Laurann Dohner - Zorn Warriors 03 - Tempting Rever(PL)(+18)

Tłumaczenie nieoficjalne: ZUZA N N N N A

Laurann Dohner - Zorn Warriors 03 – Tempting Rever

Brenda spędziła cztery lata uwięziona w nieszczęśliwym małżeństwie. Jest tak zdesperowana, że gotowa jest zacząć nowe, tym razem już bezpieczne życie, na innej planecie u boku przystojnego obcego. Kiedy zostaje on zabity, Brenda przenosi się do domu kolejnego wojownika Zorn, chętnego ją chronić, do czasu, aż brat zmarłego przybędzie, by przejąć nad nią opiekę. Brenda nigdy nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia. A przynajmniej dopóki nie spojrzała w przepiękne, niebieskie oczy Argis Revera. Jest wysoki, ciemny, seksowny... To facet, o którym od zawsze marzyła, którego zawsze chciała znaleźć, ale... on jest już związany z inną ludzką kobietą. I chociaż mogłaby, tylko mieszkać z tym idealnym mężczyzną, żyjąc marzeniami, ale... on nie jest szczęśliwy. Ta okropna kobieta nawet go nie chce i nigdy go nie pokocha. Brenda straciła już w swoim życiu zbyt wiele, by pozwolić sobie na przegapienie, tej jednej, jedynej szansy na znalezienie szczęścia u boku mężczyzny, w którym już zdążyła się zakochać. Tak, jest gotowa na kuszenie Revera, tak by dać mu szczęście.... z nią.

2

Rozdział 1

Dziewięć dni, tyle wystarczyło aby życie Brendy zmieniło się kompletnie, całkowicie i nieodwracalnie już na zawsze. Brenda podniosła podbródek, patrząc na wysokiego obcego, który w tej chwili decydował o jej przyszłości. Czuła jak rozpaczliwie bije jej serce w piersi. Była trochę przestraszona, i bardzo zdenerwowana. Co się do cholery teraz z nią stanie? Hyvin Berrr był przywódcą na tej obcej planecie. Wyglądał na późną trzydziestkę, ale wiedziała, że był o wiele starszy. Ciągle jednak pod jego ciemnobrązową skórą widziała zarys silnych mięśni. Stanął przed nią, a jego ciało napięło się. Miał na sobie koszulę i luźne spodnie, które i tak ledwo ukrywały mocne mięśnie ud. Tak, teraz była na planecie Zorna i spędziła dużo czasu, by tutaj dotrzeć z Ziemi. Mężczyźni Zorn mieli ponad sześć stóp wzrostu, chociaż najczęściej widywała tych którzy mieli nawet bliżej do sześciu i pół stopy, no i oni tak w ogóle, byli bardzo wielcy. Wszyscy mieli szerokie ramiona, gęsto umięśnione ciało. Byli bardzo wysportowani, co sprawiało, że wierzyła, że naprawdę byli rasą wojowników. Hyvin Berrr zatrzymał się nagle, odwracając się w jej stronę. Brenda zaczęła się wpatrywać w jego piękne oczy, które wyrażały współczucie, gdy skupiły się na niej. ”Staram się być fair w stosunku do ciebie, człowieku." Tak jakby warknął, ale miało to miękki ton. "Mój wojownik, który ciebie zatwierdził, na twojej planecie, nie żyje, więc teraz nie masz mężczyzny, który by cię chronił. Jego brat został już o tym powiadomiony i wyraził on zgodę i pragnienie, aby ciebie zatwierdzić. Jednak obecnie przebywa on o tydzień drogi od Zorna. Według naszego prawda, kiedy jego brat związał się z tobą, ale niestety umarł, to on przejmuje prawo do opieki nad tobą i dbania o ciebie i zapewnienia ci domu. On jest już w drodze po ciebie." Urwał. A potem dokończył. "Przepraszam cię za śmierć Valho.” Ból ścisnął ją na wspomnienia imienia, które przemknęło przez jej umysł. Brenda przeszła przez piekło, ciągle walcząc z Timem, swoim mężem. Wyszła za mąż za niewłaściwego faceta, i dopiero po pewnym czasie uświadomiła sobie, w jakim koszmarnym, domowym piekle wylądowała. Spędziła cztery lata próbując wydostać się z tego małżeństwa, ale była to bardzo powolna i bolesna droga. A Timowi przez ten czas udało się złamać aż cztery zakazy zbliżania się. Doprowadził ją do takiego stanu, że w końcu była zbyt zastraszona by go zostawić. Nie była zbyt dumna z tego okresu w swoim życiu, ale musiała przyznać, że dużo łatwiej było znosić tego człowieka, który nią pomiatał i ciągle jej ubliżał, niż żyć w strachu i ciągłym zagrożeniu, gdy ją nękał i prześladował, po tym jak go zostawiła.

3

Tak właściwie to zdała sobie sprawę z tego, jakim tak naprawdę człowiekiem jest Tim, gdy pierwszy raz złamał on zakaz zbliżania się do niej. Czytała o takich ludziach od czasu do czasu w gazetach i słyszała o nich w wiadomościach w telewizji, bo tacy jak on w końcu zabijali swoją ofiarę. No i właśnie dziewięć dni temu, doświadczyła czegoś najgorszego. Tim kompletnie stracił nad sobą panowanie. Było dużo gorzej niż zwykle. Zerwał z niej koszulę, a jej ledwo udało się uciec z domu, w obawie o swoje życie. Skryła się w pobliskim lesie, usiłując zebrać się w sobie na tyle, by wymyślić jakiś plan, jak ma się wydostać z tego bagna, w którym utknęła. Wiedziała, że była za dobra dla Tima, ale przecież ktoś tak cholernie inteligentny, nie powinien był skończyć z kimś tak złym jak on. Czuła wielki wstyd, że strach tak długo utrzymał ją w tym piekielnym małżeństwie. Była uwięziona. Nie miał pieniędzy, by rozpocząć nowe życie, w którym jej prześladowca nie mógłby jej już znaleźć. Tak właściwie to nie miała bladego pojęcia, co powinna teraz zrobić, aby się uwolnić. I wtedy, to właśnie Valho znalazł ją siedzącą na zwalonym pieniu drzewa i ocierającą łzy wierzchem dłoni. Gdy ten wysoki, długowłosy mężczyzna, pojawił się nagle przed nią poczuła najpierw prawdziwy strach. Wyłonił się z ciemności. Był ogromny i umięśniony. Bała się wtedy, że jej życie dobiegło końca. Jego rysy były trochę dziwne, nos bardziej płaski, a w ustach, gdy je otworzył widziała zarys ostrych, jakby wampirzych kłów. Był strasznie wielki, miał ponad sześć stóp wzrostu, klatkę piersiową kulturysty i warczał na nią, zamiast wypowiadać słowa. Jednak w tym momencie, pomimo tego wszystkiego, strach z niej opadał. On tylko na nią patrzył tymi swoimi ciemnobrązowymi oczami, i to tak spokojnie, że zdała sobie sprawę, że jednak nie zamierza jej zgwałcić, zaatakować czy po prostu zabić. Wyciągnął w jej stronę dłoń, na której spoczywał jakiś mały, zaokrąglony obiekt. Przyglądała mu się przez chwilkę, a potem spojrzała na niego pytająco. A on zaczął ręką pokazywać na swoje własne ucho, a potem na jej. Po tym geście zorientowała się, że chciał, aby umieściła ten drobiazg przy swoim uchu. Wzięła go bardzo ostrożnie z jego wyciągniętej dłoni, po czym przestudiowała raz jeszcze bardzo uważnie, aż dotarło do niej, że to urządzenie wyglądało bardzo podobnie do małego aparatu słuchowego. A gdy umieściła go w swoim uchu, zrozumiała już wszystko. To było coś, jakby urządzenie tłumaczące w czasie rzeczywistym, i teraz już mogła zrozumieć to jego warczenie. Powiedział jej, że pochodzi z planety zwanej Zorna. Pojawił się na Ziemi, aby poszukać kobiety, która by się z nim związała. A związanie, to jakby ziemskie małżeństwo. Valho przykucnął przed nią, i opowiadał jej to wszystko, a ona, podczas gdy tak go słuchała, podjęła kilka ważnych decyzji. Był naprawdę przystojny, wielki, muskularny, ale przy tym tak cholernie delikatny. Z każdego jego gestu aż biła uprzejma troska, tak wielka, że nigdy czegoś takiego nie widziała.

4

Jego brązowe oczy sprawiały, że czuła się bezpiecznie, pod jego opieką. I trzy godziny później, zgodziła się opuścić z nim Ziemię. Złożył jej wiele obietnic, a ona w nie wierzyła. I z jakiegoś dziwnego powodu była absolutnie pewna, że on ich wszystkich dotrzyma, że nigdy nie sprawi jej bólu, nie przestraszy jej, nigdy nie... Odgoniła te myśli, wracając z powrotem do teraźniejszości. Valho został zabity w drodze na Zorna, gdy statek którym podróżowali został zaatakowany przez mężczyzn z sąsiedniej planety. Najeźdźcy nazywani byli Collis. Dlaczego zaatakowali, Brenda nie miała pojęcia, ale tak szczerze mówiąc, nawet jej to nie obchodziło, ponieważ to i tak nie zmieniało faktu, że Valho nie żył, a jej życie na Ziemia już się skończyło. Cała jej przyszłość była teraz w rękach niebieskookiego lidera Zorn, który w milczeniu się w nią wpatrywał. "Chciałbym obiecać ci, że wrócisz na Ziemię…" Hyvin Berrr powiedział cicho. "Ale jak Valho pewnie cię poinformował, jest to niemożliwe, i nie ma już odwrotu. Wiesz o naszym istnieniu. Twoja planeta nie jest tak zaawansowana technologicznie jak nasza, nie macie zdolności do podróży kosmicznych, takich jak my, ale macie bron a my nie chcemy wojny z twoimi ludźmi. Nie chcemy problemów, gdy tych kilku z naszych mężczyzn odwiedza Ziemie, by znaleźć sobie samicę do związania. Volder jest dobrym wojownikiem i wkrótce przybędzie po ciebie. Czy Valho powiedział ci coś o swoim bracie?" Brenda pokręciła głową. "Nie. On po prostu powiedział, że ma rodzinę i że czuje, że ich polubię." "Volder mieszka na jednym z naszych statków kosmicznych. Dowodzi nim. Statki te, patrolują nasze granice, i chronią Zorna przed atakiem obcych ras. Wiesz, to nasz zwyczaj i prawo, że gdy coś się dzieje z jednym z naszych samców, to jego rodzina przejmuje opiekę nad jego samicą." Zatrzymał się. "Powiedziałem mu, że będzie się musiał zobowiązać wobec ciebie, tak by zapewnić ci odpowiednie warunki i traktować cię z szacunkiem. My nie nadużywamy naszych kobiet." Jej serce ścisnęło się w piersi. "Więc co się ze mną stanie? Brat Valho, ożeni się ze mną? Przecież ja go nawet nie znam!" W tych jakby elektryzujących niebieskich oczach pojawiło się coś na kształt współczucia dla niej. "On da ci kilka dni na to, byś dostosowała się do niego, zanim dotknie twojego ciała, by się z tobą związać. Jesteś teraz w smutku, i to także jest nasz zwyczaj, nie wolno popędzać kobiety w takim stanie. Daję ci moje słowo, że to będzie dla ciebie dobre, człowieku." Urwał. "Będziesz miała siedem dni na żałobę nad swoją stratą swojego Valho, zanim Volder ciebie przejmie, byś była pod jego ochroną i opieką."

5

Mogła tylko skinąć głową w odpowiedzi na to, wiedząc, że tak właściwie to nie ma zbyt wielkiego wyboru przy określaniu swojej przyszłości. "Dobrze, czy ten czas spędzę tutaj w szpitalu, gdzie teraz jestem, czy zostanę gdzieś przeniesiona?" Mężczyzna pokręcił głową i wziął głęboki oddech. "Przyciągasz uwagę bardzo wielu mężczyzn, którzy chcieliby cię dostać dla siebie. Ludzkie kobiety są bardzo atrakcyjne dla naszych mężczyzn i wielce pożądane. Przydzieliłbym ci ochronę, ale nawet oni byliby zagrożeniem dla ciebie. Nie ufam im, że by cię nie tknęli, by zaspokoić swoją ciekawość o ludzkim ciele. Tak więc jeden z moich synów zabierze cię do swojego domu. Spędzisz tam następny tydzień. Będziesz bezpieczna pod jego opieką, tak długo, aż twój przyszły związany przybędzie." Brenda skinęła głową. "Rozumiem." "Mój syn ma już własnego człowieka, z którym jest związany, więc nie musisz się o nic martwić. On nie będzie się starał cię dotknąć.” Mężczyzna odwrócił głowę, wskazując na jednego z mężczyzn przydzielonych do straży Brendy. "Eskortuj ją bezpiecznie do domu Argis Revera. On już został poinformowany o sytuacji i ma dla niej przygotowany pokój gościnny, do czasu przybycia Voldera." Strażnik skinął ostro głową. "Tak, Hyvin Berrr!" Wysoki przywódca Zorn posłał Brendzie smutnym uśmiech. "Bądź zdrowa, człowieku. Twój Volder przybędzie po ciebie bardzo szybko. On zapewni ci szczęście." Brenda obserwowała mężczyznę, gdy opuszczał gabinet lekarski, w którym przebywała przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny, odkąd przybyła na tą czerwoną planetę. I skupiła teraz całą swoją uwagę na strażniku o imieniu Kelir. Był na tyle miły, że w końcu oderwał spojrzenie od jej piesi, kiedy do niej przemówił, ale była pewna, że gdyby spuściła swój wzrok trochę niżej, zobaczyłaby jego fizyczną rekcję na nią, wypychającą mocno przód jego czarnych, skórzanych spodni. "Pakuj się." Cicho na nią warknął. "Ruszamy od razu, jak będziesz gotowa." Urwał, a jego wzrok ponownie przepłynął po całym jej ciele, zanim się od niej odwrócił. Jedna z kobiet Zorn, uzdrowicielka, dała Brendzie trochę ubrań i rzeczy osobistych. Przeprowadziła też badania lekarskie, kiedy już dotarli tutaj wczoraj rano. Spakowała zatem tych kilka rzeczy i ruszyła w kierunku rosłego strażnika, który odwrócił głowę w jej stronę i znowu przejechał po niej tym intensywnym spojrzeniem, zanim otworzył jej drzwi. Była fizycznie przyciągająca dla niego i nie zamierzał tego ukrywać, chociaż ona bardzo by chciała, by jednak spróbował, ponieważ robiło się to już niewygodne. Poprowadził ją w dół korytarza, do windy, a potem wyszli na zewnątrz. 6

No i teraz zrobiło się przerażająco, pomyślała Brenda, gdy spostrzegła przed sobą, grupę dużych, muskularnych mężczyzn, odzianych w czarne uniformy. Wszyscy się na nią gapili, wręcz pożerali wzrokiem. Zaczynała czuć się tak, jakby była główną atrakcją w cyrku. Ruszyła cichutko, za Kelirem do pojazdu, który na nich czekał. Prowadził go jakiś inny strażnik, którego nie znała. Ten nowy mężczyzna ani razu nie spojrzał na twarz Brendy. Cała jego uwaga była skupiona na jej ciele. Wydał z siebie miękkie warknięcie, gdy wsiadał z powrotem do samochodu. Brenda usiłowała się od tego wszystkiego odciąć i zaczęła wyglądać przez okno. Zaczęła dostrzegać różnice między Zorna a Ziemią. Przyglądała się niebu Zorna, które było podobne do Słońca widzianego z Ziemi, wszystko było tutaj jakby z różowym odcieniem czerwonego światła, nie było nic niebieskiego. Drzewa były czarne, czerwone i fioletowe. A trawa, po prostu miała kolor oszołamiająco ciemnoczerwony. I choć to dziwne, Zorna wydała jej się piękna i bardzo mocno zalesiona. "Dlaczego my ją bierzemy do Argis Revera?" Kierowca w końcu przemówił. "Powiedziano mi, że on ma już swojego, własnego człowieka, więc dlaczego on teraz będzie miał je dwie?" Kelir westchnął. "On ma zamiar wziąć ją pod swoją opiekę tylko do czasu, aż jej przyszły związany przybędzie. Ona jest spadkiem, bo zmarłym bracie.” Człowiek z przodu ostro pokręcił głową. "Kiedy one będą w końcu dostępne dla reszty z nas?" Nie brzmiał na zbyt zadowolonego. "Tylko ci potężni i bogaci mogą mieć do nich dostęp. To nie jest fair, tak nie powinno być." Kelir prychnął. "Może za kilka lat i my będziemy mieli do nich dostęp, ale jak na razie one są zbyt rzadkie." Brenda nerwowo zerkała między dwoma mężczyznami. "O czym wy mówicie?" Strażnik siedzący obok niej odwrócił głowę w jej stronę i spojrzał na nią. "Ziemskie kobiety są bardzo nieliczne na Zorna. Tylko rodzina Hyvin Berrr i niektóre z bardzo wpływowych rodzin, takich jak twojego Valho, mają do was dostęp." "Valho miał potężną rodzinę?" To ją zaskoczyło. "Nie mi o tym nie mówił." Z przodu samochodu dosłyszała głośne parsknięcie. "Jego rodzina jest związana przez krew z rodziną Hyvin Berrra, i każdy z nich jest bardzo potężny. Ojciec Valho i Hyvin Berrr dorastali razem, i są najlepszymi przyjaciółmi." "Więc Valho i Hyvin Berrr nie są związani przez krew?" Zaczynało jej się już wszystko mieszać. "Przecież ty właśnie powiedziałeś, że oni są związani."

7

"Te rodziny są już bardzo długo związane ze sobą nawzajem, a związani przez krew, znaczy, że dużo razem przeszli, i to ich związało ze sobą. Walczyli razem w wielu bitwach." Wyjaśnił Kelir, a jego spojrzenie powróciło do jej piesi, lekko zarysowanych pod bardzo luźną koszulą, i pozostało na nich, a Kelir oblizał kilkakrotnie wargi. "Czy lubiłaś jak twój związany ciebie dotykał?" Brenda aż sapnęła zszokowana. Zmarszczyła brwi, a jej oczy zwęziły się. "To było bardzo niegrzeczne pytanie i odmawiam odpowiedzi na nie, bo to nie twoja sprawa!" Mięśnie szczęki Kelira napięły się, ale odwrócił wzrok, i popatrzył przez okno, kompletnie już ją ignorując. To było jak najbardziej w porządku dla Brendy. Była zirytowana tym, że zadał jej tak osobiste pytanie o jej życie seksualne. Przełknęła, i zaczęła z powrotem przyglądać się krajobrazowi za oknem. Przyglądała się dziwnym domom obcych. Były one olbrzymie i okrągłe, wykonane z jakiegoś rodzaju kamienia. Nerwy Brendy napięły się, gdy spostrzegła, że zatrzymali się przed tym największym i najbardziej onieśmielającym z nich. A więc to tutaj miała spędzić tydzień, aż brat Valho, ją stąd odbierze. Zaczęła się zastanawiać, czy mężczyzna w tym domu także będzie się gapił na jej cycki i robił tak niestosowne uwagi jak ten strażnik. Miała cichą nadzieję, że jednak nie, bo już i tak czuła się bardzo obco, na tej planecie, i naprawdę nie trzeba jej było przypominać jakim jest dziwolągiem i wybrykiem natury. Przednie drzwi otworzyły się i stanęła w nich starsza kobieta Zorn, z długimi białymi włosami. Ubrana była w długą, luźną tunikę, coś na kształt koszuli. A na twarzy miała serdeczny powitalny uśmiech. Brenda zrelaksowała się natychmiast, kiedy wyszła z pojazdu. "Witaj człowieku. Witaj w domu Argis Revera. On teraz wziął swoją związaną do sklepu, ale wkrótce wrócą." Kobieta wyciągnęła do niej dłoń, ale nie pionowo, tylko poziomo, wierzchem do góry. "Miło mi cię poznać, kobieto z Ziemi. Jestem Ali." Brenda nie skorygowała tego dziwnego uścisku dłoni kobiety, po porostu przyłożyła swoją rękę od dołu i lekko uścisnęła. Ali oddała jej uścisk uśmiechając się uroczo. "Mnie też miło cię poznać, Ali. Jestem Brenda." Ali spojrzała na mężczyzn za Brendą. "Po prostu podaj mi swoje rzeczy." Brenda obejrzała się i zobaczyła jak Kelir podje jej torbę, wciąż nie przestając się gapić na jej ciało. Tak właściwie to obaj mężczyźni się na nie gapili, a to rozdrażniło ją znowu na tyle, że aż zacisnęła zęby ze złości. Nie sądziła, by mogła kiedykolwiek się przyzwyczaić do ich tak otwartych spojrzeń. A mężczyźni Zorna, nawet nie próbowali tego ukryć, czy przeprosić za to. Ku zaskoczeniu Brendy, Ali warknęła na nich wściekle, naśladując zwierzę, i wyrwała jej torbę, od dużo większego strażnika. Po czym odsunęła swoje białe włosy z twarzy i poprowadziła Brendę do dużego salonu. 8

"Mężczyźni myślą czasami tylko ich pracowitymi kijami." Ali ruszyła dalej z torbą Brendy, przez duży salon i korytarz. "Pokażę ci gdzie będziesz spała. Dobrze? Wszystko z tobą w porządku? Nie czuję na tobie zapachu strachu, ale wiesz, kobiety nie mają tak wrażliwego węchu jak nasi mężczyźni." To zaskoczyło Brendę. "Możecie wyczuć zapach strachu? Naprawdę? Nie wiedziałam o tym." Starsza kobieta zatrzymała się, odwróciła i pochyliła głowę przypatrując się jej z bliska. "Nasi mężczyźni mają bardzo głębokie poczucie węchu. Twój związany nie powiedział ci o tym?" "Um ... nie. On głównie mówił o tym jak zamierza o mnie dbać, żebym nigdy się go nie bała i że będzie traktował mnie z szacunkiem." Ali spojrzała na nią ponuro, po czym odwróciła się i znowu ruszyła przed siebie. "Nigdy nie poznałam twojego związanego, ale jestem zasmucona razem z tobą. Zawsze byłam pomocą domową, więc nigdy nie miałam swojego własnego związanego." "Och…" Ali zatrzymała się wewnątrz sypialni, a na jej twarzy pojawił się dziwny wyraz. "Czy wiesz, czym jest pomoc domowa?" "Zakładam, że zajmuje się domem? Czyszczeniem? Gotowaniem?" Wstrząs który pojawił się na jej twarzy był naprawdę wielki. Kobieta kilkakrotnie zamykała i otwierała usta, po czym, na koniec, zacisnęła je gniewnie. "Twój związany był bardzo niedbały w wykonywaniu swoich obowiązków wobec ciebie. Nie poinformował cię o mężczyznach Zorn. A mężczyźni są..." Urwała. "Wymagają dużo seksu, często, bardzo często. To jest ważne dla ich zdrowia, więc mają w domu, z reguły co najmniej dwie pomoce domowe, jeśli oni zasługują oczywiście na ten przywilej. Kobiety są tutaj nagrodą. Wymaga się, aby co najmniej dwie samice zaspokajały jednego samca, ze względu na jego silne i częste potrzeby seksualne, ale z ludźmi jest inaczej. Wasze organy mogą sprostać pragnieniom seksualny naszych mężczyzn. To nie powoduje u was obrażeń ciała. Zbyt intensywny seks sprawia, że kobiety Zorn mają bolesne obrzęki ich płci. Rozumiesz?" Brenda była zbyt wstrząśnięta tym, aby jej cokolwiek odpowiedzieć. Ale gdzieś w jej głowie zaczęło mrugać zielone światełko. Valho nie powiedział jej o tym cholerstwie, kiedy opowiadał jej o swojej planecie. Powiedział jej tylko, jak ona wygląda i jak on będzie ją traktował i rozpieszczał, gdy ona będzie pod jego opieką, ale nigdy nie wspomniał nawet o swoim popędzie seksualnym, lub o innych kobietach Zorn.

9

"Nasi mężczyźni, którzy związali się z ludzkimi kobietami, nie wymagają już od swoich pomocy domowych seksu. Ponieważ ich związana im to daje, i to kilkakrotnie w ciągu dnia. Jestem już stara, więc zostałam przyporządkowana do domu Argis Revera. Sprzątam tutaj, gotuje i jestem towarzystwem dla jego związanej. Ale nie wolno mi wchodzić do ich łóżka." Kobieta westchnęła. "Chciałbym, żeby tak nie było. Argis Rever jest bardzo atrakcyjny i słyszałam od jednej z jego pomocy domowych, że jest bardzo zręczny seksualnie. Tak właściwie to mogłam pójść do innego domu, ale życie w domu Argis, jest wielkim przywilejem. Będę tęsknić za seksem, ale zawsze mogę zająć się tym sama, albo umawiać się z mężczyznami na spotkania seksualne. Argis Rever nie będzie miał nic przeciwko temu, jeśli będę to robiła z dala od jego domu, ponieważ on jasno powiedział, że nigdy nie będzie dotykał nikogo innego poza jego związaną." Brenda wciąż była oszołomiona. Ali uśmiechnęła się. "Naprawdę! Argis Rever nie będzie miał nic przeciwko, jeśli pozwolę by to inny mężczyzna mnie dosiadał. Kiedy poinformował mnie, że nigdy nie weźmie mnie do swojego łóżka, ani sam do mnie nie przyjdzie, zapytałam go, jak ja mam rozwiązać moje potrzeby. Powiedział mi wówczas, że powinnam znaleźć mężczyznę, i spotykać się z nim w mieście. Ja nigdy, do tej pory, nie pomyślałam nawet by mieszkając w domu jednego mężczyzny dotykać zupełnie innego. Tak się po prostu nie robi, ale to taka dziwna i ekscytująca myśl!" "Dobrze…" Brenda opanowała trochę swój szok, ale wciąż nie za bardzo rozumiała co się tutaj dzieje. Ci ludzie tutaj byli bardzo dziwni. "Cieszę się, że ty się cieszysz na myśl o sypianiu z innymi mężczyznami." Nie bardzo wiedziała, co jeszcze by mogła powiedzieć. "Argis Rever nie będzie ciebie dotykał." Oczy Ali przejechały po całym ciele Brendy. "Jesteś taka delikatna. Jaki seks był z naszym mężczyzną? Czy był na tyle delikatny, by nie uszkodzić twojego ciała?" Biorąc głęboki oddech, Brenda próbowała się zrelaksować. "Nie uprawiałam seksu z Valho." Olbrzymi szok uderzył w twarz Ali, jej oczy były szeroko otwarte z niedowierzania. "On nigdy ciebie nie dosiadł?" "Był bardzo słodkim facetem, który był bardzo taktowny wobec moich uczuć. Wszyscy wasi ludzie są bardzo... uch ... wielcy i muskularni. Wiedział, że jestem… że trochę się boję tej jego wielkości, więc chciał byśmy się najpierw poznali, byśmy nawiązali jakieś relacje, porozumienie… zanim… przejdziemy do tego."

10

Ali była jeszcze oszołomiona, ale na szczęście zamknęła już swoje usta. "Czy on został zabity od razu? To niemożliwe by jakiś nasz mężczyzna przebywał z tobą długo sam na sam i nie dobierał się do ciebie. Jesteś na to zbyt atrakcyjna. Czy on chociaż próbował cię zbadać? Obejrzeć? Nie chcę cię denerwować, ale aż spalam się z ciekawości, by zobaczyć, jak wyglądasz." Brenda tylko patrzyła na kobietę, teraz to już była zupełnie oniemiała. "Wiesz, jakiś czas temu pojawiło się nagranie, jednego z naszych ludzi wraz z ludzką kobietą, gdy uprawiali seks. Nie widziałem tego, ale poinformowano mnie, że to bardzo pobudziło wszystkich naszych mężczyzn. Mówi się, że wasze ciała są nieco inny niż nasze. Co sądzisz o tym, byśmy się rozebrały i razem zbadały różnice? Nie jestem tobą zainteresowana seksualnie, ale jestem po prostu bardzo, bardzo ciekawa. Ludzka kobieta związana z moim Argisem, nie jest zbyt miła, więc nie mogę jej o to poprosić." "Wiesz… Nie chciałabym być nieuprzejma, ale nie czułabym się z tym komfortowo…" Wypaliła Brenda, kręcąc głową, i opierając się chęci odwrócenia od tej wysokiej kobiety, by szybko uciec, ale była zupełnie oszołomiona jej życzeniem. Rozczarowanie objęło całe ciało Ali. "Rozumiem." Trzasnęły drzwi wejściowe do domu, a następnie, kilka sekund później przez dom przeszło głośne warknięcie, które sprawiło, że Brenda aż podskoczyła. Jej głowa obróciła się w stronę otwartych drzwi sypialni. "Ugryź mnie, ty bękarcie!" Krzyknęła kobieta. "Ja tylko flirtuje. Co ty znowu masz za problem, Rever?" Zbolały wyraz pojawiła się na twarzy Ali, po czym szybko wyszła ona z sypialni. "Proszę, tylko nie znowu…" "Co?" Brenda ruszyła za kobietą z sypialni. Ali zatrzymał się na korytarzu, zniżając głos do szeptu. "Argis Rever ma problem z jego trudną, ludzką kobietą." "Nie odchodź ode mnie!" Głęboki męski głos warknął głęboko. "Musimy to przedyskutować i rozwiązać tę różnicę. Jesteś moją związaną i nie będziesz celowo przyciągała uwagi innych mężczyzn do swojego ciała." "Nie widziałam twojego imienia wytatuowanego na mojej dupie, Rever. Jesteś wielki, kurwa, ale nie dam ci się złamać czy zastraszyć."

11

Brenda zatrzymała się w końcu korytarza, gdy Ali stanęła. Była wstrząśnięta tym, że ona podsłuchiwała. Spojrzała pod ramieniem tej dużo wyższej kobiety Zorn. Pierwsze co zobaczyła to była wysoka, rudowłosa ludzka kobieta. Miała na sobie długą sukienkę-tunikę, która była bardzo ściśle dopasowana do jej szczupłego ciała. Stała przed wielkim mężczyzną, z rozpuszczonymi czarnymi włosami, które spływały mu w dół pleców, aż do pasa. Stał tyłem do Brendy, więc nie mogła przyjrzeć się jego twarzy. Mężczyzna warknął groźnie brzmiącym pomrukiem. "Co ten termin oznacza? Co ty starasz się mi powiedzieć?" Ludzka kobieta położyła ręce na biodrach, patrząc wściekle na tego naprawdę wysokiego mężczyznę. "Czego nie rozumiesz? Jesteś przecież świetny w prawie, ale wiesz, ja nie jestem ślepa i chłopaki z twojego gatunku są bardzo w porządku, Rever. Mówię, że są bardzo gorący i mogę z nimi flirtować, jeśli tylko zechcę. To nie tak, że mam zamiar sięgać do ich rozporka. Rozumiem, że jesteśmy jak mąż i żona, czy coś takiego, ale to nie znaczy, że nie mogę się pobawić." Mężczyzna warknął ponownie, a dłonie zacisnęły się w pięści. "Jesteśmy zobowiązani i nie możesz zwracać na siebie uwagi innych mężczyzn. Nie zrobisz tego ponownie, Tina. Prawie musiałem walczyć z czterema z nich, kiedy ty celowo odwróciłaś się do nich. To ciebie cieszyło! Próbowałaś sprowokować walkę, i pochyliłaś się upewniając się, że oni widzieli twojego obnażonego unisa." "Wystarczy powiedzieć, cipką albo łechtaczka. Przestań to w końcu nazywać tym cholernym obcym słowem. Czy to cię zabije gdybyś zaczął używać tych dwóch słów? I tak, błysnęłam im swoimi wdziękami i to było zabawne. Czy widziałeś jak ten facet o mało się nie przewrócił?" Kobieta uśmiechnęła się. "Myślałam, że jego kutas wyjdzie przez zapięte spodnie!" Wielki Zorn warknął. "Przyznajesz zatem, że zrobiłaś to z premedytacją?" Tina wzruszyła wąskimi ramionami, wyglądając nagle na bardzo znudzoną. Zatoczyła się i podeszła do kanapy, po czym rzuciła się w dół, rozszerzając szeroko swoje nogi i ukazując wszystkim ewidentny brak majtek. Brenda była zszokowana zachowaniem tej kobiety, a już na pewno wystawianiem się w ten sposób na widok publiczny. "Jestem pewien, że musisz sam trochę popatrzeć na moją łechtaczkę." Tina spojrzała na niego. "Lubisz mnie też pieprzyć i to cholernie, więc dlaczego nie możesz się już w końcu zamknąć i to zrobić? To powinno trochę schłodzić ci dupę."

12

Straszliwy ryk wyrwał się z piersi Revera. Brenda była tak zaskoczona tym rozdzierającym uszy hałasem, że aż odskoczyła o krok, zupełnie tak, jakby się spodziewa, że ten ryk może ją zranić. A jeśli on uderzyłby teraz, tą kłótliwą kobietę, wcale nie byłaby zaskoczona, gdyby ona się już nigdy więcej nie poruszyła. Ale on po prostu stał, ciężko dysząc, z rękami zaciśniętymi w pięści po bokach swojego ciała. "Nie chcę cię dotykać właśnie teraz!" Warknął w końcu. A ta skandaliczna kobieta, po prostu się wściekła słysząc to. Jej twarz wykrzywiła się w paskudnym i brzydkim grymasie. "Dla faceta, który sam jest chodzącym kutasem, tak faktycznie to nie potrzebujesz się pieprzyć zbyt wiele." "Idź do naszego pokoju. Jestem na ciebie wściekły i muszę się uspokoić. Ty znowu mnie testujesz, Tina." "Och, idź się jebać." Tina wstała. "Nie zdziw się jednak, jeśli ja będę się pieprzyła bez ciebie i poza tobą. Jesteś dupkiem, i tylko mnie wkurwiasz, a poza pieprzeniem jesteś kompletnie bezużyteczny!" "To nie jest na zawsze, Tina. I dokładnie mam to na myśli." Zorn warknął. "Jeśli pozwolisz by inny mężczyzna cię dotknął, ja go zabiję!" Kobieta parsknęła i pokazując mu środkowy palec, wyszła z pokoju na korytarz, znikając z ich pola widzenia. Ali natomiast szybko pobiegła do pokoju, w kierunku rozwścieczonego mężczyzny. Brenda była zbyt oszołomiona, by myśleć chociaż o tym, by się ruszyć, że ledwie zauważyła jak ta duża kobieta przemknęła obok niej. Ali stanęła przed tym olbrzymim Zornem i pochyliła głowę. "Argis Rever." Powiedziała cicho. "Czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić?" Mężczyzna warknął. "Nie. Nie rozumiem jej. Ona nie jest taka jak ludzkie związane moich braci, one poświęciłyby się dla nich i są takie słodkie. A ona… " Wziął głęboki oddech, po czym wypuścił powietrze ze świstem. "Być może popełniłem błąd, ale nie wiem co teraz powinienem z nią zrobić, Ali. Ona cały czas testuje moją samokontrolę, zaczepia innych mężczyzn na ulicy. Myślę, że chciałaby, aby oni ją pieprzyli, nie dbając o to, że to by spowodowało, że ja musiałbym walczyć, aby ją chronić. Myślę, że ona chciałaby mnie zabić, i to tylko dla samej rozrywki oglądania walki. Powiedziałem jej, że taka walka, to walka aż do śmierci, ale ona myśli tylko o tym, że to będzie ich śmierć… lub moja." Ali spuściła głowę jeszcze niżej, po czym podniosła ją. "Jest tutaj ten drugi człowiek. A ty jesteś tak wściekły, że nie zauważyłeś jej zapachu." Ali wskazała głowa w kierunku Brendy.

13

Brenda zobaczyła jak całe ciało mężczyzny, sztywnieje a potem powoli obrócił się w jej stronę. A ona zapomniała jak się oddycha, gdy spojrzała w parę tak pięknych oczu, jakich nigdy, do tej pory nie widziała. Były jasne, wspaniale niebieskie i otoczone czarnymi, grubymi rzęsami. Argis Rever był cholernie przystojnym obcym, z delikatnie rzeźbionymi rysami twarzy. Jego policzki i szczęki były silne i męskie, jego nos był płaski, szeroki i doskonale pasował do jego twarzy. Czarne włosy opadały na jego szerokie ramiona, a jego imponująca klatka piersiowa, sprawiała tylko, że nabierało się chęci obejrzenia reszty tego wspaniałego ciała. Był nieco większy niż Valho, miał szersze ramiona z imponującymi, wielkimi bicepsami, które podkreślała jego obcisła koszula. Był też o kilka centymetrów wyższy od niego, miał prawdopodobnie sześć i pół stopy wzrostu. Zamrugał kilka razy, patrząc na nią w milczeniu, a jego pełne usta zacisnęły się w wąską linię, po czym rozchyliły się lekko, gdy wziął głęboki oddech. Ujrzała zarys ostrych, białych zębów, po czym jego wargi zacisnęły się z powrotem a jego nozdrza zadrżały, gdy wypuścił szybko powietrze. Jego usta rozchyliły się ponownie i ukazał się w nich język, który przesunął się po jego pełnej, seksownej dolnej wardze. Brenda nie odrywała wzroku od tego języka. Pociąg seksualny pomiędzy nimi był naprawdę silny i mocny. Argis Rever był chodzącym czystym seksem. I jeśli Brenda do tej pory myślał, że to Valho był atrakcyjny, to teraz czuła się za to wręcz winna. On nie umywał się do tego mężczyzny stojącego przed nią. Miękki warkot wyszedł z Revera, i dopiero po kilku sekundach potrząsnął głową, jakby próbując się opamiętać i z trudem przełknął. "Witaj w moim domu." Miał głęboki, wspaniały głos, kiedy nie warczał. "Miło cię poznać." Wyszeptała cicho. "Dziękujemy za to, że pozwoliłeś mi u siebie zostać." Zrobił krok do przodu, zanim się zatrzymał, a linie jego ciała znowu się napięły. "Znałem Valho i byłem bardzo zasmucony, gdy usłyszałem o jego śmierci." Wyciągnął do niej swoją dużą dłoń. "Dziękuję. Wydawał się bardzo miły i bardzo go polubiłam." Brenda zbliżyła się do niego by uścisnąć mu rękę. Zdała sobie sprawę, że gapi się na tego dużego, seksownego mężczyznę, ale nie mogła się przed tym powstrzymać. Nagle poczuła, jak jej naga stopa, zahacza o coś, i całe jej ciało leci do przodu. Była pewna, że zaraz wyląduje twarzą na podłodze, ale ten wielki Zorn miał super szybkie ruchy, i zdążył ją złapać zanim się przewróciła. Szarpnął ją jednym gestem, po czym przyciągnął do swojego ciała.

14

Brenda spojrzała na niego ze zdumieniem, uświadamiając sobie jak bardzo on, pomimo swoich gabarytów jest zwinny. Jej ręce zacisnęły się na jego ciemnobrązowych, ciepłych ramionach. Czuła jak pracują jego mięśnie, gdy tak ją przytrzymywał. Zacisnęła mocniej swoje dłonie na jego bicepsach, ale były tak wielkie, że nie mogła ich objąć swoją ręką. Był naprawdę wysportowany. Wzięła głęboki wdech powietrza, zaciągając się czystym, męskim zapachem, który był idealny dla niej. Jego ciało było duże, ale gdy przyciskał ją tak mocno, czuła jego delikatność i miękkość. Ich spojrzenia spotkały się. Jego długie włosy zaczęły łaskotać ją w policzek, kiedy opadły przez jego ramiona, gdy uchronił ją przed upadkiem, ale nie odsunęła ani ich ani się. Nie mogła oderwać wzroku od niego, czując tak wielki pociąg do mężczyzny, jakiego jeszcze w swoim całym życiu nie czuła. Chciała przesuń ręce w górę po jego gorącej skórze i owinąć je wokół jego szyi. Chciała stanąć na palcach i przyciągnąć jego głowę do siebie, tak by ich usta się spotkały. Czuła jak zaczynają ją swędzieć palce z chęci wsunięcia ich w jego długie włosy. Z jego piesi wyrwał się kolejny miękki warkot, a jego nozdrza znów zaczęły drgać, Wąchał ją. Jego silne ramiona, chwyciły ją mocniej i przyciągnęły jeszcze bliżej do siebie. W jego niesamowitych oczach pojawił się szok i zamieszanie nad tym nagłym ich wzajemnym przyciąganiem, ale pożądanie było zbyt silne. Była pewna, że w jego oczach widzi odzwierciedlenie swojego własnego pragnienia. Jej żołądek zaciskał się i poczuła ciepło rozchodzące się pomiędzy jej udami. Jej ciało reagowało na niego. To było coś jak silne uderzenie… Nagle, jakiś dźwięk uświadomił jej, że nie są w tym pokoju sami. "Jej wojownik nigdy z nią nie kopulował." Powiedziała nagle Ali. "Nie bardzo rozumiem dlaczego, on czuł taki opór przez związaniem się z nią." Brenda była zszokowana, gdy to usłyszała, ta kobieta po prostu ogłosiła właśnie światu, że ona nie uprawiała seksu z Valho. Czuła jak na jej twarzy pojawia się ciepły rumieniec wstydu. Mężczyzna Zorn zaczął wpatrywać się w Brendę, tym swoim intensywnym spojrzeniem. I dopiero po dłuższej chwili skupił swoją uwagę na Ali. Rever nagle wypuścił Brendę ze swojego mocnego uścisku i bardzo delikatnie, jakby ona była ze szkła, osunął się od niej. Cofał się powoli, aż do czasu, gdy oddalił się na tyle, że już się nie dotykali. Jego wzrok powoli przejechał po jej ciele, począwszy od jej głowy, aż zatrzymał się na jej gołych stopach, a potem ruszył powoli do góry, aż ponownie spojrzeli sobie w oczy. Argis Rever odchrząknął. "Dlaczego nie związałaś się z Valho?" Brenda przełknęła ślinę, aby pozbyć wstydu. Była wstrząśnięta tym tak bezceremonialnym, natychmiastowym pożądaniem do obcego mężczyzny Zorn. Nigdy nie czuła tak intensywnej reakcji seksualnej na żadnego mężczyznę, w całym swoim życiu. To było szalone i dziwne, ale nie mogła tego opanować. I od chwili, gdy on ją dotknął chciała by zrobił to jeszcze raz… Sama też chciała go dotykać. 15

Musiała psychicznie się opanować i przywołać do porządku, przecież on czekał na odpowiedź. "On bardzo mi się podobał i był miły… miły na tyle, by dać mi czas na poznanie go. Spędzaliśmy razem dużo czasu, ale potem… rozległ się alarm i Valho wybiegł z pokoju, by sprawdzić co się dzieje. Kilka godzin później przyszedł do naszego pokoju jakiś mężczyzna i powiedział, że Valho został zabity przez wroga Zorn. Powiedziano mi, że zginął w bitwie, broniąc statku, który mnie tutaj przywiózł. A potem zamknęli mnie w tym pokoju, przynosząc mi tylko jedzenie, do czasu aż przylecieliśmy tutaj, na Zorna." Argis Rever milcząco jej się przyglądał, aż Ali przerwała milczenie. "Pokazałam jej pokój i upewniłam się, by czuła się tutaj mile widziana. Jesteście głodni? Powinnam przygotować jedzenie?" "Hej, Rever!" Tina krzyknęła z tyłu domu. "Przywlecz tutaj swoją dupę! Czekam na ciebie!" Przez twarz Argis Revera przeszła taka złość, że aż skręciła jego rysy. Odwrócił wzrok od Brendy i spojrzał na Ali z nagłym szarpnięciem głowy. "Proszę przygotuj jedzenie. Tina jest dzisiaj trudniejsza niż zwykle." "Oczywiście, Argis. Przykro mi..." Westchnęła. "Jest bardzo trudna. To jest właśnie problem z obcymi." Ali posłała Brendzie przepraszający uśmiech. "Wyglądasz na miłą, ale ta druga nie jest taka." Brenda nawet nie starała się oponować. Patrzyła jak Argis Rever szybko obrócił się na piecie i ruszył w tym samym kierunku, w którym zniknęła Tina. Ali westchnęła głośno, gdy jej smutny wzrok spotkał się z zaciekawionym spojrzeniem Brendy. "Nie minie zbyt wiele dni, gdy ta kobieta zrobi coś naprawdę strasznego. I mam tutaj na myśli prawdziwe, poważne kłopoty. Ona albo ucieknie z jakimś innym mężczyzną albo doprowadzi Argisa do szaleństwa." Kiwając głową, Brenda musiała się z tym zgodzić. Tina była prawdziwą suką. Z tyłu domu trzasnęły drzwi tak mocno, że Brenda aż drgnęła. Pamiętała te jego niebieskie, wspaniałe oczy. One będą ją już zawsze prześladowały. Rever, z planety Zorn, był najseksowniejszym, cholernym facetem, jakiego ona kiedykolwiek widziała na oczy. Szkoda, że decyzja o jej przyszłości została już podjęta, i że brat Valho wkrótce po nią przyjdzie. Jeśli mogłaby mieć jakiś wybór, chciałaby Argis Revera. Wiedziała, że ona jest tą właściwą kobietą dla niego, która mogłaby go uszczęśliwić… ale tak nie miało być.

16

Rozdział 2

Brenda odepchnęła koce ze swojego ciała i usiadła na łóżku. Czy oni naprawę myśleli, że ktokolwiek mógłby spać przy takim hałasie? Krzyki dochodziły z drugiej strony domu. Poczuła pod stopami zimną podłogę, gdy wstała z łóżka, aby pójść do toalety. Na korytarzu hałas stał się tylko jeszcze bardziej intensywny. Czuła się tak, jakby drzwi do ich sypialni były szeroko otwarte. "Nie obchodzi mnie to!" Tina krzyknęła. "Dlaczego nie możesz wziąć swoich pomocy domowych z powrotem do siebie? Nie mam pojęcia, dlaczego ty kompletny idioto tego nie zrobiłeś! Powinieneś zachować kilka z nich. Co z tobą nie tak? Zamierzasz cały czas łazić za mną z twardym kutasem? Idź do Ali." Odpowiedź Revera nie doszła do jej uszu, bo wszystko przytłumiły kolejne wrzaski Tiny. Brenda przeszła przez korytarz i weszła do łazienki. Szybko i umyła twarz, zgadując, że musiało już być blisko świtu. Rever i Tina kłócili się wczorajszej nocy, a teraz znowu to się zaczynało. Jeśli ten wielki Zorn zabiłby swojego człowieka to Brenda naprawdę nie miałaby nic przeciwko. Była już nawet zmęczona tym ciągłym wysłuchaniem jej niekończących się skarg i przekleństw, ta irytująca kobieta stale się awanturowała, i Brenda pomyślała, że Argis Rever powinien być uznanym za świętego, za to, że wciąż trzymał swoje nery na wodzy i znosił wszystko co ona mówiła. Obiad był koszmarnym ciągiem niekończących się skarg Tiny. Wszystko jej nie odpowiadało, począwszy od żywności aż do rzeczy na Zorna których po prostu nie lubiła, nijako z definicji. Tina oczywiście zupełnie zignorowała Brendę i to od samego początku posiłku, aż do momentu, gdy Rever próbował zagaić z nią uprzejmą rozmowę, a wtedy Tinę ogarnęła prawdziwa furia. "Chcesz się pieprzyć z Brendą, prawda? Ciągle tylko się na nią gapiłeś, gdy myślałeś, że ona tego nie widzi. Zgaduję, że ona mogłaby być trochę bardziej rozgarnięta. Przez całą kolację, nie wypowiedziała nawet dwóch cholernych słów, od kiedy usiadła przy stole i założę się, że nie potrafi nawet sprawić, by ci stanął." Rever warknął. "Być może, że nie powiedziała jeszcze nic, bo nie byłaś cicho wystarczająco długo, aby pozwolić jej na to. Ty ciągle tylko narzekasz odkąd weszłaś do jadalni." "Nie podoba mi się to całe wasze gówno, które pojawia się na kolacji!" Tina odgryzła się. Widać było, że teraz furia mężczyzny osiągnęła swoje górne granice. "No to powiedz mi coś, co ci się podoba!" 17

"Och, pewnie, wkręcaj się!" Tina pękła. "Wciąż jesteś wkurzony o to, że flirtowałam z innymi facetami. Po prostu spróbuj sobie z tym poradzić, bo ja tylko w taki sposób mogę się tutaj rozerwać, do cholery!" Warczenie przybrało na sile, gdy Rever spojrzał na Tinę. "I przestań to robić. Mówisz jak jakiś pieprzony pies! Powiedziałam ci już, co to jest! A jeśli już chodzisz na dwóch nogach, to spróbuj się zachowywać jak cholerny człowiek! Spróbuj choć na chwilę się w takiego zmienić." Rever był na nogach w mgnieniu oka, jego krzesło szurnęło po podłodze, łamiąc się z trzaskiem, podczas gdy z jego gardła wyrwał się głośny ryk. Brenda poczuła strach, myśląc, że ten mężczyzna w końcu stracił swoją cierpliwość. Ale Rever zamiast tego odwrócił się gwałtownie od stołu i wyszedł z pokoju, pozostawiając większość swojego posiłku nietkniętego. Ali wstała, chwyciła za jego talerz i ruszyła za nim w ciągu kilku sekund, pozostawiając Brendę samą z Tiną przy stole. Tina przewróciła oczami. "On w ogóle nie ma poczucia humoru." Brenda była wkurzona. "Czy ty naprawę próbujesz wcisnąć jakiś cholerny wyłącznik jaki on ma w swoim ciele? Ty go cały czas prowokujesz i celowo go znieważasz!" Zielone oczy Tiny zwęziły się, gdy spojrzała ona na Brendę, przez stół. "I co z tego? Ten facet, jest jak jakaś pieprzona maszyna do pieprzenia, ale tak w gruncie rzeczy to chyba jest jedyna sprawa, w której on jest dobry! On jest jak jakieś wielkie zwierzę i naprawdę jestem w szoku, że jest nauczony czystości i nie próbuje mi sikać na nogę! On warczy, na miłość boską, jak jakiś cholerny pit bull! Uwielbiam wielkie pieprzenie, i to wszystko, ale cholera, on jest gotowy do tego przez cały cholerny dzień i noc! Ten facet nie ma żadnego wyłącznika, no chyba, że jest pijany! No i jeszcze te jego fochy, zachowuje się jak jakieś duże pierdolone dziecko i nie dotyka mnie w ogóle!" Tina wstała. "Zamierzam iść do mojego pokoju. Jedzenie tutaj jest cholernie okropne." I wyszła, zaś Brenda skończyła posiłek w spokoju. Do pokoju zaś wróciła Ali, wyglądając na wkurzoną. Usiadła ciężko i pokręciła głową. "To te jej czerwone włosy sprawiają, że mój Argis Rever szaleje. Nie chciał jeść i chodził tylko w kółko po podwórku, próbując uspokoić swój gniew. Ma wątpliwości co do swojej męskości. On jest Argis. Jeśli ona były mężczyzną, on by ją zabił za taką zniewagę. Czy wszyscy ludzie nie okazują szacunku innym?" "Wiesz, jeśli to pomoże ja tez jej nie znoszę! Tam skąd pochodzę zostałaby wyrzucona, za to co zrobiła, bo to było złe. Ale ona taka właśnie jest. Ona jest suką." "Co to jest, na waszym świecie? Na Zorna to część żeńska naszej rasy."

18

"U nas to niby to samo, ale jeśli to komuś mówisz, to jest to obraza." Uśmiech wygiął usta Ali. "Ona zasługuje na zniewagę. Gdybym nazwała ją suką to by ją zdenerwowało?" "Ją? Prawdopodobnie nie. Domyślam się, że ona bardzo często sama używa tego terminu i słyszała go też pewnie niejednokrotnie w swoim życiu." "A co by ją obraziło?" Wahając się, Brenda powoli się uśmiechnęła. "Powiedz jej, że jest idiotką." Uśmiech rozprzestrzenił się na twarzy Ali. "Wiem, co to jest idiotka." Po kolacji Brenda rozmawiała jeszcze przez chwilkę z Ali, po czym pożegnały się i poszła do swojej sypialni przespać się. Słyszała jeszcze jak Tina krzyczy i ciche warknięcia pochodzące od Revera, po czym wszystko ucichło na dobre. I dopiero teraz, przed świtem, wrzask Tiny obudził Brendę. Wróciła z powrotem do teraźniejszości, otrząsając się z myśli. Brenda pomachała ręką na światło w łazience, wyłączając je, i otworzyła drzwi, wychodząc od razu na korytarz, aby wrócić do łóżka. A kilka sekund później jęknęła, gdy coś dużego uderzyło w nią z całą siła, sprawiając, że powietrze uszło jej z płuc. Upadłaby z hukiem na podłogę, gdyby nie chwyciły i nie przytrzymały jej dwa silne, ciepłe ramiona. Światło w korytarzu było słabe, ale jednocześnie było tutaj wystarczająco jasno, by zobaczyć wspaniałą, szeroką klatkę piersiową, w którą właśnie wbijał się jej nos, zaś dwie wielkie dłonie właściciela tej klatki, silnie obejmowały jej talie. Wiedziała, że to Rever nawet nie patrząc na jego twarz. Widziała jak poruszają się mięśnie na jego muskularnej klatce piersiowej, czuła jak w dotyku gorąca jest jego brązowa skóra. I nagle zdała sobie sprawę, że czuje również dolne mięśnie jego brzucha, przyciśnięte płasko do niej. A teraz poczuła pod koniuszkami palców jego miękkie włoski i parzącą skórę. Jej spojrzenie powoli przesunęło się i spojrzała pytająco na jego twarz, gdy on wciąż jej nie uwalniał. Oczy Revera wręcz świeciły w tym słabym świetle, ten niebieski był niesamowity, czy to z bliska czy z daleka. Te oczy, były tak fascynujące, że nie mogła oderwać od nich swojego wzroku, gdy już ich spojrzenia spotkały się. Brenda nie była nawet świadoma tego, że wciąż jeszcze oddycha, dopóki nie poczuła jak cudownie pachniał ten mężczyzna. Czuła kombinację mydła i męskiego zapachu, a to połączenie było dla niej wręcz odurzające. Zerknął na nią, i jego ramiona delikatnie popuścimy ciasny uchwyt. "Czy wszystko w porządku? Czy ja cię skrzywdziłem? Szedłem za szybko i nie zauważyłem ciebie, gdy stanęłaś na mojej drodze."

19

Uwielbiała ten jego głos, gdy tak cicho do niej mówił. Ten cichutki warkot sprawiał, że czuła dreszcze. I trudno jej było myśleć, gdy jego ciało było wciśnięte tak blisko, w nią. Czuła, jak jego ciepło przesiąka w nią, i dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że musi odpowiedzieć na jego pytanie. "Czuję się dobrze. I ja też przepraszam." Wydusiła z siebie. "Powinnam była spojrzeć zanim, tak po prostu wyszłam na korytarz." "Miałaś prawo przypuszczać, że nie będzie nikogo biegającego po domu, tak wcześnie rano." Jego ramiona rozluźniły się jeszcze bardziej, ale wciąż nie wypuszczał jej z nich całkowicie. "Czy jesteś pewna, że nie zrobiłem ci krzywdy? Słyszałem, jak wydałaś ostry jęk, a ty jesteś taka malutka, że obawiam się, że mógłbym cię całą połamać." Jak na swoje pięć stóp wzrostu i sto pięćdziesiąt funtów, nikt jeszcze nie nazwał Brendy małej, a przynajmniej już od bardzo długiego czasu. Zaokrągloną, tak, to na pewno, częściej jednak nazywana była po prostu pulchną, a nawet grubą. Tak, to właśnie były słowa które najczęściej słyszała, gdy ktoś opisywał jej ciało. Ale teraz, w ramionach Revera, naprawdę czułą się malutka. On był taki wysoki i szeroki, po prostu wielki. Wciąż nie mogła oderwać wzroku od niego i tak właściwie, to wcale tego nie chciała. Była kompletnie zahipnotyzowana przez te jego przepiękne, skrzące się oczy. Tak właściwie to mogłaby, przez całe godziny, pełna radości tylko się w nie wpatrywać. "Czuję się dobrze. Po prostu wybiłeś mi powietrze z płuc. Dzięki za to, że mnie przytrzymałeś i ochroniłeś przed spotkaniem z podłogą." Pochylił twarz kilka centymetrów w jej stronę, powoli wdychając jej zapach, oddychając nią. Jego niebieskie oczy były zamknięte, i jakiś delikatny dźwięk wyszedł z jego gardła. Brzmiało to jak coś na kształt skowytu. Ramiona wokół niej napięły się i na sekundę zacieśnił uścisk, po czym jego oczy otworzyły się, a on natychmiast ją puścił, cofając się o dwie stopy tak, że już się nie dotykali. "Czy wszystko w porządku? Czy ja cię zraniłam?" Troska, że ona mogłaby go zranić aż przepełniła Brendę. "Wszystko ze mną w porządku." "Masz taki bolesny wyraz twarzy." Zmusiła się by oderwać swój wzrok od jego oczy i sprawdziła jego ciało, wędrując wzrokiem wzdłuż niego. Zdała sobie sprawę, po raz pierwszy tego ranka, że on jest cholernie blisko niej, i to nagi! Mogłaby już zawsze, tylko patrzeć na jego obnażoną skórę, chociaż jej uwaga skupiła się na jego szortach, które wyglądały jak ‘zornowa’ wersja ziemskich majtek, były tylko trochę większe i miały inne zapięcie w tali, a teraz były bardzo wypchane, co ją zszokowało. 20

Ten mężczyzna był bardzo pobudzony, w wyniku czego, majtki lekko zjechały w dół. Były wykonane z cienkiej tkaniny, przez którą wyraźnie widziała zarys jego grubego fiuta, i tak właściwie nic nie pozostawało wyobraźni. Nigdy nie widziała Valho nago, ale jeśli wyglądał tam tak jak ten Zorn, to znaczyłby, że wszyscy oni byli, wszędzie, po prostu ogromni. Obraz, jak ona przesuwa po nim palcem, przemknął przez jej umysł. Chciała go dotknąć. Badać, sprawdzić, prześledzić dokładnie każdy jego cal. On pachniał tak dobrze i był taki atrakcyjny, że to było wszystko czego chciała. Miała tak intensywnie erotyczne myśli, co nie było dla niej typowe. Ona przecież nigdy nie pożądała facetów, ale Rever był wyjątkiem. Złość powoli zaczęła ją spalać, gdy zdała sobie sprawę, że ona nigdy tego wszystkiego nie zrealizuje, nigdy nie dotknie go tak seksownie. A przecież ten Zorn przed nią, zasłużył na coś lepszego niż ta suka Tina. On powinien dostać kogoś miłego, kogoś kto miałby oczy i widziałby, jak bardzo on jest przystojny i atrakcyjny, i na pewno nie uderzałby do innych facetów. Mogła się też założyć, że on był świetnym kochankiem, pamiętała przecież, że nawet ta suka Tina, tak powiedziała. "Przepraszam." Jego głos był bardzo głęboki. "To jest reakcja. Nie bój się. Pachniesz tak dobrze i to mnie stymuluje…" Cicho warknął. "Jesteś bezpieczna. Ja nie będę cię pieprzył." Nie oderwała wzroku od jego przypominających namiot szortów. "Ja się nie boję." Odetchnął, biorąc głęboki, długi oddech, co w końcu odwróciło jej uwagę od jego erekcji. Zdała sobie sprawę, że zamknął oczy, a na jego twarzy zagościł bolesny wyraz. Niebieskie oczy otworzyły się powoli, i błysnęło w nich zaskoczenie, po czym zaczął się w nią uporczywie wpatrywać. "Jesteś podniecona." Poczuła jak zalewa ją zakłopotanie. Czuł to? Cholera. To było niepokojące. "Przepraszam." Wiedziała, że powinna mu to wyjaśnić. "Jesteś bardzo atrakcyjny." Jego niesamowite ciało napięło się. "Czy ty też myślisz, że jestem podobny do psa?" "Nie!" Odwrócił głowę, patrząc w dół ciemnego korytarza, w kierunku drugiej strony domu. "Co robię źle? Ona stale się na mnie złości i tylko mnie obraża. Ona nie chce dzielić ze mną łóżka, nie chce spać w moich ramionach." Odwrócił głowę z powrotem w jej stronę, i te niebieskie oczy znowu skupiły się tylko na niej. "Jesteś człowiekiem. Proszę, powiedz mi jak mam sprawić, by ona była szczęśliwa." "Nie wiem. Ona nie miłą osobą, Argis Rever."

21

"Była już trochę trudna, kiedy spotkałem ją na Ziemi, ale była dla mnie miła na początku, więc miałem nadzieję, że nasze różnice kulturowe rozwiążą się z czasem, ale teraz jest coraz gorzej, zamiast lepiej." "Sądzę, że cokolwiek byś nie robił, to i tak nie uczyniło by jej to szczęśliwą. Niektóre kobiety po prostu takie są i nie sposób się z nimi porozumieć." Z jego piersi wyszło miękkie warczenie. "Dwóch moich braci jest związanych z ludzkimi kobietami i one są z nimi szczęśliwe, więc co ja robię źle? Jesteś ludzką kobietą, proszę pomóż mi, poinstruuj mnie jak sprawić by i ona była zadowolona. Wiesz, tak właściwie to myślę, że jedyną rzeczą na która ona nie narzeka, to jest seks." "Naprawdę chciałabym pomóc, ale to niemożliwe." "Czy ja bym cię przestraszył, gdybym coś sprawdził?" Pokręciła głową. "Co byś chciał sprawdzić?" Zrobił krok w jej stronę, ale Brenda nie cofnęła się, myśląc tylko o tym, czego on chciał spróbować, musiała przyznać, że to bardzo rozbudziło jej ciekawość. Nagle jakieś drzwi otworzyły się, a ten dźwięk sprawił, że Rever zatrzymał się na kilka sekund, po czym jego głowa odwróciła się w stronę wychodzącej na korytarz, nagiej Ali. "Słyszałam głosy, Argis Rever." Kobieta Zorn przejechała wzrokiem po jego wspaniałym ciele. "Czy ona znowu wyrzuciła cię z pokoju?" Rever warknął cicho. "Tak, zapytała mnie czy mogę wyjść. Chciałbym coś zjeść." Brenda zarumieniła. Ali była kompletnie naga, a on wydawał się na to zupełnie obojętny. Ten wielki Zorn tak po prostu akceptował nagość kobiety, z którą rozmawiał, bez przyglądania się jej ciału. A Ali przecież miała śliczne, proporcjonalne ciało, tylko trochę umięśnione i nad wyraz sprężyste, jak na kobietę w jej wieku. "To nie jest to, czego potrzebujesz." Ali cicho warknęła. "Jesteś bardzo pobudzony. I słyszałam jak twoja związana kazała ci iść do pomocy domowej. Pozwól mi ulżyć twojej potrzebie, Argis." Ali przesunęła się do przodu, i upadła przed nim na kolana, a z jej gardła wyszedł cichy warkot, kiedy zaczęła się czołgać w jego stronę. "Pozwól mi, użyć swojego języka." Brenda była w szoku i świetnie wiedziała, co ona zamierzała zrobić tym językiem. Jej spojrzenie przejechało po klęczącej kobiecie, po czym od razu wróciło do Rever Argisa. Jego oczy były zamknięte, a całe ciało napięło się. Jego męskość była bardzo napięta, sztywna i wyprostowana. Był wielki i jedno mogła powiedzieć na pewno, tej części jego ciała nic nie brakowało. "Ja nie będę z tobą kopulował." Wychrypiał. 22

"Nie, nie musisz." Szepnęła Ali. "Jesteś Argis, a ona bardzo źle ciebie traktuje. Ty potrzebujesz uwolnienia albo będziesz chory. Jesteś związany, ale masz także własne potrzeby. Proszę, pozwól mi wypełnić mój obowiązek, Argis. Ją to nie obchodzi co robisz, a przynajmniej tak długo, jak długo sama nie będzie na to miała ochoty. Proszę pozwól mi dać ci ukojenie." Mężczyzna odsunął się i cofał się tak długo, aż uderzył w ścianę plecami, potrząsając głową. "Nie." Jego oczy otworzyły się. "Może i jej to nie obchodzi, ale ja zrezygnowałem już z innych kobiet." Ali jednak nie wycofała się, zamiast tego ona ciągle, powoli parła na przód. Cal po calu, kręcąc się w bardzo uwodzicielski sposób. Brenda była zbyt oszołomiona, aby zrobić cokolwiek, i tylko stała i bezmyślnie się patrzyła, podczas gdy kobieta Zorn, coraz bliżej przysuwała się do mężczyzny pod ścianą. Ali podniosła głowę, i wtuliła twarz w jego uda, a w odpowiedzi na to, miękki warkot wyrwał się z gardła tego wielkiego samca, podczas gdy jego kogut szarpnął się. Ali cicho warknęła na niego, przeciągając swoimi palcami po jego nogach. Zaczęła od kostek, zatrzymała się chwilkę na kolanach, po czym ruszyła wyżej i zatrzymała się ponownie, tuż pod krańcami jego szortów. Zaczęła wąchać jego męskość przez bokserki, a z ust mężczyzny wyrwał się kolejny ryk. Odrzucił głowę do tyłu i zamknął oczy, zaś pięściami zaczął uderzać w ścianę. Brenda patrzyła na to wszystko z szeroko otwartymi oczami. Ali szarpnęła za jego szorty ściągając je w dół. Mężczyźni Zorn, byli trochę inaczej zbudowani. Ich penisy miały niezwykle gęstą, zaokrągloną główkę, która trochę przypomniała jej grzyba, ponieważ była znacznie większa od trzonu. Jednak i jego wał rozszerzał się o kilka cali, nie był jednolity. Przełknęła ślinę, zaskoczona tym, że ten akt seksualny miał się odbywać tuż przed nią, na jej oczach. Argis Rever próbował się odwrócić, ale Ali mocno chwyciła jego koguta ręką i zaczęła go lizać. Brenda zobaczyła pierwszą kroplę jego wytrysku na czubku, a język Ali od razu ją zlizał. Skupiając się na jego główce. Jęk wyrwał się z gardła Argis Revera, a jego dłonie wyprostowały się na ścianie. Miała wrażenie, że jeszcze bardziej urósł. Zrobiła krok do tyłu, ale nie mogła się zmusić by odejść. Wiedziała, że powinna… że powinna chociaż wrócić do swojego pokoju, ale nie mogła oderwać wzroku od penisa w ręce Ali, gdy ta kobieta tak to lizała. Ciało Brendy od razu zareagował na widok nagiego Argis Revera, ogarniętego taką pasją. Wygiął swoją masywną klatkę piersiową do przodu, a mięśnie jego brzucha falowały. Pot zrosił całe jego piękne ciało, pełne usta były rozchylone i wydobywały się z nich miękkie, intymne pomruki. Jego paznokcie były teraz wbite w ścianę. Po chwili podniósł jedną rękę i delikatnie potarł nią policzek Ali, czule ją pieszcząc, podczas, gdy ona dalej w skupieniu lizała czubek jego koguta.

23

Brenda zauważyła, że Ali nigdy nie wzięła go w usta, ona tylko bawiła się nim, swoim językiem, jeżdżąc po nim od góry do dołu, małymi kółeczkami. Brenda poczuła wilgoć między swoimi udami, i udało jej się zrobić kolejny krok w tył. Ten mężczyzna był najseksowniejszym facetem, jakiego ona kiedykolwiek widziała i co gorsza, jedynym jej pragnieniem było to, aby to ona była tą jedyną która by go dotykała i w to nie tylko w tej chwili, ale już na zawsze. Uderzyła w nią fala zazdrości, zupełnie ją oszałamiając. Przecież ona ledwo znała tego mężczyznę, więc tak silne emocje nie były racjonalne. Zrobiła kolejny krok w tył i uderzyła w drzwi swojej sypialni. Poczuła silny ból gdy, jej ciało odbiło się od klamki. Argis Rever otworzył oczy, słysząc jej cichy jęk. A ona skupiła się na jego niesamowitych, niebieskich oczach. Ich spojrzenia spotkały się. Patrzyła jak jego oczy zwężają się, jak jego usta otwierają, a potem usłyszała głęboki jęk i Rever doszedł, od razu. Brenda oderwała wzrok od jego twarzy, patrząc teraz jak Ali zaczęła po nim przesuwać jedną ręką, wypompowując z niego całe nasienie. Które uderzało w jej ciało. Drugą ręką zaczęła je rozsmarowywać po swoich obnażonych piersiach, cicho mrucząc. Jego ciało szarpało się pod kolejnymi silnymi falami jego wypływającego nasienia, którym cały czas się z nią dzielił. Brenda uniosła wzrok i znalazła Revera wciąż ją obserwującego spod przymrużonych powiek. Jego oczy wręcz lśniły w słabym świetle korytarza, i miała wrażenie że wwiercają się w jej duszę. Ledwo znalazła w sobie dość silnej woli, by odwrócić się i wpaść do swojego pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Głucho oparła się o nie, uświadamiając sobie, że drży. To naprawdę ją podnieciło. Jej sutki aż bolały z pragnienia i była kompletnie przemoczona między udami. Zamknęła oczy, i cicho zaklęła. To było takie cholernie seksowne. "Dziękuję." Powiedział Rever ochrypłym głosem. "To była przyjemność Argis." Ali zaśmiała się. "To zawsze sprawia mi wielką radość." Brenda słyszała ich cichą rozmowę. Wzięła kilka powolnych, głębokich oddechów, wciąż przysłuchując się parze po drugiej stronie drzwi jej sypialni. "Czy coś jeszcze mogę dla ciebie zrobić? Chciałbyś spać w moim łóżku, Argis?" "Nie. Myślę, że teraz wezmę prysznic i coś zjem." "Mógłbym coś ci przygotować." "Zrobiłaś już wystarczająco dużo. Dziękuję, Ali." Rever delikatnie odprawiał kobietę. "Proszę wróć do swojego pokoju i prześpij się. To był długi dzień." "Oczywiście."

24

Minęła dobra minuta, zanim Brenda usłyszała jak drzwi do pokoju Ali otwierają się i cicho zamykają. Teraz już spokojniejsza, odsunęła się od drzwi, o które cały czas się opierała i na drżących nogach podeszła do swojego łóżka. Dlatego też, gdy usłyszała, jak ktoś otwiera drzwi do jej pokoju, aż krzyknęła zaskoczona, obracając się szybko. Argis Rever wszedł do jej sypialni i zatrzymał się w drzwiach, a słabe światło z korytarza oświetlało całe jego ciało. Jego szorty zostały już podciągnięte a jego wielka męskość nie była już taka widoczna. Tak, Ali dobrze się nim zajęła. Brenda przeniosła spojrzenie z przodu jego bokserek i zaczerwieniła się mocno, odkrywając, że on cały czas jej się przygląda. Świetnie wiedział, na czym był taka skupiona do tej pory. "Przepraszam. Czy my cię obraziliśmy. Wyglądasz na strasznie zdenerwowaną." Obrażona? Ona? To była ostatnia rzecz, która czuła, i która by jej przyszła do głowy, gdyby miała opisać to co czuje. Była cholernie zmieszana, tym swoim podglądactwem, bo jednocześnie cierpiała męki zazdrości. Wzięła głęboki oddech i zmusiła się, by zachować przed nim choć odrobinę spokoju, chociaż jedyne co chciała, to odwrócić się i uciec. Nie chciała być tak blisko tego człowieka. On robił z nią rzeczy, których nie mogła zrozumieć i wyjaśnić i… był niedostępny dla niej, bez względu na to, jak bardzo ona go chciała. "Nie. Ja po prostu nie jestem przyzwyczajona do innych ludzi, którzy..." Przełknęła. "Seks jest zwykle prywatnym aktem, tam skąd pochodzę. To wszystko. Ja… Nie spodziewałam się tego." Mężczyzna przechylił głowę, a jego świecące niebieskie oczy utkwione były w niej, studiując ją uważnie. Westchnął głęboko. "To cię pobudziło." Cholera. Nienawidziła tego jego zmysłu powonienia. Ciepły rumieniec od razu zakwitł na jej policzkach. To było cholernie żenujące, że on wiedział, jak bardzo ją podniecał. Zazgrzytała zębami, ale nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć, aby jeszcze bardziej nie pogorszyć tej już i tak krępującej sytuacji. Rever zamrugał kilka razy, obserwując ją w milczeniu. "Jutro zabiorę cię na zakupy. Twój przyszły związany mieszka na krążowniku, i będziesz potrzebowała dużo trwałych ubrań. Przynajmniej tyle mogę zrobić, po tym jak ciebie zdenerwowałem." "To nie jest konieczne." "Nalegam. Bądź proszę gotowa po śniadaniu. Pojedziemy do wioski i zadbam o twoje potrzeby."

25

Och, gdyby wiedział, że ona w ogóle nie myślała o ubraniach. Była pobudzona i pragnęła aby ten człowiek był jej. Był jej mężem, kochankiem, by był po prostu jej. Ledwo jej się udawało nie patrzeć na jego idealne ciało, ale i tak wszystko widziała, ta tkanina naprawdę niewiele ukrywała. Ich spojrzenia skrzyżowały się ponownie. "Dziękuję. Kiedy chcesz ruszać?" "Bądź gotowa tuż po świcie." "Co powinnam ubrać? To znaczy, mam tylko kilka dużych koszul." "To będzie dobre. To właśnie noszą nasze kobiety." "A co ze spodniami? Czy mogłabym pożyczyć jakieś od Ali lub Tiny? Nie czuję się najlepiej biegając nago pod ubraniem." Uśmiech pojawił się na jego twarzy, czyniąc ją jeszcze bardziej przystojną. "Ale tak właśnie u nas jest. Będę cię chronić, więc nie masz się czego obawiać. Jesteś ze mną bezpieczna, człowieku." "Proszę, mów do mnie Brenda." Pokiwał głową. "A ja nalegam, byś opuszczała Argis i mówiła do mnie Rever. To jest tytuł Zorn i nie musisz się z tym męczyć." "Dziękuję." Uśmiech na jego twarzy poszerzył się. "Po tym co zaszło w korytarzu, to wydaje się wręcz jak najbardziej właściwe." Rumieniec zabarwił jej policzki. "Ali nazywa cię Argis." "Ona jest pomocą domową a ty nie. To jest różnica. Do zobaczenia na śniadaniu. Dobranoc, Brendo." I zostawił ją samą w pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. A ona jedyne co mogła to tylko położyć się na łóżku i zatopić się w marzeniach. Ten mężczyzna był chodzącym seksem. Zamknęła oczy, przypominając sobie jak język Ali bawił się jego fiutem. To było takie gorące. Ona też chciała go dotykać. Pokręciła głową, była zszokowana swoim zachowaniem. Wiedziała, że to jest sprzeczne z jej charakterem, że nigdy czegoś takiego nie czuła i nie robiła, ale tak z drugiej strony to też i nigdy nie spotkała tak szczególnego faceta, jak ten wysoki Zorn. Rever wręcz krzyczał seksapilem, sprawiając, że w jej głowie pojawiały się wszystkie rodzaje niegrzecznych myśli, ale wszystko to było jeszcze połączone z wielką sympatią względem niego. Jednak on był już związany z zimną suką o imieniu Tina i Brenda czuła się na niego za to cholernie zła. On nie miał pojęcia, jakim rodzajem kobiety była właśnie Tina, ale ona świetnie wiedziała, ona była z gatunku tych, które powodują tylko ból serca u facetów. 26

Rozdział 3

Brenda spodziewała się zobaczyć mały wioskowy bazar, czyli kilka straganów na których sprzedawano by rzeczy, ale zamiast tego, zobaczyła coś na kształt wielkich sklepów na świeżym powietrzu, gdzie sprzedawano wszystko, począwszy od nowinek technologicznych, przez ubrania, kończąc na tym czego nawet nie potrafiła rozpoznać. Było tutaj znacznie więcej mężczyzn niż kobiet. Mężczyźni przeważnie ubrani byli w mundury bądź coś na kształt ziemskich dresów. Kobiety zaś nosiły długie, luźne tuniki, i chodziły po tych ‘sklepach’ w dużych grupach. Rever był ubrany w spodnie ze skóry, które były identyczne do tych, jakie nosili piraci na filmach, oraz w luźną koszulę, która ledwo okrywała jego tors. Jego opalenizna i muskularne bicepsy mocno się pod nią rysowały, przyciągając jej uwagę, gdy tak chodziła za nim od sprzedawcy do sprzedawcy, dotykając rzeczy, które on jej pokazywał. Odwrócił głowę w jej stronę, i te niesamowite oczy skupiły się na niej. Uśmiechnął się, a jej serce waliło za każdym razem, gdy ten seksowny błysk pojawiał się na jego twarzy. "Myślę, że czerwony będzie na tobie świetnie wyglądał. Dobrze się komponuje z twoimi jasnymi włosami. Czy podoba ci się ten kolor?" Jej oczy aż załzawiły ze szczęścia, gdy zobaczyła czego on dotyka. To była para spodni, przypominająca te, które on miał na sobie, tylko, że w mniejszym rozmiarze. Uśmiech radości wykwitł na jej twarzy. "Spodnie!" Zaśmiał się. "Zauważyłem, że cały czas szarpiesz za swoją sukienkę. Nie czujesz się komfortowo będąc pod nią naga?" "Nie za bardzo. Za każdym razem, gdy powieje wiatr… to prawdziwe piekło. Nie umiem tak biegać bez majtek." Zamrugał. "Co?" "Majteczki, to taka część garderoby, wykonana z cienkiej tkaniny, która zakrywa moją… um… dolną połowę. To coś takiego, co ty miałeś na sobie w nocy, tylko mniejsze i inaczej wykonane, bardziej dopasowane. Ziemskie kobiety noszą to pod ubraniami, by… um... ich intymne części były zakryte." "Masz na myśli twoją cipkę?"

27

Zarumieniła się, gdy usłyszała, jak on mówi o tej części jej ciała tym swoim gardłowym głosem. "Tak." "Tina powiedziała mi jak to się u was nazywa. Twoje policzki zaróżowiły się, czyżbym nie wymawiał tego słowa poprawnie?" "Nie, dobrze to robisz." Skinął głową, odwracając głowę, aby skupić się na sprzedawcy. Wykonał ruch dłonią a kupiec ukłonił się, i schował spodnie do torby. Rever pokazał jej jeszcze z tuzin sklepów, wybierając dla niej kolejne ubrania, i chowając wszystko w dużym plecaku, który także kupił. Założył go na swoje ramiona posyłając Brendzie kolejny seksowny uśmiech. "Chciałabyś coś zjeść? Nie spieszy mi się z powrotem do domu." Jego uśmiech zniknął. "Moja związana chciała iść tutaj razem z nami, ale po wczorajszym przedstawieniu, odmówiłem jej prośbie, bo nie chciałbym dzisiaj nikogo zabić. Wczoraj ona tutaj pokazywała swoją nagą cipkę mężczyznom. To było zaproszenie dla nich, by z nią kopulowali, a ja musiałbym ich zabić, jeśliby to spróbowali zrobić. Całe szczęście, że oni byli świadomi tego, kim jestem, więc wycofali się, kiedy tylko na nich warknąłem, zdając sobie sprawę, że to nie byłaby łatwa walka ani zwycięstwo. Kiedy ona pokazała im swoją cipkę, to było tak, jakby im powiedziała, że jest ze mną nieszczęśliwa, jako moja kobieta i kwestionuje moje prawa, sprawiając, że oni powinni ją ode mnie wygrać i zabrać." "Czy próbowałeś to wyjaśnić Tinie?" Wściekłość pojawiła się na jego twarzy. "Tak, ona była tym rozbawiona." Niechęć Brendy do Tiny jeszcze bardziej wzrosła, teraz osiągnęła wręcz poziom obrzydzenia. Słyszała tą paskudną kobietę wcześnie rano, ale na szczęście nie zeszła ona na śniadanie, co wydawało się wręcz błogosławieństwem. Brenda ruszyła za dużym mężczyzną, w dół ulicy do sklepu z żywnością. Zapach gotowanego mięsa, sprawił, że jej żołądek zaczął burczeć i narzekać, i to dość głośno. Była już głodna, a śniadanie zjedli przecież wcześnie rano. A poza tym kochała jedzenie na Zorna. Pachniało pyszne. Rever uniósł głowę, a na jego ustach pojawił się wielki uśmiech. "Jesteś głodna!" "Usłyszałeś to?" Usiadł, wskazując jej krzesło. "Mam dobry słuch."

28

Usiadła, starannie układając swoją długą koszulę ciasno wokół swoich ud. Zauważyła, że ludzie wokół nich, przy innych stołach, po prostu się na nią gapią, ale starała się to ignorować. I chociaż cały czas czuła się obserwowana, jej uwaga skupiona była Reverze. Zdjął on plecak i położył go koło krzesła na którym sam usiadł. W mniej niż minutę do ich stolika podszedł młody mężczyzna Zorn, kłaniając się Reverowi. "Argis, to zaszczyt, aby ci służyć. Czego sobie życzysz?" Rever uśmiechnął się do młodego nastolatka. "Daj nam proszę dwie wasze specjalności i dwa duże kubki z czerwonym veralem." "Oczywiście, Argis." Nastolatek pochylił głowę, po czym szybko pobiegł do wewnątrz budynku. "Co to jest veral?" Rever uśmiechnął. "To jest dobry napój, ale należy go pić powoli, bo może spowodować zawroty głowy." "To brzmi podobnie do ziemskiej wersji piwa lub wina." Uśmiechnął się do niej. "Jak ci się podoba na Zorna?" "Jak na razie to bardzo. Zorna trochę różni się od Ziemi, ale powoli się przyzwyczajam." Jego uśmiech zamarł. "Przykro mi z powodu Valho. Był dobrym wojownikiem, który starałby się sprawić, by jego związana była szczęśliwa.” Poruszyła się na krześle, a kiedy podniosła oczy, spotkała się z jego. "Czy znasz jego brata, Voldera?" "Znam go." Głos Rever pogłębił się nieco. "On nie jest taki jak Valho. Volder jest starszy i przebywa jedynie w towarzystwie swoich wojowników na swoim statku, podczas gdy Valho był bardziej towarzyski, znał wielu Zorn i rzadko opuszczał planetę. Volder prawdopodobnie jest już bardzo samotny bez kobiety, tak więc będziesz dla niego bardzo dobrym towarzystwem." "Nie lubisz go?" Wyłapała w jego tonie jakąś dziwną nutkę. "Nie, to nie tak, że go nie lubię. Po prostu my się różnimy. Nie jesteśmy przyjaciółmi." Coś w jelitach Brendy aż się skręciło i poczuła jak wstrząsnął nią dreszcz strachu. "Świetnie. Teraz będę należała do faceta o którym nic nie wiem."

29

"Jemu będzie na tobie zależało, a jako jego związanej, jego obowiązkiem będzie zapewnić ci szczęście. On nie mógłby mieć kobiety, gdyby był obraźliwy i na to nie zasługiwał. Kobiety są przywilejem w społeczeństwie Zorn. To jest trudne do wytłumaczenia, ale nasza historia wymaga ochrony naszych kobiet i tego by traktować je dobrze i z szacunkiem. Jeśli mężczyzna je obraża, wówczas jest pozbawiany prawa ich posiadania. A gdyby on miał takie problemy, to w jego wieku, już dawno byłoby to odkryte." Było to nieco pocieszające, więc Brenda skinęła głową. "Dzięki. Jestem trochę tym zdenerwowana, bo w ogóle nie znam tego człowieka, a mam być zmuszona do poślubienia go." "To jest nasza droga. My tak postępujemy." Nastolatek wrócił niosąc dużą tacę wypełnioną jedzeniem i piciem. Postawił ją przed Reverem a dopiero potem obsłużył Brendę. Chłopak nawet na nią nie spojrzał. Ukłonił się nisko Reverowi i szybko odszedł. Brenda odprowadziła go wzrokiem, zanim jej uwaga powróciła do Revera. "Czy oni wszyscy się tobie kłaniają?" "Mój ojciec jest przywódcą na Zorna. A to jest kwestia szacunku dla niego i zarówno jego jak i mojego miejsca w społeczeństwie. Dlatego właśnie oni mi się kłaniają, szanują moją pozycję." "Czy ja też powinnam się tobie kłaniać?" Chichot uciekł mu z gardła. "Nie. Ty nie jesteś z Zorn. Nasze zwyczaje nie są ci znane, więc nie zmuszam ciebie do ich przestrzegania. A teraz jedz. Chciałbym wrócić do domu, zanim skończy się dzień pracy i na rynku pojawi się więcej mężczyzn. Już teraz zwracasz na siebie dużą uwagę." Jego głos obniżył się a wzrok przestudiował uważnie stoliki wokół nich. "Wszyscy cię obserwują." Nie mogła się powstrzymać i sama obejrzała się po stolikach, tym samym potwierdzając jego spostrzeżenia. Prawie każdy mężczyzna tutaj zdawał się patrzeć wprost na nią. Zarumieniła się, spuszczając szybko głowę i sięgnęła po jedzenie. Nie używali sztućców, więc jadła palcami, naśladując Revera. "Kocham te rzeczy." Wskazała na paski czerwonego mięsa. Zaśmiał się. "Nie jesteś zbyt wybredna." Zatrzymała się, patrząc na niego. "Uwielbiam jedzenie. Prawdopodobnie zauważyłeś, że jestem nieco większa i szersza, niż twoja Tina. Ona jest szczupła a ja na mojej planecie miałabym małą nadwagę" "Nadwagę?"

30

"Nie, że nie jestem w dobrej formie. Po prostu uwielbiam jeść zbyt wiele." "Wyglądasz bardzo atrakcyjnie. Nasi mężczyźni by nie narzekali. Gdybym nie był związany sam bym ciebie bardzo chciał. Twoje ciało sprawia, że chce się ciebie dotknąć i sprawdzić jak miękka jest twoja skóra." Myśl o tym, że on to robi, sprawiła, że od razu przejechała wzrokiem po jego twarzy, szukając jego oczu, ale on już się odwrócił nie patrząc na nią, nagle bardzo zajęty swoim jedzeniem. Szybko skończył jeść, a gdy i jej talerz był pusty, od razu wstał. "Chodźmy do domu." Sięgnął w dół, chwytając plecak, i wyciągając do niej rękę. Brenda odepchnęła się od stołu, kiwając głową. Nagle, jej uwagę przyciągnął jakiś nieznany dźwięk. Odwróciła głowę, aby zobaczyć, co było jego przyczyną. I z przerażeniem zobaczyła, jak ulicą toczą się setki kul, z grubą, brązową sierścią, i dużymi ostrymi zębami. W panice, wydawało jej się, że te przerażające stworzenia kierują się prosto w ich stronę, wpadając na ludzi Zorn, idących po ulicy. Niektóre z nich były zaokrąglone i wydawało się jakby próbowały swoimi ostrymi zębami trafiać na ciała ludzi. Czysta groza przemknęła przez Brendę, sprawiając, że zaczęła jeszcze mocniej panikować. Krzyk utknął jej w gardle. Instynktownie odwróciła się, przyskakując do Revera i przytrzymując się jego ciała. Silne ramiona złapały ją. "Wszystko w porządku." Zagrzmiał Rever. "To są po prostu killis." "Jezu! Zabiją nas?" Pisnęła, czując coraz większą panikę. Te cholerne stworzenia, wręcz płynęły naprzód, zalewając swoją falą całą ulicę, było ich coraz więcej i więcej, wybiegały zza budynków i ze wszystkich rogów i końców ulicy. Pędziły, ujadając wprost na nią i Revera, jednak nie atakowały nikogo na swojej drodze, a ich ciała odbijały się i skakały, tylko uderzając i ocierając się o ludzi. Odwróciła się, szukając miejsca do ucieczki, ale nie miała dokąd pójść. No cóż, pozostawał jedynie stół. Bez namysłu zerwała się i odwróciła, wskoczyła na krzesło a z niego na stół, gdzie choć trochę była oddzielona od tej toczącej się włochatej furii. Rever warknął, chwytając ręką biodra Brendy, jednym swoim ramieniem, po czym szarpnął ją ze stołu w mgnieniu oka. "Uspokój się. Jesteś bezpieczna." Odwróciła głowę, przyglądając się tym przerażającym stworom, opanowującym wszystko wokół nich. One po prostu zalewały wszystko wokół nich, stoły, krzesła, a po chwili jeden z nich wskoczył na stół na którym stała Brenda, a ta wrzasnęła przeraźliwie. Była pewna, że ten przerażający stwór zamierza przejść po stole i ją podgryźć tymi swoimi ostrymi zębami. Kolejny krzyk wyrwał się jej, gdy następny stwór wylądował na stole za nią, uderzając ją w nogę. Przeklinając poczuła jak jakieś futro ociera się o jej kolano.

31

Warcząc Rever, całkowicie szarpnął ją ze stołu i przytulił mocno do swojej piersi. Czuła, że jej ciało jest mocno wciśnięte w jego, a jego długie włosy, przysłoniły jej widok. Uczepiła się go mocno, chowając twarz w jego szyi. Rever zaczął szybko biec, tak jakby próbował ją ocalić. Jej ramiona objęły jego szyję, i przykleiła się do niego jeszcze mocniej. A potem on nagle stanął, a ona uderzyła w solidną ścianę. Chociaż tak właściwie to ją nie zabolało, jedynie poczuła chropowatą powierzchnię na skórze pleców. "Uspokój się." Rever warknął. "Jesteś bezpieczna. I teraz jesteśmy już z dala od nich." Brenda nie zwalniając kleszczowego uścisku wokół jego ramion lekko odwróciła głowę i wyjrzała nad jego szyją. Zobaczyła, że stali w małej uliczce, tuż obok jakiegoś domu. Podczas gdy to futrzaste coś, w dalszym ciągu zalewało ulicę, ale oni byli z daleka od tego. Wiedziała, że Rever ją uratował, zabierając ją z drogi temu czemuś. Jego ramiona wciąż były zawinięte ściśle wokół jej talii, przytrzymując jej biodra blisko jego. Zdała sobie również sprawę, że jej nogi były owinięte wokół niego i w strachu dosłownie się w niego wczepiła, owijając wokół niego i nogi i ramiona. A teraz, właśnie w tej pozycji przyciskał ją do ściany budynku. Rever oddychał z trudem, i gdy Brenda podniosła głowę znad jego ramion spotkali się spojrzeniami. Bez tchu wpatrywała się w jego piękne, niesamowite oczy. Ich kolor był teraz jasno niebieski, i jedynym porównaniem jakie dla nich znajdywała było to, że świeciły jak neony. Były porażające. Rever wziął uspokajający oddech, a kiedy przemówił, jego głos brzmiał jak miękki pomruk. "To są tylko killis. One są nieszkodliwe, nie są niebezpieczne. One lubią dotyk naszych ciepłych ciał, ale nie gryzą ani nie jedzą mięsa. Lubią roślinność i są przeprowadzane naszymi ulicami, do utrzymywania jej w porządku i czystości." Serce Brendy wciąż mocno waliło. "Co?" "Powinienem ciebie o nich ostrzec, ale nie zdawałem sobie sprawy z tego, która jest godzina. Nie byłaś w niebezpieczeństwa. Killis są nieszkodliwe, i tak jak mówiłem są one przeprowadzane ulicami dwa razy dziennie, aby uporządkować roślinność w miastach. One cieszą się ocieraniem o nasze ciała, a ich zęby mimo tego, że są ostre, to jednak nigdy nikogo nie ugryzły ani nie zraniły. Killis lubią lizać i masować nasze nogi, to jest bardzo przyjazny gatunek, na naszej planecie. Rozumiesz?" Tak, rozumiała. Killis były jak małe kosiarki Zorn, do wyrównywania wzrostu trawy, które po prostu wyglądały na przerażające w jej wyobraźni. Rumieniec wstydu zabarwił jej policzki, kiedy zrozumiała, że tak strasznie panikowała, podczas gdy te stworzenia okazały się być zupełnie nieszkodliwymi zwierzaczkami. No i była też, wciąż w silnych ramionach Revera. Jej serce zaczęło walić w piersi, podczas, gdy ona wciąż spoglądała w jego oczy.

32

"Och. Było ich tak dużo, były wszędzie i widziałam ich ostre zęby, więc pomyślałam że one nas atakują." Na jego ustach pojawił się uśmiech. "Zdałem sobie z tego sprawę." "To naprawdę nie jest śmieszne. One wyglądają przerażająco. I te ich wielkie zębiska, a ich ciała wyglądały na wściekłe, takie owłosione i brzydkie." Jego pierś zadrżała lekko gdy zachichotał. "One są bardzo malutkie." "One mają takie wielkie, cholerne zęby." Zaśmiał się znowu. "Czy już wszystko dobrze, Brenda? Wciąż jeszcze czuję zapach strachu na tobie." Skinęła głową. "Myślę, że powinieneś mnie już puścić." Skinął głową. A ona rozluźniła uchwyt swoich nóg na jego biodrach. Jej ciało zsunęło się o kilka centymetrów w dół jego i Rever nagle jęknął, gdy jej cipka weszła w kontakt z przodem jego spodni. Nie można było przegapić wybrzuszenia, które już tam było. Ręce wokół jej talii napięły się, podczas gdy ponownie spojrzeli sobie w oczy. Jego uśmiech zniknął. "To jest po prostu reakcja na to, że jesteś w moich ramionach. Nawet twój zapach strachu mnie ożywia. To sprawia, że chcę cię chronić i tulić." Odchrząknął. "To sprawia, że myślę o kopulacji." Ten facet był tak cholernie atrakcyjny, a to wielkie wybrzuszenie naciskało prosto na jej łechtaczkę, czyniąc ją boleśnie świadomą. Przygryzła wargę. Jej piersi były wciąż przyciśnięte i rozpłaszczone na jego torsie, jego silne ramiona trzymały ją tuż przy jego biodrach, a jej ramiona były ściśle owinięte wokół jego szyi. Nie mogliby być jeszcze bliżej siebie, nawet gdyby próbowali. Chciała go pocałować, on był taki wspaniały i silny, że aż zaczęła się zastanawiać, co by zrobił, gdyby faktycznie zebrała się na odwagę i to zrobiła. "Musisz mnie puścić." Powiedział cicho. "Musimy wrócić do domu." Brenda odsunęła się odrobinę, starając się złączyć swoje uda, ale w wyniku tego, jej łechtaczka jeszcze raz przejechała po twardym fiucie. Z trudem zdusiła jęk. Nie miała na sobie majtek i dotyk jego skórzanych spodni, był tak intymny i erotyczny. Starała się nie patrzeć mu w oczy, usiłując się uspokoić i po prostu cieszyć się tą chwilą. Jego nos zafalował, a z gardła wydobył się miękki pomruk. Nie wypuszczała go ze swojego uścisku, podczas gdy on walczył ze sobą. Chciała wiedzieć, jak to jest, gdy jego usta dotykają jej, poczuć jego ręce wszędzie na sobie. Zastanawiała się jakby to było być kochaną przez faceta swoich marzeń. Tego mężczyznę. Rever był wszystkim, czego kiedykolwiek chciała w mężczyźnie. Słodki, seksowny, miły i delikatny. Mieli ze sobą dużo więcej wspólnego niż on się domyślał. 33

Oboje byli w małżeństwach z ludźmi, którzy ich nieustannie obrażali, co tylko powodowało u nich, nieustanny żal. Instynktownie Brenda wiedziała, że Rever bardzo dużo by jej dawał, wiedziała, że byłby niesamowitym kochankiem. Pamiętała jaki był jego kogut, jak wielki, jak twardy…jak bardzo by ją wypełniał i rozpychał, gdyby był cały, w końcu, w jej wnętrzu. Na samą myśl o nim w jej środku, wewnętrzne ścianki jej cipki zaczęły drżeć z konieczności natychmiastowego doświadczenia tego uczucia. "Musisz mnie puścić." Wychrypiał. "Czuję się, Brenda." Miękki ryk zabrzmiał z wewnątrz jego płuc. "Nie jestem zadowolony z mojego związania i to czyni mnie słabym. To nie byłoby w porządku, gdybym cię wziął tu i teraz, a twój przyszły związany też mógłby mieć z tym duży problem. Jesteś pod moją opieką." "Przykro mi. Nie wiem, dlaczego reaguję na ciebie właśnie w ten sposób." Powiedziała szczerze. "Po prostu mnie podniecasz i mam strasznie silną chęć dotykania cię. Nigdy nie czułam się w ten sposób w stosunku do innego mężczyzny, i to w całym moim życiu. Nigdy nie reagowałam tak na nikogo. Na nikogo poza tobą." "Ty mi nie pomagasz. To sprawia, że chcę cię jeszcze bardziej." "Przepraszam." Poruszyła ponownie biodrami ocierając się o niego, i nawet nie próbując tego ukryć, zajęczała miękko. "Może to przez to bieganie bez majtek przez cały czas, ale jestem naprawdę świadoma siebie i ciebie, w tym miejscu. To właśnie sprawia, że w ogóle jestem bardziej świadoma. I może dlatego reaguję tak mocno na ciebie." Rever zmrużył oczy. "Ty nie musisz się tłumaczyć." Oblizał wargi. "Ja rozumiem potrzebę." Spojrzała mu głęboko w oczy. Tak. Miała potrzebę. Cholerna potrzebę, by Rever ją dotykał. Jej ciało aż krzyczało z chęci by ją wziął. Oderwał od niej wzrok, odwracając głowę, by spojrzeć w dół alei. To spowodowało, że i Brenda, ponownie spojrzała nad jego ramieniem. Włochate kulki zniknęły. Rever chwycił ją znowu w swoje ramiona, tuląc mocno, a potem ją podniósł. Teraz widziała dużo więcej w głąb alei i wokół budynku. Uświadomiła sobie, nie było tutaj żadnego okna. Dwa budynki zawężały w tym miejscu swoje dachy, tworząc kąt ostry w kształcie litery v. Nikt z ulicy, nie mógłby ich tutaj zobaczyć. Jej spojrzenie skupiło się na jego oczach. Rever przyglądał jej się z uwagą. "Pomogę ci." Pomoże jej? Ułatwi jej to? Otworzyła usta, żeby zapytać go, co miał na myśli, ale on akurat w tej chwili, chwycił ją za biodra, przyciskając do ściany, podczas gdy główka jego koguta, otarła się o jej łechtaczkę. Westchnęła przeciągle, zaciskając palce na jego ramionach.

34

"Zrelaksuj się." Warknął, poruszając biodrami, cofając je i naciskając ponownie na jej łechtaczkę w powolnym, erotycznym tańcu. Zajęczała z rozkoszy. Tylko to wydobywało się z jej rozchylonych warg, ale nie zamierzała tego powstrzymać, nie mogłaby tego stłumić, nawet gdyby chciała. Mężczyzna warknął cicho, jego twarz przybliżyła się do jej, a jego usta dotknęły warg Brendy. Nie chciał jej pocałować głębiej, ale delikatnie głaskał nosem linię jej szyi, wąchając i ciesząc się zapachem jej skóry. Jego biodra drżały, podczas gdy on cały czas tarł swym fiutem po jej twardym guziczku. Poczuła jak zalewa ją wilgoć, przemaczająca jego skórzane spodnie, czyniąc, ocieranie ich ciał o siebie, jeszcze łatwiejszym. Czysta ekstaza aż wstrząsnęła nią. "Pachniesz tak kusząco." Warknął cicho, a jego oddech załaskotał ją w ucho. Jego gorący oddech pieścił jej skórę. "Rever…" Szepnęła. "Dojdź dla mnie, maleńka." "Proszę…" Jęknęła cichutko. Zamarł, a jego biodra zatrzymały te powolne tortury jej obrzękniętej łechtaczki. "Chcesz mnie powstrzymać?" Przełknęła ciężko, po czym podniosła twarz, by spojrzeć w jego oczy i zatopiła się w nich. "Chcę, żebyś był we mnie." Niesamowite oczy zwęziły się, a głośny ryk wyrwał się z jego rozchylonych warg. "Nie mogę!" Frustracja uderzyła w nią. "Możesz mnie dotykać, ale nie wejdziesz we mnie?" "Jestem związany." "Ale to wszystko jest w porządku?" Nie miało dla niej to żadnego sensu. "Pociągasz mnie dużo bardziej, niż jakakolwiek kobieta wcześniej. Nie powinienem cię wcale dotykać, ale tak bardzo chciałbym poczuć jak rozpadasz się w moich ramionach. Jeśli nie mogę cię mieć, chciałbym przynajmniej usłyszeć, widzieć i poczuć twoją przyjemność." Ich oczy były wpatrywały się w siebie. "Proszę?"

35

Warknął, a gniew wyostrzył jego rysy. "Nie kuś mnie, Brenda. Zrobiłem straszliwą pomyłkę, ale jestem zobowiązany wobec Tiny, niezależnie od tego, czy tego chcę czy też nie. Ona może nosić moje potomstwo. Jeśli wejdę w ciebie, wiem, że nie będę wystarczająco silny, aby się wycofać na czas i nie napełnić cię moim nasieniem, a nie mogę się z tobą związać. Ty nie jesteś moja, ty jesteś obiecana innemu." Zagryzając wargi, Brenda skinęła głową. "Jesteś dobrym człowiekiem i zasługujesz na kogoś lepszego niż Tina." Warknął, a gniew wypełnił jego ruchy. W ciągu kilku sekund zsunął ją ze swojego ciała i odsunął się od niej. Brenda stała samotna na drżących nogach, czując straszliwy ból pulsującej łechtaczki, a jej uda były kompletnie przemoczone od chęci posiadania go. Rever odwrócił się. Warknął i jeszcze się od niej odsunął. Po czym odwrócił się do niej plecami. "Musimy iść do domu. Nie powinienem cię był w ogóle dotykać, ale byłem tak bardzo zadowolony z czasu który spędziliśmy razem… za bardzo. I poczułem potrzebę. Przykro mi, że straciłem kontrolę nad sobą, ale to już nigdy więcej się nie powtórzy. Skorzystałem z twojego przerażenia i strachu przed killis." Była zszokowana. "Masz zamiar wziąć pełną odpowiedzialność za to? Myślisz, że tylko ty jesteś temu winny? Bądźmy szczerzy. Pomiędzy nami jest silne przyciąganie, jesteśmy bardzo atrakcyjni dla siebie i to do momentu, gdy się poznaliśmy. Przynajmniej tak jest ze mną, więc jeśli ktoś mam być winni to tylko my oboje, bo chcemy siebie nawzajem." Odwrócił się powoli w jej stronę, a jego oczy zwęziły się. "Musimy stąd iść. Nie ufam sobie i swojej kontroli. Twoja potrzeba jest zbyt silna i czuję to jako straszliwy ból." Jej oczy zatrzymały się na przodzie jego spodni. Jego twardy fiut rysował się bardzo wyraźnie przez skórzane spodnie. Był gruby i długi, mocno wypychał spodnie. Zajmował w nich każdą wolną przestrzeń, wypychając je od pasa aż do kroku. Nie wyglądało na to, by było mu z tym wygodne. Był autentycznie uwięziony w ciasnej skórze. Zagryzając wargi, Brenda obserwowała go uważnie. Oboje byli zranieni, ale on nie chciał przekraczać pewnych granic. Zawahała się, ale tylko na chwilę, po czym opadła na kolana, i spojrzała na Revera, zwilżające usta językiem. "Chodź do mnie." Pasja wypełniła jego piękne oczy, warknął nisko, gardłowo. I to był najseksowniejszy dźwięk jaki kiedykolwiek słyszała w swoim życiu. Zrobił krok w jej stronę a potem kolejny i stanął jak wryty. "Nie wiesz, co oferujesz."

36

"Patrzyłam jak Ali to robiła. Pozwól mi sobie ulżyć, a potem możesz zrobić dla mnie to samo. Bez wchodzenia we mnie. Oboje pomożemy sobie nawzajem, łagodząc nasz ból." Rever wahał się tylko przez chwilę, zanim rozpiął swoje spodnie. Brenda zauważyła, jak bardzo drżały jego ręce, kiedy rozpinał zapięcie. Nie miał dzisiaj na sobie żadnych szortów, więc jego kogut od razu wyrwał się na wolność. Przełknęła, widząc go takim cholernie dużym i grubym. Nie była pewna czy da radę wziąć go całego w usta, ale przypomniała sobie, że Ali nawet nie próbowała tego zrobić, skupiając się tylko na lizaniu. A on teraz, urósł jeszcze bardziej. "Jesteś tego pewna?" Jego głos był niski i głęboki, bardziej przypomniał pohukiwanie, niż ton głosu. Obiema rękami sięgnęła po Revera, chwytając jego twardego fiuta. Jej palce kilka razy, w małych kółkach, przejechały po jego gorącej skórze, podczas gdy ona tylko wdychała jego męski zapach. Potarła go raz jeszcze, po czym nachyliła się nad nim, sięgając po niego ustami. Oblizała swoje wargi, po czym zaczęła bawić się główką jego fiuta. Rever cicho warknął. A jedna z jego rąk, zaczęła delikatnie pieścić jej policzek i podbródek. "Nigdy nikogo tak nie chciałem, jak ciebie, nigdy niczyjego języka tak nie pragnąłem, jak twojego. Nigdy wcześniej nie czułem się w ten sposób. Nigdy!" Podniosła swój wzrok i spotkali się spojrzeniami. Otworzyła usta, pozwalając sobie na zabawę językiem i polizała go szybko i… zalała ją fala zaskoczenia… Jeszcze raz przejechała wzdłuż jego czubeczka. Smak… słodkich cukierków. Polizała jeszcze raz, kropelki które perliście zaczęły wypływać z czubeczka jego fiuta, upewniając się, czy aby na pewno się nie myliła. Tak, przed wytrysk mężczyzn Zorn, a na pewno Revera, był idealny w smaku. Przepyszny. Ciało Revera napięło się jeszcze mocniej, i znowu cicho warknął na nią, co trochę oderwało jej uwagę od jego pięknych oczu, tak przepełnionych teraz pasją i skupiła się ponownie na jego fiucie. Otworzyła szeroko usta i spróbowała wziąć go całego. Rever zadyszał, a potem zaczął warczeć, głośno i nieustająco, przez kilka sekund. Tak, pokochał to, co ona dla niego teraz robiła. Jak pracowała nad nim swoimi ustami, bawiąc się i ślizgając po nim językiem, a potem lekko hacząc zębami, dodatkowo go pobudzając. Poczuła jak jego ciało zaczyna się trząść, jakby zdziczał, a z jego gardła wychodziły kompletnie niezrozumiałe ryki i jęki, podczas gdy on cały czas sapał, z trudem łapiąc powietrze. Obie ręce oparł na niej, zmuszając ją do zatrzymania się. Jej zupełnie zaskoczony wzrok spotkał się z jego. Nie bardzo rozumiała o co mu chodziło i dlaczego ją powtrzymał, zwłaszcza, że sam przecież wiedział, że już dochodzi. "Czemu to zrobiłaś?" Wyglądał na tak samo zszokowanego jak i ona. Zmarszczyła brwi. "To daję ci przyjemność."

37

Mięśnie jego gardła wyraźnie zapracowały, gdy on z trudem przełknął ślinę. "Musisz przestać brać mnie w swoje usta, bo wyleję w ciebie swoje nasienie. Czuje się zbyt wspaniale i nie mogę się już kontrolować. Wystarczy jak mnie będziesz tylko lizała, i tak jestem już zbyt blisko krawędzi." Zmarszczyła brwi. "I o to właśnie przecież chodzi. Chcę, abyś doszedł!" Warknął. "Nic nie rozumiesz, będziesz musiała połknąć moje nasienie, jeśli nie uda mi się zatrzymać." "Ale kiedy ja chcę to połknąć! Spakujesz tak wyśmienicie dobrze!" Jego oczy zamknęły się, a przez całe jego ciało przeszedł dreszcz. Odsunął ręce z jej głowy opierając je płasko na ścianie budynku za nią, i usztywnił całe swoje ciało, lekko się nad nią pochylając. Jego spojrzenie złagodniało, gdy spojrzała na nią i skinął jej głową, by kontynuowała. Zastanawiała się, ale tylko na chwilę, dlaczego zaparł się o ścianę, ale po chwili i to wyleciało jej z głowy i wyciągnęła ponownie po niego swoją rękę. Jego kogut był czerwony i widziała, jak trudno mu się kontrolować, będąc tak blisko krawędzi. Oblizała wargi, zwilżając je, a potem wzięła go w usta, najgłębiej jak tylko umiała, bez zadławienia się, i zaczęła to powtarzać, liżąc i biorąc wszystko, co jej dawał. Ciesząc się jego słodkim smakiem. Ta zabawa nie zajęła jej jednak więcej niż kila sekund, zanim Rever doszedł, a jego całym ciałem wstrząsały kolejne spazmy rozkoszy. Z jego gardła wyszedł kolejny dźwięk, ale już nie był to ryk, ale coś jakby huczący, przeciągły dźwięk i jej usta zalała seria strzałów, jego ciepłej spermy. To był czysty miód. Przełknęła, jęcząc z radości nad tym wspaniałym smakiem. Był tak cholernie dobry, że żałowała kiedy odsunął się od niej, zmuszając ją, aby uwolniła jego fiuta ze swoich ust. Otworzyła oczy, a Rever cicho warknął. Jej wzrok skupił się na jego twarzy, ale Rever nie patrzył na nią. Widziała, jak na jego twarzy malowała się cała gama emocji, jednak dominujący był szok i kompletne zdziwienie w jego oczach. Co więcej, widziała jak przyjemność przeszła w strach. Ich spojrzenia spotkały się, podczas gdy on pośpiesznie zapiął swoje spodnie, jakby odcinając się od niej warstwą skóry. Rever szybko przesunął się w jej stronę, zaskakując ją, kiedy pociągnął ją z kolan, podnosząc łatwo w swoich ramionach. Jej stopy na chwilę oderwały się od ziemi, a potem jej pupa uderzyła o coś twardego i zdała sobie sprawę, że on posadził ją na skraju pochyłego dachu budynku. Jego ręka szarpnęła jej tunikę, odsłaniając jej cipkę, dla jego głodnych oczu. Warknął. "Rozłóż dla mnie uda." Zawahała się, ale tylko na chwilę, zanim to zrobiła. Chciała by jej dotknął i było jej już obojętne, w jaki on to zrobi sposób, tak bardzo tego pragnęła. Jednak, gdy tylko je rozłożyła, nie miała ich gdzie zaprzeć, a pochyły dach sprawił, że zaczęła się zsuwać. Rever chwycił ją za biodra, podnosząc i przesuwając z powrotem, sadzając jeszcze wyżej na tej kątowej powierzchni. "Połóż swoje stopy na moich ramionach." 38

I znowu zawahała się, a potem uświadomiła sobie, co on tak właściwie chciał aby ona zrobiła. Musiała zginać nogi ii zaprzeć się piętami o jego ramiona, co przytrzymało ją na miejscu i nie pozwoliło, na ślizganie się po dachu. Szybko ułożyła się na plecach, a dwie duże ręce rozłożyły szeroko jej uda. Z piersi Revera wyrwał się głośny ryk. Otworzył wargi jej cipki palcami, a potem, bez ostrzeżenia, znalazły się na nich jego gorące usta i język. Musiał ją przesunąć trochę w dół, ale nawet nie miała pojęcia, kiedy to zrobił, bo Rever nie tylko lizał jej łechtaczkę. On pieprzył ją swoim językiem, i to mocno i agresywnie, przesuwając całą jego długością w jej wnętrzu. Jęknęła przeciągle, to tyło takie inne, nagłe i niespodziewane. Warknął głośniej powodując drgania w jej wnętrz, wycofując swój język, szarpiąc się w jej mokrej głębokości. "Chcę cię pieprzyć i to tak bardzo, że to aż mnie boli. Mój fiut jest zazdrosny o mój język. Jesteś taka cholernie miękka, wilgotna i ciepła… masz taki dobry smak." "Proszę, pieprz mnie!" Jęknęła. Usta Revera były znowu na niej. Tym razem uderzył prosto na jej łechtaczkę, wciągając ją między zęby, sprawiając, że stała się twarda i spięta, po czym zaczął ją ssać, podczas gdy jego język wciąż pchał się w jej wnętrze, wściekle ją posuwając, sprawiając, że stała się nadwrażliwym kłębkiem nerwów. Brenda zamachała rozpaczliwie rękami, próbując je na czymś zacisnąć, ale wszędzie wokół niej była tylko gładka powierzchnia pochylonego dachu. Przyjemność zaczęła przechodzić przez nią szybkimi falami, przez to wszystko co robił z nią Rever. To było niemiłosierne, i jej łechtaczka nie była w stanie tego wytrzymać, chociaż bardzo by chciała, nie było na to szans. Nie było możliwości, aby nawet spróbowała powstrzymać ten cudowny błogostan, który dawały jej jego usta. W rekordowym czasie Brenda doszła, i to cholernie mocno. Było to tak wszechogarniające, że z jej oczu popłynęły łzy. Usta miała szeroko otwarte w niemym krzyku, a jej biodra gwałtownie szarpały, by być jak najbliżej jego ust. Rever, aż zadrżał przyciągając swoją twarz z powrotem do jej płci. Była całkowicie bezwładna, podczas gdy przechodziły przez nią kolejne fale szczęścia, niczego nie była już świadoma. Dopiero po długiej chwili zaczęła z powrotem widzieć swoje otoczenie. Rever oddychał bardzo ciężko, jej nogi nie były już na jego ramionach, by powstrzymać ją przez zjeżdżaniem z dachu budynku. Nie było już jego słodkich, tłoczących ust, by zapewnić jej oparcie i przytrzymać ją w miejscu. Otworzyła oczy, aby przyjrzeć się jego twarzy. Był tylko centymetrów nad nią i patrzył na nią dzikim wzrokiem. "Powiedz mi, nie!" Warknął te słowa, głębokim i chrapliwym głosem. Zdezorientowana zmarszczyła brwi. "Do czego?" Spojrzał w dół między ich ciała, dzieliła ich tylko stopa odległości, a ona ciągle zsuwała się w jego kierunku. Wprost na niego. Widziała jak to pochłania całą jego uwagę, widziała szok, gdy ich ciała się spotkały. I nagle… spodnie Revera pękły pod naporem jego fiuta. 39

On znowu był twardy i gruby, i unosił się tylko o kilka milimetrów od jej cipki, która była gotowa, by przygarnąć go w siebie, by delikatnie się na nim zacisnąć. Ich spojrzenia znowu były razem. "Powiedz mi to! Powiedz mi nie!" Warknął ponownie. "Powiedz mi, żebym się od ciebie odsunął, Brenda. To mnie za bardzo kusi. To dla mnie zbyt wiele. Każ mi siebie zostawić, nie pozwól bym cię wypełnił." Zasapał. "Powiedz mi, że nie chcesz mojego nasienia, że nie chcesz być nim wypełniona. Ja jestem związany z inną, nie mogę ci tego dać, wiem, że to złe ale muszę cię zatwierdzić! Powiedz mi, że musisz uciec, bo ja nie mam już nad sobą kontroli. Powiedz mi to! Ja nigdy bym nie zrobił ci krzywdy, nigdy!" Oblizała wargi. Ona go kusi? "Och, do diabła z tym. Weź mnie. Proszę! Będę cię o to błagać jeśli chcesz, ale weź mnie! Chcę tylko ciebie, nawet jeśli to ma być tylko ten jeden, jedyny raz, Rever. Proszę!" Rever zamknął oczy i przysunął rękę do jej cipki. Jej ciało zaczęło się jeszcze bardziej do niego przysuwać, ślizgając się po dachu. Wyciągnęła rękę, chwytając go za ramiona, aby się zatrzymać, i nie spaść na ziemię. Była jednak dość wysoko, jakieś cztery stopy dzieliły ją od ziemi. Rever gwałtownie otworzył oczy. "Otwórz się dla mnie szeroko i weź mnie." Rever chwycił rękami za jej biodra, unosząc ją i przysuwając jeszcze bliżej do siebie. Brenda nie wahała się już, wypełniając jego rozkazy. Rozłożyła swoje uda najszerzej jak tylko mogła, unosząc nogi i owinęła je wokół jego bioder. Był bardzo blisko. Jego ciało było gorące, a pod swoimi łydkami wciąż czuła skórzane spodnie. Był tak cholernie twardy, i kierował się prosto w nią. Jęk zachwytu wyrwał się z gardła Brendy, gdy gruba głowa jego kogut delikatnie zaczęła forsować wejście jej cipki. Czuła, jak jej ciało rozciąga się, by pomieścić jego wielkość. Rever nacisnął na nią mocniej, choć wciąż bardzo delikatnie, a jej ciało od razu dało mu odpowiedz, zapraszając go jeszcze głębiej w siebie. Był twardy jak skała. Brenda znowu zajęczała z czystej rozkoszy, gdy Rever wypełnił ją całkowicie, dając im obojgu obezwładniającą przyjemność. Jej paznokcie wbiły się w jego ramionach, a głowa poleciała do tyłu, odrzucona, wraz z jękiem czystej ekstazy. "Tak. Czuję cię tak cholernie dobrze!" Zawołała. "Na władcę księżyców!" Jęknął, wchodząc w nią aż po jądra. Czuł jaka była ciasna, jaka gorąca. Tak właściwie to była najgorętsza i największa przyjemność, jaką kiedykolwiek doświadczył. "Jesteś dla mnie idealna!"

40

Brenda takiej gamy emocji jak teraz, nigdy jeszcze nie czuła, nie przeżywała czegoś takiego. To było tak, jakby czekała na to całe swoje życie. Rever otworzył oczy i spojrzał na Brendę. Ich spojrzenia zatopiły się w sobie, i tak już zostały, podczas gdy Rever wycofał się o kilka cali i pchnął powoli do przodu, ponownie ją rozciągając. Brenda jęknęła głośno. To była czysta przyjemność. Tak, upewniła się teraz, nigdy z nikim tak się nie czuła i już nigdy nie będzie. "Jesteś taka ciasna, a ja chcę ciebie tak mocno, ale nie chciałbym cię skrzywdzić. Tak bardzo chciałbym się w ciebie wbijać." "Zrób to. Myślę, że już się do ciebie dopasowałam. Jezu, jesteś taki wielki, ale czuje się tak cholernie dobrze!. Zakładałam, że to może boleć, ale tak nie jest, gdy jesteś już we mnie tak głęboko. Czuję się taka rozciągnięta i wypełniona… że każdy twój ruch jest po prostu niesamowity i czuję go tak głęboko i mocno! Pieprz mnie, Rever. Proszę, pieprz mnie!" "Nie mógłbym przestać, nawet by nas uratować!" I zaczął się w niej poruszać, tak głęboko, zadając twarde, szybkie pchnięcia. Brenda jęknęła, zaciskając nogi jeszcze mocniej wokół bioder Revera, przytrzymując się go, i oddając mu się. To było wszystko, co była w stanie zrobić, bo teraz to Rever całkowicie przejął nad nimi kontrolę, idealna synchronizacja. Jego potężne biodra jeszcze bardziej zwiększyły tępo, uderzając w nią jeszcze mocniej. A przez Brendę przeszła kolejna fala błogiej przyjemności. Dyszała głośno z trudem łapiąc powietrze, gdy kulminacja przeszła przez nią z olbrzymią siłą. Czuła ją w całym swoim ciele. Krzyczała głośno od intensywności tego przeżycia. Jednocześnie czując w swoim wnętrzu, jak te dzikie spazmy rozchodzą się razem z Reverem, podczas gdy on także dochodził. Odchylił głowę do tyłu, wydając z siebie płaczliwy ryk, i zaczął w nią uderzać jeszcze szybciej. Wewnątrz swojej cipki Brenda czuła każdy jego najmniejszy nawet ruch, jego fiut uderzał w nią w rytm bicia jej serca. A potem poczuła jak zalał ją strumień jego nasienia. Jego wyzwolenie było straszliwie gwałtowne. A potem nagle się załamał. Leżeli tak przez chwilę, wciąż złączeni razem. Oszołomieni. Oboje starali się złapać oddech. Brenda wciąż go trzymała, silnie owijając go ramionami, nie dbając o to, że jego masa przyduszała ją i utrudniała oddychanie. Dopiero po dłuższej chwili dotarli do rzeczywistości, zając sobie sprawę z konsekwencji swojej pasji. Brenda wiedział instynktownie, że tak szybko, jak Rever z niej wyszedł, tak szybko również odgrodził się od niej emocjonalnie. Tak, on był związany z tą suką Tiną, i nic tego nie mogło już zmienić. To nic, że jedyne co chciała, to tylko porządnie kopnąć ją w dupę, bo ona nie zasługiwała na kogoś takiego jak on, ale Rever był honorowy.

41

Wiedziała, że teraz górę w nim, nad wszelkimi innymi uczuciami, wzięło poczucie winny. Również nad tym, co on i Brenda zrobili, a przede wszystkim dzielili razem w tej alei. A to niemal złamało jej serce, krojąc je w plastry. Życie nie było sprawiedliwe, i to cholernie bolało. Chciała być z Reverem, ale on nie był w stanie dać jej tej opcji. "Starałem się wyjść z ciebie…" Mówił cicho do jej szyi, a jego głos brzmiał trochę chwiejnie i smutno. "Nie chciałem cię wypełnić, ale nie mogłem się powstrzymać. Wiedziałem, że tak będzie. Wiedziałem." Zadrżał. "Co my zrobiliśmy? Co ja zrobiłem? " "Rever…" "Nie staraj się zmniejszyć mojego ciężaru winy. Jestem wojownikiem, a jednak nie mogłem z tym walczyć, tak bardzo cię chciałem." Warknął, tuląc twarz w jej szyję. "Musimy iść do centrum medycznego. Teraz. Musimy się upewnić, że od tego nie będziesz miała mojego potomstwa." Zszokował ją. "Ale…" "Nie!" Warknął wciąż wtulony w jej szyję. "Jestem związany z Tiną, i ugrzęzłem z nią. Takie wypadki się zdarzają i jeśli w przeciągu godziny dostaniesz odpowiednie lekarstwo, moje nasienie nie zagnieździ się w tobie. Musimy tam iść, powiedzieć co się stało i dostaniemy ten lek." Zamykając oczy, Brenda skinęła głową, chociaż czuła straszliwy ból. Chciała Revera, chciała od niego więcej, niż kiedykolwiek od kogoś innego i teraz to bolało. Wiedziała, że już się w nim zakochała, a on nawet nie rozważał bycia z nią. Biorąc głęboki wdech, powoli się od niej odsunął i ostrożnie postawił ją na nogi. Poczuła, jak wilgoć spłynęła po jej udach, ale nie miała nic czym mogłaby się oczyścić. Rever odwrócił się od niej, wciągając swoje spodnie i zapinając je, a potem pochylił się nad zupełnie zapomnianym plecakiem i wyszarpał z niego jedną z jej nowych koszulek i podał jej, bez patrzenia w oczy. Ręce jej się trzęsły, gdy użyła koszulki, którą jej podał do oczyszczenia się, z dowodów tego co właśnie wspólnie zrobili. Rever nadal nie patrzył nią, kiedy opuściła swoją sukienkę i wyprostowała się. Wziął od niej koszulę i wyrzucił ją do kosza na śmieci. Cicho warknął, zamykając swój plecak i zarzucając go na ramię. A gdy w końcu spojrzał na nią, to zobaczyła tak straszny żal w jego piękne oczach, że to aż złamało jej serce. "Musimy to zrobić, Brenda. Dadzą ci zastrzyk i na pana księżyców, mam nadzieję, że moja rodzina nie usłyszy o tym co zrobiłem. To byłby straszliwy wstyd, ponieważ straciłem moja kontrolę. Musimy iść tam bardzo szybko. Oni pozwolą nam wziąć tam prysznic, więc nikt nie będzie wiedział, co się między nami wydarzyło, gdy wrócimy do domu. I to nigdy nie może się już powtórzyć." Oczy Brendy wypełniły się łzami. "Dobrze."

42

Rever popatrzył na nią, kiwając głową. "Szkoda, że nie może być inaczej." Urwał, a jego wzrok popłynął gdzieś nad nią. I stał tak, w milczeniu przez długie sekundy. A kiedy wreszcie się odezwał, mówił tak cicho i czule, że aż musiała się mocno wysilić, by usłyszeć jego słowa. "Jestem Argis i moje miejsce w społeczeństwie Zorn, wiąże się z dużą odpowiedzialnością, ale czasami żałuję, że tak jest. Mój ojciec jest przywódcą, i wszystko, co robię odbija się również na mojej rodzinie. Gdyby to zależało tylko ode mnie, zostawiłbym wszystko, by być tylko z tobą i to już na zawsze, ale tak niestety nie jest. I to wielka szkoda, bo czuję do ciebie wiele bardzo silnych emocji, Brenda. I tak już będzie na zawsze, nawet jeśli nie mogę z tobą być to i tak na zawsze pozostaniesz w moich myślach." Jej serce wykręciło się boleśnie. Otworzyła usta, ale zaraz je mocno zacisnęła. No bo co jeszcze można było powiedzieć? Nie mogli być razem i to rozdzierało ich oboje. Rever odchrząknął. "Musimy już iść." I Brenda ruszyła, w kompletnym milczeniu, za tym wielkim mężczyzną, w dół alei i z powrotem na ulicę.

43

Rozdział 4

"Gdzieś wycie do cholery tyle czasu byli?" Tina była w salonie i wyglądała na naprawdę wkurzoną, gdy w końcu wrócili do domu. "Nie było was przez pięć, cholernych godzin! Kiedy to mnie bierzesz na zakupy, to nigdy nie trwa tak długo! Co ty jej zrobiłeś? Kupiłeś wszystkie pieprzone rzeczy na tej ulicy cholernej ulicy?" "Nie, to był przypadek." Rever powiedział cicho. "Zostaliśmy zaatakowani przez killis." "A kto to znowu jest?" Tina zmarszczył brwi, przyglądając się Reverowi od stóp do głowy, a następnie to samo zrobiła z Brendą. "Jak jej się udało doprowadzić, do jakiejś przeklętej walki? Pokazała swoją gołą cipkę, czy co?" Rever warknął. "Nie. Wystarczy już. To był ciężki dzień i jestem głodny." Wyciągnął plecak w stronę Brendy. "Twoje ubrania." Ale nadal nie chciał na nią spojrzeć. Brenda chwyciła za ramiączko plecaka. "Dziękuję." Skinął głową, oddając jej go. "To był dla mnie zaszczyt." Słysząc to, Brenda szybko uciekła, zanim zalałaby się łzami, wiedząc, że on nie mówi o czasie który spędzili na zakupach, ale o tym, co naprawdę wydarzyło się pomiędzy nimi, i ile to dla niego znaczyło. Jednak zanim dotarła do korytarza usłyszała jeszcze głos Tiny. "Jezu, jak ja się tutaj nudziłam! Mam nadzieję, że ty przynajmniej dobrze się bawiłeś, przy tej przeklętej walce na pięści. A ta suka, Ali, nie chciała mi podać mojego posiłku, twierdząc, że trzeba poczekać, aż wrócisz. Ona…" Reszty jej słów, Brenda już nie usłyszała, szybko uciekając do swojego pokoju. Rzuciła plecak na podłogę i opadła na łóżko. Drgnęła, gdy poczuła ból w pośladku. To przypomniało jej co się stało. Rever nie był zbyt delikatny, gdy się kochali, a później jeszcze personel medyczny dał jej zastrzyk, który nadal bolał. Ali weszła do jej sypialni i przyglądała się jej w milczeniu. Brenda spojrzała na nią i zobaczyła jakiś dziwny wyraz w jej ciemnych, brązowych oczach. Ali powąchała powietrze i zbladła. Po czym szybko zatrzasnęła za sobą drzwi i zamknęła zamek. "Wzięłaś prysznic i czuję na tobie zapach mydła, którego my nie używamy w naszym domu." Brenda spojrzała na kobietę, ale nic nie powiedziała, czując jak ogarnia ją strach.

44

Ali westchnęła. "Coś się stało między tobą a Argis, prawda? Widzę, jak on na ciebie patrzy i widzę, jak ty patrzysz na niego. Widziałam to dzisiaj rano przy śniadaniu i ostatniej nocy w korytarzu. Chociaż myślałam, że to sobie wyobraziłam." Głos kobiety obniżył się. "On w ciebie wszedł." "Proszę…" Brenda powiedziała cicho. "Nie drąż tego. Zostaw to." Kiwając głową kobieta Zorn dalej ją obserwowała w milczeniu. "Dobrze się czujesz? Czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić? Ja nigdy, nikomu o tym nie powiem. Moim zadaniem jest dbać także o ciebie, gdy jesteś pod ochroną Argis Revera. To co mi mówisz, pozostanie tylko dla mnie, więc możesz to robić bez strachu, że się tym z kimś podzielę. Nie lubię jego związanej, ale nigdy nie zraniłabym i nie zdradziła mojego Argisa. A niestety, gdybym zraniła jego związaną, mówiąc jej o tym, zraniłabym również jego. To by go bardzo bolało." "Jak..." Brenda zamknęła usta, marszcząc jednocześnie brwi. "Skąd to wiem?" Ali podniosła jedną białą brew. "Czuję jego spełnienie. Próbowałam tego ostatniej nocy, więc znam ten zapach. A ty jesteś cała nim przesiąknięta, czuję go wszędzie na tobie, a to oznacza, że on był w twoim ciele. On oddał ci swoje nasienie. Dostałaś zastrzyk, by zapobiec zagnieżdżeniu się potomstwa?" "Tak. Nie będę w ciąży." Kiwając głową, kobieta posłała Brendzie sympatyczne spojrzenie. "On jest dobrym wojownikiem, który odmówił kopulowania ze mną, chociaż bardzo się o to starałam. On musi mieć w stosunku do ciebie bardzo mocne uczucia, że wypełnił cię swoim nasieniem. Nasi ludzie są szkoleni, aby wycofać się z ciała kobiety, chyba, że są zbyt oszołomieni, i nie potrafią się im oprzeć. A to znaczy, że on chciał być z tobą, ale jest już związany, więc nie może cię zatrzymać. Nie podoba mi ta jego kobieta, ona nie czyni go szczęśliwym, ale mogłabym się jej… pozbyć z tego domu." Brenda była zszokowana. "Czy ty właśnie oferujesz zbicie jej?" "Zabicie!" Ali aż sapnęła. "Tak! To też bym mogła zrobić." "Nie!" Brenda była przerażona. "Nie powinnaś nawet żartować na ten temat."

45

"Nienawidzę jej za to, co ona o mnie myśli, co myśli o Argisie. O tobie też nie myśli zbyt dobrze. Ale wiesz, jeden z przyjaciół Argisa zatrzymał się w naszym domu, a ta idiotka zaprosiła go do siebie, podczas gdy mnie po coś wysłała. Chciała bym zostawiła ich w spokoju. To był brak szacunku. Wyszłam, ale ja mam bardzo dobry słuch i celowo zostałam na korytarzu. Ona zaproponowała mu swoje ciało, ale on szybko wyszedł. On jest dobrym przyjacielem Argisa, a to był całkowity brak szacunku! Ona zaoferowała mu swoje ciało! Obcemu mężczyźnie! Jeśli bym o tym powiedziała Argisowi, on musiałby zabić swojego przyjaciela, ale to by nas uwolniło od coltorian!” "Co to jest coltorian?" Ryk wyrwał się z piersi Ali. "To oznacza, coś bardzo złego. To jest kobieta, która oferuje swoje ciało każdemu mężczyźnie w potrzebie. Ona nie ma ani honoru, ani szacunku dla nikogo. Nawet dla siebie. U nas takie kobiety umieszczane są w centrach medycznych, tak aby każdy chory mężczyzna, w potrzebie uwolnienia się mógł skorzystać z ich ciała. To jest najgorsze, co może się przytrafić kobiecie na Zorna." "Rozumiem. Myślę, że w moim świecie, odpowiednikiem tego słowa jest kurwa, chociaż prawidłowym zwrotem powinno być prostytutka. Ale niestety nie możesz o tym powiedzieć Reverowi, bo to oznaczyłoby, że on musiałby zabić swojego przyjaciela, aby się pozbyć tej hańby. A to by go mocno zraniło." "Ona nie zasługuje na Revera Argis. Możesz z nią o niego walczyć. Nauczę cię, jak się dobrze walczy, jeśli zechcesz, a potem możesz zakwestionować jej prawa, zmuszając ją do walki na śmierć i życie. On kopulował z tobą, więc masz prawo po swojej stronie po tym jak on napełnił cię swoim nasieniem." "Nie. Nie zamierzam z nią walczyć." Była zupełnie oszołomiona, nawet samym takim pomysłem. "To się czasem zdarzało, w naszej historii. My mamy za sobą brutalną przeszłość. Kobiety walczyły i zabiły się, by uzyskać lepszych, bardziej władnych i mocarnych mężczyzn. Ty możesz zakwestionować jej prawda. Wiem, że Argis nie starałby się ciebie zatrzymać, jeśli to dałoby mu szansę na uwolnienie się od niej." "Nie mam zamiaru nikogo zabić." Widać było jak rozczarowanie zalało całe ciało Ali. Pochyliła ramiona w geście rezygnacji. "Och. To jest sprzeczne z waszym, ludzkim kodeksem honorowym, by zabić rywala, tak?" "Tak, ale nie jestem także mordercą." "No to nie jest dobrze. Mi nie wolno jej kwestionować. No cóż, niestety… Ta kobieta, idiotka, zażądała bym przygotowała dla niej posiłek, więc lepiej będzie jak to zrobię." 46

Brenda patrzyła jak Ali wychodziła. Po czym zamknęła oczy, relaksując się na łóżku, ale w pamięci miała wciąż dotyk Revera. A to sprawiło, że po kręgosłupie ponownie zaczęły jej przechodzić rozkoszne dreszcze. On byłby bardzo zajmującym mężczyzną, gdyby mu na to tylko pozwolić. Otworzyła oczy i zalała ją fala smutku. Wiedziała, że teraz był w Tiną. Czy oni się kochali? Poczuła zazdrość i ból. Tak, te dwie emocje, które do tej pory niemiały z nią nic wspólnego, ale teraz je czuła, gdy myślała o nich. Razem. Tina nie zasługiwała, na tak wspaniałego mężczyznę jakim był Rever i to ją koszmarnie wkurzało. Aby trochę się opanować i odwrócić swoją uwagę od nich, zaczęła układać ubrania, które kupił jej Rever. Uśmiechnęła się, przypominając sobie ile mieli zabawy, gdy zobaczyła killis. Krzyczała, skacząc po stole, panicznie bojąc się małych włochatych owieczek i z ostrymi zębami. A Rever, tak słodko ją przed tym uratował, uciekając z nią, by się uspokoiła. Zatrzymała się, czując ogarniającą ją wściekłą furię i kompletną bezradność. Chciała Revera na stałe i na zawsze. Zaciskając zęby, wzięła głęboki oddech, pozwalając sobie uzmysłowić, że chociaż tak bardzo tego chciała, to jednak nie mogła tego mieć. Chciała być jego związaną, chciała tego co miał Tina, ale nie mogła. On już był związany z inną. A może ta suka zamieniłaby Revera na Voldera. Och to takie paskudne! Parsknęła, do swoich myśli Brenda. Wiedziała, że życie nie było takie wspaniałe. No i co z Volderem, czym on sobie zasłużył, by być skazanym na Tinę? Bardzo szybko by tego pożałował. Przebrała się, zakładając czerwone spodnie, które kupił dla niej Rever i grubą, miękką koszulkę, która opadła jej aż do ud. Nie udało im się znaleźć żadnej obcisłej, zwyczajnej koszulki, a tylko te na nią pasowały. Kobiety Zorn były od niej dużo większe i wyższe, tak więc i spodnie były na nią trochę za luźne, ale na szczęście nie aż tak bardzo. Opuściła swój pokój dziesięć minut później, udając się do kuchni, by pomóc Ali w przygotowywaniu posiłku. Ali właśnie nakrywała do stołu, więc Brenda, bez słowa, zaczęła jej pomagać, a kobieta Zorn przyjęła to z uśmiechem podziękowania. "Ta druga ludzka kobieta, nigdy nie próbowała mi pomóc, a to zawsze jest mile widziane." "Nie ma problemu. Czy potrzebujesz pomocy jeszcze z czymkolwiek innym?" "Nie. Jedzenie jest już przygotowane, i to tylko będzie lekki posiłek. Argis powiedział mi, że zjadł już wcześniej." No i Brenda przypomniała sobie o ich wspólnym lunchu. Skinęła głową. I zaczęła się zastanawiać, jak bardzo ten posiłek będzie niekomfortowy i niemiły.

47

Revera zobaczyła pierwszego, wyglądał na wściekłego, gdy zbliżał się do jadalni. Jego piękne spojrzenie spoczęło na chwilę na Brendzie, po czym szybko odwrócił wzrok. Gdy tylko przekroczył próg jadalni, na horyzoncie pojawiła się Tina. Kobieta miała na sobie obcisłą koszulę, zaś włosy upięte miał na czubku głowy. Wyglądała na zirytowaną. "W końcu!" Jęknęła. "Jestem tak cholernie głodna, że nawet mogę wdusić w siebie to całe wasze gówno!" Rever warknął. "Ali jest dobrym kucharzem." "No to powiedz jej aby nareszcie ugotowała coś dobrego. Te dwa ostatnie obiady to było autentyczne gówno." Tina opadła na krzesło. Oni także usiedli, i tylko Ali zniknęła w kuchni, by po chwili powrócić z dwoma talerzami. Najpierw ruszyła w stronę Revera i go obsłużyła, a potem dopiero zajęła się Tiną. Tina patrzyła na nią ze wściekłością. "Dlaczego, za każdym razem to on dostaje pierwszy jedzenie? Czy wyście nie słyszeli o tym, że najpierw obsługuje się kobiety?" Ali zatrzymała się w drodze do kuchni i spojrzała z ukosa na nią. "Nie. Nie słyszeliśmy, u nas jest inaczej. Najpierw jedzą mężczyźni, potem ich związane, następnie goście, a ja jem na końcu, ostatnia. To jest nasz zwyczaj." "Od tej chwili, to ja chcę być pierwsza obsługiwana, rozumiesz?" Tina uśmiechnęła się złośliwie do Ali. "To jest rozkaz!" "Argis zawsze musi być obsługiwany jako pierwszy. To jest jego dom." Sprzeciw Ali się pogłębił. "Teraz to wszystko jest także moje i chcę być obsługiwana przed nim. " Tina żachnęła się, strzelając w Revera wściekłym spojrzeniem. "Powiedz służącej, że ja mam być obsługiwana jako pierwsza, następnym razem. Jestem twoją żoną i żądam byś zrobił to co ci każę." Rever wyglądał już na wkurzonego, ale tylko zacisnął usta w grymasie. "Ali, proszę następnym razem zacznij obsługiwanie od Tiny, jeśli to ma dla niej takie znaczenie." Ali skinęła mu głową, ale sama także wyglądała na strasznie wkurzoną. Brenda zazgrzytała zębami, czując jak i w niej także kiełkuje gniew. Co, do cholery, było nie tak z Tiną? Ale celowo unikała patrzenia na tą kobietę. Rever odchrząknął. "Jutro wracam do pracy i będę w niej przez pięć godzin. Chciałabyś się dowiedzieć czegoś o tym?"

48

"Nie! W ogóle mnie to nie interesuje." Tina zaczęła palcami rwać kawałek mięsa na drobne kęsy. "Tylko mnie nie obudź, jeśli będziesz wychodził wcześnie. Sen ma zbawczy wpływ na moją urodę." Brenda spojrzała na Revera. Na jego twarz malowało się rozczarowanie. Zastanawiała się, która części wypowiedzi Tiny sprawiła, że czuł się w ten sposób. Czy to dlatego, że kobietę, z którą się związał, kompletnie nie obchodziło to, co robił w życiu, czy też dlatego, że nie miała ochoty na poranną pobudkę, by się z nim pożegnać? "A ja bym chciała coś o tym usłyszeć." Powiedziała Brenda, zanim zdążyła się powstrzymać. Rever podniósł głowę, i spojrzał jej głęboko w oczy. Linia jego ust wyraźnie złagodniała. "Trenuję młodych mężczyzn do walki." "Wow. To musi być fajne." Brenda uśmiechnęła się do niego. "Wiem, że jesteście rasą wojowników. Ile lat mają chłopcy, których uczysz? No i w jakim wieku zaczynacie szkolenie?" Uroczy uśmiech zagrał na jego seksownych ustach. "Zaczynamy od piątego roku życia, ale ci których ja uczę są nieco starsi. Jestem nauczycielem, dla zaawansowanych grup, więc przypisani mi są chłopcy w wieku od siedemnastu do dwudziestu lat. A ci z którymi zaczynam trening jutro, dołączą wkrótce do bojowej załogi. Oni zajmują się patrolowaniem obszarów poza miastem. Musimy to robić, bo niestety niektórzy z Zorn są wciąż bardzo brutalni. Oni…" "Och, przestań już ględzić!" Westchnęła Tina. "Tak naprawdę to ją przecież, w ogóle to nie obchodzi. Starała się być po prostu uprzejma. Więc zostaw tą swoją gadkę dla kogoś innego. Bo tutaj nikt jej nie chce słuchać." Złość pociemniała na twarzy Revera. Jego usta zacisnęły się w wąską, białą linię. Na szczęście do pokoju weszła Ali, i trzaskając talerzami zaczęła je rozstawiać na stole. Tylko przy Brendzie była trochę delikatniejsza, gdy cicho położyła przed nią talerz. Brenda rzuciła rozdrażnione spojrzenie w kierunku Tiny. "Tak właściwie, to ja chciałbym to usłyszeć. Interesuje mnie to, i nie chodzi tutaj o uprzejmość." Tina spojrzała na Brendę. "Ale ja nie chcę tego słuchać. To gówno mnie nudzi." "No to nie słuchaj!" W Brendzie coś zaczynało pękać i była coraz bardziej zła. "Czy tobie jest naprawdę tak trudno być, chociaż przez chwilkę grzeczną? Jesteś taką suką, że zupełnie nic ciebie nie obchodzi, jeżeli nie kręci się wokół ciebie, prawda? Dlatego właśnie gardzisz tutaj wszystkim! Nawet tak smacznym jedzeniem! Czy ty naprawdę tak bardzo lubisz, jak ludzie wokół ciebie są nieszczęśliwi?"

49

"Jak śmiesz!" Tina wstała. "Wypierdalaj z mojego domu. Nie będę słuchała czegoś takiego." Brenda wstała. "Ktoś powinien przemówić ci do rozsądku, tak żebyś przestała zajmować się tylko sobą, przez cały cholerny czas." "Kobiety!" Rever warknął. "Wystarczy już!" "Powiedz jej, żeby stąd wypierdalała!" Tina była wściekła. "Teraz, Rever!" "Nie, nie zrobię tego." Powiedział cicho. "Ona jest gościem w naszym domu, do czasu aż przybędzie tutaj jej przyszły związany. Dałem słowo, że do tego czasu będę ją chronił. Tak przyrzekłem mojemu ojcu." "A ja mam to w dupie. Chcę żeby stąd wypierdalała!" Tina skrzyżowała ramiona na piersi, przewiercając Brendę swoimi zielonymi oczami. "Wynoś się stąd i to w tej chwili." Brenda też już była poważnie wkurzona, gdy odwróciła głowę do Revera, z twarzą pełną ekspresji. "Jeśli chcesz mnie stąd odprawić, mogę wrócić do centrum medycznego, ale najpierw chciałabym porozmawiać chwilę z twoją żona, dobrze?" Zawahał się. "Zostaniesz tutaj, ale możesz z nią porozmawiać." "Ja chcę, żeby ona się stąd wyniosła." Prychnęła Tina. "Rozumiesz mnie, Rever? Jeśli ona tutaj zostanie, to będziesz mógł spać, na tej cholernej kanapie przez następny tydzień! Nie będzie żadnych zapasów w łóżku! Rozumiesz?" Rever zerwał się od stołu warcząc wściekle i zaczął się wpatrywać w Tinę. "Czy ty mi grozisz? Od tej chwili nie chcę już dzielić z tobą łóżka! Podłoga jest dużo lepsza!" Furia zalała cała twarz Tiny, nadając jest brzydki wyraz, cała była czerwona i poplamiona. "Ty skurwysynu!" Rever warknął. "Przestań warczeć! Co ty jesteś? Jakiś pierdolony pies?" Tina spojrzała na Revera. "To może powinniśmy zbudować cholerne drzwi dla pieska, co? A może i budę na podwórku? Jak chcesz się zachowywać jak…" "Zamknij się, kurwa!" Brenda krzyknęła ucinając wypowiedź Tiny. "Co się z tobą dzieje? Czy ty nie masz żadnego wstydu? On jest dobrym facetem! Nie możesz go tak traktować. Nie możesz go cały czas obrażać przyrównując do jakiegoś cholernego psa. Wiesz o tym dobrze, że go to denerwuje, gdy mówisz takie okropne rzeczy! A Ali jest słodką osobą, a nie jakąś cholerną służącą! Jedzenie było pyszne, i mogłabyś już przestać być taką cholerną suką i dać temu wszystkiemu szansę! Nie mam pojęcia dlaczego zgodziłaś się opuścić Ziemię! Nikt już cię tam nie chciał, prawda?" 50

Tina obróciła się i z głośnym, płaczliwym piskiem i uciekła z pokoju. Brenda także wstała od stołu, by za nią podążyć, ale Rever nagle wyciągnął rękę i chwycił ją delikatnie za ramię. "Nie. Nie możesz jej zaatakować." "Zaatakować?" Brenda była zszokowana. Podniecenie aż skręciło głos Ali. "O tak, ona powinna ją zakwestionować, Argis!" I dopiero teraz Brenda zrozumiała, co oni mieli na myśli. Była tym przerażona. Ale Rever patrząc na nią tylko pokręcił głową. On naprawdę myślał, że ona zamierza zaatakować fizycznie Tinę. Ali przecież dokładnie o tym mówiła. "Nie, nie możesz ryzykować swojego życia dla mnie." Powiedział bardzo cicho. "Nie wiesz, jaka ona tak naprawdę jest. Jest podstępna i nie ma honoru. Walka nie byłaby fair." "Nie mam zamiaru kwestionować jej. Czy jak wy to nazywacie. Nie jestem mordercą. Chciałam jej tylko wskazać jej miejsce w tym wszystkim. Jeśli pozwolisz jej zachowywać się w ten sposób, to będzie tylko gorzej, bo za każdym razem dajesz jej to, co ona chce, a ona będzie sięgała coraz dalej. Rozumiesz? Nie chciałam z nią walczyć, czy bić się, chociaż ona zasługuje na to, by ktoś ją walną porządnie w jej głupi łeb. Ja tylko chciałam z nią to przedyskutować, miałam nadzieję, że zrozumie jak bardzo źle się zachowuje." Rever wziął głęboki oddech, uwalniając jej ramię i odsunął dla niej krzesło przy stole. "Nie. Proszę usiądź i dokończmy posiłek. Ona poszła do naszej sypialni, by trochę się uspokoić i opanować swój temperament." Brenda usiadła za stołem nienawidząc sposobu, w jaki Rever powiedział "nasza sypialnia." Pomysł, że Tina dzieliła ją z nim, doprowadzał ją do szewskiej pasji i wściekłej, palącej zazdrości. Już sama myśl o nim dotykającym tą sukę sprawiała, że wewnętrznie aż wyła z rozpaczy. Jej apetyt zniknął, i teraz tylko siedziała i patrzyła na jedzenie. "Naprawdę chciałaś wiedzieć czym się zajmuję?" Głos Revera był bardzo miękki. Uniosła podbródek i przez chwilę, wpatrywała się w jego piękne oczy. "Tak." Widać było, że gniew już go opuścił. "Niektóre tereny na Zorna są wciąż bardzo dzikie. A ja jestem trenerem, zespołów patrolujących właśnie te dzikie tereny. Oni zostali powołani do tego by utrzymać na tych ziemiach spokój i porządek. I to jest właśnie moją pracą, mam się upewnić, że są dobrze przygotowani na wszystko, co może ich tam spotkać."

51

"Argis Rever jest znanym wojownikiem, który zabił bardzo wielu w walce." Ali uśmiechnęła się, patrząc na niego dumnie. "Był na wielu takich terenach i ucywilizował je, kiedy sam był dowódcą patrolu." "To brzmi trochę niebezpieczne." Brenda poczuła, że zaczyna obawiać się o jego bezpieczeństwo. "Zajmujesz się tym jeszcze? Znaczy chodzisz tam jeszcze, to miałam na myśli?" Potrząsnął głową i ponownie zaczął jeść. "Nie. Teraz moja praca polega na szkoleniu. Poza tym jestem za stary." Nie wyglądał na zadowolonego. "Nie jesteś za stary. Nie wyglądasz na więcej niż trzydzieści trzy lata." Uśmiechnął się, patrząc jej w oczy. "Chodziło mi o to, że jestem za stary, by być oficerem w tym zespole. Jesteśmy przenoszeni na emeryturę, gdy zbliżamy się do trzydziestki, tak by to młodsi i bardziej szybcy wojownicy walczyli z tymi bardzo agresywnymi mężczyznami, mieszkającymi na tych terenach. No i nie zapominajmy także o ciężkich warunkach życia, jakie tam są. Czasami trzeba być w drodze przez całą noc. Gdy byłem oficerem, zdarzało nam się spędzać cały tydzień na tych terenach, z dala od jakichkolwiek wygód i salonów." Ali zaśmiała się. "Tam nie ma kobiet, więc większość mężczyzn nie chce tam pracować, gdy nie mają z kim kopulować." Brenda była w szoku. "Nie ma tam kobiet? Tak w ogóle?" "Nie, a przynajmniej ja żadnej nie spotkałem." Rever popijał drinka. "Kobiety nie chcą tam zbyt długo przebywać, gdy nie ma tam żadnego silnego wojownika, by je bronił. Nasi nieucywilizowani mężczyźni bywają bardzo brutalni." "Oni są zupełnie dzicy, i będą cały czas walczyć i zabijać się nawzajem dla kobiety." Powiedziała cicho Ali. "A kobiety będą nadużywane. W swojej historii, w dawnych czasach, już coś takiego przeżyliśmy, no chyba, że rodzina kobiety była silna i miała wielu dobrych wojowników, by oni jej strzegli, przed kradzieżą, porwaniem czy też brutalnością, ale nawet wówczas kobiety żyły bardzo krótko. A mężczyźni zabijali cały czas w ich obronie, a jeśli coś poszło nie tak, były przekazywane zwycięscy, i tak w koło, aż w końcu ich ciała nie mogły tego wytrzymać i zabijał je stres i zmartwienie. Teraz jesteśmy bardziej cywilizowani i rozwinięci, ale wciąż istnieje wielu dzikich mężczyzn na naszych terenach, którzy odmówili dostosowania się. I każda kobieta narażona jest, przy spotkaniu z nimi na wielką brutalność." "To brzmi groźnie."

52

Rever skinął głową. "To jest bardzo niebezpieczne, ale twój związany nie zabierze ciebie tam, więc nigdy nie spotkasz takich mężczyzn i nie będziesz w takim niebezpieczeństwie. Volder mieszka na krążownik Drais. Nie prowadzimy z nikim wojny, ale mieliśmy kilka problemów na innych planetach w ostatnich latach. Zatem nasz statek jest raczej czymś na kształt środka zapobiegawczego." "Nie sądzę, żeby ona była szczęśliwa żyjąc na krążowniku." Ali kończyła swoją porcję jedzenia. "Będziesz jedyną kobietą na statku, razem z kilkoma setkami mężczyzn." Rever z dezaprobatą pokręcił głową. "Ona będzie dobrze chroniona i strzeżona. Nie strasz jej." "Przepraszam, Argis Rever." Ali natychmiast spuściła głowę. "To nie było moim zamiarem. Wiem, że jej związany będzie ją dobrze chronił. Chodziło mi o to, że ona będzie samotna, żyjąc bez innych kobiet. " Rever zmarszczył brwi. "Oczywiście, że on będzie ją chronił i upewni się, że jest szczęśliwa." Jego uwaga ponownie skupiła się na Brendzie. "On nie będzie cię zabierał tam, gdzie jest niebezpiecznie. Będzie bardzo o ciebie dbał." Strach uderzył w Brendę nową fala, na samą wzmiankę o jej przyszłości i związaniu. A co jeśli ona będzie nienawidziła tego faceta? A co jeśli Volder okaże się być dupkiem? Życie na statku, gdzieś w przestrzeni kosmicznej, też nie brzmiało zbyt wspaniale. Pamiętała podróż z Ziemi na Zorna. Nie do końca była z niej zadowolona. A potem jeszcze zostali zaatakowani a Valho został zabity. Ale przede wszystkim, nie chciała opuszczać Revera wiedząc, że nigdy go już nie zobaczy ponownie. "Będziesz bardzo zadbana…" Rever powtórzył cicho, starając się ją o tym zapewnić, a jego twarz złagodniała. "On będzie cię kochał." Ale Brenda rozpaczliwie chciała, aby to Rever był tym, który będzie o nią dbał, ale nie powiedziała tego głośno, chociaż była o tym święcie przekonana. Skinęła mu więc tylko głową. Rever oderwał wzrok od niej, i spojrzał na jej talerz z nietkniętym jedzeniem. "Ledwo coś zjadłaś. Musisz zjeść więcej." "Nie jestem głodna." Zmusiła się do uśmiechu i posłała go Ali. "Mam za sobą dość duży obiad, i chociaż to było pyszne, to jednak jestem najedzona. Pomóc ci z czymś w kuchni?" Ali wstając pokręciła głową. "Nie. Posiedź z Argis Reverem. Dochowaj mu towarzystwa." I kobieta Zorn szybko zebrała naczynia i uciekła.

53

Brenda miała podejrzenie, że ta szybka ucieczka Ali miała jakiś cel. Tak, oczywiście, chciała by została sam na sam z Reverem. A on teraz patrzył wszędzie tylko nie na nią. "Też już powinienem iść." Podniosła swój podbródek i zaczęła uważnie studiować jego twarz. "Nie chcesz być ze mną sam na sam, prawda?" Jego niesamowite oczy na dwie sekundy spotkały się z jej, po czym uciekł spojrzeniem. "Za bardzo mnie kusisz. Muszę odejść." I jak powiedział tak zrobił. Odszedł bez słowa. Brenda westchnęła głośno i wstała czując jak dopada ją depresja i straszliwe przygnębienie. Pomiędzy nimi było prawdziwe przyciąganie i uczucie, ale on wybrał ucieczkę przed nią… przed nimi. Chciał uniknąć bycia z nią sam na sam, za wszelką cenę.

54

Rozdział 5

"Jutro twój związany powinien już tutaj dotrzeć." Ali uważnie obserwowała Brendę. "Denerwujesz się? Ja, na twoim miejscu byłabym przerażona, gdybym miała zamieszkać z kimś kogo nie znam. Wiesz, ja zawsze trafiałam do domów samców, których znałam i zawsze miałam możliwość powiedzenia nie." Zagryzając wargi, Brenda odsunęła swoje długie do ramion, blond włosy na plecy. To był bardzo gorący dzień i jej włosy kleiły się do skóry. "Tak szczerze mówiąc, to jestem przerażona. Co zrobię, jeśli od razu znienawidzę Voldera? Co zrobię, jeśli on okaże się być dupkiem? A co jeśli on jest całkowitym przeciwieństwem swojego brata? Valho był taki cholernie słodki, on sprawiał, że się śmiałam i byłam spokojna." "Żałuję, ale nie potrafię uwolnić cię od tych obaw. Nic nie wiem o tym mężczyźnie." "Wszystko w porządku. Myślę, że po prostu będę musiała go dobrze poznać, cholernie dobrze, ponieważ mam zamiar się przecież z nim związać." "Masz szczęście, że będziesz związana. To wielki zaszczyt być wybraną, by urodzić przyszłego Zorna." Brenda westchnęła i spojrzała na swoje dłonie. Jej serce było złamane, ale nie miała odwagi powiedzieć głośno, dlaczego. Może faktycznie będzie lepiej porozmawiać o Volderze. "Jestem przerażona, bo nie znam tego faceta. A co jeśli nie będę szczęśliwa?" Spojrzała na Ali. "Czy u was rozwody są dozwolone?" "Co to za słowo?" "Czy mogę go zostawić, jeśli on okaże się być dupkiem? Jeśli będzie mnie obrażał?" "On ma bardzo zaszczytne stanowisko. Nigdy nie nadużywał żadnej kobiety i będziesz mu musiała zaufać. On będzie cię traktował dobrze, Brenda. To jest sprawa honoru i u nas nie ma ważniejszej sprawy od tego. On będzie cię chronił i dbał o twoje potrzeby, a ty o jego. Będziesz szczęśliwa." A co zrobić, jeśli nie będzie? Już nie była zbyt szczęśliwa. Brenda rozejrzała się po kuchni, gdzie siedziały przy stole, podczas gdy Ali przygotowywała późny obiad. Brenda dotrzymywała jej towarzystwa. W przeciągu ostatnich pięciu dni prawie nie widywała Revera. Cały czas jej unikał, więc widywała go tylko na kolacji, i to tylko dlatego, że nie miał wyjścia. Były to cholernie ciężkie i niewygodne posiłki. 55

Tina była prawdziwą, mega suka, i to ona przejęła wszystkie rozmowy przy kolacji, nie pozwalając nikomu dojść do słowa. Cały czas prowadziła długie tyrady o głupich rzeczach, których tutaj nie cierpi. O tym, że niebo ma odcień czerwieni, a ona tego nienawidzi, albo narzekała, że na Zorna nie znali telewizji. Rever z reguły bardzo szybko kończył swój posiłek i odchodził od stołu. Na śniadaniu już go nie było, bo wcześnie zaczynał swój trening, a na obiad zwyczajnie nie wracał, jedząc coś w pracy. A po posiłku, pilnował się drugiej części budynku tak, by na pewno nigdzie nie spotkać się z Brendą. A to ją tak cholernie bolało. Samo patrzenie na niego. Ciągle miała w pamięci jego dotyk, to ją prześladowało, i jedyne czego chciała, to tylko go dotknąć. Jej ciało aż bolało od tego pragnienia, jednak wiedziała, że nigdy już się to nie stanie. A wiedza, że sypiał z tą suką Tiną, prawie ją zabijała. Nigdy, w całym swoim życiu nikogo tak bardzo nie nienawidziła, jak jej. I chodziło tutaj nie tylko o to, że ona miała Revera. Tina była po prostu złą osoba i kochała być nieprzyjemną dla innych. "A! Tutaj jesteś." Tina weszła do kuchni. "Mówiłam ci, że chciałam, abyś mi umyła plecy, a ty do tej pory się nie pojawiłaś, Ali." Tina miała na sobie tylko ręcznik i nic więcej. "Musiałam, aż tutaj po ciebie przyjść." Ali zacisnęła usta w cienką linię, a furia zapaliła się w jej brązowych oczach, gdy tak wpatrywała się w Tinę. "Nie mam zamiaru tego robić, już ci tłumaczyłam, że to nie należy do moich obowiązków. Jestem odpowiedzialna za przygotowywanie posiłków, utrzymywanie domu w czystości, robinie zakupów i wypełniani bieżących potrzeb. Mycie tyłków do tego nie należy, nie jesteś dzieckiem i nie będę tego robiła. To nie jest moje miejsce. Nie będę spełniała twoich osobistych zachcianek. A zwłaszcza już takich!" "Ty się pieprzysz z facetami, za to że cię utrzymują, więc mycie mojego tyłka nie powinno być dla ciebie, aż takim problemem!" Brenda wstała, natychmiast wciekła za tą zniewagę wobec Ali. "Nie waż się tak do niej mówić! Ani ją w ten sposób traktować!" Zielone oczy Tiny zwęziły się, gdy spojrzała na Brendę. "Trzymaj się do cholery z daleka od tego. Jesteś tylko pasożytem. Gdyby to zależało ode mnie mogłabyś mieszkać w jakimś kartonie. Założę się, że ten twój facet wcale nie jest na żadnym statku. Myślę, że się zwyczajnie przed tobą ukrywa, aby unikać ciebie tak długo jak tylko da rade, bo wie jaką jesteś idiotką, brzydactwem i przegraną! Myślę, że on nie chce używanego towaru po swoim bracie!" Brenda spojrzała w oczy na nieco wyższej kobiecie. "Ja umyję ci te plecy." Zielone oczy Tiny zwęziły się. "Mogłabyś spróbować mnie utopić." 56

Brenda uśmiechnęła się tylko chłodno w odpowiedzi, a jej niebieskie oczy zwęziły się, gdy tak tylko patrzyła dalej na Tinę. "Ali!" Warknęła Tina ignorując Brendę, i skupiając się na słabszej kobiecie. "Natychmiast masz ruszyć dupę do łazienki, do cholery. Inaczej powiem Reverowi jaka jesteś mało użyteczna. Będę płakać i powiem mu, że chcę inną pomoc domową, a ty dostaniesz kopa w dupę, więc jak zaraz nie będziesz w łazience to możesz już pakować swoje gówniane rzeczy!" Ali ryknęła wściekle. "Dobrze!" Tina uśmiechnęła się chłodno, odwróciła się na pięcie i wolnym krokiem wyszła z kuchni. Brenda pokręcił z wściekłością głową, decydując, że Tina jednak była największą suką we wszechświecie. Wyciągnęła rękę i lekko pogłaskała Ali, by ją pocieszyć. "Dlaczego się na to zgodziłaś? Czy ty naprawdę myślisz, że Rever by cię za to wyrzucił? Powiem mu, jak bardzo jest źle. Mnie nie chciał się mnie pozbyć, kiedy ona próbowała go do tego zmusić i tak samo będzie z tobą.” "Wiem, że nie pozwoliłby mi odejść, ale Argis powiedział mi, żebym była miła i przyjazna dla jego związanej. On myśli, że jeśli będziemy dla niej mili, to ona też się taka stanie." Na usta Ali wpłynął uśmiech. "Ale wiesz, zawsze, oczywiście przypadkiem mogę przytrzymać jej głowę trochę dłużej pod wodą." "A ja, oczywiście przypadkowo, mogłabym tam wejść i ci pomóc." Obie wybuchnęły głośnym śmiechem. A po chwili Ali ciężko westchnęła. "Szkoda, że nigdy się na to nie odważę. Dałam Argis moje słowo, że nic jej nie zrobię, gdy ona będzie się do mnie źle odnosiła lub zachowywała się niewłaściwie." "Ja mu nie dawałam żadnych obietnic, ale teraz tylko żartowałam. Chociaż to takie kuszące, aby przytrzymać jej głowę pod wodą, tak na dłużej, ale tak naprawdę, to nie mogłabym tego zrobić." Brenda zachichotała. "No cóż, ale mogłabym ją trochę podtopić, upewniając się, że pomiędzy kolejnymi zanurzeniami wzięła mały oddech." Ali uśmiechnęła się. "Będę za tobą tęskniła. Ale wiesz, to wszystko nie wygląda dobrze dla Argisa. Ona rozmawiała z jednym ze strażników, których Argis pozostawia pod naszymi drzwiami, by nas strzegli. Ona z nim flirtowała, a właściwie to z kilkoma z nich. Dzisiaj rano, kiedy wyszłam wyrzucić śmieci, złapałam ją na tym, jak się z jednym z nich śmiała i go dotykała. Kiedy mnie zobaczyła, szybko się odsunęła. Ona wie o tym, że nie powinna nigdy dotykać innego samca. Argis byłby o to bardzo zły, jeśli by się o tym dowiedział, ale chyba mu tego nie powiem. To by go bardzo zraniło."

57

Strach uderzył w Brendę. "Czy to dotykanie było… zbyt przyjazne?" "Nie to co widziałam, ale Argis i tak musiałby zabić samca, bo inaczej on mógłby przyjąć jej zachowanie jako ofertę. Ona jest jego związaną i strażnicy dobrze o tym wiedzą, że za coś takiego czeka ich śmierć. Są lojalni wobec niego ale ona cały czas z nimi flirtuje. Ta idiotka i Argis kłócili się przez cały dzień i naprawdę nie chcę go znowu zasmucać, zwłaszcza przy tym, że on cały czas ma nadzieję, że ona w końcu się do nas dostosuje, zrozumie nasz styl życia i go zaakceptuje. A jeśli ona jest choć trochę inteligentna, to po tym jak ja to zobaczyłam, już więcej tego nie zrobi." Brenda wątpiła by Tina miała mózg w swojej głowie, ale powstrzymała się od powiedzenia tego głośno i patrzyła jak Ali wychodzi z kuchni. Podeszła do kuchenki, przypominającej tą ziemska, i zamieszała w garnku, wypełnionym czymś, co przypominało gulasz i pachniało cudownie. Jutro będzie musiała stąd wyjechać. Odejść od Revera i połączyć się z Volderem, gdy on po nią przybędzie. Serce ją bolało na myśl o tym i czuła jak zaciska się w jej klatce piersiowej, gdy tylko pomyślała o życiu bez niego, o tym że już nigdy nie spojrzy w te jego niesamowite oczy, ani nie usłyszy jego śmiechu. Życie było takie cholernie niesprawiedliwe! Usłyszała dzwonek przy drzwiach wejściowych. Wyłączyła płomień, i wyszła z kuchni, wiedząc, że Ali była zbyt zajęta by otworzyć, sama poszła do drzwi, by sprawdzić co się stało. Rever miał co najmniej czterech strażników do ochrony domu, podczas gdy on był w pracy, tak więc, jeśli ktoś przyszedł do drzwi to musiało być to bezpieczne dla nich. To nawet mógł być jeden ze strażników, by coś im doręczyć. Otworzyła drzwi na oścież. W progu stało czterech dużych mężczyzn Zorn. Mieli na sobie czarne skórzane mundury, z jakimś dziwnymi, czerwonymi skrzydełkami na ramionach. Wszyscy czterej mieli brązowe włosy i ciemnobrązowe oczy. A gdy przyjrzała się temu stojącemu na ich czele, zrozumienie uderzyło w nią natychmiast. On był niesamowicie podobny do tego mężczyzny, który zabrał ją z Ziemi. Jego oczy, tak podobne do oczu Valho zwęziły, gdy Brenda spojrzała na niego, ale w przeciwieństwie do Valho, ten człowiek miał twarde i zimne spojrzenie, bezlitosne. Przerażający, głęboki pomruk wyrwał się z jego gardła, podczas gdy jego zaciśnięte do tej pory usta rozchyliły się, ukazując ostre zęby. Warknął na nią jeszcze raz, głośniej, a Brenda była kompletnie zaskoczona tym strasznym, złym hałasem. "A więc ty jesteś tym człowiekiem." Jego wściekły wzrok przeczesał całą jej sylwetkę, o dołu do góry. Szok i zdenerwowanie cały czas nie opuszczały Brendy, gdy tylko wpatrywała się w to męskie, wielkie ciało. Miał ponad sześć stóp wzrostu. Był wielki, chociaż nie tak wielki jak Rever. Była całkowicie zmieszana, nie spodziewała się ujrzeć go już dzisiaj. To było dzień wcześniej, niż go oczekiwano. No i był bardzo, bardzo zły na nią z jakiegoś powodu.

58

A przecież powiedziano jej, że on chciał się z nią związać, że chętnie po nią przybędzie. A ten mężczyzna nie był zbyt podekscytowany tym, że ją widzi. Patrzył na nią zniesmaczony, gardząco i był cholernie zły i wkurzony. Przełknęła i zmusiła się do mówienia. "Volder?" Zacisnął wargi. "A którzy by inny, mógłby po ciebie tutaj przybyć, by cię zabrać, człowieku?" To jego "człowieku" brzmiało tak, jakby to była drwina albo obelga. Miał bardzo zimny wzrok, którym ponownie zmierzył jej ciało, po czym odwrócił głowę, wskazując skinieniem głowy na jednego z trzech rosłych mężczyzn za nim. "Zabierz jej rzeczy." Mężczyzna szybko wysunął się zza jego pleców i dosłownie pchnął oszołomioną Brendę z przejścia, i nie zwracając na nią uwagi wszedł do domu. Stanął i powąchał powietrze. W tej właśnie chwili, Ali ukazała się w drzwiach, za co Brenda będzie jej dozgonnie wdzięczna. Kobieta także wyglądała na oszołomioną. "Co tu się dzieje? Kim wy jesteście? "Ali ruszyła szybko do przodu, próbując swoim ciałem przysłonić Brendę. Volder wszedł do domu. "Odsuń się!" Warknął. "Jestem tutaj po to, aby zabrać mojego kłopotliwego człowieka. Pokaż mojemu oficerowi gdzie jest jej pokój, tak aby jak najszybciej zabrał stamtąd jej rzeczy, byśmy mogli stąd odejść." Ali zbladła. "Kłopotliwego? Ty jesteś Volder? Nie oczekiwaliśmy ciebie, aż do jutra." Volder warknął. "Rób, co ci kazałem. Pokaż mu jej pokój. A ty zabierz jej rzeczy. Natychmiast." Ali posłała Brendzie alarmujące spojrzenie, ale skinęła mu głową. Brenda zbladła, ale odwróciła się do tego wielkiego mężczyzny i spojrzała na niego trochę bojaźliwie. Volder także odwrócił się w jej stronę, i znowu mierzył ją wściekłym spojrzeniem. Po czym powoli ją obszedł, węsząc wokół niej. I znowu spojrzał na jej twarz, patrząc w oczy ze złością. "Musiałem zwiększyć moc silników, by jak najszybciej się tutaj dostać, tak byś nie zhańbiła mnie jeszcze bardziej." Warknął nisko, a sekundę później, jego ręka wystrzeliła i chwyciła ją za ramię, zaciskając się boleśnie. "Chcę, nazwisko tego mężczyzny, więc lepiej od razu mi je powiedz." Łzy wypełniły oczy Brendy, gdy tak patrzyła w wściekłe oczy. Wzięła spazmatyczny oddech, a ręka Voldera zacisnęła się jeszcze mocniej, pozostawiając bolesne siniaki.

59

Wpatrywała się ze strachem i zmieszaniem w tego rozwścieczonego mężczyznę Zorn, w tym dziwnym mundurze. "Nie wiem, o czym mówisz. Wstyd? Ja? Ale jak?" Uścisk zacisnął się jeszcze bardziej dotkliwie. "I mam na imię Brenda. Nie musisz nazywać mnie ‘człowiekiem’." Głębokie warczenie wyrwało się z jego gardła, a rozwścieczenie w jego oczach stało się jeszcze bardziej przerażające. Kiwnął głową i dał ostry znak, komuś za jej plecami, po czym pchnął ją tak mocno, że aż potoczyła się o parę metrów do tyłu niemal przewracając. "Trzymajcie ją." Zawarczał jego ostry rozkaz. I ciche westchnienie było wszystkim, co Brenda zdążyła zrobić, gdy od tyłu chwyciły ją jakieś silne ręce. Szarpnęła głową usiłując zrozumieć co się stało, i zobaczyła dwóch mężczyzn z którymi przybył Volder, trzymających ją mocno za ramiona. Volder warknął nisko, rozglądając się po pokoju. "Na stół." Jego ludzie w mgnieniu oka poderwali ją z podłogi. Kopnęła kilka razy w powietrze nogami, w szoku i rozpaczy, że oni właśnie jej coś takiego robią, ale oni bez słowa mocno szarpiąc za jej ramiona, po prostu rzucili ją plecami na stół, z którego Volder jednym ruchem ręki wszystko zrzucił, łącznie z pięknym szklanym wazonem, który z hukiem rozbił się na podłodze. Brenda zatańczyła chwile w powietrzu, po czym boleśnie plecami uderzyła o twardy stół. Szok był tak silny, że nawet nie zdążyła krzyknąć, siła uderzenia wybiła całe powietrze z jej płuc. Mężczyźni wciąż mocno przytrzymywali jej ramiona, rozciągając ją, podczas gdy Volder stanął przed nią, a potem uklęknął, jednocześnie dociskając ją mocno do stołu ręką. Teraz była po prostu na nim rozciągnięta i rozpłaszczona. Volder pochylił się nad nią, na jego twarzy malowała się taka wściekłość, że ona mogła tylko patrzeć na niego w kompletnym osłupieniu, skamieniała ze strachu. "Mam zamiar zabić wszystkich mężczyzn, którym pozwalałaś na kopulowanie ze sobą!" Warknął. "A wtedy ukarzę również ciebie, za zawstydzanie mnie. Naprawdę nie mogłaś poczekać na mnie przez ten tydzień? Dużo słyszałem o twoim nagannym zachowaniu." I obiema rękami sięgnął do jej spodni. "Nie wiem, o czym ty mówisz!" Brenda była przerażona, i czuła straszny pulsujący ból, od uderzenia i od pozycji w której była cały czas trzymana. Ostre szarpnięcie w talii spowodowało, kolejny potok bólu. To Volder szarpnął mocno za jej spodnie, ściągając je z niej jednym ruchem. Brenda krzyknęła z bólu i przerażenia, tłumiąc dźwięk rozrywanego materiału. Próbowała walczyć, kopiąc Voldera, ale on był zbyt silny i za szybki dla niej, a jego ludzie wciąż trzymali ją bardzo mocno, dopóki on nie zdjął spodni całkowicie.

60

Volder chwycił za jej nogi bardzo brutalnie, po czym rozszerzył je, i zgiął siłą w kolanach, po czym, zgięte docinał do jej piesi. Teraz, cała jej dolna połowa ciała była wystawiona na jego widok. Przerażony krzyk wyrwał się z niej, gdy on znowu pochylił się nad nią. To była bardzo niezręczna sytuacja. Czuła, że cały jej tyłek, uda i cipka, wszystko jest otwarte na jego widok. "Nie ruszaj się!" Volder ryknął. Brenda przestała walczyć. To i tak nie miało żadnego sensu, a teraz już ledwie mogła oddychać, przyciśnięta w tej niewygodnej i bolesnej pozycji. Volder przyglądał się jej rozłożonemu ciału, po czym wziął kilka głębokich wdechów, węsząc nad nią. Jej tętno biło boleśnie szybko, była prawie oszalała ze strachu, gdy on zaczął wąchać jej cipkę. Wciąż widziała jego rozwścieczenie. Po minucie tego obwąchiwania jej, zmarszczył brwi, a odrobina złości odpłynęła z jego twarzy. "Nie czuję żadnych mężczyzn na tobie." Jego zimne oczy skupiły się na niej. "Kiedy ostatni raz kopulowałaś?" "Nie wiem, o czym ty mówisz." Odpowiedziała mu niemal łkając. Czyżby Volder dowiedział się, że kochała się z Reverem? Czy on za to próbowałby go zabić? Kto mógłby powiedzieć mu o nich? Tylko Ali się tego domyśliła, no chyba że ktoś w centrum medycznym mu o tym powiedział, ale przecież Rever zapewnił ją, że oni nigdy czegoś takiego nie robią, nie mogą zdradzać tajemnicy lekarskiej. Jej myśli biegły chaotycznie w jej głowie. Brenda ufała Ali i wiedziała, że ona nigdy by jej nie zdradziła. Volder nie wspomniał też o Reverze, a zatem ten cały informator nie mógł mu powiedzieć, kto konkretnie jej dotknął. A ona szybciej umrze niż mu powie, że to był Rever. On mógł ją zabić, ale ona nigdy nie narazi Revera na żadne niebezpieczeństwo. Gorące łzy wypełniły jej oczy, wiedząc że prawdopodobnie wkrótce umrze, i starała się na to psychicznie przygotować. Nagle z oddali doszedł do nich jakiś grzmiący dźwięk. Sprawiło to, że zarówno głowa Brendy jak i trzech pozostałych mężczyzn okręciły się do tyłu, szukając źródła tego warkotu. To właśnie trzej strażnicy Revera pospiesznie biegli w stronę domu. Gdy zobaczyli to Volder wraz z jego ludźmi, od razu sięgnęli po broń. "Cofnijcie się!" Nakazał im Volder. Jeden z mężczyzn Revera wyglądał na wściekłego, kiedy do nich podchodził. "Uwolnij człowieka." Volder warknął. "Ona jest moim człowiekiem i muszę ją kontrolować. Wynoście się!" Głośny jęk przerwał napiętą ciszę. "Brenda!"

61

To Ali weszła do pokoju i od razu starała się pospieszyć jej z pomocą, ale mężczyzna z torbą z rzeczami Brendy nagle chwycił Ali za ramię, i szarpnięciem przytrzymał na miejscu. Ali odwróciła się, warcząc na niego, a potem walcząc, próbując wyrwać się z jego uścisku. I faktycznie jej się to udało, więc czym prędzej ruszyła w stronę Brendy, ale mężczyzna skoczył za nią i złapał ją za kark, przyciągając mocno do swojego ciała, i przytrzymując ją tam. Ból wyrył się na twarzy Ali, gdy stanęła aż na palcach starając się złagodzić jego mocny uchwyt, już nie mogła walczyć. Volder warknął. "Zabieramy tego człowieka na nasz statek." Spojrzał w dół na Brendę. "Tam mi dokładnie powiesz z którymi mężczyznami spółkowałaś, przynosząc wstyd mojemu imieniu, zanim ja zdążyłem dotrzeć po ciebie. A wówczas ja zapoluję na każdego z nich, a oni umrą bolesną śmiercią, za dotykanie tego, co należy do mnie. Potem ty zostaniesz ukarana." "Ale ja nie wiem, o czym ty mówisz." Szepnęła Brenda. "Proszę, pozwól mi odejść." "Uwolnij człowieka." Jeden z strażników Revera, ponowił swoje żądanie. "Ona jest pod ochroną Argis Revera." Volder warknął. "Ona jest moim człowiekiem. W tej chwili odłóżcie broń." "Co tu się dzieje?" Głęboki głos warknął od drzwi. Brenda wykręciła głowę, starając się coś zobaczyć z za wielkich mężczyzn stojących wokół niej. To był Rever. Wściekły. A sekundę później straszliwy ryk przeszedł po pokoju, prawie ją miażdżąc swoją siłą. W następnej sekundzie ruszył do ataku, posyłając jednego z mężczyzn, którzy ją przytrzymywali w powietrze, dosłownie rzucając nim przez cały pokój, drugiego zaś kopnął tak mocno, że upadł na podłogę. Volder puścił ją, odskakują do tyłu, próbując odsunąć się od tak rozwścieczonego mężczyzny. Gdy nie była już przez nich przytrzymywana, Brenda, obróciła się na stole i spadła z niego, boleśnie uderzając kolanami o podłogę w przysiadzie. Starała się jak najbardziej obciągnąć swoją koszulę w dół, tak by zakryć swoje najbardziej intymne narządy. Spojrzała w górę na mężczyzn, ale oni nie patrzyli na nią, zbyt skupieni na sobie. Zarówno na twarzy Revera jak i Voldera, gościła wściekła złość i furia. "Zaatakowałeś mój dom?" Głos Revera przeszedł w taki warkot, że trudno było zrozumieć poszczególne słowa, gdy kolejne zdanie wyszło z jego ust. "Jak śmiałeś!" Volder pokazał ostre zęby i zawarczał. "Przyszedłem po swojego człowieka. Nie atakowałem twojego domu, Argis."

62

Ali pojawiła się nagle u jej boku, także przykucając. Z torby, w którą spakowała rzeczy Brendy szybko wyjęła długą koszulę, pozwalając jej jak najszybciej się okryć. Wstyd zalał Brendę, gdy okrywała się podaną koszulą, a gorące łzy spływały jej po policzkach. Była w szoku, i patrzyła z przerażeniem na Revera i Voldera, zdając sobie sprawę, że oni będą ze sobą walczyli. "Widziałem, co robisz. Jak śmiesz rozebrać ją w obecności swoich ludzi, gdy oni ją przytrzymywali. Co się z tobą dzieje?" Rever warknął ponownie, patrząc w oczy Voldera. "Co ty sądzisz, że robisz? Powinienem cię za to zabić." Volder zrobił krok wstecz, wciągając głęboko powietrze, jednak opuścił swoją głowę, wbijając wzrok w pierś Revera. Mężczyzna zrobił kolejny krok wstecz, odsuwając się od niego i splótł swoje ręce za plecami. "Przepraszam, Argis Rever. Jestem bardzo zły i nie chciałem cię obrazić. Przyszedłem by zabrać moją przyszłą związaną spod twojej ochrony. Dziękuję za opiekę nad nią i zapewnienie jej bezpieczeństwa." Volder spojrzał na jednego ze swoich ludzi. "Zabierzcie ją. Wychodzimy." Rever odwrócił głowę, patrząc na mężczyznę, który ruszył ku Brendzie. "Nie dotykaj jej." Rever obrócił swoja głowę z powrotem do Voldera, koncentrując na nim całą swoją uwagę. "Wyjaśnij mi natychmiast swoje nadużycie." Volder warknął, a jego głowa podniosła się. Znowu wyglądał na wściekłego. "Moje nadużycie? Ty miałeś chronić moją przyszłą związaną a nie pozwolić jej mnie zawstydzać i szarpać moje dobre imię." Znowu opuścił swoją głowę i wziął kilka głębokich oddechów. "Dziękuję za danie domu mojemu człowiekowi, ale teraz już ją zabiorę i odejdziemy. Wiem, że jesteś bardzo zajęty i nie winię cię za to co się stało. Jak tylko usłyszałem, co ona robi, jak bardzo mnie kompromituje i zawstydza, przybyłem tu tak szybko, jak tylko mój statek mi na to pozwolił." Brenda obserwowała Voldera, i on teraz także teraz skupił się na niej. Tak, teraz już była absolutnie pewna, cała ta złość, gniew i nienawiść, która wylewa się z niego, była skierowana tylko i wyłącznie przeciwko niej. Pokręciła głową ze strachu wiedząc, że prawdopodobnie będzie chciał ją zabić. Ali objęła ją ramionami próbując pocieszyć. Cały czas były obie wciśnięte między przewrócony stolik a kanapę. Ten ruch sprawił, że Rever oderwał swoje spojrzenie od Voldera i obrócił głowę w jej stronę. Był wściekły, ale widziała w tym spojrzeniu także i zakłopotanie, zanim z powrotem odwrócił się do Voldera. "Wyjaśnij to." Rever już nie warczał, ale w jego głosie wciąż słychać było wściekłe tony. "O czym ty mówisz? Ona była doskonałym gościem w moim domu, nie sprowadziła na ciebie żadnego wstydu."

63

Volder spojrzał w górę, patrząc w oczy Revera. "Byłeś zbyt zajęty, aby zdawać sobie sprawę z jej działań, ale ja mam swoje raporty. Ona dokładnie mi wyzna co robiła i z kim. Poda nazwiska wszystkich mężczyzn którzy brali w tym udział, a oni będą ścigani i ukarani za to odpowiednio. Nie zrobię jej żadnej poważnej szkody, nigdy nie nadużyłem żadnej kobiety, jednak musi pożałować tego co zrobiła." Volder spojrzał na Brendę. "Dałem słowo i zwiąże się z nią, jednak nie jest to dla mnie miłe, ale teraz już upewnię się, że będę jednym mężczyzną, z którym ona będzie kopulowała, i jej dzieci będą moje. A jeśli będzie jeszcze kiedyś pragnęła dotknąć innego mężczyzny, to będzie obsługiwać wybranych przeze mnie samców na pokładzie mojego statku, swoim językiem." Niemal wypluł te słowa. "Zobaczymy, jak bardzo będziesz wspaniała dla innych samców i co oni z tobą za to zrobią." Rever ryknął. "NIE!" Volder wyprostował się w szoku, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. "To, nie jest już twoim problemem. Pozdrawiam, Argis Rever. Odejdziemy już." "To?" Rever znowu warczał. "Ona jest kobietą. Wynoś się z mojego domu!" Volder zawahał się. "Dobrze." Kiwnął głową na jednego ze swoich ludzi. "Zabierzcie ją." Rever szybko stanął na drodze mężczyzny kierującego się w stronę Brendy blokując mu drogę. "Mówiłem o tobie, nie o niej." Volder zadyszał. "Nie możesz mnie powstrzymać. Przyszedłem zbierać człowieka, z którym był związany mój brat. Ona teraz należy do mnie, takie jest nasze prawo." "Nie zabierzesz jej. Ona nie jest pomocą domową i nie możesz jej oferować swoim ludziom, aby obsługiwała ich językiem! Ona nie może być wykorzystywana i to w jakikolwiek sposób!" Rever zacisnął dłonie w pięści po obu stronach swojego ciała. "Jak możesz w ogóle przychodzić do mojego domu, oskarżać ją o takie ciężkie zbrodnie, bez żadnych dowodów. A przede wszystkim jak śmiałeś ją zaatakować! Powinieneś opuścić mój dom, ale ona pozostanie tutaj, dalej pod moja ochroną." "Ona jest moja!". Volder zaczynał szaleć. "Nie masz prawa, by odmówić mi jej wydania. Opuszczę ten dom razem z nią. Ten rozkaz przekracza twoja władzę." "Chcesz władzy?" Rever warknął. "Ali, zadzwoń w tej chwili po Rala, i powiedz mu, aby jak najszybciej tutaj przyszedł, razem ze swoimi strażnikami. On jest miejscowym sędzią, więc niech on zadecyduje." "On jest twoim bratem!" Warknął Volder. "Chcę kogoś innego, do rozstrzygnięcia tego." "On jest sędzią w sprawach spornych i zrobi tak jak nakazuje prawo. Taka jest sytuacja." 64

Ali wyswobodziła Brendę ze swojego uścisku, szybko wstała i wyszła z pokoju. Brenda zaś została skulona na podłodze, wciąż zasłaniając się rękami i ściskając za dużą koszulę, którą na siebie teraz założyła. Wszystkie jej wnętrzności aż zwijały się ze strachu. Jeśli ten sędzia, wyda uzna rację Voldera, on ją stąd zabierze, i to będzie straszne, bo on planował ją ukarać i jeszcze z nią nie skończył. Poczuła prawdziwe przerażenie. Ali wróciła po minucie do salonu, trzymając w rękach koc, który zarzuciła jej na ramiona, po czym usiadła obok niej na podłodze. "On już jest w drodze. Nie wyjaśniłam mu o co chodzi, bo sama nie mam pojęcia co się tutaj dzieje." W głosie Ali także brzmiał strach. "Powiedział, że będzie tutaj za kilka minut." Rever skinął jej głową, ale w dalszym ciągu nie spuszczał wzroku z Voldera. "To nie jest fair." Warknął Volder do Revera. "Ona jest moja." "Ty jej nadużyłeś w moim domu, kiedy była pod moją opieką." "Obejrzałem ją. To nie było nadużycie." "Twoi oficerowie ją przytrzymywali, podczas gdy ty wystawiłeś intymne części ciała twojej przyszłej związanej na ich widok. Ich, oraz moich strażników." Kolejne warczenie wydobywało się z ust Revera. "Przechwalałeś się co zamierzasz z nią zrobić, po zabraniu na swój statek i to było nadużycie. Związana kobieta, nie może być dzielona z innymi mężczyznami." "Oni by z nią nie kopulowali, poza tym mogłaby im dać swoje pozwolenie. Ona nie jest godna bycia związaną, przyniosła wstyd mojemu imieniu." "Jak?" Rever wyglądał tak, jakby był gotowy uderzyć tego mężczyznę. "Co ona takiego zrobiła? Proszę oświeć mnie w końcu!" "Rever?" Kolejna fala lęku przeszła przez Brendę, gdy Tina weszła do salonu. Miała na sobie długą tunikę do kolan. Zmarszczyła brwi i skrzyżowała ramiona na piersi. Wyglądała na wściekłą. "Wracaj do pokoju." Nakazał jej Rever. "Och, do diabła, na pewno nie!" Tina weszła głębiej do salonu, ignorując wszystkich poza Volderem. Podeszła do niego i spojrzała mu w oczy. "Jesteś tutaj po to aby ją w końcu zabrać?" "Tak". Volder odwrócił głowę, patrząc na Tinę. "Ona jest moja, ale Argis Rever nie pozwala mmi jej stąd zabrać." 65

"Cholera, Rever!" Tina obrócił się w jego stronę. "Chciałbym, aby nie było już tutaj tej suki. Niech ten facet w końcu ją stąd zabierze! Pozbądź się tego darmozjada. Co ty znowu masz za problem?" "Tina!" Ostrzegł ją Rever. "Trzymaj się z dala od tego. Mówiłem ci, aby poszła do naszego pokoju." Gniewne zielone oczy aż zabłyszczały. "Nie, nie pójdę. Jestem twoją żoną, a ten facet jest gotów zabrać swoją niegrzeczną sukę z naszego domu. Powtarzam jaki ty masz znowu cholerny problem?" Rever przesunął się szybko chwytając ją za ramię i ściskając je, obrócił ją w swoją stronę. "Idź do pokoju. Natychmiast! Nie widzisz jak napięta jest tutaj sytuacja? Może dość do walki. Tutaj nie jest bezpiecznie." Tina w końcu zrozumiała, że jego ludzie i oficerowie Voldera byli w patowej sytuacji. Rever puścił ją, i szybko cofnął się pomiędzy Brendę a Voldera, tak by ją chronić. Tina wahała się tylko przez kilka sekund, po czym szybko uciekła z pokoju. "Poczekamy na sędziego, niech on zadecyduje co dalej powinniśmy zrobić." Rever skrzyżował ramiona na piersi. "On jest twoim bratem!" Volder zawarczał. "To nie jest fair." "Ral jest sprawiedliwym sędzią. Czy chcesz znieważać kolejnego Argisa?" Czarne brwi Revera wygięły się w niemym pytaniu, ale jego oczy płonęły wściekłością, gdy zaśmiał się cicho z jego pomysłów. Volder warknął, ale już nie zaprotestował.

66

Rozdział 6

Duży mężczyzna Zorn wszedł do pokoju razem z czterema równie wielkimi co on ochroniarzami, którzy mieli na sobie mundury, podobne do tych które nosił Rever. Wyglądał na wściekłego, kiedy w milczeniu obserwował cały pokój i wszystkich w nim zgromadzonych. Zatrzymał swoje spojrzenie na Brendzie, i przez kilka długich chwil przyglądał jej się bardzo uważnie, wciągnął kilka razy powietrze i zmrużył oczy, gdy zobaczył Ali klęczącą obok niej. Dopiero wówczas odwrócił się do pozostałych, skupiając swoją uwagę na Reverze. "Co się tutaj dzieje?" Nawet jego głos brzmiał podobnie do głosu Revera. "Argis Rever odmawia mi oddania, obiecanego mi do związania człowieka, Argis Ral." Volder uspokoił się już na tyle, że nie warczał. "On oskarżył ją o to, że go zawstydziła." Warknął Rever, oczywiście nadal wkurzony. "Gdy wszedłem do mojego domu, zobaczyłem jego i jego dwóch ludzi, gdy ją przytrzymywali rozciągniętą na stole, Ral. Była naga od pasa w dół, a jej ciało było wystawione na widok ich wszystkich. Ponadto on poinformował mnie, że ma zamiar dzielić się nią ze swoimi ludźmi, gdy zabierze ją na swój statek." Wielki Zorn o imieniu Ral, wyraźnie zbladł w szoku, a jego jasne, niebieskie oczy zwęziły się na Volderze. "Czy to prawda? Ona jest człowiekiem. Jestem świadomy, że Valho był z nią związany? Niestety zmarł. I bardzo mi przykro z powodu twojej straty. Valho był szanowanym i bardzo dobrym przyjacielem. Powiedziano mi, że zgadzasz się przejąć umowę wiążącą w stosunku do tej kobiety, ale ona nie miła być pomocą domową. Nie możesz się nią dzielić z innymi mężczyznami." "Ona przyniosła wstyd mojemu imieniu." ”Ale jak?" Rever z groźną miną zrobił krok naprzód. "On cały czas to powtarza, i to że ma jakieś dowody na to, dlaczego tak w to wierzy." Volder wyprostował się i spojrzał na Revera. "Zostało mi doniesione, jak niewłaściwe i karygodne jest jej zachowanie. Jak ona naprasza się o uwagę innych mężczyzn i jak wielu z nią kopulowało." "To nie jest prawda." Rever warknął. "Jak ktoś mógł coś takiego ci donieść? Kto to zrobił? Ali? Wstań natychmiast. Spędzałaś cały swój czas z Brendą, powiedz mu jaka jest prawda."

67

Ali wstała bardzo powoli, jej nogi wręcz się trzęsły, gdy patrzyła na nich przerażona. "To nie może być prawda, Volderze. Brenda tylko raz opuściła ten dom i towarzyszył jej wtedy Argis Rever. Wziął ją na zakupy. Ona nie miała żadnego kontaktu z innymi samcami, z wyjątkiem Argis Revera. Ona nawet nie rozmawiała z naszymi strażnikami." Volder zmarszczył brwi, a na jego twarzy pojawił się znękany wyraz. "Mam swoje raporty." "Kto ci to powiedział?" Rever podszedł jeszcze bliżej do niego, patrząc rozwścieczonym wzrokiem. Volder przełknął. "To była twoja związana Rever Argis. Twoja ludzka kobieta skontaktowała się z moim statkiem, aby powiedzieć mi, jak bardzo niewłaściwie zachowuje się mój człowiek. Stwierdziła, że była świadkiem kiedy inni mężczyźni z nią kopulowali w podwórzu przy domu, gdy ciebie nie było, by temu zapobiec. Twoja związana nie chciała ciebie kompromitować i zawstydzić, więc nie zwróciła się z tym do ciebie lecz bezpośrednio do mnie, tak bym jak najszybciej zabrał ją z tego domu, by zapobiec wstydowi dla nas obu." Cały pokój oniemiał, czuło się wręcz szok w powietrzu, który przetaczał się przez salon. Brenda miała prawdziwą ochotę zabić tą kościstą, wysoką czerwonowłosą, wredną sukę, która nagadała Volderowi takich bzdur. "TINA!" Rever ryknął na cały dom. W ciągu kilku sekund, blada Tina weszła do pokoju, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Wyglądała na zdenerwowaną. "Tak? Krzyczałeś?" Rever zawahał się, po czym powoli do niej podszedł. "Czy ty skontaktowałaś się ze statkiem Voldera? I go okłamałaś?" Pokręciła głową. "Nie mam pojęcia, o czym mówisz." Volder zadyszał. "To ona była na przekazie. To z nią właśnie rozmawiałem." Całe ciało Revera zadrżało, gdy ponownie spojrzał na Tinę. "Powiedz mi prawdę." "Nie mam pojęcia, o czym on mówi." Tina zadarła podbródek i wyzywająco spojrzała na Revera. "Nawiązała kontakt na vid!" Warknął Volder. "Sprawdź swoje zapisy. Przekazy vids wyszły z tego domu. Rozmawiałem z nią dwa razy, i za każdym razem opowiadała mi jak mój człowiek kopuluje z innymi mężczyznami. Jak wielki to przynosi wstyd zarówno mi, jak i tobie. A takie zachowanie jest niedopuszczalne w domu Argisa." Ral odchrząknął. "Wygląda na to, że ktoś tutaj kłamie."

68

Rever warknął, patrząc na Tinę. "Nie ktoś. Wytłumacz się Tina. To nie jest żadna gierka. To jest cholernie poważne." "No dobra, do cholery jasnej, tak skontaktowałam się z tym frajerem." Wskazała na Voldera. "On nie za bardzo się spieszył aby ją stąd w końcu odebrać, więc musiałam mu powiedzieć coś, co by sprawiło, że ruszyłby w końcu tą swoją cholerną dupę! Ta suka była niegrzeczna w stosunku do mnie, Rever. To jest mój cholerny dom i nie mam zamiaru czegoś takiego znosić. To wszystko twoja wina, że nie zrobiłeś tego, co chciałam, to było takie paskudne!" Rever odwrócił się. Oddychał bardzo ciężko, gdy podszedł do ściany. Stanął twarzą do niej i wziął kilka głębokich oddechów. Złość pulsowała w całym jego ciele, była wręcz zauważalna pod jego skórą. "Tak więc ten człowiek mnie okłamał?" Volder warknął. "Moja przyszła związana nie przyniosła mi wstydu?" Ral wyglądał także na wkurzonego. "Wydaje się, że nie. Wydaje się też, że mój brat jest związany z ovolion." "Co to do diabła znowu znaczy?" Tina spojrzała na Rala. "A ty kim kurwa jesteś, żeby się tak na mnie gapić?" "Ovolion." Rever warknął, odwracając się w jej stronę. "To osoba, pozbawiona honoru, która kłamie, aby skompromitować i sprawić kłopoty osobom wokół niej. Oni są najgorszą częścią społeczeństwa." Warknął. "Idź do pokoju, natychmiast." "Pieprz się." Tina spojrzała na niego. "I nie mów mi, co mam robić! I nie waż się mówić do mnie takim tonem! Nigdy więcej!" Rever ryknął, po czym zrobił dwa kroki w jej stronę patrząc na nią z twarzą wykrzywioną gniewem. Tina wrzasnęła, obróciła się na pięcie i szybko pobiegła korytarzem w stronę sypialni. Rever drżał i wziął kilka kolejnych głębokich oddechów, aż w końcu zatrzymał się. Ral zawahał się przez sekundę, dając mu czas na opanowanie się, po czym do niego podszedł i położył swoją dużą dłoń na ramieniu brata. "Spokojnie." "Skłamała." "Wiem." Ral westchnął. "Nie mogę sobie nawet wyobrazić, co teraz przeżywasz, ale musisz się uspokoić. Ta kobieta jest twoją związaną." Głowa Revera opadła, tak jak i jego ramiona. Wyglądał na tak załamanego, że aż Brendzie rozdzierało to serce. On był takim dobrym człowiekiem, a Tina zdradziła go już na więcej niż tylko jeden sposób. Mężczyźni Zorn byli dumni i honorowi, i teraz Rever musiał czuć wielki wstyd przez to co Tina zrobiła. 69

To musiało być dla niego bardzo upokarzające. A to wszystko działo się w obecności i jego rodziny i innych ludzi. "Wezmę teraz swojego człowieka." Volder powiedział cicho. "Oczywiście, rozumiem, że zostałem wprowadzony w błąd." Głowa Revera, aż poderwała się. A strach znowu uderzył w Brendę. Nie chciała nigdzie iść z Volderem. Ten facet był kompletnym dupkiem, który nawet nie dał jej szansy na obronę. On ją tylko oskarżył, zakładając, że była winna i nic innego go nie interesowało. Zaatakował ją, razem ze swoimi ludźmi. Byli tak ostrzy, że pewnie będzie miała całe mnóstwo siniaków od tego uderzenia o stół. Ponadto on zdarł z niej ubranie i spodnie w obecności swoich ludzi. Groził jej, że ją ukaże i będzie się nią dzielić ze swoimi ludźmi, a na domiar złego mówił o niej ‘to’. Nie, nie chciała nigdzie iść z tym gadem. Wściekłość spalała jasnoniebieskie oczy Ravera, gdy powoli odwrócił się w ich stronę. "Nie zabierzesz jej z mojego domu!" Brenda poczuła jak zalewa ją wdzięczność. "Och! Dzięki Bogu!" Volder zmarszczył brwi. "Nie możesz mnie powstrzymać przed zabraniem tego co należy do mnie. Ona została już oczyszczona z zarzutów, więc nie potrzebuje już dłużej twojej ochrony. Nie zostanie ukarana." Uwaga Revera wróciła do Brendy. W jego oczach wciąż błyszczała wściekłość, a ciało było spięte. "Czy chcesz być jego związaną?" "Nie!" Potrząsnęła głową. "Proszę, nie pozwól Volderowi mnie zabrać. Nie chcę mieć nic z nim wspólnego!" Skinął jej szybko i ostro głową. Na jego twarzy zagrały wielkie emocje, ale gdy spojrzał na Voldera był już zimny jak głaz. "Ona zostaje ze mną." "Rever." Ral powiedział cicho. "Ona jest mu obiecana." "Ona pachnie przerażeniem." Warknął Rever. "On chciał się nią dzielić ze swoimi ludzi. Zaatakował ją, nie dając jej nawet szansy na jakąkolwiek obronę. Wdarł się do mojego domu, zakładając, że ona jest winna. Pozwolił by dotykali ją jego ludzie, rozebrał ją przy nich. Ona nie chce z nim odejść, a ja muszę ją bronić." Rever spojrzał na brata. Ral wziął głęboki oddech, także patrząc na niego, a potem skupił się na Volderze. "Być może faktycznie, powinniśmy pozwolić się wszystkim tutaj uspokoić. Ludzka kobieta pachnie strachem i przerażeniem a Rever musi ją chronić, gdy jest pod jego dachem i opieką. Wróć tutaj za kilka godzin, gdy napięcie już opadnie, a wtedy możesz ją zabrać."

70

"Mój statek czeka na nas i chcę ją wziąć już teraz." Volder był wyraźnie rozeźlony. Ral podszedł do mężczyzny. "Chodźmy się napić i zjeść jakiś posiłek. Swoim zachowaniem doprowadziłeś Revera do krawędzi i on teraz potrzebuje czasu, by się wyciszyć i opanować, zanim pozwoli ci ją zabrać. I jako Argis bardzo na to nalegam." Niezbyt szczęśliwy Volder, otworzył usta, jakby chcąc się sprzeciwić, ale zamknął je i pokręcił tylko głową, po czym odwrócił się do Brendy. "Przygotuj się, by opuścić ten dom w ciągu kilku najbliższych godzin. Jesteś moja i mam zamiar jak najszybciej zabrać cię na mój statek." Brenda patrzyła przerażona i zesztywniała na Voldera, podczas gdy Ral zabrał wszystkich swoich strażników, oficerów Voldera i jego samego i opuścili pokój. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi, Ali od razu do niej podbiegła i zaczęła pocierać jej ramiona. Był to bardzo pocieszający gest. "Dobrze się czujesz? Czy on cię zranił? Czuję na tobie zapach krwi." "Krew?" Brenda była tym trochę zaskoczona. Oczywiście bolały ją plecy, od tego jak oni rzucili nią na stół, ale nie spodziewała się, że będzie krwawiła. "Jesteś tego pewna?" Z za ich pleców dobiegło miękkie warknięcie. "Przesuń się Ali. Proszę pójdź teraz do mojego pokoju i przypilnuj by Tina, pod żadnym pozorem go nie opuszczała. Nawet jeśli będziesz musiała do tego użyć siły. Ona ma tam zostać, bez względu na wszystko, rozumiesz? Ona chce skrzywić Brendę, więc przypilnuje tego… ovoliona." Warknął. Brenda spojrzała na Revera, a Ali szybko wstała, i ruszyła do wyjścia z pokoju, by jak najszybciej wykonać jego polecenie. Rever, blady, zaś przykucnął przy niej. Jego nozdrza lekko drżały, gdy ją wąchał. A po chwili ich spojrzenia zatopiły się w sobie. Nie mogła przegapić straszliwego gniewu, który widziała w jego pięknych oczach. Wyciągnął do niej ręce. "Chodź do mnie." Oj, tego nie musiał jej już dwa razy powtarzać. Gorące łzy wypełniły jej oczy i prawie rzuciła się na niego, chcąc jak najszybciej schować się w jego ramionach, które ją od razu mocno otoczyły, przytulając ją poprzez koc i koszule. Podniósł ją wciąż delikatnie trzymając w kolebce swoich ramion i ruszył w stronę drugiej części domu. Przytuliła się do niego, chowając głowę w jego koszuli, w końcu pozwalając sobie na odprężające łzy. Wiedziała, że nigdy, w całym swoim życiu, nie była tak przerażona. A to jeszcze nie był koniec, Volder wkrótce po nią wróci. "Trzymam cię Brenda." Głos Revera był ochrypły.

71

"Proszę, nie każ mi odejść razem z nim." Jego ramiona zacisnęły się mocniej. "Czuję na tobie krew. Gdzie oni cię zranili?" "Nie wiem. Bolą mnie tylko plecy od tego jak mnie rzucili na stół." Rever wszedł do łazienki, i delikatnie przesunął ją w ramionach, sadzając na krawędzi blatu. Patrzyła na niego, podczas gdy on szukał czegoś w szafkach. Wyprostował się i sięgnął po koc, ściągając go z jej zesztywniałego ciała. Teraz jej uda były mocno odsłonięte, i koszula ledwo zakrywała intymne części jej ciała. Rever odwinął całkowicie z niej koc, po czym pozwolił mu opaść na podłogę. Cały był skupiony na niej. Najpierw obejrzał uważnie jej twarz a potem sięgnął do jej tali, by w końcu delikatnie chwycić ją za biodra. "Nigdy nie zrobię ci krzywdy. Pachniesz tak silnie strachem." "Nie boję się ciebie." Tego jednego była absolutnie pewna. Ich spojrzenia znowu się spotkały. Rever miał mocno zaciśnięte usta, ale po chwili, jakby pod wpływem napięcia, rozchyliły się, a jego język bezwiednie przejechał po dolnej wardze. Brenda poczuła chęć by go pocałować. Chciała rozpaczliwie poczuć jego usta, sprawdzić czy wciąż jej pragnął. Pamiętała jakie to było przyjemne. Rever zawarczał miękko. "Proszę, nie patrz na mnie w ten sposób." Wpatrywała się w jego piękne oczy. "Nie mogę nic na to poradzić. Kiedy patrzę na ciebie, chcę cię dotykać i chcę byś i ty mnie dotykał." Odwrócił wzrok, uciekając spojrzeniem. "Jestem związany z nią i jestem w pułapce, Brenda. Chciałbym, żeby było inaczej, ale nie mogę tego zerwać. Takie jest prawo, powstało dla ochrony ludzkich kobiet i było częścią umowy, na którą się zgodziłem, gdy zabrałem ją z Ziemi." Ostrze bólu przeszyło Brendę. "Ja naprawdę mam gdzieś to, czy ona jest chroniona. Zobacz, co ona nam wszystkim zrobiła. Gdybyś nie dotarł tutaj, Volder by mnie po prostu stąd zabrał. I nie mam złudzeń co do tego, jaka by mnie czekała wówczas przyszłość. On cały czas by wierzył, że te kłamstwa były prawdziwe. Ta sytuacja zagroziła także i Ali, ona była w niebezpieczeństwie, ponieważ starała się mnie ochronić. A jeden z nich nią szarpnął i chwycił boleśnie za gardło. Tina kłamała i wiem także jak ty się z tym czujesz, co ona zrobiła przed twoją rodziną i obcymi ludźmi, w jakiej sytuacji cię postawiła." "Tak, wiem o tym." Jego palce chwyciły jej bluzkę, i zaczął ją delikatnie głaskać po talii, przez cienki materiał. "Pozwól mi teraz sprawdzić, gdzie zostałaś ranna."

72

Uniosła ramiona, a Rever jednym ruchem zdjął jej koszulkę przez głowę, pozostawiając ja nagą, siedzącą na blacie. Brenda nie mogła oderwać wzroku od oczu Revera, podczas gdy on wzrokiem, bardzo powoli pieścił jej ciało. Widziała straszliwą tęsknotę na jego twarzy, prawdziwie wielkie pragnienie, i nie miała wątpliwości, o czym myślał. Ona też tego pragnęła. Chciał jej, tak samo mocno jak ona chciała jego. Nie mógł tego ukryć i nawet nie starał się tego zamaskować. Warknął miękko, patrząc jej w oczy. "Nie chcę cię opuścić. Proszę, pozwól mi zostać tutaj z tobą. Nie pozwól, by ten mężczyzna mnie zabrał z dala od ciebie." Zamknął oczy, a jego masywna klatka piersiowa rozszerza się, gdy brał głęboki oddech. Jego oczy były przez chwilę zamknięte, a potem spojrzał na nią tym przepięknym błękitem. "Szczerze tego pragnę, Brenda, ale nie mogę tego zrobić. Nawet sobie nie zdajesz sprawy jak bardzo chciałabym się o ciebie ubiegać. Kiedy zobaczyłem jak ci mężczyźni cię dotykają, gdy poczułem twój strach, chciałem ich zabić. Wszystkich." Jego ręka podniosła się i delikatnie pogładził jej policzek. Był taki duży i ciepły. "Gdybym nie miał już swojej związanej, rzuciłbym wyzwanie Volderowi, walczylibyśmy na śmierć i życie o ciebie." Cała zdrętwiała. "Na śmierć?" "Zgodnie z naszym prawem należysz do niego. Byłaś związana z jego bratem, więc kiedy Valho zmarł, prawo opieki nad tobą przeszło na niego, a on zgodził się na to. Jedynym sposobem, aby zabrać kobietę od przyrzeczonego jej mężczyzny jest wyzwanie go na pojedynek i walka. Przy takim starciu jeden z mężczyzn gnie, lub w po przegranej, zrzeka się swoich roszczeń. Niestety ja nawet nie mam legalnego prawa do zakwestionowania go. Jestem związany a to automatycznie nie daje mi żadnych praw w stosunku do ciebie." Rever wyglądał jakby bardzo cierpiał z tego powodu. "Muszę cię oddać, chociaż bardzo tego nie chce, ale prawo jest po jego stronie. Nic nie mogę zrobić. Nic. Nie mogę o ciebie walczyć. A jedynym powodem, dla którego wciąż tutaj jesteś, to, to, że mój brat zmusił Voldera, by się powstrzymał przez jakiś czas. Chciałem także by Ral był świadkiem jego nadużycia, by to był powód, aby choć na jakiś czas zatrzymać ciebie tutaj. Wiem, że Ral był zły, bo zostałaś ranna, ale Volder obiecał cię nie atakować i nie skrzywdzić, więc Ral musi przestrzegać prawa. Żadne z nas nie może już powstrzymać Voldera." Gorące łzy znowu wypełniły oczy Brendy, oślepiając ją. Odwróciła się od niego, by ich nie widział, i skupiła się na jego szerokiej piesi, która wyglądała tak kusząco, gdy on wciąż ją tulił do siebie tak delikatnie i czule. Pamiętała jak to jest być w jego posiadaniu, i bardzo chciała, by to uczucie pozostało z nią już na zawsze. Jego ręka opadła z jej twarzy, gdy odsunął się od niej. "Odwróć się do mnie i pokaż mi gdzie oni cię zranili." 73

Przesunęła się na blacie, siadając bokiem, tak aby dać mu dostęp do swoich pleców. Zamrugała, gdy łzy wypełniły znowu jej oczy, gdy zobaczyła jak on z wściekłym wyrazem twarzy przygląda się jej ranom. Przesunął ręką po jej barku i ramieniu, po czym odwrócił się i odkręcił kran. W łazience rozbrzmiał plusk płynącej wody. Palcami sprawdził temperaturę wody, po czym mokrą ręką przejechał po jej biodrze. Odwróciła głowę, chcąc zobaczyć, gdzie ją dotyka, ale w tej pozycji, mogła się skupić tylko na jego twarzy, podczas gdy on delikatnie ją mył. "Jesteś bardzo mocno podrapana, ale to nie są głębokie rany." Jego usta zacisnęły się w wąską linię. "Volder musiał cię zranić swoimi paznokciami, gdy cię zaatakował." "Zerwał ze mnie spodnie." Rever wziął głęboki oddech, podczas gdy jego ręka zamarła na jej skórze. Dopiero po dłuższej chwili znowu zaczął ją z powrotem przemywać i oczyszczać. Chłodna woda była taka przyjemna, a i te drobne skaleczenia już jej tak nie piekły. Ręka Revera opuściła jej skórę, i zakręcił kran. Przyglądał jej się przez kilka długich sekund. I jeśli Brenda dobrze odgadła to widziała w jego oczach wielki ból, odzwierciedlenie jej własnego. On naprawdę martwił się tym, że Volder ją zabierze, i nic na to nie mógł zaradzić. Wiedziała, że gdyby Rever mógł ją zatrzymać, to by to zrobił, ale on był uwięziony z tą koszmarną suką Tiną i prawem obowiązującym na Zorna. "Ral nie będzie w stanie zbyt długo opóźniać Voldera. On go w końcu zmusi do powrotu tutaj i zabrania cię na swój statek." Rever odwrócił wzrok, ale ból wciąż był dobrze widoczny w jego oczach. Wziął drżący oddech. "Muszę pozwolić ci odejść." Bez namysłu, nie dbając o to, czy to dobrze czy źle, Brenda sięgnęła po tego wielkiego mężczyznę. Położyła płasko ręce na jego piesi. Rever odwrócił głowę, by spojrzeć na nią z góry. A ona nawet nie zawahała się tylko sięgnęła dłońmi do jego zaciśniętej szczęki i policzków, obracając swoje ciało w jego stronę. Wiedziała, że była naga ale kompletnie jej to nie obchodziło. Dotykanie go było niczym niebo i piekło jednocześnie. Brenda nigdy, w całym swoim życiu, nie pragnęła tak bardzo uwagi żadnego mężczyzny jak jego. Dlaczego nie mogli spotkać się w innych okolicznościach? Gdyby on nie był już związany, mogłaby go błagać, by zechciał uczynić ją swoją. Rever był takim wspaniałym człowiekiem. Jeśli jej mąż na Ziemi byłby chociaż w jednej setnej, takim człowiekiem jak Rever, nigdy by go nie opuściła, zawsze były dla niej na pierwszym miejscu. Przecież on, bez względu na to, jak niewłaściwie zachowywała się Tina, jak bardzo go raniła, nigdy nie stracił przy niej swojego opanowania i nie zrobił jej krzywdy. Tak, to łamało jej serce, to jak on był dobry dla tej cholernej, kłamliwej suki.

74

"Czy pocałujesz mnie na pożegnanie? Chciałabym już na zawsze zapamiętać, jak to jest czuć ciebie i mieć cię tak blisko. Chcę to pamiętać w tym piekle, które mnie teraz czeka bez ciebie. Czy mogę to dostać od ciebie, Rever. Proszę? Na parę minut zapomnijmy o tym wszystkim, bądźmy tylko my, sami i razem. Do diabła z tym całym prawem i związaniem." Bała się, że on się na to nie zgodzi, że zostawi ją, że odejdzie, że nie pozwoli się już dotknąć. Rozpaczliwie pieściła palcami jego szczękę, a kciukiem potarła policzki, czując jak ciepła była jego skóra. Był taki przystojny, ale na taki szorstki sposób. Ich spojrzenia spotkały się i Brenda straciła oddech. Widziała prawdziwą głębię uczuć w jego oczach, widziała całą kaskadę emocji przez to okno jego duszy. Zamrugał kilka razy i zbliżył się do niej. Poczuła wielką ulgę, gdy on nie odsunął się od niej, a wtulił się w nią. Jego szerokie biodra dotknęły jej kolan i Brenda natychmiast rozsunęła nogi, by umożliwić mu dostanie się do niej jak najbliższej. Rever od razu wszedł między jej uda. Poczuła jak materiał spodni drażni jej zadrapania, ale nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Wcisnął swoją wielka klatkę piersiową w jej piesi, a ona na nic już nie czekając owinęła ramiona wokół niego. Jego ręce zacisnęły się na jej talii. Opuścił głowę i ich spojrzenia zatopiły się w sobie, aż do czasu, gdy Brenda poczuła jego pełne usta na swoich wargach. Jego ostre zęby powinny ją przestraszyć, ale nie, to także była część niego. Otworzyła szerzej własne, czekając na jego pocałunek i zamknęła oczy w ostatniej sekundzie, zanim on zaczął to właśnie robić. Przez chwilkę delikatne głaskał własnymi ustami jej wargi. Czuła jego ciepły oddech na skórze. Była oszołomiona tym, że ktoś tak cholernie wielki i silny może być jednocześnie tak miękki i delikatny. Jego usta opuściły jej, ich oddechy zmieszały się, a potem powrócił do niej z pełną siłą. Brenda otworzyła usta, by przyjąć go całego, ich języki splotły się. Jej ręce przesunęły się z jego twarzy i zanurzyły we włosach, tak by mogła przyciągnąć go jeszcze bliżej do siebie. Jego ramiona zacisnęły się mocniej, także ciągnąc ją bliżej do siebie. A ten początkowo słodki pocałunek szybko wymknął się spod kontroli. Rever smakował tak dobrze, to była prawdziwa słodycz, ale nie powinna się zbytnio dziwić, wszystko w nim smakowało jak jej ulubione cukierki. On był jej ulubionym cukierkiem. I nagle cały jej umysł rozproszył się, a myśli uleciały, gdy poczuła jak ostre czubeczki zębów przejechały po jej dolnej wardze. Nie przeciął skóry, ale ciekawie ją nimi badał. Jęknął cicho i pogłębił pocałunek. Jej tyłek aż podniósł się z blatu, pragnąc być także jeszcze bliżej niego. Owinęła nogi wokół jego talii, i cała przytuliła się do niego, rozpaczliwie szukając jego ciepła, a jednocześnie spalając się przez dotyk jego zachłannych ust. Szorstki materiał spodni tylko potęgował jej świadomość i podsycał pragnienie seksu. Docisnęła się jeszcze mocniej do niego, ogarnięta bólem pragnienia i jęknęła w jego ustach. Rever zacisnął ramiona wokół niej jeszcze mocniej, tak że prawie nie mogła już oddychać, ale nie dbała o to, tak długo jak on był blisko niej, nic więcej nie było ważne. To było jedyne miejsce gdzie chciała być. Całowana przez Revera i w jego ramionach.

75

Rever w końcu oderwał się od jej ust, przerywając pocałunek. Jęk protestu wyrwał się z jej ust i Brenda otworzyła oczy, po prostu patrząc na niego. Dzieliło ich zaledwie kilka cali, i widziała mękę jaką przeżywał, w jego błękitnych oczach. Oboje oddychali bardzo ciężko. "Chcę cię tak bardzo, że to aż boli." Powiedział cicho. "Więc mnie weź." Ból błysnął w jego oczach. "Nie możemy. Nie kuś mnie, Brenda." "Kochasz Tinę?" Ból w jego oczach w ciągu sekundy przeszedł we wściekłość. "Nie!" Wręcz wypluł to słowo. "Nie znoszę jej. Chcę tylko ciebie." Ból ukłuł ją niczym ostry sztylet. "Nienawidzę tego wszystkiego. Chcę być tylko z tobą, a ty chcesz być tylko ze mną. Nie podoba mi się ten twój świat, z tymi waszymi cholernymi zasadami." Rever spuścił głowę, i zanurzył nos w jej szyi, wąchając ją, a potem skrył twarz w jej ramionach. Jego ramiona były wciąż bardzo mocno zaciśnięte wokół niej, więc teraz tylko cicho stali pośrodku łazienki, ciesząc się sobą nawzajem. A potem Rever wziął głęboki oddech. Poczuła jak jego klatka piersiowa poruszyła się, tak jakby w niej. Brenda mocno przytulała się do Revera, wiedząc, że to była prawdopodobnie ich ostatnia szansa jaką mieli, by poczuć się nawzajem. By być razem. Muszą to zapamiętać, tylko to im zostanie. Rever także ją mocno przytulał, tak jakby nic nie ważyła i nic innego nie było ważne, jakby ona była całym jego światem. Ich spojrzenia zatopiły się w sobie, gdy w końcu podniósł głowę z jej ramion. A w jego oczach migotała cała gama emocji, ale tym razem nie mogła już ich odczytać. Wyglądał na przegranego, gdy powoli posadził ją z powrotem na blacie i odsunął się od niej o kilka kroków. To niemal złamało jej serce, gdy poczuła, że on odsuwa się od niej nie tylko fizycznie, ale również i emocjonalnie. Całkowicie ją puścił i odsunął się, ale jego wzrok wciąż pozostał na niej. Ona już nigdy nie zobaczy go ponownie, ale mogła przynajmniej wyryć w pamięci jego widok jak i ten pocałunek. Dokądkolwiek pójdzie i cokolwiek się z nią stanie, to zawsze już pozostanie z nią, głęboko wyryte w jej pamięci. Oboje byli w pułapce tego, co zgotował im los. "Jest tylko jedna rzecz, która pozostaje nam do zrobienia." "Wiem, muszę z nim odejść. Zrozumiałam to, że nie mam wyboru." Zacisnął usta. "Nie chcę, by jakiś mężczyzna cię straszył, a ty nie chcesz by Volder cię dotykał. Musisz być moja."

76

Była zszokowana tymi słowami, one były… nadzieją. Jednakże, chociaż całkowicie się z nim zgadzała, to jednak, nie było sposobu by to zmienić, tak by Volder jej nie zabrał stąd. Spojrzała na Revera, całe jego ciało było napięte, a twarz wręcz wykuta z marmuru i taka zimna. Chłód emanował z całego jego ciała. "Jestem dobrym wojownikiem i umiem doskonale walczyć." "Chcesz go zakwestionować? Wyzwać na pojedynek?" Poczuła strach. "Nie możesz! Mówiłeś, że nie masz do tego prawa. Możesz zostać za to aresztowany, prawda? Może spotkać cię za to coś złego?" Skinął głowa. "Tak. Zostałbym za to surowo ukarany. W ten sposób działamy. A potem zostanę odesłany na rok do obozu pracy." Szybko zsunęła się z blatu i z trzaskiem jej nogi opadły na podłogę. "Tak bardzo jak pragnę być z tobą, tak samo bardzo nie pozwolę ci na coś takiego. To się nie uda. Możesz zostać stąd odesłany, a my wciąż nie będziemy razem. Nie pozwolę ci byś to dla mnie zrobił. Nie pozwolę byś się dla mnie poświęcił!" Rever zawahał się. "Wrócę za minutę. Muszę wziąć ubrania." Powoli przejechał wzrokiem po jej ciele, a miękki warkot zadudnił z głębi jego gardła. "Chcę, abyś się w tym czasie, szybko ubrała, i to w jak najwięcej rzeczy. Nie możesz być naga, bo to może złamać moją kontrolę, a na to nie możemy sobie pozwolić w tej chwili." Brenda obserwowała jak Rever szybko obrócił się i prawie wybiegł z łazienki. Ona także odwróciła się i przytrzymała zlewu, opuszczając głowę w sromotnej klęsce. Nie miała już żadnego wyboru. Musiała iść z Volderem. Westchnęła ciężko. "Nadszedł czas, aby wypić to piwo, które naważył mi los.” Wyszeptała do siebie. Po minucie Rever stanął w drzwiach. Na podłogę rzucił jej torbę z rzeczami. Odwróciła głowę, by spojrzeć w te jego wspaniałe oczy. Wciąż miał zimne spojrzenie, które wciąż nic jej nie mówiło. Czuła jak jej serce umiera i poczuła prawie wdzięczność, za to, że on był takim silnym człowiekiem, bo to przypominało jej, że ona również musiała być silna, albo chociaż spróbować się z tym wszystkim pogodzić. Chciała płakać i opaść na kolana, by błagać go by nie robił nic, za co mógłby zostać odesłany do ich obozu pracy, co pewnie było porównywalne z ziemskim więzieniem. Za bardzo się o niego martwiła, by pozwolić mu na coś takiego. Nie była taką egoistką, by prosić go, by zrobił coś tak głupiego dla niej, czegoś co nie zmieni nawet wyniku tego wszystkiego. Rever zostanie zamknięty, a ona zmuszona by być z innym mężczyzną. Wyprostowała się, skupiając się na jego spojrzeniu. "Ubieraj się i załóż spodnie. Będzie zimno, tak dokąd pójdziesz."

77

Skinęła głową, odwracając się od niego. Rever znowu szybko wyszedł z łazienki, a Brenda wręcz zmusiła swoje ciało by schylić się po ubrania. Poczuła ból w plecach, tam gdzie uderzyła się o stół, ale to nie był zbyt wielki dyskomfort przy ubieraniu się. Otworzyła torbę i znalazła rzeczy, które spakowała dla niej Ali. Były nawet skarpetki i mocne buty, więc je także założyła na końcu. Gdy tylko to zrobiła do łazienki ponownie wpadł Rever, zatrzymując się w drzwiach. Zmarszczyła brwi, przyglądając mu się. On także zmienił ubranie, i choć nie mogła nic na to poradzić, zaczęła się przyglądać jego czarnemu uniformowi. Wyglądał bardzo groźnie, ale i cholernie seksownie w tej grubej skórze, opiętej na jego ciele. Miał broń przywiązaną do bioder i duży nóż przypięty do jego potężnych ud. Przez chwilę studiowała ten nóż, a potem znalazła jeszcze dwa kolejne przymocowane niżej na jego nogach. Gdy podniosła głowę napotkała jego wzrok. "Chodźmy. Nie mamy wiele czasu." Wyciągnął do niej rękę, a jego niebieskie oczy świeciły z wielkim napięciem. "Dokąd?" Jej wzrok znowu skupił się na jego stroju i pomyślała, że on wygląda na… gotowego do walki. I w tym momencie jej serce prawie się zatrzymało. Szybko spojrzała w jego oczy. Wziął głęboki oddech. "Spędziłem całe lata patrolując dzikie okolicę wokół miasta. Jeśli ktoś może tam przeżyć razem z kobietą, to tylko ja. Tak jak już powiedziałem, jestem cholernie dobrym wojownikiem Brenda, ale to będzie niebezpieczne i możemy przy tym oboje zginąć, ale to jest nasza szansa by być razem." Urwał, i jego oczy spojrzały głęboko w jej. "To jest twój wybór. Będziemy musieli polować, ale jestem wojownikiem, który wygrał wiele bitew. A to jest jedyna szansa, abyśmy znaleźli nasze szczęście." Przypomniała sobie wszystko, co powiedział na temat warunków życia w tej dziczy. Uderzyła w nią myśl, że kobiety unikały tego miejsca, bo było zbyt brutalne i roiło się w nim od przestępców i dzikich mężczyzn Zorn. Poczuła wielki strach, gdy patrzyła na Revera, ale coś już wiedziała na pewno. Wolała z nim umrzeć, niż żyć bez niego w jakimś pięknym domu. Przełknęła, i zrobiła krok do przodu, wyciągając do niego rękę. Skinęła głową. "Chciałbym pójść z tobą do piekła i z powrotem, Rever. Jedyne czego chcę to być tylko z tobą." Rever uśmiechnął się, a jego duża ciepła dłoń chwyciła jej dużo mniejszą. "Weź swoją torbę, będziesz potrzebowała ubrań." Zamrugała, przeganiając łzy z oczu. On był gotów zaryzykować dla niej wszystko co posiadał i czym był. Pochyliła się sięgając po swoje rzeczy, a potem spojrzała na niego. "Dziękuję."

78

Jego uśmiech zamarł. "Nie dziękuj mi. To co robię jest bardzo egoistyczne. Prawdopodobnie oboje zostaniemy zabici za to moje pragnienie bycia z tobą. Nie jestem pewien jak długo Ral będzie w stanie trzymać Voldera z dala od ciebie, ale zdaję sobie sprawę z tego, że oni obaj ruszą na polowanie jak tylko tutaj dotrą i zorientują się co się stało. Musimy szybko stąd wyruszyć." Dreszcz strachu uderzył w nią. "Oni naprawdę będą na nas polować? Tak na poważnie?" Siknął ponuro głową. "Tak działamy na Zorna." "W takim razie wynośmy się stąd szybko." Rever nagle ruszył w jej stronę, pochylił się i jego usta dotknęły jej czoła. A potem równie szybko jak pochylił się nad nią, odsunął się od niej. Skinął jej głową i cofnął się jeszcze o krok. "Musimy się spieszyć. Chcę dotrzeć do dzikiego obszaru zanim zapadnie zmrok. To będzie nasz pierwszy przestanek."

79

Rozdział 7

"Nic nie mów." Powiedział do niej Rever jakieś pół godziny później. Brenda przyglądała się budynkowi przed którym się zatrzymali. Był on posadowiony w środku lasu, ale w oddali za nim ujrzała wysoki mur, wzdłuż którego chodziło kilku ubranych w czarne uniformy mężczyzn Zorn, którzy nosili coś co przypominało broń. Wyglądało to jak ziemskie przejście graniczne, i pewnie właśnie tym było. Skinęła głową, dając mu znak, że rozumie jego polecenie. Twarz Revera stała się po tym zupełnie pusta, pozbawiona wszelkich emocji, wręcz kamienna. Wziął głęboki oddech i puścił jej dłoń, po czym zaczął wzrokiem sprawdzać okolice. Wyglądał tak jakby na coś czekał. I nie zajęło to dużo czasu, gdy z budynku wyszło dwóch rosłych mężczyzn, w takich samych strojach, jak ci chodzący wzdłuż muru oddzielającego miasto od gęstwiny za nim. Byli dość młodzi i również mieli broń. "Rever Argis." Jeden z nich skinął mu głową. "Czy to jest kontrola?" "Mój ojciec polecił mi, bym zabrał tą ludzką kobietę na wycieczkę. Ona jest ambasadorem z Ziemi i chciała bym pokazał jej jak my chronimy nasze miasto." Drugi z mężczyzn zmarszczył brwi. "Dlaczego właśnie tutaj? Tutaj jest zbyt niebezpiecznie." "Nie zabiorę jej poza linię strefy." Rever wskazał na horyzont. "A ona jest bardzo ciekawa dziczy, więc zaproponowałem zwiedzanie budynków wokół miasta. Tak, by pokazać jej, jak dobrze jesteśmy przygotowani i że inne ludzkie kobiety, które tutaj chciałyby przylecieć, będą bezpieczne. Jeśli zobaczy, w jaki sposób chronimy naszych obywateli, ona może powiedzieć na Ziemi, by wysłali do nas więcej ludzkich samic." Rever uśmiechnął się. "Czyż to nie było idealne, mieć ich tutaj tysiące, do związania?" Obaj mężczyźni skupili się na Brendzie. A ona uniosła podbródek, starając się aby mimika na jej twarzy jak najlepiej pasowała do tej gry. Usiłowała też opanować chęć zagryzienia warg ze zdenerwowania, obaj mężczyźni wpatrywali się w nią tak otwarcie, badając każdy centymetr jej ciała. Jeden z nich uśmiechnął się. "Ta mała kobieta ma aż tyle władzy?"

80

Kiwając ostro głową, Rever dalej kłamał. "Ona jest bardzo ważna w swoim świecie. Po jej rekomendacji, mogą tutaj przybyć tysiące kobiet, by związać się z naszymi mężczyznami. Mój ojciec jest wielkim przywódcą, który zawsze chce zadowolić swoich ludzi." Ciemne oczy obcego mężczyzny uśmiechnęły się. "Czy ona jest już z kimś związana?" Rever napiął się, ale grał dalej. "Ona jest ambasadorem. Opanuj się. Jest tutaj na wycieczce. A teraz musimy już iść, za godzinę mamy bankiet, na który musimy wrócić. Przepuśćcie nas teraz." Obaj strażnicy odsunęli się i ruszyli za budynek. Brenda rzuciła okiem na Revera, a on w odpowiedzi na to skinął głową, wskakując głową przed siebie. Jej plecak był ukryty w gęstwinie przy murze, więc później będą musieli go stamtąd zabrać. Rever jak i strażnicy poruszali się bardzo szybko. Mieli cholernie długie nogi i ledwo mogła za nimi nadążyć. Minęli budynek i ujrzała za nimi dwie pary, grubych stalowych drzwi. Strażnicy zatrzymali się przed nich i jeden z nich otworzył je szeroko, wpisując jakiś kod na klawiaturze sterującej. "Jestem Borvon." Wysoki blondyn uśmiechnął się do Brendy. Jego uwaga była skupiona na jej piersiach i dopiero po dłuższej chwili spojrzał na jej twarz. "Jesteśmy dobrze przygotowani na wypadek ataku. Nasi strażnicy, to najlepsi wojownicy, starannie dobrani przez Revera pod względem umiejętności walki. Nigdy nie mieliśmy tutaj naruszenia naszej strefy. Twoje kobiety będą bardzo bezpieczne w naszych miastach." Kiwając mu głową, Brenda próbowała wyglądać na osobę będącą pod ogromnym wrażeniem. Nigdy nie brała żadnych lekcji aktorstwa, ani nie uczestniczyła w tego rodzaju zajęciach, więc nie miała pojęcia skąd Reverowi przyszło do głowy, by ona udawała, że jest kimś tak ważnym. Nie umiała kłamać. Przeszli dalej i minęli strażników z bronią stojących przy murze. Wierzyła, że Rever wie co robi, nawet jeśli ona nie wiedziała co się dzieje, ale skoro chciał by odgrywała taką role, to ona spróbuje to zrobić najlepiej jak tylko umie. "Argis Rever." Powiedziała cicho. "Widzę, że faktycznie wyselekcjonowałeś najlepszych wojowników. Wyglądają na prawdziwych żołnierzy." Pełne usta wygięły się ku górze, gdy Rever spojrzał jej w oczy. Zobaczyła w nich blask humoru, a to sprawiło, że jej serce aż podskoczyło. "Oczywiście. Mówiłem ci, że twoje ludzkie kobiety będą bardzo bezpieczne żyjąc w naszych miastach, podczas gdy nasi mężczyźni patrolują nasze granice. Utrzymujemy dzicz i mniej cywilizowanych Zorn po drugiej stronie muru. Powoli kontrolujemy coraz większe obszary Zorna, i w końcu zapanujemy nad całą planetą, cywilizując ją i wprowadzając porządek. Jednak jest to bardzo powolny proces, ponieważ niektórzy z nas wciąż opierają się przed wprowadzeniem zmian." 81

"Widzę." Pokiwała głową. Strażnicy poprowadzili ich do budynków z zaopatrzeniem. Brenda widziała wiele różnego rodzaju maszyn, przypominających ziemskie motocykle i quady. Pojazdy zaparkowane były w pobliżu drzwi. Bronie ułożone były na olbrzymich półkach wzdłuż jednej ze ścian, zaś starannie zapakowane mundury wisiały na hakach. Pokój wypełniony był różnorodnymi narzędziami oraz wieloma zamkniętymi pudłami. Musiał to być ich magazyn. Przyglądała się temu wszystkiemu próbując udawać, jak bardzo była tym wszystkim oczarowana. Rever zaś pozostawał z tyłu, za mężczyznami. Próbowała zwrócić na siebie uwagę strażników, uśmiechnęła się na nich i zobaczyła, że obaj mężczyźni całkiem otwarcie wpatrują się w jej ciało, skupiając się na jej piersiach. Lecz zanim mogła cokolwiek z tym zrobić, Rever podbiegł do nich, chwycił ich głowy i mocno uderzył nimi o siebie. Przytrzymał ich i obaj mężczyźni lekko osunęli się na podłogę, nie obijając się zbyt mocno. Brenda była w szoku pod tym nagłym aktem przemocy. Rever westchnął, a ich spojrzenia spotkały się. "Nic im nie będzie. Nie chciałem tego zrobić, ale wiedziałem, że oni by nas tutaj nie zostawili samych, za dobrze ich wyszkoliłem, by popełnili taki błąd. Teraz musimy szybko wziąć ubrania, broń i to co potrzebujemy. Rozbierz się." Jej usta się otworzyły. "Co?" "Zdejmij ubrania. Wszystkie." "Zdjąć?" Rzuciła okiem na dwóch mężczyzn leżących bezwładnie na podłodze, po czym spojrzała w rozbawione oczy Revera. "Dlaczego?" "Założysz mundur. Jesteśmy dużo więksi od ciebie, ale mamy także mniejsze rozmiary dla naszych młodych mężczyzn, biorących udział w szkoleniach. Jeśli się w nie przebierzemy, oni pomyślą, że po prostu idziemy na patrol. Nie pokażemy im naszych twarzy, więc to powinno się udać. Musimy się pośpieszyć, bo oni nie pozostaną zbyt długo nieprzytomni. A my musimy być daleko za murem, gdy zostanie wszczęty alarm." Sięgnęła do zapięcia swojej koszuli, gdy Rever odwrócił się w stronę rzędu wiszących na hakach mundurów, szukając dla nich odpowiednich rozmiarów. Brenda zaś zaczęła się rozbierać, modląc się po cichu, by oni się nie obudzili, gdy będzie naga. To byłoby cholernie niezręczne. Szybko rozebrała się do naga i odwróciła tak szybko, że niemal wpadła na powracającego Revera. Uważne jej się przyglądał, chłonąc każdy kawałek jej odsłoniętego ciała. Warknął cicho i szybko podał jej mundur. "Ubierz się szybko. Nie mogłem znaleźć niczego bardziej pasującego na ciebie, ale znalazłem buty, które powinny pasować."

82

Brenda spojrzała mu w oczy, dostrzegając pożądanie płonące w ich głębi. Były tak niebieskie, że to aż wypychało powietrze z jej piesi. Rzuciła okiem na leżących na podłodze mężczyzn, wciąż na szczęście nieprzytomnych, po czym skupiła się na nim. Jej uwagę od razu przykuł przód jego spodni. Widniało tam niezaprzeczalne wybrzuszenie. Bardzo duże wybrzuszenie. A Rever wyglądał tak, jakby mu było cholernie niewygodnie, tak uwięzionym w tej skórze. Był bardzo dorodnie zbudowanym mężczyzną, więc teraz ten uniform musiał być dla niego naprawdę ciasny. Widziała jak poruszył biodrami, próbując przesunąć swojego fiuta, tak by miał więcej miejsca. Podniosła odważnie podbródek i spojrzała mu w oczy. Ten jego błękit był niesamowity, a ona stawała się przy nim seksoholiczką. Wystarczał tylko błysk w oczach tego obcego, a jej ciało od razu odpowiadało na jego potrzebę. Oblizała usta i zrobiła krok w jego stronę. Pragnęła go tak samo mocno jak on jej. Miękkie warknięcie wyszło z głębi jego piersi. "Brenda ..." "Nie możesz działać w ten sposób." Rzuciła okiem na przód jego spodni. "Zranisz się próbując." "Nie mamy na to czasu." Zmarszczyła brwi, ale wciąż nie oderwała wzroku od jego oczu. "Chcę ciebie tak bardzo, że na samą myśl o tobie we mnie, dochodzę. Wiesz, co to jest szybki numerek? Jesteśmy oboje na krawędzi. Założę się, że dojście nie zajmie ci dużo czasu. Mi to na pewno. Co powiesz na to, abyśmy poświęcili na to kilka minut? Pomyśl o tym, jak dobrze będziesz się po tym czuł. Pragnę cię tak bardzo, że to aż boli." Zawarczał i upuścił mundur na podłogę u jej stóp, po czym szybko odwrócił się i uciekł w róg pomieszczenia. "Ty mnie cały czas kusisz, ale nie możemy tego zrobić, to byłoby zbyt niebezpieczne. Ci dwaj na podłodze mogą się obudzić w każdej chwili, a ja byłbym zbyt zaabsorbowany tobą, by zwrócić na to uwagę i oni mogliby mnie pokonać w niecałą minutę." Brenda była bardzo rozczarowana, myślała, że on jednak skusi się na jej ofertę, ale nie, Rever nie dość, że nie skorzystał to jeszcze uciekł. Przyglądała mu się jeszcze przez chwilę, gdy on zdejmował z półek jakieś rzeczy, a potem odwróciła się, by założyć mundur. Usłyszała jakiś hałas, coś jak brzęk łańcuchów i ponownie odwróciła się w jego stronę. Tak, on trzymał kajdanki w swoich rękach. "Oj… to trochę perwersyjne. Chcesz mnie ukarać za to, że ośmieliłam się ciebie tak jawnie kusić, gdy jest tak niebezpiecznie wokół nas?" Uśmiechnęła się, drażniąc się z nim. Zatrzymał się i spojrzał na nią z przechyloną głową. "Perwersyjnie? Nie znam tego słowa."

83

"Pytałam czy ‘to’ dla mnie?" Odwróciła się powoli, prezentując mu swoje plecy. Rozsunęła trochę nogi, i pochyliła się do przodu, zaś ręce założyła za plecami, wskazując nimi jednocześnie na kajdanki, które on trzymał. "Jeśli byś mi je teraz, w takiej pozycji, założył i byś mnie pieprzył, to było by właśnie perwersyjne." Rever warknął ponownie, kręcąc głową, gdy zrozumiał o co jej chodziło. Jednak znowu minął ją dość dużym łukiem i przykucnął przy dwóch nieprzytomnych mężczyznach. Wyprostowała się wiedząc, że Rever unika jej zaproszenia i zaczęła się przyglądać temu, co robił. Obrócił mężczyzn plecami do siebie i chwycił prawą rękę jednego z mężczyzn i lewą drugiego, po czym skuł je na ich plecach jedną parą kajdanek, a potem to samo zrobił z drugą parą kajdanek. Teraz byli oni połączeni ze sobą, a zatem, gdy się ockną, będą mieli poważny problem z podniesieniem się, żaden z nich nie ruszy się nigdzie bez drugiego. Rever wstał i odwrócił się do Brendy. "Teraz." Brenda spojrzała na jego puste ręce, nie bardzo rozumiejąc o co mu chodzi, a on prawie biegiem rzucił się w jej stronę, przemierzając w dwóch susach dzielącą ich odległość. Zadyszała z wrażenia, gdy chwycił jej biodra, podnosząc ją z podłogi, i przyciskając mocno do swojej klatki piersiowej pokrytej skórą. Rever zrobił kolejny krok z nią w ramionach, i delikatnie posadził ją na zimnym blacie półki za jej plecami. Przesunął swoje ręce na jej tyłek, przesuwając ją jak najgłębiej po blacie. Ich spojrzenia zatopiły się w sobie, a jego wolna ręka powędrowała ku przodowi jego spodni i rozpięła je. Serce Brendy waliło jak oszalałe, gdy wpatrywała się w jego piękne oczy, które teraz były zwężone w wąskie szparki, przepełnione pragnieniem. Jego długie, czarne rzęsy zakryły je przez sekundę, gdy on z ulgą uwalniał swojego koguta z ciasnego, skórzanego więzienia. Otworzył oczy ponownie szukając jej wzroku. "Postaram się być delikatny, ale tak bardzo ciebie pragnę…" Jej ramiona owinęły się mocno wokół jego szyi, a nogi wokół jego bioder. Czuła szorstki materiał spodni na całej długości swoich nóg jak i po wewnętrznej stronie ud. Poruszyła nimi, ciesząc się tym, po czym zacisnęła je mocniej i skinęła głową. "Jestem taka mokra i cholernie gotowa na ciebie i dla ciebie." Miękki pomruk wyrwał się z samego środka piesi Revera, a jej serce znowu dziko zabiło. Poczuła jego pełne wargi wciskające się w jej usta, i jego język śmiało je penetrujący. Oddała mu je. Rever przesunął swoje biodra, a jego fiut od razu docisnął się do wejścia do jej cipki. Warknął ostro, a jego język zaczął bawić się z jej, podczas gdy on pchnął w nią swoim twardym przyrodzeniem.

84

Brenda odpowiedziała na to jękiem, podczas gdy on wraz z pierwszym pchnięciem zdobywał również jej usta. Jej ciało od razu rozciągnęło się i dopasowało do jego. Rever przesunął ręką, uwalniając się cały ze spodni i teraz czuła go całego. Przeniósł ręce na jej talię, i pchnął mocniej, chowając się w niej aż do końca. Po czym zatrzymał się, ciesząc się tym przez długie sekundy, podczas gdy przez nią przetaczały się fale szczęścia i spełnienia. To było niczym niebo i piekło. Gdy Rever był wewnątrz niej, czuła się tak niesamowicie, tak wspaniale, to było niczym prawdziwy raj, z odrobiną piekła. Piekielną częścią tego wszystkiego było to, jak się poruszał, jak uderzał w nią swoimi biodrami, jak chował się w niej cały. Robił to zbyt wolno. Zajęczała cichutko, błagając go, by ruszał się szybciej i mocniej. Jej ciało było całe obolałe z potrzeby. Gdy mówiła, że go pragnie, to była całkowita prawda, była mokra i gotowa. Rever oderwał swoje usta od jej, i skupił się na skubaniu jej dolnej wargi. Dopiero po chwili całkowicie się od niej oderwał, tak aby mogli spojrzeć na siebie. Przejechał językiem po swoich ustach, oddychając dużo szybkiej niż normalnie. Przesunął się, wycofując się z niej niemal całkowicie, po czym po sekundzie mocno w nią pchnął. To był tak szybki ruch, że Brenda aż krzyknęła w odpowiedzi. Rever zamarł. "Czy ja cię krzywdzę? Jesteś taka spięta i ciasna." Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że zamknęła oczy, przy tym obezwładniającym pchnięciu. Otworzyła je, aby ponownie sprostać jego intensywnemu spojrzeniu. "Nie. To była przyjemność. Boże, Rever, ruszaj się. Tak! Właśnie tak! Proszę!" Warknął. Nie, tego nie musiała mu powtarzać dwa razy. Przeniósł się nad nią, nadal trzymając jej tyłek w obu dłoniach. Jego ciało było mocno przytulone do jej, wręcz przypięte pomiędzy jej szeroko rozstawionymi nogami i klatką piersiową. Podniósł ją z zimnej półki a potem przycisnął do twardych desek. Brenda chwyciła jego ramiona, a nogi mocno zacisnęła wokół jego talii, jak by jeszcze bardziej poczuć jego szybkie i głębokie pchnięcia. Uderzyła w nią cała gama emocji. Czuła jak twardy był jego fiut. To była czysta rokosz zmieszana z bólem. Był ogromy i ciągle się w niej poruszał nie zmieniając tempa. Uderzał prosto w jej nerwy, paraliżował je. Nigdy nawet nie wiedziała, że coś takiego jest w ogóle możliwe. Odchyliła głowę do tyłu, zamknęła oczy i jedyne co mogła robić, to tylko cicho jęczeć w miarę narastającej przyjemności. Rever przesunął swoje biodra trochę wyżej, więc teraz, przy każdym uderzeniu ocierał się o jej łechtaczkę. A to wszystko, dawało jej taką przyjemność, że czuła jak nadchodzi kolejna fala orgazmu. Czuła jak mięśnie jej pochwy wręcz skręcają się i napinają do granic wytrzymałości. Rever jęknął głośno, i schował swoją twarz w zagłębieniu jej szyi i ramion. Ale dalej w nią szaleńczo pompował, przenosząc to wszystko na kolejne poziomy ekstazy. Brenda zatopiła paznokcie w jego odzianych w skórę ramionach, czując jak przebijają się one przez gruby materiał i wyjęczała jego imię, prawie śpiewają je. 85

Zaczęła oddychać jeszcze szybciej, a potem rzuciła się na niego, przyciskając swoją twarz do jego. Otworzyła usta czując materiał jego koszuli, i wykrzyczała całą swoją rozkosz, zalewającą jej ciało. To była prawdziwa, surowa przyjemność, jednocześnie sprawiająca ból jak i olbrzymią rozkosz. Brutalna, ale była tak szczęśliwa, że aż poczuła jak z jej oczu płynął łzy. Rever pchnął mocno w nią, a potem jego pchnięcia zmieniły się w lekkie uderzenia. Muśnięcia. Warczał, czuła jego spocone, teraz już także tężejące ciało, widziała jak z głębi jego ciała także nadchodzi spełnienie. Trzymał ją bardzo mocno. Była wręcz rozpłaszczona na nim, i ślizgała się przy każdym jego, teraz już bardzo powolnym, ruchu, po jego ciele, aż w końcu Rever ucichł zupełnie. Przez dwa kolejne uderzenia serca byli razem. Tylko oni. Sami. Jego kogut pulsujący we wnętrzu jej cipki, której ściany wciąż drżały po tym szybkim, obezwładniającym numerku. Jedynym dźwiękiem w pokoju były teraz ich ciężkie oddechy. Rever delikatnie rozluźnił swoje ramiona, a jego dłonie wypuściły ostrożnie jej pupę. Nie była pewna czy będzie w stanie po tym chodzić, no i na pewno pozostaną jej po tym siniaki. Pewnie już tam były i to czarne, ale tak właściwie to jej to nie zupełnie nie obchodziło. Przecież to on ją tam trzymał podczas seksu i będzie je nosiła z dumą. Uśmiech wygiął jej wargi, tak, to było najlepsze pieprzenie w jej całym życiu. Od zawsze zastanawiała się, gdy ludzie wokół niej mówili coś takiego, ale teraz już wiedziała, doświadczyła tego na własnej skórze, jak cholernie było to niesamowite. Owinęła ramiona mocniej wokół niego i zaczerpnęła jego zapach. Kochała te jego wielkie ramiona, tak szczelnie owinięte wokół niej. A fakt, że Rever poświęcił dla niej wszystko, całe swoje życie i to kim był, był dla niej zupełnie oszałamiający. Rever odwrócił swoją twarz do niej, gładząc jej delikatną skórę tuż pod uchem przy gardle. "Jesteś moja." Wychrypiał w jej skórę. "I ja ciebie twierdzą, Brendo. Wiąże się z tobą. Jesteś moim sercem, jesteś dla mnie warta każdego poświęcenia. Jesteś wszystkim. Teraz już będziemy razem. Na zawsze. Od tego dnia, ślubuję ci nowe życie, jako twój związany. Jesteś moją związaną. Jesteśmy razem." Jego słowa zupełnie ją oszołomiły, trafiając prosto do serca. Odwróciła głowę, kładąc rękę na jego piersi i odchylając się trochę, tak, by dać trochę więcej przestrzeni między nimi i uważniej przyjrzeć się jego twarzy. Rever podniósł głowę i spojrzał jej głęboko w oczy, a Brenda poczuła jak jej oczy zasnuwają się mgłą łez. Podniosła rękę i pogładziła jego policzek. Był taki idealny, a w jego oczach widziała, czułość i coś, co przypominało miłość, gdy tak na nią patrzył.

86

"Kocham cię, Rever. Zrobiłeś ze mnie najszczęśliwszą kobietą we wszechświecie i obiecuję, że ja także zrobię wszystko, aby i ciebie uszczęśliwić. Myślę, że mam już na to nawet pewien pomysł. Możesz w to nie wierzyć, ale ja również jestem w stanie zostawić dla ciebie całe moje życie, tak jak i ty to zrobiłeś dla mnie. Nawet nie wiesz jaka jestem ci za to wdzięczna, za to, że dałeś nam szansę na bycie razem. I będę dla ciebie najlepszą związana jaką kiedykolwiek widział twój świat." Kąciki jego ust podjechały ku górze, gdy uśmiechnął się do niej, sięgając jednocześnie jedną ręką do jej ręki, zaś drugą pogłaskał ją po policzku. Jego palce bardzo delikatnie przejechały wzdłuż linii jej szczęki aż do podbródka, i z powrotem, ku górze. "Wiem, że będziemy razem szczęśliwi i wiem, że dokonałem właściwego wyboru. Mam tylko nadzieję, że będę w stanie zapewnić ci bezpieczeństwo." Jego uśmiech zamarł. "To jest naszą jedyną szansą aby zostać razem, ale niestety ten obszar jest bardzo niebezpieczny, a oni będą nas szukać. Będą sprawdzać punkty kontrolne, gdy domyślą się, że wziąłem ciebie ze sobą. Zgodnie z naszym prawem należysz do Voldera i jeśli nas znajdą, zostaniesz mu oddana." Urwał, a intensywność jego spojrzenia wręcz ją spalała. "Jesteś moją związaną, Brenda." Skinęła mu głową. "Tak, jestem twoja, Rever. Należę do ciebie." Cicho warknął. "Musimy iść". Mały uśmiech podrażnił jego usta. "Załóż ubrania, bo inaczej znowu mnie skusisz bym stracił swoją kontrolę. A wolałabym z tym poczekać aż będziemy bezpieczni, by naprawdę się tym cieszyć." Uśmiechnęła się. "A ja się cieszę, że to się stało tu i teraz. Byłam cała obolała z pragnienia. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo tego chciałam." "Wiem, ponieważ tak samo ja chciałem ciebie. To było istną torturą opierać się takiej wielkiej chęci." Delikatnie opuścił ją na podłogę. "Ubieraj się. Oni niedługo się ockną, a wówczas powinniśmy być już daleko stąd." Ubrała się szybko, patrząc jak Rever chwycił kilka pustych worków, i wypełnił je znalezionymi wcześniej rzeczami. Wszystko to załadował na pojazd przypominający ziemski motocykl, stojący najbliżej drzwi. Serce Brendy waliło ze strachu i podniecenia, na samą myśl o tym co planowali i co by się stało, gdyby ich odkryli. Ubrana była w skórzany mundur, koszulę i spodnie. Wszystko to było dla niej oczywiście za duże, ale miała nadzieję, że z daleka, może uda jej się oszukać wartowników, którzy pomyślą, że mają do czynienia z jakimś młodym rekrutem. Rever zakończył zbieranie potrzebnych rzeczy i pakowanie, po czym przykucnął przy jednym z mężczyzn na podłodze, by sprawdzić jego puls. Pokiwał głową.

87

"Pójdę teraz po twój plecak, zostawiony przy lesie. Proszę się nie wychodź stąd i nie oddalaj się nigdzie. Jeśli któryś z nich by się obudził, będziesz musiała go uderzyć ponownie." Wstał, podchodząc do ściany z półkami i zdjął z niej coś, co przypomniało policyjną pałkę. Odwrócił się, i podszedł z powrotem do niej. "Proszę, masz. Uderz go tym w tył głowy, ale niezbyt mocno. Nie chcę by umarł." "Ja też nie." Skinął jej głową i szybko zniknął. A ona została w budynku pilnując dwóch, nieprzytomnych strażników na podłodze. Poczuła strach, na myśl że oni mogą się obudzić, a ona będzie musiała ich uderzyć. Usiadła na podłodze i założyła buty, które podał jej wcześniej Rever, poprawiła ubranie i czekała na niego, wciąż uważnie obserwując czy aby strażnicy nie obudzili się. Gdy pojawił się Rever poczuła olbrzymią ulgę. Trzymał on jej plecak, podczas gdy ona szybko wstawała z podłogi, dopiero wtedy jej go podał. "Gdy podjedziemy oni otworzą bramę. Masz na sobie mundur, więc może uda się nam oszukać strażników i nas przepuszczą. Ale i tak musisz się musiała trzymać bardzo blisko mnie. Jeśli coś pójdzie nie tak, będziemy musieli szybko stamtąd uciekać, Brenda. A tam gdzie zmierzamy jest naprawdę bardzo niebezpiecznie i to będzie bardzo trudne. Sama jazda tamtędy może być bardzo niebezpieczna i męcząca." Rever wsiadł na duży motor, a ona zawahała się przez chwilkę, po czym także się na niego wspięła. Rever wręczył jej wielki hełm. Wzięła go od niego, nie będąc pewna jak ma go założyć, ale po przyjrzeniu mu się z bliska, zobaczyła, iż był on bardzo podobny do ziemskich kasków i bardzo łatwo udało jej się zapiąć pasek na szyi. Tak właściwie to tylko przyłbica kasku miała inny kolor niż te ziemskie, była także oczywiście była przyciemniona jak i te, które znała do tej pory, ale miała kolor niebieski. Rever włączył silnik, i teraz zauważyła, że wracając z jej plecakiem, zostawił szeroko otwarte drzwi do budynku. "Nic nie mów, jeśli nas zatrzymają." "Och, domyśliłam się tego, skoro kazałeś mi udawać chłopca." Rever zachichotał cicho. "Czy jesteś na to gotowa, Brendo? Czy jesteś pewna, że chcesz to zrobić?" Odwrócił głowę w jej stronę, ale i tak nie widziała jego twarzy, przez zasłaniający go kask. Widziała jedynie zarys i cienie zamiast jego twarzy, co miało także i dobre strony, bo i on nie mógł zobaczyć jak bardzo była przerażona tym wszystkim. Wiedziała, że dopiero teraz będzie niebezpiecznie, i to jak wszyscy diabli. "Jestem tego absolutnie pewna. Chcę być tylko z tobą, a jeśli jest to jedyny sposób, to niech i tak będzie. Ruszajmy."

88

Odwrócił się, i pojazd ruszył powoli do przodu. Była zaskoczona, jak cicho działał. Jedyne co czuła, to tylko cichą wibracją i szum, nic więcej. Wyjechali z budynku i ruszyli po polnej dróżce prowadzącej w stronę muru. Gdy zbliżyli się do ściany Brenda schowała się za wielkimi plecami Revera, przytulając się jeszcze mocniej do niego i zaciskając dłonie na jego tali. Rever uniósł rękę, wskazując na kogoś. Brenda zamknęła oczy, i zaczęła się modlić, by nie zostali złapani. Motor zwolnił, ale Rever nie zatrzymał się, otworzyła oczy w samą porę, aby zobaczyć, iż strażnik przytrzymywał dla nich olbrzymią bramę, tak by mogli przez nią swobodnie przejechać. Przyjrzała się temu mężczyźnie Zorn, mając się na baczności, ale on nawet na nich nie spojrzał, cały czas jedną ręką przytrzymywał bramę, zaś drugą miał położoną na broni, która była skierowana na dziki obszar ponad ich głowami. Czyżby spodziewał się jakiegoś ataku, że musiał trzymać broń w pogotowiu, cały czas gotową do strzału? Ta myśl sprawiła, że zadrżała ze strachu, ale przecież Rever uprzedzał ją jak bardzo będzie tam niebezpiecznie. Chwyciła go mocniej, a on zwiększył prędkość, dodając więcej mocy maszynie. Kilka minut później jego ciało rozluźniło się. "Jesteśmy czyści." Mówił głośno, tak, aby mogła go usłyszeć. "Wyszliśmy już z terenu który patrolują, tutaj nas już nie zatrzymają. I patrole nie zapuszczają się aż tak daleko. Teraz musimy się martwić tylko o stałych mieszkańców tych terenów, ale tylko przez jakiś czas. My jedziemy dalej, w góry, do trzeciego rejonu księżyca. To jest trudno dostępny teren, i bez odpowiedniego pojazdu nie można się tam dostać, dlatego też nie będzie tam i dzikich samców. Byłem tam już wiele razy i myślę, że to będzie dla nas najbezpieczniejszy teren i najlepsze z możliwych miejsce, byśmy mogli tam swobodnie żyć." "Ufam ci." I dokładnie to miała na myśli. Rever utrzymywał dużą prędkość, i to nawet po tym, jak zaszło już słońce. A Brenda była zadowolona, że nie mogła zobaczyć terenu po którym jechali, ale sądząc po tym jak jej tyłek uderzał i trząsł się na siedzeniu, nie był to łatwy teren. Wydawało jej się, że minęły długie godziny, gdy motor w końcu zaczął zwalniać. Rever zatrzymał go i odwrócił głowę w jej stronę, by na nią spojrzeć. Wokół nich było już ciemno, i tylko, wciąż włączone reflektory pojazdu, oświetlały okolice. Rever wyciągnął do niej rękę i pomógł jej zejść z motoru, a ona chętnie z tej pomocy skorzystała, czując jak bardzo jest zesztywniała, po tak długiej jeździe. Gdy stanęła już pewniej na nogach, zaczęła się trochę rozciągać i odchyliła głowę ku górze i tak już oszołomiona została, wpatrując się w niebo, na którym w równej odległości błyszczały jasnym blaskiem trzy księżyce, otoczone mnóstwem małych migających gwiazd, idealnie widocznych w tę pogodną noc. "Dalej musimy już iść na piechotę, ale jesteśmy już bardzo blisko."

89

To odciągnęło jej uwagę od nieba i rozejrzała się po okolicy. Poczuła zapach lasu, który był bardzo podobny do ziemskiego, czuła zapach drzew i ściółki leśnej. Mogła nawet zobaczyć zarysy wysokich drzew wokół nich, jednak nie było to niczym więcej jak tylko cieniami. "Gdzie my jesteśmy? Czy to las jest wokół nas?" "Tak, ale my zmierzamy do jaskini tuż przy rzece, trochę głębiej. Będziemy mogli tam mieszać i będzie nam tam wygodnie. Będę dbał o ciebie, Brenda." "Och, wiem, że tak będzie." Odwrócił się i zobaczyła, jak zaczął wyjmować pakunki z motoru. Dopiero po kilku sekundach uświadomiła sobie, że on wyjmuje ich rzeczy. Podeszła bliżej. "Pozwól mi pomóc." ”Nie, twoje oczy nie widzą w ciemności tak dobrze jak moje, więc mam zamiar zostawić cię tutaj, i sam przenieść wszystko do jaskini. To nie zajmie mi dużo czasu." Wyciągnął rękę i zdjął hełm. Wziął głęboki oddech świeżego powietrza, kiedy odłożył go na siedzenie motoru. "Tutaj nie ma takiego zapachu jak w mieście, wiatr wszystko przedmuchał i oczyścił. Wiem też, że patrole sprawdzały ten teren jakiś tydzień temu, tak więc nikt tutaj nie powróci przez bardzo długi czas. Nasze patrole są bardzo skrupulatne a to odstrasza zwierzęta." "Wolę iść z tobą. Nie chcę tutaj zostać sama." Dwie duże ręce chwyciły ją za biodra i odwróciły do siebie. "Zrobię to szybciej bez ciebie i to naprawdę nie zajmie mi dużo czasu. Nie zostawiłbym tutaj ciebie, gdyby był chociaż cień niebezpieczeństwa. To co wziąłem ze sobą jest bardzo ciężkie i będę musiał zrobić kilka wycieczek i tę i z powrotem. Żyje tutaj tylko kilka dzikich zwierząt i chcę być pewien, że żaden nie schronił się w jaskini, zanim ciebie tam zabiorę." Brenda przełknęła ciężko. "Co to za zwierzęta? Czy one mogą mnie zaatakować, gdy ciebie nie będzie?" Rever zachichotał. "Nie. One boją się światła, i chociaż polują w nocy, to jednak nie podejdą do pojazdu. Zostawię włączone światła i będziesz tutaj bezpieczna. A jeśli poczujesz czy usłyszysz, że coś podchodzi, szybko wejdź na motor, dobrze? One nie podejdą tak blisko." Te słowa trochę ją przestraszyły. Jak w ogóle wyglądają zwierzęta na Zorna? Przecież przestraszyła się tych killis, a one okazały się zupełnie nieszkodliwe, wiec jak wyglądało coś naprawdę złego? I jak bardzo było niebezpieczne? Skinęła mu głową, chociaż wiedziała, że wcale nie była taka odważna. 90

Przypomniała sobie, że Rever zostawił dla niej wszystko, całe swoje życie, dom i rodzinę, nie, musiała być odważniejsza, nie mogła być takim mięczakiem. Dla niego musiała być silna. Wyprostowała ramiona i zmusiła się do uśmiechu, wiedziała, że to zauważy, przecież miał naprawdę dobry wzrok. "Nic mi nie będzie. Nie martw się o mnie. Ruszaj." Rever znowu zachichotał. "Jesteś taka ludzka." Och, gdyby tylko wiedział, pomyślała cicho, zachowując uśmiech na twarzy. Puścił ją, odwrócił się do motoru i zdjął z niego dwa duże worki, po czym pochylił się po jeszcze jeden i odszedł ciemność. Brenda czekała i słuchała, tak długo dopóki mogła, jego oddalających się kroków i zarysu sylwetki w świetle reflektorów, a później zapadła głucha cisza. Zaczęła się rozglądać ze strachem wokoło. Dopiero po chwili opanowała się na tyle, by usiąść na dużej, czerwonej skale, leżącej przy drodze. Była zaskoczona, że jej serce wciąż cicho bije. Dopiero po chwili wręcz wyskoczyło jej z piersi, gdy usłyszała, głośny ryk, gdzieś w oddali. Miała tylko nadzieję, że to był Rever i tak jak kazał, szybko stanęła w blasku reflektorów, na wypadek, gdyby jednak tak nie było. Kilka minut później usłyszała go jak wracał. Jego buty skrzypiały na twardych kamieniach, a po chwili i zobaczyła jak jego duża postać zbliża się do niej. "Mówiłem ci, że to nie potrwa długo." Szybko stanęła na nogach i oparła ręce na biodrach. "Czy teraz już mogę pójść z tobą?" "Tak. Mogę wziąć te dwie ostatnie torby na jeden raz. Dasz radę pójść w takiej ciemności? Bo jeśli nie, to zrobię trzecią rundę po ciebie, i przeniosę cię na ramionach." "Dam radę. Słyszałam ten ryk." "To było obrion." "Co to jest?" Rever zachichotał. "Wyglądają bardzo podobnie do killis, ale one nie są ani małe ani takie okrąglutkie, no i jedzą mięso. Są niebezpieczne, ale nie wtedy, gdy ja jestem z tobą." "Więc to coś nas nie zaatakuje, tak?" Była pełna nadziei. Zawahał się. "One nigdy nie atakują dwa razy, i mam nadzieję, że pierwsza próba go onieśmieliła i zniechęciła. Będę cię chronił."

91

Skinęła głową, wiedząc że Rever był bardzo dużym, dzielnym i przede wszystkim dobrym wojownikiem. Była pewna, że obroni ją przed wszystkim, przed czym tylko będzie mógł. Patrzyła, jak pochylił się nad motorem, by sięgnąć po dwa ostatnie worki, po czym wyłączył światła pojazdu. Otoczyła ich ciemność. Zamrugała kilka razy, i poczuła wielką ulgę, gdy jej oczy w końcu przyzwyczaiły się do niej. Nie widziała wszystkiego bardzo wyraźnie, jednak trzy księżyce były wystarczająco jasne, na bezchmurnym niebie, by widziała zarysy wszystkiego w ich otoczeniu. "Ruszajmy." Skinęła głową, dużemu zarysowi jego ciała przed nią, po czym podeszła do niego, upewniając się, że będzie naprawdę blisko niego. Rever mógł się poruszać bardzo szybko, miał w końcu dużo dłuższe nogi od jej, jednak zamiast tego szedł bardzo powoli, upewniając się, że ona cały czas za nim nadąża. Szli tak przez około pół mili w górę, zanim dostrzegła duży, ciemny kształt z przodu, przed nimi. Przypominało to czarną dziurę, a kiedy Rever ruszył w tamtym kierunku, upewniło ją to tylko w przekonaniu, że było to wejście do jaskini. Rever zatrzymał się przed nim. "Nie ruszaj się stąd aż wrócę. Muszę rozpalić ogień. Gdy byłem tutaj ostatnim razem za bardzo się spieszyłem, by sprawdzić wszystko tutaj dokładnie." Była zaskoczona, bo wrócił bardzo szybko, zaledwie w przeciągu kilku minut. Nie powiedział ani słowa, tylko podszedł do niej i szybko chwycił ją na ręce. Aż zadyszała z wrażenia, ale nie czekała ani sekundy by owinąć mu ramiona wokół szyi. Wiedziała, że musiała być bardzo ciężka, i to razem z jej plecakiem, ale jego to zupełnie nie obchodziło. Wszedł przez ciemny otwór, a ona zobaczyła migocące w oddali światło. Jaskinia była dużo większa niż się tego spodziewała. Rozglądała się po suficie, który wydawał się mieć jakieś trzydzieści stóp wysokości. Przeniosła spojrzenie na ścianę, i uświadomiła sobie, że spływa po niej woda, która gromadziła się w małym zbiorniku tuż przy niej, chociaż nie mogła się temu przyjrzeć zbyt dokładnie, bo kontury ginęły w cieniu. W samym środku jaskini było kilka skał, wśród których płonął ogień, delikatnie oświetlając pomieszczenie. "Nie potrzebowałeś dużo czasu, by rozpalić ognisko." "Mówiłem ci, że nasze oddziały bardzo rzadko zapuszczają się aż tak daleko, jednak czasami się to zdarza, dlatego też jesteśmy przygotowani na takie sytuacje. Zadbaliśmy o to, by mieć kilka schronień, które wyposażone są w kilka udogodnień, na czas naszego pobytu tutaj. Nasz oddział zostawił drewno do palenia, gdy byli tutaj tydzień temu. Dlatego też jesteśmy w dużo lepszej sytuacji, niż myślałem, że będziemy." Delikatnie postawił ją na nogach. A ona dalej rozglądała się po jaskini, gdy zdejmowała swój plecak. Położyła go na podłodze, i odwróciła głowę, do miejsca gdzie woda spływała po ścianie do małego oczka pod nią.

92

Ruszyła w tamtą stronę, czując jak bardzo musi być brudna. Podeszła jeszcze kilka kroków, uważnie przyglądając się wodzie. "Tutaj nie jest zbyt głęboko i można się bezpiecznie kąpać." Odwróciła się i zobaczyła, że Rever przygląda jej się bardzo spięty. Wręcz nerwowo. Przekrzywiła głowę, przyglądając mu się i zastanawiając się, o czym on tak intensywnie myślał. Zawahał się. "Muszę iść ukryć nasz łazik, tak by nie znalazł go żaden patrol, który mógłby ponownie zawędrować w te okolice. Nie spodziewam się ich, ale wolałbym jednak by nie było tutaj żadnych naszych śladów, jeśli by oni tędy przechodzili. Nie chcę by nas znaleźli." Podszedł do niej, patrząc na nią z góry. "Chciałbym abyś się wykąpała, gdy mnie nie będzie." "Okay." Podniosła głowę. "Pewnie mam na sobie niezłą warstwę brudu. " Przyjrzała się dokładniej skórzanemu mundurowi, i zobaczyła jak bardzo jest zakurzony po jeździe na tym motocyklu, przez tak trudny, leśny teren. Spojrzała mu w oczy. "Czy mam poczekać na ciebie w wodzie?" Uśmiech zadrgał w kącikach jej ust. "Mogłabym ci umyć plecy." Miękkie ryk zagrzmiał w jego piesi. "Bardzo chciałbym to zrobić z tobą, ale trochę później. To jest nasza noc związania. I bardzo bym chciał abyś była wykąpana i naga, gdy już wrócę. Czy mogłabyś także przygotować nasze łóżko?" Jej serce zamarło, kiedy skinęła mu głową. "To tak, tak jakby nasz miesiąc miodowy, prawda?" Jego usta opadły w dół. "Nie znam tego terminu." "Noc związania pewnie oznacza, że będziemy mieć dużo seksu, czyż nie?" Uśmiech aż rozświetlił jego twarz i oczy. "Tak." "Wezmę kąpiel i przygotuję łóżko, podczas gdy ty ukryjesz nasz pojazd, ale proszę pośpiesz się." Uśmiechnęła się do niego bardzo zalotnie. Wskazał na worek leżący w rogu jaskini. "Tam są trzy maty, rozłóż je w tamtym rogu. To będzie nasze łóżko." Wskazał na płaską skałę tuż nad podłogą. Odwrócił głowę i ich spojrzenia ponownie zatopiły się w sobie. "Postaram się to zrobić bardzo szybko, a kiedy wrócę, chciałbym abyś była naga. Zrobisz to dla mnie? Wiem, że ludzkie kobiety nie lubią by im rozkazywać, ale byłbym naprawdę wdzięczny, gdybyś to dla mnie zrobiła."

93

Brenda podeszła do niego i położyła delikatnie rękę na jego wielkiej klatce piersiowej. Pogłaskała go. "Będę wykąpana, naga i rozłożona na tym łóżku czekała na ciebie. Pamiętaj, że ja nie jestem nią, we mnie nie ma nic z niej." Brenda nawet nie chciała wymieniać imienia Tiny. Rever skinął głową. "Wiem o tym. Zaraz będę z powrotem."

94

Rozdział 8

Ułożyła maty w rogu, dokładnie tak jak ją o to prosił. A gdy na nich usiadła była bardzo zdziwiona, jak były one wygodne. Miękki materiał stanowił, wbrew pozorom, bardzo dobrą izolację między twardą skałą jaskini a jej ciałem. Brenda była już naga, czysta i trochę drżąca, ponieważ, chociaż ogień powoli ogrzewał pomieszczenie, to jednak ciało Revera dawało dużo więcej, i to dużo lepszego ciepła. Gdy wyszedł, szybko pobiegła się przygotować dla niego, ale teraz zastanawiała się gdzie on przepadł na tak długi czas. Minęła już przeszło godzina odkąd wyszedł, a ona przez ten czas zdążyła zrobić wszystko o co ją prosił, a teraz mogła tylko czekać na jego powrót. Siedziała więc na łóżku, zwrócona twarzą na wejście do jaskini, skupiając na nim całą swoją uwagę. I w końcu zobaczyła jakiś ruch w ciemności, a po chwili pojawił się Rever. A gdy mu się przyjrzała to zalała ją fala szoku. Był mokry i całkowicie nagi, za wyjątkiem jego mocnych butów, które teraz także kopnął z nóg, idąc w jej stronę. Patrzyła na niego z szeroko otwartymi ustami, myśląc, jak bardzo było to piękne i seksowne. Widziała jak pracują jego mięśnie, na całym ciele, gdy się do niej zbliżał. Było to tak fascynujące, że musiała sobie przypomnieć jak się oddycha. Rever zatrzymał się o stopę przed nią, a ona objęła wzrokiem całe jego ciało, zauważając w jakiej gotowości był jego fiut, i nie mogła się już skupić na niczym innym. Był gruby, twardy, i tak seksowny jak jasna cholera. Zrobił kolejny krok w jej stronę i uklęknął przed nią. Ta zmiana pozycji sprawiła, że teraz musiała się skupić na jego szerokiej klatce piersiowej. Błyszczały na niej krople wilgoci, co sprawiało, że wydawała się jakby naoliwiona, a to tylko dodawało mu urody. Patrzyła, jak kilka kropel zaczęło płynąc w dół, a jedna z nich zatrzymała się na jego pomarszczonym sutku. Brenda wreszcie opamiętała się, chociaż przyszło jej to z wielką trudnością. Szybko przechyliła się do przodu, położyła ręce na matach i powoli, na kolanach ruszyła w jego stronę. Miękki ryk zagrzmiał z lekko rozchylonych ust Revera, a jego kogut, choć to wydawało się wręcz niemożliwe, podniósł się jeszcze bardziej. Wyciągnęła rękę i lekko na niego dmuchnęła, po czym podniosła się na kolana tak, że teraz klęczeli naprzeciwko siebie. Ale jej jedynym celem, do którego tak uparcie zmierzała była ta kropla rosy zawieszona na jego sutku. Nie wahając się od razu po nią sięgnęła swoimi ustami. Jej język chwycił ją w ostatniej chwili zanim zdążyła się oderwać i upaść na podłogę. Ciało Revera napięło się w odpowiedzi na to, a mięśnie brzucha zafalowały lekko, podczas gdy ramiona zadrżały z ekstazy. Jej usta zamknęły się teraz na jego sutku, a język pieścił go niemiłosiernie, robią kółko za kółkiem, wirował wokół niego, po czym zassała go głęboko w usta.

95

Dwie duże, gorące ręce owinęły się wokół jej policzków, na tyle mocno, że udało mu się ją od niego oderwać, Teraz widziała jak jego pierś szaleńczo wibrowała tuż przed jej nosem, zanim z piersi Revera wyszedł kolejny tym razem bardzo głośny ryk. Przytulił ją tak mocno do siebie, że jego kogut, wręcz miażdżył jej miękki brzuch, była wręcz spłaszczona od tego, jak mocno ją przytulał. Przesunął szybko swoje ręce na jej tyłek i ścinał mocno pośladki, a z jej ust wyszedł jęk radości. "Brenda…" Jego głos był ochrypły i głęboki. "Puść mnie." Z żalem puściła go, ale przedtem jeszcze raz pocałowała sutek. Uniosła podbródek jak mogła najwyżej, zatrzymując się na chwilę na jego piersiach, doceniając jak idealne było jego ciało, każdy nawet najmniejszy skrawek, i spojrzała na niego. Głowa Revera była pochylona ku niej, w dół, a jego niesamowite niebieskie oczy naprawdę świeciły. Pochylił się w jej stronę, a ona przesunęła się z kolan i usiadła na pupie, na miękkiej macie. Jego dużo większe ciało od razu przytuliło się do niej, nie pozwalając chociażby na chwilę rozłąki. Ich nosy dosłownie dotykały się. "Jesteś moja!" Nie zawahała się. "Tak, jestem." Jego wielkie ciało trochę drżało, i wiedziała, że to nie było z zimna. Wziął głęboki oddech, co sprawiło, że przytuliła się jeszcze mocniej do jego piesi. Jego twardy kutas szarpnął w nią znowu, ale to nie było niewygodne. Jego ręce powoli ją puściły i poczuła jak dotknęła pośladkami miękkiej maty. "Pokaż mi się." Brenda przełknęła ślinę, opuszczając ręce z jego ramion, przesunęła się trochę do tyłu, tracąc kontakt z jego ciałem, i szybko przesunęła się na kolana, z pupą zwrócona w jego stronę, a potem się zawahała się. "Czy chciałabyś mnie na plecach z rozłożonymi nogami czy w ten sposób?" Odwróciła się, kładąc ręce na macie, oparła się na nich. Odwróciła głowę, i spojrzała na jego twarz przez ramię, rozszerzając swoje uda. Wiedziała, co ta pozycja oznacza, dlatego zgięła ramiona, opuszczając głowę niżej i jednocześnie podnosząc tyłek wyżej. Rever przez kilka sekund podziwiał widoki, cicho warcząc, po czym jego ręce dosłownie wystrzeliły do krzywizn jej ciała. Cała jego uwaga była skupina na jej tyłku. Przesunął po nim kilka razy ręką, od dolnej części pleców, ocierając się o cipkę aż do jej ud. Brenda zamknęła oczy, gdy palce Revera zaczęły badać jej płeć, dwa z nich bawiły się na wejściu do jej cipki, co jakiś czas naciskając na nią, ale nie wchodząc, po czym zjeżdżały niżej, by otrzeć się o jej łechtaczkę.

96

Rozdzielił jej wagi palcami, ale tylko trochę, by mógł przejeżdżać teraz swoimi palcami po jej wewnętrznych krawędziach, po czym chwycił jej twardy guziczek między swoje palce i ścisnął go bardzo delikatnie, by za chwilę zacząć go potrzeć swoimi palcami. I tak zaczął się nią bawić, powtarzając to i przeciągając po łechtaczce kostkami swoich dłoni. Jęk rozkoszy wyrwał się z ust Brendy. "To jest takie wspaniałe…" Odpowiedzią Revera był kolejny warkot. Było w nim coś tak bardzo prymitywnego i męskiego, gdy tak huczał na nią, że te dźwięki sprawiały że zupełnie miękła. Był takim dużym i silnym mężczyzną, prawdziwym samcem. Ale jego dotyk był delikatny, kiedy wciąż bawił się jej łechtaczką, pomiędzy swoimi palcami. Nacisnął na nią mocniej, a ona aż się złamała od tego dotyku. Jego kciuk nagle pchnął w jej cipkę, wchodząc w nią głęboko. Z ust Brendy wyrwał się jeszcze głośniejszy jęk, ale to uczucie, że on jest w niej, było tak wspaniałe, że nie mogła się przed tym powstrzymać. Opadła łokciami na matę, co sprawiło że jej ciało jeszcze bardziej się przechyliło w jego stronę, dając mu jeszcze swobodniejszy dostęp do niej. Zamknęła oczy, i obniżyła się jeszcze bardziej, aż czołem dotknęła miękkiej maty. Poruszyła swoja pupą w jego stronę, głębiej nabijając się na jego kciuk. "Proszę!" "Cicho!" Rozkazał. "Czuj." Czuła wszechogarniającą ją ochotę by zacząć krzyczeć z frustracji, gdy jego kciuk tak się nią bawił. Jego palce szarpały jej łechtaczkę, a potem, nagle i niespodziewanie zostawiły ją. Rever opuścił rękę i całkowicie się od niej odsunął. Brenda była tym kompletnie oszołomiona i zaszokowana. Jęknęła przeciągle z frustracji, a następnie podniosła się i odwróciła głowę, by spojrzeć na niego przez ramię. Spostrzegła, że jeszcze bardziej się od niej odsunął, a potem położył na plecach przy niej. Wyciągnął ramiona i po prostu przysunął jej pupę do siebie. Zastanawiała się, co on, do diabła planował zrobić. A potem Rever przeniósł jej biodra na siebie, a potem znowu przeciągnął wyżej chowając twarz w jej rozłożonych nogach. Aż zadyszała z wrażenia, gdy jej kolana wylądowały tuż nad jego ramionami, a on przyciągnął jej biodra bliżej swojej twarzy i chwycił ustami jej łechtaczkę, jednocześnie obiema rękami rozszerzając fałdy jej cipki. Teraz szok zamienił się w przeciągłe jęki przyjemności, Rever przytrzymywał ją na miejscu, zaś jego usta dręczyły jej łechtaczkę. Benda nigdy nie była w takiej pozycji, z żadnym mężczyzną. Przecież ona na nim niemal siedziała. Nie bardzo wiedziała co powinna zrobić, by nie opaść jeszcze bardziej na niego, ale to było takie wspaniałe uczucie. Czuła jak Rever dokuczał jej swoim językiem, podczas gdy ona coraz głośniej jęczała i wiła się z rozkoszy. Odrzuciła głowę, i dopadł ją mocny, ciężki i surowy orgazm, gdy jego zęby zacisnęły się na jej twardym guziczku. Ekstaza była niczym prawdziwe trzęsienie ziemi.

97

Rever puścić jej łechtaczkę a Brenda mogła tylko ciężko oddychać. Tak właściwie to ledwo łapała oddech i straciła go zupełnie, gdy do jej cipki wszedł jego gruby język. Rozpychał się w jej środku, a potem zaczął ją nim pieprzyć. Warknął głośno, a jej mięśnie, zaczęły drgać od tej mocnej penetracji. Usłyszała i od razu poczuła na sobie i w sobie jego warknięcie, po czym wysunął się spod niej. Brenda upadła na łokcie i kolana, czując się bardzo chwiejnie. A Rever przesunął się za nią, przytulając do jej nagich pleców, z nią wciąż na czworakach. I tak właściwie tylko to ją ostrzegło, zanim jego gruby fiut znalazł się cały w jej cipce. Początkowo wchodził w nią powoli, ale nie zatrzymał się ani na sekundę, dopóki nie był w niej cały. "O Boże!" Jęknęła. "Jesteś taki cholernie duży." "A ty jesteś taka ciasna!" Jęknął. "Na władcę księżyców, kobieto! Jesteś doskonała." I zaczął się w niej poruszać w powolnych pchnięciach, które sprawiły, że Brenda już nie była w stanie myśleć o czymkolwiek. Jedyne co mogła, to tylko czuć. Rever był niezwykle łagodny na początku, a potem zaczął zwiększać tempo, jego ręce opuściły jej plecy, wyprostował się i chwycił ją mocno za biodra, tak by trzymać ją w miejscu, podczas gdy on zaczął poduszczać się jeszcze mocniej i szybciej w niej, dając jej całą gamę narastających uczuć. Brenda wbiła paznokcie w matę, starając się nieco ograniczyć ruchu swojego ciała, a z jej ust wychodziły kolejne sapiące jęki, aż w końcu zaczęła krzyczeć. Z każdym kolejnym pchnięciem czuła się tak dobrze, tak wspaniale, to była czysta ekstaza, gdy wsuwał się z niej i wchodził w nią z pełną siłą. Obrócił trochę swoje biodra, a to sprawiło, że jego jądra zaczęły dotykać jej łechtaczki przy każdym jego ruchu. Przesunął dłońmi po jej udach, rozstawiając je odrobinę szerzej. Surowa rozkosz przepłynęła przez nią, gdy on dalej w nią wchodził tak mocno, tak twardo, gdy jego twardy niczym skała kutas siał spustoszenie wśród jej nerwów. A jeszcze ta dodatkowa stymulacja jej łechtaczki przez jego jądra, to było już za dużo, przeciążone nerwy chciały osiągnąć swój spokój, swoja kulminację. To nie mogło trwać dłużej, to było dla niej za dużo. "Dochodzę..." Jęknęła. "Dojdź dla mnie" Rever jęknął. "Teraz!" Towarzyszyły temu kolejne cztery twarde pchnięcia jego bioder i Brenda głośno krzycząc poczuła jak mięśnie jej pochwy drgają mocno. Przeszedł przez nią spazm rozkoszy i czystego zachwytu, który oślepił ją wybuchem ekstazy. Zachwiała się i została całkowicie pochłonięta. Za nią Rever ryknął głośno, gdy i przez niego przeszło uwolnienie, poczuła jak napełnia jej wnętrze swoim nasieniem, w kolejnych wybuchach słodkiego ciepła. I byłaby upadła, gdyby Rever nie trzymał mocno jej ud. Dyszała, nic więcej nie była w stanie zrobić. Czuła jak krople potu lekko łaskoczą jej skórę, ale nie otworzyła już oczu. Rever pochylił się nad nią ponownie, a jego ręce uwolniły jej biodra, pozwalając jej opaść delikatnie na matę. 98

Jego długie włosy opadały wokół nich, tworząc ciemną zasłonę. Położył się obok niej na plecach, wciąż ją mocno trzymając, a gdy otworzyła oczy, zobaczyła jak długie pasma jego włosów plączą się z jej, w miłym kontraście. Rever przytulił jej głowę do siebie. "Jesteś moja, a ja jestem twój. Jesteśmy związani." Uśmiech zdobił jego wargi. Uwielbiała jak wciąż to powtarzał, i była absolutnie pewna, że nigdy jej się to nie znudzi. "Tak." "Sprawiasz, że jestem szczęśliwy, Brenda." "Ty też czynisz mnie szczęśliwą, Rever." Dopiero teraz powoli wycofał się z jej ciała, i rozciągnął obok niej, jednak wciąż nie wypuszczał jej ze swoich objęć, tak więc teraz skończyło się na tym, że na wpół leżała na jego ogromnej piersi. Przykrył ich połową maty, a jego palce przebiegły po jej włosach, podczas, gdy drugą głaskał ją po plecach. "Życie tutaj będzie trudne, ale wierz, mi dołożę wszelkich starań, aby było to dla ciebie jak najłatwiejsze." Uniosła głowę i spojrzała w jego piękne oczy. "Nie potrzebuję tego aby było łatwo czy prosto. Muszę mieć tylko ciebie." Zobaczyła jego ostre zęby, gdy uśmiechnął się do niej tak szerokim i szczerym uśmiechem. "Jesteś wyjątkowa." "Tak jak i ty." Uśmiechnęli się do siebie. A Brenda znowu się zdziwiła, dlaczego ktoś tak wspaniały jak on, pozostawił za sobą całe swoje życie, dobre i wspaniałe, by być z nią. Nie miała pojęcia dlaczego to zrobił, ale była za to cholernie wdzięczna. Jej uśmiech powoli zanikał, poruszyła się i podniosła na cal, nad jego ciałem, tak by spojrzeć mu w oczy z góry. "Co sprawiło, że zdecydowałeś się na to, by mnie tutaj zabrać?"

99

Jego uśmiech zniknął. "Nie mogłem znieść myśli, że Volder mi cię zabierze. Nie mogłem pozwolić ci odejść. Od samego początku ciągnęło nas do siebie i wiedziałem, że czuję do ciebie dużo więcej niż powinien, ale starałem się temu opierać, ale to co poczułem, gdy go zobaczyłem, było kroplą która przelała kielich. Wtedy zrozumiałem. On ciebie przerażał i on ciebie nadużył." Ton jego głosu stał się ostry i surowy. "Ty musisz być szanowana, a sam pomysł, że on odda cię swoim ludziom, byś ich zaspokajała na kolanach, swoim językiem, wywołał we mnie straszliwą wściekłość. I wtedy już wiedziałem, wtedy właśnie zrozumiałem, że nigdy na coś takiego nie pozwolę." Urwał. "A twój pocałunek sprawił, że nie mogłem pozwolić ci odejść." Wpatrywała się w jego oczy myśląc, czy to przypadkiem nie było wyznanie dozgonnej miłości, ale to i tak było bardzo dobre. Skinęła głową. "Cieszę się, że tak zadecydowałeś. Wolę żyć w tej jaskini z tobą, niż być gdziekolwiek indziej, z kimś innym." "Życie będzie tutaj bardzo trudne dla nas, oczywiście dużo bardziej dla ciebie niż dla mnie, bo ja zostałem wychowany na wojownika, i my podczas naszych szkoleń trenujemy w bardzo trudnych warunkach, a ty jesteś człowiekiem, nie jesteś na to przygotowana, ale będę dbał o ciebie, Brenda. Będę cię chronić i upewnię się, że nigdy nie będziesz głodna." Wyciągnęła rękę i pogłaskała go po policzku. "Wiem. Nie musisz mnie o tym przekonywać." Uśmiechnął się. "Ja jestem dobrym myśliwym i umiem polować." Śmiejąc się, skinęła mu głową. "Oj, wierzę, że tak." Jego uśmiech zamarł. "Chociaż martwię się o naszą przyszłość." "Nie musisz, tak długo, jak jesteśmy razem wszystko będzie w porządku." "Będą na nas polować, ale zabiję każdego, kto ośmieli się zabrać ciebie ode mnie, zabiję wszystkich dzikich mężczyzn, którzy będą węszyć pod naszym domem. Niepokoję się też naszym potomstwem, jesteś człowiekiem, nie jesteś tak silna i odporna jak nasze kobiety, ale jeśli coś się stanie i będziesz potrzebowała pomocy medycznej, nie musisz się o to martwić, zabiorę cię tam. Wrócimy do cywilizacji, tak by ci pomogli." Przełknęła ślinę, nie chcąc myśleć o ewentualnej ciąży i ciężkim życiu w jaskini. "Co się stanie, jeśli kiedykolwiek tam wrócimy?"

100

Rever zmrużył oczy, miękkie warknięcie przeszło przez jego ciało, ale w oczach wiedziała gniew. "Volder będzie próbował odebrać mi ciebie, ponieważ prawo jest po jego stronie, i nie mogę go zakwestionować, bo według naszych przepisów nadal jestem związany z Tiną, to on ma do ciebie prawo. Zostanę ukarany za tą kradzież, ale nie to mnie martwi. Volder również ciebie za to ukarze, że ze mną uciekłaś. Musisz mi przysiąc, że jeśli zostaniemy kiedykolwiek schwytani, skłamiesz mówiąc mu, że zmusiłem ciebie do tego, że ci groziłem, rozumiesz?" Brenda była zszokowana. "Nie, nigdy czegoś takiego nie powiem. Ty mnie uratowałeś!" A po chwili ledwo mogła oddychać, bo Rever przetoczył się po macie przygważdżają ją do niej, swoim masywnym ciałem. Warknął cicho, podczas gdy jego oczy zwęziły się, gdy na nią patrzył. "Nic nie rozumiesz. Nadużywanie kobiet jest surowo zabronione, ale istnieją pewnie okoliczności na Zorna, w których jest to dopuszczalne. To jest właśnie kara za ucieczkę z innym mężczyzną. To straszne przestępstwo. Musisz mu powiedzieć, że ci groziłem śmiercią, że trzymałem cię tutaj wbrew twojej woli, jeśli kiedykolwiek tam wrócimy, Brenda. Nie rozumiesz tego, ale on może zrobić ci wiele złego za to." Brend zupełnie nie bała się Revera, wyciągnęła rękę i pogłaskała go po policzku, choć wyglądał na poważnie wkurzonego. "Wiesz, ostatnim razem nie kłamałam, byłam niewinna i co mnie spotkało? Nie, nie chcę kłamać, tak abyś ty był ukarany za przestępstwo, którego nie popełniłeś. Nie ukradłeś mnie, uratowałeś mnie i nie będziesz przez to cierpiał. Nie pozwolę byś był ukarany za to, że to ja chciałam być z tobą." Jego klatka piersiowa rozszerza się, gdy wziął głęboki oddech. "Nie rozumiesz, zostaniesz ukarana, bez względu na to, czy poszłaś za mną dobrowolnie czy też nie. Ale muszę ciebie ochronić przez wściekłością Voldera za to." "Oj, to on może być wkurzony jeszcze bardziej? Poważnie? Nawet mnie nie znał, a już był na mnie zły, za to że został związany z człowiekiem. Gdybyś tylko zobaczył jego twarz, gdy wpadł do domu… nawet bez tego wszystkiego co mówił i zrobił." Mięśnie szczęki Revera, zacisnęły się mocno. "Nie rozumiesz mężczyzn Zorn. Jeśli powiesz, że poszłaś ze mną dobrowolnie, to tylko jeszcze bardziej rozwścieczy jego dumę. To będzie dla niego wielkim wstydem, i aby zachować swoją godność, będzie musiał ukarać cię bardzo surowo." "Najgorszą karą dla mnie będzie już to, że cię stracę. A jeśli tak się stanie, nie będę już dbała o to. co się ze mną stanie. To nie będzie ważne." Coś złagodniało w pięknych oczach Revera. "Ale ja będę się o to martwił, dla mnie to będzie ważne." 101

Jej serce aż ścisnęło się w piersi. Cholera, jak samo spojrzenie jego oczu, mogło sprawiać, że ona od razu się topiła i miękła, ale patrząc w te jego wspaniałe oczy, kochała go tylko jeszcze bardziej, wiedząc, że on tak bardzo się o nią martwi, bardziej niż o samego siebie. Przecież on zrezygnował już dla niej ze wszystkiego. "Przysięgnij mi to, jako moja związana. Przysięgnij, bym był spokojniejszy, że groziłem ci utrata życia." Łzy napłynęły jej do oczu. "Nie każ mi obiecać czegoś, czego nigdy nie zrobię. Nie będę kłamała, nie proś mnie o to. Nigdy nie powiem, że zrobiłeś mi coś złego. Nie ma nawet mowy bym zgodziła się na coś takiego." Głowa Revera obniżyła się, i zamknął oczy a ich czoła zetknęły się ze sobą. Wówczas wziął drżący oddech. Podniósł się o cal, i otworzył oczy, a ich spojrzenia znowu się spotkały. Wysunął język i oblizał swoja dolna wargę, nie spuszczając z niej wzroku. "A zatem będę musiał się upewnić, że nigdy nas nie namierzą i nie znajdą." Jej palce przejechały po jego napiętej szczęce, kochając dotyk jego skóry. Jej serce przyspieszyło, kiedy poczuła jak przyrodzenie Revera także powstało, i poczuła już bardzo twardy, nacisk na wewnętrzną stronę swoich ud. Jej cipka od razu odpowiedziała, ona także go chciała. Nawet nie zawahała się i owinęła nogi wokół jego bioder. Rever podniósł się, pozwalając jej na zajęcie dogodniejszej pozycji. Ich spojrzenia cały czas były skupione tylko na sobie. "Kochaj mnie." Nie musiała prosić o to dwa razy. Usta Revera od razu odnalazły jej, podczas gdy on mościł się pomiędzy jej nogami, i chociaż jego ciało był dużo większe, robił to niezwykle delikatnie. Po czym wszedł w nią i dokładnie w tym samym momencie spotkały się ich języki. Złapał jej jęk rozkoszy w swoje usta, po czym pchnął w nią głębiej. Brenda przesunęła swoje nogi wyżej na jego ciele i owinęła je jeszcze mocnej, dając mu lepszy dostęp do siebie. Nigdy nie czuła się tak wspaniale. To co robił Rever było fantastyczne, i wykraczało bardzo daleko poza fizyczność. Jego usta opuściły jej, a on zaczął się mocniej rozpychać pomiędzy jej nogami. Kolejny miękki warkot opuścił jego usta. "Powiedz, że mnie kochasz. Chcę to usłyszeć, Brenda." "Zawsze będę cię kochała Rever." Wycofał się trochę po czym wszedł w nią na całą długość, jednym silnym pchnięciem. A ona poczuła obezwładniającą przyjemność. Poruszał się w niej w powolnych ruchach, i oboje cieszyli się każdą chwilą, gdy jego gruby kutas przesuwał się wewnątrz jej napiętego ciała.

102

Jej ręce chwyciły za jego szerokie, muskularne ramiona i objęła go jeszcze mocniej nogami, próbując go nakłonić do szybszego rytmu. Jego usta wygięły się w uśmiechu. "Chcesz więcej?" Nie mogła oderwać swoich oczu od tych jego, najseksowniejszych w całym wszechświecie. "Tak." Zatrzymał się na kilka uderzeń serca, a następnie zaczął w nią wchodzić ostro, szybko i bardzo mocno. A przez nią przeszłą czysta ekstaza, tak mocna, że po prostu zaczęła krzyczeć. "Tak!" "Trzymaj się mnie." Nigdy go nie puści. Rever przeniósł się na nią, a jego potężne ciało aż zafalowało, od użytej przez niego siły. Podparł się na ramieniu, tuż nad jej głową, tak by jej nie zmiażdżyć, a kolana wbił w maty, by zapewnić jakąś stabilność ich poruszającym się ciałom. Przekręcił odrobinę swoje biodra, i cały czas w nią wchodził w dominujących pchnięciach, które były całkowicie pod jego kontrolą. To było takie mistrzowskie, całe jego ciało, a ona kochała je tak samo mocno jak i jego samego. Wewnętrzne mięśnie jej cipki były tak mocno dociskane i pracowały tak mocno, aż jej nerwy były już zupełnie przewrażliwione. Rever tylko warczał i jęczał coraz głośniej. Brend nigdy nie czuła się tak niesamowicie jak przy nim, i nigdy z nikim już nie będzie. To był ten właściwy mężczyzna, ten idealny wojownik, który całkowicie zdobył jej serce, na wszystkie możliwe sposoby. On zostawił dla niej wszystko co posiadał i kim był. Kulminacja uderzyła w nią mocną falą. Jej wzrok oderwał się od jego, gdy jej głowa opadła bezwładnie do tyłu. Zacisnęła oczy, całkowicie pochłonięta przez seksualną rozkosz. Ciało Revera napięło się a jego pchnięcia nieco spowolniły, gdy on także doszedł. Czuła go w sobie, gdy jego kogut szarpał się w niej, wtłaczając w nią całe swoje nasienie. Oboje dyszeli ciężko, gdy Rever zatrzymał się, i opadł na nią chowając ją w swoich ramionach. Brenda otworzyła oczy, napotykając jego spojrzenie. Uśmiechnęła się. "Kocham cię i chcę, żebyś wiedział, że kocham cię cholernie mocno, Rever. I nie chodzi mi tutaj tylko o ten niesamowity sex, ale ja ciebie całego, po porostu, uwielbiam." Duży mężczyzna Zorn przesunął się, tak by móc swobodnie wyciągnąć jedna rękę i delikatnie pogłaskał ją po policzku. Jego palce wsunęły się w jej włosy, a Brenda uniosła głowę z maty. Jego wspaniałe świecące niebieskie oczy były hipnotyzujące. "Nigdy nie czułem do nikogo, do żadnej innej kobiety, tego co czuję do ciebie. Nidy nie doświadczyłem tylu, tak dobrych emocji."

103

Jej serce aż się skręciło. Może kiedyś, on jednak będzie w stanie się w niej zakochać. Może za jakiś czas… "Dopóki nie zobaczyłem ciebie. Ciągnęło mnie do ciebie od pierwszej chwili. To było zupełnie obezwładniające. Nie można było tego powstrzymać. Jesteś w moim sercu, jesteś całym moim sercem, jesteś moją związaną i umrę jeśli cię stracę. Zabiję każdego, kto spróbuje mi cię zabrać. Wyryłaś się głęboko w moim wnętrzu. A wtedy, gdy musiałem cię zawieść do centrum medycznego, by oczyścić cię z mojego nasienia i zabezpieczyć, przed możliwością posiadania mojego potomstwa, emocje aż szalały we mnie. Nie chciałem tego, nie chciałem stracić tego życia, ono było cenne, ale wiedziałem, że nigdy bym nie mógł cię zatrzymać. Dlatego zdobyłem się na to, by uratować honor rodziny. Byłem wychowywany jako Argis i poświęciłem wszystko dla dobra naszych ludzi i rodziny, bo my tak postępujemy. Jednak to ty byłaś tego ofiarą, Brenda, jednak nic innego nie mogłem zrobić, chociaż serce pękało mi z żalu. Ale to było także dla ciebie. Nigdy nie czułem do nikogo takiej miłości, do czasu, gdy znalazłaś się w moich ramionach. A teraz już mogę mieć to wszystko." Zamrugała, odganiając gorące łzy. "Och, Rever." Przytuliła go mocniej do siebie. "Kocham cię i to jak cholera. Jesteś dla mnie wszystkim i nigdy nie czułam do nikogo tego, co czuję teraz do ciebie i nigdy już do nikogo czegoś takiego nie poczuję." "Będziemy mieć bardzo dobre życie, ale niezbyt łatwe." "Nie obchodzi mnie, jak bardzo będzie nam ciężko w tej dziczy. Tak długo, jak długo będziemy razem, będę cholernie szczęśliwa żyjąc z tobą w tej jaskini." Uśmiechnął się. "Ostatecznie Volder może znajdzie jakąś kobietę, by się z nią związać i wtedy będziemy mogli wrócić. Tina jest większym problemem, chociaż myślę, że w końcu jakiś nieszczęśliwiec weźmie ją do łóżka, i może będzie chciał się z nią związać, jeśli oczywiście najpierw jej nie pozna trochę lepiej." Zaśmiali się oboje. "Mam nadzieję, że ona nie otworzy swoich ust po seksie." Roześmiał się. "Tak właśnie udało jej się mnie nabrać. Ledwo zamieniliśmy z sobą kilka słów. Był tylko seks i…" Brenda szybko wyciągnęła rękę i zacisnęła ją na jego ustach, przerywając mu wypowiedź. Popatrzył na nią pytająco. Westchnęła, i uwolniła jego usta. "Nie chcę w ogóle słyszeć o twoim seksie z nią. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo mnie zabijało to, gdy wiedziałam, że jesteś z nią, że ją dotykasz? Chciałam ciebie dla siebie. To było straszne, gdy patrzyłam jak idziesz z nią do waszej sypialni, by być z nią." Jego oczy zwęziły się. "Nie byłem z nią."

104

"Nie rozumiem." "Po dniu, kiedy spotkaliśmy killis nie mogłem znieść jej dotyku. Była…" Skrzywił się. "Nie była tobą. Nie chciałem z nią kopulować. Jestem Zorn i zawsze jestem w potrzebie seksu, ale jej nie chciałem dotykać, nie chciałem w nią wchodzić. Ona nie była tobą. Byłem na nią zły, więc wykopała mnie z łóżka. Spałem na podłodze i sam dbałem o moje potrzeby. Wiedziałem, że gdybym poszedł do twojego pokoju, nigdy już bym nie opuścił twojego łóżka. A ta wyprawa do centrum medycznego też mnie czegoś nauczyła. Nigdy więcej już byśmy tam nie poszli. Nigdy. Tak więc w nocy leżałem myśląc o tobie, i cierpiąc z potrzeby ciebie. Wiedziałem, że jesteś tak blisko, a ja choć jestem silnym wojownikiem, to jednak przegrywałem z potrzebą ciebie, Brenda." Pogłaskała jego pierś. "Nie musisz już z tym walczyć. Nigdy. Zawsze gdy będziesz chciał, to mnie weź." Rever uśmiechnął się. "Będziesz żałowała, że to powiedziałaś. Ja znowu tęsknię za tobą. Cały czas cię pragnę." Wyginając się na plecach, poruszyła swoją pupą zachęcająco, i od razu poczuła jak Rever stwardniał. Mężczyzna wydał z siebie miękki warkot i już był w jej wnętrzu. "Więc mnie weź. Chcę ciebie, Rever. Zawsze będę ciebie chciała." Zamknęła oczy, gdy jego usta opadły na jej. Zacisnęła ramiona wokół jego szyi, a on przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie. Ich języki od razu zatańczyły, a jęki ich szczęścia rozbrzmiały w pomieszczeniu. Jego pocałunki były czystą rozkoszą, a to jak on się z nią kochał było idyllą. I to była ostatnia myśl, którą miała zanim runęła na nią ta intensywna przyjemność, która dawały sobie nawzajem ich ciała.

105

Rozdział 9

To nie mogło się dziać, pomyślała Benda, gapiąc się na czterech rosłych mężczyzn Zorn, którzy ją otaczali. Nosili mundury dokładnie takie same jak ten, który ona, miała na sobie, więc domyśliła się, iż byli z patrolu granicznego. Jeden z mężczyzn przykucnął, wpatrując w przepełnione strachem oczy Brendy. Nie takiego widoku spodziewała się zobaczyć po przebudzeniu. "Ubieraj się!" Jego zwężone oczy przejechały po jej ledwo okrytym kocem ciele. "Szybko." Zastanawiała się, gdzie był Rever, rozpaczliwie szybko rozglądając się po jaskini. Czy ci ludzie zrobili mu krzywdę? Czy ona mogła nie słyszeć walki, gdy spała? W pamięci miała przebłyski, gdy Rever całował ją bardzo delikatnie w usta, mówiąc jej, że idzie na polowanie. Ale teraz w jaskini było bardzo ciemno. Była pewna, że rozmowa i pocałunek z Reveriem, miały miejsce, że jej się to nie przyśniło, więc czym prędzej otrząsnęła umysł z resztek snu. Teraz widziała promienie słońca w wejściu do jaskini, a zatem był już ranek. "Jeśli się nie ubierzesz, to zabierzemy cię stąd nago. Nie będziesz się czuła komfortowo, zwłaszcza, że na zewnątrz czeka jeszcze więcej mężczyzn. Trochę ich twój widok rozproszy." "Gdzie jest Rever?" Głos Brendy przepełniony był takim strachem, że aż rwał się i drżał. Głęboki warkot wyrwał się z jego rozchylonych warg. "Przywieźliśmy złapanych wcześniej dzikich samców. To miało go odciągnąć od ciebie, tak byśmy mogli ciebie uratować." Pokręciła głową, a jej oczy spojrzały błagalnie na tego wielkiego wojownika Zorn. "Nie. Nie rozumiesz, mnie nie trzeba ratować. To Rever mnie uratował. Błagam cię, proszę zostaw nas w spokoju. Nie zabieraj mnie od niego." Usta mężczyzny wykrzywił grymas. "On złamał nasze prawo, kradnąc kobietę, która nie należała do niego. Ubieraj się albo będziesz szła naga przy kilkudziesięciu naszych mężczyznach, czekających na kolejne moje rozkazy. Naprawdę chcesz, by wiedzieli cię nagą?" Jego wzrok pobiegł jeszcze raz po jej ciele. "Wszyscy jesteśmy ciekawi, tego, jak wyglądają ludzkie kobiety bez ubrania, ale bardzo wątpię, by ci się to podobało, jak będziemy ci się natarczywie przyglądali." "Dobrze, czy możesz podać mi moje ubranie?" Ostatnią rzeczą, jaką chciała to, było to by oni ją oglądali nagą. 106

Odwrócił głowę, i wyszeptał coś do jednego ze swoich ludzi. A ten mężczyzna odwrócił się, powąchał powietrze i ruszył, w róg jaskini, gdzie Rever schował plecak Brendy. Pochylił się nad nim i przez kilka minut szukał w nim czegoś, a potem wyjął z niego koszulę i spodnie. Brenda była mu bardzo wdzięczna, że wybrał spodnie, zamiast jednej z jej tunik, która niczego nie ukrywała, ani nie zasłaniała, tak właściwie. Cały czas została pod kocem, jedocześnie próbując się ubrać, i dopiero gdy była w pełni odziana odsłoniła go i wstała. Ponownie rozejrzała się po jaskini, i uświadomiła sobie, że stąd nie było stąd już żadnej innej drogi ucieczki. Dwaj mężczyźni pilnowali wejścia do jaskini, a dwaj kolejni stali teraz za nią. Czuła się taka malutka w porównaniu z nimi wszystkim. Złapali ją i wiedziała o tym, a gdzieś tam, na zewnątrz, był Rever w pełni świadomy jej kłopotów. "Zrozum…" Zaczęła i spojrzała w zielone oczy rosłego przywódcy. "A może byśmy zawarli pewną umowę?" Czarne brwi uniosły się. "Umowę?" Jego grymas pogłębił się "Po prostu zabierz mnie stąd ale zostaw tutaj Revera samego. On mnie uratował, bez względu na to czy chcesz w to wierzyć czy też nie. Mogę cię o to błagać, ale nie rób mu krzywdy. On to zrobił dla mnie, ja go do tego zmusiłam." Wzrok mężczyzny znowu przejechał po jej ciele. "Wierzę, że mógłbyś przekonać inteligentnego człowieka do tego. Jestem świadomy twojego seksualnego oddziaływania." Wyprostował się i zesztywniał. "Ale nie dam się tobie uwieść, zostałem zobowiązany do tego, aby ciebie przyprowadzić z powrotem." Brenda była zszokowana jego słowami. "To nie była oferta uwiedzenia ciebie. Nie chcę z tobą uprawiać seksu." Była przerażona tym, że tak pomyślał. "Błagać, oznacza na Ziemi, prosić o litość dla kogoś. Nie znacie tego tutaj?" Pokręcił głową. "Jestem wojownikiem. Współczucie jest dla głupców i kobiet." Jego uwaga skupiła się na mężczyźnie za jej plecami. "Skuj ją, ale bądź delikatny. Ona jest krucha." Mężczyzna skinął głową w odpowiedzi i stanął przed Brendą. A ona aż napięła się cała, gdy jego duża dłoń chwyciła ją za rękę. Pociągnął ją za sobą. Nie wiedziała sensu by stawiać opór, ci faceci byli dla niej zbyt szybcy i zbyt silni, by mogła odeprzeć ich atak. Wpatrywała się w mężczyznę, który ją ciągnął, jak teraz wyjmował zestaw kajdan, coś w rodzaju ziemskich kajdanek, tylko z grubszymi łańcuchami i szerszymi umocowaniami na nadgarstki. Jego dotyk był delikatny, kiedy sprawdził mocowanie kajdan, by upewnić się, że nie są dla niej zbyt ciężkie i za mocno zapięte. Dopiero teraz zwróciła uwagę, że on był inny niż mężczyźni Zorn, których widziała do tej pory, Miał niezwykle jasne włosy, ze srebrnymi pasemkami, które były spięte w kucyk, opadający do połowy jego pleców. Jego oczy także były zupełnie inne, niesamowicie srebrno-niebieskie, tak jak i jego skóra. 107

Oczywiście także był mocno opalony, ale nie na tak głęboko brązowy odcień jak inni mężczyźni, właściwie to była wręcz złota opalenizna. Mężczyzna za nią odszedł. "Teraz musimy złapać Revera bez walki. Pamiętajcie, że nie chcemy zabić Argisa." Ten stojący przed nią skinął na nią głową. "Użyjemy jej, aby był spokojniejszy. Jeśli zobaczy, że jestem gotów ją zabić, nie będzie walczył." Brenda walczyła ze łzami. Spędzili razem tylko jedną noc. Dlaczego te dupki, do jasnej cholery, musieli znaleźć ich tak szybko? Oni zamierzają go aresztować i zamknąć w obozie pracy, podczas gdy ona zostanie zwrócona Volderowi. O nie. Nie ma mowy. Nie… I słowa Revera rozbrzmiały echem w jej głowie. Co on jej kazał powiedzieć, gdy zostanie schwytana. On był gotów poświęcić siebie, aby ją chronić. A teraz te dupki, zamierzali użyć jej jako przynęty, by dostać Revera bez walki. Wiedziała, że on zrobi wszystko, aby ją ochronić, nawet to. Podniosła swój podbródek i popatrzyła wyzywająco na mężczyznę Zorn, który jak jej się wydawało był ich dowódcą. "Rever mnie nie ukradł. Rever jest całkowicie niewinny, i nie miał innego wyjścia jak tylko przyprowadzić mnie tutaj. To ja go do tego zmusiłam, to ja jestem winna, bo to ja go ukradłam." Mężczyzna uniósł brwi, w zdziwieniu. "Ukradłaś go? Ty?" A potem odrzucił głowę do tyłu i zaniósł się głębokim śmiechem. Gdy już się trochę opanował, wciąż wpatrywał się w nią rozbawiony. "Powiedz mi, maleńka kobieto, jak udało ci się ukraść Argisa?" Biorąc głęboki oddech, Brenda starała się uspokoić swoje szaleńczo bijące serce. Zauważyła broń Revera, którą on ogłuszył strażników, ale miała nadzieję, że ci nie będą o tym pamiętać, że to on to zrobił. Ot taki mały nieistotny szczegół. "Tam przy wodzie leży broń, która zmusiłam Revera, by mnie zabrał ze swojego domu." Skłamała. "Powiedziałam mu, że jeśli ja nie mogę go mieć, to w takim razie wysadzę statek Voldera, jeśli nie zabierze mnie stamtąd. Jestem co prawda tylko człowiekiem ale jestem bardzo zaradna." Uniosła podbródek jeszcze wyżej patrząc prosto na mężczyznę. "Umiem myśleć i kombinować." Teraz i ten obok niej zaśmiał się głośno. "Uważaj Allot. Ona wygląda strasznie niebezpieczne." Allot śmiał się nadal, ale jego spojrzenie było jasne i spokojne, gdy patrzył na nią. "Co masz na myśli?" Podszedł szybko do niej. Westchnienie uciekło z Brendy, gdy ten wielki mężczyzna chwycił ją w talii obiema rękami i podniósł ją do góry na prawie metr. Była teraz bardzo blisko jego twarzy, i widziała na niej wciąż, to cholerne rozbawienie. 108

"Mógłbym cię złamać i to bez użycia siły. Myślisz, że uwierzę w to twoje wyznanie? Proszę, nie obrażaj mojej inteligencji. Jesteś żałośnie słaba jak na człowieka, że nie wspomnę o tym, że jesteś tylko kobietą." Tak właściwie, to jak ją trzymał w ogóle nie sprawiało jej bólu. I naprawdę nie sądziła, by ją skrzywdził. Widać było, że myślał o niej tak samo jak Volder, i miała nadzieję, że za to co za chwilę zrobi, Allot jej nie zabije. I chociaż naprawdę się bała spojrzała wyzywająco na mężczyznę. "Jak spadać to tylko z wysokiego konia." Przechylił głowę, patrząc na nią. "Nie rozumiem tego co powiedziałaś." Brenda przyniosła szybko swoje kolano i jak najmocniej tylko mogła uderzyła nim w jego przyrodzenie. Może i miała unieruchomione ręce za plecami, ale on uniósł ją na tyle wysoko i jednocześnie blisko swojego ciała, że jej kolano trafiło idealnie pomiędzy jego lekko rozstawione uda. Widziała jak jego oczy rozszerzyły się, a z twarzy odpłynęła cała krew. A potem to ona wrzasnęła z przerażania, bo on odrzucił ją wysoko w powietrze, jak najdalej od siebie. Drugi z mężczyzn, ten ze srebrzystymi oczami, chwycił ją w locie, ocalając ją przed paskudnym upadkiem na podłogę. Uderzyła tamtego mężczyznę na tyle mocno, że aż upadł na kolana, rozpaczliwie trzymając się za krocze. Odrobina współczucia nadpłynęła do jej serca, gdy Allot tak jęczał na podłodze. Wojownicy Zorn naprawdę byli silnymi mężczyznami, a ten przedstawiał teraz bardzo żałosny widok. Miał opuszczoną głowę, a jego czarne włosy spadły mu na twarz. Jedynym dźwiękiem który wydawał był tylko syk wydychanego powietrza. Żal wypełnił Brendę. Pewnie nie powinna była tego robić, ale do diabła, on tak się z niej naśmiewał, kiedy ona walczyła o życie Revera. Mężczyzna który ją teraz trzymał warknął na tego na podłodze, i chwycił ją za łańcuchy zabezpieczające jej nadgarstki, więc była całkowicie przez niego uwięziona. "Założę się, że teraz myślisz trochę inaczej." Powiedziała cicho. "Czy to kolano było także żałośnie słabe dla ciebie?" Mężczyzna w mgnieniu oka podniósł głowę do góry, odrzucając swoje długie włosy z twarzy na plecy. Zawarczał, i opuścił ręce którymi trzymał się za krocze. W przeciągu jednego uderzenia serca był na nogach, warcząc wściekle stanął przed nią ponownie. Spojrzał w dół, w jej przerażone oczy, był tak blisko, że niemal dociskał się do jej ciała. Chciał się zemścić, wiedziała o tym, każdy ziemski facet by tak zrobił, tylko ten był szybszy i straszniejszy. "Jeśli nie byłabyś kobietą, zabiłbym cię za to."

109

Jej serce waliło mocno w piersi. "To ja ukradłam Revera i zmusiłam go, by zrobił to, co chciałam. Powiedziałam mu, że mam zamiar wysadzić statek w przestrzeni kosmicznej, jeśli on pozwoli by ten dupek, Volder mnie zabrał. Rever jest bohaterem, trzymał mnie tutaj, co ochroniło wasz męski rodzaj, przed moim wściekłym temperamentem!" "Czuję to, co się tutaj stało." Allot nadal warczał, gdy to mówił. "Czy zmusiłaś również Argisa by z tobą kopulował?" Brenda uciekła spojrzeniem, od jego wściekle świecących zielonych oczu. "Tak. Uwiodłam go. Rozebrałam się do naga, a on jest tylko mężczyzną pomimo wszystko. Ciężko ze sobą walczył, ale nie chciałam go zostawić w spokoju. Gdyby i o ciebie zaczęła się naga ocierać, to prosiłbyś mnie na kolanach, by mnie wydymać na zewnątrz. Myślisz, że dałbyś radę się temu oprzeć?" Zielone oczy zwęziły się. "A może spróbujemy się tego dowiedzieć, co?" Jego błyszczące oczy spoczęły na mężczyźnie za jej plecami. "Wypuść ją, Coto." Brend poczuła jak ręka strachu zaciska się na jej gardle. "Nie będę ciebie dotykała!" Człowiek, który trzymał łańcuch, nie wypuścił go. Na jej szczęście. "Nie pozwól, aby gniew tobą rządził, Allot. Ona należy do kogoś innego i celowo cię prowokuje." "Ona mnie zraniła. A teraz mogłaby to naprawić, bym poczuł się lepiej." Coto szarpnął Brendę z powrotem do siebie, warcząc. "Nie dotykaj jej. Ona miała najlepszego z nas. Obraziłeś ją i ona zrobiła to w odwecie, więc oboje jesteście winni tej sytuacji. Ona nie jest taka słaba i żałosna jak myśleliśmy. A teraz mamy inne sprawy do załatwienia. Argis Rever już wkrótce tutaj będzie. Czy ty naprawdę masz ochotę wyjaśniać Hyvin Berrrowi, że pozwoliliśmy by jego syn zginął w bitwie? Bo ja na pewno nie." Warczenie wyrwało się z piesi Allota. A całe jego ciało było wypełnione wściekłością, gdy pochylił się nad Brendą. Jego oczy zwięzły się niebezpiecznie. "Nie zazdroszczę ci twojej przyszłość z twoim związanym. Będziesz dobrze skuta i w kajdanach zanim jeszcze dotrzecie do jego Draisa." "Jeśli zostanę mu oddana to lepiej, żeby tak właśnie było, bo to będzie jedyny sposób, by mnie przy nim zatrzymać!" "Chodźmy!" Warknął Allot,. Odwrócił się, a po chwili słyszała już tylko uderzenia jego butów o twarde skały, gdy wybiegał z jaskini.

110

Coto zwrócił się do niej z niskim warkotem. "Podziwiam twoją odwagę, ale to nie było zbyt inteligentne, ziemska kobieto. Allot ma dość długą pamięć z bardzo krótkim temperamentem. A czeka nas dość długa podróż powrotna do granicy. Powinnaś trzymać się jak najbliżej mnie, tak bym mógł zapewnić ci bezpieczeństwo." Brenda zmarszczyła brwi i spojrzała na mężczyznę przez ramię. "A czemu to ciebie obchodzi? Nawet mnie nie znasz." Mężczyzna skinął głową, a jego srebrzysto niebieskie oczy zabarwiły się ciepłym światłem, gdy na nią patrzył. Był zupełnie inny od swoich towarzyszy z oddziału. Jego oczy był obrysowane czarnymi jak smoła rzęsami, co przy jego srebrzystych włosach nadawało mu niemal egzotyczny wyglądał. Przypomniał jej ziemskich facetów, którzy malowali oczy eyelinerem i poprawiali tuszem rzęsy. Miał zupełnie niesamowite oczy, jakby podkreślone makijażem, tyle że ten facet osiągał taki efekt zupełnie naturalnie. Tak właściwie to wyglądał jak wielki, super umięśniony Goth. "Masz rację. Nie znam cię. Jednak dość dobrze znam Revera i wszystkich jego braci. Dorastałem razem z nimi, od czasu gdy mój ojciec został zabity. Wówczas Hyvin Berrr zabrał mnie do swojego domu, i wychował niczym swojego własnego syna. Musisz być bardzo ważna dla Revera, skoro pozwolił ci się ukraść. On musi się o ciebie naprawdę troszczyć, więc i jak będę chronił kobietę dla której Rever zrezygnował ze wszystkiego, z całego swojego życia." Brenda była tym zaskoczona. "To dlaczego tu jesteś? Czemu polujesz na niego?" Duży Zorn zawahał się na chwilę. "Przyszedłem tutaj, aby się upewnić, że on nie zostanie zabity. Niektórym by się bardzo spodobało, by tak się stało. Jednak śmierć Argisa spowodowałaby, że Hyvin Berrr zabiłby każdego mężczyznę, który skrzywdziłby kogoś z jego krwi. A tego nie chcemy. Chodźmy. Będę chronił i ciebie i Revera. Musimy mieć dobry plan, by posprzątać cały ten bałagan, i byście wy oboje to przeżyli i wyszli z tego cali." Poczuła przypływ nadziei. "Więc myślisz, że uda nam się jakoś obejść wasze prawo?" Potrząsnął przecząco głową, i delikatnie popchnął ją do przodu. "Rever nie może cię zatrzymać, ale możemy spróbować uniknąć kary, jaka go za ten czyn czeka. Volder nie będzie mógł ubiegać się o możliwość zabicia Revera, za to, że z tobą kopulował, bo nie byłaś jeszcze jego związaną, i Hyvin wierzy, że może mu się udać wydobyć Revera z tego całego bałaganu." Po tych słowach, jej nadzieja została od razu zmiażdżona. A zatem jedynym dobrem, jakie miała była ta noc spędzona razem z nim w tej jaskini, no i to, że Rever nie skończy w obozie pracy. Gdy wyszli na zewnątrz oślepiły ją promienie słońca, które odbijały się od czerwonych drzew i krzewów, sprawiając, że wszystko płynęło w purpurowej rzece. Zamrugała kilka razy, starając się przyzwyczaić wzrok. Zobaczyła kilkudziesięciu mężczyzn Zorn, odzianych w skórzane mundury, czekających na nią. 111

Allot przyglądał się Brendzie przez długie sekundy, a potem jego uwaga skupiła się na Coto. "Stań razem z nią na tamtej skale. Argis wkrótce wróci i chcę żeby od razu zobaczył, iż ją schwytaliśmy." A potem odwrócił się do reszty ludzi. "Kobieta będzie przynętą. Gdy wydam rozkaz schwytacie Argisa, ale nie wyrządźcie mu krzywdy." Jeden z mężczyzn prychnął. "Oczywiście, że nie. Przecież on jest Argis." Allot warknął, pokazując ostre zęby. "Uważaj, na to co mówisz." Mężczyzna spuścił wzrok, dając mu krótkie skinienie głową. "Oczywiście." "On nie ma broni." Zaczął ponownie Allot. A potem jego ciało napięło się, a głowa odwróciła, i zaczął wąchać wiatr. "Nadchodzi!" Brenda zobaczyła jak Rever wychodzi z za jednego z głazów na prawo od niej, rozglądając się wściekle. Zatrzymał się. "Argis." Allot skłonił głową. "Mamy rozkaz od twojego ojca, by przyprowadzić cię z powrotem. Uszanuj jego życzenie i idź z nami spokojnie." Rever warknął. "Puść ją i zostawcie nas." Allot spotkał się spojrzeniem z Reverem. "Jeśli nas zaatakujesz, mamy pozwolenie by ją zabić." "Mój ojciec nigdy by na coś takiego nie pozwolił." Warknął Rever. "On tego nie zrobił." Powiedział głośno Coto. "Ona należy do Voldera zgodnie z naszym prawem i to on wydał rozkaz, by ją zabić." Wstręt w jego głosie był mocno zauważalny. "Wiesz czego oczekuje twój ojciec, Argis Rever. To bardzo mądry człowiek i powinieneś zrobić to, o co on cię prosi." Furia zalała twarz Revera. "Wiem, jakim torem szły jego myśli, ale ona jest moja, związałem się z nią i nie oddam jej." Allot warknął. "Masz już jedną ludzką kobietę. Nie możesz być związany z dwiema. Nawet Argis nie ma takiego przywileju." Rever zrobił jeden krok na przód, rozejrzał się po trzech tuzinach wojowników Zorn, a potem jego uwaga skupiła się na Allotcie. "Wzywam was do walki o nią." Allot zbladł. "Ona nie jest twoja, nie możesz nas wyzywać, więc nie będziemy z tobą o nią walczyć."

112

Rever ruszył szybko do przodu. Tak szybko, że to aż przestraszyło i zaskoczyło Brendę. Skoczył dobre pięć stóp w powietrze, i wylądował na czworakach. Jego potężne ciało było napięte, gdy powoli wstawał z półprzysiadu, a jego niebieskie oczy spalały wszystko swoją elektryzującą mocą, gdy spojrzał ponownie na Allota. "Puść ją, albo umrzesz, Allot. To jest wybór, który ja wam daje. Jeśli ona umrze, to wszyscy umrzecie razem z nią. Będę walczył do ostatniego tchu i nie pozwolę ci zabrać mojej kobiety z dala ode mnie, by została oddana innemu mężczyźnie." Brenda bała się o jego życie. Wiedziała, że Rever zamierza dla niej zabić i umrzeć. Gorące łzy napłynęły jej do oczu. "Rever, proszę nie umieraj dla mnie." Jej głos drżał. "Nie mogłabym żyć bez ciebie. Jeśli umrzesz to ja także. Nie chcę żyć bez ciebie." Jego usta zacisnęły się w wąską linię, gdy jego wspaniałe, niebieskie oczy spojrzały na nią. "Czy jesteś moja, Brenda?" "Zawsze!" Rever odpowiedział na to ogłuszającym rykiem, który rozszedł się takim echem, że aż zabolały ją od tego uszy. Po czym skoczył ponownie. Jego potężne ciało wylądowało na głazie, tuż przy stoku, po czym ruszył do przodu z pełną prędkością. Brenda zdążyła jedynie zassać powietrze, gdy Rever rzucił się na Allota. Mężczyzna z trudnością odpowiedział na jego atak, zasłaniając się tylko, przed pierwszym ciosem. Rever ponownie rzucił się na Allota i powalił go z głośnym jękiem, sam ledwo przy tym zachowując równowagę, gdy Allot uderzył w niego pięścią, podnosząc się szybko. Rever uchylił się i zaczął go ponownie atakować, trafiając najpierw w ramię, a później w żołądek. Allot znowu upadł na ziemię. Kilku mężczyzn z oddziału rzuciło się ku walczącym, ale Coto zatrzymał ich. "Nie! Wycofajcie się!" Warknął. "Niech walczą." Ludzie powoli wycofali się na bezpieczną odległość, ale niektórzy z nich nie wyglądali na zbyt zadowolonych z tego, a kilku wręcz na rozzłoszczonych. Brenda przerażonym wzrokiem przyglądała się dwójce walczących mężczyzn, chociaż niewiele była w stanie zauważyć w tej kotłowaninie, z czerwonymi chmurami pyłu unoszącymi się nad nimi. Widziała jak Allot zadawał ciężkie ciosy, ale Rever odpowiadał mu tym samym. Cały czas przewracali się i raz jeden był na górze, a raz drugi przejmował kontrolę. Jednak po kilku minutach skończyło się na tym, że Rever opanował walkę, został na górze i raz po raz uderzał w twarz Allota. A gdy ten przestał walczyć, i opadł zupełnie nieprzytomny, Rever wstał i odwrócił się do pozostałych mężczyzn. Głośno zaryczał, tak że Brendzie mało nie eksplodowały bębenki w uszach, i znowu przyjął postawę do walki. "Wystarczy, Argis" Warknął Coto. "Nie chcesz tego zrobić."

113

Rever odwrócił głowę, by spojrzeć na Zorna, który do niego mówił. Jego mundur był rozerwany w kilku miejscach. Przez rozcięcia widziała także mocną ranę od jego ramienia aż do żołądka. Jednak pokazał tylko Coto zęby i warknął. Jego oczy patrzyły wściekle. "Pozwól odejść mojej kobiecie." Brenda usłyszała jak Coto, stojący za nią wziął głęboki oddech. Próbowała ruszyć do Revera, ale mężczyzna za jej plecami, tylko mocniej przytrzymał łańcuch, przyciągając ją z powrotem do siebie, tak że potknęła się i uderzyła w jego klatkę piersiową. "Teraz!" Coto warknął. I Brenda w przerażeniu, zobaczyła jak kilku mężczyzn z oddziału podniosło broń, która wyglądała jak ziemskie pistolety. Rever musiał zauważyć ich ruch kątem oka, bo odwrócił się w ich stronę, ale zanim zdążył zrobić chociaż krok, usłyszała straszliwy huk. Oni strzelali do niego. Brenda krzyczała, zobaczyła że Rever został postrzelony. Czuła, że oszaleje od tego, krzyknęła jeszcze raz, i wykręciła swoje ciało. Mężczyzna którego kochała podał właśnie na kolana. Rever odwrócił głowę, aby spojrzeć ostatni raz na Brendę. Nie mogła oderwać od niego wzroku, widząc jak jego oczy odwracają się białkami do góry, a potem zamykają. Widziała, prawie w zwolnionym tempie, jak jego ciało pada martwe na ziemię, wzniecając obłok czerwonego kurzu. Coto warknął gniewnie i puścił nagle Brendę. A ona od razu, niemal instynktownie ruszyła do Revera. Kiedy była już blisko potknęła się, straciła równowagę. Z rękami związanymi za plecami, na kolanach, ruszyła do Revera. Zaczęła gorączkowo szukać krwawych ran na jego nieruchomym ciele. Ale jego mundur był czarny i cały, i nigdzie nie mogła znaleźć żadnych śladów wilgoci. A przecież widziała jak do niego strzelają. Odnalazła zaledwie kilka jakiś żółtych granulek na jego skórze. Walczyła ze swoimi kajdanami, by tego dotknąć, ale nie mogła się uwolnić. "Rever?" Łzy oślepiały ją, myślała, że jednak go zabili. "Rever!" Rozpaczliwie zaczęła krzyczeć jego imię, gdy się nad nim pochylała, próbując coś odczytać z jego przystojnej twarzy. Ale jego oczy pozostały zamknięte, chociaż ruch jego klatki piersiowej, dał jej nadzieje, że może jednak nie był martwy. Przekręciła się na bok i spróbowała wstać, ale zachwiała się i wylądowała przy tej próbie na plecach. Odwróciła głowę, by spojrzeć przerażona na Coto. "Jak mogłeś? Pomóż mu, do cholery. Zabierz go w tej chwili do lekarza!" Coto powoli podszedł do niej. "On żyje". 114

"Strzelaliście do niego!" Krzyczała, wciąż próbując wstać, ale nie mogła zachować na tyle równowagi by to zrobić i wszystko, co mogła, to jedynie gapić się wściekle na Coto. Och, gdyby jej się tylko udało wstać, to by się na niego za to rzuciła. "Myślałam, że jesteś jego przyjacielem, że wychowaliście się razem." Mężczyzna Zorn zatrzymał się kilka stóp przed nią. "Widzisz te żółte drobinki? To jest środek nasenny, który sprawi, że przez kilka godzin będzie nieprzytomny. To mu nie zaszkodzi." Ulga przelała się przez Brendę. Rever nie został poważnie ranny i nie umierał. Pochyliła głowę, by spojrzeć na mężczyznę, którego kochała, upewniając się, że on faktycznie oddycha, i żyje, chociaż wciąż był nieprzytomny. Pochyliła się nad nim jeszcze mocniej czując potrzebę, by go dotknąć. Chociaż było to praktycznie nie wykonalne z rękami skutymi za plecami. Straciła równowagę i wylądowała na piersi Revera. Jej twarz była zaledwie o kilka cali od jego. "Rever, tak mi przykro…" Wyszeptała. "Kocham cię." Brenda przyłożyła twarz do jego szyi, czując jak silnie bije jego serce przy jej uchu. I tak po prostu leżała, wdychając jego cudowny zapach, nawet jeśli teraz był zabarwiony mocno kurzem, brudem i potem po walce. Ale nie obchodziło jej to. Przesunęła się jeszcze bardziej ku niemu, i prawie cała rozciągnęła przy jego klatce piersiowej. A gdy Coto pochylił się nad nią i zaczął ją odciągać od Revera, zaczęła krzyczeć w proteście. Jednak on owinął jedną ręką jej piesi, podczas gdy druga spoczęła na jej tali i Coto podniósł ją z Revera. Zaczęła znowu krzyczeć, kopiąc gwałtownie nogami, ale mężczyzna przewidział jej ruchy, i odsunął ją od swojego ciała, tak by nie mogła podrapać go paznokciami, ani sięgnąć nogami. Trzymał ją mocno w swoich ramionach, wysoko nad ziemią, podczas gdy on zwrócił się do swoich ludzi. "Podnieście go delikatnie, nie chcemy go zranić jeszcze bardziej. Pamiętajcie, że on nie jest dzikim samcem." W głosie Coto zabrzmiała złość. "Załadujcie go, i uważnie obserwujcie. Nie spieszcie się, ale zróbcie to sprawnie, chcę być już w mieście gdy się obudzi." Jeden z mężczyzn przykucnął przy Allotcie. "On żyje, ale jest poważnie ranny. Ma uszkodzoną szczękę i kość w ramieniu przemieściła się." Coto westchnął. "Strzel do niego, granulatem do spania. Tak, aby był nieprzytomny do czasu gdy zostanie przewieziony do centrum medycznego. Nie chcę aby cierpiał, do tego czasu." Coto ruszył, wciąż trzymając Brendę w swoich wyciągniętych ramionach, gdzie mogła tylko zwisać, przed jego ciałem. Odwróciła głowę i spojrzała na niego. "Zdrajca." 115

Skrzywił się. "Nie znam tego słowa." "Dupek. A to słowo znasz? Jesteś totalnym dupkiem za to co zrobiłeś Reverowi. To właśnie była zdrada. Teraz już wiesz co miałam na myśli?" Coto potrząsnął głową i po prostu szedł dalej. "Zrobiłem to, aby uratować mu życie. Volder chciał sprowadzić tutaj swoich ludzi ze statku, by polowali na was oboje. On ma naprawdę wysoko wykwalifikowanych wojowników pod swoją kontrolą. Oni by się upewnili, że Rever by tego nie przeżył. Wiedziałem, że muszę to sam załatwić. Wiedziałem gdzie Rever pójdzie, więc postanowiłem dotrzeć do niego pierwszy. A teraz bądź cicho." Brenda była tym zszokowana, a po chwili ogarnęła ją wściekłość. Spojrzała na niego przez ramię. "Powiedziałeś im, jak mają do nas trafić?" "Wiedziałem, że to było miejsce, gdzie ja bym się schronił, gdybym ukradł kobietę. To jest dość komfortowe miejsce dla rodziny w tej dziczy. Byliśmy tutaj, razem, wiele razy. Wiedziałem, że tak będzie, że on tutaj przyjdzie. Jesteśmy jak bracia." "Ty skurwysynu. I tak go zdradziłeś? Jak mogłeś?" Gniewny pomruk wyrwał się z piersi Coto. Zatrzymał się nagle i niemal upuszczając Brendę, ale w ostatniej chwili złapał ją ponownie i delikatnie postawił. Obrócił ją twarzą do siebie i chwycił jej ramiona tuż nad łokciami. Jego oczy zwęziły się niebezpiecznie, a wściekłość zagościła na twarzy. "Ja go uratowałem. Słyszysz mnie? Słuchałaś tego co powiedziałem? Volder zamierzał wysłać tutaj swoich wojowników, by zapolowali na was oboje. A oni by się upewnili, że Rever by zginął, za kradzież jego przyszłej związanej. Zabijanie to przestępstwo na Zorna, jeśli nie jest wynikiem wyroku sądu i sędziego. Rozumiesz? Musiałem dotrzeć do Revera, musiałem go pierwszy schwytać, tak aby utrzymać go przy życiu. On jest moim bratem, może nie przez krew, ale on jest moim najlepszym przyjacielem." "A może Volder i jego ludzie by nas nie znaleźli? Pomyślałeś o tym? On działał w wielkim pośpiechu, chciał wracać na swój statek, może nie chciałby marnować na nas swojego czasu? A może by się szybko poddał, gdyby nie mogli nas znaleźć. Może wróciłby na Draisa, a Rever i ja moglibyśmy mieć tutaj bezpieczną przyszłość!" Żal zaświecił w tych dziwnych oczach tego wielkiego wojownika. "To była szansa dla Hyvin Berrra, by uratować życie Revera i podjęliśmy ją. Tak jak mówiłem, Volder ma wielu wojowników pod swoimi rozkazami. Niektórzy z nich byli szkoleni z Reverem i przez niego, więc oni także moli wiedzieć o tym miejscu. Nie mogliśmy się zgodzić na takie ryzyko." Brenda poczuła jak opuszcza ją gniew. "My się kochamy, rozumiesz to? Wiem, że nie chcę być z Volderem. Rever i ja należymy do siebie." 116

Mężczyzna skinął jej głową, ale na twarzy widziała litość. "Rever oczywiście ma obsesję na twoim punkcie. On zszargał swój honor i przyniósł wstyd swojej rodzinie, za to że chciał być razem z tobą, podczas, gdy wciąż jest związany z kimś innym. Przykro mi, ale prawo Zorna zabrania waszego związku. Nie można nic zrobić by wam pomóc, za wyjątkiem ocalenia życia Revera. Nawet jeśli będzie musiał zapłacić za to, pracując w jednym z najcięższych obozów na Zorna, to jednak będzie żył. Volder jest zły, ale wciąż ma swój honor i nie zabije kobiety na Zorna. A ty jeśli kochasz Revera, powinnaś zrezygnować z własnego szczęścia i nie utrudniać już tego. Wasz opór doprowadzi do tego, że zginiecie oboje. Przyjmij swoje przeznaczenie." Ból rozrywał całe jej ciało i duszę. Odwróciła głowę od Coto, tak by nie mógł zobaczyć jej łez, które zaczęły płynąć z jej oczy, gdy patrzyła jak czterech mężczyzn delikatnie podnosi nieprzytomnego Revera z ziemi i powoli rusza z jego bezwładnym ciałem, w kierunku dużych głazów. "Gdzie oni go zabierają?" "Mamy tutaj ukrytych kilak pojazdów, nie byliśmy w stanie dojechać tak daleko niezauważeni. A i tak byłem zaskoczony, że dotarliśmy tak daleko, nie wzbudzając podejrzeń Revera. Uwolnienie dzikich samców, zajęło całą jego uwagę, to był mój pomysł. On musiał ciebie chronić, a to dało nam możliwość, by dotrzeć do ciebie tak blisko. Uratowanie życia Revera jest moim priorytetem. I jeśli naprawdę go kochasz, to mamy taką samą misję." Brenda odwróciła głowę, patrząc na wielkiego Zorna. Widziała prawdziwy żal w jego srebrzysto niebieskich oczach. "Jesteś do dupy." Skrzywił się. "Do dupy, ale jak?" Frustracja wezbrała w niej. Trudno było obrażać ludzi na Zorna, gdy połowa z tego co mówiła nie była przez nich zrozumiała. "Och, zapomnij o tym. Nie podoba mi się to, co zrobiłeś. Ja po prostu..." Ból rozerwał ją od środka, gdy patrzyła jak Rever znika jej z oczu. "Ja po prostu chcę z nim być..." "Przykro mi". Duży wojownik Zorn delikatnie pogładził jej ramię, a potem ją za nie mocno chwycił. "Musimy już iść."

117

Rozdział 10

Strach całkowicie wypełniał Brendę, gdy patrzyła w przepełnione wściekłością oczy przywódcy Zorn, Hyvin Berrra. Tak, on zdecydowanie był wkurzony. Mięśnie na jego ramionach rysowały się bardzo wyraźnie. Były naprężone wręcz do granic możliwości, co było jeszcze bardziej podkreślone przez obcisłą koszulkę bez rękawów, którą miał na sobie. Jej spojrzenie podryfowało niżej i zatrzymało się na chwilkę na jego spodniach, które w kroju przypominały te ziemskie, jakie nosili piraci na filmach, a potem przyjrzała się całej jego sylwetce. Widziała krople potu na jego olbrzymiej klatce piersiowej, więc pomyślała, że został oderwany od jakiejś fizycznej pracy lub jakiego zadnia wymagającego użycia siły fizycznej. A kiedy odwrócił się do niej plecami, zwróciła uwagę również na jego bardzo długie włosy, związane teraz skórzanym paskiem w koński ogon, sięgający prawie to końca jego pleców. Poczuła jak zalewają ją wspomnienia. Tak, rozmawiała już z nim, i to tylko zaledwie tydzień temu, kiedy wysłał ją do domu Revera. Wydawało jej się, że od tego czasu minęły już wieki, a nie, zaledwie jeden tydzień. A teraz stała przed nim ponownie, czekając by znowu zadecydował o jej przyszłości. "Będzie dobrze." Coto zwrócił się cicho do lidera Zorn. "On spał przez całą, powrotną podróż. A wojownicy obchodzili się z nim delikatnie, on nie walczył, a gdy się obudzi także nie będzie w stanie walczyć." Hyvin Berrr nie okazywał spokoju. Widziała jak w jego pełnych ustach pojawiają się ostre zęby, zanim głośny ryk wyrwał się z jego gardła. "Mój syn jest oskarżony o kradzież kobiety!" Złość mężczyzny była skupiona na Brendzie. "To twoja wina, kobieto! Mój syn stracił panowanie nad sobą, gdy kokietowałaś go swoim ciałem!" "Żartujesz?" Brenda zmarszczyła brwi szczerze zdziwiona. "Widziałeś Tinę? To ona ma idealne do tego ciało. Ja jestem…" Przerwała, widząc jak twarz mężczyzny pociemniała z wściekłości, upewniając ją w tym, jak bardzo, tak naprawdę, był wkurzony. Nie chciała zdenerwować go jeszcze bardziej. "Nie jestem tak atrakcyjna jak ona. To nie ma nic wspólnego z moim ciałem. My się po prostu kochamy." Lider warknął i znowu odwrócił się do niej plecami, chodząc po salonie, a Coto wyglądał naprawdę nieszczęśliwie, gdy na niego patrzył. Coto wziął głęboki oddech. "Wiem, że to jest złe, ojcze. Ale wiem także, że to co zrobił Rever nie było chwilowym szaleństwem. On ją naprawdę kocha."

118

Hyvin Berrr warknął. "Wiem o tym i to aż za dobrze. Rever musi do niej coś czuć, skoro zdecydował się uciec z nią na te dzikie tereny." Zatrzymał się i powoli odwrócił do Coto. "I co ja mam teraz zrobić? Muszę działać zgodnie z prawem, mimo tego, że to przecież moje potomstwo. Stracę szacunek, jeśli tego nie zrobię. Jestem liderem nas wszystkich, nie mogę być oskarżany o stronniczość. Ale Rever nigdy mi nie wybaczy, gdy przekaże jego kobietę innemu wojownikowi. A nasi ludzie nie zgodzą się na tak jawne złamanie naszego prawa. A jeśli oddam ją Volderowi, Rever będzie go ścigał, aż do śmierci jednego z nich, by ją odzyskać." Brenda była zszokowana. Tego nie przewidziała. Czy naprawdę była szansa na to, że Rever pójdzie za nią? Część jej duszy ucieszyła się z tego, ale ta druga, rozsądniejsza i odpowiedzialniejsza, zaczęła się o niego bać. Logika podpowiadała jej, że jeśli Rever za nią ruszy, zginie. Volder mieszkał na statku kosmicznym, z całą masą wojowników pod swoim dowództwem, a Rever byłby całkowicie sam na tym statku. Volder by go zabił. "Tak, to prawda." Coto pokiwał głową. "To nie jest bitwa, którą mógłby wygrać." "Ale on będzie działał dokładnie w ten sposób." Lider Zorn wyglądał na bardzo nieszczęśliwego. "Wiem, że będzie walczył aż do śmierci, dla swojej kobiety. Ja bym zrobił dokładnie tak samo, a on jest bardzo do mnie podobny. Gdybym miał kobietę, która tak mocno chwyciłaby za moje serce, zrobiłbym wszystko by ją zatrzymać." Smutek błysnął w jego oczach. "A teraz… Nie mogę znaleźć żadnego, sensownego rozwiązania." Nagle, drzwi do salonu otworzyły się, co zaskoczyło Brendę. Poczuła jak ogarnia ją strach, gdy odwracała głowę w tamtą stronę, modląc się jednocześnie, by nie był to Volder. Do pokoju weszła wysoka kobieta Zorn. Była prawie tak samo mocno muskularna, jak mężczyźni, co trochę oszołomiło Brendę, zwłaszcza, że miała na sobie skórzane, obcisłe spodnie i bardzo obcisłą koszulkę, która ujawniała, że nie miała na sobie stanika. Jej piesi kołysały się gdy szła. Jej włosy były przycięte do ramion, co było kolejnym dziwactwem, ponieważ wszystkie kobiety Zorn, miały piękne, długie włosy. A potem, ta dziwna kobieta stanęła wściekła przed Hyvin Berrrem. "Poinformowano mnie, że Rever wrócił." Kobieta uporczywie wpatrywała się w Hyvin Berrra. "Nie zamierzam być poniżana, przez pracę mojego syna w jakimś obozie pracy, rozumiesz Berrr?" Kobieta popatrzyła na niego przepełniona złością, a potem odwróciła głowę, rozejrzała się po pokoju i całą uwagę skupiła na Brendzie. A ta aż robiła krok do tyłu, widząc tak wielką wściekłość skierowaną teraz bezpośrednio na nią. To było prawie jak fizyczny cios. Twarz kobiety była bardzo surowa i cholernie zimna. Głośny, zły warkot przyszedł przez nią i zobaczyła jej ostre zęby. Powieki miała zwężone.

119

"Czy ty jesteś tym czymś, dla czego mój syn odrzucił całą swoją dumę i honor?" Teraz na jej twarzy pojawił się wstręt. "Powinnaś umrzeć, bo martwa nie mogłabyś być dłużej powodem naszego wstydu." I ruszyła ku Brendzie, która była tym naprawdę przerażona. Zrozumiała, że ta kobieta zamierza ją zabić. Ot tak po porostu zabić. Nie miała pojęcia dlaczego, i co takiego jej zrobiła, ale mord w jej oczach nie pozostawiał złudzeń, co do jej intencji. Brenda bezwiednie zrobiła krok do tyłu, prawie potykając się o nogi Coto, ale musiała uciec od tej kobiety. Coto szybko przesunął ją za swoje plecy. Hyvin Berrr również ruszył w ich stronę, stając przed wściekłą kobietą. Chwycił ją za ramię i obrócił w swoją stronę. "Nie, Alluwn. Rever ją kocha." "Kocha?" Kobieta aż syknęła ze złości. "To uczucie jest dobre dla głupców, kobiet i innych słabeuszy!" Smutek błysnął na twarzy lidera Zorn. "Jestem świadomy swojej opinii na temat tych emocji. Ale pamiętaj, że on jest twoim synem, i znienawidzi ciebie za to jeszcze bardziej, jeśli zaatakujesz jego kobietę." Urwał. "Nie pozwolę ci na to." Brenda była zszokowana i to tak bardzo, że stała teraz z otwartą buzią przyglądając się tej parze. To była związana Hyvin Berra? I ta kobieta była matką Revera? Rever na pewno odziedziczył wygląda po ojcu, oceniła, gdy tak przyglądała się tej dwójce, która wyglądała tak, jakby miała się pozabijać. Brenda zastanawiała się, czy gdyby nie to, że mężczyzna trzymał kobietę za ramiona, czy ta próbowała by go uderzyć? Zacisnęła usta. Kobieta przysunęła się bliżej do ciała wielkiego mężczyzny, podnosząc głowę, tak że stali teraz prawie nos w nos. "Czy ty myślisz, że mnie to w ogóle obchodzi? To są twoi synowie, a ja nie zamierzam żyć we wstydzie, do którego doprowadził jeden z nich, tracąc swoją kontrolę. Wiesz, obcy są w porządku ale tylko do kopulowania z nimi, a on ukradł jednego z nich i uciekł! To jest niedopuszczalne! On jest słaby. A teraz wszyscy będą myśleli, że to ja wychowałam wojownika bez samokontroli." Prychnął. "Nikt ciebie o to nie oskarży. Twoja brutalność jest dobrze znana w naszym świecie, moja związana." Alluwn syknęła. "Możemy powstrzymać ten wstyd i zabić tą obcą. To właśnie należy zrobić." "Nie, nie zgadzam się na to. Nie wydam takiego rozkazu." Para spojrzała na siebie, ale to Alluwn wreszcie spuściła oczy. "A zatem, co masz zamiar z tym zrobić?" "Jeszcze nie zdecydowałem." Powiedział cicho Hyvin Berrr. 120

"Tutaj nie ma nic do decydowania. Jeśli nie zamierzasz zabić tej żałosnej obcej istoty, to może, natychmiast wyślij ją z naszej planety, razem z tym wojownikiem, który ją chce. On dowodzi Draisem, prawda?" "Tak." ”No to ją stąd odeślij jak najszybciej, niech opuści nasz świat. Ja mogę obsługiwać Revera." Hyvin Berrr warknął. "Będziesz się trzymała z daleka od mojego syna. Nie masz jakiegoś mężczyzny, który chciałby z tobą kopulować?" Alluwn syknęła. "Ja nie pozwalam by mężczyzna mną rządził, to ja ich wybieram i sobie podporządkowuje." Odsunął się od niej. "Więc idź i nie przychodź już tutaj. Dokonałaś już wyboru. Jesteśmy zobowiązani aż do śmierci, bo złożyłem śluby, ale tylko to. Masz się trzymać z dala od moich synów. Nie masz prawa tutaj przychodzić i domagać się czegokolwiek." Kobieta warknęła i rzuciła Brendzie mordercze spojrzenie. A potem jej złość skupiła się na Coto i zimno się do niebo uśmiechnęła. "Witaj Coto. Nie przyjdziesz, dać swojej mamie powitalnego całusa?" Coto wyglądał na bardzo wkurzonego, gdy warknął. "Nie!" Hyvin Berrr warknął. "Odejdź stąd!" Kobieta odwróciła głowę, wciąż uśmiechając się chłodno. "Nie chciałbyś zobaczyć jak kopuluję z jakimś mężczyzną? Wiesz, zawsze pragnęłam Coto, ale on nie chciał mnie dotknąć. Czuje jakąś bezużyteczną więź emocjonalna z tobą, za to że wziąłeś go do naszego domu. To jest żałosne. Prawdziwy wojownik, nigdy nie pozwoliłby na to, by rządziły nim jakieś emocje czy przyjaźń. A ty nie chciałbyś być znowu moim samcem? Znowu zobaczyć moje ciało w ten sposób? Pamiętasz to dobre uczucie, gdy oddawałeś swoje nasienie kobiecie? Czy to boli, kiedy ci o tym przypominam? Jak bardzo ci się to podobało? Czy już zrezygnowałeś z odczuwania czegoś takiego ponownie? Nie masz na to ochoty?" Hyvin Berrr skrzyżował swoje masywne ramiona na piesi. Jego oczy były bardzo zimne, gdy jej odpowiadał. "Jeśli to byłabyś ty, wolałbym jednak spłonąć i by mnie to rozerwało, niż gdybym miał znowu z tobą kopulować." Kobieta aż zadrżała ze złości. "Upewnij się, że ten bałagan będzie szybko posprzątany. Wypełnij swoje obowiązki." "Zawsze." Warknął.

121

Alluwn wybiegła z pokoju, zatrzaskując za sobą masywne drzwi. Coto uwolnił Brendę z za swoich pleców, i zrobił krok w stronę Hyvin Berra, ale nagle zatrzymał się i spojrzał na niego z niepokojem. "To nie twoja wina, że ona jest taka." Lider Zorn powoli skinął głową. "Tak, jestem tego świadomy. Masz jakieś propozycje?" "Nie wiem, co należy zrobić, ojcze. Ale poprę każdą twoją decyzję." Hyvin Berrr podszedł do niego i położył na jego ramieniu swoją dłoń. "Proszę, nie zawiedź mnie. Zawsze byłem i będę z ciebie dumny. Pamiętam także, że i dzisiaj uratowałeś życie Revera. Muszę podjęć dobrą decyzję, oni wkrótce tutaj przybędą. Musimy się zając tym razem." Coto wyciągnął swoją rękę, i chwycił drugiego mężczyznę za ramię. "Razem wygramy." "Tak, razem." Powtórzył Hyvin Berrr. A po chwili zarówno mężczyźni, jak i Brenda wydali z siebie zaskoczone okrzyki, gdy drzwi otworzyły się z hukiem. Wnętrzności Brendy, aż skręciły się w zdenerwowaniu, gdy zobaczyła jak do pokoju wchodzi Volder wraz z pięcioma mężczyznami, ubranymi w takie same mundury, jak ten, który on miał na sobie. Volder rozejrzał się po pokoju, a kiedy znalazł Brendę, natychmiast z furią ruszył w jej stronę. Warknął, podchodząc do niej szybko, z żywym okrucieństwem w oczach. Hyvin Berrr szybko stanął między nimi. "Zatrzymaj się!" Rozkazał. Volder zatrzymał się i pokłonił głowę. "Berrr Hyvin." "Tak, znaleźliśmy twoją związaną." Hyvin Berrr był wyraźnie zirytowany. "Pozostali wkrótce przybędą." Głowa Voldera poderwała się i jego ciemne oczy spoczęły na Hyvin Berrrze. "Żądam wyzwania." "Odmawiam." Widziała jak na twarzy Voldera pojawiło się niedowierzanie. "Wiem, że to twój syn, ale on ukradł moją kobietę." "Ona jeszcze nie jest twoja. Nie jesteś z nią związany." "On kopulował z nią, prawda? Ona może nosić jego potomstwo! On mi ją ukradł!" Volder zawarczał. "To jest wielka obraza dla mojej dumy i honoru. Mam do tego prawo, będę musiał wychowywać jego krew jako własną!"

122

Hyvin Berrr odwarknął mu ze złością. "Nie waż się mówić, że wychowywanie potomstwa z mojej krwi, nie jest dla ciebie zaszczytem!" Cokolwiek Volder zamierzał mu na to odpowiedzieć, zostało rozproszone i pochłonięte przez ponowne otworzenie drzwi. Do pokoju, zaczęło wchodzić bardzo wielu mężczyzn Zorn. Naliczyła ich z pięćdziesięciu. Wszyscy skłonili się przywódcy, i wielu z nich patrzyło w oszołomieniu na Brendę. Stawali w rzędach, przy ścianie za nią. Po chwili do sali weszła grupa odzianych w czerwone uniformy mężczyzn Zorn. A potem z półtuzina kolejnych wojowników Zorn, którzy prowadzili mocno skutego Revera. Miał na sobie same łańcuchu i pełno smyczy, które oni wszyscy przytrzymywali. Brenda zamrugała, odpędzając łzy, kiedy napotkała spojrzenie Revera. Popatrzyła na chwilę na jego mokre ciało, co powiedziało jej, że musiał wziąć prysznic. Był też prawie nagi, zakryty jedynie przez luźne, czarne szorty. Był przykuty za ręce i nogi, a na szyi miał gruby metalowy kołnierz, który szczelnie zaciskał się wokół jego gardła. Widziała wściekłość palącą się w jego oczach, gdy tak patrzyli na siebie, ale wiedziała, że nie była ona skierowana na nią. W końcu odwrócił wzrok od niej i spojrzał na swojego ojca. "Żądam zakwestionowania Voldera, jako partnera dla mojej kobiety." Volder warknął. "Dla twojej kobiety? Ona jest moja! Ale tak, niech się tak stanie, przyjmuję twoje wyzwanie i będziemy walczyć do śmierci!" "Dość!" Ryknął Hyvin Berrr. "Jakiekolwiek wyzwanie jest zabronione. Przeprowadzimy to zgodnie z przepisami prawa. I to jest moje ostatnie słowo. My zawsze działamy zgodnie z prawem i teraz też tak będzie!" Podszedł do niego starszy mężczyzna Zorn. "Czy mogę zacząć przeprowadzać to postępowanie, by wydać wyrok Hyvin Berrr?" Kiwając głową, Hyvin Berrr wyszedł na środek pomieszczenia. "Głos należy do ciebie, Zalk." Zalk wyglądał na około siedemdziesiąt lat, i był starszy niż pozostali mężczyźni w zasięgu jej wzroku. Widziała białe smugi w jego czarnych włosach, które wyglądały jak długa, kolorowa grzywa. Stanął obok lidera Zorn. "Jestem sędzią. Przedstawcie sprawę. Jestem gotów słuchać i dać mój wyrok." Drzwi otworzyły się ponownie i do sali wszedł kolejny mężczyzna. A gdy Brenda uważniej mu się przyjrzała, stwierdziła, że musiał to być brat Revera. Siła rodzinnego podobieństwa była niezaprzeczalna. Ruszył szybko do przodu, i zobaczyła, że ma on na sobie mundur strażnika granicznego. Z bliska także wydawał się o kila lat młodszy od Revera.

123

Popatrzył na nią, elektryzującymi niebieskimi oczami, prawie identycznym jak oczy Revera, a potem odwrócił i pochylił głowę przed swoim ojcem. Wyprostował się i stanął oko w oko z Coto. "Przepraszam za spóźnienie, ale dopiero teraz zostałem poinformowany o sytuacji." Zalk skinął mu głową. "Dobrze cię jest widzieć, Vhon." Coto zmarszczył brwi, patrząc ze zdziwieniem na mężczyznę przed nim. "Co ty tutaj robisz?" Wyszeptał. "Ratuje tyłek Revera." Odpowiedział mu szeptem Vhon. "Tylko nie to!" Ostrzegł go Coto. "Lepiej bądź cicho." "Oj, spokojnie." Vhon uśmiechnął się. "Wiem, co robię." Coto jęknął cicho z wyraźnym niesmakiem na twarzy. "Rozpoczynam obrady." Powiedział Zalk bardzo głośno. Rever nie opierał się, gdy strażnicy zaprowadzili go na środek pokoju. Spojrzał na Brendę, gdy przechodził obok niej. Zrobiła krok w jego kierunku, ale Coto chwycił ją za ramię i szarpnął z powrotem. Rever odwrócił głowę, ale jego wzrok przez cały czas pozostał na niej. Stanął obok swojego ojca. "Puśćcie go!" Hyvin Berrr nakazał strażnikom. "On będzie spokojny." "Co się dzieje?" Wyszeptała Brenda. "Kim są ci ludzie?" Coto przysunął się bliżej w jej stronę, prawie dotykając jej ramienia. "To są sędziowie ze wszystkich naszych okręgów. Oni będą świadkami tego, co będzie się tutaj działo. Tak właśnie działa nasze prawo." Tłumaczył jej miękkim głosem. "Oni reprezentują wszystkich na Zorna, i są tutaj, by nadzorować i sprawdzać, czy nie jest łamane prawo. Czy wszystko odbywa się sprawiedliwie i zgodnie z przepisami. Zalk jest najwyższym i najważniejszym sędzią. Jest również doradcą Hyvin Berrra." "Wysłucham teraz obu stron sporu." Powiedział głośno Zalk Volder ruszył w stronę centralnej części pomieszczenia. Brenda zaś zauważyła, że Rever, chociaż nadal był skuty, to jednak nie był już przez nikogo przytrzymywany za liny i łańcuchy, także przesunął się do środka pomieszczenia. I teraz tylko kilka stóp dzieliło go od Voldera, kiedy każdy z nich stanął przed obliczem sędziego. Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie badawczo, i nawet oddalona od nich o dobrych parę metrów Brenda zauważyła, i wręcz poczuła, ich wzajemną wrogość. "Spójrzcie na mnie!" Zawarczał Zalk.

124

Obaj mężczyźni spojrzeli na niego, a serce Brendy zaczęło wściekle uderzać z nerwów, i z troski o Revera. Boże, co się stanie gdy oni skarzą go na ten obóz pracy? Czy to było naprawdę takie złe miejsce? Tak, musiało takie być, skoro to miała być kara. Wojownicy Zorn, to wielcy, brutalni mężczyźni, więc i kara musiała taka być. "Jeśli mogę…" Zaczął Hyvin Berrr. "Chciałbym od czegoś zacząć." Zalk skinął mu głową. "Proszę, zaczynaj." Hyvin przywołał mężczyzn, którzy byli razem z Volderem w domu Revera. Brenda słuchała, jak Hyvin opowiadał ich historię od początku. Jak doszło do tego, że on umieścił ją pod ochroną Revera, a potem co się stało, gdy Volder przyszedł do jego domu. Czuła, jak przygląda jej się wiele par oczu, czuła na sobie ich spojrzenia, gdy słuchali jej historii. Nie było to zbyt komfortowe, zwłaszcza, że była jedyną kobietą w tym pomieszczeniu, pełnym wielkich, obcych mężczyzn. Nie bała się o swoje bezpieczeństwo, ale obawiała się ich oceny. Czuła jak jej policzki pokrywa ciepły rumieniec. Hyvin Berrr cofnął się. "Tak jak mówiłem, to ja wydałem rozkaz by ten człowiek znalazł się pod opieką Revera, i wierzyłem, że Volder zachowa się odpowiednio. Jednak jego zachowanie było obraźliwe. Rever, czy czułeś, że ludzka kobieta będzie bezpieczna pod opieką Voldera?" "Nie!" Warknął Rever. Odwrócił głowę i wściekle zawarczał na Voldera. "Nie czułem tego. On na nią nie zasługuje!" "Naprawdę?" Volder warknął. "Kopulowałeś z nią, czyż nie? Masz swoją ludzką zawiązaną, a jednak ukradłeś moją!" Rever otworzył usta, pokazując zęby i warknął nisko. "Tak, kopulowałem z nią, i opróżniłem w nią wiele razy swoje nasienie! Bo ona jest moja!" I zaczęli warczeć wściekle na siebie. Zalk ryknął. "Dosyć. Uspokójcie się! Natychmiast! Macie kontrolować swoje emocje." Obaj mężczyźni wciąż wyglądali na gotowych do ataku, ale nie poruszyli się już. Zalk skinął im ostro głową. "Prawo jest jasne w tym zakresie. Ludzka kobieta musi zostać oddana Volderowi, ale oskarżenia przeciwko Reverowi zostają odrzucane. Obawiał się o bezpieczeństwo ziemskiej kobiety." Zalk spojrzał na Voldera. "Musisz traktować obcą kobietę ze wszystkimi honorami prawowitej związanej. Będziesz przestrzegał w stosunku do niej naszego prawda. Będziesz…" "Nigdy nie oddam mojej kobiety!" Warknął Rever. "Przyjdę po nią, jeśli ją ode mnie zabierzecie. Rozstrzygniemy to poza granicami Zorna, gdzie nie działa już nasze prawo!" 125

"Liczę na to." Zadrwił kpiąco Volder. "Tylko pamiętaj, że gdy ty będziesz szukał transportowca, ja już będę ją miał na moim statku i będę z nią kopulował. Przez cały czas. Bez przerwy!" Rever ryknął i rzucił się na Voldera. W ich stronę szybko podbiegli strażnicy, starając się rozdzielić rozwścieczonych mężczyzn. Sześciu z nich rzuciło się na liny i łańcuchy, którymi związany był Rever, podczas gdy kolejnych sześciu otoczyło Voldera. Mężczyźni odciągnęli ich od siebie, ale wrogość nadal wisiała w powietrzu, gdy oni spoglądali na siebie. "Dotknij chociaż raz mojej związanej a umrzesz bolesną śmiercią!" To była zarówno obietnica jak i realne zagrożenie rzucone przez Revera. "Jeden siniak na mojej kobiecie, jedna kropla strachu a zapłacisz za to własną krwią i bólem!" "Ona była mi przyrzeczona!" Volder uderzył pięścią w swoją pierś. "Ona była związana z moim bratem. Według prawa jest moja!" "No! Nareszcie!" Vhon przeniósł się nagle. "Żądam głosu. Chciałbym przedstawić pewne fakty." Powiedział głośno. Wszyscy spojrzeli na wysokiego mężczyznę. A Brenda zobaczyła jak na twarzy Hyvin Berrra, pojawia się bardzo zły i wkurzony wyraz. "Przestań, Vhon. To jest posiedzenie sądu. Nie czas na twoje żarty." Vhon wyprostował sztywno ramiona, patrząc nieustępliwie na ojca. Jego usta zaciśnięte były w wąską linię. Odwrócił wzrok, i skupił się na sędzim. "Zalk, żądam głosu. Chciałbym przedstawić fakty. One mogą mieć wpływ na twoją decyzję. Czekałem na to by, Volder powołał się na wiązanie jego brata, jako decydujące przy tym roszczeniu." Zalk skinął głową. "Przedstaw swoje dowody." Wargi Vhona rozszerzyły się w szerokim uśmiechu, a potem odwrócił się on w stronę Brendy. Była zupełnie oszołomiona, gdy mężczyzna patrzył prosto na nią. A potem puścił do niej oczko, oczami takimi samymi jak Revera, ale jednak w geście, którego nigdy by nie oczekiwała po nikim na Zorna. "Czy Valho kopulował z tobą, człowieku? Czy on pozostawił w tobie, swoje nasienie?" Brenda poczuła jak jej twarz zaczyna płonąć. Czuła jak każdy mężczyzna teraz na nią patrzy, oczekując że opowie im czy uprawiała seks z Valho. Boże, oni właśnie na to czekali. Pokręciła głową. "To musi być jasna i czysta odpowiedź." Nakazał jej młodszy brat Revera. "Mów głośno i wyraźnie, tak by każdy mógł to usłyszeć."

126

"Nie." Powiedziała głośno. "On dał mi czas na dostosowanie się do niego, ale został zabity zanim zdążyliśmy uprawiać seks." Vhon odwrócił się, wciąż uśmiechnięty do Zalka. "Oświadczam zatem, że Volder nie ma żadnych praw do człowieka, gdyż jego brat nie był z nim związany. Oni zaledwie rozważali kwestię wiązania, ale nadal mogła swobodnie wybierać z którym mężczyzną chce zostać." Volder warknął. "Valho zabrał ją, z jej planty z zamiarem związania się z nią, po tym jak ona się na to zgodziła. Przyznała się do tego. Związani czy też nie, to ja mam do niej prawo." Brenda cicho, w myślach błagała starszego sędziego Zorn, by na nią spojrzał, by zobaczył jak bardzo żałowała tego, że się na to zgodziła, że nie chciała tego, by Volder miał do niej jakieś prawa czy roszczenia. To powinno rozwiązać wszystkie problemy. Nadzieja rozgorzała w niej, tląc się jak mała iskierka, że może w końcu ten koszmar się skończy. "On ma racje. Wskazał nam bardzo istoty problem." Powiedział Hyvin Berrr szybko. "Ich wiązanie nie było zakończone." Zalk nawet nie spojrzał na Brendę, całkowicie ją zignorował, kiedy zastanawiał się na tymi wszystkim fatami. Zajęło mu to kilka bardzo długich minut, aż w końcu wziął głęboki oddech, a Brenda poczuła, że jej serce wali tak, jakby miało wyskoczyć z jej piersi. "Człowiek zgodził się na związanie i prawo jest jasne. To Volder ma do niej prawo." Brenda aż zmrużyła oczy z rozczarowania, czując jak jej nadzieja została brutalnie zmiażdżona. To nie jest fair, do cholery, myślała rozgoryczona. Hyvin Berrr również wyglądał na wkurzonego, ale nie odezwał się. Brenda spojrzała na Revera, widząc jak i on rzucił sędziemu złe spojrzenie. Tak właściwie, to Volder był jedynym, który wydawał się cieszyć z pojętej decyzji. Vhon odwrócił głowę, patrząc na drzwi do sali. "Wprowadźcie ją." Zawołał do ludzi na przeciwległym końcu. "Jest jeszcze kilka faktów, które muszą być wyjawione dzisiaj." Brenda musiała przesunąć się trochę w lewo, by zobaczyć, co się stanie, kto wejdzie, gdy drzwi zostaną otworzone. Jaki plan wymyślił młodszy brat Revera by im pomóc? I znowu zapłonęła w niej nadzieja, tak by to, co zostanie przez te drzwi wprowadzone, mogło im pomóc na tyle by Zalk zmienił zdanie i wynik tego postępowania sądowego był dla nich łaskawy.

127

Po chwili zobaczyła jak przez drzwi wchodzą kolejni bracia Ravera, jednym z nich był Ral, którego już zdążyła poznać, a drugi był jakby jego młodszą kopią, chociaż miał kilka cech Revera. Musiał być także jego bratem. Prowadzili oni… przerażoną Tinę. Jeden z nich trzymał ją za kark a drugi za ramię, tak by się nie wyrywała. A za nimi szli ludzie ze straży z domu Revera, także przytrzymując jednego z nich. "A to co ma znaczyć?" Krzyknął Volder. "To nie jest fair, jeśli te fakty mają pochodzić od niej. Ona jest jego związaną, i będzie kłamać, by pomóc mu wygrać." Brenda popatrzyła na umundurowanych Zorn, którzy przytrzymywali jednego ze swoich. Ral właśnie dał znak strażnikom, by stanęli i spojrzał wściekły na Voldera. "Śmiesz mnie oskarżać o kłamstwo? O mówienie nieprawdy? Ty nawet nie masz pojęcia dlaczego tu jesteśmy, i co mamy do powiedzenia, Volder. Ja jestem Argis Ral, jestem sędzią, a ty powątpiewasz w mój honor? Jeśli jeszcze raz zwrócisz się do mnie w ten sposób, to my będziemy walczyć." "Wystarczy!" Rozkazał Zalk. "Przedstaw swoje dowody, Argis Ral. Twój honor nie jest w żaden sposób kwestionowany. Zaczynaj." "Mów!" Ral wskazał na skutego strażnika, zmuszając jednocześnie mężczyznę by klęknął przed Zalkiem. "Powiedz mu, prawdę. Natychmiast!" Skamieniały ze strachu strażnik nie spojrzał na Revera. Otworzył usta, ale nic z nich nie wyszło. Przełknął ślinę. Brenda widziała jak zapracowały mięśnie w jego gardle. Znowu otworzył usta i tym razem zaczął mówić. "Błagam o wybaczenie, Argis Rever. Ona mnie drażniła i kusiła. Nie mogłem jej się oprzeć. Ona…" "Zamknij się, idioto!" Wrzasnęła Tina. Rever zmarszczył brwi, przyglądając się klęczącemu mężczyźnie przez kilka długich minut, a potem jego wzrok powędrował ku Tinie. Patrzyła wyzywająco na Revera, z rękami skrzyżowanymi na piersiach, ale jej twarz była trochę bledsza niż zwykle. "Nie patrz tak na mnie!" W końcu pękła. "To wszystko to twoja cholerna wina. Tylko mnie pieprzysz, na tej nudnej do bólu planecie. W ogóle ze sobą nie rozmawiamy, a jak już coś mówisz to tylko warczysz, zamiast gadać! Jak jakiś cholerny pies. Chcesz nim być, to sobie bądź, ale ja nim nie jestem. Jedyne czego chcesz to tylko pieprzenia i to najlepiej na okrągło. A ja jestem kobietą z potrzebami, która lubi się spotykać z ludźmi i rozmawiać. My nie mamy ze sobą nic wspólnego." Rever zmrużył oczy, ale nie powiedział ani słowa, ale Brenda nie zamierzała być cicho, oj miała tej suce kilka słów do powiedzenia. Coto jakby przewidując to, co chciała zrobić, chwycił ją za ramię i potrząsnął głową, gdy na niego spojrzała.

128

Skrzywiła się, ale zamknęła usta, chociaż wewnątrz wciąż miała ochotę jej powiedzieć kilka cholernie miłych rzeczy. Rozejrzała się, a potem znowu skupiła na strażniku. "Przyznaję się." Strażnik na kolanach warknął przeciągle i ulegle. "Pozwoliłem sobie kopulować z tym człowiekiem. Dała mi dostęp do swojego ciała, do swojego wnętrza i to było takie dobre, nie umiałem jej odmówić, gdy była na moich kolanach. Oddałem jej swoje nasienie." Cała sala była niesamowicie cicha. Jakby wszyscy wstrzymali oddech. Brenda zobaczyła szok na wielu twarzach. Chociaż ona sama nie była tym w żaden sposób zaskoczona, to było do przewidzenia, że Tina była gotowa uwieść strażnika. Spojrzała na Revera, chcąc zobaczyć jego reakcje, czy się tym martwił, albo denerwował, ale nie… on się szeroko uśmiechał. A zatem wiadomość, że Tina jest dziwką była dobrą wiadomością, sądząc po jego reakcji. Zagryzła wargi, czekając i mając nadzieję, że może jednak coś dobrego z tego wyjdzie. "A zatem, to ona złamała umowę wiązania jako pierwsza." Powiedział cicho Ral. "Powiedz Zalkowi kiedy pozwoliłeś sobie na oddanie tej ludzkiej kobiecie swojego nasienia." Strażnik spojrzał na Revera zupełnie zdezorientowany. "To było pierwszego dnia, gdy Argis Rever wrócił do pracy. Miałem wówczas wartę na podwórku i ona przyszła do mnie. Zrzuciła swoje ubranie i uklękła przede mną, wzięła mojego członka w usta. Nie umiałem jej odmówić. A kiedy skończyła kazała mi się na sobie położyć… Pragnąłem jej." Urwał. "Żałuję tego, Argis Rever. Przyniosłem wstyd mojej rodzinie i tobie. Zasługuję na śmierć. Niech to będzie karą dla mnie. Proszę tylko by nastąpiła ona szybko i bez walki." Brenda zastanawiała się, o co, do cholery, teraz chodzi i co to wszystko znaczy. Była całkowicie zdezorientowana. Coto pochylił się w jej stronę. "Za kopulację z kimś już związanym, jest wyrok śmierci. Mężczyźni walczą ze sobą na śmierć i życie, ale ten młody mężczyzna wie, że Rever może sprawić by umierał on w męczarniach przez długie godziny, dlatego proponuje by nie walczyli. By Rever po porostu podciął mu szyję. Szybko." Rever zrobił krok w stronę klęczącego strażnika. Przestraszony Zorn podniósł głowę i zamknął oczy. Mężczyźni, którzy przytrzymywali za kajdany Revera, puścili je, tak by mógł podejść swobodnie do winowajcy. Brenda już otwierała usta, by prosić Revera, by jednak go nie zabijał, gdy Rever przemówił. "Nie zabije cię Olt. Ukarzę cię za to dużo gorzej i bardziej dotkliwie. Nie wyzywam cię, lecz oferuję ci Tinę. Oddaję tobie moją związaną. Weź tą ziemską kobietę i odejdźcie wolni."

129

"Co?" Tina głośno wrzasnęła. Spojrzała na Revera. "Nie możesz mnie jemu dać. On jest nikim! Był tylko zabawką do pieprzenia, tak na kilka razy! On nawet w tym nie jest dobry. Bawiłam się z nim, ponieważ w naszym domu przebywała ta tłusta dupa i widziałam jak na nią patrzyłeś!" Rever wciąż uśmiechnięty odpowiedział jej cicho. "Prawo Zorna Tina. Zaoferowałaś swoje ciało innemu mężczyźnie, pozwoliłaś by oddał ci swoje nasienie, więc teraz należysz do niego." Zalk skinął głową "Nasze prawo wymaga od mężczyzny Zorn, wyzwania dla swojej związanej a Rever z niego zrezygnował. Teraz jesteś związana z Oltem. Odejdź ze swoim nowym związanym." Zalk popatrzył na zszokowanego, wciąż klęczącego strażnika. "Weź swoją związaną i odejdźcie, wiedząc jak wielką Argis Rever okazał wam hojność. Bądź świadomy tego, że mogłeś zginąć przy tym wyzwaniu." "Nie ma nawet mowy, do jasnej cholery!" Tina próbowała walczyć, by się uwolnić z uścisku brata Revera i podejść do niego, ale ten trzymał ją bardzo mocno. "Rever, do cholery. Nie pozwól mu mnie zabrać do jakiego pieprzonego nie wiadomo gdzie! To ty mnie przywlokłeś na tą zapomnianą przez boga planetę i nie możesz mnie teraz komuś po prostu oddać, i to jakiemuś cholernemu szczeniakowi! Jesteś pierdolonym zwierzęciem Rever!" Rever skrzyżował tylko ręce na piersi. "On będzie cię kochać." Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. "Tylko pamiętaj, że kiedy zaoferujesz się następnemu mężczyźnie miej świadomość, że Olt przyjmie to wyzwanie, a ciebie ukarze. Oj, będziecie mieli takie szczęśliwe życie." Uśmiechnął się do brata. "Argernon oddaj ją proszę jej nowemu związanemu." Argernon, który przytrzymywał Tinę, przez ten cały czas za ramię odpowiedział mu uśmiechem. "Bardzo się cieszę, że mogę ją mu przekazać i pozbyć się jej." Olt szybko wstał z kolan, rozglądając się oszołomiony, ale na jego twarzy malowała się także wielka ulga, że jednak nie umrze za swój czyn. Ruszył szybko w stronę Tiny, a ona podniosła ręce przed siebie, chcąc go powstrzymać. "Nie. Nie jestem twoja!" Olt warknął. "Idziemy." Tina spojrzała na niego wściekle. "Nie ma, kurwa, mowy! To było tylko kilka szybkich numerków. I nie zamierzam nigdzie z tobą iść z tego powodu!" Argernon popchnął Tinę w stronę Olta. "Weź ją i odejdźcie stąd szybko. Ona należy do ciebie." Olt podszedł do niej, już bez oporów. I Brenda zobaczyła jak się pochylił przed nią i po prostu przerzucił sobie, wciąż protestującą, kobietę przez ramię. A potem jego duża dłoń uderzyła ją w tyłek, i to mocno, kiedy próbowała wyrwać się z jego uścisku. 130

Swoją drugą rękę położył na jej udach, przytrzymując ją na miejscu, a potem szybko ruszył do drzwi. Benda nie mogła powstrzymać się od uśmiechu, gdy obserwowała jak Tina była wynoszona z ich życia. Dosłownie. Jeden z wojowników Zorn otworzył drzwi przed Oltem. I wszyscy w pokoju słyszeli jak Tina, krzyczy "pierdolony osioł", a potem na jej tyłek opadł kolejny, siarczysty klaps. A po chwili drzwi się za nimi zamknęły. Uwaga Brendy skupiła się teraz na Reverze. A on przyglądał jej się z uśmiechem. Zastanawiała się, co będzie dalej, i bała się pozwolić nadziej znowu zatlić się w jej sercu. Rever odwrócił się od niej, przenosząc swoja uwagę na brata. Ral odpowiedział mu skinieniem głowy i uśmiechem, a później tak samo zrobił z Argernonem i Vhonem. Vhon zaśmiał się w odprowadzi. A potem wszyscy skupili się z powrotem na Zalku. "W odniesieniu do nowych faktów, rozważam wyzwanie dla tej ludzkiej kobiety, które złożył Raver, Volderowi." Podniecenie i strach ścisnęły Brendzie wnętrzności. Teraz już zaczęła wszystko rozumieć, i poczuła jakby przygniotła ją tona cegieł. Była tak szczęśliwa, że Rever pozbył się ze swojego życia Tiny, że nie był już z nią dłużej związany, że ona już nie była dla niego problemem, że zupełnie zapomniała o sobie, że nadal jednak mieli problemy. A teraz on będzie musiał o nią walczyć. I w tej walce może zostać zraniony albo… umrzeć. Zalk popatrzył na Revera przez dłuższą chwilę. A potem odwrócił głowę do Voldera. "On cię zabije, Volder. Nie znasz tej ludzkiej kobiety, nie zależy ci na niej, a ona wyraźnie preferuje Argis Revera." Urwał. "Czy przyjmujesz to wyzwanie? Odmowa nie przyniesie ujmy twojej dumie, nie w tych warunkach." Volder warknął. "Przyjmuję wyzwanie do walki na śmierć." Brenda poczuła jak uginają się pod nią kolana. On będzie o nią walczył. On może przez to zginąć. Może umrzeć próbując ją wygrać. I zrobiła jedyne co mogła. Kopnęła Coto w goleń i szarpnęła mocno swoim ramieniem, które on wciąż przytrzymywał. Coto zachwiał się i puścił ją. A ona skorzystała z jego zaskoczenia, uwolniła się, i podbiegła do Revera. A ten szybko ją chwycił i przyciągnął do siebie, gdy tylko znalazła się w zasięgu jego ramion i przyciągnął do swojej piesi. Poczuła jak w jej ciało wbijają się ciężkie łańcuchy, którymi wciąż był skuty, ale nie obchodziło jej to. Liczyło się tylko to, że byli razem i w końcu mogła go dotknąć. Rever pochylił głowę w jej stronę i wyszeptał tak, by tylko ona mogła go usłyszeć. "Zwyciężę, Brenda. Nie martw się." Zamrugała, odpędzając łzy. "Kocham cię. Chciałam abyś tylko to wiedział."

131

Rozdział 11

"Puść moją kobietę!" Warknął Volder. "Nie będziecie walczyć tutaj!" Ryknął Zalk. "Cofnij się Volder. Nie będziecie walczyli w pomieszczeniu. Wyjdziemy teraz na zewnątrz, na arenę, tam gdzie jest miejsce na takie walki." Brenda odwróciła głowę, zaniepokojona tym, że Volderowi udało się podejść tak cholernie blisko nich. Był wściekły tym, że Rever ją trzymał. Widziała jak w jego ciemnych oczach płonie furia. Rever szybko odwrócił się i ją puścił, chowając za swoimi plecami. Zawarczał na Voldera. Brenda rozejrzała się, wychylając głowę z za jego pleców. Volder, wyglądał na gotowego do ataku, ale, na szczęście, zdążyli już go otoczyć strażnicy. Przytrzymywali go, co sprawiło, że napięte ciało Revera odrobinę się rozluźniło. Sięgnął ręką za siebie, i odnalazł dłoń Brendy. Ścisnął ją, gdy odwracał się w jej stronę, by na nią spojrzeć. "Wszystko będzie w porządku. Jesteś moja i wygram tę walkę. Mam naprawdę dobry powód by walczyć i by wygrać." Poczuła jak do jej oczu znowu napływają łzy. "Nie chcę cię stracić." Jego niebieskie oczy aż zabłyszczały z rozbawienia. "Jestem Argis i ja zawsze wygrywam." Volder warknął. "Nie bądź taki śmiały, pewny siebie i swoich umiejętności." Brenda oderwała wzrok od Revera i zmarszczyła brwi patrząc na Voldera. "Czy ty nie rozumiesz, że ja go kocham? Dlaczego chcesz o mnie walczyć, kiedy wiesz że nie będę z tobą szczęśliwa? Będziemy oboje bardzo nieszczęśliwi z tego powodu, gdy zostanę zmuszona by być częścią twojego życia. Dlaczego chcesz mieć kobietę, która cię nie chce? Bo ja cię nie chcę i nigdy to się nie zmieni." Furia sprawiła, ze Volder ruszył do przodu, ku nim, ale na szczęście strażnicy zdążyli go przytrzymać i odciągnąć na bezpieczną odległość. Rever znowu ją popchnął chowając ją za sowimi plecami, tak by mógł ją obronić, gdyby jednak Volder się uwolnił. "Wyjdzie na arenę!" Ryknął Zalk. Strażnicy chwycili wściekłego Voldera i siłą wynieśli go z pomieszczenia. Sędziowie, świadkowie, oraz wszyscy pozostali również opuścili salę. W pomieszczeniu pozostali jedynie Brenda, Rever, Coto i bracia Revera wraz z ich ojcem. 132

"Jestem wam bardzo wdzięczny." Rever spojrzał na swoich trzech braci. "Jestem wam wiele winien, Ral, Vhon i Argernonie. " Argernon prychnął. "Jesteśmy rodziną. Nie musisz składać żadnych obietnic ani podziękowań." Od zawsze pilnował, by z jego bratem wszystko było w porządku. "Czy czujesz się na tyle dobrze, by walczyć? Volder nie jest słabym przeciwnikiem. On zna walkę, wie jak się walczy w praktyce i umie się dostosować i to wykorzystać. I to szybko. Jest dobrze wyszkolony, i będziesz musiał szybko reagować i być bardzo uważnym." Rever skinął mu głową. "Rozumiem." A potem z ostrym wyrazem twarzy odwrócił się do Coto. "A ty…" "Obwiniaj o to mnie, nie jego." Hyvin Berrr chwycił za rękę Revera, obracając go w swoją stronę. Ojciec i syn patrzyli sobie w oczy. "Rozkazałem Coto, by powiedział mi, gdzie według niego, ukryłeś się z ludzka kobietą. Nie pytałem go o to, ja mu rozkazałem to powiedzieć, a on wolał umrzeć niż mi to wyjawić. Dopiero gdy Volder zagroził, że pojawi się tutaj razem z całą załogą Draisa, by przetrząsnąć całą dzicz, zrozumiał, że nie ma innego wyjścia, jak tylko to, by to on znalazł ciebie pierwszy. Musieliśmy to zrobić byś pozostał przy życiu. A teraz możesz skierować swój gniew na mnie, nie na niego, on jest niewinny." Rever obejrzał się przez ramię, a rysy jego twarzy złagodniały, kiedy spotkał się spojrzeniem ze zmartwionymi oczami Coto. "Wiem, że chroniłeś moją związaną. Naprawdę to doceniam." Coto skinął głową. "Ja zawsze jestem lojalny." Wyraz twarzy Revera złagodniał jeszcze bardziej. "Wiedziałem o tym, ale byłem zły." "Rozumiem". Coto zawahał się. "Jeśli ci się nie uda wygrać, musisz wiedzieć o tym, że ja obronię twoją związaną, przed gniewem Voldera. Wyzwę go i będę o nią walczył i bronił. Wiem, że jesteś bardzo mocno z nią związany, a Ral i Argernon mają już partnerki, więc nie mogą go zakwestionować." Jego wzrok przesunął się na Vhona. "Na pewno byś nie chciał, by została bez opieki." Vhon warknął. "Nie, nie ty. To był mój plan, aby sprowadzić tą ludzką kobietę tutaj, i to ja wymusiłem od Olta zeznania. Tylko mój błyskotliwy umysł sprawił, że w ogóle było to możliwe." Jego wzrok przesunął się na Revera. "To mi należy się ten honor, to ja powinienem bronić twojej partnerki, i to ja powinienem wyzwać Voldera, jeżeli nie uda ci się wygrać." Brenda rozejrzał się po twarzach mężczyzn wokół niej. "O czym oni mówią?"

133

Rever opuścił głowę, i spojrzał jej w oczy. "Jeśli nie wygram, to Volder będzie mógł wziąć cię jako swoją. Wówczas Coto go wyzwie, w przypadku mojej śmierci, ale nie ważne jak dobrym on jest wojownikiem, bo i tak go pokonam. Jednak gdybym umarł musisz wiedzieć, że Coto zwiąże się z tobą. Rozumiesz? On będzie cię kochał tak jak ja, Brenda." "To ja będę o nią walczył, jeśli umrzesz." Warknął Vhon. "Ja jestem tym, dzięki któremu to wszystko stało się możliwe, nie zapominajcie o tym!" Brenda zbliżyła się do Revera, nie dbając o to, co wciąż mówili mężczyźni i lekko pogłaskała go po piersi. Gorące łzy napłynęły jej do oczu, kiedy on od razu zagarnął ją w swoje wielkie ramiona. Przytuliła się do niego. Rever mógł umrzeć, a ona tak bardzo go kochała. Jego ramiona otoczyły mocno jej talię. "Pozwólcie nam na chwile spokoju." Powiedział cicho Rever. "To ja wyzwę i zakwestionuję Voldera!" Warknął Vhon. Hyvin Berrr odwarknął głośno. "Wystarczy. Rever wygra to wyzwanie. A ty nie jesteś dość dojrzały by mieć już związaną." Ojciec i syn wyszli, wciąż się kłócąc, a reszta jego rodziny ruszyła za nimi. Rever wziął głęboki oddech, a potem głośno wypuścił powietrze. I trochę zwolnił swój mocny uchwyt z jej tali. "Spójrz na mnie, moja związana." Podniosła głowę, mrugając szybko by odpędzić łzy. "Nie chcę, abyś walczył. Jedyne czego pragnę, to tylko wrócić z tobą do domu. Po co w ogóle ta walka na śmierć i życie? To jest takie cholernie głupie. Przecież ja nie chcę z nim być, dlaczego więc on nie może zostawić nas w spokoju?" Rysy Revera złagodniały. "Bo on jest wojownikiem, ma wielką dumę. Może nawet zbyt wielką. Należałaś do jego brata, i on chce to zrobić w imię honoru. Ponadto, ludzkie kobiety są seksualnie stymulujące dla większości mężczyzn na Zorna. I posiadanie ciebie, byłoby dla niego wielkim osiągnięciem. To prestiż." "Ale ty mnie kochasz. Volder przecież musi o tym wiedzieć, że będziesz walczyć o mnie jeszcze zacieklej z tego powodu." "Tak, on sobie zdaje sprawę z tego, że cię kocham, ale tak jak mówiłem, jest bardzo dumnym wojownikiem. I niektórzy mężczyźni nie są w stanie z tego zrezygnować." Pogłaskał ją po policzku. "Wygram, Brenda. Mam za dużo do stracenia." Skinęła głową. "Wiem, że jesteś wielkim twardzielem z wielkim tyłkiem. Rozumiem, ale to nie znaczy, że nie będę się martwiła." Jego czarne brwi podjechały ku górze. "Wielkim tyłkiem?" Spojrzał na nią. "Co jest nie tak z moim tyłkiem?" 134

Nie mogła powstrzymać się od śmiechu. "To znaczy, że jesteś wielkim twardym wojownikiem. To takie ziemskie określenie, ale komplement. Nie ma nic złego w twoim tyłku. Tak właściwie to masz najlepszy tyłek, jaki kiedykolwiek widziałam!" Mały uśmiech zaigrał na jego wargach, gdy pokiwał głową. "Och, tak! I jestem też twardy." "Jesteś." I znowu przytuliła się do jego piersi, kochając być tak blisko jego wspaniałego ciała, gdy on trzymał ją tak mocno. "Nie martw się, Brenda. Wkrótce zabiorę cię do domu." "Wiem, że tak będzie." I znowu poczuła jak rodzi się w niej nadzieja, chociaż wciąż zmieszana z wielkim przerażeniem, że Rever może umrzeć, że go utraci. "Wrócimy do domu razem." Tak, ten plan był taki wspaniały. Boski. Tiny już nie było i Rever, codziennie, będzie do niej wracał po pracy. Do niej. Będzie mogła się do niego przytulać, obejmować go i głaskać, gdy tylko będzie tego chciała. Co noc będą zasypiać razem, wtuleni w siebie, niczym łyżeczki w pudełku. Kochała zasypiać z głową na jego ramieniu, z pupą wciśniętą w jego podbrzusze, gdy on tak mocno ją obejmował i dociskał do siebie. "Musimy już iść." Powiedział cicho. "Już czas." Zmusiła się do uwolnienia Revera ze swoich objęć, gdy skinął jej głową i wyciągnął do niej rękę, ruszyli w stronę drzwi, gdzie czekali na niego strażnicy. Przytulił ją po raz ostatni, a potem odsunął się i podeszli do niego strażnicy, którzy wyswobodzili go z kajdan i lin, a także zdjęli kołnierz z niego szyi. Próbowała nie poddać się panice, gdy Rever spojrzał w jej oczy. "Wygram." "Wiem, że tak będzie." Powiedziała, rozpaczliwie w to wierząc. Wiedziała, że jeśli tak nie będzie, to ona oszaleje widząc jak on dla niej umiera. Brenda była oszołomiona widząc setki kobiet i mężczyzn Zorn, którzy stali w milczeniu na ulicy na zewnątrz budynku. Wielu z nich, gdy Rever przechodził obok nich pochylało głowy, na długie sekundy. A on patrzył po zgromadzonym tłumie, dumnym i okrutnym wzrokiem. Widziała czemu tutaj przyszli, nikt nie musiał jej tego tłumaczyć. Przyszli oddać mu hołd, okazać szacunek i wspierać go i jego rodzinę. Rever spojrzał na Brendę. "Musisz tutaj zostać razem ze strażnikami. To nie potrwa długo." Patrzyła bezradnie, jak Rever odchodził od niej, i wchodził do następnego budynku. Spojrzała na strażników. "Będziemy to oglądać, prawda?" 135

Jeden z nich skinął głową. "Tak, za kilka minut nas wpuszczą." "Czemu?" Jeden ze strażników zaczął jej wyjaśniać. "Obaj wojownicy będą walczyć na śmierć i życie na arenie w tamtym budynku. Został on, specjalnie wybudowany w tym celu, tak, aby tam były rozstrzygane wszystkie spory, gdy zajdzie taka potrzeba." Jej serce waliło z nerwów, a czas się wręcz wlekł. W końcu jeden ze strażników skinął głową. "Pozwól nam eskortować cię na widownię." Teraz odbędzie się walka dwóch wojowników. Brenda usiłowała zapanować nad sobą i swoimi nerwami, ale cały czas, denerwowała się tym, że Rever naprawdę może umrzeć. Jej serce boleśnie ścisnęło się w piersi, a ona walczyła z ochotą by krzyczeć z frustracji. Dlaczego Volder nie odpuścił? Dlaczego miał taką głupią, cholerną dumę? Jakim trzeba było być idiotą, by walczyć o kobietę, która go nie chciała? A po chwili jej strach szybko zamienił się w gniew. Arena znajdowała się na samym dole budynku i otoczona była wysoką, przezroczystą ścianą z dużą klatką na dachu. A wokół niej zbudowane były wznoszące się trybuny, tak aby ludzie Zorn, mogli widzieć arenę, spoglądając w dół. Volder i Rever byli już na samym środku gotowi do wali. Obaj mężczyźni mieli na sobie tylko spodnie. Uniform Voldera i jego buty zostały zabrane, zaś szorty Revera zostały zastąpione spodniami. Brenda od razu ruszyła do przodu, tak, by mogła z jak najmniejszej odległości przyglądać się turniejowi. Widziała jak drzwi na arenę zostały zaryglowane, oddzielając obu mężczyzn od tłumu. Widziała, jak rodzina Revera stanęła tuż obok niej. Coto skinął jej ponurym ukłonem. Brenda jednak całą swoją uwagę skupiła na Reverze. A on odwrócił głowę i skanował tłum, aż w końcu ją zobaczył. A kiedy ich spojrzenia spotkały się, jego piękne, niebieskie oczy zwęziły się, a potem skinął jej głową i odwrócił się. Teraz mogła już oglądać tylko jego plecy. I znowu miała ochotę zacząć krzyczeć z frustracji. To nie powinno się dziać. "Z drogi! Odsunąć się!" Krzyknęła jakaś kobieta za jej plecami. "No już, wy wielcy, z drogi! Kobieta w ciąży chce przejść!" Brenda odwróciła głowę i zupełnie zaskoczona przyglądała się dwóm idącym w jej stronę kobietom. Jedna była długowłosą blondynką, a druga miała ciemne włosy. Obie były ziemskimi kobietami. Blondynka była w naprawdę zaawansowanej ciąży, i Brenda po rozmiarach jej zaokrąglonego brzucha zgadywała, że musiał być to co najmniej szósty miesiąc. Obie kobiety zmierzały prosto w jej stronę. Strażnicy obejrzeli się za nimi, ale nie przeszkodzili im, podczas gdy pozostali Zorn, schodzili im z drogi. Blondynka podeszła do Brendy, z szeroki uśmiechem. Jestem Ariel i jestem związana z Ralem. On jest bratem Revera." Machnęła ręką na brunetkę. "A to jest Casey i ona należy do Argernona, to także brat Revera, więc jesteśmy rodziną."

136

Brenda popatrzyła spięta w oczy Ariel. Nie potrafiła odpowiedzieć jej uśmiechem ani nic na to powiedzieć. "Jak się trzymasz? Masz na imię Brenda, prawda?" "Jesteście z Ziemi." Tyle zdołała z siebie w końcu wydusić, przyglądając się im obu. "Och, matko moja!" Powiedziała cicho Casey. "Biedactwo, jesteś w szoku. Mój Argernon zdradził mi kilka szczegółów z tej sprawy, więc wiem, że miałaś ciężki okres, ale teraz my jesteśmy tutaj. Wiesz, oni nie pozwolili nam przyjść na posiedzenie sądu, gadając o jakiś bzdurach na temat kobiet, że to nie dozwolone i takie tam, no chyba, że byłybyśmy świadkami lub brały udział w przestępstwie." Wyrecytowała jednym tchem, przewracając oczami. "Oni są tutaj z jakiejś dziwnej szkoły." Ariel także pokiwała głową. "Jak na tak zaawansowaną technologicznie cywilizację są wciąż bardzo ograniczeni. Ale teraz jesteśmy już tutaj. A Rever wygra tę walkę, więc nie musisz się o nic martwić. Nasi chłopcy są najlepszymi wojownikami." Casey skinęła głową. "Tak, oni są dużo silniejsi i bardziej szybcy niż normalni faceci na Zorna. Dlatego właśnie to ich ojciec jest tutaj przywódcą. Wiesz, on może skopać tyłki im wszystkim. Ale spokojnie, Rever zajmie się tym dupkiem Volderem, szybko i sprawnie. Porządnie i dokładnie!" Brenda walczyła ze łzami. "Ale Rever może umrzeć..." Ariel zbliżyła się do niej i objęła ją. "Wszystko będzie w porządku. Jesteśmy tutaj i nie będziesz przez to przechodziła sama. Rever nie umrze. Zaufaj mi, kiedy to mówię. Ci bracia są naprawdę świetnymi wojownikami. Niestety wiele razu widziałam jak Ral musiał walczyć, Wiesz mi, jeden facet nie będzie dla niego żadnym problemem, no może gdyby ich było sześciu albo więcej, to może tak, ale jeden? Nie, to pójdzie bardzo szybko." Casey stanęła po drugiej stornie Brendy i ścisnęła jej dłoń, a potem pogłaskała ją po plecach. "Tak, to prawda. Nasi chłopcy rządzą na tej planecie i są w stanie skopać tyłek każdemu. Oni dorastali walczą ze sobą dla zabawy, no wiesz, jak bracia. Nie masz czym się martwić." Brenda czuła się teraz już o wiele lepiej. Nie będzie musiała przechodzić przez to sama. Spojrzała z wdzięcznością na obie kobiety. "Więc jesteśmy rodziną?" "Tak, jesteśmy twoimi szwagierkami." Casey uścisnęła jej rękę raz jeszcze. "Trzymaj się. Zobaczysz, jeszcze będziesz się z tego śmiać. A zaraz, jak zobaczysz jak twój chłopak kopnie tego idiotę w dupę, to poczujesz się o wiele lepiej, i zrozumiesz jaka byłaś głupia, że w ogóle się o niego martwiłaś." "To prawda." Potwierdziła Ariel, kiwając głową. "Nasi chłopcy są urodzonymi zwycięzcami."

137

Nagle rozległo się głośne trąbienie, co zszokowało i zaskoczyło Brendę, ale nie tylko ją, Casey i Ariel były również zaskoczone. "Co to było?" "Nie wiem." Przyznała się Casey. "Pierwszy raz oglądam wyzwanie na tej arenie." Ariel odwróciła głowę, aby spojrzeć na jednego ze strażników, stojących za nimi. "Jah? Co to jest za alarm? O co chodzi?" Strażnik spojrzał Ariel w oczy. "To był dzwonek ostrzegawczy, Ariel. Walka rozpocznie się zaraz po obwieszczeniach." Casey zmarszczyła brwi. "Rozumiesz coś z tego?" Spojrzała pytająco na Ariel. Ariel wzruszyła ramionami. "Co, to do cholery, są za obwieszczenia?" Róg zabrzmiał ponownie i Jah wskazał głową w kierunku areny. "Słuchaj i uważaj!" Casey przemiesiła się bliżej Brendy. "Będzie w porządku." Wyszeptała. Zalk wspiął się na duże podwyższenie, tak by łatwo go można było zauważyć. "Teraz jest czas na obwieszczenia. Mówcie teraz, albo zamilknijcie na wieki, razem z ich ostatnim oddechem." Brenda zobaczyła jak Coto zaczął się przepychać w stronę starszego sędziego, a po chwili kątem oka zobaczyła jak Vhon przeskoczył przez trybuny i stanął tuż przed nim z szerokim uśmiechem na twarzy. "Zalk, jeśli Rever przegra, chciałbym zgłosić swoje wyzwanie dla Voldera." Hyvin Berrr spojrzał na niego zszokowany i wściekły, i widać było, że i Zalk jest tym oszołomiony. Coto zamarł na kilka sekund, a potem odwrócił głowę w stronę Vhona, którego uśmiech stał się jeszcze szerszy. Brenda spojrzała na arenę i na Revera, ale on także stał ze zmuszonymi brwiami wpatrując się w swoich braci. "O cholera!" Ariel westchnęła. "A to czarci pomiot!" "Dlaczego on to zrobił?" Casey pochyliła się bliżej, niemal wpadając na Brendę. "Co się dzieje? Co on znowu wymyślił. To Coto miał być drugim wyzywającym." Ariel pokręciła głową. "Vhon jest..." Zamknęła oczy, a potem otworzyła je szeroko, kręcąc głową. "To jest po prostu Vhon. On jest… jakby to ująć, raczej niedojrzały i chociaż to dobry chłopak, to jednak częściej myśli swoją dolną częścią ciała niż mózgiem. Wisz, to będzie tak jakby oddać dostojną wdowę, czyli ciebie, bardzo napalonemu nastolatkowi." Jej oczy przesunęły się po Brendzie. "Ale nie martw się o to, Rever wygra."

138

Casey zachichotała. "Oj, matko, nie chciałabym być na twoim miejscu, jeśli Vhon dostałby cię w swoje ręce. Wiesz, jeśli Argernon zachowuje się czasami na tak napalonego, że ja potrzebuję wózka inwalidzkiego, to jak dopiero musi się zachowywać jego napalony odpowiednik w wieku dojrzewania." Brenda spojrzała na brunetkę w szoku. "Och, to był żart." Szybko zapewniła ją Casey. "Rever wygra." Zalk skinął głową. "Obwieszczenia zostały zaakceptowane i potwierdzone." Odwrócił się w stronę areny. "Wyzwanie może się zacząć." W tym momencie, rozległ się głośny ryk i z szybkością, która kompletnie zaskoczyła Brendę, Volder rzucił się na Revera. Był tak szybki, że trwało to ułamek sekundy, jedno uderzenie serca i Volder wylądował na nim. Rever odrzucił go silnym uderzeniem ramienia, jednocześnie zadając cios w jego klatkę piersiową. Mężczyzna zachwiał się, warcząc, a Rever odpowiedział mu rykiem i zaczęli krążyć wokół siebie. "Nie mogę na to patrzeć." Szepnęła Brenda, ale jej oczy pozostały szeroko otwarte. "On zwycięży." Ariel przytuliła ją jeszcze mocniej. "Tak będzie." Poparła ją Casey. Brenda zaczęła się modlić, gdy dwóch mężczyzn skoczyło na siebie i zaczęli wymieniać ciosy pięściami. Nawet oddalona od nich o jakieś trzydzieści kilka metrów, słyszała dźwięki uderzania. Widziała krew. Oni walczyli ze sobą, niczym bokserzy w kickboxing, wymieniali ciosy rękami jak i nogami i stopami. Rever potknął się, gdy Volderowi udało się go uderzyć od tylu w kolano. Brenda jęknęła z przerażenia, kiedy Rever zachwiał się, ale na szczęście nie przewrócił. Szybko obrócił się, gdy Volder próbował zaatakować go od tyłu. Rever wyglądał tak, jakby się tego spodziewał, zgiął kolana i skoczył w powietrze, odwracając się niczym akrobata, nad zaskoczonym Volderem. "Cholera." Casey aż zadyszała z wrażenia. "Dobry jest!" Volder obrócił się twarzą do Revera, kiedy ten wylądował za nim, ale było już za późno na cokolwiek. Rever szybko zadał cios pięścią, trafiając prosto w szczękę Voldera, tak że ten poleciał o kilka metrów do tyłu, lądując twardo na plecach. Chwilę tak leżał, wyraźnie oszołomiony, i dopiero po dobrej minucie podniósł się, wciąż kręcą głową, usiłując odpędzić zawroty. Widziała jak krew spływała mu ze szczęki, na gardło i płynęła po obnażonej piersi. Nadal wyglądał na oszołomionego. "Zabij go!" Ryknął jakiś mężczyzna z tłumu.

139

A po chwili rozległo się więcej takich głosów i przerażona Brenda, zrozumiała, że ludzie Zorn chcą zobaczyć jak ten mężczyzna umiera. Rever jednak nie poruszył się, czekając aż Volder stanie stabilnie na nogach. Zobaczyła ruch jego warg, gdy coś mówił do niego, ale tłum skandował za głośno by mogła cokolwiek z tego usłyszeć. Volder wyglądał na wkurzonego i tylko potrząsnął głową w odpowiedzi a potem ruszył na Revera, który przyjął pozycję, by odeprzeć jego atak. Rever obrócił się, gdy on do niego dotarł i z całą siłą wbił swoją nogę w udo Voldera. Brenda prawie krzyknęła, kiedy zobaczyła jak z jego nóg wystaje kawałek prawdziwej kości. Volder także spojrzał na to w szoku a potem upadł. Krew płynęła z rany dużym strumieniem. A widownia szalała w dopingu. Rever stał spokojnie przez kilka sekund, przyglądając się wściekle nieruszającemu się już Volderowi. Dopiero po dłuższej chwili zobaczyła jak zadrgała mu najpierw jedna a później druga ręka, a potem usiadł i spojrzał na ranę zupełnie oszołomiony. I po kolejnej dłuższej chwili spróbował zatamować krwawienie dłońmi, ale było widome, że Volder jest w zbyt złym stanie by dalej walczyć, i jeśli nie uzyska pomocy umrze, wykrwawiając się szybko. Gorące łzy wypełniły przerażone oczy Brendy, gdy patrzyła jak Rever podchodzi do niego, by zadać mu ostateczny cios. Z tłumu słychać było głośne okrzyki, by go zabił, ale Brenda widziała jak Rever zaczął z nim rozmawiać. A potem nagle pochylił się przy nim i pomógł mu tamować krwawienie, uciskając ranę swoimi dłońmi. Widziała jak Rever odwrócił głowę i ryknął coś do Zalka. Tłum zamilkł. Było jasne, że Rever starał się pomóc Volderowi, próbując go uratować. Rever ryknął ponownie. Zalk skinął głową. "Wysyłam oddział medyczny na arenę. Argis Rever zdobył się na wielką szlachetność i oszczędza życie Voldera!" Krzyknął w stronę tłumu. Brenda zachwiała się na nogach z ulgi. Rever żyje! Krzyczała w duchu. "Dzięki Bogu." "Tak, to koniec." Zapewniła ją Ariel. "Wygrał i okazał miłosierdzie swojemu przeciwnikowi. Oddział medyczny już wchodzi." Brenda zobaczyła jak kilku mężczyzn i kobiet w bieli, wbiegało przez bramę na arenę. Rever wstał i cofnął się, ale Brenda widziała także duży żal na jego twarzy. Krew była na jego rękach i kapała z jego palców. Sam także cały był poraniony. Podniósł głowę i odnalazł jej oczy. Brenda odsunęła się od kobiet, wyrywając się z ich uścisku i pobiegła w jego stronę. Nikt nie próbował jej zatrzymać, gdy wbiegała na arenę. Strażnik przy drzwiach odsunął się robiąc jej przejście, gdy szła do Revera, który wciąż stał nieruchomo w tym samym miejscu, obserwując jak ona do niego pochodzi. Zatrzymała się kilka centymetrów od jego ciała. "Wygrałeś." "Mówiłem ci, że tak będzie."

140

I teraz już nie wahając się dłużej zarzuciła mu ręce na szyję i mocno się do niego przytuliła. Rever nie objął jej, ale opuścił głowę i pocałował ją w czubek głowy. Dopiero teraz zauważyła, że stał pochylony z obiema rękami odchylonymi mocno do tyłu, tak by jej nie pobrudzić krwią. "Teraz już pójdziemy do domu." Uśmiechnęła się. "Tak, pójdziemy razem do domu." Rever odpowiedział jej uśmiechem. "Muszę się wykąpać w pierwszej kolejności. A potem zamierzam się z tobą związać ponownie." "Kocham dobre plany." Zaśmiał się. "Teraz już wszystkie takie będą." Przed bramą czekała na nich rodzina Revera. Zatrzymali się przy nich, a Rever skinął każdemu głową. A potem pochylił się przed ojcem. "Jestem ci wdzięczy ojcze za przebaczenie wstydu, który ci przyniosłem." Hyvin Berrr zmarszczył brwi, patrząc w skupieniu na syna. "Myślałem, że wychowałem cię lepiej." Rever opuścił głowę jeszcze niżej, a potem wziął głęboki oddech, i podniósł podbródek. Spojrzał ojcu w oczy. "Kocham ją." Spojrzenie lidera Zorn zmiękło. "To nie jest to, co miałem na myśli. Wychowałem cię tak, abyś nigdy nie czuł wstydu za to, co robisz. Jesteś dobrym wojownikiem, silnym i dumnym. Nigdy nie przepraszaj, za to co zarobiłeś. Ty nie przyniosłeś mi żadnej hańby ani wstydu." Uśmiech aż rozświetlił twarz Revera. "Dziękuję, ojcze." Vhon uśmiechnął się. "I nie zapominajcie, że to ja uratowałem ten dzień. Też chcę ludzkiej kobiety. Udowodniłem przecież, że nadaję się do wiązania, prawda?" Hyvin Berrr zmierzył swojego najmłodszego syna wzrokiem kręcąc głową. "Nie. Ale może jednak zmienię trochę zakres twoich obowiązków, i dam ci większą odpowiedzialność. Wiesz, wraz z następnym cyklem księżyca rusza kolejny statek na Ziemię. Dam ci go na misję, jeśli obiecasz, że nie będziesz dręczyć żadnych ludzi. Najpierw musisz udowodnić, że jesteś godzien tego, by być związanym. Będzie to pierwsza z twoich misji, jeśli podołasz, to pomyślimy o kolejnych." Vhon uśmiechnął się. "Czadowo! Jestem gotów by opiekować się ludzkimi pisklęciami i ciężko harować na etacie, by w podzięce w końcu dostać jedną z nich. Tak, to będzie moja nagroda za codzienną harówkę!" Ral zmarszczył brwi, zwężając oczy, a jego niebieskie oczy powędrowały do ciężarnej blondynki u jego boku. "Ariel?" 141

Ariel uśmiechnęła się do niego. "Och, przepraszam, ale on przyszedł do mnie bym go nauczyła kilku ziemskich wyrażeń. A on jest taki kochany, że nie mogłam mu się oprzeć, wiesz…" Wielki wojownik uśmiechnął się do swojej związanej. "Wiem wszystko o tym jak trudno jest się komuś oprzeć, ale ty masz na niego zły wpływ." Ariel ze śmiechem pogładziła się po zaokrąglonym brzuchu. "Nigdy nie narzekałeś na mój zły wpływ, gdy tobie pokazywałam ludzkie pozycje przy seksie!" Warknął na nią cicho. "A wiesz, musimy już iść do domu, poczułem właśnie potrzebę by się znowu czegoś nauczyć." Oblizując usta, Ariel uśmiechnęła się skromnie do niego. "Tak, chodźmy! Natychmiast!" Argernon zachichotał, mrugając do swojej związanej. "Dom, to bardzo dobry pomysł. Nam także należy się drzemka, Casey." Casey roześmiała się. "Tak, tylko że dla ciebie drzemka znaczy, że ja jestem naga i zajęta tobą! No więc musimy iść bardzo szybko!" Odpowiedziała mrugając do niego. "Odprowadzę was do domu." Zaoferował Coto Reverowi. "To jedyne co jeszcze mogę zrobić." Brenda obserwowała jak Rever żegna się z rodziną. Powoli także i tłum zgromadzony na arenie zaczął się przerzedzać. Widziała jak lekarze zabierają nieprzytomnego Voldera, nie była jego fanką, ale jednak, on był bratem Valho i miała nadzieję, że z nim wszystko będzie w porządku. Przecież gdyby nie Valho, nigdy nie opuściła by Ziemi i nigdy by nie spotkała Revera. Ruszyli szybko ulicą. Szła pomiędzy wielkimi, prawdziwymi wojownikami. Po jednej stronie Rever a po drugiej był Coto. I w końcu wracali do domu.

142

Rozdział 12

Brenda z wielką niecierpliwością rozejrzała się po sypialni. Rever był pod prysznicem i niestety nie pozwolił jej tam iść ze sobą, twierdząc, że nie chce by choć jedna kropla krwi Voldera była na niej. Ali także była w sypialni, pozbywając się wszystkich śladów Tiny. Była przy tym wyjątkowo uśmiechnięta i radosna… i skrupulatna. "Będziesz tutaj bardzo szczęśliwa. Tak się cieszę, że pozbyliśmy się tej idiotki stąd!" Chichocząc, Brenda pokiwała głową, w pełni się z nią zgadzając. "Mogę ci w czymś pomóc?" "Nie. Mówiłam ci już, nie ruszaj się. Zmieniłam całą pościel w tym łóżku, tak by nic nie miało jej zapachu." Ali uśmiechnęła się do niej. "Będę musiała zrobić jakąś ucztę!" Brenda podeszła do wysokiej kobiety Zorn i mocno ją uściskała. "Tak się cieszę, że tutaj jestem." Ali przytuliła ją mocno. "Oj tak, zatrzymaliśmy cię już na zawsze." "Tak, dokładnie." Doszedł do nich głęboki głos Revera, który pokazał się właśnie w otwartych drzwiach łazienki. "Zatrzymamy ją." Brenda odwróciła się od Ali i zobaczyła, że Rever był prawie nagi. Tak właściwie to miał tylko maluteńki ręczniczek, owinięty wokół swoich bioder, i nie robił nic, by ukryć niezaprzeczalny fakt, iż był już pobudzony. Mocno pobudzony! Jej spojrzenie szybko podjechało wyżej, uciekając od wypukłości rysującej się pod ręcznikiem. Skupiła się na jego mokrej klatce piersiowej, chociaż to nie była dobra ucieczka, bo to była taka piękna klatka, seksowna i jej ciało od razu na to odpowiedziało czyniąc ją wilgotną. Pragnęła go. Ali cicho zawarczała obok niej. I Brenda oderwała wzrok od idealnego ciała Revera, skupiając się na kobiecie Zorn. Rozpoznała pożądanie w oczach Ali i zmarszczyła brwi. "Ali?" Kobieta oderwała wzrok od ciała Revera. "Tak?" "Nie zgadzam się na żadno dzielenie i nie nigdy nie pozwolę mu dotknąć innej kobiet. Nie jestem taka jak ta idiotka, której się właśnie pozbyliśmy. Czy wyrażam się dość jasno?" Rumieniec przyciemnił nieco policzki Ali. "Tak, ale miałam trochę nadziei." 143

"Och, przepraszam. Kocham cię na śmierć, ale ręce i język precz od mojego mężczyzny." Ramiona Ali nieco opadły. "Rozumiem. To te wasze ziemskie rzeczy." "Tak, dokładnie." Brenda zagryzła wargę. "Jesteśmy przyjaciółmi, ale to dokładnie mam na myśli." Ali skinęła jej głową, na znak zrozumienia. "Mam mężczyznę, wiec mogę zostawić twojego w spokoju. Brenda, ja nigdy nie zdradziłabym zaufania przyjaciela." Całe napięcie od razu uszło z Brendy. "A mogłabyś teraz zostawić Revera i mnie samych?" Uśmiech zaigrał na ustach Ali. "Och, to mój czas na przygotowanie prawdziwej uczty! A wy będziecie mieli swój czas na zaostrzenie apetytu." I Ali szybko wyszła zamykając za sobą drzwi. Brenda odwróciła się do Revera, widząc, że wszedł już do sypialni, a jego piękne, niebieskie oczy wpatrują się w nią. "Nie jestem Tiną i nie będę się dzieliła. Wiem, że jej to nie obchodziło, ale ja nie pozwolę na to by Ali cię dotkała. Nawet nie ma o tym mowy." Rever powoli przesuwał się w jej stronę. "Nie chcę, ani Ali ani żadnej innej kobiety, Pragnę tylko ciebie." Ulga przetoczyła się przez Brendę. "Obiecaj mi to!" "Ślubuję ci, że w moim życiu, nie będzie żadnej innej kobiety, poza tobą, moja związana." Zaczęła się powoli rozebrać. Rever zmrużył oczy, a jego oddech znacznie przyspieszył. Sięgnął w dół i pozbył się swojego ręcznika, pozwalając by jego fiut, nabierał i grubości i wysokości zupełnie swobodnie, nieograniczony przez mokry materiał. Brenda zatrzymała się gapiąc na niego, ten facet był tak cholernie seksowny, że nawet nie mogła znaleźć słów, by opisać jak bardzo jest idealny. Szybko rozebrała się do końca i naga, powoli ruszyła w jego stronę. "Jestem cała twoja Rever." Podszedł bliżej, chwytając ją za biodra i podnosząc ją. Owinęła się wokół niego nie mówiąc już ani słowa, i oddając mu swojego głodne usta w pełnym uczucia pocałunku, który pozostawił ją bez tchu i pełną bolesnego pragnienia. Rever delikatnie opuścił ją na łóżko i od razu przycisnął ją mocno do miękkiego materaca swoim ciałem. Jego usta opuściły jej, a ich spojrzenia się spotkały. "Będziemy razem bardzo szczęśliwi." Cicho warknął tym swoim seksownym tonem. "Wiem o tym." 144

"Czy kiedykolwiek było ci przykro, że nie jestem Valho? To on był tym, który namówił cię do opuszczenia twojego świata. Dla niego wszystko zostawiłaś." "Tak naprawdę, to nigdy nie miałam szansy, by go dobrze poznać. Nie tak, jak poznałam ciebie, i nigdy go nie kochałam, Rever. To w tobie zakochałam się od pierwszego spojrzenia, od chwili gdy nasze oczy się spotkały po raz pierwszy." Uśmiechnął się. "Czułem się tak jakby jakiś wojownik uderzył mnie prosto w brzuch, gdy spojrzałem na ciebie." "Och, tak więc czujesz się przy mnie chory?" Uśmiechnęła się, drażniąc go. "Mój kogut od razu się obudził i wyprostował, gdy tylko poczułem twój zapach. Chciałem cię wziąć od razu tam, na podłodze." "Szkoda, że tego nie zrobiłeś." Jego uśmiech zaczął niknąć. "Nawet nie wiesz, jak bardzo tego chciałem, ale byłem już związany. Tak właściwie to od razu wiedziałem, że to nie jest właściwa kobieta, że związałem się zbyt szybko, ale nie mogłem już tego cofnąć. I bardzo ciebie za to przepraszam, bo gdybym nie miał Tiny z Ziemi, mógłbym od razu się z tobą związać, i nigdy nie byłabyś w takim niebezpieczeństwie." Brenda pozwoliła swoim palcom przejechać po jego szczęce, delikatnie śledząc jej rysy. "No ale koniec końców wszystko skończyło się dobrze, i tylko to się teraz liczy. Jesteśmy razem i nikt nie może nas rozłączyć, prawda?" Chichocząc, Rever skinął głową. "Nikt nie może nas rozdzielić. Związane pary są święte na Zorna. I każdy, kto spróbuje cię ode mnie zabrać od razu umrze." Wiedziała, i to bez wątpienia, że tak dokładnie będzie. On zabije dla niej. Jej były mąż nie chciał nawet pójść do sklepu spożywczego, gdy go o to prosiła, a ten mężczyzna, zrobiłby dla niej wszystko, gdyby tylko o czymś wspomniała, od razu by to miała. Och, była naprawdę zadowolona, że opuściła Ziemię, i bardzo szczęśliwa, że tamto życie pozostało tak daleko za nią. Nigdy nie chciała nawet myśleć, że mogłaby tam wrócić. Jej przyszłość była tutaj, na Zorna z jej wojownikiem. Z Reverem. "Kochaj mnie." "Będę się z tobą kochać wiele razy, aż oboje nie będziemy się mogli ruszyć." Uśmiechnęła się. "Och, ten plan też mi się bardzo podoba." I w tej sekundzie Rever się od niej odsunął, a Brenda aż uniosła brwi, że zdziwienia. "Gdzie idziesz?"

145

Uklęknął tuż przy brzegu łóżka na podłodze, a jego wielkie ręce przytrzymały jej kostki i pociągnął za nie, przyciągając ją na łóżku do siebie, tak że jej pupa znalazła się na krawędzi. Rozluźniła nogi, szeroko je rozkładając z uśmiechem, wiedziała do czego to prowadzi. Wzrok Revera przesunął się po niej całej i zatrzymał na jej odsłoniętej płci. "Czuję jak mnie pragniesz." Jego głos był bardzo ochrypły. "Uwielbiam twój zapach." "Jestem mokra, od samego patrzenia na ciebie." Wyznała. Jego duże ręce pieściły jej uda, a po chwili jego głowa zanurzyła się między ich złączeniem. Brenda zamknęła oczy, gdy usta Revera odnalazły jej łechtaczkę. Jego język drażnił ją delikatnie, aż zaczęła jęczeć odpowiadając na jego ruchy. Kochała jego usta na sobie. To było takie niesamowite uczucie, takie surowe. Dzika, pierwotna przyjemność zalewająca całe jej ciało. "Rever…" Wyjęczała cichutko. A jego usta od razu zaczęły mocniej ssać jej łechtaczkę, szarpiąc twardym guziczkiem. Warknął, a wibracje od tego przeszły rozkoszną falą po zakończeniu wszystkich jej nerwów. Mogła tylko znowu bezwiednie wyjęczeć jego imię. Czuła jak mięśnie jej cipki zaciskają się, nie była w stanie znieść takiej rozkoszy i wiedziała, że długo już tego nie wytrzyma. Ale usta i język Revera były nieugięte, lekceważąc jej jęki dalej drażnił i bawił się nią swoim językiem. Poczuła jak zaczynają jej drżeć nogi, podniosła tyłek, prawie nabijając się na jego usta. To była czysta rozkosz. Widziała prawdziwy raj, gdy osiągała swój orgazm. Rever odsunął od niej swoje mokre usta, wstał szybko, i jego dłonie chwyciły jej nogi, tak by owinęła je wokół jego talii. Poczuła jak jego twardy fiut naciska na jej cipkę, przeciska się przez jej wnętrze w pierwszym powolnym pchnięciu. Przesunął jedną z rąk pomiędzy ich już złączone ciała i potarł o jej już przewrażliwioną łechtaczkę. Oboje jęknęli głośno, podczas gdy on zaczął wypełniać ją powolnymi ruchami. Wypełniając ją całym sobą. Zatrzymał się i został w tej pozycji. "Spójrz na mnie, moja związana." Wychrypiał. Nie mogła się oprzeć temu rozkazowi i zatopiła się w jego pięknych oczach. A wtedy Rever, cały czas na nią patrząc zaczął się przesuwać w powolnych, głębokich pchnięciach. Brenda wbiła paznokcie w łóżko czując jak po raz kolejny zaczynają w niej narastać kolejne fale ekstazy. Każdy jej nerw odpowiadał wielką radością na jego kolejne pchnięcia, wszystko co robił Rever było takie wspaniałe, że jej cipka niczego nie umiała mu odmówić. Czysta, gęsta rozkosz. Jego biodra zaczęły się poruszać szybciej, powodując że przez jej nerwy zaczęły szybciej przechodzić fale rozkoszy. Miała wrażenie, że nie ma już czym oddychać, jej oddech rwał się, w miarę jak dochodziła do centrum rozkoszy.

146

A wtedy Rever przekręcił swoje biodra i zaczął w nią wchodzić pod innym kątem, z jeszcze większą siłą. Jego kogut trafiał idealnie w jej spięte mięśnie, idealnie dociśnięty, przejeżdżał przy każdym ruchu po jej łechtaczce. "Rever!" Krzyknęła. "Jestem tu." Warknął. "Mam cię. Poczuj mnie. " I to właśnie był problem. Odczucia były zbyt intensywne, zbyt silne, i po chwili Brenda krzyczała, szarpiąc się w orgazmie, ale on nie zwalniał, wciąż w nią wchodził. Dopiero po dłuższej chwili Rever ryknął, a jego pulsujący kogut zadał ostateczny cios, oddając jej swoje uwolnienie i wypełniając ją szczelnie swoją spermą. Rever pochylił się nad nią, opierając się na przedramionach tuż obok jej głowy. Brenda spojrzała w jego wspaniałe niebieskie oczy, które świeciły z miłości. Wielki, szczęśliwy uśmiech zdobił jego pełne usta. Widziała na jego twarzy odzwierciedlenie tej samej radości, która sama czuła. "Jesteś moją miłością." "Jestem cała twoja i też cię kocham." Wyciągnęła ręce i owinęła je wokół jego szyi. "Na zawsze, Rever." Przybliżył do niej swoją twarz. "Na zawsze, moja związana." Jego pocałunek był delikatny, kochający, i tak słodki, że już tylko za to, gdyby tylko mogła, pokochałaby go jeszcze bardziej. Był mężczyzną który miał w sobie wszystko to, co jej było potrzebne do szczęścia. Nic więcej już nie chciała. Brenda przesunęła swoje nogi nieco wyżej, zaciskając je na jego pasie. Wciąż nie chciała go puścić i delikatnie zaczęła go całować, uśmiechając się do niego. Rever odpowiedział jej uśmiechem. "Znowu cię pragnę." Uśmiechnęła się. "Ja zawsze ciebie chcę." "Chcę zrobić z tobą tak wiele rzeczy. Chcę, żebyś była na mnie, chcę żebyś była pode mną, chcę być w twoich ustach i w twojej cipce. Chcę, żebyś się pochyliła przede mną i nade mną, chcę żebyś była z boku i z góry, chcę cię wziąć od…" Brenda dała mu szybki pocałunek, śmiejąc się i przerywając jego pragnienia. "Możemy zrobić to wszystko. A teraz podnieś się ze mnie, chcę wstać." Odsunął się, wycofując się z jej ciała, ale nie wyglądał na zbyt zadowolonego z tego, że się od niego odsuwała, że w ogóle o to poprosiła. Brenda powstrzymała śmiech, i odwróciła się na łóżku, a potem przeszła na kolanach do połowy wielkiego łóżka. Osunęła włosy i uśmiechając się do niego oparła się na rękach i kolanach.

147

"No to zaczynamy, seksownisu! Właśnie rozpoczynamy układać tą twoją długą listę. A tę pozycję chyba zaliczymy do ‘na wierzchu’, prawda?" Rever zawarczał nisko, i podszedł do niej w mgnieniu oka. Rękami zaczął pieścić jej tyłek. "Mam nadzieję, że to będzie bardzo długa lista. Tak bardzo ciebie pragnę…" "Och tak, ona będzie bardzo długa. Tak długa, że zajmie nam około dwudziestu lat by dotrzeć do jej końca. A do tego czasu pewnie będziemy musieli zacząć wszystko od początku, bo przecież zdążymy się zestarzeć, i nasze wspomnienia nie będą już tak dobre, więc będziemy musieli sobie przypomnieć, o co nam chodziło, więc zaczniemy od początku." Zażartowała. Zaśmiał się, umieszczając w niej bardzo powoli swojego koguta. Brenda zacisnęła dłonie w pięści, kurczowo ściskając pościel. I wydała niski jęk rozkoszy, gdy on wchodził w nią w tej nowej pozycji. "Jestem na dole, pod tobą." Warknął zza niej. "Jesteś czymś najlepszym, co mi się trafiło w życiu. Zawsze sprawiasz, że wybieram najlepszą drogę. Najszczęśliwszą." Pchnęła swój tyłek do tyłu, zmuszając go, by wszedł w nią jeszcze głębiej i krzyknęła z przyjemności. "Kochaj mnie, Rever." "Zawsze." I zaczął się w niej powoli poruszać.

Koniec.

148

No cóż pozostał nam jeszcze jeden tom, opowiadający o losach samego przywódcy naszych kochanych wojowników Zorn. Chociaż powinnam również dodać, iż na oficjalniej stronie autorki, pojawiła się niedawno krótka notka, iż książek o wojownikach będzie razem siedem, i to dopiero będzie stanowiło zamknięty cyk. A ponieważ w tym tomie poznaliśmy już trochę tą uroczą rodzinkę, pozostałych braci więc… no cóż, pozostaje nam tylko trochę poczekać i życzyć dużo weny twórczej pani Lauren Dohner  No dobrze a teraz czas na wstęp do następnej części 

Shanna została porwana z Ziemi i przetransportowana na planetę Zorna, gdzie ma być sprzedana jako seksualna niewolnica. Shanna jest wściekła i przestraszona, ale jest także gotowa do walki z każdym, kto spróbuje ją dotknąć. Wychowana w rodzinie zastępczej, nie zamierza akceptować żadnych takich bzdur tych zupełnie obcych ludzi, i to bez względu na to, jak oni są wielcy, przerażający czy też umięśnieni. Jednak zanim może być sprzedana, zostaje uwolniona przez ogromnego, seksownego wojownika Zorn... wojownika z najpiękniejszymi niebieskimi oczami, jakie ona kiedykolwiek widziała. A gdy zdaje sobie sprawę z tego, że utknęła na tej obcej planecie, Shanna żąda by wziął on ją pod swoją opiekę. Hyvin Berrr, lider Zorn, myśli, że ludzie z Ziemi, są bezradni i słabi. Shanna zamierza nauczyć tego wielkiego przystojniaka, jak bardzo się myśli, kopiąc go nieźle w tyłek. I chociaż Hyvin może myśli, że ona tylko z nim gra, to jednak Shanna postanawia dać mu nauczkę. Chociaż tak do końca to nie jest pewna, czy chce walczyć ze swoimi uczuciem dla tego seksownego obcego zwłaszcza, gdy jej kobieca cześć tak bardzo chce przegrać tą bitwę. Być może to właśnie jest ten jeden, jedyny raz gdy powinna się poddać...

149