Rochford Pamela Specjalistka (+18)

Pamela Rochford

Specjalistka Wstęp do Wyższej Szkoły Erotyzmu

Dangerous Consequences

Dla Gerarda, z wyrazami miłości

ROZDZIAŁ 1 Rachel żałowała, że nie prowadziła wykładów z chemii. Wtedy wiedziałaby, jaką substancję dodać Colinowi Gilsonowi do kawy, aby zadać mu długą i niesłychanie bolesną śmierć bez pozostawiania śladów. Gdyby jej przyjaciółka Jennifer pisała kryminały, to miałaby dostęp do podręcznika z truciznami i Rachel skorzystałaby z niego. Arszenik i strychnina były łatwo wykrywalne, o tym wiedziała, ale świtało jej, że kiedyś czytała o rodzaju grzyba, który zmieszany z alkoholem stawał się trujący. Może powinna zaproponować wspólną kolację, przygotować gulasz ze starannie dobranymi gatunkami grzybów i podać mu lampkę czerwonego wina, a sama napić się wody. Kilka godzin później nie byłoby już Colina Gilsona. Przewróciła oczami. Żałosne fantazje. Pomijając, że nie nadawała się na morderczynię, za nic nie chciałaby jeść kolacji w towarzystwie Colina Gilsona. Z trudem wytrzymywała z nim w pracy, ciągle powtarzając sobie, że już tylko kilka miesięcy pozostało jej do obrony doktoratu. Potem poszuka pracy jak najdalej od Uniwersytetu Londyńskiego i cholernego Colina. Pod warunkiem że Gilson wcześniej nie zniszczy całkiem jej pracy doktorskiej. „Jak będę miała szczęście”, pomyślała, próbując zachować optymizm. Tyle że diabelnie ciężko było myśleć pozytywnie, gdy pojawiał się Gilson. Większość znajomych Rachel, również doktorantów, miała porządnych promotorów – takich przynajmniej z poczuciem humoru, z którymi można było porozmawiać prawie o wszystkim. To prawdziwy pech, że przydzielono Rachel akurat Gilsona, profesora anglistyki, specjalistę od epoki wiktoriańskiej.

Gilson nie miał ani poczucia humoru, ani ciekawej osobowości, w ogóle nie był atrakcyjny – nalana twarz, duży nos i uszy oraz małe świńskie oczka, które lepiej wyglądałyby ukryte za parą lenonek. Jego siwe włosy były tłuste i lekko kręcone, usta wąskie, zacięte. Rachel nie wyobrażała sobie, by Gilson kiedykolwiek mógł być przystojny, nawet w młodości. Gdyby choć był podobny do Paula Baileya, innego wykładowcy, który na drugim roku studiów przygotowywał ją do obrony pracy rocznej. Paul przypominał Jeremiego Ironsa z serialu Powrót do Brideshead, a do tego miał wspaniałą osobowość. Gilson natomiast był aroganckim, upartym draniem i przez niego z chęcią rzuciłaby to wszystko w diabły. Była jednak zbyt ambitna, aby zrezygnować z obranej drogi. Nie zamierzała dawać profesorowi satysfakcji. Ze skwaszoną miną wybrała czarną kawę z cukrem z automatu z napojami. Kofeina miała poprawić Rachel koncentrację, a cukier, którego zazwyczaj nie używała, podnieść poziom glukozy we krwi i polepszyć jej nastrój. Wypiła łyk gorącego płynu, skrzywiła się i ruszyła do swojego gabinetu, wracając myślami do tematu rozprawy doktorskiej. Chwilę później zderzyła się z nieznajomym mężczyzną, a raczej wpadła na niego i rozlała kawę na papiery, które trzymał w rękach. – O Boże! Przepraszam – powiedziała, rumieniąc się. Plik notatek był najwyraźniej zapisany piórem, a nie długopisem, bo staranne jeszcze przed chwilą jasnoniebieskie pismo przeobraziło się w nieczytelne brązowo-niebieskie plamy. Rachel zarumieniła się jeszcze bardziej, gdy spojrzała w zielonoszare oczy podkreślone okrągłymi drucianymi oprawkami okularów. Choć widziała go po raz pierwszy, wydał się jej znajomy. Był niesamowicie przystojny. Na oko miał

ponad metr osiemdziesiąt. Dostrzegła też zaczesane do tyłu ciemne włosy, jasną cerę, te piękne oczy oraz minę skrzywdzonego psiaka. Ubrany był w prawie regulaminowy strój uniwersytecki, czyli czarny golf i sprane dżinsy, a do tego zamszowe półbuty. Rachel ogarnęło nagle silne pożądanie. „Gdybym nie była tak beznadziejnie niezdarna – pomyślała – to może udałoby mi się bliżej go poznać. A teraz nie będzie chciał ze mną nawet rozmawiać, nie mówiąc już o innych rzeczach. Nie po zniszczeniu jego notatek”. Jeśli jest studentem, będzie wściekły, a jeśli wykładowcą z innego wydziału albo gościem uczelni… Cóż, spaprała sprawę na całej linii. – Tak mi przykro – ponownie go przeprosiła, zagryzając wargę. – Odpłynęłam myślami. Powinnam patrzeć, dokąd idę. – Tak. – Spojrzał na notatki zasmucony. – To oduczy mnie pozerstwa i pisania piórem. Od dziś będę używał tylko długopisów. – Czy mogę jakoś pomóc? Sama nie wiem, wysuszę papiery albo przepiszę notatki? – zapytała, zanim zdążyła pomyśleć. Skarciła się za to w duchu. „Boże, teraz sobie ubzdura, że chcę go poderwać”. A przecież nie chciała, prawda? Ku jej zdziwieniu nieznajomy uśmiechnął się. – Właściwie to jest coś, co możesz zrobić. Przeprosiny przyjmuję w postaci kofeiny. I nie chodzi mi o lurę z automatu. Dopiero po chwili dotarły do niej te słowa. Sugerował jej, by zaprosiła go na kawę? Rachel była zaskoczona i podekscytowana. Wyglądało na to, że los zsyłał jej rekompensatę za Gilsona. I to nie byle jaką. – Niedaleko jest kawiarnia – powiedziała. – Możemy tam pójść, jeśli chcesz. – Z chęcią – uśmiechnął się. – Tylko podrzucę papiery do gabinetu, by wyschły. Spotkamy się za dziesięć minut przy

schodach? – Tak. – I postaraj się w tym czasie nikogo więcej nie utopić w kawie, co? – dorzucił, posyłając jej zadziorny uśmiech. – Jasne – odparła, również się uśmiechając. Rachel odprowadziła go wzrokiem. Poruszał się zmysłowo, długie kroki podkreślały doskonałość jego nóg. Przeszył ją dreszcz. Od dawna nie czuła czegoś takiego. Czas i energię poświęcała na budowanie kariery. Wprawdzie przytrafiały się jej różne romanse, między innymi szalona przygoda na jedną noc, na wspomnienie której robiła się wilgotna, jednak żaden związek nie był poważny. Z pewnością jeszcze nigdy nie odczuwała tak obezwładniającej żądzy. Otrząsnęła się z zamyślenia. Przeprosiny w postaci kofeiny. Skoro tak to widział, niech tak będzie. „Zachowaj zimną krew, Kemp – powiedziała sobie stanowczo. – Właśnie dostałaś drugą szansę. Nie schrzań jej, działając zbyt pochopnie”. Zaczęła żałować, że nie jest szczuplejsza i wyższa, jej włosy nie są ciemne, oczy niebieskie, a nogi dłuższe. Była pewna, że kilka centymetrów więcej zrobiłoby dużą różnicę. Szkoda, że nie jest elegancką bizneswoman w dopasowanej garsonce zamiast niską i nieco pulchną nauczycielką o niesfornych jasnych włosach, nudnych orzechowych oczach, zwyczajnej twarzy i paskudnym nawyku noszenia byle jakich legginsów czy dżinsów oraz workowatych swetrów. Niczego nie dało się teraz zmienić, więc rozmyślanie „co by było, gdyby” nie miało sensu. Dziesięć minut później mężczyzna dołączył do niej przy schodach. W milczeniu przeszli na drugą stronę ulicy do małej kawiarni. – Na co masz ochotę? – zapytała Rachel, gdy stali przy kontuarze.

– Espresso – odpowiedział i popatrzył na nią z ukosa. – Nie ma zbyt wiele do wylania. – No tak, racja – uśmiechnęła się. – Mają tu świetne wypieki. – Mężczyzna kiwnął głową. – Wezmę, cokolwiek polecisz. – Dwa razy podwójne espresso – złożyła zamówienie – i dwa pain au chocolat. – Już się robi. Proszę usiąść – z uśmiechem odpowiedział kelner. Rachel podeszła do narożnego stolika przy oknie, a jej bezimienny towarzysz podążył za nią. – Naprawdę jest mi przykro z powodu tych notatek – powiedziała. Podała mu rękę. – Tak w ogóle nazywam się Rachel Kemp. – Luke Holloway – odparł, ściskając jej dłoń. Jego dotyk spowodował przyjemne mrowienie. Z łatwością wyobraziła sobie, jak Luke dotyka ją bardziej czule, jak gładzi jej ciało, równocześnie ściągając… Ucięła te marzenia i zakasłała, chcąc ukryć zmieszanie. – Mam nadzieję, że uratujesz notatki. Mówiłam poważnie o ich przepisaniu. Mogę to zrobić na komputerze w moim gabinecie. – Jesteś wykładowcą? – Przekrzywił głowę i utkwił wzrok w dziewczynie. – Wziąłem cię za studentkę. – Nie całkiem – zmarszczyła nos. – Mam trzydzieści lat i jestem tuż przed obroną doktoratu. Zrobiłam sobie kilka lat przerwy po skończeniu studiów, nawet nie liczyłam ile. – Nie wykładasz zatem matematyki. Ponownie ten zadziorny uśmieszek. Rachel poczuła, że twardnieją jej sutki. Mogła przytoczyć jeden z cytatów swojej przyjaciółki Jennifer – Luke to chodzący seks. Wspaniały pod

każdym względem. Nie mogła dać się ponieść fantazji, kawa to tylko przeprosiny za zniszczenie notatek. Nic innego się za tym nie kryło. To nie była randka i nic nie wskazywało na to, że mogłaby być. – Angielski – wyjaśniła. – Specjalizuję się w literaturze dziewiętnastego wieku i trochę w poezji. A ty? – Historia gospodarcza. – Ich wydziały w żaden sposób nie były powiązane. Nic dziwnego zatem, że nie spotkała go wcześniej. – Student? – spytała. Luke uśmiechnął się szeroko. – Pudło. Wykładam. – No tak. – Rachel kiwnęła głową. Do stolika podszedł kelner i postawił przed nimi zamówione kawy i bułeczki. Rachel podziękowała z uśmiechem i wypiła mały łyk czarnego gorzkiego napoju. – Rany, jak ja tego potrzebowałam – powiedziała pobudzona kawą. Luke wsypał cukier do swojej filiżanki. – Ciężki dzień? – Tak jakby. – Nie chciała myśleć o Gilsonie. Napiła się kawy i zmieniła temat. – Usiłuję, ale bezskutecznie, określić twój akcent. – Pochodzę z okolic Londynu. A ostatnie trzy lata spędziłem w Stanach. Niedawno zarzucono mi, że nabrałem amerykańskiego akcentu – roześmiał się. – Za kilka miesięcy nie będzie po nim śladu. – Pewnie tak. – Rachel uświadomiła sobie, kogo jej przypominał: aktora z jednego z kultowych seriali science fiction, którego fotosy powycinane z kolorowej prasy wisiały na korkowych tablicach dosłownie w każdym gabinecie na jej

piętrze. Zdziwiło ją, że nikt nie zauważył tego podobieństwa. Na uniwersytecie plotki rozprzestrzeniały się szybko, zwłaszcza gdy dotyczyły tak atrakcyjnego mężczyzny. Luke uśmiechnął się do Rachel. – Zatem, Rachel, co cię tak zaabsorbowało, że nie zwracałaś uwagi, dokąd idziesz? Dziewczyna skrzywiła się. – Nic takiego. Rozmyślałam o mojej pracy doktorskiej. – Tak? – zaciekawił się. – Piszę o roli kobiety w powieściach z czasów wiktoriańskich. Kobiety postępujące zgodnie z konwenansami wychodziły za mąż, a te, które się wyłamywały, w najlepszym wypadku umierały. Pani Dombey[1], Maggie Tulliver[2], Sue Bridehead[3]… – Zdała sobie sprawę, że mówiła, jakby prowadziła wykład. – Zamykam się, zanim zanudzę cię na śmierć swoimi opowieściami. – Mów, to interesujące. – Oczy Luke’a błyszczały. – Co mogę powiedzieć – odparła Rachel, rozkładając ręce. – Obecnie mam z nią problemy. – Blokada pisarska? Dziewczyna pokręciła głową. – Z pewnością masz sporo ciekawszych spraw niż wysłuchiwanie narzekań młodszego wykładowcy. – Nie, dopóki moje notatki nie wyschną. Rachel zarumieniła się. – Już cię przeprosiłam. – Nie powinienem ci dokuczać – przyznał. Ujął ją za dłoń. – Rachel, wydaje mi się, że potrzebujesz z kimś porozmawiać. – Rozmowa nic nie zmieni. – Szczególnie gdy Luke będzie ją tak dotykał. Spodobało się jej to i chciała znacznie więcej. Pragnęła zostać z nim całkiem sama, ciało przy ciele, i odkrywać

dłońmi i ustami każdy skrawek jego skóry. Pozwoliłaby mu błądzić dłońmi po sobie. Chciała czuć jego dotyk. – Spróbuj. Dźwięk jego głosu przebił się przez myśli Rachel. Dopiła espresso, starając się zachować spokój. Bała się, że jej głos będzie drżał. – Najpierw zamówmy jeszcze jedną kawę – powiedziała. – Ja stawiam. – Nie. Przynajmniej tak mogę wynagrodzić ci zniszczenie notatek. Luke uśmiechnął się. – Już ci wybaczyłem. – Dobrze. – Wzrokiem ściągnęła kelnera i zamówiła następne espresso. Luke ugryzł bułeczkę z czekoladą. – Mmm. Miałaś rację. Świetna. – Zwłaszcza gdy się miało zły dzień – powiedziała z rezygnacją. Przez to, jak Gilson traktował ją w tym semestrze, słodycze zaczęły stawać się jej nałogiem. – Panno Kemp, proszę mi powiedzieć – odezwał się Luke, parodiując ton nowojorskiego psychiatry – co panią dręczy? – Jednym słowem: Gilson – westchnęła. – Nie powinnam o tym z tobą rozmawiać. To nieprofesjonalne. – Lepiej porozmawiać o problemie, niż dusić go w sobie – odpowiedział. – Może. – Zmarszczyła nos. – Przede wszystkim nie dogaduję się moim promotorem. To profesor z mojego wydziału. Totalna niezgodność charakterów. Nie ma żadnej płaszczyzny porozumienia. Polityka, muzyka, sztuka. Nawet nasze poglądy na temat dziewiętnastowiecznej literatury są odmienne. On uwielbia Dickensa i Austen, których ja nie znoszę, cenię za to Hardy’ego i George Eliot, których on nie lubi.

– Niedobrze. – Właśnie. Na szczęście mamy różne grupy konsultacyjne i nie musimy oceniać nawzajem swoich prac. Wtedy dopiero mielibyśmy problem. Naprawdę się nie lubimy, ale chyba jesteśmy na siebie skazani. Nic na to nie poradzę. Już sześć razy kazał mi przepisać pracę. Nie mówię o dopracowaniu jej, ale o czepianiu się najmniejszych szczegółów, a potem po pół roku każe mi wracać do pierwotnej wersji. – Rachel zrobiła nieszczęśliwą minę. – Gdy wpadłam na ciebie, zastanawiałam się, jak chciałabym go zabić. Żeby bolało. – Szkoda, że nie jestem chemikiem – stwierdził z uśmiechem. – Właśnie. Też żałuję. – Potrzebujesz czegoś – powiedział – co sprawi, że przestaniesz o tym myśleć. – Aha. – Rachel nie mogła spojrzeć mu w oczy. Wiedziała, co pozwoliłoby jej zapomnieć o kłopotach, ale jak miała mu to powiedzieć? „Słuchaj, Luke, zastanawiałam się, czy miałbyś ochotę pojechać do mnie i kochać się ze mną przez kolejne dwie doby?” Nie bardzo. – Nie mam gotowych rozwiązań – Luke nie zwrócił uwagi na pożądliwy wyraz twarzy Rachel. – Może wspólna kolacja? – Słucham? – Rachel nie wierzyła w to, co słyszała. – Przepraszam, pośpieszyłem się. – Luke wzruszył ramionami. – Nie rozumiem – odparła marszcząc brwi – Zapraszam cię na kolację. Powinienem był najpierw zapytać, czy twój chłopak nie będzie miał nic przeciwko temu. Pokręciła głową. – Nie ma żadnego chłopaka. Po prostu nie dosłyszałam, co mówisz.

– Chyba starasz się o tytuł najbardziej rozkojarzonego wykładowcy na uniwerku, co? – droczył się. – Na to wygląda. – Nie mam zbyt wielu znajomych w Londynie, więc jeśli to nie zakłóca twoich planów, chętnie zjem z tobą kolację. Wieczór ze smacznym jedzeniem, dobrym winem i interesującą rozmową. – Z wielką chęcią. Musisz jednak wiedzieć, że jestem za równouprawnieniem – ostrzegła. – Oczywiście. Nie będę w takim razie otwierał przed tobą drzwi. Rachel westchnęła. – Nie to miałam na myśli i dobrze o tym wiesz. Luke uśmiechnął się. – Rozumiem, każdy płaci za siebie. Może być włoskie jedzenie? – Jak najbardziej. – Świetnie. – Patrzył na nią z rozbawieniem. – O której? – Wpół do ósmej? Przytaknął. – Przyjadę po ciebie. Gdzie mieszkasz? – Rachel podała mu adres. – Mogłem się domyślić, że znawczyni epoki wiktoriańskiej mieszka w Walthamstow, hrabstwie Williama Morrisa[4]. – Lubię tę okolicę – wyjaśniła. – No dobrze, może nie jest to Regent’s Park ani St John’s Wood, ale Vallentin Road jest dość blisko stacji metra i na dodatek to całkiem ładna ulica. – W takim razie do zobaczenia o wpół do ósmej. – Dopił kawę. – Chyba powinniśmy wrócić do pracy. Rachel znowu poczuła wyrzuty sumienia. – Naprawdę czuję się podle z powodu twoich notatek.

– Takie rzeczy się zdarzają. – Uraczył ją kolejnym słodkim uśmiechem. – Do wieczora. – Na razie. Patrzyła, jak się oddala, i dopiła swoją kawę. Nadal nie wierzyła w to, co się stało. Najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego ostatnio poznała, zaprosił ją na kolację, mimo że oblała go kawą. Na dodatek to wszystko zdarzyło się, gdy przechodziła kryzys i rozważała nawet rzucenie doktoratu. Uśmiechnęła się. Takie rzeczy się zdarzają. Cóż. Kto wie, co przyniesie wieczór. Ostatecznie Rachel zdecydowała się pójść do domu. Zebrała notatki z biurka w bibliotece, wypożyczyła kilka książek i wróciła do swojego przytulnego wiktoriańskiego domku. Zamknęła za sobą drzwi i spojrzała w lustro. – Albo Luke jest cholernie samotny, albo strasznie się nudzi – powiedziała do siebie. Dlaczego ktoś tak wspaniały jak on zapraszałby na kolację kogoś takiego jak ona? Zostawiła aktówkę w przedpokoju i podeszła bliżej lustra, by przyjrzeć się sobie. Jej jasne włosy były w porządku i dobrze wyglądały zaczesane do tyłu, przepasane opaską. Miała owalną twarz, kształtny nos i ładne zęby, ale nie była pięknością. Uważała się raczej za kobietę przeciętnej urody. Pospolite oczy o ciepłej orzechowej barwie, które mieniły się złotem, gdy była szczęśliwa, lub odcieniami pomarańczy, gdy była zła. Różowe usta i białe zęby. Była zdecydowanie zbyt niska w stosunku do swojej wagi. Gdyby była wyższa, to te kilka nadmiarowych kilogramów by zniknęło, co na pewno podziałałoby na jej korzyść. Tymczasem przy tym wzroście i wadze jej figura byłaby bardzo atrakcyjna, ale w innej epoce. Przynajmniej miała odpowiednie proporcje. Pod wpływem impulsu i wiedząc, że nikt nie będzie podglądał przez masywne drewniane drzwi, zdjęła sweter i

przyjrzała się swojemu ciału. Miała ładne, duże piersi. Fiszbiny koronkowego stanika podkreślały rowek dekoltu. Jej skóra była jasna i gładka. Odsłoniła jedną pierś. Różowe sutki były bardzo wrażliwe na dotyk. Powiodła palcem wokół brodawki i sutek od razu stwardniał. – Mm – zamruczała. Na myśl, że Luke dotknie ją w ten sposób, poczuła ciepłą falę przyjemności. Ledwie ją musnął, tylko pogładził jej dłoń, a tak bardzo się podnieciła. Być może po kolacji pójdą do niego na kawę, a on pozwoli sobie na więcej? Zrzuciła buty i zdjęła legginsy. Oblizując wargi, zsunęła miseczkę stanika z drugiej piersi, frywolnie eksponując teraz cały biust. Jej policzki oblał delikatny rumieniec, a oczy błyszczały. Wyglądała smakowicie. I rozpustnie. Miała bardzo kobiecą wąską talię. Jej poprzedni kochankowie robili się „twardzi” już na sam widok jej biustu, wyobrażając sobie, jak przesuwają penisem między dwiema miękkimi soczystymi krągłościami Rachel. Czy tego wieczoru Luke także to zrobi? Polizała palce i zaczęła gładzić biust oraz delikatnie pociągać za sutki. Uwielbiała, gdy ktoś w ten sposób dotykał jej piersi. Wyobraziła sobie, że długie smukłe palce Luke’a pieszczą jej sutki, aż te boleśnie nabrzmieją. Wtedy Luke zacznie ssać je mocno, przygryzać, nie zadając jednak silnego bólu, aż wijąc się z podniecenia, będzie błagała o bardziej intymne pieszczoty. Luke pogładzi jej brzuch. Rachel zamknęła oczy i poprowadziła prawą rękę w stronę koronkowych fig, wsuwając ją pod materiał. Palcami środkowym i wskazującym rozwarła wargi sromowe. Była podniecona, wilgotna i gotowa. Wyobraziła sobie, jak Luke sięga między jej uda i dłonią penetruje jej intymne wnętrze. Gdy dotknęła łechtaczki, wydała cichy jęk rozkoszy.

Delikatny wzgórek nabrzmiał. Przez jej ciało przepływało uczucie błogości. Rachel zmieniła pozycję, żeby wprowadzić palec głębiej i poczuć, jak zanurza się w jej sokach. Wilgotnym palcem masowała łechtaczkę, coraz szybciej wykonując ósemkowe ruchy. – Tak – wyszeptała, wzmacniając stymulację. Drugą ręką nieprzerwanie pieściła sutki, wyobrażając sobie, że to namiętne usta Luke’a, a nie jej dłoń. Albo jeszcze lepiej, wyobrażając sobie, jak zagłębia się językiem w jej pochwę, ssie łechtaczkę, równocześnie wprowadzając palce w jej wilgotne od podniecenia wnętrze. Jak muska zaróżowione wejście odbytu, aż w końcu w nią wchodzi. Na samą myśl o tym poczuła, jak rozkosz przeszywa ją po koniuszki palców. Pragnęła zaspokojenia, ale własna ręka nie wystarczała. Nie mogła w takiej chwili pójść do sypialni po wibrator, a potrzebowała go natychmiast. Nie mogła czekać. – Mmm – pomrukiwała i nie przerywając stymulacji, zastanawiała się, czym mogłaby uwolnić skumulowaną energię. Uśmiechnęła się. Na chwilę przerwała pieszczoty i wyjęła z aktówki szczotkę do włosów. Odchylając figi na bok, zbliżyła rękojeść szczotki do swojej kobiecości. Delikatnie wprowadziła ją do środka i westchnęła z ulgą, gdy wypełniła ją gruba końcówka przedmiotu. Zaczęła się nią bawić, wysuwając prawie całkowicie z siebie, a potem gwałtownie wprowadzając do środka. Jak gdyby Luke tu był i pieprzył ją na stojąco w przedpokoju. – Och, taaak – pojękiwała. Przestała pieścić piersi i sięgnęła ponownie w stronę łechtaczki, pobudzając się w rytm posunięć rękojeścią szczotki. Wspaniałe uczucie, niebywałe. Czuła, jak rozkosz rozlewa się ciepłem, biegnie po jej ciele od stóp przez łydki i uda, aż w końcu wybucha w podbrzuszu. Odrzuciła

głowę w tył, krzycząc w ekstazie. Jej wnętrze pulsowało z podniecenia. Rozkoszowała się przepływającymi przez nią impulsami, aż jej oddech się uspokoił. Gdy ostatnie fale orgazmu wybrzmiały, otworzyła oczy i uśmiechnęła się do odbicia w lustrze. Teraz wyglądała jeszcze bardziej wyzywająco i wulgarnie. Szczotka wystająca spomiędzy ud, frywolnie opuszczony stanik i jasna cera pokryta różaną smugą orgazmu. – To było dla ciebie, Luke – powiedziała miękko. Jeśli dziś wieczorem wszystko pójdzie dobrze, zaspokoi ją znacznie lepszy rekwizyt. [1] Bohaterka powieści Charlesa Dickensa Dombey i syn (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki). [2] Bohaterka powieści George Eliot Młyn nad Flossą. [3] Bohaterka powieści Thomasa Hardy’ego Juda nieznany. [4] Angielski malarz, architekt, pisarz.

ROZDZIAŁ 2 Punktualnie o siódmej trzydzieści Rachel usłyszała dzwonek do drzwi. Zdziwiła się. Obawiała się, że po przemyśleniu swojej propozycji Luke wystawi ją do wiatru. Przez całe popołudnie myślała tylko o nim. Zamierzała popracować nad doktoratem, ale nie mogła się skupić. W końcu poddała się i spędziła popołudnie zwinięta w kłębek na łóżku, usiłując czytać książkę i popijając wino. Na czytaniu także nie mogła się skoncentrować, bo marzyła o seksie z Lukiem i masturbowała się bez ustanku, chcąc rozładować napięcie przed spotkaniem. Ale to tylko pogorszyło sytuację. Pragnęła go jeszcze bardziej. Otworzyła drzwi. – Cześć – przywitał się z uśmiechem. Był ubrany zwyczajnie, w beżowe luźne spodnie, czarny bawełniany golf i zamszowe buty. Całości dopełniał kaszmirowy długi płaszcz. Wyglądał zachwycająco. – Cześć – powiedziała, ciesząc się, że postawiła na sportową elegancję i włożyła dopasowane czarne spodnie, czarną szyfonową koszulę w beżowo-niebieskie kwiaty, a do tego czółenka. Nieprzesadnie wytwornie, ale też i niepospolicie. Choć raz udało się jej dobrze ubrać. – Gotowa? Przytaknęła. – No to chodźmy. Rachel wzięła płaszcz, zamknęła drzwi i poszła za Lukiem do samochodu. Zaskoczył ją czarny, przynajmniej dwudziestoletni MG roadster stojący przed domem. Nie znała nikogo, kto jeździł tak stylowym samochodem.

– Poznaj Bess – powiedział, otwierając jej drzwi. – Bess – zrozumiała aluzję i roześmiała się. – Myślisz, że jesteś Dickiem Turpinem[5], co? – Nie. Kiepski żart z dawnych lat, który jakoś się przyjął – odpowiedział, sadowiąc się za kierownicą. Rachel rozsiadła się w zaskakująco wygodnym fotelu pasażera. – Gdzie jedziemy? – Tak jak ustaliliśmy, na włoskie jedzenie. Znam świetną knajpkę w Islington. – Może lepiej pojechać metrem? Uśmiechnął się. – Być może, ale tak się składa, że lubię prowadzić. Jak już wspomniałem, długo mnie tu nie było i jeszcze nie mam dość jeżdżenia, zwłaszcza za kierownicą Bess. – W porządku. – Nie była miłośniczką motoryzacji, ale rozumiała Luke’a. Kierowanie takim samochodem to przyjemność, a nie obowiązek. Drogę do restauracji przejechali w niekrępującej ciszy. Dojazd do Islington zabrał mniej czasu, niż przypuszczała. Luke zaparkował blisko restauracji i otworzył Rachel drzwi. Poczuła lekki zawód, bo nie podał jej ręki, ale to dopiero początki znajomości, tłumaczyła sobie. Dziś się poznali. „Nie spiesz się – powtarzała sobie. – Będzie, co ma być”. Restauracja okazała się małym i przytulnym miejscem w stylu włoskiego bistro z drewnianą podłogą, marmurowymi ścianami i niewielkimi drewnianymi stołami, na których stały świeczki w oplatanych rafią butelkach po chianti. W rogu sali przygrywał cicho zespół jazzowy, a duża tablica informowała o bogatym wyborze specjałów kuchni. „Porządna włoska restauracja z czymś więcej niż pizza i makaron”, pomyślała

Rachel z zadowoleniem, wpatrując się w menu na tablicy. Przy drzwiach przywitał ich kelner. – Dobry wieczór, panie Holloway. – Witaj, Roberto – odwzajemnił grzeczność Luke. – Pański stolik jest gotowy. – Kelner zabrał ich płaszcze i poprowadził do stolika w rogu. – Czy podać coś do picia, zanim państwo wybiorą dania? – Na co masz ochotę? – zapytał Luke. – Hm, poproszę czerwone wino. – Dla mnie woda mineralna. – Oczywiście. – Kelner zapisał zamówienie i podał im karty dań. Rachel przechyliła lekko głowę w bok i przyjrzała się Luke’owi. – Bardzo dobrze znasz to miejsce. Zrobił zakłopotaną minę. – Nie znoszę gotować, a oni mają dania na wynos. „Chyba coś kręci”, pomyślała Rachel. Islington leżało dalej niż przysłowiowy rzut beretem od Holborn, więc skoro chciało mu się jechać taki kawał po jedzenie na wynos, aby nie gotować, to… – Rozumiem. – Nie drążyła tematu. – Co polecasz? – Ravioli z farszem krabowym jest przepyszne – powiedział. – Wyśmienity jest też antrykot w sosie z sera pleśniowego. Pod warunkiem że nie jesteś wegetarianką. – Nie, nie jestem. W takim razie wybór jest prosty – powiedziała z uśmiechem, odkładając menu. – Dla siebie wezmę to samo i butelkę czerwonego wina. – Przez jego usta przemknął cień uśmiechu. – Jeśli jesteś taka jak większość kobiet, które znam, to myślę, że Carignano del Sulcis Riserva będzie ci smakowało. – Rachel czekała na jakiś

seksistowski komentarz à propos tego, że wino jest najlepszym trunkiem dla kobiet, ale Luke mile ją zaskoczył, dodając: – Ma posmak czekolady. Dopóki sam go nie spróbowałem, byłem przekonany, że to tylko chwyt reklamowy. – Czekolada – powiedziała z widocznym niedowierzaniem. – Czerwone wino, które smakuje czekoladą. – Naprawdę. Jest sycylijskie i to jedyna knajpka, która ma je w karcie win. Szukałem go wszędzie, ale bez skutku. Próbuję przekonać Roberto, by sprzedał mi skrzyneczkę. – Świetnie. Kelner wrócił z napojami i przyjął zamówienie. Luke bez zaglądania do menu zamówił dania, bezbłędnie wymawiając ich włoskie nazwy. Nie wyczuła, by choć trochę próbował się popisać. Posiłek był tak smaczny, jak obiecywał Luke, a wino rzeczywiście miało czekoladową nutę. Przebywanie w towarzystwie Luke’a było przyjemnością. Rachel czuła się przy nim coraz swobodniej. Mieli podobne poczucie humoru. Potrafił być także poważny i im lepiej go poznawała, tym bardziej go lubiła. I tym bardziej ją pociągał. Czy z powodu wina, czy atmosfery restauracji, a może po prostu feromonów, nie była pewna, ale korciło ją, aby zdjąć but i stopą muskać kostkę swojego towarzysza. Udało się jej powstrzymać ten odruch, choć przypuszczała, że mężczyzna dobrze wiedział, co chodziło jej po głowie. Rachel należała do osób, po których widać każdą emocję. Wszystko, co czuła, miała wypisane na twarzy. Musiało emanować od niej zwierzęce pożądanie. „Uspokój się, Kemp – skarciła się. – Nie przesadzaj. To pierwsza randka. Nie popsuj jej”. Jeśli Luke coś zauważył, był zbyt uprzejmy, aby to skomentować. Rozmawiali, wypytywał o jej ulubione książki,

muzykę i zainteresowania sztuką. Odkryli, że obydwoje lubią blues rocka, sprośne dramaty z czasów renesansu i kultowe filmy science fiction. „Będzie dobrym przyjacielem”, pomyślała Rachel. Mieli wiele wspólnego. Przy odrobinie szczęścia będą kimś więcej niż przyjaciółmi. Kimś o wiele więcej. Gdy dopili espresso, Luke uregulował rachunek. Rachel protestowała, przypominając mu, że każde miało płacić za siebie. – Następnym razem ty stawiasz. – Zgoda. Ale żadne z nas nie będzie prowadzić. Dzień po mam zamiar mieć porządnego kaca. Luke zaśmiał się. – Widzę, że przy tobie alkohol się nie zmarnuje. – Zwłaszcza tak dobry jak to wino. – Cieszę się, że ci smakowało. – Odebrał płaszcze od kelnera i pomógł Rachel włożyć jej okrycie, swój płaszcz tylko narzucając na ramiona. – Tak, bardzo. Świetnie się bawiłam. – Ja także. „Możemy przedłużyć ten wieczór”, pomyślała, gdy wracali do Walthamstow. – Wejdziesz na kawę? – zapytała, gdy zatrzymał się przed jej domem. – Z chęcią. – Zamknął samochód i poszedł za nią, rozglądając się dookoła z rozbawieniem. – Co? – Mogłem się domyślić, że mieszkasz w dziewiętnastowiecznym domu. – Chyba większość londyńskich budynków pochodzi z czasów wiktoriańskich – rzuciła spokojnie. – Mhm. Założę się, że nie wszystkie są tak pięknie

odnowione jak ten. – Wskazał płytki na podłodze w przedpokoju. – Pochodzą z odzysku, prawda? Rachel była pod wrażeniem. – Skąd wiesz? – Moja siostra jest projektantką wnętrz. Częściej ma do czynienia z renowacjami wnętrz z tamtej epoki niż z nowoczesnymi stylizacjami. Zawsze powtarza, że oryginalne materiały można rozpoznać na pierwszy rzut oka. – Być może. Chyba chciałam zrobić to, jak należy. – Rachel zrzuciła buty i powiesiła płaszcz na wieszaku z giętego drewna. W drodze do kuchni nie spojrzała w lustro, rumieniąc się na wspomnienie swoich popołudniowych wyczynów. Luke oparł się o blat kuchenny i obserwował, jak dziewczyna przyrządza kawę. – Lepiej sam zanieś – powiedziała wesoło, wręczając mu kubek. – Tym razem nie zasłonisz się notatkami, a kawa nieźle załatwiłaby ci spodnie. – To prawda – zaśmiał się Luke. – Drugie drzwi po prawej prowadzą do salonu – powiedziała. Kiwnął głową i skierował się tam. Rachel nie zasłoniła okien przed wyjściem na kolację i teraz pomarańczowy blask latarni ulicznych wpadał do mieszkania, oświetlając je na tyle, że Luke z łatwością znalazł włącznik światła. Gdy rozbłysły lampy, Rachel zaciągnęła zasłony i uśmiechnęła się. – Włączyć muzykę? – Jasne. Odstawiła kubek na półkę nad kominkiem, szybko przewertowała kolekcję płyt i wybrała składankę grupy Free. Gdy z głośników popłynęły pierwsze dźwięki, Luke kiwnął głową z uznaniem.

– Uwielbiam ten kawałek. – Ja też. Luke postawił swój kubek obok kubka Rachel. – Będziesz miała coś przeciwko, jeśli… – Wskazał w stronę regału z książkami. – Proszę bardzo. – Wzięła kubek z kawą, usiadła na kanapie, podwijając nogi, i patrzyła, jak Luke przegląda biblioteczkę. Nawet od tyłu był atrakcyjny – szerokie ramiona i kształtne pośladki. Była przekonana, że bez spodni i golfu wyglądałby jeszcze lepiej. Nagle zorientowała się, na której półce Luke skupił uwagę. Napiła się kawy. To była chwila prawdy. Albo jest nią zainteresowany, albo znajdzie jakąś wymówkę i wyjdzie. Na szczęście wybrał pierwszą opcję. Odwrócił się, trzymając książkę. – Jesteś wielbicielką Jude Devereaux? – To moja przyjaciółka. – I dlatego masz jej powieści? – Tak, ale lubię je też czytać. – No tak. – Jude mieszka w Yorkshire. Jeśli chcesz, to przedstawię was sobie, gdy następnym razem przyjedzie do Londynu. – Bardzo chcę. „Oboje na pewno złapią dobry kontakt”, pomyślała Rachel. – Skąd znasz jej książki? – W Stanach jest dość lubiana. Rachel nie mogła sobie wyobrazić, jak Luke, pomimo swoich wszechstronnych zainteresowań, kupuje romans erotyczny. – I? – No dobra, moja była dziewczyna wprowadziła mnie w te książki. Dzięki tej przeżyliśmy niesamowitą noc. – Odłożył

książkę na półkę i kontynuował przeglądanie pozostałych tytułów. – Masz całkiem niezłą kolekcję. Te wiktoriańskie to oryginały? – Przedruki. Nie stać mnie na oryginały. A gdyby nawet, to znalezienie ich graniczy z cudem. – Praca czy przyjemność? – Praca – odpowiedziała. – Nie interesuje mnie pornografia z tamtych czasów. Wszystko jest pisane na jedno kopyto i nudzą mnie rumieniące się panienki rozdziewiczane przez olbrzymich Murzynów. Ten temat jest częścią mojej rozprawy, albo raczej był. Gilson kazał mi wyrzucić ten fragment. – Dlaczego? – Wydaje mi się, że był nim zawstydzony. – A ty, oczywiście, pisząc go, nie miałaś zamiaru wprowadzać promotora w zakłopotanie – droczył się. Rachel była rozbawiona. – Przypuszczam, że trochę miałam. Ale to naprawdę był jeden z wątków mojej pracy. W czasach wiktoriańskich kobieta była jednocześnie postrzegana jako „anioł w domu” i grzesznica. Staram się zestawić te dwa różne wizerunki kobiet w kontekście erotycznym. – Uśmiechnęła się lekko. – Przyznaję, większość z tego brzmi banalnie, ale przynajmniej te bohaterki nie są tak irytujące jak Esther Summerson[6]. – Samotnia – skrzywił się Luke. – Musiałem to przeczytać w szkole średniej. Nie podobał mi się ani jeden akapit. – Pomijam ją na zajęciach. – Czego zapewne Gilson nie pochwala. – On ubóstwia Dickensa – szyderczo powiedziała Rachel. – Oczywiście nie dodaje mi to punktów. Ale nie chcę teraz myśleć o Gilsonie. – Rozumiem. – Usiadł obok niej. – Jak poznałaś Jude

Devereaux? – Uwierzysz, że spotkałyśmy się na konferencji? Siedziałyśmy obok siebie i zaczęłyśmy rozmawiać. Od razu dobrze się rozumiałyśmy i okazało się, że mamy wiele wspólnych zainteresowań. Lubimy podobną muzykę, ten sam rodzaj literatury i filmów. – Lubiły także ten sam typ mężczyzn, ale Rachel zdecydowała nie mówić o tym Luke’owi. Nie dzieliły się z Jennifer mężczyznami. Tylko fantazjami. – Gdy przyjeżdża w interesach do Londynu, zatrzymuje się u mnie. A i ja mam otwarte zaproszenie na wrzosowiska Yorkshire, gdybym była zbyt przytłoczona miastem. Uważam ją za swoją najlepszą przyjaciółkę. Luke popatrzył na Rachel. – Wygląda tak, jak ją sobie wyobrażam? – Zależy, jak ją sobie wyobrażasz. – Wysoka, atrakcyjna, bujne rude włosy. Odrobinę prerafaelicka[7] i dość wytworna. – Ciemne włosy. Co do reszty, doskonale trafiłeś. Chyba że jest skacowana. Wtedy, cała blada, wałęsa się w starych legginsach, podkoszulku i powyciąganym swetrze, który dobre czasy ma już dawno za sobą, i obiecuje, że już nigdy więcej nie będzie piła. – Rachel uśmiechnęła się. – Ale nie jest typem wampa. Nie prowadzi życia, które opisuje w książkach. – Przypuszczam, że nie mogłaby siedzieć, gdyby wiodła takie życie. – Czyli naprawdę przeczytałeś niektóre jej książki – powiedziała Rachel, zanim pomyślała, co mówi. Luke uśmiechnął się. – Sądzisz, że to był pretekst do rozmowy o seksie? – Nie – zawstydziła się. – Tylko… Och, po prostu po jej książki najczęściej sięgają kobiety.

– I niewielu mężczyzn – zgodził się Luke. – Podoba mi się jej styl. I jak już mówiłem, była dziewczyna mi ją poleciła. Chyba przeczytałem większość jej książek. – Ich oczy się spotkały. – Rachel, zaprosiłem cię na kolację, bo chciałem lepiej cię poznać. Jeśli nadal będziemy omawiać ten szczególny temat, to mogę nadużyć twojej gościnności. Rachel czuła, że jest odrobinę wstawiona, a do tego wyraz jego oczu skłonił ją do podjęcia ryzyka. Uśmiechnęła się. – Kto ocenia, co jest nadużyciem? W odpowiedzi ujął dłońmi jej twarz i przyciągnął ją do siebie, delikatnie dotykając ustami jej warg. Dziewczyna lekko odchyliła głowę, rozchyliła usta, a on całował jej dolną wargę. Jedną dłoń położył na jej szyi, a drugą prowadził wzdłuż kręgosłupa, aż dotarł do miękkich pośladków. Rachel przylgnęła do niego, mocno go obejmując. Luke wsunął kolano między uda dziewczyny. Zamruczała cicho, więc namiętnie ją pocałował, a ich języki się splotły. – Mmm, Rachel. Pragnę cię – wyszeptał, gdy przerwali pocałunek. – Myślałem o tym całe popołudnie. Nie mogłem przez to pracować. – Ja również – przyznała. – Myślałaś o mnie? – Przytaknęła, a Luke się uśmiechnął. – Nie byłem pewien. Dlatego przyjechałem samochodem. Po minie Rachel było widać, że nie rozumie. – Skupiałem się na drodze, dzięki czemu nie zrobiłem z siebie idioty, działając zbyt szybko. Rachel uśmiechnęła się z satysfakcją. – Zapewniam cię, że myślałam o tym samym. W restauracji niewiele brakowało, bym zaczęła pieścić cię stopami. – Gdybyś to zrobiła, to musielibyśmy wziąć taksówkę do ciebie albo do mnie – powiedział. – I to szybko. – Przez chwilę

wpatrywał się w nią, jakby rozważał coś, a potem pochylił się i ponownie mocno ją pocałował. Rachel odwzajemniła pocałunek i ciągnąc go za ubranie, wsunęła dłonie pod golf i gładziła jego plecy. Luke przestał ją całować. – Chcę się z tobą kochać, Rachel. Teraz. Chcę cię dotykać, głaskać całą, a potem całować każdy kawałek twojego ciała. Chcę, abyś drżała w moich ramionach z podniecenia. Chcę, abyś szczytowała raz za razem, wykrzykując moje imię. Przeszył ją dreszcz. – Na co więc czekasz? – zapytała łagodnie. – Aż zaprowadzisz mnie do sypialni – usłyszała rzeczową odpowiedź. – Moglibyśmy się kochać tu, ale myślę, że w sypialni będzie wygodniej. – A skąd wiesz, że moje łóżko jest wygodne? – Właścicielka takiej kolekcji – pokazał regał z książkami – nie tylko sypia w łóżku, lecz również w nim czyta, a to znaczy, że lubi komfort. – Potarł czubek jej nosa swoim. – Zwłaszcza że tego typu lektura zawsze do czegoś prowadzi. Rachel zarumieniła się. – Tak? – Nie wstydź się. Widok atrakcyjnej kobiety, która sama się zadowala, jest… – przeszył go dreszcz. – Powiedzmy, że wielu mężczyzn cieszy taki obrazek. Mnie z pewnością. – Uśmiechnął się. – Niebawem przeczytam ci jedną z książek Jude i będę obserwował, jak na ciebie działa. Mogę cię zapewnić, że po piętnastu minutach twoje dłonie powędrują między nogi. Zadarła podbródek. – Czy to wyzwanie? Przytaknął. – Ale nie dzisiaj. Tej nocy sam chcę cię dotykać. Chcę cię

zaspokoić i czuć twój ciężar na moim ciele. – Wstał i pociągnął ją za sobą. Rachel zaprowadziła Luke’a na górę, nie myśląc o wyłączeniu świateł w salonie. Pragnęła ponownie czuć jego usta na swoich i marzyła, by potem zgodnie z obietnicą całował ją całą. Gdy doszli do sypialni, wypuściła dłoń Luke’a ze swojej, zaciągnęła zasłony i włączyła lampkę przy łóżku, a następnie z powrotem stanęła przed nim. Z uśmiechem zsunął jej z włosów czarną aksamitną opaskę, która przytrzymywała opadające teraz loki. – Podobają mi się twoje włosy – powiedział, wtulając w nie twarz i wdychając ich zapach. – Kokos – rozpoznał. Patrząc jej głęboko w oczy, odsunął ją na odległość ramion i zaczął powoli rozpinać guziki jej koszuli. Gdy jego palce musnęły jej piersi, dziewczyna zadrżała, a sutki stwardniały. Tak, pragnęła go. Tu i teraz. Lekko odgięła się do tyłu, wypychając piersi w stronę kochanka. – Cierpliwość jest cnotą. – Taką, której nie posiadam – przyznała cicho. – Rzeczywiście. – Luke spojrzał na dziewczynę i oniemiał z wrażenia, gdy zobaczył, co ma na sobie. Czarny gorset z fiszbinami, które podkreślały kształt piersi. Koronkowy materiał przylegał do jej gładkiej skóry, ukazując ciemny kolor sutków. Luke poprowadził palec poprzez rowek dekoltu, na co ona jęknęła z zachwytu. Wtedy przyciągnął ją do siebie. Pocałował ją w szyję, wtulił się w nią, a potem zbliżył twarz do jej biustu, wdychając zapach jej perfum. Przez koronkę i jedwab czuł twardość jej sutków. Nie fatygował się, aby odpiąć haftki gorsetu. Po prostu włożył palce pod miseczki i zsunął je, obnażając piersi. Rachel pojękiwała, gdy pieścił jej sutki, pocierając je

palcem wskazującym i kciukiem, jednocześnie delikatnie je pociągając. Chwyciła go za brzeg swetra i wygięła ciało, chcąc więcej. – Powiedziałeś: moje ciało na twoim. Uśmiechnął się szelmowsko i na chwilę wypuścił ją z objęć, aby zdjąć golf. Miał szczupły i dobrze umięśniony tors, lekko porośnięty ciemnymi włosami. Rachel oblizała wargi. Tego właśnie oczekiwała. Wiedziała, że będzie to dla nich obojga doznanie nie do opisania. Luke łagodnie przyciągnął jej twarz i delikatnie przesunął językiem po dolnej wardze dziewczyny, a w końcu pogłębił pocałunek. Opuścił ręce na biodra Rachel, nieśpiesznie rozpiął jej spodnie, zsunął je do kolan i położył dłoń na wzgórku Wenery. Przez cienki materiał fig czuł pulsujące ciepło jej wnętrza. Dziewczyna zapraszała go do środka. – Chcę cię smakować, Rachel – powiedział niskim głosem. – Całą. Poczuła dreszcze, a Luke klęknął przed nią, całkiem zdejmując jej spodnie. Zobaczył ją w całej okazałości i zachwycił go widok kobiety lubieżnie odzianej w gorset, pasujące do niego figi i samonośne czarne pończochy z koronkową obwódką. – Ubierasz się tak na co dzień, czy tylko na specjalne okazje? – Na specjalne okazje – potwierdziła. – Gdybym przy naszym pierwszym spotkaniu wyobraził sobie, że masz coś takiego na sobie, to raczej nie poszlibyśmy na kawę. Zabrałbym cię do piwnicy i kochał się tam z tobą od razu. – W bibliotece? – O, tak. I nie obchodziłoby mnie, czy ktoś by nas przyłapał. – Powoli zsuwał figi z krągłych i gładkich pośladków,

aż w końcu jedwabna bielizna opadła na podłogę. – Rachel, jesteś taka zmysłowa. – Dotknął policzkiem jej uda, wdychając słodki zapach jej skóry. – Pragnę cię. Nie mogę już dłużej czekać. Przewidując, co za chwilę nastąpi, Rachel czuła narastające pożądanie. Cicho pomrukując, przyjęła wygodniejszą pozycję. Na gładkiej skórze uda wyczuła uśmiech Luke’a i wreszcie poczuła na wargach sromowych powolne muśnięcia języka zmierzające w stronę łechtaczki. Pobudzał ją szybkimi ruchami języka, a potem ssał niewielki, nabrzmiały od pożądania pączek coraz mocniej i mocniej. Rachel pojękiwała łagodnie, mierzwiąc włosy Luke’a. Widząc, ile przyjemności jej daje, całował ją, aż wyraźnie poczuł jej smak i drżenie z rozkoszy. Ucałował jej wzgórek i wstał, głaszcząc ją po policzku. – W porządku? – Kiwnęła głową, otwierając oczy i patrząc na mężczyznę. Jej oczy wydawały się prawie czarne, tak mocno miała rozszerzone źrenice. – Bardziej niż w porządku – powiedziała. Miała zachrypnięty głos i przyspieszony oddech. Przebiegła palcem po dolnej wardze Luke’a. – Dziękuję. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Ssał opuszek jej palca z taką namiętnością, że cała drżała. – Nie koniec na tym, jeszcze długo nie. – Zdjął spodnie i bawełniane bokserki. Wziął dziewczynę za rękę i położył jej dłoń na swoim nabrzmiałym członku. – Zobacz, co mi robisz – powiedział cicho. Rachel poruszyła dłonią, delikatnie gładząc penisa. Luke westchnął i wziął ją na ręce, aby zanieść do łóżka. – Nie chcę wyjść na macho. Po prostu nie mogę się już doczekać – wyjaśnił. Zrzucił kołdrę z łóżka i łagodnie opuścił dziewczynę na materac. – Dobrze, że masz duże łóżko. – Położył się obok Rachel, delikatnie gładząc dłonią ponętne krągłości jej

ciała. – Jesteś piękną kobietą, Rachel Kemp – szepnął, przyciągając ją bliżej. – Bardzo cię pragnę. – Przewrócił się na plecy, pociągając ją tak, że usiadła na nim okrakiem. Jej włosy delikatnie łaskotały go po twarzy, gdy przybliżała się do niego. Czuł jej wilgotne ciepło i wydał z siebie ciche westchnienie, co pobudziło Rachel jeszcze bardziej. To, że wspaniały mężczyzna reaguje na nią w taki sposób, zwiększyło jej pewność siebie. Uniosła się nieco i ręką wprowadziła w siebie jego penisa. Potem powoli obniżyła się na wielkiego, twardego członka. Luke jęknął, gdy zanurzył się w nią cały. Objął dziewczynę w talii i uniósł górną część ciała tak, by całować kremową skórę jej piersi, zanurzając twarz w ich miękkości. – Smakujesz wybornie – powiedział, liżąc ją, aż dostała gęsiej skórki. Czubkiem języka wędrował do ciemnych brodawek. Dziewczyna odchyliła się w tył. – Później – powiedział, nie przerywając pieszczoty – wyliżę cię jak kot. Ale najpierw zerżnij mnie. Mocno. W jej oczach pojawił się błysk. – To prośba czy rozkaz? – Będę błagał, jeśli chcesz. – Wypchnął biodra w górę, wchodząc w nią głębiej. – Rachel, pragnę cię. Kochaj się ze mną, proszę. Zaczęła wykonywać drobne okrężne ruchy miednicą, unosiła biodra tak wysoko, że prawie wysuwał się z niej, a potem gwałtownie opadała, dotykając jego podbrzusza wzgórkiem łonowym. Gdy Luke był już bliski orgazmu, odchylił głowę i zacisnął mocno powieki, otwierając równocześnie usta. Rachel nadal poruszała się rytmicznie, a jej oddech przyspieszył. Wyobraziła sobie, jak wyglądają razem – dobrze zbudowany mężczyzna leżący nago na łóżku i ona, w pończochach i gorsecie, siedząca na nim okrakiem. „Scena jak z książki

Jennifer”, pomyślała i uśmiechnęła się do siebie. Dzięki przyjaciółce sprawy toczyły się szybciej, niż zakładała, bo Luke znał jej książki i działały na niego równie mocno, jak na Rachel. Groźba połączona z obietnicą, że czytając dla niej, podnieci ją tak, że będzie musiała zaspokoić się sama, wydała się jej kusząca. Co prawda według Rachel masturbacja była prywatną sprawą, czymś, czego nie robiła przy swoich kochankach, ale miała przeczucie, że z Lukiem będzie inaczej. Zupełnie inaczej. Wyobrażała sobie, że Luke proponuje odegranie bardziej szalonych scen z powieści Jennifer, a ona się na to zgadza. Luke wyzwolił w niej głębokie, prymitywne żądze. Pochyliła się, aby go pocałować. Otworzył usta, a ona wsunęła w nie język. Nadal czuła na nim swój smak – miód, morze i wanilia. Aromat ten zwiększył doznania dziewczyny i zaczęła zaciskać wewnętrzne mięśnie na jego członku. Luke jęczał. Włożył rękę między ich ciała, tak aby mieć dostęp do łechtaczki. Rachel westchnęła i zaczęła poruszać się szybciej, rozkoszując się efektami jego pieszczot. Przyjemność nasycała jej krew i gromadziła się w splocie słonecznym. Kiedy osiągała szczyt, czuła, jak Luke wypełnia ją ciepłem nasienia. Krzyknęła w ekstazie i jak echo odpowiedział jej jego jęk. Obydwojgu odebrało na chwilę mowę. Luke objął Rachel ramieniem i głaskał jej włosy. – Co za początek – powiedział miękko, gdy jego oddech się uspokoił. – Co za początek – powtórzyła z uśmiechem. – Zastanawiam się, czy mogę dopić moją kawę rano – wymruczał jej do ucha. – Bo teraz mamy sporo zajęć. Myślę, że pierwsza część zajmie nam całą noc. – Obiecanki cacanki – drażniła się z nim. – Mmm. – Lekko złapał ją zębami za ucho. – Zaczynamy. –

Przewrócił dziewczynę na plecy, uklęknął między jej udami i zdjął jej pończochy. Potem uniósł jej nogę i lizał podbicie oraz zagłębienia przy kostce. – Mówiłem już, że chcę dotykać i całować każdy skrawek twojego ciała? Rachel uśmiechnęła się i zamykając oczy, poddała się rozkoszom. [5] Dick Turpin (1705–1739) był angielskim rozbójnikiem, złodziejem i mordercą skazanym na śmierć za kradzież konia. William Harrison Ainsworth w swojej powieści z 1834 r. zatytułowanej Rookwood opisuje podróż Turpina na jego koniu Black Bess z Westminsteru do Yorku. [6] Bohaterka powieści Charlesa Dickensa Samotnia. [7] Prerafaelici – stowarzyszenie artystyczne założone w Londynie w 1848 r. Wzorowali się na twórczości mistrzów włoskich wczesnego renesansu. Negowali wiktoriański styl sztuki. Postacie przedstawiali drobiazgowo, ale używali bogatej romantycznej symboliki, mistycyzmu, naiwnego sentymentalizmu. Mimo niemal fotograficznego odwzorowania rzeczywistości zachowywali bajkowość dzieł. Często malowali kobiety i krajobrazy.

ROZDZIAŁ 3 Rachel wyciągnęła się wygodnie na łóżku. To był niesamowity weekend. Luke wywiązał się z obietnicy i wielokrotnie doprowadził ją do orgazmu. Dawał jej przyjemność pocałunkami, dotykiem i penetracją, aż jej ciało przeszywały elektryzujące dreszcze. Nigdy nie spotkała faceta, który byłby tak doświadczony w łóżku. Następny dzień także spędzili razem. Podjęli próbę wstania z łóżka, która zakończyła się wspólnym prysznicem i powrotem pod kołdrę. W niedzielę po południu Luke w końcu wrócił do siebie. Czekało go sprawdzanie prac na poniedziałkowe konsultacje, ale obiecał się odezwać. Rachel uśmiechnęła się z zadowoleniem. Była przekonana, że mówił poważnie. Luke zaparkował samochód i wszedł do mieszkania. Nie chciał się rozstawać z Rachel. Na początku dziewczyna była bardzo skrępowana, ale dość szybko się rozluźniła i pokazała swoje wrażliwe oblicze. Luke sporo się po niej spodziewał. Niezwykle go pociągała i z trudem mógł oderwać od niej ręce. Było jednak jeszcze coś do zrobienia, coś, o czym nie mógł Rachel powiedzieć. Miał wyrzuty sumienia, że ją okłamuje, ale w tych okolicznościach nie było innego wyjścia. Wyzna jej prawdę, ale jeszcze nie teraz. Wyciągnął się na kanapie z filiżanką świeżo zaparzonej kawy i wziął telefon. Wybrał numer. Jeden dzwonek, drugi i dźwięk podnoszonej słuchawki. – Słucham? – Dobra dykcja i wyraźna wymowa. To była ta osoba, z którą Luke chciał rozmawiać. – Cześć, Max. – Luke. – W głosie starszego mężczyzny pobrzmiewała

szczera radość. – Jak się masz? – Całkiem dobrze – odpowiedział. – Mam dla ciebie wieści. – Zamieniam się w słuch. – Mam nadzieję, że wymieniłeś baterie w aparacie słuchowym – powiedział Luke wesoło. – Tupeciarz – padła pogodna riposta. – Co masz mi do powiedzenia? – Wygląda na to, że znalazłem osobę do pracy nad pamiętnikami. – Naprawdę? – Tak. To ktoś z uniwersytetu. – Luke uśmiechał się. – Poznaliśmy się przy kawie. Dosłownie. Nazywa się Rachel Kemp i specjalizuje się w odpowiednim dla nas przedmiocie i epoce. – Potrzebujemy czegoś ponadto, Luke. Pamiętaj, czym się zajmujemy – napomniał go Max. Luke stłumił śmiech. – Nie powinniśmy mieć w tej kwestii żadnych problemów. Rachel jest bardzo otwartą osobą. – Rozumiem. Chyba się domyślam, skąd to wiesz. – Dobrze zgadujesz. Max zamilkł na chwilę. – Jednak musimy mieć pewność. – Wiem. – Poznaj ją nieco lepiej – doradził Max. – Zobaczymy, czy się nadaje do tej pracy. – Czy chcesz ją poznać? – Tak. Ale dopiero, gdy będziesz w stu procentach pewien. – Max zawiesił głos. – Wspomniałeś jej już o tej pracy? – Nie, oczywiście, że nie. Najpierw chciałem z tobą porozmawiać.

– Nie mów jej jeszcze. – Zgoda. – Zapadła cisza. – Miałeś jeszcze jakąś sprawę. Luke westchnął. – Nie jestem gotów, aby o tym mówić. Nie teraz. – Ale? Luke uśmiechnął się. Max miał niespotykanie wyczulony słuch i wyłapywał nawet najdrobniejsze subtelności. – Powiem tylko, że chyba jestem coraz bliżej odkrycia prawdy. – Bądź ostrożny. – Oczywiście. Cały czas jestem. – Luke zakaszlał. – Zadzwonię w ciągu tygodnia. – Rozłączył się. Rachel była doskonała do tej pracy. Nie znosiła swojego obecnego zajęcia, interesowała się właściwą epoką, a sądząc po spędzonych wspólnie chwilach, miała odpowiednie nastawienie. Czuł, że dziewczyna bez problemu dogada się z Maksem. Musiał spędzić z nią trochę więcej czasu, zacieśnić nieco znajomość, a potem zorganizować spotkanie. Następnego ranka, gdy Rachel sprawdzała stertę prac, jej komputer wydał z siebie kilka piknięć. Zignorowała ten dźwięk, nie chcąc odkładać pracy. Wiedziała, że jeśli ją przerwie, to będzie musiała pewne rzeczy zaczynać od nowa. Ale w końcu otworzyła pocztę. Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła nazwę nadawcy. Zgodnie z przyjętą na uczelni regułą, nazwa składała się z pięciu pierwszych liter nazwiska i inicjałów. HOLLOLJ. To mógł być tylko on. Otworzyła wiadomość i zaczęła czytać. Myślałem o tobie całą noc. Rozmyślałem, jak będę cię pieścił. Nie mogę dłużej tłumić tego w sobie. Spotkamy się dziś o szóstej przed wejściem do budynku i pojedziemy do mnie. Gdy już tam dotrzemy, włączę łagodną muzykę i otworzę butelkę wina. Może będzie to różowy szampan.

Jak w piosence Hotel California. Skojarzenie rozbawiło Rachel. Zacznę cię rozbierać, bardzo, ale to bardzo powoli. Najpierw zdejmę ci sweter i zsunę legginsy. Potem ściągnę w dół miseczki stanika tak, aby twoje piękne piersi były nagie, ale dekolt nadal podkreślały fiszbiny biustonosza. Mówiłem ci, jak bardzo podobają mi się twoje piersi? Są tak miękkie, tak gładkie. Mógłbym w nich zatonąć. Staje mi, gdy tylko o nich pomyślę. Możesz być pewna, że zanim skończę cię rozbierać, mój penis będzie twardy jak maczuga. Nie zdejmę ci stanika. To nada ci bardziej wyuzdany wygląd. Będę całował każdy centymetr twojego ciała. „Ależ macho z ciebie”, w myślach kąśliwie skomentowała Rachel. Wspominałem, że mam duże łóżko w mosiężnej ramie? Prawdziwie królewskie, wygodne łoże, z mnóstwem poduszek z gęsim pierzem. Ułożę cię delikatnie na pościeli z białego jedwabiu, gładkiej i ciepłej jak twoja skóra. Potem czarnymi jedwabnymi chustami przywiążę ci ręce i nogi do ramy łóżka. Dość lekko, aby nie bolało, ale na tyle mocno, abyś nie mogła się poruszyć. Będę z tobą robił, co tylko zechcę. Myślę, że bardzo ci się spodoba to, co zaplanowałem. Zaciekawiona Rachel przeszła do kolejnego akapitu. Przygotuję pędzelek malarski. Usiądę na łóżku obok ciebie i przeciągnę nim po twojej cipce. Będę to robił tak długo, aż włosie zwilgotnieje od twoich soków, a twoje wnętrze będzie niecierpliwie czekało na mnie. Wtedy namaluję kształty twoich sutków i ust. Namiętny pocałunek będzie zapowiedzią tego, co zrobię później – ustami i językiem doprowadzę cię na szczyt. Przeszedł ją upajający dreszcz oczekiwania. Przedtem jednak będę pieścił cię między nogami

pędzelkiem, subtelnie i wolno będę łaskotał łechtaczkę, aż zaczniesz błagać, abym w ciebie wszedł. Sama nie będziesz mogła sięgnąć po mnie, bo nadal będziesz związana. Nie wejdę w ciebie, jeszcze nie teraz. Miękkością pędzelka będę drażnił twoje ciało, aż osiągniesz orgazm. Gdy twoje intymne wnętrze będzie nadal pulsowało, wprowadzę w nie rączkę pędzelka. Będę ją wkładał i wyciągał, jakby była sztywnym cienkim penisem. W tym samym czasie pochylę się nad twoimi piersiami i będę je pieścił. Będę ssał jeden z sutków, a drugi pobudzę palcami. W końcu zaczniesz zachłannie wyprężać się w moją stronę. Przez cały czas będę cię penetrował pędzelkiem w przód i w tył, jak wibratorem, a ty ponownie dojdziesz. Wyobraziła sobie tę scenę i poczuła, że jej kobiecość nabrzmiewa i wilgotnieje. Nie miała pewności, czy Luke fantazjował, czy informował ją o rzeczywistych zamiarach. Tak czy owak, była podekscytowana. Następnie zaspokoję cię językiem. Uklęknę pomiędzy twoimi nogami i szeroko rozsunę uda. Scałuję ich smak aż po cipkę. Poczujesz na niej mój oddech i będziesz przeczuwała, co zrobię dalej. Ale nie ruszę się, dopóki nie oszalejesz z wyczekiwania. Nie zrobię nic, dopóki nie zaczniesz mnie błagać. Dopiero wtedy zbliżę język do twoich warg sromowych i liżąc je z góry w dół, dotrę do dziurki. Będę smakował miodowy nektar twojego pobudzenia. Będziesz rozgrzana i wilgotna, a twój zapach będzie wspaniały. Połączenie miodu i wanilii z piżmem i morzem. Wtedy zacznę wbijać w ciebie język, z trudem będziesz powstrzymywać się od krzyku. Będę cię penetrował, a ty będziesz szczytować, z każdą chwilą robiąc się coraz bardziej mokra. Uwielbiam twój smak. Staje mi na samą myśl. Nie mogę się tobą nasycić. Chcę cię lizać i lizać bez końca. Rachel na chwilę zamknęła oczy, prawie czuła jego usta na

swoim ciele. Rozbiorę się. Mój penis będzie twardy i gotowy. Wejdę w twoje rozpalone wnętrze. Zatonę w tobie cały. Na chwilę zatrzymam się, aby poczuć pulsującą energię twojego orgazmu. Potem będę w tobie głęboko. Będę cię całował, abyś posmakowała samej siebie. Będziesz dochodzić raz za razem. Wtedy cię rozwiążę i przewrócę na brzuch. Nadal będziesz drżała z podniecenia. Uklękniesz, podpierając się na łokciach, a ja ponownie scałuję całe twoje ciało. Złożę pocałunki na twoich plecach, będę chłonął zapach twojej skóry. Dotrę do pośladków i pieszcząc je, delikatnie wsunę język do twojej różowej dziurki. Będę ją lizał, aż znów przejdą cię ciarki. Wtedy wyprostuję się i ponownie cię wypełnię, jednocześnie wsunę palec w twój odbyt, aby czuć, jak mój członek porusza się w tobie. Będę się w ciebie wbijał, a ty będziesz jęczała z rozkoszy z każdym uderzeniem. Tym razem osiągniesz wszechogarniający orgazm, który i mnie doprowadzi do eksplozji. Rachel dostała wypieków. Jak dotąd jeden, może dwóch jej facetów w czasie wyjazdu służbowego po wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu odważyło się na erotyczny telefon do niej. Snuli mało wyrafinowane fantazje, masturbując się równocześnie, ale to… To było naprawdę pikantne. Na tyle, że doznała nieodpartej chęci zaspokojenia nagłego pożądania. Wsunęła dłoń pomiędzy nogi i zaczęła się pieścić przez legginsy. Wyobraziła sobie to wszystko, co Luke opisał w liście. Podnieciły ją te pomysły. Mogła wydrukować e-maila i czytać go, kiedy tylko najdzie ją ochota. Będzie miała bajkę na dobranoc i sposób na odprężenie po ciężkim dniu. Aż przeszły ją ciarki. Gładziła swoje ciało przez ubranie i fantazjowała o wspólnej nocy z Lukiem. To będą wspaniałe, niebiańskie chwile.

Koronkowy stanik więził twardniejące sutki. Rachel pojękiwała z rozkoszy. Wprowadzanie wytworów bujnej wyobraźni Luke’a w rzeczywistość będzie nieporównywalnie lepsze. Wzmocniła dotyk, przez materiał legginsów wyczuła łechtaczkę i zamknęła oczy. O, tak, to będzie… Pukanie do drzwi sprowadziło ją na ziemię. Zaklęła pod nosem i popatrzyła na zegarek. Zaczynały się konsultacje. Cholera! Doprowadziła do ładu ubranie, zamknęła okienko z mailem od Luke’a, zdjęła opaskę z głowy, rozczesała palcami loki i ponownie ją założyła. Była pobudzona i gotowa do zbliżenia. W powietrzu na pewno unosił się zapach jej podniecenia. A niech to. Liczyła, że studenci się nie domyślą, co robiła przed chwilą. – Proszę – zawołała. Do pokoju weszło czterech studentów. Uśmiechnęła się lekko i sięgnęła po dzbanek z kawą. Przydałoby się jej kilka minut więcej dla siebie. Skończyłaby to, do czego skłonił ją e-mail Luke’a. Na szczęście to była jedyna godzina konsultacji tego ranka. Niedługo będzie mogła przeczytać list raz jeszcze. Czas minął dość szybko. Z ulgą zamknęła drzwi za ostatnim studentem i usiadła przed komputerem. Wygląda na to, że Luke lubił sprośne maile. Rachel postanowiła pobudzić jego zmysły. Zaczęła pisać. Jutro o szóstej spotkamy się przed biblioteką. Pojedziemy do ciebie i znów otworzymy butelkę wina. Musujące chardonnay. Posłuchamy muzyki, może chwilę porozmawiamy, ale ty cały czas będziesz myślał o tym, co za chwilę z tobą zrobię. A będziesz dokładnie wiedział, co cię czeka, bo teraz ci to opiszę. Oczekiwanie doda smaku tej przygodzie. Uśmiechając się, wydzieliła drugi akapit i wróciła do pisania.

Pójdziemy do sypialni. Zasłonisz okna, a ja zapalę świece o waniliowym aromacie. Płomień świecy nadaje niezwykły blask nagiemu ciału, prawda? Dodaje mu miękkości i zmysłowości. Potem pocałuję cię mocno. Zrobię to z wielkim zaangażowaniem, a ty cały oddasz się w moje ręce. Obiecuję. Rozepnę ci koszulę, gładząc twoją skórę. Koszula opadnie na podłogę, a ja powędruję dłońmi do paska spodni. Odepnę go, a potem zsunę ci dżinsy z bioder. Materiał bielizny zdradzi stan twojego podniecenia. Oplotę naprężonego penisa palcami i będę go delikatnie ściskać, drocząc się z tobą. Zamkniesz oczy, odchylisz głowę w tył i otworzysz zapraszająco usta. Następnie pomożesz mi się rozebrać do końca. Ponownie cię pocałuję, głębiej, z językiem, i pokieruję do łóżka. Tym razem nie będzie zasłane jedwabiem, lecz śnieżnobiałą bawełną, chłodną i miękką w dotyku. Możesz mi wierzyć, że moje myśli nie są tak czyste jak ona. Jedwabne chusty, których wcześniej użyłeś na mnie, nadal są przywiązane do ramy łóżka. Nadeszła twoja kolej na zniewolenie. Bez protestu pozwolisz mi się przywiązać. Rozłożony jak rozgwiazda zostaniesz unieruchomiony. Wspaniale wyglądasz w świetle płomieni świec. Twoja skóra jest promienna, a penis sztywny w oczekiwaniu na mnie. Gdybym była artystką, namalowałabym cię albo wyrzeźbiła. Patrzysz na mnie wyczekująco, z niecierpliwością. Ale jeszcze cię nie dotknę. Najpierw zrobię coś, co cię jeszcze bardziej rozpali. W sypialni stoi odtwarzacz płyt. Wcześniej przygotowałam kilka utworów. Spokojne, bluesowe kawałki. Doskonałe do tańczenia. Włączę muzykę i kiedy będę pewna, że patrzysz na mnie, zacznę się rozbierać. Wcześniej starannie dobrałam garderobę, aby ci się spodobać. Dla świata jestem szarą myszką, Rachel Kemp w swetrze i dżinsach, ale pod spodem skrywam…

Na chwilę oderwała ręce od klawiatury. Zdejmę sweter. Zobaczysz, że mam na sobie gorset. Ale nie byle jaki. Jasnozielona gładka skóra, jadeitowy odcień podkreślający kremowy kolor mojego ciała. Miseczki tylko nieznacznie zakrywają piersi. Będziesz mógł zobaczyć wystające ponad nimi sutki. Potem ściągnę spodnie, pod którymi mam koronkowe stringi w kolorze gorsetu. Niczego nie przysłaniają. Do tego mam na sobie pończochy z koronkowym wykończeniem, które tak lubisz. I czarne szpilki. Na chwilę zrzucę buty. Muszę pozbyć się spodni. Aby włożyć ponownie buty, pochylę się nisko. Gdy będę zsuwać pończochy, zobaczysz, jak bardzo jestem podniecona. Zobaczysz wilgotną plamkę na stringach. Znowu zdejmę buty i zrzucę pończochy, a potem bieliznę. Odwrócę się przodem do ciebie i będę się kołysać w rytm muzyki. Nie domyślisz się, co chcę zrobić, dopóki nie zamknę oczu i nie zacznę się pieścić. Moje twarde sutki będą kontrastować z miękkim materiałem gorsetu. Lubieżnie przeciągnę językiem po dolnej wardze, dotykając palcami piersi i sutków. Wydasz z siebie pomruk zadowolenia, a ja przesunę dłonią po brzuchu i zatrzymam ją na wzgórku łonowym. Już wiesz, co zrobię. Pozwolę ci patrzeć, jak sama się zadowalam. Spokojnie wprowadzę palec pomiędzy wargi sromowe. Będę już cała rozpalona. Z każdym potarciem i uciskiem łechtaczki mój oddech przyspieszy. Cudowne uczucie. Wtedy rozdzielę środkowym i serdecznym palcem wargi mojej cipki i zacznę się masować, naciskając jednocześnie coraz mocniej na nabrzmiały pączek łechtaczki. Niesamowite. Rozgrzewam się na później, kiedy będziesz mnie pieprzył. Moje sutki są tak twarde, że prawie bolą. Pragnę, abyś je całował. Ale jeszcze nie pora na to, jeszcze nie. Jestem bliska orgazmu. Poruszam rytmicznie dłonią, aż w końcu krzyczę, gdy

energia rozdziera moje wnętrze. Podchodzę do łóżka. Nadal mam przyspieszony oddech. Cały jesteś oczekiwaniem. Zawisam nad tobą w rozkroku, tak abyś czuł zapach mojej wcześniejszej rozkoszy. Wyraźny piżmowy zapach, który tak na ciebie działa. Masz ochotę go smakować. Przysuwam się tak, że możesz mnie lizać. Patrzę na twój niesamowicie naprężony penis. Na jego czubku lśni mała kropla. Językiem zagarniam ją, rozkoszując się doznaniem. Jęczysz, chcąc więcej. Ale to dopiero początek. Dopiero się rozkręcam. Delikatnie obejmuję ustami twoją męskość. Oddychasz szybciej i mocniej pieścisz moją cipkę. Ja nie zmieniam tempa i nadal powoli ssę twojego fiuta. Długie, spokojne pociągnięcia, które powodują, że wijesz się i pojękujesz. Giętkim językiem pieszczę wędzidełko, co doprowadza cię do szaleństwa. Teraz ssę cię i zanurzam głęboko w usta. Czuję, że jesteś na skraju wytrzymałości, ale chcę, byś wytrwał jeszcze chwilę. Dlatego wysuwam penisa z ust i ściskam palcami jego wierzchołek, tak aby nie sprawić ci bólu, ale oddalić moment szczytowania. Mruczysz i nadal pieścisz moją waginę. Czuję nadchodzący orgazm, energia przesuwa się od stóp, przez nogi, aż wybucha w okolicach serca. Fala rozkoszy zalewa moje wnętrze i wykrzykuję twoje imię. Na chwilę się rozkojarzyłam, ale tylko na chwilę. Kiedy moje tętno wróci do normy, zmienię ułożenie ciała. Uklęknę pomiędzy twoimi nogami. Teraz będziesz nie tylko czuł, ale i widział wszystko. Zacznę ci dogadzać posuwistymi ruchami ręki. Dziesięć długich posunięć, a potem dziesięć szybkich. Dziesięć spokojnych, dziesięć przyspieszonych. Tracisz rachubę i kontrolę. Znowu opóźniam twój wytrysk, ściskając trzon penisa. Bardzo chcesz już dojść. Ale nie pozwalam ci na to. Chcę, aby twój orgazm wybuchł niczym supernowa. Zwilżam palec i

patrzę ci w oczy. Od razu się domyślasz, jakie mam zamiary, i podnieca cię to jeszcze bardziej. Gładzę twoje krocze, a ty pojękujesz z przyjemności i szerzej rozstawisz nogi. Wtedy delikatnie wsuwam palec w twoją wstydliwą dziurkę. Drugą ręką sięgam po butelkę wina i biorę łyk. Nie wiesz, że nie przełykam napoju, tylko zatrzymuję go w ustach. Odstawiam butelkę na podłogę i chwytam członka między dwa palce. Pochylam się i biorę go do ust, pozwalając spływać musującemu winu. Szczypie i drażni wrażliwą skórę, więc krzyczysz. Przełykam resztkę wina i subtelnie całuję pobudzonego członka. Nadal penetruję cię palcem, a do tego zachłannie pieszczę oralnie. Fellatio i penetracja mają ten sam rytm, od którego tracisz zmysły. Czuję, jak nabrzmiewasz, i słyszę, jak szepczesz moje imię, więc nie przestaję. Twój penis napręża się w moich ustach. Wypełnia je ciepły słony płyn. Spijam każdą kroplę, delikatnie przesuwając dłoń. Leżysz jak sparaliżowany, niezdolny do najmniejszego ruchu. Zbliżam się do twoich ust i daję ci posmakować samego siebie. Rozwiązuję cię i sięgam po wino. Rachel uśmiechnęła się szeroko, kiedy podpisywała list inicjałami i emotkami całusów. W odpowiednie pole wpisała adres Luke’a i wcisnęła „enter”. Rozległ się cichy sygnał wysłanej wiadomości. – Ciekawe, co pan na to, panie Holloway – wyszeptała do siebie, biorąc do ręki czerwony długopis i wracając do sprawdzania prac. Kilka minut później zadzwonił telefon. Rachel ucieszyła się. Jej mail został przeczytany. „Co chcesz mi powiedzieć, Luke”, zastanawiała się, podnosząc słuchawkę. – Halo? Mówi Rachel Kemp. – Z tej strony Leonard Hollis.

„Cholera”, zaklęła w myślach. Tego się nie spodziewała. Była przekonana, że dzwoni Luke. – Witam. W czym mogę pomóc? – Czy może pani przyjść do mnie? – zapytał szorstko. „Czego może ode mnie chcieć kierownik biblioteki?” – Kiedy? – Natychmiast – powiedział tonem niepozostawiającym miejsca na sprzeciw. „Kłopoty – pomyślała. – Cholera, cholera, cholera!” Kłótnia z szefem biblioteki była ostatnią rzeczą, której potrzebowała. Informacje o utarczce z pewnością dotrą do Gilsona. – Będę za dziesięć minut. – Czekam. Rozłączył się. Zmartwiona Rachel odłożyła słuchawkę. Po co Leonard Hollis chciał się z nią widzieć? Od miesięcy nie złożyła specjalnego zamówienia w bibliotece, więc na pewno nie chodziło o książki. Nie sprawiał wrażenia, że chce rozmawiać z nią o sprawach służbowych. Wydawał się mocno zdenerwowany. Rachel pomyślała, że któryś z jej studentów zirytował go, pewnie nie oddając książki na czas albo nie płacąc kary. W takich sytuacjach bibliotekarz zawsze zwracał się do wykładowcy z prośbą o dyskretne i sprawne rozwiązanie problemu. „A niech to – pomyślała – lepiej pójdę go udobruchać”. Nie miała zbyt wiele do czynienia z Hollisem, ale wiedziała, że jest w dobrych stosunkach z Gilsonem. Lepiej mieć go po swojej stronie. Nie mogła pozwolić, by złożył na nią skargę do promotora. Nie w obecnej sytuacji. Gilson miałby kolejny powód do krytyki. Rachel wstała, przeciągnęła się i ruszyła do biblioteki. Drzwi Hollisa były zamknięte. Nie popierał polityki otwartych

drzwi ani otwartej przestrzeni tak popularnej na innych uczelniach. „Niech się dzieje, co chce”, pomyślała Rachel, pukając. – Proszę. Weszła do gabinetu i zamknęła za sobą drzwi. – Niech pani usiądzie. – Hollis miał ponurą minę i srogie spojrzenie. – W jakiej sprawie mnie pan wezwał, panie Hollis? – zapytała. Nie śmiała zwrócić się do niego po imieniu. Pominięcie zwrotu grzecznościowego też nie byłoby mądre. Leonard Hollis należał do starej szkoły i uważał, że jego stanowisko wymaga szacunku. Rachel miała nadzieję, że zachowała się odpowiednio. – Czy KEMPRS to należąca do pani nazwa użytkownika w naszej sieci? – Tak – zmarszczyła czoło, nie rozumiejąc, o co chodzi. – Przed chwilą wysłała pani to do mnie – odwrócił ekran w jej stronę. Rachel pobladła, kiedy zobaczyła, co było na ekranie. E-mail do Luke’a.

ROZDZIAŁ 4 Zszokowana Rachel siedziała w milczeniu. Matko! Była przekonana, że wysłała to do Luke’a. Jakim cudem list trafił do skrzynki Hollisa? – Panno Kemp, zechce mi pani to wyjaśnić? – Ja… Widzi pan… Przepraszam. Zaszło małe nieporozumienie. – Zagryzła wargę. – Ten list nie był adresowany do pana. – Ale wysłała go pani właśnie do mnie. – Przez pomyłkę. – Raz jeszcze spojrzała na ekran. Hollis miał adres HOLLILJ. Różnił się jedną literą od adresu Luke’a. Jedna litera obok drugiej na klawiaturze. Mała literówka. Literówka, którą łatwo zrobić, a trudno zauważyć. – Przepraszam pana. – Została pani przyłapana na nadużywaniu własności uniwersyteckiej i wszystko, co ma pani do powiedzenia, to przepraszam? – Mówił bardzo cicho, cedząc każde słowo. Było coś złowieszczego w jego tonie. Rachel nie potrafiła ocenić, czy czuje się jak niegrzeczna uczennica wezwana na dywanik do dyrektora, bo przyłapano ją na dziecinnym wybryku, czy rzeczywiście była wystraszona. Hollis mógł przysporzyć jej sporo kłopotów, gdyby chciał pójść z tym do jej przełożonego. – Zapewniam pana, że ten e-mail nie był przeznaczony dla pana. – Myśli pani, że to w porządku rozsyłać takie świństwa po sieci uniwersyteckiej? Przy użyciu uczelnianego sprzętu, i to w czasie pracy? Rachel zamknęła oczy. Ze wszystkich osób, do których mogła posłać tego maila, Hollis był najgorszą opcją. Chociaż

może Gilson byłby gorszy. Gdyby trafiło to do kogoś młodszego, o bardziej otwartym umyśle, pewnie zadzwoniłby do niej, aby jej podokuczać. Z pewnością nikt inny nie zareagowałby aż tak źle. Miała nadzieję, że Hollis dostrzeże skruchę malującą się na jej twarzy i da jej spokój. – Przykro mi, panie Hollis. – Przykro pani – powtórzył. Poczucie winy i zażenowanie wywołały w niej rozdrażnienie. Spojrzała na bibliotekarza. – Co pan chce usłyszeć? Podrapał się po brodzie. – Zastanawiam się, czy zadzwonić do szefa pani wydziału i uświadomić mu, co jego pracownicy robią, zamiast uczyć. Przeraziła się. Chyba nie zamierzał wciągać w to Gilsona. – Proszę posłuchać. Nie pisałam tego w czasie konsultacji ani zajęć. Zrobiłam to w swoim wolnym czasie – Właściwie to w czasie, kiedy miała poprawiać prace, ale często pracowała w domu, co z nawiązką rekompensowało te kilka minut spędzonych nad e-mailem. – Panno Kemp, fakt pozostaje faktem, wysłała pani tego maila. Czy przez pomyłkę, czy nie, wszystko jedno. Poprzez sieć uczelnianą wysłała pani coś, co mogę zakwalifikować jako pornografię. Rachel westchnęła. – Nie chcę kłopotów. Nie sądzę, aby pan Gilson chciał być w to zaangażowany. – Nie zgodzę się z tym. Uważam, że powinien wiedzieć, kto dla niego pracuje. – Panie Hollis, proszę. To naprawdę była pomyłka. Przepraszam, jeśli pana uraziłam. Proszę nie wciągać w to mojego przełożonego. Obiecuję, że to się już nigdy nie

przydarzy. – Błagalnie popatrzyła na rozmówcę. Hollis kiwnął głową. – Dobrze. Proszę wstać. Zdziwiła się, ale zrobiła, o co prosił. – Proszę zdjąć sweter. Ze zdumienia otworzyła szeroko oczy. Czy właśnie kazał jej zdjąć sweter? – Słucham? – Jeśli chce pani, aby ta sprawa pozostała między nami – wyjaśnił chłodnym i wyważonym tonem – to sugeruję robić, co mówię. Rachel zrobiła się czerwona na twarzy. – Ja… – Wszystko zależy od pani. – Wzruszył ramionami. – Jeśli pani woli, to prześlę tego maila do pani przełożonego i niech sam zajmie się tą sprawą. Dobre sobie. Colin Gilson tylko czeka na pretekst, aby pozbyć się jej z uniwersytetu. Dobrze o tym wiedziała. Nie mogła stracić pracy. Znalezienie nowej z referencjami od Gilsona było właściwie niemożliwe. Z drugiej strony, jeśli rozbierze się przed Hollisem, to też będzie na spalonej pozycji. Może blefował. Też się nim pobawi. – A co jeśli powiem, że proszę bardzo, proszę wysłać? – Banały do pani nie pasują. – A co, jeśli mam gdzieś, co pan zrobi? Wzruszył ramionami i w polu adresu wiadomości wpisał e-mail Gilsona. – Proszę wybierać, panno Kemp. Albo wysyłam to do pani przełożonego, albo zdejmuje pani sweter. Nie żartował. – Jeśli myśli pan, że naprawdę mam na sobie ten zielony

gorset, to będzie pan rozczarowany. To czysta fantazja. – Z kim chciała się pani nią podzielić? Zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. – Czy to ma znaczenie? – Tak. – To sprawa osobista. – Już nie. Lepiej będzie, jak pani mi powie. – W jego lodowatym tonie czaiła się groźba. Rachel westchnęła. – Zgoda. Chciałam to wysłać do Luke’a Hollowaya. – Tego Amerykanina. – Jest Anglikiem. Przez kilka ostatnich lat pracował w Stanach, przez co trochę nabrał akcentu. Hollis splótł ręce za głową i odchylił się na krześle. – Zadziwia mnie pani beztroskie zachowanie w tej sytuacji, panno Kemp. Jeśli pokażę tę wiadomość Colinowi, to może zostać pani zwolniona nie tylko za marnowanie czasu i nadużycie własności uniwersyteckiej, ale także za nieprzyzwoitość, która nie przystoi osobie na stanowisku wykładowcy. Rachel zacisnęła wargi. – Czego pan ode mnie oczekuje? – Już mówiłem. Niech pani zdejmie sweter. Zdziwiło ją odczucie, które kumulowało się w jej podbrzuszu. To nie była tylko złość albo onieśmielenie apodyktycznością Hollisa czy wstyd związany z ujawnieniem intymnej fantazji niewłaściwej osobie. Do tego wszystkiego pojawiło się podniecenie surową, władczą postawą Hollisa. Niepokojące pulsowanie, które czuła między nogami, narastało i rozgrzewało ją. „A niech to – pomyślała. – Nie wierzę. To przecież niemożliwe, aby on mnie kręcił, prawda?”

– Daję pani dziesięć sekund na podjęcie decyzji, panno Kemp. Miała tylko jedno wyjście, nieważne, czy było po jej myśli, czy nie. Powoli złapała za ściągacz swetra i krzyżując ręce przed sobą, zdjęła go przez głowę. – Hm. Rzeczywiście, zgodnie z tym, co pani mówiła, zielony gorset to fantazja. Rachel przygryzła wargi. Każdy mógł tu teraz wejść i ją zobaczyć. Okrutna plotka poszłaby w obieg. – Panie Hollis… – Zamknij się – przerwał jej ostro. – Nie pozwoliłem ci mówić. Teraz zsuń stanik. Tak jakbyś miała na sobie gorset, tak jak to opisałaś. – Ale… – wyjąkała. – Zrób to. Jakaś część Rachel była wściekła. Za kogo on się uważał, żeby wydawać jej polecania? Z drugiej strony nie mogła pozwolić, by powiadomił o jej wybryku Gilsona. W głębi duszy odczuwała wstyd, bo to, co się działo, podobało się jej. Obnażanie się przed Hollisem sprawiało jej przyjemność. Czyste szaleństwo. Nie był w jej typie. Miał ponad dwadzieścia lat więcej niż ona i nie starzał się tak atrakcyjnie, jak Sean Connery czy Al Pacino. Brzydki też nie był. Po prostu przeciętny facet. Leonard Hollis sprawiał wrażenie osoby pedantycznej i wymagającej. Miał wyrachowane, złośliwe spojrzenie. Jego włosy były starannie przycięte. Ubrany był schludnie w popielaty garnitur z serży i białą koszulę, do tego miał elegancki, ale stonowany krawat. Rachel mogła się założyć, że na nogach miał szare skarpetki i czarne, nieskazitelnie wypolerowane buty. Był klasycznym przykładem bibliotekarza. Brakowało tylko okularów. Choć może nosił soczewki.

Pomimo nierzucającego się w oczy wyglądu miał w sobie coś pociągającego. Rachel przypuszczała, że był niczym uśpiony wulkan – zimny i odpychający z wierzchu, a w środku skrywający rozżarzoną lawę. Pomysł, aby rozpalić tego poukładanego i chłodnego mężczyznę do białości, wywołał u Rachel dreszcz podniecenia. – Rachel, jeszcze raz ci mówię, zrób to. Zdziwiona tym, że zwrócił się do niej po imieniu, posłuchała rozkazu. Zsunęła miseczki biustonosza tak, że widział całe piersi, choć nadal były podtrzymywane przez fiszbiny. – Teraz dżinsy. Rozepnij je. Rachel wykonała polecenie, jak gdyby to był sen na jawie. – Zdejmij je. – Ale… – Ściągaj – powiedział ozięble ze wzrokiem wbitym w dziewczynę. Opuściła dżinsy na biodra i rozpięła botki, aby zdjąć spodnie do końca. Ściągnęła skarpetki, domyślając się, że Hollisa nie rozbawi nadrukowana na nich pszczółka Maja. – Teraz figi. Zdziwiła się. Jakie miał zamiary wobec niej? Chciał, aby stanęła przed nim naga, miała dotykać się na jego oczach? A może miał zamiar zrzucić ubranie i wziąć ją na biurku? Cokolwiek planował, dreszcz przebiegł jej po plecach. Dreszcz łączący w sobie lęk, wstyd i podniecenie. – Rachel, figi. Rozbierz się. Teraz. Nie spiesząc się, zsuwała majtki z bioder. Na materiale widoczna była wilgotna plamka, wspomnienie korespondencji z Lukiem. – Daj mi je.

Zarumieniła się. – Nie mogę. – Daj. – Zabrał bieliznę z jej drżących rąk i przyjrzał się materiałowi, dotykając palcem wilgotnego miejsca. – Więc takie rzeczy przytrafiają się, kiedy piszesz sprośne maile. Rachel poczuła wstyd, kiedy mężczyzna przyłożył majtki do nosa i powąchał je. – Byłaś bardzo podniecona. Onanizowałaś się przy biurku, aby doprowadzić się do takiego uniesienia? Czy samo pisanie wystarczyło, aby cię tak rozpalić? Nie odpowiedziała. Czuła wstyd, że dotykała się, czytając e-mail od Luke’a. – To też cię podnieca, prawda? Kiedy stoisz przede mną naga. – Nie – wymamrotała. – Kłamczucha – powiedział zimnym, choć trochę pieszczotliwym tonem. – Wiem, jak radzić sobie z kłamcami. – Co chcesz zrobić? – Z tobą? – W jego uśmiechu nie było wesołości ani serdeczności. – Cóż, muszę dać ci nauczkę, Rachel. Muszę nauczyć cię, że nie można w taki sposób wykorzystywać cudzej własności. Połóż dłonie na biurku i pochyl się. – Pochylić się? – głupkowato powtórzyła. – Tak właśnie powiedziałem. Rachel, podobno kończyłaś anglistykę. Z pewnością rozumiesz, co do ciebie mówię. Serce zabiło jej mocniej. – Ja… – Na co czekasz? Bo zmienię zdanie i wyślę twoją prozę Gilsonowi. – Rachel wstrzymała oddech i zrobiła, co kazał. Dębowe biurko było pedantycznie uporządkowane. Przytrzymując się krawędzi, pochyliła się.

– Zastanówmy się. – Z szuflady wyjął linijkę, wstał i wyszedł zza biurka. Rachel przepełniła zgroza. „O Chryste, ma zamiar spuścić mi lanie, tak jak dawniej w szkołach dla dziewcząt karano niegrzeczne uczennice”. – Rachel, zamknij oczy. – I tak cię nie widzę. – Zamknij oczy. Chyba że mam ci je zawiązać. – Zamyślił się. – Może powinienem cię zakneblować. Mógłbym użyć do tego twoich majtek. Chciałabyś tego, co Rachel? Wymierzałbym karę, a ty smakowałabyś własną wilgotność. – Nie! – prawie krzyknęła. Przeraziła się, bo niewielka jej część bardzo tego chciała. To działo się naprawdę? Była prostą, zwykłą dziewczyną. Wprawdzie lubiła wyrafinowane opowieści pisane przez Jennifer, nigdy jednak nie chciała ich wprowadzać w życie. Tymczasem dziś napisała erotyczną wiadomość do kochanka, posłała ją do niewłaściwego mężczyzny, przed którym właśnie stała rozebrana i podniecona wizjami wyszukanych pieszczot proponowanych przez niego. – Sądzę, że znowu mnie okłamujesz. – Nadal mówił spokojnym i chłodnym tonem. – Nie… – ledwie mogła mówić. – Chyba jednak cię nie zaknebluję. Mogłoby ci się to za bardzo spodobać. A przecież to ma być kara. Zamknij oczy. – Rachel mocno zacisnęła powieki. – Dobrze. – Napięła mięśnie, kiedy poczuła jego dłoń gładzącą jej pośladki. W każdej chwili spodziewała się usłyszeć świst powietrza przecinanego linijką, która jak bicz uderza jej pośladki. –Taka gładka, taka miękka – szeptał. – Rozsuń nogi. – Jak… – Rozsuń nogi – powtórzył. – Chcę cię zobaczyć. Wiedziała, że nie ma wyboru, ale i tak targał nią wstyd.

Będzie widział, jak bardzo jest podniecona, bo jej wargi sromowe były zaczerwienione i wilgotne. Z zamkniętymi oczami rozstawiła nogi i wypięła pośladki. Słyszała jak mężczyzna nabiera tchu. – To mamy po lekcji. Sprawia ci to przyjemność, czyż nie? Milczała. – Zadałem ci pytanie. Lepiej będzie, jak odpowiesz. – Ja… – Podoba ci się to, tak? Obnażasz się jak dziwka i podnieca cię to. Nadal milczała. – Rachel! – brzmiało to równocześnie jak pieszczota i ostrzeżenie. – Ja… tak – wyjąkała. – Głośniej. – Tak. – Co „tak”? – Co mam powiedzieć? – wyszeptała. – Tak, obnażanie się sprawia mi przyjemność – poinstruował ją. – Proszę pana. Rachel chciała zaprotestować, ale jednocześnie wiedziała, że to prawda. – Tak, obnażanie się sprawia mi przyjemność, proszę pana – powiedziała cicho. – Nie słyszę cię. – Tak, obnażanie się sprawia mi przyjemność, proszę pana. – Lepiej. Łatwe, prawda? – Wzdrygnęła się, kiedy poczuła na pośladkach gładki i twardy przedmiot. Linijka. – Rachel, jestem rozdarty. Musisz dostać nauczkę, to oczywiste. Jeśli cię uderzę – delikatnie poklepał ją linijką po pupie – sprawię ci tym zbyt dużo przyjemności. – Zawahał się. – Mam na to dowód. –

Przesunął palec w dół szczeliny między pośladkami, zwiększając nieco nacisk w okolicy odbytu, a potem powędrował niżej, do krocza. Z łatwością wprowadził w nią palec. Roześmiał się i cofnął rękę. – Niezaprzeczalny dowód. – Nie zdążyła mrugnąć, a przyłożył dłoń do jej twarzy i dotknął palcami jej ust. – Umyj mnie – zażądał. – Umyć cię? – Nie wiedziała, co miał na myśli. – Lepię się od twoich soków. Natychmiast zliż je ze mnie. Nie otwierając oczu, wysunęła język i dotknęła jego palca. Doskonale znała ten słodko-słony smak. Z zażenowania spąsowiała. Jak długo jeszcze będzie trwało to upokorzenie? – Aż nie powiem, że wystarczy. Zupełnie nieświadomie jęknęła. – Nie ruszaj się. – Polecenie zaskoczyło ją. – Gdzie idziesz? – Nie jesteś tu po to, aby zadawać pytania – usłyszała natychmiastową reprymendę. – Gdy wrócę i zastanę cię w innej pozycji, będziesz w poważnych tarapatach. – Pochylił się nad biurkiem. Z odgłosów klawiatury Rachel wywnioskowała, że wylogował się z systemu. Nie ufał jej. Obawiał się, że skasuje obraźliwego maila, kiedy nie będzie go w gabinecie. – Zostań tam, gdzie jesteś – wydał dyspozycję i zamknął za sobą drzwi. Rachel otworzyła oczy. Gdyby tylko potrafiła łamać hasła. Pewnie miałaby dość czasu, żeby włamać się do jego skrzynki pocztowej, usunąć maila, ubrać się i opuścić jego gabinet. Niestety, nie była hackerką. Jeśli wyjdzie teraz, Hollis wyśle tę wiadomość do Gilsona, pakując ją w jeszcze większe kłopoty. Jeżeli zostanie… Pomijając to, że mógł tu wejść każdy i zobaczyć ją w wyuzdanej pozie, to bibliotekarz zaplanował dla niej karę. Skoro nie zamierzał wymierzać klapsów, to co innego chciał zrobić?

Poruszyła ramionami. Było jej bardzo niewygodnie w tej pozycji. A na dodatek była mocno rozochocona i potrzebowała mężczyzny albo choćby własnej dłoni, aby uwolnić zgromadzone napięcie. Nie śmiała jednak wsunąć ręki między uda i dać upust podnieceniu. Nie miała pojęcia, kiedy Hollis wróci, a raczej nie byłby zadowolony widokiem masturbującej się Rachel. W końcu nie zrobiła nic. Stała nieruchomo, aż usłyszała otwieranie i ponowne zamykanie drzwi. – Grzeczna dziewczynka – powiedział z zadowoleniem. – Zastanawiałem się, czy nadal tu będziesz. – Gdyby mnie nie było, posłałbyś moją wiadomość do Gilsona. – Tak. – Nastąpiła chwila ciszy. – Panno Kemp, czy żałuje pani tego, co zrobiła? Odetchnęła z ulgą. Było po wszystkim. Wypuści ją. – Tak. – Nie wierzę. Zamurowało ją ze zdziwienia. – To mówi samo za siebie. Nie żałujesz ani chwili. – Ponownie zaczął pieścić jej krocze, skupiając się na łechtaczce. – A to… Rozmarzyłaś się. Fantazjowałaś. Zastanawiałaś się, kto mógłby tu wejść i zobaczyć cię taką. Rozważałaś, co ta osoba by zrobiła. Jak by cię dotykała. – Nie – wyszeptała. – Naprawdę? – roześmiał się sucho. – A może myślałaś o tym, jak bardzo jesteś podniecona, i że chcesz czuć, jak coś cię wypełnia i penetruje? Chciałaś się dotykać, aby dać mi powód do zadowolenia, kiedy wrócę? – Ja… – Skąd on to wiedział? Czytał w jej myślach? Znowu się roześmiał. – Tak myślałem. Tymczasem czas na twoją lekcję, Rachel.

– Musnął jej pośladek. – Najwyższy czas. Rachel spięła się. – Jeśli masz zamiar mnie uderzyć… – Bynajmniej – przerwał jej. – Nie odzywasz się bez pozwolenia. Zapamiętaj to sobie. Westchnęła. – Odpowiedź brzmi „tak jest, proszę pana” – ponaglił ją. – Tak jest, proszę pana – wybełkotała. – Powiedz to z przekonaniem. – Tak jest, proszę pana. – I zamknij oczy. Słyszała odgłos rozpinanej sprzączki od paska, a potem cichy zgrzyt rozporka. Uświadomiła sobie, co Hollis zamierzał zrobić. Rozległ się szelest folii i ciche strzelające dźwięki, a na biurko spadły strzępy papieru. Rachel na chwilę otworzyła oczy, aby sprawdzić, co to za odgłosy. Tak jak zgadywała, na biurku leżało opakowanie po prezerwatywie. A więc to dlatego Hollis wyszedł z gabinetu. Poszedł do automatu po kondomy. – Rachel – powiedział prawie z czułością. Poczuła czubek jego członka u wejścia do swojej intymności. – Niech ta lekcja nauczy cię, co się dzieje, kiedy wysyłasz pornograficzne treści do niewłaściwej osoby – Wszedł w nią cały zadziwiająco dużym penisem. Niesamowicie długim i grubym. Wielu jej kolegów zazdrościłoby przyrodzenia bibliotekarzowi. – Choć nie jest to lekcja z prawdziwego zdarzenia – mówił dalej, nie poruszając się. – Dlatego że czerpiesz z niej przyjemność. Czuję, jak zaciska się na mnie twoje wnętrze. Jesteś taka napalona. – Chwycił w dłonie jej piersi i pieścił sutki. – A one… Są tak twarde, że pewnie aż bolą. Musisz być dotykana, prawda? – Tak, proszę pana. – W takim razie powiesz mi, co ci robię, tak? – mówił

miękkim, aksamitnym głosem, całkowicie kontrolując emocje. – Penetruje mnie pan. – Zupełnie inna forma wysławiania się od tej z maila. – Zamilkł na chwilę. – Zastanawiam się Rachel, czy lekcja już skończona? – Co mam powiedzieć? – Proszę pana – przypomniał. – Proszę pana. Zachichotał. – W tej chwili nic. – Wrócił do zabawy jej sutkami. Robił to, dopóki Rachel nie wiła się z rozkoszy. Wtedy klepnął ją lekko w pupę. – Nie dostałaś pozwolenia, aby się ruszać. Masz stać nieruchomo. Ta wyrafinowana gra była dla niej nowością. Nigdy wcześniej tak się nie zabawiała i nie znała reguł. „Co jest ze mną nie tak? – zastanawiała się w panice. – Pozwalam, aby obcy facet wyczyniał ze mną, co mu się podoba. Godzę się, aby mnie posuwał i całkowicie dałam się zdominować. Powinnam kazać mu spadać, ale… Nie mogę. Bardzo podoba mi się to, co ze mną robi. Chcę, aby doprowadził mnie do orgazmu”. – Tak lepiej – powiedział z uznaniem, kiedy Rachel przestała się wiercić. – Bezgłośna i nieruchoma. Taka masz być w czasie lekcji. Rachel naprężyła mięśnie, kiedy przesunął dłonie po jej brzuchu i zatrzymał się na wzgórku łonowym. Rozsunął wargi, odnalazł łechtaczkę i zaczął uciskać mały punkcik. Dziewczyna zacisnęła usta, starając się nie krzyczeć. Hollis jakby wyczuł jej napięcie i zaczął rytmicznie się w niej poruszać. Zsynchronizowane ruchy palca na łechtaczce z pchnięciami członka były nie do wytrzymania. Wnętrze jej kobiecości zapulsowało na penetrującym ją penisie. Liżąc płatek jej ucha,

Hollis szepnął: – Mówiłem, że masz się nie ruszać. W ogóle. – Przepraszam. – To dziś twój ulubiony zwrot. „Przepraszam”. Nie jest to najlepszy tekst. Zacisnęła zęby. Co teraz zrobi? Mimo wszystko doniesie Gilsonowi? Z przestrachem stwierdziła, że mężczyzna podniósł się i jednym palcem przebiegł między jej pośladkami. Lekko nacisnął na pomarszczoną różową dziurkę i włożył w nią palec. Rachel powstrzymała jęk rozkoszy. Z trudem pozostawała w bezruchu, kiedy pieścił jej łechtaczkę, równocześnie penetrując ją. Ale teraz, kiedy masował ją od środka palcem, niemożliwością było zachowanie spokoju. Spięła mięśnie, starając się nie poruszyć. Zagryzła wargę aż do krwi, aby powstrzymać jęki, które prawie wyrywały się z jej gardła, gdy Hollis intensywnie ją pieścił. Poczuła znajomy prąd ekstazy napływający od łydek i podstępnie zmierzający do góry. Pulsujące doznanie wwierciło się w jej łono i z impetem wybuchło. Prawie w tym samym momencie poczuła naprężającego się w jej wnętrzu penisa i usłyszała przyspieszony oddech bibliotekarza. Wyszedł z niej i chwilę potem Rachel usłyszała odgłos zdejmowanej prezerwatywy. Dobiegł ją bardzo cichy szelest i odgłos wycierania. Zaryzykowała i rzuciła okiem na stół. Prawie parsknęła, widząc swoje majtki. Hollis wytarł się w jej figi. Potem usłyszała zgrzyt zamka błyskawicznego i trzask klamry od paska. Chwilę później bibliotekarz z powrotem siedział za biurkiem. – Rachel, wstań. Otwórz oczy – nakazał. Tak też zrobiła. Hollis wyglądał tak samo nieskazitelnie jak w chwili, kiedy weszła do jego pokoju. Nie dało się wyczytać z

jego aparycji, co przed chwilą robił. Ona natomiast czuła się, jakby przeszedł przez nią huragan. – Ubierz się – powiedział łagodnie. Pokręciła głową. – Najpierw powiedz mi, co zrobisz z tą wiadomością. – Ubierz się. Nie masz podstaw, aby się targować. – Uśmiechnął się chytrze. – Jakbyś się tłumaczyła, gdyby teraz ktoś tu wszedł? – Nie wiem. – Więc chyba lepiej będzie, jak się ubierzesz, prawda? Sięgnęła po majtki, włożyła je i poprawiła stanik. Hollis uporczywie ją obserwował, kiedy wciągała sweter, spodnie, a na końcu skarpetki i botki. – Co teraz? – Wydaje mi się, że dostałaś nauczkę – powiedział cicho. Zalogował się do komputera i odwrócił ekran w jej stronę. Podświetlił wiadomość i ją skasował. – Dziękuję – powiedziała. – Nie ma za co. – Potarł ręką brodę. – Trzymaj się z daleka od Hollowaya. – Słucham? – Zszokował ją nieoczekiwany rozkaz. – Powiedziałem – powtórzył cicho z nutą zniecierpliwienia w głosie. – Trzymaj się z dala od Hollowaya. Sprawia kłopoty. Jeśli będziesz z nim widywana, nie wpłynie to korzystnie na twoją reputację. Rachel rozzłościła się. – Jakim prawem mówisz mi, z kim mogę się spotykać, a z kim nie? – To tylko drobna rada, panno Kemp. – Hollis powrócił do służbowej etykiety. Rachel nie dowierzała, że przed chwilą pieścił ją w tak intymny sposób. – Jeżeli choć trochę zależy ci na

karierze, u nas czy gdziekolwiek indziej, to będziesz omijała Hollowaya szerokim łukiem. – Dlaczego? Co zrobił? – Powiem tylko, że jeśli nie posłuchasz, to poniesiesz konsekwencje. A nie będą one przyjemne. – Ale co on takiego zrobił? – ponowiła pytanie. Hollis pokręcił głową. – Zapomniałaś, że nie jesteś tu po to, aby zadawać pytania? – Rozumiem. Mogę już iść? Kiwnął głową. – Pamiętaj, co mówiłem. – Dobrze. – Nie wytrzymałaby tam ani minuty dłużej. Była gotowa kłócić się z nim o Luke’a. Wiedziała, że nie sprawiał kłopotów. Jednak potrzeba wydostania się z tego gabinetu wzięła górę. Rachel zamknęła za sobą drzwi i z przymkniętymi oczami oparła się o ścianę. To, co się wydarzyło, było niewiarygodne. Tym bardziej że na to pozwoliła. Przepełniał ją palący wstyd. Podobało się jej to, co z nią robił. Jego rozkazy sprawiały jej przyjemność. Podobał jej się sposób, w jaki zmusił ją do rozebrania się, zanim ją przeleciał. „Co się ze mną dzieje? – pytała samą siebie. – Do jasnej cholery, co ja wyprawiam?”

ROZDZIAŁ 5 Popołudnie Rachel spędzała w przyziemiu biblioteki, szukając materiałów źródłowych do swojej pracy. Była całkowicie pochłonięta wertowaniem dokumentów, kiedy nagle poczuła, że ktoś zasłonił dłońmi jej oczy. – Co do… – zaczęła. – Witaj, Rachel. – Gdy usłyszała głos Luke’a i poczuła delikatny pocałunek na płatku ucha, uspokoiła się. – Wszędzie cię szukałem – powiedział cicho. – Tak długo dzwoniłem do twojego gabinetu, że w końcu przełączyło mnie do sekretariatu, ale nie wiedzieli, gdzie jesteś. Sekretarka poinformowała mnie, że dziś już nie masz ani wykładów, ani konsultacji. Powiedziała, że jeśli nie ma cię w pokoju, to możesz albo być w bibliotece, albo zrobiłaś sobie wolne na resztę dnia i poszłaś do domu. Zdjęła z oczu jego dłonie. – Nie muszę ci się tłumaczyć ze wszystkiego, co robię. – Jasne, że nie. – Odwrócił ją przodem do siebie. – Coś się stało? – A co miałoby się stać? Luke westchnął. – To przez tą piekielną wiadomość, prawda? Rachel zawstydziła się. Mail. To przez niego dziś rano wylądowała w gabinecie Hollisa i zachowywała się jak zdzira. – Przepraszam, jeśli cię obraziłem. – Pogładził ją po twarzy. – Nie miałem takiego zamiaru. – Nie obraziłeś mnie. – Na pewno? Jesteś taka nieobecna. – Wszystko w porządku. – Hollis doradził jej, aby trzymała się z daleka od Luke’a. Zorientuje się, że przeciwstawiła się jego

przestrodze? Jeśli tak, to co zrobi z tą wiedzą? Co prawda nie miał już dowodu w postaci e-maila, ale Gilson z pewnością uwierzy mu na słowo. Matko, ale zamęt. – Rachel. – Luke wyjął jej książkę z rąk, zamknął i odłożył na najbliższą półkę. – Rachel. – Ujął twarz dziewczyny w dłonie i musnął jej usta. Odsunęła się. – Luke, nie tutaj. – Nikt nas nie zobaczy. Rzadko ktoś zagląda na dół. – Luke, nie… – Ciii. – Pochylił się nad nią i zaczął całować jej dolną wargę. Odpowiedziała na pieszczotę, rozchylając usta i zarzucając mu ręce na szyję. Zachęciło to Luke’a do wsunięcia dłoni pod sweter dziewczyny i pogładzenia jej po plecach. Ośmielony, rozpiął jej stanik i masował dłonią jej piersi. Rachel mocniej przywarła do niego, kiedy drażnił jej wrażliwe sutki. Luke pogłębił pocałunek, wsuwając język w usta dziewczyny. Rachel przestała się przejmować, że są w miejscu publicznym. Bez znaczenia było, że w ciszy podziemia każdy mógł usłyszeć odgłosy ich namiętnego pocałunku. Nie obchodziło ją także, że doniesiono by o zajściu Hollisowi. W tej chwili najważniejsze były doznania, których jej Luke dostarczał. To, jak stopniowo rozpalał jej ciało. – Mmm, Rachel – wymruczał jej do ucha, pieszcząc językiem czuły punkt na szyi.– Myślałem o tobie przez cały dzień. Przypominałem sobie wspólne chwile uniesień, ruchy naszych splecionych ciał. – Delikatnie chwycił ją za rękę i poprowadził ją w stronę własnego krocza, aby poczuła, jak bardzo jest podniecony. – Chcę cię wziąć, Rachel. Tu i teraz. – Ale… – Nie ma żadnego, ale – przerwał jej. – Właściwie nikt tu nie zagląda. Nie zostaniemy przyłapani.

– Załóżmy jednak, że ktoś się tu zapuści. – Nie podnieca cię to jeszcze bardziej? – zapytał. – Ryzyko bycia złapanym przez kogoś, kto zejdzie tu w poszukiwaniu opasłego starego tomiska? To, że ktoś nakryje nas akurat, kiedy będę głęboko w tobie, a twoją twarz będzie pokrywał rumieniec? – Rachel czuła zażenowanie, a równocześnie była podekscytowana tą wizją. Luke uśmiechnął się, pocierając nosem o nos dziewczyny. – Za bardzo się przejmujesz. Chcę poczuć twoje ciepło na moim penisie. Nie mogę z tym zwlekać. Nie chcę czekać do wieczora, aż spotkamy się u mnie. Potrzebuję cię. Natychmiast! Zanim zdołała zaprotestować, pocałował ją ciepłymi kuszącymi ustami. Następnie przeciągnął jej sweter przez głowę. Kilka sekund później jej biustonosz opadł na podłogę, a Luke obejmował ją i ściskał jej piersi, wtulając twarz w miękkie krągłości. – Mówiłem ci już, że pięknie pachniesz? Nie wiem, czy to perfumy, mydło, czy coś jeszcze innego. Ale pachniesz wspaniale. Wanilia i jaśmin. Bardzo to na mnie działa. Zamknęła oczy, podczas gdy Luke zacisnął wargi na jej sutku i szaleńczo go całował, aż serce zaczęło jej bić mocniej. Wtedy zajął się drugą piersią. Zadrżała z rozkoszy, gdy poczuła powiew chłodnego powietrza na mokrej od śliny skórze. Niecierpliwie wsunęła palce w jego włosy, nieco ponaglając pieszczoty. – Rachel, nie potrafię ci się oprzeć – szeptał. – Jesteś taka słodka. Uwielbiam twoje kształty i dotyk. – Czuła, jak rozpina jej dżinsy i zdejmuje je. – Poczekaj. Popatrzył na nią zdziwiony. – Co? – Masz na sobie dużo więcej niż ja – zwróciła mu uwagę.

Źle się z tym czuła. Przypominało to pieprzną scenkę z gabinetu Hollisa – on całkiem ubrany, a ona lubieżnie wsparta o biurko, prawie naga, z rozpustnie opuszczonym stanikiem. Luke uśmiechnął się. – Można temu szybko zaradzić. – Zdjął golf. – Lepiej? Pokręciła głową. – Nie całkiem. – To zrób coś z tym – doradził jej. – Pokaż, jak mnie chcesz. Rozpięła mu spodnie i zsunęła je razem z bokserkami, uwalniając jego naprężony i gotowy członek. W pierwszej chwili chciała uklęknąć i zaspokoić go ustami. Jednak pulsowanie jej wnętrza przypomniało o jej potrzebach. Rozpalił ją, więc niech teraz zadba o jej zadowolenie. Dziś nie była w uczynnym nastroju. Chciała zaznać wspólnej przyjemności, ciało przy ciele, brzuch przy brzuchu, penis w pochwie. – Nie zdejmuj ich całkiem – łagodnie powiedział Luke, delikatnie chwytając ją za dłonie. – Ale wtedy nie będzie po równo – zażartowała. – Nie w tym przypadku. Gdybyś miała na sobie spódnicę, nie musiałabyś jej zdejmować. Wystarczyłoby, abym ją nieznacznie zadarł – wytknął jej. – Aby zrealizować mój pomysł, musisz zdjąć spodnie, całkiem. Za bardzo ograniczają ruchy. – Jeżeli ktoś tu przyjdzie… – Nikt nie przyjdzie. Przestań się martwić. – Wsunął rękę pomiędzy jej uda i przez materiał fig pocierał jej wzgórek. Rachel westchnęła, czując w sobie nieopanowane pożądanie. – Luke… – Wiem, też tego chcę. – Pocałował ją w czubek nosa. – Jeśli poprawi to twoje samopoczucie, zostaniesz w majtkach.

Taka przeszkoda zwiększy doznania. Wbrew sobie uśmiechnęła się. – Od razu lepiej – powiedział. – Ależ działasz na mnie. Nigdy nie zachowywałem się w ten sposób. Kiedy jestem przy tobie, hormony buzują. Chcę cię dotykać, smakować i kochać się z tobą. Wszystko inne staje się nieważne – Powrócił do ściągania spodni. Zatrzymał się na chwilę, aby ucałować dziewczynę w talii. Lędźwie Rachel zelektryzowała kolejna fala pożądania. Uniosła najpierw jedną, potem drugą stopę, aby pozbyć się butów i nogawek. – Jesteś piękna – powiedział, gładząc jej nogi. – Tak bardzo piękna. – Pocałunkami przesuwał się w dół jej ciała. Dziewczyna przyjmowała pieszczoty z zamkniętymi oczami. Nadal pamiętała, jak zeszłej nocy wspaniale pieścił jej waginę. Myśl, że teraz zrobi to samo, podnieciła ją. – Rachel – szepnął, odchylając materiał fig. Dziewczyna stanęła w większym rozkroku, aby ułatwić kochankowi dostęp. Powolnym ruchem języka przeciągnął po jej wilgotnym łonie. Rachel zachęcająco zamruczała, więc szybszymi ruchami zaczął lizać łechtaczkę. Pobudzał ją, aż wstrząsnęły nią pierwsze dreszcze orgazmu. Gdyby ktoś ich nakrył… Zresztą w gabinecie Hollisa również ryzykowała. Może nawet i bardziej. Było bardziej prawdopodobne, że ktoś zapuka do gabinetu szefa biblioteki, niż przyjdzie do podziemia w poszukiwaniu mrocznych wiktoriańskich tekstów. Starała się nie myśleć, gdzie jest, i zatraciła się w pieszczotach Luke’a, które prowadziły ją na szczyt przyjemności. Wydała z siebie subtelne jęknięcie, zaskoczona falą orgazmu, która gwałtownie przeszyła jej ciało. Luke wstał z uśmiechem zadowolenia na ustach i pocałował Rachel tak, aby poczuła swój smak. Potem chwycił ją za rękę i zaprowadził

pomiędzy regały z książkami. Oparł ją plecami o zimną ścianę. Rachel stłumiła okrzyk zaskoczenia. Nie protestowała, gdy delikatnie ją uniósł i nadal odchylając materiał jej fig, wprowadził w nią swojego członka. Dziewczyna oplotła go nogami w pasie. Twardym penisem głęboko penetrował jej wnętrze, a ona wsunęła mu język do ust. Ruchy Luke’a stały się szybsze. Rachel czuła narastające pożądanie, które emanowało falą ciepła gdzieś z okolic brzucha, docierało do sutków i łechtaczki, aż przerodziło się w mocną eksplozję. Gdy przyjemność osiągnęła apogeum, dziewczyna, nie przerywając pocałunku, jęknęła. Odpowiedziało jej spazmatyczne pulsowanie jego penisa. Luke przyciągnął Rachel bliżej i nadal całował. W końcu postawił ją na podłodze. Ucałował czubek jej nosa i wciągnął na siebie spodnie. Zapinając rozporek, poszedł po pozostałe części garderoby. W milczeniu, muskając skórę dziewczyny, niechętnie ją ubierał. Dopiero gdy była ubrana, włożył golf. – Przepraszam za to – powiedział bez krzty skruchy. – Kłamca – odpowiedziała z uśmiechem. – No cóż. Tak na mnie działasz. Przeobrażam się w męski odpowiednik nimfomanki. – Seksoholik. Zmarszczył nos. – To brzmi, jakbym był obleśnym staruchem. A możesz mi wierzyć, nie widzę w tym, co robimy, nic obleśnego. – Nie? – Nie. Lubieżność, owszem. Może nawet rozwiązłość. Rachel westchnęła. – Mam przeczucie, że za chwilę zaczniesz recytować wiersze. – Bez obaw. Chcę, abyś wiedziała, że to, co czuję do ciebie,

jest czyste. – Czyste? – W jej głosie było słychać drwinę. – Chcesz powiedzieć, że to przed chwilą było czyste? – Czysty seks. Najlepszego gatunku, wspólne przeżywanie rozkoszy. Sama przyznaj, że też ci się podobało. – Tak. – Przygryzła wargę. – Choć sporo ryzykowaliśmy. – Wszystko było pod kontrolą. Wchodzę do gry tylko wtedy, gdy jestem pewien wygranej. – Ujął jej dłonie i uniósł do ust. – To jak? Powiesz mi, o co wcześniej chodziło? Rachel zachmurzyła się. – Nie wiem, co masz na myśli. – Wydawało mi się, że mnie unikasz. Myślałem, że zadzwonisz po przeczytaniu wiadomości ode mnie. – Nie mogłam. Miałam konsultacje. – No dobra. A po konsultacjach? Mogłaś wtedy zadzwonić. – Nabrał tchu. – Chyba że byłaś mocno zszokowana. – Nie – pokręciła głową. – Nie zdenerwowałaś się? – Nie. – W takim razie dlaczego mnie unikałaś? – Teraz on zrobił zagniewaną minę. – Niech będzie. Powiem ci. Odpisałam na twojego e-maila – odparła z westchnieniem. – Odpisałaś? – Tak, i to w podobnym tonie. – Nie doszedł do mnie. – Wiem. Luke zmarszczył czoło. – Wysłałaś do mnie wiadomość, której nie dostałem, a na dodatek przyznajesz, że o tym wiesz. O co chodzi? – Wpisując twój adres, zrobiłam literówkę. Wiadomość

poszła do kogoś innego. Luke wpatrywał się w dziewczynę i w końcu wybuchnął śmiechem. – Nie żartuj! Dlaczego jej nie anulowałaś? – Dlatego – opowiedziała spokojnie – że nie wiedziałam o swojej pomyłce. Potem zadzwonił telefon i myślałam, że to ty. – I? – Nie chcę o tym rozmawiać. – Daj spokój. Musisz mi powiedzieć. Nie chcę się domyślać. – Zamilkł na chwilę. – Do kogo wysłałaś tego maila? Zamknęła oczy. – Do Leonarda Hollisa. – Leonarda Hollisa? Tego Hollisa? Szefa biblioteki? – Zagwizdał z uznaniem. – Jak się bawić, to na całego, co Rachel? Przeczytał go? – Tak. Nie był zachwycony – powiedziała. – Właściwie to był wściekły. Wezwał mnie do siebie i dał mi reprymendę. – I nie tylko, ale Rachel nie zamierzała opowiadać o tym Luke’owi. Nie chciała opisywać upokorzenia, które przeżyła u Hollisa. Jak ją zdominował i jak wielką przyjemność z tego czerpała. Nawet teraz na samo wspomnienie o tym budziły się w niej złożone uczucia. Złość mieszała się ze wstydem i pożądaniem. – Co dokładnie było w tej wiadomości? – dopytywał Luke. – Kilka stron takiej sobie pisaniny. – Powiedz – nakłaniał ją, a gdy Rachel przecząco pokręciła głową, Luke przysunął ją do siebie. – W takim razie wyszeptaj. – Nie. – Mów. – Polizał płatek jej ucha. – Inaczej poproszę Hollisa, aby przesłał mi moją korespondencję. – Nie! – Więc słucham.

Rachel przypuszczała, że Luke żartował, ale nie chciała tego sprawdzać. Poza tym pomysł przypadł jej do gustu. To doświadczenie będzie podobne do nieprzyzwoitych rozmów, które prowadziła z dawnymi kochankami przez telefon, ale tym razem bardziej intensywne, bo Luke był przy niej i mogła obserwować jego reakcje. – Zgoda. W zarysie opisałam scenki z twojego mieszkania. Mówiąc dokładniej, z twojej sypialni. Była muzyka, świece i wino musujące. – Niezły początek. Co dalej? – Rozbieram cię. Popycham na łóżko i przywiązuję do niego. – Perwersyjne – powiedział prowokacyjnie. – Sam zacząłeś – zwróciła mu uwagę. – Ty opisałeś w mailu, co będziesz mi robił pędzelkiem, gdy już mnie zwiążesz. Scena prosto od Anaïs Nin. – Zarzucasz mi banał? – Nie. Plagiat – odparła hardo. Luke uśmiechnął się. – Rachel, to nie była tylko wyobraźnia. To było stwierdzenie faktów. Gdy na skraju orgazmu będziesz krzyczała w uniesieniu, przypomnę ci ten komentarz o plagiacie. Zobaczymy, co wtedy powiesz. – Ugryzł ją w ucho. – Będziesz musiała przeprosić, abym dokończył dzieła. – Czyżby? – Tak. – Potarł nosem o jej nos. – Wróćmy do twojej historii. Co potem? – Leżysz na łóżku, czekasz na mnie. Tymczasem ja postanawiam nieco cię rozerwać. Rozbieram się, powolutku, w rytm muzyki. Wybrałam bieliznę z myślą o tobie. Gładki zielony gorset ze skóry, z półbiustonoszem, koronkowe stringi i

samonośne pończochy. Ach, i szpilki. Z czarnej lakierowanej skóry. – Mmm. Domagam się realizacji tej wizji. Uwielbiam kobiety w butach na wysokich obcasach. Poruszają się w nich z taką gracją. – Poklepał dziewczynę po pośladkach i przyciągnął ją jeszcze mocniej do siebie, tak blisko, że czuła jego wzbierającą erekcję. – I co dalej? – Dotykam się na twoich oczach. Pieszczę swoje piersi, masując sutki. Dokładnie widzisz każdy mój ruch. Podnieca cię to. Wtedy wprowadzam dłoń pomiędzy swoje nogi. Doprowadzam się do orgazmu, a ty się temu przyglądasz. Następnie podchodzę do łóżka i dosiadam cię okrakiem. – Mrrr. – Połaskotał jej policzek. – I zanurzam mojego penisa w twoją roznamiętnioną cipkę. – Nie – uśmiechnęła się szelmowsko. – Jestem skierowana w inną stronę. Westchnął z rozmarzeniem. – O, tak. Co za widok. – Obniżam pośladki, a ty zaczynasz mnie lizać. Kusi mnie widok twojego nabrzmiałego penisa. Biorę go do ust. – O, tak – westchnął, wkładając dłoń pod sweter Rachel i rozpinając jej spodnie. – Szalenie podoba mi się wizja twoich ust obejmujących mojego członka. – Luke – wysyczała, kiedy rozsuwał zamek dżinsów. – Przestań. – Chcę cię tylko dotknąć – powiedział, wkładając dłoń w jej spodnie i prowadząc ją w dół. Rachel rozsunęła nogi, pozwalając mu się gładzić. – Potem – kontynuowała – próbuję opóźnić twój wytrysk. Jestem rozkojarzona, bo doprowadzasz mnie do orgazmu. – Tak jak w tej chwili?

– Słuchasz czy nie? – Tak – odpowiedział, przesuwając palcem po jej szparce. – Jednocześnie chcę cię pieścić. – Następnie przesuwam się pomiędzy twoje uda i odwracam twarzą do ciebie. Chcę, abyś widział, co robię. Zaczynam zaspokajać cię powolnymi ruchami. Potem przyspieszam i znowu zwalniam. Tracisz panowanie, ale ponownie wyhamowuję moment kulminacyjny. Wtedy zwilżam palec, prowadzę go pomiędzy twoje pośladki i wprowadzam głęboko w ciebie. Masuję cię, dopóki nie będziesz się wił z rozkoszy. Oczywiście tylko w takim stopniu, w jakim pozwolą ci pęta. – Mrrr – Luke zamruczał, pocierając jej łechtaczkę kciukiem. – Równocześnie serwuję ci oralny szampański prysznic. – Och – westchnął. – Nie wiem, czy zniosę tyle doznań naraz! – Nie zniesiesz. Jesteś nieprzytomny z podniecenia. Szczytujesz – dokończyła opowieść. – Wspaniały scenariusz, Rachel. Bardzo mi się podoba – pochwalił. – Sądzę, że po drodze do mnie możemy kupić szampana. – Jak najbardziej. Luke nadal pobudzał jej wzgórek. – Hollis to przeczytał i pomyślał, że piszesz do niego? Zarumieniła się. – Niezupełnie. – To co się stało? – Domyślił się, że dostał tę wiadomość przez pomyłkę. Odgrażał się, że poinformuje Gilsona. – Cholera. – Luke zwiększył intensywność pieszczoty. –

Ale nie zrobi tego, prawda? – Nie. – Wiem, co będzie robił dziś wieczorem – powiedział. – Wydrukuje maila i w domu sam się będzie zadowalał. – Wątpię. – No, nie wiem. Jest typem spokojnego, ascetycznego faceta. Oni zazwyczaj mają, nazwijmy to, bardziej wyszukane gusta. – Rachel oblała się rumieńcem. Nawet nie wiedział, jak dobrze to ujął. – Pewnie myślał o tym całe popołudnie. Nawet w czasie spotkania służbowego. Jedyne, co ma w głowie, to tekst twojej wiadomości. Jest nim bardzo pobudzony. Wyobraża sobie, jak rozbierasz się dla niego, rozgrzewasz swoje ciało, aby go przyjąć. Nie skupi uwagi na niczym, dopóki nie dotrze do domu. – Luke, wystarczy. Zignorował ją. – Przez całą drogę do domu będzie mu stał. Nadęty i ugrzeczniony pan Hollis będzie miał wzwód stulecia. A kiedy znajdzie się w mieszkaniu, szybko zrobi sobie dobrze. – Może ma żonę. Luke wzruszył ramionami. – A nawet jeśli? Załóżmy, że nie ma nikogo w mieszkaniu. Przed nim cały wieczór tylko dla niego. Mógłby pójść do sypialni, rozebrać się i rozładować napięcie, ale jemu się spieszy. Pójdzie do salonu, zaciągnie zasłony, włączy światło i wyjmie z teczki wydrukowaną wiadomość. Położy się na sofie, czytając twoją fantazję i wizualizując każdy jej fragment. To, jak wyglądasz, jak stają ci sutki, kiedy ich dotykasz, zapach soków twojej narastającej rozkoszy. W pokoju będzie się unosić woń seksu. – Luke pobudzał palcem szparkę. – Nie będzie tracił czasu na rozbieranie się. Po prostu rozepnie spodnie i chwyci

swojego nabrzmiałego penisa. Będzie cię pragnął. Będzie myślał o fellatio, które opisałaś, i poruszając ręką, prawie doprowadzi się do orgazmu. Wtedy ściśnie członka, aby opóźnić finisz. Spodobało mu się fantazjowanie o tobie. – Luke – wyszeptała. – Tak, Rachel. Dotykaj się. Śmiało – powiedział łagodnie. Rachel włożyła ręce pod bluzkę i przez koronkę stanika pocierała twardniejące sutki. Reakcje Hollisa opisane przez Luke’a niesamowicie ją podnieciły, bo z łatwością je sobie wyobraziła. Z doświadczeń tego poranka wiedziała, że Hollis potrafił przedłużyć chwile podniecenia. Luke cały czas dotykał jej łechtaczki. – Może nawet będzie naśladował ruchy, które opisałaś. Powolne, denerwująco powolne, a potem szybkie i znowu wolne. Nie będzie mógł zrobić sobie szampańskiego fellatio, ale od czego ma wyobraźnię. Będzie myślał o bąbelkach łaskoczących, drażniących jego prącie. W wyobraźni zobaczy cię, jak połykasz napój i gładzisz jego penisa językiem. Może poliże sobie dłonie, aby poczuć namiastkę pieszczoty twoich ust. – Ach… – Rachel westchnęła, czując zbliżający się orgazm. – Będzie dotykał się coraz mocniej, coraz szybciej. W szale uniesienia wykrzyczy twoje imię i wytryśnie na swoją nieskazitelnie białą koszulę. To wystarczyło, by doprowadzić pojękującą dziewczynę do szczytowania. Luke przestał poruszać dłonią i poczekał, aż opuszczą ją ekstatyczne dreszcze. Wtedy wyjął rękę spomiędzy nóg Rachel i zlizał widoczne ślady rozkoszy ze swoich palców. Dziewczyna drżała, patrząc na to. Przypomniało się jej, jak Hollis zmusił ją do wykonania podobnego gestu. – No – posłał jej uśmiech. – Pomyśl o tym, kiedy następnym razem spotkasz Hollisa.

Rachel poczerwieniała. – Luke! – Mogę się założyć, że będzie właśnie o tym myślał, kiedy cię zobaczy. „I o czymś znacznie więcej – pomyślała Rachel. – O tym, jak obnażyłam się przed nim, jak zwracałam się do niego per pan. O tym, jak mnie posuwał, zabraniając ruszyć się choćby o milimetr. I o tym, jak wtargnął pomiędzy moje pośladki i jak pobudzał łechtaczkę”. Nie chciała tego pamiętać, więc zapinając spodnie, zmieniła temat. – Hollis nie przepada za tobą. – Co masz na myśli? – Dla mojego dobra kazał mi się trzymać od ciebie z daleka. Mówił, że ściągasz na siebie kłopoty. Luke roześmiał się. – A tak, mieliśmy małą sprzeczkę. – I dlatego cię nie lubi? – Powiedzmy. – Zmarszczył nos. – Dobroczyńca, z którym byłem w Stanach, chce kupić kilka oryginalnych dokumentów znajdujących się w tutejszej bibliotece. Obydwoje wiemy, jak bardzo to miejsce potrzebuje funduszy. Nie, to nie będzie wykład o polityce uniwersytetu. Tylko stwierdzam fakt. – Uważasz, że powinniśmy sprzedać te archiwa? – Być może. W każdym razie Hollis nie pochwala wywożenia dokumentów poza obszar Anglii. Ponieważ pracowałem za granicą, podejrzewa mnie o spiskowanie za jego plecami. – Przecież to głupie. – Ty to wiesz i ja to wiem. – Wzruszył ramionami. – W każdym razie to dlatego mnie nie lubi. – Rozumiem.

– Rachel, żyjemy w wolnym kraju. Możesz spotykać się z kim chcesz i kiedy chcesz. Jeśli martwisz się, że Hollis dowie się o nas, to przestań. Nic nie będzie mógł z tym zrobić. – Może powiedzieć Gilsonowi o e-mailu. – To prawda – zamyślił się. – Wykasował go? – W końcu tak. – W takim razie nie ma dowodu. – A jeśli go wydrukował? – Jeżeli tak zrobił, to tylko w celu, który ci opisałem. Przestań się przejmować. – Uśmiechnął się i spojrzał na zegarek. – Muszę już lecieć. – Jak to? – zapytała. – No tak. Muszę kupić butelkę szampana i pędzelek. – Posłał jej zawadiacki uśmiech. – Wracasz do swoich zajęć i spotykamy się o wpół do szóstej przed wejściem? Tak? Odwzajemniła uśmiech. – Tak.

ROZDZIAŁ 6 – Cześć! W końcu cię złapałam. Rachel ucieszyła się, rozpoznając głos po drugiej stronie słuchawki. – Cześć, Jen. Przepraszam. Odsłuchałam twoją wiadomość, ale nie zdążyłam oddzwonić. Jak się masz? – Dobrze. Słuchaj, za parę tygodni będę w Londynie. Mogę się u ciebie zatrzymać? – Jasne, że tak – ochoczo odpowiedziała Rachel. – Wiesz przecież, że nie musisz pytać. – Wygląda na to, że byłaś bardzo zajęta. Przez cały tydzień wieczorami nie mogłam zastać cię w domu. – Rachel rozbawił podtekst ukryty w komentarzu przyjaciółki. – Nie drąż tematu, Jen. – Dobra, już dobra. Jak idzie ci pisanie pracy? – Boleśnie. Ostatnio bardzo żałowałam, że nie tworzysz kryminałów. Podpowiedziałabyś mi, jakiej użyć trucizny, aby pozbyć się Gilsona. Jennifer roześmiała się. – To dupek i całkowicie cię popieram, ale nie jest tego wart. – Wiem. Dałam się ponieść fantazji. – Są przyjemniejsze rzeczy, o których można fantazjować – powiedziała Jennifer. – To się akurat zgadza. – Ooo? Chcesz mi coś powiedzieć? Jak on ma na imię? Rachel westchnęła. – Masz chyba jakiś radar. Jak tylko kogoś poznam, od razu to wyczujesz.

– Po prostu znam cię wystarczająco dobrze. Zdradź mi tę tajemnicę. Chcę wiedzieć o nim wszystko. – Nazywa się Luke Holloway, jest kilka lat starszy ode mnie i wykłada historię gospodarczą. Wpadłam na niego, dosłownie, w bibliotece. – Przez ciebie rozrzucił wszystkie książki? – Gorzej. Wylałam na niego kubek kawy. – Brawo, dziewczyno! – droczyła się przyjaciółka. – Co zrobiłaś? Zaoferowałaś pomocną dłoń przy wycieraniu? – Najbardziej ucierpiały jego notatki. Przeprosiłam, a on domagał się drugiej kawy. Chyba czuł się osamotniony. Przyznał, że właśnie wrócił ze Stanów i nie ma zbyt wielu znajomych w mieście. – Niezły podryw – powiedziała Jennifer. – Wygląd? – Wysoki, ciemne włosy, szarozielone oczy. Bardzo apetyczny. Trochę przypomina mi aktora, w którym się kiedyś durzyłaś. – Jak znudzi ci się jego towarzystwo, to podeślij go do Yorkshire. Znajdę dla niego zajęcie. – Nie wątpię. Jest twoim wielbicielem. – Słucham? – Jennifer była zaskoczona. – Kiedy był u mnie, zauważył regał przepełniony książkami Jude Devereaux. Okazało się, że jego była dziewczyna czytała twoje powieści. Więc on też je czytał. I podobały mu się. – Dzięki za połechtanie mojego ego. – Poważnie. – Rachel uśmiechała się. – Myślę, że łatwo byście się dogadali. Ma talent do pisania e-maili. Mogę przesłać ci jednego. Byłby doskonałą lekturą uzupełniającą. – No, no. Myślałam, że usychasz za biurkiem, a tymczasem prowadzisz korespondencję erotyczną. – Chciałabym.

– Coś się stało? Gilson przeczytał tę wiadomość przez twoje ramię? Czy przyłapał cię na zabawach z samą sobą, którym należy oddawać się w odosobnieniu, a nie w pracy? – Nie. Odpisałam Luke’owi na e-maila, ale pomyliłam adresy. – Chcesz powiedzieć, że posłałaś go do kogoś innego? – Przez przypadek. W słuchawce rozległ się gwizd. – Mam nadzieję, że odbiorca był zadowolony. Rachel zakasłała. – Częściowo. Wezwał mnie do swojego gabinetu i opieprzył. – Po chwili dodała: – To kolega Gilsona. – Cholera! Chyba nie wkopałaś się przez to w tarapaty? – Jakimś cudem nie. – Rachel wstydziła się opowiedzieć Luke’owi o zajściu, ale nie dotyczyło to Jennifer. I potrzebowała wygadać się przed kimś, by poczuć się lepiej. – Nie uwierzysz, co się stało. – Opowiadaj. Rachel nagle przypomniała sobie, jak jej przyjaciółka zarabia na życie. – No nie wiem, Jen. – Nie opiszę tego w książce. Obiecuję. Mów. Rachel westchnęła. – Poprosiłam go, bardzo grzecznie, żeby nie mówił Gilsonowi. A on kazał mi się rozebrać. – Żartujesz! – Mówię serio. – I zrobiłaś to? Rachel chrząknęła. – Tak. – Co jeszcze się wydarzyło?

– Kazał mi pochylić się nad biurkiem. W rękach trzymał linijkę i sądziłam, że użyje jej na mnie. – Myślałaś, że wymierzy ci baty? – Rozważał to. Ale w końcu się rozmyślił. Zażądał tylko, bym stała nieruchomo, i wyszedł. Bałam się, że ktoś wejdzie do jego pokoju i zobaczy mnie w takiej pozie. – Przecież mogłaś się ubrać i wyjść. – Ryzykując, że prześle tego e-maila do Gilsona? Nie mogłam. – Co się wydarzyło w takim razie? – Okazało się, że poszedł po prezerwatywy. Przeleciał mnie przy swoim biurku. – Rachel na chwilę zamilkła. – Jen, to było takie dziwne. Nie mogłam znieść tego, co mi robił, a równocześnie bardzo mi się podobało. Był chłodny i zaborczy, wydawał mi rozkazy. Jen, on mnie upokorzył, a mimo to byłam podniecona. Nie przypuszczałam, że kręci mnie perwersja. Przynajmniej nie na jawie. – Może po prostu dowiadujesz się czegoś o sobie – powiedziała Jennifer. – Opowiedziałaś o tym Luke’owi? – Coś ty, nie. – Skoro pisze bezwstydne e-maile, to z pewnością spodoba mu się ta historia – skomentowała Jennifer. – Nawet jeśli tak, to po prostu nie mogę. Czuję… wstyd. I zażenowanie. Zrobiłam wszystko, czego żądał Hollis. Nie protestowałam. Nie posłałam go wszystkich diabłów. Nic z tych rzeczy. Po prostu pozwalałam, by robił ze mną, co chciał. – Ale mnie potrafisz o tym opowiedzieć. – To co innego. – Dobry był? – Tak. Przez to mam wyrzuty sumienia. Dopiero co zaczęłam się spotykać z Lukiem, a na boku pozwalam innemu

facetowi obejść się ze mną w tak obsceniczny sposób. – Takie rzeczy się zdarzają – powiedziała Jennifer. – Pogadamy o tym przy winie, kiedy przyjadę. – Mhm. – Koniecznie musisz mi przedstawić tego intrygującego faceta. – W głosie Jennifer słychać było rozbawienie. – Spotkanie z Lukiem może być bardzo ciekawe. – Jen, chyba mu nie powiesz, co? – O sprawie z Hollisem? Oczywiście, że nie. Tylko ty możesz to zrobić. – Wie, że byłam wezwana na dywanik. I nic więcej – wyjaśniła Rachel. – Uznał to za dość zabawne. Nawet stwierdził, że Hollis wydrukował e-maila i zadowalał się w domu, czytając go. – Wydaje mi się, że możesz mu bez obaw opowiedzieć, co się stało – powiedziała przyjaciółka. – Ale to twoja decyzja. Dobra, nie zawracam ci dłużej głowy. Do zobaczenia za dwa tygodnie. – Daj mi znać, o której przyjedziesz, to odbiorę cię z dworca – powiedziała Rachel. – Jasne. Na razie. Rachel z ulgą odłożyła słuchawkę. Dobrze było wygadać się przed kimś na temat historii z Hollisem. Nadal miała nadzieję, że Gilson o niczym się nie dowiedział. Co do Luke’a… Może w końcu mu powie. Ale nie teraz. Następnego dnia Rachel pracowała w swoim gabinecie nad doktoratem. Zadzwonił telefon, więc zapisała plik, nad którym akurat siedziała, i podniosła słuchawkę. – Mówi Rachel Kemp. – Gilson. Zamknęła oczy. Cholera! To było jej teraz najmniej

potrzebne. – W czym mogę pomóc? – Proszę do mnie przyjść. Natychmiast. – Już idę. – Odłożyła słuchawkę. Niech to szlag! Co tym razem? Hollis złamał dane słowo i wygadał się przed Gilsonem? A może Gilson przejrzał następny fragment jej pracy i chce naniesienia kolejnych poprawek? Po zastanowieniu stwierdziła, że musi chodzić o pracę. Poszła do przełożonego. Zapukała. – Wejść – odpowiedział. Skinął do niej głową na powitanie. – Usiądź, Rachel. Rzadko używał jej imienia, dlatego zrobiła się czujna. – Czy coś nie tak z moim doktoratem? – zapytała. Profesor pokręcił głową. – Nie chodzi o doktorat. Rachel, nie wiem, jak ci to powiedzieć. – Co powiedzieć? – Dostałem pismo od kanclerza uczelni. Jesteśmy zmuszeni do cięć… – Zrobił wdech. – Ponieważ nie należysz do grona pracowników z tytułem doktora, z końcem semestru będziemy musieli podziękować ci za współpracę. – Słucham? – zapytała z niedowierzaniem. – Ale… – Decyzja nie podlega dyskusji. Wszystkie wydziały przeprowadzają zwolnienia. Znalazłaś się w gronie pechowców. Nawet nie padło grzecznościowe „przykro mi”. – Nie byłam ostatnią osobą, która dołączyła do działu. – Nie szkodzi. Nie obroniłaś doktoratu. „Owszem – pomyślała – a jak dalej będziesz tak mną pomiatał, to go nigdy nie obronię”. – Czyli wylatuję? – Obawiam się, że tak.

Wpatrywała się w niego z rezygnacją. Studenci ją lubili, bo umiała z nimi pracować i zmobilizować do lepszych wyników nawet największe miernoty. Wprawdzie Gilson czepiał się jej doktoratu, ale wiedziała, że jest dobrze napisany. Nie zwalniał jej z powodu braku kompetencji, po prostu wykorzystał notkę kanclerza jako pretekst, ponieważ jej nie lubił. Nie silił się na typowo menadżerskie frazesy wyrażające żal z powodu zaistniałej sytuacji, bo ani trochę nie było mu przykro. Był na tyle wredny, że cieszyło go to. – Rozumiem. – Oczywiście dopilnujemy, aby studenci w żaden sposób na tym nie ucierpieli – dodał. – Upewnię się, by w czasie przekazania obowiązków nic nie umknęło. – Rachel kiwnęła głową. – Niedługo zaczynam konsultacje. Wybacz, ale chciałbym się do nich przygotować. – Oczywiście. Milcząc, wyszła z jego gabinetu. Dopiero kiedy zatrzasnęła drzwi do swojego pokoju, głośno i dobitnie dała upust uczuciom. – Gilson! Ty pieprzony dupku! – Wszystko, co się wydarzyło w pokoju Hollisa, poszło na marne. Jej szef i tak chciał ją zwolnić. Właśnie straciła i pracę, i możliwość obrony doktoratu. – O matko – westchnęła. Opadła na fotel i wsparła łokcie o blat biurka, chowając twarz w dłoniach. – O matko – Nie miała w zwyczaju poddawać się wybuchom emocji, ale w tej chwili nie mogła powstrzymać płaczu. Jej przyszłość legła w gruzach i Rachel nie mogła na to nic poradzić. Z marazmu wyrwało ją pukanie do drzwi. Otarła twarz, licząc na to, że ukryje ślady łez. – Tak? Zza drzwi wyjrzał Luke. – Mogę wejść?

– Jeśli chcesz. Wszedł do środka. – Rachel, wszystko w porządku? – Tak. – Nie wygląda mi na to. – Usiadł na skraju biurka i delikatnie złapał ją za rękę. – Płakałaś. – Próbowała udawać, że to nic wielkiego. – Co się stało? Rachel westchnęła. – W gruncie rzeczy mogę powiedzieć ci od razu. I tak to niczego nie zmieni. Gilson dostał polecenie od władz uczelni. Musi kogoś zwolnić i wybrał mnie. – Co? O, nie! – Nic na to nie poradzę – powiedziała, wzruszając ramionami. – Tak mi przykro, Rachel. Bardzo mi przykro. – A jemu nie. Luke, on nawet nie powiedział „przepraszam”. Zwolnienie mnie sprawiło mu przyjemność – rzuciła z goryczą. – Nie martw się. Szybko znajdziesz coś nowego. – Wykładowców angielskiego jest na pęczki. Zwłaszcza że wszędzie teraz robią cięcia. Wiesz, jak trudno o posadę na wydziałach humanistycznych? – Historia to ten sam wydział – kiwnął głową. – Rzeczywiście, przepraszam. – Nie szkodzi. Na twoim miejscu też byłbym roztrzęsiony. – Gilson powiedział, że zwalnia mnie, bo nie mam doktoratu. – Zaśmiała się nerwowo. – Tak niewiele mi do niego brakuje. Gdyby w zeszłym roku nie czepiał się mnie tak bardzo, już byłabym po obronie. Mógł to planować od dawna. Założę się, że nie musi zwalniać osób bez doktoratu. To tylko pretekst, by się mnie pozbyć. On mnie nienawidzi, Luke. Naprawdę mnie

nie cierpi. – Znajdziesz lepszą pracę, gdzie będziesz doceniana – powiedział Luke. – To niesprawiedliwe. Cholernie nie fair. – Wiem. – Przyciągnął ją do siebie i pogłaskał po włosach. Rachel powstrzymała napływające łzy, a Luke całował jej szyję. Był pełen współczucia. Dziewczyna zamknęła oczy, szukając spokoju w jego ramionach. Przynajmniej Luke rozumiał, przez co przechodziła. Przejmował się. Nie to co jej szef dureń. Luke składał kojące pocałunki na jej szyi, od zagłębienia za uchem aż po podbródek. Rachel odruchowo odwróciła głowę i ich usta się spotkały. Pocałunek był delikatny i czuły. Dziewczyna poczuła nagły przypływ pożądania. Jej świat się rozsypał, ale było coś, co poprawiłoby jej nastrój. Seks z Lukiem. Gdyby Gilson nakrył ich… Cóż, i tak miała odejść. Mogła więc robić, co tylko chciała. Nie obchodziło jej, czy obrazi Gilsona. A na koniec, w ostatnim dniu pracy będzie mogła powiedzieć mu, co o nim myśli. Użyje bardzo wyszukanego języka. Uśmiechnęła się na tę myśl. Do tego, dla lepszego efektu, zrobi to na oczach całego wydziału. Mierzwiąc włosy Luke’a, zapomniała o pracy. On gładził ją po plecach, potem chwycił za pośladki i przyciągnął jeszcze bliżej do siebie. Od razu poczuła na wzgórku rozkoszy jego mocno napiętego penisa. – Rachel – łagodnie wyszeptał – to niczego nie zmieni. – Wiem, ale poczuję się lepiej. Proszę, kochaj się ze mną. – Tu? Jesteś pewna? – Całkowicie. Kiwnął głową, rozpiął guziki luźnej sukienki Rachel i bardzo delikatnie zsunął materiał z ramion. Westchnął z zadowoleniem, kiedy zobaczył kremową skórę piersi otoczoną burgundową koronką stanika.

– Rachel, jesteś przecudowna. – Wtulił się w miękkość jej biustu, wdychając jej zapach. – Uwielbiam dotyk twojej skóry. Jest taka miękka i gładka. Fala ciepła wypełniła podbrzusze Rachel. Z ust wyrwało się jej ciche westchnienie rozkoszy, kiedy Luke rozpiął biustonosz, rzucił go na podłogę i wziął w dłonie jej piersi. Uniósł je lekko i zbliżył do siebie tak, że rozdzielający je rowek pogłębił się. Językiem wiódł wokół brodawek i delikatnie na nie dmuchał. Rachel jęknęła, a jej sutki stwardniały. Luke zaczął delikatnie ssać jeden z nich. Rachel odchyliła głowę do tyłu. Rozkoszne, cudowne uczucie. – Rachel – wypowiedział jej imię, pieszcząc drugą pierś. Lizał i ssał ją, a palcami subtelnie pociągał za sutek. Pobudzona dziewczyna mocniej przywarła do jego ciała. – Słodka Rachel – powiedział, klękając przed nią. Miała na sobie dżersejowe legginsy. Luke trochę się siłował, by zsunąć je z nóg dziewczyny. Potem rozpiął jej buty i razem z nimi zdjął skarpetki. W ten sposób stała przed nim ubrana tylko w koronkowe figi. – Rachel, wyglądasz nieziemsko. Mógłbym wytapetować sobie pokój twoimi zdjęciami w takim stroju. Uśmiechnęła się kpiąco. – Wtedy też straciłbyś pracę. – Miałem na myśli swoją sypialnię. Albo moglibyśmy kochać się w pokoju pełnym luster. Widziałbym cię wszędzie. – Lustra na suficie? – Przyjęła figlarny ton. – Tak, wszędzie. Odbijające ciebie i mnie, kiedy wbijam się w twoją śliczną cipkę. – Pogłaskał jej uda, aż zadrżała i szerzej rozstawiła nogi. Luke uśmiechnął się. – Uwielbiam to, jak reagujesz na mój dotyk. Nie mogę się tobą nacieszyć. Rachel, tak mocno cię pragnę.

– Czuję to samo. Od naszego pierwszego spotkania. – Przeczesała palcami jego włosy. – Tego dnia wróciłam do domu i w przedpokoju zadowoliłam się szczotką, bo podniecenie nie pozwoliło mi dobiec do sypialni po wibrator. – Szalona dziewczyna – wyszeptał chrapliwie. – A dopiero co mnie poznałaś. – Popołudnie spędziłam, czytając jedną z książek Jen i z ręką pomiędzy udami. Myślałam, że wypędzę cię w ten sposób z myśli i będę grzeczna w czasie kolacji. – Nie podziałało, co? – Nie – powiedziała, uśmiechając się. – Cieszy mnie to. I to, że zalałaś moje notatki. Warto było je stracić. – Odsunął brzeg majtek i utorował sobie drogę do jej dziurki. Zadrżała, kiedy prowadził w nią głęboko palec. Napięła mięśnie, zaciskając je na palcu Luke’a, aż się uśmiechnął. – Rachel, popatrz na mnie. Tak też zrobiła. Luke wyjął rękę spomiędzy jej ud, włożył sobie palec do ust i ssał go intensywnie. Potem zdarł burgundowe majtki z pośladków dziewczyny. Kiedy opadły do kostek, z gracją zrzuciła je, jednocześnie zwiększając rozkrok. Gdy kucał przed nią, westchnął z satysfakcją. – Uwielbiam to. Ubóstwiam zapach twojego podniecenia. I twój smak. Mógłbym go tak smakować do końca świata. Czuła na sobie ciepły oddech Luke’a. Przeszywały ją silne dreszcze podniecenia. Cała była oczekiwaniem. Mężczyzna prowadził język jednostajnym ruchem od wzgórka ku pośladkom dziewczyny. – Och, tak – powiedziała cicho. – Zrób to, proszę. – Wplątała palce we włosy Luke’a, ponaglając pieszczotę. Luke zaczął szybciej poruszać językiem, pobudzając łechtaczkę i eksplorując intymne wnętrze Rachel. Ekstaza skumulowała się w

jednym punkcie ciała dziewczyny i eksplodowała orgazmem. Luke wtulił się w Rachel i lekko muskał, póki fale podniecenia nie przeminęły. Wtedy wstał, wziął ją w ramiona i namiętnie pocałował. Dziewczyna przytuliła się do niego. – Dziękuję. – Jeszcze nie skończyłem. – Pocałował czubek jej nosa. – Rozbierz mnie, Rachel – poprosił cicho. – Pójdźmy na całość. Z uśmiechem ujęła jego twarz w dłonie i ucałowała głęboko. Całując, złapała za ściągacz swetra. Kiedy przerwała pocałunek, Luke wyciągnął ręce do góry, aby mogła zrzucić z niego ubranie. Gładząc jego tors, czuła, jak niewielkie guziczki jego sutków twardnieją. Przesunęła wtedy dłonie przez brzuch do rozporka. Kiedy rozpięła guzik, a potem rozsunęła rozporek, Luke zamruczał z przyjemności. Zrzucił buty i Rachel zsunęła jego spodnie do końca. Usiadła na podłodze i pytająco spojrzała kochankowi w oczy. Przecząco pokręcił głową, kładąc się na podłodze obok niej. – Nie tym razem – powiedział. – To nie jest chwila dla mnie. Ta chwila jest tylko dla ciebie. – Dla nas obojga – poprawiła go. – Mrrr. – Położył się na plecach, a Rachel usiadła na nim okrakiem. Nadal miał na sobie bokserki, przez które czuła jego nabrzmiałego penisa. Wsunęła kciuki pod gumkę spodenek i powoli je ściągała. Luke uniósł pośladki, by było jej łatwiej. Dziewczyna oparła dłonie na ramionach mężczyzny i delikatnie ocierała się o jego nabrzmiałą męskość. – Rachel, chcę być w tobie. – Też tego chcę – powiedziała zachrypniętym głosem. – To na co czekamy? Rachel nieco wyprostowała plecy i uniosła biodra, jednocześnie obejmując penisa palcami. Nakierowała jego szczyt

na swoją dziurkę i niespiesznie wprowadzała go w siebie całego. Wspaniale ją wypełnił. Luke odchylił głowę do tyłu i westchnął, czując otaczającą jego penis głębię i przytulność. Dziewczyna unosiła się i opadała, wykonując drobne okrężne ruchy biodrami. Przyglądał się jej. Polizał palce i pobudzał nimi jej sutki, czasem delikatnie je podszczypując. Rachel jęknęła i splotła swoje palce z jego. „Rozkoszne uczucie”, pomyślała. Wspaniałe. Właśnie tego potrzebowała, aby zapomnieć o problemach. – Pieść się – rzucił Luke. Rachel wróciła do masowania i ściskania piersi. Pocierała swoje sutki. Mężczyzna uśmiechał się do niej, jedną ręką pobudzając jej łechtaczkę. Mruknęła cicho i szybciej poruszyła biodrami, nadal rytmicznie wykonując okrężne ruchy. Odrzuciła włosy do tyłu. Wzdrygnęła się, kiedy Luke ponownie dotknął jej delikatny płatek podniety. – Nie przestawaj – powiedział, masując jej łechtaczkę. Rachel głośniej jęknęła, zwiększając moc ruchów i zaciskając wewnętrzne mięśnie na członku Luke’a. Potem pochyliła się tak, że ich ciała stykały się i poruszali się w szalonym tempie. W końcu ogarnął ją potężny orgazm. Prawie w tej samej chwili Luke wydał z siebie stłumiony jęk, a Rachel czuła, jak jego męskość pręży się w niej. Opadła na jego tors, a on objął ją, przytulając mocno i głaszcząc jej włosy. Chwilę później, kiedy ich oddechy się uspokoiły, Rachel nagle usiadła. – Luke. – Tak, wiem. – Palcem muskał jej dolną wargę. – Masz konsultacje. – Seminarium. – Odwołaj. Pokręciła głową. – Nie. Nie mogę się odgrywać na studentach za to, że

Gilson mnie zwolnił. – Znajdziesz coś innego – powiedział, gładząc jej pośladki. – Na pewno. Okazja czai się za każdym rogiem. – Jasnowidz Luke wie wszystko, tak? – Uwierz mi. – Jasne. – Zmieniając temat… Nie chcę, abyś wstawała. – Uparciuch. Muszę popracować. – Wygodnie tu – stwierdził. Rachel z niedowierzaniem przyjrzała się taniej wykładzinie. – Na tym dywanie? – W tobie. – Błyszczały mu oczy. – Zostańmy tu na resztę dnia. – Będziesz miał pręgi na pupie. Roześmiał się. – To groźba? – Nie taka, jaką masz na myśli. Chodzi mi o wzorek. – Jego odpowiedź została uprzedzona przez pukanie do drzwi. Rachel zamarła. – Cholera! Są przed czasem. – Odeślij ich – powiedział Luke. – Chwileczkę – krzyknęła Rachel w stronę otwierających się drzwi. – Zawołam państwa, jak będę gotowa. – Drzwi zamknęły się. Wstała z podłogi i w pośpiechu się ubrała. Luke robił to bardziej nonszalancko, co ją trochę rozzłościło. – Pospiesz się – wyszeptała. – Studenci czekają na mnie na korytarzu. – Przyciągnął ją do siebie i mocno pocałował. Odsunęła się. – Luke! Nie chcę, żeby pomyśleli coś złego. Pocałował czubek jej nosa. – Wyglądasz pięknie. Błyszczą ci oczy, a skóra promienieje.

– Czyli wyglądam, jakbym dopiero co uprawiała seks? – W moich oczach tak. Oni niczego się nie domyślą. Pewnie martwią się, że zadasz im trudny esej na przyszły tydzień. – Ugryzł ją w płatek ucha. – Może z wyjątkiem męskiej części grupy. Oni pewnie fantazjują o tym, co ja przed chwilą robiłem. – O seksie ze mną? – Na podłodze twojego gabinetu. – Pogładził ją po policzku. – Tym akcentem zakończę nasze spotkanie. Do zobaczenia później. – Promieniał radością. – Nawet przygotuję dla ciebie kolację. Rachel zachichotała. – Powiedział facet, który nie lubi gotować. Luke skrzywił się. – Nie mam na myśli gotowania w sensie dosłownym. Zamówię pizzę. A potem ułożymy plan poszukiwania nowej pracy dla ciebie. Uśmiechnęła się do niego. – Dziękuję ci. Doceniam twoją pomoc. – Wiem. Ładniej podziękujesz mi później, ciało przy ciele. – Puścił do niej oko i wyszedł, a na jego miejsce wtłoczyło się dwanaścioro studentów. Rachel włączyła ekspres do kawy. Miała rumieniec na twarzy. Studenci na pewno wyczują w pokoju zapach seksu i domyślą się, co robiła z ciemnowłosym przystojniakiem, którego minęli w drzwiach. Ale przecież za kilka tygodni już jej tu nie będzie, więc czemu się tym w ogóle przejmowała?

ROZDZIAŁ 7 Luke zaklął pod nosem, słysząc sygnał nieodbieranego połączenia w słuchawce. Można się było spodziewać, że kiedy Luke będzie potrzebować Maksa, to nie zastanie go w domu. Na dodatek Max wyłączył automatyczną sekretarkę. Luke właśnie miał się rozłączyć, gdy ktoś odebrał. – Halo? – Max, mówi Luke. – Witaj. – Max wyczuł napięcie w głosie rozmówcy. – Postępy? – Można tak powiedzieć. – Szybko naświetlił to, co wydarzyło się między Rachel i Gilsonem. – Jak widzisz, sytuacja się zmieniła. Max westchnął. – Niech ci będzie. Zorganizuj spotkanie. Ale niczego nie obiecuję, jasne? – Dzięki. Nie polecałbym jej, gdybym nie był przekonany, że sobie poradzi. – Wiem. – Max zastanawiał się chwilę. – Obiad. W spokojnym miejscu. W przyszły czwartek. – Zgoda. Wszystko załatwię. Max stłumił śmiech. – I tak, uprzedzam twoje pytanie, ja płacę rachunek. Mam nadzieję, że dziewczyna jest tego warta. – Wierz mi, jest – zapewnił Luke. Tego wieczoru Luke przyjechał do Rachel, dźwigając trzy duże płaskie pudełka i ogromny bukiet róż. Zadzwonił do drzwi. – Dostawa dla pani – powiedział z mocnym amerykańskim akcentem, podając jej kwiaty, gdy Rachel otworzyła drzwi.

– Luke! Róże? – Pomyślałem, że przyda ci się coś na rozweselenie. Stąd kwiaty i to. – Popatrzyła na pudełka i uśmiechnęła się mimo woli. – Pizza. – Obiecałem, że zajmę się dzisiejszą kolacją. W kwestii przygotowywania jedzenia stać mnie tylko na tyle. – Czyżby specjalność Roberto? – zapytała, wpuszczając go do środka. – Zgadłaś. Ma najlepszą pizzę w Londynie – powiedział. – A jego paluchy czosnkowe są wspaniałe. – Wierzę ci. – Wprowadziła gościa do salonu. – Możesz przesunąć ten bałagan w jedno miejsce? Ja tymczasem włożę róże do wody i przyniosę talerze. – Jasne. – Luke odstawił pizzę i zaczął składać papiery na jedną stertę. Zbierając je, rzucił okiem na ich treść. CV Rachel, przejrzyście napisane, z naniesionymi odręcznie poprawkami. Czasopisma z ofertami pracy zaznaczonymi zagięciami rogów na niektórych stronach. Ogłoszenia, które zwróciły jej uwagę. On wiedział o czymś znacznie lepszym. A Max będzie świetnym szefem, który zostawia wolną rękę i wspiera pracownika. Kusiło go, by powiedzieć o tym Rachel od razu, ale obiecał Maksowi trzymać język za zębami. Na razie. Rachel wróciła z talerzami i sztućcami oraz butelką wina. Luke z uśmiechem podał pizzę, a paluszki czosnkowe wyłożył na osobny talerz. Rachel nalała wina i podała mu kieliszek. – Zdrowie – powiedział. – Za ciebie. Abyś dostała pracę, na jaką zasługujesz. Rachel siedziała z ponurą miną. – To w dużej mierze będzie zależało od referencji, jakie wystawi mi Gilson.

– Niekoniecznie. – Wypił łyk wina. – Jeśli odpowiednio napiszesz list motywacyjny, zaproszą cię na rozmowę. Twoje CV zrobi wrażenie, więc będą chcieli dowiedzieć się więcej. A kiedy cię poznają, polubią cię. Wtedy będziesz mogła wyjaśnić, że z powodu drobnego konfliktu z przełożonym nie spodziewasz się korzystnych referencji. Będziesz miała dwa inne listy referencyjne: zawodowy i prywatny. To, co Gilson o tobie napisze, jest bez znaczenia. Rachel nie podzielała optymizmu Luke’a, więc w milczeniu jadła pizzę. Luke postanowił zmienić temat. – Jak pizza? – zapytał. – Dobra. Bardzo dobra. – Spróbuj tego. – Oderwał kawałek paluszka drożdżowego, pochylił się nad stołem i podsunął go dziewczynie. Zjadła kęs i pokiwała głową z uznaniem. – Mniam. Masz rację. Przepyszne. – Któregoś dnia – powiedział spokojnie – będę cię tak karmił. Kęs za kęsem. – Inspirowane przez 9 i pół tygodnia – skomentowała zgryźliwie. – Spróbujmy, a potem ocenisz – uśmiechał się Luke. – Hmmm. – Wróciła do zajadania się pizzą. – Rachel, chcę cię o coś zapytać. – Tak? – Masz czas w przyszły czwartek? Zmarszczyła czoło. – Czemu pytasz? – Chciałbym zabrać cię na obiad. – Dlaczego akurat w następny czwartek? – A dlaczego nie? – rzucił zaczepnie. – To jak? – Zgoda.

– Świetnie. – Wyglądał na zadowolonego. – Mam wtedy wolne popołudnie. Chciałbym zabrać cię w naprawdę miłe miejsce. – To bardzo słodkie, że chcesz poprawić mi nastrój, ale jakoś dam sobie radę. Serio. Kilka dni użalania się, a potem znajdę pracę, pokażę Gilsonowi środkowy palec i na nowo będę sobą – powiedziała. – Nie musisz tego robić. – Ale chcę – odparł. Chciał też, aby poznała kogoś, ale to nie był dobry moment na informowanie jej o tym. Była w takim nastroju, że z pewnością odmówiłaby. – Dobra. – Rachel… – Mhm? Luke modlił się w duchu, by to, co chciał powiedzieć, dobrze zabrzmiało. – Mogłabyś włożyć spódnicę? – Spódnicę? – Albo sukienkę. Obojętne. – Po co? – skrzywiła się. – Jeszcze nie widziałem cię w spódnicy. Zrób to dla mnie – powiedział z ujmującym uśmiechem. Rozbroił ją tym. – Oszalałeś. – To jak? Spódnica? – Niech ci będzie. Choć nie przepadam za nimi – ostrzegła. – Dzięki. Doceniam poświęcenie. Gwarantuję pyszny obiad. – Wystarczyłaby kanapka. Pokręcił głową. – Obiad poza domem wprawia w dekadencki nastrój. Znajdź zastępstwo na popołudniowe wykłady, bo z pewnością nie wrócisz po nim do pracy.

Rachel zastanowiła się chwilę. – W tych okolicznościach Gilson niewiele może mi zrobić. Drugi raz mnie nie zwolni. – Właśnie. Załatw go własną bronią. – Mhm. – Smętny nastrój powrócił na wspomnienie pracy i nazwiska przełożonego. Rachel dojadała pizzę w milczeniu. Luke przyglądał się, jak sączy wino. Była bardzo zmartwiona. Ale kto by nie był na jej miejscu? Kiedy odsunęła pusty talerz, ujął jej dłoń. – Rachel. – Mhm? – Mam sobie pójść? – Tak. Nie. Ech, sama nie wiem. Nie jestem dziś najlepszym kompanem. – Jesteś zestresowana – powiedział. – I nic dziwnego. Każdy by był. – Pewnie tak. – W Stanach – zaczął – nauczono mnie masażu szyi. To bardzo pomaga po ciężkim dniu pełnym napięć. Popatrzyła na niego ze zdziwieniem. – Chcesz powiedzieć, że jesteś profesjonalnym masażystą? – Nie, ale jestem całkiem niezły. Jeśli chcesz, to z przyjemnością pokażę ci, co potrafię. – To propozycja bez podtekstu? – zapytała, uśmiechając się. – To podchwytliwe pytanie. Odmawiam odpowiedzi – powiedział wesoło. – Oj, Luke. – Co ci zależy – zachęcił. – Dobra. – Wstań. – Luke ustawił jej krzesło przed swoim. – Będzie

ci wygodniej, jeśli położysz ręce na oparciu i wysuniesz głowę do przodu. Siedząc tyłem do Luke’a, Rachel zastosowała się do wskazówek. – I pewnie mam zdjąć sweter – powiedziała. – Byłoby niewygodnie masować cię przez ubranie. To nie jest shiatsu. – Co to będzie w takim razie? – Aromaterapia. – Zawahał się. – Pod warunkiem że masz jakiś olejek. – Mam. Kiedyś koleżanka dała mi na urodziny podgrzewacz. Jeszcze go nie używałam. Do prezentu były dołączone olejki. – Wskazała na kredens stojący przy ścianie. – Wszystko jest w szafce na środkowej półce. – Potrzebny mi też będzie olejek bazowy do rozcieńczenia zapachu. Masz oliwę z oliwek? – W kuchni. W szafce pod czajnikiem. Luke poszedł po oliwę, a ona w tym czasie zdjęła sweter i rzuciła go na podłogę. Szukał w kredensie i ucieszył się, gdy znalazł kominek do olejków. – Doskonale. Mieszanka relaksująca. Nie muszę pamiętać, który olejek na co pomaga – skomentował. – Jesteś pewien, że wiesz co robisz? – Zaufaj mi – powiedział, natłuszczając dłonie. – Zamknij oczy i odpręż się. Jeśli będę masował za mocno, powiedz mi. Dobrze? – Oczywiście. – Rachel zamknęła oczy i oparła głowę na przedramionach. Luke rozpoczął masaż od ramion. Miał pewny i delikatny dotyk. Doskonale wiedział, co robi. Naciskał napięte od stresu miejsca na szyi i ramionach, co powodowało, że sztywne mięśnie rozluźniały się.

– Dobrze? – zapytał. – O, tak. Bardzo. Nic nie powiedział i kontynuował masaż. Czasem robił przerwy, aby skropić dłonie olejkiem, i ponownie masował jej ciało. Pod wypływem jego starań napięte ciało Rachel rozluźniało się, a zmęczenie stopniowo zanikało. Czując to, uśmiechnął się i odgarnął jej włosy. Delikatnie pocałował wrażliwy punkt na jej szyi. Mruknęła z zadowoleniem, a on jedną ręką rozpiął jej stanik i zsunął go na podłogę. Nie protestowała, więc masował ją dalej. Jego wprawne ręce przesuwały się w dół kręgosłupa. W końcu sięgnął rękami pod piersi Rachel. Westchnęła i nieco się wyprostowała. – W porządku? – zapytał cicho. – Mhm. – To dobrze. – Nadal ją głaskał, równocześnie pieszcząc piersi. Odchyliła głowę i wyprężyła ciało. Luke szeroko rozstawił palce na jej biuście, ujął sutki między dwa palce i delikatnie je zacisnął. Równocześnie pochylił głowę i pocałował Rachel w szyję. Dziewczynę przeszył dreszcz. Pocałunkami zawędrował aż do zagłębienia pod uchem. Chwilę pieścił płatek jej ucha i ponownie doprowadził ją do drżenia. Jej twarde i sterczące sutki wołały o dotyk. Chciała, by je całował i ssał. Chciała, by sięgnął językiem do jej najbardziej intymnego miejsca. By dotykał ją, aż dochodząc, zmierzwi jego włosy, źrenice jej oczu rozszerzą się i będzie cała pulsować podnieceniem. Chciałaby potem poczuć, jak wypełnia ją jego twardy penis. – Luke – wyszeptała zachrypniętym głosem – chyba obydwoje tego potrzebujemy. Chodźmy do łóżka. Ujął jej dłoń i kiedy wstała, wziął ją na ręce, by zanieść do sypialni.

– Macho – zażartowała. Postawił ją na podłodze i zasłonił okna. – Jeśli wolisz rozegrać to inaczej… – Hmm. – Pociągnęła go za rękaw bluzy, więc podniósł ręce do góry i pozwolił się rozebrać. Potem z jego pośladków zniknęły spodnie i reszta odzieży. Był podniecony. Rachel uznała to za komplement. Ten mały prolog w salonie podziałał na niego tak samo jak i na nią. Luke odrzucił kołdrę z łóżka i skończył rozbierać Rachel – zdjął jej spodnie i resztę bielizny. Usiadł na łóżku, przyciągnął dziewczynę do siebie i objął ją ramionami. Zamknęła oczy, położyła głowę na jego torsie i opuszkami palców gładziła jego brzuch. Miał gładką skórę i aksamitne włosy. I doskonałe ciało. Nie chude i nie przesadnie umięśnione. Po prostu idealne. Dotarła dłonią do jego krocza i objęła palcami penisa. Był wspaniały. Zaczęła go łagodnie masować. Luke pomrukiwał, wyginając plecy w łuk. Położył dłoń na ręce Rachel, aby zatrzymać jej pieszczoty. – Rachel. – Hm? – To ja miałem zadowalać ciebie, a nie na odwrót. – Odsunął jej dłoń i ułożył ją na plecach. Uklęknął obok i muskał jej ciało palcami. Rachel wyprężyła się spragniona dotyku. Luke z uśmiechem gładził ją, sięgając piersi. – Jesteś piękna – szepnął, pieszcząc jej krągłości całymi dłońmi. Opuszkiem kciuka przeciągnął po różowym naskórku brodawki, która napięła się i stwardniała pod jego dotykiem. – Nie wiem, czego pragnę bardziej, dotykać cię czy smakować. – Może połącz te pragnienia. – Świetny pomysł – zaśmiał się. Kiedy lizał i ssał jeden z jej sutków, drugi pieścił palcami. I tak na zmianę. Rachel

chciała, aby zszedł niżej. Rozpalił ją. Była wilgotna i pragnęła go. Marzyła, by całował ją całą, od góry do dołu. Chciała czuć jego policzki na swoim brzuchu. Chciała, by wdychał piżmowy zapach jej podniecenia. Chciała, by w końcu dotarł między jej uda. „Teraz, no, zrób to w końcu”, ponaglała go w myślach. Doczekała się. Nareszcie poczuła jego usta na brzuchu. Szerzej rozłożyła uda i czekała, aż Luke będzie pieścił ją językiem i doprowadzi do szaleństwa. Wyczuła, że jego usta się uśmiechają. Wiódł językiem wzdłuż jej nogi, zatrzymał się na chwilę przy zgięciu pod kolanem, a potem zszedł do wgłębienia przy kostce, wrócił do góry i zaczął pieścić w ten sam sposób drugą nogę. – Luke, proszę. Potrzebuję tego. – Czego? – zapytał. – Dobrze wiesz. – Powiedz – zachęcił. – Zrób mi minetę. Tego chcę. – Jakie to było proste – droczył się z nią. W końcu, po niecierpliwym wyczekiwaniu Rachel poczuła dotyk jego języka na swojej waginie. Luke wykonywał długie pociągnięcia, rozsuwał wargi sromowe i eksplorował intymne zakamarki ciała dziewczyny. Rachel delikatnie pojękiwała, wypychając nieznacznie biodra, aby czuć pieszczoty Luke’a jeszcze mocniej. Wprowadził język głęboko w jej wnętrze. Wydała z siebie stłumiony krzyk rozkoszy, jej głowa opadła z powrotem na poduszkę. Dłońmi mierzwiła włosy mężczyzny, sugerując, by kontynuował. Wprawnymi ruchami języka Luke penetrował wnętrze Rachel. Złapał jej łechtaczkę wargami i ssał nabrzmiały zwitek nerwów tak mocno, że wydała z siebie głębokie westchnienie.

Jeszcze mocniej wplotła palce w jego włosy. W końcu poczuł w jej ciele znajome trzepotanie. Kiedy dreszcze orgazmu ustały, pocałował ją w usta, by poczuła własny smak. – Nie skończyłem – poinformował, a drżenie w jego głosie zdradzało, jak bardzo jest podniecony. Źrenice oczu Rachel rozświetlały złote refleksy, a powieki sennie opadały w dół. – Co ci chodzi po głowie? – Tylko to. – Uklęknął między jej udami i powoli wszedł w nią aż do końca. Na twarzy dziewczyny odmalowała się błogość. Tak wspaniale do niej pasował. Spodziewała się, że będzie kołysał się rytmicznie, tymczasem on odchylił się, siedząc, i uniósł ją tak, by usiadła mu na udach, a stopy wsparła na materacu. Patrzyła na niego ze zdziwieniem. – Luke? – To ci się spodoba – obiecał. Opuszkiem kciuka pieścił jej łechtaczkę. Z pomrukiem zadowolenia Rachel sięgnęła do prętów zagłówka łóżka i mocno zacisnęła na nich palce. Chciała, aby kochał się z nią gwałtownie, ale Luke stanowczo odmówił. Po prostu, nie ruszając się, wypełniał ją całym sobą i pieścił palcem najwrażliwszy punkt. Rachel osiągnęła kolejny spazmatyczny orgazm. Wtedy Luke, pozostając w niej, położył się na plecach. – Mamy pewną niedokończoną sprawę – powiedział żartobliwie. – Zdecydowanie tak – odparła. Podciągnął ją w górę, aby wygodnie go dosiadła. Delikatnie wychyliła się do tyłu, by zmienić kąt penetracji i dostarczyć im obydwojgu jak najwięcej przyjemności. Potem uniosła biodra, prawie wyrzucając męskość Luke’a na zewnątrz. Ale szybko opadła aż po nasadę penisa, pocierając przy tym łechtaczką o

podbrzusze kochanka. – Och – cicho jęknęła, zamykając oczy. – Dotykaj się – łagodnie nakazał Luke, prowadząc jej dłonie na piersi. Dziewczyna najpierw masowała je delikatnie, ale przyspieszając ruchy bioder, stopniowo zwiększała siłę dotyku. Pocierała sutki palcami i z cichym westchnieniem odrzuciła głowę do tyłu. Nagle poczuła dobrze jej znany przypływ biegnący od cipki aż do serca. Fala orgazmu wibrująca wewnątrz Rachel wystarczyła, by doprowadzić Luke’a do granic wytrzymałości. Ostatnie mocne pchnięcie i jego pulsujący członek wyrzucił z siebie słone nasienie. Rachel opadła na Luke’a i przytuliła się do niego. – Lepiej? – zapytał, głaszcząc ją. – Dużo lepiej – potwierdziła. – Choć moje problemy nie zniknęły. Pocałował ją w ramię. – Nie wszystko naraz, skarbie – powiedział spokojnie. – Nie wszystko naraz. W czwartek Luke zapukał do gabinetu Rachel i w otwartych drzwiach oparł się o framugę. – Gotowa? Przytaknęła, zapisała plik na dysku i wyłączyła komputer. – Gotowa. – Ładnie wyglądasz. – Przyjrzał się jej, kiedy wstała. Miała na sobie ciemną szyfonową bluzkę, tę samą, którą włożyła na ich pierwsze wspólne wyjście. Do tego długą plisowaną spódnicę, która opadała jej do kostek i szeleściła przy każdym kroku. Na nogach miała czarne pończochy i czarne czółenka ze skóry na wyższym obcasie, niż miała w zwyczaju nosić. Włosy, jak zawsze, odgarnęła z twarzy przepaską. Umalowała się delikatnie – cień do powiek w naturalnym kolorze, tusz do rzęs i

bezbarwna szminka podkreślająca doskonały kształt jej ust. – Dzięki – odpowiedziała. – Też wyglądasz nieźle. – Podoba mi się – podszedł do dziewczyny i przebiegł ręką po jej plecach, pogładził pośladki i delikatnie dotknął materiału spódnicy palcami. – Powinnaś częściej wkładać spódnice. Uśmiechnęła się szeroko. – To kiepski pomyśl. Moi studenci pytali, czy idę na rozmowę kwalifikacyjną. Ty zresztą też tak wyglądasz. – Pogłoska o twoim odejściu już się rozeszła? – O, tak – zadrżały jej wargi. – Niektórzy chcieli napisać petycję i odgrażali się bojkotem wykładów Gilsona. Ale to nie miałoby sensu. Petycją nic nie wskórają, a opuszczając wykłady, tylko sobie zaszkodzą. On się nie przejmie, a ich ominie dawka wiedzy – wzruszyła ramionami. – Najwyższa pora na zmiany. – Myślę, że tak. – Wziął ją za rękę. Dobrze sobie radziła z sytuacją. Uroniła kilka łez i przez jeden wieczór miała paskudny nastrój. Od tamtej pory była bardzo radosna i nawet zaczęła pisać listy motywacyjne. Luke uśmiechnął się pod nosem. Nie miała świadomości, że dzisiejszy obiad to forma rozmowy kwalifikacyjnej. A znając Maksa, będzie to nietypowa rozmowa. – Chodźmy. Rachel wzięła płaszcz. – Gdzie idziemy? Mrugnął do niej. – Cierpliwości. – Rodzice mówili tak do mnie, gdy byłam dzieckiem. Tato uwielbiał odpowiadać mi, że idziemy tam i z powrotem, by zobaczyć, jak to jest daleko. Strasznie mnie to irytowało. – Dobrze więc. Idziemy do Mayfair. – Mayfair? Jemy obiad w Mayfair? – Ze zdziwienia otworzyła szeroko oczy. – Luke, to droga restauracja.

– I co z tego? –wzruszył ramionami. – Mówiłam ci, że kanapka w zupełności by mi wystarczyła. – Mam taki kaprys. Zgodzisz się? – Hmm. Nadal uważam, że powinnam… – Zapłacić za siebie? – przerwał jej. – Nie tym razem. Zrób to dla mnie. – Zgoda – powiedziała z westchnieniem. – No to chodźmy.

ROZDZIAŁ 8 Rachel zamknęła gabinet na klucz, po czym oboje wyszli z budynku i wsiedli do samochodu Luke’a. Drogę do restauracji przejechali w milczeniu. Luke zaparkował auto i poprowadził dziewczynę do restauracji. Zatrzymał ją przed wejściem. – Tak? – Chcę, abyś kogoś poznała. Na twarzy Luke’a malowało się poczucie winy, co rozzłościło Rachel. – Kiedy? – Za mniej więcej trzydzieści sekund. – Myślałam, że będziemy tylko we dwoje. – Zachmurzyła się. – No cóż, właściwie to… – zaczął, krzywiąc się. – To będzie obiad dla trojga. – Rozumiem. – Przechyliła głowę na bok. – Dlaczego nie powiedziałeś nic wcześniej? – Bo… – zacisnął wargi. – To skomplikowane. – Niech się przekonam. Luke spojrzał na zegarek. – Nie teraz. – Osoba, którą mam poznać, czeka na nas w środku? Luke przytaknął. – Rozumiem. – Rachel. To nie jest pułapka. Nic w tym rodzaju. – Czyżby? – Zgromiła go spojrzeniem. – To dlatego chciałeś, bym włożyła spódnicę. Tak? – Tak – przyznał skruszony. – Rachel, ufasz mi, tak?

– Sama już nie wiem. – Wiem, że nie powinienem cię tak zaskakiwać. Nie mogę teraz opowiedzieć ci całej historii, ale uwierz mi, to nic zdrożnego. Zanim dała się udobruchać, rozważyła jego słowa. – Niech będzie. Czy dowiem się czegoś o tej osobie, zanim ją poznam? – Ma na imię Max. – Dzięki, Luke. – Ostentacyjnie przewróciła oczami. – To wszystko wyjaśnia. – Posłuchaj. Przełóżmy kłótnię na czas po obiedzie, co? Uśmiechnęła się mimo woli. – Powinnam się odwrócić i odejść. Dlaczego nic wcześniej nie powiedziałeś? – Nie mogłem. – Co to ma być? Film o Jamesie Bondzie? – Nie – westchnął. – Rachel, jestem głodny. I Max już czeka. – Dobra. Chcę wiedzieć, o co chodzi. – Obiecuję, że wszystko ci powiem. Później. – Otworzył przed nią drzwi. – Chodź. Rachel weszła do restauracji i oszołomiona rozglądała się dookoła. „To jest bardzo drogie miejsce”, pomyślała. Całe pomieszczenie wprost ociekało luksusem. Arie operowe, które cicho niosły się po sali, adamaszkowe obrusy czy kryształowe kieliszki i srebrne sztućce budowały atmosferę. Na domiar wszystkiego restauracja była pełna. Zapewne serwowano tu pyszne jedzenie. Ludzie przy stolikach byli pogrążeni w cichych rozmowach, jakby omawiali interesy. Rachel patrzyła na nich i nagle odczuła wdzięczność, że Luke namówił ją do włożenia spódnicy. Jej codzienna garderoba nie

pasowałaby do szytych na miarę garniturów, sukienek od znanych projektantów i drogich zegarków. Do Luke’a i Rachel podszedł kelner i zabrał ich okrycia. – Jesteśmy umówieni z Maksem Houghtonem – powiedział Luke. – Proszę za mną. – Kelner poprowadził ich do stolika na uboczu. Mężczyzna, który siedział przy nim i popijał wodę mineralną, wstał z ręką wyciągniętą na powitanie. Miał około czterdziestu lat, jak oceniła Rachel. Był podobnej postury co Luke. Miał ciemne siwiejące włosy zaczesane do tyłu i intensywnie niebieskie oczy. Nosił okulary w złotych oprawkach. Stylowe i bardzo drogie, stwierdziła Rachel. Ubrany był w szary garnitur, nieco ciemniejszy niż garnitur Luke’a i uszyty z dobrej jakości materiału. Wyglądał na szyty ręcznie. Prawdopodobnie jego buty z włoskiej skóry również były zrobione ręcznie. Miał koszulę z czystego jedwabiu, tak samo jak kolorowy krawat, który był jedynym ekstrawaganckim elementem jego stroju. Reszta była stonowana. Miał interesującą twarz o silnie zarysowanej szczęce i wydatnych kościach policzkowych. Roztaczał zmysłową aurę. Trochę przypominał jej też Luke’a. Ale to głupie. Przecież Luke nie wspominał, by byli spokrewnieni. Właściwie to Luke nic jej nie powiedział o Maksie Houghtonie. – Jesteś Rachel, jak sądzę – uśmiechnął się. Kiwnęła głową. – Ty zapewne jesteś Max. – Tak. – Miał silny uścisk – Miło cię poznać. – Ciebie także. – Uśmiech dziewczyny zdradzał jej wątpliwości. – Cześć, Luke. – Max posłał uśmiech młodszemu mężczyźnie.

– Witaj, Max. – Luke wydawał się nieco zawstydzony. – Proszę, siadaj. – Max poklepał siedzisko pustego krzesła. Rachel posłuchała i z przylepionym do ust grzecznym uśmiechem usiadła. W głowie kłębiły się jej pytania bez odpowiedzi. Kim był Max? Dlaczego Luke był taki tajemniczy w związku ze spotkaniem? Czemu po prostu nie powiedział, że chce przedstawić jej swojego przyjaciela? I w ogóle po co miała go poznawać? – Czego się napijecie? – zapytał Max. – Prowadzę – powiedział Luke. – Bess. Przez nią twoje życie towarzyskie legnie w gruzach. W takim razie dla ciebie mineralna. Rachel? – Poproszę białe wytrawne wino. – Chablis? – rzucił Max. Rachel potaknęła. – Dziękuję. – Świetnie. – Przywołał kelnera, złożył zamówienie i uśmiechnął się do dziewczyny. – Myślałem, że jesteś bardziej rozmowna. Zrobiła oburzoną minę. – Luke, mówiłeś o mnie? – Rachel, przepraszam. – Rozmawialiście. – Z irytacją pokręciła głową. – Luke, jak mogłeś? – Za to tobie nic o mnie nie powiedział, prawda? – ze smutkiem zapytał Max. – Obawiam się, że to moja wina. – Tak? Podano wino. Max nalał wodę Luke’owi, a sobie i Rachel po kieliszku chablis. – Rachel, wypijmy za początek przyjaźni. Popatrzyła podejrzliwie.

– Nie znam cię. – Jeszcze. Wiem, że zostaniemy dobrymi przyjaciółmi. Bardzo dobrymi. – O co chodzi? – zapytała Rachel. – Pozwól, że wyjaśnię. Ale najpierw wino. Rachel skosztowała trunku. Smakował wybornie. Max zamówił jeden z lepszych roczników. Wino rozluźniło ją na tyle, że uśmiechnęła się do Maksa. – Powiedz mi coś o sobie. – Nazywam się Max Houghton. Jestem finansistą. Mieszkam w Norfolk. – Rozumiem. – Co wspólnego mógł mieć finansista i wykładowca literatury angielskiej? Były wykładowca, poprawiła samą siebie. Max uśmiechnął się. – Rachel, nie spotkałem się z tobą, aby bawić się w jakieś gierki. Luke opowiedział mi co nieco o twojej sytuacji zawodowej. Chyba znam ludzi, którzy mogliby pomóc. – Naprawdę? – zapytała lodowatym tonem. – Nie mogę teraz o tym za bardzo mówić. – Co ty nie powiesz. Luke skrzywił się, słysząc zjadliwy ton dziewczyny. – Rachel… – Luke, mówisz mi, że idziemy na obiad. Przyprowadzasz mnie tu, na progu informujesz, że towarzyszy nam twój przyjaciel, o którym nic nie chcesz powiedzieć. Nie mówisz też, dlaczego mam go poznać. A teraz obaj mówicie rebusami. Twierdzicie, że nie możecie powiedzieć mi wszystkiego teraz. – Rachel piorunowała go wzrokiem. – Jak, twoim zdaniem, powinnam na to zareagować? – Przyznaję, że źle to rozegraliśmy. – Max posłał jej

przeciągłe spojrzenie. – Wynagrodzę ci to przy obiedzie. Luke opowiedział mi o tobie, więc chciałem się z tobą spotkać i lepiej cię poznać. – Dlaczego? – Być może znam kogoś, kto pomoże ci w sprawie pracy. Jeśli się nadajesz – odpowiedział Max. – Czyli to jest swego rodzaju rozmowa kwalifikacyjna? – Swego rodzaju – przyznał starszy mężczyzna. – Nie zacznę cię przepytywać z co ciekawszych pozycji dziewiętnastowiecznej literatury. Po pierwsze, nie zorientowałbym się, czy mówisz prawdę. Po drugie, bardziej interesujesz mnie jako osoba. – Rozumiem. – Rachel ponownie przechyliła kieliszek, próbując ogarnąć to, co usłyszała. – Rachel, lubisz ryby? – To nie brzmi jak pytanie z kwestionariusza. Max roześmiał się. – Jest związane z menu. Mają tu wspaniałego łososia z musem z awokado, a tutejsza sola też warta jest grzechu. – I pasuje do chablis. – Racja. – Przechylił głowę. – Dasz się skusić? Intuicja podpowiadała Rachel, że miał na myśli coś więcej niż rybę, ale zgodziła się mimo to. – Wezmę to samo – powiedział Luke. – Dobrze. Gładko poszło. – Na dyskretny znak Maksa przy stoliku pojawił się kelner i przyjął zamówienie. Cała trójka prowadziła niezobowiązującą rozmowę. Rachel i Max sączyli wino, aż podano przystawki. Max zamówił drugą butelkę wina i wyczekująco popatrzył na Rachel. – I? Rachel spróbowała musu.

– Mmm, Max. Rzeczywiście jest bardzo dobry. – Cieszę się, że ci smakuje. Nagle Rachel zorientowała się, że Luke położył rękę na jej prawym kolanie i podciągał jej spódnicę, aby za chwilę wsunąć pod nią dłoń. Posłała mu gniewne spojrzenie, ale zignorował ją i nadal muskał jej udo. Wtedy, na lewym kolanie, także poczuła dłoń próbującą dostać się pod spódnicę. Zgromiła Maksa wzrokiem. Jadł lewą ręką, co oznaczało, że to jego dłoń ma na lewym kolanie. Co, do cholery, wyprawiali! Rachel nie chciała robić scen, ale z drugiej strony nie podobała się jej ta zabawa w trójkąt. Max i Luke znali się bardzo dobrze. Na tyle, by czytać sobie w myślach albo przynajmniej rozpoznawać tajne znaki. Zaczęła się zastanawiać, ile kobiet, może nawet w tej samej restauracji, znalazło się w podobnej sytuacji – wciśniętych między dwóch przystojnych mężczyzn. Jak reagowały? Były zszokowane, oburzone, wychodziły? Czy rozsiadały się na krześle i rozkoszowały tym, że dwóch atrakcyjnych mężczyzn je pieści? Ich dłonie kusząco muskały gładką skórę ud Rachel tuż nad koronkową obwódką pończoch. Czy to przez ilość wypitego wina, czy przez pierwotne instynkty, trudno ocenić, ale podniecenie dziewczyny coraz bardziej rosło. To, co robili towarzyszący jej mężczyźni, bardzo na nią działało. Była jednak zmieszana. Znajdowali się przecież w miejscu publicznym. Owszem, ich stół stał na uboczu, a obrus był wystarczająco długi, aby zakryć rozgrywającą się pod nim scenę. Mimo wszystko była to restauracja. Kelner albo ktoś z gości, przechodząc obok ich stolika, mógłby z wyrazu twarzy Rachel domyślić się, co się działo. Jej druga natura, ta bardziej wyuzdana, nie przejmowała się jednak tym, co pomyślą ludzie, i

była zachwycona dotykiem Luke’a i Maksa. Równocześnie, w idealnej synchronizacji, dłonie obydwu mężczyzn nasiliły dotyk na wewnętrznej stronie ud, zachęcając do rozwarcia ich i utorowania dłoniom dalszej drogi. Następnie poczuła, jak z każdej strony pod lamówkę fig wsuwa się palec. Jeden powędrował w dół i głaskał jej intymne fałdki. Drugi natomiast dotarł do łechtaczki. Ten pierwszy spokojnymi posuwistymi ruchami penetrował dziewczynę, a drugi masował łechtaczkę, zwiększając doznania Rachel. Najprzyjemniej byłoby odłożyć widelec, zamknąć oczy i odchylić głowę, by przyjąć w ten sposób narastającą rozkosz i nie przejmować się, że ludzie zwrócą uwagę na jej ekstatyczne pojękiwania. Jednak nie mogła sobie na to pozwolić w tym miejscu. Przesadziłaby. Musiała zachowywać się, jak gdyby nigdy nic, jakby towarzyszący jej mężczyźni nie pobudzali jej zmysłów, zbliżając ją do osiągnięcia megarozkoszy. Odważyła się spojrzeć na Luke’a. Jego oczy, o rozszerzonych źrenicach, błyszczały. Rachel domyśliła się, że to właśnie jego palce, teraz już dwa, wypełniały ją i unosiły na skraj doznań. Luke uśmiechnął się do niej, przebiegając językiem po dolnej wardze. Zasugerował w ten sposób gotowość do dużo bardziej intymnego kontaktu. Rachel musiała powstrzymać jęk na wspomnienie dotyku ust Luke’a na swojej cipce. Wpatrywała się w talerz. – Wyborne – cicho powiedział Max. – Po prostu wyborne. – Tylko na pozór mówił o musie, ale każde z nich wiedziało, co tak naprawdę miał na myśli. Rachel oblał rumieniec. – Wspaniała konsystencja – kontynuował Max. – Delikatne w smaku i miękkie w dotyku, a do tego pieprzne. Pyszne. Rachel wyobraziła siebie, jak siedzi na krześle z szeroko rozstawionymi nogami, zadartą spódnicą i odsłoniętą cipką. A

pomiędzy jej udami klęczy Max, wspierając dłonie na wewnętrznej stronie ud. Fantazjowała o Maksie pieszczącym językiem jej szparkę. Luke w tym czasie stałby za plecami Maksa i pieścił jej piersi. Stanęły jej sutki. Rachel domyśliła się, że widać to przez materiał bluzki. Zwłaszcza że Max subtelnie zachichotał. Ze zdwojoną siłą Max wznowił natarcie na łechtaczkę. Mocno przyciskał nabrzmiały kłębuszek, wywołując przypływ ciepła. W tym samym czasie Luke wprowadził w nią kolejny palec. Zupełnie jakby penetrował ją krótki, ale gruby penis. Rachel ledwie mogła utrzymać widelec i skupić się na jedzeniu. Lekko drżała jej ręka – nic więcej nie dała po sobie poznać. Max pochylił się w stronę dziewczyny. Poczuła na szyi jego ciepły oddech. – Rachel. – Miał przyjemnie zachrypnięty głos. Domyślała się, że otrzymał równie dużą albo i większą dawkę przyjemności co ona. – Tak naprawdę, to chciałbym zmieść wszystko ze stołu, zedrzeć z ciebie ubranie i położyć cię na tym białym obrusie. Na oczach wszystkich. A potem rozsmarowałbym mus z awokado na twoim brzuchu i piersiach. Na moich kubeczkach smakowych słonawy smak musu mieszałby się ze słodkością twojej skóry. – Rachel przeszył dreszcz podniecenia. Z łatwością wyobraziła sobie tę scenę. – Otoczyłbym twoje sutki ustami i delikatnie pociągał za nie. Może przygryzłbym je, utrzymując intensywność doznań na granicy bólu i przyjemności. Potem skierowałbym się w dół, całując okolice pępka i brzuch. Będziesz już podniecona, więc rozchylisz uda, czekając, aż cię zaspokoję. Będę chciał posmakować musu wprost z twojej cipki. Będę zlizywał go długo i mocno, aż zaczniesz się wić i jęczeć, a dłonie zaciśniesz w pięści. – Rachel czuła przenikające ją ciepło nadchodzącego orgazmu, który unosił się od stóp, nabierał na

sile i biegł w górę. – A wtedy – wyszeptał Max – zbliżę mojego drąga do twojej dziurki. Będziesz podniecona i wilgotna. Twoje wnętrze będzie niczym welur. Owiniesz mnie w pasie nogami, a ja wejdę w ciebie mocno. Będę pocierał łechtaczkę, abyś dochodziła raz za razem. Będziesz zawodzić i wykrzykiwać moje imię, nie przejmując się naszą widownią. Liczyć się będzie tylko ekstaza. Dopiero wtedy nadejdzie czas na moje spełnienie. Kiedy skończył mówić, ciało Rachel obezwładniała rozkosz. Dziewczyna pohamowała krzyk, zagryzając wargi. Udawała, że wyciera usta, chcąc zakryć zawstydzenie. Sięgnęła po wino, a Max wydał z siebie westchnienie zadowolenia. Gestem pochwalnym, jakby mówił: „niezła robota”, pogładził jej wzgórek. Wyjął rękę z majtek dziewczyny i trzymając w niej serwetkę, przyłożył do ust, jakby je wycierał. Rachel popatrzyła na niego. Zauważyła, że chłonie jej zapach z palców i zlizuje jej wilgoć. Potem mrugnął do niej i powrócił do delektowania się obiadem. Luke poczekał, aż ucichnie echo orgazmu i także wysunął swoją dłoń. Nie zrobił z tego takiego pokazu jak Max. Nieznacznie, z uznaniem uśmiechnął się do dziewczyny. Materiał spódnicy opadł na swoje miejsce. Zabrano talerze po przystawkach i podano danie główne. Rachel nie mogła wydusić z siebie słowa. Max i Luke niczego nie zauważyli, wesoło rozmawiając przy posiłku. Dziewczyna zmuszała się do jedzenia. Była oszołomiona tym, co się właśnie wydarzyło. Dopiero poznała Maksa, a pozwoliła mu na tak intymną zabawę, na doprowadzenie jej do orgazmu w miejscu publicznym. Już drugi raz w ciągu tygodnia pozwalała mężczyźnie, z którym nie była związana, dotykać ją w taki sposób. Jezu! Tym razem nie mogła usprawiedliwić się lękiem przed utratą pracy. Wpadka z Hollisem miała miejsce przed

rozmową z Gilsonem. Co, do diabła, się z nią działo? – Rachel. – Luke delikatnie dotknął jej ramienia. – Tak? – Odłożyła widelec na talerz. Bawiła się jedzeniem, mimo że było smaczne. – Przepraszam. Odpłynęłam gdzieś. – Widzę. – Uśmiechnął się łagodnie. – Max właśnie zaprosił nas na weekend za miasto. – Nas? – Zwróciła się do Maksa – Gdzie? – Do mojego domu w Norfolk. – Raczej do pałacu – dokuczył mu Luke. – Posiadłość Hilbury nie jest aż tak duża – odparł natychmiast Max. – Nie słuchaj go. Wydaję u siebie niewielkie przyjęcie i chciałbym, abyście przyszli. O ile nie macie innych planów. – Kiedy? – W najbliższy weekend. Mina Maksa mówiła Rachel, że było tu drugie dno. Ten obiad to także było coś więcej, niż się wydawało. Była poddawana jakiejś próbie, a zaproszenie oznaczało, że przeszła test pozytywnie. Max wspominał o kimś, kto mógłby pomóc jej w związku z pracą. Może osoba ta będzie u Maksa w weekend. Luke ujął Rachel za rękę i uścisnął ją. – Hilbury przypadnie ci do gustu. To miejsce, gdzie możesz się odprężyć i po prostu być sobą. Rachel zastanawiała się, czy zaproszenie Maksa miało jakiś podtekst. Powtórka z dzisiejszego obiadu, a może urzeczywistnienie przed zgromadzonymi gośćmi fantazji, którą przed momentem Max jej wyjawił. – Czy ja wiem… – powiedziała po chwili. – Dobrze ci zrobi wypad za miasto. – Moja przyjaciółka Jennifer, czyli Jude Devereaux, przyjeżdża na parę dni.

– Poproś ją, aby przesunęła wizytę na następny tydzień – doradził Max. – Proszę, Rachel. Chciałbym, abyś przyjechała. Luke zacisnął dłoń na jej ręce jeszcze mocniej. – Będzie ci się podobało. Uwierz mi. Ich oczy spotkały się. – Luke, ja… – Nie masz nic do stracenia – powiedział spokojnie. – Wiele możesz za to wygrać. Czyli jednak miało to coś wspólnego z pracą. Kiwnęła głową. – Zgoda. Zadzwonię do Jen i poproszę o zmianę planów. – Dziękuję. Nie pożałujesz – powiedział Max. – Obiecuję. Nic ciekawego nie wydarzyło się przez resztę spotkania. Max i Luke zachowywali się nienagannie, a rozluźniona Rachel zamówiła na deser polecany jej crème brûlée. Rzeczywiście był przepyszny. Mimo wszystko była głodna, więc zjadła deser ze smakiem. W końcu, gdy dopili kawę, Max popatrzył na zegarek i z żalem powiedział: – Niestety, za pół godziny mam spotkanie. Dziękuję, że dziś przyszłaś. Z niecierpliwością będę czekał na ciebie w Norfolk. – Ucałował ją w dłoń. Od wyrazu jego oczu aż przeszły ją ciarki. Za tym zaproszeniem zdecydowanie coś się kryło. Rachel przeczuwała, że w ten weekend Max znajdzie pretekst, by zostać z nią sam na sam. Nie powinna się wzbraniać, skoro sprawy obrały taki kierunek. – Tu Luke Holloway. – Możesz rozmawiać? Luke roześmiał się, gdy rozpoznał głos Maksa. – Tak. – Rachel wróciła do siebie?

– Nie. Właśnie bierze kąpiel – wyjaśnił Luke. – Dobrze. – Max odchrząknął. – Na pewno możesz rozmawiać? – Jasne. – Luke wstrzymał oddech. – I co o niej sądzisz? – Miałeś rację. Jest niesamowita. I niezwykle wrażliwa. Choć na początku wydawało mi się, że wyjdzie. – To ty zabroniłeś mi cokolwiek mówić – przypomniał mu Luke. – Posłuchałem cię. – Prawda. – Słychać było odgłos bębnienia, jak gdyby Max uderzał palcami o stół. – Spodobała mi się. Będzie doskonała do tej pracy. – A nie mówiłem! – Luke uśmiechnął się. – Ile lat czekałeś, by to powiedzieć? – złośliwie zapytał Max. – Zbyt długo – odpowiedział Luke. – Można jej ufać? – Tak. Całkowicie. – Luke zawahał się. – Nie jest jedną z n i c h. – Nie podejrzewałem jej ani przez moment. – Zakasłał. – A bientôt. – Do jutra – powiedział Luke, odkładając słuchawkę. Piątek był jasny i słoneczny. Luke i Rachel spotkali się na obiedzie. Obydwoje mieli wolne popołudnie i mogli pracować poza uczelnią. Kierowali się w stronę Norfolk. Drogi były puste i już po dwóch godzinach byli na przedmieściach Norwich. – Opowiedz mi o Maksie – poprosiła Rachel, gdy zjechali z obwodnicy na wąską drogę. – Co chcesz o nim wiedzieć? – Wszystko. Jak się poznaliście. Gdzie pracuje. Tego typu rzeczy. – Jest po czterdziestce. Pracuje jako finansista. Dorobił się

sporego majątku na giełdzie w czasie boomu. Kupił wtedy posiadłość Hilbury. Dość nietypowa architektura jak na okolicę Norfolk. Dom jest z czerwonej cegły, a nie jak większość domów w okolicy z kamienia i cegły. Bardzo gotycki w charakterze, łuki i wieżyczki, okna z murowanymi filarami. Zarośnięty bluszczem. Wydaje mi się, że pochodzi z siedemnastego wieku. Zresztą Max sam opowie ci historię tego miejsca. No i te pejzaże. Wspaniałe. Hektary łąk i lasów. – Brzmi pięknie – powiedziała ostrożnie. – Ale opowiedz o Maksie. Luke westchnął. – Nie ma za bardzo o czym mówić. – Powiedz mi to, co sam o nim wiesz – nalegała. – Hmm, interesuje się sztuką, muzyką i lubi życie. Jest typowym bon viveur. Stać go na różne zachcianki. Aha, i nie znam nikogo, kto umiałby wypić tyle wina. Dlatego nigdy, przenigdy nie daj się wplątać w nocną rozmowę przy kieliszku. Ciągle będzie ci dolewał. Nie będziesz w stanie kontrolować, ile pijesz. Będziesz się świetnie bawić, ale następnego dnia rano kac cię zabije. – Dzięki za ostrzeżenie. – Na chwilę zapadła cisza. – Czyli Max pracuje w finansach, a ty wykładasz historię. Jak się poznaliście? W pracy? Luke pokręcił głową. – W takim razie gdzie? – Nie dawała za wygraną. Luke podrapał się po brodzie. – To mój kuzyn. – Kuzyn? – Nie kryła zaskoczenia. – Nie powiedziałeś tego wczoraj. – Jesteśmy też dobrymi przyjaciółmi. Dobrze się rozumiemy.

– Zauważyłam – rzuciła oschle. Zaśmiał się pod nosem. – Chyba nie złościsz się za wczoraj? – Za to, że nie uprzedziłeś o dodatkowym towarzystwie, czy o hors d’oeuvres? Po raz pierwszy nawiązała do tego, co zaszło między ich trójką. Luke był jednak powściągliwy. – To cały Max – powiedział lekko. – Polubił cię. Inaczej pod byle pretekstem wyszedłby wcześniej. – Przecież tak zrobił. Powiedział, że ma spotkanie. – Bo miał – potwierdził Luke. – Wyszedł po deserze. Odpręż się, dobrze? – Luke, chcę wiedzieć, co się dzieje. – Max ci powie, gdy nadejdzie odpowiednia chwila. – Czemu ty nie możesz? – Nie mogę, i już. – Nie możesz czy nie chcesz? – I to, i to – przyznał. – Możemy zmienić temat? – Ta impreza… – Rzeczywiście się odbędzie – zapewnił Luke. – Max bawi się prawie w każdy weekend. Lubi dobre towarzystwo. Zazwyczaj zaprasza co najmniej cztery osoby. – No dobrze. – Nabrała tchu. – Dlaczego zaprosił akurat nas? – Bo lubi nasze towarzystwo. I może dlatego, że chce ci kogoś przedstawić. Nie wiem. – Kogoś, kto zaproponuje mi pracę? – Może. – Wzruszył ramionami. – Muszę się skupić na drodze. Nie chcę przeoczyć zjazdu. – Już milknę. – Rachel zastanawiała się w ciszy, co też zostało zaplanowane na weekend. I dlaczego Luke był taki

tajemniczy w sprawie relacji z Maksem? Czemu w restauracji nie powiedział jej, że są spokrewnieni? Albo gdy po raz pierwszy zapytała o niego? Pytania bez odpowiedzi. Przynajmniej na razie. Może Max zdradzi coś więcej w czasie weekendu.

ROZDZIAŁ 9 Wjechali na bardzo wąską i wyboistą drogę. Gdy zbliżyli się do szczytu wzgórza, Rachel oniemiała. Posiadłość Hilbury była dokładnie taka, jak ją opisał Luke. Z ciemnoczerwonej cegły, trzypiętrowa, z ostro zakończonymi łukami od frontu. Dom miał wieżyczki po bokach i okna z filarami zarośniętymi bluszczem. Drzwi wejściowe były stare i masywne, ozdobione średniowiecznymi mocowaniami. Do domu prowadziła bukowa aleja. Korony drzew łączyły się, tworząc baldachim. Rachel stwierdziła, że nocą musi tu być przerażająco. Promienie słońca przedzierające się przez liście dodawały alejce uroku. Przed domem na żwirowym podjeździe stało kilka nowych, drogich samochodów: ciemnozielony MGF, granatowe najwyższej klasy audi, biały kabriolet marki BMW i elegancki range-rover. Albo Max lubił samochody, albo jego goście byli równie zamożni i stać ich było na takie cacka. Oprócz bluszczu dom zdobiła kwitnąca glicynia, a przed wejściem rosło kilka krzewów rozmarynu. Musiały być stare, bo bardzo się rozrosły. Z pewnością na tyłach domu był ogród z nieskazitelnymi rabatami kwiatowymi, a zapewne i fontanną. Może nawet był to ogród w stylu wiktoriańskim, być może sad. Rachel uśmiechnęła się pod nosem. Miejsce zauroczyło ją, a przecież jeszcze go nie poznała. Wyobrażała sobie, jak dom wygląda wewnątrz. Podłoga w hallu wyłożona jasnymi kamiennymi płytami i przykryta matą z sitowia. W kątach pomieszczeń świeczniki z kutego żelaza i potpourri. Ciężkie dębowe ławy, ściany obwieszone portretami. Imponujące schody. Z holu przejście prowadzące do kolejnego przestronnego pomieszczenia, potem do następnego i

następnego. Luke zaparkował obok MGF-a. – Najnowsza zabawka Maksa – powiedział, wskazując na tablicę rejestracyjną. MDH5. – Szpaner. Wszystkie są jego? Luke zaprzeczył ruchem głowy i sięgnął na tylne siedzenia auta po walizki. – Jego drugi samochód, ten, którym jeździ do pracy, stoi w garażu. MGF to tylko kaprys – powiedział pogodnie. – Biorąc pod uwagę, co Max mówi o Bess… – Tak samo traktuje swoje samochody, co? – Tak. Właściwie to on znalazł Bess – uśmiechnął się. – I co? Jak ci się tu podoba? – Jest cudownie – powiedziała Rachel. – Prawda? Prawdziwy koniec świata. Owszem, jest kilka miasteczek targowych w odległości około dwudziestu kilometrów, a do miejscowości Hilbury mamy może trzy kilometry szosą. Choć „szosa” to za dużo powiedziane. W większości to wiejskie drogi i można być pewnym, że utknie się na którejś za traktorem. – Nam się udało dojechać bez problemu. – Tym razem. Bywam tu dość często i wiem, co mówię – stwierdził rzeczowo. – Lepiej już wejdźmy do środka. – Chyba powinniśmy zadzwonić do drzwi. Luke pokręcił głową. – Max zostawia drzwi otwarte. Ma dość szczególny system alarmowy. Rachel nie zdążyła zapytać, jaki to system, bo Luke otworzył drzwi i wepchnął ją do środka. Chwilę potem do pomieszczenia wbiegły, wściekle szczekając, dwa biało-czarne springer spaniele.

– Cześć. To ja. – Luke odstawił bagaże i uklęknął. Psy rozpoznały go i radośnie lizały po twarzy, machając ogonami. – A to Rachel. – Popatrzył na nią. – Rachel. Hmm. Chyba nie boisz się psów? Pokręciła głową. – Moi rodzice mają labradora. Wychowałam się z psami. – Przywitaj się z Billem i Benem. – Jak bohaterowie bajki sprzed lat? – Rozbawiły ją te psie imiona. – Tak. Powrót do dzieciństwa – odparł Luke. Dziewczyna kucnęła obok niego, aby pogłaskać psy. Kilka minut później do holu wszedł Max. – Widzę, że już poznałaś moje łobuziaki. – Tak – odpowiedziała, miętosząc uszy jednego ze spanieli. – Są słodkie. – Tylko gdy już cię znają. Szczekają tak głośno, że odstraszą każdego niepożądanego gościa. Bill jest bardzo niemiły dla obcych. – Max wyciągnął rękę na powitanie. Rachel wstała i uścisnęła ją. – Mieliście spokojną drogę? – zapytał. – Tak, dzięki. Pięknie tu. – Rozejrzała się dookoła. Wystrój zupełnie nie przypominał jej wyobrażeń. Hol nie miał gotyckiego, mrocznego wystroju, kojarzył się raczej z drogim hotelem. Podłogę o wzorze szachownicy przykrywały perskie dywany. Rachel zauważyła, że ich jedwabna osnowa skrzy się w świetle. Schody wyłożono grubym dywanem. Ściany nie były w ponurych barwach, jakich oczekiwała, lecz w jasnym kolorze. Na ścianach, owszem, wisiały obrazy, ale nie stare ponure portrety, tylko rysunki w sepii oraz niewielkie oleje o żywych barwach. Wyłącznie oryginalne prace. To zrobiło na Rachel wrażenie. Luke mówił, że Maksa stać na różne zachcianki.

Widocznie należała do nich również sztuka. Nie rozpoznała autora żadnego obrazu. W eklektyczny sposób łączyły sztukę współczesną i, jak się jej wydawało, wiktoriańską. Dzieła współczesne były autorstwa jednego artysty, sądząc po stylu. Może Max, podobnie jak robiono to dawniej, stał się mecenasem miejscowego artysty. – Chodź, oprowadzę cię. – Max wziął dziewczynę pod ramię. – Luke zajmie się walizkami. Masz ten pokój, co zawsze, a Rachel umieściłem w pokoju obok. – Za chwilę do was dołączę – rzucił Luke. – Oddzielne pokoje? – Rachel zapytała ze zdziwieniem, gdy szli przez hol. Za nimi dreptały spaniele. Max uśmiechnął się. – Dla wygody. Połączone są drzwiami. A może sprawi ci przyjemność skradanie się do innego pokoju korytarzem. Ostrzegam, że podłoga strasznie tu skrzypi. – Dzięki za ostrzeżenie – zachichotała. – Przy każdym pokoju jest łazienka. Rachel oniemiała z zachwytu i po prostu pozwoliła Maksowi się oprowadzić. Tak jak się spodziewała, pokoje były duże i wygodne. Mimo ciężkich zasłon w oknach, sprawiały wrażenie przestronnych. W każdym pokoju na podłodze leżał miękki dywan i stopy Rachel dosłownie tonęły w nich. Dokoła porozrzucane były perskie dywaniki. Ich wzory komponowały się z wystrojem wnętrz – niebieskie, złote i w kolorze pudrowej róży. W salonie stały tapicerowane kanapy i mahoniowe meble wyglądające na antyki. Sąsiadował on z oranżerią pełną palm i orchidei. Przechodziło się z niego także do dużej jadalni ze stołem na dwanaście osób i fortepianem oraz imponującym zegarem stojącym. Rachel zauważyła, że wszędzie wiszą obrazy

podobne do tych w holu. Dotarli do gabinetu Maksa, minimalistycznie urządzonego pokoju o jasnych ścianach, z ogromnym dębowym biurkiem i najnowocześniejszym sprzętem komputerowym. Rachel bardzo się zdziwiła, gdy zobaczyła szkic na jednej ze ścian. Piękna, naga kobieta z głową nieco przechyloną do tyłu, lekkim rumieńcem na policzkach, jedną ręką dotyka swoich piersi, a drugą pieści intymne miejsca. Max spojrzał na Rachel. – Podoba ci się? – Cóż… jest oryginalny. – Tchórz – dokuczył jej. – Nie mów tylko, że to twoje dzieło. – Przeceniasz mnie, ale dziękuję. Tylko patrzyłem, jak powstaje. – Czyli, że… – Tak, obserwowałem pracę artystki i modelki. To dobra znajoma. – Z nonszalancją skierował dziewczynę do następnego pomieszczenia. Rachel westchnęła z wrażenia, gdy zobaczyła, gdzie jest. Biblioteka. Była niesamowita. Od podłogi po sufit pokój wypełniały półki z książkami oprawionymi w skórę. – Max… to jest… – Wiem. – Uśmiechnął się nieznacznie. – Ale muszę przyznać, że nie przeczytałem ich wszystkich. Rachel podeszła do regałów. Niektóre książki były bardzo stare. Zastanawiała się, czy Max dał je do odnowienia. Sięgnęła na chybił trafił po jedną z pozycji. Niesamowicie zaskoczyło ją, gdy przeczytała, że jest to pierwsze wydanie. – Max, to niesamowite. – Wiedziałem, że będziesz zachwycona – powiedział. – Później się tu porozglądasz. Teraz chcę ci pokazać resztę domu.

Kuchnia była olbrzymia – z terakotą na podłodze, bukowymi szafkami robionymi na zamówienie i nowoczesną kuchenką, obok której stał wiklinowy kosz. Pewnie legowisko Billa i Bena. Na środku stała wyspa kuchenna z dużym kamiennym zlewem. Z kuchni prowadziło wejście do osobnej, dobrze zaopatrzonej spiżarni. Na parapetach w glinianych donicach rosły zioła. W dużym kredensie przechowywano zastawę stołową. Nad drzwiami wisiało kilka dzwonków. – Pozostałość z dawnych czasów. Nie mam odwagi ich używać. Maggie Stewart dosypałaby mi za to soli do kawy! – Maggie Stewart? – Moja gosposia. Jej mąż zajmuje się ogrodem, jeszcze kilka dziewcząt z wioski przychodzi pomagać. – Wzruszył ramionami. – Potrzebuję pracowników. Nie mogę sam zajmować się domem. Zresztą miło mieć towarzystwo. – Luke wspomniał, że w weekendy urządzasz przyjęcia. Max przytaknął. – Lubię to. Sądzę, że bez problemu dogadasz się z pozostałymi gośćmi. – Gdzie teraz są? – Poznasz ich wieczorem. Poszli pospacerować po okolicy – westchnął. – Nie będzie ich całe popołudnie. – No dobrze. – Rachel przypomniała sobie, co Luke mówił o posiadłości. Hektary łąk i lasów. Można spacerować godzinami. – Tam jest schowek, ale nie ma w nim nic ciekawego – powiedział Max. – Pełno kaloszy, popsutych parasoli i innych rupieci. Bill i Ben wysychają tam w deszczową pogodę. Chodźmy teraz na górę. Dom miał dziesięć sypialni, po pięć na piętrze. W każdej były podwójne łóżko, obszerna szafa i kufer. We wszystkich

widziała erotyczne szkice z tą samą modelką co na rysunku wiszącym u Maksa w gabinecie. – Artystka też jest twoją przyjaciółką? – zapytała Rachel. – Można tak powiedzieć. – Mężczyzna uśmiechnął się. „Max zapewne był obecny przy powstawaniu każdego z tych dzieł”, pomyślała Rachel. Luke spotkał ich w holu na piętrze. – Niesamowite miejsce, prawda? – zapytał Rachel. – Tak. Jest przepiękne – odpowiedziała szczerze. – Mogę zostawić cię na dłużej z Maksem? Mam kilka rzeczy do zrobienia – powiedział Luke. – Jasne. – Do zobaczenia później. – Pocałował ją delikatnie i zszedł ze schodów. Max uścisnął dłoń Rachel. – Niestety, ja też mam trochę pracy. Możesz pomyszkować w bibliotece. Albo przyślę do ciebie Stellę. – To jedna z twoich służących? – Tak jakby. – Zrobił dziwną minę. – Jest kosmetyczką. Rozkręca własną działalność. Kiedy mam gości w weekend, to zapraszam ją na piątki. Jeśli masz ochotę na maseczkę, manicure czy cokolwiek innego, to powiedz. – Nie, dziękuję, Max. – Z tego, co mówi Luke, przydałaby ci się odrobina relaksu. – Znowu lekki uścisk dłoni. – Rób wszystko, na co masz ochotę. Jeśli chcesz pójść na spacer, bardzo proszę. Jeśli wolisz posiedzieć w bibliotece, doskonale. Wszystko, poza pracą. Rachel uśmiechnęła się ze smutkiem. – Zrobiliśmy sobie z Lukiem dziś małe wagary, zamiast przygotowywać się do zajęć. No i jeszcze moja praca doktorska. – Rachel zamierzała obronić doktorat, nie oglądając się na

Colina Gilsona. – Jestem pewien, że i tak poświęcasz temu wszystkiemu zbyt wiele godzin – powiedział Max. – Wiesz co, idź się rozpakować. Przyślę do ciebie Stellę. Robi rewelacyjne masaże szyi. Rachel przypomniała sobie masaż Luke’a. Czyżby Stella była jego nauczycielką? Nieważne. – Zgoda. – Grzeczna dziewczynka. – Zaprowadził ją do jej sypialni. – Jeśli czegoś będzie ci trzeba, poproś Stellę. Zna to miejsce jak własną kieszeń. – Tak zrobię. Dzięki. Max zawołał psy i zamknął za sobą drzwi, a Rachel zaczęła się rozglądać po pokoju. Był jasny i przestronny. Miał słoneczne, żółte ściany oraz zasłony w żółto-niebieskie kwiaty. Wzór pasował do dekoru otaczającego pokój i narzuty na królewskim łożu. Na kufrze ustawiono rzeźbiony wazon z irysami. Na obrazach jednak nie widniały kwiatowe motywy. Najbardziej uwagę dziewczyny przykuła akwarela wisząca przy łóżku. Modelka o ciemnych włosach z czerwonymi refleksami i wyraziście zielonych oczach leżała naga na czymś, co według Rachel wyglądało jak barania skóra. Kobieta, ułożona na lewym boku, wspierała głowę na ugiętej w łokciu ręce. Lewą nogę miała wyprostowaną, palce obciągnięte, a mięsień łydki napięty. Prawą stopę ustawiła na dywanie, kolanem wskazując sufit. Głowę miała odrzuconą do tyłu i lekko otwarte usta. Spoglądała zalotnie, jak gdyby pozowała kochankowi, jakby przygotowywała się dla niego. Prawą rękę położyła na łonie, jej górną częścią dotykała brzucha, a środkowy palec wsunęła między wargi sromowe.

Rachel zarumieniła się. Max nie krył uwielbienia dla kobiet, które same się zaspokajają. Zdążyła też doświadczyć jego upodobania do dotykania ich. Była przygotowana, że w pewnym momencie Luke zostawi ją sam na sam z Maksem, a ten zechce się z nią kochać. A może stwierdzi, że jeszcze nie nadszedł odpowiedni moment. W końcu mieli dla siebie dwa dni. Rachel zajęła się rozpakowywaniem leżącej na łóżku walizki. Powiesiła ubrania w szafie, a resztę przedmiotów umieściła w przestronnym kufrze. Ucieszyła się, że jednak spakowała małą czarną. Rzadko ją nosiła. Jako strój na wieczór będzie w sam raz. Rachel przeczuwała, że w czasie kolacji będą obowiązywały eleganckie stroje. Podeszła do okna. Wychodziło na francuski ogród z pięknie przycinanymi cisami. Tak jak przypuszczała, na środku stała fontanna. Rabaty były równo obsadzone i nienagannie utrzymane. Trawnik wyglądał kusząco. Wyobraziła sobie, jak boso biega po miękkiej trawie. Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi. – Proszę. Do pokoju weszła kobieta w podobnym wieku co Rachel. Niosła małą walizkę. Rachel nie mogła opanować zdziwienia. To była modelka z obrazów. Jeżeli dostrzegła zaskoczenie Rachel, to nie skomentowała tego. Uśmiechnęła się nieznacznie i podeszła, by się przywitać. – Cześć. Mam na imię Stella. Max przysłał mnie, żebym się tobą zajęła. – Jestem Rachel. – Wiem. „Ciekawe, co jeszcze wiesz?”, zastanawiała się Rachel w duchu.

– Do kolacji mamy około czterech godzin. Spokojnie zdążymy zrobić maseczkę i masaż. Co ty na to? – Z chęcią. – Świetnie. – Stella uśmiechnęła się. – Max pewnie mówił, że po trzykrotnym oblaniu egzaminu z księgowości postanowiłam się przekwalifikować. – Księgowość? – zdziwiła się Rachel. – Nie wyglądasz na księgową. – Nie. Nie po drodze mi z liczbami. Wolę pracę z ludźmi. Max jest dla mnie bardzo dobry. Wspiera mnie tymi weekendowymi zleceniami. A do tego jego znajomi chętnie rozmawiają o czymś innym niż wakacje i kolor paznokci. Innymi słowy upiekłam dwie pieczenie na jednym ogniu. – To prawda – rzuciła Rachel pogodnie. – Rozumiem cię. Też jestem na etapie zmian zawodowych. – O, proszę. – W tonie głosu Stelli słychać było zainteresowanie. Usiadła na łóżku i pogładziła narzutę. Rachel odruchowo usiadła obok niej i opowiedziała o Gilsonie oraz wylaniu z uczelni. Zwierzyła się też, że wątpi w znalezienie wymarzonej pracy. – Och – jęknęła Stella. – Zróbmy tak. Zaciągnę zasłony i nałożę ci maseczkę. Nie dostaniesz przez to pracy, ale poczujesz się o niebo lepiej. Gdy skończę, będziesz miała poczucie, że możesz przenosić góry. – Im dłużej Stella mówiła, tym Rachel bardziej ją lubiła. – Trzymam cię za słowo! – Idę zasłonić okna, a ty zdejmuj spodnie, koszulkę i stanik. Potem połóż się wygodnie na łóżku – powiedziała kosmetyczka. – Wszerz. Uklęknę na poduszkach obok ciebie. Tak będzie wygodniej – roześmiała się. – Tyle zleceń obsługuję u Maksa, że powinnam namówić go do przygotowania salonu

kosmetycznego w jednym z pokoi. On jednak twierdzi, że goście wolą tę formę zabiegów. – Aha. – Rachel rozebrała się do majtek i położyła na łóżku według instrukcji Stelli. Nie czuła przy niej skrępowania. Jak gdyby była w towarzystwie bliskiej przyjaciółki, plotkując i nie zwracając uwagi na swoje ciało. Stella zdjęła z łóżka poduszkę i uklęknęła na niej za plecami Rachel. – Unieś na chwilę głowę. Pewnie wolałabyś nie mieć tej mazi we włosach. – Zdjęła opaskę z głowy Rachel i nałożyła elastyczną przepaskę, która osłoniła włosy przy jej twarzy. – A teraz zamknij oczy i odpręż się. Widzę, że masz wrażliwą skórę. Co prawda używam kosmetyków hipoalergicznych, ale gdy tylko poczujesz najlżejsze pieczenie, powiedz i wszystko zetrę. – Dzięki. – Rachel zamknęła oczy, oddając się w sprawne i profesjonalne ręce Stelli. Rachel była zaznajomiona z oczyszczaniem, tonowaniem i nawilżaniem skóry. Zawsze jako prezent świąteczny Jennifer dawała jej kupon do kosmetyczki na taki zabieg, mówiąc, że dobrze czasem się dopieścić. Raz na kilka miesięcy, gdy Gilson drażnił ją za bardzo albo nie szło jej pisanie pracy, sama fundowała sobie wizytę u kosmetyczki. Stella miała rację. To niczego nie zmieniało, ale poprawiało nastrój i dodawało sił, by radzić sobie z rzeczywistością. – Lepiej? – zapytała Stella po skończonym zabiegu. – Mhm. Podoba mi się zapach kosmetyków, które stosujesz. – Rachel otworzyła oczy. – Pewnie powiem to, co inni twoi klienci, ale proszę o cennik. – Nie ma go – odpowiedziała Stella. – Za to w łazience znajdziesz ozdobne opakowanie z dwumiesięcznym zapasem mleczka, toniku i kremu. Jest tam również relaksująca aromatyczna kulka do kąpieli. Max chce, abyś zabrała to do domu.

– Co za troskliwy facet. Jak długo go znasz? – Jakieś pięć lat. Jesteśmy bliskimi przyjaciółmi. – Stella uśmiechnęła się. – Odwróć się. Wymasuję ci plecy. Połóż się prosto. Jest mi wygodniej masować klientów, gdy siedzę na nich okrakiem. – Jasne. – Rachel zakasłała. – Wiem, to nie brzmi najlepiej. Spokojnie. Nie mam zamiaru cię przelecieć. – Pogładziła szyję Rachel. – Choć skusiłabyś świętego. Rachel zaczerwieniła się. – Ja… – Jesteś hetero i przyjechałaś tu z Lukiem – dokończyła za nią Stella. – Na brzuch, skarbie. – Już się robi. – Zmieniła pozycję i położyła głowę na przedramionach. – Będę używała olejku relaksacyjnego. Mieszanka olejku lawendowego, cytrynowego i neroli. Masz uczulenie na któryś z nich? – Nie sądzę. – Dobrze. Po prostu leż i piękniej. Gdybym masowała za mocno, zwróć mi uwagę. – Jasne. – Rachel zamknęła oczy. Potem łóżko ugięło się lekko pod ciężarem Stelli i Rachel poczuła na udach miękki dotyk bawełnianych spodni kosmetyczki. „Stella ma taką technikę pracy – powtarzała w myślach Rachel. – Nic innego się za tym nie kryje”. Kosmetyczka gładziła plecy Rachel naoliwionymi dłońmi, silnymi palcami rozmasowując napięte miejsca. Dziewczyna cicho zamruczała z przyjemności i delikatnie poruszyła ciałem. Podobnych doznań, choć dużo przyjemniejszych, dostarczył jej Luke, masując ją któregoś wieczoru. Rachel zaczęła sobie

wyobrażać, jak Stella prowadzi dłonie niżej, w stronę pośladków i pieszcząc je, dociera do intymnych miejsc między jej udami. Wstrzymała oddech. To jakieś szaleństwo. Kobiety przecież jej nie pociągały. Wcześniej Stella rzuciła małą aluzją i pewnie stąd te myśli. Poza tym masaż sprawił, że Rachel zatęskniła za dotykiem Luke’a. – Odpręż się – Stella nachyliła się do ucha Rachel i wyszeptała cichy rozkaz. Ale Rachel nie była w stanie się odprężyć. Przed oczami stawały jej obrazy dotykającej się Stelli. Zastanawiała się, czy palce kosmetyczki równie wprawnie pieściły ciała jej kochanków. – Rachel. – Stella przerwała masaż. – Przepraszam. Ostatnio jestem kłębkiem nerwów. – Widać. – Stella zeszła z Rachel, która przewróciła się na plecy. – Przepraszam – powtórzyła. – Nic się nie stało. – Kosmetyczka dotknęła twarzy dziewczyny. – Chcesz o tym pogadać? – Tak. Nie. Hmm. – Zacisnęła oczy. Przecież nie może jej powiedzieć, o czym przed chwilą myślała. Słowa nie przejdą jej przez gardło, nie potrafi wyrazić czystego pragnienia, które ją ogarnęło. – To te obrazy, tak? Rachel popatrzyła zdziwiona. – Obrazy? – Mhm. Poznaliśmy się z Maksem, gdy pozowałam dla jego kolegi. – Wskazała na akwarelę wiszącą koło łóżka. – Dlatego tu wiszą. Max sporo z tych dzieł wziął w komis. – Przerwała na chwilę. – Przez nie czujesz się skrępowana, prawda? – Nie jestem pruderyjna.

– Z innego powodu wprawiają cię w zakłopotanie – powiedziała Stella. – Zgadłam? – No… tak – przyznała Rachel. – Dziewczyno, masz niezłą wyobraźnię. Max wyczuwa takie rzeczy. A do Hilbury zaprasza tylko te osoby, które naprawdę polubił. Rachel kusiło, aby opowiedzieć Stelli, co się wydarzyło w restauracji, i podzielić się z nią obawami co do ukrytych motywów Maksa. W ostatniej chwili rozmyśliła się. – Och. – Och – przedrzeźniła ją kosmetyczka. – Słuchaj, ja… – A czy to by pomogło? – Pochyliła się i delikatnie dotknęła ustami warg Rachel. Zaskakując samą siebie, Rachel odwzajemniła pocałunek, wplatając palce we włosy Stelli. Ich języki się złączyły, a naoliwiona dłoń kosmetyczki pieściła piersi dziewczyny. Jej sutki od razu odpowiedziały na dotyk. Stella przerwała pocałunek i z zadowoleniem zamruczała, równocześnie pocierając palcami sterczący sutek Rachel. – Och, Rachel. Potrzebujesz tego – powiedziała łagodnie. – Twoje ciało prosi o zaspokojenie. – Nigdy jeszcze nie… – Ciii. – Stella położyła palec na ustach Rachel. – Wiem. Nie musisz nic mówić. – Uśmiechnęła się. – Za pierwszym razem też byłam zaskoczona. Zwłaszcza że było to takie przyjemne. Jest przyjemne – sprostowała. – Tobie będzie równie dobrze – obiecała szeptem. Rachel nie spodziewała się czegoś takiego. Nigdy wcześniej nie miała kontaktów seksualnych z kobietą. Czuła się niepewnie. – O nic się nie martw – powiedziała spokojnie Stella. –

Zrobię to powoli i delikatnie. Jeśli coś nie będzie ci odpowiadać, to zwróć mi uwagę, a przestanę. Jeśli jest coś, co chciałabyś, żebym zrobiła, na przykład dotknęła konkretnego miejsca, po prostu powiedz. Zgoda? Rachel nie była w stanie wypowiedzieć słowa, więc tylko kiwnęła głową. Kosmetyczka zeszła z łóżka i szybko się rozebrała. Miała ponętną figurę, tak jak na akwareli. Rachel nie mogła oderwać od niej wzroku. Stella zauważyła jej intensywne spojrzenie i uśmiechając się, rozpięła stanik. Potem, bardzo powoli zsunęła figi i usiadła na łóżku. Rachel nagle poczuła onieśmielenie. Rozbierała się przy innych kobietach, w szatni na siłowni, ale nigdy w takich okolicznościach. To było nowe doznanie. Gra wstępna. – Stella… – Ciii. Wszystko będzie dobrze – ponownie uciszyła ją kosmetyczka, przykładając jej palec do ust. Nie mogąc się powstrzymać, Rachel zaczęła go ssać. Drugą ręką Stella gładziła krągłości partnerki. – Widzę tu małą niezgodność. Rachel przerwała pieszczotę. – Co masz na myśli? – To. – delikatnie wsunęła palce pod lamówkę fig Rachel. – Unieś pupę – poprosiła. Rachel wykonała polecenie. Stella zsunęła jej zbędny kawałek bielizny na uda. A potem nachyliła się, aby pocałować jej przyzywające usta. Rachel pozwoliła na głębszy pocałunek i pogładziła boki Stelli. Następnie przesunęła dłonie w stronę jej piersi, muskając subtelnie miękką skórę krągłości. Z pomrukiem zadowolenia Stella zaczęła pocałunkami wytyczać drogę w dół. Rachel zamknęła oczy i oparła głowę na miękkich poduszkach. Stella właśnie lizała jeden z sutków, a jej włosy opadały na ciało

Rachel niczym kurtyna. Bardzo podobało się jej to doświadczenie. Luke uprawiał z nią miłość w podobny sposób i ubóstwiała to. Ale doznanie delikatności skóry innej kobiety i zapachu jej włosów było pobudzające w zupełnie inny sposób. Rachel czuła podniecenie. Jakie to będzie uczucie, gdy Stella zacznie ją pieścić językiem? Takie samo czy lepsze? Przecież jako kobieta doskonale wiedziała, co przynosi największą przyjemność. Stella, całując Rachel i szepcząc jej czułe słówka, powoli przesuwała się w dół. Rachel mierzwiła włosy kochanki, która schodząc coraz niżej, dotarła do nóg i je rozsunęła. – Tak lepiej – pochwaliła i ucałowała udo dziewczyny. Rachel jęknęła, wypychając miednicę w górę. Była bardzo podniecona. Przestała się przejmować, że była ze Stellą, a nie z Lukiem. Pragnęła zaspokojenia. Chciała czuć język i usta pieszczące jej łechtaczkę. Stella muskała fałdki i zakamarki rozkoszy dziewczyny. Ruchami bioder Rachel dopominała się o więcej. Stella spełniła niemą prośbę kochanki i wsunęła w nią czubek palca. Dziewczyna jęknęła i uniosła biodra. Wtedy Stella zagłębiła w nią palec. – Tak – wysapała Rachel. – Tak. Stella penetrowała ją i jednocześnie przebiegała językiem po łechtaczce. Rachel coraz głośniej pojękiwała, wypychając biodra w górę. Stella przyspieszyła ruchy dłoni i mocniej całowała łechtaczkę. Orgazm zaskoczył Rachel intensywnością. Krzyknęła. Stella całowała jej uda, a potem wyprostowała się i pochyliła, aby dotknąć jej ust. – To dopiero rozgrzewka – powiedziała, schodząc z łóżka i podchodząc do szafy. Rachel uniosła się na łokciu.

– Co robisz? – Najwidoczniej nie zaglądałaś do szuflad – powiedziała z szelmowskim uśmiechem. – Max dba o to, aby goście mieli… Jak by to ująć? Wszelkiego rodzaju udogodnienia.

ROZDZIAŁ 10 Udogodnienia? Rachel nie umiała zgadnąć, co Stella ma na myśli. Z szuflady masażystka wyjęła wibrator. – Na przykład takie – powiedziała. – Obydwie wiemy, że pieszczoty palcem rozładowują napięcie, ale nie zaspokajają całkowicie. Rachel była zszokowana. Max dostarczał tego typu gadżety swoim gościom? A Stella miała zamiar wykorzystać to w igraszkach z nią? – Ja… – Spokojnie. Poddaj się temu. – Stella położyła się obok niej. – Zamknij oczy. – Pogładziła ją po twarzy – Odpręż się. Dziewczyna zamknęła oczy, a Stella powoli ją pieściła. Gładziła jej piersi i brzuch, aż Rachel w podnieceniu zaczęła wypychać biodra w górę, dopraszając się o więcej. Stella usiadła okrakiem na partnerce. Rachel otworzyła oczy. Dziewczyna siedziała tyłem do niej. Rachel sięgnęła do pośladków masażystki i opuszkami palców muskała jej aksamitną skórę. Pomrukując, Stella zachęciła dziewczynę do śmielszego dotyku. Rachel sięgnęła pomiędzy krągłe pośladki Stelli. – O, tak – szeptała Stella, unosząc lekko biodra, aby odsłonić swoją cipkę. – Zrób to. Teraz. Brzmiało to jak prośba, nie rozkaz. Rachel niepewnie wysunęła język i delikatnie przeciągnęła nim po szparce partnerki. Westchnienie rozkoszy, które wyrwało się Stelli, zachęciło Rachel i śmielej zaczęła błądzić językiem po intymności dziewczyny. Rozsunęła jej wargi sromowe i lizała łechtaczkę. Masowała i głaskała jej pośladki.

Rachel poczuła dotyk plastikowego przedmiotu w okolicach krocza. Stella chciała wprowadzić w nią wibrator. Rachel rozstawiła szerzej nogi, ułatwiając kochance wsunięcie erotycznej zabawki. Nastąpiło ciche kliknięcie i wibrator zaczął pracować. Rachel poczuła przypływ podniecenia. Masażystka z wprawą posługiwała się urządzeniem, wprowadzając je do pochwy kochanki i wysuwając z niej w rytmicznych interwałach. Język Rachel głęboko zanurzał się w wilgotne wnętrze Stelli. Masażystka jęczała z rozkoszy. Palcem wykonywała koliste ruchy, pobudzając łechtaczkę Rachel. Dziewczyna podrzuciła biodra, więc Stella włączyła szybsze wibracje. Rachel czuła kumulującą się rozkosz w ciele, jej wnętrze pulsowało. W tym samym czasie wyczuła falę ekstazy przepływającą przez Stellę. Na języku miała jej słodko-słony smak. Stella wyłączyła wibrator z pomrukiem zadowolenia, ale nie wyciągnęła go z Rachel. Zmieniła ułożenie ciała i przytuliła się do kochanki. – Ależ było nam to potrzebne. – O, tak. – Rachel pogłaskała ją po włosach. – Masz rację. Stella wyczuła nagłe zdystansowanie się Rachel. Delikatnie pocałowała ją w usta. – Nie myśl o niczym i nie martw się. – Nie martwię się. – Właśnie, że tak – chłodno powiedziała Stella. – Wcześniej było nam razem dobrze. Bardzo dobrze. – Gładziła Rachel po brzuchu. – Po prostu ciesz się tym. Wykorzystaj swój potencjał. – Potencjał? – Brzmiało to jak motywacyjna mantra wychowawcy, którego uczeń zdał kolejny egzamin. Rachel nagle zrozumiała. – Stella, wiesz co tu się dzieje?

– Tylko tyle, że Max sobie dogadza. – Co masz na myśli? – Lubi towarzystwo. Wybrał ciebie, bo cię polubił. Nic więcej się za tym nie kryje. – Jesteś pewna? – Tak. Rachel nie była przekonana, ale domyślała się, że Stella nie odpowie na dręczące ją pytania. Zachowała wątpliwości dla siebie. Max leżał w swoim ogromnym łożu i patrzył na ekran umieszczony na suficie. Rachel i Stella były doskonałymi przeciwieństwami – niczym dzień i noc. Uśmiechnął się. Uwolnił ze spodni naprężonego członka i delikatnie go gładził. Tak jak przypuszczał, Rachel szybko się uczyła, a jej zahamowania niebawem znikną. Przestanie mieć opory. Luke miał rację. Dziewczyna była idealna. Przyspieszył ruchy dłoni. Widok dwóch kobiet poznających nawzajem swoje ciała, prowadzących się na szczyt, bardziej go podniecał niż podglądanie samotnie zadowalającej się dziewczyny. Zwłaszcza gdy były to tak błyskotliwe i inteligentne kobiety jak Rachel i Stella. Wiedział, że świetnie się dogadają. – O, tak – wydyszał, patrząc, jak Stella penetruje Rachel wibratorem. Pobudzał swojego penisa, drugą ręką lekko uciskając pachwinę. Nie mógł się doczekać, kiedy będzie mógł cieszyć się ciałem Rachel. Kiedy jej dłoń będzie oplatała jego członka. A może nawet jej rozkoszne usta. Albo piękna cipka sącząca jego ulubiony nektar. Mężczyzna uśmiechnął się, wspominając wydarzenia w restauracji, gdy razem z Lukiem sprawdzali wytrzymałość dziewczyny. Wiedziała, że jest poddawana próbie, i przeszła ją

śpiewająco. Mogła wyjść, ale postanowiła zostać, a do tego nie przyciągnęła uwagi pozostałych gości. Będzie doskonale kontrolować ciało i emocje. Musi tylko nauczyć się, jak to robić. Max jęknął, gdy poczuł pierwsze oznaki orgazmu. Podciągnął koszulę i zacisnął mocniej palce na pulsującym penisie. Stróżka spermy wytrysnęła na jego brzuch. – Och, Rachel – wyszeptał. – Czekam z niecierpliwością. Rachel i Stella zamieniły się rolami i tym razem to Rachel penetrowała kochankę wibratorem, a Stella językiem prowadziła Rachel do kolejnego orgazmu. Gdy skończyły, Stella popatrzyła na zegarek. – Muszę lecieć! – wykrzyknęła zdenerwowana. – Zostań. Max nie będzie miał nic przeciwko temu – rozleniwionym tonem powiedziała Rachel. – Pewnie nie, ale muszę gdzieś być – powiedziała. – Z kimś innym. – Rozumiem. – Ten ktoś ma delikatnego bzika na punkcie czasu – wyjaśniła Stella, wyplątując się z objęć kochanki. Przeciągnęła się i szybko ubrała. – Zresztą i tak musisz się szykować do kolacji. Max też ma manię punktualności. Luke już ci pewnie o tym mówił. – Właściwie to nie. – Max nadal stanowił dla niej tajemnicę. Wiedziała o nim tylko to, że był kuzynem Luke’a, pracował w finansach i był bardzo bogaty. Dał się poznać jako wyśmienity gospodarz i Rachel przeczuwała, że jest także świetnym kompanem. Nadal jednak nie wiedziała, co nim kierowało. – Z pewnością w czasie weekendu poznasz go bliżej. – Stella pochyliła się, by pocałować Rachel w usta. – Zrób sobie długą kąpiel i wystrój się na wieczór.

– Wiesz, kto jeszcze został zaproszony? – Kilkoro regularnych bywalców – odpowiedziała. – Fajni ludzie. Polubisz ich. Muszę już iść. – Trzymaj się – powiedziała Rachel. – Ty też. – Kosmetyczka uśmiechnęła się. – Sądzę, że jeszcze się spotkamy. – Z pewnością. – Dziewczyna odwzajemniła uśmiech. Po wyjściu Stelli Rachel poszła do łazienki. Tak jak powiedziała masażystka, Max zadbał o wszystko, nawet o płatki do demakijażu. Naprawdę był troskliwą osobą. Tym bardziej chciała zrozumieć jego motywy i poznać jego plany. Ciągle miała wrażenie, że za tym weekendowym spotkaniem kryje się coś jeszcze. Podejrzewała też, że Max wiedział, co zaszło pomiędzy nią a Stellą. Odkręciła kurki nad wanną i wlała sporą porcję relaksującego płynu do kąpieli. Dolała trochę zimnej wody i zanurzyła się w pianie. Kurki zakręciła dopiero, gdy wanna była pełna. W powietrzu unosił się zachwycający zapach. Mieszanka cytrusów i nieznana Rachel nuta. Wyciągnęła się i oddała relaksowi, prawie zasypiając. „Czysta rozpusta”, pomyślała. Zadbano o jej urodę, potem całe popołudnie uprawiała miłość, a teraz mogła po prostu wylegiwać się w wannie tak długo, jak chciała. Umyła włosy. Tak jak powiedziała Stella, Rachel, zanim wyszła z kąpieli, czuła, że nie ma dla niej rzeczy niemożliwych. Olbrzymie ręczniki kąpielowe były miłe w dotyku. Na mosiężnym wieszaku wisiał frotowy szlafrok. Rachel wytarła się, owinęła głowę ręcznikiem, a potem otuliła się szlafrokiem. W sypialni usiadła przy toaletce. W górnej szufladzie znalazła suszarkę do włosów i poszła do torebki po szczotkę. Trzymając ją w ręku, uśmiechnęła się szelmowsko. Kilka dni temu użyła jej, aby rozładować gwałtowny przypływ pożądania, który

wywołał w niej Luke. A teraz… Max pewnie zaopatrzył w wibratory całą część żeńskiego grona gości. Zakładając, oczywiście, że były wśród gości jeszcze jakieś kobiety. Ciekawiło ją, co przygotował dla mężczyzn. Kolorowe pisemka, może filmy. Przyszedł jej do głowy perwersyjny pomysł, ale odrzuciła go od razu. Był zbyt wyuzdany. Niemożliwe, aby zainstalowano kamery, dzięki którym mężczyźni mogli podglądać, co kobiety robią w swoich pokojach, kiedy zostają sam na sam z głodem do zaspokojenia. Skrzywiła się na tę myśl. Wysuszyła włosy, a potem nałożyła makijaż. Gdy się ubierała, ktoś zapukał do drzwi. – Rachel? – Rozpoznała głos Luke’a. – Wejdź. – Hej. Przepraszam, że tak długo pracowałem – powiedział, zamykając za sobą drzwi. – W porządku. – Max pewnie dobrze się tobą zaopiekował. – Miał swoje zajęcia, ale przysłał do mnie Stellę. Zrobiła mi maseczkę i masaż. – Dziewczyna zarumieniła się. Nie mogła mu powiedzieć, co jeszcze zrobiła jej kosmetyczka. – Potem leniuchowałam w wannie. – Czuję to. Użyłaś płynu od kąpieli. Uwielbiam jego zapach. – Delikatnie pocałował dziewczynę. – Wezmę prysznic i przebiorę się. Spotkamy się za piętnaście minut? Moglibyśmy razem zejść na kolację. Jeśli nie masz nic przeciwko temu. – Nie mam. Do zobaczenia za kwadrans. – Co do minuty – mrugnął do niej i odwrócił się do drzwi. – Luke? – Tak? – zapytał, stojąc w półotwartych drzwiach. – Wiesz, kto będzie nam towarzyszył? Pokręcił głową.

– Maggie Stewart powiedziała, że jest siedem osób razem z nami i Maksem. – Aha – poczuła się niezręcznie. Jakie to miało znacznie? – Do zobaczenia za chwilę. Luke przyszedł punktualnie. Na widok Rachel kiwnął głową z uznaniem. – Wyglądasz uroczo – powiedział. – Dziękuję. Ty też. – Miał na sobie czarny smoking i jedwabną kamizelkę w jasne wzory. Do tego stonowaną muchę i białą koszulę. Dobrze wyglądał w eleganckim stroju. Rachel cieszyła się, że spakowała czarną sukienkę. Reszta gości już czekała w jadalni. Dwóch mężczyzn i dwie kobiety. Max przywitał ich serdecznie. – Pozwólcie, że was przedstawię. Wszyscy zajęli miejsca przy stole. Max siedział na środku. Luke usiadł na wprost Rachel, która po swojej lewej miała handlowca Michaela Berisforda. Był od niej mniej więcej o pięć lat starszy. Kręcone włosy pokrywała nad skrońmi siwizna. Miał łagodny wyraz twarzy i zdumiewająco niebieskie oczy. Po jej prawej siedział broker Euan Patterson. Był rówieśnikiem Maksa. Miał przylizane blond włosy i pogodne brązowe oczy. Po przeciwnej stronie stołu po obydwu stronach Luke’a siedziały dwie wytwornie wyglądające kobiety. Rachel poczuła skrępowanie, które minęło, gdy Max je przedstawił. Rebecca Stone o tycjanowskich włosach była prawniczką. Rachel domyśliła się tego, widząc jej ścięte w charakterystyczny sposób włosy i gustowne kolczyki. W kącikach spokojnych, zielonych oczu zauważyła drobne zmarszczki. Luke rozmawiał z nią swobodnie jak ze znajomą. Rachel poczuła się dzięki temu pewniej. Madeleine Jones sprzedawała książki antykwaryczne.

Max podkreślił, że mają z Rachel wiele wspólnego. Instynktownie polubiła tę ciemnowłosą dziewczynę. Była drobna i żywiołowa. Miała ciekawe poczucie humoru. Kolacja była wystawna. Na przystawkę podano ser brie i pierożki z ciasta filo z nadzieniem porzeczkowym. Jako danie główne zaserwowano wołowinę w cieście, a na deser trzy rodzaje puddingu. Podano także bogatą deskę serów. Zanim przyniesiono kawę, Rachel czuła się objedzona i mocno wstawiona. Michael i Euan pilnowali, by jej kieliszek zawsze był pełny. Nie miała pojęcia, ile wypiła. Było to bez znaczenia. Wszyscy byli odprężeni i zadowoleni. Mimo to coś podświadomie ją niepokoiło. Te wszystkie zgromadzone osoby… Specjaliści w swoich dziedzinach – książki antykwaryczne, prawo, handel, finanse. Luke był wykładowcą, który pracował w Stanach, a ona znała się na literaturze dziewiętnastowiecznej. Max nieprzypadkowo ich tutaj zgromadził. Coś było na rzeczy, ale Rachel nie potrafiła tego rozgryźć. W końcu poddała się i postanowiła postrzegać przyjaciół Maksa takimi, jakimi byli, czyli czwórką wesołych, prowadzących ożywione dyskusje znajomych. Kiedy później Luke odprowadził ją do pokoju, pytania powróciły. – Luke? – Tak? – Osoby z przyjęcia… – Co z nimi? – Coś je łączy. Luke uśmiechnął się, przyciągając ją do siebie. – Tak, wszyscy są przyjaciółmi Maksa. – Nie o to mi chodzi. – Starała się utrzymać koncentrację, gdy całował jej szyję. – Tu się coś szykuje, prawda?

– Tak. Dobra zabawa. Sporo smacznego jedzenia, dobre towarzystwo i wyborne wino. – Luke… By ją uciszyć, użył najlepszego z narzędzi – swoich ust. Rachel odwzajemniła pocałunek. Zamruczał z radości i zaczął rozpinać jej sukienkę. Nie powstrzymywała go i stała spokojnie, gdy zdejmował z niej ubranie. Popatrzył na nią z pewnej odległości. – Rachel, jesteś śliczna. – Nieznacznie się uśmiechnął. – Cały wieczór o tym myślałem. Sądzę, że Euan i Michael też o tobie fantazjowali. – Bzdura. – Jestem pewien – upierał się Luke. – Każdy z nich chciałby dziś w nocy być na moim miejscu. Albo obydwaj razem. Rachel zastanowiła się nad tym. Dwóch mężczyzn dających jej rozkosz, całujących ją i pieszczących. Jeden ją wypełni, a drugiego będzie miała w ustach. Nie odezwała się, ale w jej błyszczących oczach można było wszystko wyczytać. Luke zostawił na niej tylko pończochy i sam szybko się rozebrał. – Rachel, chcę się z tobą kochać. Ujęła jego twarz w dłonie i przywarła ustami do jego warg. Całując się namiętnie, powoli opadali na łóżko. Rachel zamknęła oczy i leżąc na plecach, wyciągnęła ręce za głowę. Kiedy rozstawiła szeroko uda, Luke uśmiechnął się. – Czy to sugestia? – A jak myślisz? Całował ją całą. Dziewczyna westchnęła, gdy poczuła na udach dotyk jego policzków. Ogolił się wcześniej i miał skórę tak samo miękką jak Stella. Fala wstydu ogarnęła Rachel na

wspomnienie masażystki. Przyjechała tu z Lukiem, a gdy tylko Stella jej dotknęła, wylądowały razem w łóżku. Czuła się dziwnie. Nigdy wcześniej tak się nie zachowywała i nie rozumiała, co się z nią działo. Równocześnie nie mogła się powstrzymać. Z jednej strony chciała powiedzieć Luke’owi, co się wydarzyło, ale bała się jego reakcji. Czy będzie zszokowany? A może zdegustowany? Czy raczej podniecony? Luke nie zwrócił uwagi na chwilowe roztargnienie dziewczyny. Językiem odkrywał jej intymne terytoria, a ona zanurzyła się w ciepłe morze przyjemności. Przestała myśleć i poddała się wytrawnym pieszczotom. Jedną ręką gładziła swoje piersi, a potem wplątała palce we włosy Luke’a, dając mu sygnał do zmiany tempa. Od razu zrozumiał i szybkimi ruchami zaczął przesuwać językiem po łechtaczce, doprowadzając dziewczynę do szaleństwa. Wreszcie położył się obok niej i pogładził ją po policzku. – Lepiej? – Lepiej – przyznała cicho. – To dobrze. – Uśmiechnął się. – Choć i tak jeszcze nie skończyłem. Rachel dotknęła jego twardej męskości. – Widzę. Delikatnie odsunął jej dłoń. – Jeszcze nie – powiedział łagodnie. Sięgnął do nocnej szafki i wyjął z szuflady wibrator. Rachel zdziwiła się. – Skąd o tym wiedziałeś? – Znam Maksa – padła prosta odpowiedź. Luke wyciągnął się obok Rachel z wibratorem w ręce. – Daje swoim gościom wszystko, czego potrzebują i chcą. – Ja… – Brakło jej słów. Zapyta ją, czy już go używała? I

czy robiła to sama? – Wyluzuj, Rachel. To ma być przyjemność. – Mhm. Pocałował ją. – Nie musisz się wstydzić. Nie będę cię prosił o pokaz dla mnie. – Pokaz? Uśmiechnął się szeroko. – Nie znam mężczyzny, który nie uwielbiałby widoku pięknej kobiety dającej sobie zadowolenie. W mailu napisałaś, że właśnie to zrobisz. – Nadal się uśmiechał. – Chociaż nigdy do mnie nie dotarł. – Wiem. – Nie mogła spojrzeć mu w oczy. Przypomniała sobie treść e-maila i jego nieoczekiwane konsekwencje. Kochanek całował jej dolną wargę. – Dziś chcę użyć go w tobie. Chcę, abyś krzyczała z rozkoszy. Rachel uprzytomniła sobie, że w domu są jeszcze inni. – Ale… – Ściany są grube. Nikt cię nie usłyszy – uspokajał ją. – Poza tym po jednej stronie pokoju jest łazienka, a po drugiej moja sypialnia. Jesteśmy daleko od innych gości. Nikt nam nie przeszkodzi. – Pogładził jej uda, rozsuwając je. Rachel poczuła chłodny czubek wibratora na miękkich fałdkach kobiecości. Zamknęła oczy i pozwoliła Luke’owi wprowadzić w siebie narzędzie rozkoszy. Lekko przekręcając wibrator, poruszał nim w przód i tył. Podniecenie Rachel zaczęło ponownie narastać. Luke wyczuł to i przyspieszył ruchy. Dziewczyna odrzuciła głowę na poduszki. – Rachel – wypowiedział jej imię. – Dotknij swoich piersi. Tak też zrobiła. Luke nie przerywał penetracji. Krzyknęła,

osiągając orgazm, a kiedy jej puls się uspokoił, Luke obrócił ją na brzuch i ustawił na czworakach. Rachel skryła twarz w miękkości poduszek i wypchnęła pośladki w górę. Zupełnie zapomniała o innych osobach przebywających w domu. Skupiła się na doznaniach, których dostarczał jej Luke. Wszedł w nią, muskając ręką pośladki. Składał pocałunki na jej plecach, a potem zaczął się w niej poruszać. – Dobrze ci, Rachel? – zapytał. – O, tak. – Świetnie – powiedział gardłowym głosem. – Rachel, pamiętasz Euana i Michaela? Przyglądali ci się podczas kolacji. Założę się, że leżą teraz w łóżkach i wyobrażają sobie właśnie taką scenkę. – Wziął głęboki wdech. – Wyobrażają sobie, że obaj tutaj są. Siedzisz okrakiem na jednym. A on tkwi w tobie głęboko, tak jak ja teraz. – Każde słowo podkreślał mocnym pchnięciem. – A drugi… klęczy za tobą i dotyka cię. Gładzi twoje plecy, pośladki i piersi. Masz tak gładką skórę, że chce dotykać cię wszędzie. – Luke dotknął jej pleców i ścisnął pośladki. – A potem… robi to. – Przesunął palcem między jej pośladkami i delikatnie nacisnął wejście odbytu. Rachel krzyknęła, gdy wprowadził w nią palec i poruszył nim. Stanęła jej przed oczami scena z gabinetu Hollisa. Ona naga i rozłożona na jego biurku. On penetruje ją głęboko i natarczywie pobudza odbyt palcem. Zadrżała na to wspomnienie. Pamiętała, jaką odczuwała złość i wstyd, a równocześnie podniecenie. Teraz Luke robił to samo. Tyle że żywiła do niego zupełnie inne uczucia niż do bibliotekarza. Dlatego reagowała inaczej. Nie było w niej złości. Pragnęła go. Mimo to czuła wstyd. Jak gdyby sięgała po coś zakazanego i mrocznego. – Wyobrażasz to sobie? – wyszeptał Luke. – Nie będą

mogli ci się oprzeć. To będzie silniejsze od nich. A tobie też się spodoba. Prawda? Dwóch mężczyzn w łóżku z tobą. Dwóch mężczyzn wypełni cię swoją męskością, będą posuwali cię aż do zaspokojenia. Będą robić to na zmianę, a potem razem, w doskonałej synchronizacji. Słowa Luke’a wzmogły jej podniecenie. Jeżeli sugerował to, o czym myślała… Nie mogłaby. Nigdy tego nie robiła. Był zbyt duży. Bolałoby. Jednak jakaś ciemna cząstka jej duszy chciała tego. Jeden mężczyzna penetrujący jej waginę, a drugi zakazane miejsce. Przeszły ją ciarki, a Luke zaśmiał się łagodnie. – O, tak, Rachel. Za pierwszym razem będziesz przestraszona, niepewna, czy przyjmiesz ich obydwu. Ich pieszczoty pomogą ci się rozluźnić. Twoje ciało stanie się podatne. Będą cię całować i lizać, aż dreszcze przeszyją cię całą. Nie będą okrutni ani też nie zrobią nic wbrew twojej woli. Rozpalą cię tak, że będziesz błagać o więcej. Każą ci mówić, czego pragniesz. A kiedy powiesz, że chcesz poczuć ich obu w sobie, znowu zaczną cię pieścić. Przygotują cię. – Luke wyjął z niej palec i ponownie sięgnął do szuflady. Rachel poczuła coś zimnego i śliskiego na pośladkach. Gdy odgadła zamiary Luke’a, zesztywniała z przerażenia. Nawilżał ją, przygotowywał do penetracji, jaką przed chwilą opisał. – Gdy pomysł zacznie się urzeczywistniać – kontynuował – ponownie napniesz wszystkie mięśnie. Będziesz tego chciała, ale będziesz również czuła lęk. Że będzie bolało. Ale oni mają doświadczenie. Wiedzą, jak sprawić największą przyjemność przy odpowiedniej dawce bólu. Będą cię całować, muskać i gładzić. – Pocałował ją w kark i przesunął ręką wzdłuż kręgosłupa. Na chwilę wyszedł z niej, a potem jednym ruchem wtargnął w jej wnętrze. Rachel wyczuła jednak, że to nie penis ją wypełnia, lecz wibrator.

Mimowolnie napięła ciało. Luke głaskał ją i całował. – Rachel, odpręż się. To będzie dobre doświadczenie. Bardzo dobre. Lubisz, gdy cię tam dotykam. Tak? To będzie jeszcze lepsze, jeszcze mocniejsze. – Krzyknęła, gdy wsuwał się w nią. – Spokojnie, spokojnie – mówił, stopniowo wprowadzając penis w jej tylny otwór. Gdy zanurzył się w nią całkowicie, znieruchomiał na chwilę, pozwalając dziewczynie oswoić się z doznaniem. Rachel myślała, że to będzie upokarzające. Jej wnętrzności protestowały. Ale w końcu ból i strach minęły. Ogień pożądania wypełnił jej świadomość. Luke penetrował ją w najbardziej pierwotny sposób, jednocześnie wprowadzając wibrator w jej pochwę. – Gdy twoją śliczną cipkę będzie wypełniał jeden członek, a drugi będzie w twoim odbycie, to będzie właśnie takie uczucie. Poczekają, aż będziesz gotowa, oswojona. Wtedy odpowiednio się tobą zajmą. – Luke sięgnął do rękojeści wibratora. Zaczął nim poruszać. Równocześnie sam wchodził w dziewczynę długimi i powolnymi pchnięciami. Rachel krzyknęła. Uczucie było nie do opisania. W głowie miała mętlik. Tego, co teraz się działo, nie dało się porównać z żadnym z jej dotychczasowych doświadczeń. Była zdziwiona i zawstydzona, że tak łatwo dała się Luke’owi namówić. Jakaś inna jej część cieszyła się z tego. Rachel skryła twarz w poduszkach, aby stłumić jęki. Luke nie przerywał penetracji. Orgazm przyszedł szybko, prawie natychmiast, i był silniejszy niż kiedykolwiek. Całe jej rozgrzane ciało pulsowało. Wtedy Luke zastygł. Usłyszała jego krzyk i poczuła, jak głęboko w niej drży, przedłużając jej ekstazę. Nagle wszystko dookoła rozmazało się i Rachel zemdlała.

ROZDZIAŁ 11 Obudziła się w pustym łóżku. Chwilę leżała, zastanawiając się, czy to, co wydarzyło się w nocy, naprawdę miało miejsce. A może to był tylko sen? Obróciła się na bok. Ból, który przeszył jej ciało, upewnił ją, że to była rzeczywistość. Poprawiła poduszki i z zamkniętymi oczami opadła na nie. Nadal nie mogła uwierzyć w to, jak bardzo zatraciła się z Lukiem, że pozwoliła mu równocześnie penetrować się i pobudzać wibratorem. Wiedziała, że w dzisiejszych czasach takie praktyki nie były czymś wyjątkowym. Mimo wszystko wykraczało to daleko poza jej dotychczasowe przeżycia. Nie mieściło się w sferze doświadczeń jej znajomych. No, może z wyjątkiem Jennifer, choć Rachel nie miała co do tego pewności. Zrobiło się jej gorąco. Orgazm był tak silny, że na koniec straciła przytomność. Jej ciało pulsowało i drżało w spazmach ekstazy. Kiedy doszła do siebie, Luke obejmował ją czule. Nic nie powiedział, tylko delikatnie pogłaskał ją po włosach i ucałował w czubek głowy. Mieszanka wina, wiejskiego powietrza i zmęczenia, które czuła, spowodowały senność i Rachel zasnęła w objęciach kochanka. Gdzie był teraz? Otworzyła oczy i usiadła. Na poduszce obok leżał liścik napisany piórem. Rozpoznała staranne pismo Luke’a. Rachel, mam coś do zrobienia. Zobaczymy się po południu. Maggie Stewart przygotuje ci na śniadanie, cokolwiek będziesz chciała. Max twierdzi, że wie, gdzie spędzisz dzień. Chyba też wiem! Jeśli Max wie, dlaczego spała tak długo… Ale przecież nie mógł wiedzieć. Bo skąd? Domyślał się, że Rachel pójdzie do

biblioteki odkrywać skarby kryjące się w oprawach ze skóry. Popatrzyła na zegarek. Było wpół do dziesiątej. Wszyscy pewnie zjedli już śniadanie. Rachel nie miała ochoty na duży posiłek. Kawa i tost w zupełności zaspokoją jej głód. Wyszła z łóżka i stwierdziła, że nie czuje się ani trochę skacowana. Wzięła szybki prysznic, włożyła spodnie oraz koszulkę i zeszła na dół. Tak jak przypuszczała, jadalnia była pusta. Skierowała się do kuchni. Bill i Ben siedzieli pod stołem, a przysadzista, na oko pięćdziesięcioletnia kobieta rzucała im resztki jedzenia. – Dzień dobry – powiedziała Rachel nieśmiało. Kobieta odwróciła się w jej stronę z uśmiechem. – Dzień dobry. Ty pewnie jesteś Rachel. Maggie Stewart. – Wytarła ręce w fartuch. – Musisz umierać z głodu. Masz ochotę na jajecznicę? Rachel pokręciła głową. – Poproszę tylko o kawę i tosty. – Siedźcie tam. Ignoruj tę dwójkę, gdy zaczną żebrać. Uwielbiają tosty. Zresztą one wszystko lubią. Rachel odprężyła się. Dzięki Bogu Max nie miał gosposi w typie pani Danvers[8]. Nie byłby w stanie wytrzymać z taką heterą. – Mleko i cukier są tam. Jesteś tu pierwszy raz, prawda? – Maggie postawiła przed Rachel kubek z gorącą kawą. – Tak. Poznałam Maksa przez Luke’a i zaprosił mnie tu na weekend. – Tak, wspominał o tym. Rachel wypiła duży łyk kawy, usiłując ukryć zawstydzenie. Niemożliwe, żeby wiedziała. Max chyba nie mówi gosposi wszystkiego. Nie mógł przecież opowiedzieć jej, jak z Lukiem w miejscu publicznym doprowadzili ją do orgazmu. – Cieszysz się na dzisiejsze przyjęcie?

– Przyjęcie? – zdziwiła się Rachel. – Max nie wspominał o przyjęciu. Mówił tylko, że na weekend zaprasza kilka osób. – Cały Max – parsknęła Maggie. – Dziś wieczorem przyjedzie jeszcze kilku gości, ale nie będą nocować. Max zawsze o tej porze roku wydaje przyjęcie. – To chyba nie są jego urodziny – powiedziała trochę zaniepokojona. – Nie, to rocznica wprowadzenia się do domu. – Gosposia uśmiechnęła się. – Max przypuszcza, że dawniej organizowano tu bale maskowe. I właśnie to robi. Doroczne bale maskowe. Nie martw się o maskę. Max je zapewnia. – Mhm. – Rachel wypiła łyk kawy, a Maggie podała jej tosty. – Tam jest miód, marmolada i dżem malinowy. Częstuj się. – Wystarczy masło, dziękuję. Jadła łapczywie. Nie zdziwiła ją kudłata głowa na każdym z kolan i wpatrzone w nią dwie pary brązowych smutnych oczu. W końcu, ukradkiem rzuciła kawałek skórki pieczywa pod stół. Kiedy podniosła wzrok, na twarzy Maggie zobaczyła uśmiech. – Co? – zapytała Rachel. – Wiedziałam, że zmiękniesz. – Są takie urocze – usprawiedliwiała się Rachel. – Wiem. Ciężko się im oprzeć. – Bardzo ciężko. – Dziewczyna skończyła śniadanie i podeszła do zlewu. – Zostaw – powiedziała Maggie. – Później pozmywam. – Nie chcę, żebyś mi usługiwała – wyjaśniła Rachel. Maggie wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. – To moja praca. Skoro zmywam po innych, to po tobie też mogę. – Dziękuję. – Nastała chwila ciszy. – Gdzie są wszyscy?

Gosposia pokręciła głową. – Nie mam pojęcia. Wydaje mi się, że rano ktoś wybrał się do miasta. Pozostali mogą być dosłownie wszędzie. Spacerują albo poszli popływać. – Popływać? – Luke nie powiedział ci o basenie? – Nie. A szkoda. Zabrałabym kostium. Mogłabym spalić trochę kalorii po wczorajszej kolacji. – Może następnym razem – pocieszyła ją Maggie. – Mogę ci w czymś pomóc? – Nie. Wszystko jest pod kontrolą. Idź i odpoczywaj. W końcu po to tu przyjechałaś – powiedziała kobieta. – Do zobaczenia później. Rachel wyszła z kuchni i skierowała się prosto do biblioteki. Wczoraj Max pozwolił jej pomyszkować po półkach. Bardzo chciała bliżej przyjrzeć się pierwszym wydaniom wiktoriańskich powieści. Pół godziny przeczesywała regały. W końcu natrafiła na dwie niewielkie książeczki w skórzanych oprawach, ale bez tytułów. Wybrała jedną z nich i otworzyła na chybił trafił. To był pamiętnik. Drobne i staranne pismo sugerowało, że należał do kobiety. I to wykształconej. Rachel nie mogła oprzeć się pokusie i zabrała obie książki z półki. Zwinęła się w kłębek w dużym fotelu ze skóry i zaczęła czytać. Z każdą przeczytaną stroną jej ekscytacja rosła. To było coś wyjątkowego. Jeżeli opisana historia była prawdziwa, to George Randolph Burton, jeden z najważniejszych poetów i pisarzy ery wiktoriańskiej, miał gorący romans z autorką tego pamiętnika. Rachel dostała wypieków. Krążyło wiele domysłów na temat dzieł Burtona, a niektóre z jego wierszy adresowane były do nieznanej kobiety. Badacze przez lata usiłowali odgadnąć jej

tożsamość. Wyglądało na to, że Rachel właśnie znalazła rozwiązanie tajemnicy. Pamiętnik na pewno był prywatny, nieprzeznaczony dla szerszego kręgu odbiorców. Rachel zdziwiła jego śmiałość. Szczegółowo opisywał przebieg romansu. Ich pierwsze spotkanie i uczucia, jakie kobieta żywiła do pisarza. Ich pierwszy dotyk, pierwszy pocałunek. Nawet pierwszy raz, kiedy się kochali. Rachel czytała tak gorączkowo, że trzęsły się jej ręce przy przewracaniu stron. Coś takiego… Takie rzeczy są możliwe tylko w filmach. Każdy specjalista z jej dziedziny marzył o tym, że któregoś dnia odnajdzie listy albo rękopis ulubionego autora, dzieło wcześniej nieznane. Albo chociaż korespondencję, która rzucałaby nowe światło na życie artysty. Rachel dużą część swojego prawie ukończonego doktoratu pisała na podstawie dzieł Burtona. – Gdybym mogła to wykorzystać – powiedziała na głos. Byłby to doskonały materiał źródłowy obrazujący rolę kobiet w jego powieściach i życiu osobistym. Zaskoczył ją odgłos zamykanych drzwi. Podniosła głowę znad książki i zobaczyła, że Max przygląda się jej z uśmiechem. – O, cześć, Max. – Wstała z fotela. – Nie masz nic przeciwko temu, że tu jestem? Pozwoliłeś mi poszperać wśród książek. – Tak. – Nie odrywał od niej wzroku. Jego niebieskie oczy błyszczały światłem, którego nie umiała nazwać. – Znalazłaś coś godnego uwagi? – O, tak! – wyrwało się jej. – Mogę? – Podszedł do niej z wyciągniętą dłonią. Niechętnie podała mu pamiętnik. Spojrzał na książkę i uśmiechnął się szeroko. – Przypuszczałem, że na nią trafisz.

Max chciał, aby znalazła te pamiętniki. Specjalnie umieścił je w tym miejscu. – Miałam je znaleźć, tak? – rzuciła oskarżycielskim tonem. – Tak. – Popatrzył na nią uważnie. – Znam twoją sytuację zawodową. Luke mi opowiedział. To bardzo niesprawiedliwe. Gdyby tylko Gilson nie miał takiej przewagi… – Nie musisz mi o tym mówić – skomentowała oschle. – Praca, o której tak enigmatycznie wspominałem wcześniej… Cóż, chciałem po prostu lepiej cię poznać, zobaczyć, jaką jesteś osobą, zanim złożę ci propozycję. Luke był od początku pewien, że nadajesz się do tej pracy. – Luke o tym wie? – Kiedy znalazłem pamiętniki i zdałem sobie sprawę, czym są, zapytałem go, czy zna kogoś zainteresowanego twórczością Burtona albo przynajmniej osobę specjalizującą się w epoce wiktoriańskiej. Wtedy nie znał nikogo takiego. – Max umilkł. – Rachel, chcę wydać te pamiętniki. Potrzebuję osoby, która je zredaguje. Musi to być ktoś wrażliwy, kto zna ten okres i, oczywiście, rozumie Burtona. – Na jego ustach zawitał kpiarski uśmieszek. – Ktoś, kogo nie speszy charakter tych pamiętników. Rachel wpatrywała się w niego. Proponował jej coś, o czym marzyło tak wielu badaczy literatury. – Max, zdajesz sobie sprawę, że to marzenie każdego uczonego? Natrafić na nowy materiał, na coś, co przez lata było zaginione? I praca nad tym będzie przywilejem? – Miałem nadzieję, że tak do tego podejdziesz. To oznacza zgodę? – Oczywiście! – Rachel oparła się pokusie uściskania go. – Bardzo chcę nad tym pracować. Tylko że mam zobowiązania na uczelni podczas okresu wypowiedzenia. – Skrzywiła się. – Nie chodzi o lojalność wobec Gilsona. Może iść do diabła. Chcę być

fair wobec studentów. – To żaden problem. Znalezienie odpowiedniej osoby do pracy nad pamiętnikami zajęło mi sporo czasu. Kilka miesięcy zwłoki nie ma znaczenia. Będziesz miała elastyczny czas pracy. Jeżeli chcesz dokończyć doktorat na tutejszym uniwersytecie, też nie mam nic przeciwko temu. – W Londynie nie mogę go skończyć – powiedziała żałośnie. – Na pewno coś da się zrobić. Cieszę się, że wszystko ustaliliśmy. – Mocno uścisnęli sobie ręce. – Max, dzięki. Ratujesz mi życie. – Nie robię tego całkiem altruistycznie. Będziesz pracowała dla mnie, będziesz robiła to, co chcę. – Wiem – odpowiedziała. – A… Wolałbyś, żebym pracowała tu, czy mam zabrać materiały do Londynu? – To zależy od ciebie – powiedział. – Możesz to połączyć. Jak ci będzie wygodniej. Przypuszczam, że konieczny będzie dostęp do pewnych dokumentów, które są w Londynie. – Tak – z uśmiechem powiedziała dziewczyna. – Cieszę się, że będziesz moim szefem. Zatopił spojrzenie w jej źrenicach. – Myślę, że obydwoje będziemy z tego zadowoleni. Rachel miała przeczucie, że miał na myśli nie tylko pracę nad pamiętnikami. Przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie. Teraz rozumiała, dlaczego ją testował. Chciał sprawdzić, czy łatwo daje się zszokować. Najwyraźniej zdała egzamin śpiewająco. Inaczej nie zaproponowałby jej tej pracy. Co jeszcze mogła przynieść praca dla Maksa? W jej głowie pojawiały się różne możliwości. Uprawiają z Maksem miłość w basenie. Albo Maks i Stella. W trójkę pieszczą swoje ciała… Rachel wzdrygnęła się. Skąd u niej takie fantazje? Już to, że

Max był jej szefem, stawiało go poza jej zasięgiem. Do tego był przecież kuzynem Luke’a. – Myślę, że – dodał Max – powinniśmy uczcić to szampanem. Dziś wieczorem. – Luke nie uprzedził mnie o balu maskowym. Wczoraj także nikt o nim nie wspomniał. – To doroczne wydarzenie. Ludzie chyba przyzwyczaili się do niego – powiedział dość obojętnym tonem. – Nie wiem, jak powinnam być ubrana, ale wczorajsza sukienka to najbardziej elegancki strój, jaki mam. Max zaśmiał się. – Możesz przyjść na przyjęcie w spodniach. Luke wspominał, że bardzo rzadko nosisz spódnice. – Dlatego nalegałeś, abym na nasze pierwsze spotkanie włożyła spódnicę? – Skąd wiesz, że to ja nalegałem? – odparował. – Wydaje mi się, że zaczynam czytać w twoich myślach. – To ciekawe – uśmiechnął się. – Powodzenia zatem. Czy czegoś ci trzeba? – Tak. Czy mogę skorzystać ze skanera? – Ze skanera? – Max był zaskoczony. – Skopiuję pamiętniki. Będę mogła zacząć pracę nad nimi jeszcze dziś. Na wydrukowanej kopii będę mogła robić notatki, a oryginały pozostaną nienaruszone. – Jasne. Wiesz, gdzie jest mój gabinet. – Dzięki. – Masz ochotę na obiad? – Dopiero co zjadłam śniadanie. Zazwyczaj nie wstaję tak późno – zawstydziła się. – To przez wiejskie powietrze – powiedział. – Zwiększa apetyt i zapotrzebowanie na sen. Zwłaszcza u osób, które

przywykły do Londynu. – Daj spokój. – Mówię poważnie. Zapytaj Maggie, potwierdzi. – A może ma to związek z ilością wina, którą twoi kumple wlali we mnie wczoraj? Wybuchnął śmiechem. – To również. Pamiętaj, że jesteś moim gościem. Nie oczekuję, że od razu rozpoczniesz pracę nad pamiętnikami. – To, co przeczytałam, wzbudziło moją ciekawość – powiedziała cicho. – Chcę wiedzieć, co zaszło między Burtonem a autorką. – Ze mną było podobnie. Tak naprawdę, to wcześniej nie czytałem żadnych jego książek. Tylko tę, którą każą czytać w szkole średniej. Wtedy nie potrafiłem jej docenić. Bardziej interesowały mnie matematyka i ekonomia. – Nie mówiłam o tym Luke’owi, ale całą moją pracę oparłam właściwie na Burtonie. Mam wszystkie jego dzieła. Stare i wysłużone wydania w miękkiej oprawie. Zupełnie inne niż to. – Machnęła ręką w stronę półek wypełnionych tomami w twardych okładkach ze skóry. – Ale jeśli chciałbyś pożyczyć któryś z tytułów, to bardzo proszę. Max uśmiechnął się. – Jestem pewien, że współpraca wyjdzie nam na dobre. Przez resztę dnia Rachel skanowała i drukowała pamiętniki, a potem studiowała je, leżąc na łóżku w ulubionej pozycji – na brzuchu, podbródek wsparty na dłoni, a nogi zgięte w kolanach. Z zaczytania wyrwało ją pukanie do drzwi. Uniosła głowę. – Otwarte. Do pokoju wszedł Luke. – Cześć. Widzę, że jesteś zajęta. – Tak. – Gwałtownie zmieniła pozycję, siadając ze

skrzyżowanymi nogami. – Luke, wiedziałeś o tym, prawda? – O czym? – O pamiętnikach. – O jakich pamiętnikach? – Twarz Luke’a nie zdradzała żadnych emocji. – Luke, już koniec z tajemnicami. Znalazłam pamiętniki w bibliotece. Wiedziałeś o nich i o tym, że Max chce je wydać. I że szuka specjalisty, kogoś, kto nie będzie miał problemów z redagowaniem treści erotycznych. Luke skrzywił się. – Tak, wiedziałem. Nie mogłem ci powiedzieć, bo obiecałem Maksowi. W końcu to jego pamiętniki i od niego zależało, kogo zatrudni. – Powiedział, że prosił cię o znalezienie kogoś. – Tak. – I poleciłeś mnie. Luke przytaknął. – Stąd to zaproszenie do restauracji i tu na weekend. – Tak. Przepraszam. Choć nie okłamałem cię. – Chyba że milczenie uznamy za kłamstwo. – Rachel, naprawdę nie mogłem ci powiedzieć. – Wiem. – To co? Zgodziłaś się? Kiwnęła głową. – To wybawienie. Mam zagwarantowaną pracę. Coś, na co będę czekać z niecierpliwością – Uśmiechnęła się szeroko. – To spełnienie marzeń niejednego humanisty. – Prawie żałuję, że nie jestem ekspertem w tej dziedzinie – powiedział Luke i usiadł obok Rachel. – Co włożysz na dzisiejszą imprezę? – Ach, impreza. Nic mi nie powiedziałeś.

– Zapomniałem – Zapomniałeś? – zapytała z niedowierzaniem. – Maggie powiedziała, że to coroczne przyjęcie, a ty zapomniałeś? – Wyleciało mi z głowy – tłumaczył się. – Naprawdę – mówił szczerze. – Nie ma tu drugiego dna. – Jak ludzie ubierają się na tę imprezę? – Podobnie jak wczoraj. Max dostarcza maski. – Maggie wspominała o tym. – Chciało się jej śmiać. – Max powiedział, że mogę włożyć spodnie, jeśli chcę. – Widzę, że wywarłaś na nim ogromne wrażenie. Max ma bardzo skrystalizowany wizerunek kobiety i nie mieszczą się w nim spodnie. – W takim razie ponownie włożę czarną sukienkę – stwierdziła dziewczyna. Luke popatrzył na zegarek. – Nie zdążymy skoczyć do Norwich na zakupy. Nawet jeśli robisz je w ekspresowym tempie. – Pocałował ją namiętnie. – Może w zamian umyję ci plecy? – A ta propozycja ma drugie dno? – Tak. – Tak myślałam. Wstał i pociągnął ją za sobą. – Chodź. Kiedy weszli do łazienki, Luke przyciągnął dziewczynę do siebie i namiętnie ją pocałował. W odpowiedzi na pieszczotę Rachel zarzuciła mu ręce na szyję i rozchyliła usta. Luke chwycił ją za ręce i całował palec po palcu z taką czułością, że przeszły ją dreszcze. Potem zatkał wannę korkiem i odkręcił kurek. Dodał relaksującego płynu do kąpieli, którego Rachel użyła wczoraj. Odwrócił się w jej stronę. Widziała w jego oczach pragnienie.

Delikatnie pocałował dziewczynę w usta, a pod nią ugięły się nogi, kiedy lekko przygryzał jej wargę, a potem wodził po niej językiem. Gdy otworzyła usta, wsunął w nie język, pogłębiając pocałunek. Rosło w niej podniecenie. Rachel wygięła plecy, a Luke wyszarpał koszulkę z jej dżinsów i stopniowo rozpinał guzik po guziku. Ciało dziewczyny przeszywały dreszcze podniecenia. Całując ją, zsuwał z jej ramion koszulkę, aż spadła na podłogę. Pewnym ruchem odpiął jej stanik i pozwolił mu opaść obok. Kiedy dotknął jej piersi i potarł kciukami twardniejące sutki, dziewczyna westchnęła z rozkoszy. Chciała czuć na sobie jego usta. Zapragnęła, aby ssał jej sutki, chwytał je zębami i delikatnie przygryzał, zwiększając stopień pobudzenia. Luke przesunął dłonie po bokach Rachel i rozpiął jej spodnie. Zsuwając je na biodra, głaskał miękkie pośladki dziewczyny. Zostawił tak rozpięte dżinsy i powoli pocałunkami schodził w dół. Całował i lizał każdy centymetr jej skóry. Kiedy dotarł do piersi, z lubością powąchał skórę Rachel. Skupił się na jednym z różowych stożków i ssał go delikatnie. Dziewczyna jęknęła, a Luke przeniósł pieszczotę na drugą pierś. Drażnił sutek, a potem wziął go do ust. Językiem i zębami pobudzał brodawkę, aż Rachel westchnęła z zadowolenia. Uklęknął i całował jej brzuch. Równocześnie ściągał spodnie, zagarniając przy tym jej figi. Dziewczyna wsparła się na kochanku, aby utrzymać równowagę, gdy zdejmował z niej ubranie. Muskając skórę wokół pępka dziewczyny, obwiódł jego zarys czubkiem nosa. W końcu zrobił jej malinkę. – Luke! – Rachel zachichotała. Poczuła lekki zawód, gdy wstał. Liczyła, że doprowadzi ją do kolejnego oszałamiającego orgazmu, pieszcząc jej wzgórek

językiem i ustami. Tymczasem sprawdził temperaturę wody, wziął dziewczynę na ręce i ułożył w wannie. Potem podwinął rękawy. – Pochyl się – powiedział, klękając przy wannie. Namydlił dłonie. Rachel zamknęła oczy i rozkoszowała się tym, jak Luke mył jej plecy, a potem spłukiwał z nich pianę. Jego dotyk był bardzo delikatny i pewny. Wprawił ją w niebiańskie odprężenie i zmysłowy nastrój. – Jak się czujesz? – zapytał. Popatrzyła na niego z uśmiechem. – Zrelaksowana, szczęśliwa i napalona jak diabli. – Dobrze – odpowiedział i namydlonymi rękami powędrował ku piersiom dziewczyny. – Jesteś piękna, taka soczysta i apetyczna. Ręce same rwą się do ciebie. Podniecał ją jego ochrypnięty głos. – Nie narzekam. – Wiem. – Mył całe jej ciało. Zaczął od stóp i stopniowo przesuwał się w górę, masując łydki i czuły punkt za kolanem. Rachel po prostu przyjmowała pieszczoty. Zaciekawiło ją, kto nauczył go tych zabiegów. Może Stella. Ktokolwiek to był, Rachel dziękowała teraz tej osobie. Dotyk Luke’a był pewny, silny i jednocześnie łagodny. Pragnęła poczuć jego dłonie na wzgórku Wenery. Chciała, aby wsunął w nią głęboko palce i rozładował skumulowane napięcie. Rozsunął jej uda, jak gdyby czytał jej w myślach. Jego palce przebiegały lekko po miękkościach jej pochwy. Rachel przeszywały dreszcze. Czekała na głębszy dotyk, na palce wślizgujące się w nią. Ale Luke nachylił się tylko nad nią i pocałował ją w usta. – Jesteś gotowa. Wyskakuj. Spłukał jej ciało i wypuścił wodę. Owinął dziewczynę

ręcznikiem i wyniósł z wanny. Delikatnie i dokładnie wytarł każdy centymetr jej ciała. Zanim skończył, Rachel czuła, że nie zapanuje nad żądzą. Nie mogła się doczekać, kiedy dokończy to, co zaczął w wannie. – Luke, nie drocz się. – Nie droczę się. Chcę mieć pewność, że jesteś odpowiednio odprężona. – I? – Myślę, że już jesteś gotowa. – Zrzucił z siebie ubranie. Rachel przyglądała się mu z uśmiechem. On też był gotowy. Nabrzmiały penis zdradzał, jak bardzo Luke się podniecił. – Pragnę cię – powiedział łagodnie. – Odwróć się. Gdy stanęła tyłem do niego, objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Jego naprężony członek ułożył się między jej pośladkami. Przypomniała sobie zeszłą noc i poczuła przyjemne dreszcze. Chciał ponownie penetrować ją w ten sposób czy miał inny pomysł? Oparł brodę na jej ramieniu i wyszeptał prosto do jej ucha: – Rachel, jedną z fajniejszych rzeczy w łazienkach Maksa są lustra. Są wszędzie. Możesz widzieć wszystko, co robię. Rachel popatrzyła na lustrzaną ścianę. Była zaparowana, ale i tak ich odbicia były widoczne. Widziała i czuła, jak Luke przesuwa dłoń na jej brzuch. Mogła obserwować, jak ściska jej piersi. Patrzenie na to było równie podniecające, jak odczuwanie. – Pochyl się – spokojnie poinstruował kochankę. – Połóż ręce na wannie. Rachel wykonywała jego polecenia. Luke także się pochylił, ale najpierw przetarł zaparowane lustro ręcznikiem. Potem delikatnie zmienił ustawienie ciała partnerki. Rozsunął jej nogi i dociskając się mocniej do jej pleców, skłonił ją do

wypchnięcia pośladków nieco bardziej w górę. – Popatrz. Była w szoku. W tej pozycji wyglądała wulgarnie. – Nie. Wyglądasz pięknie – zapewnił ją. Przeraziła się, że znowu bezwiednie wypowiedziała na głos swoje myśli. – Ja… – Wszystko w porządku. – Gładził jej pośladki. – Doskonały kształt serca. Och, Rachel. Szkoda, że nie widzisz tego co ja. Twoja cipka jest taka piękna. Wszystkie odcienie czerwieni, od głębokiego szkarłatu po lekki róż. Błyszczysz, jakby ktoś pomalował cię płynnym miodem. Nie oprę się twojej pokusie. Chcę się wgłębić w to cudo. – Zbliżył czubek twardego członka do jej dziurki. Rachel zachłannie pchnęła biodrami do tyłu i Luke wszedł w nią głęboko z pomrukiem. – Jak dobrze – mówił. – Ubóstwiam być w tobie. Ciepłej, wilgotnej i gościnnej. Jesteś urocza. Niezaprzeczalnie wspaniała. – Wykonywał biodrami posuwiste ruchy. Rachel zapatrzyła się w lustro. Gdy wycofał się z niej na chwilę, zobaczyła jego błyszczącego od wilgoci fiuta. Gdy z powrotem w nią wszedł, jej ciało poruszyło się, a piersi zafalowały. – Rachel – Luke położył dłonie na jej pośladkach – tu także jesteś piękna. Masz tak gładką skórę. A przy tym tak jędrną. Lubię cię dotykać. – Ścisnął jej pośladki. – A tu… – Przyłożył kciuk do różowej dziurki odbytu, przez co napięła wszystkie mięśnie. Luke pocałował ją w ramię. – Nie zrobię tego – zapewnił. – Nie teraz. Twoje ciało musi przywyknąć. Nie chcę psuć wspomnień wczorajszej nocy. – Spąsowiała, ale zanim zdążyła coś powiedzieć, dodał: – Mnie także było wspaniale. Teraz jednak chcę dotykać cię w ten sposób. – Zwilżył opuszek palca i bardzo delikatnie masował ją bez penetracji.

Wspomnienia Rachel były tak silne, że odczuwała pieszczotę ze zwiększoną siłą, prawie jakby był w niej. Kiedy zwiększył tempo masażu, dziewczyna zamknęła oczy. I zanim się zorientowała, znów poczuła spazmy orgazmu. Luke pulsował w Rachel, w podnieceniu wykrzykując jej imię. Wyszedł z niej dopiero, gdy skończyły się dreszcze. Zaniósł ją do wanny, umył i okrył ręcznikiem. – Lepiej będzie, jak pójdę do siebie, a ty się ubierzesz. – Potarł nosem o jej nos. – Inaczej żadne z nas nie dotrze na imprezę. – Wiem – odpowiedziała z uśmiechem. – Do zobaczenia później. – Pocałował ją i wyszedł z łazienki. [8] Bohaterka powieści Daphne du Maurier Rebeka.

ROZDZIAŁ 12 Rachel ubierała się powoli. Była rozleniwiona. Ogarnął ją błogostan. Nie była w nastroju na przyjęcie. Miała ochotę pójść do kuchni, zabrać całą furę kanapek i wrócić do łóżka z Lukiem. Na przemian zaspokajać głód pieszczot i podniebienia. Wiedziała jednak, że byłoby to niegrzeczne i samolubne. Przecież Max zaprosił ich na weekend. I zapowiedział uczczenie szampanem ich nowo nawiązanej współpracy. Nie mogła go zawieść. Luke zapukał do drzwi akurat, gdy kończyła nakładać makijaż. – Od Maksa. – Podał jej maskę. Przyglądała się jej bez słowa. Była to stara wenecka maska, zakrywała tylko górną część twarzy, a mimo to zapewniała całkowity kamuflaż. Rachel założyła ją i przejrzała się w lustrze. W odbiciu zobaczyła kobietę o czerwonych pełnych ustach, ubraną w czarną sukienkę. Górną część twarzy miała ozdobioną pawimi piórami. Kolor porcelanowej maski był prawie identyczny jak barwa jej skóry. Wokół oczu maska miała wzór domina – maska w masce. Tuż nad górną wargą, imitując pieprzyk, błyszczał niewielki brylancik. – Wyglądasz niesamowicie. Nie chcę niszczyć ci makijażu. – Luke stał za jej plecami, a rękami obejmował ją w talii. – Ale tak bardzo chciałbym cię pocałować. – Musnął ustami skórę szyi, a dziewczynę przeszły dreszcze. – Luke… – Później – obiecał, wypuszczając ją z objęć bez szczególnego ociągania się. – Jaką masz maskę? – zapytała.

Uśmiechnął się i założył ją. Jego maska zakrywała całą twarz. Przedstawiała człowieka lasu, a skomponowana była z dębowych liści. Rachel zaśmiała się. – Pasuje ci do kamizelki. – Jej zielony jedwab był bogato zdobiony, co kontrastowało ze spokojnym czarnym smokingiem, białą koszulą i czarną muchą. Luke zdjął maskę i trzymając ją na wyciągnięcie ramion, przyglądał się jej. – Rachel? – Tak? – Mogę cię o coś poprosić? – Jasne. Zamyślił się. – Nie wiem, jak to powiedzieć. – Najlepiej prosto z mostu. – Dobra… Czy zrobisz coś dla mnie dziś wieczorem? – Zależy co. Przyciągnął dziewczynę do siebie, zbliżył usta do jej ucha i polizał je. – Chciałbym, żebyś zdjęła majtki. – Teraz? – Tak. To będzie bardzo podniecające tańczyć z tobą, wiedząc, że nie masz ich na sobie. A później może pokażę ci ogród różany. Rachel rozważała jego słowa. – Chcesz, abym poszła na przyjęcie bez majtek? – Tak. – Pogładził ją po pośladkach, a potem zaczął podciągać materiał sukienki. Podszewka była śliska, więc z łatwością zadarł dolną część stroju. – Luke, ja… – Zbyt ekstrawaganckie, tak? Rozdrażnił ją lekko drwiący ton Luke’a. Uniosła brodę i

powiedziała: – Nie. – Czemu więc tego nie zrobisz? – Błyszczały mu oczy. – Nikt nie będzie wiedział. Tylko ty i ja. Oczywiście jeśli wolałabyś… – Niedopowiedzenie było oczywiste. Gdyby wolała tego nie robić, wyszłaby na tchórza. Nie chciała tracić w jego oczach. – Zgoda. – Świetnie. – Wsunął kciuki pod gumkę i klęknąwszy, zaczął zdejmować jej koronkową bieliznę. Rachel oparła się o niego i uniosła stopy, aby mógł do końca pozbyć się fig. Delikatnym dotykiem zmusił dziewczynę do rozszerzenia nóg. – Piękna – wyszeptał. – Nie potrafię ci się oprzeć. – Pocałował wewnętrzną stronę jej ud. Rachel zamknęła oczy, gdy poczuła jego oddech. Długim pociągnięciem języka dotknął jej cipki. Palcami rozchylił wargi sromowe. Dziewczyna jęknęła w przypływie rozkoszy, a on zaczął drażnić językiem jej łechtaczkę. Luke wsunął jeden palec w jej wilgotne i rozgrzane wnętrze. Powolnymi ruchami przesuwał go w górę i w dół, mocno rozpalając dziewczynę, aż niemal wiła się pod wpływem jego pieszczoty. Lekko przykucnęła, próbując głębiej poczuć go w sobie. Właśnie miała wpleść dłonie w jego włosy i dać mu znać, że pragnie więcej, kiedy on nagle wstał. Zdziwiona i rozczarowana otworzyła oczy, czując, jak mężczyzna opuszcza materiał sukienki na jej pośladki. – Luke? – Później. – Rzucił jej wygłodniałe spojrzenie. – To tylko przedsmak wieczoru. – Nie możesz tak robić. Podnieciłeś mnie i wiesz o tym. – Wiem bardzo dobrze. – Musnął palcami jej piersi,

przebiegając po nabrzmiałych sutkach. – Zrobiłeś to z premedytacją – rzuciła oskarżycielsko. – Tak. Wystarczająco cię pobudziłem. – To znaczy? – Z każdym krokiem będziesz czuć przyjemne łaskotanie. Będziesz myślała o tym, co zrobimy później. A kiedy już znajdziemy się w różanym ogrodzie, nie będziesz mogła nad sobą zapanować. Każdy mężczyzna, który zatańczy z tobą, będzie czuł delikatny piżmowy zapach. Będą wiedzieli, jak bardzo jesteś podniecona, jak bardzo gotowa na przyjęcie mężczyzny. Rachel oblał rumieniec. – Luke! – Oczywiście – ciągnął – w każdej chwili możesz włożyć majtki i udawać, że to się nie wydarzyło. – Mam wrażenie, że starasz się mnie sprowokować. – Jasne, że tak – przyznał. – Robię to z pobudek osobistych. – Otarł usta z wilgoci, która na nich pozostała – Jesteś gotowa? – Tak. – Chodźmy. – Włożył maskę i wziął Rachel pod rękę. Czuła rozkoszne łaskotanie przy każdym kroku. Tak jak zapowiadał Luke. Była zbyt bliska orgazmu, by mogła przestać o nim myśleć. Wyobrażała sobie, jak po jej udach spływają lepkie krople i roztaczają wokół swój zapach. Każdy, kto podejdzie wystarczająco blisko, będzie mógł go poczuć. Była zszokowana, ale równocześnie świadomie poddawała się tym doznaniom. Na dole spotkali się z Maksem. Na tył głowy miał założoną maskę arlekina. Podobnie jak Luke, ubrany był w smoking i muszkę. – Wyglądasz pięknie – powiedział, całując ją w dłoń.

– Dziękuję. Max wziął dziewczynę pod ramię. – Chodź. Obiecałem ci szampana. – Popatrzył na Luke’a – Nie masz nic przeciwko, że ukradnę ci ją na chwilę? – Oczywiście, że nie. – Luke uśmiechnął się. – Zobaczymy się później. – Miał roziskrzone oczy. Rachel oblizała wargi. Wiedziała, że to oczywisty sygnał, ale nie mogła się powstrzymać. Max zaprowadził ją do jadalni. Krzesła były porozstawiane po całym pomieszczeniu, a stół ustawiony pod ścianą. Maggie przygotowała wyśmienity bufet. Były tu koreczki z wędzonym łososiem, ser brie zapiekany w cieście filo i duży wybór sosów. Oprócz tego sałaty oraz przekąski – kiełbaski koktajlowe, orzeszki i chipsy. – Częstuj się – powiedział Max i podał jej kieliszek szampana. – Na zdrowie. Za owocną współpracę. Rachel powtórzyła toast i stuknęli się kieliszkami. Zorientowała się, że pili znakomity trunek. Szampan miał mocną cytrynową nutę podkreśloną przez rozkoszną łagodność bąbelków. Doskonały. Wypiła kolejny łyk, smakując aromat. – Wspaniały – powiedziała. Z pokoju obok dobiegły ją ciche dźwięki delikatnej muzyki jazzowej. To nie było nagranie. Max wynajął zespół. Do jadalni napływali goście – mężczyźni w smokingach i kobiety w czarnych koktajlowych sukniach lub jasnych taftowych kreacjach balowych. Wszyscy mieli maski na twarzach. – Kiedy wpadłeś na pomysł organizowania balów maskowych? – zapytała Rachel. – Dawno temu – powiedział z uśmiechem. – Fantastyczna zabawa. Ludzie łatwiej nawiązują kontakty i są bardziej śmiali, gdy mają maski i nikt nie wie, kim są.

– Nie dotyczy to ciebie. – Przywilej gospodarza. Skrywając się za maską, możesz być, kim chcesz. – Popatrzył jej przez ramię i odrobinę się zachmurzył, a potem nałożył maskę. – Przepraszam na chwilę. Muszę z kimś porozmawiać. Dasz sobie radę sama, prawda? – Jasne, że tak. Poszukam Luke’a albo po prostu wmieszam się w tłum i będę udawać dobrze urodzoną damę z Wenecji. Max z aprobatą kiwnął głową. – Myślę, że długo nie pozostaniesz sama. Rachel podeszła do stołu i wybrała kilka przekąsek. Jadła powoli, rozkoszując się smakiem potraw. Potem nalała sobie drugą lampkę szampana i postanowiła rozejrzeć się za Lukiem. Wciąż słyszała słowa Maksa: „Skrywając się za maską, możesz być kim zechcesz”. Biorąc pod uwagę ilości szampana, jakie zostaną tu skonsumowane, będzie to naprawdę niezła impreza. Przeszła do salonu, gdzie grał zespół, i przez chwilę obserwowała muzyków. Nawet zespół miał maski – piosenkarz, pianista i gitarzysta. „Pewnie to nie ich pierwszy występ u Maksa”, pomyślała, sącząc szampana. Ktoś położył rękę na jej ramieniu, więc odwróciła się. Nawet gdyby nie miał maski, nie rozpoznałaby go. Mężczyzna był bardziej barczysty niż Euan czy Michael. Nie był to też Luke – nie miał maski człowieka lasu ani zielonej kamizelki. – Zechcesz zatańczyć? – zapytał. Mówił cicho i grzecznie. W jego głosie nie było nic z londyńskiego skrzeczenia, co zachęciło Rachel. – Z przyjemnością. Odstawiła pusty kieliszek i dała się poprowadzić nieznajomemu na parkiet. Był bardzo dobrym tancerzem. Poruszał się lekko i doskonale prowadził Rachel, mimo że tak naprawdę nie znała kroków. Przychodziło mu to bez wysiłku.

Kiedy utwór się skończył, mężczyzna ukłonił się wytwornie i pocałował dziewczynę w dłoń. – Dziękuję. – Moja kolej – usłyszała za sobą. Nie wiedziała, kim jest. Nie rozpoznała głosu. Ale co tam. Przecież była na balu. Tej nocy dzięki masce mogła być, kim chciała. Z uśmiechem przyjęła zaproszenie. Zatańczyła z nim do dwóch piosenek z rzędu. Potem przyjęła jeszcze dwie propozycje. Kolejną odrzuciła, tłumacząc ze śmiechem, że potrzebuje przerwy. Wróciła do jadalni, wzięła kolejny kieliszek szampana i poszła szukać Luke’a. To, że tańczyła z tymi wszystkimi mężczyznami i nie miała na sobie bielizny, o czym oni nie mieli pojęcia… Sama nie wiedziała, czy podniecało ją to, zniesmaczało czy przerażało. Niemniej silnie odczuwała własne pobudzenie. Zacisnęła wewnętrzne mięśnie i jej krocze zaczęło pulsować. Ech, gdyby Luke był tu teraz. Może, tak jak obiecał, zabrałby ją do ogrodu i zaspokoił. Tak tego potrzebowała. Dopiła szampana. Albo zatańczy z nią i będzie kusił oraz drażnił dotykiem. Doprowadzi ją do szaleństwa, wiedząc, że już jest na krawędzi. W końcu zlituje się nad nią i zabierze do pokoju. W tym momencie ktoś dotknął jej ramienia. Odwróciła się. – Luke! – Od razu go rozpoznała. Miał maskę, ale wzrost, budowa ciała i piękna zielona kamizelka wystarczyły. Jeśli ktoś miałby taką samą maskę jak Luke, potrafiłaby ich rozróżnić. Nie zareagował na jej powitanie. Wyjął pusty kieliszek z jej dłoni i poprowadził ją do tańca. Jego ruchy były płynne. Widać było, że pobierał lekcje tańca, gdy był młodszy. A może jakaś kobieta go nauczyła. Starsza kobieta, kochanka, która przekazała mu także inną wiedzę. Odrzuciła te myśli. Tańcząc walca, wyszli na patio. Mimo że noc była ciepła, nikogo nie było na zewnątrz.

Rachel uśmiechnęła się. – Niech zgadnę. Idziemy do różanego ogrodu? Kiwnął głową. Najwyraźniej odgrywał rolę zamaskowanego mima. Urozmaicenie. Skoro tak chciał się bawić, to… Przypomniała sobie, jak nakłaniał ją do zdjęcia bielizny, i przeszył ją przyjemny dreszcz. Objął ją ramieniem i prowadził w stronę ogrodzenia. Rachel nie miała czasu zwiedzić okolic domu, bo tak bardzo pochłonęła ją biblioteka Maksa. Na tyłach budynku znajdował się ogród francuski z lawendą, przyciętym bukszpanem, pachnącymi ziołami i marmurowymi rzeźbami na cokołach. W ogrodzeniu były małe zielone drzwi. – Prowadzą do ogrodu? Przytaknął i otworzył furtkę. Tajemniczy ogród okazał się różanym zaułkiem. Rachel wyobraziła sobie, jak musiało być tu pięknie w noc świętego Jana. Zapach angielskich róż przesyca wtedy powietrze, a księżyc połyskuje na płatkach kwiatów. Do lata było jeszcze daleko, więc róże były tylko pączkami. Mimo to ogród zachwycał pięknem. Chciała zdradzić Luke’owi swoje myśli, ale on przejął inicjatywę. Obejmując ją w talii, przycisnął plecami do siebie. Poczuła, jak jest ciepły i podniecony. Ręką powędrował do jej jędrnych piersi i delikatnie ścisnął jedną. Jej sutki zareagowały od razu. Mężczyzna mruknął z zadowoleniem. Drugą ręką gładził jej brzuch. Byli sami. Nikt nie wiedział, gdzie poszli, i nikt nie mógł ich zobaczyć. Bardzo pragnęła kochać się z nim tu i teraz. Czuła, jak unosi materiał jej sukienki. Odrzuciła głowę do tyłu, nie otwierając oczu, i ściskając jego ramiona, chłonęła intensywne doznania. Zrobi to. Rozbierze ją i zerżnie. Obnażył jej pośladki, przeciągnął dłonią po jej udzie, dotarł do krocza i

zaczął pieścić jej cipkę. Była mokra i zapragnęła, by wszedł w nią głębiej. Mężczyzna odwlekał ten moment, zwodził ją, aż w końcu utorował sobie palcami drogę do jej dziurki. Cicho pojękiwała, gdy przesuwał palcem po satynowym rowku. Uniósł do jej ust swoją dłoń. Nie otwierając oczu, całowała jego palce. Wiedziała, że jest tak samo podniecony jak ona. Czuła jego twardniejącego fiuta. Odwróciła się przodem do niego. – Dokończ to, co zacząłeś na górze. – Była to na poły prośba, na poły rozkaz. Nic nie powiedział. Rachel wiedziała, na co czekał. – Weź mnie – powiedziała. – Chcę, żebyś mnie przeleciał. Tu i teraz. Chcę mieć cię głęboko w sobie. Chcę czuć, jak mnie wypełniasz. Pragnę cię. – Rozpięła jego eleganckie spodnie. Jego członek naprężał materiał jedwabnych bokserek. Rachel delikatnie ucisnęła podniecone prącie i zsunęła spodnie razem z bielizną. Mruknął i podniósł dziewczynę, opierając ją o ogrodzenie. Nie zwracała uwagi na bluszcz wplątujący się jej we włosy ani na kruszący się murek. Teraz najważniejsze to poczuć Luke’a w sobie. Zarzuciła ręce na szyję kochanka i dla utrzymania równowagi wsparła się o niego. Nogi oplotła mu wokół pasa. Mężczyzna wypiął nieco biodra i dziewczyna poczuła, jak wślizguje się w nią. Jęknęła zadowolona. Wspaniale było czuć go wypełniającego jej pożądanie. Mężczyzna wykonywał posuwiste ruchy, starając się równocześnie utrzymać dziewczynę opartą nieruchomo, aby nie zniszczyć jej sukienki na szorstkiej powierzchni murku. Odchyliła głowę. Niech zdejmie tę cholerną maskę, aby mogła go gorąco całować! A, do diabła z tym. Rytm ich ciał był ważniejszy niż wszystko inne.

Podniecenie stopniowo rosło, kumulowało się w ciele Rachel. Miała wrażenie, że stapia się z nocą. Chciała wyć, wykrzykiwać pragnienia do księżyca. Szczytowała z imieniem kochanka na ustach. Jej ekstaza doprowadziła go do orgazmu. Mężczyzna postawił dziewczynę na ziemi, wygładził sukienkę, a potem doprowadził do ładu swój strój. Irytowało ją to, że nadal miał maskę na twarzy i nie pocałował jej. Postanowiła jednak to przemilczeć. Poza tym ona także była w masce. Bez słowa przeciągnął palcem po jej dolnej wardze i wyprowadził z ogrodu. Kiedy zamykał furtkę, Rachel zobaczyła inną parę stojącą za jednym z posągów, ukrytą przed wścibskimi spojrzeniami. Zarumieniła się. Cholera! Musieli słyszeć jej ekstatyczny krzyk, domyślali się, co robiła. Choć z drugiej strony mogli być tak pochłonięci sobą, że niczego nie zauważyli. Oparty o posąg mężczyzna przytrzymywał się rowkowanej kolumny. Kobieta klęczała przed nim. Miała obnażone piersi. Jej alabastrowa skóra błyszczała w świetle księżyca. Ciemne i duże sutki wyraźnie sterczały. Mężczyzna najwidoczniej pieścił je przed chwilą. Spodnie miał opuszczone do połowy ud, tak samo i slipki. Kobieta poruszała głową, wykonując szybkie fellatio. Rachel osłupiała. Zupełnie się tego nie spodziewała. Ku jej zaskoczeniu Luke nie zaprowadził jej do domu. Pociągnął ją w stronę tamtej pary. Chciała zaprotestować, lecz przyłożył palec do jej ust, uciszając ją. Kiedy podeszli bliżej, Rachel zauważyła, że mężczyzna nie miał na twarzy maski. Widocznie zdjął ją i rzucił na trawę, bo obok leżała maska arlekina. Rachel odruchowo popatrzyła na twarz mężczyzny, wzdychającego z rozkoszy w czasie oralnych pieszczot. To był Luke. Nie znała jego partnerki. Chciała skonfrontować się ze swoim towarzyszem, zapytać, kim, u diabła, jest i czemu tak z nią pogrywał, ale był szybszy i zakrył

jej usta dłonią. – Ciii – wyszeptał jej do ucha. – Wszystko w swoim czasie. Trzymał ją blisko siebie, gdy zbulwersowana i zafascynowana patrzyła, jak inna kobieta zadowala Luke’a. Jego pomruki i jęki docierały do Rachel jakby zza ściany. Dobrze jej znane odgłosy wydawały się teraz obce. Tym razem nie uczestniczyła w jego rozkoszy. Poruszona Rachel pozwoliła obcemu mężczyźnie, któremu przed chwilą się oddała, zaprowadzić się z powrotem na bal. Nadal nie całkiem rozumiała, co się wydarzyło. Luke wiedział, że kobieta dogadzająca mu nie była nią. Miała inną maskę, inną sukienkę. Nawet jej włosy były innego koloru. Jak mógł to zrobić Rachel? Wtedy przypomniała sobie, że już pierwszego popołudnia w Hilbury kochała się ze Stellą. A przed chwilą z zupełnie obcym człowiekiem. Nie dość, że nie znała jego imienia, to nawet nie wiedziała, jak wygląda. Zatrzymała się na patio. – Chcę zobaczyć twoją twarz. Kiwnął głową i zdjął maskę. Zaskoczona Rachel gapiła się na mężczyznę. Nie znała go. Nigdy wcześniej go nie spotkała. Przez chwilę podejrzewała, że maska arlekina leżąca na trawniku należała do gospodarza i jej tajemniczym kochankiem był Max. Teraz już wiedziała, że się myliła. – Kim jesteś? – zapytała. – Mam na imię Edmund. – Jesteś kolegą Maksa? – I Luke’a. – Byłam pewna, że jesteś Lukiem. Popatrzył na nią, unosząc brwi. – Luke był… zajęty. Sama widziałaś. – Ale masz jego maskę i kamizelkę. – Edmund przytaknął.

– Czyli Luke wiedział, że wezmę cię za niego? – Tak – potwierdził. – Ale dlaczego? – zapytała ze złością. – A dlaczego nie? – padła irytująca odpowiedź. – Rachel, jesteśmy na imprezie. – Skąd wiesz, jak mam na imię? – Max mi cię pokazał. Westchnęła. – Chyba się pogubiłam. Mężczyzna uśmiechnął się i pogładził ją po twarzy. – Nie złość się. Max uwielbia rozkosz. I lubi dawać ludziom to, czego chcą. Ty chciałaś zaspokojenia, tak? Oczywiście, że tak. Wiedział o tym od razu, gdy zawędrował dłonią między jej nogi. – Wiedziałeś, że jestem… nie do końca ubrana? – Luke mi powiedział. – Zaplanował to? – Nie. Naprawdę zamierzał być z tobą, ale zmieniły się okoliczności. – Rozumiem. Edmund nałożył maskę. – Słuchaj, jeśli chcesz się z nim pokłócić, zrób to później. Teraz mam ochotę na szampana i taniec. Jesteśmy na balu maskowym. Możesz tu zostać i dąsać się albo mi potowarzyszyć. Wybór należy do ciebie. Wybór. Decyzja. Wyglądało na to, że Max lubił bawić się ludźmi, stawiać ich w sytuacjach wymagających podjęcia decyzji. Wybrać coś nieznanego i niepokojącego, a równocześnie coś upragnionego. – Idę. Objął ją ramieniem i uścisnął.

– Drink dobrze nam zrobi. – Pochylił się i szepnął jej do ucha: – Bo im dłużej myślę o tym, czego nie masz pod tą skromną sukienką, tym trudniej opanować mi chęć zaciągnięcia cię w ciemne ustronne miejsce, by zerżnąć cię ponownie. Szampan pomoże mi się opanować. Słysząc te oburzające, ale rozważnie dobrane słowa, Rachel uśmiechnęła się i odparła: – Wejdźmy do środka.

ROZDZIAŁ 13 Do końca wieczoru nie spotkała Luke’a. Dopiero gdy już leżała w łóżku, cicho zapukał do jej drzwi. – Rachel? Mogę wejść? – Mhm. – Już prawie spała. Na szczęście Luke nie włączył światła. Poruszyła się sennie, gdy ułożył się obok niej. – Rachel. – Przytulił się do niej i pocałował ją. – Wybacz mi dzisiejszy wieczór. – Co mam ci wybaczyć? – Kate w ogrodzie. – A, to. – Wtuliła się w niego. – To prawda. Wystawiłeś mnie. – Tak. – Dlaczego? – A dlaczego nie? – Nie zaczynaj. Edmund też tak mówił. Zaśmiał się cicho. – Rachel, tu tak się rzeczy mają. Albo godzisz się na to, albo nie. – To wszystko jest jak jeden wielki test – powiedziała. – Cały ten weekend jest formą sprawdzianu. – Możesz mi wierzyć, zdałaś – zapewnił łagodnie, przesuwając dłonią po ciele Rachel. – Kochajmy się. Chciałabyś? – A czy mam coś do powiedzenia w tej kwestii? – zapytała z uśmiechem. – Jasne, że tak. Jeśli wolisz zasnąć… – Wypiłam morze szampana, już prawie spałam, kiedy przyszedłeś, i czuję się padnięta.

– Potrzebne mi tylko twoje ciało, głowa nie. – No właśnie. – To znaczy, że mogę? – Co możesz? – W ogóle mnie nie słuchałaś – narzekał. – Powiedziałam, że jestem zmęczona. – Mogę coś na to poradzić. – Ułożył ją na boku. Rozsunął jej uda i pociągnął w swoją stronę tak, by oparła się o niego. Jego nabrzmiały penis dotykał jej pośladków. Luke pomógł sobie ręką i kiedy wszedł w nią, dziewczyna zamruczała z przyjemności. – Wygodnie ci? – zapytał troskliwie. – Bardzo – wyszeptała sennie. – To dobrze. – Całował jej kark. Potem ustawił biodra tak, aby penetrować ją głęboko. Poruszał się powoli, leniwie i miarowo. Był bardziej czuły i mniej gwałtowny niż zeszłej nocy. Przyjemność ze zbliżenia była jednak równie silna. Rachel miała gdzieś to, co działo się w Hilbury, i testy, którym ją poddawano. Orgazm przyszedł szybko, ale łagodnie. Był jak delikatny trzepot, który rozszedł się po całym ciele. Ogarnęło ją przyjemne ciepło, a wtulony w nią Luke czule ją obejmował, kiedy zasypiała zaspokojona. Następnego ranka po przyjęciu nie było już ani śladu. Dom był czysty i elegancki jak wcześniej. Żadnych okruszków, pustych kieliszków, zalanych dywanów. Trudno uwierzyć, że zaledwie kilka godzin wcześniej było tu pełno ludzi. Maggie popatrzyła ze zdziwieniem, kiedy weszli do kuchni. – Witajcie. Nie spodziewałam się, że ktoś wstanie o tej porze. – Max jeszcze śpi? – zapytał Luke. – Tak. – Gosposia uśmiechnęła się. – Chcecie kawy?

Rachel, z objawami kaca, przyjęła propozycję z wdzięcznością. – Poproszę. Maggie popatrzyła ze zrozumieniem. – Potrzebujesz witaminy C i dużo wody. – Już nigdy nie będę piła szampana – stwierdziła Rachel. – Przypomnę ci o tym – powiedział Luke, śmiejąc się. – Maggie? – Rachel usiadła. – Możemy kawę wypić tutaj? – Oczywiście. – Gosposia poszperała w lodówce i podała Rachel dzbanek ze świeżo wyciśniętym sokiem pomarańczowym. – Dasz radę zjeść śniadanie? Rachel skrzywiła się. – Nie będę w stanie nawet spojrzeć na jedzenie! – Musisz coś zjeść – skarciła ją kobieta, krojąc bochenek razowego chleba. – Przynajmniej tosty. Rachel poddała się, ale połowę porcji rzuciła spanielom, które wyczekująco siedziały u jej stóp. – Chcesz zostać na obiad? – zapytał Luke znad swoich tostów. – Dlaczego pytasz? Musisz już wracać? – Mam coś do załatwienia w Londynie. – Rozumiem. – Pewnie miało to związek z tym, że przez ostatnie dni ciągle gdzieś znikał. – Jeśli to nie problem dla ciebie, Maggie? – Jak wam pasuje. Max się nie pogniewa. – Świetnie. – Luke pochłonął kolejną porcję tostów. – Idę się spakować. Wyruszamy za pół godziny. – Czy nie… Hmm. Chyba powinniśmy poczekać, aż Max wstanie. – Rachel nie chciała zachować się niegrzecznie, znikając bez podziękowania gospodarzowi za gościnę. – Zadzwonię do niego z miasta – powiedział Luke.

Mimo wszystko Rachel nie czuła się z tym dobrze. Maggie odrzuciła jej pomoc w zmywaniu, więc Rachel poszła się spakować. Akurat kończyła, kiedy zapukał Luke. – Masz wszystko? – Tak. Nadal uważam, że powinniśmy się pożegnać z Maksem. – Nie obrazi się. To mój kuzyn, pamiętasz? Zresztą zostawiłem mu liścik – powiedział Luke. – Chodź. Pożegnali się z Maggie i ruszyli w drogę. Ruch był niewielki, więc w ciągu kilku godzin byli z powrotem w Walthamstow. Luke podał Rachel walizkę z bagażnika i ucałował dziewczynę w policzek. – Do zobaczenia później. – Może wejdziesz na kawę albo coś do jedzenia? Pokręcił głową. – Bardzo bym chciał, ale mam coś do zrobienia. Zobaczymy się później, zgoda? – Zgoda. – Rachel była rozczarowana, ale przypomniała sobie o zaległościach z piątku. Miała sporo zajęć: doktorat i kopię pamiętników. Oryginały wolała zostawić Maksowi. – Do zobaczenia w takim razie. Luke uśmiechnął się i wsiadł do samochodu. Rachel weszła do domu dopiero, gdy odjechał. W skrzynce znalazła stertę listów, między innymi pismo z uczelni wyrażające żal z powodu jej odejścia – „akurat”, prychnęła – i kopertę formatu A5 zawierającą najnowszą powieść Jude Devereaux. Odłożyła korespondencję na bok i poszła do kuchni zrobić kawę. Później zaniosła walizkę na górę. Większość rzeczy wrzuciła do kosza na brudną bieliznę. Potem usiadła przy stole w jadalni z kopią pamiętnika i kubkiem kawy. Miała wyrzuty sumienia, że nie zaczęła od przygotowania zajęć na uczelnię, ale

w tych okolicznościach to naprawdę było bez znaczenia. Przez Gilsona nie zabawi tam już zbyt długo. Pracowała, dopóki nie zrobiło się ciemno. Wynotowała zagadnienia, które chciała zbadać dokładniej. W końcu przeciągnęła się, aby rozprostować zastane mięśnie. Wstała, odsuwając krzesło, i podeszła do telefonu. Może Luke uporał się ze swoją pilną sprawą i miał ochotę na wspólną kolację. Wykręciła jego numer. Po czterech dzwonkach odezwała się poczta głosowa: „Zostaw wiadomość po sygnale. Oddzwonię, gdy będę mógł”. Rachel rozłączyła się, nie zostawiając wiadomości. Najwidoczniej nadal był zajęty. Zresztą nie była tak bardzo głodna. Poszła do kuchni i zrobiła sobie kanapkę. Do odtwarzacza wrzuciła płytę z Vivaldim, zwinęła się w kłębek na kanapie i sięgnęła po książkę Jennifer. Było wiele sposobów na spędzenie przyjemnego wieczoru. Nie potrzebowała do tego Luke’a. Następnego dnia z samego rana została wezwana do gabinetu Gilsona. Stała przed jego biurkiem, ręce wspierając na biodrach i patrząc na niego wyzywająco. Jeżeli zamierzał dać jej reprymendę za to, że w piątek zrobiła sobie wolne popołudnie… Cóż, miała teraz nad nim pewną przewagę. Nie musiała już trzymać języka za zębami w obawie, że profesor zniszczy jej karierę. Właściwie, pomyślała, to miała okazję powiedzieć mu, co tak naprawdę o nim myśli. – Co mogę dla ciebie zrobić? – zapytała grzecznościowo. – Raczej co ja mogę zrobić dla ciebie – odpowiedział Gilson, co zabrzmiało nieco jak groźba. Rozzłościło to Rachel. Za kogo on się ma? – Nie rozumiem – powiedziała szorstkim tonem. – Ujmę to inaczej. Wszystko się jakoś ułoży, jeżeli

zgodzisz się na współpracę. – Współpracę? – zapytała – Co masz na myśli? – Sądzę, że wiesz. – Co mam wiedzieć? – Nie udawaj. Wiemy o wszystkim. Jeśli powiesz prawdę, postaram ci się jakoś pomóc. Jeśli nie, to poniesiesz konsekwencje. Rachel potrząsnęła głową. – Przykro mi, ale nie mam zielonego pojęcia, o co chodzi. – Dokumenty – powiedział Gilson. W jego świńskich oczach pojawiła się niechęć. – Jakie dokumenty? – Nie udawaj głupiej. To nie w twoim stylu. Dobrze wiesz, o jakich dokumentach mówię. O oryginałach. Materiałach, które wykorzystałaś w swojej pracy. Sarkazm jego wypowiedzi zirytował Rachel. – Korzystałam z oryginalnych dokumentów. Jak zapewne pamiętasz, rozmawialiśmy o tym. Doradziłeś mi sięgnięcie do źródeł. Dawno temu zwróciłam je do biblioteki. Wszystkie mają pokwitowania. – Nie wydaje mi się. – Zadzwoń w takim razie do biblioteki. Potwierdzą. – Właśnie dzwoniono do mnie z biblioteki. Pewne dokumenty zaginęły. – Co? – Niektóre z dokumentów zaginęły – powtórzył. Zszokowana mina Rachel ucieszyła go. – Wiemy, że pewna amerykańska uczelnia była nimi zainteresowana. Radzę ci, Rachel, abyś powiedziała wszystko, co wiesz. – Nic nie wiem. Ja… Ja… – Z niedowierzaniem kręciła głową. – Nie wiem, o czym mówisz. Nie zabrałam tych

dokumentów. Pracując nad doktoratem, korzystałam z materiałów źródłowych. Wszystko oddałam do biblioteki. – Nie ma żadnych potwierdzeń. – Muszą być. Pokwitowałam zwrot. – Z ostatniego wpisu w kartotece wynika, że je wzięłaś. Gdzie zatem są? – W bibliotece. Już mówiłam. – Nie ma ich tam. – Popatrzył na nią groźnie. – Mamy dowód, Rachel. Po prostu się przyznaj. – Jaki dowód? – Że jesteś związana z Lukiem Hollowayem. Rachel patrzyła na Gilsona z oburzeniem. – Od kiedy związek z innym wykładowcą jest zbrodnią? – Jeśli ten wykładowca pracował na amerykańskim uniwersytecie, później zatrudnił się u nas, co zbiegło się z zaginięciem dokumentów, które chciała zdobyć pewna osoba pochodząca ze Stanów, to co innego mamy myśleć? – To szaleństwo! Nie mogłabym zrobić czegoś takiego i dobrze o tym wiesz. – Mamy dowód. – My? – Rachel zachmurzyła się. – Jacy „my”? – Nie musisz tego wiedzieć. Rachel prychnęła. – Gilson, na nic nie masz dowodu, bo nic takiego nie zaszło. – Rachel, wiesz, że to nieprawda. – Skrzyżował ramiona na piersi. – Liczyłem, że zachowasz się rozsądnie i jakoś się dogadamy. Widzę jednak, że się pomyliłem. Nie pozostawiasz mi wyboru. Jesteś zwolniona. – Zwolniona? – Dyscyplinarnie. Za kradzież własności uniwersyteckiej.

– Niczego nie ukradłam. – Rachel była zła i czuła się zagubiona. – Jesteśmy w Anglii. Co z domniemaniem niewinności? – Przyjęliśmy tę zasadę, ale teraz jesteśmy pewni twojej winy. – Nie zrobiłam nic złego. – Zabierz swoje rzeczy osobiste z gabinetu i opuść uczelnię. Skontaktuje się z tobą policja. Rachel patrzyła na niego z przerażeniem. Nie spodziewała się czegoś takiego. Była przygotowana na uszczypliwe komentarze na temat jej zaangażowania w pracę czy nękanie w związku z doktoratem. – Za chwilę mam wykład. – Zajmę się tym. Już tu nie pracujesz. – Wstał i podszedł do drzwi. Otworzył je i powiedział: – Wyjdź. Rachel stała jak wmurowana. – Ty draniu! Wiesz, że nie byłabym zdolna do czegoś takiego. Jestem uczciwa, a jedynym kłamcą jesteś ty! – Lepiej odejdź, zanim pogorszysz sprawę – ostrzegł ją. – Nie zmuszaj mnie do wezwania ochrony. Jeśli będziesz sprawiać kłopoty, wyprowadzą cię z budynku. – Już idę, ale to nie jest moje ostatnie słowo. – Wyszła z gabinetu. – Skontaktuję się z prawnikiem. – Bardzo proszę. – Wyglądał na rozbawionego. – Nie masz na czym się oprzeć. To pusta groźba. Nie będę więcej tracił na ciebie czasu. Żegnam. Gdyby Rachel miała w rękach kubek z gorącą kawą, oblałaby nią Gilsona, a potem roztrzaskałaby naczynie o podłogę. Po chwili dotarła do niej głupota tego pomysłu. Przypomniała sobie scenę z Wichrowych wzgórz, w której Heathcliff wylał Edgarowi mus jabłkowy na głowę. Był to

bezsensowny gest. Oblanie Gilsona kawą miałoby takie samo znaczenie. Nie poprawiłoby jej nastroju. Doszła do swojego gabinetu. Otworzyła dolną szufladę biurka, wyjęła kilka papierowych toreb i wpakowała do nich książki. Nie zabierze się z tym wszystkim metrem do domu. Potrzebuje pomocy. Luke. Przecież jest Luke. Wybrała jego wewnętrzny. Nikt nie odbierał. W końcu przełączyło ją do sekretariatu. – Wydział humanistyczny, dział historii. – Poproszę z Lukiem Hollowayem – powiedziała Rachel. – Luke Holloway? – Chwila ciszy. – Przykro mi, ale jest na zwolnieniu lekarskim. Widziała go wczoraj i wyglądał na okaz zdrowia. – Zwolnienie lekarskie? – powtórzyła z nadzieją, że się przesłyszała. – Tak. Przekazać mu, że pani dzwoniła? – Nie, dziękuję. – Rozłączyła się i wykręciła numer komórki Luke’a. Po dwóch dzwonkach usłyszała pocztę głosową. „Zostaw wiadomość po sygnale. Oddzwonię, gdy będę mógł”. Niech to szlag! Jeżeli złapał go jeden z tych dwudziestoczterogodzinnych wirusów, to i tak nie będzie miał siły z nikim rozmawiać. Westchnęła. Wyglądało na to, że będzie musiała sama stawić czoło tej sytuacji. Skończyła pakować swoje rzeczy i wezwała taksówkę. Miała przyjechać za dwadzieścia minut. „Co teraz robić?”, zastanawiała się. Może pościąga z tablicy korkowej pocztówki, a może napisze e-maila do Luke’a. Może on później się zaloguje i odczyta jej wiadomość. Włączyła program pocztowy. Tym razem upewniła się, że wpisała adres Luke’a, a nie jak ostatnio przez pomyłkę Hollisa.

Mam kłopoty. Gilson mnie zwolnił dyscyplinarnie. Zarzuca mi kradzież oryginalnych dokumentów i przekazanie ich jakiemuś kupcowi z Ameryki. To kłamstwo. Proszę, zadzwoń do mnie. Potrzebuję cię. Będę w domu. Wysłała wiadomość. Potem, zrezygnowana, wyniosła swoje klamoty z gabinetu i zamknęła drzwi. Gilson pewnie chciałby, aby oddała klucze. Nie miała zamiaru tego robić. Jeszcze nie teraz. Wyszła z budynku, powstrzymując łzy. Właśnie zaczynałaby wykład na swój ulubiony temat – rola kobiet w dziełach Hardy’ego. Gilson prowadził go w zastępstwie, przedstawiając zupełnie inny punkt widzenia. Może nawet odszedł od tematu i opowiada o Dickensie. Nie wiadomo, co powiedział studentom o przyczynie jej nieobecności. Uwierzą mu? Zacisnęła zęby. Z pewnością nie dadzą wiary jego słowom. Zbyt dobrze ją znali. A Gilson nie był aż tak dobrym kłamcą. Nie mógł wszystkich nastawić przeciwko niej. Taksówka już czekała. Rachel wsiadła i podała adres. Kierowca wyczuł jej nastrój i nie próbował wciągnąć w rozmowę, jak to mieli w zwyczaju londyńscy taksówkarze. Całą drogę milczała. Zapłaciła za kurs i weszła do domu. Torby z książkami postawiła w przedpokoju. Nie miała teraz ochoty na układanie ich na półkach. Zaparzyła bardzo mocną kawę. Kawa w ogóle jej nie pomogła. Rachel nadal nie mogła pogodzić się z tym, że Gilson uznał ją za zdolną do takiego czynu. A może była to kolejna intryga, by się jej pozbyć. Widocznie nie mógł wytrzymać do końca semestru. Tak bardzo jej nienawidził. Rachel nie rozumiała dlaczego, ale czy antypatie dają się racjonalnie wytłumaczyć? Spojrzała na zegarek. O tej porze wszyscy jej znajomi są w pracy. Wszyscy poza Lukiem, który chorował, ale nie odbierał

telefonów. No i Jennifer. Przecież! Dzięki Bogu za rozsądną Jennifer, która przegoni czarne chmury znad głowy Rachel i naprowadzi ją na właściwy tor. Z takim pośpiechem sięgała po słuchawkę, że o mały włos nie zrzuciła aparatu na podłogę. Wykręciła numer przyjaciółki. Trzymała kciuki, aby Jennifer odebrała. Trzy sygnały, cztery. Rachel zacisnęła powieki w obawie, że usłyszy pocztę głosową. I usłyszała. „Nie mogę teraz odebrać, ale jeśli po sygnale podasz swoje nazwisko i numer telefonu, to oddzwonię”. Tym razem musiała zostawić wiadomość. – Jen, tu Rachel. Wydarzyło się kilka rzeczy. Zadzwoń do… – Coś przerwało i Rachel usłyszała w słuchawce swoje imię. – Dzięki, że odebrałaś! Jennifer usłyszała płacz w głosie przyjaciółki. – Co się stało? – Rachel opowiedziała zatrważającą historię. Jennifer zagwizdała z wrażenia. – Jezu! Przecież każdy wie, że nie zrobiłabyś czegoś takiego. – Gilson nie wie. – A Luke? Co on ma do powiedzenia na ten temat? – Nie wiem. Nie ma go w pracy, a w telefonie odzywa się poczta głosowa. – Zostawiłaś wiadomość? – Nie. Nie mogłam. Nie chciałam z nim rozmawiać o tym przez telefon. Zwłaszcza na uczelni. – Dlaczego nie pojedziesz do niego? Chory czy nie, ale na pewno chciałby wiedzieć o czymś takim. – Możliwe. – Rachel, nie martw się. Coś wymyślimy. Zawsze możesz przyjechać na parę dni do mnie. Odetchniesz trochę. A sprawy rozejdą się po kościach. – Zamilkła na chwilę. – Zdecydowanie przyjedź! Porozmawiaj z Lukiem, a potem przyjedź do mnie.

Otworzę wino i pogadamy o wszystkim. – Jen, przecież masz pracę. – Dla przyjaciół zawsze mam czas – zapewniła Jennifer. – Zadzwoń do mnie, zanim wyjedziesz od Luke’a. Zastanowimy się, co robić dalej. Byłaś u prawnika? – Nie. Znam tylko tego, który pomagał mi przy wynajmie domu. To nie to samo co prawo kryminalne, prawda? – Popytam – zaoferowała się Jen. – Myślę, że znajdę kogoś dobrego. Wygramy z tym draniem i przywrócimy ci dobre imię. – Dzięki, Jen. – Jennifer jak zawsze wlała trochę optymizmu w Rachel. Od razu poprawił się jej nastrój. – Zadzwonię później. – Super. Cześć. Rachel rozłączyła się i wykręciła numer Luke’a. Poczta głosowa. Jennifer miała rację, najlepiej będzie pojechać do niego. Rachel wrzuciła kilka niezbędnych drobiazgów do walizki. Jeśli czegoś zapomniała, to w każdej chwili będzie mogła skoczyć na zakupy do Leeds albo pożyczyć od Jennifer. Wyszła z domu i upewniła się, że zamknęła drzwi. Bardzo się ucieszyła, gdy jej renault zapalił za pierwszym razem. Ruszyła do Holborn. Znalezienie miejsca do parkowania zajęło jej wieki. Ze złości zgrzytała zębami. W końcu znalazła wolne miejsce i chwilę potem weszła do budynku, gdzie mieszkał Luke. Wcisnęła dzwonek przy drzwiach i czekała. Nikt nie otwierał. Ponownie przycisnęła dzwonek. Nadal cisza. Nic z tego nie rozumiała. Nie mógł być aż tak chory. Ze słów sekretarki wywnioskowała, że złapało go coś lekkiego, co szybko minie. Dlaczego więc nie otwierał? Zadzwoniła jeszcze raz. Bez skutku. Może sąsiad będzie wiedział, co się działo z Lukiem. Warto spróbować. Zapukała do drzwi. Otworzyła jej starsza kobieta.

– Słucham? – Przepraszam, że przeszkadzam. Szukam Luke’a Hollowaya. Jest pani sąsiadem – wyjaśniła Rachel. Staruszka pokiwała głową. – Niech się pani nie dobija. Nie ma go w domu. – Nie ma go? – zdziwiła się Rachel. – Wyszedł bardzo wcześnie rano. Wcześniej niż zazwyczaj. Jestem pewna, że jeszcze nie wrócił. – Bardzo pani dziękuję – powiedziała Rachel z wymuszonym uśmiechem. – Przekażę, że pani tu była. Nie dosłyszałam pani imienia. Proszę powtórzyć. – Proszę się nie kłopotać. Później z nim porozmawiam. – „I to jak”, pomyślała Rachel, wracając do samochodu. Nie było go w pracy, bo był chory. Ale wyszedł z domu wcześnie. O co chodzi? „Może Hollis miał rację”, pomyślała z goryczą. Może rzeczywiście był po jej stronie i próbował ją ostrzec, choć niezbyt skutecznie. Może była kozłem ofiarnym. Luke mógł udawać wykładowcę. Ich pierwsze spotkanie mogło nie być przypadkowe. Może specjalnie na nią wpadł. Mógł to wszystko zaplanować. Wybadał, kto interesował się dokumentami, na których zależało kupcowi. Dowiedział się, kto ostatni wypożyczał je z biblioteki. Zaprzyjaźnił się z nią i dał nadzieję na głębszy związek. Zaatakował, gdy miał pewność, że zaskarbił sobie jej zaufanie. Ukradł dokumenty, a wina spadła na nią. Tak, oszukał ją. A ona tak łatwo połknęła haczyk. Max też był w to zamieszany. I jego goście. Może dlatego Luke unikał jej pytań? I aby nie zadawała ich zbyt wielu, ciągnął ją do łóżka? Antykwariuszka, handlowiec, prawniczka i broker… Wszyscy

brali w tym udział. Pamiętniki pewnie też były kradzione. „Co za bałagan – pomyślała Rachel. – Totalny burdel. A ja znalazłam się w samym jego środku”. Zamknęła oczy i uniosła dziarsko brodę. Nie, nie rozpłacze się. Pojedzie do Jennifer, porozmawia z adwokatem i zdejmie z siebie podejrzenia. Uruchomiła samochód i ruszyła w kierunku autostrady.

ROZDZIAŁ 14 W drodze do Yorkshire Rachel zatrzymała się tylko, by zatankować. Po czterech godzinach jazdy dotarła przed jasnożółty kamienny dom Jennifer, który wyglądał jak pudełko czekoladek z różanymi klombami przed wejściem i otaczającymi go wrzosami. Rachel nie zdążyła jeszcze zabrać walizki z bagażnika, gdy Jennifer wyszła jej na powitanie. Mocno przytuliła przyjaciółkę. – Rachel, jak dobrze cię widzieć! – Uśmiechnęła się ze współczuciem. – Szkoda, że w takich okolicznościach. Chodź. Zrobię nam coś do picia. – Przyjrzała się przyjaciółce. – Nie jadłaś nic po drodze, mam rację? – Tak. – Głuptas. – Jennifer pokierowała ją do domu. Czarno-biały kot majestatycznie wszedł do przedpokoju i na powitanie otarł się o nogi Rachel. Wzięła zwierzaka na ręce i pogłaskała go. – Zostaw walizkę. Później się nią zajmiemy. Teraz pora coś zjeść – powiedziała stanowczo gospodyni. Rachel poszła za nią do kuchni. Jennifer otworzyła wino i podała przyjaciółce kieliszki. Rachel postawiła je na sosnowym stole i napełniła trunkiem. W tym czasie przyjaciółka szykowała posiłek. W kilka minut postawiła na stole krakersy, tubkę taramosalaty, paluszki grissini i deskę serów. Na środku stał talerz z ciemnymi winogronami. – Najpierw jedzenie, potem rozmowa – rozkazała Jennifer. Dopiero teraz Rachel poczuła głód. Jadła ze smakiem. Ponieważ Jennifer uwielbiała sery, postawiła na stole duży kawałek miękkiego kremowego brie, tłuste dolcelatte i ostry ser kozi.

– Ale się objadłam. – Rachel odstawiła talerz. – To dobrze. – Jennifer popatrzyła na nią. – A teraz opowiedz mi, co się stało. – Całą drogę o tym wszystkim myślałam. Luke mnie wrobił – powiedziała z rozżaleniem. – Rach, zazwyczaj nie mylisz się co do ludzi. Nie wierzę jednak, że zrobiłby ci coś takiego. Nie po tym, gdy staliście się sobie tak bliscy. – Zawsze jest ten pierwszy raz. – Rachel zacisnęła usta. – Och, Jen. Naprawdę wydawało mi się, że dobrze się nam układa. Też nie mogę uwierzyć, że tak mnie potraktował, ale nie widzę innego wytłumaczenia. Długo się nad tym zastanawiałam. On mnie w to wkopał. – Skąd wiesz? – Pojechałam do niego. Nie zastałam go. Sąsiadka powiedziała, że wyszedł dziś dużo wcześniej niż zazwyczaj. W pracy powiedział, że jest chory. Teraz może być w połowie drogi do Stanów. – Westchnęła. – Ten weekend u Maksa… Cały czas odnosiłam wrażenie, że coś się święci. Za każdym razem, gdy zadawałam Luke’owi pytania, odwracał czymś moją uwagę. Hollis ostrzegał mnie przed nim. Myślałam, że robił to, bo go nie lubi, a nie z sympatii do mnie. – Hollis to ten seksowny bibliotekarz? Rachel skrzywiła się. – Z tą seksownością bym nie przesadzała. Nie jest w moim typie. Za stary i zbyt ułożony. – Ale do orgazmu cię doprowadził – przypomniała jej przyjaciółka. Rachel napiła się wina. – Nie chcę o tym teraz rozmawiać. O weekendzie też wolałabym zapomnieć.

– Co się wydarzyło w czasie weekendu? – Była mała impreza – powiedziała Rachel. – W piątek mieliśmy wystawną kolację. W tym spotkaniu było coś podejrzanego. Wszyscy byli bardzo mili, ale ich zawody w pewien sposób się uzupełniały. Broker, prawniczka, antykwariuszka i handlowiec. Specjaliści w swoich dziedzinach. – Ziewnęła. – No i jeszcze Luke oraz ja. Miałam dostęp do materiałów, które były potrzebne Luke’owi, i zdobył je. Na moje konto. – Skąd wiesz? – Gilson mi powiedział. – A ty mu wierzysz? – Jest draniem, ale nie ma powodów, by mnie okłamywać. Nie w takiej sprawie, Jen. Aż nie potrafił ukryć radości, gdy mi to mówił. Udawał, że chce mi pomóc. Chciał mieć mnie z głowy i triumfował, że w końcu się mnie pozbył. Doskonale wie, że nie jestem złodziejką książek. – Zamknęła oczy. – Całe moje życie się wali. Kilka tygodni temu wszystko układało się dobrze. Może i zdarzyło mi się czasem ponarzekać na Gilsona, ale jakoś go znosiłam. Za kilka miesięcy obroniłabym doktorat i zmieniłabym uczelnię. Potem on nagle wyjechał z tym idiotycznym zwolnieniem z powodu cięć kadrowych. A teraz jeszcze to. – Ponownie westchnęła. – Max zaproponował mi pracę nad edycją pamiętników, które znalazł. Bardzo intymne pamiętniki napisane przez kobietę. Dotyczą Burtona. – Tego Burtona? Georga Randolpha Burtona? – Tak. – Wiesz, dla kogo pisał te wspaniałe wiersze? – Tak. Który naukowiec przepuściłby taką okazję? – Żaden – potwierdziła Jennifer. – Powinnam się domyślić, że to pułapka. Pewnie są

kradzione. Założę się, że już je wywieźli z kraju. – Wypiła spory łyk wina. – Zrobiłam kopie, ale to nie to samo. Zresztą to tylko potwierdza moją winę. Po co skopiowałam skradzione książki? – Dlatego, że ktoś cię oszukał. – Jestem skończona. Nikt nie powierzy mi pracy akademickiej. Zwolnienie dyscyplinarne powoduje, że nie zatrudni mnie żadna uczelnia. – Nie bądź taką fatalistką! Jesteś niewinna i udowodnimy to. Rozmawiałam z adwokatem. Jutro po południu mamy umówione spotkanie. Wszystko mu opowiesz i jakoś to naprawimy. – Nie stać mnie na walkę w sądzie. – A słyszałaś kiedyś o pomocy prawnej? – zapytała Jen. – No tak, masz rację. – Jasne, że mam. – Jennifer dolała wina. – Jestem zła na siebie – wyznała Rachel. – Paść ofiarą takiego oszustwa… Miałam się za mądrzejszą. – Jesteś mądra – zapewniła ją Jennifer. – W tej chwili tego nie czuję. – Każdy popełnia błędy. – Jennifer uścisnęła dłoń przyjaciółki. – Przykro mi, że tak się to skończyło. Z twoich opowiadań wydawał się fantastyczny. – Bo jest. W tym problem. – Rachel pokręciła głową. – Ma wszystko, czego szukam w mężczyźnie. Podoba mi się jego osobowość. Jest inteligentny. Rozmowa z nim to przyjemność. – Na dodatek jest świetny w łóżku, co? – O, tak. Nie jest zakochanym w sobie typem. Ma do siebie dystans. Zawsze dbał o to, aby nasze zbliżenia były tak samo przyjemne dla mnie, jak i dla niego. – To w ten sposób rozpraszał cię u Maksa? – Tak. – Zrobiło się jej gorąco na wspomnienie piątkowej

nocy. – Chcesz o tym pogadać? – Tak, chcę. Ale jeśli w którejkolwiek z twoich książek przeczytam opis podobnych wydarzeń – ostrzegła Rachel – zamorduję cię. Jennifer roześmiała się. – Nigdy w życiu. Mogę przywłaszczyć sobie nietypową cechę, zawód albo tytuł utworu muzycznego. Nie ośmieliłabym się użyć wstydliwej informacji o przyjacielu. – Pierwszego wieczoru powiedziałam Luke’owi, że towarzystwo wydaje mi się podejrzane. Jakby wszyscy byli ze sobą powiązani. Powiedział, że po prostu są przyjaciółmi Maksa. Kiedy drążyłam temat, zaczął mówić o dwóch gościach, którzy rzekomo fantazjowali o mnie. – Rachel zawstydziła się. Nie mogła opowiedzieć przyjaciółce wszystkiego. – Powiedzmy, że tej nocy Luke pomógł mi przekroczyć pewne granice. Gdy skończyliśmy, nie miałam głowy do dalszych pytań. Szczerze powiedziawszy, zemdlałam. – Mężczyzna, który potrafi dać kobiecie taką przyjemność, to prawdziwa rzadkość. – Mhm. Szkoda tylko, że okazał się bezdusznym, nikczemnym draniem. A wydawało mi się, że jest inny niż wszyscy. – Rachel postanowiła nie wyjawiać przyjaciółce, co robiła na przyjęciu. Nie chciała jej mówić, że pomyliła Edmunda z Lukiem i kochała się z obcym facetem w ogrodzie. – Przez cały weekend znikał, tłumacząc się pracą. Gdy teraz na to patrzę, to był bardzo tajemniczy. Wtedy po prostu sądziłam, że jest zajęty. Kiedy przeglądałam bibliotekę Maksa i natrafiłam na pamiętniki, a on zaproponował mi pracę, stwierdziłam, że Luke wykazał się taktem, nie mówiąc mi nic wcześniej, mimo że dawno o tym wiedział.

– Przykro mi, Rachel. – No cóż. Nauczka na przyszłość. – Chyba serce ci pęka. – To minie – ze smutkiem powiedziała Rachel. W przedpokoju zadzwonił telefon. – Pogniewasz się, jeśli odbiorę? – zapytała Jennifer. – Mój agent ma dzwonić w sprawie, którą chciałabym dziś zakończyć. – Koniecznie odbierz. – Tam leży gazeta. Pozwalam ci rozwiązać krzyżówkę – lekko rzuciła przyjaciółka. – Zaparz sobie kawę, jeśli masz ochotę. Rozmowa może się przedłużyć. – Dziewczyno, odbierz w końcu ten telefon. Twój agent zaraz usłyszy pocztę i się rozłączy. – No tak, racja. Czekając na Jennifer, Rachel głaskała kota i przeglądała gazetę. Po kilku minutach przyjaciółka wróciła. – Wszystko w porządku? – zapytała Rachel. – Tak. Jennifer wydawała się spięta, ale Rachel nie chciała na nią naciskać. Wiedziała, że Jen nie lubi prowadzić rozmów o interesach. – Zapomniałam ci podziękować za najnowszy bestseller, Jude. Bardzo podobało mi się sześć rozdziałów. – Tylko sześć? Wyszłam z wprawy czy co? – zmartwiła się Jen. – Skąd. Po prostu więcej nie zdążyłam przeczytać. – Rachel puściła do niej oko. – Mogłam zabrać ją ze sobą. – W domu poniewiera się trochę egzemplarzy. Z pewnością natkniesz się na jakiś i skończysz lekturę. – Super. Naprawdę mnie wciągnęła. – A pochlebstwo – powiedziała Jennifer – wyciągnie cię z

niejednych tarapatów. Na przykład wybawi cię od zmywania. – Jen, nie rób tak. Nie chcę, abyś mi usługiwała. – Nie zamierzam – zaprzeczyła przyjaciółka. – Popatrz. – Palcem wskazała róg kuchni. – Świeży nabytek. – Zmywarka? Robisz się wygodna. – Tak. – Jennifer przeciągnęła się. – Zasłużyłam na to. Mam ważniejsze rzeczy do roboty niż zmywanie. – I pewnie powinnaś teraz zabrać się do tych rzeczy – ocknęła się Rachel. – Nie przejmuj się mną, jeśli masz pracę. Zajmę się sobą. Jest kot, twoje książki i muzyka. Obiecuję, że nie będę głośno. – Dzięki. Trzymam cię za słowo. – Właściwie – powiedziała Rachel – to mogę ugotować dla nas kolację. – Nie ma potrzeby. Mamy przecież stare dobre Tesco i jego gotowe dania: świeży makaron, sałata i pieczywo czosnkowe. – Niech będzie. – Aha, przypomniałam sobie, że na wieczór wprosił się znajomy. Nie masz nic przeciwko? – dodała Jennifer, wychodząc z pokoju. – Nie, skąd – zgodziła się Rachel. – Dzięki, że mnie przygarnęłaś. – Polecam się. Resztę popołudnia Rachel spędziła na kanapie. Bawiła się z kotem i przeczytała do końca najnowszą książkę Jennifer. Słuchała muzyki barokowej, przy której Jennifer lubiła pracować. Kiedy pisarka skończyła pracę, weszła do salonu z butelką chardonnay i dwoma kieliszkami. – Zasłużyłyśmy na to – powiedziała. – Obie miałyśmy ciężki dzień. – Wpadnę przez panią w nałóg, panno Clark – odparła

Rachel, uśmiechając się. – Przeze mnie? – przekomarzała się Jennifer. – To ty masz na mnie zły wpływ. Obydwie się roześmiały, wzniosły toast, a potem usiadły wygodnie i zaczęły rozmawiać. W pewnym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. – Zaraz wracam. – Jennifer zamknęła za sobą drzwi do salonu. Rachel sączyła wino, słuchając cicho grającej muzyki, i starała się nie myśleć o Luke’u. Chwilę później drzwi się otworzyły. Rachel popatrzyła na nie, spodziewając się jednego ze znajomych Jennifer. Pobladła, gdy na progu zobaczyła Luke’a. – Co ty tu robisz, do cholery!? – wykrzyknęła. – Jennifer! Jak mogłaś go wpuścić? – Wszystko ci wytłumaczę. – Wytłumaczysz? Też jesteś w to zamieszana? – Ten telefon nie był od agenta, choć naprawdę miał zadzwonić. Luke wyjaśnił mi trochę i sądzę, że macie sporo do obgadania. A teraz wybaczcie. Mam kilka rzeczy do zrobienia. Zostawiam was samych. – Jen… – Przyjaciółka już zniknęła za drzwiami. Rachel popatrzyła na Luke’a ze złością w oczach. – Ty draniu. Ale masz tupet, żeby się tutaj pokazywać. – Słyszałaś, co powiedziała Jennifer. Mamy parę rzeczy do wyjaśnienia. – Nie mam ci nic do powiedzenia. Nie po tym, co zrobiłeś. – Rachel, posłuchaj… – Przestań – przerwała mu. – Nie dam ci się znowu omamić. Przez ciebie straciłam pracę. Gilson wylał mnie i nigdy już nie będę mogła pracować na uczelni. Będę miała sporo szczęścia, jeśli ktokolwiek zechce mnie zatrudnić.

– Daj mi dojść do słowa. Pozwól mi się wytłumaczyć. – Dać ci szansę? A niby dlaczego? – Na jego widok gotowało się w niej. Wstała i pod wpływem impulsu uniosła dłoń. Luke chwycił ją za nadgarstek, nim zdążyła wymierzyć mu policzek. – Rachel, to nie pomoże. Przemoc nie rozwiązuje problemów. – Mam to w dupie. Daj mi spokój. – Rachel… – Puść mnie! – Nie ma mowy. – Złapał ją za drugą rękę. Rachel była zupełnie bezbronna. – Czemu mam cię słuchać? – Jest tylko jeden sposób na zamknięcie ci ust – warknął Luke. – A ja chcę, żebyś mnie wysłuchała, kobieto. – Nadal trzymając jej dłonie w górze, pchnął ją na ścianę. Rachel domyśliła się, co chciał zrobić. Zaczęła rzucać głową na boki, ale gdy jego usta dotknęły jej warg, znieruchomiała od nagłego podniecenia. Nienawidziła go. Bardziej niż kogokolwiek. Nawet bardziej niż Gilsona. Zachował się nikczemnie. Ale i tak nadal ją diabelnie pociągał. Jej ciało tęskniło za jego dotykiem. Dotknął jej ust. Walczyła z nim, kąsając jego wargi. Mimo to nie oswobodziła się z silnego uścisku. W końcu poddała się i rozchyliła usta. Wsunął język między jej wargi i głęboko do ust. Rachel wydała z siebie stłumiony szloch. To nie fair. Wiedział, jak na nią działał. Narastało w niej podniecenie, czuła jak wilgotnieje między nogami. Jego ciało także reagowało na ich zbliżenie, penis nabrzmiewał z każdym ich dotknięciem. Sutki Rachel stanęły, a piersi zaokrągliły się. Chciała, by ją pieścił, ale wiedziała, że jego dotyk będzie

jej klęską. Musiała pamiętać, kim tak naprawdę jest. Jego pieszczoty, jego ciało niebywale pobudzały Rachel. Zaczynała tracić kontrolę. Zmusiła się do przywołania z pamięci swojej krzywdy. Ukradł dokumenty i zrzucił winę na nią. Luke złapał ją za nadgarstki jedną ręką, a drugą wsunął między ich ciała. Jego pocałunek, który z początku był rodzajem kary, teraz stał się nieco perswazyjny. W końcu Rachel go odwzajemniła, wsuwając język w jego usta i przejmując inicjatywę. Luke włożył dłoń pod jej sweter, gładził jej brzuch, a potem powędrował w stronę biustu. Westchnęła, gdy bawił się jej sutkiem. Chciała, aby posunął się do bardziej intymnych pieszczot. Niech ją weźmie tu i teraz. Kiedy już miała wolne dłonie, lekko odsunęła kochanka od siebie i zaczęła rozpinać mu rozporek. Zamek nie chciał poddać się tak łatwo. To, że byli u Jennifer, która w każdej chwili mogła wejść do salonu, było bez znaczenia. Rachel myślała teraz tylko o tym, by mieć Luke’a w sobie. Rozebrała go jednym ruchem. Jego twardy penis czekał na nią. Położyła dłoń na jego sztywnej pale. Pojękiwał, gdy przesuwała po niej rękę. Luke rozpiął jej dżinsy i zsunął je z bioder. Potem szybko zdjął jej matki. Popchnął ją do ściany i lekko uniósł. Przypomniała sobie spotkanie w ogrodzie z mężczyzną, który był takiej postury jak Luke, przez co była przekonana, że to z nim uprawia miłość. A okazał się kimś innym. Edmundem. Teraz nie mieli masek. Oplotła go nogami w pasie. Luke lekko wsunął się w nią i dynamicznymi ruchami wchodził coraz głębiej. Jak wspaniale! Rachel stwierdziła, że nie było to czysto mechaniczne. Była w tym jakaś chemia. Feromony. Z nikim nie przeżyła czegoś podobnego.

Cały czas się całowali, jego usta delikatnie muskały jej wargi. Orgazm nadszedł szybko i gwałtownie. Miała wrażenie, że wzlatuje. Stanowili jedno. Luke stłumił jej krzyki pocałunkiem. Jego orgazm był równie mocny – czuła, jak jego członek pulsuje w niej intensywnie. Gdy ich tętna wróciły do normy, Luke uwolnił się z uścisku Rachel i delikatnie postawił ją na podłodze. Potem z czułością i troską ubrał ją. W końcu naciągnął swoje spodnie i wygładził koszulę. Pogłaskał kochankę po policzku. – Rachel, co się dzieje? – Ty mi powiedz. – Nadal była zła, ale po zbliżeniu agresja minęła. – Dostałem od ciebie maila. Dzwoniłem, ale nie odebrałaś. W końcu znalazłem w książce telefonicznej numer do Jennifer. Opowiedziała mi, co się wydarzyło. Rachel, porozmawiaj ze mną. Patrzyła na niego. Przecież wiedział, co się stało. Na litość boską, był powodem tego bałaganu. W jego oczach była łagodność. Nie wyglądał na kłamcę. – Wiesz, co się stało – powiedziała. – Kiedy zadzwoniłem na uczelnię, powiedziano mi, że już cię nie ma. I nic więcej. – Zaprowadził dziewczynę za rękę na kanapę. Posadził ją sobie na kolanach i mocno objął w talii. – Nie dodzwoniłem się na twoją komórkę ani na stacjonarny. W końcu stwierdziłem, że musiałaś gdzieś wyjść. Wtedy pomyślałem o Jennifer. – Powiedziałeś na uczelni, że jesteś chory – przypomniała sobie nagle. – Potrzebowałem wolnego dnia. Miałem coś do załatwienia. – Miało to związek z zaginionymi dokumentami?

Westchnął. – Rachel, nie jestem przestępcą. Zacznij mi ufać. Opowiedz, co cię spotkało. – Z biblioteki zginęły pewne dokumenty. Oryginały, których kilka miesięcy temu potrzebowałam do pracy nad doktoratem. Gilson uważa, że je ukradłam i próbuję przemycić do Stanów. A ty jesteś moim wspólnikiem. – Przecież to niedorzeczne! Nie jesteśmy przemytnikami. – On twierdzi inaczej. Mówi, że ma dowód. – Kłamie. Skąd wziąłby dowód? Nie zrobiliśmy nic złego. – Naprawdę? Długo się nad tym zastanawiałam. Cały weekend zachowywałeś się bardzo podejrzanie. Ciągle gdzieś znikałeś, tłumacząc się pracą, ale nie mówiłeś, co cię tak pochłania. Kiedy znalazłam jakieś powiązania między znajomymi Maksa, odwróciłeś moją uwagę. – Obydwoje nieźle się przy tym bawiliśmy – uśmiechnął się. Rachel nie chciała przyznać mu racji. – Potwierdzasz, że chciałeś mnie rozkojarzyć? – Tak. Po pierwsze, nie ma żadnych powiązań, a po drugie, nie potrafię ci się oprzeć. – Pogładził ją po twarzy. – Jesteś najbardziej pociągającą kobietą, jaką w życiu spotkałem. – Znowu to robisz – rzuciła oskarżycielsko. – Zmieniasz temat, unikasz pytań. Chcę wiedzieć, co się dzieje. – Spojrzała mu w oczy. – Chcę znać prawdę. Nie jesteś wykładowcą, prawda? Luke westchnął z rezygnacją. – Nie, nie jestem. Udaję wykładowcę. – A więc jesteś zaangażowany w tę sprawę z przemytem. – Owszem, ale nie tak, jak to sobie wyobrażasz – powiedział cicho. – Nie jestem przestępcą. – To kim?

– Pracuję dla uczelni. Ustaliliśmy, że będę się podawał za wykładowcę. Pożyczyłem notatki od kolegi, który faktycznie zajmuje się tym przedmiotem. – Rozumiem – powiedziała lodowato. – Rachel, nie chciałem cię w to wciągać. Dlatego nic nie mówiłem. – Trochę na to za późno. – Wiem. – Nabrał tchu. – Jestem policjantem. – Słucham? – Jestem policjantem. Śledczym. Podejrzewamy, że z uczelni systematycznie znikają dokumenty i są sprzedawane za granicę. Moim zadaniem było namierzenie sprawcy. – Dokumenty, z których korzystałam, naprawdę zniknęły? Kiwnął głową. – Raczej tak. Wrobiono cię. – To już wiem – powiedziała ostro. – To nie ja – dodał. – Ani Max. Naprawdę jest moim kuzynem. Zna całą sprawę. Był kiedyś sąsiadem grubej ryby z uniwersytetu i jakoś temat sam się objawił. To on zasugerował moją pomoc. Już wcześniej pracowałem nad tego typu sprawami. – Z sukcesami? – Tak. – Wiesz, kto za tym stoi? – Tak mi się wydaje. – Kto? – Powiem tylko tyle, że to ktoś wysoko postawiony. – Luke, chociaż tyle jesteś mi winien – powiedziała. – Podaj mi nazwiska. Chcę wiedzieć, kto mnie wrobił. – To nie jest dobry pomysł. Nie chcę, żebyś się angażowała.

– Już jestem zaangażowana. Straciłam przez to pracę – wytknęła mu. – Powiedz, kto to jest. – Zgoda. Nie mam dowodów, ale myślę… – wstrzymał oddech. – Tylko się nie zdenerwuj, dobrze? – Mów, do cholery! – Gilson i Hollis. – Oni? – Aż pisnęła. – Chyba żartujesz. – Chciałbym. Choć nie mam jeszcze dowodów. A bez nich nie mogę działać – wyjaśnił. – Muszę mieć żelazne dowody, aby nie uszło im to na sucho. – Gilson i Hollis. Możesz na mnie liczyć – powiedziała. – Pomogę ci zdobyć dowód. Niech zapłacą za wszystko, co mi zrobili. Rozległo się dyskretne pukanie. – Wejdź – krzyknęła Rachel. Jennifer nieśmiało zajrzała do pokoju. – Mogę wejść? Jest już bezpiecznie czy nadal skaczecie sobie do oczu? Coś mi mówi, że zawarto rozejm. – Weszła i usiadła z nimi. – Jak zobaczyłam Luke’a… – zaczęła Rachel. – Zrozumiałam, że maczałaś w tym palce… – Wiem. – Jennifer skrzywiła się. – Wyjaśnił mi kilka spraw przez telefon. Spodobał mi się tembr jego głosu. Mówiłaś kiedyś, że masz do niego zaufanie. Zazwyczaj dobrze trafiasz z oceną ludzi. Nie chciałam wierzyć, że sprawy poszły aż tak źle. – Mówił ci, kogo podejrzewa? – Tak. To mnie przekonało, że warto mu zaufać. Wiem, co się działo między tobą a Gilsonem. Spotkałam go tylko raz i szczerze znienawidziłam. Dlatego założyłam, że Luke mówi prawdę. – Skoro obydwie zdecydowałyście, że jestem niewinny,

to… – Przeciągnął się. – Jennifer, mogę cię o coś poprosić? – Jasne. – Mogę wziąć prysznic? Zbierałem się w pośpiechu, a po podróży zawsze czuję się taki lepki. – Łazienka jest na górze. Pierwsze drzwi po prawej. Za dziesięć minut kolacja. Będziemy czekały w kuchni. – Dzięki. – A ty – Jennifer zwróciła się do Rachel – pomożesz mi. Luke skierował się na piętro, a Rachel poszła za przyjaciółką do kuchni. – Lubię go – powiedziała Jennifer, podając Rachel kostkę sera i tarkę. – Sądzę, że mówi prawdę. – Może. – Nic nie tracisz, ufając mu. – To prawda. – Poza tym – Jennifer dodała z szelmowskim uśmiechem – jest najseksowniejszym facetem, jakiego widziałam od wieków. Jak już nie będziesz go chciała, to z chęcią się nim zaopiekuję. Rachel śmiała się, trąc ser. – Och, Jen. Nie ma dla ciebie ratunku. – Ale za to twoje życie – powiedziała przyjaciółka – już niedługo zmieni się na lepsze. – Mam nadzieję. – Ja to wiem – zapewniła ją Jennifer.

ROZDZIAŁ 15 – Mam nadzieję, że lubicie włoskie jedzenie – powiedziała Jennifer. Rachel i Luke wymienili rozbawione spojrzenia. – Co was tak bawi? – dopytywała, widząc ich uśmiechy. – Znamy takiego faceta – wyjaśniła Rachel – który jeździ do pewnej włoskiej restauracji i zabiera jedzenie na wynos. – I? – Ma około pięciu kilometrów w jedną stronę. Jennifer roześmiała się. – A myślałam, że tylko ja jestem ekstrawagancka. Częstuj się, Luke. Na talerze nałożyli makaron i sałatę. Jennifer nalała wino i wzniosła kieliszek. – Za nas i za zakończenie przemytniczego procederu. Luke i Rachel przyłączyli się do toastu. – Jesteś po naszej stronie? – zapytała Rachel. – Jasne, że tak – zapewniła Jen. – Każdy, kto skrzywdzi moją przyjaciółkę, będzie miał ze mną do czynienia. – Dzięki. – Jaki masz plan, Luke? – Niewiele mogę zrobić bez żelaznego dowodu ich winy. Jak dotąd działali sprytnie i zacierali ślady. – I jeszcze wrobili mnie – dodała Rachel. – Właśnie. – Uścisnął jej dłoń. – Dostaną przez to większy wyrok. – Jak zdobędziemy dowody? – zapytała Jennifer. – Najlepiej byłoby włamać się do ich gabinetów. Z pewnością znajdę tam obciążające materiały. Potrzebuję czasu, aby spokojnie i dokładnie się rozejrzeć. – Miał smętną minę. –

Nie mogę wejść do któregoś z nich pod pretekstem rozmowy o sprawach uniwersyteckich. Gilson jest z innego wydziału, a Hollis nie będzie chciał mnie widzieć. Nawet jeśli łaskawie zgodziłby się na rozmowę i udałoby mi się skłonić go do wyjścia z gabinetu, to nie miałbym wystarczająco dużo czasu. – Musisz włamać się do obu gabinetów? – Niekoniecznie. Jeśli będę miał szczęście, to jeden wystarczy. – Co ci chodzi po głowie, Jen? – zapytała Rachel. – Skoro trzeba odciągnąć uwagę jednego z nich… Damy radę. – Jak? – Chyba się na to nie zgodzisz. – Powiedz. – Uwiedziesz jednego z nich. Wyciągniesz go z gabinetu, a Luke będzie miał czas na przeszukanie pomieszczenia. Rachel ze zdziwieniem patrzyła na przyjaciółkę. – Żartujesz? – Wiedziałam, że się oburzysz. – Chwileczkę. Pomysł Jen nie jest zły – wtrącił Luke. – Pamiętasz maila, którego posłałaś do Hollisa przez pomyłkę? Jego treść podnieciłaby każdego faceta. Pewnie nadal o tobie fantazjuje. Byłby łatwym celem. – Nie uwiodę drania, który mnie wrobił – z zacięciem powiedziała Rachel. – Nawet jeśli jest to najlepszy sposób, żeby ich ująć? – Zastanowię się – powiedziała. – Nie podoba mi się ten pomysł. – Wymyślimy coś innego – powiedział Luke. – Chociaż przyznam, że nic lepszego nie przychodzi mi do głowy. Będę potrzebował dwudziestu, może trzydziestu minut.

– Pół godziny? Na pewno musisz spędzić tam aż tyle czasu? – Trzeba się przyłożyć. – Zostawmy na razie ten temat i jedzmy – zaproponowała Rachel. Rozmowy zeszły na książki. Luke wypytywał Jennifer o inspiracje, wykazując się przy tym dużą znajomością jej powieści. – Mam nadzieję, że nie przeistoczysz się w psychopatycznego fana – droczyła się Jennifer. – Jak Kathy Bates w Misery. Luke roześmiał się. – Nie mógłbym przykuć cię do łóżka ani zmiażdżyć ci kostek. – Gdyby pominąć element przemocy, to bycie przywiązaną do łóżka może być przyjemne – żartowała Jennifer. Rachel zachichotała. – Zwłaszcza że jeden z twoich byłych kupił ci w prezencie świątecznym kajdanki z różowym futerkiem. – Kajdanki? To jest myśl – powiedział Luke. – Bez głupich pomysłów – ostrzegła Rachel. – Cieszę się, że wszystko sobie wyjaśniliśmy – uśmiechnął się Luke. – Hmm, nie całkiem. Pozostało kilka pytań bez odpowiedzi. – Na przykład? – Dlaczego w czasie weekendu znikałeś bez wyjaśnień? – Miałem sporo telefonów i kilka spotkań. Wszystko w związku z przemytnikami. Max wie o wszystkim. – Tylko z tego powodu znikałeś? – Nie. Wiedziałem o pamiętnikach i chciałem, abyś mogła pogadać z Maksem bez skrępowania.

– A co z udawaniem dziś chorego? – Musiałem spotkać się z kolegą. Tylko takie usprawiedliwienie przyszło mi do głowy. Wiem, mało oryginalne. – A tak przy okazji, twoja sąsiadka skrupulatnie rejestruje każdy twój ruch – powiedziała Rachel. – Jak to? – Nie wierzyłam, że jesteś chory, a do tego nie mogłam się dodzwonić. Pojechałam więc do ciebie. Dzwoniłam do drzwi, ale oczywiście nie otworzyłeś. Twoja sąsiadka powiedziała mi, że wyszedłeś dużo wcześniej niż zazwyczaj. – Może zatrudnię ją jako asystentkę – zastanowił się żartobliwie Luke. – Pomyśl o tym. Skończyli jeść i Jennifer przyniosła lody owocowe, które Rachel uwielbiała. – Rozkosz, czysta rozkosz. – Rachel przeciągnęła się jak kotka. – Nie wiem, czy tyle wystarczy na naszą trójkę – zmartwiła się Jennifer. – Jasne, że tak – powiedział Luke. – Są pyszne i sycące. – Znam jedną taką, co potrafi sama zjeść całe opakowanie w jeden wieczór – powiedziała Jennifer. – Tylko jeden raz mi się to zdarzyło. Miałam strasznie ciężki dzień i potrzebowałam pocieszenia. – A kto zawsze ciągnie mnie do kawiarni Häagen Dazs, gdy jestem w Londynie? – Dobrze już, dobrze. Tak, jestem lodoholikiem. Są gorsze uzależnienia – śmiała się Rachel. Przyjaciółka podsunęła jej pudełko z lodami. – Częstuj się.

Po kolacji wrócili do rozważań nad sposobem zdobycia dowodu winy Gilsona i Hollisa. – Im dłużej o tym myślę – mówił Luke – tym bardziej nabieram przekonania, że uwiedzenie Hollisa jest najlepszym rozwiązaniem. Rachel pokręciła głową. – Nie po tym, co mi zrobił. – Zrozum, to najlepszy sposób na zemstę. Wywabisz go z pokoju, a ja w tym czasie znajdę dowód jego winy. – A co, jak go nie znajdziesz? – Na pewno znajdę – zapewnił Luke. – Rozpracowywałem już takie szajki. Wiem, jak ci ludzie działają. Niezależnie od ich sprytu wcześniej czy później popełniają błąd. Z początku zawsze są ostrożni, przebiegli. Z czasem stają się aroganccy i nieuważni. Uwierz mi, z pewnością znajdę w gabinecie coś na jednego z nich. – A jeśli niczego tam nie ma? – Westchnęła. – Luke, nie dam rady. Z Hollisem sobie poradzę, ale kategorycznie odmawiam jakichkolwiek zbliżeń z Gilsonem. Wolę umrzeć, niż poczuć na sobie jego brudne łapska. – Zgoda – uspokoił ją Luke. – Jeśli nie powiedzie się nam z Hollisem, wymyślimy, jak zająć Gilsona. Choć jestem przekonany, że znajdę u Hollisa to, czego szukam. – On cię nie lubi – przypomniała Rachel. – Ostrzegał mnie przed tobą. Myślisz, że wie, kim jesteś? – Może podejrzewać, ale pewności nie ma. – Luke pokręcił głową. – Dobrze… – zaczęła spokojnie Rachel. – Przyjmijmy, że… – Rachel, musimy zaryzykować – przerwał jej. – Jeśli tego nie zrobimy, wszystko ujdzie im na sucho. Chcesz tego?

– Oczywiście, że nie. Przecież wiesz. – Zrobisz to w takim razie? – Tak. – Zgodziła się w końcu. Rozmawiali do późna i postanowili, że rano pojadą do Londynu. Jennifer ziewnęła przeciągle. – Idę spać – oznajmiła. – Do zobaczenia jutro. – Dobranoc. – Mam spać na kanapie? – zapytał Luke. – Gdybyś zadał mi to pytanie kilka godzin temu, kazałabym ci spać na rozżarzonych węglach. – Teraz już znasz prawdę. – Jestem ci winna przeprosiny. – To raczej ja powinienem cię przeprosić – powiedział Luke. – Żałuję, że nie powiedziałem ci od razu. Wiem, że mogę ci ufać. – Dlaczego mi nie powiedziałeś tego wszystkiego wcześniej? – Nie mogłem sobie na to pozwolić – odpowiedział. – To nie kwestia zaufania. Chodzi o to, że Hollis i Gilson są bardzo sprytni. Gdybyś wiedziała o sprawie, a oni domyśliliby się, że ktoś depcze im po piętach… Nie mogłem ryzykować. Masz bardzo przejrzystą osobowość, Rachel. Od razu widać, co myślisz. – Mama powiedziała mi kiedyś, że jestem jak otwarta księga – przyznała żałośnie. – Chodźmy spać – powiedział Luke. – Przed nami długi dzień. Rachel westchnęła. – Chcesz, żebym spotkała się z Hollisem? – Tak. – Pamiętasz naszą rozmowę w piwnicy? Po tym jak Hollis

chciał mnie ukarać za e-maila? – Pamiętam. – Nie powiedziałam ci wszystkiego – wyznała cicho. – To znaczy? – Opowiem ci w sypialni. Poszedł za nią na górę. – Dobrze, że pokój gościnny ma podwójne łóżko – powiedział Luke, kiedy otworzył drzwi. – Też się cieszę. Od razu zaczął rozbierać Rachel. – Co takiego chciałaś mi powiedzieć o Hollisie? – Nasze spotkanie w sprawie maila skończyło się seksem. To, co zaszło między nami, nie miało nic wspólnego z miłością. Było to czysto fizyczne, ani trochę nie emocjonalne. – Dlaczego nie powiedziałaś mi od razu? – Chyba się wstydziłam. – Bo mu się oddałaś? – Zagroził, że powie Gilsonowi – tłumaczyła się Rachel. – Dostarczyłabyś im argumentów przeciw sobie. – Luke nie przestawał jej rozbierać. – Co się wydarzyło? – Kazał mi się rozebrać. – W gabinecie? Kiwnęła głową. – Wziął linijkę z biurka. Myślałam, że mnie uderzy. Luke zachmurzył się. – Skrzywdził cię? – Nie. Tylko groził. Kazał mi stanąć z rękami opartymi o blat biurka i pochylić się. Wylogował się z komputera, żebym nie skasowała wiadomości, a potem wyszedł. Wiedziałam, że jeśli się ubiorę i wyjdę, powie Gilsonowi. Nie mogłam na to pozwolić. Kiedy wrócił, szybko się zorientowałam, gdzie był. –

Uśmiechnęła się kwaśno. – Poszedł kupić prezerwatywy. – Dupek, ale przyzwoity. – Potem wszedł we mnie. – Rozumiem. – Zaprowadził ją do komody. – Pokaż mi. Rachel była zażenowana. – Luke… – Pokaż. – Pocałował ją delikatnie i odwrócił tyłem do siebie. – Chcę to zobaczyć. – Pochyliła się, a dłonie oparła na blacie komody. – Tak to zrobił? – Usłyszała dźwięk rozpinanego rozporka i poczuła dotyk penisa na cipce. – Tak – powiedziała nieśmiało. – Ale to nie wszystko. Oprócz tego dotykał mnie. – Co jeszcze? – Kazał mi stać zupełnie nieruchomo. Nie mogłam się też odzywać. – Rozumiem. – Luke nabrał tchu. – Gdzie dokładnie cię dotykał? – Ja… – Chyba się domyślam. – Polizał palce i wsunął je między pośladki Rachel. – Czy to było to miejsce, Rachel? – Tak – wyszeptała. – Chociaż cię zaszantażował i zmusił do stosunku, odczuwałaś przyjemność. Była jeszcze bardziej zawstydzona. – Tak. – Wtedy zrobił to tak? – Luke chwilę masował dziurkę, a potem delikatnie wsunął w nią palec. – Tak – powiedziała zachrypniętym głosem. – Pieścił także moją łechtaczkę. Luke przeciągnął ręką po brzuchu dziewczyny i dotarł do wskazanego miejsca. Zaczął je masować.

– W ten sposób? – Tak – wyjęczała. – I cały czas nie ruszałaś się ani nie pisnęłaś słówka? No, no. Jest bardziej wyrafinowany, niżbym się spodziewał – powiedział Luke z podziwem. Protesty Rachel zostały zagłuszone falą ekstazy. Szczytowali równocześnie. Na koniec Luke wsparł głowę na jej ramieniu. – Rachel, uwielbiam cię. Pamiętaj o tym. – Kiedy ich oddechy się wyrównały, mocno przytulił ją do siebie. – Ta sprawa z Hollisem… Jeśli wolałabyś tego nie robić, to zrozumiem. – Chcę, by dosięgła go sprawiedliwość. Zrobię to. Wyruszyli zaraz po śniadaniu. Luke jechał sam, a Jennifer razem z przyjaciółką. Najpierw pojechali do mieszkania Rachel, by mogła się przebrać. Wybrała bieliznę, która zapewne spodoba się Hollisowi. Stamtąd metrem pojechali na uczelnię. Rachel zatrzymała się przed wejściem do biblioteki. – Luke, a co, jeśli mój identyfikator nie zadziała? – Wątpię. Gilson chciał tylko, żebyś zeszła mu z drogi. Muszą postępować zgodnie z procedurami, nim dezaktywują identyfikator. – Obyś miał rację. – Ponieważ ja nie mam identyfikatora – odezwała się Jennifer – poczekam w kawiarni po drugiej stronie ulicy. – Dobry pomysł – zgodził się Luke. – W razie problemów dzwoń. – Z portfela wyjął wizytówkę i na jej odwrocie zapisał numer telefonu. – To numer Maksa, mojego kuzyna. We wszystko jest wtajemniczony. Jeśli zobaczysz cokolwiek podejrzanego, dzwoń do niego. Skontaktuje się z kimś, kto podejmie odpowiednie działania.

Jennifer kiwnęła głową. – Mam komórkę, bateria jest naładowana. Powinno obyć się bez problemów. Uważajcie na siebie. Nie ryzykujcie więcej, niż to konieczne. – Nie będziemy – zapewnili ją. – Do zobaczenia. Luke i Rachel weszli do biblioteki. Tak jak Luke myślał, identyfikator Rachel nadal był aktywny. Mogła wejść niezatrzymywana. – Do dzieła – powiedział spokojnie Luke. Mocno trzymał Rachel za rękę. Obok pokoju Hollisa było puste pomieszczenie. Luke mrugnął do Rachel i podszedł do drzwi. – Wejdę, gdy opuścicie gabinet – wyjaśnił. – Dobra. – Rachel zacisnęła wargi. – Mam nadzieję, że jest sam, a nie z Gilsonem. – Gilson najprawdopodobniej zastępuje cię na konsultacjach –przypomniał jej Luke. – Faktycznie. – Powodzenia. – Uśmiechnął się. Dziewczyna podeszła do drzwi gabinetu bibliotekarza. Wzięła głęboki wdech, przygotowując się na to, co miało nastąpić. Zapukała. – Proszę. Otworzyła drzwi. – Panie Hollis. Jej widok bardzo go zdziwił. – Panna Kemp. W czym mogę pani pomóc? – Przyszłam zapytać, czy mogłabym jakoś panu pomóc – uśmiechnęła się do niego. – Co ma pani na myśli? – Widzi pan – powiedziała – ostatnio sporo rozmyślałam. – O czym? – O tym, co zaszło między nami.

– To dobrze. – Kiwnął głową. – Mam nadzieję, że nie spotyka się pani z Hollowayem. – Miał pan całkowitą rację co do niego – powiedziała Rachel. – Znajomość z nim mogłaby mieć groźne konsekwencje. – Cieszę się, że odzyskała pani zdrowy rozsądek. – Panie Hollis. Leonardzie. – Usiadła na krawędzi biurka. – Też o tym myślałeś? – O tym, co zaszło? – Tak. – Spojrzała mu w oczy. – Pamiętasz, jakie to było wspaniałe? – A co, jeśli tak? – Leonardzie, przyznam, że masz dość wyszukany gust. Przyszło mi do głowy… Myślę, że tobie także spodoba się mój pomysł. – Rachel była przerażona. Nie była dobrą aktorką. Bała się, że nie wypadnie dość przekonująco. Dla dobra wszystkich musiała zagrać jak najlepiej. – Co ci chodzi po głowie? – zapytał Hollis. – Zejdźmy do piwnicy. Tam nikt nam nie przeszkodzi. – Tu także nikt nam nie przeszkodzi. Rachel pokręciła głową. – A co, jeśli twoja sekretarka będzie chciała z tobą porozmawiać albo ktoś przyjdzie z wizytą? Ktoś może potrzebować twojej pomocy. W piwnicy jest spokojnie. Prawie nikt tam nie zagląda. Zwłaszcza do działu staroangielskiego. Dziś mało kto czyta dawną literaturę. – Dobrze to sobie przemyślałaś, co? Rachel kiwnęła głową. Gdyby tylko wiedział. – Tak. Bardzo. Jeśli ktoś zobaczy nas razem, to powiem, że pomagałeś mi znaleźć rzadką pozycję. – Puściła do niego oko. – Co poniekąd będzie prawdą. – Niech będzie piwnica. – Wstał. Serce Rachel waliło jak

oszalałe ze strachu i radości. Zrobiła to. Przekonała go do wyjścia z pokoju. Teraz musiała jeszcze zatrzymać bibliotekarza na co najmniej dwadzieścia minut, aby Luke miał wystarczająco dużo czasu. Luke czekał w pokoju obok. W końcu usłyszał, że drzwi się otwierają, a potem od razu zamykają. Odczekał, aż Rachel i Hollis znikną za rogiem. Naciągnął skórzane rękawiczki i wyszedł z kryjówki. Zapukał do drzwi gabinetu Hollisa i chwilę poczekał. Gdy nikt nie odpowiedział, nacisnął klamkę. Na szczęście Hollis nie zamknął drzwi na klucz. Luke rozpoczął rewizję. Wiedział, czego szuka – korespondencji między Hollisem a Gilsonem albo między jednym z nich a zagranicznymi klientami. Bardzo ostrożnie odkładał wszystko na swoje miejsce. W szufladach Hollisa nie znalazł nic ciekawego. Zaklął pod nosem. Podszedł do szafy na dokumenty. Tu musiało coś być. Po prostu musiało. Rachel i Hollis szli w milczeniu. Gdy doszli do piwnicy, dziewczyna zawahała się. – Chwileczkę – powiedziała. Wyjęła z torebki czerwoną szminkę, którą pożyczyła do Jennifer, i pomalowała nią usta. – Coś mi mówi – powiedział Hollis – że to będzie bardzo ciekawe. – Z pewnością ci się spodoba – wyszeptała zmysłowo. Poszli na sam koniec pomieszczenia, gdzie znajdował się dział z dawną literaturą angielską. Rachel uśmiechała się. – Panno Kemp, po co mnie tu pani przyprowadziła? – Rachel – poprawiła go. – Mów mi Rachel. – Rachel. – Jego głos wibrował podnieceniem. – Pamiętam, jak podobała ci się tamta wiadomość. Poszłam więc na małe zakupy. – Mówiła prawdę, tyle że zakupy zrobiła z myślą o sobie. Kupiła czarne body z elastycznej koronki, które

mocno przylegało do jej kształtów. Rozpięła koszulę, ale nie zdjęła jej. Najpierw odsłoniła jedną pierś, a potem drugą, zsuwając koronkową bieliznę. Hollis wstrzymał oddech, gdy sięgnęła do torebki po szminkę i pomalowała nią brodawki. Podrażnione tym zabiegiem sutki stwardniały. – Podoba ci się? – zapytała cicho. – Tak – odpowiedział. Rachel mierzyła mężczyznę wzrokiem. Tak jak ostatnio miał na sobie szary garnitur, białą koszulę i stonowany jedwabny krawat. Widziała, że ma już wzwód. Uśmiechnęła się do Hollisa kokieteryjnie i wsunęła ręce pod marynarkę. Prowadziła dłonie w dół po miękkim materiale koszuli, aż dotarła do rozporka. Oddychał szybko, gdy rozpinała mu spodnie. Zaskoczyło ją, że nosi jedwabne bokserki. Choć mogła się spodziewać, że ktoś o tak perwersyjnych skłonnościach będzie się delektował dotykiem jedwabiu na skórze. Bokserki zdradzały stopień jego podniecenia. Miał wyraźną erekcję. Przez połacie nienawiści, którą czuła do niego, przebiło się pożądanie. Nadal pamiętała, ile przyjemności zaznała w czasie ich zbliżenia. Pamiętała także wstyd i złość, które wtedy czuła. Uśmiechnęła się zaczepnie i wprawnym ruchem zdjęła mu bokserki. Przykucnęła przed nim. – Chwyć się regału, który stoi za tobą – rozkazała. – Natychmiast. Hollis popatrzył na nią wyniośle. – Nie zamieniam się rolami – powiedział cicho. – Wydaję rozkazy, ale ich nie słucham. Rachel muskała palcami jego członek. – Popatrz na to inaczej. Zrób to dla mnie, Leonardzie. Dogódź mi. Pozwól pobawić się tobą, nacieszyć się twoim

ciałem. Tak długo o tym myślałam. – Zacisnęła palce na jego naprężonym członku i ustami dotknęła jego czubka. Hollis wydał cichy jęk zadowolenia. Pieściła go samą końcówką języka, drażniąc wrażliwe wyżłobienie na prąciu. Potem delikatnie lizała jego wierzchołek. Czuła, że podniecenie Hollisa narasta i słyszała jego nieregularny, przyspieszony oddech. Wykonując fellatio, dziewczyna rytmicznie masowała jądra. Oddech mężczyzny stał się jeszcze cięższy. Poza tym Hollis nie wydawał żadnych dźwięków. Rachel triumfowała. Starał się zachować panowanie, ale tracił kontrolę. A ona była bliska upokorzenia go, tak samo jak on kiedyś upokorzył ją. Nie przerywając pieszczot, sięgnęła po szminkę. Będzie musiała odkupić ją Jennifer, bo ta nie będzie się już nadawała do użycia. Wysunęła kawałek czerwonego sztyftu i powoli malowała kreskę wzdłuż krocza Hollisa. Westchnął, a ona wycofała rękę i popatrzyła na niego z udawanym posłuszeństwem. – Ulegnij mi, Leonardzie. – Chciała, aby brzmiało to jak prośba. – To ci się z pewnością spodoba. Kiwnął głową. Miał rozszerzone źrenice i lekko otwarte usta. Był zbyt podniecony, aby mówić. Rachel uśmiechnęła się do siebie. Doskonale. Wznowiła oralne pieszczoty, jednocześnie wodząc szminką po kroczu mężczyzny. Za każdym razem coraz bardziej zbliżała się jego odbytu. Hollis sapał z podniecenia, gdy pocierała szminką jego dziurkę. Dziewczyna wykonała lekkie pchnięcie i poczuła, że jego mięśnie delikatnie się rozwarły. Przekręciła obudowę szminki, aby wsunąć ją w Hollisa jeszcze głębiej. Przekręcała kredkę, jednocześnie wsuwając i wysuwając sztyft. Słyszała, jak mężczyzna usiłuje powstrzymać jęki ekstazy. Rachel przyspieszyła ruchy, aż Hollis wydał z siebie stłumiony krzyk, a

ona w ustach poczuła słony płyn. Dyskretnie popatrzyła na zegarek. Nie minęło jeszcze dość czasu. Nie mogła ryzykować powrotu, było jeszcze za wcześnie. Biorąc pod uwagę wiek Hollisa, nie było szans na ponowną erekcję i stosunek. Było jednak coś innego, co mógł zrobić. Rachel odłożyła szminkę na jedną z półek i wstała. Zarzuciła ręce Hollisowi na szyję i namiętnie go pocałowała. Zaskoczyła go tak głębokim i mocnym pocałunkiem. Chciała, aby poczuł swój smak. Dziewczyna z rozbawieniem zauważyła, że zostawiła na jego ustach ślady szminki. Nadal miał mocno rozszerzone źrenice. – Rachel… – Mówiłam, że będziesz zadowolony – powiedziała. – A teraz… może odwzajemnisz przysługę? – Co masz na myśli? – Liż mnie. Chcę czuć twoje usta na mojej cipce. Doprowadź mnie do orgazmu. Kiedy rżnąłeś mnie, gdy stałam oparta o biurko, cały czas myślałam, jak by to było, poczuć twój język. Chcę zaznać tej przyjemności. Przez chwilę myślała, że odmówi. Jednak on powoli rozpiął jej dżinsy i zsunął je w dół. Rachel zrzuciła buty i całkiem pozbyła się spodni. Z powrotem włożyła szpilki. Hollis z aprobatą patrzył na jej buty. Dziewczyna uśmiechnęła się. – Pomyślałam, że spodoba ci się to, co mam na sobie. – Samonośne pończochy z koronkową obwódką, była pewna, że zawróci mu tym w głowie. – Hmm. – Ze zdziwieniem zobaczyła, że usiadł na podłodze, nie przejmując się, że zabrudzi garnitur. – Chodź tu – powiedział łagodnie. – Stań nade mną. – Rachel stanęła okrakiem nad jego głową. – Doskonale. Położył dłonie na wewnętrznej stronie jej ud. Dziewczyna

zwiększyła nieco rozkrok, ale on nadal stopniowo zwiększał ucisk. Rachel wystraszyła się, że straci równowagę. – Nie przewrócisz się – powiedział, jak gdyby czytał w jej myślach. – Odrobina niewygody zwiększa doznania. Wbrew sobie czuła podniecenie. Uwielbiała to. Luke pieścił ją z wielką wprawą. Rachel przeczuwała, że Hollis będzie równie dobry. Zamknęła oczy i wsunęła partnerowi palce we włosy. On przynajmniej, w odróżnieniu od Gilsona, był czysty. Otarł się policzkiem o udo dziewczyny. Golił się rano, ale i tak poczuła delikatne drapanie. Westchnęła, a on zbliżył usta do jej ciała. Dziewczyna ponagliła go niecierpliwym ruchem bioder. W końcu odsunął dół koronkowego body na bok i poczuła na wargach sromu jego ciepły oddech. Mężczyzna pieścił jej cipkę długimi, powolnymi liźnięciami. Potem zmienił tempo i szybkimi ruchami języka pobudzał łechtaczkę. Rachel powstrzymała krzyk rozkoszy. Hollis coraz mocniej i głębiej penetrował ją językiem. Delikatnie ssał jej wargi i masował łechtaczkę. Chwycił dziewczynę za pośladki i lekko je rozsunął. Kiedy przez tajemne przejście wprowadził do jej wnętrza palec, mocniej zmierzwiła jego włosy. Wtedy nadszedł orgazm. Jej ekstaza promieniowała na palec i język mężczyzny. Gdy ciało Rachel się uspokoiło, Hollis wstał. – A teraz – powiedziała spokojnie, patrząc mu w oczy – jesteśmy kwita. Uśmiechnął się. – Tak. Zgadzam się z tobą. „Ale tylko w kilku sprawach”, pomyślała Rachel. Zachowała swój sukces dla siebie. Luke przeglądał kolejną szufladę regału z dokumentami. Musiało tu coś być. Chyba że źle ocenił Hollisa. Notka albo inny

skrawek dowodu. Cokolwiek. Pomyślał o swojej kochance zabawiającej bibliotekarza w piwnicy, by zapewnić mu czas na poszukiwania. Zacisnął zęby. Myśl, że ta kłamliwa szumowina dotyka Rachel, rozzłościła go. Gdyby był inny sposób, Luke by go wybrał. Ale Jennifer miała rację. To była najlepsza metoda na odwrócenie uwagi bibliotekarza. Przekartkował następną teczkę z aktami i poczuł ulgę. Na jego twarz zawitał triumfalny uśmiech. A już prawie stracił nadzieję. Krótki liścik od Gilsona do Hollisa, a jakże obciążający. Był zlepiony z innym dokumentem. Inaczej Hollis z pewnością by go zniszczył. – To dla ciebie, Rachel – powiedział, zabierając kartkę z teczki i układając dokumenty z powrotem na miejsce.

ROZDZIAŁ 16 Luke złożył kartkę, tak aby zmieściła się w portfelu. Wtedy zauważył faks na biurku Hollisa. Może rozsądnie będzie przesłać liścik do Maksa. Gdyby go złapano, jak wychodzi z gabinetu Hollisa i przeszukano… Podszedł do urządzenia, wybrał numer Maksa i włożył kartkę do faksu. Musiał tylko poczekać na wydruk potwierdzenia i zniszczyć go. Jeśli zajdzie taka konieczność, to połknie to cholerstwo. – Max, proszę – mamrotał do siebie – miej wolną linię. Na szczęście faks zapiszczał dwukrotnie i rozpoczęło się nadawanie. – Hura – szepnął Luke. W tym momencie otworzyły się drzwi. Zaskoczony obejrzał się przez ramię. Był przekonany, że ma jeszcze kilka minut. Rachel i Hollis nie mogli tak szybko wrócić. W drzwiach stała kobieta, której Luke nie znał. Ocenił, że jest w wieku około trzydziestu pięciu lat. Miała niemodnie upięte mysie włosy. Była bez makijażu i biżuterii oprócz męskiego zegarka. Na nosie miała duże okulary w rogowej oprawie. Ubrana była w tweedową garsonkę zapiętą pod szyją, a na stopach miała wypolerowane półbuty. Wyglądała jak stereotypowa zołzowata sekretarka. Panna Wybredna, na co wskazywał brak obrączki czy pierścionka zaręczynowego. – Kim pan jest? I co pan robi w gabinecie pana Hollisa? – spytała ostrym tonem. – Przepraszam… – zaczął Luke. – Jestem kolegą Leonarda. Oczekiwał mnie. Umówiliśmy się na lunch. – Pan Hollis nie ma dziś w planach lunchu. Ma spotkanie w interesach.

– Ach, biedny stary Leo. Z wiekiem robi się zapominalski. – Leo? Nikt tak nie nazywa pana Hollisa. – Znamy się bardzo długo. Faks skończył nadawać i zapiszczał. Sekretarka popatrzyła na urządzenie i kartkę. – Co to jest? Co pan robi? – No cóż, w tym czasie postanowiłem wykorzystać to urządzenie i wysyłam faks do znajomego. Leonard nie miałby nic przeciwko temu. – Uśmiechnął się czarująco. – Właściwie to miałem się wybrać do pani, skoro nie ma Leonarda… Nie chciałem jednak przeszkadzać. Z pewnością jest pani bardzo zajęta. – Z pewnością. – Jej mina mówiła, że nie da się nabrać na ładne słówka. Luke ponownie posłał jej zalotny uśmiech. – Leonard często mówi o pani – powiedział. – Chwali za znakomitą pracę i zdolności. Czasem wydaje mu się, że mogłaby go pani zastąpić. – Tak? – Kobieta lekko się zarumieniła. Luke’owi przyszedł do głowy pewien pomysł. Był jeden niezawodny sposób na zapewnienie sobie jej milczenia. Jeśli ją przeleci, a Hollis ich przyłapie, to z miejsca ją zwolni. Nie będzie miała szansy, by opowiedzieć mu, co się stało. Jeśli ich nie nakryje, to kobieta i tak nie opowie Hollisowi, co robiła. Nie opowie o tajemniczym gościu, który wysyłał faks. – Leo jednak nie wspomniał o jednym – powiedział Luke. – Jak bardzo jest pani atrakcyjna. – Atrakcyjna? – zdziwiła się. – Tak. Na przykład pani oczy. Mają piękny niebieski kolor. Jak dzwoneczki rosnące wiosną w lesie. – Luke sam nie wierzył, że to mówi, tak było banalne. Musiał jednak to zrobić. – A włosy… Założę się, że w słoneczny letni dzień mienią się złotem

niczym kłosy zboża. Zacisnęła usta. – Nie ufam ludziom, którzy drwią sobie ze mnie. – Nie drwię ani nie dokuczam pani. – Podszedł do niej, uniósł jej dłoń do ust i kolejno pocałował każdy palec. – Jak ma pani na imię? – Eunice. – Eunice. Oryginalnie. – Popatrzył jej głęboko w oczy. – Wiesz, że twoje usta są jak pączek róży? Kobieta zawstydziła się. – Nie używam szminki ani innych kosmetyków. Nie lubię się malować. – Jakie to wspaniałe. Kobieta taka jak ty nie potrzebuje się upiększać. – Przeciągnął palcem po jej dolnej wardze. – Tak doskonały i piękny kolor nie powinien być maskowany. – Wstrzymał oddech. – Eunice, chciałbym… – Pochylił się i pocałował ją bardzo delikatnie. Wiedział, że ryzykuje. Mogła albo go odtrącić, urażona, albo odwzajemnić pocałunek. Nie potrafił przewidzieć, co wybierze. Miał nadzieję, że to drugie. Stała bez ruchu i nagle pod naporem jego ust oddała pocałunek. Luke objął dłońmi jej twarz i całował coraz śmielej. W końcu wsunął język w jej usta. Nie spieszył się, nie chciał jej ponaglać. Po chwili sekretarka zarzuciła mu ręce na szyję. Położył dłonie na jej biodrach i przyciągnął ją do siebie, jednocześnie gładząc jej pośladki. Przerwał pocałunek i przeszedł do muskania jej szyi. – Eunice. – Polizał płatek jej ucha. – Nie wiem, co masz takiego w sobie. Może to perfumy albo po prostu feromony. Ale nie mogę ci się oprzeć. Pragnę cię, Eunice. – Ale przecież pan Hollis… – Zapomnij o nim. – Luke podszedł razem z nią do drzwi i

przekręcił klucz. – Nikt nam nie przeszkodzi. Nikt nas nie zobaczy. Nikt nie musi o tym wiedzieć. Zostanie to między nami. Ciało do ciała, usta do ust. – Zaciągnął roletę. – Tak bardzo cię pożądam. Potrzebuję cię. Poczuj, co ze mną robisz. – Wypchnął biodra w jej stronę, aby poczuła jego narastającą erekcję. Przeszył ją dreszcz. – Eunice, proszę. Pragnę cię. – Zdjął jej okulary i odłożył je na regał z dokumentami. Rozpiął jej włosy i przeczesał palcami. – Eunice, powinnaś częściej się czesać w ten sposób. Nie mogłabyś opędzić się od adoratorów. – Znowu sobie ze mnie żartujesz. – Ależ skąd. – Pogłaskał ją po policzku. – Ładnie ci tak. Do twarzy ci w rozpuszczonych włosach. – Och! – Pragnę cię. Chcę cię mieć, natychmiast. – Niespiesznie zdjął jej sweter, starannie złożył i położył obok okularów. Potem wyciągnął koszulę ze spódnicy i rozpiął ją. Eunice nie powstrzymywała go. Drżała i przytulała się do niego, kiedy całował jej ramiona. W końcu Luke zdjął sekretarce koszulę. Nie broniła się przed kolejnymi, silniejszymi pocałunkami. Miała biały, gładki biustonosz na grubych ramiączkach. Bardziej funkcjonalny niż ładny. Luke rozpiął go i zrzucił na podłogę. Dotknął obfitych piersi i z zachwytem popatrzył na jej nagie ciało. Była piękna. Kochając się z sekretarką, nie będzie musiał myśleć o Rachel. – Eunice, jesteś cudowna – powiedział łamiącym się głosem. – Twoje piersi są ładniejsze, niż to sobie wyobrażałem. Masz taką miękką, kremową skórę, a sutki mają doskonałą barwę. Zachęcają do dotyku i pocałunków. Eunice, chcę całować twoje piersi. Chcę je ssać i lizać, chcę poznać smak twojej skóry. Sekretarka zarumieniła się i dygotała. Luke przyklęknął przed nią, nie przerywając muskania piersi. Dotknął różowego

sutka ustami. Gdy stwardniał, zaczął go ssać, równocześnie pobudzając palcami drugą brodawkę. Sekretarka westchnęła. Wtedy mężczyzna dmuchnął delikatnie na jej zwilżoną skórę. Wyprężyła ciało, mrucząc przy tym z rozkoszy. Powędrował rękami na jej plecy i rozpiął spódnicę. Miała śliską podszewkę, więc z łatwością zsunął materiał na biodra. Tak jak przypuszczał, Eunice nosiła niegustowne brązowe rajstopy i zabudowane majtki. Wolała praktyczne ubrania od zmysłowych. To smutne, że w ten sposób ukrywa swoją seksualność. Rozkwitłaby pod wpływem odpowiedniego kochanka. Wsunął palec pod gumkę jej rajstop. – Z chęcią zdarłbym je z ciebie – powiedział. – Chciałbym patrzeć, jak materiał rozrywa się na tobie. Byłoby jednak niemądre niszczyć ci ubranie tylko dla własnego kaprysu. – Muskając skórę jej nóg, powoli rolował rajstopy w dół. Eunice, podnosząc na przemian nogi, pomogła Luke’owi zdjąć buty i nylonowy element garderoby. – Eunice, jesteś wspaniałą kobietą. – Całował skórę jej ud. Przeszedł ją dreszcz. Luke’owi przyszło do głowy, że sekretarka może być dziewicą, ale odrzucił tę myśl. Sprawiała wrażenie kobiety, która wymaga wiele od kochanka. Jeśli miałaby rezygnować z seksu, to raczej przez rozczarowanie niż niechęć. Luke zdjął jej majtki. – Jesteś piękna. Chcę cię smakować. – Ale… Wahała się. Równocześnie bała się poddać i chciała tego. – Pozwól – powiedział cicho – że podaruję ci przyjemność. Zobaczysz, jak może być wspaniale. – Luke naprawdę chciał doprowadzić ją do uniesienia. Zapragnął zagłuszyć ból jej złamanego serca, mimo że nie wiedział, kto ją skrzywdził. Może

sam Hollis. Z tego, co opowiadała Rachel, był wybrednym mężczyzną. Położył dłoń na kroczu Eunice. Czuł emanujące z niej ciepło. Delikatnie poprowadził palec wzdłuż warg sromowych, badając jej podniecenie. Jęknęła, gdy wsunął palec w jej wilgotne wnętrze. Kciukiem pobudzał łechtaczkę, wykonując koliste ruchy. Jednocześnie penetrował ją palcem. Kobieta mierzwiła mu włosy, dyskretnie dając sygnał do zwiększenia tempa pieszczoty. Luke wprowadził w nią drugi palec i przyspieszył ruchy. W końcu poczuł jej wewnętrzne pulsowanie. – Piękna Eunice – powiedział łagodnie. – To jest najlepsze wino, jakie zna ludzkość. – Zaczął scałowywać z niej piżmowy nektar. Kobieta westchnęła, a on zwiększył siłę pieszczoty. Lizał i ssał jej intymne zakamarki, aż przeszyły ją dreszcze kolejnego orgazmu. – Rozbierz mnie – rozkazał. – Chcę być z tobą jednym ciałem, chcę mieć wytrysk wraz z twoim orgazmem. Rozbierała go trzęsącymi się rękami. Pozwolił, aby badała jego ciało, gładząc skórę opuszkami palców. Gdy rozpinała mu rozporek, nie mogła opanować drżenia palców. Łagodnie jej pomógł, splatając dłonie z jej dłońmi. Kiedy już był nagi, położył się na dywanie. – Kochaj się ze mną – powiedział. – Dajmy sobie wzajemną przyjemność. Eunice niepewnie położyła się obok niego. Obejmował ją, całował i głaskał jej ciało. Chciał doprowadzić ją do stanu najwyższej ekscytacji. Poprowadził jej dłoń do nabrzmiałego członka. – Zobacz, co ze mną robisz. Przeszyły ją dreszcze, a on przewrócił się na plecy, pociągając ją na siebie.

– Chcę cię widzieć – szeptał. – Chcę widzieć twoją twarz. Oczy, w których błyszczy podniecenie, i zaróżowioną skórę. Chcę patrzeć, jak falują twoje kształtne piersi. Lekko uniósł kobietę i pomagając sobie ręką, wprowadził w nią członka. Stopniowo zanurzał się w jej cipce. Sekretarka westchnęła, czując go w sobie. Luke uśmiechnął się. – Eunice, nie masz pojęcia, jakie to wspaniałe uczucie. Jakby otaczał mnie aksamit. – Ściskał i gładził jej piersi – Masz piękne piersi – mówił. – Jesteś cudowna. Założę się, że niewielu mężczyzn zna cię taką. Zmysłową i delikatną. Tak bardzo cię pragnę. Kochajmy się, Eunice. Lekko ścisnął jej piersi i powędrował dłońmi do brzucha, a potem niżej, do pośladków. Gładził je i dotykał, zachęcał w ten sposób partnerkę do poruszania biodrami. Z wahaniem Eunice zaczęła się unosić i opadać. Luke cały czas uśmiechał się do niej. – Fantastycznie. Wspaniale się ruszasz. Pochwała ośmieliła ją. Wykonywała koliste ruchy biodrami i zmieniała kąt penetracji. – Och, Eunice. Tak. Jesteś niesamowita – powtarzał, lekko dysząc. Wsunął rękę pomiędzy jej uda i muskając jej wargi, dotknął łechtaczki. Masował ją w rytm ruchów Eunice. Różowy rumieniec pokrył skórę kobiety. Luke poczuł puls jej orgazmu. To doprowadziło go na skraj i wydał z siebie stłumiony krzyk. Kobieta opadła lekko na jego tors. Objął ją i gładząc jej włosy, szeptał do ucha słowa zachwytu. Gdy wybrzmiało z nich uniesienie, Luke pomógł kobiecie wstać. – Eunice. – Pocałował ją delikatnie w usta. – Dziękuję. – Spokojnie ją ubrał, ale nie spiął włosów. – Zostaw rozpuszczone – doradził. – Bardzo ładnie tak wyglądasz. Prawdziwa ty, bez maski. – Posłuchała go i nie związała włosów, tak jak robiła to

do tej pory. Luke także się ubrał. Potem wyjął notkę z faksu. – Wiem, że Leonard nie lubi mieć bałaganu w gabinecie – powiedział z uśmiechem. – Nie chcę naciągać uczelni na wydatki. Gdzie mogę zapłacić za nadanie faksu? Eunice pokręciła głową. – Nie przejmuj się. To była tylko jedna kartka. – W takim razie – Luke zwinął potwierdzenie nadania w kulkę i wręczył ją kobiecie – będziesz tak miła i pozbędziesz się tego? – Uśmiechnął się. – Leonard powtarzał, że jesteś kompetentna jak mało kto. – Naprawdę tak mówił? – Tak – skłamał. – Eunice, trochę mi głupio z powodu tego faksu. Może masz gdzieś skarbonkę na datki albo cokolwiek, co uspokoi moje sumienie? – Na moim biurku stoi skrzynka, do której zbierane są pieniądze na schronisko dla zwierząt. Sama wrzucam tam drobne. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu, to też coś dorzucę – powiedział. Wyjął z kieszeni kilka monet. – Mogę tu poczekać na Leo? – Oczywiście – powiedziała sekretarka. – Podać ci kawę? – Staram się ograniczać kofeinę. – Pokręcił głową. – Mam herbatę ziołową, rumianek. – Eunice, mam nadzieję, że Leonard docenia swój skarb. Dzięki, ale innym razem. – Pogładził ją po twarzy. – Jakbyś zmienił zdanie, to jestem w pokoju obok. – Dziękuję. – Kobieta otworzyła drzwi i wyszła. Odczekał parę minut, aż usłyszy trzask drzwi, i też wyszedł. Miał poczucie winy z powodu tego, co zrobił. Choć może w jakiś pokrętny sposób pomógł Eunice, uświadamiając jej, że nie jest tylko

staromodną szarą myszką, która ma służyć Leonardowi Hollisowi. Może podkochuje się w swoim szefie, a zbliżenie z Lukiem ośmieli ją w kontaktach z nim. Z drugiej strony nie powinna być z takim draniem. Luke wyszedł z budynku biblioteki i poszedł do kawiarni. Jennifer czekała, udając, że czyta gazetę. Tak naprawdę co kilka minut sprawdzała czas. Rozpogodziła się, gdy Luke usiadł obok niej. – Martwiłam się. – Hej. Wszystko w porządku. Rachel jeszcze nie ma? – Nie. Luke zamyślił się. – Powinna niebawem nadejść. Masz ochotę na kawę? – Z chęcią. Espresso. – I pain au chocolat. Zgadłem? – wyszczerzył zęby. – Rachel już ci o nich mówiła? – zapytała Jennifer. – Tak, na naszym pierwszym spotkaniu. Po tym jak zalała mi notatki kawą. – Jak ci poszło przeszukanie? – Zaraz ci opowiem. Najpierw kawa – powiedział. Zamówił dwie espresso i dwie drożdżówki z czekoladą. – Znalazłeś coś? – Tak. Od razu przefaksowałem to do Maksa. Trybiki poszły w ruch. – Zamilkł na chwilę. – Mogę skorzystać z twojego telefonu? – Jasne. – Moja komórka się rozładowała – dodał. Jennifer włączyła telefon i podała go Luke’owi. – Fajny – powiedział Luke. – Dzięki, Jen. – Robię to dla Rachel. – Wiesz, co jest zabawne? – wyjaśnił Luke. – To zadanie

zaczęło się jak każde inne, ale teraz robię to też dla Rachel. Chcę, aby przywrócili ją na stanowisko i żeby ten drań, jej szef, zszedł jej z drogi. Będzie mogła robić to, w czym jest dobra i co ją uszczęśliwia. – Wybrał numer Maksa i odetchnął z ulgą, gdy ten od razu odebrał. – Dostałeś faks? – Tak – odpowiedział Maks. – Wszystko jest w toku. – Dzięki. – Rachel jest z tobą? – Jeszcze nie – wyjawił Luke. – Nie martw się. Nie grozi jej żadne niebezpieczeństwo. – Mam nadzieję – powiedział Max. – Nie chciałbym, aby coś się jej stało. – Zaufaj mi. Zajmę się nią. Obiecuję. Zadzwonię później. – Luke rozłączył się i oddał telefon Jennifer. Zaśmiała się. – Czyżby kolejny fan Rachel Kemp zrobił ci awanturę? – Tak jakby. Wpadła mu w oko. – Luke wzruszył ramionami. – Nie dziwi mnie to. Myślę, że zakochał się w jej inteligencji i ciele. – Tak, mówiła o jego ofercie pracy. Wydaje się jej to zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. – To jest prawdziwe – zapewnił Luke. W tym momencie do kawiarni weszła Rachel. Zamówiła w barze espresso oraz drożdżówkę. Kiedy usiadła przy stoliku, Luke pocałował ją na powitanie. – Dobrze, że już jesteś. Zaczynałem się martwić, że Hollis przejrzał twoje zamiary. – Nie był w stanie. Chyba powinnam zająć się aktorstwem. – Wyciągnęła rękę przed siebie. – Jeszcze się trzęsę. W pewnym momencie wystraszyłam się, że jednak nie podołam. – Jestem pewien, że poszło ci doskonale.

– Jen, jestem ci winna szminkę. – Obejdę się bez niej. Niech to będzie mój wkład w sprawę – powiedziała przyjaciółka. – A tobie jak poszło? Masz dowód? – Tak. Posłałem go Maksowi. Już z nim rozmawiałem. Teraz musimy czekać. – Jak długo? – Może do jutra. Tak czy owak już po wszystkim. – Pogładził ją po policzku. – Przykro mi, że musiałaś przez to przejść. To był jedyny sposób. – Wiem. Oby ich obydwu złapano – powiedziała. – Co znalazłeś? – Liścik. Był zlepiony z innym dokumentem. Aż dziwne, że Hollis go nie zauważył. – Luke zamyślił się. – Ale nie podejrzewam, aby była to podpucha. – Podpucha? Myślisz, że ktoś jeszcze jest w to zamieszany? – zdziwiła się Jennifer. – Nie mam pewności. Ci dwaj na pewno. Mamy sporo obciążających ich dowodów – westchnął. – Notkę przefaksowałem z gabinetu Hollisa. – Co? – oburzyła się Rachel. – Zwariowałeś? Ktoś mógł cię nakryć! – Równie dobrze, ktoś mógł mnie złapać w drzwiach i przeszukać – bronił się Luke. – To było skalkulowane ryzyko. Rachel wyczytała coś w jego twarzy. – Co się stało? – Weszła jego sekretarka. – O, matko – wyrwało się Rachel. – Nic nie zrobiła. – Pracuję na uczelni dość długo i wiem, że ta zołza jest całkowicie oddana Hollisowi.

– Każdy ma jakiś słaby punkt – powiedział Luke. – Każdą zołzę można poskromić. – Chyba wolę nie wiedzieć, co zrobiłeś – powiedziała Jennifer. – Coś bardzo podobnego do tego, co zrobiła Rachel – oschłym tonem powiedział Luke. – Lepiej stąd chodźmy– zaproponowała Jennifer. – Wydaje mi się, że nie możemy pojechać do żadnego z was. Jeśli jest taką lojalną sekretarką, to z pewnością powie mu, że ktoś był w jego pokoju. Nieważne, jak byłeś dobry, nie odpuści sobie. A Hollis od razu się domyśli, o kim mowa. Zgadnie, że Rachel jest w to zamieszana i że była tylko wabikiem. Mogą rozesłać za wami ochroniarzy. – Daj spokój – powiedziała Rachel. – To nie jest film gangsterski. – Jen ma rację – zauważył Luke. – W grę wchodzą duże pieniądze. Mając taką sumkę, nie trzeba już pracować. – Z takich pieniędzy ludzie nie rezygnują łatwo. Musimy zostać w jakimś hotelu przynajmniej do jutra – dodała Jennifer. – Zapominasz o jednej rzeczy – przypomniała Rachel. – Niektórzy z nas nie mają pracy. Luke złapał ją za rękę i ścisnął pocieszająco. – Jest coś takiego jak koszty operacyjne. I zgadzam się z Jen. – Skoro obydwoje jesteście do tego przekonani, chodźmy. Luke zapłacił rachunek i wyszli z kawiarni. Mieli szczęście, bo od razu pojawiła się taksówka. Luke zatrzymał ją i podał kierowcy adres hotelu w Kensington. – Ostatnie miejsce, w którym będą nas szukać – wyjaśnił sotto voce.

ROZDZIAŁ 17 Ubrany w elegancki uniform recepcjonista zaprowadził ich do apartamentu, który wybrał Luke. – Każdy ma swój pokój – powiedział rozbawiony Luke. – Jeśli chcecie być grzeczne. Rachel roześmiała się. – Szczerze powiedziawszy, to teraz mam ochotę na mocno schłodzony gin z tonikiem. – Myślę, że w lodówce znajdziemy coś lepszego – powiedział Luke. – Przecież to apartament. – Dał napiwek recepcjoniście i wpuścił dziewczyny do pokoju. – Właśnie rozwiązaliśmy bardzo ważną sprawę. Należy to uczcić. – Podszedł do lodówki. Chłodziła się tam butelka bollingera, a obok leżało pudełko belgijskich truflowych pralinek. – Doskonałe połączenie – skomentował. Na lodówce stała srebrna taca z sześcioma kieliszkami odwróconymi do góry dnem. Luke postawił trzy z nich na nóżkach i rozlał szampana. Podał kieliszki przyjaciółkom. – Za nas – wzniósł toast. – Za nas – powtórzyły. – Mogę znowu pożyczyć telefon? – Luke zapytał Jennifer. – Pewnie. – W tej sytuacji bardziej ufam cudzym komórkom. Nikt nie wie, że tu jesteśmy, ale lepiej być ostrożnym. Wolę nie korzystać ze zwykłej sieci – tłumaczył rozsądnie. Jennifer podała mu telefon. – Poproszę z inspektorem Forbesem. – Chwila ciszy. – Mike? Tu Luke. Tak. Dobrze, że Maks już z tobą rozmawiał. Znaleźliśmy bezpieczną kryjówkę. – Podał nazwę hotelu. –

Dobrze. Zostaniemy tu do czasu, aż powiesz, że możemy się ujawnić. Tak. Dzięki. Do usłyszenia. – O co chodzi? – zapytała Jennifer. – Dostaniemy ochronę? – Tak. Wydaje mi się, że masz rację i sprawy będą się toczyć bardziej nieprzyjemnie. Mike postawi kogoś na zewnątrz, aby miał na nas oko. – Luke zasmucił się. – Mam nadzieję, że Eunice nie zostanie w to wplątana. – Jaka Eunice? – zapytała Rachel. – Sekretarka Hollisa. – Mówisz o pannie Smith? – Rachel zrobiła kwaśną minę. – Nigdy nie słyszałam jej imienia. Zawsze nalegała, aby zwracać się do niej per panna Smith. Jest jedyną tak oficjalnie zachowującą się sekretarką. Myślałam, że to wpływ Hollisa. – No cóż. – Luke oddał telefon Jennifer. Rachel duszkiem wypiła szampana. – Od razu lepiej – przeciągnęła się. – Jeśli pozwolicie, to wezmę kąpiel. Nie czuję się zbyt świeżo. – Jak będziesz chciała, żebym umył ci plecy, to zawołaj – zaoferował Luke. Jennifer jęknęła i przeczesała swoje długie ciemne loki palcami. – To może ja sobie pójdę. Luke ścisnął jej dłoń. – Jen. Nie czuj się jak piąte koło u wozu. Nie poradzilibyśmy sobie bez ciebie. – Oczywiście, że dalibyście radę. Luke zaprzeczył ruchem głowy. – Bez twojego wsparcia obydwoje ryzykowalibyśmy dużo więcej. – Uśmiechnął się do niej. – Wiecie, ta kąpiel… Wanna w łazience nie jest zwykłą wanną. – Co ty wykombinowałeś? – spytała Rachel.

– Na pewno ci się spodoba. – Puścił do niej oko. – Jeśli świętować, to z bąbelkami. – Właśnie to robimy. Przecież pijemy szampana. – Mam na myśli prawdziwe bąbelki. Od rana nie jedli nic oprócz drożdżówek. Szampan zaczął uderzać Rachel do głowy. – Proponujesz wspólną kąpiel? – zapytała z rozbawieniem. – Nie chodzi o zwykłą kąpiel – sprostował Luke. – Kąpiel w jacuzzi. Będę miał zamknięte oczy, dopóki się nie zanurzycie. – Takiej propozycji nie można odrzucić – zachichotała Jennifer. Luke dolał szampana do kieliszków, wziął czekoladki i zaprowadził dziewczyny do łazienki. Rachel rozejrzała się z zachwytem. W jednym rogu stała kabina prysznicowa, a na środku znajdowało się wpuszczone w podłogę jacuzzi. Łazienka utrzymana była w białej tonacji ze złotym, dyskretnym greckim wzorem. Ręczniki były duże, prawie jak prześcieradła, i bardzo miękkie. Na wieszaku za drzwiami wisiały frotowe szlafroki. – Ooo! – Rachel wydała z siebie okrzyk zachwytu. – Taki luksus przekracza możliwości finansowe zwykłego wykładowcy. – Mmm. – Jennifer zmrużyła oczy. – Chyba mam pomysł na scenę. Później zrobię notatki. – Nie zapytam, co w nich będzie – zaśmiała się Rachel. – A teraz odwróćcie się – powiedział Luke. – Rozbieram się i wchodzę do jacuzzi. – Wcisnął guzik i na powierzchni wody pojawiły się drobne bąbelki. Gdy Luke się rozebrał, kąpiel była gotowa. Wszedł do wody i rozsiadł się wygodnie z rozpostartymi na boki ramionami. – Moje panie, zamykam oczy. Dajcie znać, gdy będziecie gotowe. Dziewczyny uśmiechnęły się do siebie i szybko się

rozebrały. Wślizgnęły się do wanny, każda po jednej stronie Luke’a. – Możesz już otworzyć oczy – powiedziała Rachel. Luke popatrzył na nią i uśmiechnął się. – Jest jeden mały problem. – Jaki? – Kieliszki i czekoladki zostały w pokoju. Rachel westchnęła i wyszła z jacuzzi. Nie zawracała sobie głowy zakrywaniem się. Luke wielokrotnie widział ją w intymnych chwilach, a z Jennifer chodziła na basen, gdzie była zbiorowa przebieralnia. Czuła się więc swobodnie. Wróciła z szampanem i czekoladkami. Podała kieliszki, swój postawiła na krawędzi jacuzzi i wślizgnęła się z powrotem do wody. – Zadowolony? – Tak. To się nazywa życie – powiedział z satysfakcją. – Nie ma jak picie szampana, siedzenie w jacuzzi i bycie karmionym belgijskimi pralinkami. – Aaa, rozumiem aluzję. – Rachel otworzyła pudełko i podała Luke’owi czekoladkę prosto do ust. Odgryzł część, a resztę zjadła ona i podała pudełko ze słodyczami przyjaciółce. Jennifer zjadła czekoladkę i napiła się szampana. – Rach, mogę cię o coś zapytać? – No jasne. – Co dokładnie zrobiłaś Hollisowi? – O tym wolałbym nie mówić. Nigdy wcześniej nie uprawiałam seksu na przynętę. Czuję się przez to wstrętnie. Luke położył rękę na jej udzie. – Wiem, co ci poprawi samopoczucie – powiedział. – Właśnie – dodała Jennifer. – Nie ma jak najbliżsi przyjaciele. Rachel zaschło w gardle. To, co sugerowała Jennifer, nie

mieściło się jej w głowie. Ich trójka uprawiająca seks. Wiedziała, że Jennifer uważa Luke’a za atrakcyjnego. Ona też była pociągającą kobietą. Rachel była dość pijana, aby pomysł ją zaciekawił. Czuła jednak lekki niepokój. W końcu Jennifer była jej najlepszą przyjaciółką. Nie chciała, by cokolwiek zniszczyło ich relację. – Nie zniszczy – obiecała Jennifer, gdy Rachel wypowiedziała swoje myśli na głos. – Ja… – Ciii – uciszyła ją przyjaciółka, kładąc rękę na jej udzie. – Będzie dobrze. Scenka skojarzyła się Rachel z sytuacją w restauracji, gdy Luke i Max doprowadzili ją do orgazmu, pieszcząc pod stołem. Przeszyły ją dreszcze. Luke i Jennifer odebrali to jako zgodę. Luke powoli gładził jej udo, przesuwając rękę w stronę jej cipki. W tym czasie Jennifer przysunęła się do przyjaciółki i spojrzała jej głęboko w oczy. Kiedy Luke pieści łechtaczkę i wodził palcem wzdłuż warg sromowych, Jennifer całowała Rachel delikatnie i z czułością. Rachel westchnęła, gdy Luke wsunął w nią palec. Jennifer wykorzystała ten moment i pogłębiła pocałunek. Dziewczyna zarzuciła przyjaciółce ręce na szyję i oddała pieszczotę. Jennifer odważyła się dotknąć jej piersi. Rachel rozłożyła szerzej uda. Luke ustawił ją przodem do Jennifer i posadził sobie na kolanach. Jego penis ułożył się pomiędzy pośladkami Rachel. Był duży i twardy. Przywarła do niego. Luke całował jej szyję. – Och, Rachel. Nie potrafię ci się oprzeć. – Uniósł ją lekko i dziewczyna poczuła wsuwającego się w jej kobiecość penisa. Napięła wewnętrzne mięśnie, aby czuć go mocniej. Luke całował jej ramiona, jedną ręką objął ją w talii, a drugą umieścił

pomiędzy jej udami. Jennifer gładziła krągłości Rachel, a mężczyzna pieścił jej łechtaczkę. Rachel pojękiwała, całując się z Jennifer, i poruszała w górę i w dół biodrami. Była bliska orgazmu. Krzyknęła. Luke i Jen obejmowali ją i pieścili, aż jej ciało się uspokoiło. Wtedy Luke delikatnym gestem zsunął ją z kolan i posadził w jacuzzi. – Lepiej? – zapytał gładząc jej twarz. – Mrrr – zamruczała błogo. – Tego się nie spodziewałam. – Ja również – powiedziała Jennifer. – Chociaż myśląc o mijającym dniu, tych wszystkich zmartwieniach, napięciach i lęku… Musiało do tego dojść. – Bez zobowiązań, bez zmartwień, bez żalu – podsumował Luke. – Wyjdźmy z wody, zanim zamienimy się w pomarszczone śliwki. Pomógł Rachel wstać. Poszła po ręczniki i podała je przyjaciołom, kiedy wychodzili z jacuzzi. Luke wytarł się szybko, a potem owinął ręcznikiem w pasie. – Nie wiem jak wy – powiedział – ale ja umieram z głodu. Zamówmy coś do pokoju. – Dla mnie bomba – zgodziła się Jennifer. – Też jestem głodna. Wymienili znaczące spojrzenia. Obydwoje wiedzieli, że nie mówią o jedzeniu. Luke skinął głową. – Jakieś życzenia, czy zdajecie się na mnie? – Zaufamy ci – powiedziała Rachel. Przyjaciółki wycierały się, a Luke poszedł do salonu wezwać obsługę. – Jen, to co się wydarzyło… – Było jednorazowe – zapewniła Jennifer. – Oferta specjalna, obowiązująca tylko dziś. – Wygłupiasz się – uśmiechnęła się przyjaciółka.

– Tak. – Jennifer pocałowała ją w czubek nosa. – Myślę, że wszyscy tego potrzebowaliśmy. Seks doskonale rozładowuje napięcie. – Ale tylko ja zostałam zaspokojona – powiedziała z zastanowieniem Rachel. – Przed nami całe popołudnie – zauważyła Jennifer. – I noc. – Zamilkła. – Jeśli Luke i ja… Wiesz. Jeśli przespalibyśmy się ze sobą, to miałabyś coś przeciwko? W końcu to twój facet. – Przyjaciele dzielą się wszystkim. – Nie wszystkim. Jeśli mam się wycofać, zrobię to. Apartament ma trzy pokoje. W każdej chwili mogę się ulotnić. – Nie. Sądzę, że przyciąganie jest obustronne. Zresztą sama powiedziałaś, że to jednorazowe. – Zgoda. – Jennifer pogładziła policzek przyjaciółki. – Pod warunkiem że jesteś tego całkowicie pewna. – Jestem pewna. Nasmarowały się balsamem do ciała i nałożyły grube szlafroki. Jennifer wzięła Rachel za rękę. – Chodź. Weszły do salonu. Luke uśmiechając się, wskazał na stół. – Co za obsługa – powiedziała Rachel. – Zamówiłem gotowe potrawy. Sery, kanapki, sosy i owoce. Mam nadzieję, że to wam odpowiada. – Nawet bardzo. Dopiero teraz wszyscy poczuli wilczy głód. Chociaż stół był suto zastawiony, to nie zostało na nim właściwie nic. Luke zamówił kilka butelek szampana i dbał, by kieliszki nie były puste. Rachel skończyła jeść i przeciągnęła się. – Tak, jest mi jeszcze lepiej. – Mnie też – potwierdziła Jennifer.

Rachel popatrzyła na Luke’a. – Teraz mogłabym pójść do łóżka. – Zwinąć się w kłębek i zasnąć? – zapytał. Pokręciła głową. – Nie to mam na myśli. Zaiskrzyło. – Jeśli nie to, to co? – Jestem w miłosnym nastroju. Chcę się kochać. Ciało przy ciele. – Popatrzyła na Jennifer. – Każde z nas potrzebuje rozładować napięcie. Tylko mnie się jak na razie udało. A i tak czuję niedosyt. – Dobrze się domyślam, co sugerujesz? – Sam to zacząłeś, proponując wspólną kąpiel – powiedziała. Wstała i rozwiązała pasek szlafroka. – Dlatego powinieneś dokończyć. – Zrzuciła szlafrok z ramion i uwodzicielskim krokiem podeszła do drzwi sypialni. Stało tam wielkie łóżko. Było wystarczająco miejsca dla trojga. Rachel usiadła na skraju. Luke i Jennifer weszli za nią do pokoju. Rachel poklepała materac obok siebie i uśmiechnęła się kokieteryjnie. Luke położył się na boku z głową wspartą na ręce. – Co ci chodzi po głowie, Rachel? – zapytał. Przewróciła go na plecy i rozwiązała szlafrok. Pomiędzy nogami, z ciemnej chmury włosów łonowych dumnie sterczał jego napięty drąg. Rachel wyciągnęła rękę w stronę Jennifer. – To. Jennifer popatrzyła na przyjaciółkę, jakby pytała, czy jest pewna? Rachel kiwnęła głową. Jennifer zrzuciła szlafrok i usiadła obok Luke’a. Ujęła penisa w dłoń i pobudzała go długimi spokojnymi ruchami. Mężczyzna jęczał w uniesieniu. W tym czasie Rachel delikatnie go całowała. Luke ujął jej twarz w

dłonie i pogłębił pocałunek. Jennifer przeniosła się w stopy łóżka. Całowała i ssała palce Luke’a. Potem wędrowała pocałunkami w górę. Muskała wargami jego kostki i wrażliwe zagięcia pod kolanami. Luke mruczał, gdy Jennifer łaskotała lokami jego uda. Następnie dziewczyna całowała drugą nogę, posuwając się w dół, w kierunku stóp. Luke i Rachel nadal się całowali. On pieścił jej piersi i bawił się sutkami. Jennifer skupiła się na wewnętrznej stronie ud Luke’a. Poruszył biodrami, więc Jennifer ponownie oplotła palce wokół jego członka. W końcu włożyła go głęboko do ust i zaczęła ssać. Luke zapamiętale całował Rachel. Naprężył w charakterystyczny sposób ciało. Aby opóźnić orgazm, Jennifer przerwała pieszczotę i ucisnęła prącie. – Luke… – Rachel przerwała pocałunek. – Co tylko sobie życzysz – wysapał. Rachel uśmiechnęła się i zmieniła nieco pozycję. Jennifer usiadła na Luke’u okrakiem, blisko krocza. Tak, aby czuł, jak bardzo jest podniecona, jak bardzo wilgotna i gotowa na niego. Uniosła biodra, a potem mocno je opuściła. Luke pojękiwał. Jennifer zaciskała kobiece mięśnie, masując w ten sposób jego członka. Odchyliła się, aby zwiększyć kąt penetracji. – Ciebie też chcę zadowolić – powiedział Luke do Rachel ochrypłym głosem. Dziewczyna domyśliła się, co miał na myśli, i uklękła nad jego torsem. Luke złapał ją za biodra i ustawił w wygodnej pozycji. Drżała, czując jego gorący oddech na udach. Potem poczuła, jak przesuwa językiem po jej cipce. Jennifer uśmiechnęła się do przyjaciółki, pochyliła się w jej stronę i oplotła szyję Jen ramionami. Z czułością potarła nosem o jej nos, a potem pocałowała ją delikatnie w usta. Rachel

rozpoznała na jej wargach smak męskości Luke’a. Pocałowała przyjaciółkę namiętnie, a Jennifer przesunęła dłonie na jej piersi. Trzymała je w rękach, lekko uciskając. Kciukami wodziła po brodawkach, pobudzała sutki, aż stwardniały jak lawa. Potem delikatnie zaczęła je naciągać. Rachel westchnęła i odwzajemniła pieszczoty. Muskała piersi przyjaciółki i podszczypywała sutki. – Proszę – powiedziała Jennifer między pocałunkami – dotknij mnie. – Poprowadziła rękę dziewczyny w dół. Rachel położyła dłoń na wzgórku Jennifer i palcami odnalazła jej łechtaczkę. Jennifer mruknęła z przyjemności i w podnieceniu wygięła ciało. Przyspieszyła także ruchy bioder, unosząc je rytmicznie i opuszczając gwałtownie. Rachel delikatnie drażniła łechtaczkę Jennifer. – Tak, właśnie tak – pojękiwała Jennifer. – Tak. Luke pieścił Rachel, głęboko wsuwając w nią język, a potem liżąc łechtaczkę. Gładził skórę jej ud i stopniowo zbliżał ręce do jej pochwy. Pobudzał ją palcami, tak jak ona pobudzała Jen. Jennifer polizała środkowy palec i sięgnęła w tył do odbytu Luke’a. Rozluźnił mięśnie i wsunęła palec do środka. Ruszali się rytmicznie, w doskonałej harmonii, cała trójka. Pocierając, liżąc i całując. W pewnym momencie Jennifer wydała z siebie ekstatyczny okrzyk. Miała zamknięte oczy, a na twarzy błogi wyraz. Rachel pocałowała przyjaciółkę i wtedy wybuchnął jej orgazm. Chwilę potem Luke jęknął przeciągle, szczytując. Kiedy ich tętna wróciły do normy, dziewczyny ułożyły się po obu bokach kochanka, obejmując go w pasie. Luke pocałował każdą z nich. – To było niesamowite – powiedział.

– Dla każdego z nas – dodała Rachel. Pogłaskał ją. – Nadal w to nie wierzę. Wplątałem cię w takie bagno, straciłaś przez to pracę, a mimo to jesteś dla mnie taka dobra. – Masz niesamowitą kobietę – zauważyła Jennifer. – I lepiej, abyś dbał o nią. Inaczej będziesz miał ze mną do czynienia. – Będę dla niej dobry. Możesz być tego pewna – uspokoił ją z uśmiechem. – Powinieneś. – Jennifer puściła mu oko. – A teraz czas na szampana. Rano cała trójka leżała wtulona w siebie. Poprzedni dzień i większą część nocy spędzili na doskonaleniu się w ars amandi. W końcu zasnęli głębokim, kojącym snem. Teraz brutalnie obudził ich telefon. Luke ziewnął i podniósł słuchawkę. – Słucham. – Masz straszny głos – powiedział rozbawiony Max. – Nie mów, co robiłeś. Luke ponownie ziewnął. – Czego chcesz? – Jestem w recepcji. Czekamy, aż zejdziesz, ale nie spiesz się. – Tu? Na dole? Co z… – Gilsonem i Hollisem? – Max dokończył pytanie za niego. – Zostali zatrzymani przez policję. A ja mam kilka spraw do Rachel. – Teraz? – Może być później. – Będziemy na dole za, powiedzmy, pół godziny. – Luke rozłączył się. –To był Max. – Max? – Rachel obudziła się w sekundę. – Co się stało?

– Nic strasznego – uspokoił ją Luke. – Aresztowano Gilsona i Hollisa. – Pewnie jesteśmy tam potrzebni. – Tak. Powiedziałem Maksowi, że zejdziemy za pół godziny. Rachel wstała. – Idę pierwsza pod prysznic. – Dobra. Gdy wyszła, Jennifer usiadła i popatrzyła na Luke’a. – Czy to znaczy, że Rachel została oczyszczona z zarzutów i odzyska pracę? – Nie wiem – odpowiedział szczerze Luke. – Max powiedział, że musi z nią obgadać kilka spraw. Może chodzić o pamiętniki albo o powrót do pracy. A nawet o jedno i drugie. – Zasługuje na drugą szansę. Pracowała naprawdę ciężko, a Gilson tylko rzucał jej kłody pod nogi. Z premedytacją. – Uśmiechnęła się kwaśno. – Jest coś przewrotnego w tym, że to ona pomogła doprowadzić go przed oblicze sprawiedliwości. – Racja. Po Rachel kolejno Luke i Jennifer brali prysznic. W końcu opuścili apartament. Max czekał przy recepcji. Zdziwił się na widok Jennifer. – Nie wiedziałem, że był z wami ktoś jeszcze. – To moja przyjaciółka Jennifer Clark. Znana także jako Jude Devereaux. – Ta Jude Devereaux? – Max nie krył zainteresowania. – Jedyna i niepowtarzalna – zapewniła go Rachel. – Jen, to jest Max Houghton, kuzyn Luke’a. – Miło mi – przywitała się Jennifer, wyciągając do niego rękę. – Jakie masz wieści? – zapytała Rachel. – Luke przekazał

nam, że Gilson i Hollis zostali zatrzymani. – Tak. Do wszystkiego się przyznali. Wiedzą, że zatajenie czegokolwiek nie ma sensu. – Max uważnie popatrzył na nią. – Mam dla ciebie dobre i złe wieści. – Najpierw złe – powiedziała. – Ktoś zdemolował twoje mieszkanie. Jest tam straszny bałagan. – Skrzywił się. – Wydaje mi się, że Gilson wysłał kilku kolegów z wizytą do ciebie. Skoro cię nie zastali, to postanowili się trochę zabawić. – Gnojek – powiedziała. – Nie wystarczyło mu to, co już zrobił? – Wiem – spokojnie kontynuował Max. – Zorganizowałem sprzątanie, więc jak wrócisz, wszystko będzie ułożone. Aha, będziesz musiała złożyć zeznania w sądzie. – Nie ma problemu – zapewniła Rachel. – Zasługują na karę. – A dobre wieści? – dopytała Jennifer. – Uczelnia przyjmie cię z powrotem – oznajmił Max. – Na stałe. – A co z cięciami etatów? Myślałam, że muszą się kogoś pozbyć. – Tak, ale nie ciebie. – Max popatrzył na nią.– Nadal chciałbym, abyś pracowała nad pamiętnikami, jeśli znajdziesz czas. – Oczywiście! – Świetnie – ucieszył się Max. – Uregulowałem już rachunek za hotel. Rachel, możesz zatrzymać się u mnie, dopóki twoje mieszkanie nie zostanie uporządkowane. Jennifer, ty także. – A co ze mną? – upomniał się Luke. – Ty masz otwarte zaproszenie.

– Tylko cię sprawdzam. – Chodźmy. – Max zamyślił się. – Przyjechałem MG, więc mam miejsce tylko dla jednej osoby. Uważam, że powinna ze mną pojechać Jennifer. Luke objął ramieniem Rachel. – Wsiądziemy w metro do Holborn i dojedziemy do was później. – Zgoda. Do zobaczenia w Norfolk. – Mam wrażenie, że Max upatrzył sobie nową zdobycz – powiedział szeptem Luke. – A mnie się wydaje – cicho odpowiedziała Rachel – że jest to obustronne.

EPILOG Pół roku później przyjaciółki piły kawę w kuchni u Rachel. – Na zdrowie, pani doktor – powiedziała Jennifer, unosząc kubek. – Gratuluję doktoratu! – Dzięki – uśmiechnęła się Rachel. – To był ciekawy rok. – Przydzielono ci solidnego promotora, skończyłaś doktorat, dostałaś awans, a pikantne pamiętniki dotyczące twojego ulubionego autora, nad którymi pracowałaś, stały się bestsellerem. Nie wspominając o tym, że masz partnera, z którym mieszkasz. – Jennifer odliczała na palcach. – Zasługujesz na to wszystko. Najwyższa pora, aby po wypadkach z Gilsonem odwróciła się twoja karta. – Gilson to przeszłość. – Rachel popijała kawę. – Wygląda na to, że ukradł cholernie dużo dokumentów. On i Hollis. Tyle tylko że zamiast zwiększyć sobie fundusz emerytalny, wylądowali na bruku z kartoteką kryminalną i karą do odbycia. – Należało im się – powiedziała Jennifer, nie kryjąc złości. – Pamiętaj, że dla ciebie to też był dobry rok. Entuzjastyczne recenzje, być może będziesz głównym autorem nowego wydawnictwa i pewien finansista z Norfolk ugania się za tobą. – Max naprawdę jest wyjątkowy. Nie wspomniałaś mi o tym. Ani o prawdziwym charakterze Hilbury. – Jennifer spędziła kilka weekendów u Maksa i poznała Stellę, Edmunda oraz wielu innych ciekawych przyjaciół Maksa. – Nie musiałam – dokuczała jej Rachel. – Zresztą masz bardziej wybujałą wyobraźnię niż on. – To prawda – zgodziła się Jennifer. – O której Luke ma być w domu?

Rachel popatrzyła na zegarek. – Za godzinę. To zależy od zadania, nad którym teraz pracuje. Może się troszkę spóźnić. – Uśmiechnęła się. – Obiecał, że jeśli jeszcze kiedyś dostanie tajne zadanie, to pierwsza się o nim dowiem.