Chlopiec w lesie Carter Wilson

Dla Ili i Sawyera Nie wolno wam tego czytać, dopóki nie skończycie osiemnastu lat



Lasy to odludne miejsca. Dlatego tam właśnie umieszczam ciała. Nawet umarłe drzewa potrzebują towarzystwa. Samuel Lowry, zdeklarowany morderca seryjny



Odwróć stronę, aby przeczytać zapowiedź następnej powieści Tommy’ego Devereaux

„KREW MŁODOŚCI”

1 Był rok 1981. Siedzieliśmy na ziemi zaszyci w ustronnym zakątku leśnym. Za dwadzieścia minut miało stać się coś, co zaciąży nad naszymi dalszymi losami. Spencer miał czternaście lat. Był najstarszy z nas, więc wszędzie chodziliśmy za nim. Ja byłem od niego młodszy o osiem miesięcy, a Drew o dwa tygodnie młodszy ode mnie. Latem spędzaliśmy we trójkę każdy dzień. Myślę, że można by nas nazwać najlepszymi przyjaciółmi. W tym wieku istnieje wyraźna różnica pomiędzy tym, co uważa się za przyjaźń, a tym, co powodowane jest brakiem lepszego zajęcia. Mam na imię Bobby. Nigdy nie zwracano się do mnie per Robert czy Bob. Jak na Oregon ów letni dzień był duszny. Komary cięły niczym wilkołaki. Siedzieliśmy na ziemi w zakątku leśnym; kilometr odnikąd. W lesie nie było nic szczególnie interesującego poza tym, że akurat tak się złożyło, iż się w nim znaleźliśmy, co nam odpowiadało. Często chodziliśmy do lasu. – Moglibyśmy pójść do McKinney’s i spróbować zwędzić „świerszczyka” – powiedział Drew, który nieczęsto coś proponował. Nuuuda... – Nie – odparł Spencer, uderzając patykiem w ziemię. – Te rzeczy mnie wkurwiają. – Niby co? – Pisemka porno. – Czemu cię wkurwiają? – spytałem. – Bo jestem zmęczony tym waleniem. Dobrze wiedziałem, co ma na myśli, ale nie chciałem tego nazwać po imieniu. – A ja chciałbym mieć w pokoju stertę „świerszczyków” aż po sam sufit – oznajmił Drew. – Nigdy nie mam dosyć walenia. – Bo jesteś gnida – powiedział Spencer. Skrzywił się. – Ja po prostu jestem... sam nie wiem, jak to opisać.

Ja wiedziałem. Może dlatego zostałem pisarzem. – Niezaspokojony – podpowiedziałem. – No, właśnie. – Wskazał mnie patykiem. Ten drobny gest napełnił mnie dumą. – Otóż to. Niezaspokojony. Chce mi się rzygać od tego ślinienia się z powodu lasek, których nie mogę mieć. – Przywykniesz. – Pieprz się. To było ulubione powiedzonko Spencera, gdy chciał kogoś zlekceważyć. – Tylko ja obmacywałem laskę. Heather Winaldę. Znaliśmy tę historię. Chciałem powiedzieć, że ona każdemu pozwala się obmacywać, ale ponieważ mnie nie pozwoliła, trzymałem gębę na kłódkę. Ktoś mi powiedział, że pokazała się Mike’owi McCarty’emu w toalecie dla dziewcząt. Nie uwierzyłem, ale przez wiele miesięcy nosiłem ten obraz pod powiekami. Nie byłem brzydkim dzieciakiem, ale też nie zaliczałem się do zbyt ładnych. Cechowała mnie przeciętność, niczym się nie wyróżniałem. Byłem niezręczny, skrępowany i buzowały we mnie hormony. Przez szczelinę w gęstym listowiu przedarł się promień słońca. Pomyślałem, że pewnie jest południe. – Burger King? – podsunąłem. Na naszych rzuconych na kupę rowerach przysiadła wiewiórka. Obwąchała oponę. Drew cisnął w nią kamyczkiem i chybił. Zwierzątko nawet tego nie spostrzegło. – Mnie pasuje. – Potrzebna jest forsa. – Jezu, Bobby. Że też ty zawsze potrzebujesz forsy. – Wszyscy jej potrzebujemy – odparłem. – Tak się składa, że nie mam ani grosza. – Ja ci fundnę – powiedział Drew, poklepując kieszeń. – Dzięki. Drew mógł sobie pozwolić na taką hojność. Dostawał za frajer od rodziców dziesięć dolców tygodniowo. Kieszeń moich szortów wybrzuszał walkman. Większość dzieciaków nosiła czapki bejsbolowe. Ja nie rozstawałem się z pokaźnymi słuchawkami. Wyjąłem walkmana, włożyłem kasetę i wcisnąłem guziki. David Lee Roth[1] zaczął mi nawijać o dwóch ładnych dziewczynach, a Eddie w tle wokalu pozwalał, by jego gitara mówiła sama za siebie. Wszystkie inne dobiegające zewsząd dźwięki odpłynęły. Zatopiony w muzyce przyglądałem się badającej nasze rowery wiewiórce. Po kilku sekundach coś ją spłoszyło i wbiegła na najbliższe drzewo. Spojrzałem na wąską ścieżkę wijącą się za naszymi rowerami i dostrzegłem, że coś się tam porusza. Ktoś nadchodził. Najpierw zobaczyłem chłopca.

Młodszego od nas. O kilka lat. Czarne włosy ostrzyżone przez nieprofesjonalnego fryzjera. Głupkowaty uśmiech na twarzy, dyndające ręce. Znałem go. Miał na imię Brian. Mieszkał w czwartym domu za naszym. Mówiono o nim, że jest trochę nierozgarnięty. Nigdy nie zrobił niczego, co mogłoby zadać kłam tym pogłoskom. Mógł mieć około dziesięciu lat. Idącej za nim dziewczyny nie znałem. Była o głowę wyższa od Briana. A gdy zszedł na bok, ujrzałem ją całą. Szła ku nam. Jej długie rude włosy powiewały. Miała na sobie szorty i bezrękawnik. Jedno i drugie za ciasne. Spojrzała na nas z uśmiechem. Coś się we mnie poruszyło. Wyłączyłem muzykę. – O, w mordę – powiedział Drew. W nim także coś się musiało poruszyć. – Cześć, chłopaki – zaskrzeczał Brian cienkim głosem. – Cześć! – zawołał Spencer. – Coście za jedni?! – Dzieciak mieszka koło mnie – mruknąłem. – Dziewczyny nie znam. Przystanęła jakieś trzy metry od nas. Brian podszedł do mnie jak psiak. – To jakaś kryjówka czy coś takiego? – zapytała. – Nic z tych rzeczy – odparłem. Patrzyłem, jak Spencer mierzy ją wzrokiem, gdy wsparła dłoń na biodrze. Wskazała głową Briana. – Spotkałam go, gdy włóczył się samotnie. – Zawsze jest sam – powiedziałem. – Stale go widuję w naszym kwartale. Na ułamek sekundy otworzyła szerzej oczy, spoglądając na Briana. – Pomyślałam, że pomogę mu odnaleźć drogę powrotną. – Jego dom jest niedaleko – oznajmiłem, wskazując kierunek, z którego przyszli. – Tak samo jak mój. – Mówiłem ci – powiedział Brian. Spojrzał na mnie. Skórę miał niemal tego samego koloru, co jego sprana kremowobiała koszulka. – Powiedziała, że powinniśmy się przejść. – Jak masz na imię? – zapytał Spencer. – Elizabeth. A ty? – Spencer. A to Bobby i Drew – dodał, wskazując na nas. – Mieszkasz w pobliżu? Skinęła głową. – Jestem tu nowa. Tata został przeniesiony. Przyjechaliśmy z Portlandu. – Chodzisz do tutejszego liceum? – Zacznę po wakacjach. – Powiodła po nas wzrokiem. – Zdałam do przedostatniej klasy. My trzej zaczęliśmy pierwszą klasę liceum. Rozejrzała się wkoło. – Palicie tu trawkę czy co? Jej pytanie zabrzmiało tak... dorośle. Nie znałem nikogo, kto by palił trawkę. – Nie – odparł Spencer. – Ot, zwykłe miejsce.

– Co tutaj robicie? – Nic takiego. – Spencer zrobił krok w jej stronę. Przekrzywił głowę, jakby nasłuchiwał. – A co według ciebie powinniśmy tutaj robić? – Potrzebujecie mojej rady? Spencer wzruszył ramionami. – Jak dotąd najlepszy pomysł miał Drew. Powiedział, że powinniśmy zwędzić kilka „świerszczyków”. Las był jakby zmartwiały. Brian uśmiechnął się do mnie durnowato. – Co to jest „świerszczyk”? – wyszeptał. – Nieważne – odparłem. Zerknąłem na Drew, który gapił się na Elizabeth. Spencer zrobił następny krok w jej kierunku. – Co robiłaś w Portland, żeby się zabawić? – zapytał. – To i owo. Podeszła bliżej. Teraz otaczaliśmy ją kołem. Miała ten rodzaj niebieskich oczu, jakie zdarzają się tylko u rudzielców, barwy spłowiałego dżinsu. Na bezrękawniku widniała wąska plama potu, uwydatniająca zarys jej piersi. Brian przysunął się do pobliskiego drzewa i zadarł głowę, przyglądając się mu. – Dokąd go prowadziłaś? – spytałem. – Tak naprawdę. – Już wam mówiłam. Pomagałam mu odnaleźć drogę do domu. – Spotkałaś dzieciaka tuż przy jego domu i powiedziałaś, żeby się z tobą przeszedł, a potem zabrałaś go do lasu? Trochę to dziwne, prawda? Wykrzywiła wargi w uśmiechu. – Jesteś naprawdę wścibski. Zwróciłem się do Briana. – Zabiorę cię do domu. – Ruszyłem ku niemu. – Zanim twoi rodzice zatęsknią za tobą. To była kompletna bzdura. Nie sądzę, by jego rodzice kiedykolwiek zauważyli, że zniknął na cały dzień. – Może on nie chce wracać do domu – odezwała się Elizabeth. Brian obrócił się ku mnie i skinął głową. – Myślę, że chcę pójść do domu. – Jeszcze raz skinął głową. – Naprawdę. Wepchnąłem walkmana z powrotem do kieszeni, zsunąłem słuchawki na szyję i chwyciłem chłopaka za rękę. Była miękka i oślizgła. Sprawiał wrażenie znacznie młodszego niż o cztery lata. – Idziemy, Brian. Gdy podeszliśmy do Elizabeth, po raz pierwszy poczułem jej zapach. W powietrzu unosiła się cudowna, egzotyczna woń, jakiej nigdy nie doświadczyło się na tej niewielkiej polance, gdzie bywali wyłącznie chłopcy. Dziewczyna była uperfumowana, ale to nie zapach pachnidła poczułem. Ona pachniała podnieceniem. Podnieceniem i oczekiwaniem. Miałem ochotę przytknąć nos do gładkiej szyi Elizabeth i oddychać nią, jakbym w ten

sposób mógł przejąć jej ekscytację. Z uśmiechem przesunęła się w bok. Czyżby usiłowała zastąpić mi drogę? – W porządku – powiedział Spencer. – Pozwól im odejść. Na pewno znajdziesz sobie jakąś inną rozrywkę. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Taaak... Na przykład jaką? Nieomal słyszałem sapanie Drew. Spencer splunął na ziemię. – Coś lepszego niż przeglądanie „świerszczyków”. Nigdy przedtem nie słyszałem, by Spencer zwracał się w ten sposób do dziewczyny. Nie byłem podniecony, ale przynajmniej z całą pewnością mi się nie nudziło. – Nie – odparła. – Wy, chłopaki, jesteście za duzi. Spencer roześmiał się, ale bez wesołości. Nerwowo. – Za duzi? Do czego? – Do tego, co mam na myśli. – Głową wskazała Briana. Dziesięciolatek się rozpromienił. – Oto do czego jest mi potrzebny. Spencer przeniósł wzrok z Elizabeth na mnie. Ja spojrzałem na niego. Czyżby mówiła o pieprzeniu się z dzieciakiem? To było niemożliwe. A potem spytała: – Widziałeś już kiedyś gołą dziewczynę, Brianie? – Moją mamę – odparł bez chwili wahania. – A młodszą dziewczynę? Taką jak ja. – Nie. – Lekko ścisnął moją dłoń. – Nie. Podeszła jeszcze bliżej i przystanęła jakiś metr od nas. Następnie zdjęła bezrękawnik. Ot, tak. Jakby była sama we własnej sypialni. – Rany Julek – usłyszałem głos Drew. Nie patrzyłem na twarz Spencera, bo nie mogłem oderwać wzroku od niej. – Możesz ich dotknąć – powiedziała. – Jeśli chcesz. Poczułem drżenie dłoni i powoli je uniosłem w kierunku Elizabeth niczym Frankenstein. – Nie, nie ty. – Wskazała głową Briana. – On. Chłopiec spojrzał na mnie. Był zmieszany, ale nie przestraszony. Nie odezwałem się, ale mój wzrok powiedział mu wszystko, co powinien wiedzieć. O rany, dzieciaku. Zdajesz sobie sprawę z tego, co się dzieje? Jesteś wybrańcem. Teraz możesz tego nie doceniać. Ale za kilka lat zdasz sobie sprawę ze znaczenia tego, co się tu dzieje. Będziesz królem. Brian skinął głową. Nie w kierunku Elizabeth, lecz moim. W owej chwili wiedziałem, że dzieciak nie jest zapóźniony w rozwoju czy choćby durnowaty. Był po prostu dzieciakiem i właśnie miał uczynić wielki krok w kierunku męskości.

Brian przystąpił bliżej i wysunął prawą rękę. Jego cienkie palce musnęły napęczniałe piersi przyszłej dziesiątoklasistki. Elizabeth spojrzała na niego z uśmiechem. – Dobrze – powiedziała. Zaczął cofać dłoń, ale dziewczyna ją uchwyciła. – Tutaj – powiedziała, ciągnąc go ku sobie. Wypuściwszy jego rękę, poczułem zazdrość. Poprowadziła go na polankę obok naszych leżących na ziemi rowerów. – Możesz patrzeć, jeśli chcesz – powiedziała, mijając Spencera. To wszystko nie miało sensu. Ale miałem wtedy czternaście lat i wcale go nie poszukiwałem. Wysokie klony i dęby zdawały się zamykać wokół nas. Dziewczyna kazała Brianowi położyć się na ziemi obok sterty dużych kamieni, których od czasu do czasu używaliśmy do ogrodzenia ogniska, gdy tu nocowaliśmy. Brian posłuchał. Stanęła nad nim i powoli opuściła się na jego krocze, przytykając szorty do jego dżinsów. Ponieważ do tej pory zdjęła tylko bezrękawnik, zastanawiałem się, co się stanie dalej. Było jasne, że Brian nic nie zrobi. Patrzył na Elizabeth szeroko otwartymi oczami i miał zaciśnięte wargi. Zgadywałem, że zapomniał oddychać. Zerknąłem na Drew. Nie odrywał wzroku od Elizabeth, jakby się wpatrywał w zawodnika mającego wykonać rozstrzygający rzut podczas decydującej rozgrywki w mistrzostwach drużyn baseballowych. Rzuciłem okiem na Spencera. Wyglądał na wkurzonego. – Co robisz, do cholery? – zapytał. Z zakłopotaniem potarł obojczyk. Elizabeth odchyliła głowę do tyłu, pieszcząc palcami swoje piersi. Miała zamknięte oczy, a twarz zwróconą ku koronom drzew. – Zaspokajam swoje żądze – odparła. Zapamiętam to na zawsze. „Zaspokajam swoje żądze”. Uniosła powieki i spojrzała w dół na Briana. – Zamknij oczy, kochanie – poleciła. Brian zamknął oczy. Uśmiechał się. – Dlaczego on? – zapytał Spencer. – Dlaczego nie ja? – Już powiedziałam. Po prostu jesteś za duży, dziecino. – Za duży? Byłbym delikatny. – Głos Spencera stał się napastliwy. W jego tonie pobrzmiewało niezaspokojenie. Nie zdejmując szortów, Elizabeth kołysała się na Brianie w tył i w przód. Chłopak leżał nieruchomo jak mumia. – Och dziecino... – powiedziała, zwracając się do Spencera. – Może potem zrobię to z tobą... Jego wargi wykrzywił grymas. – A może najpierw ze mną?

Zataczała biodrami drobne kółka. – Już powiedziałam, że lubię małych. Brian wciąż miał zamknięte oczy. Poczułem, że moje ciało dygocze z podniecenia. – Dlaczego? – wyszeptałem. – Dlaczego ten dzieciak? W pierwszej chwili zbyła mnie milczeniem. Nadal przyciskała miednicę do krocza wyblakłych, obcisłych dżinsów Briana. Z miejsca, w którym stałem, widać ją było od tyłu. Zarys nagiej talii. Silne, białe ramiona. Czerwone włosy rozlewały się po jej plecach niczym woda. Dzieliło ją ode mnie niecałe pięć metrów, ale znajdowała się jakby w innym świecie. Znieruchomiała i obróciła głowę w stronę Spencera, który stał jakiś metr na prawo ode mnie. Wtedy wreszcie zobaczyłem jej twarz. Zmieniła się. Już się nie uśmiechała. Nie było w niej ani krzty ciepła. Przestała być istotą ludzką. Nie potrafię tego lepiej wytłumaczyć. – Bo mali nie potrafią się bronić – odparła. Po czym podniosła kamień wielkości piłki do softballu, przez niecałą sekundę zatrzymała go nad swoją głową, a potem trzasnęła nim w czaszkę Briana.

1 David Lee Roth (ur. 1954) – amerykański wokalista, aktor, muzyk i kompozytor znany z występów w grupie muzycznej Van Halen oraz współpracy z takimi wykonawcami jak Steve Vai, Jason Becker czy Eddie Van Halen (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).



CZĘŚĆ PIERWSZA



1

Denver, Kolorado

Teraz Tommy Devereaux spoglądał przez okno usytuowanego w centrum miasta hotelu Hyatt na rozległe Rocky Mountains, które rozciągały się przed nim jak namalowane. Peaks Lounge[2] należało do tych miejsc, gdzie popołudniami zajmował się pisaniem. Podawane trunki oraz sygnał Wi-Fi były tu mocne, a czego więcej może potrzebować pisarz? A co najważniejsze, Peaks Lounge zawsze wibrował energią, której Tommy potrzebował przy pracy. Jak na ironię pomieszczenie pełne rozmawiających i śmiejących się ludzi pomagało mu się skupić. A gdy potrzebował pomocy, mógł zlustrować tłum i wyłuskać kogoś, czyj wygląd doskonale pasował do postaci, o której właśnie pisał. Od ciekawych typów aż się roi – wystarczy się rozejrzeć. – Przepraszam – odezwał się ktoś za nim. Tommy się obejrzał i zobaczył kobietę w średnim wieku o kiepsko utlenionych włosach, z przesadnym makijażem i o figurze świadczącej o wkroczeniu w fazę życia, gdy ciało zaczyna się poddawać. Szkoda – pomyślał, rzuciwszy na nią okiem. Dojrzał w niej bowiem coś takiego, co pozwalało się domyślać, że kiedyś była znacznie bardziej urodziwa. W lewej ręce trzymała książkę. Świetny materiał na bohaterkę powieści. – Bardzo przepraszam, że panu przeszkadzam, panie Devereaux – powiedziała. Tommy rozpoznał po akcencie, że kobieta pochodzi z Minnesoty. – Słyszałam, że przychodzi pan tu od czasu do czasu. Po... po prostu lubię wszystkie pana powieści. Przeczytałam wszyściutkie bez wyjątku. – Dziękuję – odparł Tommy. – Czy zechciałby mi pan podpisać tę książkę? – Oczywiście. Tommy sięgnął po książkę. Był to egzemplarz powieści Krew tych, których znamy w twardej okładce. Dziesięć lat temu dzięki niej mógł porzucić dotychczasową pracę; był kierownikiem w małej, lecz dobrze prosperującej agencji handlu nieruchomościami. Dzień, w którym po raz pierwszy obudził się jako zawodowy pisarz i nie musiał iść do żadnego biura, uważał za jeden z najwspanialszych

w życiu. – Czy mam ją komuś zadedykować? – Dla Maggie, jeśli można. Bardzo dziękuję. Oczekiwał, że zada mu jakieś pytanie. Kiedy czytelnicy o coś go pytali – a zwykle tak było – czekali z tym na chwilę, gdy będzie zajęty, podpisując swoją książkę. – Zastanawiam się właśnie... – powiedziała. Zdawała się szukać odpowiednich słów. – Jak to się dzieje... Dlaczego wszystkie czarne charaktery to u pana zawsze kobiety? Było to trzecie najczęściej zadawane pytanie, zaraz po: Skąd pan bierze pomysły na swoje powieści? oraz: Czy pozwoli pan kiedyś swoim dzieciom przeczytać swoje książki? Tommy uniósł głowę i spojrzał na nią. Spostrzegł, że ma niebieskie oczy. Pomyślał, że prawdopodobnie była w przeszłości piękną młodą kobietą. Zastanowiło go, w jakim wieku z piękności stała się Maggie. – Nie zawsze są kobietami – odparł. – Czasami bywają zaledwie dziewczynami. Puścił do niej oko, dając do zrozumienia, że to już cała odpowiedź. Kryła się za nią prawda zbyt osobista, by ją roztrząsać z kimś takim jak Maggie. Lub z kimkolwiek innym. Uśmiechnęła się i skinęła głową, jakby dał jej całkowity wgląd w swój warsztat pisarski. – Cóż... dziękuję panu, panie Devereaux. I... proszę mi nie mieć za złe, gdy powiem, że nie wszystkie kobiety są złe. – Oczywiście, że nie, Maggie. Ale są o wiele bardziej interesującymi zabójcami, prawda? Skinęła głową z uśmiechem. – Tak, przypuszczam, że są. A więc do widzenia. – Do widzenia, Maggie. Odwróciła się i zaczęła powoli odchodzić, ale przystanęła i się obejrzała. – Proszę mi wybaczyć, tak się zastanawiam. Czy pracuje pan nad czymś nowym, panie Devereaux? – Cały czas, Maggie. – Może mi pan zdradzić tytuł? Czy może to sekret? Skoro zna wszystkie jego powieści, to dlaczego nie przeczytała fragmentu pierwszego rozdziału zamieszczonego na przynętę w Krwi pragnienia? – Nadałem jej tytuł Krew młodości. – O czym to będzie? – Żeby się dowiedzieć, będzie pani musiała nabyć tę książkę – powiedział. – Ale mogę pani zdradzić, że pojawi się w niej najstraszliwszy zabójca z dotychczasowych.

Maggie się uśmiechnęła. – O rany. Na pewno ją kupię – odparła, puszczając do niego oko, ale Tommy’emu wydało się to jakieś wymuszone, jakby usiłowała wykrzesać nieco ciepła w swoich zimnych oczach. – W takim razie jeszcze raz do widzenia. Odeszła, a w tej samej chwili zmaterializowała się przed nim margarita. – Nie masz dość wielbicielek? – spytała Erin. Od lat serwowała mu margarity. Odpowiadało mu to. Rutyna dodawała mu otuchy, chociaż nie lubił myśleć, że jest rutyniarzem. A jednak zastanawiało go, czy przychodziłby do hotelu Hyatt, gdyby nie było tu podającej mu drinka Erin. – Nigdy. Bez nich nie zrobiłbym kariery. – A co powiesz o tych, które fantazjują na twój temat, gdy podpisujesz im książki? Tommy obejrzał się w stronę drzwi. – Kto? Ta, co właśnie wyszła? – Och, nie udawaj. Pożerała cię wzrokiem, gdy wpisywałeś dedykację. – Daj spokój. Poczuł, że za chwilę obleje się rumieńcem. – Autor bestsellerów o twojej aparycji? Wiem, co mówię. – Erin nie dała mu dojść do słowa. – To jak, będziesz pisał czy dzisiaj robisz sobie labę? Tommy ucieszył się, że zmieniła temat. Erin zawsze z nim flirtowała i chociaż musiał przyznać, że nie było mu to niemiłe, nigdy nie odpłacał jej tym samym. – Jeszcze się nie zdecydowałem – odparł. Wyjrzał przez okno. Nad górami kłębiły się ogromne, ołowiane chmury, wrześniowe niebo było sinoniebieskie. – Ale zostanę tu przynajmniej po to, by patrzeć na burzę. – To najlepsze miejsce w hotelu. Miłego spektaklu. Erin odeszła, a Tommy zerknął na zegarek. Lada chwila przyjdzie Becky. W dni powszednie spotykali się tutaj popołudniami. Rutyna. Jego żona będzie czytała, a on zajmie się pisaniem. W całym tym procesie były elementy yin i yang. Tommy upił łyk margarity i otworzył laptopa. Na ekranie pojawiła się strona jego najnowszej powieści. Krew młodości miała się ukazać przed Bożym Narodzeniem, ale Tommy był przekonany, że tak się nie stanie. Już trzykrotnie przekraczał wyznaczony termin. Były to pierwsze opóźnienia w całej jego karierze pisarskiej. – Witaj, dziecino – usłyszał. Uśmiechnął się, a Becky się pochyliła, by go pocałować w policzek. – Witaj. Usiadła obok niego i wygładziła spódnicę na udach. – Ach, jak lubię te nasze popołudniowe przerwy. Evie znów była nieznośna. Do

naszego powrotu Melinda poradzi sobie z obojgiem. Melinda była nianią. Czasami Tommy się zastanawiał, czy Becky pamięta tamte czasy, gdy z trudem spłacali hipotekę, a na obiad jadali zupę ramen[3], podczas gdy ich mały synek (cierpiący na kolkę) nieustannie wrzeszczał, a w pobliżu nie było żadnej niani. Oczywiście to było ponad dziesięć lat temu – pomyślał Tommy. Wskazała głową komputer. – Jak ci idzie? – Chwilowo w ogóle nie idzie. – Przykładasz się? Pokręcił głową, spoglądając na jarzący się ekran. – Jak zwykł mawiać Douglas Adams[4]: „Uwielbiam terminy ostateczne. Kocham ich świst, jaki wydają, mijając”. – Pytam poważnie, Tommy. – Wkrótce ją skończę. Po prostu muszę wymyślić zakończenie. Dotknęła jego kolana. – Na pewno nie chcesz, żebym to przeczytała? Prawda była taka, że nie mógł się doczekać, by to zrobiła. Przed ukończeniem powieści nigdy jednak nikomu nie pokazywał – ani żonie, ani agentowi, ani wydawcy – więcej niż kilka pierwszych rozdziałów. Zwłaszcza książki Krew młodości. To była bowiem powieść szczególna. Warta przekroczenia trzech ostatecznych terminów. Nosek buta Becky lekko trącił go w goleń. – W takim razie, panie Bestseller, proszę mi powiedzieć, jak mogłabym pomóc. Spojrzał na nią, unosząc brew. – Jesteś bardzo seksowna – powiedział. – Nie da się ukryć, jestem. Poszczęściło ci się, że masz taką żonę. – Przecież wiem. Trzynaście lat – pomyślał. Trzynaście lat, a on wciąż jej pragnie. Chyba z wzajemnością. – Co to? – zapytała. – Co? Becky schyliła się i podniosła z podłogi kopertę. Już zaczęła wyjmować z niej zawartość, ale się powstrzymała. Podała ją mężowi. – Twoja? – Nie wiem – odparł, biorąc ją. Wyjął z niej kartkę papieru i zaczął czytać. – Kochanie? – spytała. Minęły sekundy lub godziny.

– Kochanie? Co to jest? Nie odpowiedział.

2 Przeczytał zdanie tylko trzy razy, a potem wpatrywał się bezmyślnie w kartkę, bo nie chciał podnieść wzroku na żonę. Nawet nie zmieniłeś mego imienia. Gdy Tommy miał dwadzieścia dwa lata, rozbił swoją starą toyotę camry, wjeżdżając w tył ciężarówki. Tamtego dnia padał deszcz, a jego łyse opony nie trzymały się drogi, gdy jadący przed nim samochód ciężarowy gwałtownie zahamował. Jechał wtedy z prędkością niemal stu kilometrów na godzinę. Tuż przed kolizją Tommy zaakceptował swój los. Samochód mnie nie posłucha. Zaraz wpakuję się w wielki kawał metalu przede mną. Nie wiem, co się stanie z moim ciałem. Nic nie mogę na to poradzić. Tego dnia pogodził się z sytuacją, na którą nie miał wpływu. Gdzieś w głębi siebie wiedział, że nic mu się nie stanie, ponieważ Tommy Devereaux zawsze cało wychodził z opresji, bez względu na to, co się działo. Ta chwila była jednak inna. Zupełnie inna. Przed jego twarzą właśnie eksplodowało trzydzieści lat milczenia. Tommy zlekceważył pytanie żony i gwałtownie odwrócił głowę. Dokąd ona poszła? Maggie. Tylko że Maggie to nie była Maggie. Maggie to Elizabeth. Utlenione na blond włosy, a może peruka. Przesadny makijaż. Niewykluczone, że wypchane tu i tam ubranie, aby wydała się grubsza niż w rzeczywistości. Ale niebieskie oczy. Oczy o barwie niebieskiego dżinsu były te same. Powinien ją rozpoznać. Pomimo upływu kilkudziesięciu lat powinien ją rozpoznać, ponieważ Elizabeth spowodowała to, kim stał się Tommy. Oczami wyobraźni widywał ją każdego dnia. – Co to jest, Tommy? Głos Becky docierał z daleka, budząc go ze snu, w którym się pogrążył. Wstał i ściskając liścik w dłoni, podszedł do okna. Z dwudziestego piątego piętra spoglądał na ulicę, wypatrujac blondynki. Zbyt wielu ludzi. A zresztą co by zrobił, gdyby ją dostrzegł? – Aha, teraz mnie zwodzisz.

Tym razem głos żony zabrzmiał głośniej. Bliżej. Musi jej coś odpowiedzieć. – Nic. On, autor bestsellerów „New York Timesa”, miał do powiedzenia tylko tyle. Nic. – Akurat. Nic. Czytałeś ten liścik, jakby to był twój nekrolog. Co tam jest napisane? – To jest... No, Tommy. Co jej powiesz? Jeśli zdecydujesz się na kłamstwo, ta chwila da początek kolejnym. Wszystko się zmieni. Masz trzy sekundy na podjęcie decyzji. – Zanim przyszłaś, podeszła do mnie jakaś kobieta. Chciała dostać mój autograf. Myślę, że to ona zostawiła ten liścik. – Co w nim jest napisane? – Krótko rzecz ujmując, zakomunikowała mi, że świat byłby o wiele lepszy beze mnie. Siadając, Tommy zdał sobie sprawę, że nie była to dobra odpowiedź. Mógł żonie po prostu pokazać ten liścik. Powiedzieć, że nie rozumie, o co w nim chodzi. Ale wtedy zastanawiałaby się, dlaczego tak żywo na niego zareagował, skoro nie zrozumiał treści. Zresztą to już nieważne. Musi pozostać przy tym kłamstwie. Na twarzy Becky pojawiła się konsternacja i Tommy natychmiast poczuł się winny. – Pokaż mi to – powiedziała, wyciągając rękę. – Nie. Nie ma potrzeby. Podeszła Erin, niosąc drinka. Koktajl Cosmopolitan dla Becky, którego nigdy nie musiała zamawiać. – Dzień dobry, pani Devereaux. Tommy miał nadzieję, że Erin odwróci uwagę Becky, ale ona odprawiła kelnerkę oschłym „dziękuję” i całą uwagę skupiła na mężu. Przyjrzała mu się uważnie. – Po co by chciała twój autograf, skoro cię nienawidzi? – Myślę, że chciała podejść wystarczająco blisko, by zostawić mi liścik. Zdarzało się, że otrzymywał pogróżki. Śmiercią nie grożono mu często, ale ze względu na szeroką dystrybucję jego książek Tommy spotykał się czasem z krytyką. Niektórzy spośród czytelników mieli źle w głowie. – Dotychczas nikt nie podał ci listu z pogróżką osobiście – powiedziała Becky. – Powinieneś powiadomić policję. – Nie. – Tommy. – Powiedziałem: nie. Chciałbym się cieszyć miłym wieczorem. – Jestem trochę wystraszona. – Niepotrzebnie. Skupił się na ekranie laptopa, czując na sobie uporczywe spojrzenie Becky.

– Dlaczego nie chcesz, żebym przeczytała ten liścik? – spytała. – Bo nie ma takiej potrzeby. Przez chwilę rozważała jego słowa. – Powiedziałbyś mi, gdyby to było coś innego, prawda? Spojrzał na nią, usiłując zachować kamienną twarz. – Na przykład co? – Po prostu nie lubię, gdy mamy przed sobą jakieś tajemnice. Zaczyna się. W jej oczach pojawia się ten wyraz, którego nie chciał widzieć nigdy więcej. Obydwoje wiedzieli, do czego nawiązywała, wypowiadając słowo „tajemnice”. Kiedyś już miał taką przed żoną. Jeden raz. Przemilczał coś przed Becky, a to niemal zrujnowało ich małżeństwo. Dwa lata temu Tommy miał romans. Poczucie winy tak mu doskwierało, że nie mógł milczeć ani chwili dłużej. W końcu się przyznał, gdy leżeli w łóżku, szykując się do snu. W telewizji dwaj detektywi przesłuchiwali podejrzanego, przekomarzając się z nim. Tommy poczuł nieodpartą potrzebę wyznania prawdy. Sięgnął po pilota i wyłączył głos, ale nie obraz. I zaczął mówić. Zawsze będzie miał w pamięci wyraz twarzy żony, gdy powiedział jej rzeczowo, bo nie wiedział, jak mógłby złagodzić druzgocące słowa. – Przespałem się z kimś, Becky. Zapamiętał, że poczuł wtedy dławiące go wymioty, ból brzucha oraz miał świadomość, że to nic w porównaniu do tego, co czuje ona. – Kto to?! – spytała po kilku minutach milczenia. – Kto to, do cholery?! Musiał nadal kłamać, bo chodziło o kogoś, kogo Becky znała. O kogoś, kto nie zasługiwał na to, by go skrzywdzić, kogoś, kto nie zagrażał już jego żonie. Tommy skłamał, ochraniając tamtą kobietę, ale przyznał się do niewierności, bo Becky powinna wiedzieć, jak ją oszukiwał. Byłoby niemożliwe odbudowanie ich związku, gdyby nie poznała prawdy. – To się zdarzyło w Dallas podczas podróży promującej książkę. Przespałem się z nią tylko raz i nawet nie wiem, kim ona jest. Nigdy więcej nie skontaktowała się ze mną. Nawet nie wiem, jak się nazywa. To był epizod pozbawiony znaczenia, ale zawiodłem twoje zaufanie i wiarę, które we mnie pokładałaś. Becky była zdruzgotana. Prawdziwie, głęboko, miażdżąco zdruzgotana. Jej twarz miała taki wyraz, jakby Tommy, patrząc jej w oczy, powoli wbijał nóż w jej brzuch. Oczy miała szeroko otwarte. Pełne przerażenia. Straszliwy ból. Całkowite zagubienie. – Dlaczego to zrobiłeś? Jak mogłeś? Gdy jej to powiedział, natychmiast zapragnął cofnąć swoje słowa, zapewnić, że to tylko okrutny żart, gdyż wyraz jej twarzy sprawił, że poczuł się, tak jakby runął

z drapacza chmur, machając rozłożonymi rękami i nogami, że to mogłoby go uchronić od roztrzaskania się o znajdujący się sto pięter niżej beton. Spojrzenie Becky wyrażało wielką bezradność. Zląkł się, że ją utraci. Nie wiedział, co ma zrobić, by temu zapobiec. To samo spojrzenie mogło pojawić się teraz. „Nie lubię, gdy mamy przed sobą jakieś tajemnice”. A jednak udało im się ocalić miłość, u podstaw ich związku leżało bowiem naprawdę głębokie wzajemne uczucie. Przez ostatnie dwa lata, w trakcie wielu przepłakanych nocy i licznych godzin terapii małżeńskiej, Becky nauczyła się znów ufać Tommy’emu. Jednak dzięki owemu zdarzeniu zdał on sobie sprawę, że rodzina jest najważniejsza. Przysiągł, że nigdy więcej nie uczyni czegoś, co zraniłoby Becky lub ich dzieci. Nie przeżyłby bez nich. Nigdy więcej w przyszłości. Bo wciąż ukrywał przed nią jeden sekret. Tajemnicę z odległej przeszłości. Bardzo istotną tajemnicę.

3 Tommy z galopującym sercem wpatrywał się w ekran laptopa. Uspokój się. Oddychaj miarowo. Postukał w przypadkowe klawisze, aby Becky myślała, że coś pisze. Nie mógł się jednak skupić. Potrafił myśleć wyłącznie o twarzy Maggie – Elizabeth. Ich rozmowa trwała zaledwie kilka sekund. Kobieta sprawiała wrażenie zupełnie normalnej. Wyjątkiem było lodowate spojrzenie. To na pewno ona. Kobieta, która dawniej była dziewczyną o rudych włosach spływających na plecy niczym woda. „Nawet nie zmieniłeś mego imienia”. Nie, nie zmienił. Uznał, że Elizabeth to wystarczająco pospolite imię, a ponieważ zniknęła z jego życia ponad trzydzieści lat temu, czuł się bezpieczny, posługując się w książce tym prawdziwym. A może chciał, by go odnalazła? W końcu to ona stała się przyczyną jego sukcesu. To, co owego dnia wydarzyło się w lesie, sprawiło, że Tommy zaczął pisać. Dzięki temu uciekł od przeszłości. Pisane pod szyldem „fikcja” słowa zapewniały bezpieczne ujście nagromadzonych wspomnień. Powieść Krew młodości była prawie wyłącznie fikcją. Z wyjątkiem pierwszego rozdziału. Jedynego, który przeczytała Elizabeth.

A teraz wróciła. Dlaczego? Zaćwierkała komórka Tommy’ego. Dominic. Jego agent. Odbierz telefon – nakazał sobie. Wróć do normalności, choćby na kilka sekund. Odebrał. – Nie powinieneś być w domu z żoną i dziećmi? – zapytał. – Witaj, Tommy. Ja też się cieszę, że cię słyszę. A dla twojej informacji: jestem w domu. Zaniedbuję rodzinę, by porozmawiać z najlepszym klientem. – Czy mogę się czuć kimś szczególnym? Kto to? – wyartykułowała Becky samymi wargami. Nigdy go nie pytała, z kim rozmawia przez telefon. – Dominic – odpowiedział szeptem. Ta odpowiedź ją zadowoliła, więc na powrót zagłębiła się w lekturze. – Tommy – powiedział agent. – Zatykam tamę palcem. Wczoraj przekroczyłeś trzeci ostateczny termin. Co się dzieje, do diabła? – Książka nie jest ukończona, Dom. Już ci mówiłem. – Prawdziwy z ciebie zaklinacz deszczu, przyjacielu, ale dalej tak nie pociągniesz. Podpisałeś umowę. – To będzie moja dotychczas najlepsza książka. – Wciąż mi to powtarzasz. Ale skąd, do cholery, mam wiedzieć, czy to prawda? Nikomu nie dałeś przeczytać nic więcej poza pierwszym rozdziałem. Muszę przyznać, że ciekawym i przerażającym. – Powieść już prawie gotowa. Muszę tylko wymyślić zakończenie. Milczenie. Lecz krótkotrwałe. – Nie znasz pieprzonego zakończenia? Nie znasz tego, czego twoi czytelnicy pragną najbardziej? Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej? – Właśnie ci powiedziałem. – Przez ciebie spędzę bezsenną noc. – Trzeba było zatelefonować rankiem. Mógłbym ci wtedy popsuć cały dzień. Znowu milczenie. Ciężki oddech. – Więc kiedy? – zapytał Dominic. – Za trzy tygodnie. – Mur? – Mur beton. Za trzy tygodnie będzie gotowe. Przynajmniej to, o czym myślałem kilka minut temu – dodał bezgłośnie. – OK. I to im powiem. Ale nie zawiedź mnie tym razem. – Dominicu, dzięki mnie spłaciłeś swój dom. Mogę cię wykiwać, jeśli tylko zechcę. Chrzań się.

Becky uniosła głowę znad książki. Tommy wzruszył ramionami. – Touché – powiedział Dom i przerwał połączenie. – Czego chciał? – spytała Becky. – Chciał się dowiedzieć, kiedy będzie gotowa pierwsza wersja. – Mówiąc to, Tommy spojrzał przez okno. Chciał patrzeć na żonę, ale obawiał się, że może go zdradzić wyraz twarzy. Znów sygnał komórki. Tommy wreszcie spojrzał na Becky. – Znowu telefon? – zdziwiła się. – A teraz kto? Rzucił okiem na ekran. NUMER ZASTRZEŻONY – Nie wiem – odparł. – W takim razie nie odbieraj. W zwyczajnych okolicznościach Tommy by nie odebrał. Ale dzisiejszy dzień był jak najdalszy od zwyczajnego, więc zachował się inaczej. – Halo? – Witaj, Tommy. Głos Maggie. Był teraz niższy, bez miękkiego akcentu Minnesoty, ale Tommy wiedział, że to ona. Maggie. Elizabeth. Wstał i oddalił się od żony. Nie obejrzał się, by zobaczyć wyraz twarzy Becky, lecz czuł na karku jej uporczywy wzrok. – Skąd masz mój numer? – To raczej banalne pytanie. Naprawdę interesuje cię właśnie to? Pochylił głowę nad telefonem i ściszył głos. – To naprawdę ty? – Oczywiście, że ja. Nie rozpoznałeś mnie. – Przyszłaś w przebraniu. – Prawdziwy geniusz. Jej głos był młodszy niż ten, którym mówiła Maggie. W mrocznych partiach mózgu Tommy’ego brzmiał nawet seksownie. – Skąd mam wiedzieć, że to ty? Cisza. A potem: – Mam ci powiedzieć, gdzie zakopane jest ciało? To wciąż mógł być tylko żart. Niewykluczone też, iż dzwoni ktoś mający część informacji, ale nieznający całej prawdy, w nadziei że uda mu się zaszantażować bogatego powieściopisarza. – Tak – odparł. – Powiedz mi. – Doskonale. Rade Baristow jest zakopany na głębokości półtora metra pod uschniętym wiązem, trzydzieści kroków na zachód od polany w lesie za osiedlem

Jackson Creek w Lind Falls w stanie Oregon. Tommy poczuł ucisk w sercu. – Więcej – powiedział. – Chcę usłyszeć więcej. – Razem z nim zakopano nóż do steków – powiedziała. – Na ostrzu noża jest krew... Nacisnął guzik przerywający rozmowę. Nie wiedział dlaczego, a nawet nie był pewien, czy chce ją przerwać. Ale jego palec uczynił to samowolnie, nie słuchając mózgu. Przeczesał dłonią długie włosy, szarpnął je, aż zabolało. Obrócił się i spojrzał na Becky. Na pewno nic nie słyszała, ale nie była to wielka pociecha. Nie miał najmniejszej ochoty podejść teraz do żony. Jezu Chryste. Jeśli kiedykolwiek potrzebny mi będzie obojętny wyraz twarzy, to właśnie teraz. Na sztywnych nogach wrócił do stolika. – Kto to był? – spytała Becky. – Nikt. – Najwyraźniej ktoś telefonował. Komórki same nie dzwonią. – To był akwizytor. Zaskoczył mnie. Nie wiedziałem, że mają tam mój numer. Otaksowała go wzrokiem. – Czego chciał? Takie wypytywanie nie było w jej stylu. Jest wystraszona. Tommy wiedział, że może rozegrać sprawę na dwa sposoby. Grzęznąć w kłamstwie i mieć nadzieję, że jakoś się z tego wywikła, albo odmówić wszelkich wyjaśnień, dopóki nie wymyśli czegoś wiarygodnego. Wybrał to ostatnie. – Nie wierzysz mi? – Tego nie powiedziałam. – Więc dlaczego chcesz wiedzieć, kto dzwonił? – Bo – powiedziała, prostując się na krześle – wydaje mi się, że zachowujesz się dziwacznie. I odszedłeś od stolika. Sądząc po twojej reakcji, myślę więc, że proponują ci coś bezsensownego. I po prostu jestem trochę ciekawa. Najgorsze w tym wszystkim było to, że naprawdę chciał powiedzieć Becky. Ponad wszystko pragnął, by się dowiedziała. Ach, jaka to byłaby ulga. Podzielić się bólem, który doskwiera mu od tak dawna. Wpuścić Becky do najmroczniejszych zakamarków swego życia, dokąd wniosłaby nieco światła. Ale niestety nie mógł tego zrobić. Nikt się nie może dowiedzieć, bo gdyby to do Becky dotarło, utraciłby ją. Już raz omal jej nie stracił i nie chciał ryzykować nigdy więcej. Ów mrok musi pozostać wyłącznie jego udziałem. – To nie był akwizytor – powiedział w końcu. – Ale tak samo jak w przypadku liściku nie musisz tego wiedzieć.

Prawa powieka Becky zadrżała. Zły znak. – Jesteś arogancki. Czy ja kiedykolwiek ukrywałam coś przed tobą? – Gdybyś umiała się dobrze maskować, pewnie byś ukrywała, prawda? Znów drżenie powieki. Tym razem mocniejsze. – Cholera jasna, przestań wykręcać się sianem! To twój stały numer. – Posłuchaj, Becky. Pozwól, że cię zapytam, czy mówisz mi wszystko o tym, co robisz. Nie masz przede mną żadnych tajemnic? – Mówię ci o wszystkim, co jest ważne. – Czym się kierujesz, uznając, co jest ważne, a co nie? Zacisnęła prawą pięść tak mocno, aż knykcie stały się równie blade jak brylantowe oczko jej obrączki ślubnej. – Ja... po prostu... wiem. – W takim razie OK. Miej do mnie trochę zaufania. – Zawiodłeś to zaufanie dwa lata temu. Och! – W takim razie ja także po prostu wiem, że nie chcę ci mówić o liściku ani o rozmowie telefonicznej. – Czy pisała i dzwoniła ta sama osoba? – Nie chcę tego roztrząsać. – Czy masz... czy masz jakieś kłopoty? – Nie – skłamał. Powiedział to wystarczająco szybko, by zabrzmiało przekonująco. Przynajmniej taką miała nadzieję. Becky zamknęła oczy i zacisnęła wargi. Nabrała powietrza w płuca i wypowiedziała dwa słowa: – Czy ty... Nie dokończyła. Dostrzegł ból na twarzy żony i zmusił się do tego, by patrzeć jej w oczy. – Nie, Becky. Nic z tych rzeczy. Zapewniam. Wątpiła w jego wierność. Prawda zaś była znacznie mroczniejsza.

4 Tommy zaciskał dłonie na kierownicy, aż poczuł, że pokrywająca ją skóra marszczy się i ugina. On i Becky, każde swoim samochodem, jechali do domu. Cieszył się tymi dziesięcioma minutami spokoju. Zmieniał pasy, wymijając auta, a potem przyspieszył na żółtym świetle, które zmieniło się na czerwone, akurat w chwili gdy

wjeżdżał na skrzyżowanie. Fatalny wypadek, oto czego potrzebuję – pomyślał z goryczą. Usiłował zrozumieć, co się stało, obiektywnie ocenić sytuację, jednocześnie nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. Ona chce się zemścić – myślał. O to jej chodzi. Śledziła rozwój mojej kariery i przeczytała umieszczony na przynętę rozdział powieści Krew młodości. Boi się, że ją wydam. Ale to szaleństwo. Nie mam pojęcia, kim ona jest. Nie znam nawet jej nazwiska ani nie wiem, gdzie się podziewała przez ostatnie trzydzieści lat. Tommy przycisnął pedał gazu i gwałtownie skręcił, wyprzedzając hondę, której kierowca zatrąbił. W końcu znalazł się w swoim osiedlu – Cherry Creek North Estates – i skierował audi na kręty, wysypany drobnym żwirem podjazd ich domu. Jak zawsze spojrzał na masywną casa de Devereaux, nie wierząc, że naprawdę należy do nich. Powierzchnia domu wynosiła ponad pięćset pięćdziesiąt metrów kwadratowych, a oni korzystali zaledwie z niecałej jego połowy. Tommy go kupił, gdy honoraria za książki znacznie wzrosły, a potem stały się niewiarygodnie wysokie. Od czasu do czasu tęsknił za trudniejszymi czasami, gdy zdarzało im się zaszaleć, opłacając opiekunkę do dzieci, by pójść do kina. Wysiadł z samochodu i wkroczył w ciemność nocy. Pod jego stopami zachrzęścił drobny żwir na ścieżce prowadzącej do frontowych drzwi. W kieszeni wibrowała komórka. Wyjął ją i spojrzał na ekran. NUMER ZASTRZEŻONY – O, nie – wymamrotał. Wymacał kciukiem przycisk i wyłączył zasilanie. Wsunął klucz do zamka frontowych drzwi i bezskutecznie usiłował go przekręcić. Nie były zamknięte na klucz. To się zdarzało, ale niesłychanie rzadko. Melinda – ich niania – sumiennie je zamykała. Pchnął drzwi i powoli przekroczył próg. – Halo! Jest tam kto?! Jego głos odbił się echem w przepaścistym pomieszczeniu. Więcej lamp zgaszonych niż włączonych. Żadnych dźwięków telewizora. Żadnych odgłosów kłótni. Żadnych śmiechów. Rzucił okiem na system bezpieczeństwa; okazało się, że jest wyłączony. W końcu holu jarzyły się nikłe światła. Tommy szybko przeszedł korytarzem i zajrzał do kuchni; pusto. Jeśli dzieci coś jadły, nie pozostawiły żadnych śladów. Może Melinda już posprzątała. Cisza była aż gęsta. Postawił torbę na blacie i spojrzał na zegar kuchenki mikrofalowej. Za pięć ósma. Za wcześnie, by kłaść się spać. Dzieci muszą być na piętrze. W jednej chwili usłyszał, że otwierają się drzwi frontowe, i spostrzegł wiadomość na lodówce. Poczuł wznoszącą się falę mdłości jak w gwałtownie nurkującym samolocie.

Pomyślał o dziesięcioletnim Radzie Baristowie (znanym jako Brian w fabularnej wersji), chłopcu, który nie zrobił nic złego poza rozmową z piękną nieznajomą pewnego letniego dnia, którego czaszka pod ciężarem kamienia rozłupała się jak skorupka jajka. Potem pomyślał o Chansie, swoim własnym dziesięcioletnim synu. Zerknął na przymocowaną magnesem wiadomość na lodówce, nie mając najmniejszej ochoty jej czytać. Naprawdę nie chciał, bo wiedział, że nie będzie ona dobra. Mam twoje dzieci! Nie mogę się doczekać, kiedy nauczę je wszystkiego, co potrafię! Takie słowa pojawiły się w umyśle Tommy’ego. Elizabeth wróciła do jego życia i myśl, że może mieć dostęp do jego dzieci, budziła w nim przerażenie. Poczuł, że miękną mu kolana i traci rozum. Zmusił się, by podejść bliżej i przeczytać słowa, których znać nie chciał. Znajomy charakter pisma. Zabrałam dzieci do restauracji MaGee’s. Wrócimy przed ósmą. Obiecuję! Melinda Tommy zamknął oczy i odetchnął. – Gdzie się wszyscy podziali? Aż podskoczył. Gwałtownie obrócił głowę w stronę Becky, która właśnie weszła do kuchni. – Mm... – Uniósł karteczkę, która przylgnęła mu do palca. – Melinda zabrała dzieci na kolację do MaGee’s. – Sprawiasz wrażenie trochę wyprowadzonego z równowagi – odparła. – Nie lubię, gdy jesteś taki tajemniczy. Już miał znowu skłamać, ale się powstrzymał. Nie warto. Żona wie, że coś przed nią ukrywa, i zaprzeczanie nie miałoby sensu. Są teraz sami i Becky będzie mogła głębiej wścibiać nos w jego sprawy, a on wcale nie miał na to ochoty. – Muszę popracować – oznajmił. – A to co znowu? Nigdy nie pracujesz o tej porze. – Pracuję, gdy muszę. A książka sama się nie napisze. Podszedł i pocałował ją w czoło, co natychmiast wydało mu się czymś nieodpowiednim. Potwierdzając jego odczucie, Becky się odsunęła. – A co z kolacją? – Później coś przekąszę. – Dobrze. – To nie potrwa długo, obiecuję. Odczekała chwilę, nim się obróciła i wyszła z kuchni. Rozumiał dlaczego. Dawała

mu szansę na zmianę zamiaru. Chciała, by usiadł i zjadł z nią kolację. By rozwiał jej niepokój. Tommy milczał. Pozwolił jej odejść. To nie była odpowiednia chwila, nawet jeśli unikając Becky, zaostrzał nieuniknioną konfrontację. Wszedł do swego gabinetu i zamknął za sobą drzwi. Woń książek dawała mu pociechę, poczucie sensowności. Miał w gabinecie niemal trzy tysiące tomów – niektóre z nich były białymi krukami. Stały na półkach niczym wojsko. Piętrzyły się od podłogi po sufit, zasłaniając trzy ściany. Tommy wdychał ich zapach, siadając za wielkim biurkiem z wiśniowego drewna. Wyjął laptopa z torby i podłączył go do dużego monitora. Na monitorze pojawiło się to samo, w co wpatrywał się godzinę temu na ekranie laptopa. Zapełniona do połowy strona. Zadziałał bezprzewodowy internet i pojawiła się ikona poczty elektronicznej. Trzy nowe wiadomości. Dwie z nich to spam. Powędrował wzrokiem ku trzeciej. Od kogoś o nazwie [email protected]. Jako temat wpisano: CHŁOPIEC W LESIE.

5 Wciąż o tym myślisz? O tym, co czułeś, niosąc to małe ciało do dziury, którą wykopaliśmy? O krwi, którą miałeś na dżinsach, i o nożu, którego użyliśmy, by się pokaleczyć? Myślisz o tym, że byłeś jedyny, który mi potem odmówił? Jak chciałeś mnie pobić, ale mój Obserwator cię powstrzymał? Czy zastanawiasz się, kto to był i co się z nim stało? Oczywiście, że tak, Tommy. Nie ma dnia, byś nie rozmyślał o tym wszystkim. Dlatego piszesz, prawda? I twoje zabójczynie to nieodmiennie kobiety. Nie mam zamiaru nazywać tego zbiegiem okoliczności. Zawsze mnie potrzebowałeś. A teraz ja potrzebuję Ciebie. Skontaktuj się z Markiem – łatwo go znaleźć. Pojedź do niego. Tommy wpatrywał się w zwykłą czarną czcionkę na monitorze. Migający kursor odmierzał czas. Nie mam wyboru – pomyślał. Twój Obserwator? Tak go nazywasz? Tommy pamiętał mężczyznę w kominiarce na twarzy i ze śrutówką w dłoni, który tamtego dnia wyłonił się zza drzewa. Który powiedział niewiele, ale jego słowa sprawiły, że

chłopcy nie pobiegli na policję. Z powodu tego mężczyzny Tommy przez wiele lat ukrywał swój wstydliwy sekret. Ów Obserwator był wspólnikiem Elizabeth, ale Tommy pominął ten szczegół w mającym być przynętą rozdziale. Prawdę mówiąc, w ogóle nie wspomniał o tym w swojej książce, ponieważ w tym rozdziale opowiedział całkiem inną – fikcyjną – historię opisującą zdarzenia tamtego dnia. Elizabeth zniknęła po zamordowaniu Rade’a, ale Tommy zawsze się zastanawiał, czy ten... Obserwator... to ktoś z Lind Falls. Może nawet sąsiad. Kimkolwiek był, tkwił w tej sprawie po uszy w równym stopniu, co Elizabeth. Tommy z trudem powstrzymał wymioty. „Skontaktuj się z Markiem. Pojedź do niego”. Mark. W powieści zatytułowanej Krew młodości chłopiec, którego Tommy znał jako Marka, został przechrzczony na Spencera. A jego przyjaciel Jason otrzymał imię Drew. W pierwszym rozdziale pozmieniał jedynie imiona. A teraz Elizabeth chce, by Tommy odszukał Marka. Najwyraźniej ona już go odnalazła („Łatwo go znaleźć”). A teraz chce, by także Tommy go odszukał. Dlaczego? Przeniósł wzrok z ekranu na rzędy książek na półkach; mieściły się w nich miliony słów. Jak wiele innych osób zginęło, ponieważ Tommy, Mark i Jason byli zbyt przerażeni, by mówić? Ile innych ciał znajduje się w lasach? Elizabeth w jakiś sposób znalazła jego prywatny adres – nie ten, który był przeznaczony dla mejli od czytelników. Ta myśl go zastanowiła. Jego sekretarka Sofia czytała mejle od fanów Tommy’ego. A jeśli Elizabeth napisała również tam? Ale trzy słowa nieco go uspokoiły. „Ja potrzebuję Ciebie”. Tak napisała, prawda? Spojrzał na ekran, by się upewnić. Skoro go potrzebuje, nie zrobi nic, co by zagrażało utrzymaniu tajemnicy przez Tommy’ego. A przynajmniej nie od razu. Cokolwiek robiła, musiała mieć pewność, że wie o tym wyłącznie on. Na razie. Kierując się przeczuciem, spróbował odpowiedzieć, wysyłając pusty mejl. Po chwili przyszła informacja zwrotna. NIE UDAŁO SIĘ WYSŁAĆ WIADOMOŚCI. Komunikacja działała tylko w jedną stronę. Elizabeth chciała panować nad sytuacją. Tommy ukrył twarz w dłoniach, zerkając pomiędzy palcami na książki ustawione na półkach w odległej części gabinetu. Jego wzrok padł na zbiór powieści Stephena Kinga. Wszystkie w twardych okładkach. Wszystkie z autografem autora. Jego uwagę przyciągnął jeden z tomów. Misery.

Zdawał sobie sprawę z ironii sytuacji, ale jego umysł nie był całkowicie gotowy na obiektywną ocenę imitującego życie aspektu sztuki. Poza tym w tej książce autor nie był w przeszłości związany z jego prześladowczynią. Nie jednoczyła ich zbrodnia. Ani zmowa milczenia. Tommy wstał i przez jedyne okno gabinetu wyjrzał na podwórko za domem. Za trzy dni miał się zacząć październik i dni stawały się coraz krótsze. Chociaż trwało jeszcze ciepłe babie lato, wkrótce nadejdą jesienne chłody. Basen i trawnik spowijała ciemność nakrapiana małymi krążkami światła rzucanego przez lampy solarne wzdłuż ścieżek. Wypatrywał ruchu. Czegokolwiek odbiegającego od normy. Potworów w ciemności, demonów pośród traw. Nie wypatrzywszy niczego, zaciągnął roletę. Stukanie do drzwi. – Tak? – Tatusiu, mogę wejść? – Oczywiście, kochanie. Drzwi się uchyliły i do pokoju weszła Evie. Jej długie włosy były rozczochrane. – Nie wiedziałem, że już jesteście w domu – powiedział Tommy. – Jak było w MaGee’s? – W porządku. Zjadłam bigmaca z serem. A Chance hamburgera. – Smakowało? – Mhm. – Miała na sobie pidżamę z Czarodziejami z Waverly Place. Tommy usiadł w fotelu i rozwarł ramiona. – Chodź i uściskaj tatusia. Evie podeszła, wspięła mu się na kolana i zapadła w jego objęcia. Tommy okręcił się z fotelem i odchylił do tyłu. Córeczka objęła go pełna ufności, że zawsze ją ochroni. W takich chwilach, trzymając mocno Evie, zdawał sobie sprawę z tego, że to raczej ona go chroni. Dzieci były dla Tommy’ego łącznikami ze wszystkim, co dobre na świecie; wierzył, że to dobro przetrwa tu, dopóki będzie z nimi. Gdy je wypuści, a one odfruną, zostanie tylko to, co złe. Przypomniał sobie ranek po owej nocy, gdy przyznał się Becky do zdrady. Zastanawiał się wtedy, czy nie spędzić nocy w hotelu. I tak nie zmrużyłby oka, a nie miał najmniejszej ochoty leżeć w łóżku hotelowym i gapić się w sufit. Zostawił więc żonę w małżeńskim łożu i poszedł do łóżka córeczki. Becky wciąż płakała, ale nie chciała, by ją pocieszał. Evie leżała okutana wielobarwnym kocykiem ze sceną z filmu Jej Wysokość Zosia; mała drobina snu i niewinności. Oddychała powoli i miarowo. Wsunął się pod koc i objął córeczkę tak jak teraz. – Przepraszam – powiedział. – Będę dla was lepszy. Obiecuję. Ściskał ją wtedy tak jak teraz, nie chcąc wypuścić z ramion i przysięgając, że

nigdy jej nie zawiedzie. Głos Evie zmącił ciszę i oderwał Tommy’ego od wspomnień. – Chłopiec... w... lesie. – Co?! – Tak tam jest napisane. „Chłopiec w lesie”. To śmieszne. Co chłopiec tam robi? Tommy spojrzał na monitor. Zostawił na ekranie mejl od Elizabeth. Sięgnął, by wyłączyć ekran. – Czy to jedna z twoich powieści? – Nie, kochanie. – To dlaczego tak było napisane? – To... po prostu wiadomość od kogoś. – Od kogo? – Od nikogo. Zmarszczyła brwi. – Musi być od kogoś, tatusiu. – To niegrzecznie czytać cudze wiadomości. I odkąd jesteś taka dociekliwa? – Co to znaczy? – To znaczy, że zadajesz pytania, chociaż nie podobają ci się moje odpowiedzi. Evie uściskała go jeszcze raz, zastanawiając się nad tym, co usłyszała. Tommy zmienił temat. – Jak dziś było w szkole? – Dobrze. Przyglądał się jej, gdy usiłowała sobie przypomnieć, co się działo w szkole. – Uczymy się o czasie i pieniądzach. – Powinniście wiedzieć jedynie to, że nigdy nie mamy ich wystarczająco dużo. – Tatusiu! Przecież mamy mnóstwo pieniędzy! Tommy nie mógł zaprzeczyć. – Masz rację, kochanie. Mamy. Poszczęściło się nam. Pocałowała go w policzek. – Pójdziesz na górę? Spojrzał na ciemny ekran komputera. – Tatuś musi popracować. – Ciągle pracujesz. – Wiem. Ale z tego są nasze pieniądze. Z ciężkiej pracy. Evie się nachmurzyła. – A co z opowiadaniem? Zazwyczaj opowiadał coś Evie i Chance’owi jakąś wymyśloną historię. Syn czasami rezygnował ze słuchania, bo twierdził, że jest na to za duży, ale nie Evie. – Dziś wieczorem nic nie opowiem, dobrze?

– Ale dlaczego? – Bo dziś wieczorem tatuś potrafi wymyślać tylko straszne historie, jakich nie chciałabyś słuchać. – Prooooszęę... – Przykro mi, kochanie. Nie dzisiaj. Muszę dociec, czy moje życie się skończyło – dodał w myśli. – A jutro opowiesz bardzo długą? – Umowa stoi. Uściskał ją mocno, zastanawiając się nad przerażającą perspektywą utraty rodziny. Nie chciał o tym myśleć, ale musiał. Musiał przyznać przed samym sobą, że Elizabeth, jeśli tylko zechce, zrujnuje życie Tommy’ego Devereaux. Przy okazji oczywiście zrujnuje również własne życie, ale Tommy nie sądził, by o to dbała. Nie miał pojęcia, czego właściwie chciała, a niemożność poradzenia sobie z tą sytuacją doprowadzała go do szaleństwa. Jeszcze raz uściskał Evie i ucałował ją na dobranoc. Zsunęła się z jego kolan i wyszła z gabinetu, plaskając bosymi stopami o drewnianą podłogę. – Kocham cię, tatusiu! – zawołała i pobiegła ku schodom. – Kocham cię, skarbie. Wstał i zamknął drzwi do gabinetu. Musi coś zrobić. Cokolwiek. Coś, co choćby na chwilę da mu poczucie, że panuje nad sytuacją. Runął bowiem w przepaść, a jego żołądek nie mógł się dostosować do spadania. Mark i Jason. Muszę odnaleźć Marka i Jasona.

6 Mark i Jason. Pisząc powieść Krew młodości, Tommy zmienił ich imiona na Spencer i Drew, a w pierwszym rozdziale powieści znajdował się dokładny opis, co tego dnia zdarzyło im się w lesie. Tommy często o nich rozmyślał. W jego umyśle twarze czternastoletnich przyjaciół zastygły unieruchomione mimo upływu czasu. Mark, przywódca owej trójki, seksualnie sfrustrowany chłopiec-mężczyzna, który ponad wszystko pragnął stać się mężczyzną w pełni, ale nie w taki sposób, jak to się w końcu odbyło. Jason, łagodny olbrzym, który tamtego dnia płakał. Po zabójstwie chłopcy na wiele tygodni i miesięcy przestali się spotykać. Nie oznaczało to końca przyjaźni, ale unikali się nawzajem, jak gdyby kontaktując się,

uwiarygodniali to, co się stało. Albo – nazywając rzecz po imieniu – brak kontaktu pozwalał im może uwierzyć, że tak naprawdę morderstwo nigdy się nie zdarzyło. Tak właśnie z pewnością było z Tommym, który na początku aż się palił, by powiedzieć rodzicom, przyjaciołom, komukolwiek, kto mógłby złagodzić dojmujące poczucie winy. Ale hamował go strach. Potem, z upływem czasu (i to nie tak znowu długiego, jakby się mogło wydawać), Tommy doszedł do wniosku, że dzięki utrzymywaniu tajemnicy wzmaga iluzję, że to, co się stało, to tylko wizja, zły sen. Albo coś, co może obejrzał w telewizji. Zakładał, że pozostali chłopcy myślą i czują tak samo, bo gdy po zabójstwie zdarzało im się zamienić kilka słów, dotyczyły one zawsze jakichś innych tematów. Ot, nieistotne gadki-szmatki. Chociaż często rozmyślał o swoich dawnych przyjaciołach, w ciągu minionych trzydziestu lat nigdy nie usiłował ich odnaleźć. Teraz jednak wszystko się zmieniło. Nadszedł czas, by spojrzeć prawdzie w oczy, dostrzec, że duchy przeszłości są realne. Nacisnął w telefonie szybkie wybieranie i zamknął na klucz drzwi do gabinetu. – Cześć, Tommy. Sofia odezwała się energicznym tonem, ale w jej głosie wyczuł też czujność. – Cześć. Dzwonię nie w porę? – Wiesz, że zawsze jestem pod telefonem. – Świetnie. Potrzebuję pomocy. Sofia była kimś więcej niż jego sekretarką. Organizowała mu życie. Nie mógł się nadziwić, jak trzydziestoletnia kobieta potrafi tak dobrze radzić sobie ze swoim i z jego życiem. – O co chodzi, szefie? Tommy wiedział, że jego prośba jest nietypowa. – Jak mam odnaleźć przyjaciół, z którymi dawno utraciłem kontakt? – Mógłbyś wreszcie przestać się boczyć na Facebook i tam ich poszukać. – Nie – odparł. – Nie mam na to ochoty. Po prostu chcę namierzyć parę osób. Krótkie milczenie. – Czy orientujesz się, gdzie mogą być? – Nie mam zielonego pojęcia. – Koledzy z liceum? – Tak. Skąd wiesz? – Bo wszyscy chcą odnaleźć kolegów z liceum, chociaż nie rozumiem dlaczego. To żaden problem – istnieją strony internetowe, na których można odszukać ludzi po nazwisku. Trzeba za to zapłacić. – To nie problem. – Jak się nazywają?

– Jason Covington i Mark Singletary. Chodziliśmy razem do szkoły w Lind Falls w Oregonie w latach tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt jeden–osiemdziesiąt dwa. Tommy usłyszał postukiwanie palców na klawiaturze laptopa. – To wszystko, co o nich wiesz? – Tak. Jason nie skończył szkoły. Zrezygnował, a jego rodzina się wyprowadziła. Nie jestem pewien dokąd. Możliwe, że do Teksasu. – Aha. Skąd to zainteresowanie? Są ci dłużni pieniądze? Ile kobiet będzie musiał okłamać tego wieczoru? – Chcę się dowiedzieć, czy pewne wspomnienie zapamiętali w ten sam sposób, co ja. Nie było to całkowicie niezgodne z prawdą i Tommy’ego trochę to pocieszyło. – Ooo... Brzmi intrygująco. Na kiedy potrzebna ci ta informacja? – Jest szansa na to, bym dostał ją jeszcze dziś wieczorem? – Jasne. Po prostu dla ciebie zrezygnuję z własnego życia. – Och... to znaczy... oczywiście mogę zaczekać... – Nie przejmuj się mną, Tommy. Żartowałam. Po prostu oglądam telewizję. Mówisz dziś jakoś dziwacznie. Poczuł, że się czerwieni. – A ja czuję presję ostatecznego terminu. Spodziewam się, że rozmowa z tymi facetami pomoże mi napisać zakończenie książki. – Daj mi godzinę – odparła i odłożyła słuchawkę. Zabrało jej to niecałe czterdzieści minut, co było korzystne, ponieważ w tym czasie myśli Tommy’ego galopowały we wszelkich kierunkach, z wyjątkiem sensownego. – Mam to, czego szukasz – powiedziała. – Nawiasem mówiąc, będzie cię to kosztowało trzydzieści dolców. – W porządku. Mów, co masz. – Z Markiem Singletarym poszło bardzo łatwo. Nie musiałam nic zapłacić, żeby się dowiedzieć, gdzie mieszka. Wystarczyło zajrzeć do Google. Odczekała chwilę, dając mu do zrozumienia, że z łatwością mógł sam uzyskać tę informację. Tommy to wiedział, ale tak bardzo polegał na Sofii, że właściwie była jego wyszukiwarką. – Gdzie go znajdę? – spytał. – Jest senatorem z Karoliny Południowej. Ubiega się o reelekcję w listopadzie. Naprawdę imponujące. – Z ramienia republikanów czy demokratów? – zapytał. – Republikanów. – To by pasowało. – Jest na jego temat mnóstwo artykułów. Znalazłam życiorys, w którym

wspomniano o Lind Falls. Wynika z niego, że jest w twoim wieku. Stąd wnoszę, że to o niego ci chodzi. – Znalazłaś zdjęcie? – Idzie do ciebie mejlem. Po kilku sekundach w skrzynce znalazła się wiadomość z odpowiednim linkiem, na który Tommy kliknął. Na ekranie pojawiły się dane z kampanii wyborczej Marka Singletary’ego. Duchy nabierały ciała. To był on. Oczywiście, o trzydzieści lat starszy, ale to on. Tommy usłyszał jego czysty niczym kryształ głos: „Dlaczego nie ja? A może najpierw ze mną?”. Natarczywość. Chęć posiadania więcej, niż mają inni. Żądze. Pragnienia. Wszystko to malowało się na widocznej na ekranie twarzy tak samo jak wtedy, gdy owego dnia był czternastoletnim chłopcem. – Tak – powiedział Tommy do telefonu, zdając sobie sprawę z tego, że w jego głosie pobrzmiewa napięcie. – To on. – Najzagorzalsze prawe skrzydło – ciągnęła Sofia. – Przeciwny podatkom, gejom, aborcji. Konserwatysta chrześcijański. Żona, trójka dzieci. Studiował w West Point, kilka lat służby w wojsku, potem studia prawnicze na Uniwersytecie Duke w Karolinie Północnej. Przeniósł się do Karoliny Południowej, aby objąć stanowisko sędziego federalnego. Cztery lata temu został wybrany na senatora i jest nim od tamtej chwili. Jego wielkim osiągnięciem było doprowadzenie do założenia muzeum kreacjonistów z podatków stanowych. Wiesz, takie muzeum, co pokazuje Adama i Ewę na grzbietach dinozaurów. – Z twojego tonu wnoszę, że tego nie aprobujesz – powiedział Tommy, wiedząc, że tak jest faktycznie. – Nieważne. Po prostu się cieszę, że nie mieszkam w Karolinie Południowej. Tommy przebiegł wzrokiem kilka urywków ze strony internetowej Marka, łowiąc słowa w rodzaju: WOLNOŚĆ, RODZINA i SŁUŻBA. – Jak się z nim skontaktować? – Informacje są na jego stronie. – Czy będę się musiał przebijać przez jego pracowników? Sofia westchnęła. – Jest senatorem, nie prezydentem. A poza tym jesteś pieprzonym Tommym Devereaux. Spojrzał na dół strony i znalazł kontakt do Marka. Prawdopodobnie jakiś numer telefonu sztabu kampanii wyborczej, który jest czynny wyłącznie w normalnych godzinach pracy. Zbyt późno, by zatelefonować jeszcze tego wieczoru.

– No to co mnie kosztuje trzydzieści dolców? – zapytał. Od strony schodów dobiegł go radosny okrzyk Evie. Odgłos rodzinnego życia, które toczy się bez jego udziału. – Odnalezienie Jasona Covingtona. – Trudniejsze? – Zabrało mi dwadzieścia minut. Tommy ujrzał oczami wyobraźni Milczącego Jasona, dzieciaka, który po prostu chciał być lubiany, a nie przewodzić innym. Był silny, ale mięśnie służyły mu wyłącznie do uprawiania sportu. Po pamiętnym dniu w lesie prawie się nie odzywał. Pół roku później jego rodzina się wyprowadziła. – Gdzie on jest? – W Nowym Jorku. – Miasto czy stan? – Miasto. – Co robi? – Nie żyje. A więc niewiele. Nie żyje? – Ale... powiedziałaś, że jest w Nowym Jorku. – Bo jest. Tam został pochowany. Tommy potrzebował chwili, by pogodzić wspomnienia o żyjącym przyjacielu z informacją, że stał się garstką prochu i węglanowych szczątków. – Co się stało? – Samobójstwo – powiedziała. – Powiesił się we własnym mieszkaniu w śródmieściu. Jakieś dwadzieścia lat temu. – Jesteś pewna, że to on? Usłyszał stukanie klawiatury po drugiej stronie linii telefonicznej. – Jason Covington. Data urodzenia: siedemnasty lipca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego siódmego, Seattle. W siedemdziesiątym czwartym przeniósł się do Lind Falls w Oregonie, a potem, w osiemdziesiątym drugim, do McKinney w Teksasie. Był tam mechanikiem, a w dziewięćdziesiątym pierwszym przeprowadził się do Nowego Jorku. Rok później targnął się na życie. Przez kilka sekund przetrawiał tę informację, pogardzając sobą za to, że przejście do porządku dziennego nad faktem, że dawny przyjaciel nie żyje, zajęło mu zaledwie kilka sekund. – Wszystko w porządku, Tommy? Jej głos przywołał go na ziemię. – Tak – odparł. – Tak, w porządku. – Potrzebujesz czegoś więcej, szefie? – Nie... nie... Bardzo ci dziękuję, Sofio. Do zobaczenia jutro.

– Jutro jest sobota. – Och, racja. W takim razie do poniedziałku. – Dobranoc, szefie. Nie pracuj zbyt ciężko. I... przykro mi z powodu twego przyjaciela. – Dziękuję, Sofio. Tommy odłożył słuchawkę i pomyślał o trzech osobach, które właśnie znalazły się na powrót w jego życiu: Elizabeth, Jason i Mark. We czwórkę byli tylko raz, trzydzieści lat temu, zaledwie przez kilka godzin. Teraz zatoczyło się pełne koło. Elizabeth wróciła. Rano Tommy skontaktuje się z Markiem. A Jason nie żyje, ale Tommy nie sądził, by to był koniec jego historii. Dlaczego Jason się zabił? Tommy opadł na oparcie fotela. Sięgnął po myszkę i kliknął na szkic Krwi młodości. Dziewięćdziesiąt tysięcy słów i żadnego pomysłu na zakończenie. Przesunął tekst mniej więcej na połowę i wpatrywał się w napisane słowa. – Dlaczego popełniłeś samobójstwo, Jasonie? Słowa na ekranie mieszały się ze sobą, tracąc sens. Wszystko zdawało się być nonsensem. – Drew nie pozbawiłby się życia. Niby czemu miałby to zrobić? W tej właśnie chwili Tommy spostrzegł swój błąd. Polegał na tym, że pisał tę książkę jako fikcyjną opowieść. Tylko pierwszy jej rozdział zawierał elementy prawdy, a reszta była konstrukcją jego umysłu, pochodziła z jego pragnień, by opisać przykuwającą uwagę serię wydarzeń, których bohaterowie są silni, a czarny charakter jest potworem. Prawda była jednak znacznie mroczniejsza. Dotyczyła bohaterów pełnych sprzeczności, którzy okłamywali własne żony, oraz złoczyńców, którzy robili to, do czego stworzyła ich natura. W książce Tommy’ego musi się znaleźć więcej prawdy. I znalezienie jej być może pozwoli mu wreszcie uwolnić się od duchów przeszłości.

7 Sofia D’Alle zaparkowała niebieską toyotę prius przy centrum handlowym Cherry Creek, wślizgując się we właśnie zwolnione miejsce przy wejściu do sklepu meblowego Crate & Barrel. Był to łut szczęścia, ale jej się powiodło, więc uznała, że to mówi samo za siebie. Złe rzeczy rzadko się jej zdarzały. Mieszkała w Denver od niemal siedmiu lat, pracując dla Tommy’ego. Dzień,

w którym go poznała, był jej szczęśliwym dniem. Właśnie ukończyła studia na wydziale anglistyki na uniwersytecie w Denver, uzyskując tytuł licencjata, i zastanawiała się, co robić dalej. Studia magisterskie? Tymczasowa praca? Powrót do Des Moines, gdzie – jak mówili jej rodzice – mogłaby zawsze mieszkać tak długo, aż „znajdzie odpowiednią pracę”? Gdy minął miesiąc od ukończenia studiów, zdała sobie sprawę, że podobnie jak wielu innych studentów wpadła w pułapkę. Zajmując się czytaniem książek, wydała długo ciułane na edukację córki pieniądze rodziców oraz pożyczkę dla absolwentów i wynoszące osiemdziesiąt dolarów stypendium. Marzyła o tym, że w przyszłości otworzy niezależną księgarnię, do której ludzie lubią wstępować; miejsce, gdzie pachnie papierem i atramentem, gdzie stali klienci wodzą palcem po grzbietach książek i wybierają tytuł w dziale „Polecone przez Sofię”, a potem piją latte. W marzeniach wszystko układało się idealnie. Marzenia jednak nie realizują się od razu, lecz dopiero w przyszłości. Musiała znaleźć pracę, która zapewni jej pieniądze, nie wciągając jej w coś, gdzie po dwudziestu latach stwierdzi, że zmarnowała życie. Jeden z jej dawnych wykładowców na uczelni, który działał w organizacji charytatywnej z Tommym, przedstawił ich sobie. Tommy właśnie szukał nowej sekretarki, ponieważ poprzednia wraz mężem przeniosła się do Rzymu. Sofia nigdy przedtem nie przepadała za czytaniem thrillerów. Wolała klasykę. Ale od razu polubiła Tommy’ego, którego pełen łagodności urok i miłe usposobienie nie kłóciły się z wizerunkiem oddanego swemu rzemiosłu pisarza, bezustannie pracującego, by zadowolić czytelników. Przez kilka miesięcy docierali się wzajemnie, by w końcu uznać, że do siebie pasują. Zajmowała się głównie pracą administracyjną, ale nie mogła lepiej trafić. Tommy dobrze jej płacił, dawał dużo swobody, a pracując dla niego, uczyła się więcej niż na studiach. Pomagała mu w prowadzeniu badań, co ze względu na jego bliskie obsesji zainteresowanie seryjnymi morderczyniami uważała za fascynujące. Zaczęła nawet pisać opowiadania – choć nigdy przedtem nie uważała, że może być w tym dobra – i nie mogła sobie wymarzyć lepszego ich krytyka niż Tommy. Coś złego zdarzało jej się rzadko, ale gdy przespała się z Tommym dwa lata temu, wiedziała, że nie wyniknie z tego nic dobrego. Wszystko potoczyło się bardzo szybko, co – jak doskonale zdawała sobie sprawę – brzmiało głupio. Podczas przyjęcia z okazji wydania książki obydwoje trochę popili. Becky wcześnie zabrała dzieci do domu, a potem nastąpił cały splot wydarzeń. Spędzili noc w hotelu Ritz w centrum Denver, a Tommy powiedział Becky, że przenocował w biurze. Sofia słyszała, jak telefonował do niczego niepodejrzewającej żony. Było to pierwsze kłamstwo. Sofia leżała w łóżku, a Tommy w bokserkach spoglądał przez okno, przeczesując palcami włosy. Ciało miał smukłe i muskularne. Nie żałowała, że spędziła z nim noc, ale wiedziała, że to pomyłka.

W najbliższych dwóch miesiącach popełnili jeszcze siedem takich pomyłek, za każdym razem zachwycających, za każdym razem doznając większego poczucia winy po fakcie oraz wzmagającej się bliskości. Obydwoje wiedzieli, że to coś więcej niż zwykła przygoda. Był to autentyczny związek, którego nie mogli łatwo zerwać. Sofii zależało na nim bardziej, niż mu to okazywała. To ona powiedziała, że ich romans dobiegł końca. Nie chciała o niego walczyć ani prosić, by odszedł od żony. Po prostu chciała być blisko niego, pracować dla niego, uczyć się od niego, zadowalając się związkiem platonicznym. Gdy Tommy postanowił powiedzieć Becky o ich romansie, Sofia zrozumiała, że jej czas u boku Tommy’ego przeminął. Spodziewała się, że jej to oznajmi, ale musiała przyznać, że szanuje go za tę decyzję. Na miejscu Becky także chciałaby poznać prawdę. Była przekonana, że gdy żona Tommy’ego się dowie, nie będzie on chciał z nią dłużej pracować. Zostanie zwolniona i – cokolwiek to znaczy – zacznie się nowy etap w jej życiu. Z tego powodu odczuwała pewną gorycz i usiłowała wzbudzić w sobie złość na Tommy’ego. Czasami się to udawało. Ale zazwyczaj odczuwała smutek. Jednak Tommy nigdy nie poinformował Becky, kim była owa kobieta. Powiedział jej, że to ktoś, kogo ona nie zna, wielbicielka, którą poznał w czasie podróży promującej jego książkę. Wtedy Sofia zrozumiała, że Tommy nie chce stracić sekretarki, a ich związek może istnieć dalej, tyle że bez seksu. A nawet rozkwitać. Tak trwało przez następne dwa lata, chociaż rzadko zdarzało im się choćby uściskać. Prawda była taka, że mogli na sobie polegać jak starzy przyjaciele, którzy ramię w ramię walczyli na wojnie. Potrzebowali siebie nawzajem, chociaż nie musieli roztrząsać wspólnej przeszłości. Wciąż jednak istniała przyziemna strona pracy Sofii i związane z nią obowiązki. Jak teraz, gdy Becky ją poprosiła, by zwróciła drewnianą misę do sklepu Crate & Barrel. Tego rodzaju zadań nie musiała wypełniać przed romansem z Tommym. Sofia wyczuła zmianę, jaka zaszła w Becky, która teraz inaczej odnosiła się do kobiet obecnych w życiu jej męża. Roztaczała teraz kontrolę nad dziedzinami, których dawniej nie pilnowała. Tommy twierdził, że żona mu ufa, ale Sofia wiedziała, że tego rodzaju zdarzenia nigdy nie mijają bez echa. Becky już nigdy nie będzie w stosunku do Tommy’ego taka sama jak dawniej. Przemierzała parking, gdy potrącił ją ktoś idący za nią. Sofia zatoczyła się i obejrzała. Zobaczyła kobietę, która usiłuje zachować równowagę. – Och, bardzo przepraszam – powiedziała nieznajoma. – Czasami bywam tak zamyślona, że nie patrzę, dokąd idę. – Nic się pani nie stało? – spytała Sofia, zastanawiając się, skąd ta kobieta nadeszła. Zauważyła ją dopiero wtedy, gdy na nią wpadła. – Wszystko w porządku, moja droga. Miło, że się pani zatroszczyła. Po prostu

jestem zakłopotana. Sofia oceniła jej wiek na jakieś pięćdziesiąt kilka lat, chociaż użycie słów „moja droga” plasowało ją wśród osób starszych. Trudno było odgadnąć jej wiek, ponieważ miała kiepsko rozjaśnione włosy i przesadny makijaż. Sofia schyliła się, by podnieść torebkę nieznajomej, i spostrzegła egzemplarz najnowszej książki Tommy’ego, która z niej wystawała. – Podoba się pani ta książka? – spytała. – Słucham, moja droga? – Książka. Podoba się pani? – Ogromnie. Czytam ją drugi raz. – Ooo! – Pani to czytała? Sofia przeczytała ją jako piąta osoba spośród milionów czytelników. – O, tak. To moja ulubiona książka tego autora. Oczy kobiety rozbłysły. – Moja także. Zna pani wszystkie jego powieści? – Prawdę mówiąc, pracuję dla niego – odparła Sofia z uśmiechem. – Serio? – Mieszka w Denver. Wie pani? – O, tak. Ale widuję go tylko, gdy podpisuje swoje książki w księgarni Tattered Cover. Nigdy nie natknęłam się na niego w mieście. Jak się u niego pracuje? – Naprawdę... naprawdę dobrze. – Sofia sięgnęła po książkę i przekartkowała początek. – Chciałaby pani, bym mu podsunęła, żeby ją pani zadedykował? – Byłaby pani tak dobra? – Ależ z przyjemnością. Proszę mi podać swój adres, a odeślę ją pani. O ile nie ma pani nic przeciwko temu. Może pani zaczekać kilka dni i odebrać ją tutaj. – Nie, wolę dostać ją pocztą. To będzie po prostu fantastyczne. Nieznajoma pogrzebała w torebce i wyjęła pióro oraz paragon. Na odwrocie nabazgrała swój adres. Sofia wzięła paragon i wetknęła go pomiędzy kartki książki. – Co za zbieg okoliczności – powiedziała rozpromieniona kobieta. – Dosłownie wpadłam na kogoś, kto pracuje u mego ulubionego pisarza. W tej chwili Sofia poczuła, że nieznajoma jest jakaś nienaturalna. Może mówiąc, zbyt szeroko rozwarła oczy, lub uśmiechając się, zanadto odsłoniła dziąsła. Cokolwiek to było, Sofia nie miała już pewności, że wszystko zdarzyło się przypadkowo. Cofnęła się o krok i uśmiechnęła się blado. – Rzeczywiście. Cóż, zdobędę dla pani autograf i odeślę książkę. Do widzenia. Odwróciła się, by odejść.

– Chwileczkę! – zawołała nieznajoma. Sofia przystanęła i się obejrzała. – Tak? – Nie chce pani wiedzieć, komu ją ma zadedykować? – spytała, wskazując na książkę w prawej dłoni rozmówczyni. Sofia zawróciła i westchnęła. – Tak, oczywiście. Przepraszam. Jak ma pani na imię? – Elizabeth – powiedziała, a jej głos zabrzmiał znacznie ostrzej. – Mam na imię Elizabeth. – W porządku, Elizabeth. Dziękuję. Sofia znów zawróciła i poszła w stronę sklepu, przez cały czując na sobie natarczywy wzrok tej kobiety. Gdy dotarła do drzwi, otworzyła je i zerknęła za siebie. Elizabeth ani drgnęła. Ciągle tkwiła na środku parkingu, nie odrywając wzroku od Sofii. Jej usta rozciągał szeroki, jakby nieobecny uśmiech. Nadal promieniała.

8 Tommy wpatrywał się w ekspres do kawy, z którego do małej porcelanowej filiżanki kapała brązowa ciecz. Nawet nie miał na nią ochoty, ale wierzył, że trzymając się porannej rutyny, pozbędzie się choćby części poczucia winy i rozpaczy, które go gnębiły. Ale tak się nie stało. Becky stała przy kuchennym blacie, kartkując „Denver Post”. Przekładała strony jedną po drugiej, a on wiedział, że żona wcale nie czyta gazety. Po prostu przerzuca kartki. Dzielił ich zaledwie metr, a milczenie było miażdżące. Gdy Tommy zakochał się w Becky, od razu zapragnął jej opowiedzieć, co się zdarzyło w owym dniu, gdy miał czternaście lat. O tym, jak ukrywając zabójstwo małego chłopca, mimo woli stał się wspólnikiem w morderstwie. Złożył wówczas przysięgę, że nigdy nic nie powie, ale zobowiązanie do jej dotrzymania się zdezaktualizowało. On jednak zachowywał milczenie, bo cokolwiek by powiedział, nie ulegało wątpliwości, że pomagając zakopać ciało Rade’a, popełnił straszliwą zbrodnię. Milczał, pozwalając, by rodzice chłopca nie mogli spać i tracili rozum na myśl, że ich synek cierpi. Takie zbrodnie nie ulegają przedawnieniu. Tommy poszedłby do więzienia. Nie widziałby, jak dorastają jego dzieci. Opowiadając Becky o tym, co się stało, ryzykowałby utratę rodziny. Gdyby

się rozwiedli, sprawowałby nad dziećmi opiekę przynajmniej w połowie. Ale nie wtedy, gdy wsadzono by go do więzienia. Przez pierwsze dziesięć lat po morderstwie Tommy milczał głównie z powodu strachu i wyparcia. Gdy skończył dwadzieścia lat, milczał z powodu poczucia winy i wstydu. Walczył z nim, pisząc o morderczyniach. Odkrywał wrodzony talent, a jednocześnie sposób terapii. Pisanie uwalniało go i w miarę jak pisał, nabierał nadziei, że przeszłość stanie się jeszcze jedną powieścią. Fikcją. Przez wiele lat ta technika była skuteczna. Gdy pisanie zaczęło przynosić znaczne profity, łatwiej było upchnąć wspomnienia w ciemnym kącie na górnej półce w głębi szafy, gdzie warstwami odkładał się kurz. Od czasu do czasu nagle znów odzywało się pragnienie, by wszystko opowiedzieć Becky, ale Tommy po prostu bał się o tym mówić. Konsekwencją wyznania prawdy mogło stać się więzienie. Chociaż nigdy nikomu nie powiedział o zbrodni, przeprowadził wystarczająco dużo badań, by wiedzieć, że wśród wielu przestępstw mających związek z jego milczeniem są i takie, które nie uległy przedawnieniu. Ponieważ przy zwłokach Rade’a z pewnością znajdowały się obciążające dowody, Tommy w żaden sposób nie mógłby przekonać ławy przysięgłych, że nie był tam owego dnia. A to czyniło go winnym. To zaś oznaczało, że nawet po upływie tak długiego czasu może trafić do więzienia. Cierpiał, okłamując żonę, ale po prostu musiał wciąż kłamać. Nakłamał już bowiem zbyt wiele. Obrócił się ku niej. – Becky... Nie spojrzała na niego. – Mhm? – Muszę ci coś pokazać. Teraz uniosła głowę. Jej twarz miała obojętny wyraz jak u manekina, ale Tommy dostrzegł pod tą maską ogrom uczuć. Zaraz się zacznie. Podał jej liścik. Nie „ten liścik”, ale napisany na podobnym papierze i złożony tak jak oryginalny. Becky wyjęła go z dłoni Tommy’ego i w milczeniu pytającym wzrokiem przypatrywała się mężowi. Ten skinął głową. Becky przeczytała i zbladła. Tommy się zastanawiał, czy nie posunął się za daleko. – O mój Boże – wymamrotała. Ból w jej głosie przyprawił go o mdłości. Natychmiast zapragnął się jej przyznać, że liścik jest podrobiony, ale nie zrobił tego. Nie mógł. Nie patrząc na nią, powiedział: – Wiem. Dlatego nie chciałem ci go pokazać, ale doszedłem do wniosku, że powinienem.

Becky nie odrywała wzroku od słów, które Tommy napisał poprzedniej nocy. Ty, chory pojebańcu, przeczytałam twój pierwszy rozdział. Ile forsy spodziewasz się dostać za to gówno? Znowu chcesz pisać o zabójstwie dziecka? Spłoniesz w piekle, panie Deveraux. A jeśli to twój syn zostanie zabity? Myślisz, że zabawnie będzie o tym pisać? Albo twoja córeczka. Wiem, do której szkoły chodzą. Byłoby łatwo. Ale one nie powinny cierpieć za twoje grzechy, jagniątka. To ty powinieneś zostać boleśnie ukarany. – Ta sama osoba telefonowała do mnie – powiedział, odczuwając ulgę, a jednocześnie wewnętrznie się buntując, bo zabrzmiało to nadzwyczaj przekonująco. – Jakaś kobieta. Powiedziała mniej więcej to samo, co napisała. – Ta sama, która wczoraj wieczorem prosiła cię o autograf? – Tak. Rąbnęła pięścią w kartkę papieru. – Musimy pójść z tym na policję, Tommy. Cholera jasna... To obrzydliwe. – Wiem. Zaniosę to na policję. Na razie... myślałem. Nie wiem. Opierając się na tym, co wiem o szaleńcach – a wiesz, że wiem o nich dużo – sądzę, że to tylko pogróżki. A nawet jeśli nie można wykluczyć możliwości, że tak nie jest, nie ma sensu wysyłania listu z informacją, że naszym dzieciom zagraża niebezpieczeństwo. Myślę, że jeśli komuś coś zagraża – o ile tak jest – to tylko mnie, nikomu innemu. – Tommy... Wspomniał słowa Elizabeth: „Skontaktuj się z Markiem. Pojedź do niego”. – Dlatego – ciągnął – pomyślałem, by wyjechać na kilka dni, może na jakiś tydzień. Żeby się gdzieś zaszyć i dokończyć książkę. Becky na chwilę zacisnęła powieki. – To nic nie da. W tej sytuacji rodzina powinna trzymać się razem. Wziął ją za rękę. – Jeśli ktoś na mnie dybie, lepiej abym był z dala od rodziny. Nie zniósłbym myśli, że coś wam zagraża. Pozwól mi wyjechać na kilka dni. Dla pewności wynajmę prywatną ochronę dla domu. – Prywatną ochronę? A cóż to takiego? Potrzeba wynajęcia ochrony była szczera, nie stanowiła elementu podstępnej gry. Dlatego łatwiej mu było przy tym obstawać. Tommy naprawdę uważał, że gdy teraz zostanie w pobliżu rodziny, ściągnie na nią niebezpieczeństwo. – Po prostu kilku facetów, którzy tkwią przy domu i sprawdzają, czy nie dzieje się nic odbiegającego od normy.

– Dzieci będą przerażone. – Chyba żartujesz. Założę się, że będą zachwycone. Wiedział, że Becky musi się zgodzić. Gdyby odrzuciła jego pomysł, a coś się stało, nigdy by sobie nie wybaczyła. Otworzyła oczy tak szeroko, aż rozprostowały się kurze łapki w ich kącikach. Nachyliła się ponad stołem w stronę męża. – O co tu, do diabła, chodzi, Tommy? Masz się gdzieś ukryć, podczas gdy uzbrojeni faceci będą przez całą noc spacerować wokół naszego domu? To ma nam zapewnić bezpieczeństwo? I na jak długo? Kiedy uznasz, że zagrożenie minęło? O którym właśnie powiedziałeś, że nie bardzo w nie wierzysz. Cholernie trafne pytania – pomyślał. Pytania, na które nie miał dobrych odpowiedzi. – Posłuchaj mnie, Tommy – ciągnęła – nie możemy zmieniać naszego życia tylko dlatego, że jakiś obłąkaniec napisał paskudny list. – I zatelefonował pod mój prywatny numer. Gdy Becky odpowiedziała, zrobiła to spokojnym tonem. W jej głosie pobrzmiewał również strach, ale przede wszystkim spokój. Tommy kochał ją za to. – Naprawdę jesteś zaniepokojony? Już wcześniej miewałeś do czynienia z wariatami. – To... to mi się nie podoba. – Sama nie wiem, Tommy. To znaczy wiem, że to jest jakieś niezdrowe. Ale chodzi tylko o książkę. – To samo powiedział Rushdie. Odczekał chwilę, aż poczuł, że moment jest odpowiedni. – Ale ja już podjąłem decyzję, Becky. Zrobimy tak, jak powiedziałem. Możesz się na mnie złościć i mieć mi za złe, ale to niczego nie zmieni. Wyjął liścik z jej dłoni i starannie poskładał wzdłuż poprzednich zagięć. Milczała, bo w tej sytuacji nie wiedziała, co powiedzieć.Widział, że jest przerażona, rozgniewana i skołowana. Na usta cisnęło jej się tak wiele słów, że po prostu milczała. – Pojadę do biura zamówić ochronę. A potem zabukuję bilet. – Dokąd się wybierasz? – spytała wreszcie. – Nie mam pojęcia. – Kiedy wyjedziesz? – Nie wiem. Może jutro. Becky zamknęła oczy. – Powiedz mi, Tommy, czy aby nie chodzi tu o coś innego. Te słowa sprawiły, że spuścił głowę. – O coś innego? Na przykład o co?

– O cokolwiek. Po prostu mi powiedz, jeśli chodzi o coś innego. Tommy nie mógł spojrzeć jej w oczy. – Nie chodzi o nic innego – powiedział, utkwiwszy wzrok w podłodze. Skinęła głową. Nie oznaczało to jednak akceptacji. Zwyczajnie pozwoliła mu odejść.

9 Tommy przyjechał do biura około dziesiątej. Rzadko bywał tu tak wcześnie. A niemal nigdy w soboty. Potrzebował jednak prywatności, by zadzwonić do Marka Singletary’ego. Wynajmował niemal tysiąc pięćset metrów kwadratowych w śródmiejskim biurowcu w Denver. Rzadko zajmował się tutaj pisaniem, ale było to dobre miejsce, gdzie mógł uciec od urzędowych spraw lub spokojnie się nimi zająć. Sofia również miała gabinet w tym budynku. Było tam także trochę miejsca dla pracowników wykonujących zlecenia związane z prowadzeniem kampanii wizerunkowych, uzupełniających strony internetowe lub wykonujących inne ważne zadania, którymi odnoszący sukces pisarze nigdy nie zajmowali się osobiście. Okna sali konferencyjnej wychodziły na góry. Tommy lubił tutaj popijać kawę i zmagać się z lękiem, że zabraknie mu pomysłów. Sięgnął po telefon i zadzwonił do Marka, wybierając numer znaleziony w sieci. Ponieważ była to sobota, miał nikłą nadzieję, że ktokolwiek podniesie słuchawkę. A jednak po czwartym sygnale ktoś się odezwał. – Biuro wyborcze senatora Singletary’ego. Mówi Susan. Usłyszawszy, że o Marku Singletarym powiedziała senator, Tommy aż się wzdrygnął. Wydawałoby się, że powinni o nim mówić przynajmniej senator stanu – pomyślał. – Dzień dobry, Susan. Usiłuję skontaktować się z Markiem. Jestem jego dawnym przyjacielem. – Bardzo mi przykro, senator Singletary nie jest w tej chwili dostępny. Czy zechce się pan nagrać na jego sekretarkę? – Wiem, że dziś jest sobota, ale miałem nadzieję, że go zastanę. Muszę z nim pomówić w bardzo ważnej sprawie. – Musiałby pan... – Mogłaby pani zatelefonować do niego i powiedzieć, że dzwonił Tommy Devereaux? To ją zaskoczyło.

– Tommy Devereaux. Ten pisarz? – Tak. Mark i ja chodziliśmy razem do szkoły w Oregonie. Ton Susan zupełnie się zmienił. Mówiła teraz naturalnie, a nie jakby recytowała wyuczony tekst. – O mój Boże. Uwielbiam pańskie książki. Krew wielu po zerwaniu z chłopakiem przeczytałam kilkakrotnie. Chciałam być taka jak główna bohaterka... jak jej było na imię? – Gillian. – No właśnie. Gillian. Ta scena, gdy zabija swego chłopaka i wrzuca jego ciało do mętnej rzeki. Zadziwiająca. Czytając to, uśmiechnęłam się po raz pierwszy od wielu tygodni. – Miło mi, że uznała ją pani za sympatycznego złoczyńcę. – To ona była złoczyńcą? Ta była pierwsza. – Hm, to jak? Mogłaby pani do niego szybko zadzwonić? – O rany, panie Devereaux. Dam panu numer jego komórki. Dziś rano po prostu gra w golfa. Jestem pewna, że zechce z panem porozmawiać. Nie spodziewał się, że aż tak dobrze mu pójdzie. Dostał od Susan numer telefonu i obiecał, że prześle jej egzemplarz następnej książki z dedykacją. Jeśli wreszcie ją ukończy. Właśnie zaczął wybierać numer Marka, gdy do biura weszła Sofia. Nie usłyszał, jak otwierała drzwi. Znieruchomiał. – Co tutaj robisz? – Ja? Co ty tu robisz, do diabła?! Ostatni raz byłeś tu w sobotę po ostatnim przyjęciu promującym twoją książkę. I to dlatego, że się upiłeś i przenocowałeś tu na kanapie. Zaskoczyła go. To była prawda. Ale on pomyślał o wcześniejszym przyjęciu. O tym, po którym zatelefonował do Becky z hotelu Ritz, by jej powiedzieć, że przenocował na kanapie w biurze. Sofia. Zdarzały się chwile, że na jej widok zapierało mu dech w piersiach. Na kilka sekund i zwykle wtedy, gdy Sofia nie dbała o to, jak wygląda. Z włosami związanymi w luźny koński ogon, ze ściągniętymi w skupieniu wargami, z gładkimi, pozbawionymi makijażu policzkami była emanacją czystej kobiecości. Przytrafiało mu się to nieczęsto. Zawsze się mitygował, wydychał powietrze z płuc i wracał do swego zajęcia. Nigdy nie powiedział Becky, że to była Sofia. Nawet wtedy, gdy zapytała go wprost:

– Czy to była Sofia? Ta, którą wtedy przeleciałeś? A on zaprzeczył. Było to kłamstwo. Jeszcze jedno, ale tak właśnie zrobił. Powiedział żonie, że to się zdarzyło podczas podróży promującej książkę, i od tej chwili Becky nieodmiennie stawała się lodowata, gdy wyjeżdżał, co teraz zdarzało się znacznie rzadziej niż przedtem. Sofia zachowała stanowisko, a Tommy nie mógł sobie wyobrazić, że mógłby znaleźć kogoś lepszego niż ona. Radziła sobie doskonale i znała Tommy’ego wystarczająco dobrze, by się z nim porozumiewać półsłówkami, niedokończonymi zdaniami oraz językiem ciała. Mógł na niej polegać, wykorzystywać jej pomysły, uczyć się od niej sposobu postrzegania świata, jakiego nawet nie podejrzewał. W jakiś pokrętny sposób była jego najlepszym przyjacielem i potrzebował jej przy sobie. Ale kochał Becky, a dzięki romansowi z Sofią uświadomił sobie, że najważniejsze są dla niego żona i dzieci. Że nie zrezygnowałby z nich za nic w świecie. Dawniej nie zdawał sobie z tego sprawy, ale teraz już wiedział. – Coś się wydarzyło. Chciałbym, żebyś mi pomogła. Pokazał Sofii list. Czuł się równie paskudnie jak wtedy, gdy okłamywał Becky. Sofia zareagowała podobnie. – Cholera jasna, Tommy. To okropne. – Wiem. Jutro wyjeżdżam na kilka dni i chcę wynająć ochronę dla Becky i dzieci. Mogłabyś to dla mnie zrobić? – Ochronę? Jaką? – Taką, która zapewni im bezpieczeństwo. Zamrugała powiekami. Jeden raz. Dwa. – Dokąd jedziesz? – Nie wiem. Muszę dokończyć książkę. Myślę, że ten wariat bardziej interesuje się mną niż moją rodziną, więc wolę się trzymać z daleka od domu przez kilka dni. Sofia stała, taksując go wzrokiem. – Tommy... to jest... – Szaleniec. Wiem. Becky powiedziała to samo. Po prostu zajmij się tym, dobrze? Muszę to mieć od zaraz. I nie przejmuj się kosztami. Sofia sprawiała wrażenie pogrążonej w myślach. Wyjrzała przez okno niewidzącym wzrokiem. A potem otrząsnęła się z zamyślenia i spojrzała na szefa. – Oczywiście... oczywiście, Tommy. Nie mam pojęcia, jak się do tego zabrać, ale się dowiem. Myślałam... myślałam o czymś innym. – O czym? – zapytał. – O czymś dziwnym, co mi się zdarzyło dzisiejszego ranka. Opowiedziała mu o kobiecie z parkingu. Nie uznał tego za coś dziwnego. Miał mnóstwo wielbicieli, a wielu było lekko sfiksowanych. – Myślę, że dziwniejsze jest to, że moja żona prosi cię o wyręczanie jej

w zakupach – powiedział. – Porozmawiam z nią o tym. Becky zawsze przypisywała zajęciu Sofii mniejsze znaczenie, niż miało ono w rzeczywistości. Tommy często podejrzewał, że żona czuje się przez nią zagrożona. Sofia podeszła o krok bliżej. – Ale nie wydaje ci się trochę niewiarygodne, że ta kobieta – twoja wielka wielbicielka – przypadkowo wpadła akurat na mnie? – Wydano półtora miliona egzemplarzy tej książki – odparł. – To nie Magna Carta wysunęła się z jej torby. – Wskazał ruchem głowy torebkę Sofii. – Masz ją przy sobie? Podpiszę ją od razu. Przyglądała mu się przez chwilę, jakby czekając, że szef zmieni zdanie. Potem wyjęła książkę z torby i mu podała. Położył ją na biurku i sięgnął po pióro. – Mówiła ci, że ją czytała kilka razy? – Tak powiedziała. Otworzył ją i poczuł, że sztywnieje mu kark. Już nieraz otwierał nieczytane książki, więc znał opór, jaki stawiały. – Bzdura. Ta książka jest nowiuteńka – powiedział. – A widzisz? Powiedziałam ci, że było w niej coś dziwnego. Już wiedział. Poczuł ucisk w żołądku. – Komu mam ją zadedykować? – Elizabeth – odpowiedziała bez namysłu Sofia. – Elizabeth? – Tak. Przekartkował książkę, szukając następnego liściku. Wyjął paragon i zobaczył nabazgrany na nim adres. Elizabeth 71481 Rade Cr. Centennial, CO 80015 Rzuciło mu się w oczy imię Rade’a. Numer domu także miał ukryte znaczenie: 71481. 14 lipca 1981. Dzień morderstwa. – To jej adres? – Tam mam jej odesłać książkę. Myślisz, że to ona napisała ten list? – Sofia uniosła dłoń, w której go trzymała. Usiłował zachować kamienną twarz. Pochylił głowę. – Nie wiem. – Spojrzał na paragon z fałszywym adresem. Elizabeth przysłała mu następną wiadomość: Nie ukryjesz się przede mną. – Posłuchaj, wiem, że proszę o wiele, ale po prostu jak najszybciej wynajmij dla

nich jakąś ochronę, dobrze? Zrezygnuj z innych planów na dzisiaj. To najważniejsze. Wynagrodzę ci to, obiecuję. – Jasne, Tommy. Została jeszcze przez chwilę. – I proszę, zamknij za sobą drzwi. Potrzebuję prywatności. Powiedział to chłodniejszym tonem niż zwykle, ale po prostu musiał zająć się ważnymi sprawami. Nie miał czasu ani energii na to, by się z nią cackać. Ona to zrozumie. – Uważaj na siebie, Tommy. – Pewnie. Uśmiechnął się do niej z przymusem. Odpłaciła mu bladym uśmiechem. Wyszła z biura i cicho zamknęła drzwi. Chwycił telefon i wybrał numer komórki Marka. Przyjaciel z dzieciństwa zgłosił się po drugim sygnale. – Mark, mówi Tommy. Po kilku sekundach w telefonie zadudnił głos Marka Singletary’ego. Tommy nie słyszał go od trzydziestu lat. – Tommy. A niech cię. Miałem dzisiaj do ciebie zadzwonić. Wiem, o co chodzi. – Mark... – Suka wróciła.

10 – Ciebie także odnalazła? – spytał Tommy. – Pokazała się w zeszłym tygodniu na wiecu przedwyborczym. Podała mi liścik. Na początku jej nie poznałem. Ale te oczy. Na ich widok przeszłość wróciła. – Co napisała? Mark się zawahał. – Wciąż pamiętam twój smak. – Jezu – powiedział Tommy. – Tak. To nie żarty. Myślałem, że serce mi się zatrzyma. Jedyne, co mogłem zrobić, to uśmiechać się do tłumu. A co zrobiła tobie? – Udawała wielbicielkę. Podała mi liścik. A potem trochę nagabywała moją sekretarkę. – Twoja sekretarka wie o tym? – Nie. Nic jej nie powiedziałem. Tommy usłyszał głosy w tle.

– Nie grasz teraz w golfa? – Właśnie skończyłem – odparł Mark. – Tu, gdzie stoję, nikt mnie nie podsłucha. Ale nie mów nic głupiego. Tommy nie bardzo wiedział, co zasługuje na miano głupiego. – Wiesz o Jasonie? – spytał. – Nie. Z nim także rozmawiała? – Nie. On nie żyje. Od piętnastu lat. W głosie Marka zabrzmiały wyuczone emocje. – Żartujesz. Jak to się stało? – Powiesił się. – Wielka szkoda. – No właśnie. – To był dobry dzieciak. – Wszyscy byliśmy dobrymi dzieciakami, Mark. Mniej lub bardziej – dodał w duchu. – Ona chce, żebym do ciebie przyjechał – mówił dalej. – Wiedziałeś o tym? Przysłała mi mejla: „Skontaktuj się z Markiem. Łatwo go znaleźć. Pojedź do niego”. W słuchawce rozległo się ciche westchnienie. – Wiem. Mnie też przysłała mejla: „Sprowadź tu Tommy’ego”. Chciałem jej odpisać, ale moja odpowiedź wróciła. Czemu ona chce, żebyśmy się spotkali? – Bóg jeden wie. Pewnie jakaś chora fantazja o spotkaniu po latach. – Nie ma rady. Musisz tu przyjechać – powiedział Mark. – Musimy robić to, czego chce. Nie mamy wyboru. – Tommy usłyszał rozpacz w jego tonie. – Zbyt dużo jest do stracenia. Chciał zaprotestować, powiedzieć Markowi, że jest mięczakiem. Ale nie mógł, bo zgadzał się z jego opinią. – Powiedziałem żonie, że wyjeżdżam na kilka dni, by popracować nad książką. – Doskonale – odparł Mark. – Rodzina mojej żony wynajmuje wspaniałą rezydencję na przedmieściach Charlestonu. Dom ma trzysta lat. Zatrzymasz się tam. Dopilnuję, by nie było żadnych najemców. Przyjedź jak najszybciej. – Jasne, Mark. Chcę wylecieć choćby jutro. – Dobrze. Wszystko będzie przygotowane. – Podał adres posiadłości, który Tommy szybko zanotował. – Zadzwoń do mnie, jak zarezerwujesz przelot. Spotkamy się w tym domu. Miło będzie cię zobaczyć. – Zamilkł, a Tommy wyobraził sobie, że dawny przyjaciel kręci głową niczym zły aktor starający się wyrazić nostalgię. – Cholera. Tommy Devereaux. Tyle lat. Życie upływa tak szybko. – Niektórym szybciej niż innym – odparł Tommy. Rade przeżył tylko dziesięć lat. – Amen. Mark się rozłączył. Żadnego „do widzenia”. Żadnego „zobaczymy się wkrótce”.

Tylko „amen”, a potem cisza na linii. Tommy odłożył słuchawkę i wyjrzał przez okno, zastanawiając się, czy Elizabeth pojedzie za nim do Karoliny Południowej. Miał nadzieję, że tak.

11 Niedziela rano Tommy obudził się i odetchnął chłodnym październikowym powietrzem, które nocą wsączyło się do sypialni. Spojrzał na zakopaną w pościeli Becky; usiłowała nie zmarznąć lub nie chciała rozpoczynać dnia. Może jedno i drugie. Wczorajszy dzień nie zakończył się dobrze. Firma ochroniarska, z którą skontaktowała się Sofia, przysłała kogoś po około trzech godzinach. Mężczyznę o imieniu Stuart. Pomimo niewinnego imienia Stuart wyglądał tak, jakby mógł wypatroszyć człowieka samym tylko wzrokiem, lecz woli to zrobić gołymi rękami. Stanął na progu w nieskazitelnie skrojonym garniturze i okularach przeciwsłonecznych, tak ciemnych, że zdawały się nie przepuszczać światła. Zanim usadził całą rodzinę, by poinformować ją, jak będzie pracował, obejrzał dokładnie cały dom i ogród w celu postawienia „diagnozy”. Tommy patrzył, jak Becky blednie, potem czerwienieje, a wreszcie czerwienieje jeszcze bardziej, i niepokoił się o jej ciśnienie. Było jasne, że mimo grożącego im niebezpieczeństwa żonie nie podoba się ograniczenie swobody ruchów. Wiedział jednak, że będzie się musiała podporządkować. Stuart wyraźnie dał do zrozumienia, kto tu rządzi. Chance był przejęty, Evie wystraszona, a Becky wściekła. Nocą Tommy i Becky unikali zbliżenia w łóżku i zasnęli, nie zamieniwszy słowa. Przed zapadnięciem w sen Tommy zastanawiał się nad pytaniem, które mu zadała: „Powiedziałbyś mi, gdyby to było coś innego, prawda?”. Usiłował nie wracać myślami do dni po przyznaniu się do zdrady, ale oziębłość Becky przypominała mu o tamtych chwilach, chociaż teraz żona mogła mieć jedynie niesprecyzowane podejrzenia. Z uciskiem w żołądku wspominał, jak dwa lata temu odbierał głuche telefony lub rozmawiał tylko z dziećmi, bo Becky nie podnosiła słuchawki. Gdy po trzech dniach spędzonych w hotelu powiedział synowi, by poprosił mamę do telefonu, zmieszany Chance odparł: – Mama nie chce z tobą rozmawiać. Nie wiem dlaczego. Piątego dnia Becky zgodziła się na to wyłącznie w obecności psychologa. Tak się zaczął ich długi i bolesny powrót do wzajemnego zaufania. Jednak raz

zawiedzionego nie można w pełni odbudować, a jedynie załatać i mieć nadzieję, że łaty wytrzymają. Tommy wiedział, że trzeba być pieprzonym idiotą, by uwierzyć, że Becky na nowo zaufa mu bez reszty. Takie rzeczy się nie zdarzają. Ludzie są pamiętliwi. Nie potrafił sobie wyobrazić, co by zrobił, gdyby to ona go zdradziła. Prawdopodobnie byłby skłonny jej wybaczyć. Ale Becky była bardziej wymagająca niż on. Zawsze. I przy niej stawał się lepszy. Dlatego musiał się jej trzymać. Nie mógł jej utracić. I nie stracił. Zmusił się do wstania z łóżka i przeszedł do łazienki. Spojrzał w lustro i uznał, że pozwoli, aby dwudniowy zarost zmienił się w trzydniowy. Włożył szlafrok i ruszył korytarzem do pokojów dzieci. Evie, tak jak jej matka, spała nieruchomo pod kocem. Oswald, ich czternastoletni pręgowany kot, leżał bez ruchu na kocu. Pokój Chance’a przylegał do pokoju Evie. Tommy uchylił drzwi. Syn już nie spał. Leżał w łóżku na wznak, grając w coś na przenośnej konsoli. Poświata z ekranu sprawiała, że wyglądał jak eksponat z muzeum figur woskowych. Spostrzegł ojca i obrócił ku niemu twarz, przerywając grę. – Dzień dobry, tato. – Dzień dobry. Nie chcesz pospać dłużej? Dziś niedziela. – Już się wyspałem. Miał to po ojcu. Ranki nie są po to, by się wysypiać, gdy można robić coś innego. – Dobrze grałeś we wczorajszym meczu – powiedział Tommy. – Naprawdę dobrze. – Dzięki. Ale i tak przegraliśmy. – Zrobiłeś, co mogłeś. – Idziesz do siłowni? – zapytał Chance. – Dzisiaj nie. Czasami chłopiec dołączał do ojca w domowej siłowni i ten lubił go wdrażać do treningu. Jego własny ojciec był bokserem amatorem, więc Tommy od dzieciństwa wiedział, że warto się spocić i zmęczyć. – Wyjeżdżam na kilka dni. Muszę skończyć książkę. – Wiem. Mama mi powiedziała. Dlatego w domu jest Stuart, prawda? Ochroniarz zajął jedną z wolnych sypialni. Tommy zastanawiał się, czy facet w ogóle sypia. – Tak, coś w tym rodzaju. – Dlaczego potrzebujemy ochrony? – Po prostu chcemy być bezpieczni, to wszystko. Możesz w to wierzyć albo nie, ale twój tata jest dosyć sławny. A sławni ludzie czasami przyciągają uwagę pomyleńców. Tommy wypatrywał strachu w oczach syna, ale dostrzegł jedynie fascynację.

– Praca Stuarta polega na trzymaniu zwariowanych ludzi z daleka, by się zanadto nie wtrącali w nasze normalne życie. Musicie robić, co wam nakaże. Tylko przez kilka dni. Miejmy nadzieję – dokończył w myślach. – Pójdzie ze mną do szkoły? – Nie, Chance. Chyba nie. Ale może ci dać kilka wskazówek, byś był bezpieczny w szkole. – Czy dzieje się coś takiego jak kilka lat temu, gdy się tutaj wprowadziliśmy? Na te słowa Tommy zesztywniał. – Nie – odparł. – Nic w tym rodzaju. Po prostu krótka podróż w interesach. Oczekiwał dalszych dociekliwych pytań, ale Chance spokojnie przyjął wyjaśnienie. – Spoko – mruknął, po czym wrócił do gry. Tommy zazdrościł synowi łatwości, z jaką przyjął zmiany zachodzące w domu. Zszedł do kuchni i usiłował się pocieszyć mocną kawą. Zaparzył sobie szatana. Położył iPhone’a na kuchennym blacie i sprawdził skrzynkę odbiorczą oraz pocztę głosową. Niczego nowego od Elizabeth. Zniknęła w mroku równie szybko, jak się pojawiła, ale to go nie pocieszyło. Planowała coś więcej niż tylko przestraszenie go. Był tego pewny. Nie wiedział jednak, czego chciała. A przecież powinien to wiedzieć. Pisywał thrillery od wielu lat. Powieści o kobietach, które zabijały. Prowadził badania nad wszelkimi typami niebezpiecznych i brutalnych przedstawicielek tej płci. Był tak doskonałym specjalistą, że od czasu do czasu telefonowano do niego z FBI z prośbą o pomoc. Znał praktycznie każdy przypadek seryjnych zabójstw dokonanych przez perwersyjne kobiety co najmniej od dwustu lat. Kobiety zabijają z innych powodów niż mężczyźni. Nie jest to prawda uniwersalna, ale zazwyczaj kryminolodzy mogą określić dostrzegalne różnice pomiędzy motywami, jakie kierują zabójcami i zabójczyniami. Mordercy płci męskiej – zwłaszcza seryjni – przyciągają znacznie większe zainteresowanie mediów przede wszystkim dlatego, że ich zbrodnie często przerażają brutalnością. Doskonałym przykładem jest Jeffrey Dahmer. Mężczyźni zabijają z wielu powodów, kobiety najczęściej dla pieniędzy. Zgodnie z typologią Kellehera[5] są to tak zwane Czarne Wdowy. Elizabeth nie zabiła Rade’a dla pieniędzy. Nie była „Mścicielem” ani „Aniołem Śmierci” ani nawet „Zabójczynią dla Kariery”. Spędziwszy z Elizabeth kilka godzin oraz rozmyślając o niej przez wiele lat, Tommy był skłonny uznać, że najbardziej pasowała do typu o nazwie „Seksualny Drapieżca” (Modliszka), tak rzadkiego, że w USA zaklasyfikowano do niego tylko jedną osobę. Aileen Wuornos została skazana za to, że w latach 1989–1990 zabiła

siedmiu mężczyzn. Zastrzeliła ich, twierdząc, że ją zgwałcili. Tommy powrócił myślami do tamtego dnia. Elizabeth szczytowała, rozwaliwszy kamieniem czaszkę Rade’a. Wróciło wspomnienie tego, co zrobiła z innymi chłopcami zaraz potem. Tak, Elizabeth niewątpliwie była „Modliszką”. Nie zdziwiłby się, gdyby się okazało, że popełniła więcej morderstw. Prawdę mówiąc, byłby zaskoczony, gdyby się okazało, że nie zabiła nikogo więcej. „Modliszka” nigdy nie zadowoli się jednym morderstwem. Otworzył i włączył laptopa. Na ekranie pojawił się tekst jego niedokończonej powieści. Znowu pomyślał o tym, że w jego książce potrzebna jest prawda. Nie tylko ta, którą zawarł w pierwszym rozdziale. Odczuwał coś, co jednocześnie przygnębiało go i ekscytowało. Przygnębiało, gdyż książka wymagać będzie znacznie cięższej pracy. Ekscytowało, będzie to bowiem coś, czego nigdy przedtem nie robił. Pozwolił, by ten pomysł zagościł w jego głowie, a potem go zarzucił. Nie należało się z nim spieszyć i działać impulsywnie. Pomysł powinien dojrzeć. Wkrótce do niego powróci. Możliwe, że w Charlestonie – pomyślał.

12 Tommy wysiadł z samolotu i już w rękawie poczuł ciężkie powietrze. Październik w Karolinie Południowej był zupełnie inny niż w Kolorado. W drodze do terminalu odszukał komórkę i zadzwonił do Becky. – Cześć, kochanie. Właśnie wylądowałem. – Miałeś dobry lot? – spytała tonem osoby zmęczonej lub niezainteresowanej. – Zupełnie przyzwoity. – To świetnie. – Becky... – Po prostu zrób, co masz do zrobienia, i wracaj do domu, OK? Może gdy skończysz książkę, poczujesz się lepiej. Nie chciał jej mówić, że książce jeszcze dużo brakuje do ukończenia. – Obiecuję. – Dobrze. Wiesz już, kiedy wrócisz, czy kupiłeś bilet w jedną stronę? Och! Zamknął oczy i usiłował nie podnosić głosu. – Zabukowałem powrotny na czwartek – powiedział. – Ale mam nadzieję, że wrócę wcześniej. Wszedł do terminalu i stwierdził, że jest niemal pusty. Czegoś takiego nie

spodziewał się na lotnisku. Zastanowił się, czemu poczuł się tak dziwnie. Po chwili zdał sobie sprawę z tego, że przyczyną dziwacznego odczucia nie jest puste lotnisko, lecz wrażenie, że ktoś go śledzi. – Postaraj się wrócić wcześniej – powiedziała Becky. – Nie podobał mi się sposób, w jaki wyjechałeś. W ogóle nie podoba mi się cała ta sytuacja. A nasyłając na nas tego rewolwerowca, naprawdę mnie wystraszyłeś. We własnym domu czuję się jak więzień. Rozejrzał się dookoła, szukając czegoś odbiegającego od normy. – Wiem, wiem. Po prostu... mi zaufaj, dobrze? Ona tu jest – pomyślał. Przyleciała za mną. – Im częściej mnie prosisz, tym trudniej mi to przychodzi. – Posłuchaj, muszę kończyć. Zadzwonię później, żeby wszystkim życzyć dobrej nocy. – Dobrze. Przycisnął telefon do ucha. – Kocham cię – powiedział, ale Becky już się rozłączyła. Stał w terminalu, wciąż przyciskając komórkę do ucha, i uświadomił sobie, że wcale nie jest tam pusto. Tak mu się tylko wydawało. Biały szum, jaki zazwyczaj słyszał na lotnisku, tutaj zastąpiła kompletna cisza, tym dziwniejsza, że wokół poruszali się ludzie, rozmawiając przez telefony i witając się z bliskimi. Ale nie wyczuwało się w tym życia i Tommy miał wrażenie jakiegoś zawieszenia niczym we śnie. Schował telefon do kieszeni. Spojrzał w lewo, a potem w prawo. Obok kontuaru stanowiska wynajmu samochodów dojrzał wysoką kobietę o bujnych jasnych włosach. Po chwili wahania wszedł do księgarni. Zobaczył tam tylko dwie osoby: sprzedawczynię oraz Azjatkę przeglądającą czasopisma. Sprzedawczyni uniosła głowę i uśmiechnęła się, rozpoznając Tommy’ego. Pewnie widywała jego zdjęcia na obwolutach książek. Elizabeth gdzieś tutaj była. Może nie na lotnisku, ale z pewnością w pobliżu. W Charlestonie. Wyczuwał to. Ta myśl go nie przerażała. W gruncie rzeczy spodziewał się tego. A skoro była tutaj, nie mogła być w Denver, w pobliżu jego rodziny. Ale oprócz ulgi odczuwał coś jeszcze. Sytuacja była ekscytująca. Nie chciał się przed sobą przyznać, ale choć bardzo chciałby odmienić przeszłość, odczuwał jakiś makabryczny dreszczyk z tego powodu, że Elizabeth wróciła do jego życia. Trochę tak, jakby ożywiony został bohater z kart jego powieści. Wyszedł z księgarni i wybrał numer swego agenta.

– Posłuchaj, Dominicu. Muszę przesunąć ostateczny termin. – Bardzo zabawne. – Mówię poważnie. Chcę podążyć w całkowicie nowym kierunku. Milczenie. A potem: – Powiedz mi, proszę, że tylko ze mną pogrywasz. – Pół roku. Potrzebuję sześciu miesięcy. Cisza przed burzą. – Pół roku?! – Wiem, wiem. Ale musimy tak zrobić. Książka na tym zyska. – Pieprz się! – Tommy widział oczami wyobraźni, jak pulchne policzki Dominica przybierają odcień ciemnej purpury. Po czole spływają strużki potu. – Jeśli chodzi o czytelników, mógłbyś tę powieść zakończyć choćby jakimś cholernym haiku. To, co istotne, już odwaliłeś. Książka jest niemal gotowa do druku. Teraz nie chodzi o to, żeby była dobra. Ma być na czas. Tommy zacisnął dłoń na telefonie. – Nie chodzi o samo zakończenie – powiedział. – Cała książka jest do kitu. Bohaterowie... okazało się, że są inni, niż mi się zdawało. – Chryste, Tommy, w jaki sposób trzy tygodnie mogą się rozciągnąć na pół roku? – Jestem Tommym Devereaux, do cholery. I dobrze wiesz, że nigdy nie pogrywałem taką kartą. No, może od czasu do czasu. Ale jestem przekonany, że tym razem tak trzeba. Pisuję dobre książki, sprzedaję je w milionowych nakładach i nigdy niczego nie żądam. Jestem wyśnionym autorem dla wydawców. Ale nie tym razem. Teraz będę dla nich wrzodem na tyłku, upierdliwą primadonną, bo sobie na to zapracowałem. Potrzebuję pół roku na ukończenie książki. Koniec dyskusji, Dominicu. A teraz wracaj do swojej cholernej roboty. Rozłączył się. Czuł się winny, ale musiał tak postąpić. Książka była zła i zrobienie z niej dobrej nagle stało się warunkiem uciszenia Elizabeth. Sprawy te były ściśle ze sobą powiązane. Tommy czuł, że poprawiając książkę, pozbędzie się prześladowczyni. Nie bardzo wiedział, na czym się opiera to przekonanie, ale na tym polegało jego piękno. Przeczucia opierają się na instynktach, niepotrzebna im jest żadna logika. Wyszedł z lotniska i znalazł postój taksówek. Gdy jedna z nich podjechała, niemal się spodziewał, że kieruje nią Elizabeth w szoferskiej czapce i umalowana krwistoczerwoną szminką. Podał taksówkarzowi adres, który Mark przesłał mu mejlem. Kierowca milcząco skinął głową. Samochód ruszył. Tommy zamknął oczy i rozmyślał o swojej książce. Zastanawiał się, jakby to było, gdyby całkowicie odszedł od dotychczasowego szkicu. Czy poczułby się uwolniony, czy też miałby wrażenie, że zmarnował półtora roku zawodowego życia? Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, więc poddał się kołysaniu taksówki i po kilku minutach odpłynął

w sen. – ...dom? Obudził się gwałtownie. Zrozumiał, że taksówkarz zwraca się do niego. Wyprostował się na swoim miejscu. – Słucham? – Dobry adres – powtórzył, spoglądając na Tommy’ego w lusterku wstecznym. – To pański dom? – Nie. Po prostu wynająłem go na kilka dni. – Domyślam się, że to musiało nieźle kosztować. Nic mnie nie kosztowało. – O tak. Mam nadzieję, że dom okaże się tego warty. – Z całą pewnością. Pierwszy raz w Charlestonie? Tommy wyjrzał przez okno i zobaczył coś, co wyglądało na stary cmentarz. Grobowce pochylały się na wszystkie strony niczym poluzowane w walce zęby. – Tak, pierwszy. – Jeśli chce pan poznać moje zdanie, to najlepsze miasto w całym kraju. Poczuł ciche dudnienie, gdy taksówka zjechała z asfaltu na kostkę. Zapadał zmierzch. Przed nimi wyrósł dwupiętrowy dom w stylu włoskim, o balkonach z misternie kutymi żeliwnymi balustradami na pierwszym piętrze. Na drugiej kondygnacji znajdowały się trzy mansardowe okna, zdające się przyglądać ulicy. Był to dom niczym z sennego koszmaru; gazowe lampy i wiktoriańskie wampiry. – Nie wątpię – odpowiedział taksówkarzowi. Nagle pożałował, że nie jest tu na urlopie, lecz z wizytą u Marka. Taksówka zwolniła, minąwszy kilka domów za siedzibą wampira. Budynek, przed którym stanęli, prezentował się inaczej, lecz roztaczał identyczną aurę. Ku niebu wznosiły się dwa piętra z białymi deskami elewacyjnymi. Na każdym poziomie były trzy wychodzące na ulicę okna zasłonięte białymi okiennicami. Po lewej stronie masywnej budowli na każdym poziomie wystawała weranda. Ta na parterze była całkowicie zabudowana. Dom był niemal idealnie kwadratowy, a jego symetria jednocześnie zachwycała i niepokoiła. – King Street dwadzieścia siedem – oznajmił taksówkarz. – Wiedziałem, że to będzie ładny dom. Tommy spojrzał na budynek, który na kilka najbliższych dni miał się stać jego domem. – Faktycznie ładny. – Nie wiedziałem, że jest do wynajęcia. Otworzył drzwi i zapłacił kierowcy. Taksówka odjechała, a Tommy pokonał cztery stopnie prowadzące na zabudowaną werandę. – Tommy Devereaux, a niech mnie – powiedział Mark Singletary siedzący na

trzcinowym fotelu z wysokim oparciem. W ręku trzymał jedną z wydanych w twardej oprawie książek przyjaciela z dzieciństwa. Tommy z uśmiechem otworzył siatkowe drzwi. – Mark Singletary, a niech mnie. Mark wstał. Tommy podszedł do niego. Gdyby to był Jason... nieszczęsny Jason, który się powiesił... Tommy uściskałby dawnego przyjaciela, ale w Marku było coś takiego, z czego wywnioskował, że taki gest nie zostałby dobrze przyjęty. Tommy wyciągnął rękę. Uścisk Marka był silny, ale nie miażdżący. Energiczny uścisk dłoni polityka. Mark się uśmiechnął i Tommy w kilka sekund pogodził się ze zmianami, które zaszły w ciągu trzydziestu lat. Facet wyglądał tak samo jak na fotografii z jego strony internetowej... nienaturalnie. Gęste, dobrze ostrzyżone czarne włosy w miejsce ciemnych i nieumytych. Ramiona oraz dołeczki w policzkach znacznie się uwydatniły, niewątpliwie dzięki ćwiczeniom fizycznym i wypraktykowanym uśmiechom. Mark był teraz wyższy, bardziej wyprostowany, a jednocześnie jakiś bardziej sztuczny niż dawny przyjaciel, którego pamiętał Tommy. Z jego postawy z trudem dawało się wywnioskować, co obecnie sobą reprezentuje. Jednak były także pewne podobieństwa. Nie zmieniły się oczy chłopca sprzed trzydziestu lat. Małe i nieprzeniknione, o barwie głębokiego brązu, promieniujące czymś zupełnie innym niż malujący się poniżej uśmiech. Była w nich jakaś intensywna wrogość, tak dobrze zamaskowana, że aby ją rozpoznać, musiałeś się przyjrzeć gębom tysiąca morderców. I Tommy ją rozpoznał.

„Niezaspokojony”. Wróciło do niego słowo z przeszłości. – Świetnie wyglądasz, Tommy – powiedział Mark. – Zawsze byłeś chuderlawym dzieckiem. – Dużo czasu spędzam w siłowni. Ciężary. Sprzęt Cardio. Trochę boksu. – Jak twój staruszek? Co u niego? – Umarł. Moi rodzice nie żyją. Alzheimer i rak. – Współczuję – powiedział Mark, nadal się uśmiechając. – A twoi rodzice, Mark? – Wciąż się trzymają. Mark poklepał Tommy’ego po ramieniu. – Wejdźmy do środka. Oprowadzę cię. Tommy schylił się po torbę. Dojrzał ostatnie srebrzyste blaski słońca, które zapadało za szczyty starodawnych budynków po przeciwnej stronie ulicy. Ruszył za dawnym przyjacielem do wnętrza domu. Zbliżała się noc.

13 W domu mieściła się bogato wyposażona biblioteka, mogąca konkurować nawet z księgozbiorem Tommy’ego. Tommy przyjrzał się tytułom książek, które sprawiały wrażenie przypadkowego zbioru umieszczonego tu przez dekoratora wnętrz. Usiedli w skórzanych fotelach, popijając szkocką whisky. Za kremowymi zasłonami zapadał zmierzch. – I co dalej? – zapytał Tommy. – Nie wiem. Zapadło milczenie – kłopotliwe dla Tommy’ego, ale najwyraźniej nie dla Marka. Tommy miał wrażenie, że Mark nie jest całkiem gotowy na rozmowę o prawdziwym celu podróży, jaką jego dawny przyjaciel odbył z przeciwległego krańca kraju. Mark wypił już niemal połowę drinka, a Tommy jeszcze go nawet nie napoczął. – Jestem z ciebie naprawdę dumny – mówił Mark – że tak dobrze sobie radzisz. – Zupełnie jakby w przeszłości Tommy’emu zagrażało uzależnienie od alkoholu metylowego. – Dzięki. – Ludzie potrzebują powieściopisarzy. To druga z kolei najstarsza profesja. Puścił do Tommy’ego oko. – Wygląda na to, że ty także niemało zdziałałeś. – O tak, zdziałałem. Zdziałałem. Ale to dopiero początek. Senator stanowy to

tylko stopień w karierze. – Ku czemu zmierzasz? Wzruszenie ramion. Łyk alkoholu. – Ku czemuś większemu. – Mark rozejrzał się po pokoju. – Będę z tobą szczery. Miałem szczęście wżenić się w duże pieniądze Południa. Ten dom należy do mojej żony Mary. W posiadaniu jej rodziny jest od stu lat. Zbudowano go gdzieś na początku osiemnastego wieku. Od czasu do czasu bywa wynajmowany. Ale przeważnie służy za lokum dla odwiedzających miasto przyjaciół i rodziny. – Odchylił głowę do tyłu i spojrzał na sufit. – Pełno tutaj duchów – wymamrotał, a potem powrócił do tematu: – No więc bogato się ożeniłem. Rzecz w tym, że wiem, jak spożytkować te pieniądze. Sfinansowałem moją pierwszą kampanię wyborczą i odniosłem miażdżące zwycięstwo. Wygląda na to, że reelekcja jest pewna. Jeszcze jedna kadencja tutaj, a potem coś na skalę krajową. – Senat? – Gdziekolwiek, gdzie ludzie najbardziej mnie potrzebują – odparł. Tommy wyczuł, że Mark naprawdę wierzy w to, co mówi. – Kraj się zmienia, a my musimy zadbać o to, by był taki jak dawniej. – My? Mark uśmiechnął się, kręcąc głową. – Wiem, wiem. W naszej partii niewielu jest takich jak ty. – Takich jak ja? – No, wiesz. Tacy, co pozują na artystów. Znowu mrugnięcie okiem, tym razem jakoś mniej figlarne. – Masz na myśli kreatywnych wolnomyślicieli i odnoszących sukcesy ludzi biznesu? Nieszczera wesołość. – Ten sam stary Tommy. Zadziorny jak dawniej. Co to ma znaczyć, do diabła? Mark zanurzył koniuszek palca wskazującego w szklance i zamieszał whisky. Oblizał palec. – Prawdę mówiąc – ciągnął po chwili milczenia – rodzina Mary nie jest już taka chętna jak dawniej do finansowania mojej kariery. – Bo? – Jej matka uważa, że moje poglądy stały się... zbyt surowe. To, co ona nazywa surowością, jest po prostu bogobojnością. I wcale nie zmieniłem poglądów. Mark upił łyk whisky i przez chwilę nie odejmował szklanki od ust, jakby nie chcąc odsłonić kłów. Tommy patrzył na mężczyznę, który kiedyś był jego przyjacielem. Teraz już nie miał pewności, kim jest dla niego Mark, oprócz tego, że bezpośrednio kojarzy mu

się z najgorszym dniem w życiu. – Kiedy stałeś się taki religijny, Mark? Ciężkie westchnienie. – Po. Tommy skinął głową, wiedząc, do czego odnosi się to krótkie słowo. Tak samo dzieliło się jego życie. Było „przed” i „po”. Rozgraniczała je wyraźna linia. W „po” Marka odnalazł on Boga i władzę. W „po” Tommy’ego zaczął on pisać straszliwe powieści, aby demony nie zagnieździły się zbyt głęboko. Wyglądało na to, że Mark jest gotowy na zasadniczą rozmowę. – Powiedziałeś komuś? – zapytał Tommy. – Ma się rozumieć, że nie. Nigdy. – Mark pochylił się. Na jego twarzy odmalował się paniczny strach. – A ty? – Nie – odparł Tommy. Z wyjątkiem całego świata. – Z wyjątkiem... z wyjątkiem mojej nowej książki, gdzie o tym opowiadam. Oczywiście jako o fikcyjnym zdarzeniu. Mark skinął głową w stronę leżącej pomiędzy nimi na antycznym drewnianym stole książki Tommy’ego. Lśniąca czerwona okładka z wyraźnie wydrukowanym tytułem. Krew pragnienia. Była to ostatnia powieść Tommy’ego. Na końcu wydania w miękkiej okładce zadebiutował pierwszy rozdział powieści, nad którą wciąż pracował. – Nawet nie zmieniłeś jej imienia, Tommy. – Myślałem, że odeszła na zawsze. Z tego, co mi było wiadomo, umarła. – Wcale nie. Wcale nie umarła. I może wszystko zrujnować. Powinieneś zebrać bardziej wiarygodne informacje. – Mark wychylił drinka do dna. – Jak się dowiedziałeś, że Jason nie żyje? – Moja sekretarka przeprowadziła poszukiwania – odparł Tommy. – Jesteś pewny, że chodziło o Jasona? – Tak. Całkowicie. Mark zajrzał do pustej szklanki, jakby tam szukał odpowiedzi na swoje wątpliwości. – To dziwne... że popełnił samobójstwo. Zastanawiam się... – Nad czym? Mark obrócił głowę i wyjrzał przez okno na ulicę. Tommy także tam spojrzał, ale nie zobaczył nic godnego zainteresowania. – Nad niczym – odparł senator stanu, obracając się w stronę rozmówcy. – Już nic. – Po co tu przyleciałem, Mark? – Przyleciałeś tu, bo jesteś przerażony – odparł Mark. – Powiedziała ci, żebyś tu przyleciał, i posłusznie robisz to, co ci kazała. Tommy nie lubił, by mu wytykano, że się czegoś boi. Nieważne, czy była to

prawda. – A ty? – zapytał. – Jesteś przerażony, Mark? Senator utkwił wzrok w podłodze. – Jak mały chłopiec zagubiony w lesie – powiedział. Tommy nie wierzył, by Mark mógł znać takie uczucie. – Wszyscy mamy dużo do stracenia, Tommy. W mojej sytuacji nie mogę sobie pozwolić, by to wyszło na jaw. Ten jednak zadał mu pytanie, które dotychczas stawiał tylko sobie: – Mógłbyś tam wrócić, Mark? Do miejsca, w którym bez względu na konsekwencje potrafiłbyś powiedzieć światu, co się stało? Senator wstał, by sięgnąć po butelkę szkockiej. – Nie wiem, Tommy. Po prostu nie wiem. – Byliśmy tylko dziećmi. Nie mieliśmy wyboru. On... Obserwator... zabiłby nas. – Tommy od trzydziestu lat powtarzał to sobie codziennie. – Ale mogliśmy coś powiedzieć. Choćby kilka lat później. Żeby dowiedzieli się rodzice Rade’a. Mark nalał sobie nowego drinka. Szkocka zabulgotała na dnie kryształowej szklanki, rozpryskując się na srebrnej tacy. – Powiedz mi, Tommy, co masz do stracenia, jeśli ona wyjawi wszystko, co się wtedy stało. – Nie sądzę, by ktokolwiek jej uwierzył – odparł Tommy. – Nie o to pytam. Chodzi mi o to, co byś stracił. – Do diabła, Mark. To przekracza moją wyobraźnię. – Musisz sobie odpowiedzieć na to pytanie. Powiedz to głośno. Tommy poczuł lodowaty dreszcz. Zebrał myśli. – Nawet zakładając, że niczego nie da się definitywnie udowodnić, straciłbym szacunek osób, na których mi zależy. Rzecz jasna, straciłbym czytelników. A gdyby udało się udowodnić... że pomogłem zabić tego chłopca... – Ty go nie zabiłeś. Ona to zrobiła. – To nie ma znaczenia – powiedział Tommy. – Wszyscy zostawiliśmy naszą krew na tym nożu. Pamiętasz? Gdyby zidentyfikowano nasze DNA, z całą pewnością trafiłbym do więzienia. – A twoja żona odeszłaby od ciebie? Tommy także nad tym się zastanawiał. – Nie jestem pewny. Wolę myśleć, że nie odeszłaby, ale nie wiem. Już raz niemal się rozstaliśmy. A to... sam nie wiem. Cholera, Mark, po prostu nie wiem. Senator opadł na oparcie fotela. – No właśnie. Straciłbyś wszystko. Tracąc rodzinę, traci się wszystko. Ja czuję się tak samo jak ty, Tommy. Identycznie. Dlatego musimy sobie odpowiedzieć na następne pytanie: Co zrobić, żeby prawda nie wyszła na jaw?

Tommy przyglądał się siedzącemu naprzeciw mężczyźnie, usiłując odnaleźć choćby nikłe ślady chłopca, z którym przyjaźnił się w dzieciństwie. – Nie tylko ja mogę na tym stracić. – Niewątpliwie. Ja także mogę wszystko stracić. Ale jest pewna różnica. – Jaka? Mark pociągnął łyk whisky. – Ja jej nie interesuję. Tommy skamieniał. – Co to znaczy? – Rozmawialiśmy – powiedział Mark, uśmiechając się blado. – Tutaj. Siedziała na twoim miejscu. – Kiedy? – Kilka tygodni temu. Zanim skontaktowała się z tobą. Nie powiedziałem ci tego przez telefon... nie wiem dlaczego. Może się bałem, że nie zechcesz do mnie przyjechać. – Co ci powiedziała, Mark? Ten wzruszył ramionami, jakby popijanie drinka w towarzystwie morderczyni stanowiło część jego codziennych zajęć. – Chce, żebyś coś dla niej zrobił. Nie znam szczegółów, ale jej zainteresowanie moją osobą ogranicza się jedynie do tego, bym jej pomógł przekonać cię do tego. Po to miałem cię zwabić tutaj, do Charlestonu. Misja wypełniona. – A więc z nią współpracujesz. – To nie współpraca, lecz posłuszeństwo. Ty także jej posłuchałeś, gdy ci powiedziała, że masz mnie odszukać. Mam swoją dumę, Tommy, ale potrafię poznać, że znalazłem się w sytuacji bez wyjścia. Nie mogłem postąpić inaczej. Ty także. – Pycha to grzech. – Wszystko jest grzechem, Tommy. Dlatego Bóg wymyślił przebaczenie. – Co jeszcze powiedziała? Mark zerknął na zegarek i odstawił szklankę. – Nie mam teraz czasu, Tommy. Przepraszam. – Chryste, Mark! Dokąd idziesz, do diabła?! Dlaczego nie możesz ze mną rozmawiać?! – Muszę już iść. Zbieranie funduszy. Startuję w wyborach. Czas nagli. Zadzwonię do ciebie rano. Tommy wstał rozgniewany nonszalancją polityka. – Dobrze. A więc o tym, że możemy trafić do więzienia lub być prześladowani przez morderczynię, porozmawiamy w dogodniejszym dla ciebie czasie? Mark przybrał surowy wyraz twarzy. Zmrużył oczy.

– Wszystko ci powiem później, Tommy. Ale nie wiem zbyt wiele ponad to, że ona chce, byś coś dla niej zrobił. Proszę cię tylko, żebyś jej wysłuchał. Dla dobra nas obydwu. – A niby czemu miałbym dbać o twoje dobro? Mark podszedł do Tommy’ego i położył mu dłonie na ramionach. Ten wyczuł w jego oddechu woń whisky i na myśl przyszedł mu ojciec, który w ciągu życia wypił więcej szkockiej niż wody. – Bo byliśmy przyjaciółmi i chciałbym wierzyć, że nadal nimi jesteśmy – powiedział, uśmiechając się sztucznie. – A przyjaciele pomagają sobie wzajemnie. Gdyby chciała czegoś ode mnie, zrobiłbym to. Dla nas obydwu. Tommy nie mógł się nadziwić, że Mark potrafi zachować kamienną twarz. – Naprawdę myślisz, że Bóg ci przebaczył? Mark się wzdrygnął, jakby to pytanie zadało mu fizyczny ból. Wtedy Tommy poznał, że jego dawny przyjaciel boi się nie tylko tego, że zostanie ujawniona jego przeszłość. Naprawdę niepokoił się o swoją duszę. – Tak myślę. Naprawdę tak myślę. – A ja myślę, że pójdziemy do piekła – powiedział Tommy. Mark opuścił ręce. – Pozwól, że cię o coś zapytam. Tamtego dnia nie pieprzyłeś się z nią. Dlaczego? Takiego pytania Tommy najmniej się spodziewał. Głównie dlatego, że Mark zadał je w taki sposób. Oto wytworny polityk, posługujący się eleganckim językiem, aby nie razić uszu słuchających go wyborców, wypowiada słowo „pieprzyć” tym samym tonem, co dawny niezaspokojony nastolatek. „Dlaczego się z nią nie pieprzyłeś, Tommy?”. – Bo wiedziałem, że gdy ulegnę jej wtedy, będzie nade mną panowała już zawsze. Mark zesztywniał. – Tak myślisz? Uważasz, że ona panuje nade mną? – Pogroził mu palcem. – Coś ci powiem. Nade mną nikt nie panuje. Ona po prostu w tej chwili ma lepsze karty. – A mnie się wydaje, że ona panuje nad wszystkim – powiedział Tommy. A potem dodał wiedziony impulsem. – I nie mam pewności, czy jesteś temu przeciwny. Może podoba ci się, że wróciła do twego życia. Miał wrażenie, że trafił w sedno. Czyżby Mark był zadowolony, że Elizabeth wróciła? Czy odczuwał nerwowe podniecenie? Tommy nie mógł zaprzeczyć, że w tej śmiertelnie niebezpiecznej kobiecie jest coś nie do odparcia. Zastanawiał się, czy przyjaciel z dzieciństwa czuje to samo. Ale on nie odpowiedział. – Dobranoc, Tommy. Patrzył, jak Mark czeka na chodniku. Po kilku sekundach do krawężnika podjechała czarna limuzyna Lincoln Town Car i senator zniknął w jej wnętrzu, by

zająć się Innymi Ważnymi Sprawami. Tommy został sam w domu nawiedzanym przez duchy, zastanawiając się, co przyniesie noc.

14 Tommy spacerował wybrukowanymi kostką ulicami i zaułkami, czując wszechobecną atmosferę minionych czasów. Stare Miasto okrywała ciemność. Wieczór był łagodny, więc wiele restauracji oferowało miejsca na zewnątrz. Chociaż przewieszona przez prawe ramię torba była lekka, miał wrażenie, że rzemyki wpijają mu się w skórę, jakby kłębiące się myśli rozsadzały mu ciało. W torbie niósł laptop firmy Dell ze szkicem powieści, którą rzekomo miał tutaj dokończyć. Powieści, która spowodowała powrót Elizabeth. Powieści z gruntu niedobrej. Znowu doznał uczucia, które towarzyszyło mu na lotnisku. Jakby przepływał przez niego prąd o niskim napięciu. Obejrzał się, ale pośród otaczających go ludzi nie zobaczył nikogo podobnego do Elizabeth. Wiedział jednak, że ona tutaj jest i że go znajdzie. Tak sobie zaplanowała. Na szczęście Tommy już się jej nie bał. Czegoś od niego chciała, więc nim się coś stanie, będą musieli porozmawiać. Zastanawiał się, czy do tej rozmowy dojdzie jeszcze dzisiejszego wieczoru. Jeśli tak, nie pozostawało mu nic innego, jak czekać, pracując nad tekstem. Przechadzał się, aż znalazł pub, który odpowiadał jego nastrojowi. Usiadł na zewnątrz, w miejscu, z którego roztaczał się widok na stary zajazd po przeciwnej stronie ulicy. Można by w nim nakręcić sceny do filmu o wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Zamówił u kelnerki pełne jasne i wyjął z torby laptopa. Włączył go i przeglądał tekst książki, czując ciężar czekającej go pracy. Do tej pory uważał, że jeśli rozpatrywać ją jako fikcyjną fabułę, będzie to najlepsza z jego książek. Teraz jednak zmienił zamiar i nie będzie opowiadać zmyślonej historii. Choć bardzo chciał szybko wymyślić do niej zakończenie, wiedział, że nigdy nie znajdzie właściwego. Zdawał sobie sprawę, że jeśli chce się uwolnić od ciążącej mu tajemnicy, z którą żył od tak dawna, nie może tego uzyskać, uciekając się do półprawd i fragmentów całkowicie fikcyjnych. Nie osiągnie tego dzięki powieści, której nadał tytuł Krew młodości. Im bardziej o tym rozmyślał, tym większe odczuwał przygnębienie i ekscytację. Przywołał kelnerkę.

– Potrzebny mi jest łyk tequili. Macie tu Don Julio Reposado? Uśmiechnęła się. – Mogę sprawdzić. Coś pan świętuje? – Trochę świętuję, trochę opłakuję – odparł po chwili wahania. Odeszła, zadowoliwszy się tą odpowiedzią. Po chwili wróciła. – Proszę przyjąć moje gratulacje i kondolencje – powiedziała, stawiając przed nim uncję[6] migoczącego płynu. Zamknął oczy i uniósł kieliszek. Przechylił go i tequila spłynęła mu do gardła – jednocześnie lodowata i paląca żywym ogniem. Odstawił opróżnioną szklankę, a potem zrobił coś, o czym nigdy nawet nie marzył. Zamknął dokument w komputerze i go skasował. Dziewięćdziesiąt tysięcy słów zniknęło. Następnie opróżnił kosz, by mieć pewność, że ich nie odzyska. Podłączył laptopa do sygnału Wi-Fi pubu. Następnie wykasował teksty tej powieści ze wszystkich swoich kopii zapasowych w sieci. Powieść Krew młodości przestała istnieć. Zrobił to wszystko szybko i bez zastanowienia. Właśnie o to mu chodziło. Coś, nad czym pracował ponad rok, zniknęło w kilka sekund. Pozostały wyłącznie wspomnienia i – chociaż go to przerażało – poczuł się zmuszony do podjęcia pracy od nowa. Był oczyszczony. Teraz będzie mógł napisać coś nowego. Coś uczciwego. A jednocześnie o wiele bardziej przerażającego od powieści, którą właśnie skasował. Jak powiem o tym Becky? – myślał. Albo Dominicowi? Nie rozpraszaj się, Tommy. Idź za ciosem. Poszukuj prawdy. Pisz prawdę. Całą prawdę, zaczynając od chwili, gdy ona na powrót pojawiła się w twoim życiu. Otworzył nowy dokument tekstowy. Pierwszy rozdział był łatwy. Musiał jedynie powrócić pamięcią do dnia, gdy w jego życiu znów pojawiła się ona. Tommy Devereaux spoglądał przez okno usytuowanego w centrum miasta hotelu Hyatt na rozległe Rocky Mountains, które rozciągały się przed nim jak namalowane. Peaks Lounge należało do tych miejsc, gdzie popołudniami zajmował się pisaniem. Podawane trunki oraz sygnał Wi-Fi były tu mocne, a czego więcej może potrzebować pisarz? A co najważniejsze, Peaks Lounge zawsze wibrował energią, której Tommy potrzebował przy pracy. Jak na ironię pomieszczenie pełne rozmawiających i śmiejących się ludzi pomagało mu się skupić. A gdy potrzebował pomocy, mógł zlustrować tłum i wyłuskać kogoś, czyj wygląd doskonale pasował do postaci, o której właśnie pisał. Od ciekawych typów aż się roi – wystarczy się rozejrzeć. Pisał. Pisał jak szalony. Pisał, czując wewnętrzną potrzebę, jakiej nie doświadczył

nigdy przedtem. Jakby chciał się wyspowiadać, zanim wyda ostatnie tchnienie. Mijały godziny. Spojrzał na pusty talerz i niejasno skonstatował, że poprzednio był na nim stek. Nie przypominał sobie jednak, by go jadł. Słyszał wyłącznie stukanie palców na plastikowej klawiaturze laptopa. Widział tylko słowa – nowe słowa – wypełniające ekran, strona po stronie. Chciał udokumentować wszystko, co się zdarzyło od chwili, gdy Elizabeth wróciła. Miał zamiar posłużyć się prawdziwymi imionami, przynajmniej na razie. A słowa będą wyrażały strach i niepokój, jaki odczuwa, bo taka była rzeczywistość. Najlepsze jest to, że nie musi obmyślać zakończenia. Ono, jakiekolwiek będzie, przyjdzie samo. – Podoba mi się to, co piszesz. Uniósł wzrok znad ekranu. Na krześle obok właśnie siadała Elizabeth.

15 Tommy poczuł chłodny powiew, który zdawał się emanować z jej ciała. Spojrzał na nóż do steków ułożony w poprzek na pustym talerzu. Nie bardzo wiedział, co ma zamiar zrobić, ale jego widok go pokrzepił. – Witaj, Elizabeth. – Witaj. Poczuł przypływ. Przypływ czego? Nie wiedział. Może napięcia z powodu bliskości zła. Cokolwiek to było, pulsowało w nim łagodnie i miarowo. Elizabeth wcisnęła się pomiędzy stolik a oparcie metalowego krzesła. Wyglądała zupełnie inaczej niż wtedy w hotelu Hyatt, ale natychmiast ją rozpoznał. Prezentowała się raczej jak szesnastolatka z roku 1981. Jej włosy były tak samo długie i rude jak tamtego dnia w lesie. Twarz miała gładką i białą. Biorąc pod uwagę upływ lat, zaskakujący był brak zmarszczek. Szerokie ramiona podkreślały jej doskonałą figurę i krągłość piersi, które teraz były pełniejsze, niż zapamiętał. Niewątpliwie musiała włożyć wiele wysiłku, by zmienić się nie do poznania, nim podeszła do niego w Denver. Musiał przyznać wbrew sobie, że nadal jest wspaniała. Nim zdążył coś powiedzieć, zjawiła się kelnerka. – Zje pani dzisiaj kolację, ma’am? – Nie – odparła Elizabeth. – Proszę mi podać kieliszek merlota. – Oczywiście. Kelnerka skinęła głową i sięgnęła po pusty talerz. Tommy zabrał nóż i położył go na obrusie.

– Zamówi pan jeszcze jakieś danie, proszę pana? – W tej chwili nie wiem. Kelnerka chciała zapytać o coś jeszcze, ale zmieniła zamiar i odeszła. Elizabeth wpatrywała się w pozostawiony nóż. – Myślisz, że będzie ci potrzebny? – spytała. – Wolę być przesadnie ostrożny. – Gdybym chciała cię zabić, Tommy, zrobiłabym to już dawno. Wierzył jej. Przyglądał się Elizabeth, żałując, że nie może zrobić jej zdjęcia, by je porównać z fotografiami morderczyń, nad którymi od lat prowadził badania. Poszukać cech wspólnych. Dowodów na tkwiące w nich zło. – Przeczytałaś choć jedną z moich książek? Kelnerka postawiła kieliszek z winem. Przez kilka sekund przyglądała się Tommy’emu, po czym wróciła do kuchni. – Podobasz jej się – powiedziała Elizabeth. – Poznaję to po wyrazie jej twarzy. Ona cię pragnie, Tommy. Jak się z tym czujesz? Taka młodziutka dziewczyna. – Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. – Przypomina mi twoją sekretarkę. Jak jej na imię... Sofia? Wspaniała. Nawiasem mówiąc, ona także cię pragnie. Tommy poczuł ucisk w żołądku. – Nic o niej nie wiesz. – To się maluje na jej twarzy, kiedy o tobie mówi. Gdybym nie wiedziała, że byłeś takim grzecznym chłopczykiem, pomyślałabym, że ją posuwasz. Milczał. Zastanawiał się, czy Elizabeth wie o nim i Sofii. Upiła łyk wina. – Tak, Tommy, jeśli chodzi o odpowiedź na pytanie, które mi zadałeś. Przeczytałam wszystkie twoje książki. Ma się rozumieć, że je przeczytałam. – A więc jesteś wielbicielką – powiedział, nie bardzo wiedząc, co przez to rozumie. – Zawsze byłam wielbicielką, Tommy. Twoją. Jasona. Marka. – To znaczy? – To znaczy, że łączy nas coś wyjątkowego. Wspólne zabójstwo. Czegoś takiego nie można lekceważyć. Rozejrzał się wokół, a potem pochylił się ponad stołem. – Nikogo nie zabiłem. Dobrze o tym wiesz. – Pomogłeś zatuszować zabójstwo. To coś równie złego. – Pomogłem ci je zatuszować? – wyszeptał. – Nie miałem wyboru. Twój... Obserwator... celował do mnie ze śrutówki. Co miałem zrobić? – Nie wiem, Tommy – odparła z kamienną twarzą. – Być mężczyzną? – Miałem czternaście lat.

– Jak dla mnie byłeś wystarczająco męski – powiedziała, mrużąc oko. – Kto to był? Ten twój wspólnik? – To był mój pierwszy Obserwator. Pierwszy z wielu. – Co to takiego ten Obserwator? Znowu puściła oko. – Trzymaj się mnie przez jakiś czas, a może się dowiesz. – Pociągnęła łyk czerwonego wina, które zabarwiło jej wargi niczym krew. – Tylko ty, Tommy, odmówiłeś mi tamtego dnia. Najpierw myślałam, że może jesteś pedziem. Ale zdradziły cię twoje oczy. Pragnąłeś mnie. Ale jednocześnie chciałeś mnie zranić. – Pewnie, że chciałem. Zabiłaś Rade’a. – Był moim pierwszym. Pierwszego zawsze się pamięta. Tommy zapytał nieomal niechętnie: – Ilu... ilu ich było? Wzruszyła ramionami, odpowiadając cicho i śpiewnie: – Trzydziestu ośmiu. – Nie wierzę. Przesunął wzrokiem po klientach na restauracyjnym patio, zastanawiając się, czy widzą gadającego do siebie mężczyznę. A może to wszystko działo się naprawdę. Siedzę przy stole z kobietą, która zabiła trzydzieści osiem osób? Tommy przebiegł myślą wszystko, czego się dowiedział, prowadząc badania. Wszystkie książki, wywiady, niezliczone artykuły publikowane w internecie, jakie przeczytał o seryjnych morderczyniach. Jeśli powiedziała mu prawdę, musi być trzecią co do liczby popełnionych zabójstw na światowej liście znanych seryjnych morderczyń. – Jeszcze dwóch – powiedziała, jakby czytając w jego myślach – a wysunę się na drugą pozycję. Uważa się, że Belle Gunness była odpowiedzialna za czterdzieści zabójstw. – Roześmiała się cicho, jakby wspominali dawne dobre czasy. – Oczywiście nigdy nie dogonię mojej imienniczki. – Elizabeth Báthory[7] – powiedział. – Bardzo dobrze. Znasz się na swoich zabójczyniach. – To moja praca. Elizabeth Báthory była największą morderczynią seryjną wszech czasów. Krwawa Hrabina w wiekach szesnastym i siedemnastym zabiła ponad sześćset młodych kobiet, torturując je, zanim pozbawiła je krwi, by się w niej kąpać, aby przedłużyć sobie życie. Tommy spojrzał na gładkie, silne ręce Elizabeth i pomyślał, że ani trochę nie wygląda na kobietę czterdziestopięcioletnią. Czyżby znalazła swój własny krwawy sposób na zachowanie młodości? – Przybrałaś jej imię? – zapytał.

– Nie, to szczęśliwy zbieg okoliczności – odparła. – Usiłujesz być taka jak ona? – Litości. Naśladowcy morderców są tacy nudni. Tommy powiódł palcem po trzonku noża do steków. – Ani trochę nie wierzę, że zabiłaś trzydzieści osiem osób. – Nie zależy mi, byś mi uwierzył, Tommy – powiedziała. – Sądzę jednak, że obydwoje wiemy, że nie kłamię. Ty, po tych wszystkich swoich wspaniałych badaniach, powinieneś rozumieć moje postępowanie oraz to, do czego jestem zdolna. – Nic o tobie nie wiem. I nie chcę wiedzieć. Chcę mieć święty spokój. – Och, dobrze wiesz, że to niemożliwe – stwierdziła szczerze rozweselona. – Niby dlaczego nie miałbym cię wsypać? Elizabeth przewróciła oczami. – Ha, ha, nie wiem, Tommy. Odsunęła krzesło od stołu i spojrzała na ulicę. – No i masz. Gliniarz. Jak na zawołanie. Może podejdziesz do niego i powtórzysz mu wszystko, co ci powiedziałam? Obejrzał się i zobaczył samochód patrolowy. Prowadzący go policjant zatrzymał się na czerwonym świetle i spojrzał na Tommy’ego, lekko skinąwszy głową. Elizabeth chwyciła Tommy’ego za ramię, aż podskoczył. – Nie bój się. Podejdę razem z tobą! Pomyśl tylko, zostaniesz bohaterem! Odepchnął jej dłoń. – Przestań – powiedział. Nagle Elizabeth się zmieniła. W jednej chwili Tommy dojrzał w niej potwora. Wstała i z całych sił wrzasnęła: – Nie waż się mnie bić! Co, do cholery? – pomyślał. Elizabeth nieomal zamknęła oczy i wrzasnęła po raz drugi: – Nie pozwolę, nie pozwolę się tak traktować! Tommy rozejrzał się wokół. Wszyscy na nich patrzyli. Policjant podjechał do chodnika, zaparkował samochód i wysiadł. – Co ty wyprawiasz? – wysyczał Tommy. Usłyszał, że Elizabeth aż rzęzi z furii. A potem ryknęła z wściekłością: – A niech cię diabli! Gliniarz podszedł do stolika, założywszy kciuki za pas. Wyglądał na rówieśnika Tommy’ego, ale był o wiele wyższy i miał ciemną skórę. Sprawiał wrażenie faceta, który skopał wystarczająco wiele tyłków, by się kogokolwiek obawiać. – Bry wieczór – powiedział niskim głosem, w którym pobrzmiewał wdzięk Południa. – Jakiś problem?

– Nie – odparł Tommy. – Przepraszam pana, ale moje pytanie skierowane było do damy. Z twarzy Elizabeth zniknął wyraz wściekłości. – Po prostu mam tego wszystkiego po dziurki w nosie – powiedziała, zwracając się do policjanta. – Ach tak. Znam się na tym. Ale chodzi o to, czy nic tu pani nie grozi. Policjant spojrzał na nóż do steków. Czy nic jej nie grozi? – myślał Tommy. Właśnie przyznała się do zamordowania trzydziestu ośmiu osób, a ten gliniarz zastanawia się nad jej pieprzonym bezpieczeństwem? – Nic jej nie zrobiłem, proszę pana – powiedział, jak umiał najspokojniej. Policjant spojrzał na niego, mrużąc oczy. – To nie jest całkowicie zgodne z prawdą. Widziałem, jak pan odepchnął jej rękę. – Bo ona mnie chwyciła i wtedy ją odepchnąłem – oznajmił Tommy. – To wszystko. Elizabeth nachyliła się w jego stronę. – Jesteś pieprzonym dupkiem. – Uspokójmy się wszyscy – orzekł gliniarz. – Proszę okazać dowody tożsamości. Tommy poczuł się tak, jakby go oblano lodowatą wodą. Mój dowód tożsamości? Co tu się dzieje? I dlaczego nie mówię mu wszystkiego? Dobrze wiesz dlaczego – podszepnął mu głos wewnętrzny. Bo to by cię zniszczyło. Nieważne, że miałeś zaledwie czternaście lat. Nieważne, że to nie ty trzymałeś ten kamień. Przeprowadziłeś wystarczająco wiele badań, by wiedzieć, jak wygląda system prawny i jak reakcyjna jest opinia publiczna. Opowiesz o tym i wszystko stracone. – Nie chciałbym się powtarzać. Wasze dowody tożsamości. Tommy wyjął portfel z kieszeni, unikając kontaktu wzrokowego z garstką gości na patio restauracji. Elizabeth szybko wyciągnęła swój z małej kopertówki. Oficer obejrzał obydwa dowody tożsamości. – Thomas Devereaux. Kolorado. Dlaczego to nazwisko wydaje mi się znajome? – Nie wiem – odparł Tommy. Elizabeth milczała, uśmiechając się lekko. – Muszę je zabrać do samochodu. Pójdzie pani ze mną, ma’am, czy czuje się tu pani bezpieczna? – Zostanę tutaj, panie oficerze. Policjant skinął głową. – Nie ruszajcie się stąd. Zaraz wrócę. Zrozumiano? Tommy energicznie przytaknął. Elizabeth ani drgnęła. Gdy gliniarz znalazł się poza zasięgiem głosu, Tommy nachylił się ponad stołem. – Co robisz, do cholery? – wyszeptał.

Odchyliła się na oparcie krzesła i spojrzała na ciemne niebo. – Prowadzę badania – odparła. – Co?! – Badania. Tak samo jak ty. Staram się zrozumieć mojego głównego bohatera. – Przeniosła wzrok na niego. – Jak bardzo Tommy Devereaux chce, by jego występki nie wyszły na światło dzienne? Czy aż tak bardzo, by trzymać policjanta na dystans, gdy w zasięgu ręki jest seryjna morderczyni? Nie chciał przyznać, że to ma sens. – To dlatego sprowadziłaś mnie tutaj. Do Charlestonu. Chcesz zobaczyć, jak postąpię. Chcesz mną kierować, przewidywać moje zachowanie. – I oto odpowiedź, którą zresztą już znałam – powiedziała. – Tommy’emu Devereaux bardzo zależy, by powrócić do normalnego życia i zostawić te brudy. Tommy Devereaux po prostu chce, żeby ta kobieta, Elizabeth, odeszła. Znów spojrzał na nóż do steków, myśląc, że ze strony gliniarza pozostawienie broni na stole było raczej nieostrożne, skoro podejrzewał, że może dojść do szarpaniny. – Zna się na ludziach – powiedziała Elizabeth, jakby odgadując jego myśli. – Ten gliniarz. Żyje z tego, że czyta w nich jak w książce. Dobrze wie, że nie stanowisz zagrożenia. Ani dla mnie, ani dla niego. Ani dla nikogo. Przyjrzał się jej. – Tak myślisz? – zapytał. – Wydaje ci się, że nie mógłbym nikogo skrzywdzić? – Och, mógłbyś. Gdybyś musiał. W obronie własnej. Każdy by mógł. Ale zaatakować kogoś? – Splotła ręce na piersi i szacowała go wzrokiem. – To nie takie łatwe, jak by się wydawało. Zranić kogoś. Zabić. Na to potrzeba wewnętrznej siły, jaką mało kto ma. Tommy się wzdrygnął. – To, co nazywasz siłą, w istocie nosi nazwę psychopatia. Po raz kolejny puściła oko. – Taki jesteś szybki w szufladkowaniu? Policjant wrócił. Tommy poznał po jego minie, że wszystko będzie dobrze. – W porządku, ludzie – powiedział, oddając im dowody. – Chyba że pani zechce wnieść oskarżenie przeciwko panu. – Wnieść oskarżenie? – powtórzył Tommy. Policjant spojrzał na niego gniewnie. – Jeżeli pani nie chce wnieść oskarżenia, jesteście obydwoje wolni. Ma’am? – zwrócił się do Elizabeth, która wahała się nieco zbyt długo. – Nie, panie oficerze. – Cóż za niezwykła szlachetność – wymamrotał Tommy, nie mogąc sie powstrzymać.

– Rozwiązujcie swoje problemy werbalnie – powiedział gliniarz. A potem zwrócił się do Tommy’ego. – Och, i panie Devereaux. – Tak? – Życzę powodzenia z następną książką.

16 Szli obok siebie oświetloną brukowaną ulicą. Dzieliła ich odległość ręki. Długiej ręki. – A więc teraz policja wie, że Tommy Devereaux jest w Charlestonie i wdał się w coś, co okazało się miłosną sprzeczką z kimś, kto z pewnością nie jest jego żoną. Istne pieprzone cudeńko. – Tak bardzo ci to doskwiera? – spytała Elizabeth. – Nie to, że spacerujesz z seryjną morderczynią? Spojrzał na nią. – Po pierwsze, nie mam pewności, że jesteś seryjną morderczynią. Po drugie, sama powiedziałaś, że gdybyś chciała mnie uśmiercić, zrobiłabyś to już dawno. – Jesteś ekspertem. Ulica była niemal wyludniona. Od czasu do czasu mijali jakieś bary, które sprawiały wrażenie pustych. Robiło się coraz później, Charleston zapadał w sen. – Czego ode mnie chcesz? I od Marka? Odgarnęła długie pasmo rudych włosów za ucho. – Miło się z tobą spaceruje. Na początek. Skrzyżowała ramiona na piersi, nieco unosząc biust. Zadźwięczała komórka Tommy’ego. Wydobył ją z kieszeni i zerknął na ekran. Dom. – Cholera – powiedział. – Zapomniałem zatelefonować do domu. – Zrozumiałe. Zważywszy na okoliczności. Wpatrywał się w telefon, jakby to była lina ratunkowa. Wiedział, że odbierając, popełni błąd, ale musiał usłyszeć Becky choćby po to, by jej tylko odpowiedzieć, że oddzwoni potem. – Halo? Głos Becky był pozbawiony wszelkich emocji. – Twoje dzieci już śpią, gdyby cię to interesowało. Tommy nie wiedział, co jest gorsze: tęsknota, którą poczuł na dźwięk jej głosu, czy jego lodowate brzmienie. – O Boże, wiem, Beck. Zupełnie... całkiem się pogrążyłem w pracy. Straciłem

poczucie czasu. Elizabeth nachyliła się i wyszeptała mu do ucha: – Myślisz, że ona pieprzy się ze Stuartem? Założę się, że on ma ogromnego koguta. Skąd ona wie, że Tommy wynajął dla rodziny prywatnego ochroniarza? I skąd zna jego imię? – Kto to był? – spytała Becky. Tommy odsunął się od Elizabeth i spojrzał na nią gniewnym wzrokiem. – Piszę w kawiarni na wolnym powietrzu. To była kelnerka. – U nas dochodzi północ. – Wiem. Już ci mówiłem, straciłem poczucie czasu. – Dobrze. Postaraj się zatelefonować do dzieci wczesnym rankiem. Chciałyby cię usłyszeć. Dobranoc. – Becky, zaczekaj. Cisza. A potem: – Tak? Przycisnął telefon do ucha. – Tęsknię za tobą. Znowu cisza. – I kocham cię – dodał. – Ja też cię kocham, Tommy. Kończ to pisanie i wracaj do domu. Niepokoję się i męczy mnie rozmyślanie o tobie. – Co to znaczy? Elizabeth wyciągnęła rękę i musnęła palcami jego ramię. Gwałtownie odskoczył. – Nie podoba mi się ta sytuacja rodem z filmów płaszcza i szpady. I nie chcę tu tego Stuarta. To wszystko jest jakieś... nie w twoim stylu. Nie dodała nic więcej, ale Tommy wiedział, co ma na myśli: zastanawia się, czy nie powtórzyła się sytuacja sprzed kilku lat. – Wiem. Zwolnię go po powrocie. – Wracaj jak najprędzej – powiedziała Becky i zakończyła rozmowę. – Niech to szlag! – mruknął, wsuwając telefon do kieszeni. – Myśli, że masz romans – orzekła Elizabeth. Obrócił się ku niej, czując wzbierającą w nim wściekłość. – Nie, wcale tak nie myśli – powiedział. Owszem, właśnie tak myśli – dodał w duchu. – Strach mieszka tutaj. W ciemnym zakątku umysłu, gdzie gnieżdżą się wszystkie pająki. – Wyciągnęła rękę i potargała włosy Tommy’ego, który się odsunął. – Jesteś dla niej wszystkim. Emocjonalnie. Finansowo. Gdybyś odszedł, zniszczyłbyś ją. Dlatego od czasu do czasu rozmyśla o najgorszej ewentualności. Taka jest natura

ludzka. – To, że ją zdradzam, nie jest najgorsze – odparł Tommy. – To ty jesteś najgorszą ewentualnością. Uśmiechnęła się. – Masz rację. A gdy się nad tym dobrze zastanowić, masz ze mną romans, prawda? Przyleciałeś tu z daleka, żeby się ze mną zobaczyć, i zrobisz wszystko, bym nie wydała twojej małej tajemnicy. Romans pozbawiony seksu, co, jak muszę przyznać, jest trochę nudne. – Chrzań się! – Jaki czarujący. Powietrze było chłodne, ale Tommy poczuł na twarzy gorący rumieniec. – I trzymaj się z dala od mojej rodziny. – Twoja rodzina mnie nie interesuje. Muszę jednak przyznać, że trochę mnie korciło zabić Stuarta. Ot tak, aby dać ci nauczkę, pokazać, że ochrona jest nieskuteczna. No wiesz, poderżnęłabym mu gardło i zostawiła, żeby znalazły go twoje dzieci. – Nawinęła pasmo włosów na palec wskazujący. – Ale on po prostu wykonuje swoją robotę, a ja mam odrobinę sumienia. A poza tym wymagałoby to planowania, a ja nie mam na to czasu ani energii. Tak więc Stuart uszedł z życiem. Ale możesz go zwolnić. Twoja rodzina jest bezpieczna. Daję ci na to moje słowo. – Obydwoje wiemy, ile jest warte, prawda? Czy to wasz kodeks seryjnych morderców? – Żaden kodeks. Czysta logika. Wiem, że zrobisz wszystko, by chronić ludzi, których kochasz. Poświęciłbyś dla nich wszystko. Masz większą motywację, gdy oni żyją. Nachylił się ku niej i powiedział, zniżając głos: – Masz rację. Zrobiłbym dla nich wszystko. Przysięgam na Boga, zabiję cię, jeśli się do nich zbliżysz. – Możesz sobie przysięgać, Tommy. Przysięgą nie wpakujesz noża w czyjeś serce. To czcza gadanina. Czy jesteś zdolny do czegoś więcej niż słowa, gdy stawka jest tak wysoka? Czy potrafiłbyś grać nieczysto? Czy możesz być taki jak ja? Na kilka sekund wstrzymał oddech, by się uspokoić. – Czego ode mnie chcesz? Puściła jego pytanie mimo uszu i szła, nie zwalniając kroku. Ktoś zagwizdał w oddali. Dźwięk rozbrzmiewał wzdłuż starych domów, aż rozpłynął się w nocnej ciszy. Skręciła w mały, wąski zaułek. Niechętnie poszedł za nią, oddalając się od świateł większej ulicy. Panująca tu atmosfera minionych czasów nie przerażała go, ale odnosił wrażenie, że w miarę jak otacza ich coraz bardziej nieprzenikniona ciemność, jego zmysły się wyostrzają.

Zmusił się, by iść dalej, chociaż najchętniej by uciekł. Od wszystkiego. Chciał uciec z powrotem do swego życia sprzed tygodnia, kiedy największym problemem był pomysł na zakończenie książki. Elizabeth zaczęła nucić. Cicho i łagodnie; kołysankę dla niemowlęcia. Niewinność melodii działała mu na nerwy. Dostrzegał tylko zarys sylwetki idącej obok kobiety. Nie odpowiedziała na jego pytanie. – Jesteś obłąkana – powiedział. Wzruszyła ramionami. – Można to rozmaicie nazywać. To tylko słowa. Jedni mówią kartofel, inni ziemniak. Nagle pożałował, że nie zabrał noża do steków. – Chcesz, żebym zniszczył książkę. Boisz się, że przez to, co napisałem, zostaniesz ujęta? Roześmiała się. – I tak, i nie – odparła tonem miękkim i pełnym kobiecości. – To znaczy? – Podoba mi się, że napisałeś o mnie książkę. Ale to, co w niej zawarłeś, jest całkiem nieprawdziwe. – Skąd możesz wiedzieć? – Bo ją przeczytałam. – Jak? Przystanęła i przyjrzała mu się. – Jesteś niewiarygodnie naiwny, Tommy. Pisząc w Denver, w barze hotelu Hyatt, podłączyłeś się do ich ogólnie dostępnego hotspota. Myślisz, że trudno się włamać do twego komputera i pobrać wszystkie twoje pliki? – Na Boga! Skradłaś mi książkę?! – Nie spodziewałeś się tego? – Nie. Chyba nie. Ruszyła dalej, wiedząc, że Tommy pójdzie za nią. Szła idealnie wyprostowana. – Problem polega na tym, że chociaż twoja książka mi się podoba, nie jest taka jak trzeba. Podążał kilka kroków za nią. – Nie obchodzi mnie, co o niej myślisz. – Ale powinno. Chcę, żebyś zrozumiał, jaka jestem naprawdę – powiedziała. – Prowadzisz badania, ale nie rozumiesz. Nie mogę się zgodzić, byś mnie opisał w taki sposób. Westchnął. – W takim razie będziesz szczęśliwa, gdy ci powiem, że skasowałem tę książkę. Tam, w restauracji.

Obróciła się ku niemu. – Naprawdę? – spytała, szeroko otwierając oczy. Poczuł zadowolenie. Nareszcie coś, czego jeszcze nie wiedziała. Nie powiedział jej, że zamierza napisać tę książkę na nowo; nie podobało mu się, że obydwoje mają to samo zdanie na temat poprzedniej wersji. Z odległości jakichś piętnastu metrów dobiegł dźwięk toczącej się pustej butelki. Potem Tommy usłyszał mężczyznę, który mówił do siebie. Odgłosy charakterystyczne dla bezdomnych. Elizabeth dotknęła guzików jego koszuli. – Chcę, żebyś poczuł to, co ja, a wtedy opiszesz to tak, jak trzeba. Poczuł przepływający przez niego prąd. – Nie dotykaj mnie – wyszeptał. Opuściła rękę i powoli zrobiła kilka kroków w kierunku mamroczącego mężczyzny. – Musisz idealnie uchwycić to, co stanowi moją kwintesencję. Chcę zostać uwieczniona twoimi słowami, ale, jak sam powiedziałeś, jest to bohaterka fikcyjna. Do tego cię potrzebuję, Tommy. Najszybciej zadaje się najprostsze pytania. – Dlaczego? – Bo chcę być sławna. Przez chwilę rozważał to, co powiedziała. – A jeśli... spełnię twoje oczekiwania, zostawisz mnie w spokoju? – Na zawsze – odparła, rysując palcem krzyż na swojej piersi. – Przysięgam. Im szybciej napiszesz książkę i ją wydasz, tym prędzej usunę się z twego życia. Znów będziesz wolny. Wiedział, że to bzdura. Ta kobieta jest socjopatką, a jej słowa są warte tyle samo, ile zapewnienia obsypanego okruchami pięciolatka, który twierdzi, że ktoś inny ukradł kawałek ciasta. Ale jeśli książka miała oddać prawdę, musiał postępować zgodnie z instrukcjami Elizabeth tak długo, aż wpadnie na lepszy pomysł. Czekał na jakiś haczyk. – A jeśli ci się nie spodoba? – Ano właśnie. W tym rzecz, Tommy. – Obróciła się na palcach w prawo, w lewo, jakby tańczyła na balu, gdy zegar wybija północ. – Ale myślę, że znasz odpowiedź na swoje pytanie. Powiedziawszy to, zagłębiła się w ciemny zaułek.

17

– Opowiesz światu, co się wydarzyło. – Obejrzała się rozpromieniona niczym dziewczynka spoglądająca na wystawę sklepu zoologicznego. – Ze wszystkimi szczegółami! – Ale w ten sposób narazisz się na schwytanie. Wzruszyła ramionami. – Que sera sera. Potrafię szybko biegać. Nie zrozum mnie źle. Nie chcę, by mnie złapano, ale istnieje takie prawdopodobieństwo i chętnie podejmę ryzyko. Znasz się na zabójcach, Tommy. Widziałeś, że moje posunięcia od chwili powrotu do twego życia są nietypowo bezczelne. Powinieneś z tego wywnioskować, że zechcę być nowatorska. Chcę, byś mnie unieśmiertelnił, i to jest mój ostatni numer. – Co rozumiesz przez „ostatni numer”? – To znaczy teraz lub nigdy, kochanie. To doskonały moment. Jak dobrze się sprawisz, obydwoje będziemy sławni. Ale jestem bardzo krytyczna. Musisz idealnie oddać to, co stanowi moją kwintesencję. Przeczytałam wszystkie twoje książki. Bez wyjątku są bardzo wciągające. Ale nie rozumiesz, jakiego rodzaju trzeba mieć umysłowość, żeby robić to, co ja. Musisz mnie zrozumieć i napisać o mnie. Musisz poczuć żądzę. Pragnienie. Dziką energię, którą się karmię. – I obawiasz się, że nie będę do tego zdolny. – Obawiam... – Zamyśliła się. – To nie jest odpowiednie słowo. Muszę się po prostu upewnić, czy będziesz umiał właściwie rozegrać tę grę. Po mojemu. Jak to zrozumiesz, pojmiesz wszystko. Bełkot stawał się coraz głośniejszy. Ktoś był w zaułku, i to niedaleko od nich. – A więc chcesz mnie nauczyć swojej gry? Mrugnęła wesoło, jakby to był flirt. – Chodź tutaj – powiedziała. – Chcę ci coś pokazać. – Co? – Podejdź. Tommy zbliżył się do niej i do bełkoczącego mężczyzny. Zaułek ciągnął się jeszcze jakieś kilkadziesiąt metrów, a potem dochodził do oświetlonej ulicy. Na jej tle Elizabeth stała się ciemną sylwetką kobiety. Niczym więcej. Nie była zabójczynią ani potworem. Widać było po prostu kształty i pewność siebie czterdziestokilkuletniej kobiety o rudych włosach, spływających po jej plecach niczym woda. Elizabeth przystanęła. Tommy podszedł bliżej. Gdy znalazł się o jakiś metr od niej, zobaczył, na co – na kogo – patrzyła. – Bezdomny – powiedziała. – Przechodziłam już tym zaułkiem. Już tu był. Chyba się stąd nie ruszył. Blade światło uwydatniało brud na ciele mężczyzny. Siedział na chodniku oparty plecami o budynek z cegły. Miał na sobie starą kurtkę wojskową, podartą i zszarganą

niczym sztandar po bitwie. Długie, mlecznobiałe bokobrody zwisały mu przy twarzy. Policzki i czoło pokryte były smugami brudu, podkreślającymi barwę jasnych oczu, które zdawały się być jedyną żywą częścią tego człowieka. Oczy rozbiegane, spoglądające tu i tam, spoglądające na wszystko. I na nic. Tommy ocenił, że mężczyzna może mieć równie dobrze pięćdziesiąt, jak i siedemdziesiąt lat. Albo coś w tym przedziale. Pomiędzy jego stopami turlała się pusta butelka po dżinie Seagram. Tam i z powrotem, jak kołyska. – Macie drobne? – wyrzęził, wymawiając słowa automatycznie jak osoba witająca klientów w supermarkecie Wal-Mart. – Tak – powiedziała Elizabeth. – Oczywiście. Otworzyła torebkę i wyjęła portfel. Tommy nie rozumiał, skąd ta jej nagła szczodrość ani dlaczego zależy jej na tym, by on był jej świadkiem. Ale na widok portfela przyszło mu coś do głowy. – Na czyje był nazwisko dowód tożsamości, który dałaś gliniarzowi? – Patricii Damotto. Rozdziawił usta. Od dawna nie słyszał nazwiska Patricii Damotto. Spotykał się z nią przez jakieś trzy lub cztery lata podczas studiów, a potem już jej nie widział. – Robisz sobie ze mnie jaja? – Tak, Tommy. Spędziłam wiele czasu, zbierając o tobie wszelkie informacje, więc od czasu do czasu stać mnie na jakiś dobry żart. – Co... – Mąciło mu się w głowie. – Dlaczego to zrobiłaś? – Bo teraz prawdopodobnie jest już raport policji stwierdzający, że przebywasz w Charlestonie ze swoją dawną flamą. I doszło do kłótni kochanków. – Ale... Ja nie rozmawiałem z Trish od dwudziestu lat. Bezdomny nie odrywał wzroku od otwartego portfela Elizabeth. – Twoja żona tego nie wie. Poczuł przemożną chęć, aby ją uderzyć. – Dlaczego to robisz? Jeśli się o tym dowie, odejdzie ode mnie. A przecież nic nie zrobiłem. – Powinieneś rozumieć, czemu to robię, Tommy. Nie chodzi o to, by ci po prostu dopiec, ale o to, żebyś się znalazł w rozpaczliwej sytuacji. Im bardziej będziesz zdesperowany, tym chętniej zrobisz to, co zechcę. Wyjęła z portfela banknot i podała go bezdomnemu. – To jest sto dolarów. Pewnie i tak mnie nie posłuchasz, ale bardzo proszę: postaraj się nie wydać tych pieniędzy na alkohol lub narkotyki. Możesz powrócić do normalnego życia. Jestem pewna, że w pobliżu jest jakiś przytułek. Byłby to twój pierwszy krok do lepszego życia. – Nachyliła się nad nim i pogłaskała po długich, skołtunionych włosach. – Możesz się zmienić. Każdy może się zmienić. Bezdomny spojrzał na nią, ale bez uśmiechu. Jakby nie rozumiejąc, co do niego

powiedziała. Jakby nic nie rozumiał. Elizabeth wyprostowała się i obróciła w stronę Tommy’ego. – To wszystko jest grą, Tommy. Wszystko. Wszystko, co dzieje się w życiu, jest grą. Nie widzisz tego? Chodzi o to, by się przekonać, kto zwyciężył. – Wskazała na bezdomnego. – On już przegrał swoją grę. Nie czerpie z niej żadnej przyjemności. Tommy spojrzał na bezdomnego, który powoli kołysał głową z boku na bok. – Ja od dłuższego czasu czerpię z życia przyjemność – ciągnęła. – Ale ty tego nie dostrzegasz. Widzisz tylko niezrównoważoną socjopatkę. Chcę, żebyś otworzył swój umysł i zagrał w taki sposób, jak ja to robię. Tommy nie potrafił pogodzić spokojnie wypowiedzianych słów z szaleństwem, które musiało tkwić w jej wnętrzu. – Rade Baristow nie zaznał przyjemności – powiedział. – Rade Baristow umarł w wieku zaledwie dziesięciu lat. Wzruszyła ramionami. – Nie wszyscy możemy być zwycięzcami, Tommy. Wbrew temu, czego naucza społeczeństwo. Niektórzy – większość – muszą być przegranymi. Na tym polega gra. – Ach, więc to ci sprawia przyjemność. O to chodzi? Bawisz się, prześladując mnie i Marka po tych wszystkich latach. To dla ciebie dobra zabawa? – Nie, Tommy. Nie rozumiesz i pewnie nigdy tego nie zrozumiesz. Nie jestem tutaj ze względu na siebie. – Stanęła obok bezdomnego, który trzymał banknot studolarowy, jakby to była serwetka. Tommy pomyślał, że nieszczęśnik zostanie obrabowany, może pobity, zanim będzie miał szansę go spożytkować. – Jestem tu ze względu na ciebie – ciągnęła. – Jestem tu, by cię nauczyć, w jaki sposób najlepiej prowadzić tę grę. – A dzięki temu lepiej zrozumiem ciebie. – Otóż to. – I opiszę cię tak, jak chcesz zostać opisana. Pragniesz, żeby powstał o tobie bestseller. Staniesz się sławna. – Widzisz? Nie wygląda ci to na dobrą zabawę? – A co z Markiem? – zapytał. – Dlaczego z nim także się spotkałaś? Spojrzała na bezdomnego. – Wszyscy mamy coś do zaoferowania. Mark także jest przydatny. Tak samo jak był Jason. Tommy poczuł chłód. – Co się z nim stało? – zapytał. – To opowiastka na inny dzień. Pojął, że to ona zabiła Jasona. Nie był gotowy na to, by to przyjąć do wiadomości. Teraz musiał przetrawić to, co mu mówiła. – Hannibal Lecter – powiedział.

– Co? – A gdyby Hannibal Lecter nie był tylko bohaterem książki? Gdyby żył naprawdę, a Thomas rzeczywiście go znał? Gdyby wszystko, co opisał, naprawdę się zdarzyło? Świat zna Hannibala Lectera, ale nikt nie myśli, że jest osobą autentyczną. A tymczasem uwieczniony na kartach książki prawdziwy Hannibal Lecter śmieje się w kułak. Elizabeth się uśmiechnęła i jej uśmiech po raz pierwszy wyglądał na szczery – był to uśmiech zbiegającego ze wzgórza dziecka, czującego na twarzy powiew letniego wiatru. – No, nareszcie zaczynasz kapować – powiedziała. Wbrew zdrowemu rozsądkowi Tommy poczuł lekką ekscytację na myśl o tym, że opisze drugiego Hannibala Lectera. Nie ufał Elizabeth, ale skoro spełnienie jej żądań ma mu pomóc w karierze i pozwoli zyskać na czasie, będzie jej posłuszny. – Dobrze – powiedział. – Naucz mnie swojej gry. Roześmiała się. – Świetnie, Tommy. Świetnie. Jej białe zęby zabłysły w mrocznym zaułku. Podeszła bliżej, poczuł dotyk jej piersi. Jej nos od jego nosa dzieliło kilka centymetrów. Choć wiedział, że powinien się odsunąć, nie zrobił tego. Nie przywarła bardziej ani się nie cofnęła. Stała przy nim, spoglądając mu w oczy; ręce miała opuszczone. Tommy patrzył na nią, starając się zrozumieć i usiłując sobie wyobrazić, co widziały te niebieskie oczy, odkąd po raz pierwszy otworzyły się na świat. Starał się myśleć o okropieństwach, bo tylko tyle mógł zrobić, by się nie przyznać przed sobą, że ona naprawdę go podnieca. Jak łatwo byłoby ją objąć, przygarnąć i pocałować. Poczuł jej palce przebiegające szybko po jego udach. Przez chwilę myślał, że sięgnie do zamka błyskawicznego, ale wsunęła ręce do swojej torebki. Gdy pochylił głowę, aby na nią zerknąć, Elizabeth przytknęła usta do jego warg. Przymknął oczy. Niemal wbrew sobie. Niemal. Nie pocałowała go, po prostu zatrzymała wargi na jego ustach, lekko oddychając. Pozwalał jej na to nieco dłużej, niż powinien. Jakieś dwie sekundy. W końcu odsunął głowę i otworzył oczy. A potem cofnął się o krok. Spojrzał na jej prawą dłoń. Trzymała w niej nóż. Nie był pewien, czy to ten zabrany z restauracji, ale wyglądał podobnie. Poczuł ucisk w piersi. Rączka noża owinięta była chusteczką. Ogarnęła go panika. Zaraz umrę – pomyślał. Tutaj. Elizabeth odwróciła się od Tommy’ego i uklękła przed bezdomnym. A potem zatoczyła prawą ręką piękny łuk niczym opanowany mistrz gry w golfa. Zaraz potem

Tommy usłyszał odgłos stalowego ostrza wbijanego w owoc melona; trzask zdecydowany i wilgotny. Ząbkowane ostrze nie wniknęło jednak w owoc, lecz w szyję bezdomnego po jej prawej stronie. Wyraz twarzy mężczyzny się nie zmienił. Wyszarpnęła nóż. Ząbkowane ostrze musiało rozerwać arterię, bo z szyi bezdomnego buchnęła krew. Tommy odskoczył do tyłu, nie wiedząc, czy to się na coś zda. Bezdomny osunął się na ziemię. Elizabeth spojrzała na Tommy’ego. – Oto twoja pierwsza lekcja – powiedziała z szerokim uśmiechem.

18 Przez kilka sekund do uszu Tommy’ego docierały wszelkie odgłosy zaułka. Elizabeth dysząca niczym zgoniony szakal. Docierające z dala pijackie pokrzykiwania i wybuchy perlistego śmiechu. I szmer gęstego płynu gromadzącego się w kałuży. Można by pomyśleć, że czegoś takiego nie da się usłyszeć, ale w owych kilku sekundach Tommy słyszał, jak kałuża się powiększa, żyje własnym życiem, karmiona waleniem umierającego serca, perkusją powoli zanikającego pulsu, jakby rodem z zakończenia płyty. Elizabeth upuściła nóż. Brzęk ostrza o beton zabrzmiał w uszach Tommy’ego niczym pojedynczy dysonans. Patrzył na swoją towarzyszkę, która ściskała lewą pierś i pojękiwała; morderstwo najwyraźniej ją podnieciło. Tommy w ułamku sekundy powrócił wspomnieniem do zabójstwa Rade’a, które doprowadziło ją do szczytowania. – To twój numer drugi. – Westchnęła. – Mój trzydziesty dziewiąty. – Co... coś ty zrobiła? Zdjęła dłoń z piersi i spytała z udawanym zdziwieniem: – Ja? Tommy, ja nic nie zrobiłam. Odciski palców na nożu nie są moje. – Ty... Ja nie... – Tommy poczuł podchodzącą do gardła żółć. Nim się zorientował, Elizabeth znów grzebała w torebce. Tym razem wyjęła mały telefon komórkowy. Przycisnęła trzy cyfry; towarzyszących im dźwięków nie sposób było nie rozpoznać. Dziewięć-jeden-jeden. – Tu jest wykrwawiający się człowiek – powiedziała spokojnie do telefonu. Powrócił akcent ze Środkowego Zachodu, który Tommy zapamiętał z hotelu Hyatt. – W zaułku pomiędzy Queen a Broad Street. Niedaleko parku.

Tommy patrzył, nie wierząc własnym oczom, jak spokojnie się rozłącza i podsuwa mu telefon pod nos. – Telefon na kartę. Dar Boga dla seryjnych morderców. – Co ty wyprawiasz? – zapytał, myśląc: Co ja robię? – Uczę cię mojej gry – odparła. – Mam nadzieję, że jesteś pojętnym uczniem. – Wskazała głową zaułek. – Masz do wyboru zostać lub uciec. Jeśli zabierzesz ze sobą nóż, ryzykujesz, że cię złapią z narzędziem zbrodni. Jeżeli zostawisz go tutaj, ryzykujesz, że są na nim twoje odciski palców. Jeśli twoje odciski nie trafiły jeszcze do żadnej kartoteki, możesz ujść cało. Ale kto to wie? Tommy’emu zrobiło się niedobrze, do oczu napłynęły łzy. Ciałem wstrząsały dreszcze, jakby miał wysoką gorączkę. – Nie rzygaj – powiedziała. – Zostawiłbyś mnóstwo DNA. Informując operatora 911, podałam nieprecyzyjną lokalizację, więc masz co najmniej trzy minuty. Ja się zmywam i wkrótce się odezwę. O ile, ma się rozumieć, nie trafisz do więzienia, bo w takim przypadku znów stanę się dla ciebie duchem, prawdopodobnie na zawsze. Podeszła i ucałowała policzek Tommy’ego, który był zbyt zdumiony, by się uchylić. – Ciao, dziecino – powiedziała. Wyłuskała studolarowy banknot spomiędzy palców zabitego mężczyzny i odeszła zaułkiem, by zniknąć za najbliższym rogiem. Tommy przyjrzał się leżącemu. Butelka po seagramie znieruchomiała. Z ciemności dobiegały śmiechy. Grupa kobiet. Gdzieś tam dalej ludzie wciąż byli weseli. Nie usłyszał sygnału nadjeżdżającego radiowozu. Na razie. Jedna minuta – pomyślał. Mam minutę na podjęcie decyzji. Opuścił powieki i oczami wyobraźni ujrzał swoją córeczkę. Evie uśmiechała się do niego. Chciała, żeby popatrzył, jak robi gwiazdę. Nie bardzo jej się to udało, wymachiwała zgiętymi nogami, ale wylądowała jak trzeba i spytała rozpromieniona: „Chcesz popatrzeć, jak zrobię to jeszcze raz, tatusiu?”. Jeśli oskarżą go o śmierć bezdomnego, już nigdy nie zobaczy córeczki robiącej gwiazdę. A teraz najważniejszą sprawą na świecie stało się dla niego pozostanie na wolności i możliwość oglądania Evie w tym ćwiczeniu. Otworzył oczy i spojrzał na otaczającą go rzeczywistość. Schylił się i podniósł narzędzie zbrodni, a potem przycisnął koniec ostrza do bruku i zgiął je tak, jakby składał scyzoryk, dzięki czemu nóż stał się mniejszy i łatwiej go było ukryć. Spostrzegł, że w odległości jakichś piętnastu metrów od niego coś się poruszyło. Usłyszał odgłos kroków i się obejrzał. Tam. Jakiś mężczyzna – bo chyba mężczyzna? Biegł nie w jego stronę, lecz w przeciwną, przemykając obok starych domów wzdłuż zaułka i unikając światła. Tommy słabo go widział, ale się

zorientował, że człowiek ten się spieszy i chce jak najszybciej znaleźć się poza zaułkiem. Właściwie nie był nawet pewny, czy to mężczyzna, ale odgłos jego kroków był głośny; twarde podeszwy wybijały rytm świadczący o tym, że jest przestraszony. Mój Boże – pomyślał Tommy. Był tutaj ktoś jeszcze. Czy widział, co się stało? Jeśli nie, dlaczego ucieka? Jeśli tak, to co zobaczył? Zastanów się – nakazał sobie. Czy to ma wpływ na moją decyzję? Nie zobaczyłem, jak ta osoba wygląda, a więc i ona pewnie nie widziała mnie. Ale co mogła usłyszeć? Czy Elizabeth wypowiedziała moje imię wystarczająco głośno? Decyzja już została podjęta. Nie zmieni jej teraz. Wsunął zgięty nóż do kieszeni marynarki i obejrzał podeszwy swoich butów, sprawdzając, czy nie wdepnął w kałużę krwi. Stwierdził, że nie zostawia śladów. Obrócił się i skierował w stronę, z której przyszedł. Szedł szybko, ale nie pospiesznie, czując dudnienie serca. Jak najdalej od śmiejących się kobiet i wyjących syren policyjnych, jak najdalej od osoby, która biegiem zniknęła w ciemności.

19 Z każdym krokiem odczuwał narastającą panikę. Myślał o policjancie, który wcześniej spisał jego dane z dowodu tożsamości. Ciemność działała na korzyść Tommy’ego, ale on miał wrażenie, że jego twarz, na której bez wątpienia malują się poczucie winy i paniczny strach, oświetlona jest jaskrawymi promieniami słońca. Na szczęście na nikogo się nie natknął. Nie napotkał żywej duszy. Znalazłszy się blisko domu Marka, przyspieszył kroku. Musi wejść do środka; w ciemność, gdzie za opuszczonymi zasłonami nie wyśledzą go żadne oczy. Bezpieczna przystań. Drżącymi palcami usiłować wsunąć klucz do zamka frontowych drzwi. Udało mu się dopiero za trzecim razem. W końcu przekręcił klucz i otworzył drzwi. Zatrzasnął je za sobą i oparłszy się o nie plecami, zsunął się na podłogę. W domu panowała cisza pustego stadionu; ten rodzaj ciszy, która mówi człowiekowi, że jest sam na całym świecie. Tommy nagle zapragnął światła. Pospiesznie obszedł dom i potykając się w nieznanych pomieszczeniach, pozapalał lampy. Światło tylko pogorszyło sprawę. Wszedł do gabinetu Marka, gdzie wcześniej tego wieczoru razem popijali drinki. Napełnił szklankę szkocką. Postawił torbę na podłodze i sięgnął do kieszeni

marynarki. Wyjął nóż i obracał go w palcach, oglądając go po raz pierwszy w świetle żarówek. Na dłoni dostrzegł niewyraźne smugi krwi. Uniósł głowę i zobaczył, że zasłony nie są opuszczone, a za oknami czai się ciemność. Upuścił nóż na podłogę, podszedł do okien i pozaciągał kotary. Chociaż przez większość życia prowadził dogłębne badania nad mordercami i morderczyniami, teraz nie miał pojęcia, co robić. Stanął więc pośrodku gabinetu, czując ciężar minionych czasów, i przyglądał się ścianom, mając wrażenie, że go pochłoną. Komórka – pomyślał. Sprawdź komórkę. Wyjął telefon z kieszeni. Jedno nieodebrane połączenie z domu. Odsłuchał pocztę głosową. – Cześć, tatusiu. Chciałam ci tylko powiedzieć, że się obudziłam, bo miałam straszny sen, a mamusia powiedziała, że mogę do ciebie zadzwonić. Kocham cię. Dobranoc. Evie. Jej głosik brzmiał monotonnie, a jednocześnie był boleśnie piękny. Spojrzał na godzinę wiadomości. Mniej więcej ta sama, w której bezdomny wykrwawiał się u jego stóp. Nie mógł oddzwonić. Nawet gdyby jeszcze nie spała, nie potrafiłby z nią rozmawiać. Nie teraz. Straciłby głowę. Skupił się na oddechu... wdech, wydech. Zamknął oczy i odciął się od wszystkiego, co go otaczało. Stał się wyspą, choć jedynie na kilka sekund. Dlaczego? Po co Elizabeth miałaby ściągnąć na niego niebezpieczeństwo, skoro jest jej tak bardzo potrzebny? Przecież chce, aby napisał o niej bestseller, a z pewnością nie będzie tego robił w więzieniu. Może kłamała, że jest jej potrzebny. Może była to część jej pieprzonej gry. Może bawi ją przyglądanie się, jak tańczy niczym marionetka, której sznurki ona pociąga. Może czerpie przyjemność z tego przedstawienia. Albo... Omiótł nieobecnym wzrokiem rzędy książek na półkach. Widział wszystkie, nie dostrzegał żadnej. Albo może Elizabeth wcale nie wybrała numeru 911. Rozważył obydwie możliwości i doszedł do wniosku, że nie ma żadnego dowodu, by się przychylić do którejś z nich. Nawet jeśli nie zatelefonowała na policję, w tamtym zaułku wciąż jest bardzo rzeczywisty i jak najbardziej martwy mężczyzna, a nóż, którym go zabito, leży teraz na podłodze u stóp Tommy’ego. Spojrzał na nóż. Taki zniekształcony, sprawiał wrażenie zupełnie nieszkodliwego. Patrząc na niego, zdał sobie sprawę, że nie uda mu się zasnąć tej nocy. Musi się pozbyć noża, ale nie chce z nim wyjść na zewnątrz. Nie o tej porze. W domu jest

bezpieczny i to się nie zmieni co najmniej do świtu. Podszedł do okna i odsunął zasłonę. Wyjrzał w ciemność mniej więcej w kierunku, z którego przyszedł. Zaułek znajdował się o jakieś dziesięć lub dwanaście przecznic od domu Marka. Zbyt daleko, by dostrzec pulsujące światło karetki, ale to, że nie słyszy syren, nieco go pocieszyło. Był pewien, że usłyszałby je z tej odległości. A to oznacza, że ciało wciąż nie zostało znalezione. Wobec tego na razie jest bezpieczny. Tylko co z mężczyzną z zaułka? Z tym, który biegł? Tommy nie mógł wykluczyć możliwości, że ten człowiek wpłynie na jego najbliższą przyszłość, a on nie może nic na to poradzić. Nieznajomy równie dobrze mógł coś zobaczyć, jak i nic nie zauważyć. Mógł zidentyfikować Tommy’ego lub nie być w stanie tego zrobić. Na myśl o tym, że spędzi bezsenną noc w łóżku, roztrząsając w myślach, co się stanie jutro, postanowił zająć się czymś innym. Będzie pisał. Tak jak powiedziała Elizabeth, opisze wszystko, co się wydarzyło. Teraz. Tej nocy. Rozumiał, co się czuje zaraz po morderstwie, a to właśnie była owa kwintesencja, którą Elizabeth nakazała mu uchwycić. Uchwycić jej kwintesencję, skończyć książkę, być znowu wolnym. Sięgnął po szklankę ze szkocką i pił z niej niczym spragniony żołnierz z menażki. Potem usiadł przy biurku, ułożył dłonie na klawiaturze i dał się prowadzić palcom, dokądkolwiek chciały go zawieść. Może słowa, które formują się na ekranie, odkryją przed nim naturę umysłu Elizabeth, wyposażając go w wiedzę, dzięki której na zawsze pozbędzie się jej ze swego życia. A może słowa powiedzą mu coś całkiem innego.

20 Do starego gabinetu wniknęło przez zasłony światło słońca. Pełzło po podłodze i wspięło się na skórzaną kanapę, aż w końcu odnalazło twarz Tommy’ego, który lekko się poruszył, wydając cichy jęk, poczuł bowiem, że ma odrętwiały kark. Uniósł rękę i spojrzał na zegarek. Minęła dziesiąta. Zasnął dopiero po czwartej nad ranem, padłszy na kanapę w gabinecie po trzech godzinach garbienia się nad laptopem. Starł z policzka wąską strużkę śliny i usiadł. Laptop stał na biurku, tam gdzie go zostawił, obok pustej szklanki, która zapewne zachowała woń szkockiej. Tommy podniósł się i podszedł do biurka, z trudem unosząc powieki. Chciał jednak rzucić okiem na wynik swoich wysiłków. Przewijając strony na ekranie,

zdziwił się, że napisał aż tak dużo. Uległ pokusie i zatrzymał się na jednej ze stron, by rzucić na nią okiem. Wkrótce czytanie własnego tekstu bardzo go zaabsorbowało. To jest cholernie dobre – pomyślał. Dlaczego abym tak mógł pisać, w moim życiu musiały zdarzyć się rzeczy budzące grozę? Ponad cztery tysiące słów. Cztery tysiące słów w trzy godziny. Był to jego rekord. Kiedyś, opisując w powieści Krew pragnienia scenę morderstwa w piwnicy, osiągnął niemal trzy tysiące słów, pracując przy kuchennym blacie. Jednak teraz było inaczej. Napisał to jakby w stanie opętania. Zaledwie kilka godzin temu jak oszalały przebierał palcami po klawiaturze, wyrzucając z siebie na ekran wszystko, co się zdarzyło: najbardziej ulotny strach i niepokój, każdą falę mdłości, każdą przelotną nadzieję i wszystkie rozczarowania. Każdą kroplę krwi. Nagle powróciło wspomnienie bezdomnego z rozpłataną szyją. Tommy opadł na oparcie fotela i zasłonił rękami twarz, ściskając skronie. Potem zerknął przez szparę między palcami i zobaczył coś, co sprawiło, że poczuł się jeszcze potworniej – zakrwawiony nóż. Zostawił go na biurku. Gdy nocą pisał, z widoku noża czerpał natchnienie. Teraz, w ostrym świetle dnia, rzuciła mu się w oczy czarna krew na ostrzu. Muszę się go pozbyć – pomyślał. Natychmiast. Odezwał się sygnał komórki. Tommy aż podskoczył. Spojrzał na ekran telefonu. Mark. O Boże – pomyślał. Co ja mu powiem? – Halo? – To ja, Mark. Jak się czujesz? Dobrze spałeś? Tommy zamknął oczy. – Świetnie – wychrypiał. – Twój głos brzmi okropnie. Miałeś ciężką noc? – Coś w tym rodzaju. – Możemy się spotkać dziś rano? – Ummm... oczywiście. – Doskonale. Mój grafik jest bardzo napięty. Mogę do ciebie wpaść za godzinę i zostać jakieś trzydzieści minut. Możliwe, że jutro będę miał więcej czasu... – Wolałbym jednak trochę później – powiedział Tommy, wpatrując się w nóż. – Nie dam rady. Dziś rano. I możliwe, że jutro, ale nie gwarantuję. – Dobrze – zgodził się Tommy. – Za godzinę. Mark bez słowa się rozłączył. Muszę się pozbyć tego przeklętego noża – powiedział sobie Tommy. Mogę to zrobić teraz albo na razie gdzieś go upchnąć i wyrzucić, gdy Mark wyjdzie. Zerknął na promienie słoneczne sączące się poprzez zasłony. Podszedł do okna

i rozsunąwszy kotary, wyjrzał na jasny, normalny dzień za oknem. Właśnie się zaczynał i dla większości ludzi był po prostu kolejnym dniem. Ale nie dla Tommy’ego. Nie dziś... Tam. Po przeciwnej stronie ulicy. Idą na wschód. Dwaj policjanci. Patrolują okolicę. Z powrotem zaciągnął zasłonę, pozostawiając jedynie szparkę, przez którą mógł ich widzieć. Szli bez pośpiechu i bez wyraźnego celu. Rozglądali się po ulicy. Podążali powoli, ale nie przystając, i po chwili zniknęli z pola widzenia Tommy’ego. Nie chciał rozsuwać zasłon, by nadal ich śledzić, bo wtedy mógłby dać się złapać. Nie miał pojęcia, czy piesze patrole są dla tego miasta czymś typowym, czy też ci dwaj policjanci przeczesują sąsiedztwo miejsca zbrodni, poszukując jakichś śladów. Informacji. Zwracając uwagę na podejrzane zachowania. Teraz – powiedział sobie. Pozbądź się noża przed przyjściem Marka. I nie wychodź z domu. Schowaj go tutaj, ale dobrze ukryj. Nie spapraj sprawy. Jesteś sprytnym facetem. Przez całe życie zajmujesz się studiowaniem przestępstw. Nie wygłup się, ukrywając narzędzie zbrodni. Zabrał złożony nóż i zaniósł go do kuchni. Przez kilka minut szorował go starannie, posługując się płynem do zmywania naczyń i gorącą wodą. Patrzył, jak pod bieżącą wodą krew zmienia barwę z ciemnobrązowej na różową. Położył nóż w zlewie i spłukiwał ostrze. Potem wyjął go, owinąwszy papierowym ręcznikiem. Przez jakiś czas lał gorącą wodę do zlewu, by z rur spłynęły wszelkie pozostałości krwi. Następnie zakręcił kran i patrzył na nóż w swojej dłoni, zastanawiając się, co z nim zrobić. Ukryć go w domu? Może pod jakąś obluzowaną deską w podłodze na strychu? Nóż był zupełnie czysty, bez żadnych śladów krwi, więc nawet jeśli zostanie znaleziony, nie będzie dowodem. Może powinien go po prostu wyrzucić. To wyglądałoby zupełnie niewinnie. Wygięty nóż jest bezużyteczny; nic dziwnego, że się go wyrzuca. To po prostu śmieć. Tyle przeczytanych książek o zbrodniach i zbrodniarzach. Tyle opisów scen śmierci i poszukiwania dowodów. Spędził na badaniach mnóstwo czasu, by jego książki były ciekawe i nowatorskie, ale nigdy nie zastanawiał się nad tym, co by sam zrobił na miejscu zabójcy, aby usunąć ślady, które mogą na niego sprowadzić podejrzenia. Adrenalina i strach pozbawiły go pomysłowości. Panika niszczyła umiejętność logicznego myślenia i podejmowania decyzji. Pojął, czego chciała od niego Elizabeth. W ułamku sekundy oczami wyobraźni ujrzał spękaną ziemię. Zakop go gdzieś, tam, gdzie nikt go nie znajdzie, gdzie gleba zamaskuje wszelkie dowody.

Podwórko za domem. Przeszedł w głąb domu na krytą werandę. Otworzył drzwi. W powietrzu wciąż czuło się wilgoć. Podwórko było malutkie; ot, spłachetek strzyżonej trawy pokryty opadłymi liśćmi z wiekowego dębu. Oddzielało dom Marka od stojącego tuż za nim domu sąsiadów. Nie było to idealne miejsce na pozbycie się narzędzia zbrodni. Nie był to las. I wtedy to zobaczył. Mały warzywnik w głębi podwórka, mierzący nie więcej niż metr dwadzieścia na metr osiemdziesiąt. Z zawiniętym w papierowy ręcznik nożem wyszedł na zewnątrz, nie spuszczając oczu z okien sąsiedniego domu, wypatrując kogoś, kto mógłby go zauważyć. Żeby nie wiem jak dobrze ukrył nóż, nic mu to nie da, jeśli zostanie przez kogoś wyśledzony. Świadek to najgorszy wróg wszelkich przestępców. Potrzeba pozbycia się noża była jednak silniejsza niż obawa, że ktoś go zobaczy. Zastanawiał się, czy podobne rozumowanie nie jest przyczyną, dla której mordercy dają się złapać. Nikogo jednak nie zauważył. Musi się spieszyć. Ukrył nóż pod koszulą i ze schyloną głową wyszedł na podwórko. Gdy dotarł do warzywnika, przyjrzał się glebie, wypatrując świeżych zagłębień. Większość roślin była już ścięta i zostały po nich tylko małe metalowe tabliczki w kształcie owalów, obwieszczających światu, co rosło tu latem. Kabaczek. Truskawki. Pomidory. Obecność uschniętych pędów pomidorów kiściowych świadczyła o tym, że ogródek nie bywa doglądany codziennie, przynajmniej nie o tej porze roku. Tommy wiedział, że nie należy umieszczać noża tam, gdzie wiosną będą wysiewane nasiona. Ktoś mógłby go łatwo znaleźć, nawet nie kopiąc głęboko. W rogu grządki stała cementowa ozdoba w kształcie niepomalowanego królika o wielkich oczach, przycupniętego w pozie przeżuwania. Wyglądał trochę jak utrwalone w popiele wulkanicznym postacie z Pompejów. Uniósł figurkę i przyjrzał się ziemi. Poznał, że królik od dawna nie był ruszany z miejsca. Chyba znalazł odpowiednią kryjówkę. Nie chcąc kopać rękami, rozejrzał się i zobaczył stojący w głębi podwórka składzik wielkości dawnej wygódki. Domyślił się, że przechowywane są w nim narzędzia ogrodnicze. Drzwi niezamknięte na zamek. Od razu wypatrzył to, czego potrzebował. Umieszczony w dużym wiadrze z piaskiem zestaw szpadli i grabi. Chwycił szpadel i uznał, że sprzyja mu szczęście. Możliwe, że ta odmiana losu to dobry omen – pomyślał, ale szybko zdał sobie sprawę z tego, że wskutek takiego rozumowania mordercy dają się złapać. Wrócił do figurki królika, po czym wykopał zagłębienie w miękkim podłożu, usypując z boku kopczyk. Poszerzał otwór, aż poczuł na skórze chłodny zapach

wilgotnej gleby. Wykopawszy dołek głębokości trzydziestu centymetrów, uznał, że jest wystarczający. Wrzucił nóż do otworu i szybko przykrył go ziemią. Z wierzchu posypał suchym pyłem, który sprawiał wrażenie dawno nieruszanego. Odstawiwszy królika na miejsce, stał, przyglądając się efektom swoich starań. W porządku. Odniósł szpadel do składziku i wetknął go głęboko w piasek wypełniający wiadro. Domknął drzwi i przeciąwszy podwórko, wrócił do kuchni. Coś przykuło jego wzrok. Przystanął i uniósł głowę. Na piętrze sąsiedniego domu coś się nieznacznie poruszyło. Nie był pewien, ale chyba właśnie zaciągnięto zasłonę. Czy ktoś go śledził? Czy ktoś widział, jak zakopywał coś pod figurką królika? Tommy błyskawicznie rozważał rozmaite możliwości, doszukując się ich przyczyn i skutków. Jeśli ktoś go dostrzegł, to czy należy wyjąć nóż spod ziemi? A może wtedy znów go zobaczą, a on ściągnie na siebie dalsze podejrzenia? Stojąc na zewnątrz, poczuł się niepewnie. Pomyślał, że dzieląc włos na czworo, szybko wpędzi się w obłęd. Musi ufać własnemu instynktowi, a ten mu podpowiada, że nóż jest doskonale ukryty oraz że trzeba natychmiast wejść do domu.

21 Mark Singletary energicznie uścisnął dłoń Tommy’ego, który wciąż był rozgrzany po gorącym prysznicu. Umywszy się i zmieniwszy ubranie, Tommy odniósł wrażenie, że popełnione w nocy morderstwo jakoś się od niego oddaliło. Spojrzał ponad ramieniem Marka i zobaczył zaparkowanego na ulicy długiego cadillaca escalade. Szofer przeglądał gazetę. Mark przekroczył próg. – Słyszałeś o morderstwie? To były jego pierwsze słowa. Nie: Cześć albo: Cieszę się, że cię widzę. – Mój kierowca właśnie mi o tym powiedział. Jakiś bezdomny, w śródmieściu. Tommy wytrzymał jego spojrzenie i stwierdził, że oczy Marka zabłysły, gdy wspomniał o morderstwie. – Nie, nie słyszałem. Czy to tutaj coś niezwykłego? Mark zdjął z klapy swojej popielatej marynarki płócienną wstążeczkę wyrażającą sympatie polityczne.

– W każdym mieście zdarzają się zbrodnie – odparł. – Ale gdy komuś poderżną gardło, wzbudza to sensację. Spacerowałeś po śródmieściu wczorajszego wieczoru, prawda? Zauważyłeś coś? – Nie. Nic. Z wyjątkiem gliniarzy patrolujących dziś rano ulicę. – Dokąd poszedłeś? Mark drążył temat, co oznaczało, że coś wie. Prawdopodobnie o spotkaniu z Elizabeth. – Zapomniałem, jak się nazywa ta restauracja – odpowiedział. – Przykro mi to mówić, ale to morderstwo przysłuży się mojej kampanii. Mój konkurent jest przeciwny karze śmierci. Prawdopodobnie tylko on. – On i Jezus – mruknął Tommy. Mark zmierzył go wzrokiem, ale porzucił temat. Skierował się do kuchni, objąwszy Tommy’ego ramieniem. Ten odniósł wrażenie, że ów gest jest jakiś nieszczery i świadczy o zakłopotaniu. – A ty? – zapytał Tommy. – Co robiłeś wczoraj wieczorem? Mark był zaskoczony pytaniem, jakby tylko jemu przysługiwało prawo przesłuchiwania innych. – Byłem na kolacji promującej kampanię. Zbierałem fundusze. – W Charlestonie? – Na wyspie Hilton Head. Czemu pytasz? Bo czegoś mi nie mówisz. – Po prostu jestem ciekawy. – Spotkałeś się z nią wczoraj wieczorem, prawda, Tommy? Tommy założył ręce na piersiach. – Myślę, że już znasz odpowiedź na to pytanie. – Mam znacznie więcej pytań. – Czyżby? Mark zerknął na niego z ukosa. Odsunął się i spojrzał na malowidło wiszące nad kominkiem w salonie. Był to portret paskudnego mężczyzny w sztywnym szarym mundurze. Miał nos jak Ichabod Crane[8] oraz cofniętą brodę, lśniące mosiężne guziki i długą szablę. – To prapradziadek Mary – wyjaśnił Mark. – Isaiah Blackstone. Pułkownik armii konfederackiej. Zginął w tysiąc osiemset sześćdziesiątym trzecim roku w mało ważnym starciu zwanym bitwą pod Grimball’s Landing[9]. Mark skupił całą uwagę na portrecie, a Tommy się zastanawiał, czy kiedykolwiek widział mniej imponującą postać w mundurze oficera z okresu amerykańskiej wojny domowej. – W jaki sposób zginął? – zapytał.

– Stratowany przez konia. – Kto wygrał bitwę? – Nierozstrzygnięta. W końcu do niczego nie doprowadziła. Ale oto on, większy niż za życia, spoglądający z góry na każdego, kto wchodzi do tego pokoju. – To ci przeszkadza? Mark wzruszył ramionami. – Nie powiedziałbym, że mi przeszkadza; raczej że rodzina Mary przykłada zbyt wielką wagę do fałszywych idoli. Przemawia do mnie pogląd, że przeznaczeniem niektórych ludzi jest wprowadzanie zmian na świecie, podczas gdy innym pisane jest stratowanie przez konia. Ilekroć spoglądam na ten portret, odczuwam pragnienie większych życiowych osiągnięć. Nie chcę stać się ofiarą. Nie chcę zasłynąć z rzeczy, których nie zrobiłem. – Jestem pewny, że on nie chciał zginąć w taki sposób – powiedział Tommy. – Na pewno pragnął zostać bohaterem. – Chcieć i móc to dwie całkowicie odmienne gry – odparł Mark. Gry. Podobnie powiedziała Elizabeth. „Wszystko jest grą”. – Czy Elizabeth sprawia, że czujesz się ofiarą? Mark puścił to pytanie mimo uszu. – Posłuchaj, Tommy. Będę z tobą szczery. Obiecałem ci, że gdy znajdę chwilę wolnego czasu, powtórzę ci, co powiedziała Elizabeth. Cóż, nie było tego wiele. Oznajmiła, że ma zamiar sprowadzić cię tutaj, by się z tobą spotkać. Czego ona od ciebie chce? Tommy domyślał się, że Mark już zna odpowiedź na to pytanie. – Chce, żebym napisał o niej w sposób, który ona zaakceptuje. A jeśli tego nie zrobię, wszystko wyjawi. Mark przyjął te słowa z kamienną twarzą. – Hm, to nie brzmi najgorzej, prawda? Tommy cofnął się o kilka kroków i popatrzył na Isaiaha Blackstone’a, który uśmiechał się wyzywająco, jakby się pysznił orderem za męstwo. – Czasami myślę, że prościej byłoby powiadomić o wszystkim policję. Męczy mnie to, że Elizabeth ma mnie w swojej władzy. Tommy przysiągłby, że Mark wstrzymał oddech. – To najgorszy pomysł z wszystkich możliwych, Tommy. Nie bądź głupcem, proszę. To by zniszczyło nas obydwu. – Ale w końcu bylibyśmy wolni, Mark. Uwolnilibyśmy się od tego koszmaru. I czy nie tak powinni postąpić dobrzy chrześcijanie? Wyspowiadać się ze swoich grzechów? – Ja wyznaję swoje grzechy Chrystusowi. Nie potrzebuję do tego policji. – A co z rodziną Rade’a? Mają umrzeć, nie dowiedziawszy się, co się stało z ich

synem? – To nie nasza wina. Tommy znów podszedł do Marka. Uderzyły go doskonała sylwetka dawnego przyjaciela oraz charakterystyczny dla polityka półuśmiech. – Co jeszcze ci powiedziała, Mark? Po prostu chciała, żebyś mnie tu sprowadził? Milczał przez kilka sekund. – Zagroziła mi, że moje życie się skończy, jeśli nie zrobisz tego, co zechce – wyjawił wreszcie. – Powiedziała to dosłownie czy posłużyła się przenośniami? – Raczej to drugie. – Ach tak. A więc nastraszyła cię, żebyś wywarł na mnie presję? – Tak. Sądzę, że tak. – To nie jest zbyt sensowne. Jaką jeszcze presję mógłbyś na mnie wywrzeć? Mark spojrzał mu w oczy. – Wynikającą z przyjaźni, Tommy. Jeśli nie zrobisz tego, co ona zechce, skrzywdzisz zarówno siebie, jak i przyjaciela. – Myślisz, że jesteśmy przyjaciółmi, Mark? – Sądzę, że tak. Tommy przyglądał się mu. Nadszedł czas, by rozbić skorupę sztuczności, w której zasklepił się Mark. – Myślisz o tym, jak po morderstwie zajęła się tobą? Jak wzięła ci do ust, podczas gdy z głowy Rade’a płynęła krew? Czy wciąż czujesz jej wargi na swoim kogucie? Mark zesztywniał i zacisnął powieki. – Zamknij się, Tommy! – Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego pozwoliłeś jej na to? Otworzył oczy. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz, Tommy. Odrzuciłeś ją. Ja nie. Nie możesz zrozumieć, co to dla mnie znaczyło. Tommy przyglądał się badawczo dawnemu przyjacielowi, czytając język ciała. Sztywność Marka była tak wystudiowana, tak często stosowana, że skutecznie ukrywała prawdziwe myśli i uczucia. – Czego ona naprawdę od ciebie chce, Mark? A może właściwsze byłoby pytanie, czego ty chcesz od niej. – Chcę tego samego, co ty, Tommy. Żyć dalej i pozbyć się jej z mego życia. Tommy zaryzykował. – Muszę przyznać, że chociaż to wszystko takie potworne, Mark, jest w tym coś... trochę podniecającego. Prawda? – powiedział, odsunąwszy się od senatora i przechadzając się po pokoju, by ukryć wyraz twarzy. – Coś, co przyprawia mnie o bicie serca, jakiego dotąd nie odczuwałem. Oto kobieta, którą widzieliśmy

trzydzieści lat temu. Nieletnia podówczas morderczyni. Teraz powraca i chce, żebyśmy zrozumieli jej motywy. Możemy sobie tylko wyobrażać, jakich jeszcze potworności dokonała w swoim życiu. A w dodatku... – Tommy nabrał powietrza i wyrzucił z siebie: – Jest piekielnie seksowna. Jak na potwora. Był teraz odwrócony plecami do Marka, ale w milczeniu, które zapadło, słyszał jego oddech. Szybszy niż poprzednio. Obrócił się ku niemu. Poznał po wyrazie jego twarzy, że jest naprawdę rozdarty. – Ona wciąż cię podnieca, prawda? – zapytał, zadowolony, że jego słowa wzniecają w nim jakiś ogień. W końcu Mark odpowiedział: – Reprezentuje taki pierwiastek w moim życiu, który wolałbym pogrzebać. – Masz na myśli przeszłość? Chcesz pogrzebać przeszłość? A może reprezentuje taką stronę ciebie, której nie chciałbyś ujawnić? – Ona musi odejść, Tommy. Dla twojego dobra. I dla mojego. – Co ci naprawdę powiedziała, Mark? – Nie wiem, o co ci chodzi, Tommy. Chciała, bym cię przekonał, że musisz tu przyjechać. Zrobiłem to. Teraz wygląda na to, że reszta zależy od ciebie. Zrób, czego chce, i będzie po wszystkim. – I myślisz, że ona po prostu zniknie? Ot, tak? Dziękuję bardzo, już nigdy nie sprawię wam kłopotu? – Tak powiedziała. Tommy się roześmiał, ale bez wesołości. – Istnieje możliwość, że wcale się jej nie pozbędziemy. Dosłownie i w znaczeniu przenośnym. Obawiam się, że jej nie doceniasz, Mark. Moja praca między innymi polega na tym, że prowadzę badania nad ludźmi takimi jak ona. – Ona jest jedyna w swoim rodzaju – wyszeptał Mark. – Trzymaj się od niej z daleka. Ona cię zniszczy. Mark spokojnie wytrzymał jego spojrzenie. – Zniszczyła mnie już dawno temu. – Wyciągnął rękę i dotknął ramienia Tommy’ego. A potem je ścisnął. Nie oznaczało to groźby, lecz był to uścisk człowieka szukającego pomocy. – Musisz zrobić to, co ci powiedziała. Dla nas obydwu. Moja wiara jest... poddawana próbie... Gdy Elizabeth znajduje się w pobliżu... moja wiara jest... poddawana próbie. Nie chcę tego. Nie mogę być taki. Proszę. – O co chodzi, Mark? Co ona ci zrobiła? W końcu zwycięski polityk ustąpił miejsca dawnemu przyjacielowi. – Jestem słabym człowiekiem, Tommy – powiedział, a na jego twarzy pojawił się wyraz niezaspokojenia. – Zawsze byłem taki. Jestem człowiekiem, który skończy stratowany przez konia. Ale ty nie. Masz szansę zapanować nad sytuacją. Po prostu...

po prostu zrób to, czego chce Elizabeth, a ona odejdzie. Proszę. A potem twarz Marka stała się plastikowa jak dawniej. Wyprostował plecy i wygładził marynarkę. – Na mnie czas, Tommy. I na ciebie też. Musisz zrobić, co do ciebie należy. – Kiedy to się skończy? Mark przyglądał mu się z bezstronną ciekawością. Tommy zapamiętał podobny wyraz twarzy Elizabeth. – Mógłbyś ją zabić. – Na Boga, Mark. – Nie udawaj, że nie brałeś tego pod uwagę, Tommy. – Ty najwyraźniej brałeś. Dlaczego ty jej nie zabijesz? – Jestem za bardzo widoczny. To zbyt ryzykowne. – A ja nie? Mark pokręcił głową. – Szczerze? Myślę, że żaden z nas nie jest do tego zdolny. Tommy chciał zaprzeczyć, ale nie mógł. Mark położył mu dłoń na ramieniu i Tommy nagle znów stał się małym chłopcem, napominanym przez ojca. – W takim razie skończy się wtedy, gdy ona tak powie – oznajmił Mark. A potem odwrócił się na pięcie, wyszedł z domu i wsiadł do długiego czarnego cadillaca escalade. Szofer ruszył gwałtownie, jakby senator stanu Karolina Południowa został postrzelony i wymagał natychmiastowej pomocy lekarskiej. Tommy widział Marka po raz ostatni.

22 Tommy wyglądał przez okno samolotu z miejsca w pierwszej klasie. Dostrzegał rysy na szybie z pleksiglasu, a dalej rozległe niebo. W takich chwilach, gdy otaczały go cisza i szeroka perspektywa nieba, jego umysł dryfował ku myślom związanym z poczuciem winy. Czuł się winny śmierci Rade’a. Jego zimnych, porzuconych kości nigdy nie znajdą ci, którzy tego rozpaczliwie pragną. Tommy nie uśmiercił chłopaka, ale zabił nadzieje tych wszystkich, którzy chcieli poznać prawdę. Poczucie winy przez wiele lat go dręczyło, przenikało i niszczyło. A teraz jest jeszcze jedno ciało, zwłoki anonimowego człowieka, bezdomnego, który wykrwawił się, leżąc u jego stóp. Tak jak poprzednio Tommy go nie zabił, ale tak samo zrobił wszystko, by ukryć prawdę. Zacisnął powieki i po raz kolejny uświadamiał sobie powody, dla których pozwala, aby te tajemnice pozostały pogrzebane. Ujrzał twarze Evie i Chance’a.

Usiłował sobie wyobrazić, jak poczułyby się jego dzieci, dowiedziawszy się, że ich tatuś zrobił coś bardzo złego. Wystarczająco złego, by spotkała go kara. Wystarczająco złego, by pójść do więzienia. Perspektywa więzienia nie była wymysłem rozczulającego się nad sobą mięczaka, lecz całkowicie realna. Po latach prowadzenia badań Tommy wiedział jedno: nie wolno igrać z systemem prawnym. Oczywiście sprawiedliwość często bywała na czyichś usługach. Wiedział również, że system prawny wciągał niewinnych ludzi w istny wir, wsysając ich, aż zniknęli pod jego ciężarem i w jego zgiełku. Gdyby go aresztowano, mógłby liczyć wyłącznie na swoje pieniądze. Dzięki nim wynająłby najlepszych adwokatów w kraju. Ci staraliby się obronić go przed oskarżeniem o współudział w morderstwie (Rade’a Baristowa) lub o morderstwo (bezdomnego). Może udałoby mu się jakoś przekonać ławę przysięgłych, że zakopał narzędzie zbrodni wyłącznie ze strachu i że nie miał nic wspólnego z zabójstwem bezdomnego w Charlestonie. Musiałby ich również przekonać, że chociaż był obecny przy zabójstwie Rade’a Baristowa, nie miał pojęcia, że do niego dojdzie, i zgodził się pomagać w zakopaniu ciała tylko dlatego, że grożono mu strzelbą. Musiałby błagać o litość. Marka, rzecz jasna, spotkałby podobny los, a powiązanie zdeklarowanego polityka republikańskiego z ohydnym dramatem stałoby się łatwą do wyobrażenia pożywką dla wszystkich pragnących sensacji mediów. Tommy upił łyk piwa, które podała mu stewardesa. Było ciepłe i gorzkie. Proces stałby się sensacją medialną. Bogaty autor thrillerów wmieszany w coś pokrętnego, co stanowiło temat jednej z jego książek, która miała się stać bestsellerem. Chciał się wzbogacić jeszcze bardziej na własnych zbrodniach – dowodziłby prokurator, zwracając się do ławy przysięgłych. Nie pozwólcie, by uniknął kary dzięki temu, że jest sławny. Wyślijcie światu przesłanie: Nikt nie jest ponad prawem. W najlepszym razie dostałby za to co najmniej pięć lat więzienia, a potem prawdopodobnie kilka lat kary w zawieszeniu. Ale nawet w najlepszym razie dla swoich dzieci na zawsze pozostałby mordercą, choćby się nie wiem jak starał je przekonać, że to nieprawda. Becky by się rozwiodła, więc straciłby jedyną kobietę, którą kocha, oraz dzieci, które kocha ponad wszystko. Nie mówiąc już o pieniądzach, co w tej sytuacji zdawało się nieistotne. Becky wyszłaby ponownie za mąż – za jakiegoś miłego faceta, którego wszyscy uznaliby za mężczyznę, na jakiego naprawdę zasługuje – i który wprowadziłby się do domu Tommy’ego i wychowywałby jego dzieci. Tommy Devereaux stałby się cieniem człowieka, którym był niegdyś, a na coś takiego nie mógł pozwolić. Mimo wszystkich błędów, jakie popełnił w ciągu czterdziestu czterech lat życia, jest, do cholery, dobrym człowiekiem i nie ma zamiaru utracić wszystkiego, bo jakaś wariatka zapragnęła dzięki jego powieści stać

się nieśmiertelna. Dlatego Tommy nie leciał do domu, tylko do Oregonu. Wracał do swego rodzinnego miasta. Wracał do lasu. Wykopie tam szczątki Rade’a. Wykopie je i pochowa gdzie indziej, a wtedy ona straci ten dowód. Tylko w ten sposób może zapanować nad sytuacją. Zabawne było to, że ów pomysł nie wydawał mu się szczególnie wariacki czy przerażający, chociaż Tommy wiedział, że stanąwszy nad miejscem, gdzie został zakopany Rade, będzie dygotał na całym ciele. Nie myśl teraz o tym – nakazał sobie. Staraj się zachować spokój. Poczuł na czole kropelki potu i żałował, że nie może zamówić czegoś mocniejszego. Zerknął na siedzącą obok niego kobietę. Była mniej więcej w jego wieku, ubrana w kostium bizneswoman; gorączkowo pracowała na laptopie. Prezentacja w programie PowerPoint. Mnóstwo punktów, podpunktów i kolorów. Z tego, co zdążył zaobserwować, najwyraźniej była niespełna rozumu. Możliwe, że przez całe dnie wspinała się po szczeblach korporacyjnej drabiny, a po nocach wyłamywała łapki kociętom. Cały kłopot polega na tym, że nigdy nie wiadomo, z kim się ma do czynienia. Wszyscy mają jakieś sekrety. Po prostu niektóre bywają bardziej interesujące od innych. Skup się – powiedział sobie. Nie staraj się wyobrażać wszelkich potencjalnych okropieństw, które mogą ci zagrozić w nadchodzącym czasie. Skoncentruj się na tym, co możesz zrobić w danej chwili, aby uniknąć katastrof mogących się zdarzyć w najbliższej przyszłości. Znów zerknął na ekran laptopa siedzącej obok kobiety. Zestawiała właśnie jakiś wymyślny wykres, który wyglądał imponująco, a jednocześnie był nudny jak flaki z olejem. Przeczytał nagłówek, który wystukiwała. Seryjne morderczynie, mające na koncie najwięcej zabójstw Zanim dotarło do niego ich znaczenie, kobieta skasowała tytuł i napisała nowy: Mistrzynie sportowe, mające na koncie najwięcej zwycięstw Zamrugał powiekami. Czy ona naprawdę napisała to, co poprzednio odczytał, czy tylko mu się zdawało? – Czy to ona przysłała tu panią? – zapytał bez namysłu. Kobieta przerwała pisanie i spojrzała na Tommy’ego. Długie ciemnobrązowe włosy, zmarszczone brwi. – Słucham? Wskazał na ekran laptopa. – Napisała pani coś o seryjnych morderczyniach. Wiedziała pani, że to przeczytam. A potem zastąpiła to pani innymi słowami. Odsunęła się od niego, co na jej miejscu zrobiłby każdy, kto uznał, że siedząca obok osoba ma źle w głowie.

– Podgląda mnie pan, gdy pracuję? Coś z panem nie w porządku. Spojrzał jej w oczy i zorientował się, że popełnił błąd. Ta kobieta nie ma nic wspólnego z Elizabeth. A to, co zobaczył, było wynikiem stresu i braku snu. Prowadząc badania nad ludźmi chorymi umysłowo, często się zastanawiał, co się czuje, popadając w szaleństwo. Jeszcze nie być szalonym, lecz stawać się takim, wciąż dostrzegając przelotne błyski światła przed całkowitym pogrążeniem się w ciemnym tunelu. Pomyślał, że może to on właśnie teraz doświadcza czegoś takiego. – Ja... Boże. Przepraszam. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Przeprosiny okazały się spóźnione. Kobieta przycisnęła znajdujący się w oparciu guzik, by wezwać stewardesę. Ta zjawiła się po kilku sekundach. – Ten mężczyzna mi się naprzykrza – powiedziała pasażerka. – Czy mogłaby pani przesadzić jego lub mnie, bo ktoś z nas musi zmienić miejsce? – Bardzo mi przykro. Wziąłem panią za kogoś innego – wymamrotał Tommy. Kobieta nawet na niego nie spojrzała, całą uwagę skupiając na stewardesie. – Natychmiast! – poleciła. – Panie Devereaux – powiedziała zaniepokojona stewardesa. – Mamy wolne miejsce 3C. Może zechce się pan tam przesiąść, żeby... wszyscy byli zadowoleni. Zwróciła się do niego po nazwisku. Jeśli kobieta się zorientuje, kim on jest, będzie rozpowiadała wszystkim znajomym, że słynny pisarz jest obłąkany. – Jasne – powiedział. – W porządku. Zabrał laptopa i podręczną torbę. Przechodząc obok sąsiadki, zastanawiał się, czy nie przeprosić jej jeszcze raz, ale minął ją bez słowa. Usiadł na wskazanym miejscu, przelotnie zerknąwszy na nową sąsiadkę. Na Boga, Tommy, weź się w garść. Ulegając szaleństwu, tylko sobie zaszkodzisz, zwłaszcza gdy musisz być bardziej czujny niż kiedykolwiek. Przesunął palcami po złożonych banknotach w kieszeni spodni. Jego plan może się nie powieść z tak wielu powodów, że nie sposób przygotować się na wszystkie przeciwności. Zrobił jednak, co mógł. W Charlestonie pobrał z banku tyle gotówki, by mu starczyło na opłacenie hotelu i benzyny. Ale na tym jego anonimowość się kończyła. Musiał podać nazwisko, kupując bilet na samolot. Gdy zaś doleci do Oregonu, przy wypożyczaniu samochodu z pewnością będzie musiał okazać dowód tożsamości. Detektyw chcący prześledzić jego trasę z łatwością odkryje, że wrócił on do Lind Falls lub przynajmniej w okolicę tej miejscowości. Tam jednak Tommy zadba o to, by nikt nie wytropił go w lesie przy grobie. Przeniesienie szczątków to krok desperacki. Prawdopodobnie pozostały już tylko kości Rade’a. W dodatku należało się liczyć z tym, że nie pamięta dokładnego miejsca pochówku. Nie można także wykluczyć, że Elizabeth już przed laty

przeniosła szczątki w inne miejsce. Musiał jednak zrobić coś, by zapanować nad sytuacją, bo w przeciwnym razie będzie wykonywał jej polecenia. A wątpił, by kiedykolwiek przestała mu je wydawać. Elizabeth nie zechce zrezygnować z prowadzenia gry.

23 Elizabeth stoi cicha i nieruchoma. Jest niczym posąg. Nie mruga powiekami. Jej oczy nie są oczami istoty ludzkiej. To oczy lalki. Błyszczą niczym ręcznie pomalowany plastik. Są martwe. W prawej dłoni trzyma kuchenny nóż z ząbkowanym ostrzem. Lśniący. Nowy. Tommy obchodzi ją dookoła, ogląda, jakby była samochodem, który być może zechce kupić. Ona ani drgnie, chociaż Tommy wie, że w każdej chwili nóż może zabłysnąć. Ale nie teraz. Jeszcze nie. A więc dlatego to robisz? – pyta Tommy. Ujmuje palcami pasmo jej włosów. Czuje ich miękkość. Jest piękna, gdy tak tutaj stoi. Tommy rozgląda się wokół. Patrzy na ściany pustego pokoju. Wszystkie są jednakowe; mierzą około czterech i pół metra i są nieskończenie wysokie. Podłoga zdaje się być pozbawionym powierzchni światłem, na którym obydwoje jakimś cudem stoją, jakby balansując wyłącznie na czystej energii. Słychać piosenkę Van Halena, której tytułu Tommy nie pamięta. Coś o butach. Myślisz, że nie rozumiem – mówi Tommy. – Być może. Ale wiem więcej, niż ci się wydaje. Spostrzega coś, czego przedtem nie zauważył. Po lewej stronie klatki piersiowej na jej nieskazitelnie białym blezerze jest podajnik paragonów, taki jak w kasach samoobsługowych w sklepie spożywczym. Tommy sięga do kieszeni i natrafia na banknot jednodolarowy, złożony na pół, czysty i niepognieciony. Wyjmuje go i rozprostowuje. To nie takie proste – mówi. – Nie robisz tego dla pieniędzy. Gdyby tak było, już byś mi powiedziała. Wsuwa banknot do szczeliny. Rozlega się warkot i szczelina łakomie wciąga pieniądze. Elizabeth ożywa, ale poruszają się tylko jej wargi. Pieniądze to nie wszystko – mówi głosem równie sztucznym jak jej oczy. Tommy spogląda na nóż. Przez wiele lat prowadziłem badania nad umysłem

zabójczyń – mówi. Elizabeth nie przenosi na niego spojrzenia swych pozbawionych życia oczu. Czego się dowiedziałeś? – pyta. Myślę, że coś jest z tobą nie w porządku. To mało powiedziane. Nie – mówi Tommy. – Coś jest nie w porządku. Coś jest inaczej. Jesteś zbyt śmiała i nieostrożna. Odsłaniasz się, narażasz na niebezpieczeństwo. Aby zaspokoić swoje potrzeby, podejmujesz wielkie ryzyko. W przyrodzie robią tak tylko ranne zwierzęta. Co z tego wnosisz? – pyta Elizabeth. Tommy się zastanawia. Wnoszę, że ważny jest dla ciebie czas. Pojawia się bezdomny, przenikając przez ścianę. Przystaje pośrodku pokoju. Częściowo składa się z ciała, w większości z brudu, lecz Tommy nie czuje żadnej woni. Bezdomny pije ze zwykłej brązowej butelki, po jego brodzie spływa stróżka lepkiej cieczy. Uśmiecha się. Elizabeth obnaża zęby i z prędkością pędzącego samochodu wyrzuca w przód rękę, w której trzyma nóż. Gardło mężczyzny otwiera się niczym w brutalnej grze wideo. Z rany bucha krew i na kilka sekund zawisa w powietrzu, nim chluśnie na świetlistą podłogę, całkiem ją zalewając. Pokój jarzy się różowym światłem. Bezdomny nie upada. Już nie jest mężczyzną. Jest chłopcem. To Rade. Rade nic się nie zmienił. Jest w idealnym stanie. Taki, jaki być powinien. Dlaczego? – pyta Rade. – Dlaczego to zrobiłeś? Nic nie zrobiłem – mówi Tommy. – To ona. Ona zrobiła to wszystko. Ona cię zabiła. Rade nie słucha. Byłeś moim przyjacielem – mówi. – Powiedziałeś, że zaprowadzisz mnie do domu. To nie ja cię zabiłem. Nie ujdzie ci to na sucho, nie rozumiesz? – Oczy chłopca są prawdziwe, lśnią w nich łzy. – Będziesz musiał za to zapłacić w taki czy inny sposób. Chłopiec znika, przenikając przez ścianę. Elizabeth się śmieje, ale nie mówi dlaczego. Tommy obudził się spocony. W ustach czuł smak zwietrzałej tequili. Ostry niczym sztylet koniuszek pióra sterczącego z taniej wyblakłej poduszki wpijał mu się w policzek.

Usiadł na łóżku, usiłując sobie uzmysłowić, gdzie jest. Zajęło mu to niemal dziesięć sekund. Pamięć wróciła. Oregon. Jestem w Oregonie. Obrócił głowę i mrużąc oczy, spojrzał na światło dnia przesączające się wzdłuż brzegów sztywnych brązowych zasłon. W jego smugach leniwie tańczyły drobinki kurzu. Zrzucił z siebie kołdrę, zastanawiając się, jak długo pozostanie w Fireside Motel. Postanowił zatrzymać się w miejscowości nieco oddalonej od Lind Falls, a w Fireside Motel nie żądano okazania dowodu tożsamości. Zapłacił gotówką za dwie noce z góry, mając nadzieję, że spędzi tam tylko jedną. Rozsunął zasłony i spojrzał na parking. Jedynym pojazdem był tam jego wypożyczony samochód. Niebo zasnuwały chmury, co o tej porze roku było tutaj normalne. Powietrze będzie duszne i ciężkie, ale deszcz nie spadnie. Tommy nie musiał słuchać prognozy pogody. Dobrze znał tutejsze niebo. Nie będzie padać. Zadzwoniła komórka. Becky. – Cześć, kochanie – powiedział. Nie wspomniał jej, że wybiera się do Oregonu; wiedziała, że do czwartku ma zostać w Charlestonie. A tu już poniedziałek i całkiem inne plany. Nie mógł jej powiedzieć prawdy. Nawet nie chciał sobie wyobrażać rozmowy na ten temat, więc wolał przemilczeć sprawę, co było po prostu jeszcze jednym kłamstwem. – Jeszcze trzy dni? – spytała. Żadnego cześć, witaj czy choćby pieprz się. – Tak, Becky. Jeszcze trzy dni. – Chyba że nakryją mnie na przenoszeniu ciała. Wtedy potrwa to trochę dłużej. – Dobrze. Chcesz porozmawiać z dziećmi? – Oczywiście. W telefonie usłyszał głos Evie. – Cześć, tato! To wystarczyło. Głosik w telefonie i cały świat, zamknięty jakąś potężną zaporą, uwolnił się i runął na niego. Poczuł zawrót głowy i chwycił się za klatkę piersiową, pewny, że ma atak serca. Zaczął się dławić i rzęzić, usiłując nabrać powietrza. Czuł się żałośnie. – Tato? Rozłączył się, nie chcąc, by córka coś usłyszała. Skoro ma umrzeć, niech będzie przeklęty, jeśli pozwoli, aby ostatnim wspomnieniem jego dziecka o ojcu były wydawane przez niego przedśmiertne tchnienia. Osunął się na kolana, zamknął oczy, usiłując zapanować nad oddechem. Bez paniki. Zasada numer jeden. Uczył swoje dzieci, by pamiętały o tym bez względu na sytuację. Bez paniki.

Przekonał się teraz, że to bardzo trudne. Nie mógł oddychać. Dusił się. Wdychał powietrze, ale nie mógł go wydychać. Starał się, przyspieszając nadejście śmierci. Czuł się tak, jakby jego klatka piersiowa zapadła się w siebie jak w czarną dziurę. Opuściwszy powieki, widział czerwień krwi. Bez paniki. Powoli przeniósł się w inny czas, do miejsca z wysokimi drzewami i miękką zieloną trawą. Do miejsca, które zapamiętał z czasów, gdy nie zna się swego wieku. Z czasów, z których wyniósł wspomnienie odczucia szczęścia i spokoju, jakich doznaje się tylko w wieku, kiedy nawet się nie wie, co one oznaczają. W marnym pokoju nędznego motelu, gdzie pościel była sztywna, a poduszki oklapłe, gdy śmierć potrząsała nim jak szmacianą lalką, Tommy odnalazł to miejsce. I odzyskał oddech. Nie umierasz – przekonywał siebie. To atak paniki. Nic więcej. Po prostu przeraził cię powrót do rzeczywistości. Rzężenie ustawało. Wreszcie udało mu się zassać dość powietrza, by tętno zwolniło. Pozbierał się z podłogi i podszedł do umywalki w łazience. Trzy razy gwałtownie zwymiotował. Odczekał chwilę nad spękanym plastikiem, a potem spłukał zlew i spryskał twarz wodą. Spojrzał w lustro i zobaczył widmo. Nie przeglądał się w lustrze od kilku dni. Stwierdził, że nie musi się martwić, czy ktoś go rozpozna. Jego twarz pozbawiona była wszelkiej barwy, przekrwione oczy lśniły niezdrowo jak u alkoholika. Ostatnio prawie nie jadał i nie sypiał. Przyglądał się sobie całe pięć minut, co według niego powinno wystarczyć, by organizm poradził sobie ze skutkami ataku. Poczuł, że w jego wnętrzu zaszła jakaś zmiana. Był teraz rozluźniony, jakby atak paniki uwolnił go od napięcia, które nagle stało się nie do zniesienia. Osłabł, ale jednocześnie czuł się lepiej niż w minionym tygodniu. Oddzwonił do Evie i przeprosił za to, że przerwał rozmowę. Nie powiedział, co się stało, ale też nie poczęstował jej następnym kłamstwem. Było to drobne zwycięstwo, ale gdy nie groziła mu utrata wszystkiego, usiłował być uczciwy. Dzieci zapewniły go, że za nim tęsknią. Po raz pierwszy od dawna był poza domem wystarczająco długo, by to usłyszeć. Zapragnął jak najszybciej do nich wrócić, ale wcześniej musiał odwalić brudną robotę. Najpierw udał się na śniadanie. Łaknął prawdziwego posiłku, czegoś, co da mu siłę, która będzie mu potrzebna. Chyłkiem wsunął się za stół w głębi jadłodajni i wybrał z jadłospisu największy omlet. Popił go dwiema filiżankami wodnistej kawy, a następnie pochłonął danie z siekanego mięsa z ziemniakami i cebulą. Wreszcie wypił dwie szklanki soku pomarańczowego. Potem ruszył bez pośpiechu do Lind Falls. Po drodze zatrzymał się w dwóch

miejscowościach, by zrobić zakupy. W sklepie z artykułami żelaznymi nabył buty robocze, grube rękawice ochronne i worek marynarski. W innym sklepie kupił łopatę. Za wszystko zapłacił gotówką. Wczesnym popołudniem dotarł do miasta swego dzieciństwa. Lind Falls to niewielka miejscowość. Nazwisko Tommy’ego z pewnością było tu dobrze znane, ale mimo że na obwolucie książek zamieszczane są zdjęcia autorów, ludzie rzadko rozpoznają pisarzy, choćby ich bestsellery sprzedawano w najwyższych nakładach. Mimo wszystko nie miał ochoty pracować za dnia. Mógłby się ktoś napatoczyć, a gdyby go rozpoznał, wiarygodność Tommy’ego by na tym ucierpiała. Ale jeśli istnieje coś gorszego od wykopywania zwłok za dnia, to tylko robienie tego nocą. Tommy postanowił zaryzykować. Spojrzał na niebo. Chmury zwiastowały deszcz, ale on znał się na rzeczy. Chmury w Oregonie często wprowadzały w błąd. Deszczu nie będzie. Skierował się do lasu.

24 Tommy minął dom, w którym niegdyś mieszkał. Wydał mu się jakiś mniejszy, niż go zapamiętał. Zielone i białe drewniane ściany pomalowano teraz na beżowo i brązowo, przez co dom upodobnił się do siedziby ranczera w stylu lat pięćdziesiątych. Od północnej strony rozbudowano część mieszkalną, zmniejszając i tak już niewielkie podwórko. Zmiany nie przypadły mu do gustu. Poczuł się dotknięty, że to, co zadowalało jego rodzinę, nie było wystarczająco dobre dla obecnych właścicieli. Trzy domy dalej stał dom Rade’a Baristowa. W ogóle się nie zmienił. Tommy zastanawiał się, czy zachowano go w takim stanie celowo, na wypadek gdyby chłopiec sprzed kilkudziesięciu lat wrócił do rodzinnego miasta. Zatrzymał auto po przeciwnej stronie ulicy, obok parku, który dawniej był rozległym placem z gołą ziemią. Nie wysiadając z samochodu, przyglądał się domowi Baristowów. Zaginięcie Rade’a nie zostało wyjaśnione. W 1981 roku jego zdjęcie publikowano na kartonach z mlekiem, przynajmniej w najbliższej okolicy. Większość sąsiadów Tommy’ego przesłuchiwała policja, która za wszelką cenę chciała uzyskać jakąś informację. Tommy’ego również przesłuchano i był to wtedy w jego dotychczasowym młodym życiu drugi najbardziej denerwujący moment. Jego wargi niemal się nie poruszały, gdy odpowiadał: „Nie” na każde pytanie oficera. Widziałeś go tamtego dnia? Słyszałeś lub widziałeś coś niezwykłego? Czy w okolicy kręcili się

jacyś nieznajomi? Oficer, który go przesłuchiwał, nazywał się Alan Stykes, wówczas nowy pracownik maleńkiego posterunku policji w Lind Falls. Tommy zapamiętał chłodne spojrzenie Stykesa, jakim go mierzył w tych krótkich chwilach, gdy on patrzył mu w oczy. Tommy czuł, że wina spowija go niczym obwoluta książkę, ale najwyraźniej musiał być przekonujący, bo nie wezwano go na drugie przesłuchanie. Mark i Jason nie byli przesłuchiwani. Ani Elizabeth, ale tylko dlatego, że nigdy więcej już jej tam nie widziano. Wywiało ją z miasta niczym ducha lub opar. Bardzo ostrożnie spytał o nią tu i ówdzie, ale nikt o niej nie słyszał. Najwyraźniej przybyła do Lind Falls wyłącznie po to, by zabić, a zaspokoiwszy swoją potrzebę, wyniosła się gdzieś indziej. To nie miało sensu. Kim są jej rodzice? Czy może była nastoletnim tułaczem niczym bohaterka którejś z książek S.E. Hinton[10]? Tommy zawsze zakładał, że rodzice Rade’a nie troszczyli się o syna. Myślał tak przede wszystkim dlatego, że chłopcu wolno było samemu włóczyć się po okolicy, a poza tym w wieku czternastu lat Tommy nie potrafił zrozumieć postępowania dorosłych. Dlatego tak wielką niespodzianką było dla niego późniejsze zachowanie Charlesa i Rity Baristowów. W roku, w którym zniknął Rade, Rita wyjechała do Kalifornii. Charles został, ale stale bywał w rozjazdach służbowych. Sprzedawał ubezpieczenia czy coś w tym rodzaju. Po upływie pół roku Rita popełniła samobójstwo w Holiday Inn we Fresno. Środki przeciwbólowe i wódka. Tommy zapamiętał, jak jego rodzice rozmawiali o tym przy kolacji. Tamtego wieczoru nie miał apetytu. A właściwie stracił apetyt na dłuższy czas. Spoglądał teraz na okno na piętrze. Okno sypialni Rade’a. Zastanawiał się, czy Charles, ojciec chłopca, nadal tu mieszka. Możliwe, że się wyprowadził. A jeśli tak, kto teraz zajmuje ten dom? I czy jego mieszkańców nawiedza duch chłopca zakopanego niespełna kilometr stąd? Pokręcił głową, jakby chcąc się pozbyć natrętnych myśli. Skup się. Masz zadanie do wykonania. Wysiadł z samochodu i podszedł do bagażnika. Otworzył suwak worka marynarskiego i włożył do środka łopatę i rękawice. Zapiął suwak i zarzucił worek na ramię. Zmienił skórzane mokasyny na buty robocze i poszedł pieszo ulicą. Bez trudu odnalazł starą ścieżkę prowadzącą do lasu. Na razie nie dostrzegł żadnych zmian. Przywitały go ogromne klony. W ostatnich trzydziestu latach sytuacja finansowa Lind Falls nigdy nie była tak dobra, by zachęcić do wycinania lasu pod zabudowę. Było to błogosławieństwem lub może przekleństwem. Las

pozostał dokładnie taki sam jak zawsze. Niebo pociemniało i Tommy’ego owionął chłodny październikowy wiatr. Miał na sobie cienką marynarkę, bo nie był przygotowany na podróż z Karoliny Południowej do Oregonu. Szedł powoli – nie dlatego, że nie był pewien drogi; chciał poznawać otoczenie. Chciał je oglądać, wsłuchiwać się w nie i wyczuwać wszelkie zapachy. Suche liście szeleściły pod jego stopami i ów odgłos wydawał mu się piekielnie donośny, zdradzający jego obecność. Niósł w worku łopatę i rękawice; gdyby go zapytano, po co, nie umiałby sensownie wyjaśnić. Ale jeszcze gorsza była myśl, że zostanie przyłapany na wykopywaniu szczątków dawno zaginionego chłopca. Plan Tommy’ego był stosunkowo prosty, a prostota to wielka zaleta. Jeśli wszystko się powiedzie, wykopie szczątki Rade’a i pogrzebie je w innym miejscu w tym samym lesie. Elizabeth nie będzie miała pojęcia, dokąd zwłoki zostały przeniesione, więc straci dowód obciążający Tommy’ego. Gdyby musiał zabrać szczątki gdzieś dalej, włoży je do worka marynarskiego. Miał jednak nadzieję, że takiej konieczności nie będzie. Czy w ogóle byłbym do czegoś takiego zdolny? Zadzwoniła komórka. Zaklął szpetnie, zły na siebie, że zapomniał wyłączyć telefon. Wyjął go z kieszeni i odczytawszy na ekranie imię Sofii, pozwolił, by się nagrała na poczcie głosowej, po czym wyłączył telefon. Gdzieś w oddali odezwał się ptak. Trzy krótkie kra, a potem cisza. I znów trzy krótkie kra, a potem cisza. Na nos Tommy’ego spadła kropla deszczu. Podniósł głowę i spojrzał poprzez korony drzew na niebo. – Nie – rozkazał chmurom. – Znam was. Nie będzie z was deszczu. Więcej kropel nie spadło. Był teraz blisko. Oczami wyobraźni widział drzewa, które nie straciły liści, lecz były okryte bujnym listowiem i pachniały korą i rozmiękłą ziemią. Chmury się rozstąpiły, odsłaniając niebieskie niebo. Wiatr przestał być chłodny; teraz zdawał się lizać go gorącym jęzorem. Gdy Tommy w końcu dotarł do polany, dzień nie był już szary i październikowy. Było lato. Lato roku 1981.

2 Peaks Lounge – bar usytuowany na dwudziestym piątym piętrze hotelu w Denver w stanie Kolorado, skąd roztacza się rozległy widok.

3 Ramen – japońska zupa, która przywędrowała z Chin. Słowo ramen oznacza rodzaj makaronu z mąki pszennej, który jest głównym składnikiem zupy. 4 Douglas Noël Adams (ur. 1952 w Cambridge, zm. 2001 w Santa Barbara) – brytyjski pisarz science fiction, dziennikarz i scenarzysta. 5 Michael i C.L. Kelleher, Murder Most Rare (1998). 6 29,5 ml. 7 Elżbieta Batory, węg. Báthory Erzsébet – arystokratka węgierska zwana Krwawą Hrabiną z Čachtic – od nazwy zamieszkiwanego przez nią zamku w Čachticach. 8 Bohater Legendy o Sennej Kotlinie – opowiadania Washingtona Irvinga. Ichabod Crane był młodym nauczycielem, który zakochał się w córce farmera. 9 Bitwa pod Grimball’s Landing miała miejsce podczas wojny secesyjnej 16 lipca 1863 roku na James Island w Karolinie Południowej. 10 Susan Eloise Hinton – amerykańska pisarka (ur. 1948), znana z powieści dla młodzieży. Ich akcja toczy się w Oklahomie. Najpopularniejszą jej książką jest The Outsiders, którą napisała jako uczennica szkoły średniej. W roku 1988 otrzymała Margaret Edwards Award za całość osiągnięć.



CZĘŚĆ DRUGA



25

Lind Falls, Oregon, 1981

– Cholera jasna! – powiedział Mark. – Coś ty zrobiła?! Elizabeth milczała. Oczy miała zamknięte, jej nagie ramiona drżały, na twarzy pojawił się nikły uśmiech. Nadal siedziała okrakiem na ciele Rade’a, które już się nie ruszało. Jego krew zbryzgała nagą pierś zabójczyni, barwiąc ją plamami jak z obrazu Pollocka. Dyszała ciężko, głośno i powoli. Wysoko, pośród listowia, odezwał się ptak. Trzy kra, a potem cisza. Trzy kra i znowu cisza. – O mój Boże – powiedział Jason. – O mój Boże. O mój Boże. Czternastoletni umysł Tommy’ego nie potrafił ogarnąć tego, co się przed chwilą stało. Chłopiec stał, wpatrując się w to, co miał przed oczami. Patrzył na śmierć i na ziemię. Kątem oka dojrzał jakieś poruszenie. Spostrzegł schodzącą po pniu drzewa wiewiórkę, która powoli się do nich zbliżała. Zainteresowała ją rozpłatana głowa chłopca, z której wydobywało się coś, co być może nadawało się do jedzenia. Tommy’emu wydawało się, że słyszy, jak zwierzątko drapie pazurkami korę drzewa. Elizabeth wreszcie otworzyła oczy. Sprawiały wrażenie jaśniejszych niż przenikające poprzez korony drzew światło słoneczne. – Po prostu miałam cholernie silny orgazm – oznajmiła, ściskając lekko swoje piersi. – Ty... czy on nie żyje? – spytał Jason. Tommy spojrzał na przyjaciela. Z twarzy Jasona odpłynęła cała krew; patrzył, nie mrugając powiekami. Elizabeth wstała i przeciągnęła się, unosząc ramiona wysoko ponad głowę, jakby się obudziła z długiej drzemki. Przesunęła dłonie po odsłoniętej talii, rozmazując na skórze krew w szerokie pasy o barwie bardziej różowej niż jaskrawoczerwone plamy. Pochyliła się i przycisnęła palce do szyi Rade’a w miejscu, gdzie wyczuwa się puls. – Tak – powiedziała. Trzej chłopcy patrzyli na nią w milczeniu. Było zbyt dużo do powiedzenia. Nie było nic do powiedzenia. Rade leżał na wznak, szczyt jego czaszki był wgnieciony jak puszka coca coli,

ciemne włosy zmatowiały, pokrywała je krew. Elizabeth uderzyła go trzykrotnie, ale prawdopodobnie wystarczyłby jeden cios. Martwe oczy chłopca spoglądały w górę i do tyłu, jakby starał się zobaczyć, w co trafi kamień, który trzyma Elizabeth. Tommy nie miał wątpliwości, że przyjaciel nie żył, ale żaden z nich tego nie sprawdził. Żaden z nich się nie poruszył. Zakrwawiony kamień leżał na ziemi tuż obok otwartej dłoni Rade’a. Musimy coś zrobić – pomyślał Tommy. Powtarzał to sobie w myśli, a jednak ani drgnął. Cokolwiek to było – strach czy niemożność pogodzenia się z sytuacją – stał jak skamieniały, uważając się za tchórza. Mark coś zrobi – pomyślał. Mark jest ode mnie silniejszy. Mark coś zrobi. Spojrzał na Marka, tak samo jak Jason i Elizabeth. Mark zmrużył oczy, przyglądając się na wpół nagiej dziewczynie. Elizabeth wstała i poruszając się dumnie jak modelka na wybiegu, podeszła do niego. Nagie ramiona miała szerokie i wyprostowane, co podkreślało wąskość talii i lekko zarysowane biodra nastolatki. Przystanęła przed nim i położyła dłoń na jego piersi. Mark wpatrywał się w nią dzikim wzrokiem, ale się nie poruszył. Elizabeth się nachyliła i coś do niego wyszeptała. Mark nadal tkwił nieruchomo. Zrób coś – pomyślał Tommy. Czuł się tak, jakby nogi wrosły mu w ziemię. Zrób coś, Mark. Rozwal jej twarz albo zrób coś innego. Elizabeth powoli uklękła, ześlizgując się po ciele Marka niczym kropla deszczu po szybie. Bez chwili wahania rozpięła rozporek jego dżinsów i je zsunęła. Potem wzięła mu do ust i powoli kołysała głową w przód i w tył, głaszcząc dłonią jego koguta, podczas gdy jej usta go wysysały. Mark zamknął oczy, nieomal się krzywiąc, jakby chciał się oprzeć rozkoszy, lecz bezskutecznie. Tommy widział, że Mark już ma wzwód. Opuścił ręce; być może po to, by ją odepchnąć, ale chwycił rude włosy Elizabeth i przyciągnął jej twarz ku sobie. Po kilku sekundach wrzasnął wściekle, mając wytrysk, a ona to połknęła. Co się dzieje? Niespiesznie otarła kącik ust i zostawiwszy Marka, zwróciła się w stronę Jasona, który tak samo jak jego kolega sprawiał wrażenie całkowicie bezwolnego. Elizabeth znowu się nachyliła i coś mu wyszeptała do ucha. Tym razem zrzuciła z siebie resztę ubrania i stanęła przed Jasonem zupełnie naga. Rozebrała chłopaka i wziąwszy go za rękę, poprowadziła do najbliższego drzewa. Obróciła się i zgięła wpół, obejmując pień i ustawiając się zachęcająco. Tommy zobaczył, że wiewiórka wróciła i zmierza ku rozwalonej czaszce Rade’a. Jason wepchnął się w Elizabeth od tyłu. Mark i Tommy patrzyli. Po kilku sekundach było po wszystkim, Jason wyszedł z niej i upadł nagi na ziemię, szlochając.

To nieprawda. To się nie dzieje naprawdę. To się nie dzieje. Elizabeth westchnęła przeciągle z zadowoleniem i obróciła się w stronę Tommy’ego. Przyglądał się, jak idzie ku niemu, stawiając stopy jedna przed drugą, jakby stąpając po równoważni. Mlecznobiałe nogi miała silne, rzadkie włosy porastały wzgórek łonowy, rude jak na głowie. Tommy czuł się tak, jakby lada moment miał zwymiotować z obrzydzenia, ale jednocześnie ogarnęło go podniecenie. Miał ochotę ją wydymać, a jednocześnie chciał zabić. Najgorsza była świadomość, że nie zrobi ani jednego, ani drugiego. Stanęła przed nim i położyła dłoń na jego piersi; poskubywała to jedną brodawkę, to drugą. Następnie się nachyliła. – Teraz jesteśmy rodziną – powiedziała. Jej oddech był gorący, zmysłowy. – Musimy to skonsumować. Opuściła rękę i dotknęła jego krocza. Poczuł, że jego ciało staje w płomieniu. Oddychał coraz szybciej. Jej palce sprawnie rozpięły guzik przy jego dżinsach i nabrał pewności, że pozwoli jej na wszystko, czego ona zechce. Ale nie mógł. Chociaż nie panował nad tym, co się działo tego letniego dnia w lesie, nie mógł pozwolić, by to się stało. Nie podda się jej, bo coś mu mówiło, że jeśli tak się stanie, będzie go na zawsze miała w swej mocy, jego dusza będzie należeć do niej. Odepchnął Elizabeth. – Odsuń się ode mnie! Jej oczy zabłysły autentyczną wściekłością, ale niemal natychmiast powlekła je mgła, a ich wyraz stał się obojętny. Uśmiechnęła się krzywo, z rozbawieniem. – Jesteś pedziem, Tommy? – spytała. – Lubisz chłopców, dziecino? Rzucił się na nią i powalił ją na ziemię. Wylądował twarzą na nagim biuście dziewczyny, wcisnął brodę w jedną z brodawek. Czuł woń jej potu i nikły zapach perfum, które zmieszane z kropelkami krwi Rade’a pokrywały jej mleczną skórę. Elizabeth zesztywniała, napięła twarde muskuły. Ale nie walczyła. Prawdę mówiąc, chyba jej się to podobało. – Dobrze, dziecino. Weź mnie brutalnie. Jak tylko zechcesz. Oddychała szybciej. Odsunął się od niej. Mała plamka krwi rozmazana w kąciku jej warg wyglądała jak szminka, którą mała dziewczynka umalowała się po raz pierwszy w życiu. Tommy nie wiedział, czy to krew Rade’a, czy może jej własna. Podniósł się z trudem i nachylił się nad nią, wrzeszcząc: – Coś ty zrobiła?! Nie odpowiedziała. Potem odwróciła wzrok od Tommy’ego i zerknęła na coś za

nim. A potem znów spojrzała na niego i się uśmiechnęła. Wciąż miała krew na wargach. Tommy się obejrzał. Ktoś wyłonił się z gęstwiny i szedł w ich kierunku. Nie nastolatek. Dorosły mężczyzna. – Zastanawiałam się, czy zaczekasz do końca – powiedziała Elizabeth. Mężczyzna miał na głowie czarną wełnianą kominiarkę. Tommy’emu przeszło przez myśl, że musi mu być w niej okropnie gorąco. Mężczyzna ubrany był w wojskowe spodnie w barwach ochronnych i obcisłą czarną koszulkę, odsłaniającą trochę umięśnione, nieco otłuszczone i bardzo owłosione ręce. W rękach trzymał śrutówkę wycelowaną prosto w Tommy’ego. Chłopak spojrzał na Marka, a potem na Jasona. Obydwaj znieruchomieli, wpatrując się w nieznajomego. Spodnie Jasona nadal były rozpięte. – On nie będzie mówił – oznajmiła Elizabeth. – Chciał tylko popatrzeć i ja też tego chciałam. Chciałam, żebyście wszyscy patrzyli. Powoli wstała i starła z ramienia pył. – Cholera, to było fantastyczne. Mężczyzna wskazał śrutówką na coś na ziemi. Tommy opuścił wzrok i zobaczył bluzkę Elizabeth. Włóż ją – miał oznaczać gest wykonany śrutówką. Elizabeth schyliła się i włożyła bezrękawnik, popieściwszy sobie piersi po raz ostatni. – Podaj mi swój nóż, kochanie. Mężczyzna zawahał się, a potem wyjął z pochwy u pasa długi nóż. Tommy poczuł ukłucie w żołądku, jakby szpic ostrza wbijał się w jego biały, bezwłosy brzuch; jakby zimna stal wnikała w niego milimetr po milimetrze. Nieznajomy podszedł do niej, stąpając głośno w czarnych roboczych butach. Tommy cofnął się, ale tylko o krok. Czuł, że nie należy robić następnego. Mężczyzna się obrócił i chłopiec ujrzał pełne wyrazu brązowe oczy, wyglądające przez otwory kominiarki. Nie dostrzegł w nich nienawiści i nie sprawiały wrażenia niebezpiecznych, więc natychmiast uznał, że jest kiepskim znawcą ludzkich charakterów. Mężczyzna podał nóż Elizabeth. Wymienili szeptem kilka słów, których chłopiec nie zrozumiał. Dziewczyna uniosła twarz i pocałowała mężczyznę w szyję. Tommy zauważył, że nieznajomy na chwilę przymknął oczy. Z zadowoleniem? – pomyślał. Z ulgą? Elizabeth obróciła się w stronę chłopców i uniosła nóż ponad głowę. – Jak już powiedziałam, teraz wszyscy jesteśmy rodziną. A w rodzinie ludzie

sobie nawzajem pomagają. Nie spodziewałam się, że tutaj was spotkam. Ale cóż, stało się. – Wskazała głową mężczyznę. – Cieszę się, że przyprowadziłam z sobą przyjaciela, by mnie obserwował. Bez niego pewnie nie zrobilibyście tego, co należy. Dzięki niemu będziecie mi posłuszni. – Masz pojebane w głowie – powiedział Tommy. – Możliwe – odparła. – I niewykluczone, że jesteś pedziem. W tej sytuacji musimy się zadowolić pierwszym wrażeniem, prawda? – Nie zabijesz nas wszystkich – odrzekł. – To pytanie czy stwierdzenie? Tommy poczuł się tak, jakby jego pierś się zapadała. Obrócił się ku Markowi, który zawsze wiedział, co robić. – Mark, zrób coś! – powiedział. Przyjaciel milczał. Tommy podbiegł do niego, nie zważając na mężczyznę ze strzelbą. Mark stał nieruchomo jak zombie przed reanimacją, powoli mrugając powiekami. Miał zwieszone ramiona, niewidzącym wzrokiem gapił się w przestrzeń. Potrząsnął nim. – Mark, chłopie. Musimy coś zrobić. Usłyszał swój własny piskliwy głos czternastolatka, a potem rzężenie i charczenie, gdy ogarnięty paniką z trudem chwytał powietrze. Miał ochotę objąć przyjaciela, a jednocześnie chciał go okładać pięściami. Cokolwiek. Cokolwiek, aby tylko znów stał się on normalny. Ale w Marku coś się zmieniło. Teraz dostrzegał to wyraźnie. Chwycił go za rękę i powiedział, wskazując na zwłoki: – Popatrz na to, Mark, człowieku, to się dzieje naprawdę. To jest pieprzona rzeczywistość. Znałem tego dzieciaka. Jak możemy zrobić to, co ona nam nakaże? Wtedy mężczyzna odezwał się po raz pierwszy i ostatni. – Zabiję was wszystkich. – Jego głos był drżący i lekko zachrypnięty jak u kogoś, kto wypala paczkę papierosów dziennie.– A potem zabiję waszych rodziców. Braci. Siostry. Zwierzęta. Wszystkich i wszystko. Więc zróbcie, co ona wam nakaże, a wtedy może zmienię zamiar. Może zmienię, a może nie. Tommy opuścił rękę. Po chwili, po krakaniu ptaka, który najwyraźniej był jedynym przedstawicielem skrzydlatego rodu w lesie, przy akompaniamencie chrapliwego oddechu Tommy’ego Mark wreszcie się poruszył. Powoli pocierał ręką własne krocze. Przez ubranie. Do przodu i do tyłu. Cztery lub pięć razy. A potem spojrzał na przyjaciela ze łzami w oczach. – Jezu, Tommy – powiedział. – Ciągle mi stoi. – Co?! – Nadal mam wzwód.

Tommy nie znalazł na to odpowiedzi. Bo jak odpowiedzieć na coś tak koszmarnego? Bo to był koszmar, prawda? Wszystko zaczęło się tak zwyczajnie, ot, letni dzień, pełen pustych minut do zapełnienia, a jednak roztrzaskał się jak spadająca szklanka i nie wiadomo nawet, czy jego części da się poskładać. Dzień poszczerbiony jak w złym śnie. Tommy wiedział, że przywrócić rozsądek Markowi byłoby równie trudno, jak wywołać ten głupkowaty uśmiech na twarzy martwego Rade’a. Mark przestał się masturbować i rozpłakał się, jakby łzy mogły ugasić jego erekcję. – Musimy zrobić to, co ona nam nakaże – powiedział. Tommy obrócił się do Jasona i kątem oka spostrzegł jakiś ruch. Wiewiórka myszkowała wokół głowy Rade’a. Podniósł kamyk i rzucił w zwierzątko, bo nie mógł znieść jego widoku na martwym ciele chłopca. Wycelował dokładnie, lecz z katastrofalnym skutkiem. Kamień trafił prosto w czaszkę martwego Rade’a. Wiewiórka spojrzała czarnymi ślepkami i umknęła na najbliższe drzewo. Mężczyzna skierował lufę strzelby na Tommy’ego. Nie rzucaj więcej kamieniami – zdawał się mówić. Chłopiec spojrzał na Jasona, który wreszcie wstał. – Jason? Ten ominął go wzrokiem. – Tommy, mamy przesrane, człowieku. Mamy przesrane. – Jason... – Jebałem ją, Tommy. Jebałem ją. Nie chciałem, ale... nie mogłem się powstrzymać – wysyczał; z jego oczu trysnęły łzy, z nosa popłynęły smarki. – O pień oparta jest łopata, Tommy – powiedziała Elizabeth, pozwalając, by Jason i Mark pochlipywali. – Bądź tak dobry i przynieś ją, OK? Obrócił się w kierunku, z którego nadszedł mężczyzna, i zobaczył łopatę opartą o pień zbutwiałego drzewa. – Nie – zaoponował. Elizabeth podeszła do niego. – Takiś hardy? Nie spodziewałam się tego po tobie, Tommy. Pewnie jesteś z siebie dumny. Twoi przyjaciele mazgają się jak małe dziewczynki, ale ty jesteś twardziel. – Zrobiła jeszcze krok i chłopiec spojrzał na nóż w jej dłoni. – Ale coś ci powiem w tajemnicy, Tommy. Zrobisz wszystko tak, jak ci każę, bo wiesz, że jesteś sam. – Nachyliła się i mówiła szeptem: – Twój przyjaciel Jason to mięczak. Nie może ci pomóc, bo jest zupełnie niesamodzielny. Zawsze będzie taki. A Mark? – Roześmiała się. – Jego to naprawdę podnieca. On tego nie chce, ale tak jest. Nie może tego powstrzymać. Niektórzy ludzie są właśnie tacy. On jest chory i na pewno ci nie pomoże. A ty, Tommy... – Wyprostowała się i dodała głośniej: – O sile człowieka świadczą jego czyny. A ja myślę, że jesteś czternastoletnią cipą.

Ostrze zabłysło i nim Tommy zdołał odskoczyć, szpiczasty koniec noża drasnął jego przedramię. Z rany trysnęła krew i spłynęła po ręce. Krzyknął i chciał cofnąć rękę, ale Elizabeth chwyciła go za nadgarstek. Trzymając go z zadziwiającą siłą, przytknęła ostrze płasko do krwi ofiary. – No – powiedziała, unosząc nóż i oglądając go w docierającym poprzez listowie świetle słońca. – A teraz idź i przynieś łopatę. I Tommy posłusznie wykonał jej polecenie. Szedł, a z płytkiej rany powoli spływała krew. Każdy krok zdawał się trudniejszy od poprzedniego. Gdy dotarł do łopaty, spojrzał przed siebie, wiedząc, że jego dom jest niedaleko. Mógłby uciec. Chciał uciec. Jak celnie strzela ten mężczyzna? Czy naprawdę by strzelił? Uciec co sił w nogach, byle dalej od tego, co za nim. Ale nie mógł. Chętnie powiedziałby sobie, że nie może zostawić przyjaciół, ale to nie była prawdziwa przyczyna. Musiał wracać, bo Elizabeth mu kazała; i za to siebie nienawidził. Rzucił łopatę tuż obok dziewczyny i otarł krwawiącą rękę o nogawkę. – A teraz – powiedziała Elizabeth – musimy wykopać dół. Myślę, że głęboki na jakieś półtora metra. Rozejrzała się dookoła i w końcu wskazała na uschnięty wiąz na małym prześwicie, jakieś trzydzieści metrów dalej. – Tam! – rozkazała. – Chcę do domu – powiedział Jason, który znowu się rozszlochał. – Wrócisz do domu, skarbie. Już niedługo, obiecuję – odparła Elizabeth. Obracała nóż w palcach, przyglądając mu się z namysłem. – Musimy wszyscy trochę zakrwawić ten nóż, bo jesteśmy rodziną. A tak postępują członkowie rodziny. Wzięła łopatę i poszła w stronę uschniętego wiązu. Mężczyzna chrząknął, pokazując chłopcom strzelbę. Ruszyli powoli za dziewczyną. Tommy szedł ostatni. Człowiek ze śrutówką, ciężko dysząc, poszturchiwał go lufą pomiędzy łopatki. Tommy się obejrzał. Wiewiórka wróciła. Tym razem nie zareagował.

26 Teraz Tommy spojrzał na swoje przedramię i zobaczył niewyraźną białą bliznę. Prosta kreska pozostawiona przez ostrze noża Elizabeth wciąż nie zniknęła. Bliznę porastały włosy, więc nikt nigdy o nią nie zapytał, nawet Becky. Tommy jednak dostrzegał ją, ilekroć spojrzał na rękę.

Szedł dalej przez las i po dziesięciu minutach odnalazł grób. Nie był pewny, czy mu się to uda po trzydziestu latach. Trzydzieści lat wracał tu myślami, a każde wspomnienie zacierało po trochu wszystkie poprzednie. Ale okazało się, że zapamiętał, gdzie to się zdarzyło. Zapamiętał doskonale. Patrzył na polanę, na wąską, wydeptaną w trawie dróżkę tuż obok uschniętego wiązu. Minęło tyle lat, a drzewo stało nadal, niepoddające się i przechylone jak stary nagrobek. Sina chmura zakryła słońce i niebo pociemniało. Powiał wiatr i suche liście zaszeleściły na ziemi. Tommy rozejrzał się w koło. Spodziewał się, że w każdej chwili na polanie może się ktoś pojawić i zapytać go, co tutaj robi. Las zdawał się być milczący, a jednocześnie pełen rozmaitych odgłosów. Tommy miał wrażenie, że usłyszałby nawet ptaka poruszającego głową. Z pewnością dobiegłby go odgłos kroków, ale wtedy byłoby za późno, zwłaszcza gdy już zacznie kopać. Miał jednak nadzieję, że wszystko się powiedzie, ale w trakcie wieloletnich badań nad przestępcami przekonał się, że takie przeświadczenie najczęściej bywa zwodnicze. Minąwszy miejsce, w którym dokonane zostało morderstwo, zwolnił kroku. Sterta kamieni, na której zwykli palić ognisko, wyglądała tak samo jak wtedy. Tommy nie wierzył własnym oczom, zupełnie jakby od tamtego letniego dnia nikt tu nie bywał. Podszedł bliżej i podniósłszy jeden z kamieni, poczuł jego ciężar i chłód. Był pewnie podobnej wielkości jak tamten, którym posłużyła się Elizabeth, może nieco mniejszy. Oczywiście tamten zniknął ze sterty. Został zakopany obok Rade’a razem z nożem i krwią na ostrzu. – Teraz każdy z nas musi się skaleczyć – powiedziała Elizabeth tamtego dnia. – W dłoń, tylko tyle, by popłynęło trochę krwi. A potem każdy zostawi swoją krew na ostrzu. W ten sposób nasza tajemnica nabierze mocy. Stanie się tajemnicą krwi. Na zawsze. Tommy nie musiał się kaleczyć. Elizabeth zrobiła to już wcześniej. Stał więc i patrzył, jak Jason i Mark przystali na to pod groźbą strzelby. Obserwator nie brał udziału w tym rytuale. Po prostu obserwował. Tommy przypomniał sobie paniczny strach, jaki ogarnął go na początku lat dziewięćdziesiątych, gdy usłyszał, że do wykrywania przestępców stosuje się badania DNA. Pomyślał wtedy o ich krwi na nożu zakopanym obok zwłok dziecka. Ale był zbyt przerażony, by coś przedsięwziąć. No bo jak miałby się zachować? Odkopać ciało? Nie, to byłoby zbyt okropne. Mając dwadzieścia kilka lat, Tommy był zbyt wystraszony, by podjąć jakieś działania, więc nie zrobił nic – jak zawsze. Ale koniec z tym. Przeciął dawną ścieżkę rowerową i poprzez sięgającą po kolana trawę podszedł do

grobu. Przez myśl przebiegały mu błyskawice wspomnień. Pokryte pęcherzami, nienawykłe do ciężkiej pracy dłonie, gdy zmieniali się przy łopacie. Mieli tyle roboty, żeby wykopać dół wystarczająco szeroki i głęboki, by zmieściło się w nim małe ciało. Obserwator przez cały czas ich pilnował, przez kilka sekund trzymając na muszce każdego z nich, przesuwając strzelbę w tę i z powrotem, jakby był mechaniczną figurą w przeznaczonym dla turystów sztucznym miasteczku z Dzikiego Zachodu. Oparta o pień drzewa Elizabeth przyglądała się z uśmiechem, nie odzywając się ani słowem. Potem, gdy dół był wystarczająco duży, musieli do niego przeturlać Rade’a, który wylądował twarzą w dół, prawie nie robiąc hałasu. Dzieciak prawdopodobnie nie ważył więcej niż trzydzieści pięć kilogramów. Następnie Elizabeth, Mark i Jason dodali swoją krew do krwi Tommy’ego, która już była na ostrzu, i dziewczyna wrzuciła nóż do dołu, gdzie wbił się w sam środek pleców Rade’a. Wtedy Tommy stracił w końcu panowanie nad sobą i padłszy na kolana, wyrzygał się targany torsjami, podczas gdy zafascynowana Elizabeth przyglądała się zwłokom. Tommy zapamiętał, że był wdzięczny Rade’owi za to, że nie patrzył na nich, gdy po trochu zasypywali go chłodną ziemią, znowu zmieniając się przy łopacie. Wreszcie widoczny był tylko uchwyt noża. On również w końcu zniknął pod ziemią razem z małym chłopcem, który pozostawił jedynie ślad krwi, wiodący od miejsca zbrodni do miejsca pochówku. Ów ślad również przysypali ziemią. Gdy Tommy wszedł na polanę, po niebie przetoczył się grzmot. Niemal natychmiast zabębniły krople deszczu, spadające na pozbawione liści konary setek drzew, jakby z nieba posypały się miliony zapałek. Chmury okłamały Tommy’ego. – Cholera – mruknął, rzucając na ziemię worek z zakupami. W ręku miał tylko łopatę. Wyobrażał sobie, że najgorsze w całym przedsięwzięciu będzie wykopywanie szczątków. Nie przyszło mu do głowy, że będzie to robił podczas deszczu. Trzymając łopatę w dłoniach, uważnie badał małą polanę, na której miał kopać. Ziemię pokrywały liście, które pośrodku zebrane były w nienaturalnie wyglądający kopczyk, jakby ktoś wybudował z nich mały pomnik. Tommy przyglądał się mu, czując budzący się strach. Usiłował zrozumieć, co mogło spowodować powstanie takiego wzgórka. I wtedy zdał sobie sprawę, że ktoś był tu przed nim.

27

Wpatrywał się w stertę liści, a deszcz się wzmagał. Drzewa wkrótce przestaną go chronić. On i ziemia wokół niego zaraz nasiąkną wodą. A jednak nie zbliżył się do... tego. Kupka liści nie była większa od futbolówki, ale coś w niej tkwiło. Pod nią. Pod liśćmi. Tak, coś tam było, teraz miał pewność. W pobliżu uderzył piorun. Wystarczająco blisko, by Tommy podskoczył. Krople deszczu, utorowawszy sobie drogę pośród nagich konarów, bombardowały go i wszystko wokół. W ciągu kilku sekund wierzchnia warstwa liści pokrywających mały wzgórek zaczęła spływać. To coś pod spodem było białe. Pochylił się, żeby to obejrzeć, ale jeszcze nie był gotowy, by tego dotknąć. Następny liść spłynął na ziemię. Tommy zobaczył uszy. To białe coś miało uszy. Uszy królika? Wyciągnął rękę i zsunął resztkę liści, które teraz były mokre i oślizgłe. Natychmiast rozpoznał przedmiot. Był to niepomalowany cementowy królik o pustych oczach bez wyrazu, przycupnięty w pozie przeżuwania. Ale Tommy nie mógł powiedzieć, że jest to jakaś pospolita ozdoba ogrodowa. Był to ten sam królik, pod którym zakopał nóż w ogrodzie przy domu Marka Singletary’ego w Charlestonie. Nóż, którym posłużyła się Elizabeth, aby poderżnąć gardło bezdomnemu. Tommy gwałtownie się obejrzał. Badał wzrokiem dalszą część lasu. Ona tam jest. Obserwuje go. Z pewnością ukryła się za drzewem. Śmieje się. Nie zobaczył jednak nikogo. Znów spojrzał w dół. Królik już nie był królikiem. Stał się teraz wielkim białym kamieniem. Dotknął go, sprawdzając, czy jest rzeczywisty. Poczuł nierówną zimną powierzchnię czegoś, co ani trochę nie było podobne do królika. Królik, tak jak wcześniej prezentacja PowerPoint na ekranie laptopa sąsiadki w samolocie, płynnie przeszedł z jednego kształtu w inny. Tommy’emu zdarzało się brać narkotyki, ale nigdy nie doznał halucynacji. Teraz miał halucynacje, i to tak niepokojące, że usiadł na mokrej ziemi, by poczuć solidne podłoże. Deszcz był równie dokuczliwy niezależnie od tego, czy Tommy stał, czy siedział. Woda po prostu lała się z nieba. – Cholera! – mruknął. Przetarł oczy rękami, jakby to mogło uleczyć chorobę umysłową. – Niech to szlag! Ktoś tu musiał być przede mną – pomyślał – ale teraz nie ma tu Elizabeth. Ona

jest wprawdzie potworem, ale nie posiada nadprzyrodzonej mocy. Jeśli zabrała ciało, zrobiła to wcześniej. Ten kamień ma być dla mnie znakiem. Ale ona nie ukrywa się teraz za jakimś cholernym drzewem ani nie wychynie spod ziemi. Jest istotą ludzką. Złą, popierdoloną, ale tylko osobą. Przez chwilę nie otwierał oczu i czuł spływające po twarzy krople deszczu. Skoncentrował się na tym odczuciu, pozwalając, by stało się jedynym, jakiego doznaje jego ciało. Ściekająca łaskotliwie woda po policzku, kapiące z brody krople. Deszcz oczyścił jego umysł. Gdy otworzył oczy, był w stanie skupić wzrok. Starł wodę z powiek i usiłował nie przejmować się przenikającym go na wskroś zimnem. Nie przygotował się na taką pogodę, ale teraz było za późno wracać po lepszy ekwipunek. Chciał za wszelką cenę urzeczywistnić swoje zamiary. Podniósł kamień i odrzucił go jak najdalej w gęstwinę. Odgarnął pozostałe liście i chwycił łopatę. Gdy po raz pierwszy wbił ją w ziemię, znów błysnęło i uderzył następny piorun. Im więcej wybierał ziemi, tym więcej do otworu napływało wody, aż wreszcie nabierał na łopatę płynną masę. Daremne wysiłki – w tych warunkach nigdy nie dokopie się do Rade’a, o ile on wciąż tam jest. Nie dawał jednak za wygraną. Kopał, zlewając się potem w strugach zimnego deszczu. Odczuwał w plecach piekący ból. Szybciej. Głębiej. Ubranie miał teraz przemoczone do nitki, nogawki dżinsów po kolana uwalane były mokrą ziemią. Usiłował nie stracić równowagi; jego stopy pogrążały się coraz głębiej w rozmokłym gruncie. Kopał nieprzerwanie, coraz szybciej, coraz bardziej gorączkowo. Pogłębiać wykop. Grób. Płynny grobowiec chłopca. Kopał z całych sił, nie dbając o to, że łopata w każdej chwili może uszkodzić szczątki. Zmieszany z deszczem piekący pot zalewał mu oczy. Obolałe plecy buntowały się, ale on wciąż pracował. Z trudem zaglądał do otworu, ale im szybciej machał łopatą, tym większy dostrzegał postęp. Wydobywał z otworu więcej wody, niż do niego napływało, i jeśli wytrzyma takie tempo, wkrótce zobaczy, czy coś tam jest. Dalej, Tommy. Nie ustawaj. Przyjechałeś tutaj z tak daleka, więc musisz sprawdzić, czy w dole coś jest. Nie możesz się teraz poddać, bo powodem tego, co się tutaj stało, była właśnie rezygnacja. Poddałeś się trzydzieści lat temu, zbyt wystraszony, by komukolwiek wyznać prawdę. Zbyt przerażony, że Obserwator może powrócić. Zbyt wylękniony, że nikt nie da wiary twoim opowieściom. Bałeś się, że ludzie będą podejrzewać was trzech o zamordowanie chłopca. Elizabeth zniknęła, więc czy nie było logiczne zakładać, że nikt ci nie uwierzy? Nie – odpowiedział sobie. Ja, Mark i Jason powinniśmy powiadomić policję. Powiedzieć rodzicom.

Powiedzieć komukolwiek. Mogliśmy ich zaprowadzić do lasu. Do miejsca zakopania ciała. I co wtedy? Tommy wrzeszczał na zapadającą się ziemię, nie przerywając pracy. Kopał z rozpaczliwą energią rozbitka, wylewającego wodę z tonącej łodzi ratunkowej. – Nie wiem! Ależ wiesz, Tommy. Oczywiście, że wiesz. Gdybyś wtedy coś powiedział, Rade mógłby być jej pierwszą i jedyną ofiarą. Elizabeth zostałaby zamknięta w odosobnieniu. Nie zabiłaby nikogo więcej. Zostałbyś bohaterem. Ty jednak nic nie powiedziałeś. Zrobiłeś to, co ci kazała. – Chrzań się – mruknął Tommy. – Chrzań się. Tak, Tommy. Wydawało ci się, że jesteś odważny, nie pozwalając jej, by się z tobą pieprzyła, prawda? Tak, postawiłeś się jej. Myślałeś, że to wystarczy. Ale nie wystarczyło. Nie na dłuższą metę. Nie na dłuższą. Rozdrażniłeś ją tylko i spójrz, co się stało. Tracisz rozum, Tommy, nie widzisz? Od wielu nocy nie sypiasz. Prawie nie jesz. Piszesz z uporem maniaka, nadwerężasz mózg. Doznajesz halucynacji. A teraz? Upaprany błotem, kopiesz, by dostać się do czegoś, o czym dobrze wiesz, że już tu tego nie ma. Bo przecież wiesz, prawda? Wiesz, że Elizabeth zabrała stąd zwłoki, prawda? Inaczej po co umieściłaby tu ten kamień? Ona chce, byś wiedział, że tutaj była. Chce, byś wiedział, że pomimo wszelkich twoich starań jest od ciebie sprytniejsza. Tym razem musisz być inny, Tommy. Musisz myśleć tak jak ona. To jedyny sposób, Tommy. Jedyny, abyś zwyciężył. Ból go obezwładnił. Odrzucił łopatę, uniósł twarz ku poczerniałemu niebu i zapragnął wrzeszczeć, aby się uwolnić od tego wszystkiego. Ale nie mógł. Nie chciał ryzykować. Patrzył tylko w niebo, mając nadzieję, że trafi go piorun. Deszcz nie ustawał, ale Tommy stracił całą energię. Spojrzał na otwór w ziemi, który teraz, gdy przerwał kopanie, szybko napełniał się wodą. Coś tam było. Coś unosiło się pod powierzchnią wody. Pochylił się, by się przyjrzeć. Co to takiego? Zanurzyło się głębiej. Tommy już chciał wyciągnąć rękę, ale powstrzymał się na myśl o tym, co mógł pochwycić w mętnej wodzie. Albo co mogło pochwycić jego rękę. Znów się uniosło. Tym razem wskazując na niego. Tommy wpatrywał się w małą dłoń.

28

Starł z twarzy krople deszczu; na ich miejsce natychmiast spadły nowe. W lesie robiło się coraz mroczniej, ale nic nie było mroczniejszego od wypełnionego wodą grobu u stóp Tommy’ego. Dlatego widok małej białej dłoni był taki wstrząsający. Pochylił się do przodu i patrzył na koniuszki palców, z których trzy wystawały tuż ponad powierzchnię wody, unosząc się niczym spławik. Były nienaturalnie białe i chyba nie miały paznokci. Gdyby były cieńsze, uznałby je po prostu za kości. Były jednak grubsze i bardziej od nich kształtne. Tommy wiedział, że ciało może przetrwać pod ziemią przez długi czas, ale trzydzieści lat? Niemożliwe. Nie w tym lesie. Coś tu było nie w porządku. Głęboko odetchnął i jeszcze raz zanurzył łopatę w otworze, najgłębiej jak mógł. Gdy ją wyjął na powierzchnię, zobaczył oprócz błota coś jeszcze. Był to korpus, do którego należała ręka. Nie były to jednak zwłoki Rade’a. To w ogóle nie były zwłoki, lecz lalka. Kukiełka Pinokio. Spora, mierząca dobrze ponad pół metra. Ubrana w charakterystyczny czerwono-żółty kostium i szpiczastą żółtą, poplamioną błotem czapkę. Połowy czapki brakowało i po chwili Tommy poznał, że to jednak nie jest czapka. Głowa Pinokia była wgnieciona, jakby ją zmiażdżono kamieniem. Przyjrzał się drewnianej zabawce dyndającej na ostrzu łopaty. Kończyny lalki miały dokładnie odrobione stawy, jak model szkieletu. Pinokio patrzył w górę na drzewa, jego małe czarne oczy były martwe, po ubrudzonej drewnianej twarzy bębniły krople deszczu. A potem Tommy zauważył nos. Ten Pinokio nie miał takiego nosa, jaki uzyskiwał, gdy stawał się prawdomówny. Z jego twarzy sterczał długi szpiczasty nochal, obwieszczający światu, że jest on kłamcą. Ów umazany błotem nos wskazywał prosto na Tommy’ego. No tak – pomyślał. Nie wystarczyło jej zabranie zwłok, musiała je zastąpić czymś innym. Czymś, co stanowi przesłanie dla mnie. Elizabeth mówi mi, że jestem Pinokiem i to ja okłamuję świat. Ułożył lalkę na ziemi. Nie zrzucił jej z łopaty, lecz pozwolił delikatnie się jej zsunąć na błotnistą ziemię, gdzie wylądowała twarzą do góry. Elizabeth ma prawdziwe zwłoki – pomyślał. Kucnął nad wykopem i zanurzył ręce w ciemnej wodzie. Badał otwór po omacku. Przesuwał dłonie powoli i ostrożnie, nie chcąc się nadziać na nóż, chociaż wiedział, że go tu nie ma. Nie wyczuł nic oprócz zimnej wody i śliskiej rozmokłej ziemi. Wynurzył ręce, pewien, że jedyną rzeczą pozostawioną w trzydziestoletnim grobie, jest lalka. Elizabeth ma dowód rzeczowy – pomyślał. Szczątki ciała i nóż z naszą krwią na ostrzu. Nagle usłyszał nad sobą donośny głos. Głos mężczyzny.

– Co pan tu robi?! Tommy obejrzał się gwałtownie i zobaczył nadchodzącego w strugach deszczu oficera policji. Odrzucił łopatę na ziemię.

29 Gliniarz zdawał się płynąć w kierunku Tommy’ego. Jego buty grzęzły w wodzie i błocie. Czarny płaszcz przeciwdeszczowy wzdymał się wokół niego, czyniąc go bezkształtnym. Był to jednak niewątpliwie stróż prawa. Świadczyła o tym policyjna czapka. – Spytałem, co pan tu robi? Tommy był teraz zadowolony, że nie znalazł ludzkich szczątków. – Prowadzę badania – odparł. Policjant wreszcie podszedł całkiem blisko. Był to olbrzymi mężczyzna z nadwagą, który w swoim czasie musiał wyglądać imponująco. Tommy ocenił, że ma jakieś sześćdziesiąt pięć lat. – Badania?! Jakie badania, do cholery?! Tommy się wyprostował. Nie zachowuj się tak, jakbyś czuł się winny. – Przepraszam pana, ale czy robię coś niewłaściwego? Gliniarz zmrużył oczy, które niemal zniknęły w mięsistej twarzy. – Cóż, proszę pana, nie zarzucę panu, że robi pan coś niewłaściwego, jeśli wyjaśni mi pan, co właściwie pan robi. – Ruchem głowy wskazał łopatę. – Trochę to dziwne kopać w lesie podczas burzy i ulewy. – Spojrzał na ziemię. – Czy to Pinokio? – Tak. Gliniarz nie spuszczał wzroku z Tommy’ego, czekając na wyjaśnienia. – Jestem pisarzem – oznajmił Tommy. – Prowadzę badania potrzebne do nowej książki. Mają one związek z... kopaniem. – Ach, tak? – Tak, proszę pana. – Pisze pan książkę o wykopach w błocie i kukiełkach Pinokio? Z pewnością będzie niezwykle ciekawa. Ulewa stała się irytująco zimna. – Niech pan posłucha, przepraszam, jeżeli nie powinienem kopać w miejscu publicznym. Po prostu myślałem, że... – Muszę zobaczyć pański dowód tożsamości. Po raz drugi w ciągu tygodnia policjant żądał od niego okazania dowodu

tożsamości. Tommy wydobył portfel z tylnej kieszeni spodni i podał gliniarzowi prawo jazdy. Policjant przyglądał mu się z uwagą. Krople deszczu rozlewały się po laminowanej powierzchni dokumentu. – Naprawdę? Tommy Devereaux? – Tak, proszę pana. Cholera. Właśnie tego pragnął uniknąć. Nie chciał, by ktoś wiedział o jego poczynaniach, zwłaszcza policjant. Był naiwny, spodziewając się, że plan się powiedzie. Gliniarz zwrócił mu prawo jazdy. – Jest pan tutaj bardzo sławny. Pamiętam pana z czasów, gdy był pan dzieckiem. Alan Stykes. Nazwisko wywołało wspomnienie, za którym pojawił się obraz młodszej i bardziej rumianej twarzy. Przyglądających mu się oczu. „Czy w okolicy kręcili się jacyś nieznajomi?”. Alan Stykes był gliniarzem, który przesłuchiwał go po zniknięciu Rade’a. Tommy wpatrywał się wtedy w swoje buty i zakrywał dłonią świeże skaleczenie na przedramieniu, podczas gdy Stykes dopytywał się, kiedy ostatni raz widział Rade’a. Tommy, czując ucisk w żołądku, wyciągnął rękę na powitanie. – Jasne, pamiętam pana. Stykes pomimo deszczu mocno uścisnął jego dłoń. – Rozmawialiśmy o chłopaku Baristowów. Wtedy, w osiemdziesiątym pierwszym. Pamięta pan? Tommy zmusił się, by nie spuszczać wzroku. Spojrzał w oczy policjantowi i głęboko wciągnął powietrze w płuca. – Jasne, że pamiętam. – Zamilkł na chwilę. – Wyjaśniliście sprawę? – Nie, proszę pana. Ani tej, ani kilku innych. – Innych? – Jeszcze trzech. A potem przestały znikać. Wszystko to dzieci. Nigdy ich nie znaleziono. Deszcz siekł Tommy’ego po twarzy. Troje dzieci? – pomyślał. Jak to możliwe, że nigdy o tym nie słyszał? Przecież przez wiele miesięcy i lat pieczołowicie śledził wszelkie informacje na temat zaginięcia Rade’a, ale sprawa pozostała nierozwiązana, a media mało się nią interesowały. Stwierdziwszy, że nic więcej nie napiszą o zaginięciu Baristowa, Tommy po prostu przestał poszukiwać wiadomości na ten temat. A tymczasem w Lind Falls zaginęło jeszcze troje dzieci? Czyżby Elizabeth nie wyjechała? – A więc wrócił pan do rodzinnej miejscowości? Tommy skinął głową.

– Tak, na kilka dni. – Przyjechał pan sam? Tommy chciał skłamać, ale uznał, że to nie miałoby sensu. – Sam. – Hm, Tommy, chociaż wielki z pana pisarz, wygląda pan cholernie głupio taki upaprany błotem i z lalką w objęciach. Może chciałby się pan umyć? Tommy skinął głową. Zgodziłby się na wszystko, byle tylko wyjść z lasu bez kajdanków. – W takim razie zapraszam do mnie na kolację – powiedział Stykes. – Ale, Alanie... naprawdę muszę popracować nad... – Nalegam. W przeciwnym razie wystawię panu mandat za wandalizm. – Poważnie? Stykes wybuchnął śmiechem; szybko zmienił się on w chrapliwy kaszel palacza, który osiągnął punkt, z jakiego nie ma powrotu. – A niech mnie. Dałeś się nabrać, synu. Ale przyjdziesz do mnie na kolację. Jesteś cholernie sławny. Tommy przyjął zaproszenie – przede wszystkim dlatego, że nie widział innego wyjścia z tej sytuacji. A zresztą nie został przyłapany przy zwłokach, więc uznał, że jedna wszawa kolacyjka nie jest zbyt wysoką ceną za wolność. – Przejdźmy do samochodu patrolowego, to ci dam mój adres. Tommy wepchnął łopatę i kukłę do worka marynarskiego i powlókł się za Stykesem, który brnąc przez błoto, sprawiał wrażenie nie tylko zadowolonego, ale wręcz uszczęśliwionego. Gdy wreszcie wychynęli z lasu i wrócili na przedmieście, w głowie Tommy’ego zaświtała pewna myśl. – Skąd pan wiedział, że tutaj jestem? Stykes zachichotał ochryple, jakby odpowiedź była oczywista. – Zapamiętaj sobie, Tommy. W Lind Falls nie dzieje się nic, o czym bym nie wiedział.

30 W Lind Falls noc zapadła wcześnie, bo niebo pokrywały ciemne chmury burzowe, groźne i masywne niczym ogromne statki kosmiczne. Tommy był wyczerpany i pomyślał, że jeden lub dwa drinki prawdopodobnie zwaliłyby go z nóg. Zajechał przed dom Stykesa tuż po siódmej, spóźniwszy się pół godziny. Po powrocie z lasu do motelu spędził dłuższy czas pod gorącym prysznicem. Przebrany

w świeże ubranie poczuł się lepiej. Zatelefonował do domu, czując niepokój i wyrzuty sumienia, bo rozmawiał z rodziną, tak jakby nadal przebywał w Karolinie Południowej. Znów toczył wewnętrzny spór, czy należy wszystko opowiedzieć żonie, zastanawiał się, jak bardzo źle potoczą się sprawy, nim wreszcie się przyzna, że nie radzi sobie bez jej pomocy; w końcu jednak uznał, że sytuacja wymaga, by nadal grzązł w kłamstwach. Powtarzał sobie, że to się wreszcie skończy. Że sobie poradzi. Ochroni dzieci przed mroczną stroną życia, o której istnieniu nie powinny się dowiedzieć, i naprawi swoje stosunki z Becky. Wszystko wróci do normy. Potrzebuje na to jednak jeszcze trochę czasu. Ustawił wynajęty samochód przy krawężniku przed domem Stykesa. Był on usytuowany zaledwie o cztery przecznice od budynku, w którym dawniej mieszkali rodzice Tommy’ego. On sam dobrze znał tę okolicę, w dzieciństwie codziennie przechodził tędy w drodze do szkoły. Nad werandą domu Stykesa, z której odpadała łuszcząca się farba, świeciła dogorywająca żarówka. Zbrązowiały trawnik wyglądał tak, jakby ktoś usiłował o niego zadbać, ale znalazł sobie lepsze zajęcie. Tak jak większość budynków w tej części Lind Falls dom Stykesa był mały i zwyczajny. Prawdopodobnie wybudowano go w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku, gdy ludzi zaczął przyciągać tutejszy przemysł drzewny. W następnych dekadach właściciele domów unowocześniali je i ulepszali lub pozostawiali w niezmienionym stanie. Stykes należał do tych ostatnich. Otworzył drzwi, zanim Tommy zdążył przycisnąć dzwonek; obie ręce miał zajęte. W lewej trzymał butelkę piwa Budweiser. Prawą przytrzymywał obrożę warczącego rottweilera. – Zobaczyłem światła twojego samochodu – wyjaśnił, odpychając łokciem siatkowe drzwi. – Gdybyś zdążył nacisnąć dzwonek, pies dostałby szału, a nie potrzebujemy hałasu. Zwierzę faktycznie nie szczekało, ale przedstawiciele tej rasy nie muszą ujadać. Rottweiler spoglądał na Tommy’ego jak na zabawkę, którą zamierza chwycić za gardło. – Kawał psa – powiedział Tommy. W prawej ręce trzymał butelkę czerwonego wina, którą teraz uznał za potencjalną broń. – O tak. Na imię ma Pancerny. Musi cię obwąchać, zanim cię wpuści do środka. Tommy wszedł na werandę i z wahaniem wyciągnął lewą dłoń, zastanawiając się, dlaczego ludzie ufają zapewnieniom właścicieli psów, że ich ulubieńcy nie są niebezpieczni. Obawiał się, że po raz ostatni widzi własne palce. A przecież, do cholery, potrzebował ich do stukania po klawiaturze. Pancerny obwąchał jego dłoń, rozpryskując lepką ślinę. Ale nie pozbawił go palców, a Tommy odniósł wrażenie, że dostrzegł zmianę wyrazu jego pyska,

świadczącą, że według zwierzaka gość nie stanowi zagrożenia. Rottweiler cofnął się odrobinę, aby tak jak bramkarz w nocnym klubie wpuścić go do środka. – Witaj w moich progach – powiedział Stykes. Tommy wkroczył do środka i natychmiast zdał sobie sprawę z tego, że nie chce tu być. Nie chciał jeść kolacji z tutejszym starym gliniarzem, rozmawiając Bóg wie jak długo o jakichś niekończących się bzdurach. Jego życie było zbyt skomplikowane, by tracić teraz czas na coś takiego. Należało znaleźć sposób, by się stąd jak najprędzej wykaraskać, nie uraziwszy gospodarza. – Mieszkasz tu sam, Alanie? – Tak. Carol umarła prawie dwadzieścia lat temu. Na raka. Dlatego cię tutaj zaprosiłem. Nie miewam zbyt wielu okazji, by dla kogoś gotować. – Zerknął w stronę kuchni, a potem znów spojrzał na Tommy’ego. – Gości przyjmuję od wielkiego dzwonu. Tommy rozejrzał się w koło, zastanawiając się, czy Carol pozwoliłaby zapraszać gościa na kolację, gdy w domu panuje taki bałagan. Pomyślał także, czy Carol pozwalała, by Alan palił w domu, co bez wątpienia robił teraz, bo w powietrzu wisiał gęsty dym papierosowy, którego woń zdominowała wszelkie inne zapachy. – Dziękuję za zaproszenie. Ale muszę cię uprzedzić, Alanie, że nie czuję się zbyt dobrze. – Poklepał się po brzuchu. – Nie bardzo wiem, co mi dolega. Stykes uradował się, jakby potencjalne wymioty i biegunka były czymś niesłychanie zabawnym. – Chyba złapałeś coś, włócząc się w błocie i deszczu. Może to jakiś wirus. – Możliwe. Mam nadzieję, że uda mi się dotrwać do kolacji. – Musisz zostać na kolacji, przyjacielu. Przygotowałem potrawkę, która postawi cię na nogi. Tommy uśmiechnął się z przymusem. – Brzmi bardzo obiecująco. Potrawka, obrzydliwość. – Będę mógł potem rozpowiadać, że podejmowałem kolacją słynnego pisarza. Muszę więc przyznać, że zaprosiłem cię częściowo ze względów egoistycznych. Tommy wsunął ręce do kieszeni i postąpił kilka kroków w głąb domu. Drewniana podłoga skrzypiała pod jego stopami. Przy drzwiach wejściowych widniały głębokie rysy świadczące o tym, że Pancerny chętnie rozdarłby na strzępy kogoś, kto nieostrożnie przycisnął guzik dzwonka. Albo usiłował stąd uciec. – Zapraszam, zapraszam. Napijesz się piwa? – spytał Stykes. – Z przyjemnością, Alanie. Piwo to świetny pomysł. Tommy postawił przyniesioną butelkę wina obok paczki papierosów i nieotwartej korespondencji na niewielkim stole. Stykes zniknął w kuchni i Tommy rozejrzał się po pokoju, którego ściany były

całkiem nagie. Żadnych dzieł sztuki, żadnych fotografii, po prostu nic. Jedyne zdjęcia znajdowały się w metalowej ramce stojącej na zniszczonym, poplamionym śladami szklanki blacie stołu obok kanapy. Pochylił się i naliczył w ramce pięć fotografii. Przedstawiały pluszowe zwierzątka. Były to stare zdjęcia z polaroidu – świadczył o tym kształt ich białych brzegów. Na każdej fotografii uwieczniono kolekcję pluszaków. Wszystkie one zostały pieczołowicie ustawione przed obiektywem aparatu. Wyglądały tak, jakby czekały na coś bardzo ekscytującego. Tommy poczuł dreszcz, jaki przebiega człowieka na widok zbyt szeroko uśmiechniętego klowna. Dlaczego, u diabła, ten facet wystawia na pokaz stare pluszowe zabawki? Wyprostował się akurat w chwili, gdy Stykes wrócił z kuchni, niosąc dwa piwa. Jedno podał Tommy’emu, który zmierzył go wzrokiem, uznając, że nadałby się na bohatera którejś z jego książek. Alan Stykes był człowiekiem, który nigdy zbyt wiele nie marzył, a gdy w młodym wieku wstąpił do akademii policyjnej, uważał, że jest to jego najlepszy wybór życiowy, więc uchwycił się tego zajęcia jak rozbitek kawałka drewna na pełnym morzu. Ożenił się młodo, był przyzwoitym mężem nieładnej kobiety, opłakiwał ją, gdy umarła, i szedł dalej przez życie, robiąc to, co dotychczas: dbając, by poczciwi mieszkańcy Lind Falls spokojnie spali w nocy, podczas gdy on zadawał sobie powolną śmierć, zatruwając się nikotyną i samotnością. Butelka była otwarta i Tommy pociągnął łyk piwa. Ciepłe. Wypatrzył w rogu pokoju staromodny kij do golfa. – Grasz w golfa, Alanie? – Nie – odparł Stykes, uśmiechając się, tak jakby usłyszał dobry dowcip. Tommy miał ochotę zapytać, po co mu kij golfowy, skoro nie grywa w golfa, ale instynkt podpowiedział mu, że lepiej tego nie robić. – A więc przez cały ten czas jesteś policjantem? – Dokładnie mówiąc, zastępcą szeryfa. Już trzydzieści pięć lat. – Jestem pewien, że Lind Falls docenia twoje zaangażowanie. – Och, myślę, że tak, Tommy. Mam nadzieję. Stykes wszedł do małego saloniku i osunął się ciężkim cielskiem na wyblakły brązowy szezlong. Pancerny przypadł do stóp pana. Tommy przesunął gazetę sprzed trzech tygodni i usiadł na dwuosobowej kanapce naprzeciwko gospodarza. – Jesteś tu sławnym człowiekiem, Tommy. Ciągle się słyszy twoje nazwisko. Stałeś się kimś. Stykes uniósł butelkę i przechylił głowę. – Dziękuję, Alanie. Będę ci jednak wdzięczny, jeśli nie ujawnisz mojej wizyty w Lind Falls.

Jezu – pomyślał Tommy. Powiedziałem: „Nie ujawnisz?”. Nigdy dotychczas nie użyłem tego sformułowania. – Lepiej będzie, jeśli czytelnicy nie dowiedzą się o moich badaniach – dodał. – Nie obawiaj się. Cenię sobie własną prywatność i jestem dyskretny. Nikomu o tobie nie wspomniałem – zapewnił Stykes. Jego twarz przybrała kamienny wyraz. Zdawał się odgadywać myśli Tommy’ego. – Nikt nie wie, że tutaj jesteś, Tommy. Nikt. Tommy milczał. – Dziękuję, Alanie – rzekł po chwili. Stykes pochylił się do przodu i zapytał z krzywym uśmieszkiem: – A teraz powiedz mi, Tommy, co tutaj naprawdę robisz. Bo zapewniam cię, że widywałem w tym mieście różne dziwne rzeczy i twoje zachowanie uważam za jedno z najdziwniejszych. Nie miej mi za złe, że o to pytam, ale o co chodzi z tą lalką? Tommy przyjrzał się twarzy policjanta. Przypomniał sobie, jak przed laty ten facet zadawał mu najprostsze pytania mające ciężar ołowiu. Prawdziwe przesłuchanie. – To jest coś... w rodzaju poszukiwania skarbu – odparł. – Poszukiwania skarbu? – Potrzebne mi do następnej książki. – Krew młodości – powiedział Stykes. – Czytałem pierwszy rozdział. – Pochlebiasz mi. – To zabójstwo. Małego chłopca. Umiejscowiłeś je w stanie Oregon. – Tak. Dokładnie tutaj. – Dlaczego to zrobiłeś? Tommy poczuł, że oddycha szybciej. – Tu dorastałem. Znam tutejsze lasy. Łatwiej mi o nich pisać. Stykes opadł na oparcie fotela i zamyślił się. – Aha, to do mnie przemawia. Przyjrzał się etykiecie na butelce z piwem, jakby się czymś różniła od tysięcy identycznych, które widział w życiu. – Myślałem, że może twoja książka ma coś wspólnego z Rade’em Baristowem. Albo z trzema innymi chłopcami. Tommy zesztywniał i utkwił wzrok w podłodze, tak samo jak trzydzieści lat temu, gdy przesłuchiwał go ten sam człowiek. Czyżby Stykes coś wiedział? Czy ta kolacja była specjalnie ukartowana, aby wydobyć z niego zeznania dotyczące morderstwa? Tommy się zląkł, że Stykesowi uda się przyszpilić kłamcę. – Czemu tak pomyślałeś, Alanie?

– Mieliśmy tutaj, w naszym maleńkim miasteczku, cztery zaginięcia dzieci. A ty napisałeś o chłopcu w tym samym wieku co Rade Baristow, któremu roztrzaskano głowę kamieniem. Osadziłeś akcję powieści w tym samym czasie, w którym on zaginął. Jakoś to ze sobą powiązałem. Tommy skinął głową i postarał się przemieszać w strawną całość szczerość z łgarstwem. – Nie ukrywam, że trochę wzorowałem się na tym, co się stało z Rade’em. Jego zniknięcie wciąż mnie niepokoi. – Te cztery przypadki pozostały niewyjaśnione, więc już zawsze będę uważał, że nie sprawdziłem się jako stróż porządku. Tommy skinął głową. – Nigdy nie słyszałem o trzech pozostałych. Jak to możliwe? – Bo wyniosłeś się stąd, nie oglądając się za siebie. – Stykes uniósł butelkę z piwem. – Można powiedzieć, że ci się poszczęściło. Te pozostałe dzieciaki... były trochę starsze. Większość tutejszych uważała, że wszystkie uciekły z domu. Młodociani przestępcy. Dużo tu o tym pisali, ale myślę, że gdzie indziej nikt się tym nie interesował. – Chłopcy czy dziewczyny? – Wyłącznie chłopcy. Zaginęli w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym, dziewięćdziesiątym drugim i dziewięćdziesiątym siódmym roku. A potem już takie przypadki się nie zdarzały. Duży rozrzut w czasie – pomyślał Tommy. Jeśli wszystkich zabiła Elizabeth, działała powoli, zważywszy na liczbę zabójstw, jaką się teraz przechwala. A może po prostu od czasu do czasu wraca do Lind Falls? Wszystko to zdawało się niezgodne ze wzorcem zachowań, ale Tommy miał tak niewiele informacji, że ustalenie wzorca było nieomal niemożliwe. – Mam nadzieję, że wszyscy po prostu uciekli, a nie... stało się nic innego. – Amen, Tommy. Ale nadzieja jest matką głupich. Pozostawmy ją piosenkarzom country i ludziom wierzącym, Tommy. Ja jej nie mam. Tommy zapragnął, by to przepytywanie się skończyło, ale spodziewał się, że Stykes będzie drążył, aż on się wygada. Nie mógł więc zostać na kolacji. To byłoby straszne. Musi powiedzieć, że jest chory, ale najpierw powinien przynajmniej pójść do toalety, aby jego wykręty stały się wiarygodne. – Mogę skorzystać z toalety, Alanie? – Ma się rozumieć, chłopie. – Wskazał mu na korytarz. – Prosto, a potem w prawo. Tommy pomasował się po brzuchu, jakby chciał pokazać Stykesowi, że coś tam jest nie w porządku, i wstał.

Ruszył korytarzem, zadowolony, że znalazł się poza zasięgiem wzroku gliniarza. Stykes był przecież cholernym gliniarzem, a Tommy czuł, że otacza go widoczna dla innych aura poczucia winy. Czuł, że wstąpił na grząski grunt, i nim Stykes poda potrawkę, on wszystko mu wyśpiewa. Po co w ogóle tu przyszedłem? Co sobie wyobrażałem? Na te pytania cichutko odpowiedział głos rozsądku: Bo gdybyś odrzucił zaproszenie tego miłego człowieka, roztrąbiłby w całym mieście, co tutaj robisz. Po prostu chroniłeś własny tyłek, Tommy, więc się uspokój, a wszystko będzie dobrze. Zobaczysz. Jednak wcale nie był tego pewny. Chciał stąd wyjść, i to natychmiast. Jednocześnie domyślał się, że Stykes nie kupił tej lipy dotyczącej kłopotów z żołądkiem. Znalazł łazienkę, która znajdowała się prawie na końcu korytarza. Obok były uchylone drzwi do pokoju z niezasłanym łóżkiem i niewielką stertą ubrań na podłodze. Sypialnia pana domu – pomyślał, choć ta nazwa nie przystawała do skromnego pomieszczenia. W środku paliło się światło. Jego uwagę przykuły wiszące na ścianie nad łóżkiem obrazki. Nie dlatego, że były jakieś szczególne, lecz dotychczas widział tu wyłącznie nagie ściany. Przystanął przed łazienką i przyjrzał się owej ścianie. Wisiały na niej cztery małe fotografie oprawne w proste czarne ramki, w rodzaju tych, jakie kupuje się po dwanaście dolców w sklepie wielobranżowym. Wszystkie razem układały się na ścianie w nie całkiem foremny kwadrat. Zdjęcia przedstawiające krajobrazy – pomyślał Tommy. Drzewa. Mnóstwo drzew. Już miał wejść do łazienki, gdy coś go uderzyło. Podszedł bliżej i przyjrzał się dokładniej. W tych fotografiach było coś znajomego w jakiś niesprecyzowany sposób, jakby nagłe wspomnienie powracającego koszmaru z dzieciństwa. Obejrzał się. Słyszał, jak Stykes nuci w saloniku jakąś smętną nostalgiczną melodię przypominającą wojskowy marsz. Pchnął drzwi i wszedł do sypialni. Jeden krok wystarczył. Od razu się zorientował, co przedstawia jedna z fotografii. Pierwsze zdjęcie na górze, po lewej stronie. Widniał na nim las, w którym Tommy był wcześniej tego dnia. Nie tylko ten sam las. Było to dokładnie to miejsce, w którym Tommy kopał. W jego uszach rozbrzmiał szept Elizabeth: „Rade Baristow jest zakopany na głębokości półtora metra pod uschniętym wiązem, trzydzieści kroków na zachód od polany w lesie za osiedlem Jackson Creek w Lind Falls w stanie Oregon”. Tommy usiłował zrozumieć, na co patrzy. Fotografia grobu Rade’a Baristowa wisi na ścianie w sypialni Alana Stykesa –

powiedział sobie. W każdym razie tutaj był grób, zanim wyjęto z niego zwłoki. Podszedł jeszcze o krok; od ściany dzieliło go teraz niewiele ponad metr. Fotografia znajdowała się za zakurzonym szkłem, wyglądała na starą. Nie była to lśniąca odbitka, lecz powiększenie wykonane ze starej trzydziestopięciomilimetrowej taśmy. Czy miała trzydzieści lat? Tommy poczuł skurcz żołądka. Trzeba stąd wiać, gdzie pieprz rośnie. Ale nie mógł. Nie mógł się ruszyć. Stał, wpatrując się w zdjęcie, i usiłował wymyślić jakiś powód, dla którego Alan Stykes nie jest Obserwatorem z owego dnia, gdy Rade stracił życie. Czy w okolicy kręcili się jacyś nieznajomi? Zmusił się, by spojrzeć na trzy pozostałe fotografie. One również przedstawiały las. Tommy nie rozpoznał dokładnych lokalizacji, ale były one wystarczająco podobne do miejsca na pierwszym zdjęciu, by miał pewność, że zrobiono je w Lind Falls. Trzech innych zaginionych chłopców. Trzy inne fotografie. Wszystkich zabili Elizabeth i Stykes. A te zdjęcia są trofeami zastępcy szeryfa. Noc w noc sypia pod grobami swych ofiar. Poczuł woń świeżego dymu papierosów. – Podobają ci się? Tommy aż podskoczył. Stykes stał tuż za nim w drzwiach sypialni. W mięsistych palcach trzymał żarzącego się papierosa, z którego długi słupek popiołu lada chwila miał spaść na podłogę. – Chryste, Alanie, ale mnie przestraszyłeś. – Nie miałem takiego zamiaru. Akurat – pomyślał Tommy. Zwalista postać Stykesa całkowicie zablokowała wyjście z sypialni. – Sam je zrobiłem – powiedział. – Tutaj, w pobliżu. Tommy usiłował się uspokoić, ale wiedział, że zdradza go wyraz twarzy. – Ach, tak? – Aha. To zdjęcie przedstawia miejsce, w którym spotkaliśmy się dzisiaj. Tommy nie obejrzał się, by rzucić okiem na fotografię. Nie chciał się odwracać plecami do tego człowieka. – Zdawało mi się, że wygląda jakoś znajomo – powiedział. – Dziwny zbieg okoliczności, prawda? Stykes zaciągnął się papierosem i popiół w końcu upadł, rozsypując się na podłodze.

Policjant wydmuchał dym prosto w twarz Tommy’ego. – Niewątpliwie. Dokonam tu żywota – pomyślał. W tej sypialni. I nikt się nie dowie, gdzie jestem. A potem zaświtało mu coś, co wcześniej nie przyszło mu do głowy. Mogę pokonać tego faceta – pomyślał. Jestem wprawdzie niższy od niego, ale za to młodszy i silniejszy. Potrafię się bić. Jestem w dobrej kondycji. A on jest tylko starym gliną, który prawdopodobnie od kilkudziesięciu lat nie spotkał się z oporem fizycznym. Może to i zabójca, ale na pewno się nie spodziewa, że zacznę się bronić. Ukradkiem przesunął w tył prawą stopę i przyjął postawę obronną. A potem zapytał: – Czy te fotografie mają dla ciebie jakieś szczególne znaczenie, Alanie? Poznał po twarzy Stykesa, że główkuje on na tyle, na ile ktoś taki potrafi kalkulować. Rozważa, jak ma postąpić. Jeśli Stykes był Obserwatorem (a czy mógłby nim nie być?), musi się zastanawiać, dlaczego Tommy wrócił, by ekshumować zwłoki. I czy on także był zaskoczony, że w ziemi jest tylko lalka? Nie. Oczywiście, że nie. Elizabeth musi wciąż być z nim w kontakcie. Musiała powiedzieć Stykesowi o swoich podejrzeniach, że Tommy wróci do Lind Falls, by odkopać szczątki. To prawdopodobnie on przeniósł gdzieś szczątki Rade’a. A jeśli nadal współdziała z Elizabeth, powinien wiedzieć, że ona nie chce, by Tommy’emu stało się coś złego. Przynajmniej na razie. Wobec tego kalkulacja jest prosta – pomyślał Tommy. Jeśli ma rację, Stykes nie może nic zrobić. Znalazł się w sytuacji patowej. – Nie – odparł Alan. – Nie mają specjalnego znaczenia. Po prostu lubię sobie popatrzeć na te miejsca. Nadal blokował drzwi. – Dlaczego mnie tutaj zaprosiłeś dzisiejszego wieczoru, Alanie? Twarz Stykesa oklapła – na tyle, by nagle stało się widoczne, że jest bardzo zmęczony. – Chciałem się przekonać, na kogo wyrosłeś – powiedział. – Zobaczyć, czy... no wiesz. – Co chciałeś zobaczyć? Wielkie oczy Stykesa posmutniały. – Zobaczyć, czy stałeś się taki jak ja. Tommy nic na to nie odpowiedział, jakby nawet zaprzeczając, w pewnym stopniu przyznałby się do winy. – Pójdę już teraz, Alanie, dobrze? Stykes skinął głową. Po kilku sekundach wycofał się z przejścia. Tommy wziął się w garść i wyminął go w korytarzu. Alan jednak nie rzucił się na niego. W ogóle się nie poruszył. Po prostu stał – smutny mężczyzna, który zabił troje dzieci.

Tommy musiał teraz podjąć decyzję, co robić. Gdy znalazł się przy drzwiach, Stykes zawołał: – Uważaj, żebyś nie wypuścił psa! Nie przetrwałby sam jednej nocy na zewnątrz!

31 Obudził go zapach. Tommy się poruszył. Lekki ból głowy, który towarzyszył mu przez całą noc, minął. Czuł woń kwiatów. Przyszło mu na myśl, że to tylko imaginacja. Potem uniósł powieki. W pokoju coś się świeciło. Obok stołu, w pobliżu drzwi. Przy stole siedziała na krześle Elizabeth, patrząc na ekran laptopa Tommy’ego. Znieruchomiał, ale zbyt późno. Już spostrzegła, że się obudził. – Jej twarz była biała i gładka – przeczytała na głos – pozbawiona zmarszczek. Szerokie ramiona podkreślały doskonałą figurę i piersi, jeszcze pełniejsze i okrąglejsze, niż zapamiętał. Przeniosła wzrok na Tommy’ego. – Ktoś tutaj uważa, że jestem pociągająca – powiedziała śpiewnie. Usiadł na łóżku; nagle zdał sobie sprawę z tego, że ma nagi tors. – Jak się tutaj dostałaś? Spojrzała na liche drzwi pokoju motelowego, które nawet nie miały zasuwy. – Błagam – odparła. – Gdybyś się zatrzymał w hotelu Westin, zaczekałabym w barze. Ale w takim gównianym miejscu? Na całym świecie nie uświadczysz zamka, który łatwiej otworzyć. – Powiodła wzrokiem po ciele Tommy’ego. – Jesteś naprawdę w dobrej kondycji, Tommy. Mniam, mniam. – Czego chcesz, do cholery?! – Wciąż to powtarzasz. – Nic dziwnego. Tommy zerknął na zegar. Kilka minut po czwartej rano. Po powrocie z domu Stykesa, zanim zapadł w niespokojny sen, jakiś czas poszukiwał informacji o zaginięciu innych dzieci w Lind Falls. Elizabeth wstała; jej długie włosy spływały na sztywne fałdy czarnego skórzanego płaszcza. Jak zawsze jest dobrze ubrana – pomyślał Tommy. Tak samo jak oficerowie SS. – Jesteś znawcą tematu. Jak myślisz, czego chcę? – Myślę, że chcesz się ze mną pieprzyć. Uśmiechnęła się.

– Raczej cię wyjebać. Rozpięła pasek trencza i pozwoliła, by jego poły same się rozchyliły. Nie odsłoniły wiele, ale wystarczająco dużo, by mógł stwierdzić, że pod płaszczem jest naga. Nie pociągała go, co nie znaczy, że nie był podniecony. Nie chciał odczuwać teraz podniecenia, ale jak nad nim zapanować? Nie mógł zaprzeczyć, że Elizabeth jest naprawdę piękna. I pełna seksu. Prawdziwe wcielenie kobiecości. Była jednak zabójczynią. I to nie fikcyjną, mało interesującą płatną morderczynią, jaką mogłaby zagrać w filmie Angelina Jolie. Była pieprzoną wariatką, która naprawdę własnymi rękami zabijała niewinne dzieci i przyglądała się ich pełnym zdumienia twarzom, gdy uchodziło z nich życie. Tommy poczuł nagłą gorączkę w lędźwiach i znienawidził się za to. – Nie – powiedział. – Jesteś pewien? – Przekrzywiła głowę. – To by ci pomogło zrozumieć mój charakter. – Brzydzę się ciebie. – Z tego, co właśnie przeczytałam, wynika, że jest wręcz przeciwnie. – Zapnij płaszcz. Uśmiechnęła się i zsunęła poły trencza. – Może później – powiedziała. – Tak się do tego zabierasz? – zapytał. – Do czego, Tommy? – Do kuszenia twoich mężczyzn. Twoich Obserwatorów. Posługujesz się seksem, żeby ich zwabić? – Posługujemy się seksem przy wszelkich okazjach, Tommy. To uniwersalna waluta. – Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Zrobiła krok ku niemu. Ostre obcasy jej lśniących, czarnych, opinających łydkę botków zapadały się w starym dywanie. – A więc teraz chcesz mi zadawać pytania? Po tych wszystkich wysiłkach, by przede mną uciec, w końcu jesteś gotowy na zadawanie mi pytań, Tommy? – Nie uciekam przed tobą – odparł. – Po prostu usiłuję żyć własnym życiem, a ty wciąż się w nim pojawiasz. – Hm, obydwoje wiemy, że to nieprawda. Rozpaczliwie starasz się ukryć swoją przeszłość, a tylko pogłębiasz własny grób. Odgarnęła za ucho kosmyk włosów. – Wydaje ci się, że nie potrzebujesz mnie, Tommy. Myślisz, że mnie nie pragniesz. Ale prawda wygląda tak, że jestem twoją muzą. I dobrze o tym wiesz. Jestem twoim natchnieniem.

– Budzisz we mnie odrazę. – Jedno nie wyklucza drugiego, Tommy. Wszystko, co masz, zawdzięczasz mnie. I chociaż nie chcesz tego przyznać, jesteśmy do siebie podobni. Pamiętasz bezdomnego w Charlestonie? Inni na twoim miejscu zostaliby przy nim. Zaczekaliby na policjantów. Powiedzieliby im prawdę. – Dobrze wiesz, że tego nie mogłem zrobić. – Ależ mogłeś. Byłoby to ryzykowne, ale przecież ciągle ryzykujesz. – Skoro jestem ci potrzebny, dlaczego zatelefonowałaś pod dziewięćset jedenaście? Przecież policja mogłaby mnie zgarnąć. – Och skarbie. Jesteś uroczy. Naprawdę myślisz, że wybrałam dziewięćset jedenaście? Prawda jest taka, Tommy: myślę, że ci się to podoba. Myślę, że chcesz, bym była obecna w twoim życiu. Nie sądzisz, że moglibyśmy stworzyć doskonały tandem? Robiłabym to, co robię, a ty byś o tym pisał. – Żyjesz złudzeniami. – Ale czy nie jest to szkic twojej najlepszej powieści? Czy kiedykolwiek napisałeś tyle słów w tak krótkim czasie? Naprawdę twierdzisz, że nie jestem twoją muzą? Wyparł te myśli. Odrzucił kołdrę i wstał z łóżka. Obrócił się i czując na sobie wzrok Elizabeth, podszedł do porzuconych na podłodze koszulki i dżinsów. – Do diabła, Tommy – powiedziała. – Mogłabym cię schrupać żywcem. Ubrał się i przeczesał palcami włosy. To taki nawyk – powiedział sobie. Nie chciał się przyznać, że zależy mu na tym, by dobrze się przed nią prezentować. Obrócił się ku niej. – Tak, mam kilka pytań. I myślę, że właśnie dlatego wciąż za mną podążasz. Chcesz, abym cię jak najlepiej zrozumiał. Mam rację? – Tak, Tommy. – A więc do dzieła. Zróbmy to tu i teraz. – Wskazał drewniany stolik, przy którym przed chwilą siedziała. – A potem może dasz mi spokój, żebym mógł napisać tę pieprzoną książkę. Zawahała się, a potem podeszła do stołu i usiadła. Płaszcz znów się rozchylił, odsłaniając fragment łagodnie zaokrąglonej piersi ponad prawą brodawką. – Dobrze, Tommy. Jak sobie życzysz. Zadawaj pytania, a ja będę odpowiadać. A potem zostawię cię w spokoju. Do czasu... – Zamilkła, czekając na jego pytanie. – Do czasu? – Do czasu, gdy ukończysz książkę.

32

Wyjął z podręcznej torby mały magnetofon cyfrowy. – Nie – powiedziała. – Żadnych nagrań. Żadnych zdjęć. Żadnych filmów. Tylko notatki. Odłożył magnetofon do torby. Usiadł naprzeciwko Elizabeth i otworzył pusty dokument w laptopie. Ułożył palce na klawiaturze. – Powiedz mi jeszcze raz, ile było morderstw. – Czyżbyś nie zapamiętał? – Po prostu powiedz mi jeszcze raz. Westchnęła. – Nasz przyjaciel w Charlestonie był numerem trzydziestym dziewiątym. Tommy zaczął pisać. – Początek. Zacznij od początku. – Przecież znasz moją pierwszą ofiarę. – A przedtem. Opowiedz mi o rodzicach. – Co chcesz o nich wiedzieć? – Żyją? – Żyli. Ale teraz już nie. – Czy to ty... – Ależ nie. Chociaż czasem życzyłam im śmierci. – Tommy spostrzegł, że opuściła wzrok na blat stołu. – Zginęli w wypadku samochodowym, gdy miałam dziewiętnaście lat. Podczas wakacji w Portoryko. Ojciec wynajął samochód. Nikt nie wie, co się naprawdę stało, ale zjechali z drogi i wpadli do rowu. Auto stanęło w płomieniach. – Gdzie wtedy byłaś? – Na studiach. – W jakiej uczelni? – Tego nie mogę ci powiedzieć, Tommy. Mam pozostać fikcyjną bohaterką książki. Pamiętasz? Nie podam ci też nazwisk moich ofiar. – Ale znam nazwisko Rade’a. – Które zostanie zmienione, nim wyślesz książkę do wydawcy. W pierwszym rozdziale mającym odgrywać rolę przynęty posłużyłeś się imieniem Brian. Niech tak zostanie. – A więc studia. Na Wschodnim Wybrzeżu? – Tak. Dwa lata. Po śmierci rodziców porzuciłam uczelnię. – Jaki przedmiot? Nie odpowiedziała od razu. – Psychologia. Patrzcie państwo. – A co potem?

– Potem spożytkowałam pieniądze z ubezpieczenia na życie moich rodziców. Stać mnie było na miłe mieszkanko i urzeczywistnianie moich fantazji. – Zaraz do tego wrócimy. Rodzeństwo? – A jak myślisz? Tommy wiedział. – Jedynaczka. – Bingo. – A więc nie musiałaś zarabiać na życie? – Nigdy nie musiałam pracować, jeśli o to ci chodzi. Wystarcza mi to, co mieli rodzice i... zasoby innych ludzi. – Innych? Masz na myśli ofiary? – Nie. – Obserwatorów? – Tak. – Chcę o nich wiedzieć więcej – powiedział Tommy, nie podnosząc oczu znad ekranu. – Nie wątpię. Elizabeth wyciągnęła jedną rękę i zabębniła krwistoczerwonymi paznokciami po blacie stołu. – Morderstwa – powiedział Tommy. – Zaspokajały cię seksualnie, tak? Zdumiewało go, że potrafi zadawać pytania tak beznamiętnie. Już wcześniej wypytywał innych zabójców, więc rozmawiając z nią, czuł się tak, jakby prowadził badania. Po prostu musi zachować ten sposób myślenia. Elizabeth to tylko jeszcze jeden morderca. – Odpowiedź na twoje pytanie brzmi „tak”. Ale nie sądzę, że słowo „seksualnie” ty i ja definiujemy tak samo. – Podaj mi swoją definicję. To była najdłuższa przerwa w całym wywiadzie. – Mogę uprawiać seks, nie zabijając – odparła wreszcie. – I mogę zabijać bez seksu. Ale ani jedno, ani drugie mnie nie satysfakcjonuje. Rozkwitam tylko wtedy, gdy są ze sobą powiązane. – A więc morderstwo na tle seksualnym nie jest dla ciebie przyjemnością, lecz pożywieniem – powiedział Tommy po chwili zastanowienia. Skinęła głową. – Tak to ujmuję. – Czyli zabijając, nie masz poczucia winy, tak samo jak nie czujesz się winna, jedząc hamburgera. – Niezupełnie. Mam poczucie winy, jakkolwiek nie objawia się ono w taki sposób, jak ty byś je odczuwał. Ale miewam okresy, gdy się hamuję, ponieważ zdaję

sobie sprawę z tego, że to, co robię, jest złe. Ale wtedy słabnę. Moje ciało więdnie. – Ale to nie jest pożywienie. Gdy się przestaje jeść, przychodzi śmierć. Jednak w przypadku seksu tak się nie dzieje. Nie jest niezbędny do życia. Do jego tworzenia, owszem. Ale nie do tego, by przeżyć samemu. – Nie pytam cię o twoje przekonania, Tommy. Po prostu mówię, jak funkcjonuje mój organizm. Jestem tego pewna. Potrzebuję... tego, co robię, tak samo jak potrzebuję pożywienia. I picia. – Jaka była najdłuższa przerwa pomiędzy zabójstwami? – Trzy lata i trzynaście dni. – Kiedy się skończyła? – Teraz. W Charlestonie. Tommy przerwał pisanie. – To było twoje pierwsze zabójstwo po ponad trzech latach? – Tak. – Dlaczego znowu zaczęłaś? – Nie zrobiłam tego dla siebie, lecz dla ciebie. – Żeby mnie wrobić? – To ty tak to widzisz. I może jest w tym nieco prawdy. Ale musiałeś zobaczyć krew. Prawdziwą, płynącą krew. Musiałeś zobaczyć twarz konającego. Nie oglądałeś czegoś takiego od bardzo dawna i należało ci odświeżyć wspomnienia. W tej chwili Tommy uświadomił sobie, że siedzi naprzeciwko morderczyni, która może planować, że zaraz poderżnie mu gardło. Odchylił się na oparcie krzesła. – Dlaczego należało mi odświeżyć wspomnienia? – zapytał. – Bo musisz o tym napisać. Opisać to. Musisz więc znać doznanie. Poznać jego okropność. Płynącą z niego... energię. Tego się nie dowiesz, prowadząc wywiad. – Myślisz, że już wiem wystarczająco dużo? Gdy zobaczyłem to, co zrobiłaś. Powoli pokręciła głową. – Nie, nie myślę. To jeszcze nie wszystko. Powiedziała to w jakiś niepokojący sposób, jak lekarz, który mówi, że wyniki badań są niezupełnie takie, jakich się spodziewał. – Alan Stykes. To on był w lesie tamtego dnia, prawda? – Brawo, Tommy. Rozumiem, że poszedłeś do niego na kolację. – Nie zostałem tam długo. – On by cię nie zabił. Chyba wiesz. – Bo wciąż z nim pracujesz? – Nie. Ponieważ nie jesteś w jego typie. Przez chwilę milczał. – Zabiłaś z nim czworo dzieci. – Nie – powiedziała. – Tylko jedno. Trójka pozostałych była wyłącznie jego.

– To znaczy... – To znaczy, że zastępca szeryfa miał skłonność do małych chłopców. O tych trzech wiem. Ale, o ile się nie mylę, było ich bardzo dużo. – Błądziła oczami po pokoju. – Małe usypane z ziemi groby tu i tam, w miejscach, gdzie nikt ich nie znajdzie. Brzmi smętnie, prawda? Utkwił wzrok we własnych palcach, ale nie pisał. Usiłował opanować drżenie rąk. Alan Stykes także jest seryjnym mordercą – myślał. Całymi dniami jeździ po okolicy, wszyscy go tam znają i mają do niego zaufanie. Nabrał powietrza w płuca i zapytał: – Byłaś molestowana? W dzieciństwie? – No proszę. Upewnijmy się, do jakiej przegródki włożyć seryjną morderczynię. Molestowana w dzieciństwie. Maltretowała zwierzątka. – Byłaś molestowana? Spojrzała na niego z rozbawieniem. – Jeśli ofiara to lubi, nie można tego nazwać molestowaniem – powiedziała. Wzdrygnął się na myśl, że Elizabeth powiedziała to tak pogodnie. – Przez ojca? – zapytał. – Przeważnie. – Ile miałaś lat? – Dopóki nie poszłam na studia. Gdy umarł, naprawdę mi go brakowało. Mama gówno mnie obchodziła. Tommy nigdy przedtem nie słyszał, by nieletnia ofiara molestowania seksualnego przyznała, że to jej sprawiało przyjemność. Wielu zabójców i gwałcicieli, z którymi rozmawiał, prowadząc wieloletnie badania, przechodziło w dzieciństwie prawdziwa gehennę. Większość z nich marzyła o zabiciu swoich prześladowców. Niektórzy zrealizowali to marzenie. – Jak to się stało... jak po raz pierwszy połączyłaś seks z zabijaniem? Nauczyłaś się tego od ojca? Roześmiała się cicho, jakby była na przyjęciu. – Tego się nie można nauczyć, Tommy. To się po prostu umie. – Wiedziałaś to tamtego dnia z Rade’em? Zaplanowałaś sobie, że go zabijesz? Zastanawiała się przez chwilę. – Wiedziałam, że tego chcę. Ale nie byłam pewna, czy naprawdę to zrobię. – W jaki sposób wciągnęłaś w to Alana Stykesa? – Z nim także się pieprzyłam. Poznałam go, gdy mnie zatrzymał za palenie trawki niedaleko ścieżki nad strumieniem. Tommy doskonale wiedział, o jakie miejsce jej chodzi. – Obciągnęłam mu i puścił mnie wolno. Potem łaził za mną przez całe lato. Klasyczna love story.

– I wiedział, co chcesz zrobić. – Wyznałam mu, że miewam fantazje dotyczące seksu i śmierci. Pamiętam, że powiedziałam to bardzo nieśmiało, jakbym się spodziewała, że będzie wstrząśnięty. Nie byłam pewna, jak zareaguje, ale go wyczułam. Wiedziałam, że pod tym jego mundurem kryje się coś mrocznego. Jestem przekonana, że w moim wnętrzu też jest coś takiego. Nie miałam jednak pojęcia, jak głęboko tkwi. – Czy zabójstwo Rade’a to był jego pomysł? – Nie. Ale zaproponował, że będzie mnie obserwował. Zasugerował, bym to zrobiła z małym chłopcem... którego łatwo obezwładnię. Myślę jednak, że po prostu chciał zaspokoić własne fantazje. Tommy usiłował oddzielić swoje wspomnienia dotyczące owego dnia od zadawanych pytań, ale gdy pisał, przed oczami ukazywały mu się krew, liście i ziemia na skórze. Czuł, że żołądek podchodzi mu do góry. Nie wiedział, czy z głodu, czy aby się opróżnić poprzez wymioty. – Wiedziałaś, że tam wtedy będziemy? – Nie miałam pojęcia. Alan zaproponował Rade’a, bo on zawsze bawił się sam z dala od domu. Łatwy cel. Znalazłam go i przekonałam, żeby ze mną poszedł, ale nie miałam jakiegoś sprecyzowanego planu. – Trudno mi w to uwierzyć. – Tak było. Naprawdę. Nie miałam broni, bo wtedy wszystko stałoby się zbyt pewne. Zbyt rzeczywiste i oczywiste. Powiedziałam Alanowi, że coś wymyślę. Ale wydaje mi się, że gdybym nie wykończyła dzieciaka, Alan sam by go zadusił. No więc zaprowadziłam go do lasu – ciągnęła Elizabeth. – I natknęłam się na ciebie, Marka i Jasona. O mało nie uciekłam, ale potem przekonałam samą siebie, że i tak mogę to zrobić. Że poradzę sobie z wami. I nagle zdałam sobie sprawę, że to miało się stać właśnie tak. Że miałam was tam spotkać. Że macie się temu wszystkiemu przyglądać. – Stała się teraz bardziej ożywiona, spoglądała na sufit, gestykulując. – Myśl o tym, że wszyscy będziecie na to patrzeć, bardzo mnie podniecała. Będziecie tam. Zobaczycie wszystko. Poczujecie wszystkie zapachy. Dotknęła szyi, ścierając z niej nieistniejący pot. – A potem... – Potem byłam na nim. Na takim młodym. Takim idealnie młodym. Tommy poczuł mdłości. – Zobaczyłam kamień – ciągnęła. – Jakby specjalnie na mnie czekał. Chwila była... odpowiednia. Właśnie to miałam zrobić. – Spojrzała na Tommy’ego. – Wiem, że tego nigdy do końca nie zrozumiesz, ponieważ kompletnie się różnimy. Mogę tylko usiłować jak najlepiej to opisać. – Głęboko wciągnęła powietrze w płuca i delikatnie je wypuściła w jego stronę. – Nigdy nie miałam takiego orgazmu. Ani przedtem, ani potem. Od trzydziestu lat usiłuję powtórzyć to doznanie; na próżno.

Słyszałam, że pierwszy raz zawsze jest najlepszy. Tommy rąbnął pięścią w stół, a potem zerwał się na równe nogi. – Przecież to był mały chłopiec, do cholery! Nie zrobił nic, by zasłużyć na to, co go spotkało. Wzruszyła ramionami. – Czy lew się waha, zanim zabije młodą antylopę? – Lew musi zaspokajać głód – powiedział, usiłując uspokoić oddech. – Ja także, Tommy – rzekła z uśmiechem. Zamknął oczy i starał się uświadomić sobie, dlaczego to robi. Jaki ma w tym cel. Muszę ją zrozumieć, aby o niej napisać, a gdy to zrobię, będę bliższy usunięcia jej ze swego życia. Elizabeth milczała, jakby wsłuchując się w jego myśli. W końcu Tommy westchnął głęboko, otworzył oczy, usiadł za stołem i ułożył palce na klawiaturze laptopa. – Powiedz mi o innych twoich ofiarach. – Nie mogę przytoczyć wszystkich szczegółów. – Zrób, co możesz. Zamknęła oczy i milczała niemal minutę. – Wszystkie rodzaju męskiego – powiedziała w końcu. – Rade był najmłodszy. Potem byli w wieku... och, powiedzmy, między dwudziestką a pięćdziesiątką. – Potem. To znaczy po... Radzie usiłowałaś uwieść nas wszystkich. – Chciałam, żebyście się stali tacy sami jak ja. Chciałam, żebyście poczuli to samo co ja. Ale wiedziałam, że mi się to nie uda. Byliście inni. Nie tacy jak ja. Z wyjątkiem... – Z wyjątkiem? – Marka. Z wyjątkiem Marka. On jest bardziej podobny do mnie niż do ciebie. Po prostu to wiedziałam. Co to ma znaczyć, do diabła? – Chcesz powiedzieć, że Mark... ma... Przerwała mu. – Mark ma brutalne, mroczne myśli, które skrywa pod grubą zasłoną pod tytułem „Jezus i Ameryka”. – Domyślasz się czy o tym wiesz? – W moim przypadku to bez różnicy. Na tym polega piękno megalomanii. Miał ochotę uznać to oskarżenie za wynik jej szaleństwa, ale wydało mu się jakieś... zgodne z prawdą. Nie sposób nie zauważyć, że Mark z całą pewnością nie jest człowiekiem, za jakiego chciałby uchodzić. Ale żeby był brutalny? – Jason też był Obserwatorem – powiedziała, przerywając Tommy’emu pisanie. – Jason?!

– Był moim piątym Obserwatorem. – Co ty, do diabła, wygadujesz?! – Och, nie chciał tego robić. Możesz mi wierzyć. Miał mnóstwo pracy. Pochylił się nad stołem. – Mówisz o Jasonie Covingtonie? – Tak. O tym, który mnie przeleciał, a potem płakał. – Przeniósł się do Teksasu. – Wiem. Wytropiłam go. I zmusiłam, żeby przyjechał do Nowego Jorku. – Nie rozumiem. Przewróciła oczami, jakby logika jej rozumowania powinna trafiać do tych, którzy nie czerpią przyjemności z łączenia seksu i morderstwa. – Znalezienie Obserwatora jest nużącym, żmudnym, długotrwałym procesem i towarzyszy mu wielkie ryzyko. Trzeba odszukać odpowiednią osobę, a tacy ludzie stanowią zaledwie niewielki procent populacji. Potem należy z nią nawiązać kontakt i powoli zapoznawać z pomysłem, który zazwyczaj odrzuca. Wszystko to wymaga wielkiej wprawy i cierpliwości. Czasami taki proces trwa całe lata. Niekiedy nawet po długotrwałych staraniach okazuje się, że wszystko na nic, i trzeba zaczynać od nowa. Uwierz mi, bardzo żałuję, że moje... żądze... są tak mocno powiązane z koniecznością obecności osoby, która by mnie obserwowała. Ale tak było owego dnia przed trzydziestu laty i tak już zostało na zawsze. Po prostu tak musi być i nie mam na to wpływu. – Ale Jason nie był odpowiednim typem – stwierdził Tommy. – Nie. Ale był wrażliwy. A poza tym mogłam go szantażować. Tak samo jak ty nie chciał przeżywać na nowo zdarzeń tamtego dnia i był gotów zrobić wszystko, żebym mu dała spokój. Nie rozumiesz? Nie musiałam stosować całej nużącej rekrutacji. Mogłam sprawę przedstawić od razu. Zamyśliła się, a Tommy się zastanawiał, jak to jest, gdy człowiek kieruje się taką logiką jak Elizabeth. – To był błąd – powiedziała w końcu. – Wybór Jasona? – Tak. Nie odczuwałam zadowolenia, jakie jest mi potrzebne. On nienawidził tego, co robi, więc moja przyjemność nie była pełna. – I co zrobiłaś? Błysnęła zębami w szerokim uśmiechu. – Chodzi ci o to, kogo zwerbowałam? – Chyba tak. – To było w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym pierwszym roku w Nowym Jorku. Przedstawiałam się jako osoba do towarzystwa. Wtedy jeszcze nie było stron internetowych. Nie było Craigslist[11]. Umieszczałam ogłoszenia w „Village Voice”

i podawałam wysoką cenę za usługi, żeby przyciągnąć mężczyzn z Wall Street. Działało doskonale. Tommy zmusił się, by pisać dalej. – I co się stało? – Zwabiłam do mieszkania pewnego finansistę. W szafie sypialni ukrył się Jason. Patrzył poprzez szpary pomiędzy drewnianymi listewkami drzwi szafy, jak pieprzyłam się z tym bankierem. Pamiętam, jakby to było dzisiaj. Zapach tego faceta. Tania woda kolońska na mężczyźnie, który prawdopodobnie był milionerem. Podła woda kolońska i pot. Cuchnący whisky oddech. Rżnął mnie od tyłu i ciągnął za włosy, mówiąc coś w tym stylu: „Tak, lubisz to, prawda, ty brudna pieprzona dziwko?”. Łatwo było poznać, że robił to już tysiące razy, i zawsze w ten sam sposób. Tak jak sobie zaplanował. Jebał dziwkę, a potem rzucał na nią kilka zmiętoszonych studolarówek, zaciągał suwak spodni i wychodził. – Jej oczy stały się ogromne i niewinne jak u pięcioletniej dziewczynki, która po raz pierwszy znalazła pieniążek od Wróżki Zębuszki. – Ale nie tym razem. Już niemal szczytowałam na myśl o tym, co zaraz się stanie, ale się powstrzymałam. Jeszcze nie, powiedziałam sobie. Poczekaj na odpowiednią chwilę. Gdy się naprawdę przegłodzę, mam znacznie silniejszy orgazm. Rozumiesz? Czy rozumiem? – pomyślał Tommy. Jak, do diabła, mam coś takiego wiedzieć? – Powiedziałam mu, że teraz ja chcę być na wierzchu – ciągnęła. – I gdy zamieniliśmy się miejscami, wyciągnęłam nóż spod materaca i ukryłam pod prześcieradłem. Ujeżdżałam bankiera i powiedziałam, by zamknął oczy. Czułam, że zaraz będę szczytować, więc chwyciłam nóż. Kuchenny. Nawiasem mówiąc, takie są najlepsze. Gdy go wyjęłam spod prześcieradła, usłyszałam, że Jason w szafie zachłysnął się powietrzem. Wydał z siebie coś jak huhhhhh. Wtedy bankier otworzył oczy i zapytał: „Co to było, do cholery?”. Ale nie wypowiedział całego zdania, bo zobaczył nóż w mojej ręce. Dobrze, że wypił przedtem kilka drinków, a ja mam szybki refleks. Zanim zdążył zareagować, dźgnęłam go nożem. Jeden raz i po wszystkim. Prosto w klatkę piersiową. Uszło z niego powietrze; przez usta i przez otwór, który właśnie w nim zrobiłam. – O, w mordę – mruknął Tommy. – Potem usłyszałam, że Jason płacze w szafie. Płacze. A ja potrzebuję Obserwatorów, którzy będą podnieceni ucztą dla oczu, a nie będą się mazać. Gdy usłyszałam szlochanie, mój orgazm natychmiast się skończył. Nieszczęsny Jason – pomyślał Tommy. Nieszczęsny, nieszczęsny Jason. Machnęła ręką, jakby odprawiała niemrawą służącą. – Powiesił się trzy dni później, oszczędzając mi kłopotów. – Jakich kłopotów? – Po prostu nie musiałam go zabijać.

– Zaplanowałaś to sobie? – Tak. Moi Obserwatorzy muszą ze mną współpracować. Przecież są współwinni. Tommy zastanowił się nad tym. – Z wyjątkiem nas trzech. – Tak. Alan Stykes, Mark i ty jesteście moimi trzema małymi zaniedbaniami. Trzema małymi zaniedbaniami – pomyślał Tommy. A więc o to chodzi. Po trzydziestu latach Elizabeth wraca, by zatrzeć ślady. Chce, żebym opisał jej historię, a potem? I co z Alanem i Markiem... czy są na jej liście gatunków zagrożonych wymarciem? I dlaczego właśnie teraz? Co takiego się w tej chwili dzieje? Myśli te nawiedzały go już wcześniej. Kiedy ukazała się w jego śnie, wyglądała na zdesperowaną, podejmującą ryzyko, na jakie normalnie by się nie poważyła. Dawała do zrozumienia, że po trzydziestu latach czas nagle stał się sprawą pierwszej wagi. To tylko sen, ale na jawie Tommy także się zastanawiał, dlaczego właśnie teraz. Przerwał pisanie i spojrzał na Elizabeth. Zdał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę ani razu jej się nie przyjrzał. Miał przed oczami jej obraz pozostawiony przed trzydziestu laty w pamięci, ale unikał jej wzrokiem, jakby się obawiał, że przyglądając się Elizabeth, utraci duszę. Teraz jednak patrzył na nią i widział piękną kobietę... niemal piękną. Za tą urodą kryła się bowiem jakaś kruchość, która wynikała nie tylko z wieku. W oczach pojawiło się zmęczenie, twarz była pozbawiona koloru, co Elizabeth usiłowała zrekompensować przesadnym makijażem. I Tommy zrozumiał.

33 – Jesteś chora, prawda? Milczała przez chwilę, szacując go wzrokiem i szukając jego oczu. – Bardzo dobrze, Thomasie. – Na co? – Rak jajników. To jakaś ironia losu, ale nie bardzo wiem, na czym ona polega. – Które stadium? – Trzecie. – To dosyć wczesne – wypalił automatycznie, jakby zachęcał ją do podjęcia kuracji i wyzdrowienia. A przecież wiadomość o jej śmierci byłaby dla niego najlepsza z możliwych. – Nie leczę się.

– Nie? – Nie. – To po co poszłaś do lekarza? – Nie wiedziałam, co mi jest. Czułam coś, do czego nie nawykłam. – I... – I na to umrę. Pomyśleć, że po tym wszystkim, co zrobiłam, zabija mnie coś tak prozaicznego jak rak. – Mówiąc, że słabniesz, to miałaś na myśli? Nie mordowałaś od trzech lat. Przestałaś, bo wiedziałaś, że to, co robisz, jest złe. I myślisz, że ta abstynencja spowodowała raka? Że zachorowałaś, bo twój organizm jest pozbawiony seksualnego haju, który osiągasz poprzez zabijanie? – Tak – odparła. – Ale organizm nie działa w ten sposób. Funkcjonuje zgodnie z podstawową biologią. Wzruszyła ramionami. – Wierzę, że jest tak, jak powiedziałam. I już za późno, by cokolwiek na to poradzić. – Dlaczego przestałaś zabijać? – Byłam zmęczona tym, że moje potrzeby mają nade mną władzę. – Dlatego tu jesteś. Teraz. Bo masz coraz mniej czasu. – Zawsze planowałam, że napiszę swoje wspomnienia, a teraz się boję, że nie wystarczy mi na to czasu. A ty jesteś idealną osobą, by mnie uwiecznić całkowicie fikcyjnie. To musi być bestseller, Tommy. – Ale ty go nie doczekasz. – Mam nadzieję, że w piekle są księgarnie. – Mogę z tym zaczekać, aż umrzesz. – Nie, nie możesz. – Usiadła prosto i przeciągnęła się jak kotka. – Twoja książka musi się znaleźć na półkach w najbliższym roku kalendarzowym i musi się wspiąć co najmniej na dziesiąte miejsce na liście „New York Timesa”. Za pół roku muszę otrzymać do aprobaty szkic, a wersja ostateczna nie może od niego odbiegać. Masz mnie przedstawić jak postać fikcyjną, a wszelkie podobieństwo do prawdziwych zbrodni ma być nie do rozpoznania przez czytelnika. A co najważniejsze, musisz uchwycić to, co stanowi moją kwintesencję, a tylko ja mogę to osądzić. Naprawdę to sobie przemyślała – przemknęło Tommy’emu przez głowę. – Bo inaczej? – spytał. – Bo inaczej opisany przeze mnie tamten dzień w lesie oraz lokalizacja grobu małego Rade’a, przy którym znajdują się wszystkie niezbite dowody, dostaną się do mediów i na policję. Mam bardzo dobrego i hojnie opłacanego adwokata, który robi wszystko, co mu każę, i zadaje bardzo mało pytań. Będzie dla mnie pracował nawet

po mojej śmierci. – Ale wtedy nie zyskasz tego, czego chcesz. Będziesz znana jako zabójczyni, którą naprawdę byłaś, a nie jako wyidealizowana fikcyjna bohaterka powieści. Skinęła głową. – Idę o zakład, że twoja chęć zatajenia prawdy jest większa niż moja. Tommy przyjął to do wiadomości. Nic z tego, co usłyszał, nie było dla niego niespodzianką. Wszystko miało sens na swój kosmicznie popieprzony sposób. – Więc nie chcesz mojej śmierci? – zapytał. – Nawet gdy napiszę tę książkę, nie zjawi się jakiś twój wspólnik, żeby wypełnić twoją ostatnią wolę? – Cokolwiek się stanie, nie mam zamiaru cię skrzywdzić, Tommy. Jeśli nie wypełnisz moich żądań, możesz trafić do więzienia, ale ja osobiście nic ci nie zrobię. Chciał jej wierzyć, ale dobrze wiedział, z kim ma do czynienia. Elizabeth to manipulatorka, a spełnianie jej życzeń tylko podsyca jej chęć, by zażądać więcej. Jeśli jednak naprawdę jest chora, Tommy może zrobić to, czego zażądała, a jej śmierć w końcu położy kres ich relacjom. Tak. To już koniec. Możliwe, że potrwa to jeszcze kilka miesięcy, ale Tommy wiedział, że może zrobić to, czego Elizabeth zażądała. Wiedział, że jego powieść znajdzie się na liście dziesięciu najlepszych publikacji – gdyby tak się nie stało, byłaby pierwszą z jego książek poza Top Ten. Nie miał też wątpliwości, że pierwsza wersja jest jedyna w swoim rodzaju – najlepsza ze wszystkiego, co dotychczas napisał. Książka zostanie wydana, Elizabeth umrze, a on wróci do swego normalnego życia. Będzie wolny, by odgrywać rolę męża Becky i być człowiekiem nieukrywającym żadnych tajemnic. Wolny, by być ojcem, który nie boi się, że utraci dzieci. Ale co z Alanem Stykesem? Tommy nie będzie mógł wrócić do normalnego życia, wiedząc, że ten morderca dzieci pilnuje porządku w Lind Falls. Może przecież coś z tym zrobić. Na przykład wysłać anonim do FBI. Może zatelefonować do jednego ze swoich przyjaciół, który... – I jeszcze coś – powiedziała Elizabeth, wyrywając go z zamyślenia. – Ostatnia rzecz, jaką chcę, byś dla mnie zrobił. – To znaczy? – Musisz mnie całkowicie zrozumieć. – Już mi to powiedziałaś. – Ale musisz się dowiedzieć, co się wtedy czuje. Jest ktoś, kto musi... odejść. Tommy natychmiast się domyślił. – Alan Stykes. – Tak. Od razu zrozumiał, o co jej chodzi. Elizabeth zaraz zażąda, by był Obserwatorem,

gdy ona będzie zabijała Stykesa. Bezdomny w Charlestonie jej nie zadowolił – morderstwo popełniła zbyt spontanicznie. Po takim pojedynczym, przypadkowym zabójstwie ma wątpliwości, czy Tommy potrafi zrozumieć jej sposób działania, jej system. Musi sobie teraz zapewnić jego obecność, jego oczekiwanie, podczas gdy ona będzie pościć. Zażąda, by stał się ukrytym w szafie Wspólnikiem mimo woli. Będzie patrzył, jak Elizabeth zabija Stykesa. Dopiero wtedy w końcu uwierzy w jego zdolność uchwycenia na kartach powieści jej kwintesencji. Na kartach bestsellera. Ta myśl budziła w nim odrazę. Gdy zasypiał, nie mógł się uwolnić od dźwięku, który towarzyszył rozrywaniu ciała bezdomnego mężczyzny, a puste, martwe oczy Rade’a Baristowa witały go każdego ranka. Ale Stykes? Stykes był najprawdziwszym, dyplomowanym, wyprodukowanym w USA pieprzonym zabójcą dzieci. Czy Tommy powinien z tego czerpać pociechę? Czy w imię tego, czego nie chce stracić, potrafi się zmusić do dokonania tego ostatniego ohydnego czynu? Na to pytanie nie potrafił sobie odpowiedzieć. A wtedy odezwała się Elizabeth, kładąc kres jego krótkotrwałemu dylematowi. – Chcę, żebyś zabił Alana Stykesa – powiedziała.

34 Tommy patrzył przez brudne okno samochodu na otaczające go drzewa. Miał wrażenie, że opadające z nich liście popełniają samobójstwo. Technicznie rzecz ujmując, były już martwe, ale on był w tak posępnym nastroju, że w ten właśnie sposób widział świat. Zaparkował obok swego dawnego domu po przeciwnej stronie ulicy, niedaleko niezabudowanego terenu. Dwa dni po jego wyprawie z łopatą do lasu obecni właściciele przyozdobili dom na Halloween tanimi dekoracjami. Zestaw ze sklepu spożywczego. Na zewnątrz samochodu wirował i świstał wiatr. Suche liście tańczyły w jego podmuchach. Tommy nie bardzo wiedział, dlaczego się tu zatrzymał. Powinien wracać do domu, do Kolorado, ale poczuł, że musi jeszcze raz przyjechać w miejsce, gdzie spędził dzieciństwo, choćby po to, by zobaczyć, co się tu zmieniło. Może patrząc na swój dawny dom, zrozumie, że pomimo wszystkich zmian (a może właśnie z ich powodu) życie płynie dalej. Ale poczuł się okropnie przygnębiony. Jego tata nigdy by nie przystroił domu tanim zestawem dekoracji ze sklepu spożywczego.

Tommy musiał podjąć decyzję. Przyjechał tu w poszukiwaniu odpowiedzi, ale zamiast niej znalazł pustkę. Elizabeth nie powiedziała mu dużo więcej. Chciała, by Tommy dokonał zabójstwa, bo tylko wtedy będzie mógł ją należycie zrozumieć. Gdy zaoponował, twierdząc, że istnieje pomiędzy nimi zasadnicza różnica i że to, co ją motywuje, nie motywuje jego, zgodziła się z tym argumentem, ale uznała go za nieistotny. Wiedziała, czego chce, i tylko to się liczyło. Uważała, że po zabiciu człowieka Tommy stanie się lepszym pisarzem. On się z tym nie zgadzał, ale ją gówno to obchodziło. Teraz musiał podjąć decyzję. Za trzy dni miał jej dać odpowiedź. Uruchomił silnik i powoli ruszył, rzucając ostatnie spojrzenie na dom, w którym niegdyś mieszkał. Nadal nie miał pojęcia, co powinien zrobić. Widok domu nie natchnął go żadnym pomysłem. Tommy nie był pewien, czy mógł tu znaleźć jakąś inspirację, ale cholernie jej potrzebował. Przejeżdżając obok stojącego trzy numery dalej domu Rade’a, nie zobaczył żadnych okolicznościowych dekoracji. A potem kogoś spostrzegł. Na ganku. Starego człowieka. Zahamował, zastanawiając się, czy to może być ta osoba, którą spodziewał się zobaczyć. Zatrzymał auto przy krawężniku i przyjrzał się mężczyźnie, który siedział na ganku na lichym metalowym krześle. Powietrze było rześkie, ale stary człowiek nie zważał na ziąb. Miał pod osiemdziesiątkę, a wyraz jego twarzy zdawał się mówić: nie przeszkadzajcie mi. Tommy uznał, że wiek się zgadza, więc postanowił zaryzykować. Wysiadł z samochodu i przeszedł przez jezdnię. Oczy mężczyzny tonęły w zmarszczkach, więc Tommy nie wiedział, czy starzec patrzy na niego, czy gdzieś w przestrzeń poza nim. Gdy wszedł na chodnik prowadzący do domu, uzyskał odpowiedź. – Nie wpuszczam domokrążców. Z zasady. Nic nie mam przeciwko panu. Po prostu tak już jest. Tommy przystanął. – Pan... Pan Baristow? Mężczyzna obrócił się na krześle. – A kto pyta? – Jestem... Tommy Devereaux. Mieszkałem... mieszkałem tutaj dawno temu. Miał wrażenie, że wargi starca drgnęły, ale nie był pewien. Wiatr lodowatymi palcami przeczesał włosy Tommy’ego. – Tommy Devereaux. Przecież wciąż tutaj słyszy się to nazwisko. – Mogę wejść na ganek?

– Przypuszczam, że i tak byś to zrobił. Tommy uznał tę odpowiedź za przyzwolenie i podszedł bliżej. Trzy betonowe stopnie prowadziły na drewniany ganek, który pilnie potrzebował gruntownego remontu i bejcowania. Charles Baristow nie spuszczał go z oczu. Obok jego krzesła stało drugie, wolne, ale Tommy nie usiadł. – Słyszałem, że teraz jesteś jakimś pisarzem – powiedział Charles. – Owszem, jakimś. Tommy’emu przemknęło przez myśl, że Charles przeczytał pierwszy rozdział Krwi młodości i domyślił się, że to opowieść o zabójstwie jego syna. – Nie czytałem żadnej z twoich powieści. Po prostu już taki jestem. Nigdy nie rwałem się do książek. – Nie szkodzi, panie Baristow. – Tommy spodziewał się, że stary zaproponuje, by zwracał się do niego po imieniu. Ale nie. – Byłem... Odwiedziłem stare kąty. Ot, nostalgia, jak sądzę. W oczach mężczyzny po raz pierwszy zabłysła emocja. – A tutaj nie ma nic poza koszmarami, Tommy Devereaux. Myślę, że o tym wiesz. Jeśli nie, nie szkodzi. Bo ja to wiem doskonale. Tommy opuścił wzrok. – Tak, myślę, że wiem. Nie byłem tu od dawna. – Wyjechałeś na studia. I już nie wróciłeś. – Nie wróciłem. – Najlepsza życiowa decyzja. Tommy wzruszył ramionami. – A jak twoi rodzice? – zapytał Charles. – Nie żyją – odparł Tommy. – Od pięciu lat. Obydwoje. Baristow skinął głową, jakby to była właściwa odpowiedź. – Nigdy ich dobrze nie poznałem. Wyprowadzili się stąd wkrótce po twoim wyjeździe na studia. – Tata dostał pracę w Kalifornii. Skinął głową. – Twoja mama. Przynosiła mi obiady po... po wyjeździe Rity. Cholernie miło z jej strony. – Pamiętam. Charles spojrzał na przeciwną stronę jezdni, jego przesłonięte kataraktą oczy zabłysły w bladym słońcu. – Dlaczego wróciłeś, Tommy Devereaux? Nie wypowiedział tego jak pytanie, lecz raczej jak oskarżenie. Tommy usiłował patrzeć mu w oczy, ale jakoś nie mógł. – Prowadzę badania – powiedział, mając nadzieję, że nie zabrzmi to głupio.

– Ach tak? Zapadło niezręczne milczenie. Tommy chciał zadać Charlesowi pytanie, ale się zawahał. Baristow zdawał się wymykać z tego świata. W końcu zebrał się na odwagę. – Jeśli pan pozwoli, chciałbym zadać pytanie dotyczące Rade’a. Może mi pan powiedzieć, żebym poszedł do diabła. Zrozumiem. Charles zdawał się go nie słuchać. Wciąż spoglądał w dal po drugiej stronie ulicy. Wzrok miał utkwiony w leśnej gęstwinie. A potem niespodziewanie spojrzał na Tommy’ego. – To należy do twoich badań? Tak – pomyślał Tommy. – Nie. – Cóż, w takim razie pytaj. A ja zdecyduję, czy zechcę ci odpowiedzieć. Tommy zaczerpnął powietrza. – Czy... dowiedział się pan, co się stało? Tommy zobaczył, że stary mężczyzna zaciska szczęki, a potem je rozwiera. – Nie. – Policja. Czy oni... oni już nie prowadzą śledztwa? – Policja mówi raz jedno, potem coś innego – przeciągle odparł starzec. – Ale nigdy ci nie powiedzą, że zaniechali śledztwa. Po prostu zajęli się czym innym, bo jak sądzę, musieli. Ale nigdy nie dowiedziałem się niczego o moim chłopcu. Jednego dnia był, drugiego już go nie było. Tak to wygląda. „Tak to wygląda”. Tommy poznał wers z Rzeźnia numer 5, ale nie wiedział, czy Charles świadomie zacytował te słowa, czy tylko wypowiada własną obserwację na temat życiowych wzlotów i upadków. Książka dotyczyła śmierci, a Baristow, jak sam się przyznał, czytał niewiele. Tommy poczuł mdłości, ale nie mógł się powstrzymać i wypytywał dalej: – Wciąż pan szuka? – Nie ma gdzie szukać. Można zwariować, zaglądając pod każdy kamień, gdy się już zajrzało pod tak wiele. – Charles opuścił wzrok i odchrząknął flegmę, która najwyraźniej zbierała się od rana. – Oczywiście można zwariować na wiele różnych sposobów. Weźmy Ritę. Przestała szukać, a i tak zwariowała. Odebrała sobie życie. Nie wiem, czy o tym wiesz. – Słyszałem o tym. Trudno sobie wyobrazić, co wycierpieliście. – O tak, Tommy Devereaux. Trudno sobie wyobrazić. Mam nadzieję, że nigdy się nie dowiesz. – Są... są jakieś podejrzenia, co się z nim stało? – Nie wierzę w żadne teorie. Przez nie człowiek tylko sobie wyobraża milion rozmaitych okropieństw, a nigdy się nie pozna prawdy. Jeszcze jeden powód, żeby

zwariować. Na sekundę twarz Charlesa straciła swój stoicki wyraz i Tommy dostrzegł ból. Był to ból człowieka, który stracił tak wiele, że nie ma już nic do stracenia. Tommy znów poczuł ów ciężar, który przygniatał go w dniach po tamtym przerażającym zdarzeniu. Ciężar winy i wstydu. Niewiarygodną presję wiedzy, którą nie może – nigdy – się podzielić. Nie miał żadnych podejrzeń ani teorii na temat zaginięcia Rade’a. On wiedział, co się stało. I mógłby Charlesowi powiedzieć prawdę. Teraz. Tutaj, na ganku. Charles prawdopodobnie nie uwierzyłby w ani jedno słowo, ale to tylko jeszcze jedna wymówka Tommy’ego. Miał on mnóstwo wymówek, niektóre z nich były w pełni logiczne. Nie chciał dopuścić do rozpadu rodziny. Nie chciał skrzywdzić dzieci. Nie chciał pójść do więzienia. To realne powody, które powstrzymywały go od wyjawienia prawdy. Był jednak jeden najistotniejszy, prawdziwy fakt, z powodu którego Tommy nie powie prawdy Charlesowi Baristowowi – po prostu Tommy jest tchórzem, za co siebie nienawidzi. Twarz Charlesa na nowo przybrała stoicki wyraz, ale Tommy wiedział, że nigdy nie zapomni, jak przez chwilę malowała się na niej rozpacz z powodu utraty syna. – Coś ci powiem – ciągnął starzec, usiłując nadać wypowiadanym słowom obojętne brzmienie. – Jedyną osobą, która wykazuje jakieś zainteresowanie, jest Alan. A on nawet nie jest detektywem. Policja stanowa nie reaguje na moje telefony, ale Alan wciąż szuka to tu, to tam. – Alan Stykes? – Tak. Porządny z niego człowiek. – Charles skinął głową z przekonaniem. – Dobry człowiek. A chodzi nie tylko o Rade’a. Zaginęło jeszcze kilkoro dzieci z okolicy. Słyszałeś o nich? Tommy poczuł ucisk w żołądku. – Tak. Słyszałem. – Żadnego z nich nie odnaleziono. Ale Alan Stykes wciąż ich szuka. Porządny z niego człowiek, jak już mówiłem. Alan Stykes dręczy Charlesa Baristowa. Prawdopodobnie tak samo postępuje z rodzicami innych dzieci, które zabił. Najwyraźniej daje mu to poczucie władzy. Tommy wiedział, że nie jest to coś niezwykłego w przypadku seryjnych morderców. – Czy on... – Przejęty grozą Tommy z trudem dobierał słowa. – Czy on ma jakieś teorie? – Już mówiłem, że nie dbam zbytnio o teorie. Ale od czasu do czasu, poza godzinami pracy, zabiera łopatę i idzie do lasu, by kopać w jakimś miejscu, które wydaje mu się podejrzane. Widziałem na własne oczy. Nigdy na nic na trafił, ale jaki to cholernie dobry człowiek, że się tak stara. Chryste Panie – pomyślał Tommy. Nie mogę tego dłużej słuchać. – Przepraszam, że zakłóciłem panu spokój, panie Baristow. – Wyciągnął rękę na

pożegnanie i poczuł, że jest spocona. Charles uścisnął ją słabo. – Nie miałem takiego zamiaru. Niech... niech pan nie traci nadziei, że prawda wyjdzie na jaw. Charles znowu skierował wzrok na las. Tommy zrozumiał, dlaczego stary wciąż się w niego wpatruje. Bo tam Alan Stykes poszukiwał jego synka. – Po prostu chciałbym, żeby mój mały chłopiec wrócił do domu. Dlatego się stąd nie wyprowadziłem, chociaż bardzo chciałem wyjechać. To był jego dom. – Myślę, że teraz nie byłby taki mały. Prawda? Jest tylko trochę młodszy ode mnie – powiedział Tommy, nie bardzo wiedząc, dlaczego to mówi. Charles Baristow spojrzał na Tommy’ego takim wzrokiem, jakby ten oznajmił, że jest królem Prus. – Po prostu czekam na mojego małego chłopca.

35 Tommy odjechał, patrząc, jak odbicie Charlesa Baristowa zmienia się w lusterku wstecznym w blaknącego ducha. Drzewa w lesie po prawej stronie jezdni powoli się przesuwały, ich gałęzie kołysały się w październikowym wietrze, który strącał z nich pożółkłe liście. Patrzył przed siebie przez brudną przednią szybę i usiłował nie myśleć o niedawnej rozmowie. Próbował zapomnieć o życiu pełnym bólu, którego był po części przyczyną, oraz o tym, że kilka prostych zdań sprawiłoby, że starzec przestałby czekać na powrót syna. Czas wracać do domu. Zbliżył się do dobrze mu znanego znaku stopu i jak zawsze minął go, nawet nie zwolniwszy. Wtedy spostrzegł zaparkowany przy sąsiedniej ulicy samochód policyjny. Obejrzał się i zobaczył, że zapalają się na nim światła, eksplodując niczym fajerwerki na bladoszarym niebie Oregonu. – Cholera – mruknął. Zjechał na bok i zatrzymał się przy krawężniku. Zastanawiał się, czy Stykes po prostu czeka tu na lekceważących przepisy kierowców, czy go śledzi. Patrzył w lusterku wstecznym, jak policjant gramoli się z samochodu i podchodzi do jego auta. Nie spieszył się, stawiał drobne kroki, jakby chciał, by Tommy dłużej się zastanawiał, jak się potoczą sprawy. Ten opuścił szybę. – Witaj, Tommy. – Witaj, Alanie. Stykes pochylił się i Tommy zobaczył własne odbicie w lustrzankach lotniczych

okularów przeciwsłonecznych. Z trudem rozpoznał samego siebie. – Widzisz ten znak stopu? Nazywam go moją dojną krową – oznajmił Stykes. – Często tu przesiaduję i zawsze się ktoś napatoczy. Myślę, że dzisiaj tym kimś jesteś ty. – Na to wygląda. Tommy już wiedział. Był pewny, że Alan Stykes go śledził. Poznał to po brzmieniu jego głosu. Pełnym napięcia. Alan Stykes nie życzy sobie, by w jego mieście coś się działo bez jego wiedzy. – Szkoda, że nie mogłeś zostać wczoraj na kolacji – powiedział. – Musiałem ją zjeść sam. A może wstąpiłbyś dzisiaj? Tommy powoli pokręcił głową, zastanawiając się, jak długo będą tak udawać. – Wyjeżdżam dzisiaj do domu – odparł. – Hm, dobrze. A więc może kiedyś później? – Może kiedyś później. Stykes obejrzał się w kierunku, z którego nadjechał Tommy. – Widziałem, że rozmawiałeś z Charlesem Baristowem. – Ach tak! – Tak. Widziałem. Może mi powiesz, o czym dyskutowaliście? Tommy aż się naprężył. – To chyba nie twoja sprawa. Stykes uśmiechnął się szeroko, szczerząc poszarzałe zęby. – Faktycznie, niezupełnie, ale sądzę, że między nami możemy zrezygnować ze ścisłego przestrzegania etykiety. Tommy na chwilę opuścił wzrok i zastanowił się nad pistoletem w pochwie na biodrze Stykesa. Przypomniał sobie zapewnienia Elizabeth, że Alan go nie zabije. „Nie jesteś w jego typie” – powiedziała. Ale teraz zamordowałby go nie dla przyjemności, prawda? Czy Stykes zabiłby go po prostu po to, by uniknąć aresztowania? – Chciałem się tylko przywitać. Zobaczyłem, że siedzi na ganku, i chciałem się z nim przywitać. Stykes skinął głową. – Spytałeś go o jego małego chłopca? – Tak. – Tommy zamilkł i odetchnął świeżym powietrzem. – Powiedział, że wciąż mu pomagasz od czasu do czasu. Poszukiwać. Znów skinął głową. – Istotnie. Pomagam. – Bardzo szlachetnie z twojej strony. Stykes zdjął okulary i spojrzał Tommy’emu w oczy. Ten zmusił się, by wytrzymać jego wzrok.

– Nie jestem pewny, czy to szlachetność. Po prostu wykonuję swoją pracę. Nie ma tu wielu tajemnic oprócz tych czterech zaginionych dzieciaków, więc gdy nie mam na głowie nic pilnego, co zdarza się niemal zawsze, zajmuję się poszukiwaniem. Jak już powiedziałem, to moja praca. Tommy poczuł, że jego strach zmienia się w gniew. Złość na tego człowieka, który zabił czterech chłopców i fantazjuje na temat ich zaginięcia. – Nigdy się nie poddasz, Alanie? Stykes zamrugał powiekami. – Czy się poddam? Masz na myśli zaprzestanie poszukiwań? Tommy poczuł, że przytakuje ruchem głowy, ale nie odpowiedział, bo nie to miał na myśli. – Nie – powiedział Stykes. – Byłoby nieuczciwie z mojej strony, gdybym teraz zrezygnował z szukania, prawda? Mieszka tu za dużo rodzin cierpiących wielki ból, więc jeśli mogę im jakoś pomóc, muszę to robić. Nawet jeśli sprowadza się to do bezowocnych poszukiwań. – Spojrzał na znak stopu, obok którego przejechał Tommy. – Myślę, że ci nie wystawię mandatu. Nie lubię, gdy się mnie podejrzewa o kumoterstwo, ale jesteś tutaj sławną osobą. I chyba nie tylko tutaj, do diabła. Więc poprzestanę na upomnieniu. – Bardzo miło z twojej strony – odparł Tommy, patrząc w oczy mordercy. – Na przyszłość bardziej uważaj – powiedział Stykes. – Wtedy nie będziemy musieli więcej odbywać tych pogawędek. – Rozumiem, Alanie. Stykes się wyprostował i pistolet w kaburze znalazł się tuż przy twarzy Tommy’ego. Ten wyobraził sobie, że siedzi sam zamknięty w małej betonowej celi więziennej, czekając na Alana, który wprowadzi w czyn obowiązującą w Lind Falls własną wersję sprawiedliwości. Na myśl przyszedł mu jego własny grób, wprawdzie większy i głębszy, ale poza tym identyczny jak cztery inne w tutejszym lesie. Zaczął się zastanawiać, ile potrzeba czasu, by ktoś znalazł jego kości. Doszedł do wniosku, że prawdopodobnie długo by to potrwało. Może nawet trzydzieści lat. Alan Stykes odwrócił się i poszedł do samochodu policyjnego. Tommy nie chciał odjeżdżać pierwszy, więc siedział, czekając, aż zastępca szeryfa przejedzie obok. Stykes obrócił ku niemu głowę i pozdrowił go dłonią, jakby mówiąc: nie przejmuj się zanadto. Tommy odetchnął i na kilka sekund zamknął oczy. Potem wyjął z kieszeni komórkę. Wybrał numer Becky, która odebrała po trzecim sygnale. Po tonie, jakim wypowiedziała halo, natychmiast poznał, że coś jest nie w porządku. – Wracam do domu – oznajmił. Przeciągające się milczenie. A potem:

– Nie spodziewaj się, że nas tu zastaniesz po powrocie. I Becky się rozłączyła.

36 Dom. Zatrzymując się na podjeździe, Tommy pospiesznie zlustrował wzrokiem otoczenie. Nie dostrzegł samochodu Becky, ale ona zazwyczaj parkowała w garażu. Rzucił okiem na okna. Żadnych świateł. Żadnego ruchu. To jednak także nie było dziwne. Dziwne było to, że Becky nie odpowiadała na jego telefony, a przecież po opuszczeniu Oregonu dzwonił do niej wielokrotnie. Ani razu nie odebrała. Nawet po to, by powiedzieć: odwal się. Zadzwonił do agencji ochrony, z której usług skorzystał, mając nadzieję, że uzyska stamtąd jakąś informację, ale powiedziano mu tylko tyle, że pani Devereaux niespodziewanie zerwała umowę i odesłała Stuarta. Zatelefonował do Sofii, ale oznajmiła mu, że telefonów od niej Becky także nie odbiera. Zadzwonił nawet do najlepszej przyjaciółki żony, która mieszkała w Denver. Nic. Wprowadził samochód do garażu i stracił ostatnią iskierkę nadziei. Auta Becky nie było. Przeszedł z garażu do kuchni. Na granitowym blacie nie było żadnego listu. – Becky?! – zawołał. Cisza. – Evie?! Chance?! Czekał na odgłos biegnących nóżek. Cisza. Ściśnięty żołądek Tommy’ego zacisnął się jeszcze bardziej i strach, który go zżerał, zaczął zamieniać się w gniew. Jak śmiesz zabierać moje dzieci. Myśl sobie o mnie, co chcesz, ale nie zabieraj mi dzieci. Nie pozwolę, abyś decydowała, czy mogą być przy mnie. Nie ma mowy – pomyślał. Wbiegł po schodach i zadyszany przeszukiwał pomieszczenie po pomieszczeniu. W pokojach dzieci zobaczył porozrzucane ubrania i zabawki. Nie musiało to o niczym świadczyć, ale z pewnością ktoś je przeglądał, pakując się w pośpiechu. Wszedł do sypialni małżeńskiej i tam wreszcie znalazł odpowiedź. Trzymali walizki w przepaścistej szafie, gdzie znajdowały się głównie rzeczy Becky. Trzy walizki zniknęły. Trzy. Można w nich było zmieścić wystarczająco dużo ubrań, by starczyły im trojgu na co najmniej dwa tygodnie.

Rąbnął pięścią w drzwi szafy. – Niech to szlag! Przez trzydzieści lat się wysilał, by zachować swój największy sekret w tajemnicy i uleczyć swoją duszę. A teraz w ciągu niespełna tygodnia wszystko zostało zniszczone. – Nie, nie, nie – wymamrotał. Po raz kolejny wybrał numer Becky i czekał, zaciskając powieki. Miał nadzieję, że usłyszy jej głos, a nie automatyczną sekretarkę. Po raz kolejny spotkał go zawód. – Becky, jestem w domu. Jestem w domu, słyszysz? Jestem tu teraz i widzę, że odeszłaś. Zaufaj mi, dobrze? Wiem, że zważywszy na to, co zrobiłem w przeszłości, proszę o bardzo wiele, ale zapewniam cię, że nie mam romansu. Nawet jeśli mi nie wierzysz, nie możesz zabierać dzieci. Robisz im krzywdę. Nawet jeśli... Nawet jeśli, co, Tommy? Tak bardzo ściskał telefon, że rozbolały go palce. – Ja nigdy bym nie zrobił tobie czegoś takiego, choćbym cię podejrzewał o najgorsze. Nigdy bym nie porwał dzieci i nie wywiózł gdzieś daleko od ciebie. Rozłączył się i usiadł na łóżku, szarpiąc włosy na głowie. Po pięciu minutach zadzwonił telefon. Tommy z nadzieją spojrzał na ekran komórki. To ona. – Becky – powiedział. – Masz rację – powiedziała posępnym tonem. – Nie mogę ci odebrać dzieci. Przepraszam. Odetchnął. – Ale musimy coś wymyślić, bo nie chcę cię widzieć. – O co chodzi, Becky? Po prostu mi powiedz. – Ty mi powiedz, Tommy. Powiedz mi, dlaczego powiedziałeś, że jesteś w Charlestonie, a naprawdę zatrzymałeś się w jakimś motelu w stanie Oregon. Powiedz mi, dlaczego dzwonię do ciebie i słyszę w tle śmiech jakiejś kobiety. A te wszystkie podejrzane telefony? Grożenie śmiercią? Jesteś gówno wart, Tommy. Ale muszę ci oddać jedno: jestem pod wrażeniem twojej inwencji i wysiłków, jakie wkładasz w ukrycie tego romansu. Przyjemnie jest być pisarzem, prawda? Wymyślać to wszystko całymi dniami musi być cholernie miło, no nie? Skąd, u diabła, ona wie o Oregonie? Odpowiedź była prosta. Posłużył się kartą kredytową, wynajmując samochód. Becky nigdy nie sprawdzała w internecie ich stanu obciążeń karty kredytowej, chociaż kilkakrotnie pokazywał jej, jak to się robi. Ale teraz stała się podejrzliwa i po raz pierwszy zajrzała tam pod jego nieobecność. Uznał, że nie może pozwolić na

to, by nadal go podejrzewała o romans, ale przecież nie mógł jej wyznać prawdy. – Możesz mi wierzyć albo nie, Becky, ale przysięgam ci, że nie mam romansu. Milczała przez chwilę. – Wiem, że coś przede mną ukrywasz, Tommy. No więc co miałam podejrzewać? Wrócił myślami do chwili, gdy to wszystko się zaczęło. Boże, czy to możliwe, że minęło zaledwie pięć dni? A początek wszystkiemu dało kłamstwo. Skłamał na temat liściku, który Elizabeth podrzuciła mu w barze hotelu Hyatt. Skłamał, mówiąc, kto do niego zatelefonował. Od chwili gdy Elizabeth wróciła, kłamał bezustannie. Wiedział, że jeśli skłamie jeszcze raz, wszystko będzie skończone. Becky już nigdy mu nie uwierzy. Odejdzie od niego. – Tak – powiedział. – Kłamałem. – Na jaki temat? – Becky... – Chodzi o ten liścik? Skłamałeś na jego temat? – Tak – odparł z westchnieniem. – Wiedziałam. A więc list, który dałeś mi do przeczytania o grożącym nam niebezpieczeństwie... nam i naszym dzieciom, był przez ciebie sfabrykowany? – Tak. – Ty durniu! Ty cholerny ośle! I ten Stuart, wynajęty, by nas chronić, był niepotrzebny? To jeszcze jedno kłamstwo dodane do twoich bzdurnych opowieści? Tak nas wystraszyłeś. Bez powodu? – Nie. Wynająłem go, bo miałem powód. Bałem się o bezpieczeństwo mojej rodziny. – Dlaczego, Tommy? Co się naprawdę, do diabła, dzieje?! – Wszystko, co robię, Becky, robię... robię dla nas. Dla nas wszystkich. – Po prostu powiedz mi, Tommy, po prostu powiedz. Teraz. To twoja ostatnia szansa. Słucham. Jeśli chcesz, żebym wróciła do domu, musisz to zrobić. To twoja jedyna szansa, by wszystkiego nie stracić. Mów. Tommy przeniósł się myślami do miejsca, gdzie w dzieciństwie czuł się bezpiecznie i wygodnie, gdzie uciekł po ataku paniki w motelu w Oregonie. Łagodny stok wzgórza porośnięty wysokimi drzewami i gęstą trawą, miejsce, które zapamiętał z czasów, gdy jeszcze nie pamięta się wieku, a tylko uczucie szczęścia i spokoju, jakich doznaje się tylko wtedy, gdy jeszcze się nie wie, co one oznaczają. Teraz. Głęboko wciągnął powietrze w płuca i zaczął opowiadać. Od samego początku. Począwszy od wykrwawiającego się Rade’a, po wyjazd z Oregonu do domu. Z wszelkimi detalami. O dowodzie tożsamości Elizabeth, w którym miała wpisane nazwisko dawnej dziewczyny Tommy’ego. O zamordowaniu bezdomnego

w Charlestonie. O wyznaniach Elizabeth. O policjancie zabójcy z Lind Falls, który zakopywał małych chłopców niczym grabarz. Wspomniał o każdym swoim kłamstwie, o każdym rozpaczliwym czynie, po to, by Becky nie mogła go na niczym przyłapać. Na końcu opowiedział o żądaniu Elizabeth. Wyznał Becky, że jedynym sposobem, by się z tego wykaraskać, jest zabicie tego policjanta. Ani na chwilę nie zamilkł, bo wiedział, że od razu zmyśliłby jakąś wymówkę, by usprawiedliwić swoje postępowanie. Że tu i tam wetknąłby jakieś kłamstewko, żeby złagodzić drastyczną prawdę. Więc po prostu mówił, w miarę jak słowa formowały się w jego umyśle, a były one równie szczere i surowe, jak nowy szkic powieści, którą pisał. Z każdym słowem czuł zmniejszający się ciężar, który go przygniatał, i oddychał z coraz większą łatwością. Ulga była tak wielka, że przyprawiała go niemal o euforię. Wiedział, że powinien być od początku szczery wobec Becky, bo to jego partnerka, która zasługuje na to, by znać prawdę. A przede wszystkim dlatego, że jest w niej zakochany do szaleństwa. Becky jest osobą wyrozumiałą i wybaczającą i Tommy wie, że go kocha. Pomoże mu. Zamiast przed nią uciekać, powinien ją prosić, by przy nim wytrwała. Dla niej robił to wszystko i powinien to rozumieć od samego początku. Im dłużej mówił, tym czuł się szczęśliwszy pomimo okropieństw, o których opowiadał. W końcu znalazł kogoś, kto mu pomoże. Kogoś, komu można się zwierzyć. Kto mu powie, że nie jest okropnym człowiekiem. Becky poradzi mu, jak należy postąpić. Okaże siłę. Uratuje ich wszystkich. Wreszcie skończył. Zamilkł na kilka sekund, czekając na jej komentarz. Ale usłyszał jedynie własny oddech, wciąż przyspieszony na skutek ekscytacji. A potem, bez słowa, Becky przerwała połączenie.

37 Tommy’ego obudził dzwonek telefonu. Przez okna sypialni poprzez lniane zasłony przenikały strumienie słonecznego światła. Druga połowa małżeńskiego łoża była nierozścielona, co dotkliwie uświadamiało nieobecność Becky. Chwycił telefon. Błagam – pomyślał. Błagam, niech to będzie Becky. Na ekranie zobaczył fotografię Sofii. – Cześć – mruknął. – Właśnie usłyszałam tę wiadomość, Tommy. – Jaką? – O twoim przyjacielu. Marku. – O Marku? Singletarym?

– Tak, o tym, którego kazałeś mi odszukać. Zamarł, wyobrażając sobie, co Mark mógł zrobić lub powiedzieć. Najgorsza z możliwości była taka, że publicznie opowiedział o Radzie Baristowie. Tommy jednak nie podejrzewał, by Mark mógł tak postąpić. – Co z nim? Milczenie. – A więc nie słyszałeś? – Nie, do diabła! Po prostu powiedz mi, co zrobił. – On... on nie żyje, Tommy. – Co?! Usiadł na brzegu łóżka i przycisnął telefon do ucha. – W piątek wieczorem. – Jak to się stało? – Wypadek samochodowy. Chwycił laptopa, którego zostawił na krześle obok łóżka. Włączył go i wyszukał na Google Mark Singletary. – Zaczekaj – powiedział do Sofii. – Sprawdzam to w komputerze. Kliknął na pierwszą wiadomość, która się ukazała. Senator z Karoliny Północnej zginął w wypadku samochodowym (Agencja Reutera) Senator stanu Karolina Północna Mark Singletary zginął w wypadku samochodowym późnym wieczorem w ostatni piątek w Lantham, mieście, w którym mieszkał. Singletary sam prowadził samochód, wracając z imprezy zorganizowanej w celu pozyskania funduszy na mające się odbyć w przyszłym miesiącu wybory. Jego auto wypadło z drogi stanowej 35 na nasyp. Świadek jadący za samochodem Singletary’ego nie zauważył, by przed wypadkiem kierowca prowadził w jakiś dziwny czy podejrzany sposób. Nawierzchnia jezdni była sucha. Śledczy badający miejsce zdarzenia stwierdzili, że senator nie był przypięty pasem i został impetem wyrzucony z samochodu. Przypuszcza się, że zginął na miejscu. Śmierć Singletary’ego miała miejsce w momencie szczególnie niefortunnym dla Partii Republikańskiej, która liczyła na... – O mój Boże – powiedział Tommy. – Przepraszam. Myślałam, że o tym wiesz. – Nie miałem pojęcia – rzekł ze wzrokiem wbitym w podłogę. – Zielonego

pojęcia. – Hm, przynajmniej nie był ci szczególnie bliski, prawda? – Wypiliśmy kilka drinków w zeszłym tygodniu. – Tak? Opuścił powieki i zwrócił twarz w stronę słońca. – Właśnie tam pojechałem w zeszłą sobotę. Spotkać się z Markiem. Musieliśmy omówić pewne sprawy. – Co się, do diabła, dzieje, Tommy?! Wyjechałeś na tydzień i nikt nie wiedział, gdzie się podziewasz. Potem Becky zabiera dzieci i znika. A teraz twój przyjaciel sprzed trzydziestu lat, którego nagle zapragnąłeś odszukać, ginie po spotkaniu z tobą. – Sofio... – Jesteśmy przyjaciółmi, Tommy. Może potrafiłabym ci jakoś pomóc. Po prostu powiedz, o co chodzi. – Masz rację – odparł, ściskając skronie. Zaledwie wczoraj uczyniłby wszystko, by historia Rade’a nigdy nie wyszła na jaw. Teraz popadł w taką rozpacz, że zapragnął opowiedzieć o tym drugiej osobie. – Mogłabyś tu przyjechać? – Zaraz będę. Sofia się rozłączyła, a on jeszcze raz przeczytał początek wiadomości. I jeszcze raz. By się upewnić, że chodzi naprawdę o Marka. O Marka Singletary’ego. Cholera jasna – pomyślał – zatrzymałem się w jego domu niecały tydzień temu. Siedziałem w jego gabinecie i popijałem z nim whisky. Przeczytał do końca artykuł, który nie podawał żadnych przyczyn wypadku. Następnie jeszcze raz wrócił do pierwszego akapitu. Dlaczego samochód miałby nagle wypaść z drogi? Można się doszukać miliona powodów – zastanawiał się. Najprawdopodobniej Mark usnął za kierownicą. Było późno. Może trochę za dużo wypił? Ale świadek powiedział, że przed wypadkiem samochód jechał prosto. Istniała również możliwość, że Mark popełnił samobójstwo. Może się obawiał, że historia Rade’a wyjdzie na jaw. Może Mark miał na sumieniu jakieś inne, które mogły zostać ujawnione. Kto to wie? Szukał w Google innych informacji o tym zdarzeniu. Dowiedział się, że wyszukiwarka znalazła ponad czterysta artykułów na ten temat. Przeczytał pięć pierwszych i znalazł rozmaite warianty tej samej wiadomości. W żadnym z nich nie mówiono – choćby hipotetycznie – o przyczynach, dla których samochód Marka wpadł na nasyp. Ani dlaczego senator jechał sam. Ta myśl nie dawała Tommy’emu spokoju. Dlaczego nie miał kierowcy? Gdzie się podział facet, który w ubiegłym tygodniu czekał na niego przed domem w Charlestonie? Czy senatorowie USA często sami prowadzą auta, zwłaszcza późnym wieczorem po zbieraniu funduszy? Zszedł po schodach, głośno plaskając bosymi piętami; pogłos niósł się po pustym

domu. Na dole wciąż paliły się światła, bo nie pogasił ich wieczorem. Pusty dom był wystarczająco ponury, pusty ciemny dom był nie do wytrzymania. Niczym wytresowany szczur aportujący ziarnka automatycznie wykonywał zwykłe poranne czynności. Uruchomił ekspres do kawy: włączył go, sprawdził poziom wody, upewnił się, że jest w nim dostatecznie dużo ziaren. Jeszcze raz sprawdził telefon, szukając ważnych esemesów, to znaczy wiadomości od Becky. Jakiejkolwiek. Nic poza mejlami od wydawcy, zastanawiającego się, gdzie Tommy, do diabła, się podziewa i czy postępuje praca nad nowym szkicem powieści, która przecież była niemal gotowa już kilka miesięcy temu. Położył komórkę na blacie i czekał na Sofię. Stojąc bezczynnie i unikając przykrych myśli, poczuł, że się starzeje. Minęło dziesięć minut i nadjechała. Otworzył drzwi i przyjrzał się jej. Wyglądała tak, że zaparło mu dech w piersi. Sczesane w koński ogon włosy, zero makijażu, idealnie gładkie policzki i wielkie zielone oczy. Weszła do holu i upiła łyk z kartonowego kubka, który miała w ręku. Podszedł i uściskał ją, powstrzymując łzy. – Ja także się cieszę, że cię widzę, Tommy. Powiesz mi, co się, do cholery, dzieje? – Tak – odparł. – Powiedziałem o tym tylko jednej osobie. Becky. Odłożyła słuchawkę i od tamtej pory się nie odezwała. – Dlatego zabrała dzieci i wyjechała? – Nie. Ona myśli, że mam romans. A tak nie jest. Słowo „romans” zawisło w powietrzu i Tommy’emu przez chwilę doskwierał ciężar jego relacji z kobietami. Miał romans z Sofią, a jednak nadal pracowali razem. Całą swoją pisarską karierę zawdzięczał wpływowi innej kobiety, która pozostawała w cieniu, lecz ostatnio z niego wychynęła. Łatwo dopuszczał kobiety do swego życia, ale z trudem pozwalał im odejść. – Więc to, co jej powiedziałeś, było jeszcze gorsze? Zamknął oczy i skinął głową. – Po prostu... po prostu zostań i wysłuchaj mnie, dobrze? I postaraj się nie wypaść z domu jak burza, gdy skończę. – Bez obrazy, Tommy, ale przecież nie jestem twoją żoną, więc potrafię lepiej tolerować twoje wyskoki niż Becky. Moja wytrzymałość oczywiście ma pewne granice, ale trudniej je przekroczyć. – Uśmiechnęła się półgębkiem. – Myślę, że dopóki nie pieprzysz się z dziećmi, wszystko będzie dobrze. Roześmiał się, ale śmiech przeszedł w płacz. Z jego oczu popłynęły gorące, piekące łzy. Nie miał pojęcia, dlaczego płacze, ale cholernie dobrze mu to zrobiło. Poczuł ulgę. I jak dobrze mieć przy sobie kogoś, komu na tobie zależy.

Sofia cofnęła się o krok. – Jezu, Tommy, żartowałam. Powiedz, że tego nie zrobiłeś. Pokręcił głową. – Nie – odrzekł, zasłaniając twarz dłońmi. – Na Boga, nie. Oczywiście, że nie. Ja... ja nie wiem dlaczego... nie wiem, co robić. Odwróciła się i podeszła do barku. Wyjęła butelkę z drogą tequilą, którą podarowała mu, gdy podpisał umowę na książkę Krew młodości. Wciąż była nieotwarta, ale Sofia szybko zmieniła ten stan rzeczy. Wyjęła dwa kieliszki i postawiła je na blacie, a potem nalała do nich płynu o barwie miodowego wschodu słońca. – Jest dziewiąta rano, Sofio. – Wiem. Ale myślę, że to ci pomoże. I ja chyba także będę potrzebowała drinka. – O, tak. Będziesz. Unieśli kieliszki. Cicho policzył do trzech i równocześnie wlali sobie tequilę do ust. Zapiekła ich w gardłach. Tommy nie nawykł do picia alkoholu jednym haustem, a już na pewno nie o tak wczesnej porze, ale musiał przyznać, że to diabelnie dobra tequila. Dwa puste kieliszki stuknęły o blat. Tommy otarł wargi. Sofia nie. – Od początku – powiedziała. – Od samego początku i nie przerywaj, dopóki nie skończysz. A potem, po raz drugi tego dnia, Tommy opowiedział całą historię.

38 Po półgodzinie zamilkł. Spojrzał na Sofię, która nie rzekła ani słowa. Wyrzucenie tego z siebie sprawiło mu ulgę, ale teraz, gdy już skończył, miał wątpliwości, czy powinien to zrobić. Wiedział, że Sofia zachowa jego wyznanie w tajemnicy, ale dlaczego tak rozpaczliwie chciał jej to wszystko opowiedzieć? Czy dlatego, że pragnął współczucia? Becky odłożyła słuchawkę. Naprawdę musiał zapewnić Sofię, że nie jest potworem? A może zrobił to dlatego, że Sofia była inna? Dawna kochanka, ale obecna powierniczka. Znała go wystarczająco dobrze, by zrozumieć, ale jednocześnie nie była z nim aż tak blisko, by osądzać za wiele wad i błędów, które popełnił. Sofia wpatrywała się w puste kieliszki, których wnętrze poznaczone było strużkami tequili. – Powiedz coś, proszę – dopomniał się.

Odezwała się dopiero po upływie minuty. – Opowiedziałeś to wszystko Becky? – Tak. – Co ona zrobiła? – Rozłączyła się. Od tamtej pory z nią nie rozmawiałem. Sofia wstała z kuchennego krzesła i oddaliła się od Tommy’ego, wsuwając palce w swoje gęste włosy. – Nie wychodź – poprosił. – Nie wychodzę. Po prostu potrzebuję ruchu. Ja... cholera, Tommy. Czy to wszystko prawda? – Od początku do końca. Obróciła się w jego stronę. – I nigdy nie przyszło ci do głowy, żeby się skontaktować z policją? – Myślę o tym codziennie. – odparł. – Mam na tym punkcie obsesję. – A jednak nawet nie zatelefonowałeś. Opuścił wzrok na podłogę. – Nie, nie zatelefonowałem. – Tommy, jeśli to prawda, dwoje zabójców w najlepsze korzysta sobie z wolności. – Wiem. – I nie dzwonisz na policję? Dlaczego? – Wiesz dlaczego. – Chcę to usłyszeć od ciebie. Głęboko wciągnął powietrze, a potem je wypuścił. – Bo nie chcę wszystkiego stracić. Rodziny. Kariery. Bo jestem przerażony. Podniósł wzrok i zobaczył, że Sofia na niego patrzy. Nie, nie patrzy, ona go osądza. Usiłuje skonfrontować człowieka, którego znała, z tym, który jej się teraz objawił. – Gówno prawda – powiedziała. – Gówno prawda? – Tak, Tommy. Gówno prawda. Nie boisz się, że wszystko stracisz. Poczuł zamęt w głowie. – Co ty opowiadasz? Jej ton stał się oschły. – Chodzi mi o to, że... jasne, w porządku, jesteś przerażony. Rozumiem, o co ci chodzi. Zrobiłeś zadziwiającą karierę i masz cudowną rodzinę, a powiadamiając policję, odsłoniłbyś mroczny fragment swojej przeszłości. – To, co wtedy zrobiłem, jest przestępstwem, Sofio. A wszystko, co zrobiłem potem, zwłaszcza w zeszłym tygodniu, jeszcze pogorszyło sprawę. Tkwię... tkwię w tym zbyt głęboko.

Zupełnie jak zdesperowany hazardzista, który zaciąga nowe długi, mając nadzieję na wielką wygraną – pomyślał. Tak się jednak nigdy nie stanie. – Nie jest za późno, Tommy. Pójdź teraz na policję, zanim sytuacja się nie pogorszy. – Niby jak może się jeszcze pogorszyć? – Musisz, Tommy. Jestem pewna, że jeśli nie będziesz dłużej zwlekał, wszystko dobrze się skończy. – Naprawdę? Co rozumiesz przez „dobrze”? Więzienie? Rozwód? – Przecież wyznałeś wszystko Becky. A więc zgodnie z twoją logiką już potencjalnie straciłeś rodzinę. I nie chodzi o to, że nazwisko twojej byłej dziewczyny jest związane z twoją podróżą do Charlestonu. Rzeczywistość jest znacznie gorsza. To ta rzeczywistość sprawi, że stracisz rodzinę. Te słowa trafiły go prosto w trzewia. – Nie straciłem ich! Do diabła, Sofio, jeszcze ich nie straciłem! – Popełniliśmy błąd, gdy się przespaliśmy. Nie powiem, że tego żałuję, bo tak nie jest. Ale to był błąd i przez to niemal się rozeszliście. Więc już wiesz, jak to jest prawie stracić wszystko, co się kocha. Dlaczego to wszystko powtarzasz? – Tu nie chodzi tylko o rozwód, ale również o moje dzieci, które będą dorastać w przekonaniu, że ich ojciec jest przestępcą. Nieważne, czy miałem z tym coś wspólnego. Ludzie nazwą mnie mordercą i moje dzieci będą to słyszały. Sofia uparcie trwała przy swoim. – A jednak od chwili, gdy dopuściłeś ją z powrotem do swojego życia, kopiesz sobie coraz głębszy grób. Aż się poderwał. – Dopuściłem ją do swojego życia? Ja jej nie dopuściłem. Ona po prostu wróciła. – Nie sądzę. – O czym ty, do diabła, mówisz? – zapytał po chwili milczenia. Podeszła krok w jego stronę. Tommy’emu ów krok wydał się trochę agresywny. Buntowniczy. – Ty jej potrzebujesz – powiedziała. – Chcesz jej w swoim życiu, bo zawsze w nim była. – Ależ, Sofio, co ty wygad... – Zawdzięczasz jej całą swoją karierę. To wszystko wyjaśnia. Każda książka, jaką napisałeś, jest o niej. Każdy czarny charakter, za który opłacasz sobie wygodne życie, to ona. Ona jest twoim sukcesem. Jeszcze jeden krok w kierunku Tommy’ego. – Gdy o niej mówisz, twoja twarz jaśnieje. Wyglądasz na podekscytowanego. Naładowanego energią. – Znów krok. – Ona jest twoją muzą, Tommy. Jest twoją pieprzoną muzą.

– To nieprawda – wyszeptał głucho i bezbarwnie. Powtórzył te słowa jeszcze raz, ale zabrzmiały równie bezsilnie. – Spójrz na to obiektywnie, Tommy. Dlatego Becky się rozłączyła. Nie z powodu tego, co ci się przytrafiło w dzieciństwie. I nie dlatego, że okłamywałeś ją przez cały zeszły tydzień. Rozłączyła się, bo całe swoje życie oddałeś innej kobiecie. Nie widzisz tego? Wiesz, jak bardzo musiała się przemóc, by znowu ci zaufać po tym... co zrobiliśmy? A teraz dowiaduje się, że jest jeszcze jedna kobieta. Chociaż się z nią nie pieprzysz, jest twoją kochanką. – Przestań, Sofio. Podniosła głos. – Nie zaprzeczaj, Tommy. Dobrze wiesz, że to prawda. Nie poszedłeś na policję, bo nie chcesz, żeby to się skończyło, czyż nie? Nie boisz się, że wszystko stracisz. Boisz się, że stracisz ją. – Przestań! Ale ona nie przestała. Myślała teraz głośno, a każde jej słowo było ogniwem w łańcuchu, o którego istnieniu Tommy zawsze wiedział, lecz nie chciał go przyjąć do wiadomości. – Właściwie sam to powiedziałeś, Tommy. Nowa książka, którą teraz piszesz, jest opowieścią o jej powrocie do twego życia. Powiedziałeś, że powieść pisze się sama. Powiedziałeś, że to najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek napisałeś. Czy nie to właśnie mi mówiłeś? Odsunął się, ale ona mówiła dalej: – Musisz to zakończyć, Tommy. W przeciwnym razie ona ci... coś zrobi. – Nic mi nie zrobi – wymamrotał. – Nie rozumiesz? Jeśli wszystko, co ci powiedziała, jest prawdą, nie możesz wierzyć, że twój przyjaciel Mark zginął w wypadku samochodowym. Ona się pozbywa świadków. A teraz powiedziałeś Becky. I mnie. Czy nie ściągnąłeś na nas niebezpieczeństwa? Nie zrobię ci krzywdy, Tommy. Poczuł lodowaty dreszcz. Wiedziony nagłą chęcią pozbycia się ciążących mu sekretów, nie wziął pod uwagę ryzyka związanego z ich poznaniem przez inne osoby. A teraz zginął Mark i Tommy musiał się zgodzić z sugestią, że Elizabeth zaciera ślady. – Nic nam nie grozi – powiedział, usiłując przekonać i siebie, i Sofię. – Ona mnie potrzebuje. – Ale nie na długo. Gdy tylko tekst znajdzie się u wydawcy, zacznie się nowa gra. – Mówiła coraz szybciej, a jej głos stawał się coraz bardziej piskliwy. – Pomyśl o tym. Jeśli ona naprawdę... jeśli umrzesz, czytelnicy nie będą się mogli doczekać wydania twojej książki. Ostatnia powieść Tommy’ego Devereaux, bardziej

niepokojąca od wszystkich poprzednich. Rozumiesz? A jej bohaterka będzie dokładnie taka, jak życzy sobie Elizabeth. I na zawsze związana z literaturą. Doskonale to sobie zaplanowała. – Nie chcę o tym rozmawiać. Sofia chwyciła go za ramię i zmusiła, by spojrzał jej w oczy. – Nie możesz mnie tak zbywać, Tommy. Nie możesz lekceważyć prostych prawd. Jeśli pozwolisz, by panowała nad sytuacją, to się źle skończy. Musisz pójść na policję. – Nie uwierzą mi! – wykrzyknął. – Nie rozumiesz?! Zbyt wiele nakłamałem. Zbyt wiele przemilczałem. Wskazała palcem jego pierś. – Tu chodzi nie tylko o ciebie, Tommy. Także o ojca, który wciąż ma nadzieję, że syn wróci do domu. Chodzi o potwora, który zamordował trzydzieści dziewięć osób. Boże, nie mogę w to uwierzyć – trzydzieści dziewięć. I o innego potwora, który zabija małych chłopców. A ty możesz położyć temu kres, Tommy. Musisz to zakończyć. – I mam zamiar to zrobić. – Jak? Wykonując jej polecenia? – Oczy Sofii ciskały błyskawice. – Zabijając tego szeryfa w stanie Oregon? Naprawdę potrafisz to zrobić, Tommy? A potem co? Będziesz się łudził, że ona cię nie zabije? Że nie zostaniesz zatrzymany za zabójstwo policjanta? Masz chyba źle w głowie. – Poradzę sobie. – A co z ciałami, Tommy? Co z rodzinami, które zachodzą w głowę, gdzie się podziały ich ukochane osoby? Czy mają się zastanawiać do końca życia? – Ukryła twarz w dłoniach. – Nie mogę uwierzyć, że to wszystko prawda. Odwrócił się i podszedł do drzwi. Otworzył je i owiało go świeże poranne powietrze, nie wiadomo dlaczego budząc w nim większą złość. Powietrze było tak cholernie normalne. Codzienne, jakie wdychał po wyjściu z domu, by się przebiec lub pójść do ulubionej kafejki na poranną latte. Zapragnął, by zapanowała normalność i wszystko wróciło na dawne miejsce. Cofnął się, pozostawiając otwarte drzwi. – Myślę, że powinnaś już wyjść – stwierdził. Wyglądało na to, że Sofia nareszcie nie ma nic do powiedzenia. Patrzyła na niego z gniewnym wyrazem twarzy, który po chwili zmienił się w skrajne rozczarowanie. Tommy nie mógł znieść jej spojrzenia i wbiwszy wzrok w dywan, powtórzył żądanie. Wyszła za próg, a potem się obróciła. – Tu chodzi nie tylko o ciebie, Tommy – powtórzyła. Zbył to milczeniem i zatrzasnął za nią drzwi.

39 Obudził się, czując pod twarzą chłodne pokrycie skórzanej kanapy. Nie pamiętał, kiedy się położył, i nie miał pojęcia, jak długo spał. Długie cienie na podłodze salonu sugerowały późne popołudnie, ale nie był pewien, jaki to dzień. Pamiętał, że nie spał w nocy, lecz pisał. I napisał wszystko do końca. Laptop szumiał obok. Tommy musnął palcem panel dotykowy. Ekran ożył i ukazały się na nim ostatnio napisane słowa: „Zbył to milczeniem i zatrzasnął za nią drzwi”. Miał w pamięci wyraz oczu Sofii, gdy kazał jej wyjść. A przecież starała się pomóc. Usiłowała być dobrą przyjaciółką, przekonać go, jak powinien postąpić, a on wyrzucił ją za drzwi zaraz po tym, jak sam poprosił, żeby do niego przyjechała. Mało powiedziane: błagał ją, by przyjechała. Zacisnął powieki, jakby się mógł ukryć we własnym wnętrzu. Doszedł do wielkiej wprawy w sprawianiu zawodu kobietom swego życia. Na stoliku obok kanapy leżał telefon komórkowy. Tommy stwierdził, że by po niego sięgnąć, nie musi siadać, więc wziął go do ręki. Komórka była chłodna. Wyłączył ją zaraz po wyjściu Sofii. Teraz znów był gotowy na łączność ze światem. Włączył komórkę i sprawdził godzinę. Obliczył szybko w myślach. Trzydzieści godzin. Minęło trzydzieści godzin od chwili, gdy Sofia powiedziała mu, że potrzebuje on Elizabeth w swoim życiu. Trzydzieści godzin bez komunikowania się z kimkolwiek. Żadnego kontaktu. Żadnych telefonów. Cały czas spędził w domu, nie wychodząc z salonu. Trzydzieści godzin bezustannej pisaniny. Czuł, że jego nieruchome teraz palce są sztywne niczym uschnięte gałązki. Piętnaście nieodebranych połączeń. Ani jednego od Becky lub Sofii. Jeden numer nieznany. Ani jedna wiadomość w poczcie głosowej nie była pilna. Jeden esemes: Red Rocks. 5 po południu. E. Jeszcze jeden rozkaz od Elizabeth. Chce się z nim spotkać w amfiteatrze Red Rocks w zachodniej części miasta. Dobrze znał amfiteatr, od wielu lat często bywał tam na koncertach ulubionych zespołów. Tym razem nie będzie tam zespołu. Wystąpić powinien Tommy. Ale on poczuł, że jego postawa ulega zmianie. Może dlatego, że w końcu wszystko opowiedział Becky i z całą jaskrawością przemówiła do niego prawda. Może dlatego, że wszystko, co miał nadzieję zachować, było tak bliskie utracenia na zawsze, że przestał się niepokoić o skutki swoich poczynań. A może zaczynał mieć dość tej pieprzonej sytuacji. Jakakolwiek była przyczyna owej zmiany, sama zmiana sprawiła mu

przyjemność. Tommy po prostu się zastanawiał, do czego może go ona doprowadzić.

40 Na początku października słońce zapada za góry około szóstej. Gdy Tommy zatrzymał samochód na parkingu przed amfiteatrem Red Rocks, przebyło już znaczną drogę. Amfiteatr został wykuty w czerwonym piaskowcu i stąd wywodziła się jego nazwa. Ponieważ był położony znacznie wyżej niż Denver, roztaczał się z niego zachwycający widok miasta. Tommy wysiadł z samochodu i spojrzał na krwistoczerwone niebo. Jak na tę porę roku było ciepło, ale z zapadnięciem zmroku temperatura szybko się obniży. Parking był zupełnie pusty. Tommy nie wiedział, czy przyjechał tu przed Elizabeth. Jeśli nie, gdzie jest jej samochód? Trudno mu było wyobrazić ją sobie za kierownicą. Myślał, że po prostu w magiczny sposób pojawia się tam, gdzie chce się znaleźć, nie korzystając z żadnego środka transportu. Przeszedł przez bramę i ruszył w stronę płyty stadionu. Gdy schodził, obejrzał się; długie rzędy miejsc siedzących wspinały się ku odkrywkom skał. Ponad nimi wisiało ogromne, chylące się ku zachodowi słońce. Dokładnie zlustrował amfiteatr i dojrzał samotną osobę stojącą pośrodku najwyższego rzędu. Kobieta. Elizabeth. Spoglądała na niego, lecz się nie poruszyła. Stała zbyt daleko, więc nie widział jej twarzy, ale wiedział, że utkwiła w nim swoje zimne oczy barwy dżinsu. Ani drgnęła. On także. Upłynęła minuta. Już wiedział. Ja nie podejdę. Ty masz podejść do mnie. Więc Tommy zaczął się wspinać. Szedł miarowym krokiem, czując wzmagający się ból w udach. Dotarł do najwyższego rzędu i powoli zbliżał się do Elizabeth, by uspokoić bicie serca. Obróciła się ku niemu. Jej nieprawdopodobnie obcisłe dżinsy uwydatniały kształt nóg. Obuta była w czarne skórzane botki na bardzo wysokich obcasach. Długie włosy miała rozpuszczone; wietrzyk unosił je wokół twarzy. Promienie blednącego słońca lśniły na ogromnych ciemnych okularach. Podchodząc bliżej, Tommy dojrzał w nich własne odbicie; krzywizna szkieł sprawiła, że wyglądał na większego, niż się czuł. – Witaj – powiedziała.

– Zabiłaś Marka – odparł. – Hm, nie takiego powitania się spodziewałam. – Zabiłaś Marka. Do diabła, dlaczego? Oparła dłoń na biodrze. – Dlaczego myślisz, że zabiłam Marka? – Bo znał prawdę. – Prawdę? Dobra. I jakąż to prawdę masz na myśli? – Dobrze wiesz jaką. Dotyczącą śmierci Rade’a. – Ależ, Tommy, on znał tę prawdę od trzydziestu lat. Gdybym się obawiała, że ją wygada, zrobiłabym coś znacznie wcześniej, prawda? – Usuwasz wszystkie ślady. Przed śmiercią. Roześmiała się. – Cierpisz na paranoję. – Odgarnęła włosy z twarzy. – Jeszcze chwila, a zaczniesz mi wmawiać, że Mark był w tym zaułku, gdy zabiliśmy bezdomnego. Że to on był Obserwatorem. Mrugnęła porozumiewawczo i temperatura powietrza obniżyła się o kilka stopni. Przed oczami Tommy’ego ukazały się sceny z Charlestonu. Oto stoi sam w zaułku, u jego stóp tworzy się kałuża krwi bezdomnego. Zastanawia się, czy ma tam zostać, czy uciec. A potem słyszy odgłosy i kogoś dostrzega. Ktoś biegnie, oddalając się zaułkiem, i znika w ciemności nocy. Mark. To był Mark. Mark był Obserwatorem. Morderstwo, które wydawało się całkowicie przypadkowe, zostało dokładnie zaplanowane. Nie odbyło się dla Tommy’ego, lecz dla Marka. – O mój Boże – powiedział. – On tam był. Wszystko widział. – No widzisz. Miałam rację. Paranoja. Spojrzał na położone na wschód od stadionu miasto, jakby mógł tam dostrzec całą swoją drogę, która przywiodła go do tego wieczoru. – Dlatego chciałaś, żebym się z nim spotkał. Miał być Obserwatorem. Zaplanowaliście to wszystko. On był... był taki jak ty. Mroczna strona Marka okazała się jeszcze bardziej mroczniejsza, niż podejrzewał Tommy. A teraz z jej powodu stracił życie. Obserwatorzy zawsze ginęli. – Nikt nie jest zupełnie taki jak ja, Tommy. A zresztą to twoja wersja wydarzeń, nie moja. – Nie zaprzeczyłaś. Zdjęła okulary. Zmrużyła oczy przed światłem. Tommy z niechęcią musiał przyznać, że jest piękna. – A gdybym zaprzeczyła, uwierzyłbyś mi? – Nie.

– A więc nie traćmy tu czasu. – Mnie także masz zamiar zabić? – Daj spokój, Tommy – odparła tonem matki strofującej dziecko. – Zadałem ci pytanie. – I po raz drugi: uwierzyłbyś mi, gdybym zaprzeczyła? – Nie. – A więc kręcimy się w kółko. – To dlaczego tu jestem? – Bo chcę, żebyś mi odpowiedział. Tommy odwrócił głowę, nie chcąc patrzeć jej w oczy. Przesunął wzrokiem po Denver, które jaśniało łuną na tle równin na wschodzie. – To szaleństwo – powiedział. – Życie bywa szalone. Przejdźmy do rzeczy. – Nie musisz mnie o to pytać. Mogę napisać tę książkę bez... tego wszystkiego. – Nie obchodzi mnie twoje zdanie na ten temat. Masz do wyboru dwa wyjścia. Tylko dwa. Zabić Stykesa wtedy i tak, jak zażądam, albo nie zabijać go i radzić sobie z konsekwencjami tej decyzji. – Opowiedziałem o wszystkim mojej żonie. I asystentce. Wyznałem im wszystko. Tommy miał nadzieję, że to ją poruszy, ale po wyrazie jej twarzy natychmiast się zorientował, że jego słowa spłynęły po niej jak woda po gęsi. – Istnieje różnica między tym, że wiedzą ludzie, którzy cię kochają, a tym, że wie o tym reszta świata. Zdajesz sobie z tego sprawę, Tommy. I jestem pewna, że zrobisz to, czego chcę, aby twoja tajemnica nie wyszła na jaw. – Wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia. – Alan Stykes zasługuje na to, by go zabić. To dzieciobójca. – Ty także – odparł, spoglądając na Elizabeth. – Zabiłam tylko jedno dziecko. W porównaniu ze Stykesem jestem święta. To, co zrobił z tamtymi chłopcami, jest... znacznie gorsze od moich wyczynów. – O tym, że zabił te zaginione dzieci, wiem tylko od ciebie. Jaką mogę mieć pewność, że go nie wrabiasz? – Widziałeś zdjęcia w jego domu. Miejsca, gdzie je pogrzebał. – Widziałem fotografie lasu, nic więcej. Alan do niczego się nie przyznał. A jeśli żądasz, żebym zabił kogoś, kto nie zawinił? – Naprawdę chcesz, bym uwierzyła, że uważasz Alana za człowieka niewinnego? Tommy wiedział, że Alan nie jest niewinny. Nie rozpoznał w nim zła natychmiast, jak to było w przypadku niektórych zabójców, z którymi rozmawiał od lat. Ale byli to przestępcy, o których wiedział już wcześniej, że są winni. Alan był zastępcą szeryfa. Niby dlaczego miałby go podejrzewać o coś więcej, niż o to, że żyje w dotkliwym osamotnieniu? Ale znalazłszy się w jego domu, w sypialni, której

drzwi Stykes zatarasował, gdy Tommy przyglądał się zdjęciom lasu, dojrzał w nim zło. Rozpoznał jego lodowate spojrzenie mordercy i był zdumiony, że nie zorientował się od razu. – A więc ty go zabij – powiedział. – Nie! Ty masz to zrobić. Gdy tego dokonasz, twoja książka nabierze autentyczności, którą odczują czytelnicy. Ja to wiem, Tommy. Gdy go zabijesz i to opiszesz... – Uśmiechnęła się na myśl o tym. – Twoja książka stanie się żywa. – I skończy się moje życie. Pod każdym względem. Nie rozumiesz? Jak będę ze sobą żyć, gdy kogoś zamorduję? Przysunęła prawą stopę do jego stopy. – Myślę, że chcesz to zrobić. – Pieprz się. Jak w ogóle możesz coś takiego mówić? – Sam się pieprz. Który ojciec nie chciałby uśmiercić dzieciobójcy? – Nic nie rozumiesz. – To takie nieskomplikowane, Tommy. Decyzje są łatwe. Skomplikowanymi czyni je rozmyślanie o nich. Rozmasował sobie kark i wypalił zniecierpliwiony: – Co ja tu, w ogóle, robię?! Po co o tym rozmawiam?! O co chodzi, do diabła?! Pochyliła się, chwyciła go za rękę i powiodła kciukiem po bliźnie rany, którą zadała mu trzydzieści lat temu. – Bo jesteśmy rodziną, Tommy. A członkowie rodziny muszą się trzymać razem. Była wystarczająco blisko, by ją pocałować. Była wystarczająco blisko, by ją zabić. Tommy zastanawiał się, czy naprawdę potrafiłby ją zamordować. I zakończyć to wszystko raz na zawsze, tu i teraz. Byłby do tego zdolny? Chociaż Elizabeth chciała, by uważał ją za istotę o nadludzkich zdolnościach, była kobietą z krwi i kości. Wykorzystywała paranoję Tommy’ego, by mu się ukazywać jako wszechmocna, ale on musi pamiętać, że ta kobieta jest morderczynią, a nie demonem. Nie zabiła Marka. I to nie Mark był tamtej nocy w zaułku. Nie potrafiłaby tego wyreżyserować, nawet biorąc pod uwagę jej zdolności. Ale podobało jej się, że Tommy uwierzył w to wszystko i odczuwa w stosunku do niej nabożny lęk. A więc pytanie: czy wiedząc, że Elizabeth jest istotą ludzką, potrafi ją zabić? – Nie wiem, o czym myślisz, Tommy, ale sprawiasz wrażenie bardzo poważnego. Bez słowa obrócił się i ruszył ku schodom. W oddali, wysoko ponad poszczerbionymi piaskowcami, krążył wypatrujący ofiary jastrząb.

11 Craigslist – utworzony przez Craiga Newmana największy na świecie darmowy serwis ogłoszeniowy.



CZĘŚĆ TRZECIA



41

Portland, Oregon

Cztery dni później Po raz drugi w tym tygodniu Tommy znalazł się na lotnisku w Portlandzie. Skrzypiąca karuzela zaczęła się obracać. Przyglądał się, jak metalowa podstawa rozciąga się i zaciska. Inni uczestnicy tego samego lotu powoli zbierali się dookoła i czekali, by pochwycić swoją torbę i podążyć dalej. Tommy spokojnie oczekiwał na walizkę, ponieważ nie spieszyło mu się tam, dokąd się udawał. Jakaś jego cząstka wolałaby, aby bagaż w ogóle się nie pojawił. Kilka godzin po spotkaniu w Red Rocks nadszedł mejl od Elizabeth. Zawierał szczegółowe instrukcje dotyczące sposobu, w jaki Tommy ma przybyć do Oregonu, oraz nakazujące, co ma tam zrobić. Było również napisane, że jeśli nie przyleci wskazanym samolotem, zostanie to uznane za niewątpliwą oznakę nieposłuszeństwa. Nieposłuszeństwa. Miał kilka dni na podjęcie decyzji. Dni braku wiadomości od Becky i dzieci. Kilka dni na uzupełnienie książki, w nadziei że słowa w jakiś sposób poprowadzą go ku właściwemu wyborowi. Kilka dni całkowitej samotności. Poprzedniego dnia, gdy w końcu podjął decyzję – jedyną, jaką mógł podjąć – napisał pięć listów i pozostawił je na swoim biurku. Jeden do Becky. Bardzo długi list do dzieci, które będą mogły go przeczytać, dopiero gdy podrosną. Jeden do Sofii. Jeden do swego redaktora i agenta. Oraz jeden wspólny list do wszystkich innych znaczących dla niego osób. Na wypadek gdyby nie wrócił do domu, te listy miały zapewnić jakąś pociechę lub co najmniej wyjaśnienie tego, co zrobił. Jego bagaż pojawił się pierwszy. Dotychczas nigdy mu się to nie zdarzyło. Chwycił torbę i ruszył do kawiarni Starbucks. Nie po to, by napić się kawy. Miał się tam spotkać ze swoim szoferem. Przystanął i lustrował tłum. Po dwudziestu sekundach z prawej strony podszedł jakiś mężczyzna. – Pan Devereaux? Tommy się obejrzał. Mężczyzna był nienagannie ubrany, tak jak powinien być ubrany consigliere. Błyszczący szary garnitur. Wykrochmalona kremowa koszula. Czarny krawat z połyskującą srebrną spinką. Opalona twarz. Wokół oczu więcej

zmarszczek niż na twarzy Tommy’ego, chociaż Tommy ocenił, że są w podobnym wieku. Zmarszczki spowodowane były zbyt częstym uśmiechaniem się lub mrużeniem oczu. Tommy nie sądził, by spowodował je uśmiech. – Tak? – odparł Tommy. – Jestem pańskim szoferem. – W porządku. Mężczyzna sięgnął po jego walizkę. – Nie trzeba – powiedział Tommy. – Sam ją poniosę. Mężczyzna skinął głową. – Proszę za mną. Tommy skierował się za nim na zewnątrz, do czarnego samochodu Lincoln Town zaparkowanego niewiarygodnie blisko lotniska. Za wycieraczką nie było mandatu ani gliniarza, który wydzierałby się, że należy przestawić auto. Mężczyzna otworzył drzwi z tyłu. Tommy zajrzał do ciemnego wnętrza, czując się tak, jakby spoglądał do gardzieli rekina. – Jak panu na imię? – zapytał. – Antoine – odparł mężczyzna. – Nigdy nie znałem żadnego Antoine’a. – Kiedyś musi nadejść ten pierwszy raz. Tommy jeszcze raz zajrzał do samochodu. – Dokąd mnie pan zabiera, Antoine? – Przykro mi, panie Devereaux. Nie mogę panu powiedzieć. – A może mi pan powiedzieć, jak długa będzie podróż? – Potrwa około godziny. – I co się stanie, gdy tam dojedziemy? Antoine sprawiał wrażenie autentycznie zbitego z tropu tym pytaniem. – Wtedy moje zadanie będzie wykonane. Tommy zadowolił się tą odpowiedzią, bo nie oczekiwał niczego bardziej odkrywczego. Głęboko odetchnął i wsiadł do auta, trzymając przy sobie walizkę. Szyba w oknie była wystarczająco przyciemniona, by nie przepuścić światła eksplodującej bomby atomowej. Oświetlenie wewnętrzne pozwoliło mu dostrzec rozmaite gazety oraz doskonale wyposażony barek. Tommy poczuł pokusę i nie dbał o to, że jest dopiero druga po południu, ale musiał pozostać czujny. Antoine odjechał od krawężnika. Drzwi się automatycznie zablokowały. Tommy raczej się spodziewał, że okażą się pozbawione wewnętrznych klamek, ale te były na miejscu. Uspokój się – powiedział sobie. Przebyłeś tę całą drogę nie po to, by teraz dać

nogę. Człowiek jest sumą własnych czynów. Wiedział, że trafi do Lind Falls, bo był pewien, że tam właśnie ma dojść do zabójstwa. Tam mieszkał Stykes, więc miejsce było odpowiednie. Nie wiedział, dlaczego Elizabeth chciała, by wiózł go szofer, ale przypuszczał, że po to, by nie miał własnego samochodu. Poza tym chciała, by Tommy był jej posłuszny. By postępował zgodnie z jej rozkazami. Zamknął oczy i wsłuchując się w szum silnika, wizualizował ostatni mejl od Elizabeth: Weź ze sobą kopię powieści i kilka dodatkowych kartek, byś mógł na nich zrobić notatki. Musisz wreszcie dopisać zakończenie, Tommy. Rozpiął suwak walizki i wyjął z niej ciężki plik kartek. Włączył lampkę i przeglądał je, wciąż zaskoczony, że tak wiele napisał w tak krótkim czasie. Zadziwiająca była nie tylko liczba. Słowa także okazały się dobre. Właściwe. Nie był przesadnie skromny, ale w skrytości ducha nigdy nie uważał siebie za giganta literatury i nie brakło krytyków, którzy też mu to wytykali. Jego książki dobrze się sprzedawały i czerpał z tego dumę, dzięki której bardziej się starał. Dlatego w gabinecie umieścił na biurku wielki, wyryty w drewnie napis, ktory przypominał mu, by pozostał skromny i zdawał sobie sprawę z własnych niedostatków. Pije jak Hemingway. Pisze jak Koontz. Ale dzięki tej książce wszystko się zmieni. Być może nie jest to wielka literatura, ale dotychczas nie napisał czegoś równie drapieżnego. Oddał w powieści czystość i prawdę, nawet jeśli ta prawda jest paskudna. Odłożył papiery do walizki i zgasił lampkę. Miał ochotę porozmawiać z Antoine’em, ale wiedział, że konwersacja będzie jednostronna. Szofer został opłacony za wożenie go, a nie za prowadzenie rozmów. Wyjął z torby telefon i sprawdził, czy nadeszły jakieś esemesy. Nic. Wybrał numer Becky i nagrał jeszcze jedną wiadomość, która na razie miała być ostatnia. – Cześć, to ja. Po prostu... cóż, po prostu mam nadzieję, że tego wysłuchasz. Nie jestem w domu. Wyjechałem. Dokonałem wyboru i podjąłem decyzję. Nie wiem, czy słuszną, ale czuję, że tylko tak mogę postąpić. Możliwe, że słyszysz mój głos po raz ostatni. Możliwe, że czeka nas wspaniałe wspólne życie. Wiem, że popełniałem błędy. Okropne. Ale jesteś mi potrzebna i robię to dla nas wszystkich. Aby zachować to, co mamy. Dla nas, Becky. Zamknął oczy i przycisnął telefon do ust. – Nie proszę, żebyś oddzwoniła, bo tego nie zrobisz. Zatelefonuję do ciebie

jeszcze raz... później, gdy będzie po wszystkim. Proszę, powiedz dzieciom, że bardzo je kocham. I kocham ciebie. Kocham cię. Rozłączył się i wsunął komórkę z powrotem do torby. Po kilku sekundach znów ją wyjął i wybrał numer Sofii. Tu także poczta głosowa. Tym razem nie zostawił wiadomości. Właściwie i tak nie był pewny, co chce jej powiedzieć. Może po prostu pragnął usłyszeć jej głos. Chciał, żeby ktoś mu powiedział, że to, co robi, jest słuszne. Mógł zatelefonować do innych ludzi, mógł sprawdzić mejle, mógłby poczytać gazety. Mógł się zająć wieloma różnymi sprawami, ale nie zrobił nic. Choć odczuwał wielkie napięcie, a może właśnie dlatego, zamknął oczy i zasnął.

42 – Jesteśmy na miejscu – usłyszał głos. Otworzył oczy. Nie wiedział, czy spał dziesięć minut, czy dwanaście godzin. Spojrzał przed siebie i zobaczywszy tył głowy Antoine’a, przypomniał sobie, gdzie się znajduje. Usiadł prosto i wyjrzał przez zaciemnione szyby, usiłując skupić myśli. Samochód wjechał na stację benzynową. Dystrybutory były z innej epoki, gdy karty kredytowe akceptowano wyłącznie wewnątrz, przy kasie. Zniszczony plastikowy szyld informował, że stacja należy do kogoś o imieniu Nelson. Nelsonowi w jakiś sposób udało się utrzymać niezależną stację, mimo że znajdowała się w samym środku pieprzonego nikąd. To nie Lind Falls. Możliwe, że gdzieś w pobliżu, ale Tommy nie rozpoznawał okolicy. – Gdzie jesteśmy? – Mamy tu wysiąść. – Po co? – Nie wiem, panie Devereaux. Po prostu robię to, za co mi zapłacono. Zwolnił blokadę drzwi. – Proszę wysiąść. Tommy otworzył drzwi. Poczuł na twarzy ciężar świeżego wilgotnego powietrza zwiastującego rychły deszcz. Zabrał walizkę i wysiadł z samochodu, rozglądając się po najbliższym otoczeniu. Na spękanym parkingu stał tylko jeden samochód. Brązowe subaru kombi, które sprawiało wrażenie jeszcze starszego niż stacja benzynowa. Tommy domyślił się, że należy do Nelsona. Antoine także wysiadł i podszedł do Tommy’ego.

Ten instynktownie cofnął prawą stopę i przeniósł na nią ciężar ciała, nie bardzo wiedząc, co teraz zrobi jego szofer. – Niech się pan odpręży, panie Devereaux. Tommy zrobił krok do tyłu. – Myślę, że nie pamiętam już, jak mógłbym się odprężyć. – Nie uderzę pana – zapewnił Antoine. Uniósł dłonie w uniwersalnym geście. – Ale muszę przeszukać pańską walizkę. – Po co? Antoine zignorował pytanie. Chwycił bagaż Tommy’ego, obszedł samochód i umieścił walizkę na bagażniku auta. Nie spuszczając Tommy’ego z oka, przetrząsał torbę. Następnie zapiął suwak i postawił bagaż na ziemi. – I jeszcze jedno – dodał. – Muszę pana obszukać. – Podszedł do Tommy’ego i stanął w odległości kilkudziesięciu centymetrów. Tommy spostrzegł niewielką bliznę na jego lewym policzku; prawdopodobnie miał ją od kilkudziesięciu lat. – Proszę unieść ręce, panie Devereaux. Tommy wykonał polecenie. Antoine oklepał go szybko i profesjonalnie. Tommy domyślił się, że robił to już setki razy. Wyjął jego telefon. – Po co to panu? – zapytał Tommy. – Po nic – odparł Antoine i roztrzaskał komórkę o asfalt. Rozpadła się na trzy większe kawałki oraz na niezliczoną ilość mikroskopijnych odłamków. – Po prostu muszę być pewien, że nie skorzysta pan z telefonu. – Skurwysyn – powiedział Tommy. – Nie musi mi pan ubliżać. Tommy spojrzał na szczątki telefonu. – Mógł mi go pan po prostu zabrać. – Postępuję zgodnie z instrukcjami. Tommy przyjrzał się mu i doszedł do wniosku, że Antoine prawdopodobnie jest bardzo dobry w posłusznym wykonywaniu instrukcji. Następnie szofer wydobył portfel z tylnej kieszeni spodni Tommy’ego. Wyjął z niego banknoty i oddał właścicielowi, po czym wsunął portfel do kieszeni swojej marynarki. – Pan to na poważnie? Jak, u diabła, wrócę do domu bez prawa jazdy? – Już mówiłem. Instrukcje. Tommy poczuł, że tężeją mu muskuły, ale postanowił zachować spokój. Możliwe, że w ogóle nie wróci do domu. – I co teraz? – zapytał.

– Ja odjeżdżam. – A co ze mną? – Nie mam pojęcia, panie Devereaux – odparł Antoine, wzruszając ramionami. Tommy patrzył, jak szofer podchodzi do samochodu. Na myśl o jego odjeździe odczuwał niepokój i ulgę. Antoine obejrzał się, nim wsiadł do auta. – Krew pragnienia. To moja ulubiona książka, którą pan napisał – oznajmił. – Podobało mi się, że występuje tam kot. Powinien pan częściej pisywać o kotach. Wie pan, lubię koty. Lubię też każdego, kto się zatroszczy o kota. Tommy mu się przypatrywał. Gdy wydusił z siebie ciche „dzięki”, Antoine już odjeżdżał z parkingu. Tommy patrzył na samochód, dopóki nie znikł w oddali za wzniesieniem. Zaraz potem zadzwonił telefon. Tommy obejrzał się i zobaczył stary automat telefoniczny. Niegdyś czarny uchwyt pękniętej słuchawki zszarzał po latach. Tommy nie pamiętał, kiedy po raz ostatni widział automat telefoniczny, w każdym razie nadający się do użytku. Telefon wciąż dzwonił. Nie, nie dzwonił. On wrzeszczał. Tommy wiedział, kto dzwoni. Podniósł słuchawkę i przyłożył do ucha. Ciepły plastikowy uchwyt był ciężki niczym broń, co dodało Tommy’emu otuchy. – Cześć, Elizabeth. – Cześć, Tommy. Jej głos zabrzmiał tak wyraźnie, że Tommy się obejrzał, by sprawdzić, czy Elizabeth nie stoi za nim. – Witaj w Oregonie. – Antoine roztrzaskał moją komórkę. – Jesteś multimilionerem. Stać cię na kupno nowej. – Miałem nadzieję, że zadzwonią do mnie dzieci. – To by cię tylko zdekoncentrowało. Chcę cię teraz na wyłączność. Muszę dopilnować, byś był skupiony. Spojrzał na swój bagaż. – Po co te pomysły rodem z filmu płaszcza i szpady? – Bo chcę mieć pewność, że jesteś całkiem sam. Na pewno myślisz o wezwaniu policji i naprowadzeniu ich na mnie. Na twoim miejscu też bym to brała pod uwagę. Dlatego muszę panować nad twoimi posunięciami i wiedzieć, z kim się komunikujesz. Tylko w ten sposób mogę mieć pewność, że robisz to, po co tu przyjechałeś. – No, dobra. I co teraz? – Teraz będziesz szedł. – Szedł?

– Tak, Tommy. Przejdziesz się. Twoja luksusowa walizeczka ma kółka, prawda? Nie odpowiedział. Jego muskuły znów się napięły. – Antoine zostawił ci trochę gotówki. Jeśli zechcesz, możesz wstąpić do sklepu i kupić sobie płatki Ring Ding. Żebyś nie zgłodniał. – Dokąd mam iść? – Na zachód. Drogą, którą widzisz przed sobą. Masz do przejścia nieco ponad trzy kilometry do opuszczonej farmy. Na ścianie stodoły wymalowana jest amerykańska flaga. Gdy już tam będziesz, wejdź do środka. – To nie brzmi zbyt zachęcająco. – Kwestionujesz moje pomysły? – Wciąż to robię. Wykonuję wprawdzie twoje polecenia, ale chociaż masz mnie za głupiego, nie jestem głupcem. Wejść do opuszczonej stodoły na odludziu to głupi pomysł. – Czego się spodziewasz, Tommy? Myślisz, że cię zabiję? Że ci kazałam tu przyjechać, aby to zrobić? – No to co się stanie w tej stodole? – To, co ja zechcę. Pamiętasz? Masz robić to, co ci każę. Ot, i wszystko. Odwiesił słuchawkę. Jeśli Elizabeth ma jeszcze coś do powiedzenia, zadzwoni jeszcze raz. Nie zadzwoniła. Przykucnął i pozbierał szczątki swojej komórki. Nie wyrzucił ich, lecz schował do torby, mając nadzieję, że da się odratować przynajmniej kartę SIM. Zastanawiał się, czy nie wejść do małego sklepu, by coś kupić i chociaż zobaczyć inną istotę ludzką. Wreszcie uznał, że nie warto. Ruszył na zachód, ciągnąc bagaż po pokruszonym asfalcie.

43 Przebycie nieco ponad trzech kilometrów nie mogło zająć wiele czasu, ale on chciał, by trwało jak najdłużej. Jesienny dzień był szary, lekki wiatr powodował gęsią skórkę. Droga biegła prosto, wznosząc się na szczyt, gdzie po raz ostatni widział czarne lśniące auto Antoine’a. Po południowej stronie drogi rosły świerki. Na jednym z nich co chwila pokrzykiwał jakiś ptak, ostrzegając pobratymców, że nadchodzi obcy. Nie przejechał ani jeden samochód. Droga sprawiała wrażenie zbyt zniszczonej, mimo że tak mało jej używano. Najgładsza była jej część środkowa, którą biegła wyblakła przerywana żółta linia. Szedł po niej, wiedząc, że już z daleka usłyszałby

nadjeżdżające auto. Wszedł na niewielkie wzniesienie. Monotonny odgłos toczących się plastikowych kółek działał na niego pokrzepiająco. Odczuwał potrzebę fizycznej aktywności. Miał ochotę biec. Co sił w nogach popędzić drogą w dół, czując łaskotanie pierwszych kropelek potu, którym nasiąknie koszula, oraz mocne uderzenia serca. Wreszcie wspiął się na szczyt. W odległości niespełna kilometra dojrzał farmę. Teraz miał na czym skupić wzrok. Nawet z daleka było widać, że farma jest opuszczona. Gdy się zbliżył, dostrzegł, że szyby budynku mieszkalnego są wybite, ściany z desek zniszczone i bezbarwne, a gonty pokrywające dach poodpadały, odsłaniając smołę, która najwyraźniej dawno utraciła właściwości przylepne. Stodoła stała przy bardziej oddalonej stronie domu. Jej ścianę niewątpliwie pomalowano na wzór amerykańskiej flagi, ale malunek był tak skorodowany, że sprawiał raczej wrażenie powidoku, wyblakłego ducha na gasnącym ekranie dopiero co wyłączonego telewizora. Sprawiało to wrażenie zarazem malownicze i przygnębiające. Kiedyś, wiele lat temu, ktoś poświęcił mnóstwo czasu na namalowanie tej flagi, a gdy ukończył dzieło, rodzina zamieszkująca farmę zebrała się wkoło, podziwiając je i myśląc, że nigdy w życiu nie widziała nic równie pięknego. Teraz wszyscy odeszli, dom zapadł się w ziemię, a namalowana flaga z każdym dniem staje się bledsza. Tommy poczuł na sobie czyjś wzrok. Wstrzymał oddech. Dzisiaj. Żeby nie wiem co, on już podjął decyzję. Teraz musi ją wprowadzić w czyn. Chwila wahania może doprowadzić do utraty przyszłego szczęścia. Potrafisz to zrobić, Tommy? Potrafisz zrobić to, co należy? Minął dom. Chwasty rosnące wzdłuż fundamentów sięgały mu powyżej pasa. Dwa z czterech stopni wiodących na frontową werandę przestały istnieć. W drzwiach wejściowych kiedyś było okno, teraz z ziejącego otworu zwisała stara bawełniana okleina podobna do porzuconej pajęczyny. Tommy zbliżał się do stodoły. Chwasty rozrosły się tak bujnie, że trudno było przeciągnąć między nimi walizkę, więc zostawił ją, pewien, że nikt jej nie ukradnie. Pośród zielska spostrzegł świeże ślady pozostawione przez koła samochodu. Prowadziły prosto do zamkniętych masywnych wierzei stodoły. Podszedł do nich i przystanął. Rygiel był odsunięty, więc wystarczyło pociągnąć za zardzewiały metalowy uchwyt, aby wierzeje się otworzyły. Tommy się obejrzał. Nic oprócz drogi. W powietrzu unosiła się woń pyłu i wilgotnych chwastów. Pociągnął za uchwyt i wierzeje skrzypnęły. Otworzył je niemal bez wysiłku. Snop światła z zewnątrz padł na przód zaparkowanego pojazdu. Biała, pokryta szarym pyłem furgonetka.

Wszedł do stodoły, ostrożnie stawiając małe kroki. Pod jego butami chrzęściło rozrzucone siano. Wiedział, że to furgonetka Elizabeth. Wprowadziła ją do stodoły tyłem, aby w razie potrzeby szybko z niej wyjechać. Przystanął w pobliżu wierzei i czekał, patrząc na samochód. Od środka stodoła sprawiała wrażenie niewiarygodnie dziurawej. Być może dlatego, że tonęła w mroku, a światło z zewnątrz wpadało przez szczeliny pomiędzy deskami. Cuchnęło pleśnią i krowim nawozem. Tommy zrobił jeszcze jeden krok i znów czekał. Nic. Jakżeby inaczej – pomyślał. Wiedział, że oczekuje się od niego, by obszedł furgonetkę, nie mając pojęcia, co go za nią czeka. Elizabeth lubowała się w takich inscenizacjach i teraz z pewnością zaplanowała coś przyprawiającego o gęsią skórkę. Tommy przeszedł obok drzwi po stronie pasażera i zajrzał do środka. Nic. Furgonetka nie miała okien w tylnej części. Zaszedł od tyłu i stanął na wprost wierzei, którymi wszedł do stodoły. Na tle światła wnikającego przez otwarte wrota widoczny był jedynie zarys samochodu. Wyciągnął rękę i po omacku szukał klamki. Szybko natrafił na chłodny metal. Mrok panujący w stodole dusił go niczym owijający się wokół nóg pyton, który z wolna przesuwa się w górę ku talii i klatce piersiowej. A wreszcie ku twarzy. Tommy pociągnął za klamkę i tylne drzwi się otwarły. Owionęła go woń winylu i perfum. Z gęstej ciemności furgonetki dobiegł go jej głos: – Witaj, Tommy.

44 – Wejdź do środka i zamknij drzwi – poleciła. Tommy dostrzegał zaledwie jej zarys. Skoro odważyłem się na tak wiele, odważę się i na to – pomyślał i wsiadł do furgonetki. Sięgnął za siebie i zamknął drzwi. Spowiła ich ciemność. Temperatura w samochodzie była wyższa co najmniej o siedem stopni niż na zewnątrz. Zapach Elizabeth przebijał wszystkie inne wonie. To te perfumy. Tommy nadal je pamiętał. Zapach był zdecydowany, budził w nim przerażenie i zmysłowość. Pachniała tak owego dnia, gdy zmiażdżyła kamieniem czaszkę Rade’a. Woń podniecenia i oczekiwania. Nie do wiary, że rozpoznał zapach, który wdychał przed trzydziestu laty jedynie przez godzinę, ale był pewny, że się nie myli. W ciemnościach zastanawiał się przez chwilę, jakie jest prawdopodobieństwo, że

te same perfumy przetrwały trzydzieści lat. Zapewne Elizabeth wciąż ma tę samą butelkę – pomyślał. Zachowała ją specjalnie na takie okazje jak dzisiejsza. Usłyszał cichy dźwięk. Furgonetka zakołysała się lekko. A tuż przy jego uchu odezwał się głos: – Potrafisz to, Tommy? – Owionął go jej oddech. – Potrafisz wykonać moje instrukcje? Zrobisz wszystko, co ci nakażę? Poczuł jej język na koniuszku swego ucha. To była kwintesencja Elizabeth. Ujrzał ją taką, jaka była wtedy. Ujrzał idealnie gładką skórę, gdy zdjęła bezrękawnik. Jej wezbrane młodzieńcze piersi. Jej szerokie ramiona i wąską talię, gdy siadła okrakiem na Radzie. Język Elizabeth powędrował mu do ucha. Odepchnął ją. – Oto, dlaczego – powiedział. – Ta ciemność, te perfumy. To jedyny sposób, by przenieść mnie z powrotem w przeszłość. Do tamtego dnia. – Wydaje ci się, że chcesz zapomnieć – stwierdziła. – Ale ja myślę, że chcesz o tym pamiętać. – Niby dlaczego miałbym chcieć o tym pamiętać? – zapytał w ciemności. – Musisz się cofnąć do tamtego dnia, bo dziś będzie tak samo jak wtedy. Tylko że tym razem staniesz się mną. – Jestem zupełnie inny niż ty. – Ale musisz się takim stać. Przynajmniej na chwilę. W tyle furgonetki eksplodował snop światła, który oślepił Tommy’ego. Elizabeth trzymała latarkę skierowaną prosto w swoją twarz, tak jak dziecko, które w nocy opowiada przyjaciołom historię o duchach. Jej usta były jaskrawoczerwone. – Już czas – oznajmiła. Skierowała latarkę w dół i omiotła światłem podłogę furgonetki. Na podłodze ktoś leżał. Skrępowany. Usta miał zalepione taśmą. Mężczyzna, leżący nieruchomo na podłodze niczym zrolowany dywan. Alan Stykes. – Jezu – powiedział Tommy. – Zabiłaś go? – Och, nie – odparła Elizabeth z szerokim uśmiechem. – Po cóż miałabym to zrobić? Jest jak najbardziej żywy, tylko teraz trochę śpiący. Alan Stykes się nie poruszył. Elizabeth z pewnością podała mu jakiś narkotyk i zamroczonego załadowała do furgonetki – pomyślał Tommy. Pochylił się i usłyszał ciche rzężenie dobywające się co kilka sekund z nozdrzy Stykesa, co świadczyło o tym, że facet faktycznie żyje. Tommy spojrzał na Elizabeth. – Pójdziemy do lasu, prawda? – Jasne, że tak.

– Jak ci się udało władować to cielsko do furgonetki? – zapytał. – Jesteś silna, ale nie aż tak. – Jeśli musisz wiedzieć, mam kogoś, kto mi pomaga. Możliwe, że ta osoba stanowi zagrożenie dla ciebie. – Dla mnie wszystko jest zagrożeniem. – Nikogo tu nie ma – powiedziała. – Cieszę się, że mogę polegać na twoim słowie. Chwyciła go za nadgarstek. – Nie umrzesz dzisiaj, Tommy. Pod warunkiem że nie zrobisz nic bardzo głupiego. Usłyszał tylko słowo „dzisiaj”. – Poza tym skąd możesz wiedzieć, czy nie wsiadł do furgonetki z własnej woli, a ja podałam mu narkotyk dopiero tutaj? Tommy rozejrzał się wkoło, widząc tylko to, co oświetlał snop światła latarki. Pomyślał, że w furgonetce nie ma nic, co by zachęcało, by do niej wsiąść. – Zostań z tyłu – nakazała. – Zabiorę twoją walizkę. Przywiozłeś wydruk powieści? – Tak. Jest w walizce. – Dobrze. Otworzyła tylne drzwi furgonetki i wysiadła, zabierając latarkę. Zamknęła drzwi i Tommy znów znalazł się w ciemności. Stykes nadal rzęził. Coraz głośniej. Sssssssssss. Tommy usłyszał szczęk klamki i domyślił się, że Elizabeth zablokowała zamek. Furgonetka zawarczała, przejechała kawałek i ucichła. Otwarły się przednie drzwi od strony kierowcy. Teraz pewnie zamyka drzwi stodoły – pomyślał Tommy. Nieszczelności wokół tylnych drzwi furgonetki wpuszczały do wewnątrz smugi światła, ale nie było go wystarczająco, by mógł się rozejrzeć po samochodzie. Siedząc na metalowej podłodze, skrzyżował nogi i pochylił się nad udami. Zamknął oczy i usiłował schronić się we własnym wnętrzu. Uciec gdzieś i znaleźć odrobinę spokoju. Furgonetka znowu ruszyła. Poczuł szarpnięcie, gdy wjechała na wybrukowaną drogę. Trudno będzie zachować spokój, na razie starał się utrzymać równowagę. Poczuł odór Stykesa. Pot. Brud. Natrafił po ciemku stopą na nogę policjanta. Była bezwładna jak pień drzewa. Trącił ją tenisówką. Raz.

Dwa razy. Głośniejsze rzężenie. Furgonetka zwolniła i stanęła. Silnik zawarczał i znów ruszyła. Wyciągnął rękę. Powoli. Poruszał palcami w ciemności, aż natrafił na tułów Stykesa. Nabity, a jednocześnie miękki jak u bojownika, który stracił kondycję. Tommy cofnął dłoń, a potem znów ją wysunął. Tym razem natrafił na nagie ramię policjanta; poprzez gęste owłosienie poczuł ciepło skóry. Zastanawiał się, dla jak wielu chłopców ostatnim wspomnieniem były muskularne ramiona Stykesa. Pomyślał o Chansie. Wyobraził sobie, że ten potwór morduje jego synka. Jednak nie poczuł gniewu. Ten był omal nieuchwytny. Gniew się odczuwa, czytając o dzieciobójcy w wiadomościach, ale nie wtedy, gdy się dotyka nagiego ramienia potwora i myśli o tym, co on uczynił. Człowiek staje się irracjonalny. Pomyśl, Tommy. Pomyśl o tych wszystkich okropnościach, które ten człowiek zrobił z małymi chłopcami, takimi jak Chance. Pomyśl o okrucieństwie, o przerażeniu. O niewypowiedzianym okrucieństwie i okropieństwach. O przerażeniu. I zamęcie w głowach tych małych chłopców. O chwili, gdy pomyśleli: Dlaczego mi to robisz? O tej ostatniej myśli, po której nastąpiła ciemność. Jak u Rade’a. Tommy zacisnął powieki i zagłębił palce w mięsistej ręce mężczyzny leżącego na podłodze furgonetki. Wpił palce w ciało. Mocniej. Niczym szpony. Zapragnął przebić skórę, uchwycić ją i całą zedrzeć jednym szarpnięciem. Nie miał takiego zamiaru, ale gdy wszedł w kontakt z ciałem Stykesa, zapragnął go zabić. Chciał zadać mu cierpienie. Spowodować ból i strach oraz przeczucie końca, które z pewnością odczuwały wszystkie jego ofiary. Jakże łatwo byłoby go zabić tu i teraz, w furgonetce. Usta i tak ma już zalepione taśmą. Wystarczyłoby ścisnąć na kilka minut jego nozdrza i uwolnić świat od kilku uncji zła. Tommy poczuł, że wypuszcza skórę Stykesa i przesuwa dłonie ku jego nozdrzom. Ale w ostatniej chwili powiedział sobie, że jeszcze nie czas, i cofnął ręce. Musi postępować zgodnie z decyzją, którą podjął poprzedniego dnia i szczegółowo wyjaśnił w pięciu listach. Musi robić to, co sobie zaplanował. Odetchnął, wierzchem dłoni otarł z czoła kropelki potu i oparł się o ścianę samochodu. A wtedy Alan Stykes się ocknął.

45

Obudził się i był całkowicie przytomny, jakby ktoś przepuścił przez niego silny prąd elektryczny. Tommy usłyszał i poczuł, że policjant się porusza. Jego miękkie cielsko plaskało o podłogę auta. – Mmmmppphhhh... Z zalepionych taśmą ust dobywały się okropne dźwięki, tym okropniejsze, że słyszane w ciemności. Tommy rozpaczliwie zapragnął wydostać się z furgonetki. Nagle Stykes przestał się wiercić i Tommy miał nadzieję, że zapadł z powrotem w spowodowaną narkotykiem śpiączkę. Ale tak się nie stało. Zastępca szeryfa kombinował. Po chwili zaczął kołysać związanymi nogami w przód i w tył. Tommy się zorientował, co się dzieje, gdy nogi Stykesa rąbnęły go w lewą goleń. Stracił równowagę i opadł na klatkę piersiową policjanta. Stykes usiłował go zaatakować, lecz bezskutecznie. Miał skrępowane nogi, ręce związane za plecami, a usta zaklejone szeroką taśmą. Starał się podźwignąć i przygnieść Tommy’ego, ale nie mógł mu zrobić większej krzywdy. Tommy sturlał się z niego i wstał. Z trudem utrzymywał równowagę w jadącej furgonetce. Miał ochotę powiedzieć: Nie wierć się, pojebańcu. Uniósł prawą stopę, stanął pewnie na lewej i wierzgnął piętą. Potężny kopniak w klatkę piersiową powinien uspokoić mordercę małych chłopców. Ale po chwili zdał sobie sprawę, że jego prawa pięta nie trafiła w pierś Stykesa, lecz w twarz. Poczuł, że pod silnym uderzeniem łamie się przegroda nosowa; zupełnie jakby nastąpił na ugotowane na twardo jajko. Stykes zawył pod taśmą. Tommy odskoczył i oparł się o bok furgonetki, ale tylko na chwilę, bo samochód skręcił ostro w prawo i zadygotał, zatrzymując się gwałtownie. Tommy przewrócił się i wylądował na zastępcy szeryfa, który kwiczał jak zarzynana świnia. Tommy poczuł na jego skórze śliską warstewkę potu. Nim się pozbierał, usłyszał, że otwierają się drzwi furgonetki od strony kierowcy. Po kilku sekundach otwarły się i drzwi tylne. Oślepiło go światło słoneczne, ale zdołał dojrzeć sylwetkę Elizabeth na tle nieba. – Co tu się wyrabia, do kurwy nędzy?! – spytała niskim i ostrym głosem. Tommy zlazł ze Stykesa. – Obudził się – powiedział. Elizabeth zajrzała do furgonetki. Otworzyła szeroko oczy. – Coś ty zrobił?! Wskoczyła do środka. Tommy wyswobodził się i wdychał świeże powietrze.

– Kopnąłem go w pysk – oznajmił. – Kopnąłem go w ten przeklęty ryj. Starałem się go uspokoić. Usiłował mnie zaatakować. – Kopnąłeś go w twarz, żeby go uspokoić? Dziwna logika, Tommy. Przyglądała się Stykesowi. Z jego twarzy tryskała krew. Potrząsał głową, jakby w ten sposób chciał się uwolnić od bólu, a spływające strugi krwi bryzgały na Elizabeth. – Przestawiłeś mu nos, do cholery – powiedziała. – Musimy zdjąć taśmę z jego ust, bo się udusi. A nie tak miał dokonać żywota. Uchwyciła rożek taśmy i zerwała ją jednym szarpnięciem. Stykes wrzasnął, wymiotując krwią.

46 Wjechali do lasu. Elizabeth jechała drogą, oddalając się od sennej dzielnicy, w której dorastał Tommy i gdzie na werandzie nocami wysiadywał ojciec Rade’a i wpatrując się w drzewa, czekał, aż jego mały synek wróci do domu. Skierowała furgonetkę na wąską dróżkę wiodącą w głąb lasu, z dala od ulic i domów, gdzie będą zupełnie sami. Tommy wiedział, że w lesie może pojawić się ktoś uprawiający jogging lub wyprowadzający psa, ale uznał, że Elizabeth z pewnością zadbała o to, by znaleźć miejsce gwarantujące spokój o tej porze dnia. Jednak gdy zostawią otwarte drzwi furgonetki, wrzaski Stykesa mogą się nieść na znaczną odległość. Elizabeth wyłączyła silnik i spojrzała na Tommy’ego, który przesiadł się na miejsce obok niej. Plamy na jej bluzce zbryzganej krwią Stykesa przywodziły na myśl jakiś makabryczny test Rorschacha. Aby uspokoić Stykesa, użyła paralizatora elektrycznego, ale to przyniosło przeciwny skutek i rozjątrzyło go jeszcze bardziej. Ciskał się z tyłu furgonetki niczym obezwładniający ofiarę krokodyl. Elizabeth pogodziła się z tym, ponieważ uciszyć go mogło jedynie ponowne zalepienie ust taśmą, ale wtedy mógłby się udławić własną krwią. Tommy spojrzał jej w oczy. To, co zobaczył i zrobił oraz to, co miał zrobić później, sprawiło, że stał się niemal bezstronny. Należy rozwiązać problem, a do tego konieczne jest podjęcie konkretnych kroków. Jeśli wykona je dokładnie tak jak trzeba, upragniony cel zostanie osiągnięty. – Czas nagli – powiedziała.

Tommy przyjrzał się jej. – Ile masz czasu? – zapytał. – Nie możemy zwlekać zbyt długo – odparła. – Musimy działać szybko. – Nie. Ile masz czasu? Chodzi mi o twego raka. Zamrugała powiekami. – Dlaczego pytasz? – Ponieważ jedna z moich bliskich przyjaciółek umarła na raka siedem lat temu, chociaż stosowała wszystkie najlepsze kuracje. Od chwili zdiagnozowania przeżyła zaledwie pół roku. Powiedziałaś, że nie stosujesz żadnej terapii, a wyglądasz tak, jakbyś miała dwadzieścia pięć lat. – Nie jestem pewna – odparła pospiesznie – ale z tego, co wiem, mniej niż osiem miesięcy. Przestałam chodzić do lekarzy, dlatego nie mam pewności. – Jak się czujesz? – Czuję, że powinniśmy działać i nie tracić czasu na zbędne pytania. – Może wcale nie masz raka? Może to tylko część twojej gry? Elizabeth otworzyła drzwi. – Idziemy – powiedziała krótko. Widząc, że nie doczeka się odpowiedzi, Tommy wysiadł. Obeszli furgonetkę i Elizabeth otworzyła tylne drzwi. Stykes natychmiast splunął krwią w jej kierunku. – Ty cholerna dziwko! – wrzasnął, co z powodu rozbitego nosa zabrzmiało jak kolenadzifko. Jedyną niepomazaną na czerwono częścią jego twarzy były oczy, które jarzyły się niczym tlące się węgle. Elizabeth spokojnie pochyliła się do przodu, przytknęła mu paralizator elektryczny do szyi i poczęstowała dawką prądu. Wrzasnął i ucichł. Wyjęła z kieszeni skórzaną rękawiczkę i wepchnęła mu ją do ust. Niemal natychmiast zaczął się dławić. – Uspokój się, Alanie – powiedziała niewzruszonym tonem. – Oddychaj. Skup się na oddychaniu. Rękawiczka nie tamuje całego powietrza. Po prostu musisz się uspokoić i skupić na oddychaniu. Patrząc na tę scenę, Tommy szybko stracił swój obiektywizm. Facet się dusił. – To na nic – powiedział. – On nie może oddychać. – On może oddychać – poprawiła go Elizabeth. – Ale po prostu mnie nie słucha. Stykes zaczął się gwałtownie miotać, wrzeszcząc, mimo że usta miał zapchane czarną skórzaną rękawiczką. Gdy obrócił głowę w stronę Tommy’ego, wytrzeszczone oczy wychodziły mu z orbit. Tommy cofnął się o krok, jakby w ten sposób mógł fizycznie zniknąć z tego miejsca.

Elizabeth przez chwilę przyglądała się zastępcy szeryfa, przechylając głowę i analizując problem. – Cholera! – powiedziała tonem zniecierpliwienia, jakby właśnie złamała obcas. Chwyciła niewielki kawałek rękawiczki, który wystawał z ust Stykesa. – Otwórz japę – nakazała, a gdy policjant wykonał polecenie, wydobyła knebel. Stykes ze świstem wciągnął powietrze. – Mogłam go znowu potraktować narkotykiem, ale nie chciałam, bo to by go zwaliło z nóg na zbyt długo. Chwyciła go za włosy. – Nie będę cię oszukiwać, draniu. Wiesz, że jesteś tutaj, aby umrzeć. Ale znieś to jak mężczyzna i nie wrzeszcz. Zrozumiano? – Wal się – wybełkotał obolały. – Faglzie. Zamachnęła się i pięścią rąbnęła go w twarz. Jej ruch był tak szybki, że Tommy nie bardzo wiedział, co się stało. Stykes zwiesił głowę i na chwilę ucichł. – Wiesz, co mogę zrobić – powiedziała. – Widziałeś, do czego jestem zdolna. Jeśli nie będziesz wrzeszczał, nasz przyjaciel Tommy cię zabije. Wiem, że zrobi to po partacku, ale będzie się spieszył. On nie jest taki jak my, Alanie. Nie czerpie z tego przyjemności. Ale jeśli będziesz wrzeszczał, najpierw ja zajmę się tobą. Jej słowa najwyraźniej trafiły do Stykesa, który skinął głową. – Dobrze – stwierdziła z zadowoleniem. Tommy spojrzał na zastępcę szeryfa dokładnie skrępowanego klejącą taśmą izolacyjną. Po jego twarzy wciąż płynęła krew. Wyglądał jak jakiś zmumifikowany żywy trup. – Dokąd go zabierzemy? – zapytał. Elizabeth skinęła głową gdzieś za drzewa. – Tam. – Jak? – To twoje pierwsze zadanie – odparła. – Transport ofiary. – Nie uniosę takiego ciężaru. W każdym razie tak daleko. – W takim razie dobrze, że pomyślałam za ciebie. W furgonetce jest dwukołowy wózek umocowany do jej ściany. Tommy już wcześniej go zauważył. Omal nie rozbił sobie o niego głowy, gdy furgonetka przy ruszaniu szarpnęła. – Przyprowadź tu wózek i umieść na nim naszego przyjaciela. Popchasz go na nim jak Hannibala Lectera. To po prostu jeszcze jedno zadanie – powiedział sobie Tommy. Podziel wszystko na drobne wykonalne zadania. Weź wózek, umieść go na ziemi, zwieś nogi Stykesa z furgonetki, wsadź go na

wózek... Po trzech minutach drobne zadania zostały wykonane. Tommy stanął za Stykesem, który był przymocowany do wózka pasem otaczającym jego biodra i klatkę piersiową. Elizabeth podeszła do samochodu i z miejsca kierowcy wyjęła małą skórzaną torbę w kształcie dziewiętnastowiecznej torby lekarskiej. Tommy wyobraził sobie, że zawiera rozmaite eliksiry i wymyślne skalpele. Zabrała również łopatę, która – jak się spodziewał – miała posłużyć do pogrzebania ciała Stykesa. – Pójdę przed tobą – oznajmiła. – Poczekaj, aż się oddalę o pięćdziesiąt kroków, i wtedy rusz za mną. Weszła pomiędzy drzewa, niosąc torbę w jednej ręce, a łopatę w drugiej. Pod jej stopami cicho zgrzytały piasek i kamienie. Podążała wąską, wijącą się pośród niebosiężnych drzew ścieżką. Tommy patrzył na nią, czując, że chętnie odczekałby, aż odejdzie wystarczająco daleko, a wtedy on wskoczy do furgonetki i odjedzie. Ale wiedział, że to niemożliwe. Po pierwsze, nie ma kluczyków do samochodu. A poza tym, co istotniejsze, uciekając, nie doprowadzi sprawy do końca. Jakiekolwiek ma być zakończenie tej historii, na pewno nie będzie nim jego ucieczka. Stykesa z pewnością nie zdoła łatwo przetransportować, nawet na wózku. Odchylił go do tyłu i oparł sobie ofiarę na barkach. Mógł przechylić wózek tylko o jakieś piętnaście stopni, bo przy większym kącie ciężar by przeważył. Przewiezienie go potrwa długo, w dodatku Tommy czuł obrzydzenie na myśl, że zakrwawiona twarz Stykesa znajdzie się blisko jego twarzy. Policjant zamknął oczy i dyszał, wydmuchując małe bańki krwi. Tommy czuł jego odór. Cuchnącą słodkawą woń brudnego zwierzęcia. Zgniliznę. Gdy ruszył ścieżką, Stykes zaczął mówić.

47 – Wydaje ci się, że potrafisz zabić człowieka? – powiedział powoli, spokojnie, usiłując wymawiać słowa wyraźnie pomimo złamanego nosa. Mimo wszystko „potrafisz” zabrzmiało jak powfawiż. Tommy nie odpowiedział. – Gdy się kogoś zabije, zdarzają się różne rzeczy – ciągnął Stykes. – Zachodzą reakcje chemiczne w mózgu. Człowiek się zmienia. Tommy postękiwał z wysiłku, popychając go przez małe usypisko kamieni. – Większość ludzi nie ma tego w sobie – ciągnął Stykes. – A wydaje im się, że mają. Wyobrażają sobie, że w razie konieczności będą potrafili wyzwolić w sobie

brutalność dzikiego zwierzęcia. Ale większość nie jest do tego zdolna. A ci, którzy potrafią się na to zdobyć, zazwyczaj już mają tę chemię w organizmie. Mówił powoli, z trudem, a czasami milkł, poddając się bólowi i zmęczeniu. Tommy wiedział jednak, że facet nie zrezygnuje z mówienia, dopóki nie umrze, bo przecież błaga o darowanie mu życia. – Gdy człowiek zostanie zaatakowany, instynktownie ucieka. Jeśli nie da się uciec, trzeba walczyć lub zginąć. W takich okolicznościach chemia wspomaga walczącego. Sprawia, że nie odczuwa on bólu. Pozwala się ekstremalnie skoncentrować. Zdarza się, że człowiek nic wtedy nie słyszy. Ale z większością ludzi dzieje się tak tylko wtedy, gdy znajdą się w przymusowej sytuacji. – Stykes się obejrzał, usiłując zobaczyć twarz Tommy’ego, ale ten się odchylił. – Ty masz wybór. Jestem bezsilny, a ona nakaże ci mnie zabić. Własnymi rękami. Myślę, że nie potrafisz tego zrobić. – Wypluł skrzepniętą krew. – Weźmy mnie. Ty i ja całkowicie się różnimy. Tommy spojrzał przed siebie i zobaczył, że Elizabeth oddaliła się co najmniej o pięćdziesiąt metrów. – Gdzie zakopałeś te dzieci? – zapytał. Stykes roześmiał się, postękując. – Jakie dzieci? – W jego ustach słowo „dzieci” zabrzmiało dziedzi. Tommy dopchał wózek do na wpół zakopanego korzenia drzewa. – Fotografie w twojej sypialni. Przedstawiają te miejsca, prawda? – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. – Możesz zrobić coś dobrego. Powiedz mi, gdzie zakopałeś dzieci, a ja zawiadomię policję. Stykes nie odpowiedział. Tommy zastanawiał się przez chwilę. – To ty przeniosłeś Rade’a, prawda? Ona ci kazała. – Tak – wyrzęził Stykes. – Jakiś miesiąc temu. Nie zostało z niego nic oprócz kości. – Nadal są tam, dokąd je przeniosłeś? Zastępca szeryfa milczał. Tommy wiedział, że nie uzyska odpowiedzi. Ustawił Stykesa pionowo na wózku, by ulżyć plecom i ramionom. – A więc rozmawiałeś z nią – powiedział mu do ucha, spoglądając na Elizabeth. – Kontaktowałeś się z nią przez cały czas. Policjant skinął głową. – Byliśmy w kontakcie. Nasz związek jest bardzo szczególny. – I nigdy nie przyszło ci do głowy, że będzie próbowała cię zabić, aby usunąć wszystkie ślady? – Nie spodziewałem się tego. Aż do teraz. Nie myślałem, że ma to w sobie.

– Wątpiłeś, że ma to w sobie? Przecież zabiła Jasona. Lub przynajmniej doprowadziła go do samobójstwa. A potem Marka... Stykes znów splunął skrzepniętą krwią, która spadła mu na koszulę. – Naprawdę zalazła ci za skórę, synu, prawda? Nie zabiła Marka. Nie jestem pewien, co się z nim stało. Prawdopodobnie był pijany. Ale ona nie jest jakimś wilkołakiem. Wyobrażasz sobie, że jest niepokonana. A to tylko wystraszona dziewczynka, która robi to, co jej dyktuje natura. Ot tak, po prostu. Co nie oznacza, że nie jest mi jej żal. Poza tym jeśli pozostał jakiś ślad do usunięcia, to z całą pewnością jesteś nim ty. Tommy zobaczył, że Elizabeth na nich czeka. Przystanęła pod drzewem, zdecydowanie najwyższym w okolicy. Wszystkie były stare, sękate i poskręcane. Ich kora ściemniała na skutek braku światła słonecznego. – Tam – powiedział Stykes. – Tam się to stanie. Przemyśl sobie, co ci powiedziałem, Tommy. Przemyśl sobie to wszystko. Tommy przeniósł wzrok z drzewa z powrotem na Elizabeth. Nagle wydało mu się, że niczym się nie różni od szesnastolatki, którą po raz pierwszy spotkał w tym lesie. Spoglądała na niego jak zjawa. Skinęła ręką, żeby podszedł. „Wejdź do mego świata”. Było późne popołudnie. Drzewa rzucały ciemne cienie na chłodną ziemię i krzewy. Tommy odetchnął głęboko i znowu oparł Stykesa o swoje ramię, przyciskając go do wózka, który powoli sunął na grzęznących w podłożu gumowych kółkach. Centymetr po centymetrze przesuwali się w stronę prześwitu.

48 – Co jest w środku? – zapytał Tommy, ruchem głowy wskazując torbę, którą Elizabeth postawiła na ziemi. Jego serce nadal galopowało. Przetransportowanie Stykesa z furgonetki było dla niego ogromnym wysiłkiem, jednak nie sądził, że tylko to jest przyczyną przyspieszonego pulsu. Elizabeth otworzyła torbę i wyjęła z niej wydruk powieści Tommy’ego oraz dodatkowe niezapisane kartki. Podeszła do niego i rzuciła mu papiery pod nogi. – Nie nawykłeś do pisania ręcznego, prawda? – Nie nawykłem. Wróciła i wyjęła z torby długopis, który także rzuciła na ziemię obok niego. – Mam nadzieję, że nie chwyci cię skurcz. Wkrótce będziesz miał do opisania ciekawe rzeczy.

Nie podniósł ani kartek, ani pióra. Nie będzie nic pisał. Poza tym chciał się dowiedzieć, co jeszcze jest w torbie. Po kilku sekundach już wiedział. Razem ze Stykesem śledzili każdy ruch Elizabeth, która znowu sięgnęła do torby. Tym razem wyjęła z niej czarny ręcznik. Rozwinęła go i starannie rozpostarła na ziemi. Następnie wyciągnęła nóż. Był to nóż szefa kuchni z wiśniowym trzonkiem o ostrzu mierzącym niemal trzydzieści centymetrów. Gdy go układała na ręczniku, Tommy dojrzał w ostrzu swoje odbicie. Rozciągniętą twarz klowna, uśmiechniętą, a jednocześnie ponurą. Roześmianą i płaczącą. – Opcja pierwsza – powiedziała Elizabeth. – Niechlujna, ale stosunkowo bezbolesna. Kilka sekund i po wszystkim. Musisz go dźgnąć z całej siły. Stać cię na to, Tommy? Potrafisz, patrząc na niego, wbić mu ostrze w klatkę piersiową? Stykes znów splunął krwią. – Pizda – orzekł. Elizabeth ponownie sięgnęła do torby. Tommy natychmiast rozpoznał wyjęty przedmiot. Miał go we własnym domu. Skakanka. – Opcja druga, jeśli wolisz duszenie. Czysta robota, ale wymaga zaangażowania. Zabiera więcej czasu i możliwe, że zechcesz zrezygnować w trakcie. Ale jeśli wycofasz się zbyt szybko, będziesz musiał zacząć wszystko od nowa. Jesteś silny, Tommy. Masz mocne mięśnie. Ale tu nie chodzi o siłę mięśni, lecz o siłę woli. – Położyła skakankę na ręczniku. – Aha, i nie licz na broń palną, Tommy. Znów zajrzała do torby i grzebała w niej jak dziecko poszukujące ulubionego cukierka pośród słodyczy, którymi obdarowano je na Halloween. Tommy przyglądał się, jak wyjmowała nieduży aluminiowy zbiorniczek. Miał czerwoną nakrętkę i wyglądał jak mała, pozbawiona etykietki puszka leku w aerozolu lub dezodorantu. Następnie wyjęła dwa zestawy składające się z pary gumowych rękawiczek i maski. – Cyjanowodór[12] – powiedziała. – Niełatwo go pozyskać. Nigdy go nie używałam, ale zainspirowała mnie jedna z twoich książek. Ma nasadkę, a ty tylko musisz psiknąć tym w twarz Stykesa. Ale... – Po kilku minutach bezdech, śpiączka, zatrzymanie pracy serca – rzekł Tommy. Adrienne, jego czarny charakter płci żeńskiej w powieści Krew pragnienia, posługiwała się cyjanowodorem. – Wiem. Potworna agonia. – Nie możecie mi tego zrobić – odezwał się Stykes, dygocząc. – Masz rację – stwierdziła Elizabeth, zwracając się do Tommy’ego i lekceważąc zastępcę szeryfa. – Robota raczej czysta, po prostu szybkie psiknięcie w twarz. Ale będziesz musiał patrzeć na jego cierpienie. Słuchać wrzasków. Gdybyś zdecydował

się na ten sposób, mam dla nas maski i rękawiczki. – Obróciła zbiorniczek w rękach. – Nie chciałabym niechcący odetchnąć tym świństwem. Na wszelki wypadek mam w torbie także antidotum. Nigdy zbyt wiele ostrożności. Postawiła pojemnik na ręczniku. – Mam wybrać? – zapytał Tommy. – Pozostała jeszcze jedna opcja. Stykes powiódł za nią wzrokiem, gdy po raz ostatni sięgnęła do torby. Wyjęła kamień. Miał w przybliżeniu wielkość piłki do softballu, a jego powierzchnia była gładka, jakby wypolerowana przez wodę. Długo leżał w rzece – pomyślał Tommy. – Opcja czwarta – powiedziała Elizabeth. – Kamieniem w czaszkę. Tak jak Rade. Stosunkowo mało bolesna dla niego, jeśli uderzysz we właściwej chwili i z odpowiednią siłą. Bardzo, bardzo prymitywny sposób. I brutalny. – Położyła kamień na ręczniku obok innych przedmiotów. – Aby zabić tego człowieka, masz się posłużyć jednym z czterech narzędzi. – Obejrzała się i przeszyła Tommy’ego spojrzeniem swych niebieskich oczu. – Więc na co się decydujesz? Przyglądał się przedmiotom na ręczniku, usiłując sobie wyobrazić, że się nimi posługuje. Naprawdę będzie potrafił zabić? – Nie rób tego, Tommy – odezwał się Stykes, którego twarz pobladła. Elizabeth zwróciła się ku niemu. – Wolałbyś, żebym ja to zrobiła, Alanie? Możesz być pewien, że nie będę się przy tym spieszyła. – Potwór – powiedział policjant. Chociaż krew już nie zatykała mu nosa, słowo zabrzmiało jak bodwór. Gwałtownie pchnęła Stykesa, który runął razem z wózkiem na ziemię i pierdnął pod wpływem gwałtownego uderzenia. Leżał na plecach, chwytając powietrze otwartymi ustami jak wyciągnięta z wody ryba. Stanęła nad nim, przyglądając się mu. – Ja jestem potworem? Ja? Splunął na nią, obryzgując nową porcją krwi jej spodnie. – Jesteś potworem, Elizabeth. Nie miałaś być taka. Taka? Tommy zastanawiał się, co to znaczy. Elizabeth kopnęła go w żebra. Był to kopniak dziecinny. Kopniak rozgniewanego dziecka, które nie potrafi rozumować, więc ucieka się do agresji. Tommy nigdy przedtem nie widział, by uderzała na oślep. Nawet zabijając bezdomnego w Charlestonie, sprawiała wrażenie opanowanej, wcześniej przygotowanej. Ale teraz była rozzłoszczona. Naprawdę rozgniewana. Pochyliła się nad Stykesem. – A niby jaka miałam się stać, do diabła?! – ryknęła. – Powiedz mi! Jaka miałam

być?! Normalna?! Normalna jak ty?! Znów kopniak. Tym razem w twarz. Głowa Stykesa obróciła się na bok. Co tu się dzieje, do cholery? Stykes skrzywił się, a potem na nią spojrzał. – Tak, Lizzie. Tak. Wyjmij go na mnie. Zawsze tego chciałaś, prawda? Ty niewdzięczna suko. Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem. Tommy poczuł, że się cofa. Jeden krok. Dwa. Trzy. – Zrobiłeś dla mnie? Rzuciła się na niego i okrakiem usiadła na jego brzuchu. Ręce miał unieruchomione po bokach, więc nie mógł się bronić przed jej uderzeniami, które wymierzała mu w twarz, raz z prawej, raz z lewej strony. Jeden. Dwa. Trzy. Pod jej dobrze wyćwiczonymi knykciami głowa podskakiwała niczym worek treningowy. Po szóstym czy siódmym uderzeniu Elizabeth znieruchomiała, dysząc ze zmęczenia. Twarz Stykesa zaczęła puchnąć, a z kącika lewego oka sączyła się krew. – Zrobiłeś dla mnie? Zamachnęła się i rąbnęła łokciem w jego już złamany nos, wgniatając go głębiej. Tommy usłyszał odgłos miażdżenia tak sugestywny, że nie był pewien, czy go sobie nie wyobraził. Cofnął się jeszcze o krok, nie rozumiejąc, czego jest świadkiem. Elizabeth straciła panowanie nad sobą. Tego był pewien, ale nie miał pojęcia dlaczego. Stykes jednak najwyraźniej wiedział. Dobrze wiedział, co robi, i Tommy mógł się domyślić tylko tyle, że prowokuje ją, mając nadzieję na szybką śmierć. Pochyliła się nad policjantem, który teraz sprawiał wrażenie nieprzytomnego, i splunęła mu w twarz. Tommy znieruchomiał, usiłując usłyszeć, co do niego mówi. – Taką mnie stworzyłeś – powiedziała zadyszana. – Jestem tobą. – Taka się urodziłaś, Lizzie. – Stykes wycedził powoli przez spuchnięte wargi. Oczy miał zamknięte, ukryte pod opuchlizną twarzy i powiek. Odpowiadał na głos Elizabeth, ale jej nie widział. – Byłaś zupełnie mała. Pamiętasz? Pamiętasz tego kota? To twoja sprawka. I nie tylko to. – Jestem taka przez ciebie. Powoli pokręcił głową. – Jedyne, co przejęłaś ode mnie, to krew – stwierdził. Mówił powoli zgrzytliwym głosem. – A ja mam zabijanie we krwi, stąd wzięło się także w twojej. Ale mogłaś robić coś innego. A ty chciałaś, żebym cię dotykał. Błagałaś mnie, żebym cię uczył. – Chciałam normalnego życia – powiedziała. – Normalność nie istnieje. – Jego oddech stawał się coraz powolniejszy. – Tylko tyle wiemy. Elizabeth, nadal siedząc okrakiem, pochyliła się w stronę rozłożonego na ziemi

ręcznika. Wybrała kamień. Rękami uniosła go nad głowę. Nagle Tommy ujrzał ją i Rade’a trzydzieści lat temu. Zaraz go zabije. – Gadaj – zażądała warkliwie przez zaciśnięte zęby, unosząc kamień jeszcze wyżej. – Powiedz mi, dlaczego ją zabiłeś. Mów! – Wiesz dobrze dlaczego. – Powiedz mi – powtórzyła. – Bo musiałem. Odgadła, kim jestem. Musiałem. – Była moją matką! Tommy zamrugał powiekami. Elizabeth wrzasnęła. Stykes odwrócił głowę, czekając na koniec.

49 Kamień opadł, lecz nie na czaszkę Stykesa. Elizabeth długą, muskularną dłonią przez kilka sekund ściskała go nad własną głową, a potem jakby ktoś nacisnął guzik, jej ciało zaczęło się zapadać w sobie i pochylać. Jej ręce opadły, a w końcu upuściła kamień na ziemię. Położyła zakrwawione i opuchnięte dłonie na piersi Stykesa, opierając się na nim. Tommy przyglądał się temu z dystansu, bezstronnie, jakby patrzył na ekran w swoim salonie. Wszystko zdawało się jakieś nierealne. Stykes milczał z odwróconą na bok głową, mając nadzieję, że Elizabeth lada chwila go zabije. Ale nic się nie stało. Elizabeth powoli się dźwignęła i stanęła, obracając się w stronę słabnącego światła słonecznego. Zamknęła oczy i przeczesała palcami włosy, doprowadzając się do porządku. Wygładziła poplamione krwią spodnie. Stała, prostując idealnie zgrabną figurę. Jej okrągłe i duże piersi rozpychały bluzkę. Przez kilka sekund nie otwierała oczu. Tommy widział, że się uspokaja, oddychając powoli i głęboko. Potem uniosła powieki i podeszła do niego. Jakaś jego cząstka wrzasnęła bezgłośnie: uciekaj, ale on wiedział, że to by się na nic zdało. Patrzył w jej oczy, w ich dżinsową miękką głębię, i po raz pierwszy dostrzegł podobieństwo. Nie było uderzające, więc nie dziwiło go, że nie dojrzał go wcześniej, jednak niewątpliwie istniało. – To twój ojciec. Skinęła głową. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Bo to nieistotne.

– Owszem, istotne. – I tak masz wykonać swoje zadanie. – Nazywasz się Elizabeth Stykes. – Od bardzo dawna nie posługuję się tym nazwiskiem. – Molestował cię. Powiedziałaś, że w dzieciństwie byłaś molestowana. – Nie, to ty spytałeś, czy w dzieciństwie byłam molestowana, a ja odpowiedziałam, że gdy się to lubi, nie może być mowy o molestowaniu. – Zabił twoją matkę. Ile lat miałaś wtedy? – Ta informacja również nie ma znaczenia. Ale Tommy wiedział, że ma znaczenie. Elizabeth jawiła mu się jako potwór, którym jest od urodzenia. Z niewiadomych przyczyn. Owszem, dała mu pewne pojęcie o tym, dlaczego taka jest, ale tylko podczas kontrolowanego, wyreżyserowanego wywiadu w motelowym pokoju w Oregonie. Wtedy najbardziej się przed nim obnażyła. Gdyby wykorzystał tamte wyznania, by naprawdę zrozumieć jej naturę, to może potrafiłby jakoś spożytkować zdobyte informacje. Ruchem głowy wskazał wydruk swojej powieści. – Możesz sobie wyobrażać, że to nie ma znaczenia, ale to ja piszę książkę, nie ty. I ta informacja jest mi potrzebna. To ostatnia scena, prawda? Jak mam ją opisać, nie rozumiejąc twoich relacji z... z ofiarą? – Nie możemy tu dłużej zostać, Tommy. Już i tak narobiliśmy za dużo hałasu. Ktoś może zaraz nadejść. – Nikt tu nie przyjdzie. Starannie wybrałaś miejsce. Musiałaś je dobrze poznać, by nabrać pewności, że będziemy tu mieć spokój. Chcesz, żeby ta książka stała się bestsellerem, prawda? Muszę więc poznać wszystkie szczegóły. Na chwilę odwróciła wzrok. – Dobrze, ale się pospiesz.

50 – Molestował cię – powiedział Tommy. – Tak. – Ile miałaś lat? – Pięć, gdy się zaczęło. – A kiedy się skończyło? – Kiedy się skończyło? Kto powiedział, że się skończyło? – Co to ma znaczyć? – Myślisz, że w jaki sposób zwabiłam go do furgonetki?

Tommy’ego przeszedł dreszcz. – Co się stało z twoją matką? Zamrugała powiekami, usiłując przybrać arogancką minę, ale wiedział, że jest przerażona. – Wtedy, w motelu, sugerowałaś, że ona także cię molestowała. – Ona... ona była inna. Po prostu bała się zareagować. – Więc nigdy cię nie tknęła? Elizabeth pokręciła głową. – Ale wiedziała? W tle ich rozmowy rozbrzmiewał chrapliwy oddech Stykesa. Tommy starał się go nie słyszeć. – Wiedziała. – Od jak dawna? – Od lat – odparła Elizabeth po chwili milczenia. Wyczuł, że chce powiedzieć więcej, więc milczał. Wreszcie się odezwała: – Jeśli musisz wiedzieć, chciałyśmy kiedyś uciec. Miałam wtedy siedem lat. Tylko matka i ja. Nie miałam rodzeństwa. Matka była taka wystraszona, ale w końcu, gdy on był w pracy, przyszła do mojego pokoju i powiedziała: „Odchodzimy”. Pamiętam... pamiętam, że wszystkie ulubione rzeczy włożyłam do jednej walizki. Stwierdziła, że tylko tyle mogę zabrać. Włożyłam tam trochę ubrań, ale przede wszystkim zdjęcia. Z polaroidu. Sfotografowałam wszystkie moje pluszowe zabawki. Spędzałam mnóstwo czasu na ustawianiu ich i udawaniu, że wydajemy przyjęcia. Miałam mnóstwo zdjęć. Nie wiem dlaczego, ale kochałam te fotografie. Wyraz na pyszczkach zwierząt nigdy się nie zmieniał. Zawsze były szczęśliwe. Miały tylko jedną minę, uśmiechniętą. Pamiętam, że zabrałam do walizki zdjęcia i ubrania. Polaroidy. Takie same polaroidy Tommy widział oprawione w domu Stykesa. Zatrzymał je na pamiątkę – pomyślał. – Zabrałaś tylko te zdjęcia, nie wzięłaś żadnych pluszowych zwierzątek? – Nie – odparła. – Po co miałabym je zabrać? Wtedy Tommy zrozumiał, że nie dbała o rzeczy same w sobie. Zależało jej na tym, by je ustawiać. Na tym, by zainscenizować coś dokładnie, tak jak sobie zaplanowała. Liczyło się to, że panuje nad sytuacją. To, nad czym panuje, nic ją nie obchodziło. – Dokąd poszłyście? – Wtedy mieszkaliśmy w Portlandzie. Nie miałyśmy dużo pieniędzy, więc poszłyśmy do taniego motelu. Teraz Stykes zwrócił głowę ku Elizabeth i przyglądał się jej, gdy mówiła. Tommy się zorientował, że facet po raz pierwszy słucha tej opowieści.

– Ale tatuś był gliniarzem – ciągnęła Elizabeth, patrząc na ojca. – Więc łatwo mu było nas znaleźć. A potem zabrał nas do domu. Wtedy Tommy usłyszał ciche trzaski i szelest liści. Obejrzał się i zobaczył oddalonego od nich o jakieś trzydzieści metrów jelonka, który właśnie wszedł na niewielką polanę i wetknął pyszczek w stertę liści, by się pożywić. Jelonek uniósł głowę i spojrzał w ich stronę, ale nie przejął się obecnością ludzi. Za nim wkrótce pojawił się następny, a potem trzeci. Ten ostatni był największy. Ostrożnie posuwały się naprzód, formując szyk niczym żołnierze patrolujący wysoką trawę. – A potem zabił ją na moich oczach. Tommy gwałtownie zwrócił głowę ku Elizabeth, która wcale nie interesowała się jeleniami. – Na twoich oczach? – Pobił ją na śmierć kijem do golfa. W piwnicy. Zabawne jest to, że nigdy nie grywał w golfa. Nie wiem, dlaczego miał ten kij. – Dostałem w prezencie – słabym głosem odezwał się Stykes. Tommy przypomniał sobie staroświecki kij golfowy stojący w rogu salonu. Stykes zatłukł nim na śmierć własną żonę i zachował go na widoku przez wszystkie te lata. Elizabeth nie zwracała na ojca uwagi. – Kazał mi na to patrzeć, a gdy było po wszystkim, powiedział, że zrobi to samo ze mną, jeśli jeszcze kiedykolwiek spróbuję odejść. – Suka sama sobie była winna – wybełkotał Stykes. Elizabeth podeszła do niego i kopnęła w głowę, trafiając czubkiem buta w lewą skroń. Następnie wróciła do Tommy’ego, jakby nic się nie stało. – To było okropne. A ja stałam przerażona i wstrząśnięta. Każda mała dziewczynka na moim miejscu czułaby to samo. – Odgarnęła włosy z czoła. – Ale jakaś cząstka mnie patrzyła na ciało matki zafascynowana. Krew. Obrażenia. Życie, które tak łatwo z niej... uszło. I potęga z tym związana. Rozumiesz? – Zaczęła chodzić tam i z powrotem, utkwiwszy wzrok w ziemi. – Tę kobietę znałam od zawsze, a tu nagle jest niczym. Nie miałam poczucia straty, tylko dziwiłam się kruchości życia. Jak łatwo uchodzi z człowieka. Myślę, że już wtedy wiedziałam, że to, co czuję, nie jest normalne. – To on cię taką stworzył – mruknął Tommy. Szybko policzył w myślach. Stykes musiał młodo zostać ojcem, pewnie koło dwudziestki. Skinęła głową. – Gdybyś mnie położył na kozetce u psychiatry, prawdopodobnie stwierdziłby, że stałam się taka, bo widziałam, jak ojciec zamordował moją matkę, oraz byłam

wielokrotnie molestowana przez mordercę. Ale myślę, że już wcześniej było mi przeznaczone prowadzenie takiego życia. Z doświadczenia wiem, że nie miałam szansy na nic innego. Po prostu upewniłam się, że nie miałam szansy na coś normalnego. Wciąż chodziła niczym pantera w zoo. Przestała się martwić upływem czasu, nie spieszyło jej się, by skończyć to, co sobie postanowiła. Prawdopodobnie nigdy przedtem tego nie mówiła. A teraz, gdy już zaczęła opowiadać, trudno jej było przestać. – No więc zakopał ją Bóg wie gdzie – powiedziała. – Chyba pod podłogą w piwnicy albo zrobił coś równie makabrycznego. Stykes spojrzał na nią, ale się nie odezwał. – A potem szybko wynieśliśmy się z Portland. Myślę, że nigdy go nie przesłuchiwano tylko dlatego, że był... jest... oficerem policji. No wiesz, cały ten niepisany kodeks milczenia i te wszystkie policyjne bzdury. W następnych latach przeprowadzaliśmy się wielokrotnie, ale nie opuszczaliśmy Oregonu. Za każdym razem przenosiliśmy się nagle i bez uprzedzenia. Przywykłam do tego. Później odkryłam, że nasze wyjazdy zawsze zbiegały się z zaginięciem jakiegoś młodego chłopca. – Już wtedy zabijał – powiedział Tommy. – O Boże, tak. Ale zorientowałam się dopiero później. Gdy uznał, że potrzebuję przeszkolenia. – Przeszkolenia – powtórzył, skinąwszy głową, rozumiejąc, do czego zmierza opowieść. – Nie chciałaś od niego odejść? Roześmiała się cicho i łagodnie. Ale Tommy dawno się przekonał, że nic, co ma związek z Elizabeth, nie jest ciche ani łagodne. – Odejść od niego? Tommy, ja chciałam nim być. I gdy Elizabeth zabiła Rade’a, jej ojciec przestawił się z młodzieńców na chłopców – pomyślał Tommy. Czy Stykes ich także molestował tak jak własną córkę? Czy tylko starał się powtórzyć odczucie, którego doświadczył w lesie, będąc Obserwatorem? – I wreszcie przenieśliście się do Lind Falls, gdzie przyszedł czas na twój debiut. – Tak. – Alan właśnie zaczął pracować w policji. Było lato, więc nikt cię jeszcze nie znał ze szkoły. – Tak. – Ale po morderstwie zniknęłaś, a on został. – Uciekłam. Bałam się, że mnie złapią. Jestem pewna, że jeśli ktoś o mnie pytał, tata wyjaśniał, że na kilka lat wysłał mnie do szkoły z internatem. Ale nie wróciłam do Lind Falls aż do dzisiaj. Tata w końcu zapuścił tu korzenie. Myślę, że miasto mu

się spodobało. – Gdzie się podziewałaś przez te wszystkie lata? – To tu, to tam. – Z czego żyłaś? Opowiastka... o twoich rodzicach, wypadku samochodowym i pieniądzach z ich ubezpieczenia była wyssana z palca. Więc z czego się utrzymywałaś? – Czas płynie, Tommy. – Myślałem o tobie przez trzydzieści lat. Poświęć mi jeszcze dwie minuty. – To bezcelowe. – Ej, Elizabeth. To bardzo istotne. Czytelnicy nie przejmą się twoim losem, jeśli nie zrozumieją, kim jesteś. Po wyrazie jej twarzy poznał, że jego słowa odniosły skutek. Elizabeth zależało na tym, żeby być zrozumianą. Chciała panować nad opowieścią o sobie. To była jej słabość. A Tommy po prostu chciał, żeby mówiła.

51 Spojrzała na ojca, który to wpatrywał się w nią, to znów zaciskał powieki, jakby usiłował się przenieść gdzieś indziej. Nie odezwał się. – Zazwyczaj pozwalałam się ponieść biegowi wypadków. Nietrudno żyć na poziomie, gdy się dobrze wygląda i potrafi manipulować ludźmi. W moim życiu zagościli mężczyźni. – Wzruszyła ramionami. – Pieprzyłam się z nimi i zabierałam ich rzeczy. Niektórych zabijałam. Ale nie zawsze. Najczęściej po prostu odchodziłam. Do innego miasta. Do innego stanu. – Zdarzyło ci się wrócić do Oregonu? – Nie. Przebywałam głównie na Wschodnim Wybrzeżu. Lepszy towar. – Czy śledziłaś wiadomości o swoich zabójstwach? Miałaś kiedyś wrażenie, że mogą cię złapać? – Komuś takiemu jak ja zawsze zagraża złapanie, Tommy. Dlatego trzeba się wciąż przeprowadzać. I planować. Wiedział, że to prawda. Wiedział również, że seryjni zabójcy rzadko parają się tym procederem tak długo, jak twierdziła Elizabeth. Zupełnie wyjątkowo zdarzało im się mordować dłużej niż przez piętnaście lat. A być aktywnym dwa razy dłużej i nie dać się złapać to sprawa niemal bez precedensu. – Miałaś pomocników – powiedział Tommy. – Pomocników? – No tak. Kogoś, komu mogłaś zaufać przynajmniej na jakiś czas.

– Myślisz, że nie potrafię sama o siebie zadbać? – Myślę, że pewne rzeczy, które mogłabyś zrobić sama, byłyby o wiele łatwiejsze, gdyby ktoś ci pomagał. Wcale nie byłaś osobą do towarzystwa. Powiedziałaś mi, że w Nowym Jorku z tego żyłaś. Ale nie wytrzymałabyś tego na dłuższą metę. Zbyt sobie cenisz wygodę. Musiałaś na kimś polegać, prawda? – Przekonałam się, że poleganie na kimś zawsze się kończy złamanym sercem. – Złamanym sercem? Czy ty w ogóle masz pojęcie, co to znaczy? Jesteś socjopatką. Nie potrafisz troszczyć się o nikogo oprócz siebie. Jej oczy zapłonęły na moment, zdradzając emocje. – Mówisz jak ktoś, kto spędza życie na badaniach, a nie na nawiązywaniu prawdziwych relacji z przedmiotem badań. Nie zrozumiesz mnie, Tommy, jeśli będziesz dostrzegać wyłącznie moje czyny. – Powiedz mi, kto ci złamał serce. Niech zrozumiem. Kochałaś kiedyś kogoś, Elizabeth? Spojrzała na ojca, który leżał z zamkniętymi oczami. – Kochałam dwóch mężczyzn, Tommy. Pierwszego bez wzajemności. Drugi mnie kochał lub przynajmniej miał na moim punkcie obsesję. – Co się z nimi stało? Odetchnęła głęboko, jakby wypowiedzenie tych słów miało skrócić jej życie. – Obydwaj popełnili samobójstwo. Cofnął się o krok i badał wyraz jej twarzy. Malował się na niej ból; jeśli nieautentyczny, musiała być doskonałą aktorką. – Jason? Skinęła głową. – Jak mogłaś go kochać? On cię nienawidził. – Był pierwszym chłopcem, z którym odbyłam seks. Nieprzymuszona. – Splunęła na ojca. – To dla mnie miało znaczenie. Kochałam go przez wiele lat, nie wiedząc nawet, gdzie był. Potem wytropiłam go w Nowym Jorku. Myślałam, że może... prawdę mówiąc, sama nie wiem, co myślałam. – Chciałaś znaleźć kogoś takiego jak ty. – Wszyscy tego chcemy. – Ale Jason nie był taki jak ty. Zmusiłaś go, żeby był Obserwatorem, a potem się zabił. Znowu wzruszyła ramionami, ale tym razem po to, by ukryć głęboki smutek. – A ten drugi? Spojrzała na niego i jej oczy zalśniły prawdziwym wzruszeniem. – Był początkującym politykiem.

52 – Mark? Skinęła głową. – Jak to możliwe? Miał żonę. – Byłam jego kochanką. Nie widywaliśmy się często. Najwyżej raz w roku. – Jak długo? – Przez ostatnie dwanaście lat. – Bzdura. Chciał, żebyś umarła. – Nie wątpię. Dużo ryzykował. Pozostawałam w cieniu, ale wiedział, że gdybym wyjawiła to, co o nim wiem, byłby to jego koniec. Ale nie mógł beze mnie żyć. Wtedy w Red Rocks miałeś rację, mówiąc, że Mark jest podobny do mnie o wiele bardziej niż ty. Gościł w nim mrok, a tylko ze mną mógł się nim podzielić. Byłam jego bogiem, Tommy, ale jednocześnie demonem. Gdy się w kimś przez dłuższy czas toczy taka walka, w końcu się poddaje. Mark popełnił samobójstwo. W twoim wnętrzu także dzieje się coś takiego. Chciał zaprzeczyć, ale nie potrafił. – A więc to Mark był tam owej nocy w Charlestonie. Był Obserwatorem, gdy zabiłaś bezdomnego. – Nie, Tommy. Mark już od dłuższego czasu nie robił nic takiego. Ale znalazł czas, by mnie przelecieć wcześniej tamtego dnia. Politycy nigdy nie uważają, że to zbyt ryzykowne. Podeszła blisko, co w ostatnich dwóch tygodniach zdarzało jej się dość często. Przysunęła wargi do jego ucha. Sekret kochanków, gorący oddech wnikający w głąb jego głowy. Wymacała palcami guziki jego koszuli i od niechcenia rozpięła najwyższy z nich. – Zapamiętasz to wszystko, prawda, Tommy? Po tym, co się tutaj wydarzy, będziesz potrafił to wszystko opisać? I tak jak wcześniej poczuł się przez nią przymuszony. Zniewolony. Pomimo całej brutalności tego, co zaszło, a może właśnie z tego powodu, Tommy’ego uwodził jej głos. Jej zapach, woń podniecenia i oczekiwania. Jej moc. Spojrzał na leżący na ziemi wydruk powieści. – Nie sądzę, bym miał z tym problem – powiedział. Obrócił ku niej głowę. Ich nosy niemal się zetknęły. – Powiedziałaś, że cię szkolił. Co to znaczy? Zamiast odpowiedzieć Elizabeth podeszła do ojca i znów usiadła na nim okrakiem. Jej miednica przylgnęła do jego bioder. Drobne dłonie od niechcenia wsparła na wydatnym brzuchu Stykesa.

– Szkolenie polega na pokazaniu, kto ma władzę. – Pochyliła się i zajrzała w pełne wściekłości oczy Stykesa. – Przyjemnie, tatusiu? – Mówiąc to, zaczęła się na nim powoli wiercić. – Lubisz, jak jestem na górze? Teraz to ja mam władzę. Nie przywykłeś do tego, prawda? – Pochyliła się i wyszeptała mu coś do ucha. Stykes natychmiast usiłował ją ugryźć, ale ona odsunęła głowę i się roześmiała. Splunął na nią, ale chybił. – Myślałam, że chcę być tobą – powiedziała. – Ale zdałam sobie sprawę z tego, że jestem odrębną osobą. Mam własne żądze, nie twoje. To, że żyjesz na swój sposób, nie pozwalało mi się w pełni ukształtować. Ale dziś umrzesz, więc w końcu będę miała odrobinę czasu na to, by stać się sobą. Umrę jako szczęśliwa córka. Stykes wyglądał jak kobra, która znów szykuje się do splunięcia. Ale ona uchyliła się jeszcze raz. – O czym ty gadasz, do diabła?! Przecież jeszcze nie umierasz. – Mylisz się. Mam raka i postanowiłam, że nie będę się leczyć. Mam przed sobą niecały rok życia. Tommy patrzył na Stykesa, który jej się przyglądał. Jak zareaguje na wiadomość, że córkę czeka pełna bólu śmierć? Spoglądał na nią długo i poufale. A potem się roześmiał. Serdecznym śmiechem przerywanym jedynie bolesnym rzężeniem z powodu obolałego nosa. – Nie masz raka – powiedział. Elizabeth wstała i odsunęła się od niego. – Nic o mnie nie wiesz – oznajmiła. – Myślisz, że jestem potworem, Lizzie. Możliwe, że to prawda, ale znam własne dziecko, choćbyś nie wiem co sobie wyobrażała. Zawsze umiałem poznać, kiedy kłamiesz, a kiedy nie. I wiem, do cholery, że teraz kłamiesz. Chichotał jeszcze przez chwilę, lecz szybko zamilkł. – Choroby w tobie za grosz. Tommy spojrzał badawczo na Elizabeth. Podniosła na niego swoje niebieskie oczy, by nawiązać kontakt wzrokowy. Nawet nie mrugnęła. – To głupiec – stwierdziła, podchodząc do rozłożonych na ręczniku przedmiotów. – Wybieraj – dodała, oglądając się na Tommy’ego. Ze swojej pozycji na ziemi Stykes niespokojnie łypnął na narzędzia śmierci. – Przekonaj mnie, że jesteś chora – powiedział Tommy. – Wybierz... sobie... broń. Spojrzał na śmiercionośne przedmioty. Już czas. Już niedługo. Za kilka minut. Może sekund. Wpijając paznokcie w dłonie, poczuł na nich śliski pot. Zanim dzień dobiegnie końca, będzie musiał zabić. Zapragnął poczuć wściekłość, która – jak sądził – będzie mu do tego konieczna. Ale przede wszystkim odczuwał przerażenie. Czy zdoła tego dokonać? Czy będzie potrafił wybrać narzędzie i nim zaatakować?

Wiedział, że to musi być nóż. Tylko nożem mógł się posłużyć szybko i w pewnym stopniu z wiarą w siebie. Cyjanowodór również mógłby być skuteczny, pod warunkiem że to jest w zbiorniczku. Tommy nie chciał mieć do czynienia z pojemnikiem. Nie wiadomo, czego się po nim spodziewać. – Tommy – powiedziała tonem nauczycielki strofującej nieposłusznego ucznia. – Tommy. Mój drogi. Powiem to jeszcze raz. Musisz uwierzyć w to, co się stanie, jeśli nie zabijesz tego człowieka. Zrujnuję ci życie i zrobię to z takim zaangażowaniem i oddaniem, że dostaniesz dłuższy wyrok niż ja. Utracisz wszystko tylko dlatego, że odmówisz uśmiercenia dzieciobójcy. Tego chcesz? – Zastanawiam się. Jezu... po prostu daj mi się zastanowić. Minęła jeszcze jedna minuta. Boleściwe jęki Stykesa ucichły, a może stały się tak regularne, że Tommy ich nie zauważał. – Tommy – powiedziała. – Przebyłeś taki szmat drogi. Byłeś zdecydowany. Gotowy na to, by zakończyć to wszystko. Gotowy na odzyskanie dotychczasowego życia. Jedynym sposobem jest zabicie tego człowieka. – Zbliżyła się o krok. – Więc powtarzam jeszcze raz: wybierz narzędzie. Przyglądał jej się w milczeniu. Po prostu wybierz narzędzie – powiedział sobie. Zrób to teraz. Potrafisz to zrobić. Potrafisz to zakończyć. Przystanęła tuż obok niego, świdrując go wzrokiem. Chciał wbić spojrzenie w ziemię, ale wzięła go pod brodę i uniosła jego głowę, by spojrzał na nią. Przyglądała mu się pytająco, jakby usiłując rozwiązać wypisany na jego czole problem matematyczny. Potem jej twarz się odprężyła. Z uśmiechem opuściła rękę, jakby rozwiązała ową łamigłówkę. – Rozumiem – powiedziała. – Nigdy nie przestaniesz mnie rozśmieszać, Tommy. Zamrugał powiekami. – Co rozumiesz? Przyłożyła dłoń do jego piersi i krwistoczerwonymi paznokciami lekko pchnęła go do tyłu. Odwróciła się z gracją, odeszła i przyklękła na jednym kolanie obok ojca. Wyciągnęła rękę w stronę potencjalnych śmiercionośnych narzędzi i wybrała skakankę. Stykes obrócił głowę akurat na czas, by zobaczyć, jak Elizabeth owija ją dookoła jego szyi.

53 – Nie! – wykrzyknął Stykes, wytrzeszczając oczy. Elizabeth powoli się podnosiła, trzymając w obu dłoniach jedną rączkę skakanki.

Drugą przygniotła nogami do ziemi. Linka zacisnęła się wokół szyi ofiary. – Nie! – powtórzył Stykes, dławiąc się tym słowem. Tommy poczuł, że się do nich zbliża. Rozsądek podpowiadał mu, że należy coś zrobić. Jednak nie było nic do zrobienia. – Tego chcesz, Tommy? Podniosła ręce wyżej i Tommy zobaczył, że w jej silnych ramionach pulsują cienkie żyły. Stykes zaczął się miotać z rękami unieruchomionymi wzdłuż boków. Istny halibut w przedśmiertnych drgawkach. – Potrafisz to zrobić? – spytała Elizabeth, zwracając się do Tommy’ego. Patrzył z niedowierzaniem na oczy Stykesa, które wyszły z orbit tak bardzo, że zdawało się to niemożliwe. – Oto jak się to robi, Tommy. Pozostaje pytanie, czy jesteś do tego zdolny. Nie wiedział. Czy Elizabeth naprawdę zabije swego ojca? Jeśli tak, co dostrzegła w oczach Tommy’ego, że zmieniła tak skrupulatnie opracowany plan? Pierwsza wątpliwość została rychło rozwiana. Tommy stał nieruchomo i patrzył, jak leżący na ziemi mężczyzna umiera, uduszony przez własną córkę. Trwało to kilka minut; odgłosy wydawane przez konającego omal nie przyprawiły Tommy’ego o wymioty. Widział już trzecią osobę uśmiercaną przez Elizabeth. Wiedział, że do końca życia nie zapomni widoku konającego Alana Stykesa. W końcu stał się Obserwatorem tak jak Jason i Mark, a wcześniej Stykes. Tak oto koło się zamknęło. Stał skamieniały z przerażenia, patrząc, jak kończy się orgazm Elizabeth. Jej ciałem wstrząsnął ostatni dreszcz, a potem spojrzała mu prosto w oczy. – Wiem, że zamierzasz mnie zabić. Masz to wypisane na twarzy. Po prostu chciałeś zobaczyć, jak się to robi. Jeśli po to się tu dzisiaj znalazłeś, myślę, że najwyższy czas, byś się do tego zabrał. Tommy spojrzał na leżący na ręczniku nóż.

54 Postanowił, że nie zabije Stykesa, lecz Elizabeth, zanim jeszcze wsiadł do samolotu lecącego do Portlandu. Podjął taką decyzję na skutek moralnej intuicji, która w końcu się w nim odezwała, powalając pieczołowicie skonstruowaną przez niego zaporę i niszcząc grube mury, wzmocnione logiką strachu i egoizmu, którymi się otoczył. Dzisiaj stopniowo zgłębiał sens tego, co tu się właściwie dzieje.

Elizabeth nie jest chora. Zdał sobie z tego sprawę, jeszcze zanim powiedział to Stykes. I ma w nosie książkę o niej. Ona po prostu chce nad nim panować i nigdy z tego nie zrezygnuje. Nie pozbędzie się jej aż do chwili, gdy ją zniszczy lub ona zniszczy jego. Pozbył się krępującej jego sumienie tamy, przebywając bez rodziny w pustym domu. Gdy był sam w sypialni, zamknął oczy i ujrzał twarz Becky. Spoglądała na niego z wyrazem najgłębszego rozczarowania, co nieodmiennie przyprawiało go o ucisk w żołądku. Dojrzał kurze łapki wokół jej oczu, gdy przypatrywała się badawczo mężczyźnie, który ją okłamywał, który się rozpaczliwie bronił, upierając się, że wszystko, co zrobił, robił dla nich. Dojrzał na jej twarzy wyraz pełnej wahania miłości, która może się odrodzić tylko dzięki ogromnemu wysiłkowi, pokorze i bezinteresowności z jego strony. Już raz kiedyś wskrzesił tę miłość, ale nie wiedział, czy teraz Becky znów da mu szansę. Potem obraz żony zniknął, zastąpiony twarzyczką dziewczynki. Evie uśmiechała się do niego niewinnie. Aż trudno było uwierzyć, że ktoś taki jak Elizabeth mógł kiedyś być dzieckiem. W końcu, wciąż z zamkniętymi oczami, ujrzał swego synka Chance’a rzucającego do niego piłkę. Brudną, zniszczoną skórzaną piłkę. Chance uśmiechał się krzywo, niby pewny siebie, ale potrzebujący aprobaty. Dobry rzut, tato? Tommy słyszał jego słowa tak wyraźnie, jakby synek naprawdę był tuż przed nim. I w tamtej chwili, samotny w łóżku, Tommy pojął całą prawdę. Była taka prosta, klarowna i tak cholernie oczywista. Przez całe życie jej nie dostrzegał, bo ukrył ją pod powierzchnią własnych pragnień i chęci. Zawsze myślał, że jest dobrym człowiekiem. Ale nie był. Nie był taki, jaki być powinien. Prawda była taka, że wcale nie chodziło o Tommy’ego. Chodziło o wszystkich, z wyjątkiem Tommy’ego. Rodzina go potrzebowała, ale tylko prawdziwego. Takiego, który nie tylko wie, jak należy postępować, ale naprawdę tak postępuje. Inny Tommy był im niepotrzebny. Doskonale poradziliby sobie bez niego. Gdyby mieli takiego Tommy’ego, jakiego potrzebują, wytrwaliby razem. I dzięki temu staliby się silniejsi. Musiał sobie uzmysłowić, że Elizabeth nie jest osobą, lecz trucizną. Że nie zabije kobiety, lecz pozbędzie się ze swego organizmu niszczącej go toksyny. Pozbędzie się jej tylko w ten sposób. Wszelkie inne, jak pójście na policję czy karmienie się nadzieją, że Elizabeth znowu zniknie, byłyby naiwnością. Ona by go zniszczyła i – Bóg jeden wie, w jaki sposób – dobrałaby się do jego rodziny. Nie, to nie będzie morderstwo. To będzie wojna i Tommy musi zabić wroga, zanim sam zostanie wyeliminowany. – To mój numer czterdziesty – powiedziała, wskazując ruchem głowy ciało leżące

na ziemi. – I druga ofiara, która poniosła śmierć skrępowana. Tommy dopiero po chwili się zorientował, że Elizabeth ma na myśli listę swoich zabójstw. Pomyślał o tamtej nocy w Charlestonie. Powiedziała mu wtedy, że dokonała trzydziestu ośmiu morderstw. Bezdomny był trzydziesty dziewiąty. Uśmierciwszy własnego ojca, Elizabeth wspięła się na drugie miejsce wśród mających na swym koncie najwięcej morderstw zabójczyń seryjnych. Tommy stał o dwa kroki od rozpostartego na ziemi ręcznika. Pozostały na nim mały blaszany pojemnik i nóż. Mocno zaciśnięta na szyi Stykesa skakanka wpijała się w jego skórę. Tuż przy jego martwej głowie leżał kamień. – Nie jesteś typem, który zadowoliłby się drugim miejscem – powiedział, przenosząc wzrok z powrotem na Elizabeth. – Nigdy nie osiągniesz liczonego w setki rekordu Elizabeth Báthory, ale chciałabyś zabić co najmniej jeszcze raz. Zapięła najwyższy guzik spodni. – I myślisz, że to będziesz ty? – Doprowadziłaś Jasona do samobójstwa po tym, jak uczyniłaś go swoim Obserwatorem – odparł Tommy. – A teraz, wraz ze śmiercią twego ojca, koło się zamknęło. Elizabeth zrobiła mały krok w lewo i znalazła się bliżej ręcznika niż Tommy. – Nie dasz mi żyć – powiedział. I właśnie dlatego postanowił ją zabić. Teraz nie pytał siebie, czy potrafi to zrobić, lecz jak to zrobi. – Naprawdę w to wierzysz, czy usiłujesz się w ten sposób utwierdzić? Tommy wiedział, że Elizabeth spostrzegła, jak zerkał na narzędzia śmierci, i dlatego zrobiła krok w ich stronę, by znaleźć się bliżej noża. – A to zupełnie co innego – dodała. – Czyżby? – zapytał Tommy. – Oczywiście. Jeśli nie wierzysz, że dotrzymam danego słowa, to na pewno spróbujesz zabić mnie tutaj. W lesie. I pogrzebiesz mnie obok mego ojca. Bardzo poetyczne. Naprawdę. – Jej palce zadygotały w nerwowym podnieceniu. – Jednak jeśli nadal się zastanawiasz, czy odejdę, twoja determinacja jest słabsza. Aby zabić, potrzeba wielkiej determinacji, Tommy. Jeśli nie czujesz się bezpośrednio zagrożony, nie zabijesz mnie. Ja to wiem. Czuł całym sobą znieruchomiały las, który jakby uwięził ich jak za zamkniętymi drzwiami w ciasnym pokoju. Wyostrzonym wzrokiem spojrzał na nóż. Mógłby odczytać napis wyryty na ostrzu. Poczuł zastrzyk adrenaliny. Opuszczone ręce zadygotały. – Już mi nie wmówisz, że mnie znasz – powiedział. – Och, ale ja naprawdę cię znam, Tommy. – W takim razie powinnaś wiedzieć, że podjąłem decyzję, zanim tu przyjechałem.

Mierzyli się wzrokiem. Trwało to kilka sekund, a może godzinę. Elizabeth runęła w stronę ręcznika. Tommy także.

55 Tommy nigdy przedtem nie stoczył prawdziwej walki. Od lat uprawiał boks i kilkadziesiąt razy bił się z kolegami podczas sparingów. Chociaż nigdy nie można było wykluczyć, że oberwie w twarz, zawsze mieli rozmaite zabezpieczenia: kask, ochraniacz na zęby, sędzia sportowy, pilnujący, by nikt nie doznał większych obrażeń. A przede wszystkim partnerzy postępowali po ludzku. W każdej chwili można było przerwać walkę i wszystko było w porządku. A tutaj walczyli na śmierć i życie. Tommy był szybki i silny, ale zmierzył się z zabójczynią. Była w tym dobra i musiał przyznać, że może być po prostu lepsza od niego. Jeśli z nią przegra, umrze. Jego życie się skończy w tym lesie, a rodzina nigdy się nie dowie, co się z nim stało. Nie zobaczy, jak dorastają jego dzieci. Wszystko zależy od kilku najbliższych sekund. Myśli te w jakiś niepojęty sposób przemknęły mu przez głowę, gdy padał na ziemię. Nim wylądował, zorientował się, że Elizabeth sięgnie po narzędzie przed nim. Pozostawała nadzieja, że nie pozwoli jej go użyć. Upadł na nią, uderzając szczęką w jej czaszkę. Przygryzł sobie wargę i poczuł ostry ból, a potem słony smak własnej krwi. Miał wrażenie, że ręce Elizabeth poruszają się w zwolnionym tempie, ale nie tak wolno jak jego. Uniósł głowę znad jej włosów, aby nie przesłaniały mu widoku. Zobaczył smugę krwi, którą na nich pozostawił. Było za późno, by sięgnąć po nóż, bo go nie widział. Dlatego zajął się jej rękami. Chwycił za prawą, bo się spodziewał, że jest silniejsza niż lewa. Złapał za ramię i wykręcił je do tyłu, ale nie na wiele się to zdało. Elizabeth się nie poddawała. Leżąc ze zwróconą ku ziemi twarzą, usiłowała chwycić nóż lub pojemnik. A może obydwa te przedmioty. Mój Boże, ale jest silna. Tommy wsunął prawą, zgiętą w łokciu rękę pod Elizabeth. Tym razem starał się założyć chwyt, który przydusi jej gardło. Jęknęła i przycisnęła głowę do podłoża, wpijając mu brodę w rękę, ale udało mu się utrzymać chwyt. Z całych sił cofnął zgiętą prawą rękę, pomagając sobie lewą. Elizabeth odchyliła się do tyłu, a wtedy Tommy jeszcze mocniej zgiął rękę wokół jej szyi. Zaczęła się dusić, a jej dłonie gorączkowo przeszukiwały podłoże

w poszukiwaniu czegoś, co mogłaby użyć przeciwko niemu. – Nie... uda... ci się, Tommy. Ścisnął jeszcze mocniej, wiedząc, że ją zabije. Teraz nie chodziło o to, czy potrafi to zrobić. Musiał to zrobić. Tylko jedno z nich przeżyje. A Tommy nie zostawi dzieci, by dorastały bez niego. Nie uczyni Becky wdową. Nie dopuści do tego. W pewnej chwili prawa dłoń Elizabeth odnalazła nóż. Tommy zobaczył, że jej palce zamykają się na trzonku niczym wąż, który dusi mysz. Nadal leżała twarzą do dołu, a on znajdował się na niej, więc trafienie go nożem nie było łatwe. Mógł zwolnić chwyt, aby złapać ją za rękę trzymającą nóż, ale ryzykował, że uwolniona uderzyłaby tym mocniej. Wystarczająco silnie, by go dźgnąć. A dobrze wiedział, że Elizabeth potrafi posługiwać się nożem. Nie – powiedział sobie. Nie przestawaj jej dusić. Zgiął rękę mocniej, jednocześnie starając się wykręcić szyję Elizabeth. Usłyszawszy bulgotliwe dźwięki dochodzące z jej gardła, wiedział, że powoli pozbawia ją życia. Spojrzał na jej zaciśniętą na nożu dłoń i wydało mu się, że uścisk słabnie. Jednak się mylił. Zamachnęła się prawą ręką do tyłu, wykazując się giętkością, jakiej spodziewałby się wyłącznie u instruktorek jogi. Zrozumiał, że się przeliczył. Oczami wyobraźni ujrzał, jak srebrzyste ostrze zmierza ku jego ciału. Przyjął to ze spokojem. Zaraz otrzymam cios – pomyślał. Mógłbym się uchylić, ale jestem zbyt blisko i nie ma na to czasu. Pozostaje nadzieja, że skończy się na ranie. Nie poddawaj się. Skończ, co zacząłeś. Zanim ostrze go dźgnęło, zdołał przesunąć się o kilkanaście centymetrów. Przebiło spodnie i wbiło się w jego prawe udo. Ręka Elizabeth nie nabrała wystarczającego impetu, by całkowicie zagłębić nóż w jego ciele, ale pod skórę wniknęło co najmniej dobre siedem centymetrów ostrza. Zawył z bólu. Prowadząc niekończące się badania, aby spożytkować nabytą wiedzę w swoich książkach, wielokrotnie czytał, że adrenalina, przynajmniej chwilowo, w znacznym stopniu łagodzi odczuwanie bólu w przypadku odniesionych ran. Bzdura. Ból był tak dojmujący, że Tommy nie mógł utrzymać uchwytu. Zwolnił go. Skręciła się pod nim, wyrywając nóż z jego nogi i zadając mu nowy ból, i zepchnęła go z siebie. Stracił równowagę i upadł na plecy. Usiłowała znaleźć się na nim, aby zadać śmiertelny cios. Tommy zobaczył drzewa nad sobą. Poskręcane, pozbawione liści górne gałęzie. Widział je wyraźnie, z wszelkimi szczegółami. Zdawało mu się, że mógłby ich dotknąć, choć są co najmniej jakieś piętnaście metrów ponad nim. Te drzewa to ostatnia rzecz, jaką widzę.

Wtedy w polu widzenia pojawiła się Elizabeth. Siedziała na nim okrakiem. Tak samo jak przedtem na swoim ojcu. A dawniej na Radzie. Miała czerwoną i opuchniętą szyję, ale nie przejmowała się tym. Dłońmi ściskała nóż, który uniosła wysoką nad głowę. Niebieskie oczy barwy dżinsu miała szeroko rozwarte. Nie było w nich śladu wściekłości. Tylko podniecenie spowodowane tym, że zaraz zada śmierć. I to w sposób szczególny. – W ten sposób nie zwyciężysz – powiedział. Stać go było tylko na tyle. Apeluj do jej ego. Powiedz, co straci, jeśli cię zabije. – Tommy – wychrypiała. Uśmiechnęła się szeroko krzywym uśmiechem młodej dziewczyny o idealnej cerze i długich rudych włosach, które spływają na jej plecy niczym woda. – Ja zawsze zwyciężam. Podniosła nóż jeszcze wyżej, aż zdawał się niknąć pośród gałęzi odległego drzewa. W ostatnich sekundach, jakie mu pozostały, Tommy spostrzegł, że poprzez gałęzie przesącza się światło słońca, by oświetlić jego twarz. Niemal poczuł jego ciepło. Niemal.

56 Wyrzucił ramiona w górę. Miał nadzieję, że uda mu się wytrącić ją z równowagi, gdy będzie zadawała cios. Jego dłonie z pewnością nie zatrzymają ostrza, ale może uda mu się powstrzymać cios wystarczająco długo, by obezwładnić Elizabeth. Już nie odczuwał bólu w nodze. Może jednak w tym, co pisano o adrenalinie, było trochę prawdy. Ustawił lewą dłoń, tak by zatrzymać nóż, a prawą ręką omiótł ziemię. Trafił palcami na ręcznik, a potem wyczuł coś jeszcze. Coś zimnego i gładkiego. Metal. Mały kanister. Ten z cyjanowodorem. Elizabeth z impetem opuściła ręce trzymające nóż. Lewa ręka Tommy’ego częściowo zablokowała cios. Ostrze zamiast przebić jego pierś, zatopiło się w lewym barku. Tommy wrzasnął z bólu, gdy Elizabeth zaczęła obracać nożem, nie tylko po to, by bardziej cierpiał, lecz także, by go wyciągnąć z ciała i zadać następny cios. Ostateczny. Chwycił pojemnik i obrócił go w dłoni. Był mały, nie większy niż zabierana w podróż butelka szamponu. U góry znajdowała się końcówka służąca do rozpylania. Ów stanowiący ostatnią deskę ratunku przedmiot nie był doskonały. Po pierwsze, zbiorniczek mógł być pusty lub zawierać zwykłą wodę. A jeśli znajduje się w nim

śmiercionośny gaz, Tommy byłby narażony na jego działanie w równym stopniu, co Elizabeth. Gdy pryśnie do góry, na Elizabeth, siła ciężkości sprawi, że substancja opadnie na jego twarz. W dodatku nie będzie widział, w którą stronę skierowana jest końcówka pojemnika. Może się zdarzyć, że gaz wytryśnie w pustkę lub prosto w twarz Tommy’ego. Musiał jednak spróbować; nie miał wyboru. Inaczej Elizabeth zada mu niezliczoną ilość ciosów. Wreszcie wydobyła nóż z jego barku i poczuł spowodowane bólem ucisk w żołądku i mdłości. Trzymając nóż w dłoniach, uniosła go niczym sztylet. Usiłował podnieść lewą rękę, aby znów blokować cios, ale mięśnie były zbyt uszkodzone. Więc uniósł prawą rękę. Wymierzając cios, Elizabeth spostrzegła metalowy pojemnik. Tommy, wrzeszcząc, nacisnął końcówkę.

57 W pierwszej chwili nie zrozumiał, co się dzieje. Pomyślał, że nic się nie stało. Wydawało mu się, że nacisnął końcówkę, ale może była to tylko imaginacja. Nic nie usłyszał. Nie widział nic oprócz opadającej na niego Elizabeth. Z całych sił rozpylając trującą substancję, przeturlał się w lewo przez uszkodzony bark. Poczuł, że ciężar Elizabeth się przesuwa. Runęła na ziemię. Ostrze noża wbiło się w podłoże, zaledwie kilka centymetrów od torsu Tommy’ego. Odpychając ją od siebie, uświadomił sobie, że już nie trzyma pojemnika. Rozejrzał się, ale go nie dojrzał, więc pomyślał, że zbiorniczek jest pod Elizabeth. I wtedy rozległ się wrzask.

58 Trwał zaledwie kilka sekund. Potem nastąpiła seria chrapliwych płytkich oddechów. Elizabeth wiła się na ziemi, rzucając się na plecach. Szeroko rozwarte usta bezskutecznie usiłowały wciągnąć powietrze. Tommy odturlał się dalej i patrzył na nią z przerażeniem. Elizabeth starała się wstać, jakby dzięki temu mogła odetchnąć, lecz jej ciało

skręcało się w paroksyzmach. Wreszcie opadła na ziemię tuż obok zwłok ojca. Potem zaczęły się drgawki. Kobieta, której ruchy, nawet te związane z seksem, zawsze były takie wyważone i pełne gracji, teraz podrygiwała, jakby się znalazła w paszczy niewidzialnego potwora. Usiłowała coś powiedzieć, ale konwulsje sprawiły, że z jej ust wydobywała się jedynie przerażająca jąkanina. Tommy, leżąc na plecach i krwawiąc z barku i uda, patrzył na jej śmierć. Chciał zrobić coś, co by jej pomogło, chciał uciec, chciał nie robić zupełnie nic. Miał wrażenie, że ta okropna scena trwa godzinę, chociaż prawdopodobnie skończyła się po niespełna trzech minutach. Drgawki ustały, Elizabeth znieruchomiała, a jej głowa odchyliła się w lewo. Nabiegłe krwią, nieruchome oczy spoglądały w tę samą stronę, co oczy jej ojca, na coś, co już nie istniało. Ich puste oczy wpatrzone były w las, gdzie pod zimnymi warstwami ziemi spały dzieci, dla których zatrzymał się czas.

59 Tommy wstał. Podnosił się z wielkim trudem. Mięśnie zranionego uda ugięły się pod nim. Ale pokonał ból i udało mu się stanąć, bo wiedział, że jeśli tego nie zrobi, nie będzie mógł iść, a wtedy najpewniej wykrwawi się na śmierć i jego ciało dołączy do dwóch innych leżących na ziemi w lesie. Nie było dużo do zrobienia, ale miał dość rozsądku, by kierować się instynktem życia. Najbardziej niepokojąca była rana w udzie. Zmusił się do rozdarcia nogawki i obejrzenia nogi. Ból był nieznośny, rana głęboka, ale nie krwawiła zbyt mocno. Najwyraźniej ostrze noża nie trafiło na arterię. Miałem szczęście – pomyślał. Przykuśtykał do zwłok Stykesa i powoli rozwiązał skakankę ściskającą jego szyję. Z ciała wydobyła się odrobina zatrzymanego w nim tlenu. Tommy, choć dobrze wiedział, że zastępca szeryfa jest martwy, odskoczył tak gwałtownie, że niemal upadł. Dwukrotnie obwiązał udo skakanką i zacisnął węzeł, by spowolnić wypływ krwi z otwartej rany. Im mocniej zaciągał węzeł, tym ostrzejszy ból odczuwał w barku, więc potem zajął się tą raną. Powoli i delikatnie rozpiął guziki koszuli i zsunął rękaw, odsłaniając bark. Krew sącząca się z rany spływała na klatkę piersiową i brzuch. Tommy poczuł ogarniający go chłód. Obawiał się, że zemdleje na skutek wykrwawienia. Zastanawiał się, czy nie uciąć nożem kawałka koszuli, by wetknąć tkaninę do otworu w barku. Jednak tego nie zrobił, bojąc się, że mógłby zemdleć

z wysiłku. A to byłoby bardzo niebezpieczne. Znów poczuł nagły chłód, więc z powrotem naciągnął nasiąknięty krwią rękaw, co jednak nie na wiele się zdało. Spojrzał na Elizabeth i przypomniał sobie, że powiedziała, iż ma w torbie antidotum. Gdybym wciągnął w płuca niebezpieczną ilość substancji, już bym nie żył – pomyślał. Jego uwagę przykuła oparta o pień drzewa łopata. Miała posłużyć do wykopania grobu dla Stykesa. Teraz jednak do zakopania były dwa ciała. Popołudniowe słońce oświetlało metalowe narzędzie, które wyraźnie odcinało się od szarawej kory. Łopata wyglądała jak amulet, uosobienie nadziei na wyjście z lasu. Dowlókł się do drzewa i dotknął chłodnego uchwytu łopaty. Ścisnął go w dłoni i poczuł przypływ energii. Przypomniał sobie dwie inne sytuacje, gdy musiał kopać w lesie. Pierwszy raz, gdy miał czternaście lat i zakopywał małego chłopca. Po raz drugi zupełnie niedawno, gdy poszukiwał kości tego chłopca, lecz znalazł tylko lalkę. Nie dam rady wykopać dwóch dołów – pomyślał. Nie w tym stanie. Moje ciało zbuntuje się już przy pierwszym. Wziął łopatę i posłużył się nią jak kulą odciążającą obolałą nogę. Może dojdę do miasta, żeby uzyskać pomoc medyczną, a potem wrócę tutaj, nim ktoś znajdzie ciała. To daleko, ale jest szansa, że się uda. Spojrzał na Elizabeth. Po jej policzku wędrował długonogi pająk, a potem przeniósł się na rozczochrane włosy. Gdy Tommy pogrzebie ciała i pozbędzie się wszelkich dowodów, uzyska szansę powrotu do normalności. Najbardziej skomplikowane będzie wytłumaczenie się z odniesionych ran. Ale on przecież potrafi wymyślić wiarygodną historię. W końcu na tym polega jego praca. Jest wszak Tommym Devereaux, autorem powieści. Wymyśli historię, odpowie na mnóstwo pytań, a potem, miejmy nadzieję, powróci do dawnego życia. Nikt spośród żyjących nie zna prawdy. Tylko on. Tu jednak już nie chodzi o niego. Nie był pewien, kiedy nastąpiła zmiana, bo chociaż nie chciał się do tego przed sobą przyznać, przez długi czas zawsze chodziło o niego. Ale teraz nie. Istnieje szansa na powrót do dawnego życia. Ale tylko poprzez dalsze kłamstwa. Puścił łopatę, która upadła na ziemię. Schylił się i podniósł wydruk powieści, który wciąż leżał tam, gdzie go rzuciła Elizabeth. Książka nadal nie była zatytułowana, ale Tommy był niemal pewien, jaki nada jej tytuł. Pierwszy mejl, jaki przysłała mu Elizabeth, miał wpisany temat: CHŁOPIEC W LESIE

Teraz Elizabeth nakazała mu przywieźć puste kartki, aby mógł dopisać właściwe zakończenie powieści, gdy będzie po wszystkim. Wziął je, ale nie będzie ich potrzebował. Napisał zakończenie wczoraj i chociaż nie było w nim, że został ranny, to w książce, tak jak w rzeczywistości, zwyciężył on. Była to jedyna część powieści, którą napisał, wyprzedzając zdarzenia, ale w przeważającej mierze udało mu się je przewidzieć. Najważniejsze, że uszedł z życiem, a Elizabeth nie. Książka była ukończona. Tommy ściskał papiery w prawej dłoni; lewa była zbyt słaba, by cokolwiek unieść. Ruszył przed siebie.

60 Było późne popołudnie i spadająca temperatura powietrza z wolna dopasowywała się do wyziębionego ciała Tommy’ego. Gdy kuśtykając, wychodził z lasu, już nie dostrzegł jelonków, chociaż usiłował je wypatrzyć, nie bardzo wiedząc czemu. Z powodu ran stosunkowo krótki dystans, jaki przebył, zmęczył go, tak jakby pokonał szlak górski wiodący przez Appalachy. Ból przeszedł w dokuczliwe pulsowanie, a upływ krwi zmniejszył się na tyle, że Tommy przestał się obawiać omdlenia. Rozdarty mięsień uda mógł go jednak w każdej chwili unieruchomić. Zdawało mu się, że zmierza na północ. Idąc w tym kierunku, powinien trafić na polanę, gdzie spędził wiele dni jako nastolatek, a potem dotrze do swego dawnego domu, który kupił ktoś nieznajomy i umieścił na nim byle jakie dekoracje na Halloween. Okazało się, że instynkt go nie zawiódł, i po wędrówce, która zdawała się trwać całe życie, Tommy dokuśtykał do ostatniego szeregu drzew, a potem na polanę, gdzie kończyła się ścieżka, a zaczynał spękany chodnik. Chodnik się rozwidlał i Tommy poszedł w lewo, omijając swój dawny dom. Zbliżył się do stojących w szeregu sześciu budynków, które teraz wyglądały niemal tak samo jak przed trzydziestu laty. Jedyną różnicę stanowiły nowe warstwy farby, którymi je pokryto, oraz otaczające je drzewa, które znacznie podrosły. Podszedł do trzeciego z kolei, który sprawiał wrażenie nieco bardziej zaniedbanego niż pozostałe. Obolała noga z trudem pokonała cztery stopnie wiodące na werandę. Wspiął się, odczekał chwilę i dowlókł się do drzwi. Zadzwonił. Odpowiedziała mu martwa cisza. Nie słychać było nawet wiatru i Tommy pomyślał, że w środku nikogo nie ma.

W końcu rozległo się powolne człapanie, jakby podejście do drzwi było największym osiągnięciem dnia. Ktoś odsunął zasuwy. W dwóch zamkach. Drzwi otworzył Charles Baristow. Patrzył na Tommy’ego. Blednące promienie słońca padły na powleczone mlecznobiałą kataraktą oczy starca. – O cholera! – powiedział Charles, patrząc na człowieka za progiem. – Tommy Devereaux! Co ci się stało, do diabła?! Tommy podał mu wydruk powieści, który teraz był poplamiony krwią i miał podarte brzegi. Papiery przytrzymywała umieszczona pośrodku kartek gruba gumowa opaska. Charles wziął kartki, jakby nie mając innego wyjścia. Zerknął na nie, a potem znów popatrzył na Tommy’ego. Ten mógł powiedzieć tylko jedno: – Wiem, co się stało z pana synkiem.

12 Cyjanowodór (kwas cyjanowodorowy, kwas pruski) – toksyczna lotna bezbarwna ciecz. Zalicza się do bojowych środków trujących. Hamuje oddychanie komórkowe.



Posłowie

Był rok 1981 i za dwadzieścia minut miało stać się coś, co zaciąży nad naszymi dalszymi losami. Czas i kierunek, które nas spowijały, tamtego dnia zniszczyły nas wszystkich. Rade Baristow umarł, nie dowiedziawszy się, jak się prowadzi samochód lub całuje dziewczynę, siedząc w ostatnim rzędzie w kinie. Życie Jasona skończyło się dziesięć lat później; sznur wokół szyi stanowił jedyną ucieczkę przed tym, co zobaczył. Mark przekroczył czterdziestkę, zanim skończył ze sobą pewnego letniego popołudnia. Elizabeth i Alan Stykes umarli dwa lata temu śmiercią gwałtowną i po wielkich cierpieniach zaledwie kilkadziesiąt metrów od miejsca, gdzie w końcu miały zostać odnalezione szczątki Rade’a. Nadal się zastanawiam, dlaczego Elizabeth wróciła. Dlaczego akurat wtedy? Jeśli nie była chora, dlaczego po trzydziestu latach wybrała właśnie tę chwilę? Czy postanowiła zniszczyć mi życie? Może powróciła, gdy przeczytała napisany dla zachęty pierwszy rozdział mojej powieści i zlękła się, że zostanie zdemaskowana. To wyjaśnienie jest chyba najsensowniejsze, chociaż to, co dotyczy Elizabeth Stykes, rzadko miewa sens. Mogę tylko przypuszczać, że była rozpaczliwie samotna i czuła się zagrożona. Myślę, że przeczytała ten rozdział, spodobało jej się, że poświęciłem jej tyle uwagi, i zapragnęła jeszcze większego zainteresowania. Poza tym prawdopodobnie miała nadzieję, że stałem się kimś podobnym do niej. Potrzebowała partnera, kogoś, kto by z nią dzielił bardzo szczególną egzystencję. Mark był zanadto przejęty religią i własną karierą, by stać się dla niej prawdziwym partnerem. Tamtej nocy w zaułku w Charlestonie powiedziała mi, że wróciła nie ze względu na siebie, lecz dla mnie. Chciała mnie nauczyć „gry”. Chciała, żebym zabił, i miała nadzieję, że mordowanie stanie się dla mnie pożywką, tak jak dla niej. Jednak chociaż zabiłem, nie stałem się taki jak ona. Oto ja. Jedyny żyjący świadek tego, co się stało tamtego dnia w lesie. Nie mogę stwierdzić z całą pewnością, że w ostatnich dwóch latach nie zazdrościłem tym,

którzy już stracili życie. Możecie powiedzieć, że się nad sobą lituję, i będziecie mieli rację, ale to nic nie zmieni. Nie istnieje nic równie silnego jak chęć, żeby zapomnieć; no, może z wyjątkiem siły, która zmusza nas, by pamiętać. Tamtego dnia, na progu swojego domu, Charles Baristow spojrzał na mnie i od razu zatelefonował pod numer dziewięć-jeden-jeden. W normalnych okolicznościach tę wiadomość odebrałby Alan Stykes, ale wtedy był zbyt zajęty byciem nieboszczykiem. Przyjechała karetka i sanitariusze zajęli się mną, ale nie mam pojęcia, co robili. Pamiętam tylko tyle, że obudziłem się w szpitalu w Portlandzie. Nadal oddychałem. Nigdy przedtem nie doceniałem tej prostej czynności fizjologicznej. Prawdopodobnie już znacie zakończenie całej historii. Trudno byłoby nie znać. Od dwóch lat prasa nie daje mi spokoju. Wiecie chyba o ranach, jakie odniosłem, i o tym, że już zawsze będę kulawy. Wiecie, jak zajmowano się mną w szpitalu. I że potem mnie aresztowano, co omal nie złamało serc moim dzieciom. Być może, Czytelniku, jesteś jednym z pięciu milionów widzów, którzy oglądali dwugodzinny wywiad telewizyjny, jaki przeprowadził ze mną Piers Morgan. Usiłowałem jak najlepiej wszystko opowiedzieć, chociaż mój adwokat odradzał mi to. Niech tam. Jestem zmęczony kłamstwami, a zresztą i tak wszystko opisałem. Co ma być, to będzie. Możliwe, że czytaliście list Marka, w którym powiadamia, że popełni samobójstwo. Żona Marka, Mara, w końcu udostępniła go prasie. Napisał w nim, że jest udręczony, ale ani słowem nie wspomniał o Elizabeth, ani o tym, co właściwie jest powodem jego udręki. Ja znam prawdę. Mark czuł się udręczony, bo w swoim wnętrzu bardziej przypominał Elizabeth niż osobę, którą prezentował światu. Miał w sobie mrok – jak to ona ujęła. Myślę, że jej słowa doskonale oddają istotę rzeczy. Czy faktycznie miał z nią romans? Nie jestem pewien, ale myślę, że Elizabeth miała rację, mówiąc, że była dla niego bogiem i demonem. Jestem przekonany, że się zabił, bo nie potrafił żyć, targany takimi sprzecznościami. To Mark zdecydował się rozbić swój samochód tamtej nocy, ale zabiła go Elizabeth. Prawdopodobnie oglądaliście wiadomości tego dnia, gdy w końcu odnaleziono szczątki Rade’a. Przypuszczalnie widzieliście także, jak odkopywano wszystkie inne ciała, chociaż do czasu, gdy odnaleziono ostatnie zwłoki, zainteresowanie mediów trochę osłabło, tak jak to było w przypadku trzeciego lądowania na Księżycu. Nikt nie zainteresował się tym, że nie rozwiązano zagadki zaginięcia wszystkich chłopców w Oregonie oraz nastolatków w tych miastach, w których krótko mieszkał Stykes z rodziną, zanim osiadł na stałe w Lind Falls. Możliwe, że wiecie o moim funduszu dla tych, którzy w dzieciństwie padli ofiarą

molestowania. Zachęcam do wpłacania pieniędzy na www.forgottenonesfund.com. Nawet niewielka kwota będzie pomocna. Czy oglądaliście mój proces? Mnóstwo ludzi go oglądało. Ale to był pieprzony cyrk! Niektórzy postanowili mnie znienawidzić. Ale większość nie. Większość mnie wspierała. Otrzymałem listy, które wzruszyły mnie bardziej, niż potrafię wyrazić. Może widzieliście, jak wydano werdykt. Może byliście szczęśliwi, gdy przewodniczący ławy przysięgłych wyjąkał: „Niewinny”. A może to was nie uszczęśliwiło. Wydanie książki znacznie się opóźniło. Ukazała się dwa lata z okładem po wyznaczonym terminie. Ale byłem trochę zajęty. Poza tym nie wiedziałem, czy moi wydawcy nie odrzucą mnie jak jakiegoś śmiecia. Ale nie odrzucili. (Nawiasem mówiąc, dziękuję im za to). Ukazala się z przeszło dwuletnim opóźnieniem, ale mam nadzieję, że warta jest wydania. Opinia należy do was. Moje dzieci, które są dla mnie źrenicą oka, dorastają przy mnie, chociaż przeżyły więcej, niż dziecko potrafi znieść. Moje obawy, że odcierpią tę całą historię, w przeważającej mierze się sprawdziły. Musiały wysłuchiwać nienawistnych słów od kolegów w szkole. A czasem od ich rodziców. Jedna z nauczycielek powiedziała Evie, że jej tatuś zasługuje na więzienie. Jedną ze szczęśliwszych chwil w ciągu minionych dwóch lat była ta, gdy doprowadziłem do wyrzucenia tej nauczycielki z pracy. Dzięki Bogu dzieci nadal są w moim życiu; ja i Becky zajmujemy się nimi na zmianę. Sprawujemy opiekę pół na pół. Zabawne, zawsze myślałem, że sformułowanie pół na pół dotyczy szans przeżycia. Sądzę, że w pewnym sensie ten termin ma dla mnie zastosowanie w obydwu znaczeniach. Do przeżycia jest mi konieczna rodzina. Obecnie szanse przeżycia mam połowiczne. Rok temu stawiałbym, że wynoszą trzydzieści do siedemdziesięciu. Żyję więc na pół gwizdka, pomaleńku, z dnia na dzień, ostrożnie starając się zwiększyć ów stosunek na moją korzyść. Po prostu usiłuję przeżyć. Jak się prawdopodobnie domyślacie, nie mieszkam z Becky. Nie rozwiedliśmy się, ale pozostajemy w separacji, co w rzeczywistości jest rozwodem pod cieniutką warstewką lukru nadziei. Ukończoną powieść wraz z listem zostawiłem dla niej, wyjeżdżając do Oregonu, więc nawet gdyby książka nie została wydana, Becky w końcu przeczytałaby o tym, że ta jedna noc z nieznajomą w rzeczywistości była romansem z Sofią. Obecnie Becky (i wszyscy, którzy kupili tę książkę) wiedzą wszystko. Ujawnione zostały wszystkie pikantne kąski z mego życia, te dobre i całe góry złych. Becky chyba mi wierzy, gdy zapewniam ją, że od chwili zakończenia romansu między mną i Sofią od lat nic się nie wydarzyło, ale to wcale nie czyni sytuacji mojej żony łatwiejszą. Po

prostu jej nie pogarsza, co jest niewielką pociechą dla kogoś, kto wcześniej został zraniony. Sofia i ja w zgodzie postanowiliśmy zakończyć naszą współpracę. Przeniosła się do Nowego Jorku i spotyka się z szefem kuchni. Doskonale się złożyło, bo Sofia nie umie gotować. Nieczęsto miewam od niej wiadomości, ale gdy się odzywa, sprawia wrażenie szczęśliwej. W przyszłym roku ukaże się jej pierwsza powieść. Jestem tym niezwykle przejęty i bardzo z niej dumny. To naprawdę dobra pisarka i zachęcam wszystkich, by kupili jej książkę, gdy zostanie wydana. Nie znam jej ostatecznego tytułu, ale nosiła tytuł roboczy Gdy widziałam cię po raz ostatni. Rozdzierająca serce historia. Widuję Becky, gdy tylko mogę; nie jest to wystarczające, ale na więcej chyba nie zasługuję. Nie mogę powiedzieć, że mi wybaczyła, ale nie usunęła mnie ze swego życia, i to pokazuje wspaniałość jej charakteru. W naszych stosunkach zaszła wielka zmiana i Becky nie bardzo wie, jak wrócić do poprzedniej sytuacji. Na razie nie kwapi się do wspólnego życia. Chociaż nie utraciłem jej całkowicie, czuję się tak, jakbym się codziennie budził, nie wiedząc, kim jestem. Bez niej jestem nikim, a moje łóżko pozostaje puste. Spotkamy się dzisiaj wieczorem. Pierwsza randka, odkąd zaczęła się do mnie odzywać. Dlatego postanowiłem dziś skończyć tę książkę. Podoba mi się, że dzisiejszy dzień będzie ostatnim rozdziałem czegoś, co odchodzi, oraz początkiem czegoś nowego. Zabieram Becky do Beatrice & Woodsley, małej restauracji w Denver. Jest wystarczająco nowoczesna, a jednocześnie przytulna i romantyczna. Zabawne, że obmyślam każdy szczegół tego spotkania, jakbym był znacznie młodszy. Jeśli wszystko potoczy się dobrze, może Becky zgodzi się na następną randkę. Nie mam iluzji co do naszej przyszłości, ale się nie poddaję. Mogę jedynie próbować, bo po prostu jej potrzebuję. Małe kroczki. Umiejętność przeżycia. Może po dzisiejszym wieczorze moje szanse wzrosną do pięćdziesięciu jeden procent. Tommy Devereaux Denver, Kolorado



Podziękowania

Po pierwsze, ta książka nigdy by się nie cieszyła takim powodzeniem bez niezmordowanych wysiłków i krytycznego wsparcia mojej cudownej agentki Pam Ahearn. Pam, jestem Ci winny margaritę. Albo dwie. Dziękuję także Edwinowi Buckhalterowi, Kate Lyall Grant, Joemu Pittmanowi, Annie Telfer i wszystkim wspaniałym ludziom w Severn House za to, że przyjęli tę książkę i uczynili ją lepszą. Każdy autor potrzebuje grupy krytyków, którzy sprawią, że będzie wiarygodny, a moi krytycy zrobili więcej niż ktokolwiek inny, by poprawić mój styl. Ed Bryant, Sean Eads, Dirk and Linda Andersonowie: moje uznanie. Do Ili i Sawyera, którym dedykuję tę książkę: obiecuję, że kiedyś napiszę coś odpowiedniego dla dzieci w waszym wieku, ale gdy do tego dojdzie, będziecie wystarczająco dorośli, by czytać moje przerażające powieści. Dobrze, że moje opowiastki na dobranoc nie są zbyt straszne. Jessico, jak zawsze, jestem Ci wdzięczny za Twoją miłość i wsparcie. Cieszy mnie, że nieodmiennie jesteś pierwszą czytelniczką moich utworów. Mamo, dziękuję Ci za to, że przeczytałaś tę książkę i nie pomyślałaś, że źle mnie wychowałaś. Sole, dzięki, że byłaś świetną matką naszych dzieci i cudowną przyjaciółką. Odwaliliśmy dobrą robotę. Tato, tęsknię za Tobą. To Ty nauczyłeś mnie, jak doceniać dobrą opowieść. Po prostu słuchaj.