Rachel Caine Wampiry z Morganville 11 Ostatni oddech

Last Breath – Ostatni Oddech Rozdział 1 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Usta Shane’a wydawały się jak aksamit na jej karku, a Claire zadrżała w rozkoszy, kiedy jego oddech ogrzewał tam skórę. Przechyliła się do tyłu na niego z westchnieniem. Ciało jej chłopaka wydawało się silne i bezpieczne, a jego ręce objęły ją, owijając ją komfortowo. Był wyższy niż ona, więc musiał się zgiąć aby oprzeć swój podbródek na jej ramieniu i szepnął, - Jesteś tego pewna? Claire skinęła głową. – Dostałeś zaległą wiadomość, prawda? To jest to, albo oni przyjdą i zbiorą. Nie chcesz tego. - Cóż, nie musisz być tutaj, - zwrócił uwagę – nie po raz pierwszy dzisiaj. – Nie masz zajęć? - Nie dzisiaj, - powiedziała, - Miałam o mój Boże poranne laboratorium, ale teraz wszystko skończyłam. - Okej, więc nie musisz tego robić, bo jesteś zwolniona z podatków. Przez zwolniona z podatków miał na myśli, że nie musiała płacić… krwią. Podatki w Morganville były zbierane na trzy sposoby: miły sposób, przez centrum pobierania w śródmieściu, albo nie tak miły sposób kiedy pojawiał się Krwiobus jak gładki, czarny rekin przed twoimi drzwiami z Mężczyznami „technikami” w Czarnym-stylu aby zapewnić, że zrobiłeś swój obywatelski obowiązek. Trzeci sposób był siłą w ciemności, kiedy wychodziłeś bez Ochrony i zostawałeś zjadany. Wampiry. Całkowity ból w szyi… dosłownie. Shane miał całkowitą rację: Claire miała pisemny, legalny dokument, który mówił że była zwolniona z odpowiedzialności darowizn. Popularna filozofia – i to nie było złe – była, że oddała już wystarczająco dużo krwi Morganville. Oczywiście, tak jak Shane… ale on wówczas nie zawsze był po wampirzej stronie. - Wiem, że nie muszę, - powiedziała. – Chcę. Pójdę. - Na wypadek, gdybyś się martwiła, nie boję się jak dziewczyny albo coś. - Hej! – trzepnęła go w rękę. – Jestem dziewczyną. Co dokładnie mówisz, że nie jestem odważna albo coś? - Eeek, - powiedział Shane. – Nic. Dobra, amazońska księżniczko, załapałem. Obróciła się w jego ramionach i pocałowała go, słodki wybuch ciepła, kiedy ich usta się spotkały. Piękna radość tego uwolnionego wybuchu pęcherzyków wewnątrz niej, pęcherzyków pełnych szczęścia. Boże, kochała to. Kochała go. To był burzliwy rok, a on… popełnił błąd, to był najlepszy sposób w jaki mogła o tym myśleć. Shane miał ciemne okresy i walczył z nimi. Nadal walczył. Ale pracował tak ciężko aby to nadrobić, nie tylko dla niej, ale dla każdego, którego czuł, że zawiódł. Michaela, jego (wampirzego) najlepszego przyjaciela. Eve, jego inną (niewampirzą) najlepszą przyjaciółkę i ją też. Nawet rodzice Claire otrzymali prawdziwą uwagę; pojechał z nią aby zobaczyć ich dwa razy z pozwoleniem na wyjazd od wampirów i był poważny i pewny nawet

pod rufą przesłuchania jej ojca. Chciał być inny. Wiedziała to. Kiedy pocałunek w końcu się skończył, Shane miał odurzony, mętny wyraz jego oczu i wydawał się mieć problem z puszczeniem jej. – Wiesz, - powiedział, odgarniając jej włosy z policzka dużą, ciepłą dłonią, - możemy po prostu to zdmuchnąć i iść do domu zamiast pozwolić im wyssać naszą krew. Spróbujmy jutro. - Krwiobus, - przypomniała mu. – Ludzie przytrzymujący cię. Naprawdę tego chcesz? Zadrżał. – Ni cholery. Okej, dobra, po tobie. – Stali na chodniku banku krwi Morganville z jego wielkim, radosnym charakterystycznym znakiem upuszczania krwi i skrupulatnie czystym publicznym wejściem. Claire musnęła go lekko wargami w policzek, uciekła zanim mógł ją znowu przyciągnąć blisko i pchnęła drzwi do wejścia. Wewnątrz miejsce wyglądało jakby dali mu makijaż – więcej radosnego oświetlenia niż ostatnim razem, kiedy była i nowe meble wyglądające wygodnie i domowo. Nawet zainstalowali akwarium pełne jaskrawo kolorowych tropikalnych śmigających dookoła żywego koralowca. Ładne. Wyraźnie wampiry dla odmiany próbowały włożyć swoje najlepsze wysiłki aby uspokoić ludzką społeczność. Pani siedząca za kontuarem spojrzała w górę i uśmiechnęła się. Była człowiekiem i raczej macierzyńska i wyciągnęła zapisy Claire i podniosła swoje cienkie, siwiejące brwi. – Oh, powiedziała. – Wiesz, że całkowicie zapłaciłaś za rok. Nie ma potrzeby… - To dobrowolne, - powiedziała Claire. – Czy to okej? - Dobrowolne? – powtórzyła słowo kobieta, jakby to było coś z obcego języka. – Cóż, przypuszczam… - Potrząsnęła głową wyraźnie myśląc, że Claire była psychiczna i obróciła swój uśmiech na Shane’a. – A ty, kochanie? - Collins, - powiedział. – Shane Collins. Wyciągnęła jego kartę i znowu uniosła brwi. – Zdecydowanie nie zapłaciłeś, Panie Collins. W zasadzie jesteś sześćdziesiąt dni do tyłu. Znowu. - Byłem zajęty. – nie złamał uśmiechu. Tak jak ona. Przypieczętowała jego kartę, napisała coś na niej i z powrotem wsadziła do pliku, potem wręczyła im dwa druki papieru. – Przez drzwi, powiedziała. – Chcecie być w pokoju razem, czy osobno? - Razem, - powiedzieli chórem i spojrzeli na siebie. Claire nie mogła zapobiec małemu uśmiechowi, a Shane przewrócił oczami. – Jest w pewnym rodzaju tchórzem, - powiedział. – Mdleje na widok krwi. - Oh, proszę, - westchnęła Claire. – To jednak opisuje jedno z nas. Recepcjonistka z całego jej macierzyńskiego wyglądu, wyraźnie nie była sympatyczna. – Dobrze, - powiedziała raźnie. – Drugie drzwi po prawej, są tam dwa krzesła. Sprowadzę dla was opiekuna. - Ta, odnośnie tego… mogłabyś nam sprowadzić człowieka? – zapytał Shane. – Przeraża mnie kiedy facet osusza mi krew, a ja słyszę jak jego żołądek burczy. Claire tym razem walnęła go w rękę, niewątpliwe zamknął się i obdarował recepcjonistkę promiennym uśmiechem, kiedy pociągnęła go w kierunku drzwi, które wskazała. – Naprawdę, powiedziała do niego, - czy byłoby to aż takie trudne nie mówić niczego? - Coś w tym rodzaju, - wzruszył ramionami i przytrzymał otwarte drzwi dla niej. – Panie przodem. - Naprawdę zaczynam myśleć, że jesteś przestraszonym kotem. - Nie, jestem tylko bezbłędnie uprzejmy. – Rzucił na nią kątem oka i powiedział z ciekawą

powagą, - Poszedłbym za ciebie pierwszy w każdej walce. Shane zawsze był kimś, kto najlepiej okazywał miłość przez bycie opiekuńczym, ale teraz to było celowe, sposób dla niego aby nadrobić to, jak daleko pozwolił swojemu gniewu i agresji wydobyć najlepsze z niego. Nawet przy jego najgorszym, nie skrzywdził jej, ale zbliżył się przerażająco blisko i to pokutowało pomiędzy nimi jak cień. - Shane, - powiedziała i zatrzymała się aby spojrzeć na niego całkowicie twarzą w twarz. – Jeśli dojdzie do tego, walczyłabym obok ciebie. Nie za tobą. Trochę się uśmiechnął i skinął, kiedy zaczęli znowu się poruszać. – Nadal skoczyłbym na pierwszą kulę. Mam nadzieję, że to dla ciebie okej. Nie powinna, naprawdę, ale jednak wzruszenie za tym obdarowało ją kolejnym przypływem ciepła, kiedy schodziła w dół wyłożonym wykładziną korytarzem i do drugiego pomieszczenia po prawej. Jak reszta ludzkiej strony centrum pobierania, przestrzeń wydawała się ciepła i przyjemna; rozkładane krzesła były skórzane, albo niektóre winylowym przybliżeniem. Głośniki nad głowami grały coś akustycznego i delikatnego, a Claire zrelaksowała się na swoim krześle, kiedy Shane kręcił się na swoim. Stał się bardzo spokojny kiedy drzwi się otworzyły, a ich opiekun wkroczył do środka. - Nie ma mowy, - powiedziała Claire. Po pierwsze ich opiekun był wampirem. Po drugie to był Oliver. Oh, miał na sobie biały laboratoryjny płaszcz i trzymał schowek i wyglądał niejasno oficjalnie, ale to był Oliver. – Czym dokładnie jest drugi w rozkazach w wampirzych sprawach pobierający krew? - Tak i czy nie musiałeś trzymać espresso w kawiarni? – dodał Shane z całkowicie niepotrzebnym skrajnym sarkazmem. Oliver często był znajdywany za kontuarem w kawiarni, ale nie był tam potrzebny. Po prostu lubił to robić, a Shane to wiedział. Kiedy byłeś tak (prawdopodobnie) bogatym i (absolutnie) potężnym wampirem jak Oliver, mogłeś robić cokolwiek, co cholernie bardzo chciałeś. - Była panująca dookoła grypa, - powiedział Oliver ignorując ton Shane’a, kiedy wyjął zaopatrzenie do pobierania krwi i położył je na tace. – Rozumiem, że krótko dzisiaj pracują. Sporadycznie wciskam się. W jakiś sposób to niezbyt wydawało się całą historią, nawet jeśli to była prawda. Claire zmierzyła go nieufnie wzrokiem, kiedy przywiał stołek na kółkach obok niej i zawiązał opaskę zaciskającą w miejscu na jej ramieniu, potem podał jej czerwoną, gumową piłkę do ściskania kiedy przygotował igłę. – Przypuszczałem, że pójdziesz pierwsza, - powiedział, - dając Shane’owi zwyczajny stosunek. – To było przekazane z każdym kawałkiem tak skrajnie oschłym jak sarkazm Shane’a, a Shane otworzył usta, potem ucichł, z ustami rzednącymi do uporczywej linii. Dobrze, pomyślała. Przynajmniej próbował. - Jasne, - powiedziała. Dała radę nie skrzywić się kiedy jego zimne palce dotknęły jej ramienia szukając żył i skupiła się na jego twarzy. Oliver zawsze wydawał się być starszy niż wiele innych wampirów, jednak nie mogła dokładnie określić dlaczego: jego włosy, może, które były powlekane siwymi smugami i związane z tyłu w kucyk w hipisowskim stylu tak jak teraz. Nie było wielu zmarszczek na jego twarzy, naprawdę, ale zawsze po prostu strzelała w niego jako w średnim wieku, a kiedy naprawdę się przyjrzała, nie mogła powiedzieć dlaczego wywierał na niej takie wrażenie. Głownie po prostu wydawał się bardziej cyniczny od innych. Miał na sobie dzisiaj czarną koszulkę pod szarym nałożonym swetrem i niebieskie jeansy, bardzo luźno; właściwie nie różniło się to zbytnio od tego, co miał na sobie Shane, z wyjątkiem, że Shane kierował tak aby zrobić swój wygląd ostrym i modnym. Igła wślizgnęła się z krótkim, gorącym wybuchem, a potem ból przygasł do cienkiego ukłucia,

kiedy Oliver przywiązał ją i przyczepił rury. Uwolnił opaskę zaciskającą i zaciski, a Claire obserwowała ciemną, czerwoną linię krwi lecącą w dół plastiku i poza jej wzrok, do pobierającej torby poniżej. – Dobrze, - powiedział. – Masz doskonały przepływ. - Właściwie nie jestem… pewna jak się z tym czuję. Wzruszył ramionami. – Ma dobry kolor i ciśnienie, a zapach jest dosyć ostry. Bardzo dobrze. Claire poczuła się nawet jeszcze gorzej, kiedy to powiedział; opisał to jak entuzjasta wina opowiadający o swoim ulubionym roczniku. W zasadzie po prostu czuła że jej słabo i oparła swoją głowę o miękkie poduszki kiedy wpatrywała się w radosny plakat przyczepiony z tyłu drzwi. Oliver przesunął się od niej do Shane’a, a kiedy wzięła kilka głębokich, uspokajających oddechów przestała przypatrywać się obrazkowi kociaka i spojrzała na swojego chłopaka. Był spięty, ale próbował tego nie pokazywać; mogła wyczytać to z nieco bladej, nieruchomej twarzy i sposobu w jaki jego ramiona się zacieśniły, podkreślając mięśnie pod swetrem. Zakasał swój rękaw bez słowa, a Oliver – również cichy – włożył opaskę zaciskową w miejscu i podał mu kolejną piłkę do ściskania. W przeciwieństwie do Claire, która była ledwo w stanie zgiąć rzecz, Shane prawie ją spłaszczył, kiedy ścisnął. Jego żyły były dla niej widoczne nawet po drugiej stronie pokoju, a Oliver ledwo musnął palcami po nich, w ogóle nie napotykając oczu Shane’a, potem wsunął igłę tak szybko i płynnie, że Claire prawie to przegapiła. – Kwarta, (1 kwarta = 946,352946 mililitra – przypuszczenie tłumacza) – powiedział Shane’owi. – Nadal będziesz z tyłu swojego harmonogramu, ale przypuszczam że nie powinniśmy od razu osuszać cię tak bardzo. - Brzmisz na zawiedzionego. – głos Shane’a wydobył się słabo i włóknisto, a on położył swoją głowę do tyłu o poduszki kiedy zatrzasnął swoje oczy. – Cholera, nienawidzę tego. Naprawdę nienawidzę. - Wiem, - powiedział Oliver. – Twoja krew tym cuchnie. - Jeśli będziesz tak trzymał, uderzę cię. – powiedział to łagodnie Shane, ale miał to na myśli. Był mięsień napięty jak stalowy kabel w jego szczęce, a jego ręka pompowała gumową piłkę konwulsyjnymi ściśnięciami. Oliver puścił opaskę zaciskającą i zaciski, a krew Shane’a poruszała się w dół rurki. - Czy mogę określić użytkownika mojej darowizny? – zapytała Claire. To przykuło uwagę Olivera i nawet Shane trzasnął powieką aby rzucić na nią okiem. – W każdym razie odtąd moja jest dobrowolna. - Tak, przypuszczam, - powiedział Oliver i wyciągnął czarny pisak. – Imię? - Szpital, - powiedziała. – Na nagłe wypadki. Obdarował ją długim, mierzącym spojrzeniem, a potem wzruszył ramionami i położył prosty symbol krzyża na torebce – już w ćwierci pełnej – przed odłożeniem jej na stojak obok jej krzesła. Shane otworzył usta, ale Oliver powiedział, - Nawet nie rozważaj powiedzenia tego. Twoja jest już jest umówiona. Shane odpowiedział na to dźwiękiem zakneblowania. - Właśnie dlatego nie jest przeznaczona na moje konto, - powiedział Oliver. – Mam standardy. Teraz, jeśli którekolwiek z was poczuje jakieś nudności albo osłabienie, naciśnijcie guzik. W przeciwnym razie, będę z powrotem za kilka minut. Wstał i poszedł w kierunku drzwi, ale zawahał się ze swoją ręką na gałce. Obrócił się do nich i powiedział, - Otrzymałem zaproszenie. Przez chwilę Claire nie wiedziała o czym on mówił, ale potem powiedziała, - Oh. Przyjęcie. - Przyjęcie zaręczynowe, - powiedział. – Powinnaś pomówić ze swoimi przyjaciółmi o… sytuacji politycznej.

- Ja – co? O czym ty mówisz? Oczy Olivera podchwyciły jej, a ona uważała na jakiś rodzaj wampirzej konieczności, ale on w ogóle nie zdawał się próbować. – Już spróbowałem ostrzec Michaela, - powiedział. – To niemądre. Bardzo niemądre. Wampirze społeczeństwo w Morganville jest już… niespokojne; wydaje im się, że ludziom dano już za dużo swobody, za dużo licencji na ich działalności pod koniec. Zawsze była czysto nierozstrzygnięta relacja pomiędzy… - Seryjnymi zabójcami a ofiarami? – wtrącił Shane. - Opiekunem i tymi pod Opieką, - powiedział Oliver błyszcząc groźnym spojrzeniem na jej chłopaka. – Ta, która jest koniecznie wolna od zbyt wielu emocjonalnych komplikacji. To zobowiązanie, które wampiry mogą zrozumieć. To – połączenie pomiędzy Michaelem a twoją ludzką przyjaciółką Eve jest… nieporządne i zabałaganione. Teraz kiedy grożą zatwierdzeniem tego legalnym statusem… jest sprzeciw. Po obu stronach, zarówno wampirów i ludzi. - Zaczekaj, - powiedział Shane. – Naprawdę mówisz nam, że ludzie nie chcą żeby oni się pobrali? - Jest pewne poczucie, że to nie jest właściwe, ani mądre aby pozwolić na wampirze/ludzkie małżeństwo. - To rasistowskie! - To nie ma nic z rasą, - powiedział Oliver. – To ma wszystko z gatunkami. Wampiry i ludzie mają nieruchomą relację a z Wampirzego punktu widzenia, to jeden z drapieżników. - Nadal myślę, że masz na myśli pasożyta. Gniew Olivera błysnął, co było niebezpieczne; jego twarz się zmieniła, dosłownie zmieniła, jakby potwór pod spodem próbował się wydostać. Potem to zbladło, ale pozostawiło uczucie w pokoju, mrowiący szok, który sprawił, że nawet Shane się zamknął, przynajmniej na teraz. – Niektórzy nie chcą, żeby Michael i Eve się pobrali, - powiedział. – Możecie to wziąć ode mnie, że nawet ci, którzy są obojętni wierzą, że to skończy się źle dla wszystkich zaangażowanych. To niemądre. Powiedziałem mu to i próbowałem powiedzieć jej. Teraz mówię wam, żebyście ich powstrzymali. - Nie możemy! – powiedziała przerażona Claire. – Kochają się! - To nie ma całkowicie nic wspólnego z tym, co mówię, - powiedział jej wampir i otworzył drzwi pokoju. – Nie dbam o ich uczucia. Mówię o rzeczywistości sytuacji. Małżeństwo jest polityczną katastrofą i zapali problemy, które są lepiej zostawione zbutwiałe. Powiedzcie im to. Powiedzcie im, że to zostanie zatrzymane, jednym sposobem albo drugim. Lepiej jeśli zatrzymają to sami. - Ale… Drzwi trzasnęły na cokolwiek zamierzała powiedzieć i zresztą Claire nie była pewna czy naprawdę miała jakiś pomysł. Spojrzała na Shane’a, który wydawał się po prostu tak oniemiały jak ona. Ale oczywiście był pierwszy do odzyskania swojego głosu. – Cóż, - powiedział, Powiedziałem im tak. - Shane! - Spójrz, wampiry i ludzie razem nigdy nie byli dobrym pomysłem. To jest jak koty i myszy łączące się. Zawsze kończy się źle dla myszy. - To nie jest wampiry i ludzie. To Eve i Michael. - Co jest jak inne, dokładnie?

- To… po prostu jest! Shane westchnął i położył swoją głowę na poduszki. – Dobrze, - powiedział. – Ale w żaden sposób nie łamię serca Eve. Ty musisz powiedzieć jej, że ślubu nie będzie dzięki uprzejmości wampirzego prawie-szefa. Po prostu uprzedź mnie, tak żebym mógł włożyć moje słuchawki na ustawienie będę-głuchy najpierw aby zagłuszyć krzyczenie i zawodzenie. - Jesteś takim tchórzem. - Wykrwawiam się do torebki, - zwrócił uwagę. – Myślę, że osiągnąłem pewien rodzaj antytchórza zasługując na odznakę. Rzuciła w niego swoją czerwoną, gumową piłką. Nie żeby Claire potajemnie nie widziała tego wszystkiego dziejącego się. Nie chciała w to wierzyć. Była zaangażowana we wszystkie przygotowania do przyjęcia – Eve nalegała. Pomiędzy ich dwójką zaplanowały absolutnie wszystko, od serwetek (czarnych) na obrusach (srebrnych) do koloru papieru na zaproszeniach (czarne, znowu ze srebrnym atramentem). To oczywiście było zabawne, siedząc tam mając babski czas, wybierając kwiaty i jedzenie i korzyści z przyjęcia, tworząc listy odtwarzania muzyki i najlepsze ze wszystkiego wybierając ubrania. To był tylko ten tydzień, kiedy wszystko stało się… cóż, realne… że Claire zaczęła czuć, że może to wszystko nie było tylko bajkami i lodami. Chodzenie z Eve śródmieściem zmieniło się w całkiem nowe doświadczenie, szokujące; Claire była przyzwyczajona do bycia ignorowaną, albo (bardziej niedawno) bycia obdarzaną spojrzeniem z jakąś dziwną ostrożnością; nosząc broszkę Założycielki Morganville na kołnierzu zyskało jej całkowicie niechcianą (być może niezasłużoną) reputację pieprzonej idiotki. Ale w tym tygodniu, chodzenie z Eve, widziała nienawiść, zgrupowania. Oh, to nie było oczywiste albo coś… To dochodziło z ukośnych zerknięć okiem, z zaciskania ludzkich warg i oszukanego sposobu w jaki ludzie mówili do Eve, jeśli w ogóle mówili. Morganville nieco się zmieniło, przez te minionych kilka lat, a jedną z najważniejszych zmian było to, że ludzie już więcej nie bali się pokazywać co czuli. Claire myślała, że to była pozytywna zmiana. Na początku, Claire rozgryzła, że obgadywanie było tylko sporadycznymi incydentami, a potem pomyślała, że może to była po prostu normalna polityka w pracy w małym miasteczku. Eve była Gotką, była łatwo rozpoznawalna i mimo że była miażdżąco zabawna, mogła także wkurzyć ludzi, którzy nie rozumieli jej. Jednak to było inne. Wzrok, jaki mieli w swoich oczach na Eve… to była pogarda. Albo gniew. Albo obrzydzenie. Eve nie wydawała się na początku zauważać, ale Claire dostrzegła osłabienie w jej zwyczajnej błyszczącej zbroi humoru jakoś w połowie drogi w czasie ich ostatniej zakupowej wycieczki – jakoś w czasie, kiedy niemiła pani jak z kościoła odeszła od kontuaru kiedy Eve zamawiała z torbą pełną rzeczy na przyjęcie. Kiedy odeszła, Pani z Kościoła dotarła do bałaganu z ułożoną manifestacją okularów przeciwsłonecznych, a Claire złapała widok czegoś dziwnego. Kobieta była zbyt stara na tatuaż – przynajmniej za stara na świeży – ale był zarys wytatuowany na jej ręce, nadal czerwony naokoło krańców. Claire tylko przelotnie na niego spojrzała, ale wyglądał jak w jakimś rodzaju znajomy kształt. Kołek. To był symbol kołka. Inna, młodsza kobieta nadeszła krzątając się z tyłu sklepu aby zaczekać na Eve, zaczerwieniona i sfrustrowana. Uniknęła spotkania ich oczu i powiedziała jedynie minimum aby odgonić je od kontuaru. Pani z Kościoła nawet nie kłopotała się aby w ogóle na nie spojrzeć.

Claire poczekała zanim nie były bezpiecznie poza zasięgiem słuchu jakichkolwiek przechodniów zanim nie powiedziała, - Więc, widziałaś tatuaż? Dziwaczny. - Kołek? – pomalowane na czarno usta Eve były ściśnięte i nawet w świetle słonecznym jej oczy otoczone cieniem do powiek wyglądały na ocienione. Jej makijaż Urban Decay (Urban Decay – firma kosmetyczna specjalizująca się w kosmetykach kolorowych, stawiająca na nietypowe odcienie makijażu, zaskakujące pomysły i zastosowania; kreuje trendy tak skutecznie, że uchodzi za wyprzedzającą modę; swoją ofertę kieruje do młodych, odważnych, nieco kapryśnych kobiet, pragnących żyć pełnią życia – przypuszczenie tłumacza) normalnie wyglądał naprawdę fajnie, ale w świetle słonecznym ostrej zimy Claire pomyślała, że wyglądał trochę… zdesperowanie. Nie tylko domagając się uwagi, ale krzycząc za nią. – Tak, to nowa wielka rzecz. Tatuaże kołków. Nawet starowina ustawia się po nie w kolejce. Ludzka duma i całe to gówno. - Czy to jest dlatego… - Czemu suka odmówiła czekania na mnie? – Eve odrzuciła swoją pofarbowaną na czarno czuprynę ze swojej bladej twarzy wyzywającym potrząśnięciem. – Tak, problemy. Bo jestem zdrajcą. - Nie bardziej niż ja jestem! - Nie, ty zarejestrowałaś się jako Ochrona i zrobiłaś na tym też bardzo dobry interes – oni to szanują. To czego nie szanują to sypianie z wrogiem. – Eve wyglądała na upartą, ale była w tym też rozpacz. – Bycia posuwającą-kły. - Michael nie jest wrogiem, a ty nie jesteś – jak ktokolwiek może tak myśleć? - W Morganville zawsze było to podłoże. Wiesz, my i oni. „My” nie mają kłów. - Ale – kochacie się. – Claire nie wiedziała co ją bardziej zdziwiło… że ludzie z Morganville odwracali się od Eve, od wszystkich ludzi, czy że ona nie była tym bardziej zdziwiona niż ona sama. Ludzie byli czasami drobni i głupi i nawet tak fantastyczny jak Michael był, niektórzy ludzie po prostu nigdy nie widzieliby go jak cokolwiek innego z wyjątkiem chodzącej pary kłów. Prawda, nie był puszystym szczeniakiem; Michael był zdolny do prawdziwego sprowadzania przemocy, ale tylko kiedy całkowicie musiał to zrobić. Lubił unikanie walk, nie powodowanie ich i w jego sercu był lojalny i miły i nieśmiały. Ciężko podczepić to wszystko pod wampira, a więc etykietkę zła. Stary kowboj wraz z kapeluszem, butami i wysadzaną kożuchem jeansową kurtką minął je dwie na chodniku. Obdarował Eve gorzkim, zwężonym piorunującym spojrzeniem i splunął czymś paskudnym prosto przed jej błyszczącymi, oryginalnymi, skórzanymi butami na wysokim obcasie. Eve wyciągnęła swój podbródek i dalej szła. - Hej! – powiedziała Claire obracając się w kierunku kowboja z oburzoną furią, ale Eve chwyciła jej rękę i pociągnęła ją naprzód. – Zaczekaj – on – - Lekcja numer jeden w Morganville, - powiedziała Eve. – Idź dalej. Po prosty idź dalej. I tak zrobiły. Eve nie powiedziała nic więcej odnośnie tego; wdziała jasne, kruche uśmiechy, a kiedy Michael wrócił do domu z uczenia w sklepie muzycznym, usiedli razem na kanapie i przytulali się i szeptali, ale Claire nie myślała, że Eve powiedziała mu o nastawieniach. Teraz ta rzecz z Oliverem, powiedzenie jej wprost, że ślub był odwołany, albo cokolwiek. Bardzo, bardzo źle. - Więc, - powiedziała do Shane’a, kiedy szli do domu, ze złączonymi rękami, z dłońmi w ich kieszeniach aby ukryć się przed lodowanym, biczującym chłodem wiatru. – Co mam powiedzieć Eve? Albo, Boże, Michaelowi?

- Nic, - powiedział Shane. - Ale powiedziałeś, że powinnam – - Rozpatrzyłem na nowo. Nie jestem posłańcem małpką Olivera, ani nie ty. Jeśli chce grać Pana Dworu z tymi dwoma, może przyjść zrobić to sam. – Shane ostro się wyszczerzył. – Zapłaciłbym żeby to zobaczyć. Michael nie lubi, gdy mu się mówi, że nie może czegoś zrobić. Zwłaszcza zrobić czegoś z Eve. - Myślisz że… - Oh, to było niebezpieczne terytorium, a Claire zawahała się przed zrobieniem na nie kroku. To było wypełnione minami. – Boże, nie mogę uwierzyć że o to pytam, ale… myślisz, że Michael jest odnośnie niej naprawdę poważny? Mam na myśli, znasz go lepiej niż ja. W każdym razie dłużej. Czasami odnoszę wrażenie, że on ma… wątpliwości. Shane przez długą chwilę był cicho – zbyt długą, pomyślała – a potem powiedział, - Pytasz, czy on jest poważny odnośnie kochania jej? - Nie, wiem że ją kocha. Ale poślubienie jej… - Małżeństwo jest wielkim słowem dla wszystkich facetów, - powiedział Shane. – Wiesz to. To rodzaj alergii. Zaczyna nas swędzieć i pocimy się tylko próbując to przeliterować, tym bardziej to zrobić. - Więc myślisz, że jest zdenerwowany? - Myślę – myślę że to duża sprawa. Większa dla niego i Eve niż dla większości ludzi. – Shane trzymał swoje oczy w dole skupiony na chodniku i krokach, które robili. – Spójrz, zapytaj go, okej? To babska rozmowa. Nie prowadzę babskich rozmów. Uderzyła go w ramię. – Osioł. - Tak lepiej. Zaczynałem czuć się że powinniśmy iść na jakieś zakupy butów albo coś. - Bycie dziewczyną nie jest złą rzeczą! - Nie. – Wyjął swoją dłoń z kieszeni i położył swoją rękę dookoła jej ramion, przytulając ją blisko. – Gdybym mógł być w połowie dziewczyną, którą jesteś, byłbym – Wow, nie mam pojęcia, gdzie z tym zmierzałem i to po prostu nagle wydało się niekomfortowe. - Osioł. - Lubisz bycie dziewczyną – to dobrze. Ja lubię bycie facetem – to także dobrze. - Następnie będziesz cały Mną, Tarzanie, ty, Jane! - Widziałem cię wpychającą groty w wampiry. Niezbyt cholernie prawdopodobne, że uderzałbym swoją klatkę piersiową i próbował powiedzieć ci, że noszę przepaski tutaj dookoła. - A ty zmieniłeś temat. Michael. Eve. Podniósł swoją lewą dłoń. – Przysięgam, nie mam pojęcia, co myśli Michael. Faceci nie spędzają całego ich czasu próbując czytać w myślach sobie nawzajem. - Ale… - Jak powiedziałem. Jeśli chcesz wiedzieć, spytaj go. Michael zresztą nie kłamie o cholernie ważnych rzeczach. Nie ludziom, na których mu zależy. To było prawdziwe, albo przynajmniej wcześniej zawsze było. Szczególnie chłodne przecięcie wiatru uderzyło narażoną skórę gardła i twarzy Claire, a ona zadrżała i zaryła bliżej ciepłej strony Shane’a. - Zanim zapytasz, - powiedział Shane zginając swoją głowę nisko do jej, - Kocham cię. - Nie zamierzałam zapytać.

- Oh, zmierzałaś tam w swojej głowie. I kocham cię. Teraz twoja kolej. Nie mogła powstrzymać swojego szerokiego uśmiechu, który rozprzestrzenił się na jej twarzy, albo ciepła, które wybuchło wewnątrz niej, letnie przeciwieństwo zimowych dni. – Cóż, wiesz, nadal analizuję jak się czuję w mój całkowicie dziewczęcy sposób. - Oh, teraz to po prostu podłe. Obróciła się, stanęła na palcach i pocałowała go. Usta Shane’a były schłodzone i trochę suche, ale ociepliły się, a liźnięcie jej języka złagodziło pocałunek do jedwabistego i aksamitnego. Smakował jak kawa i karmel i ciemny, przyprawiony wydźwięk, który był całkowicie jego. Smak, którego pragnęła każdego dnia, o każdej godzinie, każdej minucie. Shane wydał zadowolony dźwięk w tyle swojego gardła, chwycił ją dookoła talii i przesunął ją do tyłu póki nie poczuła zimnej, ceglanej ściany obok jej ramion. Potem zabrał się do prawdziwego całowania jej – głębokiego, słodkiego, gorącego, zdeterminowanego. Zgubiła w tym siebie, dryfującą i bredzącą, póki w końcu sięgnął po powietrze. Spojrzenie w jego brązowych oczach było skupione i rozmarzone w tym samym czasie, a jego uśmiech był… niebezpieczny. – Nadal analizujesz? – zapytał. - Hmmm, - powiedziała Claire i przyległa do niego. – Myślę, że doszłam do wniosku. - Cholera, mam nadzieję że nie. Nadal mam wiele sposobów zostawionych aby spróbować przedstawić moje argumenty. Ktoś oczyścił gardło obok nich i to było wystarczająco nieoczekiwane aby sprawić, że Shane zrobił gigantyczny krok do tyłu i obrócił się umieszczając siebie pomiędzy źródłem tego dźwięku a Claire. Chroniąc ją jak zawsze. Claire potrząsnęła swoją głową w rozdrażnieniu i przesunęła się na jej prawo stojąc obok niego. Oczyszczanie gardła dobiegło od Ojca Joe. Ksiądz Katolickiego kościoła Morganville był mężczyzną z wczesnych lat trzydziestych z rudymi włosami, piegami i miłymi oczami, a uśmiech, którym ich obdarował był tylko dotknięciem osądów. – Nie miałem na myśli wam przeszkadzać, powiedział, co było kłamstwem, ale może tylko małym. – Claire, chciałem podziękować ci za przyjście na ostatnie niedzielne ćwiczenie chóru. Masz bardzo ładny głos. Zaczerwieniła się – częściowo dlatego że ksiądz po prostu dokładnie obserwował ją myślącą o bardzo nieczystych rzeczach o jej chłopaku, a częściowo ponieważ nie była przyzwyczajona do takiego rodzaju komplementów. – Nie jest bardzo silny, - powiedziała. – Ale czasami lubię śpiewać. - Po prosty potrzebujesz ćwiczeń, - powiedział. – Mam nadzieję, że zobaczymy cię znowu na mszy. – Podniósł na nią te brwi, potem skinął na Shane’a. – Też jesteś zawsze zaproszony. - Dziękuję za pytanie, - powiedział Shane prawie szczerze. - Ale nie przyjdziesz. - Niezbyt cholernie prawdopodobne, Ojcze. Claire kontynuowała zaczerwienianie się, bo kiedy Ojciec Joe odszedł z rękami zaciśniętymi za jego plecami, Shane obrócił się aby się w nią wpatrywać. – Mszę? – powtórzył unosząc brwi. – Powiedz mi, że też się nie spowiadasz. - Nie, musisz być prawdziwym Katolikiem aby to robić, - powiedziała. - Więc – jaka była atrakcja? - Myrnin chciał iść. – Tak powiedział ton, krótki tak jak to było. Szef Claire – niebezpiecznie dziwaczny wampir, który był całkowicie kochany przez większość czasu, póki nie był – nie był tematem, który Shane bardzo lubił, a ona pośpieszyła się, kiedy zobaczyła jego wyraz lekko zmieniony w kierunku irytacji. – Poszłam z nim kilka razy jako, no wiesz, kontrola zdrowia psychicznego. Ale przypuszczam, że jestem bardziej Unitarianinem (Unitarianin – osoba

wyznająca Unitarianizm czyli odłam protestantyzmu głoszący antytrynitaryzm (odrzucenie dogmatu o Trójcy Świętej), charakteryzuje ją nieuznawanie aksjomatów, liberalizm wobec problemów kultowych, głoszenie i stosowanie zasad miłości Boga i bliźniego oraz tolerancja religijna – przypuszczenie tłumacza). Jednak kościół jest miły. Tak jak Ojciec Joe. Hej, wiedziałeś że w mieście jest też świątynia Żydowska i meczet? Oboje są naprawdę mali, ale są tutaj. Jednak nie sądzę, że wampiry są tam zbytnio widziane. - Po prostu nie idź mu powiedzieć o, wiesz, niczym osobistym. O nas. - Zawstydzony? Wypolerował swoje paznokcie o swój płaszcz i spojrzał na nie z przesadzonym zadowoleniem z siebie. – Ja, zawstydzony? Nah, po prostu martwiłem się, że poczuje się źle odnośnie swojej celibatowej rzeczy. - Boże, jesteś takim osłem. - To jest trzeci raz, kiedy nazwałaś mnie tak na jednym spacerze. Potrzebujesz nowego komplementu. – Połaskotał ją, a ona zrobiła imitację krzyku i pobiegła, a on gonił ją i gonili siebie nawzajem dookoła bloku, w dół ulicy, całą drogę do białego płotu dookoła ich niezbyt atrakcyjnego podwórza, w górę spacerem do dużego, filarowego ganku łuszczącego się Wiktoriańskiego domu. Domu Glassów nazwanego tak ponieważ ostatni (i bieżący) właściciele byli rodziną Glassów – Michael będący ostatnim z tej rodziny nadal w miejscu zamieszkania. Reszta z nich, technicznie wynajmowała pokoje, ale w międzyczasie Shane, Claire i Eve zostali rodziną Michaela. W każdym razie tacy bliscy. Dowodem był fakt, że kiedy Shane otworzył drzwi, wrzasnął, - Włóżcie swoje spodnie, ludzie, jesteśmy z powrotem! - Zamknij się! – wrzasnęła Eve skądś u góry. – Osioł! - Wiesz, kiedy ludzie mówią to, po prostu słyszę słowo wspaniały, - powiedział Shane. – Co na obiad? Bo osobiście oddałem kwartę (1 kwarta = 946,352946 mililitra – przypuszczenie tłumacza) krwi i potrzebuję jedzenia. Ciastka i sok pomarańczowy nie zredukują tego. - Hot dogi, - powiedział odległy głos Eve. – I nie, nie zrobiłam chili. Skrytykowałeś to, jak je robię. Ale są przyprawy i cebula i musztarda! - Jesteś księżniczką! – zawołał Shane na swojej drodze do kuchni. – Okej, ułomną Gotycką w połowie martwą księżniczką, ale cokolwiek! - O. Sioł! Claire potrząsnęła głową, kiedy zrzuciła swój plecak na kanapę. Paliło ją i mrowiło od biegu i czuła się trochę roztargniona – prawdopodobnie nie było mądre robić to tak szybko po oddaniu krwi, ale to ale to była jedna rzecz, której szybko uczyłeś się w Morganville: jak biec nawet z utratą krwi. Shane błąkał się po kuchni, a ona słyszała rzeczy hukające dookoła przez kilka minut. Wrócił z dwoma talerzami, jednym ze zwykłymi hot dogami, jednym z hot dogami zakopanymi pod górą czegokolwiek, czym to było – cebulami, przyprawami, musztardą, prawdopodobnie też ostrym sosem. Claire wzięła zwyczajny talerz. On wykopał puszkę Coli ze swojej kieszeni i też ją dał. – Oficjalnie nie jesteś już dłużej osłem, - powiedziała mu, kiedy opadł na kanapę obok niej i zaczął wpakowywać jedzenie do ust. Wymamrotał coś i mrugnął do niej, a ona jadła powolnymi, miarowymi kęsami, kiedy pomyślała o tym, co miała zrobić z Eve. Shane pierwszy skończył swój talerz – nic dziwnego – i odniósł jej do kuchni zostawiając ją trzymającą drugiego hot doga. Nie było go – dogodnie – kiedy Eve zeszła na dół schodami. Jej czarna, siatkowa, puszysta spódniczka musnęła ścianę z dziwnym sykiem, kiedy schodziła, jak węża, a Claire pomyślała, że Eve wyglądała jadowicie dziko. Skórzany gorset i kurtka, rajstopy o

tematyce czaszek pod spódniczką, czarny, skórzany choker (choker - przylegający blisko do ciała naszyjnik, noszony wysoko na szyi – przypuszczenie tłumacza) z kolcami i mnóstwo makijażu. Rzuciła się na kanapę w opustoszałe miejsce Shane’a i uderzyła swoimi stopami w butach na stolik kawowy z brzękiem chromowych łańcuchów. - Nie mogę uwierzyć, że rzeczywiście zmusiłaś go do darowania bez jakiegoś rodzaju czteropunktowego systemu powściągliwości, - powiedziała Eve i sięgnęła po kontroler do gry. Nie żeby telewizor był włączony, ale lubiła bawić się rzeczami, a kontroler był idealny. Na jej lewej dłoni diamentowy pierścionek zaręczynowy migotał łagodnie w świetle. To był srebrny pierścionek, nie złoty; Eve nie nosiła złota. Ale diament był piękny. – Będziesz wokoło w sobotę aby dekorować, prawda? - Prawda, - zgodziła się Claire i wzięła gryz swojego hot doga. Nadal była głodna i z trudem skupiona na wyśmienitym smaku aby wyłączyć swój mózg z tego, co powiedział Oliver. – Cokolwiek, co chcesz żebym przyniosła? Eve uśmiechnęła się szczęśliwą krzywizną ciemnoczerwonych ust i zakopała w kieszeni kurtki. Wyciągnęła kawałek papieru, który jej podała. – Myślałam, że nigdy nie zapytasz, druhno, powiedziała. – Mam pewien kłopot ze znalezieniem właściwej dostawy na przyjęcie. Miałam nadzieję, że może spojrzałabyś…? - Jasne, - powiedziała Claire. To była długa lista, a ona pocichł wymamrotała utraty jej wolnego dnia. - Ach – Eve –? - Tak? – Eve przebiegła swoją dłonią przez czuprynę obciętych włosów roztrzepując je we właściwej grubości purchawki. – Hej, myślisz że to jest zbyt wiele na spotkanie z Ojcem Joe? Claire zamrugała, kiedy próbowała przywołać obraz bojowych butów Eve i sztywnej siatkowej spódniczki w jakąś przestrzeń z Ojcem Joe. Poddała się i powiedziała, - Prawdopodobnie. - Wspaniale. Zmierzałam ponad szczyt. W ten sposób, nieważne co założę na przyjęcie, będę pomocą. Eve miała swoją własną logikę i zazwyczaj była ona niesamowicie zabawna, ale dokładnie teraz, Claire była skupiona na czymś innym. Shane’owi się to nie spodoba, ale zgodnie z prawdą też jej to za bardzo nie cieszyło, ale czuła jakby musiała powiedzieć to głośno. To było to, co robili przyjaciele, prawda? Mówili głośno nawet kiedy to było trudne. - Muszę ci coś powiedzieć, - powiedziała Claire. Musiało być coś poważnego w jej głosie, bo Eve przestała bawić się kontrolerem i odłożyła go na bok. Obróciła się kładąc jedno kolano na kanapie i bezpośrednio stanęła twarzą w twarz z Claire. Jednak teraz kiedy miała niepodzielną uwagę Eve, Claire czuła się nagle onieśmielona i był podejrzany brak wsparcia Shane’a… i żadnego dźwięku z kuchni. Prawdopodobnie czaił się po drugiej stronie drzwi, słuchając. Kurczak. Eve uratowała ją od napięcia nie do zniesienia przez powiedzenie bardzo zrównoważonym głosem, - Oliver z tobą rozmawiał, prawda? Claire zaciągnęła głęboki wdech ulgi. – Wiesz. - Oh, upuszczał wskazówki jak bomby atomowe teraz około miesiąca, - powiedziała Eve. – Wszystko ograniczające się do nakazania Michaelowi odwołania go. – Jej ciemne oczy badały twarz Claire zbytnio wiedząc. – Powiedział ci, abyś powiedziała nam aby go odwołać. – Claire tylko skinęła głową. Usta Eve powoli rozprzestrzeniły się w niegodziwy uśmiech. – Widzisz, zawsze chciałam odwrócić to miasto do góry nogami a my tak to robimy. Mogę go właśnie teraz usłyszeć. W moich czasach ludzie znali swoje miejsce. Co jest następne, poślubienie bydła? Psy i koty mieszkające razem.

Jej odtworzenie akcentu Olivera i irytacji było tak upadłe, że Claire wybuchła śmiechem, trochę winna. Usłyszała drzwi kuchenne otwierające się za nią, a kiedy rzuciła okiem do tyły zobaczyła Shane’a stojącego tam ze złożonymi rękami opierającego się o ścianę, kiedy obserwował ich dwójkę. – Więc, - powiedział. – Centralna Wampirza Komenda nie chce żebyście się związali. Co zamierzacie zrobić? - Wkurzyć ich, - powiedziała Eve. – Jesteś ze mną? Uśmiech Shane’a był w każdym kawałku tak ciemny i niegodziwy jak Eve. – Wiesz to. - Widzisz, wiedziałam że mogę liczyć na ciebie za jakość okaleczenia, mój bracie. – Eve zwróciła swoją uwagę z powrotem znowu na Claire. – Co z tobą? - Mną? - Wiem, że zaprzyjaźniłaś się z nimi, - powiedziała Eve. – O wiele bardziej niż ja czy Shane. To wsadzi cię w środek. Nie podoba mi się to, ale tak się stanie. - Oliver już próbował wsadzić mnie w środek, ale tak długo jak jestem zainteresowana, ten za kogo wychodzisz nie jest żadnym jego cholernym interesem, - powiedziała Claire. – Po prostu chciałam się upewnić, że wiedziałaś co się działo. - A co z Amelie? - To też nie jest jej interes. To nie może być pierwszy raz, kiedy człowiek i wampir się pobierają. - Nie jest. Wszyscy podskoczyli – włączając Eve – bo Michael stał u szczytu schodów spoglądając znad poręczy na nich, wyglądając zwyczajnie, w nieładzie i prosto z łóżka. Jego koszula była nadal w połowie rozpięta. - Przepraszam, - powiedział. – Nie miałem na myśli podsłuchiwania. – Dalej zapinał swoją koszulę w drodze na dół, co było – z czysto obiektywnego punktu widzenia, pomyślała cnotliwie Claire – czymś w rodzaju współczucia. – To nie jest pierwszy raz kiedy wampir i człowiek pobierają się w Morganville i to jest problem. – Był wysokim chłopakiem – i dziwacznie dla wampira, był w prawie takim wieku, na jaki wyglądał, co było zamrożone gdzieś około osiemnastu. To była dziwna myśl, ale Shane wyglądał teraz na tylko trochę starszego niż kiedy Claire po raz pierwszy go spotkała, a Michael nie. I nigdy nie będzie. Usadowił się na swoim zwyczajnym krześle, tym gdzie jego gitara leżała w swoim futerale obok niego. Był jak Eve; musiał mieć coś do robienia ze swoimi rękami i w jego przypadku, jego brakiem była gitara. Sięgnął po nią natychmiast i zaczął wybierać delikatne akordy i nuty, nastrajając struny kiedy przyszedł. - Więc? – powiedział Shane i usiadł na poręczy kanapy obok Claire. – Nie możesz tego tak zostawić, facet. Michael rzucił na niego okiem, błysk dużych, niebieskich oczu, a potem umieścił swój wzrok na bezpiecznej środkowej odległości. Jego muzyczna twarz, pomyślała Claire, ta którą przybierał jak tarczę. Jedynym miejscem, na które nie patrzył była Eve. W ogóle. I to porostu nie było właściwe. - To było przed moimi czasami, - powiedział. – Przypuszczam że w sześćdziesiątych, wampir o imieniu Pavel związał się z dziewczyną o imieniu Jenny i to stało się poważne. Pobrali się. Cisza z wyjątkiem równomiernych, nieustających szeptów jego palców na strunach gitary. Eve wpatrywała się w niego intensywnie i w końcu powiedziała, - Nie powiedziałeś mi tego. To przebiło się na chwilę przez jego skorupę, a on rzucił na nią okiem, przepraszającym i delikatnym spojrzeniem. – Przepraszam, - powiedział. – Próbowałem pomyśleć, jak to zrobić, bo to

nie jest szczęśliwe zakończenie. - Nie myślałam, że będzie, - powiedziała. Eve brzmiała bardzo spokojnie, bardzo dojrzale. – Ale każda historia jest gdzieś wzdłuż drogi tragiczna. Musisz tylko wiedzieć, gdzie przestać opowiadać historię aby sprawić by się szczęśliwie skończyła. - Cóż ta nie ma też żadnych szczęśliwych środków. – powiedział Michael. – Byli małżeństwem około miesiąca a Pavel zabił ją. Nie miał tego na myśli, po prostu… nie mógł sobie z tym poradzić. - Dlaczego? – zapytała Claire. Michael uniósł brwi, tylko drgnienie i przybrał bardzo dziwny wyraz twarzy, jakby próbował myśleć jak wyrazić swoją odpowiedź. W końcu powiedział, - Nie był przyzwyczajony do bycia pośród ludzi u codziennego podnóża. W szczególności nie pośród dziewczyn. - A ona go wkurzyła? – zapytał Shane. - Nie do końca – naprawdę nie chcecie wiedzieć. - Tak, - powiedział Shane marszcząc brwi. – Jakoś chcę. Michael teraz wyglądał na naprawdę zakłopotanego. – Są chwile, kiedy ciężko jest być pośród dziewczyn, kiedy jesteś wampirem. Spójrzcie, nie każcie mi narysować wam obrazka, okej? - Ja nie… - twarz Eve stała się pusta, a ona spojrzała na Claire. – Oh. Oh. Claire wzruszyła ramionami, zdziwiona przez tylko następną sekundę, a potem też to załapała. Raz w miesiącu. I wampiry mogą poczuć krew. Wyobraziła sobie, że jej wyraz twarzy wyglądał tak jak Eve. Shane powoli usiadł na kanapie obok Claire. – To jest… epicko obrzydliwe, - powiedział Shane. – i nie sądzę, że kiedykolwiek, kiedykolwiek wydobędę to znowu z mojego mózgu, stary. Dzięki. - Powiedziałem wam, że nie chcecie wiedzieć, - powiedział Michael. – W każdym razie Pavel nie spodziewał się tego i stracił kontrolę i zabił ją. Potem jej rodzina przyszła po niego i go zabiła. Wampiry aresztowały jej ojca i brata i wykonały na nich egzekucję; niektórzy mówili, że nawet nie byli tymi, którzy to zrobili. To rozpoczęło cały ludzki podziemny sprzeciw i kilkoro z nich zaatakowało wampirze dzielnice i próbowało spalić je. Ludzie i wampiry ucierpieli, niektórzy zostali zabici. Morganville było przez chwilę chaosem. To było złe. Wszyscy pozwolili temu osiąść w ciszy przez chwilę, a potem Eve powiedziała, - A teraz, co? Amelie boi się, że nasza historia skończy się w ten sam sposób? Z nią sprzątającą bałagan? - Nie chcę cię skrzywdzić, - powiedział Michael. Zniżył swoją głowę kiedy mówił skupiając się na swojej gitarze, ale teraz spojrzał w górę i prosto na nią, niebieskimi oczami czystymi i szczerymi. – Ale my oboje znamy ryzyko, Eve. - Kochanie, to w ogóle nie jest ta sama rzecz. Jeśli zamierzałbyś chapnąć, już byś to zrobił – mieszkałeś w domu z trzema bijącymi sercami i dwoma dziewczynami od jak długo? Nie popełnisz błędu, bo już udowodniłeś, że wiesz jak manipulować – tym. – Pomachała im, cała sytuacja, wszystko. – Powiedziałeś to sam, Pavel z trudem kiedykolwiek miał kontakt z pulsem. Został przytłoczony – zbyt wiele zbyt szybko. Już się do tego przyzwyczaiłeś. - Co jeśli nie? – zapytał delikatnie. – Naprawdę myślisz o tym, co mogłoby się stać? Zaczerpnęła głęboki oddech. – Cały czas, Michael. Ostatecznie ja jestem tą, która ryzykuje swoje życie. Shane przeczyścił gardło. – Jeśli wy chcecie mieć coś w rodzaju poważnej rozmowy, pozwólcie mi się wynieść.

- Nie, zostajesz, - rozkazała Eve. – Wszyscy zostają. Wszyscy muszą to usłyszeć, prawda, Michael? Jeśli Amelie chce zstąpić z góry i powiedzieć ci żebyś zatrzymał ślub, co zamierzasz z tym zrobić? Wyglądał – cóż, nie było na to żadnego innego słowa niż nędznie. Znowu spojrzał w dół, zabrzdąkał kilka akordów, właściwie uderzył złą nutę. Zobaczyła go jak się cofa, a on celowo zaczekał kilka długich sekund zanim powiedział, - Zrobiłbym to, co właściwe. - To nie jest odpowiedź. – Głos Eve tym razem trochę drgnął, a jej pięści zacisnęły się tam, gdzie leżały na jej rajstopach we wzorze czaszek. – Michael, zamierzasz się ze mną ożenić nawet jeśli Amelie powie ci żeby tego nie robić? - Nie wiem, czy mogę, - powiedział. – Amelie może wpływać na inne wampiry, jeśli chce. Ma moc żeby kazać mi zrobić to, czego ona chce. - Michael! - Mówię ci prawdę! – wykrzyczał to i prawie wrzucił gitarę z powrotem do jej futerału wstając z nagłą energią. Jego blada twarz była lekko zaczerwieniona, a jego język ciała tętnił napięciem. Claire automatycznie przycisnęła się do poduszek i poczuła Shane’a przenoszącego swoją wagę obok niej. Położyła dłoń na jego kolanie, a on się zrelaksował. Trochę. – Cholera, Eve, próbuję. Nie rozumiesz? To nie jest tak, że mogę po prostu robić to, co chcę, dwadzieścia cztery / siedem! Jestem… - Własnością, - Eve skończyła za niego i wstała aby spojrzeć mu w oczy. Jej pięści były nadal zaciśnięte. – Pupilkiem Amelie. A ona może sprawić, że się przewrócisz – czy to tak? Nie przeciwstawisz się jej, nawet dla mnie? - Eve… - Nie. Nie, rozumiem. – Teraz łykała głębokie wdechy, a jej oczy błyszczały, ale nie płakała. Jeszcze nie. – Czy ty w ogóle naprawdę chcesz mnie poślubić? - Boże, - wyszeptał Michael. Zrobił krok do przodu i otoczył ją rękami, nagle, prawie zdesperowanym ruchem, a ona była jak posąg w jego ramionach, zesztywniała z zaskoczenia. – Boże, Eve, tak. Chcę sprawić żebyś była szczęśliwa. Chcę tego tak bardzo. Zwiotczała obok niego, trzymając się i oparła swoje czoło o jego ramię. – Więc walcz o nas, wyszeptała. – Proszę. - Jeśli będę walczyć z Amelie, przegram. - Więc idź walcz niżej, ty kretynie! Pocałował czubek jej głowy. – Pójdę. – Oparł swój podbródek tak, gdzie pocałował, a Claire zdała sobie sprawę, że patrzył na Shane’a. Rzuciła okiem w górę i zobaczyła Shane’a odwzajemniającego spojrzenie. Jakakolwiek komunikacja działa się tam, nie miała zbioru dramatycznych kompozycji aby ją odczytać. Twarz Shane’a była bez wyrazu, jego język ciała spięty. Po chwili wstał i wyszedł z pokoju do kuchni. Claire wetknęła resztę swojego hot doga do ust i podążyła za nim. Shane dalej szedł, prosto do tylnych drzwi, otworzył je i wyszedł na zewnątrz. Claire szybko przeżuła, przełknęła i przepchnęła się za nim, zanim kraty drzwi się zatrzasnęły. Zeskoczyła w dół betonowych stopni i dogoniła Shane’a dokładnie wtedy, kiedy usiadł w cieniu cienkiego drzewa obok pochylonego, drewnianego garażu. - Co to było za spojrzenie? Shane wyciągnął paczkę miętówek i wziął dwie, potem przekazał je. Wzięła jedną. – wiesz, co to było.

- Naprawdę nie wiem. - Jeśli nie wiesz, nie chcesz wiedzieć, zaufaj mi. - To nie może być możliwie tak złe jak historia Pavela. Westchnął. – To jest po prostu tak, że nie będę tam stał, kiedy on ją okłamuje. Próbuję być cały bez przemocy i gówno. I chcę go walnąć, a on to wie, a tutaj jest teraz lepiej, póki nie pozbieram się. Wow. To było dużo komunikacji mającej miejsce w dziesięciosekundowym spojrzeniu. Tak wiele dla facetów nie rozmawiając; oni po prostu robią to w sposób, w sposób inny. – Zaczekaj… Kłamał? - Nie mówię, że on jej nie kocha. Kocha. Ale… - Shane był przez chwilę cicho. – Ale jest też coś innego. – Wzruszył ramionami. – Spójrz, to jest pomiędzy nimi, okej? Musimy pozwolić im samym to rozwiązać. - Nie, to nie jest pomiędzy nimi – ona jest moją najlepszą przyjaciółką! Nie mogę pozwolić jej w to wejść, jeśli on nie jest naprawdę poważny! - Ona wie, - powiedział Shane. – Dziewczyny wiedzą w głębi. Claire zdała sobie sprawę, że wiedziała. Eve była skupiona na tych wszystkich rzeczach, planach przyjęcia, zaproszeniach, tym wszystkim, zamiast stawienia czoła jej własnym lękom. Już wiedziała, że coś było źle i nie wiedziała jak to naprawić. Cóż – nie może przejść przez to. Po prostu nie może. - Poczekaj – pół godziny temu mówiłaś, jak wampiry po prostu nie mogły rozerwać prawdziwej miłości. - Jeśli ona jest. Ale co jeśli jej nie ma, Shane? Co jeśli oni robią jakiś okropny, okropny błąd i oboje boją się to przyznać? Położył swoją rękę dookoła jej ramion, a ona oparła się o niego obracając swoją twarz aby zakopać ją w twardym materiale jego niebieskiej kurtce. Było tutaj chłodno, nawet w słońcu, a ona była wdzięczna za ciepło jego ciała. Uczucie jego palców głaszczących jej włosy sprawiło, że jakaś napięta, niespokojna część niej powoli zrelaksowała się wewnątrz. – Nie możesz naprawić wszystkiego, - powiedział jej. – Czasami po prostu musisz pozwolić temu samemu się naprawić, albo samemu się zniszczyć. - Czy to była Gloriana? – zapytała. Jej głos był stłumiony, ale wiedziała, że mógł usłyszeć i zrozumieć. – Myślisz, że dotarła Michaela? Na dźwięk żeńskiego, wampirzego imienia mięśnie Shane’a napięły się, potem celowo rozluźniły; to nie było wystarczające wycofanie się, ale zdecydowanie było blisko. Gloriana była okropną, manipulacyjną, zwodniczą (piękną) wiedźmą wampira, którego chciała… cóż, ludzkich zabawek. Zdecydowanie dotarła do Shane’a, który stał się jej zabawkowym żołnierzem; uwiodła część niego, która kochała walczyć. Inaczej traktowała Michaela. Nadal zabawkę, ale kompletnie innego rodzaju. - Może dotarła do niego, - cicho przyznał Shane. – Tak, przynajmniej trochę. Mogła to zrobić, sprawić że czujesz – cokolwiek chciała. Ciężko jest z tym walczyć, ale przynajmniej Glory zniknęła w ten nie powracający z powrotem sposób. Eve nadal tutaj jest. - Czy to wystarczająco? Nie odpowiedział jej, a Claire pomyślała nędznie, że naprawdę nie było odpowiedzi – żadnej, którą w każdym razie ich dwójka mogła otrzymać. Miał rację. To były zaręczyny Eve i Michaela i Eve i Michaela problem.

Jeśli mogli przyznać, że rzeczywiście taki mieli. Cienie wydłużały się, a wiatr robił się zimniejszy i ostatecznie nawet ciepło ciała Shane’a nie mogło powstrzymać jej od zamarznięcia, więc weszli z powrotem do środka. Było cicho, ale nie niemo; kiedy Claire nalała sobie szklankę wody i chwyciła jabłko z miski na stole, usłyszała skrzypienie kroków nad głową. To musiała być Eve, bo a salonu płynął cichy, kontemplacyjny dźwięk gitary Michaela. Mowa o „Kiedy Moja Gitara Delikatnie Płacze,” pomyślała Claire. To była najsmutniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszała. Shane obdarował ją szybkim, słodkim pocałunkiem i poszedł do salonu. Ona została tam, gdzie była jedząc jabłko, słuchając cichego, niskiego brzęczenia ich głosów przez muzykę (Michael nadal grał) i zastanawiając się, czy nie powinna iść do góry i zobaczyć, czy Eve chciała to wylać. To był obowiązek przyjaciółki, prawda? Ale Claire czuła się teraz wściekła na Michaela, sprawiedliwie wściekła i nie była pewna, czy nie wykipiałaby i skomplikowała wszystko nawet bardziej. Rozluźniła się przed kuchennymi drzwiami i otwarła je z trzaskiem. Shane kopałby dupę Michaela, przynajmniej ustnie; po prostu to wiedziała. Ale nie kopał. W ogóle nie rozmawiali o Eve albo o przyjęciu zaręczynowym. Michael mówił, - … przez to, facet. Jeśli chcesz żebyśmy wrócili tam, gdzie byliśmy, musisz pozwolić temu gównu odejść. Była krótka cisza, a potem Shane powiedział, - Krzywdzę Claire. Do diabła, facet, krzywdzę ciebie. Chciałem zabić każdego cholernego wampira na całym świecie, włączając ciebie, w pojedynkę. – Przestał na chwilę, a potem powiedział, bardzo łagodnie, - Byłem jak mój ojciec, tylko na steroidach i to wydawało się właściwe. Nie jestem pewien, czy to kiedykolwiek odejdzie, Mike. To mój problem. Jeśli w głębi jestem obraźliwym, niepohamowanym dupkiem jak mój stary, jak dokładnie udaję, że tego nie wiem? - Nie jesteś nim. – Michael dalej grał wolną i kojącą melodię, a jego głos był cichy i głęboki. – Nigdy nie byłeś, nigdy nie będziesz. Po prostu kurczowo się tego trzymasz. – Przerwał na chwilę, a Claire prawie słyszała uśmiech w jego głosie. – Nadal chcesz mnie zabić? - Czasami, tak. – Shane, z drugiej strony brzmiał całkowicie poważnie. – Kocham cię stary, ale… to zabiera czas aby to wszystko odeszło. Nie chcę tego czuć. - Wiem, pojebie. - Jeśli złamiesz Eve serce, zabiję cię. Michael przestał grać. – To skomplikowane. - Nie, nie jest. Przestań kręcić i zaangażuj się. - Oh, więc teraz ty dajesz mi radę w związkach? Nie możesz zobowiązać się do kontraktu telefonu komórkowego, zostaw w spokoju… - Jestem wierny, - przerwał Shane. – jej. Wiesz, że jestem. - Tak, - powiedział Michael. – Tak, wiem to. A ty wiesz, że jeśli zepsujesz to z Claire, wypruję ci gardło i wypiję cię jak karton soku, tak żebyś miał jakiś bodziec. Shane roześmiał się. – Wiesz co? Zrobię tak, masz pozwolenie. A wiesz, co myślę o tej całej pijącej-mnie rzeczy. To była miła chwila – jedna z najlepszych, jaką słyszała pomiędzy nimi od czasu – a potem to wszystko się rozpadło, bo było pukanie di tylnych drzwi, a Claire poszła na nie odpowiedzieć, a stojącym na schodach był wampir. Kobieta, mająca na sobie długą kurtkę z kapturem i rękawiczki,

bardzo szykowne ale także bardzo blokujące słońce. Claire nie mogła rzeczywiście jej rozpoznać pod gigantycznymi ciemnymi okularami i tłumiącą ogień odzieżą, więc powiedziała, - Czy mogę pomóc? - To jest Claire, prawda? Cześć. Prawdopodobnie mnie nie pamiętasz, - powiedziała kobieta. Uśmiechnęła się, trochę doraźnie. – Mam na imię Naomi. Spotkałam cię w dzień, kiedy uwolniłaś nas od uwięzienia w komórkach pod miastem. Przez kilka sekund Claire nie wiedziała, o czym ona mówiła, bo to zdarzyło się dawno temu. Kiedy pamiętała, zamrugała i nieumyślnie cofnęła się. Kiedy po raz pierwszy przybyła do Morganville, wampiry skrywały sekret: były chore i chorowały coraz bardziej. Ta choroba prowadziła najpierw do zapominania, potem do odgrywania, później do bezmyślnej przemocy… i w końcu nieruchomej katatonii. Początkowe zróżnicowanie od jednego wampira do drugiego; niektóre były niebezpiecznie niekontrolowane w tygodnie, a inne obserwowały siebie przemykających powoli, dzień po dniu, rok po roku, w nieuniknionym kierunku. Naomi była w komórkach – jedną z tych niepohamowanych, ograniczoną dla bezpieczeństwa każdego. Kiedy lek został rozproszony, tym wampirom się polepszyło i powróciły do normalnych – dla Morganville – żyć. Podziękowała wtedy Claire i wydawała się dość miła na niepokojącego Wampira ze stolicą W. Naomi odebrała ciszę jako zaproszenie i przeszła przez próg do kuchni, wzdychając z ulgą. – Dziękuję, - powiedziała. – Boję się, że nie przezwyciężę słońca tak bardzo, jak powinnam. Nawet w moim wieku, niektórzy muszą zbudować tolerancję, ale nie jestem dobra w zmuszaniu się do nieprzyjemnych rzeczy. – Zdjęła szykowne okulary i zrzuciła swój kaptur, a twarz w końcu kliknęła na miejsce dla Claire. Lśniące, długie blond włosy, ładna, młoda. Wyglądała trochę jak bardzo znienawidzona Gloriana, której Claire i Shane po prostu wzajemnie nienawidzili, ale Naomi była zupełnie inną osobą i zupełnie innym rodzajem wampira – przynajmniej ze wspomnienia Claire o niej. Uśmiechnęła się grzecznie do Claire i wyciągnęła smukłą dłoń. Claire wzięła ją i potrząsnęła. Ręka Naomi wydawała się chłodna i silna. - Uh… miło cię widzieć, - powiedziała Claire, co było w pewnym rodzaju kłamstwem, bo niepokojącym było widzieć jakiegokolwiek wampira pokazującego się w twoich tylnych drzwiach. – Co mogę dla ciebie zrobić? - Możemy usiąść? – Naomi wskazała stół kuchenny eleganckim gestem, a Claire nie mogła strząsnąć myśli, że ta dziewczyna – nie wiele starsza fizycznie, niż ona teraz była – dorastała w czasie, kiedy elegancja i perfekcyjne maniery były narzędziami przetrwania, zwłaszcza dla dziewczyn. Zwłaszcza dla królewskich dziewczyn. - Jasne, - powiedziała Claire natychmiast oznaczając siebie po stronie niemytej hałastry, zdecydowanie nie godnej tronu, ale spróbowała usiąść przynajmniej z odrobiną gracji. – Mogę podać ci jakąś – cóż, cokolwiek? – Mieli jeden dodatkowy gatunek A w lodówce, nie żeby to była Claire do zaoferowania, ale nie myślała, że Michael by się przejął. Potem znowu, poczuła się dziwnie oferując krew, jakby to była filiżanka herbaty. Były limity bycia społecznym. - Dziękuję ci, to bardzo hojnie z twojej strony, ale nie, nie jestem głodna. – powiedziała Naomi. Sposób, w jaki usiadła, wyprostowana i jeszcze w jakiś sposób perfekcyjna z łatwością sprawił, że Claire poczuła się spocona i przygarbiona. – Jestem bardzo zadowolona widząc cię znowu, powiedziano mi że bardzo dobrze ci idzie w twojej nauce. – Jej miły uśmiech pogłębił się trochę, przywołując czarujące małe dołeczki. – I to brzmi, jakbym była twoją okropnie starożytną dziewiczą ciotką. Przepraszam. To niezręczne. Prawda? - Trochę, - powiedziała Claire i nie mogła nic poradzić tylko się uśmiechnąć w odpowiedzi. Naomi wydawała się dla niej realną osobą – kimś, kto żył prawdziwym życiem i nadal pamiętał, jak

to było mieć ludzkie uczucia. – Rzeczy dzieją się okej; dzięki za zapytanie. A ty – jak twoja siostra? – Dała radę przypomnieć jej imię, jakiś rodzaj kwiatu… - Violet? - Jestem zadowolona, że pamiętasz. Violet ma się w porządku. Wzięła możliwości, jakie prezentuje Morganville z alarmującą ilością entuzjazmu. Teraz maluje. – Naomi przewróciła oczami. – Nie jest bardzo dobra, ale jest bardzo zdeterminowana. Zawsze ją drażniło, kiedy byłyśmy dziećmi, że zakazywano jej robić cokolwiek innego niż zniewieściałymi akwarelami. Za każdym razem kiedy widzę ją w tych dniach, wygląda jakby upadła twarzą w paletę farb. - Kiedy spotkałyśmy się wcześniej, powiedziałaś – myślę, że powiedziałaś, że byłaś siostrą Amelie? – Mając na myśli siostry wampirzej Założycielki miasta, Amelie wszechmocną. Claire, patrząc na Naomi, mogła w to uwierzyć; było coś w sposobie, w jaki trzymała swoją głowę, postawie, nawet lśniących, jasnych włosach. Więc była trochę zaskoczona, kiedy Naomi potrząsnęła głową. – Oh, nie, nie jesteśmy siostrami w sensie, że urodziłyśmy się w tej samej rodzinie, - powiedziała. – Siostrami przy naszych drugich narodzinach. Jesteśmy obie z tej samej generacji przemienione przez Bishopa i nie ma aż tak wielu z nas pozostałych, więc przez tradycję patrzymy na siebie jako rodzinę. Violet jest moją prawdziwą siostrą z mojego śmiertelnego życia. Amelie jest naszą siostrą w nieśmiertelnym życiu. Wiem, że to trochę mylące. - Oh. – Claire nie była całkiem pewna wampirzej koncepcji rodziny… Pozornie śledzili je przez to na pierwszym miejscu, kto zrobił je wampirami, więc Bishop miał wiele dzieci, niektóre z nich były tymi, które Claire rozważała jako dobre – jak Amelie – i większość z nich zdecydowanie nie. To miało znaczenie, ale Claire nie była do końca pewna jak bardzo, albo jak to przeliczało się na relacje w ludzkiej rodzinie. Niewystarczająco aby powstrzymać je od okazjonalnego zabijania kolejnego, ale potem ten sam mógł przemawiać za naturalne rodzeństwo. – Po prostu się zastanawiałam. - W czasie, kiedy cię poznałam, nie byłam przyzwyczajona do rozmawiania ze śmiertelnikami. To był bardzo długi czas, a my byliśmy nadal… nie tak dobrzy, jacy mogliśmy być. Ale jesteśmy teraz o wiele lepsi. – Naomi pokazała cały uśmiech i to było tylko trochę niepokojące. Moja, jak wielkie zęby masz, pomyślała Claire. Nie żeby Naomi zrobiła cokolwiek złego, w ogóle nie. Nawet nie pokazała aluzji kła. – Więc oczywiście, najpierw chcę przeprosić za każdy możliwy dyskomfort, który mogłam spowodować u ciebie podczas naszego początkowego spotkania. Żaden nie był zamierzony, uwierz mi. To było w okresie tego, co działo się w życiu Claire, naprawdę dawno temu i utkwiło w niej jako dziwnie zabawne. Próbowała nie pokazać tego. – Nie, naprawdę, było w porządku. Mam się w porządku. - Ah, ulżyło mi. – Naomi rozsadziła się na swoim krześle, jakby naprawdę jej ulżyło, w co Claire szczerze wątpiła. – Teraz, kiedy zapewniono mnie w tej kwestii, mogę przestąpić do mojej drugiej. Przyszłam złożyć wizytę mojemu najmłodszemu krewniakowi. Znowu, Claire stała się bez wyrazu. – Um… słucham? - Michael, - powiedziała Naomi. Było coś, co stało się ciepłe i nawet słodsze w jej głosie, kiedy wspomniała imię Michaela i to w ogóle nie było wampirze… To było coś, co Claire całkowicie rozumiała. – Tęskniłam za nim. To była czysto dziewczęca doceniająca-ciacho reakcja. I tak jak to, to wszystko stało się krystalicznie czyste dla Claire. Ostatecznie był ukryty wampirzy punkt widzenia na to, co działo się z Eve i Michaelem… Musiał widzieć Naomi. Na stronie. Bez mówienia nikomu albo przynajmniej nie przedyskutowując tego przed Claire i Shane’m, a Claire była prawie pewna, że Eve nie była by po prostu Oh, w porządku odnośnie tego, gdyby naprawdę wiedziała.

Ładny blond powód dla niekonsekwentnego zachowania Michaela siedział po drugiej stronie stołu i uśmiechał się do niej. Claire wstała jednym pochopnym ruchem. – Przyprowadzę go, - powiedziała. Wiedziała, że brzmiało to niegrzecznie i zobaczyła zaskoczenie na twarzy Naomi, ale w ogóle się nie przejmowała. – Zostań tutaj. – A to było prawdopodobnie jeszcze bardziej niegrzeczne, że komuś z królewską krwią czy czymkolwiek Kazana zostać w kuchni jak pomocy. Dobrze. Claire wyleciała przez drzwi kuchenne. Musiała przeszkodzić jakieś intensywnej rozmowie facetów, bo oboje Michael i Shane przestali mówić i wyprostowali się w sposób, w jaki ludzie robią, kiedy czują się winni. Michael uciszył swoje gitarowe strony płaską dłonią. - Masz gościa, - powiedziała Claire. Splunęła słowami płasko i ciężko, prosto w Michaela i pomyślała, że musiał być w stanie słyszeć, jak szybko biło jej serce. Może jej twarz była czerwona. Powinna być; czuła gorąco dookoła. – To Naomi. Jeśli miała co do tego w ogóle jakiekolwiek wątpliwości, widok na jego twarzy, kiedy powiedziała imię wymazał je. To był najbardziej zszokowany, złapany na gorącym uczynku wyraz, jaki kiedykolwiek widziała i Boże, w tym momencie nienawidziła go. Shane spojrzał na swojego przyjaciela, ale do czasu kiedy to zrobił, Michael dał radę zetrzeć całą winę ze swojego wyrazu i po prostu wyglądał na ciekawego. – Oh, - powiedział i wstał opierając swoją gitarę o ramię krzesła. To wydawało się dla niej byciem nie tylko ostrożnym, ale zbyt ostrożnym, jakby bał się być widzianym czerwieniąc się. Jakby czuł, że musi zwolnić i upewnić się, że nie popełnił błędów. – Oczywiście. Dzięki, Claire. Wpatrywała się w niego i ominęła go, kiedy przeszedł obok niej w kierunku kuchni. Poszła prosto w kierunku schodów przygotowana żeby przebiec całą drogę do góry, ale głos Shane’a zatrzymał ją. – Hej, - powiedział utrzymując głos nisko. – Co do diabła? - Ty idź zapytaj. Zawsze mówisz mi żeby nie próbować analizować, - powiedziała i poszła do góry zastanawiając się, czy powinna powiedzieć Eve, zastanawiając się czy to prowadziłoby do ostatecznej apokalipsy Domu Glassów. Nie poszła, tylko dlatego że usłyszała działający prysznic. Eve zmierzała wziąć prysznic, kiedy była nieszczęśliwa. Nie będzie żadnej gorącej wody dla nikogo innego, nie przez jakiś czas. Claire przepuściła łazienkę, zamknęła i zablokowała swoje drzwi, włożyła swoje słuchawki i zablokowała świat najgłośniejszą, najsmutniejszą muzyką, jaką mogła znieść. Oh, Michael, jak mogłeś? Jeśli wiedza ją bolała, jak okropne miało to być dla Eve? Tłumaczenie 1 rozdział - juliakas Rozdział 2 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi CLAIRE Claire spodziewała się codziennego rozpieprzenia związku Eve/Michael’a; Eve nie wspomniała o Naomi, ani Michael, a napięcie dalej wzrastało wewnątrz Claire jak skręcone gumki.

Shane też nie powiedział dużo i wizycie Naomi, chociaż Claire mogła powiedzieć, że to go niepokoiło. Kiedy Claire próbowała o tym rozmawiać, wracał do swojej starej przyśpiewki. Zapytaj Michaela. Tak, dobrze, jak zamierzała dostać w twarz i zapytać, kiedy już wiedziała. Mówił także trzymaj się od tego z daleka. I to była prawdopodobnie dobra rada. Ale Claire nie mogła po prostu widzieć tego wszystkiego zmierzającego ku klifowi i nawet nie próbującego obrócić koło. To mogło być złe, to mogło być pomieszanym, szalonym i bardzo złym pomysłem, ale musiała to zrobić. Więc zabrała Eve na lodową wodę sodową u Taniej Restauracji Marjo, co Eve szczęśliwie zaakceptowała, bo nie było lepszej lodowej wody sodowej dostępnej w znajomym wszechświecie, a Eve nigdy nie odrzucała czegoś opartego na lodach. Claire pomyślała, że to było dobrą rzeczą, że Eve działała na tak wiele nerwowej energii z tym całym pragnieniem cukru. Kiedy zaczerpnęła przepyszności, Eve nie mogła odłożyć swojej komórki. Przewijała swoją listę do-zrobienia potrząsając głową. – Nie uwierzyłabyś jak wiele tu jest, - powiedziała do Claire. – Mam na myśli, robiłam to od tygodni, a ta lista nigdy się nie zmniejsza! To szalone. A zostało mi tylko kilka dni. Oh! Muszę dostać moje powołanie aby zakończyć woskowanie. - Naprawdę nie musiałam tego wiedzieć, - westchnęła Claire. Eve posłała jej mrugnięcie i siorbnęła deser. – Uh – muszę ci o czymś powiedzieć. Oczy Eve rozszerzyły się, a ona odłożyła łyżeczkę i komórkę. – To Shane, prawda? To zawsze Shane wpakowujący się w jakiś rodzaj szalonych kłopotów. Jakiego wampira on… - Nie, to nie Shane. – Mimo że Claire szczerze nie mogła winić jej za przeskoczenie do takiego wniosku; Shane był skłonny do kłopotów, żadnych wątpliwości odnośnie tego. – To o Michaelu. Eve uśmiechnęła się, ale to wyglądało maniakalnie i źle. Miała na sobie absolutnie niesamowity odcień karmazynowej szminki, a jej cień do oczu pasował. W zmęczonej w połowie ostatniego wieku Formicy (Formica – marka termoutwardzalnego plastiku, zwykle używana w arkuszach przezroczystych lub drukowanych kartek jako żaroodporne przykrycia mebli, paneli ściennych itp. – przypuszczenie tłumacza) i zardzewiałej chromowanej jadalni wyglądała jak zabójczy, egzotyczny kwiat, coś importowanego z miejsca, które nigdy nie widziało dnia. Piękne, ale zastraszające. I dziwne. – Cóż, przynajmniej wiem, że Michael nie jest w więzieniu. Z drugiej strony, Shane po prostu kocha szare hotelowe bary. Może to jedzenie albo coś. – Ale był błysk desperacji w jej oczach. Nie chciała mówić o Michaelu. W ogóle. Claire poczuła się jakby coś uciskało jej klatkę piersiową, wypędzając z niej cały oddech. – Nie żartuję, - powiedziała. – Musisz to usłyszeć, Eve. O Michaelu. – To bolało, mówienie tego, fizycznie bolało, a ona czuła łzy swędzące w jej oczach. Szybko mrugnęła aby je odgonić. – Myślę, że widuje się z inną dziewczyną. Eve podniosła swoją łyżeczkę i teraz usiadła tam, perfekcyjnie nieruchoma, wpatrując się. Nastawiła swoją głowę z błyszczącymi czarnymi włosami na bok, jakby próbowała rozgryźć, co Claire właśnie powiedziała. – Inną dziewczynę, - powiedziała. – Co masz na myśli przez inną dziewczynę? - Wampira, - powiedziała Claire. – Naomi. Przyszła do domu. Widziałam ją. Rozmawiałam z nią. Pytała o Michaela. Eve cofnęła się, jakby Claire sięgnęła przez stół i spoliczkowała ją, a potem powiedziała, Ale… jestem pewna że ona jest tylko… - Tylko przyjaciółką? – powiedziała Claire, kiedy Eve nie mogła skończyć. Poczuła się, jakby łamało jej się serce. Mogła zobaczyć panikę i przerażenie na twarzy Eve i niezgrabny sposób, w jaki Eve odłożyła łyżeczkę. Zacisnęła razem ręce i zaczęła przekręcać pierścionek zaręczynowy… Może. Przypuszczam, że to jest możliwe, ale powinnaś z nim porozmawiać, Eve. Powinnaś

zapytać. Nie sądzę, że chciał, żebyś o tym wiedziała. Nie powiedział ci, prawda? Eve potrząsnęła głową i spojrzała w dół na swoją lodową wodę sodową, która powoli się rozpuszczała. – Musiał zapomnieć o tym wspomnieć, - powiedziała, ale nie było żadnego przekonania w jej głosie. – Przyszła do domu? - Kilka dni temu – pamiętasz, kiedy poszła z Shane’m żeby oddać krew? Pokazała się po tym, jak poszłaś do góry. Otwarłam drzwi. Tym razem, to było zdecydowanie cofnięcie się, a Eve rzuciła okiem w górę. Jej oczy były szerokie i dotknięte. – On – on przyszedł potem do góry. Pogodziliśmy się. On był… - Znowu niespokojnie obróciła pierścionek zaręczynowy. – Tak bardzo przepraszał za zdenerwowanie mnie. - Oh, - powiedziała łagodnie Claire. – I nie wspomniał o niej. - Nie. W ogóle, – zgodziła się Eve. Nagle rzuciła swoją głową o stół, a Claire chwyciła ją i przytrzymała, jakby trzymała Eve z dala od klifu. – O Boże. Wiem, że Gloriana dostała się do jego głowy, ale myślałam – myślałam że z nią odeszło… - Wiem. Ale, Eve, wiem że on cię kocha. Po prostu nie wiem… - Czy kocha mnie wystarczająco? – Eve roześmiała się drżącym głosem i podniosła serwetkę aby ostrożnie przyłożyć do swoich oczu, robiąc czarne plamy wilgotnego tuszu na papierze. – Tak, witaj w klucie. Cóż, co myślisz? - To nie jest naprawdę to, co ja myślę – to jest to, co ty myślisz. Eve pociągnęła nosem i wytarła go. – To niszczy mój makijaż; wiesz to. - Możesz mnie winić, jeśli chcesz. - Nie. Nie, nie chcę. – Eve westchnęła i spojrzała w górę próbując się uśmiechnąć, ale dość źle nie dając rady. – Wiedziałam, że nie był całkowicie – nieskrępowany z tym, wiesz? Że ciągle się martwił i myślał i się martwił… a ja po prostu miałam nadzieje, że przestanie, że to był po prostu strach, co jest dość głupie, bo jest wampirem i, wiesz, ogólnie rzecz biorąc zimny, ale – myślałam, że przeboleje to. To tylko się pogarsza. - A on nie mówi ci o tej dziewczynie. - Najwyraźniej. Tak. – Tym razem Eve wybuchła płaczem i przykryła swoją twarz serwetką. Musiała użyć obu rąk, a Claire siedziała bezradnie mając nadziej, że mogła coś zrobić, kiedy Eve wywrzaskiwała jak mała dziewczynka. W końcu wstała i wślizgnęła się do boku Eve i otoczyła ją dookoła swoimi ramionami. Jeśli makijaż był wcześniej ekstremalny, teraz był ultra-gotycki z kapiącymi liniami tuszu i rozmazany. Eve zaczęła go ścierać, sięgając po więcej i więcej serwetek. Marjo zatrzymała się, rzuciła okiem na nie dwie, potrząsnęła głową i chwyciła desery. Odniosła je i przyniosła z powrotem stos serwetek i szklankę wody. – Zmyj to, - powiedziała. – Wyglądasz jak smutny klaun. Źle dla mojego interesu. Dla Marjo to były wszystkie rodzaje zainteresowania i wrażliwości. Plus, przyniosła świeże kubki lodów, za nic. Eve zmyła większość swojego makijażu, zostawiając siebie wyglądającą delikatnie, czysto i bardzo młodo i wessała głęboki wdech i powiedziała, - Teraz już ze mną okej. Tutaj, zjedz swoje lody. Nigdy nie będzie lepszego czasu, zaufaj mi. Obie z nich zjadły, ale Claire zastanawiała się, czy Eve naprawdę w ogóle smakowały jej. Ciągle czkała szlochając. – Co zamierzasz zrobić? – zapytała się Eve, w końcu, a jej najlepsza przyjaciółka wzruszyła ramionami bez napotkania jej oczu. - Cóż, udawanie że wszystko jest po prostu aksamitne nie było naprawdę najlepszym

pomysłem, - powiedziała. – Przypuszczam, że mogę stać się całą królową dramatu i krzyczeć i płakać i rzucać rzeczami w niego. Zrobiłabym tak, rok temu. Ale teraz… teraz myślę, że po prostu pójdę… porozmawiać z nim. Mam na myśli, nie chcę tego robić. To będzie bolało. Ale może to jest najlepsza rzecz dla nas obojga, jeśli wyciągniemy to na wierzch i… Dalej mówiła, a Claire słuchała, naprawdę, ale drzwi jadalni otworzyły się za Eve, a mężczyzna wszedł i nienaturalne, dziwne uczucie przeszło Claire, jakby fala mgły przemyła ją. Zamrugała i skupiła się na nim, próbując rozgryźć, dlaczego miała taką reakcję – czy było zimno na zewnątrz? Padało? Nie, było tak samo jak było, ciepła zima i słonecznie i sucho. Dziwne. Przybysz nie był tak bardzo do zauważenia… średni wzrost, średnio zbudowany, jasne blond włosy. Był częściowo obrócony od niej i z tego punktu widzenia nie było w ogóle niczego aby odróżnić go od miliona innych facetów. Potem obrócił się aby spojrzeć w ich stronę i przez sekundę Claire zobaczyła… coś. Migotanie, obraz, wizję. Była zbyt krótka dla niej aby naprawdę nawet ją przetworzyć, a ona mogła z łatwością po prostu ją sobie wyobrazić, bo nie było w ogóle niczego nieprawidłowego w tym facecie. Miał nawet zwyczajne cechy i oczy, które z tej odległości wyglądały w pewnym rodzaju na niebieskie. Wetknął swoje ręce do kieszeni płaszcza i poszedł w ich kierunku do kontuaru, a potem, bez słowa, poszedł z powrotem na zewnątrz, gdzie poszedł za róg i zniknął. Claire obróciła się aby spojrzeć jak odchodzi. - Hej, - powiedziała Eve. – Jesteś ze mną? Bo w pewnym rodzaju jestem tutaj w środku kryzysu. – Brzmiała na zirytowaną, a Claire nie obwiniała jej. Nie miała pojęcia, dlaczego była taka rozproszona. Nie było żadnego powodu, w ogóle żadnego. - Przepraszam, - powiedziała. – Po prostu – pomyślałam, że znam go, przypuszczam. – To nie było to, ale w pewien sposób wydawał się zły. Jakby nie należał tutaj. - Kto? – Eve rozejrzała się. – Nie widzę nikogo. Claire spojrzała na zewnątrz na parking. Nic tam nie stało – żadnych tabliczek spoza stanu na samochodach, na pewno. – Przypuszczam, że nikt. Może po prostu przejeżdża, - powiedziała. - Chciałabym przejeżdżać, - westchnęła Eve. – Gdziekolwiek indziej jest teraz lepiej, włączając doły z lawą. Jesteś gotowa żeby iść? - Ja – tak, tak myślę. – Claire wygrzebała pieniądze z kieszeni i zapłaciła za nie obie, mimo protestów Eve pół sercem; Claire dostała wypłatę (pensję?) z Biura Założycielki za jej pracę z Myrninem, a jej konto bankowe niedawno urosło do niesamowitych czterocyfrowych liczb. Nie do końca wiedziała co zrobić z tymi wszystkimi pieniędzmi, ale wydawanie ich na najlepszą przyjaciółkę z bolącym sercem wydawało się dobrą opcją. – Dom? - Jest drugi wybór? - Cóż, możemy iść popracować nad twoją listą zakupów? - Biorąc pod uwagę, to wydaje się dość głupie. Claire musiała się z tym zgodzić. Kiedy wyszły z jadalni, rzuciła okiem w tył i zobaczyła, że anonimowy mężczyzna był teraz z tyłu taniej restauracji. Siedział przy stole ze złożonymi rękami i obserwował je, kiedy wsiadały do dużego, czarnego karawanu Eve. Uczucie mglistego chłodu znowu ją przeszło, a Claire zadrżała.

Shane stał na zewnątrz w zagrodzie opierając się o pojedyncze, obdarte, pozbawione przez zimę drzewo, kiedy Eve zatrzymała się na krawężniku. Miał ręce w kieszeniach swoich jeansów, a jego brązowe włosy były zburzone przez wiatr, jakby niewidzialne ręce przeczesały je. Wpatrywał się w frontowe drzwi i jakby nie był ostrożny, zapaliłby je płomieniami przez czystą, skupioną siłę jego spojrzenia. Claire wyskoczyła i pobiegła do niego, już niespokojna z Eve dokładnie za nią. – Co to jest? – zapytała. – Co jest nie tak? Shane szarpnął policzkiem na dom. – Jest tam, - powiedział. – Z nią. - Kto? – zapytała Eve, ale to brzmiało, jakby już wiedziała. - Powiedziałaś jej? – Shane zapytał Claire. Skinęła głową. – Blondynką. Naomi. Pokazała się; powiedział mi, żebym wyszedł. Wyszedłem. Eve wzięła głęboki oddech i weszła po schodach – nie biegnąc, nie płacząc. Wyglądała bardzo spokojnie i opanowanie. Claire i Shane wymienili spojrzenia, a Shane powiedział, - To nie może być dobre, - i pobiegli za nią, do domu. Znaleźli ją Orawie natychmiast, stojącą w frontowym salonie domu, tym, którego żadne z nich nigdy nie używało; to był duszny rodzaj pokoju, z meblami zostawionymi z czasów czarnobiałej telewizji, jeśli nie starszymi. Ale to było tam, gdzie był Michael, siedząc na sztywnej kanapie z porcelanową filiżanką czegoś, co prawdopodobnie nie było herbatą, siedząc przed nim. I była tam Naomi, siedząca na kanapie obok niego, z jej własną pasującą filiżanką. Wampirzyca siedziała pod zniewieściałym kątem, z kolanami razem, jakby miała na sobie sukienkę zamiast słodkich przylegających jeansów i top z przytulającą postacią, w rodzaju, który Claire niestety lubiła. Podbródek Naomi był w górze, a jej wzrok był na poziomie Eve. Nie wyglądała na winną. Wyglądała trochę wyzywająco. Michael, z drugiej strony, wyglądał głęboko niekomfortowo. – Eve, - mówił, - to nie jest… - Tak jak wygląda? – skończyła za niego, bardzo spokojnie. – Oh, jestem pewna. – Eve zrobiła krok do przodu wyciągając swoją dłoń. – Nie sądzę, że byłyśmy sobie przedstawione. Brwi Naomi poruszyły się w górę, tylko trochę, ale wstała wdzięcznie i potrząsnęła rękę Eve, sprawiając, że wyglądało to jakby była zagranicznym dygnitarzem wykonującym jakiś obcy zwyczaj dla dobra dyplomacji. – Jestem Naomi de la Tour. Ty musisz być Eve Rosser. Oczywiście, widziałam cię w mieście. Eve wpatrywała się prosto w jej twarz. – Przepraszam, nie mogę powiedzieć tego samego. Nie znam cię i nie doceniam cię będącej tutaj. Naomi rzeczywiście się zaczerwieniła, albo przynajmniej była aluzja koloru na jej policzkach. – Nadal jestem przyzwyczajona do ludzkiego towarzystwa, - powiedziała. – I przepraszam, jeśli wydawałam się niegrzeczna w stosunku do ciebie. Nie miałam zamiaru być. - Eve–, powiedział Michael. Zastrzeliła go wzrokiem, a on usadowił się na kanapie. Odpadł. - Może powinniśmy porozmawiać o tym, co ty miałeś zamiar. – powiedziała Eve i zatrzymała się na krześle z prostym oparciem, na którym usiadła okrakiem, kładąc jako silna różnica pomiędzy nią a oh-taką zniewieściałą jak możliwa prezencją Naomi. Spojrzała przez swoje ramię na Shane’a i Claire. – Wyjść. To może się pomieszać. - Jesteś pewna, że nie chcesz wsparcia? – zapytał Shane.

Michael zmarszczył brwi. – Przeciwko czemu dokładnie? Mnie? Daj spokój, stary. - Po namyśle, - powiedziała Eve, - może powinni zostać. Jakikolwiek powód, dla którego nie powinni, Michael? - Eve, nie rób tego. Uśmiechnęła się, ale to nie był wesoły rodzaj wyrazu. – Jak długo się do działo? Michael nic nie powiedział. Naomi z drugiej strony, pochyliła się do przodu i powiedziała, bardzo żarliwie, - Przychodziłam tu od prawie dwóch miesięcy. - Naprawdę. Michael zatrzasnął oczy i potarł skroń, jakby miał potworny ból głowy. – Eve, ty nie – - Rozumiesz? Jestem pewna, że nie. Dlaczego mi nie powiedziałeś? Bo znajdywanie ciebie przytulonego z pijącą-krew laską na kanapie dwa dni przed naszym przyjęciem zaręczynowym nie wysyła w ogóle złego przesłania. - Nie jestem z nią przytulony! Naomi zaśmiała się, tylko trochę. – Rzeczywiście, nie jest, - powiedziała. – Czy mogę wyjaśnić…? - Weź swój najlepszy strzał, - powiedziała Eve. Mięśnie w jej szczękach były napięte, a ona chwyciła oparcie krzesła, na którym siedziała okrakiem tak ciężko że Claire pomyślała, że może je odgryźć – a potem zakołkować nim kogoś. - Jak jestem pewna, że jesteś świadoma, jest niezadowolenie ze strony niektórych wampirów z pomysłem, że ty i Michael powinniście się pobrać, - powiedziała Naomi. – Jest ku temu powód. Eve wpatrywała się w nią z zupełną ciszą. Naomi czekała na komentarz, ale nic nie dostała. - Nie tylko to, - kontynuowała dziewczyna, - Wiem, że ludzka społeczność nie jest taka sama, jaka była, kiedy byliśmy… wśród ich członków, ale przez nasze nieśmiertelne standardy małżeńskie jest przymierze a ty, droga Eve sprzymierzasz siebie do potomkini starożytnej i ważnej linii krwi. Jest wielu, którzy wierzą, że przez poślubienie cię, Michael przyzna ci wielką ilość… mocy. Ukrytej siły, jeśli nie rzeczywistej. Dawanie tego człowiekowi jest… kontrowersyjne. - Oh, więc po prostu dajesz nam radę. Załapałam to. Miło z was obojga że włączyliście mnie do dyskusji tak dokładnie… Oh, czekajcie. - Myślisz, że kłamię odnośnie mojej obecności tutaj? – Perfekcyjne brwi Naomi urosły w niedowierzaniu. – Nie myśl tak; błagam cię. W zasadzie, zachowywałam się jak adwokat Michaela. Twój adwokat, - powiedziała Naomi. – Stałam w wampirzej społeczności i odgrywałam rozjemcę, żebyście mogli pozwolić swojemu małżeństwu iść naprzód, nadal powinniście tego chcieć. Przyszłam żeby powiedzieć Michaelowi, że wierzę, że moja siostra-z krwi Amelie została przekonana do dania swojego błogosławieństwa związkowi. Claire oczyściła swoje gardło. – Oliver po prostu powiedział nam, że nie mam możliwości żeby pozwolono temu się stać. - Oliver jest moim najtrudniejszym przeciwnikiem, - powiedziała Naomi. – I jest przekonywujący, muszę przyznać. Spędziłam wiele godzin próbując przekonać go o słuszności mojego powodu, z niezbyt dobrym efektem. W końcu zdecydowałam się iść prosto do mojej siostry-z krwi i miałam nadzieję na najlepsze. Eve wyraźnie nadal tego nie kupowała. Wwiercała się w drugą kobietę z ustami skompresowanymi w stanowczą, wściekłą linię. Michael powiedział, bardzo cicho, - Myślisz, że to zadziałało? - Nie mogę być całkowicie pewna. Amelie jest, po pierwsze i zawsze, władcą, a władca

trzyma swoje własne rady na te wszystkie rzeczy. Ale była bardziej łaskawa i rozumiejąca. Wierzę, że przekonałam ją do ważności pozwolenia temu związkowi się pojawić. - Dziękuję, - powiedział i wstał. Krok przybliżył go do miejsca, gdzie Eve siedziała okrakiem na krześle, a jej głowa przechyliła się żeby spojrzeć w górę na niego. Utrzymywała ten sam wyraz twarzy. – Naprawdę myślisz, że zdradzałem cię z nią? - Dlaczego nie? – zapytała stanowczo Eve. – Wampirzyce są gorące. Nawet ja to mogę zobaczyć. Naomi znowu się zaczerwieniła. – Nie jestem zainteresowana Michaelem w ten sposób, powiedziała. – Przepraszam, że pomyślałaś, że jestem zdolna do robienia czegoś tak podstępnego. I… - Wydawała się utracić to, co powiedzieć przez moment, potem spojrzała w dół na swoje zaciśnięte palce i powiedziała, - I obawiam się, on nie jest tym, co przemawia do mnie. - Jak on może nie być w twoim typie? – zapytała Eve, na chwilę rozproszona, a Claire rzeczywiście zastanawiała się nad tą samą rzeczą, bo Michael był po prostu… tak. Naomi nie odpowiedziała; po prostu ciężko wpatrywała się w swoje kolana, a Shane był pierwszym, który to załapał, chociaż jak on to zrobił, Claire nie mogła naprawdę powiedzieć. Powiedział, - Bo jej typ jest bardziej jak ty, idiotko. - Bardziej jak – Goci? - Bardziej jak dziewczyny. Naomi rzuciła okiem w górę, a Claire złapała błysk ulgi na jej twarzy. – W mojej młodości nie patrzono na to z przychylnością, - powiedziała. – Nadal jest to dla mnie trudne aby o tym mówić. - Oh, - powiedziała Eve całkowicie innym tonem głosu. – Oh, Jesteś lesbijką. Naomi powoli skinęła głową. - Mogłabym cię teraz pocałować, - powiedziała Eve, a potem natychmiast przytrzymała rękę. – Mam na myśli, z wdzięczności, wiesz? Jesteś naprawdę ładna ale – Oh facet, właśnie totalnie to spieprzyłam. – Eve wzięła głęboki wdech i obróciła się do Michaela. – Wiedziałeś, że jest lesbijką? - Tak, powiedział. – Nie chciałem żebyś myślała – wiedziałem, że nic się nie działo, ale załapałem jak to wyglądało, spotykanie się z nią prywatnie. Powinienem ci powiedzieć. Po prostu nie chciałem, żebyś wiedziała, jak wiele sprzeciwu było tam przeciwko ślubowi. - Oh, - powiedziała łagodnie Eve. – Oh. – Jej oczy teraz błyszczały, a uśmiech Michaela był jedną z najpiękniejszych rzeczy, które Claire kiedykolwiek widziała. Wolny z całego ciężaru, który widziała w nim przez ostatnie kilka tygodni. Wolny od winy. A teraz, było coś całkowicie dobrego w nim. – Ty idioto. Mogłeś mi powiedzieć. - Tak, wiem. – Wstał i podszedł do niej i wziął jej rękę. – Kocham cię. Nie chciałem myśleć że – że mogłem cię stracić przez to. Przez nie bycie w stanie sprawić, żeby Amelie się zgodziła. - Idiota, - powtórzyła Eve, ale nie miała tego na myśli. Wstała i wtopiła się w jego ramiona i to wyglądało jakby nigdy nie zamierzali pozwolić siebie puścić, nigdy ponownie. – Więc wszystko w porządku. Naomi uśmiechała się do ich dwojga, ale teraz cień wydawał się przechodzić przez jej twarz. – Mam nadzieję, że to prawda. Martwię się, że jeśli ludzka populacja będzie kontynuowała wzburzanie się, Amelie weźmie stronę racji Olivera, a nie mojej. Ale nie mogę na to poradzić. Może wy możecie…? - Nie jestem do końca Miss Popularności tutaj, - powiedziała Eve. – Ale mam kogoś w mojej drużynie, kogo każdy szanuje… każdy po obu stornach linii krwi. I spojrzała na Claire i podniosła swoje brwi.

- Oh, zaczekaj chwilę, - powiedziała Claire. Shane otoczył ją ramionami za nią. Nawet jeśli chciała uciec, nie zamierzał jej pozwolić. – Jak dokładnie mam przekonać ludzi, że to wszystko jest okej? - Facebook? – powiedział Shane prosto w twarz. - Ulotki na słupach telefonicznych, - powiedziała Eve. - Zaproś ich na przyjęcie, - powiedział Michael. Claire zamrugała i spojrzała na niego, z nastawioną głową. – Co ty powiedziałeś? - Zaproś ich na przyjęcie. To tak, jakbyś miała gigantyczne domowe przyjęcie – zaproś swoich sąsiadów a oni nie są tacy, że wygwiżdżą cię. Cóż, zaproś ludzi w Morganville i daj im szansę naprawdę poznać wampiry. Pokaż im, że to może zadziałać. - Stary, - powiedział poważnie Shane. – to po prostu nie może się dobrze skończyć. - Nie, to może zadziałać, - powiedziała Naomi. – Są precedensy. A wy planowaliście zaprosić zarówno ludzi jak i wampiry w każdym przypadku, prawda? Eve skinęła głową, nadal wyglądając trochę niepewnie. – Ale – spójrz, są tutaj pewne złe odczucia. Ludzka pycha i to wszystko. Nie jestem pewna czy to jest dobry pomysł aby włożyć wampiry, ludzi i alkohol wszystkich w tym samym miejscu. - Cóż, - powiedziała wesoło Naomi, - co jest najgorszym, co się może stać? Byli cicho, rozważając to, bo było po prostu tak wiele możliwości. Ale w końcu, to był lepszy pomysł niż Facebook.

- Co to jest? – Mężczyzna po drugiej stronie kontuaru w sklepie z aparatami fotograficznymi spojrzał na nią nieufnie, ale wziął papier, który Claire wręczyła mu. To był ładny, kolorowy plakat reklamujący przyjęcie zaręczynowe odbywające się na Placu Założycielki. - Mógłby pan może rozwiesić to w oknie sklepu? – zapytała i obdarowała go swoim najlepszym, najbardziej pewnym uśmiechem. – To będzie wspaniałe przyjęcie. Wiem, że pana klienci chcieliby być tam. To jest darmowe! Wpatrywał się w nią. Claire go nie znała; był starszym mężczyzną, siwiejącym na skroni i miał kwadratową, w upartym rodzaju twarz. Jego rękawy były podwinięte do łokci, a ona zobaczyła świeży tatuaż w kształcie kołka po wewnętrznej stronie jego prawego przedramienia. – Jesteś tą dziewczyną, - powiedział, a ona była prawie pewna, że będzie kontynuował, Pupilkiem Wampirów. Usłyszała to dzisiaj kilka razy. – Tą, z którą umawia się dzieciak Collinsów. Oh. Dobra. Shane miał anty-wampirzą uliczną wiarygodność. – Tak jest, - powiedziała. – Jestem dziewczyną Shane’a. - Frank powiedział, że byłaś w porządku. Świetnie, teraz miała tatę Shane’a jako poparcie… Cóż cokolwiek, co mogłoby pomóc, wzięłaby. – To było miło z jego strony. – Dała radę sprawić, żeby nie brzmiało to jak akt oskarżenia na cały problem Franka Collinsa. Woda pod mostem i to wszystko. – Mógłby pan go dla mnie rozwiesić? - Wiesz, że to nie skończy się dobrze, prawda? – Zatrzasnął do niej papierem. – Glass i ludzka dziewczyna. Przykro mi, że dzieciak się zmienił, ale jest teraz jednym z nich. Bez wracania przez tą linię.

Była zmęczona tym argumentem. – Dziękuję za pana czas, - powiedziała. – Doceniam, że pan o tym pomyślał. Odchrząknął. – Myślę, że go powieszę. Jednak nie spodziewaj się, że się pokażę. - Darmowe drinki? To rzeczywiście zarobiło jej uśmiech. Taki mały. – Cóż, ciężko się targujesz, dziecko. Bądź tam ostrożna. - Pan też. Wyszła, a Shane wpadł zaraz za nią. Miał garść ulotek, ale mniej niż ich było. – Więc, było to zabawne? – Pewien rodzaj anty-wampirzej twierdzy tutaj. Kapitan Oczywisty był dobrym przyjacielem kierownika. – Kapitan Oczywisty był kiedyś figurantem antywampirzego podziemia, ale był teraz na stałe pod ziemią, w sensie sześć stóp (6 stóp = 1,83 m – przypuszczenie tłumacza). Nikt dotąd nie zrobił kroku naprzód aby zając jego zamaskowaną tożsamość, o ile Claire wiedziała – nie żeby była na wykazie antywampirzego łańcuszka. – Sprawił ci jakiś kłopot? - Nie kiedy wskazałam, że będą darmowe gorzałki. - zbyt łatwo, - powiedział Shane. – Jak planujesz trzymać z dala chłopaków z bractwa? To, Claire zdała sobie sprawę na początku, będzie problem… kampus Texas Prairie University był swoim własnym małym światem, mikrokosmosem wewnątrz dziwnej, alternatywnej rzeczywistości Morganville. A na kampusie, kilkoro ludzi naprawdę wiedziało o wampirzym świecie na zewnątrz. Zatrzymanie chłopaków z bractwa na kampusie zamiast szukania darmowego picia było wyzwaniem i takim, które wymagało absolutnej uwagi. Było już zbyt wiele bliskich strzałów. – Rozmawiałam z Szeryf Moses, - powiedziała. – Powiedziała, że policja będzie sprawdzała dowody osobiste. Brak kart stałego mieszkańca miasta, w ogóle nie wjedziesz na plac. To powinno powstrzymać aspirujących imprezowiczów. - Masz nadzieję. Więc, kto nam jeszcze został? Pokryli prawie wszystkie z ich określonego sektora Morganville; Michael wziął bardziej wampirzo-centryczne sąsiedztwa tego ranka, a Eve odważyła się na nie z nim, próbując pokazać wampirom, że mogła się dobrze zachowywać i być perfekcyjnie do przyjęcia. Przy wspólnej zgodzie, wszyscy zdecydowali, że Claire i Shane mieli reputacje do wygrania z niechętnymi ludźmi, albo przynajmniej sprawienia żeby wysłuchali. Byli w około siedemdziesięciu procentach skuteczni, co było lepiej niż Claire się spodziewała, ale to był długi dzień, a jej stopy bolały. – Powinniśmy dotrzeć tam jutro, - powiedziała. – Muszę się położyć. Podniósł na nią brwi, a ona trzepnęła jego ramię. – Wypocząć, - powiedziała. - Cóż, możemy odpocząć razem. Przysięgam, że będę dobry. – Obdarował ją uroczym, mocno gorącym uśmiechem. – Możesz odebrać to w jakikolwiek sposób chcesz. Tak wiele poziomów do tego, dostała zawrotu głowy próbując je posortować. Ale to ją ociepliło i sprawiło, że spacer do domu był mniejszym ciągnięciem się… przynajmniej póki jej komórka nie zadzwoniła. Dzwonek był martwym gratisem, z naciskiem na martwym… straszną muzyką organów. Nawet nie musiała rzucać okiem na obraz kapci królików z kłami na wyświetlaczu, żeby wiedzieć, kto dzwonił. Po prostu westchnęła, wcisnęła kciukiem i przyłożyła do ucha. - Claire! Potrzebuję cię tutaj natychmiast. Coś jest nie tak z bobem. – Myrnin, jej szalonynaukowiec, uzależniony od krwi szef brzmiał rzeczywiście na wstrząśniętego. – Nie mogę przekonać go do zjedzenia swoich insektów i użyłem jego ulubionych. Po prostu tam siedzi. - Bob, - powtórzyła, patrząc na Shane’a z szeroko otwartymi oczami w niedowierzaniu. – Bob

pająk. - Tylko dlatego że jest pająkiem nie oznacza, że zasługuje na mniej troski! Claire, masz na niego sposób. On cię lubi. Tylko tego potrzebowała. Bob pająk ją lubił. – Zdajesz sobie sprawę, że on ma przynajmniej rok. Żadne pająki nie żyją tak długo. - Myślisz, że jest martwy? – Myrnin brzmiał na przerażonego. Tak źle. - Jest zwinięty? - Nie. Jest po prostu spokojny. - Cóż, może nie jest głodny. - Przyjdziesz? – zapytał Myrnin. Brzmiał teraz spokojniej, ale także dziwnie w potrzebie. – Było bardzo samotnie tutaj przez te kilka ostatnich dni. Chciałbym twojego towarzystwa, przynajmniej na małą chwilę. – Kiedy się zawahała, użył karty współczucia. – Proszę, Claire. - Dobrze, - westchnęła. – Zabieram Shane’a. Po chwili ciszy powiedział stanowczo, - Smakołyk, - i się rozłączył. - Żartujesz, - powiedział Shane. – Myślisz, że chcę odwiedzić Szalone McZęby w jego legowisku szaleństwa? - Nie, - powiedziała Claire, - ale jestem prawie pewna, że nie spodoba ci się, jeśli pójdę sama, kiedy po prosty w pewnym rodzaju obiecałam że będę z tobą. Więc…? - Dobrze. Zresztą tęskniłem za Orzechowym McKłem. - Przestań tworzyć dla niego przezwiska. - Co z Hrabia Trzaskula? - Po prostu przestań. Tłumaczenie 2 rozdział - juliakas Rozdział 3 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi CLAIRE Szalony albo nie, Myrnin próbował. Po pierwsze, posprzątał laboratorium mając na myśli, że przesunął pochylone stosy książek pod ściany zamiast zostawienia ich jako ryzyka potknięcia pomiędzy stołami. Nawet odkrył powierzchnię jednego z pokrytych marmurem stołów i stworzył… Boże, co to było? Prawdziwy chiński serwis do herbaty? Stał obok niego mając na sobie jego nieco czysty biały płaszcz laboratoryjny z łatą na nim, która mówiła ZŁY ZWIĄZEK LOKALNYCH GENIUSZY 101 a okulary ochronne zwisały dookoła jego szyi. Jak na wampira był zaskakująco wszechstronny w swojej szafie, w bzikowaty sposób. Z czysto obiektywnego punktu widzenia, Myrnin był dobrze wyglądającym facetem –

zamrożonym w wieku może w jego połowie lat dwudziestych z ciemnymi włosami i prawdziwym uśmiechem. Ostrą, ale przystojną twarzą. Gdyby tylko cały czas nią nie szalał. - Znowu oglądałeś Doktora Strasznego? (Doktor Straszny – anty-bohaterska i główna postać „Dr. Horrible’s Sing-Along Blog” która dąży do dołączenia do Złej Ligii Zła – przypuszczenie tłumacza) – zapytała go, kiedy Myrnin nalał herbatę do dwóch delikatnych kwiatowych filiżanek. – Nie żebym tego nie kochała, ale… - Dziękuję wam za przyjście, - powiedział Myrnin i zaoferował pierwszą porcję Shane’owi, spodek i wszystko. Shane zamrugał i wziął je, nie do końca pewny, co z tym zrobić; krucha porcelana wyglądała szczególnie zagrożona w jego dużych dłoniach. – Bardzo miło was oboje widzieć. I jak się mieliście? Proszę, usiądźcie. - Gdzie? – zapytał Shane rozglądając się. Myrnin wyglądał na chwilę na spanikowanego, a potem po prostu… zniknął w wibrującym błysku. Był z powrotem zanim Claire mogła zaczerpnąć zaskoczony wdech, a on niósł dwa ogromne fotele, po jednym w każdej ręce, dźwigając je jakby były zrobione ze styropianu. Myrnin trzasnął nimi o podłogę i wskazał im rozpostartymi dłońmi. - Tam, - powiedział. Cóż, narobił sobie wiele kłopotów, naprawdę. Shane usiadł, potem z powrotem podskoczył w górę z zaskomleniem rozlewając herbatę bladą, brązową falą. - Oh, przepraszam, - powiedział Myrnin i podniósł z siedzenia coś, co wyglądało jak piła chirurgiczna. – Zastanawiałem się, gdzie to się zapodziało. - Powinnam chociaż zapytać? – zapytała Claire. - Wiesz, że robię sporadyczne badania, - powiedział. – I w odpowiedzi na twoje pytanie, dość prawdopodobnie nie powinnaś. Mleka? To ostanie było skierowane do Shane’a, który nadal przytomniał. Powoli osiadł na krześle. – Stary, mieszkamy w Teksasie. Gorąca herbata nie jest naszą rzeczą. Mrożona herbata, jasne. Nie mam pojęcia. Czy mleko powinno tam być? - Rezygnuję z próby ucywilizowania ciebie, - powiedział Myrnin i obrócił się do Claire. – Mleka? - Nie, dziękuję. - O wiele lepiej. – Myrnin odłożył kremowy dzban i oparł się o laboratoryjny stół z rękami w kieszeniach. Wetknął tam też piłę chirurgiczną; Claire miała nadzieję, że nie przetnie czegoś przez przypadek. – Pomyślałem o kilku poprawkach do zrobienia naszego systemu, Claire. Tylko kilku. Nic, co spowoduje zainteresowanie, obiecuje. A w drodze naszego porozumienia nie robię ich sam bez przeglądu. Cóż, nie rówieśniczego, bo nie mam rówieśników, ale rozumiesz co mam na myśli. - To wszystko i także skromny, - powiedział Shane. – Jest Frank? Wszyscy troje zatrzymali się na chwilę, czekając. Frank Collins – tata Shane’a – był mniej więcej duchem, praktycznie rzecz biorąc. W zasadzie, był tylko trochę martwy… Jego mózg został ocalony i przymocowany do alchemicznej maszyny Myrnina, która kierowała wieloma obcymi rzeczami w Morganville. Ale czasami Frank poświęcał uwagę, a czasami po prostu nie chciał odpowiadać. Może spał. Mózgi potrzebują snu. Ale po długim odcinku sekund, był błysk na końcu laboratorium, jakby stara kineskopowa rura telewizyjna się zrywała… a potem powoli stabilizujący się obraz mężczyzny idącego w ich kierunku. Frank zawsze przejawiał się w szarej skali, nie kolorowej i był to cienki jak papier dwuwymiarowy obraz. Ograniczenia systemu, jednak Claire nigdy nie była w stanie rozgryźć dlaczego. Potem znowu, niecałkowicie rozumiała cały mechanizm tego, jak w ogóle projektował

obraz. Frank wybrał swój awatar żeby wyglądał jak jego stare fizyczne ja: w średnim wieku (jednak nie tak wymęczony, jakim Claire go zapamiętała) z blizną na jego twarzy i wiecznie gderliwym spojrzeniem. Miał nawet na sobie te same stare motocyklowe skóry i tupiące buty. Spojrzenie zelżało, kiedy zobaczył Shane’a siedzącego na krześle. – Synu, - powiedział. – Ta dziewczyna sprawiła, że pijesz teraz herbatę? Shane bardzo celowo wziął łyk herbaty, którego Claire bardzo dobrze wiedziała, że nie chciał. – Cześć, Frank. – Też próbował na swoim froncie; radzenie sobie z jego ojcem żywym było walką, a radzenie sobie z nim jako wampirem było gorsze. Ale teraz przynajmniej była jedna rzecz rozstrzygnięta pomiędzy nimi: Frank nie mógł fizycznie go nadużywać. A z perspektywy Shane’a, rzeczy zwyżkowały. – Jak mieszkanie w słoiku w te dni? Realizujące? - Bywało lepiej. – Frank wzruszył ramionami. – Widzę, że nadal jesteście razem. Dobrze. Mogliście zrobić gorzej. - Frank, - powiedział Myrnin, a cała kapryśność zniknęła z jego głosu zostawiając go bezbarwnym i zimnym. – Jeśli chcesz być obraźliwy, mogę po prostu cię pozbawić głosu na kilka dni, póki nie nauczysz się manier. To są moi goście. Zgoda, nie za bardzo lubię twojego syn, ale toleruję go, a ty możesz zrobić to samo. - Mówiłem do dziewczyny. Miałem na myśli, że ona mogła zrobić gorzej. Na przykład jak ty. Myrnin wpatrywał się w migoczący obraz Franka ciemnymi, nieczytelnymi oczami przez długie, niepokojące sekundy. – Wpełznij z powrotem do swojej jaskini, - powiedział mu. – Teraz. - Nie mogę, - powiedział Frank. – Kazałeś mi ustawić na alarm, jeśli cokolwiek będzie się działo po mojej stornie miasta. Cóż, dzieje się. Ktoś właśnie próbował przebiec południową granicę miasta w vanie. Jest niepełnosprawny na boku drogi. Wysłałem policjantów. - I? – powiedział Myrnin. – Co z tym? - I ktoś właśnie podszedł do wschodniego krańca miasta i czeka tam na pozwolenie na wejście. Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć, to było w świetle słonecznym i wszystko. - Kto to jest? - Nie wiem, ale jest wampirem. Siedzi teraz w wzniesionym namiocie. - Cóż, to dziwne. - Tak się wydaje, - zgodził się Frank. – Nie pasuje do żadnego z mojej bazy danych, więc nigdy nie był w Morganville. Przywołaliśmy sobie prawdziwego przybysza. - Przybysza, który wie wystarczająco aby czekać na granicy na pozwolenia, - powiedział Myrnin. – To niezwykłe. - To dlatego to poruszyłem. - Myrnin przytrzymał palec na swoich ustach przez chwilę, potem nagle czmychnął aby spojrzeć twarzą na Claire. – Ty mogłabyś iść, - powiedział. – Zapytać go, czego chce. - Ja? Nie jestem wozem do witania wampirów! - Jest światło dzienne, - powiedział. – I kiedy wielu z nas może iść na zewnątrz, wolelibyśmy nie ryzykować tego; mając na sobie warstwy ochrony w Morganville mające w zwyczaju odznaczać nas jako… niezwykłych. Przy aktualnych zamieszkach pośród ludzkiej populacji bezpieczniej jest, jeśli wyślemy kogoś takiego, jak ty. - Wyślijcie policjantów, - powiedział Shane. – To po to ich zatrudniacie. - Wolałbym wiedzieć dokładnie z kim albo z czym mamy do czynienia zanim zaangażuję

biurokrację. – powiedział Myrnin. – Oh, bardzo dobrze, odkąd jesteś niechętna, pójdę z tobą. Z resztą powinienem wyjść na zewnątrz. Claire pochopnie opróżniła resztę swojej herbaty i odłożyła filiżankę i spodek; Shane z wdzięcznością wylał swoją na kamienną podłogę. Myrnin znowu zrobił tą swoją szybko poruszającą się rzecz i świsnął znowu z powrotem regulując hardkorowy, czarny skórzany prochowiec, skórzany kapelusz z szerokim rondlem i rękawiczki. I długi, wielobarwny szal, który otoczył dookoła szyi jakieś sześć razy. - Zbyt wiele? – zapytał wskazując na szal. Claire nie miała serca powiedzieć mu, że tak więc wzruszyła ramionami, - Co z Bobem? – zapytała. - Oh, Bob ma się dobrze. Myślę, że traci swój egzoszkielet i dlatego nie chce jeść. Wiesz, nasz Bob jest rosnącym chłopcem. Frank obdarował go niemiłym uśmiechem i powiedział, - Wiesz, myślę że zadzwonię i sprowadzę tutaj tępiciela. Jest poważny problem ze strasznymi pełzającymi robakami. Obecna firma nie zaakceptowała, oczywiście, odkąd rozważam pijawki za będące strasznymi pełzającymi robakami tak bardzo jak pająki. Frank Collins był dupkiem, kiedy był żywy i nie był ani trochę lepszy martwy i mieszkający w maszynie. Claire nie lubiła Boba, ale to nie znaczyło jednak, że chciała go chemicznie zamordować. A odnoszenie się do Myrnina jako pijawki… Cóż, to było po prostu niegrzeczne. Więc zmarszczyła się na Franka, potem obróciła się do Myrnina i powiedziała, - Jestem gotowa, jeśli ty jesteś. Shane powiedział, bardzo cicho, - Mam nadzieję, że wiesz w co nas pakujesz. - Naprawdę nie wolałbyś wypić więcej herbaty i porozmawiać z twoim tatą? - Dobrze, - powiedział Shane. – Przeturlajmy się.

Na zewnątrz było wystarczająco jasno – ledwo – że Claire zarekwirowała kluczyki do gładkiego, czarnego samochodu Myrnina i kazała prowadzić Shane’owi. Tak, to było niebezpieczne; wampirze samochody nie były stworzone dla posiadania ludzkich kierowców, a zabarwienie okna sprawiło, jakby jechali w nocy bez reflektorów, nawet w pełnym słońcu. Ale była wieziona wcześniej przez Myrnina i było to doświadczenie, którego naprawdę nie miała ochoty powtarzać. Shane był ostrożny, a drogi kierujące do i z Morganville były, jak zawsze stosunkowo opustoszałe z wyjątkiem dla poczty i ciężarówek dostawczych, które po prostu przejeżdżały. Zjechał z drogi na zakurzone pobocze obok znaku OPUSZCZACIE NAS TAK SZYBKO? Miał smutnego klauna z ery lat pięćdziesiątych namalowanego na nim, który był zinterpretowany prawie jak duch przez słońce i czas. Ktoś udekorował go sprayem z granulek wiatrówki, ale to stało się dawno temu; cały znak pochylony i trzeszczący na wietrze około jeden poryw wiatru od całkowitego upadku. I w jego cieniu był wzniesiony namiot a na zewnątrz schronienia siedział młody mężczyzna mający na sobie sportową bluzę z kapturem z CZARNYMI TYGRYSAMI napisanymi na niej podniesionym czarno-czerwonym haftem. Kiedy ich trójka wysiadła z samochodu wygramolił się na swoje nogi wyglądając niespokojnie; to pogorszyło się, kiedy zobaczył strój Myrnina, ale Claire podniosła rękę by go uspokoić. – Jest nieszkodliwy, - powiedziała. – Jesteś z Blacke?

Chłopak niepewnie skinął głową obserwując ją ostrożnymi, ciemnymi oczami. Nie pamiętała go, ale pamiętała Blacke bardzo dobrze. To było inne małe izolowane miasteczko, to które było przekroczone przez zarażone wampiry kilka miesięcy wcześniej. Z pomocą Olivera, Claire dała radę wyleczyć te chore i grupę wampirów z Morganville, które osiadły tam jako rodzaj satelitarnej kolonii. Obywatele Blacke mieli dobry pomysł żeby ich wspierać, bo tam wielu ludzi z Blacke zmieniło się przez początkowy chaos spowodowany chorymi wampirami. - Jak ma się Morley? – zapytała Claire nadal próbując brzmieć spokojnie i uspokajająco. Chłopak wyglądał jakby mógł uciec w każdej chwili. Morley stał na czele grupy, która opuściła Morganville i osiedliła się w Blacke; był zdecydowanie staromodnym wampirem, ale był dziwnie zabawny. Szanowała go, trochę. - Morley mnie przysłał, - odpowiedział wyglądając, że tylko trochę mu ulżyło, że znalazła magiczne słowo – albo imię, zresztą. – On i moja ciotka – Pani Grant. Oni w pewnym rodzaju kierują teraz miastem. - Jestem Claire. – Wyciągnęła swoją dłoń, a on wziął ją i potrząsnął. - Graham, - powiedział. – Hej. - Graham, to jest Shane. – Shane także potrząsnął ręką, a Claire w końcu przeszła do Myrnina, ale nie musiała; zdecydowanie zrobił krok do przodu, zdjął kapelusz i ukłonił się. - Jestem Myrnin, - powiedział. – Jestem za nich odpowiedzialny. Claire przewróciła oczami i wymówiła za jego plecami, Nie za bardzo. Graham prawie się uśmiechnął, ale dał radę tego nie zrobić i obdarował Myrnina w odpowiedzi niezgrabnym ukłonem. – Uh, cześć, panie, - powiedział. – Jak leci? - To wszystko zależy od tego, co masz tutaj do przekazania, - powiedział Myrnin. – Przeszedłeś całą tą drogę z Blacke? - Nie, panie, - powiedział Graham. – Przebiegłem. Ale głównie podczas nocy. To nie jest złe. Właściwie w pewnym sensie uspokajające. To rozstrzygnęło pytanie jaką sportową Graham był kiedyś – albo nadal? – częścią w szkole zanim został przemieniony w wampira… To musiały być biegi przełajowe. – Więc co jest tak ważne, że przebiegłeś więcej niż pięćdziesiąt mil (50 mil = 80,47 km – przypuszczenie tłumacza) przez pustynię, a Morley nie mógł wykonać telefonu? - zapytała Claire. W odpowiedzi Graham rozpiął swoją bluzę z kapturem i wyjął zamkniętą kopertę, którą jej pokazał. Na niej było napisane ciernistym, antycznym stylem, Tylko dla oczu Założycielki. – Powiedział, że to co musiał powiedzieć nie mogło być zrobione przez telefon, że to było zbyt wrażliwe. Więc chciał, żebym pobiegł i złożył ją w rękach któregokolwiek Założyciela, Olivera, albo – cóż, ciebie, przypuszczam. Claire. Wow. Claire zamrugała zdumiona, że Morley usadowiłby ją w tej szczególnej spółce. – Uh, okej, - powiedziała i zaakceptowała kopertę. Wydawała się lekka – może jedna kartka papieru wewnątrz. – Wiesz co to jest? - Nie mam pojęcia i z wyrazu na jego twarzy, kiedy mi ją dał, chcę to utrzymać w ten sposób, - powiedział Graham. Znowu zapiął swoją bluzę z kapturem. – Więc to wszystko. Zachmurza się, prawdopodobnie pochmurno za godzinę. Zajmie to tylko kilka godzin aby wrócić. - Nie myślisz, że powinieneś zaczekać aż się ściemni? - Nah, jestem dobry, - powiedział Graham i błysnął do niej niespodziewanie flirtującym uśmiechem. – Zresztą Morley przysłał mnie, bo jestem odmieńcem. Wysoka tolerancja na światło słoneczne. Mówi że to niezwykłe albo coś. - Oh, jest, - powiedział Myrnin i wyglądał na zamyślonego i zainteresowanego. – Czy

zechciałbyś dostarczyć mi próbkę krwi, chłopcze? Prowadziłem badania przez te minionych sto lat nad względną odpornością młodszych wampirów na wpływ słońca… Graham wyglądał na zaalarmowanego, co było prawdopodobnie mądre. – Uh, może później? – powiedział i założył swój kaptur. Dobrze osłaniał jego twarz, a kiedy opuścił rękawy na swoje ręce, był tak okryty jak Myrnin, jeśli nie tak ekstrawagancko. – Dzięki. Do zobaczenia. - Bądź ostrożny! – powiedziała Claire, ale mówiła to do wiatru, bo Graham był szybki. Zobaczyła trzepotanie ruchu na krańcu jej widoku, piasek dryfował, a go nie było. - Whoa, - powiedział Shane pod wrażeniem. – Chłopak ma jakieś umiejętności. A one były wybrane do bardzo ciekawego użycia… bo wykonanie telefonu byłoby dla Morley’a proste, a Oliver przynajmniej odebrałby jego telefon, nawet jeśli Amelie nadal miała żal do obdartego, starego wampira za ucieknięcie z Morganville. Nadal, starsze wampiry nie ufały zbytnio technologii. Może po prostu czuł, że papier i pióro były bezpieczniejsze. Nadal, coś oznaczenie Tylko dla oczu Założycielki nie wydawało się dobrze wróżyć. - Zamierzasz ją otworzyć? – zapytał ją Myrnin. - Nie, - powiedziała. – To nie jest dla mnie. To dla Amelie. Wyglądał na strapionego. – Ale mogłabyś ją przez przypadek otworzyć. - Przez przypadek jak dokładnie? - Potykając się. Skała mogłaby… - To nie szklany słoik, Myrnin. To nie otworzy się po prostu przez rozbicie. Porwał ją z jej dłoni zanim mogła go powstrzymać i podniósł ją do góry do słońca. – Mogę to prawie rozpoznać, - powiedział. – Morley ma okropny charakter pisma. To wygląda jakby nauczył się pisać w czasie Karola Drugiego a to poszło w dół tam… Oh. Zamilkł i powoli zniżył kopertę. Stał bardzo spokojnie wpatrując się za blaknącym szlakiem kurzu chłopca i było coś w wyrazie Myrnina, co obudziło drżenie gęsiej skórki na skórze Claire. Graham miał rację odnośnie chmur; jakaś hamująca ciemność na niebie, wysoka i szybka i zablokowała słońce. Wiatr nagle zimniej smagał, piekąc Claire z rozrzucanym piaskiem, a ona instynktownie sięgnęła i znalazła ciepłą dłoń Shane’a. - Co to jest? – zapytała. Nie była pewna, czy chciała wiedzieć. Myrnin wręczył jej z powrotem nieotarta kopertę i bez słowa wcisnął swój kapelusz z powrotem na głowę i podszedł do samochodu. Wsiadł na tylne siedzenie i zatrzasnął drzwi. Shane spojrzał na nią i powiedział, - O co do diabła z tym wszystkim chodzi? - Nie mam pojęcia, - powiedziała Claire, - ale to naprawdę nie może być dobre. W ogóle. Myrnin spuścił okno i powiedział, - Musimy iść. Teraz. Shane, przypuszczam że możesz kierować pojazdem przy wyższych prędkościach niż gdy jechałeś tutaj. Shane pociągnął jej palce do swoich ust i pocałował je, tylko krótkie muśnięcie jego ust o jej skórę, ale to ją ustabilizowało. Potem powiedział do Myrnina, - Jak szybko chcesz jechać? I gdzie dokładnie? - Plac Założycielki, - powiedział Myrnin. – I szybko. Szybko.

Shane nie mógł jechać dokładnie tak szybko jak Myrnin chciał, ale to było dobre; kiedy było,

Claire poczuła, że pędziła niekontrolowanie w dół ciemnego tunelu, jak coś wyrzuconego przez procę. To było głęboko niepokojące uczucie. Tak szybka jaka jazda była, ulżyło jej, kiedy Shane uderzył hamulce i prześlizgnął się do zatrzymania przy wartowni na Placu Założycielki, obsługiwanej przez umundurowanego policjanta. Zaczynał wyjaśniać, kiedy Myrnin opuścił swoje okno i chapnął, - Zadzwoń do Amelie i powiedz jej, że jadę. Powiedz jej, żeby czekała. - Panie! – powiedział policjant i praktycznie zasalutował. Nie dlatego że Myrnin był tak majestatyczny, ogólnie, ale teraz brzmiał na bardzo skupionego. Był rzeczywiście bardzo przestraszony, pomyślała Claire. A to uniosło jej osobistą skalę przerażenia całą drogę do góry do czerwonej strefy. – Myrnin, co jest w kopercie? – zapytała. Nie odpowiedział, ale potem, naprawdę nie oczekiwała żeby odpowiedział. – Tam, skręć w lewo, - powiedział Myrnin pochylając się przez siedzenie aby wskazać. - Weź swoje ręce z mojej twarzy, facet, - powiedział Shane, ale podążał kierunkami i sterował samochodem w dół rampy do garażu pod Placem Założycielki. Był dzisiaj zatłoczony, a kiedy szukał miejsca parkingowego, Myrnin warczał z niecierpliwości, otworzył swoje drzwi z tyłu i wyskoczył. - Hej! – zawołała Claire. Shane znalazł miejsce parkingowe i szarpnął. Wysiedli w tym samym czasie i złapali Myrnina kiedy naciskał przycisk windy jakieś sto razy przez trzydzieści sekund. – Zrelaksuj się, Myrnin; zepsujesz to. Słuchaj – nadchodzi. Praktycznie wibrował z napięcia, a ona nie mogła zrozumieć dlaczego. Widziała go w wielu złych sytuacjach, a nawet w najgorszej, nawet z Bishopem nie był tak pstry. Kiedy drzwi windy rozsunęły się wpakował się swoim sposobem do środka i przytrzasnął przycisk piętra dokładnie tak frenetycznie jak to zrobił z tym na zewnątrz. Claire w końcu wsadziła siebie fizycznie pomiędzy niego a panel kontrolny z prawdziwym strachem, że wpakuje jej palec przez przycisk i spowoduje całkowite zwarcie elektroniki. Myrnin wziął oddech – niezwykłe, z wyjątkiem kiedy mówił – i osunął się o tylną ścianę. Zdjął swój kapelusz i otarł czoło trzęsącą ręką, jakby się pocił, jednak Claire była prawie pewna, że fizycznie nie mógł. – To była tylko kwestia czasu, - powiedział, ale to był szept, a Claire nie myślała, że miał na myśli, żeby usłyszała. – Nieuniknione. - Myrnin, co się do diabła dzieje? – Spojrzała na Shane’a i zobaczyła, że też obserwował jej szefa ze zmartwionym marszczeniem brwi. Wiedział też, że to było dziwaczne. – Co jest w kopercie? - Słowo, - powiedział. – Tylko słowo. - Musi być to piekielne słowo, - powiedział Shane. - Jest krótkie, - powiedział Myrnin. Obserwował światła wspinające się na wyświetlaczu windy i w końcu winda szarpnęła żeby się zatrzymać a drzwi rozsunęły się. – Zabiorę to do niej. Wy dwoje – idźcie do domu. Teraz. - Zaczekaj! – Drzwi windy zaczęły się za nim zamykać, a Claire trzepnęła dłonią by je zatrzymać. – Myrnin, co to za słowo? Obrócił się by na nią spojrzeć, a ten wzrok – ten wzrok zmroził ją, całą. - Biegnij, - powiedział. – To mówi biegnij. Teraz idźcie do domu. – I poruszył się, z wampirzą szybkością, w dół korytarza. Zeszła z gumowego zderzaka i zrobiła krok w tył opierając się o Shane’a. Otoczył ją ramionami i sięgnął do tyłu żeby nacisnąć przycisk parteru, kiedy drzwi zadudniły i zatrzasnęły się. - Co to do diabła znaczy? – zapytała go. Wziął głęboki wdech, potem wypuścił to. - Nie wiem, - powiedział. – Ale Myrnin wie. I to jest złe, cokolwiek to jest.

Trzymali się za ręce idąc do domu. Było teraz zimniej, słońce zakopało się pod szturmującymi, ciemnymi chmurami i była masa na horyzoncie, która musiała być burzą. Wiatr wydawał się wilgotny, obszyty lodem, jakby Morganville było magicznie przetransportowane do o wiele zimniejszego, wilgotniejszego miejsca. Wilgotność wydawała się niesamowicie wysoka; dziesięć procent było normą dla tego obszaru pustyni a w naprawdę zły dzień mogło wzrosnąć do czterdziestu. Ale to wydawało się oceanem fal o jej skórę. Nawet powietrze wydawało się ciężkie, bardziej jak mgła niż lekka, czysta materia do której była tutaj przyzwyczajona. Mimo zimna czuła się jakby się pociła. Jakby cały świat się pocił, a to było dookoła całej jej skóry. Mieszkańcy Morganville byli nadal na zewnątrz na ulicach, robiąc ich codzienne sprawy; niektórzy formowali się niespokojnie patrząc na niebo i śpiesząc się przez nie, chcąc dotrzeć do domu zanim nadejdzie deszcz. Claire zaczynała pragnąć tego, żeby zabrała wcześniej ze sobą parasol, ale naprawdę, kto potrzebował jakiegoś w tym mieście? Padało dwa dni w roku, jeśli tak i nigdy nie długo – albo jeśli padało, to mocno, wiatr był tak gwałtowny, że parasol był niepotrzebny. Ale ta burza… ta wyglądała paskudnie z tym zielonym krańcem chmur, które oznaczały prawdziwe kłopoty. Kiedy minęli kawiarnię Olivera, Common Grounds, Shane powiedział, - Hej, jest ci zimno? Ja zamarzam. Weźmy coś. To rzeczywiście brzmiało dobrze. Normalnie. I może – Claire wiedziała, że także o tym myślał – może Oliver byłby tam i miałby jakiś rodzaj śladu co do tego, co się działo. Wiedziałeś, że rzeczy były złe, kiedy rzeczywiście nie mogłeś się doczekać zobaczenia Olivera. Ale… brak Olivera za kontuarem. Zamiast niego, Eve tam była, po prostu pospieszając w jej zabarwionym krawacie i fartuchu na jej czarnym stroju. Wyglądała na zmęczoną, ale przybrała radosny uśmiech dla nich dwoje. To było zrobione około pięć tysięcy watów jaśniej przez cień jej szminki, której używała, która była szokująco jasnoniebieska aby pasować do pasków na jej spódnicy. – Hej, współlokatorzy, - powiedziała. – Jak poszły ulotki? Ulotki? Boże, Claire całkiem o tym wszystkim zapomniała. – Uh… okej, - powiedziała. – Zresztą zostawiliśmy je w wielu miejscach. - To dobrze, bo mój poranek? Nie tak fantastyczny. – Bez pytania, Eve zaczęła mokkę dla Claire i zwykłą dużą kawę dla Shane’a. – W ramach obchodu faktu, że mój sporadyczny, nie pełnoetatowy szef właśnie wyleciał stąd jakby jego tyłek płonął, kawa jest w domu. - Właśnie wyszedł? Nie widzieliśmy go, - powiedziała Claire. Eve szarpnęła kciukiem w tył, gdzie była klapa w podłodze do wyjścia przez tunel. - Wybrał zacienioną ulicę. Co wyczołgało jego tyłek? Bo wiem, że Bishop już dłużej nie jest wielkim, złym boogeyman’em (boogeyman – zmyślony potwór mający straszyć dzieci – przypuszczenie tłumacza). Czy Amelie złamała paznokieć albo potrzebuje stałej rury albo coś? - Chcielibyśmy wiedzieć, - powiedziała Claire. – Zamierzałam zapytać. Bo nie jest jedynym szalejącym dzisiaj. - Nie? – Eve nastawiła czarną brew pod niegodziwym, ciekawskim kątem. – Gadaj. - Myrnin, - powiedział Shane i sięgnął żeby chwycić kubek, który pchnęła w jego kierunku. – Nie żeby ten facet kiedykolwiek był stabilny, ale dzisiaj jest ekstra-krucho szalony. Eve pochyliła się do przodu opierając swoje łokcie o kontuar, kiedy mleko zasyczało i parowało w swoim dzbanie, podgrzewając się do odpowiedniej temperatury. – Myślisz że to z naszego powodu? Mnie i Michaela? - Spójrz, wiem że wy dwoje zaręczający się jesteście w jakiś sposób gorsi niż on przemieniający ciebie – i nie, nie proś mnie o wyjaśnienie tego; to po prostu popularna teoria – ale

nie sądzę, że to tworzy taki poziom dramatu, - powiedziała Claire. – A zresztą Myrnin nie ma żadnej opinii. Jest szczęśliwy, że macie przyjęcie i nie przejmuje się, po co ono jest. On nie uzyskałby całego wielkiego złego samopoczucia odnośnie tego. - Cholera, - powiedziała Eve. Odebrała mleko i zaczęła fachowo mieszać mokkę Claire. – W pewnym rodzaju miałam nadzieję, że to było tylko odnośnie nas, bo przynajmniej to byłoby głupie. Teraz niepokoi mnie, że to rzeczywiście jest mądre być zmartwionym. - Ciebie jak i zarówno mnie, - powiedział Shane. – A kiedy dwoje z nas się zgadza, coś jest zdecydowanie nie tak. Rzeczy były zapracowane przy kontuarze, więc Eve nie mogła dłużej rozmawiać; Claire i Shane wzięli swoje napoje do pustego stolika i usiedli, delektując się ciepłymi napojami i obserwując chmury przepływające nad głowami przez wielki talerz szklanego okna. Wiatr ocierał obramowane frędzle na czerwonej markizie, a Claire mogła poczuć szybę okna brzęczącą lekko w porywach. - Biegnij, - powiedziała. – Myślisz, że co to oznacza, Shane? Wzruszył ramionami. – Kto do diabła wie? Może to jest wiadomość od nieśmiertelnego zbieracza rachunków, a ona zapomniała zapłacić swój czynsz za ostatnie dwieście lat albo coś. Może ktoś przypomina jej, że ćwiczenia są ważne. - Nie myślisz tak naprawdę. - Nie. – Wziął długi łyk kawy, z oczami zakapturzonymi i ciemnymi. – Nie, przypuszczam że nie. Ale nie możemy tego rozwiązać bez większej ilości ogólnych informacji, Claire. I cokolwiek to jest, to nie wygląda na koniec świata. - Jeszcze, - powiedziała łagodnie. – Jeszcze. Złapała kątem oka widok czegoś na zewnątrz, czegoś, co przyprawiło ją o skulenie się i wzdrygnięcie się i dziwne zawroty głowy wewnątrz, jakby to, na co patrzyła było tak głęboko złe, że sprawiło, że czuła się fizycznie chora. To było za oknem, po prostu przechodziło… ale kiedy spojrzała, nie zobaczyła w ogóle nic poza normalnością. Tylko mężczyznę, idącego. Zdała sobie sprawę, że go znała, albo przynajmniej rozpoznawała go; to był ten facet, ten którego widziała przychodzącego do Taniej Restauracji Marjo. Pan Przeciętniak. Nie śpieszył się jak inni ludzie na ulicy; szedł spokojnie z rękami w kieszeniach płaszcza. Uśmiechając się. To nie powinno wyglądać tak dziwacznie, ale to sprawiło, że włoski na jej karku stawały. - Co? – Shane ją obserwował i też wyjrzał za okno próbując zobaczyć, co ją zaalarmowało. – Co to jest? - Nic, - powiedziała, w końcu. Mężczyzna zniknął z widoku. – Absolutnie nic. Co było najdziwniejszą rzeczą ze wszystkiego, pomyślała. Tłumaczenie 3 rozdział - juliakas Rozdział 4 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

AMELIE Słyszałam wiele szalonych rzeczy w ciągu mojego życia i więcej niż połowa z nich dochodziła od Myrnina – przyjaciela, służącego, okazjonalnego wroga, uosobieniem chaosu w najlepszy z jego wielu dni. Dzisiaj, kiedy wpadł do mojego biura, lekceważąc ostrzeżenia mojego asystenta, nie byłam w humorze na tolerowanie go. Odwróciłam się od świeczki, którą świeciłam aby stanąć z nim twarzą w twarz, przybrałam mój najlepszy królewski wyraz gniewu i powiedziałam, - Nie musisz wychodzić żeby wpakować się zawsze kiedy chcesz i wiesz to. Wróć do swoich… Zrobił krok w moim kierunku z jego śmiesznie ciężkim czarnym skórzanym płaszczem szybującym naokoło niego i posłał list w moim kierunku ruchem swojego nadgarstka. Złapałam go z instynktowną łatwością i obróciłam go żeby zobaczyć przód. To był nowoczesny papier, o gładkiej, słodkiej konstrukcji, ale pismo na przedzie przypominało mi inne czasy, inne miejsca, nie wszystkie z nich tak miłe jak to. - To od Morley’a, - powiedział Myrnin i trzepnął swoim dużym kapeluszem na moje biurko, wzburzając dokumenty. – Przysłał biegacza z Blacke. To przykuło moją uwagę, a ja wpatrywałam się w niego wykończona. – Biegacza, powtórzyłam. – Czy on całkiem zapomniał, że żyjemy w bardziej nowoczesnych czasach, czy po prostu przyjął wspaniałe postawy, którymi kiedyś tak bardzo gardził u innych? - Przeczytaj to, - powiedział Myrnin. Pismo mówiło Tylko dla oczu Założycielki, a tylko było podkreślone trzy razy. Koperta była nadal zamknięta. Otwarłam ją bokiem ostrego paznokcia i znowu rzuciłam na niego okiem. - Przeczuwam, że jesteś dobrze świadomy tego, co ona mówi, - powiedziałam mu. – Jaka magiczna sztuczka? - Najstarsza. Podniosłem ją do słońca. - Ah. – Wyślizgnęłam papier i rozwinęłam go – jedna cienka kartka i tylko jedno słowo na niej, sporządzone dziwnymi ukośnikami atramentu, kolczaste w antycznym stylu, ale także z alarmem. Jeśli napisał to krwią, pilność nie mogła być bardziej czysta. BIEGNIJ. Przez chwilę nie rozumiałam, co to znaczyło, albo być może nie chciałam wiedzieć; to nie mogło trwać i nie trwało. Wzięłam ostry, obolały wdech rozszerzając do najszerszych płuc, które nie były już dłużej używane do ćwiczeń – ludzkiej reakcji. Realizacja wpłynęła na mnie tak głęboko. - Widzisz? – wyszeptał Myrnin. – Oboje wiedzieliśmy że to się wydarzy. Wiedzieliśmy, że nadchodzi, jednak powoli. Będzie organizował rzeczy tam w odwrocie, a my musimy zacząć chwytać nasze obrony. Dzisiaj. Teraz. Już możemy być spóźnieni. Mój drogi stary przyjaciel. Brzmiał na przygnębionego i przestraszonego, a ja chciałam mieć pocieszenie do zaoferowania mu, ale w większości miał zatrważającą rację. Z jakiegokolwiek powodu, Morley – obdarty, niechlujny wampir bez żadnych szczególnych umiejętności z wyjątkiem szczególnego szczęścia przetrwania – przewrócił coś, co przegapiłam. Coś, co wszyscy przegapiliśmy. Już mogliśmy być spóźnieni; Myrnin miał całkowitą rację. Wiedziałam, że to się ostatecznie stanie; wiedziałam, że rzeczy do tego zmierzą. Ale teraz, spoglądałam bezradnie po biurze, na razważne, nagle bez znaczenia dokumenty, na ciepłą, cenioną poświatę świata, który zbudowałam

sama. Na zewnątrz okien, zbierały się chmury, ciężkie z groźbą, ale ludzie nadal chodzili po placu miastowym; normalne życie nadal postępowało. Ale to wszystko było kłamstwem, strasznym i okrutnym kłamstwem. Podniosłam telefon i wykręciłam numer, czując się zagubiona i odrętwiała. Myrnin kroczył na moim bardziej-cenionym Perskim dywanie, a ja nie miałam serca by mu powiedzieć, żeby przestał. Nie przejmowałam się. Nic z tego się nie liczyło. Zadzwoniłam do Olivera, a on odebrał niemal natychmiast. – Amelie, - powiedział. – Miałem zamiar porozmawiać z tobą znowu o tej głupiej działalności przyjęcia zaręczynowego… - Przyjdź, - powiedziałam zimno go zatrzymując. – Cokolwiek robisz, rzuć to i przyjdź teraz. Nawet po tym, zawahał się na chwilę żeby powiedzieć, - Co się stało? - Nie przez telefon, - powiedziałam i rozłączyłam się. Położyłam moje dłonie płasko na biurku i oparłam się o nie, nagle czując się słabo, jakbym głodziła się od miesięcy. To był szok, starożytna i niepamiętna reakcja. – Kto jeszcze wie? – zapytałam. - Claire była ze mną, - powiedział Myrnin. – I chłopak. Shane. Zamknęłam oczy. Złamane serce na złamanym sercu, szklane ściany rozbijające się. Oni nigdy nie chronili żadnego z nas, naprawdę, przez całe nasze udawanie. - Ucisz ich, - powiedziałam. - Ale… Wyciągnęłam głowę i wiedziałam, że moje oczy błyszczały białą mocą, prowadzone przez moją wściekłość, mój wstręt, moją desperację. – Ucisz ich, Myrnin. Wiesz, że musisz. Wpatrywał się we mnie przez chwilę z niemym przerażeniem i potrząsnął głową. – Nie mogę, - powiedział. – Bóg mi świadkiem, nie mogę tego zrobić. Nie jej. Chłopakowi, tak, ale nie jej. Amelie, musi być inny sposób. - Jezu, myślisz, że gdyby był, nie wzięłabym go? – wykrzyczałam to na niego, z pięściami zaciśniętymi przez potrzebę uderzenia. – Zrobisz to. Musisz. – I położyłam moją energię na niego, pchając ją w sposób, w który tak rzadko to robiłam w tych czasach. W który tak rzadko musiałam to robić. Łzy wypełniły jego oczy, a Myrnin kołysał się w miejscu. Chwycił tył fotela i zakotwiczył się, ale nawet tak, jego kolana ugięły się, a ja usłyszałam dźwięk bólu, który wydał, kiedy walczył żeby uciec przed moim wpływem. - Powiedz, że to zrobisz, - powiedziałam. – Wiesz, że nie mamy wyboru. - Zawsze jest wybór, moja piękna. – Jego głos był łagodny i drżący, tylko nić dźwięku na umierającym oddechu. – To było to, co nam tutaj dałaś. Wybór. Nie odbieraj go teraz. Nie zrobię tego. Nie jej. Mogłabym go złamać, z większym wysiłkiem energii; robiłam to wcześniej, innym, roztrzaskiwałam ich na bezmyślne stworzenia, które wykonywały moje rozkazy, nie ważne jakim kosztem. To nie jest zawsze ładne, to czym jestem. To co robię innym. Na mojej pozycji, miłosierdzie jest ostatnią rozważaną opcją, nie pierwszą Ale myśl roztrzaskiwania jego, niszczenia rdzenia tego, co sprawiało że był tak jasną, gorączkową świeczką blasku, który był… Nie. Nie mogłam tego zrobić, tak jak on nie mógł tego zrobić dziewczynie. - Bardzo dobrze, - powiedziałam i pozwoliłam mojej energii odstąpić od niego. – Nie dziewczynie. Ale nie mogę mieć ich dwójki z tą wiedzą, z dwukrotnym ryzykiem. Musisz uciszyć chłopaka.

Myrnin nadal zaciskał fotel ze śmiertelnym uściskiem, jak tonący mężczyzna przylgnięty do przesiąkniętych wodą pozostałości jego zbawienia. Łzy, które trzymał w oczach uwolniły się, kiedy zamrugał i prześlizgnęły się srebrne w dół jego policzków. – To zniszczy ją tak samo na pewno, powiedział. – Kocha go, tak bardzo jak ty kiedykolwiek kochałaś Sama. Ah, Samuel, moja miłość. Próbowałam chronić nas oboje, a w końcu, to nic nam nie przyniosło z wyjątkiem żalu i śmierci, utraty i ciszy. Klęczałam nad jego grobem przez miesiące, z rękoma zakopanymi w ziemi, chcąc coś poczuć. Jakąś wskazówkę jego wiary, że część ludzkiej duszy pozostawała po śmierci, nawet zanieczyszczonych dusz wampirów. Ktoś odebrał mi go, z nienawiści. A teraz… teraz robiłabym to samo, nie z nienawiści, tylko ze strachu. I to nie byłby pierwszy raz. - Zrób to. – Powiedziałam to uprzejmie, ale miałam to na myśli. A Myrnin powoli skinął głową. Podniósł swój kapelusz i wyszedł z głową w dół, ramionami opuszczonymi pod ciężarem tego wszystkiego, co właśnie zrzuciłam na niego. Nie było dobrych wyborów. Nie teraz. Oliverowi zabrało tylko kolejny moment żeby przybyć, przemykając przez drzwi i zatrzaskując je na rozdrażnione protesty mojego asystenta. Miał na sobie dziwne i mało śmieszne ubranie, które trzymał żeby wmieszać się w ludzką populację, porzucając swoje własne naturalne upodobanie do ciemnych, prostych linii i tkanin. Podjął mój wyraz twarzy, moje sztywne plecy, spojrzenie w moich oczach i przeszedł aby podnieść upadły kawałek papieru, który Morley nam przysłał. Przeczytał go i pozwolił mu upaść z powrotem na podłogę. Bez patrzenia na mnie, powiedział, - Zatem, nadeszło. - Tak. Teraz napotkał moje oczy. – I co zrobisz, Amelie? Będziesz nas kryć, jak zawsze to robiłaś? - To się nazywa przetrwanie, Oliver. - Często mieszane z tchórzostwem, - powiedział. Posłałam mu twarde spojrzenie. – Nie boisz się? Wtedy posłał mi uśmiech, niepotrzebny i wojowniczy, a to uspokoiło mnie. – Strach jest naturalnym stanem czegokolwiek, co umiera, nawet nas, - powiedział. – Więc oczywiście że tak. Ale być może to jest czas by użyć strachu. - By stać i walczyć? – powiedziała. – Wiesz, że to zawsze jest twoja odpowiedź. - To dlatego, że to działa. Powoli potrząsnęłam głową. – Pamiętasz tylko wtedy, kiedy tak. Unikając tego, że walka oznacza że pozostajesz żywym. A ja wolę żyć, Oliver. Zawsze wolałam. - A ja wolę walczyć, - powiedział. – I zawsze będę. – Był blisko mnie i pod kamuflażem nowoczesnego ubioru był taki sam, jaki był kiedykolwiek, niepotrzebny i twardy, chudy i zimny. Duże przeciwieństwo światła i ducha łagodności Samuela. Ale być może teraz potrzebowałam bardziej wojownika niż potrzebowałam świętego. To jest jedyny powód, przez który mogę myśleć o pocałunku. Myślę że nagłe i w połowie desperackie przyciąganie przyszło jako szok dla nas obojga, ale to było… dziwnie nieuniknione. A pocałunek… pocałunek był słodki i majestatyczny i złagodził coś szalonego i przerażonego, co złamało klatkę naokoło mnie.

Mogłam zobaczyć nagłą ostrożność na jego twarzy, kiedy odsunęłam się od niego; pomyślał, że właśnie zrobił poważny taktyczny błąd. W prawdzie nie byłam pewna, czy nie zrobił, albo czy ja nie zrobiłam, ale delikatnie położyłam dłoń na jego twarzy i uśmiechnęłam się bez słowa. Położył swoje palce przez moje wpatrując się w moje oczy. – To nadchodziło przez długi czas, - powiedział. – I dotychczas muszę przyznać, że jest to jakimś zaskoczeniem. Dlaczego myślisz, że jest? - Bo jesteśmy dobrze dopasowani w uporze, - powiedziałam. – I pysze. I strachu. Nasze uśmiechy zanikły, a ja opłakiwałam je trochę, bo widzenie Olivera zrelaksowanego w ten sposób było czymś promiennym i rzadkim jak jednorożec. – Być może to jest coś, czym powinniśmy zając się później, - powiedział. – Kiedy wypoczniemy aby zbadać wszystkie te pytania, które właśnie zostały podniesione. - Tak, - powiedziałam. – Musimy – tak. – Wzięłam świeży, płytki wdech i powiedziałam, Claire i Shane wiedzą o liście. Myrnin nie powiedział im wszystkiego z niego, ale nie mam wątpliwości, że dał im wystarczająco żeby ich zaciekawić, a my nie możemy pozwolić sobie na ciekawość. Nie teraz. Iskra wyszła z jego oczu, a to był tylko ogólny wojownik stojący teraz ze mną twarzą w twarz, nie mężczyzna, albo nawet nie nieśmiertelna powłoka żadnego. Zrobił fizyczny krok w tył, zrywając kontakt pomiędzy nami. – Więc musisz powstrzymać ich od powiedzenia innym. Nie sądzę, że ostre słowa wystarczą. Musimy kupić czas żeby się przygotować, a jeśli ludzka społeczność podejrzewa… - Wiem to, - powiedziałam zirytowana. – Myrnin… Oliver wybuchnął śmiechem. – Wysłałaś Myrnina żeby zrobił taką rzecz? Nie żeby nie był entuzjastycznym małym zabójcą przy dobrych okolicznościach, zagwarantuję ci to, ale jest tak sentymentalny jak niewinne dziecko w niektórych sprawach, a ta dziewczyna jest jedną z nich. - Zgodziłam się, że może zaoszczędzić dziewczynę. Możemy ją kontrolować, tak długo, jak chłopaka nie ma. – Nawet kiedy to powiedziałam, nawet kiedy słowa wydobyły się z moich ust, zdałam sobie sprawę, co właśnie powiedziałam. I jak bardzo, bardzo złe to było. Oliver potrząsał głową. – Jeśli ten chłopak umrze, ona nie ugnie się. Nie złamie się. Będzie idealną iskrą do zapłonięcia proszku tej beczki, a my nie możemy pozwolić sobie na walkę, nie teraz. Znasz tą dziewczynę, znasz. Musisz odwołać Myrnina. I miał rację. Zareagowałam nierozsądnie i nawet Myrnin, słodko szalony Myrnin wiedział. Próbował mi powiedzieć. - Więc zatrzymaj go, - powiedziałam. Oliver skinął głową i skierował się do drzwi. – Zaczekaj. Zrób to cicho i nie krzywdź Myrnina, jeśli nie będziesz musiał. - Sentymentalny, - powiedział i znowu potrząsnął swoją głową, uśmiechając się tym ostrym jak brzytwa uśmiechem. – Znajduję to dziwne piękno w tobie, księżniczko. Usiadłam i wpatrywałam się za okna na moje śmiertelnie chore miasto i zastanawiałam się, dlaczego zawsze zdawałam sobie sprawę z tego czego chciałam zbyt późno. I dlaczego to, czego chciałam nigdy nie było dla mnie dobre. Tłumaczenie 4 rozdział - juliakas Rozdział 5

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi CLAIRE Alarm w jej telefonie zadzwonił, a Claire cofnęła się i wyjęła go z kieszeni. Wyłączyła go i spojrzała na przypomnienie. – Cholera, - powiedziała. - Muszę iść. Mam spotkanie z profesorem odnośnie mojej oceny. - Zaczekaj, co? Próbujesz dostać coś wyższego niż 6? – Shane odrzucił z powrotem resztę jego kawy. – Nie próbuj mi powiedzieć, że masz kłopoty w klasie, bo w to nie uwierzę. Nigdy nie napotkałaś zajęć, jakie mogłabyś oblać. Jesteś zaklinaczem książek. Claire poczuła, że się czerwieni z wściekłości i rzuciła wypchaną serwetką w niego. – Nie, naprawdę! Zwiałam z testu, bo – wiesz, rzeczy Morganville. Więc chciałam go nadrobić, a on powiedział, że nie mogę i że dostałam ocenę. Muszę dać mu list, tak żeby pozwolił mi go napisać. - I utrzymać twój złoty czwarty point oh. - Nadal chcę iść na MIT. Ostatecznie. Jeśli nie mogę utrzymać czwórki-oh w tej szkole… Głos Claire zanikł, bo oczywiście MIT nigdy nie zadzwoniłby do niej ponownie, jeśli miałaby to upokorzenie w swoich dokumentach. Zawsze, zawsze chciała iść na MIT. Akt, że raz odrzuciła zaproszenie czysto z powodu fascynacji szalenie niebezpiecznej jeszcze wspaniałej rzeczy Morganville musiała zaoferować… Cóż, to nie była jej ostateczna odpowiedź. - Pokaż mi list. Wyciągnęła go ze swojego plecaka i podała. Zagwizdał, kiedy spojrzał na ciężką, kremową kopertę, ozdobną, tłoczoną, złotą pieczęć z tyłu. – List od Amelie? Nie pieprzysz się dookoła, kiedy chcesz wymówkę, prawda? – wyciągnął kartkę i przeczytał ją z brwiami wspinającymi się wyżej. – Usprawiedliwiona przez interes miasta. Wow. Zdajesz sobie sprawę, że mieszkałem tu przez całe moje życie, a z trudem mogę sprawić, żeby Założycielka przypomniała sobie moje imię. Ona pisze szalone, zmyślone listy dla ciebie. Claire porwała go z powrotem od niego i włożyła kartkę z powrotem w kopertę. – Cóż, byłam w interesie miasta, kiedy przegapiłam test. Nie zmyśliłam tego. Shane uśmiechał się do niej tym ciepłym, wiedzącym rodzajem uśmiechu z oczami w połowie zamkniętymi. – Wiem, że nie, - powiedział, - bo ty po prostu… nie. Co z resztą jest bardzo dziwne. Musiałem sfałszować dwadzieścia usprawiedliwiających listów w mojej nie bardzo-chwalebnej szkolnej karierze, ale zakładam, że nigdy nawet tego nie próbowałaś. Twarz Claire nadal wydawała się gorąca, więc osuszyła resztki jej mokki aby grać na zwłokę. Potem wstała, zebrała swoje rzeczy i powiedziała, - Tak, nudziłam się. Nudziłam się całe moje życie. - Nie miałem tego na myśli. – Też wstał, schylił się i pocałował ją. Słodka mokka na jej ustach zmieszała się z gorzką kawą na jego, ale to nie dlatego oblizała swoje usta, kiedy się złączyły i wiedziała to. Shane po prostu miał ten wpływ na nią. – Jesteś czymkolwiek z wyjątkiem nudy, Claire Misiaczku. Uwierz w to. Nie miała pojęcia, dlaczego tak myślał, bo z jej perspektywy, Shane był tym ekscytującym, tym z tym całym ogniem i furią. Ona miała…. Co? Historię bycia chronioną, akademicki rekord bez skazy i zły nawyk próbowania zrobienia wszystkiego lepszym. Nie tak ekscytujące jak to wszystko, naprawdę.

- Spróbuję, - odpowiedziała. – Do zobaczenia w domu! - Adios, - powiedział. – Napisz, jeśli nie będziesz mogła wytrzymać bycia z dala. - Palant. – Posłała mu pocałunek, który on złapał w powietrzu i teatralnie uderzył o swoje serce. Claire wyszła na zewnątrz na chłodny wiatr i spojrzała w górę na chmury. Ciemne, robiące się jeszcze ciemniejsze. Duże, mokre pluski deszczu już spadały by przyciemnić betonowy chodnik. Włożyła kaptur swojej kurtki i pobiegła truchtem próbując ominąć burzę, ale złapała ją w połowie drogi przez kampus TPU. Studenci pędzili dookoła, okrywając swoje głowy, przyciskając książki i papiery do swoich klatek piersiowych aby spróbować je ochronić. To nie było użyteczne. Wszystko przesiąknie w tej ulewie; była tak zła jaką Claire kiedykolwiek widziała, ulewna, srebrna kurtyna, która ograniczała jej widoczność do nie więcej niż kilka stóp. Musiała przeciąć kilka otwartych przestrzeni aby skierować się do budynku naukowego i bardzo szybko zdała sobie sprawę, że opuszczanie ścieżki było złym pomysłem; to nie było tylko szybko formujące się błoto, które wsiąkało w jej buty, ale utrata punktów orientacyjnych. Nie mogła powiedzieć, gdzie to było umieszczone w stosunku do czegokolwiek. Oprócz tego stanie obok drzewa prawdopodobnie nie było najlepszym pomysłem, pomyślała, kiedy błyskotliwe ukłucie błyskawicy rozerwało niebo. Jedną zaletą tego spalającego-oczy blasku było to, że pokazał struktury w oddali, tylko na sekundę, a Claire dostosowała swój kurs aby skierować się na nie, migając od powidoków. Prawie wpadła na Myrnina, który podszedł do niej z nikąd. Nadal miał na sobie swój czarny, skórzany prochowiec, ale zgubił gdzieś swój kapelusz, a jego długie do ramion czarne włosy były płasko przyklejone dookoła jego bladej, ostrej twarzy. Jego oczy były szerokie i puste, a ona zrobiła krok do tyłu od niego, zaskoczona i ostrożna. Chwycił ją, kiedy się poślizgnęła i trzymał ją na długości ramion. – Gdzie jest Shane? – zapytał. To nie był do końca krzyk, jednak podniósł głos aby być słyszalnym przez głośne syczenie burzy. Była tak zaskoczona pytaniem, że nie odpowiedziała, a Myrnin potrząsnął nią, niezbyt delikatnie. – Gdzie on jest? - Dlaczego? – Znalazła swoją równowagę i wykręciła się z jego uścisku – albo bardziej, on ją puścił, bo Myrnin był jakieś sto razy silniejszy niż ona, a ona nie myślała, że miała umiejętności Shane’a w walce ręka w rękę. – Odkąd przejmujesz się Shane’m? Było coś bardzo dziwnego w wyrazie Myrnina, w sposobie w jaki się zachowywał. To nie była tylko jego dziwaczność stojącego tam przemakając, jakby tego nie czuł; to był sposób, w jaki ją obserwował, z dziwną miksturą strachu i irytacji. – Próbuję ci pomóc! – powiedział Myrnin. – Po prostu powiedz mi, gdzie on jest, Claire! - Pomóc mi? Dlaczego, co jest nie tak? Czy Shane ma kłopoty? – Wszystkie myśli spotkania jej profesora zniknęły, wymiecione przez potok niepokoju. – Myrnin, powiedz mi! - Muszę go znaleźć, - powiedział. – Muszę go szybko znaleźć. Powiedz mi, gdzie on jest! - Pójdę z tobą! - Nie, - powiedział. Czy on kiedykolwiek wcześniej wyglądał tak blado dla niej? Tak… obco? – Po prostu powiedz ,i, Claire. Podróżuję dalej sam. Coś wewnątrz niej ostrzegło ją by nie mówić, nie ufać mu… ale to był Myrnin. Przez wszystkie jego błędy, wszystkie jego dziwactwa, nie skrzywdziłby jej. Albo Shane’a. Nadal się zawahała. – Po prostu powiedz mi dlaczego, - powiedziała i zadrżała, kiedy deszcz przesiąknął przez jej kurtkę i zaczął pełzać zimno po jej skórze. - Jest w niebezpieczeństwie. Teraz, Claire, zanim będzie za późno!

Nie mogła wygnać tego mrowienia wątpliwości, ale nie mogła skorzystać z szansy, też że mówił prawdę. Nie jeśli Shane był naprawdę w niebezpieczeństwie. – Był w Common Grounds, powiedziała. – Myślę, że zmierzał do domu… Zanim skończyła mówić to, Myrnin był błyskiem wśród deszczu, cieniem… i zniknął. Claire pogrzebała w kieszeni, wyjęła komórkę i pochyliła się nad nią aby ochronić ją przed deszczem, kiedy szybko napisała do Shane’a. Idź szybko do domu, - wysłała. Coś jest nie tak. Biegnij. To było wszystko, co mogła zrobić. Był w niej teraz gryzący, okropny strach. Myrnin się nie bawił, nie odkąd widział tą wiadomość na pustyni. Coś było bardziej nie tak, niż kiedykolwiek widziała. Zawahała się, rozdarta, a potem pobiegła do budynku nauk. Kolejny błysk błyskawicy włożył ją z powrotem na kurs, a ona pobiegła po schodach, drżąc z zimna i wślizgnęła się do stosunkowo suchego schronienia lobby. Jej nie były jedynymi mokrymi odciskami stóp, ale zdecydowanie będą najbardziej obłoconymi. Wytarła swoje buty najlepiej jak mogła na wycieraczkach, zdjęła swój rozmoczony kaptur i pobiegła w dół korytarza na schody, potem w górę do gabinetów. Drzwi profesora Howarda były zatrzaśnięte. Zapukała dwa razy, nie czekała na odpowiedź i otwarła je żeby zobaczyć go spoglądającego w górę znad dokumentów. - Przepraszam, - powiedziała. – Złapała mnie burza. - Widzę, Pani Danvers. Proszę usiąść; krzesła są gładkim drewnem bez powodu. - Nie mogę, proszę pana. – Pozwoliła swojemu plecakowi ześlizgnąć się z jej ramienia – wodoodpornemu, szczęśliwie, z deszczem nadal zroszonym na jego powierzchni. – Muszę iść. Tak bardzo przepraszam, ale to jest wypadek! - Co, kolejny? – Profesor Howard spojrzał na nią cynicznie znad szczytu jego okularów do czytania, rozwinął list, a potem rzucił z powrotem na nią okiem z całkowicie innym wyrazem. Ostrożnie zwinął go ponownie, wsadził go do koperty i podał jej z powrotem. – Oczekuję ciebie tutaj aby zdać test jutro w południe, Danvers. Żadnych wymówek innych niż śmierć – rozumiesz mnie? Hospitalizacja tego nie przetnie. - Tak, proszę pana! Dziękuję! – Pochopnie wetknęła list z powrotem do jej tornistra, powiesiła do na ramię i pośpieszyła z biura. Zatrzasnęła z hukiem za sobą drzwi i prawie znowu zleciała ze schodów, w dół korytarza i szarpnęła swój prawie bezużyteczny kaptur z powrotem przed ponownym pogrążeniem się w deszczu. I wpadła na kolejnego wampira na chodniku. Olivera. Co to było, Dzień Możliwości Przechadzania się Wampirów? To było dziwne dla Myrnina bycie na kampusie, a teraz Oliver też? To zaczynało być mniej dziwne niż wprost przerażające. - Gdzie jest Shane? – zażądał Oliver. – Myślałem, że będzie z tobą. Nagle, każdy chciał Shane’a. Claire zamrugała, kiedy deszcz kapał w jej oczy. Oliver nie dbał o płaszcz przeciwdeszczowy albo kapelusz, więc wyglądał na tak przemoczonego, jak ona się czuła. Wyglądał także jakby nie zamierzał temu pozwolić – albo czemukolwiek innemu – zatrzymać go. Miał ten sam wzrok, jak Myrnina – skupiony, intensywny, zobowiązany. Ale bez tej krawędzi smutku. Oliver był tylko służbowy. - Co się do diabła dzieje? – zażądała. – Myrnin powiedział… Oliver wkroczył na jej osobistą przestrzeń, ze zniżonym podbródkiem. To było, by ująć to łagodnie, zastraszające. – Myrnin cię znalazł, - powiedział. – Oczywiście że tak. Posmakował twojej krwi – zawsze może cię znaleźć, jeśli tego chce. Co ci powiedział?

- Powiedział, że Shane był w niebezpieczeństwie i że musiał go znaleźć. - Powiedziałaś mu? Powoli skinęła nie zabierając swojego wzroku od oczu Olivera. Były ciemne i nieczytelne, a deszcz kapał z jego rzęs. - Więc muszę się pośpieszyć, jeśli chcesz bym go ocalił, - powiedział. - Kogo? Myrnina? - Shane’a. Gdzie on jest? - Zmierza do domu z Common Grounds. – Chwyciła go za ramię, nagle przerażona, że zamierza czmychnąć jak Myrnin, zniknąć w deszczu zanim ona mogła zaczerpnąć oddech. – Zaczekaj! Jeśli idziesz, zabierz mnie! Proszę! - Udręka, - westchnął Oliver, ale chwycił ją za nadgarstek i nagle była wzniesiona, rzucona z miażdżącą siłą przez jego ramię, a potem… … Potem świat rozmazał się w plamę. Deszcz biczował ją jak piekące baty, a Claire ukryła swoją twarz, kiedy wiatr marszczył jej ubrania pod jego siłą. Za szybko, za szybko… Nie mogła zmusić swojego oddechu do protestu, nie żeby tak czy owak Oliver miał jej posłuchać. Zawsze wiedziała, że wampiry mogły poruszać się szybko, ale to było szalone. To było jak bycie uwięzionym w tunelu wiatru i gdyby nie jego żelazny uścisk trzymający jej nogi, byłaby zdarta z niego jak jakiś trzepoczący kawałek papieru w tornadzie. To wydawało się trwać wiecznie, ale nie mogło być dłużej niż minutę lub najwyżej dwie kiedy Oliver zwolnił i się zatrzymał, a całe ciało Claire przechyliło się, kiedy zwolnili. Zmiana szybkości rzuciła ją wstecz, a ona poczuła go puszczającego, ale tylko na tyle, żeby złapać ą, kiedy spadała. Postawił ją na nogi, a ona potknęła się, kiedy próbowała mieć swoją dezorientację pod kontrolą. Była ceglana ściana w zasięgu ręki więc oparła się o nią dysząc. Oliver kroczył naprzód w kierunku… W kierunku Myrnina, w jego grubym, czarnym płaszczu, który trzymał Shane’a o inną ścianę alei jego prawą ręką i cofającego lewą, z pazurami łapiącymi światło ostrymi końcami. Zawahał się, kiedy dostrzegł Olivera i zamarł, kiedy zobaczył drżącą postać Claire. - Nie, - wyszeptał, potem zmienił wzrok na Olivera. – Cholerny ty! Nie powinna tego widzieć! - Puść chłopaka, - powiedział Oliver. – Teraz. Myrnin zwrócił swoją uwagę z powrotem na Shane’a, który walczył o swoje życie, ale nie udawało mu się złamać uścisku Myrnina na jego gardle. Jego twarz stawała się fioletowa. – Nie mogę tego zrobić, - powiedział. Brzmiał smutno i nieszczęśliwie, ale zdeterminowanie. – Targowałem się. Zamierzam to utrzymać. Oliver nie kłócił się z tym. Uderzył Myrnina od boku. Jak załadowany pociąg, a dwa wampiry poleciały bez równowagi przez powietrze, potem walnęły w gigantyczny, zardzewiały Śmietnik, który zadzwonił jak dzwon pod wpływem. Myrnin skoczył, warcząc, a jego płaszcz rozpostarł się jak skrzydła nietoperza, kiedy skoczył na Olivera. Oliver napotkał go w połowie skoku, trzasnął nim o ścianę, potem płasko w dół na zalaną ziemię alei z pluskiem szarej wody. Claire zatoczyła się do Shane’a, który opadł do kucania. Dławił się powietrzem, a ona mogła zobaczyć czerwone ślady na jego gardle, gdzie Myrnin go dusił. Otoczyła go ramionami, a Shane przytulił ją z desperacją, która ją zdziwiła. - Zabierz go stąd! – krzyczał Oliver, próbując trzymać Myrnina na dole. – Idźcie do domu i

zostańcie tam! Biegnijcie! Claire chwyciła rękę Shane’a i pociągnęła go w górę na nogi, potem szarpnęła nim potykając się. Aleja chroniła ich przed odrobiną deszczu, ale kiedy wybiegli na ulicę, bat lodowatej ściany deszczu odebrał jej znowu oddech. Nie było czasu na pytania; Oliver brzmiał całkowicie poważnie, a ona nie zamierzała podjąć ryzyka. Nie z życiem Shane’a. Zabrało kolejnych kilka minut aby biec przez oślepiający deszcz pozostałych bloków Lot Street. W połowie oczekiwała kogoś jeszcze – Amelie, może? – aby wyskoczyć na nich zanim dotrą do schronienia ganku, ale ulice były opustoszałe. Morganville nie było stworzone na ciężkie deszcze, a rynny już się przelewały. Ulica była jeziorem, a woda lala się nieubłagalnie na podwórza pod płotem. Dłonie Claire drżały, ale dała radę wsadzić swój klucz w zamek, otworzyć drzwi i wpakować Shane’a do środka. Zatrzasnęła je za nimi i zaryglowała wszystkie zasuwy i zamki domu, zanim opadła na radosny szmaciany dywan, który Eve położyła na wejściu korytarza. Shane upadł obok niej, po prostu tak samo zmoknięty i przez chwilę nie było nic poza dźwiękiem ich bolesnego sapania. Claire oparła się o niego, a on otoczył ją ramieniem. – Wszystko w porządku? – zapytała malutkim głosem. Zobaczyła, że przełyka i to wyglądało teraz boleśnie czerwono dookoła jego szyi. Jego głos wydobył się chrapliwy i głębszy niż normalnie. – Myślałem, że mnie zabije, powiedział. – Co do diabła zrobiłem by go wkurzyć? - Nic. Nie wiem. – Claire gryzła swoją wargę, czując się wewnątrz chora. – Powiedział mi, że musi cię znaleźć, że ktoś szedł po ciebie. Ja – ja powiedziałam mu, gdzie byłeś. Boże, Shane, zaufałam mu! Powiedziałam mu, gdzie byłeś! – Ogrom zdrady Myrnina oszołomił ją, a ona czuła, jakby idealnie dźwięk podłogi nagle załamał się pod jej stopami, posyłając ją gwałtownie w dół króliczej dziury, gdzie wszystko było nie tak. – Jak on mógł to zrobić? Dlaczego? Shane otoczył ją ramieniem i przytulił ją mocno. – Już w porządku, - powiedział jej chrapliwie. – Mam się dobrze. Nie twoja wina. Jednak była. To była jej wina za zaufanie Myrninowi. Shane mógł umrzeć. Claire mogła to sobie wyobrazić zbyt dobrze – docierając zbyt późno, widząc krew Shane’a płynącą przez wodę w tej tonącej alei. Czerwień na ostrych paznokciach Myrnina. Ciało Shane’a z fioletową twarzą skierowaną w dół. I mogła wyobrazić sobie odwracanie się na niego, na nich wszystkich, bo jeśli Shane by umarł, jeśli wampiry by go zabiły, upolowałaby każdego pojedynczego z nich. Claire wiedziała, że to nie było racjonalne, nie było w porządku, ale nie dbała o to. Jeśli wampiry przyszły po Shane’a, przyszły po nią, a ona będzie walczyć w każdy sposób, w jaki mogła. - Coś jest nie tak, - zaskrzeczał Shane. – Naprawdę nie tak. Przełknęła łzy i skinęła cicho. Oparła swoją głowę o jego klatkę piersiową, z oczami zamkniętymi i słuchała silnego, pewnego bicia jego serca. Tego, które prawie zatrzymała, przez zaufanie Myrninowi. Shane pogłaskał jej mokre włosy próbując ją pocieszyć, ją, kiedy on był tym, który się tułał. – To była moja wina, - zdołała powiedzieć. – Naprawdę. Powiedziałam mu… Co on powiedział? - Mnie? – zapytał Shane. Skinęła głową. – Nic. Obróciłem się, a on tam był i nie powiedział pojedynczego słowa z wyjątkiem Przepraszam. – Przełknął i skrzywił się. Jego głos miał chrapliwą poświatę na krańcach. – Spójrz, walczyłem wcześniej – wiesz to – ale on nie walczył. Był tam żeby mnie zabić, gładko i czysto, żadnego zawahania. Zamachu. Jakby był pod rozkazami.

- Rozkazami, - powtórzyła Claire. I kogo rozkazy wykonywał Myrnin? Niczyje, naprawdę. Niczyje z wyjątkiem… - Amelie. – Powiedziała to na głos, bardzo łagodnie i brzmiało to smutnie dla jej własnych uszu. – Amelie to rozkazała. – Ale to naprawdę nie pasowało, nie jako natychmiastowa rzecz; Claire poczuła ten wybuch zniewagi, ale nigdy nie była naprawdę pod żadnymi złudzeniami odnośnie lojalności Amelie w stosunku do niej. Tym co naprawdę bolało był Myrnin. Po wszystkim przez co przechodziła dla niego, zrobiła dla niego, obrócił się przeciwko niej. Próbował odebrać Shane’a. Nie rozumiał jak to by ją rozerwało? - Hej, - powiedział Shane. – Hej, Claire, jestem tutaj. Jestem dokładnie tutaj. – Jego palce pogłaskały jej mokry, zimny policzek, a ona walczyła by skupić się na jego twarzy. – Już wszystko w porządku. Nie było. Trzymała się go mocno, póki oboje nie przestali się trząść z zimna, póki nie poczuła ciepła ich ciał suszącego przemoczone tkaniny ich ubrań. To nie było jak Shane żeby po prostu siedzieć tak z nią, nie kiedy powinni wstawać, wysuszyć się… ale nie wydawał się mieć ani trochę więcej energii by poruszyć się niż ona miała. Może, w głębi, był dokładnie tak zszokowany i przerażony, jak ona się czuła. - Musimy pomyśleć o tym, dlaczego to zrobili, - powiedział Shane. – Wiem, że wkurzam ludzi, ale to jest trochę za dużo nawet jak na wampiry. - To jest coś, co my zrobiliśmy, - odpowiedziała Claire. – Coś, co wiemy. Coś co tylko my wiemy. – Ale do czasu, kiedy skończyła to mówić, zdała sobie sprawę, co to było i tak samo Shane. - Chłopak, na pustyni, - powiedział. – List z Blacke. Więc to jest tylko dla oczu ściśle tajne? Jeśli wszystko, co on mówił to było biegnij… - Nie sądzę że to chodzi tak bardzo o to, co on mówił, - powiedziała powoli Claire. – Myślę… myślę że to dlatego że znamy zbyt dobrze Amelie. Wiemy odrobinę jak ona myśli. W każdym razie lepiej niż jacykolwiek inni ludzie. – Z trudem przełknęła. – Myślę, że chciała powstrzymać nas przed powiedzeniem komukolwiek innemu o tym, co widzieliśmy, albo pomyśleniem, co się stanie. - Mnie, - poprawił ją Shane. – Chciała powstrzymać mnie. To ją uciszyło; oczywiście, to była prawda. Myrnin poszedł po Shane’a jak strzała; miał szansę by ją zabić, ale nawet nie próbował. Dlaczego oszczędził ją, jeśli oboje ona i Shane wiedzieli o tych samych niebezpiecznych rzeczach? Wiesz, jakiś głos głęboko wewnątrz niej wyszeptał. Wiesz, jak czuje się Myrnin. Claire zadrżała. Nie wiedziała. Naprawdę, nie wiedziała. Bądź nie chciała wiedzieć. Ale jeśli Myrnin – jeśli odmówiłby zabicia jej, nie miałby dużego problemu zabijając Shane’a, z dokładnie tego samego powodu. Więc dlaczego Oliver wkroczył by ich uratować, ze wszystkich ludzi? To nie miało sensu. To zostawiło Claire czując się zagrożona i trzęsąca w sposób, w jaki przez cały swój czas w Morganville się nie czuła. Jeśli Amelie obróciła się przeciwko nim… Owinęła się bliżej Shane’a. Wydobył słaby, zadowolony dźwięk w tyle swojego gardła i położył ją na swoich kolanach. Ich usta napotkały się na początku delikatnie, potem bardziej pilnie. Buzia Shane’a smakowała deszczem i słodko-gorzkim wspomnieniem kawy, a Claire przyłapała siebie skomlącą trochę, chcącą więcej niż to, o wiele więcej, chcącą wiedzieć, że był żywy i z nią. Pocałunek wzmocnił się, a ręce Shane’a wzbudzały ogień na jej skórze. Nagle poczuła się stłumiona przez wilgotne ubrania. Chciała je zdjąć. - Hej, - wyszeptał i chwycił jej ręce, kiedy sięgała na brzeg jej koszuli by ją szarpnąć. – Zaczekaj. Przestała i wpatrywała się w niego, dotknięta. Uśmiech na jego wilgotnych, całuśnych ustach

uspokoił ją. Tak jak głodne, gorące spojrzenie w jego oczach. - Do góry, - powiedział. – Muszę wysuszyć cię i ocieplić prawidłowo. To brzmiało niewinnie, ale oh, nie było. W ogóle. Wspięła się na nogi i zaoferowała mu swoją dłoń. Podniósł brwi, wziął ją i podniósł się żeby otoczyć ją ramionami i znowu pocałować. - Mógłby spróbować tego znowu, - powiedziała Claire. – Jeśli Amelie obróciła się przeciwko tobie, przysięgam, Shane, przysięgam że ja… Potrząsnął głową i pocałował ją, ciepło, słodko i przepełniono obietnicami. – Nie myśl teraz o tym, - powiedział tym chrapliwym szeptem. – Cokolwiek się stanie, będziemy na to gotowi, Claire. Oboje. A potem poprowadził ją do góry, do spokoju jej pokoju, gdzie obiecał jej ponownie. Tak wiele rzeczy.

Oliver zapukał do drzwi dwie godziny później. Oboje wstali i byli ubrani, a Claire podgrzewała zupę dla Shane’a – to była jedyna rzecz, jaką mógł połknąć swoim posiniaczonym gardłem. Claire otwarła drzwi i wpatrywała się w niego – spojrzał, naprawdę – i powiedziała, Wiedziałeś, co się dzieje. Wiedziałeś o Myrninie. Czy to była Amelie? - Mogę wejść? – zapytał Oliver. Nie czekał na odpowiedź, po prostu pchnął się za nią i poszedł korytarzem. Claire zaklęła po cichu i zamknęła za nim. Dookoła niej, energia domu zebrała się, opiekuńcza i groźna, ale nie tak pewna, kim mógł być wróg. Odpowiadała na jej nastroje, nawet bardziej niż na innych mieszkańców. To mogło być użyteczne, dokładnie tak jak teraz. Oliver zatrzymał się na tapczanie i patrzył w dół na Shane’a, który celowo ignorował go, kiedy wpatrywał się w migoczący telewizor. – Masz się w porządku? – zapytał Oliver. Shane wskazał na gardło. – Wierzę, że nic uszkodzonego na stałe. Shane trzepnął go. - Ach, widzę że nie zgubiłeś swojego poczucia stosowności społecznej i doskonałych manier. – Oliver rzucił okiem na Claire i podniósł brwi bardzo delikatnie. – Jest z nim w porządku? - Nie podziękowania dla Myrnina. – Była teraz tak wściekła, że prawie wibrowała z niej. – Co do diabła, Oliver? - Nie całkowicie wina Myrnina, przykro mi mówić. Była obawa, że posiadanie was dwoje wiedzących… to, co wiecie może być zbyt wielkim ryzykiem. Liczcie swoje błogosławieństwa. Myrnin walczył by ocalić twoje życie. - Moje życie. Nie Shane’a. Oliver wzruszył ramionami. – Jak widzisz, żyje i oddycha. Żadnej wyrządzonej szkody. Shane w milczeniu wskazał palcem wskazującym na swoją szyję, która była teraz wściekle, ciemnoczerwona, kierująca się ku fioletowi. - Żadnych stałych szkód, - poprawił Oliver. – Pozwólcie temu być wskaźnikiem, jak poważna jest sytuacja i jak bardzo poważni my jesteśmy odnośnie nawet szeptu tego dla ogółu publiczności – i przez to, mam na myśli wampiry tak samo jak ludzi. Cisza, słyszycie mnie? Nigdy tam nie byliście i nigdy niczego nie widzieliście. Albo obiecuję wam, że wasze ułaskawienia będą skończone. - Ale my niczego nie wiemy! – Claire prawie wykrzyczała to do niego. Była tak wściekła, że

chciała zaatakować go jej gołymi rękami, a to był tylko fakt, że Shane, zazwyczaj ten odpowiadający na najmniejsze prowokacje, siedział cicho na kanapie, która trzymała ją z dala. Cóż, to i fakt, że Oliver nie miałby najmniejszego problemu ze zmiażdżeniem jej jak robaka. – Czego wy wszyscy się tak boicie? Shane spojrzała na to w górę, na Olivera. Który zawahał się na chwilę, a potem powiedział, - Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz musiała znać odpowiedzi na to, Claire. Nie wychodźcie dziś wieczorem na zewnątrz. Poczekajcie do jutra aby opuścić dom. Mam pewne… przekonania do zrobienia. Potem wyszedł, cicho. Usłyszała drzwi otwierające się, a Oliver zawołał z powrotem, Zamknijcie je za mną. – Potem go nie było. Claire krzyknęła z frustracji, rzuciła się w dół korytarza i zatrzasnęła zamki domu z taką siłą, że posiniaczyła sobie rękę. Potem walnęła pięściami w drewno i kopnęła je w środek. Shane podążył za nią i położył swoje dłonie na jej ramionach. Obróciła się w jego kierunku wpatrując się w jego twarz. Boże, ten siniak wyglądał naprawdę źle. Prawie umarł. Nie, prawie został zabity. Przez Myrnina, ze wszystkich ludzi. Jak popieprzone to było? - Wyluzuj, - wyszeptał. Poruszył swoimi dłońmi w górę aby pogrążyć jej twarz w cieple. – Po prostu wyluzuj. Drzwi cię nie wkurzyły. - Mówi facet, który wali w ściany. - Tak, cóż, ściany na to zasłużyły. Musiała się roześmiać, ale to wydobyło się bardziej jako skrzyżowanie szczeknięcia i szlochu. – Boże, co się tutaj dzieje? Czego oni nam nie mówią? - Nie wiem, - powiedział Shane. – Ale choć raz, głosuję za tym żebyśmy nie pytali, bo jest to w sposób w jaki możemy zapłacić. – Pocałował jej czoło, potem przesunął się w dół by pocałować jej usta. – Boże, smakujesz dobrze. - To jest to, o czym myślisz? Po tym? - Kiedy się zdenerwuję, skupiam się na pozytywach. Jak ty. – Wziął jej rękę i poprowadził ją w kierunku salonu, gdzie kazał jej usiąść na kanapie, kiedy odzyskał dwie szklanki mrożonej herbaty (Eve wpadła w nałóg robienia jej, z jakiegoś powodu) i włożył film do odtwarzacza. Była zbyt spięta by się zrelaksować, ale Shane wyraźnie nie był; rozciągnął się na kanapie i po kilku chwilach czucia się głupio, Claire w końcu osiedliła się obok niego, z jego ciepłą, ciężką ręką dookoła jej tali, trzymającą ją blisko niego. Nie miała pojęcia, co to był za film, a w ciągu kilku chwil, i tak się tym nie przejmowała. Gorące pocałunki Shane’a z tyłu jej szyi zagwarantowały to. Tak jak podstępne, wspaniałe ruchy, które robił swoimi dłońmi. W ciągu godziny razem zasnęli, zwinięci pod kocem, kiedy film leciał bez nich.

Kiedy się obudzili było to przez dźwięki talerzy klekoczących w kuchni i zapach pizzy. Claire była pierwszą, która się poruszyła, a jej ziewanie i przeciąganie sprawiło, że Shane wybełkotał coś, co brzmiało szczęśliwie i zanurkował bliżej niej, ale uśmiechnęła się i wyślizgnęła spod jego ramion. Shane otworzył swoje powieki tylko w szparę i powiedział, - Nie fair, wychodzisz.

- Cóż, jest pizza, - powiedziała Claire. – Wstawaj, albo nie zostawię ci niczego. Pizza była prawie tak magiczną przynętą jak taco, pozornie, bo był na nogach w trzydzieści sekund, potrząsając głową aby zatrzepotać swoimi włosami z powrotem w ich zwyczajnym nie dbam-o to stylu. Oh Boże, jego szyja wyglądała okropnie. Żadnego sposobu na zamaskowanie tego. Claire przybliżyła się do niego i wyszeptała, - Nie możemy im powiedzieć. Pamiętasz, prawda? Oliver powiedział… - Dobrze, bo jestem tak dobry w odbieraniu rozkazów od chodzących kłów, - wyszeptał w odpowiedzi Shane. Nawet jego szept brzmiał cierpko i boleśnie. - Shane, nie możesz! - Dobra. Nie powiem. Ty to wyjaśnisz. To było najlepsze, co chciał zaoferować więc Claire przeszła przez drzwi kuchenne, nadal rzucając mu wątpliwe spojrzenia i znalazła Michaela i Eve stojących przy blatach, wypełniających talerze pizzą z pudełka. Były dwie duże, a Shane poszedł prosto po tą ze wszystkim. Chwycił kawałek i zaczął go jeść stojąc. Eve przewróciła oczami i sunęła talerzem po blacie. – Szczerze, dorastałeś w kojcu kucyka albo coś? Talerze! Naucz się ich; kochaj je… - jej głos ucichł, a jej wyraz zmienił się zszokowany. – Co ci się do diabła stało, Shane? Michael spojrzał w górę z przygotowywania swojego talerza i też to zobaczył. Jego niebieskie oczy rozszerzyły się. – Cholera, - powiedział. – Wszystko w porządku? Shane przybił mu w milczeniu kciuki. - Shane! Co się stało? Wskazał na swoje gardło i wyglądał żałośnie. Oh, oczywiście. Claire zdała sobie sprawę, że naprawdę zrzucał tą całą rzecz na nią. Nie miała wyboru poza wkroczeniem w to. – Nie może mówić, - powiedziała. – Cóż, może, ale to boli. – Cała prawda. – Wdał się w bójkę. – Także prawda, mimo że nie była to tak bardzo walka, jak atak. – Dobra wiadomość jest taka, że wygrał. - Stary, ktoś próbował cię udusić. To zachodzi trochę dalej niż większość walk, - powiedział Michael. Brzmiał na prawdziwie zainteresowanego. – Chodziło o ulotki? To było perfekcyjnie dobre wytłumaczenie, ale Claire nie mogła nic poradzić, tylko cofnąć się przed użyciem tego. Z jednego powodu, Michael i Eve już czuli się wystarczająco źle z napięciem w mieście. – Nie sądzę, - powiedziała. – To było… osobiste. - Wiesz, że naprawdę musisz przestać próbować znajdować nowych przyjaciół, Shane. Nie jesteś w tym dobry. I nie jesteśmy dla ciebie wystarczający? – Eve zamrugała swoimi grubymi rzęsami na niego i uśmiechnęła się, ale Claire mogła powiedzieć, że nadal była zaalarmowana i zmartwiona. – Tutaj. Masz Colę. To jest dobre na ból gardła, prawda? - Dobre na wszystko, - zaskrzeczał Shane i wziął długą, zimną puszkę z dobrą gracją. – Dzięki. - Wisisz mi dolara, - powiedziała Eve. – Dodam to jednak do pięciu tysięcy, które już mi wisisz. Posłał jej pocałunek, a ona wyciągnęła do niego język, a to na szczęście był koniec tematu. Usiedli razem przy stole, jedząc; Michael i Eve robili większość rozmowy. Shane, oczywiście, siedział cicho z konieczności; Claire po prostu nie mogła wymyślić, co powiedzieć, bo dzisiejsze wydarzenia stłumiły wszystkie jej możliwości małych-rozmów, a ona bała się powiedzenia czegokolwiek ze strachu przed wypaplaniem złej rzeczy. Oliver wyraził się wystarczająco jasno,

jakie kary za to by były. Oh Boże, już powiedzieliśmy Eve, że Myrnin szalał, przypomniała sobie Claire – powiedzieli to w kawiarni, ale przynajmniej nie wypaplali niczego więcej niż to. Jeśli najnowszą wiadomością było, że Myrnin zachowywał się dziwnie, cóż, nikt nie zamierzał przerywać regularnie zaplanowanego programowania. Na szczęście. - Ziemia do Claire! – Eve pstrykała swoimi palcami przed twarzą Claire. Zamrugała, szarpnęła się do tyłu i pochopnie wzięła kęs stygnącej pizzy. – Wow. Widzisz co się dzieje, kiedy zdrzemniesz się w środku popołudnia? Komórki mózgowe hibernują. - Przepraszam. Co mówiłaś? - Pytałam, czy planowaliście być w domu jutro. Mogę potrzebować pomocy odbierając tort i kwiaty i rzeczy. - Ja… - mózg Claire stał się całkowicie pusty na chwilę. Mogło być coś z teorią Eve hibernacji-komórek mózgowych. – Muszę zdać jutro rano test, - w końcu sobie przypomniała. – I naprawdę powinnam sprawdzić kiedyś co w laboratorium. - Więc to byłoby nie, więc, - powiedziała Eve i obróciła się do Michaela. - Uczę lekcji gitary, - powiedział. – Jeśli potrzebujesz, żebym odwołał… - Nie. Bo wiem, że Facet Próżniak tutaj nie ma nic zaplanowanego. Prawda, Shane? Naśladował krojenie rzeczy. Eve potrząsnęła głową. – Oh, nie, nie pracujesz. Sprawdziłam harmonogram. Nie pracujesz do poniedziałku. Nawet nie próbuj. Wziął zbyt duży kęs pizzy w odpowiedzi. Michael poklepał go po ramieniu. – Podoba mi się ten plan, - powiedział. – Ty i Eve, odbierający ciasto i kwiaty, a ty nie możesz nawet powiedzieć słowa. Powinno być zabawnie. Shane prawie się dławił i obdarował Michaela piorunującym spojrzeniem z boku. Michael posłał mu stu-watowy uśmiech w odpowiedzi – żadnych kłów, co było prawdopodobnie dla najlepszych. W sumie, to nie był zły wieczór, zwłaszcza, kiedy wszyscy zwinęli się na kanapie razem na noc złych-filmów. Nie był do końca taki sam bez irytujących komentarzy Shane’a, ale po prostu relaksujący o niego, jego ramię dookoła niej, sprawiło że Claire poczuła, że wszystko ostatecznie może po prostu być w porządku ze światem. Nie, nie jest, jakaś zdradziecka, zimna część jej mózgu nalegała. Nic nie jest w porządku. Jesteś w niebezpieczeństwie. Jeśli Amelie była wystarczająco szalona aby spróbować zabić Shane’a, nawet jeśli to był w pewnym rodzaju okropny błąd, instynkty Claire były prawie na pewno poprawne. Tłumaczenie 5 rozdział - juliakas Rozdział 6 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi CLAIRE

Piątkowy poranek jasno zaświtał, wszystkie deszczowe chmury zniknęły; powietrze było ostre, suche i lodowato zimne, a wiatr – który nigdy naprawdę tutaj nie przestawał – biczował przypadkowymi porywami dmuchanego piasku, kiedy Claire, owinięta w grubą kurtkę, szalik, czapkę i rękawiczki, podniosła swoją kawę z Common Grounds. Eve nienawidziła wczesnoporannej zmiany więc tego ranka była dziewczyna o imieniu Christy; była żywotną, małą blondynką, która prawdopodobnie była cheerleaderką liceum Morganville w zeszłym roku, najwyżej dwa lata temu. Common Grounds robiło raźny biznes serwując kawowe przysmaki ludziom zmierzającym do pracy i studentom kierującym się na wczesne zajęcia. Claire miała kłopot ze znalezieniem stolika, ale w końcu dostrzegła jeden upchany blisko ściany właśnie kiedy poprzedni lokator zwolnił go. Zrobiła trzy łyki swojej mokki i sprawdzała e-maile w swoim telefonie, kiedy torba na książki w szkocką kratę uderzyła w stół. Claire rzuciła okiem w górę i zobaczyła Monikę Morrell opadającą na krzesło naprzeciwko niej. Monica nie robiła żadnych ustępstw odnośnie pogody. Miała na sobie białe podkolanówki i minispódniczkę w szkocką kratę z białym topem z głębokim dekoltem. Bez płaszcza. - Nie zamarzasz? – zapytała Claire. – Oh i przy okazji, siedzenie jest zajęte przez mojego niewidzialnego przyjaciela. - Tak, zamarzam – to właśnie robisz dla mody, nie żebyś wiedziała cokolwiek o tym, Brainiacu (Brainiac – może to być określenie pochodzące od słowa „brain” czyli mózg z dodaną końcówką „iac” lub mogło chodzić o Brainiac - program, w którym przedstawiane są różnego rodzaju naukowe testy, których nie ma jak wykonać poza laboratoryjnymi warunkami – przypuszczenie tłumacza). I pieprzyć twojego niewidzialnego przyjaciela. Chcę moją kawę, a ty masz jedyne wolne krzesło. Nie żebym chciała być najlepszą przyjaciółką albo coś. – Monica odrzuciła swoje lśniące, ciemne włosy do tyłu dookoła ramion. Minęła chwila odkąd zmieniła kolor, a Claire pomyślała, że ten zresztą pasował jej najbardziej. Była wysoką, atrakcyjną dziewczyną ze złośliwym, ostrym rąbkiem piękna, ale ona i Claire, przez długie miesiące, osiągnęły coś jak uzbrojony rozejm jeśli nie przyjaźń. - Jak Gina? – zapytała Claire i wzięła kolejny łyk. Im szybciej skończy swoją kawę, tym szybciej będzie mogła uciec z Planety Księżniczki. – Słyszałam, że jest na odwyku. Gina była jedną z dwóch normalnych towarzyszek Moniki i nie była na odwyku takim jak celebryci; nie, to był fizyczny odwyk, bo rozbiła samochód w dosyć spektakularny wrak. Ten, który Claire ustaliła w naturze jako karmę. Czuła się trochę winna o niebycie bardziej zaniepokojoną. Pytanie było czysto formalne. - Dobrze sobie radzi, - powiedziała Monica. – Myślą jednak o wsadzeniu jej na jakiegoś rodzaju psychiczną terapię. Najwyraźniej spoliczkowała pielęgniarkę. - Cóż, to jest Gina, - powiedziała Claire. – Zaprzyjaźniając się. - Tak duży uścisk-żalu? - Wyjęła na mnie nóż, Monica. Więcej niż raz. I złamała nos Mirandy. – Miranda była chuderlawym dzieckiem, które doświadczyło zbyt dużo traumy w swoim krótkim życiu; Gina z zimną krwią walnęła ją pięścią i tylko przez to, Claire miała nadzieję, że odwyk trwał wiecznie. Cóż, nie dosłownie. Ale na szczęście był przynajmniej bolesny. Monica nie powiedziała na to niczego. Nie była, Claire wiedziała, tak wstrząśnięta zachowaniem Giny, ale też nie zatrzymała go. – Prawdopodobnie dobrze, że zmusili ją do zobaczenia skurczu, - powiedziała Monica. – Suka jest szalona. Trzy słowa i odwołała jedną ze swoich najbardziej lojalnych zwolenniczek i poczwar. Claire nie wiedziała czy być pod wrażeniem czy oburzona. Prawdopodobnie oba. - Nie jest tutaj jedyną. - Powinnaś wiedzieć. Mówiąc o szalonych sukach, nie mogę się doczekać żeby zobaczyć, co

się stanie na przyjęciu zaręczynowym. Powinno być epicko. – Oczy Moniki zalśniły drobną rozkoszą. – Słyszałam, że Chcącabyć (w oryginale te dwa słowa były ze sobą połączone więc tak je zostawiłam) Martwą Dziewczyną zaprosiła połowę buntowniczego przymierza Morganville, a oni przynoszą swoich przyjaciół. Włożę coś, z czego krew będzie zmywalna, tak na wszelki wypadek. Oczywiście Monica przyjdzie na przyjęcie; Monica nigdy żadnego nie przegapiła, zwłaszcza takiego, gdzie mogła spowodować okaleczenie. Cóż, Claire domyślała się, że ona nie byłaby największym problemem, który mieli. Albo nawet najgorzej zachowującym się. To było po prostu smutne. - To było zabawne, - powiedziała Claire i nawet mimo że została jej połowa kawy, wstała żeby wyjść. Monica wyrzuciła swoją dłoń, chwyciła rękaw płaszcza Claire i powiedziała, - Zaczekaj. Usiądź. Proszę. Proszę od samozwańczej koronowanej księżniczki Morganville? Teraz, to było interesujące. Claire usiadła z powrotem i wzięła łyk swojej mokki, czekając na kolejny markowy but do zrzucenia. - Coś się dzieje, - powiedziała Monica. Ściszyła swój głos i pochyliła się przez stół, kiedy rzuciła okiem dookoła aby upewnić się, że nikt ich nie obserwował. O ile Claire mogła powiedzieć, nikt nie obserwował. – Mój brat został wezwany na pewnego rodzaju zamknięte spotkanie z Amelie wczoraj i jeszcze nie wrócił. Nie odbiera też swojej komórki. Możesz dowiedzieć się…? Richard Morrell, brat Moniki, był burmistrzem miasta – młodym na to, ale jednym z najbardziej odpowiedzialnych ludzi, których Claire kiedykolwiek spotkała. Najwyraźniej wziął normalny udział Moniki w tym. A Monica miała rację – naradzający się z Amelie za zamkniętymi drzwiami przez całą noc? To w ogóle nie brzmiało dobrze. - Mogę zapytać, - powiedziała Claire. – Ale prawdopodobnie nie powiedzą mi niczego więcej niż to, co ty wiesz. - Chcę po prostu wiedzieć, czy ma się okej. – Monica wyglądała prawie… cóż, ludzko. – Richard jest wszystkim co mam. Wiesz? Claire skinęła głową. – Zobaczę, czego mogę się dowiedzieć, ale jestem pewna, że jest z nim okej. Nie martw się. - Dzięki. – Monica powiedziała to niechętnie, ale powiedziała. To było bardziej niż trochę imponujące. Claire nie chciała tego zepsuć przez powiedzenie czegokolwiek jeszcze więc wypiła swoją kawę w ciszy, tak jak Monica i po chwili, to wydawało się prawie… komfortowe. W każdym razie w porównaniu z innymi razami, kiedy próbowały siebie pozabijać. Następnym przystankiem Claire był budynek nauk TPU, gdzie znalazła Profesora Howarda czekającego z jej testem. Napisała go w dwadzieścia minut, nie potrzebując godziny, którą jej przydzielił; to była łatwa 6, wiedziała to i tak jak on, kiedy rzucił okiem na odpowiedzi. Dostała skinienie zatwierdzenia od niego i Ufę ostrzegającą nie opuszczać żadnych innych testów. Niestety, nie była pewna czy mogła go na to przystosować. Nie w Morganville. Po teście usiadła na schodach w chłodnym świetle słonecznym i wykręciła numer telefonu Olivera. Nie zaskakująco przeszedł do poczty głosowej, która ostro nakazała jej zostawić wiadomość. – Monica Morrell martwi się o swojego brata, - powiedziała. – Jest wystarczająco zmartwiona by porozmawiać ze mną, a to oznacza, że prawdopodobnie próbowała z każdym innym w mieście. Zakładam, że nie chcesz gwaru więc idź ją uspokoić. Proszę. – Proszę było namysłem i w połowie słyszalne; nadal była na niego zła i wściekła na Myrnina. I Amelie. Była naprawdę wściekła na Amelie.

Dała tak wiele wampirom, dała tak wiele by utrzymać rzeczy stabilnymi tutaj, a tak się za to odpłacali? Przez próbę odebrania Shane’a? Im dłużej to rozważała, tym bardziej ją to złościło. I tym bardziej przerażało. Bo to, co to oznaczało otwarło przerażającą przepaść przed nią… Zawsze myślała, że na pewnym poziomie mogła ufać Myrninowi i Amelie. (Nigdy nie łudziła się odnośnie Olivera.) Ale jeśli nie mogła… jeśli w głębi, widzieli ją jako jednorazową… jaką szansę jakikolwiek człowiek naprawdę miał w Morganville? Żadną. To było to, co Shane próbował jej powiedzieć przez cały czas. Nie znaczymy dla nich nic poza podtrzymującym-życie systemem, pomyślała Claire. Indywidualnie, jesteśmy niczym. Służącymi. Nie, bydłem z przeciwstawnymi kciukami, okazjonalnie użytecznymi. Zacisnęła mocno swój telefon, wstała i zeszła po schodach, dwoma na raz. Palenie w jej żołądku było miksturą nerwów, nudności i nowym poczuciem celu. Poszła prosto do sklepu fotograficznego, który ona i Shane odwiedzili; ulotka o przyjęciu zaręczynowym nie była powieszona, ale Claire naprawdę nie oczekiwała, że będzie. Mężczyzna za kontuarem - ten sam – wyprostował się, kiedy weszła i położyła obie ręce na szklanym blacie. – Czego chcesz? – zapytał. Barwnik indygo tatuażu kołka pokazał się na bladej skórze jego przedramienia, wyglądając zza jego podwiniętych krótkich rękawków. Claire zdjęła swoją czapkę i rękawiczki, wcisnęła je do kieszeni i powiedziała, - Nie wiem. – To było szczere. Przyszła tu impulsowo, ale teraz, kiedy stała z nim twarzą w twarz, nie była pewna, o co chciała zapytać. – O co chodzi z tatuażami? Opuścił swoje rękawy wpatrując się w nią z zimnym podejrzeniem. – Laski je ryją, powiedział. – Nie robię tatuaży. To sklep fotograficzny. Możesz chcieć sprawdzić w dole ulicy. - Kapitan Oczywisty był pana przyjacielem. W ogóle na to nie odpowiedział. Teraz marszczył brwi, a ona zastanawiała się, czy zrobiła okropny, impulsywny błąd. - Ja po prostu… - Zrobiła głęboki wdech i zanurzyła się. – Shane może być w niebezpieczeństwie. Prawdziwym niebezpieczeństwie. Z góry. Może pan go chronić? - Przepraszam? – Jego brwi wzrosły. – Nie wiem o czym ty mówisz. Ja po prostu prowadzę… - Sklep fotograficzny, tak, słyszałam pana. Proszę słuchać. Muszę wiedzieć – czy może pan, nie wiem, uważać na niego? Proszę? - Myślisz, że zamierzam lecieć za twój niewinny czyn? Byłaś w wampirzym rogu od pierwszego dnia tutaj. Nie ma szans, kochanie. A jeśli dalej będziesz się tu kręcić, stanie ci się krzywda. - To nie dla mnie, - powiedziała. – To dla Shane’a. A myślę, że wie pan, że on nigdy nie był w wampirzym rogu. Więc proszę. Po prostu – proszę mu pomóc, jeśli zobaczy pan, że ma kłopoty. To wszystko, o co proszę. - Co z tobą? – zapytał i obdarował ją złym, małym uśmiechem. – Co jeśli ty będziesz miała kłopoty? Claire wzruszyła ramionami i włożyła z powrotem swoje rękawiczki i czapkę. – Przypuszczam, że jestem zdana na siebie. Prawda? Nadal ją obserwował, próbując ją rozgryźć, kiedy wyszła na słabe, zimowe słońce. Nadal były kałuże brudnej wody na krańcach nierównego parkingu, a ziemia pozostawała przesiąknięta. Kiedy obejrzała się, właściciel sklepu fotograficznego skinął, raz.

Włożyła ręce do kieszeni i poszła do domu.

Dom był chaosem, a przez chwilę, Claire naprawdę się martwiła, że coś okropnego się stało; Eve tupała po domu zatrzaskując rzeczy, a Shane mówił, cienkim i chrapliwym głosem, - To nic wielkiego, człowieku; uspokój się. - Nie jestem twoim człowiekiem i nie uspokoję się! – krzyknęła Eve i wydała na całe gardło przeszywający wrzask frustracji. Claire rzuciła swoje rzeczy w korytarzu i pobiegła do salonu, oczekując zobaczyć… Cóż, nie wiedziała, co oczekiwała zobaczyć, z wyjątkiem katastrofy w jakieś formie. Tym, co zobaczyła był tort leżący na stole jadalnym, który był… cóż, katastrofą. W ciastowej formie. Dwuwarstwowy deser sam w sobie był nierówny i pochylony, polewa była niechlujna, czerwone kwiatki roztopiły się w biel i pozostawiły niepokojące plamy przypominające krew i najgorsze ze wszystkiego, kiedy Claire się przybliżyła, zdała sobie sprawę, że napis na wierzchu mówił MICHAEL & EVA dużym, koślawym, amatorskim zarysem serca ze strzałą przez nie. Eva. Nie Eve. Eve kopnęła kanapę swoimi butami Dr. Martens’a i wybuchła płaczem i naprawdę, Claire trochę jej nie winiła. Shane wyglądał bezradnie, kiedy stał tam obserwując ją, niepewny co ma zrobić. Więc zrobił, oczywiście, złą rzecz i powiedział, - Spójrz, to tylko ciasto. Jestem pewien, że nadal jest pyszne. Eve spiorunowała go spojrzeniem. Claire podeszła i otoczyła swoją przyjaciółkę ramionami i posłała Shane’owi zirytowane spojrzenie. - Co zrobiłem? – zaskrzeczał. Jego gardło przybierało teraz spektakularny fiolet zachodzącego słońca, z aluzjami niebieskiego. – Ciasto! To jest ciasto! Pyszne ciasto! - Kochanie, jest okej, naprawdę, - powiedziała Claire. – Możemy – je naprawić. - Nie możemy, - Eve zdołała złapać oddech pomiędzy szlochami. – Nie powinnam robić czerwonych wykończeń – to wszystko wycieka… To wyglądało właściwie trochę na wymordowanie, ale Claire przybrała dzielną twarz. – Więc zeskrobiemy to wszystko, kupimy jakąś kupną polewę i położyły ją, - powiedziała. – Nie może być gorzej, prawda? I udekorujemy go sami. Będzie zabawnie! - To okropne! – płakała Eve i zakopała swoją twarz bufiastym płaszczu Claire. – To wygląda jak ślubny tort Draculi! - Co powinno być plusem, prawda? – zapytał Shane. – Mam na myśli, tematycznie? - Naprawdę nie pomagasz, Shane! – powiedziała Claire. - Pomagam! Nawet go niosłem! - Tak, dobra robota. – westchnęła Claire i potrząsnęła głową. – Idź na górę albo coś. Znajdziemy sposób by to naprawić. Eve – po prostu uspokój się i zrelaksuj, okej? Oddychaj. Przyniosę lukier i będę z powrotem za małą chwilę. Przekonała Eve żeby usiadła na kanapie. Przestała szlochać, co było dobre, ale wpatrywała się w ciasto przerażonym wzrokiem z martwymi oczami. Im szybciej polewa będzie zeskrobana a cały

tort przerobiony, tym lepiej. Shane powiedział, - Chcesz żebym poszedł z tobą? Jej pierwszym impulsem było żeby powiedzieć nie… ale przeżył poranek biegając za Eve, a Eve była bardziej pochłonięta planowaniem przyjęcia, niż pilnowaniem go. Poza tym, to było nadal szerokie dzienne światło. Najbezpieczniej jakby był, nawet dla Amelie. Obdarował ją szczenięcymi oczami i powiedział, - Proszę? Nigdy nie mogła oprzeć się szczenięcym oczom, a on to wiedział. – W porządku, powiedziała. – Ale załóż szalik. Twoje gardło sprawia, że wyglądasz jak zombie. - Słyszałem, że zombie są teraz gorące, - powiedział Shane prosto w twarz. – Mają swój własny program telewizyjny i wszystko. Okej. Szalik. Nadzorowała, upewniając się że szalik był zapętlony wystarczająco wysoko żeby przykryć najgorsze siniaki. – Po prostu mów komukolwiek, kto się zapyta, że masz nikczemny, nowy tatuaż i nadal się leczysz, - powiedziała. Zatrzymała się i otarła swoimi palcami lekko po przebarwionej skórze. – Boli? Pochylił swoją głowę i lekko pocałował jej czoło. – Tylko kiedy się śmieję. - Spróbuję nie być zabawna. - Totalna porażka, piękna. – Drżała cała dookoła, kiedy nazywał ją piękną. Nie robił tego często, ale kiedy robił, mówił to tym tonem, który był… po prostu tak niesamowicie intymny. – Wiesz, że muszę cię osłaniać, prawda? - Kupuję polewę, Shane. Nie jadę na safari. Poza tym, ty jesteś tym z celem na swoich plecach, nie ja. - Więc ty możesz chronić mnie. – Pocałował ją delikatnie w nos. Wyobrażenie niej – małej, niezbyt-fizycznej Claire – chroniącej dużego, silnego, bardzo fizycznego Shane’a… Cóż, to było po prostu śmieszne, w jakiś sposób, a ona nie mogła nic na to poradzić poza roześmianiem się. Ale on nadal na nią patrzył, bardzo ciepło i bardzo poważnie, a po tym jak jej chichoty zanikły, powiedział, - Mam to na myśli, Claire. Ufam ci. Położyła swoją dłoń na jego policzku i bez mówienia, wyprowadziła go za drzwi.

W sklepie spożywczym pierwszą rzeczą jaką Claire zauważyła było to, że był pewien rodzaj kryzysu… nie skończyło-nam-się-mleko kryzys, ale coś większego. Styl zarządzania. Kiedy ona i Shane weszli przez drzwi, byli prawie powaleni przez bardzo poruszonego mężczyznę z tym spojrzeniem kierownika sklepu odnośnie niego. Dzwonił. Jego krawat był krzywo zawiązany i były plamy potu pod jego ramionami. Mówił, - Tak, wiem że potrzebujecie zapłaty za dostawy, a ja próbuję dosięgnąć naszego właściciela – próbuję od dni!...Nie, nie mam innego numeru. Proszę spojrzeć, jestem pewien, że nic się nie stało. Pojadę tam sam żeby zobaczyć. Jeśli możecie po prostu iść naprzód i zrobić zaplanowaną dostawę… - Jego głos ucichł, kiedy dalej szedł, kierując się do biura. Claire wymieniła spojrzenie z Shane’m, który wzruszył ramionami, a potem poszli w poszukiwaniu dostaw ciast. Claire mogła powiedzieć, że półki były bardzo w potrzebie odnowy… Nie żeby kiedykolwiek była duża selekcja w sklepie, ale mieszanki ciast były ograniczone do jednego, albo dwóch pudełek i całkowicie pozbawione większości naprawdę dobrych smaków… cóż, to nie wróżyło dobrze. Nic

dziwnego, że kierownik wariował. Jak w większości przedsiębiorstw w mieście, Claire spodziewała się, że właścicielem był wampir… Lubili też trzymać ciasny uścisk na smyczkach portmonetek ich inwestycji. Więc dlaczego kierownik miał taki problem z otrzymaniem pieniędzy dla jego sklepu? Nie żeby wampiry bankrutowały, nie w Morganville. - Czy on powiedział,, że nie mógł skontaktować się z właścicielem? – zapytał ją Shane, bardzo cicho. – Bo to jest dziwne. - Bardzo, - zgodziła się. – Myślisz, że mógł być częścią Bishopa, ach, grupy wsparcia? – Bishop, ojciec Amelie, zebrał niezłą, małą kadrę obgadujących za plecami zdrajców by pomogli mu w jego najświeższej ofercie siły; Amelie i Oliver odpowiedzieli przez w zasadzie sprawienie, że większość z tych ludzi zniknęła. A Bishop miał też swój udział w uszkodzeniu… Schwytał niektórych ze stronników Amelie, a oni nie przeżyli doznania. Wojna domowa pośród wampirów: nieładnie. - Możliwe, - powiedział Shane. Jego głos brzmiał bardziej chropowato niż wcześniej, jakby zaczynało go naprawdę boleć. – Ale o to powinno być zadbane tygodnie temu. Amelie nie pozwala żeby rzeczy działy się w ten sposób. Miał rację. To brzmiało świeżo i dosyć strasznie. Amelie na pewno nie chciałaby żeby jeden z głównych sklepów spożywczych w mieście upadł; najpierw by go finansowała. Więc to musiało być coś dziejącego się pod jej radarem. Claire potrząsnęła głową sprawdziła polewy. Było dostępnych wystarczająco dużo białych, a ona znalazła też jakieś czerwone, cukierkowe kwiatki. Czerwone rzeczy do dekorowania napisami wyglądały wątpliwie, jednak Claire chwyciła kilka z nich. – Zrobione, - powiedziała i obróciła się. Shane’a nie było. - Shane? – Przycisnęła rzeczy do jej klatki piersiowej, nagle czując że jej bardzo zimno i obróciła się dookoła. Nie był też na końcu alejki. W zasadzie nie było go nigdzie w zasięgu wzroku. Claire pośpieszyła w kierunku kas mając nadzieję na złapanie jego widoku. Nic. Jej serce przyspieszyło, boleśnie szybko. Zaczęła chodzić, szybko, przemierzając alejkę za alejką. Był tuzin albo więcej klientów, ale żadnego śladu jej chłopaka. A potem, z boku zobaczyła błysk niebieskiego szalika. Wycofała się, wpatrywała się i zobaczyła, że Shane stał blisko drzwi biura z głową w dół, słuchając. Spojrzał w górę i zobaczył ją, a jej bicie serca powoli zaczęło zelżeć. Słodka ulga przelała się przez nią. Boże. Pomyślała… Cóż, pomyślała że ktoś zabrał go tuż za jej plecami. Co było głupie, teraz kiedy o tym pomyślała – nie był jakimś bezbronnym dzieckiem; był dużym facetem i zrobiłby hałas, co najmniej. Nie, oczywiście zniknął sam. Osioł. Stanęła w kolejce żeby zapłacić za swoje rzeczy, a on przyszedł żeby dołączyć do niej w czasie, kiedy sięgnęła kasy. – Kretyn, - powiedziała mu bez zwyczajowego lekkiego rąbka humoru. – Przestraszyłeś mnie na śmierć! Pomógł jej położyć jej ręce obciążone dostawami na taśmę i skinął na znudzoną dziewczynę z nadwagą przesuwającą rzeczy przy czytniku. – Hej, Bettina. - Hej, Shane. – westchnęła Bettina. - Więc, wiele dramatu dzisiaj. - Nie mieliśmy dostawy od dwóch tygodni, - powiedziała. – Będzie szczęśliwie, jeśli nie zostaniemy zamknięci do jutra. Powinien być dzień wypłaty. Także żadnego śladu czeków. To jest do dupy.

- Trzymaj się, - powiedział Shane. Uśmiechnął się do niej, a ona uśmiechnęła się zmęczona w dopowiedzi. To dotarło do Claire, z odrobiną zaskoczenia, że znał dziewczynę, prawdopodobnie z jego starego sąsiedztwa albo szkoły albo coś. – Jak twój brat? - Pewien idiota, jakim zawsze był, tylko teraz jest wystarczająco dorosły żeby pić, wszystko legalnie, - powiedziała. – Dosyć mocno do dupy. - Opowiedz mi o tym. Oczy Bettiny w końcu skupiły się na gardle Shane’a i szaliku. – Hej, czy to jest siniak? Co się stało? - Tatuaż, - powiedział prosto w twarz. – Jest ostry. Wyglądała na pod wrażeniem. – Przypuszczam, że musi być. Bettina cicho zapakowała artykuły spożywcze i podała je, a Claire podziękowała jej – szczerze, bo oczywiste było, że Bettina i każdy inny w Królu Jedzenia będzie miał dość nieszczęśliwy czas dzisiaj – i wyszła z Shane’m z powrotem na zimno. - Więc, super-szpiegu, czego dowiedziałeś się wałęsając się pod drzwiami biura? – zapytała go. Shane był przygarbiony z rękami w kieszeniach wyglądając na zamyślonego. - Kierownik wezwał policję, - powiedział. – Zgłosił raport o zaginionej osobie. Wampirze. - Poważnie? - Tak właśnie zdesperowany jest. – Shane uniósł brwi. – Dał im adres, jeśli jesteś zainteresowana. - To nie jest dobry pomysł. Powinniśmy zostać cicho, pamiętasz? - Nie mówimy. Po prostu się rozglądamy. - Zabijesz nas, - powiedziała Claire. – Cóż, w każdym razie siebie. Co mnie też zabije, Shane. Proszę, chodźmy do domu, tylko ten jeden raz! Żadnego wtykania się, żadnego Scooby-Doo, żadnego podejmowania szalonego ryzyka. Boję się i sądzę że im mniej mamy do czynienia z czymkolwiek co się dzieje, tym lepiej. Strzelił do niej spojrzenie, uśmiech interpretujący chowanego z jego ustami. – Kim jesteś i co zrobiłaś z Claire? - Jestem poważna. - Widzę to. – Zassał głęboki oddech, jakby grając na zwłokę i po chwili powiedział, - Claire, Myrnin jest o kilka kanapek krótszy na pikniku, ale nie ma powodu żeby przychodzić po mnie. Mogę powiedzieć, że to nie był jego pomysł. Właściwie przeprosił mnie, zanim wydusił ze mnie bzdury. Więc… kto wydaje Myrninowi rozkazy? - Shane… - Dalej. Pomóż mi. Claire westchnęła, a jej oddech dmuchnął biało w dziki, zimny wiatr, który kąsał jej skórę. – Tylko jedna osoba. - Tak. Ona. A potem Oliver przychodzi na przyśpieszonych obrotach aby go zatrzymać. Znowu, która wydaje Oliverowi rozkazy, kiedy niepokoi się żeby słuchać? - Amelie. - A myślisz, że przez trzymanie nisko naszych głów, naprawdę nas z tego wyciągniemy? Chcesz wierzyć w Świętego Mikołaja i Wielkanocnego Zajączka, kiedy jesteśmy w tym? Claire przeskoczyła przez przerwaną część chodnika, przez którą długie nogi Shane’a zaniosły

go bez wysiłku. – Hej, ty jesteś tym, który mówi, że Wielkanocny Zajączek jest tak naprawdę diabłem. - Przyznaję, ale ty unikasz sedna sprawy. - Myślałam o tym, - powiedziała. – I jestem zła, Shane. Jestem naprawdę zła. Po wszystkim co zrobiliśmy, wszystkim co zaryzykowaliśmy, jesteśmy przeznaczeni na stracenie. I to boli. Uwierz mi. Zatrzymał się i spojrzał na nią przez chwilę, potem otoczył ją ramionami. Ulica była pusta z wyjątkiem kilku przejeżdżających samochodów i wydawało się, jakby byli sami, przeciwko światu. To nie była prawda, ale w tym momencie, Claire czuła się szczególnie wrażliwa. Shane pocałował ją w czubek głowy i powiedział, - Witaj w Morganville. Dorastaliśmy znając to. Teraz tylko zdajemy sobie z tego sprawę. Ukryła swoją twarz w ciepłym, szorstkim splocie jego kurtki. Jej głos wydobył się stłumiony. – Jak to wytrzymujesz? - Stajemy się złośliwi, - powiedział Shane. – I stajemy się cyniczni. I wbijamy się nawzajem. Zawsze. Bo po pierwsze, ostatnie i zawsze polegamy na sobie. Stali tam razem, trzymając siebie nawzajem, póki w końcu wiatr nie stał się tak zimny, że Claire zadrżała nawet w jego objęciach. Shane otoczył ją ramieniem i poprowadził ją tak przez resztę drogi do domu. Zmusiła się do zapomnienia wszystkiego, co widzieli i powiedzieli i rzuciła się w ratowanie zaręczynowego tortu Eve. To było właściwie zabawne, a trzy tubki lukru później, sprawili że wyglądał, jeśli nie profesjonalnie, reprezentacyjnie. Ciasta były płaskie i nawet dekoracja była; czerwone kwiatki wyglądały słodko i tylko trochę wyzywająco. Claire zdecydowała zrobić większość amatorskich niezdarności ściśniętych dekoracyjnych rzeczy, więc było zabawne koślawe serce z dziecinną strzałą przez nie i inicjałami MG oraz ER. Proste, ale zabawne. Eve przytuliła ją, mocno. – Jest piękny, - powiedziała. – Co stało się ze starym lukrem? Shane, siedzący przy stole, podniósł rękę. – Wziął jeden z zespołu. - Jezus, zjadłeś go? Całego? - Nah. – Podniósł miskę, która leżała przed nim. Nadal zostało jeszcze około połowy szklanki. – Nie mogłem skończyć całego. Eve zamrugała i spojrzała na Claire, która wzruszyła ramionami i powiedziała, - Zawsze myślałam, że jest słodki.

Następnego dnia wszyscy wcześnie wstali – paskudnie wcześnie, zgodnie z Eve, która wyglądała desperacko z pustymi oczami, kiedy wypiła trzy kubki kawy przed skierowaniem się żeby okupować łazienkę przez półtorej godziny. Claire mądrze zrobiła całe swoje mycie i przygotowanie się zanim Eve była nawet na nogach. Jeszcze w ogóle nie widziała Michaela, ale Shane był na nogach, krzycząc i wyglądając prawie tak z tego jak Eve. – Czemu znowu to robimy? – zapytał. – I gdzie są te wszystkie pączkowe rzeczy, które kupiłem? - Zjedzone, - powiedziała Claire. – Poza tym, zjadłeś jakiś funt lukru (1 funt = 0,45 kg – przypuszczenie tłumacza) ostatniego wieczora. Żadnego cukru dla ciebie.

Tym razem ona miała palec, co było zabawne; on nigdy, przenigdy nie celował w nią. Oddała go, co przyprawiło go o uśmiech. – Tak źle. Więc co Niewolniczy Kierowca Eve nakazał nam dzisiaj robić? - Musimy zabrać ciasto i kwiaty do sali balowej, - powiedziała Claire wyliczając na palcach. – Udekorować stoły. Wyjąć talerze i widelce. Przygotować poncz i zorganizować stół z osoczem… - Nie mówisz poważnie. - Wyluzuj – nie zarządzamy stołem z osoczem. Bank krwi to robi. - Świetnie. Moja kwarta (1 kwarta = 0,95 litra – przypuszczenie tłumacza) będzie jedzeniem na przyjęciu. - Pozostań czujny, Shane. Co zakładasz? - Wyluzuj, Modowy Policjancie. Przebieram się. Mam smokingową koszulę i wszystko. – Kiedy jej usta otworzyły się z przerażenia, uśmiechnął się szeroko. – Żartowałem. Będę wyglądał okej. Oh i mam na sobie golf, żebyś nie mówiła mi odnośnie siniaków nie pasujących mi do butów albo coś. – Siniaki były, Claire musiała przyznać, dzisiaj spektakularne, jednak jego głos brzmiał bardziej normalnie. – Obiecuję, żadnych limonowych garniturów. – Ziewnął. – Przypuszczam, że lepiej pójdę walnąć w drzwi Michaela. Koleś spóźni się na własne przyjęcie, a Eve zakołkuje go prosto w serce. Nieporządny. Wziął swoją kawę i pokłusował, a Claire zorientowała się, że stała tam uśmiechając się jak idiotka. Nie wiedziała, kiedy to się stało, ale coś się zmieniło w Shane’ie – coś ważnego. To nie była duża zmiana, z większości perspektyw, ale wydawał się… teraz bardziej odpowiedzialny. Mniej buntowniczym próżniakiem, a bardziej kimś, kto lubił być postrzegany w ten sposób. Postęp. Wsysała resztę swojej kawy, szybko i umyła kubki w zlewie. Była głęboko po nadgarstki w ciepłej, mydlanej wodzie, kiedy głos Shane’a dobiegł zza niej, wołając jej imię. Rozejrzała się dookoła i zobaczyła go stojącego na wejściu, trzymając je otwarte. Wyglądał… Dziwnie było jej pierwszą myślą, ale w następnej sekundzie, zmieniła to na przestraszonego. Nie widziała go przestraszonego bardzo często. - Shane? – Zostawiła wszystko, gdzie było i sięgnęła po ręcznik żeby wytrzeć ręce. - Lepiej tu przyjdź, - powiedział. – Mamy gości. - Kogo…? – Nie była nawet ósma rano, a ktoś przyszedł dzwoniąc? Tak bardzo nie w porządku. - Szeryf Moses i Kutas Morrell, - powiedział Shane. – Mają ze sobą Michaela. W ogóle nie przyszedł do domu ostatniej nocy. - O Boże, - odetchnęła Claire. – Czy z nim okej? - Zależy, - powiedział. – Chodź. Rzuciła ręcznik na blat i nie przejmowała się, gdzie wylądował, kiedy podążała za nim, w dół korytarzem i do salonu z przodu, gdzie Hannah Moses i burmistrz Morganville, Richard Morrell czekali. Hannah była ubrana w jej świeży, niebieski mundur policyjny, trzymając pod ręką spiczastą czapkę; była wysoką afro-amerykańską kobietą z blizną na swojej twarzy, która zyskała w walce w Afganistanie i była jedną z najbardziej zdolnych i praktycznych ludzi, których Claire znała. Richard Morrell miał na sobie garnitur i krawat, ale krawat był zawiązany luźno i wydawał się wczorajszym ubiorem po zmarszczkach i ciemnych okręgach pod jego oczami. On i Hannah byli oboje w pewnym rodzaju młodzi – przed trzydziestką, przynajmniej – i nawet mimo że Shane nigdy nie będzie ponad to, że Richard jest bratem Moniki, Claire pomyślała, że był w pewnym rodzaju w porządku.

Oboje skinęli do Claire, kiedy weszła do pokoju. Michael nie. Siedział na jednym z krzeseł, z łokciami na kolanach, skulony. Jak Richard nie wyglądał jakby przebrał się z jeansów i ciemnej koszuli, którą miał na sobie wczoraj. Podniósł głowę aby rzucić okiem na Claire, potem powrócił do badania dywanu. - Co się dzieje? – zapytała bez tchu. Oczekiwała, że to miało coś wspólnego z Michaelem, ale nie wydawał się być w areszcie. Poza tym kajdanki były bardziej w tylu Shane’a. Eve przyszła dokładnie za nią, nadal w czarnym, jedwabnym kimono wyhaftowanym w dźwigi; jej włosy były pod turbanem z ręcznika. Podeszła do Michaela i dotknęła go w ramię. Spojrzał w górę i uśmiechnął się blado, położył swoją bladą dłoń na jej i wyprostował się na krześle. Hannah oczyściła gardło. – Muszę zadać wam wszystkim kilka pytań, - powiedziała. – Odnośnie zaginionego wampira. Claire zobaczyła reakcję Shane’a i wyobraziła sobie, że zrobiła to samo w połowie-winne drgnienie. Ktoś musiał ich widzieć wtrącających się, albo słyszeć ich rozmawiających… ale nie byli w to wplątani. Nie byli! Świetnie, teraz jesteśmy winni, nawet kiedy nie zrobiliśmy niczego. - Nie wiemy nic o tym, - powiedziała Claire, zanim Hannah mogła kontynuować. – Podsłuchaliśmy to w sklepie spożywczym, to wszystko. Jedyną rzeczą, jaką wiemy jest to, że kimkolwiek wampir jest, zaginął dwa tygodnie temu a rachunki nie są podpisane. Richard Morrell zmarszczył się na nią. Tak jak Hannah, trochę. – Jaki sklep spożywczy? - Ten… Król Jedzenia? – Zbyt późno, Claire zdała sobie sprawę, że poszła w całkowicie złym kierunku. – Oh. Więc… nie on? - Oddzielna sprawa, - powiedziała Hannah, - ale podobne okoliczności, jakie się dzieją. Badamy zniknięcie Pana Barrett’sa, ale mamy teraz bardziej naciskający problem. Był czwartym wampirem znikającym w ostatnich trzech tygodniach, a teraz jest piąty. - To Naomi, - powiedział Michael. – Nikt nie widział jej odkąd nas tutaj odwiedziła. Byliśmy ostatnimi ludźmi, którzy ją widzieli. – Nie powiedział żywymi, ale Claire rozumiała co miał na myśli. Było możliwe, że Naomi, jak pozostałe cztery wampiry, została zabita. Nic dziwnego, że Hannah była spięta, a Richard tracił sen. Martwe wampiry w Morganville były bardzo, bardzo poważnym problemem – dla ludzi. - Potrzebuję każdego z was żeby powiedział mi dokładnie, gdzie byliście od tamtego czasu, powiedziała Hannah i wyjęła blok papieru i długopis. – Eve. Idziesz pierwsza. Eve przycisnęła swoją szatę mocniej, nawet mimo że była ciasno zawiązana, a jej ciemne oczy rozszerzyły się. – Myślisz… - Nic nie myślę z wyjątkiem tego, że musisz ustalić swoje ruchy, żebym mogła wyeliminować ciebie, szybko. Wiesz, że jeśli coś się dzieje, Amelie sięgnie po kogokolwiek, kto jest odpowiedzialny. Upewnijmy się, że nie jesteś na liście. - Ale ja… my nie… - Po prostu powiedz jej, gdzie byłaś, - powiedział Michael. – Eve. Będzie okej. Obiecuję. Ale patrząc na niego, na spiętą postawę jego ciała i zmartwiony wzrok w jego niebieskich oczach… Claire nie była taka pewna. Tłumaczenie 6 rozdział - juliakas

Rozdział 7 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi CLAIRE Przesłuchanie – bo tym to było, nie ważne co ktokolwiek mówił – zabrało jakąś godzinę. Jeden po drugim, Eve, Claire i Shane powiedzieli Hannah, gdzie byli i co robili, godzina po godzinie, odkąd ostatni raz widzieli Naomi siedzącą tam w salonie. Hannah zrobiła notatki, ale jej twarz pozostawała niewzruszona; nie dała żadnych wskazówek odnośnie tego, co myślała o tej całej rzeczy, w ogóle żadnej. Zadała więcej pytań Eve niż Shane’owi i Claire, a po tym jak wyszła, Eve opadła na kanapę, zakopała swoją twarz w dłoniach i powiedziała, - Oni myślą, że ja to zrobiłam. - Nie, nie myślą, - powiedział Michael. Usiadł obok niej i otoczył ją ramieniem. – To po prostu dlatego że ty – ty byłaś dosyć zła na nią. - Podejrzewają nas wszystkich, - powiedział Shane. Jego głos był stanowczy, jego wyraz twarzy tak spięty, że jego szczęka wyglądała ostro. – Mam na myśli, nas w szczególności. Ale po nas, każdego innego z pulsem. Może to dlatego… - Zatrzasnął usta z rozszerzającymi się oczami, a Claire przygryzła wargę. Prawie to wypaplał. Jak to było, Michael powiedział, - Co dlaczego? - Dlaczego są zdenerwowani, - włożyła szybko Claire. Prawdopodobnie za szybko. – Odnośnie ślubu. Mam na myśli. Michael wpatrywał się w nią i nagle wiedziała, że on wiedział, że kłamała. Jej puls był zbyt szybki, to jedno. Kiedyś jej powiedział, że mógł powiedzieć, kiedy kłamała, a nawet jeśli żartował, miał instynkt odnośnie tych rzeczy. Instynkt zabójcy. – Coś się z wami dwoje dzieje i nie mówcie mi, że sobie to wymyślam, - powiedział. – Najpierw Shane pokazuje się podduszony w połowie na śmierć… - Stary, nie jest tak źle! - …a teraz to. Wiecie coś. Ukrywacie coś. Nawet Eve teraz patrzyła na Claire, nie do końca gotowa uwierzyć, ale wyraźnie zastanawiając się. – Nie zrobiłaby tego, - powiedziała Michaelowi. – Zrobiłabyś, CB? - Ona niczego nie ukrywa, - powiedział Shane. To była ulga, bo Shane był o wiele lepszym kłamcą. – Jest po prostu zmartwiona. Wampiry dziwnie się zachowują. Uwierz mi, bycie zmartwionym jest teraz instynktem przetrwania. No dalej, powiedz mi że się mylę, Mikey. Michael był przez chwilę cicho, potem potrząsnął głową. – Nie mogę, - przyznał. – Tam też się coś dzieje. Co, nie wiem; nie do końca trzymają mnie w pętli. Ale cokolwiek to jest, zacieśniają kręgi społeczne. – Nerwowo bawił się końcem satynowego paska Eve. – Martwię się, kochani. Martwię się o was. Martwię się o nas. Shane usiadł w fotelu, który zwolnił Michael, ale odwzorował postawę swojego najlepszego przyjaciela prawie identycznie – łokcie na kolanach, pochylając się do przodu. Intensywnie. – Okej, muszę coś wiedzieć. Poważnie. Michael uniósł brwi i skinął głową. - Muszę wiedzieć, że staniesz z nami, jeśli dojdzie do walki. Mną i Claire i Eve. Potrzebuję,

żebyś to powiedział, teraz, bo moje przeczucie jest takie, że skończy się naprawdę źle, naprawdę szybko. Nie mogę się martwić, czy masz czy nie nasze tyły. Michael wstał. To był wampirzy ruch, nagły i szokujący i w mgnieniu oka, wisiał nad Shane’m i miał koszulkę Shane’a zebraną w swojej pięści, wyciągając go na wpół z krzesła. – Musisz sobie chyba kurwa żartować ze mnie, Shane! Czy kiedykolwiek nie miałem waszych tyłów? Miałem twoje tyły, kiedy próbowałeś mnie zabić. Miałem twoje tyły, kiedy byłeś zamknięty w klatce. Miałem twoje tyły za każdym razem. Co muszę zrobić żeby sprawić żebyś uwierzył, że jestem po twojej stronie, być dupkiem jak twój ojciec? Cóż, mogę to zrobić. Może jeśli walnę cię kilka razy, będziesz przekonany. Pozwolił Shane’owi opaść z powrotem na krzesło i odszedł, z plecami sztywnymi. Wściekły. Shane usiadł, oszołomiony, z rękami trzymającymi podłokietniki. Wymienił spojrzenie z Eve i oboje od razu wstali. – Nie, - powiedział Shane. – Ja to zrobiłem. Pozwól mi to naprawić. Poszedł za Michaelem. Eve przygryzła wargę i powiedziała, - Cóż, zobaczymy też połowę domu zniszczoną, albo ich więź zamierza przejść całą drogę. – Wydała drżący śmiech, ten który był niebezpiecznie bliski histerii. – Boże. Co się dzieje? Claire… Claire przytuliła ją. To było instynktowne i to była właściwa rzecz do zrobienia; napięcie Eve powoli się zrelaksowało, a ona mocno odwzajemniła uścisk. – Będzie dobrze, - powiedziała Claire, bardzo cicho. – Nie wiem jak, ale będzie. Po prostu – uwierz mi. Proszę. Bo Michael ma rację – są rzeczy, których nie mogę ci powiedzieć, ale to by nie pomogło, gdybyś o nich wiedziała. Musisz mi zaufać. Eve cofnęła się, spojrzała na nią i powiedziała, prosto, - Zawsze wierzę. To było dziwne, pomyślała Claire, jak to było że chłopcy byli odnośnie tego pełni dramatyzmu, kiedy Eve, potwierdzona Cesarzowa Dramatu Morganville, była najspokojniejszą. Dom nie rozpadł się na kawałki, mimo że usłyszały podniesione głosy do góry i kilka uderzeń. W końcu Shane pojawił się w drzwiach salonu i powiedział, - Z nami okej. Eve wyciągnęła podbródek i powiedziała lodowato, - Cóż, oczywiście że jest. Jesteś jedynym, który w to wątpił. Jak zawsze. Au. Jeszcze, Claire pomyślała, Shane naprawdę miał to jedno nadchodzące. A on przyznał to skinięciem. – Nie powinnaś się szykować? – zapytał. Eve spojrzała na zegarek w kącie, wydała spanikowany, skrzypiący dźwięk i rzuciła się za niego, trzepocząc szatą. - Nie powinieneś? – zapytała Claire. - Jestem umyty, - powiedział. – Zabierając moje rzeczy na zmianę. Nie dekoruję gówna w ozdobne ubrania. I przy okazji, w ogóle nie przyznaję się do dekorowania. Musiała się roześmiać. – Tak, - powiedziała. – W pewnym rodzaju wiedziałam o tym.

Shane dostał klucze do karawanu Eve na dzień, żeby przewozić wszystkie rzeczy więc reszta poranka była zajęta ładowaniem, rozpakowywaniem, sprawdzaniem przez strażników na Placu Założycielki, ustawianiem stołów w dużej, pustej sali balowej (która nadal, dla oczu Clair, miała elegancję salonu pogrzebowego, ale to było głównie ze względu na wszystkie jej przykre doświadczenia), układając obrusy, serpentyny, kwiaty… Było wiele pracy, a Shane miał rację: założenie zwykłych dżinsów i koszulek pomogło, bo byłoby dwa razy gorzej w uroczystych strojach.

W czasie kiedy (ludzcy) administratorzy banku krwi przybyli z ich miskami z ponczem, napojami chłodzącymi i kielichami (kryształowymi, bo wampiry nie piłyby z plastikowych, jeśli mogły coś na to poradzić), stoły były udekorowane w czarne tkaniny i srebrne serpentyny, a Shane, na wspaniałą własną odpowiedzialność, zawiesił wymaganą przez Eve kulę dyskotekową z majestatycznego, kryształowego żyrandola wiszącego w pokoju. Dj – pozornie jedna z przyjaciół Eve, mimo że Claire nigdy jej nie spotkała – przyjechała ze swoim własnym stołem, swoim komputerem i masywnym systemem dźwiękowym, który zamontowała blisko otwartej przestrzeni zaprojektowanej jak parkiet do tańczenia. Claire położyła dekoracje kwiatowe na stołach i sprawdziła czas. Ledwo wystarczyło. Chwyciła Shane’a i odciągnęła go od bawienia się pilotem, który włączał i wyłączał silnik kuli dyskotekowej. – Ubierz się, - powiedziała i wcisnęła wieszak z ubraniami w jego ręce. – Musimy być gotowi żeby powitać ludzi! - Tak, to będzie super zabawa! – powiedział z całkowicie fałszywym entuzjazmem. - Po prostu już idź! Pocałował ją, szybko i zniknął w męskiej łazience. Claire wzięła swoją własną sukienkę i buty do damskiej ubikacji, która była naprawdę ładna ale – znowu – mniej lub bardziej jak w domu pogrzebowym, z całym stonowanym aksamitem i pozłoceniem. Ubrana, sprawdziła siebie krytycznie w lustrze. To była ładna, pochlebiająca biała sukienka z czerwonymi przycięciami, a buty (Eve je znalazła) były cudowne. Claire wzburzyła palcami swoje długie do ramion włosy – teraz bardziej czerwone niż brązowe, znowu podziękowania dla Eve – i skierowała się do sali balowej. Shane, oczywiście, był już tam, garbiąc się na krześle z prostym oparciem. Wstał, kiedy weszła. - Jesteś piękna, - powiedział, bardzo spontanicznie, co ociepliło ją całą. - Też jesteś dosyć fantastyczny, - powiedziała i miała to na myśli. Założył czarne spodnie i ciemny golf, który prawie zakrywał wszystkie siniaki i naprawdę ładną marynarkę. Wyglądał… dorośle. Dj zaczęła z piosenką, testując poziomy głośności, a to całkowicie przerwało chwilę. W zasadzie, prawie roztrzaskało żyrandol, biorąc pod uwagę głośność. Dj skręciła ją ponownie, ale nie zanim uszy Claire dzwoniły, jakby była w klubie. – Wow, - powiedziała. – To będzie trząść. Prawdopodobnie we wszystkie złe sposoby. A przepowiednia w sposób o wiele, wiele zbyt prawdziwy.

Pierwsi do pokazania się byli przyjaciele z liceum – Claire nikogo nie znała, ale Shane witał ich z łatwą znajomością. Było około dziesięciu z nich i przyjechali paczką, prawdopodobnie dla bezpieczeństwa; dziewczyny wydawały się zbyt nudno-normalne by być przyjaciółkami Eve więc Claire przyjęła, że te były z kręgu Michaela. Niektórzy przynieśli prezenty, a Claire wskazała im stół przygotowany do przyjmowania ich. Miranda, chuderlawa, nastoletnia medium przybyła dramatycznie sama, mając na sobie szczególną, niedopasowaną spódnicę i top, który był dla niej za duży. Była (technicznie) przyjaciółką Eve, mimo że była młodsza i nadal w liceum; jak zawsze wydawała się chodzić w stanie snu, nie do końca zauważając, gdzie była albo kto był dookoła niej. Eve lubiła być posądzana jako inna; Miranda była prawdziwym interesem. Nic jak straszne przepowiednie przyszłości aby powiać chłodem na zabawę.

Ale była dziwną, małą rzeczą, a Claire zrobiło się jej żal. Wydawała się zawsze polegać na sobie. - Hej, Mir, - powitała ją i wręczyła jej biały goździk. Miranda spojrzała na niego jakby nie mogła do końca odgadnąć, co to było. – Czy to jedzenie? – zapytała. Shane poruszył ustami za głową Mirandy, Proszę powiedz tak, ale Claire posłała mu groźne spojrzenie i powiedziała, - Nie, to jest tylko ładne. – Miranda skinęła mądrze i wetknęła go za jej uchem, z długą łodygą wystającą z tyłu pod niebezpiecznym kątem dla kogokolwiek za nią. – Uh – jedzenie jest tam i poncz. Jednak nie krój ciasta. Jest dla Eve i Michaela. - Okej, - powiedziała Miranda. Zrobiła kilka kroków do sali, potem obróciła się i spojrzała z powrotem na Claire. – To niedobrze że masz na sobie biel. Ale może się zmyje. Oh bzdury. Gdyby tylko Miranda miała poczucie humoru, Claire byłaby pewna, że tylko miała z nią do czynienia, ale wiedząc że dziewczyna nigdy nie żartowała, pomyślała o kilku interpretacjach i żadna z nich nie była dobra. Najlepszą, o której Claire mogła pomyśleć było że wylałaby na siebie poncz. Niestety, scenariusz w najlepszym razie nigdy nie wydawał się sprawdzać. - Wyluzuj, - powiedział Shane. – Czasami się myli. – Wiedział, o czym myślała Claire, bo (przypuszczała) że też o tym myślał. - Nieczęsto. – I nigdy odnośnie ważnych rzeczy, mimo że Claire zgodnie z prawdą nie mogła osądzić czy to było, w myślach Mirandy, ważne. Ciężko powiedzieć. Miała pogląd na życie z teorią chaosu więc to, co było ważne dla normalnych ludzi niekoniecznie było tą samą rzeczą dla niej. I czasami najbardziej maleńkie rzeczy były najbardziej pilne. Claire nie miała czasu by o tym rozmyślać, bo właśnie wtedy pierwsze wampiry przybyły, zimne i lodowato uprzejme. Claire wręczyła goździki paniom, które zaakceptowały je z pogardliwą łaską, kiedy wślizgnęły się, kierując prosto do odświeżenia osoczem. Następna przybyła grupa ostrożnie wyglądających miejscowych, ubranych w źle dopasowane, ekstrawaganckie sukienki i garnitury, wszyscy w widocznym miejscu noszący swoje bransoletki Ochrony. Ci nie byli buntownikami pogrzebanymi pod ziemią; ci byli ludźmi z nabytymi udziałami (żadnych przeznaczonych kalamburów) ze statusem quo i mieli pewne przegrane spojrzenie na nich, które sprawiło, że serce Claire zabolało. Próbowała użyć swojego wpływu z Amelie – taki jaki był – aby sprawić, żeby rzeczy były dla nich lepsze, ale nie mogła przeciwdziałać życia w ucisku przez kilka lat - Claire, - powiedział szybko Shane. Kiedy rozejrzała się dookoła, był wampir stojący tuż przed nią, mający na sobie wyszukany, czarny, satynowy płaszcz z ogromnymi, długimi ogonami, które sięgały do jego pięt, czerwoną, brokatową kamizelkę, plisowaną, białą koszulę… Myrnin. Wyglądał na głęboko zmartwionego i bardzo zakłopotanego. – Moja droga dziewczyno, naprawdę czuję, że muszę… - Odejdź, - powiedziała. Niegłośno, ale miała to na myśli. – Nie rozmawiaj ze mną. Już nigdy więcej. - Ale… Odepchnęła go, mocno. – Nigdy! – Nie wykrzyczała tego, mimo że czuła się jakby to wrzeszczała; furia wygotowała się na zewnątrz niej i sprawiła że się trzęsła i zobaczyła czerwień. – Nigdy więcej nie przychodź blisko mnie i Shane’a! Nie mógł wyglądać bardziej ze złamanym sercem, ale nie dbała o to. Nie dbała. Jej oczy

wypełniły się łzami, ale ona sprawiła że sama uwierzyła, że to były łzy gniewu, nie smutku. Nie rozczarowania. Myrnin skłonił się do talii, staromodnie i bardzo poprawnie i powiedział, - Jak sobie życzysz, Claire. – Potem obrócił się w kierunku Shane’a i obdarował go kolejnym skinięciem, nie do końca tak głębokim. – Żałuję konieczności moich działań. – Nie czekał Az Shane coś powie, zresztą nie żeby Shane miał coś powiedzieć; był zajęty obserwowaniem Claire, kiedy pochopnie wycierała łzy ze swoich oczu. Myrnin odszedł. Wyglądał na… małego, w jakiś sposób. I pokonanego, mimo że próbował trzymać swoją głowę w górze. I mimo że była wściekła – była – to nadal bolało widzieć go takiego. I w głębi, czuła się zagubiona myśląc że miałaby go nigdy więcej nie zobaczyć. Nigdy nie przewrócić oczami na jego szalone skoki rozmowy. Nigdy więcej nie zobaczyć tych głupich króliczych kapci. On to zrobił. Nie ja. Więc dlaczego to było takie okropne? Nie mogła się na tym zatrzymać, bo więcej ludzi przybywało, o wiele więcej, a ona miała wszystko, co mogła zrobić wymuszonymi uśmiechami i mówieniem miłych rzeczy i wręczaniem goździków paniom. Ten napływ był miksturą mieszkańców i kilku ostrożnych, spiętych ludzi, którzy była pewna że byli w Morganville, ale nie z niego – wytrzymałość, może, przyszła by objąć sytuację. Shane rozpoznał kilku, a ona zobaczyła go wymieniającego jakieś szybkie słowa z kilkoma. Był krótki zastój w przybyciach, a Claire złapała oddech i sprawdziła swój zapas goździków – obniżający się. Potem znowu, sala balowa była teraz pełna ludzi – na pewno więcej niż setką. Mały tłum, w tym mieście. Tym razem więcej wampirów, przynajmniej dwudziestu z nich. Jedna z kobiet przyjęła kwiat z uroczym, wdzięcznym uśmiechem; inna wyciągnęła swój podbródek i poszybowała, odmawiając nawet potwierdzenia istnienia Claire. Tak wielka zabawa. - Wierzę, że to dla mnie, - powiedział niski, chłodny głos, a Claire szarpnęła swoją uwagę z powrotem na przód i prosto dokładnie kiedy Amelie oskubała goździka z jej dłoni. – Wybacz Mathilde. Nie była taka sama od czasu Rewolucji Francuskiej. - Przyszłaś, - wypaplała Claire. Amelie uniosła pojedynczą brew w ostrą krzywa. – Czemu nie miałabym? Byłam zaproszona. To tylko uprzejme żeby przyjść. - Myślałam że nie jesteś za – tym. - Byłoby hipokryzją z mojej strony żeby powiedzieć, że to mnie cieszy. Ale pasuje moim celom żeby być tutaj. – Amelie skinęła jej pożegnaniem i zaczęła iść dalej. Claire wzięła oddech i zapytała, - Rozkazałaś Myrninowi zabić Shane’a? Amelie stała tam cicho z białym goździkiem obracanym w jej chłodnych, długich palcach, potem obróciła się i wzięła zaoferowany łokieć Olivera, kiedy wszedł do pomieszczenia, wyglądając bardzo nie jak on w garniturze, który był prawie tak piękny jak to, co Michael miał na sobie. – Ach. Tu jesteś. Powinniśmy iść dalej? - Przypuszczam, że musimy, - powiedział. Nie wydawał się z tego powodu szczęśliwy. Claire powiedziała, - Zaczekaj! Nie odpowiedziałaś… Amelie obróciła się z powrotem do Claire tylko na chwilę i powiedziała, - To, co robię dla

tego miasta, robię bez względu na moje uczucia, tym mniej na twoje. Czy to jasne? – Jej głos był zimny, niski i bardzo wyraźny, a potem zniknęła, królowa schodząca aby powitać swoje obiekty. Więc, to nie był naprawdę wybór Myrnina. Nic dziwnego, że był tak urażony; rozkazano mu, był posłuszny, a Claire zrzuciła winę na niego (cóż, był winny – mógł odmówić!), ale Amelie była zdecydowanie panem marionetki pociągającym jego sznurki. Tak bolesne jak zdrada Myrnina była, nie przerażało jej to teraz tak bardzo. Amelie powiedziała jej dawno temu, że zrobiłaby cokolwiek, poświęciłaby kogokolwiek dla bezpieczeństwa Morganville, ale to nadal wydawało się zdradą. Eve zerknęła zza drzwi i wskazała gestem na Claire, która przybliżyła się. – Jest tutaj każdy? – zapytała. Wyglądała nagle na przerażoną i podekscytowaną. – Jest gotowe? - Gotowe, - powiedziała Claire. – Wszyscy na ciebie czekają. Eve wzięła głęboki wdech, zamknęła oczy i wyszeptała coś do siebie, potem znowu zniknęła za krawędzią drzwi. Trzydzieści sekund później, Eve sięgnęła po ramię Michaela. Claire pomyślała że nigdy nie widziałam ich wyglądających lepiej, zwłaszcza razem; dramatyczna, długa, czerwona sukienka Eve przylegająca do jej figury sprawiła, że wyglądała na nawet jeszcze wyższą, kiedy Michael założył naprawdę wspaniały garnitur. Jego blond włosy błyszczały w świetle i były idealnym kontrapunktem do czarnych Eve. Spojrzeli na siebie, a Eve uśmiechnęła się powolnym, zachwyconym uśmiechem, który Michael odwzajemnił. Claire zrobiła krok do przodu i przyczepiła stanik Eve, a potem oboje wpadli w tłum, pełen ludzi mruczących i szepczących. Każdy ich obserwował, a Claire poruszyła się do tyłu żeby mocno uścisnąć dłoń Shane’a. To było przyjęcie Eve i Michaela, ale w pewien sposób, to wydawało się testem. Nikt nie mówił do nich wprost, kiedy szli swoją drogą przez pokój, póki Myrnin nie wszedł na ich ścieżkę. Był cichy przez sekundy, potem sięgnął po dłoń Eve. Podniósł ją do swoich ust i pochylił się nad nią, a Claire mogła usłyszeć go mówiącego, nawet mimo że stała za drzwiami, Gratulacje dla was dwojga, moja droga. Oby wasze szczęście trwało wiecznie. - Wypiję za to! – powiedział ktoś, a ileś osób zaśmiało się, a urok został złamany. Ludzie zmieszali się i połączyli. Więcej podeszło żeby potrząsnąć dłoń Michaela i zaoferować Eve uścisk albo uśmiech. Wszystko wydawało się przebiec w porządku. - Uh-oh, - powiedział Shane. Szarpnął swoim podbródkiem w kierunku odległego krańca tłumu. – Ona się nie przyłączy. – Przez ona miał na myśli Amelie, która stała w królewskiej izolacji z Oliverem. Rozmawiali razem ignorując to, co działo się w centrum pomieszczenia. To wyglądało okropnie. – Nie lubię widoku tego. - Praktycznie przyznała, że rozkazała… - Claire nie ośmieliła się powiedzieć więcej, nie w pomieszczeniu pełnym wampirzych uszu, więc dotknęła miękkiej tkaniny jego golfu, a on skinął głową. – Nie wiem, czy możemy liczyć na jej pomoc. - Ja nigdy nie liczyłem, - powiedział. – Albo kogokolwiek innego z wyjątkiem twojej, Eve i… - Zawahał się, ale uśmiechnął się i tak czy owak dokończył. – Michaela. Bezpieczniej w ten sposób, CB. Stajesz się wpakowana w politykę tego miasta i stajesz się wciągnięta pod. Richard Morrell dotarł późno i przyprowadził swoją siostrę. Monica Morrell wzięła ostatni goździk, który Claire miała, zrobiła miny i podała go swojemu bratu. – Tanie, - powiedziała. – Powinnam wiedzieć, że nie będą mieli storczyków, ale oczekiwałam czegoś lepszego, niż to. – Jakby Claire tam nie stała. – Ugh, założę się, że nie mają nawet otwartego baru.

- Jakie dokładnie miałoby to dla ciebie znaczenie, odkąd nie możesz nawet legalnie pić? – zapytał Richard. Brzmiał na wyczerpanego i ostrego, a Monica zrobiła kwaśną minę. Miała na sobie głęboko wyciętą, długą do ud, lśniącą, niebieską sukienkę, która podkreślała jej długie nogi i prawdopodobnie kosztowała więcej niż Claire oszczędziła na swój fundusz na uczelnię. – Chciałaś przyjść i obiecałaś, że będziesz grzeczna. Jeśli nie jesteś, jedziesz do domu. Żadnych sprzeciwów. - Oh, próbuj nie brzmieć tak bardzo jak Mama – nie masz jajników, - powiedziała Monica. Posłała Claire paskudny uśmiech, kiedy kroczyła w ich kierunku, rzucając goździk na podłogę i niszcząc go pod jej eleganckimi szpilkami. – Czy tam nie powinny być tańce? Znając Eve, prawdopodobnie będą straszne, death metalowe i emo ballady, ale przyszłam żeby tańczyć. - Zamknij się i połóż prezent na stole, Monica, - powiedział Richard. Wręczył jej ładnie owinięte pudełko, które trzymała na wysokości ramiona, jakby zawierało żywe karaluchy. Claire wskazała jej stół na upominki, już przepełniony prezentami. Monica podeszła majestatycznie i upuściła go na stos, potem przybrała oślepiający uśmiech i rzuciła włosami na najbliższego mężczyznę. - Boże, - westchnął Richard. – Przeprosiłbym, ale już wiecie, że nie mogliście oczekiwać niczego innego od niej. - W dziwny sposób, to pocieszające, - powiedział Shane. – Miło wiedzieć, że niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią. Plagi, śmierć, podatki, Monica. - Przypuszczam, że możemy przestać odgrywać osoby witające, - powiedziała Claire. – Już nie mam kwiatów. – Podniosła tego, którego Monica zdeptała i wrzuciła go z powrotem do pudełka, które wpakowała pod najbliższy stół. – Potrzebuję ponczu. - Mogę ci towarzyszyć żeby go wziąć? – zapytał Richard i zaoferował jej ramię. Zamrugała i spojrzała na Shane’a, który wzruszył ramionami. - Byłabym zaszczycona, - powiedziała. To wydawało się dziwne, bycie odprowadzoną przez burmistrza… Ludzie mówili do niego swobodnie i obdarowywali ją dziwnymi spojrzeniami; była dobrze świadoma Shane’a poruszającego się za nimi i zastanawiała się, czy powinna to ostatecznie zrobić. Morganville było kuźnią plotek. Następną rzeczą, o jakiej prawdopodobnie by się dowiedziała to, że rzuciła swojego chłopaka dla Richarda, co tak bardzo nie miało się stać; Richard był wystarczająco miły, ale nie w porównaniu z Shane’m. Poza tym, to oznaczało posiadanie Moniki jako krewnego. Przerażające. Richard pokierował ją do ponczu, uwolnił ją i wrócił by rozmawiać z wyborcami; Claire napełniła dwa kubki i podała jeden Shane’owi, który wziął długi łyk, potem skrzywił się i dotknął swojego gardła. - Boli? Skinął głową. – Pali, - powiedział. – Ktoś przyprawił poncz alkoholem, dla twojej informacji. Może powinnaś trzymać się wody – to spakuje jak Ever-clear (Everclear jest marką naturalnego spirytusu zbożowego 75,5 albo 95 procentowego – przypuszczenie tłumacza). - Ugh. – Claire odłożyła swój poncz, nie kosztując go i zamiast tego poszła po butelkowaną wodę. W każdym razie, bezpieczniej; nie zapomniała słów Mirandy odnośnie jej sukienki. Jej gardło było suche, a woda smakowała zimno i słodko. Skubnęła ciastka w kształcie kielicha i przypatrywała się ciastu, które wyglądało znacznie lepiej niż wtedy, kiedy piekarze wpakowali je na Eve jako profesjonalną robotę; w zasadzie była w pewnym rodzaju dumna z niego. – Powinniśmy zrobić cokolwiek odnośnie ponczu? - Nie odbieraj rzeczom całej zabawy, - powiedział Shane. – Poza tym, nie taszczę tego przez całą drogę do kuchni. – Miał rację – misa z ponczem była ogromna i pełna. Nie wiele mogło być z tym zrobione.

Nadal martwiła się o to, kiedy wybuchła walka, gdzieś blisko środka pomieszczenia. Gdzie byli Michael i Eve. Pierwszym ostrzeżeniem był krzyk ostrzeżenia, potem krzyk kobiety, a potem tłum pomiędzy Claire i czymkolwiek, co się działo w zamkniętych szeregach. Shane, który był wyższy, przypatrywał się w tym kierunku i powiedział, - Cholera. - Co? - Zostań tutaj! Odleciał, pchając się w swoją stronę przez tłum. Nie było mowy żeby została z tyłu. Gdzie on poszedł, ona poszła. Claire skręciła przez natłoczone ciała ludzi (po tej stronie pokoju) i nagle była w otwartej przestrzeni, którą zajmowała Eve, Michael, mowo przybyły Shane i dwóch mężczyzn. Dwóch mężczyzn – części tej nie do końca miastowej załogi, odnośnie której Claire zastanawiała się wcześniej – połączyli się w bandę przeciwko Michaelowi. Walka była już skończona; jeden leżał płasko na swoich plecach, a ostry but na obcasie Eve był osadzony na środku jego klatki piersiowej, trzymając go w dole (mimo że wyglądał na nieprzytomnego i nie będącego w stanie sprawić żadnych kłopotów). Kiedy Claire dotarła i zatrzymała się, drugi mężczyzna, z którym Michael walczył, dostał cios kołkiem wycelowanym w serce Michaela. Michael łatwo wytrącił go z jego dłoni i pchnął nim do tyłu. Jego napastnik potknął się o zestrzelone ciało swojego partnera, a Michael zbliżył się do niego piękny jak anioł zemsty, praktycznie świecący w światłach. Jego kły były obnażone. - Nigdy więcej nie podnoś ręki na Eve! – powiedział i schylił się żeby chwycić krawat mężczyzny. Z pojedynczym, łatwym szarpnięciem Michael podniósł go z powrotem na nogi i potrząsnął jak szmacianą lalką. – Nawet na nią nie patrz! Shane wrzasnął, – Za tobą! – i posłał siebie do pełnej walki, dokładnie kiedy kobieta wypchnęła się z widzów z kolejnym kołkiem wycelowanym w plecy Michaela. Powalił ją a kołek poleciał. Shane zachwiał się do tyłu wyprostowany i chwycił odcinek zaostrzonego drewna. – Hej! Przepraszam, pani, ale nikt nikogo nie kołkuje na tym przyjęciu! Wieszałem na nie kulę dyskotekową! Michael spojrzał na niego. - Yo, - powiedział Shane i skinął głową w kierunku mężczyzny, którym bujał Michael. – Przybiera jakiś fiolet. Myślę, że dopiąłeś swego. Michael upuścił go. Jego kły zniknęły, a on wyciągnął ręką do Eve. Zostawiła swojego własnego leżącego napastnika i wzięła ją. Claire zostawiła swoje bezpieczeństwo tłumu i poszła by dołączyć do Shane’a. Ich czwórka, otoczona. - Ktokolwiek ma teraz coś do powiedzenia? – powiedział Shane. – Jakiekolwiek pieprzenie odnośnie mieszanych małżeństw? Podłoga jest otwarta; wypowiedzcie się! Wampiry, Claire zdała sobie sprawę, nie przyszły w pośpiechu do obrony Michaela. W zasadzie, stali w kępie obok zapasu krwi, popijając z kryształowych kielichów, wyglądając na całkowicie niezaangażowanych. Rozejrzała się dookoła za Oliverem, Amelie i Myrninem. Myrnin siedział przy stole, przebiegając swoimi paznokciami powoli po ubraniu, strzępiąc je w puch. Amelie i Oliver nadal stali na krańcu tłumu, obserwując. - W porządku. – Kobieta pchała się przez tłum – miejscowa. Claire rozpoznała ją. Starsza urzędniczka, która odmówiła poczekania na Eve w sklepie zaopatrującym przyjęcia. Wyglądała

dzisiaj nawet sztywniej i mniej zabawnie, w swojej pastelowej, niebieskiej sukience i lakierowanych włosach. – Ja coś powiem. Wiem, że zaprosiliście nas tutaj i myślę, że to było odważne, ale wiecie że to złe. On jest jednym z nich. Bez obrazy dla nich, ale trzymamy się nasi z naszymi. Zawsze tak było. - Tak bardzo, jak nienawidzę być w porozumieniu, ona ma rację, - wycedził dobrze-ubrany wampir, który sączył swoją krew z idealnym spokojem. – Pan nie poślubia zwierząt. To po prostu perwersyjne. Monica Morrell przepchała się w swoim kierunku przez tłum, balansując na szpilkach, które były nawet wyższe i cieńsze niż Eve. – Hej! Kogo nazywasz zwierzęciem, dziwadle? – Jej brat chwycił ją za ramię i zaciągnął ją do tyłu, ale ona go strząsnęła. – Nie jestem twoją krową. - Nie mówiłem do ciebie, - powiedział wampir i wyczyścił wyimaginowany bród na swojej czerwonej jak wino, aksamitnej klapie marynarki. – Wydaje się, że zapomniałaś swojego miejsca. A jeśli nie będziesz krową, może bycie świnią jest bardziej do przyjęcia, To wzbudziło suchy, ostry śmiech pośród reprezentacji wampirów, jak hałas tłuczonego kryształu. - Świnią? – krzyknęła Monica i spróbowała wyswobodzić się spod Richarda. – Puść mnie. Ten dupek nazwał mnie świnią! Wiesz, że nie jestem nikim jak ona! – Szarpnęła swoim podbródkiem na Eve. – Jestem Morrell! - Przepraszam więc, - powiedział wampir. – Zatem jesteś zdobytą świnią. Monica przechyliła się do przodu na tych szpilkach, podniosła leżący nóż z podłogi i stała obok Eve. Kilka kroków dalej, ale w każdym razie w przybliżeniu obok. – Mam Opiekuna! – chapnęła. – Halo? Już mnie chroń! - Przed czym? – głos Olivera odbił się echem przez salę balową. – Zniewagami? Nie jestem zobowiązany do chronienia twojej godności. Pod warunkiem, że jakąś masz. Przerwijcie to, wszyscy. – On nie musiał pchać się przez tłum; ludzie zeszli z drogi dla niego. Amelie, Claire zauważyła, nie przyszła z nim. Została tam, gdzie była, oddalona i zimna. - Wystarczy tego. Spójrzcie na siebie, sprzeczających się jak zepsute dzieciaki, - powiedział Oliver. Wycelował palcem w wampira w ciemnym, czerwonym płaszczu. – Ty będziesz pełen szacunku. A ty… - Palec zmienił kierunek na Monikę. – Ty nauczysz się trzymać swój język. - Jak dobry, mały pupilek? – zapytała cierpko. – Glino. - Jeśli nie chcesz mojej Ochrony, poczuj się wolna żeby zdjąć bransoletkę, - powiedział Oliver i wpatrywał się w nią okrutnymi oczami. – Idź do przodu, Monica. Zobacz jak to jest być nagą w zimnie. Claire pomyślała przez sekundę, że rzeczywiście by to zrobiła. Monica wyciągnęła swój nadgarstek i przebiegła palcem po srebrnej bransoletce, którą miała na sobie, tą z pieczęcią Olivera na niej… …A potem cofnęła się ze schyloną głową. Richard pchnął ją za sobą. - Lepiej, - powiedział Oliver. Znowu wskazał na wampira. – Więcej od ciebie, Jean? – Nadał temu francuską wymowę, Zhon. Jean wzruszył ramionami i sączył swoją krew. – Teraz. Będziemy się zachowywać jak cywilizowane jednostki. – Pstryknął swoimi palcami i wskazał na dwóch mężczyzn na ziemi. Dwóch ze stale obecnych ochroniarzy Amelie przeszło przez dziurę, którą zrobił w tłumie, zebrało ich i wyprowadzili ich. – Mam nadzieję, że nikt więcej tutaj nie ma zaplanowanych niespodzianek, bo jeśli tak bardzo jak myślicie o wyrządzeniu krzywdy sobie nawzajem, zobowiązuję ich. To neutralny grunt. Naruszenia prawa będą makabrycznie i gwałtownie pokazywały błędy ich dróg. Jasne?

Nikt nie powiedział słowa. Nawet Eve co było zaskakujące. A potem Amelie przeszła do przodu, poruszając się przez rozdzielony tłum jak góra lodowa przez ciemne morza – lśniąc przecinającymi krańcami. Oliver obrócił się, kiedy zbliżyła się za nich, a Claire zobaczyła wyraz jego twarzy. Strach, szybko został stłumiony w płaską, bezwyrazową maskę. - Założycielka będzie przemawiać, - powiedział i zrobił krok w tył żeby oddać jej miejsce. - Przyszłam dzisiaj na żądanie dwóch mieszkańców Morganville, - powiedziała Amelie. Stała na środku pomieszczenia, twarzą w twarz z Michaelem i Eve, którzy nadal mieli swoje ręce zaciśnięte ciasno razem. – Przyszłam żeby dostarczyć wyrok na to, czy planowany związek może być kontynuowany. - Ale… - wyszeptała Eve. – Ale myślałam… Amelie przerwała jej chłodno. – Słyszałam zarzuty ludzkich mieszkańców odnośnie pozwolenia wam na kontynuowanie. Słuchałam innych, którzy nalegali, żeby wam przerwano. Moi właśni ludzie są również podzieleni i równie przekonywujący. – Jej srebrne oczy błyszczały jak zamrożone monety. – Przyszłam żeby powiedzieć wam, co będzie zrobione w interesach Morganville i moich zasad tutaj. Nie Olivera, nie waszych. Moich. – Jej oczy stawały się teraz białe, a Claire poczuła moc wlewającą się do pomieszczenia, jak nurty burzliwej elektryczności. – A ja mówię, że to nie jest czas. Nie na to. - Zaczekaj, - powiedział Michael. – Zaczekaj! Nie możesz… - Mogę, - powiedziała łagodnie Amelie. – I tak zrobię. I muszę. Żaden ślub się nie dobędzie, nie pomiędzy człowiekiem i wampirem. Nie póki ja nie zechcę, żeby tak się stało. – Jej oczy były teraz czysto białe, a Claire poczuła miażdżący impuls mocy. Zdała sobie sprawę, że nie był skierowany na nią, albo na Eve, albo na jakiegokolwiek człowieka… To była wampirza siła, skierowana na wampiry w tym pomieszczeniu. Które teraz upadały na swoje kolana. Niektóre chętnie, niektóre nie. Niektóre stały przez chwilę na swoich nogach, ale ostatecznie też się poddawali. Zostawiając tylko Olivera, kołyszącego i opierającego się jej… i Michaela, który trzymał się Eve jako oparcia. - Nie, - powiedział Michael przez mocno zaciśnięte zęby. – Nie, to jest moje życie. Moje. - Twoje życie zawsze było moje, dziecko-krwi. – Amelie rozszerzyła swoją rękę w jego kierunku i zamknęła pięść. – Poddaj się. Michael krzyknął, a jego oczy stały się białe. Tak jak jego twarz, śmiertelnie blada, śmiertelnie. Claire zrobiła mimowolny krok w jego kierunku, przerażona, ale Shane zrobił więcej niż to. Podszedł do boku Michaela i położył swoją rękę pod Michaela, wspierając jego ciężar. - Podziękujesz mi później, bracie, - powiedział i obrócił swój wzrok na Amelie. – Cofnij się. Teraz. Jej kły były obnażone. Amelie nigdy nie wyglądała bardziej obco dla Claire, albo bardziej pięknie, albo potwornie niebezpiecznie. Ona była przerażająca, a inni ludzie z Morganville wycofywali się teraz, kierując się do drzwi. Wampiry były przypięte w miejscu. Claire przesunęła się by pomóc podpierać Michaela. Jej głowa wydawała się czarna z brzęczącą mocą dookoła niej, a ona wiedziała, że to musiało zabijać Michaela; kolor teraz z niego zszedł. Mógłby być zrobiony z marmuru i to było przerażające, tak bardzo przerażające dotykać jego lodowatej skóry…

Eve puściła Michaela, zostawiając Claire i Shane’a podtrzymujących go i podeszła przed Amelie. Zdjęła szpilkę, która była na jej czerwonej sukience i rzuciła nią w nią. – Idź do diabła i weź to ze sobą! – Wykrzyczała to prosto w twarz Amelie. Eve była egzotycznym płomieniem koloru przeciwko białej furii Amelie. A potem uderzyła Założycielkę w twarz. Amelie zrobiła krok do tyłu, oszołomiona, a miażdżenie siły w pomieszczeniu zawahało się. Oliver przechylił się i chwycił Eve za talię, zrzucając ją z drogi, kiedy Amelie szła po nią. Chwycił Założycielkę i owinął ją ramionami, potem wrzasnął do Claire, - Zabierz ich! Teraz! Idźcie do domu i pośpieszcie się! Zróbcie to teraz! Furia Amelie przeskoczyła na inne wampiry, a jeden po drugim, wystrzeliwali na nogi, sycząc. Jeden rzucił kryształową szklanką krwi na Eve, ale zamiast tego trafił Claire, opryskując jej białą sukienkę. Spojrzała w dół na bałagan z zaskoczonym sapaniem i pomyślała, Cholera, Miranda miała rację. Znowu. - Ahh… może powinniśmy iść, - powiedział Shane. – Zostaw buty, Eve. Będziemy teraz biegli. - Kocham te buty! - Bardziej niż swój układ krążenia? Eve cicho skopała szpilki i wycofała się. Shane i Claire wprawili Michaela w ruch, przynajmniej lekko i skierowali się do drzwi. Eve zachowywała się jak tylna straż, nie żeby miała cokolwiek do walczenia z innymi niż buty, które trzymała. Wampir w czerwonym, aksamitnym płaszczu kierował się do niej z wyciągniętymi kłami. Miała szpilki w górze, gotowa żeby uderzyć, ale coś chwyciło go w połowie skoku i trzasnęło nim prosto w żyrandol. Kryształ roztrzaskał się, a kula dyskotekowa dziko zawirowała, wyrzucając pijane iskry po pokoju. W dalekim końcu pomieszczania, lecący Dj uderzył guzik na systemie, a uderzająca muzyka techno rozpoczęła się, poruszając powietrze i uderzając dudnieniami w ciało Claire jak kopnięciami. W sposób zbyt głośny. Myrnin, który przechwycił atakującego wampira, obrócił się i spojrzał na nich. Na Claire. Jego usta uformowały słowa, ale Claire nie mogła ich usłyszeć. Zrobił nabywczy ruch i uśmiechnął się do niej, jednym z tych kruchych i w połowie-szalonych rzecz, a jej serce po prostu znowu złamało się. Potrząsnęła głową, a Eve zatrzasnęła drzwi sali balowej, odcinając tłum wampirów idących w ich kierunku. Wcisnęła krzesło pod klamkę. Pobiegli do windy. Shane nacisnął przycisk jakieś szesnaście razy zanim drzwi się otwarły, a on zawlekł Michaela do środka, kiedy Claire trzymała ją dla Eve. – Wyłamują się! – dyszała Eve. – To krzesło nie będzie trzymać! - Zamknij zamknij zamknij! – wrzeszczał Shane na guziki, uderzając ten do garażu. Claire słyszała rozłamujące się drewno, a potem trzask, kiedy drzwi do sali balowej wyrwały się ze swoich zawiasów. Jeden wampir pojawił się przed windą – wampir z ciemnymi włosami do ramion i śmiesznie długimi paznokciami na jego czarnym, brokatowym płaszczu.

Myrnin, znowu. - Przepraszam, - powiedział i obrócił się twarzą do hordy nadciągających napastników. – Kupię wam czas. Oh, tak przy okazji, niezłe przyjęcie! Drzwi zamknęły się zanim Claire mogła mu podziękować, a winda przechyliła się i zaczęła posuwać się swoją drogą powoli na dół. - Michael? – Shane potrząsnął nim, nadal trzymając go ponowo ręką pod jego ramionami. – Hej, stary, jesteś z nami? Michael skinął głową. Wyglądał lepiej. Nie dobrze, ale teraz nie tak blado jak posąg. Jego oczy znowu przygasały do błękitu, powoli. – Trzymałeś moje tyły. – Brzmiał na zdziwionego. - Zawsze, - powiedział Shane. – Myślałem, że o tym wiedziałeś. Eve położyła swoje ręce na jego szyi i pocałowała go, w usta. Shane zrobił zabawne, małe poruszenie, próbując wykręcić się nie zrzucając Michaela na jego tyłek, ale ona trzymała go krótko. – Przepraszam, ale musiałam to zrobić, - powiedziała. – Rządzisz. - Tak, cóż, nie musisz znakować mnie szminkę, - powiedział Shane i wytarł ją. – Moja dziewczyna stoi tam. - Twoja dziewczyna się nie przejmuje, - powiedziała Claire. Nadal była przestraszona, ale w jakiś sposób podniecona. Wolna. Odrodzona. – Też bym cię pocałowała, gdybym była bliżej. - Ja nie, - powiedział Michael. – Nie kocham cię w ten sposób. - To nie jest to, co powiedziałeś ostatnim razem. - Osioł. – Michael prawie się uśmiechnął, ale to zbledło, kiedy ruch kabiny zatrzymał się z szarpnięciem. – Jesteśmy. Pozostańcie czujni; nie jesteśmy jeszcze wolni. Claire wyszła, obserwując kąty, ale garaż wydawał się opuszczony. Zrobiła ruch na innych aby pośpieszyli za nią, co zrobili, szybko. Shane miał kluczyki do karawanu, które rzucił jej, a Claire szybko odblokowała tył. Załadowali Michaela i Eve do środka w ocieniony dla wampira teren i wsiedli do przodu. – Zablokuj go, - powiedział Shane. Claire skinęła głową i uderzyła ster dokładnie kiedy wampir z białą twarzą wystrzelił w jej okno i spróbował drzwi. Wrzasnęła i podskoczyła, ale odzyskała kontrolę i włączyła karawan. Zbyt szybko, zbyt szybko…. rzecz była jak luksusowa okładzina, a ona musiała zrobić kilka szybkich ruchów w tył i w przód aby uwolnić go od przeszkód. Wampir skoczył na górę i uderzył paznokciami przez dach. - Jedź jedź jedź! – wrzeszczał Shane, a Claire w końcu miała czysty pas ruchu. Przycisnęła pedał gazu, a karawan zaryczał na rampie, na zakręcie i pojechał w pełne słońce. Wampir na górze trzymał się przez chwilę, a potem pazury zniknęły. Usłyszała go upadającego na wysokości dachu i zobaczyła go spadającego, lądującego na nogach i pędzącego do cienia, kiedy opuścił szlak tłustego dymu z tyłu. Claire wydała okrzyk radości i wyciągnęła pięść, a Shane przybił z nią żółwika. - Zasłużona odznaka za bojowe prowadzenie, - powiedział. – Z bonusowymi pęczkami wampirów. Teraz wszystko co musisz zrobić, to zabrać nas do domu. - Nie. – Eve wsunęła się w separator pomiędzy przodem a tyłem i pochyliła się. – Michael i ja zdecydowaliśmy. Zabierz nas do kościoła. - Co? – Claire i Shane wypaplali w tym samym czasie, perfekcyjnym chórem. - Zatrzymają nas, jeśli mogą. Musimy to zrobić teraz, jeśli zamierzamy to zrobić, powiedziała Eve. – Pobierzemy się. Teraz. Claire prawie zjechała z drogi. – Ale – zaczekaj, teraz? Ja, dokładnie teraz? - Nie mówisz poważnie, - powiedział Shane. – Nie możecie tego teraz zrobić.

- Dlaczego nie? - Masz na sobie czerwień, - powiedział Shane. - Ja mam krew na mojej sukience, - dodała Claire. - Ty, Kudłaty, zamknij się, - powiedziała Eve, obdarowując Shane’a lekceważącym spojrzeniem. – Claire, zimna woda w łazience. Tam. Naprawione. – Zatrzasnęła portal. Claire prowadziła w ciszy przez chwilę, a potem powiedziała, - Więc. - Więc, - powtórzył Shane. – Tak. Obrała właściwy kierunek, w kierunku kościoła.

Nikogo nie było w kościele. Nikogo. Nie Ojca Joe, nie parafianina, nie załogi sprzątającej. Był opustoszały, a Claire zapukała w drzwi biura i je też zastała puste. Nikogo w komnacie nabywania uprawnień. Weszła do głównej kaplicy i uniosła ręce w bezradnej rezygnacji, kiedy Eve założyła swoje szpilki, chwiejąc się na pierwszej stopie, potem drugiej. - Żartujesz, - powiedziała Eve. – Nie ma go? - Był na przyjęciu, - wtrącił Shane. Siedział z Michaelem na ławce. – Nie jestem pewien, czy to jest teraz dobry pomysł, Eve. Oliver powiedział… - Wiem, co powiedział Oliver. Cholera jeśli otrzymam kolejny rozkaz od kolejnego wampira w tym mieście, kiedykolwiek! – Eve skoczyła wiążąc szpilki i stojąc tam wyglądając na wysoką i silną. – Zaczekamy. Shane spojrzał wątpliwie na Michaela. – Nie wiem, stary… - Czekamy, - powiedział Michael. – Ona ma rację. Spójrz, jeśli chcesz zabrać Claire do domu… - Nie, - powiedział Shane. – Nie zostawię was dwoje samych. Trzymamy się razem. - Nadal cię nie całuję, - powiedział Michael. - Złośliwiec. Michael rozpoczął ripostę, ale głuche boom drzwi kościoła przymknęło go. On i Shane oboje wstali na nogi – Michael szybciej – a Claire rozejrzała się dookoła po coś antywampirzego, czym mogła improwizować, ale nic z tego nie było potrzebnego, bo kroczącym do kaplicy był Ojciec Joe, z czerwonymi włosami płonącymi w wielobarwnym świetle z różanych okien ponad głowami. Zwolnił, kiedy ich zobaczył, potem westchnął i poszedł do przodu w kierunku, gdzie czekali. Eve otwarła usta żeby coś powiedzieć, ale podniósł swoją dłoń. – Nie, - powiedział. – Mam dobry pomysł, dlaczego tutaj jesteście. A odpowiedź brzmi nie. - Co? Nie możesz po prostu powiedzieć nie! – powiedziała Eve. – Dlaczego powiedziałbyś to? Ojciec Joe zatrzymał się i obrócił, kiedy sięgał stopni ołtarza i zamiast bycia znękanym, młodym mężczyzną, wydawał się zmienić w poważną, opanowaną osobę bez wątpliwości odnośnie tego co zrobić. Podniósł obie ręce dla uspokojenia, a Eve ucichła, niezbyt chętnie. - Nie macie pozwolenia Założycielki, - powiedział. – Bez podopisu Założycielki na zezwoleniu na zawarcie związku małżeńskiego, żadne małżeństwa przeprowadzone wewnątrz kościoła nie są legalne w oczach miasta. Nie wykonacie tego, co próbujecie zrobić, a z tego co zobaczyłem w sali balowej, nigdy nie dostaniecie zgody. Będziecie mieli szczęście unikając

więzienia, Eve. - Mogła zmienić zdanie, - powiedziała Claire. - Nie zmieni. Zawstydziliście ją, publicznie się jej przeciwstawiliście, a Eve spoliczkowała ją. Jako Amelie, mogłaby przebaczyć i mogłaby cicho zmienić swoje zdanie. Zawołaliście ją jako Założycielkę Morganville, a Założycielka nie może pozwolić temu przejść, jakiekolwiek jej osobiste uczucia by nie były. Cokolwiek tu robicie, to nie ma znaczenia za drzwiami. Nie dla Założycielki. Była ciężka cisza, kiedy Eve i Michael spojrzeli na siebie. Poszedł żeby stanąć koło niej, a ich palce powoli się splotły. Michael spojrzał na Ojca Joe i powiedział, - W każdym razie zrobiłbyś to? Ojciec Joe nastawił głowę na jedną stronę, obserwując ich dwoje i ścisnął ręce przed nim. Powolny uśmiech ocieplił jego poważny wyraz twarzy, a on powiedział, - W oczach Boga, przychodzisz przed ołtarz żeby zawrzeć związek małżeński? - Tak, Ojcze, - powiedział. Ojciec Joe zmienił swoją uwagę na Eve. – A ty? - Tak, Ojcze. Bardziej niż cokolwiek. - Widzę, że macie świadków, - powiedział. Claire i Shane poruszyli się żeby stanąć obok nich, a Claire zdała sobie sprawę, że miała teraz krótki oddech i drżała. Mogła zobaczyć, że Eve też się trzęsła. Michael lekko ścisnął jej rękę i uśmiechnął się do niej, a ona odwzajemniła uśmiech. – Macie obrączkę? Eve spojrzała z paniką na Michaela, a on wydawał się też bez wyrazu, póki Shane nie powiedział, - Możesz użyć jej zaręczynowego pierścionka? Mam na myśli, tylko dla ceremonii? - Mogę, - zgodził się Ojciec Joe. – Generalnie w dzisiejszych czasach ludzie wolą ceremonie z podwójnymi obrączkami, ale pojedynczy zadziała tak samo. Teraz, pytam ponownie: jesteście pewni, co chcecie zrobić? Małżeństwo nie jest stanem do wejścia w nie lekceważąco. - Jesteśmy pewni, - powiedział Michael. – Proszę. Kontynuuj. Drzwi kaplicy trzasnęły na drugim końcu. Claire obróciła się, mrugając żeby cofnąć łzy, które groziły uformowaniem się i zobaczyła, że całe mnóstwo ludzi pojawiło się na tyle kościoła. Niektórzy zrzucali kaptury i zdejmowali czapki, ale nie ta na przedzie, ubrana w zimną biel ze swoimi bladymi włosami ułożonymi do góry, jak korona. Nie przejmowała się ochroną przed słońcem. Amelie szła w dół nawy kościoła w ich kierunku, a za nią podążali Oliver, Myrnin i pół tuzina innych wampirów. Więcej, niż mogli zwalczyć. Więcej, niż ktokolwiek mógł zwalczyć. Ojciec Joe zamarł, obserwując ich. Michael i Eve też obrócili się by spojrzeć, a potem Michael powiedział, - Kontynuuj, Ojcze. Jesteśmy gotowi. - Nikt dzisiaj tutaj nie zawrze małżeństwa, - powiedział zimny głos Amelie, dzwoniąc władzą. – Służysz tutaj na moje cierpienie, Ojcze. Nie chcę okazywać braku szacunku kościołowi, albo twojej autonomii, ale wydałam swoje oświadczenie, a ci dwoje nie mają pozwolenia. Teraz, proszę odejdź. Mam rzeczy do przedyskutowania z tą czwórką. Zawahał się, patrząc na dwójkę stojącą przed nim, a potem skinął głową. – Przepraszam. Nie skrzywdzi was, nie tutaj. Kościół jest neutralnym terenem. Jesteście bezpieczni w środku. - Zaczekaj… - Eve sięgnęła do niego, ale zrobiła krok w tył, weszła po schodach i uklękła by pomodlić się na ołtarzu. Eve zatrzasnęła oczy i zakołysała się i tylko ramię Michaela dookoła niej trzymało ją na nogach.

Wszyscy obrócili się żeby stawić czoło wampirom. Amelie kontynuowała w ich kierunku, ale zrobiła cichy gest, który spowodował, że wszyscy ci podążający za nią zatrzymali się i usiedli w ławkach. Tylko Oliver i Myrnin zostali z nią przez resztę drogi. Cztery do trzech, ale nawet nie do końca przewaga. Michael mógł sobie sam poradzić, może, ale Claire wiedziała, że reszta z nich miała szansę królika złapanego w legowisku wilka. Amelie pozwoliła zimnej chwili minąć, zanim powiedziała, - Najwyraźniej macie czysty zamiar przeciwstawiania się moim pragnieniom. - Chcemy się pobrać. To nie jest sprawa nikogo innego, - powiedział Michael. Brzmiał na wściekłego, tak niebezpiecznie. – Czemu nam to robisz? - Próbuję utrzymać pokój, - powiedziała. – A pokój nie utrzyma się w ten sposób. Macie wiele lat do wykonania tego kroku; kilka więcej nie będzie miało znaczenia, jeśli wasza miłość jest tak silna jak wasze żądania. Jednak, kilka lat więcej może zrobić wielką różnicę w osiągnięciu ostatecznego pokoju w Morganville. - Miałaś jakieś sto lat żeby spróbować sprawić, żeby to się stało i się nie stało, - powiedziała Eve. – Co sprawia że myślisz, że kolejne kilka lat zmieni cokolwiek? Amelie badała ją z odległą, zimną intensywnością, która sprawiła, że Claire zadrżała. – Byłam wcześniej tylko fizycznie wetknięta pomiędzy dwoje innych. Żadne z nich nie jest nadal żywe, a oboje byli wampirami. Sugeruję, że dacie mi trochę czasu by rozważyć, co czuję odnośnie was. - Amelie, - powiedziała Claire; przyciągając uwagę wampirów; natychmiast chciałaby, żeby tego nie zrobiła. Było coś napiętego i wściekłego tam wewnątrz, całkowicie nie tak jak normalnie widziała Amelie. – Wiem, że Eve przeprasza za to. Ale zawstydziłaś ją, dokładnie przed połową miasta. Przed ludźmi, których zna i musi stawiać im czoła każdego dnia. Wszystkim czego chciała było bycie z tym, którego kochała. Wiesz, jak to jest. Coś błysnęło w szarych oczach Amelie. Niespodziewanego i bolącego i prawie natychmiast wściekłego. Nie lubiła, jak przypominało jej się o miłości, którą straciła, albo że czwórka ludzi stojących przed nią już raz widziała ją w jej najbardziej podatnym na zranienie momencie, kiedy opłakiwała. - Sam by tego nie chciał, - powiedziała Claire. To była ostatnia i jedyna karta, którą mogła grać. – Sam chciałby żebyś pozwoliła im być razem. – Sam Glass był dziadkiem Michaela, wampirem którego Claire znała tylko trochę, ale był najmilszym, najbardziej opiekuńczym z nich wszystkich. A teraz go nie było, a Amelie – Amelie nadal bolało wewnątrz. Problemem było, że ból mógł czasami mógł sprawić, że ludzie zmieniali się w zimnych i dzikich. Jak teraz, Claire zdała sobie sprawę, kiedy lodowata cisza pogłębiła się. Kiedy Amelie przemówiła ponownie, to było śmiertelnie cichym głosem. – Nie powołuj się Samuelem na mnie, powiedziała. – Czekaliśmy. - Czekaliście, póki twoja szansa na bycie szczęśliwą nie odeszła, - powiedziała Claire, nawet mimo że każdy instynkt krzyczał do niej żeby się zamknęła. – Chcesz tej samej rzeczy dla Eve i Michaela? Naprawdę? Amelie tym razem nic nie powiedziała, tylko wpatrywała się w nią. To było możliwe – zdalnie – że myślała żeby to skończyć. Oliver oczyścił gardło i powiedział, - Nie mamy czasu na wasze dramaty, dzieci. Mamy rzeczy do wykonania. Pilnie. – Claire zdała sobie sprawę, że to ostatnie było bezpośrednio do

Amelie, w ogóle nie w ich kierunku, a Amelie poruszyła się i rzuciła na niego okiem, potem skinęła głowa. – Myrnin będzie eskortował waszą czwórkę do domu. Weźmie stamtąd portal. - Nie! – wypaplała Claire, ale Amelie już obracała się i odchodziła, tak jak Oliver. Wyraźnie jej opinia nie miała znaczenia. Spojrzała niemo na Shane’a, który potrząsnął głową i wzruszył ramionami. - Będę zachowywał się najlepiej jak mogę, - powiedział Myrnin. Wyglądał na ostrożnego i zranionego, co ją rozwścieczyło; jakim prawem on musiał czuć się zraniony w tym wszystkim? Całkowicie zdradził jej zaufanie. Nie zamierzała czuć się winna odnośnie wzięcia sobie tego do serca. – Możemy? Otoczenie Amelie przeszło za nią, a drzwi znowu zatrzasnęły się za nimi. Na ołtarzu, Ojciec Joe przyżegał się i znowu zszedł żeby do nich dołączyć. - Sposób żeby wstać, Ojcze, - powiedział Michael. - Nie mogę być w interesie męczeństwa, - powiedział ksiądz. – Nie teraz i nie tutaj. Mam obowiązek w stosunku do swoich parafianów i nie odmawiam wam sakramentu małżeństwa; tylko odraczam je. Wróćcie za tydzień, przyprowadźcie swoich świadków i obrączki, a ja zrobię dokładnie to, czego chcecie. Ale nie dzisiaj. Musicie jechać do domu ze swoją eskortą. – Skłonił głową do Myrnina, który odwzajemnił ukłon. Nagle, postawa Ojca Joe zrelaksowała się, a on wyciągnął dłoń do Michaela, który niechętnie ją wziął. – Przepraszam za to. Wiem jak ciężko wasza dwójka pracowała by pokonać bariery pomiędzy wami. Nie będę kolejną; obiecuję to. Dajcie mi jeden tydzień, a ja dam wam to, czego chcecie. - Trzymam cię za to, - powiedział Michael. – Wrócimy. - Więc do zobaczenia. Idźcie w pokoju. Będę się za was wszystkich modlił. Wszedł po schodach i przez drzwi obok ołtarza. Wszyscy spojrzeli na innego, a potem Myrnin powiedział radośnie, - Powinienem prowadzić? - Nie, - powiedzieli wszyscy jednocześnie i wyszli w kierunku karawanu.

Po zostawieniu Myrnina w domu, okazało się być prawie niemożliwym pozbycie się go. Częściowo to było z powodu tego co stało się, kiedy oni pozwolili mu wejść, albo spróbowali. Michael i Eve weszli pierwsi, potem Shane, a Claire ostatnia z Myrninem dokładnie za nią – i bez żadnego świadomego skierowania z jej strony, frontowe drzwi spróbowały zatrzasnąć się prosto w jego twarz. Claire nawet ich nie dotknęła. - Moja, - powiedział Myrnin, zatrzaskując swoją rękę przeciwko nim, mimo wampirzej siły, będąc odrzuconym kilka cali do tyłu, zanim odzyskał równowagę i otwarł je pchając. – To jest interesujące. – Przeszedł przez próg, a drzwi zatrzasnęły się za nim z niepotrzebną siłą. Szyba zagrzechotała w urządzeniu na głowami i oknach salonu. Temperatura domu spadła szybko do obszaru lodówki, a Claire zobaczyła, że jej oddech zostawia parę na zimnym powietrzu korytarza. Eve krzyknęła stamtąd, gdzie była w salonie i powiedziała, - Cholera, prąd zmienny jest zepsuty! Tutaj jest jak w kostnicy! - Nie było chwilę temu, - powiedział Shane. Stał na końcu korytarza, spoglądając w tył na Claire i Myrnina. Jego brwi były podniesione. – Claire? - W porządku, - powiedziała. Myrnin całkiem o niej zapomniał. Przyciskał swoje dłonie do

drewnianej boazerii, wyglądając na zafascynowanego. - Rzeczywiście mogę poczuć, że to mi się przeciwstawia! – powiedział. – Jakie cudowne. Wiem, że może robić takie rzeczy, ale naprawdę mieć je skierowane na mnie – to musi czerpać energię z prawdziwego powietrza. Mogę sobie wyobrazić, to powód zmiany temperatury. Claire, ty to robisz? - Nie, - przerwała i odeszła. Prawdopodobnie robiła, na pewnym poziomie; dom naprawdę dostosowywał się do jej humorów, a ona mogła nie chcieć Myrnina wchodzącego bardziej – cóż, może mogła, bo jeśli to naprawdę był nagły przypadek, dom mógł wyrzucić go całkowicie. Po prostu próbował mocno go zniechęcić. - Szczerze sądzę, że ten dom zgromadził więcej mocy niż inne Domy Założycielki przez lata, - powiedział Myrnin. – To efekt uboczny portali, wiesz, a alchemiczne procesy, których używaliśmy do opracowania podstaw, ale to jest jedyny dom, który był ciągle zajęty odkąd został zbudowany. Nawet Dom Dayów pozostał pusty na kilka lat na przełomie ostatniego wieku, po tym niefortunnym interesie z Langersami… Cóż. W każdym razie, ten dom osiągnął coś, jak niezależną świadomość. I duszę, jeśli byście woleli. To fascynujące! Było, trochę i normalnie Claire skakałaby teraz mówiąc o fizycznych i alchemicznych teoriach, które zrobiły coś takiego możliwym, ale teraz chciała tylko żeby wyszedł. Bardzo. – Nie ma czegoś, co musisz zrobić gdzieś indziej? – powiedziała. – Bo odprowadziłeś nad do domu. Dobrze. Teraz odejdź. Eve wróciła żeby stanąć obok Shane’a z oczami szerokimi. Zrzuciła z siebie szpilki, ale nadal wyglądała jak egzotyczny duch z wczesnych lat dwudziestych, nawet w ostrej czerwieni. – Wow, powiedziała. – Nawet nie wiedziałam, że mogłaś przybrać taki ton głosu, Claire. Nie zapomniałaś, że to jest Myrnin, prawda? Tak jak, twój szef? Tak jak, facet który właśnie ochronił nasze tyłki na przyjęciu? - Dziękuję, Eve, - powiedział i obdarował ją bardzo ciepłym uśmiechem. – Było mi miło to zrobić. – Uśmiech stał się bardziej niepewny, kiedy skierował go do Claire. – Przepraszam za jakiekolwiek krzywdy, które ci wyrządziłem. Naprawdę, przepraszam. To był – nie mój pierwszy wybór, uwierz mi. – Skinął Shane’owi. – I to tak samo tyczy się ciebie. - Krzywdy? – zapytała Eve, zdziwiona. – Jakie krzywdy? Jakie… A potem złapała widok siniaka dookoła kołnierza golfu Shane’a. Był teraz piekielnym siniakiem – ciemnofioletowy, czerwony, niebieski na krańcach. Prawie czarny w środku. Boże. Mogłeś zobaczyć rzeczywiste zarysy palców Shane’a. Claire zobaczyła mózg Eve pracujący, a potem powiedziała, - Zrobiłeś to. Shane powiedział, że był w walce, ale to byłeś ty. To dlatego, jest taka zła. Myrnin wyglądał na nawet jeszcze bardziej smutnego jak kopnięty szczeniak. – Przepraszam za moje czyny. Tak jak powiedziałem. Nie mogę usunąć siniaków, ale szczęśliwie w pełni zdrowieje. Teraz Michael też się włączył. – Czekaj chwilę – co? Myrnin cię dusił? - Stary, to koniec. Skończone. - Próbował cię zabić! - Gdybym naprawdę próbował, - powiedział usłużnie Myrnin, - Jestem pewien, że powiodłoby mi się. Szaloną rzeczą było, że rzeczywiście pomyślał, że tak by było. Że Claire zapomniałaby o tym – a jeśli przyszedłby po nią, zdała sobie sprawę, prawdopodobnie zrobiłby po prostu to. Wcześniej wybaczała mu wszelkiego rodzaju szalone rzeczy. Ale to był zimny, umyślny atak na Shane’a, a on zmusił ją żeby powiedziała mu, gdzie go

znaleźć. Nie. Nie to. Myrnin radośnie bełkotał, w przeciwieństwie do humoru ich czwórki – i domu, którego wewnętrzna temperatura spadała tak szybko, że Eve drżała w swojej cienkiej, czerwonej sukience. – Rzeczą jest, ten dom, ten dom! Widzicie, rozwija się. Staje się silniejszy. Zawsze podejrzewałem, że było tutaj coś specjalnego – oczywiście, raz cię uratował, Michael – i teraz wydaje się reagować dość silnie… Michael zdjął swój płaszcz i położył go dookoła ramion Eve, przytulając ją blisko. Ich czwórka była teraz świadoma tego, co Myrnin zrobił. I zjednoczona w swoim gniewie. I coś się zmieniło. Radosna paplanina Myrnina skończyła się krzykiem, kiedy podłoga w korytarzu dosłownie przeturlała się pod jego stopami, stukot desek i posłała go chwiejącego się do przodu, w kierunku Shane’a, Eve i Michaela, którzy szybko zeszli z drogi. Claire zakotwiczyła się przy ścianie, ale mogła powiedzieć, że ten atak nie był skierowany na nią, albo jej przyjaciół. Tylko na Myrnina, który surfował na marszczeniu podłogi, walcząc by zostać pionowo, póki nie skończył nagle na podniesieniu, które wyrzuciło go w powietrze, cisnąć nim… W kierunku ściany, gdzie mistyczny portal Myrnina leżał ukryty. Zabrało czas żeby otworzyć tą rzecz – cóż, normalnie – ale Myrnin miał moce, których Claire nigdy nie posiądzie na tym obszarze i w czasie kiedy jego rozpostarte ręce sięgały ściany, ściana rozpuściła się w wir czerni, a Myrnin wleciał prosto przez nią. Zniknął, z wyjątkiem jego krzyczanej wymówki – Claire, proszę słuchaj… A potem portal zatrzasnął się, ciemna mgła wyblakła i to znowu była tylko ściana. Claire podeszła i położyła swoją dłoń na powierzchni. Farba, tynk, deski. Nic magicznego odnośnie tego, przynajmniej nie coś, co mogłaby wykryć. – Domu, - powiedziała. Rzadko adresowała to bezpośrednio; nikt z nich nie lubił przyznawać, że mieszkali wewnątrz czegoś, co miała rzeczywistą świadomość, bo to robiło ich prywatność niepewną, w najlepszym. – Potrzebuję, żebyś trzymał go z daleka. Zablokuj ten portal. Nie wpuszczaj go też do środka przez drzwi. Poczuła dziwny, głęboki dreszcz wzrastający przez jej stopy i czubki jej dłoni i mimo że nie mogła naprawdę wykryć zmiany, wiedziała że została dokonana. Myrnin był zablokowany na zewnątrz. Jej komórka zadzwoniła. Claire wyciągnęła ją z kieszeni swojego płaszcza i spojrzała na wyświetlacz, który pokazywał obrazek króliczych kapci Myrnina. Odebrała połączenie i powiedziała, - Nie próbuj znowu przechodzić. - Claire, słuchaj mnie. Muszę porozmawiać z tobą na osobności. Jest coś bardzo dziwnego dziejącego się i potrzebuję twojego wkładu żeby zrozumieć dokładnie co… - Rezygnuję, - powiedziała. – Myślałam, że mamy jasność co do tego. - Dom. Słuchaj mnie, dom może być waszym zbawieniem, w nagłym wypadku. Potrzebuję żebyście wszyscy zostawali w nim tak często jak możecie. Claire… Rozłączyła się. Myrnin nigdy nie powiedziałby jej co się dzieje, nie w żaden sposób, który miałby sens; ani Amelie, oczywiście. A Oliver wydawał się też stanowczo przejść na przeciwną stronę. Nie mogła ufać żadnemu z nich. Już nie. Shane otoczył ją ramionami. – Przepraszam, - powiedział. – Wiem, że to boli.

- Ty jesteś tym z siniakami, - powiedziała i obróciła się żeby go przytulić. – I ty jesteś tym, o którego dbam. Michael oczyścił swoje gardło. – Przepraszam za rujnowanie nastroju, ale możemy proszę porozmawiać o tym co się do diabła dzieje? Claire wzięła głęboki wdech. – Sądzę, że powinniśmy. Bo nie ważne, czego chciała Amelie, Claire nie mogła chronić swoich przyjaciół, jeśli nie wiedzieli. Tłumaczenie 7 rozdział - juliakas Rozdział 8 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi CLAIRE Zostanie w domu było możliwe tylko na dzień lub dwa zanim nie zaczęły im się kończyć ważne zasoby do przeżycia, jak Cola, hot dogi i papier toaletowy. Michael po raz pierwszy nalegał na zrobienie zakupów, ale na drugim, Claire i Eve odbyły spotkanie szeptem do góry i zdeklarowały, że będą chodzić same. - Nie ma mowy, - powiedział Michael. – Słyszałyście, co Myrnin powiedział i poza tym, jeśli Eve nie była wcześniej najpopularniejszą dziewczyną w Morganville, jest teraz na czarnej liście. Zamknął się, kiedy zobaczą że nadchodzisz, skarbie. Amelie w ogóle nie jest szczęśliwa. - Może powinna posunąć się naprzód i aresztować mnie, - powiedziała Eve. – Bo nie będę ukrywać się w tym domu przez resztę mojego życia. Po pierwsze, potrzebuję ścięcia włosów. Po drugie… - Nie ma drugiego, - przerwał jej Shane. – Nie idziecie, dziewczyny. Rzeczy stają się tam dziwne. - Kto mówi? - Ja, - powiedział Michael. – Król Jedzenia jest zamknięty i zablokowany. Właśnie wywiesili też znak zwijania interesu na Jadalni Marjo. - Co? – wypaplał Shane. Marjo było jego ulubionym miejscem w Morganville i hej, Claire też je dosyć lubiła. – Mogła być fabryką karaluchów, ale była tutaj od ilu, pięćdziesięciu lat? Nigdy nie zamknięta? - Cóż, teraz jest zamknięta, - powiedział Michael. Shane potrząsnął głową. Siedział na kanapie z kontrolerem do gry w swoich dłoniach, ale teraz całkowicie o nim zapomniał. Na ekranie telewizora, zombie rozrywały jego awatar. – To szalone. Wiesz o mojej pracy, prawda? - Co z nią? – zapytała Claire. - Wylany, - powiedział. – Cóż, zwolniony – dzwonili tego rana. Zamykają na remonty, albo tak powiedzieli. Dosyć niedługo, nie będziemy mieli tutaj żadnego otwartego miejsca. O co chodzi

z tymi bzdurami? - Co z Common Grounds? – powiedziała z niepokojem Eve. – Mam na myśli, Oliver pozwolił mi wziąć tydzień wolnego, ale… - Nadal otwarte, - potwierdził Michael. – W każdym razie, dotychczas. Ale to jest tylko koniuszek góry lodowej. To nie jest tylko jakiś problem finansowy. Jest więcej tego. – Zawahał się, potem powiedział, - I więcej wampirów zniknęło. - Więcej? Jak wiele więcej? - Zgodnie z plotką tego rana, przynajmniej dziesięciu. Naomi nie była widziana ponownie. Ani inni. - Cóż, - powiedziała Eve, - nadal musimy iść do sklepu. I my idziemy, nie żaden z was. - Dlaczego? – zapytał Michael. Skrzyżował ręce i marszczył się na nią, ale nie we wściekły sposób. Wyglądał na zainteresowanego. Eve westchnęła. Wyliczała rzeczy na palcach. – Potrzebuję wypolerowania paznokci, a żaden z was nie może wybrać przyzwoitego lakieru z alkoholu do nacierania. Następnie, Claire ma receptę, którą musi odebrać z apteki, z którą naprawdę żaden z was nie powinien iść w jej imieniu, odkąd to jest osobiste. Ostatnie, mówiąc o prywatności, są intymne, kobiece produkty, których obiecuję, że żaden z was nie chciałby dawać do kasy, męscy mężczyźni. Shane rzeczywiście cofnął się. Michael wyglądał na zakłopotanego. Eve wyszczerzyła się. – W razie gdyby nie było to jasne, mówię o tamponach. - Tak, dość jasne, - powiedział Shane. – I okej, tak, może powinniście iść. Biorąc pod uwagę. - Cholerna racja, - powiedziała Eve. Była dzisiaj w humorze Działającej Eve, ubrana w czarne dżinsy, ciężkie buty wojskowe i ciasno-przylegający top z masywną, siateczkowatą Gotycką czaszką owiniętą dookoła niej. Duże, kolczaste bransoletki. I skórzany kołnierz. Cały jej Gotycki makijaż był stanowczo na miejscu, aż do czarnej szminki i makijażu oczu w kolorze siniaków. – Uwierz mi. Mamy to. Plus, idę uzbrojona. – Otworzyła skórzany woreczek zawieszony na jej kolczastym pasku i wyciągnęła butelkę srebrnego azotanu, tak jak pokryty srebrem kołek. – Będzie z nami okej. Jesteśmy za trzydzieści minut. - Może powinienem iść i po prostu poczekać w samochodzie, - powiedział Shane. - Może powinieneś przestać traktować nas jak kruche chińskie laleczki, - wystrzeliła w odpowiedzi Eve i obróciła fachowo kołek w swoich palcach. – Co powiesz, CB? Claire zdała sobie sprawę, że uśmiechała się. W przeciwieństw do Eve nie była ubrana na agresję; miała na sobie zwykłe dżinsy i prostą, niebieską koszulkę, ale miała swój plecak i wewnątrz niego (zamiast książek) była mała, kompaktowa kusza, śruby, srebrny azotan i kołki. Plus jej portfel, oczywiście. Nie planowała napadać na miejsce. - Będzie z nami w porządku, - powiedziała Claire i trzymała oczy Shane’a. – Uwierz mi. Skinął głową, nadal marszcząc się. – Nie podoba mi się to. - Tak, wiem, - powiedziała. – Ale nie możemy się ukrywać przez resztę naszego życia. To jest też nasze miasto.

Droga do innego sklepu była trochę dłuższa, ale Eve ożywiła ją przez brzmienie death metalu

i prowadzenie z opuszczonymi oknami co sprawiło, że ludzie nie tylko obracali się i patrzyli, ale gapili się. Oh, Eve była w humorze. To było zabawne. Eve zatrzymała karawan przed apteką i zaparkowała. – Nie wychodź, - krzyknęła Claire przez muzykę. – Zaraz będę z powrotem, okej? - Pięć minut! – krzyknęła Eve. – Pięć minut i przychodzę skopać dupę. To nie jest metafora! Claire zrobiła palcami znak OK., bo było niemożliwym wrzasnąć wystarczająco głośno aby być słyszalną, kiedy Eve podkręciła kolejny stopień głośności; uciekła z wibrującego karawanu, przecięła pustą przestrzeń i do względnej ciszy Leków Goode’a (znanych lokalnie, nauczyła się od Shane’a, jako Dobrych Leków, bo farmaceuta był znany ze sprzedawania jakiś nie do końca legalnych rzeczy pod kontuarem od czasu do czasu). Bębniący bas z karawany grzechotał o szkło, ale oprócz tego, wydawał się opustoszały. Claire szła przez regały leków na przeziębienie, przeciwbólowych, płynów do płukania ust i proszków do stóp aby dosięgnąć właściwego kontuaru apteki z tyłu. Nikt nie był widoczny w oknie, więc zadzwoniła dzwonkiem. Wydobył czystą, srebrzystą nutę w powietrzu. Cisza. - Halo? – powiedziała Claire, a potem głośniej, przechylając się przez kontuar, - Halo? Ktokolwiek? Złapała widok kogoś dokładnie w koncie jej wzroku i obróciła się żeby spojrzeć. Tam, stojąc za kontuarem na końcu długiego zestawu półek, był mężczyzna. Nie Pan Rooney, który prowadził aptekę; nie wampir, którego Claire widziała tutaj kilka razy, który prawdopodobnie był właścicielem miejsca. Nie to był… To był mężczyzna, którego widziała na zewnątrz Common Grounds. Ten cichy, nieokreślony. - Halo? – zapytała patrząc dokładnie na niego. – Pracujesz tutaj? – Pochyliła się dalej przez kontuar, próbując obrać czystszy kąt, ale kiedy mrugnęła… …Zniknął. - Panie Rooney? – wrzasnęła tym razem. – Panie Rooney, jest ktoś za kontuarem! Nie sądzę, że powinien być tutaj! Panie Rooney, wszystko z panem w porządku? – Nic. Claire poczuła, że jej usta stają się suche, a dłonie spocone. Wyjęła swój telefon z kieszeni i wykręciła 911. – Halo, jestem w Lekach Goode’a i myślę, że coś jest nie tak – nie ma tutaj farmaceuty, a ja widziałam kogoś na tyłach. Tak. Zaczekam. Operator systemu powiedział jej, że samochód był w drodze; w Morganville, to w ogóle nie byłoby długie czekanie. Claire rozważyła wrócenie na zewnątrz żeby zaczekać w karawanie z Eve i w zasadzie wycofywała się od okienka usług, kiedy pan Rooney nagle wystrzelił z nikąd za nią i powiedział, - Czym mogę pomóc? Claire zaskamlała, skoczyła i prawie straciła równowagę, kiedy walnęła w półkę. Uspokoiła się i powiedziała, - Gdzie pan był? - Ja? – Rooney zmarszczył się, jego uprzejma twarz starego mężczyzny stała się gburowata. – Wynosiłem śmieci. Dlaczego przejmujesz się, co robiłem, panienko? Czego chcesz? - Mojej recepty, - powiedziała Claire. Wzięła swój oddech pod kontrolę, kiedy pan Rooney wpisał jakieś cyfry na klawiaturze drzwi i przeszedł przez nie na tył. Pojawił się w okienku usług sekundę później. - Dowód osobisty, - powiedział i pogrzebał w plastikowym koszu, kiedy go wyjęła. – Danvers, Claire. Tak, dokładnie. Dwadzieścia siedem pięćdziesiąt. – Rzucił okiem na jej pozwolenie, marszcząc się. – Jesteś trochę młoda na branie tych pigułek antykoncepcyjnych, prawda?

- Nie sądzę, że to jest jakikolwiek pana interes, - powiedziała Claire, czerwieniąc się. – Nie robi pan wykładów siedemnastoletnim facetom, którzy kupują prezerwatywy, prawda? - To co innego, - powiedział. - Nie, naprawdę nie jest. – Claire położyła pieniądze na kontuarze – dokładnie odliczone – i chwyciła torbę. Prawie wyszła, ale potem obróciła się żeby powiedzieć, - Wezwałam policję. Był ktoś za pana kontuarem. - Nikogo nie ma tutaj z tyłu, - powiedział Rooney. - Proszę się rozejrzeć. Jest tam! - Mówię ci, że nie ma nikogo, - powiedział ostro. – Idź powiedzieć swojej przyjaciółce tam na zewnątrz żeby ściszyła ten hałas albo ja zawołam policję na was! Obserwował ją, jak wychodzi. Claire rzuciła okiem raz do tyłu, tylko kiedy drzwi zatrzasnęły się i znowu zobaczyła twarz tego mężczyzny. Tym razem, był sam w sklepie. Nie miała pojęcia, jak mógł się tam dostać; stał obok staromodnej fontanny, a elektroniczne drzwi zdecydowanie nie otwarły się i nie zamknęły. Miała przez ułamek sekundy wrażenie, że coś nie mogło być w porządku, coś czego nie mogła nawet przetworzyć, zanim twarz nie stała się w centrum uwagi. A potem drzwi zatrzasnęły się. Otwarła je znowu szarpnięciem, ale go nie było. - Co? – chapnął Rooney. – W albo za, panienko. – W lub za! Pozwoliła im się zamknąć. Claire poszła z powrotem do karawanu, myśląc ciężko; syrena zbliżyła się, a krążownik Morganville zakołysał się na parking i prześlizgnął żeby zatrzymać się za samochodem Eve, blokując go. Eve ściszyła muzykę. – O cholera, - powiedziała i spojrzała na Claire, kiedy szła. – Przypuszczam, że Dziadek Zrzęda przywołał swoich Zależnych w mgnieniu oka. - To nie po ciebie, - powiedziała Claire. – Ja zadzwoniłam. - Co… Nie miała czasu by jej powiedzieć, bo policjant Morganville opuścił pojazd i szedł bliżej. Nie był kimś, kogo rozpoznała, ale potem, ale potem była zadowolona, że nie była po imieniu z MPD (MPD – skrót odnoszący się do departamentów policji w różnych miastach – przypuszczenie tłumacza). – Ty wzywałaś 911? – zapytał policjant. - Tak, proszę pana. To mogła być pomyłka. Pan Rooney jest tam teraz, ale przysięgam, był ktoś za kontuarem zanim tam przyszedł. Obcy. Pomyślałam, że mogło to być włamanie. - Może pani opisać tego obcego? - Nie ma potrzeby by się tym przejmować, - powiedział pan Rooney; wyszedł ze swojego sklepu i stał na ganku w swoim białym, laboratoryjnym płaszczu. Znowu przybrał swój dziadkowy wyraz twarzy i ciepły uśmiech. – Dziewczyna po prostu zmieszała się, to wszystko. Nie ma nikogo poza mną za tym kontuarem. – Jego uśmiech zrzedł, tylko trochę. – W zasadzie, tak się zmieszała, że zapomniała zapłacić mi za te pigułki, które ma. Claire zamrugała. – Ja nie… Policjant zwrócił się w jej kierunku. – Czy to prawda? – Zanim mogła odpowiedzieć, zabrał worek z jej dłoni i spojrzał do niego. – Żadnego paragonu. Nie zapłaciłaś za nie?

- Zapłaciłam! Gotówką! Pan Rooney potrząsał smutno głową. – Nie, przepraszam, ale to po prostu nie jest prawda. Nie zapłaciła. Wybiegła stąd i prosto do samochodu jej przyjaciółki. Myślę, że mogła planować ucieknięcie, kiedy mówilibyście do mnie. To sprawiło, że brzmiało to jakby Claire zadzwoniła z fałszywym alarmem, tylko żeby ukraść pigułki. – Nie, to nieprawda! Zapłaciłam mu za nie! Dwadzieścia siedem pięćdziesiąt! I był ktoś w sklepie, za kontuarem. Widziałam go! - Możesz go opisać! Walczyła żeby sobie przypomnieć. Przeciętny, przeciętny, przeciętny. Nie ważne jak bardzo próbowała znaleźć coś szczegółowego, to wszystko bledło w… szarość. On po prostu nie był zapamiętywany. – Był średniego wzrostu, - powiedziała. – I… miał blond włosy. Jasną cerę, myślę. Może niebieskie oczy. - Przeciętny, blondyn, blada cera, niebieskie oczy, - podsumował policjant. – Panienko, to opisuje wielu mężczyzn z Morganville, włączając mnie – zdajesz sobie z tego sprawę? - Wiem. - Co on miał na sobie? I to, Claire zdała sobie sprawę, było kompletną pustką. Ubrania, oczywiście, ale nie mogła sobie przypomnieć koloru koszuli, albo spodni, albo wzorów. Niczego. Policjant badał jej twarz i potrząsnął głową. – Zapłać panu za pigułki, panienko. - Ale… - Zapłać mu albo rozstrzygniemy to w śródmieściu. – Był uprzejmy, ale pod spodem twardy, a Claire zacisnęła zęby i znowu wygrzebała swój portfel. Dwadzieścia siedem pięćdziesiąt. Zostało jej trzydzieści dolarów, a pan Rooney złożył je w górę i włożył do kieszeni. – Dam ci twoją resztę następnym razem, - powiedział. – Jestem pewny, że to tylko czyste nieporozumienie, Oficerze. Żadnego problemu. - W porządku. – Policjant dotknął ronda swojej czapki. – Wszyscy miejcie lepszy dzień. – Obdarował Claire przewlekłym spojrzeniem, jakby była łotrem dnia i poszedł z powrotem do swojego krążownika. Claire rzuciła okiem na pana Rooney’a. Uśmiechał się, obrócił się i wszedł do swojego sklepu, zanim policjant odjechał. Nie ośmieliła się podążyć za nim. - Rooney cię złapał, hę? – Eve się uśmiechała, ale jej oczy były ostre. – Nie przejmuj się tym, CB. On próbuje strząsać dziewczyny przez cały czas, jeśli biorą pigułki antykoncepcyjne. Pewien rodzaj osobistej rzeczy z nim. Masz szczęście, że wyszłaś z tego po prostu płacąc dwa razy. Wcześniej wsadzał za to dziewczyny do więzienia, twierdząc że ukradły mu. – Brzmiała jakby mówiła z własnego doświadczenia. – On jest dupkiem pierwszej kategorii, uwierz mi. A jeśli było gdziekolwiek indziej… Ale jak zwykle, w Morganville, nie było. Claire już więcej nie przejmowała się swoim przeciętnie-wyglądającym obcym, ale kiedy zaczęła wracać do samochodu, znowu go zobaczyła. Policjant odjechał i był w połowie drogi wzdłuż bloku, Rooney był w swoim sklepie szczęśliwie licząc swoje nieuczciwie zdobyte zyski, a ten mężczyzna, ten obcy, stał w kącie budynku, obserwując ją. Claire zatrzymała się i spojrzała w tył. Zszedł z widoku. Nie ponownie.

Claire skoczyła i wyjęła biegnąc, trzymając swoją komórkę, kiedy biegła. Nie miała na myśli za nim podążać; po prostu chciała się wystarczająco zbliżyć żeby pstryknąć mu zdjęcie. Potem mogła udowodnić to, co mówiła. Zdjęcie jako dowód. - Claire, czekaj! – zawołała ją Eve za nią. Przeklęła, a Claire usłyszała ją wysiadającą z samochodu, ale nie zwolniła. Nie mogła. Widziała jak szybko to – to coś mogło się poruszać. Już dłużej nie myślała o tym jako mężczyźnie, zdała sobie sprawę; było coś zasadniczo złego w tym. To nie był wampir, albo nie myślała żeby nim był, ale to było… coś innego. Może coś gorszego. Zahamowała, kiedy okrążała róg, z oczami szerokimi, bo za budynkiem było szerokie, puste pole. Blok dalej, przynajmniej, były jakieś zniszczone domy przemienione w nudną szarość przez nieustające słońce. Ale żadnego znaku jej tajemniczego obcego. W ogóle żadnego. - Claire! Nie biegnij tak! – Eve krzyczała za nią. Zahamowała, wbiegając w Claire, potem chwyciła ją i potrząsnęła nią. – Co do diabła? Nie zamierzam mówić Shane’owi, że ty… - On zniknął, - powiedziała Claire. Uwolniła się z uścisku Eve i rozejrzała dookoła, naprawdę rozejrzała. Były jakieś kałuże na ziemi od ostatniego deszczu i drenażowy ruszt. Może poszedł na dół tym? Ale był on mocno zardzewiały i zrobiłby cholernie dużo hałasu, gdyby go ruszył. Nie słyszała niczego. - On? Jaki on? Kto? - Ten… - To nie miało znaczenia. Claire potrząsnęła głową. – Nieważne. - Tak, dobrze. Chodźmy, marionetko – włóczenie się po opuszczonych, pustych działkach tutaj jest wybornym sposobem by zabić siebie. Nie uczyłam cię niczego? – Eve poganiała ją znowu dookoła budynku i z powrotem do karawanu. – Obiecałam chłopakom, że będziemy z powrotem w trzydzieści minut. Musimy to przenieść. Claire weszła na siedzenie pasażera i zapięła się. Kiedy Eve zrobiła ciężkie, gigantyczne kółko, które było niezbędne żeby obrócić karawan, Claire wpatrywała się w kraniec budynku, gdzie ostatnio widziała swojego tajemniczego gościa. I był tam, wychodzący z nikąd, wpatrujący się w nią. Pan Przeciętny. - Stój! – wrzasnęła Claire. Otwarła drzwi, ale zamiast gonienia go tym razem, chwyciła swoją komórkę i zrobiła zdjęcie. Eve nacisnęła hamulce, niewyraźnie wrzeszcząc, ale zanim mogła zdołać zaprotestować, Claire już ponownie zatrzasnęła drzwi. – Jedź! - Pozbieraj swój umysł, światła! – powiedziała Eve i znowu przyspieszyła. – Boję się zapytać, ale co to było? Claire otwarła swój album ze zdjęciami w telefonie. Tam, ujęty w pośpiechu cyfrowego światła, była szorstka, ceglana ściana Leków Goode’iego i ciemna postać. Z wyjątkiem tego, że wyglądała na prawie… przeświecającą. I nie było w nim żadnych szczegółów, tylko cienie. To zły aparat, pomyślała, ale to nie było to, nie do końca. Jej gość był tam, i nie tam. Schrödinger’s cat (Schrödinger’s cat – eksperyment umysłowy, zazwyczaj opisywany jako paradoks, opracowany przez austriackiego fizyka Erwina Schrödinger’a w 1935 r. Scenariusz przedstawia kota, który może być żywy, albo martwy, w zależności od wcześniejszych zdarzeń losowych. – przypuszczenie tłumacza), wróć do życia – czy martwy czy żywy, istniejący lub brakujący. - Eve, - powiedziała Claire i pokazała jej telefon. – co widzisz? Eve szybko rzuciła okiem na zdjęcie, potem wróciła do kierowania karawanem. – Bok

budynku, - powiedziała. – Co? - Nic innego? - Spójrz, to nie jest czas żeby grać w grę ukryta-rzecz. – Eve spojrzała ponownie i potrząsnęła głową. – Nic. - Nawet nie cień? - Nie! Claire zablokowała telefon i przechyliła się do tyłu na swoje siedzenie, myśląc z wściekłością. Dlaczego ja mogę go zobaczyć, kiedy Eve nie może? To nie była tylko Eve. Pan Rooney mógł kłamać, ale mógł po prostu też nie być w stanie dostrzec obcego. Bardzo, bardzo dziwne.

Inny sklep spożywczy po odległej stronie miasta był jak Król Jedzenia, tylko z mniejszą różnorodnością. Byli, przynajmniej, nadal otwarci. Claire i Eve odzyskały swoje potrzebne rzeczy, a potem Eve zniknęła w kierunku alejki słodyczy, kiedy Claire zbierała składniki chili. Shane nie prosił o nie, ale poprosiłby, prawdopodobnie tak szybko, kiedy wróciłyby do domu. Brała czosnek, kiedy znowu zobaczyła swojego tajemniczego obcego przez okna na zewnątrz sklepu. Tym razem, nie obserwował jej. Mówił do kogoś innego, ale nie mogła zobaczyć, kto to był. Cóż, przynajmniej ktoś inny w tym mieście może rzeczywiście go zobaczyć, pomyślała Claire i włożyła czosnek do swojego koszyka, kiedy powoli podeszła do krańca w kierunku frontu, próbując zobaczyć kim przyjaciel pana Cienia mógł być. To był Oliver. Claire instynktownie zrobiła krok w tył, potem szybko obróciła się z powrotem i zaczęła szukać działu tortów. Kiedy zaryzykowała kolejny rzut okiem przez swoje ramię, ich dwójka już nie rozmawiała. Oliver stał tam, wpatrując się w przestrzeń, a kiedy obserwowała, obcy pochylił się do przodu, dotknął swoimi rękoma szerokiego, bladego czoła Olivera… A Oliver nie poruszył się. Nie mrugnął. Coś było nie tak. Claire znalazła ekspozycję lusterek i chwyciła jedno, które ustawiła pod kątem żeby zobaczyć, co działo się na zewnątrz sklepu. Przez chwilę pomyślała, że brała zbyt długo, ale potem skupiła swoje lusterko na właściwym miejscu i zobaczyła, że obcy odchodził w kierunku rogu budynku. Oliver podążał. To jest Oliver. Może o siebie zadbać. Ale nie mogła pozbyć się widoku palców obcego dotykających czoła Olivera i całkowitego braku reakcji Olivera. Nie było mowy, że to było normalne. Claire rozejrzała się dookoła za Eve, ale nie była nigdzie widoczna, nadal zagubiona w alejce słodyczy. Claire rzuciła swój koszyk rzeczy i wyciągnęła swój telefon, kiedy kierowała się do drzwi. Eve odebrała po pierwszym sygnale. – Nie krzycz, - powiedziała Claire w pierwszej kolejności. Czuła krótki oddech, a jej serce ciężko biło. – Idę na zewnątrz. - Co? Nie, nie idziesz Gdzie jesteś?

- Na zewnątrz, - powiedziała Claire, kiedy przeszła przez drzwi na zewnątrz na biczujący, zimowy wiatr. Kałuże wody drżały na ziemi w wybuchu, zakończone lodem. Powietrze wydawało się ciężkie i wilgotne: prawdopodobnie więcej deszczu w drodze. – Nie zniknę z widoku przez frontowe okna, obiecuję. - Jezus, CB, zabijesz mnie tutaj. Dobrze, nie wezmę żadnych słodyczy. Po prostu wróć do środka! Mogła zobaczyć Olivera na krańcu budynku, kierującego się na północ. Claire pośpieszyła w tamtą stronę, trzymając telefon włączony. – Idę za Oliverem, - powiedziała. – Coś jest nie tak. - Nawet lepszy powód żeby zabrać twój tyłek do środka, - powiedziała Eve. – Okej, jestem tutaj. Widzę cię. – Brzmiała spokojniej. Claire rozejrzała się i zobaczyła Eve stojącą, przyciśniętą do szyby, z koszykiem sklepowym pełnym rzeczy w jednej dłoni i swoim telefonem przy jej uchu. - Idę tylko do rogu, - powiedziała Claire. – Próbuję zobaczyć, czy wsiadają do samochodu. – Było pochmurno, ale większość wampirów wiedziała, że lepiej nie wychodzić na spacer bez ochrony przed słońcem, a Oliver był bardziej ostrożny niż większość – jeszcze nie miał na sobie kapelusza. Duży, jednak czarny płaszcz wyglądał na wystarczająco duży żeby sięgać za jego głowę. Claire dotarła do rogu na czas żeby zobaczyć obcego zginającego się i szarpiącego drenażowy ruszt, który przemienił w zardzewiały, metaliczny jęk. Oliver nie zatrzymał się. Szedł prosto w otwartą dziurę i wpadł. Zniknął. Oczekiwała, że obcy pójdzie z nim, ale zamiast tego pozwolił drenażowemu rusztowi zatrzasnąć się, stał na nim i… I potem obrócił się i spojrzał na nią. Jego skora była szara i wyglądała na martwą – nie bladą, jak u wampirów, ale na zgrabny, rozkładający się cień jak coś gnijącego w cieniach. Jego oczy nie były oczami. Jego usta, kiedy się otworzyły, nie były ustami. Nie wiedziała co to było. Jej mózg odmówił podłożenia tego pod wzorzec. A potem postać rozpuściła się i popłynęła w prądem cieszy w dół drenażu. Claire złapała oddech, oczy rozszerzyły się i poczuła, że jej słabo, naprawdę słabo. Nie wiedziała dlaczego; to było złe, jasne, ale nie do końca tak złe jak wiele rzeczy, które widziała w Morganville. Coś wewnątrz niej krzyczało, jakby widziała coś całkowicie innego od tego, co myślała, że widziała. Cienki głos Eve wydobywał się z telefonu. Claire podniosła go z powrotem do ucha, poruszając się powoli. Nadal nie była pewna, czy nie musiała usiąść albo nie. Nic nie wydawało się teraz w porządku. Nic. Zacisnęła oczy i mogła prawie, prawie zobaczyć… Zobaczyć co? - Ze mną okej, - wyszeptała. – Ja… Claire poczuła, że świat nachyla się i ściemnia się i z odległym uczuciem zdziwienia zdała sobie sprawę, że zemdleje. To w ogóle nie bolało.

Obudziła się ze swoją głową kołysaną na kolanach Eve, a kółko w połowie zainteresowanych osób postronnych otaczał ją. Eve wachlowała jej twarz trzymanym kawałkiem papieru i tak szybko jak oczy Claire otworzyły się, zawyła z ulgą. – Oh, dzięki Bogu, - powiedziała. – Cholernie mnie przestraszyłaś! Co się stało? Czy ktoś cię uderzył?

- Nie. – Claire poczuła się głęboko dziwnie, jakby jej mózg pracował w jednej czwartej prędkości. – Zemdlałam. – Ale dlaczego? – Potknęłam się. – To miało więcej sensu niż cokolwiek innego. Widziała… coś. Po prostu nie mogła sobie wyobrazić, co to było, bo jej mózg odmawiał nawet próbowania. Szarość. Coś szarego. Eve podniosła ją na nogi. – Wystarczy tego detektywistycznego gówna, - powiedziała. – Jedziemy do domu. - Ale… - Żadnego ale. Wsiadasz do samochodu. Idę do środka żeby kupić rzeczy i zaraz wracam. Nie spuszczę z ciebie oczu. Nie ruszasz się. – Eve wyglądała na naprawdę przerażoną. Claire pomyślała, że też powinna być przestraszona, ale coś w niej po prostu… wyłączyło się. Wypaliło się. Czuła się tak źle. Eve wsadziła ją do karawanu i zablokowała drzwi, schyliła się i wymówiła ustami, Nie ruszaj się! Zanim nie popędziła z powrotem do środka żeby chwycić ich dwa koszyki i pobiec do kasy. Claire oparła się o zimną szybę okna i wykręciła numer w telefonie. Numer Myrnina. Nie odebrał. Czuła dziwnie krótki oddech, jakby tonęła na suchym lądzie. - Proszę, - wyszeptała. Była zła na Myrnina, pamiętała, ale nic z tego się teraz nie liczyło. – Proszę odbierz. Potrzebuję ciebie. - Claire? – To nie był głos Myrnina i technicznie, telefon nadal dzwonił. – Claire, tu Frank. Co się dzieje? - Widziałam coś. - Nie brzmisz dobrze. Co to było? - Nie wiem. – Była teraz taka zmęczona. Taka zmęczona. – Zobaczyłam coś, czego nie powinno być. - Masz na myśli nie powinno być tutaj? - Tak. Nie. Nie powinno być w ogóle. – Walczyła żeby nadać sens rzeczom. Dzień wydawał się taki szary i mglisty. Deszcz. Deszcz znowu zaczął padać. Mogła zobaczyć jasne frontowe okna sklepu, zobaczyć Eve tam kupującą ich zakupy, ale nic z tego nie miało prawdziwego znaczenia. Ta część niej była… zniknęła. Spalona. – Frank, powiedz Myrninowi – powiedz mu, że Oliver – myślę, że Oliver jest… -- Jest co? Claire? Gdzie jesteś – jesteś w karawanie? Na parkingu? Mam nadzorującą kamerę – widzę cię. – Frank Collins był zainteresowany. To sprawiło, że się uśmiechnęła, trochę, bo to po prostu też było złe. On nie istniał. Był mózgiem w słoiku, patrzącym przez mechaniczne oczy, słyszącym przez mechaniczne uszy i był zainteresowany. - Kamery, - powiedziała. – Możesz je cofnąć? - Cofnąć do czego? - Do zanim upadłam. Możesz zobaczyć, co zobaczyłam? - Trzymaj się. Komorka Myrnina przestała dzwonić, a jego poczta głosowa odebrała, ale to był jej radosny głos mówiący ludziom żeby zostawili wiadomość. Mówiła do siebie. To wydawało się dziwne. Frank zniknął. - Frank? - Tutaj, - powiedział jego głos, tym razem z głośników karawanu. Claire upuściła swój telefon na kolana; wydawał się zbyt ciężki do trzymania. – Widzę ciebie wychodzącą ze sklepu. Idziesz za

Oliverem. - Tylko Oliverem? - Tak, tylko nim. - Nie widzisz nikogo innego? - Nie. Oliver idzie za róg. Wpada w drenaż. Ty upadasz. Co przegapiłem? - Nie wiem, - powiedziała szczerze Claire. – Z wyjątkiem tego, że przegapiłeś. - Przelecę nagranie przez filtry. Wrócę do ciebie. – Z kliknięciem, Frank rozłączył się z obu – telefonu i stereo samochodu. Claire słuchała niezdecydowanego stukania deszczu w dach, ale stukanie stało się waleniem, potem hukiem. Srebrzyste strugi wody przesłaniały okna sklepu. Poczuła się bardzo samotna. Unosząca się. Drzwi po stronie kierowcy nagle otwarły się, a Eve rzuciła siatki ze sklepu spożywczego, wskoczyła i zatrzasnęła ja za sobą. Była przemoknięta i drżała. – Cholera, to było lodowate! – Przekręciła kluczyk i zapaliła karawan, potem spojrzała na Claire. – Wszystko w porządku? Claire lekko się uśmiechnęła i zrobiła symbol OK. swoimi palcami. Nie było, ale Eve nie mogła pomóc. Deszcz syczał i ryczał, a Eve prowadziła powoli przez ulewę. Dookoła nich, Morganville zmieniło się w obcy świat. Żaden z zabytków nie wyglądał dobrze. Ulice były płynącymi rzekami. To, co pokazywały lampy było cienkie i wodniste, całe rozmazane nie do poznania. Jak Eve dostrzegała ulice i zawiozła je do domu, Claire nie miała pojęcia. - Cholera, - powiedziała Eve, kiedy zaparkowała karawan. – Przypuszczam, że będziemy musiały wykonać bieg do niego. Możesz to zrobić? Claire skinęła głową. Czuła się odległa i unosząca, ale nie słaba. Po prostu nie wydawało się tam teraz być żadnej pilności na nic. Albo żadnych emocji. Jeśli Eve powiedziała jej żeby biec , pobiegłaby, ale to był tylko fizyczny ruch. Chwyciła jedną z siatek ze sklepu spożywczego, otwarła drzwi i wkroczyła na deszcz. Był zapierający dech w piersiach zimny, biczujący ją jak baty wody, a Claire stała tam, z twarzą zadartą do ulewy. To wydawało się… kojące. Potem jej oczy otworzyły się, a obrazy migały przez jej mózg żywym, niezrozumiałym potokiem, a Claire krzyczała. Nie mogła nic na to poradzić. Cokolwiek otoczyło murem jej mózg pomiędzy nią i tym, co widziała, schodziło ciężko, a adrenalina zalała z powrotem jej ciało, dając kopa jej sercu. Eve biegła do frontowych drzwi; krzyk Claire był zagubiony w ryku grzmotu nad głowami. W błysku błyskawicy, Claire zobaczyła szary kształt stojący obok samochodu. To był mężczyzna i nim nie był. W ogóle nie. Pobiegła do domu. Eve była już w środku, otrząsająca się z wody, kiedy Claire wpadła przez drzwi, zatrzasnęła je i zablokowała drżącymi dłońmi. W jakiś sposób, utrzymała artykuły spożywcze, ale nie miała pojęcia jak. Jej zęby klekotały z zimna, a ona chlusnęła srebrnymi strumieniami wody na jużwymokły dywan.

- Boże, jesteśmy obie przemoknięte, - powiedziała Eve. – Chłopacy? Hej, chłopacy, wróciłyśmy! – Skierowała się w dół korytarza, zatrzymała się by spojrzeć na zegarek i westchnęła. – Oh, Boże. Jesteśmy spóźnione trzydzieści minut. O co chcesz się założyć, że Shane przesadził? Tak, jest list – pojechali do sklepu. Dobra robota, chłopacy, teraz wy też przemokniecie. Hej, rozpieprzał twoją komórkę albo coś? Oh, cholera, Michael atakował moją. Powiem mu, że jesteśmy w domu. Zaczekaj tutaj – przyniosę ci ręcznik. – Eve skierowała się na schody, z telefonem przy uchu. – Michael? Tak, wyluzuj, alarm odwołany. Jesteśmy w domu. Claire zemdlała w sklepie. Myślę, że ma niski poziom cukru we krwi – wydaje się naprawdę zmęczona. Wmuszę w nią trochę słodyczy i zobaczę, czy czuje się lepiej… - Jej głos zanikł, kiedy zniknęła do góry w kierunku łazienki. Nie idź, chciała powiedzieć Claire. Dała radę wykrakać coś, ale Eve już zniknęła. Claire upuściła artykuły spożywcze i zatoczyła się do salonu. To wydawało się jakby woda zmieniała się w lud na jej skórze, a zimno przenikało głębiej i głębiej… Muszę powiedzieć Amelie co widziałam. Co wiem. Niewyraźny głos Eve nadal rozmawiał do góry. Dom wydawał się ciepły dookoła niej, jakby walczył żeby sprawić, by poczuła się lepiej. Poczuła się bezpieczniej. Ale nie była bezpieczna i Claire to wiedziała. Nikt nie był bezpieczny. Obróciła się, a szary mężczyzna stał dokładnie tam. Jej ciało zagroziło kolejnym upadkiem, a Claire zakotwiczyła się przy ścianie. Po prostu tam stał, wpatrując się w nią oczami, które nie były oczami. Nie mogła teraz o niczym pomyśleć z wyjątkiem tonięcia, tonięcia samotnie. - Shhh, - powiedział, a jego głos brzmiał jak deszcz na zewnątrz. Jak woda dochodząca z baterii. – Shhh. Teraz to koniec. – Przechylił swoja głowę na bok, jakby jego szyja nie miała kości. – Ciekawe, że mnie widzisz. Nie jestem gotowy na bycie widzianym. Dlaczego? - Nie wiem. – chciała płakać, krzyczeć, biec, ale nic z tego nie było teraz możliwym. – Nie wiem, dlaczego mogę cię zobaczyć. – Przełknęła i powiedziała, - Kim jesteś? – Bo nawet teraz, nie mogła pozwolić swoim pytaniom odejść. – Czym jesteś? Twarz, która nie była twarzą uśmiechnęła się. To była najokropniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziała. – Magnus, - powiedział. – Jestem końcem. Potem wyciągnął i owinął te zimne, wilgotne dłonie dookoła jej szyi, a ona poczuła, że energia domu krzyczała i pędziła dookoła niej, ale to było jakby nie mogło pomóc, nie tym razem. - Shhh, - powiedział ponownie. W ostatniej chwili Claire pomyślała, Oh nie, Shane, przepraszam. Tak bardzo przepraszam, że ludzie ciągle cię opuszczają. Kocham cię… Magnus złamał jej kark i wszystko stało się białe jak gwiazdy. To bolało. Ale to bolało tylko przez chwilę, a potem świat zmniejszył się do jasnego wskazania światła, uciekającego od niej. Zostawiającego ją z tyłu. A potem zniknęło i ona zniknęła. Tłumaczenie 8 rozdział - juliakas Rozdział 9 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych,

wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi AMELIE - Jak z ostatniego raportu, - powiedział Burmistrz Morrell, - jest teraz zaginionych przynajmniej dwadzieścia wampirów. Wszystkie po prostu zniknęły w trakcie swoich normalnych zajęć i większość zniknęła wciągu dnia. – Stał w moim biurze, wyglądając na wyczerpanego i zmartwionego, tak jak powinien; wyraziłam się jasno, że sen był teraz luksusem, na który żadne z nas nie mogło sobie teraz pozwolić. Z nim była jego szefowa policji, Hannah Moses, która wydawała się prawie tak zmęczona, ale o wiele mniej w nieładzie. - Tutaj jest raport tego, co wiemy, - powiedziała Moses i podała mi plik papierów. – Szczegółowe informacje gdzie i kiedy każde z nich zniknęło, tak dokładnie jak możemy to wyśledzić. Niektóre zniknęły dokładnie publicznie, ale nikt nie wydawał się niczego widzieć. Co się do diabła dzieje, Założycielko? Wpatrywałam się w dół na papiery, ale atrament uformował nieznaczące wzory. To wszystko było teraz bez znaczenia. Wszystko bezużyteczne. Czekałam zbyt długo, pozwoliłam sobie być kołysaną przez sentyment i spór. Zaprzeczyłam swoim własnym instynktom. A teraz było za późno. Zamiast odpowiedzieć jej, przycisnęłam guzik aparatury komunikacji wewnętrznej żeby wezwać moją asystentkę na zewnątrz drzwi. – Bizzie, sprowadź Olivera, - powiedziałam. – Sprowadź go teraz. Przytrzymam go. - Pani, - powiedziała Bizzie, skuteczna jak zawsze. Było małe opóźnienie, a potem powiedziała, - Nie odbiera swojego telefonu, Założycielko. - Próbuj dalej. Nie Oliver. Nie, najprawdopodobniej był po prostu poza zasięgiem z innego powodu. Przynajmniej, musiałam w to wierzyć. Stracić teraz Olivera byłoby… katastrofalne. Szeryf Moses powtarzała swoje pytanie, bardziej przeraźliwie. Wyciągnęłam głowę i napotkałam jej oczy, a ona ucichła. Tak jak Morrell. Wstałam i klasnęłam dłońmi za plecami, kiedy podeszłam do okien. Zasłony były zasłonięte przed dniem, ale teraz otwarłam je. Nie było światła. Padał deszcz, ulewny deszcz, który zmyje świat. To była moja wina. Wpatrywałam się w zimną, srebrną ulewę i powiedziałam, - Co wiesz o naszym pochodzeniu? W odbiciu w szybie, zobaczyłam ich wymieniających spojrzenia, a potem Morrell powiedział, - Pochodzeniu Morganville? To nie było to, co miałam na myśli, ale odpowiadałoby. – Nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego założyłam to miasto tutaj, na pustyni? Tak daleko od komfortów miast, rzek, jezior, wody? W piekącym słońcu, kiedy słońce jest tak toksyczne dla młodszych wampirów? – Nie zaczekałam na tą odpowiedź; oczywiście, że się zastanawiał. Każdy się zastanawiał i tylko trójka z nas teraz żyjących znała odpowiedź: Oliver, Myrnin i ja. – Wybrałam to miejsce, bo deszcze przychodzą tak rzadko, a kiedy przychodzą, ziemia przesiąka wodą tak szybko. Żadnych jezior. Żadnych rzek. Nawet żadnych potoków. - Ja – nie sądzę, że rozumiem, - powiedział. - Nie. Nie, nie zrozumiałbyś. – zaczerpnęłam oddech i wypuściłam go powoli, wspomnienie

potrzeby powietrza. Wampirza krew nie tłoczyła się w żyłach w sposób, w który ludzka się tłoczyła; sunęła, zimna i spokojna, nikt nie zmartwiona wytryskami emocji. Przegapiłam to, zawczasu. – Mamy wrogów. I ci wrogowie są rodzajem wampira, który potrzebuje wody do życia. W starym języku oboje jesteśmy nazywani draug (draug – jest to nieśmiertelna postać z nordyckiej mitologii; oryginalne, nordyckie znaczenie słowa to duch, a starsza literatura dokonuje czystych rozróżnień pomiędzy draug-morza i draug-lądu – przypuszczenie tłumacza), wampir; mój rodzaj rządził ziemią, a ich rządził morzem, a my nigdy, nigdy nie byliśmy w pokoju. Przyprowadziłam nas tutaj żeby być bezpiecznymi. Teraz draug morza znalazł nas. Są tutaj. Wystrzelają nas pojedynczo, jak wataha krążących wilków. Mamy tylko jedną opcję, jeśli chcemy przeżyć. Obróciłam się od okien i stawiłam im czoło, ta dwójka najbardziej obciążona odpowiedzialnością za bezpieczeństwo ludzi w Morganville. – Wampiry muszą biec, powiedziałam im. – Daleko i szybko. Nie możemy czekać i nie możemy ocalić tych już zabranych. Musimy się wydostać, bo nie ma walki z draug morza. Walczyliśmy, raz, w wojnie, która wstrząsnęła światem. I oni nas zniszczyli. Zobaczyłam chciwy błysk światła w oczach Hannah Moses, szybko ukryty; to było lepiej ukryte w Burmistrzu Morrellu, ale nadal rozpoznawalne. Wolność, myśleli. I mieli odnośnie tego rację, ale nie w sposób, który rozumieli. – Więc… opuszczacie Morganville, - powtórzył powoli Morrell. – Wszyscy z was. Kiedy? - Tak szybko jak to możliwe, - powiedziałam mu. – Ociągaliśmy się już zbyt długo. – Przeszłam z powrotem do biurka i ponownie nacisnęłam guzik aparatu komunikacji wewnętrznej. – Oliver? - Nic, pani, - powiedziała Bizzie. – Jego telefon dzwoni, ale dochodzi do poczty głosowej. Sprawdziłam w Common Grounds i u niego w domu. Nigdzie nie ma jego śladu. Poczułam, że wszechświat chwiał się dookoła mnie i pogrążyłam się powoli w moim krześle. Skosztowałam soli i popiołów. Oliver nigdy nie wyłączyłby swojego telefonu, nie teraz. Nigdy by nie zignorował telefonu. Nigdy nie zniknąłby z widoku, nie za swoją własną zgodą. Zniknął. Kolejna możliwość odebrana mi, kolejny kawałek mojego świata usunięty. Draug odbierze mi to kawałek po kawałku póki nie pozostanie nic z wyjątkiem ludzi, wpatrujących się we mnie ze zgubną poświatą nadziei w ich oczach. Byłam teraz sama. Zagrożona. - Pani? Zostawiłam aparat komunikacji wewnętrznej włączony. – Pani? - Myrnin, - powiedziałam. – Znajdź Myrnina. Powiedz mu, żeby nie opuszczał swojego laboratorium. Powiedz mu, żeby zabrał to, czego potrzebuje razem w przygotowaniu na wyjazd. Bizzie – w swoim biurku znajdziesz czarne spoiwo. Złam pieczęć i podążaj według instrukcji. W żadnym wypadku nie możesz opuścić swojego biurka póki to wszystko nie zostanie zrobione. Rozumiesz? - Tak, pani. – Brzmiała na zaciekawioną, ale nie wstrząśniętą. Jeszcze nie. Aparat komunikacji wewnętrznej wyłączył się. Więc to było zrobione. Zwolniłam hamulec i teraz pociąg nieubłagalnie potoczy się, nie ważne co mogłoby się zdarzyć. Prawie zapomniałam o Morrellu i Moses, ale oni nadal tam stali, obserwując mnie. Nienawidziłam ich w tym momencie za ich ludzkość, ich pulsy, ich bezpieczeństwo. Za nadzieję w nich. W sposób, w jaki ich palce skręciły się razem, sekretna obietnica miłości, o której myśleli, że nikt jej nie może zauważyć. Tak wiele zginęło teraz. Tak wiele. - Co potrzebujesz, żebyśmy zrobili? – powiedział Richard Morrell. Czwarty z jego rodziny do

trzymania tego biura, i na wiele sposobów, był najlepszy z nich. Jego rodzina miała zgniłe korzenie, ale przeciwko wszystkim niezgodnością, to stworzyło ten silny, zdrowy oddział. A Hannah Moses… długa historia jej rodziny tutaj, tak samo dumna. Wyjechała żeby walczyć w odległej wojnie i powróciła do nas. Miała siłę, odwagę, lojalność i spryt. Opłakiwałam to. Wzięłam płytki wdech, tylko wystarczający żeby wypełnić moje płuca żeby mówić. – Potrzebuję, żebyście przekazali słowo ludziom w Morganville, - powiedziałam. – Przyprowadźcie ich na Plac Założycielki jutro o zmierzchu. Dam wam wtedy waszą wolność, kiedy wyjedziemy. Nie mogłam teraz na nich patrzeć. Zamiast tego, skupiłam się na papierach, które Hannah mi dała, nic nie znaczące raporty, świat który już prawie zniknął. Słyszałam, że drzwi się zamknęły i byłam samotna. Tak bardzo, bardzo samotna. Tłumaczenie 9 rozdział - juliakas Rozdział 10 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi CLAIRE Świat zniknął, ale było coś, co ją podtrzymywało. To wydawało się liną, cienką, niewidzialną liną; poruszała się na niej jak balon na sznurku, zagubiona na nocnym niebie. Jestem martwa. Myśl dotarła do niej, ale nie wiedziała naprawdę co to znaczyło. Jeśli byłeś martwy, nie powinieneś wiedzieć, że byłeś martwy. Po prostu byłeś, albo nie byłeś, jak kot Schrödinger’a (Schrödinger’s cat – eksperyment umysłowy, zazwyczaj opisywany jako paradoks, opracowany przez austriackiego fizyka Erwina Schrödinger’a w 1935 r. Scenariusz przedstawia kota, który może być żywy, albo martwy, w zależności od wcześniejszych zdarzeń losowych. – przypuszczenie tłumacza). Jestem kotem w pudełku, z trucizną. Kot mógł być żywy. Kot mógł być martwy. Nie możesz powiedzieć, póki nie otworzysz pudełka. Nieokreśloność. Zabawne, jak fizyka nie odchodziła, kiedy byłeś zamordowany. Claire pomyślała, że nie powinna niczego czuć, ale czuła… ciepło. Tuliło, jakby w czyść ramionach. Bezpieczna. Skrajna ciemność trochę zanikała, do ciemnej szarości, a potem bladego cienia. Były rzeczy w cieniu, który rozmazał się, wyostrzył, stał się rzeczywisty, kiedy się skoncentrowała. To było jak oglądanie starej, czarno-białej telewizji, tylko że ona była w telewizji. Stała w salonie Domu Glassów i jednocześnie, leżała na podłodze ze swoją głową obróconą na bok, dłońmi wyrzuconymi w obie strony. Jej włosy przykrywały jej twarz. Jej oczy były otwarte. To była stara Claire. Stara Claire leżała tam martwa. Nowa Claire stała nad nią, czując się trochę dziwnie z tą całą rzeczą, ale nie… nie smutno. Nie bojąc się. Po prostu zainteresowana. Kot w pudełku, pomyślała. Jestem obiema rzeczami w

jednym. Myrnin byłby zafascynowany. Teraz słyszała coś. Słabe brzęczenie, jak elektryczność… nie, wibracje. Claire skoncentrowała się na nich i zdała sobie sprawę, że to był głos. To był głos Eve, stający się słyszalnym, kiedy schodziła po schodach. Stłumiony, bo pocierała swoją głowę ręcznikiem. - …naprawdę tam leje, - mówiła. Głos Eve brzmiał inaczej niż wcześniej, ale nadal rozpoznawalnie. Dzwonił i odbijał się tutaj w tym nie-miejscu, gdzie zamieszkała Claire. – Nie sądzę, że w najbliższym czasie zelżeje. Chłopacy powinni być z powrotem za kilka minut – nie pojechali bardzo daleko. – Sięgnęła końca schodów i pozwoliła ręcznikowi ześlizgnąć się żeby zawisnąć dookoła jej szyi. Niosła kolejny, starannie złożony. – Claire? Jesteś w kuchni? Przynieś mi Colę! Eve zaczęła iść w tym kierunku, a Claire pomyślała, Tak bardzo przepraszam. To będzie ciężkie. Bardzo ciężkie. Najpierw pomyślała, że Eve pójdzie dokładnie na nią; ciało Claire było za kanapą, widoczne naprawdę tylko pod kątem. Ale był cienki szlak wody biegnący z przemoczonych ubrań Starej Claire, jak miniaturowy strumień, a Eve poślizgnęła się na nim, złapała równowagę i, kiedy przechyliła się by go wytrzeć, była pod dokładnie właściwym kątem żeby zobaczyć stopę Claire. Eve powoli wstała na nogi. – CB? – Brzmiała cicho i zziajanie. – Oh, Boże, znowu zemdlałaś. Wiedziałam, że powinnam zabrać cię do szpitala. Cholera cholera cholera… - Pogrzebała w torbie na stole i wyciągnęła batonika. – Mam cukier – to tylko niski poziom cukru we krwi, będzie z tobą w porządku…. Eve pchnęła krzesło na bok i uklękła z batonikiem przy boku Starej Claire. Zaczęła ją poruszać, a kiedy to zrobiła, głowa Claire obróciła się trochę – źle, całkowicie źle. Eve zobaczyła jej otwarte oczy. Jej puste, otwarte oczy. Zamarła. – Claire? Nowa Claire przykucnęła, na równi z Eve. Jestem tutaj, powiedziała. Nie bój się. Eve w ogóle nie mogła jej usłyszeć, a jej wzrok pozostał zakuty w ciele Starej Claire. Przerażona. Niedowierzająca. – Claire? – Wydobyło się to tym razem małe i dramatyczne, drżące z przerażenia. Eve sprawdziła puls. – Claire! – Tym razem, to był krzyk, pełny i okropny krzyk. Przestań, powiedziała Claire, ale to nie było dobre; nie była w stanie powiedzieć Eve, że było w porządku. Nie było, naprawdę; to było jej ciało leżące tam. Umarła. Nie, została zamordowana, cicho, bez świadka. A teraz musiała patrzeć bezradnie, kiedy Eve zdawała sobie sprawę z tego wszystkiego. Eve z trudem złapała oddech, biała jak kartka pod Gotyckim makijażem, a potem uspokoiła siebie. Wyprostowała ciało Claire, otworzyła jej usta i odetchnęła w jej ciało. Claire obserwowała jej starą klatkę piersiową nadmuchiwaną, potem wypuszczającą powietrze. Eve nieprzytomnie policzyła żebra i położyła koniec swojej dłoni na klatce piersiowej Claire, przykryła ją swoją drugą dłonią i zaczęła naciskać, pięć ostrych, mocnych ruchów. Potem kolejny wdech. Potem kolejnych pięć naciśnięć. Oddech. Przestań, powiedziała Claire. Eve, proszę! Przestań! Nie mogła sprawić żeby Eve ją usłyszała. Nie mogła sprawić żeby zrozumiała, że to było niepotrzebne. - Claire! Claire, wracaj! Ty suko, wracaj! – Eve teraz szlochała, drżała z wysiłku. To nie robiło niczego dobrego, ale nadal próbowała. I próbowała. Dobiegł turkoczący dźwięk z korytarza. Kluczy w zamku. Claire wstała i podryfowała w tamtą stronę, bezwiednie poruszając się dookoła Eve nawet

mimo że to już dłużej naprawdę nie miało znaczenia. Dlaczego nie pójdę przez podłogę? zastanowiła się, ale nawet kiedy poszła, to wydawało się jakby podłoga zmiękczała się pod jej stopami, a ona zdała sobie sprawę, że mogła przejść przez podłogę, gdyby chciała. Albo sufit. Jedyną rzeczą, która ją powstrzymywała był punkt widzenia Starej Claire. Zamki ustąpiły a drzwi otwarły się zamaszyście, a Michael i Shane weszli do środka. Shane zatrzasnął drzwi i zamknął je, strząsając wodę ze swojego płaszcza i zrzucając swój kaptur. Chciała go zamrozić w ten sposób, w tym momencie, gdzie wszystko było dla niego nadal okej. Gdzie się odrobinę uśmiechał i wołał jej imię, bo oczekiwał, że będzie tam dla niego. Potem z salonu Eve krzyknęła, - Pomóżcie mi! – Była torturowana panika w jej głosie, a pojedynczy moment spokoju i normalnego życia roztrzaskał się, zniknął. Michael i Shane rzucili się do przodu, przez nierealne ciało Nowej Claire. Shane nie zatrzymał się. Michael zawahał się, w połowie obrócił, a potem dalej biegł. Nie chciała tego oglądać. Nie chciała. Ale Nowa Claire, Duch Claire, Jedyna Claire… naprawdę nie mogła jednak obrócić się od tego plecami. Popłynęła tam do pokoju, patrząc jak Michael upadł na kolana obok Eve, z ustami otwartymi z przerażenia. Shane zatrzymał się, twarz stała się całkowicie nieruchoma i pusta. Eve usiadła z tyłu, niewyraźnie teraz szlochając. Michael odsunął ją z drogi i położył swoją dłoń płasko na sercu Claire, potem dotknął jej szyi. Potem po długiej, ciężkiej chwili sięgnął i zamknął jej puste, otwarte oczy i chwycił Eve, kiedy próbowała znowu ruszyć do przodu. – Nie, - wyszeptał. – Nie. To nie jest dobre. Eve, ona odeszła. Ona odeszła. Eve walczyła z nim przez kilka sekund, a potem upadła w jego ramionach. Michael kołysał nią, a potem spojrzał w górę. Były łzy spływające w dół jego policzków, a Claire nie myślała, że kiedykolwiek zobaczy go wyglądającego tak… ludzko. Wyciągnął rękę w kierunku Shane’a – żeby pomóc, powstrzymać go, Claire nie była pewna i nie sądziła też, że Michael był. Podryfowała bliżej Shane’a. Bliżej. Nadal jestem z tobą, powiedziała. Nie odchodzę. W ogóle się nie poruszał. To było jakby Shane się zamknął, jakby był tak martwy jak ona. Rozejrzała się w jakiś sposób oczekując że zobaczy innego Shane’a tutaj, gdzie ona była, ale to nie było tak. Cokolwiek umierało w Shane’owi, nie przychodziło tutaj. - Jej kark jest złamany. – Powiedział to cicho, okropną, martwą monotonią. – Nie upadła po prostu. Ktoś ją zabił. – Wpatrywał się w ciało Claire z taką intensywnością, ale jego oczy wydawały się ciemne i martwe. – Wiem, kto to zrobił. Michael powoli opuścił swoją dłoń. – Co? - Wiem kto ją zabił, - powiedział Shane. Nie mógł. Nigdy nie widział Magnusa, o ile było wiadomo Claire… Co on mógł myśleć? Nie było dla Shane’a łez. Nie było załamania się. Nie był niczym poza lodem i stalą. Nigdy nie widziała go takim, nawet nie kiedy był najgorszy i najbardziej niepohamowany. To było… puste, i jeszcze pełne czegoś, czego nie mogła naprawdę zrozumieć. - Shane, co ty… - Michael pocałował czoło Eve i powoli wstał. Wytarł łzy ze swojej twarzy. – Jesteś w szoku.

- Tak, - powiedział Shane. Nadal miał tą odległą, straszną stanowczość w swoim głosie. – Tak, prawdopodobnie. To jest prawdopodobnie lepsze od tego, co nadejdzie później. - Bracie… Shane oderwał swój wzrok od ciała Claire i spojrzał Michaelowi w oczy. A Michael cofnął się. - Nie wchodź mi w drogę, - powiedział. – Zabiję cię. Zabiję kogokolwiek, kto wejdzie pomiędzy mnie a niego. Eve wstała na nogi, przylegając do ramienia Michaela. – Ona jest martwa, Shane! Boże, tu nie chodzi o… - Miałem to na myśli, - powiedział. – Nie ruszajcie jej póki nie wrócę. I nie wchodźcie mi w drogę. Shane, co ty robisz? krzyczała Claire. Próbowała poruszać się przez niego, ale jeśli wydawał się lodowaty, to nie zapisywało się. Był zbyt zimny wewnątrz żeby się tym przejmować. Przestań! Nie wychodź! Poszedł do kuchni, otworzył drzwiczki sekretarzyka i wyjął jedną z ich czarnych, gotowychtoreb, które Eve trzymała zaopatrzone na jakiekolwiek związane z wampirami nagłe wypadki. Claire popłynęła za nim, ubolewając za nim, chcąc go zatrzymać, ale nie było w ogóle niczego, co mogła zrobić, kiedy patrzyła na niego otwierającego torbę, zapas butelek od wody wypełnionych azotanem srebra, kołki, kusze. Michael podążał za nim, w bezpiecznej odległości. – Shane, przynajmniej powiedz mi, gdzie idziesz. Proszę, bracie. Proszę. Shane zapiął torbę, podniósł pasek na swoje ramię i spojrzał w tył na niego. Te ciemne oczy – były dołami całkowitej ciemności. – Będę z powrotem, - powiedział. – Nie pozwól im jej zabrać. Skierował się do frontowych drzwi. Michael poszedł tak daleko, jak korytarz, a Eve dołączyła do niego; otoczył ją ramionami, ale oboje wpatrywali się w Shane’a. Spojrzał do tyłu, raz, ale nie powiedział niczego innego, kiedy wyszedł. Claire próbowała iść za nim. Zamknięte drzwi nie miały naprawdę znaczenia, a ona przeszła przez drewno wystarczająco łatwo; grube ziarno popłynęło w kierunku jej wzroku, realnie w sposób dezorientacji , ale potem podeszła do bariery. Nie była solidna, bardziej jak… plastik. Nacisnęła, a on rozciągnął się. Potem złamał się, kiedy nacisnęła mocniej, a ona wypłynęła trochę poza próg. Była tam srebrna kurtyna deszczu, a Shane zanurzył się w niej, z kapturem na sobie, biegnąc. Chciała podążyć za nim, ale im bardziej odpływała od drzwi, tym bardziej – wątpliwie się czuła. Rozciągnięta. Wyblakła. To jest to, co Michael miał na myśli, odnośnie nie bycia w stanie opuścić domu, pomyślała. Kiedy po raz pierwszy spotkała Michaela, był duchem, niewidzialnym w czasie godzin dziennych, fizyczny w nocy. Uratowany przez dom. To dom, pomyślała. Jestem jak to, czym Michael był. Muszę zostać w środku. Trudniej było wrócić z powrotem do środka, jakby była złapana w jakąś niewidzialną cofającą się falę morską, ale Claire zdołała przebrnąć ponownie przez barierę, potem przepłynęła przez drzwi i z powrotem do korytarza. To było takie ciche. Michael nadal tam stał, wpatrując się, a przez chwilę ona pomyślała, że rzeczywiście mógł ją zobaczyć… ale on po prostu wpatrywał się w przestrzeń, całkowicie pustym

spojrzeniem. - Gdzie on by poszedł? – zapytał. – Nie rozumiem co… Eve rozumiała. Wycierała teraz swoją twarz ręcznikiem, ale jej oczy były czerwone, a łzy wydawały się nadal napływać. – Idzie znaleźć Myrnina, - powiedziała. – Shane myśli, że on to zrobił. Bo on był tym, który przyszedł po nich w pierwszej kolejności. Michael spojrzał w dół na nią, potem z powrotem na zamknięte drzwi. – Boże, - wyszeptał. – On mógł mieć rację. Nie, pomyślała Claire, przerażona. Oh nie. Shane zabiłby Myrnina, albo Myrnin zabiłby Shane’a, a to wszystko było na nic. Nic. Claire stała w środku czarno-białego salonu, duch w widmowym krajobrazie i krzyczała. To wydobywało się z jej prawdziwego wnętrza, krwawy i okropny koszmar krzyku, pełnego udręki i rozpaczy. Eve i Michael nie wydawali się jej słyszeć. Nawet nie wtedy. Claire opadła na podłogę, całkowicie wyczerpana. Nie, pomyślała. Proszę nie. Tłumaczenie 10 rozdział - juliakas Rozdział 11 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi SHANE Claire odeszła, a najgorszą częścią było to, że nie mogłem tego poczuć. Stałem tam wpatrując się w nią na podłodze, w spokojny sposób, w jaki Michael wyprostował jej ciało i zamknął oczy, w cichą, bladą twarz i delikatne, wiotkie dłonie, które już nigdy ponownie mnie nie dotkną, ja powinienem czuć się wewnątrz rozdarty. Powinienem płakać, jak Eve. Do diabła, nawet Michael. Ale nie mogłem. Nie mogłem poczuć. Cóż, nie to. Tym, co mogłem poczuć była głucha, miażdżąca presja i jedna czysta, żywa rzecz… Wściekłość. Mogłem zobaczyć ślady na jej gardle, blade, ale tam. Ślady palców, tak jak te dookoła mojej szyi. Przeżyłem, bo ona była tam żeby mnie uratować. Ale tym razem, nie byłem tam dla niej. Nikt nie był. Przyszedł tutaj, zaczekał na nią, chwycił ją za gardło i skręcił jej kark. Przynajmniej nie zadusił jej na śmierć. Przynajmniej oszczędził jej tak wiele. Były tylko trzy wampiry z łatwym dostępem do naszego domu: Michael był na zewnątrz, bo był w samochodzie ze mną. Amelie… nie mogłem zobaczyć Amelie brudzącej swoje własne, jasne, silne dłonie. Nie, to był ten, który już nas zdradził.

Myrnin. Potrzebowałem zrobić rzeczy, które oni oczekiwali ode mnie, że zrobię – usiądę tam obok Claire, przytrzymam ją, popłaczę, wyrzucę całą tą okropną presję wewnątrz mnie… ale jeszcze nie. Jeszcze nie. Nie, najpierw… najpierw muszę upewnić się, że ktoś za to zapłaci. Nie myślałem o niczym innym, kiedy chwyciłem wampirzą torbę, sprawdziłem ją i opuściłem dom. Kiedy zimny, zimny deszcz uderzał mnie, w połowie oczekiwałem, że coś innego mnie też uderzy – prawdziwy wpływ tego, co właśnie widziałem. Ale presja wewnątrz mnie gromadziła wszystko inne z wyjątkiem tego twardego, zdesperowanego bólu żeby pomścić ją. Biegłem. Nie mogłem dobrze widzieć przez deszcz i zrobiłem kilka złych skrętów, ale do czasu kiedy ulewa zaczęła słabnąć, określiłem swoje położenie i skierowałem się do Domu Dayów kilka bloków dalej. Woda na ulicach płynęła do poziomu krawężników, każda ulica rzeką; śmieci i gruz toczyły się z przepływem. Te były pewnym rodzajem podkładek wąwozu, które zabijały ludzi w tej części kraju; zostałeś złapany w potoku tutaj na pustyni i mogłeś być zmieciony na mile, ciało rozdarte przez strumień, który znikał w piasku godzinę później. Ale nie tutaj. Nie w mieście. Tutaj, miałbyś po prostu swoje buty i spodnie przemoczone, kiedy brnąłeś przez prądy. Dom Dayów pojawił się przez nadal padający deszcz, dziwny rodzaj déjà vu; Dom Dayów i Dom Glassów wyglądały prawie tak samo, z wyjątkiem tego że Babunia Day trzymała swój w lepszym stanie i były ciepłe, złote światła świecące w oknach. Claire lubiła – lubiła – starszą panią. Wpatrywałem się w opuszczony frontowy ganek przez chwilę, potem obróciłem się i pobiegłem truchtem w dół wysoko-ogrodzonej alejki pomiędzy Domem Dayów a ich najbliższym sąsiadem. Żadnych świateł tutaj, a z nienaturalnym mrokiem burzy, wydawała się bardziej klaustrofobiczna niż zwykle. Deszcz umył ją, ale nie z wrażenia, że ktoś, coś, patrzyło. Czekając żeby się rzucić. Nie przejmowałem się. Pozwolę mu się rzucić. Nie mogłem kurwa czekać. Jeśli Myrnin mnie obserwował, pozwolił mi przebyć całą drogę do budy. Claire miała jakąś drogę, która nie dotyczyła zakutych łańcuchami frontowych drzwi, ale ja nie przejmowałem się szukaniem jej. Ciężkie kopnięcie strąciło rzecz dokładnie z jej lichych zawiasów. Rozpiąłem torbę i znalazłem ciężką obudowaną stalą latarkę, którą włączyłem. Oświetliła składowe pomieszczenie, a ja kopnąłem kilka kartonów na bok żeby odkryć schody, które prowadziły na dół. Pierwsze kilka stopni było zakurzonych, ale potem beton przemienił się w gładki, wypolerowany marmur, a tunel rozszerzył się, kiedy zszedłem. Światła w laboratorium były włączone, a ja wyłączyłem latarkę w czasie, kiedy byłem w połowie drogi na dół. Nie przejmowałem się byciem potajemnie. To nie miałoby znaczenia; jeśli Myrnin był tutaj i Boże, miałem nadzieję że był, wówczas wiedziałby, że nadchodziłem. Pakował się. Był tam masywny, stary kufer, a on sortował książki – wyrzucał niektóre, wrzucając inne do środka. Miejsce było bałaganem, gorszym niż zazwyczaj był; Claire byłaby – byłaby – obok z pomysłem posprzątania go. Myrnin stał tam w ogóle nie zwracając na mnie uwagi, kiedy spoglądał spode łba na tytuły i grzbiety swoich cennych książek, ale wiedział że tam byłem. - Czemu zawdzięczam tą niespodziewaną, - cóż, nie mogę jej nazwać miłą, - przypuszczam… - Mówił dalej, ale to było tylko rozmaz dźwięku. Nie słyszałem znaczenia.

- Znaleźliśmy ją, - przerwałem mu. – Dokładnie tam, gdzie ją zostawiłeś. – Upuściłem torbę na stopy. Kapałem na całą jego podłogę, robiąc małe jezioro wody deszczowej, dookoła mnie; płócienna torba też była przesiąknięta. Nie miało to znaczenia. Otwarłem ją i wyjąłem kuszę. Mógł się poruszyć. Mógł próbować atakować, albo biec, albo bronić się. Nie robił tego. Po prostu stał tam, smutny, szalony, maniakalny szef Claire z jego przystojną, bladą twarzą i obłąkanymi oczami i głupimi, cholernymi króliczymi kapciami, które zawsze przyprawiały ją o uśmiech… Nigdy więcej się już nie uśmiechnie. …A ja wyciągnąłem kuszę. Była już odbezpieczona i załadowana, wykończona srebrem strzała, specjalna z wystającymi haczykami, że nie byłoby łatwym ją wyciągnąć. Chciałem żeby to bolało. Nadal się nie poruszył. Jego ciemne oczy stały się szerokie, jego ciało bardzo spokojne. Wampiry mogły to robić – poruszać się tak cicho, że myślałbyś, że były posągami. Jedna z wielu strasznych rzeczy, których nienawidziłem w nich. - Powiedz mi dlaczego, - powiedziałem. Mój głos brzmiał bezbarwnie i stanowczo, ale naprawdę nie brzmiał jak ja. Nie ten ja, którego Claire znała, ale pot tym, nie byłem teraz tą osobą. Nigdy więcej już nim nie będę. – Czy to była Amelie? Czy powiedziała ci żebyś posprzątał jej luźne końce? - O czym ty mówisz? – zapytał Myrnin i odłożył książkę, którą trzymał. To było głupie, bo mógł być w stanie użyć jej żeby zablokować strzałę, którą miałem strzelić przez jego martwe serce, ale hej, nie przejmowałem się. – Shane, co się stało? Brzmiał szczerze. Brzmiał na… zmartwionego. Mój palec zacisnął się na spuście. Nie chybiłbym, nie tym razem. Włożyłbym ją prosto w jego klatkę piersiową, w jego serce a on umarłby dokładnie tutaj, w cierpieniu, w sposób w który powinien umrzeć za to, co zrobił. Z wyjątkiem tego, w jego twarzy był teraz strach, prawdziwy strach, a on powiedział łagodnie, - Czy coś stało się Claire? Płacz rozdarł się w swój sposób ze mnie, a to nie brzmiało jak cokolwiek ludzkiego. Był pełen wściekłości i furii i tych wszystkich rzeczy, które zduszałem w sobie, zamknięte, zamrożone. Wiedziałem, że to brzmiało w sposób zbyt dobry. To był ten sam krzyk, który słyszałem, kiedy zobaczyłem mój dom palący się, z Alyssą nadal wewnątrz. Ten sam, który odbijał się echem w tej brudnej, motelowej łazience, gdzie znalazłem moją mamę. Myrnin też to musiał wiedzieć. Jego oczy wypełniły się łzami, a on powiedział, - Nie. Nie. I nagle wiedziałem, że on tego nie zrobił. Nienawidziłem tego, że to wiedziałem. Chciałem go zastrzelić i chciałem to i tak zrobić, bo potrzebowałem zrobić coś, a on był łatwym był taki bliski Claire, a ja potrzebowałem… potrzebowałem… Potrzebowałem sprawić żeby cierpiał tak, jak ja cierpiałem. Zakotwiczył się na stole z obiema rękami, z głową w dole i powtarzał, bardzo delikatnie, nie nie nie nie, kiedy kołysał się w tył i w przód. Zaczekałem, póki nie spojrzał znowu w górę i zobaczył, że nadal celowałem kuszą w niego. - Strzelaj! – Krzyczał do mnie. To było szokujące i nagłe i brzmiało dziko i ciemno wewnątrz. – Dalej! Jaką to robi różnicę? – Uderzył dłońmi w balansujące stosy książek dookoła niego, posyłając je lecące. Chwycił jedną i rozerwał na strzępy, po prostu rozerwał na kawałki, cały papier

trzepotał dookoła niego jak umierające ptaki. – Dalej, zrób to! Spraw żebyśmy oboje poczuli się lepiej! Prawie to zrobiłem. Mój palec nacisnął spust, a ja poczułem napięcie; kolejny, mały przyrost i mogłem go zabić. Zamiast tego, powoli opuściłem kuszę. – To nie byłeś ty, - powiedziałem. - Nie. Mój boże, nie. – Zebrał garść rozdartych stron i zmiażdżył je w dłoni, jakby musiał coś trzymać. – Nie ja. - Więc kto? – Gniew wewnątrz mnie zniknął i to było złe; zostawił pustkę, a Claire nauczyła mnie wystarczająco odnośnie nauki żeby wiedzieć, że pustak musiała być wypełniona. Wiedziałem, co miało nadejść na miejsce wściekłości i nie chciałem tego. Nie chciałem tego czuć, nigdy. Im dłużej dawałem radę uniknąć tego, tym mniejszą startą byłaby. – Czy Amelie wysłała kogoś innego by nas usunąć? - Jak ona… - Złamany kark, - powiedziałem. Kiedy to powiedziałem, świat wokół mnie przechylił się, a ja pomyślałem, że mogłem musieć usiąść, ale dałem radę stać wyprostowany. Nie jak Claire, leżąca tam tak krucha i bezradna na podłodze… - Ktoś złamał jej kark. I tak jak to, uderzyło mnie to. Żal i szok spadły na mnie jak betonowy blok, rzucił mnie na kolana. Słyszałem klekot kuszy o kamienną podłogę. Wiedziałem że upadanie bolało – obiektywnie – ale ból wewnątrz był tak wielki, że nie mogłem nawet zacząć się tym przejmować. Owinąłem obie ręce dookoła mojego ciała żeby spróbować utrzymać je, ale nie mogłem. Nie mogłem. Wiedziałem, że się zbliża. Wiedziałem, że powinienem chwycić kołek, być gotowy na cokolwiek, ale jakaś czarna, martwa część mnie już dłużej nie przejmowała się tym, czy zakończy robotę. Chciałbym żeby zabił mnie dni temu, tak żebym nie mógł o tym wiedzieć, widzieć tego, czuć tego. Jej oczy były otwarte i takie puste i Boże, nawet nie ośmieliłem się jej dotknąć. Odszedłem. Dłoń Myrnina dotknęła mojego ramienia. Daleko się tego bałem, niego mówiącego coś, ale nie mogłem się skupić. Nie chciałem słyszeć tych wszystkich banałów, jego sympatii, jego bólu. Ona była moja i odeszła. To bolało bardziej niż jakikolwiek ból,, który kiedykolwiek czułem. Nawet stracenie siostry nie było tak złe. Nawet nie mojej matki. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego moje serce nadal biło. - Shane, - mówił Myrnin. Potrząsnął moim ramieniem, wystarczająco mocno żeby przełamać się przez napływające fale agonii, którą czułem. – Shane! Słuchaj mnie – to ważne! Zadławiłem się oddechem, potem kolejnym. Moje wnętrze bolało, jakbym odbył tuzin rund na ringu i byłem okładany pięściami przez wszystkie dwanaście. Czułem się jakbym krwawił wewnątrz. Wykrwawiał się. Nic nie było ważne teraz, kiedy ona odeszła. - Shane! – Chwycił mnie za oba ramiona, przykucnął i potrząsnął mną wystarczająco mocno żeby zagrzechotać moimi zębami. Jego ciemne oczy były zranione i zdesperowane, z odcieniem czerwonego błysku daleko z tyłu ich środków. – Cholerny ty, chłopcze, słuchaj! Gdzie? Gdzie ona umarła?

Jak szybko to wszystko się zmieniło. Otwarcie frontowych drzwi, nadal byłem cały, nadal żywym nadal świadomy. Dziesięć stopni później, byłem… - Dom, - powiedziałem. Wydobyło się to surowym, nierównym szeptem. – Jest w domu. - Bóg mnie broni, ty idioto! – Myrnin skoczył na swoje nogi i pociągnął mnie ze sobą. Dosłownie, pociągnął. Potknąłem się na moje nogi po byciu ciągniętym jak zabawka na kilka stóp i musiałem biec żeby nadążyć, kiedy on wystrzelił do przodu, skopując ksiązki i krzesła z drogi z przygniatającą siła. Obrał najbardziej bezpośredni kierunek drogi do miejsca, gdzie zmierzał, co oznaczało rozerwanie całego laboratorium zrzucając stoły z podłogi i rzucając nimi przez pomieszczenie o najodleglejszą ścianę. Zatrzymaliśmy się przed zestawem drzwi w ścianie. Był zamknięty. Myrnin wpatrywał się w kłódkę przez tylko jedną sekundę, potem sięgnął do przodu i wyrwał ją. Potem wyrwał drzwi wejściowe z ich zawiasów. Ciemność za nimi była portalem. Wiedziałem to i wiedziałem że mógł prowadzić prosto do naszego domu. Claire upadła tuż przed nim, prawdopodobnie próbując sobie z nim poradzić. Oh Boże, nie mogłem nic poradzić poza odtwarzaniem tego w moich myślach… jej zdającej sobie sprawę z niebezpieczeństwa, biegnącej do portalu, będącej złapaną zanim mogła przejść przez… Umierającą. Myrnin stał się spokojny i skoncentrowany. Było tam falowanie koloru w ciemności, ale szybko wyblakło. Spróbował znowu i znowu. Nic się nie stało. - Myślisz, że możesz ją ocalić, - powiedziałem. Czułem się ospały i ciężki wewnątrz z żalem, nity nim. I wiedziałem, że miało być tylko gorzej. – Nie możesz. Ona odeszła, Myrnin. - Dom, ty idioto, dom ją uratował. Zrobił to wcześniej, a z czwórką was mieszkającą wewnątrz, stał się silniejszy niż kiedykolwiek…. Musiał próbować! Michael. Dom uratował Michaela, kiedyś. Poczułem dzikie, szalone, bolesne ukłucie nadziei, jak strzała światła słonecznego uderzająca moje oczy, które nigdy nie widziały dnia, ale to zniknęło prawie natychmiast. Wypaliło się. – Ciało Michaela zniknęło, - powiedziałem. – Kiedy dom go uratował, jego ciało przepadło – powiedział mi to. Jej jest nadal tam. Jeśli dom próbował, to nie zadziałało. – A ja bym wiedział. Poczułbym coś, gdyby nadal tam była, uwięziona. Wiedziałbym, bo co to mówiło o mnie, jeśli nie mogłem tego wyczuć? Myrnin nie słuchał. Mruczał coś w języku, którego nie znałem, ale z dźwięku tego, przeklinał jak pijany marynarz, kiedy wpatrywał się morderczo w czarny portal. Potem przełączył się na angielski. – W porządku, - powiedział. – Zabij mnie, więc, ty niewierny stosie gratów i gwoździ. Zabij mnie, jeśli musisz, ale przechodzę. Myślałem, że mówił do mnie, ale nie mówił. Mówił do Domu Glassów. Ruszył do przodu w ciemny portal. Nawet ja wiedziałem, że to nie był dobry pomysł; Claire wyrażała się bardzo jasno co do tego. Uderzył w ciemność, a ona połknęła go jak basen atramentu. Zmarszczki koloru rozprzestrzeniły się i wyblakły. Nic innego. Wpatrywałem się, czekając, ale nic nie zobaczyłem. Może on po prostu… zniknął. Martwy. Może my wszyscy mieliśmy dzisiaj umrzeć. Naprawdę nie widziałem żadnego minusa odnośnie tego, z wyjątkiem tego, że wydawałem się być jedynym, zostawionym z tyłu. Zawsze. To po prostu nie mogło się dalej dziać. Nie mogło.

Byłem wystarczająco rozsądny żeby wrócić, podnieść mój wampirzy zestaw, a potem skoczyć ślepo w ciemność. Miałem w mojej głowie jedną rzecz, kiedy to zrobiłem. Proszę pozwól mi zobaczyć Claire jeszcze jeden raz. Bo to było wszystkim, czego teraz chciałem, przed końcem. Tłumaczenie 11 rozdział - juliakas Rozdział 12 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi CLAIRE Portal nagle powiększył się w ścianie jak czarny balon, a Claire usłyszała zaskoczony płacz Eve, kiedy zobaczyła, że to się stało. Poczuła, że drzwi otwierały się jakby dziwne ciśnienie przepływało przez dom; cały świat wydawał się drżeć, jakby to był staw, do którego została wrzucona skała, a potem był ostry, pękający dźwięk, jak dzwon łamiący się na pół. A Myrnin przybył koziołkując przez portal. Stracił równowagę i wylądował płasko, lądując dokładnie obok ciała Starej Claire. Podniósł się i zamarł, wpatrując się prosto w tą nieruchomą, cichą twarz. Nowa Claire, pływająca obok, zobaczyła spojrzenie, które przeszło przez niego i zdała sobie sprawę z czegoś, czego nigdy wcześniej naprawdę nie pozwoliła sobie wiedzieć. Myrnin dbał o nią. Naprawdę, naprawdę dbał. To nie był rodzaj wyrazu kogoś, kto miał go w stosunku do śmierci osoby, która była nieważna, wymienna, po prostu kolejne ciepłe ciało w laboratoryjnym płaszczu. To był prawdziwy żal. To złamało jej serce, tylko trochę. Myrnin właśnie wstał na nogi, kiedy Shane przybył wpadając przez niego, blady i pokryty warstwą mrozu; upadł na stos, dysząc i drżąc. Eve zawyła i podeszła do niego. Michael był zajęty obserwowaniem Myrnina, ostrożny i gotowy na cokolwiek. Był czerwony błysk w jego oczach, drapieżne ostrzeżenie. - Shane…? – zapytał Michael bez odwracania wzroku z innego wampira. – Wszystko w porządku, bracie? Shane mu nie odpowiedział. Eve sięgnęła w dół żeby pomóc mu wstać, ale uniknął jej wyciągniętych dłoni i przeczołgał się – przeczołgał – do pustego ciała Starej Claire. Usiadł i ostrożnie, tak ostrożnie, podniósł ją w swoje ramiona. Kiedy jej głowa przetoczyła się w okropny sposób, z trudem zaczerpnął powietrze i zakotwiczył ją, trzymając ją o siebie. Kołysząc nią powoli w tył u w przód. Nie, powiedziała Claire. Nie, nie. Jestem tutaj; proszę nie rób tego, proszę nie czuj się tak źle… Próbowała dotykania go, ale jej dłonie przechodziły prosto przez niego. Wyglądał teraz na tak okropnie zagubionego i zdesperowanego, a ona nie wiedziała jak mu pomóc.

Pozwól mi iść! Krzyczała na dom i waliła bezskutecznie w ściany. Jej pięści też przechodziły prosto przez nie. Boże, proszę, po prostu pozwól mi do niego iść! Eve zdławiła płacz i odwróciła się, z dłońmi zwijającymi się w pięści. Znowu walczyła żeby nie płakać. Ale Myrnin – Myrnin wpatrywał się w przestrzeń, w ogóle nie patrząc na Shane’a. Obrócił się powoli dookoła z rozpostartymi rękoma. Claire podpłynęła bliżej i wyciągnęła swoją własną dłoń. Jego przeszła prosto przez nią. Dalej się poruszał. Szukając. Też nie mógł jej wyczuć. Sfrustrowana, Claire poruszyła swoje bezcielesne ciało do przodu, prosto w środek Myrnina. Upiornie nie przykryło tego; mogła widzie wewnątrz niego, warstwy ciała, kości i mięsnie, dziwne, blade żyły, serce, które wyglądało na szare i nadal… Była zbyt wystraszona żeby tam zostać i szybko przesunęła się. Gdyby była zdolna do drżenia, zrobiłaby to. Ale to zadziałało. Myrnin zatrzymał się i stał bardzo, bardzo spokojnie. Zamknął oczy. – Claire? Usta Michaela otwarły się, potem zamknęły, a czerwony błysk zniknął z jego oczu. Wyglądał tak, jakby ktoś uderzył go w twarz – zbyt zszokowany żeby zareagować natychmiastowo. A potem nowy wyraz pojawił się na nim. Nowe napięcie. - Oh Boże, - odetchnął. – Nie myślałem – ale jej ciało nadal tutaj jest. Dlaczego nadal by tu było gdyby ona…? - Shhh, - powiedział Myrnin. – Claire, jeśli mnie słyszysz, zrób to ponownie. Nie podobało jej się to, ale jakakolwiek szansa komunikacji była lepsza niż nic. Poruszyła się do przodu i została tam, próbując nie myśleć o tych wszystkich wnętrznościach Myrnina, które zamieszkiwała. Dała radę utrzymać siebie tam przez prawie całą minutę, zanim instynkt nie wyciągnął jej. Puszczenie go było całkowitą ulgą. I to nie zadziałało. Myrnin stał tam, gdzie był czekając w napięciu, póki w końcu się nie zrelaksował. Nigdy nie widziała go wyglądającego na tak… zdewastowanego. – Myślałem – myślałem przez chwilę, że ona – ale ona musi tutaj być. Prawdopodobnie jest słabsza, niż myślałem, prawdopodobnie gdybym miał jakieś instrumenty do powiększenia… - Odejdź, - powiedział Shane, swoim stłumionym i matowym głosem. – Wynoś się. - Ale możliwe jest, że ona nadal… Shane w końcu spojrzał w górę i oh Boże, zdrętwienie bolało na jego twarzy, strata, samotność. – Ona nie żyje, - powiedział. – Teraz odejdź. Przestań udawać, że możesz to naprawić. Nie możesz. Myrnin nie wydawał się teraz wiedzieć, co odpowiedzieć. Dalej się obracał, poszukując i to wydawało się teraz szalone. – Ale ja wiem, że ona musi być tutaj. Ona nie jest tą, co się poddaje, widzisz? Ona trzymałaby się, jakakolwiek byłaby tego cena. Wierzysz w to, prawda? Ona jest silna, nasza Claire. Bardzo silna. Głowa Michaela powoli się skłoniła, a on wziął głęboki wdech, potem odszedł, kiedy wyciągnął komórkę. Claire podążała za nim, wpływając w jego nurt, kiedy poruszył się żeby stanąć w środku salonu. Wykręcił numer i zaczekał, kiedy wypatrywał się bezmyślnie za okno na padający deszcz. – Amelie, - powiedział. – Tu Michael. Coś – coś złego się stało. Claire. – Jego głos załamał

się, i przez chwilę, trzymał telefon przy swojej klatce piersiowej. Potem podniósł ją ponownie i kontynuował. – Ona nie żyje, - powiedział. – Shane jest – nie wiem, jest mu z tym dość źle. – Słuchał, potem opadł na kanapę. – Co masz na myśli, wyjechać? Nie mogę wyjechać. Słyszałaś co powiedziałem? Claire nie żyje! Jest martwa na naszej podłodze! Cisza. Michael słuchał i w końcu powiedział, - Nie. – To było jasne i ostateczne, a potem rozłączył się i usiadł tam, nadal wpatrując się w pusty ekran. Potem zadzwonił pod 911. – Było morderstwo, - powiedział. – Na 716 Lot Street. Dom Glassów. Proszę przyślijcie kogoś. Potrzebujemy – potrzebujemy pomocy. Potem upuścił telefon na dywan, schował twarz w dłoniach i usiadł w gorzkiej ciszy.

Hannah Moses przyjechała sama, z policyjnym detektywem, którego Claire nie rozpoznawała; ambulans też przyjechał, ale sanitariusze zaczekali na zewnątrz w swojej ciężarówce, kiedy policja robiła zdjęcia, pomiary, rozmawiała z Michaelem i Eve i Shane’m. Shane nie puścił, póki Hannah sama nie przykucnęła i nie porozmawiała z nim niskim, kojącym głosem. Claire zdała sobie sprawę, że wiedziała jak to było czuć przerażenie. Przeszła przez to, może podczas wojny, albo nawet w Morganville. W każdym razie, przekonała Shane’a żeby znowu położył ciało Claire i zabrała go to salonu żeby usiąść. Ktoś zrobił kawę, a ona wcisnęła ciepły kubek w dłoń Shane’a. Nie pił. Nie wydawał się zauważyć, że był tam. - Powinienem wracać, - powiedział. – Nie powinienem zostawiać jej samej. – Próbował wstać, ale Hannah dała radę znowu go posadzić. – Tym kto to zrobił, nie był Myrnin. Myślałem, że to był on, ale nie był. Ktoś inny tutaj przyszedł, do naszego domu. Myrnin, Claire zdała sobie sprawę, został zabrany z dala, pod przymusem, przez dwóch mężczyzn w czarnych garniturach z okularami przeciwsłonecznymi. Ochroniarzy Amelie. Musiała ich przysłać. – Zaczekajcie! – Krzyczał, kopiąc swoimi piętami, kiedy krzyczał do Shane’a. – Zaczekaj – słuchaj – ona jest tutaj. Wiem, że musi być. Mogę pomóc – Claire, jeśli mnie słyszysz, nie rozpaczaj. Pomogę! Znajdę sposób! - Zabierzcie go stąd! – powiedziała ostro Hannah, a ochroniarze fizycznie podnieśli Myrnina i zanieśli go, nadal krzyczącego i walczącego. Hałas zanikł, a dom wydawał się teraz zatrważająco cichy. Michael i Eve byli gdzieś indziej – w kuchni., Claire zdała sobie sprawę; mogła wyczuć, gdzie ludzie byli w domu, tak jakby był częścią niej. Wow jestem jak Frank, tylko zamiast bycia mózgiem w słoiku, jestem duszą w domu. Pływającą i uwięzioną. Tak jak Michael był. Tylko Michael nie wydawał się jej wyczuć i tak jak nie mógł nikt inny. Tak uwięziona jak on był, jej więzienie było o wiele, wiele gorsze. Hannah rozmawiała z Shane’m niskim, kojącym głosem, ale odpowiadał. Wydawał się być znowu uwięziony w ciemnym miejscu bez światła bez nadziei i pomocy i nie było niczego, co Claire mogła zrobić by sprawić, żeby zrozumiał. Nie mogła po prostu obserwować go jak cierpi; to było zbyt okropne. Odpłynęła, przez drzwi kuchenne i znalazła Michaela i Eve siedzących przy kuchennym stole, zgarbionych nad kubkami z pewnego rodzaju gorącymi napojami. Bez kolorów żeby zacieniować rzeczy i – zdała sobie sprawę – bez zmysłu zapachu, nie mogła naprawdę powiedzieć, czy to była kawa czy naprawdę ciemna herbata. Dalej, Michael, pomyślała i wyciągnęła rękę żeby przelecieć przez jego ciało, znowu i znowu. Dalej, wiesz że tutaj jestem; musisz wiedzieć! To byłeś kiedyś ty!

Jakby usłyszała myśli Claire, Eve powiedziała, - Nie myślisz – co Myrnin powiedział, nie myślisz, że dom mógł, wiesz, uratować ją? Jak uratował ciebie? Michael nie podniósł wzroku. – Jestem Glassem, - powiedział. – Ona nie jest. Nie sądzę, że mógł zrobić to dla niej, ale nawet jeśli mógł, czujesz cokolwiek? Jakikolwiek znak, że ona naprawdę tutaj nadal jest? - Jak co? - Zimne miejsca, - powiedział. – Czulibyśmy zimne miejsca, tam gdzie stała. A ty znasz Claire; nie stałaby po prostu dookoła. Byłaby w naszych twarzach, mówiąc nam, że jest tutaj. Miał rację. Claire rzeczywiście wskakiwała i wyskakiwała z ich ciał, krzycząc na całe płuca, wszystkim poprzez mowę. Michael tego nie czuł. W ogóle. - Może ona nie jest po prostu, wiesz, tak silna, jak ty byłeś, - powiedziała Eve. – Ale jeśli naprawdę nadal tutaj jest… Wyciągnął ręce przez stół i wziął jej. Ścisnął je. – Kochanie, ona odeszła. Przepraszam. Eve zassała powietrze, niekontrolowanym oddechem z trudem zaczerpniętym i powiedziała nędznie. – Ale ja byłam tutaj. Byłam do góry, biorąc ręczniki. Byłam w łazience i wysuszyłam włosy i ja – Michael, byłam tutaj, kiedy to się stało! – Chwyciła swój kubek i wzięła duży łyk; ciecz rozlała się na stół, kiedy go położyła. – To nie może się tak skończyć. Nie dam rady. Naprawdę nie. Michael spojrzał w górę na nią i powiedział łagodnie, - Jeśli ty nie dasz, myślisz, że jak Shane się czuje? Eve potrząsnęła głową. Jej oczy znowu były pełne łez. – Co my zrobimy? - Nie wiem. – Wpatrywał się w nią przez chwilę, potem wydawał się podjąć decyzję. – Eve, Amelie powiedziała mi żeby zgłosić się na Placu Założycielki jutro wieczorem i zabrać was wszystkich ze sobą. To był rozkaz, nie prośba. - Ale… - Wampiry wyjeżdżają, - powiedział. – Wszystkie. Ona przekazuje kontrolę nad Morganville ludziom. - Zaczekaj – co? – Eve wytarła swoje oczy tyłem swojej dłoni. – O czym ty mówisz? Ona nie może – Wampiry nie mogą po prostu wyjechać. To szalone! - Mówię ci to, co ona powiedziała. Wampiry wyjeżdżają i nie wracają. - Dlaczego? Potrząsnął głową. – Nie wiem, ale cokolwiek to jest, to jest gorsze od Bishopa i to jest – mniej więcej tak złe jakie się wydaje. Eve w końcu połączyła punkty. – I – jeśli wampiry wyjeżdżają – co z tobą? Zaczekał na oddech, potem potrząsnął głową. – Nie pozwolą mi zabrać was ze sobą, powiedział. – Więc zostaję. - Ale będziesz sam, jeśli zostaniesz – mam na myśli, wszyscy z nich jadą? - Wszyscy z wyjątkiem mnie. To oznacza brak banku krwi, żadnej pomocy i niż z wyjątkiem miasta pełnego wkurzonych ludzi. Będę jedynym wampirem zostawionym, na którym mogą się wyżyć. – Michael spróbował się uśmiechnąć. – Ale nie zostawiam cię, Eve. Cokolwiek się stanie. Zwłaszcza nie po – nie mogę cię stracić. Ześlizgnęła się ze swojego krzesła na jego kolana, a on kołysał ją blisko i to było naprawdę

słodkie, smutne i prywatne, a Claire poczuła się nagle jak podglądacz. Odpłynęła. Patrzenie na jej własne ciało było przerażające; wydawało się tylko bardziej i bardziej puste, kiedy minuty mijały, a policjanci robili więcej zdjęć. Zobaczyła, że przygotowywali się do zabrania jej; byli sanitariusze czekający z noszami. Dobrze, pomyślała. Może kiedy ciało zniknie, będę mogła sprawić, że poczują, że jestem tutaj. - Nie możesz, - powiedział głos. To był słaby głos, łagodny i bezpłciowy i wydawał się dobiegać z powietrza dookoła niej. Claire rozejrzała się po pomieszczeniu. Policyjny detektyw był tam i znudzeni i czekający sanitariusze. Jej własne zwłoki. Nikt inny. – Nie możesz prawić, by cię poczuli. Jesteś zbyt słaba i jakkolwiek czułe by to od ciebie nie było, dom nie jest z tobą połączony krwią. - A kim ty jesteś? – zapytała Claire. Zobaczyła kątem oka falowanie, jakby ciepło z letniego chodnika i obróciła się w tym kierunku, kiedy ciało uformowało się z cienkiego powietrza. Był nieokreślonym, niskim mężczyzną, tylko trochę wyższym niż ona była, z przerzedzonymi, jasnymi włosami i okrągłą twarzą. Miał na sobie starodawną kamizelkę i białą koszulę z wysokim kołnierzem, po prostu jakby wyjęty ze starych Westernów. Pewnego rodzaju bankier albo coś. - Jestem Hiram Glass, - powiedział. – A to jest mój dom. - Twój dom. Wzruszył ramionami i skrzyżował ręce. – Cóż, moje kości są zakopane w fundamentach, a moja krew była zmieszana z moździerzem. Tak, mój dom. I dom mojej rodziny. Ty nigdy nie powinnaś tutaj być. Tak jest Claire, prawda? - Ja… Tak. – Nadal nie była w stanie przetworzyć tej całej idei, że tam w fundamentach był martwy mężczyzna. – Co masz na myśli przez to, że jestem za słaba? Lekko się uśmiechnął. – Masz krzepę, ale nie jesteś Glassem. Michael przyprowadził cię i to tworzy cię częścią rodzin, ale nie z krwi. Dom cię lubi i próbował cię ocalić, ale mógł zrobić tylko tyle. To nie będzie tak jak z Michaelem. Miał szansę w życiu, nawet po śmierci, bo mógł opierać się na jego połączeniu ze mną. Ty go nie masz. - Nigdy nic o tobie nie powiedział, - powiedziała Claire. Pamiętałaby to, jeśli Michael rzeczywiście wspomniał o rodowym duchu pokazującym się po godzinach pracy. - Cóż, nie mógł. – Duch wzruszył ramionami. – Biorąc pod uwagę, że nigdy z nim nie rozmawiałem. Nie było potrzeby. Po prostu dobrze sobie radził. Nie jak ty, krzycząc i chodząc do umarłego, jeśli wybaczysz mi wyrażenie. Teraz, po prostu osiądź. Nie będziesz w stanie zwrócić ich uwagi, tylko moją, a ja zapewniam cię, że nie chcesz więcej mojej. Jesteś tutaj intruzem. Była niewielka ciemna strona co do tego ostatniego. Krańce jego obrazu zmarszczyły się, a Claire zdała sobie sprawę, że był bliski odejścia. – Zaczekaj! – Podpłynęła bliżej niego. – Zaczekaj, proszę – co z nocą? Michael powiedział, że był słabszy podczas dnia, silniejszy w nocy. Wystarczająco silny żeby rzeczywiście mieć prawdziwe ciało. Czy ja mogę… Teraz potrząsał głową. – Widzisz to ciało i kości? – Wskazał na jej ciało, które było wznoszone i kładzione na nosze. Claire próbowała nie zauważać tego. Czuła, że jej trochę słabo, przynajmniej psychicznie – nie mogła mieć nudności bez posiadania żołądka. – Nie jesteś Glassem. Dom mógł cię uratować, ale to jest wszystko co może zrobić, bez mojej współpracy. Nie masz sposobu by objawić siebie, w nocy czy w dzień. To jest tym, co masz, albo kiedykolwiek będziesz miała. Bądź wdzięczna, że pozwalam ci zostać. Cicho. I nawet mimo że znowu wrzasnęła za nim żeby zaczekał, Hiram Glass zadrżał jak wibrujące szkło i zniknął w tętniącą szarość.

Jestem uwięziona, zdała sobie sprawę Claire ze wzrastającym przerażeniem. Samotnie uwięziona. Po prostu… obserwując. Realny, prawdziwy duch. Nie mogła sobie wyobrazić, jak to naprawdę mogło się jakkolwiek jeszcze pogorszyć. Tłumaczenie 12 rozdział - juliakas Rozdział 13 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi CLAIRE Do czasu, kiedy słońce zaczęło zachodzić, wszyscy obcy zniknęli z domu. Był Michael, Shane i Eve, i Claire, która unosiła się w ciszy w pobliżu – niewidzialna i oddzielona na wieczność. Lepiej gdybym umarła, pomyślała nieszczęśliwie. Nigdy nie czuła się bardziej samotna. Bardziej całkowicie niepotrzebna. - Musimy zadzwonić, - powiedział w końcu Shane głosem tak pozbawionym kolorów i szarym, jak Claire się czuła. Obróciła się żeby zobaczyć go trzymającego swoją komórkę w obu dłoniach, kiedy wpatrywał się w ekran. – Musimy powiedzieć jej rodzicom. Nie wykręcił numeru, nie natychmiast. Po prostu siedział tam, jakby nie mógł sobie przypomnieć, jak obsługiwać się telefonem. - Może Hannah do nich zadzwoni, - powiedziała Eve. – Może powinniśmy pozwolić jej tym pokierować – mam na myśli, policji, oni wiedzą jak… - To mój obowiązek. – To był Michael, który wstał i zabrał telefon z rąk Shane’a. – Ja jestem tym, który pozwolił jej tu zostać. Ja jestem tym, który powiedział im, że zapewnię jej bezpieczeństwo. – Brzmiał ochryple, ale zdecydowanie i zanim Shane mógł zaprotestować, wziął książkę telefoniczną i wstukał kod. Shane opadł. Claire nie mogła powiedzieć czy czuł ulgę, czy po prostu czuł się pokonany. Ale Michael zmarszczył się, sprawdził telefon i znowu wykręcił numer. Potem trzeci raz. – Nie łączy się, - powiedział. - Dostaję wiadomość o zajętych liniach. Poczekajcie. Zadzwonię do Olivera. – Zrobił to, potem rozłączył się. – Linie zajęte. Eve wstała i wzięła stary domowy telefon stacjonarny, duży i toporny, przymocowany do ściany. Claire mogła usłyszeć rozbieżne dźwięki stamtąd, gdzie odpłynęła o kilka stóp. – Ten też jest poza, - powiedziała Eve. – Co się dzieje? - Sprawdź Internet. – powiedział Michael, a Eve poszła do góry. Nie było jej tylko chwilę, zanim znowu nie zeszła na dół. - Nie ma, - powiedziała. – Brak połączenia. Odcięli nas. - Oni? – zapytał bezmyślnie Shane. – Jacy oni? Michael wyjął swoją własną komórkę i wypróbował ją, potem potrząsnął głową. – To nie tylko ty – to także ja, a moja jest na wampirzym systemie. Komórki, telefony stacjonarne i Internet

– wszystko jest wyłączone. - Dlaczego by to zrobili? - Przypuszczalnie, przygotowują się do opuszczenia Morganville i nie chcą żeby ktokolwiek robił plany na kłopoty, - powiedział Michael. Upuścił swoją bezużyteczną komórkę na stół. – To prawdopodobnie złe, że czuję teraz ulgę. Wszyscy zamarli, kiedy pukanie dobiegło z frontowych drzwi. Po cichym wymienieniu spojrzeń, Michael poszedł żeby otworzyć, a Claire poszła z nim, tylko dlatego, że to było coś do zrobienia. Na zewnątrz drzwi był wampirzy policjant, ubrany w duży płaszcz przeciwdeszczowy, a jego policyjna czapka chroniła go przed pokrywą deszczu. Claire zobaczyła, że nadal lało. Podwórze na zewnątrz było morzem błotnistej wody. – Musisz przyprowadzić swoich wynajmujących na spotkanie jutro wieczorem, Panie Glass, - powiedział. – Idziemy dom za domem żeby przypomnieć każdemu i będziemy sprawdzać wszystkie budynki jutro żeby zagwarantować pełną zgodność. Każdy na Placu Założycielki jutro o zmierzchu. - Co jeśli nie chcemy iść? – zapytał Michael. – Nasza przyjaciółka zmarła dzisiaj. Policjant obdarował go długim spojrzeniem i powiedział, - Nikt nie zostaje. Przykro mi z powodu waszej straty, ale jeśli się nie pokażecie, przyjdziemy i zabierzemy was. Rozkazy Założycielki. Zapukał w przód swojej czapki palcem skróconym zasalutowaniem i odszedł, kierując się do następnego domu. - Nie jest dobrze, - wymamrotał Michael. – W ogóle nie jest dobrze. Claire musiała się z nim zgodzić, dla całego pożytku, jaki z tego był; nie chciała żeby opuszczali dom. Zwłaszcza nie chciała, żeby zostawiali ją samą. Co jeśli nigdy nie wrócą? Co jeśli była uwięziona tutaj całkowicie sama tylko z Hiramem Glassem jako towarzystwo, na zawsze? To wydawało się samolubne, ale była przerażona na każdą myśl. Michael zatrzasnął drzwi i zamknął je i został tam przez chwilę z głową w dół. Potem wyszeptał, bardzo cicho. – Claire, jeśli jesteś tutaj, proszę powiedz nam. Proszę. Boże, mam nadzieję że jesteś, bo boję się. Boję się o nas wszystkich. Michael się bał. Boże. To sprawiło, że była nawet jeszcze bardziej spanikowana. Myśl, rozkazała sobie. Wyraźnie, nie mogła oczekiwać żadnej pomocy od głównego ducha Domu Glassów, który był w rzeczywistości pewnego rodzaju osłem; będzie musiała znaleźć sposób na wydostanie się z tego sama. Kiedy pomyślała o tym, popłynęła z powrotem w dół korytarza, do salonu, minęła kanapę, gdzie Shane i Eve siedzieli razem, cicho trzymając się za ręce… a potem do miejsca, gdzie leżało jej ciało. Dalej, powiedziała sobie. Myśl. Poczuła ciepły przypływ mocy skondensowany dookoła niej, jak nierealny uścisk. Dom. Hiram powiedział, że dom ją lubił; najwyraźniej dom i Hiram mieli różne opinie. Próbował jej coś powiedzieć. Pchnął ją trochę, pchając ją w kierunku ściany. Portalu. Nie, nie mogę tego zrobić. To niemożliwe. Ale jeśli było, co by bolało spróbowanie? Claire skupiła się na pustej ścianie – na farbie, na szarym kolorze, na każdej wadzie i niedoskonałości.

Dalej. Dalej… Poczuła migotanie mocy, prawie poczucie zaskoczenia, a potem portal odpowiedział. A kiedy stopniowo otwierał się zamglony, uśmiechnęła się, trochę, nawet mimo że nikt nie mógł tego naprawdę zobaczyć. Rozejrzała się. Eve wpatrywała się gdzieś z dala, a Michael nadal był w innym pokoju. Shane siedział opadły na kanapie, wpatrując się w cichą telewizję. Nikt nie patrzył na portal, co było zbyt złe, bo przynajmniej wiedzieliby, że coś było dziwne. To może nie zadziałać, powiedziała sobie. Możesz z tego nie wyjść. Ale naprawdę… miałoby to znaczenie? Już jej nie było, o ile ci których kochała byli zainteresowani. Jeśli fizyka portali była wcześniej skomplikowana, przez lata rozpracowywałaby jak potencjalna energia martwej duszy mogła możliwie podróżować przez tunele czasoprzestrzenne. Cóż, jeśli nie coś innego, to utrzyma mnie zajętą obliczeniami n tak długo, jak żyję. A potem Claire, dusz martwej dziewczyny, przeszła przez portal i zniknęła w ciemności.

Otworzyła oczy i była w laboratorium Myrnina. Było opustoszałe i było rozwalone… Ktoś rozsypał ksiązki wszędzie, rozerwał niektóre, a cały laboratoryjny stół był rzucony cała drogę przez pokój, rozbijając marmurowy blat na kawałki. Zatem, tak dosyć normalnie. - Frank! – powiedziała. – Czuła się tutaj cieńsza, prawie wyblakła i zdała sobie sprawę, że była nadal połączona z domem, przez portal. Jeśli portal zaniknie… …Zniknie razem z nim. - Frank Collins! Słyszysz mnie? Poczuła nagłe brzęczenie mocy, a obraz Franka uformował się przed nią, jednym pikselem w skali szarości na raz. Zamrugał. – Ktokolwiek tutaj? Oh. Nie mógł jej zobaczyć. Świetnie. – Frank, słyszysz mnie? – Wrzasnęła to, tak głośno jak potrafiła, a obraz Franka zamrugał, jakby ingerencja rozerwała go na chwilę. - Jezu, Claire, ścisz to, - powiedział. – Gdzie jesteś? - Tutaj! – Była taka szczęśliwa komunikując się, czuła jakby całując go – tylko że to by nie zadziałało, na tak wiele poziomach. – Jestem tutaj, przed tobą. Jestem w pewnym rodzaju… - Martwa? – zapytał. – Słyszałem paplaninę. Przypuszczam, że mówienie że przykro mi wydaje się trochę zbędne, odkąd rzeczywiście ze mną rozmawiasz. - Potrzebuję twojej pomocy. - Niczego nie mogę dla ciebie zrobić, dziewczynko. Martwa to martwa, mimo że muszę przyznać, dość duże osiągnięcie odkąd jesteś słyszalna. - Nie dla mnie, - powiedziała Claire. – Jutro wieczorem jest zebranie na Placu Założycielki. Dlaczego? - Nie mogę powiedzieć, - powiedział Frank Collins. Jego obraz znowu zamrugał. – Odsuń się; psujesz moją projekcję.

Odpłynęła do tyłu, tylko trochę. – Nie możesz powiedzieć czy nie powiesz? - Co ci właśnie powiedziałem? - Więc powiedziano ci, żebyś o tym nie mówił. – Nie odpowiedział., co wydawało się wystarczającą odpowiedzią. – Frank… Amelie kiedyś powiedziała mi, że jeśli kiedykolwiek zdecyduje, że eksperyment Morganville się skończy, zniszczy to wszystko. Czy o tym mówimy? – Więcej ciszy. Czuła się cieńsza i bardziej wyblakła, jakby kawałki niej powoli odpływały w ciemność. – Frank! Czy ona zniszczy miasto? - Uwalnia ludzi, a wampiry opuszczają miasto, - powiedział. – Dobra strona: Myrnin mnie wyłączy, a ja mogę w końcu zająć się umieraniem we właściwy sposób. Zła strona – cóż, zawsze jest zła strona. Mówienie do Franka było jak dyskusja w kręgach. – Gdzie jest Myrnin? Wzruszył ramionami. – Zabrał stąd dupę żeby zobaczyć ciebie. Nie wrócił. - Nie udawaj, że nie wiesz. Wiem, że masz wszędzie nadzór. Frank uniósł brwi i uśmiechnął się krzywo. – W porządku. Jest na Placu Założycielki, z Szychą. Nie mam oczy wewnątrz jej biur, ale poprowadzili go prosto tam i nie wyszedł. To… nie było dobre. Myrnin był jedyną prawdziwą nadzieją, jaką miała. – Frank kiedy go zobaczysz, potrzebuję żebyś powiedział mu, że nadal tutaj jestem. Trzymając się. Że się nie mylił. Rozumiesz? Powiedział, że mógłby być w stanie mi pomóc. Powiedz mu że naprawdę, naprawdę go teraz potrzebuję. – Przełknęła. – Możesz zadzwonić do Shane’a? Powiedzieć mu… powiedzieć mu, że nadal jestem w domu? Potrząsnął głową. – Nie mogę, kochanie. Zrobiłbym to, gdybym mógł, ale komandor systemu jest teraz rozwalony. Wyciągnęli bezpieczniki ze źródła, odcięli połączenia. Nie mogę aktywować głośnika w jego telefonie, póki tutaj nie przyjdzie. Też jestem ograniczony. Stawała się rozciągnięta zbyt cienko; mogła poczuć ciągnięcie Domu Glassów stające się bardziej wątpliwe. Jeśli się przerwie, zniknie jak podmuch dymu na wietrze. - Frank! Proszę, musisz mi pomóc! Powoli potrząsnął głową. – Nie przemyślałaś tego, - powiedział. – Przypuszczam, że to zrozumiałe, wszystkie rzeczy rozważone; to był dla ciebie wielki dzień. Przypuszczam, że Myrnin dostanie wiadomość, że nadal tutaj jesteś. Przypuszczam, że przyjdzie i wymyśli jakiś rodzaj szalonej magii i zrobi kontakt z tobą. Nadal jesteś uwięziona. Jedynym sposobem, w jaki Michael uwolnił się z miejsca było przemienienie w wampira. – Jego rezerwujący się obraz wpatrywał się przez powietrze, nie do końca skupiony na niej. – Jesteś gotowa by być wampirem, Claire? Odmieńcem w pełnym rozmiarze pijącym krew? Bo mogę ci powiedzieć, to była najgorsza cholerna rzecz, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła, w życiu złych rzeczy. I nie chcę tego dla ciebie. Albo dla mojego syna. Lepiej jeśli cię teraz straci. Lepiej jeśli nie dostanie fałszywej nadziei. - Ale.. – Naprawdę, naprawdę nie mogła zostać. Claire zaczęła dryfować z powrotem do portalu, już zmartwiona, że przewód łączący ją z Domem Glassów był taki cienki. Albo że Frank właśnie mógł zdecydować żeby odciąć go przez zatrzaśnięcie drzwi przez siebie. – To nie musi być w ten sposób… - Wierzę, że nie. Pomyśl o tym, - powiedział, kiedy wpadała wstecz w ciemność. – Zrób właściwą rzecz. - Ale – proszę powiedz Myrninowi; powiedz komuś! Znowu potrząsnął głową. – Lepiej jest w ten sposób, Claire. Zaufaj mi. Po prostu… odpuść. Claire wyleciała z portalu i do monochromatycznego salonu Domu Glassów, a energia pognała z powrotem do niej. Poczuła przytłaczającą ulgę i podążający za nią strach, bo nie zdawała

sobie sprawy, jak słabą pozwoliła sobie się stać, przez patrzące szkło. Czy Frank zamierzał jej pomóc czy nie… to nie były niczyje domysły. Prawdopodobnie nawet siebie nie znał. Ale kiedy ostatnie nadzieje odeszły, w najlepszym wypadku to było niepewne.

###

Spóźniłam się. Eve zrobiła kanapki, które trójka mieszkających współlokatorów zjadła z ciszy – albo raczej, Michael i Eve zjedli je. Shane tylko dłubał w swojej, a potem odszedł od stołu bez słowa. Michael i Eve patrzyli jak odchodzi, w ciszy pytając siebie nawzajem co zrobić, a potem Michael powiedział, - Lepiej pozwólmy mu iść. Claire nie była taka pewna, że to była właściwa rzecz. Popłynęła do góry – z łatwością, odkąd wszystkim co musiała zrobić było skoncentrowanie się na pójściu w górę i nagle przechodziła pomiędzy piętrami i widziała całe stare drewno i okablowanie i odchody szczurów i pająki ukryte w ścianach i uh, to nie była najlepsza podróż kiedykolwiek. Ulżyło jej, że płynęła w ciszy korytarzem do góry. Potrzebujemy tępiciela, pomyślała, ale szczerze, to naprawdę nie był największy problem, jaki którekolwiek z nich miało w tym momencie. Drzwi Shane’a były otwarte, a go nie było w środku. Wejrzała do środka sprawdzając drugą stronę łóżka i nawet wpływając do ubikacji, ale jeśli nie ukrywał się pod leżącym stosem prania, nie przyszedł tutaj dla swojej samotności. Łazienka była pusta. Nie przejmowała się pokojem Eve, ani Michaela; wiedziała, gdzie był, po tym jak pomyślała przez chwilę. Przepłynęła przez zamknięte drzwi jej własnej łazienki ten na końcu korytarza i przyłapała się na staniu w ciszy zmierzchu. Na zewnątrz słońce zachodziło; ta część domu już stawiała czoło nocy, a niebo za oknem było głębokim, ciemnym błękitem. Shane siedział na podłodze ze swoimi plecami o drzwi sypialni, w ciemności. Jego kolana były podciągnięte do jego klatki piersiowej, a jego głowa była w tyle, opierająca się o twarde drewno. W jakiś sposób, oczekiwała że będzie płakał, ale nie płakał, nawet nie cicho; po prostu siedział z oczami otwartymi i suchymi, wpatrującymi się w przestrzeń. Zdała sobie sprawę, że nie zaścieliła łóżka; było nadal bałaganem, z warstwami i kocami zwiniętymi od ostatniego razu, kiedy odbiła się od nich. Głupie być zawstydzonym teraz odnośnie tego, albo odnośnie prania leżącego w kącie, albo odnośnie koszuli nocnej, którą zostawiła rzuconą na podłogę, kiedy się ubierała. - Shane? – powiedziała. Nie próbowała tego wykrzyczeć, wiedziała że to nie zaprowadzi jej nigdzie z wyjątkiem znowu do złych książek Hirama Glassa. – Tak bardzo przepraszam. Chciałabym móc zrobić coś żeby pozwolić ci wiedzieć, że nadal jestem tutaj. Nie chciałam zostawić cię w ten sposób; to było głupie i… Zamarła, bo jego głowa obróciła się, a on wpatrywał się prosto w nią. Radość przeleciała przez nią, ale potem stała się szara i wyblakła, kiedy zdała sonie sprawę, że nie patrzył na nią, ale przez nią. Na koszulę nocną leżącą na podłodze. Wstał i chwycił ją. Z jakiegoś dziwacznego powodu oczekiwała że ją zwinie, może odłoży na

łóżko, ale zamiast tego wrócił do drzwi, opadł w dokładnie tym samym miejscu i trzymał jej koszulę nocną w obu dłoniach. Podniósł ją do twarzy i zaczerpnął głęboki, drżący wdech. – Pomóż mi. Proszę. Już nie mogę tego zrobić. Nie mogę. Boże, Claire, proszę. – Nigdy wcześniej nie słyszała Shane’a takiego. Brzmiał… na rozbitego. Gorzej niż kiedy jego ojciec umarł, gorzej niż kiedy odkrył, jaki użytego Myrnin zrobił z Franka w laboratorium. To w ogóle nie brzmiało jak Shane. Osadziła się obok niego, chcąc móc go dotknąć, przytrzymać go, sprawić żeby było w porządku. W końcu Shane westchnął, jakby podjął jakąś decyzję i wyjął coś z kieszeni swojej kurtki. Nie widziała co to było, nie na początku; to był tylko kanciasty kształt w ciemności. A potem, kiedy podniósł to aby spojrzeć na to, kształt obrócił się w pistolet. W półautomatyczny pistolet. - Shane, gdzie dostałeś broń? – wypaplała i zdała sobie sprawę, że to tak bardzo nie było pytanie; jego ojciec miałby je i prawdopodobnie dostarczył mu arsenał w złych, starych czasach. Zawsze miał zaskakującą ilość broni, ale nigdy wcześniej nie widziała pistoletu. Problemem nie było, gdzie dostał pistolet. Problemem było, że Shane siedział w ciemności, z pistoletem i trzymał jej koszulę nocną przy piersi. - Nie! – Wystrzeliła pionowo tak bardzo, jak nierealny duch mógł i stanęła z nim prosto twarzą w twarz. – Nie, ty słuchaj mnie, Shane’ie Collinsie, nie możesz tego zrobić. Nie możesz. Słyszysz mnie? To nie jesteś ty. Jesteś wojownikiem! Wpatrywał się w pistolet, obracając ją żeby złapać ciemne światło jakby to był jakiś piękny klejnot. Nie było szczególnego wyrazu na jego twarzy, ale mogła wyczuć cierpienie wewnątrz niego. To było prawdziwe. Tak prawdziwe jakie było. Nie próbował zdobyć uwagi ani sympatii; to nie był jakiś płacz o pomoc. To była rozpacz. - Jestem zmęczony, - wymamrotał. – Jestem zmęczony walczeniem. I chcę zobaczyć ciebie ponownie. To brzmiało jakby odpowiadał jej. Wiedziała, że nie odpowiadał, ale nie mogła powstrzymać siebie przed próbowaniem. Jej cała nierealna forma wibrowała z przerażenia i paniki. – wiem; wiem, że jesteś. Walczyłeś za nas wszystkich, tak długo i ciągle nas tracisz; wiem. Ale nie możesz tego zrobić. Nadal tutaj jestem, Shane. Nadal jestem tutaj dla ciebie i zawsze tutaj będę – proszę… - Nie jesteś, - powiedział. Tym razem, absolutnie nie było wątpliwości, że odpowiadał jej, mimo że nie wiedział, że był – to było jakby mówił do siebie. Myślał, że wyobrażał ją sobie. - Nie jesteś tutaj i nigdy tutaj znowu nie będziesz, - mówił to tym bezbarwnym, pustym głosem. Sprawdził magazynek pistoletu, ściągnął zamek z ostrym, metalicznym kliknięciem, a potem usiadł cicho z nim trzymanym w swojej ręce. – Jesteś tylko w mojej głowie. - Nie jestem. – Uklękła twarzą w twarz z nim i skupiła się na sprawieniu żeby poczuł jej obecność. Uwierzył jej. – Jestem tutaj, Shane. Jestem uwięziona w domu. Proszę powiedz mi, że mnie słyszysz. - To kłamstwo. Tylko dlatego że Myrnin to powiedział, nie sprawia tego prawdziwym. - Nie, to jest prawdziwe i tak długo jak jest jakaś szansa, że jestem tutaj, że mogę wrócić, nie

możesz tego zrobić, rozumiesz? Nie możesz. - Claire. – Bardzo słaba krzywa uśmiechu dotknęła jego usta, a jego oczy zaświeciły – nie ze szczęścia, zdała sobie sprawę, ale łzami. – Jesteś w mojej głowie, naprawdę jesteś. I moim sercu. I przepraszam. Podniósł pistolet. - Nie! – Krzyknęła to i poleciała na niego, w niego. – Nie, Shane, nie! Poczuła przypływ palącej siły falującej przez nią, poczuła ten sam trzask błyskawicy kończącego się świata, które zakończyło jej życie i nagle… Nagle siedziała na kolanach Shane’a, trzymając się jego ręki obiema dłońmi, osuwając pistolet do góry z dala od jego głowy. Zachód słońca. To był zachód słońca, a ona po prostu… na chwilę… stała się znowu prawdziwa. Shane wrzasnął, a jego dłoń otwarła się. Upuścił pistolet, który odbił się o dywan i przez zamrożoną sekundę po prostu wpatrywał się w nią. Puściła jego rękę, a on powoli opuścił ją, nadal wpatrując się. A potem jego ramiona otoczyły ją. Albo spróbowały. Przeszły prosto przez nią. Znowu znikała. - Nie… - Sięgnął po nią. – Claire! Claire! - Nadal tutaj jestem, - krzyknęła to. To wydobyło się jako cienki szept, ale wiedziała, że to usłyszał; zobaczyła błysk życia i nadziei w jego oczach. – Nie poddawaj się! Znowu sięgnął, a ona też sięgnęła. Ich palce pogłaskały się. Jej wyglądały jak słaby zarys w dumie. – Boże, - odetchnął. – Jesteś tutaj. Szalony idiota miał rację; jesteś tutaj. Claire, jeśli mnie słyszysz, sprowadzę cię z powrotem. Sprowadzimy cię z powrotem. Przysięgam. Podniósł się na nogi i zdał sobie sprawę, że nadal trzymał jej koszulę nocną. Pocałował tkaninę i położył ją na łóżko, położył swoją dłoń tam w dziurze, gdzie spała, a potem podniósł pistolet stamtąd, gdzie upadł na podłogę. Pociągnął magazynek, ściągnął zamek i złapał kulę, kiedy się wysunęła. Potem otworzył górną szufladę jej biurka, przesunął jakieś rzeczy i odłożył wszystkie trzy – pistolet, magazynek i kulę – do środka. Zatrzasnął szufladę i powiedział, - Widziałaś to wszystko, prawda? Przepraszam. Przepraszam. Ja po prostu – Claire, jeśli mnie słyszysz, możesz coś zrobić? Zrobić hałas? Skoncentrowała się. Może to był fakt, że słońce zaszło, co zmieniło rzeczy, ale przez pracowanie bardzo ciężko, dała radę przesunąć małego chińskiego kotka, który leżał na jej stoliku nocnym i śmieszną, żółtą rzecz z fałszywym, futrzanym ogonem, którą Eve kupiła jej na wyprzedaży garażowej. Ona przechyliła się i poturlała. Shane obrócił się w tamtym kierunku, a jego dziki uśmiech błysnął jak nóż. – Cholera – powiedział. – Naprawdę tutaj jesteś. Nie zmyśliłem sobie tego po prostu. Popłynęła bliżej niego, wystarczająco blisko, że jeśli byłaby ciałem i krwią, przytulaliby się. A ona zadrżała. Uśmiech nie zawahał się. – Oh Boże, Claire, chciałbym móc cię uściskać. Boże. Spójrz, ja tylko – to było zbyt wiele, z moim ojcem i moją mamą i moją siostrą. Czułem… ja po prostu nie mogłem…

- Wiem, - powiedziała. Chciała bardziej niż czegokolwiek żeby być teraz stałą, żeby trzymać go i całować go i dać mu nadzieję, której tak rozpaczliwie potrzebował. – Słyszysz mnie? - Ja – tak myślę. To jak wyobrażanie sobie ciebie. Nie słowa, dokładnie, ale słyszę cię. – Zaśmiał się drżącym głosem. – Michael miał swój upadek, ale przypuszczam, że ćwiczył, prawda? Uczysz się zawodu. - Nie możesz żyć dla mnie, - powiedziała i miała to na myśli. – To ważne, Shane. Nie możesz żyć tylko dla mnie i nie możesz umrzeć, bo mnie straciłeś. Potrzebuję żebyś był silniejszy niż to. Rozumiesz? Przez chwilę był cicho, a ona nie była pewna czy w ogóle się przedostała. Był dziwny wyraz w jego oczach, a jego uśmiech rozpłynął się we wspomnienie. - Wiem, - powiedział w końcu. – Przepraszam. Zmęczyłem się byciem silnym, Claire. Nie chcę być sam. - Nie jesteś sam. Michael i Eve też tu są. Skinął głową i wziął głęboki wdech. – I ty jesteś tutaj, - powiedział. – W jakiś sposób. Jesteś tutaj. - Nie zostawiam cię. - Więc to wystarczy. Sprowadzimy cię z powrotem. – Milczał przez chwilę, potem powiedział, - Ty – nie powiesz im, co próbowałem zrobić, prawda? - Nie póki nie spróbujesz znowu. - Nie spróbuję, - powiedział. Spojrzał w dół, po prostu jakby mógł rzeczywiście zobaczyć ją przysuniętą blisko. – Jest tam z tobą w porządku, prawda? - Tak. Jego ramiona powoli podniosły się dookoła miejsca, gdzie byłoby jej ciało, trzymając ją. Trzymając powietrze. - Więc nie odpuszczę, - powiedział. I mimo wszystkiego, co zdarzyło się w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, to wydawało się… spokojne.

Przekonywanie Michaela i Eve o jej kontynuowanym istnieniu było trudniejsze niż Claire oczekiwała. - Oh, daj spokój, stary, byłeś duchem kiedy się tutaj wprowadziłem! – powiedział Shane. Stali na dole w zakurzonym saloniku z Claire unoszącą się niewidzialnie w kącie (który, tak poza tym, wymagał odkurzenia). – Całkowicie znikającym w czasie dnia. A ty nie wierzysz, że właśnie ją widziałem? - Shane… - Eve zrobiła krok do przodu z rozpostartymi rękoma wyglądając na zakłopotaną ale zdeterminowaną. – Kochanie, naprawdę musisz zrozumie, że jesteś pod ogromnym stresem… - Oh, nie nazwałaś mnie właśnie kochanie. Eve, to ja. Nazywałaś mnie wieloma rzeczami, ale kochanie? Odwołaj to. – Znowu odwrócił się w kierunku Michaela, który miał skrzyżowane swoje ramiona, głowę w dole. – Naprawdę, nie możesz mi po prostu uwierzyć? Bo to prawda. Słyszę ją! - Ja jej nie słyszę. A jest po zachodzie słońca. Jeśli została ocalona przez dom, dlaczego jej tu

nie ma? Shane wziął głęboki, uspokajający wdech. – Ona jest, - powiedział. – Claire, pomóż mi, tutaj. Powiedz coś. Zrób coś. - Oni mnie nie słyszą, - powiedziała. Próbowała wszystkiego, ale jakakolwiek siła otwierała się dla niej o zachodzie słońca, była tymczasowa; nie mogła sprawić żeby zrozumieli, a nawet z całą jej koncentracją, nie mogła już fizycznie dotknąć obiektów, tym bardziej coś przewrócić. – Przypuszczam, że nie mam wystarczająco siły. Ale ty mnie słyszysz, a to jest ważne. Wierz dalej, Shane. Proszę. Michael mówił nad nią. – Spójrz, stary, chcę ci wierzyć. Chcę. Byłbym szczęśliwy gdyby cokolwiek pozostało z niej, nawet duch… ale jej tu nie ma. To mój dom. Wiedziałbym to. - Bzdury! – krzyczała Claire, a Shane roześmiał się. - Właśnie powiedziała bzdury, - powiedział, kiedy Eve i Michael oboje obdarowali go zmartwionymi spojrzeniami. – Szczerze. Powiedziała. - Jestem… naprawdę przestraszona tobą, skarbie, - powiedziała powoli Eve. – Naprawdę, nie możesz jej usłyszeć. Nie możesz. - Bo ona jest martwa? Nie nazywaj mnie skarbie, albo kochanie, albo cukiereczek, albo pokrytymi-czekoladą pączkami z ptasim mleczkiem, albo czymkolwiek, co jest zakodowanym słowem dnia na szalony, bo nie zmyślam tego! – Shane tym razem krzyczał. – Powstrzymała mnie… - Przerwał, poprawiając kurs i powiedział, - Przewróciła tą cholerną, żółtą kocią rzecz w swoim pokoju. Poprosiłem ją żeby to zrobiła, a ona zrobiła. - Może powinieneś odpocząć, - powiedział Michael. - Może ty powinieneś przestać traktować mnie jakbym uszkodzony mózg! Spójrz, raz, po prostu zaufaj mi. Wiesz jak bardzo to sprawia, że chciałbym wymiotować żeby powiedzieć, że Myrnin miał rację. Dom ją ocalił – to tylko chodzi o to, że ona nie jest tak silna jak ty byłeś, albo połączenia nie są tutaj, albo coś. Wiem, że ona tutaj jest. Michael wpatrywał się w niego, zmarszczone brwi formowały się na jego czole, a kiedy Eve zaczęła mówić coś, wyciągnął i uciszył ją dłonią na jej ramieniu. – Zaczekaj, - powiedział. – O której to było? - Mogę ją teraz usłyszeć, stary. - Kiedy ją zobaczyłeś. Kiedy przewróciła kota. Shane pomyślał o tym przez chwilę, potem powiedział, - Zachód słońca. Około niego. Już było ciemno w jej pokoju. - Zachód słońca, - powtórzył Michael. – Jesteś pewien. Shane wzruszył ramionami. – Nie patrzyłem dokładnie na zegarek, ale tak, tak myślę. - Co? – zapytała Eve. Zawisła na jednym z wyblakłych krzeseł w saloniku i wpatrywała się w gorę w niego z mieszanką strachu i nadziei. – Co to jest? - Zachód słońca był czasem, kiedy ukazywałem się w fizycznej formie, - powiedział Michael. – Może… jeśli on ma rację… to wtedy Claire może sprawić żeby było o niej wiadomo. Trochę. Shane, jesteś pewien… - Jeśli znowu zapytasz mnie czy to sobie wyobrażam, walnę cię, Chodzący Umarlaku. Michael uniósł brwi i rzucił okiem na Eve. – On nie brzmi na szalonego. - Bardziej, - wyjaśniła. – bardziej szalonego. Brzmi jakby wrócił do normy, co jest podstawą szaleństwa.

- Mówi dziewczyna ubrana w oficjalne, Gotyckie ubranie żałobne, - powiedział Shane. – Poważnie, kto kupuje czarny, koronkowy welon? Trzymasz to na specjalne okazje, jak ślub albo urodziny dzieci? Claire poczuła bulgoczący śmiech. To… to było to, czego chciała. Życie. Normalne życie, nawet jeśli nie była połączona w sposób, w jaki wcześniej była. To jest następne. Przywrócę to. Muszę to przywrócić. Eve odgarnęła przejrzystą siateczkę przykrywającą, która była na jej twarzy. – Przepraszam, ale moja najlepsza przyjaciółka umarła, tutaj w naszym domu! A ty drwisz ze mnie? - Ona nie odeszła, Eve. A to jest jedno postrzelone orzeczenie modowe, nawet na ciebie. Claire zdała sobie sprawę, że Michael nie zjeżdżał na boczny tor. Nadal obserwował Shane’a, a nawet jeśli wierzył, nadal był ostrożny. – Powiedziałeś, że powstrzymała cię. Od zrobienia czego? Język ciała Shane’a zmienił się. Jego ramiona stały się kanciaste i zgarbił się trochę wprzód, jakby chronił się przed atakiem. – Niczego. Michael wiedział; Claire mogła to zobaczyć. Znał Shane’a długi czas; widział go uderzającego o dno, nawet zanim Claire spotkała chłopaka. Był tam, kiedy Shane był wyciągnięty ze swojego palącego się domu, krzycząc za swoją siostrą. Jeśli ktokolwiek mógł przypuszczać, co Shane miał zrobić, to był Michael, a z jego wyrazu twarzy, Shane też to wiedział. - Nie zrobisz niczego ponownie, prawda? – zapytał Michael. – Bo jeśli tak, przyjdź porozmawiać ze mną. Proszę. Shane skinął głową, jednym krótkim szarpnięciem. - Co? – zapytała Eve, zmieszana. Shane zmienił temat, szybko. – Claire? Spójrz, możesz spróbować ponownie? Zobaczyć czy możesz zrobić trochę hałasu. Cokolwiek. To była prawie północ, a Claire miała serdecznie dość próbowania, ale skoncentrowała się, znowu i pchnęła zakurzony wazon leżący na nawet jeszcze bardziej zakurzonym stole w pobliżu. Zadrżał, tylko trochę. Ale wystarczająco żeby wydać delikatny, skrobiący dźwięk. Eve zawyła i zeskoczyła ze swojego krzesła, wpatrując się w wazon; była najbliżej niego. – Słyszeliście to? – zapytała. Podniosła wazon i odłożyła go. – Poruszył się. Słyszałam to! - Eve, spokój, - powiedział Michael. – Jeśli go przesunęła, to nie było wiele. To oznacza, że jest naprawdę słaba, jeśli to jest najlepszym co może zrobić nawet w nocy. - I? – zapytał Shane. Zrobił krok wprzód. – Co? Michael potrząsnął głową. Podniósł wazon, przebiegł swoimi palcami po zakurzonej przestrzeni i odłożył go z powrotem na dół. – Claire, jeśli mnie słyszysz, zrób to ponownie. Spróbuj. Skoncentrowała się tak bardzo, że to wydawało się jakby mogła roztrzaskać go w drobniutkie, białe kropki, jak umierająca gwiazda, a wazon zadrżał i zakołysał się. To nie było wiele, ale było wystarczające. Michael uspokoił go i uśmiechnął się. Prawdziwym, ciepłym uśmiechem ulgi. Zamknął swoje oczy na kilka sekund, potem otworzył je i powiedział, - Dziękuję. - Miałam rację, prawda? – Eve nagle wrzasnęła i podskoczyła jak cheerleaderka, machając swoimi dłońmi w powietrzu. Czarny, koronkowy welon unosił się w powietrzu za nią jak chmura. –

Tak! Tak! Tak! - Przepraszam, ty miałaś rację? Ja krzyczałem na wad przez pół godziny, kiedy wy obdarowywaliście mnie smutnymi oczami i doradzaniem! – Shane krzyknął, ale teraz szeroko się uśmiechał. Podbiegł do Michaela i uściskał go mocno, potem Eve, łapiąc ją w powietrzu, kiedy wyskoczyła z radości. Obrócił nią dookoła. – Ona jest tutaj. Naprawdę jest tutaj! Claire chciała upaść na kanapę, ale będąc nierealną, upadanie było w pewnym rodzaju teoretyczne. Zadowoliła się wiszeniem blisko niej i poruszyła się szybko, kiedy Shane rzucił się przygarbiony z ulgą jakby bez kości na ten koniec poduszek. Przykrył swoją twarz dłońmi na chwilę. Kiedy znowu spojrzał w górę, jego oczy świeciły łzami. – Ona jest tutaj, - powiedział ponownie, bardziej łagodnie. – Dziękuję, Boże. - Claire? Zrób to ponownie, z wazonem, - powiedziała Eve. Uklękła i wpatrywała się w skupieniu w niego. – Dalej, zrób to! Sięgnęła ponownie głęboko, ale nic nie pozostało, naprawdę… a potem poczuła niewyraźną, szepczącą, cienką strużkę mocy. Oczywiście. Dom miał moc, masę jej. Mogła nie być Glassem, ale miała coś dla niego – uratował ją. A jeśli była ostrożna, może mogłaby zaczerpnąć tylko trochę… Mogła teraz rzeczywiście zobaczyć moc biegnącą przez deski i belki, zwartą klatkę światła. Tam, dokładnie w środku, była szczególnie jasna, pulsująca nić, jak… cóż, jak naczynie krwionośne. Dotknęła go i doznała szoku, małego, nie tego rodzaju który bolał, ale uczucie stabilności i ciepła. Potem jej palce zanurzyły się w przepływie mocy, a wazon zleciał ze stołu i walnął w ścianę i roztrzaskał się na kawałki, a Eve zasapała i upadła do tyłu, wpatrując się. Wystrzeliła na nogi i zrobiła zwycięski taniec. – Tak! Tak, to jest moja dziewczyna! Claire poczuła falowanie mocy, a kiedy spojrzała do tyłu, Hiram Glass stał za nią. – Przestań, - powiedział. – Zabierz swoje ręce od tego. Teraz. Zrobiła to, a nagłe usunięcie tej fali energii pozostawiło ją czującą się nawet jeszcze słabiej i mniej realnie niż wcześniej. Claire poczuła całą tą radość w niej topniejącą, nawet kiedy jej rodzina Domu Glassów świętowała. Hiram był wściekły. - Ty głupia, głupia istoto, - zasyczał. – Nigdy nie dotykaj ponownie mojej siły napędowej. Rozumiesz? Nie jesteś Glassem. Nie należysz tutaj, nie ważne co myśli dom. To głupia bestia. Zwierzak. Nie ma inteligencji. Ja mówię, kto mieszka i umiera, nie dom i nie wybieram pomagania tobie. - Przepraszam, - powiedziała. Miała nadzieję, że Shane nie mógł jej teraz usłyszeć – albo usłyszeć strachu w jej głosie. Było teraz coś okropnego w Hiramie, coś zimnego, czarnego i potężnego. – Nie miałam na myśli… Hiram obdarował ją złośliwym, oschłym uśmiechem. – Nie przetrwasz, - powiedział. – Już zaczynasz to czuć. Jesteś jak powidok słońca – duchem, rozpalonym na chwilę, ale po kilku mrugnięciach to znika. Dom mógł cię uratować tymczasowo, ale jesteś tylko wspomnieniem bez mojej pomocy. A wspomnienia bledną, Claire. Bledną. Nie, to nie mogła być prawda. Nie mogła. Spojrzała na Shane’a, śmiejącego się, przybijającego kostki z Michaelem. Eve kręciła się z radości, łapiąc Michaela w swoje ramiona i całując go. To nie mogło być tymczasowe. Po prostu nie mogło. Hiram obdarował ją kolejnym gorzkim, małym uśmiechem, kiedy powiedział to, wzruszył

ramionami i rozpuścił się w nicość. Nie przejmował się nawet przekonaniem jej. To, bardziej niż cokolwiek innego, sprawiło że była pewna, że nie kłamał.

Nikt nie spał. Claire nie mogła już poruszyć przedmiotów, nie ważne jak bardzo próbowała, a wysiłek wyczerpywał ją – ale duchy, widocznie, nie potrzebowały nieświadomości jak ludzie. Pozostała czujna, dryfując, obserwując jak jej przyjaciele wyrwali umiłowany zapas Shiner’u (Shiner – ciemne piwo, które jest teraz rozprowadzane w 41 stanach w USA – przypuszczenie tłumacza) i każdy miał piwo w ramach świętowania. - To jest dziwne, - powiedział Shane, żłopiąc jedno, kiedy Michael wystrzeliwał kapsel swojego własnego. – Mam na myśli, poważnie. Ona dzisiaj umarła. Powinniśmy być… - Ona nie jest martwa, - powiedział Michael. – A my sprowadzimy ją z powrotem. Przekonałeś mnie, stary. – Uniósł swoją dłoń w górę, a Shane przybił piątkę. – Ale potrzebujemy Myrnina. On jest jedynym, który powiedział, że mógłby to zrobić. - Mam numer jego komórki, - zgłosiła się Eve. – Claire mi go dała. Moglibyśmy zadzwonić? - Telefony nie działają, - przypomniał jej Michael. Wyglądała na zdruzgotaną. – Będę musiał iść go przyprowadzić. - Co z portalem? Możesz przejść przez – Zaczekaj. – Eve obróciła się do Shane’a marszcząc brwi. – Ty przeszedłeś przez niego, prawda? Jak to zrobiłeś? Shane wzruszył ramionami. – Nie wiem dokładnie. Nie jestem pewien, czy mógłbym zrobić to ponownie. - Okej, Michael? Potrząsnął głową. – Przypuszczam, że nie mam odpowiedniego sprzętu. Próbowałem. Nawet jeśli go otworzę, jest po prostu pusty. Gratulacje, głąbie; możesz zrobić coś, czego ja nie mogę. - Dodam to do listy, - powiedział górnolotnie Shane. – Więc, chcesz żebym go otworzył? - To nie zrobi nic dobrego, - powiedziała Claire. Musiała skupić się bardziej niż wcześniej i nie była pewna, czy Shane ją słyszał, więc powtórzyła to. Szarpnął się i spojrzał w puste powietrze, nie zdalnie blisko tego, gdzie się unosiła. – Myrnina tam nie ma. Amelie ma go na Placu Założycielki. - Powiedz to ponownie, - powiedział Shane. – Coś odnośnie Myrnina? Ułożyła się i spróbowała ponownie. To stawało się trudniejsze. Może to było tylko dlatego że Hiram przestraszył ją tak bardzo, ale nie myślała tak. – Myrnin jest na Placu Założycielki, powiedziała ponownie, bardzo wyraźnie. Spojrzała na gorącą, palącą kratę mocy, która biegła przez ściany Domu Glassów z prawdziwą tęsknotą, ale nie ośmieliła się spróbować dotknąć jej ponownie. Hiram wiedziałby. - Plac Założycielki. – Shane zatrzasnął oczy żeby słuchać, a teraz otworzył je i spojrzał na Michaela. – Claire mówi, że jest na Placu Założycielki. Michael przechylił butelkę i wybił jakąś połowę jej trzema długimi łykami, potem odłożył ją. – Nie mogę obrać łatwej drogi, - powiedział. – Muszę iść osobiście, wziąć go i przyprowadzić z powrotem. - Ale – co jeśli nie przyjdzie? – powiedziała Eve z szerokimi oczami, kiedy z niepokojem

obracała swoje nie rozpoczęte piwo w dłoniach. – Michael, co jeśli jednak Amelie nie pozwoli ci wrócić? Nie idź. Mam niegodziwe, złe przeczucie. - Wrócę, - obiecał jej. – Jak mógłbym cię zostawić? – Pocałował ją, długo i słodko. To zostawiło ją zdyszaną, z rozpryskami koloru wysoko na jej bladych policzkach. - Może powinniśmy iść, - powiedział Shane. – Siła w gromadzie, stary. Michael uśmiechnął się do Eve i potrząsnął głową. – Po tym jak spoliczkowała jak suka Założycielkę? Niezbyt dobry pomysł. Wasza dwójka nie ma tylko bagażu wampirów – macie pociągi z bagażami. Idę sam i wracam z Myrninem. Wszedł do kuchni, gdzie zabrał swoje klucze, a potem rozejrzał się i powiedział, - Claire? Jesteś tutaj? Spróbowała zrobić rzecz z zimnymi miejscami, ale oczywiście, nie była teraz wystarczająco silna żeby temu podołać. Nawet przechodzenie przez niego nie działało. - Nie chciałem im mówić, ale… jeśli nie wrócę, Claire, musisz znaleźć sposób żeby zostać z Shane’m. W jakiś sposób. Rozumiesz? I zaopiekuj się Eve. Musisz mi to obiecać. Nie był teraz pewny siebie, nie jakby był przed wszystkimi. Wiedział, że to było niebezpieczne, wychodzenie tam. Śmiertelnie niebezpieczne. - Zrobię to, - powiedziała. Nadal nie mógł jej usłyszeć. Nawet mimo że to nie był dobry pomysł, sięgnęła i dotknęła linii mocy domu, rozkoszując się energią. Usłyszała swój głos rzeczywiście brzmiący i odbijający się echem tutaj w czarno-białym świecie, kiedy powiedziała, Zrobię wszystko co mogę, Michael. Kocham cię. Uważaj. Słyszał ją. Zobaczyła ulgę opływającą go, a on się uśmiechnął, a potem go nie było. Claire puściła pulsującą kratownicę mocy i natychmiast poczuła się wyczerpana. Cienka. Wyblakła. Zobaczyła błysk koloru – koloru, w tym czarno-białym świecie – i zrobiła piruet w powietrzu żeby stawić mu czoła. Opierając się o zamknięte drzwi kuchni, odcinające ją od Shane’a i Eve, był Hiram. Kolor dobiegał z czerwonej, brokatowej kamizelki, którą miał na sobie i złotego błysku łańcucha zegarka. Wyglądał prawie realnie, prawie bardziej realnie niż jej żyjący przyjaciele w ich czarno-białym świecie. - Ostrzegałem cię, - powiedział. – Ostrzegałem cię żebyś nie dotykała tego ponownie. - Michael musiał mnie usłyszeć. - Ucieka na posyłki głupców, a jeśli umrze tam, nie mogę go znowu uratować, - powiedział Hiram. – To twoja wina, dziewczyno. Jest naciągnięty na ratowanie czegoś, co nie jest już nawet prawdziwe. - Jestem prawdziwa! – przerwała. – Bardziej prawdziwa niż ty. Spojrzał w dół na siebie, w całym tym chwalebnym Technicolorze, a Claire poczuła się głupio mówiąc to. Oczywiście że był bardziej prawdziwy, albo przynajmniej miał więcej siły. – Powiedziałem to wcześniej: dom lubi ciebie. Nie oznacza to, że ja muszę cię lubić. To tylko instynkt. Ja jestem mózgiem, Claire. A ja zdecydowałem, że jesteś niebezpieczna. Ciągle błądzisz, dotykając rzeczy, których nie wolno ci chwytać. Jesteś brzdącem w pokoju pełnym szkła. - Nie masz na myśli, że jestem niebezpieczna dla ciebie? – zapytała. Hiram uśmiechnął się, ale to był okropnie zimny rozdaj rzeczy. – Powinienem cię rozerwać i wyrzucić, kiedy raz przeszłaś. Claire instynktownie cofnęła się. Było w nim coś prawdziwego, nawet mimo że był duchem,

tak jak ona. Hiram miał moc. Większą niż ona przypuszczała. Co on powiedział? Coś o swoich kościach w fundamentach i jego krwi w zaprawie murarskiej… uh. Ale przypuszczała, że to zrobiłoby go bardzo silnym. I bardzo terytorialnym. Był częścią domu, ale dom nadal był czymś innym, ze swoją własną wolą. Dom ocalił ją, a Hiram nie zgadzał się. Niebezpieczne. Dryfował w jej kierunku, nawet mimo że nie wydawał się poruszać. Claire zawahała się na chwilę, a kiedy to zrobiła, pośpieszył na nią. Miała całkowitą pewność, że jeśli ją dotknie, chwyci ją tymi silnymi, chwytającymi dłońmi, rozerwie ją na kawałki. Claire wrzasnęła i rzuciła się prosto przez podłogę. To było wszystko o czym mogła pomyśleć… i nagle leciała przez drewno, brudne rury, całkowicie zaskoczonego szczura, szaloną liczbę karaluchów i w ciemnej, strasznej piwnicy, która z zapalonymi światłami była superokropnie straszna. To było także niebezpieczne. Słyszała łagodny, bezcielesny śmiech Hirama. – Jestem w fundamentach, dziewczyno. Myślisz, że możesz walczyć ze mną lepiej tutaj na dole? Claire nie była rzeczywiście pewna, czy mogła w ogóle z nim walczyć, ale miał całkowicie rację: to było ostatnie miejsce, w którym chciała spróbować. Zamiast tego, wystrzeliła do góry, szybko, przelatując przez podłogę, przez salonik, znowu do góry na drugie piętro i… … Do sekretnego pokoju, który był bezpośrednio nad głową, ale na poziomie strychu. To było schronienie Amelie, odkąd dom został oryginalnie zbudowany (Hiram, przypuszczała, był dookoła nawet wtedy). To zawsze było specjalne schronienie Claire, kiedy rzeczy stawały się intensywne, a teraz zawahała się tam, drżąc, czekając na Hirama do przyjścia krzyczącego przez ściany za nią. Ale nie przyszedł. Słuchała, rozszerzyła swoje nowe i bardzo dziwne zmysły (ta rzecz byciamartwym dalej działała), a ona wyczuła… nic. To było jakby pokój istniał w zupełnie innym domu. To nawet wydawało się inne… i zdała sobie sprawę z nagłym szokiem, że zdecydowanie wyglądało inaczej, bo światła były włączone, a ona mogła zobaczyć zakurzony, czerwony aksamit kanapy i brązowe drewno i kolorowe szkło jak biżuteria lamp Tiffany’ego. Kolor. Kiedy zamknęła oczy mogła rzeczywiście wyczuć Hirama, ale był na zewnątrz pokoju. Uderzył podłogę i odbił się, a teraz krążył dookoła jak rekin, szukając drogi do środka. W jakiś sposób, wpływ Amelie zrobił to schronienie nie tylko fizycznym poziomem, ale na tym poziomie też. Była bezpieczna, tak długo jak tu zostanie. Nie tylko to, ale mogła rzeczywiście się zobaczyć, jak bardzo słaby przejrzysty obraz, a kiedy spróbowała usiąść na kanapie, rzeczywiście poczuła grawitację. To było tak bliskie realności jak było codziennie, tak wydawało się, a ona skuliła się na aksamicie, który mogła rzeczywiście poczuć i zamknęła oczy. Michael będzie z powrotem, powiedziała sobie. Wkrótce. A Myrnin będzie z nim. Wyjdzie z tego. Musiała z tego wyjść.

Claire nie spała, dokładnie, ale spokój i delikatny spokój pokoju sprawił że ona… dryfowała. Jednak kiedy usłyszała trzask zamka drzwi, wystrzeliła pionowo na kanapie ze strachu.

Hiram miał drogę do środka. Tylko… nie miał. To w ogóle nie był Hiram. Usłyszała kroki na schodach, a potem Shane stał tam w pokoju, mówiąc. – Claire? – Brzmiał niespokojnie. – Claire, jesteś tutaj? - Tak, - powiedziała. Jego głowa zerwała się dookoła, a jego oczy rozszerzyły się. Słyszał mnie. Nie, on mnie widzi! - Claire, - powiedział Shane, a ulga w jego głosie była ogromna. Zawahał się na chwilę, potem wskazał na nią. – Nie ruszaj się. – Ciężko zszedł po schodach i wrzasnął, - Znalazłem ją! Jest tutaj! - Okej! – wrzasnęła Eve. – Em, chcesz żebym przyszła na górę, albo…? - Nie, - powiedział. – Nie teraz. - Więc biorę prysznic. Eve, Claire pomyślała z uśmiechem, zawsze brała prysznic, kiedy była zdenerwowała i zmartwiona. Prawdopodobnie była bardzo zmartwiona odnośnie Michaela. Shane zamknął drzwi na korytarz i powiedział, - Tam idzie gorąca woda. – Poszedł znowu schodami na górę i spojrzał na kanapę, na nią. – Widzę cię, - powiedział. - Naprawdę? Jestem stabilna? – Spojrzała w dół na siebie. Nie była, naprawdę, przynajmniej dla jej własnych oczu. Bardziej jak prawdziwy duch – tam, nie tam. Shane sięgnął powoli i dotknął jej ramienia, a tam gdzie dotknął… gdzie dotknął to wydawało się realne. Wyglądało realnie. – Tak, - powiedział. To brzmiało bardzo łagodnie, i nie bardzo pewnie. – stabilna. – Usiadł na kanapie i zanim mogła nawet pomyśleć o poruszeniu się, chwycił ją i przytulił ją blisko. Gdzie jej dotykał, gdzie jej ciało przyciskało jego, wszystko wydawało się znowu w porządku, jakby zakotwiczał ją z powrotem w świecie. Pocałował ją, a to było po prostu w porządku, wszystkie uczucia, wszystkie smaki, ciepły aksamit jego ust… tak wspaniałe. Nie wiedziała dokładnie, jak to się stało, ale był rozciągnięty na kanapie, a ona leżała na nim i to było takie wyborne, słodkie i wspaniałe. Jego palce suwające przez jej włosy, a to zmiotło żeby muskać jej twarz. - Sprawiasz, że jestem prawdziwa, - powiedziała zastanawiając się. – To ty. Nie powiedział niczego. Nie słowami. To wszystko po tym było tylko plamą, piękne, dziwne i idealne, a ona nie chciała go puścić, nigdy. Ale kiedy w końcu otwarła ponownie oczy i spojrzała, zdała sobie sprawę, że coś było nie tak. Shane spał obok niej, zwinięty ciasno o nią, ale był… wyblakły. Kolory jego skóry, jego włosy, były teraz blade. Prawie tak czarno-białe jakie były na dole, na zewnątrz tego pokoju. A ona była jaśniejsza. Bardziej żywa. Zabrała to od niego. Claire wstała i cofnęła się z kanapy. Shane wymamrotał i sięgnął po nią, ale ona została tam, gdzie była na długość ręki. – Nie mogę, - wyszeptała. – To – pokój, to pokój Amelie; to on coś z nami robi… - Sprawia, że jesteś prawdziwa, - powiedział. – To okej. - Nie, nie, nie jest. Bledniesz, Shane. A ja nie mogę tego zrobić. Wyglądała teraz prawdziwie i czuła się prawdzie, ale nie za taką cenę. Nigdy. - Claire… - Shane próbował wstać, ale był słaby i prawie upadł. Utonął z powrotem w kanapie, wyglądając blado. – Whoa. Zawroty głowy. - Musisz iść, - powiedziała. – Musisz mnie tutaj zostawić. Będzie ze mną okej, póki Myrnin

nie przyjdzie. Proszę, Shane. Nie możesz zostać. - Pójdę, - powiedział. – Ale tylko jeśli dasz mi jeden, ostatni pocałunek. Nie chciała, ale nie mogła nic na to poradzić. Wstał, naciągnął się i podszedł w jej kierunku. Cofnęła się, ale ściana za nią zatrzymała ją; jeśli pójdzie za nią, Hiram był tam, czekając. Shane pocałował ja. To było gorące, piękne i pełne obietnic, a potem cofnął się, uśmiechając się. Ale wyglądał na jeszcze bardziej wyblakłego. - Idź, - wyszeptała. – Idź teraz, Shane. Proszę. Kocham cię, a ty musisz iść. Podniósł swoje dżinsy i wszedł w nie, chwycił swoją koszulę i także ją narzucił. – Nie tracę cię, - powiedział. – Mówię ci to. Nie tracę. Uśmiechnęła się do niego i patrzyła jak odchodzi. Potem rozciągnęła się na aksamitnej kanapie, w duchu jego ciepła i tylko na chwilę, zamknęła oczy i śniła. Tłumaczenie 13 rozdział - juliakas Rozdział 14 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi MICHAEL Rzeczą, o której ludzie najbardziej zapominali, kiedy zaczynali myśleć o byciu wampirem, jest to, że jest to samotne. Powinno być samotne. Wampiry są drapieżnikami. Są bardziej jak tygrysy wędrujące po terytoriach, niż jak wilki, które polują razem w kooperacyjnej grupie. Tygrysy nie tworzą sfor. Są samotne i powinny takie być. Morganville zawsze wydawało się przymuszone i sztuczne dla mnie, kiedy byłem oddychającym człowiekiem, ale teraz… teraz zdałem sobie sprawę, jak przymuszone i sztuczne było ono też po mrocznej stronie adaptacji. Posiadanie tak wielu wampirów ściśniętych razem tak blisko i blisko ich naturalnej zdobyczy, a potem obszycie ich wszystkich zasadami i zachowaniami społecznymi…. Nie sądzę, że jacykolwiek ludzie, nawet nie ci, którzy byli nam najbliżsi, przypuszczali jak trudne to naprawdę było. Dostosowywałem się lepiej niż większość, bo zacząłem moje nadprzyrodzone życie jako duch, uwięziony w moim własnym domu. Zostałem wampirem tylko z konieczności, bo to był jedyny sposób by odzyskać moją wolność – nawet część jej. I do tego czasu, przyzwyczaiłem się do posiadania pulsów i żyć moich przyjaciół dookoła mnie. Przyzwyczaiłem się do Eve będącej tak bliską, tak żywą, tak skłonną. Przynajmniej w większości. Ale to nie było łatwe. Nigdy, przenigdy takie nie było. Nadal, myślałem, że wiedziałem w co się pakowałem. Myślałem, że to wszystko było stabilnym, posłusznym istnieniem. Morganville, gdzie wampiry zmuszały się do bycia cywilizowanymi.

Ale kiedy dotarłem do Placu Założycielki, zacząłem sobie zdawać sprawę, że to wszystko było bzdurami. Wszystko z tego. Były wampiry prezentujące się – zawsze były – i zamykały swoje sklepy. Wiele z nich było otwartych całą noc, żywiąc śmiałych ludzi z pulsami i tych bez, ale każdy budynek, który zobaczyłem, był zamykany. Wampiry zamykały drzwi, usuwając wartościowe przedmioty i pieniądze i przygotowując się na zdyscyplinowane zamknięcie całego naszego miasta. Zatrzymałem wampirzycę, którą nieco znałem – Breanę – i powiedziałem, - Żadnych ludzi dookoła? Obdarowała mnie spojrzeniem, jakbym był psychicznie niepełnosprawny. – Nie, powiedziała. – Oczywiście, że nie. Są ograniczeni do swoich domów póki nie wyjedziemy. – Sięgnęła i chwyciła metalową bramę i pociągnęła ją z wrzaskiem zardzewiałego metalu. Trzasnął w miejscu na chodniku, rozsiewając płaty pomarańczowej rdzy, a ona zabezpieczyła ją w miejscu grubą kłódką. – Masz swoją przypisaną siedzibę? Nie? Idź do biura Amelie. Jej asystentka rozdaje przepustki. Będziesz potrzebował jednej na ewakuację. – Breana włożyła klucze do kieszeni i odeszła niosąc metalowy futerał, prawdopodobnie zawierający najbardziej wartościowe przedmioty z jej sklepu z biżuterią. Wampiry miały tendencję do jasnego podróżowania i inwestowania w namacalne bogactwo, coś łatwego w obrocie. Światła w jej sklepie były wyłączone, ale mogłem przeczytać znak, który wyłożyła w oknie. ZAMKNIĘTE NA STAŁE. Skierowałem się do biura Amelie. Powiedziałem Shane’owi, że przyprowadzę Myrnina z powrotem, ale wiedziałem, że to będzie testem… dużym. Testem, gdzie dokładnie stałem w Morganville i z Amelie i to uwzględni każdą uncję odziedziczonego szacunku, który miałem z bycia wnukiem Samuela Glassa i ostatnim dzieckiem z jednej z pierwszych ludzkich rodzin w mieście, żeby nawet zmusić ją do otwarcia drzwi. Moje szanse bycia w stanie rzeczywiście zabrać Myrnina do domu ze mną? Małe. Takie jak były moje szanse bycia w stanie wyjść samemu. Ale musiałem spróbować, dla Shane’a i dla nas wszystkich. Potrzebowaliśmy Claire. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo trzymała nas ona razem, póki nie zobaczyłem jej leżącej tam, nieruchomej i bladej… póki nie odeszła, a ja poczułem, że wszystko co mieliśmy rozlatywało się. Shane nie mógł tego zrobić, nie bez nadziei. Claire była jego nadzieją. Przypuszczam, że w sposób, w jaki moją też była, i Eve; była tą, która zawsze cicho troszczyła się o interes zrobienia rzeczy, nawet kiedy reszta z nas myślała, że rzeczy były niemożliwe. I to ją zabiło, jakaś część mojego mózgu nalegała na powiedzenie mi. Nawet nie wiedziałem, dlaczego ktoś chciał jej martwej; Shane i Eve mieli kawałki układanki, ale nie wystarczające. Musiałem to wiedzieć, nawet bardziej niż musiałem przyprowadzić Myrnina. Wejście żeby zobaczyć Założycielkę normalnie nie było dla mnie dużym kłopotem; ostatecznie miałem tą sezonową przepustkę rodziny Glassów. Ale dzisiaj, mogłem zobaczyć że to nie będzie łatwe, albo szybkie. Było wiele wampirów w korytarzu, wszystkie z dzikim, spiętym językiem ciała, który mówił więcej niż warczenie i obnażone zęby z potrzeby wyegzekwowania ich terytorialnych granic. Stłoczenie tak wielu tak blisko razem było złym pomysłem. Nie było mowy żebym mógł przecisnąć się swoją drogą. Było może trzydzieści wampirów wypełniających przestrzeń i każdy pojedynczy z nich był przynajmniej o sto lat starszy niż ja byłem. Nie byli także prawie tak skłonni do cierpliwości, odkąd prawdopodobnie przeżyli wieki bycia bogatymi, silnymi i bezwzględnymi. To zabrało godzinę kolejce żeby przesunąć się do przodu, póki nie mogłem rzeczywiście

zobaczyć otwartych drzwi biura Założycielki. Korytarz był długi, z głębokimi dywanami i błyszczącymi portretami na ścianach, ale tylko teraz przysięgam, że mogłem wyczuć desperację w powietrzu. Dwa wampiry przede mną w kolejce zaczęły krzyczeć na siebie, który z nich był bliżej jakiegoś zapomnianego tronu albo innego. Nie przejmowałem się. Wyobrażałem sobie Eve i Shane’a z powrotem w domu i co mogło się stać, jeśli zabójca Claire przyszedł po więcej. Chwyciłem jednego z ich dwójki – tego wyższego, ubranego w jakiś starodawny garnitur – i pchnąłem go do środka. – Przepraszam, - powiedziałem do zaskoczonego niższego. – To pójdzie szybciej, jeśli nie będziecie mierzyć swoich drzew genealogicznych. Po prostu zamknijcie się. Obdarował mnie klasycznym Nie wiesz kim ja jestem? Spojrzeniem i był na skraju otwarcia swoich ust żeby mi powiedzieć – nie żebym w ogóle się przejmował – kiedy nagle sama Założycielka stała w drzwiach twarzą w twarz z nami dwoma. Amelie nie wyglądała jak Założycielka, z którą dorastałem. Zawsze wydawała się lodowata, perfekcyjna i królewska i mimo że widziałem ją ukazującą emocje od czasu do czasu, nigdy nie pomyślałem o niej jak o słabej. Teraz wyglądała… krucho. I spięta wystarczająco żeby roztrzaskać. I zgubiła ostrożną granicę odległości. Obdarowała innego wampira spojrzeniem, które całkowicie go uciszyło i wskazała na mnie. – Chodź ze mną, - powiedziała i zniknęła. Wcisnąłem się przed Księcia Czegokolwiek Kto Się Przejmuje zanim mógł zaprotestować, jaki był nieznaczny i zobaczyłem innego, wyższego Księcia Czegokolwiek biorącego kartkę papieru z rąk asystentki Amelie, Bizzie. Miała ona numer wydrukowany na górze. - Teraz, - mówiła mu Bizzie, - to jest twoja przypisana siedziba i numer samochodu. Zabierzesz tylko to, co widzisz na kartce. Nic innego. Nie możesz zabrać pupili, zarówno zwierząt jak i ludzi. Żadne osobiste przekąski nie będą wpuszczone… Nie słyszałem reszty, bo Amelie weszła do swojego prywatnego biura, a ja musiałem szybko podążać. - Zamknij drzwi, - powiedziała, kiedy się zawahałem. Zrobiłem tak i usłyszałem zamek automatycznie zamykający się. – Usiądź. - Przyszedłem żeby zabrać Myrnina, - powiedziałem. – Potrzebuję go. Nawet nie rzuciła okiem w moją stronę, kiedy podeszła do okien i wyjrzała na wieczór. Było mniej lamp niż zazwyczaj. Nawet księżyc był ciemny, ukryty za chmurami. Kilka kapryśnych kropel deszczu zagrzechotało w szybę jak pociski z karabinu maszynowego, prowadzone przez podmuch wiatru. - Nie możesz go mieć, - powiedziała. – Usadziłam go do pracy nad ważnymi rzeczami. Krytycznymi rzeczami. - Amelie… - Nie, - powiedziała, bardzo cicho. – Nie wykorzystuj mojej przyjaźni w stosunku do twojej rodziny albo mojego osobistego sentymentu dla twojego dziadka, albo nawet dla ciebie. Sentymentalizm pociągnął nas tutaj w dół, sprawił że byliśmy zadowoleni i głupi. Nie więcej. - Amelie, co się stało? Po prostu mi powiedz. Wyjaśnij. - Już dłużej nie wyjaśniam siebie, Michael. – Obróciła się i było coś odnośnie jej twarzy, jej oczu, jej języka ciała, to sprawiło, że zrobiłem długi krok w tył. – Pozwoliłam ci mnie zobaczyć żebym mogła powiedzieć to jasno. Nie możesz wybrać żeby pozostać z dziewczyną, którą kochasz. Nie możesz wybrać żeby zostać ze swoimi przyjaciółmi. Ten czas jest przeszłością, dla nas

wszystkich. Weźmiesz swoje instrukcje ewakuacyjne i zaczekasz na dole, albo ja rozkażę moim ochroniarzom zabrać cię do pokoju i nakluczyć cię. Oczekiwałem – cóż, wielu rzeczy, ale nigdy w rzeczywistości nie wyobrażałem sobie, że zajdzie tak daleko. - Co zabiło Claire? – zapytałem. Nie kto ją zabił – zdawałem już sobie sprawę że to było nieistotne. - Nieuniknione, - powiedziała. – Wiedziała zbyt wiele, to przychodzi, więcej niż na ile mógł sobie pozwolić. A jeśli ośmielił się zadziałać tak otwarcie, to nawet przygotowania, które zrobiłam, mogą nie ocalić nas wszystkich. Niektórzy zostaną straceni. Niektórzy będą głupi i zrobią siebie gotowymi ofiarami. Ale nie ty, Michael. Byłeś już wystarczająco głupi, przychodząc tutaj samemu. - Nie zostawię Eve z tyłu, - powiedziałem. – Kocham ją. Nie zamierzam po prostu… Obróciła się ode mnie w kierunku zewnętrznych drzwi. Nie słyszałem niczego, ale ona musiała; wcisnęła guzik na swoim biurku, a zamknięcie zabrzęczało. Myrnin wszedł. Wyglądał… cóż, inaczej. Rozsądnie, z jednej strony. Źrenice jego oczu były obszerne i rozszerzone, a ja zastanawiałem się, czy go naćpała, albo czy on zrobił to sam. Oba mogły być prawdziwe. Zamknął drzwi bez bycia proszonym i stał tam, z rękoma złączonymi za plecami, jak uczeń meldujący nauczycielowi. – Zrobione, - powiedział. – Frank został zaprogramowany ze wszystkimi niezbędnymi sekwencjami. Zainicjuje to i zamknie się kiedy wszystko będzie potwierdzone. Potem rozpocznie się odliczanie. Wszystko jest ustawione na rozpoczęcie jutro o zmierzchu. Jutro o zmierzchu. Powiedziano mi, że wszyscy ludzcy mieszkańcy Morganville muszą pokazać się na Placu Założycielki. – Odliczanie do czego? – zapytałem. Jeśli Myrnin ustawił Franka na jakiś rodzaj samobójczego trybu, to było straszne. Naprawdę straszne. Amelie i Myrnin oboje mnie zignorowali. – Będę potrzebowała cię do pomocy mi w wytropieniu ostatnich ruchów Olivera, - powiedziała. – Zdaję sobie sprawę, że nie ma sposobu żeby dokładnie wyśledzić Magnusa, ale wiemy że Oliver zniknął w krótkim przedziale czasowym. Być może są ślady będące widzialnymi, nawet teraz. Myrnin zmarszczył się na nią i kołysał się niewygodnie w tył i w przód. – Masz na myśli pójście za nim? To – niemądre. - Nie zamierzam zainscenizować ratunku, - powiedziała. – Nie mogę. Oliver zaginął, tak jak reszta. Ale jeśli dowiemy się gdzie draug (draug – jest to nieśmiertelna postać z nordyckiej mitologii; oryginalne, nordyckie znaczenie słowa to duch, a starsza literatura dokonuje czystych rozróżnień pomiędzy draug-morza i draug-lądu – przypuszczenie tłumacza) zbierają tych, których zabrali, możemy to odizolować. Być może możemy zahamować ich i kupić nam trochę czasu. - Mało prawdopodobne. Wiesz, jak łatwo mogli… - Wiem, - przerwała i machnęła na niego. – Koniec rozmowy. Idź. Myrnin położył rękę na klatce piersiowej i ukłonił się, tylko trochę. Kiedy to zrobił, wystrzelił na mnie spojrzeniem. To było ostre jak nóż. Amelie obróciła się plecami w kierunku okna, a kiedy Myrnin wyprostował się, wymówił bezgłośnie ustami jedno słowo do mnie. Podążaj. Pozwoliłem mu wyjść i usłyszałem kliknięcie zamka za nim. Amelie zaczekała, tak cicha jak grób, zanim nie powiedziałem, - Mówisz, że nie mam wyboru, ale mam. Mogę współpracować albo zostać przywleczonym. Prawda? - Tak, - powiedziała. – Żałuję, że to są jedyne opcje, jakie mogę zaoferować. Zostaw teraz

ludzi za sobą, Michael; jutro będzie tylko trudniej. Rozumiesz? - Możesz naprawdę zrobić to tak łatwo. Po prostu… zakończyć rzeczy. - Tak, - powiedziała. Brzmiała teraz na zmęczoną i smutną. – Niestety, mogę. I tak zrobię. Tak jak ty. Więc które to jest? Pójdziesz na dół dobrowolnie, czy pod ochroniarzem do zamkniętego pokoju? Nie możesz wyjść. Tak wiele jest absolutnie zagwarantowane. - Więc pójdę sam, - powiedziałem. – Ale to nie jest koniec. Zaufaj mi. Nie przejmowała się wskazywaniem mi jakie niepotrzebne do powiedzenia to było. Tylko nacisnęła przycisk na biurku i pomachała mi. Nie miałem wątpliwości, że miała ludzi obserwujących mnie, gotowych żeby się rzucić, ale Myrnin był stanowczy. A to oznaczało, że Myrnin miał plan. Na pewno, szalony plan, ale teraz, podjąłbym się wszystkiego. Wyszedłem z zewnętrznego biura na korytarz, potem spojrzałem w prawo. Nic pokazującego się w tym kierunku. Był całkowicie pusty i delikatny. Na lewo był solidny blok wampirów, wszystkich niecierpliwie czekających na swoją kolej przy biurku Bizzie. A za nimi, zobaczyłem Myrnina stojącego na końcu korytarza. Czekał, zanim nie złapałem jego wzroku, potem obrał przeciwny kierunek od wind. Wpakowałem się między czekające wampiry, większość których strzelała we mnie trującymi spojrzeniami albo błyszczała kłami. W jakiś sposób zdołałem nie zostać ugryzionym. Kiedy dosięgłem stosunkowo czystej przestrzeni, poruszałem się szybciej. Myrnin nie guzdrał się, a kiedy nie ośmieliłem się biec, nie mogłem do końca spacerować. Spojrzałem do tyłu. Dwóch najlepszych i najjaśniejszych bandziorów Amelie wychodziło z drzwi jakieś zaledwie pięćdziesiąt stop (50 stóp = 15,24 m – przypuszczenie tłumacza) za mną i wchodzili na mój szlak. Skręciłem za róg, kierując się w dokładnie złym kierunku i wiedziałem, że będą na mnie za sekundy. Obiegłem, ciężko, a ściany rozmywały się dookoła mnie. Nie mogłem zobaczyć Myrnina z przodu, tylko bardziej niekończący się korytarz… …A potem coś porwało mnie, a ja spadałem. Tylko dłoń chwyciła mnie w powietrzu za ramię i szarpnęła, a w następnej mikrosekundzie drzwi trzasnęły, a ja byłem na ziemi będąc trzymanym na dole zimną dłonią przyciśniętą do moich ust. Myrnin. Przewróciłem oczami żeby rozejrzeć się dookoła, a z tego, co mogłem mętnie zobaczyć, pomyślałem że byliśmy w jakiegoś rodzaju szafce do sprzątania. Była wąska, ciasna i cuchnąca czyszczącymi środkami. Spojrzał w dół na mnie po jakiś pięciu sekundach i powiedział, - Mamy mniej niż minutę zanim nas znajdą. Czy Claire żyje? - Myślałem, że powiedziałeś… - Byłem pełen nadziei, ale nie byłbyś tutaj, gdybyś nie widział dowodu, - powiedział. – A teraz mamy czterdzieści pięć sekund. - Potrzebuję cię, - powiedziałem. – Ona cię potrzebuje. Chodź ze mną. - Nie mogę, - powiedział Myrnin. – To niemożliwe. Nigdy nie pozwoli mi wyjść. – Zanurkował w kieszeni swojej kamizelki, wyrzucił na wykładzinę garść starych biletów filmowych, gumę owiniętą folią i coś, co wyglądało jak starożytny kawałek ciastka. – Gdzie to jest… Oh, udręka… Zaczekaj… - Uderzył w kieszenie. Pomyślałem o przypomnieniu mu o jego własnym

odliczaniu, ale szczerze, to nie zrobiłoby wiele. Myrnin, Claire zawsze podkreślała, pracował na Standardowym Szalonym Czasie, nie regularnym zegarku. Znalazł złożoną kartkę papieru w swojej kieszeni na piersi, rzucił na nią okiem i wręczył mi ją. – Tutaj, - powiedział. – Będę potrzebował tych rzeczy. Zdobądź je dla mnie, zanim nadejdzie poranek. Oh i będę potrzebował jej ciała. Próbowałem przeczytać listę, ale to zatrzymało mnie lodowato. Spojrzałem w górę. – Jej co? - Ciało, - powtórzył. – Zwłoki. Pozostałości. Śmiertelną powłokę. Jej ciało, głupku, weź je do domu, a teraz skończył nam się czas, na miłość boską – idź! - Iść gdzie? – Zastanawiałem się jak Claire sobie z tym radziła, tym szalonym mówieniem, nagłym szaleństwem, wymaganiami – a potem Myrnin obrócił mnie, położył rękę na środku moich pleców i pchnął. Mocno. Potknąłem się do przodu i chwyciłem się za ramiona, bo miałem uderzyć w pustą ścianę…. …A potem ściana zmieniła się w studnię czerni, pomieszanie koloru, a reszta mojego upadku przeszła przez mrożącą pustkę, a potem znowu na zewnątrz na zimny, biczujący wiatr, granulki deszczu na mojej twarzy, a potem twarde, skrobiące uderzenie moich dłoni w chodnik. Byłem na zewnątrz ceglanej ściany, w części miasta, której nie rozpoznawałem na pierwszy rzut oka, póki nie odnalazłem odległych świateł Placu Założycielki i nie dostrzegłem przyciemnionego znaku Jadalni Marjo, już nie otwartej dwadzieścia cztery/siedem. Byłem w połowie drogi na kraniec miasta, w całkowicie złym kierunku od domu… ale właściwa strona miasta dla jedynej kostnicy Morganville prowadzonej przez dziwnego, sztywnego wampira nazywanego panem Ransomem. Byłem blisko pojedynczej, migoczącej lampy ulicznej, wyjąłem kawałek papieru i przekręciłem go żeby złapać poświatę. To była lista. Szalona lista. A pierwszą rzeczą na niej było CLAIRE–CIAŁO. On jest dziwakiem, powiedziałem sobie. Wszyscy wiedzieliśmy to, nawet Claire; Myrnin był kilkoma pół kwartami (0,5 kwarty = 0,47 litra – przypuszczenie tłumacza) galonu (1 galon = 3,79 litra – przypuszczenie tłumacza) w swoich najlepszych chwilach, a ja nie byłem do końca pewien, czy to był jego najlepszy. Był wyleczony lekarstwami, z pewnością. To mogło być dobrą rzeczą, oczywiście. Amelie nie chciałaby żeby był rozproszony, więc mogła się upewnić, że był niemiłosiernie skupiony. W takim przypadku, zwariowana lista, którą trzymałem mogła rzeczywiście mieć sens, w jakimkolwiek wszechświecie, w którym Myrnin i Claire przebywali, a reszta z nas nie. Naprawdę nie miałem wyboru. Dał mi rozkazy i listę, a jeśli chciałem uratować Claire, albo mieć jakąkolwiek szansę tego, musiałem się zbierać. Amelie co najmniej miała mieć pełno czasu na szukanie mnie. A to przyprawiło mnie o szeroki uśmiech, zanim nie zacząłem biec w kierunku kostnicy.

###

Kostnica była opuszczona, kiedy złamałem drzwi i wszedłem do środka. Ransom już opuścił miejsce. Sprawdziłem pokoje sprawdzające, ale wszystkie były puste bez trumien i ciał; przypuszczałem, że już miał przyzwoitość upewnić się, że wszyscy inni zmarli mieli pochówki.

Przynajmniej, miałem nadzieję, że to było to, co z nimi zrobił. Znalazłem Claire zapakowaną w worek na ciało w wielkiej wchodzącej chłodni na dole. Mróz uformował się na grzbiecie torby, a łącznik był sztywny, ale rozpiąłem go wystarczająco daleko żeby zobaczyć jej bladą, sztywną twarz. Nie była już tylko blada. Była niesamowicie niebieskobiała, a ślady na jej szyi zmieniły się w czarne. Zamknąłem go i zastanawiałem się, co miałem zrobić. Odeszła godziny temu, a ja wiedziałem wystarczająco o śmierci żeby zrozumieć, że prawdopodobnie będzie sztywna. Szczerze nie byłem pewien czy mogłem wstać żeby ją podnieść. Było coś strasznie złego w nawet próbowaniu, ale Myrnin był natarczywy. Facet do góry, Mikey, powiedziałem sobie. Shane by to zrobił. Musiałem to zrobić dla niego. Wsunąłem moje ręce pod jej ramiona i uda i podniosłem ją. Nie była ciężka, i także nie była sztywna. W ogóle. Prawie upuściłem ją, kiedy zawisła w moich rękach i musiałem przytulić ją blisko do mojej klatki piersiowej żeby zrównoważyć ją. Nie mogłem zostawić jej w worku na ciało. To po prostu wydawało się złe. Rozpiąłem plastik w całości. Nadal miała na sobie ubrania, w których umarła, co było ulgą. Znowu podniosłem ją do góry, ostrożnie, jak śpiącą dziewczynę zamiast martwego ciała i oparłem ją o siebie. - Claire? – powiedziałem, śmiesznie w jakiś sposób oczekując że otworzy oczy i odpowie mi, bo wydawała się… prawie żywa. Jej kolor był zły, a ona była zimna, ale spokojna… i to było prawdopodobnie lepsze niż odpowiadanie mi, bo to byłoby zbyt dziwne nawet dla wampira do zmagania się z tym. Wyniosłem ją z chłodni, przez drzwi do laboratorium, schodami do góry i na zewnątrz przez rozwalone frontowe drzwi. Na zewnątrz nadal padało, chłodnymi, małymi chwilami, jakby niebo drżało z zimna. Pochyliłem moją głowę nad nią, w jakiś sposób nie chcąc żeby zmokła i pobiegłem do domu. To zrobiło to tylko tak dalekim jak blok, zanim krążownik policyjny nie skręcił za rogiem, a jego niebiesko-czerwone światło nagle pojawiło się i zaświeciło. Dotarł do krawężnika, a jego jasne światło skupiło się na mnie. - Trzymaj się, - zawołał znajomy głos. Zmrużyłem oczy przez światło, a on zostało skierowane żeby oświetlać moje stopy zamiast moich oczu. Hannah Moses zamknęła swoje drzwi samochodu i poszła w moim kierunku, osadzając swoją pałkę policyjną w jej pętli na jej pasku. – Michael Glass, - powiedziała. – Planujesz wyjaśnić mi, dlaczego wykradasz martwą dziewczynę z kostnicy? - Żeby powiedzieć ci prawdę, - powiedziałem, - Nie jestem do końca pewien, dlaczego to robię. Wpatrywała się we mnie – nie, patrzyła na Claire z ponurym smutkiem ryjącym linie na jej twarzy dookoła widocznej blizny. – Nigdy nie myślałam, że zobaczę ją martwą, - powiedziała. – Szczerze nie myślałam. - Rzeczą jest, że ona mogła nie odejść. Jej brwi uniosły się, potem opadły. – Dom. - Wiesz? - Mam krewnych w Domu Dayów, Michael. I spędziłam tam czas. Jest coś nie do końca w porządku z tymi rzeczami. Duchami. Słyszałam się dorastając.

- Myślę, że Claire nadal tam jest, - powiedziałem. – A my zamierzamy ją sprowadzić z powrotem. - Tylko ty. - Myrnin, - powiedziałem. – I ja, tak. I Eve, i Shane. Więc musisz mnie puścić. Musisz pozwolić mi spróbować. Wyglądała na zmęczoną, a smutek nie był tylko dla Claire. Wydawała się… przybita. – To całe miasto umiera, - powiedziała. – Wiesz to? To nasz dom i jest zabierany od nas. Jaką różnicę robi jedna dziewczyna, w stosunku do tego wszystkiego? - Nie wiem. Może w ogóle żadną. Ale ona ma znaczenie, Szeryfie. Ona ma znaczenie dla nas. Hannah znowu była cicho, przez długą chwilę, a potem westchnęła i powiedziała, - Połóż ją na tyłach i wsiądź tam z nią. Odwiozę was do domu. - Em, nie do końca powinienem to robić… - Amelie wydała rozkazy żeby schwytać cię na oczach, ogłuszyć cię i zaciągnąć z powrotem na Plac Założycielki za wszelką cenę, - powiedziała mi. – Też nie powinnam tego robić. Ale jestem cholernie zmęczona robieniem tego, co ludzie mi mówią. - Ja też, - powiedziałem. – Dzięki. Prowadziła szybko, ale ostrożnie. Minęliśmy kilka krążących policyjnych samochodów, a ona mówiła mi żeby zniżyć się, ale nikt nie próbował nas zatrzymać. Dlaczego mieliby? Była szefem policji i o ile ktokolwiek mógł powiedzieć, tył samochodu był pusty. Wampir uciekinier prawdopodobnie nie uciekał w policyjnym samochodzie. Ciało Claire wydawało się luźne i zrelaksowane, gdzie leżało na moich kolanach. Trzymałem jej szyję i głowę sztywno. W mijających błyskach lamp ulicznych – gdzie nadal pracowały – wyglądała nie tak spokojnie jak po prostu… pusto. Nadal miała ten kruchy wygląd, ten ładny kształt twarzy, ale wszystko co było Claire, teraz znikało. Mogła być nikim. - Będą obserwować wasz dom, - powiedziała Hannah. – Zaparkuję, rozerwę wasze drzwi i pójdę na przód żeby porozmawiać z Shane’m. Będą patrzyli, jak to robię. Ty weźmiesz ją i pójdziesz dookoła z tyłu. – Włożyła swoją czapkę z jej plastikowym pokryciem i spojrzała na mnie w tylnim lusterku. – Trzymaj się poza zasięgiem okien, kiedy będziesz tam w środku. Amelie będzie sprawdzać dom, kiedy zda sobie sprawę, że nie jesteś w żadnym innym miejscu. Spróbuję cię ostrzec, jeśli będę mogła. - Dziękuję, - powiedziałem. Wzruszyła ramionami. – Jutro jestem bez pracy, - powiedziała. – Mogę tak samo wyjść rzucając ptakiem w uprawnienia, które nas zabijają. Doszło do mnie, co miała przez to na myśli, ale potem była na zewnątrz samochodu, a moje tylne drzwi były otwarte tylko trochę, a ja musiałem poruszać się, szybko, z Claire zrównoważoną w moich ramionach. Dobra rzecz, że byłem wampirem. Bieganie z ciężarem drugiej osoby podczas kucania, trzymanie się cieni, nie było robotą dla człowieka. Dotarłem do tylnych drzwi i wszedłem do środka. Mogłem słyszeć Hannah mówiącą coś, a potem frontowe drzwi zamknęły się, kiedy ja zamknąłem tylne za mną. Zatrzymałem się na chwilę. Eve i Shane rozmawiali w korytarzu, a ja zdałem sobie sprawę, że nie było sposobu odnośnie tego: to miało przyjść jako szok. Lepiej, pomyślałem, żeby przejść przez to szybko. Oczekiwałem, że Eve będzie krzyczeć, kiedy wszedłem z ciałem Claire w moich ramionach, ale ona po prostu wpatrywała się we mnie, z oczami stającymi się szerokimi i dziwnymi, a potem

obróciła się i spojrzała na Shane’a z ustami rozłączonymi. Zamarł, a ja zobaczyłem kolor schodzący z jego twarzy. Zakotwiczył się przez uderzenie dłonią o ścianę i wymamrotał, - Co ty do diabła robisz? Nie mogłem mu powiedzieć, bo nie wiedziałem. – Zaciągnij zasłony, - powiedziałem Eve. – Idź. Wszystkie. Nie możemy pozwolić nikomu mnie zobaczyć. - Gdzie jest Myrnin? - Nadchodzi, - powiedziałem i miałem nadzieję jak diabli, że miałem rację. – Pomóż mi położyć ją na kanapie w salonie. Shane pobiegł naprzód, zrzucając poduszki i kontrolery do gry na podłogę, a potem wziął głęboki oddech i pomógł poprowadzić jej nogi, kiedy położyłem ją na dół. – Dlaczego to zrobiłeś? – Brzmiał na wstrząśniętego. Szczerze, byłbym zdziwiony, gdyby nie był. – Oni ją zabrali. - Myrnin dał mi listę. Ona była na niej. – Wziąłem jeden z koców, który Eve ufałdowała na tyle kanapy i rozłożyłem go na Claire, potem złożyłem go ostrożnie żeby ukryć jej twarz. – Po prostu zostaw ją tam, gdzie jest. Muszę iść żeby zdobyć resztę tego, co on napisał. Wrócę. - Zaczekaj! – Shane chwycił moją rękę, kiedy zacząłem kierować się ponownie do tylnych drzwi. – Faceci Amelie właśnie tutaj byli. Miotali się po miejscu szukając ciebie. - Dobrze. Więc nie będą szukać tutaj znowu przez chwilę. Eve trzymała się z dala z boku. Nie powiedziała słowa do teraz. – Michael – oni powiedzieli nam, że musimy zadzwonić, kiedy wrócisz. Jeśli nie zadzwonimy, oni powiedzieli… - Cisnęła spojrzeniem w Shane’a. – Oni powiedzieli, że wrócą żeby nas wszystkich zabić. Myślę, że mieli to na myśli. - Wydawali się dosyć poważni odnośnie ich okaleczenia, - powiedział Shane. – Pieprzyć to. Idź, Mike. Jeśli chcą spróbować, wdają się w walkę. Nie jestem gotowy żeby się poddać, nie tak długo jak jest szansa, że ją sprowadzimy z powrotem. Skinąłem głową. – Widziałeś ją ponownie? - Tak, - powiedział i oczyścił gardło. – Jest z nią okej. – Zdałem sobie sprawę, że z Shane’m nie było. Wyglądał na… naprawdę zmęczonego. Ciemne koła pod jego oczami, niezdrowy kolor jego skóry. - Mam taką nadzieję, - powiedziałem. Nadzieję. Pomyślałem o Claire wcześniej, kiedy nadzieja Shane’a, a tutaj byłem, niosąc zwłoki w tej nadziei, że Myrnin – profesjonalny lunatyk – pokaże się i wymyśli jakiś dziwny rodzaj magii i przywróci moją przyjaciółkę z powrotem do życia. To była, biorąc pod uwagę wszystkie rzeczy, też dość dobra definicja nadziei. – Zaopiekuj się nimi. Wrócę. - Zaczekaj. Daj mi połowę listy. Mogę pomóc. – Shane miał w sobie teraz prawdziwą pasję – cel. Wiedziałem, że to było niebezpieczne. Potem znowu, z kilku wskazówek, które Amelie podrzuciła w swoim biurze, bycie wampirem nie było już żadną ochroną przed niebezpieczeństwami nocy. Złożyłem papier w połowie, rozerwałem go i wręczyłem mu jego część. – Trzy rzeczy na niej, - powiedziałem. – Jedna godzina. Rozumiesz? - Załapałem, - powiedział. – Obserwuj tyły, bracie. - Ty też, - powiedziałem. - Zaczekaj, - powiedziała Eve i zrobiła krok do przodu. – Poważnie, ty dwoje nie idziecie na zewnątrz w środku nocy i nie zostawiacie mnie tutaj z… - Nie patrzyła prosto na ciało Claire, leżące przykryte na kanapie. Zamiast tego, wzięła głęboki oddech i pogrążyła się odważnie. – Z

możliwością tych wampirzych dupków wracających żeby nas zabić… Miała odnośnie tego rację. – Nie, - powiedziałem. – Ty idziesz z Shane’m. Nikt nie powinien być tutaj sam. - Claire jest sama, - powiedział Shane. Wyciągnął oliwkowo zieloną płócienną torbę spod sekretarzyka po drugiej stronie pokoju i rozpiął ją i sprawdzał zawartość. – Mam nadzieję, że rozumie, dlaczego musimy to zrobić. – Spojrzał w górę. – Pozostań silna, Claire. Wrócimy po ciebie. Obiecuję. - Chciałabym iść z tobą, - powiedziała do mnie Eve, szeptem. - Wiem. – Wziąłem jej ręce i pocałowałem je, potem jej usta. Zawsze mogła oczarować mnie w ten sposób, tylko pocałunkiem, wszystko od nowa, i było ciężko oderwać się od smaku truskawek i czekolady i słodkiego, przepysznego, pikantnego aromatu, który był całą Eve. – Będę poruszał się szybko, i na nogach. Ty i Shane bierzecie karawan. Spotykamy się z powrotem tutaj za godzinę. Jeśli się spóźnicie, znajdę was. Uśmiechnęła się, a dołeczek uformował się na jej policzku. Chciałem go pocałować, ale nie było czasu. Zwłaszcza nie czasu na wszystkie części niej, które chciałem pocałować. - Bądź ostrożny, - powiedziała mi. – Wychodzę za ciebie, wiesz. - Wiem. – poddałem się pokusie i pocałowałem jej nos. – Tak samo tutaj.

Zaczekałem by być pewnym, że dom był ciasno zamknięty, a Shane i Eve byli bezpiecznie w dużym, czarnym zbiorniku karawanu, zanim zacząłem biec. Moja część listy Myrnina wymagała rzeczy z jego laboratorium, a ja byłem lepiej wykwalifikowany żeby być w tej części miasta po zmroku – a Myrnin był też podatny na zostawianie małych pułapek na gości. Lepiej ja niż moi przyjaciele. Dom Dayów obok alei miał całe swoje światło w ogniu, a ja zatrzymałem się zanim wkroczyłem żeby spojrzeć w górę na boczne okno na drugim piętrze. Zasznurowane zasłony rozłączyły się, a sędziwa twarz Babuni Day ze szwem wyjrzała na mnie. Zasalutowała mi i podniosła wiatrówkę. Odmachałem. Mieliśmy zrozumienie, ja i Babunia. Zastanawiałem się, czy jej wnuczka Lisa była z powrotem; jeśli była, też byłaby ciężko uzbrojona. Dayowie mogli powiedzieć, że rzeczy się zmieniały i nie na lepsze. Dobrze. To oznaczało, że mieli duże szanse na nie bycie ofiarami. Pobiegłem resztę drogi, unikając stojących kałuży – deszcz przestał padać, przynajmniej na chwilę – i zgniatałem puszki, kiedy szedłem. Alejka zwężała się na końcu, skupiając się bezpośrednio na budzie, która ukrywała wejście do laboratorium Myrnina. Ktoś usłużnie rozerwał drzwi, a ja nawet nie zwolniłem, kiedy zeskakiwałem po schodach, wylądowałem na płaskich stopach na kamiennej podłodze i poświęciłem chwilę żeby spojrzeć na chaos, który był przede mną. Jasna cholera. Ktoś zdecydowanie był w furii, albo walce. Znając Myrnina, postawiłbym moje pieniądze na pierwszej rzeczy. Przesunąłem książki z drogi – było wiele książek – i usłyszałem trzask szkła gdzieś pod stertą. Wiedziałem, czego szukałem, ale to nie było niczyje przypuszczenie czy trzymał to tam, gdzie miał to ostatnim razem kiedy go odwiedziłem. Myrnin lubił zmienianie wystroju. Siłą.

Pająk Bob nadal trzymał się dobrze, siedząc w swojej pajęczynie w akwarium dla rybek obok poobijanego, skórzanego fotela Myrnina; do teraz urósł przynajmniej do rozmiaru tarantuli. Zastanawiałem się, czym Myrnin go karmił, ale to nie było moją troską, nie dzisiaj. Przechodziłem obok akwarium, kiedy osiem paciorkowatych oczu obserwowało mnie i otwarłem chemiczny sekretarzyk, który Claire podkreślała, że został zainstalowany na rzeczy, które mogły rzeczywiście przypalić do mięsa albo spowodować okropną śmierć. Wewnątrz, buteleczki były wszystkie nienaruszone i zgrabnie oznaczone ostrożną pisownią Claire. Zatrzymałem się na chwilę żeby wpatrywać się w to, bo to wydawało się jakby była dokładnie tutaj, stojąc ze mną; ale to była iluzja, nie fakt. Prawdziwa Claire była uwięziona w domu, tak jak ja kiedyś byłem. To był po prostu…. powidok. Pobożne życzenie. Spojrzałem na listę i chwyciłem dwie butelki. Claire zostawiła torbę na zakupy w rogu, a ja zacząłem ją wypełniać. Chemikalia były tylko częścią tego, czego Myrnin chciał; potrzebował także kawałka sprzętu, który wyglądał jak jakiś rodzaj defibrylatora. Narysował szkic swoim niechlujnym, jeszcze dziwnie dokładnie, ręcznie, a ja podniosłem to, kiedy wpatrywałem się w każdą steam-punkową maszynę na widoku. Tam, na piątym stole, leżała pasująca do tego, co narysował. Chwyciłem ją. Jednak ostatnia rzecz nie była na widoku, a ja spędziłem długie, frustrujące minuty otwierając szafy i wyciągając bzdury próbując znaleźć ją. Czarną, skórzaną torbę, jak starodawny zestaw doktora. Nie było jej nigdzie. - Zapytałbym czy czegoś szukasz, ale to wydaje się dość oczywiste, - powiedział żwirowaty głos zza mnie. Nie poczułem niczyjego podejścia, ale znałem głos, bardzo dobrze, i nie było nikogo do wyczucia za tym. Tylko obraz, płaski i szary, ojca Shane’a. Próbowałem nie okazywać tego za bardzo przy Shane’ie, ale nienawidziłem jego ojca. Nienawidziłem go, bardziej niż jakiejkolwiek ludzkiej istoty albo stworzenia albo czegokolwiek na powierzchni ziemi. To nie było z jednego powodu, mimo że zrobił mi okropne rzeczy; mogłem przeboleć to, źle jakie to było. Nie, to było to, przez co przeprowadził Shane’a, dzień za dniem, całego jego życia. To było wystarczająco złe, kiedy był tylko podłym pijakiem, popychającym swojego syna do bycia tyranem jak on; to zrobiło się dziesięć tysięcy razy gorsze po tym, jak siostra i matka Shane’a umarły, a obsesja Franka na zniszczeniu wampirów Morganville przejęła cokolwiek dobrego miał w środku. Shane miał dużą, ciemną smugę niego, ale szczerze, zawsze byłem zaskoczony, że miał cokolwiek poza ciemnością, po tym przez co przeszedł. Z powodu swojego ojca. Więc, bez obracania się, powiedziałem, - Spieprzaj, Frank, zanim znajdę twój słoik i roztrzaskam twój mózg jak ugotowany pomidor. - Aw, to słodkie. Kto dorósł i uzyskał wszystkie lesbijki? To nie pasuje do cienie, Glass. Jesteś wrażliwym typem muzyka, pamiętasz? – Gorzka kpina w jego głosie była tak subtelna jak skała do głowy. Jedna rzecz odnośnie mnie – jestem muzykiem, ale dorastałem w Morganville, a tutaj, wrażliwe typy nie trwają długo póki nie mają stali pod spodem. Więc nigdy nie byłem słabą łatwizną, którą ojciec Shane’a zawsze przyjmował, że byłem. Shane wiedział to, ale jego ojciec zawsze chciał żeby zaprzyjaźniał się z prawdziwymi facetami. Szczerze, roztrzaskanie jego mózgu rozwiązałoby teraz tak wiele problemów, dla nas

wszystkich, bo wizja Franka Collinsa kontynuującego rzucanie swoimi ciężarkami, kiedy Claire leżała martwa w naszym domu… to naprawdę śmierdziało ironią. Obróciłem się i powiedziałem, - Czarna, skórzana torba. Gdzie ona jest? Collins uaktualnił trochę swój obraz; wydawał się młodszy i w tym samym czasie sprawił, że wyglądał na większego dupka. Smutne. – Czuj się swobodnie rozglądając się, - powiedział. - Myrnin potrzebuje jej. - Myślisz, że to przełamuje jakiekolwiek lody ze mną, Złocisteloczki? Nie do końca zapytał mnie, zanim umocował mnie w swojej Frankmaszynie. Nie biegam na jego posyłki. Dalej otwierałem szafki i wyciągałem szuflady. Zegarek tykał na mnie, a ja naprawdę obawiałem się, że nadal musiałem wrócić do domu przed ostatecznym terminem z Shane’m i Eve. Jeśli szukający zespół Amelie pojawi się tam, byłem rozpieprzony. - Cieplej, - powiedział Frank, - Oooh, nie, źle, zimniej. - Zamknij się. - Powiedz mi jedną rzecz, a to zrobię. - Albo mógłbym wyciągnąć twoje rury – to też by zadziałało. - Jak myślisz, co by się zdarzyło, gdybym powiedział Shane’owi o tobie i Claire? Zamarłem. To było jak dwóch do czterech uderzających mnie w głowę, a przez kilka sekund, nie mogłem nawet sformułować odpowiedzi… a potem musiałem zwalczyć czerwony rozprysk wściekłości, który przepłynął przeze mnie. Obróciłem się by na niego spojrzeć. Dosyć pewny, że moje oczy świeciły jasnym, wściekłym karmazynem. – Jesteś pieprzonym kłamcą. Roześmiał się. – Oh, daj spokój, Michael. Jest ładną dziewczyną; mieszka w twoim domu… Mówisz mi, że nigdy nawet nie pomyślałeś o tym? Myślisz też, że Shane uwierzyłby w to? Gdybym mu powiedział? To było kłamstwo, całkowite i totalne gówniane kłamstwo, ale miał rację odnośnie jednej rzeczy: myślałem o tym. Nie po tym jak Shane zaczął zakochiwać się w niej, ale wcześniej, trochę. Tylko trochę. Jedna rzecz odnośnie Franka, zawsze wiedział jak zobaczyć pęknięcia w twojej zbroi i dokładnie gdzie uderzyć. Moja przyjaźń z Shane’m zawsze będzie silna i zawsze też będzie delikatna; on nie ufał wampirom, ale ufał mnie, a cały ten hałas w jego głowie robił to trudniejszym, niż powinno być. Jakiekolwiek napomknięcie o Claire i mnie… to znowu roztrzaskałoby to wszystko. - Czego chcesz Frank? – Zatrzasnąłem jedną szufladę i otwarłem kolejną. Cholera, robiłem się taki głodny, zachęcony całym gniewem, który wyciągał ze mnie. Miałem sportową butelkę w domu wypełnioną typem 0, która bym osuszył, ale to było rozpraszające, czując tą roztrzęsioną potrzebę w czasie jak ten. Zastanawiałem się, gdzie Myrnin trzymał swoje przekąski. Potem znowu, znając generalne walnięte zwyczaje Myrnina, i tak nie spróbowałbym niczego z jego lodówki. - Chcę, żebyś powstrzymał Amelie, - powiedział Frank. To sprawiło, że obróciłem się. Całe zastraszanie teraz zniknęło, wszystkie bzdury, a to był prawdziwy Frank Collins. Ten, który nadal miał smugę – cóż, nie nazwałbym tego dokładnie ludzkością – honoru pozostałego w nim. - Powstrzymał ją przez zrobieniem czego dokładnie? - Zniszczeniem tego miasta i każdego w nim.

- Nie wampirów, - powiedziałem. – A ona powiedziała, że oddaje władzę ludziom. Frank roześmiał się, plątaniną elektronicznych dźwięków z głośników przez pomieszczenie. – Naprawdę wierzysz, że kiedykolwiek by to zrobiła? Nawet na końcu? Jest jedną z tych, którzy zabiliby cię żeby cię ocalić. Wampiry muszą wyjechać. Ludzie muszą zginąć, wszyscy razem, dokładnie na Placu Założycielki – dokładnie jak naukowcy humanitarnie pozbywają się zwierząt, kiedy skończyli eksperyment. A ja jestem tym, który musi pociągnąć szpilkę. Część mnie upierała się, że kłamał, znowu, bo to był interes Franka. Kłamał. Zastraszał. Manipulował ludzi do robienia tego, co chciał. Ale inna część ostrzegała mnie, że mógł po prostu mówić prawdę. Słyszałem Amelie i Myrnina rozmawiających. To, co właśnie powiedział pasowało z tym, co wiedziałem od ich dwojga – mimo że opuścili część o ludziach umierających. Oczywiście. - Powiedz mi, gdzie jest torba, - powiedziałem. - Tylko jeśli powiesz mi, że powstrzymasz tą rzecz. Otwarłem kolejną szufladę i zatrzasnąłem ją tak mocno, że drewno rozleciało się. – Nie bądź dupkiem – oczywiście że to powstrzymam. Naprawdę sądzisz, że pozwolę Amelie zrobić taką rzecz? - Może. Wampiry wszystkie są samozachowawcze. - W porządku, więc wciągaj to: zostaję tutaj. Nie jadę z innymi. Więc będzie musiała mnie zabić. – Zrzuciłem stos książek z drogi i odkryłem kolejny zestaw szuflad wbudowanych w środek laboratoryjnego stołu, który przeszukiwałem. A wewnątrz była zakurzona, skórzana torba. Dokładnie taka, jakiej szukałem. Wyciągnąłem ją i otwarłem. Sprzęt medyczny. Rzeczy, których nie rozpoznawałem, ale to wyglądało jak to, czego Myrnin chciał. - Powiedziałem ci, że jesteś blisko, - powiedział Frank, - Gra skończona, Frank. – Zatrzasnąłem haczyki ponownie i podniosłem torbę, razem z torbą na zakupy z chemikaliami. – Przegrałeś. Jego głos wydobył się z głośnika mojej komórki, kiedy wspinałem się po schodach, kierując się na zewnątrz. – Mamy umowę? - Nie, - powiedziałem. – Nie robię z tobą interesów. Ale to nie oznaczało, że nie zatrzymam masakry. Jeśli odnośnie tego też nie kłamał. Frank powiedział, - Co jeśli powiem ci, że Claire była żywa w waszym domu? I jaki Frank Collins był, żeby ocalić to, jako jego ostatnia karta przetargowa. Podniosłem telefon i powiedziałem, bardzo wyraźnie, - Już wiem, upadłe-gówno. A my sprowadzimy ją z powrotem bez żadnej pomocy od ciebie. Była cisza przez chwilę, a potem Frank powiedział, - Wiesz co, dzieciaku? Naprawdę mam nadzieję, że możecie. Ale faktem jest, że nawet jeśli to zrobicie… wszyscy umrzecie. Bo ja was zabiję. Nie mam wyboru. Będziemy musieli zobaczyć co do tego. Ale po Claire.

To sprawiło, że byłem w domu w ciągu godziny i trzydziestu minut, otwarłem tylne drzwi i wbiegłem do środka żeby położyć moje rzeczy na stole. Dom był cicho, z wyjątkiem suchego tykania zegara w saloniku. Ciało Claire nadal leżało nieruchomo na kanapie, przykryte dzianinowym kocem Eve. Poszedłem na przód i ostrożnie sprawdziłem okno. Żadnego znaku karawanu z przodu. Byli spóźnieni. Później niż ja, a to było późno. Czekałem, kiedy zegar tykał, każda sekunda nakręcała moje nerwy ciaśniej. Cholera, Shane, jeśli wplątałeś się w to… jeśli Eve… nie mogłem dokończyć myśli; mój umysł ciągle szarpał się od tego jak dłoń z gorącego pieca. Co jeśli Frank nie kłamał odnośnie spotkania na Placu Założycielki? Co jeśli Amelie miała na myśli zakończenia eksperymentu Morganville w blasku chwały? Nie mogłem tego zrozumieć, ale to wszystko pasowało. Była czymś przestraszona, bardzo przestraszona. A przestraszeni ludzie robią szalone rzeczy. Dziesięć minut minęło, potem piętnaście, a ja nie mogłem już czekać. Karawan nie będzie trudny do spostrzeżenia. Jeśli potrzebowali pomocy, każda minuta liczyłaby się. Poszedłem drogą, którą przyszedłem, przez tył i poszedłem na skróty przez ogródek sąsiadów, póki nie byłem pewien, że byłem bezpieczny na ulicy. To było dwa bloki od Lot Street, mijając przykryte i zablokowane bramy Różnorodności Trunków, kiedy deszcz zaczął znowu padać. Nie miałem płaszcza, ale to nie miało znaczenia. Dalej się poruszałem. Przede mną, ktoś wyszedł z syczącej ciemności, a ja zobaczyłem smugę wody, zębów, czegoś złego, tak bardzo złego, a potem było coś w mojej głowie, topiącego mnie żywym. Czułem zimno. Rzecz stająca ze mną twarzą w twarz wyglądała jak mężczyzna, ale on też był cały zły. Tak jak jego okropny, przecinający uśmiech, kiedy wyszeptał, - Chodź ze mną, - a ja nie miałem wyboru z wyjątkiem podążania za nim w ciemność. W zimną. Tonącą. Ciemność. Tłumaczenie 14 rozdział - juliakas Rozdział 15 *Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi EVE - Cholera, - powiedział Shane. Mówił to systematycznie od jakiś pięciu minut, jak jakiś rodzaj mantry. – Podaj mi klucz. Cholera!

Przykucnęłam i podałam mu narzędzie z pudełka na tyłach karawanu. Nawet siła Shane’a miała kłopot z śrubami w oponie. Tej sflaczałej. Tak bardzo nie moja wina. - Wiesz – cholera! – jeśli rzeczywiście będziesz miała te rzeczy zmienione zanim stąpanie się pojawi… - Zapomnij to dokładnie tutaj, - powiedziałam mu. – Naprawdę nie czas żeby edukować mnie odnośnie moich przyzwyczajeń utrzymywania samochodu. Po prostu zmień to. - Tak, pracuję nad tym, - powiedział. – Cholera. Już jesteśmy spóźnieni. Michael będzie szalał. - Hej, dobrze, bo jeśli się pojawi, będziemy mogli mieć to naprawione w trzydzieści sekund, powiedziałam. Shane posłał mi spojrzenie spod swoich zmokniętych od deszczu włosów, które miał przylepione dookoła swojej twarzy. Pomyślałam, że potrzebował golenia. I leku uspokajającego. – Nie potrzebuję pomocy, - chapnął. Wstał i oparł się na kluczu, a śruba obróciła się z okropnym metalicznym wrzaskiem. Teraz, kiedy miał ją rozpoczętą, był w stanie wykręcić ją i rozpocząć z kolejną. W tym tempie, będziemy trzydzieści minut na marznącej ulewie. Siedzące kaczki dla jakiegokolwiek przechodzącego wampira z pożądaniem osocza. Albo gorzej, cokolwiek gorszego było w tym tygodniu w Morganville. Jedno było pewne: nie było bezpiecznym być na zewnątrz ze sflaczałą oponą po ciemku, nawet w najlepszy dzień miasta kiedykolwiek. Którym ten zapewne nie był. Próbowałam być starą Eve. Naprawdę próbowałam; nawet przycięłam Shane’owi kilka razy dowcipami, ale nic nie wydawało się takie same. Ciągle widziałam błyski przede mną, żywe jak ujęcia aparatu, tego jak Claire wyglądała leżąc tam na podłodze, z jej oczami otwartymi, głową obróconą na bok. Tego jak wiedziałam, nawet zanim dotknęłam ją, że odeszła. Nic nie było teraz takie same. Deszcz był całkiem nietypowy dla Morganville; nigdy tak nie padało, zwłaszcza nie o tej porze roku. Ulice były zalane, znowu, a nawet pod kurtką z kapturem, którą miałam na sobie, czułam się zmarznięta i przemoknięta. I tak wiele sklepów było zamykanych – nie zamykanych tylko na noc, zamykanych, z zamalowanymi na biało oknami i ogłoszeniami na drzwiach. Wydawało się jakby cała populacja nagle decydowała, że Morganville nie było już dłużej bezpieczne. Co, duh. Zadrżałam ponownie i tupnęłam nogami, co było złym pomysłem. Posłałam odpryski lodowatej wody na moje nogi. Shane przesunął się z cholernego przeklinanego łańcucha pokarmowego, kiedy zmagał się z trzecią śrubą. Stawanie na kluczu nie skracało tego, ale robił to z takim entuzjazmem, że nie byłabym zdziwiona słysząc jego złamanie. W końcu śruba zaskrzypiała, a Shane opadł na swoje kolana ponownie żeby ją odkręcić. Trzy zdjęte, trzy do ściągnięcia, a my naprawdę byliśmy bardzo spóźnieni. Michael będzie na zewnątrz szukając nas, ale w tym deszczu, to będzie dla niego trudne. Strzał błyskawicy przeciął nieco w połowie, a kilka bloków dalej, zobaczyłam kogoś

obserwującego nas. Błysk dał mi tylko wrażenie – o ludzkim kształcie, blade, nic specjalnego. Ale ktokolwiek, kto stałby bezczynnie w tej pogodzie zasługiwał na specjalny alarm. - Przyśpiesz to, - powiedziałam Shane’owi. – Naprawdę. Idź szybciej. - Hej, księżniczko, nie zmuszaj mnie żebym złamał paznokieć. - Nie żartuję. Rzucił na mnie okiem, strząsnął włosy ze swoich oczu i powiedział, - Tak, wiem. Przesuwam ją. Przygotuj oponę. Nie podobała mi się wizja zostawiania go samego żeby iść na tył karawanu i przeciągnąć zapasową z jej komory, ale naprawdę nie miałam dużego wyboru; to przyśpieszyłoby rzeczy, a ja właśnie dokuczałam mu żeby liczył sekundy. Zaczekałam na kolejną poszarpaną błyskawicę. Narożnik, gdzie widziałam stojącego mężczyznę był pusty. Dobre wieści? Prawdopodobnie nie. Zajęło trzydzieści sekund żeby odblokować komorę, chwycić zapasowe i wyciągnąć je. Shane nadal odkręcał ostatnią śrubę, kiedy przeturlała je. Podniósł płaskie i podał mi He, potem wziął zastępcze i umieścił je z prędkością, jakiej załoga NASCAR (NASCAR – National Association for Stock Car Auto Racine – Narodowa Organizacja Wyścigów Samochodów Seryjnych – jest to największa organizacja wyścigowa w Stanach Zjednoczonych – przypuszczenie tłumacza) by pozazdrościła. – Pięć minut, - krzyknął. - Mniej byłoby lepiej! - Po prostu obserwuj nasze tyły. Obserwowałam, nawet kiedy wrzucałam gumę na tył karawanu. Ulica wyglądała na opustoszałą. Mieliśmy szczęście, że byliśmy w stanie przeciągnąć go pod rzeczywiście pracującą latarnię żeby naprawić oponę, ale to także robiło nas tak rzucającymi się w oczy jak ostatni kotlet schabowy w bufecie wszystko-co-możesz-zjeść. Dostałam obowiązek psa obserwującego nad cenną płócienną torbą Shane’a, a teraz wyjęłam moje dwie ulubione bronie – srebrny kołek i mój lekko zmodernizowany, szermierczy épée (épée – w języku francuskim miecz – przypuszczenie tłumacza), który miał też srebrną powłokę. Kieszenie mojego płaszcza miały dwie tryskające butelki pełne azotanu srebra. - Kłopoty? – zapytał mnie bez spoglądania znad wkręcania śrub. Pracował szybko, - Jeszcze cztery minuty. - Nie wiem, - powiedziałam mu. – Tutaj jesteśmy po prostu naprawdę narażeni. - Tak. – dokręcił śrubkę dwa i przeszedł do trzeciej. – Uwierz mi, czuję to. Błyskawica znowu przecięła niebo, tak jasna, że praktycznie roztrzaskała moje gałki oczne. Bliska też, naprawdę bliska. Musiała uderzyć w transformator jakiś blok dalej; zobaczyłam coś rozgorzałego gorącymi, niebieskimi iskrami. Nasza latarnia zgasła ze smutnym, małym sykiem i zastrzeliła. - Cholera, - powiedział Shane. – Nie mogę niczego zobaczyć! Latarka! Chwyciłam jedną z tyłu, ale to oznaczało upuszczenie jednej z moich broni. Rozważyłam to, potem zostawiłam kołek na siedzeniu. Latarka przynajmniej działała, a ja skupiłam ją tak żeby mógł kontynuować śrubę trzecią. Do śruby piątej, czułam się dość dobrze. Byliśmy prawie z powrotem na drodze. Tak, byliśmy – jajks – pół godziny spóźnieni, ale przynajmniej byliśmy w jednym kawałku… Poczułam coś muskającego mnie. Wiatr wiał, a deszcz walił, a uczucie było takie delikatne, nie powinnam być w stanie odebrać

go spośród generalnego chaosu dookoła nas, ale było coś w tym dotyku. Coś bardzo złego. Obróciłam się, rzucając światło we wszystkich kierunkach, ale nie zobaczyłam niczego. - Przepraszam, - powiedziałam i obróciłam się z powrotem w kierunku samochodu i Shane’a, który – mimo wszystkich charakterystycznych znaków – czekał cierpliwie na mnie żebym przestała wariować. Tylko że on nie czekał. Stał. Światło uderzyło w jego twarz, a ona była blada, martwo-blada, jego brązowe oczy prawie całkiem wypełnione źrenicami. Zawyłam i uciekłam do tyłu, a światło zsunęło się i oświeciło kogoś stojącego za nim. Mój mózg zamarł, dokładnie tak jak latarnia, jakby nie mógł sprawić żeby to zadziałało, nie mógł przetworzyć, nie mógł sobie z tym poradzić. To było jak cień, ale… - Hej! – Strząsnęłam to głównie przez odmówienie spojrzenia na kogokolwiek, kto był za Shane’m. – Shane, złaź z drogi. Co ty do diabła robisz? Po prostu wpatrywał się we mnie. To było jakby odszedł, jak Claire odeszła, tylko że on nadal tam stał. Potem obrócił się i zaczął odchodzić. Minął cień, który zafalował jak stojąca kałuża ropy, a ja poczułam coś okropnego i zimnego wewnątrz mnie. Czymkolwiek ta rzecz była, miała Shane’a, a teraz mnie też zabierała. Do diabła z tym. Wrzasnęłam, zamknęłam oczy i rzuciłam się. To było perfekcyjne rzucenie się, szermierczy ruch życia – przedłużeniem brzytwy, zrównoważoną wagą, każda odrobina mojego zasięgu prosto w pokrytą srebrem stal mojego miecza. A on złapał rzecz w śmiertelnym punkcie. Problemem było, że nie czułam się jakbym przebiła coś rzeczywistego. To było bardziej jakbym uderzyła balon, taki wypełniony żelatyną i wodą. Wbicie było w zbyt prosty sposób, w zbyt zły sposób, a ja zerwałam głową żeby zobaczyć rzecz – bo byłam cholernie pewna, że to nie był mężczyzna i nie był to wampir – zapadając się w nią. Cokolwiek było wewnątrz niej, rozchlapało się na mokrą ziemię sekundę zanim cienka, pusta, czarna jak ropa skóra rozpadła się. Wrzasnęłam i pobiegłam w tył, potrząsając moim mieczem wolnym od obrzydlistwa. Nie było tam śladu krwi, albo czegokolwiek co mogłam zobaczyć w przyciemnionym świetle mojej upadłej latarki. Czarna rzecz odpływała w wodzie. Shane upadł twarzą na ulicę, jakby został właśnie całkowicie obrócony. Dałam tej martwej skórze szeroki margines szacunku, kiedy podbiegłam do niego i chwyciłam jego rękę. – Shane! Shane! – Boże, retrospekcje, nie mogłam go też stracić. Nie mogłam… I nie straciłam, bo w następnej chwili zakaszlał, rozpryskując wodę i przeturlał się na nogi. Prawie znowu upadł, więc podtrzymałam go. – Co to do diabła było? – Zwymiotował i zbyt dużo wody wyleciało z niego. To było jakby tonął, czego nie mógł robić, czy mógł? Nie ma mowy. - Nie wiem co to było, - powiedziałam. – Ale podoba mi się to tak jak rak. Dalej, musimy się stąd wynosić! Shane zdecydowanie się nie kłócił. Odciągnęłam kupę skóry na bok, dosyć z dala od nas,

używając tylko końca mojego épée. To było bardziej obrzydliwe niż jego średnie wydarzenie włączające wymiotowanie. Poważnie, wolałabym pocałować Monikę albo polizać muszlę klozetową, niż kiedykolwiek, kiedykolwiek zrobić to ponownie. Shane dokręcił piątą śrubę i wsadził szóstą i przykręcił ją w mniej niż minutę, uderzył spust na podnośniku i opuścił samochód z powrotem na chodnik, szybko. Chwycił wszystkie narzędzia i wrzucił je na tył, krzyknął, - Chodź! – a ja nie czekałam ani sekundy na drugą opinię. Byłam w środku i odpalałam karawan, zanim jego drzwi były zamknięte. A teraz mogłam coś usłyszeć. To brzmiało jak… śpiewanie? Zmieszana, bawiłam się stereo, ale było wyłączone. Nic się z niego nie wydobywało. Zdałam sobie sprawę, kiedy przyspieszyłam, że Shane próbował wysiąść z samochodu. Unoszący się Święty Mojżeszu, to było – szalone. Chwyciłam go za włosy i pociągnęłam, mocno, a on zawył, zatrzasnął ponownie swoje drzwi i obrócił się żeby na mnie spojrzeć. – Co? - Wychodziłeś! – krzyknęłam. Wyglądał na całkowicie zagubionego przez chwilę, potem skinął głową, jakby właśnie sobie zdał z czegoś sprawę. – Boże, co się dzieje? Bo nawet na Morganville, to jest całkiem porąbane! Shane, zawsze praktyczny, sięgnął do schowka, wyciągnął jakieś chusteczki i rozdarł je na paski. – Słyszysz to? Muzykę? Skinęłam głową. Słyszałam, a ona sprawiała że się pociłam. Z trudem trzymałam moje dłonie na kierownicy, moje stopy na gazie. Czułam się bardziej i bardziej – zrelaksowana. Roztargniona. - Tutaj, - powiedział Shane. Wtykał zwinięte kawałki chusteczek w swoje uszy i podawał mi jakieś. Nie do końca ich chciałam, ale wzięłam jedną i wetknęłam ją na lewo. Natychmiast poczułam się lepiej. Ostrzej. I o wiele, wiele bardziej przerażona. Chwyciłam kolejny kawałek i wetknęłam go w prawe ucho, przycisnęłam pedał gazu i popędziłam na czerwonym świetle na najwyższych obrotach. Obciąż mnie mandatem, Morganville, bo wiedziałam że zatrzymanie się teraz było szalonym pomysłem. Shane też oddychał teraz łatwiej, ale wyglądał blado i miał szerokie oczy. Nie rozmawialiśmy – cóż, biorąc pod uwagę że właśnie zatkaliśmy uszy, i tak prawdopodobnie nie byłoby to owocne. Jechałam za szybko jak na ciężki deszcz, ale ulice wydawały się opustoszałe i zresztą byłam zbyt przerażona żeby zwolnić. Lot Street pokazała się nagle, a ja zboczyłam na lewo, posyłając Shane’a na drzwi pasażera (ale nie, na szczęście, poza nie). Kiedy zatrzymałam karawan przed domem, spojrzeliśmy na siebie, a Shane wskazał ze mnie na torbę na tyłach, potem ze swojej klatki piersiowej na rzeczy rozproszone na tylnym siedzeniu. Skinęłam głową i wykonałam milczące odliczanie do trzech. Uderzyłam do tyłu, chwyciłam torbę z bronią, wrzuciłam kołek do środka i pobiegłam przez furtkę i po chodniku. Zanurkowałam po moje klucze, kiedy biegłam i miałam je na zewnatrz gotowa. Drzwi otwarły się prawie na zawołanie, kiedy Shane walił w stopnie za mną niosąc swój ciężar i pośpieszyliśmy do środka, zatrzasnęliśmy drzwi i zablokowaliśmy je, mocno. Staliśmy tam oddychając ciężko przez kilka sekund; potem Shane wyszarpnął chusteczki ze swoich uszu i obrócił się. Kiedy ja wyjęłam swoje, usłyszałam go wołającego Michaela, kiedy niósł swoje rzeczy w kierunku salonu. Była tam czarna torba lekarska i dwie butelki cieczy i wilgotne ślady stóp na dywanie – ale nie Michaela. – Michael! – wrzasnęłam w górę schodów, dołączając do głosu Shane’a, kiedy sprawdzał kuchnię. – Michael, jesteśmy z powrotem… Żadnej odpowiedzi. Próbowałam nie patrzeć prosto na nieruchomą formę Claire, kiedy kierowałam się do kuchni. Napotkałam Shane’a, kiedy wychodził. - Nic, - powiedział. – Nie ma go tutaj.

- Wyszedł po nas. - Tak. - Cóż… powinniśmy… - Nic, - powiedział Shane. – Nie powinniśmy nic zrobić poza czekaniem. Eve, są tam naprawdę szaleni dziwacy. Będzie musiał sam wracać. Spójrz, będzie z nim w porządku; znasz Michaela. Jest twardy. Skinęłam głową, ale czułam krótki oddech. Byliśmy więcej niż trzydzieści minut spóźnieni. Nawet jeśli wyszedł, z pewnością powinien być wkrótce z powrotem. Ale nie był. Minęło dziesięć minut, mazisto i zbyt szybko, a z każdą kolejną, moja panika stawała się trochę silniejsza. Ciągle chciałam bawić się moją komórką, ale nie było sensu; linie były nadal rozłączone. Stacje TV były ciemne. To co mogłam złapać w radiu było widmowymi sygnałami spoza miasta, nic lokalnego. Minęła godzina, kiedy Shane powiedział, bardzo cicho, - Myślę, że musimy przyjąć, że coś się stało. Próbowałam bardzo ciężko żeby tego nie stracić. – Więc co zamierzamy zrobić? – zapytałam go. – Proszę. Powiedz mi. Nie możemy zadzwonić po pomoc. Jest zbyt niebezpiecznie żeby wyjść tam. Co my do diabła robimy? Jezus, Claire jest – Claire jest tam na kanapie. Co my robimy, Shane? – Ostatnie przechyliło się z nieszczęścia w prawdziwy terror, a Shane chwycił mnie i trzymał za oba nasze życia. Też był przestraszony. Naprawdę przestraszony. Było pukanie w tylne drzwi. Zerwaliśmy się jakbyśmy zostali przyłapani na robieniu czegoś całkowicie nielegalnego, a ja poczułam falę ulgi tak intensywną, że to było jak bycie zamoczonym w gorącej wannie. – Michael, - powiedziałam i pobiegłam by go wpuścić. Racjonalność złapała mnie jeden krok dalej, tak jak Shane’a, który powiedział, - Michael miał klucze. To uderzyło ścianę realności i zatrzymałam się. Shane uwolnił zasłonę obok. Zobaczyłam jego ramiona sztywniejące, potem opadające. Otworzył drzwi i odszedł na bok. A Myrnin wkroczył, z całym gigantycznym, skórzanym płaszcz wirującym i dramatycznie spadającym kapeluszem. Deszcz spadł jako miniaturowa fontanna, kiedy potrząsnął sobą, potem to wszystko zdjął. Mimo całego tego przykrycia, nadal wyglądał na w połowie przemoczonego. – Nie mamy wiele czasu, - powiedział. – Szukają mnie. Zebraliście wszystko? - Nie wiem, - powiedział Shane. – Jest tutaj. Poprowadził drogą do tyłu i wskazał rzeczy piętrzące się na stole jadalnianym. Myrnin zepchnął go z drogi i szybkimi gestami otworzył torbę lekarską i wyciągnął wszelkiego rodzaju rurki, igły, jakiś rodzaj pompy… i zrobił mały dźwięk aha! kiedy chwycił wysadzaną przyborami maszynę pokrytą mosiądzem. Wetknął koniec jednej rurki w nią, a drugi w pompę. Obserwowałam, kiedy utworzył skomplikowane, niewytłumaczalne urządzenie tam na naszym stole jadalnianym, zmieszał razem chemikalia w testową rurkę i wlał rezultat w lejek na mosiężnej maszynie. Zaczęła z ledwo spostrzegawczym buczeniem. - Gdzie jest Michael? – zapytał Myrnin, kiedy wyposażył igłę na końcu jednej z rurek. – Powinien być tutaj. Będę potrzebował jego pomocy. - On… - Shane oczyścił gardło i nie spojrzał na mnie. – Nie wrócił z powrotem. Nie wiemy

gdzie jest. Dłonie Myrnina znieruchomiały na chwilę, a potem skinął głową. – Bardzo dobrze, powiedział. – Mam połączenie krwi z Claire, ale żadnego z domem; to będzie trudniejsze bez tego. Wy dwoje jesteście mieszkańcami, więc macie jakąś pozycję. Będę potrzebował fiolek waszej krwi. – Chwycił strzykawki i te gumowate wiążące rzeczy, które wpakował każdemu z nas. – Lepiej będzie, jeśli pobierzecie ją sami. Trzymałam nakrytą igłę – przynajmniej używał nowoczesnych strzykawek – i opaskę uciskającą i wpatrywałam się w nie. – Przepraszam? Co? - Najwidoczniej nie wyraziłem się jasno, - powiedział mówiąc w sposób, w jaki wampiry mówiły, kiedy myślały, że byłeś pijany, głupi albo po prostu głęboko godny smaku. – Jeśli nie będę miał krwi kogoś dostosowanego do tego domu, wtedy to wszystko jest pracą na marne i mydleniem oczu. Więc proszę, przestań podążać za swoim zwykłym ekstremalnie bezużytecznym porządkiem zadawania pytań i włóż igłę w swoją rękę! - Jesteś na haju? – wypaplałam to spontanicznie, bo światło złapało jego oczy, a one wyglądały naprawdę dziwnie, w medycznie wywołany sposób. Myrnin zamrugał. – Amelie pomyślała, że najlepiej jest mnie uspokoić, - powiedział. – Robiąc mi przykrość. – Jego wzrok cisnął w kierunku ciała Claire na kanapie i nagle zrozumiałam. Oczywiście, że był strapiony – zbyt zszokowany żeby pracować. Więc Amelie dała mu pigułki szczęścia. Cudownie. Chciałam złapać uwagę Shane’a i zrobić jakąś solidarność w robieniu tego, ale on cicho, bez zamieszania, zrzucił swój płaszcz, podciągnął swój rękaw i zapinał opaskę uciskową dookoła swojej ręki. - Tutaj, - powiedziałam. – Pozwól mi pomóc. - Mam to, - powiedział i zacieśnił gumowy pasek swoimi zębami w sposób, który sprawił, że zastanawiałam się czy to był rzeczywiście pierwszy raz, kiedy tego próbował. Prawdopodobnie nie. Shane robił pewne złe rzecz tam na ulicy ze swoim ojcem. – Pozwól mi zrobić twoją. Nie chciałam – chłopaku, nie chciałam – ale zrzuciłam swój płaszcz, usiadłam na krześle i zadrżałam, kiedy podwinął mój rękaw, zamocował opaskę uciskową i powiedział mi żebym pracowała swoją pięścią. Mam dobre żyły – niezbyt duży plus, w Wampirzym mieście – i zajęło mu tylko jakieś pół minuty żeby znaleźć jedną, wsunąć igłę i wypełnić rurkę. – Tylko jedną? – zapytał Myrnina, bez patrzenia w górę. - Dwie byłoby lepiej, - powiedział Myrnin. – Trzy byłoby niesamowicie dobrze. Shane cicho wziął rozlewającą się karmazynem rurkę ze strzykawki i zamocował kolejną. To bolało, a on dotknął mojej dłoni w cichych przeprosinach, kiedy krew pulsowała. Był lepszy za trzecią fiolką, a potem skończyliśmy. Myrnin sięgnął do torby i znalazł kilka wstępnie zwilżonych antyseptycznych wacików i bawełnianych kulek. Shane skończył mnie i usiadł obok. Jego ręka robiła się czerwona od opaski uciskowej i to musiało boleć, ale nie wydawał się przejmować. Mogłam zobaczyć żyły wyróżniające się na zgięciu jego łokcia z trzech stóp (3 stopy = 91,44 cm – przypuszczenie tłumacza). - Potrzebujesz żebym… - Nie, - przerwał mi, co było ulgą, bo byłam nawet bardziej wrażliwa na wkładanie igieł w ludzi niż kiedy obserwowałam ich wtykających w moją własną skórę. Oparł swoje przedramię na stole, czołem do góry i zrobił tą całą rzecz swoją lewą dłonią, włączając zmienianie rurek, co było… naprawdę przerażająco imponujące.

Uśmiechnął się trochę, kiedy to robił. - Co? – zapytałam go. – Przerażasz mnie teraz. - Claire, - powiedział. – Ona musiała iść ze mną do banku krwi, żebym nie wariował i nie wyszedł. A tutaj jestem, pobierając moją własną krew i podając ją wampirowi. Doceniłaby to szaleństwo. Myrnin czekał niecierpliwie na nas, a kiedy Shane podał mu krew, obdarował nas szybkim skinieniem, rozerwał plastikowe membrany na końcach rurek i wlał je jedna po drugiej w swoją dziwną, małą, przędzalnianą maszynę. Dom przybrał całkowicie okropny zapach, który palił moje oczy i sprawił że kaszlałam. Shane też. Potem Myrnin wziął strzykawkę i fiolki i – bez przejmowania się opaską zaciskową – pobrał trochę bledszej niż normalna krwi ze swoich własnych żył. Wsadził dwie fiolki jej w maszynie, ale zostawił trzecią dołączoną do strzykawki, którą ograniczył i włożył do swojej kieszeni. - Dobrze, - powiedział Myrnin. – Posadź ją. Shane obdarował mnie zmieszanym spojrzeniem. - Nie ją, ją! Idioto. Nieważne. – Myrnin podszedł do kanapy, odłożył koc i… zatrzymał się. Tylko na chwilę. Jego plecy były do nas, więc nie mogłam zobaczyć jego wyrazu twarzy, ale naprawdę nie potrzebowałam tego żeby zrozumieć, co czuł. Czułam tą samą rzecz za każdym razem tak bardzo, kiedy rzucałam okiem na jej ciało – czarne, okropne wiązanie wewnątrz, strach i niepokój, żal i przerażenie wszystkie związane razem. Podniósł Claire i przesunął jej wiotką postać w siedzącą pozycję na kanapie. Jej głowa próbowała przesunąć się na bok, a on ostrożnie, delikatnie dostosował ją. Potem wziął jedną z rurek, tą do której dopasował igłę i zręcznie włożył ją w jej przedramię, jak IV. Trzasnął przełącznik w masywie na stole i mdło zielonkawa ciecz zaczęła płynąc przez rurki i do jej ręki. Nic się nie stało. - W porządku, - powiedział. – To czego zamierzam spróbować jest – niebezpieczne. Bardzo niebezpieczne, nie tylko dla mnie i dla was dwoje, ale także dla Claire. Jeśli jej dusza została uwięziona w domu. To jest tak jakby dom był filtrem, ale presja na jej duszę pozostaje, próbując uwolnić ją i do – czegokolwiek, co idzie za tym. Musimy złamać filtr i chwycić jej duszę, kiedy będzie leciała i wciągnąć ją z powrotem w jej ciało. To nie będzie łatwe. - Ale… - oblizałam moje usta i zaryzykowałam szybkim spojrzeniem na ciche ciało Claire. Boże, wyglądała tak blado. – Jej kark. Co z jej karkiem? - Co z nim? - Jest złamany. - Ah, to, - powiedział Myrnin. – Tak. Cóż, mogę to naprawić. Nie spodoba ci się, jak to następuje, ale nie sądzę, że mamy wielki wybór. – Wyjął strzykawkę ze swojej kieszeni i podniósł ją. Blada, wodnista krew migotała w świetle. – To uzdrowi jej fizyczne uszkodzenia i to także wzmocni więzy pomiędzy naszą dwójką. To pozwoli mi spróbować przywrócić ją z powrotem. - Zaczekaj, wstrzymaj się przez chwilę, - powiedział Shane. – Wsadzasz swoją krew w Claire? Czy to nie tak robicie kogoś wampirem? - Tak. – Myrnin odkrył igłę. – To dokładnie tak, jak zrobiłbym wampira. Proces jest taki sam; ci, którzy przechodzą przez śmierć i tylko ich wampirzy stwórca może poprowadzić ich z powrotem przez tą linię, z powrotem do ich ciał. To pozwoli mi spróbować zrobić to samo dla Claire. Shane zerwał się ze swojego krzesła i chwycił rękę Myrnina, kiedy umieścił igłę nad szyją

Claire, dokładnie tam, gdzie miała dwie słabe, blednące blizny tam, gdzie Myrnin raz ją ugryzł. – Nie! Nie zmieniasz jej w… Myrnin popchnął go, a Shane upadł. To było delikatne pchnięcie, na wampira. Nawet nie uderzył w ścianę. – Chcesz jej z powrotem czy nie? – Myrnin prawie splunął tym na niego. – Jeśli jest jakakolwiek szansa na odzyskanie jej, jakakolwiek szansa, nie chcesz jej podjąć? - Nie! - Oh, wolałbyś żeby była martwa i odeszła na zawsze? Shane był teraz biały jak kreda, jakby przebrał Gotycki styl życia. Nie próbował wstać. To było jakby nagle nie miał siły. Nie odpowiedział. - Tak właśnie myślałem, - powiedział Myrnin i pogrążył igłę w szyi Claire. Oczekiwałam drgnięcia, ale oczywiście nie poruszyła się, w ogóle nie zareagowała. Obserwowałam bladą krew wciskaną w jej szyję. Żadnej reakcji. W ogóle. Myrnin uklęknął i położył swoje dłonie na jej czole. – Eve, - powiedział ostrożnym, kontrolowanym, spokojnym głosem. – Proszę naciśnij teraz przycisk z boku maszyny. - Nie, - wyszeptał Shane. Zdałam sobie sprawę, że patrzył na koszmar. Kochał Claire i chciał jej z powrotem, ale wizja posiadania jej z powrotem jako wampira… to musiał rozerwać go, dokładnie w centrum. Zatrzasnął oczy. Sięgnęłam i wcisnęłam przycisk. Tłumaczenie 15 rozdział - juliakas Rozdział 16 CLAIRE Claire potrafiła wyczuć Hirama, sprawdzającego ściany, szukającego słabych punktów. To tak jakby być za szklaną ścianą zbiornika rekina, podczas gdy on, wielki, biały krąży wokoło czekając na obiad. Dom ją chronił – wiedziała to–, ale to było skonfliktowane. Hiram mimo wszystko był pierwszy i przynajmniej myślał, że to on dowodzi. - Nie mogę tu zostać, - pomyślała. Nie miała pojęcia ile czasu minęło. Ten pokój był w pewien sposób dziwny; wydawał się zamrożony, jakby czas w nim tak naprawdę nie płynął . . ., albo szedł o wiele wolniej niż w innych miejscach. Oczywiście było to możliwe; fizyka kwantowa pozwalała na możliwość, że czas był zmienny, ale to było zazwyczaj na poziomie subatomowym, a nie w świecie widzialnym . . . Interesujący problem, jednak. Może to ma coś wspólnego z tym jak działają portale, również na poziomie subatomowym. Rozpraszam się fizyką. Cóż, niektórzy ludzie recytowali wyniki baseballu albo linii filmu; fizyka była całkowicie poprawnym hobby. Poza tym, jeśli byłaby naprawdę zdesperowana, mogłaby recytować tabele okresowe. - Nie mogę spędzić reszty mojej – wieczności siedząc tutaj na moim upiornym tyłku. Sama.

Ale nie miała również odwagi spróbować wyjść. Nagle przez dom przebiegło falowanie czystej energii. Było tak silne, iż wydawało się, że połamie wszystko na części- poszarpane, lśniące, wirujące kawałki – meble, pokój, dom. Wszystko przeleciało obok w nagłej, mylącej eksplozji, zawracając i spadając i wzrastając naraz. I wtedy poczuła się ciągnięta. To nie było takie uczucie jakby przechodziła przez portal—, ale to też był rodzaj przyciągania, ale to było jakby była zakorzeniona i musiała rozplatać siebie na sznurki by się ruszyć. To było raczej jakby była ściśnięta razem, a ogromna, rozległa próżnia przyciągała ją daleko w nieznane. Claire krzyczała i machała, próbując złapać się czegoś, czegokolwiek, ale wszystko było zniszczone, wszystkie ostre krawędzie i zamieszanie— I wtedy coś pochwyciło ją silnymi rękami. Hiram Glass. Był wciąż głównie w całości, ale były kawałki odpadające od niego, łuszczące się i lecące w ciemności. – Ty! – krzyknął i obnażył zęby prosto w jej twarz. – Ty wandalu! Wszystko zniszczyłaś! Nie, nie zrobiłam tego—, - Nie słuchał. Te usta otworzyły się niemożliwie szeroko i Claire wiedziała, że zamierza ja ugryźć i rozerwać na kawałki zanim ciemność mogłaby ja zabrać. . . Z siła desperacji i paniki, Claire pchnęła tak mocno jak tylko mogła. I przełamała jego chwyt. Hiram wyglądał na komicznie zaskoczonego, kiedy jego ręce wyślizgnęły się i zawirował wprost w czarna pustkę krzycząc, gdy rozpadał się na drobne, błyszczące kawałki. Zniknął. Ja będę następna, pomyślała Claire. Była dziwnie spokojna. Nie było sposobu, aby mogła oprzeć się przyciąganiu. To było jak czarna dziura, a ona stała na jej horyzoncie. Claire. To był szept w huraganie, który ryknął zagrzmiał wokół niej, ale rozpoznała dźwięk. Myrnin. To był głos Myrnina. - Tutaj! – krzyknęła, gdy próżnia wciągała ją. – Myrnin, pomóż mi! Pomocy! Rzeczywiste, wirujące kawałki wokół niej wydawały się zwalniać. Zobaczyła swoje odzwierciedlenie na jednej stronie poszarpanego odłamka i wtedy odwrócił się i zobaczyła na nim twarz Myrnina. Wyglądał na zmartwionego i były tam linie wysiłku wokół jego ust, których nigdy wcześniej nie widziała. Jego ręce wyciągnięte były do niej, ale to było jakby był uwięziony za szyba; jego ręka uderzyła z drugiej strony tego i wtedy wirujący odłamek obrócił się znowu i straciła go. Claire zawirowała. Wtedy zobaczyła go ponownie w innym kawałku, wyciągającego rękę. Złap to, próbował jej powiedzieć. To nie był głos— to było coś innego, rodzaj szeptu poruszającego się w niej, jak krew w jej żyłach. Tylko, że nie miała już dłużej krwi czy żył. To wychodziło z jej najgłębszej istoty, z tej rzeczy która przetrwała jej ciało. Jej duszy. Weź mnie za rękę. Nie mogła. On był po drugiej stronie tej szyby, a kawałki się poruszały, a ona była ciągnięta

cal po calu w ciemność. Wtedy zobaczyła Shana na jednym z wirujących, lśniących odłamków. Leżał na plecach, podparty, wpatrując się w strzęp rzeczywistości i wyglądał tak boleśnie samotny. Weź mnie za rękę, Claire— zrób to teraz! Szept Myrnina zabrzmiał teraz desperacko. Boleściwie. To raniło go też. Trzymała wzrok na twarzy Shana, ale rzuciła się po ręce Myrnina jak kolejny kawałek rzeczywistości zsunął obok niej. Jej palce przedarły się przez zimną, lodową powierzchnie i dotknęły jego. I rzeczywistość wróciła razem. Mogła nadal zobaczyć pęknięcia, usłyszeć okropny hałas ciemności poza tym, ale ręce Myrnina zawinęły i zamknęły się wokół jej nadgarstków w nierozerwalnym uścisku, a ona czuła, i czuła, i czuła. . . I wzięła oddech. Prawdziwy oddech. Bolało.

Jej pierwszą myślą było To nie mogło się zdarzyć, a następna została zgładzona przez tak intensywna falę bólu, że chciała zwymiotować, ale nie mogła. Nie mogła się ruszyć. Ból był w jej szyi i przypomniała sobie straszne chrupnięcie, ciemność, moment gdy wszystko było. . . Oddycham, pomyślała. Jak ja mogę oddychać? Mogę czuć bicie swojego serca. Mogę Czuć. . . Mogę czuć. Ból zanikał, ale było coś jeszcze, coś niemal gorszego. . . coś poruszało się w jej żyłach jak lodowata trucizna. Jak śmierć, ale wolniej. Bezlitośnie. Poczuła lodowate ręce na jej czole, a głos Myrnina był w jej głowie, w środku. Musisz wybrać, powiedział jej. Jeśli chcesz żyć jak przedtem, musisz walczyć. To twój wybór. Sprowadziłem cię z powrotem, ale teraz ty musisz wybrać. Była zmieszana, przerażona i zraniona. Wybrać co? Ludzkie życie, powiedział. Lub niekończące się możliwości, które mam do zaoferowania. Ale nie możesz zmienić zdania po dokonaniu wyboru. Mając Myrnina w głowie było jak bycie Alicją w króliczej noże. Brzmiał wystarczająco rozsądnie, ale w tle poruszały się obrazy, uczucia, kompletnie szalone drgania krajobrazu za bardzo kolorowego, zbyt bolesnego, zbyt kochającego, zbyt głodnego, za dużo wszystkiego. To było to czym Myrnin był. Przerażał ją i oczarowywał i sprawiał, że chciało jej się płakać. Lód w jej żyłach miał coś w sobie wspaniałego, ponieważ czułam spokój. Jak cisza. Nie jak śmierć, ale z czymś ze śmierci w tym i czymś z życia. Miał on gwałtowną, ostrą przezroczystość wieczności. Jej serce walczyło o utrzymanie bicia przeciwko temu i ta walka bolała. Życie bolało. Wszystko z tym związane przynosiło ból, nawet najlepsze rzeczy.

Więc odpuść, wyszeptał Myrnin. Złapię cię. Ale zrozum— musisz zrezygnować ze wszystkiego jeśli upadniesz. Nawet z niego. Shane. Było coś w nierównym rytmie jej serca co przypomniało Claire o nim— o sposobie w jaki walczył każdego dnia przeciwko czemuś, nawet jeśli to był tylko on sam. O sposobie w jaki był cichy i spokojny, kiedy leżeli razem w łóżku na skraju snu. O smaku jego ust i sposobie w jaki się do niej uśmiechał i sposobie w jaki ośmielił ją do życia. Było zimne, racjonalne przetrwanie w lodzie biegnącym przez jej ciało i kończącym na bólu, ale Myrnin przypomniał jej także o czymś jeszcze: ten ból był żywy, a życie może być piękne z tymi wszystkimi bliznami i wadami. To nie tylko Shane ciągnął ja z powrotem. Także Eve, Michael i jej rodzice; był też Richard i Hannah, a także tak wiele innych osób, nawet Monica, bo w końcu, dzielili to doświadczenie życia. Ryzykując wszystko każdego dnia z każdym oddechem. I nie była gotowa by z tego zrezygnować. Było tak wiele do nauczenia. Jednak w końcu to zrobiła, dla siebie. Dla własnej, odległej przyszłości. Zimno się nasilało, a ona próbowała ją odrzucić, walcząc tak mocno, iż myślała, że będzie płakać, ale jej ciało było więźniem i nie mogła nim poruszyć. . . a wtedy wzięła następny, zdrowy wdech i następny i lód się cofał, ocieplał, topił i zniknął. Szepcząc Myrnin powiedział, Dobra dziewczynka, i poczuła jego smutek i stratę, ale potem wszystko mu przeszło, jak pajęczyny ze snu zamiecione przez poranna bryzę. Otworzyła swoje oczy i powiedziała, - Och. Jej pierwsze wypowiedziane słowa były słabe, cichutkie i nie bardzo inspirujące, ale Eve wrzasnęła i zakryła dłońmi swoje usta, a Shane rzucił się nagle w górę, jakby ktoś popchnął go wprost z podłogi. A Myrnin cofnął się, zachwiał i upadł. Shane zawahał się, zerkając na niego, i wtedy ukończył swój pośpiech by złapać Claire i wziąć ją w ramiona. – Och, - powtórzyła i zamrugała. – Shane. – Całe jej słownictwo było zredukowane do pojedynczych słów. – Eve. Eve przesłała swoje szalone pocałunki, a następnie pochyliła się nad Myrninem, który leżał na podłodze z szeroko otwartymi oczami. – Hej, - powiedziała. – Ych— wszystko dobrze? – szturchnęła go niepewnie palcem, a on zrobił jeden z tych wampirzo-szybkich chwytów by złapać jej rękę. Eve starała się ja cofnąć, ale Claire wiedziała, że to się nie uda. - Eve, - wyszeptała Claire. Shane trzymał ją jakby miała się złamać, a także jakby nie zamierzał nigdy jej puścić, ale ona pchnęła słabo jego ramiona i szarpnęła swoim podbródkiem w kierunku sprawy. – Eve! Shane westchnął i puścił ją. – Nie ruszaj się, - rozkazał i odwrócił się do tamtej dwójki. Eve teraz kucała próbując podnieść jego zimne palce z jej skóry. – Przestań koleś. Puść ją. Myrnin otworzył swoje usta i wyszły jego kły. Shane poruszył się szybko, zasadzając swoje kolano na wampirze klatce piersiowej i pomógł Eve w jej szalonej walce wyswobodzenia się. Razem byli w stanie obluzować jego palce tak, aby mogła przełamać blokadę i przewróciła się do tyłu, pocierając to co z pewnością będzie potwornym siniakiem. - Przynieś mu krew. Myślę, że Michael ma jakąś ukrytą w lodówce, - powiedział Shane. Myrnin próbował chwycić także jego, ale Shane odbił ją ostrożnie z dala by zachować swój środek ciężkości na Myrninie tak aby trzymać go w miejscu. Claire zdała sobie sprawę, że oczy jej szefa stają się czerwone. Bardzo ciemno-czerwone. – Lepiej przynieś dwa kufle.

Eve pobiegła do kuchni i wróciła z dwiema sportowymi butelkami, obie oznakowane imieniem Michaela. – Tutaj. – przeszła przez pierwszego, a Shane wycelował słomkę w otwarte usta Myrnina i wycisnął dobrze do nich czerwony płyn. Myrnin zamarł, połknął, otworzył usta ponownie. Shane utkwił w środku plastikową słomkę. – Wypij, - powiedział. – Nie puszcze cię póki nie będziesz potrafił utworzyć rzeczywiste słowa. Nie trwało to długo zanim Myrnin opróżnił pierwsza butelkę i ustąpił w pół sekundy, a wtedy jego oczy wyblakły na błotnisty brąz i wyglądał bardziej jak— on. – Przepraszam, - udało mu się powiedzieć, a Shane chrząknął wymijająco. Wyraz jego twarzy zmieniał się jak brał kolejny łyk ze słomki. – Ble. Czy to AB? Nie znoszę AB! Nie macie czegoś innego? - Zamknij się i weź to, - powiedział Shane. – Nie jesteśmy durnym ambulatorium.- Zawahał się, następnie przeniósł swą wagę i wstał dając Myrninowi przestrzeń by wstał o własnych siłach. – I dziękuję ci. Za nią. - To był jej wybór, - powiedział Myrnin. Spojrzał za Shana gdy ten wstawał i złapał spojrzenie Claire. Miała znów ten przebłysk smutku i tęsknoty, rozczarowania, dumy. . . wszystko skomplikowane, wszystko płonęło na wskroś jej umysłu, mogła to rozumieć jedynie odlegle. – Udało jej się. – westchnął i zakręcił ramionami. – Jestem zmęczony. I jest tyle do zrobienia. Przepraszam; Nie mogę zostać. Jak wiadomo, ludzie Amelie będą szukać. Mogą przyjść tu sprawdzić. Jeśli tak, nie kłam; powiedź im, że nie wiesz gdzie jestem, ponieważ to prawda. Szczerze sam siebie nie znam. - Zaczekaj, - powiedziała Claire. Nie mogła się naprawdę ruszyć, jeszcze nie; jej ciało było wciąż bolące i starało się pogodzić z byciem znów żywym. Przypuszczała, że krew Myrnina dużo zadziałała— naprawiła rzeczy, sprawiła, że wszystko zaczęło znów działać w przygotowaniu do zamiany jej w wampira. W jej ramieniu tkwiła igła, gdy akurat zdała sobie z tego sprawę, Myrnin odwracał przełącznik w maszynie siedzącej na stole, syczącej i sapiącej w dal, a koła zębate zwalniały, a potem się zatrzymały. Wysunął igłę z jej ramienia. Claire poczuła przypływ gorąca, potem zimna, a potem chore nudności, ale prawie natychmiast poczuła się lepiej. Jej bicie serca ustabilizowało się z tego szalonego walenia. - Zaczekaj, - powiedziała jeszcze raz, silniej. Myrnin nie zatrzymał się, gdy zwijał rurki i chował rzeczy do czarnej skórzanej torby. – Myrnin. Dziękuję. Dziękuję, że pozwoliłeś mi odejść. – bo to była tak samo mocna wola jego jak i jej, uświadomiła sobie— że pozwolił dokonać jej wyboru, wiedział, że ona tego chce. Nie wszystkie wampiry zrobiły bo to. Lub mogłyby. Skinął ostro głową, długie włosy zasłoniły mu twarz. Podniósł sportowa butelkę, opróżnił ją, wydał odgłos obrzydzenia głęboko w gardle i powiedział, - Smakuje jak maliny. Nie cierpię malin. Ohydna rzecz. – z kłapnięciem zamknął swoją torbę. – Trzymaj ją w bezruchu i ciszy przez jakiś czas. Leczenie zakończyło się, ale jej ciało jest w szoku. Będzie zimna. Daj jej teraz wodę, jedzenie za godzinę, ale nie za dużo obydwu. – udało mu się odwrócić i uśmiechnąć, ale było w tym coś rozbitego(załamanego). – Musze się wyłączyć. - I musisz odejść, - powiedziała Eve. To miał być żart, ale nie całkiem wyszedł. – Przepraszam. Czy jest cos co możemy zrobić—? - Nie, - powiedział. – Zostańcie tu. Cokolwiek się stanie, nie możecie znowu wyjść, nawet za dnia. - Zaczekaj. Michael nie wrócił, a powinien. Możesz się za nim rozejrzeć? Proszę? Myrnin gapił się na Eve kilka długich sekund, wtedy wziął jej rękę w swoje i powiedział poważnie, - Jeśli nie wrócił do ciebie, musisz zaakceptować to, że już nigdy nie wróci. To co jest tam teraz to śmierć tak samo dla wampirów jak i dla ludzi— nawet bardziej, ponieważ my jesteśmy

prawdziwymi celami. Michael podjął straszne ryzyko. Wiedział o tym. Czas Przeszły. Myrnin mówił o Michaelu w czasie przeszłym. Claire poczuła Shana osiadającego koło niej i jego ciepło oraz jego ciepłe ramię wokół trzymające ją blisko. Rozłożył koc typu afgan dookoła nich obu. - Jego nie może nie być, - powiedziała Claire. – Nie teraz. Nie kiedy ja—, - nie kiedy wróciłam. Eve wyglądała na przerażoną bez wyrazu, gdy utrzymywała spojrzenie Myrnina. – Proszę, powiedziała ponownie. – Jego nie może nie być. Proszę sprowadź go z powrotem! Pocałował jej dłonie, najpierw jedną, potem drugą i odsunął się. – Wszyscy staramy się robić co w naszej mocy, - powiedział. – I nie zapomnę o nim. To, pomyślała Claire, było bardzo daleko od obietnicy. Eve wyglądała na rozbitą, ale nie płakała. Stała i patrzyła jak Myrnin podchodzi do pustej ściany w salonie, otwiera portal i przechodzi przez niego. Claire oczekiwała, że spojrzy do tyłu. Ale nie zrobił tego. - Eve, - powiedziała Claire. Jej głos brzmiał mocniej i jej przyjaciółka odwróciła głowę, tylko troszkę, w jej kierunku. – Proszę. Chodź usiądź. Eve w końcu tak zrobiła, zwinęła się na kanapie z drugiej strony Claire i objęła ją ramionami. Troje z nich zostało pod kocem, ściśniętych blisko, podczas gdy chłód utrwalał się w domu, a deszcz walił w okna. - Coś dziwnego, - powiedziała Eve. – Rzeczy wydają się inne, Nie ty, ale— to. Dom Miała rację, zdała sobie sprawę Claire. Ona nie wyczuwała emocji domu, lub lęków; nie odpowiadał, gdy dosięgała do niego. Teraz to były tylko cegły i zaprawa i drewno. Myrnin złamał dom Glassów by ją uwolnić.

Pierwsza wskazówka, że dzieje się z nią coś złego była po tym jak spożyła jedzenie i wodę, które Myrnin zalecił i powstała z kanapy o własnych siłach. Shane unosił się wokół niej, oczywiście zmartwiony, że może upaść w każdym momencie, ale ona czułą się. . . dobrze. Pewnie. Nawet lepiej niż to, naprawdę. - Naprawdę, powinnaś usiąść, - powiedział do niej. – Godzinę temu byłaś— - Martwa, - powiedziała Claire i potarła tył szyi. Coś tam kliknęło, ale nie w zły sposób. Bardziej jak ulga w napięciu. Potrząsnęła głową eksperymentalnie. Wszystko trzymało się razem. –

Wiem. I tak bardzo cię przepraszam Shane. Wiem jak trudne to było dla ciebie. Widziałam. – Wiedział, że mówiła o broni, o tym desperackim momencie, gdy siedział plecami do drzwi, gdy wydawało się jakby nie miał już nic do stracenia. – Nie waż się robić tego ponownie. Obiecaj mi. - Nie zrobię, - powiedział i objął ją ramionami. Czuł się z nią tak dobrze, tak prawdziwie i ciepło i idealnie, jak gdyby byli stworzeni by do siebie pasować. – Nie waż się nigdy więcej mnie zostawiać, chociaż. Pocałowała miękką, ciepłą skórę pod jego uchem i wyszeptała, - Musisz złożyć tą samą obietnicę, wiesz. - Tak, - wyszeptał z powrotem i przytulił ją wystarczająco mocno by zaprzeć jej dopiero co nowo odzyskany oddech. – Co zrobimy w sprawie Michaela? - Nie wiem. – Była nieszczęśliwie świadoma, że dla Myrnina i prawdopodobnie całej reszty wampirów, jeśli zaginąłeś teraz to zostałeś uznany za martwego; co oznacza Naomi, Oliver, Michael i cała reszta nie wróci nawet jeśli wciąż żyją— nie jeśli ratowanie pozostawi się Amelie. – To gorsze niż to. Nie mogę być pewna, ale myślę— myślę, że Amelie nie planuje tak naprawdę puszczenie nas wolno, kiedy wampiry odejdą. Cofnął ją na długość ramion. – O czym ty mówisz? Claire przełknęła mocno ślinę i powiedziała, - Myślę, że ona zamierza nas zabić. Nas wszystkich. Wydaje mi się, że zamierza zabrać stąd wampiry i zniszczyć całe miasto, aby być cholernie pewnym, że jej wrogowie także tu umrą. Eve powiedziała głucho, - *Wysadźmy cały teren z orbity. O jedyny sposób aby się upewnić*. Ten tekst ze starego filmu zawsze ich rozśmieszał, ale nie teraz. Nie tym razem. Ponieważ tym razem to rzeczywiście prawda. Shane puścił Claire i przeczesał dłońmi swoje kudłate włosy w rozproszonym, niespokojnym geście. – Nie mogę tego zrobić. Myrnin— po co cie sprowadzał z powrotem jeśli miałabyś zginąć ponownie? Dlaczego miałby to robić? Claire nienawidziła tego mówić, ale znała odpowiedź, w swoim sercu. – Ponieważ on coś do mnie czuje i chciał dać mi szanse żyć. Jak on. Z nim. Ale odmówiłam. Shane odwrócił się i spojrzał na nią, pustym wyrazem twarzy, który szybko zmienił się w . . . coś innego. Claire cieszyła się, że Myrnin wyszedł póki jeszcze mógł. – Wspaniale, powiedział. – Wiedziałem. - To nie tak. On jest… - Potrząsnęła głową z frustracją. – To nie tak, że on jest we mnie zakochany albo coś tych rzeczy; to bardziej skomplikowane niż to. Myślę, że ona sam dokładnie nawet tego nie rozumie. Tak, on kocha cię tylko za twój umysł, - powiedział Shane i uderzył dłonią o blat stołu. Jedna z pustych, ale wciąż wymazana krwią fiolek wyleciała poza krawędź stołu. Claire była co najmniej pięć stóp dalej, ale bez pomyślenia o tym, podeszła na przód, wyciągnęła ręce i . . . . . . I nagle trzymała fiolkę, która spadał tylko o jakieś dwa cale. Przekroczyła pięć stóp i złapała coś z perfekcyjna koordynacją w mniej niż sekundę. Co do cholery. . .? Shane i Eve oboje zaczęli bełkotać do niej. Podtrzymała się drugą ręką w ciszy, położyła fiolkę na dół i zrzuciła ja ponownie ze stołu. Zaczekała aż spadnie i wtedy zmusiła się by ją złapać zanim uderzy o podłogę.

I wtedy była w jej ręce, cal od podłogi. Nikt nie mógłby tego złapać. Żaden człowiek. Ale ona była człowiekiem— miła płynącą w żyłach krew, jej serce biło, oddychała. . . i czuła się bardziej żywa niż mogła zapamiętać. Shane oblizał wargi i powiedział, - To ta krew. - Co? - Wampirza krew. To jak te rzeczy, które dawali mi do picia kiedy byłem na siłowni, walcząc — to na ciebie wpływa. Robiąc cię szybszym i silniejszym, przynajmniej na chwilę. Ale kiedy się grzmotniesz, to naprawdę mocno. Wiem co myślisz, Claire, i to nie jest dobry pomysł. W ogóle. * Nuke the site from orbit. It’s the only way to be sure – słynne powiedzenie ze starych filmów. - Co? – zapytała Eve z niepokojem. – O czym ty myślisz? I co nie jest dobrym pomysłem? Proszę, nie rób niczego nie dobrego— to był naprawdę straszny dzień Claire i szczerze, nie myślę, że nie dałabym rady kolejnej traumie w tej chwili. – jej głos drżał, a ona wyglądała kredowo- blado. – Chyba, że chodzi o Michaela. Bo jeśli chodzi o Michaela to jest to bardzo dobry pomysł. - Mogę spróbować go znaleźć, - powiedziała Claire. – Zrozum, jaki wybór mamy? Amelie nie szuka Michaela, lub któregokolwiek z nich. Ona ma zamiar spakować się i uciec bez względu na to ilu jej ludzi pozostało. Jeśli będziemy tu tak czekać to siedzimy jak kaczki czekając na wielką apokalipsę Morganville tak czy owak. Może mogę się dowiedzieć, gdzie oni są i wydostać Michaela i Olivera, a wtedy Oliver może to zatrzyma. On woli walkę od odwrotu. Może przekonać Amelie. - To prawda, - powiedziała Eve. – To nie typ osoby która się poddaje. – Zamrugała łzami i chwyciła rękę Claire, fiolkę i wszystko. – Czy naprawdę myślisz, że możesz znaleźć Michaela? - Chwileczkę. Pomyśl o tym, - powiedział Shane. – Eve, to coś prawie nas miało— to jest prawdopodobnie to co ma Michaela, jeśli wampiry tak się boją. Chcesz żeby Claire poszła jeden na jednego z tym? - Nie pójdę, - powiedziała Claire. Już raz tak zrobiła i nie skończyło się to za dobrze. - To co zamierzam zrobić to spróbować dowiedzieć się gdzie trzymają tych których zabrali. A wtedy, gdy będziemy wiedzieć gdzie są możemy sprowadzić pomoc. Mogę zadzwonić— Shane kręcił głową. – Telefony nie działają. Do diabła, z tego co wiem ona zdejmie nawet gołębie pocztowe. Nie ma dla nas sposobu by znaleźć cię jeśli sprawy potoczą się źle Claire i nie mogę— nie pozwolę co podjąć takiego ryzyka. Położyła ręce na jego twarzy. Wyglądał teraz tak poważnie, bolało ją razem z nim, naprawdę, ale nie było sposobu żeby mogła się tu teraz skryć. Chowanie się może pozwolić umrzeć tu wszystkim. Czasami musisz zaryzykować wszystko i wiedziała, ponad wszelka wątpliwość, że to był ten czas. - Pozwolisz, ponieważ mnie kochasz, - powiedziała mu i go pocałowała. To był łagodny, słodki i bolesny pocałunek, który sprawił, że chciało jej się płakać na myśl o zostawieniu go. – Shane, wrócę. Bądź gotowy kiedy tak się stanie, bo to staje się niebezpieczne. Zamknął oczy i przycisnął swoje czoło do jej na kilka długich sekund, a potem się cofnął. - Ty chyba nie masz zamiaru naprawdę ją puścić! – powiedziała Eve. – Czy Myrnin dał ci

szaleństwo? Ponieważ to nie jest bezpieczne! - Wiem. – puściła ręce Claire. – I ona nie idzie sama. Idę z nią. Cóż, Claire nie mogła uczciwie powiedzieć, że się tego nie spodziewała, ale bała się tego. – Nie możesz, - powiedziała. – Shane, będę pieszo. - Kolejny powód by pójść. Hej , nie przejmuj się. Będę nosić ciężką broń. Nie chciała żeby z nią szedł. Z dobrego powodu— bała się jego utraty i wiedziała, wiedziała, że to co tam czeka jest zdolne do. . . wszystkiego. Przeżył przerażające doświadczenia, wiedziała to, ale to— to było inne. Również wiedziała, że nie było sposobu by nie obrał ryzyka nie bez wyjaśnienia. Po prostu nie. Podążałby na własną rękę jeśli próbowałaby go opuścić i to umieściłoby go w nawet jeszcze większym niebezpieczeństwie. W końcu potrząsnęła głową i westchnęła. – Więc bierz sprzęt i pośpiesz się. Prawdopodobnie nie mamy zbyt dużo czasu zanim krew Myrnina przestanie działać. - Zaczekaj, - powiedział. – Serio. Nie ruszaj się dopóki nie wrócę. Claire skinęła potakująco głową. Pomyślała o czmychnięciu kiedy się odwrócił, ale to nie zrobiłoby niczego dobrego. I tak wrócił w mniej niż minutę, ubrany w kurtkę z kieszeniami obciążonymi do dołu. Wręczył jej zestaw niebieskich zatyczek do uszu. - Co? – patrzyła się na niezdezorientowana, dopóki nie wsadził swojego zestawu do swoich własnych uszu. - Zaufaj mi, - powiedział. – Możesz ich potrzebować. Wsadziła je. Sprawiły, że dźwięk jej własnego bicia serca był szalenie głośny, ale zablokowały zewnętrzne odgłosy całkiem nieźle; musiała czytać z jego ust by wiedzieć, że powiedział, Gotowi do drogi. - Eve, wrócimy, - powiedziała. – Pozamykaj wszystkie drzwi! Eve potaknęła. Wyglądała na zestresowaną i zlęknioną, ale miała swoją długą, szermierczą szpadę w jednej ręce, a w drugiej srebrny kołek. – Nic mi nie będzie, - powiedziała, lub Claire pomyślała że tak, w każdym razie. Claire rzuciła się na nią i mocno przytuliła. Pocałowała ją w policzek i powiedziała, Kocham cię Eve. - Ja też cię kocham, - powiedziała Eve. Claire usłyszała to. Ale ledwie, przez bariery tłumienia dźwięku. Potem ona i Shane wyruszyli w ciemność Morganville, którego już dłużej nie znali.

Były tam rzeczy i Claire zdała sobie sprawę czemu Shane dał jej zatyczki do uszu w momencie, gdy dotarli do terenu wokół Common Grounds; w powietrzu unosił się dźwięk, cos jak śpiew. Nie mogła za dużo usłyszeć, ale to ja rozpraszało, niepokoiło i sprawiało, że chciała wyciągnąć zatyczki

i słuchać. Nie zrobiła tego tylko dlatego, że kiedy do nich sięgnęła, Shane chwycił jej ręce i powstrzymał ją, kręcąc głową. Zgadza się. Czymkolwiek są te rzeczy tam, dźwięk jest pułapką. Shane pociągnął ja w kierunku cienia obok markizy Common Grounds, które było zamknięte i zasłonięte; w czerwono-zielonym blasku neonowej filiżanki na kawę w oknie, Claire zobaczyła ludzką postać stojącą na rogu ulicy, pod migoczącym światłem. Pomiędzy migotaniami, pomyślała, że to jest czarne, oleisty rodzaj ciemności, ale w świetle widziała mężczyznę. Blady, nijaki nieznajomy. Znała go i wciągnęła ostry wdech, gdy cofnęła się w ciepłą, spokojną siłę Shana. Jego ramiona ja otuliły. Magnus. To był mężczyzna, który ją zabił. Stał na rogu przez kilka długich chwil, wtedy zawrócił i odszedł w ciemność kierując się na południe. Claire szczelnie chwyciła rękę Shana i wyprowadziła go z cienia. Ponownie ją zatrzymał. Zaczekaj, poruszył ustami. Co? Za nim! Shane potrząsnął głową. Niebezpieczeństwo. Oczywiście, że tak. Ale wiedziała, wiedziała że Magnus był kluczem do tego wszystkiego. Zabił ją nie bez powodu; tylko po prostu nie wiedziała w pełni czym to było. Pociągnęła uporczywie dalej Shana w stronę rogu. Przylgnęli do ceglanej ściany, a Claire rozejrzała się dookoła by zobaczyć gdzie on był. Magnus zatrzymał się jak tylko spojrzała. Stał na zardzewiałej, żelaznej kracie umieszczonej na betonowym chodniku— odpływ do kanalizacji. Claire miała przebłysk pamięci, nagle, tak po prostu— gdzie ona to już widziała? Za apteką Goode’s. Kiedy śledziła Magnusa za pierwszym razem. Magnus wydawał się. . .rozpadać. Nie było na to innego słowa; rozpadł się na mokre chlapiące krople, i w sekundę lub może dwie już go nie było. Jakby był zrobiony z wody. To było obrzydliwe i złe na tak wielu poziomach , to sprawiło że czuła zawroty głowy i gorąco, mimo zimnego deszczu wylewającego się z kaptura jej płaszcza. To był sposób w jaki on oddalił się od niej za drogerią i przy sklepie spożywczym; po prostu spłukał się w błoto i zostawił ją stojącą tam, zdezorientowaną, szukającą we wszystkich złych miejscach. Pomysł, że był tam na dole, patrząc na nią, obserwując ją— sprawił, że przebiegł ją dreszcz aż do kręgosłupa. Wiedział, że go widziałam, pomyślała Claire. Nie mógł skorzystać z szansy, że wiem gdzie on zmierza. Więc zabił mnie, zamiast ryzykować. Nie było śladu nikogo— lub— niczego— więcej na ulicy. Claire zmusiła się przełknąć nudności, następnie szarpnęła Shana naprzód by ustać obok kratki ściekowej. Wskazała na nią. A on pokazał jej zdziwioną minę. Wskazała ponownie, schyliła się i chwyciła za uchwyt. To było dla niej zbyt ciężkie by mogła to podnieść, nawet jeśli myślała że pociągnie, dopóki wszystkie jej mięśnie nie zaczęły drżeć i łapać skurcze. Shane pokręcił głową i pochylił się, aby również położyć się plecami do tego. Z jego

pomocą podniosła skrzypiący i zardzewiały właz pod kontem czterdziesto pięciu stopni. Powódź wody na ulicach huczała do rynien i otwartych odpływów, a ten nie był wcale inny; to był wodospad spadający w dół do czarnej dziury. Shane wykopał latarkę z kieszeni, włączył ją i rozświetlił ciemność. To było jak wizja piekła, jeśli piekło byłoby zrobione z wody; grube, brązowe prądy ścigały się pod nimi, przewożąc strzępy śmieci, sploty z metalu, gałęzie, gruz wszystkiego co zostało zmyte z ulic. Dostrzegła szczury pływające by utrzymać swoje życia. Przetaczały się wzdłuż w przerażonym tempie. Shane położył dłoń na jej ramieniu i znów przecząco pokręcił głową. To było zbyt niebezpieczne; miał rację. Wchodząc do ścieku burzowego było samobójcze w tym deszczu; zostaliby zmyci i zgnieceni pod ta kratą i utonęliby, co najlepsze. Poza tym, najwyraźniej Magnus mógł Zamienic się w pewnego rodzaju płyn. Jak w ogóle ewentualnie można cos takiego śledzić? Myśl. Na pewno, z całym tym deszczem, Magnus nie mieszka na pewno w tych kanałach; może to jest jego wersja szosy. Ale oczywiście czuł się komfortowo w wodzie. Śpiew zaczął się ponownie, wysoki i słodki na krawędziach jej świadomości, a ona podświadomie sięgnęła po zatyczki do uszu, wtedy się powstrzymała. Śpiew. Jak stare opowiadania o syrenach(sirens) w greckiej mitologii. Lub syrenach(mermaids). Śpiew, by zwabić ludzi na ich śmierć. Jedyne co musiała zrobić to podążać za dźwiękiem. Shane puścił kratę w dół i rozłożył ręce w pytającym geście. Chwyciła jego ramie i holowała go w deszczu w kierunku, w którym kreatura , która ja zabiła, chciała aby szły jej ofiary. Ku śpiewaniu. Zorientowała się, że mają dwie zalety; jedna, mieli przynajmniej częściową ochronę przeciwko dźwiękowi tej muzyki. I druga, szli w to znając ryzyko. Śpiew wydawał się mocniejszy, gdy szli na południe, do jednego z mniej zaludnionych obszarów miasta; były tu opuszczone domy i stare pozamykane budynki, które kiedyś były sklepami. Było nadal kilka zamieszkanych domów. Gruby węzeł strachu powstał w klatce piersiowej Claire, gdy zobaczyła, że niektóre ze światłami mają pootwierane drzwi, tak jakby mieszkańcy po prostu wyszli i zostawili je tak jak teraz. Dostrzegła w deszczu przed sobą kobietę. Bez płaszcza. Miała ubrane lekkie domowe buty, które trzepotały mokro w lodowatym strumieniu pędzącym w dół chodnika, a jej ubrania płasko przylegały do ciała. Claire wskazała i ona i Shane pobiegli na przód by ją dogonić. Kobieta— wampir?— nie dostrzegła ich w ogóle. Patrzyła się prosto, a jej mokra twarz była pusta podczas gdy zmagała się dalej, jeden krok na raz. Dygotała z zimna w swoim cienkim ubraniu. Shane złapał ją i pociągnąłby się zatrzymała. Próbowała się szarpać, ale nie tak jakby była napadnięta z zaskoczenia na ciemnej ulicy; to było bardziej jak zniecierpliwienie, jakby on był przeszkodą, którą musi pokonać by dostać się tam gdzie musi być. Po kilku sekundach cichej walki, kobieta nagle odwróciła się w jego kierunku i trzepnęła swoimi paznokciami w jego twarz. Definitywnie wampir: jej oczy były błotnisto czerwone, a jej ostre kły błysnęły w słabym świetle. Shane odpuścił, gdy zrobił unik a ona się potknęła, w tym samym nieustępliwym tempie.

Nie zatrzymamy jej, powiedział Shane. Chcesz żebym. . . pokazał pukanie do kogoś. Claire pokręciła głową. Nienawidziła tego robić, ale kobieta prowadzi ich tam gdzie musza iść. Podążali zachowując ostrożny dystans, ale nie wyglądało na to jakby był jakiś powód by się martwić, że zostaną zauważeni; nikogo więcej nie było w okolicy, a na pewno kobietę nie obchodziło, że byli a nią, tak długo jak nie wejdą jej w drogę. Zwolniła i odwróciła, w końcu, i poczłapała w kierunku dużego, starego budynku z mydlano- nieprzezroczystymi oknami. Shane świecił latarką po nazwie nad drzwiami. BASEN PUBLICZNY MORGANVILLE. Cokolwiek to było, było zamknięte przez wieki; budynek wyglądał staro i zwiotczale, a farba już odpadła z muru, zostawiła to wyglądające na chore i zgniłe. Claire zobaczyła, że duże białe drzwi były zamknięte, ale zasuwa była teraz wyłamana, a zardzewiały zamek leżał na schodach. Kobieta podeszła do drzwi, otworzyła je i zniknęła w środku. Z tak bliskiej odległości, śpiew sączył się przez zatyczki do uszu, sprawiając, że Claire czuła się chora i chwiejna z potrzebą wyjęcia dźwiękoszczelnych zatyczek i słuchania, naprawdę słuchania. Wiadomość była ważna i mogła prawie zrozumieć. . . Shane sięgnął po swoje, a ona złapała jego rękę i potrząsnęła głową. Wziął głęboki wdech i przytaknął skinięciem głowy i razem udali się w górę schodów do białych drzwi. Gotowy? Spytała go bezgłośnie i dostała błysk uśmiechu w odpowiedzi. Nie bardzo, powiedział. Ale zróbmy to. Miała ochotę poruszać się szybko, ale powstrzymała się; Shane nie mógł poruszać się z wampirzą prędkością, a zostawienie go w tyle nie wchodziło w grę. Nie z tym napierającym dźwiękiem, ciągnącym i przebijającym teraz wygłuszenie, kopiącym w jej mózgu. Bliżej, śpiewało. Przyjdź i odpocznij. Przyjdź i odpocznij. Nie chciała odpoczywać, ale nie mogła się powstrzymać przed pójściem na przód, powoli, z ręką Shana mocno wplecioną w jej. Pokój do którego weszła był ciemny i śmierdział pleśnią. Dywan był starodawny i brudny, a nad głową sufit popękany i rozstąpiony. Farba poodklejała się w loki jak wstążki, a ona schyliła się by ich unikać. Było tam stare biurko i pomarszczony kartonowy znak, który brzmiał, gdy Shane skierował latarkę na niego, KARTA PODPISU CZŁONKA. Schowek wciąż tam był, zwisający na srebrnym łańcuchu, ale dokumenty już dawno zniknęły. Całe miejsce śmierdziało wilgocią i pleśnią. Bliżej, szeptała muzyka. Spokój i cisza. Bliżej. Była tam korytarz, za holem wejściowym, błyszczał bajkowymi światłami i odblaskami. Shane pociągnął jej rękę potrząsając gorączkowo głową. Zwrócił uwagę na drzwi prowadzące z powrotem na zewnątrz, do czystego powietrza nocy. Ale musiała zobaczyć. Tylko by się upewnić. Claire szła po krawędziach naprzód korytarzem, wciąż ściskając jego dłoń. Starała się nie dotykać ścian, które były czarne z pleśnią. Dywanu już nie, a na końcu holu było dwoje drzwi oznaczonych PRZEBIERALNIA MĘSKA i drugie DAMSKA. Tekstura podłogi zmieniła się na płytki, które były gładkie i śliskie. Korytarz otworzył się na gigantyczną otwartą przestrzeń z zardzewiałymi koronkami żelaza na głowami. Podłoga była w popękanych białych płytkach, a na ścianach było jeszcze więcej płytek, z wzorkami, Claire była pewna, że kiedyś były piękne, zanim wyblakły z czasem i oblazły

pleśnią bardziej niż gdzie indziej. Na środku był wielki kwadratowy basen, pełen migotliwej, zielono-niebieskiej wody i oświetlony od dołu. Świecił jak klejnot, był piękny i hipnotyzujący, a śpiew dochodził stamtąd, właśnie stamtąd. . . Kobieta za którą szli była w basenie. Na płytkim końcu, ale idąca naprzód. Szła dalej, aż woda sięgnęła jej bioder, potem talii, aż do piersi, szyi. . . . . . i zakryła ją całkowicie. Nie wyszła z powrotem. W głębokim końcu basenu, Claire zobaczyła. . . . . .Ciała. Claire rzuciła się do przodu i pobiegła ku krawędzi basenu. Shane próbował ja powstrzymać, ale ona mu nie pozwoliła, nie teraz, nie teraz! W basenie były ciała. Stojąc tam, pionowo, co najmniej sześć stóp pod powierzchnią. Zakotwiczone na dnie, pomyślała, ponieważ mogła zobaczyć ich unoszące się ramiona. Długie włosy jednej kobiety dryfowały leniwie w wodzie zasłaniając jej twarz, ale gdy uniosły się na bok, Claire rozpoznała ją. Naomi. Wampir był nieruchomy i cichy, z szerokimi oczami. Wyglądała na martwą. Oliver tam był, zakotwiczony w pobliżu. I był tam Michael. Właśnie tam, wpatrując się w nią. I mrugnął. Był żywy. Oni wszyscy byli żywi. Chciała krzyczeć. Shane odciągał ja gorączkowo do tyłu od krawędzi, a ona uświadomiła sobie, że jeśliby dopasowała się do strasznej rzeczywistości tego co zobaczyła to myślałaby o zrobieniu jeszcze jednego kroku, tylko jednego i zatonięciu w tej ciepłej, spokojnej wodzie, tak kojącej i spokojnej. . . Odwrócił ją dookoła i krzyknął w jej twarz, - Claire, musimy iść! Chwycił jej rękę i pociągnął w kierunku korytarza. I wtedy się zatrzymał. Ponieważ stał tam blady mężczyzna, patrząc na nich. Claire zamrugała i już go tam nie było — było czarne coś, ale mogła zobaczyć jego ludzkie przebranie w tym samym czasie, jak rozciągnięta skóra nad rzeczywistością. Magnus. - Nie powinno cię tu być, - powiedział. – Zabiłem cię, dziewczyno. Shane wykopał ze swojej kieszeni powlekany srebrem kołek. Wysunął się przed Claire, następnie wyjął coś, co wyglądało jak. . . sportowa butelka(bidon). Miała zatrzask u dołu nakrętki, nacisnął go kciukiem, wycelował i trysnął srebrzystym strumieniem na niego by rozbryzgać to cos co stało na ich drodze. Magnus krzyknął i to było jak tamten dźwięk śpiewania, tyle że milion razy gorszy, Shane upuścił butelkę i kołek i zachwiał się, wtedy upadł na jedno kolano. Claire zbliżyła się; przybijało ją to falami nieustającego dźwięku, ale mogła zobaczyć, że azotan srebra zranił to coś, spalił część

jego przebrania ludzkiej skóry i stopił kawałek niego w bulgotającą, wrzącą masę, która uciekała czarnym nurtem do płytek. Claire mocno uchwyciła srebrny kołek, zebrała całą szybkość i siłę jaką Myrnin jej przekazał i popędziła naprzód w rozmyciu. Umieściła srebrny kołek gdzie, w człowieku, byłoby serce. To było jak wpychanie go w galaretę, w ogóle nie jak zakołkowanie wampira. Obrzydliwe. Mogła poczuć zimny wyciek na palcach. Usta Magnusa otworzyły się, ukazując ostre jak brzytwa rzędy zębów i rzucił się na nią. Krzyknęła i odsunęła się, nadal w wampirze szybkości, a Magnus wyszarpał kołek i rzucił go w dal. Rana która po nim została była kolejnym bulgotającym wyciekiem czarnego płynu, ale nie spływał w dół. Nawet w połowie. Shane chwiejąc się wstał, chwycił jej rękę i pobiegł w stronę drzwi, które były niestrzeżone. Czarny wstęga śluzu zbliżała się do nich w poprzek płytki i Claire miała okropne, obrzydliwe wrażenie, że jeśli w to wejdą to nigdy się nie wydostaną. Ukłucia na jej palcach, wydawało się jakby ściskały je do białości i poczuła okropne ukłucia na całej skórze gdzie to cos ja dotknęło. Wytarła rękę o dżinsy podczas gdy uciekali. Było ich więcej w holu wejściowym, czarne oleiste cienie z fałszywymi ludzkimi twarzami i wszyscy byli Magnusami. Shane rozpylił resztę butelki na nich, a Claire chwyciła posrebrzany nóż zza swojego paska. Pocięła tego, który przyszedł po niego i usłyszała ten krzyk ponownie, zły, kruszący ciśnienie jakby cały ocean zstępował na nich. . . ale kreatura upadła, rozbryzgując się na srebrno- czarne fragmenty, które turlały się bez celu po dywanie i Claire chwyciła rękę Shana i pociągnęła go w kierunku czystego powietrza na zewnątrz. Był wstrząśnięty i w bladym, migoczącym blasku zewnętrznej latarni zobaczyła, że jego nos krwawi, a jego oczy są czerwone. Zdała sobie sprawę, że ona również krwawi, zarówno z nosa jak i z ręki. Wyglądało to jakby została ukąszona przez meduzę. Było to zakryte kilkoma kroplami krwi. To mnie gryzło, pomyślała i zadrżała w obrzydzeniu. -Chodź! – krzyknęła, a Shane zakaszlał, pochylił się i wypluł strumień wody. Ale oni nawet nie dostali się do basenu. Magnus stał w drzwiach, a jego oczy były srebrno-białe, jak światło księżyca na wodzie i śmiał się z nich. Nie dadzą rady. Claire krzyknęła ponownie w czystej, bolesnej frustracji i nawet bez myślenia o tym chwyciła Shana i przerzuciła go przez swoje ramię. To wcale nie powinno być możliwe; był on o wiele większy i cięższy niż ona, ale czułą jakby jej żyły płonęły i chciała walczyć, teraz, pokonać to coś co zraniło ją i przyszło po Shana i przyszło po Michaela i Olivera i jej miasto. Ale również wiedziała, że nie może tego zrobić. Shane mógł umrzeć. Więc zrównoważyła jego wagę, przytrzymała jego nogi i uciekłaby przeżyć i by on przeżył. Minęły cztery długie odcinki zanim adrenalina i cokolwiek co dała jej krew Myrnina całkowicie się wyczerpały. Zaczęła ciężko oddychać i chwiać się i wtedy upadła, mocno, a Shane upadł razem z nią. Wydawało jej się jakby jej całe ciało rozpadało się na części. Shane ostrzegł ją, że gruchnie(mocno upadnie), ale to nie było jak rozbicie się, to było bardziej jak bycie rozrywaną na strzępy i składana ponownie w całość, i Boże, to bolało. Shane wstał na kolana, wyglądał blado i poza „tym”, ale deszcz na jego twarzy wydawał się sprowadzać go z powrotem. Napotkał oczy Claire i wyciągnął dłoń, a ona ją wzięła.

Biegnij, pokazał ustami, a ona przytaknęła. Nie była pewna czy mogła, ale on miał rację. To była ich jedyna nadzieja. Ścigali się na pełnym gazie obok Common Grounds, kiedy Magnus— lub jego klon— wyszedł zza budynku prosto w ich drogę. Claire zapiszczała i udało jej się go uniknąć, skręcając z drogi przed jego chwytającą ręką; Shane biegł prosto na niego. Udało mu się na niego wpłynąć; owinął jego ramię dookoła i zderzył się z kreaturą. Walnął go w plecy. Cokolwiek to było, nie było całkowicie galaretowate; był tam jakiś rodzaj dziwnej siły wewnątrz tego i to sprawiało, że był podatny na fizyczny atak. To zatoczyło się na kilka stóp(stopa- jednostka miary długości), a Shane wykonał perfekcyjny, wirujący obrót, chwycił Claire i pociągnął ją w śmiertelny sprint. Ale z przodu Claire mogła zobaczyć więcej z nich, więcej tych ogólnych, gównianych form w ludzkim przebraniu, za którym było. . . coś potwornego. Wychodzili z rynien deszczowych, ściekali z kranów. . . przynajmniej czterech z nich, z resztą nadchodzącą z tyłu. Zwolniła i wymieniła z Shanem szybkie, spanikowane spojrzenie. Nie dadzą temu rady. Owinął ją swoim ramieniem, ale ona je strząsnęła i stanęła plecy w plecy z nim. Krążyli obserwując jak zbliżali się drapieżcy. Claire nie była pewna co czeka w Publicznym Miejskim Basenie, ale cokolwiek to było, wiedziała, że było okropne. Żywa śmierć. Zatyczki do uszu zmieniały szybki, chrapliwy dźwięk jej oddechu w swoja własną ścieżkę dźwiękową niczym z show-horror, wraz z gwałtownym łoskotem bicia jej serca. Posmakowała krwi; jej nos nadal krwawił i zawsze było to śpiewanie, śpiewanie, tak wysokie, czyste, perfekcyjna muzyka próbująca przyciągnąć ja z powrotem. Usłyszała ryk silnika w ostatniej możliwej sekundzie, zanim kapturnik z karawanu zaorał rząd stworzeń zbliżających się z przodu. Jeden odbił się i poturlał; pozostali trzej zostali uderzenie ze zbyt mocna siłą i rozbryzgali się w gruby czarny kożuch(jak kożuch od mleka tyle że czarny) na przedniej szybie, masce silnika i kracie. Karawan wpadł bokiem w poślizg i Claire zobaczyła białą, zszokowaną twarz Eve po stronie kierowcy. Eve krzyczała coś na nich, ale nie miało znaczenia co to była za wiadomość; Shane już rzucał się w poślizg nad maską silnika do drzwi pasażera, a Claire pakowała się zaraz za nim. Coś złapało ja za kaptur jej kurtki. Odwróciła się, wyciągnęła srebrny nóż i cięła na oślep. Jeden z nich krzyknął tak okropnym płaczem jak go bolało i udało jej się poprowadzić się naprzód. Shane spotkał ja w połowie i pociągnął ją do otwartych drzwi, wepchnął ja do środka i krzyknął, Jedź! wprost do Eve jak tylko zatrzasnął drzwi. Zastrzeliła to. Claire poczuła straszne, wrzące ciśnienie w płucach i kaszlała. Woda wytrysnęła, smakując jak zjełczała pleśń. Pochyliła się i kaszlała, aż bolały ja płuca. Shane walił ja w plecy, nie żeby to naprawdę pomagało i owinął ja swoim ramieniem kiedy znów się wyprostowała. Eve wyglądała na naprawdę przerażoną. Claire powiedziała, - Skąd wiedziałaś?, - ale Eve wskazał na swoje uszy. Claire zobaczyła błysk błękitu. Zatyczki. Nie zawróciła w kierunku domu; zamiast tego kierowała się prosto do centrum miasta, gdzie wyglądało to jakby połowa samochodów z Morganville tam zaparkowała. Panika była osiągała tu pełna skalę, Claire zobaczyła: rodziny przenoszące bagaże, śpieszące w kierunku budynku, policjantów kierujących ruchem.

Chaos. Eve wyciągnęła swoje zatyczki gdy zaparkowała, a Claire i Shane zrobili to samo. Wszyscy zaczęli mówić w tym samym czasie, ale Eve zagłuszyła pozostała dwójkę. – Gliny przyszły do domu!, - powiedziała. – Wszyscy z ulicy Walunt Street do Garden mają wynosić się i przybyć tutaj. Żadnych wyjątków. Pomyślałam, że lepiej was poszukam. Och Boże, te rzeczy— uderzyłam je. A oni się rozbryzgali. Ohyda. Nosiłam zatyczki do uszu, bo wiecie, ostatnim razem, muzyka. . . Czy znaleźliście Michaela? – Eve skakała z tematu na temat jak szalony fanatyk meth-u (meth- rodzaj narkotyku) , ale to nie narkotyki ja napędzały tylko panika. – Proszę powiedzcie mi, że go znaleźliście! Shane powiedział, - Dowiedzieliśmy się gdzie go trzymają. – to było wszystko co powiedział i to była prawdopodobnie naprawdę dobra rzecz; Eve rozświetliła się z uśmiechem. – Musimy się wzmocnić zanim nawet pomyślimy o wydostaniu go. - Ale on żyje? - Tak, - powiedziała Claire. Nie mogła odwzajemnić uśmiechu; po prostu nie mogła. To co zobaczyła było zbyt. . . ponuro okropne. – Tak, on żyje. Tak samo jak Oliver i Naomi i grono innych. Musze się dostać do Amelie. Musi zrozumieć. - Cóż, musisz to zrobić szybko, ponieważ ona zaczyna już wyprowadzać wampiry z miast,. – powiedziała Eve. – Widziałam wyjeżdżające busy. Miały zaciemnione szyby, jak tego rodzaju rzeczy gwiazd rocka. Prawdopodobnie krany z ciepłą i zimną bieżącą krwią i całkowicie mnie obrzydza, że to mówię. Zgaduję, że są to pasażerowie pierwszej klasy. Usłyszałam od Hannah Moses, że niektórzy też byli wprowadzani do naczepy ciężarówki. Myślę, że to by wyjaśniało nagłą inwazję na Wal-Mart. - Wal-Mart? – powtórzył Shane. - Myślę, że łapali cokolwiek co mogli wpakować do ciężarówki. Wózki sklepowe WalMartu, wózki pocztowe. . . to wyglądało jak jeden z tych filmów katastrofy, gdzie ludzie pełzają po sobie by dostać się do ostatniego helikoptera. – Eve straciła swój uśmiech i wyglądała. . . dorośle. I nagle ponuro. – Myślę, że to miasto jest skończone, wiecie. Wydaje się jakby umierało wokół nas. Claire też się tak wydawało. – Zabierzesz nas na plac założycielki?- spytała. – Proszę? Nie jest bezpieczne próbowanie dostać się tam na pieszo, już nie. Wiem, że kazali ci przyjechać tu, ale. . . - Jasne, - powiedziała Eve. – Jakbym kiedykolwiek przestrzegała czyichś zasad. Hej spróbuj pasów bezpieczeństwa. Słyszałam, że ratują życie i bzdura. Może będziemy wyczyniać trochę poważnej defensywnej jazdy. Przekręciła kluczyk, a silnik wydał strasznie skrzypliwy dźwięk. Eve zmarszczyła brwi i próbowała ponownie. Brzmiał okropnie i definitywnie nie brzmiał tak jak powinien brzmieć silnik. - Niech to szlag, - powiedziała i odpięła się jak wysiadła. Shane dołączył do niej koło maski silnika, ale zamiast unieść ją, oboje stali tam gapiąc się. Claire wygramoliła się na zewnątrz by również rzucić okiem. – O co chodzi? Frontowa kratka z karawanu wyglądała na stopioną. Było tam czarne, mokre paskudztwo, sączące się z niej, a kiedy Eve sięgała by otworzyć i uwolnić maskę, Shane powstrzymał ją. – Nie, powiedział. – Nie dotykaj tego. Weź rękawice robocze— Zostawiłem je w torbie z tyłu. Kiedy je zdobyła, Shane naciągnął grube, ciężkie rękawice, wziął głęboki wdech i sięgnął pod kratkę bo otworzyć zatrzask. To przyszło wolno z lepkim, mokrym dźwiękiem i jak podniósł maskę , była tam cienka warstwa mazi, która pojawiła się wraz z tym. Silnik był tego pełen, a to bulgotało. Claire pomyślała, że wyglądało to rzygająco, jak skrzyżowanie śluzu z wodorostami, które dawało mokry, gęsty zapach zgnilizny.

- O mój Boże, - powiedziała Eve. Wydobyło się to przytłumione, ponieważ ściskała swój nos i wycofywała się. – O mój Boże, moje biedne dziecko— co to jest? Shane zatrzasnął maskę i zdjął rękawice. Były wysmarowane tym samym i kopnął je pod karawan. – Cokolwiek to jest, nie zawieziesz nas nigdzie, - powiedział. – Więc co robimy? - Znajdź inny wóz, - powiedziała Claire i w tym samym momencie zauważyła jeden ciągnący się w górę. To była rokowo- popowa muzyka na rozdzierającym uszy poziomie głośności, która ucięła się, gdy kierowca nagle wyjął kluczyki i wyszedł. Monica Morrell nie wyglądała jakby planowała wydostać się z miasta. Właściwie to wyglądała jakby została wyciągnięta z klubu po godzinach i jak tylko wkradła się na chodnik jej szpilki zaczęły stukać w niecierpliwym rytmie, Claire musiała dać jej punkty za styl. Wszyscy mieli zniesmaczone spojrzenie uciekiniera, ale nie Monica. Miała założoną błyszczącą, obcisłą mini sukienkę, która eksponowała jej długie, opalone nogi i wcięcie i dekolt. Nawet jej długie, wyprostowane, ciemne włosy powiewały na wietrze jak u supermodelki. Zwolniła jak złapała widok na nich i przewróciła oczami. – Och doskonale, - powiedziała. – To wy.- Claire zastanawiała się czy słyszała o jej śmierci; najwidoczniej nie, ponieważ Monica pominęła jej obecność. Lub po prostu masowo ją to nie obchodziło, tak czy inaczej. Monica próbowała ich ominąć, ale Eve ustała na jej drodze. – Dziwko , proszę! – Monica próbowała ją popchnąć, ale wyczucie czasu Shana było idealne, przesunął Eve z drogi i zamiast tego spłaszczona dłoń Monicki uderzyła w jego klatę. – Och. No witam rozkoszny. – seksownie zamrugała oczami na niego. – Szukacie czegoś mniej ziemistego i dziecięcego rozmiaru? - Kluczyki, - powiedział i spojrzał na jej dłoń na jego klacie. – Dotykasz mnie Monica. To zła rzecz. - Kluczyki, - powtórzyła i powoli się cofnęła. – Co masz na myśli mówiąc, klucze? - Masz je dać, Natychmiast. – Shane miał to spojrzenie— twarde i bez opowiadani bredni. – Nie mamy czasu na twój dramat Monica. Nikt nie ma. Spoważniała. Wyglądało to na niej bardzo dziwnie, pomyślała Claire. – Mój brat powiedział mi, żeby nie wychodzić, - powiedziała. – Nie mylił się, prawda? Coś się dzieje. Zamknęli klub i powiedzieli nam żebyśmy wszyscy wyszli. – Shane powoli skinął głową, a Monica zwróciła swoją uwagę na Claire. – Dlaczego tak właściwie potrzebujecie moich kluczyków? - By dostać się do Amelie, - powiedziała Claire. – Potrzebujemy podwózki. Wóz Eve upiekł się. - To prawda, - powiedziała Eve. – Jestem w żałobie. - Naprawdę? Kto by powiedział?- Monica podrzuciła klucze od auta w swojej ręce i posłała im wspaniały uśmiech. – Cos wam powiem frajerzy: Ja prowadzę. Nikt nie tknie dziecinki poza mną. Poza tym, jeśli jestem częściowo bezpieczna tutaj z moim bratem, będę bardziej bezpieczna z Założycielką. Claire wątpiła w to, naprawdę, ale nie miała zamiaru mówić o tym Monice. Eve choć raz nie domagała się strzelby, tak samo i Shane. Po prostu usiadła z tyłu za Monicą. Claire szybko zagrała z Shanem w kamień, papier i nożyczki by podjąć decyzję i Claire przegrała. Usiadła z przodu z Monicą, a Shane usadowił się z tyłu wraz z płócienna torbą pełną rzeczy, które wyciągnęli z tyłu karawanu. - Poważnie, - powiedział Shane kiedy się usadowili, a Monica przekręciła kluczyk. – Żyjesz w mieście pełnym wampirów. Czy kabriolet jest naprawdę najlepszym rozwiązaniem? - Nie wiedziałam, że się przejmujesz, - powiedziała Monica, a muzyka pop zaczęła się normalna piosenką. To było z iPoda Monicki, zgadła Claire i najwyraźniej była wielkim fanem

Britney Spears. - Toxic. To było rzeczywiście dziwne, właściwie. Tłumaczenie 16 rozdział - lili2412 Rozdział 17 CLAIRE W czasie, gdy byli w połowie drogi do Placu Założycielki, Claire marzyła aby shotgun naprawdę pochodził z shotguna, bo Monika powoli ją zabijała nieustannym gadaniem. To było zabawne, ponieważ normalnie Monika nie była rozmowna, przynajmniej nie dla nich, ale wydawało się jakby jej „obwód zamykania się” został usmażony. - . . . Byłam u DeeDee’s odebrać moją nową sukienkę i było zamknięte. Żadnej notatki w oknie. Byłam taka wkurzona! I musiałam założyć tą rzecz . . ., - Monica skubała tkaninę, którą miała na sobie niemal z obrzydzeniem. Claire nie widziała jak to w ogóle możliwe, ponieważ pasowało jak skóra. - . . . przy czym widziałam wszystkich chłopaków po kilkanaście razy, nie wspominając ,że była tam Janis Taylor ubrana w jej nową sukienkę, która była skunky i wiedziałam że mówiła o mnie „recykling wyglądu’. Z tyłu Shane powiedział, - ja naprawdę próbuję unikać losowych walk Monica, ale przysięgam na Boga jeśli się nie zamkniesz cofnę się do Kroku Zero w moim dwunasto-krokowym programie. Gówno nas obchodzi twoja sukienka czy klub czy Janis Taylor. Michael ma kłopoty. Monica wysłał mu twarde spojrzenie w lusterko wsteczne i powiedziała, - A swoją drogą kiedy jedno z was frajerzy nie jest w kłopotach? Nie to że Michael jest całkowicie odpadem genetycznym; dam wam to. Więc . . . co się dzieje? Wydajecie się zawsze wiedzieć. Clair powiedziała, - jest coś nowego w mieście i jest złe. To zabiera wampiry i ludzi i . . . , - Co to właściwie robi? Nie wiedziała, ale cokolwiek to było nie było wątpliwości, że to czyste zło. – Amelie jest na tyle wystraszona aby zamknąć miasto i uciekać. - Zamknąć miasto?, - błyszczące usta Monicki zrobiły się płaskie. – Żartujecie sobie? Włożyłam dużo pracy w życie tu. Mam korzenie. - A ja myślałem że przestałaś farbować włosy – powiedział Shane. Monica odwróciła się od niego. - Czy to nie działka Eve?,- odgryzła się. – Albo Gotycka Księżniczka nauczyła się siedzieć cicho? Eve pochyliła się do przodu. Claire spojrzała na nią i czuła się trochę zszokowana poważną wypowiedzią swojej koleżanki. – Nauczyłam się dużo rzeczy, Monica, - powiedziała wystarczająco głośno by być słyszaną poprzez szum wiatru i muzykę. – Michael zaginął. Być może umiera. Nie jestem teraz w nastroju dla twoich płytkich bzdur. Jeśli wejdziesz mi w drogę , potne cię, bo nie jesteś niczym więcej jak tylko uprzężą na mojej drodze do ocalenia go. Czy to jasne? Usta Monicki się rozchylił a ona gapiła się prosto przez kilka cichych sekund zanim powiedziała, - Jasne. - To było wszystko. Przełączyła samochód na wyższy bieg, a silnik warczał ciężko. –

Wiem że w to nie uwierzysz , ale przejmuję się. Nie jest zły, twój chłopak. I mamy drastyczny brak ciach w tym mieście. Naprawdę nie możemy sobie pozwolić stracić tego jednego. Eve usiadła powrotem na swoje miejsce bez słowa. Patrzyła z boku na ciemne ulice, puste sklepy i domy. To było Morganville. Shane powiedział – Znowu deszcz. Powinnaś założyć top na siebie. - Musiałabym zwolnić by to zrobić, - powiedziała Monica, - Chcesz tego? - Racja. Nie mam nic przeciwko aby się pomoczyć jeśli i ty nie masz. - Oh myślałam raczej, bokserki; myślisz że to wszystko nie zajmuje pracy? – wskazała dobrze na wszystko na siebie. - Bokserki?,- powiedziała Claire, dławiąc się nagłym i niewłaściwym śmiechem, ponieważ wiedziała jak wyglądałaby twarz Shana bez możliwości odwrócenia się. – Czy ty masz instynkt przetrwania w ogóle? Monica uśmiechnęła się jednym z tych, okrutnych, diabelskich uśmiechów, które zawsze zwiastowały kłopoty. – Co o tym myślicie?, - prawie mruknęła i strząsnęła swoje długie włosy z powrotem na ramiona, gdzie fruwały jak flaga na wietrze. – Wciąż jestem żywa. I wciąż jestem wspaniała. W przeciwieństwie do wszystkich innych w tym samochodzie. – Jej uśmiech znikł, a ona się zniżyła, - Towarzystwo. Kabrio wzięło róg ostro i z piskiem opon, a na wprost Claire zobaczyła blask migających świateł samochodu policji. – Zablokowali ulicę i prawdopodobnie wszystkie dojazdowe do Placu Założycielki. - Słuchajcie, zrobiłam swoje co nie co , ale nie będę prześcigać blokad drogowych dla was, powiedziała Monica i zwolniła kabrio do spokojnego turkotu. - Spróbuj inną drogą. - Nie bądźcie głupi - wszystkie są zablokowane. Jeśli chcecie się tam dostać, będziecie musieli zrobić to po kryjomu i uwierzcie mi moje błyszczące, czerwone cztero-kołowe kochanie ma wiele zalet ale potajemne to ono nie jest . To była prawda i Monica nie była właściwie subtelna również. Claire przytaknęła niechętnie. Monica wjechała kabrio na krawężnik , a troje z nich odpięło się i wysiadło. - Tutaj, - powiedziała Monica i sięgnęła pod swoje siedzenie kierowcy. Wyciągnęła jakiś rodzaj modnej torby – Claire nie miała pojęcia jak odróżnić jedną od drugiej – otworzyła ją i wyciągnęła . . . . . . Pistolet. Nie automatyk jak ten, który miał przez chwilę Shane siedząc na podłodze w jej pokoju.. . był to klasyczny rewolwer. Prze kilka dzikich sekund Claire pomyślała, że Monica może do niej strzelić; nie byłaby wcale zaskoczona, naprawdę. Była leniwa, okrutna przyjemność w oczach Monicki gdy trzymała broń, jedna brew podniosła się . . . . . .wtedy zamachnęła nim dookoła i podała kolbę w stronę Claire. Shane przechwycił to, zmarszczył brwi i powiedział, - Ok., dlaczego nosisz dookoła trzydziestkęósemkę? - To Texas, - powiedziała Monica, - Mam prawa. A i sprawdźcie kule. Nacisnęła przycisk na desce rozdzielczej szczupłym idealnie wypielęgnowanym palcem i sprawdziła swoje nadmuchane wiatrem włosy jak i czarny płócienny top zaczynając jęczeć. – Ciał ofermy. Włączyła wsteczny i nacisnęła gaz. Shane otworzył cylinder broni i zagwizdał, - Okej, interesujące. . . komory nabojowe, wypełnione

srebrem. Wszystkie uderzenia , żadnego problemu. Mój ojciec miał kilka takich. - Czy zadziałają?, - spytała Eve Zatrzasnął z powrotem cylinder jednym ruchem nadgarstka i umieścił tą małą broń w kieszeni płaszcza. – Jak cholera, działają. Lepiej myśl o tym poważnie, ponieważ to zabije to do czego strzelasz, człowieka lub wampira. - Czy to zabije to . . .coś?, - spytała Eve. - To tylko przypuszczenie, ale prawdopodobnie nie. Kaliber to 38, co oznacza że ma niską moc obalającą, ale wystarczająco dostateczną aby uderzyć przez jednego z tych – worków skóry – od przodu do tyłu bez odbijania się dookoła w środku. Nie jestem pewien ile szkody może im wyrządzić tak naprawdę. Twój nóż działał lepiej. I twój miecz. – uderzył w kieszeń, - Ale jeśli któryś z wampirów będzie chciał nas zabrać, to będzie dobrym środkiem odstraszającym. Skinęła głową i zarzuciła na barki torbę z ekwipunkiem, - Więc chodźmy. - Zaczekajcie, - powiedziała Claire, - Potrzebny nam plan. Nie możemy tak po prostu iść naprzód do policyjnej linii i powiedzieć , Cześć wpuśćcie nas proszę. Jesteśmy uzbrojeni i zdesperowani!. - A dlaczego nie? – Claire naprawdę nie lubiła tego błysku w oczach Eve, albo jej sztywnego języka ciała. – Amelie nie obchodzi porwanie Michaela i ucieka. Zostawia go by umarł, prawda? Więc, jeśli potrzebuje przypomnienia dlaczego to jest zły pomysł, to jestem szczęśliwa być ta która zafunduje jej pobudkę. - Weź oddech Eve. Zróbmy to mądrze okej ? jest dużo mięśniaków stojących miedzy nami a Amelie, a niektórzy z nich SA ludzkimi glinami, którzy nie wiedzą co się dzieje. Musimy znaleźć sposób, który nie wymaga dużego uszczerbku na zdrowiu. - W porządku, - powiedziała Eve, - Spróbujemy na twój sposób. Raz. - spojrzała na Shana i dostała od niego małe skinienie głowy. – Wtedy zrobimy to po naszemu. Sposobem Morganville. Może jej uszy były teraz super-wrażliwe, dzięki uprzejmości wymiany krwi Myrnina lub przez wysokie dźwięki uwodzicielskiej muzyki, ale Claire usłyszała coś w oddali. Turkotanie. Brzmiało jak całe mnóstwo samochodów lub ciężarówek i zbliżały się. Głosy też. Krzyki. Odwróciła się próbując znaleźć kierunek i uświadomiła sobie że to dochodzi zza rogu, tej samej drogi, która uciekła Monica. To nie była Monica. Tym co wyłaniało się zza rogu były pickupy, auta, samochody dostawcze . . . każdy rodzaj pojazdów. A za nimi był cały tłum ludzi, może stu lub coś koło tego. - Ach, - powiedziała Shane, - może powinniśmy . . . ? Oczy Claire utkwiły w człowieku, który stał na podstawie jednego z głównych pickupów . jego twarz skierowana była w stronę policjantów. Zajęło jej chwilkę, ale rozpoznała go – facet z kamery sklepowej, jeden z tych z tatuażem kołka . - Cholera, - powiedział Shane, - Kapitan Oczywisty. - Co? Kapitan Oczywisty nie żyje! – powiedział Eve Niech żyje Kapitan Oczywisty. On jest zastępcą. On jest tym, który będzie zbierał ludzi do najęcia. - Tatuaże, - Claire dodała, - Symbol oporu. On przewodzi na czele posiłków. - Tak. Nie wiadomo czy to dobry czas , ale on zdecydował się na to, - powiedział Shane, - Tak jak powiedziałem, może powinniśmy się cofnąć Claire . . . Claire! Chwycił za nią lecz wciąż miała w sobie przynajmniej część pozostałości prędkości wampira i to

wystarczyło by skoczyć od krawężnika, pognać pod kątem w kierunku ciężarówek i wskoczyć na pokład gospodarstwa Kapitana Oczywistego. Shane biegł za nią jak również Eve, ale jej uwaga skupiona była na facecie w ciężarówce, który odwrócił się ku niej jakby zamierzał wyrzucić ją z powrotem. Podniosła swoje dłonie do góry i powiedziała, - Zaczekaj, chcę tylko pogadać. Kapitan Oczywisty, nowy przywódca ruchu oporu w Morganville śmiał się. Miał nóż. Trzymał go u swego boku, ale zobaczyła jego błyszczące ostrze gdy mijali światła uliczne. – Małe zwierzątko Amelie chce rozmawiać? Jak głupi myślisz, że jestem? - Wiem, że mi nie wierzysz, ale uwierz w to: to nie jest dobry czas na walkę. Nawet jeśli wygracie, przegracie. Nie będziesz miał rewolucji. Nie będziesz posiadał miasta. Nie będziesz żył! - Jestem gotów umrzeć by uwolnić ludzi, - powiedział, - A ty?. Podniósł nóż. To co było w jego oczach było lekko szalone i bardzo poważne. - Czy ty wiesz co tam jest?, - spytała Claire i wskazała kierunku krawędzi miasta. Ku koszmarowi. – ponieważ to gorsze niż Amelie. O wiele, wiele gorsze. Widziałam to. - Jeśli to przestrasza wampiry, jestem całkowicie za tym. – powiedział - To zabiera także ludzi, - powiedziała Claire, - I musisz im pomóc , a nie tracić czas na tym. Jeśli chcesz walczyć , walcz z tym co naprawdę chce zabić to miasto – wskazała ponownie. – Jest tam, w miejskim basenie Morganville. Zaopatrz się w zatyczki do uszu i pokryta srebrem broń i jeśli usłyszysz muzykę, nie daj się zwieść. Będziesz martwy jeśli się dasz. - Co ty dzieciaku do cholery próbujesz mi sprzedać? Naprawdę myślisz , że uwierzę w cokolwiek z tego? Potrząsnęła głową. – Marnujesz swój czas tutaj. Wszystko co robisz to niepotrzebne narażanie swoich ludzi. Zawróć. Jeśli chcesz walczyć, basen jest tam gdzie można go znaleźć!. Zawahał się , marszcząc brwi i przez sekundę myślała, że jej uwierzył . . . wtedy powiedział stanowczo, - Spadaj albo stanie ci się krzywd. Twój wybór. Nie zamierzał posłuchać, nie jej. Nie ważne co powiedziała. Claire podeszła do tyłu otwartej podstawy maszyny i zeskoczyła z natarciem, patrząc jak bardzo chciał zanurzyć w niej ten nóż. Shane złapał ją, chwycił za rękę i odciągnął na bok zanim krzyczący tłum dogonił by ich i złapał. - Więc, - powiedział , - Myślę że znaleźliśmy nasz sposób by się dostać. Po prostu zaczekamy dopóki te dupki wylecą, ale uwierz mi ci ludzie pierwszego typu nie mają za dużo stałej energii albo byli wcześniej w siłowni ze mną. Nie sądzę że babcia Kent narobi zbyt dużo szkód. – wskazał siwo - włosą, zgarbiona panią w szalu niosącą coś co wyglądało jak narzędzie ogrodnicze. - To jak rośliny konta zombie i nie kibicuje zombie za bardzo. Eve zeszła z krawężnika i do nich dołączyła, podnosząc ciężki worek ze sprzętem. – Więc chodźmy, - powiedziała. – Dosyć gadania. A to był znak od Eve jak bardzo poważna była.

Tłum zaatakował policję i nie było -- jak zgadł Shane -- dużo walki, naprawdę. Policjanci strzelali do silników samochodów ciężarowych i kiedy tłum zaroił się, spotkali się z nie zabójczymi Taserami (taser- paralizator elektryczny) i jakimś rodzajem beanbag broni.(beanbag- rodzaj naboi w broni, które mają na celu obezwładnić konkretną osobę przy czym nie zabijając jej.) Wyglądało boleśnie, ale Claire nie zatrzymała się by patrzeć, ponieważ Shane prowadził ich do słabego punktu an linii obrony policji. Zeszli na dół i wturlali się pod jednego z SUV-ów wychodząc z drugiej strony za linia frontu. Potem liczył się tylko sprint na rynek miasta. Unikanie wampirów było łatwe, ponieważ nie było żadnych. Nawet jeden nie wyszedł na ulicę, albo gdy już weszli na zamknięte kute ogrodzenie, na łaskawych chodnikach Placu Założycielki. Wszystkie firmy na Placu były zamknięte i zaciemnione. Nawet uliczne światła wydawały się słabe, jakby były w trybie energooszczędnym. Światła były jeszcze w dużym budynku głównym z gigantycznymi marmurowymi kolumnami i rozległymi schodami więc udali się w tę stronę. - Okej, - powiedziała Claire, gdy zatrzymali się w cieniu drzew, gapiąc się w górę na to, - Pozwól mnie mówić, proszę. I próbuj nie wszczynać żadnej walki, chyba że będziemy musieli. - Kto, Ja?, - powiedział Shane z gorzkim wykrzywieniem w uśmiechu. – jestem kochasiem, a nie wojownikiem. - Nie wydaje mi się , aby te dwie dokładnie wzajemnie się wykluczały, tak długo jak jesteś zaniepokojony , - powiedziała Claire. – Obiecujesz? - Obiecuję nie bić każdego, kto nie musi być bity. – powiedział Shane. – To najlepsze co możesz dzisiaj ze mnie wyciągnąć. To jest wystarczająco twarde. Eve powiedziała cicho: - Jeśli ktoś mi powie że nie pójdziemy zabrać stamtąd Michaela, to go zatłukę . Na serio. - Wiem, - powiedziała Claire. – I nie zamierzam cie powstrzymywać, ale im mniej będziemy się wychylać, tym lepiej. Amelie jest teraz mocno podminowana. Nie naciskajmy zbyt mocno. Potrzebujemy jej. - Potrzebujemy do czego?, - powiedział zimny, spokojny głos za nimi. Claire zrobiła obrót, tak samo jej przyjaciele i tam, stojąc w cieniu nawet nie pięć stóp(stopajednostka miary długości wynosząca ok. 30.48cm)od nich, była Amelie. She wasn’t sporting her usual entourage of guards, or hangers-on; Nie była nawet ubrana w jeden z jej retro- sześćdziesiątych jasnych garniturów. Była ubrana w zwykłą parę jeansów i czarna koszulkę, a jej miękkie złote włosy były związane z tyłu w koński ogon. Wyglądała nawet młodziej niż Claire. - Szukaliście mnie, - powiedziała Amelie. – Gratuluje inicjatywy; znaleźliście mnie. - Co robisz na zewnatrz? – Claire wypaplała, nie spodziewała się tego i nie była przygotowana. Shane był zajęty przeszukiwaniem ciemność w poszukiwaniu zbliżających się wampirów; Amelie przeważnie nie przebywała nigdzie bez jakiegoś rodzaju ochroniarza i to było . . . dziwne. Amelie w każdym razie nawet jej nie słuchała. Patrzyła się w dal. – Słyszysz to?, - spytała łagodnie. – Śpiewanie. Zawsze do nas śpiewają. Shane i Claire wymienili spojrzenia, a on po cichu wyciągnął zatyczki do uszu w kierunku Amelie. Odwarknęła zwracając swoją uwagę i uśmiechnęła się. To była gorzka , smutna rzecz. – To nie jest, ani sanitarne, ani przydatne, ale dziękuję za gest. Nie możemy oprzeć się wołaniu, kiedy tylko stanie się wystarczająco głośne; Widziałam wampiry przebijające swoje błony bębenkowe , aby spróbować zwalczyć to, ale to tylko część dźwięku. Druga część śpiewa wewnątrz nas i nie możemy rozerwać tego tak łatwo.

- Amelie-- znaleźliśmy ich. Wiemy gdzie są. Gdzie są trzymani ci co zostali zabrani. – Claire oczekiwała iskry . . . cokolwiek. Jakiejś wskazówki zainteresowania. Ale Amelie po prostu wróciła do tyłu wpatrując się w dal, z całym tym spokojem, neutralnym wyrazem swojej twarzy. – My zawsze potrafimy ich znaleźć Claire. To nie jest problem. Gdy ich liczba jest wystarczająco duża, śpiewają, a my jesteśmy wzywani. To zawsze zaczyna się powoli, z tylko jednym lub dwoma, ale rosną w liczbach im więcej się pożywiają. Wkrótce ich wołanie będzie tak silne, że nikt nie będzie mógł się oprzeć jeśli tu pozostanie. Nawet ludzie. Preferują nas bo żyjemy dłużej , ale ludzie są dla nich również dobrym pożywieniem. - Więc co, to wszystko? – powiedział Shane i zrobił krok do przodu. Uwaga Amelie zwróciła się na niego, choć nawet nie drgnęła. – Tak po prostu się poddajesz? Pozwalając im mieć to miasto? Mieć nas? A co z Michaelem? A co z Oliverem i pozostałymi? Tak po prostu . . . odejdziesz? - Nie, - powiedziała. – Nie, ja uciekam, chłopcze, a jeśli masz mózg w swojej dużej głowie, również uciekniesz. Zostań tu, a będą cię mieć. Walczyłam z draug już wcześniej. Wampiry walczyły z nimi przez wieki i przegrywały, i przegrywały, a draug rozprzestrzeniali się jak choroba. Żyją w morzach, rzekach, strumieniach, jeziorach. Dlaczego myślisz, że przeprowadziliśmy się tutaj, gdzie jest tak mała szansa dla nich na przeżycie? - Nad głowami grube chmury wypuszczały huk piorunów, Amelie spojrzała w górę i zaśmiała się. Brzmiało to dziko i niekontrolowanie, - Ale teraz oni się dostosowali i znaleźli ich własną drogę by podróżować. Przybyli z deszczem. I gdzie możemy teraz iść, gdzie nie znajdzie nas deszcz? Eve powiedziała, - Jeśli są wszędzie, to dlaczego nie polują na ludzi? Dlaczego nic o nich nie słyszeliśmy? - Słyszeliście, w opowieściach o syrenach i syreny wabiły nieostrożnych i ich topiły, powiedziała Amelie. Podeszła do pobliskiego drzewa i oparła się o nie plecami. - Ale ludzka krew nie może całkowicie podtrzymać. Kiedy ich prawdziwe ofiary znikną, draug giną, zobaczycie, oprócz jednego, mistrza, który będzie podążał w poszukiwaniu. Gdy znajdzie wampiry do upolowania, stworzy innych z jego rodzaju. Potrzebują wody by oddychać, ale to łatwo znaleźć. Nawet tutaj, w tym suchym miejscu. – usiadła, podwinęła kolana do klatki piersiowej i oparła się mocniej plecami o grubą korę drzewa. - Rzeczy żyjące potrzebują wody. My potrzebujemy żywych. A draug z kolei polują na nas, aż za dobrze. – zrobiła pauze, obserwując ich tymi zimnymi, szarymi oczami, wciąż bladymi nawet w słabym świetle. – Myślicie ,że jestem tchórzem. - Ja myślę, że jeśli coś kochasz, walczysz o to. – powiedziała Shane, - To zawsze będzie moja teoria, tak czy owak. - I ty myślisz, że kocham Morganville? -Włożyłaś wiele czasu w to, - powiedziała Claire, - I zależy ci. Wiem, że ci zależy, nie tylko na wampirach, ale na ludziach też. – wzięła głęboki wdech i zrobiła minę hazardzisty- I zależy ci na Oliverze. Te zimne oczy zmrużyły się troszeczkę. – Dlaczego powinnam? Był kolcem u mojego boku przez kilkaset lat i nieustępliwym krytykiem wszystkiego co tu robiłam. Claire wzruszyła ramionami. – Nigdy nie powiedziałam że to ma sens. Ale zależy ci. Widziałam go Amelie. Widziałam go na dole pod wodą. Widziałam Michaela . . . – jej głos zadrżał i musiała przestać, ponieważ wspomnienia były zbyt okropne, zbyt osobiste. – Byłam w tamtym miejscu więc mogłam wrócić i powiedział ci , że oni wciąż żyją. Że możesz ich nadal ocalić. Myślisz o mnie zbyt dobrze. – Założycielka wampirów z Morganville wstała nagle, w sposób w jaki robią to wampiry. – Możesz zniszczyć draug wystarczająco łatwo; oni mają w sobie mało siły, dopóki nie uchwycą waszych umysłów ze swoimi. Ale nigdy nie pokonacie ich mistrza. On przetrwał dłużej niż może sięgać pamięć wampira. I zawsze, zawsze wraca. Co chcecie bym zrobiła? Wszystkie pozostałe wampiry na świecie są w niebezpieczeństwie! Powinnam zaryzykować je by ocalić kilka?

- Tak, - powiedziała Shane, - Ponieważ tak to działa. Możesz uratować ludzi, których kochasz, nie ważne ile to cię będzie kosztowało. A jeśli nie-- , - w czasie jego pauzy Claire wiedziała, że myślał o swojej mamie, swojej siostrze, swoim ojcu. – A jeśli nie to nigdy sobie nie wybaczysz. Powiedziałaś to sobie— draug ciągle wracają. Kiedy masz zamiar zgładzić to i przestać uciekać. - Kiedy będę mogła wygrać. – powiedziała Amelie. – I to nie tutaj i nie teraz. Dobry generał wie kiedy uniknąć bitwy jak długa jedną prowadzi. Claire dała jej długie, stałe spojrzenie i powiedziała, - Więc nie ważne. Myślałam że jesteś poważna co do ratowania ludzi, ale nie jesteś. Jesteś słaba. I jesteś już przegrana. Nie ma sensu unikania walki, ponieważ już się skończyła. – odwróciła się plecami do Amelie i uderzyła Shana i Eve w ramiona. – Chodźcie. To całkowita strata czasu. Przynajmniej ludzie tutaj są gotowi do walki. Pogadajmy z Kapitanem Oczywistym. – spojrzała z powrotem na Amelie, która się nie ruszyła. To była ostatnia próba i niezbyt prawdopodobne , że zadziała, ale Claire nadal źle się czuła z tym, że ona będzie pominięta. Amelie naprawdę nie zamierzała nic robić aby to powstrzymać. Troje z nich pokonało już prawie dziesięć stóp zanim Amelie powiedziała cicho, zrezygnowanym głosem, - Może to jest ten czas. Może nie ma teraz żadnego sensu w uciekaniu. Tylko kilku z nas da radę, a świat— świat jest o wiele cięższy dzisiaj. Ludzie mają więcej mocy. Jesteśmy osaczeni przez wrogów. Może jednak to czas by walczyć. Ulga była tak intensywna, że Claire prawie się potknęła. Przytrzymała się siebie i powoli odwróciła. Amelie była znów na nogach rękami za plecami. Nie zupełnie aktywna figura Amelie, ale przynajmniej po prostu nie . . . siedziała. - Powiedziałaś że draug żywią się tymi , których zabrali. Tylko przypuszczam , ale to nie jest tak jak wampiry, prawda? Oni nie robią swoich ofiar takimi jak sami są? Proszę powiedz mi. Michael nie stanie się jednym z . . .tych rzeczy. - Biologia draug, jeśli potrafisz nagiąć naukę tak daleko, działa inaczej, - powiedziała Amelie. – Czerpią krew i życie ze swoich ofiar i to podsyca ich reprodukcje, która jest bardziej podobna do bakterii niż do tego co robi nasz rodzaj. Mistrz draug dzieli siebie na dwie części, a następnie tych dwóch może zrobić to samo, biorąc pod uwagę dość pożywienia. - A ci w basenie?, - spytał Shane. – Oni nie umarli prawda? - Nie. Draug wolą żerować na nich żywych. Woda przygniata nas na dno, wyczerpując nas z siły i to jest ich twierdza. Żywią się uwięzionym wampirem tygodniami, jeśli nie miesiącami, zanim go wyrzucą. Ludzie nie wytrzymują tak długo. – była cicho przez moment zanim zapytała, - Jak dużo ich widzieliście w tamtym miejscu? - Wampirów? Może dwudziestu w basenie, - powiedział Shane. Kilkoro ludzi ale— Nie wydaje mi się żeby byli żywi tam na dole. - Dwadzieścia wampirów oznacza to, że doczekał się co najmniej stu takich jak on. - Cóż, jeśli to pomoże, zabiliśmy—. – Eve skonsultowała z Shanem, szybko szepcząc i powiedziała, - Może z dziesięciu? - Dobry start, ale nie wystarczy. – Amelie nagle się uśmiechnęła i odwróciła głowę lekko w prawo. – Możesz już wyjść jeśli masz coś przydatnego do dodania. Claire nie miała pojęcia, że inny wampir obserwował ich, dopóki Myrnin się poruszył; zmieszał się całkowicie z cieniem co było naprawdę dziwne, bo miał na sobie hawajska koszulę z surferem na niej, prę podartych niebieskich jeansów i klapki. I okulary przeciwsłoneczne. Błyszczące owinięte w koło głowy okulary przeciwsłoneczne. - Opisaliście problem wystarczająco dokładnie, - powiedział Myrnin

- Przyniosłeś to o co prosiłam? - Jestem szalony, nie zapominalski. – Myrnin ściągnął okulary i wsadził je na czubek głowy. – Myślałem że wyjeżdżamy. - Nie wierzę w to że jestem jeszcze gotowa. – odpowiedziała Amelie. Patrzyła na niego bardzo dziwnie. - Co ty na Boga masz na sobie? - Pomyślałem, że pójdę na basen, - powiedział. – I pomyślałem żeby ubrać coś odpowiedniego. Co ty masz na sobie? - Wiedziałeś, - powiedziała Claire. – Ty już wiedziałeś o basenie. - Podejrzewałem, - powiedział Myrnin. – mierzyłem ich śpiew i znalazłem największe prawdopodobne źródło z wodą, którego mogli użyć jako swoje centrum. To doskonale mieć potwierdzenie zanim będę kontynuował. - Ty, - powiedziała Amelie. – Ty idziesz. Sam. - Zapytałbym cie wcześniej zanim bym to zrobił, - powiedział Myrnin, - Ale skończyłem z uciekaniem, Amelie. I bardzo lubię swoje laboratorium. Nie zamierzam go opuścić. Poza tym, Bob jest wciąż w swoim zbiorniku. Nie mogę po prosty zrezygnować z niego. - Masz zamiar z nimi walczyć. – Amelie nie mogła tego objąć swoją głową. –Ty. Wzruszył ramionami. – To byłaby logiczna rzecz do zrobienia; zabranie im ich dostawy pożywienia z tych uwięzionych zatrzymałoby cykl reprodukcyjny. To będzie go spowolniać, a my musimy go spowolnić. On jest za potężny, za szybki dla nas by przeprowadzić bezpieczna ewakuację. To staje się zbyt jasne. - Zawstydzasz mnie. - powiedziała cicho Amelie. – Wszyscy to robicie. Myrnin ukłonił się jej tylko nieznacznie. – Jestem zawsze do twojej dyspozycji droga Pani. Ale od czasu do czasu myślę że cenisz nasze życia troszeczkę za bardzo. Nadszedł czas by wstać. Myślę, teraz to widzisz. - Myrnin— Amelie powiedziała , że nie możecie oprzeć się wołaniu draug, - powiedziała Claire. – Więc jak planujesz się do nich zbliżyć? Myrnin sięgnął do tyłu w cień i wyciągnął plecak. ‘Wyglądał’, pomyślała Claire ‘ znajomo jak’— Zaczekaj! – wyrzuciła. – Czy to moje? Nie przejmuj się, wziąłem twoje książki w pierwszej kolejności, - powiedział Myrnin. – Bardzo przydatne , te obronne rzeczy. - Plecaki. Wzruszył ramionami. - W każdym razie. – Uśmiechnął się do niej z prawdziwym wyrazem ciepła i powiedział. – Bardzo się cieszę, że z tobą wszystko w porządku Claire. - Tak, - powiedział chłodno Shane. – Dzięki za pomoc w odzyskaniu jej. Co jest w paczce? Myrnin wyciągnął urządzenie, coś małego, ale z sposobu w jaki to trzymał, ciężkiego; odwrócił przełącznik i Claire usłyszała odległe wycie wznoszące się w nocne powietrze. – Ups, złe ustawienie. – powiedział i szybko przekręcił pokrętło. – Gotowe. Amelie wzięła nagle głęboki wdech i zamknęła oczy. – Och. – szepnęła. – Och, tak jest dobrze. Tak dobrze. Jesteś pewien, że będzie działać jak dostaniemy się bliżej? - Zadziała, - powiedział Myrnin, - i jestem szczerze urażony, że zadałaś mi takie pytanie Amelie. Czy ja kiedyś— pomyślał, że lepiej zadać to pytanie, Claire widziała. – Więc. W każdym razie, zadziała. Masz moje słowo. - Twoje życie. – poprawiła go. – Słowa nas nie ochronią. Musi za wszelką cenę.

- Um . . . co to jest? - spytała Eve. - Błogosławiona cisza. – powiedziała Amelie. - Reduktor szumów. – powiedział Myrnin w tym samym czasie. - Blokuje ich wołanie. - Super, - powiedziała Claire. – Bronie? Na odpowiedź, Myrnin wyjął parę czarnych, skórzanych rękawiczek, które włożył i rzucił drugie do Amelie. Zmarszczyła brwi i je włożyła. Rzucił jej . . . - Strzelba? – spytała Claire. - Dobra, nie jestem pewien, że będzie faktycznie . . . - To olbrzym wśród strzelb moja droga, ładowany srebrnym śrutem. – powiedział Myrnin, - i zajęło mi większość dnia nabycie materiałów, zarzuć nim i załaduj magazynek. Działa najlepiej jeśli stoisz przynajmniej dziesięć stóp od ognia. Maksymalny rozrzut. – przekopał w swoim plecaku i wyciągnął czarny skórzany pas z pętlami. Każda pętla została wypełniona czerwonym magazynkiem strzelby. Rzucił to Amelie, a ona odłożyła broń i umocowała go nisko na biodrach w stylu rewolwerowca. Swój Myrnin przerzucił przez ramię, wyjął własnego olbrzyma, którego załadowywał z niepokojącym entuzjazmem. – Chodźmy zapolować, dobrze? Shane tracił Claire i powiedział pod nosem, - Czy to jest przerażające, czy to tylko ja? Bo może to tylko ja. - Nie ty.- wyszeptała z powrotem. – Dobrze, wszyscy zginiemy. - Cóż, - powiedział Myrnin, po prosty jakby mówili to głośno, - przynajmniej pójdziemy razem moi drodzy przyjaciele. Oparł strzelbę na ramieniu i wykonał ukłon typu ”Panie przodem” do Amelie. – Również zabezpieczyłem nam transport. Mam nadzieje, że wam się spodoba. - O to będzie dobre. – powiedziała Eve. – Założę się, że to popisowe koło ratunkowe. - Nie biorąc tego jednego. – powiedział Shane, - Hej , czy dostaniemy odjazdowe strzelby? - Nie. – powiedziała Amelie i zrobiła ostry wojskowy gest. – Za mną. I trzymać się blisko. Tłumaczenie 17 rozdział - lili2412 Rozdział 18 AMELIE Istnieje pewna swoboda w odrzuceniu wszelkiej nadziei. Człowiek nie jest już dłużej związany więzami przerażenia czy lęku; po prostu porusza się w nieuniknionym kierunku bez myślenia o konsekwencjach. Wiedziałam, że nie uciekniemy draugom; tak dużo nauczyła mnie historia. Widziałam całe klany wampirów znikające-tonące, osuszane. Widziałam najpotężniejszych i najbystrzejszych z naszego rodzaju doprowadzonych do ruiny; im więcej wampirów walczyło, tym więcej roiło się draugów, dopóki wszyscy przegraliśmy. Więc dlaczego jadę w kierunku tego co na pewno będzie moim straceniem? Być może tylko

dlatego by przestać od tego uciekać. To musiało za mną podążać już długo— całe moje życie— jak ciemny i długi cień i może Claire miała rację od samego początku: być może to był czas by przestać i narysować linię i ją przytrzymać. Nawet jeśli nie było szansy na wygraną. Straciłam tak wielu na których mi zależało, przez lata; tracenie było naturalna koleją rzeczy istnienia dla takich jak ja. Ale Morganville . . . Morganville było czymś specjalnym, tworzeniem czegoś nie podobnego do reszty świata i nie sądzę abym miała siłę i odwagę by zbudować go ponownie, gdzieś indziej, aby zobaczyć jak upada i roztrzaskuje się ponownie. Byłam Założycielką Morganville i może to było właściwe, że powinnam zakończyć moje dni tutaj, ostatecznie. - W lewo. – powiedziała Claire. Zwróciła uwagę i skręciłam koła krwiobusu w tamtym kierunku. Myrnin dokonał doskonałego wyboru, pomyślałam, w wyzwalającym, ogromnym, czarnym samochodzie; miał wewnątrz wystarczająco dużo miejsca dla każdego kogo moglibyśmy uratować i dwie ogromne chłodziarki dobrze zaopatrzone w ludzką krew. Jeśli damy radę, w prawdzie, wyciągnąć jakiekolwiek wampiry z wody, to będą wściekłe z głodu. Oczywiście, szanse na jakiekolwiek ratowanie były wyjątkowo małe, ale to było prawidłowe by być przygotowanym. Nikt nie powinien iść ku swemu przeznaczeniu bez odpowiedniego starania. To było niepokojące , że ci młodzi ludzie, z tak krótkimi życiami przed sobą, powinni być tak chętni by je wyrzucić, ale tak mógłby powiedzieć każdy żołnierz na każdej wojnie. I byliśmy na wojnie. Tymi, którzy będą nieuchronnie przegrywać. Nie doceniłam odpowiednio jak bardzo zmieniło się Morganville w ciągu ostatnich kilku dni; Spędziłam za dużo czasu zabunkrowana w moim biurze, chowając się przed prawdą. Walka była w toku pomiędzy policją Morganville, a bandą obdartusów ludzkich oponentów, którzy byli zaskakujący trzymając się swojego. Nie było żadnych otwartych firm w mieście, nawet jednej. Wszystko było ciemne, zamknięte, opuszczone. Martwe. Ludzkie siedziby nadal paliły światła, spodziewałam się wewnątrz skulonych rodzin, przerażonych i czekających na jakiś rodzaj ratunku; ranek niedługo zaświta, a oni będą się przygotowywać do pójścia na Plac Założycielki, gdzie będzie im obiecane to czego od zawsze pragnęli. Wolność. Nie chciałabym być tam by zobaczyć , że ich oszukano. Zasmucał mnie tego fakt oraz jego konieczność, ale przynajmniej będę płacić za to moim życiem. To był rodzaj odkupienia, czyż nie? Im bardziej zbliżaliśmy się do starego Basenu Civic, tym cichsze stawało się Morganville. Światła w domach paliły się nadal, ale w wielu drzwi były otwarte, mieszkańcy zostali zwabieni, albo gorzej. To było tak jakby ta część miasta umarła i już gnije. Maszyna Myrnina wytwarzała stabilne, niskopoziomowe brzęczenie, które było szalone w swojej monotonni, ale blokowało niesamowite, uwodzicielskie wzywanie draug. Na razie. - Słyszysz je nadal?- spytała mnie Claire. Siedziała na tylnym siedzeniu za nami, podczas gdy Myrnin zajął miejsce pasażera po mojej prawej. – Ja nie słyszę. Jest tu nadal? - O tak, - powiedziałam. Były przebłyski dźwięku przełamujące zakłócenia, przypadkowe zawodzenie i szepty, ale nie wystarczające by stworzyć władzę nad nami. Ale, przypomniałam sobie, że nie jesteśmy nadal twarzą w twarz z draug, albo z Magnusem osobiście. To mogło czynić rzeczy bardziej niebezpiecznymi. – Jeśli zaczniesz to słyszeć, niezwłocznie mnie o tym poinformuj.

- Mamy to, - powiedziała Claire i podniosła parę niebieskich zatyczek do uszu. – Wcześniej zadziałały. - Teraz mogą nie, - powiedział Myrnin. – Wołanie draug staje się silniejsze i głośniejsze w miarę jak rosną(chodzi o namnażanie się ich) i mogę ci obiecać, że oni narastają . Masz srebrna broń w tej torbie, zakładam? - Tak, - powiedział Shane. Otworzył ją i rzucił szpadę do szermierki w kierunku Eve, która porwała ja z powietrza z ostentacją kogoś, kto długo oglądał za dużo filmów w których bohaterowie przeżywali. Wyjął butelki i umieścił je w swoich kieszeniach, większość wręczając Claire i na koniec wyciągnął powlekane srebrem kołki. – Kusze nie zadziałają, za duża moc. To idzie prosto przez nich, prawda? Zbyt mało szkód. - Poprawnie, - powiedziałam. - Ich istota jest pozornie delikatna i wszystko co porusza się z dużą prędkością, chyba że się rozprzestrzeniają, tylko ich spowolni. By powstrzymać draug musicie przeciąć lub dźgnąć ich czymś ze srebrem, które pozostanie na miejscu przez co najmniej kilka sekund, aby odniosło skutek. Będą się rozpadać i zmierzać w formie płynnej do ucieczki. Ale nie dotykajcie ich nawet wtedy. W postaci płynnej maja malutkie igły, które mogą przebić skórę. To czego nie powiedziałam i nie mogłam, było to, że wampiry w basenie nie zanurzone były w wodzie — lub nie w pełni w niej. Draug wchodzą do wody i rozpraszają się i karmią, a wtedy pojawiają się ponownie. Basen będzie roił się od rzeczy niewidocznych i zabójczych. I bardzo mało tego, że moglibyśmy powstrzymać ich bez zabicia również wampirów, które staramy się ocalić. Wampiry i draug dzieliły wspólne źródło w przyćmionej mgle czasu. Wybraliśmy bardzo różne ścieżki, ale miały pewne luki wspólne , nadal mają. Jeśli nie byłoby żadnych wampirów w basenie, moglibyśmy zatruć go srebrem; przynajmniej byliby zmuszeni do wyjścia na ląd, gdzie moglibyśmy mieć przewagę. Ale to było o wiele gorsze. - Jak zamierzamy ich wydostać? – spytała Claire. – Są związani lub coś, tam na dole. - Ktoś będzie musiał zanurkować i ich uwolnić, - powiedziałam. - Wygląda na to, że ja, - powiedziała Shane pochylając się do przodu. – Skręć tutaj w prawo. Jesteśmy prawie na miejscu. - Dlaczego ty? – spytała Claire marszcząc brwi. – Ja mogłabym— - Drużyna pływacka w szkole średniej, - powiedział Shane. – Umiem też nurkować. Potrafię zostać pod woda dłużej niż ty - Dlaczego ty nie możesz tego zrobić? – spytała mnie Eve. – Wampiry nie musza oddychać. - W wodzie są draug. Wampir który idzie w . . . raczej nie wyjdzie bez pomocy. - Widzisz? – powiedział Shane. – Moja robota. Wy tylko trzymajcie je z dala. To nie będzie taki proste, ale jego zasada była słuszna i nie było powodu by rzucać teraz pesymizm na nasza sprawę. Byliśmy zobowiązani. Wolność w porzuceniu nadziei, rzeczywiście. Była tutaj jedna nadal działająca lama uliczna więc zaparkowałam krwiobus tak blisko jak tylko mogłam do krawężnika pod nią. Światło niewiele się liczyło dla mnie lub Myrnina, ale mogło być ważne dla naszych ludzkich przyjaciół jeśli będziemy w stanie wyjść z tego miejsca. Wyłączyłam silnik. Nawet przy jednostajnym buczeniu generatora tonowego Myrnina, wołanie draug tam było, wsiąkając we mnie jak słaby szepczący cień. Mogłam się temu oprzeć, ale to plamiło świat wokoło mnie ich desperacją. - Myrnin i ja pójdziemy pierwsi, - powiedziałam. – Będziemy oczyszczać drogę i trzymać ją dla

ciebie. Eve i Claire, będziecie zabezpieczać tyły przed każdym kto spróbuje wejść z zewnątrz by zaatakować. Shane, kiedy oczyścimy drogę do basenu, zanurkujesz i zaczniesz uwalniać jeńców. Będziesz musiał przeciągnąć ich do góry i wyjąć z wody, pojedynczo. Wydobądź ich tylu ile dasz radę. – zawahałam się a potem powiedziałam, - Będziesz odczuwał uczucie pieczenia. To draug będą cię osuszać. To cię szybko osłabi. Bądź ostrożny. Shane odczekał spokojnie parę sekund a potem skinął głową. Nie mogłam odczytać wyrazu jego twarzy, ale czułam od niego skok adrenaliny. Strach. Całkowicie rozsądną reakcję, chociaż nie miał pojęcia z czym mieliśmy do czynienia. Jeszcze nie. - Zaczekaj, - powiedziała Claire. – Może powinniśmy—, Shane ujął jej dłoń i ich oczy się spotkały. Uśmiechnął się do niej i gdybym w ogóle miała serce – serce do złamania to mogłoby pęknąć teraz, troszeczkę. – Za późno na to piękna, - powiedział i pocałował jej palce. – Zgodziliśmy się czyż nie? Czas rzucić się w to wszystko. To jedyny sposób żebyśmy dali radę. Miał rację co do tego. Nie chciałam brać ludzi z Morganville, nawet Claire, gdyby do tego doszło. Wszyscy by zostali i wszyscy by . . . Dostali swoją wolność. Nie mogłam, nawet teraz, stawić czoła strasznej rzeczywistości zdrady tego. W zamian otworzyłam drzwi, chwyciłam moja strzelbę i powiedziałam, - Idziemy.

Myrnin rozsiewał wszystkie wskazówki szaleństwa, co było błogosławieństwem; poruszał się zwinnie z gracją i szybkością jak żaden wampir, komunikowaliśmy się przez drobne gesty i spojrzenia kiedy przeszliśmy przez pęknięty stopień gzymsu, do góry ku drzwiom budynku. Pamiętam kiedy został zbudowany; to wydawało się tak niedawno temu jak stałam na tym stopniu z ówczesnym burmistrzem, zacieniona przez czarną parasolkę machając z królewską nudą do tłumu gapiów. To był jeden z ostatnich razy kiedy musiałam wystąpić publicznie dla ludzi, ponieważ jeden z nich próbował rzucić we mnie roztworem srebra. Jeden z moich ochroniarzy został ciężko zraniony podczas tego ataku. Pamiętałam wnętrze tego miejsca. Nie było jak w moich wspomnieniach. Ruiny recepcji zapierały dech w piersiach; dywany były zapleśniałe i pozawijane, ściany zalepione grubym czarnym grzybem. Farba odpadała ze zwiotczałego sufitu, ale wciąż mogłam zobaczyć poniżej te przepiękne wzory w stylu Art. Deco, jak proste kości z zepsutego ciała. Nie było tam draug by nas spotkać/ Wąski korytarz był za mały dla Myrnina i mnie abyśmy mogli wejść razem, więc z małym gestem przytrzymałam go z tyłu i wyszłam na przód wprost do przebudzonego koszmaru. Na pierwszy rzut oka pomyślałam, ze jest tylko jeden draug w pokoju; nie mogliśmy ich zobaczyć, nie wyraźnie, nawet bezpośrednio się na nich koncentrując. Ale Magnus chciał abym go zobaczyła. Podobało mu się, że może pokazać mi swoją maskę za którą

była jego prawdziwa natura. Maska była gumowatą karykaturą ludzkości, dokładnie nijaka; to coś za tym było zrobione z mroku i zgnilizny i było tylko niejasnym kształtem, który naśladował nasz własny. - Amelie, - powiedział. W przeciwieństwie do wołania draug, był to ludzko-podobny głos, który czysto przeszył urządzenie Myrnina na wskroś. – Zaskoczyłaś mnie. Myślałem że uciekasz. Zawsze tak robiłaś. - Ciszę się, że cię zaskoczyłam, - powiedziałam i skierowałam strzelbę w jego klatkę piersiową. Był zbyt daleko by to było skuteczne i wiedział o tym; uśmiechnął się, gumowatym odcinkiem fałszywych ludzkich ust podczas gdy to coś za nimi (tymi ustami) wyszczerzyło zęby. Wyczuwałam draugi zamiast je widzieć, wychodzące z zapleśniało-inkrustowanych ścian, zatopione w basenach i formujące się w kształty. Byli wszędzie wkoło nas. Rzuciłam błyskawiczne spojrzenie do Myrnina, który był nieco za mną po mojej prawej. On także został otoczony. - Cóż, - powiedział Myrnin beztroskim i dziwnie wesołym głosem. – Wierzę, że nadszedł czas na sprawdzenie terenu. I wycelował w ścianę na draug zbliżające się do niego i strzelił. Odwróciłam się w kierunku moich i strzeliłam w tym samym momencie, wysyłając do nich dewastujący rozprysk srebrnego śrutu. Tarcie powietrza zmiękczyło metal i rozwiało go dodając efektu do chaosu, jednym strzałem, trzy draug wrzeszczały i rozwiewały się na części w ciecz, która w pośpiechu wpadała przez pękniętą podłogę z płytek w kierunku musującego, niebieskiego basenu. Załadowałam strzelbę i wystrzeliłam, utrzymując czas z wybuchami Myrnina. Uszy wampirów są bardzo wrażliwe, a hałas był boleśnie głośny, ale była we mnie zacięta radość jak zauważyłam naszych wrogów upadających. Było jak za dawnych czasów, najdawniejszych czasów, jazda do walki ze śpiewem mieczu w mojej dłoni i krzykiem rosnącym w tylnej części mojego gardła, a moje włosy rozwiane jak sztandar . . . Usłyszałam plusk. Shane wskoczył do basenu. Załadowałam kolejną serię w shotguna i wystrzeliłam, zaryzykowałam spojrzenie w jego kierunku. Postać chłopaka przemknęła prze wodę, zmierzając ku głębokiemu końcu. - Zobaczyłam twarz Olivera, zadartą i bladą. Jego oczy były szeroki i puste jak u lalki, marniejące w agonii. Warknęłam, odwróciłam się do draug i natarłam w nich kolejna serią. - Wypadam, - powiedziała Myrnin rzeczowym tonem. – Przeładowuję. Obróciłam się by go osłaniać i strzeliłam w draug, które pochylały się ku niemu podczas gdy on ładował nowe pociski do strzelby, poruszając się spokojnie i ostrożnie jak gdyby on sam jeden był na zakresie docelowym. Wystrzeliłam mój ostatni załadunek osłaniając go zanim skończy. A draug wziął mnie od tyłu. Rzuciłam moją pustą strzelbę, wyciągnęłam pokryty srebrem nóż pochwy na moim pasie i odwróciłam się. Kroiłam to coś poprzez jego fałszywa skórę, przeciągając głęboko. Draug upadł naprzeciw mnie, lepkie prawie ciało, a jego płynna esencja wylewała się na moją skórę i mocno ukąsiła. Dławiłam się kiedy to próbowało wymusić swoją drogę w dół przez nos i gardło. W basenie, Shane wypływał na powierzchnię, pluskając i krzycząc z bólu. Holował wampira w kierunku krawędzi. Nie Olivera. Michaela.

Pchnął Michaela z głuchym, bezkostnym odgłosem upadku o płytki i zobaczyłam, Że twarz Shana była czerwona z malutkimi użądleniami ostrych igieł. Ciężko oddychał i wił się w agonii, ale zassał głęboki oddech i znowu zanurkował. Rzadko podziwiałam ludzka odwagę, ale w tym momencie, uwielbiałam go za to. Zdrapywałam zimną, gęstą ciecz draug z mojej twarzy, wyplułam nieprzyjemny smak i cięłam następnego, który po mnie przyszedł. Za mną strzelba Myrnin huczała ponownie. Potrzebowałam czasu aby przeładować, ale nie mogłam teraz przestać. Michael leżał u mych stóp podatny na zranienie i drżał. Nie walczyłam już tylko o swoje istnienie, ale także jego. Powinnam była wiedzieć, że Claire nie wykona rozkazów. Przy-szarżowała do mnie z dwiema butelkami w rękach— jakiś rodzaj butelek wody ze zwisającymi luźno nakrętkami. Ścisnęła ręce wysyłając rozbryzg srebra do mnóstwo draug, a krzyki były tak ogłuszające, że poczułam ich przyciąganie nawet poprzez ryk maszyny Myrnina. Opróżniła butelki i wyrzuciła je by złapać Michaela pod pachami i wyciągnąć go w kierunku korytarza. Skorzystałam z tymczasowego zastoju by podnieść strzelbę, załadować ją szybkim, pewnym ruchem palców i zacząć strzelać na nowo. Pokój śmierdział terrorem, pleśnią, kordytem(kordyt wojsk. «proch bezdymny z lotnym rozpuszczalnikiem») i zgniłym odorem martwych draugów, ale na przekór wszystkiemu, wciąż żyliśmy. Shane wypchnął kolejne bezwładne ciało z basenu i zszedł z powrotem na dół. Zaryzykowałam szybkie spojrzenie. Naomi. Moja krewna-siostra wyglądała na osuszoną i bardzo bliską jej ostatecznej śmierci. Sięgnęła ku mnie, a ja zobaczyłam w jej oczach desperacki strach. Zetknęłam jej dłoni z moją, następnie załadowałam świeży nabój i strzeliłam. Draugi nadal nadchodziły. Wyczułam wracająca Claire i odciągającą Naomi daleko, wyczułam Shana wynoszącego kolejne ciało na zewnątrz. - Wynoś się! – krzyczał Myrnin— nie do mnie, do młodego mężczyzny, który walczył przy płytszym końcu basenu. Zdałam sobie sprawę, że był wciągany w dół. Draug w postaci cieczy pokryły jego ciało. Był teraz za słaby by walczyć. Nie było mowy by dał radę. - Bracie, - powiedział Myrnin. Odwrócił się do mnie i cisnął strzelbę w moim kierunku; złapałam ja z powietrza, nabiłam i wystrzeliłam jednocześnie w moich i jego przeciwników topiąc ich z powrotem. To był cud z rąk Bożych, że udało nam się dotrwać tak daleko, pomyślałam. Myrnin wskoczył do basenu, chwycił Shana za ramiona i pociągnął go w stronę schodków, zrzucając go na płytki, a wtedy zobaczyłam ciecz oblepiająca skórę Myrnina, która wiła się, zagęszczała i skręcała się wokół jego ciała w kierunku jego twarzy. Starł to najgorsze z tego, chwycił Shana i rzucił jego ciało w kierunku drzwi. Spojrzałam w dół. Było ich o wiele więcej uwiezionych w basenie. Tak wielu z moich ludzi, moja odpowiedzialność i nie mogłam ich ocalić. Niektórzy których znałam i kochałam. Niektórych znielubiłam. Wszyscy byli dla mnie cennym skarbem z takich lub innych powodów, nawet jeśli ponieważ byli teraz tak rzadcy na tym świecie. Oliver był ostatnim, którego Shane wyciągał z basenu i leżał u mych stóp, wiotki i spokojny. - Myrnin! – krzyknęłam. – Zabierz Olivera! – nabiłam i strzeliłam z obu strzelb ponownie, a Myrnin dał nura pod podmuch i wziął Olivera pod ramiona. - Zabierz go stąd!

Broń Myrnina wyczerpała się i nie było teraz żadnych szans na przeładowanie magazynku. Mi zostały 2 naboje. Jak tylko Myrnin wyciągnął Olivera do wyjścia, wystrzeliłam je w szybkim tempie, porzucając obydwie strzelby i odwróciłam się do wyjścia. Magnus był na mojej drodze. Chwyciłam za mój nóż, ale on był szybszy. Jego ręka zacisnęła się na moim gardle i śpiewanie, śpiewanie . . . czołgało się w moim umyśle i rozrywało na kawałki moja wściekłość, moja wole, moja duszę. - Nie ty. – powiedział. – Nie uciekniesz, Amelie. Nie tym razem. Miał rację. Nie było ucieczki. Nie było teraz nic prócz ciemności, utonięcia i rozpaczy. Ale została mi jeszcze jedna rzecz. Tylko jedna. Nie mogłam sięgnąć noża, ale mogłam dotrzeć do szklanej fiolki w mojej kieszeni. Zgniotłam ja w ręku i pozwoliłam jej wpaść do wody w jasnym pędzie srebra. Srebrny pył rozprzestrzenił się i tam gdzie dotknął, draug błyszczały i stały się widoczne i umierały. Moi ludzie umrą także od trucizny, ale przynajmniej będą mieć spokój i nie będzie mógł więcej użyć ich tak okrutnie. - Nie! – Magnus rzucił mnie z powrotem, za późno; stało się i nie było odwrotu. To co wrzuciłam do basenu było wystarczającą srebrna trucizną by zabić wszystko w nim. – Nie! Warknął i wskoczył na mnie, a ja wydostałam mój nóż, ale w końcu jego kły zatopiły się na tyle głęboko we mnie, aby wprowadzić zimną, czarną truciznę i upadłam. Usłyszałam krzyki i mylący trzask wypalania ze strzelby i wtedy . . . . . . wszystko minęło, a moją ostatnia myślą była jedna dziwna satysfakcja. W końcu przestałam uciekać. Zimny komfort, ale jednak komfort. Tłumaczenie 18 rozdział - lili2412 Rozdział 19 CLAIRE Pójście po Michaela było zwykłym instynktem, ponieważ Claire wiedziała, że Eve zrobiłaby to z następnym uderzeniem serca i Claire mogła poczuć przewlekły, jeśli nie osłabiony, szum wampirzej krwi w jej własnych żyłach. To czyniło ją szybszą i trochę silniejszą, a teraz to dawało jej jedyny realny wybór. – Zostań! – krzyknęła na Eve i rzuciła jej srebrny nóż, który trzymała. Eve złapała go i cięła nim draug— Boga, przynajmniej wiedzieli jak je teraz nazywać— który sączył się z ciemności do niej. To krzyczało okropnie hałaśliwie i rozpadło się w kleistą kałużę zagęszczonej skóry. Claire ścigała się do pokoju z basenem To byłby niesamowity widok, jeśli byłaby w stanie przestać to doceniać; złapała zamazane migawki wrażenia Amelie i Myrnina, stojących plecami do siebie, wypalając swoje strzelby z wstrząsającym rykiem, które rozwalały draug na kawałki rozpryskując je w czarne i srebrne rzygi. Nie zabijając ich naprawdę, pomyślała Claire; zobaczyła lepki płyn ślizgający się po bokach

basenu. Karmili się teraz i zbierali siły by wrócić. Shane był w wodzie. To sprawiało, że czuła się chora i bezradna widząc go tam, nurkującego ponownie z kopnięciem nogi. Michael leżał bezwładnie na płytkach sącząc gęstą ciecz, która nie była naprawdę wodą, albo przynajmniej nie całkowicie. Amelie miała kłopoty. Claire nie pomyślała; wyjęła ściskane butelki, które Shane dał jej z jej kieszeni, nałożył nakrętki i krzyknął, że ma rozprysnąć zawartość na atakujące draug dwoma srebrnymi łukami. Zadziałało, i jak tylko to zrobiła była świadoma metodycznej pracy Amelie w rozmyciu, ładującej naboje strzelby do swojej broni. Do czasu, aż butelki się opróżniły, wykonała zadanie i była gotowa do strzału. Claire wyrzuciła butelki i schyliła się, gdy Amelie wycelowała i strzeliła nad jej głową. Złapała Michaela i od razu poczuła ukłucie draug na dłoniach, ale i tak ciągnęła, szybko, dla życia ich obu. Eve spojrzała na nią jak tylko Claire pojawiła się w holu. Clire zatrzymała się i podniosła Michaela wyżej do góry, usztywniając go i powiedziała, - Potrzebuję cię, abyś nas osłaniała! – spojrzenie Eve było przykute do białej, luźnej twarzy Michaela, ale skinęła głową. Pocięła w poprzek swoim srebrnym mieczem drauga, który blokował drogę do drzwi, wtedy zmusiła kolejnego do zejścia z drogi, gdy Claire przeciągała Michaela na zewnątrz. Nocne powietrze uderzyło ją w pośpiechu. To było wstrząsające jak inne to było od atmosfery w budynku, Claire zakaszlała i zakrztusiła się jak zrzuciła go ze schodów. Eve pobiegła do przodu i pociągnęła otwarte drzwi krwiobusu. Draug wypadł z pod samochodu, a ona go dźgnęła, skowycząc ze zdziwienia. To prześlizgnęło się w błoto. Claire podniosła Michaela i wsadziła do krwiobusu. – Wyczyść go! – powiedziała do Eve i rzuciła jej ręcznik. – Krew jest w chłodziarce! Musze wydostać resztę z nich! Eve, choć raz, oniemiała. Wzięła ręcznik i zaczęła wycierać twarz Michaela z lepkiego, gęstego czołgającego się szlamu dopóki zaczął wypluwać go w niekontrolowanym kaszlu. Jego oczy były jasne, jasnoczerwone. Claire wskoczyła z powrotem w noc. Jej jedyna obrona w tej chwili była szybkość; nie mogła nosić broni i przenosić ofiary. Na szczęście draug nie zdążyli się jeszcze przegrupować w foyerˡ; większość z nich była skoncentrowana na Amelie i Myrninie przy basenie. Wpadła z poślizgiem do dużego otwartego pokoju z tym błyszczącym niebieskim basenem i pełnym dławiącego zapachu, akurat jak Shane wyturlał kolejne ciało na zewnątrz. Naomi. Była łatwiejsza do podniesienia— wątła w rzeczywistości— i Claire wydostała ją bez nawet pojedynczego drauga przychodzącego po nie, przez całą drogę do krwiobusu. Wsadziła ja do środka i posadziła na jednym z foteli dla dawców i zdała sobie sprawę, że Eve i Michaela nie było dłużej tam gdzie ich zostawiła. – Eve? Usłyszała westchnienie i udała się w kierunku tyłu, gdzie były chłodziarki. Eve leżała na podłodze. Jedna z chłodziarek była otwarta, a worek krwi leżał upadły obok jej dłoni. A Michael był nad nią pochylony, żywił się. - Nie! – krzyknęła Claire. Odwrócił się na nią, warcząc, a ona cofnęła się o krok. – Nie Michael, przestań! Ona próbuje ci pomóc! Przestań! Musisz przestać! Miał krew w około swoich ust i wyglądał . . . dziko. Zdesperowanie. Blask w jego oczach

był jasny jak ogień piekielny, a Eve jęknęła i próbowała się przewrócić. Spojrzał na nią w dół i warknął z w pełni obnażonymi ostrymi, błyszczącymi kłami. - Boże, - Claire szepnęła i tak naprawdę nie myślała. Po prostu rzuciła się na niego blokując swoje przedramię pod jego bodą i pociągnęła, mocno. To wystarczyło by zabrać go od Eve, która turlając chwyciła torbę krwi i popchnęła ją do ust Michaela. Ugryzł dół i krew trysnęła. Przełknął ślinę i ssał osuszając ją. Eve wyciągnęła kolejna i podała mu, a potem trzecią. Claire poczuła zmianę w języku jego ciała. To nie było stopniowe— to było nagłe, jak gdyby był opętany czy coś. Michael wypluł pusty woreczek krwi a po sekundzie powiedział, - O mój Boże, nie. . . To brzmiało jak on. Claire puściła, a on upadł do tyłu, uskakując z dala od Eve, która trzymała swoja zraniona szyję. Wyglądała blado i bardzo chwiejnie. - Eve, - powiedział. – Eve. Nie. . . - Już dobrze, - powiedziała. Ale nie było. Claire mogła zobaczyć krew wypływająca spod jej ręki, ale nie było czasu— nie było żadnego czasu. Chwyciła apteczkę i wepchnęła ją w wiotkie ręce Michaela. ˡFoyer (wym. fuaje) – duże i rozległe pomieszczenie (lub zespół pomieszczeń) w budynku teatru, opery, filharmonii, hali widowiskowej, kina itp., przylegające do widowni sali widowiskowej lub koncertowej, przeznaczone dla widzów do odpoczynku oraz spotkań towarzyskich, wykorzystywane przed rozpoczęciem spektaklu oraz w trakcie jego antraktów (przerw), ale bywające również miejscem uroczystości po zakończeniu spektaklu.Zazwyczaj foyer jest dużą, specjalnie w tym celu zaprojektowaną salą, ale może być to także korytarz okalający główną salę, będący na tyle duży, że oprócz funkcji komunikacyjnych może spełniać funkcje bytowe

- Pomóż jej! – krzyknęła na niego. Złapała garść torebek z krwią i wróciła do Naomi; jeśli Michael oszalał to Naomi będzie następna, a oni nie potrzebują jej atakującej ich od tyłu. Szczupły żeński wampir warknął na Claire kiedy się zbliżyła, a ona rzuciła jej pierwszą torebkę krwi. Naomi trzasnęła ją z powietrza i wgryzła się w nią złośliwie. Ugh (coś jak ”ble”) Claire nakarmiła ją w ten sposób trzema i zostawiła czwartą obok niej, wtedy pobiegła do drzwi. Dosięgła korytarza w momencie jak Shane zbliżał się ślizgając w jej stronę z prędkością kuli do kręgli w prosto do niej. Był mokry i krwawił— wszędzie, jakby się tym pocił. Drgał i wydawał lekkie, straszne dźwięki z tylnej części gardła, ale podniósł się na nogi, złapał jej rękę i uciekli. Nigdy wcześniej nie widziała go naprawdę uciekającego w ten sposób, jak ktoś w uścisku bezmyślnego strachu, ale rozumiała to. Dotarli do krwiobusu w momencie jak Myrnin wyszedł przez drzwi strzelając strzelbą za siebie i ciągnąc Olivera druga ręką. Claire posadziła Shana na siedzenie i spotkała Myrnina przy drzwiach wsadzającego Olivera do środka. Naomi była teraz świadoma i mniej szalona i kiedy Claire krzyknęła na nią by przyniosła krew, Naomi cofnęła się do tyłu i wróciła z pełnymi rekami. - Gdzie jest Amelie? – wrzasnęła Claire na Myrnina, który stał w drzwiach samochodu, ciągle strzelając. Potrzasnął swoją głową. Wyglądał napięcie i zdesperowanie, a jego oczy błyszczały czerwienią, nie tyle z głodu co ze strachu, pomyślała. Amelie nie wyszła. - Musimy wrócić! – powiedziała Claire. Strzelba Myrnina wyschła, a on wycofał się do krwiobusu i zatrzasnął drzwi gdy draug rzucił się do przodu na nich.

- Nie możemy, - powiedział. – Nie mam już naboi. – Brzmiał wstrząśnięto i dziwnie płasko i wepchnął ją z powrotem, gdy próbowała przecisnąć się obok niego. – Nie. Zaczekaj. Magnus stał w drzwiach wejściowych do Miejskiego Basenu. Trzymał Amelie, a ona była bezwładna jak lalka. Magnus podniósł ją w cichym triumfie. – Jeśli ją chcesz, - powiedział – Chodź i ja weź— Ktoś go postrzelił. Nie Myrnin, ponieważ nie miał naboi. Nie Amelie, która wisiała bezradnie. Strzał pochodził z pędzącego pickupa, który się ścigał, a potem ryknął obracając się o 360stopni i Claire rozpoznała go. Mężczyźni wylali się z niego, uzbrojeni, zdesperowani i ludzcy. A Kapitan Oczywisty przewodził, nabijając kolejne naboje do swojej strzelby. Magnus nie upadł, nawet nie krzyknął, więc cokolwiek wystrzeli wywali nie było srebrne, ale dekoncentrowało go przynajmniej. Upuścił Amelie, a ona sturlała się bezwładnie na dół po schodach do zmiętej sterty podczas gdy Magnus odwróciła swoje puste, nieludzkie oczy w stronę nowego zagrożenia. I roześmiał się. Myrnin odblokował drzwi krwiobusu, rzucił się, złapał Amelie i wskoczył z powrotem do środka jak kontynuowano ostrzał. – Cóż, - powiedział, - wydaje się, że twoi głupi przyjaciele prostacy do czegoś jednak w końcu się przydali. Powiedź im by uciekali Claire. – spojrzał w dół na Amelie i przestał gadać. Jego oczy zmieniły się z czerwonych w czarne w sekundę. Claire rzuciła się otworzyć okno i krzyczała do faceta w ciężarówce. Oni ciągle strzelali. Cóż, próbowała. - Myrnin? – spytała Claire w krótkim oddechu ze strachem. Nie spojrzał. – Jedź, - powiedział. – Zabierz nas stąd. – To był dobry pomysł, ponieważ Kapitan Oczywisty i jego przyjaciele skończyli wpakowywanie swoich kul w Magnusa i draugi i wycofywali się na pokład swojego pickupa który był na obrotach silnika. Claire wskoczyła na siedzenie kierowcy, wystartowała krwiobus i podążyła za pickupem kiedy odjeżdżał. Nie mogła dostosować jego prędkości, ale to nie miało znaczenia. Pickup pędził w kierunku skraju miasta, a ona nie zamierzał jechać w tym kierunku. Zawróciła i ruszyła w kierunku Placu Założycielki. – Czy ona żyje? – spytała Claire gdy Myrnin usiadł na miejscu dla pasażera z Amelie wtulona w jego ramiona. Wyglądała teraz jak blady marmurowy posąg. Jej oczy były zamknięte. - Na razie, - powiedział. Odsunął kołnierz jej czarnej koszuli i Claire zobaczyła dwie gigantyczne czarne dziury na jej skórze, trzy lub cztery razy większe nawet od najbardziej okrutnego wampirzego ugryzienia jakie kiedykolwiek widziała. – Nie ma lekarstwa na ugryzienie pana draugów.

Na Placu Założycielki było cicho. Policjanci uformowali swoją linie ponownie; walka z tłumem się skończyła zostały jedynie jakieś rozbite pojazdy do upamiętnienia całego zaistniałego zdarzenia. Całe zajście miało rodzaj koszmarnej ciszy wobec tego. Claire podjechała krwiobusem do krawężnika i zaparkowała go, a Myrnin wstał cicho z Amelie w ramionach.

Oliver go zablokował kiedy on odwrócił się do drzwi. Oliver był nadal blady i roztrzęsiony, ale wydawał się przynajmniej świadomy; wytarł nadmiar krwi, którą przełknął ustami, ale były jeszcze nadal ciemno czerwone plamy tu i tam. Nie mówił, ale wyciągnął swoje ramiona, a Myrnin, po krótkim wahaniu wręczył mu Amelie. Oliver zamknął na moment swoje oczy, po czym skinął głową i zabrał ja na zewnątrz. Naomi podążyła następna, poruszając się wolniej niż Claire kiedykolwiek widziała poruszającego się wampira. Myrnin pomógł jej wyjść, co mogło wyglądać elegancko z wyjątkiem jego stroju, który był bardziej jak szalony ˡbeachcomber mógłby ubrać niż rycerz w zbroi, jednakże nadszarpnięta.

ˡosoba, która chodzi po plaży i szuka przydatnych (i nadających się do sprzedania) rzeczy wyrzuconych przez morze. Nie można wykluczyć, że ktoś z Pomorza potrafi jednym słowem określić takiego jegomościa, ale ja nie. Po angielsku to beachcomber.

To stanowiło dla wszystkich wampirów, które uratowaliśmy. Claire wstała i podeszła do tyłu. Zatrzymała się kiedy dotarła do Shana, który leżał na kanapie krwiodawstwa. Oczyszczał się z krwi, ale mogła zobaczyć krwawiące punkciki na jego twarzy i rękach. Wyglądał okropnie, pomyślała i chciała zanieść się dzikim krzykiem płaczu. Jakoś przełknęła to. Usiadł i wyciągnął ramiona, a ona upadła przed nim. Pocałował ją, i mimo że nadal smakował jak tamten basen, jak wszystkie te koszmary, zatopiła się w pocałunku, ponieważ pod spodem był Shanem, i żył, żył. Tak samo jak i ona. Zdała sobie sprawę, że się trząsł, ale próbował pocieszać ją kojącymi pociągnięciami w dół jej pleców i delikatnym dotykiem jej twarzy. Żadne z nich nie próbowało mówić. Michael prowadził Eve obok nich. Miała na szyi gruby bandaż, ale wyglądało na to iż krwawienie ustąpiło, a ona miała się dobrze. Jej ramiona były wokół niego, a jej głowa leżała w zagłębieniu na jego ramieniu i Claire pomyślała, że nigdy nie widziała u Michaela takiego spojrzenia, skomplikowana mieszanka silnej miłości, strachu i żalu. Wyglądał prawie tak krucho jak Naomi, ale i tak się nią opiekował. - Co zamierzamy zrobić? – Claire wyszeptała. – Och Boże, Shane, co możemy zrobić? Potrząsnął głową, westchnął i przycisnął usta do jej włosów w delikatnym pocałunku. – Zamierzamy wygrać, - powiedział. – To nasze jedyne wyjście. Nie wiem jak i nie wiem ile to nas będzie kosztować. Ale mamy zamiar wygrać. - Tak.- Głos był surowy i cichy, ale był Olivera. Stał w drzwiach, a Amelie była nadal w jego ramionach. – Nie ma teraz innego wyboru. Pokonamy ich dla Morganville. Dla nas wszystkich. – spojrzał w dół na Amelie. – I cena będzie wysoka Panie Collins. Będzie rzeczywiście bardzo wysoka. Teraz chodźcie. Nie będzie tu bezpiecznie na długo i słońce wschodzi. Claire nie chciała się ruszać, ale to zrobiła i pomogła wstać Shanowi. Oliver gapił się na nich dwoje przez moment, potem potrząsnął głową.

- Co? – spytał Shane. - W ogóle nie rozumiem ludzi, - powiedział. – Dlaczego chciałbyś robić dla nas taką rzecz? Shane wymienił spojrzenie z Claire i wzruszył ramionami. – To musiało być zrobione, powiedział. – I potrzebujemy cię byś powstrzymał Amelie od wyciągnięcia zawleczki na Morganville. Ona zamierza zabić nas wszystkich. Oliver westchnął. – Co sprawia, że myślisz że ja nie? - Ponieważ jesteś wojownikiem, - powiedział Shane. – Jak ja. I teraz ty rządzisz. - Och, wierz mi, nie chcesz się z tego cieszyć, - powiedział Oliver z odrobiną swojego dawnego, kwaśnego tonu. – My nawet nie zaczęliśmy walczyć. - Dobrze, - powiedział Shane. – Ponieważ na tyle na ile mogę powiedzieć, zawsze dostawaliśmy po dupie i jestem tym zmęczony. Oliver dał mu powolny, dziwny uśmiech. – Ja także, - powiedział. Zawrócił by odejść i powiedział w bezceremonialny sposób, - Dziękuję. Już go nie było zanim Shane zdołał wymyśleć jakiś rodzaj cwaniackiej wymówki. Jak Claire mogła stwierdzić zamierzał to zrobić. Nie, - ostrzegła go Claire i przyłożyła palec do jego ust. – Po prostu ciesz się chwilą. - Cieszę się, - powiedział. Napotkał jej oczy i w tym momencie mogła zobaczyć w nich absolutnie wszystko. Wszystko co czuł. Cały strach i gniew i horror i determinacja. I miłość. Tak jej wiele. - Słońce wschodzi, - powiedział. Zamrugała i uświadomiła sobie, że za tymi otwartymi drzwiami krwiobusu był różowy rumieniec na horyzoncie. Nowy dzień. Być może ostatni. Wziął ja za rękę i poprowadził ku temu i mimo wszystkiego, mimo ciszy i niebezpieczeństwa i wszystkiego co wiedziała, Claire wzięła głęboki oddech czystego, świeżego powietrza i pomyślała, Wygramy. Musimy wygrać. I stojąc tak przy padającym na nich wschodzie słońca, przeganiającym chmury, pomyślała, że może, tylko może, jest to możliwe. - Zaczekaj, powiedział Shane i zatrzymał ją kiedy zaczęła podążać za Michaelem, który dotarł już do cienia idąc chodnikiem w kierunku Placu. – Claire. - Nie powinniśmy tu zostawać, nawet jeżeli słońce wzeszło. Draug— Przyłożył swoje ręce po obu stronach jej twarzy, spojrzał na nią i powiedział, - Chcę żebyś coś zrozumiała. Nienawidzę tego miejsca. Nienawidzę Morganville. Nienawidzę wampirów. Ale przysiągłem Bogu, że będę walczył do ostatniej kropli krwi dla Michaela i Eve i dla ciebie. Rozumiesz? Jeśli chcesz uciec, jeśli chcesz wyjechać w tej chwili, to ja też. Ale nie wyjadę bez ciebie. - Jeśli uciekniemy to co powstrzyma Olivera przed pozwoleniem zabicia wszystkich? spytała go. – Przed zrobienia tego co Amelie chciałaby zrobić? - Na Boga, Claire— przestań o nich myśleć. Pomyśl o sobie. Tylko sobie. - Tak robię, - powiedziała. – Nie mogę stawiać czoła będąc tchórzem. Nie tym razem. - więc zostaniemy, - powiedział. – A kiedy się z tego wydostaniemy. . .a wydostaniemy się. . . chcę abyś mi coś obiecała. - Co? Przełknął ślinę, przeniósł swój ciężar trochę niespokojnie i wtedy powiedział bardzo cicho,

prawie dotykając swoimi wargami jej, - Obiecaj mi, że wyjdziesz za mnie. Nie teraz. Kiedyś. Ponieważ muszę to wiedzieć. Claire poczuła w środku trzepotanie, jak ptak próbujący latać i przypływ ciepła, który przyprawił ja o zawroty głowy. I jeszcze coś, coś kruchego jak bańka mydlana i tak samo pięknego. Radość pośród całego tego horroru i zawodów miłosnych. - Tak, - wyszeptała mu. – Obiecuję. I pocałowała go i całowała i całowała, podczas gdy słońce wzeszło i skąpało Morganville ostatnim, słonecznym dniem. Tłumaczenie 19 rozdział - lili2412

ŚCIEŻKA DŹWIĘKOWA (Rachel Caine) Jak zawsze, potrzebuję listy utworów żeby podtrzymywała mnie, kiedy piszę! Więc tutaj, dla waszej przyjemności słuchania jest lista piosenek, których użyłam na mojej własnej osobistej ścieżce dźwiękowej. Proszę kupujcie muzykę, nie ściągajcie jej; muzycy ciężko pracują żeby robić piękne rzeczy i tylko wy możecie upewnić się, że mogą kontynuować robienie tego.

You’re Going Down – Sick Puppies Bullseye – Aly & AJ Fighter – Christina Aguilera Harder to Breathe – Maroon 5 Need You – Travie McCoy Monster Hospital (MSTRKRFT Remix) – Metric Town Called Heartbreak – Patti Scialfa Don’t Fear the Reaper – Heaven 17 I’m Gonna Make It – Sanders Bohlke Land of Jail – Gram Rabbit Never Underestimate a Girl – Vanessa Hudgens The Hard Stuff – Wired Desire Young – Hollywood Undead Sail – AWOLNATION 99 Problems – Hugo The Big Bang – Rock Mafia Vicodin – The Knifings In Love with You – Jared Evan

Play with Fire – Hilary Duff Dead Girls Are Easy – The 69 Eyes Black River Killer – Blitzen Trapper So Bring It On – The Cheetah Girls The Stone – Ashes Divide Dirty Angel – Voodoo Johnson Tape Loop – Morcheeba My Confessions – Onesidezero Voodoo Banjo – Bonepony Power – Shades of Race Cars Littleblood – Division Day Pretty Buildings – People in Planes Show Me Your Teeth – Year Long Disaster Grenade – Bruno Mars To Lose My Life – White Lies New In Town – Little Boots Chew Me Up and Spit Me Out – Cobra Starship Toxic Valentine – All Time Low Ready for the Floor – Lissy Trullie To the Edge – Lacuna Coil I Won’t Tell You – Lacuna Coil Spellbound – Lacuna Coil What Have You Done – Within Temptation (feat. Keith Caputo) Black Lung Heartache – Joe Bonamassa Dream On – Kelly Sweet (Od juliakas) Bardzo dziękuję za wszystkie miłe komentarze, które otrzymałam w czasie pracowania nad tłumaczeniem tej książki. Było to dla mnie niesamowite doświadczenie, które chciałabym już po raz czwarty(!) powtórzyć w postaci przekładania na język polski części 12 – Black Dawn – Czarny Świt, która mam nadzieję, że także wam się spodoba. Dziękuję, że wytrzymywaliście cierpliwie, kiedy terminy się opóźniały i mimo tego mieliście w moim kierunku wiele bardzo ciepłych słów. Szkoda, że przetłumaczyłam tylko 15 z 19 rozdziałów, ale 12 część mam nadzieję przetłumaczyć już tak jak 10 całkowicie sama ;) Już najprawdopodobniej jutro zapraszam na próbne rozdziały 12 części, którą mam nadzieję przetłumaczyć całą, jak tylko ukaże się w USA. Pozdrawiam, chomiczek juliakas J