Caine Rachel Wampiry z Morganville 14 Wyjazd z Morganville

Rozdział 1 1 Billboard na tej krawędzi granicy miasta Morganville nie zmienił się odkąd Claire po raz pierwszy przyjechała obok niego w drodze do miasta już w wieku 16 lat. Wydawało się to wieki temu, ale był tak samo stary, wyblakły i skrzypiący w suchym pustynnym wietrze. Był z 1950 czasów (białych oczywiście) z żebrowanym samochodem dużym jak łódź, patrzącym na zachód słońca. ZAPRASZAMY DO MORGANVILLE. Nigdy nie będziesz chciał wyjechać. Ona to robiła. Opuszczała je. Właśnie wychodziła. Waga tego stała się nagle nie do zniesienia, a Bilboard rozpuszczał się w impresjonistycznych1 wirujących łzach tworzących się w jej oczach. Trudno było jej złapać oddech. Nie muszę wyjeżdżać, pomyślała. Mogę zawrócić, pójść do domu, wrócić tam gdzie jest bezpiecznie…, bo jak szalone i niebezpieczne Morganville było przynajmniej dowiedziała się jak w nim żyć. Jak dostosować się i przetrwać, a nawet rozwijać. Stało się to, cóż, domem, Wygodnym. Tam… nie była pewna, czym będzie tam. Nadszedł czas aby dowiedzieć się więcej o jej dorosłej części. Trzeba zobaczyć świat zanim z niego zrezygnujesz żeby tu być. czyż Amisze nie wysyłają swoich dzieci na ferie aby dowiedziały się jak wygląda życie na zewnątrz i wybrały czy chcą zostać w swojej społeczności? 2 Więc może ona była na rodzaju wampirzych ferii. Bo to było to, wyjeżdżała, choć na pewno nie była jednym z kwestionujących osób… co do wampirze społeczności, prawie

1 JAKIE TO PIĘKNE SŁOWO! 2 NIE ROBIĄ TAK! Ten błąd trochę mnie zakuł 2 wszystko w jakiś sposób było z nimi powiązane, ich ochrona, pieniądze, oddawanie krwi. Z kolei, przynajmniej teoretycznie, wampiry chroniły miasta i ludzi w nim. Nie zawsze dobrze, oczywiście. Ale zaskakujące było to, że działało to częściej niż nie działało. I myślała o sposobie rzeczy, by się ustatkować, że to może działać dużo lepiej tym razem, że teraz założycielka miasta Amelie wróciła. Przy zdrowych zmysłach. Plus rozsądku także. -Zmartwiona? Przez głos wróciło jej westchnienie, odwróciła się, mrugając oczami, ona rzeczywiście zapomniała, że on tam stoi. Nie Shane. Wyjechała wcześnie, jej chłopak spał, faktycznie wymykała się przed świtem, tak by mogła być wyłączona z pożegnania, bo wiedziała, że zostawi ono jej serce w kawałkach. I oto stała z jej walizkami i wypchanym plecakiem, oraz Myrninem. Jej wampirzy szef – można go nazwać szalonym naukowcem – stal obok dużego, czarnego sedana, czasami – bardzo rzadko na szczęście – prowadził. (Nie był dobrym kierowcą). Nie był dziś rano szaleńczo ubrany – dla odmiany. 3 Zostawił hawajskie koszule i kapelusze dyskretnie w domu, zamiast tego wygadał jakby wyszedł z 18 wiekowego dramatu. – Spodnie schowały błyszczące czarne buty, pozłacana satynowa kamizelka, płaszcz z długim ogonem. Miał nawet związane normalnie dzikie do ramion włosy w elegancki czarny koński

ogon. 4 Wampiry w przeciwieństwie do ludzi, mogą stać nieruchomo, już teraz wyglądał jak wyrzeźbiona figura… z alabastru, hebanu i złota. 3 Ati nie czuje kiedy rymuje, A Myrnin się odpicowuje :D 4 Jestem na nie 3 -Nie, nie jestem zmartwiona. – powiedziała, świadoma, że wahała się zbyt długo by mu odpowiedzieć. Zadrżała lekko. Tu na pustyni, w nocy, było lodowato, choć rozgrzeje się w połowie dnia. I wtedy już jej tu nie będzie, uświadomiła sobie. Ale Morganville będzie żyć dalej bez niej. To wydawało się… dziwne. - Jestem zaskoczony, że nie przyprowadziłaś swoich przyjaciół by powiedzieć do widzenia. – Oferował Myrnin. Brzmiał ostrożnie, jak gdyby był daleki od pewności, co etykieta mówi w tej sytuacji.- Na pewno to zwyczajne, że wysyłają cię na taką podróż? - Nie obchodzi mnie to. – powiedziała. Krzewy – drażliwe, szkieletowe piłki nieprzyjemne drapania – przewróciły się obok niej a ona go kopnęła. Uderzył w plątaninę swoich współbraci, którzy piętrzyli się na podstawie tablicy. - Nie chcę żeby płakali. Nie chcę płakać. Ja tylko… Słuchaj to jest wystarczająco trudne, dobrze? Proszę nie. Ramiona Myrnina podniosły się i opadły. Po raz pierwszy, gdy odwrócił głowę zobaczyła, że zapewnił sobie kucyk z dużą czarną kokardą.

Pasowało do tego, co miał na sobie, i to było dziwne, że nie wygląda to nie na miejscu. On wygląda jak Mozart, pomyślała – albo przynajmniej, był ubrany jak Mozart na obrazach, który widziała. -To musi być łatwiejsze, kiedy ludzie ubierają się tak. – powiedział. – Bycie wampirem. Ludzie pudrowali swoje twarze białym proszkiem nie? Więc nie wyróżniałeś się tak za bardzo. - Nie tylko twarze. – powiedział. – Proszkowali też peruki. Mogli udusić się arszenikiem i talkiem. Nie mogę sobie wyobrazić, że to 4 dobre dla płuc, ale robili to co trzeba dla mody. Przynajmniej kobiety nie chodziły po okolicy w pięcio calowy stale narażone na złamania, przerwał na chwilę a potem powiedział – Co sprawiło, że łatwiej było wampirom mieszkać przy świecach. To sprawiało każdemu zdrowszy wygląd, nawet temu choremu. Te ostre światła faworyzują teraz… cóż. Coś trudnego. Słyszałem, że kilka wampirów chodziło do natryskowych solariów, aby uzyskać odpowiednie odcienie skóry. Prawie się roześmiała, że w tym obrazie badass wampir jak Oliver – okrutny i nieustraszony – stoi oczekując, aby się umalować. Ale Oliver opuścił, Morgnville zbyt… wygnany, obecnie od strony Amelie, gdzie był, od kiedy Claire doszła do miasta. To prawdopodobnie było słuszne, ale Claire czuła się źle. Zdradził Założycielkę, ale nie miał tego na myśli – i nie miał wyboru. Jeśli jakikolwiek wampir mógł przeżyć w ludzkim świecie, byłby to Oliver. Był sprytny, bezwzględny i najczęściej bez sumienia. Przeważnie.

- Możesz zmienić zdanie. – powiedział Myrnin. Stał nieruchomo z wyjątkiem wiatru, który marszczył jego ubrania i łyk na jego kucyku, bo starała się nie patrzeć mu w oczy. – Wiesz, nie musisz wyjeżdżać. Nikt nie chce abyś przeszła granicę, naprawdę. - Wiem. – to było wszystko, o czym myślała od godzin. Nie spała, a jej całe ciało bolało od napięcia nerwowego. – Nie jesteś jedynym, który tak mówił. – Shane, na przykład. Chodź był o to spokojny i delikatny. To nie było tak, że była na niego zła- Boże nie – ale musiała rozpaczliwie upewnić się, że ufał jej jak ona jemu. Kochała go, to było, dlaczego tak trudno było to zrobić. Potrzebowała go. Ale on to spieprzył, wielki czas, wierząc w wielkie kłamstwo, o którym poinformował go jeden z ich wrogów. On naprawdę wierzył, że 5 spotykała się za jego plecami z jego najlepszym przyjacielem Michaelem. Musiała się zastanowić, co myśli o rozczarowaniu samej siebie ale to o czym mogła naprawdę teraz myśleć to to jak bardzo chciała poczuć jego ciepłe silne ramiona owinięte wokół niej, jego ciało osłaniające ją przed zimnem. Ile by dała za jeszcze jeden pocałunek, jeden szept, jeden… wszystkiego. -Świat tam nie jest taki jak tu. – powiedział Myrnin. – Wiem, że dla ciebie nie było tu łatwo. I byłem znaczna częścią twoich wyzwań. Ale Claire wiem coś o tym świecie – byłem w nim przez setki lat i mimo zmiany technologii ludzie sa trochę inni niż wtedy. Boją się, korzystają ze strachu by usprawiedliwić swoje działania – czy to jest kradzież lub

nienawiść, przemoc lub morderstwo. Ludzie przynależą do rodzin, grup do ochrony i nieznajomych… obcy są zawsze ryzykiem. Miał rację. Weszła do Morganville, jako obca… dopóki nie odnalazła grupy, jej rodziny, jej miejsca. Claire wzięła głęboki oddech. Kopnęła piasek czubkiem tenisówek i powiedziała. - Znajdę moją grupę tam gdzie idę. Wiesz, że mogę to zrobić. Zrobiłam to tutaj. - Tutaj jesteś wyjątkowa. – powiedział. – Tam, kto wie? Mogą cię nie docenić tak jak my. Położył palec na jej największym strachu… strach w którym nie będzie lepsza. Bicia po prostu… średnią jak wszyscy. Zawsze tak ciężko pracowała aby Excel pracował w niej z pasją, która była bliska strachu, iście na Massachusetts Institute Of Technology było świętym Gralem, ale także ryzykiem obosiecznym. Co jeśli nie była 6 wystarczająco dobra? Co zrobić, jeśli wszyscy byli szybsi, mądrzejsi, silniejsi? Nie mogło jej się nie powieść. Nie mogło. - Będzie dobrze. – powiedziała i wymusiła zaufany uśmiech. – Mogę to zrobić. Westchnął a następnie wzruszył ramionami. - Tak. Tak, wyobrażam sobie, że możesz. – powiedział. – Chciałbym żeby było inaczej. Wolałbym żebyś była tutaj , bezpieczna. - Bezpieczna! – wybuchła śmiechem, co sprawiło, że dał jej zranione spojrzenie… ale tak naprawdę, to było śmieszne. Nic, w Morganville,

teksasie, nie było naprawdę bezpieczne… nawet wampir tak powiedział. - Nieważne. Może bycie bezpiecznym nie jest dobre na cały czas. Muszę być pewna, kim jestem tam Myrnin. Muszę być Claire na chwilę i dowiedzieć się, kim jestem głęboko. Nie częścią czegoś ale czymś o wiele większym – musze się upewnić, że tym jestem. – Albo kimś innym… Bo to nie był Shane, tylko Myrnin. Patrzył bezpośrednio na nią, z tym, że ciemne oczy wydawały się ludzkie a jednocześnie nie za bardzo, Widział tak wiele – wieki, pokolenia, wszystkie rodzaje horroru i śmierci, blask i piękno. I to było widać. - Będę tęsknic Claire wiesz o tym. - Wiem. – powiedziała i nie mogła odwrócić wzroku. Chciała, ale spojrzenie Myrnina było jak magnes. – ja za tobą też. 5 Poleciał do niej i objął ją, nagle i to była niezręczna rzecz, był zbyt silny i zbyt szybki i wyciągnął od niej lekki pisk, jaki jej ciało pamięta zbyć dobrze, jak to jest wkłuć kły w jej szyję… ale potem odszedł krok 5 http://images.wikia.com/glee/images/6/6f/NowKiss!.png 7 6dalej obracając się w stronę horyzontu, gdzie różowy kolor malował wzgórza i szorował pędzlem pustynie. Wiatr był zimny i coraz prędszy. -Powinieneś iść. – powiedziała Claire i odzyskała kontrole nad biciem swojego serca, jakoś. – Moi rodzice są w drodze. Będą tu w każdej chwili. - Bardzo zła eskorta zostawiłaby cie tu w ciemności, narażoną na

wszystko. – powiedział. – Highwaymen to wszystko. 7 - Myrnin, nie było Highwaymen przez ostatnie stulecia. Prawdopodobnie więcej. - Złodzieje więc. Seryjni mordercy. Nowoczesne straszydło pod łóżkiem, tak? Źli ludzie czyhają w ciemnościach zawsze istnieją i zawsze będą. – błysnął na nią uśmiechem, który powstał przez bardzo długie kły, ale wciąż zerkał niespokojnie na horyzont. Myrnin był stary, nie stanął w płomieniach wraz z powstaniem słońca, ale mógł być niewygodnie przypalony. – Jestem pewien, że jesteś zaznajomiona z koncepcją. - Więcej niż trochę. – westchnęła i ujrzała jadący samochód pędzący grzbietem dalekiego wzgórza. Mama i tata. Czuła lekki przypływ podniecenia, ale szybko został przytłoczony ogromną falą smutku i tęsknoty. Czuła się inaczej niż się spodziewała zostawiając Morganvile. Pozostawiając jej przyjaciół z tyłu. Pozostawiając Shane’a. – Nadchodzą. Powinieneś iść. - Nie powinienem cię odprowadzić? - W tym przebraniu? 6 http://img5.joyreactor.cc/pics/comment/fail-245035.png 7 MÓZGUS ROZJEBUS NIE MAM POJĘCIA CO TO ZNACZY ;_; W sensie Highwaymen to był koleś który porywał z autostrad może mieć jeszcze jakies znaczenie ale go nie znam D: 8 Myrnin spojrzał na siebie zdumiony. – To jest najbardziej eleganckie! - Kiedy bawisz się w Beethovena, może, ale dziś wyglądasz jakbyś był w swojej drodze na bal kostiumowy. - Więc może powinienem nosić nieformalne koszulki pod tym?

Claire niemal się uśmiechnęła na myśl o jednym z jego głośnych hawajskich koszul zarzuconych wraz ze spodniami i butami. - Boże, nie. Wyglądasz świetnie. Po prostu nie… niewłaściwy okres. Więc idź, dam sobie rade okej? Spojrzał na samochód i wreszcie skinął głową. – Dobrze. – powiedział. - Profesor Anderson będzie cię oczekiwać. Nie zapominaj, że możesz korzystać z telefonu żeby do mnie zadzwonić. Wydawał się dumny, że to pamiętał - nowoczesna technologia nie jest jego najsilniejszą umiejętnością – Claire opanowała się by nie wywrócić oczami. - Nie zapomnę. – powiedziała. – Lepiej wsiądź do samochodu. Słońce wschodzi nie chce żebyś się poparzył. To prawda. Widziała ciepłą krawędź na wzgórzu na wschodzie a niebo nad nimi miało cielny kolor indygo. W ciągu Kiku minut to będzie pełne światło dzienne a Myrnin musiał być pod przykryciem. Skinął głową i dał jej formalny, zabytkowy ukłon, który wyglądał dziwnie doskonale w tym stroju. - Bądź ostrożna. – powiedział. – Nie wszystkie zagrożenia maja kły wampira. Lub wampirzą przewidywalność. – podszedł szybko do strony kierowcy jego samochodu, otworzył drzwi a potem zawahał się przez jedną sekundę więcej, aby powiedzieć. - Będę bardzo tęsknić Claire. 9 Zatrzasnął drzwi i włączył silnik zanim zdążyła odpowiedzieć. - Też będę tęsknić Myrnin. - a potem już go nie było, jechał z

powrotem w granice miasta Morganville. Poszybował obok jeszcze innego samochodu, co działo się zbyt szybko. Rodzice Claire byli jeszcze kilka kilometrów dalej a tamten samochód… wyruszał ku niej. I znała ten samochód bardzo dobrze. Duży czarny karawan z poślizgiem zatrzymał się tuz przy granicy a drzwi pasażera otworzyły się tak mocno, że Claire była zaskoczona, że się nie oderwały… i wtedy jej chłopak Shane wypędził z nich kierując się ku niej w biegu. - Nie. – wypalił i rzucił się na nią z ramionami. – Nie dostaniesz się tam w takim stylu. Przez chwilę była sztywna, w szoku i strachu przed bólem, który nadchodzi, ale znajome linie i płaszczyzny jego ciała pozwoliły jej się zrelaksować. Dwie połówki, montaż, jakby byli formowani w taki sposób pomimo tego, że górował nad nią. A potem pocałowała go a on pocałował ją, to było dzikie i gorące, zdesperowane i czułe, a kiedy w końcu przerwał z westchnieniem oparła się o jego pierś. Czułe jego zbyt szybki oddech, usłyszała bicie jego serca, które waliło zbyt głośno. Robię to dla niego, pomyślała. On cierpi i to moja wina. Ale wiedziała, że myliła się, co do tego. Kochała Shane’a kochała go tak bardzo jak pewny był wschód słońca, ale tez wiedziała, że widzi ją inaczej – i musiała zobaczyć jak inaczej. Gdy ją poznał była bezradna, bezbronna a teraz potrzebuje udowodnić, że nie jest równa, ale też niezależna.

10 Nieważne czy jemu – czy tez jej – się to podobało. Obok samochodu Michael stał od strony kierowcy oparty o błotni, zdawał się czek kac, ale również spoglądał na horyzont, gdzie słońce szybko się wznosiło. W ciągu kilku minut będzie skąpał się w świetle, a dla jego młodego wampirzego wieku to nie było dobre. Claire położyła dłoń na policzku Shane’a, milcząca obietnica, a potem rzuciła się do Michaela, aby rzucić mu ramiona na szyję. W cienkim świetle poranka, wyglądał znowu na człowieka- skóra przebarwiona na różowo, oczy jasno niebieskie jak letnie niebo. Pocałował ją w policzek i przytulił lekko. - Ty naprawdę myślisz, że pozwolimy ci odejść bez pożegnania? -Nie. – powiedziała. Pocałowął ją w czoło, bardzo delikatnie. - Dojedź bezpiecznie i zapraszamy podobnie. - szepnął do niej. – Kochamy cię. - Ja ciebie też Michael. – powiedziała i cofnęła się. – Lepiej wejdź do środka. Skinął głową i wycofał się na czarną kanapę w samochodzie. – Przyciemniany wampirzy Wan byłby lepszy niż ludzki samochód – potem przyszła kolej Eve. Żona Michaela nie miała czasu by się odpowiednio ubrać, wyglądała dokładnie tak jak gdyby została odesłana do łóżka w jednej z nietoperzowych kreskówek z piżam, a jej farbowanymi czarnymi włosami uczesanymi w węzeł na plecach z tylu jej głowy. Wciąż miała

zmarszczki snu na policzku i bez jej gotyckiego makijażu wyglądała śmiesznie młodo. Była również w króliczych kapciach wampira. Myrnin dał każdemu parę na Boże Narodzenie, ponieważ oni wszyscy 11 uznali je za zabawne, jak Eve maszerowała do Claire, królicze usta trzepotały w górę i w dół, a ich czerwone języki migały, pluszowe zęby gryzły ziemię. Nie do użytku na zewnątrz, ale Eve wyraźnie to olewała. - Hej. – powiedziała zatrzymując się kilka metrów o niej krzyżując ramiona. – Więc. To jest to. - Tak. – powiedziała Claire. – ja po prostu.., nie mogłam. - Nie mogłaś być kobieta i się pożegnać? Jezu, Claire Miśku, nawet nie zostawiłaś notatki! Jak mogłaś to zrobić? Nie mogła się obronić. To była prawda. Zorientowała się, że Dobranoc mogło być pożegnaniem… ale teraz tak nie było. Mówiła jej to udręka Shane’a jak i łzy Eve lśniące w jej oczach. Claire podeszła do przodu, a Eve odkrzyżowała ręce aby otrzymać uścisk. - Idiotka. – powiedziała Eve. – Palat. Przegrany. Tak jesteś nim po prostu uciekasz w ciemność… i zostawiasz nas… i…- płakała teraz, Claire poczuła gorące łzy na ramieniu przez jej sweter. – I może nigdy nie zobaczymy cię jeszcze raz, kocham cię Claire, jesteś jak moja siostra… - Wrócę. – powiedziała Claire. Objęła ją mocno, Eve krzyknęła. – Przysięgam, że wrócę. Nie możesz się mnie pozbyć w ten sposób.

- Nie chcę się ciebie pozbyć! – Eve zacisnęła pięści i uderzyła ją lekko, pozbawiona sił. – Boże! Była tylko jedna rzecz do zrobienia, pozwolić jej płakać, Claire walczyła z narastającą falą łez jako wykonawca tego wszystkiego. To 12 dlatego, że próbowała się wymknąć… nie dlatego, że nie kocha ich wszystkich, ale dlatego, że pożegnania były tak bolesne. Minivan jej rodziców zatrzymał się przy znaku, a Claire usłyszała wyłączający się silnik. Poklepała Eve kilka razy aż jej najlepszy przyjaciel skinął głową i drżąc odszedł. - Witaj dyńko – powiedział Ojciec Claire i uśmiechnął się z bocznego okna w samochodzie. Wyglądał na zmęczonego, pomyślała, i zszokowało ją ile szarości było w jego włosach. Nie wyglądał dobrze, chociaż matka zapewniała ją, że tak jest. – Gotowa? - Prawie. – powiedziała. – Parę minut? - Nie spiesz się. – wyglądał jakby rozumiał, ale to spojrzenie taty było kierowane pod adresem Shane’a – dezaprobata, nie wystarczająco dobry – oceniał go od góry do dołu. Shane tego nie zauważył a nawet gdyby tak było, to prawdopodobnie niewiele mu na tym zależało w tej chwili. Zamknął odległość między nimi, gdy Claire wróciła, choć nie objął jej, utrwalił uczucie uścisku wokół niej. Bezpieczeństwo. Bezpieczeństwo z nim. - Nie podoba mi się to. – powiedział. – nie podoba mi się, że nie możesz mi wybaczyć Claire. Proszę, powiedziałem, że mi przykro, co

chcesz abym uczynił? Mam Błagać? Będę. Padnę na kolana, jeśli chcesz, przed twoim ojcem. - Nie! – wyrwało jej się- Nie to jest.. nie jestem zła, tak naprawdę, nie jestem. Ale ja tego potrzebuje. Potrzebuje tego. I zwykle nie proszę o nic dla siebie, ale to jest moje Shane. Nie będzie na długo, ale daje nam czas – jeśli jesteśmy bardzo mocnymi kawałkami, będziemy razem. 13 Dawała mu też do zrozumienia, że spieprzył, a ona nie może być jedną z tych dziewczyn, wycieraczek,.. gotowych przebaczyć mu gdy zrobił niewybaczalne rzeczy. On nie ufał jej na słowo. On wierzył – mimo tego, co o niej wiedział – że spotykała się za plecami z Michaelem, który, cóż, nigdy. A więc nie może wpaść w szybkie, łatwe przeprosiny. Nawet tu, na kolanach, przed ojcem. Łzy zatkały jej gardło ponownie, a gdy zobaczyła, że był, co do tego poważny wyciągnęła rękę i chwyciła jego dłoń. Wielkie dłonie, z bliznami na kostkach od walk, ale także delikatne. Ręce, które kochała, zwłaszcza, gdy tak jak teraz, dotknął jej płonących policzków i dał im chłodu. Jego kciuki prześledziły jej kości policzkowe, delikatnie, pochylił się i wyszeptał. - Przykro mi, Claire. Proszę. Nie odchodź. -Ja..- zamknęła oczy bo czuła się przytłoczona, przez jego moc, wzięła głęboki oddech. – Shane, musze iść. Muszę. To nie znaczy, że cię nie kocham, lub, że nie wrócę. – otworzyła oczy ponownie i poznała jego

ostre, rozpaczliwe spojrzenie. – Powiedziałam, że kiedyś za ciebie wyjdę. Ciągle tego chce, jeśli ty też. To obudziło jego zaciekły uśmiech. - Oh jasne. Zrobię to jutro jeśli… - Wiem. – powiedziała.- Ale ja nie mogę. Jeszcze nie. Puścił ją ale się nie odsunął, wziął ją za ręce i podniósł je do ust aby je ucałować, jedna na raz. Zadrżała na ciepło jego ust, tęsknota na jego twarzy nie dała jej głosu. - Jeśli będziesz mnie potrzebować… - powiedział, a następnie zatrzymał się z gorzkim uśmiechem. – Prawdopodobnie nie będziesz. 14 Cichutko podniosła komórkę. - Szybkie wybieranie. - Zadzwoń do mnie dzisiaj. – powiedział. – Zadzwoń do mnie każdego dnia. - Będę. – obiecała. – Shane… - Wiem. – powiedział. – Słuchaj, nienawidzę pożegnań także. Ale czasem musimy tylko je przeżyć. O to mu chodziło, zostawił ją bez słowa, oszołomną a to wszystko, co mogła zrobić, to myśleć by pocałować go jeszcze raz, delikatnie. To była obietnica, o tym myślało jej serce i dusza. A potem podeszła do jej leżącej walizki i jej tata pomógł je załadować na tył miniwana. Shane przyszedł do pomocy a ona kręcąc głowa ukazała, że musi zrobić to sama. Bała się, że ucieknie z powrotem do domu, do Morganville, do wspólnego domu, jeśli nie pójdzie na

własną rękę. To nie potrwa długo, aby zmienić swoje życie. Może dziesięć minut. Poranne słońce myło złotem bilboard, Shane objął EVe ramieniem stojąc obok wana, Michael bezpieczne w środku, rzuciła swój plecak i zamknęła drzwi i pomachała. Oni pomachali. A potem jakoś buła w siedzeniu pasażera, zapięła się, choć tego nie pamiętała, a min iwan ruszył przyspieszenie na północ z dala od Morgaville. Z dala od wszystkiego. Obróciła się na siedzeniu i widziała Shane’a i Eve w oddali. Raz, jak nie mogła już zobaczyć Bilbordu odwróciła głowę i wzięła głęboki oddech, drżący. Nie będę płakać, powiedziała sobie. Nie będę. 15 W końcu przyszło jej do głowy zadać pytanie ojcu. - Gdzie jest mama? - Powiedziała, że spotka się z nami na lotnisku, Wszystko w porządku mała? – zapytał jej ojciec. Trzymał oczy na drodze, a jego głos był obojętny, ale wyciągnął prawą rękę a ona ją chwyciła. – Moja dziewczyna. Jest w porządku. Pamiętam jak wiozłem cię tutaj do szkoły. Wydawałaś się znacznie mniejsza, kochanie, a więc znacznie bardziej narażona. Spójrz teraz na siebie – jesteś piękną, pewna siebie młodą kobietą. Jestem bardzo z ciebie dumny. I wiem, że to dla ciebie trudne. Nie czuła się piękna, czy pewna siebie, czy też kobietą. Jedyna, co czuła to młodość i bardzo surowa strata. Ale uśmiechnęła się i tak,

przełknęła łzy, a kiedy jej głos był stały spytała go jak jego praca, i co mówi lekarz o stanu jego serca i o tysiąc małych rzeczy, które należały do miłości. Rozmawiali przez całą drogę do Midland. To nie była tylko mama czekająca na lotnisku, ku zdumienia Claire. TO była impreza. Kiedy weszła do środka z tatą, wirowały jej dwie walizki, natychmiast zobaczyła gigantyczny jasnoróżowy transparent z napisem GRATULACJE! I olbrzymia gromadę balonów na obu końcach. I tłum. Dopingujący tłum. Nie wiedziała, co widzi, szczerze… a potem twarze zaczęły przychodzić do ostrości. Jej nauczyciele z liceum – pani East Street, pani, pan Popp, Pan Shelton… jej ulubieniec. A następnie koledzy, co najmniej dziesięciu z nich. Niektórzy były przyjaciółmi, ale 16 dorywczymi przyjaciółmi, większość z nich dopiero, co ukończyła liceum, odgadła gdyby byli w jej wieku. Była już dwa lub trzy lata przed nimi, dzięki testowaniu większości podstawowych przedmiotów. Nie tęskniła za nimi, ale miło było ich zobaczyć, tak - i dziwne, także, to jakby sen, gdzie wszystko z przeszłości nagle jest w teraźniejszości, rzucając wszystko. To było dziwne i zabawne i wspaniałe, kiedy ich ściskała i klepała po plecach, zawrotne tańce od osoby do osoby, czuła się tak, jakby wszyscy na lotnisku patrzył na nią i zastanawiała się, co się do diabła się dzieje. Kiedy złapała oddech, poczuła nagłe, ostre uczucie, kogo jej brakowało: Shane. Eve. Michael. Myrnin. Może nawet Amelie i Oliver i pół tuzina innych,

zauważyła, że- jednak nieoczekiwanie – mogli by żałować, że nie ma ich tutaj, aby to zobaczyć. Myrnin byłby zachwycony. On zostałby chwytając stos babeczek z tacy, a dziurkując je, i zauważając, jak czerwony słodki płyn wygląda zupełnie jak rozcieńczona krew... i Shane mógłby ze znużeniem zagrozić i dźgnąć go. Ewa głosowałaby za. Michael by się śmiał. Nagle wszystko wydawało się zarówno za duże i za małe. Lotnisko Midland nie było wykorzystywane do uroczystości, ale wydawało się położyć uśmiech na twarzach ludzi, bezpieczeństwo, nawet u znużony, zmęczony biznesmenów z ich solidnie maltretowanymi walizkami. Claire była nowe, i wykropkowana, zielona i fioletowa. Nie była pewna, czy były one zbyt dziwne czy nie, ale przynajmniej nie będzie ich szukać. Impreza była krótka - piętnaście minut, a potem tata Claire zaczął radośnie przypominać ludziom, że mają samolot. Jej mama przytuliła ją mocno jak pierwszy z gości zaczął wychodzić, i rzekła: - To jest tak dobrze cię widzieć, kochanie. Nawet tylko na to. Pchnęła Claire powrotem na dystans i dał jej inspekcję Ala mama, w górę i w dół. - Wyglądasz trochę chudo, kochanie. Jesz? 17 - Tak, mamo, jem. Nie martw się. Kiedyś dostane się do Bostonu, to wszystkie te przekąski i jedzenie kawiarnia i pizza, więc prawdopodobnie zdobędę dziesięć funtów w pierwszym tygodniu. " - No cóż, mogłabyś zdobyć kolejnych dziesięciu funtów, tak.- Ona nerwowo szczotkowała włosy Claire, przekształcając je wokół jej

twarzy. - Och, kochanie, możesz też pójść do fryzjera. Dobrze. Obiecaj mi - myślisz, że masz wszystko, czego potrzebujesz? Czy potrzebujesz arkuszy, lub ręczników, lub… - Jest w porządku mamo, mamo - , powiedziała Claire i złapała dłonie matki we własne - Nic mi nie będzie. Mama wzięła głęboki oddech, skinęła głową. -Wiem, powiedziała. - Prawdopodobnie potrzebujesz ubrań. Jak zawsze. Był to stary refren. Mama miała włosy ustalona ładnie, miała makijaż i sweter i dobrze dopasowane spodnie. Jej matka zawsze miała dużo większe poczucie mody niż posiadała Claire, i to zawsze było coś co mama widziała jako społeczne niedociągnięcie. Claire nie. Domyśliła się, kiedy będzie gotowa do troski co do tych rzeczy. Ale teraz, wygodny sweter i dżinsy były jej tak naprawdę potrzebne. - Mam dość ubrań- powiedziała Claire. Połowa z nich zostały przekazana jej przez Eve, która przewróciła oczami w nędzy szafy Claire i ofiarowane jej rzeczy, które były - według standardów Ewy, w każdym razie – wystarczająco konserwatywne. - A pieniądze? Masz wystarczająco dużo pieniędzy? - Tak.- To prawda. Zdobyła wynagrodzenie z Morganville będąc asystentem Myrnina, miała nawet karte kredytową. Była bardzo błyszcząca. - Szczerze, Mamo, jest w porządku. 18 - Wiem, że jest, zawsze jesteś- Matka westchnęła i złożyła ją w objęciach ostrego zapachu proszku i perfum. -Czy z niecierpliwością

czekasz na zobaczenie Elizabeth? Przyjaciółka z liceum Claire Elizabeth przeniosła się do Cambridge, choć uczęszczała do innej szkoły niż MIT. Ale szczerze mówiąc, poza wymianą e-maili i rozmów telefonicznych, i śnieżycy nagłych planów w ciągu ostatnich kilku dni, tak naprawdę nie wiedziała czy chcę zobaczyć Elizabeth. Dwa lata od siebie to wieki. Wciąż pamiętał przypływ podniecenia i konsternacji, czuła otwarcie pierwszego e-mail. Twoi rodzice powiedzieli mi, że przeniosłaś się do miasta, Elizabeth napisała. NIE MOŻESZ żyć w akademiku!! Ja wynajmie miejsce. Zgoda? Proszę proszę proszę? To była Elizabeth, wszystko w porządku, ż prawdopodobnie podskakiwała w górę iw dół. I nie było powodu, aby tego nie zaakceptować. Lecz teraz, Claire czuła się trochę chora. Może powininna po prostu zatrzymać się w akademiku. Ale ona nie miała takiego szczęścia z nimi w Texas Prairie University. Mama zauważyła jej milczenie. -Oh, kochanie. Nienawidzę jak jedziesz tak daleko, ale jestem dumna z tego, co już osiągnęłaś. Wiem, że to dopiero początek takich wielkich rzeczy dla ciebie. To było bardzo dziwna myśli, nagle. Ona tak wiele zrobiła przez ostatnie kilka lat w Morganville, że pomysł by mogło być tego więcej…. To po prostu wydawało się dziwne. Jak myśl, że miała zamiar wsiąść do samolotu i polecieć do Dallas, a następnie na inny lot do Bostonu. Była kiedyś w Dallas ... z

Michaelem i Eve. Z Shane’m. I przypomniała sobie, każdą sekundę tego słodkiego, pięknego, dzikie weekendu, gdzie dwoje z nich 19 właśnie się rozpoczęło odkrywać siebie na nowo i osobiście. To było ... to było magiczne, w jej pamięci. Wracanie do Dallas bez niego wydawał się po prostu przeciwieństwem magicznej rzeczy. Wydawało się, że to złowrogi znak przekleństwa. Tato pomógł jej sprawdzić swoje walizki aż do Bostonu, poprzez nerwowe podniecenia pokazała jej identyfikator biletów, a potem był - nagle – ponowny czas rozstań. Tych trydnych. Zarzuciła mu ręce na szyję, jej tata przytulił ją, ucałowała go w oba policzki, co uczyniło go zaskoczonym i szczęśliwym, była zazwyczaj bardziej powściągliwa. Jej mama ma to samo, i oboje udawali, że nie zauważyli, jak niepewnie ich głosy były nawzajem, jak mówili wszystkie zwykłe rzeczy, wszystkie kochające rzeczy. A potem była w linii zabezpieczeń, a zostawiając przeszłość za sobą z ostateczności, która był bardziej niż trochę przerażająca. Jestem sama. Śmieszne. Miała do czynienia przez ostatnie kilka lat z wieloma rzeczami- życie i śmierci i wszystkich etapy pomiędzy. Strata i miłość. Wściekłość i radość. Przede wszystkim, niebezpieczeństwo, stałe i nieustające niebezpieczeństwo ... Jednak trzęsła się cala jak podała agentowi TSA jej dowód osobisty i jej bilet i gorączkowo zastanawiała się, czy usunęła z jej plecaka wszystkim zwykłe rzeczy Morganville’skiej pomocy ratunkowej -

azotan srebra, palik, noże, roboty. Co jakby ją coś przeoczyła? Co jeśli… -Proszę pani? Co to ma być? - Umundurowany oficer zmarszczył na nią i wyciągnął jej kartę identyfikacyjną. Oh. Jej karta Morganville ID. Chwyciła niewłaściwą, i szybko zarumieniła się i wyłowił Texas jazdy zamiast tego 20 - Przepraszam,- powiedziała. – Uh, biblioteczna karta. Nie miał przeczytał tekstu, na szczęście, tylko wzruszył ramionami, rozpatrzył jej twarz na tyle długo, aby była jeszcze bardziej nerwowa, potem machnął. Buty były trudno zdjąć – nie planowała tego - i jej bluza musiała także być zdjęta. Jej plecak przeszedł przez skanery bez kłopotów, na szczęście, a potem trzymała wszystkie swoje rzeczy, bez tchu, z ulgą, na drugiej stronie bariery. Claire chodziła boso do niektórych miejsc, włożyła bluzę i jej trampki, umieściła z powrotem identyfikator portfelu (niepotrzebny identyfikator Morganville bezpiecznie z tyłu, aby uniknąć nieporozumień), a potem, w końcu, przez chwilę pozwolić ogromowi tego w nią uderzyć. Była zaangażowana. Zameldowana. Torby ruszyły do samolotu. Jej tata wyśle resztę skrzynek bezpośrednio do jej nowego mieszkania. Była sama. Całkowicie, zupełnie, całkowicie na własną rękę, przechodząc do nowego świata bez Shane, bez rodziców. Nawet bez wrogów. Nikt się nie przejmował. Ludzie szli obok niej, i ignorowali jej

istnienie. Claire siedział przez chwilę w milczeniu, dostosowując się do rzeczywistości, poza Morganville, była tylko 18-letnia dziewczyna udającą się na studia, jak dziesięć tysięcy innych dziewcząt, widząc to w ten sposób. Nikt specjalny. Tak było, pomyślała, podniosła swój plecak i ruszył w kierunku odlotu, do najstraszniej rzeczy, jaką kiedykolwiek miała zrobić, najbardziej wolnej, jaką kiedykolwiek zrobiła. Ironia. 21 CHAPTER TWO: Elizabeth Porter oczekiwała Claire przy stanowisku odbioru bagażu, trzymając wielki znak: NAJLEPSZA PRZYJACIÓŁKA NA ZAWSZE i machając entuzjastycznie, co było dobre, bo inaczej Claire prawdopodobnie by jej nie rozpoznała. Pyzata, nieśmiała Elizabeth ze szkoły zniknęła, zastąpiona przez lśniącą, wysoką dziewczynę z krótkimi, platynowoblond włosami. Jej wyczucie mody również się zmieniło, z dziwacznego (kujońskiego) w seksowny.... miała na sobie rozpinaną koszulkę, plisowaną spódniczkę uczennicy, podkolanówki, mokasyny, a nawet okulary*. Chłopcy obserwowali ją, kiedy skakała, piszcząc i zarzucając ramiona wokół Claire, niczym cheerleaderka na mistrzostwach. Cheerleaderka należąca do zwycięskiej drużyny, oczywiście. „Jesteś wreszcie! O mój Boże, jestem tak podekscytowana! Claire!” Nagle Elizabeth odsunęła ją na odległość ramion i uważnie się jej przyjrzała. Urosła i teraz przewyższała Claire o co najmniej trzy cale *. „Wyglądasz... inaczej.” „A Ty nie?”, zapytała Claire i wybuchnęła śmiechem. Elizabeth dołączyła do niej i było tak, jak gdyby nie spędziły nawet chwili osobno... ale tylko na moment, ponieważ wtedy Elizabeth przestała się śmiać i coś dziwnego przemknęło przez jej twarz. Dwa lata temu Claire by tego nie rozpoznała, ale teraz umiała poznać strach, gdy go zobaczyła. Cóż, to dziwne... To było jedynie mignięcie i Elizabeth przykleiła z powrotem swój promienny uśmiech. „Chciałam zmiany”, powiedziała. „No wiesz, opuścić Texas, stać się nową osobą. Ty też tego chcesz, prawda?” „Prawda”, odpowiedziała Claire. Co innego mówiło jej serce; nie chciała się już zmieniać, naprawdę chciała być bardziej tą dziewczyną, którą już się stała – bardziej Claire. Z drugiej strony Elizabeth

wydawała się chcieć zmienić w kogoś kompletnie innego. To jednak nie stłumiło tej iskierki, którą Claire zawsze u niej lubiła. Wciąż pojawiała się ona w sposobie, w jaki Elizabeth pomagała nieść jej bagaż i trajkotała całą drogę na parking. „Dlaczego to zrobiłaś?”, nagle zapytała Elizabeth, bardzo poważnie, kiedy Claire wkładała swoje walizki do bagażnika wiekowego Forda Taurusa swojej przyjaciółki. „Co zrobiłam? Um... czy walizek nie powinno się wkładać do bagażnika?” Przecież świat nie mógł zmienić się aż tak bardzo... „Oglądasz się za ramię”, powiedziała Elizabeth. „ Robisz to co kilka sekund, odkąd opuściłyśmy terminal. Boisz się czegoś? Czy ktoś Cię śledził? ” Znowu wyglądała bardzo poważnie i Claire zrozumiała, że jej przyjaciółka ma rację – naprawdę oglądała się automatycznie, rutynowo sprawdzając czy nic się na nią nie zakrada. Przezorność Morganville. „Oh” powiedziała i wysiliła się na przepraszający uśmiech. „Tak sądzę – cóż, okolica, w której mieszkałam, nie jest zbyt bezpieczna. Przyzwyczaiłam się do uważania na siebie.” „Cóż, witamy w cywilizowanym świecie, a nie w Backwardstown*.” powiedziała Elizabeth i zatrzasnęła pokrywę bagażnika. „Witajcie, laski, nadchodzimy!” Claire wsiadła do samochodu,a po niej wsiadła Elizabeth, wydając okrzyki radości i podkręciła muzykę na maksa głośno, śpiewając ile sil w płucach, kiedy wyjeżdżały z garażu na słabe, popołudniowe słońce. Przejażdżka była bardzo pouczająca, bo Cambridge w ogóle nie wyglądało jak Dallas. Dallas było stalowe i szklane, ciepłe i kanciaste; Cambridge było wiekowe, czas zaokrąglił budynki, wszędzie była trawa, wciąż jadowicie zielona, pomimo wiszącego w powietrzu spadku temperatury. Drzewa były o wiele wyższe, niż się spodziewała i te kolory... Claire gapiła się jak dziecko w Boże Narodzenie, zbyt zdumiona jego pięknem, by dołączyć do wspólnego śpiewania, nawet jeśli lubiła piosenkę, którą teraz śpiewała Elizabeth. Domy były małe, kwadratowe i tak * Smart Librarian glasses – nie wiem jak brzmi ich nazwa w naszym języku... http://5916socialmedia.cci.fsu.edu/~mda10c/wpcontent/ images/i-glasses-librarians.png * 1 cal = 2,54 cm. * Backwardstown – zacofane miasto, uznałam że nie wymyślę z tego fajnej polskiej nazwy, więc zostawiłam tak jak jest :) bardzo schludne, a jednocześnie tak... stare. Również w Morganville wszystko wyglądało staro, ale tak jakby miało się w każdej chwili rozpaść. To wyglądało bardziej jak zachowane z miłością dla historii. „Będziesz potrzebowała auta”, znienacka powiedziała Elizabeth, ściszając radio. „Wiem, że cały czas

chodziłaś pieszo w Wioskogrodzie*, ale tu nie będziesz miała tak blisko. Naprawdę pokochasz apartament, jest słodki i, tak jest trochę mały, ale przytulny, naprawdę... dobra, to piekło, ale będzie zabawa, prawda? Więc... opowiedz o tym chłopaku.” Zmiana tematów była błyskawiczna, ale taka właśnie była Liz; zawsze gnała od jednej sprawy do drugiej, nie dbając o zasygnalizowanie tego innym. „Nazywa się Shane”, powiedziała Claire. Samo wypowiedzenie jego imienia ścisnęło ją w środku i przez chwilę nie mogła oddychać; jakby czyjaś dłoń zacisnęła się wokół jej serca i je miażdżyła. Raptem łzy pojawiły się w jej oczach i musiała wziąć głęboki oddech, by móc nad sobą zapanować. „On... On jest...” „Strasznie słodki?” dokończyła Liz, gdy Claire się zawahała. „Cudowny jak pluszowy króliczek? Strasznym kutasem? Wyduś to z siebie dziewczyno!” „Idealny”, odpowiedziała Claire. Nie, to nie było dobre określenie. Był daleki od ideału, to było właśnie powodem, dla którego tu przyjechała, by móc się od niego zdystansować. Jednak idealny dla mnie. „Jest wyższy niż ja i ma naprawdę szerokie ramiona, i tak, jest naprawdę słodki. I sprawia, że jestem szczęśliwa.” No i powiedziała to. „I kocham go.” „Kochasz”, westchnęła Elizabeth, kręcąc głową. „Wzięło Cię dziewczyno. Nie chcę Cię chodzącej bezmyślnie za jakimś teksańskim frajerem, kiedy przyjechałaś do największego randkowego terytorium na świecie! Myślałam, że powiedziałaś, że chcesz się zdystansować?” „Powiedziałam.”, ale teraz tak bardzo tęskniła za Shanem, że aż drżała. I nie tylko za nim. Tęskniła za Eve i Michaelem, oraz za tym, że tak łatwo było być razem z nimi. Już zdążyła zauważyć, że Elizabeth, nieważne jak pozytywna, zabawna i energiczna była, chce ją zmienić, a Liz nie przejmuje się odmowami. Eve sprawiłaby, że czułabym się komfortowo, pomyślała. Witamy! Jeszcze nawet nie dojechaliśmy do domu, a Liz już chce umówić mnie na randkę w ciemno. „Więc zapomnij o swoim Kowbojskim Ciachu i bądźmy dwoma wolnymi, zabawnymi dziewczynami, gotowymi na wszystko, racja?” „Elizabeth-” „Racja?” Elizabeth przeniosła na nią wzrok na tyle, by dać jej rozkazujące spojrzenie. „Racja”, odpowiedziała. „Tylko patrz na drogę. Denerwuję się przez Ciebie.” „Wszystko bierzesz tak poważnie, wiesz o tym? Co oni Ci tam zrobili?” Liz wydęła odrobinę wargi, ale po chwili zaczęła nucić razem z radiem i zły humor prysnął. „Mam nadzieję, że lubisz niebieski. Dałam Ci niebieski pokój.” Elizabeth nie żartowała. Ten pokój był niebieski. Mieszkanie znajdowało się w zapuszczonym budynku, który kiedyś musiał być dużym domem, ale teraz został podzielony na cztery sekcje, każda z trzema piętrami. Pokój Claire znajdował się na szczycie skrzypiących, łuszczących się

schodów i był naprawdę... niebieski. Ściany zostały pomalowane na fatalny, lśniący ciemny kolor, co sprawiało, że pokój wyglądał na jeszcze bardziej ciasny niż był w rzeczywistości (a był naprawdę mały). To był pokój z poobijanym podwójnym łóżkiem, połamanym kredensem, pomalowanym na dręczący bladoniebieski kolor oraz lustrem, które było stare na tyle, by mieć wszędzie matowe plamki. * Vintage byłoby na to odpowiednim słowem. Claire przetestowała materac. Vintage byłoby odpowiednim słowem również na niego. „Jest wspaniały, prawda?”, dopytywała się Elizabeth, ciągnąc za sobą większą walizkę. Z nimi dwoma oraz dwoma walizkami, w pokoju nie było miejsca, aby przejść. „Jest też tanio. Czynsz wynosi tylko dwa tysiące miesięcznie, plus opłaty.” * Hicksville – podkreślenie zacofania Morganville, gra słów (hick – wieśniak) *Takie plamki jak odpada to takie srebrne spod spodu (ta taka baza lustra) chyba :) To sprawiło, że Claire zsunęła się z uginającego się łóżka. „Dwa tysiące?” „Nie każda,” powiedziała Elizabeth. „To znaczy, po podziale wychodzi po tysiąc na głowę.” Zaśmiała się widząc wy raz twarzy Claire. „Nie myślałaś chyba, że mieszkanie tutaj będzie tanie? Błagam. Powodem dla którego ceny w Texasie są niskie jest to, że nikt nie chce tam mieszkać!” Ja chcę, pomyślała Claire i ciężko westchnęła. Nie sądziła, że będzie płacić aż tyle za wynajem, ale mogła dać radę. Bądź co bądź jedzenie samych chińskich zupek i masła orzechowego nie było takie złe. Elizabeth wyglądała teraz na zmartwioną. „Czy to jakiś problem?” „Nie”, odpowiedziała. „Jest okej, tylko -”, zamknęła się, by nie powiedzieć nienawidzę tego

pokoju i powiedziała, „ tylko nie spodziewałam się, że to będzie aż tyle. Powinnam była zapytać.” „Powinnam była Ci powiedzieć”, powiedziała Elizabeth. Usiadła na łóżku obok Claire i bujała się w górę i w dół, co nadwyrężało wyraźnie stare sprężyny. „Przepraszam, po prostu myślałam – bałam się, że się nie zgodzisz. A nie mogłabym tego znieść, Claire. Ja po prostu – to super mieć przy sobie kogoś z dawnego życia, wiesz? Kogoś, kto Cię zna. Naprawdę zna.” „A teraz nie jesteś prawdziwą sobą?” Claire wskazała na Liz. Jej strój, włosy, wszystko. „Tak myślę. Tylko – czasami czuję się tak obco i chciałabym stać się znów... dzieckiem, wiesz? Dzieckiem w domu, które nie musi się o nim martwić.” Elizabeth westchnęła i przestała się bujać. „Spędziłam tyle czasu pragnąc być na swoim, a teraz jestem i – to dziwne uczucie. I całkiem przerażające jest bycie odpowiedzialnym. Prawda?” Claire nie odpowiedziała. Objęła przyjaciółkę i siedziały razem w przyjemnej ciszy przez kilka sekund, zanim Elizabeth – nadpobudliwy dzieciak, z całą jej energią gotową do spalenia – uwolniła się i pociągnęła Claire za rękę, by ta wstała na nogi. „Musisz zobaczyć mój pokój!” Elizabeth powiedziała żywo. „Spodoba Ci się.

Twój też możemy naprawić, sprawić, że naprawdę będzie Twój...” Wciąż paplając wypchnęła Claire za drzwi i, szczerze mówiąc Claire nie do końca jej słuchała, do czasu gdy Elizabeth, w połowie drogi na dół, kończyła zdanie słowami „...i duch.” „Poczekaj.” Claire pociągnęła koleżankę, aż ta się nie zatrzymała. „Co Ty właśnie powiedziałaś? Duch?” „Pewnie! Dom jest nawiedzony; czyż to nie najfajniejsza rzecz na świecie?” Claire zastanowiła się przez chwilę. W Morganville zawsze mogła stwierdzić, kiedy coś paranormalnego działo się wokół niej, ale tutaj czuła tylko nieszczelny, skrzypiący stary dom. „Jesteś pewna?” „Cóż, pewnie! Widziałam ją. To kobieta w bieli, a przynajmniej tak mi się wydaje. Unosi się czasami nad schodami. Super prawda? Myślę, że prawdopodobnie tu umarła. Może została makabrycznie zamordowana!” Może to wpływ Morganville, ale Claire była pewna, że nigdy nie pomyślałaby o kimś, kto został potwornie zamordowany z takim entuzjazmem. Zbyt wiele razy była tego świadkiem w prawdziwym życiu. To, zrozumiała, była prawdziwa różnica między nią i Elizabeth...

doświadczenie życiowe. Elizabeth ciągle mieszkała w świecie, gdzie najgorszą rzeczą, jaka może się stać jest kradzież portfela, albo drobny wypadek. Nie wiedziała, jakie kruche było życie, albo jak trudno jest walczyć, aby za wszelką cenę utrzymać swoje życie pod kontrolą. Claire poczuła się staro, nawet jeśli była ponad rok młodsza od Liz. Powiedziała, „Um, mogę zobaczyć teraz Twój pokój?” „Przerażająca rozmowa Cię przeraziła?” < – gra słów. „Trochę tak.” Shane albo Eve wymyśliliby wspaniałą ripostę, ale Claire nie mogła nic wykombinować. To się nie liczyło. Elizabeth popchnęła ją w dół schodów, na drugie piętro i otworzyła szeroko drzwi i włączyła światło. „Ta dam!” zaśpiewała Elizabeth i otoczyła ją ramieniem. Pokój był tak pomarańczowy jak Claire był niebieski. Tak naprawdę tylko jedna ściana była pomalowana na ten kolor, ale ta największa i praktycznie świeciła w ciemności. Tak jak bardzo plisowana narzuta i stosy poduszek. Pomimo niepokojącej jasności, było całkiem miło. Elizabeth powiesiła plakaty z zespołami i pewnego rodzaju fantastyczną sztukę przedstawiającą półnagich aniołów. Jej komoda była praktycznie zakryta stosami biżuterii i kosmetyków. To był najbardziej

dziewczęcy pokój jaki Claire kiedykolwiek widziała, nawet wliczając pokój Eve. Przynajmniej tamten był ciemny. „Jest naprawdę... wesoły” powiedziała Claire. To była prawda. Przyprawiało ją to również o ból głowy. Może to przez kadzidło, które pachniało niczym świeżo wyciśnięte... pomarańcze. To poważnie zagrażało jej zdrowiu psychicznemu. Z drugiej strony, była zadowolona, że Liz wybrała dla niej niebieski pokój. „Cóż, pozwól mi się rozpakować i wtedy będziesz mogła pokazać mi resztę domu, okej?” „Tak naprawdę nie ma już za bardzo nic do oglądania. Jest mały salon i bzdurna (??? ) kuchnia. Brak telewizora; myślę, że możemy ściągnąć sobie coś, jeśli chcemy to obejrzeć, ale i tak mnie to nie interesuje” „Co?” „No wiesz, TV, książki, filmy, tego rodzaju rzeczy.” Liz zakończyła wypowiedź machając lekceważąco ręką. „Wolę prawdziwy świat. Poza tym, tylko kujony wkręcają się w te wszystkie zmyślane historyjki.” To był szok, ponieważ Claire bardzo dobrze pamiętała kiedy razem z Liz ekscytowały się

najnowszą częścią Harrego Pottera i dyskutowały o tym, co Snape będzie teraz robił. Ta Elizabeth – ta platynowoblond, dokładnie umalowana, podążająca za modą młoda kobieta – ta była dla niej obca. „Wciąż to lubię,” powiedziała Claire. Nie broniła się, bo naprawdę nie uważała, że powinna. Po prostu stwierdzała fakt. Ale wydawało się, że Elizabeth odebrała to jako atak na swoją osobę. Zarumieniła się, posłała Claire piorunujące spojrzenie i powiedziała, „Cóż, ja nie, więc postawmy sprawę jasno – nie przyprowadzasz do domu żadnych kujońskich dziwaków, którzy chcą siedzieć i grać w gry, gadać o filmach albo coś w tym stylu. W ten sposób nigdy nie znajdziesz faceta i zmarnujesz też moje szanse!” „Fa... faceta?” Claire poczuła się chora, bo ta rozmowa stawała się coraz bardziej dziwaczna. „Liz, ja nie szukam – „ „W porządku, siedź sobie i bocz się na tego swojego głupiego kowboja dzień i noc, ale ja szukam kogoś wartościowego.” „Co jest dla Ciebie wartościowe?” To mogło być odebrane jako zaczepka, ale Claire naprawdę chciała wiedzieć. Coś w rodzaju eksperymentu. Elizabeth przez chwilę wyglądała na zakłopotaną, ale wydusiła z siebie

„Pieniądze. Dobra praca, coś związanego z medycyną albo finansami albo coś takiego. I dobry samochód. Musi mieć dobre auto. No i powinien mieć krótkie włosy i przez większość czasu nosić krawat. Ładne, jedwabne krawaty, nie te żałosne z Kmart'a.” Miała bardzo wygórowane żądania, pomyślała Claire. „Znalazłaś już kogoś?” „Jeszcze nie, ale wiem czego chcę. Chodzę w miejsca, gdzie tacy mężczyźni się pojawiają, jak np. delikatesy czy opera. I czekam aż jakiś mnie zauważy i podejdzie porozmawiać. Rozmawiałam już z wieloma. Wcześniej czy później któryś umówi się ze mną na randkę.” To było... cóż, Claire nie miała na to innego słowa. Dziwaczne. „Nie chcesz, sama nie wiem, poznać kogoś i się w nim zakochać, bo po prostu...jesteście dla siebie stworzeni?” Liz wzruszyła ramionami. „Nie obchodzi mnie to. Miłość jest dla idiotów. Skończyłam z tym” „Liz –” Claire nie wiedziała jak inaczej to zrobić. „Co Ci się do cholery stało? Bo ty po prostu... nie jesteś taka sama.” Elizabeth posłała jej długie, gorzkie spojrzenie. „Nie chcesz wiedzieć.”

odpowiedziała. Claire przypomniała sobie błysk strachu w oczach Liz na lotnisku i jeszcze bardziej zaczęła się zastanawiać. „Tylko mówię... Twój chłopak? Może wydawać się Księciem Czarującym, ale w końcu pokaże prawdziwe oblicze. Zawsze tak jest.” Weszła do swojego pokoju i złapała drzwi. „Daj mi znać, kiedy skończysz się rozpakowywać. Zrobimy kolację.” Wtedy zamknęła drzwi i Claire została sama na schodach, czując się bardzo samotnie. Elizabeth się zmieniła, w porządku – o wiele bardziej niż Claire, nawet z całą otoczką Morganville. Tak bardzo starała się być dorosła, że zmierzała do katastrofy – prawdopodobnie złamania samej siebie, pomyślała Claire. Ale Liz była w porządku... a ona musiała się rozpakować. Myślała o tym, kiedy szła z powrotem na górę i przeżyła widok okropnego, niebieskiego pokoju. Pierwszą rzeczą jaką chciała zrobić było zabranie swojej walizki i ucieczka, ucieczka z powrotem, z powrotem do.... ...Do Shanea. Claire wzięła swój telefon i włączyła książkę telefoniczną. Wszędzie widziała znajome, raniące imiona. Mogę to zrobić, myślała, dam radę do niego zadzwonić.

Zamiast tego odłożyła telefon, wzięła głęboki, uspokajający oddech i otworzyła pierwszą walizkę na swoim kiepskim, skrzypiącym łóżku. Może układanie rzeczy w szufladach i w narożnej szafie sprawi, że będzie czuła się mniej.... samotnie. Godzinę później, walizki były puste, a szafki pełne ubrań, koszulek i bielizny, to co powinno być na wieszakach, było powieszone na pręcie w szafie, a jej zmaltretowany zapas butów starannie ułożony... Ułożyła też małą liczbę rzeczy osobistych, którą posiadała w całym pokoju. Nie przejmowała się plakatami, ale oprawiła w ramki zdjęcia Shanea i zrobiła album ze zdjęciami Michaela, Eve, Myrnina i Amelie i wszystkich, których znała z Morganville i którzy na to zasłużyli, a nawet tych, którzy nie, jak zdjęcie Oliviera, zrobione podstępem. Podsumowanie tego, co zostawiła za sobą, dobrego i złego. Nawet pająk Myrnina, Bob miał swoje zdjęcie. Było zaskakująco słodkie. Claire wciąż czuła się zagubiona i samotna. Posiadając wokół znajome rzeczy, tylko sprawiło, że czuła się jeszcze bardziej obco. Wciąż układała rzeczy, dopóki nie zorientowała się, że zaczyna to wyglądać na obsesję, więc w końcu włączyła swój komputer i zalogowała się do domowej sieci Wi-Fi (przynajmniej to było przyzwoite). Znalazła maile, które

eksplodowały niczym popcorn w mikrofali jej skrzynki odbiorczej. Jeden z nich był od taty, z prośbą o telefon, by mógł przekonać się, że była bezpieczna w nowym miejscu. Podobny od Michaela i od Eve, a nawet jeden krępujący formalny list od Myrnina, który sprowadzał się do tego samego (była zaskoczona, że udało mu się samemu do tego dojść [jak napisac maila? - przyp. Tłumacza]). To było naprawdę słodkie, ale nie była w stanie teraz z nimi porozmawiać; rozpacz z powodu podjętej przez nią decyzji majaczyła wokół niej i wiedziała, że załamie się i rozklei, jeśli tylko usłyszy bliski głos. Więc zamiast tego wysłała odpowiedzi mailem. To było wszystko, co mogła zrobić, by nie zacząć błagać ich, by po nią przyjechali i zabrali z powrotem do domu. Nie, nie zrobię tego. Nie poddam się, wciąż musiała to sobie powtarzać. Nie zrezygnowałam kiedy przybyłam do Morganville, a ludzie chcieli mnie zabić. Nie zrezygnuję też teraz, tylko dlatego, że nie podoba mi się pokój a moja współlokatorka świruje. Zaskoczyło ją to, że nie znalazła żadnej wiadomości od Shanea. Ani jednej. Wielka gula utworzyła jej się w gardle i mimowolnie spojrzała na jego najbliższe zdjęcie. Jej ulubione. Był na nim zrelaksowany i roześmiany a ciepło widoczne na jego twarzy sprawiało, że czuła się bezpieczna i szczęśliwa. Ale co jeśli tego ciepła już nie było? Co jeśli już nigdy tego nie zobaczy – jeśli zapomni o niej, kiedy jej nie będzie, albo jeśli wszystko między nimi się zmieni? To będzie Twoja wina, mówiło coś wewnątrz niej. Bo to ty odeszłaś. Claire wzięła telefon i delikatnie przesunęła palcem po ekranie. Tak

łatwo mogła do niego zadzwonić. Kilka ruchów i wtedy telefon zadzwoni i... ...I co jeśli nie odbierze? Claire odłożyła swoją komórkę i wsparła swoje palące czoło o dłonie i kiedy była gotowa pogrążyć się w swoim cierpieniu, rozłożyć się na łóżku i płakać, jej komputer wydał cichy dźwięk ogłaszający, że dostała nową wiadomość. Złapała myszkę i z entuzjazmem kliknęła, a wtedy pojawiło się video. Na początku było ciemne, ale potem światło zostało włączone i zobaczyła oświetloną przez nie twarz Shanea. Był w swoim pokoju... był zabałaganiony jak zawsze i widok jego i Shanea sprawił, że ogarnęła ją dzika tęsknota. „Hej,” powiedział obraz Shanea. To nie był Skype, nie rzeczywisty czas, tylko nagranie, więc musiała zwalczyć szalony impuls by mu odpowiedzieć, wygadać się, jak bardzo za nim tęskniła, kochała i potrzebowała. Nie mogła powstrzymać się od dotykania ekranu i rysowania linii jego ust swoimi palcami. „Więc, myślę że już jesteś na miejscu, w swoim nowym mieszkaniu. Mam nadzieję, że jest ekstra. Jeśli nie, na pewno uczynisz go świetnym, bo to jest to co robisz. To taka twoja supermoc. Ach, to wiadomość dla Claire, więc jeśli wybrałem przez pomyłkę kogoś innego z listy, przestań to teraz oglądać, albo będę musiał Cię zabić.” To ją rozśmieszyło, a on musiał wiedzieć, że tak będzie, bo leciutko się uśmiechnął. To sprawiło, że skóra w kącikach jego oczu nieznacznie się zmarszczyła. „W każdym razie”, powiedział, „Claire, jeśli t oglądasz i nie jesteś na mnie aż tak zła, by skasować to bez oglądania... Tęsknię. Tęsknię tak bardzo, że aż boli. Wciąż chodzę po domu i pragnę, byś tu była i żebym mógł – żebym mógł wymyślić, jak mogę naprawić to co schrzaniłem. Zanim jednak to zrobię, myślę, że to co chcę powiedzieć to to, że brakuje mi Ciebie. To wszystko. Więc jeśli jesteś tam samotna, nie imprezując i poznając cudownych gości z Bostonu,

może możemy być samotni razem.” Unikał kamery, ale teraz nawiązał z nią kontakt wzrokowy, a ona poczuła, jakby patrzył wprost na nią. I ten uśmiech... łamał jej serce. „Kocham Cię,” powiedział i wylogował się, jakby bał się, że zostanie na tym złapany. To sprawiło, że jej oczy napełniły się łzami i spędziła kilka kolejnych minut na ponownym odtwarzaniu filmiku, patrząc jak jego usta wypowiadają słowa. Możemy być samotni razem. Sięgała po swój telefon, kiedy Elizabeth – bez pukania – otworzyła drzwi jej sypialni z taką siłą, że przewróciły jedną z jej pustych już walizek. „Hej!” powiedziała żywo. Jej ponury nastrój już zniknął i spoglądała na Claire z olśniewającym uśmiechem. Claire zastanawiała się czy sobie tego nie wyobraziła. „Gotowa na pyszną, domową kolację?” zapytała Liz. „Bo konam z głodu.” Zasłoniła usta ręką i rozejrzała się po pokoju, dwa razy. „Um... rozpakowałaś się już?” „Tak.” „Wow. Naprawdę muszę pokazać Ci jak się dekoruje, prawda?” Nie jeśli ten kolor farby ma być jakąś wskazówką, pomyślała Claire, ale zachowała to dla siebie. Cicho wzięła pojemnik z czymś neutralnym i poprawiła w sposób, który jej się podobał – zero zamieszania, zero konfrontacji, zero dramatu. „Więc, co jest na kolację?” „Co sądzisz na temat makaronu z serem i kurczaka? To resztki po KFC, ale wciąż dobre, przysięgam.” Brzmiało okej. Claire nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jak głodna była, dopóki nie zaczęło jej burczeć w brzuchu, więc zsunęła się z krzesła zza

komputera i po drodze do drzwi wsunęła swój telefon do kieszeni. Kolacja nie potrwa aż tak długo... Z wyjątkiem tego, że trwała. Elizabeth była okropnym towarzyszem do gotowania; pragnęła, by wszystko było idealne. Claire wkładała makaron do wody, gdy Liz zdenerwowała się i zdjęła garnek z ognia, bo uparła się, by sprawdzić temperaturę wody. Claire zapytała dlaczego i to rozpoczęło niewyobrażalną liczbę informacji na temat gotowania makaronu w odpowiedniej temperaturze i fizyce i chemii jedzenia, i szczerze, nawet dla tak fizycznego zapaleńca jakim była Claire, nie mogła postarać się, by odpowiednio nałożyć na makaron rozpuszczoną substancję, która miała być serem i była sprzedawana za grosze za opakowanie. Wycofała się i pozwoliła Liz prowadzić wszystkie jej obserwacje odnośnie temperatury, mieszania sosu i generalnej obsesji odnośnie dodawania odpowiedniej wielkości kawałków kurczaka do makaronu, kiedy już był ugotowany. Wszystko to zajęło około godziny, więc było to o jakieś pół godziny dłużej, niż Claire zamierzała poświęcić makaronowi z serem, nawet jeśli Liz dodała do niego coś, co jak powiedziała, było chińskimi ziołami i białym truflowym olejem. Na koniec, smakowało mniej więcej tak jak się tego spodziewała, ale do tego czasu Claire była gotowa zjeść też opakowanie. Claire postanowiła pozmywać naczynia, co wydawało się pasować Liz, a kiedy już skończyła, zaczęła zmierzać w stronę schodów. „Zaczekaj” powiedziała Liz. „Więc – odchodzisz? Tak po prostu?” „Co masz przez to na myśli?” „To nasza pierwsza noc tutaj! Nie sądzisz, że powinnyśmy, no wiesz, uczcić to? Mam film, który możemy obejrzeć, albo możemy po prostu pogadać – „ Liz praktycznie ją błagała. „Proszę? Wiem, że minęło sporo czasu i może –

może jesteś zagubiona, a ja chcę żeby Ci się tu podobało. Pozwól mi sobie pomóc.” Ja tylko chcę iść na górę, zadzwonić do Shanea i spędzić całą noc na rozmowie. Ale jeśli powiedziała by to na głos, brzmiałaby jak jedna z tych dziewczyn, które nie mogą wytrzymać bez chłopaka, a czy właśnie nie to miała udowodnić ta cała sprawa z pójściem na MIT? Całkiem zabawne byłoby oblanie pierwszego testu, w pierwszy dzień swojego pobytu z dala od niego. „Pewnie”, odpowiedziała Claire i starała się zabrzmieć na choć odrobinę zadowoloną. Czuła się okropnie, ale to nie była wina Liz. Jej była najlepsza przyjaciółka starała się wypełnić pustkę, a Claire przynajmniej mogła jej na to pozwolić. Poza tym, mogła zadzwonić do Shanea później. Elizabeth była, jak się później okazało, kino-maniakiem i sześć godzin później, Claire nareszcie uwolniła się z filmowej napaści i wspięła po schodach, czując się bardziej jak zombie, niż jak osoba pozostała przy życiu, po walce na śmierć i życie. Oglądając brutalne horrory w jej pierwszą noc w starym, skrzypiącym domu, razem z Liz, nie było taką zabawą, jak w domu Glassów, gdzie była otoczona przez ludzi, których kochała i którym ufała. Tamten dom zawsze wydawał się być – i był, w pewnym sensie – żywy i nastawiony wobec nich opiekuńczo. Ten z kolei wył zimny, obcy i całkowicie obojętnie nastawiony do jej życia czy śmierci, co sprawiało, że skrzypienia i hałasy wydawały się być niczym seryjni mordercy, którym zabójstwa przychodziły z łatwością. Claire weszła na górę, włączyła światło i wspięła się na swoje łóżko ze swoim telefonem. Pomyślała o ponownym zgaszeniu światła, ale w jej pozbawionym snu stanie, wyczulona na wszystko, każdy cień wyglądał jak potwór i wydawało jej się, że widzi rzeczy poruszające się w kącikach jej oczu.

Lepiej zostawić je zapalone. Wybrała numer Shanea i zapadła się w poduszki, czując ciepło i bezpieczeństwo, nareszcie, pod narzutą, nawet jeśli materac był dziwnie twardy a pościel pachniała nieprzyjemnymi detergentami. Jego komórka dzwoniła i dzwoniła i dzwoniła, i wreszcie włączyła się poczta. To było jakby lodowy sztylet przebił jej serce; była sparaliżowana i zagubiona, wszystko naraz. Nie odebrał. Zadzwoniła, obejrzała filmik, a jego nie było, nie odbierał. Była zbyt zmęczona, aby racjonalnie myśleć, więc następną rzeczą o której pomyślała, to że on był na nią zły, zostawił swój telefon, może nawet zablokował rozmowy od niej. Co jeśli gdzieś wyszedł? Kiedy wprowadziła się do Morganville, Shane spotykał się z innymi dziewczynami, choć nie na serio... może już zdążył zadzwonić do którejś z nich, wyjść z nią do kina, albo... ...Albo gorzej. Może już o niej zapomniał, śmiejąc się z żartów jakiejś innej dziewczyny. Starszej i mądrzejszej. Przestań, nakazała sobie ze złością i odłożyła telefon. Po prostu przestań. Claire wyciszyła dzwonek, schowała telefon pod poduszkę i starała się bardzo, bardzo mocno, aby nie płakać. W całym swoim życiu nie czuła się taka opuszczona, ani samotna. Shane Pakowanie większości moich rzeczy nie zabrało mi dużo czasu. Prawdę mówiąc, wcale nie miałem ich tak dużo; nie byłem ofiarą mody jak Eve – cholera, nawet Michael miał więcej ciuchów niż ja – albo zbieraczem rzeczy. Kilka wiekowych koszulek, jakieś jeansy pochlapane kwasem, krwią i śrutem, ale nie w ten gustowny, designerski sposób. Bardziej w stylu

'przeżyłem to'. Zdecydowałem się zostawić stereo – i tak było już z drugiej ręki, i tanie – choć było najważniejszą rzeczą jaką posiadałem, nie licząc broni. To właśnie z bronią miałem mieć problem. Shotguny ważą przecież całkiem sporo. Wrzucone razem z innymi śmiertelnie niebezpiecznymi rzeczami, jakimiś kołkami, kilkoma kuszami i wtedy jest problem... szczególnie, jeśli planujesz nie mieć stałego adresu przez jakiś czas. Innymi słowy, musiałem zabrać tylko to co mogłem z łatwością nosić w poobijanym plecaku kempingowym, którego kiedyś używał mój ojciec w tym samym celu. Okazało się, że bez ciuchów, telefonu, podstawowych rzeczy, które sprawiają, że nie pachnie się ohydnie, plecak ważył około 50 funtów (czyli jakieś 23 kg – przyp.tłumacza.). Dam radę. Żołnierze noszą tyle plus całe uzbrojenie a ja przecież nie zmierzam dźwigać tego przez góry w Afganistanie. Kiedy zapiąłem plecak i oparłem go o ścianę, poczułem że ktoś mi się przygląda... i miałem rację. Michael. „Nie mogę z Tobą o tym porozmawiać,” powiedział. To było stwierdzenie, nie pytanie. „Nie.” „Jesteś pewien, że robisz właściwą rzecz.” „Ta. Ty i Gotka potrzebujecie trochę czasu we dwoje. Ostatnią rzeczą, której potrzebujecie jestem ja szwędający się tutaj niczym nowy duch, nawiedzający pokój Claire. Poza tym, chłopie, nie jestem emo.” „Nigdy nie chciałem, żebyś odchodził.” „Nigdy nie musiałeś.” odpowiedziałem i znowu sprawdziłem swój telefon. Za każdym razem, gdy to robiłem i nie widziałem na ekranie

imienia Claire, czułem jak wielka kula strachu wewnątrz mnie trochę rośnie, coraz bardziej mnie dławiąc. „Podrzucisz mnie do granicy czy nie?” „Shane –” Posłałem mu mordercze spojrzenie i się zamknął. „Wiele razem przeszliśmy, Michael, ale nie zamierzam wpaść w Twoje męskie ramiona i się wypłakiwać, okej? Już powiedziałem, że Cię nie winię. Naprawdę. To nie Twoja wina, że nas zostawiła... tylko moja. Powinienem był bardziej jej ufać. Powinienem był wierzyć bardziej w Ciebie. A teraz mam pewne rzeczy do naprawienia i to nie tylko w stosunku do niej, ale także do Ciebie. I to prawdopodobnie lepiej, że zrobię to z daleka, tak żebyście Ty i Eve mogli poczuć się wreszcie małżeństwem, beze mnie czającego się w pobliżu.” To wciąż bolało, świadomość, że trzymałem ich w miejscu; wiedziałem, że to też był jeden z powodów, dla których Claire zdecydowała się wyjechać. Bo on i Eve potrzebowali czasu tylko we dwoje. To była prawda, nieważnie jak ciężka. „Podwiozę Cię,” powiedział Michael. Podszedł do mojego plecaka i podniósł go, jakbym wypełnił go piórkami. „Masz tu broń?” „Trochę.” „Wiesz, że za to mogą Cię aresztować wszędzie poza Morganville, prawda?” „Tylko, jeśli będę miał prawdziwego pecha, albo zdecyduję się napaść z tym na sklep monopolowy.” „Jesteś zarozumiałym osłem, czy kiedykolwiek Ci to mówiłem?” Posłałem mu szeroki uśmiech. „Naprawdę myślisz, że musiałeś?” Kiedy przechodził obok, poklepał mnie po ramieniu. „No dalej, kryminalisto. Eve

mnie zabije, jeśli nie dam Ci się z nią pożegnać.” „Oj, chłopie, to oznacza, że będzie płakać. Znowu.” „Jak bóbr (w oryginale jest: „like a river”, ale u nas istnieje powiedzenie „płakać jak bóbr” - przyp.tłumacza), zapewnił mnie. „Dobrze, że założyłeś czarną koszulkę. Ten tusz do rzęs nigdy nie chce zejść.” Zatrzymałem go na szczycie schodów i przez chwilę po prostu się na siebie patrzyliśmy. Wtedy odłożył moją torbę (albo plecak, whatever – przyp.tłumacza) i mocno mnie przytulił. Nie musieliśmy nic mówić, ani nic takiego; a potem po prostu wyciągnął rękę, żebym przybił mu żółwika. Przybiłem, wszystko między nami było okej. I wtedy zeszliśmy na dół, gdzie Eve chodziła w kółko, obgryzając pomalowane na neonowe kolory kciuki. Jakiś czas temu dziewczyny zaczęły dziwnie malować swoje paznokcie, więc nie było dziwne to, że neonowe kciuki w ogóle nie pasowały do pozostałych czterech paznokci, które były tradycyjnie gotycko czarne. Zebrała swoje włosy z kolorowymi pasemkami w kucyk, tak ciasno, że zacząłem się zastanawiać, jakim cudem nie przyprawia jej to o ból głowy. Wyglądała blado, nawet pomimo różu, który nałożyła dzisiaj na swój ryżowy puder. Prawdę mówiąc, nie wyglądała już szczególnie gotycko – dramatyczny cień do powiek i kreski, ale nic więcej. Aczkolwiek ubrała swój strój bojowy – ciasną czarną koszulkę, bojówki i glany. Wszystko oprócz broni. „Więc jednak jedziesz,” powiedziała. Nie brzmiała na szczególnie tym zaskoczoną i rozpoznałem niebezpiecznie cichy ton jej głosu. „Nie jestem pewna, czy zwariowałeś, czy po prostu się zakochałeś.” „Niezbyt wielka różnica w tej chwili, Eve. Potrzebuję kilku tygodni, by dotrzeć do Bostonu, będąc blisko, gdyby mnie potrzebowała... a jeśli

nie będzie, jeśli wszystko będzie dobrze i nie będzie chciała mnie widzieć, wrócę do domu.” Bardzo starałem się, by nie czuć się jak prześladowca, bo coś we mnie strasznie wierciło się na myśl o zobaczeniu jej, nawet z daleka. Chciała, bym dał jej wolność – chciała tego i potrzebowała. Ale ja po prostu nie mogłem znieść pomysłu, by ją zostawić, ten wielki magnes na kłopoty, by bez żadnego wsparcia została na drugim końcu kraju... to był bardzo zły pomysł. „Po prostu muszę się upewnić, że nic jej nie jest.” „Ja też,” powiedziała Eve. Zagryzła wargę i jakimś cudem powstrzymała łzy, które wiem, że chciały się wydostać. „Przynajmniej Ty nie wymykasz się bez pożegnania w środku nocy.” „Chciała nam to ułatwić,” powiedziałem. „To nie tak, że nas nie kocha. Przecież wiesz.” „Wiem. Ale zorientowanie się, że jej nie ma po przebudzeniu wcale nie pomogło, prawda?” Przyszpiliła mnie groźnym spojrzeniem i musiałem się z nią zgodzić. To uczucie do mnie powróciło: szok, opuszczenie, mój żołądek wywracający się do góry nogami. Zanim mogłem się z tym uporać, Eve mnie przytuliła, a ja ją objąłem. To było znajome i ciepłe, jakby Eve była moją siostrą, którą straciłem dawno temu i nagle spadło na mnie jak grom z jasnego nieba tysiąc powodów, dla których nie powinienem wracać do Morganville po jego opuszczeniu. Wypadki chodziły po ludziach. Mogły się zdarzyć wszędzie. „Uważaj na siebie, Shane, nie żartuję.” Jej głos był stłumiony przez moje ramię i brzmiał niepewnie. „Wróć do nas, albo przysięgam, że Cie znajdę, wykopię Twojego trupa i będę kopać jego tyłek, aż się okropnie nie rozpadnie. Poklepałem ją po plecach i cmoknąłem w policzek. Pachniała kwiatami, ale nie tymi słodkimi i dziecięcymi... bardziej jak te kwitnące tylko nocą

(???). „Troszcz się o Michaela i nie martw się o mnie, twardzielko. I cholernie dobrze dbaj o siebie.” Trochę pociągała nosem, ale nie pozwoliła łzom lecieć, co zrekompensowała mi całkiem mocnym uderzeniem w ramię, kiedy się odsuwała. „A czy zawsze tego nie robię? Co zamierzasz robić na miejscu? Jeśli oczywiście tam dotrzesz, to znaczy, znając Ciebie, skończysz w bójce w barze jeszcze zanim opuścisz granice Texasu.” „Nie fair. Nigdy nie chodzę do barów.” Nawet bym nie mógł, zważywszy na mój wiek. „Moje bójki zawsze mają miejsce na parkingach. Zwróć na to uwagę.” „Idiota.” „To wszystko na co Cię stać, Gotko? Bo spodziewałem się jakościowych obelg a to się nie nadaje.” „Zobaczcie, kupa mięśni –” „Dobra, lepiej, ale pracuj dalej.” „Jesteś takim fiutem! Kocham Cię, wiesz o tym, prawda?” „Prawda,” odpowiedziałem delikatnie. „Przerażająca dziewczyno.” Posłała mi buziaka i się odwróciła, więc nie mogłem zobaczyć jak płacze. Spojrzałem na Mikeyego, który czekał z moją torbą koło drzwi. Ostatnie spojrzenie na Dom Glassów, mój dom... na kanapę, gdzie spędziłem niezliczoną liczbę godzin grając w gry video, na kuchnię, gdzie wrzeszczeliśmy na siebie o to czyja kolej na zmywanie i wynoszenie śmieci, na dywan, o którym zawsze mówiliśmy, że niedługo go wyczyścimy. Na kreski na ścianach od bitew, które prawie kosztowały nas życie. Ostatnie spojrzenie na dom.

„Wrócę,” obiecałem im, i sobie i wtedy wraz z Michaelem wyszliśmy na zewnątrz, na chłodny, wielki świat przed nami. Schodząc ze stopni znowu sprawdziłem swój telefon. Nic od Claire. Było już późno. Może nie widziała mojego filmiku. Może go widziała, ale się nie przejęła. Może była bardziej zła niż myślałem. A może gdzieś wyszła, aby się zabawić i już zdążyła o mnie zapomnieć. To była najgorsza myśl ze wszystkich. Pewnie, może i mogłem być pociągający według standardów Morganville, ale nie była już zamknięta w szklanej kuli i miała z czego wybierać. Miała naprawdę mądrych studentów. Takie myślenie mnie ogłupiało. Powinienem być mądrzejszy i nie sprawdzać mojego telefonu, zapominając o otoczeniu – mieszkaliśmy przecież w Morganville, a jedyną rzeczą, której nie powinno się robić było dekoncentrowanie się w miejscach publicznych, w nocy. I kiedy Michael dotarł do auta z moim plecakiem, a ja grzebałem się z moim telefonem, patrząc czy nie mam nieodebranych wiadomości, zostałem ukarany, bo ciemny cień wyskoczył na mnie z ciemności, a ja byłem nieprzygotowany. Nie wampir, jak się okazało. Mogłem sobie poradzić z wampirem. To był pies. Wielki, przerażający pies, coś w stylu Rottweilera i nie szczekał; to oznaczało, że chce mnie ugryźć. Usłyszałem warczenie i następną rzeczą jaką zobaczyłem były kły zaciskające się na moim ramieniu i mój spadający telefon. Ledwo słyszałem szczęk metalu i szkła, ale to nie był mój największy problem w tej chwili. Założyłem na siebie mój gruby płaszcz, co było pomocne, ale ten pies miał poważnie bolesny chwyt i sporo kilogramów; potrząsnął swoją potężną głową i wtedy zobaczyłem błysk

czerwieni w jego oczach. Nienaturalny. Zaskoczyłem go nie starając się uwolnić, ale rzucając się na niego i ciskając go niezdarnie na jego stronę. Puścił mnie skowycząc z zaskoczenia, a ja schyliłem się i spojrzałem na mój telefon. Zniszczony. Nie miałem czasu na marudzenie; byłem w niezłym gównie, bo ten pies nie był zwykłym psem; jego piekielne spojrzenie było wystarczającym dowodem. Nigdy wcześniej nic takiego nie widziałem, nawet w Morganville. Psy były całkiem przewidywalne, ale ten rzucił się na mnie jakbym był stekiem, a on był wygłodzony od miesięcy. Wszystkie moje bronie były w torbie, którą wziął Michael, a poza tym, naprawdę nie podobał mi się pomysł zabijania psa, nawet takiego, który chciał mnie zabić. Wystrzelił na mnie z rozpędu, warcząc, pokazując o wiele za ostre zębiska, więc z powrotem opadłem na trawę i wystawiłem jedną nogę jak piłkarz szykujący się do strzelenia gola. Dobre wyczucie czasu. Moja stopa uderzyła psa od spodu i zmieniła jego kierunek z mojego gardła wyżej i twardo wylądował na aucie Michaela. Michael złapał go kiedy odbił się od samochodu. Dokładniej, ramieniem owinął jego szyję i trzymał go, kiedy ten warczał i walczył bez skutku próbując się wydostać. Wszystko wokół mnie falowało. Oddychałem szybko i pochyliłem się kiedy z mojego ciała zniknęła resztka adrenaliny. Rękaw mojego płaszcza był postrzępiony i czułem wielkie siniaki na moim ramieniu, ale przynajmniej moja ręka była w jednym kawałku. Szczęściarz.

„Co do cholery?” powiedziałem, ale Michael potrząsnął głową. „Nie mam pojęcia,” odpowiedział. „Prawie jakby był przemieniony, ale przecież to niemożliwe. Zwierzęta nie mogą stać się wampirami. Nie mają wystarczająco dużo – woli, jak sądzę.” „Więc powiedz to tej krwiożerczej bestii, bo cholernie mocno wygląda jakby był przemieniony.” „Czymkolwiek to jest, nie możemy go zostawić na wolności,” powiedział Michael. „Nie masz nic przeciwko poczekaniu chwilkę, dopóki czegoś z nim nie zrobię?” „A mam wybór?” „Nie jeśli nie chcesz dzielić z nim miejsca, zamknięty w samochodzie.” „Taaa, nie nie mam moich strzykawek, więc lepiej nie. Rzuć mi swój telefon,” powiedziałem. „Mój jest zniszczony. Muszę zadzwonić.” „Pokaż mi swoje ramię.” „Jest w porządku, chłopie.” „Pokaż.” Zdjąłem płaszcz i podciągnąłem długi ocieplany rękaw, który nosiłem pod spodem. Czerwone siniaki na pewno staną się za jakiś czas fioletowe... było też trochę wyraźnie ciemnych, wypływających plam krwi. Zabawne, w ogóle nie czułem ukłucia. Wytarłem krew. Nie było żadnych ran. „Shane?” Michael wyglądał na zmartwionego. Cholera, miał prawo być. Potrząsnąłem głową, więc podał mi swój telefon. Starannie go

złapałem, zadzwoniłem na 911 i zgłosiłem piekielnego psa w wampirzym uścisku. Nie brzmieli na zdziwionych. Normalka. Michael powtórzył pytanie z większym naciskiem kiedy się rozłączyłem. „Nic mi nie jest!” Cóż, może to nie była prawda, ale wiedziałem jak to się skończy... jeśli ktoś nie wie, to mój tyłek zostałby zawleczony do Założycielki, albo gorzej, Myrnina, który wyssałby mi krew, odkaszlnął, zachichotał i zaczął prowadzić zwariowane badania, a w końcu stwierdziłby, że nie wie co się stało. Tak więc wolę pominąć cały ten dramat i rozpracować swoje problemy osobiście. W tym momencie, pomysł pozwolenia komuś dźgania mnie nie brzmiał dobrze. „Już jadą.” Jechali i to bardzo szybko. Radiowóz, który przejechał przed nami, z piskiem opon zatrzymał się na rogu i wysiadło z niego dwóch policjantów. Jeden z nich był wampirem, co było dobre, biorąc pod uwagę to, że najwyraźniej potrzebna była wampirza siła, by powstrzymać wściekłego Fido (imię postaci jednego z bohaterów pewnego filmu, a bohater ten, jak można się było po Shanie spodziewać, jest zombie ;] - przyp.tłumacza). Drugim policjantem był były burmistrz miasta, teraz z powrotem pełniący funkcje szefa policji (gdzie było jej miejsce). Hannah Moses przyglądała im się na zmianę, oceniając stan mojego płaszcza i ramienia a potem skupiając się na Michaelu i psie. „Hal, czy mógłbyś zając się psem..?” Hal, wampirzy policjant, pokiwał głową i się ruszył. On i Michael wykonali skomplikowany manewr przekazując sobie warczącego, wijącego i kłapiącego zębami Puszka (org. Fluffy, czyli Puszek, a nie puszka – jak od

CocaColi xD), który nie odrywał ode mnie swoich czerwonych, diabelskich oczu. Hal wrzucił psa do bagażnika radiowozu, gdzie ten zaraz zaczął atakować metal z zaciekłością, która mroziła krew w żyłach, po czym wrócił do nas. „To już trzeci,” powiedział do Hannah, która pokiwała głową. „Trzeci?” zapytałem. „Czy mogę zapytać...” „Możesz, tylko nie jestem pewna, czy umiem Ci odpowiedzieć,” powiedziała Hannah. Wyglądała na silną, wysoką i kompetentną... zachowywała się jak kobieta, która nie boi się niczego i to była w sumie prawda. Bała się jedynie porażki, a odniosła ją będąc burmistrzem, bo nikt nie był w stanie sprostać zadaniom związanym z objęciem tego stanowiska. Ale kiedy dać jej broń, mundur i problem do rozwiązania, myślę, że nikogo bardziej nie chciałbym mieć ze sobą. „Nie mogę Ci powiedzieć czym są, Shane, bo nie wiem. Wszystko co wiem to to, że dostaliśmy zgłoszenie o wściekłym psie atakującym ludzi, wczoraj wieczorem, i wyglądał dokładnie jak ten. Musiałam go zastrzelić, ponieważ zaatakował dziecko. Dziś dwa kolejne. Mam nadzieję, że ten będzie ostatni.” „Myrninowi nie wyszedł eksperyment?” Michael nie bał się podejść. Cóż, właściwie, był tylko jakieś pół kroku przede mną. „Sprawdzałam,” odpowiedziała Hannah. „Mówi, że nie. Mówi, że by tego nie zrobił. Lubi psy.” „Pewnie mówi prawdę,” powiedziałem. „No i Claire nigdy by mu nie pozwoliła eksperymentować na bezbronnych zwierzętach. A on liczy się z nią, nawet jeśli nikt inny go nie obchodzi.” Dźwięki dochodzące z bagażnika brzmiały niczym głos demona

zamkniętego w ciasnej puszcze, co mnie dekoncentrowało. Cały radiowóz podskakiwał na oponach. Hannah niezbyt zwracała na to uwagę. Michael odchrząknął i powiedział, „Co zamierzacie z nim zrobić?” „Dowiedzieć się, co się dzieje, a przynajmniej się postarać,” odpowiedziała Hannah. „Jak dotąd nikogo nie zabiły, ale nie podoba mi się to. Nic dobrego nigdy nie wyszło z dziwnych rzeczy dziejących się w tym mieście.” Zanim zdążyłem skomentować, jak bardzo się z tym zgadzam, nie żeby było jej to potrzebne, skupiła na mnie swoją uwagę. „Jak twoje ramię?” Pokazałem jej. Starłem krew i wszystko co mogła zobaczyć to siniaki. „Nic złamanego. Ale myślę, że płaszcz nadaje się tylko do wyrzucenia.” „Sprawia, że wyglądasz twardo,” powiedziała i się uśmiechnęła. „Wybieracie się gdzieś?” „Taaa. No wiesz. Wyjeżdżam.” „Z miasta.” Nic nie odpowiedziałem. Dostałem pozwolenie od Założycielki, by wyrwać się na trochę z miasta, ale to nie znaczyło, że Amelie nie mogła zmienić zdania. Robiła to. Często. A ja w dodatku nie byłem jej ulubieńcem. „Cóż,” powiedziała Hannah po kilku sekundach ciszy, „Sądzę, że w takim razie powinieneś się zbierać. Powiedz Claire, że za nią tęsknimy.” „Nie ma jej dopiero jeden dzień.” „I już...” powiedziała Hannah. Wciąż obdarowywała mnie swoim profesjonalnym uśmiechem, ale teraz był bardziej ciepły. „Lepiej bądź dla

niej dobry, Shane.” „Dzięki, Mamo,” powiedziałem to sarkastycznie, ale cóż, gdyby Hannah była moją matką, prawdopodobnie byłbym mniejszym dupkiem. Nie wspominając o mniejszej skłonności do głupich błędów. „Michael mnie podrzuci.” „Więc lepiej już jedźcie.” Kiwnęła głową do mnie i do Michaela, a potem ona i Hal wrócili do warczącego i rozchybotanego radiowozu, wyłączyli koguta i pojechali gdziekolwiek tam, gdzie mogli zostawić obłąkanego, diabelskiego psa. Ramię zaczynało mnie boleć. Jednak nie było to nic poważnego. Tylko uczucie gorąca i ciągnięcie. Miewałem już o wiele gorzej. O wiele. Michael zostawił moją torbę na tylnym siedzeniu i weszliśmy z powrotem do domu; miał fajną skórzaną kurtkę, którą pozwolił mi pożyczyć na podróż, ostrzegając mnie jednak, że jeśli ją rozerwę, załata ją kawałkami mojego krwawiącego mięsa. No cóż, braterska miłość... Już kilka razy wyjeżdżałem z Morganville – raz z rodzicami, po pożarze naszego domu i śmierci mojej siostry. Potem jeszcze raz z Michaelem, Eve i Claire (i ze znienawidzonym wampirem Olivierem jako naszym ochroniarzem). Jednak wciąż przekraczanie granicy sprawiało, że moje serce przyśpieszało a moje ręce się pociły; to była naturalna reakcja mieszkańca Morganville. Pomimo chłodnego powietrza, otworzyłem okno, aby zobaczyć gdzie jesteśmy i zadrżałem, kiedy auto Michaela przejechało obok starego, skrzypiącego billboardu, gdzie dziś rano żegnałem się z Claire. Głęboko westchnąłem i z powrotem zamknąłem okno. Jadąc wampirzym autem, czułem się jakbym podróżował w kosmosie. „Dziwne uczucie, prawda?” zapytał Michael. W zielonym świetle

tablicy rozdzielczej, jego blada skóra wyglądała jak u kosmity. Tak samo jego oczy – duże i ciemne, których źrenice rozszerzyły się pod wpływem małej ilości światła. „Nieważne jak często będziemy sobie mówić, że możemy opuścić miasto, nasze ciała wciąż nie mogą w to uwierzyć. Przyzwyczailiśmy się do życia w zamknięciu.” Przyznaję się, to była niespodzianka. „Ty też to czujesz?” „Pewnie.” Jego uśmiech był gorzki. „Koleś, dorastałem tutaj i nie wyjeżdżałem dopóki nie stałem się wampirem. Wciąż posiadam wszystkie swoje instynkty. Rodzimy się z nimi i z nimi umieramy, no nie?” Cicho potaknąłem. Świerzbiło mnie i czułem się dziwnie, a ból w ramieniu wciąż się nasilał. Nawet mając ciężką skórzaną kurtkę, było mi zimno. Byłem również świadomy zapachu pochodzącego z kurtki – zapachu wampira. Tak naprawdę nie czułem tego nigdy wcześniej. Michael, odkąd został wampirem, używał tylko perfum, które kupiła mu Eve; wampiry się nie pociły. Dziwne, że teraz mogłem to poczuć. Coś wibrowało w kieszeni. Wyciągnąłem telefon i przez chwilę się na niego gapiłem, aż zamrugałem. „Och, to Twój telefon. Przepraszam.” „Zatrzymaj go. Twój nadaje się tylko do wyrzucenia, a ja kupię sobie nowy. To jedyny sposób, żebyśmy przynajmniej zostali w kontakcie i mogli sprawdzić, czy wszystko u Ciebie w porządku.” Nie byłem pewien jak się z tym czułem, nagle – z tym, że wampiry mogły mnie namierzyć. Ale w sumie, jeśliby chciały, mogły przecież wysłać Michaela albo jakiegoś innego wampira, aby mnie znalazł. To przecież nie byłoby trudne. I tak wiedzą gdzie się wybieram. „Dzięki,” powiedziałem. „Eve wysłała Ci swoje zdjęcie w koszuli

nocnej.” „Co?” Sięgnął po telefon, ale trzymałem go poza zasięgiem jego rąk. „Żartowałem. Tylko zapytała kiedy wrócisz. No wiesz, żeby zerwać z niej wszystkie ciuszki.” „Może jednak podarowanie Ci mojego telefonu to zły pomysł.” „To zależy, a jaki rodzaj zdjęć Eve Ci wysyła?” „Masz szczęście, że nie jestem typem zazdrośnika -” Nie dokończył, ale było za późno i na kilka długich sekund nastała niezręczna chwila. Bo ja byłem typem zazdrośnika i oboje o tym wiedzieliśmy. Starałem się to zmienić, ale zielonooki potwór wewnątrz mnie ryczał co jakiś czas i za ostatnim, zniszczył moje zaufanie do Claire. Dlatego teraz byłem sam. „Będę ignorował wszystkie zdjęcia, przysięgam.” powiedziałem. „Napiszę teraz do Eve.” Wciskając guziki na klawiaturze zatraciłem się na chwilę w elektronicznym świecie, a kiedy z niego powróciłem, dziwne uczucie między mną i moim najlepszym przyjacielem prawie wyparowało. Prawie. „Zrobione. Jeśli teraz będzie wysyłać do mnie seksmsy (org. If she sexts me now... - przyp.tłum.), to na własną odpowiedzialność.” Leciutko walnął mnie w ramię. Na szczęście to było niegroźne uderzenie, ale odczułem to na drugim boku. Ałć. Taa, na pewno zostanie mi ślad. „Masz szczęście, że Cię kocham, chłopie.” „To Ty masz szczęście, że nie zakołkowałem Twojego nieumarłego, draculowskiego tyłka.” Tylko potrząsnął swoją głową. „Serio. Na pewno dasz sobie tam radę?”

„Claire tam jest,” powiedziałem. „Sama. Więc tak. Muszę dać, co nie?” „Ona naprawdę umie o siebie zadbać, przecież wiesz. Zdążyła nam to udowodnić już z tysiąc razy.” „Wiem.” powiedziałem. Tym razem, mój głos był bardziej delikatny niż zamierzałem. „To właśnie mnie przeraża. Bo co jeśli nie będzie mnie dłużej potrzebowała, koleś?” Podarował mi przelotne spojrzenie, po czym znowu skupił swoją uwagę na drodze. „Ona potrzebuje Ciebie dla czegoś więcej niż ochrony. Tak to działa. Chcesz silnej dziewczyny, więc musisz zrozumieć, że jest z Tobą, bo tego chce, a nie dlatego, że musi. Wiesz to, prawda?” „Tak myślę. To znaczy, tak, ale... ciężko zmienić przyzwyczajenia.” Odwróciłem się w stronę okna, ale wszystko co udało mi się zobaczyć to moje rozmazane odbicie na przyciemnianej szybie. Michael patrzył znowu na mnie, mogłem to wyczuć. „Jak długo zajmie nam dojechanie na dworzec autobusowy?” „Jakieś kolejne pół godziny,” odpowiedział. „Prześpij się, jeśli chcesz.” „Taa,” powiedziałem. „Taak, chyba tak zrobię.” Nie zrobiłem. Ale udawałem. Nie dotarło to do mnie wcześniej, niż kiedy byłem już w autobusie i zmierzałem na długą, wyczerpującą podróż przez kraj, że zapomniałem napisać do Claire o moim zepsutym telefonie, a wtedy... Wtedy było już za późno.

Rozdział czwarty, cz. I „Denerwujesz się?” wyszeptała dziewczyna stojąca obok Claire. „Ja się denerwuję.” było to słychać w jej głosie. Stały w dość dużej grupie nowych uczniów, oprowadzanych przez starszego od nich studenta. To był koniec pierwszego dnia Claire, który był bardzo wyczerpujący i zbyt obfity w ważne informacje; jej mózg był kłębowiskiem dróg, ludzi, imion, ulic, przepięknych budynków... jeszcze nawet nie poznała swojego instruktora od Zadań Specjalnych, prof. Andreson, który nie będzie osiągalny aż do rana, ale mimo to zorganizowała swój dzień w taki sposób, aby dowiedzieć się jak najwięcej o campusie MIT. Ale to było niemożliwe, by korzystać tylko z małego, pomarańczowego informatora, który otrzymała i który pomógł jej znaleźć 'specjalną wycieczkę'. A wycieczka jej nie zawiodła. Godzina poznawania wielu skomplikowanych zasad i Pomarańczowa Wycieczka pokazała im absolutnie niezwykłe rzeczy... tunele, dachy i tajemnice wszelkiego rodzaju. Claire nie sądziła, że ma lęk wysokości, ale okazało się, że jednak ma... ale nie gorszy niż większość wycieczki. Mogła stać prosto na szczycie najwyższego budynku i spojrzeć prosto w dół. To było ekscytujące. Oszałamiające, ale było warto. MIT było... jedyne w swoim rodzaju. Jak Morganville, było całkiem jak samodzielny system, ze swoją własną historią, zasadami i środowiskiem... kiedy tylko wszedłeś na kampus, czułeś się jakby świat MIT był jedynym ważnym miejscem ww wszechświecie. Zdążyła już poznać wielu ludzi, ale niezbyt dobrze ich zapamiętała. Było przynajmniej pięciu studentów, którzy kierowali wycieczką, ale tylko jeden z nich miał koszulkę z napisem NIE MA

MNIE TU. Nazywał się Jack i to on mówił najwięcej. Widząc cudowną, twórczą energię w akademiku, Claire pomyślała, że prawdopodobnie popełniła błąd wprowadzając się do Elizabeth, ale było już za późno. Była zobowiązana i nie mogła pozwolić sobie na rozpoczęcie wielkiego dramatu, jeśli teraz próbowałaby się wykręcić. No i już zdążyła opłacić swój czynsz. „Hej,” znowu wyszeptała dziewczyna. „Denerwujesz się?” „Nie, jest okej,”odpowiedziała Claire. Podejrzewała, że dla normalnych ludzi mogło być coś przerażającego w tej wycieczce – mimo wszystko, było już późno, a oni wciąż brnęli w ciemności, a prowadzący ich student robił wszystko, by ich wystraszyć. Ale na nią to nie działało. Pewnie to Morganville tak ją znieczuliło. „Jesteśmy bezpieczni. Nie pozwolą, by coś się nam stało, zaufaj mi.” „Nie wiem gdzie jesteśmy”, odszeptała dziewczyna ze strachem. Marszczyła brwi, próbując odczytać mapy; podobnie jak Claire, miała tonę materiałów, ale w przeciwieństwie do niej, nie miała żadnego plecaka, by móc je schować. „A ty wiesz? Bo myślałam, że zmierzamy do Domu Piekarza, mam rację?” „Tak sądzę.” „Ale – zeszliśmy z drogi, prawda? Patrz, myślę że nawet nie jesteśmy już na terenie kampusu... nie, czekaj, jesteśmy...” Strach dziewczyny zaczął przeradzać się w panikę, a Claire nie mogła zrobić wiele, by jej pomóc. Sprawdziła swój telefon, prawdopodobnie by sprawdzić swoje położenie, ale, szczerze mówiąc, chciała sprawdzić czy nie dostała żadnych wiadomości. Dostała. Wiadomość głosową od Michaela. Znowu. Nie odsłuchała trzech poprzednich, bo wciąż miała nadzieję, że w końcu na wyświetlaczu

zobaczy imię Shana... ale kiedy chowała telefon do kieszeni, zobaczyła nowego smsa. Znowu od Michaela... ale mówiła: Tu Shane, odpisz. Co? Claire została w tyle, by odpisać – było to ryzykowne w ciemności, na nieznanym terenie, ale nie mogła czekać. Dlaczego masz telefon Michaela? Kilka sekund później dostała odpowiedź. Mój zepsuty, sorry. To brzmiało jak wymówka. Kiepska. Ale wypadki się zdarzały. Czekałam, odpisała mu. Widziałam Twój filmik. Żadnej odpowiedzi przez długą chwilę, ale wtedy odpisał. Mówiłem szczerze. To było wszystko. Tylko tyle. Zatrzymała się i zamknęła na chwilę oczy, a potem wzięła długi, uspokajający wdech i napisała: Tęsknię. Odpisał jej: Kocham Cię. Jej oczy wypełniły się łzami, a ona potrzebowała chwili, by mu odpisać: Niedługo się do Ciebie odezwę. „Hej!” Claire uniosła głowę słysząc naglące wołanie kilka metrów przed sobą. Instynkt nakazał jej krzyczeć i wziąć nogi za pas, ale to była tylko dziewczyna. Ta zdenerwowana, wciąż przeglądająca swoje mapy i broszurki. Wyglądała na nawet bardziej zdenerwowaną niż wcześniej. Jak właściwie miała na imię? Zaczynało się na V. Vita? Nie, Viva.”Viva,” powiedziała Claire, a dziewczyna pokiwała głową. „Co się stało?”

„Mieliśmy iść do Domu Piekarza.” odpowiedziała. „Ale nie ma go na mapie!” „Cóż, to miała być sekretna wycieczka.” powiedziała Claire. Więc może na mapie nazywa się to jakoś inaczej.” „Ale -” powiedziała z trudem Viva. „Ja tylko – ja po prostu chcę już wrócić. Weźmiemy jedną taksówkę? Proszę? Możemy jakąś złapać na tej ulicy.” Reszta grupy szła wciąż naprzód, kierując się w stronę jakiś drzew, a one coraz bardziej zostawały w tyle. Cóż, to nie był dobry pomysł, w żadnym wypadku. Claire odłożyła telefon, poprawiła plecak (który był całkiem lekki, przynajmniej na razie – laptop, kilka książek i pełno ulotek, mających pomóc w odnalezieniu im drogi w kampusie. Nie była przyzwyczajona, że jest tak lekki). „Po prostu ich dogońmy,” powiedziała Claire. „No dalej, nie możemy przecież teraz zrezygnować, będą się o nas martwić.” I pognała naprzód, oglądając się za siebie, by sprawdzić czy Viva za nią idzie. Szła, ale chyba tylko dlatego, że nie chciała zostać tam sama. Claire zdecydowanie nie chciała wracać do domu. Liz była na nią zła, że ta chce wziąć udział w zwiedzaniu, pytała jej kiedy będzie, a potem dąsała się, bo Claire stwierdziła, że może jej nie być do późna. Dramat był nieunikniony. Nie miała powodu, by wracać więc do domu tak szybko... to prawdopodobnie wywołałoby teatralną scenę, w której Liz rozpaczałaby, że jej plany zostały zniszczone przez zachowanie Claire, która przecież miała wrócić później. Minęły dopiero dwa dni, a ja już nienawidzę tu być, pomyślała Claire.

To chyba nie był dobry znak. Ale na początku nienawidziła też Morganville, a teraz... teraz naprawdę bardzo za nim tęskniła. I za Shanem. Boże, tak bardzo jej go brakowało. I Eve i Michaela i (co było prawdopodobnie głupie) nawet Myrnina. Spędziła dzień na udawaniu, że słyszy komentarze jej przyjaciół i chłopaka, a nawet Myrnina, kiedy widziała coś naprawdę imponującego i dziwnie fascynującego. Było jej coraz łatwiej wymyślać sobie odzywki Myrnina, co pewnie było złym znakiem. Cambridge tętniło życiem. Nawet o tak późnej porze, widziała pełno jadącym samochodów i tłumy ludzi chodzących gdzieś w tajemniczych celach, albo wchodzących do sklepów i parków. Morganville w niej, chciało im wszystkim powiedzieć, by poszli do domu i się ukryli, ale wiedziała, że to by było szalone. Świat tych śmiejących się ludzi był całkiem innym miejscem. Ona była w całkiem innym miejscu. Grupa prowadzących ich studentów nagle się zatrzymała, a przed nimi zgromadziła się spora liczba osób. Po prostu byli razem, rozmawiając, śmiejąc się; niektórzy z nich czytali książki, inni siedzieli, grali w gry, było tez kilka par, które poza sobą nie widziały świata. Claire załapała, (a wstrzymująca oddech Viva zrozumiała to w tym samym momencie), że cała grupa zatrzymała się w środku tłumu, bo ich przewodnik podniósł rękę. „Zatrzymajcie się,” powiedział. „Jesteśmy już bardzo blisko. Muszę tylko coś sprawdzić. Poczekajcie tu. A, i pamiętajcie co macie robić, jeśli zjawi się ochrona. Nie mówcie im jak mam się nazywam i gdzie idziecie.” Viva podniosła rękę. „Eee, Jack? Nie mogę znaleźć Domu piekarza na mojej mapie...” „Chwileczkę,” odpowiedział, ale jego słowa zostały zagłuszone przez nagły szum dzwoniących, piszczących i wibrujących telefonów. Ludzie

wokół nich zaczęli sprawdzać swoje urządzenia, więc Claire odruchowo zrobiła to samo. Nic. Ale wszyscy zaczęli cieszyć się, skakać, przybijać sobie piątki i...tańczyć. Wszystkie telefony grały piosenkę, którą Claire znała. Większość z nich miała jakieś świecące w ciemności rzeczy, które powyciągali ze swoich kieszeni i po chwili wszędzie od nich wirowało. Ich mała grupa była wyspą wśród tańczących i skaczących ciał... i nagle, nie widziała już nigdzie ich przewodników. Po prostu zginęli w tłumie. Oczy Vivy były ogromne. Przycisnęła broszury do swojej klatki piersiowej, jakby ktoś chciał jej je wyrwać. Przysunęła się bliżej Claire, kiedy jakiś łysy facet z tunelami w uszach zaczął wokół nich skakać. Hałas był ogłuszający. Claire zauważyła, że pojawiają się ochroniarze z kampusu i zobaczyła, że Viva wygląda, jakby zaraz miała zemdleć. „Jack!” zawołała i obróciła się dookoła, próbując go wypatrzyć. „Jack, nadchodzą! Jack!” Ale nigdzie nie było widać ich przewodnika, a teraz, gdy pojawiało się coraz więcej ochrony, tańczący studencie zaczęli uciekać we wszystkich kierunkach... zostawiając ich małą, skołowaną grupę samą. Nigdzie nie było ani jednego śladu Jacka. Claire, której samozachowawcze instynkty były bardziej wykształcone niż u innych, była gotowa na ucieczkę, ale trzęsąca się obok niej Viva powstrzymała ją od pójścia w ślady reszty studentów, a zanim zdążyła zmusić Vivę do wspólnej ucieczki, było już za późno. Trzech ochroniarzy ich otoczyło, marszcząc brwi i wyglądając bardzo poważnie. „Dobrze, przecież wiecie, że nie można tu

przebywać, „ powiedział jeden z nich. „Nazwiska.” Wybuchnął gwar głosów, a ochroniarz uciął to ruchem ręki i wskazał na Claire. „Claire Danvers,” odpowiedziała. „Ale my jesteśmy na wycieczce, nie wiedzieliśmy, że nie możemy tu być” „Śliczna historyjka, panno Danvers. Jeśli jednak jesteście na wycieczce, to gdzie jest wasz przewodnik?” „Eeee, ...” Viva złapała ją za ramię. „Zniknął? Nazywam się Viva Adewah.” Zapisał to. „Mhmmm. Jak się nazywał?” „Eee, nie wiem. Uciekł i zostawił nas tutaj!” Wszyscy trzej wymienili spojrzenia, a środkowy z nich znów sporządził oficjalną notatkę. „I gdzie chcieliście dojść?” Posłał im groźne spojrzenie i Claire westchnęła. „Dom Piekarza,” odpowiedziała. „Który nie istnieje, prawda? I Jack Florey też nie jest prawdziwym nazwiskiem?” „Zdania są podzielone” odpowiedział ochroniarz i odłożył swój notatnik. „To Pomarańczowa Wycieczka, tak w ogóle. Długa tradycja. Czasem pozwalają nam was męczyć. Więc to chyba wasza szczęśliwa noc. Wszyscy jesteście z Fifth East? (nie wiem co to, klasa, czy coś chyba; szczerze nie mam pojęcia – przyp.tłum.)” „Skąd pan wie?” zapytała Viva. „Bo jeśli byście nie byli, mielibyście innego przewodnika. Idźcie tą drogą. Szybko traficie na drogę powrotną. Zostańcie razem. Żadnego rozdzielania się. I gratulacje. Teraz jesteście częścią historii – przeżyliście Pomarańczową Wycieczkę. Teraz, nigdy nie pozwólcie nam się złapać.” Czuła się trochę tak, jakby znowu musiała uczyć się reguł

Morganville. Nie kraść, nie niszczyć cudzych rzeczy. I nigdy nie łamać reguł samemu. Były jednak różnice, większość ludzi na tej wycieczce było, w pewnym sensie zamieszanych w tę sytuację, a przynajmniej były pod wrażeniem. Ale nie ona, pomyślała Claire. Nie przyjechała tutaj, żeby być świeżakiem; była tutaj, żeby uczyć się razem z prof. Anderson, na zatwierdzonym przez Morganville kursie, a Amelie nie była skłonna zgadzać się na coś z tym niezwiązanego. Odprowadzeni przez czujne oczy ochony kampusu, wrócili do jego centrum, gdzie dominował Budynek Maclaurin (http://0.tqn.com/d/collegeapps/1/5/R/Y/-/-/maclaurin-buildingsMIT.jpg) Viva wciąż szła tuż przy ramieniu Claire. Wyglądała na małą i zagubioną; inni śmiali się i wyglądali na szczęśliwych, podnieceni dopiero co przebytą przygodą. Wydawało się, że urodzili się tylko po to, by się tu znaleźć. Viva nie. I Claire przeżyła szok, kiedy zrozumiała, że ten dzieciak był młody – młodszy nawet od niej, a także od reszty grupy. Nie dużo, ale to wystarczyło, by zrozumieć jej nieśmiałość. „Hej,” odezwała się do niej Claire. „To skąd jesteś, Viva?” „Iowa.” opowiedziała. „Rockwell City. Pewnie nigdy o nim nie słyszałaś.” Faktycznie nie słyszała. „Jest fajne?” „Nie tak jak tu. To znaczy, tu jest -” Viva wskazała ręką dookoła, nie mogąc opisać tego słowami. „Inaczej, jest super i myślałam, że wiem w co się pakuję, ale to jest takie -” „Prawdziwe,” powiedziała Claire. Wiedziała jakie to uczucie.

„Przerastające oczekiwania.” „Taak,” Viva jeszcze bardziej przycisnęła do siebie broszurki, jakby były magiczną tarczą. „Jestem pod presją, a lekcje nawet się jeszcze nie zaczęły. Po prostu czuję się -” „Samotna?” Viva pokiwała głową, wyglądając na zawstydzoną. „Oni wszyscy wyglądają na takich rozluźnionych.” „Chciałabym Ci pomóc, ale nie mieszkam w akademiku. Ale czekaj, może i mogłabym ci pomóc.” Claire złapała Vive za rękę i pociągnęła ją za sobą, mijając rozchichotaną grupę chłopaków i dziewczyn; wszyscy wyglądali przyjaźnie i podobała jej się koszulka, jaką jeden z nich miał na sobie. To przynajmniej znaczyło, że ma dobre poczucie humoru. „Hej, ludzie? To jest Viva. Ja muszę się już zbierać, ale będę wdzięczna, jeśli upewnicie się, że bezpiecznie dotrze do akademika, okej? Tak w ogóle, jestem Claire. Claire Danvers.” „Cześć,” odpowiedział jej ten chłopak w koszulce. Miał kręcone włosy w nieładzie, które opadały mu na oczy i piękny uśmiech. Nazywam się Nick Salazar. Ten osioł to Oded, a to Jenny, Amanda, Trent...” zaczął wymieniać imiona, jakby znał swoich towarzyszy całe swoje życie, choć Claire była pewna, że dopiero co się poznali. „Miło mi was poznać. Viva, prawda? Czadowe imię.” „Dziękuję,” odpowiedziała. Wyglądała na przestraszoną, ale zdeterminowaną. „Ej, potrzebujesz torby,” powiedziała Jenny i wyjęła ze swojego plecaka siatkę z logo MIT. „Spróbuj tego. W którym pokoju jesteś?”

„Pieprzyć to, pytanie brzmi jaka jest Twoja działka?” zapytał Oded. „Bo pozwól mi zaznaczyć, że odpowiedź inna niż World of Warcraft (taka gra z krasnoludami, gnomami, orkami itp. które mniej więcej po prostu ze sobą walczą – przyp.tłum) albo zaawansowane studia Ninja nie wchodzą w grę.” „Fight Club (Podziemny krąg – film)” powiedziała Viva. Oded przemyślał to i po chwili zaoferował jej żółwika. Przybiła go. „Wspaniała odpowiedź,” powiedział. „Właśnie urosłaś w moich oczach.” Claire tak bardzo chciała z nimi zostać, że nie mogła tego znieść. Ta łatwa, miła znajomość przypomniała jej, co zostawiła w Morganville... naprawdę musiała zadzwonić do Shanea. Więc odeszła, a Viva – pogrążona teraz w rozmowie – ledwie zauważyła jej odejście. Claire wróciła na główną ścieżkę, prowadzącą do Centrum Studenta. O tej porze nie było tak wiele ludzi; znalazła wolny stolik, zamówiła moccę i wzięła do ręki swój telefon. Wtedy wybrała numer Michaela. „Hej,” głos Shana był ciepły i głęboki i całkowicie w nim utonęła. „Wszystko okej, twardzielko?” „Teraz tak,” odpowiedziała. Tam gdzie był Shane nie było cicho; słyszała dudnienie, może opon. „Jedziesz gdzieś?” „Taa. Znasz mnie, zawsze gdzieś podążam, jak rekin. Jestem bez Ciebie niespokojny.” „Tęsknię,” powiedziała. Oparła się o ścianę. „Naprawdę mi Ciebie brakuje, Shane.” „Jak bardzo?”

Zaśmiała się. „Nie wystarczająco, by mówić o tym publicznie, szczególnie kiedy prowadzisz.” „Cholera. No i po mojej szansie na sex telefon.” Jego głos sprawiał, że czuła się dobrze i rozpływała się w środku, a nawet wyobrażała sobie rzeczy, których raczej nie powinna obrazować przed obsługą kawiarni. „Nie znoszę mojej współlokatorki,” powiedziała, żeby zmienić temat na bezpieczniejszy. „Elizabeth? Myślałem, że kiedyś byłyście najlepszymi przyjaciółkami.” „Bo tak było. W liceum. Ale -” „Zmieniła się? Ta, to się zdarza. Zobacz, co stało się z Michaelem.” „Shane!” Znowu się zaśmiał, głęboko. „Żartowałem, Claire. Twierdzę tylko, że ludzie się zmieniają. Jeśli nie po to tam jesteś, trudno Ci się dopasować. Dlatego też tego nienawidzę. Nienawidzę nie brania udziału w Twoim życiu. Nienawidzę tracenia tych małych momentów, w których się zmienisz. Bo one zmienią nas.” Miał rację, ale... ale też jej nie miał. „Muszę się trochę zmienić, ale sama,” powiedziała. „Shane, kocham Cię i chcę z tobą być, ale po prostu potrzebuję trochę przestrzeni. Muszę sama siebie sprawdzić. To dlatego wykorzystałam tę szansę. To nie jest na zawsze. Tylko na jakiś czas.” „Może na całkiem krótko, jeśli Twoja współlokatorka dalej będzie doprowadzać Cię do szału. Co ona robi?” „Zobaczmy... jest królową dramatu, ale nie w zabawny sposób; kontroluje mnie, ma nerwicę natręctw...” „Wcześniej ja odgrywałem tę rolę. Muszę poznać tą laskę.”

„Nie nie musisz. Zaufaj mi. Kiedyś była zabawna i trochę wycofana, a teraz – teraz jest tak bardzo siebie nieświadoma. Tak bardzo stara się być superfajna, że jest całkiem niefajna. Myślę też, że mogła być w złym związku.” „Jak Roger. No wiesz, ten w hipsterskiej czapce, który wygląda jak nieślubne dziecko Jacka Whitea i Ashtona Kutchera?” „Nauczyłam się dziś nowego słowa.” „Jakiego?” „Pidiota.” „Och, jesteś taka urocza. Nie znałaś tego słowa? Wiesz co ona znaczy, prawda?” Zniżyła swój głos do szeptu. „Pieprzony idiota?” (chodziło o „Fidiot”, czyli Fucking idiot, jakoś nic lepszego nie wymyśliłam :( – przyp.tłumacza). „Kocham to, jak bardzo musisz się starać, by przekląć. Jakbyś się bała, że możesz kogoś przestraszyć. Serio, to urocze. To jak, zostałaś już zaatakowana przez jakiegoś wampira?” „Ani jednego.” „Zombie? Wielkie pająki? Wodne potwory?” „Naprawdę jest bardzo nudno na supernaturalnym froncie.” „Szkoda, bo ja zostałem zaatakowany przez piekielnego psa. To nie było zbyt fajne.” „Co takiego?” „Wielki, walnięty pies z czerwonymi oczyma. Uwierz mi. Nie chciałabyś takiego spotkać. Przy nim wilkołaki wyglądają jak pudle.” „Ale nic Ci nie jest?” „Taa,” odpowiedział, ale zbyt cicho. „Nic mi nie jest. Same siniaki.

Policja – i jak sądzę wampiry – już zajmują się tą sprawą. Nie ma o co się martwić. Poradzimy sobie. Czyż nie jest tak zawsze?” „Prawie zawsze,” przełknęła gulę w swoim gardle, bo pewność w jego głosie sprawiła, że czuła się niespodziewanie niespokojona. „Shane, proszę – nie pakuj się w kłopoty, okej?” „Och, teraz masz ochotę na seks telefon?” (gra słów: don't get cocky – dosł. nie bądź zarozumiały, ale w kontekście chodziło o to co umieściłam w tekście oraz cock – penis. Przynajmniej tak sądzę xD – przyp.tłumacza) „Mówię poważnie! Proszę! Błagam!” W tej chwili przypomniała sobie jego widok, kiedy zatopiony był w zbiorniku pełnym wody, krwawiąc...umierając, w rękach wampirzych wrogów. To ją przeraziło. „Nie mogę znieść tego, że ja jestem tu bezpieczna, a Ty...” „Pływam w oceanie niebezpieczeństwa, razem z rekinami? Hej, to właśnie robią prawdziwi mężczyźni. To i siłowanie się ze wściekłymi borsukami.” Nonszalancja w jego głosie ją rozbrajała. „Shane!” Przez chwilę był cicho, a potem zapytał: „Claire, wszystko w porządku?” „Tak – ja – ja -” Głęboko odetchnęła. Na ścianie przed nią wisiał plakat przedstawiający pyszne bajgle, skupiła się na kształtach i kolorach i starała się pozbyć drżenia ze swojego głosu. „Czuję się świetnie. Daj mi znać kiedy będziesz miał nowy telefon – czy do tej pory będę mogła dzwonić na ten?” „Jeśli tylko chcesz.” Wydawał się być zadowolony. „Wiem, że jesteś zajęta i w ogóle, ale może będę mógł jeszcze kiedyś o tej porze zadzwonić?

Może tak być?” „Tak, pewnie.” „Bo nie chcę spędzać dnia bez rozmowy z Tobą.” Była cicho, nie dlatego, że się nie zgadzała, ale dlatego, że była tak bardzo przejęta, że nie mogła wydusić z siebie słowa. On jednak musiał to źle odebrać, bo szybko zmienił temat, brzmiąc bardziej chłodno. „Więc, taa. Muszę kończyć. Pogadamy jutro?” „Tak.” zdołała wykrztusić. „Czy będę Cię naciskał, jeśli powiem, że Cię kocham?” „Nie.” To już nie była fala, ale morze emocji, a ona w nim tonęła. „Kocham Cię.” To wszystko co zdołała powiedzieć. Rozłączyła się i zalała łzami. Starała się je powstrzymać, ale wiedziała, że każdy mógł już zobaczyć co się święci. Kolejna smutna, tęskniąca za domem, samotna pierwszaczka przechodząca załamanie. Super. Jednak w dziwny sposób pomogło jej to. Sześć szorstkich serwetek później, wszystko minęło i czuła się pusta w środku, ale również odeszły od niej wszystkie myśli. Jej oczy były opuchnięte i wiedziała, że wygląda okropnie, ale czasem... czasem miała już wszystkiego dość i nie dawała sobie rady ze swoimi uczuciami. Wyrzuciła śmieci i unikając wzroku innych uczniów, zaczęła iść do domu. Dom, który dzieliła z Elizabeth nie był wcale tak daleko – jakieś sześć przecznic dalej, czyli mniej więcej tyle, ile szło się z Domu Glassów na TPU. Mijała innych studentów, z których większość miała na uszach słuchawki, ale ona nawet by o tym nie pomyślała... Morganville nauczyło ją, żeby wszędzie i na wszystko uważać. Więc po pokonaniu pierwszej

przecznicy wiedziała, że ktoś ją śledzi. Ten ktoś zaczął przyśpieszać i nieważne jak szybko Claire szła, on wciąż był bliżej. Zobaczyła jego niewyraźne odbicie w oknach domów, ale prawie nic nie widziała. Wiedziała tylko, że jest wyższy niż ona (zresztą jak wszyscy) i dobrze zbudowany. Nie tak jak Shane, ale wystarczająco, jeśli chciał ją skrzywdzić. W Morganville, już szykowałaby broń. Ale to nie było Morganville. Sytuacja ta nie była tak jednoznaczna. Co jeśli zraniłaby całkiem niewinną osobę? „Hej!” w końcu zawołał do niej chłopak, gdy dogonił ją na odległość jakieś pięć metrów. „Hej, Claire?” Odwróciła się, wciąż idąc i zobaczyła, że był to jeden z chłopaków z kampusu. Nick. Musiał zobaczyć reakcję jej ciała, bo zwolnił i podniósł obie ręce do góry. „Wybacz,” powiedział. „To ja. Nick. Wiem, że to dziwne, że za Tobą idę, bo przecież dopiero się poznaliśmy, ale... po prostu nie chciałem, żebyś szła sama.” „Och,” czuła się rozdarta pomiędzy kontynuacją oskarżeń, a wielkim pragnieniem, aby dla odmiany uwierzyć w czyjeś dobre intencje. Przecież wszyscy nie mogli być tak źli, prawda? Tak, to prawda, miała złe momenty i tak, osoby, którym ufała ją zdradzały. Ale to nie sprawiedliwe, żeby zakładać, że wszyscy tacy są. „Och, dzięki. Co z Vivą?” „Włóczy się z moją grupą, mają zamiar iść do akademika. Nie żebym miał grupę, raczej hordę. Prawdopodobnie lepszym określeniem byłoby stado. Więc jesteś nowa, zgadza się? Pierwszy rok?” „Tak,” odpowiedziała. „I już uciekasz z kampusu?”

„Cóż... to prawdopodobnie był błąd. Akademik wydawał się super.” „Tak, to świetna sprawa.” Nick zgodził się z nią. „Może po prostu nie jesteś na to gotowa?” Prawie się roześmiała. „Tak, to cała ja. Jestem przerażona.” Uśmiechnął się i zrównał się z nią. Komfortowa odległość, jak przystało na gentlemana, nic nachalnego. „Nie wyglądasz na nudną dziewczynę.” Zabrzmiało to tak naturalnie i przyjacielsko, że była zszokowana, kiedy pomyślała: on chyba ze mną flirtuje. Mam rację? A czy ja flirtuję z nim? Nie powinnam, prawda? To było pogmatwane i dziwne i przez ułamek sekundy, jakaś mała część niej pomyślała: A w sumie czemu nie? Przyjechałam tutaj, żeby rozprostować skrzydła. Cóż, to chyba właśnie to. „Jestem dość nieśmiała,” odpowiedziała. „Serio.” „Taa, widziałem to właśnie wtedy, gdy wkręciłaś Vivę do towarzystwa i przedstawiłaś ją światu. Więc... jaka jest Twoja działka?” Normalne koleżeńskie pytanie. Nie wahała się. „Fizyka.” Nick wydawał się być zadowolony, a nie zniechęcony – kolejna różnica między MIT, a cóż, wszędzie indziej. „I co dalej? Czekolada, wanilia, teoria, stosowanie...” „Trochę obu.” „Przykro mi, że muszę Ci to powiedzieć, ale jestem pewien, że nie ma takiej specjalizacji jak „trochę tego, trochę tamtego.” Nie wiedziałaś?” kiedy nie odpowiadała, wzruszył ramionami i wsadził dłonie w kieszenie swoich jeansów. „To nic. Według czasopism, ludzie ciągle się zmieniają. Pewnie dobrze jest dać im czas do namysłu, zanim się zdecydują, by coś

wybrać.” Właśnie dlatego tu jestem, nieomal powiedziała. By dać temu czas. To było coś więcej, niż wybór kierunków studiów, ale nie wiedziała jak ma to wyjaśnić, a nie chciała wprowadzać go w błąd. „Jaka jest Twoja?” „Moja specjalizacja? Inżynieria mechaniczna, jej wkład w robotykę. Drugi rok. Nie pozbędą mnie się tak łatwo.” „Myślisz, że to możliwe, żeby wsadzić ludzki mózg aby sterował komputerem?” Był zbity z tropu, ale tylko przez chwilę, bo potem powiedział: „Aaaa, rozumiem, zadajesz mi tradycyjne startrekowskie (ze Star Trek'a – przyp.tłum.) pytanie. Mózg Spocka? Kiedy planeta kobiet porwała Spocka i użyły jego mózgu, aby zasilać swoje systemy?” „Ja -”, nie miała pojęcia o czym on mówił; oglądała jakieś odcinki Star Treka, ale nie te stare. Jej rodzice byli dziećmi, kiedy te leciały. „Eeee, tak myślę.” „Wszyscy starają się mnie zagiąć, ale przykro mi, będziesz musiała się bardziej postarać. Chcesz spróbować pytania o anime za sto punktów?” Kiedy nieprzytomnie na niego spojrzała, westchnął. „Co wolisz, anime czy odniesienie do Jeopardów (jakiś film)?” „Jeopardy. Wiem bardzo mało o anime.” „Mało? Dziewczyno, musimy Cię szybko podszkolić. Nie przetrwasz tu nawet tygodnia, jeśli nie będziesz nadążała za pop kulturą. A co z Władcą Pierścieni? Firefly? (serial telewizyjny, sci-fi) Dr. Horrible? (Horror) Nie? Naprawdę mamy sporo do nadrobienia.” Wciąż paplał i było to, dla odmiany, miłe. Straciła poczucie czasu i nagle zorientowała się, że znajdują się tuż pod jej domem. Odwróciła się i

posłała Nickowi przepraszające spojrzenie. „Och. Stare domostwo. Cóż, spełniłem mój obowiązek – poradzisz już sobie sama?” „Tak, dam sobie radę,” odpowiedziała. Spojrzała w górę. Okna Elizabeth były ciemne; pewnie zdążyła już pójść spać. „Chyba powinnam -” „Tak, pewnie, powinnaś. Więc... do zobaczenia?” „Do zobaczenia, Nick.” „Dobranoc, Claire,” posłała mu kolejny uśmiech, a on uśmiechnął się w odpowiedzi, zrobił kilka kroków w powrotną stronę, po czym zawrócił, wyciągając swój telefon. „Okej, to pewnie przegięcie, więc czuj się upoważniona do skopania mi tyłka, niczym Xena Wojownicza Księżniczka, ale mógłbym -?” Wyciągnął w jej stronę swój telefon i wyglądał tak słodko, że nieomal się zgodziła. „Nie mogę,” powiedziała cicho. „Przepraszam, mam chłopaka.” „Och, no tak. Pewnie, że masz. Co ja sobie myślałem? Przepraszam.” „Nie przepraszaj – spójrz, to ja przepraszam. Chyba po prostu byłam – nie powinnam pozwolić Ci tak myśleć. Po prostu byłam samotna, rozumiesz mnie?” „Rozumiem. Samotność to mój dobry znajomy. Nie chowam urazy, Claire. Nie zamierzam zwinąć się w kłębek i płakać dłużej niż, powiedzmy sześć godzin, góra.” Posłał jej absurdalnie wesoły uśmiech, na co ona wybuchnęła śmiechem. „To do zobaczenia.” „Do zobaczenia.” Odszedł, trzymając ręce w kieszeniach luźnych jeansów. Jedyną

rzeczą jaką on i Shane mieli wspólną była pewność siebie. Shane co jakiś czas wtrącał jakąś dowcipną, dwuznaczną uwagę, ale Nick chyba nie potrafił powiedzieć bez niej więcej niż kilka zdań. Shane potrafił też się bić i była pewna, że sama mogłaby pokonać Nicka jedną ręką. No, może dwoma. No i było jeszcze to zdradzieckie przyciąganie. Prawdopodobnie dlatego, że reprezentował sobą wszystko, co nie było związane z Morganville – normalny świat, gdzie najgorszą rzeczą, o którą musieli się martwić ludzie, był najnowszy odcinek ich ulubionego serialu albo czy dziewczyna da Ci swój numer w zamian za czarujący uśmiech. Lubiła ten świat. Nie była tylko pewna, czy może być jego częścią... czy kiedykolwiek będzie. Ale to był właśnie świat, który przedstawiał Nick: świat, gdzie chłopak może po prostu być zabawny i interesujący i nie musi walczyć każdego dnia o swoje życie. Życie z domem, dziećmi i przyziemnymi, zwykłymi zmartwieniami. Bez wampirów i potworów. Nic dziwnego, że czuła pewnego rodzaju przyciąganie. Claire otworzyła główne drzwi, lekko się do siebie uśmiechając, czując się już dobrze, więc kiedy usłyszała za sobą kroki, wciąż się uśmiechając powiedziała: „Nick, myślałam -” To nie był Nick. Nie znała tego chłopaka. Był wysoki, szeroki w ramionach i w pewien sposób przystojny. Był w typie Moniki Morrell, pomyślała w tej samej chwili, kiedy szacowała niebezpieczeństwo. Brak noża, broni, ale wyglądał, jakby mógł w każdej chwili się na nią rzucić, więc gdzieś w środku niej uruchomił się sygnał ostrzegawczy. Wyprostowała się, gotowa na jego następny ruch.

„Cześć,” powiedział i zatrzymał się kilka kroków przed nią, ale blokował jej też w ten sposób drogę. „Więc to ty jesteś nową współlokatorką Liz? Mówiła, że wprowadzi się do niej jej stara przyjaciółka. Jestem Derrick.” „Derrick,” powtórzyła. Liz nic o nim nie mówiła, ale to przecież nie musiało oznaczać nic złego. Niemniej jednak, Claire delikatnie przybliżyła się do drzwi i gorączkowo myślała na przód, co powinna teraz zrobić. Przerzuć ciężar ciała, obróć się w prawo, wskocz do mieszkania, zatrzaśnij drzwi, zamknij je. To była sekunda, może półtorej, aby wykonać to wszystko. Derrick nie wyglądał na tak szybkiego, ale przecież mogła się mylić. „Jeśli szukasz Liz, to myślę że już poszła spać.” „Nie szkodzi,” powiedział. „Nie wchodzę. Tylko chciałem się przywitać.” „Cześć,” powiedziała Claire, bez cienia ciepła w swoim głosie; wciąż czuła się dziwnie w tej sytuacji. Nie lubiła być zatrzymywana, zwłaszcza przez kogoś, kto miał taki dziwny błysk w oczach. „Słuchaj, jest już późno. Wybacz, nie chcę być niegrzeczna, ale -” Uniósł swoje ręce, ale mimo to, Claire nie odebrała tego, jako przeprosiny czy znak poddania się. „Nie szkodzi. Chciałem tylko poznać Twoje imię.” „Claire. Dobranoc.” Wchodząc do domu, wciąż na niego patrzyła. Potem zamknęła drzwi, zakluczyła je i zasunęła wszystkie zasuwki. Po raz pierwszy była wdzięczna za wszystkie te zamki. Derrick się nie poruszył, przynajmniej nie dopóki drzwi się nie zamknęły, ale miała dziwne wrażenie, że zachowuje się tak, jakby musiał zwalczać ochotę rzucenia się na nią. Claire odsunęła blaszkę

z judasza i spojrzała przez niego. Twarz Derricka wydawała się ogromna; właśnie tu, jak gdyby wiedział, że ona to zrobi. Mimowolnie głośno złapała powietrze, szybko opuściła z powrotem blaszkę judasza i zawróciła, po czym szybko wpadła na schody. Szczerze, nawet wampiry przed jej domem nie wyglądały aż tak strasznie. Przysiadła na schodach, a z ciemności obok, między schodami, a stolikiem, usłyszała cichy szept. „To on, prawda? Derrick.” Jakimś cudem, Claire nie była zdziwiona, że była tam skulona Liz. Miała na sobie szarą pidżamę i wyglądała jak przerażona, mała dziewczynka. Claire wstała, aby usiąść w ciasnej przestrzeni obok niej i objąć ramieniem przyjaciółkę. Liz oparła się o nią,a Claire mogła poczuć, że ta drży, naprawdę mocno drży. Claire zdjęła swój płaszcz i otuliła nim ramiona Liz. „Wszystko w porządku.” powiedziała i ją przytuliła. „Liz, już dobrze. On tu nie wejdzie. Drzwi są zamknięte.” „Ale on tu jest.” mimo że powiedziała to szeptem, zabrzmiała, jakby desperacko krzyknęła. „Nie wiedziałam, że będzie wiedział gdzie jestem, ale jednak jest tutaj. On wie.: „Liz – kto to jest?” „Poznałam go w starej szkole. To była randka w ciemno, moja znajoma nas umówiła. Nie spodobał mi się, ale on – on wciąż chciał się ze mną umówić. Na początku tylko do mnie pisał, dzwonił i wysyłał mi kwiaty, ale potem zaczął za mną chodzić. Zaczęłam spotykać się z kimś innym a ten chłopak – on -” Głos Liz się załamał, a ta głośno przełknęła. „Po prostu zniknął. W końcu po jakimś czasie do mnie zadzwonił i powiedział mi, że musiał się przeprowadzić, bo Derrick groził mu, że go zabije. Powiedział mi

– powiedział, że Derrick wolałby mnie widzieć martwą, niż z kimś innym i że powinnam na siebie uważać. Więc odeszłam. Rzuciłam szkołę, wyprowadziłam się z miasta, zmieniłam fryzurę, sposób ubierania i znalazłam nowych przyjaciół. Nie sądziłam, że za mną pojedzie. Naprawdę.” „Ale bałaś się tego, że może,” powiedziała Claire. „Widzę to po tych wszystkich zamkach w drzwiach.” Liz pokiwała nędznie głową. „Wysyłał mi listy. Był naprawdę zły, że wyjechałam. Odnalazł ostatnie miejsce mojego pobytu i wysłał mi jakieś zdjęcia mojej nowej fryzury, mówiąc jak słodko wyglądałam. Wysłał to też do moich rodziców. Wie gdzie jest cała moja rodzina.” „Zgłosiłaś to na policję?” „Oczywiście.” Liz pociągnęła nosem i trochę się wyprostowała, a jej głos brzmiał trochę silniej. „Wzięli to na poważnie i w ogóle, ale nigdy nie zrobił nic, co mogliby mu udowodnić. Jest naprawdę ostrożny. To tak jakby już to kiedyś robił i wiedział jak nie dać się złapać. To sprawia, że to wszystko jest jeszcze gorsze. Przepraszam. Powinnam była Cię ostrzec – powinnam była Ci powiedzieć w co się pakujesz. To znaczy, ty po prostu... zawsze jesteś taka dobra i delikatna i nie chcę Cię w to mieszać...” „Nie jestem aż tak delikatna,” powiedziała Claire. „Wiesz, że nauczyłam się bić? I umiem używać łuku i strzał?” „Ty co?” Liz nie dowierzała. „Masz na myśli to, że umiesz strzelać do celu? To przez ten film? Zresztą nieważne, bo w czym by to miało pomóc?” „Mam na myśli to, że miasto, w którym mieszkałam, było miejscem, gdzie należało potrafić się bronić,” odpowiedziała Claire. „I mieć silne nerwy. Więc jeśli Derrick chce nas zastraszyć, to jeszcze się zdziwi. Nie

będę się wahać, jeśli chodzi o obronę mojego domu, mnie, albo mojej przyjaciółki. Rozumiesz?” „Ty – Ty mówisz poważnie. Co Ty myślisz, że możesz mu zrobić? Zastrzelić go z łuku?” „Cóż, nie teraz, bo nie zabrałam go z domu,” odpowiedziała jej Claire. „Łuk został w moich pudłach. Powinny niedługo tu dotrzeć. W międzyczasie, co wiesz o używaniu noża?” „Ja – co proszę?” „No dalej,” powiedziała Claire. Wstała i wyciągnęła do Elizabeth swoją dłoń. „Pozwól mi sobie pokazać.” „Claire, ja nie mogę z nim walczyć!” „Dlaczego nie?” Liz wydawała się zapomnieć języka w gębie. Wzięła rękę Claire i podniosła się. Claire zapaliła światło, ale Liz natychmiast wyciągnęła swoją rękę do kontaktu. Claire ją zatrzymała. „Co zamierzasz zrobić?”, zapytała. „Będziesz mieszkać w ciemności tu zamknięta? Bojąc się wyjrzeć przez okno, otworzyć komuś drzwi i wyjść? Tak, on gdzieś tam jest i raczej nie zamierza Ci tak łatwo odpuścić, zanim nie zdarzy się jedna z trzech rzeczy: Zrani Cię i zostanie aresztowany, albo popełni jakiś błąd za co go aresztują, albo go powstrzymasz.” „Chcesz, żebym go zabiła? ” „Nic takiego nie powiedziałam. Powiedziałam, że go powstrzymasz. To oznacza obronę. Jest różnica pomiędzy przegraniem walki, a poddaniem się. Jeśli chcesz walczyć, chodź ze mną.”

„Ja -” Liz przyglądała jej się przez długą chwilę. „Zmieniłaś się. Od początku to widziałam, ale to więcej niż tylko wygląd. Naprawdę się zmieniłaś. Stałaś się... silna.” „W Morganville musisz być silnym.” powiedziała Claire. „Albo, jak sądzę martwym. Ale tak. I wiem, że to nie jest Morganville, ale wciąż możemy o siebie zadbać. No dalej. Pierwsza lekcja jest o tym jak masz się bronić, wykorzystując rzeczy, które masz akurat pod ręką...” Liz zawahała się, kiedy Claire popchnęła ją w stronę kuchni i spojrzała w stronę drzwi. „Myślisz, że on wciąż tam jest?” „Możliwe.” odpowiedziała Claire. „Niezbyt mnie to obchodzi. Pozwólmy mu tam zamarznąć albo zostać aresztowanym za próbę podglądania. Nie graj w jego gierkę. Zacznij własną.” „Nie mam swojej gierki.” „Ale będziesz miała.” obiecała jej Claire i uśmiechnęła się do niej, co było pewnie jeszcze bardziej niepokojące niż zachowanie Derricka. „Będziesz.” Rozdział czwarty, cz. II Myrnin nie podzielił się z Claire zbyt wieloma informacjami na temat jej nowej nauczycielki. Znała tylko nazwisko (Irene Anderson) i fakt, że kiedyś mieszkała w Morganville i była asystentką Myrnina. To było imponujące, że udało jej się to przeżyć, ale to w żaden sposób nie pomogło Claire domyślić się, jaka Dr Anderson będzie. Okazało się, że była po prostu niesamowita. Z jednej strony, była o wiele młodsza, niż Claire się spodziewała – może trochę po trzydziestce. Więc kiedy Claire zapukała do drzwi jej gabinetu, myślała że się pomyliła, bo nigdzie nie było biurka, a przed nią stała młoda

kobieta, ubrana w kombinezon, który dni swojej świetności miał już za sobą. Używała jakiegoś rodzaju podręcznego, bardzo małego palnika na stosie metalu. „Daj mi sekundkę,” powiedziała, bez odwracania głowy od tego, co robiła. Trwało to bardziej jak dziesięć sekund, ale wtedy kobieta zgasiła płomień, odłożyła palnik na bok i szybko coś zanotowała na kartce papieru leżącej obok. „Już. Mam. Więc, jesteś tą umówioną na dziesiątą, tak?” „Nazywam się Claire Danvers. A Pani -?” „Dr. Irene Anderson.” Kobieta założyła gogle na czoło, a te zjechały odrobinę i w zabawny sposób zwisały z jej blond kucyka, aby po chwili opaść na podłogę. „Wiem. Nie spodziewałaś się kogoś takiego. Wszyscy tak mówią. Włączając w to moją rodzinę. Cześć.” Przeszła przed swój stół laboratoryjny i wyciągnęła do Claire rękę. To był stanowczy uścisk; patrzyła na Claire wystarczająco długo, by ta zobaczyła, że pani profesor ma niebieskie oczy, pasujące do blond włosów. Shane prawdopodobnie stwierdziłby, że jest gorąca, choć Claire nigdy nie była pewna jaki jest jego typ... zależało to chyba bardziej od nastawienia. „Miło mi Cię poznać. Jesteś bardzo młoda jak na osobę, która przeżyła rok czy dwa, robiąc to czym się zajmowałaś.” „Nie powinnyśmy wspominać...?” „Morganville? Oczywiście, że możemy. Wybacz. Wrodzona przezorność jest normalna. Zawsze tak uważałam, żeby nie wspominać imienia Myrnina, że często zapominam, aby go używać kiedy mogę. A właśnie, słyszałam że jest z nim już lepiej.” „Lepiej niż było kiedy go poznałam.” „Och, to dobrze. Nie chciałam wyjeżdżać, ale był zbyt niebezpieczny dla mnie i dla siebie samego i sądziłam, że byłoby lepiej, gdyby przez jakiś czas

jego asystentem był wampir. Czy tak się stało?” „Ja – nie wiem. Nigdy nie mówił zbyt wiele o ludziach, którzy pracowali z nim przede mną. Wiem, że on, eee...” „Zabił wielu z nich? Tak, ja też to wiem. I, oczywiście, zabił też ukochaną Adę. Nigdy się z tym nie pogodził.” Przewróciła gniewnie oczami, ale wstrzymała się, kiedy zobaczyła, że Claire się nie uśmiecha. „O co chodzi?” „Ada – cóż, nie żyje, jak sądzę. Pewnie technicznie to już trzeci i ostatni raz. Ona już nie wróci.” Dr. Anderson zakryła usta dłonią i na chwilę zamknęła oczy. „Jak on to znosi?” „Niezbyt dobrze.” przyznała Claire. „Jest trochę zagubiony. Ale jest już lepiej. Myślę, że pozwolenie jej odejść mu pomogło. Wciąż ma te – momenty załamanina, ale nie są już tak złe, jak kiedyś. Jest bardziej irytujący niż niebezpieczny.” „To już jest coś,” powiedziała jej nowa nauczycielka i spojrzała na Claire z większym szacunkiem. „Zrobiłaś coś, czego ja nigdy nie byłam w stanie. Gratuluję. Zostałam poinformowana, że Myrnin wynalazł lekarstwo na tę chorobę -” „Nazywamy ją Plagą Bishopa.” „Ach. Plaga Bishopa... ale teraz, sądzę że masz z tym więcej wspólnego niż on. Racja?” Claire nie odpowiedziała. Rozejrzała się po gabinecie – wyglądał bardziej jak wysypisko, niż laboratorium – i zobaczyła małe, schowane w rogu biurko. Stało przy nim sklejone, pogięte krzesło biurowe, ale nigdzie nie było miejsca dla drugiej osoby. „Więc tu będziemy pracować?”

„Tu? Nie. Definitywnie nie. Majstrowałam tylko czekając na Ciebie. Zanim jednak tam pójdziemy, będziesz potrzebowała dowodu tożsamości.” „Mam moją legitymację -” „Nie chodzi mi o to.” Dr. Anderson podeszła do biurka, obszukała szuflady, coś wymamrotała i w końcu znalazła jakąś czarną kartę magnetyczną z logo, które wyglądało bardzo znajomo – było to logo Założycielki. Wpisała coś do komputera i kliknęła, a następnie przebiegła kartą przez czytnik. „Masz. Przyciśnij swój palec w przeznaczonym do tego miejscu.” Podała Claire małe urządzenie, aby ta mogła wypełnić polecenie. Kiedy to zrobiła, urządzenie kliknęło i zrozumiała, że zrobiło jej też zdjęcie. Zanim zdążyła o to zapytać, Dr Anderson je zabrała, nacisnęła coś na jego wyświetlaczu (chodzi o taki w sumie tablet – przyp.tłum.), wzięła kartę, którą zrobiła i włożyła ją do małego urządzenia przytwierdzonego do komputera. Zaczęło ono wydawać z siebie jakieś szumiące dźwięki, a trzydzieści sekund później wypluło gotową kartę, opatrzoną jej zdjęciem i odciskiem palca. Dr Anderson uważnie się jej przyjrzała, stwierdziła że się nadaje i doczepiła ją do smyczy MIT, po czym wręczyła Claire. „Noś to na szyi,” powiedziała. „Nie przywiązuj do paska, ani plecaka, ani nie noś tego jak bransoletki. Uwierz mi, widziałam studentów, którzy robili wszystkie te rzeczy. Jeśli nie nosisz tego odpowiednio, przyczepi się do Ciebie ochrona, a naprawdę tego nie chcesz.” Dr. Anderson, jak zauważyła Claire, miała już założoną swoją własną kartę. Wyglądała tak samo jak Claire, no oprócz zdjęcia. „Jeśli pomalujesz włosy, albo je zetniesz, ale w jakiś inny sposób zmienisz wygląd, dostaniesz nową kartę. Ma zapisane wszystkie dane. Brzmi jak u Orwella, prawda? Tak jest, musisz się do tego przyzwyczaić.” Claire podążyła za Dr. Anderson, po tym jak ta zdjęła swój laboratoryjny fartuch, powiesiła go na wieszaku i opuściła gabinet, idąc długim korytarzem w

stronę zabezpieczonych elektronicznym czytnikiem drzwi. Anderson przeciągnęła swoją kartę, a kiedy Claire chciała za nią wejść, kobieta zatrzymała ją. „Użyj swojej karty,” powiedziała. „Jeśli przejdziesz bez zarejestrowania swojej karty, włączy się alarm. Jak mówiłam. Ochrona.” Claire pokiwała głową i pozwoliła drzwiom się zamknąć zanim i ona użyła swojej karty i ujrzała zielone światło pozwalające jej wejść. Z powrotem przewiesiła smycz przez swoją szyję i weszła do całkowicie innego świata. Ta część budynku wyglądała bardzo nowocześnie, sterylnie i lśniąco. Wrzało tam jak w ulu – pełno studentów, profesorów i ludzi w fartuchach, którzy wyglądali jak pracownicy rządu, albo prywatni przedsiębiorcy. Było też wiele grup złożonych ze wszystkich tych ludzi, chodzących i rozmawiających ze sobą. Słyszała strzępki rozmów o genetyce, lekarstwach i nanotechnologii, a tylko szybko tamtędy przeszła. Dr Anderson kiwała wielu osobom, ale z nikim długo nie rozmawiała. Laboratorium Dr Anderson było oznaczone prostą białą tabliczką z napisem OGRANICZONE. I tylko tyle... ale kiedy Claire przesunęła się, by pozwolić nauczycielce otworzyć drzwi, zobaczyła że jednak jest coś jeszcze na drzwiach. Logo Założycielki zostało dodane tam jako hologram, więc było widoczne tylko z pewnych punktów. Podczas otwierania drzwi wydały ciche skrzypnięcie i Claire mogła poczuć powiew zimnego powietrza, które pachniało metalem i chemikaliami. Dr Anderson zamknęła je za Claire. Wiedziała już czemu wszystko było tak chronione. Wewnątrz było... cóż, niczym w laboratorium Myrnina, tylko czysto, a wszystko było uporządkowane i rozsądne. Rozpoznała wiele rzeczy

znajdujących się na stołach, zastępujących zapewne średniowieczne, alchemiczne urządzenia. Dr Anderson miała nowoczesne chemiczne instalacje, komputery i maszyny. To było niczym pornografia, ale dla kujonów. „Wow,” wydusiła z siebie Claire i przesunęła ostrożnie palcami po stole z szorowanej stali, nie śmiała jednak zostawić na żadnym z tych wspaniałych urządzeń swoich odcisków palców. „Jesteś -” „Dobrze sponsorowana? Tak. Amelie chce wynaleźć nowy, mniej chaotyczny sposób, aby potwierdzić i udokumentować wynalazki Myrnina. Znasz go; jest genialny, ale żyje we własnym świecie pełnym chaosu. Dlatego moim zadaniem jest zrozumienie dlaczego jego wynalazki działają, udokumentowanie ich i stworzenie ich łatwo odtwarzalnych wersji przy użyciu nowoczesnego sprzętu i technik. Teraz to też Twoje zadanie.” „I tak już to robiłam. Przynajmniej próbowałam. Jeśli mi pozwolił.” Dr Anderson posłała jej ciepły, rozumiejący uśmiech. „Taaa, wiem o co Ci chodzi. Praca dla Myrnina oznacza bycie niańką, opiekunem w zoo i najlepszym przyjacielem. Kłopoty polegają na tym, żeby wiedzieć kiedy każda z tych rzeczy jest potrzebna, ponieważ błąd, mógłby oznaczać zamianę w Happy Meal'a. Za to, że przeżyłaś to wszystko, powinni dać Ci Order Honoru, Claire. I za wydostanie się z Morganville. Pewnie myślisz, że najgorsze już minęło?” Claire wzdrygnęła się, przypominając sobie Draug i Bishopa, a także wszystkie momenty, które zagrażały jej życiu, od kiedy pojawiła się w Morganville. „Mam nadzieję.” odpowiedziała. „Mylisz się,” powiedziała Dr Anderson. Brzmiała pewnie i spokojnie. „Mieszkanie tam, w tej chwili, jest jak mieszkanie w grze video. Przeżycie jest wskoczeniem na wyższy

poziom gry. A teraz przyszłaś tutaj, do prawdziwego świata i zaczyna się zespół stresu pourazowego... a nikt nie dba o to, co przeszłaś i co przeżyłaś, ani o to, że Twoje ciało działało jak pompka do produkcji adrenaliny. To jak rzucanie narkotyków. Jeśli jeszcze Cię to nie zabiło, zrobi to... trzeba się przyzwyczaić do normalnego życia, Claire. Więc jeśli będziesz musiała z kimś porozmawiać, cóż, też przez to przechodziłam. Za czym tęsknisz najbardziej do tej pory?” „Za Shanem,” powiedziała Claire. W jej gardle urosła gula i przez chwilę nie mogła dalej mówić. „To mój chłopak.” „Ach,” powiedziała Anderson. Nic więcej. Uniosła brwi, ale o nic nie pytała, a po chwili zrozumiała, że Claire również nie zamierza nic mówić. „Więc daj mi się oprowadzić. Podejrzewam, że zaznajomiłaś się z międzywymiarowymi portalami Myrnina? Nauczył Cię jak z nich korzystać?” Od tej pory czas leciał szybko, pełen technicznych dyskusji i bilansów, szybkich jak błyskawica łańcuchów myśli, na których wzajemnie opierały się, pracując nad różnymi zadaniami. Przed południem, miały już gotową matematyczną formułę tego, jak działały portale i Claire porównywała ją z tym wzorem, który opracowała razem z Myrninem. Ostateczna wersja Dr Anderson była lepsza,bardziej przejrzysta no i bardziej zrozumiała. Popołudnie spędziła na nauce wyposażenia, większości którego nigdy nie widziała, choć o niektórych słyszała. Najbardziej fascynował ją genetyczny sekwencer, który pracował, próbując rozgryźć kod wampirzego DNA. „Prawie jak ludzka,” powiedziała Dr Anderson. „Trudno znaleźć różnicę, bo jest ona naprawdę niewielka. To tak jakby DNA było jedynie częścią tego, co wywołuje przemianę – to nie tylko fizyczny proces. A ja nie mam żadnego sprzętu, żeby

móc wyjaśnić co dzieje się na płaszczyźnie duchowej, przynajmniej jeszcze nie mam.” „Ja mogę mieć,” powiedziała Claire. Była niepewna co do tego i trochę przytłoczona tym wszystkim, co robi Dr Anderson w swoim lśniącym laboratorium; kim ona była, żeby udawać wynalazcę? Nie czuła się nawet w niewielkim stopniu dziwnie, jak kiedy była z Myrninem; wszystko wydawało się możliwe. Tutaj, czuła się bardzo... młodo. I niedoświadczona. Ale widziała z jaką uwagą przygląda jej się Dr Anderson. „Kontynuuj.” „Ja... myślałam, o tym odkąd Myrnin stworzył maszynę, aby zwiększyć wampirzą siłę, to można też stworzyć taką, która ją zmniejszy.” Wtedy nastała długa, dziwna cisza i Claire poczuła, jak zaczyna się rumienić i czuć niekomfortowo pod spojrzeniem Anderson. Wtedy jej nauczycielka powiedziała, bardzo ostrożnie,”Masz takie urządzenie?” „Może? To znaczy, wiem że może wzmacniać wampirze emocje. Myślę, że gdyby udało mi się odwrócić jego działanie, mogłoby sprawić, że czuliby strach zamiast wściekłości, wymazać ich gniew i głód... Ale to wszystko jest póki co tylko zamysłem.” „Ale zbudowałaś to.” „Mam prototyp.” „Gdzie?” Dr Anderson brała to bardziej poważnie, niż Claire przypuszczała. Nawet Myrnin nie wydawał się tym tak przejmować. „Jest spakowany, dostarczą mi go w tym tygodniu, razem z moimi wszystkimi rzeczami.” „ Wysłałaś to?” „Pomyślałam, że byłoby mi trudno przejść przez ochronę na lotnisku.” „Ach, wspaniały punkt widzenia. Ale naprawdę pomyślałaś, że jest

bezpieczniej powierzyć to firmie przewozowej? Wampiry wiedzą, że masz to urządzenie?” „Myrnin wie.” „Powiedział Amelie?” „Nie wiem,” odpowiedziała Claire. Czuła sę mocno wytrącona z równowagi; jakby zrobiła coś złego ale nie do końca wiedziała co. „A nie powinien?” „Jeśli uważa, że jesteś godna żyć dalej, nie powinien,” odpowiedziała Dr Anderson. Miała nieobecny wzrok i nieoczekiwanie był on zimny. „Ostatnią rzeczą, jaką Amelie by chciała jest takie urządzenie, dające ludziom kontrolę nad wampirami. Kiedy to wszystko powinno tutaj dotrzeć?” „Eee, jutro. Tak sądzę. Powinni po prostu położyć te pudła w moim pokoju, jeśli mnie nie będzie.” „Więc bądź w domu.” powiedziała Anderson. „Sprawdź pudło, w którym to umieściłaś zanim wyjdą i zadzwoń do mnie jak najszybciej bym wtedy mogła zorganizować eskortę. To twoje urządzenie powinno być jak najszybciej schowane w bezpiecznym miejscu, na wypadek gdyby działało tak, jak mówisz. Wampiry nie lubią, kiedy wymyślamy przeciw nim nowe bronie, Claire. Widziałam już, jak inni umierają tylko za to, że o czymś mówili, a Ty już coś stworzyłaś. To coś czego Amelie nie może i nie zignoruje. Naprawdę jestem zaskoczona, że Myrnin pozwolił Ci na to wszystko, a jeszcze bardziej, że nie powiedział o tym Amelie.” Claire przypomniała sobie, co stało się z rodziną Shanea, kiedy opuścili Morganville. Amelie tak bardzo zależało na utrzymaniu swojego sekretu, że kiedy matka Shanea zaczęła sobie za dużo przypominać i mówić, skończyła martwa. Jedynie dzięki szczęściu taki sam los nie spotkał Shanea i jego ojca.

Jednak wytworzenie tego urządzenia – nie, tej broni, było o wiele gorsze, niż tylko gadanie o Morganville. To mogło być dla wampirów prawdziwym zagrożeniem. Dr Anderson miała rację. To było coś, czego wampiry nie mogły zignorować... a teraz kiedy była poza Morganville, wypadki się zdarzały. Żaden z jej przyjaciół nie wiedziałby co naprawdę się jej stało. Była zdana na siebie. „Hej,” powiedziała Dr Anderson i posłała jej lekki, ostrożny uśmiech. „Spokojnie. Wyglądasz na spanikowaną.” Claire pokiwała głową, niezdolna do mówienia. „Przywykłaś do myślenia, że jesteś bezpieczna, prawda? Że oni są po Twojej stronie. Łatwo jest popełnić taki błąd. Będą Cię traktować jak cenny nabytek, a nawet jak przyjaciela, ale tylko dopóki nie przekroczysz linii i nie staniesz się dla nich zagrożeniem. A już się nim stałaś, Claire, nawet jeśli oni o tym nie wiedzą. Z pupilka Amelie stałaś się jej wrogiem, nawet jeśli technicznie nigdy nie zwróciłaś się przeciw niej... ona nie będzie czekać aż naprawdę ją zdradzisz.” Oczy nauczycielki Claire były wciąż chłodne i oceniające. „Masz broń?” „Nie. Tu jest prawdziwy świat. Nie sądziłam, że będę musiała... są przepisy tego zabraniające, prawda?” „Wolisz dostać mandat czy być znaleziona martwą na ulicy?” „Czy to moje jedyne opcje?” Dr Anderson uśmiechnęła się odrobinę cieplej i napięcie odrobinę zelżało. „Niekoniecznie, ale wyznaję wiarę w najczarniejsze scenariusze.” „Naprawdę polubiłabyś mojego chłopaka, Shanea.” powiedziała Claire. „Dobrze, więc mam nosić ze sobą nóż – srebrny, racja?” „Mamy nowe patenty na umieszczanie srebrnej powłoki na ostrzu. To

sprawia, że ostrze jest bardziej wytrzymałe i ostre.” Dr Anderson podeszła do zamykanej gablotki i otworzyła ją odciskiem swojego palca oraz skomplikowanym kodem, który wpisała na klawiaturze; otworzyła ją i wróciła z nożem w skórzanej pochwie. Był przerażająco wielki i kiedy go chwyciła, wydawał jej się cięższy niż wszystko czego do tej pory używała. „Masz może coś...” „Mniejszego? Nie. Wybacz. Będziesz musiała nosić go w plecaku. Jeśli chcesz mieć go bardziej przy sobie, radzę Ci kupić jedną z tych, teraz modnych, gigantycznych torebek. Uważaj na ostrze. Jest ostre wystarczająco, by przeciąć wszystko oprócz diamentu. I na litość boską, noś go, Claire. Nie przydasz mi się martwa. Właściwie, dopóki nie zaczniesz pracować, w ogóle nie mam pewności, czy mi się na coś przydasz, ale chcę dać Ci szansę.” Anderson klepnęła ją w ramię. „Która godzina? - O cholera, za dwadzieścia minut prowadzę lekcję. Zasady laboratorium: będziesz tu codziennie z samego rana. Ja przychodzę o szóstej; Ciebie oczekuję nie później niż o siódmej. Nie przychodzisz przede mną i nie zostajesz po mnie. Jeśli zadecyduję, że jesteś godna zaufania, pozwolę zostawać Ci w laboratorium podczas moich zajęć, ale będziesz na okresie próbnym, zanim to się stanie i oczywiście, czujniki laboratorium będą sprawdzały wszystko co robisz. Nie grożę Ci, chcę tylko, by wszystko było jasne – raczej nie jesteś zdziwiona poziomem ochrony, jaki tu panuje.” Choć to właściwie było zaskakujące, Claire naprawdę się nie dziwiła; rozumiała potrzebę ochrony. Nie była jednak pewna, jak odczytać intencje Dr Anderson i sądziła, że jej nowa nauczycielka to samo odczuwa w stosunku do niej. Cóż, przynajmniej dała mi nóż, pomyślała Claire. To już coś mówiło... ale co dokładnie, tego Claire nie wiedziała. Dr Anderson najwyraźniej zakończyła już rozmowę, bo przeglądała już

stosy papierów i ignorowała niepewne pożegnalne machanie Claire. Tak więc Claire skierowała się w stronę drzwi. Przez chwilę była zdezorientowana i nie wiedziała gdzie ma iść, ponieważ wszystko wyglądało tak samo: czyste białe kafelki i jakieś znaki. W końcu jednak znalazła kierunek, z którego przyszła i po kilku chwilach znajdowała się z powrotem na normalnej przestrzeni koledżu. To było dziwne, przechodzenie ze świata high-tech (zaawansowane technologie) do tego, gdzie ludzie w jej wieku śmiali się, rzucali sobie piłki na trawniku i flirtowali ze sobą, jakby to była najważniejsza rzecz na świecie. Może normalny świat nie jest do końca tak normalny, jak myślała. To była otrzeźwiająca myśl. Szła przez pełen życia teren kampusu, a nóż w jej plecaku dziwnie jej ciążył: co chwila sprawdzała, czy jakimś cudem jego kształty nie były widoczne, ale oczywiście nie były. To było jakby srebro z jej dawnego życia wbijało się w to nowe, a ona nie wiedziała jak się z tym czuć. Okazało się jednak, że powinna czuć się z tym dobrze. Claire przeszła przez ul. Albany w kierunku Pizzerii Chicago, bo nagle zgłodniała, a to było jedyne miejscu, w którym już wcześniej była... i kiedy zamówiła pizzę oraz wodę i zmierzała w stronę małego stolika przy ścianie, zobaczyła kogoś stojącego za oknem i patrzącego do środka. Znała tego kogoś. Derrick. Prześladowca Liz nie miał zamiaru sprawdzić tylko oferty Pizzerii... patrzył prosto na nią, sprawiając, że jego wzrok wwiercał się w nią niczym wiertarka. Szok spowodował, że serce Claire podskoczyło i instynktownie odskoczyła od stolika, sięgając do swojego plecaka – instynkty samozachowawcze, nawet jeśli Derrick nie robił nic więcej, niż patrzył.

Było coś w jego spojrzeniu. Coś po prostu... złego. Nie było drugiego krzesła przy jej stoliku, ale ktoś wyszedł i Derrick przeciągnął jego krzesło przez całe przejście, by hałaśliwie postawić je przy stoliku Claire. Usiadł na nim, oparł swoje łokcie na stole i powiedział: „Cześć Claire. Jak Ci minął dzień?” Nie miała nastroju na rozmowę. To było coś czego nauczyła się od Shanea: był czas na rozpraszającą rozmowę i był czas na zamknięcie się i obserwowanie, a to był definitywnie facet, z którym nie mogła sobie pozwolić na żadne gierki. Bo to była jego gra i jego zasady. Nie była w stanie tego wygrać. „Powinieneś mnie zostawić, Derrick.” powiedziała, ale nie starała się ściszać głosu. Restauracja była pełna ludzi i część z nich im się przyglądała – nie zaalarmowani, tylko ciekawscy. „Wyjdź stąd w tej chwili.” „Nie robię nic złego, Claire, no dalej. Chcę się tylko zaprzyjaźnić. Liz jest dla mnie ważna; powinienem więc poznać jej przyjaciół, prawda?” „Liz nie chce Cię widzieć. Ja również.” Claire nagle wstała i podniosła swój głos. Rozmowy wokół nich ucichły. „Powinieneś wyjść, właśnie teraz.” „Albo?” Derrick wcale się nie przejmował. „Możesz zadzwonić na policję i powiedzieć im, że chciałem z Tobą pogadać?” Claire nie pomyślała nawet o tym co zamierza. Jeśli to zrobiła, prawdopodobnie powinna była przemyśleć to raz jeszcze. Podniosła swoją szklankę pełną wody i chlusnęła ją prosto w jego twarz. Z zaskoczeniem złapał oddech, odskoczył ze swojego krzesła i stał obok ociekający wodą i wściekły. Kostki lodu lśniły w jego włosach, a jego koszulka była brudna i mokra. Ktoś obok zaczął powoli klaskać. Inni się do niego przyłączyli. Zagrożenie ze strony Derricka stało się teraz oczywiste. Przyglądał się Claire, jakby chciał wypruć z niej

flaki, a mały stolik między nimi nie wydawał się być bardzo, jeśli w ogóle, pomocny w jej obronie. Zresztą tak jak ludzie wkoło nich, którzy mogli dopingować odważny ruch, ale uciekliby z pola walki. Nigdy tak bardzo nie brakowało jej Shanea, ochraniającego jej tyły. Derrick wziął głęboki oddech, rozejrzał się i uformował uśmiech odsłaniający wszystkie zęby. „Wszyscy Ci ludzie są świadkami. Nigdy nie podniosłem na nią ręki, okej? To ona mnie zaatakowała.” uniósł obie ręce, strząsnął kawałki lodu z jego włosów i odwrócił się od stolika i Claire. „Boże, dziewczyno, odstaw kofeinę.” Brzmiał teraz jak zwykły chłopak, zamroczony jej reakcją i klaskanie ucichło. „Wybaczcie, jeśli was wystraszyłam, nie chciałem.” Brzmiał szczerze. Nagle, wszyscy zaczęli z powrotem zajmować się swoimi sprawami. „Tak, chciałeś,” powiedziała stanowczo Claire. „Ty to wiesz i ja to wiem. Ale mnie nie przestraszysz, Derrick. Ja -” zabijałam straszniejsze rzeczy niż Ty, prawie powiedziała, ale to zabrzmiało by nieodpowiednio w tym miejscu i czasie. „Znałam wielu gorszych od Ciebie facetów. I wciąż żyję.” „Szalona laska,” odpowiedział, do nikogo w szczególności – tylko stwierdził, a wielu innyh wyglądało, jakby się z nim zgadzali. Niektórzy nie. Jedna z dziewczyn krzywiła się, patrząc na Derricka, wyraźnie zaalarmowana; przynajmniej kilku chłopaków też najwyraźniej nie było po jego stronie. Jeden z nich – wystarczająco duży – wstał. „Może po prostu już sobie idź, koleś,” powiedział. „Czemu nie ona?” zapytał w odpowiedzi Derrick. Chłopak wzruszył ramionami. „Cóż, ona zamówiła pizzę. Ty nie.” To był błahy, ale uzasadniony punkt widzenia i wtedy, jeden z pracowników – prawdopodobnie manager, pomyślała Claire – wyszedł zza kontuaru i zmierzył Derricka, a potem Claire miażdżącym spojrzeniem. „Cokolwiek się tu dzieje,

kończy się teraz. Albo wezwę gliny.” „Żaden problem.” odpowiedział Derrick. Wciąż unosił ręce w geście poddania. „Już wychodzę.” I wyszedł, ale kiedy przechodził koło okna, gdzie na początku jej się przyglądał, posłał jej szybkie spojrzenie z ukosa, które było tak zjadliwe, że mogło zabić. Zrozumiała, że cały czas się trzęsła – skutki skoku adrenaliny. Ustawiła swoje krzesło z powrotem przy stoliku i poprosiła o papierowy ręcznik. Woda wylądowała głównie na ziemi wokół Derricka, więc wytarła ją bez narzekania i cicho przeprosiła ludzi obok. Wzruszali na to ramionami. Pizza smakowała jak pył i tektura, nieważne jak smaczna pewnie była, a ona zjadła szybko, z jej oczyma utkwionymi w oknie. Bała się momentu, w którym będzie musiała wyjść na zewnątrz. „Hej.” Claire podskoczyła, ale był to tylko chłopak, który stanął w jej obronie; podszedł do niej, a ona go nie zauważyła, bo wciąż była skupiona na oknie. „Boisz się go?” Zaśmiała się niepewnie. „Tak, trochę.” „Tu jest tylne wyjście,” powiedział. „Wychodzi na zaułek, ale jest bardzo blisko głównej drogi. Jeśli będzie obserwował główne drzwi, możesz mu zwiać. Ale to chwilowe rozwiązanie. Jeśli chcesz poznać moje zdanie, to uważam, że powinnaś zadzwonić na policję. Coś jest z nim nie tak.” „Wiem.” odpowiedziała. „Uwierz mi, wiem.” Wyciągnęła do niego rękę, a on ją uścisnął. „Dzięki. Jestem Claire, tak w ogóle.” „Grant,” powiedział. „Trzymaj się.” Nie zaproponował, że odprowadzi ją do domu, ale i tak by się nie

zgodziła; w tej chwili nóż w jej plecaku był jedyną rzeczą, której ufała. Tylne drzwi hipotetycznie miały alarm, ale były szeroko otwarte, prawdopodobnie, aby wpuścić do środka świeże powietrze i zmniejszyć upał spowodowany piecami do pizzy. Claire wyszła, niezatrzymywana przez nikogo i sprawdziła uliczkę za sobą. Była opuszczona i nigdzie nie było miejsca, gdzie mógłby się schować Derrick. Pobiegła na główną ulicę, skręciła w lewo i zmierzała prosto do domu. Mimo że cały czas patrzyła za siebie, nie widziała żadnego śladu Derricka. Może poszedł do domu, żeby się umyć, przebrać i wymyślić zemstę. Ostatecznie, nie w do końca komfortowej sytuaci. Godzinę później do mieszkania dotarły jej pudła; nie było ich wiele. Była posłuszna Dr Anderson i otworzyła karton ze swoim urządzeniem... wyglądało zupełnie jak steampunkowa broń laserowa, tylko o wiele bardziej nieporęczna. Była tutaj. I jak mogła do tej pory stwierdzić, była nienaruszona. Liz nie było w domu. Claire zamknęła drzwi po wyjściu ekipy od przeprowadzek i poszła do pokoju, by zacząć robić porządek z pudłami. Napisała smsa do Dr Anderson, aby powiadomić ją, że urządzenie jest bezpieczne, a Anderson szybko odpisała Claire, by ta czekała w domu. Najwidoczniej, chciała wysłać posiłki. Claire czekała, sprawdzając przez okna, co dzieje się na zewnątrz. Nic. Było bezpiecznie, przynajmniej na tyle, na ile mogło. Rozpakowywała swoje zimowe ciuchy z ostatniego pudła, kiedy w końcu ktoś do niej zadzwonił – nie Dr Anderson; to był numer, którego nie znała. „Halo?” „Cześć, Claire. Nie znasz mnie, ale nie rozłączaj się. Irene Anderson poprosiła mnie, bym po Ciebie wpadła i zabrała Cię do jej laboratorium. Mam

na imię Jesse.” Brzmiała na spokojną i zrelaksowaną i miała lekki, egzotyczny akcent, coś co przywodziło Claire na myśl południe, ale było ledwo zauważalne. „Mój przyjaciel Pete i ja przyjdziemy po Ciebie około szóstej.” „To późno.” powiedziała zaskoczona Claire. „Myślałam, że chciała, żebym przyszła jak najszybciej.” „Obowiązki... lubią szkodzić życiu prywatnemu...” powiedziała Jesse i zachichotała. To był ciepły dźwięk i pomimo swojego uprzedzenia, Claire pomyślała, że zaczyna lubić tę dziewczynę. „Przyjdziemy jak najszybciej się da. Ach, i powiedziała, że możesz być troszkę uzbrojona, więc błagam, nie strzelaj. Przychodzimy w pokoju i nie chciałabym zostać rozczłonkowana.” „Obiecuję najpierw zadawać pytania,” odpowiedziała Claire. Jesse znowu się zaśmiała, a potem rozłączyła. A ona rzeczywiście postanowiła zadawać pytania. Zadzwoniła do Dr Anderson, która potwierdziła, że zna Jesse i Peta. Claire za bardzo w to nie wątpiła, ale wciąż była przewrażliwiona przez Derricka; to było nieprawdopodobne, że mógł wiedzieć o Dr Anderson i eskorcie, którą załatwiła, ale w tej chwili, paranoja mogła wyjść jej na dobre. Spędziła kilka kolejnych godzin na nauce, surfowaniu po internecie i zastanawiając się – martwiąc – gdzie był Shane i co robił. Zobaczyła, że dostała od niego maila – tym razem nie film, tylko zwykła wiadomość, oznajmiająca, że ma nowy telefon i podająca jego nowy numer. Zapamiętała go, zapisała na swojej komórce i wpisała na jej prywatną książkę telefoniczną na komputerze – jej zwykły plan zapasowy – a potem zaczęła się zastanawiać, czy do niego nie zadzwonić (oczywiście, tylko, aby mieć pewność, że numer jest właściwy). Jak tylko uniosła swój palec nad jego imieniem w książce telefonicznej, usłyszała głośnie pukanie do drzwi. Podniosła wzrok na zegar – o dziwo – była

już szósta, a oni byli dokładnie na czas. Przed otworzeniem drzwi sprawdziła judasza. Na pewno nie było Derricka; chłopak i dziewczyna, oboje odrobinę starsi od niej. Dziewczyna zwróciła na siebie jej uwagę, ponieważ była wysoka, dobrze zbudowana i miała bardzo czerwone włosy, które opadały jej w lśniących falach prawie do talii. Była też – podobnie jak Eve – Gotką, ze sporą ilością czarnego eyelinera, bladym makijażem i nienaturalnie kolorowymi ustami. Czaszki i skóra dominowały w jej ubiorze. Claire leciutko otworzyła drzwi i zapytała: „Jesse i Pete?” Jesse uśmiechnęła się i krótko wskazała palcem na swojego niskiego, łatwego do pominięcia przyjaciela. Był zbudowany jak bulldog, ale miał miły wyraz twarzy i machając, podarował jej zmęczony uśmiech. „Pete. Ja jestem Jesse,” powiedziała rudowłosa. „Więc... zabieramy Cię do Dr Anderson, zgadza się? Idźmy już. Mam swoje plany, yo.” „Tylko wezmę swój plecak,” powiedziała Claire. „Wchodźcie.” Pete i Jesse zgodnie potrząsnęli głowami. „Musimy pilnować samochodu,” powiedział Pete. „W tej okolicy, dostaniemy mandat, jeśli tu nie zostaniemy.” „Och.” Claire o tym nie pomyślała; lśniące, granatowe auto stało zaparkowane na krawężniku. Miał death metalowe kalkomanie – zapewne samochód Jesse. „Muszę tylko zamknąć drzwi.” Bo bała się zostawiać je otwarte, nawet jeśli nie sądziła, że Pete i Jesse wpuściliby Derricka do środka, kiedy jej nie będzie. „Mogę wejść do środka, a Jesse zostanie tu i będzie pilnowała auta,” zaproponował Pete. „Czy to coś, co masz, jest ciężkie?” „Trochę,” odpowiedziała Claire. „Ale bez przesady.”

Jesse klepnęła Peta w ramię. „Pozwól mojemu mężczyźnie to ponieść, uwielbia pokazywać dziewczynom swoje muskuły.” „Nie bądź seksistką. Napinam mięśnie też dla chłopaków.” „Ta, ale nie w takim stylu.” Jesse puściła do niego oko. „Ruszajcie się. W razie potrzeby będę udawać dziewczynę od parkometrów.” Claire i Pete poszli na górę, znaleźli właściwe pudło i Pete z wielką radością (i łatwością) podniósł je i zniósł na dół bez żadnych trudności. „Więc dopiero się wprowadzasz?” zapytał. „Nowa studentka?” „Aż tak to widać?” „Nie aż tak bardzo, jak zwykle. Nie widzę za wielu plakatów kociaków i boy bandów na ścianach.” Claire prawie wybuchła śmiechem. „To nie w moim stylu. Ale jeśli znasz jakieś miejsce, gdzie mogę dostać plakat z błyszczącym jednorożcem...” „Zapytaj Jesse,” powiedział czekając, aż Claire otworzy mu drzwi. „Jest wielką fanką błyszczących jednorożców.” Powiedział to na tyle głośno, żeby, jak zrozumiała Claire, podroczyć się z Jesse, na co pewnie normalnie by odpowiedziała, ale teraz stała, poważnie patrząc na boki. O tej porze roku niebo było szaroniebieskie i już zmierzchało, więc Claire nie widziała zbyt wiele i nie wiedziała, co przykuło uwagę Jesse. Wtedy zapaliły się latarnie uliczne, rzucając zimne, blade światło na ulicę, jakieś śmietniki... i mężczyznę stojącego na chodniku, opierającego się o ścianę i im się przyglądającego. „Twój znajomy?” zapytała Jesse. Brzmiała spokojnie, ale język jej ciała wskazywał na to, że jest poddenerwowana. Claire nie widziała jego twarzy, ale postura się zgadzała. „To pewnie Derrick. Były mojej współlokatorki. Prześladuje ją.” „Chcesz, żebyśmy sobie z nim porozmawiali?” zapytała Jesse i Claire ze zdumieniem stwierdziła, że dziewczyna jest poważna. „Pete?”

„Jak zawsze gotowy na małą rozmowę od serca,” odpowiedział, „ale Anderson jasno się wyraziła, że to ma zostać szybko wykonane. Więc może wrócimy do tego później?” Jesse się nie poruszyła; nie odrywała wzroku od Derricka. W końcu westchnęła i zwróciła się w stronę Peta, żeby posłać mu zawiedzione spojrzenie. „Zawsze niszczysz zabawę, wiesz o tym?” Pete wzruszył ramionami, jakby był przyzwyczajony do bycia rozczarowywanym i zaniósł pudło do auta. Jesse wciąż stała, uprzedzona do ciszy Derricka, wciąż stojącego po drugiej stronie ulicy, kiedy Claire zamknęła i sprawdzała drzwi. „Masz tu alarm?” „Nie,” odpowiedziała Claire. „Powiedziałam już Liz, że powinnyśmy się w niego zaopatrzyć, ale ona uważa, że nas na to nie stać.” „Lepiej być spłukanym, niż martwym.” powiedziała Jesse. „Stąd widzę, że ten koleś to wariat. Mam do tego nosa.” W tym słabym świetle, reflektory mijającego ich auta dobrze oświetliły twarz Jesse i Claire mogła zobaczyć wszystko, jak na billboardzie. Jej niebieskie oczy były bardzo, bardzo uważne i przez chwilę Claire miała deja vu... czuła się jak w Morganville, ale to był prawdziwy świat, a Jesse była tylko zwykłą twardzielką. Tak samo jak Pete. I może to wystarczało. SHANE Byłem po łokcie zanurzony w gorącej wodzie. To nie jest przenośnia. To naprawdę była gorąca woda z mydlinami, a ja myłem szklanki. To był mój drugi dzień w Cambridge i miałem już pracę – nieważne jak gównianą – w miejscu zwanym Bar i Grill u Florey'a, choć jedyną grillowaną rzeczą, jaką do tej pory widziałem były jakieś burgery i skrzydełka. Był to taki rodzaj miejsca, gdzie oferowano tyle dań, że mogły się one zmieścić na wizytówce i dziesięcio stronnicową listę drinków.

Tak więc, jeśli nawet miałem pracować na zmywaku, ciągle zmywałem szklanki. Raz na jakiś czas, dla odmiany, dostawałem talerz. Czasem widelec. Nic więcej. Jak we wszystkich przemysłowych kuchniach, było wilgotno, gorąco i trochę ohydnie; budynek był stary i prawdopodobnie miał wielu właścicieli przez ostatnie sto lat. Instalacja wodociągowa raczej nie była przez ten czas wymieniana. Cholera, tu pewnie były starsze ode mnie szczury; pewnie też ode mnie większe. Kiedy już uporam się ze szklankami – jeśli to w ogóle było możliwe – będę miał za zadanie umyć i wyszorować całe miejsce. W kuchni jest jak w wojsku; nazywają to systemem brygadowym. Szef kuchni (Tak jest, szefie!) rządzi; ma on zastępcę – szefa sous, którego zastępcą jest chefs des parties, czyli człowiek odpowiedzialny za indywidualne stanowiska pracy. Gdzieś na samym dole jest plongeur, czyli osoba pracująca na zmywaku. To właśnie ja. W prawdziwej restauracji byłoby o wiele więcej stanowisk, ale tutaj wszystkim rządził szef Roger (Tak jest, szefie!), który służył w marynarce wojennej i był marynarzem oraz Bridget, która była jego zastępczynią i robiła wszystko to co on, oprócz przeklinania. Tak, znałem system. To oczywiście nie była moja pierwsza praca na zmywaku. Fascynujące było to, że mimo tego, że tak mało gotowali, jedzenie było świetne. Byłem zatrudniony, aby sprzątać i nosić różne rzeczy, a od kiedy posiadałem potwierdzony przez państwo dokument tożsamości, byli ze mnie zadowoleni (i zaskoczeni). Technicznie rzecz biorąc, nie mogłem pić w takim miejscu, ale w zamian za to dostawałem darmowe posiłki. No i Bridget była słodka, taki matczyny typ. Już zaprzyjaźniłem się z bramkarzem Petem, niskim, umięśnionym typem, który co jakiś czas wspominał, że chce kiedyś dołączyć do drużyny Olimpijskiej.

Martwiła mnie jedynie barmanka. Miała na imię Jesse i była oszałamiającą rudowłosą dziewczyną ubraną w obcisłą skórę. Zazwyczaj mi się to podoba, ale było w niej coś takiego co mnie alarmowało – w stylu Morganville. Próbowałem się przekonać, że mam paranoję, ale złapałem się na tym, że wciąż o niej myślę, w ciągu tych dwóch dni, kiedy pracowałem u Florey'a. Pete był jednym z tych małomównych gości, którzy nigdy nie mówili zbyt wiele o innych, ale w końcu poddał się i powiedział, że Jesse przyjechała do miasta kilka lat temu i była zajebiście dobrą barmanką; wiedziała jak przekonać tych, którzy za dużo wypili, do odejścia bez wszczynania burd, co jego zdaniem, było najważniejsze w zawodzie barmana. Tak poza tym, nie lubił się przemęczać. Zgadzałem się z nim. Wartość bramkarza nie powinna być mierzona w sile jego mięśni, ale w tym, jak rzadko ich używał. Nie jak ci goście, którzy zawsze wypatrują bójki, co samo w sobie powoduje kłopoty. To dlatego nie chciałem zostać bramkarzem. Wiedziałem, że się do tego nie nadaję. Załadowałem zmywarkę – wielką, przemysłową maszynę – znowu i ją włączyłem, a potem zająłem się zmywaniem podłóg i wyrzuceniem śmieci, aby zdążyć przed czasem na kolację. Niebo na zewnątrz powoli ciemniało, a ja stałem na dworze, rozkoszując się chłodnym powietrzem, tak niepodobnym do tego suchego powietrza w Morganville, dopóki smród śmieci nie zmusił mnie do wrócenia do środka. Roger mówił o czymś mało istotnym, więc nie zawracałem sobie głowy słuchaniem go, bo nie wspominał o szklankach, talerzach, naczyniach, garnkach, patelniach czy sprzątaniu; Bridget kroiła seler tak szybko, że nóż wydawał się być smugą, ale puściła mi oko i uśmiechnęła się szeroko, kiedy

zapytałem o kolację, zdejmując mój fartuch i wieszając go na wieszaku. Poszedłem poszukać Petea. Bar, mimo wczesnej pory, już zaczął wypełniać się ludźmi, którzy skończyli pracę; barman z pierwszej zmiany wciąż pracował. Jesse nie miało dziś być do siódmej, a dopiero za kwadrans wybijała szósta. Pete zwykle zaczynał swój dzień wcześnie, więc sądziłem, że posiedzę z nim... ale zauważyłem go po drugiej stronie drzwi, zmierzającego na ulicę. Poszedłem za nim, z zamiarem trzepnięcia go w ramię i zapytania czy jest wolny, ale wtedy zobaczyłem, że idzie w stronę samochodu zaparkowanego na krawężniku. Drzwi pasażera były otwarte i zobaczyłem opartą o nie Jesse. Była cała czarnobiała oprócz błyszczących rudych włosów... ... i jej oczu. Zamarłem w drzwiach, patrząc jak Pete wślizguje się na przednie siedzenie, zamyka drzwi i razem odjeżdżają. Czy naprawdę widziałem ten czerwony błysk w jej oczach? Czy po prostu był to refleks odbijającej się tablicy rozdzielczej? A może przez Morganville miałem halucynacje? Może. Taa, to prawdopodobne. Nie każda gorąca laska, której makijaż był blady, musiała być prawdziwym wampirem. Ale może, tylko może, jeden mógł ukryć się w tłumie. Zabawne: pracowała nocami, nie pokazując się, dopóki nie zaszło słońce. Jeździła autem z przyciemnianymi szybami, jak tylko pozwalało jej na to prawo poza Morganville. Zawsze malowała się jak Gotka. Nigdy nie miała problemu z wywalaniem pijanych gości. Wszystko to, zebrane w całość i... Daj spokój, nakazałem sobie. Serio? Wyniosłeś się z miasta pełnego wampirów i myślisz, że zaraz trafisz na jakiegoś, choć przejechałeś pół kraju? Niektórzy ludzie mają po prostu parszywe szczęście. No i, przecież nie

wybrałem tej pracy z byle powodu... śledziłem nową nauczycielkę Claire aż do tego miejsca, gdzie zjadła lunch i rozmawiała z Jesse i Petem. Zrobiłem to, by dowiedzieć się jaka Dr Anderson była; każdy kto miał Pieczęć Amelie, był automatycznie kimś, na kogo trzeba było uważać. Od tamtej pory postanowiłem obserwować też Jesse i Petea. Stąd moja nowa praca. A teraz Jesse ze swoimi płonącymi czerwienią oczyma. Więc to nie był przypadek, że wydawała mi się dziwna. Chciałem, żeby Claire była bezpieczna i chciałem mieć pewność, że nieświadomie nie wejdzie w paszczę lwa. Teraz, nie byłem tego taki pewien. Wydałem resztkę oszczędności, które mi pozostały po wynajęciu małego obleśnego pokój nad barem, na motor; nie marnowałem więc czasu i podążyłem za wampirzo - zmodyfikowanym samochodem Jesse. Claire by mnie za to znienawidziła, już uważała mnie za wścibskiego. I miała rację. Więc nie chciałem, żeby wiedziała, że jestem w mieście. Wystarczyło, że byłem blisko, na wypadek gdyby mnie potrzebowała. Albo jeśli powiedziałaby, że chce się ze mną zobaczyć. Nie miałem zamiaru robić żadnej romantycznej scenki, przychodząc do niej nieproszony. Potrzebowała przestrzeni; chciałem jej ją dać. Ale Jesse sprawiała, że robiłem się bardzo, ale to bardzo nerwowy. Stałem się jeszcze bardziej zdenerwowany, kiedy auto Jesse zaparkowało przy domu, obok którego wcześniej przejeżdżałem i który dobrze zapamiętałem. Opierałem się przejechaniu tamtędy jeszcze raz, ponieważ wiedziałem, że doprowadzi mnie to do szaleństwa, gdy będę tak blisko i się nie zatrzymam. Teraz, wciąż jechałem, mijając Jesse i objeżdżając budynek, gdzie zatrzymałem motor i zsiadłem. Stanąłem w odpowiednim miejscu na rogu, skąd mogłem wszystko zobaczyć.

Jesse i Pete weszli po schodach do mieszkania Claire, zapukali i po chwili rozmowy przy drzwiach, Pete wszedł do środka. Nie widziałem, czy otworzyła mu Liz, współlokatorka Claire, czy Claire. Jesse została na zewnątrz, więc odetchnąłem. Kiedy tak czekałem, zobaczyłem, że Jesse wpatruje się w kogoś stojącego po drugiej stronie ulicy – o wiele bliżej niż ja. Nie mogłem wiele o nim powiedzieć, oprócz tego, że był wielki i nie wydawał się być zmartwiony tym, że Jesse go obserwuje. Z doświadczenia wiedziałem jak przytłaczające mogło być spojrzenie wampira i to było zdumiewające, że na niego to nie działało. Wtedy drzwi się otworzyły, a Claire i Pete wyszli z mieszkania. Kiedy Claire zamykała drzwi, chłonąłem jej widok niczym wodę na pustyni... cholera, wyglądała świetnie. Wciąż była tą samą dziewczyną, z którą całowałem się kilka dni temu. W ogóle się nie zmieniła – ale właściwie, chyba zbyt wiele oczekiwałem po tak krótkim czasie. Pete miał dźwigał w ramionach ciężko wyglądające pudło, które zaniósł do auta Jesse. Nie wsiadaj do środka, pomyślałem, obserwując Claire. To niebezpieczne. No dalej. Przecież wiem, że umiesz to wyczuć. Ale wsiadła, a auto odjechało w nieznaną mi stronę. Wziąłem mój motor i pojechałem za nimi, sprawdzając ruch na drodze, by być pewnym, że nie będę rozpoznawalny. Było kilkoro innych studentów krążących nieopodal na podobnych motorach, więc się nie wyróżniałem. Byłem przekonany, że zatrzymali się przy budynku, gdzie pracowała Dr Anderson, a Claire studiowała. Ślepa uliczka – ha – ponieważ byłem cholernie pewien, że nie mogę jechać za nimi dalej, bo skończyłoby się to spotkaniem twarzą w twarz z Claire i niezbyt miłą rozmową na temat tego, co tu robiłem. Zaczęłoby się od: Martwiłam się o Ciebie, a skończyło na (prawdopodobnie słusznych) słowach: Mówiłam Ci, że muszę to zrobić po swojemu.

Rozważałem to przez chwilę, po czym postanowiłem wrócić do baru. Wciąż mogłem załapać się na darmową kolację, zanim wrócę do swojej gorącej wody i brudnych szklanek. Bez żadnego powodu, pojechałem z powrotem drogą, która przebiegała koło domu Claire i kiedy odrobinę zwolniłem, zobaczyłem kolesia, próbującego dostać się do środka. Próbującego, bo najwidoczniej mu się to nie udawało. Miał w ręku coś, co mogło być kluczem, ale nie byłem tego taki pewien. Ponadto był ode mnie większy, ale nie sądziłem, że ma powód, by dobijać się do drzwi mieszkania mojej dziewczyny, więc zatrzymałem się, zszedłem z motoru i stanąłem tak, by zablokować mu drogę, a wtedy powiedziałem: „Hej, mogę coś dla Ciebie zrobić, koleś?” Odwrócił się i mogłem zobaczyć mieszaninę strachu i wściekłości na jego twarzy, zanim to wszystko zamienił w maskę obojętności. „Czego chcesz?” warknął do mnie i napiął swoje mięśnie, by pokazać mi jaki jest napakowany. Pozostałem niewzruszony. „Po prostu mam kłopot z moim kluczem. W zeszłym tygodniu miałem włamanie i musiałem zmienić zamki, a ten się zacina.” Była jedna ważna rzecz na temat kłamców: że nigdy nie wiedzą kiedy się zamknąć. Jeśli przestałby mówić po pierwszym zdaniu, mógłby nawet być wiarygodny, ale on wciąż mówił i to upewniło mnie, że wszystko zmyślił. No i oczywiście, on tu nie mieszkał. To też go wydało. „Pozwól mi spojrzeć,” powiedziałem i zrobiłem krok w jego kierunku. „Odejdź stąd.” szybko schował do kieszeni rzecz, która nie była kluczem i podkreślił swoje stanowisko schodząc dwa stopnie w dół, dając mi znać, że jest gotowy do bójki. Znowu: nie zaimponowało mi to. „To nie Twój interes, śmieciu, po prostu odejdź.”

Miałem sporo naprawdę fajnych opcji do wyboru. Po pierwsze, mogłem wejść jeszcze trochę wyżej i walnąć tego palanta prosto w twarz, co byłoby super; po drugie, mogłem zrobić kolejny krok do przodu, pozwolić mu zrobić zamach, uniknąć jego pięści i samemu go uderzyć. Albo – najmniej fajny wybór – mogłem uniknąć sceny i prawdopodobnie wezwania policji, wycofać się i od tej pory obserwować tę kupę łajna, by zobaczyć co zrobi później. Wybrałem trzecią opcję. Claire naprawdę mnie zmieniła, jak się okazuje – dzięki niej zacząłem myśleć o konsekwencjach swoich działań. Niekoniecznie mi się to podobało, ale widziałem w tym mądrość, więc pokiwałem dużemu kolesiowi, zszedłem mu z drogi i stanąłem z boku. „Wybacz,” powiedziałem, niezbyt szczerze. „Chciałem tylko pomóc, chłopie.” „Odpieprz się,” warknął i przeszedł obok mnie. Nie musiał trącać mnie łokciem, ale to zrobił i przez chwilę rozważałem nauczenie go mądrości tkwiącej w rezygnacji z niektórych działań, ale odpuściłem. A kiedy tak patrzyłem jak odchodzi i skręca za rogiem, miałem dziwne uczucie, że nie odszedł za daleko, więc wsiadłem na motor, udałem że odjeżdżam i zawróciłem niepostrzeżenie, bo móc go sprawdzić. Wrócił. Nie próbował się znowu włamać, ale przeszedł przez ulicę i stanął czekając w bezruchu. Wyglądał, jakby mógł robić to przez całą noc. O co, do cholery, chodziło? Czy miało to związek z tym, że Jesse jest wampirem? Dr Anderson? Jeszcze coś innego? Nie chciałem odjeżdżać, ale po jakiś dziesięciu minutach obserwowania go, wsiadłem na motor i wróciłem do Florey'a. Albo to, albo koniec z pracą, a na razie potrzebowałem kasy. Jednak zanim odjechałem, wyciągnąłem swoją komórkę i zgłosiłem próbę włamania na policję, aby mieć pewność, że ten kutas choć trochę się

przestraszy. Matko, prawdziwy świat był do dupy. I to tak bardzo, że naprawdę zaczynam tęsknić za Morganville.

Rozdział szósty Jesse i Pete weszli z Claire do budynku, przez drzwi, które nie wymagały użycia karty i kiedy doszli do strzeżonych korytarzy i Claire wyjęła swoją kartę, zawahała się. „Eeee, chyba powinniście dać mi teraz pudło.” powiedziała. „Nie sądzę, żebyście mogli przejść dalej bez karty...” Przestała mówić, kiedy zobaczyła, że Pete, trzymając karton jedną ręką, jakby był wypełniony samymi piankowymi kulkami, których używano do zabezpieczania pakowanych przedmiotów, wyciągnął kartę z kieszeni i zawiesił ją sobie na szyi. Jesse też miała swoją. „Och, nieważne.” Jesse puściła do niej oko, kiedy przesuwała kartę przez czytnik. „Nie martw się,” powiedziała. „jesteśmy oficjalnie nieoficjalni. Jak ty, tylko bez całej tej otoczki związanej z czesnym.”

„Mam stypendium,” zaoponowała Claire. „Tak słyszałam,” powiedziała Jesse. „I znajomych w nieodpowiednich miejscach i w ogóle. Znowu, podobnie jak my. No dalej, idźmy na spotkanie z czarodziejką.” Claire nie była pewna czy Jesse nawiązuje do Narzeczonej dla księcia czy – co było bardziej prawdopodobne – Czarnoksiężnika z Krainy Oz; podejrzewała, że w drugim przypadku, ona byłaby Dorotą, a to oznaczało, że Jesse była... Strachem na wróble? Podobnie Pete nie wydawał się pasować do roli Tchórzliwego Lwa. Wyglądał w sam raz, by chcieć go przytulić, ale pracował jako bramkarz, co zdecydowanie temu zaprzeczało. Jesse i Pete wydawali się zupełnie nie pasować do tego miejsca... Jesse przez swoją gotycką bladość i ogniste włosy, a Pete przez swoje muskuły. Tu, w Sciencelandzie (Czyli miasteczku nauki – przyp.tłum.), ludzie wydawali się mieć tendencję do niezwracania na siebie uwagi, a fartuchy laboratoryjne, które włożyli, nadały im wygląd, który wzbudzał podziw, albo strach, a może i jedno i drugie. Jesse zdawała się to zauważać, przez co szeroko się uśmiechała i szła bardziej sprężystym krokiem; Pete był zajęty niesieniem pudła i wyglądało na to, że nie zauważa, albo nie dba o reakcję mijających ich ludzi. Claire zastanawiała się, co sprawiło, że Ci dwoje się ze sobą zaprzyjaźnili. Może nic oprócz wspólnej znajomości Dr Anderson. Znali już protokół jedna-osoba-naraz-przechodzi-przez-drzwi i Claire skończyła przechodzić jako ostatnia, choć Pete szarmancko na nią poczekał. Kiedy już przeszła, Claire szła za nim z powrotem do laboratorium, gdzie Dr Anderson czyściła stoły. Kiedy doszła, Anderson zdążyła już otworzyć pudło i wyciągnęła ręce, by wyjąć z niego urządzenie...w silnych i kompetentnych rękach Anderson, kiedy sprawdzała jego ciężar, urządzenie wyglądało z pewnością na

broń. Futurystyczna wersja broni laserowej, pewnie, ale jeśli zobaczyłbyś kogoś w filmie, kto nosiłby coś takiego, wiedziałbyś od razu do czego służy. Do ranienia ludzi. Claire przełknęła. Była tak zajęta detalami swojego wynalazku, że ani razu tak naprawdę mu się nie przyjrzała, bo nawet kiedy trzymali je inni, próbowała oszacować jego wagę, kształt i strukturę. Dr Anderson sprawiała, że wyglądało na groźne. Trzymała je ostrożnie, a potem położyła na miękkiej warstwie pianki na stole obok pudła. Wtedy spojrzała na Claire i zapytała: „Sprawdziłaś to? Jakieś uszkodzenia?” „Nic co mogłabym zobaczyć,” odpowiedziała Claire. „Wciąż działa.” „Wspaniale.” Dr Anderson głęboko westchnęła i pokiwała głową. „No dobrze. Dzięki, Jesse, Pete... myślę, że już damy sobie radę. Wiem, że musicie iść do pracy. Dzięki za pomoc.” „Miałaś rację, że się martwiłaś,” powiedziała Jesse. „Ktoś obserwuje jej dom. Wielki koleś.” „To Derrick,” powiedziała Claire. „Były mojej współlokatorki. To nie ma nic do rzeczy. Nie sądzę, żeby miał jakiś interes w tym co robię.” „Może nie, ale to i tak niepokojące.” powiedziała Dr Anderson. „Ktoś może go używać jak myśliwskiego konia. Może nawet przekazywać komuś zebrane przez siebie informacje.” Claire o tym nie pomyślała; zastanawiała się jak to możliwe, że Derricka stać na to, żeby śledzić Liz aż tutaj i najwyraźniej cały czas spędzając na chodniku przed ich domem. Nie pracował? Na pewno nie był wystarczająco bogaty, żeby móc sobie na to pozwolić. Zrozumiała, że było to doskonałe pytanie; coś, co nie przydarzało się w Morganville, ale tu, w prawdziwym świcie, mogło.

„Sprawdzę go,” zaoferowała Jesse. „Nie podoba mi się ten koleś, Irene. Dziwak. Stać przed domem dwóch młodych dziewczyn...” leciutko się uśmiechnęła i Dr Anderson również odpowiedziała jej uśmiechem, a Claire czuła się przytłoczona tym jak bardzo... komfortowo czuła się w tym momencie. Jakby znała ich wszystkich już od długiego czasu. Też miało być to pewnego rodzaju wyzwaniem. To była skomplikowana znajomość. „Mogę zabrać pudło, doktorku?” zapytał Pete. To były jego pierwsza jak do tej pory słowa tutaj i Dr Anderson przeniosła na niego wzrok. „To znaczy, jeśli go do czegoś nie potrzebujesz. Mógłbym wykorzystać go w barze. Używamy ich do segregowania śmieci.” „Godne podziwu.” odpowiedziała Dr Anderson i się do niego uśmiechnęła. „Proszę, jeśli tylko Claire go nie potrzebuje...” „Mam w pokoju stos pudeł wysoki aż do sufitu,” powiedziała i potrząsnęła głową. „Bierz.” Pete zgarnął pudło ze stołu, ale użył do tego trochę za dużo siły i polistyrenowe kuleczki, eksplodowały w powietrze. Jesse wybuchnęła śmiechem i łapała je zanim te zdążyły upaść na podłogę; potem wszyscy zaczęli zbierać piankowe kuleczki, ganiać za nimi gdy nawet najlżejszy oddech sprawiał, że się poruszały i ogólnie śmiać się jak banda idiotów. Było to dziwnie relaksujące i kiedy w końcu wszystko znajdowało się z powrotem w pudle, a Pete trzymał je w swoich olbrzymich dłoniach, Claire nie mogła złapać oddechu i czuła się bardziej wyluzowana, niż kiedykolwiek w ciągu ostatnich kilku dni. A sprawiła to wspólna zabawa z ludźmi, których nawet dobrze nie znała. „Powinniśmy już iść,” w końcu powiedział Pete i pokiwał na pożegnanie Anderson. „Irene. Do zobaczenia w barze?”

„Wkrótce,” zgodziła się Anderson. Również pokiwała Peteowi, a potem jeszcze Jesse, puszczając do niej jednocześnie oczko. „Uważajcie na siebie, oboje. Nie wiem czemu, ale mam przeczucie, że niedługo stanie się coś złego. A moje przeczucia zazwyczaj się sprawdzają.” „Święta racja,” Jesse mrugnęła do niej, uśmiechnęła się do Claire i wyszła z laboratorium, kołysząc biodrami i kręcąc swoimi długimi włosami. Pete poczekał na swoją kolej przy drzwiach i też wyszedł i w tej nieoczekiwanej ciszy, laboratorium wydawało się być opuszczone, bardzo ciche i sterylne. Jedna kuleczka zdołała się schować i teraz kręciła się po podłodze, co wywołało u Claire chęć zachichotania. Stłumiła go, ponieważ Dr Anderson znowu zrobiła się poważna i zajmowała się już przyglądaniem urządzeniu Claire. „Jak to nazwałaś?” zapytała Dr Anderson i delikatnie dotknęła dziwnie wygięte wskaźniki i przyciski. „Urządzenie do niwelowania wampirzego nastawienia (org. The Vampire Levelling Adjustment Device – przyp.tłum.), powiedziała Clair. „W skrócie VLAD (Drakula – typowy wampir – przpyp.tłum.). Cóż tyle przynajmniej wymyśliłam.” „VLAD,” powtórzyła Dr Anderson i uśmiechnęła się. „Serio?” „Mojemu chłopakowi się spodobało.” „Twój chłopak ma wątpliwe poczucie humoru.” „Myślę, że by się z Panią zgodził,” powiedziała Claire. Przewróciła oczami kiedy Shane wyskoczył z tą nazwą, ale teraz uważała, że jest ona zaskakująco trafna. VLAD. Totalnie odpowiednie. Tak też uważała Dr Anderson, ponieważ powoli uniosła brwi i powtórzyła: „VLAD. Tak, sądzę, że mimo wszystko ta nazwa jest bardzo odpowiednia. Więc. Opowiedz mi o tym, Claire. Jak to dokładnie działa?”

„Nie jestem do końca pewna. To znaczy, to coś robi, ale nie do końca to, co bym chciała, przynajmniej na razie. Celem jest dostrojenie się do konkretnego wampirzego odczucia – np. głodu – aby go anulować. Sprawić, aby wampir przestał być głodny. Teoretycznie, mogłoby to zatrzymać atak, albo przynajmniej drastycznie go spowolnić i obniżyć jego siłę.” przełknęła ciężko, bo cała uwaga Dr Anderson była teraz skupiona na niej. „W teorii, powinno to także móc anulować specyficzne siły, dzięki którym wampiry mogą rozkazywać innym, zmieniać ich emocje itp. Właśnie dlatego postanowiłam nazwać to urządzenie VLAD.” „Uważasz, że to może powstrzymać wampiry od ataku.” „Albo przynajmniej je spowolnić – a naprawdę co najmniej, wytrąci je to z równowagi. I możliwe, że poważnie je obezwładni.” „Na stałe?” „Nie wiem, ale raczej tymczasowo.” „Jakie próby już przeprowadziłaś?” „Niewiele,” przyznała Claire. „Raz w sumie przez przypadek użyłam tego na Myrninie, ale nie podzielił się ze mną zbyt wieloma obserwacjami. Myślę, że go to rozbiło. Teraz, kalibruję urządzenie, aby spróbować odszukać poszczególne długości fal, na jakich rezonują wampirze moce. Jeśli bym to odkryła, w teorii powinnam być wtedy w stanie stworzyć kontrfale, aby te moce zniwelować.” „Więc kiedy wampir użyłby mocy, aby jego ofiara odczuwała strach (jakby i bez tego się nie bała xD - przyp.tłum.) - co jest jedną z ich umięjętności pomagającej w polowaniu – to by go anulowało.” „Cóż, to raczej nie sprawiłoby, że byś się nie bał (no właśnie ;D – przyp.tłum.). To znaczy, wampiry same w sobie są straszne. Ale mają moc

przekształcania strachu w panikę.” „I swoje zdolności mentalne – aby się maskować w ludzkich wspomnieniach, by zmusić ludzi do robienia pewnych rzeczy...” Nie każdy wampir posiadał taką umiejętność i jak dotąd mogła się zorientować, nie każdy wampir, nawet nie ten najsilniejszy miał wszystkie moce. Ale pokiwała głową. „Teoretycznie powinno działać,” powiedziała. „Ale jeszcze jest problem z zasilaniem i jak na razie VLAD jest zbyt ciężki i nieporęczny. W większości spowodowane jest to przez rzeczy, z którymi Myrnin starał mi się pomóc. On lubi – dużo mechanizmów.” „Zawsze tak było.” potaknęła Anderson z niemal czułym uśmiechem. „Najpierw najważniejsze – rozbierzemy to, przetestujemy każdą część z osobna, stworzymy usprawnione wersje... i stworzymy symulację, która pokaże nam jak właściwie to działa. Potem będziemy mogli przetestować to na żywym stworzeniu, nie wcześniej.” „Na wampirze? Musiałybyśmy wrócić do Morganville.” „Niekoniecznie,” powiedziała Anderson. „Jeśli ta rzecz działa, to zbyt niebezpieczne, aby jechać do Morganville, albo gdziekolwiektam, gdzie Amelie ma swoje wpływy. W zasadzie istnieje spore prawdopodobieństwo, że –” przerwała, bo w laboratorium zabrzmiał delikatny dzwonek, a ona zwróciła swoją twarz w stronę monitora umieszczonego na ścianie za nimi. Tam, w ciasnej grupie kroczyły korytarzem cztery osoby, wszystkie identycznie ubrane – no, może nie identycznie, ale wszystkie miały na sobie ciemne garnitury i na pierwszy rzut oka wydawali się być identyczni. Trzech mężczyzn i kobieta. Ona miała spódnicę i buty na średnim obcasie, choć nosiła również krawat i marynarkę; to był powód dla którego prawie się od siebie nie różnili.

„Claire, zabierz VLAD,” powiedziała Anderson. Wciąż patrzyła na monitor, po czym pokiwała głową, jakby potwierdziły się jej przypuszczenia. „Chodźmy.” Claire zgarnęła ciężkie urządzenie i pognała za Dr Anderson, która minęła stoły i podeszła do pustej, białej ściany... i położyła dłoń na niemal niewidocznym panelu, który był na niej umieszczony, biały na białej ścianie. Rozjaśniła go delikatna srebrna poświata i panel się otworzył. Za nim były półki. Większość z nich zastawiona była oznakowanymi pudłami i buteleczkami, ale było też trochę wolnego miejsca na dolnej półce i Claire szybko się schyliła i włożyła tam VLADa. Kiedy tylko się odsunęła, Anderson znowu położyła rękę na mechanizmie i drzwi zamknęły się z ledwo słyszalnym trzaśnięciem. „Nic nie mów.” powiedziała Anderson. „Jeśli zadadzą Ci jakieś pytanie, mów że nic nie wiesz na ten temat, bo dopiero przyjechałaś. To prawda. Cokolwiek zrobisz, nie kłam, tylko mów jak najmniej się da, żeby mogło Ci się to udać.” „Ale – kim oni są?” „Miejmy nadzieję, że nigdy nie będziesz musiała się dowiedzieć. Szczerze, nie chcę mieszać Cię w rzeczy, które nie dotyczą Twoich zajęć.” Na nic więcej nie miały czasu, bo w tej chwili otworzyły się drzwi i pierwsza z czterech osób weszła do laboratorium. Najwyraźniej również oni znali protokół. Był to najwyższy z mężczyzn; kiedy wszedł, ukłonił się Dr Anderson. Miał chłodne, oceniające brązowe oczy, którymi przyjrzał się Claire, po czym znowu utkwił swoje spojrzenie w Dr Anderson. Pozostała trójka szybko do nich dołączyła, każde z nich grzecznie się kłaniało i uprzejmie

czekali, dopóki wszyscy nie znajdą się w środku. Ostatni był średniego wzrostu mężczyzna w bladoniebieskiej koszuli i jaskrawym niebieskim krawacie – trochę bardziej oryginalny niż reszta osób z jego grupy. Wystąpił naprzód, wyciągając swoją dłoń do Dr Anderson. „Irene,” powiedział i się uśmiechnął. „Dobrze Cię znowu widzieć.” „Ciebie również, Charles. Czemu zawdzięczam tę wizytę?” „To tylko rutynowa kontrola,” wzruszył ramionami. „Wiesz przecież jak to funkcjonuje. Protokół.” „Wiem również, że czterech ludzi to trochę za dużo jak na rutynową kontrolę,” powiedziała Anderson. „Czy do tego nie wystarczyłby jeden agent?” „Ty, Dr Anderson, zasługujesz na szczególne traktowanie.” powiedział. „Jak tam idzie z biologią?” „W porządku,” odpowiedziała i przelotnie spojrzała na Claire. „Porozmawiajmy o tym w cztery oczy.” „Jeszcze chwilkę,” powiedziała odziana na czarno kobieta, występując naprzód. „Nazywasz się” - pokazowo sprawdziła swój telefon - „Claire Danvers, zgadza się?” „Jest moją asystentką,” powiedziała Dr Anderson. „O co chodzi?” „Cóż, musimy wszystko sprawdzić.” odpowiedziała agentka. „Będę musiała przeprowadzić szczegółowy wywiad.” „Wywiad? Po co?” zapytała Claire. „Ze względów bezpieczeństwa,” odpowiedział przywódca grupy. „To wszystko, co musisz wiedzieć. Czy jest zaangażowana w Twoje projekty?” „Nie, dopiero co przyjechała,” powiedziała Dr Anderson. Zwróciła się do Claire. „Wykonuję dla tych ludzi pewne zadanie. Obawiam się, że mają

tendencję do paranoi, choć to nad czym pracujemy jest dość przyziemne. Nic o co warto byłoby się martwić.” posłała uśmiech do kobiety. „Spójrz na nią, ma dopiero osiemnaście lat. Czy naprawdę uważasz, że mogłaby być szpiegiem?” „Uważam, że dzieci młodsze od niej robiły niezwykłe i okropne rzeczy,” odpowiedziała kobieta. „Panno Danvers, będę się z Tobą kontaktować w sprawie wywiadu. Przedtem, nie ma ona prawa dostępu do jakichkolwiek projektów związanych z nami. Zrozumiano?” „Całkowicie,” odpowiedziała Anderson. Skinęła do Claire „Lepiej już idź, Claire. To Ciebie nie dotyczy.” „Okej,” powiedziała Claire i zawahała się przez moment. Miała bardzo dziwne uczucie w związku z tym jak ta czwórka oficjalnie wyglądających typów odnosiła się do jej nauczycielki. „Jesteś pewna, że nie mam do nikogo zadzwonić, albo...?” Kobieta wyglądała na zirytowaną. „Jak myślisz, do kogo mogłabyś zadzwonić? Wynoś się, zanim zdążę wynaleźć na Ciebie jakąś rzecz, która sprawi, że będziesz musiała tu zostać.” Dr Anderson spojrzała na Claire tak, że ta potraktowała to jako idź śmiało, więc Claire zabrała swój plecak i ruszyła w stronę drzwi. Wtedy przyszło jej coś do głowy, więc odwróciła się i powiedziała: „Och, Dr Anderson, czy powinnam odwołać Pani następne spotkanie?” „Tak,” odpowiedziała Anderson, bez żadnej oznaki wahania. „Po prostu zadzwoń do Dr Floreya i daj mu znać.” „Tak zrobię.” Dr Florey. Jesse i Pete mówili, że pracują w Barze i Grillu u Florey'a. No i oczywiście, Jack Florey był całkowicie wymyśloną osobą, maskotką Fifth East. To była oczywista wskazówka.

Drzwi się otworzyły i Claire wyszła, zanim którykolwiek z agentów mógł zapytać ją o coś jeszcze. Szybko przeszła przez korytarz, ciągle spodziewając się usłyszeć za sobą kroki; niemalże spodziewała się, że nie przejdzie przez kolejne zabezpieczone protokołem drzwi, ale zobaczyła zielone światło i mogła uciec do innej części budynku, w której mieścił się akademik. Tysiąc pytań kłębiło się w jej głowie, ale przez to, że zostawiła Dr Anderson samą w szponach tamtych agentów, nie było czasu na ich rozważanie. Sam fakt, że Dr Anderson była najwidoczniej głęboko zamieszana w szpiegowskie odkrycia był... cóż, straszny. Nawet bardziej niż rzeczy związane z wampirami, od kiedy Claire uważała to za coś całkiem normalnego. Claire dała nura do jednego z salonów studenckich, znalazła zniszczoną, poobijaną kanapę, na której akurat nikt nie spał i wyjęła swój telefon, aby znaleźć numer do Florey'a. Znalazła go w internecie, zadzwoniła i zapytała o Jesse. Huk po drugiej stronie słuchawki definitywnie oznaczał, że trwa akurat szczęśliwa godzina. „Jest zajęta,” odpowiedział facet, który odebrał telefon; musiał mówić naprawdę głośno, by mogła go usłyszeć. „Oddzwoń później.” „Poczekaj – Ja –” Niedobrze. Rozłączył się. Zadzwoniła jeszcze raz, ale nikt nie odebrał. Niewielka niespodzianka. Przypuszczała, że prawdopodobnie nawet go nie słyszeli przez ten hałas. Po dopingu wnioskowała, że w telewizji musiał być jakiś mecz. Po prostu zadzwoń do Dr Floreya i daj mu znać, powiedziała Anderson. Claire nie miała wątpliwości, że miała na myśli Jesse i Petea. Cóż, jeśli nie odbierali, pozostała jej tylko jedna rzecz do zrobienia: Musiała do nich pójść.

Claire nigdy jeszcze nie była u Florey'a – nie mogła legalnie pić, a odwiedzanie miejsc pełnych groźnych nieznajomych po zmroku... cóż, w Morganville nie byłoby zbyt bezpiecznie. Tutaj, przypuszczała, że co najwyżej mogło być to niedorzeczne, ale mogła sobie z tym poradzić. Nie czuła potrzeby poznawania miejsc dobrych na imprezowanie, a Liz również nie była imprezowym typem. Jeśli dodać do tego prześladowanie, miała o wiele za dużą paranoję, by wychodzić. Ale to nie znaczyło, że Claire nie wiedziała, gdzie bary są. Były jak część krajobrazu, tak samo jak sklepy z podręcznikami, pralnie itp. Alkohol był dla dużej części studentów niezbędny, pomyślała. Nie chciała tracić czasu na pójście pieszo, więc wzięła taksówkę, która zawiozła ją proso do Florey'a; kiedy już tam dotarła, była bardzo zaskoczona, bo miejsce było zapchane ludźmi. W TV leciał mecz i przez drzwi mogła zobaczyć, że mała przestrzeń jest pełna pijących i kibicujących ludzi. Nie mogła nawet dostrzec baru, a co dopiero zobaczyć, czy jest za nim Jesse. Na stołku przy drzwiach siedział jakiś facet. Nie był to Pete, ale na pewno był bramkarzem; rzucił Claire obojętne spojrzenie, szacując jej wiek i powiedział: „Dowód.” To wszystko, żadnego przywitania. To nie był rozmowny typ. Szybko wyjęła portfel i pokazała mu swój dowód, a on spojrzał na niego i pokiwał głową. „Picie jest dozwolone od dwudziestu jeden lat,” powiedział. „W razie, gdybyś była studentką z zagranicy. Nie obchodzi nas, że w twoim kraju jest to dozwolone od szesnastu. Pięć dolarów za wejście.” Wyciągnął do niej swoją rękę. „Muszę tylko z kimś pogadać.”

„Naprawdę? Nigdy wcześniej tego nie słyszałem, ślicznotko. Pięć dolców, albo zmiataj.” Ponieważ zorientowała się, że za nią zdążyła powstać już kolejka, gdzie wszyscy byli starsi od niej, wyjęła portfel i wygrzebała z niego pięciodolarowy banknot. Wziął go od niej, w zamian za co sięgnął do pudełka i wręczył jej zieloną bransoletkę, którą założył jej na nadgarstku. „Woda, herbata i kawa. Załapałaś?” „Tak,” odpowiedziała. „Ja – szukam Petea. Albo Jesse.” To spowodowało, że bramkarz całkiem inaczej na nią spojrzał; trochę się pochylił i powiedział: „To nie najlepszy moment. Jest duży ruch. Jesse jest po szyję zanurzona w gorzale i kieliszkach, a Pete musi obserwować wszystko w środku. Nie potrzebuje nikogo do rozpraszania.” „Mam dla niego wiadomość,” powiedziała Claire. Mimo wszystko wydawało jej się, że łatwiej będzie jej dotrzeć do Petea. „Gdzie go znajdę?” „Nie mam pojęcia. Powodzenia. Następny!” Nie miała innego wyjścia, niż wkroczyć w zapchaną salę, gdzie zgubiła się w gwarze, szczęku butelek i szklanek, nieprzyjemnym zapachu rozlanego piwa i starego drewna. Światło emitowane przez ekrany telewizorów zniekształcało twarze wszystkich osób w barze. Nawet jeśli kogoś by tu znała, prawdopodobnie nie dałaby rady go rozpoznać. Nigdy nie zdołam ich odnaleźć, desperacko pomyślała i wtedy kątem oka w dalekim końcu baru dostrzegła czerwone włosy Jesse. Tylko przez chwilę, ale była pewna, że to ona – nie tylko przez włosy, ale też bladą cerę i jej pewny siebie uśmiech. Znalezienie Petea w tym tłumie było niemalże niemożliwe, ale przynajmniej wiedziała, gdzie jest Jesse. Claire przecisnęła się między ludźmi, zmierzając w stronę baru i wtedy wpadła na grupę młodych dziewczyn i

chłopaków, zagradzając jej drogę do baru. Claire czuła, że się dusi; była za niska i chuda, żeby przepchnąć się między hordą bawiących się i pijących ludzi. „Hej,” powiedział jakiś głos obok niej i Claire zobaczyła wysokiego mężczyznę, stojącego obok i pochylającego się w jej stronę. „Chcesz coś zamówić? Pozwól mi sobie pomóc.” „Jeśli chcesz być moim bohaterem, powiedz tej rudej barmance, że Claire musi się z nią zobaczyć na zewnątrz,” powiedziała Claire. „Błagam?” Wyszczerzył się do niej. Wyglądał dobrze, był pewny siebie i przekonany, że zdobędzie wszystko, co tylko będzie chciał. „Jeśli tylko obiecasz mi, że później wypijesz ze mną drinka.” „Nie jestem w Twoim typie,” powiedziała i posłała mu tajemniczy uśmiech. Uniósł swoje brwi, spojrzał ponad tłumem i skupił się na Jesse, a wtedy spojrzał jeszcze raz na Claire. „Och,” powiedział. „Racja, przepraszam. Więc, jakim bohaterem byłbym, gdybym nie pomógł Ci porozmawiać z gorącą barmanką? Już idę. Jesteś pewna, że nie chcesz drinka, albo czegoś?” „Jestem pewna.” powiedziała Claire. Była na zbyt wielu imprezach w Morganville, żeby wiedzieć, że nie powinna pozwalać obcym na dawanie jej drinków, nigdy. „Dzięki.” „Brian,” powiedział. „Brian Taylor. Z bostońskich Taylorów.” Ostatnie zdanie wypowiedział ze śmiesznym akcentem i – jak najbardziej poważnie – elegancko jej się ukłonił. Nie zrobił tego bardzo dobrze, jeśli miałaby go porównać do Myrnina, ale przyznała mu punkty za starania. „A Ty jesteś...?” „Claire Danvers, niepochodząca z żadnej szczególnej rodziny,” odpowiedziała. „Dziękuję, Brian. Jestem Ci bardzo wdzięczna.” „Nie ma sprawy. Idź już. Zaraz do Ciebie przyjdzie.”

Zaczął przepychać się w stronę baru, a Claire pozwoliła innym porwać ją w przeciwną stronę. Coś złego musiało wydarzyć się podczas meczu, bo wszyscy zgodnie jęknęli, machając rękoma i musiała uważać, aby nie zostać chluśnięta piwem w twarz ani nie oberwać łokciem w głowę. Kiedy tak się przepychała, zobaczyła kogoś w długim, białym fartuchu, przechodzącego przez podwójne drzwi za kontuarem, niosąc wielką tacę pełną – zapewne – świeżo umytych szklanek. Przez sekundę zamarła, bo wszystko, wszystko, mówiło jej, ze go zna. To był tylko ułamek sekundy, nic więcej i chłopak zniknął, żeby dostarczyć szklanki, ale mogła przysiąc, nieważne jak bardzo irracjonalne to było, że... Że to był Shane. Ale oczywiście nie był. Przez kilka kolejnych sekund stała na palcach i próbowała go odnaleźć, ale po drodze było zbyt wiele ludzi, a poza tym, Shane był w Morganville. To był jakiś wysoki koleś z szerokimi ramionami i brązowymi włosami, ale pewnie było takich tysiąc w Cambridge i Bostonie. Tak bardzo za nim tęskniła, że wyobrażała sobie jego twarz, kiedy widziała kogoś do niego podobnego. Boże, tak bardzo za nim tęskniła. Nagle zalała ją fala emocji; nie była dłużej pewna, co czuła. Smutek i tęsknota spowodowały, że czuła się bezsilna. Tłum poniósł ją w prawo, lewo i w końcu z powrotem do środka i w końcu była dość blisko drzwi. Musiała jeszcze przejść między wchodzącymi do baru klientami, z których niektórzy przybijali piątki swoim znajomym i w końcu wydostała się na świeże powietrze. Bramkarz spojrzał na nią, sprawdził godzinę na swoim zegarku i

powiedział: „Dobrze się bawiłaś?” „Fantastycznie, dzięki.” Posłał jej wilczy uśmiech (jakikolwiek by on nie był – przyp.tłum.) i wrócił do sprawdzania innym dowodów. Claire upewniła się, że na nią nie patrzy, po czym poszła na róg, w stronę niezbyt przyjemnego przejścia pomiędzy Florey'em i sąsiednim budynkiem; nikogo tam nie było, ale nie czuła się tam dobrze, ponieważ budynki te wydawały się być stare jak Wojna Domowa, jeśli nie starsze. Cambridge i Boston miały imponujący dorobek, jeśli chodzi o historię, że dopiero zaczęła ją poznawać. Niezbyt wierzyła w to, że nowo poznany Brian Taylor (z bostońskich Taylorów) chce jej pomóc z dobroci swojego serca, więc krążyła w kącie gdzie łączyło się to wąskie przejście i szersza ulica i gdzie znajdowały się drzwi do Florey'a, zaraz obok wielkiego kontenera na śmieci. Nikogo nie było. Czekała i czekała, co chwilę sprawdzając godzinę: piętnaście minut i wciąż żadnego znaku Jesse. Może Brian olał całą sprawę. Albo po prostu Jesse się nie przejęła. Po kolejnych piętnastu minutach, kiedy Claire zaczęła przygotowywać się na kolejne starcie z bramkarzem, drzwi w końcu się otworzyły i Jesse wyszła na zewnątrz. Rozciągała się, wszystkie silne mięśnie nóg i rąk i w końcu wyciągnęła paczkę papierosów i zapaliła jednego. „To głupi nawyk.” powiedziała Claire, podchodząc bliżej. Jesse zaciągnęła się głęboko, wypuściła z ust dym i się uśmiechnęła. „Wiem,” powiedziała. „Więc, co było tak pilne, że muszę tracić na to moją przerwę? Proszę, nie mów, że chodzi o tego kolesia od twoim domem. Nie mam teraz na to czasu.” „Dr Anderson miała gości, jakiś wyglądających na rządowych typów,

kiedy tam byłam,” powiedziała Claire. „Chciała, żebym was o tym powiadomiła.” „Hhuh.” Jesse się skrzywiła i znowu głęboko zaciągnęła papierosem, wstrzymała na chwilę dym, a potem powoli go wypuściła. „Szukali czegoś szczególnego? Pytali nad czym pracuje?” „A nad czym Ty z nią pracujesz? Bo, bez obrazy, ale barmanka nie za bardzo jakoś kojarzy się z profesorem fizyki.” „Hej, nie jestem tępa,” powiedziała Jesse. „Mamy wspólne sprawy.” „Taa, łapię. Jesteście przyjaciółkami, ale dlaczego powiadomiła Ciebie o wizycie CIA, czy cokolwiek to jest? To znaczy, nie dokładnie miała na myśli Ciebie. Powiedziała, żebym zadzwoniła do Dr Florey'a, czyli Ciebie albo Petea, zgadza się?” Jesse przez chwilę myślała. Zaciągnęła się ostatni raz i zgasiła papierosa na cegle, po czym odpowiedziała, „To znaczyło jedno z nas, tak. Posłuchaj, to naprawdę nie twoja sprawa, Claire, rozumiesz to, prawda? Więc czemu tak się tym interesujesz?” „Bo pracuję z Dr Anderson, a jeśli czegoś nauczyłam się o pracy dla przerażających naukowców, to tego, że powinno się wiedzieć w co dokładnie są oni zamieszani, żeby móc samemu uniknąć kłopotów.” odpowiedziała Claire. „Nie mówię, że robię to, bo jestem taka dobra. To z czysto egoistycznych pobudek.” To sprawiło, że Jesse popatrzyła się na nią, przynajmniej częściowo, z podziwem. „Okej, więc. Zakładając, że twój tyłek jest bezpieczny. Teraz, powiedz mi co dokładnie powiedziała. Słowo w słowo. Mogłabyś?” „Powiedziała: Zadzwoń do Dr Florey'a i daj mu znać. To wszystko.” „To ogólne ostrzeżenie,” powiedziała Jesse. „Nie takie w stylu pomóżcie

mi. Więc jest dobrze. Każę jednak Peteowi, żeby do niej pojechał i sprawdził czy wszystko w porządku.” „Myślałam, że Ty pójdziesz.” „Peteowi jest łatwiej się zerwać niż mi. Ludzie zauważą jeśli mnie nie będzie. A właśnie” – Jesse spojrzała na swój zegarek - „czas znowu nawadniać tłum. Boże, nienawidzę meczowych wieczorów, mimo że mój słoik na napiwki pęka w szwach.” Claire skinęła głową. „Okej. Jest coś co mogę dla Ciebie zrobić?” „Idź do domu,” odpowiedziała Jesse i mrugnęła do niej. „Chyba, że czeka na Ciebie to ciacho, które przekazało mi twoją wiadomość. Jeśli tak, biegnij do niego. Był całkiem miły.” „Tylko wyświadczył mi przysługę,” powiedziała Claire, rumieniąc się. „Idę do domu.” „Twoja strata. Uważaj na siebie. Jeśli ktoś szpieguje Anderson, to Ciebie prawdopodobnie też, choć pewnie niczego się po tobie nie spodziewają. Masz osiemnaście lat i jesteś z Texasu. Nie wiedzą, że tak naprawdę jesteś twardzielką.” „A jestem?” zapytała Claire. Przecież Jesse nic o niej nie wiedziała – a przynajmniej tak przypuszczała. „O tak,” powiedziała Jesse i uśmiechnęła się do niej. „Gdybyś nie była, nie dałabyś sobie rady z Myrninem.” Po tym niezwykłym komentarzu, wróciła do środka, a drzwi się za nią zamknęły. Claire przez chwilę jeszcze stała samotnie, kiedy myśli chaotycznie krążyły jej w głowie. Ona wie o Myrninie. I o Morganville. Kim ona była? Claire wiedziała, że będzie musiała spróbować rozwiązać tę zagadkę... ale nie dziś. Było już ciemno, ulica była ponura, a ona bardzo chciała wrócić do

bezpiecznego, małego mieszkanka, zamknąć drzwi i zadzwonić do Shanea. Musiała usłyszeć jego głos. Jednak poczucie bezpieczeństwa, jak się okazało, nie było dla niej, bo gdy tylko doszła do domu, zobaczyła oficjalnie wyglądającą kartkę, wetkniętą w jej drzwi, a kiedy ją złapała, okazało się, że jest zostawiona przez policję. Informowała o próbie włamania, zgłoszoną przez przechodnia i o podwójnie sprawdzonych wszystkich zamkach i wejściach, żeby upewnić się, że nikt się nie włamał. Znakomicie. Derricka nie było na jego zwyczajnym miejscu, co było zaskakująco miłe, bo notatka sprawiła, że Claire jeszcze silniej odczuwała paranoję. Weszła do domu, zamknęła wszystkie zamki i zawołała Liz. Na darmo, ponieważ Liz nie było w domu; przecież wyjęłaby z drzwi kartkę, gdyby już wróciła. W środku było cicho i ciemno, ale Claire postanowiła sprawdzić wszystkie okna, a w końcu doszła do swojego pokoju, zamknęła za sobą drzwi i zapaliła wszystkie światła. Podjęła próbę rozpakowania kilku kolejnych pudeł, ale w końcu zrezygnowała, włączyła swojego laptopa i próbowała skontaktować się z Shanem na Skype. Nie odpowiadał. Spróbowała więc do niego zadzwonić, ale nie odbierał, więc zadzwoniła do Eve (na Skype – przyp.tłum.). A ta odebrała tak szybko, jakby czekała na rozmowę z Claire. Jej twarz wyświetliła się na ekranie, oświetlona niebieskim światłem komputera i jej widok sprawił, że oczy Claire zapełniły się łzami. „Hej,” wydusiła z siebie Claire. „Pomyślałam, że zadzwonię i zobaczę, jak sobie radzicie.” „Claire Misiu!” Eve skakała na swoim krześle, obracała się i krzyczała. „Michael! Przynieś tu swój nieumarły tyłek, zgadnij kto dzwoni?” „Nie muszę zgadywać, a Ty nie musisz krzyczeć,” powiedział Michael.

Claire nie widziała jak podchodził, ale nagle był tam, nachylając się nad ramieniem Eve, żeby dać jej lekkiego, słodkiego buziaka. „Cześć Claire, jak twoje nowe mieszkanie? Już się rozpakowałaś?” „Niezbyt i jest -” nie mogła wymyślić jak je opisać, więc podniosła swój komputer, by w ten sposób pokazać im jej pokój. „jest mniej więcej tak.” „Wow,” powiedziała Eve. „Kto wybierał tę farbę? Daltonista z bractwa? Bo nawet ślepa dziewczyna wybrałaby lepszą.” „Wiem.” westchnęła Claire. „To wszystko jest... jest – dość ciężkie do udźwignięcia. Poznałam dziś moją nauczycielkę. Lubię ją, tak myślę. Ale wygląda na to, że będzie to skomplikowana relacja.” „Och, na pewno nie będziemy tracić czasu na gadanie o starych profesorach i nudnych zajęciach. Porozmawiajmy o czymś naprawdę ważnym. Czy nienawidzisz tamtego miejsca wystarczająco, żeby już do nas wrócić? I tak, naprawdę mam nadzieję, że to się stanie, wybacz, ale strasznie za Tobą tęsknimy Claire.” Eve zawsze szybko zaczynała płakać i już miała łzy w oczach. „Nie jest tak samo bez Ciebie.” „Ona ma rację,” powiedział Michael. Pewnie chciał kontynuować, ale Eve zasłoniła mu usta ręką. „Wybacz, muszę się upewnić... co powiedziałeś?” „Że masz rację.” „Ach, słyszałam. Chciałam tylko się upewnić. Choć myślę, że zapomniałeś dodać słowa zawsze, ale wiem, że miałeś to na myśli,” powiedziała Eve. „Chciałam po prostu być pomocna.” Mógł dokończyć to co zaczął mówić, ale pochylił się do kamery i powiedział tylko: „Hej, czy możesz proszę powiedzieć mojej kobiecie, że nie musi mnie ciągle nękać?”

„Wybacz, muszę. To moje zadanie jako Twojej żony. Nie czytałeś przysięgi? Aby mieć i nękać...” „Kochanie, wybacz, ale muszę Ci to powiedzieć: potrzebujesz okularów.” Eve go klepnęła, co tak naprawdę nic wampirowi nie robiło; jednak odegrał scenkę, jakby naprawdę to odczuł. Kiedy próbowała uderzyć go kolejny raz, złapał jej rękę i ją (rękę – przyp.tłum. xD) pocałował. Cóż, to było strasznie romantyczne i Claire poczuła, jak temperatura między nimi rośnie o kilka stopni. „Eee, dzieci, wynajmijcie sobie pokój.” „Już mamy,” powiedziała Eve i uśmiechnęła się tak tajemniczo, że wyglądała jak Mona Lisa. „Nawet kilka i uwierz mi, pracujemy nad tym, żeby...” Claire zasłoniła uszy dłońmi. „La la la, nie słyszę Cię!” wtedy opuściła z powrotem ręce i powiedziała: „Chwileczkę, mój pokój?” „Nie mogliśmy przecież użyć pokoju Shanea, prawda? Pachnie tam przepoconymi skarpetami i Mentosami. Poza tym, kiedy by się o tym dowiedział, mielibyśmy przy kolacji o wiele bardziej dziwne rozmowy, niż tego potrzebujemy.” Eve zmieniła temat. „Okej, dość o naszym jakże interesującym życiu seksualnym, o którym nawet nie chcesz słuchać. Amelie zaprosiła nas do nowej Rady Miasta. Zmienia zasady i teraz, ma być ponad pięćdziesiąt procent ludzi. Sądzę, że zapraszając nas, próbują udowodnić jak bardzo poważnie biorą do siebie całe to bądźmy-wszyscy-dla-siebie-mili.” „Więc, jak to wszystko wygląda?” „Do tej pory? Dobrze. Odkąd ogłosiła swoje nowe plany, wszyscy siedzą cicho. Wampirom za bardzo się to nie podoba, ale jak dotąd przestrzegają reguł, nawet jeśli muszą zaciskać zęby, by to robić.” „A Kapitan Oczywisty?” „Na razie spokój. Myślę, że chce zobaczyć czy nowe zasady mają szansę

wypalić.” Michael automatycznie mówił o nim jak o mężczyźnie, choć ostatnim wydaniem Kapitana Oczywistego była kobieta. I ich przyjaciółka. „Miejmy nadzieję, że tym razem wszystko skończy się dobrze.” „Tak. I jak mówi Shane, módl się o co chcesz, ale trzymaj broń naładowaną.” Tak naprawdę było to ulubione powiedzenie Shanea i wszyscy, słysząc je, się uśmiechnęli... ale wtedy uśmiechy Michaela i Eve zgasły, a oni wymienili ze sobą szybkie spojrzenie. Spojrzenie, które się Claire nie podobało. „Co?” zapytała. Nikt jej nie odpowiedział. „Gdzie jest Shane?” „W pracy,” powiedział Michael, zanim Eve zdążyła choćby otworzyć usta. „Wybacz, trudno go teraz złapać. Tęskni za Tobą.” „Taa, wiem, cały czas pisze do mnie smsy.” Oczy Eve zrobiły się okrągłe jak spodki. „Naprawdę?” „Nie.” „Cóż, w jego obronie mogę powiedzieć, że ma naprawdę wielkie dłonie,” powiedziała Eve. „Nigdy nie był w tym dobry.” „Mam nadzieję, że masz na myśli pisanie smsów,” powiedział Michael. „Cóż, nadzieję możesz sobie mieć.” powiedziała spokojnie Eve, a Michael wybuchnął śmiechem. Eve opanowała się i powiedziała: „Serio, Michael ma rację. Shane strasznie za Tobą tęskni. Cały czas. Ale obiecał, że nie będzie się wtrącał, więc... daje Ci swobodę. To wiele go kosztuje.” Michael położył jej dłoń na ramieniu, a ona spojrzała na niego i się uśmiechnęła. „Jeśli to Michael kazałby mi to zrobić, nie potrafiłabym. Nie jestem aż tak silna. Ani cierpliwa.” „Wybaczyliście mu strasznie szybko,” powiedziała Claire. „Oboje.” Michael wzruszył ramionami. „Okłamałem go, a on zawsze mi ufał, przez te wszystkie lata, kiedy razem dorastaliśmy. Więc nie winię go za wiarę we mnie. Słyszałem, że byłem całkiem przekonujący.” Nie wyglądał na

zadowolonego z tego powodu, a ona wiedziała, że wciąż go to boli. Był kontrolowany przez innego wampira i zmuszony do zranienia ludzi, których kochał: Eve, Shanea i Claire. Zrobił to wykonując tylko jeden ruch, całując Claire i mówiąc wszystkim, że to nie był pierwszy raz. A oni mu wierzyli. Przez jakiś czas. I nie uwierzyli Claire. „Wciąż jestem Ci wiele winien,” cicho powiedział. „Uwierz mi, nie zapomniałem.” „Lepiej nie,” powiedziała i się uśmiechnęła. „Już nie jestem zła, Michael.” „Wiem. Ale to nie zmienia tego, że jestem Ci coś winien.” Zostawiła ten temat, bo Michael nie zamierzał ustąpić i sprowadziła rozmowę na inne tory. Eve została zaproszona do klubu zamożnych kobiet, najbardziej ekskluzywnego klubu w Morganville; wszystkie z nich były snobkami; odrzuciła je (choć zastanawiała się nad nim, by było im żal). Potem zaakceptowała zaproszenie od wampirów, by przystąpić do jakiegoś herbacianego stowarzyszenia. „Myślę, że jeśli chodzące trupy mają w swoich szeregach jakiekolwiek niebieskowłose stare kobiety, to tylko w herbacianym stowarzyszeniu.” powiedziała Eve. „Są zbyt uprzejmi, żeby być dla mnie otwarcie chamscy. Więc będzie zabawnie. Będę po prostu udawać, że nie rozumiem ich subtelnych komentarzy.” „I będzie zachowywała się jak najlepiej umie,” dodał Michael. Eve przesadnie się skrzywiła, a Claire zobaczyła jej lekki uśmiech. „Słuchaj, wiem że już późno i pewnie idziesz już spać, więc może chcesz, żebym przekazał coś Shaneowi...?”

„Naprawdę przekażesz mu wszystkie te seksowne i romantyczne rzeczy, które chce powiedzieć? „Nie sądzę.” „Więc powiedz mu tylko, żeby zadzwonił, kiedy będzie mógł.” powiedziała Claire. „Albo napisał. Jeśli da radę trafić swoimi dużymi dłońmi w malutką klawiaturę.” Potrzebowała uścisku, ale musiały wystarczyć jej buziaki przesłane w powietrzu przez Eve i gwiazdorski uśmiech Michaela, a wtedy się wylogowała, żeby stawić czoło pustemu, zimnemu mieszkaniu, który, przy Domu Glassów wydawał się mieć mniej osobowości niż składzik na miotły. Wciąż nie była zmęczona, więc wyjęła z kartonów jakieś plakaty i powiesiła je na ścianach. Jeden z nich był prezentem od jej rodziców, plakat Hawkeye z Avengersów, ponieważ wiedzieli, że uważa go za słodkiego i strasznie chciałaby mieć taki łuk i strzały. Kilka plakatów jej ulubionych zespołów. Jeszcze jeden plakat filmowy, tym razem z Igrzysk Śmierci. Katniss była super i znowu, używała łuku i strzał. Tak jak Claire w swoim prawdziwym życiu. Cóż, życiu przed MIT... Zatrzymała się zanim zdążyła przypiąć ten, bo usłyszała szczęk drzwi na dole. A potem pukanie. Claire ostrożnie zeszła na dół, uważając by schody nie skrzypiały pod ciężarem jej ciała i zaryzykowała spojrzenie przez judasza. Spodziewała się zobaczyć ohydnego Derricka, więc ten widok ją zaskoczył – grupa kilku młodych dziewczyn i chłopaków, rozmawiających ze sobą. A na czele grupy stał Nick, który odprowadził ją wcześniej do domu. Otworzyła drzwi. „Cześć Nick,” powiedziała. „Ludzie.”

Większość z nich się do niej uśmiechało. Reszta była zbyt zajęta rozmową ze sobą nawzajem. Uśmiech Nicka był promienny. „Cześć Claire. Słuchaj, wybacz że Cię niepokoję, ale szliśmy właśnie do kawiarni się pouczyć. Lubisz kawę? I książki? Podejrzewam, że tak skoro tu przyjechałaś, a to jest prawie jak wymóg.” „To jego sposób logicznego myślenia,” powiedziała jedna z dziewczyn – słodka Afroamerykanka, ubrana w dzianinową czapkę z klapkami na uszy i zwisającymi pomponami. Wywróciła oczami. „Nic dziwnego, że musi czytać książki. Tak w ogóle, jestem Kass.” „Cześć Kass. Eee, dzięki Nick, to bardzo miło z Twojej strony, ale ja – czekam właśnie na moją współlokatorkę. Miałyśmy zjeść razem kolację. Może innym razem?” „Potem jest impreza, o której Szybki Nick (org. Nick the Quick) zapomniał wspomnieć,” powiedział jeden z pozostałych chłopaków. Był mniej więcej w wieku Shanea, bardzo pewny siebie i hipsterski ze swoim ciasnym sweterkiem, podwiniętymi nogawkami jeansów i kapeluszem. „Więc uważam, że powinnaś olać kolację i pójść z nami.” Owinięte swoje ramię wokół pulchnej blondynki, z różowymi pasemkami we włosach i pasującymi do nich kocimi okularami oraz cukierkowo różowej sukience retro. „No nie Sarah?” „Tak jest!” zgodziła się z nim i wyszczerzyła zęby. „Może pójdziemy też zrobić sobie tatuaże. Zastanawiałam się nad smokiem.” „Tatuaże,” powtórzyła Claire i zaczęła się zastanawiać. „Cóż, to brzmi cudownie, ale naprawdę muszę zostać w domu. Bawcie się dobrze. I Nick -” to się nigdy nie stanie, chciała powiedzieć, ale nie mogła, przy jego przyjaciołach. Co było prawdopodobnie powodem, dla którego ich ze sobą wziął. „Do

zobaczenia niebawem, okej?” „Okej,” powiedział. „Ostatni raz: nauka, książki, impreza, tatuaże. Sprzedane?” „Nie,” odpowiedziała. „Ale dzięki. Bawcie się dobrze.” „Och, tak będzie,” powiedział ten drugi chłopak i pocałował Sarah, która zachichotała. „Twoja strata, Tex, jak ona miała na imię?” „Claire,” powiedział Nick, wciąż na nią patrząc. „Ma na imię Claire.” „Jasne. Więc, ja mam na imię Robert, ale wszyscy mówią mi Drag. Nie pytaj.” „Nie będę,” powiedziała i przeszła z powrotem za próg. „Dobranoc. Uważajcie na siebie ludzie.” „Ty też!” rozległ się chór głosów i cała grupa zniknęła, razem ze swoimi torbami i entuzjazmem i przez chwilę strasznie chciała zmienić zdanie i pójść z nimi. Znowu być częścią czegoś większego, a nie tkwić sama jak palec w ciemności. Ale zamknęła i zakluczyła drzwi, po czym wróciła do pokoju. Wciąż nie było Liz. Claire odpisała na wszystkie maile, zadzwoniła do rodziców i w końcu przebrała się w pidżamę. Zdążyła zaniepokoić się już do tego stopnia, że zadzwoniła do Liz i ta w końcu odebrała. Liz była pijana. Kompletnie. Z tonu jej głosu wywnioskowała, że ta była w jakimś barze albo na bardzo głośnej imprezie. Claire nie udało się zbyt wiele z niej wyciągnąć, oprócz tego, że nie planowała prędko wrócić do domu i zamierzała wziąć później taksówkę. „Wszyscy oprócz mnie dobrze się bawią.” mruknęła Claire i rzuciła swój telefon na nocny stolik. Zgasiła światła i zaczęła się kręcić i wiercić, niezdolna do zaśnięcia w nieznanych jej skrzypnięciach i dudnieniu starego domu. Wyszła z łóżka i zeszła na dół, do kuchni, bez zapalania świateł; otworzyła lodówkę, żeby wyciągnąć z niej karton mleka i nalać sobie do

szklanki. Zdążyła zaledwie schować mleko z powrotem do lodówki, kiedy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi i prawie powiedziała: A tak w ogóle, jak bardzo pijana jesteś, ale coś ją powstrzymało. Podświadomie, tak że dopiero po kilku sekundach to zrozumiała: nie słyszała samochodu, ani potykania się o schody Liz, co zapewne było nieuniknione. Wszędzie panowała absolutna cisza. Claire złapała swoją szklankę z mlekiem i wycofała się w stronę wąskiej spiżarni, gdzie się skuliła, skąpana w zapachu starych przypraw; leżały tu też jakieś wielkie paczki papieru toaletowego i ręczników papierowych, przywiezione z jakiejś wyprzedaży, więc szybko ustawiła je przed sobą, na wszelki wypadek. Nie zamknęła do końca drzwi od spiżarni, więc widziałaby zapalane światła... Ale światła się nie zapaliły. Zamiast tego zobaczyła blask latarki omiatający kuchnię, a wtedy drzwi spiżarni się otworzyły, a latarka zaświeciła prosto do środka. Skuliła się za ścianą z papierowych ręczników i po okropnej, mrożącej krew w żyłach sekundzie, światło zniknęło, a drzwi spiżarni zostały zamknięte. Wszystko działo się tak cicho. Claire poczekała chwilę dopóki nie usłyszała skrzypienia schodów i przesunęła papierową ścianę, by móc przesunąć się do drzwi. Nie widziała wiele, ale sądziła że kuchnia jest pusta. Ktokolwiek tu był, poszedł teraz na górę; słyszała nad sobą kroki, więc ten ktoś musiał być teraz w pokoju Liz. Derrick? Wszystkie myśli kłębiące się w jej głowie spowodowały, że jej serce biło jak szalone. Wyjęła z szafki nóż do mięsa, tylko na wszelki wypadek. Shane nauczył ją jak walczyć nożem, ale to nie znaczyło, że nie była przerażona; jeśli Derrick do niej podejdzie, to koniec. Był za duży i zbyt szalony.

Nie wracaj Liz. Po prostu zostań tam gdzie jesteś. Claire podniosła słuchawkę kuchennego telefonu i usłyszała cudownie czysty dźwięk wybierania. Zadzwoniła pod 911 i wyszeptała operatorowi, że ukrywa się w kuchni z nożem, a ktoś jest w jej domu. Operator nie był pod wrażeniem, ale obiecał, że policja już jedzie i nakazał się ukryć, zanim nie przyjadą, ale nie rozłączać się. Tak też zamierzała zrobić, ale wtedy usłyszała na górze męski głos i szum, jakby rozmawiał przez krótkofalówkę. Zbliżyła się do drzwi kuchennych, spojrzała na schody i zobaczyła, że z jej pokoju wychodzi ubrany na czarno mężczyzna, a kolejny wychodzi z pokoju Liz. Skuliła się, przybliżając do ściany, ale wyglądało na to, że żaden z mężczyzn jej nie zauważył. Jeden z nich wciąż mówił. „- Nic. Nikogo nie ma w domu i nic nie znaleźliśmy. Wygląda na normalną studentkę, sir. Ma plakat z Igrzysk Śmierci na ścianie, podręczniki, ciuchy i niedużo więcej. Łóżko jest niepościelone, ale nie ma jej tu, sprawdziliśmy. Przejrzeliśmy wszystkie pudła, nic... nie, sir, jestem pewien. Pewnie wyszła ze znajomymi na miasto.” Oni rozmawiali o niej. A to nie był Derrick i na pewno żaden z jego znajomych. Ten facet brzmiał spokojnie i profesjonalnie. Obaj zeszli na dół i wyszli frontowymi drzwiami bez zatrzymywania się i cicho je za sobą zamykając. A potem je zakluczyli. Claire pędem ruszyła do judasza i przez niego wyjrzała. W blasku ulicznych latarni, zobaczyła dwóch całkiem normalnie wyglądających mężczyzn w ciemnych koszulkach i spodniach, którzy schodzili po schodach. Wysportowani, dwudziestoparo – może trzydziestoletni. Krótko ostrzyżeni. Mogli być zarówno Wyznawcami Jehovy i pracownikami CIA, nie miała pojęcia. Ale w obu przypadkach, mogli wejść do jej domu i z niego wyjść bez

pozostawiania najmniejszego śladu. Dr Anderson miała rację, kiedy nalegała na przeniesienie urządzenia w bezpieczne miejsce, bo Claire była niemal pewna, że niezależnie od tego, czego Ci faceci szukali, chcieli znaleźć dowód na to, że mała studentka z Morganville nie była taka zwyczajna. I jakimś cudem wiedziała, że gdyby dowiedzieli się prawdy, byłaby w ogromnych opałach. Telefon wciąż był włączony i głos operatora bzyczał niczym pszczoła. Claire podniosła słuchawkę z powrotem do ucha i powiedziała: „Przepraszam, fałszywy alarm – to była moja współlokatorka. Wszystko w porządku.” Jednak to nie był koniec rozmowy, bo operator martwił się, że Claire może być zmuszana do wypowiedzenia tych słów i powiedział, że policja i tak przyjedzie to sprawdzić, mimo zapewnień Claire, że wszystko jest w porządku. To nie wystarczyło. I wtedy wróciła Liz, zbyt pijana, aby mogła sama stawiać kroki i zaczęła wymiotować po całej łazience. Claire musiała po niej posprzątać, położyć ją do łóżka i przygotować się na paskudnego kaca, który miał przyjść później... ale przez cały ten czas zastanawiała się kto mnie sprawdza? I dlaczego mnie sprawdzają? I od czasu do czasu, Dlaczego Shane nie dzwoni?

Rozdział siódmy Claire mnie widziała. Przez ułamek sekundy, tak że zdążyłem tylko pomyśleć tutaj jest i zamarłem, bo tak bardzo chciałem znowu na nią spojrzeć... i wtedy rzeczywistość się na mnie zwaliła, bo ona stała naprzeciwko mnie, po drugiej stronie baru, u Florey'a i patrzyła prosto na mnie. Nie zastanawiałem się nad tym co robić, po prostu to zrobiłem: ruszyłem się szybko z miejsca i schowałem się za bandą hałaśliwych klientów, którzy próbowali dopchać się do baru. Potem zostawiłem tacę ze szklankami tam, gdzie barmani mogli łatwo je znaleźć i krzyknąłem Jesse do ucha: „Moja dziewczyna Claire jest w barze. Nie wydaj mnie okej? Nie powinno mnie być w Cambridge!” Posłała mi niedowierzające spojrzenie, ale nie miała czasu, żeby coś powiedzieć; jedną ręką nalewała piwo (bez używania otwieracza, miała kilka

całkiem niezłych trików, które pozwalały na otworzenie piwa samym kciukiem, co było o wiele szybsze), a drugą mieszała rum z Colą. Dwaj pozostali barmani byli równie zajęci jak ona. Kończyła im się już góra szklanek, którą przyniosłem im jakąś godzinę temu. I tak miałem już włączone dwie zmywarki a resztę myłem ręcznie. To był definitywnie najbardziej pracowity dzień u Florey'a odkąd tu przyjechałem. Złapałem pudło z brudnymi szklankami, położyłem je sobie na moim lewym ramieniu i używałem go, żeby zakryć nim swoją twarz. Moje ramię – to które zostało pogryzione i się goiło – zaczęło rwać kiedy to zrobiłem, ale trochę ćwiczeń nie mogło mi zaszkodzić. Od czasu do czasu wciąż piekło. I tak, martwiło mnie to. Jakby nie było, zostałem pogryziony przez wściekłego psa. Mogły być po tym jakieś skutki uboczne. Ale nie miałem gorączki, nie czułem się źle, ani nic w tym stylu i wiedziałem, że pójście do normalnego lekarza nie wchodzi w grę, a ostatnią rzeczą jakiej chciałem to bycie na łasce wampirów, nawet ich lekarza, który był całkiem niezły, jak na gościa, który wysysa krew. Zadrżałem na samą myśl. Kiedy doszedłem na zaplecze, rzuciłem pudło na stół, nalałem sobie czystej gorącej wody i starałem się nie myśleć o tym co do cholery Claire, ze wszystkich ludzi na świecie, robiła w barze, w dzień meczu. Musiała przyjść z kimś. Kim? Może z przyjaciółmi. Ta, to musieli być znajomi. To nie było miejsce które ona by wybrała, wiedziałem to. Nie była tu sama i nie przyszła tu także, żeby zaznajamiać się z pijanymi ludźmi. Dlaczego więc każda kość w moim ciele rozkazywała mi zdjąć fartuch, wziąć ją i stąd wyprowadzić? Nie była w żadnym niebezpieczeństwie, co najwyżej mogła być popchnięta przez kogoś z tłumu. Nikt jej nie skrzywdzi. Pete wszystkich obserwował a nikt nie chciał mu się naprzykrzać. Czemu ona tu była?

Nie mogła mnie szukać. Nie mogła. Umyłem z dziesięć szklanek, wytarłem ręce i wyciągnąłem mój nowy telefon; wybrałem numer i czekałem trzy długie sygnały, ale w końcu Michael odebrał. „Hej,” powiedziałem. „Nie mam czasu gadać, ale muszę zapytać czy powiedziałeś Claire gdzie jestem?” „Co? Nie gościu. Kazałeś mi obiecać. Nie powiem jej. To Twoja sprawa.” „Eve? Czy Eve jej nie powie?” „Nie. Chce, ale tego nie zrobi.” „Kurczę. Cóż, Claire tu jest.” „Tu, gdzie?” „W barze. Tu gdzie pracuję. Och, i mieszkam. W pokoju na górze. Więc tak jakby nie jestem w stanie ciągle jej unikać, jeśli ciągle będzie tu się pojawiać.” „Rozmawiałeś z nią?” „No coś Ty! Zmywam naczynia na zapleczu!” To i fakt, że strasznie bałem się, że mnie znienawidzi za to, że za nią pojechałem. Bałem się, że pomyśli, że złamałem obietnicę, choć tak naprawdę tego nie zrobiłem – nie zbliżałem się do niej. Po prostu... byłem łatwo dostępny w razie, gdyby mnie potrzebowała. „Posłuchaj, po prostu – nie wiem czy mnie widziała czy nie, ale jeśli o mnie zapyta, powiedz jej, że jestem w pracy. To nie będzie kłamstwo.” „Ślizgasz się od najlepszego przyjaciela do przyjaciela, który prosi o to, żebym go krył,” powiedział Michael. „Koleś, tylko Cię ostrzegam. Proszenie kogoś o okłamywanie swojej dziewczyny nigdy nie jest czymś dobrym dla związku.” „Wiem. Ja po prostu – patrz, zamierzam jej powiedzieć, ale chce dać jej trochę czasu, którego potrzebuje, to wszystko. Staram się nie wchodzić jej w

drogę -” przerwał mi krzyk z baru; znowu kończyły im się kufle do piwa. Odkrzyknąłem, że już przynoszę, a Luis, drugi pomywacz, wziął je i zaniósł do baru. „Słuchaj, muszę spadać. Jest spoko?” „Jest spoko,” powiedział Michael. „Uważaj na siebie.” „Słyszę. Teraz moim najgorszym problemem są zaniedbane dłonie.” „Wyślę Ci jakiś krem do rąk i lakier do paznokci. Chcesz, żebym kupił Ci też zestaw mani – pedi?” „Matko -” Rozłączył się zanim zdążyłem dokończyć, ale to pewnie lepiej. Potrząsnąłem głową i znowu szorowałem szklanki – cholera, nie znoszę szminki, przynajmniej w tym kontekście – przez jakieś kolejne dwadzieścia minut, zanim nie przyszła Jesse i niespodziewanie nie trzepnęła mnie w ramię. Podskoczyłem i prawie upuściłem właśnie myty przeze mnie kieliszek do martini, który odliczyliby mi z już i tak niezbyt dobrej pensji, ale zdążyła go złapać, zanim spadł na podłogę. Miała doskonały refleks. Zbyt doskonały. „Twoją dziewczyną jest Claire Danvers?” zapytała mnie, kładąc kieliszek do martini na suszarce do naczyń. „Taa, wciąż tu jest?” „Nie, w ogóle jej tu nie widziałam, ale dostałam wiadomość, że czeka na zapleczu. Chcesz z nią porozmawiać?” Tak. Chciałem tak bardzo z nią porozmawiać, że aż ssało mnie w żołądku. „Nie,” powiedziałem. „Tylko nie mów jej, że tu jestem, okej? To skomplikowane.” Cholera, znowu rwała mnie ręka, mięśnie się naprężały i paliły. Roztarłem ją, marszcząc brwi i zastanawiając się, czy zbytnio jej nie nadwyrężam. „Powtarzasz się kolego. W porządku, pytała o mnie, więc idę. Trzymaj

tempo.” Mrugnęła do mnie i tak, była o wiele bardziej gorąca, niż wszystkie inne dziewczyny, które kiedykolwiek do mnie mrugały, przynajmniej teoretycznie. Ale miałem już sporo doświadczenia z gorącymi wampirzymi laskami i nigdy nie kończyło się to dla mnie dobrze. Więc odpowiedziałem jej nic nie znaczącym skinieniem głowy i starałem się nie patrzeć na jej tyłek, kiedy zmierzała w stronę drzwi. Wyglądało na to, że byłem tu jedynym, który próbował się temu oprzeć. Mogłeś się zatracić w tej słodyczy. Jesse nie było przez całą piętnastominutową przerwę i kiedy wróciła, uniosła swoje kciuki do góry. „Wszystko okej,” powiedziała. „Idzie do domu. Więc, mimo że nic nie mówiłeś, podejrzewam, że mieszkałeś tam gdzie ona.” Kiwnąłem głową bez żadnego komentarza; ostatecznie nie wiedziałem nawet, czy Jesse dokładnie wie skąd była Claire. Ale musiała, ponieważ rozejrzała się po kuchni i kiedy upewniła się, że Luis był po szyję zanurzony we własnej pracy, spojrzała na mnie swoimi krwawo czerwonymi oczyma. Rozchyliła usta na tyle, żebym mógł zobaczyć końcówki jej kłów, ostre na tyle, że mogły przeciąć stal. W odpowiedzi pokazałem jej mój lewy nadgarstek, na którym lśniły cienka srebrna bransoletka. Wyglądała na modną, ale była również całkiem niezłą bronią. Wtedy odsłoniłem szyję, by pokazać jej pasujący do kompletu łańcuszek. Zaśmiała się delikatnie, a wtedy błysk w jej oczach i kły zniknęły. „Tylko się zgrywam.” powiedziała i posłała mi dziwaczny, żartobliwy uśmiech. „Jesteś tym dobrym, Shane.” „Tak długo, jak nie muszę być tym zimnym.” „Wiedziałam, że Cię lubię. Masz w sobie coś takiego” – oblizała swoje usta, ale nie w sugestywny sposób. Okej, może trochę. Albo nawet bardzo. –

„pikantnego.” „To mój dezodorant, jest naprawdę męski. Nie bierz tego za zaproszenie. Nic dla Ciebie nie mam Jesse.” „Nie ceń się tak nisko, przystojniaku, ale jakby co, nie jesteś moim ulubionym typem przekąski. A ja nie jestem z tych, którzy przychodzą nieproszeni, jeśli rozumiesz o co mi chodzi.” „Rozumiem. Lubisz myśleć o sobie jako o miłym wampirze.” Jej uśmiech zniknął i zaczęła wyglądać po prostu... groźnie. „Nie mówmy sobie głośno po imieniu. Komuś mogłaby się stać krzywda. Co tu robisz? Polujesz? Bo jeśli tak, to możemy załatwić to gdzie indziej. Tutaj muszę zarabiać na życie.” „Po prostu potrzebuję kasy, tak samo jak Ty.” powiedziałem. „Słuchaj, naprawdę nie spodziewałem się wpaść na wa – bardzo fajne dziewczyny takie jak Ty w mieście takim jak to (wstawię tu tekst oryginału, bo nie chcę psuć go bardziej niż już to zrobiłam :P „I really didn’t expect to run into any vam—very nice ladies such as yourself in a city like this.” - przyp.tłum.). Byłem przekonany, że wszystkie takie są razem w domu, gdzie Założycielka może ich pilnować.” „Ona uwielbia to robić,” zgodziła się Jesse. „Wyjechałam z miasta trzydzieści lat temu i trochę podróżowałam – znajdowałam innych i sprowadzałam ich do domu. Wtedy przyjechała tu prof. Anderson i zostałam oddelegowana przez Założycielkę, żeby jej pilnować (w sensie strzec, pilnować, żeby nie stała się jej krzywda – przyp.tłum.).” „Czy pilnować? (W sensie obserwacji poczynań itp. - przyp.tłum.)” Wzruszyła ramionami. „Jak się okazuje, jedno drugiego nie wyklucza.” To było niepokojąco podobne do tego, co ja robiłem Claire, więc

zdecydowałem się opuścić tę kwestię. „Więc jesteś tu oddelegowana. Oficjalnie.” „Tak,” jeszcze raz rozejrzała się wokoło i sprawdziła swój zegarek. „A ponieważ rozumiesz zasady, nigdy nie było tej rozmowy, albo będę musiała skontaktować się z domem i zapytać co mam zrobić z tobą i twoją piękną gadatliwą buźką. Jasne?” „Jasne,” odpowiedziałem. „Ale nie będę zbytnio szczęśliwy, jeśli dowiem się, że urządzasz tu sobie polowania.” „Cóż, tego byśmy nie chcieli, nieprawdaż?” „Nie, nie chcielibyśmy,” powiedziałem. „zwłaszcza odkąd jestem synem Franka Collinsa.” To spowodowało, że na chwilę się zatrzymała, jeszcze raz uważnie mi się przyglądając. Wtedy jej uśmiech wrócił, trochę bardziej łagodny. „Spotkałam kiedyś Twojego ojca, był wtedy mniej więcej w Twoim wieku. Lubiłam go,” powiedziała. „Zawsze był bezpośredni. I widzę, że jesteś do niego podobny.” „Nie,” odpowiedziałem. „Nie jestem. Ale wystarczy, że wiesz skąd jestem i że nie bawię się w głupie gadanie. Jeśli coś stanie się Claire przez Ciebie, będziemy mieli całkiem inną rozmowę.” „Nie mam żadnego interesu w robieniu jej krzywdy.” powiedziała Jesse. „Lubię świat taki, jakim jest. Nie tęsknię za widłami i pochodniami, a ponadto mam kolegę chętnego, by zapewniać mi moje potrzeby, a kiedy mam ochotę na coś innego, zawsze będzie ktoś taki, kto sam chce oddać krew. Wystarczy wiedzieć gdzie pójść i kiedy przestać.” Brzmiało dobrze, ale wciąż byłem ostrożny. Ona też; widziałem to w ostatnim spojrzeniu, którym mnie obdarzyła, kiedy przechodziła drzwiami do baru. Teraz będę musiał uważać na nią i też Petea, jeśli był włączony w sekret

Jesse. Musiałem się tego dowiedzieć. Ale właśnie jeden z barmanów zawołał, że kończą mu się kieliszki więc musiałem wracać do pracy. Żyć nie umierać... Czas zamknięcia był wtedy, kiedy wszyscy klienci wyszli do domu, a przynajmniej za drzwi, co nie było jednak końcem naszej pracy. Trzeba było skończyć zmywanie, potem posprzątać stoły i włożyć do zmywarek resztę szklanek. Barmani, ziewając i patrząc swoimi czerwonymi oczyma, spisywali wykazy, żeby rozliczyć się z managerem i obliczali swoje napiwki. Pete i dwaj pozostali bramkarze, pomagali wynosić śmieci i generalnie sprzątać i kiedy w końcu skończyliśmy, było już grubo po trzeciej nad ranem, a kiedy wynosiłem śmieci przed pójściem spać, na dworze było zimno i pusto. Nie znosiłem panujących tutaj warunków, ale kurczę, dojazd był super. Materac był zimny i niewygodny, a całe miejsce (łącznie ze mną) śmierdziało mydłem i piwem, toksyczna mieszanka. Mick, manager Florey'a dał mi znać, że jeśli od czasu do czasu z lodówki zniknie jakaś butelka, będzie to uznana za przypadkowo potłuczoną, ale jeśli będzie się to działo za często to będzie musiał zacząć to sprawdzać. Piwo, które zabrałem na górę, było pierwszym które sobie wziąłem. To było ciemne piwo, importowane i smakowało o wiele lepiej niż to ostre, tanie, które razem z Michaelem piliśmy na początku, kiedy w Morganville podkradaliśmy je mojemu ojcu z lodówki. Kiedy mój ojciec jeszcze miał lodówkę. I dom. I rodzinę. Żyję dokładnie tak, jak mój ojciec, pomyślałem i pociągnąłem łyk piwa. Lekko zapiekło mnie w gardle, kiedy przełykałem – było mocno chmielowe i słodowe; ciemne jak mój nastrój. Nie mam nic oprócz torby, kilku broni i złego nastawienia. I wciąż wpadam na wampiry. To musi być szczęście Collinsów. To przywołało zbyt wiele rzeczy, o których chciałem zapomnieć.

Szczęście Collinsów. Taa, byliśmy piekielnie szczęśliwą rodziną. Moja siostra spłonęła w pożarze domu. Moja matka umarła w wannie krwi, być może z rąk wampirów, a może i nie. Mój ojciec został przemieniony w wampira, podłączony do komputera i umarł po powrocie do Morganville. Przynajmniej miałem taką nadzieję. Nigdy nie można być pewnym jeśli chodzi o tych drani. Nie miałem już żadnej rodziny. Cóż, oprócz Michaela i Eve, którzy przyjęli mnie i moje urazy pod swój dach... i Claire, z którą miałem nadzieję już zawsze być rodziną. Ale ona bardzo jasno wyraziła się, że każdy dom (bardziej w sensie rodzina – przyp.tłum.) miał swoje granice, a ja je przekroczyłem, więc teraz stałem na zewnątrz i mogłem się tylko przyglądać. To bolało. I to naprawdę mocno, więc użalałem się nad sobą. Wiedziałem, że sam byłem sobie winien, ale to nie powstrzymywało jakiejś małej części mnie, która wciąż zachowywała się jak mały chłopiec, od winienia jej za moją sytuację. Powinna była mi przecież wybaczyć, prawda? Tak jak Twoja mama wybaczała Twojemu ojcu, kiedy ją uderzył? Tego właśnie chcesz? Boże, nie znosiłem tego głosu rozsądku, który utrzymywał egoistycznego, małego chłopca w szachu przez większość czasu. Wziąłem kolejny łyk piwa i kolejny i już niedługo później, wszystkie ściany, które tak ostrożnie wznosiłem wokół mojego bólu, były wzniesione, miękkie, płynne i lepkie. Przypomniałem sobie, kiedy zobaczyłem po raz pierwszy Claire, delikatną, ranną i potrzebującą. Przypomniałem sobie nasz pierwszy pocałunek i jego drżącą intensywność. Przypomniałem sobie pierwszą, niespokojną noc razem i jej wspaniałą niedoskonałość, strach, pożądanie i radość jednocześnie. Przypomniałem sobie tysiące cudownych chwil, a potem te złe, które po nich przychodziły, bo kiedy ściana zaczyna się walić, jest już za późno, żeby próbować ją odbudować. Puszka Pandory została otwarta. Butelka była pusta. Poszedłem do lodówki i wyciągnąłem z niej

sześciopak. Starałem się zapomnieć o rozczarowaniu mną mojego ojca, przemocy i jego gotowość do poświęcenia mnie dla sprawy... a kiedy przestałem o nim myśleć, wróciły do mnie wszystkie chwile bezradności, w których musiałem zdać się na łaskę kłów. Zbyt wiele ich było, w Morganville. A wtedy zacząłem rozmyślać o draug. Byli najgorszym złem, draug – stworzenia wody, stworzenia gorsze nawet od wampirów i bardziej obce od wszystkiego, co do tej pory widziałem i co mogłem sobie wyobrazić. Nie miały uczuć, jedynie głód i długi czas mieli mnie w swoich mackach. Karmili się na mnie. Uwięzili w marzeniach i koszmarach, dopóki nie byłem w stanie już ich rozpoznać. Kiedy już uporałem się z tą traumą, skończyło mi się piwo i byłem całkiem zalany i czułem się... pusty. Tylko pusty. Nie zły, nie przerażony... tylko ogromne ciśnienie, które musiało być zapełnione czymś innym, niż tylko wściekłością, którą w sobie nosiłem; w końcu zrozumiałem. Potrzebowałem Claire. Potrzebowałem. Więc niezdarnie otworzyłem drzwi Florey'a, wyłączyłem alarm i zataczając się, poszedłem w stronę jej domu. Nie myślałem o tym, co jej potem powiem. Sądziłem, moim przesiąkniętym piwem umysłem, że wszystko magicznie się ułoży, a ona będzie tak szczęśliwa na mój widok, że zapomni o wszystkim innym. Bo przecież wszystkie dziewczyny uwielbiają, kiedy ich nawaleni, użalający się nad sobą chłopacy walą do ich drzwi o czwartej trzydzieści nad ranem. W tej chwili, hej, brzmiało to jak wspaniały pomysł. Jednak nigdy do niej nie dotarłem. Zapomniałem wszystko, co tak usilnie wbijałem sobie do głowy w Morganville: po pierwsze, nigdy nie upijaj się za bardzo, bo nigdy nie wiesz

kiedy będziesz potrzebował swojego refleksu i rozumu. Po drugie, patrz reguła numer jeden. I po trzecie, nigdy nie wychodź po zmroku. Z jakiegoś powodu, myślałem o Morganville jak o dwunastym poziomie Dead Space (Do załogi statku USG Kellion dociera sygnał z prośbą o pomoc pochodzący z planetołamacza USG Ishimura. Statek rusza na ratunek, jednak na miejscu okazuje się, że cała załoga zginęła. Załoga Kellionu musi dowiedzieć się, co wydarzyło się na Ishimurze oraz znaleźć drogę, by wydostać się z piekła, które niedługo rozpęta się na pokładzie stacji. - przyp.tłum.) i że po przeżyciu tego, nie oceniałem frajerskiego, wolnego od wampirów Cambridge na wyżej niż drugi. Okazało się, że to nie wampirów powinienem się był obawiać. To był zwyczajny gang kolesi, którzyszukali kogoś, na kim mogliby się wyładować, a ja zataczałem się po niewłaściwej ulicy. Było ich sześciu, mnie jakaś jedna czwarta, a ci goście nie byliby dobrymi charakterami w żadnej grze. W prawdziwym życiu nie można zacząć od nowa i nie można też dostać dodatkowych żyć, a ja nie byłem w stanie się teraz bić. Nie za bardzo wiem co się działo; zobaczyłem, że idą, przybijają sobie piątki i wrzeszczą, a potem kiedy mnie zobaczyli, ucichli. Pewnie nie spodobała im się moja koszulka, albo myśleli, że jestem jakimś głupim, bogatym dzieciakiem, ale po pierwszym uderzeniu, wiedziałem, że nie mam żadnych szans, bo nie byłem w stanie walczyć z sześcioma naraz. Bardziej chodziło o to, aby się schylać, unikać ciosów i starać się przeżyć, i będąc ledwo świadomym – myśląc, że piwo ani trochę nie sprawia, że ciosy są mniej bolesne. I kiedy usłyszałem dźwięk metalu ryjącego o beton, zrobiło mi się zimno, bo jeden z nich znalazł na ziemi pręt zbrojeniowy i nagle byłem całkowicie pewny, że ci kolesie zabiją mnie tutaj, na tym głupim chodniku, za nic, nie znając mnie, mojego imienia czy choćby za to, że nie podoba im się moja przynależność polityczna. Zamierzali mnie zabić, bo po prostu chcieli a ja

byłem pod ręką. Nawet zombie miałyby jakiś powód. Już bym był martwy, gdyby nie zjawiła się Drużyna Wampira i nie uratowała mojego nachlanego tyłka. Niewiele widziałem, biorąc pod uwagę to, że byłem całkiem nieźle poobijany i miałem krew w oczach, ale zobaczyłem bladą skórę, uśmiech zabójcy, błyszczące czerwone włosy i kształty, które ciężko zapomnieć. Jesse przyszła mi na ratunek, podobnie jak Pete; moja broń pod postacią kolegi, wzięła pręt; z beznamiętnym spokojem wymierzał nim ciosy w ręce i nogi przeciwników. Było dużo krzyków i po kilku sekundach, sekundach, było po wszystkim i na betonie leżało siedmiu gości. Wtedy Jesse pomogła mi wstać i już było tylko sześciu. „Nie przejmuj się, nie są martwi,” powiedziała i posłała mi bezlitosnym oględzinom. „Wyglądasz jak gówno, Collins.” „Dzięki,” wybełkotałem. Nie miałem na myśli komplementu. „Cóż, ten spacer jest do dupy.” Śmiała się, a jeśli uważała, że marnowałem jedzenie, kiedy wyplułem z buzi krew, to nic nie powiedziała. Pete ciągnął za sobą pręt przez całą drogę do zaparkowanego przecznicę dalej auta. To był długi spacer. Spędziłem ten czas na rozmyślaniu (chyba na głos) dlaczego Pete zabrał ten żelazny kij. Wiem, że mówiłem to głośno, bo w końcu mi odpowiedział: „Odciski palców,” kiedy wkładał pręt do bagażnika i pomógł Jesse wepchnąć mnie na tylne siedzenie. „Jesteś nawalony.” „A ty spostrzegawczy,” powiedziałem i kołysałem się na boki, dopóki moja już obolała głowa uderzyła w szybę. „Ow.” To nie było adekwatne do sytuacji ale nie sądziłem, że płakanie jak mała

dziewczynka jest męskie. Pochyliłem się i zacząłem głęboko oddychać, starając się nie myśleć o tym, jak bardzo wiruje świat. „To był tylko sześciopak.” „Sześciopak...?” „Rosyjski cesarski mocny.” „Och, kochany,” powiedziała Jesse z siedzenia kierowcy, wyraźnie rozbawiona. „Rosjanie nie mają co robić przez większość zimy oprócz picia jako hobby. Naprawdę powinieneś bardziej się do tego przygotować. Weź przykład ze mnie, byłam w pobliżu, kiedy Grigorig Rasputin wciąż był do pobicia w piciu. Będziesz tego bardzo mocno żałował.” „Będzie tego żałował jeszcze bardziej,” powiedział Pete. Zaczepiał i szturchał mnie, co zauważyłem z opóźnieniem, a kiedy w końcu chciałem klepnąć go by przestał, chybiłem i uderzyłem siebie w miejsce, gdzie i tak były już siniaki. Nie jestem pewny, w co. „Może powinniśmy zawieźć go na SOR. Może mieć jakieś krwotoki wewnętrzne.” Jesse odwróciła się i spojrzała na mnie i zobaczyłem w jej oczach znowu ten czerwony błysk. Dziwnie, w tej chwili wydawało się to komfortowe. Nawet nieco domowo. „Może mieć, ale nie ma,” powiedziała. „Mogłabym to wyczuć. Och, ma pełno ran, ale to nic zagrażającego jego życiu. A siniaki i rany nie są mu obce. Ale uważaj na jego głowę. Widziałam jak przynajmniej dwa razy nieźle w nią oberwał. Będzie miał potworny ból głowy od kaca, ale nie wygląda, żeby stało mu się coś poważniejszego. Jednak może chce jechać na rentgen.” Zaczynałem swój pobyt w Cambrigde całkiem podobnie do powrotu do Morganville: w szpitalu. „Cholera,” powiedziałem. „Nie miałem już dobrego prześwietlenia od bardzo dawna. Może być zabawnie.” Bo w przeciwieństwie do większości nawalonych ludzi, widziałem w swoim życiu wystarczająco

dużo, żeby wiedzieć, że urazów głowy nie należy bagatelizować. Mogłeś wyglądać i czuć się w porządku przez jeden dzień, a potem nagle paść trupem od obrzęku i pękających żył. „Myślę, że mylisz prześwietlenie z czymś z pornosów,” powiedziała Jesse. „ale zgoda. Jedna wizyta na SORze, już się robi. Mam nadzieję, że cokolwiek chciałeś zrobić z tymi kolesiami, było tego warte. Co zrobili, kopnęli szczeniaczka, obrażali Twoją matkę...?” „Nic,” odpowiedziałem. „Nic nie zrobiłem. Po prostu chcieli zrobić komuś krzywdę, a ja byłem na miejscu.” Po krótkiej chwili ciszy powiedziała: „Tak, wiem jak może do czegoś takiego dojść.” brzmiała ponuro, jakby osobiście tego doświadczyła, i hej, pewnie tak było. Mogła być nawet przegrywającą stroną, ale nigdy dokładnie nie można było tego stwierdzić, jeśli chodzi o wampiry. „Dlaczego błąkałeś się po ciemku Shane? Zakładam, że sam fakt pochodzenia z Morganville powinien nauczyć Cię lepiej.” „Myślałem, że tu będzie bezpieczniej.” Pete się zaśmiał. Miał specyficzny rodzaj śmiechu, taki który szarpał na środku. „Nieczęsto wyjeżdżałeś. To nawet słodkie. Idź na spacer w strefie ludobójstwa i powiedz mi, że ludzie nie są gorsi niż krwiopijcy. Jesteśmy stworzeni do bycia dupkami, zapytaj kogoś, kto był wolontariuszem w Kongo.” Ale ja już to wiedziałem. Wiedziałem czego najbardziej boi się Amelie, Założycielka Morganville. Bała się nas. Ludzi. I naszej tendencji do zabijania wszystkiego, czego się baliśmy i/albo nienawidziliśmy. Naszej zdolności do likwidowania rzeczy, które były w jakiś sposób inne. A ja nie byłem lepszy, pomyślałem. Przez większość mojego życia nienawidziłem wampirów, a nawet teraz wciąż nie czułem się komfortowo w

ich towarzystwie, mimo że Jesse dopiero co skopała parę tyłków, żeby mnie uratować. Stworzeni. Pete miał prawdopodobnie co do tego rację. Zawieźli mnie na jakieś opuszczone pogotowie i minęły tylko cztery godziny (pewnie jakiś rekord, byłem o tym przekonany), żeby zrobić mi prześwietlenie i stwierdzić, że wciąż miałem jeden funkcjonujący, choć trochę potłuczony mózg i nic poważnego mi nie zagraża. Do tego czasu, otępienie alkoholowe zdążyło minąć, a wraz z nadchodzącym świtem, Jesse się z nami pożegnała i zostawiła mnie z Petem. Nie wydawał się być jakoś szczególnie smutny z powodu utraty swojej śpiącej królewny; może był przyzwyczajony do zostawania sam przed świtem, pójścia do pracy i jawnego przymierza z Jesse, które wydawało się być bardziej pracą, niż przyjemnością. Jesse zostawiła im swoje auto i poszła na pieszo; musiała mieć jakąś jaskinię niedaleko, bo niezbyt przejmowała się wschodem słońca. Chyba że była już całkiem stara i nie musiała już przejmować się poparzeniami od światła słonecznego... ale nawet jeśli tak, to wciąż nie byłoby to dla niej zbyt przyjemne. Kiedy już zapłaciłem rachunek (który pochłonął całą moją kasę i cicho zaoferowaną pożyczkę od Petea), wtłoczyłem się z powrotem do samochodu i dałem zawieźć się do Florey'a. Po drodze minęliśmy dom Claire i przypomniałem sobie mgliście mój wspaniały plan, żeby zataczać się pod jej drzwiami, pozwolić jej mi wybaczyć i zaprowadzić się do łóżka. To nie było mądre. Prawie cieszyłem się z tego, że zamiast tego zostałem pobity. Przynajmniej zachowałem resztkę swojej godności. Bo teraz, trzeźwy, wiedziałem dokładnie jak to wszystko by się potoczyło. Claire byłaby dla mnie miła i litościwa, dałaby mi aspirynę, koc i poduszkę, a ja spałbym na jakiejś strasznie niewygodnej kanapie, a ona byłaby na górze – nieosiągalna. A rano

miałbym żenującą pobudkę, wyjaśniania, przeprosiny i... co? Obawiałem się, że potem mogłoby nie być nic. „Co robiliście?” zapytałem Petea, kiedy zatrzymywał się przed Florey'em. „Jak mnie znaleźliście?” „Nie znaleźliśmy,” powiedział prosto. „Szukaliśmy tych dupków. Dwie przecznice wcześniej pobili jakiegoś geja. Policja nie zawsze zajmuje się takimi sprawami, więc my to robimy. To takie nasze hobby.” Zatrzymałem się podczas otwierania drzwi i spojrzałem na niego, zapewne podpuchniętymi oczyma. „Czekaj chwilkę,” powiedziałem. „Więc, przyjaźnisz się z gorącą laską, która jest przy okazji wampirzycą i lubi skórzane ciuchy.” „Taa.” „I razem zwalczacie przestępczość?” nic nie mogłem poradzić na to, że czułem się roztrzaskany. „Wszyscy mają jakieś hobby chłopie,” powiedział Pete. „Teraz idź już do środka, bo zaraz zaczniesz wymiotować, a nie chcę mieć tego na wycieraczkach.” Cholera. Z tym też miał rację. Rozdział Ósmy Claire zaczęła wybierać numer do Dr Anderson, by powiedzieć jej o nocnych gościach, ale zorientowała się, że to bardzo zły pomysł... jeśli rząd naprawdę był w to zamieszany, mogli też z dziecinną łatwością monitorować jej rozmowy. Właściwie, jej rozmowa z Michaelem i Eve, nawet szyfrowana przez system Morganville, była prawdopodobnie również w pewien sposób narażona, choć biorąc pod uwagę paranoję Amelie, zapora musiała być całkiem przyzwoita. Niektóre rzeczy powinny być jednak powiedziane osobiście. W

bezpiecznym otoczeniu. Więc, mimo tego, że spała strasznie krótko i czuła się niczym na kacu, Claire wstała i pobiegła do laboratorium. O tej porze było jeszcze bardzo cicho – było naprawdę niewiele po wchodzie słońca – a ona przebiegła obok kilku zaspanych studentów, zmierzających na swoje wczesne wykłady. Korytarze w chronionej części były opuszczone i ciche. Claire szybko przeszła do strefy Anderson i zobaczyła, że jej nauczycielka już tam jest, siedzi przy biurku w rogu i coś spisuje. Dr Anderson odwróciła się i skrzywiła, kiedy usłyszała ostrzegający dźwięk drzwi bezpieczeństwa, a kiedy zobaczyła Claire, jej oczy zrobiły się szerokie. „Wszystko w porządku?” zapytała i wstała, żeby podejść bliżej. „Jesteś blada.” „Długa noc.” odpowiedziała Claire i wzięła głęboki oddech. „Możemy tutaj rozmawiać?” „Daj mi swój telefon.” Claire wręczyła jej go, a Anderson podłączyła go do swojego komputera, wpisała jakiś kod i po jakiejś minucie oddała go Claire. „Zainstalowałam aplikację, która będzie blokowała wszystkich wścibskich. W zamian dostaną nagrania niewinnych rozmów, więc nie będą wiedzieć, że coś jest nie tak. Teraz możesz śmiało mówić.” „Mój dom został w nocy przeszukany przez dwóch mężczyzn. Chyba myśleli, że gdzieś wyszłam, jak moja współlokatorka. Proszę pani – oni się nie włamali. Otworzyli sobie drzwi, jakby mieli klucze.” „Przyjrzałaś się im?” Claire pokiwała głową. Anderson usiadła przy komputerze i po chwili Claire patrzyła już na album zdjęć wykonanych z ukrycia... i to nie byle jakich.

Były ostre i czyste, w bardzo dobrej jakości. „Poznajesz kogoś?” Claire wskazała na jednego z mężczyzn ponad ramieniem profesorki. „To jeden z nich, na pewno. Nie jestem pewna co do drugiego, za krótko go widziałam. Może być jednym z pozostałych, ale naprawdę nie jestem pewna. Kim oni są?” „Cóż, to nie ludzie z którymi bezpośrednio pracuję, ale jest wielu zawodników na polu gry. Lepiej być ostrożnym. Masz system przeciwwłamaniowy?” „Nie. Mówiłam mojej współlokatorce, że powinnyśmy go założyć.” „Przekonaj ją. Nie zaszkodzi Ci też nauka jak posługiwać się tym nożem, który Ci dałam.” „Umiem się nim posługiwać,” powiedziała Claire, całkiem spokojnie, biorąc pod uwagę to, że wciąż myślała o rządowych organizacjach i szpiegach, kiedy dotąd myślała, że wszystko w co się pakuje to polityka wampirów. „Pani profesor – myśli pani, że ma to związek z VLAD?” „Nie mam pojęcia z czym to ma związek,” odpowiedziała Anderson. „Mam umowy z kilkoma rządowymi agencjami i prywatnymi grupami; każda z nich mogłaby chcieć uważnie Cię sprawdzić. Nie zagłębiajmy się w to bardziej, dobrze?” „Oni przeszukali mój dom!” „I zostawili Ciebie i twoje rzeczy w nienaruszonym stanie. Nie róbmy z tego większej sprawy niż jest.” Anderson obdarzyła ją ciepłym, uspokajającym uśmiechem. „A teraz, bardzo się cieszę, że przyszłaś tak wcześnie. Jest kilka rzeczy których wciąż chciałabym się dowiedzieć o VLAD i to przed dzisiejszym testem.” „Testem?” Claire miała moment paniki; nikt nie powiedział jej, że będzie

jakiś test. „Nie dla Ciebie,” odpowiedziała profesor, śmiejąc się, ponieważ panika wymalowana na twarzy Claire musiała być widoczna. „Testujemy VLAD na żywym obiekcie w południe.” „Jako obiekt, masz na myśli -” „Wampira, tak, to dokładnie to, co mam na myśli.” „ Tutaj są wampiry?” „Nie dokładnie w szkole. Ale niedaleko. Bo, oczywiście, Amelie nie ufa nikomu, kto opuścił Morganville, a zwłaszcza, komuś kto był tak blisko z Myrninem. Szczęśliwie, tak się składa, że przyjaźnię się z moją opiekunką, a ta zgodziła się utrzymać nasz sekret w tajemnicy – na razie. Wolałabym jej nie angażować, ale potrzebujemy wampira, a tylko ona jest pod ręką.” „Ale – myślałam, że nie chcesz, żeby Amelie dowiedziała się o VLAD!” „To prawda. Ale faktem jest, że ona i tak w końcu się dowie. Tym bardziej ważne jest dla nas, aby zrobić szybki, wydajny postęp, niż być ostrożnym. Myrnin wziąłby naszą stronę; myślę, że będzie w stanie powstrzymać jej paranoję, przynajmniej na jakiś czas. I mimo że jest to ryzykowne, myślę że powinniśmy się tego podjąć. A teraz. Przebrnijmy przez te pytania.” Dr Anderson wyjęła VLAD ze schowka i Claire przez ponad godzinę odpowiadała na jej szczegółowe pytania. Niektóre z nich ją zaskoczyły, rozpoczynając długie dyskusje o lepszych sposobach na podłączenie i koncentrowanie energii. To było... cóż, ekscytujące. Rozwiązywanie problemów zawsze było dla Claire emocjonujące i najwidoczniej tak samo było w przypadku Anderson. W końcu, jej profesorka pokiwała głową i odniosła VLAD z powrotem na

miejsce, a Claire nabrała ochoty na jeszcze coś bardziej przejmującego. Rozczarowała się. „Czasami, bycie moją asystentką nie będzie zbyt przepełnione fajnymi akcjami.” powiedziała Anderson i spojrzała na wielki stos kartek. „Potnij to wszystko w niszczarce, potem zanieś te kawałki do pieca do spalania na końcu korytarza. Lubię być przezorna.” „Co to wszystko jest?” „Stare projekty,” odpowiedziała jej profesorka. „Nie czytaj tego. Po prostu potnij to i spal, albo Twoje oczy się rozpłyną.” powiedziała to w tak poważny sposób, że Claire przez moment się zawahała, ale wtedy kobieta się zaśmiała. „Nie martw się. Jeszcze nie udoskonaliłam tej technologii. Niszczarka jest tam.” To rozpoczęło strasznie ekscytujący proces siedzenia na krześle i wkładania kartek papieru do niszczarki, wkładania kawałków do wielkiej plastikowej torebki, kiedy już kosz na śmieci był pełen. Zajęło jej to całe trzy godziny, aby pozbyć się stosu papieru i Claire szybko nauczyła się, że pocięty papier zabiera o wiele więcej miejsca niż normalnie, ale wcale nie wydawał się lżejszy. Walczyła z workiem przez cały korytarz, znalazła spalarnię i wrzuciła papier do zsypu, po czym nacisnęła duży czerwony guzik zasilający ogień. Nic nie mogła poradzić na to, że myślała o tym, że musi być bardzo wygodne, mieć takie coś tak blisko swojego laboratorium. Albo laboratorium, które było zamieszane we wszystkie rodzaje tajemniczych rzeczy. Kiedy się odwróciła, trzymając pustą już torbę w swojej dłoni, zobaczyła, że niedaleko niej stoi Jesse i jej się przygląda. Nagłe pojawienie się dziewczyny sprawiło, że po plecach Claire przeszły ciarki, jednocześnie z nieprzyjemnym mrowieniem na skórze jej całego ciała. Było coś takiego w Jesse, co wzbudzało w niej sprzeczne uczucia. Wyglądała tak spokojnie jak poprzedniego wieczora,

choć teraz nie była ubrana w skórzane ciuchy, przebrała się w luźną czarną koszulkę, jeansy i glany, na których widok Eve by zemdlała, biorąc pod uwagę ilość widniejących na nich sprzączek. Jej rude włosy związane były w luźny, niechlujny kok a spięte były dwoma pałeczkami. „Hej,” powiedziała Jesse. „Irene kazała mi sprawdzić, czy już skończyłaś. Wygląda na to, że tak.” Claire uniosła torbę. „Wygląda.” Jesse przyglądała jej się w dziwny sposób, pomyślała Claire, a kiedy obie szły z powrotem do laboratorium, w końcu zapytała: „Mam jakąś plamę na twarzy, czy...?” „Nie,” odpowiedziała Jesse i powoli się uśmiechnęła. „Tylko myślałam o tym, że jest w Tobie o wiele więcej, niż to widać gołym okiem, to wszystko. Inspirujesz innych w pewien lekkomyślny sposób, wiesz o tym?” „Tak? Kogo?” Jesse nie odpowiedziała. Weszła do laboratorium Anderson i Claire musiała poczekać na swoją kolej; kiedy w końcu była w środku, Jesse była już razem z profesorką przy stole, a urządzenie – VLAD – leżało obok, na piankowej podstawce. „Nie wygląda,” powiedziała Jesse. „Jesteś pewna Irene?” „Nie, oczywiście, że nie jestem, bo nie musiałabym Cię wtedy prosić o pomoc.” powiedziała Anderson, trochę niecierpliwie. „I też nie podoba mi się robienie tego. Naprawdę nie wiem jakie będą skutki jego działania. Ale musimy to sprawdzić i czy nam się to podoba, czy nie, jesteś jedyną dostępną mi osobą.” „Jedyną...” powtórzyła Claire i poczuła jak prawda zwala się na nią jak grom z jasnego nieba. Spojrzała się twardo na Jesse. „Jesteś wampirem?” „Mała jest strasznie spostrzegawcza,” powiedziała Jesse. „tak, kochanie.

Jestem członkinią koła nieumarłych. Pamiętasz, że Pete wszedł do Twojego mieszkania po pudło, a ja nie? Myślałam, że to Cię naprowadzi, skoro mieszkałaś w Morganville i w ogóle, ale Ty nie zdawałaś się niczego podejrzewać.” „Podejrzewałabym, gdybyśmy wciąż byli w domu, ale nie spodziewałam się znaleźć... żadnego tutaj.” „Takie błędy mogą kosztować Cię życie.” powiedziała Jesse. „Nie ma wielu takich jak ja poza domem, pewnie, ale wciąż jest kilku, a większość z nich nie jest tak miła jak ja.” Uśmiechnęła się do Claire. „Wyluzuj, nie gryzę.” „Och, gryzie,” powiedziała Anderson. „Ale nie bez pozwolenia.” „Cóż, ty powinnaś to wiedzieć,” zamruczała Jesse i zaśmiała się, gdy policzki Dr Anderson spłonęły rumieńcem. „W porządku, jeśli już wszystko jest jasne, usiądź tutaj, Jesse. Zamierzam skierować tę broń na Ciebie i ją włączyć, a Ty powinnaś opowiedzieć mi jak się czujesz. Nie powinno nic Ci się stać.” „Nie powinno?” Brwi Jesse uniosły się wyżej. „Nie jestem pewna, czy podoba mi się to słowo w tym zdaniu. Claire, próbowałaś tego już wcześniej na jakiś wampirach?” „Myrnin,” odpowiedziała Claire. „Stała mu się jakaś krzywda?” „Nie wydaje mi się.” „Cóż, nie jestem Myrninem. I nie zamierzam wskakiwać do pociągu wariactwa, ale okej. To tylko dla Ciebie, Rennie.” Anderson wywróciła oczami. „Boże, błagam, nie nazywaj mnie tak. Po prostu usiądź. Obiecuję, to będzie bardzo krótkie doświadczenie.”

Jesse przeszła przez pokój do prostego aluminiowego krzesła, stojącego przy ścianie i położyła na nim swoją dłoń. „Tutaj?” „Tak, proszę.” Jesse usiadła, skrzyżowała nogi i ułożyła ręce, niczym kobieta w kościele, co na pewno jej się nie zdarzało. „Gotowy, celuj, ognia.” „Mało zabawne.” powiedziała cicho Anderson, ale podniosła VLAD, nakierowała go i włączyła. Nic nie wydobyło się z broni – żadnych promieni ani dymu ani żadnego innego widocznego znaku – ale Jesse usiadła prosto, szeroko otwierając oczy. Anderson natychmiast wyłączyła VLAD i odłożyła go na stół. „Wszystko w porządku?” zapytała i zrobiła krok do przodu. „Jesse?” „Stop,” powiedziała Jesse i wyciągnęła swoją rękę. Wyglądała... dziwnie, jej twarz była zupełnie bez wyrazu. „Irene, zatrzymaj się tam, proszę.” Dr Anderson tak też zrobiła; wyglądała na bardzo zaniepokojoną, do czasu kiedy Jesse w końcu oparła swoją rękę z powrotem na krześle i się zrelaksowała. „To było... interesujące.” „Najwidoczniej,” powiedziała Anderson i się uśmiechnęła, choć był to widocznie winny rodzaj uśmiechu. „Co się stało?” „Nie jestem tego do końca pewna. Mogę Ci powiedzieć, że kiedy usiadłam, trochę się bałam tego, co się stanie, jednocześnie' – Jesse przez moment spojrzała na Claire, prawdopodobnie zmieniając swoją myśl – 'trochę rozbawiona, jak przypuszczam. A nagle wciąż czułam te rzeczy, ale dziesięć razy mocniej. To... zbiło mnie z tropu, bo te dwie emocje niezbyt do siebie pasują. Rozumiesz?” „Wzmacnia,” powiedziała Claire. Obie skupiły się na niej. „Tak jak to

stworzyłam, cokolwiek odczuwa wampir, urządzenie wzmacnia te emocje. Myślę, że w pewnym sensie, działa to też na ludzi. Ale najwyraźniej bardziej na wampiry.” „Cóż, jeśli chciałaś się dowiedzieć, czy działa... działa.” Jesse zaczęła wstawać i – niewiarygodnie – nagle zatoczyła się i przytrzymała ściany. „Whoa. Także powoduje zawroty głowy, w razie, gdybyście tego nie wiedziały.” „Nie wiedziałam,” przyznała Claire. „Dobrze się czujesz?” „W porządku. Muszę tylko się tego pozbyć.” Jesse odepchnęła się od ściany i uśmiechnęła do Dr Anderson. „Nie jestem więdnącym kwiatkiem, chyba że to dawałoby mi ekstra przywileje.” „Zależy.” powiedziała Anderson. „Wybacz. Nie powinnam była Cię o to prosić, ale po prostu musiałam wiedzieć czy to urządzenie ma potencjał, czy to tylko kolejna pusta obietnica.” „Och, ma potencjał.” powiedziała Jesse. „Jeśli byłabym głodna i dostałabym tym urządzeniem, rzuciłabym się na Twoje żyły, a ty musiałabyś użyć każdego możliwego środka, by mnie powstrzymać. Więc uważaj. To nie jest zabawka i może zamienić wkurzonego wampira w zajebiście wkurzonego.” „Zamysłem jest odwrócenie emocji,” powiedziała Claire. „Sprawienie, że wściekły wampir przestałby się wściekać, głodny przestał odczuwać głód... i jak powiedziałaś, jest rozpraszające. Przypuszczam, że mogłoby być używane jako taki oszałamiacz na wampiry.” „Szukasz czegoś niezabójczego, co mogłoby Cię obronić,” powiedziała Jesse. „Cóż, to nie jest głupi pomysł, a to nie jest zły początek. Przypuszczam, że nie będę miała nic przeciwko testowaniu go na kolejnym etapie. Ale pamiętaj: nie jestem zwykłym wampirem. Jestem całkiem opanowana. Następny na jakiego wpadniesz, może nie być tak ogarnięty.” „Jesse – nie jestem jeszcze gotowa, by mówić o tym Amelie. Myrnin nie

bez powodu utrzymywał to w tajemnicy; jestem całkiem pewna, że nie pozwoliłaby na dalsze prace, gdyby wiedziała. A naprawdę chcę kontynuować ten projekt. Dlatego, czy mogłybyśmy jeszcze jej o tym nie mówić? Proszę?” Jesse nic nie mówiła przez długą, długą chwilę, marszcząc brwi. Skrzyżowała ramiona i przez chwilę chodziła. Wtedy zagryzła usta i pokiwała głową. „Na jakiś czas.” powiedziała. „Ale wiesz, że nie mogę długo tego ukrywać. I jeśli zada mi dokładne pytanie, nie będę mogła kłamać.” „Wiem,” odpowiedziała Anderson. „Zawsze jasno dajesz do zrozumienia, komu naprawdę jesteś lojalna.” Było coś dziwnego w jej uśmiechu, coś jakby na kształt złości, a spojrzenie jej i Jesse przez chwilę się krzyżowało. Na pewno nie było ono komfortowe. Wtedy Jesse też się uśmiechnęła. „Wiesz, to super fajne, ale właściwie to muszę wieczorem serwować drinki, więc muszę się przygotować. Bycie tak powalającą nie jest łatwe, no wiesz.” „Skoro tak twierdzisz,” odpowiedziała Anderson. „Idź i chowaj się przed słońcem.” „Zrzęda. Mam na sobie super blokadę przeciwsłoneczną, nie musisz się martwić.” Jesse pokazała jej język, niczym trzyletnia dziewczynka i Claire musiała się zaśmiać. Było w niej coś dziwacznie dziecinnego, biorąc pod uwagę to, że jednocześnie była w stanie stać się oziębła, jak każdy wampir. Na pewno była wystarczająco stara, by mówić z taką nonszalancją o włóczeniu się w dzień, nie mając na sobie nawet cienkiej warstwy ochraniających płaszczy i kapeluszy, które wybierała większość wampirów w Morganville. „Wy dwie, starajcie się nie robić tu nic fajnego. Mam dość ratowania ludzi na kilka

kolejnych dni. To męczące.” „Taa? Kogo dziś ratowałaś?” Beż żadnego powodu, Jesse się uśmiechnęła i zrobiła gest zakluczania ust. „Nie mogę powiedzieć.” odpowiedziała „Ale był bardzo, bardzo słodki. Może opowiem Ci później.” „No raczej.” Jesse pomachała im i wyciągnęła swoją kartę, by móc przejść przez drzwi i jakimś cudem, było tak, jakby połowa światła uciekła z pokoju. Była... żywa, pomyślała Claire. I naprawdę, całkiem fajna. Dr Anderson zapewne myślała tak samo; gapiła się na drzwi przez całe dziesięć sekund po tym, jak wyszła przez nie Jesse, wtedy odchrząknęła, założyła swoje okulary i wróciła do oglądania VLAD. „Dobrze.” powiedziała. „Musimy zrobić pewne rzeczy. Po pierwsze musimy to rozłożyć, każdą część okleić etykietką i zeskanować, żebyśmy mogły zrobić wirtualny model urządzenia. Następnym razem chcę być w stanie wypróbować to na drukarce 3D.” „Na czym?” „3-D drukarce,” powtórzyła profesorka i wskazała na dużą, osobliwie wyglądającą maszynę w dalekim rogu laboratorium. „Pobiera dużą kostkę papieru, plastiku albo metalu i powtarza wzór. Przy dobrej specyfikacji, możesz stworzyć wszystko. Ludzie na dole próbują wytworzyć w ten sposób ludzkie organy. Pamiętasz replikatory w Star Treku, które mogły stworzyć cokolwiek się chciało. Począwszy od pieczeni wołowej, aż do skomplikowanych mechanizmów? Pracujemy nad tym. I właściwie, zrobiliśmy całkiem niezły progres.” To było... nowe. Claire pomyślała o Myrninie, jego antycznych

mikroskopach i wiekowych narzędziach; zastanawiała się co by na to powiedział. Prawdopodobnie uznał by to za coś tak dalekiego naturze; zawsze mówił to o rzeczach, których do końca nie pojmował. Po mimo całej swojej błyskotliwości, a naprawdę był genialny, po prostu nie był w stanie porzucić swojej przeszłości z alchemią. Może zmieni zdanie, jeśli przywiezie ze sobą nową, błyszczącą i przede wszystkim działającą kopię VLAD. Może to rozwiązałoby również kłopot z wagą, jeśli mogłaby stworzyć urządzenie z jakiś lekkich materiałów. Może, z odrobiną wyobraźni, będą nawet w stanie stworzyć model wampirzego mózgu i użyć go w komputerze Myrnina, eliminując w ten sposób groźbę bycia zabitym dla nauki w Morganville. Cóż, zawsze mogła marzyć. Dr Anderson rozbierała urządzenie na części i wskazała Claire drukarkę 3-D; jej zadaniem było, po rozłączeniu każdej części VLAD, opatrzyć ją numerem i opisem, pojedynczo ją zeskanować i włożyć wszystko do pudła. Dr Anderson była bardzo ostrożna; kiedy dotarła do małych fiolek z bulgoczącym płynem – dodatek Myrnina, tuż obok wirujących przekładek – również zachowała płyn, choć odlała trochę do badań. Kawałek po kawałku, urządzenie stawało się coraz mniejsze, a laboratorium zaczynało pachnieć jak rozgrzana lutownica i metal. Do czasu, kiedy wszystko było zrobione, Claire zaczynała ziewać, rozciągać się i zerkać na zegarek. Było już po piątej. Nie zamierzała zostawać tak długo, ale wciąż było coś do zrobienia; skaner miał jeszcze pobrać dane, żeby Dr Anderson mogła zacząć pracować z poszczególnymi elementami w wersji szkieletowej. „Powinnaś już iść,” powiedziała Dr Anderson i ziewnęła. „Przepraszam.

Wstałam strasznie wcześnie i wiem, że to kolejny długi dzień dla Ciebie. Mogę sama dziś to złożyć.” „Mam to schować?” pojemnik był teraz pełen i ciężki tak jak samo urządzenie. Dr Anderson pokiwała głową i Claire zaniosła pudło z powrotem do ukrytego panela, który wciąż był otwarty. Wsunęła pojemnik do środka i wykonując polecenie Anderson, przyłożyła dłoń do przycisku. Zaświeciło się na czerwono i drzwi cicho się zamknęły. „Zaprogramowałam to na twój odcisk palca.” wyjaśniła Anderson. „Teraz możesz go otwierać i zamykać sama. Ale tylko jeśli w pokoju nie ma nikogo oprócz mnie. Jeśli ktoś spróbuje Cię zmusić do otwarcia tego, po prostu się nie otworzy, więc będziesz mogła powiedzieć, że nie jesteś upoważniona. Bez autoryzacji, nie będziesz mogła tego używać.” Myślała z wyprzedzeniem, pomyślała Claire; to było trochę przerażające, że już brała pod uwagę możliwość zaistnienia sytuacji, w której ktoś będzie groził Claire pistoletem i zmuszał ją do otworzenia kryjówki. Ale to było coś z Morganville – zawsze brać pod uwagę najgorszy scenariusz. Claire pożegnała się i zaczęła iść w stronę domu. Mijała właśnie Budynek Mudd, gdzie podekscytowane grupy studentów czekały na wejście do laboratorium biopolimerowego, gdy zadzwonił jej telefon – nie, właściwie nie zadzwonił, bo miała włączoną pocztę głosową. Dzwoniła Liz, i Claie zobaczyła, że ma już od niej trzy wiadomości. Wszystkie informowały ją radośnie, że Liz zaprosiła kogoś na kolację i prosi, aby Claire była w domu punktualnie, przed szóstą. Claire spojrzała na zegarek. Zostało jej bardzo mało czasu. Elizabeth czekała na Claire z otwartymi drzwiami, zanim ta jeszcze zdążyła choćby nacisnąć dzwonek. Miała na sobie bajeczną sukienkę, fajne buty, kolczyki,

błyszczący łańcuszek i nawet pomalowała sobie usta. Claire zamrugała. „Myślałam, że ktoś po prostu przychodzi na kolację.” Liz wciągnęła ją do środka i zamknęła za nimi drzwi. „Mamy, ale załóż coś ładnego. Chcę, żeby był pod wrażeniem, okej? To ważne!” „Eeee... okej.” Claire nie była pewna, dlaczego ona musiała ubrać się ładnie, żeby zaimponować randce Elizabeth, ale nie zamierzała się sprzeciwiać, ze względu na dobry humor koleżanki. Na górze, w swoim pokoju, rzuciła swój plecak na wciąż nie posłane łóżko i zaczęła przeglądać swoje rzeczy, decydując się ostatecznie na białą bluzkę i czarne jeansy. Prosto, ale ładnie. Dodatkowo założyła jeden ze swoich naszyjników, które dostała od Eve – we wszystkich jasnych kolorach – i który ożywił jej strój. Claire odrobinę zmierzwiła swoje włosy, tak by były bardziej puszyste i zdecydowała, że nie będzie się malować; mimo wszystko, to była randka Liz, nie jej. Kiedy zaczęła schodzić na dół, usłyszała śmiech Elizabeth, a kiedy otworzyła kuchenne drzwi, zobaczyła że jej koleżanka założyła fartuch i miesza w garnku. Przy małym stole siedział mężczyzna – nie kolega ze studiów, tylko mężczyzna około czterdziestki, z leciutkimi siwymi pasemkami we włosach i błyszczącymi niebieskimi oczyma na swojej opalonej twarzy. Nawet siedząc, wydawał się być wysoki. Ubrał jeansową koszulę, kołnierzyk miał rozpięty i sportowy płaszcz; uśmiechał się lekko w sposób, który jakoś nie przypadł Claire do gustu. Rzadko była do kogoś od początku uprzedzona, ale... zdecydowała, że ten jeden raz mogła zrobić wyjątek. „Claire, to Patrick,” powiedziała Elizabeth. To ją zaskoczyło. Jakimś cudem, Claire wciąż myślała, że przedstawi go jako swojego ojca, którym z pewnością mógłby być. Albo wujka, albo coś w tym stylu. Ale po prostu Patrick? „To znaczy, Dr Patrick Davis. Jest moim profesorem.”

„Naprawdę?” Claire uniosła brwi i ostrożnie mu skinęła. „Czego uczy?” „Biologii,” odpowiedział Patrick. „Elizabeth jest bardzo bystrą dziewczyną. Mam nadzieję, że nie gniewasz się za to, że zaprosiła mnie na kolację.” Claire uniknęła odpowiedzi poprzez dołączenie do Liz przy kuchence. „Co robisz?” „Kurczaka nadziewanego groszkiem i marchewkami,” odpowiedziała koleżanka. Wyglądała na podekscytowaną, ale jej uśmiech zadrżał w kącikach. „Brzmi dobrze?” „Pycha. Co mogę zrobić?” „Chleb? Po prostu wstaw go do pieca.” Claire tak zrobiła, po czym nalała sobie szklankę Coli z lodówki. Nie spytała Dr Davisa czy czegoś nie chce, bo kiedy spojrzała na niego, nakładając sobie do szklanki lodu, wpatrywał się w Liz, w sposób który nie był zbyt profesjonalny. Bardziej drapieżny. Och, Matko! Naprawdę? Ohyda. „Zabawne,” powiedziała Claire, „ale nie myślałam, że kiedykolwiek zaproszę do siebie na kolację mojego nauczyciela. Nawet ulubionego.” Liz obrzuciła ją błagalnym spojrzeniem. „Cóż, to przykre. Najwidoczniej nie miałaś tak wspaniałych nauczycieli, jak ja mam.” powiedziała. „Patrick jest super.” „Jestem tego pewna,” Claire przez jakąś minutę sączyła swoją Colę, namyślając się, po czym powiedziała, „Wiesz co, naprawdę powinnam trochę się pouczyć i -” „Och, nie, proszę, mną się nie przejmuj,” powiedział Patrick. Brzmiał poważnie i miło i nawet miał lekko irlandzki akcent, co zbijało ją z tropu. „Liz zapewniła mnie, że niezbyt często gotuje; chciałbym więc abyś zjadła z nami.

Bardzo chciałbym z Tobą porozmawiać; Liz mówiła, że masz bardzo interesującą pracę.” „Ja – proszę?” Claire zrobiła chwilę przerwy, akurat aby spojrzeć na chleb. Liz patrzyła wciąż na garnek, w którym mieszała, jakby nic nie usłyszała. „Jaką interesującą pracę?” „Cóż, słyszałem, że zapisałaś się na indywidualny program MIT. Nie sądzę, aby w całej historii uniwersytetu było więcej ludzi, niż można policzyć na palcach jednej ręki, którzy mogą podobnie o sobie powiedzieć. Powiedz mi, jak to się stało?” Claire zmusiła się do ruszenia – podeszła do piekarnika, otworzyła go i wsadziła tackę z powrotem. Ale wiedziała, że wygląda nieporadnie i nerwowo. Bardzo nieporadnie. Jej mózg starał się nadążyć za nową sytuacją. Uważała Dr Davisa za jednego z tych nauczycieli... tych, którzy wykorzystywali swoją pracę jako dostęp do łatwych ofiar, jak Liz, która pragnęła akceptacji i ochrony. Była pewna, że chciał uwieść jej współlokatorkę, jeśli już tego nie zrobił. Widać było, że czeka na jej odpowiedź. „Właściwie, jestem tu tylko tymczasowo. To taki rodzaj specjalnego projektu. Pracuję z jednym z profesorów. Robią te rzeczy, jak ciągłe wizytowanie projektów studentów. Może słyszałeś o tym chłopaku z Afryki, który zasilił swoją wioskę technologią zmontowaną ze znalezionych rzeczy...” „Och, tak, wiem wszystko o publicznych projektach. Ale uważam, że to co Ty robisz jest o wiele bardziej... interesujące. Nie mam racji?” Claire drgnęła i zrzuciła pokrywkę z blatu; ta spadła na podłogę i zabrzmiała niczym dzwon, co było rozpraszające i co w miły sposób nie dopuściło do nastania wielce wymownej ciszy. Schyliła się, by podnieść pokrywkę gdy Liz zrobiła to samo i Claire w zamieszaniu wyszeptała „Czego on do cholery chce?”

„Co? Niczego!” Liz wyjęła pokrywkę z jej rąk i przepłukała ją pod kranem, zanim ponownie przykryła nią garnek. „Gdybym wiedziała, że będziesz tak uprzedzona, nie zaprosiłabym Cię!” „Nie zaprosiłaś,” Claire zasyczała w odpowiedzi. „Nieważne.” „Wszystko w porządku, moje miłe panie?” zapytał Dr Davis i Liz odwróciła się, wzięła głęboki oddech, wytarła ręce o swój fartuch i uśmiechała się, niczym plastikowy manekin, kiedy niosła garnek do stołu. „Wszystko dobrze Patrick,” odpowiedziała. Kiedy Claire posłała jej spojrzenie, odpowiedziała w obronie: „Kazał mi tak na siebie mówić. Wiem, że to dziwne mówić profesorowi po imieniu, ale -” „Ale nie lubię być taki oficjalny,” przerwał jej. Wstał od stołu i wziął od Liz rękawice, żeby postawić na stole kurczaka, a potem groszek. „Proszę, pozwólcie mi sobie pomóc. Usiądźcie panie. Czy mogę podać Ci coś innego do picia Liz?” „Och, poproszę wodę,” odpowiedziała. Kiedy zaczął krzątać się przy zlewie, ze szklankami i lodem, Liz pociągnęła Claire za ramię. „Nie spieprz tego. Potrzebuję dobrej oceny i go lubię!” „A on lubi Ciebie,” Claire odszeptała. „Prawdopodobnie trochę za bardzo, nie uważasz? Przyszedł na kolację? Kto tak robi?” Oczy Liz zalśniły wściekłością a ta ścisnęła Claire mocniej. To było celowe szczypanie. Claire zacisnęła wargi. „Jak mówiłam, nie schrzań tego. Zasługuję na coś dobrego dla odmiany. Spotkało mnie już wystarczająco dużo złych rzeczy.” Może i zasługiwała na coś dobrego, ale Claire była pewna, że to nie było to. Dr Davis był miły i nieformalny, ale był też wazeliniarski i manipulacyjny, co ją przerażało. I o co w ogóle mu chodziło z tym osobistym

programem szkoleniowym? Co on wiedział? Może dużo. Za dużo. Claire czuła się, jak gdyby bawiła się w grę na śmierć i życie, bez znania jej reguł i innych zawodników. „Tak więc,” powiedział Patrick i postawił przed Liz szklankę z wodą; poklepał ją op ramieniu, a potem usiadł na swoim miejscu, pomiędzy dwoma dziewczynami. „O czym to rozmawialiśmy? Ach, tak -” „Kurczak wygląda wspaniale,” powiedziała Claire. „Jak go przygotowałaś?” To wywołało nerwowy potok informacji na temat gotowania ze strony Liz; Rachel Ray byłaby dumna, bo Liz zdawała się znać cały przepis od początku do samego końca, a było dużo etapów. Tak samo z nadzieniem. Dr Davis stale się uśmiechał,choć było to raczej ponure, ale poczekał na koniec słowotoku Liz. Głownie patrzył się na koleżankę Claire, ale ta jednak czuła, jakby zerkał na nią. Nie podobało jej się to. Większość czasu zajęło opowiadanie o serwowaniu kurczaka i warzyw, a kiedy Dr Davis chciał powtórzyć pytanie, Claire pobiegła wyjąć chleb z piekarnika i znowu uciec od pytania. Liz nerwowo zerkała, bojąc się, że Dr Davis pomyśli, że jest tu niechciany (co było prawdą, przynajmniej ze strony Claire), co powodowało, że zapobiegała jego próbom wciągnięcia Claire znowu do rozmowy. Na jakiś czas, dał sobie spokój, rozmawiając na tematy proponowane przez Elizabeth – żaden z nich nie wymagał żadnych uwag ze strony Claire, więc skupiała się na jedzeniu kolacji. Kurczak faktycznie był smaczny. Naprawdę musiała się nauczyć go robić. Kiedy w końcu jej talerz był pusty, pozostałe dwa były jeszcze do połowy

zapełnione, więc Claire wypiła resztę swojej Coli i zaniosła swój talerz do zlewu. „Dzięki Liz,” powiedziała. „Naprawdę muszę się pouczyć.” „Och,” powiedziała Liz. „serio? Cóż, jeśli musisz.” to były znak proszę idź już sobie i zostaw nas samych. Claire ulżyło, więc ruszyła w stronę drzwi. Nie zdążyła jednak do nich dotrze, bo Dr Davis powiedział „Rozumiem, że Twoją nauczycielką jest Dr Irene Anderson. Jest uważana za dość – powiedzmy – ekscentryczną osobę, nawet jak na MIT. Jak Ci się z nią pracuje?” Byłoby niegrzeczne, gdyby bez słowa wyszła, więc kiedy otworzyła drzwi, stanęła w przejściu i odpowiedziała. „Dobrze. A teraz, naprawdę muszę -” „Jestem bardzo zaintrygowany jej badaniami.” „Zna ją pan?” „Właściwie to całkiem nieźle. Wiele wniosła do kryptobiologii – ukazując zdolności nierzeczywistych stworzeń, jak powiedzmy, wilkołaki, zombie, wampiry. Często poruszamy ten temat. Jest dość kontrowersyjny. Co wybrałabyś na najsłabszy punkt, powiedzmy wampira?” Claire lekko uśmiechnęła się w odpowiedz. „Przepraszam, nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Nie mam czasu na tego typu rzeczy. Mam zbyt dużo rzeczywistych spraw, o które muszę się teraz martwić.” Zamierzała zbić go z tropu i zakończyć tym rozmowę, ale oczywiście nie pojął aluzji. „Cóż, hipotetycznie – jesteś bardzo zdolną młodą kobietą, Claire. Hipotetycznie, czy sądzisz, że wampiry mogłyby być kontrolowane i w dobry sposób wykorzystywane, jako powiedzmy, żołnierze? Albo tajni agenci? Przypuszczam, że byliby idealni do każdego typu niebezpiecznych zadań, których ludzie woleliby unikać. Pod warunkiem, że można by było całkowicie

nad nimi panować.” „Tak przypuszczam,” naprawdę nie podobał jej się kierunek tej rozmowy. „Liz, dzięki za kolację.” „Bardzo miło było mi Cię poznać,” powiedział Dr Davis. „Panno Danvers.” „Pewnie,” powiedziała słabo i pozwoliła drzwiom się za nią zamknąć. Poszła do swojego pokoju i zamknęła za sobą drzwi, włożyła do uszu swoje słuchawki i starała się odciąć od świata. Jeśli będzie pukał, zignoruje to. Była cholernie pewna, że musi powiedzieć o tym Dr Anderson. I może też Amelie. Godzinę później, wyjęła z uszu słuchawki, ziewnęła i przycisnęła ucho do drzwi, by sprawdzić czy droga do łazienki jest pusta. Była. W kuchni panowała cisza, a łazienka była pusta. Po wyjściu z niej, usłyszała dźwięki dochodzące z pokoju Liz, więc pobiegła szybko do siebie. Dr Davis definitywnie korzystał z wizyty bardziej niż tylko jedząc kolację. I wnioskując z odgłosów, Liz również podobała się każda chwila. Fuj. Claire z powrotem założyła słuchawki i zgłośniła muzykę, żeby mieć pewność, że niczego już nie usłyszy. Niezbyt pomogło. Sprawiało to, że czuła złość, niepokój, frustrację... właściwie na wszystkie sposoby. Shane nie dzwonił. Dlaczego nie dzwonił? Sprawdzała swój telefon i owszem, bateria wciąż była naładowana. Wszystko było w porządku. Nerwowo zerwała słuchawki i kierowana impulsem, o którym nie chciała zbytnio myśleć, wybrała jego numer i nacisnęła zieloną słuchawkę. Odebrał od razu. „Claire?” Brzmiał... brzmiał jakby był blisko. Jakby mogła wyciągnąć rękę i go

dotknąć, po prostu... wtulić się w jego ramiona i przez chwilę o wszystkim zapomnieć. Sprawić, że wszystko byłoby znów dobrze. Pragnęła tego, pragnęła tego tak bardzo, że przez długi, niepewny moment, nie mogła z siebie nawet wydobyć głosu. „Claire...?” Jego głos brzmiał teraz delikatniej, prawie jak szept. „Boże, błagam, odezwij się do mnie.” „Jestem,” odszeptała. Jakimś cudem, nie chciała podnosić głosu; w ten sposób było bardziej intymnie. Blisko. „Dzwoniłam, nie odbierałeś.” „Wiem. Przepraszam. Proszę – to nie znaczy, że mnie to nie obchodzi, ja tylko -” Poruszył się i usłyszała jak bierze głęboki oddech. I słyszała, że coś jest nie w porządku z jego głosem. „Tylko nie mogłem oddzwonić.” Usiadła prosto, bo wszystkie sygnały ostrzegawcze w niej właśnie biły na alarm. „Shane, wszystko w porządku? Co się stało? Jesteś ranny?” Bo coś mu się stało. Słyszała to w jego głosie, zwłaszcza kiedy próbował się zaśmiać. „Nic mi nie jest.” „Nieprawda. Nawet nie próbuj mi ściemniać. Co się stało?” „Dałem się pobić,” odpowiedział. „To nic nadzwyczajnego. Oprócz tego, że nie miało to nic wspólnego z wampirami, dasz wiarę? Cóż, w sumie miało, bo wampir uratował mnie przed zostaniem pobitym na śmierć. Więc to tyle. Zabawna historia. Będę Ci co jakiś czas taką opowiadał.” Chciało jej się płakać, tak bardzo bolało ją to, że nie może z nim teraz być. Nie zajmować się nim, gdy jej potrzebował. „Nie brzmisz najlepiej. Jak bardzo źle jest?” „Cięcia, siniaki, mały wstrząs. Nic złamanego, co jest cudem. Bywało gorzej. Cholera, Claire, Ty byłaś już w o wiele gorszym stanie. Nie martw się, jestem cały. Naprawdę.” Jego ściszył głos do szeptu. „A Ty? Wszystko okej?”

„Taa,” odszeptała. „Tęsknię za Tobą. Za Eve i Michaelem. Za domem. To źle? Pewnie tak. Pomyślisz, że marudzę jak dzieciak.” „Nie. Ja -” Ogarnęło ją dziwne uczucie, że chce jej coś wyznać, ale wtedy... westchnął. „Myślę, że jesteś cudowna. I że to dobrze, że to robisz. To Twoje marzenie Claire. Nie chciałabym stać Ci na drodze do jego spełnienia.” „Tak myślisz? Nie stałeś. To ja sama sobie przeszkadzałam. I... wcale nie jestem pewna, czy to jest moje marzenie. Okazało się być... pewnego rodzaju koszmarem.” Szczególnie głośny jęk przedostał się przez ściany i Claire schowała głowę pod poduszkę. „Naprawdę nie znoszę mieszkać z Elizabeth. Właśnie to robi ze swoim dziwnym nauczycielem.” „Teraz?” „Piętro niżej. Ohyda. Nawet nie mógłbyś sobie tego wyobrazić. Nie mogę nawet tego opisać.” „Okej, więc słuchaj mnie.” powiedział. Zamknęła oczy i wsłuchała się w jego oddech. „Nie musisz tego słuchać, po prostu rozmawiaj ze mną. Powiedz mi co dzieje się w Twoim życiu.” „Ja tylko -” Głos jej się załamał i zakazała sobie stanowczo płakać. Odchrząknęła. „Moja nauczycielka i ja pracujemy nad rzeczą, którą przywiozłam. Pamiętasz? Ale nie jest tak jak było w domu. Czuję, że nie mogę nikomu zaufać. Nie wiem czy ktoś mnie ochroni. Jest Liz, ale okazała się być totalną porażką; szczerze, nie wiem nawet czy jeszcze ją lubię – to znaczy, rozumiem ją, przeżyła coś okropnego i w ogóle, ale nie mam z nią już nic wspólnego, Shane. Nic. Moja nauczycielka – nawet nie wiem. Nie wiem czy mogę jej zaufać, czy nie. Czasami wydaje mi się, że tak a potem...” „Więc, właściwie, niezbyt różni się od twojej poprzedniej pracy?” Zaśmiała się, ale ze smutkiem. „I właściwie nikogo tutaj nie znam, a ludzie, których znam, do których chcę się dopasować – po prostu nie mogę i nie

pasuję. Co gorsza... nic tutaj nie znaczę, Shane. Czuję się, jakbym była nikim. Głupie, prawda?” „Nie,” odpowiedział. Brzmiał tak delikatnie, że łamało jej to serce. „To tak większość ludzi czuje się zazwyczaj Claire. Dorastałaś będąc kimś wyjątkowym, ale to właśnie tak żyje większość ludzi... samotnie. Niezauważenie. I przyzwyczajają się do tego. Ale dla Ciebie to coś nowego.” „Tak,” wyszeptała. „Przepraszam, nie powinnam narzekać. To naprawdę egoistyczne, nie chciałam, ja...” „Ciii.” Ten dźwięk wywołał u niej dreszcze i zatopiła się bardziej w pierzynie, wyobrażając sobie jego ciepło obok niej, jego ręce obejmujące jej ramiona. Wygodnie i słodko i delikatnie i bezpiecznie. Tak bardzo bezpiecznie. Ciężko było myśleć, że był tak bardzo daleko stąd, kiedy go potrzebowała. A on potrzebował jej. Czuła to nawet poprzez telefon. „Nie rób tego. Jesteś najmniej samolubną osobą, jaką kiedykolwiek poznałem Claire. Każdego dnia uczysz mnie jak być choć trochę lepszym. I tęsknię za Tobą, wiesz? Nie mogę znieść tego, że Cię nie widzę, nie dotykam...” Jego głos był delikatny i przejmujący, jakby znajdowali się w jakimś ukrytym, zakazanym miejscu. „Kocham w Tobie wszystko. Mówiłem Ci to już kiedyś? Wszystko.” Zdobyła się na lekki śmiech. „Teraz jestem pewna, że miałeś wypadek.” „Nie, mówię szczerze Claire. Ja – posłuchaj, moje życie to jedno wielkie pasmo niepowodzeń i złych decyzji i wiem to. Zasłużyłem na to. Ale Ty... chcę tylko, byś była szczęśliwa. I to mnie zabija, kiedy nie jesteś.” „Jestem szczęśliwa z Tobą.” wyszeptała bardzo, bardzo cichutko. „I kocham Cię. Wyjechanie z Morganville nie było przez Ciebie, wiesz przecież. To przeze mnie. I może w końcu dowiem się czy moje marzenia naprawdę są tym, czego chcę.”

„Tak?” Wiedziała, że się uśmiecha. „Więc czego naprawdę chcesz? Historię jak z bajki w Wampirolandzie, każdego dnia walcząc o życie?” „Rozważę to.” „Dobrze,” powiedział Shane. „To dobrze. Więc... mówisz, że ostrzysz kołki? Wracasz?” Boże, była kuszona, tak bardzo... „Ja – przecież wesz jaka jestem. Nie lubię się wycofywać. Nie lubię uciekać. I nie jestem pewna, czy to dobry pomysł, żeby zostawiać tutaj Liz samą.” „Myślałem, że jej nie lubisz.” „Cóż.. nie lubię, ale wciąż nie mogłabym jej tu tak zostawić z gigantyczną ratą za mieszkanie i prześladowcą.” „Prześladowcą?” jego głos się zaostrzył. „Mów.” „Nie. Bo zaraz przybędziesz na ratunek.” „Claire -” „Nie. Jest w porządku. Damy sobie radę.” Starała się brzmieć pewnie i po długiej chwili, westchnął, co odebrała jako poddanie się. „Opowiedz mi o swoim dniu,” powiedziała. „Nie o części z pobiciem. Co robiłeś. Zwyczajne rzeczy. Chcę wiedzieć.” „Dostałem pracę,” odpowiedział. „Jest okej. Ciężka praca, ale się jej nie boję. Długie godziny, mała płaca, ale nikt nie przyjdzie do mnie z nożem, bronią albo kłami, więc to już coś. No i, nie muszę czyścić kanalizacji. Pamiętasz tę pracę? Było zabawnie.” „Wytrzymałeś jakieś pół godziny.” „Co było o dwadzieścia dziewięć więcej, niż na to zasługiwałem. Więc, co najbardziej podoba Ci się w Cambridge?” „Ludzie. Są dziwaczni. Lubię ich. MIT jest pełne kujońskich osób i czuję

się tam jak w domu. Po prostu... wszystko jest inne. Czuję się tu jak zbieg. Jakbym przed czymś uciekała. Może przed samą sobą.” „Rozumiem, myślałem, że powiesz fasola. Nie robią pieczonej fasoli w Bostonie? Kto tego nie lubi?” „I pizza. Mają dobrą pizzę.” „Teraz możemy pogadać. Wiesz jak lubię dobrą pizzę.” „Powinieneś tu wpaść.” Zawahał się na długą, długą chwilę i powiedział „Naprawdę?” „Nie wiem.” Zwinęła się w kulkę; nagle, pokój wydawał się być zimny, więc otuliła się szczelniej kocami. „Nie wiem co by było, gdybyś przyjechał. Nie mogłabym Ci pozwolić tu zostać; Liz miałaby problem. Znowu.” „Ta sama Liz, która właśnie zbawia się na dole ze swoim profesorem?” „Okej, masz rację. Ale cały dzień byłabym w laboratorium, a Ty -” „Nie miałbym co robić,” skończył za nią. „Ta, łapię. Nie potrzebujesz mnie szwendającego się wkoło i rażącego swoją nie-MIT-owością.” „Nie, nie chodziło mi -” „Claire, w porządku. Chciałaś czasu. Daję Ci go. Kiedy będziesz gotowa na mój przyjazd, będę pod Twoimi drzwiami szybciej niż możesz to sobie wyobrazić. Ale nie dopóki nie będziesz gotowa. Obiecałem Ci to i dotrzymuję słowa.” „Okej.” Wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła z płuc powietrze. „Michael się Tobą opiekuje? Sprawdził czy nie masz żadnego krwotoku ani nic?” „Och, ludzie obserwują mnie niczym jastrzębie. Nie mogę nawet iść się wysikać bez eskorty. To bardzo zabawne.” „Dobrze. Cieszę się, że się Tobą zajmują. Proszę, dbaj też o siebie.

Chciałabym – chciałabym być przy Tobie.” „Chciałbym, żebyś była. Chcesz to czymś nadrobić?” „Tak.” „Co masz na sobie?” Uśmiechnęła się sama do siebie w ciemności jej jaskini zrobionej z poduszek i koców. „Śpioszki i pas cnoty (chodziło bardziej o taką pidżamę dla dorosłych, która jakby nie ma otworów na stopy, ale ogólnie śpioszki dla dzieci nie mają i jakoś tak mi to nawet pasowało – przyp.tłum. :).” „Wiesz, że nie grasz zgodnie ze scenariuszem, prawda?” „Myślałam, że mówiłeś, że kochasz we mnie wszystko.” „Ale nie pas cnoty. Słuchaj, lepiej już -” „Taak,” powiedziała. „Tak, wiem. Odpocznij. Zdrowiej. Shane – kocham Cię.” „Ja Ciebie też,” odpowiedział. „Uważaj na siebie.” Rozłączył się pierwszy, ale to tak naprawdę nie miało znaczenia; czuła się tak blisko niego, jakby był teraz razem z nią w tym pokoju. Ostrożnie zdjęła z głowy poduszkę i nasłuchiwała. Błogosławiona cisza. Może profesor McObleśny już poszedł, ale jeśli nie, przynajmniej zakończył się czas gimnastyki. Zasnęła trzymając przy sercu swój telefon. Elizabeth nie wyszła ze swojego pokoju, kiedy Claire pukała w jej drzwi; usłyszała tylko przytłumione, płaczliwe „Idź sobie” i potrząsnęła głową. Tak, wiedziała, że tak będzie. Profesor Worek Łajna prawie na pewno sobie poszedł, mówiąc Elizabeth, żeby więcej do niego nie dzwoniła; miał jeszcze wiele innych studentek do oczarowania. Claire spotkała już kilku profesorów takich jak on i sprawiali, że czuła się chora. Może i nie było to nielegalne, ale wciąż złe.

I to mógł być tylko przypadek, że poruszył temat wampirów, ale to ją przerażało. „Mam Ci coś przynieść?” zapytała Claire. „Liz, poradzisz sobie?” „W porządku.” powiedziała Liz i wybuchnęła jeszcze większym płaczem. Więc, pewnie jedynymi szkodami było jej złamane serce i ego. „Przepraszam. Powinnam wiedzieć lepiej, prawda?” „Każdy popełnia błędy.” powiedziała Claire. „Już takiego nie popełnisz.” „Nie.” Liz wydała z siebie dziwny dźwięk wciągając powietrze i wydmuchała nos. „Już nigdy nie spojrzę na innego mężczyznę. Ugh. Oni są źli. Źli!” Claire znała kilku dobrych, ale nie był to odpowiedni moment na sprzeczkę. To był czas na Przyjacielską Solidarność. „Wszyscy źli,” zgodziła się. „Nie można im ufać. Słuchaj, jesteś pewna, że dasz sobie radę? Nie zrobił Ci krzywdy ani nic?” „ Wyrwał mi serce!” zapłakała Liz i jeszcze raz zaszlochała, co Claire odebrała jako nie, przynajmniej w sensie fizycznym. „Idź już. Dam sobie radę.” Liz powiedziała to melodramatycznym, bohaterskim szlochem. Claire przewróciła oczami, bo wiedziała, że tym przyjaciółka namawia ją do zostania w domu, przygotowania śniadania, wycierania jej łez, słuchania historii o Wielkim Niepowodzeniu Miłosnym wciąż i wciąż od nowa, przygotowywaniu jej czekolady i nie mówienia nic, co nie byłoby potwierdzeniem słów Liz. Już przez to przechodziła, w liceum i po prostu nie była w stanie znowu przez to brnąć. Nie dzisiaj. Nie kiedy tak bardzo tęskniła za Shanem. Więc wzięła słowa Liz dosłownie i powiedziała „Okej. W takim razie do zobaczenia wieczorem! Idziesz na zajęcia?”

„Nie!” zawyła Liz. Claire uciekła z domu jak najszybciej była w stanie. Była już w połowie drogi na kampus, kiedy jej telefon wydał z siebie cichy dźwięk wiadomości. Po prostu mówiła NIE PRZYCHODŹ DZISIAJ. Nie był to numer Dr Anderson, co było wystarczająco dziwne; to był jakiś nieznany i zablokowany numer. Pewnie, pomyślała Claire, był to numer Jesse... który może nie mógł być powiązany z profesor Anderson i dlatego też nie był monitorowany. Jeszcze bardziej pogmatwane. Rozbolała ją od tego głowa. Cóż, z jednej strony, miała przed sobą cały dzień wolnego, odkąd Anderson zażądała, aby wszystkie swoje godziny poświęciła na niezależne badania. To nie była złe, naprawdę. Ale z drugiej strony, to znaczyło, że jest skazana na powrót do domu i Liz. Wiedziała co by to oznaczało, a naprawdę nie miała ochoty na ponowne oglądanie Pamiętnika i jedzenie lodów. Zamiast tego, spędziła kompletnie bezstresowe popołudnie na błądzeniu po kampusie, piciu kawy, siedzeniu w kawiarence i serfowaniu po internecie... i wpadaniu na Nicka. Siedział sam, uczył się i kiedy przeszła ze swoją mochą obok niego, nie sądziła, że ją zauważył... dopóki nie podniósł głowy i się nie uśmiechnął. Zatrzymała się. To nie była świadoma decyzja, bardziej odruch, którego nie mogła kontrolować. Miał bardzo słodki i nieznacznie wytrącający z równowagi uśmiech. Właściwie to całkiem jak Myrnin. „Hej,” powiedziała. „Co tam?” „Przeciwieństwo najgłupszej odpowiedzi, na jaką mógłbym teraz wpaść,” odpowiedział Nick. „Albo, wiesz co, nic. Co zresztą jest prawdą.” Podsunął krzesło, które przed nim stało. „Chcesz usiąść?” Zawahała się, jakby namawiał ją do czegoś złego, choć było to tylko

siedzenie przy jednym stole. „Pewnie,” powiedziała w końcu i usiadła. Jednak wcale się nie rozluźniła. Nick pokiwał głową i zachowywał się całkowicie neutralnie – podejrzewała, że bał się, że może ją wystraszyć. Co było prawdą. Jeśli by coś zrobił, mogłaby po prostu podnieść swoją mochę i czmychnąć. „Uczysz się?” „Próbuję,” odpowiedział. „Ale żeby było zabawnie, wszystko o czym mogę myśleć to pizza. Miałaś kiedyś coś takiego? Dni Pizzowe?” „Dni Pizzowe, Lodowe, Hamburgerowe... dlaczego nigdy nie wybieramy rzeczy, które są dla nas dobre?” „Nikt zdrowy na umyśle nie miał Brokułowych Dni. Zwariowana rozmowa.” Przez chwilę prowadzili spokojną, choć żenującą rozmowę, kiedy podeszła do nich trzecia osoba, która przełamała napięcie i znowu było okej. Po chwili przyszły kolejne dwie osoby i w końcu była cała grupka, a w grupie było... fajnie. Zanim się zorientowała, zamówili pizzę (na Dzień Pizzowy) i rozpoczęli debatę na temat zalet ulubionych filmów kujonów i jakie rodzaje dachowych przejść i tuneli były planowane w tym semestrze dla ich dormitoriów i o masie innych rzeczy, które sprawiały, że czuła się jak... w domu. Dopóki nie zadzwonił telefon. Nie zwróciła nawet wielkiej uwagi na to kto dzwoni, po prostu odebrała, wciąż śmiejąc się z czegoś co opowiedziała ciemnowłosa dziewczyna o imieniu Jacqui i zasłaniając ucho przed śmiechem Simona. „Halo?” „Claire?” To była Eve i brzmiała na zaniepokojoną. „Hej, eee, przepraszam, że Ci przeszkadzam, ale chcę tylko dać Ci znać..” „O?”

„Eee, rzeczy się trochę tu pokomplikowały i tak jakby Myrnin gdzieś przepadł? I możliwe, że jedzie do Ciebie. Tylko na wszelki wypadek...” Claire się wyprostowała, podniosła plecak i odeszła od stołu okrążonego przez śmiejących się studentów do cichszego rogu. „Co się stało?” „Wiem tylko, że Myrnin się wkurzył i wyjechał, a Amelie nie jest w zbyt dobrym humorze. Jest przerażająca kiedy się denerwuje. Więc, chce żeby Michael jechał za nim i upewnił się, że Myrnin szybko wróci do domu i będzie bezpieczny. No i oczywiście ma się upewnić, że nie zrobi nic na tyle głupiego, żeby zwrócić na siebie uwagę nieodpowiednich ludzi. I raczej jadę z Michaelem? Bo czemu nie. Masz jakieś łóżka dla gości?” „Mam miejsce na piętrze,” odpowiedziała Claire. Czuła kompletnie dziwną mieszankę podniecenia i strachu... Myrnin, zdany tylko na siebie włóczy się po świecie? I dlaczego jechał do niej? Ale to znaczyło, że zobaczy Michaela i Eve, a to mogło być wyłącznie dobre. „Kiedy przyjeżdżacie?” „Eee, tak właściwie to właśnie jesteśmy w samochodzie. Tak będziemy podróżować, bo wiesz, wampiry o dziwo niezbyt lubią latać. Myślę, że to strach o ludzi odsłaniających okna no i to całe smażenie i wrzeszczenie. No i, zdaje się, że wiele z nich ma lęk wysokości.” Claire usłyszała niewyraźny głos Michaela w tle i Eve dodała „Ale nie on. Tak mówi.” „Powiedz, że mówię cześć.” „Przesyła Ci buziaka. Okej, właściwie to nie, ale powinien, więc załóżmy, że to zrobił. Ale chodzi o to, że będziemy za kilka dni, odkąd Michael twierdzi, że nie ma zamiaru spać. Jeśli Myrnin przywlecze swoją szaloną głowę wcześniej, zadzwoń i postaraj się utrzymać go, no wiesz, stabilnego.” „A jest nie stabilny?”

„Nie wiem, skąd mogę wiedzieć? To Ty jesteś szaloną zaklinaczką!” Coś w tym było. Claire nic nie mogła poradzić na to, że się uśmiechnęła. „Więc, Shane jedzie z wami?” Nastąpiła długa chwila ciszy. Za długa. I w końcu Eve powiedziała „On – on pracuje, kochanie. Przykro mi, tylko my przyjeżdżamy... Eee, Michael, kotku, czy to radiowóz? … o cholera. Okej, muszę spadać, kocham Cię, pa!” Zanim Claire zdążyła cokolwiek powiedzieć, Eve już się rozłączyła. Pracuje? Shane pracował i dlatego nie miał zamiaru z nimi przyjechać? To nie miało sensu. Olał by każdą pracę, żeby tylko móc wsiąść do samochodu i wyjechać z miasta z dwojgiem swoich najlepszych przyjaciół. Zwłaszcza, że jechali do niej. To było dołujące. I ją martwiło. Claire schowała telefon i przewiesiła plecak przez ramię. Posłała tęskne spojrzenie w stronę stolika za sobą. Rozmawiali z ożywieniem, nieświadomi tego, że odchodziła. To była trochę fałszywa przyjaźń, pomyślała; czuła się jak jedna z nich, ale naprawdę, nie była. Nie będzie im jej brakować. Ale Nick ją widział. Patrzył na nią, uniósł brwi i bezgłośnie zapytał, wszystko okej? Pokiwała głową i wskazała na wyjście. Muszę iść. Wyglądał jakby chciał wstać, ale wtedy Jacqui go zagadnęła i wciąż przyglądając się Claire, odpowiedział jej i usiadł z powrotem na krześle. Odeszła. Co było dobre, pomyślała; cieszyła się, że nie czuł, że powinien iść za nią. Nie była zainteresowana. Cholera, tęskniła za Shanem. Czemu nie przyjeżdżał? Czego oni jej nie mówili? Kilka kolejnych dni przeminęło bez większego znaczenia, bo Claire wciąż próbowała dodzwonić się do Michaela, Eve i Shanea i nikt z nich nie odbierał. To tak jakby ją zwodzili. Nie miała nawet zajęcia, które mogłoby ją

czymś zajmować; Dr Anderson zadzwoniła do niej i powiedziała grzecznie, że potrzebuje trochę czasu na dokończenie specjalnego projektu i przydzieliła jej jakieś zadanie online, by mogła się pouczyć. Było to skomplikowane i nie mogła być za nie wdzięczna; wcześniej była ledwie sprawdzona przez profesorkę, a to był zdecydowanie wyższy poziom trudności. Dr Anderson nie nie doceniała jej. Liz w końcu wyszła z pokoju i – oczywiście – zażądała dziewczęcego wieczoru z pizzą i komediami romantycznymi. Claire zaproponowała Kill Bill, bo to prawdopodobnie polepszyło by jej ostatecznie humor. Liz się zgodziła. Więc nie była już dłużej smutna; przeszła z szoku do złości, co było dobrą rzeczą, zdaniem Claire. To znaczyło, że szybko nie popełni podobnego błędu. A także, dziwnym sposobem, sprawiło, że stała się bardziej ludzka. I bardziej przypominała dziewczynę, którą Claire znała z liceum. Claire poszła po pizzę. Boston był pełen wyśmienitych pizzerii a jedna z nich była tylko kilka przecznic od ich domu; automatycznie rozejrzała się wkoło, aby znaleźć Derricka i zobaczyła go na jego normalnym miejscu, po drugiej stronie ulicy. Siedział na ławce na przystanku i czytał książkę. Albo udawał, że czyta. Kiedy zobaczył Claire, pomachał. Szybko się odwróciła, co zdawało się go bawić; miała nadzieję, że rozzłości go do tego stopnia, że w końcu zrobi coś za co mógłby zostać aresztowany. Kupiła pizzę i już miała wracać, kiedy zobaczyła siedzącego na zewnątrz kawiarni ohydnego Dr Davisa, rozmawiającego z dziewczyną młodą wystarczająco – znowu – żeby być jego córką. Wyglądała na zauroczoną. Ślepa i naiwna, gotowa uwierzyć, że profesor Davis mogący być jej tatusiem, rozwiąże wszystkie jej problemy. Claire nie mogła tego znieść. Zmieniła kurs.

Dr Davis i jego nowa zdobycz tak byli w siebie zapatrzeni – a przynajmniej ona, a mu się to podobało – że zajęło im to co najmniej minutę, by zauważyć Claire stojącą przy ich stoliku. Dr Davis nawet przesunął w jej stronę kubek, jakby była kelnerką, zanim spojrzał na nią z rozdrażnieniem, potem dezorientacją i wtedy – nareszcie – zaniepokojony. Wyprostował się na swoim krześle, a ona się uśmiechnęła. Co zrobiłaby Eve? To było wystarczająco łatwe, aby przełączyć się na talent jej przyjaciółki do siania destrukcji. „Nie odpowiadasz na moje telefony Patrick,” powiedziała Claire, swoim najbardziej zranionym głosem, wydymając wargi. „Myślałam, że zamierzasz przyjść do mnie i porozmawiać o naszych problemach.” „Claire,” powiedział, co było oczywistym i rażącym błędem; znaczyło to, że ją znał i widziała przemykający przez jego twarz zmartwienie, kiedy pomyślał o tym samym. Odwrócił się do dziewczyny z która siedział, bez wątpienia zamierzając udowodnić swoją niewinność. Claire nie zamierzała mu na to pozwolić. „Wpadłam na twoją żonę w centrum handlowym i mówi, że nie da ci rozwodu, więc co mam zrobić z dziećmi? Tylko poczekaj. Upewnię się, że to zrobisz i będziesz dobrym ojcem dla naszych bliźniaków! Obiecałeś!” Nie czekała, żeby zobaczyć jakich szkód wyrządziła rzucona przez nią bomba; po prostu odeszła z podniesioną do góry głową, niosąc pizzę i nie oglądając się za siebie. Nie musiała. Dźwięk skrobania krzesła z kutego żelaza a także krzyki obronne i bólu Patricka były lepsze niż każdy obraz. Mogło to nie mieć znaczenia, pewnie nie miało; storpedowała jedną randkę, ale jutro będzie miał kolejną i kolejną.

Wciąż. Czuła się dobrze, choć trochę odpłacając się za krzywdę Liz. Claire nuciła pod nosem, kiedy wbiegała po schodach, szukając swoich kluczy... ale stanęła jak wryta, kiedy zobaczyła otwarte drzwi. Nie po prostu otwarte... zostawione szeroko, kołysząc się na wietrze. „Liz?” Claire weszła do środka, z sercem podjeżdżającym jej do gardła; upuściła karton z pizzą na podłogę, kiedy zapaliła światło w przedpokoju. Tania żółta żarówka rozświetliła się ostrym światłem, ale co innego przeraziło Claire... nikt się nie włamał, ale wszystkie zamki były otwar. te, włączając w to zasuwkę. Liz musiała otworzyć drzwi. „Liz!” Wpadła do kuchni, ale nie było w niej nic dziwnego. Liz musiała zmywać naczynia, bo były ładnie ustawione na suszarce, a szafki były wytarte. Claire pobiegła na górę, ale zwolniła, kiedy dotarła na piętro Liz. Drzwi sypialni były otwarte, a ciemność pokoju wydawała się być złowieszcza i przerażająca. Po omacku szukała włącznika, znalazła go i zapaliła światło. Nieposłane łóżko. Ciuchy porozrzucane na krześle w rogu. Kosmetyki ułożone fantazyjnie na komodzie. Elektryczna świeczka paląca się na stoliku nocnym. A na podłodze metr od drzwi krew, wciąż świeża. To nie była tylko kropelka. Smugi i plamy. I krew na ścianie obok włącznika. Claire ostrożnie przeszła obok nich i sprawdziła pod łóżkiem, potem szafę. Nigdzie nie było ani jednego śladu jej przyjaciółki. Wyszła z pokoju, drżącymi rękoma wyjęła telefon i zmusiła się do rozejrzenia wokoło. Tu też były plamy krwi – nie tak dużo, ale teraz, patrząc na nie, widziała że w pewnym momencie się kończą. Jakby była wzięta na ręce i niesiona albo do czegoś włożona. Claire pognała na górę i sprawdziła swój pokój, żeby się upewnić, ale wydawał się być nienaruszony. Kiedy go sprawdzała, wybrała numer, który wcześniej tego samego dnia przysłał jej wiadomość.

„Hola,” powiedział ciepły, miły głos po drugiej stronie. Usłyszała szelest tkaniny, a potem leniwy głos zniknął i Jesse zapytała „Claie?” „Ktoś zabrał moją współlokatorkę,” powiedziała Claire. „To Ty?” „Ja – co?” „Jesteś wampirem. Porwałaś ją?” „Cholera, nie. Nie zabrałam jej.” głos Jesse był napięty i Claire niemal mogła sobie ją wyobrazić, stojącą i zachowującą się w ten specyficzny, drapieżny sposób, który miały wampiry. „Co masz na myśli przez to, że ktoś ją zabrał?” „Mam na myśli to, że jej nie ma, drzwi są szeroko otwarte i myślę, że w jej pokoju jest krew.” powiedziała Claire. Zaczynała się trząść, opóźniona reakcja, która utrudniała jej trzymanie telefonu. Złapała go mocniej. „Dzwonię na policję.” „Cholera. Nie, nie rób tego, jeszcze nie. Zostań tam.” Słyszała przytłumiony głos i nagle zrozumiała, że Jesse może mieć gościa, specjalnego gościa. „Claire, powiedz mi dokładnie co się stało.” „Poszłam po pizzę. Moja współlokatorka została tu sama o ile wiem, ale kiedy wróciłam, drzwi były szeroko otwarte, a w jej pokoju znalazłam krew. Jest ranna. I nie ma jej tutaj.” „Jakieś ślady włamania?” „Nie,” odpowiedziała Claire. „Było otwarte i -” Miała przebłysk, w którym przypomniała sobie czarno odzianych mężczyzn. Wchodzących do jej domu. Otwierających drzwi. „Och, Boże. Dr Anderson powiedziała Ci o tych mężczyznach, którzy włamali się do mojego domu?” „Tak. Claire, czy istnieje jakaś możliwość, że pomylili twoją koleżankę z Tobą?”

Szczerze, nie pomyślała o tym zanim Jesse o to nie zapytała, jej brzuch wywrócił się na drugą stronę i wcięła drżący wdech. „Może.” „Okej. Więc tak: zostań tam gdzie jesteś. Nic nie dotykaj, nie zamykaj drzwi, nie staraj się rozwiązywać tej sprawy sama. Muszę to zobaczyć tak jak jest. Za trzy minuty będę. Powiadomię Irene.” Rozłączyła się i przez chwilę Claire się wahała, po czym usiadła na schodach. Trzęsła się. Dom wydawał się być zimny i pusty, a ona nie mogła znieść zostawiania tak głównych drzwi; niemalże spodziewała się zobaczyć okropną twarz Derricka, prześladowcy Liz, bacznie się przyglądającego. Jednak go nie było. Co było dziwne. Czyż nie kręcił się tu prawie zawsze, aby czekać aż Liz gdzieś wyjdzie, albo będzie wracać? I był tu wcześniej, Claire go widziała. Czy to mógł być Derrick, w końcu zdobyć się na skrzywdzenie Liz? Ale czy ona kiedykolwiek by go wpuściła? Wszystko w Claire mówiło, że nie, ale może udawał jakiś nagły wypadek, albo znalazł inny sposób, aby wedrzeć się do środka... w głowie Claire kłębiły się tysiące myśli, a jej palec kręcił się wokół telefonu, kiedy sekundy mijały boleśnie powoli. Jeśli nie będzie jej dłużej niż trzy minuty, dzwonię na policję, obiecała sobie. A co jeśli to naprawdę byłaby Jesse? I chciała po prostu przyjść, żeby posprzątać po sobie bałagan i porwać też Claire? Już chciała zadzwonić na 911, kiedy nagle za drzwiami pojawił się kształt. Nie wchodził – tylko czekał. Och, Boże, pomyślała zaalarmowana Claire i się skuliła... a wtedy zorientowała się, że to była Jesse. Miała na sobie bluzę z kapturem na głowie, a pod nim czapkę z daszkiem, która zasłaniała jej bladą twarz; ręce trzymała w kieszeni; wyglądała normalnie jak na miasto takie jak to, nic co przyciągało uwagę. O wiele mniej oczywista ochrona przed słońcem, niż ekstrawaganckie skórzane płaszcze i wielkie kapelusze, które uwielbiały wampiry w Morganville. Sekundę później, choć Jesse się nie odezwała, Claire zorientowała się, że ta czeka, więc powiedziała, „Wejdź.”

Jesse nie odpowiedziała, po prostu weszła do przedpokoju. Poruszała się z niesamowitą prędkością, cicho, do czego Claire była przyzwyczajona, ale nigdy jej to do końca nie odpowiadało i zdjęła kaptur oraz czapkę i rozejrzała się z metodycznym spokojem. Jej oczy – błotniste, teraz czerwone – przesunęły się po Claire, ale się nie zatrzymały. Szybko przeszła po dość ograniczonym obszarze a następnie podeszła do schodów i uklękła, bo zbliżyć twarz do jednego ze stopni. Potem weszła na kilka schodów i zrobiła to samo. Szybko udała się w ten sposób na drugie piętro, przyjrzała się tam uważnie krwi, a następnie weszła do pokoju Liz. Wszystko to działo się w kompletnej ciszy. Jesse nie odezwała się do Claire, ani nie poinformowała jej o niczym w żaden sposób, dopóki w końcu nie wyszła z pokoju Liz i spojrzała w górę schodów, na Claire. Twarz wampira była bez wyrazu – tak bardzo, że Claire nie była pewna czy powinna zaczekać czy uciec. Wtedy Jesse powiedziała rzecz, której Claire najmniej się spodziewała. „To nie jest krew Twojej współlokatorki.” „Co? Ale – musi być!” Chyba że Liz się broniła i zraniła intruza... tak mogło się stać, ale sam pomysł, że Liz mogłaby w kogoś trafić i zrobić mu krzywdę był nieprawdopodobny. „Możesz powiedzieć czyja jest?” „Niezbyt. Jeślibym wcześniej posmakowała tej krwi, wiedziałabym, ale tak mogę stwierdzić tylko, że to facet, po dwudziestce, który pija za dużo Red Bulla.” Jesse wzruszyła ramionami, kiedy Claire cicho się w nią wpatrywała. „Ma specyficzny zapach. Tak jak kawa i mocny likier. Ale z całą pewnością mogę Ci powiedzieć, że to nie dziewczyna w twoim wieku została tu zraniona. Mówiłaś, że drzwi były otwarte. Może z kimś walczyła, zraniła go i uciekła. To

by wyjaśniało otwarte drzwi, jeśli udał się w pościg.” „Możesz – ich namierzyć?” „Nie ich. Tylko jego. I tylko jeśli wciąż krwawi. Co do cholery, możemy spróbować, tak myślę.” Jesse nałożyła czapkę z powrotem i nałożyła kaptur. „Chodź. W tym momencie mamy taką samą szansę na rozwiązanie tej sprawy jak policja, a nie chcę mieszać policji w cokolwiek, co prowadzi do mnie albo Irene.” „Ale – co jeśli Liz -” „Zaufaj mi,” powiedziała Jesse. Claire nie znosiła kiedy wampiry tak mówiły i już miała to powiedzieć, kiedy kolejny kształt zaświtał w przejściu. Wysoki, dobrze zbudowany i od razu pomyślała Derrick i poczuła furię. To nie był Derrick. Shane tam stał, tutaj w przejściu, patrząc wprost na nią. Jego twarz była blada i całe ciało mówiło o tym, że został mocno pobity, ale tylko kiwnął do niej głową i powiedział, „Więc, sądzę, że pogadamy o tym później i będzie ciężko, ale w tym momencie, potrzebujesz mojej pomocy.” Jesse krzywo na niego spojrzała. „Shane?” Jakiś cudem Claire pokonała całe schody, nawet o tym nie wiedząc. Nagle stała na piętrze Liz, a jej ręka aż bolała od siły z jaką ściskała poręcz. Kolana jej drżały, ale reszta niej była... drętwa. „Poczekaj,” powiedziała. „ Znasz go?” „Tak, oczywiście. Zmywa naczynia u Florey'a.” Claire otworzyła i zamknęła usta, ale nie mogła wydobyć z siebie dźwięku. Nie myliłam się. Widziałam go tam. To oznaczało, że Shane jest tu już od dłuższego czasu. Wystarczająco długo, żeby ją okłamywać, tak jak Michael. I Eve. „Och, pogadamy,” powiedziała w końcu a chłód własnego głosu ją

zdziwił. „Ale teraz, lepiej mi powiedz co ty o tym wszystkim myślisz.” „Na zewnątrz.” powiedział Shane. „Musimy stąd iść. Teraz.” „Czemu?” zapytała Jesse. „Bo ludzie, którzy zabrali koleżankę Claire, mogą wrócić.” CHAPTER NINE

SHANE Ze wszystkich możliwych sposobów, w jakich chciałem zobaczyć znów Claire... tego bym nie wybrał. Wiedziałem, że istniała szansa na to, że przypadkowo się spotkamy, ale to nie był żaden przypadek; świadomie pojawiłem się przed jej drzwiami i nie było nawet sensu udawać, że mnie tu wcześniej nie było, że nie mieszałem się w jej życie i jej nie pilnowałem. Bo miałem zamiar to wszystko wyznać. Przeciwsłoneczna ochrona Jesse była całkiem niezła; kiedy już założyła gigantyczne okulary i schowała ręce do kieszeni, większość jej ciała była chroniona przed wystawieniem na działanie promieni słonecznych. Pomagał jej też fakt, że było dziś pochmurnie i trochę deszczowo. Claire zamknęła drzwi wejściowe do domu i podążała za Jesse ulicą, gdzie czekałem na nie pod drzewem (to było grzeczne z mojej strony, pomyślałem, bycie wrażliwym na tę całą wampirowatość). Kiwnąłem głową w stronę ulicy i zacząłem energicznie iść przez kilka kolejnych przecznic, a potem skręciłem za róg. Była tam kawiarnia z ogromną markizą nad wejściem. Usiadłem na jednym z delikatnie wyglądających stołów, a Jesse i Claire zajęły miejsca naprzeciwko mnie. Jesse nie wyglądała na zadowoloną.

Claire – właściwie, byłem zbyt przerażony, żeby wprost na nią spojrzeć, żeby stwierdzić jak mogła się czuć. Nie wpadła mi w ramiona i nie zadeklarowała wiecznej miłości, więc śmiałem twierdzić, że mam kłopoty. Wielkie kłopoty. Co w tej chwili nie miało wielkiego znaczenia. Wzrok Jesse ślizgał się ode mnie do Claire i z powrotem i zrozumiałem, że próbuje ustalić nasze relacje. „Shane, żeby było jasne, że wszystko rozumiem: wyjechałeś za nią z Morganville, ale jej o tym nie powiedziałeś. A Ty Claire, nie wiedziałaś, że on tu jest.” „Zgadza się,” odpowiedziała Claire. Ja się nie odezwałem, ale znowu, nie musiałem; w ten sposób cicho się przyznawałem. „Nie wiedziałam, że przyjeżdża.” „To moja wina. Nie chciałem, żebyś wiedziała.” Mogłem stwierdzić, że myśli o tym i ponieważ ją znałem, wiedziałem także, że zastanawia się czy nasze problemy osobiste są najgorszą rzeczą, która ją dziś spotkała. „Więc powiedz, co się dzisiaj stało.” „Okej, prawda jest taka,” powiedziałem. „Przejeżdżam czasami obok twojego domu – to w sumie droga do pracy, okej? I ostatnim razem, kiedy tu byłem, zobaczyłem wielkiego kolesia próbującego włamać się do waszego domu. Odstraszyłem go i zawiadomiłem policję.”

„Miałam kartkę w drzwiach, zawiadamiającą o próbie włamania,” powiedziała Claire. „To był Derrick?” Pokiwałem głową. „Taa, przedstawił się. Jest prawdziwym debilem.” „On prześladuje Liz.” „To pasuje. Wyglądał na takiego.” „Więc to Derrick ją porwał.” „Nie,” odpowiedziałem i zniżyłem głos. „To było czterech kolesi wykonujących bardzo zręczny manewr wojskowy – jeden siedział w vanie z otworzonymi drzwiami, które zasłaniały widok na drzwi frontowe, a trzech pozostałych weszło do środka. Musieli mieć jakieś klucze, bo szybko otworzyli drzwi i cicho weszli do środka. Potem, jakąś minutę później, wyszli z dziewczyną, która miała założony na głowę kaptur, jak w jakimś filmie z CIA. Niezbyt się wyrywała; myślę, że była zbyt przerażona. Chciałem już tam biec, bo naprawdę myślałem, że to możesz być Ty, Claire, ale zobaczyłem w jaki sposób wsiada do furgonetki; nie poruszała się jak Ty i była wysoka jak Eve, więc pomyślałem, że to musi być twoja koleżanka. Jeden z mężczyzn wsiadł do środka i wtedy nagle zjawił się Derrick. Nie sądziłem, że wie, co się dzieje – był po drugiej stronie ulicy, na swoim zwyczajnym miejscu. Wszystko co widział to to, że drzwi się otworzyły, więc

wślizgnął się do środka; nie wiedział nawet, że zabrali dziewczynę.” „Liz,” powiedziała cicho Claire. „Ona ma na imię Liz.” „Wiem. Przepraszam. Powinienem był coś zrobić, tylko że nie jestem chwilowo w zbyt dobrej formie.” Zamilkła, zagryzając usta i wpatrując się w moją twarz. „Boże, Shane. Nie żartowałeś prawda? Naprawdę nieźle Cię pobili.” To była prawda i bardzo dobrze to czułem. Bolało mnie wystarczająco i rwało mnie pół twarzy; wiedziałem, że niedługo siniaki zrobią się czarne. Plus, moje cholerne ramię bolało tak mocno, jakbym złamał sobie kość, choć wiedziałem, że to nie była prawda, a przynajmniej nie wykazano tego na prześwietleniu. Skóra dziwnie swędziała, jakbym wpadł na trujący bluszcz. Niezbyt możliwe, nawet jeśli byliśmy niedaleko Ligi Bluszczowej. (ang. Ivy League – zespół najlepszych uczelni w USA, w jej skład wchodzą m.in. Yale, Princeton, Harvard. - przyp.tłum.) Nie chciałem patrzyć wprost na Claire, bo pomimo troski w jej głosie, słyszałem tam też pewien twardy ton, który wcale mi się nie podobał. Nie wiem co byłoby gorsze, litość, czy... coś innego. Zamiast tego gapiłem się na jakąś plamkę na stole i zdrapywałem ją

paznokciem, kontynuując moją opowieść. „Derrick i jeden z pozostałych gości wyszli z domu niecałą minutę później i Derrick wyglądał na zranionego. Jego też wrzucili do vana i odjechali.” „Wiesz gdzie ich wywieźli?” „Nie mam pojęcia,” powiedziałem. „ale zrobiłem zdjęcie samochodu i tablic, plus przynajmniej jednemu kolesiowi.” Wyciągnąłem telefon i podałem go Jesse, która poradziła sobie z nim z dziecinną łatwością, jak na starożytnego krwiopijce; wywnioskowałem już, że musi być całkiem stara, bo nie przejmowała się za bardzo słońcem. Nawet w kapturze i czapce, większość wampirów doznałaby oparzeń, a Jesse wydawała się być wyluzowana i spokojna i ani trochę nie zapalna. „Może masz jakiś znajomych, którzy mogliby tego użyć?” „Możliwe,” powiedziała Jesse. „No dobra, Claire, oczywiście nie możesz wrócić do domu. Czy to było związane wyłącznie z Twoją przyjaciółką – a zamierzam sprawdzić jej znajomych i rodzinę – czy chodziło o Ciebie i Twoją znajomość z Dr Anderson, a jeśli tak to nie jesteś tam bezpieczna i to nasza wina, że tak długo musiałaś być w tak trudnym położeniu. Kiedy powiedziałaś Irene o pierwszym zdarzeniu, powinnam była nalegać, żebyś natychmiast się przeniosła, ale ona była przekonana, że szukali tylko urządzenia, a skoro już

zostało przeniesione...” „Poczekaj,” powiedziałem. „O jakim zdarzeniu mowa?” Bo wyglądało na to, że nie wiedziałem o czymś istotnym. O czymś, co Claire powinna była mi powiedzieć. Prawdopodobnie jednak nie powinienem być o to zły, zważywszy na to ile ja przed nią ukrywałem. Nie powstrzymało mnie to. Kiedy nie zaczęła od razu mówić, Jesse odpowiedziała za nią. „Dwóch typów, jakiś szpiegów, pozwoliło sobie na wejście do jej domu pewnej nocy,” powiedziała. „Kiedy Claire tam była. Schowała się, a oni przeszukali dom. Nikomu nic się nie stało.” Czułem jak zaciska mi się szczęka i bardzo starałem się nie zaciskać zbyt mocno zębów. „Do teraz, masz na myśli. Chyba, że nie uważasz, że porwany człowiek jest skrzywdzony.” „Spokój, chłopcze. Nie jestem twoim wrogiem. Claire zadzwoniła do mnie po pomoc.” Jesse posłała mi krótki uśmiech pokazując kły. „Zaraz po tym jak zapytała mnie czy nie schrupałam jej przyjaciółki, oczywiście. Ale to dość rozsądne pytanie jak dla kogoś kto mieszkał tam, gdzie wy. Na Twoim miejscu też bym o to spytała. Wyluzuj.” Przesunęła swoje palce na klawiaturę mojego telefonu, szybko coś zrobiła i oddała mi go. „Przekazałam zdjęcia przyjacielowi, który może nam z

nimi pomóc. Dobry pomysł z tymi zdjęciami. I nie ruszaniem na pomoc. Skończyłbyś jak Derrick, jak sądzę. Bez obrazy, ale ci faceci są pewnie dobrze wytrenowani. To nie tak jak walka z wampirami.” „Nic nie jest jak walka z wampirami.” powiedziałem. „To bardziej jak walka z dymem. Myślę, że wolę widzieć z kim walczę.” „Och, nie martw się. Masz z kim. Po prostu jeszcze ich nie widzieliśmy.” powiedziała Jesse. „Ale zobaczymy. A wtedy...” Pokazała kły, tylko na chwilkę; nikt kto by to zobaczył, nie zwątpiłby w swoje zdrowie psychiczne, zwłaszcza że zniknęły w mgnieniu oka. „A wtedy zrobimy to w stylu Morganville.” „Co z Liz i Derrickiem?” zapytała Claire. „Nie mają z tym nic do czynienia, jeśli tu chodzi o mnie, Dr Anderson i wampiry. Zostali po prostu złapani, bo byli w nieodpowiednim miejscu.” „Wiesz co zazwyczaj dzieje się z tymi, którzy są w złym miejscu Claire?” zapytała Jesse. „Są na linii ognia.” Przebiła mnie długim spojrzeniem po czym wstała. „Shane, znajdź bezpieczne miejsce. Teraz Ty jesteś za nią odpowiedzialny. Mam Twój numer telefonu, więc będę mogła się z Tobą skontaktować, kiedy się czegoś dowiem. Jednak wcześniej, ukryjcie się.” „A policja?” zapytała Claire. „Nie powinnam do nich

zadzwonić?” „Zadzwoń, jeśli chcesz,” powiedziała Jesse. „ale jeśli to zrobisz, będą wypytywać Cię, czemu zostawiłaś pizzę już na samym rogu domu, znalazłaś krew w pokoju koleżanki i natychmiast nie zadzwoniłaś na 911. Ustalą czas, w którym Cię nie było i kiedy zadzwoniłaś. I pierwszą podejrzaną będziesz Ty. Masz klucze. Nie było włamania. I według policji, generalnie osoba która mieszka z ofiarą zawsze jest podejrzana.” Wszystko było cholernie logiczne. Brutalnie logiczne. Claire ciężko przełknęła i pokiwała głową. „Więc zero policji.” „Mądra dziewczynka.” Patrzyłem na Jesse, kiedy odchodziła, z kapturem na głowie i rękoma w kieszeniach. Nawet się nie śpieszyła. Taa, to była ta straszna pewność siebie, biorąc pod uwagę,że idąc sama, była narażona na niebezpieczeństwo. „Przepraszam,” powiedziałem. Nie do Jesse, tylko do Claire. Wciąż starałem się nie patrzyć w jej oczy. „Wolałbym pogadać o tym w jakimś bardziej bezpiecznym miejscu. Możemy już iść?” „Wolałabym pogadać o tym tutaj,” powiedziała. „przynajmniej mogę zamówić sobie kawę i pewnie nie będę głośno krzyczeć z frustracji. Pomyśl o tym jak o publicznej strefie bezpieczeństwa.”

Och, super. Skrzywiłem się, ale zapytałem. „Więc, masz ochotę krzyczeć? Na mnie?” „Trochę,” odpowiedziała. „Ale, Boże, to się w tej chwili nie liczy, prawda? Co z Liz? Co się z nią stanie? To znaczy, nawet Derrick nie zasługuje... Jesse nie mówiła serio z tym staniem na linii ognia, prawda?” „Nie wiem.” odpowiedziałem. „Claire, to nie jest teraz dla nas dobre miejsce. Jesse powiedziała, że trzeba Cię chronić, a moim zdaniem stół na chodniku nie jest za bardzo związany z definicją bezpieczeństwa...” „Masz mieszkanie?” „Mam pokój u Florey'a. Ale nie jest duży. Ani czysty. Ale jest tanio i blisko do pracy. To dopóki sprawy się nie uspokoją, jeśli nie jesteś, ach, zbyt wybredna.” „Cóż, nie może być o wiele gorzej, niż tam gdzie mieszkałam,” westchnęła Claire. „Ale wszystkie moje rzeczy tam są. Ciuchy. Muszę mieć mój komputer i książki i wszystko co jest ważne. Hej... wiedziałeś, że Jesse jest...” Claire pokazała mi uniwersalny w Morganville znak wbijania kłów w szyję a ja się uśmiechnąłem, tylko odrobinę. Ostrożnie. Nie tylko dlatego, że to bolało jak skurwysyn. „Hej, to ja,” odpowiedziałem. „Mogę wyczuć ich na kilometr.” Chciałbym, żeby to była prawda;

oszczędziłoby mi to tylu problemów na przestrzeni ostatnich kilku lat. Mój ojciec miał nosa do Nosferatu (Taki wampir, a dokładnie bohater filmu o tym samym tytule – przyp.tłum)... nie ja. „Pete jest człowiekiem, tak przy okazji. W razie gdybyś się zastanawiała. Zaciął się butelką pewnego dnia i pomagałem mu opatrzyć ranę. Nie wyleczył się natychmiast.” Claire pokiwała głową, bo to był wystarczający dowód, gdyż wampiry nie mogły kontrolować szybkości, z jaką się uzdrawiały, przynajmniej nie bez wkładania czegoś do rany, albo dalszego jej ranienia, jak np. srebro. „Czy Jesse jest jedynym, którego spotkałeś?” „Taa, jak na razie. Myślałem, że bardzo rzadko można tu spotkać kogoś takiego jak ona, no nie? Wampiry lubią bezpieczeństwo w grupie, bo jest ich tak mało, zwłaszcza teraz. Jeśli ona jest na tyle pewna siebie, żeby nie bać się być tutaj sama, jestem pewien, że jest kimś, komu nikt nie chce wchodzić w drogę.” Przesunąłem się, bo moje ramię znowu zaczęło boleć. I to jak szalone. Zacisnąłem i otworzyłem pięści, a potem potrząsnąłem ręką, mając nadzieję, że to pomoże. Nie pomogło. „Co się stało?” zapytała Claire. Wciąż brzmiała na zdystansowaną i niezbyt skorą do pytania, ale zapytała. Co było zachęcające.

„Cóż, kiedy dostaniesz łomot od grupki kolesi, nawet takiej, która generalnie ssie, potem to czujesz.” powiedziałem. „Nic wielkiego. Przeżyję.” Tak, starałem się być twardzielem. Jednak w tej chwili tak się nie czułem; chciałem się do niej przytulić, poczuć te delikatne dłonie błądzące po mojej twarzy i delikatnie przesuwające się po siniakach. Zawsze, zawsze sprawiała, że było mi lepiej. Było coś uzdrawiającego w byciu z nią; jak stanie w słońcu, po spędzeniu całego życia w ciemności. Ale wszystko co mogłem od niej teraz dostać to... cień. Siedzieliśmy w ciszy przez długą, bolesną chwilę, aż przyszedł kelner i zapytał czy czegoś chcemy, w ten denerwujący sposób, w jaki odzywają się w miastach studenckich, kiedy orientują się, że ledwo starczy ci na rachunek, nie wspominając już o napiwku. Ja próbowałem zamówić zwykłą kawę, Claire mochę, mówiliśmy jedno przez drugiego i oboje spojrzeliśmy się na siebie w tym samym momencie i... ...i zamilknęliśmy, po prostu się na siebie gapiąc. Bo nagle to wszystko było prawdziwe. Ten moment i nie mogliśmy tego już dłużej unikać. Wkurzające westchnienia kelnera w końcu zmusiły mnie do powiedzenia „Spadaj stąd!” co też zrobił, cały czas marudząc pod nosem. Nie obchodziło mnie to. Nie

obchodziło mnie to, czy Jesse napadnie nas ze swoimi kłami i czy cała horda zombie z Dead Rising (jedna z gier Shanea, co tam będę długo tłumaczyć, domyślić się można :P – przyp.tłum.) nagle nie zaatakuje nas powłócząc nogami. Mogli poczekać. Claire powiedziała „Naprawdę myślałam, że jesteś w Morganville. Kazałeś Michaelowi i Eve mnie okłamać.” „Tylko poprosiłem ich, żeby nie mówili gdzie jestem, to wszystko. Wiem, że to złe, ale czasami – czasami to nie ma znaczenia. Dobre, złe, to po prostu rzecz, którą trzeba zrobić. A ja musiałem Cię zobaczyć. Wiedzieć, że wszytko w porządku. Przepraszam za kręcenie się koło Ciebie, ale nie mogę przeprosić za to, że się o Ciebie martwię. Nie rozwaliłem twoich drzwi i nie żądałem spotkania z tobą. Ja tylko... byłem blisko.” „Obserwując mnie z daleka.” powiedziała. „Nie zaufałeś mi na tyle, żeby mnie zostawić.” Poczułem falę paniki, po czym zmieszałem się bo spadła na mnie rzeczywistość. Miała rację? Czy tu chodziło o zaufanie a nie jej bezpieczeństwo? Jak to wglądało z jej strony... jakbym za nią pojechał, śledził, oceniał? Ta, pewnie właśnie tak to wyglądało, wystarczająco haniebne. To nie było to co robiłem, albo przynajmniej tak nie myślałem. Pochyliłem się i oparłem

łokcie na stół, po czym, wciąż utrzymując nasz kontakt wzrokowy, powiedziałem. „Claire, nie chcę puszczać Cię samej. Ale to nie ma żadnego związku z moim zaufaniem do Ciebie. Ufam Ci ponad życie. Zawsze będę.” Zamknąłem się, bo to w sumie było wszystko, co chciałem jej przekazać. Powoli zamrugała, myśląc nad moimi słowami, po czym westchnęła, potrząsnęła głową i powiedziała. „Jesteś idiotą, ale wiem, że mówisz szczerze. I nie jesteś zły, to też wiem. Po prostu...” „Chciałem Ciebie,” powiedziałem. „Potrzebowałem. To dlatego tu jestem. Może to źle, nie wiem; jeśli spojrzysz mi prosto w oczy i powiesz, że mam wracać do Morganville, zrobię to. Nie chcę tego, ale -” Nagle usiadła prosto, jej oczy zrobiły się wielkie, jakby ktoś wbił w nią szpilkę, a ona rzuciła się do przodu i mnie objęła. Byłem zaskoczony, ale niewystarczająco, aby nie owinąć moich rąk wokół jej. Dotykanie jej uciszyło we mnie jakiś głos, o którego istnieniu nie miałem dotąd pojęcia, a który do tej pory krzyczał. „Michael i Eve,” powiedziała. „Dzwonili do Ciebie?” „Od kilku dni nie – czekaj.” sprawdziłem telefon i znalazłem nieodebrane połączenie od Eve. Nie nagrała się. „Co się dzieje?” „Nawet jeśli byś wrócił, znowu byś tu wylądował.”

powiedziała. „Michael i Eve tu jadą. Amelie wysłała ich za Myrninem.” „Myrnin tu przyjeżdża? Sam?” Przyznaję, to wywołało u mnie tak potężne emocje, że chciałem sam go zakołkować. „Co on do cholery wyprawia?” „Nie mam pojęcia, Eve też nie, ale za nim jadą. Mają sprowadzić go do domu.” „Nie wracam do domu z facetem z rozdwojeniem jaźni,” powiedziałem. „Serio. Mam broń.” Nie puszczała mnie, co odebrałem jako dobry znak. Starałem się pomyśleć, co zrobię jeśli będzie próbowała mnie odepchnąć i z powrotem usiąść. Pewnie bym jej pozwolił, nawet jeśli moje instynkty chciałyby ją powstrzymać. Ale tym razem mnie nie odtrąciła. „Spieprzyłeś sprawę.” powiedziała. „Nie mogę uwierzyć, że tak mnie prześladowałeś. „Jeśli bym Cię prześladował, paliłbym fajki z Derrickiem po drugiej stronie twojej ulicy,” uściśliłem. „Pracowałem niezależnie od Ciebie w tym samym mieście, nie dzwoniłem i nie zaczepiałem Cię. Jeśli nazywasz to prześladowaniem, muszę poprosić o to na piśmie, żeby zamieścić to w moich referencjach.” „Szkoda, że w związkach nie ma referencji. „ „Masz rację, to słabo. Mógłbym teraz użyć

nagrywania w spowolnionym tempie.” (serio, nie wiem co ma piernik do wiatraka, ale tak było napisane... może jestem bardziej nierozgarnięta niż myślałam... xD – przyp.tłum.) „Jesteś głupi,” powiedziała Claire, a mi zrobiło się niedobrze. To był ten moment, którego tak się bałem, ten kiedy Claire mądrzeje i dociera do niej, że nie jestem mądrym chłopakiem ze świetlaną przyszłością, z którym powinna być... ale wtedy się uśmiechnęła, tylko troszkę i lód w moich płucach i sercu zaczął się topić. „Jesteś idiotą, ale Cię rozumiem. Przez Morganville zawsze myślisz, że wszystko jest pułapką i bałeś się, że będąc tu sama, wpakuję się w jakieś tarapaty. Chciałeś mnie chronić. Ale Shane, ja nie zawsze potrzebuję ratunku. Rozumiesz?” „Och, tak,” powiedziałem. „Uratowałaś mnie setki razy. Łapię. Ale nikt z Morganville nie powinien być poza miastem sam. To nie jest bezpieczne i Ty to wiesz.” „Nic nie jest bezpieczne,” Claire odparowała, brzmiąc o wiele starzej. „Nikt nie jest nigdy bezpieczny. Ale to nie znaczy, że nie powinieneś szanować tego, czego chcę Shane.” „Przepraszam, że Cię zawiodłem,” powiedziałem. „Ale

nie mogłem Cię tak zostawić. Nie bez upewnienia się, że nic Ci nie zagraża. Jak powiedziałaś, to uwarunkowane przez dorastanie w Morganville. Jeśli chcesz, żebym wyjechał to wyjadę. Tylko mi to powiedz. Teraz.” Naskoczyłem na nią i ją przestraszyłem, zmuszając ją do przestania analizowania wszystkiego; powoli zamrugała i powiedziała. „Nie chcę, żebyś wyjeżdżał. Tęskniłam Shane. Tak bardzo za Tobą tęskniłam.” Głos jej się załamał i zobaczyłem łzy w jej oczach. Zeszło ze mnie całe napięcie i już chciałem otoczyć ją ramionami i ją przytulić... kiedy przyszedł kelner i dosadnie odchrząknął, a ja musiałem opanować chęć rąbnięcia go łokciem w brzuch. „Wychodzimy,” powiedziałem mu i wstałem bez puszczania ręki Claire. Pociągnąłem ją, aby też wstała. „No chodź. Zrobię Ci kawę u Florey'a.” Przeszliśmy zaledwie pół przecznicy, kiedy nie mogłem już dłużej tego znieść. Zatrzymałem się, przycisnąłem ją do ceglanego muru i nachyliłem się. Zmusiłem się do zatrzymania tuż przed pocałunkiem i zapytałem, „Okej?” „Zamknij się,” powiedziała i złapała mnie za kołnierzyk, żeby mnie do siebie przyciągnąć. To było jak zanurzenie się w lecie... ciepłe, słodkie i gorące. Potrzebowałem jej dotyku i go miałem;

potrzebowałem jej pocałunku i jej wilgotne, miękkie usta były już na moich. Słodka ulga i desperackie pragnienie, wszystko naraz. Przez chwilę się zatraciłem, nasze usta i języki były jednością, ale to ja pierwszy przerwałem, bo cholera, zapomniałem jaką siłę miało to uczucie między nami. Jak ona na mnie działała. I ja na nią. Usta mojej słodkie, małej Claire zrobiły się czerwone i opuchnięte, na policzki wstąpiły jej rumieńce, a jej oczy stały się promienne. Wyglądała na upojoną przyjemnością i rozkoszą; zacząłem się zastanawiać jak wyglądałaby w świetle poranka, tak jak najbardziej lubiłem. Ścisnąłem jej rękę. „Muszę zabrać Cię do domu. Teraz.” Pokiwała i założyła mi rękę pod ramię. Szybko szliśmy krótką drogą do Florey'a. Kiedy wyszliśmy zza rogu, przed barem zobaczyliśmy radiowóz, światła w barze były zapalone, a manager Mick rozmawiał przy drzwiach z dwoma gliniarzami i wyglądał bardzo poważnie. Zatrzymałem Claire i zobaczyłem, że Mick mnie zauważył. Dał mi lekki znak głową. Spadaj stąd. Zrozumiałem sygnał i odwróciłem się do Claire. „Zmiana planów,” powiedziałem. „Florey odpada. Masz jakieś miejsce, do którego moglibyśmy pójść?” „Nie za bardzo – co się dzieje?”

„Nie mam pojęcia, ale cokolwiek to jest, pamiętaj że jestem z Morganville.” Przez chwilę nie rozumiała, po czym spojrzała na mnie ostro. „O mój Boże, Shane, przywiozłeś broń?” „Tylko moje ulubione sztuki,” odpowiedziałem. „Ale i tak są tak jakby nielegalne.” Pokręciła głową z dezaprobatą i pociągnęła mnie za rękę. „Chodź.” ROZDZIAŁ 10 cz.I Claire nie była do końca pewna czy policja naprawdę przyjechała w sprawie Shanea, ale jeśli tak, pozostanie tam na widoku nie było najlepszym pomysłem. Kupiła (pomimo jego protestów) bluzę z kapturem MIT dla Shanea w jednym ze sklepów z pamiątkami, a on założył ją z westchnieniem dezaprobaty. Założyła mu na głowę kaptur. „Zaufaj mi,” powiedziała. „Naprawdę nie powinieneś się teraz wyróżniać. Ci policjanci nie pozwolą Ci zadzwonić do Założycielki; to poważni goście. I nie zapominaj, moje mieszkanie też jest teraz sceną z kryminału. Jeśli połączyli mnie z Tobą i odnaleźli twoją torbę z bronią to jeszcze gorzej.” „Okej,” odpowiedział. „Rozumiem twój punkt widzenia. Więc gdzie idziemy? Masz jakiś znajomych, którzy nie mają nic przeciwko ukrywaniu poszukiwanych zbiegów? Bo zazwyczaj zajmuje to więcej niż kilka dni, by takich znaleźć.” Shane miał rację, a ona nie wiedziała co odpowiedzieć, ale to się nie liczyło. Wyciągnął swoją komórkę i coś sprawdził. Nacisnął kilka klawiszy i przyłożył telefon do ucha.

„Do kogo dzwonisz?” zapytała. „Pete,” odpowiedział. „Koleś szwenda się z wampirzą laską i jest tak jakby aniołem stróżem. Pewnie jest dobry w utrzymywaniu cudzych tajemnic.” „Myślisz, że wie o Jesse?” „Taa, na pewno. Czekaj...” Shane odwrócił się od niej, skupiając się na głosie w telefonie. „Hej, człowieku, tu Shane – ta, wiem o glinach. Nawiasem mówiąc, potrzebuję miejsca, gdzie mógłbym na trochę zejść z widoku. Masz jakieś pomysły?” Przez kilka sekund słuchał, a potem pokazał Claire piszący gest, więc dała mu długopis i kartkę. Shane coś zapisał i podał jej z powrotem. To był jakiś adres. „Mam. Wiszę Ci przysługę Pete. Ogromną.” Rozłączył się i schował telefon do kieszeni bluzy. Claire trzymała kartkę z adresem. „Gdzie nas wysyła?” „Do swojego domu,” powiedział Shane. „To niedaleko.” Zaoferował jej ramię, które przyjęła i skierowali się na południe, wzdłuż ulicy. Zabawne, że to było tak... znajome, po prostu kolejna ulicy w innym mieście, ale oni wciąż byli razem i dlatego czuła się jak w domu. Nawet wiedząc to, co wiedziała – zaginięcie Liz, policja szukająca Shanea – czuła dziwny spokój. Cokolwiek miało się stać, mieli się z tym zmierzyć wspólnie. Shane skrzywił się i puścił ją, by móc potrzeć swoją rękę. „To nic,” powiedział zanim zdążyła zapytać. „Boli jak cholera i piecze. Nigdy nie miałem na nic uczulenia, ale może to coś w tym stylu. Może jestem po prostu uczulony na gorące, mądre studentki.” „Ha ha,” powiedziała i zażądała drugiego ramienia. „Może po prostu jesteś uczulony na ciągłe bycie w opałach.”

„Niee, jestem na to kompletnie odporny. Mam to w genach.” Shane sprawdził kartkę, potem mapę na telefonie i wskazał na ulicę. „Jedna przecznica dalej, potem w prawo. Jego mieszkanie będzie po lewej.” Nie było ani śladu policji, przynajmniej dopóki nie doszli do końca i nareszcie znaleźli dobry adres. To był przysadzisty ceglany budynek, wydający się na jeszcze niższy, bo sąsiadujący z bardzo wysokimi, eleganckimi domami z jednej strony i dla Claire wyglądał bardziej jak szopa niż dom. Frontowe drzwi miały wyblakły zielony kolor, były ze zwykłego prostego drewna i nie miały żadnych wzorów. Po tej stronie nie widziała też żadnych okien. „Jest w domu?” „Nie, ale powiedział jak mamy wejść.” Shane podszedł bliżej, policzył cegły i jedną z nich wyciągnął. Za nią znalazł klucz i użył go do otwarcia drzwi. „Jestem za Tobą.” „Nie, serio, Ty wejdź pierwszy. Ja prawie nie znam tego kolesia. Co jeśli współpracuje z tymi, którzy zabrali Liz?” „Pete?” Shane potrząsnął głową, ewidentnie twierdząc, że całe te podejrzenia go śmieszą, choć Claire uważała je za całkiem sensowne. „Nigdy w życiu. Ale okej. Będę Cię osłaniał.” Uderzyła go w ramię. „Nie potrzebuję Twojej ochrony.” „Więc dlaczego mam wejść pierwszy?” „Żebyś mógł wziąć na siebie pierwszy cios?” „Więc jestem przynętą? Auć. Byłaś o wiele za długo w Morganville dziewczyno.” Ale wyszczerzył zęby, kiedy to powiedział i wszedł pierwszy, uważny i gotowy na wszystko. Weszła za nim i zamknęła drzwi – zawsze,

jeśli tylko możesz zmniejszaj szanse na to, że wróg zakradnie się za Ciebie – i je zakluczyła. „Pete? Jest ktoś w domu?” Potrząsnął głową kiedy dalej trwała cisza. „Mówił, że nie ma żadnych współlokatorów. Myślę, że wszystko w porządku.” Przeszli przez krótki i wąski korytarz do większego pokoju, który wydawał się być jak cały dom. Był zastawiony pewnego rodzaju przenośnymi szafkami na kółkach w strefie sypialnianej, obok starannie posłanego łóżka (Pete, pomyślała Claire, był o wiele lepszą gospodynią domową, niż Shane kiedykolwiek); czysty mały indeks kuchenny, ze stołem dla dwóch osób i mała przestrzeń dzienna z kanapą i telewizorem. Niewiele więcej, poza książkami. Pete miał ich zdumiewającą kolekcję, wszystkie poukładane były na półkach na ścianie. Shane zagwizdał, kiedy rozejrzał się wokół i potrząsnął głową. „Okej, myślałem, że znam Petea, ale w najlepszym razie uważałem go za kogoś kto może czytać gazety,” powiedział. „i to tylko Sports Illustrated (taka gazeta – przyp.tłum.). Myślisz, że przeczytał je wszystkie?” „Ja bym przeczytała,” powiedziała Claire. Nieczęsto była zazdrosna, ale jakimś cudem, to małe, schludne, czyste mieszkanko zdawało się być dla niej idealne. Jedynym pomieszczeniem, które miało wszystkie ściany była łazienka, umieszczona w rogu – toaleta, zlew, szafka, kafelki i prysznic w rogu. Zajrzała do środka, czując się jak intruz i w tym samym czasie, jakby zwiedzała czyjeś życie. Podobało jej się. Pete zdawał się być uporządkowanym, spokojnym, interesującym typem mężczyzny. „Zamierzam go za to opieprzyć,” powiedział Shane, rozglądając się wokoło. „Mieszka sam i ścieli łóżko? Kto tak robi?” „Ludzie, którzy lubią porządek?”

„To nie jest normalne.” Shane odwrócił się w jej stronę, kiedy podeszła. Światło sączące się przez okna oświetlało jego twarz na tyle, że mogła zobaczyć siniaki – wyglądały teraz spektakularnie, ale pewnie nie bolały już tak jak wcześniej. Wyglądał na trochę zmęczonego, pomyślała i mimo że starał się tego nie okazywać, też na trochę zmartwionego. Wiedział jak samotni tutaj byli, z dala od domu. I jak zagrożeni. No i, pewnie brakowało mu jego broni. „Więc,” powiedział. „Jesteśmy.” „Tak. Jesteśmy tutaj.” Nie powiedziała już nic więcej, a on wciąż uważnie ją obserwował, jakby nie był już dłużej pewny, co ona myśli. Podeszła krok bliżej, kolejny, aż w końcu spojrzała mu prosto w twarz. Jego brązowe oczy były do połowy przymknięte, a ona znała to spojrzenie... pożądanie. „Claire – jesteśmy w tym samym miejscu, ale... czy jesteśmy razem?” To było odważne pytanie. Większość ludzi by go nie zadała, pomyślała Claire; byłoby łatwiej po prostu udawać, upiększać. Ale to był Shane. I nie skrzywił się, gdy powiedziała, „Ja chcę być. A Ty?” „Mogę z pewnością stwierdzić, że niczego w moim życiu nie pragnę bardziej.” powiedział. „Pytanie brzmi, czy Ty też tego chcesz. Oba magnesy muszą się przyciągać.” „Przeciwne pola,” zgodziła się i pokonała ostatni dzielący ich krok. Jego ramiona powoli się wokół niej owinęły... nie tak jak wcześniej na ulicy, pełne pewności i siły, ale ostrożne. Chciał zobaczyć jak zareaguje. „Moglibyśmy cały dzień rozmawiać o polach i przyciąganiu, efekcie kręcącej szklanki i wszystkim, albo mogłabym coś z tym zrobić.”

Stanęła na palcach i go pocałowała. W momencie kiedy ich usta się spotkały, poczuła jak jego mięśnie się rozluźniają i niemalże mogła zobaczyć, jak ulga emanuje z jego ciała. I śmiech, który wibrował pomiędzy ich ustami. „Uwielbiam kiedy mówisz o tej seksownej fizyce,” powiedział i wtedy jego mięśnie znów się napięły, ale w dobry sposób, ponieważ podniósł ją i zaniósł na ładnie pościelone łóżko Petea, które zaskrzypiało w proteście. Claire wydała z siebie odgłos zdziwienia i przyciągnęła go do siebie, znowu go całując, mocno, słodko, z ciepłem, które nigdy nie parzyło, lecz delikatnie rozgrzewało. To nie tak, że zapomniała jak wspaniałe to było, ale zdaje się, że podświadomie ukryła te wspomnienia, by nie cierpieć z tęsknoty, a teraz to wszystko wróciło do niej ze zdwojoną siłą. Jego wielkie dłonie trzymały jej ramiona, potem prześlizgnęły się na twarz; zadrżał gdy podciągnęła do góry jego bluzę i Tshirt i z powrotem się do niej zbliżył. Westchnął kiedy jej ręce błądziły po jego brzuchu i klatce piersiowej. Jego skóra była cudowna – miękka i ciepła, jak satyna. Zaczepił palec o kołnierzyk jej bluzki w miejscu gdzie zaczynały się guziki i kiedy się podniosła, powiedział, „Masz coś przeciwko temu, żebym Ci pomógł? Bo myślę, że muszę zobaczyć co masz pod spodem.” Uśmiechnęła się i odsunęła jego rękę, po czym odpięła pierwszy guziczek. „Już. Co Ty na to?” zapytała. „Myślę, że zadowoli mnie jakieś – ile masz guzików? Sześć więcej.” Przygryzła mu delikatnie dolną wargę. „Tylko jeśli Ty zdejmiesz koszulkę.” Usiadł tak szybko, jakby został wystrzelony z katapulty, a bluzę i

koszulkę ściągnął w takim tempie, że bała się, że naciągnął sobie jakiś mięsień. O Matko, był uroczy; nawet z tymi siniakami, które sprawiały, że coś kuło ją w środku, był tak niesamowicie wspaniały. Nie mogła przez to złapać oddechu. Kiedy oparł się z powrotem o poduszki, zobaczyła to światełko w jego oczach. „Twoja kolej,” powiedział i założył ręce za głowę. „sześć guzików.” „Pięć?” „Tylko jeśli chcesz mieć jeden guzik mniej.” Uśmiechnęła się i zaczęła rozpinać koszulę. Pojedynczo, powoli, obserwując ogień w jego oczach, czując drżenie jego ciała leżącego pod nią, nawet jeśli wydawał się być całkiem zrelaksowany. Chłodne powietrze owiało jej ramiona, kiedy w końcu zdjęła koszulę. „Ładnie.” powiedział. Jego głos brzmiał teraz inaczej, niżej i bardziej szorstko. „Przypuszczam, że muszę sprawdzić, czy ten stanik ma pasujące do kompletu majteczki.” Miał. Żadne z nich nie wytrzymało długo. Leżąc tutaj, w ramionach Shanea, było jej ciepło i sennie; nie mogła zrozumieć jak mogła od niego odejść. Od tego. Miała wiele rozmów o seksie z bardziej doświadczoną Eve, o dobrych i złych stronach. Złe, według Eve, mogło być, kiedy chłopak traktował dziewczynę jak lalkę i martwił się tylko o własne potrzeby. Taki związek prowadził donikąd. Shane ani trochę taki nie był. Oni byli naprawdę razem, współpracowali, a on sprawiał, że czuła się radosna, zaspokojona i bardzo, ale to bardzo spokojna. Mieli wiele powodów do zmartwień, ale nie tutaj. Nie między nimi. Wydała z siebie senny dźwięk zadowolenia i przysunęła

się do niego bliżej; jego ramiona owinięte były wokół jej talii, a ponadto zbudował za jej plecami solidną, ciepłą ścianę z koca. W pewnym momencie wieczorem, zdecydowali się czymś zakryć, co pewnie było dobrym pomysłem, zważywszy na to, że ich ciuchy porozrzucane były gdzieś po podłodze. Shane pocałował ją w kark, wydając z siebie westchnienie pełne zadowolenia. „Tęskniłem za Tobą,” wyszeptał. Leciutko zadrżała. „Domyśliłam się. Pierwszy raz był trochę zbyt szybki.” Jęknął. „Wykańczasz mnie.” „Tylko troszeczkę. Drugi był o wiele lepszy.” Polizał jej ucho, co wywołało u niej mały pisk protestu, a potem odwróciła się twarzą do niego. Oparł się na łokciu, patrząc na nią z góry. Jego włosy były w nieładzie i przesunęła grzywkę z jego oczu. „Kocham Cię.” „Wiem.” Wziął jej rękę w swoją i pocałował jej palce; jego usta były ciepłe, delikatne i wilgotne na jej skórze. „I Cię zawiodłem. Wiem to. Nie twierdzę, że nie popełniam błędów, bo to robię. Ale obiecuję, że nie popełnię tego po raz drugi.” „Wystarczająco sprawiedliwe,” powiedziała. „Też popełniam sporo błędów, przecież wiesz.” „Masz na myśli te związane z byciem ze mną?” Potrząsnęła głową i go pocałowała. Tym razem był to delikatny, leniwy pocałunek, pełen radości i słodyczy. „Chciałabym, żeby zawsze mogło tak być. Tylko... to. Przez cały czas.”

„Życie tak nie wygląda, wiesz o tym dobrze.” „Co jeśli tak by wyglądało?” „Żylibyśmy w kartonie i umierali z głodu?” „Wow, naprawdę wiesz jak popsuć nastrój, no nie?” „To dar.” palce Shanea gładziły ją po plecach, rysując jakieś wzorki. „Pewnie powinniśmy wstać i zrobić jakąś kolację. No i, pewnie powinniśmy też wyprać pościel zanim wróci Pete. Takie trochę dobre wychowanie.” „Jestem zdumiona, że o tym pomyślałeś.” „Zachowuję się jak najlepiej umiem.” „Hmmm, mogłabym się z tym nie zgodzić. Och...” Gwałtownie wciągnęła powietrze, ponieważ postanowił udowodnić jej swoją rację. Całował jej ramię, potem szyję, potem usta, a potem leniwy spokój znowu przerodził się w coś intensywnego. Tym razem jednak byli naprawdę wykończeni i zajęło im to jakieś kolejne pół godziny sennego mruczenia, by Claire w końcu zdołała nakłonić go do wstania, ubrania się i pomocy w zdjęciu pościeli i powłoczek na poduszki z łóżka. Pete miał jedną z tych małych pralek/suszarek w rogu, więc załadowała wszystko, wsypała proszek, a potem wzięła prysznic i pozostawiła włosy mokre; po niej do łazienki poszedł Shane. Nie było tam miejsca dla dwóch osób, co pewnie wyszło im na dobre, biorąc pod uwagę to jak bardzo była obolała. Obolała w dobry sposób, ale wciąż. Oboje byli ubrani, dopiero co, kiedy drzwi zadrżały, zamek się obrócił i Pete wszedł do swojego domu. Zasunął za sobą zamek i zatrzymał się na końcu korytarza. Claire i Shane siedzieli grzecznie na kanapie; czytała jedną z książek Petea, powieść sci-fi Isaaca Asimova, którą już

wcześniej chciała przeczytać, a Shane skakał po kanałach na telewizorze. Pete powiedział „Czemu na moim łóżku nie ma pościeli?” „Po prostu staraliśmy się Ci pomóc, trochę posprzątać,” odpowiedział słodko Shane. „Ej koleś. Dzięki za pozwolenie nam tu zostać na jakiś czas.” „Jeśli przez jakiś czas rozumiesz do rana, to tak, nie ma za co. Masz poważne tarapaty człowieku. Nie mam na myśli tylko policji. Przerażające ciemno ubrane typy, Claire wiesz o kim mówię. Już ich widziałaś. Szukali Ciebie i teraz też Shanea. W cokolwiek jesteście zamieszani, macie przerąbane. A co do mojego łózka, czy wy -?” „Spójrz na to z innej strony, zrobiliśmy Ci pranie,” powiedział Shane. „Jeśli zrobilibyśmy to na kanapie...” „To dlatego nie znoszę mieć gości.” powiedział Pete. „Więc, pizza pasuje?” Oboje pokiwali głowami. Claire powiedziała, „Przykro mi z powodu łóżka Pete. Dzięki.” „Tylko się zgrywam. Cholera, to najlepsza rzecz, jaką to łóżko przeżyło w ciągu ostatnich kilku lat. Jeśli chcesz się dowiedzieć czy miałem jakieś wieści od Jesse, to nie, nie miałem. Nie przyszła na swoją zmianę, co nieźle wnerwiło Micka, uwierz mi; już był wystarczająco zestresowany przez Ciebie i Twoją dużą torbę zabawnych i nielegalnych rzeczy, które przechowywałeś w jego budynku, Shane. Dlaczego, do cholery, mi o tym nie powiedziałeś?” „Co byś zrobił?” „Powiedział Mickowi.” „To dlatego Ci nie powiedziałem. Spójrz, człowieku, to nie tak, że

jestem jakiś maniakiem broni; wszystko co wziąłem ma chronić mnie i Claire przed tym co już wiesz, że tu jest.” Pete nie był głupi, jego oczy zwęziły się i ściemniały kiedy sięgał po telefon. „Jesse nie jest tu problemem.” „Jesse to wampir. Czy jest czy nie jest problemem, udowodniła nam, że inni również mogą tu być i nie są tak dobrze wychowani jak ona. Kumplujesz się z nią... wiesz jak bardzo może być groźna, prawda?” „Jest jedną z najmniej niebezpiecznych ludzi jakich znam, bo zawsze robi to co zamierza. Nigdy nie traci kontroli. Czego nie mogę powiedzieć o większości ludzi.” Podniósł palec, żeby przerwać rozmowę i zamówić pizzę. Nie zapytał jaką chcieli, co jednak według Claire było dość sprawiedliwe; już nadużyli nieco jego gościnności, choć pewnie niczego innego się po nich nie spodziewał. Kiedy się rozłączył, wrócił od razu do tematu. „Przysięgam na Boga, jeśli wy dwoje wplączecie ją w jakieś prawdziwe kłopoty, to to twoje pobicie zeszłej nocy będzie niczym w porównaniu ze mną, a potem będę używał Twojej czaszki jako krążka hokejowego.” Shane zastanawiał się nad jego słowami przez chwilę. Claire mogła stwierdzić, że bierze słowa Petea serio, nawet mimo różnicy w ich wzroście. Jakiekolwiek umiejętności bokserskie miał Pete, Shane musiał je widzieć i respektować. „Zrozumiałem.” powiedział. „Ale nie sądzę, żeby coś z tego było winą Claire. Wydaje się, że Jesse i Dr Anderson są zamieszane w jakieś rządowe sprawy. Gliniarze. Nie mam pojęcia. Nie złamałem żadnego prawa.” „Ona złamała.” Pete powiedział i kiwnął w stronę Claire. „Mówią, że mogłaś zabić swoją współlokatorkę. I że Shane mógł Ci pomagać. I, przy

okazji, Twoja kolekcja broni nie sprawiła, że wyglądasz na mniej winnego.” „Nikogo nie zabiłam.” powiedziała Claire. „Liz została porwana. Shane ich widział. A Jesse stara się namierzyć ich samochód. Zobacz, Shane ma zdjęcia.” Shane pokazał mu zdjęcia, a on dokładnie się przyjrzał. Przynajmniej wydawał się im wierzyć; oddał telefon bez żadnego słowa, wydając z siebie jedynie ciche potaknięcie. Potem podszedł do aneksu kuchennego i wyjął papierowe talerze. „Piwo?” zapytał. „Nie zamierzam sprawdzać waszych dowodów. Nie jestem teraz w pracy.” „Poproszę,” odpowiedział Shane, podczas gdy Claire odmówiła; to nie tak, że była jakąś zagorzałą przeciwniczką alkoholu, po prostu nie lubiła piwa. Pete przyniósł jej Colę, po czym usadowił się na małym fotelu obok kanapy. Wszyscy oglądali w ciszy telewizję, gdy w końcu Shane powiedział, „Więc, sądzę, że zdążyliście już się poznać, ale Pete, przedstawiam Ci Claire, moją -” „Narzeczoną,” powiedziała Claire. Nie była pewna czemu akurat teraz postanowiła to powiedzieć, ale to zrobiła. Shane zwrócił na nią swój wzrok i gapił się na nią z zaskoczeniem (i radością), która wywołała uśmiech również na jej twarzy. „Hej, oświadczyłeś mi się, pamiętasz? A ja się zgodziłam? Miesiące temu. Pomyślałam tylko, że może już najwyższa pora zacząć to mówić.” „Narzeczona.” powtórzył Shane. „Tak, więc zamierzam się z nią ożenić.” „Taak?” zapytał Pete. „Gratulacje. Kiedy?” „Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy,” powiedziała Claire. „Niebawem?” „Niedługo.” zgodził się Shane. Spletli ze sobą ręce i przysunęli się do

siebie bliżej na kanapie. „Oczywiście, to mógłby być ślub więzienny, jeśli nie będziemy ostrożni. To by było do bani. Już mieliśmy tego przedsmak. Ja w celi, Ty na zewnątrz...” „Cóż, dla odmiany, może tym razem to ja będę w celi, a Ty będziesz na wolności zastanawiał się jak mnie stamtąd wyciągnąć. Choć bałabym się, że zrobisz coś głupiego, żeby tak się stało.” „Taaak, mógłbym posłużyć się jakimiś nielegalnymi środkami,” powiedział Shane. „Nie miałbym też nic przeciwko byciu w więzieniu razem z Tobą, ale pewnie by nas rozdzielili. A nie o to by mi chodziło. W takim razie myślę, że naszą jedyną opcją jest pozostanie na wolności.” „Chyba masz rację,” zgodziła się. „Pete, miałeś jakieś wieści od Jesse?” „Dostałem sms-a, pisała, że jest na tropie. Nic więcej. Mam nadzieję, że wróci szybko. . zazwyczaj wpada bez zapowiedzi. Wampiry zdają się nie przejmować czyjąś prywatnością.” Pralka wydała z siebie dźwięk oznajmiając im zakończenie cyklu, więc Claire szybko wstała i zajęła się suszeniem prania. Przynajmniej to mogła zrobić. Pete i Shane ze sobą nie rozmawiali. To nie było jak Shane i Michael, którzy niemal automatycznie zdawali się porozumiewać, czasem bez słów; Shane musiał starać się odczytywać Petea, jego prawdziwe myśli i emocje. Może po jakimś czasie też by się to rozwinęło, ale póki co, Pete wydawał się być trochę ostrożny. Może to po prostu było jego zwyczajne zachowanie. Ktoś zapukał do drzwi i Pete poszedł to sprawdzić. Shane również wstał, krzywiąc się. „To za szybko na pizzę,” powiedział. Pete pokiwał wciąż zmierzając do drzwi: w cieniu obok drzwi miał ukryty kij bejsbolowy, który wziął ze sobą. Wtedy zajrzał przez judasza.

„Policja?” zapytała Claire. Nagle czuła się słabo, bo jeśli tak by było, nie mieli by zbyt łatwej drogi ucieczki. Dobre miejsce do walki, ale nie do wyjścia. No i nie mogli walczyć z prawdziwą policją. To byłoby złe w każdym calu, nawet jeśli naprawdę byli niewinni. „Nie,” odpowiedział Pete. W jego głosie mogli usłyszeć dziwne napięcie, odsunął się od drzwi, otworzył je i powiedział „Wchodźcie, szybko.” To stało się szybko – w jednej chwili stał samotnie przy drzwiach, a w drugiej. . w drugiej na korytarzu były już z nim trzy osoby. Dwie podtrzymywały trzecią, chyba nieprzytomną. Kiedy Pete zatrzasnął i zakluczył drzwi, Claire podeszła bliżej. Tak jak Shane. I wtedy Eve wydała z siebie pół zadowolony, pół płaczliwy dźwięk. Ona i Jesse trzymały ciężkie ciało bardzo bladego Michaela Glassa. Który miał wbity w serce drewniany kołek. „Jezu, czy ten koleś jest martwy?” wydusił z siebie Pete, kiedy zobaczył kołek. Shane go zignorował, zarzucił sobie rękę Michaela na ramię i pomógł Jesse zanieść go na kanapę. Eve poszła za nimi, a Claire przytuliła ją kiedy ta próbowała wziąć wdech. Cała się trzęsła. „Będzie dobrze,” powiedziała Claire i poklepała ją po plecach. „Eve, jest okej, nic mu nie będzie. .” „Wyciągnij to,” Shane rzucił do Jesse, która przysiadła na oparciu kanapy i wpatrywała się w kołek. „Szybko, jest młody, to może naprawdę zrobić mu krzywdę.” „Stój! Nie dotykaj tego. Jest sprężynowy,” powiedziała Jesse i wskazała na wyryty na nim symbol. „Znam ten znak. To symbol twórcy Daylight Foundation. (Stwierdziłam, że nie będę tego tłumaczyć, bo to jednak taka nazwa

własna raczej, więc. . - przyp.tłum.). Ma wbudowany pocisk ze srebrem. Jeśli spróbujesz go usunąć, pojemnik ze srebrem pęknie. i wtedy na pewno go zabije.” Shane zdążył już sięgnąć po kołek, ale teraz go puścił; jego oczy błyszczały ze wściekłości. „Co to do cholery jest Daylight Foundation?” „Zaufaj mi, nikt z kim chcesz zadzierać,” odpowiedziała Jesse. „Jest pewna metoda na pozbycie się tego, ale musimy być bardzo ostrożni. Mam pewne doświadczenie. Daj mi się tym zająć.” „Co się do cholery tam stało?” zażądał odpowiedzi Shane. Nikt mu nie odpowiedział, nawet Eve; wpatrywała się w Michaela, blada jak ściana. Claire ją podtrzymywała, ponieważ zdawało się, że po całym wysiłku aby uratować Michaela, Eve kompletnie straciła całą energię i nie była nawet w stanie sama stać. Nie płakała. Nie robiła nic, oprócz.. czekania, z pewną śmiertelnie desperacką cierpliwością. Jej rubinowa obrączka ślubna lśniła na jej trzęsącej się lewej ręce. „Claire. Claire. Idź sprawdzić drzwi, upewnij się, że nikt za nami nie idzie.” Nie chciała zostawiać Eve, ale miał rację; to było ważne. Pete stał jak wryty, gapiąc się na kompletnie niespodziewanego drugiego wampira w jego salonie; w tym momencie zdawał się ponownie obmyślać swoją życiową strategię. „Idź,” wyszeptała Eve. „Poradzę sobie.” Jakimś cudem stała teraz sama, więc Claire ruszyła szybko w stronę drzwi, by wyjrzeć przez judasza. Światło lampy ulicznej doskonale oświetlało całą ulicę na zewnątrz; zdawała się być opuszczona,oprócz auta Jesse, zaparkowanego po drugiej stronie drogi. Przez judasz nie widziała zbyt wiele po bokach, ale Claire była całkiem pewna, że wszystko jest opustoszałe. Odwróciła się i pokazała Shaneowi uniesione do góry kciuki, ten pokiwał głową i z powrotem utkwił spojrzenie w Michaelu.

A wtedy drzwi za plecami Claire zadrżały pod nagłym, bardzo mocnym głosem uderzania (pukania). Zbyt mocnym. Claire krzyknęła i rzuciła się do przodu, aby spojrzeć znów przez judasza i zobaczyła zszokowaną bladą twarz zakrytą rozwianymi wiatrem ciemnymi włosami. Żaden człowiek nie był naturalnie tak blady. Otworzyła je i powiedziała „Wskakujcie, szybko!” bo to był Myrnin.. a za nim stał Oliver. Dwa wampiry szybko weszły do mieszkania, a Oliver szybko zamknął i zakluczył ponownie drzwi. Oparł się o nie, wyglądając na zmęczonego – dziwne – i Claire miała czas do namysłu, co Oliver tu robi? Bo nawet jeśli został wygnany z Morganville przez Amelie, nie spodziewała się zobaczyć go w tej części kraju. Olicer też był obszarpany – miał niebieskie, znoszone i upaprane olejem jeansy, wyblakłą, luźną koszulkę z jakimś nadrukiem w kształcie wilka i swoje długie kręcone włosy związane w kucyk na karku. Nie wyglądało na to, że ostatnio miał do czynienia z prysznicem. I Myrnin.. cóż, przynajmniej nie miał na sobie nic gorszego niż zazwyczaj, ale był bardzo blady i niewiele czystszy niż Oliver. Obaj musieli podróżować w ciężkich warunkach jak sądziła, bo wampiry zazwyczaj nie śmierdziały, chyba że jakiś dłuższy czas przebywały w otoczeniu rzeczy, które brzydko pachniały. A sądząc po wyziewach od nich pochodzących, musieli mieć przez bardzo długi czas do czynienia ze śmieciami. Myrnin gapił się na nią przez kilka sekund, po czym odsunął swoje brudne włosy z twarzy i powiedział „Zatem nie mają Ciebie. Ale mają to?” „To? Co to znaczy?” zapytała Claire. Nie odpowiedział jej. Zamiast tego tylko ją przytulił, szybko i gwałtownie, a zanim zdążyła choćby wydać z siebie zaskoczony odgłos, już go nie było. To było niczym przytulenie przez bałwana, choć mniej. . wilgotne. I zdecydowanie bardziej nieprzyjemnie pachnące.

Oliver powiedział „Poszliśmy zobaczyć się z Irene Anderson. Myrnin nawet teraz ma z nią dobry kontakt. Jednakże, okazała się być. . mało pomocna. Nie miała pojęcia gdzie jesteś; powiedziała tylko, że zabrałaś ze sobą urządzenie.” „Ja – czekaj, co? Nic nie zabrałam!” „Och,” powiedział Myrnin i odwrócił się do niej ze swojego miejsca przy Eve. „Och, to bardzo, bardzo złe wiadomości. Bo jeśli tego nie wzięłaś, ktoś inny to zrobił. Ktoś kto ma dostęp do laboratorium, odkąd osobiście sprawdziłem rejestr.” Myrnin brzmiał na. . rozsądnego. Pomimo jego poplątanych włosów, brudnych ciuchów w stylu bezdomnego i zapachu śmieci a także czegoś jeszcze gorszego. Wyglądał na spiętego, zmartwionego i zdenerwowanego, ale nie szalonego. W takim razie, było naprawdę źle. Czasami Claire myślała o nim jak o osobie szalonej dla przyjemności; kiedy chodziło o sprawy życia i śmierci, jej szef (i przyjaciel) zdawał się bardzo starać, aby robić rzeczy ze śmiertelną precyzją. Potem za to płacił, ale nigdy nie była mniej wdzięczna za jego starania. „Twierdzisz, że ktoś włamał się do laboratorium Dr Anderson i zabrał VLAD.” Uniósł brwi. „VLAD?” „To – to urządzenie. Vampire Levelling Adjustment Device. (nie będę już drugi raz tego dokładnie tłumaczyć ;P – przyp.tłum.)” Zorientowała się poniewczasie, że Oliver, który zdecydowanie nie znajdował się w kręgu ludzi, którym ufała, słuchał, ale powstrzymał się od komentarza. Był skupiony na Michaelu, jakby naprawdę się o niego martwił. Co, znając Olivera, mogło być prawdą, choć bez wątpienia by się tego wyparł.

Była niemal pewna, że Myrnin udusi ją za nazwanie swojego projektu na cześć sławnego wampira – Włada Palownika, uważanego za historyczną inspirację do stworzenia Hrabiego Drakuli – ale tylko pokręcił głową ze zniecierpliwieniem. „Musimy iść, szybko. Nie możemy tu zostać,” powiedział Myrnin. „Oliver i ja byliśmy ścigani.” „Przez kogo?” „Masz oczywiście na myśli liczbę mnogą, prawda moja droga? Gramatyka naprawdę schodzi -” „Myrnin!” „Nie mam pojęcia.” Ton jego głosu był cichy, a w jego oczach widać było niebezpieczny żar czerwieni. „Kiedy się dowiem, zemszczę się za Michaela.” „Wziął na siebie strzał wymierzony we mnie,” powiedział Oliver. „Głupi. Z pewnością bym go uniknął, jeśli dałby mi szansę.” Te słowa sprawiły, że Eve błyskawicznie się odwróciła i spojrzała na niego morderczym wzrokiem. „Z pewnością? Serio? Ty dupku, on uratował Ci życie!” Normalnie, gdyby jakiś człowiek odważył się użyć takiego tonu w stosunku do Olivera, ten by zawarczał, pokazał swoje kły i 'nauczył go dobrych manier'. . ale tym razem nic takiego nie zrobił. Tylko odwrócił wzrok, a Eve jeszcze przez chwilę się w niego wpatrywała, po czym z powrotem klęknęła przy Michaelu i wzięła do ręki jego bezwładną, bladą dłoń. „Jest lodowaty.” powiedziała do Jesse. „Proszę, jeśli chcesz coś zrobić -” „Myślę,” przerwała jej Jesse. „Po prostu bądźcie cicho. Wcześniej widziałam to tylko dwa razy.” „Co się stało?” zapytał Shane. „Pozostałe dwa razy?” Nie odpowiedziała, co znaczyło, pomyślała Claire i przeszedł ją lodowaty dreszcz, że prawdopodobnie tamte wampiry nie przeżyły.

Jesse w końcu powiedziała, „Dobra. Nie ma żadnego bezpiecznego sposobu, żeby się tego pozbyć. Oliver, potrzebuję Cię.” Nie poruszył się dopóki ta na niego nie spojrzała, krzywiąc się, więc w końcu podszedł do Michaela. „Tak?” „Jesteś szybszy i silniejszy niż ja,” powiedziała Jesse. Nie jako komplement, ale zwykłe stwierdzenie faktu. „Chcę, żebyś wyciągnął kołek prosto i szybko jak tylko potrafisz. Ja położę swoją rękę wokół rany, w razie gdyby srebro wystrzeliło; może będę w stanie zapobiec dostaniu się go do krwiobiegu.” „Kosztem swojej ręki.” zauważył. „Nie ma innego wyboru,” odpowiedziała mu Jesse. „Jestem wystarczająco stara. Przeżyję. Daylightersi jeszcze mnie nie dorwali.” Claire wstrzymała oddech, bo Oliver pokiwał głową, sięgnął po kołek i czekał na sygnał. Patrzył na Jesse kiedy odliczała. Trzy, dwa, jeden. Na jeden, Oliver błyskawicznie się poruszył, szybciej niż mogło zarejestrować to oko ludzkie, a Jesse wsadziła rękę w miejsce, gdzie przed chwilą znajdował się kołek, a gdzie wciąż znajdowała się rana. A przynajmniej, tak się Claire wydawało, bo nie mogła tego dokładnie zobaczyć; widziała rękę Jesse znajdującą się na klatce piersiowej Michaela i kołek poruszający się z prędkością światła, wystrzelający wprost na ścianę z cegieł znajdującą się naprzeciwko. Cała była pokryta płynnym srebrem. Jesse się nie poruszyła, choć wydała z siebie dźwięk – bardzo cichy, zduszony przez jej gardło. I po chwili Claire zrozumiała czemu. Cała jej ręka była pokryta srebrem. Aż z niej kapało. I nie mogła się poruszyć, dopóki rana Michaela się nie zasklepi, ponieważ w przeciwnym razie zostałby otruty, a w jego wieku, to z pewnością oznaczałoby śmierć. Jej ręka płonęła. Skwierczała. Claire zasłoniła sobie usta dłonią, by powstrzymać mdłości, które wstrząsnęły nią, kiedy zobaczyła wyżartą skórę i pracujące ścięgna, a

Jesse wciąż siedziała nieruchomo, blada jak marmurowa statua. „Myślę, że jest zasklepiona,” w końcu wyszeptała Jesse i po prostu. . upadła. Oliver się poruszył, ale – zadziwiająco – Myrnin już tam był, złapał ją kiedy upadała i układał ją delikatnie na dywanie. Eve rzuciła się do przodu i gorączkowo zaczęła sprawdzać klatkę piersiową Michaela. „Wszystko dobrze,” powiedziała. „Michael? Michael!” Otworzył swoje niebieskie oczy, zamrugał i powiedział, „Eve?” jego głos był szokująco słaby, ale żył. Myrnin grzebał w kieszeniach swojego wielkiego płaszcza – było w nim pełno kieszeni, niektóre z nich były porwane i luźne – i wyciągnął z jednej małą zakorkowaną fiolkę z jakimś proszkiem. Wsparł głowę Jesse na swoich kolanach, a zębami wyciągnął z buteleczki korek, po czym wysypał jej zawartość na palącą się dłoń Jesse. Zapłakała i wygięła się w górę, a on przycisnął się do niej, kiedy ta wiła się i walczyła. „Spokojnie, droga pani, spokojnie, zaraz przestanie, ból zaraz minie, to powstrzyma srebro i uzdrowi twoją ranę, choć blizny mogą trochę zająć – spokojnie, Lady Grey, bądź spokojna. .” Lady Grey? Znał Jesse – cóż, oczywiście, że znał, prawda? Przecież została tu wysłana z Morganville przez Amelie. Ale wciąż. Claire zamrugała, bo nigdy nie widziała Myrnina zachowującego się tak. . delikatnie. Albo tak formalnie. Jesse wzięła długi, drżący wdech i się do niego uśmiechnęła. Cokolwiek jej dał, działało. Rana wciąż była całkiem poważna, ale z jej uśmiechu i tego, że z każdą chwilą stawała się coraz silniejsza, można było wywnioskować, że ból ustał. Myrnin położył jej dłoń na policzku w opiekuńczym geście – coś czego Claire nie mogła sobie przypomnieć, żeby wcześniej robił. Przynajmniej nie w taki sposób. „Cóż,” powiedziała Jesse z nutą w jej głosie, której wcześniej nie było. „To rzadka przyjemność widzieć Cię poza Twoją jaskinią, mały pająku.”

„I jeszcze rzadsza widzieć Ciebie w takim stanie, Lady Grey. Odważny czyn. Bardzo odważny.” „Głupi, jeśli chłopak by tego nie przeżył,” odpowiedziała. „Och, już wystarczy, zostaw moją dłoń. Srebro wciąż pali, ale nic mi nie będzie. Jestem za stara, żeby mogło mi wyrządzić jakąś poważną szkodę.” „Nie wyglądasz na więcej niż tysiąc,” powiedział Myrnin. O Boże, pomyślała Claire. Czy on z nią flirtował? Cóż, jeśli tak, nie mogła go za to winić. Jesse była. . dość oszałamiająca. Michael próbował usiąść, a Shane i Eve próbowali go od tego odwieść; Claire przyłączyła się do nich i kiedy stało się jasne, że 'nie' nie było wykonalne, pomogła im go usadzić. „Hej,” powiedziała, „nie miałeś przypadkiem zatrzymać kłopotów, a nie się w nie pakować?” „Taki był plan,” powiedział Michael i zakaszlał; ten dźwięk był niepokojąco mokry. Eve wyciągnęła garść chusteczek z pudełka na stoliku, a kiedy odsunęła je od jego ust, były całe w świeżej, czerwonej krwi. Ale zdawał się czuć już lepiej. „Myślę, że byłem tego tak blisko jak swojej śmierci.” „Ledwo co,” zgodził się Shane. „Słyszałeś kiedykolwiek o kimś, kto wkłada do kołka zapalnik ze srebrem?” „Nigdy,” odpowiedział Michael, „ale byłby to całkiem niezły pomysł, gdyby ten kołek nie znajdował się w mojej klatce piersiowej.” „Taaa, dokładnie to sobie pomyślałem.” Shane ścisnął jego ramię i kucnął do poziomu jego oczu. „Wszystko w porządku bracie?” „Jest okej. I miło mi widzieć, że zachowujesz tradycję wdawania się w bójkę na śmierć i życie, nawet w miłym, cywilizowanym świecie.” „To nie była moja wina.” Michael tylko potrząsnął głową. Wciąż był bardzo blady, a jego oczy były

przekrwione. Trzymał Eve za rękę i ją pociągnął, żeby wyszeptać coś Eve na ucho. Pokiwała głową i zwróciła się do Petea – który wciąż stał w dokładnie tym samym miejscu co wcześniej, próbując zrozumieć co tu się właściwie stało. Miał dobry powód, pomyślała Claire. Wcześniej mógł się martwić jedynie o zseksioną (org. sexed–up – przyp.tłum.) pościel, a teraz w jego mieszkaniu nagle znajdowały się wampiry, w tym ranne i wielka plama ściekającego srebra na jego ścianie. Nawet dla kogoś, kto znał Jesse, ten nagły zjazd nieumarłych mógł być nieco zbyt wielkim wyzwaniem. „Wybacz,” powiedziała do niego Eve. „Masz może, ach, plazmę? W workach?” Pete blado się na nią spojrzał, ostatecznie odwrócił się od niej plecami i podszedł do fotela. Usiadł, oparł głowę na rękach i wyłączył się z rzeczywistości. „To chyba znaczy nie,” powiedziała Eve. „W porządku. Wybaczcie ludzie, ale on musi się pożywić, a ja zamierzam zgłosić się na ochotnika. Więc jeśli jesteście wrażliwi, lepiej się odwróćcie.” Claire tak zrobiła, choć nie tyle z powodu jej wrażliwości na krew, co z powodu tej intymnej według niej sytuacji. Shane również się odwrócił, po czym rozejrzał się po pokoju. Oliver oglądał pozostałości po kołku, uważając, aby nie dotknąć resztki wyciekającego z niego srebra. Myrnin i Jesse zdawali się dobrze bawić. „Cóż,” powiedział Shane, „przynajmniej nie jesteśmy już w tym bagnie sami. Najwidoczniej, policja może być teraz naszym najmniejszym problemem.” Objął ją ramieniem i przyciągnął ją do siebie, a ona mu się poddała. „Wszystko w porządku?” „Tak,” odpowiedziała i zadrżała. „To wszystko było szybkie. I gwałtowne.” „Myślę, że Pete ma migrenę. No i nie jestem pewien, czy to srebro zejdzie z jego dywanu.”

Jesse wstała, zanim zdążył dokończyć zdanie i poszła do małej łazienki, wracając po chwili z rolką bandażu. Wręczyła ją Myrninowi, który wziął ją, kiedy uniosła brwi. „Mógłbyś?” poprosiła go. Schylił się trochę, wziął bandaż i pewnie trzymał jej dłoń, owijając ją bandażem. Był w tym całkiem niezły, zauważyła Claire; zapewne miał wiele doświadczenia z leczeniem urazów, a w tym przypadku nie miało znaczenie czy chodziło o wampira czy człowieka. Opatrunki były takie same. Przerwał drugi koniec bandażu na dwie części, ciasno je zawinął i zawiązał; to, Claire była pewna, dzięki jego doświadczeniu w czasach, gdzie rzeczy takie jak taśma klejąca czy plaster nie były jeszcze wynalezione. Kiedy skończył, wygładził delikatnie opatrunek i położył swoją rękę na jej dłoni. Jesse posłała mu szeroki uśmiech, a blade policzki Myrnina zrobiły się czerwone. Puścił ją. „Już dobrze.” powiedział. „Moja Pani.” „Mój lordzie,” odpowiedziała i skłoniła się całkiem nisko, biorąc pod uwagę to, że miała na sobie jeansy i głęboko wyciętą czarną koszulkę. Jej czerwony warkocz opadł jej na ramię, kiedy ta przez rzęsy spoglądała na Myrnina. Claire pomyślała, że Jesse musiała ćwiczyć flirt przynajmniej przez jakieś kilkaset lat. Biedny Myrnin. Był w tym zdecydowanie gorszy i bardzo wyszedł z praktyki, bo odchrząknął i odwrócił się do niej plecami – nie za bardzo odpowiednie zakończenie tej rozmowy – i powiedział „Claire. Ze mną.” Automatycznie chciała za nim podążyć do kuchni, ale Shane jej nie pozwolił; jego mocny uścisk zatrzymał ją na miejscu, więc Claire spojrzała na niego marszcząc brwi. „Nic mi nie będzie,” powiedziała. To co widziała w jego twarzy nie było zazdrością, albo zmartwieniem, ani nic w tym stylu; to była przezorność, czysta i prosta. Wszystko dzisiaj było strasznie pogmatwane. Doskonale wiedziała jak

się czuł, chcąc spowolnić trochę bieg wydarzeń i sprawić, żeby to wszystko było bardziej zrozumiałe. „Pozwól mi z nim porozmawiać i zobaczyć, czy jestem w stanie coś z tego wszystkiego zrozumieć.” „Zamierzasz rozmawiać z Myrninem,” powiedział Shane. „Myślę, że prosisz o zbyt wiele.” Ale puścił ją, więc poszła za swoim przyjacielem, szefem i bólem głowy do małego kuchennego obszaru. W międzyczasie spojrzała na Michaela i Eve; skończył już pić z nadgarstka Eve i używał przyniesionego przez Jesse bandaża, aby opatrzyć małe ranki na ręce swojej żony. Kiedy patrzył na Eve, w jego oczach mogła zobaczyć wrażliwość, wdzięczność i więcej niż trochę bólu. Nikt kto wierzył, że wampiry nie miały uczuć, jak prawdziwi ludzie, nigdy nie spotkał Michaela Glassa. Odeszli od pozostałych, jak najdalej mogli i Claire starała się stać od Myrnina w odległości przynajmniej kilku stóp. Fuj. Gdzie on się podziewał, na miejskim wysypisku? Ale patrząc na jego ogniste spojrzenie, było jasne, że w tym momencie higiena nie była ich największym problemem. „Ty i Irene,” zaczął Myrnin. „Co zrobiłyście?” Claire się cofnęła, ponieważ zaskoczyła ją jego reakcja. „Nic!” powiedziała i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Wiedziała, że wyglądało to na gest obronny, ale nie dbała o to. „To Ty jesteś osobą, która mnie tu wysłała, Myrnin, więc nie wiń mnie, jeśli coś poszło nie tak. Ja tylko chciałam iść na studia!” „I wszystko tak dobrze się ułożyło!” powiedział. „Ufałem Irene bezgranicznie. Była moim szpiegiem w normalnym świecie i pomagała nam ukrywać naszą prawdziwą naturę przed tymi, którzy się tym interesowali.” „Tak jak rząd?” Myrnin nie odpowiedział. Nie potrafił stać w spokoju i akurat teraz przestał niespokojnie przestępować z nogi na nogę, aby podejść do szafki i zacząć po kolei otwierać wszystkie szafki. Claire przypadkowo dostrzegła w

jednej z nich niezwykłe odpadki, a widelce i łyżki w kolejnej. Nie szukał niczego specjalnego, po prostu musiał się kręcić. „Irene zawsze miała jakieś sprawy z rządem,” powiedział. „Ale to aż do niedawna nas nie dotyczyło.” „Po prostu powiedz mi o co chodzi! Co sprawiło, że opuściłeś Morganville i przybyłeś tu całą drogę? Wiem, że Oliver już podróżował – wpadłeś na niego, czy to on Cię odnalazł?” „Trochę za dużo pytań naraz. O, patrz, ma masło orzechowe. Lubisz masło orzechowe?” „Myrnin!” „Ale jest takie chrupiące. .” Spojrzała na niego z niewypowiedzianą frustracją, więc włożył słoik z powrotem do spiżarni i zamknął drzwi. Na drzwiczkach było kilka gumek recepturek, więc zdjęła parę i zaczęła się nimi bawić. To było dobre. Było na pewno mniej rozpraszające dla nich dwojga. „Wyjechałem z Morganville, ponieważ przechwyciłem wiadomość, w której ktoś twierdził, że ma niezaprzeczalny dowód na istnienie wampirów.” „Och, Boże, Myrnin, znalazłeś to na internecie? Nie można wierzyć we wszystko co jest tam umieszczone.” „Wiem o tym! I nie, nie uwierzyłem w to. Przynajmniej nie na początku. Ale to nie był nadpobudliwy fan wysyłający filmiki dla swoich przyjaciół; to był doktor, który przygotowywał pracę naukową. Tak przy okazji, to był Alert Google.” Wydawał się być absurdalnie dumny z tego, że umiał się nim posłużyć. „Zlokalizowałem go w Bostonie. Czułem, że musi być jakiś powód, dla którego taka rewelacja znajdowała się tak blisko Irene, więc do niej zadzwoniłem. Nie odebrała.” „Ludzie tak czasami robią. To nie znaczy, że -” „Wysłałem Cię tutaj, Claire. Wysłałem Cię do Irene, dla Twojego

bezpieczeństwa. I bałem się. . bałem się, że mogła nas zdradzić. Może nawet przez przypadek. Jeśli istnienie wampirów wyszłoby na jaw i zostałoby wzięte na poważnie, to byłaby tylko kwestia czasu, zanim pojawiłaby się również informacja o Morganville. Kontrolujemy takie wydarzenia; musimy, bo w przeciwnym razie już by nas nie było. Normalnie Oliver zająłby się agentami, by się tego dowiedzieć, ale Oliver był, ach, niedysponowany. .” „Masz na myśli wygnany.” „Tak, tak, ale nie mogłem czekać, aż Amelie zdecyduje się kogoś wysłać, aby uporał się z tym kryzysem. Znam Irene i miałem dobre przeczucie gdzie szukać Olivera. Myślałem, że we dwójkę łatwo sobie z tym poradzimy.” „I jak wam poszło?” W niepohamowanym odruchu, porwał jedną z gumek, która spadła na podłogę. Druga była mocniejsza, ale zbyt mocno je naciągał. „Niezbyt. . dobrze,” przyznał. „Wciąż nie byłem w stanie znaleźć tego doktora, którego Google zlokalizowało tak łatwo. Ludzki świat jest bardziej dezorientujący, niż sądziłem. I Oliver nie współpracował tak jakbym tego chciał. Wtedy Amelie postanowiła ściągnąć mnie z powrotem do Morganville. Wszystkie te rzeczy były bardzo stresujące.” Claire westchnęła i zwalczyła niemal niemożliwy do powstrzymania impuls, aby nim potrząsnąć. „Powiedz mi co się stało dziś.” Zamrugał i nerwowo owinął sobie gumkę wokół nadgarstka. „Oliver i ja próbowaliśmy znaleźć tego doktora w jego biurach, ale go tam nie było. Oliver wdał się w dyskusję z kimś, kto nazwał nas bezdomnymi próżniakami i próbował nas opluć. Starałem się zapobiec popełnieniu przez niego jakiejś głupoty, ale obawiam się, że dla naszego dręczyciela, nie był to zbyt udany dzień. Potem poszliśmy do domu doktora, ale znowu go nie zastaliśmy. Byłem nieco zagubiony.

Generalnie nie zwykłem tak bardzo się wysilać.” Podszedł do kranu i zaczął na przemian go odkręcać i zakręcać. Claire miała nikłą nadzieję, że wykorzysta okazję, żeby się umyć, ale ewidentnie nie przyszło mu to do głowy. „Michael znalazł nas, kiedy próbowaliśmy spotkać się z Irene; zabroniono nam wejścia na uniwersytet ze względu na nasz ubiór i ogólny wygląd, więc obiecał pomóc nam w znalezieniu motelu, gdzie moglibyśmy się umyć. Eve powiedziała, że zdobędzie dla nas nowe ciuchy.” To byłoby interesujące. Claire oddałaby każde pieniądze, aby zobaczyć co Eve by wybrała dla Olivera, a jeszcze bardziej Myrnina. To by przynajmniej było szalenie zadziwiające. „Podejrzewam, że nie wszystko się wam udało,” powiedziała Claire, „skoro wciąż cuchniesz i nosisz łachmany.” Myrnin spojrzał na siebie i westchnął. „Proszę o wybaczenie. Życie potrafi być okrutne. Tak, byliśmy śledzeni przez faceta w jakimś wielkim pojeździe od kiedy tylko opuściliśmy teren uniwersytetu. Kiedy dojechaliśmy do motelu i czekaliśmy na klucze do pokojów, zostaliśmy bez ostrzeżenia zaatakowani. Michael wziął na siebie kołek wymierzony w Olivera, który w tym czasie był zajęty kolejnym; nie od razu wiedzieliśmy, że nie jest to tylko drewno. Ale Oliver już kiedyś coś takiego widział i powstrzymał mnie, kiedy chciałem go wyciągnąć. Pamiętałem, że Lady Grey tu była, pilnując Irene, więc poprosiłem ją o pomoc. A ona przywiozła nas tutaj.” „Śledzili was tu?” „Nie,” Myrnin zdawał się być tego pewien, a Claire przez chwilę się nad tym zastanawiała, dopóki do niej dotarło. Po prostu nie było nikogo, kto mógłby ich dalej śledzić, nie pozwolili na to. „Ale nie sądziliśmy, że czekanie na przyjazd policji będzie dobrym posunięciem. Jesse myślała, że to będzie najbezpieczniejsze miejsce. Nie spodziewałem się spotkać tu Ciebie.”

„Dla nas to też był paskudny ranek,” powiedziała Claire. „Moją przyjaciółkę porwano, a policja uważa, że Shane i ja możemy mieć z tym coś wspólnego.” „Naprawdę? A macie?” „Nie! Niby dlaczego mielibyśmy to robić?” Myrnin wzruszył ramionami. „Nie wiem, ale musiałem zapytać. Ta Twoja przyjaciółka, czy ona wie coś o wampirach?” „Zupełnie nic. Nie wierzy w ich istnienie. Nawet nie w ten sposób 'może to prawda', który zdaje się dominować u większości studentów.” „Hmmm. Więc jej zniknięcie może nie mieć z nami nic wspólnego, dlatego też nie musimy się o to martwić.” „Słucham? Nie musimy się martwić? To moja przyjaciółka!” Jej wybuch zdawał się zaskoczyć Myrnina, który zmarszczył się i przestał naciągać gumkę, jakby skupił się całkowicie na niej, przynajmniej na chwilę. „Jesteśmy w niebezpieczeństwie Claire. Bardzo realnym niebezpieczeństwie. Irene powiedziała, że Twoje urządzenie zniknęło z jej laboratorium; ktoś bardzo wiarygodny zamierza przedstawić światu dowody wampiryzmu, być może włączając w to prawdziwe żywe okazy. To rzeczy, na które nie możemy pozwolić, dla naszego własnego dobra i życia. Musimy znaleźć tych ludzi, powstrzymać ich i wymazać wszelkie informacje na temat tego przedsięwzięcia; takie rzeczy są niczym nowotwory i muszą zostać wycięte, zniszczone. Rozumiesz?” „Rozumiem, że dzieje się tu więcej niż to, w co jesteś zamieszany,” powiedziała. „Dr Anderson ma układy z jakimiś strasznymi szpiegami, którzy – zapewne nieprzypadkowo – byli w moim domu, kiedy myśleli, że mnie tam nie ma,

szukając czegoś czym mogło być VLAD. A potem moja przyjaciółka zostaje porwana przez jakiś facetów w furgonetce? Zdaje się, że przeszli do kolejnego etapu, do mnie. Może jest to powiązane z planami twojego doktorka.” „Jeśli tak, jeśli jest w to zamieszany rząd, to mogiła Claire, doprawdy.” „Więc jednak nie rak.” „Nie, wciąż bardzo jak rak. Ale będę potrzebował o wiele większego skalpela.” Miała nadzieję, że nie mówił tego dosłownie; z Myrninem nigdy miało się pewności. „Nic z tego się teraz nie liczy. Musimy po prostu jak najszybciej opuścić to miejsce i znaleźć Irene. Jest dokładnie tym, co nasi wrogowie, jeśli nimi są, będą potrzebować – człowiek z ogromną wiedzą na temat wampirów. Ma znajomości i jest wiarygodna. Nie możemy pozwolić na to, żeby trafiła w ich ręce.” Logika Myrnina była często zawiła, ale tym razem zdawał się mieć rację. Dr Anderson była zagrożona; jeśli tak wiele działo się naraz, musiała zostać przeniesiona w bezpieczne miejsce zanim ponownie coś się zdarzy. Zanim będziemy mogli uratować Liz, pomyślała jakaś część Claire, ale wiedziała, że nie może pomóc Liz, nie w tej chwili. Przyszło jej do głowy, żeby zapytać Myrnina o najważniejszą rzecz. „Jak nazywa się ten doktor? Ten, który ma dowód na istnienie wampirów?” „Aaa, Dr Patrick Davis,” powiedział. „Wątpię, że wiesz coś na jego temat.” „Cóż,” powiedziała Claire, „w takim razie się mylisz.” Nagle wszystkie kawałki układanki zaczęły do siebie pasować, ale tworzyły niezbyt ładny obrazek. ROZDZIAŁ 10 cz. II Oliver podszedł do nich i rzucił Myrninowi zniecierpliwione spojrzenie. „Jeśli skończyłeś już plotkować ze swoją małą przyjaciółeczką, to musimy opuścić to miejsce.” powiedział Oliver. „Teraz. Najwidoczniej ten idiota Shane

wpakował się w kłopoty z policją. Z pewnością prędzej czy później go namierzą, jeśli tylko nie są kompletnymi durniami.” „Zatem powinniśmy zostawić tu Shanea,” powiedział od niechcenia Myrnin. „To znacznie uprości naszą sytuację.” „Nie!” krzyknęła Claire. „Zostawcie go, a ja również zostanę. I nie sądzę, żeby Eve i Michaelowi się to też podobało. Możecie śmiało ich przekonywać.” Myrnin wyglądał na skłonnego próbować, ale Oliver stanowczo go uciszył. „Nikogo nie zostawiamy. A Shane wie tyle, jeśli nie więcej, co inni o Morganville; nie możemy go zostawić. Byłby kopalnią informacji.” „Nigdy by nic nie zdradził.” powiedziała Claire. „Wszyscy sypią,” stwierdził Oliver. „Pytania brzmi, czy mówią wtedy prawdę? Nie ufam rodowodowi chłopaka. Jego ojciec miał na niego wpływ i wciąż to widać, a ja nie jestem pewien, czy nie chciałby poświęcić Morganville dla pamięci swojej rodziny. Więc idzie z nami i koniec tematu.” Nagle – Claire musiała się przyznać do tego, że o nim zapomniała – wstał Pete. Był to tak niespodziewany ruch, że wszyscy skupili na nim swoją uwagę. Wyglądał blado, ponuro i był bardzo spięty. „Jesse, wiem, że mówiłem, że nie mam nic przeciwko całej tej zwariowanej wampirzej rzeczy, ale teraz to już całkiem nowy poziom. Czego ode mnie oczekujesz, po prostu. . mam się z tym uporać?” „Tak,” odparowała Jesse. Starała się być delikatna, ale stanowcza. „Wybacz Pete, ale musisz. Nie chcę, żeby coś Ci się stało.” „Myślisz, że mogłabyś mi coś zrobić?” „Myślę, że nie będę musiała,” powiedziała, „I znowu, przepraszam. Chodź z nami. Zostawienie Ciebie tutaj, będzie pozostawieniem Cię na pastwę ludzi, którzy nas szukają, a już przecież widziałeś do czego są zdolni. Przyjaciółka

Claire i zamach na życie Michaela. . oni nie będą się z Tobą tak łagodnie obchodzić. Jeśli pójdziesz z nami, będę mogła Cię ochronić.” Pete nagle szeroko się uśmiechnął. To był ponury rodzaj uśmiechu, ale przynajmniej miał coś wspólnego z zabawą. „Nie przywykłem do słyszenia tego od dziewczyny, wiesz.” „Nie jestem dziewczyną.” powiedziała Jesse i uniosła jedną brew. „Jestem?” „Ledwo,” powiedział Myrnin. W następnej chwili zdawał się być zażenowany i stanowczo wskazał na drzwi. „Naprzód.” Claire przystanęła na chwilę przy Eve i Michaelu i szybko uścisnęła przyjaciół. „Dobrze się czujesz?” zapytała Michaela. Skinął jej. „Wystarczająco dobrze, żeby dać sobie radę?” „Jest w porządku,” powiedział, co prawdopodobnie było taką prawdą, jak to co zawsze mówił Shane, kiedy był w podobnej sytuacji. „Shane, koleś, kto Cię tak sprał?” „Twoja stara (w oryg. 'your grandma' ale raczej ma to taki wydźwięk, jak u nas to – przyp.tłum.),” odparował Shane. „Chodźmy.” Claire nie pamiętała o swoim telefonie, dopóki nie zadzwonił – wtedy spanikowała, ponieważ jeśli policja jej szukała, jej komórka była niczym neon mówiący TUTAJ JESTEM, PRZYJDŹCIE MNIE ARESZTOWAĆ. Złapała ją i spojrzała na wyświetlacz, po czym odebrała, choć numer był nieznany. „Halo?” Cała nadzieja, że może to być pomyłka, zniknęła kiedy usłyszała szybki, przerażony oddech po drugiej stronie. „Claire?” był to cichy szept, ale wiedziała, że to głos Liz. „Claire, jesteś tam?” głos jej przyjaciółki był przerywany i drżący, jakby bała się zostać podsłuchana. „Liz? Liz, to ja! Gdzie jesteś?” Claire zasłoniła wolne ucho, kiedy Shane zaczął ją o coś pytać i odwróciła się od wszystkich, by skoncentrować się na

słuchaniu. „Liz, słyszysz mnie?” „Musisz mnie stąd wydostać, proszę, Claire, błagam, wydostań mnie stąd. .” była zdesperowana i wystraszona. „Zabrali mnie z domu. Derrick starał się ich powstrzymać, ale -” „Derrick był z nimi?” „Nie, nie, zobaczył ich i starał się mi pomóc, ale wzięli go gdzieś, a mnie wsadzili do jakiegoś ciemnego miejsca z – z czymś – czuję się słabo, strasznie kręci mi się w głowie, błagam, musisz mi pomóc. .” Zaczęła płakać i serce Claire się ścisnęło. Było w niej coś z przerażonej małej dziewczynki, czego nie mogła znieść. „Przyjdę,” obiecała. „Powiedz mi gdzie jesteś, kochanie.” „Ja -” Liz złapała długi, ostry oddech i przez długą chwilę była cicho. Kiedy znowu się odezwała, była jeszcze bardziej cicha i mówiła szybciej. „Zabrałam telefon jednemu facetowi, który przyszedł mnie sprawdzić, ale niedługo zauważą, będą wiedzieć. . jestem w tunelach, w tunelach parowych (nie pytajcie, bo nie wiem – przyp.tłum.), pod przechowalnią biblioteki. . o Boże, idą. .” To był jej ostatni szept i wtedy Claire usłyszała jej płacz i łoskot, a wtedy połączenie zostało przerwane. Kiedy się obróciła, zobaczyła, że wszyscy na nią patrzą. Shane, Eve, Pete: ludzie. Oliver, Myrnin, Michael i Jesse: wampiry. Czekając na jakieś wiadomości. Powiedziała „Tunele pod przechowalnią biblioteki. Teraz. Moja przyjaciółka ma prawdziwe kłopoty.” „Pomyślałaś o tym, że to może być pułapka?” „Tak,” odpowiedziała Claire. Otworzyła tył swojego telefonu i wyjęła kartę SIM, którą wysoko uniosła. „Jeśli pozwolili jej użyć telefonu, żeby do mnie zadzwoniła, będą chcieli namierzyć to. Muszę sprawić, by była najdalej od nas jak to tylko możliwe.” „Momencik.” powiedział Myrnin, otworzył drzwi i już go nie było. Wszyscy

patrzyli po sobie, czekając i w kolejnej chwili był już z powrotem. Niosąc bardzo wkurzonego gołębia. Claire martwiła się co zamierza zrobić z biednym ptaszkiem, kiedy podał go Eve do potrzymania – skrzywiona, trzymała go jak najdalej od siebie – i ponownie wziął bandaż, którym opatrywał dłoń Jesse, by użyć go do przywiązania karty SIM do nóżki gołębia. „Nauczyłem się jednego przez lata komunikowania się ze sobą za pomocą ptaków.” Odebrał Eve gołębia i znowu zniknął na zewnątrz, po czym wrócił cały zadowolony z siebie i wytarł ręce o swoje spodnie. Fuj, odchody gołębia. „Będzie leciał całe mile, żeby tylko się ode mnie oddalić.” „Taki sam wpływ masz na ludzi,” powiedział Oliver. „Umyj ręce.” Myrnin obrzucił go morderczym spojrzeniem, ale Claire bezgłośnie powiedziała do niego proszę, więc mimo wszystko poszedł to zrobić. Potem, bez kolejnych dyskusji, ruszyli. Do tuneli. System tuneli MIT był legendarny; studenci używali szerszych jako schronienie i przejścia podczas ostrych zim w tamtejszych regionach, a hakerzy wykorzystywali je dla własnych celów. Ale nawet jeśli, zawsze były jakieś nowe obszary do odnalezienia – jakieś długo zapomniane i zamknięte, jak sławne murowane prysznice albo grób zapomnianej drabiny. Claire sprawdziła mapę przez internet, na telefonie pożyczonym od Michaela, ale nie znalazła żadnych tuneli pod przechowalnią biblioteki, która znajdowała się na drugim końcu kampusu. . ale to nie znaczyło, że ich tam nie było. Tylko, że zostały odcięte od reszty. W skrócie, idealne miejsce, żeby kogoś ukryć, bo ze swoich krótkich wizyt w tunelach Claire szybko nauczyła się, że są bardzo hałaśliwe. Więc kilka krzyków nie zwróciło by szczególnej uwagi, nawet jeśli nieopodal byłby ktoś, kto mógłby je usłyszeć. „Do diabła z tym nonsensem,” powiedział Oliver, kiedy stali w cieniu budynku; było późno i wystarczająco chłodno, by drżeć z zimna. „Sztuczna

ostrożność gwarantuje porażkę. Chodźcie.” Ruszył do drzwi na wprost, na co Claire nie miała najmniejszej ochoty, ale naprawdę nie miała wyboru – iść za nim, albo nie, a Oliver miał wrodzony talent przywództwa. Jednak Jesse, była bardziej mózgiem taktycznym, więc odciągnęła Petea, Michaela i Shanea na bok. „Tylne drzwi,: powiedziała. „Claire, Ty, ja i Twoja dziwna przyjaciółka -” „Eve,” obie powiedziały jednocześnie i Eve wyciągnęła rękę do żółwika. „Albo, możesz na mnie mówić Eve Wspaniała, Pani Swoich Włości. W skrócie Eve.” Jesse się uśmiechnęła, to był prawdziwy uśmiech, który obejmował również oczy. „Bardzo miło mi Cię poznać, Pani Eve. Ach, więc to Ty jesteś tą, która poślubiła wampira?” „Jestem aż tak sławna?” „Wystarczająco, w kręgu nieumarłych, mamy strasznie mało nowych plotek. No i może Cię nie zdziwi, ale nasze środowisko nie będzie zbyt zadowolone, kiedy będziesz wyprawiać przyjęcie z okazji rocznicy ślubu. Mam nadzieję, że Ci to nie przeszkadza.” „Niezbyt,” powiedziała Eve, „choć mogłabym coś na tym zarobić. Dla odmiany chciałabym coś zyskać na moim przeżyciu.” „Chyba mogłabym Cię polubić, dziewczyno.” „Ja Ciebie też, Ruda. Wydajesz się wyszczerzać kły mniej niż reszta tobie podobnych, z którymi miałam w zwyczaju się spotykać. Serio, dlaczego większość tak młodo wyglądających wampirów, zachowuje się tak strasznie babciowato (w sensie ich poglądów.. - przyp.tłum.)?” „Bo wampiry rodzą się egoistami, a potem to się tylko pogłębia,” odpowiedziała Jesse. „Prowadzi to do paskudnego konserwatyzmu.”

„Eee – Jesse, co do tych Daylightersów, o których mówiłaś wcześniej. .” zaczęła Claire. „Skomplikowany i obszerny temat, o którym nie mamy czasu teraz rozmawiać,” odparowała Jesse. „I mam nadzieję, że to nie oni za tym stoją. Ale w skrócie, jest to grupa, która wierzy w istnienie wampirów, a także w to, że najlepsze są martwe. To coś nad czym pracują przez ostatnie parę lat.” „Słuchaj, to bardzo interesujące, ale przed pidżama party i zaplataniem sobie warkoczyków, może powinniśmy, no nie wiem, pokazać chłopakom jak to się robi?” zaproponowała Eve. „Wspaniały pomysł.” Jesse sięgnęła do swojej skórzanej kurtki i wyciągnęła imponujący nóż – jakieś sześć cali (około 15 cm – przyp.tłum.), imponująco wygięty. Miał wyraźnie lśniące ostrze, które wydawało się ostre na tyle, by przeciąć tytan. . i wyglądał bardzo znajomo. Claire miała taki sam w swoim plecaku. Jesse trzymała swój w lewej zdrowej ręce. „Panie przodem.” „ATy masz jakąś imponującą broń?” zapytała szeptem Eve, kiedy zmierzały w stronę Olivera. „Ta,” powiedziała i się uśmiechnęła. Eve wyglądała na zbitą z tropu. „Cóż, w takim razie, ja mogę rzucić jakąś złośliwą uwagę. Zmiażdżę ich moim błyskotliwym dowcipem.” Oliver był zajęty przy drzwiach, które otworzył zbijając cienką szklaną szybkę. Nie było to subtelne, ale na pewno skuteczne i mimo że pewnie gdzieś włączył się alarm, Claire nie słyszała żadnego dźwięku potwierdzającego jej przypuszczenia. Oliver wszedł do środka, a ona podążyła za nim, miażdżąc butami odłamki szkła leżące na podłodze. „Szukaj takiej jakby mechanicznej szafy,”

powiedziała. „Może nie być oznaczona. Skupcie się na dźwięku szumu powietrza, kompresorów albo czegoś w tym stylu.” „Tędy.” powiedział Oliver i ruszył w głąb sali pewnym siebie krokiem. Znalazł schody prowadzące w dół i nimi zszedł; na końcu betonowego korytarza znajdowały się nieoznaczone podwójne drzwi, pomalowane na ciemny beżowy kolor. Nie miały klamki, a jedynie dziurkę na klucz. Przez chwilę się krzywił, po czym – ponownie – wybrał najprostszy sposób radzenia sobie z problemem. Uderzył drzwi. Jego pięść przebiła się przez cienki metal, chwycił poszarpane drzwi i szarpnął, by je otworzyć. Coś pękło, pewnie zamek i drzwi się otworzyły. Całe to rozwalanie drzwi, zorientowała się Claire, nie było do końca łatwe i przyjemne; jego ręka była cała we krwi, a knykcie wyglądały na zniekształcone. Trochę się skrzywił i nacisnął na niektóre kostki, żeby kości wskoczyły z powrotem na swoje miejsce, po czym wytarł je o swoje brudne ciuchy. Zdążyły się już do tej pory zamknąć. Zobaczył szeroko otwarte oczy Claire i posłał jej złowrogi uśmieszek. „No co?” zapytał. „Jesteśmy tu przecież po Twoją przyjaciółkę. Prawdopodobnie nie powinnaś się tym przejmować.” „Nie zwracaj na niego uwagi,” powiedziała Jesse. „Zawsze był złośliwym, płytkim facetem. Naprawdę nie wiem co ktoś może w nim widzieć.” „Cicho. Byłaś królową tylko przez dziewięć dni. A przeżyłaś swoją własną egzekucję tylko dlatego, że uratowała Cię Amelie, gdyby nie ona, nie obrażałabyś mnie teraz. Ścięcie jest końcem zarówno dla ludzi jak i wampirów.” To, pomyślała Claire, był początek całkiem interesującej historii, które nie pasowała do nowoczesnego wyglądu Jesse, ale teraz nie było czasu na zadawanie pytań. „Nie powinniśmy zaczekać na resztę?” zapytała Claire. „Chcesz znaleźć swoją przyjaciółkę żywą?” zapytał Oliver, co rozstrzygnęło sprawę. Pete, Shane i Michael będą musieli ich dogonić.

Pokój techniczny był zimny i ciemny, ale Eve miała ze sobą kilka małych latarek LED, których z Claire użyły, by widzieć gdzie idą, kiedy wampiry zniknęły w ciemności. Hałas od wentylatorów, który na zewnątrz był ledwie zauważalny, tu urósł do okropnego ryku, gdy szli między rzędami metalowych przewodów i kolorowych kabli; po zobaczeniu krótkiej szczotki płonących przewodów z nieizolowanej rury, Claire zaczęła bardziej uważać. Ponadto było tam też pełno ostrych krawędzi. To byłoby niebezpieczne miejsce na walkę – zbyt wiele rzeczy, w które mogło się uderzyć i spalić żywcem. Niezdarność równie zabójcza jak przeciwnik. Ale na szczęście nikogo tu nie było. Same przewody, rury i panele kontrolne, lekko świecące wskaźniki i żarówki, nic innego. Nie było nawet kurzu. Claire zauważyła szczura przyglądającego im się ze zdumieniem (i pewnie oburzeniem) ze szczytu jednej wiązki przewodów; uciekł jak tylko na niego spojrzała, prawdopodobnie żeby zawiadomić całe Królestwo Szczurów, które pewnie istniało pod nimi, o ich obecności tutaj. . przez chwilę była rozproszona przez obrazek Szczurzego Króla siedzącego na tronie, który wyobraziła sobie w myślach; miał gigantyczną koronę, a otoczony był przez grono innych szczurów, które wszystkie sekretnie planowały go zabić i zająć jego miejsce. Bo jeśli czegoś nauczyła się po pobycie w Morganville, to na pewno tego, że władca nigdy, ale to nigdy nie mógł się odprężyć. Nagle Oliver stanął i to samo zrobiła Jesse, która szła zaraz za nim; jej blada, chuda ręka uniosła się w geście, który Claire znała z przygód z Shanem, a znaczył stój gdzie stoisz i się nie ruszaj. Ona i Eve natychmiast się zatrzymały, gotowe na wszystko, a po chwili Jesse pokiwała do Olivera i wskazała na swoją klatkę piersiową, a potem w prawą stronę. Skinął jej. Przemknęła do cienia. Oliver odwrócił się i wskazał na Claire a potem wskazał jej, że ma za nim iść.

Jako przynęta? To naprawdę nie był dobry moment na kłótnie, skoro wszystko działo się w takiej ciszy. Claire podążyła za nim oświetlając sobie drogę latarką; sprawiało to tylko, że ciemność dookoła niej stawała się bardziej gęsta i dusząca. Uważnie unikała niebezpiecznego zderzenia z wystającymi rogami metalu, które znajdowały się na poziomie jej oczu, schyliła się i czołgała się do przodu. Sufit zdawał się obniżać, a Claire słyszała słaby pisk, więc przypuszczała, że więcej szczurów zauważyło ich obecność. Claire uniosła latarkę wyżej, by zobaczyć dokąd dokładnie idzie i. . i zobaczyła Derricka. Derrick był martwy. I niewyobrażalnie blady. Na jego szyi widniały ogromne dziurki, a wokół nich skóra była obdarta. Jedna czerwona kropla spłynęła po jego szyi i spadła na beton; jego oczy były szeroko otwarte i zdziwione. Zmatowiały i pokryły się szarym nalotem – wyschły pod wpływem wystawienia na działanie powietrza. Claire złapała z trudem powietrze i odskoczyła do tyłu. Nic nie mogła na to poradzić; wpadnięcie na martwego mężczyznę, tutaj w tym okropnym miejscu, był czymś co obudziło w niej instynkty, których nie była w stanie kontrolować, nieważne jak bardzo się starając. Prawie uderzyła głową w ostry kawałek metalu, który wcześniej starała się ominąć, ale wyciągnięta ręka Olivera ją zatrzymała. „Cisza,” wyszeptał; ton jego głosy był niemal tak ostry jak ten metal. „Jest martwy już kilka godzin, nie można mu już pomóc. Coś jest tu z nami.” „Coś?” „Tak. Nie pachnie jak wampir, ale tak się porusza.” Brzmiało to. . złowieszczo. Claire zatrzymała się, by rozpiąć swój plecak i wyjąć ostry, błyszczący nóż, który dała jej Dr Anderson. Chciałaby mieć coś co miało większy zasięg, jak miotacz ognia Shanea, ale natychmiast zatrzymała bieg swoich myśli; Shane zawsze jej powtarzał, walczysz tym, co masz, a nie tym, co chciałabyś

mieć. „Za ciałem są drzwi. Idź je otworzyć. Może będziemy musieli szybko się stąd wynosić.” Znowu, była przynętą – ciepłą, żywą przynętą, którą wszystko, nawet wampir, uzna za atrakcyjną. I wiedziała, że chciał, żeby właśnie tak się zachowywała, jednocześnie wykonując strategiczne posunięcie. Jesse była gdzieś tam w cieniu ze swoim nożem; Oliver był maszynką do zabijania, nawet bez żadnej broni. I Eve, gdzieś za nim była więcej niż tylko zdolna pomóc, nawet nieuzbrojona. Nie tylko jej dowcip mógł być śmiertelny. Claire ostrożnie przeszła obok ciała Derricka – nie to, żeby postępowała dokładnie tak, jak w każdym horrorze – i ruszyła w stronę pojedynczych, małych drzwi na przeciwległej ścianie. Były za małe, żeby przejść przez nie na stojąco. Latarkę włożyła sobie do ust, aby nacisnąć klamkę, ale nic to nie dało- nie były zamknięte, tylko zaklinowane. Kolejne pchnięcie je uwolniło i otworzyły się w zadziwiającej ciszy. Spodziewała się przynajmniej niesamowitego skrzypnięcia, ale ktoś – co zmroziło jej krew w żyłach – musiał je naoliwić, aby przy otwieraniu nie robiły hałasu. A wtedy coś ją uderzyło, mocno i bez ostrzeżenia, z lewej strony, a jej latarka gdzieś odleciała. Claire nie miała nawet szansy na krzyknięcie; całe powietrze w płucach uleciało z niej, zanim jej struny głosowe zdążyły zareagować, a w następnej chwili leżała na plecach, z głową dzwoniącą od uderzenia w metalową rurę; nie mogła zrozumieć co się stało i coś na niej leżało, coś bladego, nagiego i okropnego, z oczami niczym szambo w ogniu i poczuła jego zimną ślinę na swoim gardle. To był tylko ułamek sekundy, ale niczym ujęcie z koszmaru: pozostałość istoty ludzkiej, z przesadnie rozwartą szczęką ukazującą swoje wampirze kły, będące szersze i dłuższe, niż kiedykolwiek widziała, wydłużone i gotowe do ataku. Nos był skurczony i spłaszczony, jak u nietoperza, uszy były małymi pomarszczonymi grudkami po bokach głowy, a jeśli to coś kiedykolwiek miało włosy, już dawno ich nie było. Niemożliwym było

stwierdzenie czy to kobieta czy mężczyzna; Claire nie mogła nawet myśleć o tym w taki sposób. A teraz to coś pochylało się do jej gardła. Zareagowała instynktownie, pchając nożem głęboko w jego klatkę piersiową. To pomogło – powstrzymało je od zbliżenia się do jej gardła. Ale to wciąż kłapało na nią zębami, nie umierając wystarczająco szybko. Zamknęła kurczowo oczy, co było dobre, ponieważ nie widziała co stało się potem, choć potem to wydedukowała. Zamiast lodowatego ugryzienia na swojej szyi, poczuła nagle nad sobą chłodne rozpryski jakiegoś płynu, który pachniał jak zjełczałe mięso, które leżało w lodówce kilka miesięcy. Ciężar stworzenia zniknął i Claire zwinęła się w pozycji embrionalnej przy ścianie, próbując powstrzymać odruchy wymiotne. Głowa tego czegoś odbiła się obok jej biodra i poturlała się dalej. Odcięta przez bardzo ostry nóż Jesse. „Claire. Claire!” Powiedział spokojny i opanowany głos Jesse, która złapała ją za ramię. „Wstawaj. Musimy iść, szybko.” To było niemal niemożliwe, żeby pozbyć się szoku po tym paskudnym wydarzeniu tak szybko, ale jakoś dała radę. . przyjęła rękę Jesse i wstała, po czym ponownie zwymiotowała, samą żółcią, bo odór martwej rzeczy był nie do zniesienia. To był wampir, podejrzewała Claire, ale nie taki jak te, które znała. Nawet laboratoryjne pomyłki Myrnina – a miał ich więcej niż kilka – nie były aż tak ohydne. To było niczym skrzyżowanie DNA nietoperza, człowieka i pająka. Starała się nie patrzeć na to ze zbyt bliska, podczas gdy Jesse prowadziła ją w stronę teraz otwartych małych drzwi. Na szczęście, nie kazała jej iść pierwszej; wampirza kobieta, choć od niej wyższa, z łatwością się schyliła i weszła do wąskiego przejścia. Claire poszła za nią, idąc na rękach i nogach, w klaustrofobicznej przestrzeni, otoczonej betonem. Przynajmniej nie było tu żadnych przewodów. Claire zorientowała się, że upuściła latarkę, woląc złapać mocniej nóż, ale za nią pojawiła się Eve, która oświetlała jej drogę swoją latarką. „Wszystko w porządku?” wymamrotała Eve – kiedy Claire obejrzała się

do tyłu, zobaczyła, że Eve trzyma latarkę w swoich ustach, żeby łatwiej jej się było czołgać. „Nie,” odpowiedziała Claire i znowu kaszlnęła. Nie mogła ryzykować wymiotowania tutaj, byłoby to obrzydliwe dla nich wszystkich, ale ten smród. . Eve również kaszlała. Nie była sama. Wampiry zdawały się być na to odporne, a ona przez krótką chwilę strasznie ich za to nienawidziła. „Ale zaraz mi przejdzie.” Mały tunel zdawał się być nienaturalnie długi, ale prawdopodobnie był to w dalszym ciągu tylko koszmarny szok; czuła się dziwnie niestabilna, a całe jej ciało odczuwało skutki zaistniałej sytuacji. Założyła, że będzie bolało później, a jak na razie czuła się niezdarna i odrętwiała. Wiedziała też, że w tym tunelu znajdowały się rzeczy, których wolałaby nie dotykać; na przykład pod swoimi nogami i rękoma czuła pękanie malutkich kości. Ale w tym momencie, naprawdę jej to nie obchodziło. Świat zmniejszył się do ciemnego, wąskiego tunelu, a sylwetka Jesse szybko przed nią znikała – jakim cudem mogła się czołgać tak szybko? - a potem nagle tunel skończył się w duży pokój, w którym było bardzo mocne echo. Claire słyszała ostre szuranie szkła wkutego w podeszwę jej trampków, kiedy wysunęła się z tunelu i stanęła; przez chwilę była całkowicie ślepa, dopóki Eve nie wyczołgała się za nią i zaczęła świecić swoją latarką wokoło. „Szaleństwo,” powiedziała Eve i otarła usta swoim przedramieniem. „Fuj. Ohyda. Co to do cholery jest?” To wyglądało jak czyiś projekt, dawno temu porzucony. . w długiej historii MIT ktoś musiał odnaleźć to miejsce i zacząć kłaść tam kafelki w miejscu, które zapewne miało być czymś w stylu magazynu. Mozaika rozpoczynała się na środku pomieszczenia jako wir z białych i czarnych płytek i rozszerzała się w zwariowany wzór na brzegach. Claire nie widziała czy miało być to hipnotyzujące czy przedstawiać czarną dziurę, ale sprawiało, że czuła się jakby stała na

gwiazdach. W rogach podłoga nie była jeszcze skończona, a narzędzia i pocięte płytki ułożone były niedbale obok dużej ilości wiekowych rur, które wychodziły ze ściany niczym zamrożona żelazna ośmiornica. A do rur przykuta była Liz. W przeciwieństwie do Derricka, wciąż żyła, ale wyglądała na bladą i przerażoną i miała okropną ranę na gardle – nie tak wielką jak Derrick, ale wciąż leciała z niej krew i dużo niej było naokoło. Drżała i była półprzytomna. Eve podeszła do niej i przycisnęła swoją dłoń do rany, a Jesse obcięła sobie nożem kawałek koszulki, aby użyć jej jak bandaża. „Możesz je złamać?” zapytała Eve i wskazała na kajdanki. Jesse pokiwała i przerwała metal bez zbytniego wysiłku; ktokolwiek je zakładał, nie postarał się zabezpieczyć ich srebrem, na szczęście. „Okej, podnieśmy ją.” Claire złapała Liz z jednej strony i razem z Eve niosły trzecią dziewczynę. Jesse mogłaby im pomóc, ale w tym momencie, Claire wolała, żeby ta miała ręce wolne i gotowe do walki. Bo nie było mowy, że wszystko pójdzie im tak łatwo. Jakby chcąc ją do tego przekonać, za nimi rozległy się ciężkie, metaliczne dźwięki i kiedy Eve obróciła się świecąc w tamtą stronę latarką, Claire zobaczyła solidną siatkę opuszczającą się na wejście do tunelu, z którego przyszli – ciężka przeszkoda, pokryta subtelną warstwą błyszczącego srebra. Jesse i Oliver nie mogli jej usunąć, przynajmniej nie bez trudności. A Jesse już miała gorzej, ze względu na jej poparzoną dłoń, która nie była w stanie tak szybko się zagoić. „Zostań z nią,” Claire powiedziała do Eve i wzięła latarkę, by rozejrzeć się po reszcie pomieszczenia. Było całkiem pusto: betonowe ściany, mieszanina rur, gdzie znalazły Liz i kilka murowanych kabin po jednej stronie. Nic, czego można by było użyć. „Może chłopacy przyjdą nas uratować.” „Pod warunkiem, że źli chłopcy już się nimi nie zajęli,” powiedziała Jesse. „A jako, że wątpię, że to wszystko nie jest zdalnie sterowane, mogę wam niemal

zagwarantować, że mają swoje kłopoty. Sami musimy się stąd wydostać.” „Pieprzyć to,” warknął Oliver i zdarł z siebie koszulkę. Owiązał nią ciasno swoje dłonie i próbował otworzyć kratę. Jednak kiedy jej dotknął, włączył się strumień ciekłego srebra i go opryskał. Jego naga klatka piersiowa zaczęła się palić, a on odskoczył z krzykiem; w sekundzie, w której Claire mignęła jego klatka piersiowa, wydawało jej się, że jest biała jak kości, a potem zauważyła czerwone wybrzuszenia i pęcherze, kiedy srebro zaczęło się w niego wżerać. Nie było tragicznie, ale musiało naprawdę boleć. Starł sobie koszulką resztki płynu, zanim mogły wyrządzić jeszcze więcej szkody, ale było oczywiste, że to nie był jeszcze koniec tej pułapki; kolejna próba tylko bardziej by go poraniła, chyba że mogliby znaleźć sposób, aby zablokować strumień. Claire skierowała latarkę do góry i znalazła pojemnik i aktywator, więc mogła prześledzić obwód instalacji. Pociągnęła za przewód, który był ukryty w błocie, mające go maskować i szybko przecięła go swoim nożem. „Unieszkodliwiony,” powiedziała. „No to jeszcze raz,” powiedział Oliver. Jego klatka piersiowa była pokryta bliznami, a widząc czerwone błyski w jego oczach wywnioskowała, że musiało go okropnie boleć, ale podszedł, owinął z powrotem swoje dłonie i ponownie pchnął pokrytą srebrem kratę. Trzeszczało, drżało i się trzęsło, ale się nie ruszyło. Był zmuszony się wycofać i pozwolić swoim dłoniom się wyleczyć. Claire przyglądała się kracie, użyła latarki, aby zobaczyć wszystko lepiej. Była umieszczona na torach. Czy gdzieś była też jakaś blokada? Musiała być,pewnie z drugiej strony, gdzie była słabo widoczna. Ktoś musiał przychodzić tu do pracy; nie mogli ryzykować, że będą tu zamknięci bez możliwości wyjścia. „Eve,” powiedziała. „Potrzebuję czegoś twardego, ale giętkiego. Masz coś

takiego co -” Zanim skończyła zdanie, Eve już wyciągała coś w jej stronę – skórzaną kolię nabijaną srebrem, którą nosiła wokół gardła. Zwyczajna antywampirza obrona. Claire podeszła, by ją wziąć i wróciła do kraty. Jeślibym to budowała, gdzie umieściłabym zapadkę? Wyobraziła sobie projekt i rozejrzała się dookoła. Racja. Z tyłu torów, gdzie nie byłoby widoczne, ale osiągalne. Nie łatwo dostępny, bo to mijałoby się z celem. Ale Claire złapała jednego z ćwieków kolii – który był naprawdę idealny – i ostrożnie przesunęła nim w dół jednego z torów. Jeden z ćwieków coś złapał – jedynie mała przerwa w tarciu, ale wystarczyło jej to, żeby wiedziała gdzie znaleźć zapadkę. Claire obróciła kolię, żeby użyć teraz zapięcia. Musiała próbować sześć razy zanim o coś się zaczepiło, ale miała dobre miejsce i pociągnęła w dół. Coś kliknęło. Claire chwyciła kratę i próbowała ją podnieść. Zsunęła się o kawałek, potem znowu, aż w końcu jej mięśnie przestały walczyć. Poczuła, że coś ciągnie ją za plecy i się skrzywiła. „Już,” burknął Oliver i odsunął ją na bok. „Zostaw to tym, którzy mają tyle siły, żeby to zrobić, na litość Boską.” Jego ręce były poparzone, widziała blade czerwone żyłki żywe w blasku światła, ale znowu użył swojej koszulki, by je zasłonić i złapał kratę. Jeden silny ruch, pracujące ramiona i imponująca liczba mięśni pod papierowo bladą skórą i krata powoli ruszyła w górę. Kiedy była już na samym szczycie, usłyszeli kolejne kliknięcie. Puścił. Została w miejscu, ukryta z ostrymi, srebrnymi kolcami, które zwisały w dół. Jeśli nie wiedziałaby, że to tu jest, nie wiedziałaby również, że powinna spojrzeć. Oliver się cofnął, jego klatka piersiowa falowała od wdechu, którego nie potrzebował; oparzenia zniknęły już do ramion, a jasne czerwone ciało wyglądało niezdrowo i strasznie krucho. Ale Oliver był stary. Dlaczego było to dla niego takie trudne? Amelie przecież sobie radziła ze srebrem. Z drugiej strony, Jesse również była mocno poparzona. Czy tylko niektóre wampiry miały większą

odporność od innych? A może miało to coś wspólnego z linią krwi – mocniejsza była ta Bishop'a. Interesujący problem i część jej mózgu dalej się nad tym zastanawiała, kiedy pytała się go, „Co mogę zrobić?” „Odejdź.” warknął i przymknął oczy. Jego twarz była napięta z wysiłku i Claire się wycofała. Większość wampirów z poparzeniami od srebra potrzebowało szybko napić się krwi. Niekoniecznie chciała być chodzącą jednostką krwi dla Olivera. Jesse ruszyła się z ramieniem owiniętym wokół jeszcze półprzytomnej Elizabeth. „Chodźmy,” powiedziała. „Możesz zemdleć później, ale teraz ruszaj swój tyłek Oliver. Pomoc będzie po drugiej stronie, jeśli tylko nasi przyjaciele nie są w jeszcze większych tarapatach. Claire, idź pierwsza. Zajmę się Twoją koleżanką. Ale nie możemy tu zostać. Nie buduje się pułapki, jeśli w końcu, prędzej czy później, nie przychodzi się po nagrodę.” Claire zanurkowała ponownie do wąskiego betonowego tunelu. Jej kolana, łokcie i dłonie były już otarte od wcześniejszej podróży i tym razem bolało ją jak cholera. Czuła po drodze, jak zapewne wszyscy z nich, małe odłamki szkła z wybitych drzwi, które wkuwały jej się w skórę. Było to jedno wielkie bolesne ćwiczenie, z klaustrofobią i wyczerpaniem, więc bardzo się cieszyła, że widzi już metalowe drzwi na końcu. Moment. Nie zamykaliśmy ich, pomyślała i włożyła sobie latarkę w usta, by móc pochylić się do przodu i je pchnąć. Nic. Ani drgnęło. Po tej stronie nie było żadnej klamki, a nawet jeśli była, Claire pomyślała, że to niemal niemożliwe, żeby przyjęła odpowiednią pozycję, tak aby możliwe było ich otworzenie. A pamiętała, że już przedtem było to bardzo trudne. Jednak zostanie tu nie wchodziło w grę. Tak samo jak powrót; tuż za nią, Jesse jakoś próbowała unosić głowę i ramiona Liz, czołgając się i ciągnąc dziewczynę za sobą; Eve musiała pomagać z nogami Liz. Co, biorąc pod uwagę długość tunelu, sprawiało, że Oliver jeszcze był w

drugim pokoju, albo niebezpiecznie blisko tych srebrnych kolców na bramie. Claire rzuciła się do przodu i uderzyła barkiem drzwi – raz, dwa razy, trzy. . i w końcu puściły, a ona wpadła do pomieszczenia. Poślizgnęła się na kałuży gnijącej, skrzepniętej krwi i kiedy zobaczyła uciętą głowę stworzenia i ciało Derricka powróciły do niej nudności. . a potem wielki promień światła padł na nią, oślepiając ją i usłyszała Shanea mówiącego zdyszanym tonem, „Claire!”, co sprawiło, że zadrżała aż w głębi swojego ciała. Następną rzeczą jaką wiedziała, było to, że była bezpieczna w jego ramionach i zagubiona w silnym uścisku. „Boże, ta krew -” „Nie moja,” powiedziała. „I okropnie pachnie.” „Nie miałem zamiaru tego mówić,” powiedział i leciutko się roześmiał, trzymając ją blisko siebie. „Podejrzewam, że pochodzi od tego czegoś?” „Ta. Cokolwiek to jest.” „Paskudne. Zabiłaś to?” „Byłoby super, ale Jesse czyniła honory. .” Głos Claire zasłabł, gdy odwróciła się i spojrzała z powrotem na wejście do tunelu. Jesse już wyszła, a Myrnin pomagał jej wyciągnąć Liz. Michael, stojąc w gotowości, złapał wyciągniętą rękę Eve i ją też wyciągnął, prosto w swoje ramiona. Nikt nie uściskał Olivera. Nie było to zaskakujące. Choć Michael skrzywił się na jego widok. „Co Ci się do cholery stało?” „A na co to wygląda?” warknął Oliver, owijając koszulką z powrotem swoje poparzone srebrem dłonie. Musiało boleć. „Ktoś zbudował całkiem niezłą pułapkę na myszy, z dziewczyną jako serem w środku. I chociaż trudno mi się do tego przyznać, bez inteligencji Claire, moglibyśmy tam utknąć na zawsze.” „Więc mamy złe wieści, ponieważ tutaj też utknęliśmy,” powiedział Pete. Był na samym końcu, osłaniając tyły, jak przypuszczała Claire. „Ludzie, mamy towarzystwo. I tak jakby potrzebuję wsparcia. Jesse?”

„Idę,” powiedziała. Wciąż brzmiała na niewzruszoną, co było totalnym przeciwieństwem napięcia, które zdawało się emanować ze wszystkich; zachowywała się tak, jakby nic z tego wcale jej nie martwiło. Myrnin wydawał się tym przejęty; Claire nigdy nie widziała, żeby przyglądał się komuś z takim zachwytem. Ogromnie ją to zdziwiło i poczuła się trochę. . co to było? Zazdrosna? To nie mogła być prawda. „Co my tutaj mamy?” zapytał Shane. Też wyszedł do przodu, bo jeśli szykowała się walka, Shane Collins musiał być w pierwszym szeregu; Claire przewróciła oczami i pociągnęła go z powrotem. „Co? Tylko spytałem!” „Jest jakichś sześciu gości,” powiedział Pete. „W każdym razie tylu widzę. Wszyscy uzbrojeni. Czwórka z was może i jest kuloodporna, ale nie jestem dziś w nastroju na unikanie pocisków z broni maszynowej (piszę tutaj to po przeczytaniu kilku kolejnych linijek, żeby zaznaczyć, że tu, choć dziwnie w zdaniu to brzmi, Pete użył znowu slangu, czy też może terminów dla ludzi bardziej obytych z tematami broni i walki, ale już nie będę pisać o co dokładnie chodziło, bo sens jest w zdaniu wyżej ;) - przyp.tłum.). Jakieś pomysły?” „To jedyna droga na zewnątrz,” powiedziała Claire. „Przynajmniej tak mi się wydaje. Eve, sprawdź tę ścianę, szukaj czegoś czego wcześniej nie widzieliśmy. Ja pójdę tędy.” Ale ostatecznie to Shane znalazł wyjście – zardzewiałą żelazną bramę, wystarczająco dużą, aby przecisnęła się przez nią jedna osoba i przecisnęła się w rogu obok równo mocno zardzewiałych wodociągów. Zabezpieczenie przeciwpowodziowe, zgadła Claire; musiało wpadać prosto do odpływu. Cóż, to było dobre. Ścieki gdzieś musiały się rozgałęziać, a nawet jeśli nie, musiały być jakieś inne drogi wyjścia. Ekipa konserwująca regularnie do nich schodziła, aby wyczyścić zanieczyszczenia, które się w nich zebrały. Kiedy Jesse próbowała wyważyć wejście – zbyt ciężkie, żeby mógł to

zrobić ktoś oprócz Olivera, który jednak nie był w najlepszym stanie – i Pete zawołał innym, bardziej napiętym głosem. „Okej, słyszeli to. Już tu idą, słyszę jak gadają. Pewnie mają zamiar strzelać i się modlić (dobra, to przetłumaczyłam dokładnie. . albowiem: w oryginale brzmiało to 'spray and prey', a ponieważ zrobiłam pewien resercz, dowiedziałam się, że jest to strzelanie długimi seriami, a głupio by to brzmiało w zdaniu, więc sama nie wiedziałam co mam z tym zrobić. . wybaczcie :) - przyp.tłum.), chyba że mają jakieś specjalne antywampirze urządzonka.” „Spray and pray? (teraz nie będę tego tłumaczyć i właśnie mam ochotę się zatłuc, bo tutaj Shane wyjaśnia Claire, a ja długo próbowałam to zrozumieć. . przyp.tłum.)” Claire zapytała Shanea, który wzruszył ramionami i zrobił gest pokazujący strzelanie z broni maszynowej. „Och. Niedobrze.” „No.” Napiął się i dodał swoje mięśnie do mięśni Jesse. (Bez sensu to brzmi, ale dokładnie tak mam w zdaniu, a chodzi ogólnie o siłę jak przypuszczam ;P w ogóle to strasznie się dziś rozpisuję. . współczuję wam czytania tego ;P – przyp.tłum.). We dwójkę dali radę i ciężka brama wypadła z głośnym łoskotem na drugą stronę. „Okej, Jesse, idź pierwsza.” „Nie,” powiedziała. „Zostaję. Michael, Ty idź, upewnij się, że droga jest czysta. Pomogę potem Eve.” Nie zaprotestował; Michael zeskoczył w dół i Claire nie miała pojęcia jak daleko spadał, ale wydawało się, że był to długi skok. Nie było mowy, żeby ktoś z nich mógł sobie poradzić bez wampirzej pomocy, chyba że chciał ryzykować co najmniej połamanie wszystkich kości. To byłaby całkiem głupia śmierć, po tym wszystkim co przeszli, umrzeć przez złamany kark. „Już,” zabrzmiało echo głosu Michaela. Jesse wyciągnęła się przez dziurę i wyciągnęła ręce do Eve, która się zawahała. „Może jest jakaś inna droga,” powiedziała.

„A może chcesz sprawdzić czy jesteś kuloodporna,” zaczęła Jesse. „A sądzę, że Twój mąż nie pozwoli Ci spaść.” „Tak, ale nie jestem pewna co do Ciebie,” powiedziała Eve. Westchnęła i podała jej swoje ręce. „Zgoda. Jeśli zginę, będę Cię nawiedzać.” „To byłoby całkiem zabawne.” Jesse łatwo podniosła Eve, nawet ze swoją poranioną srebrem ręką i opuściła ją w dół, a potem puściła. Zaskoczony krzyk Eve odbijał się echem, po czym usłyszeli jej zdyszany śmiech. „Wszystko w porządku,” zawołała. „Niezły chwyt, przystojniaku.” „Dla Ciebie wszystko,” odpowiedział Michael. Chyba nawet się pocałowali. „Gotowy, kto następny?” „Claire,” powiedział Shane, a Myrnin pokiwał głową. Nie podobało jej się to, ale zdawało się, że nikt tym razem nie przyjmie jej odmowy. Wyciągnęła ręce, Jesse ją złapała, mrugając do niej i posłała jej uspokajający uśmiech, po czym wsunęła ją do nicości. Claire przez moment ogarnął paniczny strach, bo nawet jeśli podświadomie wiedziała, że Michael czeka na nią na dole i gotowy jest ją złapać, niewiele jej to pomogło. Ludzie boją się ciemności i bali się w nią zanurzać, i kurczę, to było przerażające. Zanim Jesse ją puściła, Pete krzyknął, „Na ziemię!” i Claire poczuła, że zostaje odepchnięta od dziury i zasłonięta i wiele rzeczy stało się naraz. Ogłuszający huk wystrzałów w zamkniętej przestrzeni. Oślepiające rozbłyski. Krzyki i wrzaski. Ciała przemieszczające się w stronę rozbłysków światła. Jedyną rzeczą jaką mogła zrobić Claire było schylenie się i staranie, aby wydawać się małą. Shane się na nią rzucił, pozbawiając ją oddechu, ale nie był ranny, tylko starał się chronić ją od wszechobecnego chaosu; czuła gorący nacisk jego

oddechu na swojej szyi. „Jesteś ranna?” krzyknął, a ona odpowiedziała, że nie, ale nie była pewna czy ją usłyszał. Nagle zapadła złowroga cisza. Zapach spalenizny i prochy strzelniczego ich dławił i Claire zaczęła lekko kaszleć, mimo że starała się nie zwracać na siebie uwagi. Zostań mała, bądź bezpieczna, wciąż powtarzał jej instynkt. Nie ruszaj się. A wtedy poruszył się Shane, odsunął się od niej i wstał, ponieważ Pete krzyczał coś i pokazywał mu jakiś przedmiot, który rozpoznała po chwili Claire, a była nim wielka broń. Jakiś rodzaj karabinu. Shane trzymał go, jakby miał już wcześniej do czynienia z czymś takim – i prawdopodobnie, znając jego ojca, miał – i stanął obok Petea. „Wywołać się!” krzyknął. „Muszę wiedzieć, że nikomu nic nie jest!” „W porządku,” Claire usłyszała głos Olivera. Potem Jesse krótko oznajmiła, że jej i Liz nic się nie stało. Pete miał się dobrze. Claire też. Ale Myrnin nie odpowiedział. Claire zobaczyła go leżącego na ziemi, z zamkniętymi oczyma i przez chwilę pomyślała, że naprawdę krzyknęła; leżał jak Derrick, blady, nieruchomy i zakrwawiony. Krew z jego twarzy wciąż ściekała na beton. Ale wtedy otworzył oczy i powiedział cichym, irytującym głosem,” Ałć. Od wieków nie przytrafiło mi się coś takiego. Wciąż mi się to nie podoba.” I kula dosłownie wypadła mu z czoła. Claire osunęła się na ziemię. Obserwowała jak kula toczy się po jego skórze i powoli spada na beton; pozostawiła po sobie mały szlaczek krwi, kiedy turlała się po podłodze, aby w końcu uderzyć o ścianę i tam się zatrzymać. Widziała to, ale wciąż do końca nie mogła uwierzyć. . już wcześniej była świadkiem leczenia się wampirów, ale nigdy nie myślała o kulach i sposobie ich usuwania z ciała.

Ale przecież gdzieś musiała się podziać, a to najwidoczniej było na zewnątrz. „Cieszę się, że to byłeś Ty, a nie ja,” powiedział Shane i zaoferował Myrninowi pomoc w wstaniu. „Jakieś uszkodzenia mózgu?” „Skoro pocisk przeszedł dosłownie przez jego mózg, zatem tak, idioto, z pewnością doszło do uszkodzenia mózgu,” powiedział Oliver. I z pewnością, kiedy Myrnin próbował wstać, lewa strona jego ciała nie zadziałała poprawnie, więc zachwiał się i upadł z powrotem na podłogę. Oliver westchnął ze zniecierpliwieniem i pomógł mu znowu wstać i tym razem go przytrzymał. Jedna noga zdawała się nie funkcjonować. „To minie. A jego mózg jest i tak jego najmniej kruchą częścią jego ciała.” „Mówisz takie miłe rzeczy,” powiedział Myrnin. Mówiąc to straszliwie bełkotał, po czym owinął swoje ręce wokół szyi Olivera. „Weź mnie.”* „W jaką część mózgu dokładnie uderzyła kula?” zapytał Shane, zduszając wybuch śmiechu. Oliver westchnął. „Miał na myśli nieś mnie*. I nie. Nie poniosę.” (* no więc tak. . sytuacja w oryginale wygląda tak: 'Marry me', a potem 'carry me', więc kolejno dosłownie: wyjdź za mnie i nieś mnie, a że to się niezbyt rymuje w naszym języku, choć myślałam nad wieloma różnymi synonimami, postanowiłam trochę zmienić sens pierwszego zdania. . Cóż, Oliver chyba też nie byłby zainteresowany ofertą seksu od Myrnina. . - przyp.tłum.) Claire otrząsnęła się z tego dziwnego uczucia, wstała i podeszła do Petea, który stał przy drzwiach. Leżało tam dwóch martwych mężczyzn. Oboje mieli na sobie garnitury, do których klap przypięte były małe złote znaczki – jakby horyzont ze wschodzącym nad nim słońcem. Pete klęknął i obserwując wejście, przeszukiwał ciała – przynajmniej Claire założyła, że są to już tylko ciała. Nie ruszały się, a wokół było cholernie dużo krwi. Albo, w języku wampirów,

zmarnowana kolacja. Pewnie powinna być zszokowana całym tym zajściem, ale ci faceci chcieli przecież zabić ją, Shanea, a Myrnin, jeśli byłby człowiekiem, już byłby martwy. Nie mogła w tej chwili odczuwać odpowiednich emocji. „Jest coś?” zapytała. Pete potrząsnął głową. „Nie ma dowodów,” odpowiedział. „Ale nie sądzę, że by nam to teraz pomogło. Dwóch wykończyliśmy, ale tam stoi jeszcze czterech. Nie są jacyś straszni, ale problemem jest to, że jesteśmy w beznadziejnym położeniu – jeśli wykonamy jakąkolwiek próbę ucieczki przez drzwi, od razu nas zdejmą.” „Nie wampiry,” powiedziała. „Nie są głupi. Wiedzą gdzie celować; zrobili to tutaj Twojemu przyjacielowi. Wampiry nic im nie zrobią, bo kula w mózgu je unieszkodliwia, przynajmniej na jakiś czas.” „Ale przecież nie zamierzamy wyjść przez te drzwi – prawda?” „Nie. Ale ktoś powinien tu zostać i upewnić się, że zostaną tam gdzie są, dopóki wszyscy stąd nie wyjdą.” Pete podarował jej krótki, zabawny uśmiech, a ją nagle powaliła myśl, że jest całkiem słodki. „Szanse są większe, jeśli nie będzie to żaden wampir. Oni lubią w takich sytuacjach pozostawiać ludzi przy życiu.” „Nieprawda,” powiedziała Jesse. Claire nie wiedziała skąd ta się wzięła, ale nagle była tutaj, stojąc przy Pecie (nie umiem tego odmienić xD – przyp.tłum.). Sprawił jej satysfakcję fakt, że Pete ewidentnie też jej nie widział; wzdrygnął się w sposób, który Claire widziała już setki razy, z czystego zaskoczenia. Posłał Jesse zirytowane spojrzenie. Je również rozpoznawała. „Ja tu zostanę, Pete. Ty idź i pomóż wszystkim dostać się w bezpieczne miejsce.” „Jesse -”

„Po prostu idź,” powiedziała. „I daj mi broń. Umiem strzelać, przecież wiesz. Uczyłam się tego, kiedy broń palna była tylko prochem i ogniem, no i radziłam sobie już z gorszymi ludźmi niż ci.” Brzmiała pewnie, tak spokojnie, jakby rozmawiali podczas przechadzki po parku. Oczywiście jeśli szłaby do parku z karabinem maszynowym. Odwróciła się, żeby spojrzeć przez drzwi, uniosła broń i szybko cztery razy wystrzeliła. „Już. To da im trochę do myślenia na jakiś czas.” Pete zaprowadził Claire z powrotem do dziury, gdzie Shane nagląco poganiał; Myrnina już nie było, musiał już wskoczyć do dziury, a Michael pewnie go łapał. Oliver opuszczał już Elizabeth. „Ostrożnie z tą,” zawołał do Michaela. „Nie chcę, żeby krwawiła. Możemy potrzebować jej później.” To brzmiało. . niezbyt altruistycznie, choć Claire miała nadzieję, że Liz nie wychwyci różnicy. Tak się też wydawało. Była tak otępiała, że nawet nie krzyczała kiedy Oliver ją puścił, ani kiedy została złapana w dole. I wtedy zostali Claire i Shane. „Ty pierwsza,” powiedział. „Dlaczego?” Shane i Pete wymienili spojrzenia. „Serio?” zapytał Pete. „Ta, już tak ma.” Shane odwrócił się do niej z powrotem. „Bo jesteś moją dziewczyną i nie zamierzam tam iść, dopóki Ty nie będziesz bezpieczna. Co Ty na to?” „Wystarczająco dobre,” powiedziała, a w następnej chwili Oliver już ją trzymał i dyndał nią, niczym pyszną przynętą nad przepaścią. . . .I spadała. Jakimś cudem nie krzyczała, choć każdy nerw w jej ciele to nakazywał; wydawało jej się, że spada całą wieczność, ale wtedy wylądowała w silnych ramionach, które zamortyzowały jej upadek, umiejętnie rozkładając ciężar jej

ciała, a następnie stawiając ją na nogi tak starannie, jakby po prostu płynęła na ziemię. „Shane!” zawołał Michael. „Skacz!” „Nienawidzę tego,” powiedział Shane. Kiedy Oliver próbował go złapać, wyciągnął swoją rękę w stanowczym proteście. „Gotowy?” „Gotowy,” powiedział Michael. Shane skoczył. Michael go złapał i postawił go na ziemię niczym zawodowy akrobata. Cyrk Słońca (org. Cirque du Soleil - kanadyjska firma rozrywkowa określająca się jako "niezwykłe połączenie sztuki cyrkowej i ulicznej". Założona w Baie-Saint-Paul w 1984 roku przez byłych artystów ulicznych Guy Laliberté i Gilles Ste-Croix. - przyp.tłum.), tylko z wampirami, pomyślała Claire. Chociaż, z drugiej strony, kto mógł mieć pewność, że ci sprężyści ludzie nie byli wampirami? Pete nie był aż tak samowystarczalny; przyjął pomoc Olivera i wydawał się wdzięczny za to, że stoi już na twardym gruncie tuneli odprowadzających, kiedy już wylądował. Było prawie sucho, zauważyła Claire; cienka, ciemna strużka wilgoci biegła przez środek, a w Cambridge ostatnio było parno, choć nie było to odpowiednie dla tej pory roku. Przynajmniej nie musieli się martwić, aby utrzymywać swoje głowy nad powierzchnią wody. Oliver skoczył, więc Michael się odsunął, by dać mu miejsce na lądowanie; jak w przypadku wszystkich wampirów, zrobił to z gracją i bez wysiłku. A na górze, nagle usłyszeli mordercze wystrzały z broni Jesse, wciąż głośniej i głośniej. „Idzie,” powiedział Oliver z miejsca, gdzie wciąż podtrzymywał Myrnina, który z kolei posyłał im koślawy, szalony uśmiech. „Bądźcie gotowi.” Nawet po tym ostrzeżeniu, nie byli i Michael musiał uciekać z miejsca gdzie spadała Jesse, ze swoimi rudymi włosami powiewającymi w pędzie powietrza. Była zziajana, końcówka broni była gorąca i dymiła, a dziewczyna uśmiechała się, jakby przeżyła właśnie najlepszy dzień w swoim życiu, kiedy wylądowała jakby miała w nogach amortyzatory, prostując się płynnie i

przybierając zrelaksowaną pozę. „Czas iść, dzieci.” powiedziała. „Teraz.” „Tędy,” powiedział Oliver i ruszył we wskazanym przez siebie kierunku. Nie mieli innego wyboru, niż ruszyć za nim. Wlókł za sobą wciąż zataczającego się Myrnina. Jesse puściła ich przodem; stała wpatrując się w dziurę, gotowa do strzału, jeśli tylko ktoś by się tam pojawił, ale wydawało się, że w tym momencie ich przeciwnicy są zaskoczeni albo ostrożni. Albo to i to. Była tuż za Claire, kiedy podążali w dół tunelu. Nie było mowy, żeby mogli użyć swojej wampirzej prędkości, spowalniani przez ludzi, ale Jesse wydawała się mieć praktykę w regulowaniu swojej prędkości do zwykłego marszu; nie poganiała Claire nawet kiedy ta musiała zwolnić, by ominąć słabo widoczne rumowisko. Kości wielkiego psa prawie ją raz przewróciły, ale silna, blada ręka Jesse złapała ją i przytrzymała. „Ostrożnie,” powiedziała Jesse. Brzmiała na rozbawioną. „Chyba nie chcesz złamać nogi, będąc już prawie bezpieczna.” Claire wiedziała, że nie było mowy o bezpieczeństwie dopóki nie będą bardzo, bardzo daleko stąd i już chciała to powiedzieć – ale wtedy dla wszystkich stało się to oczywiste, ponieważ weszli prosto w pułapkę. Claire nie zauważyła ciemnego odgałęzienia tunelu, kiedy się do niego zbliżali; blask latarni na jego końcu był zbyt rozpraszający. Zauważyła co się dzieje dopiero, gdy musiała stanąć, bo grupa osób wyszła im naprzeciw. Było ich troje – dwóch uzbrojonych i jedna osoba stojąca nieruchomo pomiędzy nimi, która się wyróżniała. Był mężczyzną, tak jak pozostali, ale coś niósł. Coś masywnego. Jesse twardo się zatrzymała. „Pułapka!” zawołała, nagły i szokujący odgłos, który odbijał się echem od betonowych ścian niczym piorun. W tym samym czasie, odepchnęła Claire z drogi, by nie stała na linii ognia. Kiedy Jesse podniosła swój karabin maszynowy, całkowicie nieskoncentrowana, bo mieli przewagę, osoba w środku poruszyła się i uniosła tę masywną, nieporęczną

rzecz, którą trzymała, wycelowała i odpaliła. A przynajmniej tak się Claire wydawało – nie było żadnego światła, dźwięku, nic oprócz drżenia, które czuła Claire, jakby stała blisko źródła światła. I wtedy Jesse ze zdziwieniem złapała oddech, rzuciła na ziemię swoją broń i zatoczyła się do tyłu, kładąc dłonie na głowie, jakby była oszołomiona. Wydała z siebie ostry krzyk i rzuciła się do przysiadu – pozycja przyjmowana w strachu, kiedy dziecko chce ukryć się przed oprawcami. Szlochała. I nagle Claire uderzyło to, co się naprawdę dzieje. To był VLAD. Jej VLAD, używany na jej przyjaciółce. I działał, powiedziała jakaś mała cząstka w niej. Udało jej się. Rozkazała tej części siebie się zamknąć i umrzeć i zbliżyła się do ściany, starając się dotrzeć do mężczyzny trzymającego urządzenie. Był to Dr Davies i wyglądał na podnieconego. Prawdę mówiąc, triumfalnie się uśmiechał. Claire krzyknęła w ataku furii i rzuciła się na niego. Zobaczyła, że jeden z uzbrojonych mężczyzn stojących obok DR Davisa obraca się w jej kierunku, celując w nią swoim karabinem.. . .I Michael wyskoczył mu na spotkanie, wyrywając mu broń i trzaskając mu nią z zadziwiającą siłą w twarz. Jej niedoszły zabójca opadł, niczym worek błota. . ale wtedy Dr Davis skierował VLAD na Michaela i Claire, biegnąc na niego, zobaczyła jak twarz jej przyjaciela staje się alabastrowo biała, niebieskie oczy przerażająco szerokie i Michael upada na kolana. Tak jak Jesse, zwinął się w ochronną kulkę i drżał. Jednak w przeciwieństwie do niej, chrypliwie krzyczał. Myrnin chwiał się w kierunku Dr Davisa, ale – przez przypadek lub

specjalnie – upadł zanim drugi z ochroniarzy zdążył go postrzelić. Za nim był Shane. Podniósł grubą, długą gałąź i zamachnął się, jakby chciał zdobyć najlepsze przyłożenie w swoim życiu (Teraz tak. . w książce była mowa 'home run', a to oznacza, o ile dobrze pamiętam, przebiegnięcie czterech baz w baseballu. . tak czy inaczej, chodziło o niezłe odbicie, chyba nawet jak piłka wyleci poza boisko. . A przyłożenie jest raczej w rugby, ale nie wiem jak to nazwać xD - przyp.tłum.). Przyłożenie. Ten też upadł, nieprzytomny, tak samo jak ten, którego załatwił Michael. Dr Davis nie skupiał się jednak na Shanie, tylko na Oliverze ostatnim stojącym wampirze. Claire przeskoczyła Michaela i włożyła całą swoją siłę, by uderzyć łokciem Davisa, kiedy wyląduje. Wystarczyło, żeby spudłował. Ale Dr Davis jeszcze nie skończył; krzyknął, wbił jej łokieć w żebra, a Claire jednocześnie pogrążona w okropnym bólu, słyszała jak Shane również krzyczy. Tylko, że krzyk Shanea był ostrzeżeniem. „Wycofujemy się!” zawołał i złapał Claire za ramię, żeby skierować ją w stronę wyjścia. „Po prostu idź, znikaj stąd w cholerę! (ale w takim pozytywnym sensie xD serio przepraszam za te przypisy ;P – przyp.tłum.)” Pete, Liz i Eve już nie było, ale Claire dobrze wiedziała, że Pete miał pełne ręce roboty, usiłując powstrzymać ją od powrotu do tunelu, by pomóc Michaelowi. Trzech kolejnych mężczyzn wpadło do tunelu, a Michael, Jesse i Myrnin tam leżeli a Oliver ich tam zostawiał. . „Bierz Myrnina!” krzyknął Shane. Zatrzymał się, by złapać ramię Michaela i pociągnąć go za sobą. To tak jak ciągnięcie worka mokrego makaronu – mokrego makaronu, który trochę opierał się pomocy. „Claire, uciekaj stąd!” Nadchodziło zbyt wielu kolejnych i Shane o tym

wiedział. Już podjął decyzję. . Jesse bezradnie klęczała w dalszej części tunelu, a on wiedział, że nie mogli uratować jej na czas. Z przerażeniem zrozumiała, że już spisał ją na straty. Ratował tylko to, co był w stanie. Ale miał rację. Mogła uratować tylko jedną osobę naraz, a to musiał być Myrnin. Claire mu pomogła i mimo że był niezdarny, poruszał się samodzielnie, kiedy biegli/chwiali się zmierzając do końca tunelu, gdzie już zniknął Oliver. Spojrzała się za siebie. Shane niósł Michaela jak strażak i poruszał się tak szybko, jak tylko mógł, z twarzą napiętą z wysiłku. Michael był wiotki niczym trup. Claire widziała mężczyzn z bronią za nimi i nagle miała zabijającą ją od środka pewność, że zobaczy jak ginie Shane. Jeśli chcieli Michaela, a podejrzewała, że tak właśnie było, nie obchodziło ich czy postrzelą ich obu. Michael by to przeżył. Shane nie. Rozpaczliwie krzyknęła, bo już to widziała, nieuchronne jak zderzenie z pociągiem – huk broni, krew, Shane upadający bez życia. Ale nic takiego się nie stało. „Wstrzymać ogień!” zawołał ostro Dr Davis. „Puśćcie ich. Mamy już to, czego potrzebujemy.” W takim razie potrzebowali tylko jednego wampira. Nie miało znaczenia którego. I kiedy Shane dobiegł do niej i ją minął, Claire uświadomiła sobie z ciężkim sercem, że zamierzają zupełnie zostawić Jesse. Rozdział 11 Dwie przecznice, a także wiele alejek i zakrętów dalej, ich mała grupka zebrała się na nowo. Byli w pachnącym kurzem, opustoszałym, nie używanym już od lat magazynie. Oliver odsunął zepsute ogrodzenie, uderzył i otworzył drzwi, które były zamknięte na kłódkę i wepchnął ich

wszystkich do środka. Shane łagodnie posadził Michaela i zaczął się przyglądać swojemu najlepszemu przyjacielowi. Michael cicho płakał, trzymając twarz w drżących dłoniach. Był w rozsypce i Claire ciężko przełknęła ślinę widząc jak wielki wpływ miało na niego urządzenie. Jakiekolwiek poprawki naniosła Dr Anderson podniosła jego rangę do jedenastego poziomu. Shane położył dłonie na ramionach Michael’a, ścisnął je delikatnie i zaciskając pięści wstał na nogi, by znaleźć się wyżej od Olivera. „Co jest do cholery, facet! Zostawiłeś Jesse samą, zostawiłeś nas!” Nie przestawał, wciąż patrzył Oliverowi w twarz i popychał go. To było jak pchanie muru. Pchając go, to on zmuszony był odsunąć się krok do tyłu, ale to wcale go nie uspokoiło. Twarz Shane’a zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. „Ty sukinsynu, uciekłeś!” „Tak”. Powiedział zimno Oliver. „To jest taktyka zwana odwrotem, pewnie o niej nie słyszałeś. Gdy kurs Ci nie sprzyja, a zwycięstwo jest niemożliwe, przegrupowujesz się i stosujesz strategię odwrotu, wtedy jest to najlepsza opcja. A ty głupcze stałeś się mięsem armatnim. Pewnie, że Cię zostawiłem.” „Taa, wiesz co, Sun Tzu (chiński generał, autor najstarszego podręcznika sztuki wojennej, przyp. tłum.), twoja taktyka odwrotu jest też zwana tchórzostwem. Myślisz, że jesteś lepszy od ludzi, ale wiesz co? My nie zostawiamy swoich przyjaciół, my po nich wracamy. Dupek!” Oliver go zignorował, co było imponującym osiągnięciem, gdyż Shane był zły i w dodatku stał w pozycji, z której mógł uderzyć go w twarz. Zamiast tego, skupił się na Claire. „Urządzenie,” powiedział.

„należało do Ciebie; to które zniknęło z laboratorium Dr Anderson”. Odepchnął Shane’a jakby był brzęczącą, irytującą muchą i kroczył w kierunku Claire. „Dałaś mu je? Wiedziałaś co chciał z nim zrobić? Wiesz co narobiłaś? !” Shane chciał znów wejść w drogę Oliverowi, ale ten mu na to nie pozwolił. Odepchnął Shane’a jedną ręką, chwycił Claire i przycisnął ją do ściany, pod którą siedział skulony Michael z obejmującą go Eve. „Spójrz na niego! Spójrz! Wiesz co mu zrobiłaś?! Jak długo to może trwać? Masz pojęcie jakie zagrożenie na nas ściągnęłaś? To jest dla nas śmierć, rozumiesz? Śmierć!” Tym razem wkroczył Myrnin, nie Shane. Najwyraźniej poczuł się już lepiej, a przynajmniej na tyle stabilnie, by chwycić Oliviera za ramiona i w przeciwieństwie do ludzkiej siły Shane’a, zwodniczo żylasty Myrnin chwycił Olivera wystarczająco mocno, by smusić go do odwrócenia się: „Nie wrzeszcz na nią”. Powiedział. I zważywszy na wszystkie jego nieprzewidywalne zachowania, w tej chwili wydawał się niezwykle zrównoważony. „Jeśli chcesz dać upust swoim emocjom, stań ze mną twarzą w twarz. To ja pozwoliłem jej to zbudować i testować. Robiła to pod moim nadzorem. Wysłałem ją do Irene. Wszystko to jest moją winą, nie jej. I jeśli położysz na niej swoje łapska, ja je oderwę.” To ostatnie zdanie wypowiedział z taką powagą, że Claire zrobiło się chłodno. „Przestań szukać winnego i znajdź rozwiązanie problemu, Oliver. Co się stało to się nie odstanie, a Jesse i Michael wciąż żyją. Musimy odzyskać urządzenie, a potem odwrócić zniszczenia, których nikt z nas nie przewidział. Taki jest plan. Wymyślenie strategii pozostawiam Tobie, mój panie.” Oliver warknął i pokazał kły; jego oczy zabłysły i przybrały piekielny, czerwony kolor i przez moment Claire naprawdę myślała, że

Oliver rzuci się na Myrnina z całym swoim gniewem… ale powstrzymał się. Stanął i stał przez chwilę z zamkniętymi oczami w ciszy, po czym powiedział: „Może i jesteś szalony, ale masz rację. To są rzeczy na których musimy się skupić. Dobrze. Po pierwsze, potrzebujemy krwi. A będąc bardzo daleko od naszego terytorium, bez dostępu do banku krwi, proponuję pokazać naszym ludziom jak najlepiej mogą nam pomóc. Michael najbardziej potrzebuje krwi, jeśli ma zwalczyć ten… wpływ. A ty wyglądasz krucho jak kotek.” „Tak?” spytał Myrnin i uśmiechnął się lekko. Uśmiech ten zawierał błysk szaleństwa. Wydał niski, gardłowy pomruk. „ Możesz więc spróbować mnie zadomowić. I potem opowiedzieć jak ostre miałem pazury, jeśli już gardło Ci się zagoi.” „Głupcze.” „Jajogłowy.” „Złodziejski, bezczelny Taffy” (są to cukierki toffi, według Olivera najwyraźniej bycie słodkim jest karygodne – przyp.tłum.) „Dość!” krzyknęła Claire, wystarczająco ostro, aby wszyscy spojrzeli w jej kierunku. Nie walczymy przeciw sobie. Myrnin przed chwilą to stwierdził, a ty się z tym zgodziłeś. Odzyskamy Jesse. Zdobędziemy urządzenie i zatrzymamy dr Davis’a. Tak? Oliver niechętnie skinął głową. Myrnin się uśmiechnął. Eve odezwała się pierwszy raz odkąd usiadła pod ścianą obejmując trzęsącego się Michael’a: „I pomożemy Michael’owi. Pomożemy mu, Claire.” „Tak.” Powiedziała miękko Claire. „Pomożemy mu. Bardzo

przepraszam, nigdy nie chciałam, aby coś mu się stało…”. Ciemne oczy Eve patrzyły na nią, czerwone od płaczu. „Nie chcę tego słuchać.” Powiedziała. „Nauka wszystkiego nie naprawia. Czasem musi się coś spieprzyć. On nigdy by Cię nie skrzywdził. Nigdy Cię nie skrzywdził. Dlaczego to musiał być akurat on?” Michael zareagował na gniew i udrękę Eve kołysząc się na boki, a Eve przytuliła go, kojąc jego nerwy jakby był niespokojnym dzieckiem. „Cicho, wszystko w porządku Kochanie. Jestem przy Tobie. Wszystko będzie dobrze”. Jej wzrok sprawił, że po prostu musiała to sprawić. Teraz. Liz była właściwie nadal nieprzytomna. Straciła dużo krwi. Claire pomyślała, że jej mechanizmem obronnym było przespanie tego dopóki wszystko nie wróci do normy. W sumie, nie był to taki zły pomysł, ale nie mógł pomóc nikomu więcej uporać się z problemami. Liz nie była zdolna oddać krwi, została więc ona, Eve, Shane i Pete. Jednakże Eve oddała już krew Michael’owi, który potrzebował jej jeszcze. Claire wiedziała, że to powinien być jej obowiązek, ponieważ to przez nią Michael był w tak ciężkim stanie. Wina bulgotała w jej żołądku jak kwas. Z potencjalnymi dawcami był problem, Pete na przykład nie miał na to ochoty. „Do diabła, nie.” Powiedział siadając obok Liz, a jego głos brzmiał mocno i pewnie. „Żadne pieprzone wampiry nie wezmą ode mnie ani jednej kropli. A zwłaszcza te wampiry. Oni zostawili Jesse. Ona Ci zaufała, a ty ją zawiodłaś.” „Pete-„ Zaczęła Claire błagalnym głosem, ale Shane uciszył ją kładąc ręce na jej ramiona. „Spójrz człowieku, mi też to się nie podoba, ale jeśli chcemy się

stąd wydostać i wyjść z tego żywi, będziemy potrzebować ich pomocy. Widziałeś kogo ma po swojej stronie Davis. Będzie z dziesięciu ludzi. Wszyscy uzbrojeni. Pewnie że możemy pokonać kilku z nich, ale myślę, że doktorek ma w zanadrzu kolejnych. On ma posiłki, a my musimy ich załatwić szybko i brutalnie, aby wszyscy byli bezpieczni, włączając w to Jesse. Tu nie chodzi już tylko o to, że ją mają, ale o to co zamierzają z nią zrobić.” To do niego dotarło. Claire to zauważyła. Wzdrygnął się lekko. W końcu skinął głową. „Dobra.” Powiedział. „Wytrzymam w tym gównie jeszcze trochę. Ale mówię Ci facet, dzień w którym dam się ugryźć wampirowi jeszcze nie nadszedł. To się nie stanie.” „Nigdy nie dałeś się ugryźć? – a co z Jesse?” „Jesse nie jest taka. Nie chodzi i nie gryzie ludzi dookoła. Ma kodeks.” „I to zawsze działa?” Pete przez chwilę unikał spojrzenia Shane’a. „Prawie zawsze. W każdym razie, ze mną zawsze.” „Lubisz ją, prawda? Ufasz jej i chciałbyś ją ocalić.” „Pewnie, że tak!” „A więc to jest najlepszy sposób. I uwierz mi, nigdy, przenigdy nie pomyślałbym, że będę przekonywał kogokolwiek, aby dał się ugryźć wampirowi, ale naprawdę bardzo tego potrzebujemy. Ona tego potrzebuje. To da nam pewien punkt zaczepienia, bo nie wiemy jeszcze do czego będziemy musieli się posunąć by sobie z tym poradzić. Pete jesteś twardym facetem – cholera, ja też nie jestem takim złym gościem. Ale nie damy rady walczyć z cieniem, ani z tymi szpiegowskimi bzdurami

czy z pół automatyczną bronią, więc nie odbieraj nam jedynej przewagi jaką mamy, Ok?” To były dobre argumenty, więc Pete, niechętnie, ale w końcu skinął głową. Shane nic nie odpowiedział, ale obdarzył go jednym skinieniem, które znaczyło dobra decyzja i przybili sobie żółwika. Potem Shane podszedł prosto do Myrnina, spojrzał mu w oczy i powiedział: „Proszę.” Oferując mu swoją rękę, wyciągając ją pokazując żyły. „To nie znaczy, że będzie między nami rozejm.” Myrnin był przy nim w kilka sekund, a potem rzucił okiem na Claire. Widziała na jego twarzy zażenowanie i pragnienie, aby zaoferowała wymianę. Claire jednak nie zareagowała, głównie dlatego, że wiedziała jak ta antypatia pomiędzy jej chłopakiem, a szefem/przyjacielem wpłynie na przebieg tej dziwnej intymnej wymiany. Myrnin nie mógł być w tym wypadku grymaśny. Nadal był słaby i trząsł się. A czerwony żar w jego oczach migotał jeszcze bardziej niż wcześniej. Chwycił więc rękę Shane’a i bez jakiejkolwiek zauważalnej zmiany emocji, wbił w nią bez żadnego wysiłku swoje kły. Shane skrzywił się i zamknął oczy, gdy usta Myrnina przywarły do jego skóry. Claire widziała w nim głębokie pragnienie, aby odciągnąć rękę od Myrnina. Mimo tego, opanował się. Claire pomyślała, że wyglądał jak ktoś kto nie może nic zrobić, widząc, jak wszystko mu odbierają. Myrnin był na tyle opanowany, by przestać zanim upłynęło trzydzieści sekund. Zanim się odsunął, docisnął nawet ranę, aby nie krwawiła. Nie stracił ani

kropli. Na twarzy miał maskę skrywającą jakiekolwiek uczucia. „Dziękuję” powiedział z grzecznością. Było to uprzejme nawet dla kogoś z zewnątrz, kto nie zna jego zachowania na co dzień. Ton jego głosu jak i twarz była bez jakiegokolwiek wyrazu. Zachowanie Shane za to było tak czytelne jak migający neon. Mimo tego skinął mu w odpowiedzi głową. Minimum grzeczności. Obaj zrobili gigantyczny krok w tył, aby jak najbardziej zwiększyć dystans między nimi. Chłopcy. Claire pokręciła głową i podeszła do Olivera, pokazując mu swój nadgarstek. On posłał jej długie, przenikliwe spojrzenie i powiedział: „Nie, dziękuję.” „Nie jestem dla Ciebie wystarczająco dobra?” „Bez przesady. Krew to krew. Ale nie jestem obecnie w tak wielkiej potrzebie. Nie martw się; znając nasze szczęście, jestem pewien, że będziemy jeszcze w o wiele gorszych tarapatach.” „Kurde, Oliver, co to za sarkazm?” zapytał Shane. „Jestem pod wrażeniem. Myślałem, że takie wypowiedzi trzymasz na specjalne okazje, jak na przykład koniec świata albo przynajmniej czas na herbatkę.” „Mogę unikać herbatki, to jest jedna z zalet bycia wampirem, nikt cię nie zaprasza.” Myrnin podniósł rękę. „Ja to zrobiłem.” „I nigdy więcej nie będziemy wracać do tego tematu.” Odparł Oliver. „Czujesz się już dobrze?”

„Taa, straciłem tylko część swojego mózgu. Na szczęście nie była to ta najważniejsza część.” Najwyraźniej Myrnin nie zamierzał powiedzieć nic na temat Shane’a albo jego krwi. „Tak siły mi już wróciły, więc chodźmy ratować Lady Grey.” „Twoja niezdolność rozróżniania priorytetów zawsze mnie zdumiewała.” Powiedział Oliver. „Dla twojej wiadomości, ostatnio zostaliśmy zaatakowani od frontu. Tym razem powinniśmy więc wysłać kogoś na zwiady, a nie zataczać się jak pijani głupcy idący do burdelu.” Wow. Oliver naprawdę bombardował swoimi sarkastycznymi granatami, co znaczyło, pomyślała Claire, że był serio poruszony ostatnimi wydarzeniami. Może był to wpływ Jesse, odkąd nie lekceważył jej tak jak miał to w zwyczaju z innymi ludźmi. „Ja idę.” Powiedziała Claire. „Nie, nie idziesz.” Odpowiedział Shane. „Od kiedy to ja jestem najlepszym ochotnikiem na zwiady. Nie boję się ciemności. Potrafię używać każdego rodzaju broni i walnąć wampira pięścią w twarz. Miałem też trening jak wykończyć wroga i … mam puls, czyli nie jestem zbyt cenny dla tych kolesi. Więc ja idę.” „Zapomniałeś o swoich wadach,” powiedziała Eve podnosząc rękę. „Nie potrafisz widzieć w ciemności, nie jesteś kuloodporny, jak wampiry i nie potrafisz walnąć tak mocno jak one.” „Hey, myślałem że jesteś po mojej stronie!” Eve wzruszyła ramionami. „Raczej wolę żebyś przeżył.” Ponownie spojrzała na Michael’a. Dla Claire było to jak sztylet wbity w plecy. Eve nie sprzeciwiła się, aby to Claire poszła na zwiady. Michael się poruszył i

wydał z siebie cichy głos sprzeciwu, Eve przytuliła go mocniej. „Cicho Kochanie wszystko jest w porządku, nikt nie zginie, wszyscy mamy się dobrze.” Patrzenie na to łamało Claire serce. To była jej wina i Eve miała rację, złoszcząc się na nią. Claire również była wściekła na siebie za całą tę sytuację. Tak bardzo chciałaby cofnąć czas i nie wynaleźć tego głupiego urządzenia… Ale ono działało, podpowiadała jej czysto naukowa strona jej natury. Zosta ło użyte w niewłaściwy sposób, ale gdybyś mogła użyć go w walce z wampirem, byłoby bardzo pomocne, mogłoby nawet ocalić życie... Nie chciała tego słuchać, szczególnie teraz, gdy musiała oglądać skutki użycia tego cholernego urządzenia. „Chcę pójść.” Powiedziała Claire. „Proszę.” Musiała brzmieć tak żałośnie jak się czuła. „Muszę pójść.” Oboje spojrzeli na Olivera, który był teraz bez wątpienia ich dowódcą. Był kiedyś generałem i jest też najbardziej bezwzględny. „Pójdzie Shane.” Powiedział Oliver. „I tak już wiele razy był przeznaczony na stracenie i posiada najmniej pokus dla naszych wrogów.” „Przeznaczony na stracenie nie jest słowem, które najbardziej motywuje mnie do tego żeby tam pójść, ale mniejsza z tym. Bóg wzywa.” Shane zaczął już szykować broń na wyprawę, nawet nóż który dał mu Myrnin. Kiedy Oliver powiedział: „Czekaj jeszcze nie skończyłem. Claire też powinna iść.” „Poczekaj- ‘’ Powiedział Shane, ale Claire już pokiwała głową i cgwyciła nóż podany przez Myrnina. „Jeśli oni chcą kogokolwiek to chcą

jej, ona może powiedzieć im wszystko na temat urządzenia, prawda? Nie ma żadnego sensu jej tam wysyłać! Nie zgadzam się co do tej części ze straceniem, jak to powiedziałeś, ale przynajmniej nie mam w swoim mózgy zbyt wiele informacji, które mogliby ode mnie wyciągnąć.” „Już i tak wiedzą za dużo, w każdym razie wystarczająco dużo użyć urządzenia.” Powiedziała Claire, sprawdzając ciężkość noża Myrnina. Wydawał się ciężki i zimny w jej dłoniach, ale taki miał być. Nie miał w sobie srebra, zważywszy, że był to osobisty nóż wampira. Po prostu był dobrą bronią na ludzkich wrogów. „Nie dostaną mnie i nie mam też zamiaru pozwolić im dorwać Ciebie, Shane. Będziemy się nawzajem osłaniać, jak to mieliśmy w zwyczaju, mieszkając w Morganvil e.” Nie podobało mu się to, ale podarował jej szybki i niechętny uśmiech. „Możesz zabrać dziewczynę z miasta, ale nie zabierzesz miasta z dziewczyny (takie bardziej w sensie, jak to powiedzenie: 'człowiek ze wsi wyjdzie, ale wieś z człowieka nigdy', przynajmniej ja to znam, jako że jestem ze wsi, a mój chłopak lubi sobie pożartować ;P – przyp.tłum.).” Powiedział. „Zróbmy to.” Claire obniżyła swój głos i spojrzała na swoich towarzyszy siedzących pod ścianą. „A co z Pete’m? Powinniśmy wziąć go ze sobą?” „Nie jestem pewien, to dobry facet, ale mógłby nie dać sobie rady; bycie bramkarzem nie wymagano od niego ostrożności, raczej całkiem odwrotnie.” Uściskała Shane’a, a on ją i zaczęli zbierać potrzebne rzeczy, on wziął latarkę od Eve, a Claire wzięła paczkę kul od Pete’a. Pete nawet nie chciał z nimi iść. Shane miał rację, to czym zajmował się Pete na co

dzień nie dostarczyło mu umiejętności, które przydałyby się w ich sytuacji. I ruszyli w drogę. Liz spała, zwinięta w nogach Pete’a. Eve i Michael zostali razem skuleni. Myrnin machał im na pożegnanie. A Oliver… Oliver wyglądał jak król żegnający swoich żołnierzy tak jakby wiedział, że nigdy już nie wrócą do domu. „Nienawidzę tego Sukinsyna.” Powiedział Shane, uśmiechnął się i pomachał mu. „Słyszałem to.” Powiedział Oliver na tyle głośno żeby go usłyszeli. Oddalali się biegnąc alejką. „Wysłał nas jako przekąskę, prawda?” zapytała Claire. „Tak.” Powiedział Shane. „Zwiady? Nawet nie starał się tym razem tego ukryć. Myślę, że mamy być dywersją. Świetnie. Więc zróbmy to.” Noc pomału zaczęła ustępować rankowi, ale aleje którymi szli nadal były skąpane w cieniu. Claire używała latarki bardzo ostrożnie, tylko od czasu do czasu ją włączając, by sprawdzać przeszkody na drodze, którą prowadził ich Shane. Musiał ją przytrzymywać parę razy, bo mimo szczególnej uwagi poświęconej przeszkodom, skupiła się na tym, by nie zostali niczyimi więźniami. Nie chcieli też iść z powrotem do tuneli. Nie mieli szans na samodzielne przeskoczenie przez dziurę, która do nich prowadziła. Poszli więc dookoła, przez w większości wyludnione ulice. Zabrało im dużo czasu. Zobaczyli radiowóz policyjny, który przejeżdżając przyświecił na nich swoimi światłami. Shane objął Claire, a ona przytuliła się do niego, ukrywając broń, którą nieśli. Policja pojechała dalej. Dotarli do głównego wejścia Biblioteki. Claire spodziewała się że

policja tam będzie, bo przecież Oliver rozwalił tam wcześniej drzwi. Ale zamiast tego zobaczyła naprawione drzwi, posprzątane szkło; nie było żadnego śladu policji i tego, że coś stało się tu wcześniej. „Wygląda na to, że twoi znajomi nie chcą tu towarzystwa.” Powiedział Shane. „To wyjaśnia, dlaczego nie było tu żadnego alarmu. Porwali człowieka i ostatnią rzeczą jakiej by chcieli jest mieszanie w to policji. Poza tym mieliby do wyjaśnienia te dziwne stworynietoperze i martwego Derrick’a.” Shane sprawdził drzwi, które oczywiście były zamknięte. „Poczekaj chwilkę.” „Potrzebujesz latarki?” „Nie potrzeba latarki by otworzyć zamek.” Powiedział wesoło. Nie wiedziała jak to zrobił, ale po trzydziestu długich sekundach, otworzył zamek z dużą satysfakcją. „Nowa umiejętność. Okej, do środka, ale idź ostrożnie. Terytorium wroga.” W środku budynek był cichy, tak jak wcześniej. Przeszła prze biuro w kierunku powierzchni magazynowych, były tam też automatycznie otwierane drzwi, ale oczywiście szczelnie zamknięte. I głos – głos doktora Davis’a – powiedział: „Nie ma tam niczego co chcielibyście znaleźć, dzieci. A jeśli szukacie waszej przyjaciółki – jest w dobrych rękach.” Stał na końcu sali, otoczony przez dwóch mężczyzn z bronią. I, tak, broń była wycelowana w Claire i Shane’a, co jej nie zaskoczyło, tylko spowodowało, że jej serce zaczęło bić mocniej ze strachu. Dr Davis trzymał w rękach VLAD. Spodziewał się wampirzego

ratunku, był więc zdziwiony, że zamiast tego zobaczył tylko Claire i Shane’a. Shane spuścił ręce wzdłuż ciała. „Czy możemy o tym pogadać?” „Dlaczego nie? Ale wasza czerwono-włosa przyjaciółka nigdzie się nie wybiera. Gdzie inne wampiry? Rodzaju męskiego.” „Rodzaju męskiego.” Powtórzył Shane. „Myślę, że wolisz Jesse jako dziewczynę.” „Tak, technicznie, jest im bardzo daleko do człowieka, choć mogą go bardzo łatwo udawać kiedy chcą. Macie pojęcie o udziale każdego z was w tym? Wiecie jak niebezpiecznie jest zaufać temu stworzeniu? Nie możecie. One was zabiją.” „To ty jesteś tym z bronią.” Podkreśliła Claire. „I to ty jesteś tym, który stoi za śmiercią Derrick’a”. „Derrick to nie twoja sprawa. Także nie moja. Myślę, że biorąc was jako zakładników nie zyskam nic od nieśmiertelnych. One nie mają żadnych uczuć dla ludzi.” „Pewnie, że nie mają.” Powiedział Shane. „Traktują nas jak chodzące pożywienie. Poza tym nie masz się co martwić, że przyjdą mi na ratunek. Mój ojciec był zażartym łowcą wampirów.” „Naprawdę?” Davis skupił teraz na nim całą swoją uwagę. „Zawsze podejrzewałem, że jest coś takiego z własną wiedzą i umiejętnościami… Powieść Stocker’a to sugerowała. Zakładam, że rodzinny biznes nie został Ci przekazany. Nie wydajesz się zbytnio zmotywowany.” Shane posłał mu uśmiech pełen humoru. „No nie wiem, miewam lepsze dni.”

„Wykorzystałeś Liz, by dostać się do mnie.” Powiedziała Claire. „Prawda?” „Lubię wielkość tego, co robię.” Powiedział i położył rękę na urządzeniu. „Opracowałaś bardzo przydatne urządzenie, by pojmać cennych dla nas jeńców. Nieśmiertelni są bardzo niebezpieczni, o czym już zapewne wiesz. Przypuszczam więc, że odpowiedź na twoje pytanie brzmi: tak. Liz była środkiem do osiągnięcia celu. Celem było, aby twój wynalazek nam pomógł.” „Mówiąc o nieśmiertelnych, masz na myśli wampiry?” „Tak potocznie się je nazywa, ale najważniejszą rzeczą u nich jest z biologicznego punktu widzenia, to, że się nie starzeją. Są skamieniali w pewnym sensie. A jednak są także żywe. Istnieje jeszcze kilka innych organizmów zdolnych do tak niezwykłego zachowania, ale-” „Nie jesteśmy tu po to by uczyć się biologii profesorze.” Wtrącił się Shane, przerywając wypowiedź, która zapewne była by bardzo wartościowym wytryskiem informacji w stylu Myrnina. Właściwie to Claire była trochę rozczarowana. „Chcemy uwolnienia Jesse. Natychmiast. A rzecz, którą trzymasz, nie należy do Ciebie, więc ją także oddaj.” Dr Davis i jego dwaj podwładni wymienili spojrzenia pełne śmiechu, zanim powiedział: „Może i grasz dobrze, ale z chłopcami twojej ligi. Proszę nie blefuj. To żenujące.” „On nie blefuje, profesorze, naprawdę.” Powiedziała Claire. Shane pokręcił głową. „Nie nazywajmy go profesorem, nie zasługuje na to. Jest draniem, który bierze sobie dziewczyny z College-u. Prawda Claire?” „Zdecydowanie. A przy okazji. Liz płakała całą noc. Gdyby był pan

zainteresowany, profesorze.” „Mam małą wskazówkę.” Powiedział Shane. „Jeśli dziewczyna przez ciebie płacze, prawdopodobnie nie wykonałeś swoich obowiązków Don Juana za dobrze, dupku.” Dr Davis nic nie odpowiedział, ale jego gniew można było zauważyć w masce, jaką przybrała jego twarz, a jego spojrzenie wwiercało się w ich dwoje. Chwycił urządzenie mocniej. I wtedy dwoje kolesiów, którzy stali za nim… zniknęło. Nie tak dosłownie, że pojawia się chmura dymu i puf już ich nie ma, tylko tak, że ich widziałeś, a za chwilę już ich nie było. Davis nawet tego nie zauważył, ale było już za późno; Oliver stał już z nim twarzą w twarz z wyszczerzonymi kłami. Davis wydał z siebie zaskoczony okrzyk i próbował uciec potykając się, co wyglądało prawie zabawnie. Prawie… Bo Myrnin stał tuż za nim i popchnął go do przodu, prosto w uścisk Olivera. Oliver obrócił mężczyznę wokół, a Myrnin odebrał mu urządzenie. Wtedy zastygł w bezruchu, spojrzał na Claire i powiedział: „Zbudowałaś już kolejne urządzenie? Bo to z całą pewnością już nie przyda ci się do pracy.” W tym momencie z zamkniętych drzwi za nimi do pomieszczenia wkroczyła Dr Anderson, mierząc VLAD-em w Olivera. Strzeliła. Efekt był natychmiastowy i drastyczny. Oliver rzucił dr Anderson z dala od siebie, rozpłakał się, klasnął w dłonie skulił się pod ścianą, drżąc. Płakał. Był na czworakach. Próbował wstać, a ona strzeliła w niego ponownie i tym razem ... tym razem Oliver nie wstał. Claire otworzyła usta, podbiegła do swojej profesor, ale nie

wiedziała co zrobić. Co powiedzieć. Może coś źle zrozumiała… Ale nie… Wiedziała co robi… Dr Anderson odwróciła się do niej, a jej spojrzenie było zimne i przerażające. „Troje z nich jest wyoutowanych. Ale wiem, że Oliver nie przyszedł sam. Gdzie jest Myrnin?” Claire odruchowo spojrzała na bok w miejsce, gdzie stał Dr Davis, ale za nim było teraz pusto. Myrnina nigdzie nie było widać. „Oszukałaś mnie.” Powiedziała. „Oszukiwałaś mnie cały czas. Zgodziłaś się wziąć mnie jako ucznia, nie dlatego, że poprosił cię o to Myrnin, ale dlatego, że dowiedziałaś się że mam coś czego możesz użyć. Coś czego pragnęli twoi szaleni przyjaciele. On ci ufał, ale ty - ” „Przeżyłam piekło Morganvil e i się z niego wydostałam w cholerę, Claire, tak samo jak ty, więc proszę nie udawaj, że jest jakiś wyższy moralny grunt, na którym stoisz. Wampiry posłużyły się mną, tak jak posługują się tobą. Znaleźli młodą, wrażliwą i mądrą dziewczynę i karmili nią potwora. Nie wszyscy przeżyli to co my, Claire.” Wszystko co mówiła dr Anderson było prawdą, ale nie opisywało to Myrnina, nie do końca. To nie była jego wina. On się starał, bardzo starał być dobrą osobą, prawdziwą osobą, nie chciał być bezdusznym potworem wysysającym krew z ludzi. Lecz kiedy już przegrywał, robił to spektakularnie, jak wielki meteoryt uderzający w ziemię. Nagle Claire zdała sobie sprawę, że zacienione miejsce sześć stóp od Shane’a nie było już puste. Myrnin zdołał się tam przedostać, niezauważony. Nie miał już broni. Jego ręce były puste, stał tam bardzo

cicho i nieruchomo, czekając na możliwość wykonania ruchu. A Dr Anderson nie zauważyła go, więc Claire mówiła dalej: „To nie daje ci prawa do-„ „Do czego?” warknęła kobieta, a oczy jej płonęły. Zrobiła krok w przód, potem kolejny, a Shane instynktownie popchnął Claire i stanął jej na drodze. To sprawiło że dr Anderson znalazła się bliżej Myrnina. Claire myślała, że rzuci się na nią, ale tego nie zrobił… Czekał. „Aby zrobić dokładnie to, co wy planujecie zrobić - stworzyć broń, która pozwoliłaby ludziom naprawdę bronić się przed atakiem wampirów? Aby utworzyć rozwiązanie problemu, którym wiemy, że istnieje? Ponieważ to ty jesteś tą, przez którą jesteśmy właśnie w takiej sytuacji, Claire. To ty rozwiązałaś problem, choroby która ich niszczyła. Ty pomogłaś im przezwyciężyć wroga którego się bali. Umieściłaś najgroźniejszych drapieżników znów na samym szczycie i miałaś prawo znaleźć sposób w jaki możemy ich pokonać.” Anderson dotknęła urządzenia delikatnie, niemal z czcią. „Ja jedynie użyłam go pierwsza.” Wszystko to brzmiało dobrze, ale w tym samym czasie, złe; to było złe, ale pasja słów Anderson pozbawiła Claire zdolności argumentowania ... aż Shane zrobił to za nią. „Gówno prawda.” Powiedział z cienkim, dziwnym uśmiechem na twarzy. „Człowieku, brzmisz jak mój ojciec. Był w też naprawdę dobry, usprawiedliwiał wszystko co musiał zrobić: kłamstwo, kradzież, pobicie i zabijanie. To wszystko jest dla wyższej sprawy, nie wchodźmy w szczegóły. Walczymy z potworami, więc musimy brudzić sobie ręce. Ty używasz Claire, żeby dostać broń, chcesz jej użyć, żeby Myrnin ruszył jej

na ratunek, gdy usłyszy, że ma kłopoty. Użyliście Liz, bo wiedzieliście, że Claire przyjdzie jej na ratunek, a my wszyscy jej pomożemy. Nie obchodzi was kto na tym ucierpi. Więc nie pouczaj nas jak byś była święta, bo jesteś zwykłym grzesznikiem.” Claire pokiwała. „Mogłaś dorwać Myrnina, gdy rozmawiałaś z nim o zaginięciu broni, co nie miało z resztą miejsca. Ale czekałaś.” „Pewnie że czekałam. Chciałam ich wszystkich. Musimy mieć jak najwięcej próbek do przeprowadzenia testów, żebyśmy mogli przedstawić wyniki naszych badań do biura dla którego pracujemy z dr Davisem. I nie, Claire, nie pracuję dla rządu. Przepraszam, że cię zawiodłam. Ale ci którzy mnie zatrudniają są dobrze finansowani i dobry interes ludzi leży im na sercu.” Oczy Anderson stały się zimniejsze i skierowała urządzenie w klatkę piersiową Shane’a. „Wiem, że Myrnin gdzieś tu jest. Na pewno masz dobry pomysł jak go znaleźć. Zdaje się że masz na niego wielki wpływ. To nie zabije twojego chłopaka ale będzie cierpiał kilka godzin, może dni. Może nawet na stałe, jeśli ustawię największą moc. Chcesz sprawdzić jak to działa na ludzi? Myślę, że nie będzie to ładny widok.” Sytuacja się zmieniała, gdyż zniknął Dr Davis, który z pewnością ściągnie zaraz posiłki. Oliver był bezradny. Jesse gdziekolwiek się znajdowała, także, a Michael i Eve nie mieli się gdzie schować. Mieli przewagę liczebną, ale teraz ta przewaga już nie istniała. Shane nie mógłby jej chwycić zanim Anderson oddałaby strzał. Claire była chora z przerażenia na myśl, że przez coś co ona wynalazła, a co miało przynieść im pozytywne korzyści, wszyscy, których kochała tak bardzo

cierpieli. Zamknęła oczy na dłuższą chwilę, potem otworzyła je i powiedziała: „Nie musisz tego robić. Może naprawdę masz rację. Widziałam jak wiele szkód mogą wyrządzić wampiry. Widziałam ile śmierci przyniosło to wszystko. Nie jestem naiwna. Stworzyłam urządzenie w konkretnym celu.” „Więc pomóż mi.” Powiedziała dr Anderson. „Nie każ mi krzywdzić Ciebie i Shane’a. Powiedz mi to co chcę wiedzieć.” To był moment prawdy i Claire się nie wahała. Wskazała na miejsce gdzie ukrywał się Myrnin i powiedziała: „On jest tam. Przepraszam Myrnin, Przepraszam!” Ostatnia część zdania przeszła w lament, dlatego, że poruszył się szybko, ale nie dość szybko. Irene Anderson nacisnęła na spust i wystrzał VLAD-a trafił go nie więcej niż trzy stopy od miejsca, gdzie był ukryty. Claire patrzyła na to, czując się odrętwiale i zimno w środku. Myrnin krzyknął, rzucił się na podłogę, zakręcił się w jej stronę i spojrzał na nią z udręczonym i ciemnym wyrazem twarzy. To nie był gniew, ale rozczarowanie. Był zawiedziony. „Przepraszam…” szepnęła, kiedy Anderson strzeliła w niego jeszcze raz i wszystko co było nim… po prostu zniknęło z jego oczu. ROZDZIAŁ DWUNASTY

SHANE Wiedziałem, że mogę spodziewać się wszystkiego, ale na to kompletnie nie byłem przygotowany. Ze wszystkich ludzi na ziemi, nigdy nie powiedziałbym, że to Claire wyda Myrnina. Może Oliver; obaj mieliśmy powody by to zrobić. Ale bez żadnego ostrzeżenia, bez jakiejkolwiek oznaki wahania, ona po prostu go wydała, wiedząc, że Anderson trafi go swoim promieniem. Nie mogę powiedzieć, że nie zrobiłbym tego samego, ale ja nigdy nie lubiłem tego gościa. Mieliśmy radosny rodzaj wzajemnej odrazy; z czystego obowiązku uratował mi życie, a ja to samo zrobiłbym dla niego, ale żaden z nas nie rozpaczałby po tragicznym wypadku tego drugiego. Ale Claire... Wiedziałem, że łączy ją to coś z Myrninem. Nie miłość, może; przynajmniej nie ten romantyczny rodzaj. Ale cokolwiek do siebie czuli, było to głębokie, tak jak ich lojalność. A ona tak wbijająca mu nóż w plecy... to mnie zszokowało. Zacząłem się nawet przez to zastanawiać, czy w ogóle ją znam. Myślałem o tym, że wciąż możemy się uratować – pozwolić Myrninowi zająć się Anderson, wziąć Olivera, wynieść się w cholerę, zanim Dr Davis wróci ze swoją kalwarią. Ale Claire... Claire to wszystko zmieniła. Claire się poddała – porzuciła całą możliwość wygrania. A ja nie wiedziałem, co planuje. Po szoku malującym się na twarzy Myrnina, kiedy wskazała miejsce jego ukrycia, widział, że ten też się tego nie spodziewał.

Nie przepadałem za kolesiem, ale skrzywiłem się i odwróciłem, kiedy Anderson w niego strzelała. Nie było żadnych widocznych ran, żadnego krwawienia, ale i tak udręka była widoczna. Raniła go, a widząc w jej oczach okrutny błysk, bardzo jej się to podobało. Zastanawiałem się co takiego musiała czuć do Myrnina przez te wszystkie lata, żeby potem zobaczyć jak Claire zajmuje jej miejsce w laboratorium i być może również w uczuciach wampira. Chciałem podejść, ale Anderson zamachnęła się na mnie, gotowa do strzału, więc byłem zmuszony zatrzymać się z wysoko uniesionymi rękoma. „Ta, dobra, okej,” powiedziałem, utrzymując mój głos spokojny i cichy. „Pani, on już leży, leży. Możesz już przestać. Nie jest już dla Ciebie zagrożeniem.” Dr Anderson przestała strzelać i przez moment wyglądała tak, jakby robiło jej się niedobrze od tego, co sama przed chwilą zrobiła – ale tylko przez ułamek sekundy. Potem uczucia te zastąpiła maska, którą tak dobrze pamiętał u swojego ojca. Ten błysk przekonania o słuszności swoich działań. Zrobiłby wszystko by osiągnąć cel, poświęcając dla tego wszystkich i wszystko. Włączając w to mnie, oczywiście. Zastanawiałem się co i kogo poświęciła do tej pory. Szalone było to, że Myrnin wciąż jej ufał – tak samo jak ufał Claire. Nigdy nie podejrzewał, że zwróci się przeciwko niemu. A teraz Claire też wbiła mu nóż w plecy. To zdecydowanie nie był dobry dzień dla Drużyny Wampirów. Nie próbowałem zobaczyć, czy Myrninowi nic nie jest; całkiem oczywiste było, że był w złym stanie – tak jak Oliver, który jęczał i

kołysał się w rogu. I trzęsący się Michael, którego zostawiliśmy z Eve, wyglądającego jak przestraszone małe dziecko. Zabijałem wampiry, nie zrozumcie mnie źle; nie rozpaczałem, kiedy działy się rzeczy, które musiały się stać. Ale to co zrobiła, co robiła Dr Anderson... to było okrutne. Claire była kredowobiała, a jej oczy stały się ogromne; bałem się, że też może upaść, kiedy spadnie na nią ciężar tego, co zrobiła, ale zamiast tego, podniosła brodę i spojrzała mi prosto w oczy, bez choćby mrugnięcia. Jakby starała się coś mi przekazać. Nie miałem pojęcia co, ale może, tylko może, Claire miała jakiś plan. To miało więcej sensu, niż fakt, że nagle okazała się być zdrajczynią. Zaufaj jej, powiedziało coś wewnątrz mnie. Nieważne jak to wygląda. Nieważne co zrobi albo powie, ani cokolwiek zrobi reszta. Na Boga, zaufaj jej. Bo to była lekcja, której uczyłem się przez ostatnie kilka tygodni. Kiedy wszystko stawało się szalone, kiedy nic nie miało już sensu... Claire go miała. Musiałem jej zaufać nawet, jeśli nic nie rozumiałem. Pogłaskałem wierzch jej dłoni swoją, tą cichą czułością pragnąc powiedzieć jej, że zamierzam grać razem z nią. Miałem nadzieję, że zrozumiała przekaz, bo pierwszą rzeczą, którą potem zrobiłem było popchnięcie jej i wyrzuty. „Co do cholery Claire? Był naszą ostatnią nadzieją! Coś Ty sobie myślała do cholery?” Potknęła się, spojrzała na mnie ze zdziwieniem i przez chwilę myślałem już, że kompletnie nie zrozumiała mojego zamiaru – ale

wiedziałem, że tak nie było. Nawet nie wiem jak to wiedziałem... ale ona i ja byliśmy razem i doskonale się rozumieliśmy. „Nie był naszą ostatnią szansą i nie mieliśmy szans na wyjście z tego cało,” powiedziała. „I nie pchaj mnie Shane. Nigdy więcej nie waż się tego robić.” „Bo co? Każesz swojej przyjaciółce trafić mnie tym wampirzym paralizatorem?” Anderson uważnie się nam przyglądała, więc musiałem upewnić się, że wlewam w swoje słowa tyle goryczy, ile tylko mogę. „Claire, wbiłaś Myrninowi nóż w plecy. Myślałem, że naprawdę go lubisz.” „Na pewno bardziej od Ciebie,” odgryzła się. „ Zostawiłam Cię, Shane. Zostawiłam Morganville. Zostawiłam Myrnina. Przyjechałam tutaj, żeby zacząć nowe życie i zostać kimś innym, a Ty za mną przyjechałeś, śledziłeś mnie! Czemu nagle to ja jestem tą złą? Ona ich nie rani, tylko... tylko je obezwładnia. Tak jak powiedziałeś. Taki paralizator, tylko dla wampirów.” „Spójrz na nich. Spójrz! Jesteś pewna, że to nie ma żadnych trwałych skutków?” zapytałem. „Jesteś pewna, że Michael wstanie i zacznie się z tego wszystkiego śmiać? I tak, nawet jeśli to tylko tymczasowe, jestem pewien, że Oliver zniesie to całkiem nieźle, kiedy tylko przestanie płakać jak mała dziewczynka. Właśnie zagwarantowałaś nam prawdziwą śmierć, naprawdę, rozumiesz to? Jeśli chciałaś wojny z Amelie to ją masz. Nigdy Ci tego nie wybaczy.” „Amelie nigdy się o tym nie dowie,” powiedziała Dr Anderson. „Oliver był na wygnaniu. Wysłała Michaela, żeby złapał jej szalonego pieska i przyprowadził jej go z powrotem. Jeśli wszyscy zginą po

drodze, cóż... Wypadki się zdarzają, nawet wampirom. I nikt nawet nie może poświadczyć, że tu dotarli.” „Poza Petem, Liz, Claire, Eve i mną,” powiedziałem. „Więc, sądzę, że będziemy robić za nawóz w Twoim ogrodzie różanym, nie? Och, czekaj, to Ty jesteś tą dobrą. Wybacz, przez moment wszystko mi się pomieszało.” „Mogę Cię zapewnić, że te cztery wampiry nie zostaną zabite. Są bezcenne dla eksperymentów, przynajmniej tak długo jak będziemy mogli utrzymać je w posłuszeństwie, a to urządzenie świetnie sobie z tym radzi,” powiedziała Dr Anderson. „I myślę, że mogę przekonać resztę z was, że trzymanie języka za zębami jest dla was najlepszym rozwiązaniem. Liz jest młodą, wrażliwą dziewczyną. Shane – cóż, jeśli nie będzie przekonany, jestem pewna, że mogę przekonać Liz, żeby obwiniła Ciebie za porwanie. Spędzisz połowę swojego życia we więzieniu.” „Nie musisz tego robić,” powiedziała Claire. „On nic nie powie. Shane – posłuchaj mnie. Jeśli będziemy trzymać się razem, jeśli wszyscy powiemy to samo, możemy być bezpieczni. Po raz pierwszy w życiu, bezpieczni. Amelie tu nie przyjedzie, to zbyt wielkie ryzyko. Możemy tu zostać, żyć nie bojąc się o nasze życie dla odmiany. Możemy być szczęśliwi.” „I oczywiście, jeśli zdecydujesz się pozostać rzy swoich zasadach, jestem pewna, że możemy wrócić do pierwszej opcji,” dodała Dr Anderson. „Przyznaję, wolałabym tego uniknąć. Nie lubię krzywdzić ludzi. Chcę tylko stworzyć świat, w którym wampiry mogą być

kontrolowane, dla naszego i ich bezpieczeństwa. Jeśli się z tym zgadzasz, myślę, że możemy się jakoś dogadać.” „Zamierzasz przekonać do tego też Eve? Z zamienieniem Michaela w szczura laboratoryjnego?” dopytywałem się. „Cholera, Claire, wiesz, że to się nigdy nie uda. Może mogłabyś przekonać mnie co do reszty z nich, ale nie co do Michaela. On jest naszym przyjacielem. Jest moim bratem.” „Tak właściwie to nie do końca potrzebuję czterech obiektów,” powiedziała wtedy Dr Anderson, gotowa na ustępstwa w odpowiednim czasie. Mój ojciec byłby dumny. „Trzy wystarczą. Michael może być cały i zdrów, ale w jakimś bezpiecznym miejscu. Czy ta odpowiedź Cię zadowala?” Co działo się od momentu, w którym Claire wydała Myrnina było całkiem zdumiewające, bo ze śmiertelnych opałów przeszliśmy do negocjacji, a ja nie sądziłem, że Dr Anderson zauważyła w ogóle, że jest manipulowana tak starannie i po mistrzowsku, jak wcześniej Claire. To robiło wrażenie. I było trochę przerażające. Ta śmieszna broń nie była już wycelowana we mnie, nawet minimalnie; była skierowana w dół. To nie znaczyło, że nie mogła wrócić na swoją poprzednią pozycję, jeśli zrobiłbym coś głupiego, ale kierując swoją złość na Claire, przestałem już być celem. Postawiłem Claire i Anderson po jednej stronie, a teraz jedynie uzgadnialiśmy szczegóły. Miałem tylko nadzieję, że Claire nie kupowała tego, co mówię. Naprawdę już tego nie wiedziałem. Wciąż wyglądała blado, krucho i na zszokowaną i chciałem ją przytulić tak bardzo, że aż mnie to bolało...

ale to by nam w tym momencie nie pomogło. „Będziesz musiała przekonać do tego Eve, a nie mnie,” odpowiedziałem. „Ale wycofasz z tego Michaela i może będę w stanie pogodzić się z całą resztą. Może.” „Nie ma żadnego może, Shane. Może wyśle cię do więzienia. Więc sugeruję, żebyś pomyślał dokładnie nad swoją kolejną odpowiedzią, tak?” Zwlekałem przez moment, po czym w końcu pokiwałem. Starałem się nie patrzeć na Myrnina, bo był zwinięty w pozycji embrionalnej na podłodze, szepcąc sam do siebie i jeśli kiedykolwiek wcześniej myślałem, że wygląda szalenie, cóż, byłem w błędzie. Wyglądał teraz na rozbitego i nie byłem pewien, czy kiedykolwiek będzie w stanie poskładać się do kupy. Myrnin był kruchy, a teraz wyglądał na zdruzgotanego. Claire miała ciemne, mocne spojrzenia, które rozpoznawałem; starała się trzymać wszystko w środku, by przeżyć moment, nie odczuwając bólu. Znałem to spojrzenie, bo to ja je wymyśliłem. „Więc co mam powiedzieć?” zapytałem i spojrzałem prosto na nią. „Claire, powiedz mi, co chcesz, żebym powiedział. Wiesz dobrze, że zrobię dla Ciebie wszystko. Zawsze.” Wzięła ostry, drżący wdech i powiedziała, „Po prostu powiedz, że będziesz ze mną, kiedy będę rozmawiać z Amelie. Powiesz jej, że nigdy ich nie widziałeś, tego nie widziałeś... Powiesz, że o ile Ci się wydaje, wszystko jest tu w porządku.” „A co z Jesse? Amelie wysłała ją tu, by pilnowała Twojej szefowej.

Będzie coś podejrzewać, kiedy Jesse też zaginie.” „Poradzimy sobie z Jesse,” powiedziała Anderson. „Ma swoje słabe punkty, a ja wiem jak ich używać. Zrobi co jej każę, kiedy będzie musiała, a zresztą i tak niezbyt przepada za Amelie.” Wiedziałem z całą pewnością, że tym słabym punktem był … Myrnin. Jesse miała specyficzny błysk w oku kiedy z nim rozmawiała; z Oliverem miała dobry kontakt, ale lepszy z Hrabią Pękulą (no więc: org. Crackula, crack – ang. pęknąć, trzasnąć, więc tyle mi wyszło ;P gra słów w każdym razie ;P – przyp.tłum.). Dr Anderson mogła utrzymać Jesse w szachu wyrządzając więcej szkód Myrninowi. I wszystko było w porządku, ponieważ do cholery oni byli wampirami, tak? Nie liczyło się to, że cierpieli. Szczury laboratoryjne. Mogłem czuć ducha mojego ojca popierającego to, i to sprawiało, że gdzieś głęboko czułem odrazę. „Myślałem, że ty i Jesse byłyście swojego rodzaju przyjaciółkami,” powiedziałem. „Kiedyś byłyśmy”. Powiedziała Dr Anderson. „A ty, ze wszystkich ludzi powinieneś rozumieć, że nie można polegać na wampirzym sentymentalizmie. Oni po prostu nie mają takich połączeń nerwowych w głowach, aby naprawdę czuć to co my. To udawanie, maska którą noszą, by nabrać swoje ofiary i trzymać je blisko. Są drapieżnikami, to proste. Są w tym po prostu wyjątkowo dobrzy.” Słychać było jakieś dźwięki w korytarzu i usłyszałem jakiś rodzaj pojazdów ciągnących się wzdłuż parkingu. Zabawa dobiegła końca; Claire kontynuowała swoją grę, a ja byłem w tym razem z nią, i teraz… teraz właśnie mieliśmy się dowiedzieć czy dr Anderson naprawdę nam

uwierzyła. Patrick Kupa Łajna Davis pojawił się w wejściu. „Zabezpieczyliśmy pojazdy na zewnątrz,” powiedział. „Możemy przykuć wampiry srebrem, nigdzie się nie ruszą. A co z tą dwójką? Są więźniami?” Czułem na sobie ciężar spojrzenia dr Anderson. Byłem w opałach, tego byłem pewien; nie żartowała, mówiąc, że przekona Liz, by ta wypaplała, że to ja ją porwałem, a co wyśle mnie do więzienia na długie lata. Przywykłem do więziennych cel Morganville, ale to było coś innego. „Muszę wykazać dobrą wolę,” powiedziała dr Anderson. „Więc pokażecie nam gdzie zostawiliście swoich przyjaciół Michael’a i Eve. Musimy odnaleźć też Pete’a i Liz. Dla ich własnego bezpieczeństwa.” Ostatnie zdanie sprawiło, że zacisnąłem zęby, ale starałem się tego nie pokazywać. „Pewnie,” powiedziałem. „Zabiorę was tam.” „Pewnie, że zabierzesz,” powiedziała. „bo jeśli nie, i tak ich znajdę, i obiecuję, że rezultat nie będzie miły. Chcę od Claire współpracy i wsparcia, a ona wyraźnie mi to zaoferowała. Ale nie potrzebuję tego od ciebie, Shane. Możesz zaginąć tak łatwo jak wampiry, i zaskakująco duża liczba John Does (powszechne nazwisko jak u nas np. Jan Kowalski, - przyp.tłum.), którzy giną w Bostonie każdego roku. Możesz być jednym z nich, ofiarowując swoje ciało szkole medycznej. Rozumiemy się?” Tak jasne, że mogłem niemal zobaczyć jak te słowa świecą. Skinąłem głową bez mówienia czegokolwiek i kiedy Patrick Davis

wskazał na mnie, poszedłem za nim. Zanim jednak wszedłem do czarnego vana, obróciłem się. Dr Anderson była za mną, a Claire obok niej. „Jeszcze jedna rzecz,” powiedziałem do Anderson. „Jestem coś winien Dr Davis’owi.” Prawdopodobnie wiedziała co ma się stać, bo nie poruszyła się, a ja nie czekałem na pozwolenie. Czasem, jest po prostu lepiej poprosić o przeprosiny. Uderzyłem go w twarz i cholera, poczułem się naprawdę dobrze. Od ręki aż po wnętrzności. Trochę przemocy sprawiło, że para uszła z kipiącego garnka. „To od Liz,” powiedziałem. „Dupku.” Dr Anderson się zaśmiała. Davis się skulił, łapiąc za swój prawdopodobnie złamany nos; ktoś zażartował na temat krwawienia z nosa i wampirów, ale nie słuchałem, ponieważ wbiłem się na miejsce pasażera, zapiąłem pasy i ułożyłem wygodnie głowę na oparciu. Przez sekundę lub dwie, czerwona mgiełka nie chciała zniknąć. Niebezpiecznie jest popuścić łańcuch bestii; czasami po prostu nie chce potem wrócić. Po chwili kierowca był już zapięty, drzwi były zatrzaśnięte,a ja byłem znów starym, pogodnym sobą i pokazałem mu przemądrzały gest uniesienia do góry kciuków. „Masz cholerne szczęście, że żadne z nas nie umieściło w tobie kulki.” powiedział do mnie. „Moje życie to sielanka,” zgodziłem się. “Teraz skręć w lewo. Będę ci mówił jak masz jechać.” Claire i Dr Anderson nie wsiadły z nami do vana. Wystawiłem głowę i zobaczyłem je stojące z kilkoma facetami w garniturach, więc

miałem cholerną nadzieję, że to co robię, jest właściwą rzeczą, bo jeśli nie, jeśli w jakikolwiek sposób nie było… Wtedy wszyscy będziemy cierpieć. Magazyn wyglądał na opuszczony, jak wcześniej. Kazałem zaparkować kierowcy blok dalej, na wypadek gdyby Michael doszedł do siebie na tyle, by mógł dać jakieś ostrzeżenie; ostatecznie zostałem otoczony kolumną czterech facetów, łącznie z kierowcą. Wyglądał na zwykłego i łagodnego faceta, ale gdy dać takiemu czarny garnitur, wszyscy zaczynają podobnie wyglądać. Był Afro-Amerykaninem, ale to nie czyniło go innym od pozostałych, oprócz zwykłego wzrostu, wagi i rozmiaru kurtki. ‘Jaki jest w tym twój interes?’ zapytałem go, kiedy dotarliśmy do magazynu. ‘Pracujesz dla jakiejś organizacji?’ ‘Tak, dzieciaku, jestem vice przewodniczącym Korporacji Van Helsing.’ ‘Ha ha, bardzo śmieszne, tak czytałem Draculę, niespodzianka.’ Dupek. ‘Miałem na myśli, to czy jesteś jakimś prawdziwym wyznawcą czy tylko cię do tego zatrudnili?’ ‘Pytasz czy straciliśmy ludzi przez wampiry? Tak, straciliśmy. Więc zamknij gębę I wykonuj swoją robotę, a nam pozwól wykonywać naszą.’ Właściwie była to dość dobra odpowiedź na moje pytanie. Prawdziwi wyznawcy. Niezbyt dobre wieści, biorąc pod uwagę to, że miałem już doświadczenie z tego rodzaju ludźmi. Znacznie lepiej jest mieć do czynienia z wynajętymi gośćmi którzy nie są związani

emocjonalnie z tym co się dzieje. ‘Jestem Shane,’ Powiedziałem. Krok pierwszy, spróbuj nawiązać więź. Każdy negocjator powie ci, że to ważna rzecz, aby pozostać przy życiu.‘Nie obchodzi mnie jak cię nazwali twoi rodzice,’powiedział. ‘Teraz się zamknij i pokaż nam gdzie ich zostawiłeś.’ To tyle, jeśli chodzi o nawiązywanie więzi. Posłuchałem go i poprowadziłem do miejsca w magazynie gdzie byliśmy wcześniej. Wskazałem miejsce i spojrzałem na niego, oczekując znaku na moje niewypowiedziane pytanie czy mam iść dalej przodem. Skinął głową. Nie wziąłem tego jednak jako obietnicy, że poczeka. Mógł dać mi minutę lub po prostu wrzeszczeć na mnie i mieć broń w gotowości. Wszedłem i nagle miłe okoliczności się skończyły, bo kawałek stłuczonej butelki wylądował w moim gardle. ‘Ej, ej, ej, dziewczyno, jestem po twojej stronie,’ Powiedziałem do Eve. Wydała z siebie okrzyk, cofnęła się i upuściła butelkę, a potem rzuciła się by otoczyć mnie ramionami. Pachniała łzami i desperacją. ‘O Boże, dziękuję, tak się bałam, – Shane, jemu się nie poprawia, musimy go stąd zabrać, musimy —’ Jej głos ucichł i odsunęła się ode mnie. Nie musiałem nic mówić, ale wiedziałem, że język mojego ciała utwierdził ją w tym, że coś było nie tak. ‘Gdzie Claire?’ ‘Zaufaj mi,’ powiedziałem. Nie miałem czasu, więc musiałem mówić szybko. ‘Zaufaj mi, cokolwiek się stanie, ok?’ ‘Ok,’ powiedziała, ale jej głos drżał i wyglądała na przerażoną. ‘Shane—’

I wtedy kierowca wtargnął do pomieszczenia, przygwoździł ją do miejsca w którym stała nagłym błyskiem latarki i kiedy próbowała zablokować wiązkę światła, odsunął się, aby pozwolić wejść reszcie. ‘Stać, na kolana!’ krzyczał, wszystko trwało kilka sekund. Liz była przytomna, ale przerażona; krzyczała i próbowała schować się w kącie; Pete zadał parę ciosów, ale był niezdecydowany i wylądował na brudnej posadzce w przeciągu dziesięciu sekund. Eve, przyciśnięta ramieniem kierowcy, spojrzała na mnie z gniewem w oczach i nie powiedziała zupełnie nic. Zaufaj mi, powiedziałem bezgłośnie i miałem nadzieję, że mogła to zrozumieć. Jeśli miałaby w tym momencie w ręku zbitą butelkę, byłem pewien, że leżałbym teraz na podłodze, zwłaszcza po tym kiedy dwóch z czterech mężczyzn, podeszło do Michael’a, chwycili go i wyciągnęli na zewnątrz. Nie miał się lepiej. Nawet odrobinę. Przeraziłem się, widząc go drżącego i płaczącego, jakby każdy demon na świecie chciał w tym samym momencie wejść do jego głowy. Przeraziłem się jeszcze bardziej widząc czarną obietnicę w oczach Eve, kiedy zakuwali ją w kajdanki i pchali za nim. Potem patrzyłem jak Pete’a i Liz też zabierają. Kierowca podszedł do mnie i skinął. ‘Nieźle,’ powiedział. ‘Jednak możesz mieć nadzieję. Jeśli nienawidzisz wampirów, możesz nam się przydać. Zawsze przyda nam się dobry człowiek.’ ‘Myślę, że nie rozumiesz, co znaczy właściwie to słowo,’ Powiedziałem i poszedłem do vana. Po drodze, odkryłem nagłą i pilną potrzebę zwymiotowania obok śmietnika. Śmierdział jak zjełczałe

chińskie jedzenie, ale byłem pewien, że nie to było przyczyną, że czułem się tak źle. Zdrada miała okropnie gorzki smak i nieważne, ile razy płukałem usta wodą, nie mogłem się go pozbyć. Zastanawiałem się czy Claire też to czuła. Jeśli ja się tak czułem, to jak ona musiała cierpieć? Ona była tą, która odczuwała wszystko głębiej, zbyt się wszystkim przejmowała. Miałem nadzieję, że nie była tak zniszczona jak Myrnin, po tym jak to wszystko zostało powiedziane I zrobione. Jazda trwała zaskakująco długo; gdy dojechaliśmy, słońce już wschodziło… byliśmy pod jakimś gospodarstwem, z tego co mogłem zobaczyć w otaczającym nas krajobrazie. Wyjechaliśmy z miasta w głąb kraju, gdzie było mnóstwo małych miasteczek ze Starbucksami (znana sieć kawiarni w prawie każdym, nawet małym miasteczku USAprzyp. tłum.). Na zachodnim wybrzeżu, ‘na wsi’ nie było tak samo, jak na zachodzie Texasu, gdzie mogłeś jechać przez dwieście mil i trudno było dostrzec zrujnowaną chatę, a jeszcze trudniej obszar miasta. Ostatnim miastem jakiego nazwę byłem w stanie dostrzec było Meldon, ale po prostu nie chciałem sprawdzać mapy i zobaczyć gdzie się znajdujemy, po prostu odłożyłem to na później. Niewiele mogłem się dowiedzieć od nowych przyjaciół, nie byli zbyt rozmowni. Eve była, ale to co mówiła było złośliwe, więc starałem się tego nie słuchać. Wszystko sprowadzało się do tego, że winiła mnie.Nie było to jednak zbyt zaskakujące. W każdym razie lepiej mnie, niż Claire. Po chwili wybiegła na drogę, by powiedzieć mi, że jestem

złym, wbijającym nóż w plecy zdrajcą i chciałaby mnie nigdy nie poznać. Ale i tak, jak się okazało, bardziej bałem się ciszy. I to bolało. Bardzo. Mogłem dokuczać Eve, może nawet za bardzo, ale kochałem ją jak siostrę; myślałem, że jest błyskotliwa, zabawna i ostra jak mój najlepszy nóż. Myśl, że mnie nienawidzi, nawet jeśli później się wszystkiego dowie… tak, to mnie raniło bardzo głęboko. Kiedy furgonetka wreszcie zwolniła, chciałem już mieć to piekło za sobą; miałem nadzieję, że pozwolą mi po prostu odejść, ale oni wcale nie mieli zamiaru mi tego ułatwiać. Kierowca złapał mnie za kaptur i odciągnął w kierunku furgonetki. ‘Ty tu rządzisz pyskaty,’ powiedział. ‘Ucisz ją albo zrobię to za ciebie, a to na pewno ci się nie spodoba.’ Zrobiło mi się niedobrze, ale nie mogłem za wiele z tym zrobić. Skinąłem tylko głową, złapałem Eve za ramię i zabrałem z furgonetki. Kopała i krzyczała, szarpnąłem ją na tyle blisko, że wschodzące słońce ją oślepiło i zamrugała. ‘Puść mnie, dupku!’ powiedziała i popchnęła mnie mimo skrępowanych rąk. ‘Przysięgam na Boga, jeśli jeszcze raz mnie tkniesz, odetnę ci wszystkie palce!’ ‘Eve, wyluzuj. Czy nie mówiłem ci, żebyś mi zaufała?’ Powiedziałem to nisko, prawie szeptem, ale ścisnąłem ją za ramię tak, że kierowca, który był tego światkiem zobaczył jak grymas bólu przeszywa jej twarz. ‘Staram się utrzymać cię przy życiu, ciebie, siebie, Michael’a, Claire i wszystkich pozostałych. Więc się po prostu uspokój. Nienawidź mnie jeśli chcesz, to rzeczywiście pomaga. Ale rób to trochę ciszej, ok? Albo on cię skrzywdzi.’

Spiorunowała mnie wzrokiem, ale mogłem zauważyć, jej lekkie skinienie głową. Nie żeby zaczęła mi ufać; z ognia w jej oczach mogłem wyczytać, że nie. Dawała mi jakąś linę, którą później miała zamiar mnie udusić. Śmierć przez powieszenie, powiedziałaby, jest dla mnie za dobra. ‘Jeśli cokolwiek stanie się jemu albo Claire, obedrę cię ze skóry i użyję jej jako dywanika.’ powiedziała. To miejsce pachniało jak farma; można było czuć smród nawozu, jaki wywozi się na pola, z daleka mogłem słyszeć muczenie krów, ukrytych za grubą warstwą mgły. Miałem nadzieję, że nie są to krowywampiry. Nie chciałbym zostać zjedzony jak stek. Był tam też dwupiętrowy dom ze staromodną werandą owiniętą dookoła budynku, a na niej krzesła pomalowane na biało; na schodach prowadzących do domu były poustawiane małe, ceramiczne rzeźby kaczek. Eve powiedziałaby, że dom jest uroczy, jeśli tylko byłaby w lepszym humorze. We mgle można było zobaczyć zarysy jakiejś stodoły. Mogła być czerwona, ale ciężko było to stwierdzić. ‘Do środka,’ rozkazał kierowca, wziąłem Eve i zaniosłem ją po schodach do tego domu. Było tam tak, jakby czas zatrzymał się w latach osiemdziesiątych. Z wszystkimi tymi pastelowymi tkaninami, plisami i białą podłogą. Jeśli był to dom Worka Łajna Davisa, to definitywnie urządzała go jego żona. Potem prawdopodobnie rozwiodła się z nim, a on nie zawracał sobie głowy, żeby go przemeblowywać; warstwy kurzu na tych bufiastych zasłonach i dekoracjach rozsianych wkoło utwierdziły mnie

w tym przekonaniu. Nie mieliśmy zbyt wiele czasu by podziwiać dekoracje. Na prawo znajdowała się kuchnia, która dawała boskie możliwości z tymi wszystkimi różnego rodzaju ostrymi przedmiotami i wybuchowymi chemikaliami, ale kierowca był tuż za nami ze swoją bronią. Pete był za nim, ale miał Liz na ramionach, poza tym było po nim widać wszystkie walki, które do tej pory musiał stoczyć. Za nim szedł inny facet, a dwóch innych wlokło Michael’a, który nadal strasznie się trząsł. Poza salonem z zakurzonymi ceramicznymi kaczkami i kwiecistymi tapetami, wszystko się zmieniło. Następny pokój został odnowiony w stalowe drzwi, winylową podłogę i białe ściany z wbudowanymi u góry świetlówkami. Laboratorium. Wiedziałem jak wyglądają laboratoria, choć nie jestem jednym z tych, którzy spędzają dużo czasu w klasach chemicznych. To miało różnorodne klatki na ścianach, od małych, które mogły pomieścić szczura, do większych, które mogły spokojnie zmieścić tygrysa. Umieścili Michael’a w jednej z nich. ‘Nie, spokojnie, wszystko jest ok.,’ Powiedziałem, kiedy Eve próbowała mi się wyrwać. Odezwałem się cicho i delikatnie, wyczuwając w niej desperację, wiedziałem, że jest na skraju załamania. ‘Jest bezpieczny. Nic mu się nie stanie. Bardziej martwię się o nas.’ ‘O nas?’ Skrzywiła się, nadal rozproszona; Rozumiałem to, gdyby w klatce znajdowała się Claire, też nie mógłbym się skoncentrować. ‘Do czego jesteśmy im potrzebni?’

‘Nie jesteśmy’ Powiedziałem. ‘I właśnie to mnie martwi.’ Kierowca, obrócił się do czwórki z nas – mnie, Eve, Pete’a i zwiotczałej formy Liz – I powiedział, ‘Tam.’ Podkreślił to ruchem pistoletu w kierunku innych drzwi. Stalowych. Z widocznym na nich zamkiem. ‘Hey,’ Powiedziałem, podnosząc ręce do góry. ‘Jestem po twojej stronie, pamiętasz?’ Zaśmiał się. ‘Tak chłopcze, pewnie, że jesteś. Do środka. Nie martw się, nic ci nie grozi. Potrzebujemy cię, by utrzymać twoją małą, bystrą dziewczynę w ryzach.’ ‘Czekaj,’ powiedziała Eve. Myślałem, że znów będzie zmierzała do walki, ale podeszła do kolesia spokojnie, pomału i kiedy skinął jej głową, kontynuowała, ‘Może moglibyśmy najpierw zrobić przerwę na siusiu? Bo strasznie chce mi się sikać.’ Spojrzał na nią z irytacją, ale nie było to spojrzenie bandziora, którego nie rozumie tego, że ktoś musi się wysikać. Każdy tak ma. Nie każdego to jednak obchodzi, wstrzymałem oddech na sekundę mając nadzieję, że nie ma zamiaru wrzucić nam wiadra do tego pomieszczenia czy coś w tym rodzaju, ale wtedy skinął głową, niechętnie. ‘Idź z nią,’ powiedział i wskazał na jednego z mężczyzn, którzy trzymali Michael’a. ‘Drzwi zostają otwarte.’ ‘ Żartujesz?’ Głos Eve zaskrzeczał i położyła ręce na swoich biodrach. ‘Jesteś jakimś perwersem? Dochodzisz oglądając nastolatki —’ Wzdrygnął się. ‘Dobra, ale masz minutę i nawet jeśli nie zdążysz, otwieram drzwi.’ Kiwnął głową i jego człowiek poprowadził Eve do

innych drzwi. ‘Ktoś jeszcze musi załatwić wstydliwe sprawy?’ Pete i ja potrząsnęliśmy głowami. Podniosłem rękę. ‘Ale jednak nie powiedziałbym nie na łazienkę.’ ‘Ja też,’ powiedział Pete. ‘W razie gdyby pobyt w areszcie się przedłużył.’ ‘Możesz na to liczyć,’ powiedział kierowca. ‘Dobra. Kiedy dziewczyna wróci, ty idziesz następny.’ Skinął na Pete’a. ‘Ty idziesz ostatni, Shane.’ ‘Dlaczego ja?’ ‘Bo ciebie najbardziej nie lubię.’ I vice versa, pomyślałem, I uśmiechnąłem się do niego. A on do mnie. Myślałem o tym jak odebrać mu broń, a on prawdopodobnie myślał jak zacznie do mnie strzelać, kiedy będę próbował to zrobić. Dyplomacja. Kątem oka zobaczyłem Michael’a w klatce, podnoszącego głowę. Zabawne. Z mojego punktu widzenia, jego oczy były płonąco czerwone. Pamiętałem co powiedział Myrnin o pragnieniu krwi Michael’a, że pokona każdą siłę jaka na niego zadziała … i nie ważne na jak mocną wyglądała ta klatka, nie była wystarczająco mocna by wytrzymać pragnienie Michael’a, albo któregokolwiek innego wampira, jeśli naprawdę chcieli się wydostać. Okazało się, że jednak się myliłem. Michael chciał rozgiąć kraty – trochę mu się to udało. Ale nie rozgięły się zbyt mocno. Próbował dalej, ale z czegokolwiek była zrobiona ta klatka, stworzona została by dać radę wampirzym muskułom. Nie była ze srebra, bo nie parzyła go.

Po prostu była … mocniejsza. Poddał się kiedy jeden ze strażników spojrzał w jego stronę, po czym skurczył się nędznie z powrotem jak piłka. Nieźle, pomyślałem. Przynajmniej mieliśmy jednego asa w rękawie, nawet jeśli był zamknięty. Wcześniej czy później, nie docenią go i go wypuszczą. A wtedy joker na pewno zaszaleje. Eve wróciła z łazienki i poszedł do niej Pete; dziewczyna oparła się o ścianę i skrzyżowała ramiona, patrząc wyzywająco na naszego kierowcę. Poszedł sprawdzić Liz, która leżała oparta o ścianę. Już wcześniej sprawdzałem co u niej. Jej oddech był w porządku, ale nie podobała mi się jej kredowo blada skóra. Cokolwiek dali jej kiedy ją porywali, to naprawdę sprawiło, że odleciała. Przypuszczałem, że mieliśmy szczęście że nie dali nam tego samego środka na uspokojenie… jeszcze. ‘Myślałam o tym,’ powiedziała Eve. ‘O czym?’ zapytałem, nadal obserwując kierowcę. ‘O tym, że nadal jesteś dupkiem.’ Odwróciła się i dała mi po gębie. Wystarczająco mocno, by zostawić ślad. Mrugnąłem i złapałem jej rękę, kiedy chciała to zrobić ponownie, i poczułem jej drugą rękę, wkładającą coś do kieszeni moich jeansów, ruchem zamaskowanym swoim przedstawieniem. Nie spojrzałem na dół, tylko patrzyłem jej w twarz.‘No cóż,’ powiedziałem, ‘Myślę, że cię rozumiem.’ Pchnąłem ją do tyłu, kierowca podniósł się i zmarszczył brwi. Otworzył stalowe drzwi. Pokazał na Eve, że ma wejść do środka, potem na mnie i na na

nieprzytomną Liz. ‘Jeśli chcecie się bić, zróbcie to tam,’ powiedział. ‘Ale nie dam wam żadnych bandaży. Chcecie się bić, możecie krwawić do woli.’ ‘Nie jest wart choćby jednego mojego ciosu,’ powiedziała Eve. Odwróciła się i odeszła, znów krzyżując ręce. Pete wrócił i został wepchnięty do środka z hukiem. Nie załapałem się na wycieczkę do łazienki. Prawdopodobnie było to ukaranie mnie za bycie sobą. Pokój, po dokonaniu inspekcji, okazał się zwykłym betonowym boksem, bez okien, bez niczego. Unosił się tam antyseptyczny zapach, jak by pokój był wcześniej magazynem jakichś medykamentów, teraz nie było tu nic oprócz nas i małego odpływu na środku podłogi, wielkości dłoni. Mój ojciec powiedział mi kiedyś, że ludzkie ciało może przecisnąć się przez każdego rozmiaru dziurę, dużą na tyle, by zmieściła się głowa; była to tylko kwestia przemieszczania kości. Tak, czasami bywał zabawny. Ale ta dziura nie była nawet na tyle duża by zmieściła się tam moja zaciśnięta pięść, a co dopiero czaszka. Więc to nie wchodziło w grę. Niestety. Sprawdziłem drzwi sufit i kąty. Nie widziałem żadnych kamer, które by nas obserwowały, ale nie mogłem myśleć, że zachowuję prywatność; technika była na tyle zaawansowana, by nie było widać kamer. Byliśmy kiedyś szpiegowani przez kogoś, kogo uważaliśmy za przyjaciela, i nie chciałem, żeby Kupa Łajna Davis i jego przyjaciele pokrzyżowali moje plany. Strasznie bałem się o Claire. Bałem się tak, że aż serce

przestawało mi bić. Była sama, otoczona przez wilki, które mogłyby mieć ją w każdej chwili a jedyne czego mogła użyć to jej odwaga i rozum. A więc była w pełni uzbrojona. Ale nadal mnie to przerażało. Wsadziłem ręce do kieszeni i schyliłem się, niczym jakiś żebrak. Dajcie mi jeszcze tylko jakąś czapkę, luźny sweter i brudne spodnie a będzie jak znalazł. Ale tu nie chodziło o moje nastawienie. W ten sposób miałem szansę zobaczyć, co Eve wsunęła mi do kieszeni – a była to rzecz, o której nie miałem zamiaru mówić Claire. Był to kawałek zardzewiałego metalu, prawdopodobnie jakiś rodzaj osłony do syfonu. Miał jakieś cztery cale (cal=2,54cm – przyp.tłum.) i na końcu był wyszczerbiony. Jako broń, było to zajebiście paskudne. W tym wypadku, było idealne. Szkoda, że ja nie doczekałem się wycieczki do łazienki; musiało tam być z tysiąc innych okazji do stworzenia sobie zabawnych, ręcznie robionych broni. Można kogoś zabić nawet kostką mydła, jeśli tylko się postara. „Więc,” wymamrotała Eve opuszczając głowę tak, by kamery tego nie widziały. „Co w takim razie mamy robić?” „Wciąż mnie nienawidzisz?” Ja również mówiłem do swoich butów i starałem się mówić jak najciszej, w razie gdyby gdzieś umieszczone były też mikrofony. “Jeszcze trochę czasu minie, zanim mi to przejdzie, taa. Dlaczego? Czyżbym raniła twoje wrażliwe uczucia?” Tak, pomyślałem, ale odpowiedziałem co innego, “Litości. Przecież wiesz, że nie mam uczuć.”

“Więc co z naszym planem?” “Taaak, co do tego,” zacząłem. “Wygląda na to, że będziesz musiała mnie zabić.” “Słodko.” ROZDZIAŁ TRZYNASTY: Co ja zrobiłam? To wciąż i wciąż kołatało w myślach Claire... moment, w którym Anderson pociągnęła za spust i Myrnin, którego znała gdzieś przepadł. Została z niego tylko płacząca skorupa, powłoka mężczyzny, który nawet nie wyglądał na wampira, tylko na resztki człowieka. Jeśli gdzieś by go minęła, pomyślałaby z pewnością, że to jakiś bezdomny, może psychicznie chory. Co, technicznie rzecz biorąc, było prawdą. I to była jej wina. Claire rzadko czuła się taka samotna. Myślała, że przejedzie przez cały kraj, by studiować na MIT i będzie to jej nowy początek; myślała, że będzie się tu uczyć, dorośnie i zmieni się. Ale zamiast tego, od początku została oszukana. Anderson nigdy nie zamierzała jej niczego nauczyć. Chciała tylko VLAD, a Claire była przeznaczona na straty. Nawiasem mówiąc, Dr Anderson musiała najwidoczniej dużo napracować się nad VLAD i zamiast koncepcji, przeszła do działania, podczas gdy Claire myślała, że wracają do początków. Wszystko co robiła, a co teraz zrozumiała, miało za zadanie ją czymś zająć, by Dr Anderson mogła udoskonalić jej wynalazek. I go wypróbować. „Mogę to zobaczyć?” zapytała Claire Dr Anderson, która wciąż

trzymała VLAD; dodała do niego bardzo przydatne szelki, ale pewnie i tak zaczynał jej już ciążyć. „Chcę tylko zobaczyć co zrobiłaś. Myślałam o dodaniu do tego modulatora, ale -” „Nawet o tym nie myśl,” przerwała jej Anderson. Przemieściła trochę jego ciężar, co znaczyło, że trzymanie go wymaga od niej coraz większego wysiłku, na co właśnie liczyła Claire. „I nie będziemy rozmawiać o tej technologi .” „Ale ja – ja myślałam, że chcesz, żebym Ci pomogła -” Anderson rzuciła jej krótki, chłodny uśmiech. „Nawet tego nie próbuj. Może i wydałaś Myrnina, ale to jeszcze nie znaczy, że Ci ufam, Claire. Na to musisz sobie jeszcze zapracować. Wierzę Ci na tyle, dopóki mam Twojego chłopaka i mogę mu coś zrobić. Choć wygląda na całkiem silnego.” Wyglądała na zmęczoną, pomyślała Claire i lekko się zachwiała. Patrzyła na Dr Davisa, który próbował pobrać próbkę krwi od Myrnina; zajęło mu to sporo czasu, nie dlatego, że Myrnin się stawiał, ale dlatego, że nie mógł prosto ustać. Ostatecznie, trzech uzbrojonych mężczyzn trzymało Myrnina, który wydał z siebie dźwięk podobny do tego wydawanego przez wieloryba, ale jakby połączony ze szlochaniem, który wdarł się aż do głębi duszy Claire. Ja to zrobiłam. To wszystko moja wina. Ciężko przełknęła. „Więc co teraz?” zapytała. Jej głos był twardy, a ona nic nie mogła poradzić, żeby go choć odrobinę zmiękczyć. „Masz Myrnina, Olivera, Jesse i Michaela. Masz Shanea i Eve. Czego jeszcze chcesz?” „Chcę danych,” odpowiedziała Dr Anderson. „Claire, Ty też jesteś

naukowcem. Masz pojęcie jaką rzadką okazją jest to wszystko, co mam nadzieję się nam uda – mamy wampiry, które możemy testować w laboratorium. Możemy zmienić oblicze całej biologi , co Dr Davis próbował zrobić już od jakiegoś czasu. Możemy wygrać.” „Nie wiedziałam, że to wojna.” „Oczywiście, że to wojna. I zaczynamy wygrywać; wampiry były chore, kiedy wyjeżdżałam z Morganvil e i było z nimi coraz gorzej. Jeśli dałabyś wtedy naturze dokończyć jej zadanie, teraz byłoby już po wszystkim.” „To Ty ich zaraziłaś?” zapytała przerażona Claire. Myrnin nigdy do końca nie uwierzył w to, że Bishop, ojciec Amelie, był odpowiedzialny za chorobę i jej rozprzestrzenienie. Czy to wszystko stało się pod jego nosem? Ale Dr Anderson pokręciła głową. „Nie. Nie mogę sobie tego przypisać. Jedynie upewniłam się, że badania w kierunku znalezienia lekarstwa doprowadziły donikąd. Wydaje się, że chociaż raz natura postawiła ludzi ponad wampiry.” Claire zadrżała. Myślała, że rozumie Dr Anderson; myślała, że są podobne. Ale nie były, ani trochę. Obie przeżyły Morganvil e, ale miało to na nie zupełnie inny wpływ. „Jeśli nie uważasz, że prowadzimy wojnę,” zaczęła Anderson, „to dlaczego to wszystko zrobiłaś?” wskazała przy tym na VLAD. „Ja tylko chciałam – chciałam znaleźć sposób, byśmy mogli ich powstrzymać, kiedy przyjdzie nam walczyć. To wszystko. To miała być obrona.” „Cóż, wiesz jak to mówią: najlepszą formą obrony jest atak.

Pracowaliśmy przez jakiś czas nad wzmocnieniem naszej ochrony przed wampirami. Włączając w o biologiczne sposoby.” „Dr Davis przeprowadzał eksperymenty,” powiedziała Claire. „”Ta dziwna-nietoperza rzecz zabiła Derricka. To było to?” „Tak,” odpowiedziała Anderson. Obserwowała Myrnina, ale bez żadnego wyrazu współczucia czy żalu. To było profesjonalne spojrzenie. Bardzo zimne. „Zrobił znaczne postępy, ale nasze próbki uległy degradacji. Musieliśmy polegać na tym, co wzięłam ze sobą z Morganville, a nie było tego wiele. Pracowałam nad przekonaniem Jesse do współpracy, ale mimo jej przyjaznego nastawienia do mnie, jest o wiele na to za mądra. Szkoda. Jeśli zrobiłaby to spokojnie, nie musiałabym podjąć takich kroków.” „Czy Jesse -?” „Żyje? Tak. Zadowolona?”Anderson potrząsnęła głową. „Nie chciałam tego robić. Ale ona mnie do tego zmusiła. Jest pod obserwacją. Do tej pory, działanie urządzenia wciąż się utrzymuje. Zaczynam się zastanawiać czy promień nie powoduje stałego uszkodzenia nerwów.” „ Stałego? Co zrobiłaś z VLAD? Nigdy nie miał być aż taki potężny -” „Sprawiłam, że zaczął działać,” warknęła Anderson. „Teraz Twoim zadaniem, jeśli chcesz pozostać po dobrej stronie, jest zabranie modelu, którego używał Dr Davis i sprawienie, że zadziała tak samo jak ten. Nie miałam na to czasu, bo wybuchł ten kryzys. Przyjazd Myrnina ograniczył nasz czas. Myślę, że teraz mamy sytuację pod kontrolą, ale jeśli jakieś informacje dotrą do Amelie, możemy się spodziewać walki, więc

potrzebuję jeszcze przynajmniej jednego działającego urządzenia dla zachowania bezpieczeństwa. Więc, zrobisz to, a ja upewnię się, że Twój chłopak i reszta Twoich przyjaciół wyjdzie z tego w jednym kawałku. Jasne?” „Jasne,” odpowiedziała Claire. „Broń Dr Davisa nie działa? To był blef?” Dr Anderson wzruszyła ramionami. „Myślałam, że to rozpoznasz i spowolni Cię to na tyle, że będę miała czas na użycie tej, która działa.” To była dobra strategia. Shane by to pochwalił. „Jesteśmy gotowi,” krzyknął Dr Davis. Jego bandziory zawiązywały Myrnina w pewnego typu uprząż. Oliver został już wyprowadzony i zapięty w podobny kaftan bezpieczeństwa. „Wracamy na farmę?” „Jak najszybciej,” odpowiedziała Dr Anderson. „nikt nie powinien przyjść tu przed dziesiątą, ale czyjeś wcześniejsze przybycie, może wszystko zepsuć. Ruszajmy. Już tu nie wrócimy.” Farma? Claire nie wiedziała czy był to jakiś szyfr, ale i tak nie brzmiało to na nazwę laboratorium MIT. Cicho podążyła za resztą i skończyła siadając obok Myrnina. Był obwiązany ciasnym płóciennym kaftanem niczym mumia, a jego głowa opadła mu na pierś, więc jego ciemne włosy spływały falami zakrywając mu twarz. „Przepraszam”, wyszeptała do niego Claire. „Tak bardzo mi przykro.” Mogła poczuć drżenie jego ciała, fale bólu albo terroru, albo obu naraz. „Nigdy nie chciałam, żeby coś takiego się stało, Myrnin. Przysięgam. Ja tylko – tylko nie wiedziałam.” Odwrócił do niej swoją głowę. Przez kurtynę włosów zobaczyła

czerwony błysk jego oczu i poczuła krótki impuls czegoś w nim – głodu, złości, wściekłości. Wtedy westchnął, osunął się na drugi bok i oparł się na ścianie vana. Łańcuchy zagrzechotały kiedy się poruszył. Nie miał żadnych szans; zobaczyła, że są one pokryte srebrem, tak samo jak kajdanki wokół jego kostek i nadgarstków. To go paliło. Oliver siedzący naprzeciwko niej, był w podobnym stanie, ale nie dygotał aż tak mocno. Może miał po prostu większe doświadczenie w znoszeniu strachu i bólu, a może nie został potraktowany tak dużą dawką promieniowania VLAD'a. Jednak mimo tego, nie wyglądał dobrze. Jako ostatnią, załadowali Jesse. Wyglądała okropnie. Jej rude włosy były splątane i brudne; jej usta były suche, popękane i blade, a oczy świeciły bolesną czerwienią. Wyglądała obco, dziwnie i żałośnie, wszystko naraz i także miała kaftan oraz łańcuchy, a posadzona została obok Olivera. Zdawała się nie widzieć Claire, a jeśli widziała, kompletnie nie rozumiała co się dzieje. I wyglądała groźnie. Ale jej widok, jakimś cudem sprawił, że Myrnin wydawał się być w odrobinę lepszym stanie. Przestał się tak bardzo trząść i usiadł znowu prosto. Więc może mimo wszystko, coś jeszcze w nim było. Claire miała taką nadzieję. Alternatywa była zbyt okropna, by o niej myśleć. To była długa, cicha przejażdżka. Dr Davis siedział na przedzie obok Dr Anderson, a jedynym towarzyszem Claire, poza wrakami wampirów, było trzech stłoczonych, uzbrojonych strażników. Żaden z nich nie był rozmowny. Nie była nawet pewna, czy w ogóle mrugali.

Miała mnóstwo czasu, by ich obserwować, w bladym świetle wewnątrz vana – nie było tu żadnych okien, co pewnie było korzystne dla wampirów. Mężczyźni byli mniej więcej w tym samym wieku, około trzydziestu, czterdziestu lat; najstarszy miał już kilka siwych pasemek w swoich włosach, ale nie było ich wiele. Wszyscy do siebie pasowali. Nosili podobne ciemne garnitury. Claire nie była żadnym ekspertem, ale nie wyglądały one na drogie – bardziej jak... uniformy. I wszyscy mieli na kołnierzu broszkę. Wschodzące słońce. Coraz mniej wyglądało to na rząd, a coraz bardziej na coś, w co Dr Anderson prywatnie się zaangażowała. Prywatne, ale dobrze fundowane. Fundacja Wschodzącego Słońca ( org. The Daylight Foundation – przyp.tłum.). To byli ludzie, których Jesse tak się obawiała. Jakimś cudem, było to jeszcze mnie komfortowe niż pomysł, że rząd wie o wampirach. „Więc,” Claire zwróciła się do mężczyzny siedzącego obok niej. „Jesteś, eee, z Bostonu?” Nic nie odpowiedział. Nawet na nią nie spojrzał. Patrzył uparcie na swój zegarek i poprawił chwyt swojej broni. Wydawał się być wystarczająco opanowany, ale wiedziała, że nic z niego nie wyciągnie. Z żadnego z nich. Może Shane dałby radę; lubił prowokować i lubił konfrontacje, ale to była jedna z tych rzeczy, w których Claire nigdy nie była dobra. Więc po kilku następnych kiepskich próbach rozpoczęcia rozmowy, zamknęła się i czekała. Wydawało się to wiecznością, ale w końcu zjechali z asfaltowej drogi na coś o wiele bardziej wyboistego i zatrzymali się, skrzypiąc na

żwirze. Światło słoneczne, które wpadło do auta po otworzeniu drzwi, spowodowało, że wampiry wzdrygnęły się i starały się odsunąć od promieni, ale były wystarczająco stare, by wytrzymać to bez poważniejszych obrażeń. Wciąż jednak, Claire cierpiała, gdy ich skóra zaczynała dymić w bezlitosnym blasku. Olivera zaczęły już pokrywać języki ognia, więc szybko go przenieśli. Claire wstała i nagle została złapana przez mężczyznę siedzącego obok niej. „Hej!” zaprotestowała, ale to w niczym je nie pomogło, więc rozejrzała się wokół, kiedy pchał ją do przodu. Farma nie była żadnym szyfrem. To była prawdziwa farma, ze stodołą i dwupiętrowym domem z gankiem. Miała nadzieję, że pójdą do domu, ale zamiast tego poszli w kierunku wielkiej i ciemnej stodoły. Spodziewała się zobaczyć tam siano i boksy dla koni, ale struktura wewnątrz była przekształcona w laboratorium i to całkiem niezłe, z czystymi ścianami, metalowymi stołami, grubą podłogą, szafkami i jasnym oświetleniem. Było również pełne sprzętu różnego rodzaju. Niektóre urządzenia Claire rozpoznawała, ale wiele z nich widziała po raz pierwszy. Dr Davis przejął dowodzenie nad trzema wampirami i pokierował ich na prawą stronę, na dużą otwartą przestrzeń, gdzie przykuto je kajdankami do ogromnych stalowych skobli wystających z podłogi. Wszystkie trzy natychmiast opadły, by skulić się w bezpiecznej pozycji. „Tędy,” powiedział jej strażnik i pociągnął ją w lewo, za Anderson. Ta część laboratorium była kopią tego, co Dr Anderson miała na MIT, z kilkoma małymi zmianami; jedna z najbardziej widocznych

polegała na tym, że jeden z dwóch stołów był schludnie zastawiony częściami i schematami. Claire rozpoznała jedną z nich jako część z VLAD; drugi stół natomiast był inny. To były części dodane do urządzenia, zrozumiała Claire. To dokładnie powiedziałoby jej co Dr Anderson zrobiła, by przekształcić urządzenie w broń. Claire podniosła plany i zaczęła je studiować, biorąc każdą część po kolei i się jej przyglądając. Wciąż była w trakcie tej czynności, kiedy przyszła Dr Anderson i grzmotnęła ciężką wagą VLAD'a o stół... nie tego, który działał, zorientowała się Claire. Tamten wciąż był przepasany przez klatkę piersiową Anderson. To był prototyp, który jeszcze nie został dopracowany. „Jestem całkiem pewna, że sobie z tym poradzisz,” powiedziała Anderson. „Plany są tutaj. Chciałaś być moją asystentką. Rób więc co do ciebie należy. Jakikolwiek zabawny ruch, i obiecuję ci, Twój chłopak za to zapłaci. Łapiesz?” Claire pokiwała głową. Skupiła się z powrotem na planach. Anderson miała rację – to było dość proste zadanie, ale dużą jego częścią był demontaż podstawowego modelu i zmontowanie urządzenia w nowej konfiguracji. Przeglądała schematy i studiowała każdą część po kolei. Jedną z nich był wzmacniacz, zdolny wzmocnić moc promienia ponad sto razy bardziej, niż Claire oryginalnie zaplanowała. Kolejną częścią znajdującą się pod spodem był falownik, który zmieniał sygnał kolejno wzmacniając go lub zmniejszając – było to coś, co miała zamiar wykorzystać, by być w stanie usunąć pragnienie wampira do ataku. Były też modyfikacje, które wprowadziła już na studiach... coś co sprawiało,

że VLAD był łagodnie defensywną bronią. Ale ostatnia część była najbardziej złowroga. Była to kompleksowa kombinacja kilku różnych elementów, ale z tego, co udało się wywnioskować Claire, było zaprojektowane, by wyzwalać różne zbiory emocji. Obawę, najwidoczniej – przytłoczenie, paraliżujący strach. Zdawało się to mieć również dodatkowy składnik. Z obserwacji jego skutków, Claire domyśliła się, że wyczulało nerwy i stwarzało silną reakcję na ból. Jak paralizator, tylko jeszcze bardziej intensywne i o wiele dłużej trwające. „Co robisz?” Podskoczyła. Irene Anderson się jej przyglądała, z chłodnym wyrazem twarzy. „Przepraszam,” powiedziała Claire. „Chciałam tylko się upewnić, że rozumiem to, co mam zrobić. Nie chciałam popełnić żadnych błędów.” „Nie,” powiedziała stanowczo Anderson. „Masz godzinę. Ruszaj się.” Claire wzięła głęboki oddech, położyła niedziałający VLAD na środku stołu, przejrzała plany ostatni raz i zaczęła pracować. Budowała urządzenie, kawałek po kawałku. Wszystkie potrzebne jej narzędzia były na miejscu, wszystkie precyzyjne i dla niej idealne. Anderson ją obserwowała i upewniała się, że Claire nie robi nic, absolutnie nic, co byłoby w jakikolwiek sposób podejrzane. Ale nawet Dr Anderson nie mogła skupiać się tylko na niej przez całą wieczność. Claire zauważyła kiedy ta zaczęła się rozpraszać; całe napięcie jakby z niej uszło, ale musiała dalej ciężko pracować, by nie dać po sobie poznać, że zauważyła jakąś zmianę.

Po prostu pracuj. Pracuj. Do czasu kiedy już praktycznie skończyła, uwaga Anderson właściwie się rozproszyła, choć kobieta wciąż była blisko. A kiedy Myrnin nagle się wzdrygnął i zaszlochał, Dr Anderson znowu przez kilka krytycznych sekund kompletnie skupiona, właśnie wtedy, kiedy Claire montowała ostatnią część urządzenia. Rozważała możliwości kiedy musiała przejść do czynów. Ostatnia część miała wbudowane przełączniki. Były bardzo cienkie, nie miały być bowiem przełączane bez specjalnych narzędzi, ale dziewczyna wybrała najmniejszy z możliwych śrubokrętów, choć było to niezbyt odpowiednie narzędzie. Pasował jednak wystarczająco, więc mogła przesunąć przełączniki w przeciwne kierunki. Nie mam pojęcia czy dobrze to ustawiam, pomyślała. Ale wszystko co mogła zrobić to zamiana porządku przełączników i żywienie nadziei, że to zadziała. Kiedy skończyła i odłożyła śrubokręt, Dr Anderson była zaraz obok niej, by przejąć dowodzenie – nawet zanim zażądała broni, wyciągając rękę. „Niezła robota i nawet zmieściłaś się w czasie,” powiedziała Anderson. Przekazała urządzenie mężczyźnie, który przez cały czas był cieniem i strażnikiem Claire. Nie zawracał sobie głowy zakładaniem go na pasek. „Czas, aby sprawdzić czy jesteś godna zaufania, Claire. Jeśli nie jesteś – jeśli zdecydowałaś się mnie sabotować – zaraz się tego

dowiemy i nie skończy się to dla Ciebie dobrze. Ani dla Twoich przyjaciół. To Twój ostatni sprawdzian, rozumiesz? Zdasz, a wygrasz życia tych, na których Ci zależy.” Claire spotkała jej wzrok. „A jeśli obleję?” „W takim wypadku mamy całe hektary ziemi, którą trzeba użyźnić,” odpowiedziała Dr Anderson. „Walczę dla ludzkości. Nie mam zamiaru cofać się przed niczym, co muszę zrobić, aby w przyszłości móc ocalić niewinne istnienia.” „Tak jak ja,” powiedziała Claire. „Powinnaś mi zaufać. Naprawdę mam dość ludzi, którzy mi nie ufają.” Shane rozpoznałby ten ton. Ale Dr Anderson nie zauważyła ostrzegawczych znaków. Anderson przeszła przez pół pomieszczenia, przez szklane drzwi, które dzieliły jego dwie części. Trzy wampiry leżały tam, gdzie zostały zostawione, nadal posłuszne. Dr Davis zebrał już wszystkie próbki krwi na swoim stole, dokładnie poopisywane i rozmawiał z jakimś laborantem w białym fartuchu – który, jak zauważyła Claire, również miał na swoim kołnierzu przypinkę z logo wschodzącego słońca. Podniósł głowę, kiedy ujrzał Anderson, Claire i strażnika i im skinął. „Świetnie,” powiedział. „Czekaliśmy.” „Możesz sobie pozwolić na stratę jednego, Patrick? Tylko w razie, gdyby Claire próbowała zrobić coś interesującego ze swoim projektem?” „Mam teraz nadmiar,” powiedział. „Więc tak. Jeśli musiałbym kogoś wybrać, byłby to ten wyglądający najstarzej. Wygląda na najbardziej kłopotliwego.”

„Oliver?” Anderson pokiwała głową. „Bardzo dobrze. Tak właściwie to ma reputację zabójcy. Myślę, że to dobry wybór.” Odwróciła się do strażnika, wzięła urządzenie i przekazała je Claire. „Weź to.” Claire się nie zawahała. Jego waga ciążyła jej w dłoniach, wytrącając ją z równowagi,a le czuła się lepiej, trzymając go. Silniej. „Zanim spróbujesz użyć tego na mnie,” zaczęła Anderson, „proszę przypomnij sobie, że mój przyjaciel stoi obok, a jego broń jest wycelowana w Twoją głowę.” Claire rozejrzała się i zauważyła za sobą strażnika, który miał broń opartą na swoim przedramieniu i tak – była wycelowana w nią, gotowa i unieruchomiona w jednym miejscu. Nie zawahałby się, pomyślała. „Co chcesz, żebym zrobiła?” zapytała. Ale już dobrze wiedziała, jaka będzie odpowiedź. „Chcę, żebyś strzeliła w Olivera,” odpowiedziała Anderson. „Chcę, żebyś udowodniła mi, że mogę Ci zaufać. Wygląda na to, że zdrowieje szybciej niż pozostali, więc chcę, abyś go ponownie unieszkodliwiła. Później chcę, żebyś kontynuowała. Rozumiesz?” Claire ciężko przełknęła ślinę i spojrzała na Olivera. Nie podniósł głowy. Wyglądał słabo, niespodziewanie staro i krucho. „Dlaczego?” „Bo muszę być pewna, że można je w ten sposób zabić,” powiedziała Anderson. „Muszę potwierdzić swoją teorię i udokumentować jak długo trwa zakończenie tego. Chciałaś być naukowcem, Claire. To cena, jaką musisz płacić.” Oliver uniósł głowę. Wydawało się to dla niego ogromnym wysiłkiem, wnioskując z drżenia jego ciała, ale spojrzał na nią. Jego

oczy nie były czerwone. Były ciemne, ludzkie i przerażone. „Proszę,” wyszeptał. „Błagam.” Claire nie wiedziała do końca o co prosił. Nie wiedziała czego chciał. Ale wiedziała co musi zrobić. A musiała to zrobić szybko i pewnie, a przede wszystkim, bez żadnych oznak wahania. Wzięła głęboki oddech i powiedziała, „Bardzo mi przykro, ale ona ma rację. Muszę to zrobić.” I wtedy uniosła broń i nacisnęła spust. Zdawało się to trwać całą wieczność. Oliver dostał promieniem, drgnął, szeroko otworzył oczy i usta, a łańcuchy brzęczały jak szczękające zęby... i wtedy się przewrócił. Twardo, bez nawet minimalnej zdolności do złagodzenia upadku i uderzył w beton, wiotki i bez życia. Wszystkie kolory jakie do tej pory mu pozostały, uciekły z jego twarzy, która teraz była niebiesko-biała; oczy miał szeroko otwarte, ciemne i puste. Nie ruszał się. „Skąd możemy wiedzieć, że naprawdę jest martwy?” zapytał Davis. Brzmiał na całkowicie nieprzejętego całym zdarzeniem. Claire czuła się gorąco, niepewnie i zamarła w bezruchu. Nie mogła oderwać wzroku od oczu Olivera. Dr Anderson do niego podeszła, kucnęła i wyjęła zza paska swój srebrny nóż, by przeciąć mu kawałek skóry. Żadnej reakcji, choć jego skóra wciąż paliła się i dymiła na brzegach zacięcia. Dźgnęła go. Nic. „To jest martwe,” powiedziała. „Gratulacje, Claire. To niezły przełom. Po kilku kolejnych eksperymentach, będziemy w stanie

zrozumieć wszystko o wampirach – jak je wykorzystywać, jak odpowiednio je kontrolować. I to wszystko dzięki tobie.” „Wiem,” powiedziała Claire. „Tak jak to.” Nie mogła się zawahać, nie mogła drugi raz tego przemyśleć. Skierowała urządzenie na Jesse i ją także postrzeliła. Wtedy zwróciła się w stronę Myrnina. Nie miała czasu, by trzymać spust tak długo, bo strażnik ruszył w jej stronę, najwidoczniej niepewny czy powinien ją w tej sytuacji zabić czy nie i zdecydował się zachować ostrożność. To wystarczyło, by rzuciła VLADem o betonową podłogę i zniszczyła delikatne obwody zanim się na nią rzucił. „Nie!” krzyknęła Anderson, ale było już za późno. Myrnin i Jesse leżeli bez życia na podłodze, tak samo jak Oliver. „Ty głupia, co zrobiłaś?” „Zakończyłam Twój eksperyment,” powiedziała Claire, kiedy strażnik unieruchamiał ją w klęczącej pozycji. „Bo nie jesteś naukowcem. Jesteś potworem. Nie zostawię żadnego z nich na Twojej łasce.” Twarz Anderson zrobiła się czerwona z furii i złapała resztkę urządzenia z podłogi. „Zastrzel ją!” zawołała. „Zastrzel ją i jej przyjaciół. I przynieś mi Michaela. Przynajmniej wciąż mamy jego!” „Ruszaj się,” powiedział strażnik i złapał Claire za kołnierzyk jej koszulki. „Równie dobrze mogłaś zginąć z nimi. To było głupie, wiesz. Naprawdę głupie.” Claire to wiedziała. Ale tym razem, zrobienie czegoś głupiego było jedynym sposobem przechytrzenia jej wrogów. Dr Davis klęczał przy ciałach. „Wygląda na to, że naprawdę są

martwi. W każdym razie, już się nam na nic nie przydadzą. Wynieście ich stąd i pozbądźcie się ciał. Spalcie je.” Miał rację. Spalenie ich było jedynym sposobem, aby się upewnić, że wampiry naprawdę pozostaną martwe. Davis nie zostawiał im żadnych szans... i Claire nawet nie chciała, żeby to robił. Potrzebowała wampirów nieskrępowanych więzami. Powietrze na zewnątrz stajni było chłodne i rześkie i sprawiało wrażenie, że zaraz spadnie śnieg, nawet jeśli wciąż świeciło słońce. Ładny poranek. Prawdopodobnie ostatni, który widzi w swoim życiu. Właściwie zrezygnowała już ze swojego zwariowanego pomysłu na przeżycie całej tej sytuacji, zrozumiała. Teraz skupiała się na tym, aby głęboko oddychać i rozkoszować się ostatnimi chwilami na tym świecie. Zrobiła wszystko co mogła. Może miało to szansę wypalić. Ale, co bardziej prawdopodobne, nie miało. Stodoła zdawała się być śmiertelnie cicha. Wyobraziła sobie goryli Davisa rozpinających Jesse, Myrnina i Olivera... i zobaczyła tak wyraźnie w swojej głowie jak ich wiotkie, martwe ciała uderzały o podłogę. Albo ich uratowała albo zniszczyła. Nie mogło być niczego pośrodku. I wtedy usłyszała krzyk dochodzący z domku, gdzie Shane, Eve i Michael byli przetrzymywani i jakimś cudem dzień stał się troszkę jaśniejszy. Tak. Nie była jedyną osobą, która rozpętała piekło. Czas, aby jeszcze trochę je rozsierdzić. Przez krótką chwilę jej strażnik był rozproszony, więc kiedy

potknęła się o kamień i zatoczyła się na niego, udało jej się pozbawić go równowagi. Jego broń zgubiła swój cel. Claire zobaczyła w swojej głowie, jakby w zwolnionym tempie to, czego uczył ją Shane. Przeciwko uzbrojonemu przeciwnikowi, musisz być szybki i zdecydowany, bo każde wahanie może być ostatnim, co zrobisz w swoim życiu. Zakręciła się jeszcze raz, bardziej pozbawiając go równowagi i porywając go do dziwnego, kuśtykającego tańca. Stanęła swoimi nogami pomiędzy jego i kiedy upadali, mężczyzna instynktownie upuścił broń, by spowolnić upadek. Upadła na niego, by przygwoździć go swoim ciałem i rzuciła się po strzelbę. Niemal jej się nie udało. Jej palce zsunęły się z uchwytu i schrzaniła to, ale wtedy zmusiła się do ostatniego desperackiego wysiłku, zmuszając wszystkie mięśnie do współpracy. Użyła fizyki w swój ulubiony sposób, oplatając strażnika swoimi nogami i używając pędu, by mocno go uderzyć i wbić go w żwir. Złapała broń i wycelowała ją prosto w jego głowę. Uniósł ręce do góry, pokazując że się poddaje. Nagle wyglądał na bardzo młodego i przerażonego. Claire nie miała zamiaru go zabijać, ale uderzyła go bronią, wystarczająco mocno, by zostawić go tam skulonego i jęczącego. Potem pobiegła w stronę domu, gdzie wciąż była cała reszta. I przez całą drogę strach coraz bardziej się w nią wżerał. Co jeśli właśnie sprowadziłam na nas wszystkich śmierć? SHANE Przegraliśmy przez starą wrestlingową sztuczkę, ale hej, musi być jakiś powód, dzięki któremu goście zarabiają na tym sporą kasę. Po

pierwsze, wszczynasz bójkę – głośną na tyle by przyciągnąć uwagę strażników. Następnie, walczysz, im bardziej realnie tym lepiej. (Wierzcie mi, Eve potrafi zadać cios, jeśli się wczuje. Dziewczyna wie jak wykorzystać siłę ramion.) Na koniec, fundujesz sobie krwawą ranę głowy i drobne skaleczenia, by kupili twój pokaz jak padasz pokonany, pobity i – w tym przypadku – korzystne byłoby wyglądać naprawdę martwo. Żeby twoi przyjaciele się nie zdradzili, muszą wołać o pomoc, jakby byli w prawdziwym niebezpieczeństwie, pomaga też, kiedy ich ręce są całe we krwi. Eve była może trochę zbyt przekonująca, ale Pete sprzedał wszystko – wyglądał ponuro, był przestraszony, a plamy krwi naokoło wyglądały, jakbym dostał krwotoku z tętnicy i wykrwawił się do ostatniego litra. Prawdopodobnie naszych nowych przyjaciół wcale to nie obchodziło, ale jak większość pracodawców, pewnie chcieli by wyjaśnień co się stało z ich zwierzątkami, a nikt nie będzie chciał powiedzieć, że pozwolił im się wykrwawić na podłodze, bo nie był należycie staranny. Otworzyli drzwi, weszli, a Pete stał pochylony nad moją szyją z zardzewiałym kawałkiem metalu, którego użyłem, aby przeciąć sobie głowę. ‘Chodźcie ludzie, pośpieszcie się, on traci za dużo krwi!’ powiedział do dwóch strażników, którzy weszli. Jeden podszedł do mnie z pistoletem w kaburze. Drugi stał w drzwiach trzymając broń na zewnątrz, w gotowości. Pete wstał i odsunął się, by zrobić miejsce dla ochroniarza, który uklęknął obok mnie. Eve krzyczała i płakała, ciągle powtarzając, że nie

mogła wyczuć pulsu, co było strasznie rozpraszające. Pete nadal się cofał, trzymając swoje zakrwawione ręce na twarzy; ramiona mu się przy tym trzęsły co wyglądało jak prawdziwy płacz. Byłem pod wrażeniem. Facet miał przyszłość na scenie. To wszystko wyglądało jak prawdziwy żal i było pełno hałasu wokół mojego bezwładnego ciała, spowodowało to że strażnik, który był przy drzwiach, nie zauważył, że Pete podchodził coraz bliżej, dopóki nie było za późno. Pete odwrócił się, chwycił mężczyznę z bronią za ramię i popchnął go, kiedy ten drugi wstał z kolan, co sprawiło, że się poruszyłem. Strażnik wygiął się. W tym samym momencie Eve rzuciła się wzdłuż mojego ciała na strażnika, który mnie sprawdzał, a ja wróciłem do żywych i przygwoździłem go, kiedy Eve wyrwała mu broń i w niego wycelowała. Broń drugiego strażnika wypadła, kiedy walczył z Pete’m, Pete wywrócił go na podłogę, waląc tym zardzewiałym kawałkiem metalu i zgarnął broń. ‘Zabierz ją!’ krzyknął, wskazał na Liz, kiedy kierował się w kierunku drzwi. Podniosłem się, wziąłem Liz, przewiesiłem ją sobie na ramiona i straciłem równowagę, bo zaczęła walczyć. Cholera, to zdecydowanie nie był odpowiedni moment, żeby dziewczyna się budziła. ‘Musimy wyjść z tego pomieszczenia!’ Powiedziałem do Eve, ona skinęła i dołączyła do Pete’a, który był przy drzwiach. Poklepała go po plecach, żeby wiedział, że stoi za nim, szybko wyszedł z pokoju i zszedł z linii strzału. Okazało się, że celowo strzelał wysoko, bo kiedy podążałem za nim i Eve, strażnicy byli osłonięci przewróconymi stalowymi stolikami. Wokoło było dużo zmieszanych

krzyków. Wybiegliśmy, zanim mogli się przeorganizować, bo to była jedyna rzecz jaką mogliśmy zrobić. Eve się wyłamała i wróciła do klatki Michael’a, czego nie pozwoliłbym jej zrobić, gdybym miał jakikolwiek wybór w tej sprawie, ale ona to przemyślała; zabrała klucze strażnikowi, którego skrępowaliśmy i kiedy Pete przytrzymał głowę tego drugiego w dole, szukała pasującego klucza i znalazła ten, który w końcu otworzył zamek. Michael nie był już tak osłabiony, na jakiego wyglądał. Rozwinął się z pozycji embrionalnej, w której był, wylazł i rzucił się na Eve. Przez przerażającą sekundę, obawiałem się, że podpisała na siebie wyrok śmierci, ale to był tylko uścisk, nie atak; nie wystawił swoich kłów, a kiedy wstał na nogi, jego przejaw energii wydawał się być wszystkim na co było go stać, bo ugiął się, a Eve musiała ciągnąć go do drzwi. Zobaczyłem jego twarz nad jej ramieniem – mój chłopak Mikey wrócił. Nie czuł się jeszcze dobrze, nawet w połowie, ale to był on, patrzył na mnie swoimi błękitnymi oczami. Dajesz, bracie. To wszystko trwało może z dziesięć sekund, ale wydawało się jakby zajęło nam pół godziny, żebyśmy znaleźli się na drugiej stronie pokoju; po jakimś czasie strażnicy zaczęli do nas strzelać, więc Pete przestał celować nad ich głowami i zaczął robić dziury w blatach stołów, za którymi byli schowani. To sprawiło, że pozostali schowani. Prawie wywróciłem się do tyłu, kiedy Liz zaczęła kopać i się wić; była wyższa niż Claire, silniejsza i spanikowana. Pozwoliłem się jej ześlizgnąć, gdy

dotarliśmy już daleko do drzwi. Omal nie upadła, kiedy próbowała stanąć na obu nogach. Kiedy próbowała się ode mnie uwolnić, przyciągnąłem ją bliżej. ‘Jestem chłopakiem Claire!’ Krzyknąłem do niej. Wiedziałem, że krew spływająca po mojej twarzy, nie sprawiała mnie bardziej godnym zaufania, bo nie wydawała się być pewną. ‘Idź!’ Pchnąłem ją przed siebie, a ona potknęła się na ledwie funkcjonujących nogach, wpadając na stalowe drzwi. Były zamknięte. ‘Eve!’ krzyknąłem i wskazałem na broń, którą strzelała. Rzuciła ją do mnie i pobiegła w kierunku drzwi, próbując dobrać klucz w gorączkowym pośpiechu. Pół-automatyczna broń, którą strzelałem razem z Pete’m mieściła piętnaście kul, Pete już zużył przynajmniej dziewięć, a Eve cztery. Nie zostało nam dużo czasu, bo staraliśmy się zastraszyć pokój pełny facetów z kulami, którzy przeszli hardcorowy trening, aby nauczyć się ich używać. Żaden z kluczy Eve nie pasował. Ponuro próbowała jeszcze raz, a ja użyłem w tym czasie czterech kul z naszych zasobów. Miałem nadzieję, że nikogo nie trafię, ale na tą chwilę, mimo wszystko, nie miałbym nic przeciwko. Michael przeszedł obok nas. Przesunął Eve z drogi, chwycił za klamkę i mocno szarpnął. Zamek w drzwiach się wyłamał i mogliśmy w końcu wyjść. Potem znów prawie upadł i Eve musiała go przenieść do przedpokoju. Nie byliśmy już na linii ognia i po westchnieniu Pete’a wiedziałem, że udało nam się uciec. Michael krzyknął coś, czego nie rozumiałem, stanął na nogi i pobiegł do przodu – w wampirzych normach, to było

bardziej jak ociężałe potknięcie niż bieg, bo nie poruszył się szybciej niż reszta z nas. Ściągnął gościa, który miał Eve na celowniku, przygwoździł go do podłogi, i wreszcie jego wampirze instynkty się obudziły. Usłyszałem nisko-gardłowe warczenie, zobaczyłem błysk wychodzących kłów, w odpowiedzi poczułem palenie wewnątrz. Na początku pochodziło z mojej ręki; już prawie zapomniałem o ugryzieniu przed wyjazdem z Morganvil e, to mi o tym przypomniało, na tyle mocno by mnie rozłożyło, tak że musiałem złapać się ściany. Ból czołgał się do mojego ramienia i rozprzestrzeniał się jak ogień w sieci moich kości; nie wiedziałem co się do cholery ze mną dzieje. Upadłem, kaszląc i usłyszałem Pete’a domagającego się odpowiedzi czy ktoś mnie uderzył. Potrząsnąłem głową. Nie zostałem raniony, ale czułem się chory, naprawdę chory i wiedziałem, że to było przez to, że Michael stał się wampirem, to właśnie to wywołało ten ból. Coś było ze mną nie tak. Bardzo nie tak. To była jakby moja reakcja na niego. Liz była zmieszana i przerażona, starała się jakoś wykręcić by nie znajdować się w naszym towarzystwie zwariowanych ludzi; nie winiłem jej za to. Nie byliśmy w zasadzie najbardziej niewiarygodną ekipą ratunkową na świecie, zważywszy na całą tą krew, którą wypił Michael z szyi faceta; Eve ignorującą całe to zdarzenie i sięgającą po jego spadającą broń a także mnie próbującego obrzygać ścianę. Liz nie oddaliła się zbytnio. Dr Davis wyszedł z kuchni. Trzymał broń skierowaną na Liz; poślizgnęła się, ramiona wyciągając do przodu, chcąc spowolnić pęd

ciągnący ją do przodu. Nie zdążyła i rozbiła się o niego. Chwycił ją, złapał ją za szyję przytulił do siebie, tak, że była jego ludzką tarczą, podczas gdy Pete i Eve wycelowali broń w niego. Michael skończył ze swoim obiadem – chciałbym, żeby to był żart – i spojrzał na Davis’a, oczy zaświeciły mu czerwienią, która powinna istnieć tylko w horrorach. Oblizał wargi, ale nie wstał z kucków. Mimo tego było to jeszcze bardziej przerażające. Teraz poczułem coś nowego. Nie lepszego, ale mocniejszego. Szybszego. Przez to poczułem prawie niekontrolowaną potrzebę oderwania głowy Michael’a od reszty jego ciała. Tak jakby był jedynym realnym wrogiem w tym pokoju. Byłem prawie pewny, że ta ostatnia rzecz była zła. Potrząsnąłem głową, żeby rozjaśniły mi się myśli, a krople krwi spływały ze mnie jak pot po ciężkiej pracy. Rana na mojej głowie wciąż krwawiła. Widziałem Michael’a zmysłami, czułem go zmysłami, coś w środku mnie uśmiechało się w oczekiwaniu i ryczało do niego, żeby to wypróbował. Michael nie szedł do mnie i w jakiś sposób, udało mi się opanować ten impuls, który kazał mi go atakować. Liz, uświadomiłem sobie. Dziewczyna nie miała bladego pojęcia, że jest w niebezpieczeństwie, a żadne z nas nie mogło teraz się rozpraszać, cokolwiek dziwnego działo się teraz wewnątrz mnie. ‘Zabiję ją,’ powiedział Dr Davis i wycofał się w kierunku drzwi; przeciągając ją ze sobą. Zdałem sobie sprawę, że byliśmy w ślepej uliczce, a jego ludzie mogli przyjść z tamtego pokoju, gotowi do walki w

każdej chwili. Cofnąłem się, Chwyciłem stalowe drzwi i siłowałem się, żeby je zamknąć. Nie ma mowy, żeby się teraz zamknęły, po tym jak Michael nas stamtąd wyciągnął, ale przynajmniej ich trochę spowolnią. Ale nie na długo. Słyszałem ich jak przesuwają stalowe stoły. Eve zrobiła krok do przodu w kierunku Wrednego Doktorka, wyglądała jak lodowo zimna wojownicza księżniczka, jeśli wojownicze księżniczki były w tym sezonie uzbrojone w pół-automatyczne pistolety. ‘No dalej,’ powiedziała. ‘Jeśli to zrobisz, jesteś martwy.’ Oblizał wargi i zobaczyłem zwątpienie na jego twarzy. Nie sądziłem, że Eve pociągnie za spust z zimną krwią, ale mimo tego, nie byłem całkiem pewien. On też nie był pewien. Sytuacja stanęła w martwym punkcie. Ale to nie mogło trwać długo, bo jego wsparcie miało nadejść szybko, a nasze – cóż. Aktualnie nie mieliśmy żadnego, o którym bym wiedział. Naszą jedyną szansą było wydostanie się na zewnątrz do furgonetki, mając nadzieję, że kluczyki były w pęku, który przywłaszczyła sobie Eve i uciekać jak szybko się da. Ale to znaczyło, że musielibyśmy zostawić tu Claire. A mimo, że nie wylewałbym łez za wampirami, które z nią były, nie było mowy, żebym opuścił tą cholerną farmę bez mojej dziewczyny. I jak się okazało nie musiałem tego robić. Drzwi wejściowe otworzyły się za plecami Worka Łajna Davis’a, a do środka weszła Claire. Wyglądała na zmęczoną, zestresowaną, niespokojną i niewyspaną, a jej oczy wylądowały na nas, analizując sytuację, aż w końcu jej spojrzenie spotkało się z moim. Nie wiedziałem

co myślała, albo co czuła, ale Boże, kochałem ją tak bardzo, kiedy zrobiła duży krok do przodu i przyłożyła broń do pleców Doktora Davis’a i powiedziała bardzo spokojnie: ‘Wypuść ją.’ Pewnie dodałbym, ty wielki wstrętny kutasie, ale tak też podziałało. Davis wyglądał na zdziwionego jak Wile E. Coyote (kojot z kreskówki o strusiu pędziwiatrze – przyp. tłum.) zawieszony nad kanionem, szybko wypuścił z rąk broń i Liz. Liz oddaliła się o krok lub dwa, sięgnęła po broń i wymierzyła doktorkowi w twarz. Joł. To nie wyglądało przyjaźnie. Przez jedną chorą, zapierającą dech w piersi sekundę naprawdę pomyślałem, że dziewczyna to zrobi … Ale wycofała się, drżąc. Davis klęknął z rękami do góry, wyraźnie się poddając. ‘Chodźcie,’ powiedziała Claire. ‘ Chodźcie, musimy iść. Szybko!’ Nie musiała wysyłać oficjalnego zaproszenia. Wszyscy za nią podążyliśmy, kiedy wychodziła. Farma, którą zostawialiśmy była wypełniona krzykami i słyszałem jak stalowe drzwi otwierają się chrobocząc; nie musieliśmy długo czekać, żeby mieli nas z powrotem na celowniku. A jak by problemów było mało, było jeszcze trzech strażników wychodzących z obory przy żwirowisku. Ciągnęli trzy bezwładne wampirze ciała. Nie wiem dlaczego, ale ten widok mnie zaszokował. Myrnin, Oliver, Jesse – nie wampirzo-bladzi, ale biało-niebiescy. Śmiertelnie biali. Mój Boże, co się tam stało? Strażnicy krzyknęli, kiedy nas zobaczyli, rzucili ciała i wyciągnęli broń. Schroniliśmy się w furgonetce, zanim mogli wycelować i strzelić,

prześlizgnąłem się obok tylnych drzwi, żeby wpuścić Michael’a pierwszego do auta – bo płonął już w promieniach słońca – Eve, Pete i Liz stanęli obok. Claire się nie dostała. Oparła plecy na zimnym metalu, ciężko oddychając i wydawała się być chora, tak jak ja. Serio, mój cały układ krwionośny płonął i jeśli nie znajdowalibyśmy się w sytuacji życia lub śmierci, prawdopodobnie ból by mnie powalił … ale na razie, musiałem go jakoś pokonywać. Lepiej płonąć niż zostać naszpikowanym kulkami. ‘Ja ich zabiłam,’ powiedziała do mnie. Brzmiała na zniszczoną. ‘Myślałam - myślałam, że ich ratuję. Ale chyba ich po prostu zabiłam.’ Miała rację. Trzy wampiry leżały w słońcu, nie ruszając się. Skóra Oliver’a zaczęła się trochę palić, jak mgła opadająca nad jeziorem. Nie potrwa to długo, zanim sczernieje i spłonie. Pozostałym działo się to samo. Myrnin był stary, Jesse mogła być nawet starsza, nie byłem pewien. Ale i tak w końcu zostanie z nich popiół i kości. Zabijała ją myśl, że to ona jest sprawcą tego wszystkiego. ‘Wsiadaj,’ powiedziałem. Eve zdążyła się już wcisnąć na siedzenie kierowcy i próbowała kluczy, z pęku który miała; jeden pasował i silnik odpalił. ‘Musimy ruszać i to już!’ I staraliśmy się. Naprawdę. Wepchnąłem Claire do furgonetki, ścisnęliśmy się wszyscy, zatrzasnęliśmy drzwi, a Eve zatrzasnęła je mocniej i ruszyła, aż z tylnych kół posypał się żwir. Ale inna furgonetka przyśpieszyła z przodu, żeby nas zablokować. Eve obróciła się, krzycząc: ‘Trzymajcie się,’ i walnęła w biały płot

koło stodoły, przebijając się przez suche bruzdy na polu w pozycji pod kątem do drogi rolniczej, którą tu przyjechaliśmy. Nie udało nam się za daleko ujechać bo – nie terenowa – furgonetka ugrzęzła. Opony ugrzęzły w piachu, nie mogąc znaleźć punktu zaczepienia, ale Eve jak to Eve, kołysała nią w tą i z powrotem, nie poddając się, ale po prostu zakopywaliśmy się głębiej. Utknęliśmy. Mieliśmy w sumie wielkie cztery karabiny, jeden do połowy pusty, jednego prawie nie było, dwa prawie pełne. Wampira, który wyglądał trochę bardziej jak on, ale nadal poruszał się w jednej czwartej swojej szybkości i to w najlepszym wypadku. Mieliśmy mnie, trzęsącego się z potrzeby zastrzelenia swojego przyjaciela i rozerwania jego martwego ciała na części, z absolutnie nielogicznych przyczyn, o których nie mogłem przestać myśleć … i to mnie przerażało. To było tak, jakbym był opętany. Spojrzałem na Claire, mając nadzieję, że miała jakiś cud w zanadrzu, jakiś genialny ruch, który by nas wyciągnął z tej sytuacji. Ale Claire wyglądała w tym momencie jak, wrażliwa osiemnastoletnia dziewczyna, przerażona, odrętwiała i przytłoczona. Przyciągnąłem ją do siebie i przytuliłem, bo przytulenie jej wydawało się jedyną rzeczą, jaką mogłem zrobić. Próbując, w tej chwili desperacji, zadbać o jej bezpieczeństwo. Ponieważ każda sekunda teraz się liczyła, tamci na pewno chcieli otoczyć furgonetkę i wpakować w nią tyle kul, abyśmy poczuli się jak piñata (Hiszpańska zabawa polegająca na strąceniu specjalnie przygotowanej kuli wypełnionej przeważnie słodyczami, których uczestnicy starają się zebrać jak najwięcej – przyp. tłum.) kartelu

narkotykowego. Nie mieli nic do stracenia. Udowodniliśmy, że nie przydamy się im, a Claire nie jest już potrzebna Dr Anderson, po zniszczeniu wampirów, które służyły jej za szczury laboratoryjne. Michael mimo wszystko to przeżyje. Straszne. ‘Zabiłam ich,’ szepnęła do mnie. Jej głos był roztrzęsiony i czułem gorące, mokre łzy na mojej skórze. ‘O Boże, Shane, zabiłam ich …’ Nie mogłem zrobić nic, poza przytuleniem jej. Nie wiedziałem czy to jej pomaga, ale pomagało mi odepchnąć od siebie ten impuls przemocy, który siedział we mnie i mówił, że powinienem zająć się jedynym pozostałym wśród nas wampirem, zanim będzie za późno. Zaczęli strzelać, wzdrygnąłem się i pchnąłem Claire na podłogę furgonetki, osłaniając ją. Usłyszałem, że inni też rzucają się na podłogę. Czekałem na dźwięk uderzeń kul w metal i tłuczonego szkła … ale się nie pojawił. W cokolwiek strzelali, to nie byliśmy my. Odczekałem jeszcze parę sekund i ostrożnie wstałem z kucków. Nie mogłem dostrzec rzeczy przed przednią szybą, bo byliśmy obróceni w drugą stronę, ale jeśli nikt do nas nie strzelał, mieliśmy szansę, której nie mogliśmy zmarnować. Otworzyłem boczne drzwi furgonetki. ‘Na zewnątrz! Wszyscy na zewnątrz! Biegnijcie!’ Nie wiedziałem nawet, gdzie biegniemy, ale pozostanie tam gdzie się znajdowaliśmy nie było żadną opcją. Przebywanie na słońcu było piekłem dla Michael’a, więc rozejrzałem się dookoła, w poszukiwaniu czegoś co mogłoby mu pomóc. Znalazłem plastikowy worek na śmieci

zwinięty za siedzeniem kierowcy i rzuciłem mu; przerwał sznurki, które zamykały worek i owinął się tym tak, że wyglądał jak przenośny namiot. ‘Idę pierwszy,’ powiedział. ‘Pilnuj Eve.’ Skinąłem głową. Ciężko było nie użyć żadnej przemocy, z nim tak blisko mnie. Wewnętrzny konflikt rozdzierał mnie, ale starałem się tego nie pokazywać; mimo tego, Michael obdarzył mnie dziwnym spojrzeniem, i wyskoczył, a niebieski brezent wokół niego wyglądał jak najbardziej szczelny płaszcz przeciwdeszczowy. Pete i Liz podążyli za nim, potem Eve. Claire i ja jako ostatni byliśmy na zewątrz. ‘Co wy robicie?’ krzyknąłem. ‘Ruszać się—’ Ponieważ reszta zatrzymała się w bezruchu tam gdzie stali, tylko kilka stóp od furgonetki. I wtedy zobaczyłem dlaczego. Strażnicy leżeli. W sumie nie wszyscy, bo jeden wciąż biegł i strzelał dziko, ale zauważyłem, że Jesse – Lady Grey – zrobiła skok, który miał co najmniej dwadzieścia stóp. Wylądowała na stopach tuż przed nim, złapała go za gardło i rzuciła nim na odległość jakiś dwudziestu stóp do Olivera, który złapał go i – cóż, złamał. Próbowałem nie widzieć więcej niż musiałem. Myrnin też wstał, ale wszystko co mogłem dojrzeć to to jak mignął i zniknął w stodole. Oliver wykończył resztę strażników, skinął na Jesse i podążył za Myrninem. Poszła do farmy i słychać było krzyk. Dużo krzyku. ‘Jezu,’ szepnęła Eve. Przeszła samą siebie żegnając się jak mieliśmy w zwyczaju robić to w dzieciństwie; byliśmy świadkami czegoś,

czego nigdy wcześniej nie widziałem: wampiry pozbyły się wszystkich swoich zahamowań. Najczystsza postać drapieżnika. To było cholernie przerażające ‘Oni - oni zabijają—’ Claire się trzęsła, A jej twarz była pusta. ‘Oni zabijają wszystkich.’ Objąłem ją, nie mówiąc nic. Skoncentrowałem się na oddechu, na ugaszeniu ognia w mojej krwi; nie stawało się to łatwiejsze. Fakt, trzy najstarsze wampiry były z powrotem w grze – i sprzątały bałagan – to faktycznie było gorsze. Instynkty krzyczały wewnątrz mnie, żebym coś zrobił. Zabij ich. Zabij ich wszystkich. Rzuciłem broń, którą trzymałem. Bałem się ją dalej trzymać. Nie byłem pewien czy będę mógł dalej kontrolować tą rzecz we mnie. Myrnin wyłonił się ze stodoły. Nadal był lodowato blady, jak chodzący szkielet i trzymał dwa niezgrabne, wielkie urządzenia – rzeczy, które zaprojektowała Claire, te które miały służyć do ujarzmiania wampirów. Z jednego wystawały druty i miał uszkodzony obwód. Pomyślałem, że moglibyśmy teraz skorzystać z tego nieuszkodzonego, bo Jesse wyszła z domu na farmie i wyglądała piekielnie. Nie sądziłem, że zostawiła tam cokolwiek żywego. Klimat, który ją otaczał był pełen ciemności i całkowitego zniszczenia. Oliver także wyszedł ze stodoły. Widać było, że jest zrelaksowany, w prawie dobrym nastroju; znałem go jako pseudo-przyjacielskiego hippisa prowadzącego kawiarnię i jako wrednego wojownika pełnego

przemocy. Ale nie znałem tej wersji Oliver’a. Był w pełni wampirem, władcą śmierci. Stał tam w pełnym słońcu, biały jak marmur, gapiąc się na nas oczami czerwonymi jak rubiny i uśmiechał się leniwie. Jego kły były na wierzchu, co było niewiarygodnie przerażające. Płonął w słońcu, stając się czarny. I wcale się tym nie przejmował. Michael wysunął się do przodu, schowany pod płachtą i powiedział, ‘Skończyłeś?’ nie brzmiał dziwnie, ani na zmartwionego. Domyśliłem się, że to było dla niego normalne, w jakiś naprawdę straszny sposób. Rozumiał to. ‘Bo wszyscy, którzy tutaj zostali, są przyjaciółmi. Zrozumiano?’ Oliver skinął. Nie byłem pewien czy to było przytaknięcie, czy tylko zwykły gest, więc byłem przygotowany do ataku. ROZDZIAŁ PIĘTNASTY: Zobaczenie Olivera, Jesse i Myrnina w takim stanie – ograniczonymi do swoich najprostszych instynktów – ogromnie przeraziło Claire, ale najstraszniejszy moment ze wszystkich nastąpił dopiero na koniec, kiedy Oliver nie miał już z kim walczyć. Z nikim oprócz nich. Przez kilka długich sekund, Claire była przekonana, że ich też wykończy... ale wtedy mężczyzna po prostu odwrócił się i odszedł. „Poczekaj,” powiedziała Claire. Shane chciał ją uciszyć, prawdopodobnie obawiając się, że zwracanie na siebie uwagi Olivera nie było w tym momencie najlepszym pomysłem – i pewnie miał co do tego rację – ale ona musiała

wiedzieć. „Zabiłeś ich wszystkich?” „A czego się spodziewałaś?” warknął nawet się do niej nie odwracając. Claire była przez to wszystko jak sparaliżowana; w pewnym sensie wiedziała, że zabicie tych ludzi jest konieczne, bo w innym wypadku to oni zabiliby jej przyjaciół, ale... ale nie mogła sobie z tym poradzić. Zaczęła iść w stronę stodoły, ale Shane ją zatrzymał. „Nie,” powiedział. „Claire, nie. Nie musisz na to patrzeć.” „Co z Dr Anderson?” „Ach,” zaczął Myrnin. „Prawie zapomniałem.” Zniknął z powrotem w stodole, a kiedy wrócił, ciągnął Dr Anderson za kołnierz jej fartucha laboratoryjnego. Żyła. Była cała w siniakach i potarmoszona, ale żywa. Zawinął ją w jeden z tych kaftanów, które były używane na nim i Oliverze i zawiązał ją tak ciasno, że nie mogła się ruszyć, choć wciąż próbowała się uwolnić. Potem jeszcze ją zakneblował. Dobrze. Claire nie mogła wyobrazić sobie czegokolwiek, co mogłaby chcieć od niej teraz usłyszeć. Była przytłoczona swoim przekonaniem, że gdyby nie zaczęła tego wszystkiego przez jej głupi malutki projekcik, te głupie VLADy, nic z tego nie miałoby miejsca. Żaden z tych ludzi nie byłby teraz martwy. Oliver i Jesse, w międzyczasie, podeszli do vana, który utknął w polu. We dwoje z łatwością podnieśli go i przenieśli z powrotem na żwir. „Musimy iść,” powiedział Oliver. Dr Anderson krzyczała przez swój knebel i próbowała kopnąć Jesse, która ją ignorowała. „Weźmiemy oba auta. Myrnin z Tobą. Michael...?” „Pojedziemy z Tobą” powiedział Michael, a Eve pokiwała głową. Odwrócił się do Shanea i coś dziwnego przemknęło między nimi, coś

czego Claire nie mogła zrozumieć. Myślała, że między nimi wszystko w porządku, ale oś ją ostrzegało, jakiś przezorna myśl. „Do zobaczenia w domu?” Shane kiwnął. „Uważaj na siebie, bracie. Nic Ci nie jest?” „Jest lepiej,” odpowiedział Michael. Przynajmniej brzmiał już bardziej jak on; nie wyglądał na takiego bladego jak pozostałe wampiry i wydawał się być mniej... obcy, jakimś cudem. Co ja im zrobiłam? Pomyślała Claire. Powinna zastanowić się nad przeprogramowaniem VLADa, ale i tak nie była do końca pewna, czy wystarczy to, aby odwrócić dotychczasowe efekty... miała rację co do tamtych przełączników, ale wydawało się, że było jeszcze coś poza tym. Coś o wiele bardziej przerażającego. To było tak, jakby ich człowieczeństwo zostało wyłączone. Nawet Myrnina. Nie mogła spojrzeć mu w oczy; jego wzrok był zbyt dziwny, zbyt... zbyt straszny. „Nie możemy tego wszystkiego po prostu tak zostawić,” powiedział Shane. „Choćby dlatego, że nasze DNA jest tu niemal w każdym miejscu.” „Co proponujesz?” zapytał Oliver. „Cóż, to farma. Mamy benzynę i dużo zapalnych rzeczy.” Pete pokiwał głową, nagle wyglądając o wiele bardziej pewnie niż było w rzeczywistości. „Pomogę Ci,” powiedział. On i Shane poszli w kierunku magazynu mieszczącego się obok stajni i zaczęli wyciągać z niego wyposażenie. Nie trwało to długo, z wampirzą pomocą, by stworzyć improwizowane bomby – coś czego Shane nauczył się od swojego ojca, przypuszczała Claire – i ułożyć je w stajni i domku. „Co to było?” Zapytała pusto Claire. „I – kim oni są?” „Byli,” poprawił ją Myrnin. „Należeli do Fundacji Wschodzącego Słońca.”

„Ale czego chcieli?” Zaczęła się trząść i niemal spodziewała się, że Myrnin to zauważy i spyta czy wszystko w porządku. Ale tak się nie stało. Nie było w nim już nic co by się o nią troszczyło. „Chcieli śmierci wampirów,” powiedział i wtedy na jego twarzy wykwitł powoli okrutny uśmiech, który zmroził ją do szpiku kości. „Wojna już się zbliżała. Ale wybrali zły sposób, zaczynając ją w taki sposób.” Wrócił Shane i Pete i weszli do vana. W tym byli Liz, Pete, Claire, Shane i Myrnin; Eve była jedynym człowiekiem w drugim z samochodów, pewnie dlatego, że Michael prawdopodobnie był w stanie ochraniać tylko jedną osobę jednocześnie. Myrnin przyglądał się Liz i Peteowi. „A teraz, co powinniśmy zrobić z tym dwojgiem?” Claire zadrżała, nie słysząc żadnych uczuć w jego głosie i szybko powiedziała, „Oni są w porządku, Myrnin. Dadzą sobie radę.” „Oni nie są z Morganville,” powiedział. „I nie są w porządku.” Odłożył broń i zanim Claire zdążyła go powstrzymać, złapał Liz i ją do siebie przyciągnął. Claire i Liz krzyknęły, a Pete skoczył do przodu. Shane też by to zrobił, gdyby nie fakt, iż zajął miejsce kierowcy. Nic z tego jednak się nie liczyło. Myrnin zignorował staranie Petea, by go odepchnąć tak samo jak ignorował słowa Claire, w których błagała go, by nic nie robił jej koleżance i starania Liz, by się uwolnić. Nagle Liz przestała krzyczeć. Stała się kompletnie nieruchoma w rękach Myrnina i gapiła się w jego oczy, a Claire ciężko przełknęła i wzięła głęboki oddech. Potrzebowała broni – najlepiej srebrnej – ale nic w vanie nie mogło naprawdę zranić Myrnina. Nic oprócz VLAD.

Pete już o tym pomyślał i podniósł jeden z nich – ten uszkodzony. Tylko Bóg raczy wiedzieć czy zadziała, ale jeśli tak, to tylko pogorszyłoby sprawę. „Nie ten!” krzyknęła Claire i rzuciła się, by złapać drugi. „Odłóż to!” Pete to zrobił i Claire wycelowała VLAD – oryginalną wersję – w Myrnina. „Proszę. Błagam, nie zmuszaj mnie do tego. Nie chcę tego robić.” „Claire,” powiedział delikatnie Shane. „Nie.” Bo głowa Myrnina właśnie zwróciła się w jej stronę, a spojrzenie jakim ją obdarzył było mrożące krew w żyłach. To nie był ludzki rodzaj ekspresji. Pamiętała jak był nazywany, w swoich gorszych czasach; jak wciąż nazywała go jego sąsiadka w Morganville, Babunia Day. Pająk. To była stara, gorsza wersja Myrnina, ale też silniejsza. „Odłóż to albo oderwę jej głowę jak płatek stokrotki i Cię pokonam,” powiedział. To było niemalże mruczenie. „Nie zamierzam jej zranić. Ale to z pewnością się stanie, jeśli będziesz próbować znowu użyć tego na mnie. A na niej nie skończę. Naprawdę chcesz być zamknięta w tym vanie ze mną w tym morderczo-obłąkańczym stanie?” Brzmiał rozsądnie, ale tak nie było i Claire zamarła. Nie śmiała strzelić. Był szybki, a oni byli w absurdalnie małej przestrzeni, więc potem... potem byłaby tu krwawa kąpiel. Pewnie potem byłoby mu przykro. Może. Odłożyła urządzenie. Myrnin z powrotem skupił się na Liz, która wydawała się być przerażona i zahipnotyzowana jednocześnie. „Teraz,” powiedział, tym samym ciepłym, strasznym mrukiem. „Zobaczmy co będzie dla Ciebie najlepsze do zapamiętania. Ach, wiem. Zostałaś porwana i przetrzymywana w tym miejscu. Nie wiesz jaki mieli z tego interes, ale uważasz, że mieli do czynienia z narkotykami i niewolnictwem.” Zrobił przerwę i się zmarszczył, po czym zrobił

zdziwioną minę. „Czy wciąż ma się w tych czasach niewolników?” „Od sexu,” powiedział Shane. „Taa.” „Ach. Jak niemiło. Bardzo dobrze, mieli więc do czynienia z narkotykami i niewolnictwem seksualnym właśnie w tym miejscu. Tu atak przypuścił jakiś konkurent. Wszyscy zostali zabici. Wtedy farma została zniszczona. Miałaś szczęście, bo udało Ci się uciec i schować w tamtych wzgórzach.” Uwolnił Liz, która opadła z powrotem na podłogę i oparła plecy o ścianę vana. „Nie będzie pamiętać nic więcej. Nie mówcie do niej. Nie będzie na razie w stanie mówić.” Claire nie miała pojęcia jak Myrnin mógł zrobić coś takiego – choć podejrzewała, że powinna. Zbudował maszynę, która mogła wymazać ludzkie wspomnienia. Mógł zrobić to jedynie, jeśli sam miał taką zdolność i wiedział dokładnie jak to się robi. Ale nigdy się nad tym dokładnie nie zastanawiała. W tym momencie wyglądał dla niej kompletnie obco. To wszystko moja wina, pomyślała i musiała przełknąć gulę przerażenia wywołanego szalonym uśmiechem. To był bardzo zły pomysł, żeby Myrnin został zamknięty w małej przestrzeni z czterema bijącymi pulsami. Jest głodny. Musi być głodny. „Tak, jestem, odrobinę,” powiedział, a ona zamrugała. Ten okropny uśmiech jeszcze się powiększył. „Zaskoczyło Cię to, że umiem czytać Ci w myślach? To Twoja wina, Claire. Przywróciłaś do życia części mojego mózgu, których bardzo dawno temu się wyzbyłem. Dla bezpieczeństwa. Podejrzewam, że Oliver i Jesse mają podobne problemy. Mam tylko nadzieję, że Eve będzie mało irytująca. Nie mam jej natomiast jeśli chodzi o biedną Irene, ale w końcu sama to na siebie sprowadziła.” „Myrnin -” Potrząsnął swoją głową. „Zostaw.” I zwrócił się w kierunku Petea, zmuszając go samum spojrzeniem do pozostania w miejscu. „Teraz Ty. Myślę,

że najlepiej będzie, jeśli nigdy by Cię tu nie było. Zostawiłbym Cię najchętniej, byś spłonął z resztą, ale jednak jesteś przyjacielem Jesse. To by się jej nie spodobało. Więc będzie tak: byłeś w domu, spałeś. Nic nie wiesz o całej tej sprawie. Właściwie, za dużo wypiłeś. To właśnie zrobisz, gdy wrócisz do domu: upijesz się. Niech będzie jak najbardziej wiarygodnie.” Pete opadł obok Liz, gapiąc się do przodu. On i Liz byli w jakimś dziwnym stanie zapomnienia, utrzymywani w nim przez moc umysłu Myrnina. Nie mogła uwierzyć jak bardzo był potężny. „Shane,” powiedział Myrnin, a jej chłopak się odwrócił. „Jeśli spróbujesz namieszać mi w głowie, Książe Draculo, wyrwę Ci gardło,” powiedział Shane. W jego głosie słyszała lekką, drżącą słabość, której nie słyszała nigdy wcześniej, ale pewnie był tak samo przerażony jak ona. „I nawet nie myśl o tknięciu Claire, serio.” „Jedź,” powiedział tylko Myrnin. Nie wydawał się być urażony. Szczerze mówiąc nie wydawał się nawet zwracać uwagi na to co mówi Shane. Claire się zawahała, przenosząc wzrok to na niego, to na trupio bladych, niczym zombie w grach Shanea, Petea i Liz i wreszcie zdecydowała się zająć miejsce pasażera. Zapięła pasy w momencie kiedy Shane dodał gazu. „Tylko żebyś wiedziała, nie jadę bo on mnie do tego zmusił,” powiedział Shane. „Jadę, bo im szybciej go stąd zabiorę, tym szybciej się go pozbędę i będę czuł się lepiej.” Zawahał się i sięgnął po jej rękę, jednocześnie kierując vanem po żwirowej ziemi. Claire westchnęła z ulgą, kiedy poczuła na sobie dotyk jego ciepłej dłoni i uczucie bezpieczeństwa znowu ją ogarnęło. „Wszystko w porządku?” Zaśmiała się. Nic nie mogła na to poradzić, a był to na tyle szaleńczy śmiech, że została obdarowana przez niego zaalarmowanym spojrzeniem. „ W porządku? Nie. Nie, dopiero co zostawiliśmy za sobą całą kupę martwych ludzi, Shane. Martwych

ludzi.” „Jestem tego świadom. Ale oni chcieli zabić nas w brzydki i bolesny sposób. Naprawdę nie sądziłaś chyba, że pozwolą nam wyjść z tego cało, prawda?” „Nie wiem. Ja tylko -” Uczucia wewnątrz niej ponownie się zagotowały – desperacja, brak nadziei, wina. Też złość. Złość na samą siebie, na Myrnina i Olivera i Jesse i... na cały świat. Ale najbardziej na siebie, na wszystkie błędy, które popełniła. „To moja wina.” Cała męka umieszczona w tym jednym, nuklearnym słowie. Toksyczne. I Claire zasłoniła twarz rękoma, powstrzymując łzy. „Ach, tak, uroczo. Poczucie winy. Tylko tego było nam jeszcze trzeba.” usłyszała westchnienie Myrnina i ciężkie uderzenie jego głowy o ścianę furgonetki. Shane nic nie powiedział. Po prostu położył swoją rękę na jej kolanie i ją tam zostawił, delikatny i miły gest; jechali tak w stronę wschodzącego słońca. Byli już jakąś milę dalej kiedy usłyszeli huk eksplozji. Claire patrzyła na kule ognia i spojrzała do tyłu; za nimi jechał drugi czarny van, z resztą tych, którzy przeżyli; jechał blisko nich. Dym zasnuł czyste niebo nad nimi niczym czarny balon, a po kolejnych pięciu minutach wjechali już na drogę międzystanową. Shane się odprężył kiedy tylko włączyli się do ruchu ulicznego, zmierzając do Bostonu. Na pasie w przeciwnym kierunku zobaczyli wozy policyjne i ratunkowe, pędzące na sygnale w stronę, z której oni wracali. Claire wytarła łzy swoim rękawem i wzięła głęboki oddech. „Zamierzamy tak po prostu uciec?” zapytała. „To zależy.” odparł Shane. Patrzył we wsteczne lusterko ze szczególnym skupieniem. „Jeśli ktoś połączy te furgonetki z farmą i eksplozjami, może nie.

Ale oni nie są zbyt dociekliwi, a my mamy trochę szczęścia, bo większość ludzi Dr Anderson było na tej farmie. A nawet jeśli nie, nie sądzę, że będą zainteresowani powiadomieniem policji o swoich dziwnych przedsięwzięciach – zadawaliby im zbyt wiele pytań. Jeśli uda nam się wyjechać z miasta i wrócić do Morganville, jesteśmy bezpieczni.” „Obiecujesz?” zapytała Claire. „Obiecuję,” odpowiedział Shane. „Przysięgam, że wszystko będzie w porządku.” To była obietnica, której nie mógł dotrzymać, wiedziała o tym, ale kochała go za to, że tak się starał. Wszystkie różnice, które wcześniej między nimi widziała... wszystkie znikały, kiedy brała pod uwagę tylko to, co było ważne. Pragnęła normalnego życia na MIT, ale teraz... teraz musiała zmierzyć się z faktem, że Morganville nigdy z niej nie zrezygnuje. Nawet kiedy myśli, że uda jej się uciec na jakiś czas, to wszystko ją ściga. Nie, to na nią czeka. I patrz ile to wszystko kosztuje, ta mała chwila wolności. Patrz ile ludzi straciło życie. Claire zamknęła oczy. Nagle była strasznie skonana i szczerze mówiąc, nie miała pojęcia jak kiedykolwiek może jeszcze poczuć się lepiej. Nie pamiętała, żeby zasnęła, ale kiedy ponownie otworzyła oczy, Shane parkował furgonetkę obok mieszkania Pete’a. Było tam cicho i spokojnie; żadnego śladu policji, nic nadzwyczajnego. ‘Myślę, że jesteśmy bezpieczni’ powiedział Shane. ‘Więc jak to właściwie działa? Po prostu rzucasz na niego urok i wywalasz go na chodnik?’ ‘Jeśli masz na myśli, że skończę wymazywać mu przykre wspomnienia i wyślę go do domu, aby się spił do nieprzytomności, to tak. Dokładnie tak to

działa,’ powiedział Myrnin. Brzmiał już trochę bardziej jak on i kiedy Claire spojrzała do tyłu, zobaczyła że siedzi oparty o ścianę furgonetki i wygląda na zmęczonego. Miał czoło oparte na wewnętrznej stronie dłoni, tak jak by go to bolało. Jego kolor też wyglądał już lepiej, nie był już taki świetliście biały. ‘Ale najpierw muszę to skonsultować z Lady Grey.’ ‘Z Jesse? Dlaczego?’ ‘Bo to jest jej wasal, nie mój,’ odpowiedział Myrnin. Otworzył drzwi ciężarówki, przez sekundę się szykował, wtedy wyciągnął go z ciężarówki na chodnik w normalnym tempie, bo druga furgonetka zaparkowała za nimi. Drzwi furgonetki rozsunęły się i wszedł do środka. ‘Moglibyśmy po prostu odjechać,’ powiedział Shane. ‘W zasadzie to mógłby być dobry plan.’ ‘Mógłby być,’ zgodziła się Claire, ‘ale wiesz, że i tak by nas znaleźli.’ ‘Nie uciekniemy, ani się nie schowamy,’ zgodził się. ‘Do kitu być teraz nami, co nie?’ ‘Nigdy nie jest do kitu, kiedy jesteś ze mną,’ powiedziała, bardzo cicho. Spojrzał na nią i obdarzył ją poruszającym serce uśmiechem. ‘Istnieje wiele nieodpowiednich rzeczy, które mógłbym teraz powiedzieć, ale będę grzecznym chłopcem.’ Byli bardzo cicho przez chwilę, kiedy Shane powiedział: ‘Głowa do góry’ i Claire zobaczyła w bocznym lusterku Myrnina wracającego z Jesse. Oboje weszli do furgonetki i zamknęli drzwi, a Jesse kucnęła obok Pete’a. Też wyglądała lepiej – mniej dziko, bardziej się już kontrolowała. ‘Pete,’ powiedziała. ‘Tu Jesse. Słyszysz mnie?’

‘Tak,’ powiedział. To był najbardziej bezbarwny ton, jaki Claire kiedykolwiek od niego słyszała. ‘Słyszę cię.’ ‘Pete, chcę żebyś powiedział wszystkim w barze i pozostałym, którzy będą o mnie pytać, że opuściłam miasto. Powiesz, że nie wiesz dokąd wyjechałam, że wiesz tylko tyle, że przyłączyłam się do gościa z mojej przeszłości.’ Spojrzała na Myrnina, i uśmiechnęła się ostrożnie. ‘Nic strasznego się nie stało. Mam się dobrze. Zadzwonię do ciebie, kiedy znajdę sobie jakieś lokum. Zrozumiałeś?’ ‘Tak,’ powiedział. ‘Opuszczasz miasto. Ale zadzwonisz, kiedy się urządzisz.’ ‘Dobrze,’ powiedziała. Pochyliła się i pocałowała go delikatnie w usta, potem w czoło. ‘Byłeś dobrym przyjacielem, Pete. Przepraszam, że musiałeś brać udział w tym wszystkim, ale za kilka minut nie będziesz już pamiętał, nic z tego co przeżyłeś. Pamiętaj tylko to, że cię kocham, ok?’ ‘Też cię kocham,’ powiedział. Na chwilę stary Pete wrócił i mrugnął do niej. ‘Jesse? Czy ty mnie przed chwilą pocałowałaś?’ Zaśmiała się. ‘Tylko trochę. Nie myśl, że to znaczy, że jesteśmy zaręczeni.’ Pochyliła się do przodu i pieszczotliwie rozczochrała mu jego krótko przycięte włosy. ‘Dbaj o siebie, Pete. Może wrócę. Dziwniejsze rzeczy się już zdarzały.’ ‘Zdecydowanie,’ powiedział i uśmiechnął się lekko. ‘Do zobaczenia.’ Przykucnęła i skinęła do Myrnina, który pochylił się nad Pete’m i uzyskał z nim kontakt wzrokowy. Wydawało się to teraz dla niego dużym wysiłkiem, ale wyraz twarzy Pete’a złagodniał i znów pojawiła się w niej pustka, a Myrnin powiedział, ‘Idź do domu, Pete. Pamiętasz, co mówiłem ci, abyś zrobił?’ ‘Tak,’ powiedział Pete. ‘Idź do domu. Napij się. Zapomnij o wszystkim, co zdarzyło się dzisiaj, poza tym co przed chwilą powiedziała Jesse.’

‘Dokładnie tak. Żegnaj, Pete.’ ‘Żegnaj,’ powiedział Pete i wysiadł z furgonetki. Podszedł do swoich drzwi frontowych, otworzył je i w ciągu trzydziestu sekund był w środku. Myrnin zatrzasnął drzwi furgonetki. ‘Teraz pożegnamy się z twoją przyjaciółką, Claire. Bierzemy to co potrzebne i obieramy kierunek dom.’ ‘A co, jeśli nie chcę jechać?’ spytała Claire. Nie mówiła tego poważnie, ale było warto zobaczyć ich zdziwienie i bardzo przerażony wyraz twarzy Shane’a. ‘Nie możesz tu zostać.’ ‘Przynajmniej moglibyście zapytać, czego ja chcę,’ powiedziała. ‘Ale tak, wiem, że pozostanie tu nie jest żadną opcją. Już nie. Jest tyle pytań. I zbyt duże szanse, że połączą mnie z tym co się stało. I jeszcze, Liz będzie z tym połączona, co oznacza, że ja również. Do tego, mój chłopak jest w zasadzie poszukiwanym przestępcą.’ ‘Co nie jest moją winą,’ powiedział Shane. Zmienił bieg w furgonetce, droga do szeregowego domu, który Claire dzieliła z Liz była krótka. Przynajmniej nie było żadnego znaku policji, mimo tego na drzwiach wejściowych była jakaś pieczęć. ‘Nie możemy się tu zbyt długo kręcić. Myślę, że moje zdjęcie zostało rozwieszone i to nie tylko w tej okolicy.’ ‘To będzie szybkie,’ powiedziała Claire. Wyskoczyła z furgonetki chwytając Liz pod rękę i wprowadziła ją po schodach. Złamała pieczęć na drzwiach, swoimi kluczami od domu otwarła drzwi, weszły i zatrzasnęła je za sobą. W środku światła były wyłączone, a dom śmierdział jak nieumyte naczynia i stare drewno. Liz mrugnęła i rozejrzała się dokoła, jak lunatyk wybudzony z transu. ‘Ja– co się stało – Claire? Claire, ja – ci ludzie, oni mnie zabrali …’ Znów

mrugnęła, a Claire zobaczyła horror budzący się w jej oczach. ‘O Boże, nie mogę uwierzyć, że udało mi się uciec. Oni zamierzali mnie sprzedać!’ ‘Wiem,’ powiedziała delikatnie Claire. ‘Ale już jesteś bezpieczna, kochanie. Derrick był jednym z nich. Teraz już go nie ma. Wszystko będzie w porządku.’ Liz wybuchła płaczem, Claire udało się zaprowadzić ją do jej pokoju i zapakować ją do łóżka; usiadła z nią na kilka minut, póki nie zasnęła wyczerpana niespokojnym snem. Potem poszła na górę. Mogę to wszystko zostawić, pomyślała. Było tylko kilka rzeczy, których naprawdę potrzebowała – w większości pamiątki. Rzeczy, które na prawdę się liczyły. Zmieściły się w jednej walizce. Usiadła i napisała wiadomość dla Liz. I dla policji, ponieważ oni też to zobaczą. Liz, brzmiała wiadomość. Przepraszam, ale miałaś rację. MIT nie jest dla mnie. W sercu jestem dziewczyną z małego miasteczka, a ciśnienie tutaj jest za wysokie. Tęsknię za przyjaciółmi i moim chłopakiem, tęsknie za tamtym życiem. Więc wyjeżdżam. Moje rzeczy przyślesz mi za parę tygodni, kiedy się z powrotem urządzę. Przepraszam za mieszkanie i mam nadzieję, że będzie ci dobrze beze mnie. Zadzwoń do mnie wkrótce. Twoja BFF (Best Friend Forever – najlepsza przyjaciółka na zawsze – przyp. tłum.) – Claire. To nie było dużo, ale brzmiało dobrze i było w zasadzie prawdą … z wyjątkiem części o BFF, ale Liz tego by oczekiwała. Claire zostawiła kartkę na łóżku, zabrała walizkę i poszła do furgonetki. Pochyliła się, wsadziła walizkę i usadowiła się na siedzeniu pasażera. ‘Gotowa?’ spytał Shane. Skinęła głową. Przejechali przez kampus MIT-u i ostatni raz patrzyła na piękne

wypukłości budynków Maclaurin’a, otoczonych przez laboratorium Pierce’a i Budynek nr 2. W nocy, ktoś umieścił oldskulowego kosmonautę MTV na szczycie Wielkiej Kopuły, razem z małą, sztywną flagą amerykańską. Ktoś wyciosał kolejny nowy, gigantyczny pomnik Transformers w Trybunale Killian; student podszedł, nacisnął guzik, a pomnik zamienił się z robota w samochód, z efektami dźwiękowymi jak w filmie. Zebrany tłum wiwatował, a następnie rozproszył się do swoich klas. Mogłam być jedną z nich, pomyślała Claire. Mogła być hakerem na dachu czy w tunelach, mogła spotykać się z Nick’iem i jego paczką. Mogła być Jack’iem Florey’em, prowadzącym pomarańczową wycieczkę. Mogła zrobić cokolwiek. Ale zamiast tego, robi to – wraca do Morganville. I ku jej zaskoczeniu – jej naprawdę wielkiemu zaskoczeniu – to wszystko było w porządku. Nie chcę tu zostać, pomyślała. Gdziekolwiek by pojechała, Morganville było z nią, a ostatnią rzeczą jakiej chciała, było przyniesienie tej ciemności tutaj do tego światła. ‘Bądźcie bezpieczni,’ szepnęła, do nikogo w szczególności, kiedy skręcili i wjechali na autostradę i do domu. W Ohio porzucili furgonetkę, sprzedając ją na złom za gotówkę i kupując dwa wielkie SUV-y. Zdecydowali, że zakup dwóch aut pozwoli czterem wampirom i czwórce ludzi na w miarę komfortową podróż; zmiana pojazdu oznaczała też, że nie pozabijają się nawzajem przed końcem podróży. Cokolwiek promienie VLAD-a zrobiły Oliverowi, Jesse i Myrninowi, już nie działało. Wyglądali i brzmieli, bardziej jak oni, mniej jak maszyny do zabijania z zimną krwią.

Ale Claire nie mogła całkiem zapomnieć, czym byli, tam na farmie. Wiedziała, że nigdy tego nie zapomni. Czym mogą się stać. Michael i Eve, póki co, wybrali podróż z nią i Shane’m, a pozostałe trzy wampiry i Dr Anderson jechali w drugim pojeździe, a ona powinna czuć się znów normalnie. Lepiej. Ale tak się nie czuła. Może to było tylko z wyczerpania, stresu, ogromnego poczucia winy, ale Claire czuła, że nie wiedzą jak z nią rozmawiać. Co powiedzieć. Ona też nie wiedziała, co ma mówić. Przez długi, długi czas. Eve bawiła się radiem, szukając stacji, grających starego rock’a, ale wszystko było statyczne, więc ostatecznie całkiem wyłączyła radio. Shane zrobił sobie drzemkę, Michael prowadził. Claire też powinna spać, ale jakoś nie mogła. ‘Claire?’ Otworzyła oczy i zobaczyła Eve przyglądającą się jej z przodu. ‘Nie śpię.’ ‘Ja tylko – zrozum, muszę wiedzieć. Ile z tego co się wydarzyło planowałaś?’ ‘Kiedy?’ ‘Od czasu, gdy uratowaliśmy Liz z tamtej pułapki. Miałaś chociaż jakiś plan?’ ‘Ja—’ Claire przełknęła ślinę. Poczuła, w gardle suchość. ‘Nie dopóki nie dowiedziałam się, że Dr Anderson jest przeciwko nam. Wtedy już miałam – wtedy musiałam grać. Wiedziała za dużo. I nie potrzebowała nikogo, poza wampirami do testów laboratoryjnych. Potrzebna byłam jej dotąd, dokąd mogła mi ufać, więc ja– musiałam sprawić by mi zaufała, choć trochę.’ ‘Odwróciłaś się od nas,’ powiedziała Eve. ‘Sprawiłaś, że Shane też się od

nas odwrócił, prawda?’ ‘Przepraszam,’ szepnęła Claire. ‘Ale wszystko było pod kontrolą, Eve. Nie wiedziałam, co innego mogłabym zrobić.’ Eve gapiła się na nią przez długą, bolesną chwilę i wtedy sięgnęła ręką do tyłu. Claire przez chwilę nie wiedziała co zrobić, ale potem mocno ją chwyciła. ‘Nigdy więcej tego nie rób,’ powiedziała Eve. ‘Nie lubię się tak czuć, ok? Będzie nas czwórka, zawsze. Obiecaj.’ ‘Obiecuję,’ powiedziała Claire. Łzy napłynęły jej do oczu i troszkę się popłakała, trzymając rękę Eve. ‘Obiecuję.’ Shane już nie spał, usiadł, objął Claire i powiedział, ‘Obiecujemy.’ ‘Ja myślę, palancie,’ powiedziała Eve. ‘Jak głowa?’ ‘Opatrzona,’ powiedział. ‘Jest dobrze. Laski lubią blizny. Czekaj, czy ty mnie właśnie nazwałaś palantem? Jesteśmy z powrotem w szkole podstawowej?’ ‘Kocham cię,’ powiedziała Eve. Szybko zamknął usta, bo na pewno to nie było to, czego się spodziewał. ‘Ja, yyy, ok. Też cię kocham. Czy możemy już to przerwać. To krępujące.’ ‘Palant.’ ‘O wiele lepiej.’ Rano Shane został kierowcą jednej z ciężarówek, a Jesse objęła dowodzenie nad inną. Jechali tak długo, jak tylko się dało, a potem Oliver wynajął im pokój w hotelu na tę noc. On, Myrnin i Jesse, każde miało własny pokój; Michael i Eve, oczywiście, dzielili wspólny. Oliver wręczył Shane’owi i Claire osobne karty do pokoi. ‘Nie wiem i

nie interesuje mnie, jakie łączą was w tej chwili relacje,’ powiedział. ‘Użyjcie obu, użyjcie jednego, nie używajcie żadnego albo śpijcie w furgonetce. Cokolwiek wybierzecie, ani trochę mnieto nie obchodzi.’, Oliver wyglądał na całkowicie wyczerpanego, podobnie jak Jesse i Myrnin. Zabrał Irene Anderson ze sobą, ale Myrnin miał – według Shane’a – ją dla siebie na wyłączność. Pozostawała bierna, więc Oliver nie musiał jej nawet związywać. Claire nie chciała nawet wiedzieć, co Oliver zamierzał z nią zrobić. Wciąż nie potrafiła zająć się sobą. Zatrzymała się z walizką w drzwiach i spojrzała na korytarz. Shane zastanawiał się na swoją kartą do pokoju, próbując dowiedzieć się, w którą stronę ją włożyć, żeby zamek się otworzył; wyczuł jej spojrzenie i kiwnął jej głową. Claire kiwnęła do niego w odpowiedzi, weszła do swojego pokoju, i postawiła walizkę na łóżku. Ściągnęła ubranie – rzeczy, których już nigdy nie zamierzała ubrać – i poszła wziąć prysznic. Hotelowy szampon i odżywka pachniały jak miód i imbir, a mydło jak limonka; zdecydowała, że lepiej pachnieć jak czyjaś spiżarnia, niż tak jak do tej pory – kanalizacją, krwią i strachem. Włożyła czystą parę dżinsów, zwykły, niebieski top i poszła do pokoju Shane’a. Zapukała. Odpowiedział. Też brał prysznic … jego włosy nadal były wilgotne, a ubrany był w hotelowy szlafrok. ‘Cześć,’ powiedział i podszedł do niej. Zamknęła drzwi. ‘Nie chcę spędzać kolejnej nocy sama, jeśli nie masz nic przeciwko.” ‘Serio pomyślałaś, że mogę mieć coś przeciwko?’ ‘Nie,’ powiedziała i podeszła bliżej, aby mocniej związać jego sznurek od szlafroka. ‘Ale co z tym? Żadnych sprzeciwów?’ Rozwiązała jedną pętlę węzła

i zawahała się. Obserwował ją z dziwnie wrażliwą intensywnością. ‘Shane?’ ‘Kocham cię,’ powiedział. Wyszło to w pośpiechu, jakby nie mógł się doczekać, by to powiedzieć. ‘Kocham cię i Jezu, przerażasz mnie. Poddanie się było najtrudniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiłem, Claire; nie mogę zrobić tego jeszcze raz. Proszę powiedz mi – proszę powiedz, że wróciłaś na dobre. Albo przynajmniej, jeśli odejdziesz, weźmiesz mnie ze sobą.’ ‘Tym razem pójdziesz ze mną.’ ‘ Pójdę za tobą. Nie z tobą.’ To wydawało się być dla niego ważne, żeby zrozumiała różnicę między jednym a drugim. I rozumiała, na prawdę rozumiała. ‘Muszę być daleko od Morganville,’ powiedziała do niego, ‘I muszę być pewna, czego tak naprawdę chcę. Czy chcę tego, co miałam tam, na chwilę? Tego normalnego życia? To było fajne, Shane, ale … ale to nie jestem ja. Już nie. Za późno dla mnie, by żyć takim życiem. Ale nie jest za późno, byśmy przeżyli życie razem. Jeśli nadal chcesz—’ ‘Tak,’ powiedział. ‘Tak, chcę. Jeśli mi nie wierzysz, odwiąż szlafrok do końca.’ Uśmiechnęła się lekko i wpadła mu w ramiona. Pocałunek zaczął się delikatnie, potem stał się natarczywy, słodki i wilgotny, Shane poprowadził ją powrotem do pierzastego, hotelowego łóżka i położył ją na kołdrze. Wszystko wydawało się ciepłe i komfortowe, odpłynęła w jego komforcie. Nie. W jego komforcie, w jego cieple, w jego pasji, odleciała. I kiedy wylądowała z powrotem na ziemi, on nadal tam był, ciepły i bezpieczny, przytulając ją. Zanim odpłynął we śnie, pocałował jej dłoń. Nie, pierścionek, który jej podarował, obietnicę życia razem w przyszłości. Po wszystkich smutkach, wszystkich winach, po całym tym horrorze nocy i dnia … był jedyną rzeczą,

dzięki której mogła wrócić. Był tym, co mogło zawsze dać jej tą bezpieczną, ciepłą przestrzeń, w której mogła oddychać. Rankiem dotarli do Morganville. Zajęło to solidne dwa dni jazdy, dzień i noc, z krótkimi przystankami w motelach, na prysznic i drzemkę, ale w końcu, przetoczyli się obok znanego, zabytkowego, pełnego chwały bilbordu z napisem WITAMY W MORGANVILLE. I zostali powitani przez migające światła policyjnego samochodu, który jechał w ich stronę z dużą prędkością. Shane zjechał na bok, a Jesse zjechała za nim SUV-em, którego prowadziła. Shane wyciągnął się, ziewnął i powiedział, ‘Cholera, w zasadzie nigdy nie myślałem, że będę szczęśliwy widząc to miejsce, ale serio, stęskniłem się za moim łóżkiem.’ Michael, za nimi, wychylił się zza siedzenia, aby walnąć Shane’a w ramię. ‘Ja też, człowieku,’ powiedział. ‘Jeśli musiałbym spędzić jeszcze jeden dzień w tym samochodzie, ubrany w kapelusz i plandekę, aby ukryć się przed słońcem, myślę, że potrzebowałbym jakichś środków uspokajających.’ ‘Hej, mieliśmy ubaw,’ powiedziała Eve i dała mu pstryczka w ucho. ‘W sensie, miałam na myśli, że nikt z tu siedzących. Następnym razem, może moglibyśmy zatrzymać się w centrum handlowym? Może obejrzeć jakiś film? No, może pomijając masowe morderstwa naszych wrogów.’ ‘Obiecuję, że następnym razem to zrobimy,’ zgodził się Michael, ale to był nieobecny rodzaj komentarza, pochylił się do przodu, aby wyjrzeć przez ciemne szyby.

‘Czy to szeryf Moses?’ ‘Wygląda na to, że tak,’ powiedział Shane. Otworzył drzwi SUV-a, wyszedł i poszedł w kierunku Hanny Moses. Claire zdała sobie sprawę, że nie była sama; było z nią dwóch mężczyzn ubranych w mundury policji Morganville. I nadjeżdżało więcej wozów policyjnych, z migającymi światłami. Zbyt dużo jak na normalną akcję. Ale Claire jakoś nie była zaskoczona, kiedy Hannah wyciągnęła broń. Shane powoli podniósł ręce do góry. ‘Przepraszam za to, Shane,’ powiedziała. ‘Ale prawo to prawo i nie chcę żebyś zrobił coś głupiego. Wy też, Claire, Michael, Eve – wszyscy, z wozu. Już.’ Wszystkie dobre uczucia zniknęły, pomyślała Claire i wyszła z kabiny, żeby stanąć obok Shane’a, opierającego się o błotnik. Michael i Eve też wyszli. Wiatr zadrżał na pustyni i Claire poczuła jego lodowate palce na twarzy. Inny samochód policyjny zaparkował za SUV-em, przyjechało więcej policjantów, wszyscy z wyciągniętą bronią. ‘Co to wszystko znaczy?’ Oliver zapytał, wysiadając z drugiego pojazdu. Myrnin wyszedł za nim, ciemne oczy błyszczały oglądając wszystko i wszystkich w niespokojnym ruchu. Jesse dołączyła do nich, trzymając Irene Anderson, która wciąż próbowała się wyrwać. ‘Na pewno nie mamy prawa, żeby tam wejść!’ ‘Nie macie,’ powiedziała Hannah. ‘Ale jest coś, czym musimy się zająć w pierwszej kolejności.’ Odsunęła się, zakuwając Shane’a w kajdanki, potem Claire i Eve. ‘Tą panią tam też potrzebuję. Paul, zakuj ją i przyprowadź tutaj. Michael, jeśli możesz, proszę stań tam.’ Wskazała na Irene Anderson, która była

odeskortowana i zakuwana. Michael stanął obok innej furgonetki. To było dziwne i pogmatwane, ale nie było powodu, żeby jej nie ufać; Hannah wydawała się być taka jak zawsze. Kompetentna, spokojna, profesionalna. Kiedy oni robili to wszystko, Claire zdała sobie sprawę, że Hannah oddziela ludzi … od wampirów. A potem policjanci się wycofali, a dwóch innych podeszło do przodu z załadowanymi kuszami. To stało się szybko, bardzo szybko. Cztery szybkie, śmiertelne strzały, prosto w serce i wampiry upadły. Jesse pierwsza, potem Myrnin, potem Oliver i Michael prawie w tej samej chwili. Eve krzyczała. Claire nie. To drewno, mówiła sobie. Zostali trafieni drewnianymi strzałami. Nie są martwi. Ale nie wiedziała dlaczego to się stało, a co gorsza, nie wiedziała dlaczego Hannah to zrobiła. ‘Hannah?’ jej głos brzmiał na bardzo cichy i zmieszany, a szef policji spojrzała na nią z sympatią i bez jakiegokolwiek wyrazu współczucia. ‘Będzie z nimi w porządku,’ powiedziała. ‘Ale zostaną zabrani w bezpieczne miejsce. Przykro mi, Claire. Przepraszam za wszystko. Ale tak będzie najlepiej.’ ‘Kiedy Amelie się o tym dowie—’ ‘Amelie tu nie rządzi,’ przerwała jej Hannah. ‘ My rządzimy.’ Pierwszy raz ludzie przejęli całkowitą kontrolę nad Morganville, z pomocą Fundacji Wschodzącego Słońca. A wampiry były odseparowywane dla ich własnej ochrony.’ ‘Co im robicie?’ Eve płakała. Walczyła by się uwolnić, by dostać się do Michael’a, ale nie była w stanie tego zrobić. ‘Pomagamy im,’ powiedziała Hannah. Brzmiała, jakby była absolutnie

pewna, tego co mówi. ‘Pomożemy im stać się lepszymi.’ Brzmiało to jak to, na co Shane i Kapitan Oczywisty i wielu innych czekali przez lata, pomyślała Claire. Morganville zarządzane przez ludzi, nie przez wampiry. Więc dlaczego czuła, że to jest coś złego? ‘Będzie w porządku,’ powiedział do niej Shane. Brzmiało to jak modlitwa. ‘Wszystko będzie w porządku.’ Mimo tego … Claire nie była tego taka pewna. Dziękuję ogromnie wszystkim za wspólną wędrówkę przez kolejną wspaniałą część Wampirów z Morganville! Dziękuję za wszystkie wiadomości, komentarze i oceny! Bez was by tego wszystkiego nie było! Pozdrawiam wszystkich, a w szczególności Paulinę, dzięki której choć trochę to wszystko sprawniej się potoczyło... I myślę, że nic się nie stanie, jeśli podziękuję Wam również w jej imieniu. Jeszcze raz dziękuję za wspaniały czas! - Klaudia