Cygler Hanna Zosia Knyszewska 4 Odmiana przez przypadki

ODMIANA PRZEZ PRZYPADKI Początek nowego milenium miał oznaczać dla Zosi i Witka Halmanów nowe życie. Marzenia o spokoju i stabilizacji wkrótce jednak okazują się nierealne. Trzeba stawić czoło nowym wyzwaniom, które przynosi codzienne życie, praca i problemy dorastających dzieci. Odzywają się też duchy przeszłości, stanowiące całkiem realne zagrożenie. Gdańsk, Londyn, Warszawa, Sydney... Rozgałęziona rodzina Halmanów przemierza kraje i kontynenty w poszukiwaniu swojego miejsca w życiu. Odmiana przez przypadki jest jedenastą książką autorki takich popularnych powieści, jak Tryb warunkowy, Kolor bursztynu oraz Czas zamknięty. Jak zwykle czytelnik może liczyć na szybką akcję, przeplatanie się wątków obyczajowych, politycznych i miłosnych oraz... dużą dawkę optymizmu. Hanna Cygler - z urodzenia i zamiłowania gdariszczanka. Zawodowo zajmuje się tłumaczeniem ze szwedzkiego i angielskiego, a dla przyjemności - czytelników i swojej - pisze powieści (nie tylko dla kobiet). Autorka zaprasza na swoją stronę www.hannacygler.pl PATRONI MEDIALNI SNG )is.com.pl HANNA CYGLER ODMIANA PRZEZ PRZYPADKI Bohaterowie, których spotykamy w powieści Zosia - główna bohaterka trylogii (Tryb warunkowy, Deklinacja męska/żeńska, Przyszły niedokonany), obecnie właścicielka restauracji „Świat według Franka", hoteli „Familijny", „Centrum" oraz innych nieruchomości, które nabyła wraz ze swoim poprzednim mężem Frankiem Reinertem. Odmiana przez przypadki zaczyna się w chwili, kiedy Zosia parę miesięcy po tragicznej śmierci Franka decyduje się wrócić do pierwszego męża Witka Franek Reinert - drugi mąż Zosi i ojciec Tośka. Zginął zastrzelony przez byłą pracownicę, co jednak nie świadczy o stosunku personelu do niego. Człowiek z

ogromną wyobraźnią i smykałką do interesów Witek Halman - dziennikarz telewizyjny i reporter „Nowin Dnia", pierwszy mąż Zosi i ojciec jej córki, Wiktorii, ale ma „na sumieniu" wcześniejsze małżeństwo z Martą i syna, Krzyśka Włodek Halman - ojciec Witka, bohater książek Czas zamknięty i Pokonani Krzysiek Halman - syn Witka i Marty. Spędziwszy dzieciństwo w Kanadzie, dokąd wyjechał z matką, która ponownie wyszła tam za mąż, Krzysiek wraca na studia do Warszawy. Niestety konflikty z ojcem i przywiązanie do macochy sprawiają, że przeprowadza się do Gdańska. Tam też studiuje i pracuje w restauracji Zosi i Franka, a potem jako kierownik hotelu „Centrum" Marta - matka Krzyśka, pierwsza żona Witka. Teraz mieszka w Kanadzie z mężem Józkiem i czterema synami Piotr Raniecki - dawny znajomy ze studiów Zosi. Będąc wydawcą gazety „Nowiny Dnia", w której pracował Witek, doprowadził do jego zwolnienia. Zamieszany w rozliczne afery, między innymi poszukiwany listem gończym Wanda Halman-Mayers - matka Witka, w późnym wieku ponownie wyszła za mąż za Johna Mayersa, dobrego znajomego i dawnego pracodawcę Zosi. Mieszkają w Londynie John Mayers - mąż Wandy, dawniej z powodu skąpstwa zwany Scroogeem. Ale to dawne czasy! Właściciel hotelu, pensjonatu i restauracji w Londynie. Wujek Davida, męża Doroty Rafał Knyszewski - brat Zosi, młodszy o dziesięć lat, robi błyskotliwą karierę jako doradca podatkowy. Parę miesięcy wcześniej ożenił się z Weroniką, studentką malarstwa Weronika Knyszewska - córka Marcina, pierwszej miłości Zosi, i jej córka chrzestna. Kiedy zakochała się w Rafale (Przyszły niedokonany), Zosia pomagała jej ułożyć intrygę, za sprawą której ten zaangażowany w pracę oraz liczne kobiety kawaler mógłby się Weroniką zainteresować. Przypadki losowe zdecydowanie wsparły wszelkie intrygi i Rafał wpadł po uszy

Julka - koleżanka Zosi ze szkoły średniej i radia, żona Kuby, matka dwuletniej Joasi Dorota - przyjaciółka Zosi ze studiów, dziennikarka, żona Davida Mayersa. Dzieci: Mateusz i bliźniaki: Natalia i Mikołaj Nela Hanson - (Kolor bursztynu), żona Kaja Hansona, jubilera i bursztynnika Olga Wraniec - (3 razy R) koleżanka Zosi, kierownik hotelu „Familijnego", żona Mikołaja, producenta mebli hotelowych, ma córkę z wcześniejszego małżeństwa Maria Burczyk - koleżanka Zosi i Doroty z czasów studiów, właścicielka firmy reklamowej z Warszawy, dzieci: Paulina i Aleksander Grzegorz Burczyk - mąż Marii, były milicjant, potem robiący karierę policjant, wiceminister spraw wewnętrznych Władek Słowik - wspólnik Zosi, najlepszy przyjaciel Franka Reinerta i jego wspólnik od interesów, mąż Kaśki Kaśka Słowik - żona Władka, fryzjerka, zajmująca się działem odnowy biologicznej w hotelu „Centrum" Julia Cassini - bohaterka Głowy anioła i Dwóch głów anioła, znana architekt, ma firmę w Chicago i w Warszawie, ciotka Jagody Aleksander Orlicz-Drucki - mąż Julii, prawnik, ojciec jej czwórki dzieci: Ali, Adama, Jasia i Stasia Michał Rychwalski - ojciec Jagody, prawnik, obecnie pracujący w tej samej kancelarii co Orlicz-Drucki; mąż Amerykanki Susan Iwona Marzec-Rychwalska - nauczycielka mieszkająca w małym miasteczku niedaleko Gdańska, pierwsza żona Michała, matka Jagody i Agaty Stefan Boers - odkrywca słynnego ziela „herbaria", obecnie mąż Teresy Teresa Boers - lekarz ginekolog, dawniej bliska przyjaciółka Olka Orlicz-Druckiego Carlos - znany gangster trójmiejski. Niegdyś, wskutek intrygi Ranieckiego, współwłaściciel restauracji i hotelu Zosi I jak ja się miałam do tego zabrać? Nacierały na mnie ze wszystkich stron, informując: „NSZZ 1981", „Londyn", „Zakopane - doroczny zlot grotołazów", ostrzegając przed zbytnim zaufaniem: „I am too sexy for you", czy też uwodząc: „ I V you & Paris". W półmroku garderoby tak mamiły mnie swoimi kolorami, że aż

zmuszona byłam włączyć dodatkowe światło. Ale one wcale nie ustawały w atakach. Miałam ochotę rozczulić się ze wzruszenia jak Daisy z Wielkiego Gatsbyego. - Bo to są, Witku, takie piękne T-shirty! - Chlip, chlip, chlip. Cała kolekcja mojego eksmęża, której pozwolił mi, primo: dotknąć, secundo: poskładać ją do walizki, tertio: rozpakować później w nowym mieszkaniu. Sam zniknął na„su-perważnym" kolegium redakcyjnym w „Nowinach Dnia". - Nie ze mną te numery... - zwróciłam się do koszulki z podobizną Hansa Klossa „Mów mi Janek", dochodząc do wniosku, że ten bogaty dobytek powinien być zdeponowany w obszerniejszym lokalu niż sześćdziesięciometrowe mieszkanie mojego brata, z którym zamieniał się Witek. Ależ się dorobił, patrzyłam z podziwem na pnące się w górę półki. Za „moich czasów" było ich zdecydowanie mniej. Ciekawe, czy Justyna pomagała mu je kiedykolwiek składać? Nie, eksnarzeczona Witka zdecydowanie nie wyglądała na taką osobę. Poza tym ukończyła już pracę habilitacyjną, jak się dowiedziałam od mojej zawsze dobrze poinformowanej przyjaciółki Doroty. Wyjrzałam z garderoby, rzucając wzrokiem w stronę wiszącego w salonie lustra. Zofia Reinert, nee Knyszewska, primo voto Halman, współwłaścicielka modnej restauracji z kawiarnią, dwóch hoteli, biura podróży i sklepu ze sprzętem sportowym, dynamiczna kobieta biznesu. Tak, to ja, gdyby ktokolwiek miał wątpliwości. Westchnęłam ciężko. Ja nadal miałam ich mnóstwo. Spojrzałam ponownie w stronę garderoby. Jednak część tych T-shirtów dobrze znałam. Na przykład te kupione przeze mnie w Londynie, kiedy czekałam na spotkanie z Witkiem, nie wiedząc jeszcze, że nieprzewidywalny los rozdzieli nas na parę lat. A ta zielona, nieco już sprana koszulka z napisem „Mozart" kupiona była w Salzburgu za czasów poselskich Witka. Stopniowo zaczynałam je pakować do stojących w pokoju obok walizek. Tę czarną z napisem „Perfect" kupiłam mu w Krakowie. Sobie zresztą też, że niby my razem to taka idealna para. Potem znajduję jeszcze kilka, które przywiozłam dla niego z różnych konferencji, na których tłumaczyłam. Natrafiam na londyńską kolekcję z czasów, kiedy Witek pracował dla „Nowin Dnia" jako korespondent. I

docieram do tego naszego ostatniego wspólnego T-shirta z 1995 roku. Otrzepuję ręce i wstaję. Moja część wykonana. Reszta należy do Witka. Nogą domykam walizkę. A teraz kobieta biznesu napije się kawy z ekspresu, który jest tak drogi i nowoczesny, że mógłby z powodzeniem zasilić moją kawiarnię. Kolejny raz dopada mnie rozpacz. I gdzie my się teraz podziejemy z tym wszystkim? Z tym ekspresem, trzema parami nart Witka, jego dwudziestoma garniturami, kurtkami, spodniami... Poradzimy sobie, uspokajam moją histerię i maczam usta w cappuccino. Pomarzę sobie jeszcze kilka chwil... Zanim jednak to zrobię, pójdę ponownie do garderoby i wyciągnę z niej granatową koszulkę z napisem „Only You". To ją miał na sobie Witek, kiedy przyjechał do Gdańska w czerwcu, żeby mnie prosić, bym do niego wróciła. Tak, teraz to ma sens, myślę i dotykam palcami miękkiego materiału. Rozdział I W nissanie siedziałam jak trusia, nie chcąc już na samym początku replaya naszego małżeństwa przypominać Witkowi, że wprawdzie nadaje się on do bardzo wielu rzeczy, jednak kierowanie pojazdem zmotoryzowanym z pewnością do nich nie należy. Co jakiś czas rzucałam jednak sprawdzające spojrzenia w kierunku dzieci. Czy są cały czas zapięte pasami? Czy nie wymiotują od tego nieustannego przyspieszania i hamowania? Nie, wszystko w normie. Tosiek w swoim foteliku spał w najlepsze, a Wiktoria ze słuchawkami discmana w uszach, również drzemała z otwartą buzią. - Wszystko w porządku? - Witek skończył wokalny popis, którym mógłby konkurować z Markiem Knopflerem, i dotknął mego kolana. - Nie masz pojęcia, jak bardzo potrzebuję odpoczynku. Jeszcze chwila i padłabym od tych wszystkich stresów. - Teraz już nie masz się co martwić. Ja się wszystkim zajmę - oświadczył Witek i skręcił z głównej trasy. Na to przede wszystkim liczyłam, kiedy trzy dni temu z westchnieniem szczęścia szepnęłam mu do ucha „tak". Tak, Witku, chcę do ciebie wrócić, tak, Witku, chcę, żebyśmy jeszcze raz spróbowali. Bo przecież mamy jedenastoletnią Wiktorię, która

jak na sprężynach skacze do góry na samą myśl o naszym ponownym związku. Bo Tosiek, syn mój i Franka, powinien mieć ojca. Bo przecież to jednak tobie przysięgałam w kościele. Bo mimo naszego pięcioletniego rozstania, mimo mojego Franka, twojej Justyny i wielu innych nadal cię kocham. To „tak", mimo poważnych konsekwencji życiowych, było jednak bardzo prostą sprawą. Największe problemy wiązały się z naszym wyjazdem na Mazury. - Tyś chyba oszalała! - warknął Władek, mój wspólnik. -Do mnie miałaś pretensje, że nie interesuję się firmą, a sama co wyprawiasz? - A potem powiedział coś o wiele gorszego: - Nie minęło nawet pół roku od śmierci Franka, a ty wracasz do pierwszego męża. Zawsze przypuszczałem, że to się tak skończy. Dobrze, że Franek tego nie doczekał - wyrwało mu się na koniec i widać było, że pożałował tego komentarza, zanim jeszcze ostatni dźwięk zamarł mu na wargach. Zagryzłam wargi, ale po chwili nie wytrzymałam i wyrzuciłam z siebie: - Nie doczekał też tego, że jego przyjaciel będzie biegał za smarkatymi kelnerkami. Władek momentalnie poczerwieniał. - Co ty, Zośka! Obróciłam się na pięcie, ale złapał mnie za ramię. - Jezu, Zośka, byłem wtedy taki pijany. Zupełnie nie wiem, co we mnie wstąpiło. Błagam cię, nie mów nic Kasi. Jezu, ona by się natychmiast ze mną rozwiodła. Jezu! Oświadczyłam, że nie mówię mu tego, żeby go szantażować, tylko żeby powstrzymał się od tego typu stosunków z personelem, bo to się źle skończy. W przeciwieństwie do niego nie zamierzałam nikogo pouczać w sprawie moralnego wymiaru zdrady. Wyszłam pospiesznie z gabinetu, z goryczą w ustach. To było okropne. Ale musiało zostać powiedziane. Modliłam się tylko w duchu, żeby ta wiedza nie doszła do Kaśki. Pewnie rzeczywiście chciałaby się rozwieść, mimo iż tak bardzo kochała tego swojego „upartego durnia". Obiecałam sobie jednak, że jeśli Władek zrobi to znowu, nie będę miała żadnych skrupułów. I tak robię się niezwykle tolerancyjna, biorąc pod uwagę, że Witek za swój jeden wyskok został odesłany z czerwoną kartką na ponad pięć lat.

Następną rozmowę przeprowadziłam z Krzysiem. I to przez telefon, gdyż przedłużył sobie urlop. Ponieważ przed wyjazdem unikał mnie i w zasadzie nie rozmawialiśmy ze sobą od dwóch tygodni, żeby go uspokoić i sprowadzić na ziemię, przybrałam rzeczowy ton szefowej. - Wyjeżdżam z dziećmi... i z twoim ojcem!... na trzy tygodnie. Tak, zaraz, za parę dni. Tak, wiem, że Witek z tobą rozmawiał w tej sprawie. Wiesz przecież wszystko o firmie. W razie kryzysu kontaktuj się z Władkiem. Nie, Kuba nie jest wprowadzony w takie szczegóły. Albo jeszcze lepiej z Olgą Wraniec. Wprawdzie od niedawna jest dyrektorem „Familijnego", ale na kryzysach zna się jak nikt inny. Tak, dziękuję. Mam nadzieję odpocząć. Potem twoja kolej. Zadzwoń jeszcze koniecznie. Ściskam. Wyłączyłam telefon i odetchnęłam z ulgą. Dlaczego Witek musiał mi powiedzieć o uczuciu Krzysia do mnie? Nie wiedziałabym i nie męczyłabym się teraz w tej wprost namacalnie gęstej atmosferze niezręczności. Tylko że Witek lękał się, że - niczego nie przeczuwając - mogę się o tym dowiedzieć od samego Krzysia. Tak, to prawda, to byłoby znacznie gorsze. Bo byłyby to już jakieś fakty dokonane. A tak... „rozejdzie się po kościach", jak mawiała moja ciocia Stasia. Następnie przeniosłam się do pokoju naszej księgowej. Słysząc o moim nagłym urlopie, natychmiast się usztywniła. Bo jakim prawem należą mi się wakacje, podczas gdy ona ma tkwić w tym księgowym chaosie przez cały środek lata. Zaczęłam jej współczuć i wspomniałam o atrakcyjnych wycieczkach „last minutę" na wrzesień, które gotowa jestem sprzedać bez własnej marży paru najbardziej zaufanym pracownikom. - Pani Zosiu, niech się pani nie martwi o firmę. Ja tu wszystkich finansów dopilnuję usłyszałam po chwili. Zatem mieliśmy dzisiaj szantaż, udawanie, a teraz próbę przekupstwa. Czy to są podstawy pomyślnego prowadzenia biznesu? Wieczorem, kiedy Witek układał do snu Wiktorię i Tosia, wybrałam się do rodziców, tym razem w celu rodzinnych wyjaśnień. Jednak zanim zdążyłam otworzyć usta, usłyszałam od progu: - Dlaczego trzymałaś nas tak długo w napięciu? Nie mogłaś nas uprzedzić, że

wracasz do niego? Wiesz, że twój ojciec ma słabe serce. Tata jednak nie wyglądał na chorego. Przytulił mnie z całych sił. - Tak bardzo się cieszymy. Jednak usta mamy stanowiły prostą kreskę. - Ja naprawdę nie wiedziałam, że to tak wyjdzie - zaczęłam się tłumaczyć. Przyjechał dzisiaj i chce mnie zabrać na wakacje na Mazury. - Na Mazury! - prychnęła mama. - A co? Ma kłopoty finansowe? Nie stać go na Wyspy Kanaryjskie? Próbuję tłumaczyć, że obydwoje kochamy Mazury bardziej niż jakiekolwiek wyspy, na których zresztą nie byliśmy i w najbliższym czasie być nie zamierzamy, ale widzę, że mama myśli już o czymś innym. - Czy on zaadoptuje Tosia? - Nie „on", mamo, Witek - odpowiedziałam zdenerwowana, że mama znowu rozpoczyna swoją kampanię przeciwko niemu. - O niczym takim na razie nie rozmawialiśmy. Może te wakacje pokażą nam, że za bardzo się ze sobą nie rozminęliśmy. - O! Wątpię w to. Zawsze zbyt blisko byliście ze sobą, żeby coś dobrego mogło z tego wyjść. Musisz do tego małżeństwa mieć większy dystans, bo inaczej znowu zaniedbasz dzieci. - Zanim zdążyłam zaczerpnąć powietrza, by jej odpowiedzieć, kontynuowała: - Kiedy zamierzacie się ponownie pobrać? Ślub kościelny wprawdzie nadal was obowiązuje, chociaż dobrze byłoby odnowić przysięgę, ale jeśli chodzi o sprawy adopcyjne... Wracałam do domu zupełnie wykończona, moralnie skacowana perspektywą rychłego zaniedbywania dzieci, ledwie powłócząc nogami. Jeśli jeszcze Witek będzie ze mną chciał coś uzgadniać i omawiać, to... W sypialni paliło się światło. Witek z rozłożonymi na piersiach bajkami Brzechwy spał snem sprawiedliwego. - Czy to jest dobra droga? - spytałam, koncentrując się na rzeczywistości. - To na pewno ta. Byłem już kilka razy w tej chacie - odpowiedział pewnym głosem Witek. - Lepiej pośpij sobie. Musisz być przecież skonana.

Marzyłam o słodkim śnie. Ciągle go miałam zbyt mało. Następny dzień był jeszcze bardziej wyczerpujący. Wprawdzie Witek zabrał dzieci na plażę, ale „wywiad" musiał już donieść, że wyjeżdżam na dłuższy urlop, i nie mogłam się opędzić od interesantów. A do tego zwykłe sprawy, takie jak przyjęcie obchodu sprawdzającego, rozmowy z nowymi pracownikami, rutynowa odprawa operacyjna kierowników. Kiedy zgłosiła się również Kaśka, miałam pewne obawy, że być może Władek nie wytrzymał i przyznał się do skoku w bok. - Zosia, zabieram cię natychmiast do mojego salonu. Z tymi odrostami nigdzie nie wyjedziesz - oświadczyła jednak na wstępie. - Ale ja... - wyjąkałam. - Nie masz czasu. Nieważne. Dla mnie będziesz mieć -rozkazała i oderwała mnie siłą od telefonu. - Wyobraź sobie, że Władek zaczyna się reformować -opowiadała mi, nakładając mi farbę na włosy. -O?!! - Chce w końcu jechać na urlop. Rozmawiał wczoraj z księgową o tych wrześniowych „last minutę" i tak się rozochocił, że chce nas wszystkich zabrać do Grecji. Jezu, Zosia, ja byłam tylko raz za granicą. A tu Grecja, Akropol... Tak bardzo się cieszę. I co ja miałam o tym wszystkim myśleć? Chyba to, że po powrocie z wakacji będę jedyną osobą do prowadzenia całego biznesu. Bo przecież Krzyś w Kanadzie, księgowa na Kanarach, Władek pod Akropolem, Rafał... O rany, Rafał. Zupełnie zapomniałam, że on i Weronika mieli tego wieczora do nas przyjechać. Myślałam, że zdążę do tego czasu wszystko spakować, sprzątnąć dom i pościelić łóżka dla „młodych". - Dokąd to? - słyszę, kiedy nerwowo zrywam się z fryzjerskiego fotela. - Jeszcze co najmniej godzina! - Witku, tu już nie ma drogi - oznajmiłam sennym głosem, kiedy przez okno nieoczekiwanie wdarły się gałęzie krzaków. - Chciałem pojechać na skróty, ale od ostatniego razu trochę zarosło - powiedział

Witek i pocałował mnie w policzek. - Pojadę od drugiej strony. Tam jest lepszy dojazd. Zawrócę tylko. Ponieważ nie możemy jechać dalej, Witek wrzuca wsteczny bieg. Kasia z obrażoną miną oddała mi mój telefon komórkowy, kiedy zaczęłam jej chlipać w fartuch, że koniecznie muszę zadzwonić. Na Boga, Wanda! Moja teściowa i John jeszcze nic nie wiedzą o naszych planach. Nie mogę przecież dopuścić, aby ktoś mnie ubiegł. Wanda na szczęście odebrała telefon już po kilku dzwonkach, a potem, po moim pierwszym zdaniu, jak zaczęła szlochać, tak płakała przez dziesięć minut rozmowy. - Jestem taka szczęśliwa - powtarzała w koło, a ja miałam nadzieję, że John rozumie to zdanie po polsku, bo inaczej mógłby odnieść wrażenie, że u nas znowu ktoś zszedł. Zszedł! W tym samym momencie przypomniało mi się, że nie byłam jeszcze na cmentarzu u Franka. - Wystarczy - zaklinam Kaśkę, a ona, zniechęcona moją niewdzięcznością, zmywa mi farbę już po pół godzinie. Stanowczo nie byłam w stanie wszystkim dogodzić. Prosto spod suszarki, nie czekając na czesanie, rzuciłam się w stronę samochodu, by pojechać na cmentarz. Przy grobie Franka miałam jednak wrażenie, że on się na mnie obraził, bo w ogóle nie czułam jego obecności. Albo się obraził za to, że nie odczekawszy nawet przepisowej żałoby, zamierzam wrócić do Witka, albo też za to, że ciągle zerkam na zegarek. Czas biegł nieubłaganie, a ja miałam wrażenie, że śni mi się mój dyżurny koszmar, w którym usiłuję zdążyć na uciekający pociąg. - Zaciął się czy co? - dziwił się Witek, mierząc się z biegami. - Wsteczny w tym samochodzie jest w górę - zauważyłam. -Aha. Zupełnie nie jestem do tego przyzwyczajony. W roverze miałem automatyczną skrzynię biegów - odparł Witek i z wyciem silnika kontynuował naszą wyprawę, tym razem wstecz. Kiedy o godzinie ósmej wieczór udało mi się rozstać z firmą, w korytarzu potknęłam się o rozstawione sztalugi. Dom był pełen gości. Przyjechał z Warszawy mój brat Rafał ze swoją narzeczoną, Weroniką, która tego dnia zdała ostatni egzamin kończący

drugi rok. Ich przyjazd zwabił również moich rodziców, którzy mieli ochotę się z nimi przywitać, a skoro ja i Witek wyjeżdżaliśmy wcześnie rano, to również, pożegnać się z nami. Mama kręciła się po kuchni, przygotowując kanapki, a ojciec czytał na dobranoc bajki Tosio-wi. Wiktoria próbowała włożyć do plecaka całą zawartość pokoju, natomiast Weronika uzupełniała opustoszałe półki swoją i Rafała garderobą. To pracująca część rodziny. Natomiast pokój trzeci okupowany był przez Witka i mojego brata, którzy popijali piwo i żywo dyskutowali. - Siostra, luzik, ty się niczym nie przejmuj - zapewniał mnie mój brat szowinista, kiedy półżywa opadłam na kanapę. - Mam pojęcie, jak się ten twój interes kręci, więc nie łam swojej ślicznej główki i odpoczywaj. Boże! Nawet nie miałam siły, by w niego czymś rzucić! - Ehe. - To była jedyna replika, na którą było mnie stać. - Ja nawet nie biorę telefonu komórkowego - zadeklarował Witek. - Powiedziałem w redakcjach, że będę poza zasięgiem. Muszą sobie przecież jakoś poradzić. Kiedyś tak było. - Zosia, ty swoją też zostaw, bo inaczej zatrujesz Witkowi życie - zwrócił się do mnie Rafał i nalał mi piwa. - Czy wiesz, ile ona czasu gada przez telefon? - zwrócił się do Witka. Witek uśmiechnął się i przytulił mnie. - Oj, wiem coś o tym. Za chwilę zajrzała do nas Weronika. - Zosiu, gdzie mogę powiesić te garnitury Rafała? - W szafie w przedpokoju. - Nika, tylko uważaj na nie. Nie mogą się pognieść. - Czekaj, ja ci pomogę - odezwała się przyszła teściowa Weroniki. W mojej głowie rozdzwoniły się dzwonki alarmowe. Rafała znałam nie od dzisiaj. Jego męski szowinizm również. Kiedy zabiegał o Weronikę, trochę go okiełznał, ale do całkowitego wyplenienia zostały jeszcze długie lata pracy u podstaw. Powinnam pewnie pogadać z Weroniką na ten temat, ale dzisiaj nie miałam siły. Miałam nadzieję, że być może sama szybko się zorientuje, jak z nim postępować. Do tej pory

wyśmienicie jej szło. Rafał bowiem, zatwardziały kawaler, zmieniający panienki znacznie częściej niż rękawiczki, tym razem wpadł jak śliwka w kompot. Tyle że Weronika miała dwadzieścia lat i była studentką malarstwa, a sytuacja zawodowa Rafała, prawnika i doradcy podatkowego, w dodatku jedenaście lat od niej starszego, była już trochę bardziej określona. A nawet spetryfikowana pewnymi przyzwyczajeniami. Wiem, co mówię, byłam przecież żoną Witka! - Będę mężem wybitnej artystki - nawijał Rafał. - Dzisiaj zdała egzamin na celujący. Maluje coraz lepiej, więc niedługo nie będę musiał tyrać, tylko leżeć w ciepłych krajach i popijać margaritę. Tak a propos obcych krajów, postanowiliśmy z Weroniką pojechać we wrześniu do Australii. To dobra pora, bo nie będzie tam za ciepło. - Do Australii? A co tam będziecie robić? Chyba nie jedziecie wraz z ekipą olimpijską? - spytałam. - Na olimpiadę nie zostaniemy. Dziękuję. W tym roku mam dość sportów. - Rafał nawiązał do złamanego zimą obojczyka. - Po prostu Weronika chce zobaczyć aborygenów, a poza tym zaprosili nas ich krewni. - Co...? - Raf, nie wygłupiaj się - odezwała się z przedpokoju Weronika. - Mój kolega z roku, Szymon, organizuje taką trzytygodniową wyprawę, bo ma tam rodzinę. Będzie nas razem szóstka. Akurat na jeepa. - Moja kuzynka mieszka w Sydney - odezwał się Witek i z ożywieniem zaczął rozmawiać na temat trasy wycieczki, natomiast ja byłam już naprawdę załamana. Wydawało mi się, że cena, jaką zapłacę we wrześniu za mój „mazurski kaprys", będzie bardzo wysoka. Już chciałam powiedzieć, że ja też... - Szlag! - Głuchy łoskot i nagły wstrząs zatrzymały naszą jazdę wstecz. - Co jest?! - zdenerwował się Witek. - Poczekaj, wysiądę i cię wyprowadzę - zaproponowałam. Niestety z mojej strony samochodu były tak kłujące krzaki, że nie byłam w stanie się przez nie przedostać. Pierwszy musiał wyskoczyć z wozu Witek. Kiedy przecisnęłam się obok fotela kierowcy i wyszłam, zobaczyłam, że mój mąż kuca przy tylnych

kołach. -Ico? - Jakaś pułapka. Prawe tylne koło wjechało w dość głęboki dół, tylko z wierzchu przykryty niezbyt grubymi gałęziami, które najpierw umożliwiły nam przejazd, natomiast przy cofaniu skutecznie zaklinowały koło. - Co się stało? - W oknie pojawiły się głowy Wiktorii i Tosia. - Mamy drobny kłopot - wyjaśnił Witek. - Muszę znaleźć jakąś większą gałąź, żeby zrobić dźwignię. Siedźcie w samochodzie, tu jest dość mokro - zwrócił się do dzieci. -Wjechaliśmy w bagno. - Wiktoria zwerbalizowała moje obawy. - Nie, to jest droga, ale trochę podmokła. - Spakowani jesteście, Zosiu? - spytała mama. - Zaraz zacznę to robić. - Ojej, zapomniałem kupić prowiant - odezwał się Witek. - Tam są garnki i te... talerze, ale nic do jedzenia. I brak lodówki, tylko zimna piwnica. Ale nie martw się, Zosiu, zatrzymamy się po drodze w jakimś supermarkecie. Tylko odbiorę samochód. - Zostawiłeś go w garażu? Van z ledwością wjeżdżał do mojego zbyt ciasnego garażu. Myślałam, że Witek skorzystał z hotelowego. - Nieee. Jest w warsztacie - odparł mój mąż i lekko się skrzywił. - W warsztacie? - Coś tam stukało i chciałem to sprawdzić. Jutro z samego rana go odbiorę. - To może po południu się wygrzebiemy - mruknęłam, mocno już śpiąca. Dlaczego ludzie tak się muszą męczyć, wyjeżdżając na wakacje? Czy nie prościej i nie milej zostać w domu? Przecież te mazurskie grzyby i jagody mogę kupić w sklepie, a ryby... W Brzeźnie jest doskonały sklep rybny. Poza tym nie umiem wędkować. - A co z rowerami, mamo? - spytała Wiktoria, która pojawiła się w pokoju, taszcząc swój gigantyczny plecak. - Będziesz musiała uśpić Tosia - oświadczył ojciec, który wszedł zaraz za nią. - Mały

czuje, że coś się dzieje... - Nie ma żadnej gałęzi - zakomunikował mi Witek, kiedy wrócił po kilkunastominutowych poszukiwaniach. - To rzeczywiście jest podmokły teren. Same krzaki. -1 komary - zauważyłam, sięgając po papierosa. Dostrzegłszy krytyczne spojrzenie Witka, wyjaśniłam, że palę tylko po to, aby je odstraszyć. - Już prawie dziewiąta - westchnął, a potem spojrzał na mnie błagalnie. - Ale ty chyba zabrałaś swoją komórkę? - Niestety. Wczoraj przekonaliście mnie, że należy zerwać z tym udogodnieniem cywilizacyjnym. - Myślałem, że ją jednak weźmiesz, ale oczywiście będzie cały czas wyłączona dodał. - Nie mam jej. - To co robimy? - spytał. Ja miałam się relaksować i nie martwić, a najlepiej spać. On miał wszystko załatwić. Witek zrozumiał to jednak bez słów i sięgnął po latarkę, w której, jak się okazało, nie było baterii. - Ale pięknie ptaki śpiewają - zauważyłam, próbując wykazać jednak jakiś entuzjazm z powodu naszej wycieczki, ale próby te nie znalazły zrozumienia u Witka. - To idę - oświadczył bohatersko i chwytając kurtkę, ruszył przed siebie w nieznane. - Witku! Nie w tym kierunku. Nie czujesz dymu? Pewnie jacyś harcerze palą ognisko. Tam musi być jezioro - wskazałam ręką i spojrzałam na nissana. To musiało być złudzenie. Niemożliwe, żeby wóz zaczął się zapadać. Do chaty dotarliśmy już po jedenastej w nocy. Dowiezieni przez samochód terenowy leśniczego. My, dzieci i niepełny bagaż. Nissan został w mokradle. Podobno do uratowania w dniu następnym, jeśli znajdzie się w Pieckach odpowiedni ciągnik. Uważałam, że było to całkiem niepotrzebne, gdyż gdybym podłożyła pod koła deskę surfingową Witka, to z pewnością udałoby mi się wyjechać. Witek jednak nie wykazał entuzjazmu dla tego sposobu. Przyszedł z leśniczym, gdy szykowałam się do

akcji, i przedłożył wartość deski nad dobro dzieci, moje, no i nissana. Mnie na desce nie zależało, bo uważałam, że byłoby lepiej, gdyby Witek z niej nie korzystał w przyszłości. Chyba bardzo poważnie zaczął się starzeć, bo szukając jakiejś podpory dla kół w części bagażowej, znalazłam wiele akcesoriów związanych ze sportami ekstremalnymi. Kobietom biją zegary biologiczne, a mężczyznom fizyczne. - Dziękuję ci, Zosiu, że tak spokojnie to wszystko zniosłaś - powiedział Witek, kiedy udało nam się prowizorycznie poupychać wszystkie rzeczy po kątach. - Mam uporządkowaną gospodarkę hormonalną. -Uśmiechnęłam się pod nosem. Dla Witka jednak hormony równoznaczne były z seksem, bo momentalnie zaczął się do mnie zbliżać. Milcząc, wskazałam mu zupełnie nieuśpioną Wiktorię i jej brata. Witek uśmiechnął się do mnie porozumiewawczo i skinął głową. Pewnie uznał to za wielce wymowną aluzję. Chata mazurska znajomych Witka była rzeczywiście chatą, a nie nowoczesnym stylizowanym domkiem. Wygódka znajdowała się oczywiście na dworze. Po trzech ciężkich dniach poprzedzających naszą eskapadę moje zamiłowanie do prymitywnych warunków gwałtownie zmalało i prawie podskoczyłam z radości, gdy odkryłam w chacie bieżącą wodę. Chociaż o herbacie mogłam zapomnieć tej nocy, stwierdziłam chwilę potem. Prądu tu jednak nie było. Przynajmniej w tej chwili... Miotałam się po kuchni jeszcze dobre pół godziny, sprawdzając, co jest, a czego nie ma, i stwierdzając na koniec przewagę tego drugiego. Potem dokonałam bardzo pobieżnej toalety w zimnej wodzie i ruszyłam na górę uzbrojona w lampę naftową. Najpierw zajrzałam do dzieci, które momentalnie, chyba ze strachu, usnęły. Drugi pokój, jak mi się wydawało w nikłym świetle lampy, nieco mniejszy, miał być naszą sypialnią. Na podwójnym łóżku Witek rozłożył dwa śpiwory, zapominając o prześcieradłach. Nie było jednak najmniejszego sensu szukać ich tej nocy. Zgasiłam pospiesznie lampę i galopem, żeby mnie nic nie złapało za nogę, rzuciłam się do łóżka. Spać, spać, spać! Nagle coś chwyciło mnie za górę piżamy. Pisnęłam ze strachu. - Nie krzycz! - Ręka Witka powędrowała po mojej piersi.

No nie, on chyba nie zamierzał...? A jednak tak. Tym razem zrobił jednak ustępstwo na rzecz moralności rodzinnej i miał na sobie spodenki. Jednak już za chwilę zdecydował się ich pozbyć. - Nie kochaliśmy się już od dwóch tygodni - wyszeptał mi do ucha. Tak, to było wtedy, kiedy ogarnął nas tajfun seksu, ale teraz jest dwa tygodnie później, ja nie spałam od stu godzin i poza tym boję się, czy nie ma tu karaluchów, myszy, szczurów... - Wreszcie razem - autentycznie ucieszył się Witek i pocałował mnie. No i jak ja mam go pogonić z tym seksem? Hormony, helpl Zaczynam się rozluźniać i przypominać sobie zapach Witka. W tej samej chwili słyszę cieniutki głosik: - Mama! Boi! Potykając się o nieznane przedmioty, przedzieram się przez ciemność do mojego synka i przynoszę go do naszego łóżka. - Nie bój się, myszko. Będziesz spał z mamą i tatą. - Nie będę przecież zaniedbywać dziecka! Tosiek przytulił się do nas obojga, a Witek zaczął śpiewać mu kołysankę. Już zamykałam powieki, kiedy z kolei usłyszałam charakterystyczny odgłos pędzących gołych stopek. - Tata! - odezwał się głos Wiktorii z ciemności. - Tutaj, słonko. Wiktoria miała już pewną wagę, więc łóżko dramatycznie stęknęło pod ciężarem naszej czwórki. - Bałam się - powiedziała i wtuliła się w Tosia. Z Witkiem zatem rozdzieliły nas dzieci w wieku dwóch i pół oraz jedenastu lat, no i dwa tygodnie braku seksu. I tygodnie braku snu. - Tylko mnie nie budźcie jutro! - ostrzegłam. - Kaszka dla Tosia jest w garnku przy kuchence. Powieki znowu mi się zamknęły i coś już zaczęło się śnić, gdy poczułam na ramieniu rękę Witka. Podciągnął się na łokciach w moją stronę. - Kocham cię, Zosiu - wyszeptał. - Nie martw się, mamy przecież jeszcze tyle czasu.

- Ja cię też kocham - wymamrotałam i zupełnie się nie martwiąc, przytuliłam się do mojej na nowo skompletowanej rodziny. Nikt nie może się dowiedzieć, jak bardzo ich wszystkich kocham. Wtedy nikt mi ich nie zabierze. Kolejne dni naszych „zgodnych z naturą" wakacji były zdecydowanie mniej męczące, gdyż wysypialiśmy się do woli, niemniej jednak pełne nieoczekiwanych stresów, takich jak na przykład stała walka z kleszczami czy z dymiącym kominkiem. Poza tym dochodziło do tego natrętne towarzystwo leśniczego, który uznał, że sukces wyciągnięcia nissana z mokradła był tak duży, że wart codziennego opijania. Początkowo z grzeczności kręciłam się wokół niego, przygotowując kanapki, ale kiedy pojawił się po raz czwarty z rzędu, demonstracyjnie sięgnęłam po lampę naftową, gdyż znowu zniknął prąd i zapowiedziałam, że idę spać. Witek jednak ze spokojem bujał się w swoim fotelu i wysłuchiwał wspomnień naszego nie proszonego gościa. Albo pisze swój kolejny bestseller, tym razem o życiu gminnym Mazur, albo też moje towarzystwo jest znacznie nudniej sze niż tego faceta, doszłam do wniosku. Jednak po tygodniu leśniczy zniknął i oboje stwierdziliśmy, że widać w mokradle musiał utknąć kolejny pojazd. Albo sam leśniczy... Dzieciaki jednak były życiem wiejskim zachwycone. Zwłaszcza Tosiek, którego nie można było wprost wyciągnąć z jeziora. Ze wzruszeniem obserwowałam, jak bardzo przylgnął do Witka, a poza tym zaczął mówić wyraźnie i całymi zdaniami. Wiktoria oprócz spędzania całych godzin nad książką lub w jeziorze wprosiła się do naszych sąsiadów, którzy mieli padok, na jazdę konną. Nawet ani razu nam nie zamarudziła! Witek i ja przyjmowaliśmy urlop z dziarską miną, chociaż mniej więcej po tygodniu, kiedy siedzieliśmy przy dogasającym ognisku, Witek nagle ziewnął: - Ale nudy! - wymknęło mu się i za chwilę zawstydzony spojrzał na mnie, czy to usłyszałam. Zaczęłam się śmiać. Mnie w prawdziwej nudzie przeszkadzało stałe zamartwianie się o firmę. Przecież mogli tam tak narozrabiać, że po powrocie pierwszą osobą, która mnie powita, będzie komornik.

Potem czas biegł już zdecydowanie szybciej, urozmaicany w zasadzie jedynie wycieczkami do Piecek po prowiant. Zaczęliśmy się już nawet przyzwyczajać i rozkoszować wspólnymi śniadankami i obiadami. Jedynym naszym źródłem informacji było radio tranzystorowe, z którego stopniowo rezygnowaliśmy, stwierdzając, że problemy, o których słyszymy, coraz mniej nas interesują. Mniej więcej po trzech tygodniach pobytu jak zwykle walczyłam z nastawieniem UKF-u na słyszalny zakres. Zdesperowana przełączyłam na „jedynkę". Nagle obydwoje zmartwieliśmy. - Witold Halman, powtarzam, redaktor Witold Halman spędzający z rodziną urlop na Mazurach, proszony jest o pilny kontakt z redakcją „Nowin Dnia". - Ale numer! Nie przypuszczałem, że jeszcze nadają takie komunikaty - zdziwił się Witek i niemal natychmiast zerwał się od stołu i pomknął w stronę nissana. Ani „Do zobaczenia, była żono kochana!", ani „Czołem, dziecko moje własne i cudze", ani nawet „Módlcie się za mnie, żebym znów nie utopił pojazdu swego". Jedynie warkot silnika i smród benzyny na odjezdne. Westchnęłam tylko zadowolona, że nie jestem już taka pierwsza naiwna i łuski na oczach nie przesłaniają mi rzeczowego oglądu sprawy. Powróciłam do kuchni, gdzie w końcu mogłam rozłożyć swój notatnik, aby zapisać w nim wszystkie nowe pomysły związane z firmą. Czułam, że czas idyllicznego urlopu się kończy i trzeba zacząć szykować się do odwrotu. -Ale tego jest! - jęknął Witek na widok rozlicznych toreb i ubrań rozłożonych na sofie i niedbale dorzucił dla towarzystwa swoją marynarkę od Zegny. - A ja chciałem zabrać ze sobą część do Gdańska. Chyba trzeba będzie z tym poczekać. Niby nic, odłożyłam jego granatowego T-shirta, z którym kontynuowałam podróż cofania się w czasie. Od kiedy redakcja drogą radiową ściągnęła Witka z urlopu w sprawie kampanii prezydenckiej, nie było czasu na jakiekolwiek uzgodnienia mieszkaniowe. Witek spędzał większość czasu w Warszawie, a ja skutecznie oddalałam od firmy widmo komornika. Wiktoria rozpoczęła rok szkolny, a moi wspólnicy i współpracownicy po kolei wracali z urlopów. Mimo iż podczas ich nieobecności sytuacja w firmie

paradoksalnie stała się spokojniejsza i pozbawiona konfliktów - no bo z kim miałam się wykłócać - nie było czasu na poszukiwanie nowego mieszkania. Jednak w połowie października problem ten stał się na tyle palący, że zdecydowaliśmy się podjąć jakieś działania. Pierwszym była zamiana na mieszkania z Rafałem. Mój brat działał metodycznie i perspektywicznie, zatem, jak mi się wydawało, przyszłe małżeństwo traktował niesłychanie poważnie. - Wiesz, pojawią się kiedyś dzieci, a poza tym Weronika musi mieć swoją pracownię - tłumaczył zupełnie niepotrzebnie Witkowi, gdyż ten uznał pomysł zamiany za arcywyborny. Wszystko to wiązało się jednak ze sprawą kupna lub budowy domu w Gdańsku. Temat ten, przewijający się jak lejtmotyw przez całe moje małżeństwo z Frankiem, automatycznie zajął swoje tradycyjne miejsce w drugim związku. - Zosiu, tylko się na mnie nie gniewaj... - zaczął Witek, a ja z rezygnacją westchnęłam. Wiedziałam, co za chwilę powie. Pilne zebranie, przyjęcie z jednym z dziesiątki najbogatszych Polaków, akademia pierwszomajowa (nie, to nie te czasy!) czy inne wytłumaczenie. Witek po prostu nie mógł pójść ze mną na występy Pauliny, siedemnastoletniej córki mojej przyjaciółki Marii, na które od miesięcy mieliśmy zaproszenie. To dlatego przyjechaliśmy do Warszawy, by pakować walizki w tym właśnie terminie. To dlatego zostawiłam z rodzicami dzieci. To dlatego... Dziwne. Kiedyś bym się obrażała i cierpiała. Teraz zrobiłam się tolerancyjna i wyrozumiała dla odmiennych charakterów. Pewnie była to zasługa ostatnich wakacji. Tej nudy, która zaowocowała przypomnieniem sobie barw przyrody, zapachu jeziornej wody i kwiatów polnych, odgłosów ptaków, biegania boso po rosie. Ta nuda nie była taka zła. - Trudno - stwierdziłam tylko po wysłuchaniu, ale nie usłyszeniu argumentów w postaci przyjęć i akademii - ale jakbyś zdążył wpaść do Marii po występie, byłoby fajnie. Witek był tak skruszony swoją dezercją, że zawiózł mnie na Żoliborz, gdzie

odbywały się występy. - T...o jest Paulinka? - wyjąkałam, wgapiając się w przepiękną eteryczną blondynkę jak sroka w gnat. - Nie poznałaś jej? - spytała przepełniona dumą Maria. Ostatni raz widziałam jej córkę jakieś dwa lata temu i zapamiętałam głównie jej ekstrawagancko poszarpane ubrania i olśniewający błysk uśmiechu, który intensyfikował stały aparat korekcyjny. - Od czasu Kopciuszka nikt nie widział podobnego cudu - szepnęłam. Gęste i jasne jak len włosy Pauliny upięte były w koronę, z której na jej długą szyję opadał biały welon. Dłoń 0 zgrabnych palcach wdzięcznie ujmowała wachlarz, a długa suknia z nasadzonymi imitacjami pereł pokazywała wprawdzie w ruchu jedynie kostki, ale można było się domyślić, że dziewczyna jest niesłychanie zgrabna. W rytmie menueta poruszała się jak profesjonalna tancerka. - Te zajęcia z dawnego tańca tak jej dobrze zrobiły - powiedziała mi Maria w przerwie między występami. - Zapowiadały się z nią kłopoty, a gdy tylko zapisała się do tego zespołu, momentalnie się ustatkowała. - Czy wiesz, że ona sama zaprojektowała ten kostium? Tam są naprawdę zdolne dzieciaki. - Z takimi uzdolnieniami to pewnie będzie chciała iść do jakiejś artystycznej szkoły zauważyłam. - Paulina zaczęła już bąkać coś o akademii, ale Grzegorz optuje za architekturą. Wiesz, Grzegorz... - Mrugnęła do mnie, korzystając z chwili, gdy jej mąż odwrócił się, by porozmawiać z kimś znajomym. Mąż Marii, Grzegorz, obecnie wiceminister, znany był w naszym kręgu ze swojego pragmatycznego podejścia do życia. Jeszcze w czasach komuny zagnało go przecież do milicji. Wprawdzie z powodu Witka, którego szefowie kazali mu wysłać za kraty (i tak to zrobili, ale bez współudziału Grzegorza), wystąpił z tejże służby, ale kiedy przyszło „nowe", odezwała się w nim dusza urodzonego policjanta 1 wrócił do zawodu. - Architekt to chyba dobra kariera - zgodziłam się jed-

nak z Grzegorzem - albo architektura wnętrz - jęknęłam z zadumą, myśląc o swoich niezrealizowanych marzeniach. W części praktycznej, urządzając hotele i restaurację, udało mi się je jakoś spełnić. - No, patrz. - Maria pociągnęła mnie za rękaw. - Witek jednak się załapał. Szedł w naszą stronę, skupiając na sobie wzrok większości widzów, którzy doskonale rozpoznawali w nim „pana z telewizji". Jednak się postarał, pomyślałam. Może to jest dobra metoda, by się nie obrażać i nie marudzić. Tylko jakie są granice? Witek ucałował Marię i przywitał się z Grzegorzem, po czym ponownie zajęliśmy miejsca, żeby zobaczyć dalszy ciąg występów. Zawsze tak bardzo lubiłam rozwiązywać krawat i tulić się Witkowi do szyi. A jeszcze bardziej lubiłam, kiedy on w takiej chwili odgarniał mi z karku włosy, żeby mnie pocałować. - Paulina świetnie tańczy, prawda? - zauważyłam, mrucząc jak kot z zadowolenia - I jest przepiękna. Jak taka baśniowa księżniczka. Od razu, kiedy ją zobaczyłam, pomyślałam, że w kimś takim jak ona Krzyś natychmiast by się zakochał. Miło by było mieć w rodzinie córkę Marii. Krzyś koniecznie powinien ją poznać. - Jeszcze jest dość smarkata - zbył mnie. Tak, tak, jak będzie w moim wieku, to Witek będzie mógł to dopiero ocenić. To z pewnością ma na myśli. Zauważyłam, że stara się aż za mocno, by być w stosunku do mnie fair. Nawet jak rozmawia z innymi kobietami w moim towarzystwie, to nie żartuje z nimi, jak dawniej, tylko ucieka oczami i stale zerka na mnie, obawiając się mojej reakcji. Nie wiem, czy mu o tym wspomnieć. To znaczy o tym, że ja nie jestem już taką zazdrośnicą jak kiedyś. Bo przecież kiedy Witek ponownie się wyluzuje, to może się okazać, że ja nadal taka jestem. On jest wciąż bardzo przystojnym mężczyzną i posiwiałe skronie dodają mu jedynie uroku, a ja w stosunku do niego potrafię jeszcze przeżywać stany zakochania. Tak jak w tej chwili. - Czy ty coś, Zosiu, znowu kombinujesz, mmm...? - Wiesz, jest mi teraz tak dobrze. Po tych wakacjach mam w sobie taki spokój. Pragnę

z tobą długiego i nudnego życia. - A ja się cieszę, że wreszcie możemy być ze sobą - szepnął mi do ucha wraz ze sprośnościami, do których chyba nigdy się nie przyzwyczaję, ale które jednak mają na mnie pewien wpływ. Pełnym wyuzdania ruchem ściągam z niego koszulę. I nagle... dzwoni telefon. - Nie będę odbierał - zapowiedział Witek i rozpiął mi spódnicę. - Kocham cię oświadczył pomiędzy kolejnymi dzwonkami. A potem włączyła się automatyczna sekretarka. - Tato, tu Krzysiek. Muszę z tobą koniecznie porozmawiać. Zadzwoń do mnie, jak będziesz miał chwilę. Ciao! - Zadzwonię do niego jutro - powiedział Witek, kiedy zaległa cisza. - Może lepiej dzisiaj, skoro mówił, że koniecznie - zauważyłam. Witek opuścił ręce z moich bioder. - No to może zrobię to od razu i będziemy mieli z głowy - poddał się i sięgnął po telefon. No i mieliśmy. Kiedy wróciłam z łazienki, Witek nadal „wisiał" na telefonie z grobową miną. - Co się stało? - spytałam, kiedy zakończył rozmowę z Krzysiem. - Niestety, nie masz nawet cienia szansy na nudne życie. O spokoju również zapomnij - odpowiedział. - Posłuchaj... Rozdział II - Co to się z tobą, bracie, stało! Nie do wiary! - Szczupły i niezbyt wysoki mężczyzna energicznie machał kaskiem motocyklowym. - Krawat, garnitur i laptop, tak, Chris? Niedługo to i pewnie na konserwatystów zagłosujesz, co? - Na pewno nie głosowałbym na twojego Blaira, Rob! -odpowiedział Krzysiek i odwrócił się w stronę recepcji. - Frajerze! - Rob się nie poddawał. - Wiesz, jakie dziewczyny tam będą! To teraz najmodniejszy klub. - Klub! - prychnął Krzysiek. - Już ja widzę tę spelunę! - Ale wiesz, kto do niego dziś idzie? Niedotykalska Emma.

Wbrew sobie Krzysiek spojrzał uważniej na kumpla i na jego jak zwykle rozbiegane szare oczy. - Emma? Ta z recepcji? Rob promieniał na twarzy jak po zgłoszeniu szlema. - A tak! Jaśnie profesorówna zaszczyci tę, jak ją nazwałeś? Marną, wszawą knajpę. Krzysiek wzruszył ramionami. - A ja wkrótce puszczę pawia, jak jeszcze raz usłyszę na temat wyższości twojej polskiej restauracji nad całym światem - oświadczył mu Rob i szybko dodał, żeby nie rozzłościć kolegi: - Chyba będę się musiał sam kiedyś przejechać do tego Gdańska i sprawdzić to cudo. - Klepnął Krzyśka po ramieniu. - A dziś przyjadę po ciebie o dziewiątej. - A przyjedź sobie, przyjedź - mruczał Krzysiek, słysząc warkot oddalającego się motocyklu Roba. Zupełnie nie miał ochoty na jakiekolwiek knajpy. Praca w roli kierownika hotelu skutecznie odarła go z wszelkich złudzeń co do knajp. Musiał jednak przyznać, że są one dość przyjemnym miejscem dla towarzyskich spotkań. Ale dla niego jeszcze długo, długo spotkania towarzyskie nie będą stanowiły zbytniej atrakcji. Chociaż ta Emma... Zyskała przydomek „Niedotykalskiej" przez to, że nie pozwalała się poderwać żadnemu z facetów pracujących w hotelu Johna. Krzysiek nawet nie próbował, bo jego myśli zajmowała wówczas inna kobieta. Przywołał przed oczy obraz Emmy. Ciemnokasztanowe, lekko kręcone włosy. Zielone oczy. Ten zestaw barw nadal zbyt żywo przypominał mu kogoś innego. Wzdrygnął się i wyszedł z hotelu. Do domu babci i Johna przeszedł na piechotę. Zaledwie dziesięć minut, ale przynajmniej można było zaczerpnąć trochę świeżego wrześniowego smogu. Krzysiek wlókł się londyńską ulicą noga za nogą, myśląc o tym, że niezależnie od miejsca, w którym przebywa, nie czuje się szczęśliwy. Od dziecka prowadził przecież życie tułacza. Najpierw jako niemowlę podrzucane stale przez matkę do babci Wandy, następnie jako kanadyjski emigrant, wreszcie za namową ojca i Zosi - polski

student. Studia udało mu się rozpocząć w Warszawie, a skutecznie nie napisana praca magisterska nie pozwoliła ich zakończyć w Gdańsku. - Jesteś spakowany, Krzysiu? - spytała Wanda, mocno zaniepokojona ciemnymi obwódkami pod oczami wnuka. - Babciu, przecież w ogóle się nie rozpakowywałem po przyjeździe z Gdańska. Wpadł do Londynu zaledwie na trzy dni, przerywając w ten sposób swoją podróż do Kanady, do której, tak po prawdzie, wcale mu się nie spieszyło. Ale w Gdańsku też nie chciał zostać. - Nie rozpakowałeś się? - zdziwiła się Wanda. - Taki jesteś zmęczony? Nie miał ochoty mówić jej, że to nie kwestia zmęczenia. Po prostu nie zależało mu już na niczym. Równie dobrze mógł przestać się myć. A jednak jakoś funkcjonował. -Wiesz, jestem taka szczęśliwa, że Zosia jest znowu z Witkiem. Stale się o to modliłam - powiedziała Wanda, stawiając przed nim podgrzany w mikrofalówce talerz z lunchem. - To pewnie te twoje modlitwy zabiły Franka - mruknął Krzysiek, nawijając na widelec makaron. W tej samej chwili poczuł, że się zagalopował. Spojrzał w górę i ujrzał pobladłą twarz babci. - Sor...ry! - momentalnie zerwał się z krzesła i pocałował Wandę w policzek. - To było głupie. Może jakoś funkcjonował, ale nie był w stanie rozmawiać z normalnymi ludźmi. Stale udawało mu się kogoś obrazić. Poprzedniego dnia zraził do siebie męża Wandy, Johna, oświadczając, że w jego wieku, siedemdziesięciu siedmiu lat, najwyższy czas sprzedać biznes i wreszcie przejść na emeryturę. Nie można przecież dobrze kontrolować firmy, opierając się jedynie na menedżerach. John zareagował ostro. W pierwszej chwili Krzysiek miał wrażenie, że pojawiały mu się w oczach łzy. Potem jednak wstał od stołu i wyszedł z pokoju, trzaskając tak mocno drzwiami, że wyleciały z futryny. Nie pojawił się też na wspólnym śniadaniu.. Propozycja Roba związana z pójściem do klubu stała się nagle mocno nęcąca. W końcu będzie mógł się wyluzować, ostro popić whisky i popatrzeć na dziewczyny. Tego mu brakowało. W Gdańsku nie mógł mieszać przyjemności z pracą. Poza tym ta

Emma... - Ty chyba żartujesz? - Rob zlustrował Krzyśka z góry do dołu. - Dokąd ty się w tym wybierasz? - Z obrzydzeniem wskazał na polo kolegi. Sam tak się wyszykował, że żel z jego fryzury śmiało mógł konkurować ze świetlówką. - Sorry, nie wiedziałem, że tam taka wysoka socjeta -odparł z przekąsem Krzyś. Zaczekaj, włożę marynarkę. Skoczył na górę i sięgnął po swoje nie rozpakowane rzeczy. Jasna koszula z krótkim rękawem, lniana marynarka. Wszystko wygniecione, ale to taki styl. Mogą się wypchać. Nie będzie się stroił nawet dla tej rudej. Na dole Rob skinął ręką, że obleci, i w drodze do metra zaczął opowiadać Krzyśkowi wszystkie plotki o starych znajomych. Krzysiek znał Roba jeszcze z czasów pierwszego przyjazdu do Londynu. Wówczas Rob zamierzał zostać su-pergwiazdą Arsenału i przez całe dnie obaj nie opuszczali boiska obok hotelu Johna. W następnym roku Arsenał poszedł w odstawkę, bo „chamstwo nie chciało go przyjąć do młodzików" i Rob, tym razem z umiarkowanym entuzjazmem, został kibicem Chelsea. A potem stale było coś nowego. Krzysiek miał wówczas siedemnaście lat i jako główne hobby dziewczyny, więc nie bardzo mógł zrozumieć, dlaczego jego przyjaciel uzbrojony w paletę i zestaw pędzli codziennie wyrusza do Kew Gardens, żeby malować naturę. Od tego czasu minęło parę lat i przeżył już kilka kolejnych wymarzonych profesji Roba, takich jak archeolog, rockman, dziennikarz czy entomolog. Niemniej jednak, w wieku dwudziestu czterech lat, Krzysiek ze swoimi nielicznymi zainteresowaniami został kierownikiem sporego hotelu, podczas gdy Rob już od kilku miesięcy pobierał zasiłek dla bezrobotnych. Być może przyczyną tego stanu rzeczy było jego nieustanne wpadanie w tarapaty. W żadnej pracy nie udało mu się zostać dłużej niż parę miesięcy. A to samochód, którym jeździł jako akwizytor, został wymalowany farbą olejną, a to Rob jako pracownik cateringu wywrócił się na progu domu z głównym daniem wieczoru w ręku... Można by bez końca wymieniać takie przypadki. - A to „Insomnia" - oświadczył z dumą Rob, kiedy po półgodzinie dotarli do klubu.

Krzysiek zaobserwował, że bramkarz, który ich wpuszcza, wygląda na intelektualistę i jest znacznie lepiej od niego ubrany. Postanowił uważnie przyjrzeć się wszystkim szczegółom. Jeszcze nie tak dawno sam molestował Zosię, by rozwijać firmę. Może próba stworzenia czegoś nowego pomogłaby mu skoncentrować się na dalszym życiu. Rob się rozpromienił, gdy Krzysiek bez pytania wyłożył za niego forsę na wstęp. Jego oczy wykonały radosną galo-padę, a potem skupiły się na jakimś punkcie w głębi sali. Natychmiast pociągnął w tym kierunku kolegę. - Daj mi się rozejrzeć - protestował Krzysiek, przepychając się przez dość gęsty tłum. Czyżby po raz pierwszy w życiu Rob miał rację i była to rzeczywiście popularna knajpa? Rob nie słyszał żadnych protestów z jego strony, gdyż wszelkie odgłosy życia zagłuszane były przez system nagłaśniający. Z głośników wyła muzyka występującego na żywo zespołu, który najwidoczniej był główną atrakcją tego wieczoru. Po paru minutach Krzysiek dosłyszał, że jest to nawet muzyka do tańca, ale parkiet był pusty. Dopiero tam, gdzie się kończył, stali miłośnicy muzyki. Podrygując ze szklankami w rękach, bardzo uważali, żeby nawet o krok nie przekroczyć granicy parkietu. Pozostali, mniej zainteresowani zespołem, okupowali bar. I tam też został doprowadzony Krzysiek. - Pint jasnego? Ja stawiam - Krzysiek odczytał z ruchu warg kolegi, ale chyba musiał zdawać sobie sprawę, że zaprotestuje i obydwaj będą sączyć whisky. - Patrz, jaki towar! - cieszył się Rob, przysuwając się bliżej sceny, a Krzysiek, zdegustowany, przyglądał się słoniowatym nogom skąpo ubranych dziewczyn. Zauważywszy jednak, że sam wzbudza ich zainteresowanie, natychmiast obrócił się bokiem. - Czy mówiłem ci, że mam zamiar zostać działaczem związkowym? - ryknął mu do ucha Rob, który tak jak ci spod parkietu zaczął podrygiwać w rytm muzyki. - A czy do tego nie trzeba mieć najpierw stałej pracy? -zdziwił się Krzysiek. Nie usłyszał już odpowiedzi, gdyż na skutek gwałtownego szturchnięcia whisky ze szklanki trysnęła mu do oczu.

- Przepraszam, najmocniej przepraszam, ale to tamten facet mnie potrącił - mówiła Niedotykalska Emma, wskazując na znikające w tłumie plecy. Zalanymi oczyma dojrzał triumfalny uśmiech Roba. - Sama jesteś? A gdzie koleżanka? Emma poprawiła rude loki i wzruszyła ramionami. Miała na sobie ciemnozieloną, wydekoltowaną bluzkę, która kończyła się hen, nad pępkiem, i czarną rozszerzaną spódnicę. Na nogach wysokie czarne sznurowane buty. - Nie chciało jej się przyjść - odpowiedziała i dopiero w tej chwili przyjrzała się uważnie wycierającemu twarz Krzyśkowi. 43 - Niemożliwe. Chris? Chris Halman? - Mówiłem ci, że spotka cię tu niespodzianka - cieszył się Rob i niemal jak rajfur podskakiwał koło kolegi. - Nie widziałam cię już dobrych parę lat - mówiła, ściskając rękę Krzyśka. Emma była starsza od niego o dwa lata. Krzysiek poznał ją, kiedy pracowała w hotelu Johna pierwszy sezon. Pochodziła z rodziny profesorskiej i natychmiast po skończeniu szkoły średniej nawiała z rodzinnego domu do Londynu. Kręciła się jakiś czas po mieście, imając się różnych dorywczych prac, ale po paru latach doszła jednak do wniosku, że być może studia wyższe kiedyś jej się przydadzą, i kontynuowała przerwaną naukę. Oczywiście musiała się z czegoś utrzymywać, bo „oburzone profesorstwo" nie chciało się dokładać do jej wiktu i opierunku, i dlatego podobnie jak rzesze innych znalazła dodatkową pracę w hotelu. - Zmieniłeś się. Jesteś teraz taki... - Stary - dokończył za nią Rob. - Nie, męski - uśmiechnęła się Emma i przymrużyła filuternie oczy. - A ty, Rob? Jak tam w pracy? Złapałeś już jakiegoś szpiega? - spytała i nie czekając na odpowiedź, ru szyła w stronę baru, gdzie akurat zwolniło się miejsce. Pewne rzeczy są niezmienne, stwierdził Krzysiek. Podczas gdy Rob zawsze leciał na urodę Emmy, jego pociągał jej wyrafinowany akcent. Kiedy słyszał tę melodyjną i perfekcyjną wymowę, nieodmiennie wyczuwał niepokój w górnych partiach spodni.

- Jakiego szpiega? - spytał Roba. - Wiesz, w zeszłym roku powiedziałem jej, że się staram o pracę w MI5. - Boże! - prychnął Krzysiek. - A na jakiej podstawie? - Wysokiego ilorazu inteligencji. Nie słyszałeś, że mają mnie przyjąć do Mensy? - Rob mrugnął porozumiewawczo. - Chryste! Rob, ciebie kiedyś zapudłują za te oszustwa -odpowiedział Krzysiek i ruszył w stronę baru. Zupełnie niepotrzebnie, bo Emma zaopatrzona w podwójną whisky już do nich wracała. Widać nie liczyła, tak jak Rob, na żadne darmowe drinki. Śmiała, samodzielna, wiedząca dobrze czego chce kobieta. - Zatańczysz ze mną za chwilę - rozkazała Krzyśkowi i pogładziła go pod łokciem. Krzysiek z wrażenia pozostałą część whisky wlał do tchawicy. - Emma? Gdzie jest Rob? - Krzysiek obudzony nagłym szarpnięciem próbował znaleźć środek w drzwiach nocnego autobusu. Jednak gdyby nie zdecydowane ramię Emmy, nigdy by mu się to nie udało. - Rob pojechał do domu - oznajmiła dziewczyna i wyprowadziła go z autobusu. Nadal jednak trzymała go pod ramię. Dzięki temu wkrótce mógł się przekonać, że wibracje pod jego stopami to nie pierwsze w historii trzęsienie ziemi w Londynie, tylko o jedna whisky za dużo. I znowu przypomniał sobie o Robie. - Jak to do domu? Rob przecież mieszka obok hotelu. - No właśnie. A my idziemy do mnie - usłyszał zwięzłą odpowiedź. Krzysiek próbował się rozejrzeć na boki, ale stwierdził jedynie, że ta część Ealing jest zupełnie taka sama, jak ta mu znana. Oparł się mocniej o Emmę. Ale miała kobitka temperament! Najpierw go uśpiła przy tym barze, a potem wywlokła na parkiet i coś tam musieli nadzwyczajnego wyprawiać, bo widział ciągle przed oczami 45 roześmianą gębę Roba i ironiczne uśmiechy innych klubowiczów. Niemniej jednak ich pokaz zachęcił do ekshibicjonizmu tanecznego kilka innych par i tak przebiegł wieczór, który zakończył się jakąś gigantyczną integracją zebranych. A teraz była prawie czwarta, stwierdził, zerkając na zegarek Emmy. I kto kogo

odprowadza do domu, zastanowił się przez chwilę. Gdyby coś się działo po drodze, byłby dla Emmy jedynie zbędnym balastem. A jak on wróci do domu? - Dobrze się czujesz? - spytała Emma, majstrując przy zamku drzwi prowadzących do mieszkania w suterenie. - Bywało lepiej - odpowiedział, spodziewając się, że będzie to dla niej sygnał do natychmiastowego porzucenia go. Jego towarzyszka miała jednak zupełnie inne plany. Odwróciła się twarzą do niego i nachyliła jego głowę do swojejPrzez sekundę poczuł na wargach jej usta, ale zanim zdążyło mu się zakręcić w głowie od tego nieoczekiwanego braku tlenu, wciągnęła go do mieszkania. Na długim korytarzu w kształcie L paliła się mała lampka. W jej mdłym świetle Krzysiek obserwował, jak prąc do przodu, Emma pozbywa się stopniowo swojej garderoby. Kiedy dotarli do sypialni, bo to miejsce z wielkim łóżkiem pośrodku musiało być sypialnią, miała na sobie jedynie mocno wycięte czarne majtki. Jak to się mogło stać, gorączkowo myślał, przypominając sobie w panice lokalizację drzwi wejściowych. Jeśli miał w tym momencie ochotę na cokolwiek, był to głęboki i długi sen. Ale przed nim stała Emma w swych wszystkich nagle ukazanych wdziękach. Etykieta „Niedotykalskiej" odpadła już wcześniej tego wieczora, a Krzyśkowi ukazały się nowe, interesujące możliwości. Stopniowo tracił zainteresowanie snem. - Chris Halman - zabrzmiało to niemal jak„whole man"-wysoki, dobrze zbudowany, miły i chyba inteligentny. Poza tym bardzo mi się podobają twoje oczy - zakończyła przegląd jego gospodyni i postanowiła bardziej szczegółowo zająć się innymi partiami ciała Krzyśka. - To chyba mi się śni - mamrotał po polsku, kiedy wprawnymi ruchami ściągała z niego koszulę i spodnie. W tym momencie zaszwankował błędnik i Krzysiek z zawrotem głowy usiadł na łóżku. A marynarka, gdzie była? Nieważne. Jakim cudem Emma po tylu kolejkach whisky była taka zręczna w ruchach? On, próbując złapać w ręce skaczące piersi klęczącej przy nim dziewczyny, czuł się jak niezdarny niedźwiedź.

Ale upojenie alkoholowe wraz z wprawnym ruchem ust Emmy zdawało się zanikać. - Jesteś najbardziej niesamowitą dziewczyną, jaką spotkałem - przyznał Krzysiek. - To dopiero początek - oznajmiła, przerywając na chwilę swoją czynność. Złapał ją za ręce i wciągnął na siebie, ale ona wywinęła się i obróciła na brzuch. - No chodź! - rozkazała, obracając do niego głowę. Gdyby przypadkiem miał jeszcze kłopoty z percepcją, jej ręka pokazywała mu, czego od niego pragnie. Krzysiek podciągnął ku sobie jej pośladki i w tej samej chwili przypomniał sobie, że nie ma ze sobą żadnych prezerwatyw. Przecież w ogóle nie spodziewał się takiego przebiegu wieczoru. Pośladki Emmy kusiły kształtem, jej mina poganiała go do działania, ale wiedział, że nie będzie mógł niczego zrobić bez zabezpieczenia. Historia z Weroniką i jej urojoną ciążą nauczyła go raz na wieki, aby być w tych sprawach czujnym. - O co ci chodzi? - usłyszał głos Emmy. - Nie zabrałem ze sobą... - zaczął, a ona natychmiast zrozumiała, o co chodzi. Z westchnieniem irytacji podsunęła swoje apetyczne pośladki w stronę stolika nocnego. Otworzyła szufladę i wcisnęła mu do ręki małe zawiniątko. - Ale pospiesz się - niemal warknęła, kiedy mocował się z papierkiem. - Już, już. - Krzysiek spróbował wślizgnąć się między jej uda, ale znowu się przekręciła i wypięła w jego stronę. To dziwne, ale dopiero kiedy znalazł się w niej, stwierdził, jak bardzo brakowało mu seksu. Po Weronice przez parę miesięcy była jeszcze jedna dziewczyna, ale przecież ostatni raz to było jakieś półtora roku temu. Cholera! A on j miał teraz dwadzieścia cztery lata i kochał się rzadziej, niż chodził do spowiedzi. Nieważne, wszystko jeszcze było do odrobienia. Wtargnął w Emmę z całej siły. - Mocniej! - nadal go instruowała. Ale tym razem jej uwaga go zirytowała. - No to trzymaj się, bo będzie mocno. Krzysiek wyczerpany, ale z triumfującym uśmiechem na twarzy, opuszczał rozgrzane do czerwoności intymne zakątki Emmy. - My God! - jęczała w poduszkę. - Coś ty mi zrobił! N' będę mogła chodzić.

Krzysiek jednak nie przejmował się jej jękami. Wid pękniętej prezerwatywy wybił go natychmiast z trium" nego nastroju. - Emm! Guma poszła. Bał się, że Emma zerwie się z pościeli i go zastrzeli al przynajmniej rozbije mu głowę. Ale ona tylko uśmiechn się do niego. - Nie szkodzi. Ja i tak jestem na pigułce. - Pociągnęła Krzyśka na siebie. - Ale się nie martw. Nie mam HIV-a -ziewnęła i zasnęła ze skulonymi pod brodą nogami. To właśnie w to miejsce musi dostać się ponownie, zanim kur zapieje trzy razy, postanowił sobie Krzysiek, zsuwając wzrok w dół pleców Emmy. Tylko musiał do tego zebrać trochę sił. Obudził go jakiś szmer. Krzysiek obrócił się na wznak i spojrzał w niezwykle ciemne oczy w kobiecej twarzy. Krótko przycięte włosy, smagła cera. W tej samej chwili przypomniał sobie, że jest nagi i obrócił się w stronę łóżka, żeby narzucić na siebie nakrycie. Kiedy ponownie spojrzał przed siebie, twarz zniknęła. Usłyszał tylko szybki tupot i trzaśniecie drzwi. Przez moment ponownie dopadł go sen, ale po chwili dotarło do niego, że nie znajduje się we własnym łóżku. I tak naprawdę nie wie nawet, gdzie jest. Natychmiast usiadł w rytmie gwałtownie walącego serca. Rozejrzał się dokoła. Sypialnia pogrążona była w całkowitym niemal mroku. Spoza niezamkniętych drzwi docierało do niej jedynie mdłe światło korytarzowej lampy. I ani śladu Emmy. Gdyby nie czarne majtki, odznaczające się na tle jasnej pościeli, można by przypuszczać, że nigdy jej tu nie było. Krzysiek poczuł się dość dziwnie. Miał ochotę wykrzyknąć jej imię, ale obawiał się, że mogłoby to ściągnąć jakichś współlokatorów dziewczyny. Jeśli takich miała... Niewiele o niej wiedział. Nigdy dotąd nie sypiał z prawie nieznanymi dziewczynami. Nigdy nie miał ochoty na jednonocne przygody. Gdyby poprzedniego wieczoru nie był taki zamroczony alkoholem, z pewnością by się to nie zdarzyło. Dziwne, że Emma pijąca znacznie więcej od niego była w tak dobrej kondycji. Ter też wywiało ją z domu. Nie podejrzewał jednak, że pobie po świeże bułeczki, by obudzić go zapachem jajecznicy.

Zerwał się z łóżka i rozpoczął poszukiwania swoi ubrań. Marynarki nie znalazł. Pewnie zostawił ją wczor w „Insomnii". Każdy gwałtowniejszy ruch przyprawiał go o zawroty głowy. Przypuszczał, że za kilka godzin, jeśli nie połknie jakichś pigułek, potężny kac zetnie go zupełnie z nóg. Może Emma miała jakieś tabletki? Sięgnął do nocnego stolika. Nie było tam już jednak żadnych prezerwatyw. Czyli miała jedynie dwie, uśmiechnął się do siebie, ale gdy po chwili wymacał ręką inny przedmiot, uśmiech natychmiast zniknął mu z twarzy. Tym bardziej ' jego ręka przypadkowo włączyła przycisk i wibrator zacz działać. - Chryste! - Szamotał się z nim przez parę chwil, zani go uspokoił. Nie chciał pozostać w tym mieszkaniu ani chwili dłużej. W pośpiechu narzucał na siebie ubrania. Wykąpie się u babci. Jak najciszej brnął przez korytarz w kierunku zapamię tanych z poprzedniej nocy drzwi wejściowych. Nie by trudno ich znaleźć, gdyż stał przy nich wieszak na ubrań' na którego szczycie umieszczone były dwa identyczne pelusze słomkowe. Drzwi nie były zamknięte, więc natychmiast znalazł się na schodach prowadzących z sutereny chodnik. Zatrzasnął drzwi i pognał do góry, gdzie przywit ło go ostre wrześniowe słońce. - Moje urodziny! - przypomniał sobie zaskoczony. Spojrzał na zegarek. Do odlotu samolotu do Kanady mi niecałe cztery godziny... Rozdział III Ponad miesiąc później Krzysiek pewnym, lekkim krokiem obywatela Commonwealth przechodził odprawę paszportową na Heathrow. Czuł się wspaniale. Pełen sił i energii. Wbrew wszystkiemu udało mu się odpocząć w Kanadzie za wszystkie czasy. Może dlatego, że u matki było dość nudno, co nie znaczy, że spokojnie. Jego czterej młodsi przyrodni bracia już się o to postarali. Nie mógł jednak na nich narzekać, gdyż traktowali go z takim szacunkiem i podziwem, jakby był niemal idolem rockowym. Czternastoletni Daniel zwierzył mu się nawet, że chciałby w przyszłości studiować w Polsce. Krzysiek cieszył się, że może zarazić braci chęcią zmiany. Matki i Józka nic już nie ruszało. Tkwili w marazmie swojego domku na przedmieściu, nie

przejawiając żadnych życiowych ambicji. Być może dlatego czuł w tej chwili taki przypływ energii. Jemu udało się stamtąd wyrwać! - Chris! - głos Johna zatrzymał go w pół kroku. Nie przypuszczał, że ktoś będzie na niego czekał na lotnisku. I to tym bardziej John, którego ostatnio obraził. Natychmiast objął go serdecznie na powitanie. - Wiedziałeś, kiedy przyjadę? - Wanda wie wszystko. Czeka na ciebie jak zwykle stęskniona. No i Rob, a także tłum dziewczyn, które do nas wydzwaniały, pytając, kiedy wracasz. Krzysiek uśmiechnął się pod nosem. Jeśli dzwoniły jakieś dziewczyny, to z pewnością jedna z nich musiała mieć na imię Emma. Szkoda wielka, że już za dwa dni wylatywał do Gdańska. Miał ogromną ochotę jeszcze bardziej zacieśnić kontakty z tą szaloną rudą dziewczyną. Przez całą drogę do Ealing obmyślał sobie formy zacieśnienia tych kontaktów, podczas gdy John żalił się przed nim z powodu problemów w firmie. - Miałeś, Chris, rację. Niepotrzebnie przesadnie zareagowałem na twoje słowa. Masz rację. Nie można opierać się na menedżerach. Wiesz, ten mój Tom dostał pracę na Florydzie, o której zawsze marzył, i opuszcza mnie z końcem listopada. Będę musiał sprzedać firmę. Krzysiek spojrzał w końcu na zasępioną twarz Johna. - Możesz przecież robić tyle innych rzeczy. - Jakbym słyszał twoją babcię. Ona mówi to samo i cieszy się na myśl, że będę wolny i będę mógł wreszcie kupić ten obiecany jej już dawno domek na południu Francji. Ale co ja tam będę robił? Nawet francuskiego nie znam porządnie. - Babcia zna, więc się nie martw. A ty będziesz siedział sobie w knajpce z widokiem na morze i sączył absynt. - Nie znoszę tego anyżkowego świństwa. Pewnie natychmiast dostanę zawału od nieróbstwa - zagroził John, parkując przed domem. Babcia, jak zawsze była bardzo elegancka i pachniała praw dziwym domem, a Krzysiek marzył o zabraniu jej ze sobą dc Polski. Zawsze tęsknił za nią bardziej niż za rodzicami.

I jak, kochanie? Wszyscy zdrowi u Marty? W porządku! O tak. Jak ich zostawiał, wszystko było w porządku. No, może poza Danielem, którego rozsadzał entuzjazm i aspiracje zostania kimś wielkim. Nie było ku temu żadnych przeszkód. Miał przecież książki w lokalnej bibliotece, internet, w centrum miasta uniwersytet. Poleci teraz wprost do gwiazd. „Do gwiazd", przypomniał sobie Krzysiek. Kiedyś on tam sam się wybierał... - Tak, wszyscy zdrowi i pozdrawiają was. - Jak ja się cieszę, że już jesteś. Szkoda, że nie możesz zostać na dłużej. Tak, tak, wiem, praca... No cóż, umówiłam się z Zosią, że przyjedziemy do Gdańska na święta, więc niedługo znów się spotkamy. Tak się cieszę. Wreszcie znów święta w pełnym składzie. Krzysiek nawet nie przypuszczał, że słowa babci mogą go aż tak zmrozić. Niczego w tej chwili tak nie pragnął jak pozostania na stałe w Londynie. Nie wyobrażał sobie świąt w tym „pełnym składzie". - Na twoją cześć zrobiłam trzy rodzaje pierogów: z kapustą i grzybami, z mięsem i ruskie. Jakie? No tak, po co ja pytam. Wiadomo, że ty zawsze najpierw ruskie. Tak jak twój ojciec. „Ruskie" były boskie, ale on jakoś zupełnie stracił apetyt. Wiedział jednak, że odmowa jedzenia byłaby dla niej śmiertelną obrazą. Gdy się zastanawiał, co ma zrobić, zadzwonił dzwonek do drzwi. - Ja otworzę. - Zerwał się ochoczo od stołu. Nie spojrzał nawet przez wizjer, tylko od razu nacisnął na klamkę. Stała przed nim ubrana w obcisłą mini, w zamszowej popielatej kurtce. Mimo iż widział ją tylko przez moment, doskonale zapamiętał tę twarz. Ciemne, krótko ścięte włosy, ciemne oczy, smagła cera... - My się znamy? - zapytał, kiedy stała przed nim bez słowa. - Ja wiem, kim jesteś. A ja... - głos jej lekko zadrżał -mam na imię Sara i jestem przyjaciółką Emmy Walters. - Przyjaciółką Emmy? - Krzysiek się zaniepokoił. Coś jej się musiało stać.

- Cholera! - Czarnulka się zdenerwowała. - Źle powiedziałam. Nie tylko jestem przyjaciółką Emmy. Jestem również jej dziewczyną, kochanką i żoną. Chyba ci wystarczy, żeby zrozumieć, co? Krzysiek bezwiednie zaciągał się dymem „silk cutów" palonych jeden za drugim przez Sarę. Ich zapach był równie ohydny jak to, co słyszał od tej... dziewczyny. Miał również coraz większą ochotę chwycić jedną z butelek whisky wystawionych za barem pubu i wypić duszkiem jej zawartość. Wiedział jednak, że nie może sobie pozwolić na uśpienie rozumu. Musiał przecież dobrze zrozumieć, czego od niego chciała ta niezwykła postać. - Emm była hetero, dopóki mnie nie spotkała - opowiadała Sara zza kłębów gniewnie wydmuchiwanego dymu. -Jesteśmy ze sobą już od czterech lat. To ja namówiłam ją, aby zaczęła ponownie studiować. Teraz już za pół roku ma skończyć naukę. Jest taka zdolna, nawet wybitnie zdolna. Mogłaby bez problemu zrobić doktorat z tej biogenetyki. - Ale... Saro. Co ja mam do tego? Czego ode mnie chcesz? To prawda, spaliśmy ze sobą, ale to było jedynie raz, a ja już za dwa dni wracam do Polski. - Nagle się nad czymś zastanowił i myśl, że może Emma zaangażowała się w niego, przywołała uśmiech na jego usta. - Czy ona ci powiedziała, że z mojego powodu zrywa z tobą? Sara popatrzyła na Krzyśka, jakby uciekł z zakładu dla obłąkanych. - Ty w ogóle, chłopie, nic nie kapujesz. Wcale nie jesteś taki inteligentny, jak ona mówiła. Krzysiek nagle pomyślał, że to Sara zwariowała. Nie zwazając na niego, ciągnęła opowieść o Emmie. O ich spotkaniu, wspólnym zamieszkaniu w suterenie, którą Krzysiek w pewnej części zwiedził, o studiach, planach na przyszłość. - Miał być doktorat w Stanach. Nasz wspólny wyjazd. Wszystko poukładane. Tylko że tej idiotce zaczyna tykać zegar biologiczny. Mówię do niej: „Emm, masz dwadzieścia sześć lat. Jesteś smarkata. Za parę lat weźmiemy sobie do adopcji jakąś biedną sierotkę z Kolumbii". A ona, że nie. Bo ubzdurała sobie, że chce przenosić te swoje wybitne geny na dalsze pokolenia. No i mamy pasztet.

Krzysiek coraz mniej rozumiał z tego wywodu. Podejrzewał nawet, że jest to wynik jego dłuższego pobytu w Kanadzie, który spowodował, że zapomniał zupełnie znaczenia wyrażeń używanych w Anglii. To był z pewnością problem lingwistyczny. Nagle, podczas rozmowy, Sara nieoczekiwanie zdjęła kurtkę, a potem flanelową koszulę i została w obcisłym T-shircie. - Widzisz, jak wyglądam - powiedziała, ujmując w dłonie swoje piersi. Krzysiek niechętnie spojrzał na nie i musiał przyznać, że mają bardzo obfite kształty. Za chwilę Sara przerzuciła swe dłonie na biodra. - Jeśli już któraś z nas miałaby rodzić, to chyba ja. Przecież widać, że ja się do tego bardziej nadaję, a nie to chu-chro. Podejrzewam, że przez to dziecko chce się podlizać swoim zacofanym starym. Zanim Krzysiek zdążył zareagować, Sara mocnym ruchem chwyciła go za kołnierz kurtki. - I dlatego pójdziesz teraz do niej i powiesz jej, żeby natychmiast przerwała tę ciążę. - Jaką ciążę? - wyjąkał Krzysiek. Sara pokręciła głową z niedowierzaniem. - Ile czasu mam ci tłumaczyć, żebyś wreszcie to poka-pował. Nie rozumiesz, głupku, że Emm zamierza urodzić twoje dziecko? A ty masz zrobić wszystko, aby jej w tym przeszkodzić. Wyszedł z pubu, potykając się o własne nogi. Mimo iż nawet nie tknął zamówionego przez Sarę bittera. To, co od niej usłyszał, mieściło się w jakimś cholernym „Archiwum X". Niewiarygodne. Czy ktoś go kiedyś przed czymś takim ostrzegł? Nigdy. Jezu! Emma z zimną krwią zaplanowała zajście z nim w ciążę. Był facetem z zewnątrz, który „po robocie" szybko by zniknął, a jednocześnie ze względu na babcię i Johna był kimś „bezpiecznie" znanym. Teraz przypominał sobie jej taksujące spojrzenia. Wydawało mu się, że jej się podoba, a tymczasem ona dokonywała bilansu jego genów. Co za suka! Z ust Krzyśka wyrwał się zduszony jęk. I ten sabotaż z prezerwatywą, podczas gdy on w swojej naiwności obwiniał za to producenta.

Emm postanowiła, że nie skorzysta z zapłodnienia in vi-tro. A co on postanowił? Nic. On nie miał nic do powiedzenia. Użyła go do zapłodnienia jak jakiegoś przypadkowego knura. Porwała jego nasienie, jego geny. Jego dziecko! Kiedy wchodził do domu, zorientował się, że Wanda z Johnem oglądają w pokoju obok telewizję. Całe szczęście. Zupełnie nie wiedział, jak im spojrzy w oczy. W tej samej chwili na korytarzu zadzwonił telefon. - Ja odbiorę! - krzyknął i sięgnął po słuchawkę. - Cześć, tu Rob - usłyszał głos przyjaciela. - Słuchaj, stary, usiądź sobie dobrze, bo za chwilę usłyszysz powalającą story. Ta twoja Emma Walters... Odłożył słuchawkę po blisko kwadransie. W zasadzie mówił tylko Rob. On głównie wydawał z siebie pomruki. Chaotyczne myśli zagłuszał podniecony głos Roba, któremu starał się odpowiadać. „Nie, nie. Co za bzdury. Jak takie rzeczy mógł ktoś wymyślić. Być może Sara jest taka, jak mówisz, ale nie Emma, nie Emma!" - Krzysiu! Przyjdź wreszcie do nas. Tak krótko cię tu mamy - dobiegł go głos Wandy z salonu. - Zaraz, babciu - odpowiedział. - Zadzwonię tylko w jedno miejsce. Chodziło o warszawskie mieszkanie ojca. Kiedy okazało się, że nie ma go w domu, Krzyś nawet odetchnął z ulgą. Bo jak miał o tym mówić? Rozdział IV Prawdę mówiąc, mogłam się czegoś podobnego spodziewać. Od czasu telefonu Krzysia do Witka w zeszłym miesiącu oczekiwałam kolejnych niespodziewanych wydarzeń. W moim życiu nigdy nie chodziły one pojedynczo. Zawsze kochały liczne towarzystwo! Z duszą na ramieniu podejrzewałam, że niespodziankom być może chodzi o niejakiego Piotra Ranieckiego, oszusta i przemytnika, a także dawnego wydawcę gazety Witka i mojego niechcianego byłego wspólnika. Jakoś od biedy może bym to przełknęła, gdyby to on był autorem sensacji. W końcu człowiek przyzwyczaja się do pewnych życiowych lejtmotywów. Życie jednak po raz kolejny udowodniło, że to ono ma pełen monopol na pisanie scenariuszy. - Zosia! Czy mogłabyś przyjść dzisiaj do nas po pracy? -usłyszałam konspiracyjny ton mamy i od razu wiedziałam, że niczego przez telefon się od niej nie dowiem.

Tym bardziej że dzwoniła na mój komórkowy! Zwiastowało to coś zgoła dramatycznego, gdyż „komórkowe" używane były od wielkiego dzwonu. Chyba nic się nie dzieje z tatą? Ostatnio przebąkiwali o operacji bypassu, ale była to tylko ewentualność, coś na jakąś bardzo, bardzo odległą przyszłość. Hmm... Będę musiała wpaść do rodziców, chociaż to mi wybitnie nie pasowało. jsfo trudno. I tak trzeba odebrać od nich Wiktorię. Wobec tego pojedziemy tam razem z Tosiem. Ale wtedy moja córka nie odrobi lekcji, tylko będzie chciała się bawić z bratem. Skrzywiłam się do moich myśli. - Komplikacje? - domyśliła się kobieta, z którą rozmawiałam, siedząc pośrodku foyer „Centrum". - Codzienne utykanie zajęć. Czasem wydaje mi się, że kiedyś wszystko katastrofalnie pokręcę. W zasadzie w tej pracy nie można niczego zaplanować. Dzień w dzień przychodzę do biura z głową pełną planów i już po chwili wszystko wymaga przeszeregowania. Kobieta uśmiechnęła się do mnie z pełnym zrozumieniem. Przez chwilę wydawało mi się, że gdzieś już widziałam ten uśmiech, ale przypomnienie sobie czegoś takiego było chyba zbyt dużym wyzwaniem jak na piątkowe popołudnie. Czy ja już nigdy się nie wyśpię... -1 kiedy robimy ten pokaz w hotelu? - Wróciłam do służbowej rozmowy. Z Nelą spotkałyśmy się w sierpniu na wystawie bursztynu „Ambermart" przy stoisku z biżuterią produkcji jej męża. Chciałam nawiązać współpracę z jakimiś bursztynnikami, żeby poszerzyć ofertę sprzedawanych w naszym hotelowym sklepie produktów. Kontakt ten zaowocował wspólną inicjatywą zorganizowania pokazu mody i biżuterii. Były jeszcze inne ciekawe pomysły. Tego dnia też liczyłam na kolejną błyskotliwą ideę, ale, niestety, telefon mamy skutecznie podciął skrzydełka mojej kreatywności. - W przyszłym tygodniu przyniosę gotowy konspekt. - Zdążysz? - zdziwiłam się, wiedząc, że jej najmłodszy synek ma około ponad roku. - Oczywiście. Ja nie muszę niczego wymyślać, bo mam już to w głowie. Wystarczy, że wyrysuję na papierze. Wiesz,

to wynik zbyt długiej bezczynności życiowej. - Zaśmiała się I i sięgnęła po kulę. Wcześniej, po wypadku, ponad dwa lata jeździła na wózku inwalidzkim. Obiecała sobie, że dla małego Michasia musi być ponownie sprawna i chodzić. Teraz, jak mi powiedziała, miała wprost awersję do siadania. Patrzyłam na nią, jak macha mi kulą, i wciąż się zastanawiałam, co jest w tej Neli takiego znajomego. Chyba nie to, że dziwnym zrządzeniem losu chodziła z Frankiem do tej samej klasy. Być może widziałam ją kiedyś w mojej restauracji. A może dlatego, że od pierwszej chwili poczułyśmy do siebie ogromną sympatię. Takie dusze pokrewne, a co? Zaśmiałam się w duchu i ruszyłam zwijać interes. - I co się stało? - z pytaniem na ustach wkroczyłam do mieszkania moich rodzicieli, w którym unosił się smrodek przypalonego mięsa. Tak, na pewno się coś stało, skoro mama utraciła kontrolę nad kuchnią. Wyłoniła się z niej z palcem na ustach. Aha, mamy zatem tajemnicę, do której zapewne nie dopuścimy ojca. Po swoich kłopotach sercowych musi mieć chyba biedak wrażenie, j że prawdziwe życie opływa go zgrabnym meandrem. Oczy-1 wiście jest to wynik nadopiekuńczości mamy, która uparła się, że za żadne skarby nie dopuści do kolejnych pogrzebów w rodzinie. Dopiero po wspólnej herbacie, podczas której oczywiście Wiktoria wykorzystała naszą nieuwagę i przemknęła do komputera, zamiast odrabiać lekcje, zostałam wezwana przez mamę do kuchni. - Dzwonił do mnie Rafał - oświadczyła, wręczając mi ręcznik do wycierania naczyń. - O! Do mnie zadzwonił jedynie raz od powrotu z Australii. A kiedy to było? Ponad miesiąc temu. Nawet o nim myślałam w zeszłym tygodniu. O nim i Weronice. Myślałam z pewną goryczą dotyczącą egoizmu wczesnego stadium miłości, która nie dba o przyjaciół, rodzinę, o starszej siostrze nie wspomnę... -Weronika dostała stypendium. Do Paryża. Na cały rok. Nagle przed oczami zawirował mi cały świat i z archiwum zamierzchłej przeszłości pamięć wydobyła fragment filmu, kiedy to Marcin, siedząc naprzeciwko mnie w knajpie, nieoczekiwanie oświadcza: „Możemy wypić za twój dzisiejszy sukces. A także za moje stypendium we Francji.

Jakie stypendium? - pytam". - Jakie stypendium? - spytałam nieco oszołomiona. - No jakie... Sama nie wiem. Malarskie chyba. No chyba malarskie. Weronika jest prawdziwą szczęściarą. Od samego początku kariery spotyka się z dużym uznaniem środowiska. Nie mówiąc o komercyjnym zainteresowaniu jej twórczością podmiotów gospodarczych. Myślę tu 0 zamówionych przez Franka obrazach do naszego hotelu, których Weronika nigdy nie miała czasu namalować. A zatem historia zatoczyła koło i teraz z kolei córka Marcina wyjeżdża do Francji podbijać Europę. I jej może się to udać. Urodzona w roku „Solidarności" dysponuje teraz pełną wolnością i brakiem kompleksów. I nagle zrozumiałam poruszenie mojej mamy. - Myślisz, że Rafał boi się tego wyjazdu? Sama znałam odpowiedź. Skoro nie zadzwonił do mnie 1 z dumą nie zakomunikował mi o znakomitym sukcesie swojej ukochanej, to musi oznaczać, że wcale tego nie traktuje w tych kategoriach. Mój brat po prostu obawia się jazdu swej cieszącej się pełną wolnością narzeczonej i szi pociechy u mamy. Hmm... Tylko że sam nie wiedział, że I wizerunek wyluzowanej dziewczyny to kreacja autor spółki Zofia Reinert & Weronika Knyszewska. W rzeczy stości Weronika to pełna marzeń, dość nieśmiała dziewc2 na i w dodatku zakochana po uszy w Rafale. - Udał, że nic go nie rusza, a Weronika musi iść drogą kariery. Po to przecież maluje. Sam jej to oświadczył. - I pewnie wtedy ona powiedziała mu, że jej na żadnyc stypendiach nie zależy, i zrezygnowała z niego - zauwa łam. - Skąd wiesz? Westchnęłam głęboko. Czyli wiadomo już, dlaczego Ra fał zadzwonił w tej sprawie do mamy, a nie do mnie. Móg się domyślać, co miałabym do powiedzenia. Prędzej spalił! się ze wstydu. - Myślę, że Weronika powinna pojechać na to styper dium - usłyszałam głos mamy. -

Jak ma się coś zmienić, chyba lepiej przed ślubem, prawda? Kochana mama. Chciałam ją wyściskać z całych sił. Nie często się zdarzało, żebyśmy były tego samego zdania. - To może jakoś to załatwisz, co? Żeby ona pojecha do Paryża i żeby Rafał się uspokoił. Pojechałabym sama Warszawy, ale ojciec chory. Najlepiej to sama załatwisz... Ja mam załatwić. A co ja jestem? Czy ja mam jakiś tent na doradzanie innym w ich życiu uczuciowym? Sama ze sobą nigdy nie mogę dojść do ładu, a ostatnio ciągle żyję na walizkach, głównie Witka, które on przewozi pomiędzy Warszawą a Gdańskiem. Niepokoję się też, że lada chwila nasza nowa idylla może się raptownie skończyć, gdyż te wal lizki zwalą nam się po prostu na głowę. _ Porozmawiam z nim - oświadczyłam ponuro i zaczęłam zbierać się do odejścia. Gdy schodziliśmy na dół, zadźwięczała moja komórka. Moja przyjaciółka, Julka, chciała się do mnie wybrać. Nawet się ucieszyłam z tej „damskiej perspektywy". Witek wracał z Londynu dopiero za dwa dni, więc zapewne spędziłabym ten wieczór na bardzo mało atrakcyjnym zajęciu - przeglądałabym wyniki finansowe firmy, które przesłał mi Rafał. W zasadzie powinnam to zrobić, bo mój czuły nos wietrzył problemy. Ale co tam, do licha, jutro chyba się jeszcze nie zaczną! Przynajmniej się trochę zrelaksuję plotkami, myślałam, wkładając do lodówki butelkę białego australijskiego wina od Rafała. I bynajmniej nie kupionego w Australii, tylko we francuskim hipermarkecie! Julka jednak równie dobrze mogłaby mieć przed sobą najzwyklejszego sikacza. Zanim zdążyłam obrócić z kuchni z kawą, wlała w siebie niemal pół butelki. - Szlag! - oświadczyła, ocierając usta wierzchem dłoni. - Co się stało? Sprzedali wam dom?! - Momentalnie usiadłam przy niej. Julka i Kuba byli, podobnie jak my, uwikłani w zamiany nieruchomości. Aby kupić mały domek w Sopocie, który od dawna mieli na oku, musieli najpierw sprzedać mieszkanie, a także daczę koło Chmielna, i przenieść się na jakiś czas do kawalerki. Julka spojrzała na mnie i w tym samym momencie po jej twarzy pociekły łzy. - Poszło wszystko. Cały mój życiowy dorobek do rynsztoka.

Chwyciłam ją za ręce. - Co ty mówisz! To jest upierdliwe, ale to przecież nie koniec świata. -Ale koniec mojego małżeństwa - oświadczyła Julka! i wyrwała mi rękę, aby tym razem wytrzeć sobie nos. Przez dłuższy czas nie mogłam niczego zrozumieć. No I bo jak to? Przecież znam Julkę i Kubę od czasów liceum. Pamiętam dobrze, jak się ponownie spotkali po latach, zakochali w sobie, pamiętam ich ślub, nerwy Julki, gdy tyle lat oczekiwała narodzin Joasi. I jeszcze łzy dumy w oczach Kuby, gdy po raz pierwszy robiłam mu zdjęcie z córką. I co ta Julka teraz opowiada. - No i wręczył mi pozew. I zostawił mi dom. Patrzyłam na Julkę, dopijającą właśnie zawartość butelki, i cały czas się we mnie kołatało niezrozumienie. - Ma kogoś? - Zosia, ty naiwna istoto. To nie jest ważne. Czy ty nie rozumiesz, że Kuba mnie wpuścił w to kupno domu? Dla niego sprzedaliśmy przecież wszystko! Do podziału majątku małżeńskiego została jedynie kawalerka. I to jest właśnie ten dom, który jakże szlachetnie mi zostawia. - Zamilkła na chwilę, po czym wypiła duszkiem kawę. - Musiał planować wszystko od dłuższego czasu - zauważyłam, kiedy wreszcie zrozumiałam różne implikacje Czułam się jak po uderzeniu głową w ścianę. - Ale nagle coś skojarzyłam - wszystkiego ci nie zabierze, Julka. Są jeszcze wasze udziały w „Centrum". - Nie jest tego wiele - zauważyła, pociągając nosem -a i to pewnie będzie chciał wycofać. O nie. Nawet taki bystry przedsiębiorca jak Kuba n' będzie mógł tego zrobić. Niemal się uśmiechnęłam. Fran dobrze dopilnował kolejnej umowy spółki. Doświadczeni z naszym byłym wspólnikiem Fijałkowskim, który niem puścił nas z torbami, wycofując nagle udziały, było ni złą nauczką. Kuba nie będzie mógł sprzedać swojej czę' przez najbliższe pięć lat bez zgody wszystkich wspólników, a jeśli już do tego dojdzie, wypłata nastąpi w dziesięciu jcwartalnych ratach.

_ To jednak nie zmienia faktu, że teraz jesteś na lodzie. - Bardziej niż myślisz. Radio przędzie coraz gorzej. To teraz kwestia tygodni, jak nam wszystkim wręczą wypowiedzenia. A potem to już tylko długotrwałe bezrobocie. Głód i nędza. - Nie martw się. Coś wykombinujemy - zapewniłam, mimo iż sama coraz częściej myślałam o nędzy. Jak ja mam dalej prowadzić tę firmę bez Franka... - Najbardziej złości mnie to, że on mnie tak wyrolował, a ja w swojej bezdennej głupocie się nie zorientowałam... A zawsze myślałam, że jestem od niego bystrzejsza. Wiesz, były ostatnio pewne konflikty, ale wydawało mi się, że to z powodu ciasnoty mieszkania i przez tę sytuację w radiu. A tu... niespodzianka! Rzeczywiście niespodzianka. Bo mi z kolei wydawało się, że Julka i Kuba są takim zgranym małżeństwem. Wydawało mi się również, że wreszcie mam taką dobraną grupę wspólników. Całe życie coś mi się wydaje...? - Zosia, pamiętaj, jak będziesz jeszcze raz wychodziła za mąż za Witka, to podpisz intercyzę. A tak w ogóle to gdzie on jest? - Julka rozejrzała się dokoła, tak jakby Witek nagle się zdematerializował. - W Londynie. U Krzysia - westchnęłam, przypominając sobie kolejne niezałatwione problemy. Nie mówiłam nikomu, w jakiej konkretnej sprawie wyjechał Witek. Wiedziałam, że właśnie dzisiaj mieli spotkać się z tą Emmą i omówić co dalej. Kiedy Witek relacjonował mi, co się stało, w pierwszym momencie poczułam zazdrość, że Krzyś nie do mnie zadzwonił. Przecież to ja byłam zawsze jego główną powiernicą. A tu raptem Witek... Od kiedy to Witek załatwiał jakiekolwiek sprawy rodzinne? On nawet nie bardzo wiedział, jak się nazywają jego własne ciotki. A teraz pojechał załatwiać tak skomplikowaną sprawę sam. Natychmiast jednak przypomniałam sobie, dlaczego tak było, i zdusiłam w krtani rodzące się pytanie, czy jednak nie powinniśmy jechać do Londynu razem. Od tej historii cały czas kręciło mi się w głowie. Spra Julki przyspieszyła to zawirowanie. Spojrzałam na rozmaza ny makijaż przyjaciółki i przypomniałam sobie, że jeszcze niedawno wyglądałam podobnie. Jak się to wszystko zmie-

nię zania! Rozdział V Krzysiek spoglądał ukradkiem na Emmę. Wystroiła się prowokacyjnie w czerwoną obcisłą bluzkę z dekoltem do pasa i skórzane spodnie. Ostry makijaż również stanowił wyzwanie. A może chodziło o zatuszowanie pierwszych oznak ciąży? Krzysiek zatrzymał wzrok na podbródku, który wydał mu się jakby pełniejszy, ale natrafiwszy na sztylety w spojrzeniu Emmy, zaczął szybko rozglądać się po restauracji. Nie był tutaj od roku i dostrzegł, że restauracja Johna zdążyła mocno przez ten czas podupaść. Ściany wymagały odświeżenia, gołym okiem można było dostrzec, w jak fatalnym stanie są krzesła. I nawet trudno było uwierzyć, że jedzenie szefa kuchni nie grozi zatruciem salmonellą. Wkrótce to wszystko się rozsypie, pomyślał Krzysiek. A John i tak się upierał, żeby nie sprzedawać firmy. Ale co go to obchodziło, odwrócił wzrok. Miał wystarczająco dużo własnych kłopotów. - Przepraszam za spóźnienie. - Witek pojawił się z nieoczekiwanej strony. Musiał wejść od zaplecza. - Miło mi cię poznać. Jestem ojcem Chrisa - zwrócił się do Emmy i uścisnął jej rękę. - Zamówiliście już? - Uśmiechnął się do obojga młodych i wziął do ręki menu. Krzysiek odetchnął z ulgą. Już zaczął podejrzewać, że ojciec wystawił go do wiatru i cała misterna organizacja tego spotkania pójdzie na marne. I tak musiał ubłagać Emmę, żeby nie mówiła nic Sarze, która już kilkakrotnie dała mu do zrozumienia, że jeśli będzie się starał zbliżyć do Emmy, gorzko tego pożałuje. Przez telefon brzmiało to, jakby była obłąkaną i Krzysiek miał wrażenie, że po takiej wariatce można się wszystkiego spodziewać. Lepiej było umówić się w zupełnej konspiracji. - Ja nie będę jadła - oznajmiła Emma. - Nie mam czasu na pogaduszki. Po co chciał pan się ze mną spotkać, panie Halman? - zwróciła się do Witka. Witek natychmiast przestał studiować menu i uśmiechnął się do Emmy. Krzysiek podświadomie wstrzymał oddech. Słynny uśmiech Witka Halmana. Raz, dwa, trzy...

No nie, to po prostu niesamowite! Kąciki ust Emmy zaczęły się unosić. - Pewnie chciał pan sam zobaczyć, jaki ze mnie potwór? - Znam mojego syna. Wiem, że nie zadaje się z potworami. - Znów ten sam uśmiech. - Ale do tej pory nie zdarzyło mi się zostać dziadkiem - zaryzykował Witek. - Zupełnie nie wiem, o co panu chodzi. - Emma postawiła oczy w słup. Witek zignorował jej uwagę. - Ja zjem cielęcinę w sosie cytrynowym. Mają tu doskonałą. A ty? - zwrócił się do Krzysia. - Może coś do picia? - Wódkę z sokiem - oświadczyła Emma. Krzysiek chciał zaprotestować, ale zamknął usta, kopnięty pod stołem przez ojca. - Ja to samo - odpowiedział Witek i odłożył menu. - Twoi rodzice wyjeżdżają do Kalifornii? - spytał nagle Emmę. - Słucham... - wyjąkała i początkowo Krzysiek miał wrażenie, że nie zrozumiała zadanego przez Witka po angielsku pytania. Witek jednak nie miał zamiaru powtarzać tego samego. - Czy myślisz, że ten wyjazd jest spowodowany sytuacją w instytucie i letnią przygodą twojego ojca? Czy tym incydentem z profesorem Martensem? _ Skąd... skąd pan wie o takich rzeczach? - wykrztusiła Emma. - A może...? Czy rozmawiał pan z ojcem? - Oczywiście, że nie. - Witek ojcowskim gestem poklepał dziewczynę po dłoni. - Po prostu interesują mnie różne sprawy. Jestem dziennikarzem. - Telewizyjnym - zauważył szybko Krzysiek. - Taki polski Tim Sebastian - dodał, chcąc zrobić przyjemność ojcu. - Ale to są przecież rzeczy... - Nieznane dziennikarzom, to prawda. Ale tak tylko się może wydawać. Jeśli ktoś się uprze, to... W zasadzie do wielu interesujących tematów można dotrzeć przy pewnym wysiłku. I motywacji, oczywiście. To co? Zjesz coś? - Witek błyskawicznie zmienił temat. - Dobrze. - Emma spuściła głowę. Cała agresja jakby z niej wyparowała. - Też zjem cielęcinę. Mogą być eskalop-ki. Na pewno nie rozmawiał pan z ojcem? - upewniała

się. -A obieca pan, że nie będzie rozmawiać? - No, kiedyś chyba będę - odpowiedział Witek i sięgnął po szklankę z wodą mineralną. - Ale...? Witek niemal duszkiem wypił połowę zawartości szklanki, odstawił ją i spojrzawszy Emmie prosto w oczy, oznajmił spokojnie: - Chyba będziemy musieli się spotkać na waszym ślubie. Zamierzacie zaprosić rodziców, prawda? Ku zdumieniu Krzyśka Emma oparła rękę o stół, a po jej policzkach zaczęły spływać ogromne łzy. - Widzę, że nie mam wyboru - zachlipała żałośnie. - Ależ masz, dziewczyno, masz. Wydaje mi się nawet, żel ten wybór jest aż za duży! powiedział Witek i podał Emmie chusteczkę. Po odwiezieniu Emmy do domu Witek i Krzysiek postanowili jeszcze trochę połazić po ulicach. W ostatniej chwili znaleźli miejsce parkingowe na moście Waterloo i zatrzymali tam wóz Johna. Na dworze lekko siąpiło, ale Krzysiek nawet nie czuffl kropli deszczu. Było mu gorąco i wydawało mu się wręcz, że ma gorączkę. Nic w tym dziwnego, skoro właśnie przed chwilą usłyszał, jaki życiowy scenariusz napisał mu własny ojciec. A on sam? Pokornie, jak cielę na rzeź, wziął od niego wyznaczoną mu rolę i pobiegł radośnie uczyć się jej na pamięć. Dopiero teraz, na świeżym powietrzu, zaczął lepiej rozumieć wszelkie implikacje związane z oświadczeniem Witka. Poprzedniego dnia, kiedy rozmawiali po przyjeździe ojca, nie padły przecież żadne uzgodnienia. Misja Witka miała polegać tylko na ułagodzeniu Emmy i skłonieniu jej do uznania Krzyśka za ojca dziecka. Ale ślub... - Tato, ja wcale nie chcę się z nią żenić. Witek westchnął i przyspieszył kroku. - Ona też nie chce wychodzić za ciebie. Nie chce nawet żadnych alimentów. - No właśnie. Ja tego zupełnie nie rozumiem. Dlaczego zmieniła zdanie? Dlaczego się tak wystraszyła tego, co mówiłeś o jej rodzicach? Witek odwrócił głowę w jego stronę.

- To nie jest ważne, Krzysiu. To jej prywatna sprawa, o której jakimś cudem się dowiedziałem. Ale więcej ci nie powiem. - Bo chronisz informatora - zgryźliwie zauważył Krzysiek. Witek przemilczał tę uwagę. _ Jeśli chcesz mieć prawo do tego dziecka - powiedział w końcu - to musisz mieć również obowiązki. Jednego i drugiego nabierasz przez małżeństwo z Emmą. To najszybsza i najskuteczniejsza droga, wierz mi, synu. Trudno nie zgadnąć, co ojciec ma teraz na myśli, żachnął się Krzysiek. Własny ślub z jego matką. Ale przez lata ojciec miał go gdzieś! Pozwolił, aby matka zabrała go jemu i babci i wywiozła do Kanady. Przez parę lat nie wiedział, czy jeszcze ma ojca. Gdyby babcia nie pisała do niego listów, nie przesyłała tych kaset z piosenkami, z muzyką skrzypcową, z jej ciepłym głosem, to zupełnie zapomniałby o Polsce. - Poza tym pamiętaj, że masz wroga, Sarę. Ona zawsze będzie cię bojkotować i jeśli będzie dalej z Emmą, będzie wychowywać twoje dziecko. Ale dziecko nigdy nie powie do niej „tato" - przez chwilę Witek się zastanowił - przynajmniej żywię taką staroświecką nadzieję. Krzysiek złapał się za głowę. - I dlatego ślub z Emmą daje ci pewną broń prawną nad nią - kontynuował Witek - To takie zabezpieczenie. Przynajmniej do czasu, kiedy spotkasz taką dziewczynę, z którą sam będziesz chciał się żenić. Wtedy oczywiście się rozwiedziesz. - Wobec tego Emma będzie miała najwierniejszego męża do grobowej deski oświadczył z przekąsem Krzysiek i wraz z ojcem dali się skusić ciepłu dochodzącemu z pubu. - Mam już dość kobiet. - Uważaj na głowę - zauważył Witek. - Dlaczego? - spytał Krzysiek, nie zatrzymując się. Pocierającemu z jękiem czoło synowi, Witek pokazał ostrzegawczy napis na obniżonym stropie. - Czasem warto się zatrzymać i nie działać impulsywnie - powiedział. - I kto to mówi? - warknął Krzysiek i wszedł do śro - Doświadczony - odpowiedział mu ojciec.

Otworzywszy własnym kluczem drzwi od domu babci i Johna, Krzysiek zdziwił się, słysząc głosy dobiegające z sa łonu. Zaniepokojony obrócił się w stronę Witka: - Mówiłeś im, że mają na nas czekać? A w ogóle im mó wiłeś? Witek wzruszył ramionami. - Nic im nie mówiłem, ale chyba masz swoją babcię zupełnie nierozgarniętą. Skoro przyjeżdżam tu tak nagi a następnego dnia natychmiast znikam z tobą na gie godziny, to może się chyba domyślić, że coś się dziej prawda? - Ale nie powiemy im więcej, niż uzgodniliśmy, d brze? - upewniał się Krzysiek, wieszając kurtkę w szafie. Postanowili w pubie, że dziadkom powiedzą tylko o dziec ku i planowanym ślubie. Witek obawiał się, że dodatkov motyw tej historii w postaci Sary może być zbyt now czesny jak na nerwy starszych ludzi. Zdążył tylko klepn Krzyśka po plecach, kiedy do przedpokoju weszła zarunr niona babcia Wanda. - Martwiłam się, że coś się stało - powiedziała, w dząc wzrokiem po twarzach syna i wnuka. - Mam rac prawda? Witek roześmiał się i pocałował matkę w policzek. - Dzwoniła Zosia? - Właśnie nie dzwoniła i dlatego wydaje mi się, że c obaj knujecie. John! - zawołała w głąb pokoju, a pot sama pospieszyła w stronę salonu. Witek, popychając Krzyśka, poszedł za nią. - John! Prawda, że oni coś knują? - spytała męża, a tek, słysząc jej łatwość w porozumiewaniu się w angielskim, jak zawsze nie mógł się nadziwić, że nauka po sześćdziesiątce może być jeszcze tak skuteczna. John siedział na fotelu przed wyłączonym telewizorem, a na stoliku obok niego stała opróżniona do połowy butelka Moet. - Szampan! - zdziwił się Witek. - Jakieś święto dzisiaj? Nikt nam nic nie powiedział. - Dziewiąta rocznica naszego poznania będzie dopiero za trzy tygodnie - powiedział John i spojrzał na Wandę tak czule, że aż się zarumieniła, a Krzyśka zaczęły bardzo podejrzanie piec oczy. - Tę okazję też będziemy świętować.

- Powiem wam po polsku, tak będzie mi łatwiej - poddała się Wanda. - John daje jutro ogłoszenie w sprawie sprzedaży firmy. W końcu przechodzi na emeryturę i będziemy mogli pomieszkać trochę w Prowansji. Ten angielski klimat jest okropny, a Johnowi coraz bardziej daje się we znaki reumatyzm. Po co ma się tak męczyć bez końca? Należy mu się zasłużony odpoczynek, a ja mam nadzieję, że przyszłe wakacje spędzimy wszyscy razem na południu Francji. Co wy na to? - Nagle przypomniała sobie o czymś. -Też musicie opić to z nami. Ale John już wyjmował z szafki kieliszki do szampana i rozlewał do nich musujący trunek. Witek wziął od Johna kieliszek i objął go za ramiona. - Tak się cieszę. I gratuluję emerytury. - Krzysiu? Co tak stoisz? - spytała nagle Wanda. Krzysiek nadal tkwił pod drzwiami jak zamurowany. Czuł, jak coraz mocniej wali mu serce. - Co mu się stało? - Wanda zaczynała się niepokoić. - / beg you, John... - zaczął Krzysiek - błagam cię, John. Nie sprzedawaj firmy! - Wanda aż otworzyła usta ze zdziwienia. - Ja ją poprowadzę za twojego menedżera. Znam się na tym. Przecież wiesz, że zarządzałem dużym hotelem w Polsce. To nie byłby dla mnie problem. Mówię po angielsku jak po polsku. Jeśli chodzi o szczegóły, dostawców, klientów, to wystarczy mi tydzień, żeby się tego wszystkiego nauczyć. Ja wiem, że to dla ciebie ryzyko, bo chcesz wyjechać do Francji, ale ja ci zaręczam... obiecuję ci... Krzysiek nie przestawał mówić, mimo iż przed nim rozgrywała się scena największej radości. John przybijał piątkę z Witkiem. Wanda całowała Johna, a Witek Wandę. Dopiero jak cała trójka rzuciła się na niego, Krzysiek zamilkł. - Jak John marzył o tych słowach - powiedziała Wanda. -I I ja też. Teraz już nic nie stoi na przeszkodzie naszemu wyjazdowi. Kochanie, czy będziesz chciał mieszkać w tym domu? Czułabym się znacznie lepiej, wiedząc, że jest pod opieką. - Czy to znaczy, że mogę się zająć firmą? - Krzysiek patrzył na starsze towarzystwo, nadal zdezorientowany. - Tylko mają być zyski! - pogroził mu z uśmiechem John.

- Tylko... tylko - zawahał się przez moment Krzysiek wyjaśnisz, tato, Zosi, że muszę zostać, prawda? - Zosia zrozumie, skarbie. - Wanda ujęła wnuka za ramię i posadziła go na kanapie z kieliszkiem szampana. - Jak się dowie, co zamierzasz robić poza zajmowaniem się firmą, to na pewno zrozumie - powiedział Witek. - No tak. - Krzysiek jednym haustem opróżnił kieliszek. - Bo widzisz, babciu, ja i tak powinienem zostać w Anglii na dłużej... Wieczór nie skończył się tak szybko. Wypito jeszcze dwa wyborne szampany, a Wanda donosiła głodomorom ciepłe przekąski. O godzinie drugiej w nocy stwierdziła jednak, że pada z nóg, i poszła spać, a wkrótce po niej Witek. John jednak nadal był pełen adrenaliny. Marzył o takim rozwiązaniu, ale się go nie spodziewał, dlatego też jego wzruszenie było tak duże. Poza tym wkrótce miał zostać pradziadkiem. Z pewnością w takiej sytuacji Wanda nie będzie chciała tkwić na jakiejś francuskiej prowincji, tylko zażąda natychmiastowego powrotu, by zobaczyć niemowlę. Cudownie, po prostu nic lepszego nie mogło mu się przytrafić. - Ta Emma Walters to ładna dziewczyna - zauważył John. Krzysiek kiwnął dość obojętnie głową. - Taak, ładna. Ruda. - Ruda. To i pewnie temperamentna? Krzysiek machnął ręką. - Aż za bardzo. - No proszę - zaśmiał się John. - A takie głupoty ludzie opowiadali... - Słucham? - Pewnie sam wiesz, że jak się prowadzi firmę, to należy wszędzie przykładać ucho. Krzyśkowi natychmiast przypomniał się Franek Reinert, który zawsze znał wszystkie lokalne historie. -Tak? - No i tak pletli. Że jak ona mieszka z taką, co to dziewczyny lubi, to ona pewnie też taka sama. - Jaka?

- Lesbijka, znaczy się - wydusił z siebie John. - No wiesz, John! - szczerze oburzył się Krzysiek i odwrócił głowę. Nie wyobrażał sobie, że mógłby przyznać mu rację. Tylko jak długo będzie w stanie temu zaprzeczać. John był drugą osobą po Robie, która nie dowiedziała się od nie; go prawdy o Emmie. Mógł przecież ożenić się i wyjechać. To byłoby proste i logiczne. Nawet płaciłby alimenty na dziecko i utrzymywał z nim, o ile Emma to umożliwi, kontakt. Nikt od niego nie wymagał aż takiego poświęcenia jak pozostanie w Ang i narażanie się na kpiny wszystkich. I nagle Krzysiek zrozumiał, że zrobił to, gdyż po prostu woli pomimo wszystko pozostać w Londynie, niż wracać c Gdańska, by tam nękany wyrzutami sumienia codziennie spotykać Zosię. Kiedyś może wróci, ale teraz było na to za wcześnie. Jednak skoro i John, i Rob słyszeli plotki o Emmie i Sa-1 rze, oznaczało to, że prędzej czy później wszystko wyjdzie na jaw. I on będzie musiał z tym żyć, i to na co dzień, skoro zdecydował się tu zostać. Krzysiek sięgnął po kieliszek i dopił ostatni łyk szampana, a potem odwrócił się w stronę rumianej, szczerej twarzy Johna i powiedział: - Masz rację. Z Emmą jest tak, jak słyszałeś. Ale będziej miała dziecko. Moje dziecko. - Wypowiadając ostatnie słowa, odczuł coś dziwnego... dumę. Rozdział VI - To tym razem na serio zostaniesz dziadkiem - powiedziałam do Witka. - Jak to tym razem na serio? - zdziwił się, a ja przypomniałam sobie, że przecież nigdy się nie dowiedział o urojonej ciąży Weroniki. Uśmiechnęłam się do niego głupawo i nie rozwijając tematu, wyszłam z pokoju. No właśnie, Weronika. Obiecałam mamie z nią porozmawiać, a od tego czasu minęły już prawie dwa tygodnie. Strasznie jest mi trudno wyrwać się z domu gdzieś dalej, jeśli to nie ma związku ze sprawami służbowymi. Witek po zaledwie pięciodniowym pobycie w Londynie spędził tyle samo czasu w Warszawie. Znowu zachłannie rzucał się na tę pracę, jakby zapomniał, co mi i sobie kiedyś obiecał. Tylko że pracoholik zawsze wróci do nałogu.

- Uciekaj natychmiast od mojego komputera! - odgoni-łam Wiktorię, która spędzała przy ekranie coraz więcej czasu. Już nawet nie chciało jej się wychodzić na dwór. Dobrze, że jeszcze jazda konna stanowiła nadal pewną atrakcję. - Zosiu, znowu robisz się nerwowa. - No tak, Witek spieszył na odsiecz swojej rozpieszczonej księżniczce. - To wszystko przez ten brak przestrzeni. - Potoczył ręką dokoła. I Mało oryginalna uwaga. Wiem o tym od wieków. - I dlatego najlepiej byłoby, gdybyśmy się przeprawa dzili do dawnego domu Franka. Wiem, że chciałabyś tego ¦ oświadczył. - Oczywiście trzeba byłoby go odremontować i zapewne przebudować, łącząc obie części. Ale to jest świet na lokalizacja i będziesz się tam czuła doskonale. Odwróciłam się do niego mocno zdziwiona. - Przecież przepisałam ten dom na Krzysia. To jego wła sność. - Krzysiek nie wróci, a jeśli nawet, to kupię mu inne mieszkanie. On sam prosił mnie w Londynie, żebyśmy zrobili. Teraz będzie zbyt zajęty, żeby przyjechać. Zrobił na wet listę rzeczy, które mamy mu dosłać. I co ty na to, Z siu? Nie podejrzewałam nawet, że Witek chciałby mieszi w domu po Franku, i jakoś zupełnie go sobie tam nie wy obrażałam. Chyba że... chyba że zrobić kapitalny remo Ale że ten Witek taki szlachetny...! Wprawdzie od począi chciał być bardzo wyrozumiały, jednak gdy jakaś nowa ni zguła w hotelu zwróciła się do niego „panie Reinert", o m nie eksplodował z wściekłości. Potem przez pół dnia mus łam wysłuchiwać, jakie to upokorzenia musi znosić prze mnie, bo ja niby nie mam czasu na wizytę w USC. Oc wiście ukochana córeczka wzięła natychmiast stronę oj i podstępnie nauczyła się grać na pianinie Marsza weselne* Mendelssohna. Wysłuchując go w jej swobodnej interp tacji po kilka razy dziennie, skapitulowałam i ustaliliś że odwiedzimy USC na gwiazdkę w trakcie wizyty Jo' i Wandy. Żadnej fety, zapowiedziałam jednak. Ani ja nie stem Elizabeth Taylor, z Witka też żaden Richard Burt Choć jak się zastanowić, to Witek jest bardziej Richard! Ti przystojny, to mam na myśli.

_ Ale to nie jest duży dom - udawałam, że ten pomysł nie porywa mnie od pierwszej chwili - obie części mają razem trochę powyżej dwustu metrów... dokładnie dwieście dziesięć, bo mierzyłam z Frankiem. _ To i tak jest sto czterdzieści metrów więcej niż tu. Po-myśl, dzieci miałyby swoje pokoje, my własną sypialnię. Może udałoby się zrobić gabinet. - Skoro tak uważasz - zrobiłam minę niewiniątka - i jeśli załatwi się to notarialnie z Krzysiem, to czemu nie? Następnego dnia rano, nie czekając, aż Witkowi się od-widzi, pobiegłam nad morze, zlustrować przyszły obiekt budowlany. Jedynym jego mankamentem był brak przestrzeni wokół. Zaledwie o parę metrów dalej stał dawny dom Władka, utrzymany w podobnym „rybackim" stylu, i był w dość opłakanym stanie. Mieszkała tam nadal pani Słowikowa, jego matka. Z kolei po drugiej stronie kłuło w oczy prawdziwe straszydło - mutant składający się z kolejnych przebudówek domorosłych architektów. Dla dopełnienia grozy świeżo obłożony sidingiem. Ale był jeden optymistyczny akcent w tym wszystkim. Na niedomkniętej bramie nasadzony był kawałek tektury z napisem: Na sprzedaż. Wpatrywałam się w niego przez chwilę, aż zza okna wyjrzała nieogolona twarz. Ukłoniłam się i czym prędzej czmychnęłam do domu Franka. Kiedy tylko otworzyłam drzwi, od razu wiedziałam, jak to wszystko będzie wyglądać. Tylko co na to Franek? Ale już za chwilę usłyszałam... „I ja ci Zośka powiem, co z tą chatą można by zrobić, łącząc moją część z częścią stryja Antoniego. To nawet nie wymaga wielkich nakładów. Patrz, ta ściana..." W najbliższych dniach również nie było okazji do wyjazdu do Warszawy na rozmowę z Weroniką, w końcu bowiem został ogłoszony wyrok na morderców Franka. Aga dostała niższą karę, gdyż wykazała skruchę i poprosiła rodzinę, czyli mnie, o wybaczenie, a adwokat roztoczyi przed sądem dra-matyczno-traumatyczne obrazy z jej dzieciństwa. Wychodząc z sądu w towarzystwie Władka, obiecałam sobie, że nie będę już nigdy myśleć o tych ludziach, gdyż inaczej również wpadnę w obsesję. Nie było tygodnia, by nie śniła mi się strzelanina i płynąca mi przez ręce krew. Władek był wściekły na sędziego za tak niski wyrok. Cały czas powtarzał, że już w roku 2009 Aga będzie spacerować sobie

na wolności i szkoda, że jej sam nie zastrzelił, kiedy miał ku temu okazję. - Czy rozumiesz, że ona może wtedy nawet przyjść do naszej knajpy, do hotelu? Nie wierzę w ogóle w jej skruchę. Mimo jej łez ja również nie wierzyłam w takie cuda. Aga była cwana i przebiegła. Musiała sobie dobrze wykalkulo-wać, że pełna pokory skrucha jej się opłaci. Pewnie w więzieniu będzie najbardziej zdyscyplinowaną i zresocjalizo-waną penitencjariuszką i dostanie zwolnienie warunkowe. - Nie możemy o tym myśleć. - Ścisnęłam ramię Władka. - Przecież ty już nie myślisz - odparł z pełnym okrucieństwem. O, jakże bardzo się mylił! To, że na każdym kroku nie wspominałam Franka, wcale nie oznaczało braku pamięci. On po prostu stale był przy mnie, a ja czasem musiałam mu szepnąć, żeby usunął to swoje zbyt wyraziste wspomnienie. Na przykład w sytuacjach, kiedy skonana wracałam do domu, żeby bez chwili odpoczynku zajmować się dziećmi i gotować obiad. Bo Witek zbierał materiały do wywiadul Zbuntowana usiadłam w fotelu. Czułam, że jeśli zacznę się nad tym bardziej zastanawiać, to ponownie wszystko może się rozsypać. Wystarczy ^Y^ko usiąść i zapomnieć przez chwilę o całej tej odpowiedzialności, która na mnie spoczywa. Z ociąganiem wstałam i sięgnęłam po stare rysunki Franka. Wybudujemy dom, Franiu. I to będzie nasz dom. Witek o tym nie musi wiedzieć. I tak nigdy nie interesował się budownictwem! Kiedy parę dni później Witek wrócił do domu, niemal minęłam się z nim w drzwiach, oświadczając w przelocie, że teraz to ja wyjeżdżam. W Warszawie postanowiłam zostać na noc i wykorzystać pobyt na rozmowę z Weroniką, smakowite ploty z moją przyjaciółką Dorotą oraz zrobienie zakupów świątecznych. Przy okazji zamierzałam również wytropić, jaki prezent Weronika wymarzyła sobie na tę gwiazdkę. Zawsze to byłby jeden problem z głowy. Umówiłyśmy się, że przyjadę do nich i zabiorę ją na obiad do miasta. Rafał jak zwykle pracował do późna, więc moja chrześnica ucieszyła się z towarzystwa. Wchodząc do dawnego mieszkania Witka, potknęłam się przy samym progu i

uderzyłam boleśnie w palec u nogi. Kiedy tak pojękując, skakałam na jednej nodze, Weronika odciągała od drzwi różne zgromadzone tam przedmioty. - Nadal się jeszcze wprowadzamy - powiedziała przepraszająco. Rzeczywiście tak wyglądało. Nawet jeszcze nie mieli łóżka i koczowali na rzuconym na podłogę materacu. To jednak był chyba najmniejszy problem. Rzuciłam okiem na wiszące dokoła ubrania Weroniki. Ozdabiały nawet karnisze do zasłon, co niezamierzenie stanowiło dość awangardową dekorację. - Ale pracownia jest już gotowa. Chodź, pokażę ci. Znajdowała się w największym i najbardziej widnym pokoju w dolnej części tego dwupoziomowego mieszkania. Rozstawione sztalugi z jakąś rozpoczętą kompozycją, starannie ustawione pędzle i teczki, widać było, że to pomieszczenie meblowane było naprawdę z sercem. - Nie mam siły zająć się resztą. To szkoła, to malowanie... Rafał tak późno przychodzi z pracy - westchnęła. - Nie martw się. Zdążysz jeszcze ze wszystkim. - Łapałam już oddech, żeby wypytać Weronikę o stypendium w Paryżu, ale ona zniknęła w łazience, by się przebrać. Drzwi od szafy w przedpokoju nie były zasunięte. Podeszłam i domknęłam je, zauważając przy tym, że garnitury, marynarki i spodnie Rafała wiszą każde na osobnym wieszaku, czyściutkie i wyprasowane, niemal gotowe na pokaz męskiej mody. Garderoba mojego brata była więc całkowicie „umeblowana". Temat stypendium poruszyłam dopiero przy deserze. Siedziałyśmy w tej samej knajpie co kiedyś z jej ojcem. Historia zatoczyła koło. Dlatego to miejsce wydawało mi się najwłaściwsze do tego typu rozmów. Zakończyłam swoją kwestię i pochyliłam się nad pucharkiem z sorbetem. Kiedy podniosłam oczy, dostrzegłam, że Weronika mocno się zaczerwieniła. - Co jest, kochanie? - Ja nie pojadę do Paryża, Zosiu. To już zamknięta sprawa. Wybrano nawet mojego następcę. - I nic się nie da odkręcić? - Zosiu, ty chyba nie rozumiesz. Ja nie chcę jechać do Paryża. Nie zostawię Rafała na

cały rok po tym, jak w końcu udało nam się zejść ze sobą. - A Rafał nie mógłby pojechać z tobą? - próbowałam. - Nie pojedzie. Za bardzo jest zaangażowany w to, co teraz robi. - A twoje zaangażowanie? - jęknęłam. - Pomyśl o sobie. Weronika rzuciła mi urażone spojrzenie. - Dlaczego ty zawsze występujesz przeciw Rafałowi? Przecież to on jest twoim bratem. Niesprawiedliwość tej uwagi odebrała mi przez moment zdolność do repliki. Ale Weroniki nie interesowały moje komentarze. - Wiesz, Zosiu, za twoich czasów - „twoich czasów" zabrzmiało jak komentarz o wojnie trojańskiej - wyjazdy zagraniczne może były ważne. Teraz to stypendium nie przesądza o mojej karierze. Ale mogłoby przesądzić o moim związku z Rafałem, który jest dla mnie najważniejszy. Dlatego rezygnacja ze stypendium była dla mnie naturalnym wyborem - oświadczyła Weronika tonem wykluczającym sprzeciw. Powiedz lepiej, co u Krzyśka. Dlaczego nie wrócił do Gdańska? - zmieniła zdecydowanie temat. Kiedy opowiedziałam jej o jego „wpadce", ale bez szczegółów co do preferencji seksualnych przyszłej matki, przez twarz Weroniki przeleciał uśmiech. - Tak właśnie można sobie zniszczyć życie, kiedy się odrzuca uczucie. I dlatego się cieszę, że mi się udało w miłości i mogłam sama dokonać wyboru. I to jest mój własny wybór, Zosiu. Nikt mi nie będzie niczego narzucał. Po obiedzie wsadziłam Weronikę do metra, a sama pojechałam do post-Rafałowego warszawskiego mieszkania. Czułam się podle po tym spotkaniu i nie bardzo rozumiałam, skąd u tej młodej dziewczyny taka determinacja i czy ja byłam taka sama w jej wieku. Byłam zarazem absolutnie pewna, że ten jej wybór jest jak najbardziej fałszywy. Ale co więcej mogłam zrobić? I tak Weronika wyraźnie dała mi do zrozumienia, że nie życzy sobie więcej jakiegokolwiek poradnictwa z mojej strony, i zamknęła się szczelnie w kokonie własnych racji. Ze starczym westchnieniem - bo przecież w tej rozmowie zostałam wzięta za rówieśniczkę Homera - wdrapałam się na piętro. Może jednak nie powinnam brać

tego do serca tak osobiście. Może to po prostu klasyczna, pokoleniowa różnica zdań. Przypomniałam sobie nagle moją ciocię Sta-się, która zawsze starała się odstręczyć mnie od mojej bezsensownej miłości do Marcina, ojca Weroniki. No i co? Miała oczywiście rację! Tyle że ja wcale nie chciałabym mieć racji w wypadku Weroniki! W Wigilię 2000 roku zostałam ponownie żoną Witka, ale już następnego dnia mało brakowało, a byśmy się rozwiedli. Nie zdążyłam dospać w Boże Narodzenie do siódmej, kiedy na równe nogi zerwał mnie telefon. Witek starannie zakopywał się w pościeli, gdy zaspana słyszałam w słuchawce zdenerwowany głos Władka. Początkowo nie rozumiałam, o co mu chodzi. Czyżby żałował, że poprzedniego dnia nie pojawił się w Urzędzie Stanu Cywilnego? Wcale tego nie oczekiwałam, Kaśka zdążyła mi już przedstawić jego racje. „Przejdzie mu, daj mu trochę czasu". Tylko dlaczego przeszło mu o tak zbrodniczej, porannej porze. Zerknęłam w ciemnościach na fosforyzujący budzik. Była dopiero szósta, a wcześniej, o piątej, obudził mnie przerażony jakimś koszmarem sennym Tosiek. - Grozi nam katastrofa budowlana. Momentalnie otrzeźwiałam i kwadrans później jechałam już jeepem do „Centrum". Nasza sala restauracyjna, duma i chluba Franka, spływała ciemnymi łzami. Zastygały one na pomarańczowej ścianie w upiornych esach-floresach. To tyle w kwestii planowania! A może to wszystko mi się śniło? Władek, jak zwykle bardzo konkretny, natychmiast uświadomił mi różnicę między snem a jawą. - K...! Kto tu wpuścił wczoraj tych hydraulików? Spojrzałam na niego bez słowa. Wyglądał na osobę na ciężkim kacu. - I co teraz? - Spojrzałam na niego bezradnie. Nie musieliśmy sobie przypominać, że raptem za tydzień sala ta ma gościć dwustu sylwestrowiczów. Władek miał oczy pełne łez wściekłości. I to chyba z mojego powodu, bo to jednak ja odpowiadałam za hotel - wciąż poszukiwałam odpowiedniego kierownika, który przejąłby schedę po Krzysiu.

Chwilę później od sufitu oderwała się jedna z wiszących nad nami lamp i Władek odciągnął mnie w stronę drzwi. - To już koniec - wykrztusiłam. Widząc moje puste spojrzenie, objął mnie niezdarnie. - Nie damy się, Zośka. Przeżyliśmy już gorsze rzeczy. Najważniejsze, że tym razem nikomu się nic nie stało. Poklepałam go lekko po ramieniu. - Nie wiedziałem, czy do ciebie dzwonić. Wczoraj miałaś przecież ważną rodzinną uroczystość. Uśmiechnęłam się, słysząc ten eufemizm w ustach Władka. Była to bardzo kameralna „uroczystość". Zaledwie „parę osób", które po wyjściu z samochodu okazały się prawdziwym tłumem, również dziennikarzy. Miałam nadzieję, że dzisiaj wszyscy słodko śpią i nie ma nikogo, komu chciałoby się rozgłaszać o naszym kolejnym nieszczęściu. Wystarczyło, że podsłuchałam kiedyś w restauracji, iż niektórzy z personelu są pewni, że od czasu do czasu pojawia się tam duch Franka. - Dobrze, że zadzwoniłeś - powiedziałam i zrobiło mi się jakoś lżej, mimo iż wiedziałam, że Władek nie wybaczył mi powrotu do Witka i prawdopodobnie nigdy tego nie zrobi. Bo jak się zatnie, to wtedy jak amen w pacierzu, nawet nie da się z nim rozmawiać. Z kolei przypominanie mu o jego własnych przewinieniach, które zostały mu odpuszczone, tak jak zdradzieckie stanięcie za Ranieckim w sprawie kawiarni, nie miało najmniejszego sensu, gdyż i tak o tym nie pamiętał. - No to do roboty! - oświadczył Władek i wyciągnął telefon komórkowy. Do roboty. Witek powinien więc zrozumieć, że nie mogę teraz zostawić hotelu, a nie obrażać się śmiertelnie i robić te swoje lodowate miny. - Powinnaś, Zosiu, w końcu zrozumieć, co jest w życiu ważne. Ze zmęczenia nie byłam w stanie racjonalnie argumentować. Znowu się zaczyna? Że „moje ważne" nie jest ważne, a „jego ważne" jak najbardziej. - Mnie zarzucasz pracoholizm, a zobacz, co sama wyprawiasz. Mam nadzieję, że pierwszego jedziemy razem do Londynu na ślub Krzyśka? Próbowałam napić się herbaty, ale Witek nie był tym zainteresowany. Zamknęłam

oczy i zobaczyłam przed sobą uśmiechniętą twarz Franka. Zanim zaczęłam się w myślach przed nim użalać, usłyszałam głos Johna. - Nie przesadzaj, Witek. Sam dobrze wiesz, co to za ślub. Czysta formalność. Zosia nie może teraz zostawić hotelu. -Jutro pójdę z tobą - zwrócił się do mnie. - Może będę w stanie coś pomóc. Sądzę, że bal równie dobrze może się odbyć w salach konferencyjnych. Trochę się kelnerzy nabiegają, ale trudno. Mimo to Witek zakończył ten dzień, tkwiąc w głębokiej urazie. Przeszło mu chyba przez noc, bo następnego ranka, zanim zdążyłam zerwać się z łóżka, czekała już na mnie przygotowana przez niego kawa. - Idę z tobą, kochanie. Będę straszył wykonawców kompromitacją medialną. I chyba robił to skutecznie, gdyż udało nam się zlikwidować większość strat tuż przed sylwestrem. Nasze „Centrum" po tym pospiesznym liftingu z dumą weszło w nowe tysiąclecie. Rozdział VII Rob nieustannie uśmiechał się do siebie. O tym, że posiadanie wozu służbowego jest super, wiedział od zawsze. Ostatecznie życie sprzedawcy nie było mu obce. Ale dopiero dysponowanie prawdziwym kombi stwarzało niesłychane możliwości. Jedna z nich siedziała teraz koło niego, a on gestem właściciela obejmował jej kolano. Miała na imię Lizzy i, podobnie jak Rob, godzinną przerwę na lunch. Już trzeci raz w ciągu tygodnia zajeżdżał pod gabinet lekarski, w którym pracowała jako recepcjonistka. Rob żałował nieco, że to piątek i od kolejnego lunchu dzieli ich parodniowe oczekiwanie. Niestety, weekendy nie wchodziły w rachubę, gdyż Lizzy spędzała je ze swoim, jak mówiła, bardzo zazdrosnym mężem. Skręcając wolno w ich „parkingową" dzielnicę, Rob przesunął ręką w górę ud Lizzy, rozpoczynając mocno okrojoną grę wstępną. Lizzy znała się na rzeczy i dobrze wiedziała, że czasu nie należy marnować. Dlatego rajstopy i inne kło-potliwe-wzdejmowaniu części garderoby musiały pozostać w pracy, a kolano, które obejmował, było jak najbardziej gołe. - Oj, Rob, przez ciebie coraz trudniej skoncentrować mi się na robocie. - Zatrzepotała

rzęsami, wychodząc z wozu. Z Robem było odwrotnie. Od kiedy zaczął regularne spotkania z Lizzy, poczuł się wyluzowany i nawet bardziej zaangażował się w swoją nową pracę sprzedawcy żaluzji. Jeszcze żaden pracownik w firmie nie miał w swym wozie aż takiego porządku. Towar leżał równiutko w rządkach pod obu ścianami, podczas gdy wyłożony miękkim kocem środek przygotowany był na inne okoliczności. Wystarczyło tylko przesiąść się do tyłu z miejsca kierowcy, zamknąć na klucz drzwi, pochwycić nabrzmiałe z tęsknoty piersi Lizzy i... rozpiąć spodnie. - Ciii! - powstrzymywał ręką jęki wywoływane przez jego skuteczne działanie. Chyba był zbyt dobry w te klocki, bo Lizzy stawała się coraz głośniejszą wokalistką i obawiał się, że charakterystyczne odgłosy zbytnio zainteresują kogoś z sąsiedztwa. - Och, Rob! - Boleśnie ugryzła go w rękę i zadygotała, osuwając się na niego. Przez chwilę leżeli bez słów. W końcu Rob sięgnął po komórkę i sprawdził czas. Idealny. Miał jeszcze dwadzieścia minut do spotkania z klientem. W tej części miasta nie powinno być korków; z odwiezieniem Lizzy zajmie mu to dziesięć minut. W świetle latarki pospiesznie narzucali na siebie garderobę. - Jesteś wspaniały. Dlaczego wcześniej cię nie poznałam? Gdyby Lukę wiedział, z pewnością by nas zabił - konwersowała jak zawsze ożywiona w tych sytuacjach Lizzy, gdy Rob sięgał po klucz. Coś jednak nie było w porządku. - Co jest? - Nie wiem, chyba zamek się zaciął - stwierdził ze zdziwieniem Rob. - Przestań się wygłupiać - oburzyła się i uszczypnęła go w ramię. - Auu! No co ty, wcale się nie wygłupiam. Rob nie mógł obrócić klucza nawet o milimetr. - Dzisiaj stary będzie punktualnie, bo ma pacjentkę od razu po lunchu. Jak mnie tam nie będzie, wylecę z roboty -coraz żałośniej mówiła Lizzy. Nagle przyszła jej do głowy makabryczna myśl. - Rob? A jak skończy się tlen?

Tlen dzięki otworom wentylacyjnym nie mógł się skończyć, ale zaczynało być go zdecydowanie mniej, gdyż Rob poczuł, jak oblewa go pot. Telefon pokazywał, że przerwa na lunch właśnie się skończyła. Desperacko chwycił klucz. - Nie duś tego tak mocno. A jak urwiesz? - zaniepokoiła się Lizzy. - To co? Wołamy o pomoc? - westchnęła. - Zwariowałaś? Wiesz, co będzie?! To jest służbowy wóz i ludzie od razu doniosą na mnie. Poczekaj, coś wymyślę. Może uda się poruszyć tę ściankę z drugiej strony. Lizzy tymczasem nieustannie biadoliła, obciążając go winą za zaistniałą sytuację. Nie przypuszczał, że jest taka wredna. Skąd miał wiedzieć, że tak się stanie. Poprzednie pięć razy wszystko działało bez pudła. Co za zrzędliwa baba. Z pewnością sam mąż miał jej już dosyć, skoro zaczęła się szlajać z innymi. Czy porządna kobieta zgadza się na pierwszej randce pójść z niemal nieznanym mężczyzną do jego wozu służbowego i tam między narzędziami pracy uprawiać z nim seks w czasie przerwy na lunch? Toż to zwykła dziwka. Rob instynktownie odsunął się od Lizzy i w tym samym momencie odczuł potężne parcie na pęcherz. Zjeżyły mu się włoski na szyi, gdy usłyszał w ciemności głos Lizzy: - Chce mi się siusiu. Po godzinie, w czasie której Rob zajęty był demontażem ścianki, Lizzy dostała histerii. Zaczęła okładać go pięściami, krzycząc, że to jego wina i że zmarnował jej życie. Bezradnie bronił się, starając się przy tym panować nad mięśniami i nie zmoczyć spodni. -Ratunku! Ludzie! - zaczęła krzyczeć i rzuciła się na drzwi. W tej samej chwili zamek w cudowny sposób się odblokował i Lizzy wypadła na chodnik. Roba nie interesowały jednak żadne upadłe kobiety. Zerwał się na równe nogi i wyskoczył z samochodu na najbliższy trawnik. Po paru minutach z westchnieniem niebiańskiej ulgi zapiął spodnie i obrócił się. - To pana samochód? Policjant stał wokół kilkunastu zgromadzonych wokół wozu osób. A od strony

świeżo zroszonego trawnika zbliżała się herod-baba. Wielkość szafy. Sekator w rękach. Wyglądała, niestety, na właścicielkę tego trawnika. Krzysiek patrzył na kolegę ze współczuciem, co nie przeszkadzało mu jednak skręcać się w myślach ze śmiechu. Współczucie spowodowane było głównie jego własną odmową wynajęcia Robowi pokoju w pensjonacie na igraszki z Lizzy. Żeby jeszcze wynajęcie! Rob chciał, żeby wpuszczał go tam za friko. Chyba zwariował. Przecież Krzysiek nie mógł robić takich numerów Johnowi. Wprawdzie dwa tygodnie wcześniej wyjechali z Wandą do Francji, ale w żaden sposób nie mógł go zawieść. John wierzył przecież w jego uczciwość. - Czy ty wiesz, jakie mi szef zrobił piekło! Jestem spalony w całej branży żaluzji skarżył się Rob, cały czas próbując położyć nogi na chippendalebwskim stoliku Johna. - No to może zastąpisz u mnie barmana? - Krzysiek ze91 pchnął nogi Roba. - Jest na chorobowym, więc to tylko na tydzień. - Bałby się go zatrudnić u Johna na stałe. - Na parę dni owszem, ale muszę znaleźć jakąś inną robotę. Muszę przecież zapłacić tę karę. Herod-baba, właścicielka trawnika i pobliskiego domu, nie dała się ubłagać. Tak jakby zazdrościła Robowi i Lizzy tych paru chwil przyjemności. Zdecydowanie zbyt krótkich jak na takie koszty, westchnął Rob. - Może się wezmę solidnie za fotografię? - Stopy wróciły na stolik, jak przyciągnięte magnesem. Krzysiek przewrócił oczami. To wszystko przez ojca. Kiedy był w styczniu w Londynie, wpadli razem na moment do Roba i Witek zainteresował się wiszącymi na ścianie zdjęciami. I to do tego stopnia, że poprosił Roba o odbitki i jedną zamieścił nawet w gazecie. Od tego czasu Robowi poprzestawiało się w głowie jeszcze bardziej. - Weź się, do czego chcesz. Ale jak się będziesz brał znów do panienek, to ich nie zamykaj. Jak nie chcesz ich przyprowadzać do siebie, to mogę ci odstąpić mój pokój.

Ale nie resztę domu - podkreślił wyraźnie. - Bo jest twojej babki i jej męża. Wiem, wiem. - Rob pokiwał głową. - A co z tobą, stary? Ty tu nikogo nie przyprowadzasz? Od czasu kiedy Rob dowiedział się prawdy o Emmie, nieustannie okazywał mu współczucie. - Daj spokój - mruknął Krzysiek i zmienił pilotem kanał na muzyczny. - Kobiety mnie już nie interesują. Rob wstał z fotela i ruszył do wyjścia. Krzysiek spojrzał na niego pytająco. - A mnie nie interesują jeszcze mężczyźni. Chcę, żeby to było jasne między nami oświadczył Rob i uchylił się szybko przed lecącym w jego kierunku butem. - Pieprz się! - O nie! Masturbacja nie jest w moim stylu! - Jeszcze za drzwiami słychać było jego diabelski chichot. Krzysiek zmienił znów program na jakiś antyczny western i sięgając po niedopite piwo, sięgnął też myślami do dwóch kobiet, z którymi połączył go złośliwy los. Tego dnia ponownie musiał się z nimi spotkać. Sara, pobladła ze złości, wpatrywała się z niedowierzaniem w Emmę. Pokłócili się przy wejściu do gabinetu na badanie ultrasonograficzne. Sara uważała, że to ona powinna wejść tam z Emmą, ale Krzysiek jako argument dla lekarza przywołał swoje ojcostwo. W końcu Emma zdenerwowała się na nich oboje i weszła sama, swoją sześciomiesięczną ciążą blokując im skutecznie przejście. Czekali na jej powrót, oddzielając się niechęcią i gazetami. Po kwadransie wyszła z kamienną twarzą. - I co, bliźniaki? - Że też stać go było na tak wisielczy humor! - Chłopak. Bez cienia wątpliwości chłopak. Sara w końcu odzyskała aktywność, ale nie język. Bez słowa odwróciła się na pięcie i wyszła z gabinetu. Ta płeć wyjątkowo jej nie pasowała. Emma westchnęła ciężko. - Przecież to przypadek. Krzysiek chciał jej przypomnieć, że akurat to dziecko nie miało nic wspólnego z

przypadkiem, ale się powstrzymał. - Wszystko w porządku? Emma pokręciła głową. - Mam skoki ciśnienia. Lekarz obawia się zatrucia ciążowego. Chce mnie położyć do szpitala na parę dni. Podejrzewał, że coś może być nie w porządku. Emma w szóstym miesiącu wyglądała tak, jakby termin porodu już dawno minął. - Chodź, Emm. Wszystko będzie OK. Nie martw się. Oparła się o niego z rezygnacją i pozwoliła prowadzić. Wychodzili z eleganckiego domu, w którym już od trzech lekarskich pokoleń pomagano niemowlętom w przyjściu na świat. W pierwszych, dość wątłych promieniach marcowego słońca Krzysiek rzucił spojrzenie na lekko opuchniętą twarz Emmy i ze zdziwieniem stwierdził, że nawet lubi tę dziewczynę. Było to zupełnie zaskakujące uczucie. Podczas rejestracji przyszłego ojcostwa, bo tak Krzysiek nazwał swój ślub, Emma zachowywała się nerwowo. Wydawało mu się, że cały czas obawia się, by ta cała fikcja, urządzona dla jej rodziców, nie została zdemaskowana. Ale jak można było powiedzieć prawdę profesorowej Walters, która przyjechała na ceremonię wystrojona jak na królewskie wesele i ze wzruszenia nie odrywała chusteczki od twarzy. - Tak bardzo się cieszę, że Emm spotkała takiego wspaniałego mężczyznę. Wreszcie się ustatkuje. Nawet dziecko w drodze nie mąciło jej niebiańskiego szczęścia. Nie można było nic zmyślić, bo Emma była zbyt gruba jak na zwykłe obżarstwo. - I od razu będziecie mieli pełną rodzinę. My z Jamesem tyle lat czekaliśmy na Emmę. Taka szkoda, że wyjeżdżamy do Berkeley i nieprędko zobaczymy dzidziusia. Ale za rok... Sam emerytowany profesor mówił niewiele i cały czas, kiwając się lekko jak tyczka, trzymał się na uboczu. Zamienił zaledwie kilka słów z Witkiem, a poza tym zachowywał się trochę nieprzytomnie. Krzyśkowi wydawało się, że nie byłby w stanie zejść ze schodów urzędu, gdyby żona go nie prowadziła. W ramach fikcji ślubnej zjedzono nawet w restauracji Johna uroczysty obiad. Wśród

gości weselnych brakowało Sary, co oczywiście nie gwarantowało spokoju. Jej niespodziewane pojawienie w każdej chwili mogło mieć charakter ukrytej bomby. Nic dziwnego, że zarówno Emma, jak i Krzysiek stale zerkali w kierunku wejścia. - A co z podróżą poślubną? - zainteresowała się nagle teściowa Krzyśka. Emma otworzyła bezradnie usta, ale Krzysiek, wciągnięty na dobre w maskaradę, natychmiast odpowiedział: - Planowaliśmy wyjazd do Polski, ale lekarz odradził Emm loty. Myślę, że już po narodzinach dziecka wybierzemy się do Francji, do nowego domu babci. - Odwrócił głowę w kierunku Wandy, która siedziała naprzeciwko profesorowej i natychmiast przejęła pałeczkę, opowiadając o urokach życia na Południu. Zanim zdążył powrócić do tortu weselnego, dostrzegł wdzięczne spojrzenie Emmy. Z nocy poślubnej nie udało się jednak wykręcić. Ponieważ profesorostwo nocowali w hotelu Johna, nie było możliwe, aby Emma dała stamtąd nogę do swojej kwatery. Musieli więc zanocować w tym samym pokoju. Na szczęście stały tam dwa łóżka. - Tylko się do mnie nie dobieraj! - warknęła Emma, która w tych czterech hotelowych ścianach odzyskała tupet. - Nie mam stosownych narzędzi - odpyskował Krzysiek i natychmiast odwrócił się do ściany. Niewiarygodne, że ożenił się z tą kobietą. Jak on mógł dać się w to wmanewrować? Od tej pory wszystko mogło przebiegać tylko coraz gorzej. Po badaniu USG odwiózł ją do domu. Od początku wiedział, dlaczego został zaproszony na to badanie. Jako kierowca. Udało mu się zaparkować pod samą sutereną. Zgasił silnik i wyszedł pomóc wytaszczyć się Emmie z samochodu. - Dzięki. Nie najlepiej się czuję. - Odprowadzić cię? - zapytał nie bez pewnego lęku związanego z ponownym spotkaniem z Sarą. W swoim mieszkaniu Sara miała przecież łatwy dostęp do noży kuchennych, młotków i siekier. Jego życie mogło więc wisieć na włosku. - Nie, dzięki. Zaraz się położę. - Jak byś mnie potrzebowała, to ja... - zaczął.

- Tak, Chris, wiem. Można na tobie polegać. - Uśmiechnęła się. Krzysiek wracał do hotelu i było mu lżej na duszy. Być może koniec jego świata jeszcze nie nastąpił. Rozdział VIII Początek zimy minął bez specjalnych sensacji. Naznaczony był za to smutkiem i zadumą związanymi z pierwszą rocznicą śmierci Franka. Obecność tak wielu jego przyjaciół oraz wyrosłych dzieciaków w kościele wcale mnie nie zdziwiła. Pamięć o Franku Reinercie stała się częścią naszej zwykłej codzienności i dobrze wiedzieliśmy, że nic jej stamtąd nie usunie. Witek nie bardzo wiedział, jak się zachować przy tych obchodach. Na wszelki wypadek zniknął w Warszawie. Całe szczęście, że wpadł na to sam i nie czekał na moją sugestię. Tego dnia ktoś inny był dla mnie ważniejszy. Zupełnie inaczej było z Tosiem. Tak bardzo związał się uczuciowo z Witkiem, że kiedy ten wyjeżdżał na dłużej niż parę dni, Tosiek znikał gdzieś w pokoju dziecięcym i potrafił tam siedzieć nieruchomo przez parę godzin. Jego wielkie szare oczy robiły się jeszcze większe i wypełniały łzami, łamiąc mi serce. Kiedy podejmowałam próby rozmawiania z nim o Franku, chociażby przemycając jego imię w opowiadanych To-siowi bajeczkach, mały od razu się buntował. Podejrzewałam, że za wszelką cenę chce wymazać wspomnienia o ojcu i mieć te same prawa do Witka jak Wiktoria. Chciał, by to on był jego prawdziwym tatą. - Witek przyjedzie w piątek - obiecywałam maluchowi, tuląc go do snu. Nawet Wiktoria była dla niego nadzwyczaj łaskawa i podjęła się czytania mu bajek. - Ja chcę teraz - oświadczył stanowczo i nie zasnął, dopóki nie porozmawiał z Witkiem przez telefon. Potem zwinął się w kłębek i zasnął. Za to Wiktoria tęskniła za opowieściami o Franku. Stale domagała się ode mnie informacji o nim, za wszelką cenę próbując utrwalić go na dobre w pamięci. Żałowałam, że tak szybko rośnie i dorasta. Jeszcze chwila, a będzie już zupełnie samodzielna. Buszowała teraz po domu do jedenastej. Musiałam mieć ją cały czas na oku, bo potrafiła wydzwaniać po nocy do swych również nie śpiących przyjaciółek i

konsultować z nimi bardzo pilne sprawy. Po wyjeździe z Witkiem na ślub Krzysia przywiozła z Londynu dość ekscentryczne ciuchy, które według mnie nadawały się bardziej dla osoby dorosłej niż dwunastolatki. Na szczęście nie wybierała się w nich do szkoły, więc można było przeżyć bez awantur. Na początku lutego pojawił się u mnie w „Centrum" kolejny dowód niestabilności życia, małżeńskiego zwłaszcza, czyli Kuba. Widziałam go po raz pierwszy od wielu miesięcy. Nie odwiedził mnie nawet w rocznicę śmierci Franka, mimo iż kiedyś tak się przyjaźnili. - Możemy porozmawiać? - Wsunął głowę do mojego gabinetu. Pożar czy co? Zauważyłam natychmiast, że jest lekko ogorzały, ale to pewnie wynik wyjazdu na narty, o którym doniosła mi już przez telefon rozżalona Julka. - Pewnie już wszystko wiesz od Julii - zaczął. - Wszystkiego pewnie nie - odpowiedziałam. - Tak mi przykro. Wiem, to taka banalna fraza, ale co innego w takiej sytuacji można komuś powiedzieć. Bardzo szybko stwierdziłam, że tylko mnie żal było ich małżeństwa. Kuba się w nim „dusił" od dłuższego czasu i postanowił, póki nie jest za późno, ułożyć sobie nowe życie. - Sama to też zrobiłaś - dodał na swoje usprawiedliwienie, a ja ze złości zaczęłam zgrzytać zębami. Omal nie eksplodowałam, kiedy Kuba oświadczył mi, że nowe życie wymaga nowych funduszy i on po nie właśnie do mnie. - Ja? Fundusze? Nie pomyliłeś mnie z bankiem? - Moje udziały - chrząknął. - Chciałbym je sprzedać. Uśmiechnęłam się, zagryzając wargi. - No cóż, przykro mi. - Sięgnęłam po wcześniej przygotowaną kopię umowy spółki wraz z opinią prawną. - Uknułyście to wszystko - stęknął, kiedy dotarła do niego prawda. - Oczywiście - odpowiedziałam, przypominając sobie chudość i podkrążone oczy przyjaciółki. - Julka przez całe lata knuła misterny plan, aby przenieść się z dzieckiem do kawalerki. Taka życiowa koncepcja, wiesz?

Kuba miotając pod nosem przekleństwa, zerwał się z fotela. - Nie dałoby się z tobą jakoś dogadać? - Ze mną nie - odpowiedziałam zimno. - Dogaduj się, ale z moim prawnikiem. Bez „do widzenia" niemal wybiegł z gabinetu. Poszłam za nim. Widziałam, jak z fotela w recepcyjnym holu podnosi się młoda blondynka wystrojona w futro z norek. „Akto-reczka od siedmiu boleści. Z tymi nogami mogłaby tylko grać barmanki. Ostatnia szansa jej życia to złapać ustawionego faceta", opowiadała mi przez telefon Julka, zalewając się łzami. „Mówią o niej, że przeszła z sukcesem wszystkie castingi do scen łóżkowych, ale niestety żadna z nich nie trafiła na scenę". Dopiero niedawno poznała prawdziwy motyw rozpadu ich małżeństwa. I to zupełnie przypadkowo, od znajomych, gdyż Kuba nie zamierzał jej oświecać, chociaż żył już z „tą nową" od ponad roku. Kuba objął „Aktoreczkę" i ruszyli pospiesznie do wyjścia. Rzeczywiście, Julka miała rację. Tylko za bar, stwierdziłam, obserwując parę od tyłu. - Zosiu, Rafał do ciebie - usłyszałam w marcowy wieczór, a po chwili: - Będziemy musieli odwołać czerwcowe wesele - oświadczył poważnym głosem mój brat. Natychmiast doznałam spazmatycznego skurczu krtani i nie byłam w stanie nic odpowiedzieć. Jeszcze bardziej zdezorientował mnie nagły dziki śmiech po drugiej stronie słuchawki. - Po prostu wesele musi się odbyć wcześniej - wykrztusił w końcu, nadal chichoczący Rafał. - Dziecko w drodze. - Dziecko? - powtórzyłam, patrząc, jak stojący obok Witek unosi brwi, i łapie się dramatycznym gestem za serce. - Tak, Zosiu, dziecko. Moje i Weroniki - wyjaśnił precyzyjnie Rafał porażony moją tępotą. Oszołomiona słuchałam opowieści Rafała, że Weronika jest w ósmym tygodniu ciąży i chcą się jak najszybciej pobrać. Najlepiej byłoby, gdybym mogła przesunąć wesele na połowę kwietnia, czyli na Wielkanoc. Odpowiadałam bratu półsłówkami, cały czas myśląc o tym, że sama Weronika do mnie jednak z tą nowiną nie zadzwoniła. W końcu, widać

zniechęcony moim brakiem entuzjazmu, zakończył rozmowę. Odłożyłam słuchawkę i znalazłam się twarzą w twarz z uśmiechniętym Witkiem. - No, to ja będę dziadkiem, a ty ciocią. Remis! Uśmiechnęłam się, rozciągając usta, ale Witek nie dał się zbyć. Od czasu naszego „reunionu" stał się nagle czujnym obserwatorem moich reakcji. Obawiałam się, czy ta praca badawcza nie służy mu przypadkiem do następnej książki. To byłoby upiorne, gdybym nagle kiedyś natknęła się na opis własnej osoby. - Zachwycona to ty nie jesteś - zauważył i rozsiadł się w fotelu. - Cieszę się - zaprzeczyłam, bo to też była prawda. - Dobrze wiem, o co ci chodzi. Chciałaś, żeby Weronika pojechała na stypendium do Francji, a nie ładowała się od razu w pieluchy. - Witek sięgnął po gazetę i zaczął ją wertować. - To też - potaknęłam. - Bo dla ciebie, aby przeżyć prawdziwą miłość, to trzeba się rozstać, przynajmniej na pięć lat. Nie można tak po prostu spotkać się, zakochać i być razem, prawda? To zbyt banalne. Kiedy stałam przed nim osłupiała, on natychmiast zagłębił się w lekturze. - Czy ty masz na myśli nas? - spytałam. Mruknął coś złośliwego w odpowiedzi i bezczelnie tkwił za papierowym parawanem. Musiał się jednak z nim pożegnać. „Nowiny Dnia" odleciały w stronę kredensu. - No co, oddaj! - zaprotestował. - Ja tylko mówię, że żałuję, że nie pobraliśmy się od razu w osiemdziesiątym roku. Miałaś wówczas dwadzieścia jeden lat, tyle ile teraz Weronika. O nie! Nie dostanie kolacji, nie dostanie śniadania, nie dostanie obiadu. Do łóżka też z nim nie pójdę! - Nie wiem, czy pamiętasz z tych czasów taki jeden drobny szczegół - powiedziałam, cedząc każde słowo. - Och, każdy szczegół, skarbie. - Ręka Witka momentalnie znalazła się w okolicach mojej bielizny.

- Ty byłeś wtedy żonaty! Witek uderzył się w czoło. - Zapomniałem. - No widzisz, bo byłeś wtedy młody i głupi, a to drugie w ogóle ci nie przeszło. - To prawda - zgodził się ze mną, a potem przerzucił mnie sobie przez plecy i ryzykując przepuklinę, zawlókł do sypialni. - Przestań się, Zosiu, interesować sprawami innych. I tak zrobią, co sami będą chcieli. - Ale ty też się zaangażowałeś w dziecko Krzysia - argumentowałam, mimo iż Witek zdejmował ze mnie ubranie. - Tak, ale ja to robię z dystansem, a ty za mocno przeżywasz te wszystkie historie. Ludzie mają prawo sami decydować o sobie. Ale często nam się to nie podoba, ponieważ albo jesteśmy egoistami i jest nam wygodniej z dotychczasowym zachowaniem bliźnich, albo konserwatystami, którzy nie dopuszczają do siebie innych rozwiązań życiowych. Dlatego wolałbym, żebyś skoncentrowała się na innych doznaniach. Otwórz się więc bardziej na swojego męża, Zosiu! - dorzucił dwuznacznie. Mmra. Może rzeczywiście ma rację, stwierdziłam, czując, jak od jego dotyku zaczynają unosić mi się włoski na karku. Robiłam się stanowczo zbyt wścibska. Każdy ma prawo do błędów na własny rachunek i nikogo się przed nimi nie powstrzyma. Ale co z moją konsekwencją? - Co ty tam mruczysz? - zainteresował się Witek. - Nie chcesz ze mną do łóżka? No to marsz na podłogę! - rozkazał i mnie tam ściągnął. Dywan chyba był wystarczająco miękki i gruby? Pomyślałam przez chwilę o ryzyku wypadnięcia dysku, ale po krótkim wahaniu zanurkowałam w ramiona Witka. - Już nigdy nie będę się wtrącać w miłosne sprawy innych ludzi! - Tylko w moje! - dopowiedział mój mąż. To była ostatnia praktyczna myśl, bo usta Witka doszczętnie wymazały cały dysk z racjonalnością. I tak przestałam się angażować w sprawy innych, nie chcąc być egoistyczną konserwatystką, co jednak oczywiście nie przeszkadzało mi w zbieraniu stosownej

wiedzy. Franek zapewne nazwałby to umiejętnym prowadzeniem interesów. I tak zaniechałam biadolenia nad zmarnowaną edukacją Krzysia - nie skończył studiów i nie napisał pracy magisterskiej - czy nad niewykorzystanym stypendium francuskim Weroniki i jej ślepym oddaniem Rafałowi, ograniczając się do wysyłania im różnej maści życzeń i gratulacji. Życzenia z 9 kwietnia dla Krzysia były szczególne. Narodziny jego syna Marka. Przybył na świat trochę wcześniej, niż powinien, ale na szczęście bez komplikacji i w dobrym zdrowiu. Mimo iż odczułam pewien żal, że nie zostałam o tym zawiadomiona osobiście, tylko przez Witka, nie pozwoliłam sobie na dłuższe rozpamiętywanie tej kwestii. Nie było zresztą na to czasu. Już w następnym tygodniu składałam kolejne życzenia: młodej parze - Rafałowi i Weronice. Ślub odbył się w drugi dzień Wielkanocy w kościele we Wrzeszczu, a przyjęcie na pięćdziesiąt osób w „Świecie według Franka". Weronika miała na sobie przylegającą do ciała kreację w kolorze bladego różu, prawdziwą różę za uchem i wyglądała przepięknie. Zresztą czuła się również wybornie i, jak mi doniosła Alina, bardzo się cieszyła na myśl o przyszłym macierzyństwie. Nawet pojawiające się nudności nie mąciły jej szczęścia. Jednak najbardziej triumfującą osobą była moja mama, gdyż zniknął jej główny problem, czyli rzekome starokawa-lerstwo Rafała, a poza tym miała już zagwarantowany komplet wnuków po obu latoroślach. Nawet darowała już sobie jakiekolwiek niemiłe uwagi pod adresem Witka, godząc się z tym, że „jednak jesteśmy sobie pisani". W czasie tych przyspieszonych przygotowań do ślubu i wesela bardzo pomagała mi Julka, w przerwach donosząc mi o nowościach z frontu „rozwód z Kubą". - Jest taki cwany, że to obrzydliwe. „Aktoreczki" nie sprowadził do domu, bo się boi, że mój adwokat wyciągnie tę sprawę na rozprawie i dojdzie do rozwodu z jego winy. A to oznaczyłoby dramatyczne rozstanie z kasą. - Powinnaś puścić go z torbami i czym prędzej o nim zapomnieć - skomentowałam mściwie, gdy rozpakowywałyśmy naczynia w mieszkaniu moich rodziców. - Kogoś sobie znaleźć...

Jak przez mgłę przypomniałam sobie rady Julki dla mnie. Zamilkłam natychmiast, widząc spojrzenie przyjaciółki. Poranna, pośpieszna lektura gazet nie napawała optymizmem. Z każdej strony wyzierała kolejna ohyda, ubrana w niesłychanie popularne ostatnio słowo „afera". A to zła prywatyzacja, a to kolejny skorumpowany polityk. Ile można tego znieść i nie popaść w znieczulicę w kwestii losów Rzeczpospolitej? Witek nie zamierzał dostarczać mi na to pytanie odpowiedzi, gdyż wyjeżdżał na długie dni do Warszawy, gdzie w swoim programie z miną śledczego przepytywał nieszczęsnych aferzystów. Nie mogę powiedzieć, że im współczułam, ale zadawałam sobie pytanie, dlaczego przez tyle czasu tak skutecznie prosperowali. Odstawiłam na stół moją ulubioną filiżankę Rosenthala. Pogłaskałam czule jej kruche ścianki i pociągnęłam palcem po delikatnym wzorku. Dlaczego ludzie nie potrafią zająć się drobiazgami i odkryć ich piękna? Dlaczego zawsze chcą władzy lub muszą rzucać się w stratosfery biznesu w dzikim pędzie za forsą? Na szczęście ja nie muszę tego robić, westchnęłam z ulgą. Był to ostatni dzień w pracy przed dwutygodniowym urlopem. Jechaliśmy do Francji, aby zobaczyć nowy dom Wandy i Johna. Ta liczba mnoga dotyczyła mnie i dzieci. Witek miał dołączyć do nas za kilka dni. Jeśli oczywiście żadna nowa afera nie zakłóci mu planów. Albo wizyta prezydenta USA. Śmieliśmy się oboje, gdyż ustalając teraz jakieś wspólne wyjścia czy wyjazdy, najpierw wyciągaliśmy nasze opasłe kalendarze, wiedząc i tak, że zawsze może zdarzyć się kryzys. Wanda koniecznie nalegała, byśmy przyjechali do nich na początku czerwca, ale musieliśmy poczekać parę tygodni. Po pierwsze ze względu na szkołę Wiktorii, a po drugie z powodu zakończenia prac adaptacyjnych w domu Franka. Pozostawały teraz zwykle najdłużej trwające prace wykończeniowe, ale z optymizmem planowałam, że przeprowadzimy się na nowe w końcu października. - Zośka! Mogę zająć ci chwilę? - W drzwiach gabinetu pojawił się Władek. - Jasne. Sama chciałam z tobą pogadać. Władek rozsiadł się w fotelu, nie ukrywając samozado-

wolenia. Widać musiał mu się udać jakiś interes. Całe szczęście. Może powieje trochę męskim optymizmem. Osobiście byłam lekko zmęczona własnym stałym promieniowaniem radością i tym szerokim uśmiechem, który codziennie nakładałam wraz z garsonką do pracy. Czasem aż bolały dotkliwie mięśnie twarzy i kąśliwa uwaga niemal wykwitała na ustach, ale potem przychodziło opamiętanie i przypomnienie sobie wyświechtanych prawd. „Nie krzyczy się na podwładnych", „Klient nasz pan i ma zawsze rację" itd. - Sądzę, że powinniśmy się rozwijać. Wiesz, jak w tym powiedzeniu: „Kto nie idzie naprzód, ten się cofa" - oświadczył mi Władek na dzień dobry. - To dokąd mamy ruszyć do przodu? - spytałam z pewnym lękiem. Lęk był zupełnie uzasadniony, gdyż nagle usłyszałam: - Pamiętasz, jak planowaliśmy, że jeszcze zwiększymy liczbę pokoi w „Centrum". Siedemdziesiąt to stanowczo za mało. Musimy mieć co najmniej drugie tyle. Kilka grup naraz się w nim nie zmieści. To prawda, ale... - A skąd mamy wziąć na to kasę? - Nie wiedziałam, jak długo uda mi się uśmiechać do Władka. - Tak jak poprzednio. Kredyt. Usiłowałam początkowo mówić spokojnym tonem na temat przeinwestowania, co bywało powodem upadku niejednej, znacznie większej od naszej firmy, ale wyczułam, że Władka nie interesują moje argumenty. A powinny. Wprawdzie w naszych restauracjach średnia wartość rachunku nie spadała, ale i nie rosła. Sytuacja w hotelach również była daleka od ideału. Te ostatnie grupy, choć zmieniły statystykę, stanowiły raczej łut szczęścia niż rzeczywisty obraz. - Ty zawsze się bałaś działania. Gdyby nie Franek... Czy on miał zanik pamięci? Kto nam zablokował inwestycję kawiarni na rzecz zysków? - Franek też by nic nie zrobił w tej sytuacji - powiedziałam chłodnym tonem. - Jakiej sytuacji? - Rosnącego bezrobocia. Ludzie wkrótce zaczną oszczędzać. Nie będzie ich stać na

drogie wyjazdy. - Przyjadą grupy zachodnie. Podpisaliśmy tę umowę z Amerykanami - upierał się Władek. - Do zacofania i biedy niechętnie się wyjeżdża - zauważyłam. - To i stopa kredytowa wtedy spadnie. - Ale i tak nie będzie go z czego spłacać. I tak sobie porozmawialiśmy. To znaczy Władek na koniec wrzeszczał, a ja milczałam z wściekłą miną. Gdy rozgniewany wychodził już z gabinetu, zauważyłam: - Ja też chcę rozbudować hotel, Władek, ale uwierz mi, to nie jest dobry moment. Pamiętaj, że musimy wzmocnić nasz system informatyczny. Poczekajmy jeszcze trochę z tą rozbudową. Bez słowa trzasnął drzwiami i zniknął. Może się wściekać do woli. Bez mojej zgody nie zdoła niczego zrobić. Po śmierci Franka ja byłam głównym udziałowcem w „Centrum". I w najbliższym czasie zamierzałam postępować bardzo ostrożnie. Mimo to zrobiło mi się przykro, że Kaśka się nie pojawiła, aby podciąć mi przed wyjazdem włosy. Strzygła mnie najmniej doświadczona fryzjerka z hotelu. „Szefowa" miała inne umówione spotkanie w „Familijnym". Domyśliłam się, że tym razem moja przyjaciółka zawarła alians z własnym mężem i najbardziej bolało mnie to, że nie mam przy sobie żadnego sprzymierzeńca. Z tarasu domu mojej teściowej widać było morze. Zaczerpnęłam w płuca egzotycznego, pachnącego przyprawami powietrza. Czyż to nie wspaniale, że to morze znajduje się na południu? I czyż nie cudownie jest mieć zawsze przed sobą wodę, niezależnie od tego, w jakim kraju się jest? Pojedyncze światła jachtów płynących wzdłuż Lazurowego Wybrzeża odbijały się od ciemnej tafli morza. - Zupełnie nierealne, prawda? - westchnęła siedząca przy mnie Wanda, zakłócając niezwykle głośny koncert cykad. - Ale szybko przyzwyczaiłam się do tej nierealności. Jestem za stara, żeby przechodzić jakieś okresy adaptacyjne. Wszystkich sąsiadów poznałam już w pierwszym tygodniu. - No wiesz! - żachnęłam się, ale Wanda tylko uśmiechnęła się do mnie.

- Chyba dobrze się bawicie? - Tu jest jak w bajce - westchnęłam. Nawet jeśli mój książę był zbyt zajęty intrygami pałacowymi, aby dołączyć do nas na dłużej. Po oszołomieniu nowością pierwszych dni czas mijał zdecydowanie zbyt szybko i intensywnie, wypełniony wycieczkami po okolicy, plażowaniem i delektowaniem się kuchnią francuską. Dlaczego tak szybko musimy wracać? Ta Wiktoria to prawdziwa szczęściara. Zostanie u dziadków jeszcze do połowy lipca. Potem Wanda i John zabiorą ją do Londynu, uciekając przed upałami na swoje „wakacje" na deszczową wyspę. - Musicie do nas jak najczęściej przyjeżdżać - po raz setny powtórzyła Wanda i nalała do kieliszków wina pochodzącego z winnicy sąsiadów. Chętnie bym przyjeżdżała, tylko że najpierw powinnam przepchać nad to morze nasze hotele. Z pewnymi wyrzutami sumienia przypomniałam sobie o zadaniu domowym. Miałam przecież zajmować się tropieniem ciekawych pomysłów, które moglibyśmy spożytkować w naszych obiektach. Taki Franek to nigdy nie musiał nigdzie wyjeżdżać, bo te pomysły same mu się w głowie rodziły. Dla bardziej ułomnej części ludzkości konieczne były „ściągawki". Sięgnęłam po kieliszek. Siedziałyśmy z moją teściową na tarasie w ciepłą czerwcową noc i rozkoszowałyśmy się każdą chwilą. - Cieszę się, że znowu jesteśmy razem - szepnęła Wanda. W okresie, kiedy rozstałam się z Witkiem, cały czas utrzymywałyśmy z Wandą kontakty, wyraźnie jednak wyczuwałam, że dalekie są one od dawnej szczerości i ciepła. Było mi przykro, ale rozumiałam, że inaczej być nie może. Lojalność Wandy przeznaczona była dla Witka. Teraz nasze stosunki wróciły do dawnej, przyjacielskiej formy. - Tak miało być. To przeznaczenie - zauważyłam. Wanda się nie odezwała, tylko pocierała palcami o szkło kieliszka. Dopiero po pewnej chwili zauważyła: - Wiesz, Zosiu, zazdrościłam ci, kiedy zdecydowałaś się zerwać z Witkiem.

- Zazdrościłaś? O czym ty mówisz? - Myślałam, że się przesłyszałam. - Zazdrościłam ci zdecydowania. Tego, że potrafiłaś się przeciwstawić, kiedy wasze małżeństwo kulało. Myślałam sobie... myślałam wtedy, że gdybym kiedyś się zachowała podobnie jak ty, to inaczej by mi się z Włodkiem ułożyło. Spojrzałam na Wandę i zauważyłam, że jej twarz na tle ciemnego już nieba była bardzo blada. Nagle spostrzegłam, jak bardzo się ostatnio postarzała. - Powinnam go była powstrzymać na samym początku, ale nie potrafiłam. Zawsze sądziłam, że to dlatego, że byłam za młoda. Ale ja się cały czas bałam, że on mnie zostawi. 109 Gdybym była bardziej zdecydowana, może to uratowałoby mu życie. Byłam zdumiona, słuchając słów Wandy. Jeszcze nigdy w taki sposób nie wspominała o swym byłym mężu. Zawsze kojarzyłam go jako „czarny charakter". Stalinowski oficer najpierw wywiadu, potem propagandy i na domiar złego alkoholik. Przysiągł Wandzie, że skończy na zawsze z piciem, a parę tygodni później spowodował po pijaku wypadek na poligonie. Zginęli niewinni ludzie, a teściowa w wieku dwudziestu sześciu lat została wdową. Dopiero teraz zrozumiałam, jak bardzo musiała go kochać. Wraz z jego śmiercią zawalił się jej cały świat. Z rozpaczy poroniła. - Wanda, ale jesteś szczęśliwa z Johnem? - zapytałam zaniepokojona - Oczywiście, dziecko. - Poklepała mnie po ręku i odwróciła twarz w stronę morza. Wydawało mi się, że jest bliska płaczu. Nie powinnam się nią przejmować. Jest po prostu w takim nostalgicznym nastroju. Może dlatego, że dostała złe wyniki badań. Nie, wszystko okazało się w porządku. To była wyłącznie kwestia błędnych leków. Ale wówczas zaczęła rozmyślać o przeszłości i przypominać sobie niektóre rzeczy. Jak to szybko wszystko minęło. Tyle lat, tyle emocji, tyle bólu, tyle przelanych łez. Tuliłam do siebie Wandę, która nagle się rozkleiła. - Wiesz, Włodek mi to kiedyś wywróżył - wytarła głośno nos - że będę jeszcze mieszkać za granicą. Powtórzył to nawet w dzień swojej śmierci. Cały czas

zastanawiam się, czy on coś przeczuwał. - To pewnie przypadek. Jestem pewna, że Franek niczego nie przeczuwał. Nigdy by wtedy nie zostawił Tosia samego. Sięgając po resztę wina, Wanda zarejestrowała niepokój w moim spojrzeniu. - Obiecuję, że już nie będzie na smutno. - Rzuciła spojrzenie w stronę gwiazd. Wiem, że Włodkowi bardzo by się tu podobało. Był kiedyś na południu Francji, jeszcze przed wojną. W Nicei mieszkała jego ciocia. Powinnam odnaleźć jej grób. Patrzyłam na migoczące światełka odległych statków i czułam, jak w miarę opowieści Wandy te oddalone ogniki coraz bardziej się zbliżają. Wystarczyło sięgnąć po nie ręką. I nigdy nie przestawać mówić. Rozdział IX „Zrozumienie potrzeb wszystkich klientów, osobiste zaangażowanie kierownictwa. Rodzinny biznes... Rodzin-ny...? Chyba jednak rodzinny, skoro jego założycielem był mąż babci. Krzysiek westchnął i jeszcze raz rzucił okiem na projekt nowej broszury hotelu Johna. Brakowało na niej zdjęcia. Będzie można zrobić je dopiero, kiedy znikną ostatnie rusztowania. Trzy gwiazdki. Mmm. I to dzięki komu, co? Wiadomo! Jeśli ten remont nie znajdzie odzwierciedlenia w szybkich zyskach w krótkim czasie, to będzie również wiadomo, kto jest temu winien. „Wspaniała lokalizacja dla podróżujących biznesmenów, doskonałe połączenie z autostradami MI, M40 i obwodnicą London Orbital oraz lotniskiem Heathrow, zaledwie siedem mil od centrum Londynu". A on sam tkwił w samym centrum tych rozjazdów i pot spływał mu z czoła ze zdenerwowania, czy się nie pomylił w kalkulacjach. Bo gdyby tak było... Znów westchnął i wstał od biurka. - Szefie, kawy? - spytała Margaret, dawniej asystentka Johna. Nazywała go szefem, choć wyglądał na jej wnuka. Musiał jednak przyznać, że jej operatywność jest bez zarzutu. Starsi pracownicy Johna byli zdecydowanie lepsi niż nowszy narybek. Teraz on musiał ten nowy narybek wpuścić

na inne, zdecydowanie płytsze wody. - Dzięki, napiję się potem w restauracji - odparł. „Przytulna restauracja serwująca pyszne dania inspirowane kuchnią śródziemnomorską". Oczywiście dopóki ten Włoch, szef kuchni, nie zacznie się rozglądać za bardziej atrakcyjnym miejscem pracy. Kiedy John usłyszał o nowych planach gastronomicznych, chrząknął tylko w słuchawkę i stwierdził, że pogrzebana została jego ostatnia nadzieja na kuchnię angielską. Niech spoczywa w spokoju! Dwadzieścia procent wydatków na żywność Brytyjczyków w porównaniu z dziesięcioma procentami w Polsce dawały Krzyśkowi jasną odpowiedź, jakie powinny być priorytety jego działania. - Odpocznij trochę, szefie, ja schowam te papiery - zasugerowała Margaret. - Wrócę jeszcze, ale pani może pójść do domu. - Poczekam - odpowiedziała i pochyliła siwą głowę nad komputerem. To dziwne. W Polsce taka Margaret skazana byłaby jedynie na niańczenie wnucząt i robótki na drutach, a tu, korzystając z nowoczesnych urządzeń biurowych, z dużym powodzeniem pomagała mu w stawianiu na nogi wyremontowanego hotelu. O ile dobrze pamiętał, w hotelach Franka i Zosi nie było pracowników powyżej pięćdziesiątki, ba, nawet czterdziestki. - Idź do parku i odetchnij trochę świeżym powietrzem. Od tego kurzu budowlanego dostaniesz alergii - rzuciła mu na pożegnanie Margaret. „Usytuowanie w pobliżu parku, a zarazem obok centrum handlowego sprawia, że pobyt w hotelu «01d Manor» staje się samą przyjemnością". I nikt nawet nie zauważy, że poczuje się lżejszy o tych parę setek funtów! Krzysiek z czułością pogładził świeżą, piaskową elewację budynku, za którą kryły się również nowo wybudowane pokoje. To była jego praca. O wiele bardziej konkretna niż ta magisterska, o którą ostatnio czepia się ojciec. No to co, że jej nie napisał? Napisanie i obrona wiązałyby się z przyjazdem do Polski, a on teraz ani nie miał na to ochoty, ani czasu. W ciągu zaledwie roku zmienił pracę, ożenił się i miał dziecko od urodzin do urodzin, o których w tym roku nikt nawet nie pamiętał.

Nagle zauważył, że od strony metra wędruje w jego kierunku Rob. Jeszcze bardziej zadowolony z siebie niż zwykle. On również go dojrzał i zaczął intensywnie machać w jego kierunku. - Nigdzie się nie zabieraj. Wracamy - powiedział do Krzyśka i klepnął go w plecy. - Nie idę do baru - zaprotestował Krzysiek. Bar stanowił nowe miejsce pracy Roba. Krzysiek wiedział, że ryzykuje, proponując mu tę pracę - Rob przecież nigdzie nie zagrzał miejsca dłużej niż parę miesięcy - ale ostatecznie był jego kumplem. Zapowiedział mu lojalnie na samym początku, że jeśli coś... A tu nic! Minęły już niemal cztery miesiące, a Rob niczym niemiłym go nie zaskoczył. Ani nie wychodził z obscenicznymi propozycjami do klientek, ani nie podpijał z butelek, ani nie szachrował z pieniędzmi. Zaskoczył go jedynie tym, że zapisał się na dość drogi kurs dla barmanów, uważając, że jeśli ma się tym parać na stałe, to musi zdystansować konkurencję. - Ja też idę tam dopiero jutro - oznajmił Rob. - Idziemy do twojego biura. Pokażę ci zdjęcia. Krzysiek niechętnie cofnął się do hotelu. Tak przecież marzył choć o półgodzinnym spacerze. - Nie możesz, szefie, żyć bez pracy - uśmiechnęła się Margaret, kiedy wchodzili z Robem do gabinetu. - Bez wielu rzeczy można żyć - mruknął pod nosem Krzysiek, ale dosłyszał to Rob. - Ale bez seksu się szybciej starzeje - wyszeptał Krzyś-kowi do ucha. - Czy wiesz, jaki towar wyciągnąłem wczoraj w metrze? Taka napalona... - Przymknij się, facet. Jeśli po to mnie tu zaciągnąłeś... - Spoko! - Rob rozłożył ręce na znak pokoju. - Już ci daję te zdjęcia. Za chwilę rozsypały się po biurku. Zrobione aparatem cyfrowym, który Rob pożyczył od Bóg wie kogo, miały ukazywać najbardziej atrakcyjne strony „Old Manor". Krzysiek ze zdumieniem stwierdził, że są bardzo dobre i doskonale oddają wrażenie, o które chodziło mu w broszurze. - I wiesz, czego jeszcze ci trzeba? - Rob zawiesił głos. -Porządnej strony internetowej. W ogóle to powinieneś mieć najtańsze stawki za internet, skoro

stawiasz na podróżujących biznesmenów. O tym Krzysiek też myślał, ale teraz, dzięki entuzjazmowi Roba, z pewnością nie zapomni. Podobnie jak o systemie telewizji przemysłowej, który oprócz dbania o bezpieczeństwo skutecznie eliminował różnego typu naciągaczy. Parę miesięcy temu „Centrum" nie zapłaciło odszkodowania parze turystów, którzy usiłowali przekonać Zosię, że ich drogocenna kamera została ukradziona przez portiera. Wersja nagrania filmowego jednak była zupełnie inna... I pomyśleć, że Władek obraził się na Zosię za ten wydatek! A ona po porwaniu Tosia miała fobię na punkcie monitoringu hoteli. - Ja się mogę zająć tą stroną. Dwa lata temu kończyłem specjalny kurs. Coś jeszcze pamiętam. Najgorsze było to, że Rob rzeczywiście uczestniczył w jakichś kursach, tylko że nigdy nie było wiadomo w jakich, gdyż jego wyobraźnia nie znała ograniczeń. Również rezultat zleconego mu zadania był mocno niepewny. Obaj ponownie pochylili się nad zdjęciami, kiedy zadzwonił telefon komórkowy Krzyśka. - Chris! - usłyszał przepełniony paniką głos Emmy. - Co jest? - Marek - powiedziała i głęboko westchnęła. - Co Marek? - Tym razem nawet się nie wystraszył. - Ma gorączkę, wymiotuje. Nie wiem, co robić. Sara poszła do pracy. Czy on zna się na takich niemowlakach? No, trochę ich już w życiu widział. Krzysiek przypomniał sobie młodszych braci. Może rzeczywiście pamiętał coś z tamtych czasów, ale głównie to, że z tak poważnie chorym dzieckiem idzie się do lekarza. Tylko że ta zasada nie dotyczyła nigdy Emmy. - Dobra, zaraz będę u ciebie. Nie panikuj! - rzucił do słuchawki. - Idę z tobą - oświadczył Rob, kiedy usłyszał, dokąd Krzysiek się wybiera. - Mam trochę znajomych w służbie zdrowia. - Miałeś - kąśliwie rzucił Krzysiek. - Lizzy po waszym upojnym lunchu została wylana z roboty, nie pamiętasz? - Pamiętam. Ale ma teraz jeszcze lepszą pracę i lepiej płatną. - Rob uśmiechnął się

pod nosem. - Nie mówiłeś mi o tym - zdziwił się Krzysiek. - Wiesz, jestem bardzo dyskretny. Ona ma bardzo zazdrosnego męża. Za to kompletnego impotenta. Co za marnotrawstwo. Wiesz, jak ona potrafi robić... - Cisza! Buda! - warknął Krzysiek, wsiadając do samochodu. Miał jechać do Emmy, pielęgnować swoje ojcostwo. Ku jego zdumieniu, a wściekłości Sary, nabrało ono praktycznego wymiaru. - Chris! Masz natychmiast przyjechać. Emm rodzi. -Nawet taka sytuacja nie mogła zmienić opryskliwego tonu Sary. - Kochanie! - Nie mógł odmówić sobie tej złośliwości w stosunku do tej wstrętnej baby. - Nie wiem, czy pamiętasz, ale to ty miałaś być przy niej - powiedział z satysfakcją Krzysiek. - Zakazałaś mi nawet wstępu do szpitala. - Nieaktualne. - Sara starała się mówić bardzo cicho. Wyglądało, jakby nie chciała, aby ktoś usłyszał, co ma mu do powiedzenia. - Niespodziewanie przyjechała ze Stanów jej matka. To chyba przez tę niespodziankę Emm tak się zdenerwowała i odeszły jej wody. Jeszcze leżałyśmy w łóżku, kiedy jej matka zaczęła się dobijać do drzwi. I słuchaj teraz... Krzysiek, ubierając się pospiesznie, dowiadywał się, że zgodnie z informacją przekazaną Fionie Walters, on sam znajduje się w podróży służbowej w Birmingham. Ale oczywiście zawiadomiony przez Sarę ma zamiar niezwłocznie przyjechać na narodziny swego pierworodnego, jak również w nich aktywnie uczestniczyć. Co, ja? Na salę porodową? -jęknął w duchu. Ona sama, Sara, jest przyjaciółką Emm jeszcze z czasów przedmałżeńskich. Oczywiście ma zamiar przeprowadzić się z sutereny, w której mieszka z młodą parą, ale obiecała przecież, że zajmie się Emm w okresie jej trudnej ciąży i zaczeka do porodu. - Bystrze to wymyśliłaś. - Przestań sobie kpić, tylko przyjeżdżaj, bo jeszcze jej matka coś wywęszy. Robię to tylko dla Emm. Żebyś nie myślał, że lubię uczestniczyć w takiej maskaradzie - rzuciła na koniec do słuchawki. Ale, jak widać, Emma uwielbiała oszustwa i maskarady. Najpierw ich ofiarą stał się

sam Krzysiek, teraz przyszła kolej na jej matkę. Dlaczego zgodził się w tym uczestniczyć, zastanawiał się, jadąc w porannym korku w stronę szpitala, do którego zawieziono Emmę. Być może czuł się z tym lepiej, udając, że jego „żona" jest zupełnie normalna. - Och, Chris, jak się cieszę, że udało ci się tak szybko przyjechać z Birmingham. Jak to zrobiłeś? - powitała go teściowa, którą spotkał przy wejściu przy automacie z kawą. - Sara zadzwoniła, kiedy już wyjechałem. Jak Emma? - Ma straszne skoki ciśnienia. Mam nadzieję, że dziecku nic się nie stanie. Ale czułam, że muszę do niej przyjechać. Miałam nawet taki sen - tłumaczyła Fiona, nerwowo szarpiąc sznur pereł wokół szyi. - James tego nie rozumiał, ale matka wie, kiedy jej dziecku coś zagraża. - Nic jej nie zagraża. Wszystko będzie dobrze. Ma dobrą opiekę. Doktor Moore powiedział, że nie ma niebezpieczeństwa. Fiona zaczęła chlipać i poszukiwać w torebce chusteczki. Na posadzkę powypadały paszport, puderniczka, szczotka do włosów i inne kobiece akcesoria. Krzysiek pomógł je pozbierać, a potem objął lekko zdenerwowaną kobietę. Ciekawe, jak by zareagowała, gdyby oświadczył jej, że jej ukochana córunia preferuje panie. Wiedział jednak doskonale, że sam nigdy tego nie zrobi. Ta starsza dama wydawała się taka krucha i pozbawiona zaczepienia w rzeczywistości. Tak jakby wyszła wprost z ramek dziewiętnastowiecznej fotografii. - Oj, Chris, przepraszam, że się tak rozklejam. Nie chcę cię zatrzymywać. Wiem, jak bardzo pragniesz być przy niej. Jesteś taki kochany, a ja szczęśliwa, że moja Emma ma ciebie za męża. Tyle okropności wyrabia się dzisiaj na świecie. Coraz trudniej znaleźć dobrego i uczciwego człowieka... I tu to wielkie szczęście. - Złapała się za serce. - Cieszę się, że moja córka... podobnie jak ja i James, znalazła swoją miłość. Krzysiek zostawił Fionę w poczekalni, a sam pojechał windą na porodówkę. Cieszył się, że jest jedynym pasażerem, gdyż teraz czuł wyraźnie wzbierające w oczach łzy. Uwolniły się i popłynęły po twarzy, gdy po otwarciu drzwi wręczono mu właśnie

urodzonego Marka. Po chwili płakała również nad Markiem pospiesznie ściągnięta z dołu matka Emmy. - Skarbie, jesteście teraz pełną rodziną! - mówiła zachwycona wnukiem i robiła zdjęcia całej trójce. Krzysiek i Emma, starając się na siebie nie patrzeć, koncentrowali wzrok na małym, śmiesznie poruszającym ustami stworzonku. Czuli, że nie mogą się oprzeć jego urokowi. - Nie boisz się tu wchodzić? - spytał Krzysiek Roba, kiedy zajechali pod suterenę Emmy. - Mówiłeś, że Sara poszła do pracy. - Rob spojrzał na niego z miną niewiniątka. Po ostatniej rozmowie z Sarą jego przyjaciel miał podbite oko przez cały tydzień, a poza tym ostrzeżono go, że „jeśli jego noga przekroczy próg tego domu, to będzie znacznie gorzej". Prawdę mówiąc, sam sobie winien, myślał Krzysiek. Po cholerę było zadawać Sarze te głupie pytania. Parę z nich zniosła z zaciśniętymi zębami, ale kiedy Rob zapytał, która z nich, Emma czy Sara, „robi w łóżku za faceta", nawet nie zauważył, kiedy oberwał. Baba powinna się zawodowo boksować. Zarobiłaby nawet na tym, Rob skarżył się Krzyśkowi, okładając się lodem. Zastanawiał się nawet, czy nie powinien sprawdzić, czy w swojej pracy - nauczycielki prac technicznych - Sara nie stosuje przemocy. Ci biedni imigranci z pewnością nie wiedzą, że w tym kraju zaniechano już naszej wiktoriańskiej tradycji lania dzieci. - Ale zawsze może niespodziewanie wrócić - powiedział Krzysiek teatralnie poważnym tonem. - Ciszej! Dlaczego tak długo dzwonicie? - powitała ich ubrana w szlafrok Emma. Jej potargane włosy odstawały na boki jak kolce jeżozwierza. - Tylko raz nacisnąłem - zauważył Krzysiek. - Mały zasnął. A nie spał przez całą noc. Dopiero w tej chwili Emma spostrzegła Roba i zrobiła niezadowoloną minę. - Czy on jest twoim osobistym asystentem? - Stanęła w drzwiach, blokując mu przejście.

- Ochroną - oświadczył Rob i przecisnął się do środka. Poszli w trójkę do pokoju, który Krzysiek po raz pierwszy wizytował rok wcześniej. Wyglądał teraz zupełnie niewinnie. A podstawowy powód tej niewinności znajdował się w dosuniętej do. łóżka kołysce. Marek, ssąc przez sen smoczek, wyglądał zupełnie zdrowo. Krzysiek pogładził go palcem po policzku, powodując, że mały jeszcze energiczniej ssał. - Szkoda go budzić, żeby go zabrać do lekarza. - Przepraszam, ale zasnął natychmiast, jak tylko skończyłam rozmawiać z tobą przez telefon. - A jadł coś? - spytał Krzysiek. - Mało. Nawet chciał jeść, ale gdy próbowałam go karmić, za każdym razem odwracał głowę i płakał. - To pewnie mu rosną zęby - oznajmił. Emma spojrzała na niego z zainteresowaniem, a następnie podbiegła do półki przy łóżku i wyciągnęła z niej książkę. Zaczęła ją pośpiesznie wertować, mrucząc do siebie pod nosem. - Wyrzynanie się zębów. Tak, to musi być to! - uśmiechnęła się triumfująco, przeczytawszy odpowiedni fragment. Podetkała książkę pod nos Krzyśkowi. - No i co? Zęby? -spytała z niepokojem, kiedy przerwał czytanie. - Emma, a skąd ja mogę wiedzieć? Czy ja jestem matką? Objawy się chyba zgadzają. Mierzyłaś temperaturę? Nie? Można się załamać. Ta dziewczyna nie umiała nawet zmierzyć temperatury niemowlęciu. Dobrze, że nie prosiła o tę przysługę swojej przyjaciółki. Krzysiek jednak doskonale wiedział, że Sara nie jest przy dziecku zbyt pomocna. Emma, wyglądająca na skrajnie wyczerpaną, osunęła się na łóżko. - Nie daję rady. Nie miałam pojęcia, że to taka orka. Według książki większość dzieci w jego wieku śpi po czternaście godzin, a ja nie mam czasu pójść do ubikacji. Ledwie wypowiedziała ostatnie słowa, już spała. Dopiero w tej chwili Krzysiek zorientował się, że w pokoju nie ma Roba. Zakrył kołdrą gołe nogi Emmy i wyszedł na poszukiwanie kolegi.

Rob siedział w pomieszczeniu, w którym stał telewizor. Rozwalony na kanapie bezmyślnie przerzucał kanały. - Nic mu nie jest, prawda? - spytał Krzyśka. Krzysiek pokręcił głową. - Stary, ona cię kocha. Szuka tylko pretekstu, żeby cię tu ściągnąć. Który to raz tu jesteśmy? - Przynajmniej raz w tygodniu - przyznał Krzysiek. -Ale tym razem powiedziała, że nie daje rady. Trzeba ją zrozumieć. - Ty jesteś jakiś kopnięty święty - zauważył Rob. Krzysiek musiał przyznać mu w duchu rację. Ale Rob nie rozumiał, że on boi się o Marka. Emma może potrafiłaby wyhodować w doniczce zmodyfikowaną genetycznie kapustę, ale z dzieckiem szło jej o wiele gorzej. Na pomoc Sary w ogóle nie mogła liczyć, gdyż ta nadal nie mogła wybaczyć Emmie ciąży. Robienie zakupów, sprzątanie, proszę bardzo, ale „nie będzie zajmować się tym dzieciakiem". Niechętna była również wszelkiej pomocy ze strony Krzyśka, którego serdecznie nienawidziła. Nagle Krzysiek usłyszał dochodzące z sypialni kwilenie dziecka. Małemu wypadł smoczek. Krzysiek wziął butelkę stojącą na stoliku przy kołysce i spróbował nakarmić dziecko. Marek się skrzywił, ale potem zaczął z zadowoleniem ssać. Kiedy odłożył dziecko do łóżka, zobaczył, że Emma nie śpi i wpatruje się w niego. - Przepraszam cię. Zdziwiony uniósł brwi. - Nie powinnam ci tego zrobić. Ty jesteś, kurna, porządnym facetem. - I co, żałujesz, że ojciec twego dziecka nie jest ostatnim draniem? - Wiesz dobrze, że nie o tó mi chodzi. - Wiem - powiedział Krzysiek i pogłaskał rękę Emmy. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Emma nie mogła przewidzieć takich konsekwencji swojej zachcianki. Tak, uważał, że pomysł posiadania dziecka w takiej sytuacji życiowej, kiedy nawet jej partnerka jest temu przeciwna, był zachcianką Emmy. Zachcianką, która zamieniła się w żywego, wymagającego nieustannej opieki małego człowieka. Jak to możliwe, że spowodowała to jedna noc dwojga niemal obcych sobie ludzi? Czy to w porządku w stosunku do Marka.

- Dlaczego zgodziłaś się wyjść za mnie? Emma spojrzała na niego zielonymi oczami i zatrzepotała rzęsami. Pokręciła głową. - Co to była za historia, o której mówił mój ojciec? Coś związanego z...? - Nie zdążył skończyć, bo Emma uniosła się gwałtownie na łóżku. - Żadna historia. - To nie będę już pytał - poddał się Krzysiek, stwierdzając, że nie ma to już żadnego znaczenia. Emma odwróciła się powoli w jego stronę. - A może to stało się dlatego... - zawiesiła głos na chwilę - że mi się jednak podobasz. - No to teraz wszystko jasne - usłyszeli nagle czyjś głos. Sara stała w drzwiach z miną psychopatycznego mordercy. - Ty dziwko zakłamana! - Sara! Nie wiesz, o co chodzi. - Emma zerwała się z łóżka. - Wiem wystarczająco dużo! - wrzasnęła, co obudziło Marka. - Odejdź stąd natychmiast! - wkroczył do akcji Krzysiek. - To jest mój dom, palancie. To ja przygarnęłam tę zdradziecką wywlokę. Sami się wynoście. Sara zbliżyła się do kołyski. Krzysiek złapał ją za ręce. - Nienawidzę was! A zwłaszcza ciebie! Zniszczyłaś moje życie. Tak bardzo cię kochałam. - Sara, ja nadal cię kocham. Nadal krępując ruchy Sarze, Krzysiek zastanawiał się, jak się dał wciągnąć w to wszystko. W jaki sposób jego dość poukładane życie stało się poligonem doświadczalnym takich szalonych bab? Czy jeden błąd mógł wszystko aż tak przewrócić do góry nogami? Nigdy by nie przypuszczał, że jest to możliwe. Dlaczego tak się działo? Czy nigdy już nie odzyska spokoju? Nagle w drzwiach pojawił się Rob. Krzysiek i Emma zupełnie o nim zapomnieli, a Sara się go nie spodziewała, bo na jego widok przestała się szamotać. - Słuchajcie. Coś strasznego się stało - oznajmił pobladły Rob. - Pokazują w telewizji.

Momentalnie otrzeźwieli i pospiesznie - wraz z Markiem w ramionach Emmy ruszyli do pokoju obok. Na ekranie telewizora przywitał ich obraz płonącego wieżowca. - Terroryści uderzyli samolotem w World Trade Center - objaśnił Rob. - Mówią, że w każdej chwili może nastąpić atak na Londyn. W ciszy zasiedli przed telewizorem. Krzysiek zauważył, że Sara objęła tulącą Marka Emmę. Cóż znaczyła jego nienormalna rzeczywistość. Wyglądało na to, że cały świat oszalał w swoim okrucieństwie. I cóż w tym dziwnego, że to szaleństwo rozgorzało w dniu jego urodzin. Przed jego oczami rozsypała się w nicość pierwsza wieża World Trade Center. Rozdział X - Zosiu, nie patrz tak na mnie. Ty już wiesz, co chcę powiedzieć. Witek próbował rozbrajać mnie uśmiechem. Byłam oporna jak skała. W tym tygodniu widziałam go zaledwie przez dwa dni, to znaczy jego profil za laptopem, w zeszłym miesiącu też nie było wcale lepiej. - Jedziesz do Warszawy i nie będziesz na urodzinach Tosia. Zdjął okulary, wyjął z kieszeni irchę i nerwowymi ruchami zaczął polerować szkła. - Przecież możesz je przesunąć. Już raz je przesuwałaś. Tosiek sam nie wie, kiedy dokładnie są jego urodziny - zauważył. - Ale goście są zaproszeni na jutro. Oczywiście nie są to prominentni politycy i dziani biznesmeni, ale garstka maluchów - odpowiedziałam i przysiadłam na stołku w nowej kuchni. Witek kucnął przy mnie i wziął mnie za rękę. - To jest bardzo poważna sprawa, skarbie. Wiesz, jak kocham naszego Tośka. - Kolejna afera, co? - spytałam z drwiną. Nie wiedziałam, czy jeszcze jestem w stanie coś znieść. Wydarzenia z 11 września już dały nam się we znaki. Firmy odwoływały imprezy, zagraniczni goście, zwłaszcza Amerykanie, zaczęli unikać przyjazdów i przychodzenia do restauracji. Mimo że wiało kryzysem w oczy, Władek

od tego nie zmądrzał. Cały czas był na mnie obrażony, uważając, że dołuję firmę. Szczęście, że chociaż Kaśce wrócił rozum! - Chodź do pokoju, to ci o wszystkim opowiem - zaproponował Witek. Przeszliśmy do dużego pokoju stanowiącego centrum naszego nowego domu, urządzonego w stylu kaszubsko--skandynawskim. Całkiem udana hybryda. Połączenie dwóch połówek domów odbyło się z równym wysiłkiem i precyzją jak połączenie Sojuza z Apollo. Kiedy wprowadzaliśmy się do nowego domu, po raz kolejny postanowiłam sobie, że to już ostatni raz się przenoszę. Tu ma być ten dom rodzinny, o którym Wiktoria i Tosiek będą opowiadać swoim dzieciom i wnukom. Najsmutniejsze było, że „ojciec rodu" przebywa w tym domu zbyt rzadko, aby stać się stałym, zakotwiczonym elementem krajobrazu. Ten nowy dom kosztował mnie więcej nerwów i wysiłku niż restauracja i dwa hotele razem wzięte. Tyle awantur o każdy detal, dwa razy zmieniane kafelki, spartaczona i poprawiana później kabina prysznicowa, a do tego stała pogoń za każdą lampą czy inną duperelą. I to pogoń solowa, a w jej rezultacie jedynie pozbawiony zainteresowania uśmiech i „Bardzo ładnie to wszystko, Zosiu, urządziłaś. Zresztą tak jak zawsze". Jak zawsze... - Może napijesz się wina? - spytał Witek i to wydało mi się dziwne. Mój mąż uważający mnie za potencjalną alkoholiczkę nigdy dotąd nie starał się wychodzić z takimi propozycjami. Tym razem bardzo chciałam się napić, licząc, że alkohol mnie uspokoi. - To aż tak poważna sprawa? - spytałam z niepokojem, przyjmując kieliszek białego wina. Być może sprawa wcale nie dotyczy dziennikarstwa? Zanim odpowiedział, przez głowę zdążyły przelecieć mi takie tematy, jak potencjalne kochanki czy też nieślubne dzieci, o których nikt nie wiedział. - To nie jest zwykła afera, Zosiu. To coś o wiele poważniejszego - odpowiedział Witek i wypił połowę zawartości swojego kieliszka, zanim koło mnie usiadł. Parę dni wcześniej do warszawskiej redakcji „Nowin Dnia" zadzwonił mężczyzna i poprosił o rozmowę z Witkiem. Mój mąż akurat tego dnia pracował w Warszawie i odebrał telefon. Rozmówca chciał się z nim spotkać jak najszybciej, mówiąc, że

dysponuje interesującymi informacjami na temat sprzedaży broni. Przez telefon więcej nie chciał powiedzieć. Witek próbował odesłać go do dziennikarzy śledczych z gazety, ale mężczyzna upierał się przy nim, tłumacząc, że jego zmarły ojciec znał dobrze starego Halmana. Przyjaźnili się nawet. - W wojsku? - Nie tylko. Podobno ukrywali się razem podczas wojny. Wymienił kilka znanych mi faktów. Brzmiało to wszystko dość prawdopodobnie i Witek zgodził się na spotkanie z informatorem poza redakcją. Było to ustronne miejsce, gdyż gość podejrzewał, że może być obserwowany. Przez dłuższy czas krążyli po Warszawie samochodem Witka. Trwało to na tyle długo, że Witek zaczął mieć wątpliwości, czy facet jest zupełnie normalny. W końcu jednak zajechali do niepozornego baru. Powiedział, że nazywa się Paweł Janiszewski. - Czy był strasznie stary? - Nie, wcale nie. Jakieś siedem, osiem lat starszy ode mnie. No to prawie nastolatek! Bardzo dobrze trzymający się, zadbany i ubrany w drogie ciuchy. Na ręku roleks. - A w kieszeni magnum - wtrąciłam z męskim znawstwem. - Nie w kieszeni. I nie magnum. Broń pochodziła od polskich producentów i z Zachodu, a przewożona była do krajów objętych embargiem. Obecnie głównie do Sudanu. Cała działalność zarządzana była przez siatkę byłych oficerów służb specjalnych z Polski i paru innych byłych demoludów, a osobą centralną, mózgiem tych operacji zdawał się być obecny wiceminister spraw wewnętrznych. Kiedy Witek wymienił jego nazwisko, aż podskoczyłam na kanapie. To był odwieczny przeciwnik naszego Grzegorza Burczyka, męża Marii, który zawsze mówił, że to niedopuszczalne, żeby takie osoby jak on pracowały w policji, ale na przekór jego opiniom facet stale awansował, aby przejąć na koniec stanowisko Grześka. Witek wraz z „Nowinami Dnia" już od dawna próbowali dobrać mu się do skóry.

- Czy wiesz, jakie jeszcze nazwisko wymienił w powiązaniu z tą aferą? - spytał Witek i machinalnie napełnił mi ponownie kieliszek. Nie musiał mówić. Po takim wstępie mogłam się tego domyślić. - Piotr Raniecki. - Oczywiście. Jest jednym z nich. Podobno to dzięki niemu udało się zebrać kapitał początkowy poprzez fundusze pochodzące częściowo z FOZZ - co krok kolejna sensacja -ale Raniecki jest ostatnio jakby mniej aktywny w tej branży. Zdołał wywołać wokół swojej osoby zbyt dużo zamieszania i stał się niewygodny. Jak się domyślasz, ci goście nie pragną reklamy - wyjaśnił Witek. - To dlaczego Janiszewski przyszedł do ciebie? Chyba nie po to, żeby wystąpić w twoim programie? Jeśli miałby na myśli jakikolwiek program telewizyjny, to byłoby takie „Wybacz mi" adresowane do osób już nieżyjących. 11 września w ataku na World Trade Center zginął jedyny syn Janiszewskiego. Od tego czasu ojciec chce spłacić moralny dług wobec niego. Całe życie udawało mu się unikać skrupułów, że stawia wyłącznie na sferę materialną. Osobista tragedia w jednej chwili zburzyła dotychczasowe fundamenty, pozostawiając pustkę i dojmujący wstyd. Uważając, że nawracanie kolegów nie ma sensu, gdyż każdy z ewentualnych misjonarzy mógł liczyć tylko na męczeństwo, postanowił zniszczyć ich zabójczą działalność metodą Wallenroda. Całym procederem zarządzała z Kajmanów spółkapośrednik. Mieli szczęście, gdyż na prezesa rady nadzorczej udało im się zwerbować nobliwego angielskiego arystokratę, wcześniej ambasadora we Francji i przy ONZecie, a w rzeczywistości żądnego pieniędzy szubrawca. Witek pracował niezwykle intensywnie, starając się znaleźć potwierdzenie rewelacji Janiszewskiego. Sięgnął do rejestrów spółek i uzyskał standardowy raport wywiadowni gospodarczej. Podczas poszukiwań dziennikarzom udało się zebrać interesujący materiał. Ze wszystkich tych informacji wynikała przerażająca prawda. Jego informator się nie mylił. „Nowiny Dnia" zamierzały w następnym tygodniu opublikować tę sensację. W ten sam wieczór miał być emitowany na żywo wywiad

Witka z wiceministrem. - O Boże! - jęknęłam, przyznając w duchu rację Władkowi. Chyba jednak nie lubię ryzyka. - Nie martw się, Zosiu. Jak ta historia dobiegnie końca, to obiecuję, że będę częściej w domu. A może chciałabyś pojechać ze mną do Warszawy? - Wiktoria ma szkołę - zauważyłam słabym głosem. - No tak - odparł i umieścił okulary na czubku nosa. Widziałam wyraźnie, że czas na rozmowę z żoną się skończył i Witek marzy, aby pobiec do swojego laptopa i wraz z nim za pośrednictwem nissana przemieścić się do stolicy. Ale nie, okazało się, że zostanie w Gdańsku na noc. Tej nocy nie mogłam zasnąć i przewracałam się z jednego boku na drugi. Na koniec wstałam, żeby zasłonić rozświetlone pełnią księżyca morze. - Ty też nie śpisz - szepnął Witek, kiedy wsunęłam się pod kołdrę. - Skąd to się bierze - spytałam - tyle zła w ludziach? Czy rzeczywiście po to, aby te nieliczne przejawy dobra były bardziej widoczne? - Obróciłam się w stronę Witka i pogłaskałam jego podbródek. - Tam naprawdę zginął jego syn? Witek objął mnie mocno. - Tak. Sprawdziłem. - Wtulił się w moją szyję. - Nie umiem ci na te pytania odpowiedzieć. Wiem tylko, że w tym naszym dziwnym życiu najważniejsi są ludzie. I uczucia, które nas z nimi wiążą. Nic innego. I te, które wiązały, chciałam dopowiedzieć, ale nie zamierzałam sprawiać Witkowi przykrości. Wiedziałam, że jest mu trudno stawiać na co dzień czoło duchowi Franka. Rozgrzana ciepłem męża po chwili zasnęłam. Urodziny Tosia odbywały się w naszym domu. Dziewięcioro dzieci w różnym wieku nie dawało się ograniczyć do przestrzeni salonu. Stale mi się wymykały spod kontroli, biegając po różnych pomieszczeniach i schodach, ryzykując trwałe kalectwo. Biegałam za nimi, zamykając co chwila bramki wiodące na schody, i próbowałam zająć się mamami. Julka, Dorota i Nela przyglądały się moim wysiłkom, nie przejawiając żadnego zaangażowania. Wolały

plotkować i popijać szampana. W końcu Wiktoria ulitowała się nade mną i zaproponowała zorganizowanie konkursu. Stąd chwilowe skupienie. Julka wyglądała kwitnąco. Miała zdrową cerę i uśmiechnięte oczy. I jak mówiła, był to wyłącznie rezultat sukcesów w pracy. Okazało się, że radio Julki nie tylko nie splajtowało, ale nawet dzięki nowym współwłaścicielom zaczęło się coraz bardziej rozwijać. A moja przyjaciółka została prawą ręką naczelnego. Udało jej się również wyciągnąć od Kuby trochę forsy podczas rozwodu i kupiła w Brzeźnie dwupokojowe mieszkanie. Dzięki temu Joasia chodziła do przedszkola wraz z Tosiem. Kuba ożenił się z „Aktoreczką" w zeszłym miesiącu. Doszły mnie słuchy, że bardzo się postarzał. Od spotkania w lutym nie widziałam go. Natomiast prawnik firmy zwierzył mi się, że jest wprost zawalony roszczeniową korespondencją od niego. „Że też temu człowiekowi chce się tak bezsensownie w kółko pisać". Pewnie żądania finansowe żony przyparły go do muru i wyssały zawartość portfela. Krzyż na drogę! - Jak cudownie znów się z wami spotkać - przysiadła się do nas Dorota, która specjalnie wraz z dziećmi przyjechała z Warszawy na urodziny Tosia. Z kolei ta moja przyjaciółka wyglądała na znużoną, a w kącikach jej oczu pojawiły się wyraźne kurze łapki. - A jak tam u Witka z pracą po zmianie rządów? Nie szykują się żadne roszady w telewizji? - spytała. Ta kwestia absorbowała ostatnio bardzo Alinę, która nieustannie obawiała się, że wkrótce wyleci z wizji. Nikt by i tak tego nie zauważył, gdyż obecnie już rzadko na tej „wizji" gościła. - Jemu jakoś leci. Mnie gorzej, bo jest jeszcze bardziej zajęty. - Dzisiaj wszyscy są zajęci. Coraz mniej czasu na myślenie. - Omiotła wzrokiem nastoletniego Mateusza i sześcioletnie bliźniaki. - Wczoraj David oświadczył mi, że ma wyjechać do Stanów na trzy lata. - I co? - spytałyśmy jednocześnie z Julka. - Co „co"? Przecież się z nim nie rozwiodę. Jadę z nim. Mam nadal pisać do „Gazety", ale... - Zrobiła nieszczęśliwą minę. - Będzie fajnie - zapewniłam ją. - Odwiedzimy cię tam. v

- Tak. Jeśli przywrócą rejsy Batorym - wtrąciła Julka. -Za nic w świecie nie wsiądę teraz do samolotu. - Statki też są zagrożone. Mówią, że to następny cel dla terrorystów - zauważyła Nela, której mąż często kursował promem do Sztokholmu. - To cudowne, jak można zawsze liczyć na przyjaciół -powiedziała z przekąsem Dorota. Wszystkie panie zgromadzone przy stole uznały, że to, co obecnie dzieje się na świecie, jest straszne, i zestresowane tymi niemiłymi myślami wbiły srebrne widelczyki w urodzinowy tort. W tej samej chwili zadzwonił donośnie telefon. Nieco zdziwiona usłyszałam w słuchawce głos Aliny. - Powiem ci to słowo tylko raz, ale więcej go nie wymówię, a ty nie powtarzaj oznajmiła niezwykle tajemniczo. -Jestem babcią. Ja! Babcią! Parę minut temu Weronika urodziła córkę. Flora Katarzyna. Trzy i pół kilo. Wyobraź sobie, że rodziła w tej prywatnej klinice razem z... To niesłychane. Ona jest zaledwie parę lat młodsza ode mnie. - Myśli Aliny chodziły jak zawsze indywidualnymi ścieżkami. - Dziewczyny! Alina jest babcią! - wrzasnęłam, kiedy tylko skończyliśmy rozmawiać. - No właśnie. - Z kuchni wyłoniła się moja mama. - Rafał do ciebie w tej samej sprawie - powiedziała i podała mi zatłuszczony telefon komórkowy. - Bardzo praktyczne -dodała, wycierając ręce w papierową serwetkę. - Oboje mogą obchodzić urodziny tego samego dnia. Mój brat Rafał miał zawsze głowę do interesów. W perspektywie trzyletniej zobaczyłam w myślach rozbieganą osiemnastkę dzieci, roznoszącą na drobne kawałki całe moje domostwo. Z uśmiechem pełnym ulgi i tolerancji zwróciłam się do aktualnej połowy tej liczby. - A teraz będziemy dmuchać baloniki. Po weekendzie wróciłam w poniedziałek do pracy jak do utęsknionej oazy spokoju. Sprawdziłam listy gości i kiedy skonstatowałam z ulgą, że nie ma na nich żadnych

VIP-ów, entuzjastycznie przystąpiłam do porządkowania papierów. Ich stos na moim biurku rósł zdecydowanie zbyt szybko. Dorota podarowała mi jako spóźniony prezent urodzinowy jakiś nowoczesny gadżet, który miał mi zorganizować życie. Zerknęłam na niego raz czy dwa, a potem zajrzałam do instrukcji obsługi. Już po pierwszych zdaniach zrozumiałam tylko tyle, że muszę to urządzenie przekazać najpierw Wiktorii. Ona z pewnością będzie wiedziała, o co w nim chodzi bez czytania czegokolwiek. Nowoczesność oddalała się ode mnie zbyt szybkimi krokami. Porządkując, rozmyślałam o moich bliskich, którzy w tych pełnych wolności czasach „rozsypali się" po całym świecie. Teraz następna Dorota, zdjęta obawą, że jej piętnastoletni Mateusz opuści się w nauce w szkole amerykańskiej i że z niemożności znalezienia stałej pracy ona „umrze w tych Stanach z nudów". Osobiście w to nie wierzyłam. Z pewnością uda jej się znaleźć jakieś pasjonujące zajęcie. Już teraz zaczęła przebąkiwać coś o podjęciu jakichś studiów na odległość. Moja przyjaciółka, wybitna organizatorka czasu pracy. Dlaczego ja się tak opuściłam intelektualnie, pomyślałam o sobie krytycznie. Już od paru miesięcy nie miałam książki w ręku! Tego dnia, korzystając z poweekendowego zmęczenia dzieci, upchnęłam je wcześniej do łóżek. Nie zwracając uwagi na kolorowe kawałki gumy, pozostałości baloników i papierki po batonikach wyzierające zza mebli - to musi poczekać na panią Barbarę, która nie dopuszczała do powstania w tym domu epidemii dżumy - poszłam do kuchni zaparzyć sobie imbirowej herbaty. Z parującą aromatycznie filiżanką rozsiadłam się w ulubionym fotelu i sięgnęłam po książkę o Marii Stuart. Nawet nie przypuszczałam, że tak prędko wciągnę się w akcję. Pochłonięta rozgrywkami dynastycznymi usłyszałam telefon dopiero po paru dzwonkach. - Nie śpisz, Zosia? - dobiegł mnie głos Doroty. - Nie. Czytałam książkę. Spojrzałam na zegarek. Było pół do dwunastej. - Czy coś się stało? - zaniepokoiłam się. Dorota nigdy nie dzwoniła do mnie o późnej porze. Obie zaczynałyśmy dzień bardzo wcześnie rano. - Oglądałaś program Witka?

Nagle mi się przypomniało. Jestem potworną żoną. Na śmierć zapomniałam o nieobecności Witka, jego demaskującym artykule, o programie, który miał iść na żywo. - Niee. Przegapiłam. Jedyną wymówką było, że w godzinach jego programu zawsze układałam Tosia do snu. Mogłam jednak nagrać na wideo. To urządzenie umiałam obsługiwać. Nic dziwnego, wkrótce i ono przejdzie do historii! - Dzwoniłam do Witka, ale ma wyłączoną komórkę -mówiła Dorota. - Chyba już jutro będzie w domu. Powiem, żeby się z tobą skontaktował. - Jasne. - Dorota zamilkła na chwilę. - Witek będzie miał chyba kłopoty, Zosiu. Ten jego wywiad... Po rozmowie z Dorotą były następne telefony. Komórka Witka nadal była wyłączona. Pierwszy zadzwonił z gratulacjami Janiszewski. Na prywatną komórkę Witka, której numer jako jednemu z nielicznych udało mu się uzyskać. - Zawsze ceniłem pana dziennikarstwo. To naprawdę świetny tekst i doskonale wyważony. A ten rys historyczny to prawdziwy majstersztyk. Sam go pan napisał, prawda? Panie redaktorze, panie Witku, jestem szczęśliwy, że udałem się właśnie do pana. Ojciec byłby z pana niesłychanie dumny. Witek nie koncentrował się na komplementach. Nie potrzebował ich, sam wiedział, że udało mu się wykonać dobrą robotę. Zawsze jednak było miło, kiedy jej wynik znajdował akceptację u innych. Potem rozdzwonili się inni. Witek zaś cały czas z niepokojem czekał na informację, czy wiceminister Kalicki po przeczytaniu artykułu nie wycofa się z obietnicy uczestniczenia w jego programie. Podczas obiadu z naczelnym „Nowin" zbyt duża dawka adrenaliny nie dawała przełknąć mu ani kęsa. - Mam nadzieję, że nie masz grypy - zauważył naczelny. - Musisz być w formie, żeby mu przyłożyć. Gość jest bardzo cwany. To nie to, że mam wątpliwości co do twojej inteligencji, Witek... - W porządku, Janek. Jestem dobrze przygotowany. Zastanawiam się tylko, czy ujawniać dane Janiszewskiego. Powiedział mi, że mogę to zrobić, ale wydaje mi się

to trochę niepotrzebne. - Zostaw go na później. Na przykład, kiedy będziemy robić podsumowanie. Ożywiłoby to tę historię. - I podniosło nakład, co? - roześmiał się Witek i nagle nabrał apetytu. Kiedy sięgał po zupę, zadzwonił jego telefon. Nie odszedł nawet od stołu. Wiedział, że i naczelny chce poznać wynik tej rozmowy. Po chwili odetchnął z ulgą. Asystent Kalickiego potwierdził jego udział w programie. Kiedy się przywitali przed wejściem do studia, Witek ze zdumieniem stwierdził, że generał Kalicki jest o wiele wyższy, niż mu się wydawało. Nosił się sztywno jak pruski oficer, a nieruchome rysy twarzy nie były stworzone do uśmiechu. Ponieważ charakteryzatorka użyła zbyt jasnego podkładu, Kalicki wyglądał jak ponury wampir przed kolacją. Ale dlaczego miałby się uśmiechać? Czytał dzisiejszą prasę i wiedział, o czym będzie rozmowa. Jednak pierwsze wrażenie z bezpośredniego spotkania podpowiedziało Witkowi, że facet jest naprawdę zimnym graczem. Wobec tego on sam musiał rzucić na szalę mocne argumenty, żeby mu się nie wywinął, mówiąc nie na temat. Witek zaczął rozmowę od tematów ogólnych. Zadał pytania, które obecnie do znudzenia stawiali wszyscy, o zagrożenia terroryzmem dla państwa, o podejmowane działania zabezpieczające oraz o politykę dotyczącą przyjeżdżających cudzoziemców. Kalicki bez uśmiechu i dość monotonnie odpowiadał, aż w końcu usłyszał: - Co mówi panu nazwisko Piotr Raniecki, panie generale? Kalicki zamilkł na chwilę, po czym spojrzał Witkowi prosto w oczy z czytelną we wzroku pogardą. - To chyba pan redaktor powinien najlepiej wiedzieć. Przecież to pana były szef, wydawca waszej gazety, jak również kolega ze studiów pana żony, a także w swoim czasie jej bliski wspólnik w biznesie. To tego Ranieckiego ma pan na myśli? Witek poczuł przebiegający po kręgosłupie zimny dreszcz. W „Nowinach" nie napisali przecież słowa o Raniec-kim. Natomiast Kalicki odpowiedział mu tak wyczerpująco, jakby doskonale wiedział, jakie usłyszy od niego pytanie. Nie,

„jakby". Oczywiście, że wiedział. Człowiek nie budzi się chyba rano z pełną wiedzą na temat wspólników Zosi? Kiedy Witek nerwowo zastanawiał się, w jaki sposób porzucić ten temat, wiceminister przystąpił do ataku. - To o czym w końcu mamy rozmawiać? O pana prywatnych sprawach czy o pracy mojego ministerstwa? - Ani o jednym, ani o drugim - odpowiedział z uśmiechem Witek. - Raczej o tym, czym nie powinny się zajmować pewne osoby z ministerstwa. - W paru zdaniach streścił wątek główny afery. - To są wierutne bzdury. Zwyczajna potwarz. - Są dowody - odpowiedział ze spokojem Witek. - Jakie dowody? - Kalicki wybuchnął salwą gromkiego śmiechu i nie przestał się podśmiewać podczas wymieniania niektórych z tych dowodów przez Witka. - Jakie kserokopie dokumentów z moim podpisem? - ryknął w końcu. Kamera pokazała jeden z nich. - Przecież to są zwyczajne kserokopie, a podpis nie jest mój. To jakieś nieudolne fałszerstwo. Żądam zbadania ich przez niezależnych ekspertów. A ten wyciąg z rzekomymi transakcjami kartą kredytową na Kajmanach? - Kolejny raz zaczął się dusić ze śmiechu. - To czysty absurd. - Dlaczego? Czyżby pan tam nie był? - Taki dokument można przygotować na każdej głupiej drukarce laserowej. Nawet w pana redakcji - dodał z sarkazmem. - To nie jest numer pańskiego konta? - upierał się Witek. Czuł, że zaczyna mu drżeć policzek. Po raz pierwszy w studiu telewizyjnym czuł się mocno zdenerwowany. Nie chcąc, aby uchwyciła to kamera, lekko odwrócił się od niej. - Tylko idiota zna swoje numery konta na pamięć. Ja mam co innego na głowie. Ale spojrzę... - Wyciągnął powoli okulary i osadził je na nosie. Witek stwierdził, że jego gość wyraźnie gra na czas. Czas antenowy kończył się za trzy minuty. Kalicki zdjął okulary i spojrzał ostro na Witka. - Miałem pana za dobrego dziennikarza. Ale to, co pan mi tu przedstawia, jest

doprawdy żenujące. Czy sprawdzał pan tę datę? Dobrze pamiętam ten dzień, bo przebywałem wówczas w sejmie i odpowiadałem na interpelacje poselskie. Wynikła z tego ciekawa dyskusja i gazety o tym pisały. Także pańska, panie redaktorze Halman! Witek utrzymywał jeszcze usta w uśmiechu, ale nagłe zrozumienie spowodowało przyspieszenie oddechu. Kalicki zerwał się z fotela, ale przytrzymał go mikrofon. - To już przekracza wszelkie granice, żeby tak napadać niewinnych ludzi. Rozumiem, że mamy demokrację i jest wolność słowa, ale to, co się dzieje w tym studio, to jakaś ordynarna prowokacja wobec mnie, inspirowana zapewne przez przedstawicieli poprzedniego rządu. Jestem człowiekiem honoru, pełnię odpowiedzialną funkcję i nie pozwolę się tak traktować. Ta sprawa musi znaleźć swój finał w sądzie! Witek był jeszcze na tyle przytomny, żeby mu przerwać i zapowiedzieć, że z pewnością będą jeszcze mieli okazję na ten temat porozmawiać, ale teraz... Generał Kalicki zniknął, zanim zdążył go dopaść. Witek, przytrzymując jedną ręką drżący policzek, drugą wystukiwał numer do Janiszewskiego. Bez zbytniej nadziei. Teraz już dobrze wiedział, że nikt nie odbierze. Jeszcze tej samej nocy wrócił do redakcji „Nowin", gdzie w jego biurku leżał papier z biura meldunkowego z adresem Janiszewskiego. To była jakaś białostocka wieś. Wpadł tylko do warszawskiego mieszkania, żeby zmienić ubranie i zapakować do nissana trochę więcej rzeczy niż zazwyczaj. Kiedy wyjeżdżał spod domu, mijała właśnie północ. Po półgodzinie przypomniał sobie, że powinien zadzwonić do Zosi. Spojrzał na zegarek i zrezygnował. Bez sensu było ją teraz budzić. Jeszcze by się zdenerwowała, że zamierza jechać po nocy. Skontaktuje się rano. Zamiast dzwonienia włączył radio, ale kiedy usłyszał, że zapowiadają wiadomości, szybko zmienił na kasetę z Bruceem Springsteenem. Zatrzymał się w przydrożnym barze około drugiej, aby wśród kierowców TIR-ów napić się herbaty. Cały czas jeszcze nie dochodziło do niego, co zdarzyło się przed zaledwie paru godzinami. Nie chciał się nad tym jeszcze zastanawiać. Miał nadzieję, że wszystko da się jeszcze odkręcić i nie jest tak, jak mu się wydaje. Ale był już w

nim lęk, który ciasną klamrą spinał przeponę. Kiedy przed trzecią opuścił bar, zmieniła się pogoda. Raptownie zaczął padać obfity śnieg i zasypywać jezdnię. Witek zwolnił i wówczas zauważył, że towarzyszący mu już od pewnego czasu samochód, zamiast go wyprzedzić, również wyhamował. W zaśnieżonym lusterku nie był w stanie dojrzeć marki. Był jakby trochę wyższy niż zwykły osobowy. Terenowy? Jeep? Jeśli ktoś na niego polował, to w takich warunkach nie ma szansy ucieczki. Jeszcze bardziej przyhamował i zatrzymał wóz. Ten drugi zatrzymał się za nim. Rzeczywiście był to terenowy samochód w ciemnym kolorze. Witek z trudnością dojrzał, jak drzwi pasażera się otwierają, i momentalnie dodał gazu. Ryzykując poślizg, na złamanie karku ruszył w stronę Białegostoku. Po godzinie karkołomnej jazdy dojechał do miasta, a potem niemal pół godziny kluczył po ulicach, chcąc się uspokoić. Kiedy adrenalina wróciła do normy, zatrzymał się przed otwartym przez całą noc barem i tam przeczekał do rana. Wyruszył z Białegostoku dopiero po szóstej. To była mała wieś, pełna drewnianych domków, które teraz nadzwyczaj malowniczo wyłaniały się spod śnieżnej zasłony. Witek zatrzymał się przy kobietach czekających na PKS i spytał o Janiszewskiego. Jedna z nich pokręciła głową owiniętą chustką. - Nie mieszka tu żaden taki - odpowiedziała ze śpiewnym, wschodnim akcentem. Witek ścisnął kierownicę. Już wiedział prawie na pewno. Prawie... Nagle druga kobieta, młodsza i rozmowniejsza, zaczęła sobie coś przypominać. - A może to ten dziwak, co niedawno kupił chałupę po Wasiukach pod lasem? - Może być, ale on warszawski. - Ten pan jest z Warszawy - wtrącił Witek. Kobieta w chustce poinstruowała go, jak ma jechać. Żałował teraz, że nie prowadzi jeepa. Ta droga zupełnie nie nadawała się do jazdy zwykłym samochodem. Nie chcąc ryzykować kolejnej przygody z zapadnięciem się wozu na grząskim terenie, Witek wysiadł. Nie przypuszczał nawet, że na dworze jest tak zimno. Jakieś minus dziesięć stopni. I tak dużo śniegu. Sportowe buty, które włożył na drogę, zanurzyły się w białym puchu. Zapiął kurtkę szczelnie pod szyją, usiłując schować głowę w kołnierz i

zaciskając ręce w pięści, ruszył przed siebie szpalerem drewnianych ogrodzeń, oddzielających od siebie poszczególne pola. Warszawiak na wsi, wymyślał sobie, że też nie przygotował się sensowniej do tej eskapady. No tak, ale czy mógł coś takiego przypuszczać? Gdyby coś takiego postało mu w głowie, przemierzyłby tę drogę kilka dni wcześniej. Na podwórku pojawił się wyraźniejszy cień nadziei w postaci granatowego opla z rejestracją warszawską. Jego właściciel musiał więc być w domu. W drewnianym domku oddalonym o parę kilometrów od wsi, na skraju puszczy. Prawdziwe zamiłowanie do natury, pomyślał, a potem za pomocą kołatki zaczął się dobijać do domostwa. Była ósma. Trwało parę minut, zanim usłyszał zaspany głos: - Kto to? - Pan Paweł Janiszewski? To ja. Witold Halman z „Nowin Dnia". Po chwili już wiedział, że jego „to ja" nic Janiszewskiemu nie mówi. Po otwarciu drzwi stanął twarzą w twarz z niewysokim mężczyzną o szarej, zmęczonej cerze. - Znowu dziennikarz? Ja już nie chcę rozmawiać o moim synu z żadnymi gazetami. Zostawcie mnie w spokoju. - Paweł Janiszewski? To pan jest Paweł Janiszewski? -powtarzał raz po raz Witek. Była godzina ósma dziesięć. Najwyższy czas, by zrozumiał, jak bardzo się pomylił. Witek dotarł do domu pod wieczór. Spojrzałam na jego twarz, nagle starszą o jakieś pięć lat, i słowa skargi nie przeszły mi przez usta, chociaż wcześniej zamierzałam zrobić mu karczemną awanturę. Od czasu jego SMS-a minęły długie godziny. Najważniejsze, że nic mu się nie stało, że bezpiecznie dotarł do domu i mogę go teraz mocno obejmować. - Żyjesz. - Jestem półżywy - odpowiedział i przywarł do mnie ciałem z całych sił. - Wiesz, co się stało? Trudno nie wiedzieć. Po jego programie przestali dzwonić, dopiero kiedy odłączyłam wszystkie telefony. Od rana zaczęli ponownie na numery do pracy. Nawet nie miałam pojęcia, że w Polsce jest aż tyle gazet i sieci telewizyjnych. Po paru godzinach stwierdziłam, że nie dam już rady. Nie chcąc kompletnie destabilizować firmy,

oświadczyłam asystentce, że jadę do domu, i poprosiłam Olgę o zastępstwo. Kiedy przechodziłam przez hotelowe foyer, przywitały mnie krzykliwe tytuły artykułów gazet wystawianych na półkach. „Dziennikarska pomyłka. Witek Halman - pokonany przez nokaut?" „Czy to naruszenie etyki dziennikarskiej?" „Gdzie są granice ludzkiej przyzwoitości?" - komentarz na temat programu «10 pytań» i dochodzeniowego dziennikarstwa. «Nowiny Dnia» pozwane do sądu przez wiceministra". Jedynie w samych „Nowinach" wstępniak naczelnego próbujący wyjaśniać i przestrzegający przed pochopnymi wnioskami. Jednak w największe zdumienie wprawiła nas popołu-dniówka, która przeprowadziła wywiad na temat Witka z... Piotrem Ranieckim. „Natura ludzka jest nieprzewidywalna. Nawet najwięksi dziennikarze mogą odczuć pokusę i któregoś dnia spreparować materiał. Sprawa Halmana mnie nie dziwi. Musiał poczuć, że jest wokół niego zbyt cicho. Nigdy nie miałem do niego zaufania, za bardzo usiłował być gwiazdą", powiedział oszust, jeszcze niedawno poszukiwany listem gończym, a gazeta w naszym kraju to wydrukowała. Siedzieliśmy z Witkiem w domu, czując się zaszczuci. Dorota usiłowała mnie uprzedzić, że tak właśnie może być, żebym się uodporniła na to, co teraz usłyszę i przeczytam, ale nie miałam nawet pojęcia, że będzie to tak bardzo bolesne. Ale dla Witka to musiał być prawdziwy koszmar. - Zrobię ci gorącą kąpiel, zjesz coś. Musisz odpocząć. -Z nagle obudzoną czułością gładziłam jego nieogolone, zimne jak lód policzki. Witek wypuścił mnie z uścisku i pokręcił głową. - Nie. Muszę teraz porozmawiać z naczelnym. Wrobili mnie, Zosiu. Popełniłem błąd i dałem się podprowadzić jak gówniarz. - Kto? - zapytałam pełna wiary, że usłyszę gotową odpowiedź. - Nie mam pojęcia. Ale się dowiem - oświadczył, patrząc na mnie zmęczonym wzrokiem. ¦ Rozdział XI Po rozmowie z Zosią Krzysiek odłożył słuchawkę i poczuł ulgę. To znaczy wcale nie

było mu wesoło z powodu kłopotów Witka - bardzo się nimi zmartwił - ale przynajmniej wiedział, co się teraz dzieje w Gdańsku. Od dłuższego czasu dobijał się bezskutecznie z prośbą o kontakt do ojca, ale ten ignorował jego telefony lub wysyłał krótkie SMS-y, komunikując, że wkrótce się odezwie. Nie odezwał się do tej pory, a z tego, co mówiła Zosia, wynikało, że na święta z pewnością do Londynu nie przyjadą. Ponieważ również Wanda zdecydowała się pozostać we Francji, Krzyśka czekała samotna Gwiazdka. Chyba że matka zgodzi się na ten wyjazd Daniela do Anglii. Marta jednak reagowała jak zazdrosna samica, która nie chce dopuścić do tego, aby jej młode rozjechały się po świecie. „Ja wiem, że chcesz mi ich wszystkich zabrać", wypłakała Krzyśkowi do słuchawki, po czym nawet nie próbował powtórzyć swojej propozycji. Wyjąkał wtedy tylko: „Mamo, to przecież dwa tygodnie". Marta jednak wiedziała swoje. Na przykład to, że Daniel diametralnie zmienił się po pobycie brata w Kanadzie. Uczył się teraz z zapałem i wygrywał nagrody w konkursach międzyszkolnych. „Nawet nie wiedziałam, że on jest taki inteligentny". I to też było wyrzu: tern w stosunku do niego? Można zwariować. I to wszystko dlatego, że chciał być rodzinny i pokazać braciom, że nie zapomina o nich. To się nazywa wdzięczność. Krzysiek usłyszał z drugiego pokoju pomruki zniecierpliwienia. Marek się obudził i pewnie chce coś golnąć, stwierdził i poszedł do syna. Otrzymał go na noc już po raz drugi i, podobnie jak za pierwszym razem, zupełnie nieźle mu poszło. Emma była rozanielona, a Sara zachowywała się niemal przyzwoicie. Jakiś czas temu zaniechała walki i teraz między dziewczynami panowała niemal idylla. W końcu nawet Sara musiała przyznać, że ani dziecko, ani też Krzysiek nie zamierzają zabrać jej ukochanej. Delikatnie wyjął małego z łóżeczka i położył na materacyku. Nieprzywykłymi do tej czynności palcami zdjął mu kombinezon i rozpiął koszulkę, żeby zmienić pieluchę. Trwało to na tyle długo, że mały się zdenerwował i zaczął marudzić. Dopiero jak Krzysiek zaczął do niego przemawiać i robić głupie miny, uspokoił się. Ha, gdyby go teraz widział w akcji Rob! Ale nie widział i całe szczęście. Rob bardzo żałował, że ominie go pierwsza wizyta Marka u Krzyśka, gdyż zamierzał rozpocząć

kurs paralotniarstwa. Teraz z kolei, podczas drugiej wizyty małego, Rob nadal leczył połamane żebra. Okazało się bowiem, że paralotnia jest urządzeniem pełnym niespodzianek. Lot Roba był jednym z najkrótszych w historii tej dyscypliny. Ale i to stanowiło przyczynek do chwały. „Wszyscy się dziwią, że przeżyłem". Oni się dziwili, a Krzyśka jako pracodawcę wkurzało dwutygodniowe zwolnienie lekarskie Roba. Marek złapał piąstkami palce Krzyśka i podniósł się z materacyka. - Tata! Jestem twoim tatą - zaczął swoją lekcję Krzysiek i wziął małego na ręce. Kiedy zbliżył się do okna, dostrzegł zajeżdżającą na podjazd taksówkę. Wysiadła z niej Emma. Dochodziła dopiero dziesiąta rano. Czyżby mamusia stęskniła już się za synem? To była bardzo wczesna jak na nią godzina. Widząc Marka w objęciach Krzyśka, Emma uśmiechnęła się słodko i ucałowała policzki ich obu. - Udało mi się napisać pracę już wczoraj wieczorem. Sara wyjechała do rodziców, więc z nudów zabrałam się do nauki. - Napijesz się czegoś? - Krzysiek postanowił być gościnny, gdyż perspektywa samotnej niedzieli też groziła śmiertelną nudą. To dziwne, jak szybko stał się takim zgorzkniałym i przedwcześnie postarzałym pracoholikiem. Czy to możliwe, że ma dopiero dwadzieścia pięć lat? - Chętnie, kawy - odpowiedziała Emma i wzięła od niego Marka, który wyraźnie ucieszył się na jej widok. Ale czy to dla dziecka wystroiła się w tak obcisłe spodnie, w których nie było chyba nawet miejsca na bieliznę? - Czy to nie dziwne? Jesteśmy pełną rodziną Marka - zauważyła. No tak, cały czas byli małżeństwem, więc wszystko się zgadzało. - Ale co masz taką niewyraźną minę? - zapytała, kiedy Krzysiek kręcił się po kuchni. - Nie masz kawy? To nic. Mogę się napić herbaty albo soku. - Mam. Moment. Wsypał do filiżanek rozpuszczalną) kawę i zalał wrzątkiem. Oboje pili kawę bez mleka. - Masz problemy. - To było stwierdzenie z jej strony. -W pracy coś nie wyszło?

W pracy wszystko szło zaskakująco dobrze. Jedyny ostatni problem to było znalezienie zastępstwa za Roba. Niedawny remont hotelu i pełna rewitalizacja restauracji zaczęły przynosić efekty. Krzysiek miał nadzieję, że sezon zakupów świątecznych zwiększy je jeszcze bardziej. - Nie, to nie to - odpowiedział. - Właśnie się dowiedziałem, że mój ojciec ma kłopoty. Zdaje się, że padł ofiarą jakiejś politycznej prowokacji. - Twój ojciec? - Emma uniosła brwi. - Nie dziwię się, że może mieć kłopoty. Ostry gracz z niego. - Co masz na myśli? - To, jak zmontował nasze małżeństwo. - Odwróciła głowę, bo Marek usiłował jej wyrwać z uszu kolczyki, i posadziła go na dziecięcym foteliku. - I jakie miał wyczucie. -Zaśmiała się lekko. - Ale tak na poważnie - spojrzała teraz na Krzyśka - to miał również bardzo precyzyjne informacje. - Cały czas zachodzę w głowę od kogo dodała w zamyśleniu. - Patrz, mały jest śpiący - zauważył Krzysiek. - Daj, położę go do łóżka na drzemkę. Kiedy wrócił do kuchni, zastał Emmę buszującą po jego lodówce. Robiła śniadanie dla nich obojga. Czyli nadal bawimy się w mamę i tatę, pomyślał i czekał z zainteresowaniem na to, co jeszcze nastąpi. Ale Emma skończyła przygotowywać kanapki z tostów, usiadła przy nim i oparła głowę na ręce. - Mogę ci opowiedzieć, o co chodziło w tej historii z moim ojcem - zaczęła. Ojca Emmy, Jamesa, interesowała w życiu jedna rzecz: matematyka. Reszta spraw, które go spotkały, zdarzyła się jakby mimochodem i nie do końca z jego własnej woli. Zamyślony wzrok, który pewnego razu młody naukowiec skierował na studentkę Fionę, nie był pełen romantyzmu, jak jej się wydawało, ale odbijał skomplikowane obliczenia. Nawet kiedy po paru latach brał z nią ślub, prawdopodobnie nie zdawał sobie sprawy z tego, co się dokoła niego dzieje. Fiona jednak nie była zawiedziona. Miała swój dom w uniwersyteckim mieście, męża profesora, a po wielu latach oczekiwań doczekała się córki, dla której była niezwykle troskliwą matką. - To niewiarygodne, jak oni żyją, Chris. To zupełnie inny wymiar. Zero kontaktu z

rzeczywistością. Emma poznała tę rzeczywistość w szkole i dała jej się skusić. Waltersowie długo nie mogli pojąć, dlaczego chce opuścić dom rodzinny i zacząć życie w Londynie, ale w końcu dali za wygraną. Emma przecież nie zamierzała o nich zapominać; przynajmniej raz w miesiącu przyjeżdżała do domu, no i rozmawiała przez telefon z matką. Oczywiście nie 0 wszystkim. Jej relacje z Sarą były jednak tematem tabu. Podczas którejś z wizyt poznała jednego z kolegów ojca. Phil był znacznie starszy od niej, „coś koło czterdziestki", 1 żonaty. Nie przeszkodziło mu to zadurzyć się w Emmie po uszy. W czasie wakacji Sara wyjechała z bratem do Australii na miesiąc i Emma została sama. Nudziła się okropnie i postanowiła odwiedzić rodziców. Już na dworcu spotkała Phi-la, który po paru minutach rozmowy zaprosił ją na drinka. - Facet był taki napalony, że już w pubie wsadził mi rękę w majtki. A potem zaczęły się te jego telefony z wyznaniami... Początkowo Emma chciała, żeby się od niej odczepił, ale potem zaczęło ją bawić, że potrafi tak zawrócić w głowie „profesorkowi". Poza tym nudziła się i to przesądziło o tym, że zgodziła się na spotkanie u niego w domu. Żona Phila wyjechała do Londynu i miał wolną chatę. - Boże. Facet na początku prawie do niczego się nie nadawał. Musiałam mu pokazać, co trzeba robić, żeby równanie wyszło. - Zachichotała - No, ale się rozkręcił... I podczas takiego maksymalnego rozkręcenia i łóżkowej akrobatycznej figury do sypialni weszła jego żona. - Niezła kobieta. Gdybym miała do wyboru... Ale nie miała, bo żona Phila nie była zainteresowana geometrią trójkątów. Najpierw rzuciła się na nich z pięściami, a potem nie tylko doniosła na Emmę jej rodzicom, ale również zawiadomiła o wszystkim dziekana. - Głupia baba i niewdzięczna. Powinna się cieszyć, że pokazałam temu niedorajdzie, jej mężowi, co i jak. - Już rozumiem - wtrącił się Krzysiek. - Bałaś się, żeby Sara nie dowiedziała się o

twojej hetero-przygodzie. - Oczywiście że nie chciałam, tym bardziej że to był tylko taki drobny skok w bok. Ale sprawa miała dalszy ciąg... Rodzice byli wstrząśnięci występkiem Emmy. Tym bardziej że żona Phila, będąca w ciąży, nagle poroniła, rzekomo pod wpływem ciężkiej traumy, i wyprowadziła się z domu. Ona również była córką jakiegoś naukowca. Cały światek uniwersytecki aż huczał od skandalu i plotek na jego temat. Wszystko to przerażało Jamesa do tego stopnia, że wstydził się chodzić na wykłady do instytutu i wziął zwolnienie lekarskie. Fiona skarżyła się, że James zupełnie zamknął się w sobie. Wydawało się, że propozycja pracy na Berkeley spadła na Jamesa w najbardziej odpowiednim momencie. Decyzja została podjęta błyskawicznie. Waltersowie wyjadą z Anglii. A potem przyszedł słoneczny sierpniowy dzień... Dzień nadawał się doskonale na wyprawę za miasto. Gorący oddech niweczył delikatny wietrzyk. Bieganie po mieście oznaczało marnowanie uroków takiej pogody. Claudia wraz z dziewczynami z wakacyjnego kursu języka angielskiego stała przy bibliotece, niemal w samym sercu uniwersytetu. - Mam już dosyć tych starych budowli. Ile można słuchać o historii! Pozostałe również wyglądały na zmęczone: obie Polki, Czeszka i Francuzka. Jedynie Rosjanka Tania jak zwykle nie wypuszczała z rąk notatnika. Na jego strony przelewała niemal każdą zasłyszaną informację na temat Anglii. Co za straszny kujon, skrzywiła się Claudia. - To może wypożyczymy rowery - zaproponowała Czeszka. - Mam lepszy pomysł. Chodźcie na łódki. Nawet Tania się ożywiła, bo przecież sporty wodne, zwłaszcza pływanie łódkami, należały do uniwersyteckiej codzienności. Tak przynajmniej mówiły jej angielskie czy-tanki. Toż swoje powstanie miasto zawdzięczało położeniu pomiędzy rzekami. Godzinę później zastanawiały się już, jaką łódkę wypożyczyć. Zwykły kajak, kanadyjkę czy też tę tak charakterystyczną łódkę z płaskim dnem, poruszaną za

pomocą długiego drąga. Każda z nich miała inną koncepcję i w końcu dziewczyny ciągnęły losy. Wygrała płaskodenna łódź. Całe roześmiane towarzystwo z Tanią włącznie zostało spuszczone na „głębokie wody". - Czy wiecie, że... - zaczęła Tania, wykorzystując każdą okazję do popisania się wiedzą. Claudia nabrała pełną garść wody. - Ratunku! - wrzasnęła Tania. - Mój notes! - Szybkimi ruchami wycierała okładkę, a potem nachyliła się do wody. Po chwili również Claudia była mokra. Ale i bardzo szczęśliwa z powodu ich wyprawy. Londyn był wprawdzie ciekawym miejscem, ale na dłuższą metę męczącym. Wreszcie wdychała czyste powietrze, do oślepnięcia wpatrywała się w słoneczne promienie i zanurzała się w zieleń otaczających rzekę drzew. Odrywając wzrok od nieba, przesunęła go dla odpoczynku w łagodną zieleń. I nagle... - O Boże! Na jednym z drzew wyraźnie dostrzegła sylwetkę gigantycznego nietoperza. - Co to takiego? - krzyknęła po włosku. W tej samej chwili nietoperz umieszczony na jednej z górnych gałęzi rozchylił skrzydła i ukazał jej w pełnym rozkwicie swą męskość. Skierowaną wprost na nią. Claudia początkowo znieruchomiała, a potem rozdarła się donośnie. - Kretyn, idiota, zboczeniec! Jej głos przytłumiony został przez wrzask wszystkich pasażerek łodzi. „Nietoperz" poruszył się i zaczął gniewnie potrząsać gałęźmi. Również łódź rozkołysana ruchami dziewczyn zaczęła się niebezpiecznie przechylać. - Cisza - zarządziła Claudia, pospiesznie przypominając sobie odpowiedni zasób słów w języku angielskim. -Z czym do ludzi, koleś? Takie maleństwo jak twój fiut to straszyć może jedynie chomiki. Zaraz cię stamtąd ściągnę -zagroziła, a kiedy „nietoperz" zaczął uciekać z drzewa, sięgnęła po telefon komórkowy. Emma zamilkła i wypiła ostatni łyk kawy. - To był twój ojciec? - spytał Krzysiek. - Niestety. Policja zdołała go zatrzymać, bo nie potrafił zbyt daleko uciec ani

porzucić płaszcza przeciwdeszczowego, a ta Włoszka bardzo dobrze go opisała. James oczywiście natychmiast złożył rezygnację na uniwersytecie. Zarówno on, jak i jego lekarz przysięgali, że był to jednorazowy występek i to w dodatku pod wpływem silnego stresu. - Oczywiście z powodu mojego posuwania Phila. Ponieważ do tej pory James był obywatelem o nieposzlakowanej opinii sprawa zakończyła się jedynie grzywną i obowiązkiem poddania się terapii. Mimo iż wieści o tego typu skandalach bardzo szybko się rozchodzą, tym razem nic takiego się nie stało. Dziewczyny-świadkowie rozjechały się do swoich ojczystych krajów, a lekarz miał obowiązek zachowania tajemnicy. Sprawa spoczęła w policyjnych aktach. - Aż do czasu, kiedy twój ojciec mi to wygarnął. Myślałam, że umrę na miejscu. Gdyby coś takiego wyszło na jaw przed wyjazdem rodziców, amerykański uniwersytet z pewnością nie zgodziłby się na pracę ojca. Nigdzie nie znalazłby pracy. - I dlatego też zaszłaś w ciążę? - Czułam, że jestem w jakiś sposób winna tego zamieszania. Zawsze chciałam mieć dziecko. Pomyślałam sobie, że jeśli stanie się to jak najszybciej, wszyscy będą szczęśliwi. Ja, rodzice... Ale powiem ci, że działałam dość impulsywnie - westchnęła. - Czy to znaczy, że nie jesteś teraz szczęśliwa? Emma spojrzała na Krzyśka i delikatnie pogładziła jego policzek. - Zdaje się, że zawsze w życiu spadam na cztery łapy -zaśmiała się - a poza tym mam dobrego przyjaciela. - Przyjaciela? - zdziwił się Krzysiek. - A jak? O tobie mówię, głuptasie. Chyba jesteś moim przyjacielem? - Dobrze, że to konkretyzujesz, bo wystraszyłem się, że znowu zmieniłaś opcję zaśmiał się Krzysiek i sięgnął ręką, by objąć jej rudą kędzierzawą głowę. Rozdział XII I pomyśleć, że jeszcze niedawno martwiłam się, że Witka tak często nie ma w domu. I że mi to przeszkadzało. Teraz prawie zawsze był w domu. Ale... No właśnie. Spanie do południa, potem sesje na gitarze, brak reakcji na pytania moje i dzieci, apatia, dziwne obsesyjne uwagi, np. upieranie się, abym natychmiast sprzedała jeepa.

Dlaczego? „Bo to samochód przestępców albo nowobogackich". Tym razem bezrobocie uwierało go o wiele dotkliwiej niż wtedy, kiedy wyrzucił go z posady Raniecki. Teraz nie było ani spektakularnego wyrzucenia, ani wędrówki z kartonem do wozu. Ani „złego" wydawcy, na którego można by pomstować. W „Nowinach" Witek nie miał stałego etatu, a telewizja nie odnowiła z nim po prostu kontraktu. Pechowo termin podpisania nowego wypadał właśnie w tym czasie. Po takim zadziwiającym ataku w mediach, z jakim spotkał się po tym nieszczęsnym wywiadzie, nie było żadnej nadziei na znalezienie stałego zajęcia. Broniły go jedynie „Nowiny", ale zdumiewająco nieudolnie. Nie napisali na przykład nic na temat fałszywego informatora Witka, o którym doskonale wiedzieli, ani o tym, że został podstępnie oszukany. - To moja wina, Zosiu - tłumaczył mi Witek. - Nie sprawdziliśmy dokładnie informacji. Byli w tym i inni, ale ja za wszystko odpowiadałem. I ja poniosę konsekwencje. - Witku, ale przecież nie zdarzyło się po raz pierwszy, że dziennikarz popełnia błąd. Poza tym ten materiał, do którego doszedłeś, był sprytnie spreparowany. - Gdyby Kalicki nie wiedział, jaki to materiał, nie przeszedłby tak zręcznie do ataku. Oglądałem ten program kilka razy. Facet nie był ani spięty, ani nerwowy. Czekał tylko na odpowiedni moment do ataku. Mogłem się przecież zorientować. - Musisz o tym zapomnieć - radziłam, myśląc, że Witek przez tę telewizję wpadł w megalomanię - i zająć się czymś innym. Uuu! Faux pas! To spojrzenie pełne wyrzutu. A potem mężna uwaga: - Rozumiem. Chcesz, żebym ci trochę pomógł w pracach domowych. Co mam robić? Moja przyjaciółka Olga mówi zawsze, że kiedy mężczyzna zadaje takie pytanie, to bez chwili namysłu należy wręczyć mu szmatę lub szczotkę. W żadnym wypadku nie należy go zbywać, przybierając męczeńską minę: „Dziękuję, sama sobie poradzę". Bez wahania kazałam Witkowi wyjść z Tosiem na spacer, bo jest piękna pogoda i mnóstwo śniegu, a potem wsadziłam nos w firmowe papiery. To dla takiej nudnej rozrywki zwagarowałam wcześniej do domu. Od papierzysk wiało kryzysem na odległość. To dopiero początek, pomyślałam z

przerażeniem. Jak długo będziemy w stanie spłacać kredyty bez opóźnień? Na dodatek Jean--Pierre, szef kuchni w „Świecie", pokłócił się ze swoją polską narzeczoną i postanowił wracać do maman. I co z tego, że mogłam straszyć go karą za zerwanie kontraktu. Gdzie ja znajdę nowego szefa kuchni i to w krótkim czasie, żeby choć podczas karnawału ludzie dostali coś jadalnego? Przestaną jeść w poście. Władek powiedział mi beztrosko, że najwyżej ja albo Kaśka pójdziemy na zastępstwo, i poleciał do swojej dyskoteki, która zawsze była dla niego doskonałą kryjówką w chwilach kryzysu. Pomyślałam sobie, że nieszczęścia chodzą parami i to byłby prawdziwy pech, gdybym wkrótce po Witku dołączyła do „rosnącej armii polskich bezrobotnych". Co stanie się z dziećmi? W Polsce nie było przędzalni dywanów zatrudniających nieletnich. Nie zdążyłam obrócić paru kartek, a już moi byli z powrotem. Tosiek darł się z nieszczęścia, że nie doszedł do molo, aż zasmarkał całą twarz, ale Witek myślami znajdował się zupełnie gdzie indziej. Rzucił kurtkę na podłogę i pobiegł do swojego gabinetu. - Ja chcę na dwór! Bałwana! - domagał się bezskutecznie Tosiek. - Pozwolę ci pograć na komputerze - spróbowałam przekupstwa i, jak się po chwili okazało, całkiem skutecznie. Zostawiając małego w wirtualnym świecie, zajrzałam do Witka, obawiając się, że coś mu dolega. - Kochanie? Witek stał pochylony nad rozłożoną na biurku gazetą i nic do niego nie docierało. - Witku? Nagle podbiegł do mnie, pocałował i uniósł do góry. Dawno tego nie robiliśmy, ale to chyba pewna przesada. Godzina jedenasta, dziecko w domu. Ale mój mąż postawił mnie z powrotem na podłogę bez próby przemieszczenia w stronę łóżka i wskazał na leżącą na biurku „Rzeczpospolitą". To była w zasadzie krótka notatka, a nie żaden artykuł.

Informacja ze stron finansowych o podpisaniu kontraktu na ogólnokrajowy system łączności na sześćset milionów dolarów. Przetarg wygrała spółka „Marinea", a kontrakt w imieniu rządu podpisał... wiceminister Ludwik Kalicki. - Rozumiesz, Zosiu? - Taak? - Oczywiście nic nie rozumiałam. - Wydaje mi się, że to musi być klucz. Zobacz, kiedy został podpisany przetarg. - Grudzień. -Właśnie. Trzy tygodnie po wywiadzie Kalickiego w moim programie. - Nadal nie rozumiem - przyznałam się natychmiast. Po tylu latach małżeństwa Witek powinien akceptować moje niedoskonałości. - To jest bardzo duży kontrakt. I tylko ta notatka. Żadnego artykułu, żadnej oficjalnej telewizyjnej relacji. Dziwne, prawda? - Boją się ruszyć Kalickiego? - spróbowałam. - Właśnie. Bo wiedzą, co się stało ostatnim razem. Facet był czysty. - Witek miał tak błyszczące spojrzenie, że pomyślałam, że ma gorączkę. - Czysty, ale w spreparowanej historii. Ciekawy jestem, jak on wygląda od strony tego prawdziwego przetargu. - Spojrzał uważnie na mnie. Uśmiechnęłam się do niego, ciesząc się, że wreszcie wstąpiła w niego energia. - Zosiu, nie chciałabyś mieć jeszcze jednej małej dziewczynki? Czy po Franku zostało jakieś relanium? Tylko gdzie ja je położyłam po przeprowadzce? Po przeczytaniu notatki Witek zachowywał się jak ener-dowski sportowiec po kuracji sterydami. Przez długie godżiny szperał po internecie i sprawdzał rejestry. Przede wszystkim sprawdził udziałowców firmy „Marinea". Było ich kilku i stosunki własnościowe tych spółek należały do dość zawikłanych, na koniec jednak udało mu się znaleźć niesłychanie ważną informację. Okazało się, iż w spisie członków zarządów tych firm pojawiło się to samo nazwisko, co w radzie nadzorczej spółki z Kajmanów. Witek aż zamarł z wrażenia. Czyli ta poszukiwana przez niego organizacja gdzieś się znajdowała i co więcej, skutecznie wygrywała państwowe przetargi. Przepełniony

entuzjazmem z powodu odkrycia zabrał notatki i laptopa i ruszył do Warszawy, do swojej starej redakcji. Na miejscu zdumiony dowiedział się, że jego dobry przyjaciel naczelny nie ma dla niego czasu. „Dlaczego, Witek, nie umówiłeś się telefonicznie?" Dlatego, że nigdy dotąd tego nie robił w sytuacjach nadzwyczajnych. I nigdy tego nie nadużywał. Janek dobrze o tym wiedział, ale wygodnie zapomniał i wyznaczył mu audiencję za parę godzin. Witek mógł posiedzieć w redakcji, ale coś mu się nie podobało w spojrzeniach kolegów i po krótkich pozdrowieniach wyszedł. Kiedy powrócił, okazało się, że Janek jest nadal „niesłychanie" zajęty, ale zgadza się porozmawiać przez chwilę z Witkiem, przełykającym szybko ślinę, żeby się nie udusić goryczą w ustach. Rozmowa była rzeczywiście bardzo krótka. - No i co z tego wynika? - spytał naczelny. - To, że padłem ofiarą prowokacji. Pisałem wcześniej o działaniach Kalickiego, jego konflikcie z Burczykiem. Wiadomo było, że nie przepuściłbym takiej gratki jak ten kontrakt. A to nie było im na rękę. - Im? - powtórzył naczelny. - Spółce, która wygrała przetarg sterowany przez Kalickiego. Chcieli mi zamknąć usta. - Czyli rozumiem, odkryłeś, że to służby specjalne za tym stoją. Witek spojrzał z irytacją na naczelnego. - Czy ty myślisz, że gdzieś znajdę takie dokumenty, w których będzie to stało czarno na białym? W takiej sprawie można tylko domniemywać. To są dowody uprawdopodobniające. - No to sorry, przyjacielu. Już raz miałeś takie same i zobacz, co wyszło. Ponowna próba nie byłaby zgodna z linią gazety. Wydawcy by się wściekli. - Pieprzyć linię, Janek. Tu chodzi o dojście do prawdy. Mam im założyć podsłuch w ministerstwie? Naczelny bezradnie rozłożył ręce, a Witek wyszedł z gabinetu, powstrzymując się przed trzaśnięciem drzwiami. Gniew i zimne powietrze wyssały z niego powietrze i

po kilkunastu metrach musiał przystanąć, żeby uspokoić oddech. Kiedy wydawało mu się, że oddycha w miarę normalnie, poczuł nagle, jak w jego piersi uderza jakby kula armatnia. Złapał się narożnika budynku, żeby nie upaść. To, co widział przed sobą, nie było kwestią złych szkieł kontaktowych. Jego samochód, stojący zaledwie kilka metrów od niego, przypominał makietę do filmu wojennego. Rozbite szyby, strzaskana karoseria, wypatroszona deska rozdzielcza. I oczywiście żadnego laptopa w schowku, jak się przekonał po chwili. Po powrocie z Warszawy nie było już nadziei. Wprawdzie wszystkie pliki ocalały, przezornie zachowane na twardym dysku komputera domowego, ale żadna gazeta ani telewizja nie były zainteresowane wyjaśnieniami Witka. Pozostały jedynie różne skrajne organizacje, z których tub partyjnych mój mąż zrezygnował. Dorota, znajdująca już się w Stanach, mogła go tylko telefonicznie pocieszać. Natomiast jej gazeta zrobiła zdjęcia zdemolowanego samochodu Witka, zaznaczając, że wspólnikiem żony dziennikarza był nie tylko ekswydawca „Nowin Dnia", ale również znany trójmiejski gangster, wyraźnie insynuując, że ma to związek z porachunkami mafijnymi. Stopniowo do Witka zaczęły docierać wszelkie konsekwencje tej sytuacji i wpadł w depresję. - Zacznij pisać książkę - proponowałam, trochę zła, że to on ma depresję, a ja obowiązki. - Najlepiej taką o dementorach - padła oferta Wiktorii, miłośniczki Harryego Pottera. - Pomyśl, że Syriusz Black miał od ciebie gorzej! - Nie mogę się na niczym skupić, Zosiu - oznajmił mi żałośnie Witek w środku nocy, kiedy zauważyłam, że nie śpi od wielu godzin. - Najpierw nie udało mi się z polityką, teraz z dziennikarstwem. Co to za praworządny kraj, w którym mieszkamy! - dodał z goryczą. - Nie martw się. Niedługo będzie wiosna, a potem pojedziemy do Wandy. - I co z tego? - mruknął dość niegrzecznie i obrócił się na drugi bok. Cierpiał. I to bardzo. Popularny „pan z telewizji", ten od polityki, rozmawiający na co dzień ze sławami tego świata - premierami lub prezydentami - został zmuszony do

porzucenia swej kariery w niesławie. To musiało boleć. Miałam jednak nadzieję, że ta detoksykacja od telewizji i popularności medialnej kiedyś musi się zakończyć - Witek był przecież silnym psychicznie facetem - i będzie mógł znaleźć dla siebie nowy sens życia. - Kocham cię, Witku - szepnęłam, przyciskając usta do jego pleców. Byłam przekonana, że tego nie słyszy. - Ja cię też kocham - odpowiedział i obrócił się w moją stronę. - I tak miękko wylądowałem. W ramionach bogatej żony. - Zaśmiał się cicho. - Może ci w czymś, Zosiu, pomóc w firmie? To nie w porządku, że tak tyrasz, a ja się wyleguję. - Myślałam, że już nigdy o to nie spytasz. To prawdziwa kopalnia zajęć. Szczęśliwy to on nadal nie był. Wiedziałam, że nie może zapomnieć o tej sprawie, obserwując czasem jego drgający policzek lub nagły grymas twarz. Ale teraz przynajmniej był zajęty. Nie przypuszczałam, że tak się wciągnie w życie firmy i ku mojemu zdumieniu, zbuduje ludzkie relacje z Władkiem, może nie przyjacielskie, ale zupełnie koleżeńskie. Witkowi zawdzięczaliśmy również nasz najlepszy materiał promocyjny i oczywiście cudowne zdjęcia. Po tym, jak kilka miesięcy temu obrzucono nas błotem, trzeba było zaprezentować zupełnie nowy wizerunek firmy. Ale na początku maja zmarł Carlos, najprawdopodobniej otruty przez konkurencję, i znów gazety przypomniały sobie o nas. - Zmień nazwę restauracji na „Świat według Mafii" i zobaczysz, jak zaczną walić tu drzwiami i oknami - zaproponował Witek. -Aha, i do tego można wymyślić równie poetyczne menu... móżdżek ojca chrzestnego na ostro, języczki informatora w sosie chrzanowym czy tort Al Capone. - I nie zapomnij o drinku CC, czyli Coctail Carlosa, który powinien nokautować. Zapalaliśmy się coraz bardziej, ale ku rozczarowaniu Witka, nie chciałam przeobrazić tej zabawy w rzeczywistość. Miałam jeden główny powód, żeby nic z tym nie robić. Od paru lat nie widywano w naszej firmie żadnych podejrzanych klientów, być może również wystraszyli się reklamy. Nie chciałam więc tworzyć bodźców, które mogłyby

ich zachęcić do powrotu. W połowie czerwca zadzwoniła zaniepokojona Maria. Zgodziła się na wyjazd Pauliny do pracy na Cypr pod koniec maja, a do tej pory nie otrzymała od niej żadnej wiadomości. Wiedziała tylko, że dojechała szczęśliwie, a teraz jak kamień w wodę. - Chyba tam sama pojadę. To jej pierwszy solowy wyjazd, a ma trochę szalony charakter. Grzegorz oczywiście mówi, że przesadzam, ale tyle się teraz słyszy takich dziwnych historii. Zosiu, a może pojechałabyś ze mną? Zapłacę za twój bilet lotniczy. Jutro jest lot i są wolne miejsca. Zaśmiałam się do słuchawki. Myślałam podobnie jak Grzegorz i byłam pewna, że Paulinie nie dzieje się żadna krzywda. Zapewne można by to szybko ustalić, a potem... Taka nawet najkrótsza eskapada z przyjaciółką należałaby do niewątpliwych atrakcji. Ale nie dla mnie. - Jak to, nie dla ciebie? - spytał Witek, któremu streściłam później przebieg naszej rozmowy. - Dlaczego miałabyś nie jechać? To przecież tylko kilka dni. Jak zwykle mogłabyś poobserwować jakieś ciekawostki, żeby je tu wykorzystać. Dam sobie radę z dziećmi - oznajmił mężnie - i z teściową również, bo jak mam nadzieję, ona mi pomoże - dodał ciszej. - Ale w przyszłym tygodniu mają przyjechać Rafał i Weronika z dzieckiem przypomniałam sobie. - Nawet nie wiesz, czy na pewno się zjawią. Już tyle razy przekładali przyjazd. Jedź i się nie zastanawiaj. Czułam, że zachęca mnie do tego wyjazdu, bo sam zapewne ma ochotę na solowy wypad na jakiś rockowy koncert. Ale dlaczego nie miałby tego robić? Ja zresztą też. Po chwili z rumieńcami ekscytacji na twarzy ponownie rozmawiałam z Marią. Potem starałam się nie pokazywać po sobie, że perspektywa wyjazdu jest dla mnie aż tak podniecająca. Po co kusić los? A tak spokojnie, w towarzystwie szarpanej nerwami Marii, wylądowałam w Limassol. Nie był to jednak koniec naszej wyprawy, gdyż miejsce pracy Pauliny znajdowało się na krańcu wyspy, w miasteczku Agia Napa. W ponad-trzydziestostopniowym upale pokonywałyśmy ten dystans

autobusem i - aby nie myśleć o skwarze - ja, i zniknięciu Pauliny - Maria, cały czas rozmawiałyśmy. - Co jej zrobisz, jak ją dopadniesz? - Chciałam się czegoś dowiedzieć na temat wychowania starszych córek. Byłam przekonana, że dorastająca Wiktoria da nam wszystkim popalić. Maria pokręciła głową. - Na nią nawet nie można krzyknąć, bo dostaje migreny. Kompletny nadwrażliwiec. Zupełnie nie na te okropne czasy. Powiedz mi, co u Witka. Grzegorz ciągle o nim mówi. - Powinien przyjechać, żeby się z nim spotkać. Witek bardzo by się ucieszył. Przynajmniej miałby właściwą osobę do opowiadania o swych kolejnych odkryciach. Witek bowiem nadal badał sprawę kontraktu i przy tej okazji zaczęły pojawiać się następne znane nazwiska, a także inna spółka pośrednicząca. Tym razem z wyspy Jersey. - Po co komu tacy wyspiarscy pośrednicy? - pytałam. - Po co? By brać dla kogoś pieniądze. Jakaś ty naiwna, Zosiu - rzucił mi ostatnio zirytowany, że nie siedzę w tej historii tak głęboko jak on. Z pewnością Grzegorz będzie się w tym doskonale orientował. Po dwóch godzinach jazdy pośród dość mało urozmaiconego krajobrazu dotarłyśmy do Agia Napa. Kierowca autobusu, patrząc na kartkę z adresem Marii, rozłożył tylko ręce i powiedział, że najlepiej wysiąść w centrum. Kiedy wstałam z autobusowego siedzenia, poczułam, że całe moje płócienne spodnie są na wylot przepocone. Ale prawdziwa „piekarnia" czekała na nas na zewnątrz. - Może to tylko tak w południe - pocieszała się Maria, wachlując się gazetą. - O rany. Ja już jestem okropnie zmęczona. Ale czekał nas jeszcze marsz pod górę. Kierunek wskazał nam tubylec, którego po długich poszukiwaniach udało nam się znaleźć wśród licznej rzeszy turystów. Droga wiodła wzdłuż tak wielu knajp, że przestałam się dziwić, iż właściciele ściągają pomoc nawet z Polski. Były teraz dość puste, zapewne z powodu sjesty, a nieliczni goście popijali przy stolikach wypełnione lodem drinki, co spowodowało u mnie

natychmiastowe pragnienie. W końcu doszłyśmy do budynku, który najprawdopodobniej został wzniesiony przez amatora, gdyż jego ściany rozpadały się we wszystkie strony. Był poza tym obskurny, a nasze zbliżające się kroki spowodowały ucieczkę kociej rodziny. Tak mocno wygłodzonej, że bardziej przypominała żywe szkielety. Maria spojrzała na mnie ze łzami w oczach. - To moja wina. Grzegorz mówił, że nie wolno jej puszczać tylko z koleżanką, gdy nie wie dokładnie, gdzie będzie pracować, ale ja myślałam, że nie można jej stale kontrolować. Pamiętasz, jak jeździłyśmy do Londynu? Jakoś nas nikt nie porwał! Pamiętam ten nasz wspólny pobyt w osiemdziesiątym roku. Nie do wiary, jak to szybko minęło. Weszłyśmy na klatkę schodową i wśród wielu zapachów, głównie czosnku i ryb, wyczułam inny, dość charakterystyczny. Maria też go poczuła, bo od razu się zatrzymała. - No tak, i jeszcze trawkę palą. Wiem, że wyjdę na wredną matkę, co bazy nie kuma, ale Pauliny tu nie zostawię. Na pierwszym piętrze zobaczyłyśmy trzy pary drzwi, z których jedne nie miały tabliczki. Postanowiłyśmy zacząć od nich i zapukałyśmy. Po dłuższej chwili, kiedy już chciałyśmy odejść, na schodach pojawiła się wysoka, dobrze zbudowana dziewczyna o ciemnych włosach. Maria poznała ją, bo natychmiast rzuciła jej się na szyję, pytając o Paulinę. - Dzień dobry. Paulina... Paulina śpi - wyjąkała, zatrzymując się na progu. Maria uszczęśliwiona tym komunikatem chwyciła za klamkę. Drzwi się otworzyły, odsłaniając bałagan w pokoju. Maria rozglądała się dokoła i coraz bardziej czerwieniała na twarzy. Rozdział XIII Ziemia oddalała się coraz dalej od stóp, uwalniając oszałamiający widok ciemnogranatowej tafli morza i roz-świetlongo miasta. Jednak dreszcz emocji, czający się w jej ciele, nie pozwalał na rozglądanie się dokoła. Domyślała się, że jak zwykle taki wjazd zebrał licznych gapiów zarówno na dole, jak i na górze, przy

monitorze pokazującym reakcje spadających. Machinalnie jej ręka powędrowała do włosów i poprawiła je. Przeszklona kula zatrzymała się i zatrzymał się czas, żeby za chwilę runąć w dół. Serce zlatywało do kolan, płuca groziły hiperwentylacją, a ręce instynktownie wbijały się w poręcz fotela. To było takie wyzwalaj ąąące! Jagoda usiadła nagle na łóżku i stwierdziła, że nie ma pojęcia, gdzie się znajduje. Jeszcze przed chwilą spadała na Slingshot, diabelskim urządzeniu, które wyciągnęło od niej trzydzieści funtów, oferując w zamian mordercze przeżycie, pamiątkową kasetę wideo i T-shirt z jej wykrzywioną krzykiem twarzą. Ale to już było. A co jest? Rozejrzała się dokoła i w świetle padającym zza niedosuniętej żaluzji zobaczyła leżącą obok na tapczanie Paulinę. Dookoła nie było jednak takiego brudu i bałaganu jak na Cyprze, czyli... Była w Londynie! Jagoda powstrzymała wydobywający się z jej ust śmiech. Ale to były zwariowane wakacje. Nawet nie miała pojęcia, że to się tak potoczy, kiedy Rachel zaproponowała jej w zastępstwie wyjazd na Cypr. Gdy usłyszała 0 tym Paulina, Jagoda nie miała już chwili spokoju. Ona musi się wyrwać od swoich rodziców, bo ją zamęczą, szczególnie ojciec, który nie pozwala jej wracać po dwudziestej trzeciej. Czy on nie zdaje sobie sprawy, w którym wieku żyje? Gdyby tylko chciała, to do tej dwudziestej trzeciej mogłaby się stoczyć na samo dno. Jeśli Jagoda ją zabierze, to będzie jej nawet oddawać część zarobionych pieniędzy. Nie, nie jest wariatką, ale jest osobą skrajnie zdeterminowaną. Jagoda, którą bawiła ta egzaltacja koleżanki, zgodziła się. Gdyby jednak wiedziała, w jakich warunkach przyjdzie im mieszkać, zastanowiłaby się przez chwilę. - To jest chlew - zauważyła Paulina, kiedy dokwaterowano je do pozostałych dwóch dziewczyn. - Co się dziwisz, skoro właściciel to świnia - mruknęła Jagoda. Przyszły na kwaterę po pierwszym dniu pracy w lunaparku, ledwie trzymając się na nogach i nie mając najmniejszej ochoty na szukanie innego pokoju. Zostały na jedną noc, która zamieniła się później w tygodnie. Czy na te parę godzin snu opłacało się

szukać czegoś lepszego? Do łazienki, by skorzystać z prysznica, wchodziły wprawdzie w butach, „żeby nie złapać syfa", ale potem zawsze można było wykąpać się w morzu lub ewentualnie wypalić w gorącym słońcu wszystkie dermatologiczne problemy. Po paru dniach noc z dniem zupełnie im się przestawiły. Ale skoro pracowały do godzin rannych, to musiały kiedyś się wyspać. Praca na strzelnicy znudziła Jagodę już po dwóch dniach, tym bardziej że jakoś mało chętnych garnęło się do jej budki. Poszła na poszukiwanie innego zajęcia 1 w końcu wylądowała jako naganiająca klientów do klubu „Kosmiczne Jaja". Stała tam w kusych szortach i w bluzce z dekoltem, który odsłaniał prawie całe piersi, i nagabywała przechodzących. - Ma pan ochotę na drinka? Specjalnie dla pana oferujemy pięćdziesięcioprocentowy rabat na pińa coladę. -Pochylenie się, dające szansę szybkiego wglądu w dekolt i konfidencjonalny szept. - Ale mogę załatwić z kelnerem, że będzie to jakikolwiek koktajl. Wszystko według życzeń. Jakby zobaczył ją ojciec, zdarłby z niej skórę, tego była pewna, ale stała daleko od latarni, ale za to niedaleko podobnie ubranych studentek medycyny i nauk politycznych, które zarabiały tu na studia już drugi sezon, i jakoś po paru dniach się przyzwyczaiła. I pewnie nabrałaby rutyny do końca lata, gdyby Paulina raczyła w porę zadzwonić do domu. A tak padły ofiarami nalotu w postaci jej matki i ciotki i dwa dni później zostały wyekspediowane do Londynu. Muszę zadzwonić do mamy, postanowiła. Na wszelki wypadek zadzwoniła tylko do macochy, Susan, poinformowała ją o zmianie planów na lato i jak zwykle usłyszała jej pogodny głos. Oh, awesome, darlingl Co za pozytywnie myśląca istota z tej Susan. Żadnego marudzenia, narzekania, czarnych scenariuszy, tylko awesome. Jagoda spojrzała na ekran telefonu komórkowego, w który wyposażyła je matka Pauliny, i wpadła w panikę. Rzeczywiście, dzień poprzestawiał im się z nocą. Było już pół do dwunastej, a na dwunastą były umówione z nowym pracodawcą. - Paulina, pobudka! - potrząsnęła przyjaciółką, po czym wystartowała pod prysznic. Potem wystarczyło wytrzeć ręcznikiem mokre włosy, włożyć jakby luźniejsze po tym

Cyprze dżinsy i czarną koszulkę w smoki. Ale wiadomo było, że Paulina nie da się wyprowadzić z pokoju, dopóki nie poupina swoich pięknych włosów i nie nasmaruje się tuzinem kremów przeciw-zmarszczkowych. - Masz dopiero dziewiętnaście lat! - łapała się za głową Jagoda, próbując oderwać koleżankę od lustra. - Potem będzie za późno, a nie chcę się zestarzeć - opierała się Paulina i dopiero po kwadransie stwierdziła, że zaspokoiła swoją próżność. Jagoda obawiała się, że to prawie półgodzinne spóźnienie może spowodować, iż z kolei nigdy nie uda im się zaspokoić potrzeb finansowych. Wchodząc do restauracji, uważnie przeczesywała wzrokiem teren, ale żadna z mijanych osób nie wyglądała na ich potencjalnego pracodawcę. - Ty go przecież znasz? - spytała Paulinę, która zupełnie nie przejmując się spóźnieniem, rozglądała się ciekawie dokoła. - Podoba mi się tutaj. Takie ładne zasłony w oknach. Aha, pytałaś o coś. - Odwróciła się w stronę Jagody. - Tak, widziałam go dziesięć lat temu. - Niezwykle krzepiące - westchnęła Jagoda i podeszła do baru. Stał za nim facet, którego włosy ustawione były dzięki żelowi pod kątem prostym. - Czekamy na... - zaczęła, ale przerwał jej głos barmana, który wyrzucił z siebie kilka zdań w takim slangu, że Jagoda zamarła z półotwartymi ustami. - Jago! - Paulina pociągnęła ją za rękaw. - Czy to jest na pewno angielski? Nic nie rozumiem. - Ja nie mówi po polski - odezwał się facet i zaśmiał się serdecznie, pokazując wszystkie zęby. - Szef będzie za chwilę. Spóźniłyście się - powiedział teraz zupełnie czystym angielskim. Jagoda zastanawiała się, czy nie wyjaśniać, że zgubiły drogę, ale ponieważ pensjonat znajdował się niemal po przeciwnej stronie ulicy, nie była to zbyt mądra wymówka. - To przez tę różnicę w czasie. Zmiana czasu - powiedziała Jagoda, starannie artykułując każde słowo.

- Skoro go nie ma, to ja idę siusiu - oznajmiła Paulina i opuściła restaurację. - Rozumie szu-szu - pochwalił się barman i zaproponował Jagodzie drinka. Jagoda oparła się łokciem o bar i przypatrywała jego zręcznym ruchom. - Paulina! - usłyszała nagle czyjś głos. Obróciła się i ujrzała wysokiego młodego mężczyznę, ubranego w jasne spodnie i granatowe polo. - Nie. Mam na imię Jagoda. Jestem przyjaciółką Pauliny. - Wyciągnęła rękę na przywitanie. - Aha, to ty jesteś ta druga - odpowiedział po polsku i serdecznie uściskał jej rękę. Mam nadzieję, że dobrze wam się spało. - Your drink. Przed Jagodą znalazła się pińa colada z wystającą ze szklanki kolorową parasolką. Zauważyła wówczas krytyczne spojrzenie, którym obrzucił ją nowy szef. Jego wzrok przesunął się wyraźnie od szklanki, poprzez jej nieszczęsny, rozmazany tatuaż z Cypru i zatrzymał na trzech piercin-gach w prawym uchu. - Zupełnie nie wiem, co miałybyście tu robić - przeszedł na angielski zdecydowanie chłodniejszym tonem. - W sumie nie potrzeba nam nikogo - westchnął - ale skoro obiecałem... - Potrzebna byłaby mi pomoc do baru, Chris. Wieczorem nie wystarcza czasem dwóch osób. Może - zwrócił się do Jagody - ty chciałabyś? - Jagoda. Mam na imię Jagoda. - Uśmiechnęła się i uścisnęła jego wyciągniętą zza baru rękę. - Robert. Rob. - No dobra - odparł Krzysiek - skoro wydaje ci się, że ją nauczysz, to spróbujemy. - Pracowałam w klubie na Cyprze - powiedziała Jagoda, uważając, że nie mija się z prawdą. - I akcent amerykański - zauważył Rob. - Tylko się nie odzywaj, kiedy Osama wpadnie tu na pinta. - Przestań, Rob, z tymi dowcipami. - Krzysiek jednak się nie rozłościł, tylko ze znużeniem kręcił głową.

Ile on mógł mieć lat? Był znacznie starszy od niej. Dwadzieścia siedem, sześć? - A co zrobisz z tą drugą dziewczyną? - spytał Robert. - Może do sprzątania się nada - odpowiedział Krzysiek i obrócił głowę w stronę wejścia. Nadchodziła, a raczej płynęła stamtąd swoim tanecznym krokiem Paulina. Padające z ulicy światło utworzyło wokół jej jasnej głowy prawdziwą aureolę. - Cześć. Jestem Paulina. A ty Krzyś, prawda? - powiedziała miękkim głosem i nadstawiła policzki do ucałowania. Krzysiek podniósł twarz po pocałunku lekko oszołomiony, a jego niewidzący wzrok spoczął na Robie, który zachichotał. - Będziesz miał dla nas jakąś pracę? Krzysiek lekko chrząknął, a potem szybko powiedział: - Oczywiście, że coś się znajdzie. A co chciałabyś robić? Jagoda obserwowała jego pełną emocji twarz, która zwracała się teraz wyłącznie ku Paulinie. Spoglądając przez okno, Paulina zauważyła, że gdy się przechyli pod pewnym kątem, dokładnie widzi pobliski park. Jakie to cudowne miejsce! Własny pokój w Londynie i to w dodatku z widokiem na przyrodę. Podchodziła do ścian pokrytych tapetą w drobne kwiatki i gładziła je delikatnie ręką. Miała teraz łóżko, małe biurko z krzesłem, fotelik, radio, a także kącik do mycia. Wszystko było czyściutkie i pełne kolorów, niczym jej własny domek dla lalek. Objęła się rękami i nucąc, zaczęła się kołysać. Pukanie Jagody wyrwało ją z transu. - I jak twój pokój? - spytała przyjaciółka. - Cudowny - zachwyciła się Paulina. - Nie mogę uwierzyć, że mamy tyle szczęścia. A od jutra zaczynam jako kelnerka. Trochę się martwię, bo mój angielski nie jest tak dobry jak twój. Jagoda usiadła na tapczanie i uśmiechnęła się. - Dasz sobie radę. Najwyżej ci pomogę. Była jej bardzo zobowiązana. Gdyby nie Jagoda, tkwiłaby pewnie na jakimś

„przyzwoitym" obozie młodzieżowym. Chociaż, szczęśliwym zbiegiem okoliczności, spotkały się na takim obozie w ubiegłym roku. I od razu się zaprzyjaźniły, odkrywając między sobą wiele podobieństw. Jagoda dostała się na architekturę, ona na historię sztuki, obie poszły wcześniej do szkoły i obie miały ochotę prowadzić niezależne życie. Jagodzie było wprawdzie łatwiej, bo mieszkała w akademiku w Gdańsku, podczas gdy ona tkwiła nadal w domowej pułapce, kontrolowana stale przez rodziców i doprowadzana codziennie do ostateczności przez młodszego brata. - Wyjdziemy trochę na miasto? - spytała Jagoda. - Pojechałybyśmy metrem do centrum i trochę połaziły. Jutro zaczynamy już od jedenastej, a Bóg wie kiedy skończymy. Ten cały Krzysiek wygląda na poganiacza niewolników. - Krzysiu? No coś ty? - Paulina spojrzała na Jagodę swoimi wielkimi, orzechowozielonymi oczami. - On jest przemiły. - Zauroczony tobą do tego stopnia, że dał nam drugi pokój w szczycie sezonu. I to za cenę jednego! - Przesadzasz - powiedziała Paulina i rzuciła okiem na znajdujące się naprzeciwko niej lustro. - Z pewnością jest miły dla wszystkich. - Nie wiem - odparła Jagoda, pociągając za falbany kapy z tapczanu. - Na mnie spojrzał tak, jakbym była ostatnim śmieciem. Czy jestem tak źle ubrana? Paulina spojrzała krytycznie na przyjaciółkę. Wprawdzie nie był to jej styl, ale każdy ma prawo do swojego, tym bardziej że Jagoda wydawała się z niego zadowolona. - Ale temu barmanowi to wpadłaś w oko - zaśmiała się. W tej samej chwili zadzwonił telefon. O tym Paulina też zapomniała. Miała przecież w pokoju do dyspozycji własny aparat telefoniczny. Podniosła słuchawkę, unosząc brwi. - Halloo! - Paulina! Mówi Krzysiek. Czy miałabyś... to znaczy, czy miałybyście ochotę pójść dziś wieczorem na kolację? Paulina odłożyła słuchawkę z miną pełną zachwytu. - Dieta od jutra. - I co? A ta Jagoda zgodziła się? - Rob prawie wyrywał słuchawkę Krzyśkowi.

- Zakochałeś się? - roześmiał się Krzysiek i nie odpowiedział na pytanie. - Toż to przecudowna dziewczyna. Moje przeznaczenie. Co za charakter, jaka sylwetka! - Czy nie jest od ciebie wyższa i - chrząknął - cięższa? - Co się tam znasz. To prawdziwa kobiecość. Junona! Rob chyba zwariował! Krzyś nie przeczył, że ta Jagoda jest przemiłą dziewczyną, choć wygląda dość dziwnie, ale żeby tak od razu wpaść w zachwyt? Paulina to co innego. Wystarczyło, że pocałowała go w policzek. Do tej pory to miejsce miało inną temperaturę niż reszta ciała. Rob maszerował po pokoju, wyginając całe ciało i pohukując w złożoną w trąbkę rękę. - Będzie moja. Jestem tego pewien. To przeznaczenie. Wreszcie coś się tu dzieje, stary! Skąd one się tu wzięły? Skąd? To proste. Zosia zesłała je na kark Krzyśka. Kiedy zadzwoniła do niego z tego Cypru, był na nią wściekły. Sama przecież nie znosiła takich próśb o znalezienie pracy dla znajomych. Ale to była awaria. Jak się dziewczyny nie sprawdzą, prosiła go, żeby zarezerwował im miejsce w najbliższym autokarze do Polski i czym prędzej je wysłał z powrotem do kraju. Żadnych ulg, „niech dostaną w tyłek", ale niech ma na nie oko, bo miejsce, w jakim je z Marią znalazły, to po prostu melina. Dach nad głową i jakaś praca na parę tygodni, chociaż na początek, tylko o tyle go prosi. Miał na końcu języka odmowę. Przyszłoby mu to łatwo, bo ostatnio nabrał do Zosi ogromnej niechęci. Jednak zdając sobie sprawę z tego, że w żadnym wypadku nie jest to jej wina, przemógł się i zgodził. - Mogę się nawet ożenić - oświadczył desperacko Rob. - Słuchaj, ona nie ma dwudziestu lat, a poza tym studiuje - dodał mściwie Krzysiek. - To nic, ja też zacznę - nie przejmował się Rob. - Czy wiesz, że ona wspina się po górach? Jest taka jak ja. - Ty byłeś w górach? - zdziwił się Krzysiek, nerwowo zastanawiając się, jak się ma ubrać.

- W moich snach i marzeniach - odpowiedział poważnie Rob, zapatrzony w najwyższy punkt pokoju, czyli sufit. -Jestem urodzonym alpinistą. - To rozumiem, po co ci wysokie kobiety! Krzysiek tak bardzo zwalniał kroku, że prawie stawał. A wszystko po to, aby Rob i Jagoda oddalili się od niego i Pauliny o całe mile. Chciał mieć ją tylko dla siebie. O, jeszcze chwila, a znikną za rogiem. Prawie westchnął z ulgi. To nieprawdopodobne, co się z nim działo, ale zważywszy na bardzo długą abstynencję, całkiem możliwe. Nawet kiedy nalewał wina do kieliszka Pauliny, dygotała mu ręka. I oczywiście musiała to zauważyć jej koleżanka. To bystre spojrzenie jeszcze bardziej zakłóciło stabilność jego ruchów. Dlatego starał się nie pić. Bał się, że nawet po najmniejszej ilości alkoholu rzuci się na Paulinę. Uf! Dżinsy stawały się coraz ciaśniejsze! Na wszelki wypadek bardzo uważał, aby starannie przysłaniać się przy stole serwetką. Ale teraz jej nagie ramię znajdowało się o centymetry od niego. Miał ochotę zerwać z niej te kuse łaszki, ale po raz kolejny musiał sobie powiedzieć „stop". To była przecież córka przyjaciółki Zosi. I pułkownika policji. Szalenie młoda i naiwna istota, jak zauważył podczas kolacji. Dziwił się nawet jej rodzicom, że wypuścili ją samą z domu. To znaczy nie samą. Z takim seksapilem! - Krzysiu. Jesteś chyba zdenerwowany. Czy ty przypadkiem za dużo nie pracujesz? To niezwykłe, aby taki młody mężczyzna jak ty miał na głowie tyle obowiązków. Nie powiedział jej o wszystkich. Na przykład o małym Marku, który bywał u niego dwa razy w tygodniu i dzięki intensywności ich kontaktów zaczął wymawiać po polsku niektóre słowa. Nie chciał mówić jej o tym w tej chwili. Poza tym przypuszczał, że matka albo Zosia musiały wspomnieć o tym, że ma dziecko. Ale czy powinien to przemilczeć? Nie chciał, aby potem miała do niego pretensje. - Paulina... - Ciii! - Położyła mu palec na ustach. - Pomilczymy sobie tym razem. Jest taki wspaniały ciepły wieczór. Będzie jeszcze wiele okazji do rozmowy. Podała mu rękę, którą wziął, a potem zupełnie nie rozumiał, w jaki sposób pod

swoimi wargami poczuł jej usta, jej oddech, jej zapach. - Pau..li..na! - to było jak jęk potępieńca, któremu nagle darowano czyściec i wkroczył prosto do Edenu. Rajskie jabłka jej piersi spadały mu wprost do rąk, do ust... - Krzysiu! - Prawie upadł, wytrącony z transu. - Jacyś ludzie idą. Pospiesznie wyciągnął dłonie spod jej bluzki. - Pójdziemy do mnie? Mieszkam niedaleko pensjonatu -wykrztusił, spodziewając się odmowy. - Dobrze - powiedziała Paulina i w ogóle się nie krygując, objęła go w pasie. - Jaki wielki dom - zauważyła, kiedy Krzysiek jeszcze bardziej dygoczącymi rękami usiłował otworzyć drzwi. - Należy do mojej babci i jej męża - wyjaśnił, wprowadzając ją do środka. „Do nich również należy ten cały biznes" - chciał wyjaśniać, ale usta Pauliny znów znalazły się na jego wargach. Nie chcąc jednak rzucić się na nią na zimnej posadzce w holu, wziął ją za ręce i poprowadził do salonu. Nie zapalił światła, tylko ponownie obrócił się w stronę dziewczyny. - Tak bardzo cię pragnę - powiedział zduszonym głosem, kiedy pospiesznie rozpiął jej bluzkę i biustonosz. Odrzuciła je na fotel. - Ja też chcę się z tobą kochać - odpowiedziała i zarzuciła mu ręce na szyję. Potem jej dłonie sforsowały zamek jego dżinsów, a jasna głowa znalazła się pod nim. - Ooo! - westchnął ze zdziwieniem. - Czy lubisz tak? - spytała, a potem poczuł na sobie jej język, który rozpoczął zatraceńcze kuszenie. - A teraz ja się położę - zaproponowała po chwili, kiedy już mu się wydawało, że ziemia się przed nim otwiera. Pod jego osłupiałym spojrzeniem Paulina zdjęła minispódniczkę, majtki, ułożyła je starannie na fotelu obok bluzki i biustonosza, a następnie rozłożyła na kanapie Wandy swoje ciało.

- Chcę cię poczuć w sobie. Jak najgłębiej - usłyszał ten nieprawdopodobnie miękki głos, a potem już zanurkował w jasne fale jej włosów. Paulina wykrzywiła pełne usta. Jagoda robiła się całkiem jak jej matka. Poszła do niej prosić o pomoc, a ta zaczyna wygłaszać kazania. - I oczywiście poszłaś z nim wczoraj do łóżka - mówiła Jagoda złym głosem. Paulina zawsze niedobrze reagowała na „zły głos". Po kilku zdaniach zwykła wyłączać słuch. Tym razem postanowiła się bronić. - To cudowny chłopak, naprawdę. Wspaniały kochanek. Nie to co... - Paulina obróciła się z pogardą - ta cała reszta. - Ale to teraz nasz szef. - Nie przesadzaj, Jago. On rzadko zachodzi do restauracji. Dzisiaj wcale go nie było, a ja zbiłam jeden talerz. Z tych nerwów, bo tak na mnie od rana patrzysz - dokończyła płaczliwie. - Martwię się, że znowu narozrabiasz, a ja chciałabym tu przepracować choć parę miesięcy. Poprzedniego dnia Jagoda zadzwoniła w końcu do rodziców, aby poinformować ich o swoim miejscu pobytu i zapewnie, że wszystko u niej w porządku. Poprosiła matkę, żeby wysłała Agatę na jej wymarzony obóz do Włoch, obiecując, że pokryje połowę kosztów. Nie mogła sobie teraz pozwolić, aby stracić tę pracę przez romanse Pauliny. - Przestań się zamartwiać. Oczywiście, że będziemy tu do końca września. Może nie rozumiesz, ale ja i Krzyś jesteśmy w sobie zakochani. Jagoda zdusiła w sobie chichot i ucałowała w policzek bardzo poważną Paulinę. Ta udobruchana tym gestem zaczęła wyłuszczać jej sprawę. - Ja mam się zająć jego dzieckiem?! - wykrzyknęła oburzona Jagoda. Nawet nie wiedziała, że Paulina ją tak tym zaskoczy. Prawdę mówiąc, to nie powinna się dziwić, widząc, jakie facet bierze zawrotne tempo. To i tak pewnie cud, że ma tylko jednego dzieciaka! Ale nie, absolutnie się nie zgadza. Przecież tego wieczoru chciała umówić się ze swoją amerykańską przyjaciółką Rachel, która czekała na telefon od niej.

- Tylko przez godzinę, dobrze? - Paulina runęła na klęczki przed Jagodą. Krzysiek otworzył dopiero po dwóch dzwonkach. Był w towarzystwie małego rudzielca o niebieskich oczach i bez pytania wpuścił je obie do środka. - Jak masz na imię? - Jagoda pochyliła się do małego. - Marek - odpowiedział i schował się za nogą ojca. - To on zna polski? - zdziwiły się obie, ale zadzwonił telefon komórkowy Krzyśka i zostawił je na chwilę z dzieckiem. - To ja mam być tu, a wy wyjdziecie? - dopytywała się Jagoda. - Nie wiem jeszcze - syknęła Paulina. - Najpierw posiedzimy chyba przez chwilę razem. Jagoda rozglądała się ciekawie po dużym pomieszczeniu. Jeszcze nigdy nie była w angielskim domu, jedynie w londyńskim mieszkaniu Julii i jej biurze. Dostrzegła jednak sporo cepeliowskich elementów, w postaci kurpiowskich wycinanek na ścianach czy glinianych ozdób, które tę „angielskość" jakby psuły. Stanęła przy dość udanej akwareli przedstawiającej wiejski pejzaż. Marek podszedł do niej z zabawką. - Miś - powiedział i podał go jej. W tej samej chwili wrócił Krzysiek i ucieszył się, że Marek poznał jego koleżanki. - Jagoda ma brata w jego wieku - powiedziała Paulina -więc się zna na dzieciach. - Jest o jakiś rok starszy - zauważyła Jagoda, odczuwając silną tęsknotę za uściskami ciemnowłosego Jacusia. - Mogę się zająć Markiem - mężnie zaproponowała sama. - Och, nie trzeba! - żachnął się Krzysiek. - Ja sam się nim zajmuję. Prawda, kumpel? - Kumpel, prawda - powtórzył mały i śmiesznie zatańczył na swych zgiętych nogach. Krzysiek podniósł go do góry i podrzucił, a potem ucałował. Paulina wyglądała na zdezorientowaną i nie wiedziała, co ma powiedzieć. - To może zamówię w knajpie coś na wynos - zaproponował Krzysiek. - Chcecie kuchnię indyjską? - Byle wegetariańskie - zaznaczyła szybko Paulina. Krzysiek wziął do ręki komórkę, chcąc wykonać telefon, gdy usłyszeli dzwonek do drzwi. - Pewnie Rob wyczuł, że tu jesteś - zwrócił się do Jagody i podszedł do wejścia.

Ale się pomylił. Stał przed nimi długi, chudy kolejny rudzielec w czapce z daszkiem, kurtce lotnika i z ogromnym plecakiem. - Udało się, Krzysiek. Udało. Matka wypuściła mnie na cały miesiąc - oznajmił jego młodszy brat Daniel i zdjął z uszu słuchawki do discmana. Rozdział XIV Krzysiek ucieszył się szczerze z przyjazdu brata, szybko kalkulując, że zakwateruje go po przeciwległej stronie domu, gdzie w niczym nie będzie przeszkadzał jemu i Paulinie. Nie przewidział jednak innej sprawy. Połowa lipca był to czas przyjazdu Wandy i Johna z Francji. Telefon babci, oznajmujący ich rychłe pojawienie się w Londynie, wprawił go w prawdziwy popłoch. Zaczęła się wyraźnie malować wizja utraty wolności i niezależności. - Czemu się przejmujesz? Przyjdziesz wówczas do mnie -uśmiechała się Paulina, dla której nie było teraz nierozwiązywalnych problemów. - Bardzo się cieszę, że poznam twoją babcię. Daniel również był oczarowany Paulina do takiego stopnia, że nie wolno go było zostawiać z nią sam na sam. Aby nie przychodziły mu do głowy głupie pomysły, starszy brat wysłał go na „zmywak" do restauracji. Dziesięciogodzinna harówka powinna zapewnić mu kasę, poskromić wyobraźnię i przyciszyć rozbuchane hormony. Krzysiek nie przypuszczał nawet, że jego własne hormony go tak zaskoczą. W pracy musiał teraz mocno się koncentrować, gdy ktoś do niego się zwracał, bo myślami przebywał gdzie indziej. - Ale cię, bracie, siekło - oznajmił mu Rob, kiedy kolejny raz trafił na jego błędny wzrok. - A jak u ciebie? - zapytał złośliwie Krzysiek, dobrze wiedząc, że tym razem Robowi się nie poszczęściło. - Zaprzyjaźniamy się. Uważam, że jest to prawdziwa podstawa wielkiego uczucia oświadczył z godnością Rob. Krzysiek nie mógł się z tym nie zgodzić. Rzeczywiście, Rob znalazł wspólny język z Jagodą i na dodatek zrobił z niej doskonałą barmankę. Bez przerwy zaśmiewali się z

jakichś wymyślanych na bieżąco głupot. Któregoś dnia Rob przyszedł do pracy w kilcie szkockim. - I jak wyglądam? - kręcił się wkoło, czekając na podziw. - Nowe pochodzenie? - zainteresował się Krzysiek. - Miałem babkę Szkotkę, więc wszystko się zgadza. No Jagoołda - wymawiał śmiesznie jej imię. - Fajnie nawet. Rob był wyraźnie zawiedziony. - No, spytaj się o to. Spytaj! - O co? - Krzysiek też nie wiedział, o co mu może chodzić. - No, co mam pod spódniczką? - Nic nie masz. Jesteś bez majtek - oświadczyła spokojnie Jagoda i zajęła się polerowaniem szkła. - A skąd wiesz? - obaj zadali to pytanie. - Uczyłam się na lekcji angielskiego. Oglądałam filmy. Krzysiek pękał ze śmiechu, namawiając Roba, aby wpadł na jakiś oryginalniejszy pomysł. A potem szybko zauważył, że klienci baru ignorują góralski kilt Roba, ale nie pozostają nieczuli na wypukłości wyłaniające się dość wyraziście zza obszernego dekoltu Jagody. Sam mimowolnie utkwił tam wzrok, odkrywając prawdopodobny brak biustonosza. To chyba pewna przesada, stwierdził po dłuższej chwili obserwacji, i zwrócił się do roześmianej pary barmanów: - Prosiłbym, żebyście się ubierali trochę skromniej i w sposób bardziej stonowany po czym szybko wyszedł, zostawiając ich w osłupieniu. Początkowo myślał, że nie zareagują, ale od tej pory Rob nie rozstawał się z białą koszulą z krótkim rękawem, natomiast Jagoda nosiła identyczną, tyle że w kolorze czarnym. Zgrzeszyłby więc, mówiąc, że jego nowe pracownice nic nie wniosły do firmy. Paulina, która pływała niemal między stolikami swoim lekkim, pełnym gracji krokiem, otrzymywała oszałamiająco wysokie napiwki. W związku z tym

natychmiast polubili ją inni kelnerzy, gdyż wszystkie napiwki były równo między nich dzielone. Kasa również się zgadzała. I mimo iż, jak Krzysiek odkrył kiedyś, Paulina nie umiała zupełnie liczyć, klienci nigdy jej nie oszukali. Z czystym sumieniem mógł więc przedstawić sytuację w firmie Johnowi, który choć zawsze był za „zgrabną nóżką", to jednak nie tolerował leni i darmozjadów. Uważał też, zresztą podobnie jak on sam, że nowa fala pracowników z Polski jest nastawiona zdecydowanie zbyt roszczeniowo, nie dając z siebie nic w zamian. Tym razem pewnie zmieniłby zdanie. - Chris! Zamyślony, początkowo nie zareagował. Stał przed wejściem do restauracji i przez oszklone drzwi obserwował, jak Paulina z lekkim uśmiechem przenosi talerze, i zamartwiał się, aby wśród klientów nie znalazł się żaden producent filmowy. - Tata! - wrzasnął niezrażony Marek. - Byliśmy w pobliżu u lekarza - wyjaśniła Emma - i postanowiliśmy zjeść u ciebie lunch. - Zapraszam - odpowiedział nadal nieprzytomny i zwrócił się do Marka po polsku: Co zjesz? - Klopsiki. Am, am - odparł malec, a widząc Paulinę, krzyknął na całą salę: - Lina, jest Lina. Wzrok Emmy mógłby wypalić dziurę w czole Krzyśka. Pewnie dlatego poczuł takie gorąco na twarzy. Czy był czerwony? Tego jeszcze by brakowało. - No co? - spytał obronnie. - Nic, ale jestem przeciwko wykorzystywaniu seksualnemu podwładnych oświadczyła. - Nie próbuj zaprzeczać. Przecież cię znam. A potem zrzuciła na niego ładunek bombowy. Chciała wyjechać z Sarą na dwutygodniowe wakacje do Turcji i czy on nie mógłby w tym czasie zająć się swoim synem. Zawsze ją prosił o to, aby móc dłużej przebywać z dzieckiem, więc teraz miałby ku temu doskonałą okazję. - Ale mały powinien też gdzieś wyjechać. Z pewnością. Więc niech on o takim wyjeździe pomyśli. Ma przecież babcię w

Prowansji. Wakacje Emmy polegać miały na nieustannym przenoszeniu się z jednego miejsca w drugie, w związku z tym nie było nawet mowy o zabraniu ze sobą dwulatka. - O, idzie Sara - zauważyła Emma. - Będziemy mogli porozmawiać we trójkę. Ku ich zdumieniu Sara zatrzymała się przy przeszklonych drzwiach i wlepiła zahipnotyzowany wzrok w jasnowłosą Paulinę. - Macie nową kelnerkę? - spytała ochrypłym głosem, podchodząc po dłuższej chwili do stolika. Nadal błądziła wzrokiem za Paulina. - Tak - odparł Krzysiek, stwierdzając, że trzeba się ich pozbyć. - Emma mówiła, że wyjeżdżacie. Mam nadzieję, że jak najszybciej, bo tylko w tej chwili mogę zaopiekować się Markiem. Emma rozzłoszczona trąciła nogą przyjaciółkę, która rozmarzona patrzyła na drugi koniec sali. - Dobrze, Chris - powiedziała Emma. - Będzie, jak chcesz. Wyjedziemy jeszcze w tym tygodniu. Jagoda przewracała się z boku na bok, klnąc w duchu swoje zapominalstwo. Przecież miała kupić te baterie do discmana już parę dni temu. Teraz mogłaby nałożyć słuchawki i posłuchać Diany Krall, zamiast męczyć się słuchaniem odgłosów zza ściany. Kiedy ją obudziły po pierwszej, sądziła, że wkrótce ustąpią. Taka dłuższa cisza była jednak szalenie zwodnicza, bo Jagoda zaczynała już zasypiać, a tu ponownie wszystko się zaczynało. Początkowo dość cicho, po czym głos Pauliny wznosił się coraz wyżej, żeby za chwilę zostać stłumiony, i na koniec rozlegał się z całą siłą jej strun głosowych. Najdziwniejsze, że pozostałym gościom pensjonatu te dźwięki w ogóle nie przeszkadzały w spokojnym śnie. Nikt nie biegał wściekły po korytarzach i nie walił w drzwi, prosząc o ciszę. Pewnie dlatego, że pokoje Jagody i Pauliny znajdowały się w dobudowanej części, w pewnym oddaleniu od reszty. Poza tym, jak wykalkulowała Jagoda, „dźwiękowe miejsce" musiało znajdować się bezpośrednio po drugiej stronie ściany, zaledwie kilkanaście centymetrów od jej własnego łóżka. Przez chwilę miała zamiar przestawić je na drugą stronę pokoju, ale potem zorientowała się, że jest ono

jakby wbudowane w ścianę i bez pomocy nie da rady. Początkowo leżała jak trusia, ale potem, zdenerwowana znieczulicą sąsiadów, wstała i zaczęła się kręcić po pokoju, przygotowując herbatę. Cholerna Paulina! Dlaczego ona jest tak uzależniona od facetów? Na Cyprze nie było nocy, którą spędzałaby samotnie. Jako eteryczna blondynka nie miała nigdy problemów z ich znalezieniem. Opadali ją jak komary żądne krwi, na plaży, w pracy, w knajpie. Jagoda nienawidziła tego przede wszystkim przez to, że nie wszyscy załapywali się na samą Paulinę. Zawsze były jakieś odrzuty, które próbowały szans u Jagody. Obrzydliwość. Wzdrygnęła się na samą myśl o tym. Ale najgorsza była ta wpadka. Włoch, z którym Paulina zadała się tej nocy, był jakimś najgorszym zapijaczonym sortem. Nie miał ani przedniego zęba, ani własnego mieszkania. Przywlókł się do ich kwatery, wabiąc trawką. Postanowiła wówczas wynieść się do dziewczyn z pokoju obok. Nienawidziła tego robić, bo żadna z nich nie przestrzegała higieny i cuchnęło u nich jak w norze skunksa. Ale one zdążyły się naćpać, zanim Paulina rozpoczęła swoje popisy wokalne i nic ich nie obchodziło. Jagoda zasnęła dopiero rano. Wyszła z pokoju po współlokatorkach. I niemal doznała szoku, widząc na korytarzu elegancką matkę Pauliny. Naciskała już na klamkę. Jagoda nie miała refleksu, aby ją powstrzymać. Gdyby wiedziała, co zastanie za drzwiami, wymyśliłaby jakąś historię, a tak... Paulina wyginała rytmicznie swe białe modelowe ciało, ujeżdżając opalonego na mahoń Włocha. Ta czynność nie przeszkadzała im w jednoczesnym dzieleniu się jointem. Widząc twarz matki Pauliny, Jagoda rzuciła się, aby ją podeprzeć. Ile razy później przypominała sobie tę scenę, dostawała gęsiej skórki. Początkowo bała się, że matka Pauliny opowie o wszystkim jej ojcu, ale potem zrozumiała, że nigdy tego nie zrobi, nie chcąc pogrążać własnej córki. Natomiast Paulina nie była wcale tak wstrząśnięta przyłapaniem in flagranti, jak by się można było spodziewać. Rzuciła ubranie na schody za uciekającym w przerażeniu Włochem i oświadczyła matce, że nie ma zamiaru wracać z nią do domu, i jeśli zacznie ją do tego zmuszać, nigdy więcej jej nie zobaczy. Jest dorosła i będzie

robić, na co ma ochotę. Maria stała zdruzgotana przed swą nagą córką w zupełnym osłupieniu i drgnęła dopiero, gdy jej towarzyszka zaproponowała, żeby najpierw pójść do hotelu, a później spotkać się na mieście i porozmawiać. Paulina zmusiła ją do wysłuchiwania tych „rozmów". Jak się okazało, obie kobiety przyszły na to spotkanie z gotową już propozycją. Paulina wraz z Jagodą miały pojechać do Londynu, do pasierba koleżanki Marii. Ciekawe, co by teraz powiedziały, siedząc wraz ze mną w tym pokoju, pomyślała Jagoda, dopijając herbatę. Głos Pauliny wznosił się znów na najwyższy pułap. Ten cały Krzysiek miał być odpowiedzialnym facetem i nas przypilnować. Jagodę ogarnął pusty śmiech. Ale... Może coś w tym było pozytywnego. Paulina była wierna Krzyśkowi już od przeszło trzech tygodni i rzeczywiście wyglądała na zakochaną. Trafiła więc kosa na kamień. Za ścianą zaległa głucha cisza, ale za to obudził się pęcherz Jagody. Po krótkiej walce zrezygnowana wstała i jak najciszej przemknęła do ubikacji. Wychodząc stamtąd, stanęła twarzą w twarz z Krzyśkiem. Musiał brać przed chwilą prysznic, bo jego ciemne włosy błyszczały od kropel wody i miał ręcznik owinięty wokół bioder. - Cześć! - wyjąkała, czując, jak oblewa się potwornym rumieńcem. - Nie śpisz? - spytał, ale kiedy nie odpowiedziała, zauważył: - Było za głośno, tak? Milczała, patrząc na ciemny zarost jego klatki piersiowej, o kształcie trójkąta, którego wierzchołek znikał pod ręcznikiem. Krzysiek westchnął. - Przepraszam. Tak nie powinno być. To się już więcej nie powtórzy. Bez słowa pobiegła do pokoju. Rzeczywiście, za ścianą panowała niezwykła cisza. Tyle że ona nie mogła teraz zasnąć. Paulina myślała o swoim szczęściu. Tak długo wymykało jej się z rąk, oszukiwało i sprowadzało na manowce, że już prawie straciła wiarę, czy istnieje. Jego odbicie widziała teraz w każdej rzeźbie w British Museum i w każdym obrazie w National Gallery. Ale to wciąż było mało. Musiała jeszcze to dodatkowo sprawdzić.

- Kocham cię, Krzysiu - zaklinała, ściskając jego ramię, które zapewniało jej poczucie bezpieczeństwa. Krzyś był taki dojrzały i męski. - Moja śliczna, ja nie mogę już z tobą chodzić po tych muzeach. Muszę wracać tłumaczył się Krzysiek, gdyż jeszcze ostatkiem sił panował nad swym rozsądkiem, nawołującym go do natychmiastowego powrotu do domu, w którym Wanda już od wielu godzin zajmowała się pełnym energii Markiem. - Dlaczego nie pójdziesz z Jagodą? - zaproponował. - Jagoda poszła z Robem skakać na bungee. - Żartujesz? - zdziwił się. - Nie, poważnie. Ona ma chyba poważne problemy psychiczne, które próbuje rozwiązywać ekstremalnymi rozrywkami. Na Cyprze wydawała każdy grosz na paralotniarstwo. - To wreszcie Robowi udało się znaleźć bratnią duszę. On ma podobne inklinacje. Żeby tylko się nie pozabijali, bo gdzie ja znajdę dwoje barmanów naraz. Ciągle miał przed oczami ich wspólny „numer", w którym w synchronizowanych ruchach przygotowywali drinki w rytm melodii. Klienci nie posiadali się z zachwytu. - Nie martw się, Jagoda przypilnuje Roba, a ja tymczasem powłóczę się samopas. Krzysiek podwiózł Paulinę pod Tate Gallery i zamierzał ją tam zostawić. Wyjął z kieszeni pieniądze, aby przyjechała do domu taksówką. I słusznie. Sama za nic nie wsiadłaby do metra, bo miała klaustrofobię, a do przystanku autobusowego nie trafiłaby. Wszyscy zawsze śmieli się z niej, że potrafi się zgubić na prostej drodze. No cóż, tylko oni widzieli, iż jest ona prosta. Dla Pauliny była pełna zaskakujących i wprowadzających w błąd niespodzianek. - Co zrobisz, jak będziesz musiał się ze mną rozstać za parę tygodni? - spytała. Dopiero tego dnia Jagoda uświadomiła jej niemiły upływ czasu. Minął już miesiąc od ich spotkania. Twarz Krzyśka spoważniała. - Będziemy do siebie jeździć. A w przyszłym roku mogłabyś wziąć urlop, prawda? Mamy przecież jeszcze dużo czasu do końca twoich wakacji. Paulina ułożyła usta w dzióbek. Ta propozycja wydawała jej się dość nierealna.

Jeszcze żaden z jej chłopaków nie ostał się po rozstaniach, ale Krzyś... Jego tak bardzo kochała. I on ją. Wystarczyło, że spojrzała na niego, a on już zrywał się, by choć ją dotknąć. - Zadzwoń do mnie, jakbym się zapatrzyła - poprosiła. Krzysiek już następnego dnia po ich wspólnej nocy kupił jej bardzo prosty telefon komórkowy. Dzięki temu udawało jej się dotrzymywać umówionych terminów. Każdy musiał jednak zrozumieć wcześniej czy później, że zapominalstwo jest częścią uroku Pauliny. - Nie zapatrz się na nic żywego. Podziwiaj wyłącznie to, co martwe i namalowane, OK? Pomachała mu na pożegnanie przepełniona miłością, ale już po paru minutach zagłębiła się w świecie swojej wyobraźni. Po ułożeniu Marka do snu Krzysiek postanowił wejść na chwilę do hotelu, a potem ucałować na dobranoc Paulinę. Mówiła, że bez jego pocałunku nie jest w stanie zasnąć. Śmiał się w duchu, że od jego uścisku zależy teraz zdrowy sen aż dwóch osób. W hotelu jednak rozgrywał się prawdziwie włoski dramat; zazdrość szefa kuchni z restauracji o jego dziewczynę recepcjonistkę, która według niego zdradzała go z dostawcą pieczywa. Oczywiście wszystko oparte było na poszlakach i przeczuciach Luigiego Angela, niemniej jednak proces mediacyjny zajął Krzyśkowi ponad dwie godziny, aż wybiła północ. Wściekły na zmarnowany wieczór spieszył do pensjonatu, kiedy od strony ogrodzenia parku usłyszał odgłos kroków i krzyki. Wydawało mu się, że był to głos kobiecy, i instynktownie zaciskając ręce w pięści, ruszył w tamtą stronę. Zza zakrętu wybiegła jedna postać, a za nią druga - Ratunku! - usłyszał i poznał głos Jagody. Widząc, że podbiega do dziewczyny, jej prześladowca zrobił szybki odwrót. - Jagoda! Poznała go i zanosząc się szlochem, wylądowała w jego ramionach. Dopiero po dłuższej chwili mógł zobaczyć

w świetle ulicznym, że jej czarna bluzka jest cała poszarpana, a krew spływa z kącika ust. - Biedactwo. Co się stało? Nie była w stanie nic powiedzieć. Płakała tylko i szczękała zębami. Krzysiek postanowił jak najszybciej zabrać ją do domu, gdzie Wanda z pewnością będzie wiedziała, co robić dalej. Bo jeśli ktoś zrobił krzywdę Jagodzie... Nigdy by nie uwierzył, że takie przypuszczenie może go tak zaboleć. Objąwszy Jagodę za ramiona, zaprowadził ją do domu. Dopiero przy lampie w przedpokoju mógł się jej lepiej przyjrzeć, a potem posadził ją przy zlewie w kuchni i wodą utlenioną przemył jej twarz. Wyglądała jak półtora nieszczęścia. Widać było, że musiała się ostro bronić. - Czy wiesz kto? - Kucnął przy niej. Potrząsnęła głową. Była u swojej amerykańskiej koleżanki Rachel, widział ją, taka czarna, prawda? Pojechały razem do teatru, a potem do pubu na piwo. Przecież nie wracała aż tak późno. Tylko że już w autobusie zaczął jej się przyglądać. Wyglądał zupełnie normalnie. Mężczyzna około czterdziestki. Ale to jego gapienie się było trochę dziwne. Chciała wysiąść w centrum dzielnicy, a nie przy hotelu, żeby nie wiedział, gdzie mieszka, ale on wyskoczył za nią, kiedy autobus już ruszył. I... i... Krzysiek sięgnął po telefon i zadzwonił na policję. Obiecano jak najszybciej przysłać patrol. - Będziesz musiała się jutro do nich zgłosić. Zrobią portret pamięciowy. Podobno w tych okolicach to już nie pierwszy raz... - To ja już pójdę - powiedziała Jagoda i podniosła się z krzesła, ale jej oczy przepełnione były strachem. Krzysiek znów doświadczył dziwnego uczucia. Jagoda wydała mu się łudząco podobna do Wiktorii. Mimo wzrostu taka mała z niej dziewczynka. - Nie pójdziesz do pensjonatu. Będziesz spała u nas -oświadczył zdecydowanym tonem. Nie chciał mówić Jagodzie, że miała dużo szczęścia. Na policji powiedziano mu, że pozostałe ofiary zostały zgwałcone, a jedna z nich od miesiąca nie odzyskała

przytomności. Nagle usłyszeli kroki na schodach. - Co się tu dzieje? - spytała ubrana w szlafrok Wanda. Nie czekając na dokładne wyjaśnienia Krzyśka, zabrała dziewczynę na górę do pokoju gościnnego i dała jej koszulę nocną. On dostał rozkaz zrobienia jej herbaty z melisy. Kiedy przyszedł z gorącym napojem, Jagoda leżała już umyta w łóżku, a przy ustach trzymała mokry ręcznik. Był on dodatkowo moczony przez strumień łez, który spływał z jej szarych, wielkich oczu. Nadal była podobna do Wiktorii. Krzysiek wziął w dłonie jej lewą rękę. - No, nie płacz. Już po wszystkim. Ale ona dalej płakała, jakby kończył się świat. Potem wyrzuciła z siebie potok słów, których Krzysiek nie był w stanie zrozumieć. - Przekleństwo. Tak już mam. I nawet duża i gruba. Nie szkodzi. Jak mam cierpieć, to cierpię. Przekleństwo. Zawsze tak się mi zdarza. Nie pierwszy raz. Sami zboczeńcy. Ale ja już się nie ubieram prowokująco. - Cii. - Krzysiek gładził jej rękę i monotonnie przemawiał. - Wszystko będzie dobrze. Jestem przy tobie. Ciii. Nawet nie zauważył, kiedy zasnął, zwinięty w kłębek w nogach jej łóżka. Następnego dnia Jagoda nie mogła się odezwać. Zupełnie ochrypła od długiego płaczu. Rano chciała wstać i pójść do pensjonatu, ale nie była w stanie utrzymać się na nogach. Babcia Krzyśka zastała ją przy jednej z takich prób. - O, wykluczone - powiedziała ta miła starsza pani i poprawiła jej pościel. - Najwyżej do ubikacji. Dzisiaj musisz wyleżeć ten stres. Zaraz poproszę Daniela, to ci przyniesie mój przenośny telewizor - dotknęła czoła Jagody i stwierdziła, że ma lekką gorączkę. - A ja podam lekkie śniadanie i paracetamol. Pogładziła rękę Jagody i ruszyła do wyjścia. Przy drzwiach zatrzymała się i powiedziała: - Krzyś przyjdzie do ciebie później. Teraz jest w pracy. Jagoda skrzywiła się lekko.

Czy to możliwe, że Krzysiek spał w jej łóżku tej nocy? Chyba coś się jej wydawało. Spojrzała na kominek znajdujący się po drugiej stronie łóżka i zobaczyła tam drugiego Krzyśka. Ze zdumienia otworzyła usta. To musiała być fotografia jego ojca, Witka Halmana z czasów młodości. Swoje szóstki z wiedzy o społeczeństwie zawdzięczała jego programowi, ale powiedzmy szczerze, nie dla polityki go oglądała. Nie mogła odżałować, że już się skończył. Paulina pękała ze śmiechu, kiedy jej o tym wspomniała. Teraz cały czas obawiała się, że może powiedzieć o tym Krzyśkowi i on ją wyśmieje. Popełniła błąd, że poprzedniego dnia nie dała się namówić Robowi na wieczorną randkę. Zabrałby ją do kina, na piwo, pośmieliby się razem i nikt by jej nie napadł. Nagle usłyszała pukanie do drzwi. To pewnie brat Krzyśka z telewizorem, pomyślała. Okazało się, że był to sam Krzysiek. Z wystraszonym wzrokiem i strużką potu spływającą ze skroni. - Paulina zniknęła - wyrzucił z siebie, ciężko dysząc. -Jagoda, powiedz mi, może coś wiesz? Dokąd ona mogła pójść? Jak on ją bardzo kocha, pomyślała. On się rzeczywiście 0 nią troszczy. Czy ją samą spotka kiedyś coś podobnego w życiu? Prawdziwe uczucie, a nie chęć wykorzystania drugiej osoby? Pokręciła głową i z trudem wyszeptała: - Nie widziałam jej od wczoraj, kiedy miała jechać do muzeum. Krzysiek był rzeczywiście zrozpaczony. Przecież sam ją zawiózł do muzeum, a potem dał pieniądze na taksówkę. Dzwonił do niej na komórkowy, a Paulina prosiła, żeby wpadł ucałować ją na dobranoc. A potem był ten incydent... Nie, w żaden sposób nie wini Jagody za to, ale Paulina najprawdopodobniej nie spędziła nocy w pensjonacie 1 dzisiaj nie ma jej w pracy. Czy Jagoda ma choć blade pojęcie, gdzie ona może być? Jej telefon komórkowy nie odpowiada. - Może napadł ją ten sam zboczeniec? - zadawał sobie pytanie Krzysiek, zastanawiając się, czy ma już zgłosić zaginięcie Pauliny na policję. A zawiadomienie

jej rodziców?! Pełen posępnych myśli wyszedł z pokoju. Jagoda nakarmiona paracetamolem i jajkiem po wie-deńsku przyrządzonym przez Wandę nie mogła spokojnie uleżeć. Przecież powinna pomagać Krzyśkowi w szukaniu Pauliny, a nie oglądać telewizję czy słuchać opowieści Daniela o uzyskanych przez niego stypendiach naukowych. Po obiedzie nie było nadal śladu Pauliny, a do Jagody przyszedł z wizytą Rob. Bardzo przejął się jej wypadkiem. Siedział tak przy jej łóżku, nerwowo mrugając i nie wiedząc, co ma powiedzieć. W końcu nabrał odwagi. - Jagoda. Zrozumiałem, dlaczego nie chcesz się mną zainteresować na serio. I muszę przyznać, że to jest bardzo ważny powód. Jagoda wytrzeszczyła na niego oczy, zupełnie nie pojmując, o co jej koledze może chodzić. - Sprawa religii odgrywa niesłychanie ważną rolę. To, że ja jestem protestantem, a ty praktykującą katoliczką, może być problemem dla niektórych, ale nie dla nas. Rozmawiałem już z ojcem 0'Donelly i on zgodził się dawać mi nauki. Mówi, że po pół roku będę już przygotowany. Jagoda, dla ciebie przejdę na katolicyzm. - Rob! - wykrztusiła Jagoda, mając wrażenie, że temperatura jej rośnie. Rob zrobił minę pełną pokory i uwielbienia, po czym chwycił ją za rękę i zaczął unosić do ust, ale czynność ta została przerwana przez bardzo donośne głosy dochodzące zza drzwi. Do pokoju wpadł Krzysiek, a za nim wsunęli się Wanda i jej mąż. Jagoda szybko wyrwała rękę Robowi. - O mój Boże! - powiedział tylko Krzysiek, a Jagodzie spłynęła z twarzy cała krew. - Zostaw ją w spokoju! - krzyknęła do niego Wanda, widząc minę dziewczyny. - Paulina. Coś się jej stało, prawda? Krzysiek kręcił głową. - Nie, to nie o nią chodzi. Kiedy już emocje pośród zebranych osiągnęły kulminację, do pokoju weszli Daniel i roześmiana, trzymająca w ręku bukiet białych róż Paulina. - Jagoda. Moje biedactwo! - wykrzyknęła, nachylając się nad przyjaciółką. Słyszałam o wszystkim. Dopiero po chwili zauważyła, że pokój wypełniony jest ludźmi i że wszyscy w

milczeniu uważnie jej się przypatrują. Trwało to trochę za długo. W końcu podszedł do niej Krzysiek i objął ją za ramiona. - Paulina, kochanie. Stało się coś strasznego. Rozdział XV A jednak pożałowałam mojego wyjazdu na Cypr. Nawet już po wyekspediowaniu Pauliny i Jagody do Anglii Maria nie przestawała się martwić i roztrząsać sceny, której stałyśmy się świadkami. Osobiście wydawała mi się ona całkiem jasna. Dziewczyna poczuła wolność, naćpała się po czubek głowy i poszła do łóżka z pierwszym lepszym. Jednak Maria stopniowo w miarę upływu czasu wymyślała coraz to bardziej fantazyjne wersje tego wydarzenia. Ten facet musiał ją czymś najpierw odurzyć. Paulina wpadła w złe towarzystwo na studiach. Nie wiadomo, czy jej koleżanka Jagoda nie była zamieszana w jakieś ciemne interesy itd. Nie byłam w stanie słuchać tej próby tłumaczenia córki. I to w dodatku kosztem tej drugiej dziewczyny, która mimo dziwacznego wyglądu wydawała mi się zupełnie sensowna. Ledwie dotrwałam do dnia wylotu, przy okazji dostając niemal udaru słonecznego. A to dlatego, że biegałam na plażę jak wariatka, by uniknąć towarzystwa Marii, która już drugiego dnia zrezygnowała ze słońca. Siedziała w hotelu i gryzła się losem córki. Dopiero w samolocie zorientowałam się, o co naprawdę chodzi, kiedy Maria wybuchnęła szlochem. - Bo jak Grzegorz się dowie o wszystkim, to się załamie. Paulina była jego oczkiem w głowie. Dziewiątym cudem świata, po ósmym, którym była sama Maria. Przez trzy godziny lotu perswadowałam mojej przyjaciółce, że nie musi być taka prawdomówna i o wszystkim opowiadać mężowi, i w końcu się uspokoiła. Sama jednak, może niezbyt lojalnie, wypaplałam wszystko Witkowi i już po chwili tego pożałowałam. - Uprzedziłaś Krzyśka, że ona ma „luźne majtki"? - No nie, ale mówiłam, żeby zagnał je ostro do roboty - co, znając jego charakter, zapewne zrobi, bo jest odpowiedzialnym chłopakiem. - Hm - padła replika mojego męża i wrócił do brzdąkania na gitarze.

- Co za „hm"? - Takie, że powinien wiedzieć o niebezpieczeństwie, bo jeszcze się do niej zabierze, a to, sądząc po tym, co mówisz, grozi śmiercią lub przynajmniej chorobą zakaźną. Żebyś tego, Zosiu, nie pożałowała. Przerażona, wspominając dawny incydent z Weroniką, sięgnęłam po telefon i czym prędzej zadzwoniłam do Krzysia. Już jego „dzień dobry" zabrzmiało inaczej. Ale musiałam się upewnić. - I jak dziewczyny? Udało ci się je zakwaterować? Aha, mają nawet dwa pokoje. Teraz już wiedziałam na pewno. Witek niestety miał rację! Tym razem nie poczuwałam się jednak do winy z powodu jakiejkolwiek intrygi. Pozostało więc czekać na najgorsze! Moja rodzina, mimo iż taka tolerancyjna, okazała wyraźne oznaki niezadowolenia z powodu mojego improwizowanego urlopu i mocnej opalenizny. Tosiek się do mnie nie odzywał, a Wiktoria nie chciała pokazać świadectwa z czerwonym paskiem. Witek zaś znów dostał depresji. Już na początku lata bez przerwy natykał się w mieście na swoich warszawskich znajomych i ich „współczucie". W związku z tym najchętniej wcale nie wychodziłby z domu i siedząc na zasłoniętym od strony morza tarasie, grał tylko na gitarze smętne ballady. Nie wiem, czy o tym wiedział, ale jego wieczorne występy zaczynały gromadzić licznych słuchaczy. Natknęłam się na taką dziesięcioosobową grupę któregoś dnia, gdy wracałam z pracy nadmorską promenadą. - Toż to kompletna kiła - podsumowała poziom artystyczny ojca Wiktoria, której ulubionym zespołem był teraz Linkin Park i która ewentualnie wybaczyłaby ojcu, gdyby kiedyś założył „Perfect". No i oczywiście, gdy zaproponowałam Witkowi pójście do opery na powitanie lata, gwałtownie odmówił. Było mi żal, bo po przyjeździe z Cypru trochę się rozruszałam i miałam ochotę uczestniczyć w różnych imprezach. Przede wszystkim w tych nie przeze mnie organizowanych. Zaproponowałam wyjście Julce, ale ona jak zwykle nie miała czasu. Przypomniałam sobie, że przecież Olga Wraniec jest wielką entuzjastką

opery. Mimo iż w ósmym miesiącu ciąży, zgodziła się natychmiast. - Zawinę się w jakiś koc i pójdziemy. Nie wiem, czy nie miała racji co do koca. Jej ciąża była ogromna. Ale sama Olga, choć mało mobilna, w idealnej formie psychicznej. Słuchanie muzyki operowej po nieustannym katowaniu moich uszu metalem i wczesnym rockiem było prawdziwym balsamem. Olga, znająca się na rzeczy, ochoczo udzielała mi wszelkich informacji na temat różnych skal głosów i wykonawców arii, ale podczas przerwy porzuciła mnie i pobiegła do toalety. Rozejrzałam się wkoło, rozpoznając różnych gdańskich prominentów. I nagle dojrzałam wśród nich znajomą postać. Piotr Raniecki! Konwersujący i brylujący w najbardziej znamienitym towarzystwie polityków i biznesmenów. Zamiast przebywać w więzieniu! Przepełniła mnie taka gorycz, że natychmiast chciałam obrócić się na pięcie i uciec, ale dostrzegli mnie znajomi i musiałam się przywitać. Kiedy zebrałam się już do ucieczki, było za późno. Piotr stanął przy mnie. Ubrany był w bardzo elegancki smoking, ale z satysfakcją zauważyłam, że jeszcze mocniej wyłysiał. Trzymał się też na dystans. Widać pamiętał jeszcze kopniaka, którym go kiedyś zaszczyciłam. - Witam faworytkę mego serca. Mruknęłam coś pod nosem. - Widzę, że wyglądasz jak zwykle przepięknie. Ale co to - udając zaciekawienie, rozejrzał się dokoła - czy taka piękna kobieta nie ma męża? Ach, rozumiem. Zaśmiał się. - Małżonek nie chce pokazywać się w towarzystwie? - Ma rację, skoro może cię w nim spotkać - odparowałam. Przy Piotrze pojawił się jeden z radnych, wyraźnie mając ochotę na rozmowę z nim. - Przepraszam cię. Przyjemności muszą poczekać. A mężowi przekaż moje wyrazy ubolewania. No cóż, nie każdy nadaje się na dziennikarza. Widząc nadchodzącą Olgę, bez słowa przecisnęłam się w jej kierunku pośród zgromadzonych gości. - Co ci się stało, Zosiu? Upiór w operze? Miała rację. I co gorsza, wiedziałam, że zawsze po jego pojawieniu dzieje się coś strasznego.

Wyglądało na to, że lato 2002 będzie jednak lepsze, niż przewidywałam. Albo zadziałała reklama, albo dobra marka, na którą ciężko pracowaliśmy, pozyskując stałych klientów. Na pewno nie zabrakło tym razem również szczęścia. O tym, że jest lepiej, świadczyły też dłuższe niż przedtem godziny pracy Władka, który najbardziej w świecie lubił podliczać zyski. Dzięki sprawnemu systemowi dowożenia turystów do centrum i na zakupy do galerii handlowych udało nam się zachęcić do zamieszkania u nas grupy korzystające dotychczas z usług naszej konkurencji. Najważniejsze jednak, że Jean-Pierre zrezygnował z wyjazdu do domu. Moja cypryjska opalenizna była poza tym czystym świadectwem tego, że interesy idą nam tak lekko i pomyślnie, iż nie musimy ich pilnować jak sępy padliny. No i oczywiście taka dobra passa musiała się skończyć. Jednak kiedy pod koniec lipca zadzwoniła moja komórka, nie spodziewałam się niczego złego. Odebrałam po trzech sygnałach i natrafiłam na głuchą ciszę. Chciałam już się rozłączyć, gdy nagle: - Zosiu! - usłyszałam szloch Marii i momentalnie w pokoju obniżyła się temperatura. - Stało się coś okropnego. Grze... Grzegorz jest w szpitalu z urazem głowy. Nie wiadomo, czy z tego wyjdzie. Nabierając pełne płuca powietrza, usiadłam na podłodze. Wszystko przez jego wieczne porządkowanie. Zabrał się w piątkowy wieczór do wyrzucania niepotrzebnych gratów z piwnicy. Posegregował je w różne worki, a odpady „wy-sypiskowe" postanowił wyrzucić do pojemnika na śmieci. Prawdopodobnie stojąc przy nim, musiał dostrzec coś dziwnego za rogiem - być może ktoś usiłował się włamać do jakiegoś stojącego przy ulicy samochodu - gdyż poszedł w tamtym kierunku i tam też został znaleziony przez przypadkowego przechodnia chwilę później. Maria cały czas przypuszczała, że jej mąż jest nadal w piwnicy, gdy nagle zadzwoniono do niej ze szpitala. Na szczęście miał przy sobie telefon komórkowy. - Ma wylew. Jeśli nawet przeżyje, to z pewnością nie będzie sprawny - mówiła zapłakana Maria. - Tak strasznie go pobili. Co ja mam teraz robić? Jak mu pomóc? Praktycznie pomóc mu mogli jedynie lekarze. Ale ja mogłam spróbować podładować psychicznie Marię. Kolejny raz dokonałam myślowej reorganizacji planów i

powiedziałam jej, że następnego dnia będę w Warszawie. Gdy skończyłam rozmowę, pomyślałam, że w Wiadomościach nic nie wspomniano o wypadku byłego wiceministra. W tej samej chwili stanął w drzwiach mocno pobladły Witek. - Słyszałem w radio, Zosiu...? - Tak, wiem, Maria dzwoniła. Jutro do niej pojadę. Zostaniesz z dziećmi? Przytulił mnie i zaczął mi gładzić kark. - Oczywiście, a w piątek, jeśli będzie taka potrzeba, to przyjedziemy z dziećmi po ciebie, będę uważnie prowadził. A potem powiedział coś, od czego włoski zjeżyły mi się na karku: - Zastanawiam się tylko, czy było to rzeczywiście przypadkowe pobicie przez chuliganów. Z wyobraźnią Witka ciężko żyć normalnej kobiecie. Oczywiście nie wspomnę o tym Marii ani słowem. Kiedy tylko dotarłam do Warszawy, okazało się, że za godzinę miała przylecieć zawiadomiona o nieszczęściu Paulina. Obiecałam Marii, że odbiorę ją z lotniska. Wyłoniła się z bramki w objęciach Krzysia i nawet mnie chyba nie zauważyła, bo była zapuchnięta od płaczu i niewiele do niej docierało. - I jaki jest stan jej ojca? - spytał Krzyś, nerwowo potrząsając moją ręką na powitanie. - Nadal nie odzyskał przytomności. To może jeszcze długo trwać. - Ja chcę do taty - jęknęła przejmująco Paulina. Czym prędzej wsadziłam ich do samochodu i zawiozłam do szpitala. Grzegorz leżał nadal w tym szpitalu, do którego odwieziono go po znalezieniu, i jak się okazało, miał w nim zostać, gdyż ordynatorem na OIOM-ie był znajomy Marii. Jednak przy jego separatce znajdowała się stale ochrona policyjna. Gdy Paulina weszła do sali ojca, zostaliśmy w holu z Krzysiem. Przyjrzałam mu się uważnie i wydał mi się znacznie starszy. Może dlatego, że przed wyjazdem nie zdążył się ogolić. Czy on nie miał zbyt wielu obowiązków jak na swój wiek? Poklepałam go po ramieniu, chcąc go pocieszyć.

- Wszystko będzie dobrze. Jestem pewna, że jej ojciec z tego wyjdzie - powiedziałam to samo, co przez pół dnia powtarzałam Marii. W końcu zaczęłam w to wierzyć. Grzegorz jest silny, wysportowany, zajmują się nim najlepsi specjaliści, a poza tym zapewne, mimo iż nieprzytomny, czuje, że rodzina jest przy nim. - Jestem wykończony - mruknął Krzysiek. - Paulina wpadła w taką histerię, że nie wiedziałem już, co robić. Całe szczęście, że jej przyjaciółka zmusiła ją do zażycia środków uspokajających. Teraz można z nią nawet rozmawiać. Przyniosłam Krzysiowi i sobie kawy z automatu i tak niemal w milczeniu przesiedzieliśmy ze dwie godziny, dopóki nie pojawiły się przy nas Maria z Paulina. - Lekarze powiedzieli, że stan jest stabilny i że możemy iść trochę odpocząć. Tylko że Maria wcale nie chciała odpoczywać i odmówiła zażycia jakichkolwiek prochów. Może i słusznie, zważywszy, jak ja sama na nie reagowałam. Niemniej jednak nie 201 mogła zasnąć i błagała mnie, abym choć przez pewien czas dotrzymała jej towarzystwa. Następnego dnia sytuacja wyglądała podobnie. Ja zajmowałam się Marią, Krzyś Paulina, starając się ją karmić, poić i przywozić do szpitala. A w piątek obudził się Grzegorz, akurat kiedy przemawiała do niego Maria. Zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego, co się z nim stało, ale poznał żonę. Po kilku minutach zasnął, a lekarze zaczęli się wypowiadać o wiele bardziej optymistycznie. Zadzwoniłam do Witka, przekazując mu radosną nowinę i powiedziałam, że wracam do domu następnego dnia. Maria, mimo iż od wielu dni niewyspana, spłakana i wykończona, chwyciła wiatr w żagle. Zamówiła dla domowników i gości kolację na wynos, a potem, kiedy wszyscy poszli do swoich łóżek, nalała nam po lampce koniaku i zaczęła wspominać stare dzieje. - Zaczniemy teraz z Grzegorzem nowe życie. Żadnych stresów i pośpiechu, tylko cieszenie się każdą chwilą. -Uśmiech na jej twarzy sprawiał, że wyglądała tak młodo jak kiedyś. Cieszę się, że Paulina zeszła się z Krzyśkiem. Zawsze mi się podobał, ale

teraz jeszcze bardziej dojrzał i stał się odpowiedzialny. Czy on jest nadal żonaty? - Z tego co wiem, tak, ale nigdy nie mieszkał z Emmą. Ożenił się z nią jedynie ze względu na dziecko. Przez moment miałam na końcu swego niewyparzonego języka wzmiankę o odmiennej orientacji Emmy, ale szybko doszłam do wniosku, że to nie jest moja sprawa. Jestem przekonana, że Krzyś sam o tym powie Paulinie, jeśli będzie taka potrzeba. - To może będziemy rodziną, Zosiu - ucieszyła się Maria, a ja od czasu pobytu na Cyprze trochę jednak mniej. -Grzegorz zawsze był takim odpowiedzialnym człowiekiem. Miałam takie szczęście, że go poznałam, ale zrozumiałam to dopiero po paru latach wspólnego życia. Tak bardzo go kocham. Nagle przyszło mi coś do głowy, o co nigdy dotąd nie pytałam i co dość skutecznie udało mi się wyprzeć z pamięci. Ale raptem zobaczyłam przed sobą pewną twarz i to tak dokładnie jak przed dwudziestu laty. - Czy Paulina wie, kto jest jej prawdziwym ojcem? Ręka Marii trzymającej kieliszek z koniakiem zadrżała tak mocno, że parę kropel trunku wylało się na poręcz fotela. - Paulina... nie wie. - Nie wie - powtórzyłam za nią. - To była decyzja Grzegorza... i moja. Zdecydowaliśmy, że tak jest najlepiej. Po co miałaby się dowiedzieć? Czy wiesz, jak skomplikowałoby się nasze życie? I jego również... Nagle usłyszałyśmy przy drzwiach potężny łomot. Obie zerwałyśmy się na równe nogi. Zza cokołu pozbawionego teraz ozdoby w postaci ceramicznej rzeźby patrzyła na nas pobladła twarz Pauliny. - Dlaczego ja nie mogłam o niczym zdecydować? - spytała, a potem przeraźliwie krzyknęła i upadła na leżące przy cokole odłamki. Rozdział XVI Krzysiek był wściekły na Paulinę. Mogła przecież spać spokojna, że jej ojciec

odzyskał przytomność, ale nie, musiała się skradać w środku nocy do jego pokoju. Obudziła go, kładąc na nim swe nagie ciało. Kiedy wyrwany z najgłębszego snu zorientował się, co się dzieje, natychmiast zmienił jej plany. Przecież nie będzie ryzykował pasji miłosnej Pauliny w jej własnym domu rodzinnym i to w dodatku z Marią i Zosią gdzieś obok. Ucałował ją tylko i jak najprędzej wyekspediował z pokoju. Gdyby wiedział, co zrobi potem, z pewnością zatrzymałby ją u siebie. A tak ponownie w ciągu paru dni miał do czynienia z prawdziwie nieujarzmioną histerią. - Oni mnie oszukali! - zawodziła na jego ramieniu, próbując zmusić go do opuszczenia domu w środku nocy. Dopiero kiedy przerażona Maria obiecała, że wyjawi jej prawdziwą tożsamość ojca, uspokoiła się trochę. Krzysiek wcale nie chciał tego słuchać. To, co Maria zmuszona była wyznać, stanowiło jej intymną sprawę, nie przeznaczoną dla uszu osób postronnych. Kilkakrotnie próbował wyjść z pokoju, tak jak zrobiła to wcześniej Zosia, ale za każdym razem Paulina chwytała go za rękę, mówiąc, że jeśli on pójdzie, to ona też i wyjedzie, najlepiej do Anglii albo do innego kraju, byle jak najdalej od matki i ojczyma. Był zdumiony, że tak szybko zmieniła stosunek do ojca. Przecież jeszcze tego samego dnia zawodziła na głos, przerażona, że może umrzeć. - Twoim ojcem był dziennikarz, którego spotkałam w pracy - powiedziała Maria, a Krzysiek próbował nie słyszeć tego wszystkiego i wodził wzrokiem po skromnie, ale elegancko urządzonym wnętrzu salonu. - Czy on wiedział? - dociekała Paulina. Potrząsała Marią tak silnie, że musiał ją od matki odciągnąć. - Nie wiedział. Od tego czasu nie miałam z nim żadnych kontaktów. Czy ty nie rozumiesz, że ja kocham twego ojca? - Przecież on nie jest moim ojcem - padły okrutne słowa Pauliny, która musiała teraz znać najdrobniejsze szczegóły. Gdzie? Jak? Ile razy? - Wystarczy tego. - Na koniec podniósł się z fotela. - Idę stąd i jeśli nie pójdziesz natychmiast ze mną, to z nami koniec - oświadczył z premedytacją. Paulina spojrzała na niego zdezorientowana, a potem odstąpiła od matki i poszła za

nim. I do jego pokoju. - Jak oni mogli? - dygotała ze złości. - Taka obłuda. I matka, taka świętoszka. Podobnie jak z paleniem. Teraz wielka przeciwniczka, a kiedyś nie rozstawała się z papierosem. I mnie robi uwagi, z kim ja się zadaję. Jaką to trzeba mieć czelność! Gdyby nie histeria Pauliny, Krzysiek musiałby przyznać jej rację. Bo w czym Maria była lepsza od Emmy, kiedy ta zdecydowała się na „naturalne zapłodnienie". Być może z Paulina była wpadka, ale nie zmieniało to faktu, że ten facet nie miał o niczym pojęcia. Pojęcia o tym, że gdzieś w dalekim kraju rodzi się i wyrasta jego własna córka. Przypomniał sobie małego Marka. Ile to razy, kiedy nie mógł zasnąć, przychodziła mu do głowy myśl, że może Emma 205 wpadnie nagle na pomysł wyjazdu z Anglii i zabierze mu dziecko. Czy jego własny ojciec też tak bardzo się przejmował, kiedy Krzysiek wyjeżdżał z matką do Kanady? Z pewnością nie! - Połóż się i zaśnij. Musisz wypocząć. Będziesz chciała odnaleźć tego człowieka? Paulina uniosła zasmarkaną twarz znad poduszki. - Pewnie, że bym chciała, ale jak dam sobie radę? Jak mam go szukać w tej Norwegii? - Obiecuję, że ci pomogę. Ale będziesz już spokojna, dobrze? - Tak, Krzysiu - powiedziała i od razu zasnęła, zostawiając go sam na sam z jego bardzo skomplikowanymi uczuciami. Następnego dnia Paulina zachowywała się apatycznie i jej osowiała mina uniemożliwiała jakikolwiek kontakt. Stanowczo odmówiła widzenia się z ojcem. Maria nawet nie namawiała, obawiając się, że nieobliczalne zachowanie córki może przeszkodzić w rekonwalescencji Grzegorza, tym bardziej że jego stan zdrowia był nadal mocno niepewny. Kiedy Paulina jeszcze spała, Krzysiek zjadł śniadanie z Marią i Zosią, a potem samochodem Grzegorza zawiózł Zosię na dworzec. Jej twarz też była tego dnia mocno zmęczona i pobladła. W dodatku lało i dzień zapowiadał się tak samo okropnie jak atmosfera domu.

- To wszystko przeze mnie. Gdybym nie zaczęła tej rozmowy... Odwrócił się gwałtownie w jej stronę. - I dobrze, że zaczęłaś. Ile jeszcze czasu trwałoby, zanim Paulina dowiedziałaby się prawdy? - Ale Maria teraz uważa, że to moja wina. - Jak tak uważa, to jest głupia - powiedział dosadnie o matce swojej dziewczyny - i na dodatek zakłamana. Cudownie jest w życiu popełniać świństwa, a na koniec obarczyć wszystkich winą za to, że nie dotrzymali tajemnicy. Był taki wściekły! Jego knykcie, kurczowo zaciśnięte na kierownicy, aż pobielały. - Nie przejmuj się tak. Dzieci zawsze winią rodziców za ich błędy - powiedziała Zosia cichym, zrezygnowanym głosem. - Nie jestem dzieckiem. - Zahamował z piskiem na światłach i spojrzał jej w oczy. Odwróciła od niego wzrok i zacisnęła usta. - Wiem, że nie jesteś i tym bardziej musi być ci ciężko. Jeśli zaś chodzi o Marię, to pamiętam doskonale ten moment, kiedy mi wyznała, że jest w ciąży. I czułam od razu, że będą z tego problemy. Tylko - zastanowiła się - do jakiego stopnia ma się prawo ingerować w cudze sprawy? - Czasem trzeba to zrobić - wybuchnął. - Dobrze. Kiedyś ci o tym przypomnę. - Wolałbym, żebyś nie miała aż tak dobrej pamięci. - Co go napadło tego dnia, żeby mówić o takich rzeczach! Przez głowę przelatywały mu słodko-gorzkie migawki wspomnień. - Oj, Krzysiu. Ja mam pamięć wybiórczą. Do pewnych rzeczy nie przywiązuję wagi, jeśli wiem, że nie mają one większego znaczenia. Ludzie przecież działają impulsywnie, zmieniają się - powiedziała, wysiadając na dworcu. - Trzeba umieć zrozumieć i przebaczyć. Nie ma szansy zobaczyć cię w Gdańsku? - spytała jeszcze na stopniach pociągu. - Przyjadę na święta i, jak Emma pozwoli, z Markiem -dodał i uśmiechnął się do niej tak szczerze jak przed paru laty.

- Kocham cię, Krzysiu. Zawsze o tym pamiętaj. Jej słowa usunęły ciężar, który od paru lat nosił w sobie. - Trzymaj za mnie kciuki. - Westchnął i ruszył w kierunku Żoliborza. Udało mu się namówić Paulinę, aby jeszcze na miesiąc wróciła z nim do Anglii. Niestety, wszelkie perswazje mające na celu skłonienie jej do odwiedzin ojca, spełzły na niczym. Na szczęście wracał do zdrowia bez jej pomocy, a główne zmartwienie polegało teraz na tym, że nie był w stanie poruszać prawą ręką. Witek, który następnego dnia po wyjeździe Zosi przyjechał odwiedzić przyjaciela, był jednak dobrej myśli. - To zależy od jego silnej woli i rehabilitacji. Da sobie radę - mówił synowi, gdy wybrali się razem na obiad do restauracji, a potem spojrzał na niego spod oka i spytał: - Z tą Paulina to ty na serio? Krzysiek po złożonych sobie ślubach uczciwości i prawdomówności mógł jedynie bąknąć z cicha: - Nie wiem. I to ojcu wystarczyło. Ostatnio przestał się wreszcie o wszystko czepiać. Może to starość...? Dwa dni później wrócili do Londynu. Jednak cała ta „świąteczna" atmosfera, która wkradła się w życie Krzyśka wraz z pojawieniem się dziewczyn, zupełnie zniknęła. Również twarz Jagody, którą czasem obserwował zza baru, wydawała się coraz bardziej posępna i udręczona. Nawet żarty Roba nie były w stanie jej rozbawić, a ich zabawa w barmanów straciła lekkość i spontaniczność. - Tęsknisz za domem? - spytał, tkwiąc przy Jagodzie do późna któregoś wieczora. Paulina już przed południem oświadczyła, że jest niedysponowana i chce się wcześnie położyć. Początkowo miał wiele interesujących planów na ten wieczór, jak zmiana dętki w rowerze czy pomoc Wandzie w zasadzeniu krzewów wokół domu, ale zdecydował się na solowego guinnessa w hotelowym barze. - Trochę - odpowiedziała. - Zwłaszcza za bratem. Jak widzę twojego Marka, to stale mam go przed oczami.

Marek, po stałym pobycie u Krzyśka podczas wakacji Emmy, tak się do niego przyzwyczaił, że domagał się codziennych odwiedzin taty. - Jak myślisz, co mam zrobić w sprawie tego rzekomego ojca Pauliny? Jagoda spojrzała na niego z uwagą. Krzysiek ze zdziwieniem stwierdził, że dziewczyna ma ogromne, intensywnie szare oczy, w których tęczówki łączyły się niemal ze źrenicami. Coś do niego mówiła, ale zupełnie tego nie dosłyszał. - Tak, Jagoda? - Chyba można go znaleźć. W krajach europejskich stosuje się centralną ewidencję ludności. Najlepiej byłoby zacząć od Norwegii, skoro stamtąd pochodzi, prawda? Długimi palcami starannie składała w kostkę ręcznik do polerowania szkła. - Idź spać, Krzysiek. Jesteś zmęczony. - Znów skierowała na niego te swoje oczy, w których soczewkach odbijała się jego twarz. Z odwrotnego odbicia przekierowy-wały one jego obraz na normalny. Normalny? - I za dużo wypiłeś. Trzymaj się, jesteś moim szefem. No tak. Bała się, że zrobi coś niestosownego. Zupełnie niepotrzebnie. Po pierwsze, nie było już żadnego klienta. Po drugie, on dobrze znał swoje obowiązki. Był odpowiedzialnym facetem. Po trzecie, znał też drogę do domu. Wiedział, że najbliższe drzwi znajdują się po prawej stronie. Wystarczyło zrobić parę kroków. I... Dlaczego te drzwi znajdowały się w wykafelkowanym pomieszczeniu? - Poczekaj. Pomogę ci, Janice zamknie bar. - Jagoda objęła go ramieniem i wyprowadziła z toalety. - Dlaczego... dlaczego? - Czknął z rozpaczą. - Dlaczego co? - spytała, gdy jego kluczem otwierała drzwi do jego domu. - Dlaczego życie jest takie niesprawiedliwe? I znów ta szarość oczu przemknęła przez horyzont jego widzenia, zakłócając równowagę. A był zrównoważonym facetem. Był? - O to mnie nie pytaj. Usłyszał tylko śmiech, a drzwi się zamknęły. - I naprawdę umiesz przygotowywać te wszystkie drinki? - dziwiła się ciotka Julia, patrząc na Jagodę z pewnym podziwem. - Jesteś niesamowicie zdolna, że tak szybko

zdążyłaś się tego wszystkiego nauczyć. Siedziały w mieszkaniu służbowym Julii w dawnej dzielnicy doków, ciesząc się z tego tak naprędce zaimprowizowanego spotkania. Mogło się ono odbyć dzięki temu, że ciotka miała załatwić w Londynie pilną sprawę. Posiadanie dużego biura architektonicznego z dwiema międzynarodowymi filiami stale produkowało takie niespodziewane sprawy, 0 czym przekonała się Jagoda w czasie ubiegłorocznej pracy u ciotki w Chicago. Obserwując Julię w akcji, nabrała dla niej wielkiego szacunku. Ciotka pracowała w ogromnym stresie. Potrafiła jednak w tym wszystkim nie zwariować 1 jeszcze zadbać o swoją sporą rodzinę. I na dodatek nie zapominała ich imion. Jej własny ojciec ciągle mylił ją z Agatą, a zdarzało się nawet, że kilkakrotnie zwrócił się do niej per Susan, jak miała na imię jego druga żona. - Bardzo mi przykro, że w tym roku nic nie wyszło z twojej pracy w recepcji, ale Jack koniecznie chciał zatrudnić swoją córkę. Wiesz, ona też studiuje architekturę. - Julia tłumaczyła się z poczynań swego wspólnika. - Ale przyszły rok masz już zaklepany. - Nie ma sprawy, ciociu. Tu też świetnie się bawię. To znaczy tak było do niedawna, ale teraz nie była tego zbyt pewna. Najpierw to napastowanie w parku, o którym nie pisnęła Julii ani słowem, nie chcąc, by ją natychmiast wysłano do Polski, a potem Paulina... Czy ten Krzysiek zdawał sobie sprawę z tego, co się z nią dzieje, z tą dziewczyną? A może wiedział i dlatego tak się wstawił poprzedniego dnia. Początkowo chciało jej się z tego śmiać, ale zauważyła, że Rob, taki zawsze prześmiewca, jest tym razem mocno zaniepokojony zachowaniem przyjaciela. Kiedy po odtransportowaniu Krzyśka do domu wróciła do pensjonatu, postanowiła sprawdzić, co się dzieje z koleżanką. To było dość niepokojące, że od południa znowu nie daje znaku życia. Znowu... Jej poprzednie zniknięcie nigdy nie zostało wyjaśnione. Wypadek Burczyka całkowicie odwrócił od niego uwagę. Gdy przyjaciółka nie odpowiedziała na pukanie, Jagoda postanowiła zajrzeć do środka, by sprawdzić, czy jest w pokoju. Z ulgą stwierdziła, że pali się światło. Ale

ulga była krótkotrwała. Dziewczyna siedziała oparta plecami o ścianę, z rozpuszczonymi włosami, i gapiła się, jak się Jagodzie wydawało, w jeden punkt. Gdy się do niej zbliżyła, zauważyła, że Paulina jej zupełnie nie dostrzega, mimo iż patrzy wprost na nią. - Paulina! - Przerażona schyliła się nad nią i potrząsnęła nią parę razy. Głowa dziewczyny osunęła się na prawe ramię, a z jej ust dobiegł cichy jęk. - Zostaw mnie! Nagle Jagoda zrozumiała, widząc jej rozszerzone źrenice. - Czegoś ty się naćpała? Paulina? Dziewczyna nagle jakby ozdrowiała, zerwała się z podłogi i zaczęła krzątać po pokoju. Poprawiała pościel na łóżku, przesuwała żaluzje i poprawiała kwiatki w wazonie. - Co ty, Jagoda, wygadujesz? Stale ktoś do mnie ma jakieś pretensje. Już nie mam siły. Ciekawe, jak ty byś się czuła, gdybyś nie znała nigdy twojego prawdziwego ojca. Gdyby nie moja podstępna matka, zapewne inaczej wyglądałoby moje życie. A tak... Tylko Paulinko to, Paulinko tamto, tego nie można, a to byłoby lepsze dla ciebie. Również ten ojciec jest lepszy, bo taki odpowiedzialny, prawda? I ma stanowisko, prawda? A to jest w życiu najważniejsze. Ja tym rzygam, mówię ci, Jagoda, rzygam. - Łzy pociekły jej po policzkach. - Ja nie chcę być do nich podobna. Długo trwało, by przekonać Paulinę, że jest podobna wyłącznie do siebie, należy do rzadkiego gatunku tych wspaniałych osób, których sama obecność działa stymulująco i inspirująco, i ona, Jagoda, jest szczęśliwa, mając ją za przyjaciółkę. Od kiedy się poznały, jej rzeczywistość jest o wiele ciekawsza. - Naprawdę? - to było niemal westchnienie. - Oczywiście. Paulina usiadła już spokojna na łóżku i nagle zachichotała. - Dlaczego Krzyś kryje się w tej szafie? Jagoda spojrzała za jej wzrokiem i zobaczyła tylko rozsunięte drzwi. - Paula, tu nie ma Krzyśka - odpowiedziała, ale po plecach przeleciał jej zimny dreszcz.

- Ale tak jakoś posmutniałaś - zauważyła Julia. - Myślę stale, w jaki sposób można znaleźć ojca Pauliny. Ona się tym tak strasznie przejmuje. Julia pokiwała głową ze zrozumieniem i pomyślała, że jest ekspertem w poszukiwaniu krewnych. To przecież ona odnalazła Jagodzie dziadka, czy raczej konkretny dowód jego egzystencji na tym padole. Podobnie jak Jagoda uważała, że należy zacząć poszukiwania od spisów ewidencyjnych lub książek telefonicznych. To nie powinno być zbyt skomplikowane. Zaczęło się robić już późno. Jagoda popatrzyła na odbicie lustrzane Julii. Choć jej ciotka trochę przytyła po dzieciach, nadal można ją było zaliczyć do osób raczej szczupłych. - Ciociu, czy masz tu wagę? - zapytała nieśmiało. - No wiesz! - Julia wskazała ręką na leżące na stole papierowe opakowania po chińskim take-awayu. Objadły się przecież do granic wytrzymałości dżinsów. - W porządku, jeśli jesteś taką masochistką, to waga stoi za szafką w przedpokoju. Można się było spodziewać. Po chińszczyźnie ważyła tyle samo co przed wyjazdem z Polski. Z wagi elektronicznej uśmiechały się do niej złośliwie dwie „siekierki". - Odchudzasz się? - spytała Julia, obserwując poczynania bratanicy z dyskretnej odległości. - Tak mi się wydawało, ale znowu na nic. Ja tak lubię jeść - przyznała się z żalem osobie, która z pewnością mimo swego wieku mogła sobie pozwolić na noszenie stringów. - I całe szczęście. Przynajmniej będziesz zdrowa - powiedziała do niej Julia jak do pięciolatki. - Powiedz lepiej, kiedy znowu zaczniesz malować akwarele. Akwarele! Znowu o to pytała. Po tym, jak kupiła akwarelę Jagody na licytacji w Pałacu Powierowskim, stale namawiała ją do dalszego malowania. Gdy tylko Julia zaczynała 0 marnowaniu talentu, Jagoda zupełnie się odłączała. Ciotka nie wiedziała o jednym: od nocy pożaru fabryki herbarii Jagoda nawet nie spojrzała już na swoje farby. - Jak będę miała czas - odpowiedziała wymijająco na pytanie Julii.

Ciotka, widząc, że Jagoda zbiera się do wyjścia, szybko powiedziała: - Nie pojedziesz o tej godzinie autobusem, zamawiam ci taksówkę. Jagoda odetchnęła z ulgą. Taksówka zatrzymała się bezpiecznie przy samym wejściu do pensjonatu i ponieważ była opłacona z góry przez Julię, Jagodzie pozostało tylko znalezienie klucza w torebce 1 bezszelestne wślizgnięcie się do budynku. Przechodząc do aneksu, stwierdziła, że prawie we wszystkich pokojach panuje cisza, jedynie spod drzwi Carla i Martina, pracujących dla British Council, dochodziła zmysłowa muzyka jazzowa. Ależ była skonana! Nie miała nawet sił wziąć prysznica. Umyła tylko zęby i wskoczyła do łóżka, mrucząc pod nosem „dzień dziecka". Zasnęła momentalnie. Jej pobudka kilka godzin później miała również charakter dość gwałtowny. Narty wodne, na których znajdowała się w swoim śnie, nagle się zerwały, a ona płynęła prosto na ogromny statek i za nic nie była w stanie zmienić ich kierunku. Zderzenie było nieuchronne. - O Matko! Trzęsienie ziemi. - Jagoda usiadła na łóżku gotowa do ucieczki. Dopiero słysząc „a" odtwarzane we wznoszącej się gamie, zrozumiała, o co chodzi. Paulina. Znowu! Nagłe przerwanie snu sprawiło, że Jagoda wpadła we wściekłość. Przecież Krzysiek wiedział, że w jej pokoju wszystko słychać. Paulinie też o tym wspominała, choć nie spotkała się ze zrozumieniem, tylko stwierdzeniem, że „trudno jest panować nad swoją spontanicznością", ale że postara się poprawić. A teraz oboje ją olali. Było im wszystko jedno, że nazajutrz miała pracować przez dwanaście godzin. Co za egoiści! W pokoju obok rozległ się jeszcze większy hałas, a tym razem towarzyszyły mu wyraźne odgłosy w interpretacji męskiej. Jagoda dobrze wiedziała, że ich nie przeczeka i że może to na dobrą sprawę trwać do samego rana. Wygramoliła się z łóżka, a potem po wypełnieniu płuc powietrzem wybiegła na korytarz. - Kto to? - Głos Pauliny był nieco wystraszony. - Jagoda! - wrzasnęła, waląc w drzwi.

Kiedy Paulina je otworzyła, Jagoda wleciała do środka i niemal upadła. Ledwie odzyskała równowagę. - Bardzo was przepraszam, ale nie można przy was spać. - Spojrzała na dziwnie uśmiechającą się nagą Paulinę. Nagłe podejrzenie kazało jej zwrócić wzrok ku miejscu, na które nie zamierzała nawet spoglądać. Na łóżku leżał rozebrany mężczyzna. Koloru ciemnego. Nie można było mieć żadnych wątpliwości, że nie jest to Krzysiek. W pierwszej chwili Paulina była oburzona. Z jakiej racji miałaby się liczyć z czyjąś pogróżką? Jest wolnym człowiekiem i nie będzie się poddawała żadnym szantażom. Nie przypuszczała jednak, że i Jagoda nie cofnie się przed histerią. Przeraziła się wówczas tej do tej pory spokojnej przyjaciółki nie na żarty. Jej oczy pociemniałe od gniewu wyglądały jak u psychopafki. Przez moment obawiała się, że Jagoda ją uderzy. Jeszcze nikt w życiu nie zrobił jej krzywdy. - Jeśli nie przestaniesz tego robić, to powiem Krzyśkowi. Paulina miała na końcu języka, że Jagoda może mówić sobie każdemu, co jej się żywnie podoba, ale zamknęła się w połowie zdania, gdyż jednak czuła, że tym razem przesadziła. Jagoda miała rację. Musi się ustatkować, bo te szaleństwa mogą się źle skończyć. A Krzyś nie może się o niczym dowiedzieć! Jeszcze zrozumiałby to wszystko jakoś opacznie. Zacisnęła rozdygotane ręce w pięści. Z nerwów ścisnął jej się żołądek. Nie przeżyłaby, gdyby miała go stracić. Była już o tym głęboko przekonana. Dobrze, że w końcu to zrozumiała. Od tej pełnej łez i wyrzutów nocy Paulina wyciszyła się i poświęcała więcej uwagi innym, nie oczekując, by świat kręcił się wokół niej. O tym, że takie zachowanie może się opłacać, przekonała się prędko, otrzymując znacznie więcej napiwków od klientów. Wszyscy uśmiechali się do niej, a ona chętnie ćwiczyła angielski. Poza tym na tydzień przed wyjazdem z Anglii, kiedy kończyła pracę, podeszli do niej Jagoda i Krzyś. Oboje mieli triumfujące miny, a Jagoda wymachiwała karteczką papieru. - Mamy go. Udało się. Paulina skrzywiła się lekko, stwierdzając, że znów coś niemiłego zmąci jej tę świeżo wypracowaną doskonałość, i nie myliła się.

- Twój ojciec Paul mieszka w Góteborgu w Szwecji. Mamy jego adres. Paul. To po nim nosiła swoje imię. Matka zrobiła to z pełną premedytacją. Paulina czuła jednak, że Grzegorz nie ma pojęcia, jak się nazywa były kochanek żony. Te trzy dni od odnalezienia adresu ojca były prawdziwą próbą cierpliwości dla Pauliny. Przetrwała je tylko dzięki tabletkom na uspokojenie, które wyszperała w apteczce babci Krzysia. Tak bardzo chciała przestać myśleć o tym człowieku, który był jej prawdziwym ojcem, a którego rozliczne wcielenia nie opuszczały jej rozgorączkowanej wyobraźni. Czy była do niego podobna, a jeśli tak, to pod jakim względem? Matkę przypominała z wyglądu. Tylko z wyglądu, bo przecież Maria nigdy nie stawiała sobie takich pytań, które ją nieustannie dręczyły. Cały czas czuła, że musi uciekać, bo tylko poprzez ucieczkę widzi to, co w życiu jest najpiękniejsze. Pulsującą życiem kroplę wody, w której odbija się cała tęcza, i krwawy, opalizujący światłem zachód słońca. Tak piękne, że aż w środku wszystko ją boli i pali nienasyceniem, stymulującym dalszy bieg przed siebie. Dlatego teraz też cierpi i widzi jedynie lakier schodzący z blatu stolika i burą barwę koców. - Paulina. Na miłość boską, połóż się wreszcie do łóżka. Wykończysz się. Podciągnęła rękawy swetra i spojrzała w stronę koi Krzysia. Czy swoją praktycznością nie przypominał jej jednak coraz bardziej Grzegorza? Główne pytanie, jakie sobie stawiał, to ile kasy może wycisnąć z tego całego hotelu. A może podobnie było z matką? Grzegorz ściągnął ją do swojej pragmatycznej rzeczywistości, w której zaspokojenie głodu oznaczało jedynie kanapki z serem. Krzyś zbliżył się do niej, do krzesła, na którym siedziała, ze wzrokiem utkwionym w ciemność ukrytą za bulajem. Płynęli promem do Szwecji. Następny dzień miał dać jej odpowiedź. - Chodź do mnie, maleńka. - Przytulił ją do siebie. - Nie. - Odwróciła głowę, jakby się zawstydziła. - Wiesz sam, że jestem za głośna. Krzyś roześmiał się cicho. - Ja chcę cię tylko objąć, żebyś się niczym nie martwiła. Spojrzała na niego nieco zaskoczona, że nie chce od niej

seksu jak wszyscy inni. Obchodzi go na tyle, aby jechać z nią na ten koniec świata i trzymać ją za rękę, kiedy ten świat będzie się walił. - Kocham cię, Krzysiu. Następnego dnia trzymała się dzielnie, zarówno kiedy wyjeżdżali samochodem z promu, jak i gdy jechali w stronę centrum miasta. Była bardzo wdzięczna Krzysiowi za rozwiązywanie za nią takich problemów jak znalezienie właściwej drogi do hotelu czy kupno benzyny. Dzień wcześniej uprzedził Paula, że przyjadą się z nim spotkać. On wraz z córką Marii. Mężczyzna od razu zgodził się na tę wizytę, domyślając się, o jaką Marię może chodzić. Paulina również rozumiała wszystko. Paul był tą drugą „połówką jabłka" dla jej matki. Porzucony, nieszczęśliwy kochanek, który nie jest w stanie zapomnieć o swym wzniosłym uczuciu. Gdyż przez tę chwilę kochał naprawdę, myślał tak samo i oddychał tym samym powietrzem co ona. Nic dziwnego, że spotkanie z córką jest dla niego ekscytującym przeżyciem. Zerknęła nieco zaniepokojona w stronę rozmawiającego przez telefon komórkowy Krzysia. Nadal miała w stosunku do niego wątpliwości. Czy można wytrzymać do końca życia z osobą, która gdy mówi „niebo", ma jedynie na myśli warstwę atmosfery ziemskiej? Jakże łatwo ludziom tego pokroju zachowywać spokój i dostosowywać się do codziennych, męczących schematów. - Ciężko mi się rozmawiało z nim po angielsku. Ma taki dziwny akcent. Mówił, że z twoją matką rozmawiał zawsze po niemiecku - powiedział Krzyś po zakończeniu rozmowy. - Czeka na nas w hotelowej restauracji. Paulina była trochę rozczarowana, że własny ojciec nie zaprosił jej do domu, ale przecież nie mógł się nawet domyślać ich pokrewieństwa. - Paulina, nie szalej! - ostrzegł ją Krzyś, kiedy dygotała z ekscytacji, wchodząc do eleganckiej sali w hotelu „Eggers". Mimo iż było jasno na dworze, na stolikach ustawiono palące się świeczki. Dostrzegła go natychmiast. Mężczyzna w garniturze, siedzący przy oknie. Wysoki, dobrze zbudowany blondyn, starszy, niż przypuszczała. Wiedziała jednak, że między nim i jej matką jest spora różnica wieku. Cały czas uważnie mu się przyglądała podczas powitania i wówczas, kiedy dowiedział się o swym nieoczekiwanym

ojcostwie. Kilka razy prosił o powtórzenie, a potem się rozpłakał. - Nic mi o tym nie wspominała. Moja Maria. Najpiękniejsza kobieta na świecie. Z całą ufnością i rodzącą się miłością przylgnęła do jego dygocącego ze wzruszenia ramienia. - Maria nigdy się ze mną nie kontaktowała - zauważył Paul, a Krzyś tłumaczył mu, że wkrótce po zerwaniu z nim wyszła za mąż za ówczesnego milicjanta. - Jak ona mogła mi to zrobić? - pytał. - To po mnie masz tak na imię, prawda? Zadawał mnóstwo pytań, na które starali mu się odpowiadać, przy okazji opisując pokrótce życie Pauliny. - Czy pracuje pan jeszcze jako dziennikarz tu, w Szwecji? - spytał Krzyś, kiedy już opadły pierwsze emocje i mogli przystąpić do wypicia kawy. - Mieszkam tymczasowo w Szwecji, bo stąd jest moja druga żona, ale... - Spojrzał na zegarek i zasępił się. - Gdybym wiedział... - Co się stało? - zaniepokoiła się Paulina. - Wyjeżdżam jutro do Ameryki Południowej, aby zmienić tamtejszego reportera. To prawdziwy pech, że to musiało się stać teraz. I w dodatku dłuższy pobyt. - Ale to tym bardziej szczęśliwy traf - zauważyła Paulina - że to właśnie dzisiaj przyjechaliśmy do ciebie... tato. - Długo będzie pan w tej Ameryce? - dociekał Krzyś, zmieniając rozmowę w jakieś okropne pasmo konkretów. - Parę lat. Ale będziemy w kontakcie, prawda? - Och, tak. Strasznie się cieszę, że cię poznałam, tato. To już koniec wszystkich kłamstw. - Moja piękna córka. Żadne z jego dwójki dzieci nie mogło się równać z Paulina. Ani starszy syn, pracujący jako inżynier w Japonii, ani też nastoletnia córka, obecnie ucząca się w Sztokholmie. - Tak bardzo mi przykro, że nie mogę wam poświęcić więcej czasu. Kiedy wrócę, koniecznie chciałbym się spotkać z Marią. Paulina zerknęła na Krzysia. Czuła, że matka zabiłaby ją, gdyby dowiedziała się o tej

ich wyprawie. - Powinniście obejrzeć miasto - zauważył Paul. - Drugie pod względem wielkości w Szwecji. Niektórzy nazywają je Małym Londynem. Będziecie mogli to zweryfikować. Założycielem miasta był Gustaf Adolf Drugi. W Polsce też się pewnie wsławił. Obok hotelu jest jego pomnik. - Chyba wybierzemy się na spacer - powiedział Krzyś i ścisnął pod stołem rękę Pauliny. - Paul ma pewnie jeszcze wiele spraw do załatwienia przed wyjazdem. Paul wstał od stołu z wyraźną niechęcią i po raz kolejny przytulił do siebie córkę. Paulina czuła, jak ze wzruszenia bije mu mocniej serce. - Do zobaczenia, tato. - Moje dziecko. Jeszcze się zobaczymy. Paulina chciała leżeć w łóżku i wspominać każde wypowiedziane podczas tej rozmowy słowo. Krzysiek był nieco zawiedziony. Za oknem widać było w tym słonecznym wrześniowym dniu błękit nieba jak w Kanadzie. Nigdy dotąd nie był przecież w Szwecji. Mogliby się przejść i zobaczyć, jak żyją inni ludzie. W końcu miał prawo do krótkich wakacji. Po to zabrał przewodnik po tym mieście. Jego koledzy ze studiów stale gdzieś wyjeżdżali, uprawiali sporty, hołdowali wyrafinowanym zainteresowaniom. Tylko on tyrał jak wół i sypiał po pięć godzin na dobę. I tylko hotel i restauracja aż do urzygu! - Nie jestem zainteresowana - przekreśliła wszelkie nadzieje Paulina, ale nagle uśmiechnęła się do niego. - A może ty sam się przejdziesz. Ja chyba się prześpię. Wczoraj na promie nie zmrużyłam oka ani przez sekundę. Ale wiesz co? Chciałabym najpierw zadzwonić do taty, jak on się czuje po tym spotkaniu. Pożyczysz mi swój telefon? Telefon Paula jednak milczał. - Pewnie coś załatwia na mieście. - Obróciła twarz do ukochanego. - Przysięgnij, że nie powiesz o niczym tej swojej macosze. Matka nie może się o niczym dowiedzieć. Nas tu nie było. Nie chcę, żeby wiedzieli, że jestem z Paulem w kontakcie. Nikt nie może się dowiedzieć. Po ułożeniu Pauliny w łóżku i kiedy, jak mu się wydawało, smacznie spała, Krzysiek

opuścił hotel. Wychodząc w szwedzką rzeczywistość, miał jednak głowę pełną myśli związanych z wydarzeniami tego dnia. Cały czas coś nie dawało mu spokoju. To było takie irytujące odczucie, jakby coś zgubił lub o czymś zapomniał. Dochodząc do Drott-ningstorget, zapatrzył się na budynek dworca kolejowego. Z tego samego placu odjeżdżały tramwaje i autobusy na lotnisko. Krzysiek od dziecka uwielbiał dworce kolejowe, a najbardziej stare lokomotywy. Poza tym fascynowało go stałe przemieszczanie się ludzi po świecie. Coś ich cały czas pchało naprzód i musieli wyjeżdżać. Ale czy to nie dziwne, że Paul Johanssen zamierzał ulotnić się już następnego dnia? I nie chciał, aby go pożegnali przed wyjazdem. Coś zdecydowanie było nie tak. A może to wszystko przez to, że Paulina tak szybko zmieniła nastrój? Czy naprawdę wystarczyło jej jedno spotkanie z tym tak teatralnie zachowującym się facetem? No właśnie. Norweg wprawdzie ciekawie opowiadał o swoim życiu i pracy, ale Krzysiek miał wrażenie, że coś się nie zgadza. Czuł, że nie pozbędzie się rozdrażnienia, jeśli tego nie sprawdzi. W jednej chwili zmienił kierunek wędrówki i poszedł po samochód na hotelowy parking. Po przyjrzeniu się mapie stwierdził, że Johanssen nie mieszka zbyt daleko od centrum. Wjeżdżając w dzielnicę typowych bloków z lat sześćdziesiątych, zdziwił się trochę, iż Johanssen wybrał ją sobie jako miejsce zamieszkania. Zobaczywszy wyłaniającą się zza węgła grupę dość podejrzanie wyglądającej młodzieży, z pewną obawą zaparkował samochód Johna. Domofon znajdował się przy klatce, ale jak się wkrótce okazało, nie działał i drzwi wejściowe można było bez trudu otworzyć. Kiedy naciskał na dzwonek, do końca nie wiedział, czego chce od Johanssena. Początkowo myślał, że nikogo nie ma w domu, jednak po chwili drzwi się otworzyły. - O co chodzi? Pierwsze spojrzenie Krzyśka utkwiło w na wpół wypitej butelce Absoluta na stole, drugie zarejestrowało rozbite szkło z ramek fotografii rozsypane po stole, trzecie spoczęło na zapuchniętej twarzy Johanssena. Nie miał już na sobie tego garnituru, który

zaalarmował Krzyśka, tylko wytarte dżinsy i powyciągany sweter. - No i co z tego? - odpowiedział pod wymownym wzrokiem chłopaka. - Miałem jej powiedzieć, że jestem alkoholikiem? I że powodem tego wszystkiego jest ta dziwka, jej matka. - Podsunął Krzyśkowi pod nos poszarpaną fotografię pięknej dziewczyny. O niczym nie powiedziała mi ani słowa, ani o dziecku, ani o ślubie z tamtym facetem. Chciałem się rozwieść, zrobić dla niej wszystko. Ale ona odcięła mnie jak jakąś pieprzoną, martwą gałąź. Koniec i kropka. To się wtedy zaczęło. Ta cała gehenna jego życia. Utrata zaufania, ostre popijanie. Wyrzucili go z tej placówki w Bonn, po tym jak nagrał swym bełkotliwym głosem ważny materiał z wizyty rządowej. Lokalne pisma, do których potem trafił, równie szybko poznawały się na nim. I również go odcinały. Potem poszedł na odwyk. Spotkał drugą żonę, Szwedkę, podjął pracę z osobami uzależnionymi, ale to był krótki moment. Kerstin zostawiła go również z dnia na dzień, uciekając ze swoim szefem do stolicy. - Napijesz się? - zwrócił się do Krzyśka i jednym łykiem opróżnił kieliszek. - Teraz będziesz mógł opowiedzieć tej małej całą prawdę o jej starym. Życiowym nieudaczniku. - Niczego nie będę opowiadał - powiedział szczerze Krzysiek, uważając, że wówczas Paulina zupełnie by się załamała. - Masz może polską wódkę? Maria stała się dla niego symbolem wszystkich życiowych nieszczęść. Gdyby wcześniej dowiedział się o tym dziecku, dopadłby tę kurwę i zabił. Teraz do niczego się nie nadawał. Był skończonym człowiekiem, zmuszonym do mieszkania w obcym kraju. - Ale gdzieś pan pracuje. Co to za bzdura z tą Ameryką? Johanssen wybuchnął śmiechem. - Ameryka! Ja żyję z socjalu, głupcze. Lekarz powiedział, że z taką wątrobą jak moja już dawno powinienem umrzeć, a ja ciągle żyję. - Oparł się łokciem o stół i rozpłakał. - Ciągle żyję! - Niech się pan nad sobą nie roztkliwia. To nie jest niczyja wina. Pan sam wybrał

sobie taki los. I zawsze może go zmienić - odezwał się w końcu Krzysiek. - Kto tego ciebie, kurwa, nauczył? Że można zmienić swój los! - krzyczał na niego Johanssen z coraz bardziej narastającą agresją. Rozdział XVII Pierwsze dni października spędziliśmy we francuskim domu Wandy. Gimnazjum Wiktorii wyjątkowo zgodziło się na jej nieregulaminową nieobecność niemal w ostatniej chwili, gdy już moja mama zadeklarowała nad nią opiekę. Zatem szczęśliwie zamiast przymusowego kontrolowania odrabiania lekcji zarówno ona, jak i tata mogli pojechać na wczasy sanatoryjne do Druskiennik. Mama jednak wyjeżdżała obarczona ciężarem dużych wątpliwości, gdyż obecnie jej podstawowym zmartwieniem był Rafał. - Wiesz, jak tam u nich wygląda w domu! Dziecko pałęta się między obrazami, a Rafał musi sobie sam prasować koszulę. O mój panie! Toż to prawdziwa rewolucja przez ewolucję, jak to mawiał Klasyk Noblista. Sobie sam prasuje... A może i kubek umyć potrafi? Biedny Rafał otrzymał zupełnie niewspółczesne wychowanie. Nic dziwnego, że matka jako główna winowajczyni odchodziła teraz od zmysłów. Jednak najsensowniej byłoby, gdyby się zbyt często nie pojawiała w Warszawie, dolewając oliwy do ognia, o czym jej uprzejmie zakomunikowałam. Początkowo się wstawiała za swoim „Rafałciem", ale kiedy przypomniałam jej pasztet Franka i inne jego zasługi na polu domowym, uspokoiła się i rozmarzyła. - To był prawdziwy mężczyzna. - Mamo, ale i Witek nauczył się robić zapiekanki. Zmusiłam go kiedyś, żeby się nauczył, i byłam z tego bardzo dumna! Skrzywiła lekko twarz. - To jego też już wstawiłaś do kuchni? Ha! Dogodzić mojej mamie! Jednak już we wrześniu, jeszcze przed urlopem, zaprosiłam na Gwiazdkę rodzinę Knyszewskich i zrobiło mi się bardzo miło, kiedy po drugiej stronie usłyszałam radosny głos Weroniki: - Dziękuję ci bardzo, Zosiu. Tak się cieszę, że nie będę musiała gotować.

Ja, mam nadzieję, też nie. Jean-Pierre i jego świta powinna ułatwić mi życie. Alina została również zaproszona, a więc dwie teściowe będą mogły połączyć siły nad udoskonaleniem „młodych". I kiedy już tak wszystkich pozapraszałam, przypomniałam sobie, że przecież zapowiedział mi się z przyjazdem również Krzyś. Nieco zmieszana napomknęłam o tym Witkowi, ale on tylko wzruszył ramionami i stwierdził, że jeśli chodzi o Krzysia, to trudno cokolwiek przewidzieć. I poszedł do schowka wyciągać swoją deskę surfingową. - Chyba nie bierzesz tego ze sobą do Francji? - Oczywiście, że tak - oświadczył mój mąż, który dwa miesiące wcześniej obchodził czterdzieste dziewiąte urodziny i na kolejnych obchodach najwidoczniej mu nie zależało. U Wandy i Johna wszyscy wypoczywali po swojemu. Tosiek pluskał się nieustannie w basenie, Wiktoria dorwała się do komputera Johna i wymieniała tajne uwagi o życiu z koleżeństwem, Witek wyjeżdżał gdzieś z deską, a ja jeździłam rowerem, spalając tłuszcz i wdychając zapach lawendy. Z przyjemnością mogłam ponownie porozmawiać z Wandą i wymienić się uwagami na temat potencjalnych losów Krzysia. - Ta Paulinka jest jeszcze za młoda - zauważyła Wanda. -Jeszcze nie wie, czego chce od życia. - Ale ty sama byłaś w jej wieku, kiedy wychodziłaś za mąż, prawda? - wytknęłam jej niekonsekwencję. - Na skutek wojny wszyscy byli starsi. Poza tym inna była wówczas rola kobiety. Nikt nie oczekiwał, że mam być najlepszą przyjaciółką Włodka. Z nim zresztą trudno się było zaprzyjaźnić. Był szalenie nieufny w tych sprawach, pewnie ze względu na charakter pracy. - Czułam, że za chwilę znowu zacznie wspominać pierwszego męża, ale wróciła do głównego tematu. - I teraz jeszcze ten inny ojciec... Nawet mocniejszy psychicznie mógłby dostać kota. Wanda opowiadała o tym, kiwając tylko lekko głową, więc czułam, że nie akceptuje rozchwiania emocjonalnego Pauliny.

- Ona jest bardzo rozpieszczona przez rodziców, ale to dobre, uczuciowe dziecko. Nie mam żadnej wątpliwości -oświadczyła, zdejmując mi kamień serca, gdyż ja sama miałam ich wiele, mimo iż, jak słyszałam, Paulina po powrocie do Warszawy przeprosiła Grzegorza i powędrowała posłusznie na uniwersytet, aby rozpocząć drugi rok. Tym razem Maria, prowadząc ze mną telefoniczne rozmowy, miała taki radosny, dziewczęcy głos. Na szczęście nie uważała mnie za siłę sprawczą awantury z Paulina. Opowiadała, że Grzegorz rozpoczyna rehabilitację i że porusza już lekko palcami lewej ręki. Natomiast o Paulinie nie wspomniała ani słowa, zupełnie jakby się na nią obraziła. Wydawało mi się, że nagle zaczęła mieć do niej pretensje, że nie jest córką Grzegorza. Bo teraz to on najbardziej się dla niej liczył. Przypomniałam sobie wówczas o Witku, który mniej więcej miesiąc po wypadku Grzegorza podsunął mi pod nos kolejną notkę prasową. Tym razem o znalezieniu zwłok zastrzelonego mężczyzny, którym okazał się gangster o pseudonimie „Blagier", znany zabójca na zlecenie. - Zastanawiam się, czy to nie jego wynajęli, aby sprzątnął lub unieruchomił Grzegorza. - No wiesz, Witek! Błagam cię! Pod żadnym pozorem nie wspominaj o tych swoich domysłach Grzegorzowi. Natrafiłam w jego spojrzeniu na jawną kpinę. -Co? - No, wiesz, Grzesiek sam mi o tym powiedział. Ciekawa byłam, czy Maria o tym wie. Z pewnością nie miała pojęcia, czym zajmuje się w szpitalnym łóżku logiczny rozum jej męża. Logiczny, a poza tym niekiedy mający dostęp do różnych dziwnych spraw. Takich jak na przykład niecodzienne zwyczaje angielskiego profesora matematyki. Gliniarze wszystkich krajów łączcie się! Po powrocie z Prowansji zabrałam się naprędce do aktualizacji zawieszonych spraw i niestety dopiero po dłuższej chwili zauważyłam cięższą niż do tej pory depresję Witka. Nadal musiał czuć się obcy w naszej firmie, mimo iż spędzał w niej dość dużo czasu i figurował na liście płac jako specjalista od PR. To ostatnie było zasługą

Władka, który któregoś dnia dostrzegł wysiłki mojego męża na rzecz pomyślnego rozwoju „Świata" i postawił sprawę jego wynagrodzenia na następnym zebraniu. Oczywiście nasze możliwości finansowe nie były w stanie choć w małej części zrekompensować mu dawnych zarobków, ale to nie wchodziło przecież w rachubę. Witek męczył się potwornie, gdyż stale wydawało mu się, że płacimy mu z łaski. Mówiłam sobie, że to taki atawistyczny ciężar, który szepce mu do ucha, by wyszedł z jaskini i upolował własną zwierzynę, a nie posilał się zupą przyrządzoną na kurze kupionej przez żonę w hipermarkecie. Witek jednak - jak zawsze - nie potrzebował żadnej pomocy, a najmniej rozmowy i zamykał się na długie godziny w pokoju, gdzie rozstawiony był jego sprzęt muzyczny. We mnie zaś narastała coraz większa wściekłość na te jego nastroje. Bez sensu było się licytować, ale przecież czułam, że to ja, zarobiona po uszy, mam większe niż on prawo do złego samopoczucia. Tylko że kiedyś było odwrotnie, prawda? On zapracowany, a ja depresyjna. Więcej tolerancji, Zosia, mówiłam do siebie. Któregoś dnia jesienią wpadła do nas Julka. Pokazałam jej lampę, która lekko poruszała się z powodu nadmiernych decybeli. - Macie problemy? Nauczyłam się w miarę upływu lat mojego małżeństwa z Witkiem, żeby o naszym związku mówić bardzo powściągliwie. Kiedy stara mężatka wypowiada się o swoim ślubnym zbyt entuzjastycznie, przyjaciółki zaczynają patrzeć na nią jak na osobę z zaawansowaną demencją umysłową. Jeśli zaczyna skłaniać się w opowieściach w drugą stronę, wszystkie zaczynają nerwowo przeglądać kalendarzyki z telefonami do adwokatów. Zatem najlepsza jest wstrzemięźliwość. - Te problemy załatwiam za pomocą słuchawek - powiedziałam. - A co? Wybieramy się na Woodstock? - zachichotała Julka. - Myślisz, że można go stamtąd ściągnąć? Chciałam z nim pogadać. Kiedy Witek dość niechętnie do nas dołączył, Julka zaczęła opowiadać nam o kolejnych pomysłach związanych z rozwinięciem swojej działalności radiowej i o badaniach słuchalności, w których ta

radiostacja zaczyna się coraz bardziej wyróżniać. Najwyższy czas zerwać z bezsensownymi gadkami DJ-ów i plagą konkursów. - Musimy mieć jednak pierwszorzędnych dziennikarzy, którzy będą przygotowywać lokalne wiadomości, robić wywiady. - Zatrzymała się na chwilę i spojrzała na Witka. -Czy chciałbyś, Witek, pracować z nami? Na razie jako współpracownik, ale pewnie po jakimś czasie... Twarz Witka skamieniała i przez chwilę milczał. W końcu uśmiechnął się, a ja odetchnęłam z ulgą, że wreszcie będzie mógł wrócić do dziennikarstwa. - Bardzo ci dziękuję, Julka. To o wiele więcej, niż zaproponował mi ktokolwiek inny, ale muszę odmówić. Patrzyłam na niego z niedowierzaniem, że odtrąca tę propozycję, i niezbyt rozumiałam ten jego upór. - Gdybym zaczął u was pracować, z pewnością za chwilę wszyscy przypomnieliby sobie o mnie i sprawie Kalickiego. Zaczęłyby się na was naciski z różnych stron, żeby mi podziękować. Moglibyście mieć problemy, a poza tym... Czy myślisz, że inni ludzie chętnie przychodziliby na wywiady do skompromitowanego w taki sposób dziennikarza? Dzięki, Julka, za twoją propozycję, ale nie. Wrócę do pracy tylko pod jedynym warunkiem... sprawa Kalickiego i jego bandy musi zostać wyjaśniona. Spuściłam głowę, myśląc, że może to trwać całe lata. Witek zdecydowanie przesadzał z tą sprawą Kalickiego, wyolbrzymiając ją i swoje w niej winy. Poza tym wszyscy dawno o niej zapomnieli. Czułam, że jego depresja pogłębi się do tego stopnia, iż wyląduje on w tej samej placówce medycznej co Franek. Witek dostrzegł moją strapioną minę i podszedł do mnie. - Nie martw się, Zosiu. Już wkrótce przestanę grać. Wymyśliłem już, o czym będzie moja następna książka. Ucałował mnie i Julkę, po czym zniknął na górce. Love me tender, które po chwili usłyszałyśmy, z pewnością było przeznaczone dla mnie. Moim zdaniem, nie brzmiało zbyt dobrze. Wydawało mi się, że jesień roku 2002 zaczęła się kończyć natychmiast po

rozpoczęciu. Być może działo się to na skutek coraz wcześniej pojawiających się reklam świątecznych w hipermarketach, niemniej jednak miałam wrażenie, iż zaledwie przed chwilą organizowaliśmy w „Świecie" andrzejki, a już zaraz Gwiazdka... Muszę zwolnić tempo, obiecywałam sobie, i muszę mieć trochę więcej czasu na cieszenie się życiem. Moje czterdzieste trzecie urodziny przypomniały mi przez chwilę o jego zbyt prędkim przemijaniu, ale na dłuższe refleksje nie było czasu. - Czy my już jesteśmy starzy? - spytałam Witka, odciągając go od inspirującej lektury związanej z aferą Rywina. Odłożył gazetę i okulary i wtulił się w moje włosy. - Coś ty! Ty jesteś zawsze moją młodą Zosią - powiedział, a jego kciuk delikatnie zaczął przesuwać się po mojej piersi. Hm. Rozejrzałam się czujnie dokoła. Wiktoria była w kuchni, a Tosiek obok nas rozstawiał swoje gwiezdne wojska na podłodze. - I nie przeszkadza ci nawet ta coraz bardziej zauważalna siła grawitacji? powiedziałam, a mój wzrok powędrował w stronę jego kciuka, który skutecznie zdołał pobudzić moje hibernowane hormony. - Co mi tam grawitacja! Zawsze będziesz piękna. - Tak? A co ci się takiego we mnie podoba? - Mój Boże, teksty jak sto lat temu! - No wiesz - usta Witka zbliżyły się do moich uszu - kiedy się kochamy, to ty tak słodko wypowiadasz, tym trochę zdziwionym głosem: „O". - Co? Ja coś wtedy mówię? Chyba żartujesz. O? W jaki sposób? O! - Zosiu, przestań to powtarzać, bo nie ręczę za siebie. Zamknęłam oczy i dopiero po chwili zorientowałam się, że ktoś nam się przygląda. - Jesteście niesamowici - powiedział z uśmiechem Krzyś, którego do domu wpuściła Wiktoria. Jak się później okazało, od pewnego czasu była z nim w zmowie. - Nie powiem, że wam nie zazdroszczę tego rodzinnego obrazka. - O! - powiedziałam, a Witek zachichotał. Krzyś nie był sam. Z tyłu plecak, a na rękach Marek ubrany w granatowy kombinezon zimowy.

- Przepraszam za ten zaskok, ale John rozkazał mi wczoraj, abym natychmiast opuścił placówkę. Emmie ten wyjazd też był na rękę. Wyjeżdża do rodziców do Kalifornii. To była prawdziwa niespodzianka. Spędzimy wspaniałe święta w tak licznym gronie, zaczęłam się cieszyć, całując gości i planując już ich rozmieszczenie i nakarmienie. Jednak Krzyś, przebierając małego, wyprowadził mnie z błędu. - Jesteśmy zaproszeni na święta do rodziców Pauliny. Jej ojca już wypisali ze szpitala. Marek, uwolniony od ciężkiego ubrania, stał przed nami, mrugając nieco zdezorientowany, i przyglądał się Tosiowi, który w odruchu obronnym zasłaniał przed nim swoje wojska. - Dlatego przyjechałem trochę wcześniej. Chcę pobyć w Gdańsku, bo Marek przecież musi lepiej poznać swoją rodzinę. Witek schylił się nad Markiem. - I co maluchu? Przyjdziesz do... dziadka? Ja i Krzyś stłumiliśmy chichot, robiąc do siebie konspiracyjne miny. Ale najbardziej przejęty był czteroletni Tosiek. Stanął przed kosmicznym lądowiskiem w pozycji kowboja, mającego odbyć śmiertelny pojedynek. - On jest mój tata! - oznajmił dobitnie całemu zgromadzeniu, na wypadek gdyby ktokolwiek miał jakieś wątpliwości. Krzyś i Witek zaśmiali się, ale ja czułam coraz większy dyskomfort. Rozdział XVIII Jagoda wyjmowała ubrania z szafy i starannie układała je w torbie podróżnej. Nie było nikogo, kto by jej w tym przeszkadzał, gdyż koleżanka z pokoju wyjechała do domu już rano. Mogła więc bezkarnie słuchać swojej muzyki i robić, co jej się żywnie podoba. Nie chciała jednak przebywać w pustoszejącym szybko akademiku dłużej niż potrzeba. Tęskniła już coraz bardziej za pobytem w domu. Wprawdzie regularnie przyjeżdżała tam przynajmniej dwa razy w miesiącu, ale były to stanowczo zbyt krótkie wizyty, tym bardziej że ojciec i Susan również domagali się jej odwiedzin w Warszawie. Była u nich zaledwie dwa razy od przyjazdu z Anglii.

Letnie wakacje oddaliły się o całe lata świetlne i czasem Jagodzie wydawało się, że pobyt w Anglii jej się przyśnił. Tak bardzo praca przy barze różniła się od jej codziennego akademickiego życia i zajęć na politechnice. Telefony od Pauliny nie pozwalały jednak o niczym zapomnieć. Już teraz umówione były na wyjazd do Londynu następnego lata. Jeśli oczywiście Krzysiek zgodzi się je przyjąć... „Zgodzi się, zgodzi", odpowiedziała Paulina i poinformowała ją wówczas, że Krzysiek przyjeżdża do niej na święta. „No, popatrz, ale się złożyło". Wrzucając do torby ostatnie prezenty świąteczne, Jagoda usłyszała sygnał przychodzącego SMS-a. Wydobyła komórkę spod ubrań i odczytała wiadomość w języku angielskim „Wyjdź na dwór", wysłaną przez nieznanego jej nadawcę. Roześmiała się serdecznie i czym prędzej poprawiła sobie kredką oczy. Można się było spodziewać, że ktoś taki jak on pojawi się bez uprzedzenia. Już wychodziła z pokoju, gdy przypomniała sobie o rytuałach Pauliny i wróciła, aby wylać na siebie parę kropli Davidoffa, a potem pospiesznie zeszła na dół. Była zaledwie trzecia, ale na dworze już się zmierzchało. Rozejrzała się dokoła, nikogo jednak nie dostrzegła. Czyżby zrobił mi kawał? - zastanawiała się. - A może wcale go tu nie ma, no bo skąd znałby adres jej akademika. Nagle ktoś przesłonił jej twarz. Ręka zasłaniająca jej widok pachniała jakąś wodą kolońską, zawierającą z pewnością dużo feromonów, gdyż momentalnie zabiło jej mocniej serce. - Rob? - spytała zaskoczona. - Pudło - usłyszała głos Krzyśka mówiącego po angielsku. - Krzysiek? - Tym razem serce prawie wyskoczyło spod kurtki. Okręcił ją dookoła, aż zawrócił jej w głowie do tego stopnia, że rzuciła mu się na szyję i ucałowała. - Skąd się tu wziąłeś? - Prosto z Londynu. - Powiedział jej o planowanych świętach w Warszawie. Chciałem jednak przyjechać najpierw do Gdańska. Masz czas? Jak można w jednej chwili być niebiańsko szczęśliwą, a po paru sekundach czuć, że cały świat się wali. - Co się dzieje? - spytał Krzysiek, widząc jej nieszczęśliwą minę.

- O czwartej muszę na promocji zastąpić koleżankę. Nie będzie jej przez godzinę. - Nie ma sprawy. Mam dzisiaj wychodne. Marek zaprzyjaźnia się ze swoim dziadkiem. Mogę cię tam zawieźć. Jagodzie trudno było uwierzyć, że Krzysiek chciał jej towarzyszyć, jak również pomagać przy zakończeniu pakowania w akademiku. Co chwila chwytał jakąś część jej garderoby i żartował na ten temat. Zwłaszcza z upodobania do smoków, które pojawiały się u niej zarówno w formie ozdób, jak i maskotek. Ale prawdziwa eksplozja jego radości nastąpiła dopiero w Auchan, kiedy okazało się, że promocja polega na przebraniu się w ubranie świętego Mikołaja i rozdawaniu butelek z colą. Spocona i wściekła tkwiła przy promocyjnym stoliku, widząc rozbawione spojrzenie Krzyśka rzucane jej zza kas. Gdy minęła piąta, pojawił się przy niej z siatkami pełnymi zakupów. - No widzisz, dzięki twojej promocji zdobyłem alibi -powiedział. - Ślicznie wyglądasz, święty Mikołaju. W końcu widzę cię w innym kolorze niż czarny. - Hm - skwitowała Jagoda, przekazując strój zmienniczce. - To dokąd teraz, przewodniczko? - spytał, chowając siatki z zakupami w jeepie. - Może do centrum. - Pomyślała, że najbardziej strategicznie byłoby wpaść w okolice dworca autobusowego. - Jesteś głodna? - spytał Krzysiek i Jagoda ze zdziwieniem stwierdziła, iż choć nic nie jadła od rana, nie odczuwa w ogóle głodu. - Nie bardzo, ale strasznie chce mi się pić. I jak mogła do tego dopuścić? Żeby on siedział przy kawie, a ona piła duże piwo i stawała się coraz bardziej gadatliwa. Co musiał o niej myśleć, kiedy nudziła go tymi historiami na temat studiów i swoich kolegów z roku. Nagle spojrzała na zegarek i w panice zakryła dłonią usta. - Co się stało? - Krzysiek oderwał jej rękę od ust. Na zegarku było już pół do ósmej. - Mój autobus. Uciekł. - Szybko się jednak opanowała. To przecież żadna tragedia. Jeszcze sobie pomyśli, że jego obwinia za swoje gapiostwo. - Nie szkodzi, pojadę jutro rano. - Daleko stąd mieszkasz?

- Ponad godzinę autobusem. - To pewnie niecała godzina samochodem. - Krzysiek podniósł się z krzesła - Chodź, zawiozę cię. Tylko mi nie protestuj - dodał, widząc jej wypłoszoną minę. Kiedy ruszyli w drogę, Jagoda odgadła, dlaczego Krzysiek chciał jej towarzyszyć przez dłuższy czas. Dopiero teraz, kiedy byli już sami w ciemności przerywanej światłami przejeżdżających samochodów, zaczął rozmawiać z nią o Paulinie. Pytał, czy Jagoda miała z nią kontakt. Czy Paulina mówiła jej coś na temat swojego norweskiego ojca? Czy nie czuje się już rozżalona z powodu postępowania rodziców? Nie wpada w histerię? - Paulina jest bardzo wrażliwa - zauważyła Jagoda. - Tak - odparł Krzysiek, koncentrując się na wymijaniu ciężarówki. - Martwię się stale o nią. Potem jechali przez dłuższy czas w milczeniu, które w końcu przerwała Jagoda, wypytując o Marka i Emmę. - Jaka z niej piękna kobieta - powiedziała wspaniałomyślnie Jagoda, gdyż Rob oświecił ją co nieco na temat żony Krzyśka. - To prawda. Aż szkoda się będzie rozwieść. - Zaśmiał się cicho. - Bardzo się zaprzyjaźniliśmy. - Chcesz się rozwieść? - Aha. To już chyba najwyższy czas - powiedział. Pewnie tak, pomyślała. Jeśli chce się związać z Paulina, to jej rodzicom z pewnością nie będzie się podobało, że jest jeszcze żonaty. Ona sama dopiero teraz sobie to uzmysłowiła. Ponownie zamilkła. - Zjesz u nas kolację? - spytała, kiedy zbliżali się do miasta. W ogóle nie miała ochoty się z nim już żegnać. - Z przyjemnością - odpowiedział i skręcił we wskazanym przez nią kierunku. Jagoda zdziwiona zauważyła, że ulice jej miasta są pokryte świeżym śniegiem, mimo iż nigdzie po drodze nie padało. Co to za dziwaczny klimat! Powoli, rozjeżdżając biel, podjechali pod dom. - Niezły - zauważył Krzysiek, przyglądając się pokaźnemu poniemieckiemu

budynkowi z dachem z czerwoną dachówką i werandą. - W zasadzie to należy on do mojej cioci - przyznała. Uśmiechnęła się do Krzyśka, kiedy odwrócił do niej twarz. Tak jakoś dziwnie jej się przyglądał, podobnie jak tego dnia, gdy upił się przy niej w barze. To pewnie dlatego, że miała potargane włosy. Krzysiek postanowił poprawić kosmyk i umieścił go jej za uchem. - Pewnie pomyślą, że to ty jesteś Rob - powiedziała i w tej samej chwili poczuła, że popełniła błąd. - Dlaczego ja mam być Robem? - skrzywił się Krzysiek. - Bo Rob przyjeżdża do Polski. - Rob do Polski? - autentycznie zdumiał się Krzysiek, a Jagoda jeszcze bardziej, że o tym nie wiedział. - Za parę dni przyjedzie do nas na święta. - Do ciebie na święta - sprecyzował Krzysiek chłodnym tonem. - Tak bardzo chciał odwiedzić Polskę i pomyślałam, że Gwiazdka to najlepszy czas... - Masz rację - rzucił, podając Jagodzie torbę. Stała przed nim, czekając, że zamknie drzwi. On jednak spojrzał na zegarek. - Wiesz, Jagoda, jest już po dziewiątej. Jest za późno na wizyty. Poza tym chciałbym zdążyć do Brzeźna na nocne karmienie Marka. Przepraszam cię - dodał, widząc na jej twarzy ogromny zawód. - Trzymaj się. - Wyciągnął do niej rękę. - Mam nadzieję, że zobaczę cię latem, więc do zobaczenia. Dziękuję za miły dzień. I wesołych świąt. Stała jak ten głupi, wrośnięty kołek drewna, kiedy on potrząsał jej rękę, a potem... Potem lekko pochylił głowę i pocałował ją w policzek. - Do zobaczenia, Krzysiu - wybełkotała, patrząc, jak srebrny jeep znika na drodze prowadzącej wokół jeziora. Stała jeszcze przez chwilę, próbując wymrozić feromony, ale przykładając rękę do policzka i nosa, nadal doskonale je czuła. Dziwne. Bardzo dziwne. Podobnie jak to, że ponad-dwuletni Marek nadal był karmiony w nocy! - Czy Jagoda mówiła ci, że Rob do niej przyjeżdża? -spytał Paulinę wkrótce po przyjeździe do Warszawy.

- Oczywiście. Śmiałyśmy się, że obie będziemy mieć gości na święta. A Rob ci o niczym nie powiedział? To było najdziwniejsze. Nie pisnął ani słowa poza lakonicznym stwierdzeniem, że jedzie na krótki wypad na narty, całkowicie pomijając to, iż punktem docelowym tej jego wycieczki będzie Zakopane, a nie Verbier. To dlatego Krzysiek był taki wściekły. Niby przyjaciel, a zupełnie nieszczery. Nawet nie zapytał, czy przypadkiem Paulina i on chcieliby dołączyć do tego ich towarzystwa narciarskiego. - Ja, Krzysiu, nie jeżdżę na nartach - poinformowała go spokojnie dziewczyna. Tańczyłam kiedyś w balecie i bałam się, że mogłabym doznać jakiegoś urazu podczas zjazdów. No dobrze, jeździć nie musiała, ale z pewnością mogliby wspólnie pospacerować albo gdzieś się zabawić. - On pewnie chce być z nią sam na sam. Tak jak ja z tobą - wtrąciła Paulina. To drugie było raczej niemożliwe ze względu na obecność Marka, który zachwycony urodą Pauliny chodził za nią jak psiak. Niewiele chwil mogli spędzić ze sobą bez towarzystwa świadków. Wracając jednak do Roba, to Krzysiek miał bardzo poważne wątpliwości, czy rzeczywiście jest on właściwym facetem dla Jagody. - Co ty jesteś na niego taki zły? - spytała Paulina. Na Jagodę też był zły. Opowiadała mu podczas tego popołudnia o tylu sprawach, a o przyjeździe Roba dopiero na sam koniec i to pewnie tylko z obawy, że i tak się o nim kiedyś dowie. Złość na nią przeszła mu wraz z SMS-em, który przyszedł do niego w drodze powrotnej do Gdańska. „Dziękuję, DZIĘKUJĘ. Smok będzie miał swoje gniazdo. Teraz razem będziemy cię wspominać". A wszystko to za sprawą kryształowego smoka umieszczonego ukradkiem w jej rzeczach. Tak jakoś zaraz pomyślał o niej, kiedy zobaczył tego smoka na wystawie w sklepie jubilerskim „H. Samuel". Ciekawe, że szukał wtedy zupełnie czegoś innego... - Chodzi mi o to, że Rob... - zaczął mówić, a potem machnął ręką. - Nie musisz się martwić. Jagoda doskonale poradzi sobie z Robem. Ona potrafi postępować z facetami.

- Skoro tak mówisz... Mam tylko nadzieję, że nie będę wysyłał alimentów Roba do Polski. - Czy tobie te alimenty tak bardzo przeszkadzają? - nachyliła słoneczną buzię do jego twarzy, przypominając mu natychmiast, jak bardzo się za nią stęsknił. O czym oni rozmawiali? Przecież nie widzieli się prawie trzy miesiące. To rozłąka i tęsknota powinny być ich głównymi tematami rozmów. - Wiesz, o czym myślę? - pytała Paulina. Nie musiał wiedzieć, wystarczyło czuć, jak jej delikatne dłonie rozpinają mu pasek od spodni. - Tak bardzo cię, Krzysiu, potrzebuję - szeptały jej różowe usta. - Nigdy mnie nie zostawiaj. - Coś ty, Paulina? Jesteś najpiękniejszą dziewczyną na świecie. Paulina zatrzymała jego ręce zdejmujące z niej biustonosz. - Ja nie chcę być najpiękniejszą. Chcę być najbardziej kochaną. Nie rozumiał, jak ona ciągle mogła mieć takie wątpliwości. Nie powinno się przecież mieć żadnych wątpliwości, prawda? To był bardzo krótki tydzień z Paulina i Krzysiek czuł niedosyt kontaktów. Nic już nie rozumiał ze swych uczuć. Z jednej strony Paulina potrafiła doprowadzić go do bladej furii, a z drugiej był od niej tak bardzo uzależniony. Kiedy wrócił do Londynu przed samym sylwestrem, pierwszą osobą, na którą się napatoczył, był oczywiście Rob. - Uu - odezwał się pierwszy, widząc jego kwaśną minę. - Coś nie tak? Zbyt wiele miłości cię zabije, powiedział ktoś, kto tego dowiódł empirycznie. - Odczep się - burknął Krzysiek i chciał go wyminąć w drodze do biura. - Nie chcesz wiedzieć, jak cudownie bawiliśmy się w Polsce z Jagodą? Jagoda, kocham cię - dodał po polsku Rob. Krzysiek zacisnął szczęki. - Rozumiem, że samolot lecący w Alpy miał lądowanie awaryjne w Gdańsku nawiązał do jego kłamstwa. Rob skrzywił się, ale nie był ani trochę zbity z tropu.

- Chciałem do ciebie zadzwonić w Polsce i zrobić ci kawał, ale Jagoda wygadała o moim przyjeździe i spaliła pomysł. Wiesz, bardzo mi się w tej Polsce podobało. A jakie ciasto piecze przyszła teściowa. Cymes, palce lizać. Krzysiek odwrócił się bez słowa i odszedł, ściskając w ręku lotkę do rzucania, która leżała przy barze. Jeszcze nigdy nie był tak zirytowany na swego starego kumpla. Słowo „przyjaciel" należałoby jednak definitywnie wykreślić. Zemścił się na świątecznym baloniku, przebijając go z hukiem lotką. Starsze panie wchodzące na lunch do restauracji obrzuciły go podejrzliwym, lekko zgorszonym spojrzeniem. Gdyby tylko wiedziały, że jest pełnomocnikiem właściciela tej restauracji... Obejrzał się za nimi i zauważył, że Rob wyraźnie kuleje. Pewnie to pozostałość po nartach, stwierdził z pewną satysfakcją. Emma metodycznie kroiła warzywa i wrzucała je do garnka. Krzysiek obserwował jej ruchy, jednocześnie mając oko na Marka, który bujał się na zamontowanej w drzwiach kuchni huśtawce. - Ja pić - odezwał się nagle po polsku Marek. - O co mu chodzi? - zdziwiła się matka dziecka, patrząc, jak Krzysiek sięga po sok. Coś podobnego? Kiedy on łapie te wszystkie słowa? - To jeszcze chyba z Polski. Bawił się z innymi dziećmi. Poza tym ma przecież taką mądrą mamusię. Powiedz mi, kiedy robimy tę imprezę? - dopytywał się. Emma uśmiechała się pod nosem i udawała, że nie wie, o co chodzi. - Jaką imprezę? Dzisiaj jest impreza. Jesteś zaproszony na urodziny Sary. I kto by pomyślał, że do tego dojdzie - dodała i zaczęła nucić pod nosem. - Dobrze wiesz, co mam na myśli. Trzeba w końcu opić twój dyplom. Emma ukończyła studia z tak świetnym wynikiem, że dostała już kilka bardzo atrakcyjnych ofert pracy. - Chyba będę musiała cię znowu zaprosić. Bo to przecież i twoja zasługa - puknęła go chochlą w głowę. Dzięki pomocy finansowej Krzyśka mogła przecież poświęcić się nauce i pracować popołudniami w laboratorium, nie potrzebując dorabiać. - Oczywiście. Ja wszystko za ciebie napisałem. Szczególnie to o zmodyfikowanej

genetycznie kukurydzy odpornej na choroby. Emma wydawała się bardzo zadowolona z komplementów Krzyśka. Kręciła się po kuchni, machając nożami i chochlami jak profesjonalistka. Mogłaby wprawdzie związać niesforne włosy, aby nie wpadały do jedzenia. No chyba że ta porcja przypadłaby Sarze. Sara, mimo poprawnych stosunków, nie stała się faworytką jego serca. - Ty też masz ochotę napić się czegoś? - spytała, kładąc się niemal na blacie oddzielającym ją od Krzyśka i ukazując mu swój lekko piegowaty dekolt. Krzysiek chrząknął lekko. - Pić nie. Ale z prawdziwą ochotą bym cię przeleciał. Emma, dostrzegając rozbawienie w jego oczach, zachichotała. Była teraz zadowolona w dwójnasób. - Uważaj, bo powiem o wszystkim tej twojej Paulinie. - Ale jesteś jeszcze moją żoną, więc to nic zdrożnego -droczył się z nią, próbując zajrzeć głębiej w dekolt. W odpowiedzi otrzymał ręcznikiem po głowie. - Ty lepiej uważaj na tę Paulinę - powiedziała Emma. - O co ci chodzi? - Momentalnie się usztywnił. Zaczął nawet żałować, że wygadał Emmie o norweskim ojcu Pauliny. Wsparła go wówczas, przyznając mu rację, że prawidłowo się zachował. Niemniej jednak nie mógł się pozbyć wrażenia, że postępując tak, utrzymuje przecież Paulinę w fałszywym złudzeniu. - Nie o to, że Sara prawie się w niej zakochała. To tylko detal, z którym dam sobie radę. - Lekko postukała nożem, ale nagle spoważniała. - Ona ma dziwny wzrok, Chris. - Co masz na myśli? Emma uniosła oczy, szukając natchnienia w suficie parteru. - Czy ona przypadkiem...? - zaczęła, ale przerwał jej dzwonek Krzyśka telefonu, wygrywający melodię z Love story. Emma zrobiła gest wskazujący na najwyższe obrzydzenie. - Paulina ma telepatyczne wyczucie - powiedział Krzysiek i nacisnął na przycisk odbioru - wie, kiedy się o niej rozmawia.

Jagoda była wściekła na Krzyśka, na Paulinę i na cały świat. Zamiast pracować nad projektem, który miała oddać już za trzy dni, zamiast przygotowywać się do zajęć z konstrukcji, jechała ekspresem do Warszawy z misją ratunkową. Na domiar złego w wagonie, w którym siedziała, zepsuło się ogrzewanie, więc przez połowę drogi szczękała zębami. Z pewnością przeziębi się i zaliczenie projektu odpłynie w siną dal, a tak bardzo zależało jej na terminowym zdawaniu wszystkich przedmiotów. Systematyczna praca na studiach miała być przecież pomyślną podstawą wcześniejszego rozpoczęcia wakacji, składających się w tym roku zarówno z kursu dla płetwonurków, jak i wyjazdu do Anglii. Gdy pociąg dojeżdżał do Warszawy Wschodniej, zadzwoniła do niej Paulina. Jagoda poprzedniego dnia zawiadomiła ją o swoim przyjeździe i umówiły się na telefon. - Jagoda, przepraszam, ale chyba nie będziemy mogły się spotkać. Wiesz, Grzegorz wyjeżdża na rehabilitację... Jagoda zszokowana milczała, gdyż dotkliwe zimno zamroziło jej wszelkie repliki. Paulina trochę zbita z tropu jej milczeniem dodała w końcu: - Najwyżej na jakąś godzinkę. - Dobrze - odparła Jagoda, dochodząc do wniosku, że sama jest sobie winna, gdyż nie wspomniała Paulinie 0 tym, że przyjechała do Warszawy przede wszystkim dla niej. - To przyjedź od razu do... - i podała nazwę jakiejś knajpy i przybliżony adres. Tak, sama była sobie winna, że dawała się tak wciągać w cudze sprawy. Zupełnie nie powinny jej obchodzić. Poza tym mogła pojechać na wakacje z Robem do Hiszpanii, do czego ją tak gorąco namawiał, a potem do ciotki Julii w celach naukowopieniężnych. Pociąg zatrzymał się na Centralnym, a Jagoda, wzdychając tak głośno, że aż zaniepokoiła starszych państwa, wytoczyła się na peron. Stanęła na nim niepewnie, tak jej zesztywniały kończyny. Po raz kolejny zastanawiała się, co mogłaby powiedzieć Paulinie. Krzysiek wprawdzie podczas rozmowy telefonicznej dostarczył jej wielu argumentów, ale jeśli był taki mądry

1 tak kochał Paulinę, to mógł przecież sam do niej przyjechać z tymi swoimi morałami. „Nie jesteś już jej przyjaciółką?", spytał tylko tym lekko zasmuconym i zawiedzionym głosem. Paulina miała już dosyć wszelkich morałów i bezustannego pouczania. Swoje stanowisko przedstawiła prawie natychmiast po zaskakująco serdecznym powitaniu i po zaprowadzeniu Jagody do najbardziej wyizolowanego stolika w pubie. - Muszę się wyprowadzić z domu. Grzegorz nieustannie czuwa nade mną i praktycznie czuję się tam jak więzień. Czy był to jednak powód, dla którego miała zrezygnować ze studiów? Przecież tak bardzo zależało jej kiedyś na tej historii sztuki. Dlaczego nie chce wziąć urlopu dziekańskiego? To nie jest skomplikowane. Jagoda może za nią napisać podanie, jeśli to jest powodem. - Jagoda. Daj spokój. Mnie te studia już nie interesują. Chcę prawdziwego życia. - Jakiego życia? Przecież to, co robisz, jest prawdziwe. Paulina odwróciła od niej swoją piękną twarz z prawdziwym niesmakiem. - Już dałaś się wciągnąć i omotać. A tak na ciebie liczyłam. - Po chwili dodała: - Chcę w moim życiu więcej ruchu, zmian i energii. Chcę jeździć, zwiedzać, podziwiać piękno. Być może jesienią wyjadę do Ameryki Południowej. Jagoda złapała się za głowę. - Do Ameryki Południowej? Po co? A Krzysiek? - Krzyś to zrozumie. - Paulina wydęła wargi. - A jak nie... - A jak nie, to co? - Zrozumie - odpowiedziała ostro. - On wie, dlaczego chcę tam jechać. Jagoda zacisnęła mocno dłonie pod stołem. Jak wiedział, to dlaczego zawracał jej głowę i przeszkadzał w przygotowaniach do zaliczenia? Może dlatego, aby powiedziała to, co szykowała sobie jako ostateczność. - Jeśli nie chcesz studiować, to dlaczego nie pojedziesz do Krzyśka. Mogłabyś u niego zarobić na ten swój bilet do Ameryki. Paulina machnęła ręką.

- Być może będę miała na to pieniądze... od kogoś innego. - Oparła wdzięcznie głowę na ręce. - Choć to może dobry pomysł. Żeby pojechać do Krzysia. Matka i Grzegorz może nie będą się wtedy tak stawiać. Jeszcze im nic nie powiedziałam, wiesz. - Paulina - Jagoda złapała ją za ręce - moja kochana, dlaczego musisz to zrobić? W kwietniu Paulina przyleciała do Anglii. Dumna z siebie, że udało jej się załatwić tani bilet lotniczy, który kupiła ze swego kieszonkowego. Rodzicom wyjawiła plany wyjazdowe w dniu wylotu. Grzegorz, który również dopiero wtedy dowiedział się o przerwanych przez córkę studiach, omal nie przypłacił tej nowiny zawałem. Maria natomiast chwyciła natychmiast za telefon i w ostrych słowach oznajmiła Krzyśkowi, co o nim myśli. - Miałam cię za rozsądnego chłopaka, ale od spotkania z tobą Paulina całkowicie się zmieniła. Zlekceważyła nas, swoją rodzinę, studia. Jeśli uważasz, że postąpiła słusznie, to wobec tego ty przejmujesz teraz za nią odpowiedzialność. Krzysiek poczuł, że został zagoniony do narożnika. Czy on miał na Paulinę jakikolwiek wpływ? Próbował to wyjaśniać, sugerując nawet, że na postępowanie jej córki miało z pewnością wpływ ujawnienie prawdy o prawdziwym ojcu, ale jedyną reakcją Marii było gwałtowne odłożenie słuchawki. Potem z kolei zadzwonił z Gdańska Witek, również maksymalnie wkurzony i jak za dawnych lat nie dopuszczający do siebie jakichkolwiek argumentów ze strony syna. - Nie mogłeś jej po prostu powiedzieć, żeby nie przyjeżdżała? - spytał Witek. Krzysiek nie mógł, gdyż dobrze pamiętał, jak sam z uczuciem ulgi opuszczał warszawskie mieszkanie ojca. Gdyby Zosia z Frankiem nie dali mu szansy życia według jego własnego scenariusza, z pewnością dzisiaj znajdowałby się w innym miejscu. Również Paulina powinna dostać taką szansę. Może wtedy sama podejmie jakąś racjonalną decyzję w sprawie swojej przyszłości. Wszystko to była prawda. Jednak na skutek tych rozmów czuł się mocno przybity, kiedy wyjeżdżał następnego dnia na lotnisko. Zasmucało go również to, iż nie jest w stanie wykrzesać nawet odrobiny entuzjazmu na myśl o zobaczeniu Pauliny. Pewnie dlatego jako „anioła stróża" zabrał ze sobą Roba.

Paulina jednak ucieszyła się na widok ich obu i z jednakową radością ucałowała w policzki. - Nie martwcie się o mnie - zakomunikowała im. - Będę się wzorowo sprawować. Już dziś można ogłosić konkurs na najlepszego pracownika. I tak z góry wiadomo, kto go wygra. Po czym z prędkością karabinu maszynowego zaczęła opowiadać im o swoich planach - o chęci zarabiania pieniędzy, a w przyszłości o podjęciu studiów. „Być może dziennikarskich", uśmiechnęła się do Krzyśka jak do wspólnika. Pozostała jednak kwestia miejsca zamieszkania. Ale i w tej sprawie ulżyło Krzyśkowi, gdy Paulina odrzuciła ofertę dzielenia z nim domu babci. - Czy mogłabym zamieszkać w moim pokoiku w pensjonacie? Chciałabym mieć trochę niezależności po mojej domowej tyranii. Krzysiu, nie będziesz się martwił, prawda? Bardzo cię proszę, mój kochany. Atmosfera nagle znacznie się poprawiła, a Krzysiek, pełen entuzjazmu, postanowił zorganizować imprezę na powitanie Pauliny. W swej wspaniałomyślności zaprosił na nią kilka osób z hotelu, a po namyśle do listy gości dorzucił również Emmę i Sarę. Prywatka odbywała się w salonie domu Johna, z którego wynieśli wcześniej wszystkie łatwo tłukące się i łatwopalne rzeczy i zapowiadała się nader hucznie, gdyż Paulina zażyczyła sobie tańców. Gdyby tylko Sara po wypiciu zbyt dużej ilości whisky zachowywała się w sposób odpowiedni i nie zaczepiała nachalnie Pauliny, byłaby to z pewnością modelowa impreza. Niestety, zazdrosna Emma wyszła wcześnie, a rozzłoszczona na nią Sara zmieniła swój obiekt zainteresowania na Maggie, recepcjonistkę i ukochaną szefa kuchni. Luigi Angelo, Włoch o małym stopniu tolerancji dla odmienności seksualnych, bardzo się tym molestowaniem zirytował i bez ostrzeżenia rzucił się na Sarę. Po drodze jednak natrafił na stającego w jej obronie Roba. Bynajmniej nie dlatego, że zależało mu na Sarze. Po prostu nie mógł wciąż zapomnieć, że rok wcześniej Luigi Angelo wyprzedził go w wyścigu do serca recepcjonistki. Po pierwszych sierpowych na pełen rozbitego szkła ring wkroczył Krzysiek jako ostateczny sędzia i odesłał obu zawodników do szatni. Recepcjonistka Maggie chlipała jak bóbr, a Sara okładała lodem rozbity nos Roba.

Jedyną osobą o pełnej kontroli nad sytuacją okazała się Paulina. Wkroczyła w sam środek chaosu z odkurzaczem w ręku. - Parkiet twojej babci, Krzysiu - wyjaśniła. - Chyba nie chcesz go zupełnie zdewastować. Tej nocy zasnęła w jego ramionach, a następnego dnia, jak gdyby nigdy nic, powędrowała posłusznie do pracy, zostając, jak zapowiedziała, czołową kelnerką. Paulina znów siedziała przy hotelowym komputerze i po raz kolejny sprawdzała swoją pocztę. Tym razem otrzymała bardzo miły e-mail od Jagody, która zdała już parę egzaminów z sesji letniej i myślami znajdowała się już na obozie dla płetwonurków. Paulina westchnęła. Bardzo lubiła otrzymywać wiadomości od przyjaciół, ale to nie oni byli powodem jej częstego zaglądania do komputera. Z pewnością coś musiało się z nim stać. Aż do Gwiazdki utrzymywał z nią, jak obiecał, regularną korespondencję. Nie przypuszczała nawet, że potrafi tak ciekawie i zajmująco pisać o aktualnych wydarzeniach na świecie. Kilka razy zacytowała jego opinię w rozmowie z Krzysiem, oczywiście nie wyjawiając, od kogo pochodzi inspiracja. Spojrzał na nią wówczas zdumiony i z pewnym podziwem. Nie przypuszczał nawet, że może interesować się polityką. „Przecież nie wiesz o mnie wszystkiego", oznajmiła cichym głosem, jeszcze bardziej podgrzewając jego uczucia. Nie była przecież głupia. Po przylocie od razu zauważyła, że stały się znacznie chłodniejsze. Podejrzewała, że to przez jej matkę, która musiała robić mu wyrzuty. Krzyś nie powinien tak ulegać wpływom innych osób i przechodzić na ich stronę. Jeśli ją kocha, to powinien zawsze ją wspierać. Jeśli... Napisała na wyszukiwarce „Brazylia" i po chwili znalazła się w odmiennej rzeczywistości. - Paulina, czy ty przypadkiem teraz nie pracujesz? -usłyszała za plecami głos Krzysia. Zaskoczona zamrugała nerwowo i czym prędzej nacisnęła na klawisz ukrywający oglądaną przez nią stronę przed wzrokiem ciekawskich. Ale jej ruch był zbyt wolny. - Brazylia? - zdziwił się Krzyś.

Paulina spojrzała na zegarek z udawanym przerażeniem, że jest spóźniona, i bez jakiegokolwiek wyjaśnienia uciekła do restauracji. Wieczorem, gdy skończyła już swoją zmianę, ponownie znalazła się przy komputerze. Wszystkie trzy stanowiska były zajęte przez gości hotelu, ale jeden z nich, dostrzegając jej niecierpliwe oczekiwanie, podniósł się z krzesła. - Chłopak? - zainteresował się, obrzucając ją pożądliwym spojrzeniem. - Nie. Ojciec - odparła i zobaczyła, że mężczyzna wcale się nie wynosi z kącika komputerowego, tylko stoi pod ścianą i wodzi za nią wzrokiem. Zasłoniła plecami komputer, żeby nie zauważył, jak się loguje. - Paulina! Prawie podskoczyła na stołku. - Skończyłam zmianę. - Obróciła się w stronę Krzysia. - Chciałem tylko z tobą porozmawiać. Sprawdziła szybko, że skrzynka pocztowa wciąż jest pusta, i ruszyła za Krzysiem. Mężczyzna, który ją obserwował przy komputerze, był wyraźnie rozczarowany. Chciał się nawet odezwać, ale w tej samej chwili odwrócił się Krzyś i spojrzał na niego odstraszająco. - Przyjdziesz dziś do mnie? - spytał, kiedy znaleźli się już w foyer. - Stęskniłeś się za mną. - Uśmiechnęła się do niego, ale zauważyła, że jest bardzo poważny. Stanowczo zbyt często był taki poważny. Nawet nie odezwał się do niej ani słowem, kiedy szli do domu jego babci. O co mu chodziło? Jeśli chciał, żeby tej nocy u niego została, to powinien choć trochę postarać się być milszy. Wkrótce jednak dowiedziała się, że Krzyś miał na myśli zupełnie co innego. - Paulina, chciałbym wiedzieć, dokąd ty się wybierasz? - spytał, gdy tylko zamknął za nią drzwi. - Jak to, dokąd? Chyba wiesz, gdzie jesteśmy - zażartowała, ale nadaremnie, bo twarz Krzysia była nieruchoma. - Myślę o podróży zagranicznej do kraju, który oglądasz teraz nieustannie w internecie.

Paulina zrozumiała, jak bardzo była głupia, gdyż każdy jej krok w internecie śledzony był przez niejaką „Historię" i ta donosicielka ujawniła wszystko Krzysiowi. Czyli również on ją szpiegował? Jakim prawem? Może nasłała go na nią jej matka? Innym szpionem była zapewne ta cała wredna Maggie, której w zeszłym tygodniu wyjawiła w sekrecie, że jesienią wyjeżdża do Ameryki Południowej. - Nie chcesz ze mną rozmawiać? - spytał. Paulina ze złością zacisnęła usta. Nikt jej nie zmusi do odpowiedzi na te pytania. Krzysiek nie ma prawa jej przesłuchiwać. Wystarczy, że robił to przez całe lata Grzegorz, cholerny policjant. - To wobec tego ja ci powiem - padło stwierdzenie. Krzysiek oznajmił jej, że dobrze wie, dokąd się wybiera i po co. Czy Paul Johanssen zaprosił ją do Brazylii, czy to był jej własny pomysł? Od jakiego czasu utrzymuje z nim kontakty i o czym on do niej pisze? - O ile się orientuję, to również w Anglii przestrzega się tajemnicy korespondencji. Chyba, mój drogi, przesadzasz, myśląc, że będę cię na informować o moich osobistych mailach. - Czy on cię zapraszał? - zaczynał do niej mówić zbyt głośno. Paulina zacisnęła usta, odmawiając współpracy. Chyba się pomyliła, myśląc, że to on jest jej prawdziwą miłością. To błąd młodości, który wkrótce naprawi. - Nie mam zamiaru odpowiadać na twoje pytania. Powiem tylko, że wkrótce wyjeżdżam do Brazylii. Mój ojciec tam pracuje i z pewnością ucieszy się z mojego przyjazdu. Będę dbać o niego, kiedy będzie przygotowywał swoje reportaże. Trzęsła się wprost z emocji, gdy wygłaszała te słowa. - Paulina, Paulinko, mój skarbie. To moja wina. - Nieoczekiwanie Krzysiek otoczył ją ramieniem i posadził na sofie. - Powinienem powiedzieć ci prawdę o Paulu. Nie przypuszczałem, naprawdę nie przypuszczałem, że będziesz chciała to zrobić. Popełniłem błąd. Wybacz mi. - Ale Krzysiu... - Delikatnie dotknęła jego ciemnych włosów. Wreszcie poprosił o wybaczenie. Myślała jednak, że chodzi mu o jego zachowanie wobec niej, ale usłyszała zupełnie inną historię.

- Paulina, odezwij się - prosił Krzysiek, kiedy milczała ze wzrokiem wbitym w kominek. - Kłamiesz - odpowiedziała w końcu. - Wymyśliłeś to wszystko, abym nigdzie nie wyjechała, prawda? Mój ojciec nie jest żadnym alkoholikiem. Jest znakomitym dziennikarzem i pracuje teraz w Brazylii. - Twoim prawdziwym ojcem, który cię wychował i który cię kocha, jest Grzegorz Burczyk. - To ja jednak pójdę do siebie. - Podniosła się z sofy. Kolana jej dygotały, a dłonie trzęsły się i z ledwością udało jej się zapiąć sweter. Krzysiek stał przy kominku z posępną miną. Kłamca! - Słuchaj. - Zastąpił jej drogę, kiedy usiłowała wyjść z salonu. Okropność. Przecież nie będzie się z nim szarpać. - Paulina, możesz sprawdzić, czy to, co mówię o Paulu, jest prawdą - powiedział. - Ciekawe jak? - Zaśmiała się. - Zadzwoń do niego do Szwecji. Przecież mam jego numer telefonu. - Masz jego numer? - Nagle zabrakło jej powietrza. - Dzwoniliśmy do niego, żeby się z nim umówić. Nie pamiętasz? Jeśli będzie w Brazylii, to oczywiście nie odbierze, prawda? Paulina wstrzymała oddech i skinęła głową. - Dobrze. Spróbujmy. Jeśli będzie inaczej, to mnie przeprosisz za te kłamstwa. Nie musisz, Krzysiu, kłamać. Ja pojadę do ojca tylko na parę miesięcy. Nie zostawię cię! Krzysiek odwrócił od niej wzrok i zaczął sprawdzać nazwisko w książce adresowej telefonu. - Zadzwoń sama. Sięgnęła po komórkę, która w tym czasie przekazywała sygnał do innego kraju. Sygnał był wolny. Paulina patrzyła triumfująco na Krzyśka, chcąc już nacisnąć „rozłącz", gdy nagle ktoś podniósł słuchawkę. - Paul Johanssen! - odezwał się chrapliwy głos. Rozdział XIX -1 co? Jak poszło? - dopytywałam się, nie słysząc nic w odpowiedzi oprócz

rozpaczliwego dziecięcego zawodzenia. Nie podejrzewałam wprawdzie, że Hansonowie obdzierają swoje dzieci ze skóry, ale to, co słyszałam, brzmiało złowieszczo. - Zosia? Jesteś tam? - usłyszałam głos Neli, gdy już chciałam się poddać. - Jestem, jestem. - Przepraszam, ale mamy wieczorne mycie młodego. A o co pytałaś? Jak to o co? Nela jak zwykle nieprzytomna. O udziały. - Aha, udziały! - Głos jej zabrzmiał już bardziej zbornie. - Jeśli ty i pan Słowik podpiszecie zgodę, to będą mogły być sprzedane. Dał wstępną zgodę. Odetchnęłam z ulgą. Kuba dostanie za udziały swoją upragnioną kasę, ale to nie ja i Władek będziemy płacić, lecz dwójka naszych nowych, rzetelnych udziałowców. Nela i jej mąż. Kaj Hanson miał autentyczny dar mnożenia pieniędzy, a inwestycja w turystykę zapewniłaby lepszą równowagę jego dość jednorodnego biznesu. - Umówiliśmy się u prawnika Kaja we Wrzeszczu na jutro. Wy też musicie tam być. Oczywiście. Nie ma sprawy. Władek będzie wniebowzięty i natychmiast osaczy Kaja, aby naciągnąć go na rozbudowę hotelu. I jeśli obaj dostarczą mi bardzo przekonywających argumentów, to być może się zgodzę. Zaczynało mi brakować tego dreszczyku emocji związanego z budową czegoś nowego. Na wszelki wypadek postanowiłam jednak porozmawiać z Rafałem. Skoro stale awansował w swojej firmie, badającej finanse kluczowych dla państwa przedsiębiorstw, to takie doradztwo świadczone właścicielce skromnego nadmorskiego hotelu mogło być po prostu miłą rozrywką. Jednak jego głos przez telefon nie brzmiał rozrywkowe - Hej? Co z tobą? Syndrom wypalenia? - spytałam trochę zaczepnie, nie przypuszczając, co za chwilę usłyszę. - Daj mi, siostra, święty spokój. Weronika zabrała dziecko i się wyprowadziła. I tu nastąpiła opowieść o niewdzięcznej żonie, która choć nic praktycznego nie potrafiła zrobić w domu, mimo to wynagradzana była co miesiąc ptasim mlekiem, płynącym wprost z konta bankowego męża. Ta sytuacja jednak jej nie satysfakcjonowała, gdyż mąż nie potrafił dostosować się do jej wymagającego kręgu

znajomych, żywiącego się głównie alkoholem, spożywanym w atmosferze dymu podejrzanego pochodzenia. I tak podczas intensywnych i wyczerpujących podróży służbowych męża w swym podstępnym sercu knu-ła zdradę. - Zdradę? - wyjąkałam. Tak, zdradę, określoną bliżej krótkim zdaniem na białej kartce. „Odchodzę od ciebie, ale pewnie i tak tego nie zauważysz". - Jak to nie zauważę? Codziennie potykam się o jej rzeczy rozsiane po całym domu. Już miałam na końcu języka, że przestanę z nim rozmawiać, jeśli będzie robił takie cyniczne uwagi, gdy nagle Rafał pociągnął nosem, jakby powstrzymywał łzy. - Przed wyjściem wszystko pochowała do szafy. - Dokąd ona poszła? - spytałam. - Jak to dokąd? Pewnie do tego swojego faceta, co pracuje u Spielberga. Nie odbiera nawet telefonu komórkowego. Ponieważ sama to wymyśliłam, to znaczy faceta, a nie Spielberga (bo on chyba jest autentyczny, prawda?), zaczęłam się szybko zastanawiać, czy to zniknięcie Weroniki również nie jest wymyślone. Może chciała się po prostu na nim odegrać. I dość skutecznie nastraszyć. Spróbowałam w ciepło-siostrzanym tonie uspokoić Rafała i nakłonić go do zastanowienia się nad małżeństwem, do czego jednak wydawał się bardzo nieskłonny i pożegnał się ze mną zgoła obcesowo. Po zakończeniu rozmowy gapiłam się na słuchawkę przez kilka minut, a potem zadzwoniłam do Aliny. Tak jak przypuszczałam, od dwóch dni były u niej Weronika z Florą. Informacja ta została mi przekazana jako absolutnie tajna i po złożeniu przysięgi na wszelkie świętości zostałam dopuszczona do bratowej. - Zosiu! - załkała w słuchawkę. - Już nie mogłam tak wytrzymać. Miałaś rację, żebym jechała wtedy do Francji. On mnie w ogóle nie kocha. Coraz później wraca do domu i jestem przekonana, że kogoś ma. Coś mi ta sytuacja przypomina, zauważyłam z pewną dozą przykrości i goryczy. - Skąd taki pomysł?

- To są poważne poszlaki. - On jest zrozpaczony, że cię nie ma. - Akurat! A dlaczego nie zadzwonił do mamy? No właśnie. Tak sobie zakodował w głowie tego kochanka Weroniki, że nawet nie sprawdził w najbardziej oczywistym miejscu. - Przyjedź do mnie, Wika - poprosiłam, pewna, że Weronika nie przyjmie tej propozycji. Zdumiona usłyszałam nagle podniecenie w jej głosie. - A mogę już jutro? - I nagle bek. - Ja wiem, ty uważasz, że jestem wredna. Nagłe przejęcie słuchawki. Alina. - Co się stało, na miłość boską? Odebranie słuchawki. Weronika. - Zostaw, mamo, przecież to ja rozmawiam. - Przyjeżdżaj! - krzyknęłam, zanim zdążyły się ponownie wymienić słuchawką. Czułam, że w historii Rafał-Weronika znajdujemy się dopiero w pierwszych rozdziałach. A czy nie można by tak od razu - „żyli długo i szczęśliwie" i bez szarpania nerwów rodzinie? - Zosiu? - usłyszałam nagle głos Witka zza pleców i aż podskoczyłam. - Masz nieczyste sumienie. Kto przyjeżdża? - spytał mój mąż, ale nie czekał na moją odpowiedź, gdyż sam miał mi coś ekscytującego do przekazania. - Moja kuzynka z Australii się odezwała. I tak niby nic, a weszliśmy we właściwą już dla naszego wieku epokę odnajdywania zaginionych krewnych. W wypadku Witka była to jednak inicjatywa jego kuzynki Sylvii, która któregoś wieczoru wystukała na klawiaturze swojego komputera „familysearch". Miała szczęście. Jeszcze parę lat temu Witek nawet by nie przeczytał jej e-maila, ale teraz miał wystarczająco dużo czasu, aby zajmować się rzetelną korespondencją, z domniemanymi krewnymi włącznie. O Sylvii wiedzieliśmy tyle, że mieszka w Australii i jest córką przyrodniej siostry ojca Witka. To były fakty przekazane rodzinie jeszcze przez seniora Halmana, ale utrzymywane w głębokiej tajemnicy, jako że on politycznie wojskowy, a Australia mimo iż na wschodzie - „zgniły" Zachód. W naszym kraju wszystko jest na opak. W

każdym razie Sylvia, niewiele ode mnie starsza, wkrótce po rozwodzie z mężem podjęła decyzję o poszukiwaniu rodziny. Została wówczas sama z piętnastoletnim synem i nagle uświadomiła sobie, że dziecko jest jej jedyną znaną rodziną. Zasiadła więc do komputera. - Ona jest muzykiem. Gra na wiolonczeli w filharmonii. I wyobraź sobie, że podobno ma cały stos listów pisanych przez mojego ojca do jej matki. Trudno w to uwierzyć, ale były wysyłane z Zachodu. Niestety sama nie wie, co w nich jest, gdyż nie zna nawet kilku słów po polsku. - Być może twój ojciec miał kogoś, kto tam przekazywał te listy. Miałby przecież kłopoty, gdyby ktoś doniósł, że oficer polityczny utrzymuje regularną korespondencję z wrogiem socjalizmu. - To jest niesamowite, Zosiu. - Australijska nowina nadzwyczajnie rozkręciła Witka. - Koniecznie ją zaproś. Niech przyjedzie z tymi listami, oczywiście. - Wyobraź sobie kolejny zbieg okoliczności. Jej orkiestra będzie miała tournee po Europie i jeden z koncertów zagra w Warszawie. Na początku września. Tak się cieszę, że ją spotkam. Z e-maili wynika, że to fascynująca osoba. Czy Witek nie wie, że tak się nie mówi przy własnej żonie? Nawet nie przypuszczałam, że znów mnie ta zazdrość przyciśnie. Kuzynka kuzynką, ale strzeżonego Pan Bóg strzeże. Spojrzałam ukradkiem na „rozkręconego" Witka. - W sumie to i ja mam ochotę wybrać się do Australii - oznajmił. Pokiwałam głową ze smutkiem nad tą liczbą pojedynczą i poszłam ustawiać w kuchni gary. W nocy Witek również się ożywił. Z prawdziwym entuzjazmem zaczął namawiać mnie, abyśmy jeszcze w kwietniu wyjechali razem na narty na lodowiec. Ponieważ jednak nie zyskał przychylności w tej kwestii, w ostateczności zdecydowaliśmy się na inną rozrywkę, która wyjątkowo nam obojgu odpowiadała. Następnego dnia ubierałam się długo i starannie, gdyż wybierałam się do notariusza na objęcie udziałów przez Hansonów. Lusterko powiedziało mi to co zawsze, czyli że czas mija, a ja jemu na złość dorzuciłam dodatkową warstwę pudru, udając, że niby nic. Ciekawe, kiedy ten obraz w lustrze odbije się w oczach Witka? Jeszcze się na to

nie zapowiadało, gdyż on cały czas przeglądał taśmę ze starym dwudziestoletnim filmem. Tylko że ja w tym roku miałam skończyć czterdzieści cztery lata! Już sama liczba zapowiadała jakąś dramatyczność. - Zosiu? Zasłabłaś? - do rzeczywistości przywrócił mnie głos Witka, który zdecydował się zawieźć mnie do Wrzeszcza. - Wiem, że to jest ważna sprawa zapewnił mnie o swych szlachetnych intencjach, manifestując w ten sposób zainteresowanie Moją Sprawą. W drodze do notariusza przyglądałam się z ciekawością budowie centrum handlowego „Manhattan". Początkowo Kaj Hanson zamierzał tam otworzyć nowy sklep z biżuterią, ale namowy Neli i moje wstrzymały te plany. Centrum Wrzeszcza wyglądało zupełnie inaczej niż parę lat temu. Zniknęły „Delikatesy" wraz z malowniczym rożnem, zastąpione całym szeregiem oddziałów różnych banków. Niczym Wall Street, tyle że bez kasy, bo tej było coraz mniej w kieszeni obywateli. Skręciliśmy w jedną z bocznych ulic od Jaśkowej Doliny i zatrzymaliśmy się przed starą kamienicą, w której znajdowało się biuro notariusza. Podobnie jak banki emanowało zapachem pozostawianych tu w dużej ilości pieniędzy. Miało to chyba również wpływ na Witka, bo zanim zdążyłam otworzyć drzwi, ubiegł mnie. - Pani prezes. - Z pełnym rewerencji ukłonem podał mi rękę. - Napiwki później - oświadczyłam równie poważnym tonem. Wkrótce się jednak okazało, że moja obietnica pozostanie niespełniona. W poczekalni natrafiłam na zasępionych Hansonów. - Coś się stało? Kaj Hanson, zaciskając szczęki, wskazał na siedzącego obok Kubę. - Niech on ci to wyjaśni. Ten z kolei uniósł się z fotela z uśmiechem. Mimo radosnego wyrazu twarzy nie wyglądał najlepiej. Wory pod oczami, poplamiony garnitur, brudne buty. Co on kombinował? - Może przejdziemy do innej sali - zaproponował, ale tylko mnie. - O co ci, Kuba, chodzi?

- Nie chcę już tych udziałów - powiedział, a pode mną ugięły się kolana. - Dlaczego? - mogłam tylko wyjąkać. - Nie zależy mi na tej forsie. Podejrzewam, że moja była żona, a twoja przyjaciółeczka, chciałaby położyć na niej swoje łapki. A tu klapa. Nici ze sprawy. Zaśmiał się głośno i tak dziwnie, jakby postradał zmysły. - Uknułyście sobie obie, że mnie wykołujecie z tą forsą. Ale nic z tego. Ona nie dostanie z tego ani grosza. A wiesz dlaczego? Bo nawet kiedy za parę lat przyjdzie termin spłaty, to ja już to tak urządzę, że inna z moich firm wchłonie tę kasę jako stratę. - Ale... - zaczęłam się zastanawiać nad jego słowami -ale w takim wypadku i ty, Kuba, nic nie dostaniesz. Zaśmiał się ponownie i spojrzał na mnie przekrwionymi oczami. - No i co z tego. Nie zależy mi już na pieniądzach. I tak mam zniszczone życie. Po chwili już go nie było. Do sali weszli Hansonowie z Witkiem. - Czy on jest zupełnie normalny? - spytał Kaj, a ja miałam spore wątpliwości. - Masz chyba pecha co do wspólników - powiedział Witek i objął mnie, zanim zdążyłam się rozpłakać. - Czy ty może wiesz coś na ten temat? - pytałam nerwowo Julkę, kiedy udało mi się złapać ją w radio. - Coś słyszałam. W Trójmieście wszyscy coś zawsze słyszeli i wcześniej czy później okazywało się to na swój sposób prawdziwe. - „Aktoreczka" go rzuciła. Podobno Kuba wszedł w nowe tysiąclecie zarówno z nową, wymagającą żoną, jak i sporymi długami swojej firmy. Ponieważ chciał ratować majątek, poprzepisywał niektóre jego części na „Aktoreczkę". Zwariował? - Zdaje się, że tak. I zupełnie zapomniał, że sam podobnie mnie urządził. „Aktoreczka" na początku bynajmniej nie rozrabiała, gdyż krok po kroku starała się najpierw zorientować w zawikłanych finansach Kuby. Odkryła wówczas udziały w„Cen-trum". Ale czekać na

nie pięć lat? To właśnie z jej powodu prawnik Kuby zamęczał nas na śmierć. Sam Kuba uważał jednak, że te pięć lat kiedyś minie, a ponieważ dodatkowo ufał mi, spekulował, że do tego czasu „Centrum" zacznie przynosić zyski do podziału, i zdecydował się cierpliwie czekać. Pewnego dnia doczekał się telefonu od Kaja Hansona, który proponował mu spotkanie. Nawet nie przypuszczał, że kiedy wróci do domu, jego nowej żony już tam nie będzie. A wraz z nią kilku aktów własności i nowego modelu seata. Tym razem instynkt ją zawiódł. Gdyby poczekała dzień dłużej... - Biedny Kuba, on naprawdę musiał ją kochać. Biedny idiota - stwierdziła moja przyjaciółka z autentycznym współczuciem w głosie. - Julka... Wyczuła groźbę w moim głosie. - Wiem, w życiu pod dach nie wezmę, nawet jak go zlicytują. Najpierw niech wszystko odda. - Nie martwisz się, że za parę lat puści z dymem, co ci się należy? - spytałam. - Tylko jemu się tak wydaje. Mój prawnik ma inną opinię na ten temat. Po rozmowie z Julka nadal nie mogłam się uspokoić. Tak bardzo żal mi było straconej dla „Centrum" szansy w postaci Hansonów. Zauważyłam, że Witek też rozmawia przez telefon. Westchnęłam i ruszyłam na górę, chcąc sprawdzić prace domowe Wiktorii. Ostatnio zupełnie straciła zainteresowanie nauką. Bez przerwy tylko ploty i ciuchy. Mając czternaście lat, była już wyższa ode mnie i o wiele bardziej pyskata niż ja w jej wieku. Aż strach myśleć, co jej może chodzić po głowie. Daj Boże, lubi może nas na tyle, aby nie uciekać z domu jak Paulina. - Zosiu! - wołał mnie z dołu Witek. - Odbierz telefon na górze. Krzysiek chce cię o coś spytać. Ucieszyłam się, że dzwoni. Od kiedy pojawiła się u niego Paulina, zupełnie przestał się z nami kontaktować. Obawiałam się nawet, że kiedy w końcu zadzwoni, może to oznaczać, że zdecydował się na małżeństwo. - Jak dobrze, że jesteś - serdecznie się ucieszył. - Muszę ci o czymś ważnym

powiedzieć. Tak przypuszczałam. I jak tu nie wierzyć w kobiecą intuicję. Wspomniałam o tym nawet Witkowi, ale ten tylko bezdusznie machał ręką, uważając, że mam majaki. A tak... - Zosiu, czy możesz mi pomóc załatwić kucharza? - zapytał Krzyś, a mnie zupełnie zatkało. - Jesteś tam? - zaniepokoił się, po czym zaczął mi wyłuszczać swój plan związany z polską kuchnią. - Myślisz, że kogoś znajdziesz? - dopytywał się. Myślałam o tym, że chętnie widziałabym jego własnego szefa kuchni w swoim „Centrum". Ten Luigi Angelo tak doskonale potrafił przyprawić najgorsze świństwo, że smakowało jak poezja. - A może zrobimy wymianę - zaproponowałam chytrze. -Robert Krzemiński do ciebie, a do mnie Luigi Angelo. - Hm - wymamrotał Krzyś i zamilkł. Rozdział XX Znów na próżno włączała komputer. Paul zniknął z jej życia na dobre. I nigdy nie odpowiedział na jej pytania, dlaczego oszukiwał ją przez tyle miesięcy, mamiąc wojażami i wspólną przyszłością w Ameryce. Paulina nie przyjmowała tłumaczeń Krzyśka, który mówił, że te marzenia zapewne pomagały samemu Paulowi. Być może nawet w walce z nałogiem. Krzysiek nie zachował się fair w stosunku do niej. Gdyby powiedział jej prawdę już w Szwecji, nie zrobiłaby z siebie takiej idiotki. Może nawet nie wpadłaby na pomysł zrezygnowania ze studiów i wyjechania do ojca. Ojca? Był równie kłamliwy jak jej matka i jej własny chłopak. Nie pojmowała już tego świata i ludzi. To był zupełnie inny gatunek niż ona sama. Bo skoro oni się rozumieli, a ona nie mogła z nimi nawiązać kontaktu, to oznaczało jedno. Paulina nie nadawała się do ziemskiej rzeczywistości. Jej warszawska rodzina zrozumiała to już jakiś czas przedtem. Kontakt z nimi prawie ustał, nie pamięta, kiedy rozmawiała po raz ostatni ze swoim bratem, Olkiem. Znikały ostatnie więzy... Ruszyła do restauracji, pochłonięta myślami i już przy samych drzwiach omal nie zrzuciła talerza wypełnionego scampi. - Księżniczko, uważaj! - Uwaga Luigiego Angela na

chwilę ją obudziła, ale nie na długo. Tylko tym razem udawała, że słucha tego, co ten inny gatunek próbował do niej powiedzieć. Uśmiechała się do niego i odpowiadała półsłówkami i nikt nawet nie zdawał sobie sprawy, że Pauliny za jej ziemską fasadą w ogóle nie ma. Przez chwilę popatrzyła przez okna na obsypane zielenią i kwiatami drzewa w parku. Nie osiadły na nich jeszcze kurz i pył, wszystkie były takie młode i pełne nadziei. Nie wiedziały jeszcze, że przyszły na świat w brudnym świecie zdrady i kłamstwa. Najgorsze było to, że nie miała komu 0 tym wszystkim powiedzieć. Jagoda przyjeżdżała dopiero za dwa miesiące. Pisać o tym wszystkim nie było sensu. Poza tym nie wiedziała tak naprawdę, czy Jagoda również nie jest jedną z „nich". Nigdy do tej pory nie okłamała jej 1 nie zawiodła, ale kto wie, kiedy to mogłoby nastąpić. Na wszelki wypadek nie wspomniała jej o Paulu. - Paulina, podejdź za chwilę do stanowiska recepcyjnego - poprosił Krzysiek. Mogła podejść gdziekolwiek, ale miała już coraz mniej sił. Z każdym dniem było coraz gorzej. - Coś się dzieje? - Krzysiek obrzucił ją uważnym spojrzeniem, mimo iż zdążyła otrzeć łzy. Ale miał refleks! Nie spali ze sobą aż od dwóch tygodni i nawet się nie zorientował, że coś jest nie tak. Ale gdyby tylko któregoś dnia nie stawiła się na zmianę, od razu by zareagował! - Nic się nie dzieje - odpowiedziała i zrobiła urażoną minę, której i tak nie zauważył, bo zaczął jej opowiadać o jakimś ważnym spotkaniu Rotary, które miało się odbyć za parę dni. - Chciałbym, żebyś stała przy wejściu i wraz z Joan usadzała gości przy stolikach. - OK - odpowiedziała i zagryzła wargi. - Słuchaj, bardzo mi zależy, żeby ta impreza się udała. Jeśli będą zadowoleni, może zaczną organizować tu swoje regularne spotkania. - Dobrze, Krzysiu - odpowiedziała. - Dobrze wiem, na czym ci zależy. - Odwróciła się na pięcie, pozostawiając go z głupią miną. Wreszcie jakaś reakcja!

Krzysiek po raz kolejny dokonywał pomiarów ustawień. Impreza rotarian była zarówno liczna, jak i prestiżowa i nie można było pozwolić sobie na jakiekolwiek niedopatrzenia. Lepiej było zaplanować wszystko parę dni wcześniej. - Bzika dostaniesz - krzepiące słowa otuchy dotarły do Krzyśka od strony baru z ust Roba. - A ty nie? - spytał przyjaciela, który gorączkowo porządkował swoje miejsce pracy. Nawet zaimponował Krzyśkowi, że potrafi do tego stopnia skoncentrować się na konkretnym zadaniu. - Szkoda, że nie ma Jagody - zauważył Rob. - Z nią poradzilibyśmy sobie bez żadnych problemów. A do tego nasz barowy show. Goście by oszaleli - rozmarzył się. - Zawsze możesz mieć solowy występ. - Za solówkę to ja się, bracie, nie biorę od czasów podstawówki - oświadczył urażony Rob. Krzysiek machnął ręką. - Tobie to jedno w głowie! - Tobie też - odciął się Rob. - Tak. Forsa - dobitnie oświadczył, widząc, że Krzysiek niczego nie pojmuje. - Jestem pewien, że Paulina stygnie w łóżku, a ty bez przerwy kalkulujesz, na ile jesteś w stanie naciągnąć tych gości. - To nie o to chodzi. - Krzysiek zbliżył się do baru. - A może to doskonała wymówka, żeby nie pójść do niej. Słuchaj, stary, przecież nie musisz być z nią, jeśli nie chcesz - wyjaśnił Rob, a Krzysiek wystraszył się nawet, że jego zachowanie jest tak czytelne. - Ja nie wiem, o co jej chodzi - poddał się. - Nie możemy się porozumieć. - Na odległość chyba się nie dowiesz. Z kobietą trzeba rozmawiać - oświadczył ten zarozumiały Angol, a potem jeszcze bardziej go wkurzył. - My z Jagodą rozumiemy się doskonale. Bo wszystko sobie mówimy, wiesz? Mogę ci doskonale wymienić egzaminy, które do tej pory zdawała. Od pierwszego roku. Sam też zaczynam kurs przygotowujący na studia od jesieni. Bo ja... - Zamknij się już - uspokoił go Krzysiek, spostrzegając, że Rob zamierza znów podkreślać swą nieistniejącą intelektualną wybitność.

- Idziemy stąd, bo rzeczywiście obaj dostaniemy tu świra. Po zamknięciu restauracji Krzysiek postanowił towarzyszyć Robowi w kierunku przystanku, skąd za parę minut miał odjeżdżać nocny autobus, a potem... Rob miał rację. Powinien w końcu pójść do Pauliny i porozmawiać z nią. Wiedział, że nie będzie spała, bo Paulina z trudem zasypiała przed pierwszą w nocy. - Chociaż nie wiem jeszcze dokładnie, jeśli chodzi o studia - nawijał Rob - bo Jagoda mówi coś na temat rocznego pobytu w Ameryce. Gdybym znalazł pracę, to mógłbym tam z nią pojechać. Krzysiek przystanął i szarpnął go za rękaw kurtki. - To lepiej się od razu zastanów. Co ty sobie wyobrażasz? Nagle, jak ci coś wpadnie do łba, to zostawisz mnie z ręką w nocniku? Rob mrugał zdumiony. - Chris, przecież jeszcze nic nie wiadomo. Nie zostawił-268 bym cię na lodzie. Ale - nagle Rob coś skojarzył - dlaczego ty się zawsze wściekasz, kiedy opowiadam ci o Jagodzie. Wal śmiało, stary, jesteś o nią zazdrosny. Wreszcie to zrozumiałem. Ale i tak nie masz u niej szans, bo ona... Rob spostrzegł jednak, że Krzysiek go nie słucha, tylko wpatruje się w stronę pensjonatu. Od strony parku biegła dwójka ludzi, dziewczyna, a parę metrów za nią mężczyzna. Dziewczyna wydawała z siebie głośne piski. Zanim Rob zrozumiał, kogo przed sobą widzi, Krzysiek ruszył do przodu. W tym momencie „napastnik" porwał swą ofiarę w ramiona i zaczął namiętnie całować. - Ratunku! - krzyknęła przerażona Paulina, kiedy Krzysiek oderwał ją od jej zaskoczonego partnera. - Ty skurwysynie! - wysyczał w ucho bladego jak ściana Luigiego Angela, a potem jednym ciosem obalił go na ziemię. - No i rozumiesz sama, wtedy to się dopiero zaczęło dziać. Złamany nos, poharatana twarz i takie inne - opowiadał z zaangażowaniem Rob. W tłumie zgromadzonym na lotnisku Jagoda natychmiast go rozpoznała, choć nad nikim nie górował wzrostem. Ta malownicza pomarańczowa czapeczka mogła być tylko Roba. Po wycałowaniu wysokiej dziewczyny, ku radości zgromadzonych - bo

to musiał być przedni widok - w drodze do hotelu samochodem pożyczonym od Krzyśka próbował jej streścić najciekawsze wydarzenia ostatnich miesięcy. Niewątpliwie jednym z najbardziej spektakularnych było pobicie szefa kuchni przez Pana Kierownika zaledwie na parę dni przed najważniejszą w sezonie imprezą. - Oczywiście facet w takim stanie nie nadawał się do pracy. Jagoda mogła sobie to wszystko wyobrazić. Szlochy Pauliny, zaskoczenie i żal Krzyśka, no i oczywiście zimną krew Roba, który opatrywał obrażenia Luigiego Angela! Z uśmiechem spojrzała na swojego angielskiego przyjaciela, który co chwila odrywał ręce od kierownicy, gestykulując iście po włosku. - No i oczywiście okazało się, że nie ma w tym czasie innego wolnego kucharza. Gdyby nie babcia Chrisa, wszystko skończyłoby się totalną klapą. To właśnie Wanda, która przyjechała na parę dni do domu, wpadła na pomysł zaserwowania gościom polskich dań. I to w dodatku w oprawie folklorystycznej, gdyż kelnerzy wystąpili w strojach ludowych wypożyczonych z polskiej szkoły, a Paulina, czując się za to wszystko odpowiedzialna, zaprezentowała im na samym wstępie kilka tańców. Oczywiście nie sama, ale wraz z zespołem tańca z polskiej szkoły. Sukces, sukces, sukces. Ruskie i barszcz Wandy znokautowały gości i na odchodne zażyczyli sobie kontynuowania tego typu atrakcji, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że była to szybka improwizacja. - Polska improwizacja - zaśmiała się Jagoda i za chwilę musiała tłumaczyć Robowi, co miała na myśli. W każdym razie zachwyceni goście zapowiedzieli, że będą często przychodzić na te polskie dania i dlatego Chris musiał nawet ściągnąć polskiego kucharza. Jest bardzo śmiesznie, bo on zbyt dobrze nie zna angielskiego i to wszystko przypomina coraz bardziej Hotel Zacisze. Jagoda poogląda sobie z bliska ten „zwierzyniec" jedynie podczas wakacji, ale on osobiście ma mniejsze szczęście, bo „robi w tym cyrku za małpę" na stałe. - A co z Krzyśkiem i Paulina? Rob pokiwał głową z zafrasowanym obliczem.

- Wybaczyli sobie nieporozumienia. Wielkie pogodzenie. Teraz są na nowo zakochani. Chris z zazdrości lata za nią nawet do kuchni. Sprawdza system wentylacyjny, czy tam nie czai się jakiś amator jej wdzięków. A do tego ta Sara! Oczywiście zwietrzyła szybko, że Paulina wróciła, i teraz dość często wpada, niby na piwo, ale oczywiście tylko wtedy, kiedy Paulina ma zmianę. - Nie rozumiem zupełnie Emmy. Taka sensowna, a związała się z takim potwornym babskiem. Czyli wynika z tego, że niedostosowane związki zdarzają się zarówno w układach hetero, jak i homo. - A teraz ty, kochana, powiedz mi, jak było na tym obozie. Mam nadzieję, że nie spotkałaś tam jakiegoś okropnego studenta, który namotałby ci w głowie, co? Jagoda zaśmiała się z żartów Roba. - Zupełnie nie rozumiem, dlaczego ty, Robbie, jesteś taki nieangielski? - Hm. Wiesz, ja tego też nie rozumiem i dlatego zacząłem nawet podejrzewać moją matkę. Czy wiesz, że w wakacje, zanim się urodziłem, pojechała do Hiszpanii? - Rob zaczął przeglądać się w lusterku. - No, przyznaj sama, czy ja nie mam uroku Banderasa?! Do idylli jednak było daleko, jak wkrótce Jagoda przekonała się na własne oczy. Paulina była tak chuda, że wyglądała na anorektyczkę, a gdy szykowała herbatę dla przyjaciółki, dygotały jej ręce. Promienny uśmiech dziewczyny znikł gdzieś bezpowrotnie, a dawna egzaltacja wydawała się historią. Przypominała przekłuty balonik. Kiedy prawie natychmiast po powitaniu oświadczyła, że porzucenie studiów było błędem, Jagoda postanowiła nie pytać jej o plany dotyczące Ameryki. Z pewnością było to jakieś krótkotrwałe urojenie. -A nie chcesz wracać do Polski? Mogłabyś przecież spróbować studiować coś innego. - Nie wiem - odparła cichym, zmęczonym głosem. -Krzyś tak bardzo zmartwił się tą historią z Luigim Angelem. Nie przypuszczałam, że może być tak zazdrosny o taki żart. Tak czy siak, muszę zarobić na własne mieszkanie. Na matkę i Grzegorza nie ma co liczyć. Z pewnością znów staraliby się mnie kontrolować.

Sięgnęła do szafki po nadziewaną alkoholem czekoladę. Jagoda zjadła jej prawie połowę, kiedy zauważyła, że Paulina nawet nie tknęła swego dawnego przysmaku. - A jak twoja nowa kwatera? - spytała. To było trochę zaskakujące. Z jednej strony nie było to może takie dziwne, że dostała pokój po drugiej stronie pensjonatu, z dala od zasięgu głosu Pauliny, ale nigdy nie przypuszczałaby, że tym razem będzie on miał również ubikację i prysznic. Czyli miał nawet lepszy standard niż pokój Pauliny. Koniecznie powinna podziękować za niego Krzyśkowi, ale skoro nie pokazał się do tej pory, nie będzie mu się narzucać. - Pokój jest bomba! Sądziła, że Paulina w jakiś sposób to skomentuje, ale ona tylko patrzyła w okno. Ciągle patrzyła w okno! Rozpakowując rzeczy już sama w pokoju, Jagoda zastanawiała się nad sensem przyjechania do Londynu w te wakacje. Ciotka Julia była mocno zaskoczona jej decyzją, i jak się Jagodzie wydawało, trochę zła z powodu niewdzięczności córki chrzestnej. Spoglądała na nią tak, jak na plamy na ścianach pozostawione przez tłuste łapki jej synów bliźniaków. Pomysł Jagody, żeby wyjechać na rok do Stanów, również niezbyt się jej podobał. Obiecała jednak, że sprawdzi, jakie są możliwości. „Po co ci ta praca w barze"? - pytała Julia, podczas gdy wujek Olek puszczał do niej konspiracyjnie oko. - Po co mi ta praca w barze? - zadała sobie to pytanie Jagoda, ale nie pofatygowała się, aby na nie odpowiedzieć. Okręcała się przed lustrem, próbując znaleźć luz w dżinsach. Daremne złudzenia, westchnęła. Na tym polu nie było zmian. A poza tym to chyba wszystko się zmieniło! Jagoda poczuła napływające do oczu łzy. I bez przerwy ten smutek, który próbowała zwalczać kolejnymi tabliczkami czekolady. W żaden sposób nie mogła wytłumaczyć sobie zmiany, jaka zaszła w niej w ostatnim czasie. Gdzie się podziała ta wesoła, roześmiana dziewczyna, która odważnie rzucała się na poszukiwanie ryzyka. Ten ostatni obóz płetwonurków okazał się po prostu niewypałem. Pewnie to samo czekało ją tutaj. Obserwując nastrój Pauliny, musiała też stwierdzić, że z jej strony nie przyjdzie żadne pocieszenie. A może jednak? Zdziwiła się, słysząc ciche stukanie do

drzwi. - Ojej! - zdumiała się, widząc za nimi ogromny bukiet piwonii, a za nim uśmiechniętą twarz Krzyśka. - Chciałem sprawdzić, czy podoba ci się pokój. - Jest świetny - wyjąkała i niezdarnie cofnęła się, chcąc wpuścić go do środka. Ale Krzysiek stał na progu. - No to super. Spotkamy się dzisiaj u mnie? Babcia zaprasza na kolację - powiedział i natrafił na wzrok Jagody skierowany na kwiaty. Na jego twarzy pojawił się lekki rumieniec. - To są kwiaty babci z ogrodu - wyjąkał zażenowany. Oczywiście, że dla jego babci. Dlaczego mógłby sądzić, że ona pomyślała, że on myślał... Ojej! - Nie obrazisz się, że są z ogrodu? - Ja... - To kwiaty jednak były dla niej? Nie dla babci? Chyba miała zawroty głowy. Ten pocałunek w policzek jeszcze bardziej je zintensyfikował. Wsadziła twarz tak głęboko w kwiaty, że cały jej nos pokrył się pyłkiem. - Fajnie, że jesteś. Taka opalona, od razu widać, że po wakacjach - mówił Krzysiek. Mam nadzieję, że przy tobie Paulina wreszcie odzyska dawny humor. Może odzyska. Ale czy ona sama będzie miała ponownie szansę na uśmiech? Przyszedłszy z Paulina na kolację do domu babci Krzyśka, nie przypuszczała, że spotka tam jeszcze innego gościa. Wyglądał niezwykle ekscentrycznie. Spodnie w kolorowe pasy, bluzka do pępka z naszywany-mi cekinami i rozszerzanymi rękawami, a na szyi obróżka z ciemnego futerka. - A to cudactwo to moja siostra Wiktoria - przedstawił Krzysiek, uchylając się przed ciosem w sam splot słoneczny. - Odczep się, jestem na wakacjach - warknęła nastolatka. Wanda uśmiechnęła się do Jagody za plecami Wiktorii, która jakby czując, co się wyprawia za jej polem widzenia, wykrzywiła się. - Wszyscy w mojej rodzinie są okropnie złośliwi - skomentowała na użytek Jagody i z zaciekawieniem zerknęła na jej wisiorek ze smokami. Również przy kolacji bez wahania wybrała miejsce przy Jagodzie i postanowiła

bawić ją rozmową. Wiktoria tego dnia odbyła swoje pierwsze lekcje w szkole angielskiego i Jagoda poznała wnikliwą charakterystykę każdego z jej nowych kolegów. W sekrecie dowiedziała się nawet, na którego z nich Wiktoria „liczy" bardziej niż na kolegę. - Masz chłopaka? - spytała obcesowo Jagodę. Jagoda najpierw przyjrzała się schabowemu na talerzu, a potem odpowiedziała: - Nie mam na to czasu. - Ze wstydem zauważyła, że jej odpowiedź zainteresowała wszystkich zgromadzonych przy stole. - Rob by się zmartwił tym stwierdzeniem - zaśmiał się Krzysiek, patrząc na nią z jawną kpiną. Jagoda zamilkła, nie bardzo wiedząc, co mogłaby odpowiedzieć. Wiktoria poczuła się najwyraźniej nieswojo i postanowiła pocieszyć towarzyszkę. - Nie martw się. Zawsze możesz mieć przecież dziewczynę, tak jak żona Krzysia palnęła, wzbudzając parkosy-zmy śmiechu, które jednak nie objęły jej brata. Od pierwszego spotkania Wiktoria zapałała sympatią do Jagody. Po powrocie ze szkolnych zajęć zachodziła do niej do baru lub pukała do pokoju, prosząc niby o pomoc przy odrabianiu prac domowych. Jagoda doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Wiktorii zupełnie nie chodzi o pomoc, gdyż jej angielski był bardzo dobry, potrzebowała jednak osoby, której mogłaby się zwierzać. Ponieważ Wanda była do tego za stara, a Paulina zbyt nieprzytomna, jej wybór padł na Jagodę. Któregoś dnia niemal ją zabiła swym pytaniem. - Czy uważasz, że powinnam już stracić dziewictwo? Chyba najwyższy czas. W styczniu skończę piętnaście lat. A czytałam w gazecie, że inicjacja seksualna... Szklanka, którą Jagoda trzymała w rękach, rozsypała się na drobne kawałki. Dopiero po chwili zorientowała się, że Wiktoria ją świadomie prowokuje. - Myślę, że to jednak za wcześnie - odpowiedziała spokojnie, kiedy pozbierała szkło z podłogi. - Też mi się tak wydaje - zgodziła się z nią Wiktoria. Te moje głupie koleżanki pewnie zmyślają. Poza tym nie miałabym z kim - dodała uspokajająco. - Chyba poczekam na Wielką Miłość. Być może jest to Mateusz,

chociaż jak go ostatnio widziałam, okropnie zbrzydł - beztrosko plotła -nie wiem więc, czy to o niego chodzi. A czy ty już spotkałaś taką wielką, prawdziwą miłość? Po raz drugi w ciągu tygodnia Jagoda rozpłakała się bez żadnego powodu. Może rzeczywiście powinna znaleźć sobie chłopaka. Krzysiek chodził po hotelu cały podminowany. Taki pechowy dzień. W ostatniej chwili odwołano przyjęcie, na które tak bardzo liczył, dostawca nie przywiózł świeżych ryb, a na dodatek Rob dostał wietrznej ospy! Nawet nie przypuszczał, że taki stary facet może złapać chorobę od małego Marka. I teraz oczywiście on sam był winien, gdyż zawlókł go wtedy do Emmy. Kiedy Jagoda spytała go, czy mogłaby odwiedzić Roba, który leżał w łóżku z wysoką gorączką, objechał ją tak, że się popłakała. - A kto będzie stał za barem, co? Czuł, że robi się coraz bardziej zgorzkniały i wredny. Zaczął sobie nawet przypominać historie słyszane od Zosi 0 starym Scroogeu, jak personel nazywał kiedyś Johna Mayersa. Teraz sam był na najlepszej drodze, aby uzyskać ten przydomek. Na dodatek domyślał się, kto był powodem tego fatalnego nastroju. Z Paulina nie można było nawet rozmawiać. Stale uciekała wzrokiem, nie mogła usiedzieć na miejscu i zachowywała się w coraz bardziej niezrównoważony sposób. Stopniowo zaczął żałować, że brazylijska historia Paula Johanssena okazała się mitem. Najgorsze było to, że matka 1 ojczym Pauliny przestali się z nią kontaktować, jakby zupełnie przestała ich interesować. Choroba w rodzinie czynie, ale mogliby chyba, do cholery, sprawdzić, co wyprawia ich córka, a nie przerzucać na niego całą odpowiedzialność. To nie było w porządku. Sięgnął do służbowego barku po dyżurną butelkę whisky, do której, niestety, coraz częściej zaglądał. Trzymał ją tam w głębokiej tajemnicy, bo gdyby dowiedziała się o niej babcia, zaczęłaby się znowu gadka o obciążeniu genetycznym i o tym, że wszyscy Halmanowie to potencjalni alkoholicy. Wypił kilka haustów z gwinta i wytarł usta. Paulina potrzebowała innej pomocy.

Jakiegoś psychologa. Może taki specjalista mógłby z niej wykrzesać więcej woli życia. Krzysiek nie mógł po prostu patrzeć, jak jego dziewczyna zmienia się z dnia na dzień. Może Jagoda byłaby w stanie namówić ją na taką wizytę. Kiedy tylko wróci Rob - oczywiście, jeśli nie trzeba mu będzie robić operacji plastycznej, bo wyglądał teraz koszmarnie - to będzie musiał coś zrobić w sprawie tego psychologa. Mimo zmęczenia i lekkiego alkoholowego zawrotu głowy postanowił sprawdzić, co u Pauliny. Tego dnia znowu wyglądała jeszcze bardziej mizernie niż ostatnio. Gdyby miał więcej czasu, zabrałby ją gdzieś za miasto. Ale nie miał! Odstawił butelkę do podwójnego opakowania i po zamknięciu biura wyszedł wprost w lipcową, niesłychanie parną noc. Wlokąc nogę za nogą, doszedł do pensjonatu. Pauliny w pokoju nie było, więc otworzył go swoim kluczem i wyczerpany legł na jej łóżku. Nawet nie wiedział, kiedy zamknęły mu się oczy. Rankiem przywitał go świergot ptaków w parku dochodzący zza otwartego okna. Zaspanym wzrokiem rozejrzał się dokoła. Pauliny w pokoju nie było. Paulina ledwie trzymała się na nogach ze zmęczenia. Marzyła teraz o gorącym prysznicu i paru godzinach snu, które powinny wystarczyć jej za wypoczynek do popołudniowej zmiany. Przekręciła klucz w zamku i nagle... - Boże! Jak się przestraszyłam. Na dygocących nogach dotarła do fotela i usiadła na nim. Łóżko ominęła skrzętnie, gdyż siedział na nim Krzysiek i wpatrywał się w nią. - Gdzie byłaś? - spytał i nie przypuszczał nawet, co uruchomił swoimi słowami. Nie po to wyjechała od rodziców z Warszawy, żeby odpowiadać na te same wścibskie pytania. Co on sobie wyobrażał. Pojawia się u niej bez zapowiedzi i zmusza, by się przed nim spowiadała. - No, gdzie? - Wstał z łóżka i zbliżył się do niej. - Byłam na spacerze. Taki piękny dzień - oświadczyła wyzywająco i sięgnęła po stojącą na biurku mineralną. W jej gardle szalało prawdziwe piekło. - Był to więc bardzo długi spacer. Ach tak. Czyli ją szpiegował. Wiedział, kiedy zniknęła z pensjonatu wczorajszego wieczoru. Jakim prawem, ona się pyta, jakim prawem narusza jej prywatność,

znajdując się w tym oto pokoju? - Kiedyś powiedziałaś mi, że zawsze mogę tu wejść. Tak, może i powiedziała, ale tylko dlatego, że on i tak ma do tego pokoju zapasowe klucze, gdyż jest kierownikiem tego zasranego pensjonatu. A czy ona ma prawo wejść do jego własnego pokoju? Oczywiście, że nie, bo to jest dom babci, cholerna nietykalna świętość. Więc jakie to równe prawa, co? Ale jak mówić o równości, jeśli ona pracuje tu jako kelnerka, a on tym wszystkim zarządza. I to jak ostatni poganiacz niewolników! Bo jak to możliwe, że taki młody facet zachowuje się jak tetryk i czepia się wszystkich wkoło 0 każdą duperelę. Nie tylko zresztą pracowników. Również 1 jej, która niby miała być jego dziewczyną, ale nic o tym już od dawna nie świadczy. I nic dziwnego, bo Krzysiek to facet bez uczuć. I ona była taka głupia, że się na niego nabrała. Paulina zamilkła, bo zabrakło jej tchu, a poza tym zauważyła brak reakcji u Krzyśka, który tylko patrzył na nią ponurym wzrokiem. - Przykro mi, że tak to odczuwasz - odezwał się w końcu i chwycił leżącą na biurku marynarkę. - Oczywiście, że odczuwam! Nic już nie mogło powstrzymać tego potoku słów. O ludziach, którzy są grabarzami piękna życia, nie potrafią w żaden sposób zadbać o dobro ludzkości, jedynie o własną kieszeń. Mających ciasne horyzonty drobnych ciułaczach, dla których najważniejszym osiągnięciem życiowym jest zorganizowanie kilku żałosnych imprez dla nowobogackich palantów. Krzysiek nie będzie jej przeszkadzał w rozwoju. I tak zbyt długo tkwiła tu w bezruchu. Przyszedł czas na zmianę. - Dokąd chcesz iść? Nie wygłupiaj się, jesteś pijana - powstrzymał ją przed wyjmowaniem rzeczy z szafy. - Nie jestem pijana. Mam po prostu tego dosyć. Oświadczyła mu, że najdalej za tydzień wyprowadza się od niego. Kiedy tylko wypowiedziała te słowa, nagle poczuła pod powiekami piekące

łzy. - Ja cię nigdzie nie wypędzam, Paulina. Możesz tu zostać - powiedział tym swoim znużonym głosem. - Nie musisz obrażać się na firmę. Zagryzała usta, żeby nie wybuchnąć płaczem. Nie prosił, żeby została dla niego. Znowu „firma" triumfowała. Zupełnie nie zależało mu na niej. Ta sama śpiewka była z rodzicami, z Paulem i z poprzednimi chłopakami, którym wyłącznie zależało na jej urodzie. - Sam przyznasz, że nie ma sensu, abym tu została. Przecież ty mnie nie kochasz! niemal krzyknęła, śledząc każdy ruch jego warg. Pozostały jednak nieruchome. Tylko na chwilę zmrużył oczy, jakby go coś zabolało. Paulinę bolało całe ciało. Coś zaczynało rozrywać jej wnętrzności, tak jakby najszybciej chciało wgryźć się w jej rozpacz. A twarz Krzyśka pozostawała nieruchoma. Paulina chciała się odezwać, ale skurcz brzucha jej to uniemożliwił. Chciała rzucić się na tego bezdusznego gnojka, wydrapać mu te niebieskie oczy długimi paznokciami, zmusić, żeby to wszystko odwołał i błagał, błagał o jej miłość. Za późno. Krzysiek wyszedł z pokoju. Rozdział XXI Paulina pracowała w restauracji ostatni tydzień. Zgłosiła też, że od poniedziałku rano zwolni pokój w pensjonacie. Odrzuciła jednak ofertę pomocy przy przeprowadzce przekazaną jej przez wiecznie teraz pośredniczącą Jagodę. To również od niej Krzysiek dowiedział się, że Paulina znalazła nową pracę w City. W dalszych planach zamierzała zgłosić się do agencji modelek oraz zapisać na wieczorowy kurs angielskiego dla zaawansowanych. I co? Rzeczywiście nie miał chyba żadnych uczuć, gdyż słysząc o tym, odczuł jedynie ulgę. Nawet się temu zbytnio nie dziwił, gdyż nie po raz pierwszy w życiu tego doświadczył. Zero rozmyślań i żalu, tylko zdecydowane cięcie. Sam nie rozumiał, jak to możliwe, że Paulina była z bliska tak nieskończenie piękna, ale z oddali jej obraz stawał się coraz bardziej zniekształcony. Poza tym miała rację, jej oczekiwania od świata były zupełnie odmienne od jego własnych. Sam doznał już

w życiu zbyt wiele komplikacji, aby teraz na siłę do nich dążyć. Okazało się, że jego i Paulinę dzieli więcej, niż przypuszczał. I nie było to jedynie siedem lat różnicy wieku. Wieść o ich zerwaniu musiała dotrzeć już do wszystkich zatrudnionych w hotelu i restauracji. Na każdym kroku napotykał teraz ich nieprzychylne spojrzenia. Paulina była przecież tak lubianą i popularną osobą. Po trzech dniach odważył się odwiedzić Roba, który, choć cierpiał okrutnie z powodu tymczasowego oszpecenia (a było ono spore), miał jeszcze na tyle energii, żeby go zwymyślać. - Nie zasługujesz na żadną dziewczynę. Tak ją skrzywdzić. - Skrzywdzić? To ona sama skończyła ze mną. - Masz zaburzenia emocjonalne - podsumował Rob -i w ogóle nie rozumiesz kobiet. Pewnie to była prawda i Krzysiek nawet nie próbował zaprzeczyć. Po powrocie do domu zajął się układaniem makulatury w paczki, wzbudzając tym ogromne zdziwienie Wandy i Johna. Wybierali się właśnie na weekend do znajomych i widok wnuka zaangażowanego bez reszty w porządkowanie był tak piorunujący, że Wanda zaczęła rozważać zmianę planów. - Może ty też, Krzysiu, dostaniesz tej ospy. Kiedy dziadkowie wyjechali, Krzysiek wziął prysznic i rozsiadł się z piwem przed telewizorem. Nic dziwnego, że po trzeciej butelce niemal natychmiast zasnął. Obudziło go raptem kilka dźwięków naraz. Przetarłszy oczy, po dłuższej chwili zorientował się, że słyszy zarówno dzwonek do drzwi, jak i telefonu komórkowego. Spojrzał na zegarek i ze zdumieniem zobaczył, że jest dopiero parę minut po jedenastej. - Jagoda? Stała na progu i trzymała w ręku telefon komórkowy, próbując dodzwonić się do niego. - O co chodzi? - spytał niegrzecznie, lekko chwiejąc się na nogach. - Paulina - odpowiedziała zdyszanym głosem. - Coś się z nią stało. Nie wiem, czy czegoś nie zażyła.

Natychmiast doszedł do siebie, chwycił tylko kurtkę z portfelem i razem z Jagodą pobiegł w kierunku pensjonatu. Po drodze Jagoda streszczała, jak to po wieczornej zmianie zaszła do pokoju Pauliny. Nie odpowiadała, ale drzwi nie były zamknięte na klucz. Kiedy Jagoda weszła do środka, zobaczyła, że przyjaciółka leży pod oknem z otwartymi oczami. Zaczęła do niej mówić, ale ona nawet nie zareagowała. Jej źrenice były ogromne, a oddech przyspieszony. Nie skończyła relacjonować, gdy dobiegli już na miejsce. Krzyśkowi wystarczyło jedno spojrzenie na leżącą dziewczynę, aby momentalnie wystukać na komórce 911. - Chyba traci przytomność - zdążył dodać po podaniu adresu i rzucił się na czworakach do Pauliny. Teraz miała już zamknięte oczy i nic nie mogło zmusić jej do przebudzenia. Krzysiek podciągnął ją do góry, prosząc Jagodę, żeby podparła Paulinę z drugiej strony. - Nie wolno jej zasnąć. Paulina zwykle lekka jak piórko, bezwładna ważyła chyba pół tony. Nagle Krzysiek poczuł, jak jej ciałem zaczynają wstrząsać drgawki, a oddech robi się chrapliwy. - Jezu, Jagoda, ona umiera. - Połóż ją na ziemi - zarządziła Jagoda i kiedy tylko Paulina ponownie znalazła się na podłodze, przystąpiła do sztucznego oddychania. - Możesz mnie zastąpić? - poprosiła po kilku minutach Krzyśka. - Ja będę robiła jej masaż serca. Nie zdążyli się zmienić, kiedy usłyszeli syrenę karetki i Krzysiek wybiegł na korytarz, żeby przyprowadzić sanitariuszy. - Co wzięła? - To było ich pierwsze pytanie. - Chyba to. - Jagoda podała im opakowanie po środkach antydepresyjnych i jeszcze inne pudełeczko, w którym znajdował się biały proszek. Krzysiek stał pod ścianą tak oszołomiony, jakby sam połknął jakąś otępiającą substancję, i patrzył, jak sanitariusz robi zastrzyk Paulinie, która dostała ślinotoku i nadal dygotała jak wyrzucona na ląd ryba. - Pojedziemy za nimi do szpitala. - Z osłupienia wyrwała go Jagoda, pociągając go za ramię. - Daj mi kluczyki. Ja poprowadzę, bo ty piłeś. Mów mi, jak jechać.

Dojechali do szpitala, kiedy Paulina została już zabrana na oddział intensywnej terapii. Drzwi na oddział były zamknięte, ale recepcjonistka powiedziała im, że później wyjdzie do nich dyżurny lekarz. - Chodź, usiądziemy tutaj. Jagoda zaprowadziła go do krzesła, a potem przyniosła im z automatu po dużej czarnej kawie. Po chwili zza drzwi wyłonił się lekarz, z pochodzenia Hindus. - Od kiedy ona zażywa to świństwo? - spytał, kiedy rzucili się w jego stronę spragnieni informacji o stanie Pauliny. Spojrzeli na siebie z Jagodą i oboje pokręcili głowami. - Nie mam pojęcia - przemówił Krzysiek. - To chyba był pierwszy raz. Czy ona... czy ona...? - Nie wiem - odparł szczerze lekarz - zależy, jak zareaguje jej organizm. Dostała diazepam, ale drgawki nie ustępują. Całe szczęście, że zrobiono jej reanimację i zabezpieczono prawidłowe utlenowanie mózgu. Teraz jest zaintubowana, leczona oddechem wspomaganym przy użyciu respiratora i chyba podamy jej tiopental. Trzeba czekać - dodał. Zanim ponownie zniknął za drzwiami oddziału, Krzysiek poprosił go, żeby zawiadomił ich, gdyby Paulina odzyskała przytomność. - To może potrwać. - Będziemy czekać - oświadczyła Jagoda. - Całe szczęście, że umiesz robić sztuczne oddychanie -odezwał się Krzysiek po chwili, patrząc na pijącą kawę Jagodę. Była tak blada, jakby sama miała zemdleć. - Nauczyłam się na obozie - wyszeptała drżącym głosem. - Wiem, co myślisz. To tylko moja wina - westchnął. Jagoda pokręciła głową i zwróciła ku niemu swoje smutne, szare oczy. - Myślę, że... Paulina chyba wcześniej coś brała. - Pociągnęła nosem. - Czasem tak dziwnie się zachowywała. Wydaje mi się nawet, że kiedyś miała halucynacje. Jednego dnia bywała taka pobudzona, drugiego z kolei kompletny dół - dodała i raptownie zamilkła.

- Chryste! - Krzysiek odstawił kawę i ukrył twarz w dłoniach. - To moja wina powtórzył i z bólem serca stwierdził, że Jagoda nawet grzecznościowo nie zaprzeczyła. Powinien się bardziej zainteresować Paulina, sprawdzić, czy wszystko u niej w porządku, a nie odcinać się. Rob miał rację, że jest emocjonalnie zaburzony i nie rozumie kobiet. On sam dodałby, że również mężczyzn. Nigdy nie był w stanie porozumieć się ani z matką, ani z ojcem. Stale mieli do niego o coś pretensje. O to, że zmienia kraje zamieszkania, o to, że nie kończy studiów, że niczego nie potrafi doprowadzić do końca. Ot, typowy nieudacznik. Nawet jak podrywa dziewczynę, która go naprawdę interesuje, to okazuje się ona odmiennej orientacji seksualnej, co jednak nie przeszkadza jej z premedytacją zajść z nim w ciążę. I jak tu mówić o przypadku? Dopiero po chwili zorientował się, że mówi to wszystko na głos Jagodzie. Ze zdumieniem dostrzegł, że po policzkach lecą jej łzy. - Ja też jestem z rozbitej rodziny. Ojciec nigdy nie kochał mojej matki. Ożenił się z nią tylko dlatego, że była w ciąży. Kochał swoją siostrę, to znaczy nie wiedział, że ona jest jego siostrą - plątała się w relacji Jagoda, starając się unikać wzroku Krzyśka - potem okazała się kuzynką. Ze zdumieniem stwierdziła, że Krzysiek cicho się zaśmiał. - To też nieźle. - Dlaczego też? - Bo ja... ja kochałem się we własnej macosze. Kiedy zostawiła mojego ojca, miałem nawet nadzieję... - Nie skończył, tylko pokręcił głową z podziwu nad własnym szaleństwem, zakopanym starannie w wieloletnim milczeniu. - W żonie twojego ojca? To przecież rodzina. - Aha. - Niewiarygodne, jak lekko mu się zrobiło, kiedy to w końcu z siebie wyrzucił. - I co ty na to? - spytał prowokująco. Jagoda spojrzała na niego uważnie. - Życie potrafi się tak dziwnie komplikować. Nie myśl sobie, że jesteś jego specjalnym wybrańcem. Mój mały brat, Jacek. Moja matka... - Przerwała, nie bardzo

wiedząc, jak to powiedzieć. - Moja matka ma dziecko z człowiekiem, który prawdopodobnie kierował organizacją przestępczą. Z kolei ojciec jest prawnikiem, byłym prokuratorem, co mu nie przeszkadza, że od paru lat pomaga w poszukiwaniach byłego kochanka byłej żony. - O rany! Właśnie. Bogdan Warski, zmuszony do ucieczki z kraju, nigdy nawet nie zobaczył swojego syna. Ale o nim wiedział! Bo jak wytłumaczyć te wypchane banknotami koperty, które zaczęły pojawiać się co miesiąc na ich wycieraczce. Matka nie brała z nich ani złotówki, tylko anonimowo przekazywała ich zawartość na różne fundacje. Jacek nosił jej nazwisko panieńskie, do którego wróciła, orientując się, że jest w ciąży. Wprawdzie w mieście, gdzie mieszkali, nikt nie znał prawdy, za to od plotek i pomówień aż huczało. Jagoda nie mogła zrozumieć, dlaczego matka upiera się, aby nadal tam mieszkać. Ona sama nienawidziła tego miasta, pełnego hipokryzji i zakłamania. Kiedy na zegarze dochodziła druga w nocy, Krzysiek ocierał łzy Jagody kupionymi w kiosku szpitalnym chusteczkami. Nagle pojawił się przy nich lekarz Pauliny. Momentalnie zerwali się na równe nogi. - Jest w porządku. Objawy ustąpiły. Zażyła chyba jakieś tryptaminy w kombinacji ze środkami antydepresyjnymi, ale to potwierdzą jutro testy. Możecie iść do domu. Zatrzymam ją na parę dni. - Będzie żyła? - spytał, czując szczypanie pod powiekami. - Będzie - uśmiechnął się Hindus i powrócił do swoich obowiązków. Krzysiek obrócił się w stronę swej towarzyszki. - Jagoda? - Spojrzał na uśmiech dziewczyny i poczuł, jak przyciąga jego własną twarz. Przy wzroście Jagody wystarczyło tylko lekko przechylić głowę. I musnąć ustami jej wargi. Ale skoro jego usta już tam były, to nic nie stało na przeszkodzie, żeby sprawdzić, jak delikatne są te wargi. Gorące i lekko wilgotne. I jak powoli i ostrożnie się rozchylają. I jak smakuje czubek jej języka, któremu nie można się oprzeć. I jak to jest, poczuć jej ramiona na szyi. I ten dreszcz, który nagle przeszywa go na wskroś.

- Jagoda! W tej samej chwili drzwi do intensywnej terapii otworzyły się i wyjechał przez nie pacjent. Krzysiek niechętnie oderwał się od drżącej Jagody, która pozbawiona równowagi, w ostatniej chwili oparła się o ścianę. Bez słów opuścili szpital, wsiedli do samochodu i pojechali do pensjonatu. Kiedy się zatrzymali, Krzysiek marzył, aby ponownie wziąć ją w ramiona, ale zanim zdążył się odwrócić, Jagoda wyskoczyła już z samochodu, rzucając mu na pożegnanie krótkie „dobranoc". Patrzył, jak znika w budynku, i wiedział na pewno, że tym razem się nie pomylił. Zdarzyło się wreszcie coś, co odmieniło jego życie. Jagoda spała zaledwie kilka godzin. Obudziła się szczęśliwa, o wpół do siódmej, i nie potrzebowała więcej snu. Ubrała się, wypiła kawę i pojechała do szpitala do Pauliny. Nie było tam już nocnego lekarza; tym razem ciemnoskóra lekarka wpuściła ją na chwilę do sali, w której leżała przyjaciółka. Jagoda posiedziała u niej godzinę, ale Paulina spała tak mocno, iż wyglądało na to, że nie obudzi się jeszcze przez wiele godzin. Na kartce zapisała numery telefonów do pensjonatu i swojej komórki i zostawiła je na stoliku. Również i ta lekarka pytała o zażywanie narkotyków lub środków halucynogennych przez Paulinę. Analiza moczu wykazała ich obecność. Jagoda zaprzeczyła, bo rzeczywiście o niczym nie wiedziała, co zapewne źle świadczyło o jej spostrzegawczości. Dowiedziawszy się, że przyjaciółkę najprawdopodobniej wypuszczą ze szpitala następnego dnia, gdyż jej życiu nic nie grozi, postanowiła wracać do pensjonatu. Zaczynała pracę już za dwie godziny. Ale dopiero za dwie godziny mogła jego zobaczyć. Krzysiek. Ten pocałunek chyba jej się przyśnił. Siedzieli przecież w szpitalu aż tyle godzin. Z pewnością przysnęła wówczas na chwilę. Zresztą nadal była niezbyt przytomna. Miała przecież przynieść do szpitala dokumenty ubezpieczeniowe Pauliny i zupełnie o nich zapomniała. Krzątając się w barze, zorientowała się, że zapomniała również o weselnym obiedzie, który miał się odbyć tego dnia. Rob nadal chorował, a oddelegowany do pomocy kelner nie bardzo się orientował, co ma robić. Cały ciężar pracy spoczywał więc

wyłącznie na niej. Kilka razy mignęła jej sylwetka ubranego w garnitur Krzyśka, ale nie miała nawet sekundy czasu, aby się za nim rozglądać. O szóstej, kiedy zaczęli zbierać się ostatni goście, poczuła, że za chwilę zemdleje ze zmęczenia. Przypomniała sobie wówczas, że nic nie jadła, ale na samą myśl o jedzeniu robiło jej się słabo. Kucnęła za barem i wypiła coca-colę, po której poczuła się trochę lepiej. Gdy wyłoniła się zza baru, na górze czekała na nią twarz Krzyśka. - Wszystko w porządku? - padło pytanie zadane głosem szefa. Kiwnęła tylko głową w odpowiedzi i zaczęła porządkować butelki. Kiedy usłyszała swoje imię, natychmiast przerwała te czynności. - Będziesz później u siebie? Tak? To ja wpadnę na chwilę. Musimy chyba porozmawiać, prawda? Mój Boże! Czemu nie było z nią Roba? O czym miała z nim rozmawiać? A może ona wcale nie spała wtedy w szpitalu i ten pocałunek jej się nie przyśnił? Może to ona rzuciła się sama na Krzyśka i... Teraz ją wyleje z pracy za to molestowanie. - Jagoda, jeszcze jeden burbon. - Przyjęła zamówienie i... nalała wina. Kelner patrzył na nią krytycznie i kręcił głową. - Chyba jesteś zmęczona. Pewnie, że padała z nóg, kiedy wracała po siódmej do pensjonatu, ale nie miała czasu na zmęczenie. Natychmiast rzuciła się pod prysznic, żeby się wykąpać i umyć włosy. Była jeszcze owinięta ręcznikami, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. - Jestem za wcześnie? On zdążył się przebrać w dżinsy i T-shirt. Uśmiechnięty od ucha do ucha stał w drzwiach z ogromniastą butlą szampana w ręku. Zostawiła go na chwilę, żeby się ubrać, i kiedy tylko wyszła z łazienki, Krzysiek otworzył szampana. Oczywiście nie tak umiejętnie jak ona i trochę się rozlało, zanim zdążył nalać go do szklanek. - Twoje zdrowie - powiedział i prawie zmusił ją do wypicia duszkiem połowy zawartości szklanki. Był taki wesoły i podekscytowany. Znużenie, które widziała na jego twarzy przez ostatnie dni, zupełnie minęło. Wyglądał, jakby przez całe

popołudnie pił wszystkie toasty za zdrowie młodej pary. Jagodzie jednak momentalnie zakręciło się w głowie i musiała szybko usiąść na łóżku. Widząc, jak nagle poraził ją alkohol, Krzysiek zaczął się śmiać. Po chwili chichotali oboje. Potem pamiętała, jak się nad nią pochylił. - Ciekawe, jak ten szampan smakuje na twoich ustach? Wspaniały rocznik wyszeptał, kiedy jeszcze bardziej ją oszołomił pocałunkiem i położył się przy niej na łóżku. -Zobacz, mamy podobne ręce. - Przytknął jej dłonie do swoich. Wspaniale, miała dłonie jak facet. Tak ją to rozśmieszyło, że zaczęła się śmiać i robiła to cały czas, kiedy całował kolejno jej palce. Stwierdziła wówczas, że to niesprawiedliwe i ona też musi złożyć pocałunki na jego rękach. -Ale tu u ciebie gorąco. Chyba wentylacja nie działa - oznajmił Krzysiek i czym prędzej pozbył się swojej koszulki. - Tobie też jest zbyt gorąco - zawyrokował i głaszcząc ziejące ogniem czerwone smoki zdobiące jej bluzkę, zaczął odpinać guziki. - Po co ci ten biustonosz? Toż to marnotrawstwo piękna. - Zabrał się do rozpinania stanika, podając Jagodzie butelkę z szampanem. - Sam mówiłeś, że mam się stosownie ubierać - odpowiedziała lekko rozżalona i wzięła z gwinta parę łyków. - No tak, bo po co inni mieli tam zaglądać. - To były jego ostatnie słowa, bo potem, kiedy zanurzyła dłonie w jego włosy, zaczął pieścić językiem jej piersi. - Krzyś - udało jej się tylko powiedzieć, gdy sprawnym ruchem ściągał z niej spodnie. Od jego dotyku i zapachu traciła wręcz przytomność. Mógł z nią robić, co mu się żywnie podobało! - Jesteś śliczna - zauważył, a Jagoda stwierdziła wówczas, że musi być nieźle wstawiony. Nie powiedziała tego głośno, gdyż nagle dojrzała, gdzie znika czubek trójkątnego zarostu na jego piersiach. Jej usta postanowiły dokładnie zaznaczyć jego precyzyjną geometrię, a przyspieszony oddech Krzyśka musiał świadczyć o tym, że taki rodzaj rysunku, bardzo mu odpowiada. - Jagoda! - Ujął jej twarz w dłonie. -Tak?

- Połóż się na mnie, dobrze? - powiedział zduszonym głosem. I nagle otrzeźwiała. Nie tylko ich dłonie były podobne. Waga ich ciał również. I jeśli położyłaby się na nim, to by go chyba zabiła! - Co się stało? - spytał, widząc, że odwróciła się od niego i zwinęła w kłębek. - Nie umiem. Jeszcze nie umiem - dodała, nie chcąc na niego spojrzeć. Pewnie i tak słyszał to głuche, rozpaczliwe dudnienie jej serca. Po chwili poczuła, jak odwraca ją do siebie i całuje. Potem patrzy na nią długo i poważnie i mówi zupełnie trzeźwym głosem: - Ale ja umiem. Chyba umiem - dodał i uniósł się nad nią na łokciach. Jego pocałunki znieczuliły ją na wszystko, co się potem działo. Na jej rozchylone przyzwalająco uda i na ból, który nie był aż tak straszny, jak się spodziewała. - Jesteś we mnie - zauważyła w pewnym momencie zdziwiona i oszołomiona tą chwilą. - Kocham cię - powiedział i poczuła, jak dreszcz przebiega całe jego ciało. Kiedy wróciła z łazienki, zobaczyła, że Krzysiek ponuro jej się przygląda. - Jesteś zły na mnie? - Serce ponownie zadudniło lękiem. - Tak, bardzo - odpowiedział i przyciągnął ją do siebie. Objął jej głowę ramieniem i przytulił do piersi. - Jestem zły, bo już wiem, jak to się dalej potoczy. - Co masz na myśli? - Bo teraz pewnie będziesz chciała sprawdzić, jak to jest z innymi. I nie będziesz chciała przyjąć a priori, że ja jestem najlepszy. Ośmielona Jagoda sama poszukała jego ust. Ale z niego głuptas! - Ja wiem, Krzyś, że ty jesteś najlepszy. Nie muszę nikogo innego szukać. Mówiła prawdę. Pragnęła być tylko jego, teraz i przez całe życie. Dotykać jego gorącego od miłości ciała, przenikać myśli. Każdy jego pocałunek, każda kropla potu należały teraz tylko do niej. - Chciałbym, żeby tak było zawsze - powiedział, a jego ręka zsunęła się na jej podbrzusze. W tej samej chwili zadzwonił telefon Krzyśka. - Niech nie przeszkadzają - powiedział i zaczął przesuwać rękę w górę ud dziewczyny. Zamknęła oczy, upojona tą pieszczotą, gdy z kolei włączył się jej własny telefon

komórkowy. Leżał na stoliku przy łóżku i Jagoda dostrzegła na wyświetlaczu, że dzwoni Paulina. Nie mogła nie odebrać. Kiedy zaczęła rozmawiać, Krzysiek nadal zajmował się jej ciałem i całował ramiona. Chciała mu dać znać, że rozmawia z Paulina, ale on wydawał się tym zupełnie niezain-teresowany. - Dobrze się już czujesz? - spytała przyjaciółkę. Paulina mówiła, że obudziła się przed chwilą i nie bardzo rozumie, co się jej stało. Ale chyba możliwe, że wzięła jakąś dziwną kombinację leków. Czy Jagoda wie, gdzie jest Krzyś? Nie odbiera telefonów, a ona pilnie musi z nim porozmawiać. W tej samej chwili pocałunek Krzyśka w kark sprawił, że Jagoda cicho jęknęła. - Coś ci się stało? - spytała Paulina. Zeszła z łóżka, żeby dokończyć z nią rozmowę. Kątem oka widziała, że Krzysiek uważnie ją obserwuje. Kiedy skończyła, zauważył: - Chyba nie wybierasz się teraz do niej? Jest dziesiąta godzina, nawet cię nie wpuszczą. Jagoda zacisnęła usta. Mój Boże, przecież on był jej chłopakiem. Jeszcze ubiegłej nocy Paulina znajdowała się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Czyżby nie miał żadnych uczuć? Krzysiek podniósł się na łokciu i przegrał z jej spojrzeniem. - No dobrze, zawiozę cię. Sam jednak nie wszedł do budynku szpitala. Zostawił ją przy wejściu, wciskając w rękę pieniądze na taksówkę na powrót. Gdy tylko zniknął, Jagoda poczuła się samotna i zrozpaczona. Wolnym krokiem ruszyła w stronę głównego wejścia. - Czy pana przyjaciółka miała kłopoty psychiczne? -spytał lekarz Pauliny Krzyśka, gdy rozmawiali następnego dnia w szpitalu. - Ona jest nadwrażliwa i wszystko silnie przeżywa - odpowiedział Krzysiek po chwili zastanowienia. - Ale z tego, co wiem, nie leczyła się nigdy. - Taka była konkluzja naszego psychologa - kontynuował lekarz. - Poza tym ta próba samobójstwa. Prawie spadł z krzesła.

- Próba samobójstwa? Lekarz spojrzał na niego z uwagą. - To pan nic o tym nie wie? Niemal wywrócił się na posadzce szpitalnej, spiesząc do sali, do której przewieziono teraz Paulinę. Otwierając drzwi, wziął głęboki wdech, który nie pozwoliłby mu zatonąć. Zauważył, że leży na łóżku pod oknem i mocno śpi. Usiadł przy niej na krześle i spojrzał na dziewczynę, która jeszcze niedawno była mu tak bliska. Wyglądała na zagłodzoną. Jej ręce spoczywające na szpitalnej kołdrze wydawały się niemal przezroczyste. W uszach wciąż brzmiały mu słowa lekarza o tym, że Paulina będzie teraz wymagała troskliwej opieki, miłości oraz... badań psychiatrycznych. Być może stan jej umysłu to długofalowy wynik zażywania środków halucynogennych, ale niewykluczony był również stan chorobowy. Tylko to powstrzymywało go przed gwałtownym obudzeniem jej. Jakie samobójstwo, Paulina!!! - chciał wykrzyczeć. W końcu poddał się i wyszedł z sali, pozostawiając dla Pauliny owoce. Kiedy tylko owionęło go ciepłe lipcowe powietrze, postanowił, że pomyśli o Paulinie trochę później, a wszystkie sprawy załatwi dopiero po rozmowie z nią. Teraz pragnął tylko Jagody. To było nierzeczywiste, co zdarzyło się między nimi. I to w momencie, kiedy obiecał sobie przestać marzyć. Tym razem miał absolutną pewność, że się nie pomylił. Jego wyobraźnia posunęła się nawet do tego, że widział już przed sobą twarze przyrodniego rodzeństwa Marka. Przecież on kochał Jagodę już od dawna. Czy to możliwe, że wcześniej tego nie zauważył i tak nagle ta miłość na niego spadła? Były wprawdzie osoby, które mu to zawsze wróżyły, ale nigdy im nie wierzył. Z siłą orkanu wpadł do hotelu, potrącając zgromadzonych w holu gości. - Gdzie jest Jagoda? - spytał kelnera, który tkwił samotnie za barem. - Szukała cię. Jakaś pilna sprawa - odparł chłopak. -Dzwoniła nawet do Roba, który zgodził się przyjść po południu. Chyba już może się pokazać ludziom. Jaka pilna sprawa? Zadawał sobie to pytanie, pośpiesznie udając się do pensjonatu. Telefon komórkowy Jagody był wyłączony. Podobnie jak jego, pomyślał, ponownie

go aktywując. Natychmiast zauważył, że ma aż pięć nowych wiadomości i to trzy od Jagody. Postanowił je sprawdzić, jeśli okaże się, że Jagody nie ma w pensjonacie. Otworzyła jednak drzwi. - Krzysiu... - Wywinęła się z jego ramion, a on wówczas dojrzał leżące na łóżku walizki i rozrzucone wokół ubrania. - Co się dzieje? Jagoda zagryzła dolną wargę. - Nie odsłuchałeś wiadomości. - Nie - odpowiedział w akompaniamencie walącego jak młot serca. A potem zaczęła bredzić, że musi pilnie wyjechać. Dostała pracę u ciotki w jej biurze architektonicznym w Chicago. Dzwoniła do niej tego ranka, żeby bezzwłocznie przyjechała. Nawet zrobiła dla niej rezerwację lotniczą z Warszawy. Jagoda zawsze marzyła o tej pracy i taki był jej wstępny plan. Wzięcie urlopu dziekańskiego i roczna praca za granicą. Niczego nie rozumiał. Przecież wczoraj nie wiedziała o niczym, całowała go, drżała w jego ramionach, a dzisiaj co? Odmieniło jej się? - Nie możesz przecież nigdzie wyjechać. Oszalałaś?! Dopiero teraz zauważył, że jest upiornie blada i trzęsą jej się ręce. - Zgodziłam się pojechać. Ty musisz się zająć Paulina. Krzysiek westchnął. Próbował jej tłumaczyć, że Paulina nie jest sierotą, ma kochających rodziców, jeśli nawet chwilowo nie utrzymują z nią kontaktu, dając jej szansę zażycia wolności. On osobiście nie ponosi za nią żadnej odpowiedzialności. Oczywiście pomoże jej, jak będzie trzeba, ale przecież nic ich już nie łączy. Jagoda jednak uparcie obstawała przy swoim. Wyjedzie teraz. Jeśli mają w przyszłości być razem, to musi to zrobić. - Boże! Ty też jesteś nienormalna - prawie na nią krzyknął. - Czy nic do mnie nie czujesz? Pierwsza dziewczyna, której powiedział, że ją kocha, zostawiała go nazajutrz bez

słowa wyjaśnienia. Patrzyła tylko na niego tymi wielkimi szarymi oczami i milczała. Cuuudownie!!! - Cudownie! - powiedział na głos. - Czyli chodziło ci tylko o to, żeby ktoś odwalił trudną robotę, tak? Dostał tak mocno w twarz, że się aż zachwiał. Rozcierając policzek, zauważył płynące ciurkiem po jej policzku łzy. - Przepraszam - powiedział. Tym razem znalazła się w jego ramionach i biernie przyjmowała jego pocałunki. - Muszę stąd wyjechać. Muszę. Widząc, że jest głucha na wszelką argumentację, spytał: - Dobrze, to kiedy? - Teraz. Za godzinę. Mam już zamówioną taksówkę na lotnisko. - Jaki numer? - Sięgnął po swój telefon komórkowy. -Odwołam ją. Ja cię zawiozę na lotnisko, jeśli tego chcesz. Myślał, że będą rozmawiać. Milczeli. Ona nieustannie zagryzała wargę, a jemu pytania nie przechodziły przez usta. Czuł, że w żaden sposób nie uda mu się zmienić decyzji Jagody. Jej wyjazd wydawał się równie nieuchronny jak wszystkie inne wydarzenia, które złośliwie zmieniały jego los. Dopiero kiedy miała podejść do odprawy paszportowej, odwróciła się do niego. Tym razem on stał nieruchomo, pozwalając się pocałować. Żałował, że ją odwiózł. Mogła pojechać sama, zniknąć bez pozostawienia mu jakiejkolwiek wiadomości. I to Jagoda, dziewczyna, którą uważał za taką sensowną i wyważoną. A może żałowała teraz, że to właśnie jemu oddała się pierwszemu. Może... może to miał być, nie daj Boże, Rob albo inny koszmarny typ? A jeszcze parę godzin temu był przepełniony pychą. Że to właśnie on... Wrócił do forda na parking i zobaczył, że jego telefon komórkowy jest pełen nowych wiadomości, głównie od Pauliny. Jednak odsłuchiwanie zaczynało się od wiadomości Jagody. Mówiła coś bez większego sensu załamującym się głosem, a potem padły słowa: „Przepraszam cię, Krzysiu". Dla niego nie były wystarczające.

Rozdział XXII Lato 2003 należało do upalnych. Gorąco dyskursów politycznych związanych z referendum w sprawie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej rozprzestrzeniło się na naturę. Bez przerwy biegałam z konewką, podlewając nasz niewielki ogródek i próbując reanimować usychające w nim rośliny. Co nie zdążyło wyschnąć, zagospodarowywał Tosiek, zwany teraz Antosiem, który postanowił przedłużyć plażę. Któregoś dnia, po wiosennych sztormach, opowiedziałam mu o tym, że corocznie morze zabiera kawałek plaży, i on tak się tym przejął, że z każdego spaceru przemycał teraz po wiaderku piasku. Nie powinnam się zbytnio dziwić. Pewnie ekologiczny instynkt odziedziczył w genach po Franku. Osobiście również dbałam o jego dziedzictwo i ku utrapieniu gości wprowadziłam w pokojach hotelowych kilkuko-lorowe kosze do segregacji odpadów. Czułam po prostu żal dla biednych, wyćwiczonych w sortowaniu Skandynawów, którzy wcześniej zakwaterowani w naszych hotelach znosili mi do recepcji puste butelki, gdyż nie czuli się w porządku, wrzucając je do kosza z innymi śmieciami. A co powiedział Władek? Można się domyślić, choć broniłam mojej decyzji, powołując się na schedę po Franku. Władek powinien w końcu dostrzec, że moje inicjatywy ekologiczne corocznie owocują coraz większą liczbą stałych gości, preferujących zdrowy styl życia. A napar z siemienia lnianego dla znerwicowanych biznesmenów przyjmowany jest z największym uznaniem. Ostatnio wprowadziłam również cały zestaw naturalnych herbat, sama racząc się przede wszystkim tą o działaniu uspokajającym. A wszystko to za sprawą Witka... Otóż Witek zakochał się, bo jak inaczej mogłam nazwać ten stan, w którym się znajdował. Pisanie poszło całkowicie w kąt, może jeszcze na gitarze trochę brzdąkał, ale jego głównym zainteresowaniem stał się internet, a szczególnie korespondencja emailowa z australijską kuzyneczką, znajdą. Kiedy wychodziłam do pracy rano - on wychodził później, gdyż odprowadzał Tosia do przedszkola - ledwie zamykały się za mną drzwi, biegł do komputera. Wieczorami, kiedy kończyłam już wszystkie dzienne sprawy i czekałam na jakąś wspólną rozmowę, Witek zrywał się nerwowo z fotela,

mówiąc, że musi pilnie coś sprawdzić. Wiadomo, należało sprawdzić eksport australijskiej wełny lub też liczebność populacji kangurów. Ogólnie biorąc, całe zachowanie mojego męża było bardzo niepokojące, ale czekała mnie jeszcze gorsza perspektywa, mianowicie rychły przyjazd Sylvii z domu Formela do Polski. - Pewnie jest koślawa i obleśna - pocieszała mnie Kaśka, której zwierzyłam się z „problemu w rodzinie". Ale gdzież tam! Sama weszłam któregoś dnia w internet i sprawdziłam zdjęcie czołowej wiolonczelistki filharmonii i... nie mogłam spać przez trzy noce. „Znajda" była przepiękną kobietą i oczywiście mogłam się pocieszać, wmawiając sobie, że swój wygląd zawdzięcza profesjonalnym cięciom skalpela, ale nie było to zbyt przekonujące. Wiktoria, zaciekawiona nietypowym dla mnie surfowaniem po internecie pod nieobecność ojca, wsadziła swój ciekawski nos w ekran komputera i zupełnie nielojalnie stwierdziła: - Ale laska! Wolałam nie pytać jej, czy chciałaby wyjechać do Australii z tatusiem, bo pewnie zaczęłaby piszczeć z radości. Jedynym lojalnym wobec mnie członkiem rodziny był An-toś, który wpadał w histerię za każdym razem, kiedy Witek próbował iść na górę do komputera. - Pamiętaj, tylko za nic nie puszczaj go na spotkanie z tą babą w Warszawie doradzała Kaśka. - Ona jest jednak dość daleką rodziną. Sama to wiedziałam i lałam nad tym łzy. Z kolei Julka przeczytała powieść o miłości internetowej i pocieszyła mnie stwierdzeniem, że „dzieci z tego nie będzie", bo mimo powalającej urody Sylvii bliżej menopauzy niż rozrodczości. - Pewnie Witek czuje, że się nim nie interesujesz - oznajmiła krytycznie Dorota podczas transatlantyckiej rozmowy. Ja się nim nie interesuję? A kto zrobił mu huczne przyjęcie na jego pięćdziesiątkę? W zeszłym tygodniu przygotowałam nawet kolację przy świecach, jak zalecają wszystkie szanujące się poradniki, włożyłam erotyczną bieliznę, która ze starości się rozpruła, gdy kucałam przy piekarniku, taktycznie pozbyłam się dzieci i kiedy

zaszłam na górę, okazało się, że Witek zasnął. Kiedy próbowałam go obudzić, powiedział mi,że boli go głowa. Pytana o radę Olga powiedziała mi, że nie jest w stanie myśleć o czymkolwiek, gdyż jej roczna córka nadal choruje. Korzystając z okazji, że do niej dzwonię, chciałaby mnie bardzo przeprosić, ale od września nie wróci na stanowisko kierownika „Centrum", bo się nie rozerwie. Jej mąż, Mikołaj, otrzymał właśnie nowe zlecenia z zagranicy i nigdy nie ma go w domu. Powinnam się więc cieszyć, że Witek jest obok mnie! Nela odpowiedziała, że Kaja nigdy nie boli głowa i to tylko ona cierpi czasem na tę dolegliwość. Zapewne przez to, że nigdy w domu nie ma spokoju i stale zbyt wiele się dzieje jak na jej potrzebującą ciszy psychikę. Czując się nieco skołowana tym damskim poradnictwem, postanowiłam nic nie robić, czyli przeczekać. Metoda ta zalecana była gorąco przez starsze pokolenie kobiet, szczególnie przez Wandę, która obecnie przeżywała zarówno problemy syna, jak i wnuka. - Ona przyjedzie i pojedzie, a jemu znudzi się ten cały internet. Tak, albo może ktoś inny z rodziny odnajdzie się za daleką wodą. Zawsze była jakaś nadzieja. Choć zaczęła dramatycznie topnieć, kiedy otrzymałam rachunek telefoniczny za lipiec. Kwota, która drastycznie podwyższyła zwykłe miesięczne koszty, figurowała pod nazwą „połączenia międzynarodowe". Nie musiałam prosić o billingi, żeby wiedzieć, kto się z kim łączył. Zrozumiałam wówczas, że po fazie wirtualnej nastała werbalna. A czas przyjazdu filharmonii australijskiej zbliżał się nieubłaganie. Po koniec sierpnia trochę częściej niż zwykle wpadałam na inspekcję do „Świata według Franka". Powodem tych wizyt był Luigi Angelo, który powoli adaptował się do nowych, nieznanych warunków. W zasadzie chciałam umieścić go w restauracji „Centrum", ale ponieważ Jean-Pierre uparł się, żeby dać mu urlop w środku sezonu, nowy nabytek wylądował w „Świecie". I tu był poddawany moim częstym nalotom, które miały mu uzmysłowić, że jest pod stałą obserwacją. Kiedy Luigi Angelo po raz pierwszy pojawił się u mnie w biurze, byłam

przerażona wyglądem jego twarzy. Musiałam chyba nawet zrobić dziwną minę, bo złapał się za nos i wyjaśnił: - To sprawa twojego syna. Chciał ze mnie zrobić Sfinksa. Czekałam, aż sięgnie po broń palną, żeby dokonać na mnie wendety, ale on dodał: - Rozumiem go. To miłość. Kiedy jednak dowiedział się później, że Paulina nie jest już Krzyśkowa ragazza, bardzo się zdenerwował i tłumaczył mi, że „mój syn" przesadził w swojej zazdrości, albo też nie kochał swojej dziewczyny. O tym, że Luigi Angelo sam jest niezwykle romantycznym mężczyzną, przekonałam się po błędnych spojrzeniach kelnerek, które teraz tłukły więcej talerzy, niż jest to w ogóle możliwe. Od czasu do czasu robił „wejście na salę", osobiście serwując zwłaszcza płonące dania, i wówczas również klientki omdlewały na krzesłach. Moje częste pojawianie się w restauracji zostało niestety zinterpretowane jako pragnienie znalezienia się na tej samej orbicie co boski LA, również przez niego samego. Dopiero kilka ciętych uwag i pogróżek uzmysłowiło mu stan faktyczny naszych relacji i od tej pory zachowywał się w stosunku do mnie wzorowo. Tego dnia Luigi Angelo przygotowywał na wieczór specjalny festiwal dań włoskich i bardzo mi zależało, aby wypadł perfekcyjnie. Jednak całe dążenie do perfekcji runęło w gruzach, gdy zobaczyłam, kto siedzi przy jednym ze stolików. Właśnie kończył posiłek i wycierał usta serwetką. Dlaczego ten Luigi Angelo nie zaserwował mu jakiegoś specjału swojej rodaczki, słynnej Lukrecji, po którym moje kontakty z Ranieckim można by uznać za zakończone na wieki? Udawałam, że go nie widzę, próbując zniknąć w kuchni, ale zanim mi się to udało, miałam go już za plecami. - Pani Reinert! - Halman, znowu Halman, panie Raniecki. - No cóż, nie wszyscy uczą się na błędach - powiedział i poprosił mnie, żebym przy nim usiadła, bo ma mi coś istotnego do powiedzenia. Ponieważ rozmawialiśmy przy stoliku, gdzie goście przysłuchiwali się naszej

wymianie słów, nie wypadało wszczynać draki i zgodziłam się usiąść na chwilę koło niego. Rzut oka przekonał mnie, że Raniecki znów wygląda dostatnio, a więc nie powinien być nastawiony mściwie. To dziwne, pomyślałam. Piotr zaczął ponownie pojawiać się w Gdańsku po śmierci Carlosa. A może to Raniecki był odpowiedzialny za jego sprzątnięcie. A jeśli rzeczywiście Carlos został otruty, to... Spojrzałam na dwudziestkę gości przeżuwających pokarm. No nie, to byłby zamach terrorystyczny, powiedziałam sobie i ze sztucznym uśmiechem zwróciłam się do Ranieckiego. - Chciałeś coś ode mnie? Głupie pytanie. Natrafiłam na jego obsceniczny uśmieszek. - Jakiś, Zosiu, deserek. - Zaraz załatwię to z kelnerem. Udałam, że nie wiem, o co mu chodzi, i zamówiłam mu bardzo drogie czekoladowe fondue, licząc oczywiście, że sam za nie zapłaci. Raniecki zaczął mi opowiadać o „wspaniałych" interesach, które zrealizował w Rosji, i planach na przyszłość. - Może zainwestuję w hotelarstwo. Widzę, że ci nieźle idzie. Masz głowę do interesów. Szkoda, że nie chciałaś być ze mną w spółce. - O ile pamiętam, to jakimś cudem się w mojej spółce znalazłeś. - Nie udawaj, wiesz, o co mi chodzi. Przy takiej kobiecie życie płynęłoby mi jak w bajce. Nie rozumiem, dlaczego ten twój Halman ciągle nie potrafi tego docenić i uważa, że na antypodach byłoby mu lepiej. - Słucham? - Nie wierzyłam własnym uszom. - Mam na myśli tę jego nową... Australijkę. - To córka przyrodniej siostry jego ojca - odpowiedziałam bez zastanowienia. Rodzina. A ty skąd o tym wiesz? Raniecki rozłożył ręce. - Słucham uważnie tego, co się mówi. Po wyjściu z restauracji ruszyłam w stronę domu. Spieszyłam się porozmawiać z Witkiem, bo to, co powiedział Raniecki, nie mieściło mi się w głowie. Próbowałam

jednak racjonalizować, przypominając sobie, że rozmawiałam o Syl-vii z kilkoma przyjaciółkami i być może któraś z nich coś na ten temat pisnęła. Nie mieściło mi się to jednak w głowie. Żadna z nich nie była aż taką plotkarą, żeby publicznie rozgłaszać o zakochaniu się Witka. Po wejściu do domu, ku mojemu zdumieniu, zobaczyłam w progu niemal walizkę Witka wraz z pokrowcem na garnitur na wieszaku. - Zosiu - dobiegł mnie z góry głos męża. - To ty? Dobrze, że jesteś, bo jadę do Warszawy. Zanim zdążyłam spytać, co się stało, poinformował mnie, że Sylwia przylatuje dzień wcześniej niż jej orkiestra, żeby mieć czas na spotkanie z nim. Słucham? A ochoty na spotkanie z resztą rodziny to nie miała? A on sam, Witek, niby dowiedział się tak nagle o tym przyspieszonym przylocie, a może dostał właśnie od niej e-maila z lecącego gdzieś nad Azją boeinga? - Przestań się wygłupiać - odpowiedział beztrosko, a ja eksplodowałam. - Ja się nie wygłupiam, tylko po prostu z tobą jadę, by ci towarzyszyć. Też chcę poznać twoją rodzinę. Witek stał przede mną mocno zdenerwowany, co mogłam dostrzec po jego drgającym policzku. - Co ty sobie wyobrażasz, że ja tam będę z nią robił? Po prostu chcę razem z nią przyjrzeć się tym listom ojca. Ona nie wie, co jest w nich napisane, bo są w większości po polsku. Aha, a więc jedzie do Warszawy jako początkujący archiwista. Oświadczyłam mu, że mam dosyć tych jego wiecznych tajemnic, do których nie mam dostępu. Bez przerwy nimi żyje i, podobnie jak kiedyś, nie dostrzega żyjących wokół siebie ludzi, którzy w wirze zawodowych obowiązków potrafią jednak znaleźć czas, aby zadbać o to, by on miał przygotowane posiłki, sprzątnięty dom i popłacone wysokie rachunki za telefon. A w ogóle... a w ogóle... - Tak, wiem. Nie jestem taki jak Franek - znalazł sobie najpodlejszy argument. - Nie, nie jesteś - odpowiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. - Ale tego akurat nikt od ciebie nie wymaga.

Odwróciłam się na pięcie po tych słowach i poszłam do sypialni. Po paru minutach pojawił się tam Witek i ze zdumieniem patrzył, że się pakuję. - A ty dokąd? - Do Warszawy. Powiedziałam ci. - Jesteś zupełnie stuknięta. - Ludzie rodzą się różni. Gdybym nie była stuknięta, nigdy nie wybudowałabym hoteli - odpowiedziałam i zamknęłam walizkę. Widząc moją determinację, Witek uwierzył w mój zamiar. - A dzieci? - odezwał się jeszcze troskliwy ojciec. - Wiktoria jest jeszcze na obozie do środy, a Antoś pójdzie do moich rodziców. Witek stał przy oknie i kręcił głową. - Chciałbym wiedzieć, co cię opętało? - Ja też chciałabym wiedzieć, skąd Piotr Raniecki wie o twojej bliskiej przyjaźni z kobietą z Australii. Tym razem zupełnie go zamurowało. Kiedy streściłam mu moją rozmowę z Ranieckim, usiadł na łóżku i złapał się za głowę. Nadal dygocząc ze zdenerwowania, osunęłam się na moją stronę łóżka. Po chwili Witek wziął mnie za rękę. - Czy ty wiesz, co to może oznaczać? Obróciłam do niego twarz, na której rozmazały się wszelkie fluidy i tusze. -W naszym telefonie musi być podsłuch. Bo inaczej skąd mógłby o tym wiedzieć? Po jego słowach zapadła między nami dłuższa cisza, a potem Witek pociągnął mnie za rękę. - Zajmę się tym po powrocie, a teraz, skoro chcesz mi towarzyszyć, to musimy już jechać. Trzeba zabrać Antosia z przedszkola. Wyruszyliśmy, ale nie tak od razu. Jeszcze przez dłuższy czas spieraliśmy się, jakim jechać samochodem. W końcu ustąpiłam Witkowi i pojechaliśmy jego nową toyotą, która zastąpiła zdemolowanego nissana. Przez całą drogę odzywaliśmy się do siebie półsłówkami, a ja cały czas zastanawiałam się, czy rzeczywiście mam ochotę na oglądanie Sylvii, jeśli Witek chce się z nią spotkać sam na sam. W myślach przeprowadziłam ze sobą bardzo długi dialog.

- Zawieź mnie do hotelu. Nie chcę jechać na lotnisko -oznajmiłam mu na rogatkach Warszawy. Witek spojrzał na mnie z niedowierzaniem i nawet udało mi się usłyszeć jego myśli. - Zrozumienie ciebie zajmie mi chyba całe życie - powiedział, kiedy zaparkował pod „Sobieskim". Zmieniałam rezerwację na pokój podwójny przy recepcji i klęłam na siebie w myślach. Co mnie rzeczywiście opętało? Zazdrość, zbliżająca się menopauza czy ki diabeł? Przez swój wariacki pomysł miałam spędzić w Warszawie ponad trzy dni! Wprawdzie weekend, ale przecież w domu czekała na mnie cała fura zaległości. W dodatku Władek nic nie wiedział o mojej ucieczce. Kiedy Witek zostawił mnie przed hotelem, powiedział, że następnego dnia pójdziemy razem z Sylvią na kolację i jeśli przypadkiem przyjdzie mi do głowy cokolwiek innego, to on się wtedy naprawdę zdenerwuje. Tak, ale do czasu kolacji mogłam zająć się innymi sprawami. Spojrzałam na zegarek. Było dopiero parę minut po dziewiątej. Rozłożyłam się wygodnie na hotelowym łóżku i sięgnęłam po telefon. Najpierw zadzwoniłam do Antosia i rodziców, a potem zaczęłam planować inne rozmowy i spotkania. Na przykład na obiad umówiłam się na Starówce, z Aliną, Weroniką i Florą, zwaną Kasią. Tę ostatnią taktycznie trzymano w wózku, żeby nie udało jej się ściągnąć ze stołu restauracyjnej zastawy. Próbowałyśmy ją pacyfikować dostarczaniem w jej pulchne łapki różnych przedmiotów, ale i tak co jakiś czas rozdzierała się na cały głos, wzbudzając popłoch wśród turystów. Wówczas moje towarzyszki chwytały wózek i żeby nie zostać posądzone o znęcanie się nad dzieckiem, kolejno objeżdżały wkoło Rynek. Wtedy też poznawałam ich indywidualne zmartwienia. Podczas rundy Weroniki Alina żaliła mi się na sytuację w telewizji, zazdrościła Witkowi, że nie musi się nią już przejmować, i donosiła mi o spotkaniu Bardzo Interesującego Mężczyzny, który być może jest jej pisany. Oczywiście tym razem nie będzie się z nim wiązać ślubem. Do trzech razy sztuka, ale „Chyba, Zosia, rozumiesz, że kobieta potrzebuje męskiego towarzystwa". I tu następował opis praktycznych czynności, do których miałoby służyć to towarzystwo, takich jak: zawożenie

samochodu do warsztatu, remont mieszkania, przynoszenie zakupów z hipermarketu. Gdy słuchałam tej opowieści, przez głowę przeleciały mi myśli związane z użytecznością codzienną mojego własnego męża, ale potem szybko doszłam do wniosku, że jednak cieszę się, że jest ze mną. Nie tylko kochałam Witka. Lubiłam również jego towarzystwo i dlatego teraz niepokoiła mnie myśl, że być może on woli czyjeś inne. Kiedy wrócił do hotelu ubiegłej nocy, już spałam. Rano zjedliśmy razem śniadanie. Zupełnie życzliwym głosem spytałam go o Syl-vię, pragnąc zakopać topór wojenny, ale Witek wiedząc już, że dość alergicznie reaguję na jego entuzjazm wobec kuzynki, nie zamierzał rozwijać tematu. - Jest bardzo miła. Zresztą dzisiaj sama zobaczysz. Weronika miała podobny problem związany z ograniczonym zaufaniem do męża. Tym razem podejrzenie padło, gdy podczas porządkowania - „wbrew pozorom czasem się do tego zabieram" - trafiły w jej ręce bardzo podejrzane zdjęcia. - Kobiety? - Nie, Kazimierza. - Jakiego Kazimierza, na Miły Bóg! - Tego nad Wisłą. Nie byliśmy tam razem, a zdjęcia są. Rzeczywiście, twarde dowody! Dopiero teraz zrozumiałam, jak bardzo Weronika pasuje do mojego brata. - Zdjęcia pochodzą sprzed wieków - wyjaśniłam bratowej - Rafał był tam z Witkiem na plenerze. Rozwiązanie tego problemu kilkoma moimi słowami było wprost banalne. Kiedy Alina powróciła z małą, Weronika siedziała z rozpromienioną miną i zwierzała nam się jako pierwszym, że jest w drugim miesiącu ciąży! Tym razem turyści musieli zwracać uwagę na radosne piski dwóch kobiet w średnim wieku. - Tak bardzo się cieszę, Sophie, że możemy ze sobą bezpośrednio porozmawiać mówiła Sylvia podczas naszej trzeciej wspólnej kolacji. Tym razem odbywała się ona po koncercie filharmonii z Sydney, na którym cała sala zachwyciła się australijską wiolonczelistką. Od oklasków nadal bolały mnie ręce. - Niestety, nie znam polskiego. Moja mama miała zaledwie dziesięć lat, kiedy stąd

wyjechała. W zasadzie polskiego nauczyła się od mojego ojca, a kiedy on umarł, jak miałam trzy lata, nie miała już z tym językiem żadnego kontaktu. Potem ona z kolei umarła, a mnie wychowywała babcia. - Ale mój ojciec pisał do niej po polsku? - zauważył Witek. - No nie - pokręciła głową. - To zupełnie niesamowita sprawa z tymi listami. Napisano je jakimś dziwnym kodem. Wcale nie są po polsku. Początkowo myśleliśmy z Witkiem, że bez problemu je odczytamy, a tu... - Myślę, że można będzie się z tym uporać - uśmiechnął się Witek. - Ostatecznie damy je jakiemuś specjaliście. Poza tym znaleźliśmy w papierach mały kluczyk. Ciekawe, o co tu chodzi? Patrzyłam na kuzynkę Witka, przez której aktywność e-mailową spędziłam kilka bezsennych nocy, i jakoś nie byłam w stanie jej nie lubić. Mimo że w rzeczywistości wyglądała jeszcze lepiej niż na zdjęciu, gdyż teraz widać było jej zgrabne, opalone ciało ubrane w przylegającą ciemnozieloną sukienkę na cienkich ramiączkach. Zewnętrznie nie była do Witka podobna - ciemne oczy i jasne, wyglądające na naturalne, włosy, ale kiedy się uśmiechnęła...! Szaleństwo Witka na jej punkcie mogło się jedynie pogłębić i kiedy ja biegałam po urzędach, on, chłopak z Mokotowa, próbował pokazać jej uroki swojego miasta. Sylvia była oczywiście zachwycona Warszawą, jednak fascynowała ją również historia. - Wiem, że jestem beznadziejna i przyznaję, że do niedawna nie interesowałam się dziejami rodziny, ale przed wyjazdem sprawdziłam miejsce urodzenia moich rodziców. I wiecie, co jest w dokumentach? - Danzig. Oboje urodzili się w przedwojennym Gdańsku. Witek zaczerpnął więcej powietrza. - Jak to możliwe? Przecież mój ojciec urodził się w Warszawie. - Ale mieszkał w Gdańsku przed wojną - dodałam. -Wanda mi o tym mówiła. Witek spojrzał na mnie podejrzliwym wzrokiem. Po śmierci męża moja teściowa nigdy z Witkiem o nim nie rozmawiała. W związku z tym niewiele wiedział. Mnie

pierwszej powierzyła bolesne sekrety swego małżeństwa, a ja obiecałam jej dochować tajemnicy. Przez chwilę milczeliśmy, zastanawiając się, jaką zagadkę kryją stare listy Włodzimierza Halmana. - Wobec tego następnym razem będziesz musiała przyjechać do nas do Gdańska zauważyłam. Sylvia uśmiechnęła się i przyznała, że Witek ją już zaprosił i w przyszłym roku zaplanuje taki miesięczny urlop. I jeśli nam to nie przeszkadza, to z synem. Ale najpierw czeka na nas u siebie. Bo Witek... Witek zapewne chce jechać, więc niech to zrobi. Może po lekturze Szklarskiego marzył od dziecka o podróży do Australii? Przepełnia mnie głębokie zrozumienie bliźnich i wielka tolerancja, która wprost nie mieści się w tej przytulnej restauracji. Przestaje mnie drażnić to, że Witek bez przerwy robi Sylvi zdjęcia i nawet tutaj nie rozstaje się z aparatem. Myślę o rzeczach wzniosłych, ale drugi tor moich myśli sprawdza szczegół po szczególe, co powoduje tę „przytulność" miejsca, w którym spożywamy posiłek. I właśnie ten drugi tor zauważa, że kiedy Witek z Sylvią pochylają się nad listami, w oknie pojawia się znajoma twarz. - Witek, Witek. - Złapałam go za rękę. - Widziałam Ra-nieckiego. - Zosia, nie denerwuj się. Pewnie to przypadek - mówi to spokojnym tonem, gdyż ja Ranieckiego widzę już w Warszawie po raz trzeci. Witek jest zapewne przekonany, że straciłam rozum. - Nie, to nie przypadek. On nas chyba szpieguje. Widzę tylko pobłażliwe spojrzenie Witka i nagle czuję jakby uderzenie w żołądek. Tak silne, że cała składam się wpół z bólu. Nie mogę nawet chwycić powietrza. - Sophie? Co się stało? - spytała Sylvia, widząc moją wykrzywioną bólem twarz. Nie wiedziałam. Ból prawie natychmiast minął, ale ja nadal byłam roztrzęsiona. Udawałam, że wszystko jest w porządku, ale kiedy Sylvia i Witek zdecydowali się przedłużyć wieczór w hotelowym barze, pozostawiłam ich rodzinnym sprawom i poszłam do pokoju. Po występie w Warszawie filharmonicy z Sydney udawali się na następny koncert do

Berlina. Żegnaliśmy Sylvię na Okęciu kwiatami i łzami. Łzy były moje i Sylvii, ale oczy Witka również podejrzanie błyszczały. - To były najpiękniejsze dni w moim życiu - powiedziała, próbując wysunąć się z objęć Witka, który bardzo niechętnie się z nią rozstawał. Bez przerwy ściskał ją i obcało-wywał, aż czułam się tym mocno zażenowana. - I nie mogę się doczekać, kiedy cię ponownie zobaczę. Przyjedziesz do mnie, Sophie, wraz z Witkiem, prawda? - Chyba to nie będzie możliwe. Mam tyle pracy w firmie - odpowiedziałam dość obcesowo i nawet nie pożałowałam tego, widząc jej zasmuconą twarz. Na koniec Syhda uroczyście przekazała Witkowi czarną brezentową torbę zawierającą pamiątki rodzinne i listy. Kiedy znikała za bramką paszportową, Witek miał taką minę, jakby zgasło w jego życiu światło ostatniej nadziei. - Nie martw się. Ona tu wróci. - Wiele bym dał, żeby to była prawda - powiedział i po twarzy pociekły mu łzy. Przełknęłam wolno ślinę. - Zosiu, Sylvia ma nowotwór. Oboje uznali, że nie będą mi nic o tym mówić podczas jej pobytu, gdyż o chorobie i o czekającej ją operacji Sylvia chciała przez ten czas zapomnieć. Pragnęła, aby było to jej ostatnie „zdrowe" tournee. Żadne widmo raka nie powinno zmącić tych spędzonych z nami dni i choć Witek o wszystkim wiedział, mnie ta prawda została oszczędzona. - Tak ona postanowiła. Jest twarda i nie chce od nikogo litości. W tym momencie poczułam się tak okropnie, żałując moich wcześniejszych myśli, że również się rozpłakałam i tak staliśmy w holu lotniska, obejmując się i płacząc. - Chcę pojechać do niej do Sydney, kiedy będzie miała operację - mówił Witek. - Ona tam nie ma nikogo z rodziny. Martwi się, że gdyby coś jej się stało, nie będzie nikogo, kto zająłby się jej synem. - Jestem, Witku, taka niedobra - szlochałam. - Wiem, ale skoro już się z tobą dwa razy ożeniłem, to jakoś to zniosę - odpowiedział,

a mnie z oczu popłynęła kolejna kaskada łez. Nagle w jego objęciach poczułam, że się usztywnił. - Proszę to zostawić! - odezwał się ostro. - To moja torba. Kiedy się od niego oderwałam, zobaczyłam, że mówi on do mężczyzny w średnim wieku, którego zainteresowała torba pozostawiona przez Sylvię. - Nie wolno zostawiać na lotnisku rzeczy bez opieki -powiedział mężczyzna. - Przecież stoję obok - zauważył Witek. Oboje stwierdziliśmy, że personel lotniska jest tego dnia jakoś podejrzanie bardziej wyczulony, i nie chcąc stać się obiektem ataku terrorystycznego, postanowiliśmy jak najszybciej stamtąd zniknąć. Byłam tak zabeczana, że nie mogłam prowadzić samochodu i przekazałam kierownicę Witkowi. Trochę się uspokoiłam, kiedy mi powiedział, że Sylvia nie dostrzegła jednak moich wrogich uczuć w stosunku do niej i uznając mnie za miłą, wyjechała w błogosławionej nieświadomości. Czyli mój fałsz został przyjęty za dobrą monetę, wściekałam się na mój coraz wredniejszy charakter. Jeśli nawet jednym z powodów była moja praca, to mimo wszystko powinnam być bardziej uważna i nie pozwalać sobie na przeobrażenie się w jakąś bezduszną wiedźmę. Z pewnością moi pracownicy już mnie za taką uważali. Ostatnio nie wypuściłam wcześniej z pracy asystentki, mimo iż wiedziałam, że chce wyjechać na weekend do teściów. Pewnie dlatego nikt już mnie nie witał tak serdecznie jak kiedyś, bo wszyscy chowali się po kątach przed taką zołzą. Witek wysłuchał uważnie litanii mojego samobiczowa-nia się i skwitował to stwierdzeniem, że powinnam wziąć dłuższy urlop. Jeśli myślał o Australii, to oczywiście, że z nim pojadę. Pal diabli Władka i jego fochy! Chciałam przytulić się do Witka, kiedy ten odchylił się lekko na bok i powiedział: - Wydaje mi się, że od pewnego czasu ktoś za nami jedzie. Nastawiłam lusterko boczne. Jechał za nami mały fiat, opel i samochód terenowy. - Zwróć uwagę na ten czarny wóz. To chyba landrover -polecił mi Witek, po czym rozpoczął wyprzedzanie. „Czarny" na chwilę został z tyłu, ale potem dojechał, oddzielając się jednak od nas

innym samochodem. - Cholera! - odezwał się Witek - to chyba niemożliwe, że to ten sam wóz, który jechał kiedyś za mną do Białegostoku. Czy widzisz kierowcę? - Chyba są dwie osoby. - Trudno było cokolwiek dojrzeć, bo się już zmierzchało i oślepiały mnie światła mijania. - Chyba mężczyźni. Dziwne, ale obaj mają okulary słoneczne. - Może zatrzymamy się w jakiejś gospodzie? - spytałam, ale Witek miał wątpliwości, czy zatrzymanie się gdziekolwiek jest dobrym pomysłem. - To może być zbyt niebezpieczne. Jeśli to jakieś psychole, to jedynym sensownym wyjściem jest poruszanie się naprzód. W tym momencie musieliśmy stanąć przy sygnalizacji robót drogowych. Na szczęście jedynie na chwilę, bo włączyło się zielone światło dla naszego pasa. - Może coś napisałeś kiedyś o kimś - zaczęłam się zastanawiać, ale Witek uświadomił mi, że już od dawna nic nie napisał i jeśli ktoś chciałby go załatwić, to mógłby to zrobić już dawno temu. - Ale przecież mówisz, że to może być ten sam wóz, który jechał za tobą dwa lata temu. Lecz planować coś od tak dawna? I jeśli rzeczywiście mieli złe zamiary wobec Witka, to dlaczego wybrali moment, kiedy nie był sam? Nieraz zdarzało się, że jeździł po Polsce. Witek nacisnął mocniej na pedał gazu i dość niebezpiecznie, prawie na czwartego, wyminął jadącego przodem tira. Samochodem aż zakołysało, a ja złapałam się uchwytu. Na dworze było już niemal ciemno i nie mogłam dostrzec, czy nasi prześladowcy nadal nam towarzyszą. - Uważaj! - krzyknęłam, kiedy Witek nagle skręcił w boczną drogę. Co on robił? Dlaczego nie ja prowadzę, myślałam, kiedy przedzieraliśmy się przez te wertepy. - Musimy zjechać z tej drogi i gdzieś się ukryć. Pomyślałam sobie, że nie może to być dobry pomysł. Droga warszawska była bardzo uczęszczana i jadąc nią, byliśmy jednak w miarę bezpieczni. Ale tu, w tym lesie, który nagle wyrósł po naszej prawej stronie, sprawa

wyglądała znacznie gorzej. Światła naszego wozu były zbyt widoczne w tych panujących wokół ciemnościach. Witek pomyślał w tym momencie to samo i zgasił światła. - Zadzwonię po policję, co? - spytałam. - Ale którą? - odpowiedział mi pytaniem. - To nie jest autostrada angielska z telefonami o pomoc. No nie, ale ta ciemność lasu opodal była dość upiorna i zaczęłam się bać. Czym prędzej wtuliłam się w ramiona Witka. - Nie martw się, moja maleńka. Może to ja mam majaki? To ja byłam specjalistką od majaków. Witek był zawsze trzeźwym realistą. Siedzieliśmy tak, obejmując się blisko kwadrans, a potem Witek uruchomił silnik i wolno ruszyliśmy w stronę drogi warszawskiej. Kiedy było już widać światła jadących na niej samochodów, zauważyłam, że w naszym samochodzie od dawna panowała głucha cisza. W chwili gdy Witek odkrył, że ktoś nas śledzi, natychmiast wyłączyłam muzykę. Teraz ten spokój sprawiał, że jeżyła mi się skóra na karku. Sięgnęłam ręką w stronę radia. - Witek! - krzyknęłam, bo niespodziewanie zrobił ostry skręt w lewo. Dopiero teraz zauważyłam. Z lasu wyjeżdżał landrover, bez świateł, prosto na nas, odcinając nam w ten sposób powrót na główną szosę. - Trzymaj się, Zosiu! - ostrzegł mnie Witek i zawracając, rozpoczął dziką jazdę przez wertepy. Ale toyota nie była samochodem terenowym i poczuliśmy gwałtowne uderzenie landrovera o tył naszego wozu. Kurczowo złapałam się uchwytu, a Witek próbował na tej wąskiej drodze zjeżdżać z boku na bok. Jednak po chwili droga zdawała się kończyć. - Uważaj! - wrzasnął Witek i zobaczyłam zajeżdżający od mojej strony drogę landrover. Potem znów było potężne uderzenie, zazgrzytała miażdżona po mojej stronie blacha i tylko cudem Witkowi udało się umknąć prześladowcy. Samochód z rykiem silnika ruszył do przodu.

I nagle w światłach reflektorów przy szpalerze drzew zobaczyłam czyjąś sylwetkę. Krzyk zdumienia zamarł mi w gardle. - Witek, w lewo, skręć w lewo! - Sama rzuciłam się na kierownicę, ale Witek zareagował szybciej. Samochód obrócił się dokoła, ale zarzuciło go i uderzyliśmy w drzewo. Z hukiem otworzyły się poduszki powietrzne i na moment odebrało mi dech. Wydawało mi się, że usłyszałam za nami jakąś eksplozję, a potem nastąpiła cisza. Chyba na chwilę straciłam przytomność. Odzyskałam ją, kiedy Witek wyciągnął mnie z samochodu i powiedział mi, że wezwał już pomoc. Pomógł mi wstać, ale na rozdygotanych nogach czułam się bardzo niepewnie. - Gdzie oni są? - wyszeptałam. - Tam. - Wskazał ręką na szpaler drzew. - To jest skarpa, a za nią chyba rzeka. Tamci wpadli do wody - powiedział i objął mnie mocno. Poczułam, że miażdży mi wszystkie kości. - Boli, Boże, jak boli - krzyknęłam prawie, przerażona, że robi mi krzywdę, a potem znów straciłam przytomność. Jagoda wodziła po biurze ponurym wzrokiem i nerwowo pociągała za piercingi w uchu. Aby inni jej nie dostrzegali, niemal zupełnie zasłoniła twarz włosami. Od czasu do czasu zerkała jednak w kierunku dokumentów, na których nanosiła poprawki w CAD. Już dawno skończyła pracę, a teraz stopniowo zaczynała jej nienawidzić. Nie miała jednak do nikogo pretensji, wiedząc, że jest to jej własna wina i ona sama sobie zgotowała taki los. Nie powinna była przyjeżdżać do Stanów. Jeśli już uznała, że nie może zostać dłużej w Londynie, wystarczyłoby wyjechać do domu, do mamy, Jacusia i Agaty, albo nawet do ojca i Susan. Tylko że nie miała do siebie za grosz zaufania. Czuła, że za pierwsze zarobione na promocjach pieniądze mogłaby kupić tani bilet lotniczy i polecieć do Londynu. Jednak po tym, co usłyszała od Pauliny, nie mogła tego zrobić. - Tak bardzo ci dziękuję, że mnie uratowałaś. Lekarz powiedział, że gdyby nie to sztuczne oddychanie... Ta zapaść... - Paulina mówiła tak słabym głosem, że Jagoda musiała się nachylać w jej stronę, żeby dosłyszeć poszczególne słowa. - Gdybym

wówczas umarła, zeszłaby również Czołowa Kretynka tego świata. Już sama nie wiem. Czy musiałam doznać takiego szoku, żeby to sobie uświadomić?! W zasadzie to już w chwili, kiedy wyzwała Krzysia i on zamknął za sobą drzwi, Paulina poczuła, że zrobiła coś najgłupszego w życiu. Przez moment jednak wydało jej się, że być może jej przejdzie. Ale nie przechodziło. Każdy mijający dzień był coraz gorszy. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo go kochała. Jak bardzo go kocha, poprawiła się natychmiast. I ile problemów mu zgotowała. On przecież cały czas próbował ją chronić i się nią opiekować. A ona co? Szukała ucieczki w nierealnym świecie, nie potrafiąc docenić tego daru losu, który jej się trafił. Bo Krzyś był dla niej aż za dobry. Teraz wiedziała, że prowokowała go stale i wystawiała na próbę. Wcześniej bez przerwy ktoś ją zawodził i ona też chciała się przekonać, na ile można mu zaufać. Chyba czekała na to, że któregoś dnia potrząśnie nią mocno i powie: „dość". A on tylko odszedł bez słowa. - Miałam wtedy dosyć życia. Przed oczami zapadła mi nagle czarna noc i zrozumiałam, że już nic nie ma dla mnie sensu. - Paulina, jesteś jeszcze taka młoda - powiedziała Jagoda, która tak paliła się w myślach ze wstydu, że nie zwracała uwagi na ten melodramatyczny ton. Gdyby jej przyjaciółka wiedziała, z kim była zaledwie godzinę wcześniej... - I niedojrzała. Leżałam sobie tak w tym łóżku, nie mogąc się dodzwonić ani do ciebie, ani do Krzysia i tak sobie rozmyślałam o was. - Tak? - Jagoda aż podskoczyła na szpitalnym stołku. - Tak, o was. Że miałam szczęście poznać tak dobrych i szlachetnych ludzi. Robiliście wszystko, żeby mi pomóc, a ja zachowałam się tak nieodpowiedzialnie i podle. Zawsze będę wam dozgonnie wdzięczna. Postaram się również porozmawiać tak szczerze z Krzysiem. Jeszcze niedawno bardzo mnie kochał. Czy myślisz, że uda mi się go odzyskać? - Nie wiem. - Jagoda przełknęła ślinę. Wydawało jej się, że za chwilę wybuchnie płaczem. Paulina spojrzała na nią uważnie.

- Masz rację. Ja też tego nie wiem. Wiem jednak to, że kocham go z całego serca i aż mnie boli w środku, kiedy sobie pomyślę, że mogłam go zranić. Jeśli jednak mnie nie zechce... - zawahała się przez chwilę - to znów zapadnie noc. Ale tym razem będę w niej żyła - zakończyła i Jagoda zobaczyła, jak łzy toczą się po jej policzkach. Jagoda uniosła głowę, zdając sobie sprawę z tego, że noc zapadła, ale w jej własnym życiu. Spojrzała na dwójkę architektów, dyskutujących o czymś z zapałem, dwa komputery dalej. I do tego wszyscy ubrani na czarno, podobnie jak ona. Totalny klimat żałoby. Postanowiła sprawdzić swoją elektroniczną pocztę. Przez chwilę na jej ustach zagościł uśmiech, ale zaraz zgasł. Wiadomość od Roba. Zaczynająca się jak zawsze od utyskiwania na temat jej nagłego zniknięcia, potem trochę plotek z hotelu, następnie problem Roba związany z kobietą, a na koniec informacja o Paulinie i o Krzyśku. „Chris w końcu wziął się w garść i zajął się tą dziewczyną jak trzeba. Wszyscy odetchnęli z ulgą, gdyż kochają happy endy". Jagoda odetchnęła z bólem. Ale czyjej ucieczka z Londynu nie miała na celu spowodowanie tego „happy endu"? Ciemnoskóra lekarka spoglądała życzliwie na Jagodę zza drucianych okularów. Odłożyła nawet kartę choroby Pauliny. - Jeśli jesteś jej przyjaciółką, to musisz się nią teraz zaopiekować. Ona jest nadal w mocno niestabilnym stanie. Musi mieć koło siebie życzliwych ludzi i dużo, dużo spokoju. Bo każdy większy szok, większe napięcie emocjonalne może spowodować kolejne załamanie. Rozumiesz, co mówię, czy mam powtórzyć? - Zorientowała się, że dla cudzoziemki mówi może zbyt szybko. Ale Jagoda rozumiała jej każde słowo. I było ono dla niej rozkazem. Nagle za szklanym przepierzeniem, oddzielającym „robotników" od „szefów", pojawiła się znajoma sylwetka. Zaczęła rozglądać się po sali i kiedy dojrzała Jagodę, pokiwała jej ręką, dając znak, że za chwilę się przy niej pojawi. Tymczasem zaczęła rozmawiać z tutejszym szefem, Jackiem Sullivanem, z którym Jagoda miała na pieńku. Kiedy się pojawiła, wprost nie krył do niej antypatii i żeby ją zniechęcić, obarczał najmniej przyjemnymi obowiązkami, z których bycie gońcem było jednym z

ciekawszych. Jack cały czas lansował swoją córkę Mariel, która w tym roku skończyła architekturę, i domagał się zatrudnienia jej w firmie. Wściekł się, że Julia się na to nie zgodziła, zajmując cenne biurko jakąś smarkatą studentką, z której nie ma żadnego pożytku. Ciotka postawiła na swoim. Jednak nie zawsze w życiu jej się to udawało. Jagoda cały czas pamiętała w najdrobniejszych szczegółach pewną noc, którą spędziła w Chicago w dawnym mieszkaniu Julii, jeszcze jako nastolatka. I awanturę pomiędzy ciotką a jej mężem, wujkiem Olkiem. I te słowa, które wówczas padły o jej własnych rodzicach! Wtedy to usłyszała, że jej własny ojciec kochał Julię. Była miłością jego życia. W zasadzie nawet do tej pory, kiedy na nią patrzył, Jagoda dostrzegała taki wyraz tkliwości i ciepła, jakiego nie wywoływała obecność innej kobiety Chciał się z nią ożenić i zrobiłby to, gdyby nie intryga jej matki, która rozłączyła go z ukochaną. A przecież jej matka była najbliższą przyjaciółką Julii. Od tamtej nocy całkowicie zmieniło się życie Jagody. Nigdy nie chciałaby naśladować swojej matki, niezależnie jak bardzo by cierpiała. Wprawdzie nie mogła mieć do niej pretensji o te historyczne wydarzenia, na skutek których zarówno ona sama, jak i jej siostra Agata przyszły na świat, ale postanowiła sobie jedno - nie zamierzała w życiu nikogo krzywdzić. Za żadną cenę. Tak bardzo cię, Krzysiu, kocham. Nigdy się już tego nie dowiesz. - Hej! Co się dzieje, kochanie? - Stała nad nią Julia i patrzyła w jej zapłakane oczy. Skarbie, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że tak bardzo tęsknisz za domem. Dotknęła lekko jej ramion. - Nie martw się. Jestem w Chicago przez tydzień, wyjątkowo bez mojej gromadki, więc się tobą zajmę. W przyszłym tygodniu wróci też twoja Rachel i powoli się przyzwyczaisz. Zapiszemy cię też na kurs renderingu komputerowego, więc nie zmarnujesz tu czasu. To co, zgoda? - Zgoda! - odpowiedziała Jagoda i wytarła chusteczką nos. I po co ta cała jej miłość, skoro nie przysłał jej żadnej wiadomości. Przez cały miesiąc. I wrócił do Pauliny!

Kiedy wreszcie otworzyłam oczy, okazało się, że jestem teraz w zupełnie innej rzeczywistości niż ta, w której się znajdowałam, zanim urwał mi się film. Była to sala szpitalna, gdzie przetransportowano mnie helikopterem, ale niestety, wszystkie szczegóły tej ż pewnością ekscytującej wycieczki umknęły mojej uwadze. Jak mi powiedział lekarz, ów środek lokomocji zawdzięczałam stanowczej postawie mojego męża, który dostał ataku furii, kiedy pogotowie chciało mnie przewieźć do pobliskiego powiatowego szpitala. Dopiero słowa lekarza przypomniały mi, że jestem mężatką, bo kiedy się budziłam, wydawało mi się, że jeszcze chodzę do szkoły. - Gdzie jest Witek? - wystraszyłam się i chciałam się podnieść z łóżka. Poczułam wówczas ostry ból w plecach i zauważyłam, że moja szyja otoczona jest czymś dziwnie białym i sztywnym, co krępowało mi ruchy. - To jest gorset - wytłumaczył mi lekarz i oznajmił, że mam pęknięte dwa kręgi i ogólny wstrząs i z pewnością lepiej się poznamy, gdyż spędzę trochę czasu w Akademii Medycznej w Gdańsku. Uff! Nie bardzo miałam ochotę na tego rodzaju pogłębione znajomości. Pewną otuchę czerpałam z faktu, że znajduję się tak blisko domu. W rozbieganych myślach błogosławiłam za to Witka. Za chwilę zresztą on sam się pojawił. Blady i zarośnięty. I zaczął mnie całować. - Zosiu, nie masz pojęcia, co przez ciebie przeżyłem. Rzeczywiście nie miałam i było mi trochę głupio, że go tak zostawiłam samego nad tą rzeką. Bo to była rzeka, prawda? - Tak, rzeka - opowiadał Witek. - A w niej zatopiony landrover ze swoimi dwoma pasażerami. Witek znał obu z nich, a ja jednego. Tego jednego, który przeżył, a którym okazał się Piotr Raniecki. Jego towarzysza, znanego jako Paweł Janiszewski, zabrała woda. Reanimacja okazała się nieskuteczna, gdyż za długo brakowało mu tlenu. - To oczywiście było fikcyjne nazwisko - wyjaśnił mi Witek. - Naprawdę nazywał się Paweł Raniecki i był chyba krewnym Piotra. Ale nie powinienem ci o tym wszystkim teraz opowiadać, bo się

zaczniesz denerwować. Złapałam Witka za rękę. - Już się denerwuję, jak nie chcesz mi mówić. Powiedz, czy oni chcieli nas zabić? - W jakimś sensie unieszkodliwić. Możliwe, że i zabić, ale Piotr temu zaprzecza i mówi, że jedyne, na czym im zależało, to torba z dokumentami i listami po moim ojcu. Pełną wersję poznamy dopiero, kiedy listy zostaną rozszyfrowane - i oczywiście nie było dla mnie żadną niespodzianką, kiedy Witek powiedział mi, że Grzegorz już włączył się do akcji - ale z zeznań Piotra wynika, że mogą zawierać one informacje kompromitujące jego własnego ojca, Feliksa Ranieckiego. Piotr, wstrząśnięty wydarzeniami, które w pewien sposób wymknęły mu się spod kontroli, zaczyna również opowiadać inne interesujące historie, między innymi na temat prowadzonych podsłuchów. Policja w tej chwili dokonuje przeszukania mieszkań obu Ranieckich i jest nadzieja, że już wkrótce wyjdzie na jaw więcej szczegółów. Tym bardziej że wszystkich bardzo zainteresowało, co Witek miał do powiedzenia na temat fałszywej tożsamości Pawła Ranieckiego. Ciekawy temat zwietrzyli również dziennikarze i już zaczęli się wokół kręcić, ale Witek osobiście pozabija ich, jak będą mnie nękać. On w ogóle nad wszystkim panuje, również nad dziećmi, więc nie mam się o co martwić. Antoś na szczęście nie wie, że jestem w szpitalu, tylko Wiktoria, która przyjdzie do mnie po południu z moją mamą. - Nie mów o niczym Antosiowi - poprosiłam Witka. To wrażliwe dziecko doznałoby kolejnego życiowego szoku, że „tata w niebie", a „mama w szpitalu". - Powiem za parę dni, jak się już lepiej poczujesz i będziemy mogli cię razem odwiedzić. Tymczasem zajmuję go kompletowaniem armii napoleońskiej. A potem Witek pochylił się nade mną i szepnął mi do ucha, jak bardzo mnie kocha. - Witku kochany! - zawołałam go, kiedy już odchodził do drzwi. -Tak? - Chciałam ci powiedzieć, że jesteś świetnym kierowcą. Gdyby nie ty, to sami znaleźlibyśmy się w tej rzece. Witek zbliżył się do mnie i pokiwał głową.

- Na te słowa czekałem całe życie. Cieszę się, że to w końcu przyznałaś. Uwielbiam, kiedy umiesz przyznać się do błędu - powiedział i zniknął za drzwiami. Dopiero gdy wyszedł, zorientowałam się, że na mojej sali leżą jeszcze dwie inne panie. Jedna z nich zapytała: - Pani mąż to z telewizji, prawda? - Mmm. - Wygląda przystojniej niż na ekranie! Ile razy to w życiu słyszałam? Nie zdążyłam odpowiedzieć, gdyż natychmiast, wyczerpana rozmową, zasnęłam. Gdy tylko Wanda dowiedziała się o stanie Pauliny, natychmiast oznajmiła, że dziewczyna musi się przeprowadzić z pensjonatu do ich domu. W żadnym wypadku nie można zostawić jej samej sobie. W związku z tym Krzysiek powinien zająć się przygotowaniem na jej powrót ze szpitala pokoju gościnnego. Ona sama zaopiekuje się tym „biednym, zagłodzonym dzieckiem" i doprowadzi ją do pełnego zdrowia. Kiedy Krzysiek próbował polemizować z babcią w tej kwestii, tłumacząc, że nie może mieszkać razem z Paulina, gdyż nie jest już jego dziewczyną, obraziła się na niego. W końcu się poddał i zaczął przenosić rzeczy z pensjonatu. Cały personel firmy śledził te wszystkie zmiany z dużym zainteresowaniem, dopytując się stale o zdrowie Pauliny. Rob o dziobatej twarzy poklepał go po plecach, aprobując to „jedynie właściwe postępowanie". Wanda również postanowiła się zaangażować i poprzez kontakty matki Davida znalazła dla Pauliny psychoterapeutę. - Tak bardzo was przepraszam za kłopot - mówiła niedoszła samobójczyni, kiedy Krzysiek zabierał ją ze szpitala do domu. Na szczęście nie sam, tylko w asyście Wandy i Johna. Babcia zabroniła mu kategorycznie jakichkolwiek rozmów z Paulina, które miałyby na celu roztrząsanie ich wzajemnych relacji. - Jeszcze zdążysz jej o tym powiedzieć. Dla niej w tej chwili ważne jest, kto ją kocha, a nie odwrotnie. Wkrótce potem John chciał się spotkać z Krzyśkiem. Kiedy poprosił go o przejście do jego gabinetu, chłopak od razu poczuł, że zanosi się na coś poważnego. Tym bardziej że John sięgnął najpierw do barku po whisky. Zaczął rozmowę od tego, jak

bardzo docenia starania Krzyśka związane z modernizacją hotelu i restauracji. Dzięki jego wysiłkom i ciężkiej pracy udało się zmienić wizerunek tego miejsca i z podupadającej firmy stworzyć nowoczesny hotel, do którego przyjeżdżała teraz najlepsza klientela. A potem John zamilkł. - Chcesz mnie wywalić, John - zażartował Krzysiek, słysząc ten przydługi wstęp. - To nie jest tak, jak myślisz - powiedział starszy pan. Kończył w tym roku osiemdziesiąt lat i mógł jedynie dziękować Bogu, że dożył aż tak sędziwego wieku, mimo swej burzliwej, wojennej młodości. Wprawdzie był głównym zarządzającym przedsiębiorstwem, ale prawda była taka, że w połowie należało ono do jego brata. I teraz... i teraz Johnowi coraz trudniej było mówić i wspierał się whisky. - Pojawili się kupcy, Chris. Doskonali kupcy. I niestety poszli do mojego brata, bo ja pewnie bym ich posłał do diabła. A Mike chce teraz sprzedać firmę. Mówi, że to najlepsza cena, jaką moglibyśmy kiedykolwiek uzyskać. Sprzedać firmę? Krzysiek aż zerwał się z fotela. Nigdy nie przypuszczałby, że jest to możliwe. - Ja wiem, że traktujesz to emocjonalnie, ale takie, niestety, są prawa biznesu. John najchętniej zapisałby firmę Chrisowi, ale nie ma środków, żeby spłacić brata. Wraz z Wandą podjęli jednak decyzję, że wpłacą zaliczkę na kupno domu dla niego. - Nie zostaniesz na lodzie, synu. Będziesz miał gdzie mieszkać z Paulina. Tego już było za wiele. - Nie chcę mieszkać z Paulina! - wykrzyknął. - No to sam albo z Markiem. - John rozłożył ręce. - Poza tym dziedziczysz po naszej śmierci. - Nie chcę tego słuchać. Mam gdzieś forsę. Ale hotel... -Aż szczypało go w oczach z emocji. Nie chciał wcale słuchać tej gadki dziadka na temat tego, że zbyt ciężko pracował, powinien mieć więcej czasu na życie osobiste, na podróże, no i oczywiście skończenie studiów. - To od kiedy mam się wynosić? - Chris, miej nade mną litość. Chciałem, żebyś u nich został, ale mają swojego

menedżera. Resztę pracowników zatrzymują. Razem z tym polskim kucharzem. Ty pracujesz do listopada. Wyszedł z gabinetu rozdygotany z nerwów. I natychmiast na korytarzu natknął się na pobladłą Paulinę. Jak zwykle musiała podsłuchiwać pod drzwiami. - Nie chcesz ze mną mieszkać - stwierdziła smutno dziewczyna, a potem odwróciła się na pięcie i uciekła do swojego pokoju. Dzięki Bogu za środki uśmierzające ból! Kiedy po raz kolejny poprosiłam o nie, pielęgniarka uśmiechnęła się do mnie i powiedziała, że wyczerpałam już cały limit. No morel Mogą co najwyżej mnie uśpić. Czy na zawsze, spytałam, ale tego szybko znikająca dziewczyna już nie zarejestrowała. A mnie się wydawało, że wkrótce wypiszą mnie do domu. Tylko że organizm odmawiał posłuszeństwa, a ból rozpoczął strajk okupacyjny. Lekarze przychodzili na obchód, kiwali głowami, ignorując moją obecność, mówili coś nad moją głową niezrozumiałym grypsem i znikali. Na otarcie łez pojawiali się inni. Moje przyjaciółki, no i oczywiście Witek, który dwa razy dziennie przychodził ze sprawozdaniem domowym i prasówką na temat „Bandy dwóch", czyli panów Ranieckich. Informacje o nich wkrótce przebiły w prasie aferę Rywina i dowiodły racji Witka. W niecały tydzień od rozpoczęcia mojego szpitalnego życia gazety doniosły o zatrzymaniu wiceministra Kalickiego. Podobno już od jakiegoś czasu prowadzono wobec niego działania operacyjne. Dzięki przeszukaniu mieszkań Ranieckich, kontroli billingów i nie wiadomo czego jeszcze oraz zeznaniom Piotra uzyskano bardzo wiele świadectw ich przestępczej działalności. Jednak należy się jeszcze uzbroić w cierpliwość, gdyż na zebranie wszystkich dowodów potrzeba dodatkowego czasu. Lecz tropy prowadziły do przeróżnych wysoko ustawionych osób. Wszyscy jednak byli zgodni, że to zaledwie czubek góry lodowej. - No i dzisiaj zadzwonił Janek, mój były naczelny. I wiesz, czego chciał? - spytał Witek, przynosząc mi obiad od mamy. - Błagał o twój rychły powrót do gazety - odpowiedziałam, karmiona przez niego zupą. - I co ty na to?

Środkowy palec uniesiony dyskretnie w górę był bardzo czytelną odpowiedzią. - A telewizja też już się odezwała? Ta sama odpowiedź. - Nie chcesz wracać do zawodu? - zdziwiłam się, wiedząc, że Witek kocha dziennikarstwo. Mam nadzieję, że wystarczająco, aby mógł mu wybaczyć! - Nie wiem, Zosiu. Ta historia z Kalickim nauczyła mnie pokory i nabrałem do wszystkiego sporego dystansu. Może przyjmę propozycję Julki. Była przecież pierwsza i długo się naczekała. Poza tym będę mógł pisać jako wolny strzelec. A jeśli chodzi o tę całą resztę, to... - I znów ten palec. Chyba spędzał teraz zbyt wiele czasu z Władkiem, bo ta nowa gestykulacja... - Ktoś przecież musi zajmować się firmą - oświadczył mi uroczyście mój mąż. - A Władek czeka w kolejce na swoją audiencję u ciebie. Okazało się, że od razu chciał przyjść, ale mu Witek zakazał, aby mnie nie męczył. „Bo teraz jest najważniejsze, żebyś wyzdrowiała, Zosiu". Oj, jaka słodycz! Tak wielka, że nawet jest w stanie mi uśmierzyć ciągle powracający ból. - Pozwól Władkowi przyjść - powiedziałam, ściągając językiem makaron z wargi. Jak widzisz, nie jestem w stanie zrobić mu krzywdy. No bo jak taka mumia egipska byłaby w stanie skrzywdzić choćby muchę? - Dobrze, kochanie, zrobię, co będziesz chciała. Dwie panie z mojej sali, będące świadkami niewiarygodnego oddania Witka w stosunku do mnie, dostały ostrej depresji w związku z brakiem miłości w ich życiu. Władek pojawił się tego samego popołudnia. Stał przy drzwiach przez chwilę, jakby obawiał się wejść, ale kiedy się do niego uśmiechnęłam, zbliżył się do mojego łóżka. Zauważyłam, że jest w swoim najlepszym garniturze. Rozpoznawałam je lepiej niż jego własna żona. - Zośka! - wykrztusił po parominutowym podziwianiu mojej usztywnionej postaci, a potem rzucił się do moich stóp. To znaczy niezupełnie, bo usiadł na stołku i ucałował moją rękę. - Dzięki Bogu żyjesz! - Witek dopiero dzisiaj powiedział mi, że chcesz mnie odwiedzić. I wówczas Władek się wzruszył do tego stopnia, że wyjął z kieszeni dużą białą

chustkę i otarł oczy i wąsy. - Ja wiem, że ty myślisz, że jestem wam nieprzychylny, ale to nie jest prawda wystękał. - Ja nawet lubię Witka, ale rozumiesz przecież, kim był dla mnie Franek. Powiedziałam mu, że rozumiem, kim był dla niego mój zmarły mąż, ale nie bardzo pojmuję, jak to się przekłada na jego zachowanie w stosunku do mnie. Prędko się jednak zorientowałam, że niczego nie pojął, i zamiast zgłębiać ten wątek, zaczęłam opowieść o pościgu i wypadku. Kiedy doszłam do momentu, w którym nieznana postać zmusiła nas do skrętu w lewo, ratując nam w ten sposób życie, Władek pobladł jak ściana. Wyglądał na śmiertelnie nastraszonego. - Zośka. Czy ty nie rozumiesz? To musiał być on! Boże, aż mi po plecach chodzą ciarki. Boże! To oznacza, że on się tobą nadal opiekuje. I kto by pomyślał, że porozumiem się ze Słowikiem w sprawach metafizycznych. Władek zaczyna kojarzyć, że jeśli Fra331 nek obserwuje świat doczesny, to widzi również jego własne niezbyt szlachetne uczynki, i po chwili występuje wobec mnie z ostrą samokrytyką, obiecując poprawę. - Kiedy cię wypuszczą? - spytał, kiedy go w końcu pocieszyłam i zapewniłam, że go lubię. - Jakiś czas tu pewnie polezę. A potem rehabilitacja. Ale to wszystko musiało poczekać do chwili, gdy pozwolą mi chodzić.. - To może dłużej potrwać. - Władek pokiwał głową. Biedak. Cały biznes był teraz na jego głowie. Za parę tygodni nie będzie sam w stanie wszystkiego dopilnować, a nie wiadomo, kiedy mnie stąd wypuszczą. A nawet jeśli to zrobią, to, być może, jeszcze na początku na wózku. Całe szczęście, że wszędzie mieliśmy windy i podjazdy. W urzędzie skarbowym wprawdzie nadal ich nie było, ale tam wyślę przecież Władka. Patrząc na zwisające smutno wąsy Władka, wpadłam na pomysł. - A może zadzwonię do Krzysia? Gdyby on zgodził się przyjechać i nam pomóc... Władek zawsze lubił Krzysia i doskonale ze sobą współpracowali. Taki tandem mógłby bez problemu zastąpić mnie nawet przez dłuższy czas. Władek początkowo

się ożywił, ale zaraz oklapł. - Pewnie się nie zgodzi. Nie wchodzi się ponownie do tej samej rzeki. - No tak. - Również oklapłam, ale po chwili oświadczyłam: - Ale nie zaszkodzi spróbować. Może choć na pewien czas. Potem coś się wymyśli. A skoro Władek aprobująco kiwnął głową, poprosiłam go o podanie mi telefonu komórkowego. Ledwie udało mu się spacyfikować Paulinę i utulić jej żal, kiedy zadzwoniła do niego Emma i oświadczyła, że musi z nim pilnie porozmawiać. Spytał natychmiast, czy Markowi nic się nie stało. Ostatnio mały tak dziko skakał po schodach do sutereny, że skończyło się to zszywaniem kolana. Emma uspokoiła go, że ta rozmowa ma wprawdzie związek z Markiem, ale nie powinien się martwić. Dobre sobie, od miesiąca nic innego nie robił, a na dodatek w każdej wolnej chwili biegał teraz do komputera sprawdzać pocztę. Do Roba pisała. Spytał go kiedyś o to, niby od niechcenia, i uzyskał potwierdzającą odpowiedź. Rob powiedział mu tylko, że Jagoda jest bardzo zajęta i stara się jak najbardziej wdrożyć w swoją nową pracę. Poza tym do Chicago wróciła Rachel, więc zaczęły już planować ciekawe rozrywki. Rob również był rozgoryczony tym jej nagłym zniknięciem. Niby taka przyjaciółka, a on o niczym nie wiedział. Przecież wyraźnie sugerował jej, że kiedy wyjedzie do Ameryki, on chętnie będzie jej towarzyszył. Nie przypuszczał nawet, że zostanie na lodzie i będzie zmuszony borykać się z Lizzy, która zdecydowała się nagle na rozwód z mężem. Jak ta Jagoda mogła mu to zrobić? A jak mogła jemu to zrobić? I pomyśleć, że Paulina kiedyś go denerwowała. Jagodę najchętniej by udusił, ale najpierw zerwał z jej uszu te okropne piercingi i usłyszał, jak błaga go o litość. O nie, żadnej litości nie miałby dla niej za to, co mu zrobiła. Skąd się biorą takie dziewczyny, potwory bez żadnych uczuć? Czy jego siostra Wiktoria już również do nich należała, kiedy zapytała go ostatnio, czy nie wie, co u Jagody? „Bo ty chyba, Krzysiu, bardzo ją lubisz, prawda?" Emma miała złe wiadomości. Miała je wypisane na twarzy, kiedy otwierała drzwi Krzyśkowi. Nie było jednak szans na ich rychłe przekazanie, gdyż Marek, widząc

ojca, jak oszalały wpadł mu w ramiona i koniecznie chciał się z nim bawić. Dopiero kiedy Krzysiek go wykąpał i opowiedział mu bajkę, mały padł ze zmęczenia i można było porozmawiać. Z początku wiadomości Emmy nie wydawały się takie złe. - Rozstajemy się z Sarą. Po takim oświadczeniu chciał natychmiast ją uściskać i pogratulować jej trafnej decyzji, ale nie odezwał się ani słowem i podziwiał krasnoludki namalowane na talerzyku należącym do Marka. - Sara się obraziła, że chcę jechać na stypendium, i nie zgodziła się mi towarzyszyć. Od dłuższego czasu były między nami jedynie scysje, więc jest to najlepszy moment na rozstanie. Poza tym byłoby źle, aby Marek dorastał w domu pełnym awantur. - Emma - w końcu udało mu się przerwać jej wywód. - O jakim stypendium ty mówisz? Nagle miał wrażenie, jakby usiłowała się skurczyć i ukryć przed nim za swoimi rudymi lokami. - Dostałam dwuletnie stypendium doktoranckie w Nowym Jorku, Chris. Ile można przeżywać trzęsień ziemi? Osunął się na najbliższe krzesło w kuchni i doszedł do siebie dopiero po wypiciu szklanki wody podanej mu pospiesznie przez Emmę. - Zabierasz Marka ze sobą - oznajmił grobowym głosem, a potem jak przez mgłę słuchał wywodu Emmy, że dwa lata to nie jest tak długi czas i przecież będą mogli się odwiedzać. Ona z pewnością przyleci do Londynu zimą, potem on mógłby... Marek może przecież spędzić z nim całe wakacje. Jak dobrze to sam pamiętał? „To jest dom mamusi, a tu tatusia, a tu ich partnerzy i ich wspólne dzieci", „to są twoi bracia, Krzyś, to jest twoja siostra, Krzyś". I ta wieczna tęsknota za którymś z nich. I za babcią Wandą, która była mu zawsze jak matka, a przecież zabrano mu ją na długie lata. Dlaczego był taki naiwny? Dlaczego uwierzył, że ten układ z Emmą może trwać lata i nigdy nie skończy się dla żadnej ze stron dramatem; że dzieląc opiekę, wychowają wspólnie Marka do skończenia przez niego

szkoły. - Mój Boże! Nie płacz, Chris. Teraz płakała Emma i delikatnie obejmowała głowę Krzyśka. Trwało to przez chwilę, bo nagle bez słowa odsunął ją, otarł twarz i wyszedł. Teraz był już pewien, że świat nie może być normalny. Wszystko w nim stanowiło jeden wielki, coraz bardziej pogrążający go chaos. Dopiero w okolicach Gwiazdki Jagoda dostrzegła, że jednak Jack Sullivan nie jest jej wrogiem. Dowód na to otrzymywała za każdym razem, gdy spoglądała na szklane przepierzenie i natrafiała na jego wzrok. Kilka razy nawet się do niej uśmiechnął. Podejrzewała, że to zmienione zachowanie Jacka było spowodowane interwencją Julii. Ciotce bardzo zależało, żeby Jagoda dobrze czuła się w nowej pracy, a nawet kilka razy sugerowała, że może w przyszłości Jagoda zostanie jej następczynią. Następczynią Julii! Miło było czegoś takiego słuchać, ale samo takie zestawienie wydawało jej się nieco śmieszne. Chociaż... Julia wyjechała za granicę z jedną walizką i bardzo miękko wylądowała. I to bez żadnej pomocy ustawionej ciotki. Można mówić o szczęściu, bowiem na jej drodze stanął Charles Cassini, właściciel dużej firmy architektonicznej i spadkobierca legendy architektury, sir Aleksa Durhama. Julia, mimo iż kochała Michała, ojca Jagody, zdecydowała się poślubić tego starszego o trzydzieści lat architekta. Kiedy umarł parę lat później, odziedziczyła całą firmę. Takie rzeczy mogły się zdarzać, ale dwadzieścia lat wcześniej. Ją nigdy nic dobrego nie spotka. Mimo iż Jagoda uprawiała ekstremalne sporty, próbując zaczarować los, najgorsze makabry zdarzały się na ogół w normalnym życiu, tak jak próba zgwałcenia jej przez własnego chłopaka czy pobicie pod samym domem. Kurs karate, który rozpoczęła właśnie z Rachel, miał w przyszłości uchronić ją przed podobnymi wydarzeniami. Postanowiła sobie, że zacznie w Ameryce nowe, sensowne życie, czując się wreszcie wyzwolona i bezpieczna. Na ekranie komputera pojawił się znak, że otrzymała właśnie wiadomość. Od Pauliny! Wreszcie od Pauliny. Ta niewdzięcznica wcale się do niej nie odezwała. A może...? Jagodzie z wrażenia odebrało aż dech. A może Krzysiek opowiedział jej o tym, że kiedy ona leżała w szpitalu, to oni... się kochali. Albo ona domyśliła się

wszystkiego? Paulina jednak o niczym nie wiedziała ani niczego się nie domyślała. Przepraszała jedynie za milczenie, tłumacząc je zmianą mieszkania i innymi niesamowitymi wydarzeniami w jej życiu. Jagoda nawet sobie nie wyobraża, jaka jest teraz szczęśliwa i zupełnie nie rozumie, jak mogła wywinąć taki numer Krzysiowi. Bo teraz... Ale nie, to będzie jeszcze przez jakiś czas tajemnica, bo jeszcze formalnie się jej nie oświadczył, ale ona już musi pisnąć Jagodzie w sekrecie, żeby rezerwowała sobie czas na czerwiec. - Jagoda, co robisz w święta? - usłyszała nagle czyjś głos i gwałtownie w myślach przemierzyła tysiące mil, aby dokonać brutalnego lądowania przy własnym biurku. Jack Sullivan pochylał się nad nią. Obróciła twarz w jego stronę. Zobaczyła, jak nagle drgnął. - To niesamowite, jak bardzo przypominasz Julię - powiedział dziwnie zmienionym głosem. Odpowiedziała mu, że na święto Bożego Narodzenia zaproszona jest do domu rodziców Rachel, a drugie to tutaj przecież zwykły dzień pracy. - A wigilia? - spytał i dowiadując się, że Jagoda nie ma żadnych określonych planów na ten dzień, zaproponował jej wyjście do teatru i kolację. Czy to nie dziwne, że taki czterdziestotrzyletni mężczyzna jest aż tak samotny, aby chcieć spędzać z nią wieczór wigilijny? Nawet jeśli upięła włosy do góry i włożyła długą suknię w kolorze czekolady? Jack Sullivan rzeczywiście sprawiał takie wrażenie. Jego jedyna córka spędzała te święta wraz z matką w Australii, podczas gdy on poświęcał swój wolny czas na rozmowy o architekturze ze smarkatą Polką. Jagoda bardzo chętnie podjęła ten temat, ale po paru godzinach, po eleganckim posiłku, wspaniałym winie i przy dyskretnej muzyce trudno jej było nadal koncentrować się na znaczeniu „misji architekta". Coraz bardziej kręciła się na krześle i rozglądała po sali restauracyjnej, do której, jak słyszała, onegdaj przychodził sam Al Capone. W pewnej chwili zauważyła, że jest obserwowana przez siedzącą kilka stolików dalej parę. - Ktoś się na nas gapi - oznajmiła Jackowi, a ten obrócił się i pozdrowił parę z daleka.

- Znajomi - stwierdził Jack i chciał podjąć przerwany temat, ale nie bardzo mógł sobie przypomnieć, na czym skończył. Nagle zaśmiał się pod nosem. - Najwięksi plotkarze w Chicago. Już dziś wszystkim rozgłoszą, że chadzam na kolacje z koleżanką własnej córki. - Nie jestem koleżanką twojej córki - odpowiedziała wolno Jagoda. - Spotkałam ją tylko raz w Londynie. Jack posmutniał i kiedy zabrakło mu tematu związanego z architekturą, nie bardzo wiedział, o czym ma z Jagodą rozmawiać. Zapłacił więc za rachunek i wyszli z restauracji. - Przyzwyczaiłeś się do życia w Ameryce? - spytała, kiedy otwierał jej drzwi od samochodu. - Do wszystkiego można się przyzwyczaić. Zasadniczo ludzie są wszędzie do siebie podobni. Różnią ich tylko szczegóły. Jagoda nie była przekonana. Jack nie wydawał jej się podobny do nikogo, kogo znała. Nie była jednak w stanie dokładnie określić tych różnic, gdyż z powodu alkoholu lekko kręciło się jej w głowie. - Dziękuję za ten wieczór - powiedział i pocałował ją w policzek. Jagoda obróciła głowę i musnęła go ustami w okolice ucha. - Boże, jak ty pięknie pachniesz, dziewczyno. To chyba zapach młodości - stwierdził, jakby już był zgrzybiałym starcem, i zapuścił silnik. - A co z wieczornym drinkiem, Jack? - Jagoda odezwała się, zanim zdążyła pomyśleć. Nie przypuszczała nawet, iż ten pomysł może mu się aż tak spodobać. Jechali windą do dawnego apartamentu Julii, który przejął po niej Jack, i Jagoda myślała, ile to lat temu była w nim po raz ostatni. To było tego lata, kiedy za ścianą usłyszała całą prawdę o swoich rodzicach. Jednocześnie obserwowała coraz bardziej zdenerwowaną twarz Jacka. Miał nawet kłopoty z przekręceniem klucza w zamku. A kiedy drzwi były już otwarte, odwrócił się w jej stronę i szybko pocałował. Na początku wychodziło to dość niezgrabnie, gdyż Jack był parę centymetrów niższy od niej, ale kiedy chwilę później znalazła się w jego łóżku, nie odgrywało to już żadnej roli.

- Jeszcze nigdy nie dostałem piękniejszego prezentu gwiazdkowego - powiedział, delikatnie ściągając z niej suknię i zsuwając z nóg pończochy. - Ja też nie przypuszczałam, że ta Gwiazdka tak się dla mnie skończy - szeptała do siebie dziwnie spokojna Jagoda, kiedy Jack obsypywał pocałunkami jej ciało. - Ona się nie kończy, tylko dopiero zaczyna - odpowiedział Jack i pozbył się ubrania. W mroku dostrzegała jego nagą sylwetkę, zasadniczo podobną do tej, za którą tęsknota rozrywała cały jej mózg. Jack całował jej usta, piersi, z nieprawdopodobnym zapałem pożądał tego odkrytego przed nim ciała. Nie spodziewała się nawet, że tak chętnie mu je udostępni. Być może zadziałał instynkt poznawczy. Bo jeśli ludzie są zasadniczo podobni, to nic już nie stało na przeszkodzie, aby jej drugi raz mógł być równie ekscytujący jak poprzedni. Kiedy Jack umieścił się między jej udami, rozchyliła je gotowa, przyjmując od niego wszystko, co miał jej do zaoferowania. Witek zdążył przylecieć z Australii w samą Wigilię. Przed złamaniem mnie na pół w jego stęsknionym uścisku uchronił mnie gorset rehabilitacyjny, który jeszcze przez parę miesięcy miał być moim zasadniczym ubiorem. Zdążyłam się do niego już trochę przyzwyczaić. - Chyba się stęskniłeś - zauważyłam, trochę przerażona jego dynamiką, a on zaczął mi szeptać na ucho o swoich planach łóżkowych, w których ja i gorset odgrywalibyśmy główne role. - I jak Sylvia? Na szczęście żadnych przerzutów i czuje się świetnie po operacji. Czeka ją tylko dwa razy chemia, a potem może już 339 planować powrót do normalności. No i oczywiście przyjedzie do nas wczesną jesienią. Bardzo się ucieszyłam z tych dobrych wieści, ale musiałam przekazać Witkowi te gorsze, związane z Johnem. Podejrzewałam, że ze zmartwienia po sprzedaży firmy przeziębił się i dostał silnego zapalenia płuc. W jego wieku mogło to oznaczać najgorsze, ale John wykaraskał się, choć obecnie czekała go długa rehabilitacja oraz Wanda wraz ze spakowanymi już walizkami, aby go jak najszybciej zabrać do

Prowansji. - A jak firma? - spytał Witek. O nią nie musiałam się już martwić. Od kiedy Krzyś zgodził się dla nas pracować, wszystko szło najsprawniejszym rytmem. Przyjęcia gwiazdkowe dla firm, bale karnawałowe, turnusy urlopowe znajdowały się pod najlepszą kontrolą. Ja pojawiałam się w „Centrum" zaledwie na kilka godzin jedynie po to, aby się przekonać, że wszystko gra. A grało pod batutą prawdziwego maestro. Nawet Władek promieniował wprost szczęściem i chodził za naszym Krzysiem krok w krok, aż się z niego podśmiewaliśmy. Widać było, że Władek przelewa teraz całą potrzebę przyjaźni, której brakowało mu po Franku, na Krzysia. Ale było jeszcze coś ważnego, z czego Witek pewnie dodatkowo się ucieszy. - Krzyś reaktywował się jako student. Nie wiem, kiedy on na to wszystko znajduje czas, ale tyra niemiłosiernie. - Teraz wszyscy odpoczniecie, bo ja wracam do akcji -odpowiedział Witek. Ciekawa byłam której. Bez przerwy szukały go różne stacje telewizyjne i gazety. Pewnie za chwilę im ulegnie i coś za dużo obieca. I znów usłyszę: „Ty już wiesz, Zosiu, co chcę ci powiedzieć". W Warszawie Witek miał do załatwienia jeszcze jedną ważną sprawę. Odbierał od Grzegorza „przetłumaczone" listy ojca. - Zerknąłem na nie w samolocie i aż mną wstrząsnęło. Co za historie! Ułożone są teraz w porządku chronologicznym. Od wojny aż do śmierci ojca w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym dziewiątym. Historie okażą się pewnie jeszcze bardziej niewiarygodne, gdy Witek dowie się o prawdziwym pokrewieństwie obu Ranieckich. Okazało się bowiem, że są przyrodnimi braćmi. Kto mógłby przypuszczać, że otrzymam korespondencję z samego aresztu? Ta w naszych nowych czasach dotarła, w przeciwieństwie do listów Witka z tej samej instytucji wysyłanych do mnie za głębokiej komuny. W pełnym skruchy liście Piotr prosił mnie o wybaczenie. Nie próbował kryć, że Witka nienawidzi z powodów rodzinnych. To była bardzo skomplikowana wojenna historia. Nie mieliśmy pojęcia, że matka Pawła Ranieckiego była pierwszą żoną

Włodzimierza Halmana, ale fakty te zostały dość niechętnie potwierdzone przez moją teściową. „Najwidoczniej urodziła wówczas bliźniaki. Włodek wiedział tylko o córce, która zmarła przy porodzie". Starszy brat przez całe życie podsycał nienawiść Piotra do rodu Halmanów. Uważał, że jego ojciec, pułkownik Feliks Raniecki, zginął na poligonie w 1959 roku z ręki majora Halmana. Wydawało mu się również, że ojciec Witka przejął tajne papiery swego przełożonego, które mogłyby nawet po tylu latach skompromitować pewne osoby. Był przekonany, że zostały wywiezione za granicę. Kiedy na horyzoncie pojawiła się odnaleziona australijska kuzynka, Paweł Raniecki zaczął ją podejrzewać o przywiezienie starych dokumentów. Gdyby więc Ranieckim udało się wykraść nam torbę z listami na lotnisku, nigdy nie doszłoby do pogoni i wypadku. Piotr nie chciał nikogo zabijać, tak przynajmniej podkreślał w kierowanej do mnie korespondencji. Oszukać, okraść, przeszmuglować, to jeszcze było akceptowalne. Mógł sobie pozwolić na wyrzucenie Witka z pracy, ale próba spowodowania wypadku nigdy nie była jego zamiarem. Owszem, zależało mu na tych starych listach, ale nie aż tak, by stać się mordercą. Stanowczo również zaprzeczał, by miał cokolwiek wspólnego z atakiem na Grzegorza Burczyka, którego organizację mu przypisywano. Grzegorz był niewygodny dla wielu innych osób. - Ty mu chyba nie uwierzyłaś, Zosiu, naiwna istoto! -obruszył się Witek. - Teraz dopiero wychodzi na jaw, ile osób miał na sumieniu Raniecki. - Ale Paweł Raniecki, Witku, „Pirania". - Wybaczyłaś Piotrowi. Pewnie ze starego sentymentu. To do niego tak się przytulałaś na party u Doro... - nie skończył, bo uciekł przed celnością mojego rzutu gazetą. O tym, że Paweł używał pseudonimu „Pirania", Witek dowiedział się jeszcze przed samym wyjazdem do Australii. Poznał wówczas prawdziwą tożsamość osoby, która prześladowała go przez całe życie. Człowiek ten, żywiąc się głównie nienawiścią, zniszczył swoje życie, zanim zdążył się sam unicestwić. Jego żona rozwiodła się z nim, córka uciekła gdzieś za góry, za lasy. Klasyczna ofiara własnej obsesji. - Będziemy musieli to wszystko, Zosiu, przetrawić, kiedy tylko znajdziemy chwilę czasu - zapowiedział Witek. -Pozostała jeszcze kwestia tego małego kluczyka, który

był przechowywany wraz z korespondencją. Jestem pewien, że musi on coś oznaczać. O rany, czyli to jeszcze nie koniec! Ruchy Jacka stawały się coraz bardziej rytmiczne, a oddech coraz cięższy. Lekko chwytał zębami za płatki jej ucha. Kiedy próbowała się odsunąć, złapał ją dość boleśnie za łopatki, a potem wygiął się na niej z jękiem. „Julia"! I opadł. Zanim Jagoda zdołała się uwolnić spod jego ciężaru, już spał. Jagoda podniosła się na łokciu i spojrzała na niego. W świetle dochodzącym z kuchni widziała jego lekko piegowatą i opaloną skórę. Była gładka i, mimo wieku Jacka, jeszcze bardzo jędrna. Delikatnie dotknęła jego podbródka. Co on powiedział? Chyba się nie przesłyszała? Julia? Cicho, nie chcąc go budzić, wysunęła się z łóżka. Tym razem spali ze sobą w mieszkaniu, które udostępniała Jagodzie ciotka. Jack bardzo niechętnie tu przychodził. Mówił, że go przytłacza. To dlatego? Julia? Wyszła z sypialni do przedpokoju i zapaliła światło. W ogromnym lustrze widziała teraz swoje odbicie, obok wisiała duża fotografia ciotki. Julia? Tym razem Jagoda dotykała rysów swojej twarzy, nosa, ust. Chyba rzeczywiście była do niej podobna. Teraz znacznie bardziej niż kiedyś. Nagły dreszcz wstrząsnął jej ciałem. Ale to nie był ten dreszcz, którego przed chwilą zabrakło. Widziała teraz przed sobą zakochanego w żonie wujka Olka, ich dzieci, i robiło jej się niedobrze. To dlatego Jack od tylu lat był samotny. Julia? 343 Jagoda narzuciła na siebie szlafrok i poszła do kuchni zaparzyć kawę. Wiedziała już, że mimo iż to dopiero trzecia w nocy, nie będzie w stanie zasnąć. Po pierwszych łykach kawy uczucie mdłości minęło. Siedząc tak nad tym kubkiem, mogła teraz pośmiać się ze swojej bezdennej głupoty. Jak mogła uwierzyć w powtarzalność historii? Kiedy Jack zwrócił na nią uwagę, była przekonana, że wszystko teraz się powtórzy. Bo podobnie jak ciotka, z poczucia lojalności poświęci swego ukochanego dla innej, sama rzucając się w ramiona dojrzałego mężczyzny. Kretyn-ka zbolała. I to od

samego początku, kiedy cztery miesiące wcześniej, po pierwszej wspólnej nocy, czekała cierpliwie na oświadczyny Jacka! Choć nie następowały, ona nadal miała nadzieję, mimo iż widziała, że Jack bardzo uważa, aby nie afiszować się ich związkiem. Prosił nawet, żeby nie mówiła o nim Julii, wykrętnie tłumacząc, że jako „opiekuna" Jagody stawiałoby go to w złym świetle. Do tego przywoływał argumenty molestowania seksualnego i niezręczności utrzymywania tego typu związków w tym samym miejscu pracy. Niby prawda, ale odpowiedź na to była znacznie prostsza niż się spodziewała. Julia? Nikt o niczym nie wiedział, a Jack mógł bezkarnie ją wykorzystywać seksualne. Stop! Oszustwo! To przecież był jej pomysł, aby pójść z nim do łóżka. Na dodatek bardzo jej się tam podobało, gdyż przepełniały ją pycha i zadowolenie, że potrafi go tak zaspokoić. To akurat było wyczuwalne. Ale za tą całą cielesnością ich związku ukrywał się jednak ktoś inny. Julia? Dochodziła czwarta, a Jagoda piła już drugą kawę i gryzła paznokcie. Uczucie mdłości zaczęło znów powracać, więc pozostawiła kuchnię i przeszła do pracowni, w której dominował spory mac. Przyciągnął ją telepatią komputerową i sprawił, że go włączyła. Po raz pierwszy od trzech miesięcy wystukała swój stary adres e-mailowy i zalogowała się. Na ekranie zaroiły się wytłuszczone, nie przeczytane wiadomości. Postanowiła czytać je od końca. Ostatnia przyszła od Pauliny dwa tygodnie wcześniej. - O mój Boże! - rozpaczliwie jęknęła, przeczytawszy pierwsze wersy. Więc jej przypuszczenia stały się prawdą. Gdy skończyła, zaczęła ogryzać paznokcie, a w pewnej chwili poczuła jakby kłucie w okolicy serca. Pewnie ma w sobie za dużo kofeiny, próbowała sobie wytłumaczyć. Serce waliło nadal. Spojrzała na zegarek. Uspokój się, głupia, mitygowała się, w Anglii jest już późna godzina. Przełamując się i swoją niechęć, wystukała adres Pauliny. Powinna przecież jej pogratulować z okazji ślubu. A Krzysiek... Jemu również należałby się jakiś prezent. Zadośćuczynienie z jej strony. Chociaż od paru miesięcy nie nosiłam gorsetu, teraz właściwie czułam, jak nadal mnie otacza i ściska. Ledwie łapałam dech, marząc o szybkim powrocie do domu, od

którego dzieliła mnie jeszcze rozmowa z Krzysiem. Prześladował mnie od paru dni, prosząc o dłuższą rozmowę w cztery oczy. Gdy tego dnia wszedł do gabinetu, po raz kolejny musiałam stwierdzić, jak bardzo się zmienił. Wyglądał nadal na swoje dwadzieścia osiem lat, a nawet przez dłuższe włosy nieco młodziej, ale jego spojrzenie było znacznie starsze i tak twarde, że mogłoby rozbijać meble. Kiedy po wejściu do mojego gabinetu jego wzrok spoczął na mnie, musiałam natychmiast usiąść na krześle. - Miałeś jakieś wieści od Emmy? Jak się czuje Marek? - W porządku, pozwól, że poruszymy ten temat przy innej okazji. Temat interesującego cię ślubu również - odparł lodowato Krzyś. - Chciałbym porozmawiać o firmie. Sięgnęłam po wodę mineralną, pozwalając Krzysiowi zasiąść na fotelu poniżej stołu, przy którym siedziałam, chcąc zachować dominującą pozycję. Krzysia, a raczej zastępcę dyrektora zarządzającego spółki hotelowej, zupełnie to nie deprymowało. Stanowczość w głosie i zimny wzrok już po chwili pokazały mi, kto przewodzi w tej rozmowie. Słuchając jego wywodów i słów krytyki, myślałam o tym, że zbieram właśnie owoce jego zaprzyjaźnienia się z Władkiem. Niemal na moich oczach powstała koalicja, której nie można będzie tak łatwo skruszyć. I pomyśleć, że sama w otumanieniu szpitalnym ją zainspirowałam. - Uważam, że pracownicy zajmujący się wyłącznie cate-ringiem powinni zarejestrować własne firmy. Musimy ograniczyć koszty ZUS. - Catering stanowi obecnie prawie połowę obrotów w „Świecie". W „Centrum" jest tego mniej - odpowiedziałam. - Właśnie, zdecydowanie za mało. Ale jeśli miałyby one wzrastać, to musimy zwiększyć opłacalność. - Krzysiu, czy to znaczy, że chcesz ludzi usunąć z firmy? - Tylko na papierze. Nie będą przecież w stanie zabrać naszych zleceń. - Ale, ale... - Chciałam mu powiedzieć, jak bardzo groźna jest taka polityka i jak często źle się kończy, gdyż traci się kontrolę nad pracownikami, ale nagle ponownie

poczułam mrowienie w plecach. - Zastanów się nad tym, tu jest zestawienie finansowe. -Podsunął mi kartkę pokrytą drobnym komputerowym maczkiem. - Poza tym chcę w tym roku założyć ogródek piwny przy plaży. - W którym miejscu? - W dawnej wypożyczalni Franka. Wypożyczalnia wideo nieodwołalnie zamknęła swe podwoje w zeszłym roku, ale w pomieszczeniu po niej nadal znajdowała się świetlica dla dzieci, nadzorowana przez nasz personel. - Nie będzie tam żadnego ogródka piwnego - odpowiedziałam stanowczo. - Zosiu - Krzyś zerwał się z fotela i tym razem on górował nade mną - to jest głupota. Tych dzieciaków i tak tam nie ma latem. Po co lokal ma się marnować? Nie ma w tym żadnego sensu ekonomicznego. - Ale jest ludzki - zauważyłam cicho. - Ach, przestań z tymi swoimi morałami. Póki żył Franek, to wszystko miało sens, bo on się w tym świecie orientował. Ale ty? Przecież tak na dobrą sprawę, oni cię olewają. Zrozum to, kobieto. Teraz są inne czasy. Trzeba się nieźle nabiegać, aby za nimi nadążyć. - Przepraszam cię, ale źle się czuję - powiedziałam, kiedy sięgając ręką po szklankę z wodą, zdołałam rozlać ją po całym blacie oraz cennym zestawieniu finansowym Krzysia. - Przykro mi. Tylko kiedy znów dopuścisz mnie przed swe oblicze? - spytał, nie na żarty zirytowany. - Te sprawy nie mogą czekać na zebranie udziałowców. Trzeba je szybko i skutecznie załatwiać. Sama o tym dobrze wiedziałam. Kiedy Krzysiek zniknął, wyjęłam z biurka środki przeciwbólowe i połknęłam kilka. Siedziałam przez parę minut, aż poczułam, że ból się oddala. Potem narzuciłam na siebie płaszcz, wzięłam torebkę i powiedziałam asystentce, że wychodzę i by nie dzwoniła do mnie w żadnych pilnych sprawach. Wolnym krokiem opuściłam hotel, zostawiając samochód na parkingu. Przywitał mnie delikatny wiatr od morza i przedzierające się przez chmury słońce.

Moje nieprzywykłe do naturalnego światła oczy natychmiast zaczęły mrugać, więc odgrodziłam je od blasku okularami przeciwsłonecznymi. Ruszyłam nad morze, ale nie wybrałam drogi do domu, lecz przeciwny kierunek, do Sopotu. Wiosenna pogoda wygoniła z domu mnóstwo niepracujących, którzy zdecydowali się na spacer promenadą. Nadchodziła wiosna pękającymi pąkami na drzewach, zieleńszym kolorem trawy i coraz bardziej donośnymi odgłosami ptaków z nadmorskiego lasu. Jeszcze tylko gdzieniegdzie widać było zeszłoroczne liście, ale już wkrótce opadną, a wszystko obsypie nowa zieloność. I cykl życia rozpocznie się od nowa. Ale ja nie miałam już na nic siły. Każdy krok naprzód był nie do zniesienia. Byłam taka zmęczona, każdego dnia coraz bardziej zmęczona. Kiedy wyczerpana opadłam na ławkę, dojrzałam krzątające się wokół moich obcasów mrówki. Pracusie. Zaczęłam się im uważnie przypatrywać, formułując w myślach pytanie o sens tego wszystkiego, ale moje obserwacje zostały nagle zakłócone przez dziecięce głosy. Gdy podniosłam głowę, zobaczyłam zbliżającą się w moją stronę grupę przedszkolaków. Już po chwili Antoś wylądował w moich ramionach. - Mamusia, szukamy znaków wiosny. A Maciek nie wie, co to wiosna. Przyniósł nam butelkę po coli. Taka gapa -powiedział mój mądrala. - Chcesz wracać z przedszkolem czy pójść ze mną do domu? Antoś spojrzał na mnie dorosłym wzrokiem. - Jesteś chora? Dla niego w domu przebywała wyłącznie chora matka, z której pożytku żadnego nie było. - Trochę zmęczona, ale zaraz mi przejdzie. - Do domu - oświadczył. Gdy przygotowywałam obiad, Antoś nie opuszczał kuchni. Siedział przy stole i widziałam, że podpierając się na łokciach, stale śledzi mnie wzrokiem. Jego majtające pod krzesłem nóżki świadczyły o mocnym zdenerwowaniu. - Nie nudzi ci się tu ze mną? - spytałam, nieco zdziwiona jego bezczynnością.

Zerwał się wówczas z krzesła i zbliżył do mnie. - Czy ty ode mnie nigdzie nie odjedziesz? Przytuliłam jego głowę do nogi i zanurzyłam ręce w jasnych włosach. - Nie, kochanie, nigdzie się nie wybieram. - I nie umrzesz jak mój tata? Serce podeszło mi do gardła. Po raz pierwszy w życiu Antoś dobrowolnie wspomniał Franka. Antoś siedział przy mnie, kiedy przygotowywałam obiad w kuchni, i teraz, kiedy przełamał już barierę, zadawał mi dziesiątki pytań o ojca. Stopniowo wszystkie te historie powinny mu się w głowie ułożyć. - A Witek przyjdzie na obiad? - usłyszałam kolejne pytanie, które mnie zaskoczyło. Antoś do tej pory nazywał Witka „tatą". Krzysiek i Władek patrzyli na mnie z niedowierzaniem, początkowo przekonani, że chcę im zrobić kawał. Jeden zerkał ukradkiem na drugiego, szukając potwierdzenia tego, co ode mnie usłyszeli. Prawdę mówiąc, chciałam, aby pierwszy dowiedział się o tym Witek. Okazało się jednak, że musiał pozostać na noc w Warszawie. Bardzo ważne nagranie. „Tylko raz, rozumiesz? Ja wcale nie zamierzam wiązać się ponownie z telewizją". Starałam się zrozumieć. Witka musiało wabić w stołecznych mass mediach wiele różnych atrakcji. Polska przystępowała wkrótce do Unii, a w naszym Sejmie rozmawiano o powołaniu komisji śledczej w sprawie ministra Kalickiego i jego powiązań, również tych dotyczących zamachu na Grzegorza. Przez skórę czułam, że Witek wróci do telewizji, kiedy nastąpią zmiany w jej władzach i ktoś z nowego kierownictwa złoży mu propozycję nie do odrzucenia... - Zosiu! Ty chyba nie mówisz poważnie? - spytał Krzyś. - Jak najpoważniej - odpowiedziałam. - Lekarz mówi to samo. Jeśli nie zwolnię tempa, to któregoś dnia nie wstanę już z łóżka. Mam przecież małe dziecko. Chcę je zdążyć wychować. Nie mówiąc o dziecku pierwszym, które jest zbuntowane, gdyż zastopowaliśmy ją w jej dążeniach do udziału w programie „Szansa na sukces" czy też „Droga do gwiazd".

Witek obiecał jej wprawdzie, że jak skończy szesnaście lat, to będzie mogła spróbować, ale Wiktoria uważając, że rok zwłoki zniszczy jej wszystkie szanse, obraziła się na nas śmiertelnie. Mówię im, że nie chcę iść na przedwczesną emeryturę czy rentę, ale chcę wziąć roczny urlop. Chętnie zajmę się naszym hotelem „familijnym", bo nie ma on aktualnie żadnego kierownika. Ale potem przerwa. Nie będę się wtrącać w jakiekolwiek ich pomysły. Mam tylko nadzieję, że ich realizacja okaże się pod każdym względem takim sukcesem, jaki zawsze obiecywali, trochę złośliwie zakończyłam swój wywód, ale oni nawet tego nie dostrzegli. - A kogo znajdziemy na zastępstwo za Krzyśka? - zastanawiał się Władek, który już mentalnie spuścił mnie w niebyt. - Olga może wrócić w każdej chwili. - Ale ona ma małe dziecko. - Obaj szowiniści skrzywili się z niesmakiem. Kiedy Władek opuścił już gabinet, a ja pakowałam ma-natki, robiąc miejsce dla mojego zastępcy, zobaczyłam, że Krzyś spogląda na mnie z niepokojem. Kiedy spostrzegł, że na niego patrzę, zerwał się z fotela i podszedł do mnie. - Masz do mnie żal, prawda? Za to, co powiedziałem przedwczoraj. Że teraz są inne czasy... Pewnie, że miałam żal, choć uznałam te słowa za bardzo trafne. Nie miałam teraz na tyle energii, żeby wykrzesać z siebie wystarczającą dozę dynamizmu dla prowadzenia z sukcesem biznesu. Być może coś się we mnie wypaliło, ale równie prawdopodobne, że stało to się na skutek wypadku i tej koszmarnej historii z Ranieckim. W szpitalu i na rehabilitacji przebywałam trzy miesiące, ale obecnie czułam, że może było to za krótko, aby naprawdę wrócić do formy. - Wcale nie uważam, że nie znasz się na tym - próbował łagodzić Krzyś. - Ale ty masz pasję - odpowiedziałam. - Trzymaj - podsunęłam mu mój obrotowy fotel - to teraz twój stołek. - Pasję? - Zaśmiał się z goryczą. - Jestem bardziej wypalony niż ty. Robię to tylko, żeby nie zwariować. Mam nadzieję, że chociaż to mi wyjdzie - dodał, a potem, zanim zdążyłam zapytać go o cokolwiek, obrócił się i wyszedł.

/ Jagoda, aby nie siedzieć przy pustym stoliku, od paru godzin niemal sączyła mokkę. Pewnie i tak nie wzbudzała zachwytu u obsługi „Starbucks", ale ze wzrokiem wlepionym w przeciwną stronę ulicy nie widziała żadnych oburzonych min. Dotknęła ręką czoła. Wydawało jej się, że ma gorączkę. Serce jej biło w nierównym tempie, twarz paliła ogniem, a ręce dygotały z zimna. Ależ ją opętało! Ten pomysł nie należał do najlepszych, uznała poniewczasie. Może powinna odczekać? A nie próbować zmienić wszystko w ciągu zaledwie paru dni? Kiedy Jack obudził się przedwczoraj, musiał być bardzo zdziwiony, że jego nocna partnerka jest już całkowicie ubrana i przygotowana do wyjścia. „Myślę, że zupełnie nie pasujemy do siebie", usłyszał po chwili, odbierając od Jagody kurtkę. „Pomyliłam się. Przepraszam". Myślała, że przyjmie to ze zrozumieniem, ale Jack nie okazał się takim dżentelmenem, za jakiego go miała. - Jesteś zupełnie niezrównoważona! - syknął. - O co ci chodzi? Potrzebujesz czegoś? Jestem za stary na takie gierki, dziewczyno, rozumiesz?! Pobladła i wypuściła z drżących rąk jego kurtkę. - O nic mi nie chodzi. Nie rozumiesz, Jack, ja nic od ciebie nie chcę. Po prostu zrozumiałam, że to już koniec między nami. Szczęki Jacka się zacisnęły i ledwie wydusił z siebie: - Rozumiem więc, że również od dzisiaj twoje stanowisko pracy jest wolne. Przez chwilę stała jak ogłuszona, ale złość, jaka ją ogarnęła na skutek jego gwałtownej reakcji, zaczęła przepompowywać adrenalinę. - Nie zrobisz tego - powiedziała całkiem spokojnym tonem, kiedy chwytał już za klamkę. - Chyba jednak mnie nie znasz. Znikał już prawie za drzwiami, kiedy usłyszał: - Nie zrobisz tego, bo powiem o wszystkim Julii. Że ze mną spałeś... Chciał coś powiedzieć, ale nie zdołał. Opuścił tylko głowę i westchnął głęboko. I wtedy Jagodzie zrobiło się go żal.

Nie, zdecydowanie nie jest mądrą osobą, pomyślała o sobie, dopijając mokkę dwa dni później w Nowym Jorku. Jakie prawa rościła sobie, by interweniować w cudze życie? Nie zdążyła sobie odpowiedzieć na to pytanie, gdyż w tej samej chwili zobaczyła po drugiej stronie ulicy nadchodzącą kobietę z dzieckiem. Pochwyciwszy torebkę i ściskając w ręku swój talizman, kryształowego smoka, Jagoda rzuciła się do wyjścia. - Emma! Rudowłosa kobieta zatrzymała się, ale najwidoczniej nie poznała jej, gdyż na jej twarzy widać było wahanie. - Jestem Jagoda, pamiętasz? Dopiero wówczas zaskoczyła. - Przyjaciółka dziewczyny Chrisa. Prawdę mówiąc, nie poznałam cię. Co za niespodzianka. Jagoda przełknęła ślinę. Miała ochotę obrócić się na pięcie, odjechać metrem na lotnisko, a potem polecieć pierwszym samolotem - ale nie do Chicago - do domu, do Polski. Ale Emma zaczęła się do niej serdecznie uśmiechać, a mały Marek złapał ją pod kolana i radośnie wołał: - Mama, mama, Jagoda przyjechała. Nie miała już wyjścia. Szła razem z nimi do windy, a potem na siódme piętro, gdzie mieszkali. Zawsze jeszcze mogę się wycofać, pomyślała Jagoda. Wcale nie muszę jej tego mówić. - Ty chyba stroisz sobie cholerne żarty? - niemal wrzasnęła na nią Emma, a Jagoda nerwowo spojrzała na śpiącego na kanapie Marka. Dziecko zmęczyło się zabawami z nową przyjaciółką, w czasie gdy Emma przygotowała obiad. Kiedy tylko zjadł swoje paluszki rybne, natychmiast padł na poduszkę. - Czy ja to dobrze rozumiem? Że ty przylatujesz tu specjalnie z Chicago i wyczekujesz godzinami na moje pojawienie się tylko dlatego, żeby przekonać mnie, że powinnam dzielić się opieką nad Markiem z Chrisem? Jagoda nie miała już więcej słów, skinęła tylko głową. - A czy wiesz, że on już nawet nie jest w Anglii, tylko w tej swojej pieprzonej Polsce?

Kolejne skinienie głową. - I ja mam tam wysłać na parę miesięcy moje trzyletnie dziecko? Wiesz, kim jesteś? Jagoda wiedziała kim. Bezdenną idiotką. Ale nagle ręce przestały dygotać, tak jakby poczuły już, że misja została wykonana. - Jesteś w nim zakochana po czubek głowy, ale nie muszę ci o tym mówić - powiedziała Emma i zaczęła się histerycznie śmiać. Jagoda nie była w stanie spojrzeć Emmie w oczy, wiedząc, że zbyt wiele z nich wyczyta. Ale przecież nie mogła zaprzeczyć. Siedziała przez chwilę, milcząc, a potem oświadczyła z godnością: - Krzysiek jest moim przyjacielem i dlatego chciałabym mu pomóc, bo wiem, jak kocha Marka. Myślę, że teraz, kiedy żeni się z Paulina, oboje będą mogli się zająć dzieckiem jeszcze bardziej. - Paulina zajmie się dzieckiem? Kochanie, ale ty głupstwa dziś pleciesz na całego. Paulina nie zapanuje nad zawartością własnej torebki, a co dopiero Markiem. A tak w ogóle to przecież ona wcale nie wychodzi za mąż za Chrisa. Coś ty sobie ubzdurała? Jagoda była w szoku. Przecież dwa dni wcześniej dostała e-maila od Pauliny, w którym opisywała przygotowania do ślubu. W drugiej zaś linijce pisała o rozpaczy Krzyśka z powodu rozstania z synem. A zatem za kogo innego mogła wychodzić za mąż? Skąd ten kandydat by się wziął? A może to Robert? Emma zadowolona z siebie potrząsnęła rudymi lokami. Szczęście, jakie ją spotkało, Paulina zawdzięczała Robowi i jego „anielskiej cierpliwości", jak to sam określił. Trzeba było mieć jej dużo, kiedy się robiło za instruktora jazdy Pauliny. Ale skoro obiecał jej pomoc w tej sprawie wkrótce po jej wyjściu ze szpitala, należało dotrzymać danego słowa. Paulina była zresztą naprawdę zdeterminowana i nie zrażał jej wcale londyński ruch uliczny. Ani też nie przerażał, czego nie można było powiedzieć o Robie, który przy każdym hamowaniu przyjaciółki obiecywał Panu Bogu wszystko, co możliwe. W związku z tym uwielbiał jeździć z nią w czasie godzin szczytu, kiedy to jazda polegała głównie na staniu w korkach. Podobnie było tego październikowego południa, ale tym razem był to korek gigant, gdyż samochody w ogóle przestały się

poruszać. W związku z tym spokojny o życie Rob postanowił wyszukać w radiu jakąś ciekawą melodię i na chwilę spuścił oko z Pauliny. Gdy w końcu wyselekcjonował coś odpowiedniego dla własnego ucha, zechciał również poznać opinię kierowcy. Ze zdumieniem dostrzegł wówczas, że jego towarzyszka przemawia w dziwnej wersji języka migowego do pasażera sąsiedniego auta. Rob pochylił lekko głowę i niemal gwizdnął na widok maybacha. - Paulina, co się dzieje? - spytał lekko podekscytowany. - A nic, ten gość mnie zarywa - odpowiedziała, śmiejąc się na głos. Rob zauważył, że podrywacz Pauliny ma własnego kierowcę, dzięki czemu mógł swobodnie obserwować widoki. No i zaobserwował! Teraz z kolei dawał znak, żeby Paulina opuściła szybę, ale ona odmawiała uparcie, kręcąc odmownie głową. Po paru minutach samochody ruszyły, a nieznajomy mężczyzna w niemym geście rozpaczy oddawał swe serce Paulinie. - Ale śmieszny i bardzo miły - podsumowała. - I fajny wóz - skomentował Rob. - Masz na myśli, że łatwiej się go prowadzi? - spytała rozbrajająco Paulina. Po dwóch dniach ten sam maybach zajechał pod pensjonat, w którym nadal mieszkała Paulina. Rob kończył akurat pracę, gdy dostrzegł wychodzącą z budynku parę. - Och, Rob. Jak się cieszę. Musisz koniecznie poznać mojego nowego znajomego. Aleksiej Szapałow, rosyjski biznesmen. - Ja to nic, ale Rob prawie zszedł na serce - opowiadała Emma. - Nazwisko Szapałow mówi coś każdemu, tylko nie Paulinie. Tak jakby nie słyszała o tym, że tylko w Londynie jest właścicielem jednego teatru, studia nagrań i znanego biura nieruchomości. Nie mówiąc o reszcie Europy i świata. - Dla Pauliny nie ma to najmniejszego znaczenia - zauważyła Jagoda. - I to go właśnie tak ujęło. Szapałow zakochał się w Paulinie na zabój. Nie można było wprost przejść ulicą, aby nie potknąć się o kosze kwiatów, które bezustannie wnoszono do pensjonatu. Paulina cieszyła się z tej adoracji, ale była chyba zbyt przerażona tym całym rozmachem.

Jego kulminacja nastąpiła, gdy Szapałow odkupił hotel i pensjonat Johna, aby być bliżej ukochanej. Wówczas Paulina się zdenerwowała i zerwała z Aleksiej em. Facet zupełnie się rozkleił i poszedł po pomoc do Roba, a ten zasugerował mu, żeby się z Paulina ożenił. - Nigdy nie przypuszczałbym, że jej może zależeć na małżeństwie - kręciła głową Jagoda. Ale zależało. Powiedziała Szapałowowi „tak" i teraz, już za dwa dni, miała wyjść za niego za mąż. Będą dwa śluby. W Warszawie i w Londynie. Do Moskwy też pojadą w podróży poślubnej dokoła świata. A w Londynie główne honory będzie pełnił niejaki Rob-Robert, nowy kierownik hotelu! Jagoda osunęła się na kanapę wyczerpana emocjami. Zupełnie się tego nie spodziewała. Warto jednak było tu przyjechać, bo znów wszystko stawało się możliwe. - Zaskoczyłaś mnie - powiedział Witek, kiedy wrócił do domu wieczorem i dowiedział się o mojej decyzji - ale uważam, że to bardzo dobry pomysł. Odpoczniesz, nabierzesz sił, a potem... - A potem ruszę w kurs, jak teraz ty - westchnęłam. - Będziesz mi mogła towarzyszyć - ucieszył się Witek. Może to również zmieści się w moich planach. Mnożyły się teraz w mojej głowie w tempie geometrycznym. Wyjazd z dziećmi do Prowansji do Wandy i Johna co najmniej na miesiąc, następnie jakieś dobre sanatorium, potem przyjazd Sylvii i jej syna. Nic nie zapowiadało nudy. - Muszę przyznać, że to „leżakowanie" w kurorcie dobrze mi zrobiło - powiedział Witek. - A co z tą książką, którą miałeś napisać? - przypomniałam mu jego obietnice i otworzyłam najlepszego z naszego zbioru szampana. - Bez sensu - oznajmił mój mąż - teraz wszyscy dziennikarze piszą takie książki. Zadumał się nagle nad swoim kieliszkiem. - Natomiast nadal uważam, że te listy ojca to doskonały materiał na jakąś fabularną historię. - No to nad czym się zastanawiasz?

Witek przez dłuższą chwilę nie odrywał wzroku od kieliszka. - Widzisz, to był mój ojciec i ja chyba nie nadawałbym się na jego biografa. Brakowałoby mi dystansu, ale - nagle rozbłysły mu oczy - Zosiu, przecież ty mogłabyś to zrobić. Będziesz miała teraz więcej czasu. Mogłabyś się tym zająć. - Ja?! Wolne żarty! - Roześmiałam się. - Ja tego nie potrafię. - Jak nie potrafisz, a twoje dzienniki? Co? Skąd Witek wiedział o moich dziennikach? A może je czytał? Zadygotałam wprost z oburzenia. - Czasem widziałem, że piszesz coś w takich śmiesznych zeszytach, i pomyślałem sobie, że może to są dzienniki. Zawsze chciałem coś takiego prowadzić, ale nie jestem zbyt konsekwentny. Nigdy przed kimkolwiek nie przyznałam się do moich dzienników. Zwłaszcza przed Witkiem. Nikt o tym nie powinien nic wiedzieć. To są moje osobiste wspomnienia. Zapewne ojciec Witka również nie byłby zachwycony ujawnianiem jego korespondencji. Ale może jednak nie...? Historia Włodka Halmana była jednak nieco odmienna od oficjalnej wersji. Ojciec Witka wdał się w niezwykle ryzykowną grę ze swoimi przełożonymi. Zamierzał z nimi negocjować wypuszczenie go z rodziną na Zachód. Miał poważne podstawy sądzić, że jest to możliwe, gdyż towarem przetargowym miały być konta bankowe, na których znalazły się pieniądze sprzeniewierzone przez jednego z agentów służb. Niestety, nie mógł przypuszczać, że jako głównego negocjatora szefowie wyślą na poligon jego głównego wroga, Feliksa Ranieckiego, a on z kolei będzie realizował własny plan zemsty. - Mówię, że wiem, że będziesz potrafiła to napisać. Niemal dwa lata zajęło Halmanowi odkrycie miejsca, w których te konta się znajdowały. Tylko że my do tej jego wiedzy jeszcze nie dotarliśmy. - Czy ty mnie słuchasz? - Witek machał mi ręką przed oczami. Ale... chwileczkę, a moje plany? Z minuty na minutę z pełną perfidią potrafiły wywinąć fikołka. - A jeśli powiem, że spróbuję, to nie będziesz mnie więcej męczyć?

I po co ja cokolwiek obiecywałam? W najbliższym czasie nie miałam czasu na nic. Sprawy „Familjnego" znajdowały się w koszmarnym stanie. Gołym okiem widać było, że hotel wkrótce należy wyremontować. Trzeba było się zastanowić, co nowego zaproponować naszym gościom i na jakie szkolenia wysłać personel. Odetchnęłam dopiero w połowie maja, kiedy pojawił się nowy kierownik hotelu, lekko nawiedzony ekolog amator, który spodobał mi się od pierwszej chwili. Czym prędzej przekazałam mu pieczę nad hotelem i z ulgą zaniechałam nawet zachodzenia do niego. Głównie dlatego, żeby po drodze nie widzieć przygotowywanego w siedzibie wypożyczalni Franka ogródka piwnego. Mimo mojej niechęci do jakiejkolwiek interwencji czy wtrącania się w bieżące sprawy Krzyś czuł się zobowiązany, aby mnie o wszystkim informować. Być może nękały go w stosunku do mnie jakieś wyrzuty sumienia. Podczas którejś z jego wizyt zauważyłam, że wygląda znacznie lepiej niż w ostatnich miesiącach. - Jadę w czerwcu do Londynu - poinformował mnie i uśmiechnął się szeroko. - Na wesele Pauliny? - spytałam, mrużąc konspiracyjnie oczy. - Tak - odpowiedział i jeszcze bardziej rozjaśnił się na twarzy. - Pewnie cię nie zdziwi, że my też - zachichotałam, zadowolona z jego radości. - To będzie duży ślub i dużo gości, a ja muszę jeszcze jak najszybciej zdać dwa egzaminy. Potem ta cholerna praca. Ale powiedz mi, co ojciec wyprawia z tym sprzętem? - zainteresował się w końcu podwyższonym poziomem decybeli w otoczeniu. Nie miałam pojęcia. Myślałam, że mu to przejdzie, kiedy tylko będzie mógł się zabrać do pisania, ale Witek najwidoczniej postanowił robić wszystko naraz. Strasznie mnie męczyły te wszystkie wulkany energii, z którymi miałam na co dzień do czynienia. Postanowiłam zatem zająć się własnymi siłami i co rano, postękując i posapując, wyruszałam na szybki spacer do Sopotu i z powrotem. Po pierwszym razie wróciłam taksówką na kredyt, ale później szło już lepiej. A najlepiej zaczęło się po pewnym nieoczekiwanym spotkaniu w naszej „Światowej" restauracji. Wpadłam tam jedynie na chwilę, aby zamówić kilka przysmaków na urodziny mamy. Z lekkim zdumieniem dostrzegłam siedzącego na sali nowego kierownika

„Familijnego". W pierwszym odruchu lekko we mnie zawrzało, bo przecież facet pracował u nas zaledwie od miesiąca. Czy nie powinien więc siedzieć w miejscu pracy, zamiast biesiadować w knajpie ze znajomymi? Obydwaj musieli świetnie się bawić, gdyż co chwilę słyszałam salwy śmiechu. Z prawdziwą złośliwością zołzy wyłoniłam się z kuchni i przeszłam obok, licząc, że mój nowy kierownik być może zadusi się z wrażenia kartoflem. Nic bardziej mylnego! - Przepraszam, pani Zofio! - Z uśmiechem na twarzy zerwał się od stolika. - Tak się cieszę, że panią widzę. Chciałem nawet skontaktować się z panią, ale pan Halman mi zabronił, mówiąc, że jest pani na urlopie i nie wolno przeszkadzać - krygował się przy mnie. - Ma pani problemy z kręgosłupem - odezwał się towarzysz biesiady mojego kierownika. Uśmiechnęłam się tylko enigmatycznie, postanawiając milczeć. Pewnie widział, że z przyzwyczajenia chodzę, jakbym kij połknęła. Szpakowaty mężczyzna o elegancko przystrzyżonej brodzie nie rezygnował. - Może będę mógł pani pomóc. Nie miałam nawet pojęcia, że od tego prostego stwierdzenia rozpocznie się w przyszłości nasza współpraca. Z podkreśleniem słowa „w przyszłości", bo to, co zdarzyło się „teraz", było zupełnie inną historią. Tym razem Krzyś i Władek spotkali się ze mną w moim domu. Poprosili o spotkanie w pilnym terminie i „żeby mnie nie fatygować", oświadczyli, że mogą przyjechać, gdziekolwiek zechcę. Chciałam sobie zażartować, żeby odwiedzili mnie w Prowansji, ale słysząc napięcie w głosie Władka, zaniechałam dowcipów. Przyjechali czarnym mercedesem Władka (nie mógł się pozbyć tej motoryzacyjnej obsesji) i obserwując ich przez okno, gdy wysiadali, musiałam stwierdzić, jak bardzo w swoich ciemnych garniturach przypominają mi pracowników zakładu pogrzebowego. W pełnej powadze i z wielką godnością wkroczyli do mojego domostwa i zasiedli w zupełnym milczeniu, dopóki nie postawiłam przed nimi kawy. Oczywiście nikt by mi nie uwierzył, gdybym powiedziała, że przeczuwam, z jaką sprawą przychodzą. Moja intuicja, zamiast być traktowana poważnie, trafiła do księgi

dowcipów rodzinnych. - No to co się takiego stało? - rozpoczęłam konwersację, sięgnąwszy po czekoladkę belgijską. Popatrzyli jeden na drugiego w popłochu. Widać, że nie uzgodnili, który ma rozpocząć. Na koniec Władek stwierdził, że jako starszy wiekiem wspólnik on musi wziąć na siebie to brzemię. - Byli u nas przedstawiciele sieci Avotel. -Tak? - Chcą wykupić „Centrum". Złożyli wstępną ofertę. Bezradnie spojrzałam na filiżankę z kawą i ostrożnie z talerza wyprowadziłam następną czekoladkę. - Tylko na „Centrum"? - Tak. Planują większą rozbudowę. Nie chcą natomiast „Familjnego", bo to nie ich profil - odpowiedział prędko Krzysiek. Avotel już od dawna przejmował jeden po drugim peerelowskie hotele. Nie przypuszczałam, że mogą być zainteresowani nową inwestycją. - I jaka jest ta oferta? - spytałam, przełykając w popłochu trzecią „belgijkę". - Całkiem, całkiem - odpowiedział Władek. - A może być bardzo dobra. - Ale masz, Krzysiu, pecha - zaśmiałam się nerwowo. -Każdy hotel, w którym zaczynasz pracować, jest natychmiast sprzedawany. - Oni chcą zatrzymać i Krzyśka, i cały personel, z gwarancją zatrudnienia na trzy lata. Z tego, co wiem, nie są skłonni do szybkiego pozbywania się pracowników streszczał mi pospiesznie Władek, natomiast Krzyś patrzył na mnie ze zdumieniem. - Ty się nie martwisz? Tak od razu zakładasz sprzedaż? Krzyś trafnie zinterpretował moją reakcję. Pewnie się spodziewali łez, histerii i tupania nogami. Ale ja, od chwili wmurowania kamienia węgielnego pod hotel, wiedziałam, że do tego dojdzie, choć tym razem nie z powodu moich przeczuć, ale przepowiedni Franka. „Ciekaw jestem, ile nam kiedyś dadzą za ten hotel?" Wówczas traktowałam te słowa jak bluźnierstwo, ale podświadomie przyzwyczaiłam się do nich. - A co ty na to, Władku? - Sięgnęłam po następną czekoladkę.

- Jestem za, choć uważam, że należy ostro negocjować. Krzysiek - zwrócił się w jego stronę - też uważa, że jest to właściwa decyzja. Tym bardziej że nie stać nas nadal na rozbudowę. Ale to ty masz decydujący głos. To prawda, ja miałam decydujący głos. To było cudowne uczucie, tak raz w życiu niepodzielnie panować i patrzeć, jak tych dwóch przede mną wodzi za mną wzrokiem. A ja wkładałam do ust kolejną czekoladkę i zastanawiałam się. i .ffoin ob pił rTiiilifes^YwsYyMi Jagoda wylądowała na lotnisku im. Lecha Wałęsy z uczuciem ogólnego skołowania z powodu różnicy czasu. Kiedy wsiadła do taksówki, stwierdziła, że nie przypomina sobie nazwy hotelu, w którym miała nocować. Na szczęście taksówkarz skojarzył, kiedy oświeciła go, że to jest gdzieś nad morzem. Pomógł Jagodzie wytaszczyć jej ogromny bagaż w postaci dwóch ciężkich walizek i plecaka i przekazał to wszystko hotelowej obsłudze. - Czy jest pan Krzysztof Halman? - spytała recepcjonistkę. Była uprzejma, bo się uśmiechnęła, ale w jej oczach zamigotał lód. - Dyrektor pracuje w innym hotelu - poinformowała. -„Centrum", niedaleko stąd. Zatrzymać taksówkę dla pani? - Nie, nie. - Jagoda przypomniała sobie, że przecież Krzysiek jej o nim wspominał. To miał być duży hotel z centrum rekreacyjnym. - Mam rezerwację zrobioną przez panią Julię Cassini. Recepcjonistka zerknęła w komputerowe wydruki i potwierdziła, że Jagoda właśnie w tym hotelu zamieszka. - Tych państwa jeszcze nie ma. - Podała Jagodzie klucz. -Zapraszamy do naszych restauracji w hotelu i w budynku obok. - Dziękuję. Dzisiaj wieczorem właśnie się tam wybieramy. - Jagoda uśmiechnęła się i przy pomocy portiera udało jej się przemieścić na pierwsze piętro. Pokój zachwycił ją słoneczną atmosferą, ale nie zdołał na długo rozproszyć jej wewnętrznych mroków. Jagoda była jednym, napędzanym przez adrenalinę kłębkiem nerwów. Czuła, że ma dreszcze, co chwila przyciskała do ust dygoczące ręce. Za chwilę nie zniesie tego napięcia. Wiedziała, że powinna się przebrać, odświeżyć, ale

każda taka prosta czynność była dla niej w tym stanie ducha prawdziwym wyzwaniem. Żaden ekstremalny sport nie wywołał w niej dotąd takiego napięcia. Czuła, że całe jej życie zależy od najbliższych godzin. W końcu wzięła prysznic, którego zmienna temperatura wpłynęła na jej rozedrgane zmysły, i włożyła sukienkę. W tej samej chwili zadzwonił telefon hotelowy. - Zasłabłaś czy co? Czemu się nie odzywasz? Miałaś zadzwonić - usłyszała zaniepokojony głos Julii. - Jestem trochę nieprzytomna po podróży. - O mój Boże! Już prawie siódma. Szykuj się migiem, bo my idziemy do restauracji. Boersowie już przyszli - powiedziała Julia i się wyłączyła. Jagoda zbliżyła się do lustra, próbując makijażu, ale po wsadzeniu spiralki z tuszem do rzęs prosto do oka zaniechała rozbudowanych czynności upiększających. - Gdzie jest restauracja „Świat"? - spytała kolegi recepcjonistki, który ją zastąpił na wieczornej zmianie. - Po drugiej stronie ulicy. Również zabytkowy budynek. Tak blisko, że nie zdąży się pani przeziębić. Jagoda dotknęła obnażonych ramion. - Żartuję. Dzisiaj jest ciepło. Rzeczywiście, ledwie wyszła z hotelu, zobaczyła po przeciwnej stronie ulicy oświetlony budynek restauracji wraz z kawiarnią. W części ogródkowej siedziało sporo osób, pałaszując wieczorny posiłek. Mimo bliskości morza goście nie mogli się przeziębić, gdyż ogródek oświetlany był podgrzewającymi lampami. Jak zaobserwowała Jagoda, największe zmarzluchy mogły dodatkowo owinąć się w koce. Skręciła do głównego wejścia, które schodami prowadziło ją do sali restauracyjnej. Zamrugała, rejestrując zbyt wiele nowości naraz, ale zanim zdążyła wszystko dostrzec, poczuła na ramieniu dotknięcie czyjejś ręki. - Wujek Olek! - Rzuciła się na szyję mężowi Julii, który doprowadził ją do reszty gromadki. - Gratuluję nowego tytułu! Parę tygodni wcześniej Aleksander Orlicz-Drucki został wreszcie adwokatem oraz

pełnoprawnym partnerem w kancelarii swego ojca. - Jagoda! - Natychmiast otoczyły ją dzieciaki i dopiero po interwencji Julii przestały ją dusić. - Dzień dobry państwu! Jagoda przywitała się z Boersami. Zawsze czuła się trochę nieswojo w ich towarzystwie. Kiedyś chodziła na kontrole do gabinetu ginekologicznego doktor Teresy. Od kiedy jednak zaczęła ją spotykać w innych okolicznościach, natychmiast tego zaniechała. -Wygląda pani pięknie - komplementował ją Boers i to nagłe przejście na „pani" wstrząsnęło nią. Przecież do tej pory była Jagodą. - No dobrze, skoro tak chcesz, to będzie jak dawniej. Uśmiechnęła się do niego, że potrafił docenić jej ciemnobrązową sukienkę z naszywkami z bladego różu. - Jagoda, Jagoda! - rozdarły się bliźniaki Jaś i Staś, tłukąc się ze sobą sztućcami. - Zamknijcie się - odezwał się ich starszy brat, Adam, i kopnął pod stołem najbliższego z nich. Tylko najstarsza, ośmioletnia Alicja, zachowywała się jak dama i zerkając z lekkim obrzydzeniem na braci, z pełnym dostojeństwem smarowała chrupiącą bułeczkę. - Jak widzisz, przyjechaliśmy tu z całym cyrkiem, ale skoro tak rzadko się zdarza, abyśmy połączyli nasze drogi, było to warte zachodu - odezwał się z pewnym przekąsem ich ojciec pod adresem swojej żony. Julia udawała, że tego nie słyszy, i wycierała już umorusane twarze bliźniaków. - Ta dwójka ma temperament ojca - skomentował Stefan Boers. Jagoda spojrzała uważniej na bliźnięta i nagle poczuła, że robi jej się słabo. Jaś był blondaskiem o niebieskich oczach i charakterystycznym nosie Orlicz-Druckich, podczas gdy Staś... piegowatym rudzielcem. Jagoda przełknęła głośno ślinę. To podobieństwo do Jacka nigdy wcześniej do niej nie dotarło. Jak to możliwe? Przecież chłopcy byli bliźniakami. Popatrzyła na ciotkę z narastającym wstrętem. Jak ona mogła?! „Julia!" W gardle poczuła gorycz. Julia uśmiechnęła się, słysząc uwagę Stefana, i przytuliła głowę do ramienia męża. - Czyli czeka nas mnóstwo niespodzianek - powiedziała, a wujek Olek pełnym

uczucia gestem przyciągnął ją do siebie i pocałował w policzek. Julia zwróciła ku niemu głowę i spojrzała na niego z taką tkliwością, że Jagoda aż się uszczypnęła, aby ukarać się za swoje myśli. Chyba musiała oszaleć, by mieć takie przywidzenia. To po prostu nie było możliwe. Widać stanowczo 369 zbyt dużo czasu spędziła z Jackiem, choć ostatnio wyłącznie w pracy. Starannie omijali się wzrokiem. Po chwili pojawił się przy nich kelner i trzeba było dokonać wyboru dań. - My wegetariańskie - oznajmili Boersowie. - Ja też - ucieszyła się Jagoda, gdyż od pół roku nie jadła żadnego mięsa. Ale i na to restauracja była znakomicie przygotowana. Macocha Krzysia, która się niebawem pojawiła przy ich stoliku, musiała niejednokrotnie słyszeć komplementy pod adresem swojej restauracji, ale nadal przyjmowała je z entuzjazmem małej dziewczynki. Jagoda uśmiechała się do niej, ale kobieta najwidoczniej jej nie rozpoznała, bo w ogóle nie zareagowała. Natomiast zarówno Stefan Boers, jak i wujek Olek wydawali się jej dobrymi znajomymi. Z pewnością zdążyli ją poczęstować herbarią, pomyślała. „Tym wstrętnym, szkodliwym zielskiem", jak mówiła matka, zabraniając jej kiedykolwiek mieć z nią coś wspólnego. „Ma nieprzewidywalne skutki uboczne". - Zna pani naszą Jagodę? Pracowała w restauracji w Londynie u pani syna - zauważył wujek Olek. Dopiero teraz Zofia Halman zareagowała, a oczy zaokrągliły jej się ze zdumienia. - Ach, to ty jesteś tą przyjaciółką Pauliny. Przepraszam, że cię nie poznałam, ale... - Tak. - Jagoda skinęła głową. Nikt jej ostatnio nie poznawał, już się do tego przyzwyczaiła. Chciała opowiedzieć teraz historię Pauliny, ale jak się okazało, wszyscy ją już znali i tylko kiwali głowami ze zdumienia. - To ty, Jagódka, umiesz robić te wszystkie drinki? - zaciekawił się wujek Olek. - Wszystkie nie, ale sporo, sporo. - Wyprężyła się dumnie. - To może przyrządziłabyś dla nas jakieś aperitify - zaproponował bezczelnie, siedząc przy właścicielce lokalu, ale ona tylko uśmiechnęła się i skinęła głową.

- To co? Podejdziemy do baru. Poproszę barmana, żeby cię wpuścił. Jagoda rzuciła mordercze spojrzenie wujkowi, ale on ukrył się czujnie za plecami swej żony, i powędrowała za Zofią. Barman, Mietek, widać niejedno już w tym miejscu widział i po sympatycznym powitaniu pokazał jej, gdzie są wszystkie potrzebne akcesoria. Tymczasem przy barze stanęli Boersowie i ciotka z wujkiem, by złożyć zamówienia. - Nie za trudne? - uśmiechnęła się Julia. Jagoda umieściła się po drugiej stronie baru i zrobiła bardzo pewną siebie minę. W tym samym momencie DJ puścił dość ognisty utwór. Jagoda w rytm muzyki zaczęła przygotowywać drinki, początkowo wolno, lecz stopniowo rozkręcając się w tanecznych ruchach. - Świetne - zauważyła Zofia, kiedy otaczający bar goście zaczęli akompaniować jej brawami. Jagoda skończyła nalewać drinki wraz z ostatnim akordem utworu, i wrzuciwszy do martini oliwki, w finałowym geście rozłożyła triumfalnie ramiona. Na chwilę zrobiło się cicho i wówczas spojrzała w stronę drzwi. Poczuła przepływające po całym ciele ciepło. - Jagoda. - To było stwierdzenie. Z płonącymi policzkami zbliżyła się do niego mocno niepewnym krokiem. Spojrzała spod rzęs. Wyglądał niby tak samo jak wówczas, gdy go ostatni raz widziała, ale wyczuwała jakąś obcość. To już nie był ten sam poczciwy Chris co zawsze. W oficjalnym garniturze wydawał się teraz wyższy, miał dłuższe włosy, na twarzy opaleniznę. - Prawdziwa niespodzianka - usłyszała bezbarwny, pozbawiony emocji ton. Nie podał jej nawet ręki, tylko się uważnie przypatrywał. - Chciałam do ciebie wysłać e-maila, ale zbyt długo z tym zwlekałam. Miałam nadzieję, że cię po prostu spotkam. I porozmawiamy. - Ja też nie zdążyłem napisać i podziękować. Za Marka... Jagoda zaczerwieniła się po cebulki włosów. - Emma miała o tym nie mówić...

-Ale nie wytrzymała - zauważył i dodał: - Pozostawiliśmy więc sprawę przypadkowi - uśmiechnął się dość chłodno - i o mały włos byśmy się minęli. Wyjeżdżam do Warszawy na rozmowy z Avotelem w sprawie pracy. - Teraz? W tej chwili? Była taka zawiedziona. Nie zdołała nic mu odpowiedzieć. Coś do niej mówił o hotelu, ale nie mogła się skoncentrować. W końcu usłyszała: - Pojedź ze mną, Jagoda. Spojrzała na krewnych, którzy powrócili do stolika i przyglądali się im z dużym zainteresowaniem. - Bardzo bym chciała, ale nie mogę. Jestem z rodziną. Spuścił głowę, ale zaraz potem z nieruchomą twarzą powiedział: - Jak zwykle masz pełno zobowiązań w stosunku do innych. Szkoda, miło było cię spotkać. Mam tylko nadzieję, że nie jesteś chora. Chora? Nagle zrozumiała. To pewnie dlatego, że schudła dwanaście kilogramów. Nawet tego nie zauważyła, dopóki niemal nie zgubiła w kolejce spódnicy. Dopiero wtedy zorientowała się, że wszystkie jej ubrania już są przynajmniej o dwa rozmiary za duże. To był ten sam tydzień, gdy zwrócił na nią uwagę Jack. Ale co tam, Jack! To przecież nie z rozpaczy po nim tak schudła. Dlaczego ten Krzysiek nie może pojąć, że ona musiała go wówczas zostawić? Że inaczej nie można było zrobić. Że byłoby to wstrętne, niegodne i nigdy by sobie tego później nie wybaczyli! - Nie, wszystko w porządku. - Jej usta były jak sparaliżowane. Dlaczego nie była w stanie mu powiedzieć o tym, co czuje? - Cieszę się. Fajnie było cię widzieć. Może się jeszcze tutaj spotkamy. - Z rękami w kieszeni oddalił się, zanim zdążyła się odezwać. Odwróciła głowę w kierunku rodziny. Nadal jej się przyglądali. Ruszyła w ich stronę, ale każdy kolejny krok stawał się coraz trudniejszy. A teraz co się miało dziać? Usiądzie koło nich, na swoim miejscu. Będzie rozmawiać. O pracy w Ameryce, o studiach, o dzieciach Orlicz-Druckich, o hotelu, o przystąpieniu Polski do Unii... Po kilku krokach zatrzymała się. Czuła, że znów waży dwanaście kilogramów więcej. Nie mogła nawet złapać oddechu. Co ona najlepszego zrobiła? Wszystkie te

dialogi, które układała sobie w głowie przez tyle miesięcy, zostały zmarnowane. Jak mogła do tego dopuścić? I przede wszystkim, jak mogła mu dać odejść? W tej samej chwili odwróciła się na pięcie i nie patrząc nawet w stronę rodziny, pobiegła do wyjścia. Przy drzwiach przez chwilę nie mogła wyminąć grupy rozchichotanych gości. Zderzenie ze świeżym powietrzem otrzeźwiło ją i przyniosło gwałtowne zrozumienie, że on zdążył już odjechać. Mimo to nie rezygnowała i pobiegła w stronę hotelu. Dostrzegła ruszający z parkingu samochód. Nie było wątpliwości, że to Krzysiek odjeżdżający do Warszawy. Za późno! Poczuła, jak po policzkach ciekną jej łzy. W tak głupi sposób minęła się z przeznaczeniem. Oszołomiona z rozpaczy zawróciła, kierując się ku morzu. Zderzała się z grupami spacerowiczów, idąc ślepo przed siebie. Nie była w stanie wrócić do restauracji. Wyszła na plażę. Od strony zachodniej nad morzem nadal widniała czerwona poświata niedawnego zachodu słońca, naprzeciwko kłębiły się gęste chmury. Zbierało się na burzę. I nagle Jagoda go ujrzała. Stał nad samą wodą, wpatrując się w horyzont, i nadal trzymał ręce w kieszeniach. Opuszczony, bezradny, samotny. - Krzysiu! - Pobiegła do niego, gubiąc w piasku czółenka na wysokim obcasie. Spojrzenie, na które natrafiła, nie miało nic wspólnego ze sztuczną lodowatością ich wcześniejszego spotkania. Bez żadnych wahań rzuciła mu się w ramiona, wiedząc, że tam właśnie chce pozostać na dłużej. Jego usta już na nią czekały. Szli potem po plaży, mocno się obejmując. Nie odzywali się do siebie, bo wszystko było już jasne. Oboje też byli świadomi, że właśnie w tej chwili rodzi się ich najwspanialsze wspomnienie. - Jaka ty jesteś chuda - powiedział w końcu, całując jej ramię. - Nie martw się, to mi z pewnością wkrótce przejdzie. Epilog Uwielbiam śluby! Stanowią zawsze właściwe zakończenie, prawda? Witek wprawdzie uważa, że wówczas dopiero wszystko się zaczyna, ale dla mnie są one zawsze takim wspaniałym ukoronowaniem pewnego niewinnego etapu życia. A jeśli

do tego jest to ślub z prawdziwie wielkiej i romantycznej miłości... I na szczęście młodzi mieli na tyle przyzwoitości, że postanowili urządzić tradycyjne wesele. I oddali całą logistykę w moje ręce! - Czy ja ze wszystkim zdążę? - pytałam nerwowo Witka, który uważnie zlustrował Jagodę podczas pierwszej wizyty i się nią zachwycił, gratulując synowi dobrego gustu. Witek stwierdził, że jestem urodzoną organizatorką i w związku z tym nikt nie ma najmniejszych wątpliwości, że sobie poradzę. I oczywiście ani słowa o jego ewentualnej pomocy. Prowansja i moje sanatorium znikały właśnie za siódmą górą i siódmą rzeką, Jagoda z Krzysiem bawili się na „warszawskim" weselu Pauliny, a ja... zaczęłam planowanie. Przede wszystkim trzeba było policzyć wszystkich przyjeżdżających gości. Ciekawe, ile osób dotrze z Kanady? Z pewnością Daniel, bo dostał roczne stypendium w Krakowie, i Marta. A inni? Miałam nadzieję, że John do września również zupełnie wyzdrowieje, bo chciałabym jeszcze z nim zatańczyć na weselu. I wreszcie nadszedł wrzesień 2004 roku. Ślub miał się odbyć w katedrze oliwskiej, a wesele w „Świecie". Goście przyjezdni, których było nadspodziewanie dużo, zostali zakwaterowani w „Familjnym", gdyż „Centrum" od 1 września należało już do „obcych". - Powiększa się nam rodzina - mówił Witek, masując mi ramiona. - No tak, dwie synowe od jednego syna. I obie ulubienice tatusia. To prawdziwy łut szczęścia. Emma przyjechała dwa dni wcześniej. W ostatniej chwili udało jej się zarezerwować lot. Zamierzała spędzić w Polsce jeszcze tydzień, a potem postanowiła zostawić Krzysiowi Marka na parę miesięcy. Przysiadzie wówczas fałdów i postara się popracować nad doktoratem. A ja się cieszyłam, że przynajmniej przez chwilę mały będzie miał oboje rodziców. - I nie wspomnę o dwóch żonach tegoż tatusia - dodałam. Rozumiałam teraz, dlaczego ta statystyka jest źródłem nieustannych nerwów mojej mamy. - Kochanie, od przybytku głowa nie boli. - Witek zakończył masaż i włożył garnitur.

- Chyba nie chcesz mi przez to powiedzieć, że sprosiłeś również wszystkie swoje byłe? - Mmm. Miejsca w katedrze by zabrakło - stwierdził py-szałkowato i czym prędzej znikł z sypialni. Westchnęłam i zanim zaczęłam się ubierać, zdążyłam wykonać jeszcze kilka rozmów telefonicznych. Najbardziej ucieszyła mnie wiadomość, że John zdecydował się na przyjazd. Jak mnie zapewniał, czuł się już zupełnie dobrze i nie przeżyłby nieobecności na ślubie. Witek, któremu kiedyś pochopnie w porywie chwili powiedziałam, że jest dobrym kierowcą, zdecydował się dowozić gości do katedry i zdążył już zniknąć, zanim pojawiłam się na parterze naszego domu. Ku mojej radości ubranie Antosia wyglądało nadal odświetnie, a Wiktoria miała na sobie bardzo konserwatywny ubiór w postaci zwykłej białej sukienki. Zapakowałam dziecięce towarzystwo do jeepa i podjechałam po Wandę i Johna. - Masz chusteczki do płaczu? - pyta Wanda, kiedy wchodzimy do katedry. - Pełną torebkę - odpowiadam. - To bardzo dobrze, bo ja zamierzam się wzruszyć. Tak się cieszę, że Krzyś wybrał tę Jagódkę. - Obawiam się, że jej nie poznasz - mówię. - Wygląda teraz jak anorektyczna modelka, ale wkrótce ją podkar-mimy. A to już po ich powrocie z miodowego tygodnia w Bieszczadach. Biedny Krzyś nie mógł wziąć dłuższego urlopu niż tydzień. Ale skoro tak się spieszył do nowej pracy, to voila. Przez chwilę myślę o pierwszej transzy, która wpłynęła właśnie na moje konto, i od razu robi mi się ciepło na duszy. Dzięki tym pieniądzom uda nam się spłacić wszystkie kredyty, a i tak coś zostanie. Czyli... Jestem ustawioną kobietą. Zadzierając dumnie nos, zerkam na zgromadzonych gości. Weronika, Rafał, Kasia i maleńki, czteromiesięczny Marcin, drugi wnuk moich rodziców, zasiedli trochę w oddali, zapewne w obawie przed umiejętnościami wokalnymi swych pociech. Alina, teściowa, primo voto Knyszewska, powędrowała jednak bliżej, żeby niczego nie

stracić z oczu. A nawet tak blisko, że siedzi obok swej dawnej przyjaciółki Marty, primo voto Halman, matki Krzysia, zmuszając Daniela do zajęcia innego miejsca z tyłu. Daniel, niezrażony niczym, konwersuje w najlepsze z siostrą Jagody, Agatą. Z zakrystii zerka na nas Rob, jako nowo nawrócony katolik, świadek Jagody. Jak ten chłopak się zmienił wraz z nową funkcją! A jak spoważniał. Teraz pewnie jest ciekaw, czy Paulina ze swoim „Szalapinem", jak go nazywa moja mama, zdąży przyjechać. Gości jest mnóstwo. Moje przyjaciółki również dopisały. Kaśka Słowikowa prowadzi Władka pod ramię, a za nimi sunie karnie ich trójka dzieci. Olga Wraniec, jak zwykle elegancka, w beżowym kapeluszu, trzyma na kolanach młodszą córkę. O, jest i Nela Hanson. Trzyma pod rękę jakąś urodziwą panią, na której się lekko opiera, i nagle przedziera się przy nich Witek i niechcący je popycha. - Bardzo przepraszam - kaja się. - To moja mama. - Nela przedstawia nam swoją towarzyszkę. - Naprawdę? - dziwi się Witek. - Myślałem, że siostra. - Ewa, poznaj moich przyjaciół - mówi do matki, a ta podaje rękę najpierw mnie, a potem Witkowi. Matka Neli ma taki sam kolor oczu jak Witek. Mój mąż dziwnie się waha i wpatruje się w nią jak osłupiały. - Przechodź, przechodź - mówię do niego, chcąc, aby Wanda!John jak najprędzej usiedli z przodu. Wiktoria już to zrobiła, bo samodzielnie wysforowała się do przodu i zdążyła się umościć pomiędzy Sylvią a jej siedemnastoletnim synem Mikiem. Zdecydowanie powinnam ją mieć cały czas na oku. Kiwam głową do Orlicz-Druckich i Boersów, którzy się do mnie uśmiechają, a potem pokazuję Wandzie matkę Jagody, która siedzi w pierwszej ławce wraz ze swym małym synkiem. Pewnie mi się wydaje, ale trochę dalej, pod konfesjonałem, stoi wysoki, chudy mężczyzna, który nie spuszcza z nich oczu. Jakiś adorator? Jego twarz wydaje mi się nieco znajoma. Potem się zastanowię, kto to taki. - Patrz, Antoś, masz kolegę do zabawy.

- Możemy tam usiąść? - zaczyna się natychmiast dopominać. - Potem - obiecuję i wybieram ławkę po drugiej stronie, tej pana młodego, i usadzam tam Wandę i Johna. Dobija do nas Witek, trzymając za rękę Marka. Oglądam się za Emmą. Jest kilka rzędów dalej i dyskretnie macha do mnie ręką. - Co za wspaniała świątynia! - zachwyca się John. Widzę, że zbliżają się nowi goście. I to honorowi, bo idą na sam przód. Ale rudowłosa kobieta nagle daje znaki towarzyszącemu jej mężczyźnie, że ona zamierza usiąść gdzie indziej. Cofa się w głąb kościoła i siada przy Julii Orlicz--Druckiej, czy też jak ona naprawdę się nazywa, Cassini. Przystojny mężczyzna o przyprószonych siwizną skroniach zbliża się do pierwszej ławki i ze zdumieniem stwierdzam, że musi być to ojciec Jagody. Taki młody facet! Nagle Wanda łapie mnie za rękę z całej siły. - O Boże! Kto to? - pyta na cały głos, aż ów mężczyzna słyszy to pytanie i natychmiast skierowuje się w naszą stronę. - Dzień dobry państwu. Nie mieliśmy niestety okazji się jeszcze spotkać. Nazywam się Michał Rychwalski. Jestem ojcem Jagody. Stoi przed Wandą, która nie podaje mu ręki, tylko patrzy na niego jak na upiora. - Rychwalski? Barbara jest twoją matką? Mężczyzna natychmiast blednie i chwyta się za serce. - Matka nie żyje. A pani jest...? Wanda wyrzuca z siebie cały potok niezrozumiałych słów. Mówi coś o jakimś poecie, gdy nagle słyszymy wspaniały dźwięk oliwskich organów i przez katedralne drzwi wchodzi para młoda. Ciągnę lekko Wandę za rękę i zmuszam do zajęcia miejsca. Rychwalski, nadal oszołomiony, również kieruje się do ławki, gdzie siedzi jego pierwsza żona. - Przecież jej matka nazywa się Marzec - szepce nadal roztrzęsiona Wanda. - To jej panieńskie nazwisko - informuję ją i zapewniam, że o wszystkim powie mi po uroczystości. Z pewnością są to fascynujące sprawy, ale teraz całą uwagę poświęcam idącej w naszym kierunku parze. Ślicznej, ciemnowłosej dziewczynie w białej i

delikatnej jak mgiełka sukience i towarzyszącemu jej młodemu mężczyźnie, który wpatruje się w nią ze szczęściem w oczach. Wszystko wreszcie trafia na właściwe miejsce, a ja w tym samym momencie czuję, jak ktoś zamyka moją rękę w swojej. Witek, moja wielka i bardzo trudna miłość! \ Epilog II - Zosiu, kiedy zaczniesz wreszcie pisać tę książkę o moim ojcu? - dopytywał się Witek. - Masz teraz mnóstwo czasu. Kiedy... Kiedy... Łatwo mu mówić! Już kilka razy czyniłam takie wstępne próby i spełzły na niczym. Ale ten Witek uparty. Na jakiej podstawie sądzi, że potrafię pisać książki. Wprawdzie pod wpływem rewelacji zasłyszanych od Wandy zyskałam dodatkową motywację, ale co innego pomysł, a co innego jego realizacja. Nie umiem i tyle, ale Witek jakoś nie może tego zrozumieć. Bo on przecież potrafi wszystko. Kiedy ucichły trochę fety związane ze ślubem i weselem Krzysia, po raz kolejny w życiu udało mu się mnie zaskoczyć. Na początku listopada wydał bowiem swoją pierwszą płytę z balladami. O koszmarnym tytule „Kochana Zosia". To niby taka aluzja do ostatniego dzieła Cohena, a ja nie wiem, gdzie się podziać ze wstydu. Co więcej płyta była bardzo dobra, kupowały ją tłumy, a Witek po raz kolejny zagościł na okładkach różnych pism. Życie z taką osobą jak on jest nieustannym pasmem niespodzianek. Między pełną afer lewicą a mądrzącą się na temat interesu narodowego prawicą mój mąż znalazł dla siebie kolejną rolę. - Wrócę dzisiaj wcześniej - obiecał, zanim zniknął, a ja pośpiesznie ściągałam z podłogi rozsypane zabawki Antosia i nuty Wiktorii. To było bardzo dziwne. Gdy byłam młodsza i miałam więcej energii na działanie, zamiast to robić, przekuwałam ją w przeróżne mniej lub bardziej udane rozmyślania. Wszystko toczyło się wolno i nawet byłam w stanie się solidnie wynudzić. Teraz zaś było pełno czynów, a zdecydowanie mniej myśli. A może to takie czasy nastały, próbowałam się zastanawiać, ale na próżno.

Ledwie uporałam się z zabawkami, usłyszałam dzwonek u drzwi. Krzyś z Władkiem. Zaskoczyli mnie, prosząc mnie rankiem o spotkanie. Nie przypuszczałam, że łączą ich jeszcze jakieś interesy. Po sprzedaniu dyskoteki Władek nie wydawał się skłonny do podejmowania jakichkolwiek działań oprócz liczenia pieniędzy na swych kontach. A Krzyś? Czyżby Francuzi tak szybko zdążyli mu dopiec? Pewnie znużył się tą biurokracją hotelu sieciowego. Żadnych szaleńczych planów i improwizacji, ale za to różnej maści rygory ISO czy HACCAP. - Ślicznie wyglądasz, Zośka. Urlop ci służy - jowialnie przywitał się Władek i zamilkł. - Coś knujecie, prawda? - spytałam po nalaniu im kawy. - My? - Krzyś uśmiechnął się rozbrajająco. - Czy my jesteśmy zdolni do jakichkolwiek knowań? - Jak najbardziej - odpowiedziałam i nadstawiłam ucha. - Mamy, Zośka, taki pomysł. Wiesz, że ceny ziemi w pasie nadmorskim w Brzeźnie coraz bardziej idą w górę... -z ociąganiem zaczął Władek. O tej rosnącej koniunkturze Władek przekonał się parę miesięcy temu, likwidując po matce dom, który znajdował się w bezpośrednim sąsiedztwie naszego. Wynosząc na podwórko stare meble, został zagadnięty przez nieznajomego mężczyznę, który chciał zostać potencjalnym inwestorem i kupić ów budynek wraz z niewielkim ogrodem, a na jego miejscu zbudować jakiś luksusowy apartamentowiec. - Pomyślałem sobie, Zosiu, że można by to zrobić samemu i w ten sposób rozszerzyć możliwości hotelowe naszego „Familijnego". Choć moja działka jest za mała i trzeba by dokupić jeszcze jedną. Pech, że akurat ta melina po twojej prawej stronie ma już właściciela. - Taak? - Mam się wkrótce dowiedzieć, kto ją kupił. Patrzyłam na niego z miną pokerzystki. - Nie musisz przeprowadzać śledztwa. Masz właściciela przed sobą. Obaj wyglądali jak świąteczne karpie przed samą egzekucją. - Ja kupiłam. Nie chciałam, żeby w moim bezpośrednim sąsiedztwie wybudowali jakiś kolejny betonowy koszmar, czy nie daj Boże, wieżowiec.

- Ależ ty, kobieto, potrafisz wykończyć człowieka. - Władek wyjął kolejną gigantyczną chusteczkę i wypolerował wąsy. - A jak byś się zapatrywała na taką budowę? W moich planach znajdowała się ona już od dawna. A dzięki pojawieniu się Stefana Boersa w mojej głowie zyskała ona nawet przyszłą funkcję. - Funkcję? A co to miałoby być? - dopytywał się Krzyś. - Wczasy zdrowotne połączone z kuracją ziołową, prowadzone w trybie całorocznym. Oczywiście pod nadzorem lekarza i zespołu rehabilitantów. Wahali się tyle czasu, jak przedstawiałam im wszelkie, wcześniej dokładnie przemyślane szczegóły tego projektu, a kiedy skończyłam, Władek bardzo cicho spytał: - Zośka, a potrzebujesz może wspólnika? - A jakiegoś kierownika? - dodał Krzyś. Prawdę mówiąc, przez lata przyzwyczaiłam się do posiadania wspólników i niechętnie, w wieku czterdziestu pięciu lat, byłabym skłonna do działania na własną rękę. Tym bardziej że jeden z nich już na kalkulatorze dokonywał obliczeń, drugi wyciągał jakiś stary notes, na którego kartkach szkicował plan budynków. Wyglądało na to, że wróciły czasy „trzech muszkieterów". - To kiedy zaczynamy? - spytałam i uzyskałam od obydwu tę samą odpowiedź. - Zaraz. I tak miałam się wciągnąć w moją kolejną budowę. Chyba tak łatwo nie można spocząć na laurach, myślałam, kiedy obaj panowie już mnie opuścili. Wreszcie zaczynałam ponownie działać, a moje wakacje dobiegły końca. Pełna energii zasiadłam do komputera i spojrzałam na zgromadzone obok notatki do książki o ojcu Witka. I nagle w ciągu zaledwie kilkunastu sekund wszystko zrobiło się jasne. Nawet nie wiem, kiedy napisałam całe zdanie, a potem w błyskawicznym tempie powstawały następne. Kiedy po południu pojawiła się rodzina, ze zdumieniem dostrzegli, że obiadu tego dnia nie będzie, natomiast ja miałam napisanych już dziesięć stron.

To było naprawdę dziwne. Gdy siedziałam w spokoju, bez żadnych konkretnych planów na przyszłość, pisanie szło mi zbyt mozolnie, abym się mogła do niego zapalić. Teraz, w nowej perspektywie, wszystko nabierało tempa. Trzeba pracować. Nie ma cudów. Ale to przecież już ktoś powiedział, prawda? Nie szkodzi, pomyślałam i uderzyłam raźniej w klawisze. Przecież zawsze mogę coś sama wymyślić.