Deveraux J. 2003 - Dzikie Orchidee

Jude Deveraux Dzikie Orchidee tytuł oryginału Wild Orchids

przekład Teresa Komłosz Rozdział 1

FORD

Czy straciliście kogoś, kto był wam droższy nad życie? Ja przeżyłem śmierć mojej żony, Pat. Umieranie zajęło jej sześć długich koszmarnych miesięcy. Musiałem patrzeć, jak moja piękna żona niknie w oczach, aż w końcu nic z niej nie zostało. Nie liczyło się to, że miałem pieniądze i odniosłem sukces. Nie liczyło się, że byłem uznawany za „znaczącego" pisarza. Nie liczyło się, że Pat i ja zaczęliśmy wreszcie budować nasz wymarzony dom, cud techniki uczepiony szczytu urwiska, z którego rozciągał się widok na Pacyfik. W ogóle nic się nie liczyło od chwili, gdy Pat wróciła do domu i przerwała mi pisanie - czego nigdy nie robiła - by oznajmić, że wykryli u niej raka, i to w zaawansowanym stadium. Myślałem, że to jeden z jej żartów. Pat miała przewrotne poczucie humoru; uważała, że jestem zbyt poważny, zbyt posępny, zbyt pesymistyczny i za bardzo się wszystkiego boję. Od samego początku naszego związku zmuszała mnie do śmiechu. Poznaliśmy się w college'u. Trudno byłoby znaleźć dwie osoby bardziej różniące się od siebie, a już rodzina Pat wydawała mi się jakby z innej planety. Widywałem takie rodziny w telewizji, ale nie przypuszczałem, że istnieją naprawdę.

1

Mieszkała w ślicznym małym domku z gankiem od frontu i - przysięgam, że nie kłamię - białym płotem z drewnianych sztachet. W letnie wieczory jej rodzice, Martha i Edwin, siadywali na ganku i machali przechodzącym sąsiadom. Matka, ubrana w fartuch, nie przerywając obierania fasolki lub łuskania cukrowego groszku, zagadywała przyjaźnie: „Jak tam dziś Tommy? Ma się już lepiej?". Ojciec Pat siedział nieopodal żony przy giętym metalowym stoliku, pod starą lampą. Na podłodze u jego nóg stała skrzynka pełna błyszczących niemieckich narzędzi, poukładanych z największą starannością. W okolicy był znany - znowu przysięgam, że to prawda - jako pan Złota Rączka, ponieważ naprawiał zepsute rzeczy dla swojej rodziny i sąsiadów. Za darmo. Mówił, że lubi pomagać ludziom, a uśmiech jest dla niego wystarczającą zapłatą. Kiedy wstępowałem po Pat, żeby ją zabrać na randkę, zawsze przychodziłem trochę wcześniej, by posiedzieć i popatrzeć na jej rodziców. Czułem się, jakbym oglądał film science fiction. Gdy tylko się zjawiałem, matka Pat -„Mów mi Martha, wszyscy mnie tak nazywają" - przynosiła mi coś do jedzenia i picia. - Wiem, że dorastający chłopcy muszą się dobrze odżywiać - mówiła, znikając w głębi nieskazitelnie czystego domu. Siedziałem w milczeniu, patrząc, jak ojciec Pat naprawia jakiś toster czy zepsutą zabawkę. Fascynowała mnie ta duża dębowa skrzynka u jego nóg. Wszystkie narzędzia w niej były starannie wyczyszczone i w idealnym stanie. Wiedziałem, że musiały kosztować fortunę.

2

Któregoś dnia, będąc w mieście - typowym „mieście", jakie znajduje się w promieniu stu kilometrów od każdego college'u - spostrzegłem sklep z narzędziami po drugiej stronie ulicy. Ponieważ sklepy z narzędziami wyłącznie źle mi się kojarzyły, musiałem zebrać w sobie całą odwagę, żeby przejść przez ulicę, otworzyć drzwi i wejść do środka. Jednak odkąd poznałem Pat, stałem się śmielszy. Już wówczas dźwięczał mi w uszach jej śmiech, śmiech, który zachęcał mnie do podejmowania wyzwań, na jakie wcześniej nigdy bym się nie zdobył, choćby dlatego, że wzbudzały we mnie bolesne uczucia.

Gdy tylko wszedłem do tamtego sklepu, poczułem, że powietrze ulatuje mi z płuc i wypełnia czaszkę niczym balon. Przede mną stał jakiś człowiek i coś mówił, ale balon w głowie nie pozwalał mi go usłyszeć. Po jakimś czasie zamilkł, posyłając mi jedno z tych spojrzeń, jakie wiele razy widziałem u moich stryjów i kuzynów. To było spojrzenie odróżniające mężczyzn od Prawdziwych Mężczyzn. I zwykle następowała po nim kpiąca uwaga w rodzaju: „On nawet nie wie, jak się trzyma piłę łańcuchową". Ale wtedy zawsze mięśniom moich krewnych przeciwstawiałem rozum. Dokonawszy oceny, sprzedawca oddalił się z ledwie widocznym uśmieszkiem, który tylko nieznacznie uniósł mu lewy kącik wąskich ust. Podobnie jak moi kuzyni i stryjowie rozpoznał we mnie dziwaka, lubiącego rozmyślać o różnych rzeczach, czytać książki bez ilustracji i oglądać filmy bez pościgów samochodowych. 3

Miałem wielką ochotę natychmiast opuścić sklep. Czułem się tam nieswojo, a poza tym budził we mnie dawne lęki. Jednak wspomnienie śmiechu Pat dodało mi odwagi. - Chcę kupić dla kogoś prezent - powiedziałem głośno i w tym samym momencie zdałem sobie sprawę, że popełniłem błąd. Żaden z moich stryjów czy kuzynów nie użyłby słowa „prezent". Powiedzieliby: „Potrzebuję zestawu kluczy nakładkowych dla szwagra. Co macie?". Sprzedawca odwrócił się do mnie z uśmiechem. Ostatecznie „prezent" oznaczał pieniądze. - Jakiego rodzaju prezent? - spytał. Narzędzia ojca Pat miały niemiecką nazwę. Zwracając uwagę na poprawną wymowę obcego słowa (wykształcenie czasami bywa przydatne), podałem ją sprzedawcy. Z zadowoleniem zauważyłem, że lekko unosi brwi, i od razu poczułem się lepiej - zrobiłem na nim wrażenie. Wszedł za ladę porysowaną od ostrzy i wierteł, kładzionych na niej przez lata, po czym wyciągnął skądś katalog. - Nie trzymamy takich na składzie, ale możemy zamówić, co tylko pan zechce. Pokiwałem głową w sposób, który miał świadczyć o moim doskonałym rozeznaniu w temacie, i przekartkowałem katalog. Zdjęcia były kolorowe, papier najwyższej jakości. Nic dziwnego, bo ceny zwalały z nóg.

- Precyzja - rzucił krótko sprzedawca, zawierając wszystko w tym jednym słowie. 4

Zagryzłem dolną wargę, jak widywałem to tysiące razy u moich stryjów, i skinąłem ze zrozumieniem, jakbym świetnie odróżniał „precyzyjny" śrubokręt od takiego z dziecięcego zestawu do majsterkowania. - Nie wziąłbym do ręki niczego innego - powiedziałem, ledwie otwierając usta, tak jak moi stryjowie, ilekroć rozmawiali o jakimś sprzęcie mechanicznym. - Może pan wziąć katalog - zaproponował uprzejmie sprzedawca. Już miałem podziękować radośnie, wykrzykując coś w rodzaju: „Naprawdę? To miło z pana strony", ale opamiętawszy się w porę, mruknąłem tylko: - Wielkie dzięki. Żałowałem, że nie mam na głowie czapki bejsbolowej z nazwą jakiejś drużyny, bo wówczas mógłbym, wychodząc ze sklepu, stosownym gestem pociągnąć za daszek. Wróciwszy tego wieczoru do małego, szarego pokoiku, który wynajmowałem poza campusem, odszukałem w katalogu niektóre z narzędzi ojca Pat. Były warte tysiące dolarów. Nie setki. Tysiące. Ale on co noc zostawiał swoją dębową skrzynkę na ganku. Niezamkniętą. Niepilnowaną. Następnego dnia, spotkawszy Pat między zajęciami - studiowała chemię, a ja literaturę angielską niby mimochodem wspomniałem jej o narzędziach. Nie dała się nabrać, wiedziała, że jestem przejęty. 5

- Czemu zawsze obawiasz się najgorszego? - spytała z uśmiechem. - Rzeczy nabyte się nie liczą, tylko ludzie są ważni. - Powinnaś to powiedzieć mojemu stryjowi Regowi - odpowiedziałem, siląc się na żartobliwy ton. - Bardzo chętnie - zapewniła już bez uśmiechu. Pat nie bała się niczego. A ponieważ nie chciałem, żeby zaczęła na mnie patrzeć inaczej, nie

przedstawiałem jej moim krewnym. Wolałem udawać przed samym sobą, że należę do jej świata, w którym urządzano wielki obiad z okazji Święta Dziękczynienia, a w Boże Narodzenie popijano ajerkoniak i wkładano prezenty pod choinkę. - Czy ty kochasz mnie, czy moją rodzinę? - spytała kiedyś Pat. Choć miała na twarzy uśmiech, patrzyła poważnie. - A ty kochasz mnie czy moje trudne dzieciństwo? - odparowałem bez namysłu. Wsunąłem przy tym stopę pod nogawkę jej spodni i już po chwili tarzaliśmy się spleceni w uścisku. Pat i ja byliśmy dla siebie nawzajem dość egzotyczni. Jej urocza, kochająca i ufna rodzina nigdy nie przestała mnie fascynować. Pewnego dnia, kiedy siedziałem u nich w salonie, czekając na Pat, jej matka wróciła do domu, dźwigając cztery wielkie torby zakupów. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że powinienem natychmiast poderwać się z miejsca, żeby jej pomóc. Po prostu siedziałem i gapiłem się na nią. - Ford - odezwała się (najstarszy brat ojca uważał, że robi mi przysługę, wybierając dla mnie to imię na cześć swojej ulubionej furgonetki) - nie wiedziałam, że tu jesteś. 6

Ale bardzo się cieszę, że cię widzę. To, co powiedziała, było dla niej całkowicie naturalne. Pat i jej rodzice często mówili rzeczy, które poprawiały ludziom samopoczucie. - Dobrze ci w tym kolorze - rzekłaby matka Pat do brzydkiej kobiety. - Powinnaś zawsze nosić rzeczy w takim odcieniu. A kto cię czesze? - W ustach kogoś innego te słowa brzmiałyby jak żart, ale każdy komplement pochodzący od matki Pat - nigdy nie zdobyłem się na to, by nazywać ją Martha - brzmiał szczerze, ponieważ był szczery. Położyła torby z zakupami obok stolika do kawy, usunęła z blatu kompozycję ze świeżych kwiatów ściętych w ogrodzie na tyłach domu i zaczęła wyjmować z toreb niewielkie kawałki materiału. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś podobnego i nie miałem pojęcia, do czego mogą służyć. No,

ale w końcu rodzice Pat zawsze zaskakiwali mnie nowymi, cudownymi rzeczami. Kiedy matka Pat rozłożyła już wszystkie kawałki materiału na szklanym blacie stolika (moi kuzyni uznaliby za punkt honoru rozbicie tego szkła, a stryjowie z jadowitym uśmieszkiem położyliby na nim stopy w roboczych buciorach), popatrzyła na mnie i spytała: - Które ci się podobają? Chciałem spytać, jakie znaczenie może mieć dla niej moje zdanie, ale wtedy jeszcze próbowałem udawać przed rodzicami Pat, że dorastałem w świecie podobnym do ich świata. Przyjrzałem się więc tkaninom i stwierdziłem, że każda z nich jest inna. 7

Na jednych były duże kwiaty, na innych małe, jedne miały wzór kraciasty albo geometryczny, na niektórych widniały rysunki wykonane cienką niebieską kreską. Matka Pat przyglądała mi się, wciąż czekając, aż coś odpowiem. Ale co miałem odpowiedzieć? Czyżby to była jakaś sztuczka? Jeśli wybiorę niewłaściwy kawałek materiału, powie mi, żebym sobie poszedł i nigdy więcej nie spotykał się z Pat? Tego się bałem zawsze, kiedy przebywałem w ich towarzystwie. Z jednej strony fascynowała mnie ich serdeczna uprzejmość, z drugiej - trochę mnie przerażali. Co by zrobili, odkrywszy, że w środku różniłem się od ich córki tak, jak skorpion różni się od biedronki? Pat wybawiła mnie z opresji. Weszła do salonu, ściągając gęste jasne włosy w koński ogon, i zobaczyła, że patrzę na jej matkę z lękiem w oczach. - Och, mamo - odezwała się z wyrzutem. - Ford zupełnie się nie zna na rodzajach tapicerki. Umie recytować Chaucera w oryginalnym staroangielskim, więc chyba nie musi odróżniać perkalu od rypsu? - „Gdy kwiecień deszczu rzęsistym strumieniem"* - wyrecytowałem, uśmiechając się do Pat. Dwa tygodnie wcześniej odkryłem, że kiedy gryząc ją w ucho, wyszepczę parę słów z Chaucera, natychmiast nabiera ogromnej ochoty na seks. Podobnie jak jej ojciec, księgowy, miała matematyczny umysł i podniecało ją wszystko, co poetyckie. Znów spojrzałem na kawałki materiału. Aha. Tapicerka. Starałem się zapamiętać, by sprawdzić w słowniku słowa „perkal" i „ryps". 8

A potem spytać Pat, dlaczego według niej recytowanie średniowiecznej poezji wyklucza umiejętność rozróżniania materiałów obiciowych. - Co ma pani zamiar tapicerować? - zwróciłem się do matki Pat. Miałem nadzieję, że mój ton świadczy o dobrym rozeznaniu w tej dziedzinie. - Cały pokój - odpowiedziała z rezygnacją Pat. - Odnawia salon co cztery lata. Nowe pokrowce na meble, nowe zasłony, wszystko. I szyje to własnoręcznie. - Aha - mruknąłem, rozglądając się po pokoju. Każdy wyściełany mebel i wszystkie okna spowite były w odcienie różu i zieleni, a raczej barwy róż i mchu, jak wyjaśniła mi później Pat. - Chyba wybiorę styl śródziemnomorski - oświadczyła matka Pat. - Terakota i cegła. Zastanawiałam się, czy nie spróbować sił w tapicerce skórzanej, z tymi małymi gwoździkami przy brzegach. Co ty

na to, Ford? Dobrze by wyglądała? Zamrugałem bezradnie. W tych domach, w których mieszkałem, a było ich całkiem sporo, nowe meble kupowano tylko wtedy, gdy w starych zrobiły się dziury, a przy zakupie liczyła się wyłącznie cena. Jedna z moich ciotek miała komplet wypoczynkowy pokryty sztucznym fioletowym materiałem o parocentymetrowym włosie. Wszyscy byli zachwyceni, bo cały trzyczęściowy zestaw kosztował jedyne dwadzieścia pięć dolarów, tylko ja byłem wściekły, że muszę wyławiać z jedzenia długie fioletowe włókna.

9 - Śródziemnomorski jest ładny - powiedziałem, dumny z siebie, jakbym właśnie napisał Deklarację Niepodległości. - No proszę - zwróciła się matka Pat do córki. - On się naprawdę zna na tapicerce. Pat związała włosy trzymaną dotąd w ustach gumką i wzniosła oczy do nieba. Trzy tygodnie wcześniej jej rodzice wyjechali, by odwiedzić chorego krewnego, więc spędziliśmy dwie noce sami w ich domu. Udawaliśmy, że jesteśmy małżeństwem, mamy własną rodzinę, a ten wspaniały dom należy do nas. Siedząc w kuchni, łuskaliśmy kukurydzę, a potem jedliśmy kolację przy mahoniowym stole w jadalni, całkiem jak dorośli. Opowiadałem Pat o swoim dzieciństwie, ale mówiłem tylko o tych bolesnych przeżyciach, którymi spodziewałem się wzbudzić jej współczucie i ochotę na seks. Pomijałem zwykłe, codzienne zdarzenia, na przykład to, że prawie wszystkie posiłki jadałem przed telewizorem, nigdy nie używałem

płóciennych serwetek, a świeczki zapalałem tylko wtedy, kiedy wyłączano nam prąd z powodu niepłacenia rachunków. To dziwne, ale wyznanie, że mój ojciec przebywa w więzieniu, a matka posługiwała się mną, żeby ukarać braci ojca, wydawało mi się heroiczne, natomiast kiedy pytałem o to, jak właściwie wyglądają i smakują karczochy, czułem się jak wioskowy głupek. Drugiej nocy rozpaliłem ogień w kominku. Pat usiadła między moimi nogami, a ja rozczesywałem jej piękne włosy.

Dlatego, gdy teraz spojrzała na mnie ponad głową matki, wiedziałem, że wspomina tamtą noc, kiedy kochaliśmy się na dywanie 10 przed kominkiem. Wiedziałem, że jeśli natychmiast nie wyjdziemy, to chyba rzucę się na nią i posiądę ją na tych próbkach obić. Tamtej nocy Pat mówiła: „Jesteś taki pełen wigoru. Taki prymitywny. Taki prawdziwy". Określenie „prymitywny" nie bardzo mi się podobało, ale skoro wzmagało jej podniecenie... - No, idźcie już - powiedziała matka Pat z uśmiechem, jakby wyczuwała, co nam chodzi po głowach. Jak zwykle myślała bardziej o innych niż o sobie. Kilka lat później zabił ją pijany nastolatek. Kiedy wyciągano go z samochodu, powiedział: - O co tyle szumu? To była tylko jakaś staruszka. Byliśmy z Pat małżeństwem przez dwadzieścia jeden lat, zanim los mi ją odebrał. Może się wydawać, że to długo, ale nam te dwadzieścia jeden lat zleciało jak minuty. Tuż po ukończeniu college'u Pat otrzymała propozycję wyjątkowo dobrze płatnej pracy

nauczycielki, tyle że w jednej ze śródmiejskich szkół mających złą sławę. - Ryzyko jest wliczone w pensję - zachęcał przez telefon człowiek, który błagał ją o przyjęcie tej posady. - To trudna szkoła, w zeszłym roku jedna z naszych nauczycielek została pchnięta nożem. Przeżyła, ale nosi worek na odchody. - Powiedziawszy to, czekał na

reakcję, czekał, aż Pat odłoży słuchawkę. Nie znał jednak mojej żony i nie wiedział, jak wiele można mieć w sobie optymizmu. Przymierzałem się do napisania powieści i Pat 11 chciała mi dać tę szansę, a ponieważ oferowana płaca była rzeczywiście doskonała, przyjęła tę propozycję. Trudno mi było pojąć ten absolutny brak egoizmu w miłości mojej żony do mnie i bez przerwy zadawałem sobie pytanie, dlaczego tak się dzieje. Czasami przychodziło mi do głowy, że Pat kocha mnie z powodu mojego dzieciństwa. Że gdybym był tym samym człowiekiem, ale dorastał w porządnym domu, takim jak jej, nie byłaby mną zainteresowana. Kiedy jej o tym powiedziałem, wybuchnęła śmiechem. - Może i tak. Gdybym chciała własnego klona, wyszłabym za Jimmiego Wilkinsa i przez resztę życia musiała wysłuchiwać, że jestem tylko w połowie kobietą, bo nie mogę mieć dzieci. Choć wszystko wskazywało na to, że życie Pat i jej rodziny jest bliskie ideału, prawda była taka, że w przeszłości dotknęło ich parę tragedii. W rodzinie mojego ojca - matka była sierotą i całkiem mi to

odpowiadało, ponieważ jedenastu braci ojca wystarczało mi w zupełności - tragedia oznaczała koniec życia. Jeden z synów mojego stryja Clyde'a utonął w wieku dwunastu lat. Od tamtego momentu stryj zaczął pić i porzucił pracę nocnego stróża. Wraz z żoną i

pozostałym sześciorgiem dzieci wegetowali na tym, co ciotka zdołała zarobić w McDonaldzie. Dzieci jedno po drugim wylatywały ze szkół i trafiały do więzienia, na zasiłek albo po prostu odchodziły w siną dal. Cała pozostała rodzina uważała to za naturalną kolej rzeczy po śmierci Ronny'ego i przy każdej okazji żałobnym szeptem 12 wspominała wielką rozpacz stryja Clyde'a po tragicznym wypadku syna. Miałem siedem lat, kiedy kuzyn Ronny utonął, i nie czułem żalu, ponieważ wiedziałem, że był on brutalem. Utonął, znęcając się nad czteroletnią dziewczynką. Zabrał jej lalkę, wszedł do stawu i rozrywając nieszczęsną zabawkę na kawałki, wrzucał je do mętnej wody, gdy tymczasem dziewczynka zalewała się łzami na brzegu. Ale znalazłszy się na głębszej wodzie, kuzyn nadepnął na żółwia, który ugryzł go w duży palec u nogi. Ronny wraz z resztkami lalki przewrócił się, uderzając przy tym głową o kamień, i stracił przytomność. Nim ktokolwiek zdał sobie sprawę, że tym razem chłopak nie udaje (był mistrzem w tego rodzaju głupich dowcipach), zdążył utonąć. Kiedy mi powiedziano, że kuzyn Ronny nie żyje - co oznaczało, że już nie będzie dręczył mnie i innych małych dzieci - poczułem

jedynie ulgę. Byłem pewien, że stryj Clyde także przyjmie ten fakt z zadowoleniem, bo wiecznie darł się na Ronny'ego, że jest najgorszym dzieckiem na świecie i że on, stryj Clyde, powinien był „z tym

skończyć", zanim spłodził tak nieudanego syna. Tymczasem po śmierci Ronny'ego stryj Clyde popadł w przygnębienie, w którym trwał do końca swych dni. Nie był zresztą jedynym pełnoetatowym żałobnikiem w mojej rodzinie. Miałem jeszcze trzy ciotki, dwóch wujów i czworo kuzynów, dla których rozpamiętywanie minionych nieszczęść stanowiło istotę egzystencji. Poronienie, odcięta kończyna, zerwane zaręczyny - wszystko to były 13 powody wystarczające do wycofania się z normalnego, czynnego życia. Dorastając, modliłem się, żeby nie przytrafiło mi się nic naprawdę złego, bo nie chciałem, żeby moje dorosłe życie upłynęło na pijaństwie i opłakiwaniu jakiejś tragedii. Kiedy poznałem dalszą rodzinę Pat i zobaczyłem, jacy są szczęśliwi i jak często się śmieją, nie mogłem wyjść ze zdumienia nad ironią losu. Moją rodzinę dotknęło tak wiele nieszczęść, a ci ludzie, błogosławieni wybrańcy, od pokoleń nie doświadczali żadnych dramatów. Czyżby to ich pobożność sprawiała, że nie imały się ich życiowe katastrofy? Raczej nie, bo mój stryj Horace przez lata pilnie uczęszczał do kościoła, dopóki jego druga żona nie uciekła z diakonem. Byliśmy razem w łóżku chyba po raz trzeci i wciąż czułem pewną wyższość, jakby trudne dzieciństwo dało mi głębszą wiedzę o

życiu, niż mogła zdobyć Pat, dorastając w puchu, kiedy wspomniałem

jej o tym zjawisku - że jej rodzina nie doświadczyła żadnych tragedii. - Co masz na myśli? - spytała, więc opowiedziałem jej o stryju Clydzie i kuzynie Ronnym, który utonął. Pominąłem część o lalce, żółwiu i pijaństwie stryja Clyde'a. Zamiast tego wykorzystałem wrodzony talent do konfabulacji, opisując go jako człowieka darzącego syna głęboką miłością. - A co z jego pozostałymi dziećmi? Nie darzył ich głęboką miłością? - dociekała Pat. Westchnąłem. 14 - Oczywiście, że darzył, ale jego miłość do Ronny'ego przewyższała wszystko inne. - To ostatnie stwierdzenie nie przyszło mi już tak łatwo, jako że mam wyjątkowo dobrą pamięć i niemal Zadźwięczały mi w uszach odgłosy paskudnych kłótni, jakie wybuchały między stryjem Clyde'em a jego okropnym synem. Prawdę mówiąc, przed utonięciem Ronny'ego nie zdarzyło mi się widzieć choćby śladu cieplejszych uczuć między nim a stryjem Clyde'em. Nie przeszkodziło mi to posłać Pat spojrzenia typu „jestem od ciebie starszy" (o trzy miesiące) i „widziałem w życiu więcej niż ty" (przed ukończeniem osiemnastu lat Pat zdążyła zwiedzić czterdzieści dwa stany, odbywając wakacyjne wędrówki z rodzicami, podczas gdy ja tylko dwukrotnie opuściłem ojczysty stan) i wyjaśnić jej, że ani ona, ani jej rodzina nie są w stanie zrozumieć stryja Clyde'a, ponieważ sami nigdy nie przeżyli prawdziwej tragedii.

To wtedy mi wyznała, że nie może mieć dzieci. Jako ośmiolatka

spadła z roweru, przejeżdżając obok placu budowy. Metalowy pręt zatopiony w betonie przebił jej brzuch, uszkadzając rozwijającą się macicę. Potem mi opowiedziała, jak jej matka straciła pierwszego męża i maleńkiego synka w wypadku kolejowym. - Ona i jej mąż siedzieli obok siebie. W chwili gdy brał od niej dziecko, wpadł na nich odczepiony wagon. Mojej matce nic się nie stało, ale mąż i synek zginęli na miejscu. Mężowi odcięło głowę. Popatrzyła na mnie. - Jego odcięta głowa spadła jej na kolana. 15 Leżeliśmy w łóżku, oboje nadzy, i patrzyliśmy na siebie. Byłem młody i miałem przed sobą dziewczynę, którą kochałem, ale nie widziałem jej pięknych gołych piersi ani cudownie zaokrąglonych bioder. To, co powiedziała, wstrząsnęło mną do głębi. Czułem się jak człowiek z epoki średniowiecza, który po raz pierwszy usłyszał, że Ziemia nie jest płaska. Nie mieściło mi się w głowie, że miła, uśmiechnięta matka Pat i kobieta trzymająca odciętą głowę męża na kolanach to ta sama osoba. No i ta historia z Pat. Gdyby którejś z moich kuzynek usunięto macicę w wieku ośmiu lat, jej życie od tamtej pory byłoby właściwie skończone. Przy każdym rodzinnym zgromadzeniu cmokano by nad nią ze współczuciem. I wszyscy nazywaliby ją biedną Pat. Znałem Pat i jej rodzinę od wielu miesięcy, poznałem troje jej

dziadków, cztery ciotki, dwóch wujków i niezliczoną liczbę kuzynów. Nikt nigdy nie wspomniał o tragedii Pat czy jej matki.

- Mama pięć razy poroniła, zanim się urodziłam, a w godzinę po moim przyjściu na świat usunęli jej macicę - mówiła dalej Pat. - Dlaczego? - Nie mogłem wyjść z szoku. - Byłam tak ułożona, że musiano wykonać cesarskie cięcie. Lekarza wezwano prosto z przyjęcia, więc... miał niepewną rękę. Doszło do przypadkowego uszkodzenia macicy i nie mogli powstrzymać krwawienia. - Pat wyszła z łóżka, wzięła z podłogi mój podkoszulek i wciągnęła go na siebie. Sięgał jej do kolan. W głowie mi kołowało od tej historii z macicami. W mojej rodzinie dziewczęta zachodziły w ciążę wcześnie i często. Dlaczego 16 moi stryjowie mogli się rozmnażać bez opamiętania, a rodzice Pat mieli tylko jedno dziecko i żadnej nadziei na wnuki? Gdy patrzyłem, jak Pat się ubiera, nagle coś mnie tknęło. - Z przyjęcia? Chcesz powiedzieć, że lekarz, który robił cesarskie cięcie, był pijany? - Ludzie tacy jak rodzina Pat nie miewali lekarzy, którzy po pijanemu „przypadkiem" niszczą kobiecie macicę. Pat odpowiedziała kiwnięciem głowy. - A twój ojciec? - spytałem szeptem. Chodziło mi o to, czy również w jego życiu kryje się jakaś tragedia. - Zwyrodnienie siatkówki. Za parę lat będzie całkiem ślepy. Dopiero wtedy zauważyłem łzy wzbierające jej w oczach.

Żeby je ukryć, wyszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. To był punkt zwrotny. Po tamtym dniu zmieniłem swój stosunek do życia. Przestałem być zarozumiały. Przestałem uważać, że tylko moja rodzina doświadczyła „prawdziwego życia". I wyzbyłem się

swego najgorszego lęku: że jeśli przydarzy mi się coś rzeczywiście okropnego, będę musiał zamknąć się w sobie, rezygnując z normalnej egzystencji. Powiedziałem sobie, że życie idzie naprzód. Cokolwiek by się stało, ono idzie naprzód. Myślałem, że mi się udało. Kiedy tamten nastolatek przejechał matkę Pat, próbowałem się zachowywać jak dojrzały mężczyzna. Pomyślałem, że jeśli dowiem się szczegółów o jej śmierci, to będzie mi łatwiej, więc poszedłem do młodego policjanta pilnującego miejsca wypadku i spytałem go, co się stało. Może nie wiedział, że jestem spokrewniony z ofiarą, a może był po prostu gruboskórny. 17 Powtórzył słowa tego dzieciaka, który ją zabił. „To była jakaś staruszka" - powiedział, jakby matka Pat była kimś bez znaczenia.

Odbył się pogrzeb, ładna prezbiteriańska ceremonia, podczas której ludzie uprzejmie płakali, Pat wspierała się na moim ramieniu, a jej ojciec starzał się w oczach. Trzy tygodnie po pogrzebie wszystko na pozór wróciło do normy. Pat znów uczyła w swojej trudnej szkole, a ja zacząłem pracować na kursach wieczorowych, gdzie uczyłem angielskiego ludzi

ubiegających się o zieloną kartę. W dzień oddawałem się pisarstwu, które miało zaowocować arcydziełem literackim, przynieść mi nieśmiertelność... i czołowe miejsce na liście bestsellerów „New York Timesa". Taką przynajmniej miałem nadzieję. Ojciec Pat zatrudnił pełnoetatową pomoc domową i spędzał wieczory na ganku, reperując domowy sprzęt sąsiadom, co zamierzał robić, dopóki wzrok mu

pozwoli. W rok po pogrzebie wszyscy sprawiali wrażenie pogodzonych z odejściem matki Pat, uważając je za „wolę bożą". Wprawdzie pozostawiła po sobie puste miejsce i często ją wspominano, ale pogodzono się z tym, że już jej nie ma. Tak mi się przynajmniej wydawało. Wydawało mi się też, że jestem jedyną osobą, która czuje staroświecką, dziką wściekłość z powodu straty kogoś tak zacnego. Miałem wrażenie, że dostrzegam rzeczy, których nikt inny nie widzi. Na oparciu kanapy była niewielka dziurka w miejscu rozejścia się szwów. Miała nie więcej niż 18 centymetr długości, ale ja ją zauważyłem i myślałem o tym, jak bardzo by przeszkadzała matce Pat. W Boże Narodzenie wszyscy oprócz mnie byli weseli, śmiali się i wykrzykiwali z zachwytu, rozpakowując prezenty. Minął ponad rok od bezsensownej śmierci matki Pat, a we mnie wciąż buzował ten gniew. Nie przyznałem się Pat, ale przez ten rok nie napisałem ani słowa. Nie znaczy to, że moja pisanina z poprzednich lat miała jakąkolwiek wartość, ale przynajmniej się starałem. Miałem trzech

agentów, lecz żaden z nich nie potrafił znaleźć wydawcy chętnego kupić to, co spłodziłem. - Pięknie napisane - słyszałem w kółko. - Tylko nie dla nas. Może i pięknie, ale nie dość dobrze, by któryś z nowojorskich wydawców zechciał zaryzykować wydanie... no i nie dość dobrze w opinii mojej żony. - Nieźle - oceniła krótko. - Właściwie całkiem nieźle.

A potem spytała, co chcę na obiad. Nie powiedziała ani jednego krytycznego słowa, wiedziałem jednak, że do niej nie trafiłem. Podczas tamtego Bożego Narodzenia, drugiego po śmierci matki Pat, siedziałem na kanapie przed kominkiem, przesuwając palcami po rozprutym szwie na oparciu. Z lewej strony dobiegały głosy kobiet wesoło rozmawiających w kuchni. Za moimi plecami mężczyźni wpatrzeni w ryczący telewizor kibicowali jakimś zawodom sportowym. Dzieci siedziały na werandzie z tyłu domu, licząc łupy i objadając się słodyczami. 19 Dręczyła mnie obawa, że powoli staję się taki jak krewni mojego ojca. Co było ze mną nie tak, że nie mogłem się pogodzić ze śmiercią teściowej? Nie mogłem się pogodzić ze stratą? Z niesprawiedliwością? Dzieciak, który ją potrącił, okazał się synem jakiegoś bogatego ważniaka; batalion prawników uwolnił go od kary, powołując się na proceduralne uchybienia w śledztwie. Wstałem z kanapy, żeby dorzucić polano do ognia. Kiedy

schylałem się nad paleniskiem, do pokoju wszedł ojciec Pat. Nie zauważył mnie, ponieważ wzrok znacznie mu się pogorszył i widział już tylko to, co znajdowało się na wprost jego twarzy. W ręku trzymał mały różowy koszyczek z wyściełaną pokrywką. Usiadł na brzegu kanapy, dokładnie tam, gdzie ja przed chwilą siedziałem, i otworzył koszyk. W środku były przybory do szycia, a wyściełana pokrywka służyła za poduszkę do igieł; kilka z nich miało nawleczoną nitkę. Przyglądałem się, jak wyciąga igłę i przesuwa

palcami wzdłuż nitki, żeby sprawdzić, czy jest zakończona węzełkiem. Ręce lekko mu drżały. Postawił koszyk obok siebie, a potem wytężając resztki wzroku, lewą ręką zaczął obmacywać oparcie. Wiedziałem, czego szuka - tej małej dziurki w pokrowcu uszytym przez matkę Pat. Nie mógł jej znaleźć. Łzy uniemożliwiały mu zobaczenie czegokolwiek, a ręce zbyt się trzęsły, by mógł cokolwiek wyczuć dotykiem. Ukląkłem po drugiej stronie oparcia i ująłem jego dłonie. 20 Nie okazał żadnego zdziwienia moim gestem ani nie próbował wyjaśnić, co zamierza zrobić. Razem, powoli, bo też drżały mi ręce i też miałem łzy w oczach, zeszyliśmy rozdarty pokrowiec. Zajęcie wymagające dwóch minut zabrało nam kwadrans, a przez cały ten czas żaden z nas nie odezwał

się ani słowem. Słyszeliśmy otaczających nas ludzi, ale tak, jakby znajdowali się gdzieś daleko. Kiedy pęknięcie było już zaszyte, ja przytrzymałem nitkę, a ojciec Pat pochylił się i odgryzł jej koniec. Jego usta na moment dotknęły moich palców. Może chodziło o ten dotyk. Może o to, co zrobiliśmy razem. A może o to, że rozpaczliwie potrzebowałem w życiu mężczyzny, który nie kocha swojej furgonetki bardziej niż łudzi. Wciąż na klęczkach, położyłem głowę na kolanach ojca Pat i zacząłem płakać. Kiedy głaskał mnie po włosach, czułem, jak jego ciepłe łzy kapią mi na

policzek. Nie wiem, jak długo to trwało. Jeśli nawet ktoś z Pendergastów nas widział, nigdy o tym nie wspomniał, nawet Pat... ale ostatecznie byli bardzo kulturalną rodziną. Po pewnym czasie łzy obeschły i, jak pisują w kobiecych czasopismach, „poczułem się lepiej". Nie całkiem dobrze, lecz ciężar przygniatający mi pierś jakby zelżał. Pomyślałem z nadzieją, że może w końcu zupełnie ustąpi. - Z chęcią zabiłbym tego gówniarza - odezwał się ojciec Pat, a ja - nie wiem, jak to wytłumaczyć - zacząłem się śmiać. Przez ponad rok 21 otaczała mnie spokojna, uprzejma atmosfera żałoby, ale ja odczuwałem to inaczej. Byłem bliski skontaktowania się z jednym z moich stryjów; już on by znalazł kogoś, kto by dał nauczkę tamtemu

smarkaczowi. Kusiło mnie, ale wiedziałem, że zemsta nie przywróci życia matce Pat. - Ja też - przyznałem szeptem, ocierając twarz rękawem nowej, odświętnej koszuli. Byliśmy sami w pokoju. Przepalona szczapa w kominku zsunęła się na brzeg paleniska; podniosłem się, żeby ją poprawić. Wcześniej jednak położyłem rękę na ramieniu teścia, nachyliłem się i pocałowałem go w czoło. Przytrzymał moją dłoń. Byłem pewien, że znów zacznie płakać, ale tak się nie stało. Przeciwnie, uśmiechnął się do mnie. - Cieszę się, że moja córka za ciebie wyszła - powiedział. Żadna pochwała, ani przedtem, ani potem, nie znaczyła dla mnie tyle, ile te słowa. Coś we mnie wtedy pękło, coś twardego i dławiącego, co od

dawna tkwiło w mojej piersi. Godzinę później byłem duszą towarzystwa. Wodzirejem. Tryskałem humorem, żartowałem i opowiadałem niestworzone historie, od których wszyscy pokładali się ze śmiechu. Jeszcze nikt, nawet Pat, nie widział mnie takiego. Mówiłem jej, że nauczyłem się „zarabiać na kolacje" jako dziecko, ale nie wyjaśniałem bliżej, na czym to polegało. A było to tak. Zdaniem mojej matki to jedenastu braci mego ojca wpędziło jej męża do więzienia, więc w zamian za to po kolei musieli mi ojcować. Przez całe dzieciństwo co trzy miesiące przeprowadzałem się do innego stryja. „Nadchodzi kara!" - wołali moi 22

kuzyni, kiedy matka wiozła mnie z jednego domu, lub mieszkalnej przyczepy, do drugiego. Ustawiała mnie przed drzwiami z walizką zawierającą wszystkie moje rzeczy i ściskała mnie za ramię, co było jedynym cieplejszym gestem, jakiego kiedykolwiek od niej zaznałem. Nie widziałem jej przez trzy miesiące, dopóki nie nadszedł czas kolejnej przeprowadzki. Nawet jeśli miała nastąpić tylko do sąsiedniego domu, matka uważała za punkt honoru, żeby mnie podwieźć. Przez lata nauczyłem się, że nie zdołam dorównać kuzynom w walce na pięści ani w umiejętności obsługiwania ciężkiego sprzętu, który zawsze był pomalowany na żółto łub na zielono, ale posiadałem talent, jakiego oni nie mieli -umiałem opowiadać. Bóg jeden wie, po kim go odziedziczyłem, choć któraś z ciotecznych babek twierdziła, że mój dziadek był urodzonym łgarzem. W istocie tak bardzo się różniłem od reszty rodziny, iż jeden ze stryjów mawiał, że gdybym

nie wyglądał jak Newcombe, przysiągłby, że w ogóle nie jesteśmy spokrewnieni. Z konieczności nauczyłem się zabawiać innych. Kiedy atmosfera robiła się gorąca, ktoś szturchał mnie, mówiąc: - Opowiedz nam coś, Ford. Opowiadałem więc różne historie, śmieszne, przerażające albo po prostu wciągające. Tamtego wieczoru, kiedy wypłakałem się z głową na kolanach ojca Pat, podkręciłem się tak, jak nie zdarzało mi się to od czasu, gdy opuściłem dom stryja i podjąłem naukę w

college'u dzięki częściowemu stypendium i pożyczce studenckiej. 23 Następnego dnia, już w samochodzie, kiedy wyruszaliśmy w długą powrotną drogę do domu, Pat spytała: - O rany, co w ciebie wstąpiło wczoraj wieczorem? Mruknąłem coś niezrozumiałego. W ogóle niewiele mówiłem przez cały czas, ponieważ myślałem o tym, co powiedział ojciec Pat. Że chętnie zabiłby tego gówniarza. Jak człowiek, który niewiele widział, mógłby kogokolwiek zabić? Jedno było pewne, że nawet gdyby to zrobił, nikt by go nie podejrzewał. I na jaką karę zasługiwał taki dzieciak? Zastrzelenie go z ukrycia nie wystarczało. Powinien cierpieć tak, jak cierpieli ludzie, którzy kochali matkę Pat. Powinno mu się odebrać coś, co kochał najbardziej na świecie. Ale co mógł kochać taki dzieciak? Używki? Swojego tatusia, który pomógł mu się wymigać od kary? Myślałem też o matce Pat. Co się stało z jej duszą? Czy jej dusza musiała opuścić ziemię, ponieważ nie było już ciała? A jeśli jej mąż

lub córka będą potrzebowali pomocy? Czy będzie przy nich? I właściwie jaki jest tamten świat? Czy spotkała w nim swego pierwszego męża? I małego synka? I co z duszyczkami dzieci, które poroniła? I co z pijanym lekarzem, który „przypadkowo" uszkodził jej macicę? Czy jej pozbawiona ciała dusza mogła mu coś zrobić?

W drodze do domu Pat przyglądała mi się podejrzliwie, ale ostatecznie sama twierdziła, że im więcej myślę, tym staję się cichszy. Po zjedzeniu kanapki i umyciu zębów doszedłem do wniosku, że mógłbym usiąść przy maszynie i zapisać kilka pomysłów. 24 Nie żebym miał - ja, prawdziwy pisarz - kiedykolwiek przymierzyć się do powieści o zbrodni, duchu i zemście. Nie, w życiu! Ale przecież mógłbym kiedyś wykorzystać te pomysły w którymś z opowiadań. No wiecie, w tym wielkim literackim arcydziele, które miało mi przynieść nagrodę Pulitzera. I tygodniami utrzymywać się na listach bestsellerów. Podchodząc do maszyny, ustawionej we wnęce salonu, ze zdumieniem odkryłem, że zostawiłem ją nieprzykrytą. Nie należałem do zapominalskich. W maszynie była kartka z notatką: „Włożyłam do lodówki trzy kanapki. Nie pij piwa, bo zachce ci się spać. Jeśli nie skończysz do czwartej po południu, zadzwonię, że jesteś chory". W normalnej sytuacji mógłbym się wzruszyć, że mam żonę, która tak dobrze mnie rozumie, ale nie byłem w nastroju do wzruszeń. Pat przygotowała obok maszyny ryzę czystego papieru, więc pozostawało mi tylko zabrać się do pisania.

„O co tyle szumu? To była tylko jakaś staruszka". Tak brzmiały pierwsze słowa, które wystukałem, a dalej poszło już samo. Kiedy po raz pierwszy miałem wprowadzić ducha zamordowanej kobiety,

przestraszyłem się, że nie potrafię. To nie była literatura. I wtedy przypomniałem sobie, jak jeden ze sławnych pisarzy powiedział: „Nie można wybierać tego, co się pisze. Nikt nie przylatuje do ciebie na różowej chmurze i nie mówi: »Dam ci talent pisarski. Jaki byś chciał? Model Jane Austen, który żyje wiecznie, czy taki, który przyniesie ci mnóstwo pieniędzy za życia, ale umrze wraz z tobą?« Nikt ci nie da 25 takiego wyboru. Bierzesz, co dają, i dziękujesz Bogu, że w ogóle dostałeś". Podczas następnych miesięcy wiele razy musiałem sobie przypominać te słowa. Nawet je wypisałem na kawałku papieru i zawiesiłem na ścianie nad maszyną. W którymś momencie Pat dopisała pod nimi: „Amen!". Nie wróciłem już do mojej klasy pełnej dukających po angielsku uczniów. Najpierw Pat zadzwoniła, że jestem chory, potem zastępowała mnie przez tydzień, ale gdy trzeci z kolei uczeń poprosił ją, by za niego wyszła dla papierów, które pozwolą mu zostać w Stanach, zrezygnowała. I oznajmiła im, że ja także rezygnuję. Napisanie książki zajęło mi pół roku i przez cały ten czas żyłem jakby we mgle. Patrzyłem na Pat, lecz jej nie widziałem. Z tego, co pamiętam, nie rozmawialiśmy ze sobą. Nie zastanawiałem się, jak sobie radzi z płaceniem rachunków bez mojego dochodu, ale

domyślam się, że ojciec ją wspomagał. Naprawdę nie wiem. W tym czasie żyłem wyłącznie książką.

Kiedy ją skończyłem, podszedłem do Pat, zwiniętej w kłębek w rogu kanapy, i powiedziałem: - Gotowe. - Kiedy pisałem, nigdy nie prosiła, bym jej pokazał jakiś fragment, a ja nigdy jej tego nie proponowałem. Teraz nieśmiało, trochę zażenowany, spytałem: -Chciałabyś przeczytać? - Nie - odpowiedziała natychmiast, bez wahania. Omal nie padłem z wrażenia. Co ja takiego zrobiłem? Znienawidziła mnie? Nim znów się odezwała, zdążyłem sobie wyobrazić co najmniej tuzin 26 powodów, dla których mogła nie chcieć przeczytać mojej książki. I wszystkie fatalne. - Jutro wcześnie rano wyjeżdżamy do taty. Przeczytasz nam obojgu całą książkę na głos - oznajmiła. Przez chwilę wpatrywałem się w nią oniemiały. Mogłem przed nią otworzyć duszę, ale przed jej ojcem? Szukałem w myślach jakiejś wymówki, która by mnie od tego wybawiła. - A co z twoją pracą? Nie możesz opuszczać szkoły. Jesteś potrzebna dzieciom. - Jest lato. Nie ma szkoły - przypomniała z całą powagą. Od ojca Pat dzieliło nas sześć godzin jazdy samochodem. Byłem tak zdenerwowany, że kiedy po raz drugi zjechałem na lewy pas, Pat zmieniła mnie za kierownicą. Nim dotarliśmy na miejsce, miałem wrażenie, że cała krew odpłynęła mi z twarzy, rąk i nóg. Ojciec Pat czekał na nas z grubymi kanapkami z indykiem, ale

wiedziałem, że jeśli ich spróbuję, udławię się pierwszym kęsem. Pat to rozumiała. Usadziła ojca na sofie,mnie na krześle i położyła mi na kolanach pierwszą połowę maszynopisu. Następnie bez słowa usiadła obok ojca. Oboje trzymali talerze z kanapkami. - Czytaj! - rozkazała. Tekst wymagał dopracowania. Roiło się w nim od zbędnych imiesłowów i setek niejednoznacznych określeń. Pisałem w takim tempie, że w niektórych dialogach trudno było się domyślić, kto wypowiada daną kwestię. No i daty zupełnie się pomieszały. Niektóre z postaci najpierw zawierały małżeństwo, a potem przychodziły na 27 świat. Jeden z bohaterów miał na imię John, a dwadzieścia stron dalej nazywałem go George'em. Nie wspominając już o błędach ortograficznych i literówkach. Jednak mimo wszelkich niedociągnięć ta książka miała coś, czego brakowało moim wcześniejszym dokonaniom pisarskim. Przy szóstym rozdziale podniosłem wzrok znad tekstu i zobaczyłem, że ojciec Pat ma policzki mokre od łez. Ta książka miała serce. Moje serce. Pisząc o tym, co było we mnie, ostatecznie pozbyłem się skorupy, rozsadzającej mi pierś. Cząstka po cząstce przeniosłem ją na papier. Zapadł zmierzch, Pat wsunęła mi do ręki szklankę mrożonej herbaty, a ja wciąż czytałem. Kiedy wreszcie głos odmówił mi posłuszeństwa, wzięła ode mnie maszynopis i sama zaczęła czytać. Z nadejściem świtu znów ja podjąłem czytanie, a Pat robiła jajecznicę i

tosty z pół bochenka chleba. Jeśli któreś z nas musiało skorzystać z

łazienki, razem schodziliśmy na dół i pozostała dwójka stała pod drzwiami, żeby nie zakłócać rytmu czytania. O dziewiątej przyszła gospodyni, ale ojciec Pat odesłał ją do domu, a my czytaliśmy dalej. Skończywszy lekturę około czwartej po południu, Pat odchyliła się na krześle i czekała na nasz werdykt, jakby to ona była pisarzem, a my jurorami. - Wspaniałe - szepnął ojciec Pat. - Martha została pomszczona. Jego opinia była dla mnie ważna, lecz najbardziej chciałem usłyszeć ocenę z ust miłości mojego życia, Pat. Ona jednak nie 28 powiedziała ani słowa. Odłożyła kartki na podłogę i wyszła z domu, zabierając kluczyki do samochodu i torebkę. Jej zachowanie było tak dziwne, że nawet nie poczułem się urażony. Przyszło mi do głowy, że może być zdenerwowana, bo w końcu książka była o jej matce. A może... - Kobiety! - mruknął ojciec Pat, podsumowując zwięźle sytuację. - Właśnie. Kobiety - powtórzyłem za nim. - Co byś powiedział na to, żebyśmy się upili? - podsunął mój teść. Nigdy w życiu nie słyszałem lepszej propozycji. Nim Pat wróciła mniej więcej po półtorej godziny, zdążyliśmy wlać w siebie po kilka szklanek whisky; teść powtarzał wielokrotnie, że moja książka jest najlepszą, jaką w ogóle kiedykolwiek napisano. - Ustępuje jedynie Biblii - uściślił.

- Naprawdę tak uważasz? - upewniałem się, obejmując go. Naprawdę?

Wchodząc do kuchni z dwiema torbami zakupów, Pat zgromiła nas wzrokiem i stwierdziła, że jesteśmy obrzydliwi. - Ale nie podobała ci się moja książka - powiedziałem głosem nieco rozmytym przez alkohol. - Bzdura! - prychnęła, zabierając butelkę i szklanki ze stołu i kładąc na ich miejsce ogromne pudło z pizzą. Była to pizza z pikantną kiełbasą i papryką w trzech kolorach, moja ulubiona. Dopiero później, kiedy już zwymiotowałem, a następnie zjadłem pizzę do spółki z teściem, który od razu położył się do łóżka, żeby odespać zarwaną noc, uświadomiłem sobie, że Pat zniknęła gdzieś z 29 pozostałymi torbami. Znalazłem ją w jadalni, przy stole zarzuconym przyborami do pisania, papierami i moim maszynopisem. Bolała mnie głowa, w żołądku mdliło i zaczynałem się martwić, bo nadal nie wypowiadała się na temat mojej książki. - Co robisz? - spytałem, starając się nie zdradzić tonem głosu, że mam ochotę skakać i krzyczeć: „No powiedz mi! Powiedz! Powiedz!". - Redaguję - wyjaśniła, podnosząc na mnie wzrok. -Ford, to najlepsza książka, jaką w życiu czytałam, ale nawet ja dostrzegłam w niej błędy. Razem sprawdzimy zdanie po zdaniu i poprawimy, a kiedy będzie gotowa, poślemy ją do wydawnictwa.

- Do mojego agenta - mruknąłem. Najlepsza książka, powiedziała. Najlepsza. - Do tego nadętego balona? Nie wiedziałem, że go nie lubi. - Nie. Ja będę twoim agentem - oznajmiła Pat.

- Ty? - Niestety, zabrzmiało to tak, jakbym nie wierzył, że nauczycielka chemii może się w jedną noc zmienić w agenta literackiego. Przyjrzała mi się, mrużąc oczy. - Skoro ty możesz zostać pisarzem, to ja mogę zostać agentką. - Oczywiście, skarbie - zapewniłem, biorąc ją za rękę. Z samego rana miałem zamiar zadzwonić do mojego agenta. Cofnąwszy dłoń, wróciła wzrokiem do maszynopisu. - Możesz sobie kpić, ale kiedy ty byłeś zajęty pisaniem, dużo myślałam i wiem, że sobie poradzę. Proszę cię tylko, żebyś mi dał 30 szansę. - Znów na mnie spojrzała, tym razem z dziwną determinacją. Nie mam talentu - powiedziała ostrym tonem, jakiego jeszcze u niej nie słyszałem. - I nigdy nie będę miała dzieci. Mam tylko ciebie i twój talent, za który powinnam dziękować Bogu cztery razy dziennie. Położyła rękę na stosie papieru. - Jeszcze tego nie wiesz, ale to jest wspaniałe. A ja wiem, że teraz, w tym momencie, mam swoje jedyne pięć minut w życiu. Mogę się wycofać i jak inne żony sław pozostawać w twoim cieniu... albo mogę zostać twoją partnerką.

Może nie umiem pisać, ale jestem od ciebie lepsza w rachunkach i finansach i potrafię wszystko zorganizować. Ty piszesz, a ja zajmuję się całą resztą. Zadbam o umowy, promocje i... - Urwała, patrząc mi w oczy. - Umowa stoi? - spytała cicho, lecz zdecydowanie. Pragnęła tego tak bardzo, jak ja pragnąłem pisać. - Stoi - powiedziałem, ale kiedy wyciągnęła rękę, ucałowałem jej dłoń, potem nadgarstek, a następnie muskałem czule wargami całe

ramię. Skończyło się na tym, że kochaliśmy się na stole w jadalni, na maszynopisie, który wysunął się z pudełka, zaścielając luźnymi kartkami cały blat. Przez następne sześć tygodni, poświęcone na redagowanie i przepisywanie książki, ilekroć przyszło nam porządkować rozsypane strony, spoglądaliśmy na siebie z ciepłym uśmiechem. Nie sposób opisać tych dwunastu lat, jakie upłynęły od wydania mojej pierwszej książki do śmierci Pat. Po zredagowaniu książki, przepisaniu jej i sporządzeniu sześciu kserokopii Pat umówiła się z wydawcami w Nowym Jorku i 31 pojechaliśmy tam na dwa dni. Chodziła na spotkania sama, twierdząc, że rozpłaczę się jak dziecko, kiedy ludzie zaczną oceniać w dolarach moją krwawicę. Oburzony, zapewniłem ją, że nigdy nie płaczę jak dziecko, ale wiedziałem, że Pat ma rację. Książka opowiadała o matce Pat, więc jak mogła być warta mniej niż miliardy? Ostatecznie spędziłem te dni, spacerując wokół Central Parku i

zamartwiając się tak bardzo, że schudłem aż o osiem kilo. - Beze mnie nawet nie zjesz - narzekała Pat, ale widziałem, że jest zdenerwowana równie mocno jak ja. Nie poruszaliśmy tematu „a co, jeśli", ale niezadane pytania wisiały w powietrzu. A jeśli nie nadawała się na agentkę? Jeśli nie zdoła sprzedać książki? I wreszcie to najgorsze - jeśli książka nie spodoba się do tego stopnia, że nikt nie będzie chciał ją kupić? Po dwóch dniach wróciliśmy do domu, czekając niecierpliwie na odpowiedź. Ludzie, którym rozdała kopie, potrzebowali czasu, żeby ją przeczytać. Musieli porozmawiać o finansach ze swoimi szefami i musieli... Kto mógł wiedzieć, co jeszcze musieli? Próbowałem sobie wmawiać, że chodzi o interes, ale w głębi duszy czułem, że jeśli odrzucą książkę, to będzie tak, jakby odrzucili matkę Pat. Bo taki właśnie dałem tytuł: Matka Pat. Pat udawała spokój, śmiejąc się kpiąco, ilekroć podrywałem się przy najlżejszym hałasie i wpatrywałem w telefon. Zemściłem się za to. Umówiłem się z człowiekiem, z którym kiedyś pracowałem, żeby zadzwonił na nasz numer, po czym schowałem oba aparaty. Pat 32 zabroniła mi odbierać, więc kiedy telefon zadzwonił, siedziałem przy stole, zasłaniając twarz gazetą. Pat miotała się po domu w poszukiwaniu aparatu. Kiedy wreszcie zdyszana dopadła słuchawki, rozmówca się wyłączył. Schowany za gazetą, zwijałem się ze śmiechu. Byłem pewien, że

jest jeden zero dla mnie, dopóki chwilę później nie podała mi kawy. Po pierwszym łyku omal nie zwymiotowałem. Dolała do niej płynu do mycia naczyń. Kiedy zgięty wpół nad umywalką próbowałem wypłukać usta, znaczącym uśmieszkiem ostrzegła mnie przed następnymi niewczesnymi pomysłami. Gdy telefon zadzwonił ponownie, wciąż byłem w łazience, a Pat szukała czegoś w lodówce; najwyraźniej nie miała zamiaru odbierać. Skrzywiłem się. To był prawdopodobnie Charley, żeby spytać, czy

dobrze się spisał. Wolno podszedłem do aparatu, stojącego już na swoim miejscu, podniosłem słuchawkę i zostałem połączony z kimś z domu wydawniczego Simona i Schustera. Zaniemówiłem. Trzymając telefon z dala od ucha, wpatrywałem się w plecy Pat. Najwidoczniej jakiś szósty zmysł kazał jej się odwrócić. Ujrzawszy moją pobladłą twarz, niemal przeskoczyła kanapę, żeby mi odebrać słuchawkę. Usiadłem przy stole, napiłem się kawy i słuchałem. Pat mówiła głównie: 33 - Tak, tak, rozumiem. - A potem odłożyła słuchawkę i popatrzyła na mnie. Najpierw zabrała mi kubek i wylała mydlaną kawę. Wypiłem już prawie połowę i wcale tego nie zauważyłem. Podając mi papierowy

ręcznik do wytarcia ust, oznajmiła: - Zamierzają licytować książkę. Nie miałem pojęcia, co to znaczy, ale wiedziałem, że nie jest dobrze. Licytacje kojarzyły mi się z używanymi meblami. Kiedy ktoś umierał, jego graty szły na licytację. Widząc, że nie rozumiem, Pat usiadła obok mnie przy stole i wzięła mnie za ręce. - Trzy wydawnictwa chcą kupić twoją książkę, więc będzie przetarg. Ten, kto da najwięcej, dostanie książkę. Aukcja będzie trwała dzisiaj cały dzień. Dopiero później okazało się, że wszystko zrobiliśmy nie tak, jak

trzeba. Powinniśmy byli prezentować książkę wydawnictwom po kolei, tymczasem Pat dała ją trzem naraz, informując każde z nich o dwóch pozostałych. Ponieważ wszystkim trzem książka się podobała i ponieważ żadne nie chciało obrazić żony autora, same wykonały pracę agenta i zorganizowały aukcję. Jednakże wówczas, dawno temu, w swej niewinności ani Pat, ani ja nie mieliśmy świadomości popełnionego błędu. Po prostu czekaliśmy, nie mogąc zrobić nic innego. Telefon dzwonił co godzinę - wydawnictwa oferowały swoją stawkę, pytając o oferty konkurencji.

34 Po każdym telefonie dzwoniliśmy do ojca Pat, żeby go

poinformować o rozwoju wydarzeń. To był ekscytujący, przerażający i wyczerpujący dzień. Oboje z Pat nic nie jedliśmy i podejrzewam, że jej ojciec także nie miał nic w ustach przez cały czas. Nie odstępowaliśmy na krok od telefonu. O piątej po południu było po wszystkim. Powiedziano mi, że otrzymam równy milion od Simona i Schustera. Jak się świętuje coś takiego? To przekraczało nasze wyobrażenia. Szampan nie wystarczał. Nasze życie się zmieniło, a zmiana była zbyt duża, by tak od razu ją ogarnąć. Siedzieliśmy w milczeniu przy kuchennym stole. Żadne z nas nie wiedziało, co zrobić i co powiedzieć. Pat położyła ręce przed sobą i przyglądała się swoim paznokciom. Ja wziąłem ze stołu pióro i zacząłem zamalowywać wszystkie „o" na tytułowej stronie gazety. Po kilku minutach ciszy spojrzałem na Pat, a ona spojrzała na

mnie. Słyszałem jej myśli, tak jakby wypowiadała je na głos. - Zadzwoń do ojca - powiedziałem - a ja... Hm... - Miałem w głowie zupełną pustkę. - Zaczekaj w samochodzie - poleciła Pat. Powiadomiła ojca o wyniku aukcji i o tym, że jedziemy do niego, by razem świętować. Oboje byliśmy zgodni, że ta sprawa dotyczy nas trojga, nie tylko mnie i Pat, więc jeśli mamy świętować, to tylko wszyscy troje. Dotarliśmy do domu ojca Pat około północy. Musieliśmy zaparkować trzy przecznice dalej, bo najbliższe ulice były zastawione

samochodami. 35 - Co za idiota urządza imprezę we wtorek? - wybuchnęła Pat, zła, że musimy iść pieszo kawał drogi. Niemal dopiero na miejscu zorientowaliśmy się, że przyjęcie odbywa się u jej ojca i wydawane jest na naszą cześć. Nie wiadomo, jak Edwin Pendergast tego dokonał, ale mając zaledwie sześć godzin, zorganizował przyjęcie, które miało przejść do historii. Drzwi zarówno jego domu jak obu sąsiadów były otwarte. Goście, kelnerzy i obsługa kłębili się na wszystkich trzech posesjach. Cóż to była za impreza! Na trzech frontowych trawnikach orkiestra grała utwory z epoki big-bandu - ulubioną muzykę rodziców Pat. Przed orkiestrą sześcioro zawodowych tancerzy w kostiumach z lat czterdziestych kołysało się do wtóru trąbki, na której grał chyba jakiś bliski krewny Harry'ego Jamesa. Sąsiedzi oraz zupełnie nieznani mi ludzie w wieku od ośmiu do osiemdziesięciu lat tańczyli wraz z

zawodowcami. Zobaczywszy Pat i mnie, zaczęli wykrzykiwać powitania i gratulacje, ale bawili się zbyt dobrze, by przerwać tańce. Gdy zbliżyliśmy się do drzwi, usłyszeliśmy inną muzykę, dobiegającą z tyłu domu. Chwyciłem Pat za rękę i pobiegliśmy ścieżką w tym kierunku; tuż za różanym ogrodem matki Pat ujrzeliśmy inny zespół. Ten grał współczesnego rock and rolla, przy którym także bawił się spory tłumek gości.

Podwórko domu sąsiadującego z lewej strony z domem ojca Pat ogrodzone było wysokim płotem. Mieli tam basen. Słysząc śmiechy dochodzące zza płotu, Pat rozkazała: 36 - Podsadź mnie! Podłożyłem jej pod stopę splecione dłonie. - Co się tam dzieje?! - spytałem, przekrzykując muzykę. Widziałem, jak szeroko otwiera oczy ze zdumienia, ale odpowiedziała mi dopiero wtedy, gdy znalazła się z powrotem na ziemi. - Zabawa w basenie! - krzyknęła mi wprost do ucha. Spojrzałem na nią pytająco, nie rozumiejąc, dlaczego tak ją to dziwi. - Bez kostiumów - wyjaśniła, ale kiedy rozglądałem się za czymś, po czym mógłbym się wspiąć i też zajrzeć przez płot, chwyciła mnie za rękę i pociągnęła z powrotem do domu. W środku panował chaos. Dwie orkiestry na zewnątrz, jedna z frontu, druga z tyłu domu, przy otwartych wszystkich oknach i drzwiach, tworzyły istną kakofonię. Ale to mi wcale nie przeszkadzało. Prawdę mówiąc, zlewające się ze sobą dźwięki dwóch zespołów doskonale odpowiadały mojemu

nastrojowi. Zawsze marzyłem o tym, by coś mi opublikowano. Jako dziecko pisałem komiksy. Kiedyś nawet, mieszkając u stryja, który pilnie uczęszczał do kościoła, dopisałem do Biblii nową księgę. Jedynym i największym pragnieniem mego życia było pisać książki,

które byłyby wydawane. Teraz miało się to spełnić. Jednocześnie ogarnęło mnie śmiertelne przerażenie. Może ta książka była czymś jednorazowym. Przebłyskiem talentu, który się nie powtórzy. Punktem wyjścia do pisania stała się bezsensowna śmierć osoby, którą pokochałem. O czym więc miałbym pisać w następnej książce? 37 Pat szturchnęła mnie w żebra. - Czym się znowu martwisz?! - zawołała, wyraźnie zdegustowana, że nie potrafię się odprężyć nawet na jeden wieczór. - Drugą książką! - odkrzyknąłem. - O czym będę pisał? Wiedziała, co mam na myśli. Odniosłem sukces, ponieważ opisałem własne przeżycia. Więcej, ja obnażyłem własne przeżycia. Co jeszcze miałem do obnażenia? Kręcąc głową, wzięła mnie za rękę, zaprowadziła do łazienki na parterze i zamknęła drzwi. Było tam znacznie ciszej. - Fordzie Newcombe, jesteś idiotą - stwierdziła. - Masz matkę, która wykorzystywała cię jako narzędzie do wymierzania kary. Masz ojca, który siedzi w więzieniu, i jedenastu stryjów, wszystkich paskudnych i nikczemnych. Doznałeś w życiu dość złego, żeby mieć materiał na tysiąc książek. - Fakt - przyznałem z uśmiechem. Przyszło mi do głowy, że

mógłbym napisać o stryju Simonie i jego siedmiu córkach. Albo o

mojej słodkiej kuzynce Mirandzie, która umarła młodo, ale nikt po niej nie płakał. Dlaczego pamięta się tylko o tych złych? Może należałoby o tym napisać bez fabularyzowania? Pat wyrwała mnie z rozmyślań, rozpinając mi spodnie. - Co ty wyprawiasz? - spytałem zaskoczony. - Dobieram się do milionera - odparła. - Och! - Tylko tyle zdołałem wykrztusić, nim zamknąłem oczy, poddając się bez reszty jej dłoniom i ustom. 38 Kiedy po dłuższej chwili opuściliśmy łazienkę, byłem gotów do świętowania. Już niczym się nie martwiłem. Przypomniałem sobie pół tuzina osobistych doświadczeń, o których mogłem pisać. Znaleźliśmy mego teścia w salonie sąsiedniego domu, tego z basenem. Tańczył tak zmysłowo, że stanąłem w progu jak wryty i wpatrywałem się w niego. - Powinieneś był go widzieć z mamą - rzuciła Pat, prześlizgując się pod moim ramieniem i podchodząc do ojca. Na moment znieruchomiał, wymienił z córką kilka zdań, pomachał do mnie i powrócił do swych wygibasów. - Zostajemy na noc - oznajmiła Pat z uśmiechem. Była już druga nad ranem, więc ta informacja wydawała się zbędna. We wszystkich trzech kuchniach uwijali się ludzie z firmy gastronomicznej, rozstawiający w jadalniach i w ogrodach olbrzymie tace z jedzeniem. Ponieważ oboje z Pat przez ostatnich kilka dni

prawie nie jadaliśmy, postanowiliśmy to teraz nadrobić. Opróżniałem już drugi talerz, kiedy mi powiedziała, że pójdzie się przywitać ze znajomymi. Pokiwałem głową, zapewniając, że chętnie posiedzę sobie spokojnie w kącie, jedząc i pijąc. Ledwie zniknęła za rogiem, rzuciłem się na schody. Impreza w basenie, bez kostiumów! Byłem pewien, że na piętrze znajduje się pokój gościnny, z którego będę mógł na to popatrzeć. Istotnie, ujrzałem około tuzina młodych ludzi, cudownie nagich, skaczących z trampoliny i pływających w przejrzystej, niebieskawej wodzie. - Niesamowite, co? - usłyszałem nagle za plecami. 39 To był ojciec Pat. Zamknął za sobą drzwi, więc otaczała nas względna cisza. - Co jest niesamowite? - spytałem. - Dzisiejsze nastolatki. Widzisz tę na trampolinie? To mała Janie Hughes. Ma dopiero czternaście lat. Uniosłem brwi. - Czy to nie ją widziałem na trzykołowym rowerku tydzień temu? Zachichotał. - Patrząc na nią, rozumiem, dlaczego starzy mężczyźni żenią się z młodymi dziewczętami. A widząc chłopców w jej wieku, rozumiem, dlaczego tym dziewczynom podobają się starsi mężczyźni. Wiedział, co mówi. Choć kilka dziewcząt zrzuciło kostiumy, z chłopców odważył się na to tylko jeden. W większości byli chudzi,

pryszczaci i sprawiali wrażenie, że boją się swoich koleżanek, więc

pozostali w workowatych kąpielówkach. Ten nagi miał piękne ciało. Domyśliłem się, że jest kapitanem jakiejś lokalnej drużyny sportowej. Przypominał mi jednego z moich kuzynów, który zginął w wypadku samochodowym w dniu ukończenia liceum. Później doszedłem do wniosku, że mój kuzyn pewnie wiedział, że umrze młodo, ponieważ w wieku siedemnastu lat był już mężczyzną, nie młokosem, dojrzałym mężczyzną. - Prawdopodobnie umrze przed końcem roku - powiedziałem, wskazując kiwnięciem głowy nagiego adonisa stojącego na brzegu 40 basenu. Spojrzałem na teścia. - Sądziłem, że jesteś niewidomy albo prawie nie widzisz. Uśmiechnął się. - Ale mam doskonałą pamięć. Od tamtego dnia, gdy płakałem na jego kolanach, byliśmy sobie bliscy. Nigdy wcześniej nie miałem silnych więzi z żadnym mężczyzną i dopiero to, co czułem do ojca Pat, pozwoliło mi zrozumieć, na czym polega męska przyjaźń. - Zostawiam Pat dom - oznajmił. Odstawiłem talerz z jedzeniem. Nie mów o śmierci dzisiaj poprosiłem w duchu. Nie dzisiaj. Miałem nadzieję, że jeśli nie będę się odzywał, on także przestanie mówić. Ale nie przestał.

- Nie powiedziałem o tym Pat i nie chcę, żebyś ty to uczynił, ale jestem już jedną nogą na tamtym świecie. Wiedziałeś, że próbowałem

odebrać sobie życie jakiś miesiąc po jej śmierci? - Nie. - Odwróciłem głowę, zamykając oczy. W swej próżności byłem przekonany, że jestem jedyną osobą prawdziwie i głęboko przeżywającą śmierć matki Pat. - Martha nie pozwoliła mi umrzeć. Chyba wiedziała, że napiszesz o niej książkę, i życzyła sobie tego. Chciała tej książki dla ciebie, dla Pat i dla siebie. Myślę, że pragnęła, by jej życie coś znaczyło. Już miałem powiedzieć to, co się zwykle mówi w takich sytuacjach, że jej życie wiele znaczyło, ale czyż nie użyłem ćwierci 41 miliona słów, żeby to właśnie napisać? Pokiwałem więc tylko głową, nie mając odwagi spojrzeć mu w oczy. - Wiem, że nie muszę ci tego mówić, ale chcę, żebyś się opiekował Pat. Ona udaje, że nie przejmuje się tym, iż nie może mieć dzieci, ale to dla niej ważne. Kiedy miała osiem lat, po wyjściu ze szpitala rozdała wszystkie swoje lalki -a miała ich pełen pokój dzisiaj też żadnej by nawet nie dotknęła. Poczucie winy zaczęło dławić mnie w gardle. Nie zdawałem sobie z tego sprawy. Prawdę mówiąc, niewiele myślałem o tamtym nieszczęśliwym wypadku. Była moja i nie zależało mi na tym, czy będziemy mieć dzieci, czy nie. Nigdy jednak nie przyszło mi do

głowy, żeby spytać, co ona o tym myśli i co czuje. - Pozwól, żeby ci pomagała w pisaniu - poprosił. - Nie odsuwaj jej od tego. Niech ci się nie zdaje, że skoro odniosłeś tak wielki sukces, to potrzebujesz nowego agenta o znanym nazwisku.

Rozumiesz, co mam na myśli? Nadal nie byłem w stanie na niego spojrzeć. Byliśmy z Pat małżeństwem już od wielu lat. Dlaczego nie wiedziałem tego o lalkach? Czyżbym był aż tak mało spostrzegawczy? A może ona to przede mną ukrywała? Czy miała jeszcze jakieś sekrety? Ojciec Pat nie powiedział nic więcej, na moment tylko położył mi rękę na ramieniu, a potem wyszedł z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Po paru minutach zauważyłem jakąś kobietę podchodzącą do basenu. Rozpoznałem w niej matkę Janie Hughes. Kobieta 42 zawołała córkę tak głośno, że słyszałem ją mimo zgiełku dwóch orkiestr i chyba paru setek bawiących się ludzi. Janie grzecznie owinęła się ręcznikiem, ale zauważyłem, jak zerka przez ramię na nagiego atletę, który także sięgnął po kąpielówki. Kiedy emocje opadły, usiadłem przy oknie. Talerz wciąż był pełen, ale jakoś straciłem apetyt. Człowiek, którego kochałem, właśnie mi powiedział, że wkrótce umrze. Na parapecie, wciśnięta w kąt, leżała szmaciana lalka. Wziąłem ją do ręki i popatrzyłem na śmieszną, okrągłą twarz. Choćbym zarobił

nie wiem ile pieniędzy i osiągnął nie wiem jaki sukces, pewnych rzeczy - tych, na których mi naprawdę zależało - nigdy nie będę miał. Już nie zasiądę do stołu z Pat i jej rodzicami. Przypomniało mi się, co kiedyś o nich sądziłem: że są wybrańcami losu, którym nigdy nie przydarza się nic złego.

Nagle drzwi sypialni się otworzyły. - Tu jesteś - ucieszyła się Pat. - Wszędzie cię szukam. Przecież to przyjęcie jest na twoją cześć. - Mogę zabrać ze sobą do domu jako prezent małą Janie Hughes? - Uważaj, bo poskarżę na ciebie jej matce. Wysunąłem przed siebie lalkę, jakbym się nią osłaniał. - Nie, nie, tylko nie to! Pat podeszła do mnie. - Zejdź na dół. Ludzie domagają się autografów. 43 - Doprawdy? - zdumiałem się, nie kryjąc przy tym zadowolenia. Miałem odłożyć lalkę na miejsce, ale w ostatniej chwili, pod wpływem impulsu, podałem ją Pat. Odskoczyła, nie dotykając zabawki, z dziwnym wyrazem twarzy. Miałem ochotę zadać jej pytanie, zmusić do wyznania prawdy. Ale co właściwie miałaby mi wyznać? To, co już wiedziałem? Podeszła do drzwi i przystanęła odwrócona do mnie plecami.

Ramiona jej unosiły się i opadały jak po wyczerpującym biegu. Podniosłem lalkę z podłogi, odłożyłem w kąt parapetu, po czym podszedłem do żony i mocno ją objąłem. - Napijmy się szampana, a poza tym jeszcze mi nie powiedziałaś, co chcesz kupić za te pieniądze, które dostaniemy. Specjalnie podkreśliłem, że dostaniemy je oboje. - Dom - odparła bez chwili wahania. - Nad morzem. Wysoko, ze

szklaną ścianą, żebym mogła patrzeć na wodę i obserwować fale w czasie sztormu. Wstrzymałem oddech. Po latach małżeństwa w jeden wieczór poznałem dwie tajemnice mojej żony. - W czasie sztormu, powiadasz - mruknąłem, otwierając drzwi. Cały czas obejmowałem Pat. - A ty czego byś chciał? Ma się rozumieć oprócz apetycznej Janie, przez którą chybabyś trafił do więzienia. - Gdybym trafił do więzienia, mógłbym tam spotkać tatę. Uścisnąłem ją mocniej. - Chcę następnej książki -wyznałem szczerze. 44 - Nie martw się. Pomogę ci, ojciec także. Teraz, kiedy nie ma mamy, twoje książki będą go trzymać przy życiu. Ucieszyłem się, kiedy uderzyła w nas fala dźwięków, zwalniając mnie od odpowiedzi, bo nagle poczułem się tak, jakby to wielkie przyjęcie nie było dla mnie, lecz stanowiło pożegnanie mego teścia. Nie myliłem się, bo kilka tygodni później ojciec Pat zmarł we

śnie. Stojąc w domu pogrzebowym i patrząc na jego stężałe w lekkim uśmiechu rysy, pomyślałem, że zrobił dokładnie to, co robili moi melodramatyczni krewni - na dobre poddał się żałobie. Kiedy umarła matka Pat, miotałem się w gniewie, a Pat pomagała mi się jakoś trzymać. Kiedy zmarł jej ojciec, ona rozpaczała i złościła się tak bardzo, że lekarz chciał ją wysłać do szpitala. W tej sytuacji ja musiałem zachować spokój i trzymać się za nas dwoje. Pozwoliłem sobie na jedną chwilę słabości podczas odczytywania testamentu, gdy się dowiedziałem, że ojciec Pat zostawił mi swój

komplet niemieckich narzędzi. Pat sprzedała dom rodziców wraz z całym wyposażeniem. Gdyby decyzja należała do mnie, zamieszkalibyśmy tam, bo to miejsce kojarzyło mi się z najlepszym okresem mojego życia. Ale Pat zabrała z niego jedynie zdjęcia. Umieściła je w skrytce depozytowej i nigdy ich nie oglądała. Wszystko inne sprzedała. Zatrzymaliśmy tylko skrzynkę z narzędziami. Przez następne dwanaście lat ja pisałem, a Pat zajmowała się całą resztą. Uważała, że jesteśmy wspólnikami. Ja pisałem, razem redagowaliśmy, a potem ona sprzedawała. I była moim pierwszym 45 czytelnikiem. Zawsze mówiła, co myśli o moich książkach, czasami brutalnie. Niełatwo mi było przełknąć krytykę, więc zdarzały nam się zażarte kłótnie. - Spróbuj tak, jak ci proponuję, i zobacz, co jest lepsze! -

wykrzyczała któregoś dnia. W złości, żeby jej udowodnić, iż się myli, zmieniłem zakończenie według jej wskazówek. I miała rację. Jej pomysł był lepszy. Potem uważniej jej słuchałem i nabrałem do niej większego zaufania. Nie kupiliśmy domu nad morzem. Po pierwsze, Pat nie mogła się zdecydować, nad którym właściwie morzem chciałaby mieszkać. Po drugie, fascynowało ją, że jako pisarz mogę mieszkać gdziekolwiek na świecie, więc postanowiliśmy „spróbować" paru miejsc. Skończyło się na częstych przeprowadzkach. Przez całe dwanaście lat tylko raz odwiedziliśmy moich stryjów i miejsce, gdzie dorastałem. Dzień przed tą wizytą byłem dosłownie

chory ze zdenerwowania. Pat starała się żartami poprawić mi nastrój, ale nie bardzo jej się to udawało. Myśl, jak to będzie, gdy znowu ich wszystkich zobaczę, nie dawała mi spokoju. - Boisz się, że będziesz musiał tam zostać? - domyśliła się Pat. - Owszem! - To była jedyna odpowiedź, na jaką mogłem się zdobyć. Niepotrzebnie się zamartwiałem. Wszyscy krewni potraktowali mnie jak sławną osobistość. Pojawili się z wyświechtanymi egzemplarzami moich książek i poprosili o autografy. A co najdziwniejsze, jakby wszyscy zgodnie uważali, że w momencie 46 przyjęcia mojej pierwszej książki do publikacji dotknęła mnie amnezja. Wszyscy razem i każdy z osobna sądzili, że nie pamiętam

niczego z własnego dzieciństwa. Byłem u nich kilka lat wcześniej, po skończeniu college'u ale przed wydaniem książki, i wówczas nikt z nich tak się nie zachowywał. Nie przedstawiali mnie krewnym, z którymi mieszkałem jako dziecko. Nie opisywali mi miejsc, w których bywałem setki razy. I absolutnie nikt nie mówił: „Nie pamiętasz tego, ale...". Wszystko się zmieniło, kiedy moje książki zaczęły ukazywać się drukiem. Kuzyn Noble rozmawiał ze mną tak, jakby mnie poznał zaledwie tego ranka. Po dwóch godzinach żałowałem, że nie nazywa mnie Buick, jak wtedy, gdy byliśmy dziećmi. Przedstawił mnie stryjowi Clyde'owi, jakbym nigdy wcześniej nie spotkał tego człowieka. Posławszy Noble'owi wymowne spojrzenie, wygłosiłem małą mowę, zapewniając z przesadną

gorliwością, że, owszem, doskonale pamiętam stryja Clyde'a. - Kto by pomyślał - westchnął staruszek. - Kto by pomyślał, że ktoś tak sławny będzie mnie pamiętał. Uśmiechnąłem się tylko, choć miałem ochotę powiedzieć: - Mam z tyłu na łydce bliznę od uderzenia sprzączką twojego paska, więc raczej cię nie zapomnę. Ale nie powiedziałem tego. Noble objął mnie ramieniem i odprowadził na stronę. 47 - Musisz wybaczyć stryjowi Clyde'owi - rzekł ściszonym

głosem. - Parę lat temu stracił jedno ze swoich dzieci i bardzo się zmienił od tamtej pory. Znów spojrzałem na Noble'a, jakby zwariował. Kiedy kuzyn Ronny utonął, Noble, ja i czworo innych kuzynów zapaliliśmy ognisko, żeby to uczcić. Noble powiedział wtedy, że odkąd skończył cztery lata, wiecznie chodził z oczami podbitymi przez kuzyna Ronny'ego. Ja - jako najbardziej twórczy - zrobiłem z kamieni, błota i patyków wielkiego żółwia, po czym wszyscy udawaliśmy, że bijemy mu pokłony w podzięce za uwolnienie nas od kuzyna. Dlatego kiedy Noble powiedział mi o żałobie stryja Clyde'a, jakby to była wielka nowina, byłem pewien, że żartuje. - I dziękowaliśmy za to żółwiemu bogu - mruknąłem pod nosem. Noble popatrzył na mnie tak, jakby nie wiedział, o czym mówię. - Bóg-żółw - powtórzyłem. - Pamiętasz? Składaliśmy

dziękczynne pokłony za to, że ugryzł kuzyna Ronny'ego i... Noble zdjął rękę z mojego ramienia i wyprostował się sztywno. - Nic o tym nie wiem. Tak było przez cały dzień. Późnym popołudniem, usłyszawszy zwrot: „Nie pamiętasz tego, ale..." po raz tysięczny, miałem naprawdę dosyć. - Dlaczego miałbym nie pamiętać? - warknąłem do stryja Rega. To mnie dotyczyło. Mieszkałem tu, zapomniałeś? Byłem waszą karą. Ja, Ford. Albo Chrysler. Ja! 48

Pat wzięła mnie pod rękę i odciągnęła na bok. Postaliśmy chwilę w cieniu drzewa, żebym się uspokoił. Byłem jej wdzięczny, że nie próbuje mnie przekonywać, iż mam do czynienia z prostymi wieśniakami, którzy nic nie rozumieją. W istocie czułem, że była to jeszcze jedna próba wykluczenia mnie, pokazania mi, że jestem obcy. Różniłem się od nich jako dziecko, a teraz tym bardziej byłem outsiderem. Jednak nade wszystko czułem, że próbują mi narzucić rolę, którą sami dla mnie wymyślili. - Wychował się tutaj, ale nas nie pamięta - mówili pewnie ludziom. - Został wielką gwiazdą i całkiem o nas zapomniał. Chciałem, żeby mówili: - Chociaż udało mu się wspiąć na szczyt, nigdy nie zapomniał o zwykłych ludziach. - Albo coś w tym rodzaju. Tymczasem wbrew faktom wmawiano mi, że zyskawszy sławę, stałem się snobem.

- Szkoda, że byłeś takim poczciwcem i nie nauczyłeś się odpłacać pięknym za nadobne - stwierdziła Pat. - Wcale nie byłem... - zacząłem. -I wcale nie... - Chyba z minutę straciłem na niezdarne protesty, nim wreszcie zrozumiałem, co tak naprawdę chciała mi powiedzieć. Ucałowałem ją w czoło i wróciliśmy do krewnych, wyraźnie przejętych moim niewytłumaczalnym pokazem złego wychowania. „Tacy już są ci sławni ważniacy" wyczytałem w ich oczach. Rozmowa z Pat wprawiła mnie w tak doskonały humor, że

postanowiłem odegrać się trochę na mojej rodzinie. A ponieważ 49 znałem ich słabe punkty, wiedziałem, gdzie uderzyć. Spytałem Noble'a, co się stało z jego starym pontiakiem, podjudzając go w ten sposób do zwady z innym kuzynem, który ukradł ten samochód, ale nie chciał się do tego przyznać. Stryja Clyde'a spytałem o jego ukochanego syna, który utonął, prosząc, by mi powiedział coś miłego o tym uroczym chłopcu, o jego zasługach i o tym, co właściwie robił tamtego dnia nad stawem. W pewnym momencie Pat spojrzała na mnie z ukosa, dając mi do zrozumienia, że przesadzam, ale bawiłem się zbyt dobrze, by przestać. Kiedy Pat głośno oznajmiła, że musimy się zbierać, nikt nie poprosił, byśmy jeszcze kiedyś przyjechali. Noble odprowadził mnie do samochodu. - Nic się nie zmieniłeś, co? - warknął ze złością, spluwając na ziemię tuż obok mojego lewego buta.

- Podobnie jak wy - odpowiedziałem z szerokim uśmiechem. Dzień przed moim wyjazdem do college'u Noble wraz z trzema swoimi kompanami od popitki wyśmiewał się ze mnie tak bezlitośnie, że omal nie wybuchnąłem płaczem ze złości. Uciekłem do lasu, żeby nie słuchać ich drwin. Kiedy wróciłem, tuż przed zmrokiem, okazało się, że rozjechali traktorem moją walizkę z czystymi, wyprasowanymi (własnoręcznie przeze mnie), nowymi (kupionymi za pieniądze, które

zarobiłem, pakując towary) ubraniami. 50 Stryj Clyde trzepnął Noble'a lekko w tył głowy, karząc go za „psotę", lecz nie krył, że nie widzi nic szczególnie złego w tym, co zrobił jego syn. - Mały prezent na pożegnanie - oznajmił z uśmiechem. Nikt nie zaoferował mi pomocy w ponownym praniu i prasowaniu ubrań, więc spędziłem nad tym całą noc i ledwie zdążyłem rano na autobus. Autobus, który zabrał mnie daleko od nich. - Miło było znów was zobaczyć - powiedziałem do Noble'a, całkiem szczerze. Nie jestem pewien, czy opublikowanie pierwszej książki sprawiło mi tyle radości, co druga połowa tamtego dnia. Posłuchaj, Noble - zacząłem przyjaznym tonem - jeśli któreś z dzieciaków będzie chciało iść na studia, daj mi znać, pomogę finansowo. Z tymi słowami wsiadłem do samochodu, a Pat ruszyła z kopyta, jakby startowała w jakimś lokalnym rajdzie przełajowym.

Obejrzawszy się na Noble'a, stwierdziłem, że zastanawia się nad moją propozycją. Czyżbym chciał mu przypomnieć jego własne słowa, że tylko w bajkach chłopcy idą do college'u? Czy może dawałem do zrozumienia, że z nich wszystkich ja jeden miałem dość rozumu, by się tam dostać? Przez następne trzy godziny zaczynałem chichotać, ilekroć przypomniałem sobie wyraz jego twarzy. Ostatecznie jednak musiał

dojść do wniosku, że mówiłem szczerze, ponieważ przez lata wysłałem na studia kilka osób z następnego pokolenia moich 51 krewnych. Jedną z nich była najstarsza córka Noble'a, Vanessa, która później została wykładowcą uniwersyteckim. - Któryś z twoich przodków miał mózg - stwierdziła Pat. - To dlatego od czasu do czasu objawia się w rodzinie inteligencja. - Gen recesywny. - Rzeczywiście, recesywny - przyznała i oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Wszystko to się skończyło, dobre czasy się skończyły, kiedy Pat umarła. Wychowałem się bez rodziny, znalazłem rodzinę i straciłem ją. Znowu byłem na świecie sam.

52 Rozdział 2 JACKIE

Myślę, że chciał mnie, ponieważ go rozśmieszałam. Nie, wcale mnie nie chciał. Nie w tym sensie. Chciał, żebym dla niego pracowała. Oczywiście odmówiłam. W końcu wiele kobiet próbowało dla niego pracować, ale wszystkie wylatywały z posady albo same rezygnowały z płaczem. Lub ze złością. Mówiono mi, jak wspaniale potrafi wprawiać ludzi w złość. „W niepohamowaną wściekłość", jak powiedziała moja przyjaciółka, kiedy we czwórkę jadłyśmy lunch w miejscowej smażalni - smażone mięso, smażona cebula, smażone ziemniaki. Kelnerce nie spodobał się

mój żart, kiedy poprosiłam, by nie pozwoliła kucharzowi usmażyć mojej sałaty. Odeszła od stolika obrażona i taka już pozostała przez resztę posiłku. Przyzwyczaiłam się do tego, że moje poczucie humoru przysparza mi kłopotów. Ojciec twierdził, że wygłupiam się, by nikt nie zobaczył, jak płaczę. Zdziwiłam się, ponieważ nigdy nie płaczę, o

czym mu przypomniałam. - Właśnie o tym mówiłem - odparł spokojnie. Tak czy inaczej ten wielki, sławny, rozchwytywany pisarz poprosił mnie, żebym dla niego pracowała, ponieważ umiałam go rozśmieszyć. I dlatego, że opowiedziałam moją historię o duchach. 53 No, właściwie tylko w pewnym sensie opowiedziałam moją historię o duchach. Heather stwierdziła, że dawniej robiłam to lepiej. O rany, dobrze jej mówić, ale nie tak łatwo opowiadać cokolwiek mistrzowi opowieści. Przez cały czas wyobrażałam sobie, jak zwraca mi uwagę na nieprawidłową składnię. Ale przed historią o duchach - a raczej o diable, jak nazywa ją Autumn - rozśmieszyłam go opowieścią o nagrodzie Pulitzera. To było na przyjęciu i Autumn - biedactwo, ma mnóstwo włosów i ani krzty rozumu - zalewała się łzami, ponieważ jej przyszła teściowa wciąż spoglądała na nią z góry. Wszyscy wiedzieli, dlaczego Cord Handley żeni się z naszą przyjaciółką - z pewnością nie dla jej walorów intelektualnych. Miała burzę gęstych kasztanowych włosów i biust tak imponujący, że nie widziała własnych stóp. Narzekała, że nie może znaleźć koronkowego stanika w swoim rozmiarze. - A ja potrzebuję tylko koronki - powiedziałam i wszyscy

wybuchnęli śmiechem. Wiedziałyśmy, że przed Autumn i Cordem nie ma przyszłości, bo jego matka w końcu ich rozdzieli. Rodzina Corda była postrzegana

w mieście jako „ci ze starymi pieniędzmi". Sam Cord też nie był specjalnie bystry, ale jego matka owszem, i to ona wszystkim rządziła. Niestety, cała trójka jej dzieci odziedziczyła rozum po ojcu i wygląd po niej. Nic dziwnego, że starała się poprawić genotyp, nakłaniając swe latorośle do poślubienia inteligentnych partnerów, tylko że jej dorosłe dzieci nic sobie z tego nie robiły. Najmłodszy syn chciał się ożenić z piękną i łagodną, ale głupią Autumn. 54 Biedna Autumn w każde czwartkowe popołudnie ze łzami opuszczała dom przyszłej teściowej, ponieważ nieodmiennie poddawana była sprawdzianowi. Któregoś dnia, kiedy jadłam lunch w gronie kilku moich przyjaciółek, popełniłam błąd, pytając Autumn, co zamierza robić po ślubie. Ponieważ ona i Cord mieli się wprowadzić do rodzinnej posiadłości, oznaczało to, że będzie widywać tę starą jędzę codziennie. Może dlatego, że wychowałam się bez matki, brakowało mi dziewczęcej delikatności. Spytałam jedynie o to, co wydawało mi się oczywistym problemem, a rozpętałam istne piekło. Autumn zalała się łzami, a Heather i Ashley rzuciły się ją pocieszać, popatrując na mnie z niedowierzaniem. Moje niewinne spojrzenie nie robiło na nich wrażenia. - Jackie, jak mogłaś? - oburzyła się Jennifer.

Nie dociekałam, co takiego strasznego było w moim pytaniu. Już przed laty przestałam się zastanawiać, „co zrobiłam tym razem". Odkąd pamiętam, kobiety zaliczały większość koleżeńskich poczynań do kategorii okazywania wsparcia. Zwrócenie uwagi na to, że kiedy Autumn zamieszka z teściową, zamiast raz w tygodniu będzie płakać codziennie, prawdopodobnie się w tej kategorii nie mieściło. W tym przypadku najwyraźniej okazałam też brak zrozumienia dla stanu uczuć mojej przyjaciółki. Autumn nie mogła powiedzieć 55 przyszłej teściowej, żeby się odczepiła, ponieważ była zakochana w jej synu. - Przecież o tym wiesz, prawda, Jackie? Sama też jesteś zakochana. Rzeczywiście, byłam zaręczona i bliska wyjścia za mąż, ale też uważałam, że mam ku temu solidne powody. Kirk i ja mieliśmy te same cele i pragnęliśmy tego samego. No dobrze, miałam dość mieszkania samotnie po śmierci taty. Może dlatego, że byłam wychowywana przez samotnego rodzica, nigdy nie lubiłam pustych domów. Tak czy inaczej na tym przyjęciu Autumn cichutko i malowniczo popłakiwała nad okropnościami, jakich ostatnio dopuściła się wobec niej przyszła teściowa. Ponieważ nie mogła zakwestionować urody Autumn, przyczepiła się do upodobań literackich. - Moja droga - powiedziała ta niegodziwa kobieta - jedyna proza

warta czytania to ta, która zdobyła nagrodę Pulitzera. Wyciągnęłam stosowne wnioski i starałam się „okazać wsparcie", więc nie poradziłam Autumn, by odesłała starą do diabła. - Ja nawet nie wiem, co to jest nagroda Pulitzera - wyznała Autumn, chlipiąc w koronkową chusteczkę. Zdawałam sobie sprawę z tego, że moja śliczna przyjaciółka uważa czasopismo „Nastolatki" za prasę intelektualną. - Posłuchaj - zaczęłam pełna dobrej woli - powinnaś się nauczyć przed nią bronić. Powiedz jej, że zawsze kupujesz powieści 56 nagrodzone Pulitzerem, ale, podobnie jak wszyscy inni na tej ziemi, nie jesteś w stanie doczytać ich do końca. - Wiem, że nie jestem taka dobra w czytaniu, Jackie. Nie jestem taka mądra jak ty - jęknęła Autumn. Poczułam na sobie ciężkie spojrzenia pozostałych kobiet. Nie okazywałam wsparcia. Przykucając przy Autumn, chwyciłam jej mokre dłonie. Trzeba przyznać, że płacz jeszcze dodawał jej urody. - Twoja przyszła teściowa jest snobką. Uważa, że jeśli książka ma na okładce napisane, iż autor dostał Pulitzera, to wystarczy ją przeczytać, by stać się intelektualistą. Ale tak nie jest. Chciałam ją pocieszyć, wiedziałem jednak, że nie mogę tego zrobić, przyznając, że czytam wszystkie wyróżnione tą nagrodą pozycje, więc postanowiłam przedstawić jej własną, uproszczoną

teorię.

- Powiedzieć ci, jak napisać książkę, która zdobędzie nagrodę Pulitzera? - spytałam i nie dając jej czasu na odpowiedź, ciągnęłam: Najpierw wymyślasz historię miłosną. Tak, taką jak w tych wszystkich romansach z supermarketów. Powieści nagrodzone Pulitzerem na ogół są o miłości, tylko zamaskowanej. Coś jak ukryty skarb. I tak jak przy szukaniu ukrytego skarbu musisz się przekopać przez dużo różnych rzeczy, które skarbem nie są, żeby znaleźć to, czego szukasz. Wiesz, o co mi chodzi? - Mniej więcej - wydukała. 57 Łzy zaczęły obsychać. Nie odznaczała się zbytnią bystrością, ale była jedną z najmilszych osób, jakie znałam. - Dobrze, zatem autor zaczyna od maleńkiej historii miłosnej, od czegoś tak prostego jak spotkanie dwojga ludzi, którzy się w sobie zakochują. - Te książki, które czytam, właśnie o tym mówią - ucieszyła się Autumn. - Tak, ale teraz rozmawiamy o książkach nagrodzonych Pulitzerem, a one są inne. Przede wszystkim główni bohaterowie nie mogą być piękni. Muszą być przeciętni. Żadnych pałających oczu czy kruczoczarnych pukli, bo to by od razu zdyskwalifikowało książkę. Na ustach Autumn pojawił się nieśmiały uśmiech. - Rozumiem. Brzydcy ludzie.

- Nie brzydcy i nie groteskowi. Mogą mieć na przykład duże uszy. Następnie trzeba się zabrać do ukrywania skarbu. Zakopać tak,

żeby czytelnik zbyt szybko nie znalazł. To oznacza, że zakochani nie mogą za często być razem. Inaczej niż w romansach, gdzie główny bohater z główną bohaterką spotykają się prawie na każdej stronie. Właściwie nawet nie można ich nazywać bohaterami. Raczej protagonistami. - Dlaczego? - To jedna z zasad życia literackiego. Ludzie, którym się wydaje, że są mądrzy, lubią używać słów, których inni nie używają. - Ale, Jackie... - zaczęła Autumn, lecz zaraz umilkła i czekała, co powiem dalej. 58 Nie sądziłam, by cokolwiek z tego zapamiętała, ale naprawdę poprawiałam jej nastrój. Poza tym, choć się nie rozglądałam, czułam, że przyciągam uwagę, a czasami bywam bardzo próżna. Autumn pokiwała głową, nie puszczając mojej ręki. - Zaczynasz zakopywać skarb historii miłosnej pod mnóstwem pokrętnych postaci o śmiesznych imionach. Nazywasz je Sunshine lub Rosehips albo Monkeywrench, byle jak, byle dziwnie. - Dlaczego? Kto tak naprawdę ma na imię Monkeywrench? - Nikt, ale właśnie o to chodzi. Jurorzy prawdopodobnie mają imiona typu John i Catherine, więc marzą o tym, żeby się nazywać Carburetor.

- Rozumiem - ucieszyła się Autumn. - Jak Emeralda. Nie miałam pojęcia, kim była Emeralda, ale mogłam się domyślić. - Właśnie... tyle że odwrotnie. W romansach główny bohater i bohaterka...

- Protago... - poprawiła Autumn, co przyjęłam z uśmiechem. - Tak. W romansach protagoniści dostają piękne imiona w rodzaju Cameo i Briony, a mężczyźni są Wolfami lub Hawkami, ale takie imiona nie zdobywają nagród. Nagradzani protagoniści mają dziwne imiona, ale nigdy piękne. Więc kiedy już wybierzesz imiona dla swoich postaci, wymyślasz dla nich pokręcone osobowości. - Na przykład jakie? - Cóż... - Zastanowiłam się przez moment. - Jak panna Havisham. Słyszałaś o niej? Autumn pokręciła głową. Łzy nawet nie naruszyły jej makijażu. 59 - Panna Havisham ubierała się do ślubu, kiedy otrzymała wiadomość, że pan młody nie ma zamiaru pojawić się u ołtarza. Panna Havisham postanowiła zostać przez resztę życia dokładnie w takim stanie, jak w tamtej chwili - w jednym bucie, w ślubnej sukni. Autor przedstawił ją po latach jako starą kobietę, w zetlałej sukni, przy stole z weselną zastawą osnutą pajęczynami. Panna Havisham jest przykładem dziwacznej postaci literackiej, a ci, co dostają nagrody, uwielbiają dziwaczne postaci. I chcą, żeby skarb, czyli ta właściwa historia, był ukryty bardzo głęboko, pod całą masą osób o śmiesznych

imionach, robiących dziwne rzeczy. - Rozumiem - powiedziała Autumn. Wiedziałam, że wcale nie rozumie, ale czułam, jak cała moja widownia wstrzymuje oddech, więc nie miałam zamiaru kończyć. - Niezbędny jest także jakiś wstrząs, coś z powieści grozy. - Myślałam, że chodzi o romans.

- Ależ nie! Nie wolno ci używać tego określenia. Ludzie piszący te książki każą ci wierzyć, że są wysoko ponad autorami romansów, horrorów i kryminałów. Dlatego ukrywają tak głęboko treść swoich książek. Nie mogą ryzykować, że ktoś ich zaliczy do twórców któregoś z wymienionych gatunków. Ci nagradzani muszą tak głęboko chować treść swoich książek, że jurorzy ledwie ją widzą. Autumn sprawiała wrażenie ogłupiałej. - No dobrze, dam ci przykład. W romansie dwoje wspaniałych ludzi spotyka się i od razu zaczyna myśleć o seksie, prawda? - Tak... 60 - W prawdziwym życiu jest tak samo, ale jeśli chcesz zdobyć nagrodę, twoi bohaterowie nie mogą myśleć o seksie, chyba że z pogardą i poczuciem winy. Jurorzy lubią bohaterów, którzy uważają się za nieatrakcyjnych i którym nic się nie udaje. A poza tym jurorzy uwielbiają niepełne zdania. - A ja myślałam... - Że zdanie powinno mieć podmiot i orzeczenie? Jasne. Tylko

nie w nagradzanych powieściach. W zwykłej powieści - to znaczy takiej, która nie ma szans na nagrodę - autor napisałby: „Powiedziała do widzenia, a potem odwróciła się i weszła na schody". Zdobywca nagrody napisze: „Pożegnanie. Schody. Szkoda, że nie powiedziała au revoir". Rozumiesz? To brzmi zupełnie inaczej. Dodawanie francuskich słów też pomaga. - Ten pierwszy sposób bardziej mi się podoba. Łatwiej się czyta. - Nie chodzi o to, żeby się łatwiej czytało. To, co się łatwo czyta,

nie ma wartości intelektualnych. Chodzi o to, żeby czytać kryminały, horrory i historie miłosne, jednocześnie czując się istotą wyższą, której nie interesują „tego rodzaju" powieści. Aha. Dobrze też mieć imię pochodzące od Ann. Nikt, kto nazywa się Blanche L'Amour, nigdy nie dostanie nagrody literackiej. Zorientowawszy się, że skończyłam, Autumn pochyliła się i ucałowała mnie w policzek. - Jesteś zabawna - powiedziała. - Powinnaś wyjść za brata Corda. 61 Musiałam wstać, żeby ukryć dreszcz, który przebiegł mi po plecach. Myśl o wżenieniu się w tę rodzinę była niczym najgorszy koszmar senny. Tylko gdyby... Nagle straciłam wątek, ponieważ na wprost mnie, tuż za Autumn, stanął Ford Newcombe, jeden z najsławniejszych pisarzy na

świecie. Wszyscy, którzy wcześniej pochylali się nad płaczącą Autumn, rozstąpili się na boki i stłoczyli P° obu stronach jej krzesła, z szacunkiem ustępując miejsca panu Newcombe'owi. Należnego mu ze względu na jego wyjątkowy status, oczywiście. Uśmiechał się lekko, patrząc na mnie, jakby mu się podobała moja niemądra historia. Miał twarz raczej ciekawą niż urodziwą, a jego sylwetka świadczyła o braku upodobania do aktywności fizycznej. Pisał, odkąd sięgałam pamięcią, więc musiał być dość stary, przynajmniej po sześć dziesiątce. Oczywiście wiedziałam, że od dwóch lat mieszka w naszym

mieście, ale nikt nie wiedział, dlaczego. Kiedy zwolnił znajomą mojej znajomej, doszłam do wniosku, że osiadł tutaj, ponieważ wszystkie inne miasta w Ameryce się go pozbyły. Słyszałam od wszystkich, którzy potrafili mówić, nawet od pana Walllace'a, używającego do tego celu maszynki przystawianej do gardła, że dla Forda Newcombe'a nie sposób pracować. Zawsze był w złym nastroju, zawsze zrzędził i nigdy z niczego nie był zadowolony. Zwolnił przynajmniej trzy osoby już na drugi dzień po ich zatrudnieniu. Jedna, kobieta w moim wieku, powiedziała ciotce Heather, która powiedziała matce Heather, która powiedziała Heather, 62 która powiedziała nam wszystkim, że jego problem polega na tym, iż nie może pisać. Jej teoria (ściągnięta z Internetu) głosiła, że to żona pisała za niego, a ponieważ zmarła, nie będzie więcej nowych książek

Forda Newcombe'a. Powstrzymałam się przed głośnym kwestionowaniem tej teorii. Jeśli jego żona napisała te książki, to dlaczego nie zostały wydane pod jej nazwiskiem? Nie żyliśmy w osiemnastym wieku, kiedy książka musiała być podpisana męskim imieniem, żeby się sprzedawać, więc po co ktoś miałby stosować taki kamuflaż? Jednak moje przyjaciółki nie ustawały w plotkach na ten temat, więc w końcu musiałam spytać, dlaczego. Jennifer osadziła mnie twardym spojrzeniem. - Ze względu na podatki - wycedziła, dając mi do zrozumienia, że „nie okazuję wsparcia". I oto teraz, wygłupiwszy się rozwlekłą i niedorzeczną opowieścią o książkach, które zdobywają nagrodę Pulitzera, stałam z

nim oko w oko, a on się we mnie wpatrywał. Dobry Boże, czy aby któraś z jego powieści nie zdobyła Pulitzera? Trochę skrępowana, minęłam ludzi zgromadzonych wokół Autumn (ludzie zawsze gromadzili się wokół Autumn) i poszłam do baru po drinka. Co innego wygłupiać się przed przyjaciółmi, a całkiem co innego zrobić z siebie idiotkę przed uznaną osobistością. Superbogaczem. Supergwiazdą. Widziałam zdjęcie, na którym stał z prezydentem przed Białym Domem. 63 Skąd się wziął w naszym małym, nijakim mieście? W domu rodziców Jennifer w sobotni wieczór? Akurat nie musiał odwiedzać

żadnych prezydentów? Albo cesarzy? - To było... zabawne - rozległ się czyjś głos nad moją głową. Wiedziałam, kto to, więc wzięłam głęboki oddech, nim odważyłam się spojrzeć. - Dziękuję... chyba - bąknęłam, dając mu do zrozumienia, że wyczułam nutę wahania w pochwale. Miał zmarszczki wokół oczu, ale trudno było powiedzieć, czy spowodowane wiekiem, czy zmęczeniem. Jego usta można by uznać za ładne, gdyby ich nie zaciskał w surową linię. Słyszałam, że odprawił cztery zatrudnione przez siebie kobiety, ponieważ próbowały się do niego zalecać. A czegóż się spodziewał? Był bogatym wdowcem. Nie oszukujmy się. - Chciałaby pani dla mnie pracować? - spytał. Nie mogłam się powstrzymać. Parsknęłam śmiechem. Nie

grzecznym, dystyngowanym chichotem, ale prawdziwym, głośnym śmiechem. - Tylko gdybym miała dwie głowy - wyrwało mi się, nim zdążyłam się ugryźć w język. Przez moment sprawiał wrażenie zaskoczonego, a potem nieznacznie się uśmiechnął, więc wiedziałam, że zrozumiał. W szesnastym wieku, kiedy spytano księżną Mediolanu, czy poślubi Henryka VIII, odpowiedziała: „Tylko gdybym miała dwie głowy". - W porządku, pomyślałem jedynie, że zapytam - powiedział i odszedł.

64 To mnie otrzeźwiło. Ojciec mawiał, że w porównaniu z moim językiem brzytwa jest tępa jak kołek. Teraz, kiedy obraziłam jedyną osobistość, jaką znałam, przyznałam ojcu rację. Odwróciłam się do kelnera zawiadującego stołem z drinkami. Wszystko widział i słyszał. Był zamiejscowy, więc nie znał mnie jako osoby o niewyparzonej gębie i przyglądał mi się z nieukrywanym zdumieniem. - Rum z colą - zażądałam. - Jesteś pewna, że nie chcesz pnia i topora? - rzucił, dając mi do zrozumienia, że pojął dowcip. Posłałam mu najlepsze z moich morderczych spojrzeń, ale tylko zachichotał. Jakieś dziesięć minut później zjawił się Kirk, więc odetchnęłam z ulgą. Kirk był moim narzeczonym i do tego wspaniałym facetem. Inteligentny, zaradny w interesach, ustatkowany (przez całe życie

mieszkał w jednym domu) i miły dla oka. Wprawdzie nie kaliber Autumn, ale całkiem przystojny. A co najlepsze, nie miał skłonności twórczych. Innymi słowy, Kirk był obdarzony cechami, jakich brakowało i mnie, i mojemu ojcu, czyli wszystkim, czego potrzebowałam. Na mój widok uśmiechnął się i zrobił gest, który mówił, że zaraz do mnie dołączy. Kirk ciągle coś kupował albo sprzedawał. Na

przykład kupował podupadły sklepik z kartami od jakiejś staruszki, inwestował w niego niewielką sumę, przerabiając na sklep z muzyką i 65 filmami, a potem sprzedawał za dwukrotnie wyższą cenę i kupował coś innego. Naprawdę uważałam, że Kirk jest niesamowity. Lubiłam czytać i robić zdjęcia moim cennym nikonem, na którego musiałam zaciągnąć pożyczkę, ale interesy i liczby nudziły mnie równie mocno, jak pasjonowały Kirka. - Dlatego tak nam dobrze razem - mawiał. - Przeciwieństwa się przyciągają. Ponieważ trudno zarobić na czynsz, łażąc po lesie i szukając obiektów do fotografowania, podjęłam pracę związaną z książkami. Zajmowałam się katalogowaniem i zbieraniem danych dla pewnego profesora na miejscowym uniwersytecie. Panował tam niepisany zwyczaj: każdy pracownik naukowy musiał opublikować coś raz na parę lat, dlatego stary profesor Hartshorn przez całe lata udawał, że pracuje nad książką. Zatrudniał młode dziewczyny, żeby mu

opracowywały jakiś temat, a potem krytykował je tak zaciekle, że się zwalniały. W ten sposób mógł zwalać na sekretarki winę za niedopełnienie obowiązku. Wiedziałam, o co chodzi, kiedy mnie zatrudniał (wszyscy w mieście wiedzieli), ale wymyśliłam plan, jak go przechytrzyć. Z

plotek krążących między jego byłymi sekretarkami dowiedziałam się, że zawsze odczekiwał miesiąc, nim zaczął zamieniać im życie w piekło. Przez ten miesiąc napisałam rozdział książki o prezydencie Jamesie Buchananie. Mój ojciec przeczytał wszystko, co napisano o tym człowieku, i dużo mi o nim opowiadał, więc w pewnym sensie 66 uważałam się za eksperta w tej dziedzinie. Buchanan był kawalerem i nawet za jego życia chodziły słuchy, że jest gejem. Prawda była taka, że ojciec tylko udawał zainteresowanie dawnym prezydentem. W istocie podkochiwał się w siostrzenicy Buchanana, pełniącej rolę gospodyni Białego Domu, dwudziestosześcioletniej, dorodnej Harriet Lane. Żaden inny ojciec nie nosił w portfelu podobizny kobiety urodzonej w 1830 roku. Spędziłam kilka wieczorów na spisywaniu tytułów, autorów i dat

z książek, które wciąż zalegały na półce w sypialni ojca, zrobiłam parę kolorowych odbitek podobizn panny Lane (wyszła za mąż dopiero, kiedy wuj przestał być prezydentem) i napisałam świetny rozdział na podstawie tego, co słyszałam od ojca. Zamiast pokazać swą pracę profesorowi Hartshornowi, żeby ją zmiażdżył swą krytyką i podarł, podpisałam ją jego nazwiskiem i wysłałam mailem do rektora uniwersytetu, z dołączoną kartką, że

profesor Hartshorn chce zaprezentować próbkę swoich dokonań. Nie byłam przygotowana na to, co nastąpiło. Słyszałam, że Hartshorn jest dobrym wykładowcą historii i dlatego trzymają go na uczelni. Jednak choćby był nie wiem jak dobry, nic nie publikował i krążyły plotki, że w końcu zostanie zwolniony. Rektor był zachwycony moim rozdziałem. Niezwłocznie udał się do gabinetu profesora Hartshorna i machając wydrukiem, zakrzyknął: - To jest świetne! Absolutnie doskonałe. Musisz to przeczytać na następnym spotkaniu fakultatywnym. No proszę, a ludzie gadali, że tak naprawdę nic nie piszesz. 67 Pracowałam wtedy w pokoju obok i muszę przyznać, że profesor umiał się znaleźć. Powiedział: - Panno Maxwell, chyba zapodziałem gdzieś mój egzemplarz rozdziału książki, którą napisałem. - Jeśli nawet rektor wyczuł coś dziwnego w jego tonie, nie dał tego po sobie poznać. Położyłam dwadzieścia pięć stron pierwszego rozdziału na biurku profesora i nie

patrząc na żadnego z panów, wróciłam do swego zajęcia. Parę minut później profesor Hartshorn wezwał mnie do gabinetu. - Proszę mi powiedzieć, panno Maxwell, kiedy wydawca chce mieć skończoną książkę. - W trzy lata - odparłam. Potrzebowałam pracy, a trzy lata to najdłuższy czas, jaki potrafiłam gdzieś wytrzymać. To wszystko działo się, oczywiście, zanim poznałam Kirka i postanowiłam spędzić resztę życia w jednym miejscu. - To chyba dość odległy termin? - rzucił rektor, patrząc na

Hartshorna i zupełnie nie zwracając uwagi na to, że ja, zwykła studentka, też tam jestem. - Temat jest słabo rozpoznany - mruknął niechętnie Hartshorn. Trudno prowadzić badania źródłowe. Idź już, Henry, żebym mógł wrócić do pracy. Uśmiechnięty, szczęśliwy, że nie musi się pozbywać człowieka instytucji, jaką był profesor Hartshorn, rektor wyszedł. Spodziewałam się, że z ust profesora spadną na moją głowę gromy. Ale nie spadły. Nie patrząc na mnie, wziął do ręki wydruk i wręczył mi go ze słowami: 68 - Jeden rozdział na trzy miesiące. I proszę często wspominać o wydatnym biuście Harriet Lane. - Tak jest - powiedziałam i wróciłam do pracy. Przez następne dwa lata co trzy miesiące wertowałam książki ojca i pisałam

dwadzieścia pięć stron o złotych włosach, fiołkowych oczach i krągłej figurze panny Harriet Lane. Pod koniec drugiego roku dla żartu poprosiłam matkę Jennifer, żeby mi pomogła wykonać kostium z epoki, według wymiarów panny Lane (nie pytajcie mnie, proszę,skąd mój ojciec wziął te wymiary; fanatycy mają swoje sposoby), z fioletowego jedwabiu z różową lamówką. Kupiłam na pchlim targu manekin krawiecki i używając waty -całego mnóstwa waty - zdołałyśmy z mamą Jennifer odtworzyć słynny biust panny Lane. Następnie we trójkę, Jennifer, Heather i ja, zaniosłyśmy ubranego manekina do gabinetu profesora Hartshorna o szóstej rano w poniedziałek, żeby już tam był, kiedy profesor

przyjdzie do pracy. Jednakże profesor nie powiedział ani słowa o bezgłowej istocie, która zajęła cały kąt jego małego gabinetu. Minął tydzień, a on nadal nic nie mówił. Byłam rozczarowana... aż do soboty rano. Udałam się do banku, żeby jak zwykle zrealizować czek, kiedy kasjer - mój dobry znajomy - mi pogratulował. - Czego? - zdziwiłam się. - Podwyżki. Poza tym pomyliłaś się w wypisywaniu czeku. Poprawię błąd, ale musisz podpisać. 69 Wtedy się dowiedziałam, że poczciwy stary bałwan dał mi dwudziestopięcioprocentową podwyżkę. Wszystko dzięki wspaniałym

piersiom Harriet Lane. Tyle że za trzy tygodnie miałam wyjść za mąż i zrezygnować z pracy. Przez jakiś czas zamierzałam czytać, robić zdjęcia i umawiać się na lunch z przyjaciółkami. Pracowałam zarobkowo, odkąd skończyłam czternaście lat, i teraz, w wieku dwudziestu sześciu, miałam ochotę na trochę wolnego. Jednak to wszystko działo się, zanim poszłam na przyjęcie do domu Jennifer i spotkałam Forda Newcombe'a. Kirk potrzebował więcej niż minuty. Czekałam na niego już ponad pół godziny. Był pogrążony w rozmowie z najstarszym synem Handleyów, który prowadził inwestycje rodziny, żeby ojciec mógł spokojnie oddawać się grze w golfa. Oczywiście wszyscy w mieście wiedzieli, że tak naprawdę to pani Handley trzyma kasę, ale synowie

zachowywali odpowiednie pozory. Stałam samotnie, popijając rum z colą i myśląc o tym, jak wielką mam ochotę zmienić swoje życie. Znudziła mnie praca u profesora Hartshorna. Nie była aż tak twórcza, jak się spodziewałam, a na ciekawszą nie miałam specjalnych widoków. Nie mówiłam tego jeszcze Kirkowi, ale żyłam nadzieją, że otworzę własny interes. Marzyłam o niewielkim domowym studiu, gdzie mogłabym robić ludziom portrety w naturalnym świetle, a kiedyś w przyszłości zilustrować nimi książkę. Potrzebowałam jedynie trochę wolnego czasu, by wykorzystując własne oszczędności i to, co zostawił mi

70 ojciec, założyć tę firmę. Miała się mieścić w domu, bo gdybym urodziła dzieci... - On pyta o ciebie - szepnęła mi do ucha Heather. Spojrzałam na Kirka, ale wciąż konferował z najstarszym Handleyem. - Nie, nie on - syknęła Heather. - On. Ruchem głowy wskazała na Forda Newcombe'a, który stał przy oknie z drinkiem w dłoni i słuchał panny Donnelly. Natychmiast zrobiło mi się go żal. Panna Donnelly redagowała biuletyn miejscowego kościoła metodystów, więc przedstawiała się ludziom jako publikująca pisarka. Bez wątpienia uznawała się więc za równą Fordowi Newcombe'owi. - Chodź - zachęcała Heather, popychając mnie lekko. Nie ruszyłam się z miejsca. Jestem wprawdzie drobna,ale porządnie umięśniona.

- Heather - odezwałam się spokojnie - chyba postradałaś rozum. Ten człowiek wcale sobie nie życzy mojego towarzystwa. - Ależ owszem, życzy sobie. Zadał mamie Jennifer chyba z pięćdziesiąt pytań na twój temat, kim jesteś, gdzie pracujesz i w ogóle. Myślę, że jest na ciebie napalony. - Lepiej nie wspominaj o tym Kirkowi, bo będzie pojedynek. Nie rozśmieszyłam Heather. - Popatrz na to od jaśniejszej strony. Jak cię już pozna, to cię

szybko spławi. Heather też miała ostry język. 71 - No chodź. - Popchnęła mnie mocniej. - Dowiedz się, czego chce. Prawdę mówiąc, czułam, że jestem mu winna przeprosiny, a poza tym niecodziennie ma się szansę obcować ze światową sławą. Miałabym o czym opowiadać wnukom i tak dalej... Kiedy Ford Newcombe mnie dostrzegł, zrobił taką minę, jakbym była jego kołem ratunkowym. - O, jest pani - powiedział głośno ponad głową panny Donnelly. - Mam te papiery, które chciała pani obejrzeć, ale musimy się im przyjrzeć na zewnątrz. Nie miało to sensu, bo na dworze było ciemno jak w grobie. - Oczywiście - odpowiedziałam równie donośnie. -Wyjdźmy. Poszłam za nim. Jennifer, Autumn, Heather i Ashley deptały mi po piętach. Dopiero przy wysokim do pasa płocie, okalającym taras na

tyłach domu, przystanął, odwrócił się do mnie twarzą i natychmiast szeroko otworzył oczy. Nawet nie oglądając się za siebie, wiedziałam, co zobaczył. Zostałam wykorzystana. Wszystkie cztery moje przyjaciółki bardzo chciały go poznać i zadać mu pytania, na które prawdopodobnie odpowiadał już miliony razy.

Cofnęłam się, dając im pole do popisu. Ostatecznie, z tego, co wiedziałam, żaden mężczyzna nie miałby nic przeciwko temu, by cztery śliczne młode kobiety kierowały do niego pytania i nieśmiałe uśmiechy. Zerknęłam przez szklane drzwi do środka, by sprawdzić, 72 czy Kirk już skończył, ale wciąż był zajęty rozmową, więc stałam z boku, mieszając słomką wodnistego drinka. Zaczęłam słuchać dopiero, kiedy Ashley spytała: - Nad czym pan teraz pracuje? Pytania w rodzaju: „Używa pan maszyny do pisania, komputera czy pisze ręcznie?" zupełnie mnie nie interesowały. - Nad historią, która wydarzyła się naprawdę. Słysząc to, aż się żachnęłam. No dobrze, przyznaję się. Przeczytałam wszystko, co napisał Newcombe, i wiele z tego, co napisano o nim, więc wiedziałam, że właściwie wszystko, o czym pisał, naprawdę się wydarzyło. Czy mówiąc coś oczywistego, próbował unikać konkretnej odpowiedzi? - Ale o czym jest ta historia? - dociekała Autumn. Rysy Newcombe'a natychmiast złagodniały. Czasami zastanawiałam się, jak by to było żyć w skórze Autumn i czuć, jak ludzie od razu miękną na

mój widok. - W pewnym sensie o duchu czarownicy - powiedział, nadal właściwie niczego nie wyjawiając. - Aha, coś jak Blair Witch Project? - podsunęła Heather.

- Niezupełnie - odparł Newcombe. Widziałam, że poczuł się urażony uwagą Heather. Powiedziała to tak, jakby odcinał cudze kupony... albo jeszcze gorzej - zamierzał popełnić plagiat. - Powinnaś opowiedzieć mu swoją historię o diable -szepnęła do mnie Autumn. Nim zdążyłam zaprotestować, Jennifer wypaliła: 73 - Jackie straszyła nas opowieścią o czymś, co się zdarzyło w Karolinie Północnej jakieś sto lat temu. Newcombe uśmiechnął się w sposób, który odebrałam jako protekcjonalny. - Wszystkie dobre historie tam się rozgrywają - stwierdził, zwracając ku mnie wzrok. - Proszę opowiedzieć. Nie podobał mi się jego ton pełen wyższości. Jakby mi udzielał pozwolenia. - To tylko miejscowa legenda, którą słyszałam jako dziecko próbowałam się wykręcić. Jednak moje przyjaciółki nie dały za wygraną. - Jackie, opowiedz - poprosiła Ashley. Heather szturchnęła mnie w żebra. - Opowiadaj! Jennifer zmrużyła oczy, dając mi spojrzeniem do zrozumienia,

że powinnam to zrobić. Dla przyjaciółek. Żeby „okazać wsparcie". - Proszę - szepnęła miękko Autumn. - Proszę. Newcombe patrzył na mnie z zainteresowaniem, ale nie wiedziałam, co myśli. Trudno

było rozpoznać, czy jest po prostu uprzejmy, czy naprawdę chce usłyszeć moją opowieść. Jakkolwiek było, nie chciałam znowu zrobić z siebie widowiska, więc powiedziałam wymijająco: - To naprawdę nic szczególnego, jedynie historia, którą słyszałam dawno temu. - Ale zdarzyła się naprawdę - wtrąciła Heather. 74 - Być może - odparłam szybko. - Sadzę, że tak. Może. - Co to za historia? - ponaglił Newcombe, wpatrując się we mnie. Wzięłam głęboki oddech. - Całkiem zwyczajna. Pewna kobieta kochała mężczyznę, którego ludzie z miasta uważali za diabła, więc ją zabili. Przygnietli ją kamieniami i zostawili, by umarła. - Widziałam, że moje przyjaciółki są rozczarowane. Heather odezwała się pierwsza. - Jackie zwykle opowiada to tak, że dostajemy gęsiej skórki. - Według mnie Jackie powinna być pisarką - dodała Autumn. W tym momencie upuściłam szklankę. Odłamki szkła rozprysły się dokoła, więc wszystkie wbiegłyśmy do środka sprawdzić, czy nie ucierpiały nasze pończochy. Wyszłam z łazienki pierwsza, a zaraz potem Kirk mi powiedział,

że jest mu przykro, ale musi niezwłocznie opuścić przyjęcie.

- Interesy. Rozumiesz mnie, prawda, Pączuszku? - Jasne - bąknęłam. - Odwieziesz mnie do domu? - Nie mogę. - Odwrócił się do najstarszego syna Handleyów i razem się oddalili. Stałam przez dłuższą chwilę samotnie, wcale nie mając ochoty na rozmowę z przyjaciółkami, które wciąż okupowały łazienkę. - Czemu pani nie chce mnie zapoznać z pełną wersją tej historii? - odezwał się jakiś głos za moimi plecami. To był on. Nie miałam zamiaru kłamać. 75 - Dlatego, że pewnie mnóstwo ludzi mówi panu, że znają historie, z których mogłyby powstać świetne książki, więc czy mógłby pan pomóc im znaleźć wydawcę. - Agenta. Nie wiedziałam, o co mu chodzi. - Najpierw chcą agenta. Uważają, że dzięki agentom pisarz może dostać więcej pieniędzy. - Aha - mruknęłam. - Nie wiedziałam o tym, ponieważ nie chcę pisać, a nawet gdybym chciała, to nie należę do osób, które by się panu narzucały. Popatrzył na swojego drinka, równie wodnistego jak ten, którego straciłam. - Ta opowieść o diable brzmi interesująco. Naprawdę słyszała ją pani jako dziecko? Czy może sama wymyśliła?

- Prawdopodobnie pół na pół - przyznałam. - Byłam mała, kiedy

matka mi ją opowiedziała, więc przez lata mogłam co nieco dołożyć. Nie wiem, co zapamiętałam, a co dodałam. - Matka opowiedziała pani tę historię tylko raz? - spytał. - Rodzice byli w separacji od czasu mojego wczesnego dzieciństwa i dorastałam, mieszkając z ojcem. Mniej więcej po roku separacji moja matka zginęła w wypadku samochodowym. Odwróciłam wzrok, kończąc temat osobistego życia. Przez chwilę przyglądał mi się w milczeniu, a potem jednym haustem opróżnił szklankę. 76 - Prawdę mówiąc, szukam asystentki. Na pewno nie jest pani zainteresowana? Tym razem posłałam mu wdzięczny uśmiech. - Dziękuję za propozycję, ale nie. Za trzy tygodnie wychodzę za mąż, a potem mam zamiar... - Nie mogłam wyjawić moich planów obcemu człowiekowi, skoro jeszcze nawet o nich nie wspomniałam narzeczonemu, więc tylko wzruszyłam ramionami. Uśmiechnął się lekko. - W porządku, ale gdyby pani zmieniła zdanie... - To dopiero bym sobie napytała biedy. - O Boże. Znowu mi się wyrwało. Zakryłam dłonią usta, patrząc na niego z przerażeniem. Nie byłam w stanie wydusić choćby jednego słowa przeprosin. Kilka razy otwierał usta, ale nic nie powiedział. W końcu

odstawił szklankę i wyszedł. Byłam pewna, że nie wybierze się już na żadne przyjęcie w

naszym małym mieście. I że moje przyjaciółki mnie zabiją.

77 Rozdział 3

FORD

Nie mogę powiedzieć, żeby mi się szczególnie podobała, ale była najciekawszą osobą, jaką spotkałem od lat. Co najlepsze jednak, uważałem, że mogłaby dla mnie pracować i nie miałaby w stosunku do mnie żadnych wymagań uczuciowych. Czułem potrzebę powrotu do pisania, ale ponieważ nie znalazłem jeszcze na to sposobu, pomyślałem, że Jackie Maxwell i jej diabelska historia mogą mnie pchnąć we właściwym kierunku.

Czytywałem plotkarskie czasopisma i strony internetowe, więc wiedziałem, że według niektórych to Pat pisała moje książki. Ależby się z tego uśmiała! Słyszałem też opinie, że moja twórczość była tak

bardzo z nią związana, iż od jej śmierci nie jestem w stanie niczego napisać. To drugie było już bliższe prawdy, ponieważ żadna z moich książek nie stanowiła czystego produktu wyobraźni. Literackiej fikcji było w nich na tyle, by moi stryjowie i kuzyni nie mogli mnie podać do sądu, ale w większości zawierały prawdę. „Przetworzoną prawdę", jak mówiła Pat. Jak sama stwierdziła tamtego dawno minionego, szczęśliwego dnia, zaznałem w życiu dość zła, by napisać o nim wiele książek. I opisałem każdą krzywdę, jaką mi kiedykolwiek wyrządzono. 78 Jednakże prawda, której nikt nie znał, nikt z wydawnictwa ani z przyjaciół, była taka, że straciłem zdolność pisania na długo przed śmiercią Pat. Jedyną książką, jaka we mnie pozostała, była ta o Pat, ale potrzebowałem jeszcze wielu, wielu lat, żeby móc ją napisać. Przez sześć lat, jakie minęły od śmierci mojej żony, wędrowałem po kraju, przenosząc niewielki dobytek z domu do domu. Osiedlałem się w jakiejś społeczności, rozglądałem się dookoła i nasłuchiwałem, czy coś mnie zainspiruje, w nadziei, że znajdę powód, by znów zacząć pisać. Jednak nic nie było w stanie mnie zainteresować. Od czasu do

czasu wydawnictwo wznawiało którąś z moich książek lub wydawało kilka opowiadań złożonych w zbiór, co sprawiało wrażenie, jakbym wciąż publikował, ale większość ludzi wiedziała, że tak nie jest. Kiedyś wpisałem swoje nazwisko do Internetu i znalazłem w sieci trzy grupy dyskutujące o mojej śmierci. Podawali „fakty", które miały

dowodzić, że odebrałem sobie życie w dniu śmierci żony. Miasto, do którego ostatnio się sprowadziłem, miało słynąć z dobrej pogody, ale jakoś tego nie zauważyłem. Miało też być „czarujące", wcale jednak mi się takie nie wydawało. Nie wiem, czemu się nie wyprowadziłem jeszcze tego samego dnia, kiedy się wprowadziłem, chyba tylko dlatego, że byłem zmęczony. Byłem zmęczony... nie tyle samym życiem, ile pustką w mózgu. Czułem się jak kobiety, które kończą studia, potem wychodzą za mąż i od razu rodzą trójkę dzieci. Po intensywnym używaniu mózgu nagle przestają go używać. Chyba byłem na tym etapie. Przez sześć lat miałem kilka 79 przelotnych romansów, ale ponieważ każdą kobietę porównywałem do Pat, zawsze mi w niej czegoś brakowało. Mniej więcej rok temu przeczytałem coś - przez te sześć lat pożerałem różnego rodzaju literaturę - o czarownicy, która nawiedzała jakiś stary dom, i to wzbudziło we mnie cień zainteresowania. Zacząłem się zastanawiać nad zbiorem prawdziwych historii o duchach i czarownicach w Ameryce. Każdy stan miał słabo napisane, wydane miejscowym sumptem pozycje o lokalnych duchach,

pomyślałem więc o zebraniu tych opowieści, przeprowadzeniu stosownych badań i opublikowaniu antologii. Czegoś w rodzaju Duchy Stanów Zjednoczonych Ameryki. Tak czy inaczej miałem ochotę na zgłębianie tego tematu. Potrzebowałem jedynie asystentki. Znalezienie odpowiedniej osoby okazywało się jednak prawie niemożliwe. Czyżbym był skazany na same nieudacznice? Może miałem w

sobie coś, co je przyciągało? Kilka z tych kobiet sprawiało wrażenie, jakby żyły na kartach romansów. Jakby wierzyły, że zatrudniłem je po to, by się z nimi ożenić i podzielić wszystkimi doczesnymi dobrami. Takich kandydatek szybko się pozbywałem. Potem miałem do czynienia z osobami, którym musiałem wszystko tłumaczyć jak dzieciom. Chciały otrzymywać, jak to nazywały, zakres obowiązków. Jednej z nich ustąpiłem i poświęciłem półtorej godziny życia na sporządzenie czegoś takiego. Kiedy dwie godziny później poprosiłem ją, żeby poszła mi coś kupić do sklepu, 80 odpowiedziała, że to nie należy do jej obowiązków, więc z niej zrezygnowałem. Niektóre z nich zwalniałem, a niektóre same rezygnowały. Myślę, że wszystkie nosiły w sercu wyidealizowane wyobrażenie o pracy dla sławnego pisarza, a ja nie spełniałem ich oczekiwań w tym względzie. Z mojego punktu widzenia żadna z nich nie była w stanie

sprostać moim wymaganiom. Były niczym roboty, skłonne zrobić, co im każę - o ile to nie wykroczy poza ich „zakres obowiązków" - ale same nie wykazywały najmniejszej nawet inicjatywy. No i większość ich używała rozumu wyłącznie po to, by zwabić mnie do ołtarza. Na seks bez zobowiązań jeszcze bym się zdecydował, ale ich oczy mówiły, że chodzi im o coś zupełnie innego. Kiedy już postanowiłem się wyprowadzić - choć nie miałem jeszcze pojęcia, dokąd - zdarzyło mi się jeść lunch z rektorem

miejscowego uniwersytetu. - Powinien pan sobie znaleźć taką asystentkę, jaką ma stary profesor Hartshorn - poradził mi. - Ona pisze za niego książkę. Nie bardzo byłem zainteresowany tym, co do mnie mówił, ponieważ już wynająłem firmę od przeprowadzek na następny tydzień, ale chcąc okazać uprzejmość, spytałem: - Jakiego rodzaju książkę? Zachichotał. - O Harriet Lane, z mnóstwem akapitów o jej fiołkowych oczach i cudownym biuście. 81 Nigdy nie słyszałem tego nazwiska, więc wyjaśnił mi, że chodzi o siostrzenicę prezydenta Jamesa Buchanana. - Nie wiem, skąd asystentka Hartshorna czerpała informacje, ale mogę się założyć, że są dokładne. Panna Lane była równorzędną partnerką polityczną swojego wuja, którego, nawiasem mówiąc, przezywano Starym Odmieńcem. Wie pan, co mam na myśli - dodał,

znacząco unosząc brwi. Wydało mi się to ciekawe. Potrzebowałem asystentki, która potrafi myśleć. - Czy ona pisze tę książkę razem z profesorem? Rektor się skrzywił. - Do licha, nie. Raz, kiedy go przyparłem do muru, stwierdził, że o wszystkich napisano już i tak za dużo, więc nie będzie się przyczyniał do dalszego zaśmiecania środowiska. Ponieważ jednak były naciski, żeby go zwolnić, bo nie publikuje, Hartshorn zaczął

wykorzystywać studentów, udając, że pisze. - Machnął ręką, dając tym gestem do zrozumienia, że nie ma zamiaru wyjaśniać mi dokładniej tego zagadnienia. - W każdym razie dwa lata temu otrzymałem zabawny rozdział książki o mało znanej siostrzenicy prezydenta; jako autor podpisany był profesor Hartshorn. Od razu wiedziałem, że on tego nie napisał, więc dałem tekst mojej sekretarce - która wie wszystko, co się dzieje w mieście - z pytaniem, kto byłby zdolny napisać coś takiego. Zaczęła mi opowiadać o człowieku, który miał bzika na punkcie Harriet Lane. Trzymał w gabinecie mnóstwo jej 82 portretów i zawsze nosił coś w kolorze fiołków, ponieważ panna Lane miała fiołkowe oczy. - Myślałem, że asystentka Hartshorna jest kobietą? Rektor przyjrzał mi się spod ściągniętych brwi. Znałem to spojrzenie. Mówiło, że jak na pisarza nie jestem zbyt rozgarnięty. Już

dawno odkryłem, że od pisarza ludzie oczekują wręcz nadludzkich zdolności pojmowania. - Owszem - powiedział wolno, jakby tłumaczył idiocie - ten mężczyzna był ojcem asystentki Hartshorna. Już nie żyje. Jej ojciec nie żyje, nie Hartshorn. Tak czy inaczej młoda asystentka Hartshorna przysyła mi kolejny przezabawny rozdział co trzy miesiące. Są zbyt frywolne, żeby je opublikować, ale ja i cały rektorat je uwielbiamy. Nadaliśmy im tytuł Niefortunne przypadki panny Harriet Lane. Podczas gdy rektor uśmiechał się na wspomnienie biustu panny Lane, ja zacząłem gorączkowo myśleć.

- Skoro jest tak oddana profesorowi Hartshornowi, nie będzie chciała innej posady. - Hartshorn jest... - ściszył głos - zwykłym dupkiem, tak między nami mówiąc. Wątpię, czy choć raz podziękował jej za to, że uratowała mu skórę. Jakkolwiek słyszałem, że dał jej podwyżkę za to, iż udekorowała mu gabinet naturalnych rozmiarów manekinem panny Lane. Zaczynało to brzmieć całkiem nieźle. Była twórcza. I bystra. Przejawiała inicjatywę. Potrzebowałem tego wszystkiego. Dopiero po śmierci Pat odkryłem, że nie potrafię samodzielnie pracować. 83 Potrzebuję wsparcia. Nigdy nie rozumiałem, jak innym autorom wystarcza parę słów od redaktora. Można poświęcić cały rok na pisanie książki, a na końcu usłyszeć jedynie: „Jest dobra".

Gdybym był szczery wobec siebie - a nawet nie próbowałem tobym przyznał, że potrzebuję kogoś, na kim mógłbym sprawdzać swoje pomysły. Nie chciałem innego pisarza, bo to by prowadziło do współzawodnictwa, chciałem... Pat. Chciałem Pat. Jednak musiałem się zadowolić tym, co mogłem mieć. - Jak mógłbym do niej dotrzeć? - spytałem. - Przez Hartshorna? Rektor aż się żachnął. - Będzie kłamał. Gdyby wiedział, że pan chce ją zatrudnić, prędzej by ją otruł, niż z panem skontaktował. - W takim razie jak... - Zastanowię się nad tym i coś wymyślę. Jakaś okazja towarzyska byłaby najlepsza. Na pewno znam kogoś, kto ją zna. Przez

następne dwa tygodnie proszę przyjmować wszystkie zaproszenia. Zerknął na zegarek. - No, muszę złapać samolot. On wstał, ja wstałem, uścisnęliśmy sobie ręce, po czym on wyszedł. Dopiero po jego wyjściu przypomniałem sobie, że nawet nie spytałem, jak się nazywa ta kobieta. Zadzwoniłem więc do biura Hartshorna, by dowiedzieć się nazwiska jego asystentki. - Której? - spytał młody głos w słuchawce. - Ma ich pięć. Nie mogłem odpowiedzieć: „Tej, która pisze za niego książkę", więc tylko przeprosiłem i się rozłączyłem. Następnie zadzwoniłem do biura rektora, ale już wyjechał. 84

Rektor powiedział: „Dwa tygodnie". Miałem przyjmować wszystkie zaproszenia przez najbliższe dwa tygodnie. Nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić, ile zaproszeń otrzymuje przez dwa tygodnie sławna osoba w takim małym mieście. Czytałem Boba Budowniczego w przedszkolu, gdzie gwałtownie atakowano mnie za złą wymowę nazwiska Pilchard. Musiałem wygłosić mowę na lunchu dla pań (sałatka z kurczaka, zawsze ta cholerna sałatka z kurczaka), a potem słuchać, jak zasuszone staruszki, jedna po drugiej, wyrzucają mi, że używam za dużo wulgaryzmów w moich książkach. Musiałem zabrać głos w fabryce traktorów, gdzie skończyło się na tym, że mówiłem o silniku spalinowym... bo tylko tym mogłem zainteresować słuchaczy. Przyjąłem też zaproszenie na przyjęcie w czyimś domu i tam w końcu spotkałem asystentkę profesora Hartshorna.

Zauważyłem grupę dziewcząt, które wyglądały na zaprzyjaźnione. Jedna z nich była tak piękna, że z wrażenia zakręciło mi się w głowie. Twarz, włosy, ciało. Gdziekolwiek się ruszyła, wszystkie oczy podążały za nią... nie wyłączając moich. Jednak przyjrzawszy się bliżej, dostrzegłem pustkę w jej spojrzeniu. Klasyczna głupia blondynka... w tym przypadku tycjanowsko ruda. Miała na imię Autumn, co sprawiło, że poczułem się stary. Jej rodzice bez wątpienia musieli być hipisami... czyli w moim wieku.

85 Była tam również Jennifer, wyraźnie na coś zła i czująca się szefową wszystkich pozostałych. Wiedziałem, że to dom jej rodziców, ale mógłbym się założyć, że wszędzie się tak zachowywała. Heather i Ashley wydawały się całkiem normalne, tyle że Heather nie była zbyt ładna, więc żeby to nadrobić, nakładała zbyt mocny makijaż. Piątą dziewczyną była Jackie Maxwell i od razu wiedziałem, że to ona. Niewysoka, z masą krótkich ciemnych loczków, wyglądała jak postać z plakatu reklamującego dobrą formę fizyczną. Patrząc na nią, odruchowo wyprostowałem plecy i wciągnąłem brzuch. Miała miłą twarz i ciemnozielone oczy, które sprawiały wrażenie, jakby nie mogło im umknąć nic, co się wokół dzieje. Parę razy musiałem odwrócić wzrok, żeby się nie zorientowała, iż ją obserwuję. Po pewnym czasie zdarzyło się coś dziwnego. W połowie

przyjęcia śliczna mała Autumn usiadła na krześle ustawionym pośrodku pokoju i zaczęła płakać. Muszę dodać, że uroczo płakała. Gdyby Pat tam była, z pewnością wyraziłaby złośliwe uznanie dla tej dziewczyny za to, że potrafi płakać, nie naciągając ani jednego mięśnia twarzy. Ale to nie dziewczyna przechodząca w sekundę od śmiechu do płaczu - i robiąca to na środku pokoju - wydała mi się dziwna. Dziwne było to, że kiedy owa rzucająca na kolana piękność zaczęła płakać,

oczy wszystkich zwróciły się na Jackie. 86 Czyżbym coś przeoczył? Z ciekawością patrzyłem, jak Jackie podchodzi do Autumn, kuca przed nią i zaczyna do niej przemawiać matczynym tonem. W jej głosie było coś takiego, że miałem ochotę skulić się pod kocem i pozwolić, żeby mnie pocieszała. Odwróciwszy się do człowieka stojącego obok, zacząłem coś mówić, ale od razu mnie uciszył. - Ciii... Jackie będzie opowiadać. Wszyscy - na końcu nawet barman - zbliżyli się na palcach, żeby posłuchać opowieści. No dobrze, byłem zazdrosny. Nikt nigdy tak spontanicznie mnie nie słuchał. Tylko kiedy przyjeżdżałem limuzyną na spotkanie z wybraną publicznością, słuchano mnie z uwagą. Zastanawiałem się, jaką historię zamierza opowiedzieć. Okazało się, że postanowiła pocieszyć tę bezmózgą królową piękności opowieścią o tym, jak napisać powieść, żeby dostać za nią nagrodę

Pulitzera. Ponieważ wyniki sprzedaży utrzymywały mnie poza kręgiem laureatów nagród („Pieniądze albo nagrody", mawiał mój wydawca, „nigdy jedno i drugie"), słuchałem uważnie. I złapałem się na tym, że chciałbym, by była jeszcze bardziej krytyczna. Co z nadużywaniem metafor i porównań? A emocje? Mój wydawca nazywał te powieści książkami z Connecticut. Nie było w nich zbyt wiele uczuć. Były

chłodne. Dostojne. Wyrozumowane. Zawsze chcemy więcej, niż mamy. Zdobywcy nagród chcą pieniędzy, a ci, co się sprzedają, chcą nagród. 87 Kiedy Jackie skończyła, spodziewałem się, że wszyscy zaczną bić brawo. Tymczasem zachowywali się, jakby jej wcale nie słuchali. Wydało mi się to dziwne. Podniosła się (nawet w jej wieku kolana by mi pękały z bólu), popatrzyła na mnie i ignorując mój uśmiech, poszła do baru po drinka. Poszedłem za nią i omal się nie udławiłem, próbując jej powiedzieć komplement. Skoro ludzie, którzy ją znali, nic nie mówili, to może wiedzieli, że nie znosi pochwał. A potem zawaliłem sprawę do reszty, proponując jej, by dla mnie pracowała. Ludzie! Ależ mnie zmyła! Kiedy mi powiedziała, że zgodziłaby się dla mnie pracować tylko wtedy, gdyby miała dwie głowy, potrzebowałem całej minuty, żeby zrozumieć, o co chodzi. Nie wiedziałem dokładnie, skąd pochodzi cytat, ale mogłem się domyślić. W porządku, nie trzeba mi dwa razy powtarzać. Odwróciłem się

i odszedłem. Wróciłbym do domu i prawdopodobnie zapomniał o całej sprawie (i musiałbym się mocno starać, żeby nie wykorzystać jej przemowy o tym, jak napisać powieść, która zdobędzie Pulitzera, w swojej książce... gdybym zaczął znów pisać), ale gospodyni przyjęcia

dopadła mnie i zaczęła ciągać z pokoju do pokoju, przedstawiając różnym ludziom. Po kilku minutach tych prezentacji oznajmiła, że powinienem wybaczyć Jackie, iż czasami bywa taka... - Szorstka - podsunąłem. Kobieta posłała mi ciężkie spojrzenie. 88 - Moja kuzynka pracowała dla pana przez cztery i pół tygodnia i codziennie do mnie dzwoniła, żeby się na pana poskarżyć. Ujmijmy to tak, że Jackie nie ma wyłączności na szorstkie zachowanie, i dajmy temu spokój, dobrze? Panie Newcombe, jeśli pan szuka asystentki, to według mnie Jackie Maxwell jest jedyną osobą zdolną dla pana pracować. Powiedziawszy to, odeszła, zostawiając mnie na środku pokoju. Gdyby nie późny wieczór, wezwałbym firmę zajmującą się przeprowadzkami i wyniósłbym się z miasta. Po paru sekundach jakaś okropna staruszka zaatakowała mnie żądaniem, bym osobiście wydał jej 481 kościelnych broszur, z których wielu nikt - to znaczy żadna kongregacja - jeszcze nie czytał. - Oryginalne źródła - powtarzała uparcie, jakby znalazła niepublikowane pamiętniki George'a Washingtona. Uratowała mnie Jackie. Wywabiłem ją na zewnątrz, żeby

przeprosić i być może zacząć od nowa, ale kiedy się odwróciłem, zobaczyłem za nią wianuszek podekscytowanych dziewcząt. Natychmiast zasypały mnie pytaniami. Jackie wycofała się,

ustępując im miejsca. Już zaczynałem się skłaniać ku teorii, że jeśli coś ma się zdarzyć, to się zdarzy, kiedy jedna z dziewcząt dosłownie mnie znokautowała. Powiedziała mianowicie, że Jackie zna prawdziwą historię o diable. Dzięki swym ograniczonym (głównie z braku asystentki) badaniom wiedziałem, że opowieści o diabłach nie zdarzają się często. O duchach i czarownicach było ich mnóstwo, ale o diabłach... 89 Po długich namowach Jackie opowiedziała tę historię w dwóch zdaniach, ale w tych dwóch zdaniach zawarła to, co najważniejsze. Od kogoś kiedyś usłyszałem, że jeśli jakaś osoba umie naprawdę dobrze opowiadać, to potrafi przedstawić historię jednym słowem i to słowo może być tytułem książki. Przykładem jest Egzorcysta. Mówi wszystko. Opowieść Jackie zaintrygowała mnie do tego stopnia, że nie mogłem ustać w miejscu. Niebywałe! Kobieta kochała mężczyznę, którego miejscowi uważali za diabła. Dlaczego wierzyli, że jest diabłem? I zabili ją. Nie jego. Ją. Dlaczego nie zabili tego mężczyzny? Ze strachu? Nie mogli go znaleźć? Wrócił do piekła? Co się stało, kiedy już ją zamordowali? Było jakieś dochodzenie? Nim jednak zdążyłem o cokolwiek zapytać, Jackie upuściła szklankę - umyślnie, ale nie mam pojęcia, dlaczego - i wszystkie dziewczęta, popiskując jak kurczaki, pobiegły do najbliższej łazienki.

Poświęciłem chwilę na przybranie pozy chłodnego,

opanowanego autora bestsellerów, a potem ruszyłem na poszukiwania Jackie. Gdy tylko wyszła z łazienki, zjawił się przed nią jakiś facet i powiedział, że musi się urwać z przyjęcia. Nazwał ją Pączuszkiem. Do nikogo na świecie to określenie nie pasowało mniej niż do tej drobnej, giętkiej istoty. Nie podobał mi się. Na mój gust wydawał się zbyt cwany. Jak sprzedawca używanych samochodów, który próbuje udawać maklera. Był z nim wysoki młody człowiek, który również nie wyglądał na 90 intelektualistę. Mógłbym się założyć o duże pieniądze, że ci dwaj coś knuli. Może jednak już wtedy zapragnąłem, by ta młoda kobieta dla mnie pracowała, więc stawałem się zaborczy i nie-obiektywny. Jeszcze raz próbowałem nawiązać z nią rozmowę i dowiedzieć się czegoś więcej o tej diabelskiej historii, ale ona milczała. Była zakłopotana, bo jej przyjaciółki stwierdziły, że powinna zostać pisarką. Po pierwsze, nie pamiętałem, bym coś takiego słyszał. Pewnie byłem zbyt przejęty. Po drugie, miałem ochotę powiedzieć: „Skarbie, każdy chce zostać pisarzem". Gwarząc z nią o tym, dlaczego nie chce być pisarką, dowiedziałem się, że za trzy tygodnie wychodzi za mąż (z pewnością za tego sprzedawcę-maklera). A potem powiedziała mniej więcej, że nie pracowałaby dla mnie, nawet gdybym był ostatnim człowiekiem na ziemi... I tak dalej.

Poszedłem do domu. Następnego dnia wczesnym rankiem zadzwoniłem do firmy zajmującej się przeprowadzkami i odłożyłem moje przenosiny na czas nieokreślony. Uznałem, że zanim się spakuję, koniecznie muszę zdecydować, dokąd zmierzam. Do tego czasu nie miałem asystentki ani gospodyni, więc chodziłem w brudnych ubraniach i jadałem byle co przed telewizorem - jedno i drugie przypominało mi okres dzieciństwa. Przez długie tygodnie zgłębiałem wszystkie dostępne źródła, żeby się czegoś dowiedzieć o historii opowiedzianej przez Jackie. Siedziałem w 91 Internecie. Zadzwoniłem do Malapropa w Asheville i kazałem im przysłać po egzemplarzu wszystkiego, co mają na temat legend Karoliny Północnej. Zadzwoniłem do mojego wydawcy, dostałem numery telefonów kilku pisarzy z Karoliny Północnej i do nich też zadzwoniłem. Nikt nie słyszał historii o diable. Zadzwoniłem do gospodyni ostatniego przyjęcia (musiałem wyławiać jej wizytówkę z kubła na śmieci, gdzie oczywiście była przyklejona do czegoś mokrego i śmierdzącego) i poprosiłem ją, by dowiedziała się nazwy miasta w Karolinie Północnej, gdzie zdarzyła się ta historia, ale żeby nie wspominała Jackie ani żadnej z jej koleżanek o mojej prośbie. Nim odłożyłem słuchawkę, miałem ochotę poprosić tę kobietę o

negocjowanie mojej następnej umowy na książkę (gdybym jeszcze jakąś miał napisać, ma się rozumieć). Odparła, że dowie się nazwy

tego miasta, ale tylko pod warunkiem, że zgodzę się zabrać głos na lunchu w jednym z jej kobiecych klubów („Byłoby miło, gdyby pan też coś przeczytał, a potem rozdał autografy"). Ostatecznie wymusiła na mnie zgodę na bite trzy godziny występu, a do tego miałem nakłonić wydawcę do sprezentowania trzydziestu pięciu egzemplarzy książek w twardych okładkach. Wszystko to za nazwę miejscowości w Karolinie Północnej. Zgodziłem się, oczywiście. Oddzwoniła po dziesięciu minutach, szczebiocząc: 92 - Och, panie Newcombe, nie uwierzy pan, ale nie muszę nikogo o nic pytać. Właśnie sobie przypomniałam, że znam nazwę miasta, w którym zdarzyła się historia Jackie. Czekałem. Pióro gotowe do pisania. Oddech wstrzymany. Cisza. Wciąż czekałem. - Pasuje panu dwudziesty siódmy w tym miesiącu? -spytała. Zacisnąłem zęby i pióro w ręce. - Owszem. Może być dwudziesty siódmy. - A nie mógłby pan darować czterdziestu książek? Teraz przyszła kolej, by po mojej stronie zapadła cisza, ale złamałem końcówkę pióra i musiałem sięgnąć do stojaka po inne. Chyba wiedziała, że posunęła się trochę za daleko, bo powiedziała normalnym głosem, już bez kokieterii:

- Cole Creek. Leży w górach, na odludziu. - Znów przybrała ton małej dziewczynki. - No to do zobaczenia dwudziestego siódmego

punktualnie o jedenastej trzydzieści. -Odłożyła słuchawkę. Puściłem wiązankę najokropniejszych przekleństw - niektóre z nich w staroangielskim - i zrobiłem to samo. Trzy minuty później miałem już numer do biblioteki publicznej w Cole Creek w Karolinie Północnej. Najpierw, żeby zrobić odpowiednie wrażenie na bibliotekarce, podałem swoje nazwisko. Rzeczywiście była pod wrażeniem, sądząc po wstrzymanym oddechu. Z całą uprzejmością, jakiej nauczyłem się od rodziny Pat, spytałem ją o historię o diable i ewentualne publikacje na ten temat. 93 - To wszystko kłamstwo - odpowiedziała i trzasnęła słuchawką. Przez moment siedziałem osłupiały. Bibliotekarki i księgarze nie rzucali słuchawką, rozmawiając ze znanymi pisarzami. Nigdy tak nie było i nie będzie. Serce waliło mi mocno, kiedy powoli odkładałem słuchawkę. Po raz pierwszy od lat byłem czymś tak bardzo przejęty. Rozwścieczyłem tę kobietę. Mój wydawca powiedział kiedyś, że jak mi się skończą własne problemy, to powinienem zacząć pisać o cudzych. I w końcu wyglądało na to, że znalazłem cudzy problem, który wydał mi się ciekawy.

Zadzwoniłem do wydawcy i poprosiłem o przysługę. - Co tylko zechcesz - powiedział. Oznaczało to, że jest gotów zrobić wszystko, byle wydusić nową książkę z Forda Newcombe'a. Następnym moim krokiem było wyszukanie w Internecie pośrednika w obrocie nieruchomościami, który działa na terenie Cole

Creek, i poproszenie go o wynajęcie dla mnie domu na lato. - Był pan kiedyś w Cole Creek? - spytała pośredniczka z silnym południowym akcentem. - Nie. - Nie ma tam co robić. Właściwie to prawie miasto widmo. - Ma bibliotekę - przypomniałem. Kobieta parsknęła drwiąco. - Parę setek książek w walącej się ruderze. Ale gdyby pan chciał... - Macie jakieś domy do wynajęcia w Cole Creek czy nie? przerwałem ostrzej. 94 Przybrała chłodny ton. - Jest tam miejscowa agentka. Może powinien pan do niej zadzwonić. Znając małe miasta, mogłem się domyślić, że już wszyscy w Cole Creek wiedzą, iż Ford Newcombe dzwonił do biblioteki, więc i miejscowa agentka będzie na posterunku. Wymówiłem magiczne słowa:

- Pieniądze nie grają roli. Wyczułem wahanie po drugiej stronie. - Mógłby pan kupić posiadłość starego Belchera. Figuruje w narodowym rejestrze zabytków. Dwa akry. Do zamieszkania. No... od biedy można zamieszkać. - Jak daleko od centrum Cole Creek? - Jak pan splunie przez okno, to trafi w budynek sądu. - Ile? - Dwa i pół za historię. Ładna bryła.

- Gdybym wysłał pani jutro potwierdzony czek, kiedy można by sfinalizować sprawę? Niemal słyszałem, jak serce jej wali po drugiej stronie linii. - Czasami prawie lubię Jankesów - westchnęła. - Kochany, proszę mi wysłać jutro czek, a ja załatwię panu ten dom w czterdzieści osiem godzin, choćbym miała wyrzucić na ulicę starego pana Belchera razem z jego aparatem tlenowym i resztą dobytku. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu. - Wyślę czek i wszystkie niezbędne dane - zapewniłem, po czym zapisałem jej nazwisko oraz adres i się rozłączyłem. Następnie 95 zatelefonowałem do wydawcy. Miałem zamiar kupić dom na jego nazwisko, by nikt w Cole Creek nie wiedział, że ja to ja. Wiedziałem, że mogę wyjechać dopiero po dwudziestym siódmym kwietnia, kiedy już odbędę wymuszony na mnie seans czytelniczy, więc zabijałem czas lekturą na temat Karoliny Północnej.

Pośredniczka oddzwoniła, by mnie poinformować, że stary pan Belcher chętnie odda mi dom wraz z umeblowaniem za dodatkowego dolara. Trochę mnie to zaskoczyło. Zastanawiałem się, dlaczego chce to zrobić. - Chce uniknąć kłopotu z usuwaniem rupieci? - podsunąłem domyślnie. - Właśnie - przytaknęła kobieta. - Radzę nie przyjmować tej oferty. Ten dom jest pełen stupięćdziesięcioletnich śmieci. - Starych gazet? Rozsypujących się książek? Starych kufrów na

strychu? Wydała z siebie teatralne westchnienie. - Jest pan jednym z tych. No dobrze. Dostanie pan dom razem z tymi rupieciami. Wie pan co, ja zapłacę tego dolara. To będzie prezent ode mnie. - Dzięki. Dwudziesty siódmy przypadał w sobotę. Przez trzy godziny odpowiadałem na pytania (takie jak zawsze) kobiet zaproszonych na lunch (sałatka z kurczaka) przez panią Atyllę. Planowałem wyjazd do Cole Creek na poniedziałek rano. Własne meble oddawałem na 96 przechowanie. Zamierzałem zabrać ze sobą jedynie dwie walizki z ubraniami, dwa laptopy i całe mnóstwo moich ulubionych piór (strasznie się bałem, że Pilot kiedyś przestanie je produkować).

Książki stanowiące źródła do moich badań wysłałem już wcześniej do pośredniczki, a narzędzia ojca Pat spoczywały na tylnym siedzeniu samochodu. Podczas lunchu pani Hun powiedziała mi, że Jackie Maxwell następnego dnia wychodzi za mąż. Uśmiechając się - oraz próbując być wdzięcznym i zabawnym - poprosiłem ją, by przekazała Jackie, że kupiłem dom w Cole Creek i zamierzam spędzić tam lato, zbierając materiały do kolejnej książki, więc gdyby Jackie chciała jednak dla mnie pracować, propozycja wciąż jest aktualna. Dodałem nawet, że mogłaby się ze mną zabrać w poniedziałek rano. Pani Darmowe Książki posłała mi uśmiech, który jasno dawał do zrozumienia, że straciłem swoją szansę, ale zgodziła się przekazać

wiadomość Jackie. W niedzielę po południu, kiedy upychałem skarpetki do płóciennej torby, rozległo się gwałtowne pukanie do drzwi. To, co zobaczyłem za drzwiami, na dłuższą chwilę odebrało mi mowę. Stała tam Jackie Maxwell w ślubnej sukni. Miała welon na włosach, które wyglądały na... bardzo długie. Ostatnim razem, kiedy ją widziałem, jej ciemna fryzurka sięgała uszu. Czyżby tak szybko urosły? Za sprawą jakiejś genetycznej właściwości? A przód sukni... też jakby urósł. 97

- Czy ta posada w Cole Creek jest nadal do wzięcia? -odezwała się takim tonem, że bałem się zadać choćby jedno pytanie. Potwierdziłem, co zabrzmiało jak nieśmiały pisk. Kiedy się poruszyła, zaczepiła suknią o coś na ganku. Ze złością szarpnęła spódnicę i natychmiast usłyszałem odgłos drącego się materiału. Ona też usłyszała i na jej ustach pojawił się złowrogi uśmieszek. Muszę przyznać, że za nic bym nie chciał rozgniewać kobiety do tego stopnia, by się uśmiechała, słysząc, jak jej własna suknia ślubna zamienia się w strzępy. Wolałbym... prawdę mówiąc, wolałbym cokolwiek innego na tym świecie niż być obiektem takiej złości, jaką widziałem w oczach panny Maxwell. A może było już po ceremonii i teraz była panią Jakąś-tam? Chciałem żyć, więc nie zadawałem pytań. - O której mam się jutro zgłosić?

- Ósma rano nie będzie za wcześnie? Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale znów o coś zaczepiła suknią. Tym razem jej nie szarpnęła, tylko skrzywiła się w niesamowitym uśmiechu i bardzo, bardzo wolno pociągnęła fałdy materiału ku sobie. Odgłos prucia rozlegał się przez dobrych kilka sekund. Cofnąłbym się i zamknął drzwi, ale byłem zbyt przestraszony. - Będę punktualnie - powiedziała i odwróciwszy się, ruszyła w stronę ulicy. Nie czekał na nią żaden samochód. Mieszkam całe

98 kilometry od jakiegokolwiek kościoła i nie mam pojęcia, jak dotarła do mego domu. Na ulicy skręciła w lewo i poszła przed siebie. W pobliżu nie było widać żadnej osoby dorosłej ani dziecka. Nikt nie wyszedł z domu, żeby popatrzeć na maszerującą ulicą kobietę w ślubnej sukni. Pewnie bali się podobnie jak ja. Obserwowałem ją, dopóki nie znikła mi z oczu, po czym wróciłem do mieszkania i nalałem sobie podwójną porcję burbona. Mogę powiedzieć tylko tyle: naprawdę się cieszyłem, że to nie na mnie była taka zła.

99 Rozdział 4

JACKIE

Postanowiłam nigdy nikomu nie mówić, co zaszło między Kirkiem a mną tuż przed ceremonią zaślubin. Organista grał marsza weselnego, podczas którego miałam przejść nawą do ołtarza, Jennifer po drugiej stronie drzwi szarpała za klamkę i wymyślała mi szeptem, a ja nawet nie drgnęłam. Siedziałam w ślubnej sukni, ścielącej się wokół mnie wezbranymi falami, jakby żyła własnym życiem (ilekroć ją przycisnęłam, znów się podnosiła niczym jakieś oszalałe drożdżowe ciasto), i słuchałam łzawej opowieści Kirka. To on płakał, nie ja. Nie wiem, czego się po mnie spodziewał. Czyżby naprawdę sądził, że zrobię to, o co mnie prosił, i mu

„wybaczę"? Myślał, że scałuję jego męskie łzy, powiem mu, że nadal go bezgranicznie kocham, a potem stanę przy ołtarzu i go poślubię? Jasne. Jako jego żona byłabym w połowie odpowiedzialna za dług, do którego zaciągnięcia właśnie się przyznawał. Nie, dziękuję. Fakt, że przez niego straciłam wszystkie swoje oszczędności, skromny spadek po ojcu i że pozostały mi jedynie

ubrania, sprzęt fotograficzny i książki ojca, jakby w ogóle go nie obchodził. Ściskał moje dłonie i pochlipując, zapewniał, że wszystko to dla mnie odzyska. Przysięgał. Na grób swojej matki. Na swą głęboką miłość do mnie przysięgał, że wszystko mi zwróci. 100 Jedno w miłości jest dziwne. Kiedy płacze ktoś, kogo kochasz, serce ci mięknie. Ale kiedy płacze ktoś, kogo nie kochasz, patrzysz na niego i zastanawiasz się, dlaczego zwraca się do ciebie. Tak właśnie myślałam, patrząc na płaczącego Kirka. Nic. Nic nie czułam, poza wściekłością na jego pewność siebie. I wściekłością na to, że zbałamucił prezesa miejscowego banku (swojego kuzyna), żeby pomógł mu mnie oskubać. - Robiłem to dla ciebie, Pączuszku - zapewniał. -Wszystko to robiłem dla ciebie. Dla nas. Ciekawe, kiedy zamierzał się przyznać. Gdyby nie zbieg wielu okoliczności, dowiedziałabym się o moim pustym koncie bankowym dopiero jako jego żona. I co wówczas mogłabym zrobić? Rzeczywiście, co mogłam zrobić, nawet nie będąc jego żoną? Podać go do sądu? Wyśmienity pomysł. Ojciec Kirka był sędzią. Możliwe, że mój niedoszły teść rozstrzygałby w mojej sprawie. Albo

któryś z jego kumpli od golfa. Nie, wiedziałam, że mogę jedynie zapobiec dalszym stratom, odcinając się od niego i jego krewnych jak najszybciej. Dzień wcześniej matka Jennifer, śmiejąc się, oznajmiła mi, że Ford

Newcombe nadał gotów mnie zatrudnić, w poniedziałek wyjeżdża do Cole Creek i jak chcę, to mogę się z nim zabrać. Wtedy tylko się uśmiechnęłam i pokręciłam głową. Jednak patrząc na Kirka, błagającego mnie z płaczem o przebaczenie, postanowiłam przyjąć tę pracę. 101 W przedsionku kościoła - gdzie państwo młodzi zwykle chichoczą w radosnym oczekiwaniu - było boczne wyjście, z którego skorzystałam. Znalazłszy się na zewnątrz, wyrwałam z trawnika długi stalowy zraszacz i zablokowałam nim klamkę, żeby zyskać trochę czasu, nim Kirk wybiegnie za mną. Zanim dotarłam do domu Newcombe'a (tak zwykłego i niedrogiego, że miejscowi ludzie mówili: „Próbuje udawać, że jest biedny? Że jest taki jak my?"), znienawidziłam tę wielką bufiastą białą suknię. Nienawidziłam też przedłużonych włosów, na które namówiły mnie Ashley i Autumn. A najbardziej nienawidziłam wypchanego stanika, który mi włożyły. Kiedy dotarłam do domu Newcombe'a, zorientowałam się, że ma wielką ochotę zadać mi z tysiąc osobistych pytań, ale niczego nie wyjaśniłam i nie zamierzałam wyjaśniać w przyszłości. Chciałam, żeby nasze wzajemne stosunki ograniczały się do płaszczyzny

służbowej. I cieszyłam się, że nie jest przystojny, bo pod tym, co czułam do atrakcyjnych seksualnie mężczyzn, mogłaby się podpisać

zaciekła feministka. Opuściwszy Newcombe'a, wróciłam do małej czynszówki, którą zajmowałam z ojcem. Ojciec Kirka był właścicielem tego domu i w ten to sposób poznałam Kirka. Zdarłam z siebie znienawidzoną suknię, włożyłam dżinsy i podkoszulek, po czym upchnęłam moje nieliczne ciuchy i pozostały dobytek do kilku starych toreb i reklamówek, na końcu pakując cenny sprzęt fotograficzny. Miałam świadomość, że prowadzę wyścig z czasem. Znalezienie mnie nie 102 zajmie moim przyjaciółkom wiele czasu, a jak już mnie znajdą, to okażą mi tyle „wsparcia", że jeszcze dam się namówić na rozmowę z Kirkiem. Zaczną od tego, że „mężczyźni są podli", ale potem, stopniowo, niczym zimna polewa czekoladowa ściekająca po obrzeżach tortu, popłyną uwagi o wstydzie z powodu odwołanego ślubu i w ogóle. Heather, która miała wszystkie poradniki, jakie wydano na temat dobrych manier, i studiowała je, jakby zawierały najwyższą mądrość o życiu, wspomni o rozczarowaniu gości i będzie się zastanawiać, czy powinnam wysłać ręcznie pisane podziękowania za prezenty, które mi przepadną, jeśli rzucę Kirka. Znałam siebie na tyle dobrze, by wiedzieć, że powiem im dosadnie, co myślę o prezentach, a one wzrokiem dadzą mi do zrozumienia, że złamałam pewne niepisane dziewczęce kody. Autumn, oczywiście, będzie płakać. I oczywiście będzie oczekiwała,

że mamuśka Jackie weźmie ją za ręce i wszystko naprawi. Wiedziałam, że żadna z nich nie będzie chciała słuchać -chodzi mi o prawdziwe wysłuchanie - o tym, jak karygodne, nie mówiąc już o tym, że obrzydliwe, świństwo Kirk mi wyrządził. - No dobrze - usłyszałabym od Ashley. - Mężczyźni są podli. Wszystkie to wiemy. - Ale nie przyjęłaby do wiadomości tego, co Kirk zrobił. Dlatego uciekłam. Nie chciałam widzieć żadnej z nich. Wyjęłam film z lodówki i napisałam kartkę do Jennifer, prosząc ją, by spakowała do pudeł książki ojca i resztę moich osobistych rzeczy, a ja 103 później do niej zadzwonię i powiem, gdzie jestem, żeby mogła mi je przesłać. Po namyśle dodałam jeszcze parę zdań o tym, jak bardzo potrzebuję pobyć sama, żeby odzyskać spokój wewnętrzny. Upchnęłam wszystkie torby w tyle mojego starego samochodu, wetknęłam kartkę w drzwi i odjechałam. Biorąc zakręt, dostrzegłam, jak do domu zbliża się samochód Kirka, i mogłabym przysiąc, że w środku były wraz z nim wszystkie moje przyjaciółki. Na samochodzie wciąż powiewały białe serpentyny, a z tyłu tkwiła przymocowana tabliczka z napisem „Nowożeńcy". Po spotkaniu z Newcombe'em, kiedy byłam pewna, że mam tę pracę, udałam się do taniego motelu przy autostradzie, zaparkowałam auto tak, żeby nie było widoczne z drogi, i spędziłam tam noc pod fikcyjnym nazwiskiem. O ósmej rano następnego dnia stałam przed domem Forda

Newcombe'a, gotowa z nim wyjechać. W dzień przed ślubem byłam

zbyt zajęta, by zwrócić uwagę na fakt, że zamierzał się przeprowadzić do Cole Creek - miasta, w którym rozgrywała się moja historia o diable. Kiedy indziej miałabym mnóstwo pytań, zwłaszcza gdy się dowiedziałam, że kupił tam dom. Ale kiedy go zobaczyłam w poniedziałek, nadal byłam tak zła na Kirka, że niewiele się odzywałam. Kiedy usiadłam na miejscu pasażera we wściekle drogim bmw 700, Newcombe spytał tylko, czy u mnie wszystko w porządku. Odpowiedziałam: „Jasne. Dlaczego miałoby być inaczej?". Zaraz potem przeprosiłam za swoją szorstkość, ale on nic nie powiedział, 104 tylko tyłem ruszył z podjazdu. Rzucił okiem na mojego starego grata zaparkowanego na ulicy, lecz powstrzymał się od uwag. Auto było niewiele warte, więc zostawiłam kluczyki w środku i pomyślałam, że dzwoniąc do Jennifer, powiem jej, gdzie stoi. Gdybym jej o tym napisała na kartce zostawionej w drzwiach, z pewnością byłaby tu dziś rano, żeby mi „przemówić do rozumu". To, że nie spotkałam przed domem Newcombe'a moich przyjaciółek, oznaczało, że matka Jennifer o niczym im nie powiedziała. Byłam jej za to wdzięczna. Odczekałam, aż wjedziemy na autostradę, nim się odezwałam. Rozpaczliwie pragnęłam zapomnieć wydarzenia poprzedniego dnia. - Tak bardzo pana interesuje ta historia z diabłem, że aż kupił pan dom w Cole Creek?

Odpowiadając, nie odrywał oczu od drogi i to mi się podobało. Siedział w ciemnoniebieskim skórzanym fotelu jakby zrośnięty z nim, a prawą rękę trzymał na kierownicy z taką swobodą, jakby to robił od

dzieciństwa. Oczywiście czytałam jego książkę zatytułowaną Stryjowie i wiedziałam, że jego bohater - czy raczej protagonista - miał stryjów, którzy kochali wszelkie maszyny zbudowane po to, by niszczyć, a sam był nieudacznikiem. Miałam wrażenie, że Newcombe spędził dzieciństwo, chowając się pod drzewem i czytając Balzaka. Albo prasując swoje ubrania. Robił wielkie halo z prasowania własnych ubrań. Jezu! Może powinnam napisać bestseller. Prasowałam ubrania własne i ojca od czasu, gdy miałam osiem lat. W każdym razie, gdyby mnie spytano, to opierając się na wiedzy czerpanej z jego książek, 105 odpowiedziałabym, że Ford Newcombe nie odróżnia lewarka zmiany biegów od wycieraczki. - Owszem, kupiłem dom - przyznał Newcombe, po czym zamilkł na dłużej. Miałam ochotę powiedzieć, że w ciszy podróż będzie nam się strasznie dłużyć, ale się nie odezwałam. Oparłam głowę o zagłówek i zamknęłam oczy. Obudziłam się, kiedy stanął, żeby zatankować. Wysiadłam, żeby nalać paliwa - ostatecznie byłam jego asystentką - ale uprzedził mnie, pierwszy chwytając za pompę.

- Proszę wybrać coś do jedzenia i do picia - powiedział, śledząc cyferki na dystrybutorze. Tak właśnie go opisywały jego poprzednie sekretarki: ponury i niekomunikatywny. I niezależnie od tego, ile pracy dla niego wykonywały, zawsze mu było mało.

- Mam swoje życie, Jackie - mówiła jedna z nich. -Chciał, żebym siedziała całą noc i przepisywała to, co nagryzmolił tym swoim drobnym pismem. I krzyczał na mnie, kiedy powiedziałam, że przyniosę te papiery do domu. -Wydmuchując nos w nieświeżą chusteczkę, dodała: - Niby co w tym złego, Jackie? Nie chciałam odpowiadać. Chciałam „okazać wsparcie", ale żeby to zrobić, musiałabym udawać niemowę. - Zabiera się papiery do domu - usłyszałam własny szept. Po prostu nie mogłam się powstrzymać. - Nie przynosi. Zabiera. 106 Sprawiłam, że biedaczka zaczęła głośniej szlochać. Rozejrzawszy się po restauracji, stwierdziłam, że ludzie siedzący przy innych stolikach popatrują na mnie z niechęcią. Najwyraźniej sądzili, że płacze przeze mnie. Powiedziałam na głos: „Ci mężczyźni!". Wszyscy jednocześnie przestali się gapić i pokiwali ze zrozumieniem głowami. Weszłam do sklepiku na stacji benzynowej i rozejrzałam się dokoła, ale nie miałam pojęcia, co Newcombe chciałby zjeść i czego

się napić. Sadząc po sylwetce, żywił się smażonymi produktami sprzedawanymi w plastikowych torbach i wypijał butelki czegoś, co nie miało napisu „dietetyczne". Zdjęłam z półki trzy torby chrupek serowych i dwie cole pełne cukru i kofeiny. Dla siebie wzięłam butelkę niegazowanej wody i dwa banany. Kiedy wszedł do środka, żeby zapłacić, położyłam wszystko na

ladzie. Popatrzył na to, co kupiłam, i nie wyraził zastrzeżeń, więc uznałam, że mój wybór był trafny. Dołożył jeszcze batonik i uregulował rachunek. Już na zewnątrz spytałam, czy chce, bym go zmieniła za kierownicą. Czułam, że ma ochotę odmówić, ale po chwili wahania rzucił: - Pewnie, czemu nie? Doszłam do wniosku, że chce się przekonać, jak prowadzę, i z tego, jak mnie obserwował przez pierwsze pół godziny, wiedziałam, 107 że się nie myliłam. Widocznie zdałam egzamin, bo w końcu rozsiadł się wygodnie i zaczął otwierać swoje torby i butelki. - Proszę mi opowiedzieć o tej historii z diabłem - powiedział. Pełną wersję. Wszystko, co pani pamięta. - Z efektami dźwiękowymi czy bez? - spytałam. - Bez - zdecydował. - Absolutnie bez. Same fakty.

Tak więc opowiedziałam mu ponownie o diable, tym razem skupiając się nie na efektach, lecz na faktach. Tyle że tak naprawdę nie wiedziałam, co było faktem, a co wytworem mojej wyobraźni. Z początku czułam się trochę dziwnie, ponieważ nikt nigdy nie stawiał mi takich wymagań. Wszystkim chodziło głównie o dreszcz emocji. Zaczęłam od informacji, że kiedy byłam dzieckiem, matka przeczytała mi biblijną przypowieść, w której była mowa o diable, co skłoniło mnie do zadawania różnych pytań. Zapewne pytałam, czy diabeł jest prawdziwy. Matka odrzekła, że jest jak najbardziej

prawdziwy i że widziano go w Cole Creek. Ta odpowiedź jeszcze podsyciła moją ciekawość i sprowokowała kolejne pytania. Chciałam wiedzieć, jak wygląda diabeł, na co odparła: „Jest niesamowicie przystojnym mężczyzną. Dopóki nie przybierze czerwonej barwy i nie zniknie w obłoku dymu". Nie ustawałam w zadawaniu pytań w rodzaju: „Jakiego koloru jest ten dym i kto go właściwie widział?". Powiedziała, że dym był szary i że pewna kobieta mieszkająca w Cole Creek, gdzie i my wówczas mieszkaliśmy, kochała się w diable. „A wszyscy wiedzą, że ludzie, którzy kochają diabła, muszą umrzeć" dodała. 108 Biorąc głęboki oddech, odwróciłam się do Newcombe'a. Zawsze opowiadałam te historię po to, żeby wzbudzić strach. Kiedyś nawet zdobyłam czarną wstęgę na letnim obozie w konkursie na horror. Ale Newcombe'owi postanowiłam powiedzieć prawdę.

- Zabili ją. Kilka osób widziało, jak ta kobieta rozmawiała z diabłem, a kiedy chciała przed nimi uciec, potknęła się i upadła. Nie pozwolili jej wstać. - To była tylko opowieść, ale w głowie wciąż miałam żywy obraz. - Przygnietli ją kamieniami i zostawili, by umarła. - I matka opowiedziała pani tę historię ze szczegółami? Rzuciłam mu szybkie spojrzenie. - Nie jest gorsza od Jasia i Małgosi - odparłam obronnym tonem. A potem dodałam spokojnie: - Tak naprawdę to wydaje mi się, że ubarwiłam opowieść matki tym wszystkim, co widziałam w telewizji i wyczytałam w książkach. Powiedziałam panu, że nie pamiętam, co

ona mówiła, a co sama dołożyłam przez lata. Newcombe przyglądał mi się z dziwnym wyrazem twarzy, więc postanowiłam zdusić w zarodku ewentualne dociekania. - Proszę tak na mnie nie patrzeć. Nie brałam udziału w żadnym sabacie czarownic... moja matka też nie. Faktem jest, że tamtego wieczoru, kiedy opowiedziałam ojcu, co usłyszałam od matki, okropnie się pokłócili, a potem ojciec zawinął mnie w koc, wsadził do samochodu i wywiózł z domu. Nigdy więcej nie widziałam matki. Myślę, że fakt, iż matka opowiedziała mi zakazaną historię, zbyt straszną dla uszu małego dziecka, był ostatecznym powodem odejścia 109 ojca. I pewnie dramat separacji rodziców sprawił, że ta opowieść tak mocno utkwiła mi w głowie. Prawdą jest, że słabo pamiętam matkę,

za to dobrze tę diabelską historię. Przez lata nauczyłam się nie mówić o rodzicach, ale ojciec już nie żył, a ja jechałam do miasta, w którym spędziłam najwcześniejsze dzieciństwo. Powtórzenie, w całości i bez upiększania, tego, co opowiedziała mi matka, jakby odświeżyło moją pamięć. Może dlatego, że Newcombe był takim dobrym słuchaczem, wyznałam mu rzeczy, o których nigdy nie wspomniałam nikomu innemu. Ochłonąwszy nieco, wyjawiłam mu, że moi rodzice wiecznie się kłócili, zawsze szeptem, żebym nie słyszała. Kilka dni potem, kiedy już matka opowiedziała mi historię o diable, podczas spaceru z ojcem spytałam go, gdzie tamta kobieta widziała diabła. Ojciec spytał, o co mi chodzi. Kiedy powtórzyłam mu opowieść matki, wziął mnie na ręce, zaniósł do domu i zamknął w moim pokoju. Do dzisiaj pamiętam

kłótnię, jaka między nimi wybuchła tamtego wieczoru. Matka płakała, powtarzając, że oni wszyscy i tak mieli umrzeć, więc jakie to może mieć znaczenie. „A jej trzeba powiedzieć prawdę". Doskonale pamiętam to zdanie. Odetchnęłam głęboko, żeby uspokoić zamęt w głowie, wywołany tymi wspomnieniami. Kiedy zerknęłam na Newcombe'a, siedział ze zmarszczonym czołem, jakby się zastanawiał nad tym, co usłyszał. Nie widziałam potrzeby informowania go, że przez następne lata ciągle się z ojcem przeprowadzaliśmy. Czasami otrzymywał list lub telefon, twarz mu bladła i już wiedziałam, że w ciągu czterdziestu

110 ośmiu godzin znów wyruszymy w drogę. Przez te lata z powodu ciągłych przeprowadzek traciłam przyjaciół i ulubione miejsca. Patrząc na drogę, pogrążona we wspomnieniach, zaczęłam się obawiać, że Newcombe będzie próbował wyciągnąć ode mnie więcej, niż mu powiedziałam... a i tak było tego bardzo dużo. Ostatecznie pisał książki o własnym życiu, więc teraz mógł chcieć pogrzebać w moim. Nie zrobił tego jednak. Przeciwnie, odezwał się z uśmiechem: - Dobrze, a teraz proszę powtórzyć tę historię z dreszczykiem i fajerwerkami. Zaledwie parę tygodni wcześniej byłam zażenowana, odkrywszy, że przysłuchiwał się mojej opowieści, ale teraz panowały między nami swobodniejsze stosunki, więc spełniłam jego prośbę. Zapominając o rzeczywistości i o udziale moich rodziców, opowiedziałam mu swoją diabelską historię, nie szczędząc dramatycznych efektów.

Jeszcze nigdy nie miałam tak uważnego słuchacza. Kiedy na chwilę oderwałam wzrok od drogi, żeby sprawdzić, czy go nie nudzę, miał minę zafascynowanego trzylatka. Mówiłam prawie trzy kwadranse, a gdy skończyłam, oboje milczeliśmy przez chwilę. Newcombe wyraźnie myślał o tym, co usłyszał. - Opowieści o diable są rzadkie - stwierdził w końcu. Przeczytałem mnóstwo o czarownicach i duchach, ale chyba nie słyszałem o takiej, w której ktoś byłby w diable zakochany. Nie tylko

go widział, ale kochał. I o ukamienowaniu. - Wyjaśnił mi, że ten 111 rodzaj śmierci osoby oskarżonej o czary był często stosowaną formą kary. Po chwili, żeby rozładować atmosferę, opowiedział mi o swoich dotychczasowych próbach odkrycia źródeł historii o diable. Kiedy usłyszałam, że bibliotekarka rzuciła słuchawką, rozmawiając z nim - z Fordem Newcombe'em! -dosłownie opadła mi szczęka. Muszę przyznać, że mi zaimponował, kupując dom przez telefon. Czyż nie jest marzeniem każdego amerykańskiego obywatela o minimalnych dochodach móc kupić w taki sposób dom wart ćwierć miliona dolarów? Nigdy nie mieszkałam we własnym domu. Ojciec przenosił się ze mną z jednej czynszówki do drugiej, z konieczności zmieniając także pracę. Zarządzał kręgielnią, sprzedawał opony, był kierownikiem w kilku nocnych sklepach. Dopiero gdy miałam dziewięć lat, zorientowałam się, że przenosimy się tak często, ponieważ ojciec nie chce, by go znaleziono.

Muszę też przyznać, że przyjemnie było korzystać z życia dzięki fantazji i pieniądzom Forda Newcombe'a. - Kupił pan dom razem z wyposażeniem? - Proszę skręcić na południe na następnym skrzyżowaniu polecił, wypijając przy tym od razu pół butelki coli. -Owszem, i do pani obowiązków będzie należało przejrzenie tych wszystkich rupieci. Wiedziałam, że to rodzaj sprawdzianu, więc odrzekłam z

uśmiechem: - Z przyjemnością. - Chyba że pani mąż... 112 Urwał, a ja się domyśliłam, że chce wiedzieć, czy uciekłam przed, czy po złożeniu przysięgi małżeńskiej. - Nadal jestem panną Maxwell. Zechce mi pan podać wysokość wynagrodzenia, inne gratyfikacje i godziny pracy? Nie wiem, czym go rozzłościłam, ale widziałam, jak robi się czerwony na twarzy. - Zakres obowiązków - warknął, jakbym powiedziała coś obraźliwego. Przez ostatnich kilka dni mężczyźni dali mi się we znaki na tyle, że nie przejęłabym się zbytnio, gdyby zostawił mnie z bagażami na środku drogi. Wiedziałam z doświadczenia, że zawsze się znajdzie jakaś praca. - Właśnie - podchwyciłam, skręcając na południe. - Zakres obowiązków - powtórzyłam wojowniczo. Odwrócił się twarzą do szyby, a ja mogłabym przysiąc, że

uśmiechnął się pod nosem. Może był przyzwyczajony, że ludzie się przed nim płaszczą, bo jest wielkim pisarzem, i spodobało mu się, że nie zawsze musi tak być. - Sam nie wiem - odezwał się w końcu. - Nie napisałem żadnej książki od... - westchnął ciężko - ...od bardzo dawna, więc właściwie

nie wiem, do czego mi potrzebna asystentka. - Wiele kobiet zgodziłoby się z panem w tym względzie wyrwało mi się. Spojrzałam na niego z niepokojem. Jednak ku mojej nieopisanej uldze zmrużył tylko oczy i oboje wybuchnęliśmy śmiechem. 113 - Nie jestem aż takim potworem, jak zapewne o mnie mówią. Wyjaśnił, że większość kobiet, które dla niego pracowały, była zainteresowana małżeństwem, a nie maszynopisaniem. Łatwo było żartować, wiedząc, że jest pożądaną partią, jako zamożny i nieżonaty, ale aż za dobrze pamiętałam, jak było z moim ojcem w podobnej sytuacji. Nie był bogaty, ale wolny. Może niektóre z kobiet zwolnionych przez Newcombe'a zasługiwały na to. Może... Przez chwilę milczał, żując serowe przekąski. - Da mi pan ten zakres obowiązków? - odezwałam się pierwsza, co znowu go rozśmieszyło. - No i gdzie ja będę mieszkać? Okazało się, że - tu aż się prosi dodać stereotypowe „jak to mężczyzna" - nie zastanawiał się nad tym, gdzie ma zamieszkać jego asystentka. Kiedy oznajmił: „Przypuszczam, że zamieszka pani ze mną", posłałam mu spojrzenie wyrażające bez ogródek, co myślę o takim rozwiązaniu.

Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów i najwyraźniej uznał za nieatrakcyjną, bo powiedział:

- Nie musi się pani niczego obawiać. Jestem pewna, że chciał mnie przywołać do porządku, a tymczasem rozbawił. Może był bogaty i sławny, ale to ja byłam w lepszej formie. Odwrócił się, kręcąc głową, jakby chciał dać do zrozumienia, że jeszcze nie spotkał nikogo takiego jak ja, a potem machając pustą torebką po serowym paskudztwie, stwierdził, że dom jest z pewnością 114 wystarczająco przestronny, byśmy zamieszkali razem i nie wchodzili sobie w drogę. - Nie będę wykonywać prac domowych - ostrzegłam. -Żadnego gotowania czy sprzątania. I nie będę prać. - Miałam ochotę dodać, że nie będę też prasować koszul nawet takich, po których przejechał traktor, ale uznałam, że tego byłoby już za wiele. Wzruszył ramionami. - Jeśli mają tam jakąś pizzerię lub bar, to mi wystarczy. A pani nie wygląda na osobę, która dużo je. - Uhm - mruknęłam, dając mu do zrozumienia, że moje zwyczaje żywieniowe nie powinny go obchodzić. Doświadczenie mówiło mi, że jeśli rozmawiasz z mężczyzną o jedzeniu, to on sobie wyobraża, że na niego lecisz. Można było odnieść wrażenie, że u mężczyzn ciąg myślowy zaczyna się od jedzenia, natychmiast przechodzi do ciała, by zakończyć na wniosku: „Wiem, że mnie

pragniesz".

- Nad czym właściwie miałabym prowadzić badania? -spytałam. - Nie wiem - odparł i zabrzmiało to całkiem szczerze. -Nigdy tego wcześniej nie robiłem. Przez ostatnie dwa lata czytałem opowieści o duchach i usiłowałem połączyć niektóre z nich w jedną całość. Trudno mi było dotrzeć do oryginalnych źródeł, zwłaszcza że nie miałem żadnej pomocy. Ugryzłam się w język, żeby nie skomentować ostatniej uwagi. - Chce pan się dowiedzieć czegoś o tym ukamienowaniu. Wie pan, kiedy się to dokładnie odbyło? 115 Odpowiedział wymownym spojrzeniem. - No tak. To ja jestem pana oryginalnym źródłem. Tylko że ja naprawdę nie wiem, kiedy się wydarzyło i czy w ogóle się wydarzyło. - Sądząc po zachowaniu bibliotekarki, wydarzyło się. - Może po prostu miała dość ludzi wypytujących ją o to. Może tam jest jak w Amityville i mieszkańcy są zmęczeni ciągłym zainteresowaniem. A może się boi, że jej śliczne górskie miasteczko padnie ofiarą typów ze swastykami na czołach, polujących na diabła. - Uhm - zbył mnie tym samym, czym ja jego przed chwilą. Następnie wyciągnął się na siedzeniu i oparł głowę na zagłówku. Jego długie nogi jakby się schowały w obudowie silnika. - Jak zostanie ćwierć baku, proszę zjechać na pobocze, to dalej ja przejmę kierownicę - powiedział, zamykając oczy. Prowadziłam w milczeniu przez dłuższy czas i całkiem mi to

odpowiadało. Myślałam trochę o Kirku, o tym, co mi zrobił, i może

nawet o tym, że któregoś dnia złamię śluby milczenia i spytam Newcombe'a, czy przypadkiem nie wie, jak mogłabym odzyskać pieniądze, które Kirk mi ukradł. Ale głównie myślałam o tym, jak prowadzić badania nad historią, o której nikt nie chce rozmawiać. Sunąc gładko szeroką autostradą, próbowałam sobie przypomnieć wszystko, co matka opowiedziała mi o ukamienowaniu. Większą część wczesnego dzieciństwa w moich wspomnieniach spowijała mgła, ale pamiętałam dwie rzeczy, które wszystko zmieniły. Po przeczytaniu mi bajki na dobranoc matka orzekła, że ludzie, którzy 116 kochają diabła, muszą umrzeć, a ponieważ to powiedziała, ojciec mnie od niej zabrał. Przez te wszystkie lata często się zastanawiałam, co by było, gdybym trzymała buzię na kłódkę i nie przyznała się ojcu do tego, co usłyszałam od matki. Jednak jako dorosła nie miałam złudzeń. To nie moje gadulstwo ani nie historia opowiedziana przez matkę rozdzieliły moich rodziców. Prawda była taka, że oni wcale się nie kochali. Zerknąwszy na licznik, stwierdziłam, że jadę za szybko, więc zmniejszyłam prędkość. Newcombe drzemał, a ja próbowałam przypomnieć sobie ten okropny wieczór, kiedy ojciec zabrał mnie z domu. Dopóki żył, starałam się nie myśleć o tamtym zdarzeniu w obawie, że wzbudzi ono we mnie złość na ojca, a wiedziałam, że gniew nie posłużyłby

żadnemu z nas dwojga. Mieliśmy tylko siebie. Tamtego wieczoru, kiedy powiedziałam ojcu o tym, co

usłyszałam od matki, zgasił światło w moim pokoju i przymknął drzwi, pozostawiając jak zwykle niewielką szparę. Jednak nawet gdybym była zamknięta w bankowym sejfie, i tak bym usłyszała kłótnię między nim a matką. Mimo że ściszali głosy, słyszałam ich tak wyraźnie, jakbym siedziała pod kuchennym stołem. Ojciec twierdził, że matka nie powinna była mi opowiadać tej historii o diable. Nagle przypomniałam sobie dokładnie słowa matki. Wcale nie mówiła, jak to przekazałam Newcombe'owi, że kiedyś wszyscy umrzemy Moja matka zapytała: „Więc jak jej wytłumaczysz, dlaczego umarłam?". 117 Spojrzałam na Newcombe'a, żeby mu o tym powiedzieć, ale wciąż spał. Usta miał lekko rozchylone, co sprawiało, że wargi wydawały się pełniejsze i bardziej miękkie. Z odprężoną twarzą wyglądał znacznie młodziej. Na pewno nie na sześćdziesiątkę z okładem, jak go oceniałam. Właściwie wyglądał całkiem nieźle. Skierowałam wzrok z powrotem na autostradę i przypomniałam sobie, że słowa matki przestraszyły mnie tak bardzo, iż zakryłam sobie uszy rękami i zaczęłam głośno nucić. W końcu udało mi się zasnąć, ale w nocy ojciec przyszedł do mego pokoju i mnie obudził. - Jedziemy na wycieczkę - powiedział, wyciągając mnie z ciepłej

pościeli i biorąc na ręce. Czując, że drżę, otulił mnie kocem. Po paru minutach byliśmy już w samochodzie; na podłodze leżały walizki. Ojciec kazał mi się wyciągnąć na tylnym siedzeniu i spróbować zasnąć. Kiedy spytałam o matkę, rzucił tylko: - Dojedzie później.

Nigdy więcej nie zobaczyłam matki, a jakiś czas później ojciec powiedział mi, że umarła. Potrzebowałam lat, żeby zrozumieć, iż ojciec mnie porwał. Czasami snułam fantazje, że matka nadal gdzieś żyje i straszliwie za mną tęskni. Któregoś dnia wspomniałam o tym ojcu. Odparł, że zabrał mnie z domu, ponieważ matka była bardzo chora i nie chciała, żeby córeczka patrzyła na jej śmierć. Dodał, iż wywiózł mnie z domu, żebym zapamiętała matkę jako zdrową, uśmiechniętą kobietę, która bardzo mnie kochała. Innym razem jednak powiedział, że matka 118 zginęła w wypadku samochodowym, i tej wersji się trzymałam, kiedy ktoś mnie o nią pytał. W moich wspomnieniach obraz matki był niewyraźny i jakby wykrzywiony. Czasami pamiętałam ją jako wysoką kobietę o długich ciemnych włosach, uśmiechniętą i rozśpiewaną, sprawiającą mi radość swoją obecnością. Kiedy indziej znowu miałam przed oczyma niską blondynkę, zawsze w złym humorze. Kiedy wspomniałam o tym dziwnym zjawisku ojcu, wyjaśnił, że mieszam we wspomnieniach matkę z jego siostrą. Aż mnie zatkało.

Miałam ciotkę?! Ojciec szybko dodał, że ciotka zginęła w wypadku, kiedy byłam bardzo mała. Już wówczas miałam ochotę na cierpką uwagę, że w naszej rodzinie dziwnie dużo osób ginęło w wypadkach. Ale nic nie powiedziałam. Kiedy w baku pozostała jedna czwarta paliwa, zgodnie z

instrukcją zajechałam na stację benzynową. Tym razem ja tankowałam, podczas gdy Newcombe wszedł do środka po coś do jedzenia. Spytał przedtem uprzejmie, czy coś mi kupić, ale jeszcze nie zjadłam bananów. Powróciwszy do auta z rękami pełnymi tłuszczu i cholesterolu, oparł się o drzwi i patrzył, jak wykonuję ćwiczenia rozciągające. No dobrze, jestem maniaczką sprawności fizycznej, ale nie lubię, jak się mnie obserwuje w taki sposób, zwłaszcza jedząc kanapkę wielkości talerza. Patrzył na mnie tak, jakbym dawała płatny pokaz aerobiku. 119 Tym razem on usiadł za kierownicą i przez dłuższy czas jechaliśmy w milczeniu. Pośmialiśmy się, a teraz oboje pragnęliśmy odsłonić prawdę kryjącą się za niezwykłą opowieścią, więc wszystko było jasne. Przynajmniej ja tak uważałam. Jadąc, podziwialiśmy cudowne widoki zachodniej części Karoliny Północnej; bujne, dorodne drzewa porastały pasma

łagodnych wzgórz. Musiał się nauczyć trasy na pamięć, bo ani razu nie kazał mi patrzeć na mapę. W końcu zjechaliśmy z autostrady i posuwaliśmy się dalej drogami, które za każdym zakrętem stawały się węższe. Domy były coraz bardziej oddalone od siebie, a cegłę i przeszklone drzwi w maleńkich ganeczkach zastępowały typowe dla Karoliny Północnej budowle z werandami tak obszernymi, że latem właśnie na nich toczyło się życie. Na pięknych zielonych wzgórzach tu i ówdzie widać było

stodoły i domki rozrzucone tak malowniczo, że odruchowo poruszałam palcem prawej ręki, jakbym naciskała spust migawki. - Co pani robi? - spytał Newcombe, zerkając na mnie z zaciekawieniem. - Pięknie tu. Chciałabym porobić zdjęcia... - Zatoczyłam ręką łuk, co miało znaczyć, że najchętniej sfotografowałabym wszystko. - Ta wielka czarna torba jest pełna sprzętu fotograficznego? - Owszem - potwierdziłam, ale nie zadał więcej pytań. Szkoda. Chętnie bym porozmawiała o swojej pasji. Wkrótce potem przeżyłam coś, co określa się jako déjŕ vu. 120 - Czyżbyśmy dojeżdżali na miejsce? Bo wydaje mi się, że już kiedyś tu byłam. O! Na przykład ten most. Chyba go pamiętam. - Była to stara stalowa konstrukcja z drewnianym chodnikiem, pełnym dziur. - Zgadza się. Jeszcze parę mil i będziemy w Cole Creek.

- Ma pan dobrą orientację w terenie - pochwaliłam ostrożnie. Przyjął komplement z lekkim uśmiechem. - Tak, Pat mówiła... - Urwał i zacisnął usta. Nie musiał wyjaśniać, kim była Pat. Każdy, kto znał jego książki, w każdej z nich mógł czytać długie wylewne podziękowania skierowane do niej. Jej śmierć była głośnym wydarzeniem, mówiono o niej w wiadomościach ogólnokrajowych. Pamiętałam też jego zdjęcie zrobione na jej pogrzebie. Wyglądał na nim jak człowiek, który nie chce dalej żyć. - W lewo - powiedziałam szybko. - Proszę tu skręcić w lewo. - To nie jest... - zaczął, ale skręcił tak gwałtownie, że aż

zapiszczały opony. Ucieszyłam się, że mnie posłuchał, nie odwołując się do mapy. Droga, którą jechaliśmy, biegła wzdłuż strumienia i była tak wąska, że musiał trzymać się środka, by zwisające gałęzie nie rysowały karoserii. Może powinnam się obawiać, że z naprzeciwka coś na nas najedzie, ale jakoś byłam spokojna. Wysoko na brzegach stały domy, sprawiające wrażenie, jakby nic w nich nie zmieniano od początku stulecia, gdy zostały zbudowane. Częsty widok stanowiły placyki przy domach zagracone pordzewiałymi wrakami samochodów, starymi lodówkami i pralkami. 121 Na gankach poniewierały się emaliowane miednice i dziecięce plastykowe samochodziki w jaskrawych kolorach, kontrastujących z

barwą spłowiałego drewna i soczystej zieleni. Nagle drzewa zniknęły i naszym oczom ukazało się miasto, jakby żywcem wyjęte z albumu pod tytułem „Nasze zapomniane dziedzictwo". Jeśli to było Cole Creek, a z pewnością było, to nie dotarł tu nawet cień nowoczesności. Nieliczne budynki po obu stronach drogi były stare i w opłakanym stanie. A przedmioty leżące na wystawach sklepowych wzbudziłyby zachwyt każdego scenografa filmowego. Pośrodku miasteczka znajdował się piękny park z dużym białym podestem dla orkiestry. Miejsce było wymarzone do sobotnich spacerów przy muzyce, granej przez miejscowy kwartet amatorów. Od razu wyobraziłam sobie kobiety w długich spódnicach z szerokim paskiem i zapinanych z przodu bluzkach z wysoką stójką.

- O rany - szepnęłam. Newcombe najwyraźniej też był pod wrażeniem. Jadąc wolno, uważnie przyglądał się mijanym budynkom. - Myśli pani, że to może być sąd? Po drugiej stronie parku stał wysoki ceglany budynek z ogromnymi, sięgającymi dwóch pięter kolumnami od frontu. - Sąd w Cole Creek - przeczytałam na metalowej tabliczce obok drzwi. - „1866. Zaraz po wojnie" . Słowo „wojna" wymówiłam z odpowiednim, południowym akcentem. 122

Newcombe zwolnił jeszcze bardziej. Rozglądał się na boki. Z lewej strony, przy wąskiej alejce, stał śliczny wiktoriański dom z półokrągłą werandą. Czyżby ten właśnie kupił? Po prawej, naprzeciwko sądu, znajdowała się nieprzenikniona gęstwina wysokich drzew, które, jak sądziłam, porastały niezabudowaną działkę. Dalej po lewej był kolejny wiktoriański dom, nie w tak dobrym stanie jak poprzedni, ale ozdobiony uroczym balkonikiem na piętrze. - Tutaj - powiedział Newcombe, zatrzymując samochód. Hurra! - miałam ochotę wykrzyknąć. Już zaczynałam myśleć, jak zaklepać sobie sypialnię na piętrze, tę z balkonikiem, gdy odkryłam, że Newcombe wcale nie patrzy na wiktoriańskie cacko. Zajechaliśmy na tyle daleko, że widać było to, co wcześniej uznałam za pustą działkę po drugiej stronie ulicy. Podążyłam za jego wzrokiem.

Gęsto posadzone drzewa otaczały mniej więcej dwuakrową parcelę, tworząc zamkniętą przestrzeń. Pośrodku stał majestatyczny dom ozdobiony niewiarygodną ilością balkonów, ganków i wieżyczek. Weranda na pierwszym piętrze okalała dom z trzech stron i miała - trzymajcie mnie, bo zemdleję - wielkie podpory z giętego drewna, niczym nawiasy, biegnące od balustrady do dachu. Na drugim piętrze znajdowała się wieżyczka z galeryjką i rzeźbionymi słupkami pod szpiczastym daszkiem, zakończonym śliczną metalową

chorągiewką, wskazującą kierunek wiatru. W części okien były witrażowe szybki. 123 Cały budynek, niegdyś pomalowany na żywe kolory, z czasem wyblakł, przybierając odcień jasnej szarości i lawendowego błękitu z brzoskwiniowymi tu i ówdzie akcentami giętego drewna. To bez wątpienia najpiękniejszy dom, jaki w życiu widziałam.

124 Rozdział 5 FORD

To był najszkaradniejszy dom, jaki w życiu widziałem. Wyglądał jak monstrualny drewniany tort weselny, ulepiony z balkonów, werandek i wieżyczek. Gdziekolwiek spojrzeć, pojawiał się kolejny daszek i kolejny bezużyteczny ganeczek. Cienkie rzeźbione słupki wieńczyły każdy narożnik i okalały każde okno. A okien było całe mnóstwo, najwidoczniej po to, by dodatkowo zdobiły wymyślną całość. Późnopopołudniowe słońce odbijało się w witrażowych szybkach, podświetlając wizerunki zwierząt i ptaków. Nawet po solidnym remoncie dom pozostałby wyjątkowym paskudztwem, tymczasem dosłownie się rozsypywał. Trzy rynny

zwisały smętnie w poszarpanych kawałkach. Miejsca po kilku wybitych szybach zasłonięte były folią. Widziałem też połamane części balustrady, rozeschłe framugi i spękane, prawdopodobnie spróchniałe podesty werand. No i ta farba... a raczej jej brak. Niezależnie od tego, na jaki

kolor pomalowano kiedyś ściany, po przeszło stu latach działania słońca i deszczu niewiele z tych barw zostało. Wszystko spłowiało do sinej szarości i odpadało całymi płatami. Wjechałem na zarośnięty chwastami podjazd i gapiłem się z niedowierzaniem. Trawniki wokół domu zostały niedawno skoszone, ale na rabatach kwiatowych rosło jedynie sięgające kolan zielsko. 125 Była tam zrujnowana sadzawka dla ptaków i stara altana, w której pędy winorośli poprzerastały przez dziurawą podłogę. Z tyłu pod drzewami stały dwie ławki, obie mocno pochylone, ponieważ brakowało im połowy nóg. Pomyślałem, że na żadnej historii nie zależy mi aż tak bardzo, by zostać w tej ruderze. Odwróciłem się do Jackie, by ją przeprosić i powiedzieć, że znajdziemy jakiś hotel, ale już wysiadała z samochodu. Miała trudną do rozszyfrowania minę. Uznałem, że to pewnie szok. Albo przerażenie. Wyobrażałem sobie, jak się czuje. Wystarczyło jedno spojrzenie na to miejsce, by chciało się stąd uciekać. Tylko że Jackie wcale nie uciekała. Przeciwnie, weszła na werandę i już była przy drzwiach. Wyskoczyłem z auta, żeby za nią pobiec. Musiałem ją ostrzec, bo budynek nie wyglądał na bezpieczny. Stojąc na werandzie, rozglądała się szeroko otwartymi oczyma. Musiało tam być chyba z pięćdziesiąt starych gratów. Pogięte

wiklinowe fotele z brudnymi, spłowiałymi poduszkami i chyba z pół tuzina kulawych stolików z giętego metalu, o tak małych blatach, że

mieściła się na nich co najwyżej filiżanka herbaty... albo szklaneczka miejscowego trunku. Jackie milczała podobnie jak ja. Położyła rękę na wysłużonej dębowej szafce. - To pojemnik na lód - powiedziała tak dziwnym tonem, że bacznie na nią spojrzałem. - Co pani sądzi o tym miejscu? - spytałem niepewnie. 126 - To najpiękniejszy dom, jaki w życiu widziałam - odparła cicho. W jej głosie było tyle szczerego zachwytu, że aż jęknąłem. Miałem pewne doświadczenie, jeśli chodzi o kobiety i domy; wiedziałem, że kobieta potrafi kochać dom tak, jak mężczyzna kocha samochód. Nie mogłem tego pojąć. Domy wymagały zbyt wiele pracy. Wszedłem za Jackie do środka. Kiedy pytałem pośredniczkę, jak mogę odebrać klucz do mojej nowej własności,tylko się roześmiała. Teraz rozumiałem, dlaczego. Żaden szanujący się złodziej nie marnowałby czasu na tę ruderę. Gdy Jackie otworzyła drzwi, zobaczyłem, że w środku jest jeszcze gorzej niż na zewnątrz. Staliśmy w wielkim holu naprzeciw szerokich kręconych schodów. Schody mogłyby wyglądać całkiem okazale, gdyby nie to, że na każdym stopniu piętrzyły się sterty starych czasopism. Wąska ścieżka, którą można było wejść na górę,

miała najwyżej pół metra szerokości. Tuż przy drzwiach znajdował się dębowy wieszak w kształcie drzewa, wielki, brzydki, z sześcioma zżartymi przez mole kapeluszami. Po obu stronach holu zalegały wysokie na kilkanaście centymetrów hałdy pożółkłych, wystrzępionych gazet. Na podłodze leżał przetarty na sito chodnik. - Pod spodem jest wzór wschodniego dywanu, zrobiony z terakoty - rzuciła w przelocie Jackie, znikając w podwójnych drzwiach prowadzących do pomieszczenia na lewo. 127 Przykucając, uniosłem róg zakurzonego chodnika i stwierdziłem, że pod nim rzeczywiście jest mozaika ułożona w orientalny wzór. Wykonana została niewątpliwie przez mistrza i gdyby nie kryła jej gruba warstwa brudu, byłaby piękna. Poszedłem za Jackie. - Skąd pani wiedziała... - zacząłem, ale mnie nie słuchała. Stała pośrodku wielkiego pokoju, który musiał kiedyś pełnić funkcje salonu. Mówiono mi, że dom był stale zamieszkany przez różnych ludzi w ciągu tych ponad stu lat. Rozejrzawszy się po salonie, byłem pewien, że każdy z kolejnych mieszkańców zakupił co najmniej sześć sprzętów... i wszystkie pozostały na miejscu. Nawet wyjątkowo szczupła Jackie musiała się przeciskać bokiem w tej rupieciarni. Odległy kąt zajmowały trzy przerażająco brzydkie wiktoriańskie krzesła z orzecha, pokryte zetlałym czerwonym aksamitem. Sąsiadowała z nimi jaskrawozielona sofa z lat sześćdziesiątych,

wymoszczona poduszkami z nadrukiem wielkich ust. W przeciwległym rogu stała kanapa przywodząca na myśl styl Art Deco. Wzdłuż ścian ciągnęły się półki stare dębowe i nowe białe oraz tanie sosnowe szafki z drzwiczkami wiszącymi na jednym zawiasie. Każda pamiątka, którą ktoś kupił w ciągu minionych lat, znajdowała się w tym pokoju. Nad półkami wisiały oprawione grafiki, zakurzone obrazy olejne i około setki fotografii w ramkach o różnym stopniu zniszczenia. - Przenieśli tu wszystkie meble. Ciekawe, dlaczego -powiedziała Jackie, przechodząc z salonu do pokoju po drugiej stronie holu. 128 Ruszyłem za nią, ale potknąłem się o wypchaną kaczkę. Nie taką jak dziecinna zabawka, lecz prawdziwego ptaka, który kiedyś latał w powietrzu, a teraz siedział na podłodze salonu, w pełnej krasie. Kiedy odsuwałem go nogą, trzy następne spadły z półki, celując we mnie dziobami. To była mama kaczka ze swoimi kaczętami, zachowana na wieki w martwej postaci. Z trudem stłumiwszy wzbierający krzyk, wybiegłem do holu. Jackie zatrzymała się w pomieszczeniu, które musiało być biblioteką. Trzy ściany zabudowane były masywnymi regałami, a sufit zdobiły wspaniałe kasetony. Na półkach stały oprawne w skórę tomy, na widok których natychmiast rozbłysły mi oczy. Tyle że trzeba było ciężkiej pracy, żeby się do nich dostać, ponieważ drogę zagradzały regały ze sklejki - oklejone drewnopodobną tapetą (jakby ktoś mógł

się na to nabrać) - wypełnione bestsellerami z ostatnich trzydziestu lat. - Zupełnie tak samo - orzekła Jackie, rozglądając się dziwnym

wzrokiem, jakby w transie. Kiedy się odwróciła do wyjścia, wyciągnąłem rękę, żeby ją przytrzymać, ale stopa utknęła mi w starym wiadrze na opał, wypełnionym książkami w miękkich okładkach. Wydostawszy się z kolejnej pułapki, ruszyłem za Jackie; wtem mój wzrok padł na egzemplarz Fanny Hill. Szybko podniosłem go i wepchnąłem do

tylnej kieszeni. Znalazłem Jackie w pokoju za biblioteką, czyli w jadalni. Wysokie okna zajmowały tu całą ścianę i wpuszczałyby sporo światła, gdyby nie to, że w dwóch trzecich zasłonięte były ciężkimi kotarami z 129 fioletowego aksamitu. Już otworzyłem usta, żeby się odezwać, gdy nagle widok czegoś, co musiało być ptasim gniazdem na karniszu, odebrał mi mowę. - Jest sztuczne - uspokoiła mnie Jackie, podążając za moim wzrokiem. - W środku leżą malutkie porcelanowe jajka. Powiedziawszy to, wyszła z pokoju. Próbowałem ją gonić, ale trzy z mniej więcej osiemnastu różnych krzeseł zgromadzonych w jadalni podstawiły mi swoje koślawe nogi. Tego było już za wiele! Kopniakami odrzuciłem krzesła z drogi ostatecznie należały teraz do mnie - i wybiegłem do holu. Jackie nie było. Postałem chwilę, a potem wydałem z siebie ryk, brzmiący tak, jakby się wydobywał z głowy łosia, którą gdzieś tam widziałem. Jackie pojawiła się natychmiast. - Coś z panem nie tak? - zaniepokoiła się. Za wiele by mówić,

więc tylko spytałem: - Skąd pani tyle wie o tym miejscu? - Nie mam pojęcia - odparła. - Mój ojciec twierdził, że

mieszkaliśmy w Cole Creek tylko przez kilka miesięcy, kiedy byłam bardzo mała, ale wszystko wskazuje na to, że mieszkaliśmy w tym domu. Może moi rodzice tu pracowali, na przykład jako gospodyni i człowiek do wszystkiego. - Skoro tak dużo pani pamięta, nie mogła pani być taka całkiem mała. 130 - Chyba ma pan rację - przyznała, wchodząc do pokoju naprzeciw jadalni. Poszedłem za nią i stanąłem w progu jak wryty. Ten pokój był mniejszy od pozostałych... i całkiem schludny. Nawet okna zostały umyte. Sufit był pięknie wymalowany w pędy winorośli i kwiaty, a podłogę pokrywał parkiet z jasnego dębu, z orzechową obwódką przy brzegach. A najbardziej podobało mi się to, że w całym pomieszczeniu nie było ani jednego mebla. Jackie rozglądała się, stojąc przy drzwiach, a ja podszedłem do okna i usiadłem na szerokim parapecie. - Myślę, że pan Belcher usunął stąd wszystko i umieścił w pozostałych pokojach - powiedziała, znajdując w kącie małą brązową buteleczkę po jakimś lekarstwie. - Pewnie mieszkał w tym pokoju podczas choroby. - Hej! - ożywiłem się. - Czy to przypadkiem nie jest wyjście do kablówki?

Spojrzała na mnie, kręcąc głową z dezaprobatą.

- Czyżby pan jednak nie był intelektualistą? - rzuciła przez ramię, wychodząc. Bardzo mi się podobało w Jackie Maxwell to, że traktowała mnie jak człowieka, nie autora bestsellerów. Natomiast bardzo mi się nie podobało w Jackie Maxwell to, że traktowała mnie jak zwykłego śmiertelnika, nie okazując uznania, należnego mi z racji moich osiągnięć. Znalazłem ją w kuchni. Było to obszerne pomieszczenie z ciągiem białych metalowych szafek i wysłużonych blatów ze stali 131 nierdzewnej. Szczyt elegancji z lat trzydziestych. Prawdę mówiąc, dziwiłem się, że w tym domu w ogóle coś zmieniono od czasu, gdy został zbudowany w 1896 roku. Na środku kuchni stał dębowy stół z tysiącami śladów od noża. Podczas gdy Jackie zaglądała do szafek, ja otworzyłem drzwi po lewej stronie. Prowadziły do spiżarni; wszystkie półki były szczelnie zapełnione pudełkami i puszkami z żywnością. Sięgając w głąb najwyższej z półek, wyciągnąłem pudełko płatków owsianych ze zdjęciem mężczyzny w stroju piłkarskim z roku mniej więcej 1915. Kusiło mnie, żeby zajrzeć do środka, ale po namyśle zrezygnowałem jednak i odłożyłem pudełko na miejsce. Dwoje innych drzwi kryło toaletę ze spłuczką na łańcuch i służbówkę z wąskim, na oko niewygodnym, metalowym łóżkiem. Kiedy wróciłem do kuchni, uderzył mnie zapach tak okropny, że musiałem zatkać nos. Jackie otworzyła starą lodówkę o zaokrąglonych

krawędziach. Kichnęła parę razy, a ja zaniosłem się kaszlem. - Czyżbym dostał zawartość lodówki w cenie kupna domu? - Na to wygląda. Jest pan gotowy do zwiedzenia piętra? - Tylko jeśli koniecznie muszę - mruknąłem, idąc za nią w stronę kręconych schodów. Wcześniej, patrząc na nieprzebrane zasoby starych czasopism, nie zauważyłem małego mosiężnego smoka na słupku balustrady. - Ciekawe, czy nadal działa - powiedziała Jackie z przejęciem, przekręcając mocno końcówkę smoczego ogona. 132 Odskoczyłem jak oparzony, kiedy smokowi buchnął z pyska niebieski płomień długości co najmniej dziesięciu centymetrów. Jackie znów przekręciła ogon i płomień zniknął. - Super - mruknąłem z uznaniem. To była pierwsza rzecz, która mi się w tym domu naprawdę podobała. Jackie wbiegła na schody, poruszając się zręcznie między stosami papierzysk, a ja zostałem na dole, żeby dokładniej obejrzeć smoka. Wydało mi się zdumiewające, że mimo upływu tylu lat urządzenie wciąż jest podłączone do instalacji gazowej, a tym bardziej zdumiewający był fakt, że nadal działało. Uruchamiając ponownie mechanizm, pomyślałem, że można by go trochę naoliwić. - Mogę zająć sypialnię pani domu? - zawołała z góry Jackie.

Zaglądałem właśnie smokowi do pyska, usiłując dojrzeć przewód gazowy. - Pewnie. Ale kto zajmie miejsce żony pana domu?

- Bardzo śmieszne - prychnęła. - Mógłby pan przestać się bawić i spojrzeć tutaj? Stała na samym szczycie schodów, na wysokości drugiego piętra. Nad jej głową w suficie znajdowało się wielkie okrągłe witrażowe okno. - Takie schody spełniały funkcję klimatyzacji - wyjaśniła. Ciepłe powietrze idzie do góry. - Prosto do pokoi służby? - Klękając przy słupku, starałem się ustalić przebieg rurki gazowej. 133 - Upał panujący na górze skłaniał służbę do pozostawania na dole i zajęcia się pracą! - zawołała Jackie, a potem zniżyła głos. - O rany, dawny pokój dziecinny został przerobiony na gabinet. Założę się, że przechowali na strychu tę wielką starą kolejkę. Kolejkę? Natychmiast porzuciłem smoka i postanowiłem udać się na zwiady. Jackie czekała na mnie na podeście pierwszego piętra, więc grzecznie dałem się oprowadzić po czterech sypialniach, trzech łazienkach, urządzonych według wskazówek telewizyjnych poradników wnętrzarskich, i schowku, tak załadowanym pudłami, że drzwi ledwie dało się uchylić.

We frontowej części domu znajdowały się pokoje pana i pani domu. Dwie duże sypialnie, każda z łazienką, rozdzielał niewielki salonik, z którego było wyjście na klatkę schodową. Pokój, który Jackie chciała zająć, i to tak bardzo, że widziałem, jak z napięcia

pulsuje jej żyła na szyi, miał wyjście na obszerną werandę z delikatnymi białymi meblami. Łatwo mi przyszło zapewnić ją, że może tam sobie zamieszkać. Podobnie jak na parterze w pokojach na pierwszym piętrze gęsto było od sprzętów, w większości pseudoantycznych gratów. Tapety mogły przyprawić o koszmarne sny. Wymalowane na nich kwiaty były monstrualnych rozmiarów - miało się wrażenie, że mogą człowieka połknąć w całości. W sypialni Jackie róże miały ostro zakończone liście i łodygi z kolcami długości dwóch centymetrów. Wzbudzały dreszcz grozy. 134 Jedynym pomieszczeniem, które naprawdę mi się podobało, była moja łazienka. Tapeta miała wzór ciemnozielonych liści, urozmaiconych gdzieniegdzie małymi pomarańczami. Całe oryginalne wyposażenie było na swoim miejscu i do tego całkiem sprawnie działało. Nie było prysznica, tylko wanna... - Przewidziana dla olbrzyma - zauważyła Jackie. - Wraz z partnerką - dodałem, zerkając na nią, by sprawdzić, czy będzie mi miała za złe seksualne zabarwienie żartu. Ucieszyłem się, kiedy parsknęła śmiechem. Żadna z moich poprzednich asystentek nie

śmiała się z moich dowcipów. Byłem głodny, więc zaproponowałem, byśmy znaleźli jakiś sklep, zanim zrobi się za późno. Jackie spojrzała tęsknie w górę. Domyśliłem się, że wolałaby poszperać w pokojach na najwyższym piętrze. Powinienem był jej pozwolić zostać w domu i udać się do sklepu sam, ale nie miałem na to ochoty.

Długa wspólna podróż przebiegła całkiem miło. Cieszyłem się, że nie należy do kobiet, które bez przerwy mówią. Ponadto już coś o mnie wiedziała, bo na pierwszym postoju instynktownie wybrała moje ulubione przekąski. Poczułem ulgę, kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz. Zaczynało zmierzchać, więc uważałem, że powinniśmy od razu wyruszyć na poszukiwanie sklepu, ale Jackie nagle zawróciła w stronę sadzawki dla ptaków. Poszedłem za nią, chwyciłem ją za łokcie i skierowałem do samochodu. Ponieważ wjechaliśmy do miasta od strony 135 wschodniej, ruszyłem na zachód, tym razem trzymając się oznakowanej autostrady. Kiedy miasto zostało za nami, Jackie jakby wróciła do rzeczywistości. - Wiem, że kupił pan dom razem z wyposażeniem, ale... - Tak? - ponagliłem. - Prawdę mówiąc, paru rzeczy brakuje.

- Oprócz części dachu, poręczy i okien? Machnęła ręką ze zniecierpliwieniem. - Nie widział pan w kuchni garnków i patelni, prawda? Nie sprawdzał, czy na łóżkach jest pościel? Nie dotykał poduszek? Odpowiedź na wszystkie jej pytania była przecząca, więc dokładnie wyjaśniła mi, w czym rzecz. Jeśli chodzi o możliwość zamieszkania, dom pozostawiał wiele do życzenia. W salonie znajdowało się pewnie z sześćdziesiąt pamiątek w kształcie Statui

Wolności, ale w sypialniach brakowało pościeli, a poduszki, jeśli nawet były, łatwo mogłem sobie wyobrazić: twarde i wilgotne. Parę kilometrów za miastem, przy krętej górskiej drodze, dostrzegłem jeden z sieci sklepów Wal-Mart. Nie mówiąc ani słowa, wjechałem na parking. Muszę przyznać, że moja nowa asystentka nieźle się spisała. Chwyciła wózek, ja wziąłem drugi i po półgodzinie oba były tak wyładowane, że ledwie dały się pchać. Pomogłem jej podjechać do kasy. 136 - Dobrze, że jest pan bogaty - stwierdziła, patrząc na stertę zakupów: wyposażenie kuchni, bieliznę pościelową, ręczniki i najróżniejsze produkty papiernicze. Z początku, kiedy robiła tego rodzaju uwagi, miałem ochotę jej powiedzieć, żeby się zamknęła, ale z czasem zacząłem się do nich przyzwyczajać. Tym razem nawet się uśmiechnąłem. - Pewnie. Dobrze, że jestem bogaty. W takim domu można

wykleić ściany dwudziestodolarówkami. Jakiego cudu trzeba, by mi się udało go sprzedać? - Sprzedać? - Jackie zrobiła minę dziecka, któremu właśnie powiedziano, że jego ulubiony królik zostanie zjedzony. -Jak mógłby pan sprzedać taki dom?! - Wątpię, żeby mi się to udało. Pewnie do końca życia nie pozbędę się tej rudery. Chciała coś powiedzieć, ale nadeszła nasza kolej do kasy, więc

zaczęła wypakowywać rzeczy z wózka. Następnie udaliśmy się do sklepu spożywczego, gdzie załadowaliśmy kolejne dwa wózki. Wybierałem przy kasie batoniki, kiedy Jackie spytała: - Zamierza pan to jeść przed czy po obiedzie? - Powiedziała to takim tonem, że zredukowałem ilość słodyczy o połowę. Przed domem Jackie zaproponowała, że „tym razem" ugotuje obiad, jeśli ja zajmę się wypakowaniem zakupów. Zgodziłem się skwapliwie. Nie byłem dobrym kucharzem. Nim zdążyłem wnieść i ułożyć przywiezione produkty spożywcze (wcześniej uprzątnąłem 137 jedną półkę w spiżarni, a mrożonki umieściłem w zakupionej przez nas turystycznej lodówce), Jackie nakryła do stołu, ustawiając na nim świece i talerze, które nawet moim niewprawnym oczom wydały się drogie. Zauważyła moje spojrzenie.

- To Limoges - wyjaśniła. - W kredensie w jadalni są trzy zastawy na dwanaście osób. - Ciekawe, czemu Belcher nie zabrał ich ze sobą? - I co miałby z nimi robić? - mruknęła Jackie, mieszając coś na starej gazowej kuchence. Nad całym blatem kuchennym znajdowała się jedna goła żarówka, i to tak słaba, że oświetlała tylko Jackie i kuchenkę, pozostawiając w cieniu resztę pomieszczenia. - Podobno pośredniczka mówiła panu, że pan Belcher przekroczył dziewięćdziesiątkę, nie ma spadkobierców i jest inwalidą. Pewnie żywi się papkami dla niemowląt. A gdyby sprzedał talerze, to komu

miałby zostawić pieniądze? Jednak... Spróbowałem jednego z krakersów, które posmarowała serem i ozdobiła połówkami oliwek, czekając, aż dokończy. - Zabrał srebra. Roześmialiśmy się jednocześnie. Różnie bywało z bezpotomnymi staruszkami. Zjadłem kolejne cztery krakersy. - Można by odnieść wrażenie, że zna pani tego człowieka osobiście. - Rzeczywiście. - Zastygła w bezruchu z uniesioną łyżką. - Mam poczucie, że wiem, jak wygląda. I dużo wiem o tym domu. Zaczynam 138 podejrzewać, że ojciec uraczył mnie różnymi drobnymi kłamstwami. Zawahała się przez moment. -I paroma całkiem znaczącymi.

Zastanawiałem się nad tym, co mówiła. Jej ojciec twierdził, że mieszkali w Cole Creek tylko przez krótki czas, kiedy Jackie była bardzo mała, ale pamiętała zbyt dużo, by to mogło być prawdą. I jakież to spore kłamstwa miała na myśli? Czyżby te na temat matki? - Sądzi pani, że to możliwe, iż pani matka żyje? - spytałem, starając się zachować naturalne brzmienie głosu. Nie odpowiedziała od razu. Domyśliłem się, że z trudem panuje nad emocjami. - Nie wiem. Pamiętam, że często się kłócili. Możliwe, że mnie porwał, i możliwe, że wciąż przeprowadzaliśmy się z miasta do miasta, żeby matka i władze nas nie znalazły. Nie miał kopii mojego aktu urodzenia, a ilekroć pytałam o fakty, wyrażał się niejasno. - Ciekawe - rzuciłem z udawaną lekkością. Miałem wrażenie, że

powiedziała mi więcej niż kiedykolwiek komukolwiek innemu. Może moja następna książka będzie o młodej kobiecie, która odnajduje swoje korzenie. - To moja książka - powiedziała szybko. - Pan jest tu po to, żeby znaleźć diabła i porozmawiać z nim o swojej żonie. Do licha! Umiała zranić! Trzymając krakersa przy ustach, poczułem się, jakby serce nagle przestało mi bić. Nigdy nawet sam przed sobą nie przyznawałem się do tego, co właśnie powiedziała. 139 Stała nieruchomo przy kuchence, odwrócona do mnie plecami.

Nie widziałem jej twarzy, ale skóra na karku zrobiła jej się o trzy odcienie ciemniejsza. Miałem świadomość, że to, co odpowiem, zaważy zasadniczo na naszych przyszłych stosunkach. Właściwie miałem ochotę powiedzieć jej, że jest zwolniona i ma się wynosić z mojego życia. Ale patrząc na nakryty stół z płonącymi świecami, poczułem, że bardzo nie chcę kolejnego samotnego wieczoru. - Tylko Bóg wiedziałby coś o Pat - odezwałem się w końcu. Diabeł powiedziałby: „Nigdy o niej nie słyszałem". Odwróciła się powoli, na jej twarzy malowała się taka wdzięczność, że zakłopotany musiałem umknąć wzrokiem. - Przepraszam. Czasami mówię rzeczy... - Które wydają się pani prawdziwe? - wszedłem jej w słowo, nie chcąc słuchać przeprosin. Szczerze mówiąc, myśl o Pat istotnie leżała

u podstaw całego przedsięwzięcia. Może mi się zdawało, że jeśli odkryję, jak się zostaje duchem, będę umiał sprowadzić Pat z powrotem w pozaziemskiej postaci. Albo że jakaś czarownica przywoła ją swoją magią. Jednak kiedy zacząłem czytać, wciągnął mnie sam temat. Zwłaszcza że w kilku stanach opowiadano te same historie. Czy to znaczyło, że są raczej legendami niż prawdą? Przez jakiś czas milczeliśmy oboje. Jackie podała zapiekankę z kurczaka, całkiem smaczną. Musiała być fanatyczną zwolenniczką

140 warzyw, bo przygotowała ich trzy rodzaje, jeśli nie liczyć ziemniaków i tych, które były w zapiekance. Z początku jedliśmy w ciszy, ale potem przyznałem, że była blisko prawdy w swych domysłach, dlaczego zająłem się duchami i czarownicami. Powiedziałem też, że z czasem te powody się zmieniły. - Może jestem romantykiem, ale chciałbym się dowiedzieć, czy jest jakieś ziarno prawdy w tych starych opowieściach. A może po prostu chciałbym dać czytelnikom trochę emocjonującej lektury. - To lepsze niż pytać diabła o cokolwiek - orzekła, sprzątając ze stołu. Nie było zmywarki, więc ja myłem naczynia, a ona wycierała. Kiedy kuchnia była już czysta (poza patyną pokrywającą większość powierzchni), poszliśmy na górę, żeby przygotować do użytku sypialnie. Ze śmiechem przyjęła moje utyskiwania na koszmarny wzór tapet w moim pokoju, utrzymanych w odcieniach ciemnej

zieleni, karmazynu i czerni. Łóżko było z ciemnego orzecha, podobnie jak pozostałe mniej więcej trzydzieści sztuk mebli. Z tą tapetą i meblami pokój był tak jasny jak tunel o północy. - Może jutro zadzwoniłabym do domu aukcyjnego i pozbylibyśmy się zbędnych sprzętów? - zaproponowała. -Właściwie mógłby pan sprzedać wszystkie i kupić nowe. Patrzyłem na brzydkie stare łóżko i na myśl o kupnie nowego odruchowo się uśmiechnąłem. Mogłoby być na przykład białe...

Natychmiast przywołałem się do porządku. Przecież nie zamierzałem mieszkać w tej zapadłej dziurze. Miałem tu tylko zebrać 141 materiał, a potem wyjechać do... No cóż, nie miałem pojęcia, dokąd, ale na pewno jak najdalej od tego domu, jakby wyjętego z filmów grozy. Razem z Jackie założyliśmy nową, ale nieupraną pościel (w spiżarni stały pralka i suszarka z lat sześćdziesiątych) na moje łóżko i przeszliśmy do jej sypialni, żeby zrobić to samo. - Wie pan co - zaczęła z namysłem - widziałam sklep Lowe'a niedaleko spożywczego. - Przestała naciągać prześcieradło i patrzyła na mnie, jakbym miał czytać w jej myślach. Nie odzywałem się, więc wyjaśniła, że kiedy kupuje się sprzęty gospodarstwa domowego u Lowe'a, przy dostawie nowych pracownicy od razu zabierają na złom stare. Kiedy zrozumiałem, o co jej chodzi, oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Jacyś biedni, niczego niepodejrzewający ludzie zabraliby lodówkę, której zapach mógł poważnie zatruć środowisko. - O której otwierają? - spytałem i znów zaczęliśmy się śmiać.

Godzinę później, przewracając się na łóżku (i przysięgając kupić nowy materac), poczułem się lepiej, niż się czułem od dłuższego czasu, i w końcu nawet zacząłem myśleć o diabelskiej historii, którą Jackie opowiedziała mi w samochodzie. Nie sądziłem, by miała pojęcie, jak bardzo niezwykła jest ta opowieść. Od dwóch lat rozczytywałem się w książkach o duchach, książkach, które w

większości były tak banalne, że nie pamiętałem ich w godzinę po zakończeniu lektury. Niewiele w nich było treści, więc autorzy starali się nadrabiać długimi zdaniami o ludzkim pięknie lub dodawali mrożące krew w żyłach szczegóły, które niewiele miały wspólnego z 142 właściwą historią. Miejscami wręcz czuło się, że autor rozpaczliwie próbuje czymś zapełnić strony. Opowieść Jackie była inna. Pierwsza wersja, ta „oparta na faktach", ta, którą usłyszała od matki, była ciekawa, ale przypominała inne legendy z małych miasteczek. Nie chciałem, żeby Jackie zorientowała się, ale to jej druga wersja szczególnie mnie zainteresowała. Wiedziałem już, że umie dobrze opowiadać, ale to, co mi zaprezentowała, z dramatycznymi efektami, przyprawiło mnie o ciarki na plecach. Jackie zaczęła od scharakteryzowania kobiety, która została zamordowana. Mówiła, że była miła dla wszystkich, kochająca dzieci, zawsze uśmiechnięta. W opowieści Jackie owa kobieta miała zwyczaj chodzić na długie spacery po lesie. Pewnego dnia przyszła do pięknego domu, zbudowanego z kamienia, i spotkała tam mężczyznę. Jackie opisała go

jako „wyglądającego jak Święty Mikołaj, tylko bez brody". Miałem ochotę spytać, skąd to wie, ale w jej sposobie relacjonowania było coś tak dziwnego, że jej nie przerywałem. Powiedziała, że ta kobieta często chodziła do tego domu, jadła razem z tym mężczyzną, śmiała się z nim i rozmawiała. Wokół domu

rosły piękne kwiaty, a wewnątrz pachniało piernikami. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, co wydaje mi się dziwne w opowieści Jackie. Właściwie chodziło o dwie rzeczy. Po pierwsze, Jackie przytaczała szczegóły, jakby była naocznym świadkiem, a po drugie, to, co mówiła, brzmiało jak opowieść małego 143 dziecka. Kiedy doszła do momentu, gdy ludzie z miasta zobaczyli tę parę razem, wyjaśniła: „Widać było wszystkich ludzi przez krzaki...". Chciałem spytać, ilu było tych ludzi, ale nie zadałem takiego pytania. Przyszło mi na myśl, że dziecko, które widziało tę scenę, mogło być za małe, żeby umieć liczyć. Gdybym spytał Jackie, ilu ludzi tam było, nie zdziwiłbym się, gdyby odparła: „Dziesiętnaście". Twierdziła, że niektórzy dorośli widzieli kobietę, ale nie mogli zobaczyć mężczyzny, ponieważ był niewidzialny. Mówiła, że krzyczeli na kobietę, ale nie wiedziała, co krzyczeli, po prostu krzyczeli. Kiedy kobieta się przed nimi cofała, upadła i stopa jej utknęła między wystającymi kamieniami. „Nie mogła się wydostać" powiedziała Jackie głosem, który wydał mi się zaskakująco dziecinny. „Wtedy przygnietli ją kamieniami". Kiedy słuchałem dalszego ciągu opowieści, włos mi się jeżył na karku. Wyglądało na to, że kobieta nie umarła od razu, gdy ludzie z

miasta odeszli. Jackie powiedziała, że „kobieta długo wołała". A największe wrażenie zrobiło na mnie to, kiedy Jackie wspomniała, że „ktoś próbował ją wyciągnąć", ale „ona" nie mogła unieść kamieni.

Nic wówczas nie odrzekłem, starałem się o tym nie myśleć, ale nie mogłem się powstrzymać przed snuciem różnych domysłów. Mówiono mi, że to ukamienowanie miało miejsce przed wielu laty. Jednak usłyszawszy od Jackie wymyśloną wersję, jak ją nazwała, zastanawiałem się, czy mogło to być nie tak dawno. I czy było możliwe, że Jackie była świadkiem tego strasznego zdarzenia? Czy ona jako dziecko widziała, jak ludzie przygniatają kobietę 144 kamieniami, a potem zostawiają ją, by umarła powolną, męczeńską śmiercią? Czy mała Jackie wyczołgała się ze swojej kryjówki i próbowała zdjąć kamienie z kobiety, ale jej się nie udało? Jackie tłumaczyła mi, że ojciec zabrał ją od matki tamtego wieczoru, kiedy usłyszał, że opowiedziała dziecku historię o diable. Patrząc na całą sprawę z punktu widzenia dorosłej osoby, zastanawiałem się, czy wiedział, że jego mała córeczka była świadkiem morderstwa, i kiedy żona, mówiąc jej o morderstwie, twierdziła, że było słuszne, nie wytrzymał. Kiedy Jackie skończyła opowiadać, siedziałem cicho, rozmyślając o tym, co usłyszałem. Byłem ciekaw różnych rzeczy, a jednocześnie nie chciałem jej zadawać żadnych pytań. Domyślałem się, że Jackie była o wiele mocniej zaangażowana w te wydarzenia, niż o tym wiedziała... lub chciała wiedzieć. Wiercąc się pod kołdrą, zastanawiałem się, czy na pewno

powinienem o tym pisać. Jeśli moja teoria była słuszna, to może

musiałbym znaleźć inny temat. Coś, co działo się naprawdę dawno i nie dotyczyło żyjących osób. Zasypiałem rozdarty wewnętrznie. Nie zamierzałem nikogo skrzywdzić, lecz z drugiej strony po raz pierwszy od lat byłem naprawdę przejęty jakąś historią. Prawdziwą historią. A więc czymś, w czym byłem naprawdę dobry. Następnego ranka zbudziły mnie hałasy nad głową. Otworzywszy oczy, ujrzałem tapetę i aż się poderwałem, ale zaraz przypomniałem sobie, gdzie jestem, i doznałem ulgi. Dom z horroru. 145 Przez chwilę leżałem, nasłuchując. Według mojego zegarka, stojącego na marmurowym blacie nocnej szafki, nie minęła jeszcze szósta i dopiero zaczynało świtać. Pomyślałem z nadzieją, że to złodzieje hałasują na górze. Może szukają ukrytych skarbów na strychu. I może przy okazji zabiorą z tego domu trochę śmiecia. Usłyszałem głośne kichnięcie. Koniec złudzeń. To moja niezmordowana współlokatorka już buszowała pod dachem, przesuwając pudła. Z ociąganiem podniosłem się z łóżka i natychmiast wstrząsnął mną dreszcz. W górach na zachodzie Karoliny Północnej ranki były dość zimne. Nie śpiesząc się, wziąłem kąpiel (przynajmniej zbiornik na gorącą wodę działał bez zarzutu) i ubrawszy się, poszedłem na górę, żeby sprawdzić, co się tam dzieje. Otwierając drzwi, najpierw się rozejrzałem, a potem wszedłem do pomieszczenia, skąd dobiegał hałas. Były tam dwie sypialnie i

łazienka, bez wątpienia przeznaczone dla służby. Miały przygnębiająco ubogi wystrój; były pozbawione światła, powietrza i barwy. Od strony frontowej znajdował się dość duży pokój z wielkim oknem. Wyglądając przez nie, pomyślałem, że mógłbym tu pisać. Patrzyłbym ponad dachami domów po drugiej stronie ulicy na góry, które widniały w oddali, zasnute niebieskawą mgiełką i tak piękne, że z wrażenia wstrzymałem oddech. Przez chwilę podziwiałem wspaniały widok, a potem mój wzrok spoczął na masywnym dębowym biurku, ustawionym prostopadle do 146 okna. Mógłbym tu siedzieć i pisać, a gdybym musiał się zastanowić, to bym się odwrócił i patrzył na góry. W przeciwległym kącie pokoju, gdzie teraz stała niewielka, bardzo twarda sofa, można ustawić normalną kanapę, miękką, z szerokimi oparciami, z której nie spadałyby papiery. Głośny hałas w korytarzu wyrwał mnie z zamyślenia. Poszedłem sprawdzić, co robi moja mała pracowita asystentka. Znalazłem ją w dużym pomieszczeniu, wyglądającym jak typowy strych ze starych filmów. Rozejrzałem się za zniszczonym manekinem krawieckim. W filmach na takim strychu zawsze był jakiś zniszczony manekin. - Wreszcie się pan zjawił, żeby pomóc - powitała mnie Jackie zgryźliwie.

Już chciałem coś odwarknąć, kiedy zobaczyłem jej twarz. Wyglądała okropnie. Miała zapadnięte, podkrążone oczy. W moim

wieku wyglądałem tak każdego ranka, ale w jej wieku... - Co się pani stało? - spytałem, nie siląc się na miły ton. -Duchy panią straszyły? Ku memu przerażeniu usiadła na starej skrzyni, ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się. Moim pierwszym odruchem była chęć ucieczki. Drugim - myśl, by wynająć mieszkanie w Nowym Jorku i na zawsze trzymać się z dala od kobiet. Zamiast tego usiadłem obok niej na skrzyni i spytałem: - Co się stało? 147 Potrzebowała paru minut, żeby dojść do siebie. Nie miałem chusteczki, ona też nie, a jedyny kawałek płótna w tym pomieszczeniu był tak zakurzony, że pewnie by ją udusił. Dlatego często pociągała nosem. - Przepraszam - chlipnęła w końcu. - Nie uwierzy pan, ale mój ojciec mówił, że nigdy nie płakałam. Nawet jako dziecko. Żartowaliśmy na ten temat. Czasem pytał: „Jakiej tragedii potrzeba, żebyś zapłakała?". Oczywiście uroniłam łzę na jego pogrzebie, ale... Popatrzywszy na mnie, domyśliła się, że to było więcej, niż chciałem usłyszeć. Wystarczył mi własny żal. Nie potrzebowałem dokładać jeszcze cudzego.

- Miałam sen - powiedziała. Spojrzałem na drzwi. Czy ja zwariowałem, żeby proponować tej obcej kobiecie wspólne zamieszkanie? Mam być skazany na codzienne wysłuchiwanie relacji z jej snów? Ciekawe, czy często

miewała koszmary. Będzie mnie budzić krzykiem w środku nocy? Musiałem ją jakoś pocieszyć, więc spojrzałem na nią ze współczuciem. Była raczej wdzięczna niż ładna i nigdy nie można było przewidzieć, czy będzie miła, czy użyje ostrego jak brzytwa języka. Jednak miała też miły głos i zgrabny tyłeczek. A poprzedniego dnia na postoju zaczęła robić wygibasy godne cyrkowca. - Co się pani śniło? - usłyszałem swój głos, co mnie rozzłościło, ponieważ tak nie znosiłem snów, że kiedy w książce, którą czytałem, następował opis snu bohatera, opuszczałem strony. 148 - To było... - zaczęła i zaraz urwała. Podniosła się i otworzyła pudełko oklejone starą, zwietrzałą taśmą. Myślałem, że mi nie powie, ale nie mogła się powstrzymać. Usiadła na pudełku. Coś w środku zaszeleściło jak zeschłe liście. - To było takie rzeczywiste - powiedziała cicho - a ja byłam zupełnie bezradna. - Kiedy na mnie spojrzała, miała w oczach taką pustkę, że aż zaniemówiłem. Nigdy nie miałem snu, który bym pamiętał choćby jeszcze przy śniadaniu, a już na pewno żaden mnie tak nie przestraszył. - Pan i ja byliśmy w pańskim samochodzie - mówiła dalej -

jechaliśmy górską drogą i za ostrym zakrętem zobaczyliśmy auto przewrócone na dach. Obok stało czterech nastolatków. Śmiali się. Widzieliśmy, że się cieszą, bo mimo że mieli wypadek, nic im się nie stało. Ale w następnej sekundzie auto eksplodowało, rozerwane części karoserii poleciały na wszystkie strony. - Na moment znów zakryła

twarz rękami. - Pan i ja byliśmy bezpieczni, ale te dzieciaki... Blacha pocięła ich na kawałki. W powietrzu leciały ręce, nogi... głowa. Odetchnęła głęboko. - Najgorsze było to, że nie mogliśmy nic zrobić, aby ich uratować. Absolutnie nic. Rzeczywiście, dziwny sen. Ludziom zwykle się śniło, że to im coś się stało. Ale Jackie w swoim śnie była zupełnie bezpieczna. Oczywiście, latające w powietrzu części ciała musiały być straszne, lecz ona się martwiła tym, że nie mogła w żaden sposób pomóc ofiarom. 149 Nie wiem dlaczego, ale sprawiło mi przyjemność, że użyła liczby mnogiej. Jakby wierzyła, że pomógłbym, gdybym tylko mógł. W swoim śnie nie uważała mnie za osobę, która, widząc eksplodujący samochód, myśli tylko o ocaleniu własnej skóry. Wiem, że to brzmi okropnie, ale jej sen w pewien sposób poprawił mi samopoczucie. Uśmiechnąłem się do niej. - Może zjemy śniadanie, a potem pojedziemy kupić trochę

sprzętów? Lodówkę, pralkę, suszarkę, kuchenkę mikrofalową. Chce pani nową kuchnię gazową? Może kupimy też jakieś urządzenia do klimatyzacji? Pociągając nosem, spojrzała na mnie z taką miną, że poczułem się, jakbym powiedział coś niestosownego. - Takie klimatyzatory, które się montuje w oknie? - spytała. Udałem głupiego.

- Jasne. Wystawimy je za okna i pomalujemy na fioletowo, żeby pasowały do domu. Oczy zrobiły jej się okrągłe, jakby mi uwierzyła, ale nie trwało to długo. - A może byśmy wyrwali ten witrażowy świetlik nad schodami i zamiast niego wstawili klimatyzator? - Doskonały pomysł - podchwyciłem z entuzjazmem. -Myśli pani, że robią je w stosownym rozmiarze? - Produkuje je Wiktoriańskie Towarzystwo Historyczne powiedziała z uśmiechem. - Mówi pan tylko, co chce zrobić, a oni już 150 się panem odpowiednio zajmują. - Zgięła palce w kształt pistoletu i pokazała, jak jakiś zagorzały wielbiciel wiktoriańskich zabytków by mnie zastrzelił. Śmialiśmy się razem. Byłem zadowolony, że przestała myśleć o swoim śnie. - Chodźmy, zrobię pani omlet.

Nie gotowałem, ale nakryłem do stołu i pokroiłem owoce według wskazówek Jackie, a ona opowiadała mi o tym, co znalazła na strychu. Były tam stare stroje i pudła zepsutych zabawek, sztuczna biżuteria z lat pięćdziesiątych oraz góra starych zdjęć. - Jest tam mnóstwo ciekawych rzeczy - mówiła - i ktoś, gdzieś, chciałby pewnie je mieć. Nawet te stare czasopisma w holu mogłyby kogoś zainteresować. - Internet - wymamrotałem z ustami pełnymi omletu z czerwoną i zieloną papryką. Żadnej szynki. W sklepie Jackie tak wydziwiała nad

dużą zawartością tłuszczu w wędlinach - cały czas popatrując przy tym na mój brzuch - że w końcu zrezygnowałem z zakupu. - Robi pani zdjęcia, więc może pani sfotografuje to wszystko. - Machnąłem ręką. I sprzedamy to na aukcji internetowej. - Przed pracą nad materiałami do pańskiej książki czy po jej zakończeniu? - Położyła mi na talerzu dwa placki ziemniaczane (przyrządzone na jakimś bezkalorycznym sprayu). - Przedtem czy potem, gdy sprowadzę kogoś z domu aukcyjnego, żeby się pozbyć zbędnych sprzętów? Przed ugotowaniem czy po ugotowaniu panu trzech posiłków dziennie? 151 - Będziemy musieli jeszcze to przemyśleć - mruknąłem, pochylając głowę nad talerzem. Po śniadaniu zaproponowałem, żebyśmy kupili także zmywarkę

i najęli kogoś, by ją zainstalował. - Dobry pomysł - zgodziła się Jackie, wycierając ręce w papierowy ręcznik. - A kiedy zaczniemy prowadzić badania nad historią o diable? - Porozmawiajmy o tym w samochodzie - zaproponowałem i po chwili byliśmy już w drodze. Muszę powiedzieć, że zakupy z Jackie przypomniały mi dzieciństwo. Bała się wydawania pieniędzy, zupełnie jak ja, gdy byłem dzieckiem... czy kiedy byłem w jej wieku, zanim zaczęto wydawać moje książki. Zachwyt Jackie nad tym, że może kupić kilka podstawowych sprzętów za jednym zamachem, był zaraźliwy. Dzięki niej

zrozumiałem, jak dobrze się czuli starzy lubieżnicy, obsypując młode kochanki biżuterią. Kupiliśmy odkurzacze (po jednym na każde piętro), mnóstwo uchwytów do szafek kuchennych oraz środki czystości w ilości wystarczającej dla szpitala. Nudziłem się, dopóki nie przeszliśmy do części ogrodniczej i działu narzędzi, gdzie poczułem się bardziej na swoim miejscu. - Myślałam, że nie cierpi pan urządzeń mechanicznych powiedziała, opierając się o półkę i wertując podręcznik kształtowania krajobrazu. Zamiast odpowiedzieć tylko się uśmiechnąłem. 152

- Co? - Nigdy o tym nie wspominałem, co znaczy, że musiała pani czytać moje książki. - Nigdy nie twierdziłam, że nie czytałam - odparła, dorzucając podręcznik do wyładowanego wózka. - Kto będzie sprzątał i uprawiał ogród? Niech pan na mnie nie patrzy. A tak nawiasem mówiąc, jeszcze się nie dowiedziałam, ile będę zarabiać i jakie godziny pracy mnie obowiązują. - Jaka jest obecnie minimalna płaca? - rzuciłem tylko po to, żeby zobaczyć, jak się oburza. Ale się nie oburzyła. Odwróciła się na pięcie i skierowała do wyjścia. Poruszała się tak szybko, że wielkie szklane drzwi otworzyły się, zanim chwyciłem ją za ramię. - No dobrze, jakie warunki pani proponuje? - Od dziewiątej do piątej, dwadzieścia dolarów za godzinę.

- W porządku - zgodziłem się bez wahania. - Ale śniadanie i obiad są wliczane w godziny pracy? Posławszy mi wrogie spojrzenie, wzruszyła ramionami. - Kto wie? Jeszcze nie wiem, na czym będzie polegała ta praca. - Przepraszam - powiedziała głośno jakaś kobieta. Pospiesznie odsunęliśmy się z przejścia. - No dobrze - zacząłem ugodowo. - Co pani powie na tysiąc tygodniowo i nienormowany czas pracy? Jeśli będzie pani chciała

mieć wychodne, ja zostanę w domu i zaopiekuję się meblami. 153 W odpowiedzi na mój żart uzyskałem ledwie widoczny uśmiech. Wróciliśmy do wyładowanego wózka. Nie miałem pojęcia, dlaczego znoszę jej nieznośne usposobienie. Nie tolerowałem niczego, co mi się nie podobało u kobiet, które wcześniej dla mnie pracowały. Wystarczył jeden pokaz złego humoru i traciły posadę. Za każdym razem, kiedy Jackie mnie zdenerwowała, przypominałem sobie jej opowieść o nagrodzie Pulitzera. Celną i twórczą. Pamiętałem też, jak śliczna mała Autumn siedziała na środku pokoju i płakała... i zastanawiałem się, czy przypadkiem nie robiła tego tylko po to, by skłonić Jackie do opowiadania. Jeśli tak, jakie inne historie Jackie umiała opowiadać? Oglądając narzędzia ogrodnicze, myślałem o tym, że Jackie mogłaby zająć się rozszyfrowywaniem tej historii o diable, a ja zająłbym się rozszyfrowywaniem Jackie.

Zjedliśmy lunch w barze szybkiej obsługi. Jackie zamówiła sałatkę, a ja kanapkę, która ważyła chyba z kilogram, i porcję frytek. Przez cały czas czułem, że ma wielką ochotę zrobić mi wykład na temat tłuszczu i cholesterolu. Przed drugą wracaliśmy już do domu. Samochód wyładowany był niemal po dach, a zakupione urządzenia mieli nam dostarczyć

następnego dnia. Nie mogłem się powstrzymać i powiedziałem Jackie, że powinna więcej jeść. To był poważny błąd. Natychmiast zaczęła mówić o kaloriach i tłuszczach nasyconych, aż w końcu zacząłem żałować, że w ogóle się odzywałem. 154 Nagle podskoczyliśmy oboje, kiedy za ostrym zakrętem naszym oczom ukazał się leżący na dachu samochód. Przed nim stało czworo roześmianych nastolatków, wyraźnie szczęśliwych, że wyszli cało z kraksy. Przez sekundę oboje siedzieliśmy jak skamieniali; widzieliśmy, jak spełnia się sen Jackie. W następnej sekundzie równocześnie otworzyliśmy drzwi, wołając: - Uciekajcie od samochodu! Wszyscy czworo spojrzeli w naszą stronę, wciąż lekko oszołomieni po wypadku, ale żadne z nich się nie ruszyło. Kiedy Jackie rzuciła się ku nim biegiem, odruchowo pognałem za nią. Co ona, u diabła, zamierza zrobić? Zginąć razem z nimi? Nie miałem wątpliwości, że auto zaraz wybuchnie i wszystko, co znajduje się w pobliżu, zostanie rozerwane na kawałki. Dopadłem Jackie, chwyciłem ją w pasie i podniosłem, opierając na biodrze

niczym worek zboża. Nawet w tej pozycji nie przestała krzyczeć, ja zresztą także, ale nie miałem zamiaru pozwolić jej się zbliżyć do wywróconego pojazdu. Być może fakt, że się nie zbliżałem i że nie pozwoliłem na to

Jackie, dał do myślenia jednemu z nastolatków. Wysoki, przystojny chłopak z burzą czarnych włosów w końcu pojął, o co nam chodzi, i zaczął działać. Chwytając jedną z dziewczyn, niemal przerzucił ją przez drogę, skąd stoczyła się po stromym zboczu. Drugi chłopiec złapał stojącą obok niego dziewczynę za rękę i zaczął z nią uciekać. 155 Jak na filmie, dobiegli w bezpieczne miejsce dokładnie w chwili, gdy samochód eksplodował. Ukryłem się za skałą, przyciskając mocno szczupłe ciało Jackie i zasłaniając jej głowę ramionami. Huk wybuchu był straszliwy, a rozbłysk płomieni tak oślepiający, że zacisnąłem powieki aż do bólu. Zaraz potem usłyszeliśmy uderzenia stali spadającej na drogę. Wrak stanął w płomieniach. Wciąż przyciskając do siebie Jackie, czekałem, aż będzie po wszystkim. - Nie mogę oddychać. - Próbowała się wyswobodzić z moich objęć. W końcu zaczęło do mnie docierać, że ona to wszystko widziała we śnie. I że jej proroczy sen uratował życie czwórce dzieciaków. Chyba wiedziała, o czym myślę, bo kiedy na mnie spojrzała, jej oczy miały błagalny wyraz. - Nie wiedziałam, że ten sen się spełni. Nigdy mi się nie zdarzyło nic podobnego. Ja... Urwała, kiedy jeden z chłopców podszedł do nas, żeby podziękować za uratowanie życia. To był ten, który pierwszy się

zorientował w sytuacji. - Skąd państwo wiedzieli? - spytał. Czułem na sobie spojrzenie Jackie. Czyżby sądziła, że zdradzę jej sekret? - Zobaczyłem iskrę - wyjaśniłem. - Przy zbiorniku paliwa. 156 - Bardzo dziękuję - powtórzył, ściskając mi dłoń. Przedstawił się jako Nathaniel Weaver. - Zadzwońmy po policję z pańskiej komórki - podsunęła Jackie. W jej głosie było tyle wdzięczności, że nie ośmieliłem się na nią patrzeć z obawy, że zrobię się czerwony z zażenowania. Sprawa wypadku zajęła nam właściwie całą resztę dnia. Dziewczyna, którą Nate odrzucił - „jak piłkę futbolową" powiedziała, wpatrując się w swego wybawcę z czcią należną bohaterowi - miała złamaną rękę, więc zawiozłem ją do szpitala, gdy tymczasem Jackie czekała z pozostałą trójką na przyjazd policji. Policjanci odwieźli potem do domu ją i dzieciaki. Kiedy rodzice dziewczyny zjawili się w szpitalu, wróciłem na miejsce eksplozji, żeby się rozejrzeć. Wrak został już usunięty, ale na poboczu znalazłem odłamek metalu. Na chwilę usiadłem pod skałą, która uchroniła mnie i Jackie przed rozpryskującymi się w powietrzu

kawałkami stali. Przez ostatnie dwa lata rozczytywałem się w opowieściach o duchach i czarownicach, w których roiło się także od wróżbitów i jasnowidzów. Tego ranka Jackie opowiedziała mi sen o czymś, co się

miało wydarzyć. Ale twierdziła, że nigdy wcześniej nie miała przeczuć co do przyszłości. Czy dawałem się ponieść pisarskiej wyobraźni, czy też istniał związek pomiędzy faktem, że Jackie wróciła do miejsca zapamiętanego z dzieciństwa, a jej snem? 157 Przejeżdżająca drogą furgonetka wyrwała mnie z zamyślenia. Mój samochód wciąż załadowany był ścierkami, szczotkami i kuchenką mikrofalową, a następnego dnia miała przyjechać ciężarówka pełna domowych sprzętów. Musiałem się zbierać.

158 Rozdział 6 JACKIE

Postanowiłam zapomnieć o tym śnie. Nigdy nie lubiłam okultyzmu i z całą pewnością nie miałam zamiaru się nim parać. Owszem, zdarzało mi się straszyć ludzi moją mocno ubarwioną diabelską historią, ale to wcale nie zmieniało mego stosunku do praktyk magicznych. Pewnego razu na jarmarku moje przyjaciółki udały się do wróżki, która czytała z kart tarota, ale ja z nimi nie poszłam. Nie chodziło o moją przyszłość, to nie jej się obawiałam. Bałam się swojej przeszłości. Oczywiście dziewczynom nie wyznałam prawdy. Powiedziałam im, że nie wierzę w żadne wróżby, więc nie chcę marnować

pieniędzy. Tylko Jennifer przyjrzała mi się uważnie, jakby wyczuła,

że kłamię. W miarę jak dorastałam, coraz mniej mówiłam ludziom o sobie. Ojciec robił wszystko, by zachować tajemnicę, szanował więc również moje sekrety. Kiedy wracałam późno do domu, nigdy nie pytał, gdzie byłam albo co robiłam. Gdyby na mnie krzyczał, mogłabym się buntować jak normalna nastolatka, ale ojciec jedynie milcząco dawał mi do zrozumienia, że mam tylko jedno życie i wyłącznie ode mnie zależy, czy go nie zmarnuję. Pewnie dlatego już za młodu byłam taka „stara". Inne dzieciaki z mojej klasy wiecznie były karane za szastanie pieniędzmi, 159 „pożyczanie" samochodu, szwendanie się po nocy i różnego rodzaju dziecinne wygłupy. Ja nigdy nie pakowałam się w kłopoty. Nigdy nie wydawałam za dużo, ponieważ pilnowałam salda na koncie bankowym, odkąd skończyłam dziesięć lat. Wypełniałam moim dziecinnym pismem wszystkie czeki, a ojciec tylko je podpisywał. Zawsze wiedziałam, ile zostało w banku i ile poszło na opłaty. Dziwiłam się, kiedy koledzy z klasy rozmawiali o pieniądzach tak, jakby brały się znikąd. Nie mieli pojęcia, ile wynosi rachunek za wodę. Prowadzili dwugodzinne rozmowy międzymiastowe, po czym obrywali burę od rodziców i mieli szlaban. Opowiadali o tym ze śmiechem, planując następne godziny wiszenia na telefonie. Często wtedy przychodziło mi na myśl, że rodzice powinni im na kilka miesięcy powierzyć prowadzenie rachunków domowych, żeby się dowiedzieli, ile kosztuje życie.

Może dlatego, że moja sytuacja domowa była tak nietypowa,

nauczyłam się trzymać język za zębami. I może dlatego, że mój ojciec tak wiele ukrywał, nauczyłam się zadawać mało pytań i na jeszcze mniej odpowiadać. Już jako nastolatka wiedziałam, że nie ma sensu wypytywać ojca o matkę i o to, dlaczego ją zostawił. Przez lata żyłam z romantycznym wyobrażeniem, że ojciec i ja jesteśmy objęci rządowym programem ochrony świadków. Wymyśliłam długą, zawiłą historię, w której moja matka została zabita przez niedobrych ludzi, mój ojciec to widział i dla bezpieczeństwa musieliśmy się przenosić ze stanu do stanu. 160 Stopniowo jednak docierało do mnie, że tylko ojciec zna prawdę, a żadne rządowe agencje nie mają z nami nic wspólnego. W końcu doszłam do wniosku, że jakakolwiek by była prawda o mojej matce, lepiej jej nie znać, więc unikałam wszelkiej metafizyki, która mogłaby rzucić światło na moją przeszłość. Jednakże tajemnice czasami wychodzą na jaw, czy sobie tego życzymy, czy nie. Już jakieś trzydzieści kilometrów przed Cole Creek okolica wydała mi się znajoma. Z początku nic nie mówiłam Newcombe'owi, ale później zaczęłam wskazywać rzeczy, które nie wiadomo jakim cudem rozpoznawałam. Za pierwszym razem, gdy się odezwałam, aż wstrzymałam oddech. Gdybym powiedziała coś takiego moim przyjaciółkom, zaczęłyby piszczeć, a potem się modlić. Kirk zignorowałby mnie, ponieważ z zasady nie był niczego ciekawy.

Newcombe sprawiał wrażenie zainteresowanego, ale nie udawał psychoanalityka i nie próbował wyciągać ze mnie więcej. Słuchał i

robił uwagi, ale nie zachowywał się tak, jakby koniecznie chciał się dowiedzieć wszystkiego o moim życiu... i w rezultacie powiedziałam mu więcej niż komukolwiek innemu. Potrafił od razu trafić w samo sedno sprawy! Pierwszego wieczoru w nowym domu omal nie zemdlałam, kiedy spytał, czy uważam za możliwe, że moja matka żyje. Właśnie o tym myślałam od momentu, gdy zobaczyłam stary most kilka kilometrów przed miastem. Niemal widziałam siebie jako małą dziewczynkę, przechodzącą przez ten most za rękę z wysoką, ciemnowłosą kobietą. 161 Z moją matką? Ojciec przytaczał parę wersji o jej śmierci, więc może to nieprawda, że w ogóle umarła. Podobało mi się w Fordzie Newcombie to, że nie osądzał. Jennifer powiedziałaby, że mój ojciec był złym człowiekiem, ponieważ mnie porwał i rozdzielił z matką. Tylko że matka Jennifer była miła i kochająca, więc Jennifer nie rozumiała, że nie wszystkie matki są takie. Jedno wiedziałam na pewno - cokolwiek ojciec zrobił, miał ku temu powody. I zrobił to dla mnie. Wiedziałam, że jest inteligentny i wykształcony i że mógłby mieć lepszą pracę niż sprzedawanie butów w tanim sklepie. Ale jak miał dostać lepszą posadę, skoro nie mógł przedstawić dokumentów potwierdzających kwalifikacje? Robiąc to,

pozostawiłby po sobie ślad na papierze i mógłby - a ja z nim -zostać odnaleziony. Po śnie, jaki mi się zdarzył, o tych młodych ludziach i

samochodzie zaczęłam się zastanawiać, czy to możliwe, że ojciec uciekał przed jakimś złem. I czy Cole Creek nie jest przypadkiem miejscem, do którego nigdy nie powinnam była wracać. Jednakże dwadzieścia cztery godziny po wypadku zdołałam się uspokoić na tyle, by uznać, że najwidoczniej mieszkałam w Cole Creek dłużej, niż twierdził ojciec, i dlatego zapamiętałam różne rzeczy. A co do snu - to przecież mnóstwo ludzi miewa sny o przyszłości. To nic wielkiego. Pewnego dnia stanie się świetną historią do opowiedzenia na przyjęciu. 162 Zamiast ulegać obsesji zabrałam się do roboty, by przystosować do mieszkania ten piękny stary dom. Właściwie nie wiem, czemu tak się starałam, bo Newcombe go nie znosił. Co drugie zdanie padające z jego ust było narzekaniem na dom i jego wyposażenie. Nienawidził tapet, mebli oraz wszystkich bez wyjątku ozdobnych drobiazgów, zgromadzonych przez kolejnych Belcherów w ciągu ponad stulecia. Nienawidził nawet balkonów! Podobała mu się jedynie ogromna wanna i plujący ogniem smok na schodach. Mnie też by się ten smok podobał, ale fakt, że tak dobrze go pamiętałam, był trochę niepokojący. Nie mówiłam Newcombe'owi, że znam każdy zakamarek tego

domu. Co więcej, pamiętałam, jak wyglądał dawniej. Zachowałam to dla siebie, ale wiedziałam, że usunięto z niego wszystkie porządne sprzęty. W salonie kiedyś znajdowały się szafki, których teraz tam nie było, a i z bawialni, jak nazywano mniejszy pokój obok, też znikło

parę bardzo ładnych mebli. Newcombe oznajmił mi ze śmiechem, że Belcher zaoferował mu całą zawartość domu za dolara i że pośredniczka pokryła ten koszt. Widząc, co zostało, miałam ochotę powiedzieć: „Powinien pan poprosić o resztę". Ale Newcombe był tak zgnębiony, że robiąc dobrą minę do złej gry, zapewniłam go, iż jest świetnie. Zresztą tamtego pierwszego dnia zabawiał się z rodziną wypchanych kaczek, wywracał krzesła w jadalni i raz po raz włączał ziejącego ogniem smoka, więc wolałam nie wspominać o brakujących meblach. Poza tym wierzyłam, 163 że jeśli uda mi się go namówić na dokonanie pewnych napraw, zdołam przywrócić ten dom do dawnej świetności. Zawsze byłam pracowita, jak pisali nauczyciele na moich świadectwach, ale muszę przyznać, że od dnia, gdy Newcombe uratował tamte dzieciaki, przechodziłam samą siebie. Może to zapamiętanie w pracy brało się z głębokiego zakłopotania. Byłam zakłopotana moją wizją oraz tym, jak się rozkleiłam przed moim pracodawcą. Ale największym powodem do zaniepokojenia była moja reakcja, kiedy okazało się, że mój sen się spełnia. Kiedy zobaczyłam tamten samochód i tamte dzieciaki,

dokładnie tak jak we śnie, dosłownie osłupiałam. To Newcombe wykazał refleks. Wyskoczył z samochodu i zaczął krzyczeć. Jego zachowanie uświadomiło mi, że nie śnię ponownie tego samego snu, że to się dzieje naprawdę, że tych czworo nastolatków zaraz zginie, rozszarpane wybuchem. Zrobiło mi się

ciemno przed oczyma. W sekundę po nim ja także wyskoczyłam z samochodu i krzycząc z całych sił, pobiegłam w stronę tych młodych ludzi. Dzięki Bogu Newcombe złapał mnie, nim dotarłam do przewróconego wraku. Był bohaterem. Tylko tak mogę go nazwać. Zachował się bohatersko i uratował nas wszystkich. A potem nie zdradził, że miałam sen, w którym widziałam przyszłość. Tamtego wieczoru, kiedy już odwiózł jedną z dziewcząt do szpitala, nie zadał mi ani jednego pytania dotyczącego tego snu. Do 164 grobowej deski będę mu wdzięczna za to, że o nic mnie wtedy nie pytał i nie musiałam się czuć jak wariatka. Następnego ranka wstałam wcześnie, przysięgając sobie, że uporządkuję dom najszybciej, jak tylko się da. Przy śniadaniu odbyłam z Newcombe'em krótką rozmowę na temat pieniędzy - przy której z niewiadomych powodów dziwił się czemuś i potrząsał głową - a potem zabrałam się do roboty. Stare czarne telefony nie były podłączone do linii, ale znalazłam książkę telefoniczną sprzed zaledwie dwóch lat i korzystając z

komórki Newcombe'a, obdzwoniłam kogo trzeba, uzgadniając terminy. Jeśli jakiś fachowiec nie mógł przyjść jeszcze w tym samym tygodniu, dzwoniłam po innego. Wiedziałam, że ryzykuję, zatrudniając nieznane osoby, i prawdopodobnie trafię na jakichś fuszerów, ale nie miałam czasu na spotkania z miejscowymi ludźmi i wypytywanie ich o najlepszych rzemieślników w okolicy.

Poumawiawszy się z fachowcami, musiałam się jakoś pozbyć Newcombe'a, więc dałam mu adres najbliższego sklepu ze sprzętem elektronicznym. Poskutkowało natychmiast - w okamgnieniu zniknął z domu. Wcześniej zbadał małe srebrne urządzenie w ścianie bawialni i okazało się, że, owszem, to jest wtyczka do anteny satelitarnej (w mieście nie działała telewizja kablowa). Newcombe wrócił dopiero o ósmej wieczorem. Zjedliśmy razem całkiem miłą kolację, licytując się swymi osiągnięciami. Ja załatwiałam sprawę pozbycia się zbędnych mebli - ludzie z pobliskiego domu aukcyjnego mieli przyjechać ciężarówką i wywieźć 165 niepotrzebne graty. Newcombe w tym czasie kupował komputer, wieżę stereo, telewizor, sprzęt wideo... i furgonetkę, żeby przywieźć to wszystko do domu. Wypiliśmy razem butelkę wina, komentując ze śmiechem nasze dokonania, gdy Newcombe smażył steki na nowej chromowanej kuchence z grillem i piekarnikiem. Przez cały czas przechwalaliśmy się. Osobiście byłam przekonana, że wygrałam, bo nie dość, że nie

wydałam pieniędzy, to jeszcze miałam zyskać co nieco ze sprzedaży mebli. Ubiłam też z właścicielem firmy aukcyjnej pewien interes, z którego byłam bardzo dumna. Nie powiedziałam jednak o nim Newcombe'owi. Postanowiłam sprawić mu niespodziankę w piątkowy ranek. Następnego dnia panował nieopisany chaos. Nie liczyłam wprawdzie, ale jestem pewna, że tego dnia przez dom przewinęło się co najmniej pięćdziesięciu ludzi. Trzech osiłków z firmy

transportowej przestawiało meble pozostałe po odjeździe ciężarówki z domu aukcyjnego, oprócz nich działali hydraulicy, stolarze i tapeciarz w sypialni Newcombe'a. Kiedy byliśmy u Lowe'a, spisałam nazwę i numer tapety z wzorem dużych waz i girland kwiatowych. Była niezbyt ozdobna i pasowała do męskiego pokoju, więc choć wydawała mi się odrobinę pogrzebowa, uznałam, że Newcombe'owi będzie się podobać. Tapeciarz zmierzył ściany, przywiózł odpowiednią liczbę rolek i nakleił nowe tapety na stare. Wiedziałam, że nie tak należy to robić - stara warstwa powinna zostać usunięta - ale sytuacja wymagała 166 pośpiechu. Bałam się, że Newcombe dostanie zawału w tej sypialni. Albo ja dostanę zawału od słuchania jego ciągłych narzekań. Podczas gdy prace naprawcze szły w najlepsze, trzy ekipy sprzątaczy czyściły zasłony, chodniki, tapicerkę i usuwały zaskorupiałe warstwy brudu z kuchni.

Newcombe w tym czasie zamknął się w bibliotece ze swoim nowym sprzętem elektronicznym, który obiecał złożyć i podłączyć. Zajrzałam do niego dwukrotnie i za każdym razem coś czytał, obłożony książkami. Sprawiał wrażenie absolutnie szczęśliwego. Około trzeciej do tylnych drzwi zapukał niezwykle przystojny młody człowiek. Byłam tak zajęta wydawaniem poleceń robotnikom, że nie od razu go rozpoznałam. To był Nathaniel Weaver, chłopiec z wypadku. Wyjęłam dzbanek lemoniady i kilka ciastek z nowej lodówki i wyszliśmy przed dom porozmawiać. Chłopiec chciał podziękować

Newcombe'owi, ale powiedziałam mu, że Newcombe jest zajęty. Tak naprawdę to nie chciałam, żeby panowie rozmawiali o tym, co się stało, bo bałam się, że moje prorocze sny mogą wyjść na jaw. Nate rozglądał się nerwowo po zarośniętych chwastami dwóch akrach otaczających dom i zniszczonych dekoracjach ogrodowych. Myślałam, że to onieśmielenie osobą sławnego pisarza jest powodem jego dziwnego zachowania, i już miałam go zapewnić, że Newcombe jest całkiem zwyczajnym facetem, kiedy znienacka spytał:

167 - Nie potrzebujecie przypadkiem kogoś, kto by wam uporządkował ogród? Nie zaczęłam go całować po rękach - ani też w śliczne, pełne

usta - ale miałam na to szczerą ochotę, tak wielka była moja wdzięczność. Ten dzieciak - choć mierzył metr osiemdziesiąt potrzebował weekendowego zajęcia i najwyraźniej był chętny do walki z chwastami. Nie wiem, co mi odbiło - mam nadzieję, że nie było to jakieś wariackie przeczucie - ale pozwoliłam sobie na jeden ze swoich głupich żartów. Powiedziałam mianowicie, że do pełni szczęścia potrzeba mi kogoś, kto by sprzedał ponad setkę - zaczęłam je liczyć, ale szybko się poddałam - Statui Wolności. Na co ten kochany, piękny chłopiec odpowiedział, że mieszka z dziadkami (rodzice nie żyli), a babcia bywa na pchlich targach w okolicy, a ponadto sprzedaje różne rzeczy przez Internet.

Wtedy jednak go pocałowałam. To był siostrzany pocałunek - w usta, co prawda, ale leciutki i wyrażający jedynie wdzięczność - i z wyrazu jego twarzy domyśliłam się, iż jest przyzwyczajony do tego, że całują go kobiety w różnym wieku. Do szóstej we dwójkę zapakowaliśmy nową furgonetkę Newcombe'a pudłami pełnymi gromadzonych przez lata pamiątek. Na koniec Nate i ja uścisnęliśmy sobie dłonie - już bez całowania - przyklepując umowę. Tego wieczoru omal nie pokłóciłam się z Newcombe'em; poszło o to, że zgodziłam się pożyczyć komuś jego nowiutki pojazd z napędem na cztery koła. 168

- Myślałam, że jest pan pisarzem - wyraziłam zdziwienie. Zdawało mi się, że we wszystkich swoich książkach drwi pan z mężczyzn kochających swoje ciężarówki. - Poczucie władzy, nie ciężarówki - sprostował, a ja udałam, że nie wiem, o co chodzi. Oczywiście wiedziałam, ale nie chciałam ustąpić. Mężczyźni bywają tacy dziwni. Nie miał nic przeciwko temu, że wydawałam tysiące jego dolarów na urządzenie domu, którego nienawidził, ale kiedy pożyczyłam jego nową furgonetkę dzieciakowi, któremu uratował życie, wpadł w złość. Jednak między mężczyznami istnieje chyba jakieś szczególne porozumienie, bo kiedy o wpół do jedenastej wieczorem Nate oddał Newcombe'owi auto, we dwóch zaszyli się w bibliotece i siedzieli tam do drugiej nad ranem. Położyłam się spać, ale cztery razy poderwała mnie z łóżka ogłuszająca muzyka. Najwidoczniej udało im się

podłączyć nową wieżę stereo. O drugiej usłyszałam odjeżdżający samochód. Sądząc po dychawicznym stukocie silnika, musiał to być stary Chevrolet Nate'a. Parę minut później Newcombe wszedł po skrzypiących schodach na górę i udał się do swojej sypialni. Leżałam w łóżku od paru godzin, ale dopiero wiedząc, że on jest w sąsiednim pokoju, zapadłam w głęboki sen. W czwartek rano jakiś chłopiec zapukał do drzwi i wręczył mi

grubą kopertę. Była zaadresowana do Newcombe'a pięknym staroświeckim pismem, być może piórem ze stalówką. Zaniosłam 169 kopertę do kuchni, gdzie Newcombe jadł śniadanie, jak zwykłe przesadnie obfite, i przeglądał jakieś instrukcje. Wręczyłam mu list, udając całkowity brak zainteresowania, ale tak naprawdę nie spuszczałam z niego oka. Wytarł ręce, zanim dotknął koperty. - Taką papeterię widywałem dotąd tylko w muzeum -zauważył. Przerwałam spłukiwanie talerzy i usiadłam obok niego zżerana ciekawością. - Proszę spojrzeć na to pismo. Zapraszają pana na bal kotylionowy? - Hm... - mruknął w odpowiedzi, próbując rozerwać kopertę palcem. Taki papier zasługiwał na rozcięcie, nie rozdarcie. Wręczyłam mu nóż. Rozciął kopertę, zaczął ją otwierać, a potem nagle odłożył na

stół i sięgnął po widelec. - Nie jest pan ciekaw, co to jest i od kogo? - Nie wytrzymałam. - Może. - Wepchnął do ust kawałek gofra. - I może nawet zechciałbym się podzielić z panią tą informacją... ale pod jednym warunkiem. Zaczyna się - pomyślałam. Seks. Spiorunowawszy go wzrokiem,

podniosłam się, żeby wrócić do zlewozmywaka. - Proszę przestać nazywać mnie panem Newcombe'em. Proszę mówić mi po imieniu, to otworzymy ten list razem. - Zgoda. - Wróciłam do stołu. 170 Kremowa koperta miała wyściółkę z jasnoniebieskiej bibułki, a w środku znajdowało się wykaligrafowane zaproszenie. Napisane ręcznie starannym pismem, nie wydrukowane ozdobną czcionką. Ktoś zadał sobie trud, by w ten sposób powiadomić, że w piątek po południu w miejskim parku odbędzie się przyjęcie pod gołym niebem. - Jutro? - zdziwiłam się. Czy miałam coś odpowiedniego na tak specjalną okazję? Z drugiej strony, na kopercie widniało jedynie nazwisko Forda. - Urocze - powiedziałam, wstając od stołu, żeby wrócić do przerwanego zmywania. - Będziesz mi musiał o wszystkim opowiedzieć - dodałam tonem, który miał go przekonać, że i tak nie miałam ochoty tam pójść. Ford milczał, więc się obejrzałam i stwierdziłam, że przygląda mi się z dziwną miną, jakby próbował rozwiązać jakąś zagadkę. Nadal się nie odzywał. Skończywszy jedzenie, wstawił talerze do zmywarki i poszedł na górę, do pokoju, który wybrał na gabinet.

Zaproszenie zostało na stole, toteż pozwoliłam sobie rzucić na nie okiem. Ujrzawszy zwrot „Doroczna herbatka w Cole Creek", wyobraziłam sobie kobiety w pięknych letnich sukniach i wymyślnych kapeluszach, dokładnie takie jak wówczas, gdy po raz

pierwszy zobaczyłam miejscowy park z białym podestem na środku. Kiedy uniosłam kopertę, wypadła z niej niewielka karteczka. Papier był ten sam, gruby i kremowy, pismo także identyczne jak na zaproszeniu. Dopisek brzmiał: „Proszę przyprowadzić także swego gościa". I podpis: Panna Essie Lee Shaver. 171 Załadowałam zmywarkę w ułamku sekundy, zamknęłam drzwiczki i choć wszędzie kręcili się robotnicy, pobiegłam do sypialni, żeby przejrzeć zawartość szafy. Nigdy nie miałam zbyt wielu strojów, ale przy moich przyjaciółkach wcale tego nie potrzebowałam. Autumn uwielbiała mnie ubierać, jakbym była jedną z pięćdziesięciu lalek, które trzymała na łóżku. Właściwie miałam tylko jedną sukienkę, z kwiecistej bawełny, z rozdarciem na spódnicy. Wyjęłam sukienkę z szafy i usiadłam na łóżku. Czy rozdarcie da się zszyć? - Nie wspomniałaś przypadkiem, że na strychu są pudła ze starymi ubraniami? Uniósłszy głowę, zobaczyłam Newcombe'a... to znaczy Forda, stojącego w progu. Nie od razu zrozumiałam, co do mnie mówi. A kiedy to wreszcie do mnie dotarło, rzuciłam starą sukienkę i pognałam na strych. Miał rację. Widziałam tam koronkowe bluzki w którymś z

pudeł. Zdążyłam przekopać dwa i zabierałam się do trzeciego, gdy Ford spytał:

- Tego szukasz? W uniesionych rękach trzymał cudeńko z białego lnu, ze wstawkami z białej koronki biegnącymi od ramion do pasa. Długie rękawy miały podobne wstawki, a usztywniona wysoka stójka cała uszyta była z koronki. - Ooooch... - westchnęłam, podchodząc do niego z rozpostartymi ramionami. - Myślisz, że będzie pasować? 172 Ton głosu zdradzał, że w duchu śmieje się ze mnie, ale nic mnie to nie obchodziło. Delikatnie złapałam bluzkę. Przyszło mi do głowy, że nie mogę jej włożyć. Powinna trafić do muzeum. - Przymierz - zachęcił z uśmiechem. Czasami, w przyćmionym świetle, wyglądał całkiem nieźle. Chwycił naręcze zasłon i umocował na gwoździach wbitych w belki powały. Schowałam się za tą prowizoryczną kurtyną, szybko zrzuciłam z siebie podkoszulek i włożyłam cudowną lnianą bluzkę. Pasowała idealnie. Ucieszyłam się, że poprzednia właścicielka nie miała obfitego biustu i nie wyglądałam jak seksbomba, w którą chciała mnie zmienić Autumn na mój niedoszły ślub. Z tyłu bluzka miała chyba ze czterdzieści guziczków. Zapięłam tyle, żeby ze mnie nie spadła, ale wszystkich nie byłam w stanie dosięgnąć. Wyszłam zza zasłony i trochę zdenerwowana spytałam:

- Może być? Kiedy Ford wpatrywał się we mnie bez słowa, pomyślałam, że jeśli zaprzeczy, natychmiast rzucę posadę. - Kto by pomyślał - odezwał się w końcu - że na tym świecie mogły żyć dwie tak chude i płaskie dziewczyny! - Ty! - Rozejrzałam się za czymś, czym mogłabym w niego cisnąć. W ręce wpadła mi brzydka satynowa poduszka z frędzlami parocentymetrowej długości i napisem „Atlantic Beach", biegnącym w poprzek. Wycelowałam w głowę Forda. 173 Uchylił się i poduszka trafiła w ścianę za jego plecami, wydając przy tym dziwnie głuchy odgłos. Spojrzeliśmy z Fordem na siebie, wykrzykując jednocześnie: - Skarb! Jak przystało na prawdziwego mężczyznę, Ford miał w kieszeni scyzoryk. Rozpruł poduszkę na szwie. Kiedy ze środka wysypało się z grzechotem pół tuzina Statui Wolności, oboje wybuchnęliśmy śmiechem. - Po co ktoś je tu chował, skoro na dole jest tyle innych? spytałam. - Może te są zrobione ze złota - podsunął Ford, zdrapując scyzorykiem farbę na podstawce jednej. Niestety, były z plastyku, co znowu niesłychanie nas rozśmieszyło. To wydarzenie jakby przełamało barierę powściągliwości. Dotychczas, choć mieszkaliśmy w jednym domu prawie od tygodnia,

niewiele się widywaliśmy. Ford siedział zamknięty ze swoim sprzętem elektronicznym, a ja spędzałam całe dnie z robotnikami. Znalezienie tych głupich pamiątek, zaszytych w poduszce, jakby stanowiły wielki skarb, wprowadziło między nami swobodniejszą atmosferę. Włożyłam z powrotem podkoszulek i zaczęliśmy razem przeglądać pudła. Ja szukałam czegoś, co mogłabym włożyć na dolną połowę ciała, a on nie wiem czego. Powiedział, że świetnie się spisałam z remontem domu i że prawie polubił swoją sypialnię. - Prawie - podkreślił z błyskiem w oku. 174 Kiedy znalazł pudełka ze stuletnią kolejką szynową, natychmiast zaczął układać tory w korytarzu za drzwiami, podczas gdy ja kontynuowałam poszukiwania. Potrzebowałam czegoś odpowiedniego do tej pięknej bluzki, bo sama miałam tylko dżinsy. A poza tym czy przypadkiem nie widziałam wcześniej sztucznej biżuterii? Spytałam Forda o długie godziny, które spędził z Nate'em w bibliotece, nie podejrzewając, że poruszam temat rzekę. Wyglądało na to, że chłopiec jest bardzo biedny i musi pracować we wszystkie weekendy oraz po lekcjach. Jednakże brak wolnego czasu nie uszczuplił jego walorów towarzyskich, ponieważ był kandydatem na króla balu maturalnego. - Nic dziwnego - mruknęłam, zaglądając do pudła z torebkami. Na większości skóra była wyschnięta i popękana. - Chłopak jest

niesamowicie przystojny. Te włosy. Te oczy. Te usta. Muszę przyznać, że sama... - Urwałam gwałtownie, przypomniawszy sobie,

gdzie jestem i że rozmawiam z pracodawcą, a nie z koleżanką. Podniosłam głowę znad pudełka i spojrzałam na Forda. Przestał się zajmować kolejką i patrzył na mnie, czekając na dokończenie. Odwróciłam się, żeby ukryć rumieniec. - Co jeszcze Nate ci powiedział? - Mówił, jak bardzo jest ci wdzięczny, że pomogłaś jego babci. Jackie... on ma dopiero siedemnaście lat. Odpowiedziałam spojrzeniem, które miało wyjaśnić, że jestem jak najdalsza od wdawania się w romanse z siedemnastolatkami. Uśmiechając się pod nosem, wrócił do swoich wagoników. 175 - Jego babcia jest częściowo niesprawna i porusza się o dwóch laskach, więc trudno jej wychodzić z domu. Chłopak się nie skarżył, ale myślę, że ma ciężkie życie. I chyba się martwi, co z nią będzie, kiedy skończy szkołę i zatrudni się na cały etat. Wyciągnęłam małą białą torebkę wyszywaną koralikami i uniosłam, żeby dokładnie obejrzeć. - Nie idzie do college'u? Jeśli go nie stać, mógłby się postarać o stypendium. Ford nic nie mówił, więc popatrzyłam w jego stronę. Miał minę jakby... Nie byłam pewna, ale zdawało mi się, że widzę na jego twarzy strach. Czemu miałby się bać tego, że jakiś chłopak idzie do

college'u? - O Boże - westchnęłam. - Pisanie. Młody Nathaniel Weaver chce być pisarzem. - Zgadza się - przyznał. Otworzyłam kolejne pudło.

- Wiesz, na zaproszeniu było napisane, że to doroczne przyjęcie, ale nie napisali, który raz się odbędzie. Równie dobrze może to być pierwszy raz. Chyba nie myślisz, że zostało zorganizowane tylko po to, by całe miasto przyszłych pisarzy mogło ci zadawać pytania? Zobaczyłam, że Ford pobladł, i na ten widok wstąpił we mnie diabeł. Ruszyłam w jego stronę, zacierając ręce, i przybierając najgroźniejszy ton, zaczęłam: - Panie Newcombe, chciałabym panu opowiedzieć główny wątek mojej książki, żeby pan ją za mnie napisał i żebyśmy się podzielili pieniędzmi. 176 Stałam tuż przed nim, a on zasłaniał sobie głowę rękami, jakbym zaraz miała go zaatakować siekierą. - Nie! Nie! - Zaczął się cofać na czworakach. - I potrzebuję agenta. - Zgięta wpół, podążałam za nim. -Musi mi pan załatwić agenta, który zgarnie dla mnie mnóstwo forsy, bo jak nie... Popatrzył na mnie zza uniesionych ramion. - To co? - To ujawnię pański adres domowy w Internecie i powiem

ludziom, żeby panu przysyłali swoje rękopisy. A pan sam je przepisze na maszynie. - Nie, nie - jęknął, rozpłaszczając się na podłodze jak postać z kreskówki. Pochyliłam się jeszcze niżej. - A poza tym...

- Hm, przepraszam bardzo - dobiegł głos ze szczytu schodów. To był jeden z robotników. - Czy któreś z państwa mogłoby przyjść do kuchni i zdecydować, co z odpływem ze zlewozmywaka? Spojrzeliśmy z Fordem na siebie jak dzieci, którym matka przerywa zabawę, wołając je na obiad. Wzruszywszy ramionami, poszłam za fachowcem do kuchni. Jedno wiedziałam już o Fordzie Newcombie na pewno - nie interesowały go instalacje wodnokanalizacyjne.

177 Rozdział 7 FORD

Nic dziwnego, że jest taka chuda - pomyślałem. Pracowała jak sto diabłów na haju. Przez cały dzień biegała po schodach, odpowiadała na pytania niezliczonej rzeszy robotników i na bieżąco

uprzątała robiony przez nich bałagan. Coś mi mówiło, że powinienem pomóc, ale zagłuszałem w sobie ten głos, bo wcale nie miałem ochoty brać udziału w tym szaleństwie. Chętnie natomiast wziąłem na siebie zadanie podłączenia tego starego domu do dwudziestego pierwszego wieku. Kazałem Jackie znaleźć w okolicy sklep z elektroniką, a następnie poświęciłem dzień na zakup odpowiedniego sprzętu, by wyposażyć gabinet w system komputerowy oraz muzykę... której

potrzebowałem dla natchnienia. Przejrzałem też z grubsza książki w bibliotece, ale nie natknąłem się na nic cennego, żadnych pierwszych wydań, chociaż trafiło się parę ciekawych pozycji na temat historii, flory i fauny Karoliny Północnej. Nie znalazłem jednak ani jednej książki, która by wspominała o Cole Creek. Albo specjalnie pominięto czy też usunięto z domowych zbiorów takie egzemplarze... albo miasteczko było zbyt małe, by komukolwiek chciało się spisywać jego historię. Ta ostatnia teoria nie wydała mi się przekonująca. Z doświadczenia wiedziałem, że ludzie kochają swoje małe miasteczka i dużo o nich piszą. 178 W czwartek rano przyszło zaproszenie na popołudniową herbatkę w miejscowym parku. Pewnie bym je zignorował, ale Jackie aż się trzęsła, żeby tam pójść, toteż nie mogłem jej zawieść. Pięć minut po moim wyjściu z kuchni pognała schodami na górę, omal nie przewracając malarza. Zaciekawiony poszedłem za nią.

Znalazłem ją w jej pokoju. Siedząc na łóżku, oglądała sukienkę, która dawno powinna zostać przeznaczona na ścierkę. Domyśliłem się, że nie ma co włożyć na czwartkową imprezę. Wcześniej mi mówiła, że widziała na strychu jakieś stare ubrania, więc przypomniałem jej o tym. Gdybym jej zagrodził drogę, z pewnością by mnie staranowała, tak jej było spieszno dobrać się do rzeczy na strychu. Prześliznęła się pod moim ramieniem tak szybko, że nim się spostrzegłem, już była na górze. Przeszukawszy kilka pudeł, znaleźliśmy odpowiedni strój.

Spędziliśmy tam około czterdziestu minut, nim jeden z robotników zawołał ją do kuchni. Po jej wyjściu pozostałem tam jeszcze przez chwilę. Dobrze się czułem. Nie wiem, co takiego było w Jackie, ale w jej obecności jakby opuszczał mnie głęboki smutek, który czułem od śmierci Pat. Myśląc o tym, doszedłem do wniosku, że powinienem zacząć się umawiać z kobietami. Jackie zaczynała mi się za bardzo podobać. Kiedy włożyła tę koronkową bluzkę, wyglądała jak prawdziwa kobieta. W dżinsach i podkoszulku nie była aż tak pociągająca, ale w tej ślicznej koronkowej bluzce wyglądała... No cóż, wyglądała aż za 179 dobrze. A ponieważ było jasne, że jest mną zainteresowana wyłącznie jako wystawcą czeków, duma nie pozwalała mi zabiegać o względy mojej uroczej małej asystentki.

Do piątkowego popołudnia dom znacznie zyskał na wyglądzie. Byłem tak zajęty urządzaniem gabinetu i porządkowaniem biblioteki, że prawie nie zwracałem uwagi na to, co robi Jackie. Być może wspominała mi, że ubiła interes z właścicielem domu aukcyjnego, ale jej nie słuchałem, więc kiedy w piątek rano zajechały ciężarówki i jacyś ludzie zaczęli wyładowywać z nich meble, zaprotestowałem. Okazało się, że pewna bogata kobieta zmarła, a jej dorosłe dzieci chciały się pozbyć całego wyposażenia domu. I Jackie za pieniądze ze sprzedaży gratów Belchera kupiła meble po zmarłej. Kiedy je przywieziono, miotała się jak szalona, dyrygując czterema mężczyznami i wskazując im miejsca, gdzie mają ustawić kanapy, krzesła i stoły.

Na czas tego zamieszania zamknąłem się w bibliotece. O pierwszej Jackie zapukała do drzwi i wręczyła mi tacę z jedzeniem. O trzeciej zapukała ponownie, tym razem wystrojona na przyjęcie. Miała na sobie tę białą bluzkę, którą sam jej znalazłem, i czarne spodnie z szerokimi nogawkami, jak z filmu z Carole Lombard; wyglądała bardzo ładnie. - Ubieraj się! - zarządziła tym samym tonem, jakim zwracała się do tragarzy. Roześmiałem się, ale poszedłem na górę i włożyłem czystą koszulę i spodnie. 180

Szliśmy razem ulicą, nie odzywając się do siebie. Wychodząc zza domu, sąsiadującego z parkiem, mieliśmy tylko parę sekund, żeby się rozejrzeć, nim otoczyli nas ludzie. Na miejscu przyjęcia rozstawione były stoły z jedzeniem, a wokół kręciło się ze sto osób. Muzycy na podeście stroili instrumenty. Dzieci w odświętnych ubrankach dreptały grzecznie, wyczekując okazji, by wyrwać się spod czujnego oka rodziców i robić to, czego im zabraniano. Ogólnie wrażenie było całkiem miłe. Skierowaliśmy się z Jackie prosto do zastawionych stołów. Starałem się trzymać blisko niej, ponieważ raczej nie lubię obcych, ale bardzo szybko zniknęła mi z oczu. Zostałem rzucony na pastwę powitań. Natychmiast zawładnęli mną burmistrz Cole Creek oraz dyrektorka biblioteki, panna Essie Lee Shaver. Patrząc na nich, nie mogłem powstrzymać odruchu mrugania.

Burmistrz - nie wiem, czy jakoś się nazywał, ale zawsze tytułowano go burmistrzem - ubrany był w zielony płaszcz i złotą kamizelkę z brokatu. Miał rudoblond sumiaste wąsy i sylwetkę Humpty'ego Dumpty'ego. Długość jego paska musiała wynosić grubo ponad metr, ale za to nogi miał wyjątkowo chude, a błyszczące czarne buty chyba pochodziły ze sklepu z obuwiem dla dzieci. Do tego mówił piskliwym głosem i trudno go było zrozumieć. Stałem i słuchałem, usiłując patrzeć mu w oczy, kiedy Jackie minęła mnie z talerzem pełnym jedzenia.

181 Widziałem po jej minie, co myśli o burmistrzu, i doprawdy musiałem bardzo się starać, by zachować należną powagę. Panna Essie Lee Shaver czekała cierpliwie, aż zakończy powitalne uprzejmości. Była wysoka, szczupła, jeszcze bardziej płaska niż Jackie i miała na sobie bluzkę bardzo podobną do jej bluzki. Chciałem, gdy burmistrz przerwie dla zaczerpnięcia oddechu, skomplementować strój panny Essie Lee Shaver - i może też przeprosić ją za niefortunną rozmowę telefoniczną - ale burmistrz nie przerywał. Jackie stała przy dwóch suto zastawionych stołach i śmiała się, rozmawiając z grupką osób. Ogarnęła mnie zazdrość i zniecierpliwienie. Ja także chciałem coś zjeść i się pośmiać, więc dlaczego nie przychodziła mi z odsieczą? Myśl o jedzeniu rozpraszała mnie do tego stopnia, że niezbyt uważnie słuchałem, co burmistrz do mnie mówi.

- Więc sam pan rozumie - ciągnął - że dzieciaki wymyśliły całą historię, by wyjaśnić to, co znalazły. A pannie Essie Lee wydawało się, że pan tylko udaje sławnego pisarza, i dlatego odłożyła słuchawkę. Przy jednym ze stołów stała kobieta w moim typie. Miała owalną twarz, ciemne oczy i proste kasztanowe włosy sięgające do pasa. Ubrana była w czarną trykotową sukienkę i sandałki. Przysłuchiwała się temu, co mówi Jackie. W pewnym momencie

spojrzała na mnie, a ja uśmiechnąłem się do niej. Nie odwzajemniła uśmiechu, ale też nie odwróciła wzroku. Już miałem grzecznie 182 przeprosić burmistrza i się oddalić, gdy panna Essie Lee wzięła mnie pod ramię i powiodła ze sobą. Obejrzałem się z żalem w stronę stołów, ale ciemnowłosej kobiety już tam nie było. Z westchnieniem poddałem się pannie Essie Lee. Byliśmy sami, na wpół ukryci pod zwisającymi gałęziami drzew. Zaczęła mi opowiadać coś, co według niej powinienem usłyszeć. Minęło trochę czasu, nim sobie uświadomiłem, że spełnia się moje najgorsze przeczucie. Panna Essie Lee opowiadała mi jakąś historię, którą jej zdaniem powinienem opisać. A ponieważ prowadziła miejscową bibliotekę, gdzie miałem nadzieję trochę się rozejrzeć, nie mogłem zachować się niegrzecznie i po prostu uciec. Musiałem słuchać... Najwyraźniej uważała, że skoro kupiłem dom „drogiego starego pana Belchera", to pewnie umieram z ciekawości, by usłyszeć o wielkiej romantycznej tragedii jedynego syna pana Belchera,

Edwarda. Rozwodziła się nad zacnością tego człowieka, który w wieku pięćdziesięciu trzech lat poprosił o rękę pięknej Harriet Cole, młodszej od niego o połowę. Nazwisko Cole wzbudziło moje zainteresowanie. - Jak w Cole Creek? - upewniłem się. Zostałem skwapliwie poinformowany, że miasto zostało

założone przez siedem rodzin i, owszem, Harriet Cole należała do potomków ojców założycieli. Podczas gdy panna Essie Lee mówiła nieprzerwanie, przeszedł koło nas mężczyzna z kubkiem pełnym jakiegoś napoju. Miałem 183 ochotę zaoferować mu sto dolarów za przyniesienie mi czegoś do picia. Bibliotekarka opowiadała właśnie, jak to okropna Harriet Cole nie chciała mieć nic wspólnego z „cudownym" Edwardem. Powstrzymałem się od uwagi na temat różnicy wieku, która może utrudniać porozumienie, czego przykłady miałem codziennie we własnym domu. Wyglądało na to, że piękna i młoda Harriet Cole uciekła z jakimś przystojnym młodzieńcem, który zjawił się w mieście, żeby produkować wyroby garncarskie. Czekałem na dalszy ciąg opowieści, lecz ta niespodziewanie i gwałtownie dobiegła końca. Panna Essie Lee zasznurowała usta, nie mówiąc ani słowa więcej. Patrząc na nią, zastanawiałem się, po co opowiadała mi tę zawiłą historię miłosną o smutnym zakończeniu. Jedyne, co przychodziło mi do głowy, to, że chciała mnie w ten

sposób zniechęcić do opowieści o diable. Jeśli taki był jej zamiar, trudziła się na próżno. Moja asystentka opisała mi morderstwo tak, jakby była jego świadkiem, a parę dni po przybyciu do tego miasta miała wizję przyszłości. Nie, żadne miłosne

perypetie nie mogły zmienić moich planów. Kiedy panna Essie Lee przestała mówić, uznałem, że wreszcie wolno mi będzie się oddalić. Że dostanę coś do jedzenia i do picia i będę mógł odszukać kobietę z długimi włosami. 184 Ale nie mogłem się ruszyć. Słyszałem kiedyś, że przekleństwem pisarzy jest imperatyw pisania, więc tak jak musiałem oddychać, musiałem usłyszeć zakończenie tej historii. - I co się z nimi stało? - usłyszałem własny głos. - Umarli młodo, ma się rozumieć - odpowiedziała panna Essie Lee, jakby rozczarowana, że ja, autor bestsellerów, muszę o to pytać. Taka miłość nie może żyć długo - dodała takim tonem, jakby stwierdzała rzecz oczywistą, w rodzaju, że woda jest mokra. Miałem ochotę spytać, którą miłość ma na myśli, czy wzajemną miłość dwojga uciekinierów, czy miłość starego Edwarda do młodej Harriet. Jednakże wyraz twarzy panny Essie Lee zniechęcał do zadawania dalszych pytań. - Może mógłbym zajrzeć do biblioteki i wtedy opowiedziałaby mi pani więcej - zasugerowałem, otrzymując w odpowiedzi promienny uśmiech. Pomyślałem, że ma ładne zęby.

- O tak, koniecznie - zachęciła, po czym szybko odwróciła się i odeszła. Wolność! Ruszyłem prosto do stołu z jedzeniem. Nim tam dotarłem, większość przysmaków znikła, a i niektórzy

goście zbierali się do wyjścia. Troje pięciolatków weszło pod podest i nie chciało się stamtąd ruszyć mimo gróźb ze strony rodziców. Jackie rozmawiała z dwiema kobietami, które oddaliły się, widząc, że nadchodzę. Tak to jest być sławnym. Ludzie albo się do mnie pchali, albo uciekali na mój widok. 185 - Miłe spotkanie - powiedziała Jackie, unosząc płócienną serwetkę z talerza pełnego smakołyków. - Schowałam to dla ciebie. Czego chciała panna Shaver? Z radością dobrałem się do jedzenia. - Żebym wysłuchał jej opowieści. - Niech zgadnę. O siedmiu... - ...rodzinach, które założyły miasto - wpadłem jej w słowo, by pokazać, że czegoś się nauczyłem. - O czym ci mówiła? - spytała Jackie, wskazując kiwnięciem głowy na pannę Essie Lee. - Sprawia wrażenie bardzo poważnej. - O pewnej miłości sprzed lat. Potem ci opowiem. Kim była ta... - Kobieta z długimi włosami? Ta, na którą się gapiłeś? - Nie gapiłem... - zacząłem, ale zaraz postanowiłem nie dać się sprowokować. - Owszem. Jest mężatką? - Dwukrotną - odpowiedziała Jackie, przyglądając mi się

uważnie. Unikałem jej wzroku. - Ale rozwiodła się dwa razy. Nie ma dzieci. Ma czterdzieści dwa lata i jest osobistą asystentką D.L. Hazel.

Z jej tonu wywnioskowałem, że to nazwisko powinno mi być znane, ale usta miałem pełne grillowanego kurczaka, tak pysznego, że nie byłem w stanie skupić się na myśleniu. Dawno temu usłyszałem coś, co zapadło mi w pamięć: „Żaden Amerykanin z Północy nigdy nie zjadł czegoś, co mógł sprzedać, i żaden południowiec nigdy nie sprzedał czegoś, co mógł zjeść". Zawartość mojego talerza potwierdzała tę tezę w całej rozciągłości, więc nie miałem zamiaru przerywać jedzenia, żeby się dopytywać, kim jest D.L. Hazel. 186 - To rzeźbiarka - podpowiedziała mi Jackie. - Jej prace są w kilku głównych galeriach w Stanach i wielu muzeach. - Wiedziałaś to wczoraj? - spytałem, wbijając zęby w chleb gruboziarnisty. Jackie odparła z uśmiechem. - Nie. Rebecca Cutshaw mi powiedziała. To w nią tak wlepiałeś oczy. Spojrzałem na Jackie pytająco. Drażniła się ze mną czy była zazdrosna? Trudno było rozszyfrować jej uśmiech. - Widzisz tamtą blondynkę? Wskazała mi niską, uroczo krągłą kobietę, która mówiła coś do dziewczynki w białej sukience z wielką plamą błota na spódnicy. Przedstawiały zabawny widok. Było oczywiste, że mam przed sobą matkę z córką, choć jedna była przeciwieństwem drugiej. Mimo sukienki z dużą niebieską szarfą (pozostałością z jakiegoś ślubu?)

dziewczynka wyglądała na niezłego łobuziaka. Miała rude włosy związane w kucyki, piegowatą buzię, a jej stopy choć w eleganckich skórzanych pantofelkach z pewnością były zręczne we wspinaniu się po drzewach. Natomiast matka wyglądała na kobietę stworzoną do kąpieli w pianie i bezradnego czepiania się męskiego ramienia. - Podoba mi się - stwierdziła Jackie. - Ma na imię Allie i jest miła. - Patrzyła na mnie tak, jakby dawała mi coś do zrozumienia. Znieruchomiałem z kurzym udkiem w ustach. - Co to znaczy, że ci się podoba? 187 - Mógłbyś na dziesięć sekund przestać myśleć o seksie? Znaczy, że jest miła i ma poczucie humoru. To twój dom, ale chyba nie masz nic przeciwko temu, jeśli zaproszę znajomych? - wyrzuciła z siebie jednym tchem. Odczułem tak wielką ulgę, że pochłonąłem całe udko w dwóch kęsach. Oczywiście, seksualne gusta mojej asystentki nie miały dla mnie znaczenia, ale... Jackie wpatrywała się we mnie z napięciem. - O co chodzi? - zaniepokoiłem się. - O pilnowanie dziecka. Powiedziałam Allie, że Tessa, jej córka, może zostawać w naszym domu... twoim domu w czwartki po południu. W porządku? - Chyba tak - mruknąłem niepewnie. Jak miałem pracować przy dwóch kobietach chichoczących w salonie i dzieciach drących się na podwórku? Tyle że przez ostatnie sześć lat nie pracowałem mimo ciszy i spokoju, więc może hałas by mi pomógł.

Nim zdążyłem powiedzieć coś więcej, podszedł do nas Nate. W jakiś sposób przypominał mnie samego. Miał ciężkie życie, rodzice odumarli go, kiedy skończył zaledwie cztery lata, i od tamtej pory musiał mieszkać z niepełnosprawną babką. Na wszystko musiał sam zapracować. Wieczór, który spędziliśmy razem, podłączając sprzęt elektroniczny, sprawił mi dużo radości, i przysiągłem sobie, że pomogę temu chłopcu, jak tylko będę mógł. Ale to Jackie najbardziej mu pomogła, darowując mu chyba z tonę rupieci. 188 - Babcia kazała podziękować - powiedział Nate, wyraźnie zakłopotany, ale ja patrzyłem na Jackie. Mówiła o tym dzieciaku takie rzeczy, że zastanawiałem się, czy naprawdę będzie próbowała go uwieść. - I pytała, czy w jakiś sposób mogłaby się odwdzięczyć. - Zrobiła nam przysługę, zabierając to wszystko - wtrąciłem. Nie rozmawialiśmy o tym z Jackie, ale byłem zadowolony, że nie zażyczyła sobie części sumy ze sprzedaży pamiątek. - Na strychu jest tego więcej. Może w przyszłym tygodniu mógłbyś wpaść i zabrać resztę. - Nie mogłem nie zauważyć, że Jackie przygląda się chłopakowi z widocznym upodobaniem. - Jackie panu nie mówiła? - spytał Nate z radosnym ożywieniem w głosie. - Będę u pana pracował przez całe lato. Jestem pana nowym ogrodnikiem. Och! Jest... - Urwał, a ja odwróciłem się, żeby

sprawdzić, o kim mówi. Właśnie zjawiła się dziewczyna, którą zawoziłem do szpitala. Miała rękę na temblaku.

- Idź - zachęciłem i chłopiec ulotnił się w mgnieniu oka. - Nie sądzisz, że mogłabyś mnie informować o tym, kogo zatrudniam? zwróciłem się do Jackie. - Miałam ci przerwać czytanie? Poza tym zatrudniłam go tylko po to, żeby go uwieść... kiedy nie będę w łóżku z Allie, ma się rozumieć. Patrz! Jest Rebecca, twoje objawienie - rzuciła, odchodząc. Nie miałem zamiaru się przejmować uwagami Jackie. Podszedłem do nowo przybyłej, żeby się przedstawić. - Witam. Jestem... - zacząłem. 189 - Ford Newcombe. - Z bliska była jeszcze ładniejsza. -Wszyscy wiemy, kim pan jest - znakomitością, która mieszka między nami. Proszę mi powiedzieć, panie Newcombe, jak się panu podoba nasze miasteczko. - Właściwie niewiele jeszcze widziałem. - To miała być aluzja, że mogłaby mnie oprowadzić. Kiedy zaczerpnęła łyk ze swojej szklanki, poczułem zapach burbona. Byłem ciekaw, gdzie podają alkohol. - Jeśli przyszedł pan tu pieszo, to znaczy, że widział pan już całe miasto. W jej głosie była nuta złości, trochę zniechęcająca. - Rzeczywiście. - Nie przestawałem się uśmiechać. -Ale nie

widziałem okolicy. Sączyła trunek w milczeniu. - Kupiłem dużego gazowego grilla i chciałbym go wypróbować -

podjąłem jeszcze raz. - Może w przyszły piątek zjemy razem kolację. - Nie mogę - odpowiedziała. Żadnych wyjaśnień. Żadnego żalu. Po prostu „nie mogę". - A w sobotę? - Nie poddawałem się. - Nie mogę - powtórzyła, opróżniła szklankę do dna i odeszła. Tyle mi przyszło z tego, że byłem miejscową znakomitością. Nie mogłem się nawet umówić na randkę. - Odstrzeliła cię, co? - odezwała się Jackie zza moich pleców. - Nie, ja... Ona... 190 - Nie przejmuj się za bardzo. Allie twierdzi, że Rebecca ma problem. - Jackie wykonała gest naśladujący picie. -Chodźmy pogadać z Allie. Nie wiem dokładnie, co się działo potem, ale cztery godziny później odbywała się proszona kolacja w moim domu. Po mojej nieudanej rozmowie z popijającą Rebeccą ludzie zaczęli do mnie podchodzić, prosząc o autograf, i przez pewien czas byłem zajęty. W końcu orkiestra poskładała instrumenty, przyjęcie się skończyło. Jackie odszukała mnie i czepiając się mojego ramienia, wyciągnęła mnie z tłumu wielbicieli. - Słowo daję, nie znam drugiego takiego! Dlaczego jesteś

gburowaty dla ludzi, którzy dla ciebie pracują, i miły dla tych, którzy cię traktują jak swój bilet do sławy? - Z powodu pieniędzy - wyjaśniłem, ciesząc się, że przyjęcie dobiegło końca. - Mogę się wyżywać na ludziach, którym płacę, ale

muszę być miły dla tych, którzy mnie płacą. Wiesz, mam na myśli tych, którzy kupują moje książki. - Ty i pieniądze - mruknęła pod nosem, ale widziałem, że się śmieje. - Mam nadzieję, iż nie przeszkadza ci to, że zaprosiłam parę osób. Musimy już iść. Miałem serdecznie dość życia towarzyskiego na ten dzień. Chciałem wrócić do biblioteki i... - Nie patrz tak na mnie - obruszyła się Jackie. - Zaprosiłam miłych ludzi. 191 Muszę przyznać, że w istocie byli mili. Allie przyszła z dziewięcioletnią córką, która okazała się zupełnie nie-kłopotliwa. Od razu zniknęła w zachwaszczonym ogrodzie i niewiele ją widzieliśmy. Przyszła też para w moim wieku, Chuck i DeeAnne Fogle. Nie mieszkali w Cole Creek, tylko przejeżdżali przez miasto, zobaczyli ludzi świętujących w parku i wprosili się, jak to określił Chuck. Był inżynierem, więc zainteresował go zakupiony przeze mnie sprzęt. Spędziliśmy trochę czasu razem, wypróbowując nowe urządzenia. Kiedy przybył Nate ze swoją ranną dziewczyną, Jackie wysłała

ich moją nową furgonetką po pizzę, a sama z Allie i DeeAnne poszła po piwo i wino. Godzinę później wszyscy siedzieliśmy na zewnątrz, jedząc i śmiejąc się. Wszyscy, poza dwojgiem nastolatków, którzy zaszyli się w domu natychmiast po zapadnięciu zmroku. Ja czułem się trochę niepewnie na myśl, co mogą tam robić, ale Jackie zupełnie nie podzielała moich lęków. Stojąc w holu wejściowym, zawołała:

- Żadnego rozbierania! Zrozumiano? Po kilku sekundach odpowiedział jej z góry potulny głos Nate'a: - Tak jest, proszę pani. To był miły wieczór. Kiedy Tessa, zwinąwszy się w kłębek, zasnęła, Jackie okryła ją kocem, a dorośli nadal śmiali się i rozmawiali. - Czym pana męczyła Essie Lee? - spytała Allie. Allie była bystrzejsza, niż sądziłem przy pierwszym spotkaniu. Wcześniej opowiedziała nam, że wychowała się w Cole Creek, a swego męża poznała, gdy przyjechał w te okolice, by robić badania 192 gruntu dla firmy wydobywającej minerały. Jednak kiedy go przeniesiono do Nevady, Allie i Tessa nie pojechały z nim. Na pytanie Jackie, dlaczego, Allie tylko wzruszyła ramionami. - Edwardem Belcherem - wyjaśniłem. - Panna Essie Lee opowiadała mi o Edwardzie Belcherze i jego wielkiej miłości. Na te słowa Allie wydała z siebie dziwne prychnięcie, które kazało mi sądzić, że za tą historią naprawdę kryło się coś ciekawego. - Już po tobie - ostrzegła ją Jackie. - Będziesz musiała mu opowiedzieć wszystko, co wiesz, bo inaczej nie puści cię do domu. - Tak pan znajduje swoje pomysły? - odezwała się DeeAnne. Bierze je pan z prawdziwego życia? - Z czytania wszystkiego jak leci - wtrąciła się Jackie, zanim

zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć. - Spędza całe dnie zamknięty w bibliotece, a potem idzie na górę do sypialni i dalej czyta. Jeśli chcę go o coś spytać, muszę się upewnić, że w promieniu piętnastu metrów

nie ma niczego do czytania, bo inaczej w ogóle mnie nie słucha. Chuck odchylił głowę i mrużąc jedno oko, zauważył: - Coś mi się widzi, że próbujesz od czegoś uciec. - Owszem - potwierdziła skwapliwie Jackie. - Od pracy. Wszyscy, nie wyłączając mnie, wybuchnęli śmiechem. Zauważyłem, że Allie i DeeAnne zerkają podejrzliwie to na Jackie, to na mnie. Nie czekając, aż zaczną nas swatać, zwróciłem się do Allie: - Proszę nam opowiedzieć o tym świętym synu starego Belchera. 193 - Świętym, akurat! - Allie pociągnęła łyk wina. -Edward Belcher chciał się ożenić z Harriet Cole tylko dlatego, że nazwa miasta pochodzi od nazwiska jej przodków. Wydawało mu się, że związek między osobami należącymi do dwóch z siedmiu założycielskich rodzin umocni jego pozycję. Miał chrapkę na stołek gubernatora. Myślałem o tym w kategoriach pisarskich. - Wygląda na to, że te siedem rodzin odgrywa ważną rolę w Cole Creek - wtrąciłem. - Poza starym Belcherem i panną Essie Lee dużo jest jeszcze takich osób w mieście? - Tessa i ja - powiedziała cicho Allie. Popatrzyła na mnie. Rebecca także pochodzi z jednej z tych rodzin.

DeeAnne spojrzała na Allie ze zdziwieniem. - To zdumiewające, że nadal tu mieszkacie. Allie na moment ukryła twarz za dużym pękatym kieliszkiem, a kiedy go odstawiła, miała poważną minę.

- W Cole Creek mieszka co najmniej jeden potomek każdej z tych rodzin. Prócz rodziny Cole. Tej najważniejszej brakuje. Jej ton jakby zwarzył wcześniejszy pogodny nastrój. Już miałem spytać, dlaczego tak jest, ale Jackie szturchnęła mnie pod stołem. - Opowiedz nam o tej wielkiej miłości - zachęciła. - Nie ma o czym opowiadać. W latach siedemdziesiątych gruby stary Edward Belcher postanowił połączyć swoje rodowe nazwisko z nazwiskiem Cole poprzez małżeństwo i zmienić nazwę miasta na Heritage. Jednak Harriet uciekła z przystojnym młodym mężczyzną i miała z nim dziecko. Koniec. 194 - Co się z nimi stało? - spytałem, obserwując Allie i zastanawiając się, czy udzieli mi tej samej odpowiedzi, co wcześniej panna Essie Lee. - Tak naprawdę to nie wiem. Pomyślałem, że kłamie. Ale co chciała ukryć? I dlaczego? - Edward zmarł wkrótce potem i wydaje mi się, że Harriet także - powiedziała w końcu Allie. - Przystojny młody mąż chyba ją porzucił.

- A co się stało z dzieckiem? - spytała cicho Jackie. Miałem nadzieję, że tylko ja wyczułem dziwny ton w jej głosie. Allie dopiła wino. - Nie mam pojęcia. Nie wychowywała się w Cole Creek, to pewne. Nie mieszkają tu żadni potomkowie Cole'ów w prostej linii, za to ręczę głową! - Ostatnie zdanie wypowiedziała z takim naciskiem, że reszta z nas wymieniła spojrzenia, wyraźnie zastanawiając się, o co

chodzi. Wszyscy oprócz Jackie. Siedziała nieruchomo i mógłbym się założyć, że obliczała coś w myślach. Allie wymieniła lata siedemdziesiąte. Harriet Cole miała dziecko, dziewczynkę, w latach siedemdziesiątych, a jej młody mąż ją porzucił. Jackie urodziła się w latach siedemdziesiątych, a jej ojciec opuścił matkę. I mieszkali w Cole Creek, kiedy Jackie była mała.

195 Rozdział 8 JACKIE

Nie chciałam mówić tego Fordowi, ale w głębi duszy miałam wielką ochotę pobiec na najbliższy przystanek autobusowy i wynieść

się jak najdalej od Cole Creek. Przydarzało mi się tu zbyt wiele dziwnych rzeczy i zbyt wiele rzeczy sobie przypominałam. W niedzielę ubrałam się w sukienkę z lat czterdziestych i poszłam do kościoła. Kościół znajdował się jakieś cztery kilometry od domu, ale „znałam" krótszą drogę przez las. Na miejscu zobaczyłam osmolone fundamenty i ceglany komin pozostałe z niegdyś dużej budowli i zrobiło mi się smutno, że „mój" kościół spłonął. Kiedy wróciłam, Ford spytał, czy podobało mi się nabożeństwo.

Zbyłam go niewyraźnym mruknięciem i poszłam do swojego pokoju. Przebrałam się i ugotowałam porządny obiad, ale nie byłam w stanie jeść. Skąd znałam drogę przez las? Kiedy poprzednio byłam w tym mieście? I, o Boże, co mi się tu przydarzyło? - Chcesz porozmawiać o tym, co cię męczy? - spytał Ford. Starał się być miły, ale ja nie chciałam mu o niczym mówić. Co mogłam powiedzieć? Że mam dziwne uczucie? Kirk mnie wyśmiał, kiedy jeden jedyny raz przyznałam mu się do dziwnego uczucia. Po południu zajęłam się grzebaniem w ogródku, podczas gdy Ford oglądał jakiś film w telewizji. Żałowałam, że nie zaprosiłam Allie z Tessą. Dawno odkryłam, że wtykanie nosa w cudze sprawy 196 powstrzymuje mnie od rozważania własnych problemów. Mogłam spędzić popołudnie, wypytując Allie, dlaczego nie wyjechała z Cole Creek, kiedy jej mąż został przeniesiony. I mimo postanowienia, żeby nigdy nikomu o tym nie mówić, mogłam się jej zwierzyć z tego, co

Kirk mi zrobił. Byłam gotowa rozmawiać o czymkolwiek, byle nie o tym, jak się czułam w tym małym mieście. Kiedy Ford odezwał się za moimi plecami, aż podskoczyłam. - Przestraszyłeś mnie - burknęłam, wbijając łopatkę w ziemię. - Czemu nie zaprosisz znajomych? - spytał, sadowiąc się na ogrodowym krześle. - Rozerwij się trochę. - Może tak zrobię. Przesuń stopę. Przydeptałeś mi rękawiczkę. Przesunął nogę odrobinę, na tyle tylko, by zejść z rękawiczki, i spojrzał na niebo poprzez gałęzie drzew. - Ładnie tu. Przestałam wyrywać chwasty, usiadłam na ziemi.

- Owszem, ładnie. - Zawsze lubiłam górski klimat. Słońce grzało mocno, ale dzięki wysokim drzewom w cieniu panował przyjemny chłód. - Co się stało dziś w kościele? - spytał znienacka. Miał spojrzenie przenikające człowieka na wskroś. - Nic specjalnego - odparłam. - Wiesz, jakie są nabożeństwa. A może nie wiesz? - Wiem tylko tyle, że żaden kaznodzieja nie kończy tak szybko. Więc dlaczego nie zostałaś na całej mszy? 197 Otworzyłam usta, żeby go zbyć jakimś naprędce wymyślonym kłamstwem, ale nie zdążyłam, bo coś dużego i ciężkiego przeleciało

wśród drzew. Słysząc świst powietrza, oboje padliśmy na ziemię. Właściwie to ja padłam, a Ford wychylił się z krzesła niczym nurkujący łabędź i wylądował na mnie. Trzeba mu przyznać, że jest opiekuńczy wobec kobiet. - Przepraszam. - Zsunął się ze mnie. - Usłyszałem... a potem... Był wyraźnie zakłopotany. Podniósłszy się, musiałam zrobić kilka głębokich wdechów. Ford jest wysoki i ciężki, ale co gorsza, upadłam na łopatkę. Bolały mnie żebra. Nie podejrzewałam żadnego poważnego urazu, jednak następnego dnia mogłam się spodziewać malowniczych siniaków. Ford przetrząsał kolczaste krzewy w poszukiwaniu tajemniczego pocisku, którym nas zaatakowano. Krzywiąc się z bólu, wstałam, żeby mu pomóc.

Zobaczyliśmy go jednocześnie: duży kamień oklejony dwucentymetrowej szerokości taśmą, przezroczystą, żeby było widać napis pod spodem. Ford rozciął taśmę scyzorykiem. Wstrzymując oddech, przeczytaliśmy wiadomość. Brzmiała tak: „»Time Magazine« z lipca 1992". Przez chwilę patrzyliśmy na siebie ze zdumieniem, czytając w oczach wzajemnie swoje myśli. Kto rzucił w nas tym kamieniem? I dlaczego? Może powinniśmy byli gonić sprawcę zamiast szukać kamienia? I co miała oznaczać ta data? 198

- Szkoda, że dziś niedziela - powiedział Ford. - Biblioteka jest zamknięta, więc nie możemy... Ta sama myśl przyszła nam do głowy w tym samym momencie. Kiedy się wprowadzaliśmy, w holu znajdowały się setki starych czasopism, również „Time". Ford popatrzył na mnie z przerażeniem. - Chyba nie...? - szepnął, co było pytaniem, czy już je wyrzuciłam. Nie, nie wyrzuciłam. Miałam zamiar oddać je babce Nate'a, żeby je sprzedała na aukcji internetowej, ale jeszcze tego nie zrobiłam. - W służbówce. Na strychu - rzuciłam przez ramię, biegnąc do domu. Ford, dzięki długim nogom, dogonił mnie, mimo że wystartowałam pierwsza. - Au! - krzyknęłam, kiedy próbował się wepchnąć przede mną. -

Moje żebra. - Natychmiast się wycofał, co pozwoliło mi się prześliznąć pod jego ramieniem i pierwszej dopaść schodów. Znów mnie wyprzedził, biorąc po trzy stopnie naraz. - Nie uczono cię, że nie należy oszukiwać?! - zawołał z góry. Jednak i tak znalazłam się pierwsza w służbówce, bo brakło mu tchu i musiał się oprzeć o ścianę. Mijając go, dźgnęłam palcem w brzuch. W pomieszczeniu dla służby było tyle papierów i tak mało miejsca, że znalezienie czterech numerów z lipca 1992 zajęło nam prawie godzinę. Kiedy nam się to wreszcie udało, byliśmy oboje

brudni i spoceni. Chciałam usiąść na jednej ze stert i od razu przejrzeć 199 czasopisma, ale Ford musiał się czegoś napić, więc zeszliśmy na dół, gdzie było chłodniej. Przygotowawszy lemoniadę, zaproponowałam, byśmy usiedli na balkonie mojej sypialni na piętrze, na co Ford chętnie przystał. Nie chcieliśmy, żeby spadł nam na głowy kolejny pocisk. Podzieliliśmy się czasopismami i to ja znalazłam ten artykuł. Przebiegłam go wzrokiem i podałam Fordowi, bo nie byłam pewna, czy zdołam czytać na głos. Niewielki artykuł utrzymany był w żartobliwej formie. Duch woła o pomstę? - brzmiał tytuł. Autor opisywał, jak w lipcu 1992 grupa młodych ludzi chodziła po górach w pobliżu miasteczka Cole Creek w Karolinie Północnej. Rozbili obóz w pobliżu zawalonej chaty i rozpalili ogień. W nocy jedno z obozowiczów, młoda kobieta, zaczęła przeraźliwie krzyczeć. Twierdziła, że słyszała jęki, „przejmujące jęki

cierpiącej kobiety" dochodzące spod starych kamiennych fundamentów chaty. Nikt nie był w stanie jej uspokoić, więc rano wszyscy wstali zmęczeni i poirytowani. Jeden z mężczyzn, nie mogąc znieść płaczu koleżanki, zaczął rozrzucać kamienie, by jej pokazać, że nic pod nimi nie ma. - I wtedy znaleźli szkielet - przeczytał Ford, spoglądając na mnie. - Wciąż widać było na nim długie ciemne włosy i resztki

odzienia. 200 Podciągnęłam kolana pod brodę i ukryłam twarz. Wyglądało na to, że moja historia o diable - a w każdym razie jej znacząca część była prawdziwa. Poza tym coś mi mówiło, że mieszkałam tu, w Cole Creek, jako dziecko, a ponieważ moje wspomnienia były tak żywe, prawdopodobnie to widziałam. Dlatego ojciec tak się rozgniewał, dowiedziawszy się, że matka powiedziała... a raczej przypomniała mi o tym wydarzeniu. - Dobrze się czujesz? - spytał Ford. Nie podnosząc twarzy, pokręciłam głową. Nie zadawał więcej pytań. Przeczytał resztę artykułu, w którym było napisane, że wezwano policję i szkielet został zabrany do laboratorium, gdzie po badaniach stwierdzono, iż kobieta prawdopodobnie zmarła w 1979 roku. - Kim była? - czytał Ford. - Turystką, która schroniła się przed

burzą w starej chacie i została przygnieciona zawaloną ścianą? A może zdarzyło się coś groźniejszego, może została zamordowana? Jakkolwiek było, obozowiczka, która „słyszała" jęki, twierdzi, że kobieta nie umarła od razu, lecz żyła na tyle długo, by krzyczeć z bólu. Ford odłożył czasopismo i patrzył na mnie. - Długie, ciemne włosy - powiedział po chwili. - Kobieta na

moście. 201 W końcu uniosłam głowę. Zapomniałam, że mówiłam mu o tym... i teraz żałowałam. Rozpaczliwie pragnęłam usiąść ojcu na kolanach i pozwolić mu się pocieszyć. Ale mojego ojca już nie było. - Posłuchaj - odezwał się cicho Ford. - Zaczyna mi się to nie podobać. W tym mieście dzieją się rzeczy, które mi się wcale nie podobają. Myślę, że powinnaś wyjechać. Zgadzałam się z nim. Postanowiłam wstać, spakować się i natychmiast opuścić Cole Creek. Ale nie zrobiłam żadnego ruchu. Siedziałam w kucki i wpatrywałam się w podłogę balkonu. Nie powiedziałam tego, ale oboje wiedzieliśmy, że nie chcę wyjeżdżać. Poza tym wiedzieliśmy na pewno tylko tyle, że pamiętam różne rzeczy. I że miałam proroczy sen. Cała reszta to były spekulacje. Po pewnym czasie Ford wydał z siebie przeciągłe, melodramatyczne westchnienie.

- No dobrze - rzekł w końcu. - Opowiedz mi dokładnie wszystko, co mówiłaś innym o swoich powiązaniach z tym miastem. Różne sceny przebiegały mi przez głowę niczym taśma wideo włączona na przewijanie. Przypominałam sobie wszystko i wszystkich. - Ty - szepnęłam. - Wszyscy chcą słuchać tylko o tobie. Nikt nie

pyta o mnie. - Allie - podsunął. - Co jej mówiłaś? - Że jestem twoją asystentką i że pracujesz nad opowieściami o duchach. 202 - O diable czy o duchach? - chciał wiedzieć. Spojrzałam na niego z ukosa. - Kiedy zadzwoniłeś do bibliotekarki, spytałeś o diabła i wtedy ona rzuciła słuchawką, zapomniałeś? Nie chciałam, żeby to samo mnie spotkało. Ford przez długą chwilę wpatrywał się w coś ponad barierką balkonu. Milczałam, bo wyglądał, jakby był w transie. Gdy po raz pierwszy zobaczyłam go w takim stanie, zlękłam się, że będzie miał jakiś atak, ale z czasem zrozumiałam, że po prostu wtedy intensywnie myśli. Po chwili znów skierował wzrok na mnie. - Dzieciaki coś nazmyślały - zaczął, krzywiąc usta. - Byłem taki wkurzony, iż muszę się męczyć z burmistrzem i panną Essie Lee, że nie usłyszałem wszystkiego. Burmistrz powiedział, że dzieciaki... Zastanowił się. - „Dzieciaki wymyśliły całą historię, żeby wyjaśnić to,

co znalazły". Tak powiedział burmistrz. Patrzył na mnie triumfalnie, dumny z siebie, że zapamiętał, a ja nadal nie mogłam się ruszyć. - Więc według ciebie tutejsi mieszkańcy uważają, że jakaś

kobieta, być może turystka, zginęła przez przypadek, a potem miejscowe dzieciaki wymyśliły historię o diable osnutą wokół tego wypadku? - Tak sądzę - przyznał Ford. - To by tłumaczyło, dlaczego nie ma o tym wzmianki w książkach opisujących miejscowe legendy. Może nikt nie był w stanie jej potwierdzić. 203 Najwyraźniej próbował mnie uspokoić. Albo próbował sobie wmówić, że nigdy nie było żadnego morderstwa. - Jasne - powiedziałam i zobaczyłam, że lekko się uśmiechnął. Ależ on był zarozumiały! Myślał, że może opowiadać głupoty, a ja w nie uwierzę. - Jestem pewna, że nikt nigdy nie napisał choćby słowa nieprawdy. Tak samo jestem pewna, że gdyby jakiś pisarz usłyszał niesamowitą historię o ludziach z małego miasteczka, którzy zbierają się i kamienują kobietę, bo wierzą, że jest zakochana w diable, to nigdy by o niej nie napisał, gdyby nie mógł jej „potwierdzić". Ford uśmiechnął się krzywo. - No dobrze, wygrałaś. My, pisarze, rzeczywiście mamy tendencję do naciągania prawdy. Tak czy inaczej uważam, że to miasto ukrywa jakąś tajemnicę. I myślę, że panna Essie Lee próbowała mnie zbić z tropu opowieścią o miłości Edwarda i Harriet. - Kogo obchodzi miłość, kiedy ma do czynienia z horrorem? Czy

najlepiej sprzedawany pisarz na świecie pisze romanse? Czy raczej

horrory? Ford odezwał się po dłuższym milczeniu. - I co teraz zrobimy? - spytał cicho. - Sądziłem, że chodzi o diabelską historię sprzed stu lat, a coś mi się wydaje, że może chodzić o morderstwo sprzed dwudziestu paru, o którym wie kilka osób w tym mieście. W istocie zaczynam myśleć, że ktoś - albo więcej niż jedna osoba - mógł zabić tę kobietę i zbrodnia została zatuszowana. - A jej sprawcy uniknęli kary - powiedziałam, mocniej obejmując kolana. 204 - Co oznacza, że on, ona lub oni prawdopodobnie chodzą wolni... i pewnie znowu zabiją, żeby prawda nie wyszła na jaw. Wzięłam głęboki oddech. Wcześniej zrzuciłam buty, więc skupiłam uwagę na swoich bosych stopach, byle nie myśleć o tym, o czym mówił Ford. - Jackie - zwrócił się do mnie ściszonym głosem - zanim tu przyjechaliśmy, szukałem jakiejkolwiek wzmianki o tej historii i nic nie znalazłem. Wygląda na to, że pełna wersja istnieje tylko w twojej głowie. Jeśli dodasz do tego znane ci szczegóły, jak twój ojciec zabrał cię i uciekł... -Wskazał na stare czasopisma na stoliku. - Wydaje mi się możliwe, że kiedy mieszkałaś w tym mieście jako dziecko, widziałaś coś naprawdę strasznego. Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Próbowałam sobie wyobrazić, że siedzę w jadącym autobusie. Dokąd jechał? Przez całe

życie miałam tylko ojca. Po jego śmierci zostałam w mieście, gdzie

razem mieszkaliśmy. Zgodziłam się nawet wyjść za człowieka, którego w rzeczywistości wcale nie kochałam. Powiedziałam „tak", bo chciałam gdzieś zapuścić korzenie. A teraz byłam w domu, który tak dobrze znałam, z człowiekiem, którego zdążyłam polubić, i miałam wyjechać gdzieś indziej, do jakiegoś miejsca, gdzie nie znałam nikogo. - Myślisz, że widziałam, jak zabijali tę kobietę? - Powiedziałbym, iż jest duże prawdopodobieństwo, że tak było. - Wziął mnie za ręce pocieszającym gestem. - Wydaje mi się, że masz 205 do wyboru dwie możliwości. Możesz tu zostać i odkryć prawdę o czymś strasznym, co ci się przydarzyło, albo... - Albo mogę uciec jak najszybciej i jak najdalej stąd. Próbowałam się uśmiechnąć. - Jeśli rzeczywiście widziałam, jak ukamienowano kobietę na śmierć, to chyba nie chcę tego pamiętać. Myślę, że Bóg kazał mi zapomnieć, bo powinnam zapomnieć. - A ja myślę, że to mądra decyzja - powiedział łagodnie, odchylając się w krześle. Potem siedzieliśmy w milczeniu, wsłuchując się w odgłosy zapadającej nocy. W głowie kotłowało mi się tylko jedno - ostatnia noc. Ostatnia noc. To miała być moja ostatnia noc z tym zabawnym, szlachetnym człowiekiem, w tym pięknym starym domu.

206 Rozdział 9 FORD

No dobrze, byłem ciekawy. Ryzyko zawodowe. Niewiele wiedziałem o morderstwie jako takim. O zabójstwie -owszem. Miałem kuzynów, którzy chodzili na rozbój z bronią, ale łączyło się to z ciężkim pijaństwem i wielkimi emocjami. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, co mogło skłonić człowieka albo grupę ludzi - do przygniatania kobiety kamieniami, by umarła powolną śmiercią. Gdyby to się zdarzyło w osiemnastym wieku,

mógłbym to ostatecznie pojąć. Widziałem kiedyś w telewizji program o czarownicach z Salem. Naukowcy dowodzili, że tamtego roku na zbożu pojawił się nalot o właściwościach zbliżonych do LSD. Według

ich teorii tamte małe dziewczynki, oskarżające bliźnich o czary, znajdowały się pod działaniem substancji halucynogennych. Tak można było wyjaśniać odległą przeszłość, ale co z wydarzeniami, które rozgrywały się w latach siedemdziesiątych? Jeśli śmierć tej kobiety była wypadkiem, dlaczego nie został zgłoszony? Może kobieta była sama, kiedy zawaliła się na nią ściana. Jednak jeśli tak było, skąd Jackie wiedziała tak dużo? Tyle że Jackie sama twierdziła, iż nie wie, co jest prawdą, a co wytworem jej fantazji. Jak zawsze prześladowało mnie pytanie „dlaczego". Obudziwszy się w poniedziałek rano, niemal spodziewałem się, że Jackie już nie będzie. To by nawet pasowało do jej niezależnego 207 charakteru - zniknąć, pozostawiając kartkę na lodówce. Przez chwilę leżałem, zastanawiając się, co byłoby napisane na tej kartce. Coś miłego? Czy może jakaś uszczypliwość? Czy po prostu sucha informacja? Że skontaktuje się ze mną i powie, gdzie mam wysłać jej czek, czy coś w tym rodzaju. Kiedy poczułem zapach podsmażanej szynki, niemożliwy do pomylenia z żadnym innym zapachem, włożyłem ubranie z poprzedniego dnia tak szybko, że pomyliłem prawy but z lewym i musiałem je zamieniać.

W kuchni Jackie stała odwrócona plecami do wejścia. Jak zwykle ubrana była w obcisłe ciuszki, uwydatniające każdą krągłość jej drobnego ciała. Tak się ucieszyłem na jej widok, że miałem ochotę ją uściskać. Zamiast tego, opanowawszy się z trudem, rzuciłem gburowato: - Myślałem, że postanowiłaś wyjechać.

- Mnie też miło cię widzieć - powiedziała, zsuwając z patelni gruby płat mięsa. - Jackie, przecież uzgodniliśmy, że wyjedziesz z miasta. Postawiła na stole talerz pełen szynki, sadzonych jaj i razowych grzanek. Domyślając się, że wszystko jest dla mnie, usadowiłem się przed talerzem. - Myślałam o tym - wyjaśniła, przygotowując sobie porcję czegoś, co wyglądało jak trociny. - Nikt nie wie, że pamiętam Cole Creek, więc nikt nie będzie wiedział, że jako dziecko mogłam być świadkiem morderstwa. Zgadza się? 208 - Pewnie tak - wymamrotałem z pełnymi ustami. Przyrządziła jajka dokładnie tak, jak lubiłem. - Więc może jeśli nikt nie powie nikomu, że pamiętam to miasto, nikt nie będzie przypuszczał, że tu byłam. W ten sposób będziemy mogli szukać i zadawać pytania, a jeśli morderca nadal żyje... Urwała gwałtownie, spoglądając na mnie szeroko otwartymi oczami. - Będzie chciał zabić tylko mnie, jeśli się dowiem za dużo -

dokończyłem za nią. - Chyba tak. - Opuściła wzrok na swoją miskę trocin. -Nie najlepszy pomysł, co? Musiałem przyznać, że nie najlepszy. Właściwie fatalny. Ale zaraz odezwała się wrodzona ciekawość. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? - Strasznie wywracasz oczami - powiedziała Jackie. -Zaraz ci się zacznie dymić z głowy.

- Uważaj, żebyś sama nie zaczęła płonąć - odpaliłem bez namysłu. Robiąc tę uwagę, miałem na myśli smoka z holu, ale Jackie uniosła brew, jakbym sobie pozwolił na dowcip o seksualnym zabarwieniu. Poczułem, że się czerwienię, co wprawiło mnie w irytację. Jackie, uśmiechając się pod nosem, wróciła do swojej stolarskiej potrawy. - Więc jaki masz plan? - spytała. Wiedziałem, że w duchu podśmiewa się ze mnie. Dlaczego, ach, dlaczego każde pokolenie myśli, że to właśnie ono wynalazło seks? 209 - Nie wiem - skłamałem. - Mam coś do napisania, zajmie mi to parę dni, więc może byś... Wykonałem nieokreślony ruch ręką. - Też znalazła sobie jakieś zajęcie? Trzymała się ode mnie z daleka? Poszła się pobawić z innymi dziećmi? - Mniej więcej.

- Świetnie. - Odniosła pustą miskę do zlewu. Domyślałem się, że coś knuje, ale miałem świadomość, że jeśli zmuszę ją, by mi powiedziała, co zamierza, wtedy i ja będę musiał jej wyjawić swoje plany. Rozstaliśmy się i poszedłem na górę do gabinetu, żeby wykonać kilka telefonów. Z moim wydawnictwem współpracowała pewna znana autorka prawdziwych historii kryminalnych; dostałem w redakcji jej numer telefonu i odbyliśmy długą rozmowę. Nie miałem pojęcia, jak przeprowadzać śledztwo w sprawie dawnego morderstwa, więc dała mi kilka wskazówek... i prywatnych kontaktów

telefonicznych. Nie wyjawiając zbyt wielu szczegółów, opowiedziałem jej o znalezionym szkielecie, który został zabrany przez polisę. Spytała o daty i obiecała oddzwonić za chwilę. Po paru minutach rzeczywiście się odezwała, podając mi nazwisko i numer człowieka z Charlotte, który znał sprawę. Zadzwoniłem do niego, przedstawiłem się, obiecałem mu sześć książek z autografem (zapisałem imiona ludzi, którym miałem dedykować książkę) i wtedy zaczął mi opowiadać wszystko, co wiedział. 210 - Nigdy się nie dowiedzieliśmy, kim była - mówił. - Doszliśmy do wniosku, że wędrowała po górach jako turystka i zawaliła się na nią zmurszała ściana.

- Zatem nigdy nie odkryliście, kto ją... to znaczy uznaliście, że to był wypadek? - Sądzi pan, że została zamordowana? - Nie wiem - odrzekłem. - Ale słyszałem, że miejscowe dzieciaki wymyśliły opowieść o... - O diable - wszedł mi w słowo. - Owszem, jeden z policjantów wspominał mi o tym. Ktoś twierdził, że zadawała się z diabłem i dlatego ludzie z miasta przygnietli ją na śmierć stertą kamieni. Wciągnąłem powietrze, po czym wypuściłem je wolno, żeby zachować normalne brzmienie głosu. Wreszcie znalazł się ktoś poza Jackie, kto także znał tamte wydarzenia. - To dość niezwykłe, nie sądzi pan? Mam na myśli tę historię z

diabłem. - Wcale nie. Prawie każde zwłoki znalezione po dłuższym czasie łączą się z jakąś historią. A te zostały znalezione przez rozhisteryzowaną dziewczynę, która twierdziła, że słyszała płacz martwej kobiety. - Ma pan świetną pamięć - wyraziłem uznanie. - Nie. Bess do mnie dzwoniła, więc wyciągnąłem akta. Była piękną kobietą. 211 - Bess? - zdumiałem się, mając na myśli autorkę relacji kryminalnych. Widziałem jej zdjęcia i akurat to określenie nigdy by

mi nie przyszło do głowy. - Nie - zachichotał mój rozmówca. - Tamta kobieta, która zginęła pod kamieniami. Mamy gliniany odlew jej głowy. - Mógłby mi pan przysłać kopie wszystkiego, co macie na ten temat? - Dlaczego nie? Pokazywaliśmy ten odlew ludziom w tym miasteczku... Jak ono się nazywa? - Cole Creek. - Tak, zgadza się. Usłyszałem jakiś głos w tle; mój rozmówca na chwilę przerwał rozmowę, a potem oznajmił: - Wie pan, muszę lecieć. Prześlę panu materiały. Podałem mu adres, odłożyłem słuchawkę i rozparty w fotelu wbiłem wzrok w sufit.

Zastanawiałem się, dlaczego to wszystko robię. Nie byłem detektywem. Nie miałem ochoty spotkać się z mordercą w ciemną, burzliwą noc. Chciałem po prostu... I na tym polegał mój problem. Nie miałem celu w życiu. Miałem dość pieniędzy, by spędzić resztę swoich dni w dostatku, ale człowiek potrzebuje czegoś więcej. Zamknąwszy oczy, przywołałem w pamięci pierwsze lata z Pat. Były cudowne. Nic na świecie nie może się równać z radością wydania pierwszej książki. To była głęboka, przepełniająca duszę satysfakcja.

212 Przypomniałem sobie, jak wówczas myślałem: ktoś chce przeczytać to, co napisałem. Oswajałem się z tą myślą, powtarzając sobie, że ludzie chcą czytać o matce Pat, nie o mnie. Jednak gdzieś po drodze uświadomiłem sobie, że tak naprawdę sprzedaję siebie; poczucie, że ktoś tego pragnie, było miłe. Ale straciłem to wszystko, straciłem ten napęd do życia jeszcze przed śmiercią Pat i od tamtej pory nic nie było w stanie dać mi tyle radości. Aż do teraz. Codziennie czułem, jak powraca cząstka mojego dawnego ja. Czułem, że powraca dawny Ford, walczący do upadłego o sprawę. Jako dziecko tak bardzo pragnąłem stać się innym niż moja rodzina, że walczyłem jak lew, by pójść do college'u. Żadne słowa ani czyny moich ograniczonych, tępogłowych krewnych nie były w stanie przesłonić mi wytyczonego celu. Ale odkąd Pat umarła, nie dokonałem niczego. Nie odczuwałem potrzeby pisania, nie odczuwałem potrzeby robienia czegokolwiek.

Jeszcze przed jej śmiercią osiągnąłem wszystkie cele, jakie sobie wyznaczyłem, a nawet parę dodatkowych po drodze. Ale teraz... Teraz wszystko się zmieniało. Czy działo się tak z powodu Jackie? Czy to ona przywracała mnie z powrotem do życia? Pomyślałem, że jeśli tak, to nie bezpośrednio. Tak naprawdę ważne było wszystko: dom, miasto... I ta jej diabelska historia. Historia, która miała odpowiedzieć na wieczne pytanie: Dlaczego? Każdy krok zrobiony przeze mnie w głąb tej tajemnicy

utwierdzał mnie w przekonaniu, że pierwotna opowieść Jackie jest prawdziwa. Ale najlepszą wiadomość usłyszałem tego dnia. Może 213 dzieciaki rzeczywiście wymyśliły jakąś straszną historię na temat śmierci tamtej kobiety. To by oznaczało, że jeśli Jackie mieszkała kiedyś w Cole Creek, mogła ją usłyszeć od jakichś sadystycznych bachorów, które bawiło straszenie małej dziewczynki. Z drugiej strony istniała możliwość, że dzieci powiedziały jedynie to, co wiedziały. Ponieważ ciało nie zostało odnalezione aż do 1992 roku, czy to oznaczało, że diabelska historia dopiero wówczas miała swój początek? Gdyby tak właśnie było, Jackie byłaby wystarczająco dojrzała, by pamiętać, czy słyszała, czy widziała, czy... Chwyciłem się za głowę. Cała ta sprawa zaczynała mnie przerastać. Poza tym coraz głośniej burczało mi w brzuchu, więc skierowałem się do kuchni. Byłem ciekaw, czy zostało jeszcze trochę szynki. I dlaczego Jackie, dotąd tak niechętna wieprzowinie, usmażyła mi znienacka olbrzymi stek? Chciała mnie wykończyć na zawał? Jaki miałaby motyw? Hm. Czyżby coś się za tym kryło?

Zdążyłem pokonać zaledwie dwa stopnie, gdy ujrzałem Jackie pędzącą schodami na górę. Pokonała biegiem dwa podesty i nie miała nawet śladu zadyszki. - Nie uwierzysz, co znaleźliśmy w ogrodzie - powiedziała, patrząc na mnie oczyma wielkimi jak spodki. - Trupa - odparłem bez namysłu.

- Chodziłeś kiedyś na terapię? - Biorąc pod uwagę kilka ostatnich dni... - zacząłem obronnym tonem, ale Jackie nawet nie udawała, że mnie słucha. Zawróciwszy na pięcie, pognała w dół. 214 Pobiegłem za nią i już przy drzwiach serce waliło mi jak oszalałe. Nie odezwała się, ale wiedziałem, że widzi mój żałosny brak kondycji. Przyszło mi do głowy, że może jednak powinienem na jakiś czas zrezygnować z wieprzowiny. - Chodź - ponagliła. Oczy jej błyszczały z podniecenia. Właściwie nie wiem, czego się spodziewałem, ale na pewno nie tego, co mi pokazała. To był stary budynek, ukryty w gąszczu zdziczałych winorośli i rozbuchanych drzew. Widać było jedynie podwójne oszklone drzwi, łuszczącą się białą farbę i potłuczone szyby. Nate stał w pobliżu, bez koszuli, spocony, idealny model do reklamówek Calvina Kleina. Nie opuszczała mnie natrętna myśl, że on i Jackie spędzili tam sami cały ranek. - Prawda, że cudowny? - zachwycała się Jackie. - Tessa go znalazła. Pamiętasz, jak w piątek wieczorem zniknęła w ogrodzie?

W żaden sposób nie mogłem sobie przypomnieć, kim jest Tessa. - Córka Allie - podpowiedziała Jackie, marszcząc czoło. - Nie pamiętasz?

Spojrzałem na budynek, potem na Jackie i domyśliłem się, że czegoś ode mnie chce. Przecież nikt by się bez powodu tak nie podniecał jakąś zżartą przez termity ruiną. - No dobrze - westchnąłem. - Ile mnie to będzie kosztować? Nate parsknął tłumionym śmiechem, a potem zaproponował, że popracuje z drugiej strony domu. Kiedy się oddalił, spojrzałem pytająco na Jackie. 215 - O co właściwie chodzi? - To jest... domek letni - wydukała. - Mógłbyś tu pisać. Wiedziała doskonale, że lubiłem przebywać na najwyższym piętrze domu, skąd mogłem patrzeć na góry, więc nawet nie zadałem sobie trudu, by odpowiedzieć. Odczekawszy chwilę, otworzyła jedno skrzydło drzwi. Ku mojemu zaskoczeniu zawiasy wytrzymały. Wszedłem za nią do środka. Były tam dwa pomieszczenia, prawdopodobnie przeznaczone kiedyś na domek ogrodnika, z przylegającym doń schowkiem na narzędzia. Jedno z pomieszczeń, całkiem spore, miało z dwóch stron okna sięgające od podłogi po sufit. Szerokie drzwi prowadziły do schowka, również całkiem przestronnego. Pomyślałem przede wszystkim z niesmakiem o stanie posiadłości, w której domek tych rozmiarów może pozostać niezauważony. Jackie paplała bezustannie, wskazując mi blaszany zlew w kącie

drugiego pomieszczenia i zachwalając światło wpadające przez potłuczone szyby w większej izbie. Z mojego brzucha dobiegło głośne burczenie. Dochodziła druga i byłem głodny, a musiałem słuchać niekończących się zachwytów. - Jesteś głodny! - zauważyła Jackie głosem pełnym słodyczy i zrozumienia. - Chodź, przygotuję ci lunch. Pięćdziesiąt tysięcy. Obliczyłem, że mniej więcej tyle będzie mnie kosztować jej troska o stan mojego żołądka. Nieważne, że uległem złudzeniu, iż ta młoda kobieta jest przeze mnie zatrudniona i powinna robić to, czego od niej oczekuję. Byłem już żonaty, więc 216 wiedziałem, co oznacza ten głos słodszy od nektaru. Jackie chciała ode mnie czegoś naprawdę dużego. Nie odzywając się, podążyłem za nią do kuchni. Nadal milcząc, siedziałem i patrzyłem, jak przygotowuje mi sporą kanapkę i kubek zupy. To była droga zupa, z nalepką, która miała świadczyć o jej znakomitych walorach smakowych, ale i tak nie smakowała jak domowa. Doszło do tego, że zacząłem opowiadać Jackie o wspaniałej zupie fasolowej, którą przyrządzała Pat. W istocie Pat odkryła, że można wrzucić zawartość czterech różnych puszek do jednego garnka i to, co powstanie, jest całkiem niezłe. Matka Pat była kucharką z prawdziwego zdarzenia. Moja żona nie. Ciekawie było zobaczyć, jak mina Jackie rzednie, kiedy wspomniałem o domowej zupie. Stanęła pośrodku kuchni i patrzyła na

mnie z nieukrywanym przerażeniem.

Trudno mi było powstrzymać się od śmiechu, ale mogłem się założyć, że następnego dnia dostanę domową zupę. Najwyraźniej ta stara rudera w ogrodzie miała dla Jackie wielkie znaczenie. Przez cały lunch stawała na głowie, żeby mnie zabawić pogawędką. Była bardziej czarująca niż gejsza. Jadłem w milczeniu, czekając, kiedy dostanę obuchem po głowie. Około czwartej przeszliśmy za jej namową do świeżo umeblowanego saloniku. Poczułem senność. Wyglądało na to, że 217 przyjąłem maksymalną dawkę czaru i słodyczy, jaką mogłem wytrzymać. Tak czy inaczej wolałem tamtą Jackie o ciętym języku. Stopniowo zaczęły do mnie docierać jej napomknienia o „interesie" i zrozumiałem, że w końcu zmierza do sedna sprawy. Ponieważ drzemałem, umknęło mi sporo z tego, co mówiła, ale odniosłem wrażenie, że chce, bym ją wsparł w jakimś przedsięwzięciu. Tutaj. W Cole Creek. Zamrugałem kilka razy, żeby się otrząsnąć z senności, i przypomniałem jej: - Wczoraj rozmawialiśmy o twoim wyjeździe z Cole Creek, jak najszybszym, ponieważ mogłaś być świadkiem morderstwa, a dziś

chcesz tu otwierać jakiś interes? - No... tak - przyznała. - Ja... - Unosząc bezradnie ręce, spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem. - Nie mógłbyś pisać o czymś innym?

- Aha, więc to moja wina. A nie przyszło ci do głowy, że jeśli będę pisał o czymś innym, nie o diabelskiej historii, to nie ma powodu, bym tkwił w tej zapadłej dziurze? Opuściła wzrok, zakłopotana, ale nie na długo, bo zaraz znów spojrzała na mnie promiennymi oczyma. - Nie będziesz w stanie sprzedać tego domu, więc może mogłabym tu zostać i się nim opiekować. - I prowadzić swój interes - podsunąłem domyślnie. Jackie popatrzyła na mnie tak, jakbym zdobył główną nagrodę. Nachyliłem się ku niej. 218 - Cały czas mi się podlizywałaś, ale chyba nie wspomniałaś, jaki interes chcesz otworzyć? Otworzyła usta, jakby chciała zapewnić, że wcale mi się nie podlizywała, lecz już w następnej sekundzie poderwała się z kanapy i usłyszałem, jak pędzi po schodach na górę. Rozparłem się na krześle, bardzo wygodnym - w istocie podobały mi się wszystkie nowe meble zakupione przez Jackie - i zamknąłem oczy. Próbowałem spokojnie pomyśleć. Jednak Jackie wróciła po jakichś trzech minutach i rzuciła mi na kolana dwie książki. Ta na wierzchu była kolorowa, dużego formatu,

w miękkich okładkach i dotyczyła fotografowania dzieci. Jackie otworzyła ją na kilku ostatnich stronach. Znajdowało się tam parę naprawdę doskonałych czarno-białych zdjęć dzieci, wykonanych przez człowieka o nazwisku Charles Edward Georges. Jackie usiadła u moich stóp.

- Zrobione z wykorzystaniem wyłącznie naturalnego światła powiedziała cicho. Nie musiałem być geniuszem, żeby się domyślić, o co chodzi. Zdjęć, z których każde zajmowało dwie strony, było sześć, a w tle widać było parapety z odpadającą farbą. Przekartkowałem całą książkę. Cudowne zdjęcia dzieci. Czarnobiałe. Barwne. W kolorze sepii. Portrety studyjne, naturalne. Kilka zostało zrobionych w bujnie zarośniętym ogrodzie. Takim, jaki mógł otaczać mój dom. 219 Odłożyłem książkę i sięgnąłem po drugą. Była mniejsza, również w miękkich okładkach, wydana przez Uniwersytet Karoliny Północnej i przedstawiała orchidee w Appalachach. Spojrzałem na Jackie. - Hobby - rzuciła krótko. Zapewne miała na myśli to, że zdjęcia dzieci robione były dla pieniędzy, a kwiatów dla czystej przyjemności. Odkładając książki na bok, oparłem się wygodnie i poprosiłem:

- Powiedz wszystko. Musiałem zadać kilka pytań, ale w końcu stało się dla mnie jasne, dlaczego odwołała swój ślub i dlaczego zrobiła się taka zła na byłego narzeczonego. Ten łobuz ukradł jej wszystkie oszczędności, które zamierzała wykorzystać na otwarcie małego studia fotograficznego. Wyraziłem swoje zdanie, że mogłaby go zaskarżyć. Jak się

jednak okazało, jej niedoszły teść był sędzią, a kuzyn narzeczonego prezesem banku. Wprawdzie nie pochodziłem z kręgu sędziów i prezesów czegokolwiek, lecz dobrze wiedziałem, jak działa system powiązań rodzinnych. Słuchając jej, doszedłem do wniosku, że mógłbym zadzwonić do znajomego prawnika i dowiedzieć się, co można by zrobić w tej sprawie. Zamyśliłem się i dopiero jakaś uwaga Jackie przywołała mnie do rzeczywistości. - Co? - spytałem. 220 - To z powodu imienia Harriet - powiedziała Jackie. -I jeszcze te daty, oczywiście. - Ale co z tego powodu? Czułem, że ma ochotę dociąć mi ostrym słowem za to, że nie słucham, ale ponieważ zamierzała mnie namówić na inwestycję, zdołała się powściągnąć. Do licha! Kusiło mnie, by sprawdzić, ile wytrzyma, udając słodycz i anielską cierpliwość.

- Harriet Cole - wyjaśniła tonem, jakim się mówi do rozkojarzonego dziecka. - To imię zapamiętałam. Wiesz, mój ojciec miał... No, miał lekkiego bzika na punkcie Harriet Lane. Była... - Siostrzenicą prezydenta Jamesa Buchanana - wszedłem jej w słowo. - Miała wspaniały... - Wykonałem stosowny gest na wysokości klatki piersiowej. Przyjemnie było zobaczyć, jak oczy Jackie robią się wielkie i okrągłe ze zdziwienia. Ilu ludzi mogło znać tego rodzaju szczegół?

- To prawda - przyznała, zerkając na mnie z ukosa. -W każdym razie trochę się przestraszyłam, bo słysząc imię Harriet, skojarzyłam je z moim ojcem i pomyślałam, że mogła być moją matką. Nie mówiła mi tego wcześniej, ale tamtego wieczoru, kiedy byliśmy na przyjęciu, coś takiego przyszło mi do głowy. Nie umiałem sobie wyobrazić, jak to jest nie wiedzieć, kim byli twoi rodzice. Nie poznałem wprawdzie swojego ojca, ale doskonale wiedziałem, gdzie jest. Do diabła, znałem nawet numer na jego więziennej koszuli. - A więc teraz uznałaś, że jesteś bezpieczna - stwierdziłem. - Że niczego nie widziałaś i nic cię nie łączy z nikim z miasta. Wszystko 221 dlatego, że znalazłaś starą ruderę ukrytą pod chaszczami dzikiej winorośli. Uśmiechnęła się lekko. - Mniej więcej. Nie miałem zamiaru się do tego przyznać, ale tkwiący we mnie

mężczyzna podskakiwał z radości, krzycząc: „Alleluja!". Nie wiem, co takiego było w tym zapyziałym miasteczku, ale zaczynało mi się podobać. - W porządku - powiedziałem. Widziałem, że potrzebowała dłuższej chwili, by zrozumieć, że zgadzam się na jej plany. Poderwała się z miejsca, zarzuciła mi ręce na szyję i zaczęła mnie obcałowywać, jakbym był jej ojcem. Może ona czuła się jak moja córka, ale ja z całą pewnością nie czułem się jak jej ojciec. Żeby tego nie okazać i przy okazji nie zrobić z siebie głupca, trzymałem ręce przy sobie, a usta zasznurowane... i z dala od

jej pocałunków. Po tym wybuchu dziecinnej radości odchyliła głowę, ale wciąż wisiała mi na szyi. - Przykro mi z powodu Rebecki - rzekła cicho. Z jednej strony chciałem, żeby mnie puściła, z drugiej pragnąłem mieć ją jeszcze bliżej. Wiedziałem, że jeśli zaraz ode mnie się nie odsunie, ta druga strona weźmie górę. - I twojej żony - dodała. To wystarczyło. Położyłem jej ręce na ramionach, odsunąłem ją od siebie łagodnie i podniosłem się z krzesła. 222 - Wyremontuj tę ruinę - powiedziałem - i przedstaw mi rachunek.

223

Rozdział 10 JACKIE

Był wspaniały jeśli chodzi o ten budynek. Oczywiście, musiałam się mocno postarać, żeby przekonać Forda do swojego pomysłu, ale warto było. Przez całe życie miałam pociąg do aparatów fotograficznych; ojciec wspomniał kiedyś, że robiłam zdjęcia, jeszcze nim skończyłam trzy lata. Zaczynałam kilka kursów fotografowania, ale ponieważ ciągle się przeprowadzaliśmy, żadnego nie udało mi się ukończyć. I nigdy nie byłam w stanie zrobić tylu zdjęć, ile bym chciała, ponieważ klisze i wywoływanie zbyt wiele kosztowały. Przez lata kusiło mnie, by podjąć pracę w jakimś studiu fotograficznym, ale próżność mi na

to nie pozwoliła. Obawiałam się, że jeśli nauczę się robić zdjęcia od kogoś, kto z tego żyje, już nigdy nie rozwinę własnego stylu. Poza tym jedyne studia fotograficzne w ostatnich trzech miastach, gdzie mieszkaliśmy z ojcem, znajdowały się w miejscowych centrach handlowych. Myślałam o tym, żeby przy wsparciu Kirka, za własne oszczędności i spadek otworzyć małe studio. Kiedy powiedziałam Fordowi o Kirku, był szczerze zainteresowany! Zadał mi chyba z pięćdziesiąt pytań typu: kto, gdzie i ile. Oznajmiłam, że nie chcę już mieć z Kirkiem nic wspólnego, ale Ford nadal mnie wypytywał, a

224 ponieważ chciałam, żeby sfinansował moje nowe przedsięwzięcie, nie mogłam mu wypalić, że to nie jego interes. Na koniec Ford obiecał, iż zapłaci za renowację budynku, żebym mogła z niego korzystać. Nie wspomniałam, że oczywiście będę musiała dobudować niewielką łazienkę. Dzieci mają swoje potrzeby, więc w pobliżu musi się znajdować toaleta. Do budynku doprowadzona była woda, ale podłączenie do miejskiej kanalizacji wymagało sporych nakładów. Nie wspomniałam też, że będę potrzebowała pieniędzy na wyposażenie. Miałam aparat i doskonałe obiektywy, ale potrzebowałam lamp, rozpraszaczy światła, statywów, filtrów, kilku rodzajów tła, no i do tego urządzenia ciemni oraz odczynników, ponieważ nie dostrzegłam żadnego punktu fotograficznego w Cole Creek ani w najbliższej okolicy. Do tego przydałby mi się jeszcze jeden obiektyw... albo dwa. Albo trzy.

Podczas naszej długiej rozmowy na ten temat Ford spytał, dlaczego zmieniłam zdanie i nie chcę już uciekać jak najszybciej i jak najdalej od Cole Creek. Myślę, że przekonująco skłamałam. A właściwie pominęłam pewne rzeczy. Powiedziałam prawdę, że imię Harriet zadźwięczało mi w głowie niczym potężny gong... a wtedy Ford niesamowicie mnie zaskoczył, bo wiedział, kim była Harriet Lane. Przez noc doszłam do wniosku, że moja nadmiernie wybujała

wyobraźnia każe mi wierzyć, iż wiem więcej, niż powinnam, o tym, co się zdarzyło albo nie zdarzyło w Cole Creek. Do obiadu - świece, 225 owoce morza, tort czekoladowy - trochę się uspokoiłam, ponieważ Ford wyraził zgodę na odbudowę znalezionego przeze innie domku, więc rozmawialiśmy o tym, czego się oboje dowiedzieliśmy. To była nasza pierwsza szczera rozmowa od wielu dni. Opowiedziałam mu o kilku przypadkach déjŕ vu, jakie mi się przytrafiły w Cole Creek, i o tym, skąd tak dobrze znam rozkład budynku. - Ale nie wiedziałaś, że ten domek tam jest - zauważył. - Może wiedziałam - odparłam, ponieważ trafiłam prosto w to miejsce pierwszego ranka, kiedy zaczęłam się zajmować ogrodem. Jak zawsze był uważnym słuchaczem. Powiedziałam mu, że pamiętam wiele rzeczy dotyczących domu i że wiem nawet, gdzie jest ukryty pokój... a do tego momentu nie pamiętałam nawet tego, że w ogóle był taki pokój. Wówczas spojrzeliśmy na siebie z pełnym zrozumieniem.

- Pierwsze piętro. Za tymi wszystkimi pudłami. Oboje poderwaliśmy się tak szybko, że omal nie przewróciliśmy krzeseł, i biegnąc co tchu, równocześnie dopadliśmy drzwi. Już miałam się wepchnąć przed nim, ale przypomniawszy sobie o upragnionym sprzęcie fotograficznym, zatrzymałam się w progu. - Ty pierwszy - zachęciłam uprzejmie.

Ford popatrzył na mnie tak, jakby zamierzał z grzeczności mnie przepuścić, ale zaraz rzekł: - Wyprzedzę cię na schodach. -I popędził na górę. 226 Co mogłam zrobić postawiona przed takim wyzwaniem? Ford nie wiedział, że małe drzwiczki w kuchni, wyglądające jakby kryły schowek na szczotki, w rzeczywistości prowadziły na schody, tak wąskie, że Ford raczej by się na nich nie zmieścił. Kiedy on ruszył na główne schody, ja przemknęłam bocznymi i czekałam na niego na górze. Ależ miał minę! Gdybym miała przy sobie aparat, to zdjęcie zdobyłoby wszelkie możliwe nagrody. Wiedziałam, że aż go skręca, by mnie spytać, jakim cudem go wyprzedziłam, ale nie spytał. Pobiegliśmy do schowka i zaczęliśmy wyrzucać pudła do holu. Właściwie trudno to było nazwać ukrytym pokojem. Była to wnęka z drzwiami, które zostały zamaskowane. Ktoś (ja jako dziecko?) zerwał starą tapetę, tak że drzwi się lekko uchylały. Musieliśmy mocno ciągnąć, żeby otworzyły się na tyle, by Ford mógł

się wcisnąć do środka. - Po co ktoś zamaskował tę wnękę? - zdziwił się. Znajdowaliśmy się oboje na niewielkiej przestrzeni, w zupełnej ciemności. Ford poszperał w kieszeni, wyciągnął pudełko - zawartości jego

kieszeni nie powstydziłby się dziewięciolatek - i zapalił zapałkę. Kiedy uniósł migoczący płomyk, widziałam jedynie starą tapetę za jego plecami. Nagle jego oczy zrobiły się dziwnie wielkie. Zdmuchnął zapałkę, po czym odezwał się głosem tak przesadnie spokojnym, że przebiegły mnie ciarki ze strachu. 227 - Wyjdź stąd. Otwórz drzwi i wyjdź. Zrobiłam, co kazał - takiego tonu się nie lekceważy -a Ford wycofał się tuż za mną. Zamknął drzwi i oparł się o nie plecami. - Co to było? - spytałam szeptem. Po głowie tłukło mi się słowo „diabeł". Czyżby diabeł mieszkał w tym domu? Może jako dziecko znalazłam tę wnękę i zobaczyłam... - Pszczoły - odpowiedział. - Co? - Za tobą był największy rój, jaki w życiu widziałem. Pszczoły prawdopodobnie same się tu zagnieździły i, zamiast się ich pozbyć, jakiś leniwy typ zapieczętował drzwi. - Myślałam... - zaczęłam, ale śmiech nie pozwolił mi dokończyć. Kiedy powiedziałam Fordowi o moich diabelskich podejrzeniach, także wybuchnął śmiechem. Zaśmiewaliśmy się razem, ale się nie dotykaliśmy.

Postanowiłam nigdy więcej go nie dotykać. Wcześniej spontanicznie

zarzuciłam mu ręce na szyję i go ucałowałam, tak jak zdarzało mi się zachowywać wobec ojca. Nagle poczułam jednak, że jest inaczej, niż byłoby z ojcem. Odsunąwszy się od niego, pomyślałam, że wcale nie wygląda staro. Właściwie te zmarszczki wokół oczu były raczej mimiczne. I miał bardzo ładne usta. Tak naprawdę to im więcej czasu z nim spędzałam, tym wydawał mi się przystojniejszy. Jak John Travolta. Nawet w kiepskiej formie, Travolta nadal był seksy. Podobnie jak Ford. 228 Szybko cofnęłam ręce. Najpierw miałam lubieżne myśli w stosunku do uroczego siedemnastolatka, a teraz śliniłam się do faceta, który mógłby być moim... No, tak czy inaczej, zbyt starego dla mnie. Doszłam do wniosku, że powinnam zacząć umawiać się na randki.

229 Rozdział 11 FORD

Przemyślawszy wszystko, zdecydowałem, że najrozsądniej będzie zmienić hierarchię ważności. Postanowiłem opanować potrzebę dowiedzenia się całej prawdy o diabelskiej historii Jackie, przestać zadawać sobie pytanie „dlaczego" i znaleźć jakieś nowe zajęcie. Zainspirowała mnie pasja, z jaką Jackie zajmowała się swoim studiem fotograficznym. Pamiętam, że dawno temu zachowywałem się tak samo. Kiedy zaczynałem pisać, praca pochłaniała mnie do tego stopnia, że mogłem myśleć tylko o niej.

Minął tydzień ciszy i spokoju, jednak mimo postanowień wiele czasu poświęcałem rozmyślaniom dotyczącym opowieści o diable.

Analizując fakty, doszedłem do wniosku, że jako dziecko Jackie musiała zobaczyć coś, czego nie powinna... najprawdopodobniej morderstwo. Podejrzewałem, że jej matka znajdowała się wśród osób, które zabiły nieszczęsną kobietę, co sprawiło, iż ojciec Jackie zdecydował się porwać córkę i uciec. Gdybym był psychiatrą, prawdopodobnie chciałbym, żeby Jackie wydobyła to z siebie, przeanalizowała. Uważałem jednak, że wspominanie wielkiego bólu wcale nie sprawdza się jako metoda terapeutyczna. Jaki sens miało przywoływanie makabrycznych wspomnień? Czy opowiadanie o tym, że widziała powolną, wstrząsającą śmierć kobiety, mogło w jakikolwiek sposób okazać się 230 pomocne? Przecież nawet ewentualne odnalezienie zabójcy nie przywróciłoby życia zamordowanej. Poza tym zabójca - lub zabójcy mógłby skrzywdzić świadka. Tak więc postanowiłem przerwać swoje prywatne dochodzenie w sprawie diabelskiej historii. Miałem nadzieję, że osoba, która udzieliła tych informacji, skontaktuje się z nami ponownie. Mimo że, jak dotąd, nie przyszła paczka od specjalisty medycyny sądowej w Charlotte, nie zatelefonowałem do niego i nie przypomniałem mu o obietnicy. Muszę wyznać, że przyszedł mi do głowy pomysł na książkę, w

której wcale nie było diabła. Zamierzałem napisać powieść o samotności, o człowieku, który stracił wiarę w siebie i w innych, ale który w końcu znalazł coś, w co mógł wierzyć. Nie dopracowałem jeszcze wszystkich szczegółów, na przykład nie ustaliłem jeszcze, w co bohater wreszcie uwierzył, ale byłem pewien, że w końcu coś

wymyślę. Zaczynałem czuć się dobrze. Nie byłem na tyle głupi, żeby się nie zorientować, iż oto znów jestem w związku przypominającym małżeństwo i dawne, szczęśliwe czasy. Zrozumiałem już, dlaczego wcześniej tak często zmieniałem sekretarki. Nie chciałem prawdziwej asystentki, tylko kogoś podobnego do mnie, kobiety niemającej własnego życia i pragnącej dzielić je z moim. Często złościłem się na moje pracownice, zarzucając im niekompetencję, podczas gdy w rzeczywistości byłem wściekły - a może nawet zazdrosny - kiedy wracały do domu, do swoich przyjaciół i krewnych. Chciałem 231 wykrzyczeć całemu światu, że kiedyś też miałem rodzinę, z którą spędzałem Święto Dziękczynienia i Boże Narodzenie. Nie mogłem jednak tego zrobić. Zresztą i tak nikt by mi nie uwierzył. Wszyscy uważają, że ktoś, kto rozdaje autografy, ma inne potrzeby niż zwyczajni ludzie. Tymczasem byłem wtedy przeraźliwie samotny, często płakałem. Teraz jednak czułem się szczęśliwy jak jeszcze nigdy po śmierci Pat i nie chciałem tego psuć. Rano pracowałem nad książką,

zapisywałem pomysły, ale popołudniami przesiadywałem w ogrodzie, który Jackie pracowicie pozbawiała chwastów, popijałem lemoniadę i rozmawiałem z przechodniami. Chociaż Jackie potrafiła być ostra jak brzytwa, ludzie bardzo ją lubili, a entuzjazm, z jakim urządzała nowe studio fotograficzne, okazał się zaraźliwy. Nie było popołudnia, żeby ktoś nie wpadł z wizytą, by zobaczyć, jak przebiegają prace. Przyznaję, że udzieliło mi

się to całe podniecenie. W czasie kolacji wertowałem gruby katalog, przysłany przez firmę fotograficzną z Nowego Jorku, a potem rozmawialiśmy o nowoczesnym sprzęcie, różnych cudach i cudeńkach dla fotografów. Przeczytałem wszystkie książki Jackie na temat fotografii - w liczbie trzech - następnie zamówiłem siedemnaście innych w sklepie internetowym, a gdy je doręczono, przeglądaliśmy je całymi wieczorami. Pewnego popołudnia przyszła do nas na noc Tessa, córka Allie. Nie wiedziałem, czy jej matka wtedy pracowała, czy po prostu Tessa chciała się trochę rozerwać, czy też to Jackie zaprosiła dziewczynkę. 232 W każdym razie zostałem zmuszony do przebywania w jej towarzystwie. Z początku jej obecność mnie denerwowała. Miałem bardzo niewielkie doświadczenie z dziećmi i przeważnie marzyłem, by sobie poszły. Nie byłem więc wcale szczęśliwy, kiedy zszedłszy na dół po

lemoniadę i herbatniki, zastałem Jackie siedzącą z dziewięcioletnią dziewczynką. Miałem wrażenie, że ktoś zakłócił mi porządek dnia; nie wiedziałem też, jak się zachować. Zastanawiałem się, czy mam zignorować dziecko i zacząć rozmowę o sprawach dorosłych, czy też należało spytać dziewczynkę o szkołę i zachwycić się jej rysunkami. Ponieważ Tessa się nie odzywała, postanowiłem nie zwracać na nią uwagi i porozmawiać z Jackie. Jednak kiedy zadzwonił telefon, a Jackie pobiegła, żeby go odebrać, zostałem sam z dziewczynką. Wydawała się zainteresowana mną równie mało jak ja nią, więc po prostu siedzieliśmy sobie, w milczeniu popijając lemoniadę.

Po chwili, w czasie której odniosłem wrażenie, że Jackie zostanie przy telefonie już na wieki, spytałem: - O czym myślisz? Jedną z nielicznych rzeczy, które podobają mi się u dzieci, jest to, że zupełnie nie mają pojęcia o regułach obowiązujących w towarzystwie i nie zastanawiają się nad tym, jakie zachowanie jest właściwe, a jakie naganne. Dziecku nie przyjdzie nawet do głowy, że powinno udawać ból po stracie znienawidzonego kuzyna. Poczułem pewną ulgę, że nie muszę zaczynać konwersacji od uwag na temat pogody przed przystąpieniem do omawiania ciekawszych rzeczy... 233 prawdę mówiąc, nigdy jeszcze nie spotkałem dziecka, które byłoby zainteresowane pogodą. - O różnych rzeczach - odpowiedziała, spoglądając na mnie z

wyraźną zachętą. Nie odezwałem się, uniosłem jednak rękę w geście mówiącym „prowadź". Poszedłem za nią w stronę krzaków, tworzących prawdziwą dżunglę. W tylnej części posiadłości, której od wielu lat nie tknęła ręka ogrodnika, Tessa pokazała mi niewielki otwór, przypominający króliczą norę. Przyjrzawszy mi się krytycznie, stwierdziła: - Jesteś za duży. Miałem powyżej uszu kobiet mówiących mi, że wyglądam jak niedźwiedź. - No to zobaczymy. Nie wiem, co we mnie wstąpiło, ale w końcu udało mi się

przecisnąć przez krzaki na brzuchu, w pozycji węża ścigającego szczura. Oczywiście powiększyłem przy tym otwór, co było aż nadto widoczne na moim ubraniu i odsłoniętych częściach ciała, ale udało mi się wśliznąć do środka. Dziewczynka urządziła tam sobie coś w rodzaju zielonego igloo. - Wspaniałe - pochwaliłem najzupełniej szczerze. Siedząc na ziemi, patrzyłem, jak Tessa splata winne pnącze i gałęzie drzew. Wydawało mi się, że stanowiłyby one wystarczającą osłonę przed deszczem. 234 Była bezpretensjonalną dziewczynką, ale kiedy na jej ustach pojawił się dumny uśmiech, oczami wyobraźni ujrzałem ją w roli

szefowej wielkiej firmy. Była sprytna, zdecydowana i miała silną osobowość. Nie należała do grona grzecznych panienek, które kolorują obrazki zgodnie z układem konturów i robią wszystko, żeby zadowolić nauczycielki. - Pokazałaś już komuś to miejsce? - spytałem. Kiedy pokręciła głową, poczułem się doceniony. Podniosła z ziemi coś zielonego i podała mi. Była to konstrukcja z liści, patyków, mchu, kawałków gliny i żołędzi... musiałem przyznać, że wyglądało to fantastycznie. - Podoba mi się - powiedziałem i natychmiast zostałem obdarzony szerokim uśmiechem. Ponieważ nie odezwała się już, zrozumiałem, że chce, abyśmy opuścili kryjówkę. Być może nie zamierzała zdradzić się przed Jackie.

Rozciągnąwszy się na brzuchu, ponownie przecisnąłem się przez tunel zieleni. Jeszcze zanim Jackie skończyła rozmowę, Tessa i ja siedzieliśmy wygodnie w fotelach, tak jakbyśmy w ogóle z nich nie wstawali. Gdy Jackie odwróciła się, żeby powiedzieć coś do Nate'a, mrugnąłem do Tessy. Uśmiechnęła się do mnie, a potem, jak gdyby nigdy nic, zajęła się piciem lemoniady. W ciągu minionych dni pracowałem nad książką o samotnym mężczyźnie, a popołudniami oddawałem się rozkoszom życia towarzyskiego, o które dbała Jackie. Kolejny raz urządziliśmy grilla z Allie, Tessą i ludźmi z Asheville. Jackie poznała ich w sklepie

235 spożywczym. Omal się nie pobiliśmy, kiedy czyniłem jej wymówki, że zaprasza na kolację nieznajomych. Okazali się jednak bardzo mili i przyjemnie spędziliśmy czas. Któregoś popołudnia zszedłem na dół, ale nie było tam ani lemoniady, ani ciastek, ani Nate'a przy pracy, nie było też Jackie. Po dłuższych poszukiwaniach zastałem ją w kuchni, wesoło rozmawiającą z kobietą, która wydała mi się dziwnie znajoma. Jackie przedstawiła ją jako D. L. Hazel. - Aaa - przypomniałem sobie. - Rzeźbiarka. - Rozpierała mnie duma, że pamiętałem, nie wyjaśniało to jednak, skąd ją znam. Była w moim wieku albo trochę starsza. W młodości musiała być bardzo ładna. Wciąż mogła uchodzić za atrakcyjną kobietę, chociaż jej uroda nieco przywiędła. Poza tym miałem wrażenie, że w jej oczach kryje się jakiś smutek, ale może mi się tylko tak wydawało. Zauważywszy spojrzenie Jackie, zorientowałem się, że ma mi coś do

powiedzenia. Istotnie, kiedy Dessie, tak zwracaliśmy się do niej na jej prośbę, wyszła, Jackie poinformowała mnie, że rzeźbiarka występowała kiedyś w serialu. - Aha - mruknąłem. Nie przyznałem się Jackie, lecz dobrze wiedziałem, co to za serial. Oglądała go matka Pat, kiedy siadywałem obok niej, gdy obierała ziemniaki na obiad. - Zamieszkała tutaj? - spytałem.

Jackie rozłożyła ręce, dając mi tym do zrozumienia, że ona także tego nie pojmuje. 236 - Wychowała się w Cole Creek, ale jako młoda dziewczyna wyjechała do Los Angeles. Niedługo potem dostała rolę w operze mydlanej i bardzo się spodobała. Jednak kiedy przyjechała tu na wesele najbliższej osoby, pozostała w Cole Creek i nigdy nie wróciła do Los Angeles. Grana przez nią bohaterka została uśmiercona, a Dessie zajęła się rzeźbiarstwem. D. L. Hazel to jej pseudonim artystyczny. Naprawdę nazywa się Dessie Mason. - Co to za najbliższa osoba? - zapytałem, sądząc, że chodzi o mężczyznę. - Miłość twojego życia - odpowiedziała Jackie, a ja musiałem dobrze się zastanowić, żeby się domyślić, o kogo chodzi. - Rebecca? - Oczywiście. - Ona nie jest... - zacząłem, ale szybko urwałem. Nie zamierzałem się tłumaczyć. Zacząłem się jednak zastanawiać, czy

przypadkiem wszyscy ludzie w miasteczku nie myślą, że mam romans z kobietą, z którą zamieniłem zaledwie parę słów. Bardzo polubiłem Dessie. Przyszła na kolację w piątek i zaprosiła mnie - nie Jackie - na lunch w niedzielę. Kiedy spotkałem się z nią po raz pierwszy, była bardzo cicha,

wręcz nieśmiała, i przez większość czasu rozmawiała z Jackie. Parę razy przyłapała mnie na tym, że na nią patrzę; zawstydzony, odwracałem wzrok. Na próżno usiłowałem ją jakoś zaszeregować. Poza tym im częściej jej się przyglądałem, tym bardziej mi się podobała. Była dojrzałą kobietą, ubierała się stosownie do wieku i na 237 pewno znała się na sprawach dorosłych. Patrząc na Jackie i Dessie stojące obok siebie przed zlewem kuchennym, pomyślałem, że wyglądają jak Sophia Loren i Calista Flockhart. Pierwsza wizyta Dessie nie trwała długo. Kiedy w piątek przyszła do nas po raz drugi, tym razem na proszoną kolację, wyglądała wspaniale. Miała na sobie suknię z szerokim pasem i głębokim dekoltem, uwydatniającym jej imponujący biust. W pewnej chwili zrobiła coś, co sprawiło, że omal nie wybuchnąłem płaczem przy gościach. Przyszła ostatnia. Właśnie nakładałem na talerze kukurydzę i kawałki kurczaka, kiedy weszła do kuchni, w całej swojej kobiecej krasie. Muszę powiedzieć, że z ulgą popatrzyłem na tę pachnącą perfumami kobietę, mającą na sobie strój inny niż niebieskie dżinsy i podkoszulek. Włosy tworzyły puszystą aureolę wokół twarzy, w uszach miała duże złote koła, a na nogach, z paznokciami

pomalowanymi na różowo, delikatne sandałki. Trzymała przed sobą drewniane pudełko tak, jakby zawierało coś niezwykle kruchego. Przypuszczałem, że w środku znajduje się

tort, więc sięgnąłem po nie, ale usłyszałem, jak Allie szepce: „O Boże", a babka Nate'a mówi: „Wielkie nieba", więc natychmiast opuściłem ręce i popatrzyłem na Jackie. Wzruszyła ramionami, dając mi do zrozumienia, że nie ma pojęcia, o co chodzi. Tessa, która zazwyczaj trzymała się z dala, podbiegła, przystanęła przed Dessie i zapytała: - Mogę to otworzyć? Proszę... 238 Nie wiedziałem, co to wszystko znaczy, ale moja ciekawość sięgnęła zenitu. Kiedy Allie zaczęła zbierać talerze i szklanki z okrągłego żelaznego stołu, miałem wrażenie, że zaraz je upuści. Jackie szybko wzięła od niej naczynia. Dessie czekała, aż stół będzie pusty, i dopiero po chwili postawiła pudełko na samym środku. Potem się cofnęła o krok, uśmiechnęła do Tessy i przyzwalająco skinęła głową. Obdarzywszy matkę triumfalnym uśmiechem, Tessa położyła ręce na pudełku. Miało kształt sześcianu o bokach długości trzydziestu centymetrów. Jackie stanęła przy mnie. Na pudełku widniał napis PRZÓD, i tym właśnie bokiem zwrócone było w moją stronę. Szeroko otwartymi oczami patrzyłem, jak Tessa powoli unosi drewniany sześcian. Zdążyłem się już domyślić, że skoro Dessie jest rzeźbiarka,

zapewne przyniosła jedną ze swych prac. A ponieważ była sławna w

całej okolicy, nie powinienem się dziwić, że jej dzieła wzbudzają aż tak wielki zachwyt. Okazało się jednak, że w żaden sposób nie byłem przygotowany na to, co zobaczyłem. Niewielka gliniana rzeźba przedstawiała głowy i ramiona dwóch kobiet. Młodsza uśmiechała się i patrzyła na coś w dole, starsza przyglądała się młodszej z wyrazem pełnym miłości. Były to Pat i jej matka. Artystka doskonale uchwyciła ich podobieństwo i wyraz twarzy. 239 Gdyby Jackie nie podsunęła mi krzesła, chyba upadłbym na podłogę. Nikt nie odezwał się ani słowem. Mogło się wydawać, że nawet ptaki wstrzymały oddech, kiedy przyglądałem się rzeźbie. To były one; dwie kobiety, które kochałem ponad życie. Chciałem ich dotknąć, poczuć ciepło ich skóry. - Ostrożnie - ostrzegła Dessie. - Wciąż jest mokra. Cofnąłem rękę i kilka razy głęboko zaczerpnąłem tchu, żeby się uspokoić. Jackie stała za krzesłem i trzymała rękę na moim ramieniu, dodając mi sił. Udało mi się opanować tak, że mogłem popatrzyć na Dessie. - Jak to...? - wykrztusiłem przez wyschnięte wargi. Uśmiechnęła się. - Internet. Jesteś na tyle sławny, że można cię znaleźć w sieci. Przejrzałam zdjęcia twojej zmarłej żony i teściowej i... - Popatrzyła na rzeźbę. - Podoba ci się? Czułem ściskanie w gardle, łzy gromadziły mi się pod

powiekami. Nie chciałem robić z siebie widowiska! - On jest po prostu zachwycony! - wyręczyła mnie Jackie. Prawda? Byłem w stanie jedynie skinąć głową. Nie odrywałem wzroku od tej wspaniałej rzeźby. - Myślę, że trzeba to uczcić szampanem - powiedziała Jackie. Proszę, żebyście mi pomogli wyjąć go z lodówki. Byłem jej wdzięczny za to, że goście, w liczbie około tuzina, udali się za nią do kuchni i zostawili mnie z Dessie. Przysunąwszy krzesło, usiadła obok mnie i położyła ręce na stole. 240 - Mam nadzieję, że się nie gniewasz - odezwała się cicho. - To było zuchwalstwo z mojej strony, ale Matka Pat to jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Wydaje mi się, że płakałam od pierwszej do ostatniej strony. Zrobiłeś bohaterkę z kobiety, która w innym przypadku mogła zostać zapomniana. Potem, gdy cię spotkałam, chciałam ci jakoś podziękować za tę książkę. Nie byłem w stanie wymówić słowa. Wiedziałem, że jeśli to zrobię, zacznę szlochać. Uścisnąłem tylko rękę Dessie i pokiwałem głową. - No, dobrze - powiedziała. - Nie wiesz, jak wiele dla mnie znaczy to, że mój prezent ci się podoba. Ale to tylko glina, więc mogę wszystko zmienić, jeśli zechcesz. - Nie! - wykrztusiłem. - Jest wspaniała.

Czułem, że patrzy na mnie, ale nie mogłem oderwać wzroku od rzeźby. Widziałem Pat uśmiechającą się do mnie w czasie czytania

moich rękopisów. Miałem też przed oczami jej matkę, ukradkiem spoglądającą na męża i córkę oczami pełnymi miłości. Czy kiedykolwiek popatrzyła tak na mnie? - przyszło mi do głowy. Doskonale znałem odpowiedź. Wiedziałem, że tak było. Mocniej ścisnąłem rękę Dessie. - Wracają - szepnęła - więc lepiej weź się w garść. Uśmiechnąłem się, parę razy pociągnąłem nosem. Dessie nakryła pudełko z rzeźbą. - Zapraszam cię na lunch w niedzielę. Moglibyśmy porozmawiać o wykonaniu odlewu z brązu. 241 Skinąłem głową. Czułem się odrobinę lepiej, ale wciąż nie miałem siły na rozmowę. - Przyjdź sam - powiedziała cicho. - Na trzynastą? Zorientowałem się, że jej propozycja nie jest zwykłym zaproszeniem na wspólny posiłek. Otrzymałem sygnał, że jeśli jestem zainteresowany, to Dessie jest skłonna odpowiedzieć pozytywnie. Znów skinąłem głową, uśmiechnęliśmy się do siebie i przez resztę wieczoru trzymaliśmy się od siebie z daleka. Nie zwiodło to jednak Jackie. Mniej więcej trzy i pół sekundy po wyjściu ostatniego gościa oznajmiła mi, że moje zachowanie w stosunku do Dessie było nieprzyzwoite.

- A co twoje pokolenie może wiedzieć o przyzwoitości? odciąłem się. - Latasz po domu w koszulkach wielkości moich skarpetek, z pępkiem na wierzchu i śmiesz wypowiadać się na temat przyzwoitości?

Obdarzyła mnie lodowatym uśmiechem i wyszła z pokoju, co tylko mnie poirytowało. Nie widziałem jej aż do następnego ranka. Przypuszczałem, że będzie ciskać garnkami i patelniami w przypływie zazdrości. Zastanawiałem się, dlaczego kobiety są takie nie-tolerancyjne. Nie zastałem jej w kuchni. Co gorsza, nie było także śniadania. Musiałem przeszukiwać ogromny dom przez dobre dwadzieścia minut, zanim ją znalazłem. Stała na ganku i pakowała sprzęt fotograficzny do wielkiego plecaka. Miała na sobie ciężkie buciory o grubych podeszwach. 242 - Wybierasz się gdzieś? - zapytałem. - Owszem - odpowiedziała. - Jest sobota i biorę sobie wolne. Mamy wspaniały dzień, więc zamierzam fotografować kwiaty. Nie chciałem siedzieć samotnie w tym przepastnym domu. Przeżyłem sam sześć lat, w czasie których spędziłem w towarzystwie zaledwie kilka tygodni, i teraz nie byłem w stanie radzić sobie z uczuciem osamotnienia. - Pójdę z tobą - oznajmiłem.

Jackie parsknęła śmiechem i obrzuciła mnie wzrokiem od stóp do głów. Miałem na sobie stary podkoszulek i po-rozciągane szorty nocny strój. A chociaż w ostatnich latach przybyło mi parę kilogramów, to głównie w masie mięśniowej. - Mam zamiar się wspinać - powiedziała tak, jakby to wykluczało mój udział w wyprawie. - A poza tym nie masz odpowiednich butów ani nawet pojemnika na wodę.

Cios był celny. Nigdy nie przepadałem za wędrówkami i wspinaczkami. Nie rozumiałem, dlaczego człowiek cały dzień morduje się wchodzeniem na górę po to, żeby przez dziesięć minut podziwiać wspaniałe widoki i zaraz potem wracać na obolałych nogach. Wolałem zostać w domu i poczytać książkę. - Wydaje mi się, że koło Wal-Mart jest jakiś sklep ze sprzętem wysokogórskim. - To prawda - potwierdziła, zarzucając plecak. - Ale jestem pewna, że otwierają go dopiero o dziewiątej, a teraz jest siódma i właśnie wychodzę. - Z uśmiechem skierowała się ku schodom. 243 Westchnąłem. - No, dobrze, w takim razie wybiorę się do Dessie, dowiem się, co u niej słychać. Jackie odwróciła się i przeszyła mnie morderczym spojrzeniem. - Ubierz się - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Dżinsy,

podkoszulek, koszula z długimi rękawami. Zasalutowałem teatralnie i poszedłem na górę. Sklep sportowy otwierano dopiero o dziesiątej, ale do tego czasu zdążyłem zjeść obfite śniadanie, które miało dać mi siłę na przeżycie tego dnia. Wstąpiliśmy do księgarni, gdzie zamówiłem książki za 156 dolarów. Do czasu, gdy otwarto sklep ze sprzętem sportowym, Jackie minęła ochota do sprzeczki. Trzy razy informowała mnie o rodzajach światła i pozycji słońca na niebie, tak żebym dobrze zdał sobie sprawę, iż przeze mnie traci najlepszą porę na zdjęcia. Muszę przyznać, że udało jej się zmobilizować mnie tak, iż byłbym gotów

zdobyć nawet Mount Everest. Podając sprzedawcy kartę kredytową, myślałem o tym, że powinienem raczej rozstawić z Tessą namiot za domem i mile spędzić czas. W każdym razie byłoby to na tyle wygodne, że nie musiałbym się do niego wślizgiwać na brzuchu. Któregoś dnia Tessa powiedziała mi, że razem z matką była w dużym sklepie z antykami tuż obok granicy stanu i widziała tam ogrodzenia na sprzedaż. Dobre parę minut zastanawiałem się, o co jej chodzi, a potem zaraz wskoczyliśmy do mojej nowej furgonetki i pojechaliśmy do magazynu. Przywieźliśmy stamtąd wiktoriańskie 244 ogrodzenie z oryginalną bramą. Zamierzaliśmy otoczyć nim jej tajemnicze schronienie, powstrzymując w ten sposób ogrodnicze zapędy Nate'a.

Kupiliśmy też kilkanaście betonowych statuetek przedstawiających różne stworzenia - dwa króliki, cztery żaby, jednego smoka, dwie malowane gęsi, czternaście biedronek kamieni do przechodzenia przez wodę (akurat znajdowały się na wyprzedaży) i figurkę chłopczyka łowiącego ryby. Jackie bynajmniej nie była zadowolona, kiedy je zobaczyła, ale ograniczyła się do uwagi: „A krasnali nie było?". Wybuchnęliśmy z Tessą śmiechem, ponieważ chyba z pół godziny zastanawialiśmy się, czy nie kupić krasnali. W końcu udało mi się przekonać moją małą towarzyszkę, żeby jednak ich nie kupować. W każdym razie, kiedy Jackie i ja załatwiliśmy wszystkie sprawunki i kupiliśmy dla mnie sprzęt wysokogórski, było już po

jedenastej. Ledwie popatrzyłem na zegarek, Jackie powiedziała: - Jeśli teraz napomkniesz o lunchu, pożałujesz, że się urodziłeś. Byłem ciekaw, co zaplanowała, ale postanowiłem o nic nie pytać. W plecaku miałem kilkanaście energetyzujących batonów oraz ponad kilogram mieszanki orzechów i nasion, więc uznałem, że sobie poradzę. Uśmiechnąłem się szeroko, żeby pokazać, iż jestem fajnym facetem, i oznajmiłem, że możemy ruszać. Jackie odwróciła się bez słowa, ale miałem wrażenie, że wymknęło jej się: „A jednak Bóg istnieje". 245 Wsiedliśmy do furgonetki. Jackie udzieliła mi tysięcy

wskazówek. Miałem ochotę zapytać, jak zamierzała dostać się na szlak, gdybym z nią nie pojechał, ale dałem spokój. Prowadziła mnie bocznymi drogami, aż w końcu wjechaliśmy na gościniec porośnięty chwastami. Tak jakby przez lata nikt tędy nie jechał. - Założę się, że nie znalazłaś tej drogi na mapie - powiedziałem. Jej złość już minęła; z zaciekawieniem obserwowała mijaną okolicę. - Nie. Po prostu skądś ją znam. Znowu to samo - pomyślałem. Trochę żałowałem, że tu przyjechaliśmy. Mimo wszystko cieszyłem się, że jestem z nią. Nie chciałem, żeby samotnie wałęsała się po górach. Bałem się nie tylko o nią, ale i tego, co mogła zobaczyć. Być może gdzieś w pobliżu znajdowała się zwalona chatka? Miejsce, w którym jakaś kobieta została pogrzebana żywcem? Zatrzymałem furgonetkę na polanie, ale kiedy Jackie próbowała

wysiadać, złapałem ją za ramię. - To nie jest miejsce, gdzie... no wiesz. - Gdzie kobieta rozmawiała z diabłem? - spytała z uśmiechem. Odwzajemniłem jej uśmiech, zadowolony, że już się na mnie nie gniewa. - Nie - dodała. - Nie jestem pewna, ale przeczucie mówi mi, że to miejsce znajduje się z drugiej strony Cole Creek. Odwróciła się, by wysiąść, a ja ponownie chwyciłem jej ramię. - Zrozum, że jeśli się mylisz i zobaczysz starą chatę... - To się odwrócę i ucieknę stamtąd tak szybko, że nie zdołasz

mnie złapać. 246 - Obiecujesz? - spytałem najzupełniej poważnie. - Nie bój się o mnie. - Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem - stwierdziłem. Roześmialiśmy się i wysiedliśmy z wozu. Dwie godziny później przeklinałem pomysł, by wybrać się tu z Jackie. Dlaczego bałem się zostać w domu? Czy naprawdę chodziło o samotność? Mogłem przecież usiąść i spokojnie poczytać książkę albo wejść do ogromnej wanny i popijać piwo. Mógłbym też uciąć sobie drzemkę na kanapie. Dlaczego nie miałem na to ochoty? Szedłem za Jackie wąską górską ścieżką. Każdy krok był walką o utrzymanie równowagi, gdyż potykałem się o gałęzie, kamienie, rozpadliny pokryte mchem, jakieś rośliny,kopczyki mrówek i grudki czarnego błota, które Jackie nazwała bagnem. Bolały mnie nogi, plecy i byłem cały mokry. Mimo że słońce stało już wysoko na niebie i było gorąco, upał nie zdążył jeszcze przekroczyć granicy lasu, więc

wszystko ociekało wodą. W dodatku spadały na nas różne dziwne rzeczy: żółte, białe, miliony zielonych. Poza tym chyba wszystkie pająki w tym stanie uparły się, żeby snuć niewidzialne sieci oplątujące nasz szlak. Wstrętne, kleiste pajęczyny nieustannie oblepiały mi twarz. Usiłując je zdjąć, czułem się jak mucha. - Widziałeś kiedyś równie piękne miejsce? - spytała Jackie,

odwracając się do mnie. Przez chwilę szła tyłem po tej zdradliwej ścieżce. 247 Zdjąłem sześć długich, lepkich włókien z języka. Nie należało otwierać ust w czasie tej wyprawy, ale powietrze było tak wilgotne, że musiałem głęboko oddychać, by dostarczyć płucom tlenu. - Rzeczywiście jest tu pięknie - odpowiedziałem, starając się pacnąć jakiegoś owada. Odkrywałem okazy, których chyba jeszcze nigdy nie widziało ludzkie oko. Dziesięć minut wcześniej Jackie osiągnęła stan ekstazy, spostrzegłszy duże różowe kwiaty, które nazwała orchideami. Chciała je sfotografować. Zamierzałem przysiąść na jakimś pniu, ale Jackie w porę mnie ostrzegła. Chciała najpierw spenetrować teren, pełen cytuję - „jadowitych węży wodnych, miedzianek i grzechotników". Kiedy powiedziała mi, że mogę bezpiecznie usiąść, zacząłem ciepło myśleć o swoim kuzynie Noble'u. Gdyby chciał zdobyć zdjęcie orchidei (czego absolutnie nie potrafiłem sobie wyobrazić, ale to nie miało nic do rzeczy), wjechałby tu jednym ze swoich samochodów z

napędem na cztery koła, za nic mając ekologię, a ryk silnika Diesla sprawiłby, że każdy szanujący się wąż uciekłby w popłochu. Byłem jednak z Jackie, więc musiałem okazywać szacunek wszystkim okazom flory i fauny, z jadowitymi żmijami łącznie. Rozłożyła na ziemi duży kawałek plastyku i poprosiła, żebym nie przeszkadzał jej w pracy. Nie zaprotestowałem; szybko zdjąłem

ciężki plecak - wprawdzie Jackie niosła sprzęt fotograficzny, ale ja musiałem dźwigać liczne paczki z jedzeniem i wodę - i położyłem się. Byłem zbyt zmęczony, żeby siedzieć. 248 Byłbym zasnął, ale z drzewa nad moją głową zaczęły spadać jakieś żółte i zielone pociski. - To tulipanowiec - stwierdziła Jackie, podnosząc wzrok znad aparatu. Wyjąłem jedzenie i pojemnik z wodą, po czym obróciłem się na bok i obserwowałem Jackie. Umieściwszy aparat na ciężkim statywie, robiła zdjęcia z wszystkich możliwych stron. Dużo czasu zajmowało jej przygotowywanie terenu wokół kwiatów, usuwanie mikroskopijnych kamyczków i zeschniętych gałązek. Rozłożywszy kolejną błyszczącą plandekę, położyła się na niej na plecach i zaczęła fotografować w tej pozycji. Po pewnym czasie przyzwyczaiłem się do różnych okazów flory spadających mi na twarz, obróciłem się na plecy i zapadłem w drzemkę. Obudziłem się, kiedy ktoś wylał na mnie wiadro lodowatej wody

- w każdym razie takiego doznałem uczucia. - Chodźmy! - zawołała Jackie. Wyglądała jak garbata w długim poncho, czyli żółtym płaszczu przeciwdeszczowym, którym zakryła plecak. Pospiesznie wyciągnęła coś z mojego bagażu.

- Włóż to! - poleciła, podając mi niebieski płaszcz przeciwdeszczowy. Płaszcz wciąż znajdował się w oryginalnym opakowaniu. Musiałem użyć zębów, żeby rozerwać folię. 249 - Nie rób tego swoimi... a zresztą nieważne - powiedziała Jackie, unosząc pustą plastykową torbę, którą rzuciłem na ziemię. Włożyłem pelerynę. Jackie na chwilę zniknęła pod moim płaszczem, żeby włożyć mi plecak na ramiona. Ciężko mi było zachować spokój w tej niecodziennej sytuacji. Wsunąłem głowę przez otwór w poncho i popatrzyłem na Jackie. Deszcz chłostał nas bezlitośnie. - Moja droga - powiedziałem. - Jeśli chciałaś dostać się pod moje ubranie, nie musiałaś zadawać sobie tyle trudu. Myślałem, że się roześmieje, tymczasem ścisnęła mnie pasem od plecaka tak mocno, że aż jęknąłem z bólu. - Zachowaj takie teksty dla Dessie - syknęła, wysuwając się spod płaszcza. Sądziłem, że będziemy wlec się z powrotem przez błoto i pajęczyny do furgonetki, ale Jackie krzyknęła: „Idź za mną!" i skierowaliśmy się na inną trasę. Sto metrów dalej znajdowała się

olbrzymia pochylona skała, dająca schronienie i solidny grunt pod nogami. Ściany i nawis skalny poczerniały od rozpalanych tu ognisk. Z pewnością nie byliśmy pierwsi, którym to miejsce posłużyło za osłonę przed deszczem.

Znalazłszy się w środku, zdjęliśmy peleryny i plecaki i usiedliśmy, w milczeniu obserwując deszcz. Nie zanosiło się na to, żeby miał ustać. Z przerażeniem myślałem o drodze przez ten potop do mojej przytulnej furgonetki. Znów zadałem sobie w duchu pytanie, dlaczego nie zostałem w domu. Postanowiłem jednak na nic się nie skarżyć. 250 - Czy sprzęt nie zamókł? - Nie - odpowiedziała, stawiając plecak na skalnym podłożu. Kiedy tylko poczułam pierwsze krople... Przyłożyła dłoń do głowy. - Co ci się stało? - Ból - powiedziała szeptem. - Boże... Gdybym jej nie złapał, upadłaby na ziemię. - Jackie, Jackie! - zawołałem, przykładając dłoń do jej policzka. Posadziłem ją na kolanach. Byłem zaniepokojony jej wyglądem zbladła, skórę miała zimną i pokrytą potem. Hipotermia - pomyślałem. Zacząłem się gorączkowo zastanawiać, co należy robić w takiej sytuacji. Postanowiłem jakoś ją rozgrzać i dostarczyć jej porcję kalorii. Przeniosłem Jackie w najbardziej suche miejsce pod nawisem skalnym i podłożyłem plecak pod głowę. W kącie groty znajdowały

się drwa na opał. Bez wątpienia obowiązywało tu jakieś niepisane

prawo, dotyczące uzupełniania zapasu drewna. Dzięki niezliczonym przestrogom stryja Clyde'a zawsze miałem przy sobie paczkę zapałek, więc w ciągu paru minut rozpaliłem ognisko. Byłem zadowolony, że Jackie zmusiła mnie do zakupu kilku blaszanych garnuszków. W jednym z nich zagotowałem wodę z butelki, a kiedy zrobiła się gorąca, uniosłem kubek za pomocą kija i wlałem wrzątek do chłodnego kubka. 251 Gdy podawałem wodę Jackie, siedziała upiornie blada, ale na szczęście wyglądała już lepiej. Podałem jej schłodzoną wodę, wyjąłem z plecaka baton, odłamałem kawałek i włożyłem jej do ust. - Co się stało? - spytała cicho. Ręce trzęsły się jej tak, że zabrałem od niej kubek. Wyglądała, jakby za chwilę miała upaść, więc oparłem się i przytuliłem ją do siebie. - Zemdlałaś - odrzekłem, myśląc o tym, że będę musiał zabrać ją do lekarza. Przyszła mi na myśl śpiączka cukrzycowa. Popijała wodę z kubka, który przykładałem jej do ust. - To było tak, jakbym zasnęła i coś mi się przyśniło. Najpierw zobaczyłam ogień. W kuchni. Na palenisku stał garnek, od którego zajęła się ścierka, potem ściana, i wszystko stanęło w płomieniach. Gdzieś niedaleko była kobieta, ale rozmawiała przez telefon i zobaczyła pożar, kiedy już było za późno. W sąsiedniej izbie spało

dwoje małych dzieci, a płomienie objęły kuchnię i sypialnię. Dzieci...

- Jackie zakryła twarz dłońmi. - Dzieci spłonęły żywcem! To było straszne. I takie realistyczne! Wszystko widziałam. Od razu wiedziałem, co się stało - być może dlatego, że sporą część swego życia spędzam w świecie fantazji. Jackie miała kolejną wizję, tyle że tym razem była pogrążona w półśnie. Wiedziałem, że takie wytłumaczenie jej się nie spodoba. - To przypomina mi twój proroczy sen - powiedziałem wolno, przygotowany na to, że będę musiał długo ją przekonywać. 252 Nieszczęście jeszcze się nie wydarzyło, więc myślę, że będziemy mogli mu zapobiec. Nie doceniałem jej, gdyż natychmiast mnie zrozumiała. Mimo że wciąż była słaba, próbowała wstać. - Musimy znaleźć to miejsce. Chodźmy tam natychmiast. Wiedziałem, że ma rację. Ponieważ nie była w stanie niczego nieść, chwyciłem oba plecaki. Cięższy włożyłem na plecy, a lżejszy zawiesiłem z przodu. Jackie napełniła kubki deszczówką i zgasiła ognisko, potem włożyliśmy peleryny i wróciliśmy na szlak. Tym razem to ja prowadziłem; szliśmy bardzo wolno. Przypomniało mi się, jak wizja Jackie uratowała życie Nate'owi. - Opowiedz mi wszystko z najdrobniejszymi szczegółami! zawołałem, kiedy schodziliśmy śliską ścieżką. Peleryna w żywym odcieniu żółci podkreślała nienaturalną bladość twarzy Jackie. - Widziałam dzieci przyzywające matkę, ale ona...

- Nie! - zaoponowałem. - Nie mów mi, co się zdarzyło, tylko szczegółowo opisz miejsce. Musimy je znaleźć - mówiłem przez ścianę deszczu. Szedłem tyłem, nie spuszczając oka z Jackie. - Jakiego koloru był ten dom? Widziałaś jakąś ulicę? Podaj mi fakty! - Różowy flaming - powiedziała, podbiegając, żeby się ze mną zrównać. - Z tyłu domu był różowy flaming. Z plastyku. I płotek. Całe podwórze było otoczone płotem. - Drewnianym? Metalowym?! - rzuciłem przez ramię. - Był pokryty jakimś pnączem, chyba kapryfolium. Nie wiem, co było pod spodem. 253 - A dom? Jak wyglądał na zewnątrz i w środku? - Nie widziałem go na zewnątrz. W kuchni stał biały piec. I zielone meble. Stare meble. - A dzieci?! - krzyknąłem. Jak daleko jeszcze do furgonetki?! Ile lat miały te dzieci? Jaki kolor skóry? Włosów? - Biała skóra, oboje mieli jasne włosy. Sześć lat, może mniej. Zrobiła pauzę; zauważyłem, że się nad czymś zastanawia. - Było tam dziecko mające niespełna roczek. Chyba jeszcze nie umiało chodzić. - Dziewczynka? - Tak! Miała na sobie różową piżamkę. A starsze dziecko niebieską. To był chłopiec. Dzięki Bogu moim oczom ukazała się furgonetka. Wyjąłem kluczyki z kieszeni, otworzyłem drzwiczki i pomogłem Jackie wejść

do środka. Zdjąłem plecaki, wyjąłem telefon komórkowy, podałem go Jackie, po czym złożyłem plecaki za siedzeniami. W chwilę później

zawróciłem w stronę miasta. - Kto mógłby wiedzieć, co to za miejsce, gdybyś je opisała? zapytałem Jackie. - Każdy, kto mieszka w tym miasteczku od urodzenia odpowiedziała. - No dobrze, ale jeśli do kogoś wstąpimy, a ty opowiesz swój sen i spróbujesz wyjaśnić, o co ci chodzi, pomyślą, że jesteś... - Niespełna rozumu? Nie było czasu na zastanawianie się nad ludzkimi reakcjami. 254 - Musimy znaleźć kogoś, komu będziemy mogli zaufać. Jechałem tak szybko wśród dziur i kolein, że koła chwilami nie dotykały ziemi. Wpadłem na pewien pomysł, ale sądziłem, że Jackie się nie zgodzi. Sądziłem, że chce zadzwonić do Allie, lecz coś mówiło mi, że tej kobiecie brakuje opanowania, którym należało się wykazać w tej sprawie. - Dessie - stwierdziła Jackie i zaczęła wybierać numer. Zachowałem go w swojej książce telefonicznej. Kiedy Dessie odebrała telefon, Jackie przyłożyła mi słuchawkę do ucha, żebym mógł prowadzić. - Dessie - odezwałem się - mówi Ford Newcombe. Nie mam teraz czasu, żeby wprowadzać cię w szczegóły, ale muszę kogoś szybko znaleźć. To kobieta z dwojgiem dzieci o jasnych włosach, chłopiec ma około sześciu lat, a dziewczynka jeszcze raczkuje. Z tyłu

za domem stoi różowy flaming, a płot jest opleciony kapryfolium.

- Jest też huśtawka - dodała Jackie. - Jest też huśtawka - powtórzyłem do słuchawki. Dessie nie zadawała żadnych pytań. Zastanawiała się chwilę, po czym powiedziała: - O tak. Na końcu Maple Street. Nareszcie wjechaliśmy na brukowane ulice, deszcz prawie przestał padać. - Jesteśmy na rogu Sweeten Lane i Grove Hollow. Jak mamy tam dojechać? 255 - Skręć w prawo w Sweeten w stronę stacji Shella - powiedziała Dessie. - Widzisz znak STOP? - Tak. - Skręć w lewo, miń dwie przecznice. Jesteś na Pinewood? - Tak. - Skręć w prawo. Na końcu ulicy, po lewej stronie jest dom. - Widzę! - krzyknęła Jackie. Opuściła szybę samochodu i wychyliła się. - Widzę huśtawkę i flaminga. I... i płot pokryty kapryfolium. - Dessie - rzuciłem - do zobaczenia jutro. - Niczego nie wyjaśniając, rozłączyłem się. Zatrzymałem furgonetkę przed domem na końcu ulicy. Popatrzyliśmy z Jackie na siebie. Pytanie: „Co teraz?" zawisło między nami.

- Może powinniśmy... - zaczęła. Wysiadłem z samochodu, nie mając pojęcia, co począć.

Podszedłem do frontowych drzwi, Jackie tuż za mną. Miałem nadzieję, że lada moment doznam oświecenia. Popatrzyłem na Jackie, jakby dla dodania sobie odwagi, i nacisnąłem dzwonek. Usłyszeliśmy czyjeś kroki, a po chwili dźwięk telefonu i kobiecy głos: „Chwileczkę!". - Telefon - mruknęła Jackie. Przekręciłem gałkę, ale drzwi były zamknięte na klucz. Jackie pobiegła na tył domu. Ruszyłem za nią. Tylne wejście było otwarte, wśliznęliśmy się do środka. Słyszeliśmy śmiech kobiety, widzieliśmy jej profil przez drzwi prowadzące do frontowego pokoju. 256 Na piecu stał garnek, obok paliła się ścierka, a płomienie sięgały już półki, na której leżały szmatki do trzymania gorących garnków i bukiety suszonych kwiatów. Rzuciłem ścierkę do zlewu i puściłem wodę. Kiedy się odwróciłem, zobaczyłem stojącego w drzwiach małego chłopca w niebieskiej piżamie. Malec przecierał oczy i ze zdziwieniem nam się przyglądał. Jackie położyła palec na ustach, żeby nic nie mówił, po czym wyszliśmy z kuchni i pobiegliśmy do furgonetki.

257 Rozdział 12 JACKIE

Przyszło mi do głowy, że jestem zazdrosna o Dessie, ale po głębszym namyśle uznałam, że nie. Dlaczego miałabym być o nią zazdrosna? Gdybym szaleńczo kochała się w Fordzie Newcombie, a jakaś kobieta chciała mi go zabrać, wtedy, owszem, byłabym wściekła. Możliwe też, że gdyby Dessie była typem kobiety, która

pragnie służyć mężczyźnie, a ja bałabym się, że moja posada jest zagrożona, prawdopodobnie postanowiłabym ich rozdzielić. Jednak Dessie Mason była zupełnie inna. Co prawda mogłam sobie wyobrazić, że wychodzi za Forda i staje się jego niewolnicą. Musiałabym wtedy wyprowadzić się z najlepszej sypialni i przenieść

do części domu przeznaczonej dla służby, czyli na poddasze, ale nie wyobrażałam sobie, żeby zwolniła mnie z posady. Wykonywałam zbyt wiele ważnych prac. Prowadziłam dom, byłam sekretarką Forda, jego kucharką i pośredniczką w zakupach. Robiłam wszystko oprócz uprawiania z nim seksu... byłam jednak pewna, że Dessie chętnie wzięłaby na siebie ten obowiązek. Dlaczego więc miałabym być zazdrosna, jak najwyraźniej wydawało się Fordowi? Tak często uśmiechał się z przekąsem, że miałam wrażenie, iż twarz przekrzywi mu się w jedną stronę. 258 Już podczas pierwszej wizyty Dessie zauważyłam, że zastawia na niego sidła i chce go zdobyć. Byłam pewna, że jeśli nawet doprowadzi do tego, nie przyniesie mu to szczęścia. Musiałam przyznać, że pani Mason była piękna, zmysłowa. Bez trudu potrafiłam sobie wyobrazić, jak niezliczeni mężczyźni wyznają jej miłość. Podejrzewałam, że wyjechała z Los Angeles, gdyż było tam zbyt wiele pięknych kobiet. Uroda w połączeniu z niezwykłym talentem rzeźbiarskim sprawiła, że Dessie stała się prawdziwą królową Cole Creek. Mieszkańcy wymawiali jej imię szeptem, z

nabożnym szacunkiem. A teraz Dessie postanowiła zdobyć mojego szefa. Nie mogłam liczyć na to, że nie dopnie celu. Ford był bardzo mądry w sprawach książek, ale nie znał się na kobietach. Tego wieczoru, gdy Dessie przyszła na kolację, zachowywał się jak trawiony gorączką. Muszę przyznać, że wydało mi się to niesmaczne.

Dessie nadała odpowiednią oprawę prezentacji rzeźby dla Forda. Jej dzieło było bardzo udane. Zapewne wykazałam się małostkowością, myśląc, iż za dużo sobie wyobraża, ale uważałam, że Ford powinien był wcześniej wyrazić zgodę na wykonanie wizerunku zmarłej żony i teściowej. Skoro jednak już to zrobiła, czemu nie pokazała mu rzeźby na osobności? Dlaczego musiała popisać się nią przed innymi gośćmi i doprowadzić Forda prawie do płaczu? Miał łzy w oczach od chwili, gdy zobaczył rzeźbę. 259 Zapewne jestem cyniczna, ale idę o zakład, że nigdy nie wykonałaby niezamówionej rzeźby dla jakiegoś biedaka. To nie przypadek, że właśnie bogaty Ford otrzymał trójwymiarowy wizerunek dwóch kobiet, którym poświęcił miliony słów pełnych miłości. Kiedy powiedział mi, że w niedzielę zamierza odwiedzić Dessie i omówić wykonanie rzeźby w brązie, zastanawiałam się, ile jeszcze

zamówień jej złoży. Ford i Tessa zdążyli już zaśmiecić ogród około pięćdziesięcioma koszmarnymi figurkami z betonu. Zauważyłam, że Dessie przyglądała się im z głębokim namysłem. Zapewne chciała zastąpić je swoimi własnymi dziełami, na które Ford wydałby sześciocyfrowe sumy. Wmawiałam sobie, że to nie moja sprawa. Ford miał prawo do romansu, a nawet małżeństwa z wybraną przez siebie kobietą. Moim zadaniem było... cóż, prawdę mówiąc, zaczynałam się zastanawiać, do

czego mnie zatrudnił. W ciągu minionego tygodnia, ilekroć napomknęłam o naszych poszukiwaniach, Ford natychmiast zmieniał temat. Mówił, że pracuje teraz nad czymś innym i wrócimy do diabelskiej historii później. Czułam jednak, że najprawdopodobniej się o mnie niepokoi. Oboje doszliśmy do wniosku, że historia o diable prawdopodobnie wiąże się z jakimś wydarzeniem z mojego dzieciństwa, więc byłam wdzięczna, że Ford nie zgłębia tematu. Poza tym pochłonęła mnie praca przy urządzaniu studia fotograficznego. Muszę też przyznać, że dobrze mieszkało mi się z 260 Fordem. Potrafił być bardzo zabawny, i wprost uwielbiałam rozmawiać z nim o książkach. Codziennie wieczorem, kiedy przygotowywałam obiad, czytał mi na głos fragmenty któregoś z zamówionych poradników na temat fotografii i oboje uczyliśmy się z nich wielu rzeczy.

Zaskakiwał mnie hojnością. Złożyłam zamówienie na najpotrzebniejszy sprzęt fotograficzny, tymczasem Ford bardzo poszerzył listę, tak że cena zakupów osiągnęła sumę, która przyprawiła mnie o ucisk w żołądku. - Nigdy nie będę w stanie ci tego spłacić - powiedziałam, oddając mu listę. Ford wzruszył ramionami. - Coś wymyślimy. Jakiś czas temu uznałabym, że chodzi mu o seks, ale zdążyłam się już zorientować, że Ford absolutnie nie myśli o mnie w tych

kategoriach. Traktował mnie jak córkę, której nigdy nie miał. Muszę przyznać, że wprawiało mnie to w przygnębienie. Wprawdzie kiedy poznałam Forda, wykazałam się stanowczością, jeśli chodzi o seks, ale byłam wtedy zaręczona z Kirkiem, a wyjazd z Fordem do Cole Creek nastąpił wkrótce po rozstaniu z narzeczonym. Moja nieufność do przedstawicieli męskiego rodu była więc zrozumiała. Jednak od tamtego czasu... W pewnym momencie uznałam, że Ford jest całkiem atrakcyjny. Ale odkąd przyjechaliśmy do Cole Creek, ciągle kochał się w jakiejś kobiecie; najpierw w Rebecce, a teraz w Dessie. Mogłam być tylko jego asystentką i partnerką w interesach. 261 W sobotę nasze niewielkie gospodarstwo przeżyło potężny wstrząs. Wpadłam w zły humor potem, gdy poprzedniego wieczoru

Ford zrobił z siebie widowisko przy Dessie. Nie chodziło mi bynajmniej o to, że prawie płakał w obecności gości - to nawet było wzruszające - natomiast byłam wściekła, że cały czas gapił się na Dessie. Miała na sobie suknię ukazującą ogromne piersi aż po granicę dobrego smaku, szeroki pas ściskający potężny stan i długą spódnicę, maskującą tyłek, który musiał mieć obwód co najmniej metra. Dessie rozmawiała i śmiała się przez cały wieczór, gdy tymczasem Ford tylko popijał piwo i wpatrywał się w nią. Widziałam, jak spogląda na jej pomalowane na różowo paznokcie u nóg, dopóki nie schowała ich pod stołem. Mimo wszystko uważam, że nie byłam zazdrosna. Myślę tylko, że jeśli Dessie zachowywała się jak kobieta, która lada chwila może się zakochać, powinnam być z tego powodu szczęśliwa. Nawet

gdybym się zorientowała, że pożąda Forda, też wszystko byłoby w porządku. Jednak Allie powiedziała mi, że ludzie w Cole Creek wiedzą, iż Dessie sypia ze swoim dwudziestopięcioletnim ogrodnikiem. Kiedyś zauważyłam, jak przyglądała się Nate'owi, i razem z babką Nate'a stanęłyśmy między nią a urodziwym chłopcem. Tamtego wieczoru jedyne szczere uczucia pojawiały się na twarzy Dessie, gdy się śmiała. Tak czy owak w sobotni ranek byłam w złym humorze, więc postanowiłam wziąć aparat fotograficzny i zrobić zdjęcia kwiatów. 262

Jednak kiedy wychodziłam z domu, Ford wyrósł jak spod ziemi i uparł się, żeby mi towarzyszyć. Ford ma liczne zalety, ale bywa najbardziej wkurzającym mężczyzną pod słońcem. Zanim kupił sobie odpowiedni strój na wyprawę, słońce stało już wysoko na niebie i wiedziałam, że nie uchwycę żadnych interesujących cieni na kwiatach. Żałowałam, że nie spędza tego dnia z Dessie. Niechby robiła z nim, na co tylko miałaby ochotę. Co gorsza, kiedy w końcu znaleźliśmy się na szlaku, Ford nieustannie się na coś uskarżał. Nie przeszliśmy nawet dwóch kilometrów, a ktoś słuchający mojego towarzysza gotów byłby pomyśleć, że pokonaliśmy dobre trzydzieści, i to w ciężkim terenie. Co chwila coś jadł i pił, jęczał i stękał, potykał się chyba o każdą gałązkę leżącą na ścieżce, a potem okropnie marudził, narzekając na pajęczyny. Miałam ochotę mu przyłożyć!

Mimo wszystko okazało się, że jego obecność bardzo mi się przydała, gdyż miałam kolejny katastroficzny sen. Tyle że tym razem właściwie wszystko działo się na jawie. Myślę, że straciłam przytomność najwyżej na kilka minut. Kiedy doszłam do siebie, Ford rozpalił ognisko i podgrzał wodę w kubku, a potem próbował mnie nakarmić jednym z tych pseudoodżywczych batonów, które pochłania tuzinami. To on doszedł do wniosku, że miałam kolejną wizję. Wiedziałam, że się nie myli. Pół godziny wcześniej leżał na ziemi jak

zdechły ślimak i nagle okazał się wulkanem energii. Chwycił oba 263 plecaki, jeden włożył na plecy, drugi umieścił z przodu, i zaczął biec ścieżką. Tak, nie mylę się. On biegł. Gdy wreszcie zasiadł za kierownicą furgonetki, musiałam niemal walczyć o życie. Zasypał mnie milionami pytań o moją wizję, ale nie potrafiłam się skoncentrować ze strachu, że wywróci furgonetkę. Zdziwiłam się, że prowadzi jedną ręką i w ogóle nie zdaje sobie sprawy, że jest w tym coś niezwykłego. Wszystkie jego książki wyraźnie dowodziły, że on (pod postacią jednego z bohaterów powieści) jest zupełnie inny niż jego prymitywni krewni, tego dnia jednak miałam wrażenie, że gdyby ktoś podał mu papierosa i strzelbę, spokojnie stawiłby czoło każdemu rewolwerowcowi w Stanach. Mimo że nieustannie uderzałam głową w dach furgonetki, chwyciłam komórkę Forda i jakimś cudem udało mi się dodzwonić do Dessie. Wybrałam właśnie ją, bo byłam pewna, że nie przejmuje się niczyim losem poza swoim własnym. Allie natychmiast zadałaby mi

tysiące pytań, na które wcale nie miałam ochoty odpowiadać. Dzięki Dessie w rekordowym czasie znaleźliśmy dom z mojej wizji, po czym przez tylne drzwi wśliznęliśmy się do kuchni i ugasiliśmy ogień, zanim dom stanął w płomieniach. Muszę przyznać, że to wszystko było na swój sposób zabawne. Dzika jazda, potem uratowanie życia dwojgu dzieciom... Tak, nareszcie wpadłam w doskonały humor. Miałam ochotę rozebrać się

do naga, polewać się szampanem i kochać aż do wschodu słońca. Oczywiście z Fordem. Ta myśl trochę mnie zaskoczyła, ale kiedy, śmiejąc się, wracaliśmy do domu, wcale nie wydawało się to 264 niemożliwe. Może nie trwałoby to całą noc z mężczyzną w jego wieku i kondycji fizycznej, niemniej... Zaproponowałam, żebyśmy kupili pizzę i piwo, i zastanawiałam się, jak by tu zasugerować, że moglibyśmy... hm... Ale kiedy wreszcie przyjechaliśmy do domu, na ganku stała Dessie z szampanem i wędzonymi ostrygami w koszyku. Podobno strasznie martwiła się o Forda. Mówiła to z klasycznym akcentem piękności z Południa, i nawet udało jej się ścisnąć pas o kolejną dziurkę. Zastanawiałam się, czy przypadkiem nie przeszła zabiegu płukania jelit. Ford popatrzył na mnie wzrokiem mającym wyrażać, że w obecnej sytuacji nie ma wyboru, więc powiedziałam, że jestem zmęczona i chcę się położyć. Zaczął zachowywać się po ojcowsku, ale odepchnęłam jego rękę z czoła i weszłam na górę. Musiałam zamknąć wszystkie okna, żeby nie słyszeć afektowanego śmiechu Dessie,

dobiegającego z ogrodu. Nawet jeśli nie byłam zazdrosna, to z pewnością w tę niedzielę czułam się bardzo samotna. Ford, który siedział z Dessie w ogrodzie do późna w nocy, wstał dopiero około południa, zupełnie nieobecny duchem. Przyrządziłam mu ogromny omlet z serem, postawiłam talerz

na stole, po czym wyszłam do ogrodu i zajęłam się czytaniem książki o fotografii. Chciałam pójść do kościoła, ale byłam tak rozleniwiona, że nie mogłam się przemóc. O wpół do pierwszej zadzwoniłam do Allie, nikt tam jednak nie odbierał telefonu. 265 Właśnie wtedy usłyszałam, że Ford wyjeżdża gdzieś samochodem. Wyjrzałam przez okno. Wcale się ze mną nie pożegnał! Siedząc na wyściełanym krześle przy telefonie, poczułam się nagle opuszczona i samotna. I chyba dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że jestem pracownicą Forda. Oczywiście otrzymywałam pobory, a jednak... Wiedziałam, że moje rozważania nie mają sensu i że zachowuję się jak dziecko, ale po raz pierwszy, odkąd się tu wprowadziliśmy, zostałam sama. Zastanawiałam się, czy Dessie ugotuje mu coś wspaniałego na obiad. Czy włoży czarne spodnie torreadora i czerwoną bluzkę? Czy pokaże mu nieprzyzwoicie głęboki dekolt? Westchnęłam ciężko, czując wzbierającą wściekłość. Jeśli się przyjmie, że nie byłam zazdrosna, zachowywałam się jak idiotka. Pomyślałam, że być może jestem po prostu znudzona. Zadzwoniłam do Nate'a z nadzieją, że może on i jego babka przyjdą

na lunch albo zaproszą mnie do siebie. Jego babka była miłą kobietą. Uwielbiałam przypominać Fordowi, że babcia jest w jego wieku. Odpowiadał wtedy, że nie zamierza się z nią żenić i że Nate'a też nikt

nie będzie zmuszał do zadawania się ze mną, więc mogę dać sobie spokój z tymi żartami. Jak zwykle zaśmiewaliśmy się z tego oboje. W domu Nate'a nikt nie podnosił słuchawki. - Gdzie się wszyscy podziali? - To pytanie zadałam sobie na głos. Czyżby gdzieś odbywało się jakieś przyjęcie, na które nie zostałam zaproszona? Może tam właśnie pojechali Ford i Dessie? 266 Postanowiłam wziąć się w garść. Musiałam coś z sobą zrobić, nie zamęczając nikogo swymi problemami. Oczywiście oznaczało to robienie zdjęć. Zawahałam się, czując przypływ panicznego strachu. Co się stanie, jeśli w lesie znów będę miała jakąś wizję? Kto przyjdzie mi na ratunek, gdy stracę przytomność? A co ważniejsze, kto mi pomoże wydobyć się z koszmaru? Jeszcze przez chwilę zastanawiałam się nad swym uzależnieniem. Kiedy spotkałam Forda, miałam już ukończone dwadzieścia sześć lat, więc z pewnością potrafię spędzić popołudnie bez niego. Wstałam i poszłam do sypialni. Pusty dom wydał mi się nagle zbyt duży, zbyt stary i skrzypiący. Miałam wrażenie, że z każdego kąta dobiegają jakieś odgłosy. Na szczęście udało nam się pozbyć z domu pszczół, lecz być może gdzieś na strychu były osy. Albo ptaki.

Spakowałam filmy i baterie, wzięłam plecak i zeszłam na dół. Nie wiedziałam, dokąd się wybieram, ale musiałam wyjść z domu.

Przeszłam zaledwie kilometr wąską ścieżką, kiedy natknęłam się na niepozorną tabliczkę z napisem: SZLAK. Wyglądała jak wyrzeźbiona i sprawiała, że przypadkowy turysta zaczynał czuć się wytrawnym piechurem. Droga była szeroka i wydeptana, z widocznymi korzeniami drzew, wytartymi przez wiele stóp. Zastanawiając się, dlaczego nie pamiętam tej trasy, nagle się roześmiałam, uświadomiwszy sobie, że jestem tak samo zaniepokojona, kiedy coś wydaje mi się znajome. 267 Już po niedługim czasie znalazłam kwiaty godne uwiecznienia na kliszy. Ustawiłam swój F100 na statywie, użyłam filmu Fuji Velvia ISO 50 i zrobiłam zdjęcia pięknym okazom flory, oświetlonym plamkami światła słonecznego. Nacisnęłam spust i wstrzymałam oddech, by żaden podmuch wiatru nie poruszył listkiem i nie zepsuł obrazu. Powietrze było tak spokojne, że miałam nadzieję na idealnie ostre ujęcie. Uwielbiałam fotografować kwiaty. Miały wspaniałe barwy, w pełni satysfakcjonujące drzemiące we mnie dziecko, które kocha kredki w najbardziej jaskrawych kolorach. Mogłam nieustannie wpatrywać się w obrazki wypełnione czerwienią, różem i zielenią, wciąż czując się tak, jakbym miała przed sobą coś naturalnego. Kiedy fotografowałam ludzi, towarzyszyły mi zgoła odmienne uczucia. To wyraz twarzy i widoczne na niej emocje stanowiły wtedy barwę fotografii. Doszłam do wniosku, że kolorowe filmy zbyt często

koncentrują się na skórze, która na przykład może wydawać się za czerwona albo upstrzona starczymi plamami, co odwraca uwagę od uczucia, które zamierzałam ukazać. Podobnie trudno było skupić wzrok na twarzy dziecka, jeśli miało na sobie koszulkę z czterema pomarańczowymi nosorożcami. W ciągu minionych lat nauczyłam się zaspokajać swoje wymagania dotyczące koloru, fotografując barwne kwiaty, utrwalając je na drobnoziarnistych błonach. Potrafiłam powiększyć pręcik kwiatu do formatu 9x12 i wciąż mieć ostry obraz. Natomiast pasję poznawania ludzkich uczuć realizowałam na filmach czarno-białych, 268 wywoływanych ręcznie, niepoddawanych masowej obróbce w jakiejś ogromnej maszynie. Zużyłam cztery rolki velvii i dwie ektachrome, po czym spakowałam się i ruszyłam z powrotem do domu. Dochodziła czwarta; byłam głodna i spragniona, gdyż nie wzięłam ze sobą prowiantu. Chyba już zanadto się przyzwyczaiłam do przebywania w towarzystwie Forda, ponieważ ilekroć mi towarzyszył, zawsze miał z sobą picie i jedzenie. Ciężko westchnąwszy z żałości nad sobą, włożyłam plecak i skierowałam się na ścieżkę. Czułam się teraz o wiele lepiej. Nie dokuczała mi już samotność, minęła też złość na Forda. Spędziłam miłe popołudnie i miałam wrażenie, że zrobiłam kilka dobrych zdjęć. Być może powinnam zacząć wydawać pocztówki i sprzedawać je turystom wędrującym przez Appalachy. Może...

Gwałtownie przystanęłam i rozejrzałam się dookoła, nie zdając

sobie sprawy z tego, gdzie jestem. Przede mną płynął wąski strumyk, a przecież wcześniej nie przekraczałam żadnej wody. Odwróciwszy się, zaczęłam szukać ścieżki, którą przyszłam, przez cały czas wyobrażając sobie, jak przykro będzie Fordowi Newcombe'owi, kiedy będzie musiał prosić strażników, żeby mnie odnaleźli. „Nie powinienem jej był zostawiać samej" - pomyśli. Szłam przed siebie przez jakieś dwadzieścia minut, ale wciąż nie widziałam niczego, co wydałoby mi się znajome. Zaczynałam się już niepokoić, kiedy spojrzałam w lewą stronę, zwabiona błyskiem słońca na czymś, co się poruszało. 269 Zaciekawiona, ale i lekko przestraszona - wciąż nie wiedziałam, gdzie się znajduję - zboczyłam ze ścieżki i weszłam w las. Starałam się poruszać jak najciszej na miękkiej ziemi; stąpałam niemal bezszelestnie. Las był gęsty i ciemny, ale miałam przed sobą słońce. Znów coś zamigotało. Serce podeszło mi do gardła. Nie wiedziałam, kogo za chwilę zobaczę. Przyszedł mi na myśl Kuba Rozpruwacz i błyszczące ostrze noża. Kiedy dotarłam na skraj lasu, omal nie roześmiałam się z radości. Zobaczyłam stary płot, uginający się pod ciężarem róż. Ich jasnoróżowe płatki miękko opadały na ziemię, poruszane lekkim wiatrem. Trawa była świeżo skoszona. Na chwilę zamknęłam oczy,

rozkoszując się niebiańskim zapachem. Miałam las po jednej stronie, a z drugiej teren zamykały drzewa rosnące tak blisko siebie, że nie mogłam dostrzec domu, który, jak przypuszczałam, znajdował się na

wzgórzu. Prawdę mówiąc, byłam tak zdezorientowana, że nie zauważyłabym nawet i Białego Domu. Pod ogromnym drzewem stała drewniana ławka, na której siedział jakiś mężczyzna, niezwykle wprost przystojny, z włosami czarnymi jak smoła. Wysoki i szczupły, przybrał niedbałą pozę, rozprostowawszy długie nogi. Miał na sobie dżinsy, szare turystyczne buty i granatową kurtkę. Słońce odbijało się w aluminiowym kubku z termosu stojącego na trawie. 270 Na ziemi stała również niebieska płócienna torba, ż której wystawał bochenek chleba. Natomiast obok niej zobaczyłam - i oczy szeroko otworzyły mi się ze zdumienia -torbę fotograficzną Billinghama. Torby te produkowane były w Anglii i wyglądały jak książęcy ekwipunek, odziedziczony po znamienitych przodkach. Książę Karol powiedział kiedyś, że wydaje mu się, iż nikt nie kupuje tweedu, że jest to materiał, który ludzie po prostu mają. To samo można by powiedzieć o torbach Billinghama; one także istniały od zawsze. Były wykonane z płótna i skóry, z mosiężnymi sprzączkami. Oczywiście takie torby można było kupić, tyle że, podobnie jak tweed, sporo kosztowały.

Stałam wśród drzew, kuląc się jak przemytnik i zazdroszcząc nieznajomemu jego torby fotograficznej, kiedy poczułam, że właściciel przedmiotu moich marzeń mi się przygląda. Istotnie, ledwie uniosłam wzrok, zauważyłam skierowane na siebie spojrzenie

ciemnych oczu. Obdarzył mnie ciepłym uśmiechem. Spłonęłam rumieńcem aż po czubki uszu, prezentując co najmniej cztery odcienie czerwieni. Miałam ochotę uciec w las jak jednorożec. Tyle że jednorożce zapewne nie miały kłopotu z odnalezieniem właściwej drogi. Głęboko zaczerpnąwszy tchu, postanowiłam zachować się jak dorosła. Postąpiłam kilka kroków w stronę mężczyzny. - Nie zamierzałam pana obserwować - powiedziałam. -Po prostu... - Chciała się pani upewnić, że nie jestem seryjnym mordercą? 271 Zwrócony do mnie twarzą, wydawał się jeszcze przystojniejszy; miał też piękny głos: głęboki i miękki. Zdaje się, że znalazłam się w opałach - pomyślałam. Przesunął się na ławce i wskazał mi miejsce obok. Był tak niepokojąco elegancki, że zdejmując plecak, patrzyłam na róże. - Są bardzo piękne. - To prawda - potwierdził i odwrócił się, by na nie spojrzeć. Wiedziałem, że właśnie przypada okres kwitnienia, i dlatego tu dzisiaj przyszedłem.

Postawiłam swoją plastykowo-płócienną torbę na ziemi obok cuda Billinghama. Było to jak zderzenie tradycji z nowoczesnością. Usiadłszy na brzegu ławki, wciąż patrzyłam na róże, ale po chwili opuściłam wzrok. Odwrócił się do mnie z błyszczącymi oczami i promiennym uśmiechem. Dobrze znając Forda, zdążyłam już przyzwyczaić się do

jego spojrzeń, jednak przy tym człowieku czułam się jak mało rozgarnięta nastolatka w obecności kapitana drużyny futbolowej. - Idę o zakład, że mam przed sobą Jackie Maxwell - powiedział. Jęknęłam. - Ech, te małe miasteczka. - To rzeczywiście jest bardzo małe. Russell Dunne -przedstawił się, wyciągając rękę. Podałam mu dłoń, po czym z trudem ją cofnęłam, wyczerpawszy chyba cały zapas samodyscypliny na ten rok. Niełatwo było mi puścić tę dużą, ciepłą rękę. 272 - Czy to pański dom? - spytałam, wypatrując budynku, ale dostrzegłam tylko kolejne drzewa. - Nie - odparł. - W każdym razie już nie mój. Chciałam zapytać, co to znaczy, ale się powstrzymałam. Ten mężczyzna tak mi się podobał, że czułam się jak zelektryzowana.

- Nie jest pani przypadkiem głodna? Wziąłem ze sobą tak dużo jedzenia, że trzeba coś z nim zrobić, bo będę musiał dźwigać je z powrotem. - Popatrzył na mnie spod długich rzęs. - Jest tak ciężkie, że będzie pani musiała mi pomóc je nieść, jeśli go nie zjemy. Co mogłam zrobić? Odmówić mu? Dobre sobie. - Chętnie się poczęstuję - odpowiedziałam. Stanął przede mną i przeciągnął się. Nie miałam wątpliwości, że pragnie zaprezentować swoje wspaniałe ciało... Zmusiłam się do odwrócenia wzroku. Uniósł płócienną torbę i

wyjął z niej obrus w biało-czerwona kratę. Ten wzór wydał mi się trochę mało gustowny, ale musiałam przyznać, że wspaniale wyglądał na soczyście zielonej trawie. - Pomoże mi pani? - zapytał, siadając. W zawstydzająco krótkim czasie usiadłam przy nim na obrusie, naprzeciw pięknych róż, i zajęłam się rozkładaniem wyjętych z torby produktów. Muszę przyznać, że istotnie udało mu się spakować mnóstwo rzeczy. Była wśród nich butelka zimnego białego wina i dwa kryształowe kieliszki, pięknie dźwięczące przy uderzeniu, oraz talerze 273 od Villeroya i Bocha. Kupił doskonałe jedzenie: sery, paszteciki, oliwki, różnego rodzaju mięsa w małych paczuszkach, trzy rodzaje sałatek. - To jest jak cudowne rozmnożenie chleba i ryb - zauważyłam.

Popatrzył na mnie, wyraźnie zaskoczony. - Co pani ma na myśli? Uznałam, że najwyraźniej nie bywa w kościele. Wyjaśniłam mu, że Jezus nakarmił nieprzebrane rzesze ludzi kilkoma bochenkami chleba i paroma rybami. Wyraźnie go to rozbawiło. Uśmiechnął się. - To nie ma nic wspólnego z Biblią. Po prostu mam duże doświadczenie w pakowaniu się. Gdybym miała przed sobą kogoś innego, pomyślałabym, że nie zrozumiał mojego żartu. Obdarzył mnie tak serdecznym uśmiechem, że nie sposób było go nie odwzajemnić. Nalał wino, odłamał kawałek

chleba i podał mi talerz z serem i oliwkami. Uwielbiałam takie jedzenie. Kiedy już się posililiśmy, wsparłam się na ramieniu, popijałam wspaniałe wino i patrzyłam na róże. - Proszę mi coś powiedzieć o sobie - poprosiłam. Jego śmiech był głęboki i miękki jak ser Brie. - Wolałbym, żeby to raczej pani powiedziała mi coś, co bardzo chcieliby wiedzieć wszyscy w Cole Creek. Co panią łączy z Fordem Newcombe'em? Spojrzałam na niego, zaniepokojona. 274 - A dlaczego to tak wszystkich interesuje?

- Z tego samego powodu, z jakiego ludzie chcieliby dowiedzieć się wszystkiego o mnie. - Poddaję się - odparłam z uśmiechem, czując miłe odprężenie. Ten mężczyzna podobał mi się tak bardzo, że nie byłam w stanie rozsądnie myśleć ani prowadzić rozmowy. -Więc kto zaczyna? - Może zagramy w marynarza? - zaproponował i znów się roześmiał. - Tak zawsze kończyły się nasze spory z ojcem o to, kto ma wykonać najtrudniejsze zadania. Wygrałam. - Kim pan jest? Dlaczego nie przyszedł pan na doroczne spotkanie w Cole Creek i co się stało z pańskim domem? -Zadając ostatnie pytanie, próbowałam przeniknąć wzrokiem gęstwinę drzew. - No dobrze - zgodził się. Przełknął kęs i wytarł ręce, po czym wstał, skłonił się i przyłożył wskazujący palec do skroni.

Wiedziałam, że naśladuje Jacka Haleya z Czarodzieja z Ozjednego z moich ulubionych filmów. - Nazywam się Russell Dunne - zaczął. - Mam trzydzieści jeden lat. Jestem profesorem historii sztuki na Uniwersytecie Karoliny Północnej w Raleigh. Do dziewiątego roku życia mieszkałem w Cole Creek, potem przeprowadziliśmy się i tylko czasami przyjeżdżaliśmy tutaj, żeby odwiedzić krewnych. Moja matka mieszkała w domu, który tu stał, ale spłonął jakieś dziesięć lat temu. Byłem żonaty, a teraz jestem wdowcem, nie mam dzieci ani zobowiązań. Nie

przyszedłem na herbatkę, ponieważ już tu nie mieszkam i nie jestem 275 uważany za członka tej społeczności. - Popatrzył na mnie roziskrzonymi oczami. - Co jeszcze panią interesuje? - Co jest w tej torbie Billinghama? Spoważniał. - A więc nareszcie przechodzimy do sedna sprawy. A ja myślałem, że chodzi o mój urok osobisty, a przynajmniej o ser. - Pudło - odpowiedziałam, zadowolona, że mogę udawać, iż nie widziałam się już z nim na ślubnym kobiercu. -Jaki ma pan sprzęt? Uniósł dużą torbę i postawił ją na skraju obrusa, po czym wyjął aparat, który do tej pory oglądałam jedynie w katalogu: Nikon D1-X. - Cyfrowy? - zapytałam, nie umiejąc ukryć szyderstwa w głosie. Lubię aparaty z automatycznym ustawianiem ostrości, ale jest to już dla mnie absolutnie ostateczna granica postępu technicznego. Nie cierpię obiektywów o zmiennej długości ogniskowej, ponieważ wydaje mi się, że nie pozwalają one uzyskać takiej jakości zdjęcia, jaką daje obiektyw o stałej ostrości. Moim zdaniem aparaty cyfrowe

nadają się tylko dla turystów. Chociaż wiedziałam, że już sam korpus jego aparatu, a nie tylko obiektyw, jest wart tysiące dolarów, w moich oczach nadal nie był prawdziwym sprzętem. Kierując aparat ku rozświetlonym słońcem różom, Russell wykonał kilka zdjęć, po czym wyjął plastykową kartę. Podczas gdy piłam wino, sięgnął do torby po niewielkie urządzenie - dwa z nich

zmieściłyby się w pudełku na buty. Pomyślałam, że to przenośny odtwarzacz DVD, i zastanawiałam się, jaki film będzie chciał mi pokazać. Miałam nadzieję, że nie będzie w nim zbyt wielu nieprzyzwoitych scen, gdyż nie potrafiłabym wtedy powstrzymać rąk. 276 Kiedy włożył tam kartę, wstrzymałam oddech, z kieliszkiem u warg, i chyba nie wypuściłam powietrza do chwili, gdy zobaczyłam wyłaniające się zdjęcie. Odstawiłam kieliszek i jak urzeczona patrzyłam na fotografię, perfekcyjną pod względem barwy i ostrości. Widziałam nawet kolce na łodygach róż. - Och! - Tylko tyle byłam w stanie powiedzieć. - Oczywiście można opracować zdjęcia komputerowo, a poza tym istnieją znacznie lepsze drukarki, ale wie już pani, o co chodzi. O, tak - pomyślałam. Od razu przyszły mi do głowy różne możliwości zastosowania tego swoistego polaroidu w stylu New Age. - Korzystam również z tradycyjnego sprzętu - oznajmił, wyjmując z torby dużego nikona F5. - Weź mój aparat, dodaj do niego parę urządzeń i parę kilogramów, a będziesz miała F5. Uwielbiam ciężkie aparaty fotograficzne. Powiedziałam o tym kiedyś Jennifer, która skwitowała to: „Rozumiem. Są jak duzi

mężczyźni". Może istotnie krył się za tym jakiś podtekst seksualny, ale aparat o odpowiedniej wadze wydawał mi się tak solidny, że już nie mogłam zainteresować się małymi, lekkimi aparacikami.

Byłam pod wrażeniem, lecz nie chciałam tego okazać. - No i co jeszcze pan tam ma? Uniósł klapę i zajrzał do środka. - Skaner. Kilka świateł, liczne tła. Motocykl, którym będę mógł wrócić do domu. - Popatrzył na mnie; roześmialiśmy się oboje. 277 Choć żartował, mówiąc o motocyklu, zaraz potem wyjął z torby cyfrowego nikona wielkości dłoni. Wiedziałam, że to najnowszy krzyk fotograficznej mody. - Ten jest ostatni, obiecuję - powiedział. - Proszę się nie bać, tylko zrobić zdjęcie. Ledwie uniosłam aparat i wycelowałam w Russella, zakrył twarz rękami. - Może pani fotografować wszystko oprócz mnie. Skierowałam aparat w stronę róż. Gdybym siedziała tu z Fordem, zrobiłabym mu kilkanaście zdjęć, niezależnie od tego, jak gorliwie by się zasłaniał, nie czułam się jednak na tyle pewnie, by przeciwstawić się temu mężczyźnie. Być może wciąż pozostawałam w stanie odurzenia, jak pensjonarka, i nie chciałam narazić się na jego niezadowolenie. - Teraz pani kolej na wyznania - przypomniał, patrząc, jak staram się poznać aparat, naciskając różne guziki.

- Absolutnie nic mnie nie łączy z Fordem Newcombe'em oświadczyłam, dobitnie akcentując słowa. - Na przykład teraz ma randkę z najznamienitszą osobistością w Cole Creek. - Aha - mruknął Russell. Ton jego głosu sprawił, że podniosłam

wzrok. Miał zdumiewający profil, rysy jego twarzy były ostre i wyraziste, jak wyrzeźbione z kamienia. Pomyślałam, że Dessie z pewnością zechciałaby uwiecznić jego twarz, i natychmiast się zorientowałam, co tak uderzyło mnie w odpowiedzi Dunne'a. - Zna pan Dessie? - spytałam cicho. - Oczywiście. Mężczyźni na ogół znają różne Dessie. 278 W jego słowach kryła się pogarda. Postanowiłam, że pod żadnym pozorem nie uczynię nawet małego kroku w stronę pięknego Russella Dunne'a. Nie chciałabym, żeby potem on albo jakikolwiek inny mężczyzna wyraził się o mnie w ten sposób. - To ona jest...? - Nie wiedziałam, jak sformułować pytanie. Byłam ciekawa, na jak wielkie niebezpieczeństwo narażał się mój niewinny, naiwny szef. Russell popatrzył na mnie z powagą. Wpatrywał się we mnie tak intensywnie, że miałam wrażenie, iż za chwilę zemdleję. - Może pani coś dla mnie zrobić? - Oczywiście - odpowiedziałam, niestety najzupełniej szczerze. - Proszę nikomu w Cole Creek nie wspominać, że mnie pani spotkała. Nikomu, zwłaszcza Newcombe'owi. Mógłby powiedzieć o tym Dessie, ona rozgłosiłaby to innym i mogłaby powstać nieprzyjemna sytuacja. Nie jestem zbyt mile widziany w Cole Creek.

- Dlaczego? - spytałam, osłupiała. Mężczyzna o takich

manierach i elegancji miałby być gdzieś niemile widziany? James Bond to przy nim prostak. Russell uśmiechnął się tak, że miałam ochotę położyć się i otworzyć przed nim ramiona. - Dobrze działa pani na moje ego, panno Maxwell. - Jackie - zaproponowałam, rozprostowując ramiona. Popatrzyłam na aparat. - Dobrze, nikomu nie zdradzę twoich sekretów, ale pod warunkiem, że je poznam. - Starałam się powiedzieć to wesoło, z udawaną beztroską. Bawiłam się zoomem, to 279 wysuwając go, to chowając, a potem nacisnęłam przycisk przeglądarki i obejrzałam wykonane przez Russella fotografie. Wszystkie były perfekcyjne i przedstawiały rozmaite krajobrazy. Po chwili Dunne przeniósł wzrok na róże. Odetchnęłam. - Kiedyś napisałem bardzo krytyczną recenzję z wystawy Dessie - wyjaśnił. - Dorabiam sobie pisaniem różnych recenzji i wtedy pozwoliłem sobie na szczerość, a Cole Creek nigdy mi tego nie wybaczyło. Miałam ochotę zatańczyć z radości. Wiedziałam, że to bardzo źle świadczy o moim charakterze, ale nic nie mogłam na to poradzić. - Tylko tyle? Ludzie z miasteczka nie mogą ci wybaczyć, że napisałeś niepochlebną ocenę prac jednej z mieszkanek? - spytałam, patrząc mu w oczy. Uśmiechnął się nieznacznie, ale to wystarczyło, żebym poczuła miękkość w kolanach. Gdybym była bohaterką filmów Disneya, ptaki

sfrunęłyby teraz z drzew i usiadły na mojej jedwabnej sukni. - Owszem, a oprócz tego jestem dla nich obcym, który wie, że przyczynili się do śmierci kobiety - dodał. Omal nie upuściłam aparatu. Myślę, że nawet spadając ze skały, tuliłabym do siebie cenny sprzęt, ale słowa Russella sprawiły, że zupełnie zapomniałam o fotografii. - Jesteś zaskoczona? - Przypatrywał mi się z uwagą. Byłam w stanie jedynie kiwnąć głową. - Zaskoczona tym, co powiedziałem, czy tym, że o wszystkim wiem? 280 - Że wiesz - odrzekłam schrypniętym głosem. Musiałam odchrząknąć. Przyglądał mi się jeszcze przez chwilę, po czym odwrócił wzrok. - Niech no zgadnę. Newcombe jakimś cudem dowiedział się o tym wydarzeniu, ale kiedy zaczął zadawać pytania, okazało się, że w Cole Creek nikt o niczym nie wie. Byłam gotowa uciec z tym mężczyzną, przeżyć z nim ognisty romans, jednak nie zamierzałam wyjawić, czego się dowiedziałam od chwili przybycia do miasteczka. Gdybym zaczęła mówić na ten temat, mogłabym przyznać się do swoich wizji i do tego, że pamiętam stanowczo za dużo. Postanowiłam udzielić wymijającej odpowiedzi. - Masz rację - potwierdziłam. - To była panna Essie Lee. Russell uśmiechnął się.

- No, tak. Nieoceniona panna Essie Lee. Ona tam była. Układała kamienie na tej nieszczęsnej kobiecie.

Z trudem się opanowałam. W końcu codziennie czytałam w gazecie jakieś makabryczne historie. Mimo to poczułam ściskanie w żołądku na myśl o tym, że bibliotekarka dopuściła się aż takiej potworności. - Czy ktoś został skazany? - wykrztusiłam przez zaciśnięte gardło. - Nie. Wszystko zostało wyciszone. Zadałam ulubione pytanie Forda: - Ale dlaczego? Dlaczego ktoś miałby zrobić tak straszną rzecz? Russell wzruszył ramionami. 281 - Moim zdaniem z zazdrości. Mnóstwo ludzi kochało Amarisę; miała bardzo niewielu wrogów. - Amarisę? - powtórzyłam jak echo. - Tak nazywała się kobieta, która została zabita. Spotkałem ją, kiedy byłem małym chłopcem. Wydała mi się bardzo sympatyczna... Jesteś pewna, że chcesz tego słuchać? - Tak - odpowiedziałam. Odłożyłam aparat, podciągnęłam kolana pod brodę i przygotowałam się na to, co mogę usłyszeć. - Brat Amarisy, Reece Landreth, przyjechał do Cole Creek, by założyć niewielki zakład produkujący wyroby ceramiczne. W okolicy są bogate złoża gliny, przybywa tu wielu turystów, więc zapewne

spodziewał się niezłych zysków. Reece otworzył fabryczkę i dał pracę tutejszym mieszkańcom. Kłopoty zaczęły się, gdy się okazało, że najładniejszą dziewczyną w miasteczku jest Cole... - Wywodząca się z rodziny założycieli.

- Tak - potwierdził Russell. - Harriet Cole. Była młoda i piękna, a Edward Belcher upatrzył ją sobie na żonę. Dobrze go pamiętam. Był okropnym nudziarzem. Ale panna Cole chciała wydostać się z Cole Creek, więc wybrała sobie mężczyznę, z którym mogła stąd wyjechać. - Młodego i przystojnego garncarza. Zamilkł na chwilę. - Przecież nie powiedziałem, że on był młody i przystojny. - Musiałam to od kogoś usłyszeć - mruknęłam, ganiąc się w duchu za nieostrożność. - W każdym razie - ciągnął - kiedy już Harriet i Reece się pobrali, okazało się, że młoda żona to podła dziwka, która zmieniła 282 jego życie w piekło. W dodatku, mimo że wyszła za niego, by wyjechać z Cole Creek, po ślubie stwierdziła, że nie zamierza opuszczać rodziców. Zanim jednak biedny Reece zdążył się zorientować, że żona nie zamierza porzucić rodzinnych stron, urodziła im się córka, na której punkcie oszalał... i tak znalazł się w pułapce. Nie odezwałam się. Przypuszczenie, że to ja byłam tą córką, wydawało mi się niedorzeczne. To, że moje wspomnienia zgadzały się z opowiedzianą historią, nie stanowiło jeszcze wystarczającego dowodu.

- A co wspólnego z tym wszystkim miała siostra Reece'a, Amarisa? - Jej mąż zmarł, zostawiając ją dobrze zabezpieczoną materialnie, ale była sama, więc kiedy brat zaproponował jej, żeby przeniosła się do Cole Creek, chętnie się zgodziła. Pamiętam, jak moja matka, która gardziła Harriet Cole, mówiła, że Amarisa dobrze

wiedziała, iż jej brat wpadł w tarapaty, toteż jako bogata siostra przyjechała tu, żeby go poratować. Tak czy owak, kiedy Amarisa tu przybyła, zakład ceramiczny już upadł, a Reece pracował u teścia. Matka mówiła, że Reece tyrał po czternaście godzin dziennie, a stary Abraham Cole zgarniał zyski. - Zatem Amarisa uratowała brata - wtrąciłam. - Owszem. Amarisa pomogła bratu i jego niewielkiej rodzinie. Russell urwał i popatrzył na mnie. - Ale w tej całej historii nie chodziło głównie o pieniądze. Problem polegał na tym, że wszyscy w 283 miasteczku bardzo lubili Amarisę. Była wspaniałą kobietą. Lubiła słuchać ludzi, a oni powierzali jej swoje tajemnice. Zamilkł. - Sądzisz, że wiedziała zbyt wiele? Russell zaczął pakować jedzenie. - Nie wiem dokładnie, co się stało, ale pamiętam, jak matka mówiła, że niektórzy z Cole Creek zaczęli być zazdrośni o Amarisę i że stanowiło to coraz większy problem.

- A więc zabili ją z zazdrości - podsumowałam. Mimo że nie znałam wszystkich szczegółów, potrafiłam wyobrazić sobie, jak silne mogły być ludzkie emocje. - Tak twierdziła moja matka - rzekł Russell. - Którejś nocy krzyczała histerycznie: „Zabili ją! Zabili!". Leżałem wtedy w łóżku i udawałem, że śpię, lecz wszystko słyszałem. Następnego dnia ojciec kazał matce i mnie wsiąść do auta i wyjechaliśmy stąd, by nigdy tu nie

powrócić. Poczułam gęsią skórkę. W przedziwny sposób moje losy splatały się z losami tego mężczyzny. Ja również zostałam wywieziona z domu, tyle że w moim przypadku oznaczało to jednocześnie rozstanie z matką. Czyżby była nią Harriet Cole, „ta podła dziwka"? - A jednak odwiedzasz czasem rodzinne strony. - Moja matka zmarła, kiedy miałem jedenaście lat - powiedział cicho Russell. - Potem przyjechałem tu parę razy z ojcem. Nigdy nie zatrzymaliśmy się w naszym starym domu. Być może ojciec uważał, że kryje się tam zbyt wiele wspomnień. Wiem, że matka bardzo się 284 zmieniła od czasu, kiedy tamtej nocy wróciła z płaczem do domu. Popatrzył na mnie oczami pełnymi bólu. - Myślę, że wtedy ci ludzie zabili nie tylko Amarisę, ale także i moją matkę, tyle że matka umierała dłużej. Przez pewien czas siedzieliśmy w milczeniu. Nie wiem, co by się stało, gdyby nie zaczęło padać. Jeszcze nigdy w życiu nie

spotkałam człowieka, który miałby doświadczenia tak bardzo podobne do moich. Byłam młodsza niż Russell, kiedy straciłam matkę, jednak dzieliliśmy takie same traumatyczne przeżycia oderwania od wszystkiego, co było nam drogie i bliskie. Być może nawet łączyła nas ta sama tragedia. Może śmierć morderstwo - Amarisy zasiała spustoszenie w naszym życiu. Bez słowa przyglądaliśmy się bladnącemu światłu na różach, zatopieni we własnych myślach. Kiedy jednak spadły pierwsze krople deszczu, natychmiast przystąpiliśmy do działania. Myśl „Chronić

sprzęt!" była jak niewypowiedziana komenda. Błyskawicznie wyjęłam z torby żółty płaszcz przeciwdeszczowy; w tym samym czasie Russell sięgnął po swój - niebieski. Narzuciliśmy peleryny, z całej siły przyciskając do siebie cenny sprzęt. Kiedy niemal równocześnie wystawiliśmy głowy z otworów w płaszczach, zaczęliśmy się śmiać. Płócienna torba z resztkami jedzenia (nie zostało go wiele) mokła na deszczu, marynarka Russella została na ławce, ale nasze aparaty były bezpieczne i suche. Uniósł połę najpierw swego, a potem mojego płaszcza tak, że siedzieliśmy jak w namiocie. Dzieliły nas jedynie torby ze sprzętem. 285 Deszcz bębnił w plastykowe okrycia, ale w środku było przyjemnie i sucho. Prawdę mówiąc, zrobiło się nawet zbyt przytulnie. - Chciałbym, żebyś to zatrzymała i trochę się tym pobawiła powiedział Russell, podając mi niewielki aparat i małą drukarkę.

Aparat miał rozdzielczość pięciu milionów pikseli. Zastanowiło mnie, jak szybko ulatniają się nasze skrupuły, kiedy otrzymujemy coś za darmo. Czyżbym gardziła fotografią cyfrową tylko dlatego, że nie stać mnie było na dobry aparat? - Nie mogę tego przyjąć. Naprawdę - zaczęłam, ale Russell wsuwał już sprzęt do mojej torby. - To tylko pożyczka. - Uśmiechał się, siedząc tak blisko, że czułam zapach jego oddechu, piękniejszy niż woń kwiatów. - Będę miał pretekst do ponownego zobaczenia się z tobą. Popatrzyłam na torbę ze sprzętem. Uśmiechnęłam się, zachowując spokój, mimo że miałam ochotę wytatuować swój adres i

numer telefonu na jego udzie. - No dobrze - powiedziałam po odpowiednio długiej przerwie. - Oczywiście ośmielam się zabiegać o spotkanie tylko pod warunkiem, że nic cię nie łączy z Newcombe'em. - Naprawdę nic - roześmiałam się. Nie dodałam, że, owszem, mogłoby łączyć, gdyby Ford nie opuścił mnie w chwili, gdy zobaczył biust panny Dessie i zachwycił się jej talentem. Uczciwość nakazywała mi przyznać, że jest dobrą rzeźbiarką. Russell wyjrzał spod płaszcza. Deszcz nie ustawał. - Chyba musimy już iść, bo zrobi się ciemno. 286 Chciałam zapytać, czy byłoby to tragedią, ale się

powstrzymałam. Niepokoiło mnie, że nie wymieniliśmy numerów telefonów. Russell rozwiązał ten problem, otwierając kieszonkę torby i wyjmując z niej kilka wizytówek i długopis. - Czy mogłabyś mi dać swój numer telefonu? Byłam gotowa podać mu nawet numer konta w banku, chociaż pamiętałam, co wyniknęło z tego, że dałam go Kirkowi. Rozpamiętywanie tej sytuacji nie miało jednak sensu. Zapisałam numer telefonu domu, który dzieliłam z Fordem, na jednej z wizytówek. Zanim wręczyłam kartonik Russellowi, odwróciłam go i zobaczyłam nazwisko „Russell Dunne" i telefon w dolnym lewym rogu. Zdumiona, popatrzyłam na Russella. Zrozumiał moje nieme pytanie. - Kiedy je zamawiałem, byłem tuż przed przeprowadzką i nie

mogłem się zdecydować, czy mam podać nowy, czy stary adres. Wzruszył ramionami w sposób, który trącił czułą strunę w moim sercu. - Gotowa? Chyba powinniśmy już iść. Skoro nie mogliśmy spędzić z sobą nocy, byłam gotowa pójść za nim choćby i na koniec świata. W chwilę później byliśmy już na szlaku, kuląc się pod strumieniami wody. Sprzęt fotograficzny był bezpieczny pod pelerynami; błoto lepiło się do butów. Miałam ochotę zapytać Russella, gdzie teraz mieszka. Może gdzieś w pobliżu? A

287 może jechał tu aż z Raleigh? Kiedy zamierzał powrócić do swej pracy i codziennego życia? Jednak deszcz i szybkie tempo marszu powstrzymały mnie od zadawania jakichkolwiek pytań. Szłam z pochyloną głową za Russellem i patrzyłam na jego buty, nie mając pojęcia, jaką drogą i dokąd mnie prowadzi. Po pewnym czasie doszliśmy do chodnika, ale deszcz siekł tak, że zdecydowałam się nie unosić głowy. Mimo że spotkałam tego człowieka tak niedawno, darzyłam go pełnym zaufaniem. Szłam za nim jak dziecko za ojcem, o nic nie pytając. Kiedy nagle się zatrzymał, omal na niego nie wpadłam. Podniósłszy wzrok, zobaczyłam, że stoimy przed domem Forda. Szum deszczu był tak donośny, że nie mieliśmy szans na spokojną rozmowę. Popatrzyłam więc tylko na Russella i gestem ręki zachęciłam go do wejścia do domu na gorącą herbatę.

Uniósłszy ramię okryte peleryną, wskazał na zegarek i pokręcił głową. Potem udał, że płacze, przesuwając palcem po policzku, i pociągnął nosem. Podobnie jak większość ludzi nie cierpiałam pantomim, jednak najwyraźniej zanosiło się na to, że zmienię zdanie. Wygięłam usta w podkówkę, by wyrazić wielki smutek. Zresztą nie musiałam uciekać się do gry gestów. Bardzo chciałam zaprosić Russella, powiedzieć Fordowi, że spotkałam go w lesie, i zapytać, czy może ze mną pozostać. Prawda, że byłoby to piękne?

288 Russell uśmiechnął się, wsunął swą piękną twarz w kaptur mojej peleryny i pocałował mnie w policzek, po czym odwrócił się i zniknął z zasięgu mojego wzroku. Przez chwilę stałam, wpatrując się w ścianę wody. Co za niezwykły dzień! - pomyślałam z westchnieniem. Weszłam na schody prowadzące na ganek. Już w domu, udałam się na górę na drewnianych nogach, jak bohaterka filmów z lat pięćdziesiątych. Miałam ochotę wziąć gorącą kąpiel, przebrać się i marzyć o Russellu Dunne'em.

289 Rozdział 13 FORD

Jestem pewien, że nikt przy zdrowych zmysłach nie określiłby eksperymentu psychologicznego, w czasie którego ukazuje się wizja dzieci w płomieniach, mianem zabawnego. Jednak moim zdaniem uratowanie tych konkretnych dzieci było właśnie zabawne. Czasami Jackie patrzyła na mnie tak, jakbym umiał rozwiązać wszystkie problemy tego świata. Kiedy indziej znów sprawiała, że czułem się stary, wręcz zgrzybiały. Cokolwiek myślała o moim stanie fizycznym, zauważyłem szczere zdumienie w jej wzroku, kiedy chwyciłem dwa plecaki i ruszyłem na ścieżkę. Droga powrotna była znacznie łatwiejsza już choćby dlatego, że wcześniej zerwaliśmy

chyba wszystkie pajęczyny. Potem nastąpiła jazda furgonetką. Kiedy samochód podskakiwał na wybojach, twarz Jackie przypomniała mi o upodobaniach mojego kuzyna Noble'a. Był on wyróżniony -albo ukarany, jak twierdziła jedna z kuzynek - brakiem podobieństwa do innych Newcombe'ów. Innymi słowy, Noble miał twarz, która niezwykle podobała się dziewczynom. Kiedy szedł do miasta i przybierał odpowiednią minę,

zaraz jakaś młoda koza zaczynała szaleć na jego punkcie. Noble często nagradzał ją potem „specjalnością Newcombe'a, co oznaczało szybką jazdę po wyboistych drogach. Po powrocie do domu składał 290 nam szczegółowe sprawozdania z wyprawy, śmiejąc się z oburzenia i przerażenia dziewczęcia. Nie podzielałem jego poczucia humoru. Marzyłem o tym, żeby miło spędzać czas z jakąś dziewczyną z miasteczka, taką, która nie zamierzała urodzić dziecka w wieku szesnastu lat, ale mój wygląd i wrodzona nieśmiałość nie przyciągały uwagi dziewcząt w sweterkach bliźniakach, ze starannie obciętymi na pazia włosami i sznurami pereł. Dopiero kiedy rozpocząłem naukę w college'u i pozbyłem się piętna rodziny Newcombe'ów, wpadłem w oko jednej z takich piękności. Kiedy spotkałem Pat, miała na sobie sweterek bliźniak w kolorze ciemnego nieba i sznur kremowych pereł. „Są sztuczne" - powiedziała mi później, wybuchając śmiechem na moją radę, żeby je zdjęła, kiedy mieliśmy się kochać. Tamtego dnia, gdy prowadziłem furgonetkę po wyboistej drodze, nareszcie zrozumiałem, dlaczego Noble tak lubił wprawiać w

przerażenie dziewczyny z miasteczka. Na twarzy Jackie widziałem mieszaninę strachu i podniecenia, które działały mi na zmysły. Owszem, patrzyła na mnie przerażonym wzrokiem, ale jednocześnie przyglądała mi się tak, jakbym był czarodziejem, kierowcą rajdowym i wybawcą w jednej osobie.

Kiedy po tej szalonej jeździe udało nam się uratować dzieci, nie wiem, do czego mogłoby dojść w domu, gdyby nie wizyta Dessie. Po kupieniu pizzy i piwa nieustannie myślałem o Jackie i maleńkich plasterkach oliwek rozsypanych na jej nagim ciele. Wyobrażałem 291 sobie siebie pijącego piwo i zastanawiającego się, w jakiej kolejności będę zjadał te oliwki. Właśnie zastanawiałem się, jak mam doprowadzić do takiej sytuacji, kiedy zobaczyliśmy czekającą przed domem Dessie. Od czasu ostatniej wizyty, kiedy to zaprezentowała rzeźbę, zdążyłem przemyśleć wiele spraw i doszedłem do wniosku, że złośliwe, chociaż boleśnie szczere uwagi Jackie nie były pozbawione podstaw. Część łusek spadła mi z oczu. Chyba rzeczywiście wystawienie na widok publiczny rzeźby nieżyjącej ukochanej żony gospodarza domu nie było zbyt taktowne. Poza tym Jackie miała rację, mówiąc, że takie niespodzianki zawsze doprowadzają do płaczu. Nie mogłem się jednak z nią zgodzić, kiedy powiedziała: „Szczególnie kogoś tak miękkiego i sentymentalnego jak ty". Nie brzmiało to jak pochwała męskości, więc natychmiast zaprotestowałem. Zwróciła mi wtedy uwagę, że napisałem wiele

łzawych książek. Cios był celny. Jackie potrafiła uchwycić istotę sprawy, co na swój sposób było cenną umiejętnością. Czasami wolałbym jednak, żeby trzymała język za zębami.

Miałem zamiar zadzwonić do Dessie i odwołać niedzielną wizytę. Podczas śniadania Jackie zrobiła jakąś uwagę na temat figurek, jakie kupiliśmy z Tessą, i zastanawiała się, którą z nich Dessie zapragnie natychmiast zastąpić swoją rzeźbą. Postanowiłem, że nie zdradzę się przed Jackie ze swoimi myślami, więc udałem, że jestem zajęty czytaniem informacji o składnikach odżywczych 292 płatków śniadaniowych. „To zdumiewające" - powiedziałem. „Te płatki mają więcej witamin i minerałów niż twoje zielone tabletki". Oczywiście zapoznałem się też z danymi z opakowania witamin. Kiedy Jackie zmrużyła oczy, dobrze wiedziałem, że w ten sposób daje mi do zrozumienia, iż litościwie oszczędzi mi swych uwag. Poprzedniego wieczoru Dessie zasiedziała się aż do północy. Musiałem parę razy potężnie ziewnąć, żeby zdecydowała się wyjść. Oczywiście doskonale wiedziałem, o co jej chodziło. Miała ochotę zwiedzić moją sypialnię. Nie mogłem sprostać jej oczekiwaniom. Kilka godzin wcześniej pożądałem Jackie, a nie byłem typem mężczyzny, który w ciągu wieczoru przenosi zainteresowanie z jednej kobiety na drugą. Poza tym Jackie potrafiła mnie rozbawić. Cieszyły mnie jej sarkazm i czarny humor. W jej obecności zawsze byłem ożywiony i

miałem wrażenie, że za chwilę stanie się coś podniecającego. Życie pochłaniało ją tak, jak mnie przed śmiercią Pat. Fotografie Jackie

wydawały mi się fascynujące, lubiłem też, kiedy zapraszała gości. Tak więc tamtego wieczoru siedziałem w ogrodzie i zmuszałem się do rozmowy z Dessie. Dyskusja nieustannie toczyła się wokół jej osoby i rzeźb. Kiedy wspomniałem jakiś film, natychmiast skojarzył jej się z innym, stanowiącym inspirację dla rzeźby z brązu, którą wykonała dla bardzo sławnego człowieka. „Nie tak sławnego jak ty" dodała zaraz, patrząc na mnie sponad krawędzi kieliszka. 293 Oczywiście wiedziałem, iż sugeruje, żebym zamówił u niej rzeźbę z brązu. Nie to jednak stanowiło dla mnie problem. Niepokoiłem się o to, że zapyta mnie, co robiliśmy z Jackie, kiedy zadzwoniłem, prosząc o pomoc. Czyżby nie interesowało jej, dlaczego chcieliśmy znaleźć konkretny dom, i to w dodatku w tak szybkim czasie? Jednak Dessie nawet o tym nie wspomniała. Kiedy wyszła w sobotnią noc - właściwie była już niedziela położyłem się do łóżka i zasnąłem jak kamień. Następnego ranka znów pilnie studiowałem napisy na pudełku z płatkami zbożowymi i nie wygłosiłem żadnego komentarza po złośliwej uwadze Jackie na temat żab i innych stworzeń, które Tessa i ja ustawiliśmy w ogrodzie. Nie zareagowałem nawet na stwierdzenie, że być może Dessie wyrzeźbi żabę tak wielką, że Tessa i ja będziemy mogli skryć się w jej otworze gębowym. Mruknąłem, że to znakomity pomysł. Czułem jednak, że Jackie zarzuca przynętę i stara się do

czegoś mnie skłonić. Nie miałem pojęcia, o co jej chodziło. Czyżby o to, żebym nie szedł do Dessie tego popołudnia? Może chciała, żebym został w domu i wypróbował nowy sprzęt fotograficzny, który niedawno zamówiliśmy? Wcześniej rozmawialiśmy o tym, jak rozkręcić interes, i postanowiliśmy zacząć od fotografowania miejscowych dzieci za darmo. Zdjęcia powinny przyciągnąć chętnych do Cole Creek. Doszliśmy do wniosku, że Jackie powinna rozpocząć swoją karierę od zdjęć Tessy. „I Nate'a" - dodała natychmiast. „Nie zapominaj, że to też dzieciak. Jego zdjęcia na pewno dobrze się 294 sprzedadzą jako portrety". Oczywiście zgodnie z regułami naszej gry skrzywiłem się i udałem, że jestem zazdrosny o młodego Nate'a. W głębi duszy uważałem jednak, że to doskonały pomysł. Grafik z mojego wydawnictwa znał kilku fotografów mody. Pomyślałem, że być może zechcą zobaczyć portrety pięknego Nate'a. Gdyby okazało się, że jest fotogeniczny, miał szansę zrobić karierę i zabezpieczyć finansowo siebie i cierpiącą na artretyzm babkę. Jego babka często wyprzedawała różne przedmioty z domu. Zdziwiło mnie, że w Stanach Zjednoczonych, a także w Europie, są ludzie, którzy mają ochotę na stare Statuy Wolności, i w dodatku są skłonni za nie płacić. Kiedy Nate kończył pracę przy wycinaniu dżungli rosnącej wokół domu, pakował przedmioty, które sprzedawała babka, i zabierał je na pocztę. W niedzielę rano rozmyślałem o tym, jak pomóc Jackie w

fotografowaniu Tessy i Nate'a. Wydawało mi się to atrakcyjniejsze niż

spędzanie czasu z Dessie, która bez wątpienia nakłaniałaby mnie do zamówienia rzeźby z brązu. Co miałaby przedstawiać? Prawdę mówiąc, wysłuchawszy opisów rzeźb Dessie, myślę, że najlepsza byłaby chyba żaba z wyłupiastymi oczami. Kiedy nadszedł czas na wizytę u Dessie, po prostu wyszedłem. Chciałem pożegnać się z Jackie, ale w końcu w ogóle się nie odezwałem. Co niby miałem jej powiedzieć? „Do widzenia, kochanie, do zobaczenia"? Poza tym nie miałem ochoty na wysłuchiwanie kolejnych złośliwych uwag, a już na pewno wolałem nie słuchać, co stracę tego popołudnia. Chciałem jej zaproponować, żeby zadzwoniła 295 do mnie, kiedy znów będzie miała wizję, obawiałem się jednak, iż zabrzmi to jak mówienie epileptykowi, żeby dał znać, kiedy chwyci go atak. Wsiadłem do samochodu, zostawiając Jackie furgonetkę. Dopiero kiedy dojechałem do Dessie, uświadomiłem sobie, że mam przy sobie kluczyki od furgonetki. Sięgnąłem po telefon komórkowy, żeby powiadomić o tym Jackie, ale po chwili go schowałem. Wiedziałem, że nie powinienem zostawiać jej bez środka transportu i że zachowuję się jak jaskiniowiec. Z drugiej strony wielowiekowa tradycja robiła swoje. Uśmiechnąwszy się pod nosem, zapukałem do drzwi Dessie. Miała bardzo ładny dom, choć trochę pretensjonalny jak na mój gust.

Różne dzwoneczki na ganku, brzęczące na wietrze, doprowadziłyby mnie do szaleństwa. Kiedy otworzyła drzwi, wstrzymałem oddech. Dotąd nie

zdawałem sobie z tego sprawy, że cały czas z obawą myślałem, jak będzie ubrana. Czy włoży strój z dekoltem aż po pas? Tymczasem miała na sobie brunatne luźne spodnie i obszerny różowy sweter z golfem. - Cześć - powiedziałem, podając jej butelkę wina, którą wcisnęła mi Jackie. Wszedłszy do domu, zorientowałem się, że jest czymś zaniepokojona. W niewielkiej jadalni przy kuchni stał stół, a dwuskrzydłowe drzwi prowadziły na wykładane cegłami, zadaszone 296 patio. Był piękny dzień. Zastanawiałem się, dlaczego Dessie nie chce, żebyśmy usiedli na świeżym powietrzu. - Komary - odpowiedziała szybko, kiedy ją o to zapytałem. - Myślałem... - zacząłem, ale natychmiast zamilkłem. W Appalachach było tak niewiele komarów, że nie stanowiły one żadnego problemu. Posadziła mnie tak, że byłem zwrócony tyłem do drzwi, co sprawiło, że czułem się nieswojo. Jako dziecko nauczyłem się siadać, opierając się o ścianę, ponieważ kuzyni lubili wskakiwać do środka przez okna albo też rzucali mi na plecy żaby, węże i ślimaki o najprzeróżniejszych kolorach i kształtach.

Ledwie zaczęliśmy jeść, ktoś włączył kosiarkę do trawy. Maszyna robiła tyle hałasu, że nie mogliśmy rozmawiać. - To ogrodnik! - krzyknęła Dessie z drugiej strony stołu. - W niedzielę?! - odkrzyknąłem.

Odpowiadając mi, popatrzyła w bok, a jej oczy rozszerzyły się z przerażenia. Odwróciłem się akurat w chwili, gdy młody mężczyzna przeciągał kosiarkę przez rabatkę tulipanów. Kiedy dojechał do końca ogrodu, a trawę zasłały ścięte kwiaty, popatrzył na Dessie i uśmiechnął się. Był to złośliwy uśmiech zazdrosnego, rozsierdzonego kochanka. Poczułem ulgę. Być może powinienem odczuwać złość na myśl o tym, iż Dessie flirtowała ze mną tylko dlatego, że akurat pokłóciła się ze swoim chłopakiem, byłem jednak od tego jak najdalszy. Kiedy 297 zobaczyłem, że jest związana z mężczyzną, który najwyraźniej był o nią zazdrosny, wyraźnie mi ulżyło. Otarłem usta serwetką, powiedziałem: „Przepraszam", i wyszedłem na zewnątrz, by porozmawiać z ogrodnikiem. Bez żadnych wstępów oznajmiłem mu, że nie jestem jego rywalem, że z Dessie łączą mnie jedynie interesy i żeby nie ścinał już tulipanów. Wydawało mi się, że go nie przekonałem, iż nie szaleję z miłości i pożądania do Dessie. Rozumiałem go doskonale. W moich oczach Pat była najpiękniejszą kobietą na świecie i w głowie mi nie postało,

że ludzie mogą mieć o niej inne zdanie. Jednak ogrodnik Dessie był młody, a ja już nie, więc w końcu mi uwierzył i odciągnął kosiarkę do niewielkiej szopy w kącie ogrodu. Kiedy wszedł do domu, pozostałem na dworze. Po dłuższej chwili zakłopotana Dessie otworzyła szklane drzwi. Zauważyłem, że nie ma już szminki na wargach, i doszedłem do wniosku, że pogodziła się ze swoim ogrodnikiem.

- Możesz już wejść - powiedziała z uśmiechem. W jej głosie nie było już tonu agresywnej biznesmenki, zniknęły też uwodzicielskie nuty. - Teraz możemy zjeść w ogrodzie? - spytałem. Roześmiała się. - Jesteś miłym człowiekiem - odpowiedziała, co sprawiło mi dużą przyjemność. Wynieśliśmy jedzenie i nakrycia do ogrodu i pogrążyliśmy się w rozmowie. Niestety, Dessie przeczytała wszystkie moje książki, więc nie miałem dla niej nowych wiadomości na swój temat. Tymczasem Dessie opowiadała mnóstwo historii ze swego życia w Los Angeles i 298 w Cole Creek. Rozśmieszyła mnie opowieściami o tym, co przeżyła w czasach, gdy grała w telenoweli. Widzowie myśleli, że naprawdę jest takim niespokojnym duchem jak postać, którą odtwarzała na ekranie. Popijałem piwo, zagryzając małymi chipsami o smaku sera, których miała niewyczerpane zasoby, i patrzyłem na Dessie. Jej opowiadania były wesołe, ale w pewien sposób podobne, a w oczach mojej rozmówczyni krył się jakiś dziwny smutek. Wyznała mi, że

zdecydowała się zostać w Cole Creek, aby móc zająć się swą prawdziwą pasją, rzeźbą. Nie wiedziałem, dlaczego wyczuwałem w tym wszystkim jakiś fałsz. W jej oczach widziałem niewysłowioną tęsknotę. Z tonu głosu można było wnioskować, że kochała Los Angeles i swoją pracę. Dlaczego więc z niej zrezygnowała? Czyżby nie potrafiła pogodzić rzeźby z aktorstwem? Kiedy zapytałem ją o to wprost, zaproponowała mi kolejne

chipsy serowe. Odmówiłem, ale mimo to przyniosła nową porcję i opowiedziała następną zabawną dykteryjkę z czasów pracy w telewizji. Około trzeciej po południu byłem już śmiertelnie znudzony i zastanawiałem się, czy wypada zakończyć wizytę. Dessie musiała wyczuć mój nastrój, ponieważ zaproponowała mi zwiedzenie pracowni, która mieściła się w osobnym budynku - dużym, eleganckim, w nowoczesnym stylu. Przez rzeźbione drewniane drzwi weszliśmy do niewielkiego pokoju. Na biurku znajdowała się fotografia dwóch roześmianych nastolatek w objęciach. Były to Dessie i Rebecca. 299 Zapomniałem już, że Rebecca pracuje dla Dessie. Zacząłem o nią wypytywać, ale Dessie otworzyła szerokie drzwi i weszliśmy do wspaniałego pomieszczenia wielkości stajni na sześć boksów. Było tam niezwykle jasno; jedną ze ścian stanowiły ogromne okna, przy drugiej stały równie ogromne szafy. Sufit poprzecinany był licznymi

świetlikami, a po obu stronach budynku znajdowały się wysokie przesuwane drzwi. Dessie pracowała nad kilkoma dużymi zamówieniami. W jednej z oszklonych szaf znajdowały się niewielkie rzeźby z gliny niezrealizowane projekty. Większość rzeźb Dessie przedstawiała ludzi. Szczególnie spodobała mi się postać staruszka siedzącego na ławce w parku. Pomyślałem, że taka rzeźba naturalnej wielkości doskonale prezentowałaby się w moim ogrodzie. Tessa i ja moglibyśmy grać ze starszym panem w warcaby. Zanim jednak zdążyłem poruszyć temat, Dessie sięgnęła po

klucz i otworzyła jedną z szaf. - Pokazuję to tylko specjalnym gościom - powiedziała z roziskrzonymi oczami. Pomyślałem, że szafa kryje kolekcję rzeźb erotycznych. Ale gdy rozbłysło automatycznie zapalane światło, roześmiałem się. Prawdę mówiąc, najpierw parsknąłem śmiechem, a dopiero potem zaśmiałem się szczerze, z głębi serca. Popatrzyłem na Dessie i zapytałem, czy mogę wziąć rzeźby do ręki. Wyraźnie zadowolona, skinęła głową. 300 W szafie znajdowały się figurki z brązu, przedstawiające niemal wszystkich ludzi spotkanych w Cole Creek. Nie były to jednak wizerunki w ścisłym tego słowa znaczeniu, tylko karykatury, uwydatniające charakter postaci.

Najpierw sięgnąłem po niewielką figurkę burmistrza. Dessie wydobyła jego podobieństwo do postaci Humpty'ego Dumpty'ego. „Nadęty gaduła" - przychodziło natychmiast do głowy. Ukazała go kołyszącego się na piętach, z wydatnym brzuchem i rękami splecionymi za plecami. - Powinnaś nazwać tę rzeźbę: „Mały cesarz" - powiedziałem, a Dessie przyznała mi rację. Następnie uniosłem pannę Essie Lee i gwizdnąłem cicho. Wyglądała jak szkielet. Można było odnieść wrażenie, że kobieta składa się tylko ze skóry i kości, bez warstewki mięśni czy tłuszczu. Rzeźba przedstawiała pannę Lee w charakterystycznym dla niej

ubraniu. Było tam jeszcze wiele statuetek ludzi, których nie znałem, ale mogłem domyślać się cech ich charakteru. Dessie powiedziała mi, że jedną z postaci jest jej były klient, odrażający prostak, który życzył sobie rzeźby panegirycznej. Spełniła jego prośbę, jednocześnie wykonując drugą, mniejszą figurkę, przedstawiającą tego człowieka z długimi, wąskimi zębami i oczami, w których czaiła się chciwość. - Będę pamiętał, żeby nigdy nie zamówić u ciebie swojego wizerunku - powiedziałem. 301 Dessie miała zamiar zamknąć już szafę, kiedy zadzwonił jej telefon komórkowy. Wyciągnęła go zza pasa tak szybko, że przyszli mi na myśl rewolwerowcy z Dzikiego Zachodu. Kiedy popatrzyła na

numer dzwoniącego, rozpromieniona twarz nie pozostawiała żadnych wątpliwości co do tego, że telefonuje ogrodnik. - Śmiało - rzekłem, dając jej pozwolenie, by zostawiła mnie w pracowni. Kiedy wyszła, przymknąłem drzwi szafy. Zauważyłem przy tym, że pod nimi są jeszcze jedne, zamknięte na klucz. Tknięty przeczuciem, sięgnąłem w to samo miejsce, co wcześniej Dessie, i znalazłem drugi klucz. Wiedziałem, że robię coś nagannego, ale nie mogłem się powstrzymać. Byłem jak alkoholik uwięziony na noc w sklepie monopolowym. Szybko otworzyłem skrytkę. W środku znajdowały się dwie rzeźby. Jedna z nich, wykonana z

brązu, przedstawiała grupę siedmiu osób stojących w szeregu: pięciu mężczyzn i dwie kobiety. Tym razem nie były to karykatury. Trzej mężczyźni byli wyraźnie starsi od pozostałych, jeden wręcz sędziwy. Ale w grupie znajdował się też chłopak, sądząc po wyglądzie, niezbyt rozgarnięty. Można było odnieść wrażenie, że gdyby go zagadnąć: „Obrabujmy bank", odpowiedziałby: „Dobra, kiedy?". Kobiety były młode; jednej z nich Bozia wyraźnie poskąpiła urody, podczas gdy druga nią olśniewała. Stały w środku grupki, obok siebie, ale się nie dotykały. Nietrudno się było domyślić, że nie są przyjaciółkami. 302

Równie łatwo można było odgadnąć, że ta brzydsza to albo młodsza wersja panny Essie Lee, albo jej bliska krewna. Usłyszawszy śmiech Dessie w drugim pokoju, zacząłem zamykać drzwi. Jednak w szafie zobaczyłem jeszcze jedną rzeźbę, nakrytą płótnem. Być może podpowiedział mi to instynkt pisarza... byłem pewien, że siedem osób uwiecznionych w brązie w 1979 roku przysypało kamieniami nieszczęsną kobietę. Pisarska wyobraźnia podpowiadała mi też, że pod płótnem znajduje się wizerunek ofiary. Słysząc kroki Dessie, szybko zerwałem nakrycie i ujrzałem niewielką rzeźbę z brązu, przedstawiającą młodą, uśmiechniętą Rebeccę. Chyba sam Superman nie zamknąłby szafy i nie odłożył klucza na miejsce szybciej niż ja. Kiedy Dessie wróciła, zastała mnie spokojnie patrzącego przez oszklone drzwi na ścięte tulipany.

Po telefonie Dessie prędko się mnie pozbyła, co nasunęło podejrzenia, że chce ostatecznie pogodzić się ze swym zazdrosnym chłopcem. Pożegnałem ją z zadowoleniem, myśląc o tym, że może uda mi się jeszcze gdzieś pójść z Jackie. Kiedy jednak wyjeżdżałem od Dessie, zaczęło padać, a gdy dojechałem do domu, deszcz zamienił się w prawdziwą ulewę. Trudno mi opisać swoje rozczarowanie, kiedy przekonałem się, że dom jest pusty. Ponieważ w szafie w korytarzu nie było dużej torby na sprzęt

fotograficzny, domyśliłem się, dokąd poszła Jackie. Wyszła beze mnie - pomyślałem. 303 A może z kimś? - przemknęło mi zaraz przez myśl. Zdenerwowałem się. Zadzwoniłem do Nate'a. Jego babka powiedziała mi, że Jackie telefonowała i zostawiła wiadomość, ale się nie pojawiła. Zadzwoniłem do Allie, ale i tam jej nie było. Nie miałem pojęcia, do kogo jeszcze mógłbym zatelefonować, więc postanowiłem zaczekać. Kiedy zgłodniałem, zacząłem przygotowywać spaghetti, co polegało na wrzuceniu zawartości słoika z sosem do garnka i zapaleniu gazu. Ugotowałem makaron, deszcz nie przestawał padać, a Jackie wciąż nie wracała. Światło w domu kilka razy przygasło, toteż wyjąłem świece i dwie latarki, po czym zjadłem niewielką porcję spaghetti. Postanowiłem posilić się obficiej po powrocie Jackie, tak żebyśmy mogli, jak zwykle przy kolacji, opowiedzieć sobie o przeżyciach minionego dnia. W końcu, kiedy na dworze było już prawie ciemno, usłyszałem,

że ktoś otwiera frontowe drzwi. Zerwałem się na równe nogi i pobiegłem w tamtą stronę. Zobaczywszy Jackie całą i zdrową, przybrałem groźną ojcowską minę, przygotowując się do wygłoszenia kazania. Jak śmiała nie poinformować mnie, dokąd się wybiera? Mogło jej się przecież coś stać, mogła mieć jedną ze swych wizji.

Powinienem zawsze być powiadamiany, co zamierza robić. Nawet na mnie nie spojrzała. Miała na sobie tę swoją obszerną żółtą pelerynę, która okrywała również plecak, tak że z otworu na głowę wystawała tylko twarz, a oczy były... Gdybym tworzył jakąś kiepską powieść, napisałbym: „pełne gwiazd". 304 Cokolwiek w nich błyszczało, z pewnością nie dostrzegały nikogo i niczego. Jackie szła ze wzrokiem skierowanym prosto przed siebie, nie zauważając mojej obecności,a nie jestem obiektem, który łatwo przeoczyć. Weszła, a raczej wpłynęła na schody i udała się do swego pokoju. Stojąc na dole, wpatrywałem się w nią zdumiony. Nigdy dotąd tak się nie poruszała. Owszem, biegała i podskakiwała, przejawiała nienaturalną skłonność do wspinania się na skały i drabiny, ale jeszcze nigdy nie chodziła tak płynnie. Wszedłem na piętro i stanąłem pod jej drzwiami, zastanawiając się, czy powinienem zapukać i powiedzieć, że przygotowałem kolację. Przez chwilę z uśmiechem wyobrażałem sobie, jakie uwagi wygłosiłaby na temat mojej kuchni, i wymyślałem dowcipne odpowiedzi. Na mgnienie oka powróciło wyobrażenie Jackie z czarnymi plasterkami oliwek na ciele.

Uniosłem już rękę, żeby zapukać, kiedy usłyszałem szum wody lecącej do wanny. Wróciłem na dół. Próbowałem oglądać telewizję,

ale nie mogłem się uspokoić. Przeszedłem do biblioteki, żeby znaleźć jakąś ciekawą lekturę, lecz tego dnia żadna książka nie była w stanie mnie zainteresować, więc udałem się na górę do gabinetu i włączyłem komputer. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem, ale wszedłem do Internetu i zacząłem szukać wiadomości o ludziach żyjących w Cole Creek w 1979 roku. 305 Wpisywałem nazwiska wszystkich osób z miasteczka, które tylko przychodziły mi do głowy, łącznie z panną Essie Lee, oraz nazwiska siedmiu rodzin założycielskich. Na ekranie ukazały się nekrologi i pośmiertne wspomnienia. Przeżyłem szok. Głowa rodu Cole'ów, Abraham, zmarł w 1980 roku w niezwykłym wypadku. Dojeżdżał już do Cole Creek, kiedy złapał gumę. Kierowca wywrotki wiozącej żwir zatrzymał się, żeby pomóc starszemu panu. Jednak zepsuł się mechanizm uruchamiający nadwozie, i cały ładunek żwiru wysypał się na Abrahama Cole'a, który zginął na miejscu. Odchyliłem się w krześle, usiłując dojść do siebie. Abraham Cole został przygnieciony przez żwir. Edward Belcher także zmarł w 1980 roku, kiedy furgonetka zbyt szybko wyjechała zza zakrętu. Wcześniej została załadowana złotem i jego ciężar w połączeniu ze zdenerwowaniem kierowcy sprawiły, że

mężczyzna źle ocenił kąt, pod jakim powinien skręcać. Edward czekał na zmianę świateł i wtedy furgonetka przewróciła się na niego. Innymi słowy, też został przygnieciony, zmiażdżony. - Przez pieniądze - powiedziałem głośno. - Tak jak za życia. Znalazłem również artykuł opisujący śmierć Harriet Cole Landreth w wypadku samochodowym. Zanim przeczytałem zamieszczony w gazecie opis, spróbowałem zgadnąć, co się mogło wydarzyć, i niestety miałem rację. Została przygnieciona przez własny samochód, który stoczył się ze zbocza. Auta szukano przez dwa dni, tak że Harriet miała długą, powolną śmierć. 306 Odszedłem od komputera. Zemsta? - zastanawiałem się. Czyżby jakiś krewny ukamienowanej kobiety postanowił się zemścić i postarał się o to, żeby mordercy zmarli taką śmiercią jak ona? Jak jednak mógł do tego doprowadzić? Jak człowiek mógłby zaaranżować wypadki tak, żeby żwir wysypał się z wywrotki akurat na konkretną osobę? Żeby furgonetka z ładunkiem złota się przewróciła? By samochód zsunął się ze zbocza góry i nie zapalił się, tylko przygniótł pasażera? Powróciłem do komputera i dokończyłem lektury artykułu na temat wypadku Harriet Cole. Przeżyli ją mąż, córka i matka, która jechała razem z nią. „Pani Abrahamowa Cole znajduje się w szpitalu w stanie krytycznym" - napisał dziennikarz. Głęboko zaczerpnąłem tchu i przeczytałem nekrolog Harriet Cole. W chwili śmierci miała zaledwie dwadzieścia sześć lat. Cztery

akapity poświęcono jej rodzinie, jednej z tych, które zakładały Cole

Creek. Wspomniano, że wcześniej zginął jej ojciec. Matka nazywała się Mary Hattalene Cole. Nie było żadnej informacji o tym, w jakim stanie znajdowała się w czasie pogrzebu córki. Mąż Harriet został wspomniany jako Reece Landreth, a jej córką była... Zobaczywszy imię, wstrzymałem oddech. Jacquelane Amarisa Cole Landreth. JacqueLANE. Tak jak Harriet Lane, urocza siostrzenica prezydenta. Wypadłem z gabinetu i wbiegłem na schody tak szybko, jak tylko mogłem. Drzwi pokoju Jackie wciąż były zamknięte, więc zszedłem do holu. Na stoliku przy drzwiach znajdowała się jej 307 torebka. Wszyscy mężczyźni na świecie wiedzą, że zaglądanie do kobiecych torebek jest surowo wzbronione i na liście przestępstw zajmuje miejsce porównywalne z kanibalizmem. Można torebkę ukraść, ale każdy wie, że tylko prawdziwy zboczeniec dokonuje jej przeglądu. Musiałem kilka razy zaczerpnąć tchu, zanim odsunąłem zamek błyskawiczny. Chociaż byliśmy tak sobie bliscy z Pat, nigdy nie zajrzałem do jej torebki. Zdając sobie sprawę z tego, co robię, starałem się postępować jak najdelikatniej. Wyciągnąłem portfel, posługując się jedynie kciukiem i palcem wskazującym. Wmawiałem sobie, że nie jestem wścibski. Chciałem jedynie zobaczyć prawo jazdy Jackie.

Znajdowało się na górze, w niewielkiej przezroczystej przegródce. Podniosłem portfel do światła. Jackie nazywała się Jacquelane Violet Maxwell. JacqueLANE. Tak jak u Harriet Lane,

kobiety, która fascynowała jej ojca. Imię Violet Jackie bez wątpienia zawdzięczała fiołkowym oczom panny Lane. Usiadłem na krześle przy stoliku. Gratulacje, Newcombe pomyślałem. Właśnie odkryłeś coś, o czym wolałbyś nie wiedzieć. Kobieta, którą zatrudniłeś, najprawdopodobniej była świadkiem morderstwa. A co gorsza, zapewne widziała, jak jej własna matka i babka popełniają to morderstwo. Przez dłuższy czas siedziałem nieruchomo z portfelem Jackie w dłoni, co pewien czas patrząc na prawo jazdy i zastanawiając się nad tym, co może wyniknąć z tej całej sytuacji. Moje dociekania mogły 308 stanowić dla kogoś zagrożenie. Jackie była dzieckiem, kiedy widziała morderstwo, ale z pewnością wiele pamiętała z czasów pobytu w Cole Creek. Na przykład znała każdy kąt domu, który kupiłem. Dwa dni temu pukała w ścianę kuchni. Nie pytałem jej, co robi, stałem tylko w drzwiach i patrzyłem. Po chwili odpowiedział jej głuchy odgłos. Krzyknęła wtedy: „Jest!". Często wyczuwała moją obecność, więc wcale się nie zdziwiłem, kiedy odwróciła się i na mnie popatrzyła. - Chciałam postawić oliwę na półce, ale jej nie było -wyjaśniła, sięgając po jeden z kupionych przeze mnie noży z ząbkowanym

ostrzem, który podobno mógł służyć do przecinania aluminiowych puszek. (I, prawdę mówiąc, służył, jako że Tessa i ja przecięliśmy nim sześć puszek, zanim Jackie przywołała nas do porządku). Patrzyłem, jak Jackie ogląda starą tapetę, po czym zaczyna ją ciąć. Po jakichś dziesięciu minutach oddarła duży kwadrat tapety i

naszym oczom ukazał się mysi pałac. Izolacja (prawdopodobnie zakazany azbest), kurz, kulki papieru i włókna jakiejś tkaniny w czterech kolorach były zmieszane z mysimi odchodami. Za gniazdem znajdowały się deski tak brudne, że warsztat samochodowy wuja Rega wydał mi się sterylny. To dlatego półki zostały zakryte. Gdyby trafiło na mnie i dano by mi do wyboru umycie tych półek albo zasłonięcie ich tapetą, zdecydowanie wybrałbym to drugie. - Dobre miejsce na zapasy - powiedziałem. Jackie wykrzywiła się złośliwie i zatarła ręce. 309 - Teraz czas na wielkie porządki - oznajmiła i pobiegła po odkurzacz. Kiedy zszedłem na lunch, półki były już czyste i lśniące, a kuchnia pachniała wybielaczem, którego użyła do szorowania. Nie pytałem jej, skąd wiedziała, że są tu półki. Sama Jackie uznała swą znajomość tego miejsca za coś oczywistego. Podając krewetki i warzywa gotowane na parze, cały czas zastanawiała się, jaki to leniwy idiota zabudował półki tylko dlatego, że znajdował się

na nich stuletni kurz. Pochyliłem głowę nad talerzem. Wiedziałem więc, że wspomnienia Jackie z czasu jej pobytu w Cole Creek wciąż są żywe, mimo że upłynęło już sporo lat. Wątpiłem, czy jakikolwiek sąd skazałby morderców na podstawie wspomnień Jackie, ale też nie przypuszczałem, by zbrodniarze byli ludźmi zastanawiającymi się nad swoimi poczynaniami. Z drugiej strony, na podstawie tego, co zobaczyłem w Internecie,

wszyscy zamieszani w sprawę, albo przynajmniej ci, których uważałem za sprawców zbrodni, umarli wkrótce po ukamienowanej kobiecie. Włożyłem portfel Jackie tam, gdzie go znalazłem, zamknąłem torebkę i poszedłem na górę. Moje poszukiwania zaowocowały znalezieniem jeszcze jednego nazwiska. Panna Essie Lee była siostrą i jedyną żyjącą krewną Icie Lee Shaver, która zginęła w kolejnym dziwnym wypadku. Icie Lee spacerowała po lesie i wpadła do starej studni. Choć zapadła się głęboko, zbutwiałe deski studni pozwalały jej oddychać. W końcu 310 jednak, po paru dniach, jej próby wydostania się z otworu sprawiły, że studnia na nią się zwaliła. - Została zmiażdżona - powiedziałem na głos. Wszyscy umarli tak jak ich ofiara. Wyłączyłem komputer i położyłem się do łóżka, jednak nie mogłem zasnąć. Prześladowały mnie obrazy kryjące się za słowami,

które pojawiły się w komputerze, a teraz tkwiły w mojej wyobraźni. O trzeciej nad ranem zrezygnowałem z prób zaśnięcia. Założyłem ręce pod głowę i wpatrywałem się w wentylator na suficie. Obracał się z maksymalną prędkością. Patrzyłem na drewnianą gałkę na końcu łańcucha, jakby była to magiczna kula. Kiedy do sypialni zaczęły zaglądać pierwsze promienie słońca, pomyślałem, że skoro chcę wiedzieć, kto zabił kobietę, powinienem przeczytać wszystkie nekrologi zamieszczone w gazetach w ciągu roku po jej śmierci. Opierając się na dotychczasowych faktach,

należało przypuszczać, że zmarły wskutek przygniecenia jakimś ciężarem prawdopodobnie był współwinnym morderstwa. Uporządkowawszy nieco zdobyte informacje, odprężyłem się i w końcu zasnąłem, by wstać dopiero około południa. Kiedy spojrzałem na zegarek, wpadłem w panikę. Gdzie była Jackie? Zawsze pracowicie się krzątała, tak że słyszałem, gdzie się znajduje, tymczasem teraz w domu panowała absolutna cisza. Zastałem ją w kuchni, bawiącą się jednym z najpiękniejszych gadżetów, jakie zdarzyło mi się widzieć. Była to malutka kolorowa 311 drukarka Hewlett-Packard, a obok niej leżał niewielki aparat z otwartą klapką. Wstyd się przyznać, ale kiedy usiadłem przy stole i zacząłem się przyglądać, jak to małe urządzenie produkuje doskonałe wydruki, zupełnie zapomniałem, kto i dlaczego został przygnieciony. Jackie nie

odezwała się, kiedy przysunąłem do siebie drukarkę i aparat; zaczęła smażyć jajecznicę. Drukarka była bardzo prosta w obsłudze. Zanim Jackie zdążyła postawić przede mną talerz, zrobiłem dwa powiększenia 4x6. Jedno z nich przedstawiało róże na płocie, drugie - obrus w czerwono-białą kratę, butelkę wina i pół bochenka chleba. - Zrobiłaś je wczoraj? - zapytałem z uśmiechem. Czyżby sama wybrała się na piknik? Moje pytanie najwyraźniej zaniepokoiło Jackie, ponieważ wyjęła kartę pamięci z drukarki, włożyła ją z powrotem do aparatu, nacisnęła

jakieś guziki i odłożyła aparat na stół. Wydrukowane przeze mnie zdjęcia natychmiast spaliła w piecu. Oczywiście aż się skręcałem z ciekawości i chciałem zasypać Jackie tysiącem pytań, ale się powstrzymałem. Posłała mi spojrzenie mówiące, że jeśli zacznę ją wypytywać, szybko tego pożałuję. Uznałem, że w takim razie ja również będę miał swoje sekrety. Zresztą i tak nie zamierzałem jej powiedzieć, czego dowiedziałem się z Internetu. Nie chciałem też mówić, że imię córki Harriet Cole było równie nietypowe jak jej imię. 312 Przez następne dwa dni Jackie zachowywała się bardzo dziwnie, zupełnie inaczej niż zazwyczaj. Po mojej niedzielnej wizycie u Dessie wyraźnie się zmieniła. Miałem wrażenie, że jest nieobecna duchem. Gotowała dla mnie trzy posiłki dziennie i odbierała telefony, a nawet

wydawała Nate'owi polecenia dotyczące prac w ogrodzie, jednak była dziwnie odmieniona. Wyraźnie przycichła, odzywała się bardzo rzadko, a poza tym była niepokojąco mało ruchliwa. Kiedy patrzyłem przez okno swego gabinetu, widziałem, jak stoi w ogrodzie i patrzy w dal. Miałem wrażenie, że przyglądam się kolibrowi, który zastygł w powietrzu. Oczywiście zapytałem ją, co się dzieje, jednak w odpowiedzi tylko spojrzała przed siebie i mruknęła: „Mmm". Usiłowałem zmusić ją do jakiejś żywszej reakcji. Powiedziałem, że spędziłem niezwykle miłe popołudnie u Dessie. Żadnego komentarza. Oświadczyłem, że uprawialiśmy seks. „Mmm" -

wymamrotała, gapiąc się przed siebie szklanym wzrokiem. Dodałem, że zamierzam wyjechać z Dessie do Meksyku i że zabieramy ze sobą Tessę. Bez komentarza. Oznajmiłem, że zakochałem się w zielonookiej niedźwiedzicy i zrobiłem jej dziecko. „To miło' - odparła i wyszła do ogrodu. W środę zrobiła nowym aparatem parę zdjęć Nate'owi. Nie powiedziałem tego, ale byłem trochę urażony, że kupiła sprzęt, nie pytając mnie o radę. Nate wyszedł na zdjęciach jak zawodowy model, a przecież nawet nie wykąpał się po pracy. 313 Usiłowałem z nim porozmawiać o jego ewentualnej karierze w świecie mody, ale on w ogóle nie brał tego pod uwagę. Potrafiłem to zrozumieć. Który szanujący się mężczyzna pragnąłby wykonywać

zawód polegający na wdzięczeniu się do aparatu? Z drugiej strony modele byli zamożnymi ludźmi. Chciałem, żeby Jackie postarała się go przekonać, jednak ona wyraźnie nie chciała się angażować. W czwartek rano przyszła ekspresowa przesyłka od specjalisty z Charlotte. Miałem ochotę natychmiast ją otworzyć, chociaż jednocześnie korciło mnie, żeby spalić ją, nie rozpakowując. Przez kilka dni rozmyślałem o całej sprawie. Doszedłem do wniosku, że jacyś ogarnięci gniewem ludzie ułożyli stos kamieni na kobiecie w 1979 roku, a Jackie będąca wtedy dzieckiem to widziała. Po morderstwie ktoś zabawiał się w anioła zemsty i w tajemniczy sposób po kolei zabijał wszystkich ludzi, którzy ukamienowali kobietę.

Jeśli się nie myliłem, Jackie nie groziło żadne niebezpieczeństwo. Wydawało mi się, że nic nie wiedziała o zabójstwach w odwecie. Wspominała tylko ukamienowanie. Jackie znała przyczynę zabicia kobiety. Podała jej to matka, która najprawdopodobniej znajdowała się w gronie zabójców. Twierdziła, że ludzie kochający diabła muszą umrzeć. „Diabeł mnie podkusił" - pomyślałem. Czyż nie ten właśnie powód wielokrotnie podawano w ciągu wieków, próbując usprawiedliwić zbrodnie? „To nie była moja wina" - mówili często przestępcy w różnych programach radiowych i telewizyjnych. „Diabeł 314

mnie opętał". Kiedy po raz pierwszy spotkałem Jackie, powiedziała mi, że ludzie z miasteczka wierzyli, iż kobieta zakochała się w diable. Zasłoniłem oczy rękami. Jeśli Jackie była bezpieczna, mogliśmy tu mieszkać. Wiedziałem jednak, że jeżeli tu zostaniemy, nie spocznę, dopóki nie odkryję całej prawdy o zamordowanej kobiecie. Jakie ludzkie uczucie popchnęło ich do morderstwa? Bardzo chciałem też się dowiedzieć, kto pomścił śmierć ofiary. Drżącymi rękami otworzyłem przesyłkę. Najpierw wyjąłem list z przeprosinami. Mężczyzna był chory i dlatego wysłał materiały z opóźnieniem. Wyrażał jednak nadzieję, że otrzyma ode mnie książki z autografami. Punkt dla niego - pomyślałem. Nie byłem chory, tylko po prostu zapomniałem wysłać książki. Przede wszystkim chciałem zobaczyć zdjęcie zmarłej, odtworzone po odnalezieniu szkieletu. Znajdowało się na spodzie pliku dokumentów. Ujrzałem twarz pięknej kobiety, na oko tuż przed

czterdziestką. Bez wątpienia należała do rodziny Jackie. Za kilkanaście lat Jackie z pewnością będzie do niej bardzo podobna. Patrząc na fotografię, starałem się odgadnąć, kim była kobieta może jedną z dwóch, które Jackie widziała na moście? Z pewnością nie była matką Jackie, gdyż zyskałem pewność, że matka została przygnieciona przez samochód. Przejrzałem papiery. Wszędzie widniał napis „Nieznana". Nikt nie wiedział, czy zmarła na skutek wypadku, czy została zamordowana. Policja mogłaby się tego dowiedzieć na podstawie

układu leżących na niej kamieni, jednak zanim przyjechała na miejsce, 315 młodzi ludzie, którzy znaleźli ciało, niechcący pozacierali ślady. Najprawdopodobniej dziewczyna, która słyszała w nocy płacz, tak histerycznie domagała się, by uwolnić biedną kobietę, że zdjęto wszystkie kamienie zakrywające szkielet. Policja przesłuchała młodych ludzi. Byli zgodni co do tego, że kamienie zostały ułożone celowo, jednak różnili się w opisach sposobu ich rozmieszczenia. W końcu uznano, że zeznania nie pozwalają na wyciągnięcie jednoznacznych wniosków. Przeczytałem nazwiska dzieciaków, zastanawiając się, czy znalazłbym na ich temat jakieś informacje w Internecie. Chociaż wmawiałem sobie, że nie powinienem bawić się w detektywa, udałem się do gabinetu. Musiałem jednak przystanąć, gdyż frontowe drzwi otworzyły się, do holu wbiegła Tessa, wskoczyła na mnie, oplotła nogami w pasie i zarzuciła mi ręce na szyję.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję! - wykrzyknęła, obcałowując mi twarz. Nie miałem pojęcia, za co, ale musiałem przyznać, że było to miłe. Nie była jeszcze w wieku, w którym już umie się udawać, więc szczerze okazywała uczucia. - O co chodzi? - zapytałem, śmiejąc się. Dokumenty dotyczące

zamordowanej kobiety wypadły mi z rąk. Miałem ochotę zostawić je na podłodze, licząc na to, że znikną w szparach i szczelinach. - Za co mi dziękujesz? - Za krasnala. 316

Nie miałem pojęcia, o czym mówi. Kiedy kupowaliśmy figurki do ogrodu, sporo czasu zajęło nam zastanawianie się nad kupnem krasnala. Byłem zdecydowanie przeciwny. Jako uczeń pierwszej klasy pobiłem się z Johnniem Fosterem, bo powiedział, że wyglądam jak krasnal. Nie znałem tego słowa i zapytałem o nie szkolną bibliotekarkę, która podała mi książkę. Wcale mi się nie spodobało to, co w niej zobaczyłem. Prawdę mówiąc, obawiałem się, że Tessa chciała umieścić w ogrodzie krasnala, ponieważ mnie lubiła. Postawiłem dziewczynkę na podłodze i zacząłem zbierać papiery. - Kto to jest? - spytała, patrząc na zdjęcie odtworzonej twarzy. Jak większość dzieci oszczędzała swą energię, więc nie pomagała mi w podnoszeniu dokumentów z podłogi. - Ktoś - odpowiedziałem, wsuwając papiery z powrotem do

koperty. Nie chciałem, żeby Jackie zapoznała się z zawartością przesyłki, więc zostawiłem ją na widocznym miejscu na stoliku w holu. Gdybym próbował schować ją do jakiejś książki stojącej w bibliotece na górnej półce, bez wątpienia znalazłaby kopertę w ciągu trzech sekund. - No dobrze - zwróciłem się do Tessy. - O co chodzi? - Kupiłeś największego krasnala na świecie i postawiłeś go w ogrodzie. Jest piękny i bardzo mi się podoba. Dziękuję!

Przyszło mi do głowy, że Jackie mogła sprzymierzyć się z Dessie i zamówić u niej rzeźbę krasnala. Było to bardzo 317 prawdopodobne. W takim razie w następnym tygodniu powinna pojawić się tu żaba z wyłupiastymi oczami. Wyciągnąłem rękę do Tessy i razem wyszliśmy do ogrodu. Mówiła prawdę. Na starej parkowej ławce, którą ostatnio naprawił Nate, siedział krasnal, wysoki na jakieś półtora metra, z wielką głową, potężnym torsem i krótkimi, mocnymi kończynami. Gnom miał szeroko otwarte oczy, gęste rzęsy, szeroki nos, pełne wargi, ogromne uszy przylegające do głowy oraz długie szpakowate włosy, zaplecione z tyłu w warkoczyk. - Cii... - powiedziała Tessa, pociągając mnie za rękę. -Wygląda jak żywy, prawda? Poprowadziła mnie wokół krzewów, żebym mógł dokładnie przyjrzeć się krasnalowi. Był ubrany w zielone spodnie, spłowiały żółty podkoszulek i purpurową kamizelkę, pokrytą niezliczonymi

blaszkami w kształcie owadów. Taka ich liczba stanowiłaby przedmiot marzeń każdego entomologa. Kiedy Tessa podeszła bliżej do krasnala, przyjrzałem mu się uważnie. Nie była to statuetka, lecz człowiek pogrążony w głębokim śnie. Siedział prosto na ławce i spał z szeroko otwartymi oczami. Wiedziałem, iż powinienem powiedzieć Tessie, że to żywy

człowiek i że powinna się cofnąć, ale nie byłem w stanie się poruszyć. Oczywiście dobrze wiedziałem, kogo mam przed sobą, tyle że wcześniej nie miałem okazji poznać go osobiście. 318 Tessa dotknęła policzka mężczyzny. Nie drgnęła mu powieka, jednak widziałem, że natychmiast się przebudził. Oczy mu rozbłysły, popatrzył na mnie. - Witaj, synku - powiedział mój ojciec. - Cześć, kuzynie - odezwał się kuzyn Noble, wyłaniając się z krzaków. Obaj się do mnie uśmiechali.

319 Rozdział 14 JACKIE

Marzyłam tylko o spotkaniu z Russellem. Czułam się przy nim tak, jak jeszcze nigdy w życiu. Przez całe swoje życie byłam obwiniana o to, że jest we mnie gniew. Wiele znanych mi kobiet zabawiało się w terapeutki, mówiąc mi, że moje złośliwe uwagi wynikają z głęboko tkwiącej we mnie złości. Byłabym skłonna się z tym zgodzić, nie zamierzałam jednak się poddawać, kiedy twierdziły, że powinnam to „z siebie wydobyć". Nie były zadowolone, kiedy okazywało się, że ani myślę powierzać im swoje najskrytsze tajemnice. Zapewne miały mi za złe, że nie

zamierzam bawić się w dziewczęce gry według dziewczęcych reguł, które wyraźnie stanowiły, że wszyscy mają mówić wszystkim wszystko. Tymczasem nie było żadnej przyczyny, dla której miałabym

tłumić w sobie gniew. Moje doświadczenia życiowe nie były wcale takie straszne. Prawdę mówiąc, czułam się nawet trochę winna, że nie ma we mnie zapiekłej złości. W pewnym miasteczku, w którym przez kilka lat mieszkałam z tatą, moja najlepsza przyjaciółka wyznała mi, że jej ojciec wchodził do niej do łóżka i „robił to". Poprosiła mnie, żebym przysięgła, iż nikomu o tym nie powiem, ale nie dotrzymałam słowa. Powiedziałam ojcu. 320 Kiedy uspokoiła się burza, którą mój tata rozpętał wtedy w miasteczku, wyjechaliśmy stamtąd. Naprawdę nie było we mnie głęboko skrywanego gniewu. Wszystkie te podejrzenia brały się stąd, że w dzieciństwie czułam się rozdarta na dwie części. Bardzo kochałam ojca, ale byłam na niego zła, że nie wyjawił mi prawdy o mnie. Kiedy dorosłam i poznałam reguły rządzące światem, zdałam sobie sprawę, że musiało zdarzyć się coś strasznego, skoro ojciec zabrał mnie z miasteczka w środku nocy. Za wszelką cenę chciałam, żeby powiedział mi, kim jestem. Ilekroć jednak chciałam dowiedzieć się czegoś o matce albo ciotce, którą wspominał, ojciec mruczał pod nosem coś, co przeczyło jego poprzednim słowom, albo plątał się w wyjaśnieniach. Doprowadzało mnie to do szału. Moja wściekłość była tym większa, że cudownie rozmawiało się nam na każdy inny temat. Kiedy dorastałam, dziewczęta opowiadały sobie różne historie o ptaszkach i

pszczółkach. Już w domu powtarzałam to ojcu, a on mi mówił, co jest prawdą, a co nie. Pamiętam, jak koleżanki się dziwiły: „Pytałaś o to

ojca?". Ojciec wcale nie czuł się zakłopotany takimi pytaniami. Pewnego razu powiedział: „Kiedyś byłem normalny. Dawno temu byłem taki jak ojcowie twoich koleżanek, krępowały mnie sprawy seksu i inne problemy osobiste. Ale kiedy ktoś przejdzie przez to, przez co ja musiałem przejść, nabiera dystansu do życia". Oczywiście natychmiast go spytałam, co ma na myśli. Jakie doświadczenia były tak bolesne? Nie otrzymałam odpowiedzi. 321 Musiałam więc powściągać gniew spowodowany milczeniem ojca o sprawach dotyczących naszej przeszłości. Pogodziłam się też z faktem, że ojciec i ja nie jesteśmy przywiązani do żadnego miejsca i do nikogo. Bardzo zazdrościłam przyjaciółkom, że mają rodziny. Snułam fantazje na temat wystawnych obiadów w dniu Bożego Narodzenia, z pięćdziesięcioma osobami przy stole. Chłonęłam opowieści koleżanek o ich okropnych świętach. Mówiły o tym, jak taki to a taki kuzyn zrobił coś strasznego, że wujek doprowadził mamę do płaczu, a ciotka miała na sobie sukienkę, która wszystkich zaszokowała. Wszystkie te opowieści wydawały mi się wspaniałe. Mój ojciec był urodzonym samotnikiem. On i Ford mogliby być dobrymi przyjaciółmi. Obaj pochłaniali książki. Ojciec kochał się w dawno zmarłej Harriet Lane, a Ford nie mógł zapomnieć zmarłej żony. Fakt, że rzeźba wykonana przez Dessie doprowadziła go do

płaczu, świadczył o tym, że wciąż ją kochał. Problemy Forda niepokoiły mnie do niedzieli, kiedy to spotkałam Russella Dunne'a. Łączyło nas takie pokrewieństwo dusz, jakiego nie doświadczyłam jeszcze z żadnym mężczyzną. Był w moim typie: ciemnowłosy, elegancki i dystyngowany; przypominał mi ojca. Poza tym wiele nas zbliżało, na przykład fotografia i umiłowanie przyrody. Mieliśmy też podobny gust, jeśli chodzi o jedzenie. Nie znosiłam określenia „bratnia dusza", ale właśnie te słowa nasuwały mi się nieodmiennie, kiedy myślałam o Russellu. 322 Po powrocie do domu w niedzielę spędziłam prawie godzinę w wannie. Wyszłam z niej dopiero, gdy woda całkiem wystygła, włożyłam nocną koszulę i podomkę, po czym usiadłam na balkoniku przy sypialni. Noc była wyjątkowo ciepła, pachniały kwiaty; świetliki wyglądały jak maleńkie klejnoty błyszczące w aksamitnym powietrzu. Te cielęce myśli przyprawiły mnie o mdłości. Kiedy inne kobiety opowiadały takie głupoty o mężczyznach, chciało mi się wyć. Nie czytałam powieści o zakochiwaniu się w mężczyźnie. „Dobrze sprawdź, kim jest" - mówiłam wtedy i zamykałam książkę. Oczywiście byłam bardzo ostrożna z Kirkiem i starannie wszystko zaplanowałam, a jednak zostałam wystrychnięta na dudka. Dobrze choć, że nigdy się nie rozpływałam nad kolorem jego oczu ani uroczym sposobem, w jaki marszczy nos. Od takich określeń zbierało mi się na wymioty.

Mimo to mogłabym w nieskończoność mówić o Russellu

Dunnie. Kiedy poruszał głową, słońce zapalało w jego oczach złociste iskierki. Jego skóra miała kolor miodu, a piękne, smukłe dłonie wyglądały tak, jakby potrafiły z dowolnego instrumentu wydobyć anielską muzykę. Et cetera, et cetera. Mogłabym długo wyliczać zalety Russella, które nieustannie zaprzątały mi myśli, ale postanowiłam się opanować. Próbowałam zająć się pracą. Wciąż czekałam, aż Ford mi powie, jak mam mu pomóc przy jego książce, jednak nie odezwał się ani słowem na ten temat. Stałam się kimś w rodzaju gospodyni 323 domowej i sekretarki. W każdym razie wykonywałam wszystkie prace, którymi nie zajmował się Ford. W poniedziałek, dzień po spotkaniu z Russellem, z trudem koncentrowałam się na swoich zajęciach. Czekało mnie mnóstwo pracy w ogrodzie, poza tym nie uporządkowałam jeszcze biblioteki. Powinnam też pójść do sklepu. Chciałam zatelefonować do Allie, prosząc, by Tessa pozowała mi do zdjęć. Jeszcze w sobotę miałam mnóstwo planów, ale po niedzieli o wszystkim zapomniałam. Siedziałam przy stole w kuchni i godzinami wpatrywałam się w małą drukarkę, którą pożyczył mi Russell. Okazało się, że wsunął mi do torby także papier fotograficzny. Po kilku próbach udało mi się wydrukować indeks zdjęć znajdujących się na dysku. Patrzyłam na nie tak długo, aż na dobre wryły mi się w

pamięć. Miałam nadzieję, że na którejś z fotografii zobaczę Russella, ale nie było tam jego podobizny.

W pewnej chwili - nie włożyłam nawet zegarka - ze schodów zbiegł Ford i natychmiast zainteresował się drukarką. Bardzo dobrze radził sobie z wszelkimi urządzeniami, więc w lot pojął, o co chodzi. Nacisnął parę guzików i uzyskał duże zdjęcie z naszego pikniku. Nie wiedziałam, co we mnie wstąpiło, ale szybko wsunęłam dysk z powrotem do aparatu i błyskawicznie wcisnęłam ikonę kosza. Nie chciałam, żeby ktokolwiek oglądał scenę mającą niepowtarzalny, intymny charakter. Ford z pewnością poczyniłby mnóstwo krytycznych uwag na temat wspaniałego pikniku. A gdzie pieczony 324 kurczak? - zapytałby, uważając, że jest bardzo dowcipny. A lodówka z piwem? Co to za piknik, na którym je się tylko ser i krakersy? Nie, w żadnym razie nie chciałam słuchać takich komentarzy. Działając pod wpływem impulsu, dopiero po chwili zorientowałam się, że robię na złość sobie. Po usunięciu danych z dysku i spaleniu zdjęć, a także indeksu, nie została mi żadna pamiątka. Znajdowałam się jednak w stanie takiej euforii, że nie potrafiłam długo karcić się za brak rozsądku. W końcu miałam wspomnienia. Ta myśl sprawiła, że omal nie zaczęłam śpiewać z radości. Nosiłam wizytówkę Russella w lewej miseczce stanika, blisko serca. W ciągu dnia wiele razy miałam ochotę zadzwonić. Ale surowo przestrzegałam zasady, żeby nigdy nie telefonować do mężczyzn.

Zadzwoniłam jednak do Forda ze sklepu spożywczego i zapytałam, czy mam kupić na pieczeń wołowinę, czy wieprzowinę. (Odpowiedział: „Myślałem, że to się tylko smaży"). Potem

zadzwoniłam do niego z działu warzywnego, pytając, czy lubi żółte melony. („Chyba żartujesz"). W końcu na stacji benzynowej skorzystałam z komórki, którą mi dał, pytając go, jaki olej mam kupić. („Niech ci idioci nie dotykają mojego samochodu. Sam zmienię olej"). Mogłam sobie dzwonić do Forda, ponieważ nie zależało mi, żeby wywrzeć na nim dobre wrażenie. Już dawno zrozumiałam, że nigdy, pod żadnym pozorem, nie należy telefonować do mężczyzn, kiedy naprawdę ma się na to ochotę. Nawet jeśli zobaczyłabym, że jego dom stoi w płomieniach, zadzwoniłabym do sąsiadów, żeby go uratowali. Telefonować do mężczyzny - o, co to, to nie! 325 Nauczyłam się tego, przez całe lata mieszkając z przystojnym, samotnym facetem: moim ojcem. Czasami miałam wrażenie, że przenosiliśmy się z miejsca na miejsce, by uniknąć prześladujących go kobiet. Dopiero w wieku jedenastu lat dowiedziałam się, że istnieje coś takiego jak kuchnia. Nigdy z niej nie korzystaliśmy, ponieważ samotne kobiety przynosiły nam jedzenie. „Akurat mi zostało, więc pomyślałam, że może pan i pańska urocza córeczka skosztują" mówiły. Któregoś razu, patrząc na smakowitą zapiekankę, spytałam, jak to możliwe, że jedzenie zostało, skoro nikt go nawet nie napoczął. Ojciec, który czasami wykazywał przewrotne poczucie humoru, nie

odezwał się, zmuszając biedną kobietę do zawiłych tłumaczeń. Prawdę mówiąc, tym wszystkim kobietom chodziło nie tyle o nakarmienie mojego ojca, ile o możliwość zadzwonienia do niego w celu odebrania swego „ulubionego naczynia". Zawsze, niezmiennie, dostarczały jedzenie w „ulubionym naczyniu", jako że miały potem

pretekst, by wrócić albo zatelefonować. Dzwoniły i dzwoniły. Kiedy przenieśliśmy się do miasteczka, bywało, że w ciągu trzech miesięcy ojciec zmieniał numer telefonu cztery razy. Tak więc, dorastając, przysięgłam sobie, że nigdy nie będę dzwonić do mężczyzny, który naprawdę mnie zainteresuje. Byłam pewna, że u przystojniaka takiego jak Russell Dunne telefony nie milkły nawet w nocy, toteż chciałam być jedyna, niepowtarzalna. Nie musiałam się długo niepokoić, ponieważ Russell wstąpił do mnie we wtorek po południu. Szybko zabrałam go do studia. Nie chciałam, by spotkał się z Fordem. Z pewnością nie byłby 326 zadowolony, że jego asystentka przebywa w towarzystwie innego mężczyzny. - Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam - powiedział Russell aksamitnym głosem. Dlaczego się starannie nie uczesałam? - skarciłam się w duchu. - Nie, nie - wydusiłam. Chciałam zaproponować mu coś do jedzenia. Prawdę mówiąc, gotowa byłam oddać mu swoje życie, ale pomyślałam, że jednak zacznę od lemoniady. Trudno było

przewidzieć, kiedy Ford wejdzie do kuchni. Robił, co chciał i kiedy chciał. - Gdzie masz fotografie? - spytał, uśmiechając się do mnie tak, że serce zatrzepotało mi w piersi. - Będziesz na pierwszym zdjęciu - powiedziałam, sięgając po mój ukochany F100, ustawiłam się i nacisnęłam. Automatyczna regulacja ostrości to wspaniały wynalazek -przemknęło mi przez

myśl. Zorientowałam się po dźwięku, że zdjęcie nie zostało wykonane, ponieważ w aparacie nie było filmu. Udało mi się powstrzymać łzy. Russell kręcił głową i uśmiechał się. - Jesteś nieposłuszna - powiedział takim tonem, że aż się zaczerwieniłam. Gdyby to Ford odezwał się do mnie w ten sposób, odgryzłabym się, rzucając jakąś uwagę na temat marudnych staruchów, jednak te same słowa w ustach Russella miały podtekst erotyczny. - Chcę zobaczyć wszystko - oznajmił. 327 Pokazałam mu sprzęt, który kupiliśmy z Fordem, opowiedziałam o tym, że Ford zamierza kupić markizy, o popołudniu, w czasie którego malowaliśmy spiżarnię, i o tym, jak Ford i Nate robili dla mnie półki. - Sprawiasz wrażenie bardzo do niego przywiązanej -stwierdził Russell.

Omal nie dałam się nabrać, ale mój ojciec tak często zwracał się z podobnym tekstem do przeróżnych kobiet, że w porę się opanowałam. Często odwracałam wzrok zakłopotana, kiedy jakaś kobieta rozpaczliwie starała się przekonać ojca, że nie ma żadnego innego mężczyzny w jej życiu. - To prawda - odpowiedziałam, wpatrując się w podłogę, tak jakby Russell odkrył mój wielki sekret. Po chwili uniosłam głowę, żeby zobaczyć, jak przyjął tę wiadomość. Z zadowoleniem zauważyłam, że jest trochę zaskoczony. Świetnie - pomyślałam, nie

chcąc, żeby poznał moje prawdziwe uczucia. - W takim razie musisz się bardziej starać - rzekł z uśmiechem. Postąpiłam krok w jego stronę, ale spojrzał na zegarek. - Muszę już iść - oświadczył, ruszając do drzwi. W progu przystanął na chwilę. Promienie słońca oświetlały jego policzek. Jackie - zaczął miękko. - Myślę, że wtedy powiedziałem zbyt wiele na temat... Sama wiesz. Wiedziałam, że chodzi mu o zamordowaną kobietę. - Wszystko w porządku. Nie ma sprawy. 328 - To było dawno temu i... - Urwał i obdarzył mnie uśmiechem, po którym ugięły się pode mną kolana. - Poza tym, kto wie? Ta kobieta istotnie mogła być w zmowie z szatanem. Słyszałem, że miewała różne wizje. - Wizje? - powtórzyłam, mrugając powiekami. Nie ufałam

swemu głosowi. Russell starał się mówić lekkim tonem, czułam jednak ciężar jego słów. Prawdę mówiąc, miałam ochotę usiąść. - Tak. Miała wizje dotyczące różnych złych uczynków. Nikt w miasteczku nie mógł zrobić nic złego, ponieważ ona wcześniej widziała, co się może stać. Z trudem przełknęłam ślinę. - Przecież takie wizje to raczej dar od Boga. To, co umożliwia nam przeciwstawienie się złu, musi pochodzić od Boga, prawda? - Być może - powiedział. - Z początku chyba też tak myślałem, ale jej wizje stawały się coraz bardziej wyraziste, aż w końcu zaczęła

dostrzegać zło w ludzkich umysłach. Mówiono, że... - Machnął ręką, jakby nie miał zamiaru kończyć wypowiedzi. - Co... - spytałam szeptem. - Co ona zrobiła? - Mój ojciec mówił, że zaczęła powstrzymywać ludzi od zrobienia tego, co widziała w ich myślach. Wolałam nie zastanawiać się, co to wszystko znaczy. Przyłożyłam dłonie do skroni. - Zaniepokoiłem cię - rzekł Russell. - Wiem, że nie powinienem był ci mówić o tym, co się stało. Tyle że od dawna noszę w sobie tę 329 tajemnicę, a ty wydałaś mi się taka wyrozumiała. Tak jakby... - Nie dokończył zdania. - Jestem - potwierdziłam. - Tylko że... - Nie chciałam mówić mu o tym, co dzieje się teraz w mojej głowie. Nie mogłam mu się

zwierzyć ze swoich dwóch wizji dotyczących wypadku samochodowego i pożaru. Co będzie, jeśli następnym razem zobaczę, jak ktoś zamierza kogoś zabić? Czy będę w stanie nie dopuścić do tego? Russell znowu popatrzył na zegarek. - Naprawdę muszę już iść. Na pewno dobrze się czujesz? - Tak - odparłam, zmuszając się do uśmiechu. - Co byś powiedziała na lunch w ten weekend? Może urządzilibyśmy sobie kolejny piknik? Nie będziemy opowiadać żadnych historii o duchach. - Obiecujesz? - upewniłam się.

- Klnę się na swój honor. Zadzwonię do ciebie, żeby ustalić czas i miejsce. - Uśmiechnął się czarująco i zniknął. Oparłam się o ścianę, starając się uspokoić mocno bijące serce. Pierwsza wizja bardzo mnie zaniepokoiła, a kiedy zobaczyłam ją w rzeczywistości, byłam tak zaszokowana, że nie mogłam się ruszyć. Za drugim razem był przy mnie Ford i cała sprawa wydała mi się wręcz zabawna. Co jednak mogłoby się zdarzyć, gdybym...? - Z kim rozmawiałaś? 330 W drzwiach stała Tessa. Lubiłam tę miłą dziewczynkę, która rzadko się odzywała. Rozmawiała niemal wyłącznie z Fordem. Ci dwoje nadawali na tych samych falach i we wszystkim się zgadzali.

Allie zwierzyła mi się, że jeszcze nigdy nie widziała czegoś podobnego. Zawsze martwiła się, że jej córka jest dzikuską i nie chce rozmawiać ani z dorosłymi, ani z rówieśnikami. Ale uwielbiała przebywać w towarzystwie Forda, by zajmować się takimi rzeczami jak zaglądanie do jakiejś dziury w ziemi i zastanawianie się, co może się w niej znajdować. - Z mężczyzną - odpowiedziałam. Nie zadawała dalszych pytań, lecz potem, w ciągu dnia, przyglądała mi się jakoś dziwnie. Postanowiłam nie zwracać na nią uwagi. Doświadczenie mówiło mi, że gdybym poprosiła ją o wyjaśnienia, reakcją byłoby milczenie i nieobecny wzrok. Któregoś dnia Allie zauważyła, że Ford znika w krzakach,

wślizgując się na brzuchu do jakiejś kryjówki, którą zrobili sobie z Tessą. „Mojej córce wyraźnie brakuje męskiego towarzystwa" westchnęła wtedy. Skorzystałam z okazji, żeby zagadnąć ją o byłego męża. W końcu opowiedziałam jej kiedyś o Kirku. Allie była jedyną kobietą, której powierzyłam swoje tajemnice, ale nie spotkałam się z rewanżem. - Czy Tessa często widuje się z ojcem? 331 - Rzadko - odparła szybko Allie, po czym odwróciła się i odeszła. To była jedyna informacja, jaką udało mi się z niej

wyciągnąć. Tak więc we wtorek ignorowałam spojrzenia Tessy. Udało mi się ją nakłonić do pozowania, to znaczy zgodziła się mi pozować, kiedy namówił ją do tego Ford. Żałuję, że nie umiem opisać, jak wspaniałe okazały się zdjęcia Tessy. To było niczym cud, a te, jak wiadomo, czasem się zdarzają. Myślę, że gdybym tego dnia była w normalnym nastroju, fotografie nawet w połowie nie byłyby tak udane. Zazwyczaj jestem nadmiernie skupiona na ustalaniu głębi ostrości i odczytywaniu wskazań światłomierza, teraz jednak byłam tak rozkojarzona, że nie zawracałam sobie głowy idealnym ustawieniem parametrów aparatu. Skorzystałam z wizjera pryzmatycznego, a skoro Tessa i tło wyglądały dobrze, nacisnęłam wężyk spustowy.

Być może Tessa wyczuła mój nastrój. Zazwyczaj szybko się niecierpliwiła, chcąc powrócić do własnych zajęć, więc zastanawiałam się, czym mogłabym ją przekupić, żeby spokojnie siedziała w czasie sesji zdjęciowej. Może powinnam wysłać podziękowanie do sklepu, w którym ona i Ford kupili te szpetne, małe figurki do ogrodu? Jednak tego popołudnia nie musiałam jej niczym przekupywać. Tessa znajdowała się w stanie rozmarzenia, podobnie jak ja. Nieustannie myślałam o Russellu Dunnie. Wyobrażałam sobie, jak ubrana w suknię balową - nie tę, którą mam w domu albo którą 332

kiedykolwiek miałam na sobie -tańczę z Russellem walca przy świetle księżyca. Posadziłam Tessę w starym fotelu przy oknie, dałam jej książkę do czytania, po czym wykonałam zdjęcia. Nie było ich wiele, jako że mój umysł pracował bardzo wolno. Zazwyczaj nieustannie poprawiam uczesanie modela i ustawienie reflektorów; wtedy jednak postawiłam na improwizację. W ciągu trzech godzin prawie w ogóle nie odzywałam się do Tessy. Przeważnie praca z modelem zajmuje mi godzinę i w tym czasie powstaje sześciokrotnie więcej zdjęć, ale tym razem poruszałam się w zwolnionym tempie. W rezultacie sesja trwała znacznie dłużej, a jej efektem była mniejsza niż zazwyczaj liczba zdjęć. Po pewnym czasie wyszłyśmy z Tessą na dwór. Położyła się na trawie w cieniu drzewa i patrzyła na liście. Gdybym w tym dniu była

sobą, stanęłabym nad nią i dała jej tysiące wskazówek co do tego, jak i gdzie ma patrzeć, a nawet o czym myśleć. Jednak tym razem pozwoliłam Tessie robić to, na co miała ochotę, i zaufałam aparatowi fotograficznemu. Tego wieczoru Ford siedział w gabinecie do późna, więc udałam się do studia i wywołałam czarno-białe zdjęcia Tessy. Już przy pierwszym wiedziałam, że to jest COŚ. Chociaż wciąż poruszałam się w zwolnionym tempie, zdążyłam już na tyle dojść do siebie, że natychmiast się zorientowałam, iż udało

mi się zrealizować swoje marzenie: uchwycić nastrój. Na papierze 333 fotograficznym znajdowała się nie tylko twarz, wyzierała z niego cała osobowość modelki. Przyglądając się mokrym jeszcze zdjęciom, w jednej chwili stałam się mądrzejsza. Kiedy poprzednio fotografowałam dzieci, starałam się robić to jak najszybciej, gdyż mali modele wiercili się i szybko nudzili. „Popatrz na mnie! Spójrz na mnie!" - powtarzałam wtedy bez przerwy, błyskawicznie zużywając całe rolki filmów. Być może fotograf powinien tak postępować z dziećmi, ale zdarzały się przecież dzieci podobne do Tessy, która była typem melancholijnej samotniczki. Tego dnia, zupełnie przypadkowo, byłam w takim samym nastroju jak ona. Fotografie były naprawdę doskonałe, być może nawet na tyle dobre, by otrzymać nagrodę. Niektóre zbliżenia twarzy Tessy były tak piękne, że łzy napłynęły mi do oczu. Patrząc na zdjęcia, zrozumiałam,

dlaczego Tessa rzadko odzywa się do Allie czy do mnie, natomiast Ford otrzymuje zaproszenia do kryjówki. Allie i ja byłyśmy podobne. Lubiłyśmy działać i przemieszczać się z miejsca na miejsce. Ford potrafił siedzieć na tym samym krześle przez dwanaście godzin, gdy tymczasem ja nie mogłam wytrzymać w jednej pozycji nawet pół godziny. Czytanie było dla mnie łatwiejsze, kiedy co chwila robiłam sobie przerwy. Tessa natomiast miała bogate

życie wewnętrzne, co Ford doskonale wyczuwał. Tego dnia udało mi się utrwalić świat Tessy na kliszy. 334 Wyszłam z ciemni, zostawiając suszące się zdjęcia, i udałam się do sypialni. Przez całą drogę się śmiałam. Najwyraźniej Russell miał na mnie dobry wpływ. To dzięki niemu opanował mnie taki nastrój, że udało mi się wkroczyć w świat Tessy za pomocą aparatu fotograficznego. Dopiero gdy kładłam się spać, przypomniałam sobie słowa Russella o wizji Amarisy. Przeraziłam się, usłyszawszy, że Amarisa potrafiła dostrzec zło w drugim człowieku. Zaczęłam się zastanawiać, co takiego zrobiłam, że widzenia przytrafiają się i mnie. Wkładając nocną koszulę, pomyślałam, że jeśli będę miała kolejną wizję, opowiem o niej Russellowi. Być może nawet złamię swą żelazną zasadę, zadzwonię do niego i powiem, co widziałam. Miałam nadzieję, że by mnie zrozumiał. Może w ten sposób nawiązałaby się między nami więź na całe życie. Z uśmiechem na ustach weszłam do łóżka i zasnęłam.

W środę wciąż jeszcze znajdowałam się w stanie odurzenia. Nie potrafiłabym powiedzieć, co robiłam przez cały dzień, ale wszystko zajmowało mi dwa razy więcej czasu niż zwykle. Ford zapytał nawet, co się ze mną dzieje, a ja na szczęście okazałam się na tyle przytomna, że odpowiedziałam: „To tylko zespół napięcia przedmiesiączkowego". Tak jak się spodziewałam, to wyznanie natychmiast go zniechęciło i

nie robił już żadnych uwag na temat mojego nastroju. Nie pokazałam mu zdjęć Tessy. Kiedy wyschły, włożyłam je do dużej teczki. Chciałam, żeby najpierw obejrzał je Russell. Bądź co bądź łączyła nas pasja fotograficzna. 335 Po południu zrobiłam w ogrodzie parę cyfrowych zdjęć Nate'owi. Był spocony, miał na twarzy źdźbła trawy i mrużył oczy przed słońcem, tak że byłam pewna, iż fotografie nie będą udane. Kiedy gotowałam obiad, Ford wydrukował zdjęcia na sprzęcie Russella. Wyjmowałam właśnie z piekarnika bataty (w brązowym cukrze, otoczone słodkimi piankami - Ford jadał ziemniaki tylko w takiej postaci), gdy Ford podsunął mi jedną z fotografii pod nos. Nie wierzyłam własnym oczom - Nate prezentował się lepiej niż w rzeczywistości. Miał zaledwie siedemnaście lat, ale na zdjęciu sprawiał wrażenie trzydziestolatka, tak urodziwego, że aż zapierało dech. Odstawiłam ziemniaki i przyjrzałam się zdjęciu. W tym czasie Ford wydrukował kolejne odbitki. Gdy uzbierał się ich cały stos wszystkie były znakomite - powiedział, że wyśle je do grafika z

wydawnictwa. Następnego dnia pokazał zdjęcia Nate'owi i zaproponował mu karierę modela. Chłopak odpowiedział jednak, że nie chce wyjeżdżać

z Cole Creek. Oznajmił to takim tonem, jakby w tej sprawie nic już nie mogło się zmienić, po czym włączył kosiarkę i zabrał się do pracy. Patrzyłam, jak Ford wyłącza kosiarkę i zaczyna przemawiać do Nate'a ojcowskim tonem. Stałam zbyt daleko, by wszystko słyszeć, jednak dobiegły mnie strzępki zdań w stylu: „ważna decyzja dotycząca twojej przyszłości", „to twoja wielka szansa" i „nie przegap jej". Nate patrzył na Forda z nieprzeniknioną 336 twarzą, cierpliwie słuchał, a w końcu powiedział: „Przepraszam, ale nie mogę" i powrócił do strzyżenia trawy. Ford spojrzał na mnie tak, jakby chciał spytać, czy przypadkiem ja wiem, o co chodzi, ale tylko wzruszyłam ramionami. Myślę, że Nate'owi chodziło o to, iż nie może opuścić babki, która go wychowała, a po jego wyjeździe zostałaby sama. Jednak znając jego babkę, czułam, że w żadnym wypadku nie życzyłaby sobie, by wnuk poświęcił dla niej własną karierę. Postanowiłam zostawić tę sprawę Fordowi. Umiał rozmawiać z ludźmi, więc istniała duża szansa, że w końcu uda mu się przekonać Nate'a. Poza tym nie miałam czasu na angażowanie się w rozmowę. Musiałam pójść po zakupy dla Forda... i na piknik z Russellem. Wprawdzie jeszcze nie dzwonił, ale chciałam się przygotować. Zamierzałam wziąć tak dużo jedzenia, żebyśmy mogli spędzić razem cały dzień, tylko we dwoje, sami w lesie.

Zostawiłam więc Forda pogrążonego w rozmowie z Nate'em i

udałam się do sklepu. Kiedy po paru godzinach wróciłam, w domu nie zastałam nikogo. Na stoliku w holu leżała otwarta koperta z jakąś ekspresową przesyłką. Domyśliłam się, że to „sprawa techniczna", by użyć określenia Forda. Jego wydawnictwo co pewien czas przysyłało mu do akceptacji jakieś papiery dotyczące książek, które po latach doczekały się wznowień. Jak zwykle sama wniosłam zakupy. Zerknęłam na telefon komórkowy, jako że wciąż nie miałam żadnej wiadomości od 337 Russella, rozpakowałam torby i podeszłam do zlewu, żeby napić się wody. Ledwie chwyciłam za kurek, został mi w dłoni, a woda silnym strumieniem trysnęła mi prosto w twarz. Otworzyłam szafkę pod zlewem i chciałam zakręcić dopływ wody, nie byłam w stanie ruszyć zardzewiałych, starych uchwytów. Wybiegłam z domu, wołając Forda, ale gdy znalazłam się w ogrodzie, zatrzymałam się zdumiona. Ford i Tessa przyglądali się dwóm nieznanym mi mężczyznom. Jeden z nich stał za starą ławką, którą niedawno naprawił Nate. Był wysoki i prezentował twardy, męski typ urody, który niejedną kobietę doprowadziłby do omdlenia z zachwytu. Na ławce siedział drobny mężczyzna; tak mógłby wyglądać Ford w krzywym zwierciadle. Gęste jak u Forda rzęsy nieznajomego sprawiały wrażenie pożyczonych od śpiącej lalki. Wargi Forda były

całkiem ładnie wykrojone, jego natomiast przypominały usteczka śpiącego niemowlaka. Poza tym nochal mężczyzny wyglądał tak, jakby na jego końcu ktoś umieścił miniaturowego hot doga, a potem jeszcze go spłaszczył. W pierwszej chwili pomyślałam, że to jakiś krasnal. Miałam ochotę stanowczo poprosić Forda i Tessę, żeby odwieźli tę ogromną figurę do sklepu i zażądali zwrotu pieniędzy. Jednak gdy otarłam twarz, zauważyłam, że postać na ławce poruszyła głową i spojrzała w moją stronę. 338 Natychmiast zorientowałam się, kim są ci mężczyźni. Przystojniak z twarzą człowieka, który mógłby długo snuć wspomnienia o swym życiu na stołku barowym, występował w książkach Forda jako „Król". Ford opisał go na tyle wiernie, że od razu go rozpoznałam, a nawet przypomniałam sobie, iż zawsze był jednym z bohaterów pozytywnych. Niski mężczyzna musiał być ojcem Forda. W powieściach Ford określał go jako „81462", gdyż taki numer ojciec nosił na pasiaku w więzieniu, do którego trafił jeszcze przed narodzinami bohatera. Przystojniak, przypominający piosenkarza country, zwrócił się do mnie: - Coś nie tak? - Miał głos nałogowego palacza i bywalca zadymionych barów i mówił z takim akcentem, że trudno było go zrozumieć.

- Zlew - odpowiedziałam, przypomniawszy sobie, że kuchnia w

moim pięknym domu została zalana. - Zlew! -Ocknęłam się z letargu, w którym trwałam od kilku dni; znów byłam sobą. Popędziłam w stronę kuchni; mężczyźni ruszyli za mną. - Masz klucz francuski? - przystojniak spytał Forda, gdy tylko wbiegliśmy do kuchni. W jego głosie pobrzmiewała nieskrywana pogarda dla nieporadności inteligenta. Woda tryskała aż do sufitu, a ci dwaj wyraźnie przygotowywali się do stoczenia wojny! Niski mężczyzna, 81462, natychmiast chwycił z lady brytfannę i skierował strumień wody za otwarte okno nad zlewem. Sprytnie pomyślałam. Dlaczego sama na to nie wpadłam? 339 - Jasne, że ma narzędzia. Przecież to Newcombe -stwierdził numer 81462. W każdym razie zdawało mi się, że tak powiedział, gdyż łatwiej byłoby mi zrozumieć język kreolski niż ten bełkot. Ford na chwilę zniknął, by powrócić z ciężkim, zardzewiałym kluczem francuskim, który prawdopodobnie został kupiony w czasach budowy domu. Nigdy dotąd nie widziałam tego żelastwa i zastanawiałam się, skąd je wytrzasnął. Dwie minuty później dopływ wody został odcięty. Staliśmy na zalanej podłodze, przyglądając się sobie i nie mając pojęcia, od czego zacząć rozmowę.

Pierwsza odezwała się Tessa. Była najwyraźniej zafascynowana 81462, gdyż nie odrywała od niego wzroku. - Modliszka? - zapytała. Nie miałam pojęcia, o czym mówi. Oczy 81462 rozbłysły, nadając mu wygląd... ogrodowego

krasnala. Odwróciwszy się nieznacznie, powiedział: - W połowie. Starałam się zrozumieć dialekt, którym się posługiwał... zbyt silny, by mógł uchodzić za akcent - i właśnie wtedy zauważyłam jego kamizelkę, pokrytą setkami maleńkich emaliowanych znaczków, przedstawiających owady. Wszystkie były mniej więcej tej samej wielkości i, jak mi się wydawało, nie było tam dwóch identycznych okazów. 340 - Stonoga - powiedziała Tessa, a 81462 uniósł lewe ramię, by wskazać stonogę. Nie wiedziałam, kiedy wyrwało mi się: - Żuk z Japonii. Był on przekleństwem mojego ogrodniczego życia. Kiedy numer 81462 popatrzył na mnie wesoło, odwzajemniłam uśmiech. Ten mężczyzna był uroczy! - Tutaj. - Uniósł połę kamizelki. - Muszę mieć go na oku, żeby nie zjadł czegoś dobrego. Poczułam dziwną słabość do tego człowieka. Może sprawiły to

hormony, które uwolnił Russell. - Jesteście głodni? - spytałam. - Właśnie wróciłam ze sklepu i... - Oni nie zamierzają tu zostać - mruknął Ford. Twarz mu stężała, a oczy błyszczały gniewnie. Zdążyłam jednak poznać go już na tyle, by wiedzieć, że ma serce miękkie jak wosk.

Mógł jęczeć i narzekać na mnóstwo rzeczy, ale jego czyny przeczyły słowom. Widziałam, jak narażał życie, żeby Uratować nieznanych sobie ludzi. Byłam też pewna, że zainteresował się diabelską historią, ponieważ bał się, że w pewien sposób może mnie ona dotyczyć. - Nonsens - powiedziałam. - Muszą się tu zatrzymać. Przecież to twoja rodzina. - Tak bardzo brakowało mi rodziny, że nie zamierzałam biernie się przyglądać, jak Ford robi głupstwo z powodu jakichś dziecinnych kłótni. - Świetlik - ciągnęła Tessa, nie zwracając uwagi na dramat dorosłych, rozgrywający się w jej obecności. 341 Numer 81462 zakrzywił krótki palec, a Tessa przeszła przez wodę i stanęła obok niego. Pochyliwszy się tak, że górna część kamizelki znalazła się tuż przed oczami dziewczynki, sięgnął do środka, coś nacisnął i koniec odwłoka owada rozbłysnął światełkiem. Tessa przez chwilę przyglądała się z zachwytem, po czym zwróciła się do Forda. Nie miałam w kuchni lustra, ale gotowa byłam iść o zakład, że obie miałyśmy w tym momencie identyczny wyraz twarzy. Było dla nas oczywiste, że goście muszą zostać.

Kiedy Ford zobaczył minę Tessy, jego woskowe serce zmiękło. Uniósł ręce do góry w geście poddania i wyszedł z kuchni. Przez chwilę staliśmy w milczeniu, po czym kowboj spytał: - Ma pani mopa? - Pewnie - odpowiedziałam, nie dowierzając własnym uszom. Tessa chwyciła 81462 za rękę i pociągnęła do ogrodu, zostawiając mnie sam na sam z kowbojem. Sięgnął po jeden z dwóch

mopów, które wyjęłam z szafki. Sądząc po tym, jak zręcznie się nim posługiwał, zmył już w życiu wiele podłóg. Pracowaliśmy w milczeniu. Musiałam przyznać, że był ode mnie lepszy. - Noble - powiedział nagle, wyciskając wodę z mopa w wiadrze. - Słucham? - Mam na imię Noble. - Aaa - wyrwało mi się, gdyż nagle stało się dla mnie jasne, dlaczego Ford nazwał swego bohatera „Królem". - Pani jest drugą żoną Forda? Uśmiechnęłam się. - Nie. Jestem jego asystentką. 342 - Asystentką? - powtórzył z niedowierzaniem. Ma dziwne wyobrażenie o małżeństwie - pomyślałam. Na oczach tego mężczyzny skarciłam Forda i wydałam mu polecenie. To wystarczyło, żebyśmy zostali uznani za małżeństwo. Gdzie więc było miejsce na „miłość i szacunek"?

- Tak. Asystentką - potwierdziłam stanowczo. - Jackie Maxwell. - Miło panią poznać, panno Maxwell - powiedział i wyciągnął do mnie rękę, którą przedtem wytarł o dżinsy. Poszłam za jego przykładem i uścisnęłam mu dłoń. Po wyjściu Forda z oczu Noble'a zniknął wyraz wrogości i arogancji. Wydał mi się miły. - Tak więc... - zaczęłam - ty i pan Newcombe jesteście...? - Toodles właśnie wyszedł z... - Popatrzył na mnie, starając się wybadać, jak moja mieszczańska natura zniesie szokującą wiadomość, którą zamierzał mi przekazać. - Więzienia - dokończyłam. - Wiem. - Prawdę mówiąc, imię „Toodles" było dla mnie większym zaskoczeniem niż kryminalna przeszłość. - Tak, z więzienia - przyznał Noble. - A prawda jest taka, że on nie ma domu. Boże! - pomyślałam. Fordowi się to nie spodoba. Jego ojciec miałby z nim zamieszkać? - A ty? Noble machnął lekceważąco ręką. 343 - Jakoś sobie radzę. Włóczę się po kraju. Biorę różne dorywcze prace. - Rozumiem - podsumowałam, wyciskając mopa. - Jesteś zrujnowany, więc wpadłeś na pomysł, żeby zawieźć, hmm... Toodlesa do jego bogatego syna w nadziei, że uzyskasz... no, co? Pożyczkę?

Czy chcecie po prostu gdzieś zamieszkać? Kiedy Noble popatrzył na mnie, zobaczyłam w nim „Króla" z książek Forda, mężczyznę, na widok którego mdlały kobiety. Nie musiałam się jednak niczego obawiać. Bardzo lubiłam Forda, a ostatnio zadurzyłam się w pięknym nieznajomym, i w moim sercu nie było już miejsca dla żadnego innego mężczyzny. - Na pewno nie jesteś żoną mojego kuzyna? - Na sto procent. Więc lepiej powiedz mi, o co ci chodzi, a może będę w stanie ci pomóc. - Nie powiedziałam mu, że moim zdaniem Ford potrzebował rodziny tak samo jak ja.

Sądząc po tym, co mówił, gardził swoimi krewnymi. Z drugiej strony musiał być z nimi głęboko związany, skoro poświęcał im tyle miejsca w swoich książkach. Widziałam, że Noble stacza z sobą walkę, czy powiedzieć mi prawdę. Czułam, że słowa: „prawda" i „kobieta" jakoś mu nie pasowały do siebie. Po chwili ciężko westchnął, jakby podjął ważną decyzję. - Nie mam się gdzie podziać. Mam różne kłopoty w domu i w tej chwili nie jestem tam mile widziany. Uniosłam brwi. 344 - Dziewięciomiesięczny kłopot? Noble wbił wzrok w podłogę i uśmiechnął się.

- Owszem. Jeden z moich stryjów ma nową żonę, młodą i urodziwą... czuła się naaapraaawdę bardzo samotnie i... -Urwał i posłał mi spojrzenie, mówiące: „No i co miałem zrobić?". Zastanowiłam się nad jego słowami, dziwiąc się, dlaczego tak marzyłam o posiadaniu rodziny. - Fordowi się to nie spodoba - powiedziałam. - Wiem - rzekł Noble i oparł mopa o kredens. Przygarbił się, opuścił głowę; wyglądał jak żółw chowający się do skorupy. - Powinieneś występować na scenie - poradziłam. - Od czasu szkoły podstawowej nie widziałam tak fatalnej gry aktorskiej. Co chciałbyś robić, żeby dostać parę dolarów na utrzymanie? Wyprostował się; byłam pewna, że mam teraz przed sobą prawdziwego Noble'a.

- Mógłbym zrobić porządki w tym domu - oznajmił. Zniknęła też gdzieś jego pokora. - Podczas jednej z odsiadek pracowałem w piekarni. Nie chciałam deprymować go pytaniem, za co trafił do więzienia. - Powiedz mi, jak się wypieka słodkie rogaliki - poprosiłam, postanawiając go sprawdzić. Z uśmiechem szczegółowo opisał mi proces produkcji. Zaniepokoiłam się, że to wszystko razem może się nie spodobać Fordowi.

345 - No dobrze - zgodziłam się po chwili namysłu. - Trochę się tu rozejrzyj, weź wszystko, co ci będzie potrzebne, i zabierz się do pieczenia. Im lepiej się spiszesz, tym większa szansa, że zmiękczysz serce szefa. Natychmiast pomyślałam, że podobnie jak tłustym, ciężkostrawnym jedzeniem można przekupić Forda informacjami. Wiedziałam, że zdaje sobie sprawę, iż ostatnio coś przed nim ukrywam, więc miałam w ręku dobrą kartę przetargową, by uzyskać od niego zgodę na pobyt Noble'a i... hmm, Toodlesa w naszym domu. Idąc do gabinetu Forda - byłam pewna, że zaszył się właśnie tam - zastanawiałam się nad groteskowością całej sytuacji. Miałam zamiar ujawnić wiadomości na swój temat, by zechciał wyrazić zgodę na zamieszkanie ze swym ojcem i kuzynem. To wszystko było bez sensu. Jednak tuż przed drzwiami doszłam do wniosku, że nie powinnam się dłużej oszukiwać. Marzyłam o tym, żeby komuś

opowiedzieć o Russellu. A skoro Ford stał się moim najlepszym przyjacielem, to właśnie jemu chciałam się zwierzyć ze swych tajemnic. Moim zdaniem Russell nie miał racji, twierdząc, że Ford powie o wszystkim Dessie. Minęło już kilka dni od czasu jego wizyty w jej domu i od tej pory w ogóle się nie kontaktowali. Tak, muszę się przyznać, że sprawdziłam numery rozmów przychodzących. Nie było telefonów od pani Mason. Wyprostowałam ramiona i zapukałam.

346 Rozdział 15 FORD

Miałem ochotę powiedzieć im, żeby się wynieśli. Chciałem rzucić Noble'owi w twarz, że nigdy go nie lubiłem, że zawsze był moim wrogiem i że związana z nim część mojego życia należy już do przeszłości, w związku z czym niech wsiada do zżeranego przez korozję starego chryslera i wynosi się stąd. Marzyłem również o tym, żeby mój ojciec wyjechał razem z nim. Nic dla mnie nie znaczył. Nie byłem jednak w stanie tego zrobić. Mimo że wiedziałem, czego ode mnie chcą, nie potrafiłem ich wyrzucić. Mogłem sobie wmawiać, że zdobyłem się na heroizm, lecz, prawdę mówiąc, byłem ciekaw, jakim człowiekiem jest mój ojciec, i...

w pewien sposób stęskniłem się za Noble'em. Może dowodziło to tego, że się starzeję, a może czułem się bardzo samotny po stracie rodziny Pat, ale w ciągu minionych lat nieraz myślałem o tym, żeby odwiedzić krewnych. Potem przypominałem sobie różne historie rodzinne, ciągłe powtarzanie: „Pewnie tego nie pamiętasz, ale...", i rezygnowałem. Miałem więc przed sobą człowieka, którego znałem tylko ze zdjęć, i kuzyna, który torturował mnie przez całe dzieciństwo, i

wiedziałem, że zaproponuję im gościnę. Nikt mi nie powiedział, że ojciec zostanie wypuszczony z więzienia kilka lat przed końcem kary 347 (Dobre sprawowanie? Zrobił doktorat z entomologii?), ale najstarsza córka Noble'a przysłała mi maila, informując o postępku swego ojca. Vanessa była gotowa go ubezwłasnowolnić, jednak, prawdę mówiąc, cała historia serdecznie mnie rozbawiła. Stryj Zeb ożenił się z jakąś dziewczyną, trzy razy młodszą od niego, jednak szybko zaczął zaniedbywać biedaczkę, która ciągle płakała, skarżąc się na dojmującą samotność. Vanessa poinformowała mnie, że jej ojciec niedawno został zwolniony z miejscowego więzienia, w którym spędził trzydzieści dni za to, że groził sąsiadowi zastrzeleniem jego wiecznie ujadającego psa. Być może Noble uniknąłby kryminału, gdyby nie został złapany na terenie ogrodzonej i wyposażonej w urządzenia alarmowe posiadłości, z naładowaną strzelbą. Co gorsza, musiano go przycisnąć do ziemi, by nie strzelił do psa już po przybyciu szeryfa. Powiedział, że skoro i tak ma trafić do więzienia, chce zostać skazany za przestępstwo, a nie za jego plan.

Tak czy owak Noble spędził trzydzieści dni w kryminale, gdzie prawdopodobnie zachował celibat, po czym spotkał gorącą i wyraźnie zaniedbywaną młodą żonkę. Vanessa twierdziła, że nie chce więcej widzieć ojca, jednak z pewnością sprawy nie przedstawiały się aż tak źle. Doszedłem do wniosku, że Noble jakimś cudem dowiedział się,

iż ojciec wychodzi z więzienia, zachował tę rewelację dla siebie i pojechał po niego. Miałem więc na głowie dwóch byłych więźniów bez pracy, bez pieniędzy i bez dachu nad głową. 348 Dobrze wiedziałem, czego chcą. Noble z pewnością marzył o pożyczeniu pieniędzy na rozkręcenie jakiegoś interesu, a z chwilą, kiedy by je dostał, zniknąłby bez śladu, zostawiając mi ojca. Co miałem zrobić z tym geriatrycznym krasnalem? Rozmyślania przerwało mi pukanie do drzwi. Gdy Jackie weszła do gabinetu, od razu się zorientowałem, że nie zjawia się tu bez powodu. Byłem ciekaw, co ją do mnie sprowadza. Ledwie otworzyła usta, miałem ochotę poprosić, by oszczędziła mi wykładu, i sięgnąć po książeczkę czekową. Byłem gotów umożliwić Noble'owi otwarcie jakiejś firmy z dala od rozsierdzonych krewnych (z tego, co wiem, oburzona była tylko młodzież; pokolenie stryja Clyde'a najprawdopodobniej zrywało sobie boki ze śmiechu) i posłać ojca do domu pogodnej starości. Przyjrzawszy się Jackie, postanowiłem jednak wykorzystać jej poczucie winy i zmusić ją do wyjaśnienia, dlaczego ostatnio

zachowywała się tak dziwnie. Ale najpierw musiałem wysłuchać jej wykładu na temat rodziny. Prawiła o tym, jak to wszyscy potrzebują bliskich, i o tym, że z czasem rodzina staje się dla nas coraz ważniejsza, że któregoś dnia pożałuję tego, iż nie dałem sobie szansy poznania ojca, że powinienem puścić dawne urazy w niepamięć...

Widziałem ojca siedzącego na ławce z szeroko otwartymi oczami, a jednak pogrążonego we śnie. Jeszcze zanim, zupełnie niepotrzebnie, powiedział mi, kim jest, i zanim Jackie wkroczyła na scenę w roli zmokłej kury, Tessa spytała go, jak to robi. Odpowiedział, że tam, gdzie był, nauczył się ani na chwilę nie tracić 349 niczego z oczu. Stwierdził, że mężczyzną tak urodziwy jak on zawsze musi mieć się na baczności. Tessa zachichotała, myśląc, że starszy pan żartuje, wiedziałem jednak, że mówił zupełnie serio. Tak więc, kiedy Jackie kontynuowała wywód na temat rodziny, starałem się sprawdzić, czy przypadkiem nie odziedziczyłem po ojcu umiejętności spania z otwartymi oczami, w pozycji siedzącej. Gdy byłem już bliski celu, Jackie nagle przestała mówić i popatrzyła na ręce. O Boże! -pomyślałem. To oznaczało, że porzuciła już problemy rodzinne i zajęła się czymś innym, tymczasem od dłuższego czasu jej nie słuchałem. Usiłowałem sobie przypomnieć, co ostatnio mówiła. Chyba coś o aparacie fotograficznym. Może o tym nowym, cyfrowym? Albo o tej znakomitej drukarce? - Gdzie to kupiłaś? - zadałem bezpieczne pytanie. - No... - zaczęła. - Spotkałam tego mężczyznę i on pożyczył mi... Chyba nawet strzał z pistoletu nie podziałałby na mnie bardziej

niż to wyznanie. - Mężczyznę? - powtórzyłem. - No... - Popatrzyła na mnie wyzywająco. - On nie chciał, żebym

ci o nim powiedziała, bo bał się, ze zwierzysz się Dessie. Ale myślę, że mogę ci zaufać. Bo mogę, prawda? - Owszem - odpowiedziałem. Nie widziałem potrzeby informowania Jackie o tym, że wielka miłość Dessie do mnie miała na celu jedynie wzbudzenie zazdrości ogrodnika. Jackie natychmiast zasypała mnie taką ilością informacji, że przyswajałem je z najwyższym trudem. Być może gorączka 350 temperatura zwiększyła mi się o trzy i pół stopnia - przytępiła mi słuch. Gdzie ja zamieszkałem?! Byłem samotnym, bogatym mężczyzną. Gdzie podziały się kobiety usychające z miłości do mnie? Gotowe na wszystko, byle tylko mnie zdobyć? Dessie wolała jakiegoś dzieciaka, który znał się tylko na koszeniu trawy, a teraz Jackie - tu temperatura skoczyła mi o kolejny stopień - „spotkała mężczyznę". - Zaczekaj chwilę - poprosiłem. - Cofnijmy się. Jak on się nazywa...? - Russell Dunne. - Kim on jest...? - Profesorem historii sztuki na Uniwersytecie Karoliny Północnej. - Aha. I dał ci...? - Nie dał, pożyczył. Aparat cyfrowy i drukarkę. To jego sprzęt. Na pikniku zrobił zdjęcie, wydrukował, a ja myślałam, że to...

- Drukarka nie ma baterii, więc jak mógł użyć jej w lesie?

- Nie wiem. Może miał jakąś ładowarkę. Miał mnóstwo sprzętu. To było jak magia. Pomyślałem, że Jackie stara się mnie rozśmieszyć, tymczasem wcale nie było mi wesoło. - Magia - mruknąłem z przekąsem. - Jeśli masz być nieprzyjemny nic ci już więcej nie powiem. Przeprosiłem ją, ale korciło mnie, żeby poprosić jeszcze o przeliterowanie nazwiska tego faceta. Chciałem być pewien, że znam 351 prawidłową pisownię, gdyż zamierzałem sprawdzić gościa w Internecie. Uprzejmie słuchałem jej opowiadania o tym, jaki był miły, jednak w głowie aż kłębiło mi się od najprzeróżniejszych myśli. A więc musiała spotkać go w niedzielę. Gdy ja siedziałem u Dessie, rozwiązując jej problemy życiowe i udając wielkiego przyjaciela, Jackie podrywała mężczyzn... Gdzie? - Gdzie go spotkałaś? - spytałem. - Gdzie dokładnie? -dodałem na wypadek, gdyby już mi to powiedziała. Machnęła ręką. - To nie ma znaczenia. Robiłam zdjęcia kwiatów i... - Nawiązałaś znajomość gdzieś na szlaku? - Byłem autentycznie zaskoczony. - Nie sądziłem, że jesteś kobietą tego typu. No, ale dzieli nas różnica pokoleń. Jackie nie dała się zwieść.

- Wychował się w Cole Creek, ale... - Popatrzyła na swoje dłonie. - Prosił mnie, żebym ci tego nie mówiła ze względu na twoją znajomość z Dessie. Znów ta Dessie. Czyżbym już zawsze miał być z nią łączony tylko dlatego, że zjedliśmy razem obiad? Najpierw Rebecca, a teraz Dessie. - A co ona ma z tym wszystkim wspólnego? - zapytałem ostrzej, niż zamierzałem. - Russell napisał niepochlebną recenzję jej prac i od tej pory jest w miasteczku traktowany jak czarna owca. 352 Zaskoczony, nie potrafiłem ukryć uśmiechu. Jackie użyła staroświeckiego określenia. - Czarna owca? - Odechciało mi się śmiać. Musiałem jakoś uporządkować informacje. - A niby dlaczego ludzi z miasteczka miałyby obchodzić recenzje z wystaw Dessie Mason? - Jest tu sławna i ludzie nie chcą, żeby ktoś ją zranił. - Tak uważasz? Moim zdaniem ludzie w tym miasteczku nie interesują się sławnymi osobistościami. Weźmy na przykład mnie. Tam, gdzie cię poznałem, nie miałem chwili spokoju, a tutaj otrzymaliśmy zaledwie jedno zaproszenie na herbatkę, a potem cisza. - O co ci chodzi? - mruknęła Jackie, pochmurniejąc. - O to, że coś mi tu nie gra. - Zauważyłem, że wpada w złość,

więc uśmiechnąłem się, chcąc złagodzić wymowę moich słów. - Nie uważasz, że ten facet mógł cię prosić o dyskrecję, bo bał się, że mogę mu przeszkodzić w osiągnięciu celu?

Jackie zmrużyła oczy. - Jakiego celu? - Zaciągnięcia cię do łóżka. - Myślisz, że jestem tym zaskoczona? Przed chwilą sam powiedziałeś, że należymy do różnych pokoleń. Dzisiejsze kobiety to nie wieczne dziewice w stylu Doris Day. Mam nadzieję, że chciałby zaciągnąć mnie do łóżka. Tylko że, jak na razie, jakoś do tego nie doszło. 353 Nie chciałem, żeby Jackie zorientowała się, jakie wrażenie wywarły na mnie jej słowa. Można powiedzieć, że przeżyłem szok. A może była to po prostu zazdrość w najczystszej postaci? - Nie kłóćmy się - zaproponowała cicho. - Naprawdę przyszłam tu, żeby porozmawiać z tobą o twoich krewnych. Nie mają się gdzie podziać. Nie potrafiłem tak szybko przestawić się na myślenie o rodzinie. Jakiś mężczyzna napisał niepochlebną recenzję z wystawy prac Dessie Mason i całe miasteczko go za to znienawidziło? Czy panna Essie Lee także podzielała tę nienawiść? W swej kostyczności była zupełną przeciwnością pełnej temperamentu Dessie. Panny Essie Lee tego świata nie bronią kobiet typu Dessie.

Chciałem zadać Jackie więcej pytań dotyczących tego mężczyzny. Najchętniej poznałbym numer jego polisy ubezpieczeniowej, żeby przeprowadzić poważne dochodzenie w jego

sprawie. Spojrzawszy na Jackie, zorientowałem się, że przed chwilą zadała mi jakieś pytanie. No tak. Chodziło o Toodlesa. Mojego drogiego ojca. - Nie opisałeś tego w książce - powiedziała Jackie. Zaskoczyła mnie. Wydawało mi się, że nie byłbym w stanie znaleźć ani jednej myśli, której nie przelałbym na papier. Jackie przemówiła znowu. Aha, chodziło o to, dlaczego mój ojciec trafił do więzienia. Istotnie, w żadnej książce tego nie wyjaśniałem. Oczywiście opisałem tę historię, ale ponieważ rękopis liczył tysiąc stron, Pat dokonała cięć. Powiedziała, że lepiej nie zgłębiać tematu, 354 dlaczego ojciec bohatera siedzi w więzieniu, i że brak wyjaśnień doda książce tajemniczości. Wprawdzie nie zarzuciła mi, że ujawniam zbyt wiele szczegółów, no, ale Pat była uprzejma prawie tak jak jej matka. - Mój ojciec - zacząłem - upadł na głowę, kiedy był małym dzieckiem, i od tego czasu stał się bardzo powolny. Me można powiedzieć, by był ociężały umysłowo, ale... -Zastanowiłem się. - Był niezwykle prostoduszny. Dziecinny. Matka mówiła mi, że wszystko przyjmował dosłownie. Wygodniej rozsiadłem się w fotelu. Dotychczas opowiadałem historię ojca tylko raz w życiu, zwierzając się Pat. W tej chwili w

pewien sposób buntowałem się przeciw przyznaniu Jackie statusu drugiej osoby godnej zaufania. W czasie, w którym pełniłem rolę pocieszyciela i starałem się pomóc dwojgu ludziom wyjść ze ślepej uliczki, w jaką zabrnął ich romans, Jackie podrywała w lesie obcego mężczyznę, wierząc każdemu jego słowu, a w dodatku czując

pożądanie. Wolałem nie myśleć o tym, że przed chwilą powiedziała, iż pragnie pójść z tym nieznajomym do łóżka. Czyżbym źle ocenił jej charakter? A może podobali jej się wszyscy mężczyźni? Może i Noble będzie musiał się bronić przed jej zakusami, podobnie jak mój groteskowo wyglądający ojciec? Przyrzekłem sobie, że nigdy już nie zjem czarnych oliwek pokrojonych w plasterki. - Moi stryjowie - powiedziałem - postanowili napaść na bank. Byli młodzi, pełni życia i pomyśleli, że w ten sposób staną się bogaci. Oczywiście nie przyszło im do głowy, że później będą musieli się 355 tłumaczyć, z jakich środków kupili domy i samochody, chociaż połowa ich nie pracowała. Mimo wszystko obmyślili plan, postanawiając użyć Toodlesa w roli przynęty. I tak... - O - zareagowała Jackie. - Że też twoi stryjowie nie wstydzili się wykorzystać niewinnego człowieka! - Toodles miał siedzieć przed bankiem w samochodzie z włączonym silnikiem. Myślał, że odjedzie stamtąd, kiedy bracia wybiegną z banku. Został jednak oszukany. Stryjowie planowali

obrabowanie banku i wyjście tylnymi drzwiami, gdzie czekało na nich inne auto. Wykombinowali sobie, że zanim przyjedzie policja, ich dawno już nie będzie. Mieli nadzieję, że policjanci aresztują Toodlesa i to da im czas na ucieczkę. - Chcieli, żeby twój ojciec został aresztowany? - Tak. Aby odwrócić uwagę od prawdziwych sprawców. Wiedzieli przecież, że Toodles nie zrobił nic złego, więc uznali, że nie

będzie go o co oskarżyć. Przecież siedzenie przed bankiem w samochodzie z włączonym silnikiem nie jest przestępstwem. Stryjowie byli pewni, że policja wypuści go po paru godzinach, a potem wszyscy podzielą się pieniędzmi i będą żyli długo i szczęśliwie. - I że policja nie będzie szukać prawdziwych sprawców? Nie przyszło im do głowy, że mogą zostać uznani za podejrzanych? spytała Jackie, szeroko otwierając oczy. 356 - Nie martwili się o to; uważali, że mają żelazne alibi. Kto mógłby podważyć zeznania jedenastu mężczyzn przysięgających, że spędzali czas w swoim towarzystwie? - Więc dlaczego się nie udało? - Moi stryjowie nie wiedzieli, że Toodles spotyka się z dziewczyną. - Twoją matką. - Tak. Wychowała się w sierocińcu i była bardzo samotna. Poza

tym miała tak trudny charakter, że rzadko umawiano się z nią na randki, a do tego przekroczyła już trzydziestkę, więc kiedy pojawił się mały Toodles, była już dość pokorna. - Wzruszyłem ramionami. Nie wiedziałem przecież, co działo się w głowie mojej matki. Nigdy nie dzieliła się ze mną swoimi myślami i uczuciami. - W każdym razie stryjowie nie wiedzieli, że w nocy poprzedzającej napad na bank rodzice przekroczyli granicę stanu i zawarli związek małżeński w

obecności sędziego pokoju. Trzy dni wcześniej moja matka powiedziała Toodlesowi, że spodziewa się dziecka, czyli mnie. Myślę, że było to coś w rodzaju: „No i popatrz, kretynie, co mi zrobiłeś". Ale, jak powiedziałem, ojciec postrzegał świat trochę inaczej niż większość ludzi, więc bardzo się ucieszył, że jego dziewczyna będzie miała jego dziecko, i natychmiast poprosił ją o rękę. Jedna z ciotek mówiła mi potem, że matka stwierdziła, iż prędzej rzuci się pod pociąg, niż wyjdzie za tego idiotę, ale ojciec zapewnił ją, że kupi jej dom i samochód i że już nigdy nie będzie musiała doić krów. 357 - Znalazł się w sytuacji przymusowej - wtrąciła Jackie. -Miał żonę, dziecko w drodze, a był bez środków do życia. Tak więc zgodził się zająć miejsce w samochodzie i czekał na braci niosących łup, tymczasem został aresztowany. Musiał wpaść w szał. - Owszem. Do czasu, gdy przyjechała policja, stryjowie zdążyli już uciec tylnymi drzwiami, ale ojciec o tym nie wiedział. Poza tym bracia nie mieli pojęcia, że Toodles ma broń. Nigdy się nie

dowiedzieli, gdzie ją zdobył, ale moim zdaniem dała mu ją moja matka. Wprawdzie powiedziała policjantom, że o niczym nie wiedziała, ale sądzę, że ojciec poinformował ją o planowanym napadzie. Matka była bardzo konkretna, więc skoro Toodles obiecał, że kupi jej dom i samochód, na pewno dokładnie go wypytała, jak zamierza zdobyć pieniądze. Matka nie ufała jego braciom, więc dała mu stary rewolwer. Zamierzała dopilnować, żeby dostała to, czego chciała.

Jackie przyjrzała mi się krytycznie. - A tym, czego chciała, był dom dla jej dziecka. - Kiedy milczałem, spytała: - Czy twój ojciec użył broni? - Strzelił do trojga ludzi, w tym dwóch policjantów. Kiedy policja wpadła z bronią do banku, Toodles pomyślał, że jego ukochani bracia wciąż tam są, więc ruszył im na odsiecz. - Innymi słowy, twój ojciec ryzykował życie, żeby ratować swoich nic niewartych, kłamliwych, podstępnych braci. 358 - Tak właśnie oceniała to moja matka. Toodles nikogo nie zastrzelił, ale zranił dwóch policjantów i histeryczną kasjerkę. Odstrzelił jej płatek lewego ucha. Jackie odchyliła się w krześle. - Więc twój ojciec trafił do więzienia, a kiedy się urodziłeś, matka oddała cię stryjom na wychowanie. - Uniosła głowę. - A co się

stało z pieniędzmi? Uśmiechnąłem się. - Nie zabrali ani centa. Jedna z kasjerek, nie ta, która została postrzelona, tylko inna, rozpoznała głos stryja Cala i wykrzyknęła jego imię. Wtedy wpadli w panikę i uciekli tylnym wyjściem. Jackie wstała i podeszła do półek z książkami. Wiedziałem, że nie patrzy na książki, tylko rozmyśla o mojej rodzinie, która, jak chyba żadna, potrafiła absorbować innych. Dowodem na to był choćby fakt, że ludzie chętnie czytali książki o Newcombe'ach.

Postanowiłem zmienić temat. - Miałaś ostatnio jakieś wizje? Przyznaję, że chciałem być złośliwy. Pragnąłem, by przypomniała sobie, jak zabawne było wspólne ratowanie życia ludziom, których wcześniej zobaczyła w stanie omdlenia. Czy Russell Dunne też przyszedłby jej z pomocą, czy po namyśle doszedłby do wniosku, że to tylko sen? A może zabrałby ją do lekarza? Dopiero po dłuższej chwili odpowiedziała. - A co będzie, jeśli zacznę widzieć zło w ludzkich umysłach? 359 Skąd jej to przyszło do głowy? Zadała intrygujące pytanie, inspirujące do napisania powieści. Zamierzałem coś odpowiedzieć, ale nagle gwałtownie się wyprostowałem. Czyżby to pytanie zadał jej facet spotkany w lesie? Jeśli tak, znaczyło to, że Jackie opowiedziała mu o swoich wizjach.

Gotów byłem już raczej wybaczyć jej ochotę na seks z nieznajomym niż podzielenie się z nim naszymi sekretami. Uznałem to za zdradę. Cieszyłem się, że stoi tyłem do mnie i nie widzi mojej twarzy. Pewno uciekłaby z pokoju. - Co by było, gdybyśmy spotkali się na przykład z dwoma małżeństwami, a ja miałabym wizję, że kobieta z jednego małżeństwa i mężczyzna z drugiego mają romans i zamierzają zabić męża i żonę? Jak mógłbyś... albo jak mogłabym ich powstrzymać? To pytanie zmusiło mnie do myślenia, tak że na chwilę zapomniałem o zdradzie Jackie.

- Należałoby ostrzec ewentualne ofiary - powiedziałem wreszcie. Odwróciła się i popatrzyła na mnie kpiąco. - Tak, oczywiście, a ludzie natychmiast by uwierzyli, że ich współmałżonek planuje morderstwo. Wydaje mi się, że jeśli mężczyzna chce zabić żonę, jest dla niej bardzo miły i stara się, żeby inni widzieli, jak bardzo ją kocha i że jest ona najważniejszą osobą w jego życiu. Gdybyś powiedział wtedy żonie, że jej kochający mąż chce ją zabić, nie uwierzyłaby. - Widzę, że dużo o tym myślałaś. 360 - Owszem - przyznała, siadając na krześle przy biurku z takim impetem, że gdyby nie miękka tapicerka, chyba złamałaby sobie kość ogonową. - Hmm... zastanawiałam się, dlaczego Amarisa została zamordowana.

Pod żadnym pozorem nie dałbym Jackie odczuć, że nigdy jeszcze nie słyszałem imienia Amarisa, chociaż domyślenie się, o kogo chodzi, zajęło mi zaledwie parę sekund. - Dlaczego została zamordowana? - powtórzyłem szeptem i bezwiednie spojrzałem na drzwi. Miałem nadzieję, że nikt nie zapuka i nam nie przeszkodzi. - Miała wizje. Z początku podobne do moich, ale stopniowo stawały się coraz intensywniejsze, tak że w końcu była w stanie powiedzieć, co dzieje się w ludzkiej duszy. Zaczęła wtedy... zapobiegać złu. Zapobiegać - pomyślałem. Czyżby Jackie dawała mi do

zrozumienia, że Amarisa mordowała ludzi, zanim zdążyli popełnić coś, o czym pomyślała? Jak jednak mogła być pewna, że istotnie wprowadzą swe plany w czyn? Czyż każdy z nas w pewnym momencie nie ma ochoty kogoś zabić? - To ten Russell Dunne ci o niej powiedział? - spytałem z nieskrywaną zazdrością w głosie. - Tak. Nie powinnam ci tego mówić, ale... - Dlaczego nie powinnaś? - warknąłem. - Dlaczego stałem się nagle twoim wrogiem? Bo nie pochodzę z tych stron? Jackie rozłożyła ręce. 361 - Nie wiem. Russell powiedział mi o tym w zaufaniu, ale być może warto mówić o tej sprawie, a wtedy ludzie przerwą zmowę

milczenia. Może ta historia przestanie kłaść się cieniem na Cole Creek. - Nie wyobrażam sobie, w czym mogłoby pomóc upublicznienie tej historii - stwierdziłem zdecydowanie, wysuwając podbródek. Jackie przyjrzała mi się badawczo. - Myślisz, że ludzie, którzy zabili tę kobietę, wciąż żyją? - Nie. - Dlaczego tak uważasz? Przyszła moja kolej na ujawnienie sekretów. - Sprawdziłem to w Internecie. Kilka osób zginęło w dziwnych wypadkach w ciągu roku po śmierci tej kobiety. - Jakie to były wypadki? - Naprawdę chcesz wiedzieć? Zostali przygnieceni, zmiażdżeni,

w taki czy inny sposób. - Kto to zrobił? - Właśnie się nad tym zastanawiam. Myślisz, że Russell mógłby wiedzieć? - zażartowałem, spodziewając się, że Jackie jak zwykle mnie skarci, ale się nie odezwała. Wstała i podeszła do biblioteczki. - Myślę, że wie na ten temat znacznie więcej, niż mi powiedział. To wydarzenie zmieniło jego życie... podobnie jak moje. Naprawdę uważam, że... że... - Twoja matka była wśród osób, które przygniotły kamieniami Amarisę? - To imię dziwnie brzmiało w moich ustach, ale w pewien

362 sposób pasowało do nieszczęsnej kobiety. Miałem ochotę pokazać Jackie zdjęcie zrekonstruowanej twarzy Amarisy, jednak nie potrafiłem się na to zdobyć. Byłem pewien, że natychmiast zauważy swe podobieństwo do zmarłej. Skoro pamiętała tak wiele wydarzeń z życia miasteczka, dlaczego miałaby nie poznać swej krewnej? Słyszałem, że nigdy nie zapominamy traumatycznych przeżyć, więc tym bardziej wątpiłem w to, że Jackie nie przypomni sobie tego, co widziała. Wciąż czułem się zraniony z powodu jej braku zaufania. Od pierwszej chwili byłem z Jackie absolutnie szczery. Powiedziałem jej o sobie wszystko. Zdaję sobie sprawę, że wcześniej napisałem historię mojego życia, sprzedałem ją i dobrze na niej zarobiłem, ale nie zmieniało to faktu, że Jackie doskonale mnie znała. Wprawdzie nie mówiłem jej zbyt wiele o wizycie u Dessie, ale uznałem, że nie wydarzyło się wtedy nic, o czym musiałbym ją poinformować.

Wyjątek stanowiły tylko rzeźby w zamkniętej szafie i fakt, że jedna z nich przedstawiała matkę Jackie. Mimo wszystko nie ukrywałem przed nią niczego aż tak ważnego... no, z wyjątkiem przesyłki z Charlotte. - Jackie - powiedziałem cicho. - Gdybyś miała kolejną wizję, proszę, daj znać o tym mnie, a nie komuś nieznajomemu. Popatrzyła na mnie tak, jakby zastanawiała się nad odpowiedzią... nad tym, kogo powiadomi w pierwszej kolejności.

Co też zrobił ten mężczyzna, że tak szybko zdobył jej zaufanie? - pomyślałem. Nie mogła spędzać z nim zbyt wiele czasu, gdyż w 363 ciągu ostatnich dni prawie się nie rozstawaliśmy. Mimo to była gotowa powiedzieć mu o czymś, co było naszą tajemnicą. - Dobrze, powiem ci - zgodziła się po dłuższej chwili, uśmiechając się blado. - Ale co mam zrobić, jeśli... - Zobaczysz zło w czyjejś duszy? - Nie miałem pojęcia. Próba znalezienia odpowiedzi na to pytanie mogła wypełnić całe życie filozofa. Postanowiłem wprowadzić lżejszy nastrój. - Spójrz mi w oczy i powiedz, co sądzę o Russellu Dunnie! - rozkazałem, pochylając się nad biurkiem i intensywnie się w nią wpatrując. - Chcesz, żeby wprowadził się do nas razem z twoim ojcem i kuzynem - odparła natychmiast z poważną miną. Jęknąłem i opadłem na fotel. - Bardzo śmieszne. Powinnaś zostać aktorką. - Jestem potrzebna w tym domu. Co zrobimy z twoją rodziną? - Może powinniśmy spytać Russella - zażartowałem.

- Przed zapytaniem o to Dessie czy potem? Zacisnąłem usta, żeby przypadkiem nie powiedzieć, iż z Dessie nic mnie nie łączy. Żałowałem, że okazałem się wspaniałomyślny, doprowadzając do pojednania Dessie z tym młodym chłopakiem. Powinienem przytulić ją i pocałować. Przynajmniej miałbym teraz przyjaciółkę, tak jak Jackie przyjaciela.

W ostatniej chwili powstrzymałem się, żeby nie zapytać, czy zamierza naprawić swoją suknię ślubną, i oświadczyłem, że mój ojciec i Noble absolutnie i pod żadnym pozorem nie mogą zamieszkać 364 ze mną pod jednym dachem. Miałem nadzieję, że to zdenerwuje Jackie i odciągnie ją od rozmyślań o Russellu Dunnie. Przystąpiłem do trenowania spania na siedząco z otwartymi oczami, kiedy po gabinecie rozszedł się jakiś wspaniały zapach. - Co to? - spytałem, przewidując, że Jackie coś knuje. - Nie wiedziałeś, że twój kuzyn potrafi piec ciasta? Zamrugałem oczami. Przeżyłem kolejny szok tego dnia. Nawet wiadomość, że Noble jest Spidermanem, nie zdziwiłaby mnie bardziej. - Pachnie tak, jakby wyjmował coś z pieca. Może zejdziemy na dół i spróbujemy? Chciałem udowodnić, że jestem ponad to, powiedzieć, że mam dużo pracy i nie chcę zawracać sobie głowy jakimiś pączkami, cynamonowymi rożkami czy czymkolwiek wydzielającym ten wspaniały zapach.

Zszedłem jednak za nią do kuchni. Stół uginał się pod ciężarem wypieków. Sądząc po ich ilości, nietrudno było zgadnąć, gdzie Noble odbył praktykę w zawodzie. Byłem pewny, że musiał gotować dla wielu osób jednocześnie, na przykład dla całego więzienia. Toodles i Tessa siedzieli już przy stole, ze szklankami mleka w

ręku i białymi wąsami pod nosem. Znów poczułem ukłucie zazdrości. Najpierw jakiś obcy facet zdobywa moim kosztem zaufanie mojej asystentki, a teraz własny ojciec zabiera mi mojego kompana. 365 Kiedy Noble zsunął z blachy tłuste bułeczki z cynamonem, postawił talerz kilka centymetrów od mojego nosa, poklepał mnie po ramieniu i rzucił: - Lubimy takie słodycze, co? Główny kłopot z krewnymi polega na tym, że znają cię za dobrze. Jeśli wychowywałeś się razem z nimi, pamiętają cię z czasów, kiedy byłeś za młody na to, by stwarzać pozory. Mogłem ukrywać swe prawdziwe uczucia przed Jackie, która znała mnie od niedawna, jednak nie byłem w stanie zwieść Noble'a. Czuł, że jestem zazdrosny, widząc moją byłą przyjaciółeczkę, Tessę, na kolanach mojego ojca. Zjadłszy parę wypieków Noble'a - z pewnością nie aż tak wiele, by usprawiedliwiało to uwagi Jackie o fizycznym podobieństwie do króla Henryka VIII - postanowiłem zamilknąć i przemyśleć pewne sprawy. Musiałem podjąć kilka decyzji. Wcale nie byłem przy tym obrażony, jak twierdziła Jackie.

Wziąłem książkę, wyciągnąłem się w hamaku w ogrodzie i obserwowałem całą tę dziwną gromadkę. Chciałem za wszelką cenę znaleźć powód, który usprawiedliwiałby odesłanie ojca do domu opieki, i poinformowanie Noble'a, że musi koniecznie rozpocząć

samodzielne życie. Chętnie pomagałem w życiowym starcie jego dzieciom, ale jemu nie byłem nic winien. Dlaczego to wszystko było takie skomplikowane? Miałem wrażenie, że mój ojciec zna tysiąc możliwości urozmaicania sobie życia bez ruszania się z miejsca. Patrzyłem jak urzeczony, kiedy pokazywał Tessie grę polegającą na zdejmowaniu 366 sobie nawzajem z palców sznurka owiniętego na różne sposoby. Do tej pory widywałem takie pętle jedynie w książkach. Ojciec potrafił splatać i rozwiązywać sznurek niemal niedostrzegalnymi ruchami dłoni. Przeżyłem jeszcze większe zaskoczenie, kiedy ojciec powiedział mi, że matka przysyłała mu do więzienia różne książki, dzięki którym nauczył się robić wiele rzeczy. Wiedziałem, że matka nigdy nie odwiedziła go w więzieniu. Nie była na procesie i z tego, co wiem, w ogóle nie widziała go po nocy poślubnej. Stwierdzenie, że zniechęcała mnie do wizyt u ojca, byłoby eufemizmem. Pat starała się kiedyś mnie namówić, żebym odwiedził ojca, ale nawet jej nie odpowiedziałem. Usłyszałem jednak, jak Toodles mówi, że jego żona -a słowo to wypowiedział z miłością i uszanowaniem -wysyłała mu książki typu „Zrób to sam", i dzięki temu nauczył się różnych sztuczek. - Wysyłała mu opowiadania dla dzieci - powiedział Noble,

zauważywszy, że przyglądam się ojcu. - Poproś, żeby pokazał ci różne czarodziejskie sztuczki.

Popatrzyłem na swoją książkę, udając, że wcale nie widzę gości. Noble zawsze był bardzo pomocny. Od wczesnego dzieciństwa wprowadzał w czyn to, co u mnie pozostawało na etapie planów. Jako przedszkolaki wyobrażaliśmy sobie różne rzeczy, a Noble zaraz je konstruował. Teraz natychmiast wdarł się w gąszcz winnej latorośli, oplatającej butwiejącą altanę. W ciągu kilkunastu minut, wykazując 367 się wielką wprawą, przyciął zbędne gałązki. Nate popatrzył na niego z wyraźnym uznaniem. - Gdzie pan się tego nauczył? - Parę lat pracowałem w firmie ogrodniczej - wyjaśnił Noble, kołysząc starą podpórką winorośli. - Pomogę panu ją wyłamać - zaproponował Nate, ale Noble go powstrzymał. - W środku jest dobra. Masz tu jakieś drewno, żebym mógł to naprawić? - Oczywiście - odparł Nate. - Za domkiem Jackie leży cały stos. „Domkiem Jackie", jak się okazało, było studio fotograficzne. Spoglądając znad książki, patrzyłem, jak Nate i Noble znikają za budyneczkiem, by przynieść drew, o których istnieniu nie miałem pojęcia. Tymczasem zobaczyłem ojca, znikającego w tunelu prowadzącym do kryjówki Tessy, i znów poczułem silne ukłucie

zazdrości. Złośliwie pomyślałem, że marna to kryjówka, skoro wie o

niej każdy żuk i żaba z sąsiedztwa. W jakiś czas potem Jackie wyszła z kuchni, niosąc tacę z wysokimi szklankami lemoniady i kolejnymi wypiekami Noble'a, tym razem zapiekankami z serem, cebulą i plasterkami czarnych oliwek. Podała mi talerz tych pyszności i właśnie zdejmowałem oliwki z trzeciej zapiekanki, kiedy usłyszałem okrzyk tak głośny, że omal nie upuściłem jedzenia. Zza studia wyłonił się Noble, przeglądając zawartość dużej czarnej teczki. 368 - Niezłe! - orzekł, patrząc na Jackie. - To chyba najlepsze zdjęcia, jakie w życiu widziałem. Jackie zwróciła mu uwagę, że nie miał prawa grzebać w jej rzeczach. Noble odpowiedział jej przydługą historią, jak to „przypadkowo" otworzył okno w jej studiu, podnosząc drwa, po czym „przypadkowo" upuścił drewienko do wnętrza. Kiedy wszedł do pokoju przez okno, żeby podnieść drewno, „przypadkowo" kopnął teczkę i „przypadkowo" zobaczył zdjęcia. Ledwie skończył tę żałosną historię, Jackie zaczęła dopominać się komplementów, wręcz o nie błagała. Noble co pewien czas popatrywał na mnie. Pod opaloną skórą jego twarzy dostrzegłem rumieniec. Obaj wiedzieliśmy, że kłamie. W dzieciństwie nieustannie wchodziliśmy gdzieś przez okna. Nic nie umknęło mojej ciekawości i jego skłonności do „pożyczania" sobie cudzych rzeczy.

Nate wywołał Toodlesa i Tessę z kryjówki, którą, jak dotąd, uważałem za należącą do Tessy i do mnie, kusząc ich perspektywą obejrzenia zdjęć i skosztowania zapiekanek. Nie ruszyłem się z hamaka, zasłoniłem się książką i słuchałem wszystkich ochów i achów zachwytu nad fotografiami, których Jackie mi nie pokazała. Czyżby przedstawiały Russella Dunne'a? - zastanawiałem się. Jednak po chwili Toodles uniósł jedno ze zdjęć twarzy Tessy i zobaczyłem świetny portret dziewczynki. Nawet ze sporej odległości widziałem, że jest bardzo dobry. Jackie ukazała Tessę taką, jaka była 369 w rzeczywistości: nie jako mądre dziecko, lecz jako prawdziwą indywidualność. Kiedy wreszcie towarzystwu wyczerpał się zasób pochwał, Jackie wzięła fotografie, włożyła je do teczki, a potem, przysunąwszy krzesło do hamaka, podała mi je tak, jakby składała jakiś cenny dar. Uroczyście przejąłem portfolio i zacząłem przeglądać zdjęcia. Musiałem przyznać, że były doskonałe i wywarły na mnie ogromne wrażenie! Znałem Tessę, więc byłem w stanie stwierdzić, że Jackie przedstawiła ją w sposób najdoskonalszy z możliwych, ale nawet gdybym nie znał małej modelki, mógłbym napisać esej na jej temat. Mimo że jestem pisarzem, nie przychodziły mi do głowy słowa, którymi mógłbym wyrazić swój zachwyt. Odwróciłem się więc i pocałowałem Jackie w usta; tylko tyle zdołałem zrobić. Ale nagle gest, który miał wyrazić moje uznanie dla zdjęć,

przekształcił się w coś niezwykłego. Dotykając Jackie wargami, przez chwilę miałem wrażenie, że w głowie biją mi dzwony... a może były to miliony małych srebrnych dzwoneczków. Kiedy się odsunąłem, popatrzyłem na nią zaszokowany. W dodatku przez chwilę wydawało mi się, że Jackie podziela moje doznania, ponieważ przyglądała mi się szeroko otwartymi oczami. - Nie wiem, jak inni, ale ja jestem głodny - odezwał się Noble i czar prysł. Odwróciłem się w stronę całej czwórki; musiałem kilka razy zamrugać powiekami, żeby odzyskać ostrość widzenia. Noble miał na 370 twarzy wyraz „A nie mówiłem", Nate sprawiał wrażenie zakłopotanego, Tessa marszczyła czoło, a Toodles przyglądał mi się z ojcowską czułością. Po chwili wszystko wróciło do normy. Miałem już dość leżenia w hamaku i pozostawania w roli obserwatora, więc wstałem, zjadłem serowe przysmaki Noble'a, a potem pomogłem mu naprawić kratę altany. Przyniosłem skrzynkę z narzędziami ojca Pat. Zobaczywszy narzędzia, Noble nie odezwał się ani słowem, ale kiedy zabrudził jedno z nich, natychmiast mnie przeprosił. Zapewniłem go, że nic się nie stało. Chwilę później mruknął: - Przykro mi z powodu twojej żony. Nie powiedziałem mu, jak wiele znaczą dla mnie te słowa. Wyrażały współczucie, a poza tym dowodziły, że Noble czytał moje

książki. Późnym popołudniem Nate poszedł do domu, a kiedy Allie

przyszła po Tessę, miałem wrażenie, że Toodles się rozpłacze. Allie ukradkiem zerkała na Toodlesa, który, trzeba to przyznać, wyglądał dziwnie. Ponieważ Toodles i Tessa trzymali się za ręce i patrzyli na Allie tak, jakby była bezduszną pracownicą opieki społecznej, która zamierza odebrać wnuczkę ukochanemu dziadkowi, Jackie zapytała, czy Tessa może u nas zostać na noc. Allie natychmiast wykrzyknęła: - To znaczy, że mam wieczór dla siebie?! Że będę mogła wziąć długą, gorącą kąpiel? Obejrzeć w telewizji film ze scenami erotycznymi? Napić się wina? Chyba nie zasłużyłam na tyle 371 szczęścia! - Niemal wybiegła z ogrodu, jakby bojąc się, że zmienimy zdanie. Noble i Jackie poszli do kuchni przyrządzić coś na obiad, a Toodles, Tessa i ja zostaliśmy w ogrodzie. Tessa biegała jak nakręcona, starając się złapać świetliki. Usiadłem obok taty. „Mój tata". Te słowa budziły niepokój. Przez całe życie kojarzyły mi się z osobą oglądaną na zdjęciach grupowych. Nie miałem chyba ani jednej indywidualnej fotografii ojca. Żaden ze stryjów nie wspomniał go ani słowem. Myślę, że czuli się winni, chociaż komuś, kto ich znał, trudno byłoby w to uwierzyć. Pobyt ojca w więzieniu miał jednak tę dobrą stronę, że stryjowie nigdy już nie

popełnili przestępstwa, no, przynajmniej takiego zaplanowanego z zimną krwią. Milczeliśmy. Mimo że jestem mistrzem słowa, nie wiedziałem, jak zacząć. „No to opowiedz mi, tato, jak ci minęły te czterdzieści trzy

lata w więzieniu? Czy nienawidzisz swoich braci"? A może powinienem zapytać go, czy ma mojego ulubionego majowego chrabąszcza na kamizelce? Kiedy Jackie zawołała nas na obiad, Tessa pierwsza pobiegła do kuchni. Było już późno i wszyscy byliśmy głodni. Przepuściłem ojca, ale zatrzymał się w drzwiach. Nie patrzył jednak na mnie, tylko na Noble'a i Jackie, nakrywających do stołu. - Przyjmiesz mnie? - spytał z obcym akcentem, którego nie słyszałem już od lat. 372 Przez chwilę miałem wrażenie, że Ziemia przestała się obracać, a świetliki zamarły w powietrzu, czekając na moją odpowiedź. Co mogłem rzec? Jackie uzmysłowiła mi, że ten człowiek trafił do więzienia, gdyż chciał zdobyć pieniądze na utrzymanie żony i syna - mnie. Pomyślałem, że nadszedł czas, żebym mu pomógł. Jak zauważyła Jackie, robiłem się sentymentalny, chciałem więc powiedzieć coś, co spowodowałoby zmianę nastroju. - Dobrze, ale pod warunkiem, że pokażesz mi te sztuczki ze sznurkiem.

W jednej chwili zrozumiałem, skąd się wzięła moja skłonność do płaczu. Starałem się opanować, gdy tymczasem mój ojciec wcale nie miał takiego zamiaru. Wtuliwszy twarz w zagłębienie mojego ramienia, zaniósł się głośnym szlochem. Kurczowo trzymając się mojej koszuli, zawodził tak, że drżały ściany.

- Co mu zrobiłeś?! - zawołała Jackie, chwytając Toodlesa za ramiona i starając się odciągnąć go ode mnie. Miałem ochotę przytulić ojca i zapłakać razem z nim, jednak powstrzymywała mnie świadomość, że jesteśmy obserwowani. Toodles wył, z twarzą mocno przyciśniętą do mego barku. Zaczął powtarzać, że mnie kocha i że jest dumny z tego, iż jestem jego synem, że zna ludzi, którzy czytali moje książki, że kocha mnie i chce być ze mną przez całe życie, i... Noble najwyraźniej dobrze się bawił, widząc moje zakłopotanie, a Jackie usiłowała odciągnąć ode mnie Toodlesa. 373 Miałem wrażenie, że nie rozróżnia słów ojca. W końcu trudno jest zrozumieć człowieka szlochającego w koszulę. W pewien sposób byłem poruszony jego łzami, które wydawały się spajać mnie z nim tak, że nie mogłem go od siebie odsunąć. Jackie też się to nie udawało, gdyż mimo swej skromnej postury ojciec był silny. Trzymałem dłonie na jego ramionach, jednak za każdym razem, gdy zapewniał, że bardzo mnie kocha, opuszczały mnie siły i nie byłem w stanie go odepchnąć. Bardzo rzadko ktoś z krewnych mówił

do mnie: „Kocham cię". Moja matka chyba nigdy nikomu tego nie powiedziała. W końcu Noble ulitował się nade mną, odciągnął ojca i posadził go przy stole. Toodles pochlipywał ze zwieszoną głową. Tessa usiadła obok niego, wzięła go za rękę i dostała czkawki, starając się powstrzymać łzy. Przyglądała mi się, zaniepokojona. Nie wiedziała, co zrobiłem, że doprowadziłem jej przyjaciela do takiego stanu.

Poczułem się tak słaby, że z trudem zdołałem usiąść przy stole. Tworzyliśmy przedziwną grupę. Toodles i Tessa siedzieli po jednej stronie stołu. Ojciec szlochał tak, jakby ktoś złamał mu serce, a dręczona czkawką dziewczynka trzymała go za rękę. Zajmująca miejsce u szczytu stołu Jackie także sprawiała wrażenie, jakby lada chwila miała wybuchnąć płaczem. Siedziałem naprzeciwko Toodlesa i czułem się jak przekłuty balon; Noble, zajmujący miejsce naprzeciwko Jackie, śmiał się z nas wszystkich. Kuzyn uniósł miskę tłuczonych ziemniaków i nałożył kopiastą łyżkę na talerz Toodlesa, po czym dodał równie dużą ilość mięsa i 374 zielonej fasolki. Wiedziałem już, po kim odziedziczyłem wspaniały apetyt. Toodles jednak nawet nie spojrzał na jedzenie. - Wiedziałeś, że Ford umie opowiadać różne historie? -spytał go głośno Noble. - Nigdy nie umiał niczego naprawić, ledwie odróżnia jeden koniec łomu od drugiego, ale umie opowiadać jak nikt inny na

świecie. Moja matka mówiła, że odkąd Ford wyjechał, nigdy nie było już tak wesoło przy jedzeniu. - Naprawdę? - upewniłem się. - Naprawdę - potwierdził Noble. - Ojciec mówił, że cała pokrętność Newcombe'ów przeszła na ciebie i że nikt nie potrafił kłamać tak jak ty. - Naprawdę? - upewniłem się znowu. W ustach Noble'a była to najwyższa pochwała. Popatrzyłem na Jackie, chcąc się zorientować, czy zrozumiała, że Noble obdarzył mnie właśnie komplementem, ale

wyglądało na to, że nie bardzo wie, co o tym sądzić. Toodles głośno pociągnął nosem, więc szybko podała mu chusteczkę. Kiedy wydmuchał nos tak głośno, że Tessa zaczęła chichotać, mrugnął do niej porozumiewawczo, uniósł łyżkę i odezwał się: - Opowiedz mi jakąś historyjkę. Spełniłem jego prośbę. Po obiedzie oznajmiłem Noble'owi, że chcę z nim porozmawiać. Musiałem się dowiedzieć, o co tu naprawdę chodzi. Znałem go zbyt dobrze, by nie podejrzewać jakiegoś podstępu. Wzięliśmy sześć 375 puszek piwa i udaliśmy się do mojego gabinetu, by odbyć męską rozmowę. - Może wreszcie powiesz mi, po co tu przyjechaliście i czego chcecie? - zacząłem. - I uświadom sobie, do kogo mówisz, zanim zaczniesz kłamać.

- Kłamstwa zostawiam tobie - odparł potulnie, nie chcąc mnie urazić. Nie udało mu się mnie zwieść. Był dorosłym, zdrowym mężczyzną. Pomimo kilku wyroków na koncie z pewnością znalazłby pracę, więc po co tu przyjechał? Dlaczego wybrał mnie? Imię „Noble" pasowało do niego. Był człowiekiem dumnym; wiedziałem, że niełatwo będzie zmusić go do wyjawienia prawdy. Nie od razu udało mi się nakłonić go do zwierzeń, jednak gdy w końcu zaczął, myślałem, że nigdy nie skończy. Wstał i popatrzył na mnie.

- Przyjechałem tu, bo zrujnowałeś mi życie, i uważam, że jesteś mi coś winien. - A niby jak mi się to udało? - spytałem, z trudem się opanowując. Cóż za niewdzięczność! Nigdy nie podliczyłem sum, które słałem na edukację wszystkich moich kuzynek i kuzynów, dzieci Noble'a zrodzonych z prawego i z nieprawego łoża, ale musiały być pokaźne. Wciąż przyglądał mi się z nieskrywaną złością. - Byłem szczęśliwy. Dobrze się czułem jako dziecko przy stryjach i uwielbiałem swego ojca. I wiesz co? Kiedy tak patrzę na 376 ciebie i na siebie, myślę, że było nam dobrze. Tak, wiem, że czasem było ci z nami ciężko, ale byłeś takim snobem, że na to zasługiwałeś. Zawsze patrzyłeś na nas z góry.

Urwał, najwyraźniej czekając, że się odezwę. Cóż jednak mogłem powiedzieć? Nie mogłem zaprzeczyć, że zadzierałem nosa, starałem się okazać swą wyższość. Tylko w ten sposób mogłem się przed nimi bronić. - Byłem zadowolony, kiedy wyjechałeś do college'u... ale wiesz co? Brakowało mi ciebie. Zawsze nas rozśmieszałeś. My potrafiliśmy bawić się samochodami i składanymi nożami, a ty - słowami. Pociągnął łyk piwa i uśmiechnął się do tych wspomnień. - Byłem wściekły, kiedy wyjeżdżałeś do college'u. Pamiętasz, jak przejechałem traktorem po twojej walizce? Ty wyjeżdżałeś, żeby poznawać świat, a ja miałem ciężarną dziewczynę, której ojciec groził, że mnie zastrzeli, jeśli się z nią nie ożenię. Wiedziałeś o tym,

że jeszcze zanim skończyłem dwadzieścia jeden lat, byłem dwa razy żonaty i rozwiedziony i miałem troje dzieci na utrzymaniu? Wszystko to działo się, kiedy byłeś w college'u i spotykałeś się z miastowymi dziewczynami. Noble wypił kolejny łyk piwa i usiadł na drugim końcu kanapy. Jego gniew gdzieś wyparował. Byliśmy dwoma mężczyznami w średnim wieku, wspominającymi dawne czasy. - A potem wyszła twoja książka, wszystkie ciotki ją przeczytały i powiedziały, że napisałeś o nas. Tyle że zrobiłeś to w taki sposób, iż wyszliśmy na matołów. Żona stryja Clyde'a powiedziała: „Nie wiem, 377

o kim on pisze, ale na pewno nie o nas". Po tym wszystkim pomyśleliśmy, że nas nie pamiętasz i że wymyślasz sobie ludzi, o których piszesz. Noble uśmiechnął się. - Sam nie wiem, ile razy mnie pytano, czy jestem krewnym tego pisarza. I wiesz, co wtedy odpowiadałem? Nie czekał, aż zgadnę. Zresztą chyba wcale nie interesowała go moja odpowiedź. Sądzę, że zrobił tę wymowną pauzę, by tym dobitniej podkreślić znaczenie tego, co zamierzał mi oznajmić. Być może nawet rozpoczął całą tę przemowę, żeby dać mi do zrozumienia, co o mnie myśli. - „Nie". Mówiłem im, że nie. Ile razy ktoś pytał, czy jestem z rodziny Forda Newcombe'a, odpowiadałem „nie". Usiłowałem przyjąć stoicką postawę, ale w głębi duszy czułem się urażony. Przecież chyba każdy marzy o tym, żeby krewni byli z

niego dumni. - Ośmieszyłeś nas przed światem, ale wiesz, co było najgorsze? Pomyliłeś dzieciaki. Moja córka Vanessa, ta, która urodziła się tuż po twoim wyjeździe do college'u, jest bardzo podobna do ciebie. Było nawet fizyczne podobieństwo, dopóki nie zmienił jej się nos. Przeczytała twoją książkę jeszcze jako dziecko i potem nie chciała już mieć z nami do czynienia. Noble otworzył drugą puszkę piwa. - Nawet nie wyobrażasz sobie, ile miałem przez nią przykrości.

Ludzie śmiali się ze mnie i mówili, że jest twoją, a nie moją córką. 378 Popatrzył na mnie znad puszki. - Pamiętasz jej matkę? Małą Sue Ann Hawkins? Nie...? Oczywiście, że pamiętałem Sue Ann Hawkins. Wszyscy młodzi i niektórzy starzy mężczyźni, mieszkający w promieniu trzydziestu kilometrów od jej domu, poznali jej wdzięki. Nikt nie ośmielił się jednak powiedzieć tego Noble'owi. Wszyscy nabrali wody w usta i w dniu ślubu życzyli młodej parze szczęścia. Cały powiat odetchnął z ulgą, kiedy urodziła się córeczka z nosem Newcombe'ów. Nigdy nie zastanawiano się, po kim dziecko odziedziczyło ten nos - po Noble'u, po mnie czy po którymś z naszych krewnych - w obawie przed słynnym prawym sierpowym Noble'a. Noble uniósł rękę. - Nie odpowiadaj. Ta dziewczyna przysięgała, że byłem jej jedynym mężczyzną, a gdybym jej nie uwierzył, nie ożeniłbym się z nią, mimo gróźb jej ojca. Ale skoro była taka niewinna, to dlaczego

później puszczała się z każdym... Urwał. - Nie chcę nawet o tym mówić. Powiem tylko, iż matka Vanessy była tak zepsuta, że już jako czteroletnie dziecko Vanessa mieszkała tylko ze mną. Ale po przeczytaniu twojej książki myślała tylko o tobie. Zawsze mówiła: „Wujek Ford to" i „wujek Ford tamto", aż w końcu pożałowałem, że wyciągnąłem cię z tego strumienia, do którego wpadłeś i uderzyłeś się w głowę. Pamiętasz? Pamiętasz, jak

niosłem cię do domu jakieś dwa kilometry? Wcale nie byłem silniejszy od ciebie, a jednak cię niosłem. Potem stryj Simon wiózł cię 379 furgonetką na skróty, żeby jak najszybciej dojechać do szpitala. Kiedy nie budziłeś się przez dwa dni, myśleliśmy, że już po tobie. Pamiętasz? Pamiętałem, ale, co dziwne, wyleciało mi to z głowy, kiedy pisałem książki.

- Wiesz co? - mruknął Noble, patrząc na mnie z uwagą. - Moja córka nie uwierzyła mi, kiedy jej powiedziałem, że uratowałem ci życie. Stwierdziła, że jeśli to naprawdę by się zdarzyło, napisałbyś o tym w książce, bo pisałeś o wszystkim. A skoro tego tam nie ma, to znaczy, że się nie zdarzyło. Jak to się stało, że o tym nie napisałeś? Uciekłem wzrokiem w bok. - Tak czy owak wysłałeś całą moją czwórkę do college'u. Przysłałeś nawet mojej trzeciej żonie pieniądze, żeby mogła wrócić do szkoły i zostać nauczycielką w podstawówce. Rozwiodła się ze mną po roku pracy. Powiedziała, że nie mam wykształcenia. A teraz moje

uczone dzieci nie chcą mieć ze mną nic wspólnego. Chcą spotkać się z tobą, chociaż widziały cię może ze dwa razy w życiu, ale nie chcą znać własnego ojca. Ale przecież ty również nie chcesz mieć z nami nic wspólnego. Możesz najwyżej o nas pisać. Pociągnął tęgi łyk. W milczeniu czekałem, aż podejmie swą opowieść. Przyznaję, że z zafascynowaniem słuchałem, jak postrzega swoje „zrujnowane" życie. Zastanawiałem się też gorączkowo, czy sprytna mała Vanessa może być moją córką. - Tak więc, kiedy usłyszeliśmy, że wypuszczają Toodlesa, pomyślałem, iż nadszedł czas, żebyś zapłacił za to, co nam zrobiłeś. 380 Szczególnie mnie. Co to za „Król"? Co ci przyszło do głowy, żeby w swoich książkach nazywać mnie „Królem"? Czy „Noble" brzmi dla

ciebie za mało szlachetnie? - Czego ty ode mnie chcesz? - obruszyłem się. - Przecież chyba nie przyjechałeś tu po to, żeby marudzić nad piwem, więc o co chodzi? Noble nie od razu podjął temat. - Mam kłopoty. Nie chodzi mi o więzienie. Nie pierwszy raz siedziałem, zresztą dobrze o tym wiesz. Ale teraz mam kłopoty w domu. Chodzi o rodzinę. Nie zamierzałem mówić mu, że słyszałem już o tym od Vanessy. - Kiedy wyszedłem z więzienia, byłem goły. Trzy byłe żony dokładnie mnie spłukały, a nikt nie pali się, żeby dać pracę człowiekowi z moją przeszłością, więc wróciłem do domu. Stryj Zeb pozwolił mi u siebie zamieszkać w nie-ogrzewanym pokoju - sam

wiesz, jaki z niego kutwa. No to siedzę tam, marznę jak cholera i nagle zjawia się nowa żona stryja Zeba. Szkoda, że jej nie widziałeś. Ma dwadzieścia pięć lat i wygląda jak Julia Roberts. Naprawdę nie wiem, jakim cudem zgodziła się wyjść za takiego starego pryka jak Zeb. Kiedyś budzę się, a ona leży przy mnie w łóżku. Jestem mężczyzną i długo nie miałem żadnej kobiety, więc nie było sposobu, żeby nie dać jej tego, czego chciała. Następnego ranka nic nie mówiła, to myślałem, że wszystko będzie w porządku. Ale trzy miesiące później poszła do stryja Cala i z płaczem opowiedziała mu, że jest 381

wierną żoną, ale któregoś popołudnia wśliznąłem się do jej pokoju, kiedy ucięła sobie drzemkę, i zrobiłem jej dziecko. Chciałem wtrącić, że to nic nowego w naszej rodzinie, jednak Noble nie przerywał opowieści. - Kiedy byłem dzieckiem, wszyscy mieli więcej zrozumienia dla takich sytuacji. Ale ty zniszczyłeś naszą rodzinę. Kiedy byliśmy dziećmi, stryjowie śmialiby się z tego. A przede wszystkim dziewczyna nigdy by się nikomu nie przyznała. Była żoną starego faceta, który nie potrafił jej dać, czego chciała, a ja tak, więc o co te awantury? Wziął głęboki oddech, by się uspokoić. - Tego dnia, kiedy wypłakiwała się przed stryjostwem, w domu był chłopak, którego wysłałeś do college'u. No i powiedział, że to, co zrobiłem, „już się nie zdarza w naszej rodzinie". Dokładnie tak, bo teraz mają taką gadkę. Zrobiło się piekło, a moja własna córka, ta

najstarsza, którą zepsułeś pierwszą, powiedziała mi, że mam się wynosić. Powiedziała, że się mnie wstydzi i że muszę opuścić dom. Wiesz, co oni teraz mają? „Narady rodzinne". Zupełnie jak w Ojcu chrzestnym, no nie? Noble z niedowierzaniem kręcił głową. - Posłałeś te wszystkie dzieci do szkół i co z tego wynikło? Są absolwentami... tak na siebie mówią, i zachowują się jak mafia. Z trudem powstrzymałem się od śmiechu. Gdybym się roześmiał, Noble mógł potraktować mnie swym słynnym sierpowym. 382

Dawniej stawiłbym mu czoło, ale teraz, kiedy codziennie spędzam wiele godzin przed komputerem... - I wiesz, co jeszcze nam zrobiłeś? Zniszczyłeś nasze ziemie. Nie ma już na nich przyczep. Jeden z naszych dzieciaków - są teraz tak czyste i domyte, że nie potrafię ich odróżnić - został architektem i zaprojektował jakieś małe domki na ziemi Newcombe'ów. Takie małe budki z garażami, w których trzymają swoje samochody. Wymyślił nawet pasujące do domków psie budy i kupił czerpaki. Wiesz, co to jest? Powiedział, że mamy tym zbierać psie kupki. Tak właśnie powiedział. Dorosły mężczyzna! Więc wszystkie przyczepy zostały odholowane, a naszą gliniankę zasypano, ponieważ żyły w niej pijawki. Wszyscy oni są prawie identyczni. Wyglądają, jakby wysypali się z pudełka z płatkami śniadaniowymi. A jakie mają zasady! Obowiązuje ścisły regulamin. Nie wolno trzymać w ogrodzie żadnych opon, nawet gdyby ktoś miał ochotę posadzić w nich kwiaty.

W obejściu nie można stawiać starych aut. Nigdzie nie ma chwastów. Nawet w więzieniu nie było tak wielu zakazów. Zmrużył oczy. - A wiesz, co jest w tym wszystkim najgorsze? Całe to miejsce dostaje nagrody. Jeden z kuzynów nazwał osiedle „Majątkiem Newcombe'ów", zgłosił je do konkursu i wygrał. Wyobrażasz sobie coś takiego? Sam powinienem chyba dostać nagrodę za powstrzymywanie się od śmiechu. Przez cały czas zasłaniałem się puszką z piwem, aż

poczułem, że zamarzają mi wargi. 383 - Odbyli rodzinną naradę i zadecydowali, że zrobiłem coś niewybaczalnego, więc musiałem wynieść się z domu. Żaden ze stryjów nie ujął się za mną. Mają oni bogate, wykształcone dzieci, które ich utrzymują, toteż mogą sobie całymi dniami oglądać telewizję i zbierać psie gówna, żeby przypadkiem nie zobaczyło ich któreś z grzecznych wnucząt. Te dzieciaki powiedziały mi, że jestem ciemny. Wyobrażasz sobie, że można powiedzieć coś takiego? Czy kiedy byliśmy dziećmi, a któryś ze stryjów wyciąłby jakiś numer, przyszłoby nam do głowy tak zareagować? Spróbowalibyśmy tylko, a długo nie moglibyśmy usiąść na tyłku. Więc kiedy powiedzieli, że mam się wynosić, bo „kalam" rodzinne nazwisko, zapytałem: „A co z Toodlesem?". Jakiś dzieciak może nawet mój, trudno powiedzieć -stwierdził, że Toodles jest kryminalistą i musi sam sobie radzić. Te szczyle w ogóle nie mają poczucia rodzinnej więzi. No to powiedziałem, że skoro mam się

wynosić, to zabiorę z sobą Toodlesa. Myślałem, że wejdę im na ambit i zaproponują przynajmniej parę dolarów, żeby umieścić Toodlesa w jakimś domu starców. Ale nikt się nie odezwał, więc wsiadłem w stary samochód stryja Cala i wyjechałem. Przez całą drogę do więzienia zastanawiałem się, co zrobię z Toodlesem. Nie miałem gdzie się podziać i brakowało mi pieniędzy, i nie wiedziałem, jak się

zająć starszym człowiekiem, który myśli jak dziecko. Ale jeszcze zanim dojechałem na miejsce, pomyślałem sobie: „Ford zrujnował naszą rodzinę, więc jest nam coś winien". W więzieniu złapałem kuzyna Fannera, pamiętasz go? Teraz pracuje w straży więziennej, 384 dostał dożywocie. Zapytałem go, czy przypadkiem nie wie, gdzie mieszkasz, a on na to, że jeśli tylko żyjesz, to na pewno cię znajdzie. I jeszcze zanim Toodles był gotowy do drogi, miałem twój adres. No to jesteśmy. W dodatku zamierzacie tu zostać - pomyślałem. Powiedziałem wiele złych słów na temat moich krewnych - i Bóg mi świadkiem, że na to zasłużyli - jednak niezależnie od relacji Noble'a na temat obecnego stanu rzeczy musiałem przyznać, że mieli silne poczucie rodzinnej więzi. Owszem, trochę kręcili się po świecie - moi krewni często omawiali wady i zalety poszczególnych więzień, tak jak biznesmeni porównują lotniska - ale zawsze wracali do domu. Słowo „dom" wiele znaczyło dla Newcombe'ów. Siedząc w milczeniu z kuzynem i rozpamiętując jego długą opowieść, zrozumiałem, co miał na myśli. Za wszelką cenę potrzebował domu. Mogliśmy obudzić się nazajutrz i stwierdzić, że

wyjechał, jednak zostawiłby tu coś swojego - koszulę, scyzoryk, coś, co oznaczałoby, że mój dom stał się jego przystanią. Pojąłem, że w tej chwili Noble nie ma miejsca, do którego mógłby się przywiązać.

Znałem to uczucie. Po śmierci Pat przez całe lata też nie miałem domu. Bałem się jednak go przyjąć, wiedząc, że jest to wielkie zobowiązanie. Od wieków byliśmy właścicielami ziem Newcombe'ów, 146,8 akra stanowiących własność wszystkich dorosłych członków naszej rodziny. Kiedy chłopak albo dziewczyna 385 kończyli dwadzieścia jeden lat, ich nazwiska były wciągane na listę posiadaczy praw własności. Akt prawny stanowił, że ziemia nie może zostać podzielona ani sprzedana bez pisemnej zgody wszystkich wymienionych. W tej chwili na liście znajdowało się około stu nazwisk, toteż trudno było przypuszczać, że dojdzie do podziału. Gdybym zgodził się przyjąć pod swój dach Noble'a i ojca, złożyłbym tym samym coś w rodzaju przysięgi Newcombe'ów. Musiałbym zostać w tym domu w Cole Creek, a chcąc się wyprowadzić - uzyskać zgodę Noble'a i mojego ojca. Zdawałem sobie sprawę z tego, że brzmi to śmiesznie. Byłem właścicielem tego domu i mogłem go sprzedać w każdej chwili, jednak w dzieciństwie wpojono mi pewne zasady, które wryły się w moją pamięć równie mocno jak tabu nałożone na kazirodztwo (które akurat nigdy nie zdarzyło się w mojej rodzinie) i donosy na członków rodziny.

Głęboko zaczerpnąłem tchu. - Na piętrze są dwie wolne sypialnie i łazienka. Ty i... -Jak

miałem go nazwać? - ...hm, ojciec możecie się tam wprowadzić. Kiedy Noble skinął głową, a potem szybko odwrócił wzrok, wiedziałem, że chce ukryć uśmiech ulgi. - Ten dom to rudera - powiedział, spojrzawszy w końcu na mnie - a ja nie mam porządnych narzędzi, żeby go naprawić. Po chwili wahania zaproponowałem, żeby skorzystał z moich narzędzi z dębowej skrzynki. Noble sprawiał wrażenie zaszokowanego. 386 - Nie mogę z nich korzystać... przynajmniej wtedy, gdy będę pracował sam. Vanessa opowiedziała mi o tych narzędziach. Mówiła, że są bardzo sławne, że... - Zastanowił się. - Że są symbolem wielkiej miłości... - Zmarszczył czoło w wyrazie skupienia. - Powiedziała, że te narzędzia są meta... Meta coś. - Metaforą - dokończyłem, unosząc brwi. Poczułem lekkie mdłości. Pomyślałem, że jeśli edukacja Vanessy przyniosła takie owoce, szkoda było moich pieniędzy. Prawdę mówiąc, wcale nie podobało mi się, że ziemie Newcombe'ów stały się osiedlem zbierającym nagrody w konkursach architektonicznych. Nigdy o tym nie myślałem, ale gdybym miał dzieci - oczywiście zrodzone w małżeństwie - chciałbym, żeby huśtały się na sznurach przywiązanych do gałęzi drzew i wskakiwały do glinianki. No i co z tego, że było tam parę pijawek? Kiedy byłem w drugiej klasie, nauczycielka powiedziała: „Wśród nas jest Newcombe,

więc poprośmy go, żeby nam opowiedział o pijawkach". Z początku pęczniałem z dumy, nie mając pojęcia, że nauczycielka ze mnie drwi. Jednak w końcu to ona stała się pośmiewiskiem, jako że podszedłem do tablicy i wykonałem rysunki pijawki zewnątrz i w środku (nie pytajcie, jak przedstawiłem to drugie). Kiedy usiadłem, cała klasa i nauczycielka dziwnie mi się przyglądali. Dopiero wiele lat później dowiedziałem się, że tamtego popołudnia w pokoju nauczycielskim otrzymałem przydomek „Spryciarz". Spryt ma jednak niewiele wspólnego z pretensjonalnością. A moja kuzynka - córka? - Vanessa była zbytnio zapatrzona w siebie. 387 - To są tylko narzędzia - warknąłem. - Masz z nich korzystać. Noble uśmiechnął się na znak, że doskonale mnie rozumie. Być może był za mało wykształcony, żeby przywołać do porządku swą egzaltowaną córkę, ale ja spokojnie mogłem to zrobić. - No pewnie, że tylko narzędzia - mruknął, wychodząc z pokoju. Kiedy nareszcie zostałem sam, wszedłem do Internetu i wpisałem nazwisko Russella Dunne'a. Wydawało mi się, że minęła cała wieczność, zanim na ekranie ukazała się informacja, że osobnik o tym nazwisku jest nieznany. W każdym razie nie jako Russell Dunne z opisu Jackie. O północy położyłem się do łóżka. Żaden Russell Dunne nie był wykładowcą na Uniwersytecie Karoliny Północnej. Cudownie pomyślałem. Będę musiał powiedzieć Jackie, że jej idol jest kłamcą.

Świetnie, znakomicie. Zadowolony z siebie, zacząłem się zastanawiać, czy aby nie powinienem powiedzieć jej tego przy szampanie i

świecach, żeby nie przeżyła zbyt wielkiego wstrząsu. Zasypiałem z uśmiechem na ustach.

388 Rozdział 16 JACKIE

Nie wiedziałam, co się dzieje. Ford, jego ojciec i kuzyn mieli jakieś swoje sprawy. Po przeczytaniu książek Forda wydawało mi się, że wiem o nim wszystko, tymczasem zaskoczył mnie opowieścią o tym, jak ojciec trafił do więzienia. Ilekroć Ford wspominał rodzinę, przybierał minę zbitego psa i z trudem tłumił gniew, ale tym razem nie okazałam ani odrobiny współczucia. Nic nie mogłam poradzić na to, że w moich

oczach Toodles był prawdziwym bohaterem. Słuchając Forda, czułam coraz większy zamęt w głowie. Jestem pewna, że Toodles - nie podobało mi się to imię, ale musiałam

przyznać, że do niego pasowało - wiedział, iż matka Forda go nie kocha, ale pomimo to się z nią ożenił, a potem dołożył wszelkich starań, żeby zapewnić byt żonie i dziecku. Nie zwracałam uwagi na fakt, że kryło się za tym przestępstwo. Toodles próbował zrobić to, co do niego należało. Zaryzykował wszystko dla żony i swego nienarodzonego dziecka... oraz dla podłych braci, którzy wykorzystali go do swych niecnych celów. Nie podobało mi się, że matka Forda podrzuciła syna niegodziwym stryjom, ale potrafiłam zrozumieć jej postępowanie. Mimo że dysponowałam sporą wiedzą o tej nietypowej rodzinie, byłam zupełnie nieprzygotowana na nerwowe załamanie Toodlesa. 389 Najpierw powiedział coś, czego nie zrozumiałam, potem Ford stwierdził, że chciałby się nauczyć sztuczek ze sznurkiem, a po chwili sytuacja wymknęła się spod kontroli. Toodles płakał, a raczej wył tak głośno, że musiałam go przekrzykiwać. Myślę, że chodziło o coś ważnego, ale nie byłam w stanie rozróżnić słów, wypowiadanych prosto w pokaźny brzuch Forda. Widziałam, że jego słowa doprowadzają Forda do płaczu. Mruknęłam pod nosem: „Przynieś mopa, teraz mamy już dwóch beczących". Noble usłyszał mnie i się roześmiał. Starałam się

odciągnąć Toodlesa od Forda, ale przyczepił się do niego jak rzep do psiego ogona. W końcu Noble chwycił Toodlesa wpół i oderwał od syna. Po tej scenie wszyscy zasiedli do stołu w łzawym nastroju. Tylko Noble nic sobie nie robił z tego, co się stało. Najwyraźniej uważał, że było to normalne. Jeśli to prawda, rodzina Forda była jeszcze dziwniejsza niż

w książkach, w co naprawdę trudno było uwierzyć. W końcu Noble zaproponował, żeby Ford opowiedział jakąś historyjkę. Muszę przyznać, że to mnie zaintrygowało. Czyżby mój pracodawca naprawdę umiał wymyślać różne bajki? Byłam pewna, że potrafi pisać tylko powieści z kluczem o swojej przedziwnej rodzince. Biorąc pod uwagę fakt, że wśród publiczności znajduje się dziewięcioletnia dziewczynka i dorosłe dziecko, Ford opowiedział historyjkę o przygodach dwóch chłopców. Widząc, jak Noble śmieje się ukradkiem, domyśliłam się, że Ford trzyma się sprawdzonych wzorów i opowiada o prawdziwych perypetiach - swoich i kuzyna. 390 Słuchałam go jednym uchem, gdyż moje myśli zaprzątnięte były tym, co zdarzyło się wcześniej. Tego popołudnia Noble wszedł do mojego studia przez okno i zabrał teczkę z fotografiami Tessy, które zamierzałam pokazać Russellowi. Zdziwiło mnie, że popełniwszy wykroczenie, wcale się go nie wstydził, tylko przyniósł zdjęcia do ogrodu i wszystkim je pokazał. Zachowywał się tak, jakby miał prawo do wdzierania się na cudzy teren!

Dałam mu do zrozumienia, że jestem wściekła. Chciałam nawet powiedzieć, że mam duży wpływ na Forda i jeśli mu się poskarżę, istnieje duże prawdopodobieństwo, że okaże się niegościnny. Ponieważ jednak Ford był blisko (w hamaku, naburmuszony, ale mimo wszystko obecny), nie odezwałam się ani słowem, bojąc się, że mogłabym rozpętać burzę. Przeszyłam więc tylko Noble'a morderczym spojrzeniem. Musiałam jednak szybko złagodnieć - w końcu był kuzynem mojego

pracodawcy - toteż zaraz potem udałam, że jestem mile połechtana jego pochwałami. Mimo wszystko trzymałam go na dystans, tak by zrozumiał, że nie wolno mu naruszać mojej prywatności. Przez chwilę słuchałam tego, co mówił, po czym zaniosłam zdjęcia Fordowi. Chciałam pokazać Noble'owi, że to Ford jest panem domu. Poza tym byłam ciekawa jego opinii. Uważnie przeglądał zdjęcia, nie odzywając się ani słowem. To milczenie mnie raniło - wiedziałam przecież, że Ford nie ma kłopotu z doborem słów. Miałam zamiar odebrać mu fotografie, gdy nagle zareagował w sposób najzupełniej nieoczekiwany. 391 Pocałował mnie w usta. Wychylił się z hamaka - to, że z niego nie wypadł, graniczyło z cudem i dowodziło, iż spędza w nim mnóstwo czasu - i przywarł ustami do moich warg.

Chciałam powiedzieć „Ooo", wyrażając oburzenie w stylu nastolatki, jednak zorientowałam się, że jest to szczególny pocałunek... Prawdziwy. Pocałunek przekazujący uczucia i emocje. Pomyślałam, iż w ten sposób Ford chce dać mi do zrozumienia, że bardzo podobają mu się moje prace. Po chwili jednak poczułam się tak, jakby wokół mnie pojawiły się tysiące gwiazdek, różnokolorowych plamek światła, działających na mnie jak ukłucia tysięcy małych igiełek, takich, jakie pojawiają się w zdrętwiałej nodze, kiedy zaczynamy nią poruszać. Widziałam je pod zamkniętymi powiekami. Ford odsunął się. Sprawiał wrażenie lekko przestraszonego,

jednak najwyraźniej nie doświadczył tak silnych emocji jak ja, więc udałam spokojną i opanowaną. Niestety, nie potrafiłam odwrócić wzroku od Forda, a nawet postąpiłam krok w jego stronę. Nie wiem, co by się stało, gdybym się na czymś nie pośliznęła. Zdumiona, popatrzyłam na ziemię. Na trawie leżały niezliczone plasterki czarnych oliwek. Ford musiał je zdjąć z zapiekanek, które Noble przyrządził w ilości wystarczającej do zaspokojenia głodu dwudziestu ośmiu mężczyzn - wyznał mi, że tylu było w jego więziennym bloku. Czegoś tu nie rozumiałam. Tego wieczoru, kiedy miałam drugą wizję, kupiliśmy pizzę. Ford poprosił wtedy o potrójną porcję czarnych 392 oliwek, twierdząc, że je uwielbia. Wiedząc o tym, kupiłam ich całe mnóstwo i nakazałam Noble'owi, by dodał je do zapiekanek. Dlaczego

więc Ford je wyrzucił? Nie zdążyłam o to zapytać, ponieważ Noble oznajmił, że jest głodny, co oczywiście oznaczało, że ja, asystentka literacka, muszę udać się do kuchni. Po obiedzie wciąż pełniłam funkcję wysoko kwalifikowanej asystentki słynnego pisarza, ścieląc łóżka dla wszystkich. Ford nie zadał sobie trudu ustalenia, gdzie kto ma spać - zapewne nawet o tym nie pomyślał - więc wszystko spadło na mnie. Musiałam jeszcze podjąć kolejną, niezwykle ważną decyzję. Kiedy zorientowałam się, że w domu nie ma wystarczającej ilości pościeli i muszę iść na zakupy o ósmej wieczorem, i kiedy Toodles i Tessa wyrazili chęć towarzyszenia mi, co oznaczało, że wyprawa, która normalnie zajęłaby mi godzinę, przedłuży się do trzech, zaczęłam się

zastanawiać, jak wysoka ma być podwyżka, o którą poproszę Forda. Wróciłam do domu o wpół do jedenastej. Toodles i Tessa przynieśli czternaście opakowań lodów, jako że nie potrafili zrezygnować z żadnego smaku, a ja pobiegłam na górę przygotować łóżka. Noble i Ford w końcu wyszli z gabinetu. Nie wiem, co robili tyle czasu - może bawili się kolejką? Noble zaoferował mi pomoc. Przytłoczona ciężarem obowiązków, byłam mu bardzo wdzięczna, gdyż udało mu się wprawić mnie w dobry humor. Zorientował się, że wyładowałam swą złość na karcie kredytowej, użyczonej mi przez

393 Forda. Musiałam przyznać, że dobrze się bawiłam, kiedy wraz z Toodlesem i Tessą załadowywaliśmy wózki pościelą i ręcznikami. Wnosząc to wszystko na górę, Noble powiedział mi, że nawet przedsiębiorcy budowlani nie zdołaliby umieścić w bagażniku furgonetki tylu rzeczy, ile udało mi się tam wcisnąć. Wiem, że to głupie, ale poczułam się tak, jakby obdarzył mnie komplementem, co wcale mi się nie spodobało. Postanowiłam, że jeśli zacznę myśleć jak Newcombe-'owie, będzie to sygnał, iż powinnam natychmiast wyjechać z miasteczka. Noble skorzystał z kupionej przeze mnie elektrycznej wiertarki (w estetycznym pojemniku, z kompletem wierteł) i zawiesił karnisze, a ja w tym czasie prasowałam zasłony nowym żelazkiem (rewelacyjnym, najdroższym, jakie mieli w sklepie). Muszę przyznać, że po skończonej pracy pokój Toodlesa wyglądał wspaniale. Kupiłam mu pościel z wizerunkami owadów; zasłony, chodniczki i przybory

toaletowe miały ten sam wzór. Prawdę mówiąc, wybierali je z Tessą, Ford płacił, a ja tylko dałam swoje przyzwolenie na zakup. Do pościeli usianej owadami był dołączony niebiesko-zielony pled. Białe firany miały niewielkie kieszonki na sześć haftowanych plakietek przedstawiających owady, dodawanych do zestawu. Tessa i Toodles dobre czterdzieści minut zastanawiali się nad tym, jakie owady należy jeszcze wyhaftować i umieścić w pustych kieszonkach. Tessa postawiła na kolory. Wybrane przez nią pościel i zasłony

nie były ozdobione żadnymi nadrukami ani wzorami, ale każda tkanina miała inną barwę. Przyznaję, że przyjęłam jej wybór z 394 mieszanymi uczuciami, kiedy jednak powiesiliśmy zasłony i pościeliliśmy łóżko, byliśmy zachwyceni wyglądem pokoju. Musiałam przyznać, że to dziecko ma gust. Wszystkie odcienie zieleni, purpury, błękitu i żółci doskonale do siebie pasowały. W samochodzie sprawunki Tessy były przemieszane z owadzimi tkaninami Toodlesa i wyglądały jak luźno zlepione różnokolorowe kawałki plasteliny, natomiast umieszczone w pokoju prezentowały się wręcz wspaniale. Dobrze, że wcześniej nie wyraziłam niepokoju, lecz jedynie bardzo łagodnie oświadczyłam, iż te kolory przypominają mi kalejdoskop. Nie zdawałam sobie też sprawy, że dziewczynka doskonale zestawiła kolory z barwą starych tapet z kwiatowymi wzorami. - O! - wyrwało mi się w pewnej chwili. Nawet torturami nie wydobyto by ze mnie informacji o tym, jak wyglądają tapety w poszczególnych pokojach, ale Tessa najwyraźniej

dobrze je pamiętała. - O! - powtórzyłam. Noble w milczeniu rozglądał się po pokoju, wciąż dzierżąc w dłoni wiertarkę, jak kowbojską broń. - A kto wybierał rzeczy do mojej sypialni? - zainteresował się. - Tessa - odpowiedziałam.

- To dobrze - stwierdził, po czym roześmialiśmy się oboje. W sklepie byłam już tak znudzona przeciągającymi się dyskusjami Tessy i Toodlesa na temat pościeli, że udałam się do działu z ramami do obrazów i wydałam całą sumę podwyżki, jaką zamierzałam uzyskać 395 od Forda. Kiedy wróciłam, moi towarzysze zdążyli zapełnić zakupami dwa ogromne wózki, tak że nawet nie widziałam, co wybrali do pokoju Noble'a. Nagle ogarnęła nas wielka ciekawość. Szybko popatrzyliśmy na siebie i jednocześnie rzuciliśmy się do drzwi. Ponieważ Noble nie przepuścił mnie - kobiety! - przodem, zaczęliśmy się przepychać i utknęliśmy w drzwiach. Nawet gdybym nie wiedziała, że Noble jest kuzynem Forda, w tym momencie zaczęłabym się domyślać. Wygrałam pierwszą rundę. Oburzona, cofnęłam się i powiedziałam: „Dobrze, idź pierwszy". Noble natychmiast spotulniał, a kiedy się cofnął, wybiegłam na korytarz i popędziłam w stronę schodów. Noble nie miał jednak nadwagi Forda, więc prześcignął mnie i pierwszy wpadł do sypialni, znajdującej się tuż obok gabinetu. Okazało się, że Toodles i Tessa tylko położyli paczki z pościelą na łóżku i zniknęli, prawdopodobnie udając się na degustację lodów w

różnych smakach z czternastu opakowań. Wybrali brązowo-białą pościel. Narzuta była biała z brązowymi wzorami przedstawiającymi rzymskie monety z profilem mężczyzny w wieńcu laurowym. Kołdra i prześcieradła miały ciemnobrązowy

kolor; brązowe zasłony były ozdobione białymi pasami. W łazience, którą Noble miał dzielić z Toodlesem, znajdowały się brązowe ręczniki i podstawki na mydło z alabastru. Kiedy skończyliśmy przygotowywać pokój dla Noble'a, była już prawie północ i potężnie ziewaliśmy, ale przystanęliśmy na chwilę, by podziwiać swe dzieło. 396 - Jeszcze nigdy nie mieszkałem w takim pokoju - powiedział cicho Noble, a ja pomyślałam, że jeśli za chwilę zbierze mi się na płacz, tak jak Fordowi i jego ojcu, Noble dostanie kopa w tyłek. - Brakuje jeszcze tylko nagiej rudowłosej dziewczyny na tych prześcieradłach. To stwierdzenie sprawiło mi taką ulgę, że omal się nie roześmiałam. Powiedziałam jednak tylko: - Jeśli myślisz o kobiecie odpowiedniej dla siebie, powinna być ruda na wierzchu, ale siwa pod spodem. Noble popatrzył na mnie badawczym wzrokiem, a potem oznajmił, że w każdej chwili może mi udowodnić, iż nie jest stary. Byłam pewna, że żartuje. Na wszelki wypadek jednak dość szybko poszłam do swego pokoju i zamknęłam drzwi na klucz. Dziesięć minut później usłyszałam kroki Forda. Zastanowiło mnie, co robił sam przez cały wieczór. Powiedziałam mu, że mam nadzieję, iż

opisze historię, którą opowiedział przy obiedzie. Mając na uwadze

sukces autorki książek o Harrym Potterze, pomyślałam, że Ford mógłby przestawić się na pisanie powieści dla dzieci. Następnego ranka przy śniadaniu miałam wrażenie, że jest nas bardzo dużo. Noble usmażył góry naleśników. Byłam pewna, że przyrządził ilość ciasta wystarczającą do nakarmienia dwudziestu ośmiu mężczyzn, ale na wszelki wypadek go o to nie spytałam. Nie jestem pewna, kto wpadł na ten pomysł - chyba była to Tessa - ale pod koniec posiłku wszyscy zajęliśmy się planowaniem przyjęcia, które miało się odbyć w sobotni wieczór. 397 Prawdę mówiąc, miałam mieszane uczucia co do tej imprezy. A jeśli Russell zechce umówić się ze mną właśnie tego wieczoru? Z żalem musiałabym zrezygnować ze spotkania. Wyobrażałam sobie nawet, że w przypływie złego humoru mogłabym wylać wazę ponczu na głowę Forda Newcombe'a. Nie da się ukryć, że za cel swoich ataków wybrałabym właśnie jego. Kiedy rano schodziłam na dół, Ford wbiegł -tak, nie mylicie się wbiegł na schody, żeby mi powiedzieć, iż żaden Russell Dunne nie wykłada na Uniwersytecie Karoliny Północnej. Oczywiście zaczęłam bronić Russella. Nie mogłam przecież postąpić inaczej, widząc minę Forda, wyrażającą: „A nie mówiłem?". Powiadomił mnie o kłamstwach Russella Dunne'a z radością narkomana, który po dłuższej przerwie otrzymał wreszcie działkę. Miałam ochotę zepchnąć Newcombe'a ze schodów, ale najprawdopodobniej chwyciłby się mnie i upadając, przygniótł swym

cielskiem tak, że stałabym się płaska jak znaczki z owadami na kamizelce Toodlesa. Nie posunęłam się zatem do rękoczynów, tylko przybrałam wyniosły ton, oznajmiając, że wiem o tym i że Russell Dunne mi wszystko wyjaśnił. Co, oczywiście, nie było prawdą. Tak więc przy śniadaniu przeżywałam ogromne rozterki. Z jednej strony nie miałam ochoty na imprezę, w której musiałabym uczestniczyć zamiast spędzać wieczór z Russellem, z drugiej - miałam wielką ochotę oznajmić mu, że jestem zajęta. Chciałam, żeby nauczył się wcześniej planować randki z Jackie Maxwell. 398 Nie miałam jednak zbyt wiele czasu na myślenie o Russellu, gdyż Newcombe'owie - a zaczynałam traktować Tessę jak członka rodziny - już planowali Przyjęcie, takie od dużej litery. Pomyślałam, że w żadnym razie nie uda mi się wykpić przystawkami i drinkami. Tymczasem oni zwolnili mnie z wszystkich obowiązków do tego stopnia, że poczułam się niepotrzebna. Noble potrafił gotować dla dwudziestu ośmiu osób, Toodles i Tessa świetnie radzili sobie z dekoracją wnętrz, Nate dbał o porządek, a Ford za wszystko płacił, więc właściwie nie miałam już nic do roboty. Mogłam jedynie to wszystko sfotografować. Kręciłam się w koło z aparatem, fotografując twarze, a potem wracałam do studia i pracowałam w ciemni. Udało mi się zrobić parę dobrych zdjęć, które jednak nie umywały się do portretów Tessy. Uwieczniłam na kliszy Toodlesa śpiącego na

siedząco z otwartymi oczami, ale kiedy wywołałam zdjęcia, wydały mi się martwe i w pewien sposób niepokojące. Powiesiłam je na

ścianie studia, ale nigdy ich nie polubiłam. Próbując sporządzić listę gości, szybko się zorientowałam, że nie znamy aż dwudziestu ośmiu osób w Cole Creek. - Mogę zaprosić paru wujów - zaproponował Noble. Musiałam sprawić wrażenie przerażonej, gdyż podniósłszy wzrok, zobaczyłam, że kuzyni się ze mnie śmieją. Po południu, kiedy Allie przyszła odebrać Tessę, poprosiłam ją o radę. - Podaj dobre jedzenie, a przyjdzie całe miasteczko powiedziała. 399 Zauważyłam, że przecież niektórzy ludzie - nie wymieniłam nazwisk - nas nie lubią, więc na pewno nie przyjdą, ale Allie roześmiała się tylko. - Chcesz, żebym to ja zaprosiła gości? - spytała. - Tak, najlepiej dwadzieścia osiem osób - odparłam, nie wdając się w szczegóły. Allie wyszła bez Tessy. Tym razem Tessa i Toodles nie musieli powtarzać scen z tragedii rodem, gdyż Allie z radością przyjęła możliwość odpoczynku od roli matki. Do dnia przyjęcia nie miałam żadnej wiadomości od Russella. Zaczynałam nawet być z tego zadowolona. Wmawiałam sobie, że

wcale aż tak bardzo mi się nie spodobał. Owszem, musiałam przyznać, że jest bardzo przystojny, ale cóż z tego? Najwyraźniej nie był mężczyzną odpowiednim dla mnie, gdyż inaczej zadzwoniłby, tak jak obiecywał. Poza tym kłamał, mówiąc o swojej profesurze na

Uniwersytecie Karoliny Północnej. Uznałam, że nie chcę mieć nic wspólnego z tym człowiekiem. Pozostawała jeszcze kwestia pocałunku Forda. Od tamtej chwili co pewien czas na niego spoglądałam i zastanawiałam się nad wieloma rzeczami. Nigdy mi nie powiedział, co zdarzyło się w czasie wizyty u Dessie - a ja oczywiście nie zamierzałam go o to pytać - ale z tego, co wiem, od tamtej pory w ogóle się z nią nie kontaktował. W miarę zbliżania się dnia przyjęcia coraz bardziej się na nie cieszyłam. Czekałam na pojawienie się Dessie. Marzyłam o tym, żeby spotkała się z Noble'em, gdyż przeczucie mówiło mi, że tworzą 400 doskonałą parę. Gdyby Noble wyjechał gdzieś z Dessie, ja i Ford moglibyśmy... Postanowiłam o tym nie myśleć. Poza tym na kilka godzin przed imprezą pojechałam furgonetką Forda po lody i inne sprawunki, i mój umysł zaprzątnęły inne sprawy. Kupiłam trzydzieści jeden rolek filmu. Niestety, Ford zobaczył moją torbę. Gwizdnął przeciągle. - Co zamierzasz fotografować? - spytał. Wyrwałam mu z ręki torbę i się nie odezwałam, ale -psiakość! -

oblałam się rumieńcem. Niestety, nie umknęło to jego uwadze. Był chyba najbardziej wścibskim facetem pod słońcem. Krzątałam się po kuchni, on stał i wpatrywał się we mnie, a ja czułam, że w jego głowie aż się roi od przeróżnych myśli. W końcu uśmiechnął się chytrze.

- Już wiem... burmistrza z moim ojcem - orzekł. Miałam ochotę trzasnąć go patelnią. Chciałam powiedzieć, że się myli, ale ponieważ miał rację, moja nieszczęsna twarz spurpurowiała, przybierając barwę dojrzałego bakłażana. Ford wsunął do ust garść orzeszków ziemnych, a wychodząc z kuchni, rzucił w drzwiach: - Robisz konkurencję Diane Arbus. Zrobiłam się chyba jeszcze bardziej czerwona. Diane Arbus fotografowała artystów z cyrku. Uwielbiała różnych dziwaków i oryginałów. 401 Usłyszawszy szmer rozmów przed domem, wyszłam z kuchni (w której obecnie niepodzielnie panował Noble, co oznaczało, że Bóg wysłuchał moich modlitw). Piętnaście po siódmej brama się otworzyła i do ogrodu weszły panna Essie Lee i Dessie. Byłam zafascynowana tym, jak różne formy może przybierać ludzkie ciało. Dessie miała niezwykle bujne kształty, podczas gdy panna Essie Lee była chuda jak tyka i wydawała się równie mało soczysta.

Nie mogłam powstrzymać się od patrzenia na tę kostyczną bibliotekarkę i zastanawiania się nad słowami Russella. Czyżby istotnie panna Essie Lee znajdowała się wśród przygniatających kamieniami nieszczęsną kobietę i była współwinna morderstwa? Toodles i Tessa rozwieszali na drzewach owady i różne zwierzęta, wykonane metodą origami. Na widok Dessie ojciec Forda oniemiał z wrażenia i zastygł w bezruchu. Tylko nie to - pomyślałam. Toodles mógł sobie mieć

umysłowość dziecka, ale nie należało zapominać, że jest dojrzałym mężczyzną. Czyżby zamierzał pójść w ślady syna i zakochać się w nader hojnie wyposażonej przez naturę Dessie? Przez chwilę stałam przerażona, zastanawiając się, jak mogę zapobiec tragedii. Rozważałam możliwość powiedzenia Toodlesowi, że jego syn ma romans z Dessie; że Toodles powinien znać swoje miejsce; że jeśli Dessie Mason interesowała się mężczyznami jego pokroju, to tylko po to, żeby wykonać rzeźbę i dobrze ją sprzedać. Podeszłam do ojca Forda, nie mając żadnej koncepcji. Toodles wciąż gapił się na Dessie jak cielę na malowane wrota. Stał z 402 wyciągniętą ręką, w której trzymał czerwoną papierową żyrafę, kołyszącą się na wietrze... a w dodatku wysunął język. Boże, w tym człowieku nie było ani odrobiny subtelności! - To najpiękniejsza kobieta, jaką widziałem - powiedział i głośno jęknął. Dziwnym trafem, kiedy chciałam go zrozumieć, nie

rozróżniałam słów, a teraz, kiedy mówił coś, czego wolałabym nie słyszeć, wypowiadał się niezwykle starannie. Ruszył w stronę Dessie. Usiłowałam złapać go za rękę, ale minął mnie bez słowa. Zamierzałam pójść po Forda, kiedy zdarzyło się coś zupełnie nieoczekiwanego: Toodles minął Dessie, jakby była powietrzem. Z otwartymi ze zdumienia ustami patrzyłam, jak podchodzi do panny Essie Lee. Uniósłszy głowę, jako że wybranka przewyższała go wzrostem, podał jej papierową żyrafę. Chciałam podbiec do Toodlesa i bronić go przed tą sztywną, zasuszoną kobietą. Bałam się jej reakcji. Postąpiłam o krok, kiedy

nagle zobaczyłam, że jej twarz złagodniała i panna Essie Lee zmieniła się nie do poznania. Toodles podał jej ramię i razem skierowali się do stołu. Wydawało mi się, że nie zamienili z sobą ani słowa. Czując się jak na filmie science fiction, powlokłam się do domu. Słyszałam, że podobieństwa się przyciągają. Opowieści Forda na temat członków jego rodziny nie pozostawiały wątpliwości co do tego, że wszyscy razem i każdy z osobna mieli na sumieniu różne przestępstwa. Czyżby Toodles podświadomie upodobał sobie pannę Essie Lee, ponieważ była współwinna morderstwa? 403 Stół i lady były zastawione ogromnymi misami z jedzeniem. Pogryzałam właśnie coś, zastanawiając się nad tym, co widziałam

przed chwilą, kiedy raptem Ford zawołał: - Co się z tobą dzieje?! Drgnęłam, przestraszona. - Nic. Dlaczego na mnie krzyczysz? Natychmiast chwycił misę, z której przed chwilą wzięłam jednego z grubych, poskręcanych chipsów. Chcąc zrobić Fordowi na złość, skrzywiona popatrzyłam na chipsa jak na truciznę i odłożyłam go na stół. Patrzył na mnie tak, jakbym popełniła przestępstwo. Przygotowałam się już na walkę i obmyśliłam linię obrony, ale nagle wyciągnęłam rękę i poprowadziłam go do ogrodu. Wzrok mnie nie mylił. Panna Essie Lee stała na ławce, Tessa podawała jej origami, a tykowata kobieta wieszała je na gałęziach. Kiedy pochyliła się, by zejść z ławki, Toodles chwycił ją w pasie i

postawił na ziemi. Kładąc mu ręce na ramionach, chichotała jak nastolatka. - Twój ojciec jest zakochany - powiedziałam, lecz Ford, zaskoczony tak jak ja przed chwilą, nie był w stanie wymówić ani słowa. Po pewnym czasie impreza rozkręciła się na dobre i zrobiło się bardzo hałaśliwie. Parę dni wcześniej Ford i Noble nabyli olbrzymie głośniki. Gdyby te urządzenia kiedyś się zepsuły, z powodzeniem można by je wykorzystać jako domki kempingowe. 404

W końcu nadeszła chwila, kiedy zobaczyłam pannę Essie Lee, samotnie stojącą pod płotem, z drinkiem w ręku. Jak zawsze miała na sobie jedną ze swych antycznych bluzek, tym razem jednak była uczesana nie tak surowo. Niemal podbiegłam do niej, chcąc zamienić z nią parę słów przed powrotem Toodlesa. Musiałam się opanować, żeby się w nią nie wpatrywać. Oczywiście chciałam się dowiedzieć, czy ma na sumieniu morderstwo, jednak zdarzyło się to dawno temu, a teraz miałam do omówienia znacznie pilniejszą sprawę. - Co pani sądzi o ojcu Forda? - spytałam, starając się przekrzyczeć muzykę. - Jest czysty jak sonet - odpowiedziała głosem donośniejszym niż mój. - Czy wiedziała pani, że on nie umie czytać? To wzruszające! Ta wypowiedź nieco zbiła mnie z tropu. - Hmm... domyślałam się tego - wykrztusiłam.

- Nawet pani nie wie, jak bardzo jestem już znudzona literaturą. Wszyscy rozmawiają ze mną tylko o książkach. - Myślałam... - Że skoro jestem bibliotekarką, to chcę, żeby moje życie kręciło się wyłącznie wokół książek? Niezupełnie. Wszyscy chcemy mieć normalne życie. Niespodziewanie pomyślałam o tym, że Russell podał mi nieprawdziwe dane o sobie, a przynajmniej pominął parę ważnych szczegółów. Panna Essie Lee mogła mieć podejrzaną przeszłość,

405 mimo to, w imię kobiecej solidarności, nie chciałam, żeby została zraniona. - Czy wie pani, że pan Newcombe spędził... - Całe życie w więzieniu? - Pochyliwszy się ku mnie, dokończyła teatralnym szeptem: - Właśnie to najbardziej mnie w nim fascynuje. - Jej twarz zmieniła się gwałtownie. Surowa bibliotekarka wyglądała teraz jak dziewczyna idąca na pierwszą randkę. - O, jest powiedziała i pospieszyła naprzeciw Toodlesowi. Jakieś pół godziny później zobaczyłam Russella. Otwierałam właśnie bramę ogrodu - nie wiedząc zresztą, czemu to robię, skoro wszyscy mieszkający w zasięgu słyszalności głośników, niezależnie od tego, czy zostali zaproszeni, czy też nie, w liczbie znacznie przekraczającej dwadzieścia osiem, złożyli nam wizytę - kiedy chwycił mnie za ramię i pociągnął za sobą. Wydałam cichy krzyk, który natychmiast stłumił pocałunkiem.

Nie od razu zdałam sobie sprawę z tego, że to Russell, ale czując bliskość jego ciała, natychmiast zapomniałam o tym, że uznałam go za niewartego zachodu. Poza tym miałam w sobie trzy owocowe drinki, przyrządzone przez Forda; jak twierdził, wzmocnione sześcioma najważniejszymi witaminami. Mimo to udałam oburzenie. Przerwałam pocałunek i powiedziałam opryskliwie: - Nie zadzwoniłeś do mnie.

Delikatnie dotknął ustami mojej szyi. Jak to możliwe, że dochodzi do tego po dwóch zaledwie spotkaniach? - pomyślałam, nie 406 odsuwając się jednak od szczupłego, sprężystego ciała. Pal licho Forda i jego witaminizowane drinki! Ciekawe, czy rum stanowił zaledwie połowę, czy dwie trzecie ich zawartości? - Przepraszam, Jackie - powiedział Russell tym swoim hipnotyzującym głosem. - Nie mogłem zadzwonić. Mój ojciec był chory... teraz czuje się już znacznie lepiej. Myśleliśmy, że ma atak serca, więc pojechałem do Raleigh... na szczęście okazało się, że to fałszywy alarm. Kosztowało mnie to dużo nerwów, ale się uspokoiłem. Wybaczysz mi? - W Raleigh też są telefony - odpowiedziałam jeszcze bardziej opryskliwym tonem. Czy są jakieś stopnie opryskliwości? Jeśli tak, to z pewnością przeszłam ze średniego na wysoki. - Nie jesteś wykładowcą na Uniwersytecie Karoliny Północnej - wypaliłam bez ogródek. Russell uśmiechnął się i przytulił mnie.

- Już nie. Wiosną zwolniłem się z pracy, ponieważ pracuję teraz nad własnym projektem, a poza tym dostałem dwie inne oferty. Znów powrócił do całowania mojej szyi; natychmiast się cofnęłam. Chwycił mnie za pośladki i mocno przyciągnął do siebie, napierając na mnie biodrami. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? - wyszeptałam.

Kiedy opuścił ręce, natychmiast pożałowałam tego pytania. Chciałam pozostać w roli urażonej jego niedomówieniami, tak żeby musiał zabiegać o przebaczenie. Kiedy popatrzył na gwiazdy, ktoś litościwy ściszył muzykę. 407 - Nie wiem, co mi zrobiłaś - rzekł cicho - ale od czasu, gdy cię spotkałem, myślę tylko o tobie. Serce waliło mi w piersi jak oszalałe. Jego słowa wyrażały również moje uczucia. Popatrzył mi w oczy. - Obiecaj, że się nie będziesz śmiała, ale trzy dni po spotkaniu ciebie byłem jak bohater kreskówki; wchodziłem na ściany. Mając umysł zmącony rumem, szczęśliwie nie odwzajemniłam się wyznaniem, że zareagowałam na spotkanie w ten sam sposób. - Jestem tylko nudnym nauczycielem akademickim, który zrobił sobie wolne, żeby przeprowadzić badania naukowe, ale nie mogę skupić się na pracy, bo ciągle widzę twoją twarz. - Pogładził mnie po policzku; poczułam mrowienie rozchodzące się aż po czubki palców. Zazwyczaj nie ujawniam swoich uczuć, ale przy tobie... W ciągu godziny powiedziałem ci o sobie więcej niż kobiecie, której omal nie poślubiłem, w ciągu trzech lat. Przebaczyłam mu. Może to było głupie z mojej strony. Nie wykluczałam możliwości, że kłamie. Może nigdy nie był wykładowcą na Uniwersytecie Karoliny Północnej; może miał tajemnice, o których nikomu nie chciał powiedzieć. Czyż wszyscy nie ukrywamy jakichś sekretów? Wyliczanie mogłam zacząć od siebie.

Wzięłam go pod ramię. - Zapraszam na przyjęcie. Są tu ojciec i kuzyn Forda. Przedstawię cię wszystkim, a potem pokażę ci zdjęcia. Cofnął się i popatrzył na mnie tak, jakby się czegoś przestraszył. - Nie spodoba im się, że tu jestem - oznajmił. 408 Dlaczego?! - miałam ochotę krzyknąć, ale tak kręciło mi się w głowie, że myślenie przychodziło mi z trudem. Wzięłam głęboki oddech. - Powiedziałam Fordowi o tobie. - Skuliłam ramiona, przygotowana na wybuch gniewu. Obiecałam mu przecież, że zachowam nasze spotkanie w tajemnicy. Russell jednak wcale nie wpadł w gniew, tylko uśmiechnął się blado. - No i co on na to? - Był zazdrosny. Wybuchnął śmiechem, od którego od razu zrobiło mi się lżej na sercu. - A miał powody do zazdrości? Znów wyciągnął ku mnie ręce, ale się cofnęłam. - Ford wątpi w to, że ludzie w miasteczku nie lubią cię tylko

dlatego, iż napisałeś niepochlebną recenzję z wystawy prac Dessie Mason. Uśmiechnął się; jego oczy błysnęły w ciemności.

- Zostałem przyłapany. - Popatrzył na mnie, jakby się zastanawiając, czy ma powiedzieć prawdę. - Mam ci powiedzieć, na czym naprawdę polega moja praca badawcza? - Tak - odparłam, wiedząc, co mi odpowie. Czuł, że wiem. Wzruszył ramionami i odwrócił się. - Od dwudziestego roku życia noszę w sobie gniew z powodu tego, co stało się z moją matką. Rozumiesz to? 409 Oczywiście - pomyślałam, kiwając głową. - Chciałbym się dowiedzieć, co się wtedy naprawdę stało. Czy to ma jakiś sens? Miałam tyle wariantów odpowiedzi, że na żaden nie mogłam się zdecydować, więc znów tylko pokiwałam głową. - Zacząłem zadawać zbyt wiele pytań. Ludzie nie chcą mnie widzieć. Pomyślałam, że Ford i ja jesteśmy w tej samej sytuacji. - Panna Essie Lee - powiedziałam. - Jest tylko jedną z nich. - Chyba jedną z najważniejszych, skoro pomagała przygniatać kamieniami tę biedną kobietę. Russell sprawiał wrażenie zaskoczonego. - Nie, zrobiła to jej siostra. - Ale przecież powiedziałeś...

Oczy Russella rozbłysły tak, że mimowolnie się cofnęłam. - Tam była jej siostra. Musiałaś się przesłyszeć. Zaczynałam się go bać. - Przepraszam - powiedział Russell, zasłaniając twarz dłonią. Tylko się nie rozpłacz - pomyślałam. Już zbyt wiele osób przeżywało ostatnio wielkie wzruszenia w mojej obecności. Kiedy jednak Russell znów na mnie popatrzył, na jego twarzy nie było gniewu. 410 - Naprawdę przepraszam. Jestem tak zmęczony, że łatwo tracę nerwy. Być może wspomniałem, że panna Essie Lee była bezpośrednio zamieszana, bo... Stałam w milczeniu, czekając, aż dokończy. W jego oczach widać było ból. - Czy mogę ci zaufać? Naprawdę mogę ci ufać? Chciałbym się komuś zwierzyć. Miałam ochotę otworzyć furtkę i wbiec do domu. Wiedziałam, że chce powiedzieć mi coś przerażającego, czego wolałabym nie słyszeć. Zgodziłam się z Fordem, że powinniśmy przestać zajmować się tą makabryczną historią, ponieważ wszystko wskazywało na to, że jestem w nią w jakiś sposób zamieszana. Nie chciałam przypominać sobie scen, które rozegrały się na moich oczach. Istniała jednak odwieczna siła, przyciągająca mężczyzn i kobiety... i tak usłyszałam swój szept:

- Możesz mi zaufać. - Myślę, że mój ojciec... wziął sprawy w swoje ręce. Być może... - Russell głęboko zaczerpnął tchu. - Myślę, że mógł zabić osoby, które przyczyniły się do śmierci tej kobiety. Pomyślałam, że to dobrze, iż Russell dzieli się ze mną bolesnymi przemyśleniami, gdyż w przeciwnym razie kusiłoby mnie, żeby go poinformować o tym, czego dowiedział się Ford. Nie odezwałam się jednak. Naprawdę nie chciałam się tym zajmować. Russell musiał zrozumieć, że to milczenie ma głębokie przyczyny. Ujął moją dłoń. 411 - Powiedziałem ci tak wiele... - Urwał i delikatnie pogładził moje palce. - Możemy się znów spotkać? Może w tym tygodniu? Kiwnęłam głową. Czułam, że musimy porozmawiać, bez żadnych kłamstw i sekretów. - Przyjdź w środę - zaproponowałam. - O drugiej. I pamiętaj, jeśli będziesz zbyt zajęty i nie przyjdziesz, już nigdy nie próbuj się ze mną skontaktować. Jasne? Zdumiewające, jak dobrze się czułam po tych słowach! Pokiwał głową na znak, że wszystko rozumie. Oczy znów mu pałały. Uśmiechnął się, pocałował mnie w szyję i zniknął w ciemnościach. Wróciłam do ogrodu, gdzie natychmiast natknęłam się na Forda, trzymającego w ręku płytę i przyglądającego mi się z zaciekawieniem. - Dobrze się czujesz?

- Świetnie - odpowiedziałam, starając się dostosować do nastroju

imprezy. - Jeżeli twój ojciec ożeni się z panną Essie Lee, to czy będziesz zwracał się do niej: „Mamo"? Czy będziesz musiał raz w miesiącu wygłaszać pogadankę w lokalnym klubie? - Szeroko otworzyłam oczy. - Czy ona się tutaj wprowadzi? Kiedy Ford jęknął, wystraszony nie na żarty, oddaliłam się z uśmiechem na ustach. Potem tańczyłam i udawałam, że dobrze się bawię, jednak Russell był ciągle obecny w moich myślach. Dużo myślałam też o Fordzie. Czasami to, co usłyszałam od tych dwóch mężczyzn, 412 wydawało mi się wzajemnie sobie przeczyć, ale Russell wszystko potrafił zręcznie wytłumaczyć. Wiecie, co naprawdę mnie niepokoiło? Jako dziecko Russell został wywieziony w nocy z miasteczka, a teraz podejrzewał, że jego ojciec zamordował ludzi, którzy ukamienowali kobietę. Niezależnie od tego, jak głośno grała muzyka i z jakim zapamiętaniem tańczyłam, myślałam o tym, że być może mój ojciec pomagał ojcu Russella w zabijaniu tych ludzi i że to był prawdziwy powód, dla którego spędziliśmy nasze życie w ciągłej ucieczce.

413 Rozdział 17 FORD

W niedzielę wszyscy odsypialiśmy przyjęcie. Oczywiście Jackie była wyjątkiem. Wstała jeszcze przed wschodem słońca i przystąpiła do swych codziennych obowiązków. Przewracając się na łóżku, słyszałem ją to w ogrodzie, to w domu, to znów na dworze. W pewnej chwili przyszło mi do głowy słowo „sprzątanie" i sama myśl o możliwości utraty tak dużej ilości energii sprawiła, że znów zachciało mi się spać.

Wstałem około południa, włożyłem stare spodnie od dresu i podkoszulek i zszedłem na dół zobaczyć, czy Noble coś upiekł. Byłem tak głodny, że chętnie zjadłbym wszystkie porcje dla dwudziestu

ośmiu osób. Kuchnia lśniła czystością, a że nie znalazłem w niej żadnych świeżych wypieków, dobrałem się do torby z bajglami. Zjadłem dwa i wyszedłem na dwór. W ogrodzie, w cieniu drzew, siedzieli Noble, Tessa i mój ojciec. Nigdzie nie było śladu Jackie. Na małym stoliku stały trzy białe pudełka pełne pączków i innych łakoci oraz cztery kartony soku pomarańczowego. Aha - pomyślałem - śniadanie Newcombe'ów. Usiadłem i sięgnąłem po galaretkę, dziwiąc się, że Noble, który wprost je uwielbiał, nie zjadł jeszcze wszystkich. 414 - ...tutaj - powiedział Noble, kontynuując swą wypowiedź i udając, że mnie nie zauważa. Wątpię, czy słowa „dzień dobry" kiedykolwiek przeszły mu przez usta. Oczywiście byłem świadomy tego, że wyrwane z kontekstu słowo miało mnie zaintrygować, ale prędzej dałbym się pokroić, niż spytałbym go, o czym mówił. Jednak Tessa nie należała do rodziny Newcombe'ów. Siedziała na kolanach Toodlesa, z głową opartą o jego pierś, i zlizywała lukier z pączka z budyniem - takie pączki nie należały do moich ulubionych. - Noble chce razem z moją mamą otworzyć piekarnię -

oznajmiła. - Taak? - zdziwiłem się. Popatrzyłem na kuzyna. Miał lekko zaróżowiony podbródek, co dowodziło podekscytowania, ale oczywiście udawał, że jest spokojny i opanowany. Wzruszywszy ramionami, wyjaśnił:

- To możliwe. Muszę o tym jeszcze pomyśleć. Matka Tessy... jak ona ma na imię? - Persefona - rzuciłem błyskawicznie. Noble posłał mi mordercze spojrzenie. Nie potrafiłem powstrzymać uśmiechu. Uniosłem karton soku pomarańczowego i rozejrzałem się dookoła, szukając Jackie. Od śmierci Pat do spotkania z Jackie minęło wiele lat, w czasie których nie pijałem soku z kartonu. - Allie - powiedział Noble - jest właścicielką jednego z tych wiktoriańskich domków po drugiej stronie ulicy. 415 Ponieważ okna mojego gabinetu wychodziły akurat na te budynki, wiedziałem, o czym mówi, chociaż nigdy nie przyglądałem się im zbyt uważnie, pochłonięty pracą. - Ten żółty czy ten z dziurawym dachem, załatanym brezentem? - Zgadnij - odburknął z gniewnym prychnięciem. Wolałem nie zgadywać. - To świetny dom - powiedziała Tessa - ale mama nie pozwala mi do niego wchodzić, bo podłogi mogą się zawalić. - Sięgnęła po

paluszki. Przełamawszy jeden z nich, podała połowę mojemu ojcu i znów oparła się o jego tors. Nie byłem już o nią zazdrosny. Miałem wrażenie, że ci dwoje są sobie potrzebni. Noble uniósł brwi i pociągnął łyk soku. - Żaden problem - powiedział, dając do zrozumienia, że bez trudu przywróci domowi świetność. - Więc jaki masz plan? Toodles się uśmiechnął.

- Allie mówi, że potrafi parzyć kawę, a Noble umie piec, dlatego chcą otworzyć cukierenkę. Popatrzywszy na Noble'a, znów dostrzegłem różową pręgę, tym razem wyraźniejszą, biegnącą wzdłuż żuchwy. Ho, ho - pomyślałem. To coś poważnego. Kiedy ostatniego wieczoru widziałem Noble'a rozmawiającego z Dessie, byłem pewien, że chce zaciągnąć ją do łóżka; ani razu jednak nie zobaczyłem Noble'a w towarzystwie Allie. Pomyślałem, że jeśli Noble zamierza otworzyć cukiernię do spółki z kobietą, której kulinarne umiejętności ograniczają się do parzenia kawy, musi zależeć mu na małżeństwie. Zastanowiłem się, czy będzie 416 to jego trzeci, czy czwarty związek. A może piąty? Vanessa twierdziła, że ojciec kupuje ślubne obrączki całymi tuzinami... i to wcale nie był żart. Po pewnym czasie Noble przestał udawać opanowanego i zaczął mi relacjonować, o czym rozmawiali z Allie. Toodles i Tessa, najwyraźniej znudzeni, przeszli na werandę i zajęli się składaniem

latawca. Noble mnie poinformował, że kiedy poszli po pączki, kupili też zestaw do budowy latawców. - Zabij mnie - dodał - a nie rozumiem, jak ludzie mogą lubić bajgle. Są okropnie twarde. Co ci Jankesi w nich widzą? - Nie mam pojęcia - mruknąłem, sięgając po ptysia. Jak zwykle najpierw zlizałem krem, a dopiero na końcu zjadłem ciasto. - Powiedz mi coś więcej. Nie wiem, kiedy prowadzili te wszystkie rozmowy, ale czerwone obwódki wokół oczu Noble'a dowodziły, że po wyjściu gości długo

rozprawiał z Allie przez telefon. Okazało się, że Allie i jej były mąż kupili rozpadający się dom po drugiej stronie ulicy, zamierzając go wyremontować, a potem w nim zamieszkać. Jednak mąż Allie przyjął propozycję pracy w innym stanie. - To dlaczego ona z nim nie pojechała? - spytałem. - Nie mam bladego pojęcia - odparł szybko Noble. - Ale nie chcę wchodzić na teren innego faceta, więc powiedz mi... Urwał i uciekł wzrokiem, wyczuwając, że nie mam zamiaru słuchać bzdur. Jeśli Noble interesował się byłym mężem jakiejś 417 kobiety, to tylko po to, żeby się zorientować, czy facet będzie miał ochotę go zastrzelić. Tym razem jednak był naprawdę zakłopotany. - Nie wiem, dlaczego ona z nim nie pojechała. Powiedziała, że

po prostu nie mogła. - To dziwne - zauważyłem. - To samo twierdził Nate. On też nie mógł wyjechać. - Popatrzyłem na pudełko, w którym było jeszcze sześć ciastek. Nie mogłem pozwolić, by się zmarnowały. - Więc jakie są twoje plany? - spytałem ponownie. Noble odpowiedział, że tego ranka obejrzał dom Allie, który istotnie znajduje się w fatalnym stanie, ale bez trudu poradziłby sobie z remontem. Chwycił serwetkę i otarł lukier z palców świętokradztwo! - i rozejrzał się w poszukiwaniu ołówka. Wyjąłem długopis z kieszeni spodni -człowiek nigdy nie wie, kiedy przyjdzie mu do głowy jakiś genialny pomysł.

Noble szybko narysował plan parteru. Nigdy wcześniej nie widziałem go w takiej roli; muszę przyznać, że byłem pod wrażeniem. Jestem przekonany, że jego plan odwzorowywał rzeczywistość na tyle dokładnie, na ile tylko można było to uczynić bez linijki. Patrząc na szkic, myślałem o tym, co Noble powiedział mi o nowym pokoleniu Newcombe'ów. Jeden z dzieciaków okazał się tak zdolny, że wygrał konkurs architektoniczny. Sądząc po rysunku Noble'a, w innych okolicznościach mój kuzyn mógłby skończyć szkołę i... 418 Usiłowałem się skupić na pracy Noble'a i jego objaśnieniach, jednak umysł miałem zaprzątnięty różnymi sprawami. Noble pokazał mi, jak można zlikwidować kilka ścian, powiększyć drzwi, połączyć

kuchnię ze służbówką. Ożywiłem się, kiedy Noble zaczął mówić o pokojach mieszkalnych na piętrze. To nie były słowa Newcombe'a; musiał się ich od kogoś nauczyć, przypuszczalnie od Allie. Z tego, co zrozumiałem, Noble zamierzał odnowić pomieszczenia na górze, tak żeby Allie i Tessa mogły się tam wprowadzić, a potem on i Allie uruchomiliby piekarenkę na parterze. Oczywiście ja miałem za to wszystko zapłacić. To się rozumiało samo przez się. Nie miałem nic przeciwko temu. Odpowiadało mi, że Tessa mieszkałaby po drugiej stronie ulicy, a mój ojciec grałby z nią w ping-ponga. Biorąc pod uwagę ilości jedzenia przygotowywane przez Noble'a, miałem nadzieję, że będziemy prowadzili wspólną

kuchnię. Słuchając kuzyna, zastanawiałem się, co mnie trapi. - Gdzie jest Jackie? - spytałem po chwili. - Pracuje - odpowiedział Noble, ruchem głowy wskazując studio. Poprzedniego wieczoru widziałem błysk jej flesza chyba ze sto razy, kiedy fotografowała wszystko i wszystkich. Wiedziałem, że chciała w ten sposób ukryć chęć wykonania szokującego zdjęcia Toodlesa z burmistrzem - Humpty Dumpty'ego i krasnala. - Więc kim był ten facet? - spytał Noble, wyciągnąwszy rękę w stronę furtki. 419

Skrzywiłem się. Niewiele mogło ujść uwagi mojego kuzyna. W połowie przyjęcia Jackie zniknęła, by wrócić po kilkunastu minutach z dziwnie rozpromienioną twarzą. Wyglądała tak samo jak przez kilka dni po spotkaniu nieznajomego w lesie. Robiło mi się słabo na myśl o tym, że tak wyglądała kobieta zakochana w Russellu Dunnie, ale była to prawda. Mimo wszystko zeszłej nocy udało mi się sprawić, że szybko powróciła do normalnego stanu. Wystarczył jeden dowcip na temat panny Essie Lee, by Jackie znów była sobą i tańczyła ze wszystkimi. Noble wpatrywał się we mnie z uwagą, wyraźnie czekając na odpowiedź, ale tylko wzruszyłem ramionami. Popatrzył na mnie z niesmakiem i z niedowierzaniem pokręcił głową. - Co oni z tobą zrobili w tym Nowym Jorku? Obcięli ci? Jak możesz pozwalać, żeby jakiś facet zabierał to, co twoje?

Wyprostowałem się gwałtownie. - Jackie jest moją asystentką. Jackie... - Akurat! Jest twoją żoną, tyle że nie w łóżku. Nie widziałem jeszcze, żeby ludzie odnosili się do siebie tak okropnie jak wy. Ledwie powiecie sobie coś nieprzyjemnego, wpadacie w okropne humory, a potem zaraz znów wszystko jest w porządku. Jeśli to nie jest prawdziwa miłość, to nie znam życia. - Miłość to wzajemny szacunek. To troska o...

Nie wiem, co mi się stało, że takie słowa przeszły mi przez usta. 420 Noble nie odezwał się. Wstał i poszedł pomóc Toodlesowi i Tessie przy budowie latawca. Dobrze wiedziałem, o co mu chodzi. Ja też byłem świadomy tego, że szaleję na punkcie Jackie. Owszem, rozstawiała mnie po kątach, a czasami dopiekała do żywego swymi złośliwościami, jednak doskonale czułem się w jej towarzystwie. Siedząc samotnie przy stole, zjadłem pozostałe ciastka i wypiłem sok pomarańczowy, starając się nie myśleć o Jackie, wymykającej się na schadzkę z mężczyzną, którego znała krócej niż mnie, ale najwyraźniej lubiła bardziej. Nie mogłem powiedzieć Noble'owi, że nie czuję się pewnie przy Jackie. Była ode mnie sporo młodsza i ważyła chyba połowę tego, co ja. Powinna mieć mężczyznę, który wstaje o piątej rano, by przebiec dziesięć kilometrów. Parę dni temu pocałowałem ją i świat dookoła mnie zawirował,

ale Jackie zaczęła zgarniać nogą plasterki oliwek, które zrzuciłem z zapiekanek. Była najwyraźniej bardziej zainteresowana sprzątaniem niż mną. Siedziałem tak jeszcze przez chwilę, użalając się nad sobą, a jednocześnie starając się sobie uzmysłowić, co tak bardzo mnie niepokoi. Czułem, że jest to związane z osobą Noble'a. Dobrze pamiętałem, co powiedział na temat rodziny i ziem Newcombe'ów, ale

nie potrafiłem wysnuć z tego żadnych wniosków. Reszta dnia upłynęła mi na siedzeniu w ogrodzie i wylegiwaniu się w hamaku. W pewnej chwili zacząłem nerwowo przechadzać się w 421 tę i we w tę, ale wciąż nie potrafiłem dociec źródła niepokoju. Czułem się tak, jakby w moim mózgu tkwiła bryłka złota, której, niestety, nie mogłem znaleźć. Jackie wyszła ze studia około czwartej po południu. Pokazała nam zdjęcia z przyjęcia. Najlepsze przedstawiały ojca i pannę Essie Lee, przyglądających się sobie rozmarzonym wzrokiem. Kiedy Jackie popatrzyła na mnie, wiedziałem, że zastanawia się, jak ułożą się moje stosunki z macochą. Byłem jednak tak głęboko pogrążony we własnych myślach, że nawet się nie uśmiechnąłem. - Co się z nim dzieje? - spytała Noble'a. - On zawsze był dziwny - odpowiedział mój kuzyn. -Na pewno myśli o czymś wielkim, a kiedy już coś wymyśli, znów będzie normalny. Nie ma sensu teraz z nim gadać, bo on nawet nas nie widzi. Chciałem zaprotestować, uzmysłowić Noble'owi, że jego

przypuszczenia są absurdalne, ale byłem za bardzo pochłonięty rozmyślaniem o tym, co dzieje się w mojej głowie. W poniedziałek rano obudziłem się o szóstej. W uszach dzwoniło mi tylko jedno słowo: „dzieci". Wiedziałem, że tu kryje się klucz do rozwiązania zagadki. Szybko ubrałem się w to, co rzuciłem na podłogę przed

zaśnięciem, i poszedłem do gabinetu. Nie włączyłem komputera. Tego dnia musiałem przelać swoje myśli na papier. Sięgnąłem po notatnik i jeden z dwudziestu pięciu gładkich zeszytów, które kupiłem wcześniej; wyjąłem ulubiony długopis i przystąpiłem do dzieła. 422 Wiedziałem już, że to opowieść Noble'a o moim ocaleniu spowodowała pojawienie się tej bryłki złota w mojej głowie. Do tego doszła rozmowa przy obiedzie i uwagi Jackie odnoszące się do książek o Harrym Potterze. Zresztą myślę, że liczyły się tu wszystkie słowa wypowiedziane od przyjazdu Noble'a i mojego ojca. Noble uzmysłowił mi, że każda opowieść może mieć wiele znaczeń. Obaj mieliśmy mniej więcej podobne dzieciństwo. Tyle że on wspominał je jako wspaniały okres w życiu, a dla mnie dziecięce lata były prawdziwym koszmarem. Jednak gdy usłyszałem o tym, co stało się z ziemiami Newcombe'ów, z glinianką, przyczepami, starymi samochodami i oponami, zjeżyły mi się włosy na głowie. Nie rozumiałem, dlaczego te snobistyczne dzieciaki uważały, że mają prawo do ujednolicania Ameryki. Kto powiedział, że wszyscy muszą mieć śliczne małe domki z ogródkami? Że każda piędź ziemi musi mieć takie same „walory

krajobrazowe"? Członkowie mojej rodziny uważali, że rośliny i ludzie znajdują się w stanie wiecznej wojny. Zielska, które nie nadawały się do jedzenia, były usuwane za pomocą piły łańcuchowej Newcombe'ów.

Moja złota myśl to zamiar przedstawienia znanych wydarzeń z całkiem innego punktu widzenia. Chodziło mi tu o historie dotyczące Newcombe'ów, gdyż te związane z Pat stanowiły wyłącznie moją własność. Postanowiłem opisać je bez gniewu, którym, zdaniem Jackie, były podszyte wszystkie moje dotychczasowe opowiadania na temat rodziny. Chciałem przedstawić moich krewnych jako 423 prawdziwych Amerykanów, jako indywidualności niehołdujące współczesnej modzie. Pomyślałem o Harley. W czwartej powieści wspomniałem tę młodą kobietę, która przyszła na świat, gdy jej matka wpadła pod motocykl, i temu wypadkowi Harley zawdzięczała swoje imię. Napisałem wtedy, że Harley umarła tak, jak żyła, w wieku dwudziestu czterech lat zepchnięta z drogi przez dziewięćdziesięciopięcioletniego mężczyznę, jadącego swym trzydziestoletnim samochodem. Motocykl wpadł do przepaści, a Harley skręciła kark. Musiałem to nieźle napisać, jako że wielu czytelników wypowiedziało się potem, iż ta historia ich wzruszyła. Przedstawiłem Harley jako dziką dziewczynę, kierującą się własnymi pragnieniami, skazaną na porażkę z powodu nieprzystosowania do norm obowiązujących w społeczeństwie. Cała ta opowieść opierała się głównie na fikcji. Dziewczyna

naprawdę nazywała się Janet i była łudząco podobna do swego brata bliźniaka, Ambrose'a. Podobieństwo dotyczyło części ciała

niezakrytych ubraniem, a nikt, łącznie z samymi zainteresowanymi, nie miał ochoty na siłę szukać różnic. Ich matka była jedyną siostrą mojego ojca. Mając zaledwie piętnaście lat, uciekła do Luizjany i wyszła za mąż za potomka przybyszów z dawnej kolonii francuskiej, słabo znającego angielski. Odwiedzali nas co dwa lata. Uważaliśmy ich za najdziwniejszych ludzi pod słońcem. Jeden ze stryjów powiedział nam, że mieszkańcy Luizjany jedzą larwy owadów, więc Noble i ja zatykaliśmy wszystkie 424 możliwe szpary pestkami od wiśni, żeby kuzyni z Luizjany nie zjedli naszych larw. Podobieństwo bliźniaków oznaczało, że Janet była brzydką dziewczynką, a Ambrose - ładnym chłopcem. Poza tym natura opacznie przydzieliła im cechy charakterystyczne dla płci. Ambrose był niezwykle bojaźliwy, podczas gdy Janet, nazywana przez Noble'a „Jake", nie bała się niczego. Jake wspinała się wyżej niż którykolwiek z chłopców Newcombe'ów, wcale nie czując, że podejmuje jakiekolwiek ryzyko. Przechodziła po wąskiej belce przerzuconej nad przepaścią, widząc sterczące skały trzysta metrów w dole. Wspinała się przez okno sypialni pana Barnera w czasie, gdy spał, i zabierała mu sztuczne zęby, po czym wieszała je na sznurku przed domem. Któregoś wieczoru wśliznęła się do kuchni w szkole

podstawowej i wysypała dwa słoje zebranych przez nas mrówek do fasolki po bretońsku, która miała nazajutrz być podana nauczycielom i uczniom. Szkoła została zamknięta na trzy dni w celu przeprowadzenia dezynsekcji. Ukradła pastorowi kazanie, które trzymał w Biblii, i włożyła tam kopię orędzia Abrahama Lincolna. Był gorący, parny dzień, w kościele pozbawionym klimatyzacji wszyscy, nie wyłączając pastora, czuli wielką senność. W połowie orędzia duchowny się zorientował, że to nie jest kazanie. Popatrzył na Jake, Noble'a i na mnie, a potem rzekł: „Jak powiedział nasz świętej pamięci wielki prezydent 425 Abraham Lincoln"... i doczytał resztę mowy, którą wygłosił prezydent na uroczystości poświęcenia cmentarza na polu bitwy pod Gettysburgiem. Po nabożeństwie pastor chwycił mnie za prawą rękę, a Jake za lewą i powiedział, że co wieczór powinniśmy się modlić, by nie wejść na drogę zła, wiodącą do piekła. Mówiąc to, ściskał nasze ręce tak mocno, że w pewnej chwili jęknąłem. Miałem ochotę paść na kolana i błagać o zmiłowanie, jednak popatrzywszy na Jake, zorientowałem się, że chociaż ma łzy pod powiekami, nigdy nie pozwoli się złamać. W tej sytuacji absolutnie nie mogłem tego zrobić. Kiedy zacząłem szkicować historie moich krewnych, a do głowy przychodziły mi tysiące myśli, niepostrzeżenie wyłoniła się z nich fabuła oparta na odwiecznym konflikcie dobra i zła. Wprawdzie w

poprzednich książkach członkowie mojej rodziny nie byli

przedstawiani jako ludzie źli, jednak wyraźnie patrzyłem na nich z góry; teraz zamierzałem podkreślić ich heroizm. Zrezygnowałem z opowiadania o tym, że skazali się na cierpiętnictwo i zazdrościli każdemu, kto przejawiał jakąkolwiek inicjatywę. Nadal uważałem ich za leni, ale traktowałem z sympatią. A jak dobrze wie każdy pisarz, czytelnik myśli tak samo jak autor. Trzymając się sprawdzonych wzorów, postanowiłem pisać prawdę. Tak więc przedstawiciele młodego pokolenia ukończyli szkoły i powrócili w rodzinne strony wyedukowani i wszystkowiedzący, zdecydowani dopasować rodzinę do 426 wymarzonego ideału. Ukazałem też swoją powieściową rodzinkę, walczącą o zachowanie niemodnego już sposobu życia. Zapisując pomysły na powieść, doszedłem do wniosku, że Jake wyrośnie na Vanessę. Chciałem pokazać, jak psotna, skryta, nieustraszona dziewczyna stała się kobietą wyróżniającą się tymi samymi cechami. Wymyśliłem dla Jake/Vanessy męża, który pochodził z bogatej jankeskiej rodziny, a Jake starała się dorównać jego wyobrażeniom życia godnego i zasługującego na szacunek społeczeństwa. Opisałem ją jako dziewczynkę, która w dzieciństwie zaznała biedy, by uzasadnić jej zafascynowanie surowym, nietolerancyjnym mężem, i która bardzo chciała zmienić oblicze swej rodziny.

Bohater powieści, czyli ja, był wdowcem, pogrążonym w depresji - doskonale potrafiłem opisać ten stan - i powrócił do domu tego samego lata co Jake. Ona miała zamiar usunąć wszystkie

przyczepy z terenu posiadłości i skorzystać z majątku rodziny męża, aby zbudować szereg schludnych domków, wokół których nie walałyby się psie kupy. Nie wiedziała, że chociaż krewni męża płacą rachunki, to potem, siedząc w jakimś klubie w Connecticut, pokazują wszystkim slajdy przedstawiające biednych, zacofanych prostaków, którym poprawia się stopa życiowa dzięki otrzymywanym sumom. Małżeństwo syna z jedną z tych „nieszczęśliwych" osób było przez nich przedstawiane jako akt filantropii. 427 Oczywiście Jake i mój bohater nieustannie się kłócili, ale w końcu zakochali się w sobie i pewnego dnia wyjechali o zachodzie słońca. Tym razem nie fabuła, lecz opisy postaci zajmowały większą część i stanowiły o prawdziwej wartości powieści. Zapisując kolejne historyjki z dzieciństwa, starałem się dopasować je do nakreślonych wątków. Bardzo chciałem włączyć postać ojca w główny nurt opowieści, ale gdy okazało się to zadaniem ponad moje siły, po prostu poświęciłem mu tylko kilkanaście zdań. „Nowela!" -wykrzyknąłem, dołączywszy jeszcze parę charakterystyk dalszych krewnych. Kiedy skończyłem, dysponowałem ośmioma historyjkami, tworzącymi

całkiem udany zbiór opowiadań, o napisaniu którego zawsze marzyłem. Zdenerwowało mnie pukanie do drzwi. Jak mogę skończyć

jakieś dzieło, kiedy co półtorej godziny ktoś mi przerywa?! - Wejść! - krzyknąłem ze złością, przybierając odpowiednią minę, tak by wchodzący natychmiast pożałował przestąpienia progu. Do pokoju weszli Noble i ojciec, obaj dziwnie zasępieni. Miałem ochotę powiedzieć, żeby podali mi książeczkę czekową. Byłem gotowy natychmiast ją podpisać, byle tylko zostawili mnie w spokoju. Noble musiał czytać w moich myślach. - Nie chodzi o pieniądze - oznajmił, zasiadając wraz z Toodlesem na kanapie. 428 Zobaczywszy, że usiedli blisko siebie, jakby dla dodania sobie otuchy, pomyślałem, że musi chodzić o coś naprawdę ważnego... i czasochłonnego. - Słuchajcie - zaproponowałem. - Czy to nie może poczekać do wieczora? - Od dwóch dni nie schodzisz na kolację - powiedział Noble, mrużąc oczy. - No, tak - mruknąłem. - A jaki dziś mamy dzień? - Środę - odpowiedział Noble. Wszedłem do gabinetu w poniedziałek około szóstej po

południu, a teraz była środa - popatrzyłem w okno -po południu. Zastanawiałem się, czy w ciągu tych dni spałem i jadłem. Przy drzwiach stała taca pełna brudnych talerzy, więc chyba jednak się posilałem. Doszedłem do wniosku, że po paru dniach pracy należy mi się

krótka przerwa. - O co chodzi? Toodles i Noble wymienili spojrzenia. - Nie powiedziałeś nam, że Jackie jest szalona - zaczął Noble. Stłumiłem ziewnięcie. - Szalona? To za mało powiedziane. Ona jest... - Szalona! - powtórzył z naciskiem ojciec. - Widziałem już wielu szalonych ludzi. Co w nich wstąpiło? - przemknęło mi przez głowę. Nie umieją się z nią dogadać? 429 - Co się stało? - burknąłem, z trudem się opanowując. - Znasz faceta, z którym widuje się twoja pani? - zapytał Noble. - Jackie nie jest moją panią. Jest... mniejsza o to. Tak, wiem, że spotyka się z Dunne'em. Mówiła mi o nim. - On nie jest prawdziwy - rzekł Noble. - Jego w ogóle nie ma. Natychmiast opuściła mnie senność. - Opowiedzcie mi o wszystkim.

- Dzisiaj w czasie lunchu... na który nie schodzisz od trzech dni, Jackie powiedziała, iż chciałaby, żebyśmy kogoś poznali. Powiedziała, że on przyjdzie do niej do studia o drugiej, i prosiła, żebyśmy tam zajrzeli. Popatrzyłem na ojca, który pokiwał głową dla potwierdzenia słów kuzyna. - Toodles i ja nie chcieliśmy wkurzać Jackie, no bo ona wszystkim się tu zajmuje, więc za pięć druga poszliśmy do jej domku.

Toodles przytaknął. - Oglądaliśmy sobie jej zdjęcia, kiedy nagle Jackie powiedziała: „O, jesteś", więc odwróciliśmy się, żeby zobaczyć, kto przyszedł. - No i... ? - zapytałem, kiedy Noble zamilkł. - A tam nikogo nie było. - To nie ma sensu. Może ona... - Nie potrafiłem jednak znaleźć żadnego wyjaśnienia tego faktu. - Powiedz mu - zwrócił się Noble do Toodlesa. Dopiero wtedy przekonałem się, jakim dobrym aktorem jest mój ojciec. Wstał, położył rękę na biodrze gestem, który tysiące razy widywałem u 430 Jackie, i powiedział: „Jestem zajęta. Bardzo, bardzo zajęta". Przeszedł przez pokój, szukając kurzu i pajęczyn, po czym udał, że ściera je szmatką. Kiedy się roześmiałem, ojciec rozpoczął prawdziwy show. Przystanąwszy przed niewidzialną pajęczyną, przyjrzał się jej z kilku

stron, po czym zaczął ją fotografować. Śmiejąc się, popatrzyłem na Noble'a, który siedział nieruchomo na kanapie, z kamienną twarzą. Nawet nie spojrzał na Toodlesa. W końcu ojciec przestał „sprzątać" i „fotografować" i popatrzył na drzwi. „O, jesteś" - powiedział, parodiując głos Jackie. Otworzył drzwi, istniejące tylko w jego wyobraźni, po czym przedstawił Russella Dunne'a Toodlesowi i Noble'owi, a potem pokazał, jak zachowali się z kuzynem, szukając wzrokiem nieistniejącego gościa Jackie. Dopiero po dłuższej chwili przestałem się śmiać. Nie byłem pewien, czy ojciec przypadkiem nie drwi sobie ze mnie.

Jackie przedstawiła Noble'a i Toodlesa nieobecnemu mężczyźnie. Rozmawiała ze wszystkimi, jednak gdy Toodles i Noble nie odpowiadali na pytania niewidzialnego mężczyzny, rozzłościła się nie na żarty. Toodles naśladował Jackie, jak wpada w gniew, po czym cofnął się, przybierając zakłopotaną minę. Pokazał, jak Noble przechyla głowę i usiłuje przekonać Jackie, że rano, gdy brał prysznic, woda nalała mu się do uszu i nic nie słyszy. Następnie Noble położył rękę na ramieniu Toodlesa, mówiąc, że ojciec jest bardzo nieśmiały i wstydzi się odezwać przy nieznajomym.

431 Toodles odegrał scenkę, w której Jackie wyraźnie odpręża się i uśmiecha, po czym krzyczy do ogłuchłego Noble'a, że Russellowi

podoba się kamizelka Toodlesa i że pyta, czy ma na niej jelonka rogacza. Toodles wskazał odpowiedniego owada, patrząc na Jackie rozszerzonymi ze strachu oczami. Potem jeszcze przedstawił, jak Jackie uważnie słucha słów mężczyzny i krzyczy, że Russell musi już iść, więc żeby Noble odsunął się od drzwi. Toodles zademonstrował, jak Noble staje w drzwiach, zasłaniając wyjście, i proponuje Jackie, by zaprosiła Forda na spotkanie z Russellem. „Chcesz się z nim spotkać?" - zapytała Jackie, patrząc na puste miejsce i czekając na odpowiedź. „Przykro mi" - powiedziała do Noble'a. „Russell nie ma teraz czasu na spotkanie z Fordem. A więc, Noble"... - pokazała mu, żeby odsunął się od drzwi. Toodles zademonstrował, jak wraz z Noble'em wstrzymali

oddech, patrząc, czy drzwi się otworzą. Gdy to jednak nie nastąpiło, Jackie powiedziała: „Czasami się zacinają" i wyszła na zewnątrz, uprzednio zrobiwszy miejsce Russellowi. Toodles i Noble jednocześnie chcieli przejść przez drzwi, więc utknęli w nich na chwilę. Toodles uszczypnął Noble'a, a kiedy ten syknął z bólu, Toodles przeszedł pierwszy. Kiedy znaleźli się w ogrodzie - ku mojemu zdziwieniu i przerażeniu, graniczącemu z odrazą - zobaczyłem, jak ojciec przedstawia Jackie, obejmującą się i całującą - z języczkiem! - ze swym niewidzialnym przyjacielem.

432 Po odegraniu tej sceny ojciec i Noble popatrzyli na mnie tak, jakbym wiedział, o co w tym wszystkim chodzi, i zamierzał im to wyjaśnić. Jako dziecko często widywałem takie spojrzenia. Odkąd skończyłem dziewięć lat, a w domu coś się działo, oczekiwano ode mnie wyjaśnień. Wręczano mi różne dokumenty i orzeczenia lekarskie z prośbą o przeczytanie i przetłumaczenie. Oczywiście wiedziałem, że niewidzialny przyjaciel Jackie nie jest dowodem na jej chorobę psychiczną. W takiej sytuacji sprawa byłaby prosta - wystarczyłoby parę miligramów jakiegoś leku i nigdy więcej nie spotykałaby się w ogrodzie z mężczyznami istniejącymi tylko w jej wyobraźni, a my spokojnie moglibyśmy powrócić do swych zajęć. Obawiałem się jednak, że to jest bardziej skomplikowane. Popatrzyłem na Toodlesa i Noble'a, którzy znów siedzieli obok siebie na kanapie. Wyglądali jak pierwszoklasiści oczekujący od nauczyciela

wyjaśnień, dlaczego wali się ich świat. - No cóż... - zacząłem. Jesteś mistrzem słowa, powtarzałem sobie w myślach, więc zabierz się do dzieła. - Jackie jest... To znaczy myślę, że może... Chcę powiedzieć, że może Jackie... hmm... Dzięki Bogu drzwi do gabinetu otworzyły się i stanęła w nich przerażona Tessa. - Jackie ma atak padaczki - oznajmiła. Zerwaliśmy się na równe nogi.

- Weź łyżkę - rzucił Noble. 433 - Żyjemy przecież w dwudziestym pierwszym wieku! odkrzyknąłem w odpowiedzi, zbiegając w dół. Tessa, Toodles i Noble popędzili za mną. Jackie siedziała na krześle w holu, z twarzą ukrytą w dłoniach. Płakała. Wiedziałem, że ma kolejną wizję. Zastanawiałem się, ile zostało nam czasu. Uklęknąwszy przy niej, chwyciłem ją za nadgarstki i odciągnąłem dłonie od twarzy. Wyglądała strasznie i pomyślałem, że to, co zobaczyła, było naprawdę potworne. Podniosłem ją, mając wrażenie, że jest lekka jak piórko, zaniosłem do salonu i położyłem na kanapie. Noble, Toodles i Tessa szli za mną, nieomal nadeptując mi na pięty. Usiadłem naprzeciwko Jackie na otomanie; trójka pomocników usadowiła się przy mnie. - Gdzie? - spytałem. Jackie wydawała się nie widzieć otaczających mnie osób.

Zakryła twarz dłońmi i znów zaniosła się płaczem. - To się zdarzyło naprawdę - powiedziała. - Tak jak przewidział to Russell. - Kiedy popatrzyła na mnie, dostrzegłem w jej oczach przerażenie. - Zobaczyłam zło w czyimś umyśle. Chwyciłem jej ręce. - Uspokój się i opowiedz mi o tym.

Wzięła kilka głębokich oddechów, opanowała się z trudem i popatrzyła na towarzyszące mi osoby. Toodles trzymał głowę na moim lewym ramieniu, Tessa oparła się na jego ręce, Noble wyzierał 434 zza mojego prawego ramienia. Musiałem wyglądać jak czwórgłowy potwór. Wzruszyłem ramionami. Na chwilę odsunęli się ode mnie, jednak wrócili równie szybko jak muchy na melon. Usiłowałem dać Jackie do zrozumienia, że może przy nich mówić. - Rebecca Cutshaw chce spalić całe miasteczko - powiedziała Jackie. Łzy płynęły jej po policzkach. - Zobaczyłam w jej głowie straszne rzeczy. Jest owładnięta gniewem. Nigdy jeszcze nie widziałam tak straszliwego gniewu. Chce wyjechać z Cole Creek, ale nie może. Czy uważasz, że to ma jakiś sens? - Żadnego - odpowiedziałem. - Ale w tym miasteczku dzieje się wiele rzeczy, których nie rozumiem. Tessa wyprostowała się i wydała głośne westchnienie znudzonego dziecka. Doszedłem do wniosku, że straciła całe zainteresowanie, przekonawszy się, iż Jackie nie ma pokazowego

ataku padaczki. - Diabeł nie pozwala nam na wyjazd - odezwała się. Wszyscy popatrzyliśmy na nią. - Co masz na myśli? - spytałem, siląc się na obojętny ton. Tessa wzruszyła ramionami. Najwyraźniej była znudzona.

- Mój ojciec musi tu przyjeżdżać, żeby się z nami spotkać, bo moja mama należy do tych ludzi, którzy nie mogą wyjechać z Cole Creek dalej niż na pięćdziesiąt kilometrów. Po jej śmierci to przejdzie na mnie, więc muszę stąd wyjechać, zanim umrze, i nigdy nie będę mogła tu wrócić. 435 Cała nasza czwórka dorosłych siedziała z szeroko otwartymi oczami i ustami, jak przysłowiowe ryby. Myślę, że tysiące pytań cisnęły się wszystkim na usta, ale nie byliśmy w stanie wykrztusić słowa. Po dłuższym milczeniu przypomniałem sobie, że najpilniejszą sprawą jest wizja Jackie. Popatrzyłem na nią. Łzy zdążyły już obeschnąć; znieruchomiała, wpatrywała się w Tessę. - Ile mamy czasu? - zapytałem. Dopiero po chwili Jackie przypomniała sobie, o czym rozmawialiśmy. - Nie wiem - odpowiedziała. - To było w nocy. - Na co nam potrzebny ten czas? - zapytał Noble, odwróciwszy się od Tessy. Cofnął się o krok. O ile znałem swego kuzyna, zastanawiał się nad zmianą oleju w samochodzie. Newcombe'owie bali się wszystkiego, co nienormalne. Byli przesądni jak ludzie żyjący w epoce średniowiecza.

- Musimy zdążyć, zanim pewna kobieta podpali miasteczko wyjaśniłem ze zniecierpliwieniem. Wolałem, żeby myśleli o pożarze, a nie o diable.

Jackie znów ukryła twarz w dłoniach. - To, co widziałam, było straszne. Ludzie umierali, ponieważ nie mogli się wydostać, nie byli w stanie wyjechać z miasteczka. Ford chwyciła mnie za rękę - wozy straży pożarnej nie mogły dojechać do Cole Creek. Coś im na to nie pozwalało. Tessa podeszła do serwantki przy drzwiach i zaczęła przyglądać się ptakom z porcelany. 436 - To dlatego, że diabeł nienawidzi naszego miasteczka i chce, żebyśmy wszyscy zginęli - wyjaśniła. Pomyślałem, że muszę znaleźć płytę Patsy Cline i wysłuchać piosenki Szaleństwo. Miałem ochotę podbiec do lodówki, wyjąć z niej jedzenie na sześć dni, uciec do gabinetu i zaryglować drzwi. Co też mnie napadło, żeby próbować zająć się okultyzmem? Gdybym nie chciał znaleźć sposobu na skontaktowanie się z Pat, nigdy nie zainteresowałbym się diabelską historią Jackie i nie... Jackie przyglądała mi się tak, jakby miała ochotę powiedzieć, że cały świat - z wyjątkiem nas - oszalał. Unikałem jej wzroku, wiedząc, że prędzej czy później ktoś - to znaczy ja - będzie musiał powiedzieć jej, że Russell Dunne nie istnieje. Miałem nadzieję, że problem polega tylko na tym, iż Jackie jest schizofreniczką, ma urojenia i/lub cierpi na rozdwojenie jaźni. Mój ojciec najwyraźniej nie dostrzegał złożoności całej sytuacji.

Być może dlatego, że miał, jak określał to Noble, „potłuczoną głowę". Usiadł obok Jackie, położył jej rękę na ramieniu i powiedział:

- Następnym razem, jak go zobaczysz, powiedz mu, żeby pozwolił im stąd wyjechać. Jackie cofnęła się i popatrzyła na ojca, jakby nic nie rozumiejąc. - Komu mam powiedzieć? - Diabłu - odparł ojciec. - Następnym razem, jak zobaczysz diabła, powiedz mu, żeby pozwolił ludziom wyjechać z tego miasteczka. 437 Jackie potoczyła po nas wzrokiem i chyba dopiero teraz zorientowała się, co przeżywamy. - A dlaczego myślisz, że widuję diabła? - spytała spokojnym tonem, ale jej oczy lśniły dziwnym blaskiem. My, dorośli, usłyszeliśmy gniewne nuty w głosie Jackie, więc milczeliśmy. - Chodzi o tego mężczyznę, z którym rozmawiałaś -wyjaśniła Tessa. - Tego, który był w twoim studiu. Tego, którego nie ma. Mężczyznę, którego ty widzisz, ale nie widzi nikt inny. On jest diabłem. - Russell?! - wykrzyknęła z niedowierzaniem Jackie. -Myślicie, że Russell Dunne jest... diabłem? Wszyscy popatrzyliśmy na Tessę, zaskoczeni w najwyższym stopniu. Wyglądało na to, że dziewczynka również widziała nieistniejącego przyjaciela Jackie. Twarz Jackie poczerwieniała z

gniewu. Widziałem jej prawdziwą złość w dniu planowanego ślubu i nie miałem ochoty oglądać tego po raz wtóry. Uśmiechnąłem się i wzruszyłem ramionami. - To tylko domysły - powiedziałem, mając nadzieję, że się też uśmiechnie. Jednak Jackie uniosła ręce i oświadczyła: - Wyjeżdżam stąd. - Po czym opuściła pokój. Usłyszałem brzęk kluczy, które wzięła ze stolika, a w chwilę później warkot silnika mojego samochodu. Nie próbowałem jej zatrzymać, jako że robiła to, na co i ja miałem ochotę. Nie byłem jednak tak wolny jak ona. 438 Miałem na utrzymaniu rodzinę i dom, którego musiałem się pozbyć. Nie mogłem tak po prostu wstać i wyjść. Prawdę mówiąc, chciałem, żeby wyjechała. Nie podejrzewałem, żeby moi krewni znajdowali się w niebezpieczeństwie, jednak już od dłuższego czasu czułem, że coś zagraża Jackie. Nie miałem pojęcia, czy był to morderca, czy mężczyzna nieistniejący w rzeczywistym wymiarze, czy też po prostu groziła jej utrata zmysłów. Byłem pewien tylko tego, że powinna jak najszybciej stąd wyjechać. Po wyjściu Jackie nie powróciliśmy do rozmowy, straciłem też ochotę na dalszą pracę. Poszedłem do biblioteki i zacząłem machinalnie przewracać kartki jakiejś książki. Noble wyszedł przed dom i zniknął pod maską mojej furgonetki, a Toodles i Tessa udali się do ogrodu. W oczach ojca czaił się strach. Jedynie Tessa wyglądała

normalnie... być może dlatego, że spędziła z diabłem całe swoje życie?

Niecałą godzinę po wyjeździe Jackie zadzwonił mój telefon komórkowy. To Jackie donosiła, że skończyła jej się benzyna. Sto kilometrów od Cole Creek zabrakło jej paliwa. Poprzedniego wieczoru zatankowałem do pełna.

439 Rozdział 18 JACKIE

W milczeniu wracaliśmy do Cole Creek furgonetką Forda. W obecnej sytuacji milczenie wydało mi się najlepszym rozwiązaniem. Wiedziałam, że Ford i Noble coś przede mną ukrywają. Owszem, przyjechali po mnie furgonetką z zapasowym zbiornikiem benzyny, ale nie byłam aż tak głupia, żeby się nie zorientować, iż pojemnik jest pusty. Musieli zabrać go z sobą tylko po to, żebym poczuła się lepiej wiedzieli przecież, że nie trzeba uzupełniać paliwa w samochodzie,

który miał pełny bak. Kiedy wsiadłam do furgonetki, a Ford włączył radio -nigdy dotąd tego nie robił, gdyż jego twórczy umysł tak przepełniały myśli,

że nie był w stanie przyswajać dodatkowych bodźców - zrozumiałam, iż chce odwrócić moją uwagę. Istotnie, ledwie wyłączyłam radio, usłyszałam, jak Noble uruchamia silnik samochodu Forda. Nie interesowałam się tym, co się dzieje, ale wiem, że mniej więcej godzinę temu samochód nie chciał ruszyć. Być może Noble zrobił jakąś sztuczkę pod maską... może postu-kał w świecę zapłonową albo nalał ginu do prądnicy? Wiedziałam jednak, że to nieprawda. Samochód nie działał dla mnie, ale był sprawny dla Noble'a. Jak mówiła Tessa, istnieli ludzie, którzy nie mogli oddalić się od Cole Creek na więcej niż sto kilometrów. 440 Oparłam się o siedzenie samochodu i zamknęłam oczy. Nie chciałam wiedzieć, co zaszło. Mimo wszystko ciekawość zwyciężyła. Otworzyłam oczy i wcisnęłam kod okręgu nowojorskiego, a potem przypadkowo wybrane klawisze mojego telefonu komórkowego. Połączywszy się z czyjąś automatyczną sekretarką, odłożyłam telefon. Kilka minut wcześniej mogłam połączyć się jedynie z numerem Forda; nie działały nawet numery służb interwencyjnych.

Ford milczał. Wiedziałam, że daje mi czas na przemyślenia, ale nie byłam w stanie się skupić. Zrozumienie tego, co się stało, zdecydowanie przekraczało moje możliwości. Czyżbym istotnie rozmawiała z diabłem... a w dodatku go pożądała? A może chwytałam się tej myśli jak deski ratunku - po prostu oszalałam? Byłam skłonna uwierzyć, że Noble i Toodles mylili się co do tego, iż nie widzieli Russella, albo że kłamali. Noble mógł mieć mi za

złe, że chcę „zawrócić w głowie" jego kuzynowi; z kolei Toodles uwierzyłby we wszystko, co powiedział Noble. Musiałam jednak wziąć też pod uwagę słowa Tessy. Była dzieckiem, które zawsze mówi, że król jest nagi. Zastanowiło mnie niegrzeczne potraktowanie Russella przez Noble'a i Toodlesa. Domyślałam się, że Noble potępia mnie za spotkania z innym mężczyzną. To tłumaczyłoby lekceważenie okazane Russellowi. Nawet gdy udawał, że nie słyszy, podjęłam grę i krzyczałam do niego, jakby był głuchy. Nie powiedziałam mu 441 wprawdzie, co o nim myślę, ale przynajmniej ulżyłam sobie, podnosząc głos. Russell był cudowny. Uśmiechał się do Noble'a i Toodlesa i okazał wielkoduszność, gdy nie odpowiadali na jego pytania. Uśmiechnął się nawet wtedy, gdy udali, że nie widzą jego wyciągniętej dłoni. Byłam na nich tak wściekła, że kiedy wyszłam na dwór z

Russellem, obdarzyłam go namiętnym pocałunkiem. Miałam nadzieję, że Toodles i Noble pójdą do Forda i powiedzą mu, iż Jackie Maxwell nie należy do niego, jak im się zdawało. Poza tym byłam zniecierpliwiona przedłużającą się nieobecnością Forda. Bez niego wszystko wydawało się nudne. W ciągu trzech dni, które spędził w gabinecie, Noble i Allie znikali na całe godziny w starym domu po drugiej stronie ulicy; parę razy dobiegł mnie stamtąd ich śmiech.

We wtorkowy wieczór Allie zasiedziała się u nas tak długo, że zaprosiliśmy ją na kolację. Potem zaproponowała, żebym wyszła z nią do ogrodu, i tam zapytała, czy Noble jest impotentem. - Jak mogło przyjść ci do głowy, że wiem coś na ten temat?! zareagowałam ostro. Nie byłam zazdrosna, ale coś mnie zdenerwowało. Miałam dwóch mężczyzn, na tyle dziwnych, że można by ich uznać za przybyszów z innej planety. Wspaniały Russell pojawiał się i znikał jak wędrowny ptak, a Ford zapadł w stan hibernacji, jak niedźwiedź, do którego był podobny. I co? W rezultacie byłam bez mężczyzny. 442 - Tak się tylko zastanawiałam - rzuciła Allie, nie zwracając uwagi na mój paskudny humor. Myślałam, że może Ford coś ci mówił na temat zdolności Noble'a do... no wiesz. - To chyba jedyny temat, na jaki nie rozmawialiśmy odpowiedziałam burkliwie, lecz Allie nie wyczuła zjadliwości w moim głosie. To dziwne, ale naprawdę lubiłam tę kobietę, dopóki nie utworzyła pary z Noble'em. Teraz wydała mi się płocha. Nie chodziło mi o to, że Allie miała zainteresowanego nią mężczyznę, a ja nie. Po prostu stałam się bardziej spostrzegawcza. W każdym razie wszystko wskazywało na to, że Allie niepokoiła się o męskość Noble'a, ponieważ nie próbował jej uwieść, a nawet pocałować. Codziennie spędzali razem wiele godzin i Allie wyraźnie

zaczęła go pożądać - nawiasem mówiąc, robiła z siebie widowisko - a Noble co najwyżej trzymał ją za rękę. Miałam powyżej uszu chichotów Allie, jednak chcąc jej

udowodnić, że może na mnie liczyć, postanowiłam jej pomóc. Wcześniej, kiedy wspiąwszy się na palce, zrywała winogrona, zauważyłam, że Noble przygląda jej się pałającym wzrokiem. Najwyraźniej więc rozgrywał jakąś męską grę, starając się utrzymać ją w przekonaniu, że wcale mu na niej nie zależy. Powiedziałam Allie, żeby o dziewiątej oznajmiła wszystkim, iż musi wyjść, gdyż spodziewa się telefonu od byłego męża. Najpierw protestowała, ale w końcu się zgodziła. Tak więc Tessa spędziła u nas kolejną noc, Noble zaoferował się, że podwiezie Allie do domu, a ja 443 zatelefonowałam do Allie o dziewiątej trzydzieści, gotowa udawać, że jestem sekretarką jej byłego męża, jednak nikt nie odebrał telefonu. Kiedy następnego ranka zeszłam do kuchni, Noble już tam był, śmiejąc się i pogwizdując. Na powitanie pocałował mnie w policzek. Niedługo potem zadzwoniła moja komórka - to była Allie. Spieszyła z zapewnieniem, że Noble nie jest impotentem. „Nie, nie, nie, nie, nie" powtarzała. Rozłączyłam rozmowę przy dwunastym „nie". Po powrocie do kuchni musiałam znieść widok Toodlesa, Tessy i Noble'a, tańczących do muzyki w stylu country, wydobywającej się z radia. Stanęłam z boku i przygotowałam śniadanie dla Forda. Korzystając z jego przedłużającej się dobrowolnej izolacji,

dostarczałam mu zdrowe jedzenie. Tym razem podałam mu płatki zbożowe - przy których dębowe wióry prezentowałyby się nader mizernie - z mleczkiem sojowym, sok wyciśnięty tak, by zawierał dużą ilość miąższu owoców, i ciemnobrązowe pieczywo z licznymi

ziarnami. Tak, przyznaję, próbowałam wywabić go tym z pokoju, ale mi się nie udało. W południe podałam mu wegetariańską kanapkę i wegetariańskie chipsy z maczanką z karczocha i zabrałam pustą tacę śniadaniową. Podkreślam: pustą. Podając mu posiłki, nie odzywałam się do niego. Czasami miałam wrażenie, że w ogóle mnie nie zauważa, jakby nie zdawał sobie sprawy z mojej obecności. Kiedyś chciałam mu przypomnieć o swoim istnieniu, ale akurat chodził po pokoju, czytając coś na głos, więc przystanęłam i zaczęłam słuchać. Trafiłam na fragment 444 dotyczący Toodlesa i Tessy, tak dowcipny i wzruszający, że miałam ochotę usiąść i wsłuchiwać się w każde jego słowo. Nie zrobiłam tego jednak. Byłam gotowa uczynić wszystko, co w mojej mocy, jeśli miało mu to pomóc w pisaniu podobnych opowiadań. Zamknęłam drzwi i wycofałam się najciszej, jak umiałam. Czasami, zmęczona jego gburowatością i karmieniem go co dwie godziny, zapominałam o tym, że mam przed sobą Forda Newcombe'a, pisarza, którego książki zawładnęły sercami Amerykanów. Prawdę mówiąc, za tym, że starałam się go dobrze karmić i nie

przeszkadzać mu, stał także mój egoizm. Wiedziałam, że nie napisał niczego od śmierci żony. Skoro więc zaczął tworzyć, być może udało mi się jakoś go odblokować. Miło byłoby pomyśleć, że zwyczajna Jackie Maxwell zrobiła coś, co umożliwiło temu człowiekowi uszczęśliwienie milionów czytelników, pasjonujących się jego wspaniałymi książkami.

Do czasu środowego spotkania z Russellem wszystko układało się jak najlepiej. Karmiłam Forda zdrowym jedzeniem i robiłam to, do czego mnie zaangażował, czyli pomagałam mu pisać. Uznałam, że nie powinien czuć się urażony, jeśli wychynie ze swojej nory i dowie się, że byłam adorowana przez zabójczo przystojnego mężczyznę. Postanowiłam więc poznać Toodlesa i Noble'a z Russellem. To spotkanie było koszmarem. Rozgniewał mnie sposób, w jaki Toodles i Noble potraktowali Russella, z drugiej jednak strony byłam z tego zadowolona. Czyżby 445 uznali, że jestem związana z Fordem, i nie mogli ścierpieć widoku innego mężczyzny w moim towarzystwie? Czy dlatego byli tacy nieuprzejmi? Być może przesadziłam, zarzucając Russellowi ramiona na szyję i namiętnie go całując na oczach krewnych Forda, ale chciałam im pokazać, że nie należę do nikogo. Tak jak przypuszczałam, tuż po wyjściu Russella Noble i

Toodles pobiegli prosto do gabinetu Forda. Poszłam do kuchni i zajęłam się krojeniem warzyw na obiad. Kiedy Ford zejdzie na dół, będę sprawiać wrażenie zajętej i obojętnej - pomyślałam. Mijały jednak kwadranse, a Ford się nie pojawiał. Cała trójka siedziała w gabinecie. Co robić? - rozważałam. Czyżby czekało mnie noszenie trzech tac na górę? Przygotowałam jarzyny dla czternastu osób (Noble ograniczył objętość przygotowywanych dań o połowę; w następnym tygodniu

miał zejść do siedmiu) i włożyłam do lodówki. Stanęłam przy schodach, nasłuchując. Z góry nie dobiegały żadne dźwięki. Przez chwilę bawiłam się smokiem na balustradzie schodów, patrząc, jak z paszczy zieje mu ogień, i zastanawiałam się, czy ktoś pokazał już to urządzenie Toodlesowi. Byłam pewna, że mu się spodoba. Może powinnam go zawołać. Mogłam też pójść na piętro, do gabinetu Forda, i zapytać, czy panowie nie są głodni. Jednak po chwili nagły ból przeszył mi czaszkę i upadłam na chodniczek przy schodach. Nagle znalazłam się w głowie Rebecki Cutshaw. Nie wiem, jak to się stało, że wiedziałam, do czyjego 446 umysłu udało mi się przeniknąć, jednak jestem pewna, że widziałam wnętrze jej domu i poznałam jej zmącone alkoholem, zbrodnicze myśli. Przede wszystkim jednak czułam jej gniew, który starała się zagłuszyć wódką. Nie byłam w stanie powiedzieć, skąd wzięło się w

niej tyle gniewu i rozpaczy, ale były one tak silne, że miałam wrażenie, iż jestem przywiązana do słupa i za chwilę spłonę jak na stosie. Nigdy nie rozumiałam alkoholizmu, ale w tej chwili wszystko stało się dla mnie jasne. Gdybym płonęła za życia, tak jak Rebecca, a alkohol mógł ochłodzić żar płomieni, piłabym wszystko, co tylko nawinęłoby mi się pod rękę. Przebywałam w jej głowie tylko przez parę sekund, co było nie do zniesienia, ale zdołałam przejrzeć jej zamiary. Z niewiadomego mi powodu Cole Creek stało się przedmiotem

jej gniewu i naprawdę wierzyła, że jedynym sposobem na pozbycie się tego uczucia jest spalenie miasteczka. Wizja w jej umyśle była tak realistyczna, że musiała już dawno starannie wszystko zaplanować. A co gorsza, Rebecca w ogóle nie przejmowała się tym, że może zginąć w płomieniach. Czuła jedynie, że musi zetrzeć Cole Creek z powierzchni ziemi. Było też coś, czego nie rozumiałam: Rebecca sądziła, że są ludzie, którym nie uda się uciec przed pożogą, i inni ludzie, na przykład strażacy, którym nie uda się dojechać na miejsce, by ugasić ogień. 447 Kiedy po tej wizji doszłam do siebie, dowlokłam się do krzesła w holu, a po chwili zjawił się Ford... jak zawsze, kiedy rozpaczliwie go potrzebowałam. Zaniósł mnie do salonu i poprosił, abym opowiedziała mu, co

widziałam. Byłam tak zdenerwowana, że ledwie zauważałam obecność innych ludzi w pokoju. Miałam wrażenie, że znajduję się sam na sam z Fordem. W pewnej chwili usłyszałam Noble'a, potem Toodlesa i Tessę. Starali się uzmysłowić mi, że Russell Dunne nie istnieje i że rozmawiałam z duchem. Z tym że nie nazywali go duchem; twierdzili, że to diabeł. I to nie zwykły czart, tylko „ten" diabeł. Ten, którego władza jest niemal równa boskiej. Zakrawało to na kpinę. Skoro chcieli doprowadzić do mojego zerwania z Russellem, mogli wymyślić coś mniej absurdalnego. Na przykład, że jest gejem. Albo kryminalistą... już rodzinka Forda

dobrze by o tym wiedziała! Tymczasem woleli pójść na całość i powiedzieli mi, że widuję się z diabłem. Dlaczego jednak ktoś tak ważny chciałby tracić czas i podrywać sekretarkę/kucharkę/fotografkę amatorkę? Czyżby nie miał dostatecznie dużo pracy, sądząc choćby po tym, co dzieje się na świecie? Wszystko wydało mi się absurdem, więc postanowiłam wyjechać. Nie zamierzałam opuszczać tego domu na zawsze, ale czułam potrzebę oddalenia się od rodziny Newcombe'ów, a także od Tessy i jej historii o znienawidzonym przez diabła Cole Creek. 448 Z drugiej strony miałam wielką ochotę poznać tajemnicę miasteczka. Od wielu tygodni wraz z Fordem krążyliśmy wokół

tematu mojego związku z morderstwem sprzed lat. Nie było na to żadnego dowodu. Zawarliśmy milczące porozumienie co do zaniechania poszukiwań i staraliśmy się zapomnieć o prawdziwej przyczynie osiedlenia się w Cole Creek. Być może nawet wyszło nam to na dobre. Ford znów zaczął pisać, a ja cieszyłam się ze swojego studia fotograficznego. Po co mielibyśmy zajmować się czymś, co najwyraźniej nie przysparzało nam popularności wśród mieszkańców? Jedyny problem stanowił Russell Dunne... no i, oczywiście, te nieszczęsne sto kilometrów. To też wydawało się absurdalne. Kiedy chwyciłam kluczyki od samochodu, zupełnie o tym nie myślałam. Byłam zdecydowana udowodnić wszystkim, że Tessa coś sobie ubzdurała. Wsiadłam do samochodu i wyzerowałam licznik kilometrów. Udałam się na południe. Byłam tak wzburzona, że

ścinałam zakręty. Dwukrotnie musiałam zwolnić, by nie zderzyć się z nadjeżdżającym samochodem. Gdybym zginęła w wypadku, bez wątpienia przypisano by winę diabłu. Patrzyłam, jak licznik pokazuje pięćdziesiąt, potem siedemdziesiąt. Kiedy zaczął zbliżać się do setki, uśmiechnęłam się pod nosem. Idioci! - pomyślałam. Jak mogli wymyślić coś tak niedorzecznego? W okienku ukazała się setka. Silnik zgasł. Na wskaźniku paliwa nie paliło się czerwone światełko. Nie widziałam też żadnych ostrzeżeń na tablicy rozdzielczej drogiego, nowoczesnego samochodu

449 Forda. Nie mogłam ruszyć, chociaż wiele razy próbowałam włączyć silnik. To tylko zbieg okoliczności - wmawiałam sobie, wychodząc z auta. Byłam zadowolona, że w przypływie rozsądku, sięgając po kluczyki, zabrałam ze sobą także telefon komórkowy. Okazało się jednak, że i on nie działa. Miałam sygnał, ale kiedy wybierałam numer, telefon głuchł. Nie mogłam zadzwonić ani na policję, ani do służb drogowych. Wybrałam wszystkie numery zapisane w komórce za każdym razem odpowiadała mi cisza. W końcu zadzwoniłam do Forda. Wraz z Noble'em dojechali tu szybciej niż ja, co oznaczało, że ścięli absolutnie wszystkie zakręty. Ujrzawszy Forda, omal nie rzuciłam mu się na szyję. Byłam pewna, że to, iż samochód zepsuł się dokładnie sto kilometrów od miasteczka, było czystym przypadkiem, jednak czułam się dziwnie nieswojo.

Ford najwyraźniej rozumiał, co przeżywam, gdyż milczał przez całą drogę, żebym mogła się nad wszystkim zastanowić. Zresztą może i on chciał coś przemyśleć. Kiedy dojechaliśmy do domu, zatrzymał się na podjeździe, wyłączył silnik, a potem jeszcze przez chwilę siedzieliśmy w furgonetce. Niespodziewanie przyciągnął mnie do siebie swą dużą dłonią i mocno pocałował.

- Cokolwiek się zdarzy, Jackie Maxwell - powiedział -pamiętaj, że jestem po twojej stronie. - Po czym wysiadł i udał się do domu. 450 Westchnęłam z rozmarzeniem i szybko rozejrzałam się dokoła, czy nikt tego nie słyszał. Dlaczego kobiety tak głupieją z powodu silnych męskich ramion? Wysiadłam z furgonetki, zamknęłam drzwiczki i przez chwilę przyglądałam się naszemu pięknemu domowi. Jak na osobę znajdującą się w pułapce - a przecież w niej nie byłam - mogłam trafić na gorsze miejsce niż to miasteczko i ten dom z tym mężczyzną. Wstępując na schody, czułam się o wiele lepiej niż przed wyjazdem.

451 Rozdział 19 FORD

Człowiek nie jest przygotowany na spotkanie z diabłem ani na wiadomość, że spotyka się z nim ktoś bliski. W drodze powrotnej do Cole Creek z Jackie odczułem nieprzepartą chęć schowania się w swoim gabinecie i odseparowania od wszystkiego, co się działo. Nikt nie jest w stanie wyjaśnić, co czuje pisarz, kiedy trafia mu się znakomity pomysł na książkę, a ponura rzeczywistość daje o sobie znać i nie pozwala tworzyć. Nie pamiętam już, kto to powiedział: „Jeśli spoglądasz w okno i myślisz: »Cholera! Jest piękny dzień, więc pewnie zaraz ktoś mnie odwiedzi- to znaczy, że jesteś prawdziwym pisarzem".

Wiecie jednak, co w tym wszystkim było najdziwniejsze? Po raz pierwszy od tylu miesięcy nie pomyślałem o Pat. Nie myślałem o tym, że to wszystko by się nie zdarzyło, gdyby żyła. Gdybym mógł cofnąć czas, trzymałbym się z dala od historii o diable, ale z pewnością nie żałowałem, że poznałem Jackie. Nie

żałowałem też przeprowadzki do Cole Creek. Dom był w nie najlepszym stanie i wymagał remontu, ale przestało mi to przeszkadzać. Jackie zmieniła prawie wszystkie tapety, tak że nie musiałem już patrzeć na sznurowate róże. Zacząłem nawet lubić te wszystkie małe ganki. To, czego Jackie dokonała w ogrodzie, było wspaniałe, a... 452 A najwspanialsze było to, co zrobiła z moją rodziną. Może nigdy nie będę w stanie myśleć o swoich bliskich tak jak o rodzinie Pat, ale dzięki Jackie odzyskałem ich i odkryłem na nowo. W każdym razie po raz pierwszy od wielu lat byłem naprawdę szczęśliwy. Myślałem nawet, że być może w końcu uda mi się namówić Jackie na spełnienie mojego marzenia dotyczącego oliwek. Wydawało jej się, że jest rozdarta pomiędzy mną a innym mężczyzną, chociaż, prawdę mówiąc, jej zachowanie na to nie wskazywało. Nie czekała na telefony Russella Dunne'a, a od czasu pierwszego spotkania nie mówiła o nim w sposób, który pozwalałby przypuszczać, że usycha z tęsknoty. Potem, gdy wymknęła się z przyjęcia, żeby spotkać się z Russellem, wróciła wściekła i obrażona na cały świat. Nie sprawiała wrażenia kobiety, która przed chwilą rozmawiała z miłością swego życia. Może było to tylko myślenie życzeniowe, ale doszedłem do wniosku, że udawała zainteresowanie

Russellem Dunne'em, by wzbudzić moją zazdrość.

Oczywiście wymyśliłem to sobie, zanim się dowiedziałem, że ten mężczyzna jest niewidzialny i że może być diabłem. Miałem wielką ochotę zasypać Jackie tysiącami pytań. Chciałem, żeby dokładnie opisała mi wygląd Russella i powtórzyła wszystko, co jej powiedział. Gorączkowo szukałem w pamięci informacji o nim. Miał w torbie tyle rzeczy, że wydawało jej się to magiczne. Uruchomił w lesie drukarkę niezasilaną bateriami. Czy ją kupił? Jakiej karty kredytowej używa diabeł? A może zapłacił gotówką? Złotem? Zapewne były to dukaty. 453 Postanowiłem przestać myśleć jak pisarz i spojrzeć na całą sprawę z punktu widzenia... No właśnie, czyjego? Pogromcy duchów? Psychologa? Polującego na czarownice? Widziałem, że Jackie jest wstrząśnięta tym, co się stało. Wiedziałem, że musimy z tym skończyć, odkrywając prawdę. Musieliśmy się dowiedzieć, co zdarzyło się w 1979 roku, a potem, jeśli było to możliwe, przełamać klątwę. W ostatniej wizji Jackie Rebecca podpalała miasteczko. Kiedy i gdzie zamierzała skorzystać z pierwszej zapałki? Zanim dojechaliśmy do domu, miałem już w głowie pewien plan. Starałem się dodać otuchy Jackie, która siedziała nieruchomo, z nieszczęśliwą miną. Pocałowałem ją i zaraz pobiegłem do domu prosić Noble'a o pomoc. Odbyliśmy dość burzliwą dyskusję, jako że kuzyn był śmiertelnie przerażony. Chętnie stawiłby czoło tuzinowi drwali w barowej bójce, ale trząsł się jak galareta na samą myśl o

siłach nadprzyrodzonych. Musiałem uświadomić mu pewne fakty. Chciał osiedlić się w Cole Creek, a przecież nie mógłby tego uczynić, mając świadomość, że grasuje tu diabeł, który budzi w ludziach chęć spalenia miasteczka. Kiedy nie przyniosło to efektu, powiedziałem, że następną kobietą, którą pocałuje diabeł, może być Allie. Myśl o tym, że jakikolwiek mężczyzna, nawet diabeł, mógłby tknąć „jego" kobietę, natychmiast dodała Noble'owi odwagi. Zatelefonowałem do Dessie i spytałem, gdzie jest Rebecca. Odpowiedziała, że Rebecca od dwóch dni nie przychodzi do pracy. 454 Nie byłoby w tym nic dziwnego, jako że często zostawała w domu w stanie upojenia alkoholowego. Jednak tym razem Dessie zaczęła jej szukać, ale nie znalazła ani w domu, ani nigdzie indziej. „Naprawdę się o nią martwię" - powiedziała. Przypomniałem sobie zdjęcie, które widziałem w pracowni Dessie, przedstawiające dwie uczennice. Przyjaźniły się od wielu lat; miałem nadzieję, że ich przyjaźń jeszcze się nie skończyła. Zapytałem Dessie, kto może mi udzielić informacji na temat diabelskiej klątwy, wiszącej nad Cole Creek. Ponieważ zamilkła, zwróciłem jej uwagę, że nie mam chwili do stracenia i muszę natychmiast uzyskać odpowiedź. - Panna Essie Lee - usłyszałem. Powinienem był się tego domyślić.

Skończywszy rozmowę, poprosiłem Noble'a, by poszedł po Tessę i razem z nią i Jackie odtworzyli jej wizję w najdrobniejszych

szczegółach, koncentrując się na miejscu i czasie wydarzeń. Zostawiwszy ich w salonie, pojechałem z ojcem do panny Essie Lee. Jej dom przypominał śliczną angielską chatkę. Zapewne dopiero panna Essie Lee nadała mu ten styl. Wprawdzie dach nie był kryty strzechą - nigdy nie widziałem takich dachów w Stanach - ale porastała go winorośl. Pobielane ściany miały małe otwory okienne ze słupkami. W ogrodzie rosły warzywa i niezliczone gatunki kwiatów. Gdy szliśmy malowniczą, brukowaną ścieżką, gęsto porośniętą mchem, wokół nas wirowały różowe płatki. Czekając na otwarcie 455 drzwi (zastukaliśmy mosiężną kołatką w kształcie kobiecej dłoni), popatrzyłem na mojego ojca. Doskonale pasował do tego domu i ogrodu. Pod wpływem impulsu pocałowałem go w czoło. Czułem, że wkrótce się tu przeprowadzi. Panna Essie Lee otworzyła drzwi. Gdy na chwilę znieruchomiała, przyglądając się ojcu z odwzajemnionym zachwytem, stwierdziłem, że wygląda równie perfekcyjnie jak dom. Miała na sobie bawełnianą sukienkę z lat czterdziestych i różowe pantofelki na wysokim obcasie, ozdobione piórkami marabuta. Seksbomba z lat pięćdziesiątych nie powstydziłaby się takiego obuwia.

Weszliśmy do środka. Dom musiał pełnić dawniej funkcję zajazdu, jednak obecna właścicielka całkowicie go zmieniła. Pokój miał pobielane ściany i belki stropowe pomalowane tak, by sprawiały wrażenie starych.

Miękkie, wygodne meble były obite tkaninami o różnych wzorach, doskonale komponującymi się ze sobą. Całość sprawiała ciepłe i przytulne wrażenie. Pomyślałem, że mój ojciec będzie się tu czuł doskonale. Stanowił znakomite uzupełnienie tego gospodarstwa. Miałem wrażenie, że panna Essie Lee powiedziała sobie: „A teraz muszę wzbogacić wystrój wnętrza o śmiesznie wyglądającego mężczyznę" i zamówiła go w Internecie albo go wyczarowała. Ta ostatnia myśl przypomniała mi o celu naszej wizyty. Zanim zdążyłem się odezwać, uprzedził mnie ojciec. 456 - Jackie rozmawia z diabłem - powiedział. Panna Essie Lee popatrzyła na mnie; przytaknąłem. - Pójdę się przebrać - powiedziała. - Nie mamy chwili do stracenia. Po kilku minutach powróciła do salonu w kostiumiku z lat trzydziestych i czarnym, solidnym obuwiu. Miałem ochotę zapytać, czy ona także nie może oddalić się na sto kilometrów od Cole Creek. Chciałem też zadać jej pytanie o wszystkich ludzi, którzy zginęli w różnych wypadkach po ukamienowaniu kobiety.

Nie mieliśmy jednak na to czasu. Rebecca mogła już sięgać po zapałkę. Kiedy zatrzymałem się na podjeździe mojego domu, powiedziałem: - Jackie naprawdę nazywa się Jacquelane. Na twarzy panny Essie Lee odmalowało się przerażenie, a po

chwili wybuchnęła płaczem. Znieruchomiałem. Ojciec wyskoczył z samochodu, otworzył przednie drzwiczki, chwycił pannę Essie Lee w ramiona i zaczął na mnie krzyczeć. Jego zdaniem przejawiałem nadmierny talent do przyprawiania kobiet o łzy. Twierdził też, że jeśli miałby być taki mądry jak ja i przysparzać zmartwień kobietom, to cieszy się, że jest głupi. Powiedział mi wiele przykrych słów, ale nie miałem czasu się nad nimi zastanawiać. Jego głos gonił mnie jeszcze, gdy biegłem do Jackie. Tylko trudno było mi zrozumieć, dlaczego jeszcze niedawno tak bardzo chciał mieć rodzinę. 457 Jackie siedziała w kuchni i jadła prosto z blachy rogalik z nadzieniem czekoladowym. Na stole walały się puste kartony, butelki i opakowania po lodach, herbatnikach, wiśniach w czekoladzie. Słowo „czekolada" było wszechobecne. - Cześć - powitała mnie wesoło. Miałem ochotę wstrzyknąć jej środek uspokajający. Ostrożnie odsunąłem od niej prawie już pustą blachę.

- Mmm... - zamruczała, zlizując czekoladę z palców, po czym machinalnie sięgnęła po rogalik. Chwyciłem ją za łokcie i poprowadziłem w stronę salonu. Miałem nadzieję, że panna Essie Lee zdążyła już ochłonąć z szoku. Jackie udało się porwać ze stołu pudełko z pączkami w czekoladzie, którego nie dostrzegłem wcześniej. Panna Essie Lee siedziała z głową opartą o ramię mojego ojca. Stanowili dziwną parę, zważywszy, że była od niego wyższa o parę

centymetrów, a ważyła o połowę mniej. Jackie opadła na kanapę i zabrała się do jedzenia pączków. Dostrzegłszy ją, panna Essie Lee przeniosła się na krzesło naprzeciwko kanapy. - Powinnam była dostrzec podobieństwo. Jesteś bardzo podobna do ojca. - Dziękuję - odpowiedziała Jackie z uśmiechem i pełnymi ustami. Zabrałem jej pudełko. Chciałem zjeść pączka, ale opakowanie było puste. Pomyślałem, że nie mam zamiaru żyć z kobietą, z którą 458 będę musiał staczać walkę o pączki! Trzeba będzie jakoś wyjaśnić tę sprawę. - Orchidee - powiedziała panna Essie Lee. - Czy spotkałaś go w miejscu, w którym rosły dzikie orchidee? - Tak - odpowiedziała Jackie. Uśmiechnęła się szeroko i

popatrzyła na mnie. - Widziałeś zdjęcie róż. Były tam również orchidee. - Tak - potwierdziłem. - Zauważyłem. - Nie podobała mi się zuchwałość Jackie. Wolałem już widzieć ją tonącą we łzach. Zastanowiło mnie, dlaczego panna Essie Lee wybuchnęła płaczem, kiedy wymieniłem prawdziwe imię Jackie. - Będziesz mógł się przespacerować? - spytała panna Essie Lee, obrzucając mnie spojrzeniem od stóp do głów. Nie byłem diabelsko chudy tak jak ona - to nie żart - ale z pewnością stać mnie było na przechadzkę.

Godzinę później żałowałem, że po drodze nie kupiliśmy dżipa. Panna Essie Lee i Jackie z ojcem depczącym im po piętach popędzili starym szlakiem, wiodącym przez skały i porośniętym bujnymi roślinami, które podejrzewałem o trujące właściwości. Jackie, biegnąca na czele naszej grupki, bez przerwy gadała. Miałem wrażenie, że przemieszcza się z prędkością ponad stu kilometrów na godzinę. Często powracała wspomnieniami do naszej wyprawy, w czasie której, jej zdaniem, nieustannie uskarżałem się na pajęczyny. Byłem gotów bronić swego honoru, ale zbyt wiele uwagi 459 pochłaniała mi obrona przed gałęziami drzew, piargami i niepokojącymi owadami, sprawiającymi wrażenie jadowitych. Co pewien czas panna Essie Lee zadawała Jackie jakieś pytanie

o ojca i matkę. Jackie odpowiadała niezmiennie wesołym tonem, który sprawiał, że miałem ochotę dać jej pigułkę na sen. Jej niezwykłe ożywienie stanowiło dowód na to, że pod żadnym pozorem nie wolno rezygnować ze spożywania cukru. Trzeba się na niego uodpornić, tak żeby po zjedzeniu czegoś słodkiego nie wpadać we wstrząs insulinowy i nie zachowywać się jak zabawka z zepsutą sprężyną. Po długim marszu doszliśmy do polany. Miejsce wydało mi się okropne. Pod ścianą gęstych drzew znajdowała się zbutwiała ławka i walący się płot. W pobliżu zauważyłem zaledwie kilka roślin, jakby tutejsza ziemia im nie służyła. Może było tu jakieś niekorzystne promieniowanie. Wśród wysokich drzew panował niepokojący półmrok, ale kiedy uniosłem głowę, nie zauważyłem ani jednej

chmury. Gdzieś z tyłu majaczyło światło słoneczne, które jednak nie docierało do tej upiornej polany. Poczułem się nieswojo niczym zagubieni w lesie Jaś i Małgosia. W tej okolicy można było kręcić horrory. Miałem wrażenie, że lada chwila z drzew wyłonią się wielkie szare ptaszyska z długimi szponami. Panna Essie Lee, mój odważny ojciec i Jackie weszli na polanę. Zostałem na szlaku, gdzie przynajmniej było trochę światła i powietrza. 460 - Co widzisz, kochanie? - spytała łagodnie panna Essie Lee.

Trzymała za rękę mojego ojca. Jackie okręciła się dookoła jak Kopciuszek w sukni balowej. - Jak tu pięknie! - zawołała. - To najpiękniejsze miejsce, jakie widziałam! Te róże... - Zamknęła oczy i z lubością wciągnęła powietrze. - Czujecie? - Możesz ich sobie narwać - powiedziała panna Essie Lee tonem psychiatry zwracającego się do szalonego, niebezpiecznego pacjenta. - Rzeczywiście! - zachłysnęła się Jackie. Podbiegła do rozpadającego się płotu i zaczęła odłamywać więdnące gałązki winorośli. Uzbierawszy w ten sposób bukiet, zanurzyła twarz w paskudnym, zmierzwionym pnączu. - Są boskie - powiedziała z zachwytem. - Jeszcze nigdy nie wąchałam tak pięknie pachnących róż. Jako dzieci często łapaliśmy różne owady do słoików, zakręcaliśmy pokrywkę i czekaliśmy, aż zostanie z nich czarny sok.

To miejsce pachniało równie odrażająco jak płyn z owadów. - A co rośnie na ziemi? - zapytała panna Essie Lee. Ojciec natychmiast stanął przy niej. To miejsce działało na niego równie odpychająco jak na mnie. - Orchidee - odpowiedziała Jackie. - Dzikie orchidee. Obuwiki. Są wszędzie. Boże, żałuję, że nie wzięłam aparatu. - Kiedy kwitną obuwiki? - W czerwcu - odpowiedziała z uśmiechem Jackie, tuląc do siebie „róże".

- A jaki mamy miesiąc? 461 - Sierpień - stwierdziła Jackie. Nagle uniosła głowę. -Jest sierpień - powtórzyła cicho. Miałem nadzieję, że po tym przebłysku świadomości Jackie zorientuje się, jak naprawdę wygląda to miejsce, jednak nic takiego się nie stało. Powoli podeszła do ławki i ostrożnie położyła na niej zerwane zielska, traktując je z wielkim uwielbieniem. Panna Essie Lee i ojciec także zbliżyli się do ławki. Essie Lee położyła rękę na ramieniu Jackie i skinęła głową w stronę drzew, gęstych jak skalna ściana. - W tym domu mieszka twoja babka. Od dawna czeka na ciebie. - Uśmiechnęła się do Jackie. - Kiedy jako dziecko bawiłaś się w tym ogrodzie, wyglądał tak, jak ci się teraz wydaje. Mocniej ścisnęła ramię Jackie. - Mam nadzieję, że będziesz w stanie nam wybaczyć. Ostatnie zdanie ugrzęzło jej w gardle. Szybko poszukała pocieszenia w

ramionach mojego ojca. Jackie popatrzyła na wzgórze. Miałem wrażenie, że przez chwilę zastanawia się, czy chce odwiedzić odnalezioną babkę. Pragnąłem jak najszybciej uciec z tego miejsca. Skoro Jackie postrzegała więdnącą winorośl jako pachnące róże, bałem się jej reakcji na widok babki. Może ta kobieta była czarownicą z bajki? A może służebnicą diabła? Czy istotnie jeszcze żyła?

Spojrzałem pytająco na pannę Essie Lee. - Ja nie mogę tam pójść - powiedziała cicho. - Jacquelane musi iść sama. 462 Sama - pomyślałem, patrząc na Jackie. Musiała już podjąć decyzję, gdyż postąpiła krok w stronę ściany drzew. Nie pójdziesz tam sama! - zdecydowałem. Niemal natychmiast znalazłem się przy niej i podałem jej ramię. Mimo że nie byłem katolikiem, przeżegnałem się, i zaczęliśmy wspinać się na wzgórze.

463 Rozdział 20 JACKIE

Wiedziałam, że wszyscy uważają mnie za szaloną. Nigdy przedtem nie przyszło mi do głowy, że człowiek czuje się tak, jak traktują go inni. W ciągu minionych dwudziestu czterech godzin wszyscy patrzyli na mnie, jakbym postradała zmysły, więc i ja zaczynałam postrzegać siebie w ten sposób. Aż do dzisiaj Ford zachowywał się tak, jakby moje wizje były czymś normalnym. Uważnie wysłuchał tego, co miałam do powiedzenia na temat swojego pierwszego „snu", a kiedy zobaczył, że moja przepowiednia się sprawdza, energicznie przystąpił do działania. Potem nie zadawał mi żadnych pytań i ani razu nie spojrzał na mnie

jak na osobę niespełna rozumu. Przy drugiej wizji mieliśmy nawet trochę zabawy. Kiedy pojechał do panny Essie Lee, Noble przepytał mnie z

wszystkiego tak dokładnie, że czułam się jak szpieg albo wiedźma, która powinna zostać spalona na stosie. Wyraził przypuszczenie, że przyjechałam do Cole Creek, by odkryć mroczne tajemnice tutejszych mieszkańców i skorzystać z tej wiedzy w celu... Nie był pewien, jakie nieczyste intencje mogły mi przyświecać. Nie wiedziałam, jak mogło dojść do tego, że zostałam uznana za czarną owcę. Czyż to nie Ford ponosił winę za wszystko? Zaczęło się od mojego narzeczonego, który ukradł mi oszczędności całego życia, 464 więc rozpaczliwie poszukiwałam pracy, najchętniej za granicą. Tymczasem przyjęłam ofertę Forda i przeniosłam się do Cole Creek. Wprawdzie inspiracją do działania była moja opowieść, ale gdyby Ford nie okazał się taki wścibski, całą historię zabrałabym ze sobą do grobu. Dlaczego więc wszyscy oskarżali właśnie mnie? Tylko dlatego, że miałam parę wizji? To się zdarza połowie ludzi na świecie. Czyżby Newcombe'owie nie oglądali telewizji satelitarnej? Tessa okazała się równie podła jak Noble. Wprawdzie niewiele mówiła na głos, ale co chwila szeptała coś do ucha Noble'owi, który zadawał mi potem koszmarne pytania. Po pewnym czasie przestałam traktować Tessę jak niewinne dziecko i sama zasypałam ją gradem pytań. Wiedziała bardzo niewiele. Zrozumiałam tylko, że członek każdej z rodzin założycieli Cole Creek brał udział w zabójstwie kobiety, skutkiem czego najstarszy potomek rodu nie mógł wyjechać z miasteczka.

- Więc jak zamierzasz się stąd wyrwać? - zapytałam. Tessa wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Mama nie chce mi o tym powiedzieć. Mówi tylko, że muszę stąd wyjechać przed jej śmiercią. - I nigdy już nie będziesz mogła jej zobaczyć? - drążyłam dalej. A jeśli wrócisz i mama umrze, kiedy tu będziesz, to nigdy już stąd nie wyjedziesz? Tessa uniosła podbródek, dając mi odczuć, że nie ma ochoty wszystkiego mi mówić albo że nie ma już nic do powiedzenia. 465 W przerwach między pytaniami Noble proponował mi dużą szklankę whisky, którą popijał od pewnego czasu, i patrzył na drzwi, jakby miał ochotę wziąć nogi za pas. Jako czytelniczka książek Forda wiedziałam, że jego rodzina panicznie boi się sił nadprzyrodzonych, więc mogłam się domyślać, o czym marzy. Mimo wszystko nie przestawał męczyć mnie roztrząsaniem wizji z Rebeccą w roli głównej. Starałam się przypomnieć sobie najdrobniejsze szczegóły, mające pomóc nam w ustaleniu, gdzie Rebecca może podłożyć ogień. Nie potrafiliśmy jednak niczego się domyślić. Widziałam wysokie suche trawy w rogu drewnianego budynku. Trudno było się zorientować, co to za dom. W końcu Noble postanowił zatelefonować do Allie i poprosił ją, żeby obwiozła ich po miasteczku w poszukiwaniu Rebecki. Nie

potrafiłam powstrzymać się od zrobienia uwagi na temat prawie pustej butelki whisky. Powiedziałam, że Noble stał się teraz ludzkim

kompasem, który bezbłędnie wychwyci każdego alkoholika. Wydawało mi się, że to świetny żart, jednak Tessa okazała się zdrajczynią. Popatrzyła na mnie z tęgą miną i powiedziała: „Dobrze wiesz, co stało się z kobietą, która pokochała diabła". Po czym, zadarłszy głowę, wzięła Noble'a za rękę i pociągnęła go za sobą na korytarz. Po ich wyjściu długo tłukła mi się po głowie wizja przedstawiona przez dziecko. Postanowiłam się przekonać, czy alkohol może mi pomóc zapomnieć o niektórych problemach. Gdy 466 jednak uniosłam szklankę Noble'a, odstręczył mnie zapach whisky. Udałam się do kuchni w poszukiwaniu sherry. Nie znalazłszy sherry, zajrzałam do lodówki. Przed przyjazdem Noble'a całkowicie panowałam nad tym, jakie produkty żywnościowe trafiają do tego domu. Poza szynką dla Forda najmniej wartościowym pokarmem był jogurt z wysoko słodzonym dżemem na dnie opakowania. Po przybyciu Noble'a i Toodlesa straciłam jednak kontrolę nad zawartością lodówki. W rezultacie była pełna produktów zawierających cukier i tłuszcz, przy których dżem wydawał się niewinnym pożywieniem. Ze wzgardą zamykałam drzwiczki, kiedy

nagle coś się we mnie załamało. Traktowałam siebie jako osobę zdrową, ciężko pracującą, rozsądną, gdy tymczasem świat postrzegał mnie zupełnie inaczej - jako słabą dziwaczkę, być może chorą psychicznie. W powszechnych wyobrażeniach kobiety, które mają

wizje, nie propagują zdrowej żywności. Noszą purpurowe chusty, duże koła w uszach i jedzą smażone potrawy. Do powrotu Forda udało mi się oczyścić lodówkę z produktów zawierających cukier i poczułam się o wiele, wiele lepiej. Było mi tak dobrze, że bez oporów zgodziłam się na wyprawę z panną Essie Lee, Toodlesem i Fordem. Szliśmy przez gęsty las, w którym spotkałam Russella, a dookoła było tak pięknie jak w owym dniu. Moi towarzysze przyglądali mi się jednak bardzo podejrzliwie. Pomyślałam, że jeśli nie potrafią rozkoszować się pięknem natury, to ich strata. Ford bał się wejść na polanę tylko dlatego, że było to 467 miejsce, w którym spotkałam innego mężczyznę. Zobaczyłam nieznane mi dotąd oblicze zazdrości. Panna Essie Lee kilka razy usiłowała mnie wypróbować. Zwróciła uwagę, że dzikie orchidee, które widziałam, kwitną w czerwcu, a nie w sierpniu. Zastanowiło mnie to, ale zaraz wytłumaczyłam sobie, że na świecie zdarzają się dziwniejsze rzeczy niż kwitnienie kwiatów w nietypowej porze roku. Wiele zależy przecież od środowiska naturalnego. Skoro w czerwcu zdarzają się

burze śnieżne, to dlaczego dzikie orchidee nie miałyby zakwitnąć w sierpniu? Panna Essie Lee zaskoczyła mnie potem po raz drugi, twierdząc, że moja babka żyje. Wszyscy spodziewali się, że natychmiast wejdę w ciemny las, aby się z nią spotkać. Użyłam chyba zbyt delikatnych określeń na to, co ze mną wyprawiali. To nie było badanie reakcji, próby zaskoczenia.

Przejechali się po prostu po mnie jak ciężarówka, cofnęli się, a potem powtórzyli numer, chcąc zyskać pewność, że zostałam ujarzmiona. Chciałam krzyknąć: „Nie możecie dać mi chwili spokoju?!". Chyba też wypadało udzielić mi jakichś informacji przed wyprawieniem mnie do „babci". Może powinnam poczekać na ustalenie, kim jestem. Wprawdzie miałam pewne podejrzenia, ale nie mogłam być niczego pewna. Jednak panna Essie Lee z pewnością wszystko wiedziała, a kiedy popatrzyłam na Forda, upewniłam się, że i on jest doskonale zorientowany. Tylko Toodles i ja nie mieliśmy o niczym pojęcia. 468 Na samą myśl o wejściu do tego lasu zrobiło mi się słabo. Miałam ochotę zaproponować Fordowi, żebyśmy porozmawiali o wszystkim przy pączkach. Obiło mi się o uszy, że niektóre pączki są wypełnione galaretką wiśniową. Zawsze miałam słabość do wiśni. Popatrzyłam na ciemne, gęste, przerażające cienie drzew,

wiedząc, że wszyscy czekają, aż udam się na spotkanie z babką. Tymczasem miałam nogi jak z ołowiu. Czułam, że spada mi poziom cukru, i za wszelką cenę pragnęłam uzupełnić niedobór. Popatrzyłam na Forda. On z pewnością zrozumie, jeśli się wycofam. Ford jednak przyglądał mi się z miną bohatera. Taki sam wyraz twarzy widziałam u niego, gdy wyskoczył z samochodu, by uratować grupę nastolatków, i wtedy, gdy uchronił mnie od wpadnięcia w hipotermię po mojej drugiej wizji, a także gdy niósł mnie do salonu po trzecim widzeniu. Dlaczego musiałam zadać się z jedynym na świecie pisarzem

bohaterem? Współcześni pisarze pozostają tylko obserwatorami, a nie czynnymi uczestnikami wydarzeń. Hemingwayowie dawno już wymarli. Teraz autorzy bestsellerów co najwyżej trenują młodych baseballistów. Nie biorą udziału w walkach byków. Piszą blogi. Odwróciłam się od Forda i wpatrzyłam w mrok. Jeśli to przeżyję, a Ford opisze nasze doświadczenia, będzie musiał je zatytułować Bohaterka mimo woli. Nie miałam ochoty nią być. Nie chciałam tam iść. Głęboko zaczerpnęłam tchu, oparłam się pokusie zapytania Forda o to, czy ma jakiś baton, i zrobiłam jeden krok. 469 Nie byłam zaskoczona, ujrzawszy Forda obok. Chwycił mnie za ramię, mocno przytrzymał i poszedł ze mną. Miałam ochotę powiedzieć mu tak wiele, błagać go, żeby mnie

powstrzymał, ale stwierdziłam tylko: „Jeśli to wszystko opiszesz, należy mi się pięćdziesiąt procent". Ford zachichotał. Nie spojrzałam w jego stronę. W lesie robiło się coraz ciemniej, a panująca w nim cisza mogła przyprawić o obłęd. Nie było słychać śpiewu ptaków ani brzęczenia owadów. Mocno przywarłam do Forda. Patrzyłam tylko przed siebie. - Może powinieneś napisać jakąś książkę, a ja zilustruję ją swoimi zdjęciami - powiedziałam. - Mógłbyś też napisać coś o swoim ojcu i Tessie. - Miałam nadzieję, że wypowiadane słowa zagłuszą mój strach. - Dobry pomysł - pochwalił. Nie złapał przynęty i nie przyznał się, że już poświęcił im opowiadanie.

Przed nami rozciągała się czerń: ściana mroku tak głębokiego, że wydawał się namacalny. Zawsze dobrze sobie radziłam w trudnych sytuacjach, ale ta aksamitna czerń stanowiła zbyt wielką przeszkodę. Być może powinnam raz jeszcze przemyśleć swoje cele w życiu. W końcu możliwość poruszania się w promieniu stu kilometrów od Cole Creek nie była taka straszna. Podobało mi się tutaj... - Żałuję, że nie przyjechałem tu furgonetką - powiedział Ford, a ja popatrzyłam na niego po raz pierwszy, odkąd weszliśmy w las. - Życzę ci połamania nóg - dodał, całując mnie w czoło. Popatrzyliśmy na ścianę ciemności. 470

Po chwili wydaliśmy dziki okrzyk i puściliśmy się pędem w otchłań.

471 Rozdział 21 FORD

Było już po wszystkim. No, może nie po wszystkim, jednak na tyle spokojnie, że odzyskaliśmy możliwość normalnego życia i mogliśmy powoli zapominać o diabelskiej historii. Nie zdecydowałem jeszcze, czy opiszę to, co się wydarzyło. Będę musiał porozmawiać o tym z Jackie. Byliśmy już w domu. Wniosłem Jackie na piętro i położyłem do łóżka. Miałem ochotę ją rozebrać i rozciągnąć się obok niej, kiedy spała, a potem, po przebudzeniu, pozwolić, by sprawy potoczyły się swoim trybem. Nie zrobiłem tego jednak. Zdjąłem z niej buty i dżinsy, ale

zostawiłem wszystkie pozostałe części garderoby, a potem usiadłem na krześle przy łóżku i przyglądałem się śpiącej. Mieliśmy za sobą ciężki dzień, spała jak dziecko. Ożywiłem się na tę myśl. Kiedy byłem z Pat, nieczęsto myślałem o dzieciach, jednak odkąd poznałem Tessę, zacząłem się zastanawiać, co by było, gdybym był ojcem. Jak by wyglądały moje dzieci? Po kim odziedziczyłyby zdolności i umiejętności? Czy już jako przedszkolaki umiałyby składać litery?

Różne myśli przychodziły mi do głowy. Zastanawiałem się, czy Jackie zgodzi się mnie przyjąć i czy moglibyśmy razem... Zmusiłem się do opanowania. Na to przyjdzie czas później. 472 Poprzedniego wieczoru przedarliśmy się przez ten las na gościniec i po drugiej jego stronie zobaczyliśmy niewielki, zrujnowany dom. Przez chwilę spoglądaliśmy na siebie w milczeniu. Droga i dom wyglądały bardzo zwyczajnie. Bez trudu można było tu dojechać samochodem. Obejrzałem się i popatrzyłem na ciemny, ponury, milczący las. - O co w tym wszystkim chodzi? - spytałem. Jackie sprawiała wrażenie oszołomionej nie mniej niż ja. - Skrót przez piekło? - powiedziała, zmuszając mnie do uśmiechu. Wciąż trzymając ją za ramię, chciałem ruszyć w stronę domu, jednak Jackie ani drgnęła. Spojrzałem na nią pytająco. - Co tam zobaczyłeś? Wiesz, tam, gdzie... go spotkałam? Kiedy wolno szliśmy drogą, szczegółowo opisałem Jackie to miejsce. Nie odezwała się; pokiwała głową. Sądzę, że myślała o tym

samym, co ja: DLACZEGO? Nieustannie zadawałem sobie to pytanie. Dlaczego diabeł wybrał Cole Creek? Dlaczego Amarisę? Dlaczego Jackie? Kiedy stanęliśmy przed drzwiami chatki, czułem, że Jackie drży.

Ścisnąłem jej dłoń, a potem zapukałem. Drzwi otworzyła potężna kobieta w białym uniformie pielęgniarki. W środku, na łóżku, siedziała babka Jackie. Mary Hattalene Cole miała osiemdziesiąt parę lat i sprawiała wrażenie osoby, która już od dłuższego czasu pragnie śmierci. W jej wodnistych, niebieskich oczach zobaczyłem samotność, ból i tęsknotę. 473 Natychmiast rozpoznała Jackie, gdyż wyciągnęła ku niej ręce, a po pomarszczonej twarzy spłynęły łzy. Patrząc na obejmujące się dwie kobiety - Jackie nie okazała żadnej niechęci czy skrępowania - nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak czuje się ktoś nieposiadający krewnych. Miałem ich tak wielu, że kiedyś gotów byłem wsiąść w samolot, byle wreszcie się od nich oddalić. Jackie miała tylko ojca. Ani pani Cole, ani Jackie nie przejawiały ochoty do rozmowy o diable i o kobiecie ukamienowanej przez mieszkańców miasteczka. Wiedziałem, że babka Jackie nie brała udziału w morderstwie, gdyż już by nie żyła. Poza tym jako osoba, która weszła do rodziny Cole'ów przez małżeństwo, zapewne nie podlegała klątwie. Obie kobiety chciały przede wszystkim nacieszyć się sobą i porozmawiać o wspólnych przodkach. Pani Cole miała pokaźny stos albumów ze zdjęciami, a Jackie pragnęła je obejrzeć i dowiedzieć się

wszystkiego o swoich krewnych. Popatrzyłem na daty na grzbietach albumów, wybrałem jeden z

nich i przeglądałem go, dopóki nie znalazłem fotografii kobiety, której twarz odtworzył specjalista medycyny sądowej z Charlotte. - Kto to jest? - zapytałem. Pani Cole przeszyła mnie takim wzrokiem, że zrobiłem się czerwony. Mimo sędziwego wieku mogła zaimponować jasnością umysłu. Najwyraźniej była pewna, że wiem... 474 Jackie uważnie przyjrzała się fotografii. Byłem przekonany, że ona także wie, kim jest kobieta na zdjęciu. Obserwowałem, jak usilnie stara się nie przypominać sobie tego, co widziała. Miałem ochotę zadać jej wiele pytań, ale nie mogły mi przejść przez gardło. Jackie zachowywała się tak, jakby pozostawało mnóstwo czasu na wyjaśnienie pewnych spraw, jednak patrząc na jej babkę i na sprzęt medyczny przy jej łóżku, trudno było mieć na to nadzieję. Czy to prawda? - chciałem zapytać. Czy Amarisa widziała diabła? Czy Jackie też go widziała? Dlaczego diabeł wybrał tę kobietę? Kto zabił wszystkich ludzi, którzy przyczynili się do jej śmierci? Spojrzawszy w okno, zorientowałem się, że wokół chaty panuje ciemność, niemająca nic wspólnego z cieniem pobliskiego lasu. Moja wyobraźnia zaczęła pracować na najwyższych obrotach. Czyżby

diabeł roztoczył jakieś pole ochronne nad tym domem? A może chata pojawiała się i znikała, istniejąc tylko w pewnych porach?

Chcąc się uspokoić, przeszedłem do pokoju gościnnego i zatelefonowałem do Noble'a. Kiedy powiedział mi, że razem z Allie znaleźli Rebeccę w barze, zanim zdążyła podłożyć ogień, wzniosłem modlitwę dziękczynną. Wyglądało na to, że Allie już wcześniej musiała szukać Rebecki, gdyż nie zadawała żadnych pytań. Wróciłem do sypialni i przekazałem dobrą wiadomość Jackie. Razem z babką wysłuchały mnie uprzejmie, ale bez specjalnego 475 zainteresowania. Rozmawiały o sklepie prowadzonym przez ojca Jackie po ślubie z jej matką. - Jak możemy przełamać klątwę? - spytałem bez żadnych wstępów. Kobiety przerwały rozmowę i popatrzyły na mnie. - Myślałam, że Essie ci powiedziała - zdziwiła się pani Cole. Patrząc na wnuczkę, uśmiechnęła się, a ja dostrzegłem ogromny ból w jej oczach. Zauważyłem wózek inwalidzki wystający zza drzwi. Przypomniałem sobie notatkę z gazety, informującą, że pani Cole znajdowała się w samochodzie, który przygniótł jej córkę. Ta kobieta musiała leżeć tam dwa dni jak w pułapce i patrzeć na powolną śmierć ukochanego dziecka. - Nikt z miasteczka niczego nam nie powiedział - wykrztusiłem, czując, że robi mi się duszno od natłoku myśli. Przyszło mi do głowy, że moje książki podobają się tak wielu ludziom, gdyż wielu z nich doświadczyło takiego samego bólu jak ja. Kochać kogoś, a potem go

utracić... Czyż może być coś gorszego na świecie?

- Czas, żebyście poznali prawdę - oświadczyła pani Cole, niecierpliwym machnięciem ręki zbywając słowa pielęgniarki, że pacjentka jest już bardzo zmęczona. Mary Hattalene opowiedziała nam historię, którą przekazała jej córka w ciągu tych dwóch dni, gdy były uwięzione pod wrakiem samochodu. Pomoc nadeszła kilka minut po śmierci Harriet. Mieszkając w Cole Creek, poznaliśmy dużą część tej historii. Harriet Cole, którą babka Jackie określiła jako zepsutą i rozpieszczoną, upatrzyła sobie przystojnego młodego mężczyznę 476 ojca Jackie, który przyjechał do Cole Creek, by otworzyć zakład garncarski. Jednak tuż po ślubie zakład upadł, a Reece Landreth, bo tak naprawdę nazywał się ojciec Jackie, chciał wyjechać z miasteczka, ale Harriet się temu sprzeciwiła. W ciągu następnych kilku lat małżonkowie serdecznie się znienawidzili; łączyła ich tylko miłość do córeczki. Reece prowadził niewielki sklep spożywczy, podczas gdy Harriet z córką przebywała całe dnie u Edwarda Belchera - co wyjaśniało, skąd Jackie tak dobrze zna mój dom. Jako dziecko spędziła w nim na zabawie mnóstwo czasu. Kiedy Jackie miała dwa i pół roku, starsza siostra ojca, Amarisa, owdowiała, a Reece zaproponował, by zamieszkała z jego rodziną. Mary Hattalene powiedziała, że Reece szczerze kochał siostrę, ale równocześnie rozpaczliwie potrzebował jej pieniędzy, jako że sklep przynosił znikome dochody. Amarisa chętnie przyjechała do Cole Creek. Spokojna, miła i

łagodna, stanowiła przeciwieństwo porywczej Harriet. Powstał poważny problem, gdy okazało się, że Jackie uwielbia ciotkę. Trudno było się dziwić, że dziewczynka wolała przebywać w towarzystwie ciotki, która zabierała ją na długie spacery i pozwalała korzystać ze swojego aparatu fotograficznego, by mogła robić zdjęcia kwiatom, niż z matką, spędzającą całe dnie w towarzystwie nadętego Edwarda Belchera. Harriet znienawidziła Amarisę i zaczęła obwiniać ją o wszystkie swoje problemy. Mary Hattalene powiedziała, że w miarę upływu miesięcy życie Amarisy stawało się coraz trudniejsze. Złość i zazdrość Harriet o 477 miłość, jaką jej mąż i córka, oraz mieszkańcy miasteczka, darzyli przemiłą kobietę, rosły z każdym dniem. Pewnego razu Jackie, która właśnie uczyła się mówić, wróciła do domu ze spaceru z ciotką, paplając coś o panu, którego spotkały. Harriet nie wytrzymała. Poproszona o wyjaśnienie całej sprawy Amarisa, rumieniąc się nieśmiało, przyznała, że spotkały mężczyznę, który ma letni domek w górach. Dodała, że mężczyzna nie jest żonaty. Harriet przeraziła się, że jeśli Amarisa wyjdzie za mąż i się wyprowadzi, Reece zabierze Jackie i wyjedzie razem z siostrą. Robiła więc, co mogła, żeby nie dopuścić do małżeństwa Amarisy, ale zdecydowała się zaprosić jej znajomego do domu. Spotkała się jednak z odmową. Zaintrygowana zaczęła śledzić Amarisę i Jackie, chcąc poznać

adoratora. Tymczasem nie zobaczyła domku w górach, opisywanego przez

Amarisę, tylko stos kamieni ze zwalonych ścian. Pozostając w ukryciu, dostrzegła jednak córkę i szwagierkę, śmiejące się i rozmawiające tak, jakby był z nimi ktoś trzeci. Widziała nawet, że wykonują ruchy takie, jakby jadły i piły. Później Harriet powiedziała matce, że gdyby chodziło tylko o Amarisę, doszłaby do wniosku, iż szwagierka oszalała, przeraziło ją jednak, że jej córka również „widziała" tę nieistniejącą osobę. Harriet pobiegła do pastora i o wszystkim mu opowiedziała. To on orzekł, że Amarisa rozmawiała z diabłem. Tego wieczoru zwołano posiedzenie rady miejskiej, składającej się z siedmiu członków rodzin 478 założycielskich i dwóch z rodziny Cole, Harriet i jej ojca. Wspólnie opracowano plan działania. Następnego dnia Harriet powiedziała Amarisie, że Jackie nie czuje się dobrze, a więc nie może iść z nią na spacer. Amarisa poszła sama. Jackie została u sąsiadów. Harriet nie wiedziała jednak, że kilka minut potem, gdy podążyła za Amarisa, Jackie odsunęła ruchomą sztachetę w płocie i prześliznęła się przez dziurę, by pobiec za matką i ciotką. Tego dnia w krzakach wokół zrujnowanej chaty czaiło się ośmioro dorosłych i jedno dziecko. Kiedy Amarisa zaczęła wesoło rozmawiać z osobą, której nikt nie widział, dorośli wystąpili naprzód,

a mała Jackie skuliła się za krzakiem. Mary Hattalene powiedziała, że kiedy ludzie oskarżyli Amarisę o obcowanie z diabłem, ten rozzłościł się nie na żarty. - Pokazał się na moment - ciągnęła staruszka. - W jednej chwili

stali wśród ruin, a w następnej dom przybrał wspaniały wygląd i pojawił się w nim niezwykle przystojny mężczyzna. Uśmiechał się do nich tak, że moja córka miała ochotę odwzajemnić uśmiech. Zazdrosny Edward Belcher podniósł kamień i cisnął nim w mężczyznę... a ledwie to uczynił, zobaczyli diabła z ludzkich wyobrażeń: czerwonego, z rogami i kopytami. Zaraz potem zniknął w kłębie dymu, a dom na powrót stał się zwałowiskiem kamieni i spalonego drewna. Moja córka powiedziała, że po tym wszystkim nie była pewna kolejności zdarzeń. Amarisa cofnęła się, potknęła i upadła, a wtedy 479 ktoś rzucił w nią kamieniem, a po chwili drugim. Wszystkich ogarnął szał i po niedługim czasie została przygnieciona setkami kamieni. A potem ludzie zeszli za pastorem do kościoła, gdzie modlili się na kolanach przez całe popołudnie. Tego wieczoru Harriet wróciła do domu późno, skrajnie wyczerpana. Reece chciał się dowiedzieć, gdzie jest jego córka i siostra. Harriet wykręciła się kłamstwem, mówiąc, że Amarisa została pilnie wezwana przez rodzinę zmarłego męża. Jeden z morderców

zakradł się wcześniej do domu, spakował ubrania Amarisy i zaniósł walizkę na strych ojca Harriet. Co do Jackie, Harriet powiedziała, że zostawiła ją u sąsiadów. Jednak kiedy udali się po małą, okazało się, że dziewczynka pobiegła za matką. Sąsiadka myślała, że Harriet zmieniła plany i wzięła dziecko ze sobą. Przerażona Harriet zdała sobie sprawę z tego, co się stało, ale zdołała opanować się na tyle, by wmówić mężowi, iż Jackie prawdopodobnie poszła szukać ciotki.

Reece znalazł córkę w ciemnym lesie, siedzącą bez ruchu w pobliżu stosu kamieni. Dwa dni później, kiedy Jackie wciąż się nie odzywała, a okazało się, że Amarisa nie dotarła do rodziny byłego męża, Reece zmusił żonę do wyjawienia prawdy. Wpadł w furię. Chciał wezwać policję, wiedział jednak, że szum wokół tej sprawy jeszcze bardziej zaszkodzi jego córce. Oprócz ciotki straciłaby wtedy również matkę i dziadka. Poza tym Reece miał świadomość, że nikt mu nie uwierzy. Jego głos niewiele by znaczył wobec zgodnych zeznań szacownych mieszkańców miasteczka, w tym pastora. Postanowił więc zadbać o dziecko. 480 Jednak wkrótce po śmierci Amarisy pastor zginął, przygnieciony marmurowym ołtarzem w kościele. Przed śmiercią - a umierał długo i powoli, na oczach mężczyzn, którzy na próżno starali się unieść ciężkie bryły marmuru - powiedział Edwardowi Belcherowi, że ukazał mu się diabeł. Mówił, że przed dwoma dniami, w środku zimy, widział wspaniały ogród, pełen dzikich orchidei. Chwilę potem

pojawił się diabeł w swej pięknej postaci i oznajmił, że siedem rodzin musi pozostać w Cole Creek, dopóki nie uzyskają przebaczenia od niewinnej osoby. Nie wiedzieli, kim jest ta niewinna osoba, dopóki Harriet nie wyjawiła, że jej córka była świadkiem zbrodni. Jackie cofnęła się w rozwoju. Sikała w pieluszki i przestała mówić. Nie była w stanie powiedzieć, że im przebacza. W noc śmierci pastora ludzie, którzy ukamienowali Amarisę, usiłowali zbiec z miasteczka, ale okazało się to niemożliwe.

Niezależnie od środka transportu nie byli w stanie przekroczyć granicy stu kilometrów. Pewnego dnia mąż Mary Hattalene, ojciec Harriet, powiedział żonie, że widział dzikie orchidee kwitnące o nietypowej porze roku. Dwa dni później został przygnieciony przez wywrotkę wiozącą żwir. Wtedy mordercy dowiedzieli się, jaka śmierć jest im pisana. Reece pozostał w Cole Creek, starając się żyć tak, jakby nic się nie wydarzyło. Spędzał mnóstwo czasu z córką. Gdy Jackie odzyskała mowę i była już w stanie wychodzić z domu, nie płacząc ze strachu, 481 Harriet powiedziała jej, że „ludzie, którzy kochają diabła, muszą umrzeć". Kiedy Reece się o tym dowiedział, zdał sobie sprawę, że żona ani trochę nie żałuje swego czynu. Tej nocy razem z córką wsiadł do samochodu i wyjechał. Bojąc się, że ludzie, którzy zabili

jego siostrę, skorzystają z pieniędzy Belchera, by zabrać mu dziecko, zmienił nazwisko i przez resztę życia wciąż przenosił się z miejsca na miejsce. Co pół roku najmował prywatnego detektywa, chcąc dowiedzieć się, co słychać w Cole Creek. Gdyby detektyw usłyszał coś niepokojącego, miał zadzwonić do Reece'a. Kilka razy jego informacje sprawiły, że Reece i córka przenosili się do innego miasta. Kiedy w 1992 roku znaleziono ciało Amarisy, stary Belcher, zatrudniający większość mieszkańców miasteczka, powiedział ludziom, którzy mieszkali w Cole Creek w czasie, gdy Amarisa została zamordowana, że jeśli ktoś rozpozna osobę ze zdjęcia

pokazywanego przez policję, natychmiast straci pracę. W owym czasie słowa Belchera stanowiły prawo. Reece nie wiedział, że ludzie z Cole Creek szukają jego i Jackie, by mogła im przebaczyć i zdjąć klątwę rzuconą na nich przez diabła. Mimo że w ciągu dwóch lat po śmierci Amarisy ci, którzy ją ukamienowali, stracili życie w wypadkach, klątwa zachowała moc. Najstarsi potomkowie morderców nie mogli wyjechać z Cole Creek. Allie musiała zostać w miasteczku, chociaż jej mąż dostał pracę w innym stanie. De-ssie, która przyjechała do Cole Creek na ślub przyjaciółki, została tu uwięziona, gdy jej ciotka niespodziewanie 482 zmarła na dzień przed weselem. Rebecca zaczęła pić, kiedy jej mąż, który nie wierzył w diabelską historię, zostawił ją, by podróżować po świecie. Nate musiał pozostać w miasteczku, kiedy jego matka zginęła

w wypadku samochodowym. Skończywszy swą opowieść, pani Cole popatrzyła na Jackie. - Teraz wszystko zależy od ciebie. Klątwa przestanie działać, jeśli ty, która wszystko widziałaś, przebaczysz ludziom, że zamordowali twoją ciotkę. Jesteś w stanie to zrobić? - Tak - odrzekła Jackie. Poczułem, że powiedziała to szczerze, z głębi serca. Moja Jackie nie była mściwa. Uśmiechnąłem się. „Moja" Jackie. W oczach pani Cole rozbłysły łzy. Ujęła dłoń wnuczki. Nie potrafiłem wyobrazić sobie, co czuła teraz, gdy makabryczna historia dobiegła końca. Zrobiło się późno, kiedy pielęgniarka, która wszystko słyszała,

zwróciła nam uwagę, że powinniśmy już wyjść. Doznałem rozczarowania, jako że wciąż nie uzyskałem odpowiedzi na wiele pytań. Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że możemy nigdy już nie zobaczyć babki Jackie. Zatelefonowałem do Noble'a, powiedziałem mu, gdzie jesteśmy, a on natychmiast zapytał Allie, jak można tu dojechać. Słyszałem, jak Allie zainteresowała się, dlaczego jesteśmy u Mary Hattalene - jak wszyscy ją nazywali - a kiedy Noble wyjaśnił, że to babka Jackie, Allie zaniosła się histerycznym łkaniem, więc kuzyn szybko skończył rozmowę. 483

Niedługo potem oddzwonił, twierdząc, że nie rozumie, co mówi Allie. Zdołał tylko rozróżnić słowa: „Szukaliśmy jej od lat". Wiedziałem, że będę musiał wiele spraw wyjaśnić kuzynowi i ojcu. Byłem zaskoczony. Jak to się stało, że moi krewni z wrogów stali się moimi powiernikami? Kiedy pielęgniarce w końcu udało się zmusić nas do wyjścia, nie zdziwiłem się, ujrzawszy członków siedmiu rodzin założycieli Cole Creek, stojących na podwórzu. To Allie ich tu przysłała. Niektórych zdążyliśmy już poznać, innych widzieliśmy po raz pierwszy. Pomimo zmęczenia Mary Hattalene nalegała, żebym pomógł jej wsiąść na wózek. Wyszliśmy na zewnątrz i patrzyliśmy, jak Jackie po kolei podchodzi do zgromadzonych, mówiąc, że im przebacza. Wszystko odbywało się bardzo spokojnie, jednak ceremonii towarzyszyły wielkie emocje, zdolne poruszyć zastępy aniołów. W końcu ludzie zaczęli się rozchodzić, zbyt wyczerpani, by się

cieszyć... a może po prostu nie wierzyli, że ich niewola się skończyła? Noble zostawił mi furgonetkę, tak że mogłem zawieźć Jackie do domu. Nie zdziwiłem się, że w drodze natychmiast zasnęła. Widziałem, że jest bardzo zmęczona po przeżyciach tego dnia. Okazało się jednak, że dałem się zwieść. Kiedy dojeżdżaliśmy do domu, otworzyła oczy i poprosiła: - Chcę zobaczyć to miejsce. Nie musiała niczego wyjaśniać. Domyśliłem się, że chce pojechać tam, gdzie spotkała Russella Dunne'a.

484 Miałem ochotę zwrócić jej uwagę, że jest już późno, jesteśmy zmęczeni i powinniśmy odłożyć to do jutra, wiedziałem jednak, że po prostu tchórzę. Bałem się tego okropnego miejsca. Postawa Jackie dodała mi odwagi. Musiało jej być trudniej niż mnie, a jednak gotowa była znieść wszystko. Zawróciłem i dojechałem do miejsca, w którym zaczynał się szlak, ale kiedy wyłączyłem silnik, Jackie spojrzała na mnie z ukosa i spytała: - Nie możesz tam podjechać? Nagle poczułem się jak młody Newcombe, wiozący dziewczynę z miasta. Byłem pewien, iż w niektórych miejscach jest tak wąsko, że trudno będzie przejechać furgonetką, postanowiłem jednak spróbować. Co to była za jazda! Dawno temu, z Noble'em i innymi kuzynami, ścigaliśmy się po straszliwych wertepach, jednak wydawało się to dziecinną igraszką w porównaniu z tym, czego

dokonałem tego wieczoru. Gdyby było widno i zdawałbym sobie sprawę z niebezpieczeństwa, z pewnością zaniechałbym jazdy. Z drugiej strony cieszyło mnie, że Jackie chichocze, i z przyjemnością patrzyłem, jak podskakuje na siedzeniu tak wysoko, że aż uderza głową w dach. Kiedy dotarliśmy do polany, zatrzymałem samochód. Siedzieliśmy w milczeniu, przyglądając się temu miejscu. Oświetlone lampami furgonetki, wyglądało jeszcze straszniej.

Nie patrzyłem na Jackie. Zastanawiałem się, czy widzi róże, czy może dzikie orchidee. 485 - Boże, jak tu strasznie - powiedziała w końcu, a ja poczułem taką ulgę, że miałem ochotę tańczyć i śpiewać. Włączyłem radio; rozległy się dźwięki starego rocka. Wymownie spojrzałem na Jackie i pytająco uniosłem brwi. Uśmiechnęła się, zacisnęła dłoń na uchwycie nad drzwiczkami, wparła się stopami w podłogę i pokiwała głową, dając mi do zrozumienia, że doskonale odczytała moje myśli i że jest gotowa! Przedarłem się furgonetką przez las. Jackie aż podskoczyła z zachwytu, kiedy przejechałem przez butwiejący płot i wstrętną ławeczkę. Poczułem, że przebiłem oponę, byłem też pewien, że poważnie uszkodziłem podwozie, jednak zamierzałem jechać dalej, dopóki tylko było to możliwe, ścinając wszystko po drodze. Kiedy zrównałem teren, cofnąłem się i skierowałem przednie światła w stronę leśnej czerni, przez którą przechodziliśmy wcześniej. Znów popatrzyłem na Jackie, a ona ponownie skinęła głową.

Wjechałem na wzgórze, lawirując wśród drzew, skał i tajemniczych cieni. Kiedy znaleźliśmy się na szczycie i zobaczyliśmy dom Mary Hattalene, ze światłami w oknach, cichy i spokojny, wydaliśmy okrzyk triumfu. Biedna furgonetka dowlokła się jakoś do domu, rzężąc, na przebitej oponie, ziejąc czarnym dymem spod maski. Czułem, że

nazajutrz dostanie mi się od Noble'a. Newcombe'owie nie zwracali uwagi na sińce i zadrapania u dzieci, ale nie wolno było źle traktować samochodu. 486 Kiedy w końcu wracaliśmy do domu, byłem w siódmym niebie i zastanawiałem się, czy w kuchni są jakieś czarne oliwki. Nie zrezygnowałem jeszcze z moich marzeń na temat Jackie i doszedłem do wniosku, że dobrze byłoby przystąpić do ich urzeczywistniania już tego wieczoru. Wyłączyłem silnik i zobaczyłem, że Jackie mocno śpi. Nie mogłem jej dobudzić. Musiałem zaczekać z położeniem moich dłoni i warg na jej wspaniałym ciele. Otworzyłem drzwi od strony pasażera, chwyciłem ją, zanim osunęła się na ziemię, i zaniosłem do sypialni. Usiłując odwrócić uwagę od tego, że serce wali mi z wysiłku, nuciłem: „Jestem Rett Butler, a ty jesteś Scarlet". Oczywiście miałem nadzieję, że Jackie się obudzi, roześmieje i razem wylądujemy w łóżku. Nic takiego nie nastąpiło. Ściągnąłem z niej dżinsy, kilka razy głęboko westchnąłem, litując się nad sobą, po czym zszedłem na dół.

W domu nie było nikogo. Noble zapewne poszedł gdzieś z Allie, a Toodles bez wątpienia spędzał czas w towarzystwie panny Essie Lee. Uświadomiwszy to sobie, poczułem się jeszcze bardziej samotny. Poszedłem do kuchni, nalałem sobie szklaneczkę burbona i udałem się do salonu.

Siedział tam mężczyzna. Wysoki, szczupły i niezwykle przystojny. Russell Dunne. 487 Może sobie pochlebiam, ale od razu zwróciłem uwagę, że coś jest nie w porządku. Cała scena przypominała rysunek z pisemka dla dzieci: „Znajdź sześć przedmiotów, które nie pasują do całości". Wszystko prezentowało się zbyt okazale. Kwiaty, które Jackie postawiła w tym pokoju przed trzema dniami i należało je wyrzucić, odzyskały świeżość. Nie było liści nadjedzonych przez szkodniki ani brązowych plamek na płatkach. Spłowiała tkanina obiciowa na kanapie, którą Jackie kupiła w sklepie z używanymi meblami, lśniła nowością. Poza tym, chociaż dochodziła trzecia w nocy, pokój przepełniało światło słoneczne. Miałem ochotę uciec i schować się, ale moja ciekawska natura sprawiła, że przestąpiłem próg pokoju. Zapalił papierosa, czarnego ze złotym koniuszkiem, przypominającego eleganckie cygara, i popatrzył na mnie przez

mgiełkę dymu. - Myślę, że chciałbyś mi zadać parę pytań - odezwał się aksamitnym głosem. Zrozumiałem, dlaczego Jackie miała wrażenie, że się w nim zakochała, a potem spędziła trzy dni w stanie odurzenia.

- Kilka - odpowiedziałem. Musiałem odchrząknąć, gdyż głos mi się łamał. Chyba nie przybył tu po to, żeby odpowiadać na pytania dotyczące morderstwa? - „Dlaczego" - powiedział. - Zawsze chcesz wiedzieć, dlaczego. - Uśmiechnął się, dając tym do zrozumienia, że wie o mnie wszystko. 488 - Lubiłem tę kobietę, Amarisę - dodał po chwili. - Czy wiesz, że miała wizje? Od czasu do czasu, nic ważnego, ale parę razy udało jej się udaremnić moje plany. Niemniej jednak matkę Jackie najbardziej zdenerwował fakt, że jej mąż pomagał Amarisie, kiedy miała wizje. - Tak jak ja pomagałem Jackie - rzuciłem. Przyznaję, bałem się, ale jednocześnie byłem bardzo podekscytowany. Bądź co bądź rozmawiałem z najprawdziwszym diabłem. Szukając po omacku, jak ślepiec, przysunąłem krzesło i usiadłem naprzeciwko Russella. Żałowałem, że muszę mrugać powiekami. Chciałem zarejestrować każde jego słowo, każdy wyraz twarzy. Uśmiechnął się. - Amarisa widziała mnie jako przystojnego mężczyznę. Mała Jackie jako Świętego Mikołaja. Nawet nie wiesz, jakie to męczące, kiedy muszę ukazywać się jako czerwony stwór z rogami i ogonem. To takie banalne. Pomyślałem o zatytułowaniu rozdziału: „Gniew diabła" albo

„Życie z diabelskiego punktu widzenia". - Amarisa dużo ze mną rozmawiała. Powiedzieli ci, że to pastor pierwszy rzucił w nią kamieniem? Jest teraz w moim domu. -

Uśmiechnął się czarująco. - Mam u siebie wielu takich jak on. Porzuciłem impertynencki ton, czując ciarki przechodzące mi po plecach. - Ale Amarisa była zupełnie inna. Nie bała się mnie. - Byłeś w niej zakochany - wyrwało mi się. Zdziwiła mnie własna brawura... a może głupota? Znów się uśmiechnął. 489 - Zakochany? No, może, w końcu nawet ja coś czuję. Powiedzmy, że są ludzie, którzy podobają mi się bardziej niż inni. Wstrząsnęły mną dreszcze. Miałem ochotę zapytać, jaką pozycję zajmuję na jego liście rankingowej. Czołową? Niską? - Jej matka... - Ruchem głowy wskazał pokój Jackie -była zazdrosna o Amarisę, bo Amarisa była dobra... szlachetna. Nieczęsto mi się to trafia. Kiedy tak mówił, zza jego pleców wyłoniła się kolorowa smużka dymu i uniosła się aż do sufitu. Nie mogłem oderwać wzroku od tej wijącej się wstęgi. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że dym układa się w różne obrazy. Powoli przed oczami zaczęły przesuwać się sceny z mojego życia z Pat. Widziałem Pat z rodzicami. Cała trójka śmiała się serdecznie z czegoś. Potem zobaczyłem ojca Pat, łowiącego ryby. Obraz zmienił się: ujrzałem teścia na ganku, trzymającego narzędzia, i

matkę Pat w kuchni. Piekła moje ulubione ciasteczka, pełne przypraw i rodzynków. Ich zapach rozchodził się po całym domu. Miałem wrażenie, że czuję je również teraz. Zamknąłem oczy i wciągnąłem powietrze w nozdrza. Kiedy uniosłem powieki, stała przede mną matka Pat z talerzem pełnym ciasteczek. Bezwiednie sięgnąłem po jedno z nich. Jednak była to tylko wizja; moja ręka przeniknęła talerz. - Jesteś pewien? - spytał, wziął ciasteczko i zaczął jeść. -Bardzo smaczne. A gdzie ja wtedy byłem? 490 Odniosłem wrażenie, że jest przyzwyczajony do ludzi zbyt oniemiałych ze strachu, by mu odpowiedzieć, ponieważ kontynuował, nawet nie zawieszając głosu. Nie myślałem jednak o nim, zajęty wspominaniem Pat. Zapach ciasteczek wciąż unosił się w powietrzu, a mój rozmówca wymachiwał ręką, w której trzymał jedno z nich. Jeden kęs - pomyślałem. Pozwól mi ugryźć ciasteczko i wszystko wyraźnie sobie przypomnieć. - A, prawda - powiedział. - Życzysz sobie informacji. No, dobrze. Od czego mam zacząć? - Wstał i zaczął przechadzać się po pokoju. Był wytwornie ubrany. - Zdziwiło mnie, że nigdy się nie domyśliłeś, iż to ja rzuciłem kamieniem przez płot. Stawałeś się zbyt zadowolony z siebie, jak na mój gust, i obawiałem się, że zaniechasz poszukiwań. A gdyby do tego doszło... - Rozłożył ręce, dając mi do

zrozumienia, że znaleźliśmy się w tym pokoju, ponieważ on tak zaplanował.

Wycelował we mnie ciasteczko i przyjrzał mu się, jakby zaskoczony. - Czy to cię niepokoi? - W jednej chwili ciasteczko zniknęło, a na twarzy Russella pojawił się zwycięski uśmiech. -Wiedz, że mam bardzo łatwą pracę. Ludzie myślą, że kręcę się dookoła, szepcząc im coś do ucha, podjudzając do czynienia zła. Tymczasem prawda wygląda inaczej. Zostawiam ich samym sobie, a oni czynią zło, o jakim mi się nie śniło. Istoty ludzkie są bardziej pomysłowe niż ja. Słyszałeś o ludziach, których lektura książek popchnęła do zbrodni? 491 Kiwnąłem głową. Nie piszę horrorów, więc sądziłem, że to zagadnienie mnie nie dotyczy. Musiał czytać w moich myślach. - Uważasz, że twoje książki nie wyrządziły nikomu krzywdy, bo są takie ckliwe? W roku... ech, mam słabą pamięć do dat. Tysiąc dwieście osiemdziesiąt trzy czy tysiąc pięćset jeden, dla mnie to wszystko jedno. Ale na pewno pamiętasz, jak opisałeś utonięcie twojego kuzyna Ronny'ego i to, że wszyscy byliście z tego zadowoleni? Nie czekał na odpowiedź. - Chłopiec w Kalifornii zabił swego kuzyna. Utopił go, ponieważ go nie lubił. Pomysł zaczerpnął z twojej książki.

Opadłem na krzesło. - Aha, o czym to wcześniej mówiliśmy? A, prawda, o Amarisie. Nie miała ze mną romansu, jak potem plotkowano. Nie mogę wyjść z podziwu, czego to ludzie nie wymyślą, żeby usprawiedliwić swoje

postępki. Tylko dwoje ludzi na świecie wiedziało, że Amarisa spodziewa się dziecka. Pamiętasz pastora? Popatrzyłem na Russella szeroko otwartymi oczami. - To było jego dziecko? - Tak. Ale nie było to tak zwane dziecko miłości. Pewnego popołudnia ten człowiek spotkał ją na szlaku i zgwałcił. Nigdy nikomu o tym nie mówiła, wiedząc, jak zareagowaliby ludzie, a zwłaszcza żona pastora. A wiesz, co zrobiła Amarisa, kiedy przekonała się, że jest w ciąży? Dziękowała... 492 Nie wypowiedział tego słowa, tylko uniósł palec, uśmiechnął się porozumiewawczo, po czym kontynuował: - Oczywiście ten ktoś nie miał z tym nic wspólnego, ale ludzie często przypisują Mu zasługi,, jeśli spotka ich coś miłego. Amarisa myślała, że jest bezpłodna. Głupia, była wierna swemu mężowi, a ten wmówił jej, że nie mogą mieć dzieci z jej winy. - Znów uśmiechnął się tak, że zjeżyły mi się włosy na karku. - Jej mąż prosto z łoża śmierci trafił do mnie. Za jego plecami znów pojawił się dym. Tym razem zobaczyłem Pat, siedzącą przy stole i poprawiającą ołówkiem rękopis mojej

książki. Często przystawałem w drzwiach i przyglądałem się jej, czasem z próżności, a czasami dla samej radości patrzenia na nią. Obraz Pat sprawił, że przypomniałem ją sobie tak wyraźnie, iż byłem w stanie myśleć tylko o niej. Musiałem wyrwać się z tego transu. Nie patrz na to - postanowiłem w duchu.

- Pastor bał się, że wszystko się wyda, więc pierwszy rzucił kamieniem, a inni poszli za jego przykładem. Russell Dunne - z braku lepszego imienia - znów wstał i przez chwilę przyglądał się scenie z Pat. Znów była w kuchni; wlewała zupę z puszki do garnka. Te zwykłe codzienne scenki trąciły najczulsze struny w moim sercu. Russell się uśmiechnął i obraz znów się zmienił. Ujrzałem młodego mężczyznę na przyjęciu. Nie miałem pojęcia, kto to jest. - Kiedy Harriet zobaczyła Amarisę, mówiącą coś do nieistniejącej osoby, ucieszyła się, gdyż znalazła sposób na pozbycie 493 się nielubianej szwagierki. Nie myślała wtedy o morderstwie, to przyszło później. Oczywiście tamtego dnia wiedziałem, że wszyscy kryją się w krzakach, ale kiedy nadeszła Amarisa, nie ostrzegłem jej. Chciałem zobaczyć, co zrobią. Wiem, że nikt nie podejrzewa mnie o poczucie humoru, ale jestem nim obdarzony. Tyle że mój humor jest... - Czarny? - wpadłem mu w słowo. - O, właśnie. Bardzo bawi mnie to, czego ludzie wcale nie uważają za śmieszne.

- Oni cię widzieli. - Kiedy zdałem sobie sprawę, kim jest chłopiec z obrazu, zrobiło mi się niedobrze. To był chłopak, który zabił matkę Pat. W spowitej dymem scenie chłopak pił i bawił się, ale wiedziałem, że za chwilę położy kres życiu kilku osób. Jedno życie zabierze za pomocą swego samochodu; inne unicestwi żałobą i smutkiem. - Tak - ciągnął Dunne. - Wybiegli ze swych kryjówek

i powiedzieli Amarisie, że rozmawia z powietrzem. I wiesz co? W ogóle się tym nie przejęła. Nie była bigotką. W większości przypadków, kiedy ludzie zorientują się, że rozmawiają ze mną, wpadają w panikę. Albo... - uśmiechnął się -...zaczynają myśleć, jak mogliby mnie wykorzystać. Wyobrażasz to sobie? Myślą, że mogą mnie użyć, aby uzyskać to, czego chcą, i zawsze jest to jeden z siedmiu grzechów głównych. - Przewrócił oczami, jakby chciał wyrazić wielkie znudzenie ludzkim brakiem wyobraźni. Siedem grzechów głównych - pomyślałem. Słuchałem go, ale nie potrafiłem oderwać oczu od rozgrywającej się za nim sceny. 494 Chłopak właśnie wsiadał do auta. Był to drogi samochód, kupiony przez ojca. - Ale Amarisa nie robiła tego, co inni ludzie - zwróciłem uwagę. Obraz zmienił się. Zobaczyłem matkę Pat, wsiadającą do swego auta. Miałem ochotę ją powstrzymać. Nie rób tego! - chciałem krzyknąć. - Nie - powiedział, jakby w pokoju trwała tylko nasza uprzejma

rozmowa. - Amarisa uważała, że każdy zasługuje na dobroć. - Nawet diabeł - zauważyłem, starając się oderwać wzrok od matki Pat, zapalającej silnik. Ostatni wyjazd - pomyślałem. Nie pamiętałem, czy się z nią pożegnałem. Jak wiele czasu upłynęło, odkąd powiedziałem jej, że ją kocham? - Tak. Była dobra nawet dla mnie. Ale oni nie chcieli jej słuchać. Zachowywali się jak ludzie z... gdzie to się działo w twoim kraju? Gdzie te małe dziewczynki spłatały figla? Napisano o tym sztukę, kręcono filmy.

- Salem. - O, właśnie. Salem. Powiedzieli Amarisie, że jest czarownicą. Oczywiście matka Jackie i pastor mieli swe ukryte motywy. Matka Pat stanęła na światłach. Zaraz potem, gdy zapali się zielone, umrze. Obraz zmienił się, by ukazać chłopaka w samochodzie, popijającego piwo i głęboko zaciągającego się skrętem. Policyjny raport nie zawierał informacji o marihuanie. Ile kosztowało ojca chłopaka ukrycie tego faktu? - Tak więc pokazałem im się. Nie w takiej postaci, w jakiej jestem przedstawiany w książkach, ale w prawdziwym wcieleniu, 495 takim jak teraz. Kiedy to nie podziałało, na chwilę ukazałem im się pod tradycyjną postacią, żeby zobaczyli to, czego się spodziewali. Patrzyłem, jak matka Pat zdejmuje nogę z hamulca i samochód rusza. Chłopak nie zadał sobie trudu, by spojrzeć na światła. Szukał

kolejnego piwa na tylnym siedzeniu. Kiedy matka Pat wjechała na środek skrzyżowania, zamarło mi serce. Wyciągnąłem rękę, jakbym chciał ją zatrzymać. W następnej sekundzie zobaczyłem twarz matki Pat tuż przed zderzeniem. Wiedziała, że nie uniknie wypadku, przeczuwała, że umrze. Russell zatrzymał obraz i powiększył oniemiałą z przerażenia i grozy twarz kobiety, którą tak bardzo kochałem. Z najwyższym trudem przeniosłem wzrok z obrazu na Russella, starając się patrzeć na niego tak, by nie widzieć matki Pat. - A jaka jest ta tradycyjna postać? - spytałem.

- Nic szczególnego. Dużo czerwieni, rozwidlony ogon. Mam ci pokazać? - Nie, dziękuję. Śmiejąc się, machnął ręką i twarz matki Pat zniknęła. Poczułem tak wielką ulgę, że musiałem zamrugać powiekami, by nie płakać. - No i wtedy się przekonali, że rozmawiała z... - Możesz to powiedzieć. Diabłem. Chociaż mam też parę innych imion. Przerazili się i mieli ochotę uciec, ale dwoje z nich uważało, że Amarisa jest przyczyną ich kłopotów, więc pozostali. Ujrzawszy ich morderczy wzrok, Amarisa cofnęła się, ale potknęła się o kamień z 496 komina starej chaty. - Wzruszył ramionami w taki sposób, iż zyskałem pewność, że pomógł jej upaść - i przytrzymał jej stopę tak, żeby nie

mogła się poruszyć. - Byłem tam i mogłem ich powstrzymać, ale tego nie zrobiłem. Wiesz, dlaczego? - Nie - odpowiedziałem. Serce podeszło mi do gardła. Miałem świadomość, że patrzę prosto w oczy zła. - Spróbuj zgadnąć, przecież jesteś pisarzem. - Nie mam pojęcia. Urodziwa twarz skrzywiła się w grymasie. - Skoro chcesz jeszcze coś w życiu napisać, to wypada się wysilić. Przełknąłem z trudem. - Pragnąłeś jej. Uśmiechnął się zachęcająco. Być może jakoś na mnie podziałał, ponieważ nagle znalazłem

odpowiedź. - Gdyby Amarisa umarła w nienawiści, byłaby twoja. - Jesteś dobry, a nawet bardzo dobry. Masz rację. Miałem nadzieję, że ich oskarży, znienawidzi, a wtedy mógłbym ją mieć. Żyłaby ze mną. Powróciły mgliste wizje za jego plecami. Tym razem ukazywały wydarzenia dnia codziennego. Pat i jej rodzice siedzieli przy stole, zanosząc się śmiechem. Czekają na mój powrót do domu pomyślałem. Widziałem, że matka Pat upiekła tort i umieściła na nim moje imię. Które to były urodziny? - zastanawiałem się.

497 - Nie wystarczają ci ludzie, których już masz? - spytałem, starając się przybrać obojętny ton. - Nie. Zdradzę ci małą tajemnicę. Chciałbym mieć wszystkich. Marzę o tym, żeby wszyscy ludzie, żyjący na świecie, zamieszkali ze mną. - Sądząc po doniesieniach ze świata, czynisz duże postępy. - To prawda - odparł chełpliwie. - Na dużą i małą skalę. Bardzo pomaga mi Internet. Ludzie mogą teraz czynić zło w samotności. Zło lubi intymność. Pat i jej matka pakowały prezent na moje urodziny. Był to drogi komputer. Miał mi pomóc w napisaniu Wielkiej Powieści Amerykańskiej. Nie byłem jednak w stanie tego zrobić za ich życia. Odchrząknąłem. - Dostałeś Amarisę? - Nie. - Westchnął. - Nikogo nie oskarżyła. Nawet na końcu,

kiedy straszliwie cierpiała, nie przeklęła swych oprawców. Żałowała tylko swego dziecka. Pragnęła go, niezależnie od tego, kto był ojcem. - Powiedział to ze zdumieniem w głosie. - A jednak zemściłeś się na nich. - To prawda. Zabierałem ich z tego świata jednego po drugim. Wszyscy są teraz ze mną. Zostaną ze mną na wieki. Wciągnąłem powietrze, starając się uspokoić. - A Jackie?

- Była tam, ukryta w krzakach, i widziała, co się działo. W końcu nawet starała się uratować ciotkę. Dałem Amarisie mnóstwo 498 czasu na to, żeby znienawidziła ludzi, którzy ją zamordowali. Jackie bardzo kochała Amarisę... i to właśnie doprowadziło do tragicznego finału. Harriet nie mogła ścierpieć, że jej córka kocha ciotkę bardziej niż ją, więc znalazła sposób na pozbycie się Amarisy. - Nie udało ci się dostać Amarisy, to zabiłeś morderców i nie pozwoliłeś, żeby ich potomkowie wyjechali z Cole Creek. Doprowadziłeś do... - Urwałem, gdyż zmienił się obraz. Tym razem ujrzałem siebie... młodszego, szczuplejszego. Leżałem w łóżku z Pat, która przesuwała dłonią po moim udzie. Czułem jej dotyk. Kiedy zamknąłem oczy, poczułem też zapach jej oddechu, włosów. Zdałem sobie sprawę, jak wielu rzeczy już nie pamiętałem. - ...mieć z powrotem... Nie usłyszałem pierwszych ani ostatnich słów jego wypowiedzi. Pat wślizgiwała się pod kołdrę. Przez wszystkie lata po jej śmierci nie pozwalałem sobie na wspominanie, jak cudownie się kochaliśmy. Był

to seks totalny, nie tylko od strony fizycznej, ale i duchowej, angażujący ciało i duszę. - Co? - spytałem przez ściśnięte gardło. - Możesz ich odzyskać - powiedział cicho. Z najwyższym trudem oderwałem się od wspomnień, by wsłuchać się w jego słowa. Zamrugałem powiekami. Nie widziałem

teraz Pat, ale czułem jej dotyk, jej wargi pieszczące moje ucho. Popatrzyłem na Russella. Obraz za jego plecami zaczął blednąc, podobnie jak moje doznania. Jackie, Jackie, Jackie - powtarzałem w duchu, usiłując się 499 skupić. A kiedy moje myśli skoncentrowały się wokół innego tematu, Pat zniknęła z ekranu. - Jestem pod wrażeniem - powiedział. - No, ale wy, pisarze, macie szczególną zdolność koncentracji. Tym razem zrobiło mi się przyjemnie, kiedy się do mnie uśmiechnął. Jaki miły człowiek - przemknęło mi przez myśl. - Mogę ci to wszystko przywrócić - oznajmił. - Mogę umieścić duszę Pat w ciele Jackie... albo Dessie czy innej gwiazdy filmowej, która ci się spodoba. Ale ta kobieta będzie Pat. Mogę dać ci ich wszystkich, całą rodzinę. Będziesz żył z nimi długo i szczęśliwie, do późnej starości. - Ja... - zacząłem, ale głos uwiązł mi w gardle. - Nie chodzi o mnie - podjąłem po chwili - tylko o Jackie i kobietę, której na tobie zależało. - Zastanawiałem się, czy diabeł może poczuć się winny. - Mylisz się. Tym razem moja wizyta nie ma nic wspólnego z

Jackie. Zawitałem do Cole Creek w związku z tobą. Co mnie to obchodzi, czy tutejsi ludzie będą mogli chodzić tylko na rynek, czy oddalać się stąd na sto kilometrów? Jackie nie przysłała mi zaproszenia.

Miałem pustkę w głowie i musiało to być widoczne na mojej twarzy. - Zachowujesz się tak, jakbyś niczego nie pamiętał. Zaczekaj, mam to tutaj. - Złapał w locie spływającą z góry kartkę papieru. Chcę wszystko dokładnie wyjaśnić. Zbyt często oskarża się mnie o rzeczy, z którymi nie mam nic wspólnego. O, tutaj. „Czy straciliście 500 kogoś, kto był wam droższy nad życie?" - Położył kartkę na stole i popatrzył na mnie. - To właśnie napisałeś? - Tak. Wstał i udał się w koniec pokoju, a przede mną rozpostarł się obraz przedstawiający Pat na huśtawce, w letniej sukience. Pat wyglądała wspaniale, mimo to odwróciłem wzrok. „Moja wizyta nie ma nic wspólnego z Jackie". Czy to właśnie powiedział? I to, że tym razem „chodzi o mnie"? Spojrzał w moją stronę. - Zainteresowałeś się Jackie, bo ogromnie brakowało ci żony. Tak bardzo chciałeś ją odzyskać, że byłeś gotów sprzedać swą duszę, by Pat do ciebie wróciła. Mam rację? Nie mylił się. - Szybko zdałeś sobie sprawę, że Jackie ma kontakt ze mną, a szukałeś mnie, żeby zawrzeć umowę. Twoja dusza mówiła mi, że

zrobiłbyś wszystko, byle tylko odzyskać żonę. Tęskniłeś za swoją rodziną tak mocno, że przyzwałeś mnie do siebie.

Nie byłem w stanie się odezwać. Na myśl o tym, że zjawił się tu z mojego powodu, kręciło mi się w głowie. - Coś ci powiem - oznajmił. - Zazwyczaj tego nie robię, ale teraz złożę ci jeszcze lepszą propozycję. Zamiast wcielania dusz w inne ciała zmienię historię. Popatrzył w stronę przeciwległej ściany. Znów zobaczyłem twarz matki Pat tuż przedtem, nim jej samochód został uderzony przez wóz pijanego, odurzonego narkotykami chłopaka; tuż przed jej śmiercią. 501

Jednak tym razem chłopak w porę dostrzegł niebezpieczeństwo i udało mu się skręcić. Po chwili matka Pat zatrzymała się na skraju drogi, przerażona, lecz bezpieczna. Łzy nabiegły mi do oczu. Zaraz potem zobaczyłem inne sceny - matkę Pat, starzejącą się u boku swego męża. On także nie umarł młodo, gdyż nie miał w sobie smutku, który go zabił. I nie stracił wzroku. W następnej chwili ujrzałem małą dziewczynkę na rowerze. Nie od razu się zorientowałem, o jaką scenę chodzi. Przedstawiała Pat jako dziecko, w dniu, w którym nadziała się na pręt i stała się bezpłodna. Ale teraz ominęła kawałek żelaza. Kolejny obraz ukazywał mnie z małą dziewczynką na kolanach. Była to nasza córeczka, która łudząco przypominała Pat. - Mogę ci to wszystko ofiarować - kusił Russell Dunne. Czułem łzy spływające mi po policzkach, nie miałem jednak siły, by je obetrzeć. Propozycja Russella dotyczyła nie tylko mnie, ale całej rodziny Pat. Pomyślałem, że zasługują na szczęśliwe życie, na doczekanie późnej starości. - Jeśli tylko chcesz, to wszystko może być twoje - powiedział. Aha, odpowiedź wyczytam w twoim sercu, nie na podstawie słów. Jeśli ktoś mi odmawia, ale jego dusza woła „tak", przyjmuję „tak". - Nie - powiedziałem, gdy znów pojawiła się Pat. Starsza niż w chwili śmierci, podnosiła dziecko,

które było naszym wnukiem. - Nie - powtórzyłem. Zobaczyłem również siebie, w późniejszym wieku, tarzającego się w trawie z trójką najpiękniejszych wnucząt na świecie. 502

Powiedziałem: „nie" po raz trzeci, ale nawet wtedy czułem, że moje serce mówi: „tak". Pragnąłem tego, co widziałem, tak bardzo, że łaknęła tego także moja dusza. Pat odwróciła się do mnie z uśmiechem i oznajmiła: „Kocham cię, Ford. Chcę być z tobą. Nie pozwól mi umrzeć znowu". I wtedy właśnie pozwoliłem jej odejść. Pat nigdy nie wypowiedziałaby takich słów. Nie obwiniała mnie za swą śmierć. Nigdy nie zasugerowałaby, że pozwoliłem jej umrzeć. Kobieta z wizji nie była moją Pat, którą tak bardzo kochałem. Spojrzałem na Russella. - Nie - powiedziałem cicho, lecz stanowczo. - Nie. Kiedy obraz zniknął, nie byłem pewien, czy czuję ulgę, czy głęboką pustkę. - Próbowałem - stwierdził z czarującym uśmiechem Russell Dunne. - Nie można nikogo winić za to, że próbuje. - Ruchem głowy wskazał sufit i pokój Jackie. - Ona cię nie kocha. Nikt nigdy nie będzie cię kochał tak jak żona. - To możliwe - przyznałem, patrząc na niego wyzywająco. Śmiertelnie się go bałem - w sensie dosłownym -i jestem pewien, że o tym wiedział, jednak mimo wszystko nie chciałem, by czuł, że jego słowa sprawiają mi ból. Pokochałem Jackie i miałem nadzieję, że w pewien sposób jej na mnie zależy. Jeśli jednak było inaczej... Wzruszyłem ramionami, dając do zrozumienia, że zaakceptuję życie z wszystkim, co mi przyniesie. - Powiem Pat, ile dla mnie znaczyła, kiedy znów ją zobaczę. Uśmiechnął się z przekąsem. - No tak. W tamtym miejscu. Kiedyś tam mieszkałem, wiesz? 503

- Nie czekał na odpowiedź. - Może jeszcze kiedyś cię odwiedzę. W następnej sekundzie już go nie było. Nie wiedziałem, jak długo siedziałem w ciemnościach. Gdy Russell zniknął, zniknął też słoneczny blask. Zastanawiałem się, kiedy odzyskam spokój wewnętrzny. Może będą mi na to potrzebne całe lata. Wzeszło słońce, ale nawet tego nie zauważyłem. Pozostawałem w stanie odrętwienia, dopóki do salonu nie weszła Jackie. - Wczoraj zdjąłeś ze mnie dżinsy? - spytała, ziewając. - Tak - potwierdziłem, wyrwany z rozmyślań. Ku mojemu zdumieniu Jackie siadła mi na kolanach i zaczęła mnie całować. - Dlaczego nigdy nie robisz tego, kiedy nie śpię? Dopiero po dłuższej chwili zorientowałem się, co powiedziała. Bardzo jej w tej chwili potrzebowałem; jej ciepła, jej siły i jej śmiechu. Odwzajemniłem pocałunek i już po chwili kochaliśmy się na dywanie. Po godzinie uznaliśmy, że lepiej będzie przenieść się na górę, na wypadek gdyby ktoś przyszedł, ale dotarliśmy tylko do schodów. Położyłem ją w poprzek i udowodniłem, jaki jestem „stary". Dopiero po kilku godzinach doszliśmy do jej sypialni. Około południa zrobiliśmy sobie przerwę, a ja zbiegłem na dół przyrządzić coś na lunch. Uśmiechałem się triumfalnie, gdyż młoda Jackie sprawiała wrażenie skrajnie wyczerpanej. Ha, ha. Nareszcie odkryła, w jakim celu oszczędzam energię. 504

Zrobiłem kanapki i ukroiłem sobie ciasta z morelami, upieczonego przez Noble'a, a potem sięgnąłem po puszkę czarnych oliwek i otwieracz. Wracając z kuchni, zobaczyłem leżącą przy schodach kartkę papieru. Podniosłem ją. Słowa „Czy straciliście kogoś, kto był wam droższy nad życie?" były wydrukowane.

Przeszedł mnie dreszcz. Powoli przekręciłem koniuszek smoczego ogona i spaliłem papier w ogniu, który wydobył się z paszczy. Tę kartkę zdecydowanie należało zniszczyć w płomieniach. Godzinę później, kiedy w bardzo interesujący sposób zjadłem wszystkie oliwki z puszki, Jackie powiedziała mi, że mnie kocha. Była trochę urażona moją pierwszą reakcją, ponieważ wybuchnąłem śmiechem. Nie pomogły wyjaśnienia, że śmieję się dlatego, iż przed chwilą udowodniła mi, że diabeł jest kłamcą. Popatrzyła na mnie jak na szaleńca. - A jak ty myślałeś? - obruszyła się. - Sądziłeś, że diabeł jest dobry, miły i uczciwy? - To ty tak uważałaś - odparowałem, sadowiąc ją na swoim nagim ciele. - Bardzo ci się spodobał. - Podobał mi się tylko jego sprzęt fotograficzny. - Czyżby? Tak się składa, że mam dla ciebie taki sprzęt. - Niech no zgadnę - powiedziała. - Statyw imponujących rozmiarów? Roześmialiśmy się oboje. Jackie zawsze umiała mnie rozbawić.