Dreszcz 1 - Cwiek Jakub

Spis treści Okładka Karta tytułowa Dedykacja Szanowny Czytelniku Thunderstruck It’s a long way to the top Back in black Night prowler Whole lotta rosie High voltage Epilog Od autora Jakub Ćwiek Książki Jakuba Ćwieka Karta redakcyjna Okładka

Lambertowi, za to, że jest moim Deanem

SZANOWNY CZYTELNIKU,

W trosce o Twoje zdrowie psychiczne, komfort wyznaniowoświatopoglądowy, orientację seksualną, zainteresowania sportowe i muzyczne, gusta dotyczące mody, a także – może przede wszystkim – wrażliwość na słowa powszechnie uważane za wulgarne i obelżywe pragnę przestrzec, iż gdy tylko skończy się ta strona i przewrócisz kartkę, jednocześnie skończy się dla Ciebie strefa ochronna. Możesz więc zaprzestać lektury w tym miejscu i przyjść na spotkanie autorskie, a ja narysuję Ci pod tym wstępem kwiatek jako symbol Twej nieskalanej niewinności.

Tym, którzy zdecydują się jednak poczytać trochę więcej... Dobrej jazdy, Kochani. I bawcie się... w sumie jak chcecie!

THUNDERSTRUCK

DZIEŃ PIERWSZY, PORANEK KATOWICE

Zaczęło się za kwadrans siódma. Miarowe, dostojne bicie piekielnych dzwonów. DONG! Zadrżały ściany. W kredensie u Maciorków z drugiego rozbrzęczały się kryształy. DONG! Jamnik Kotulowej podłapał nutę i zawył, ale uciszony chodakiem przerwał w pół dźwięku niczym krakowski hejnalista. DONG! Stary Janiak przebudził się z pijackiej mary. Tylko na chwilę, bo zaraz czknął, powiódł nieprzytomnym, lekko spłoszonym wzrokiem po tapetach w kwiatki i uspokojony wtulił się na powrót w pochrapującą Mańkę. DONG! Dopiero czwarte uderzenie dzwonu wywołało prawdziwie ludzką, przytomną reakcję. Ktoś, sądząc po skrzekliwym głosie najpewniej listonosz Kowalik z parteru, zawołał: – Weś to wyłoncz, pieronie! A potem kilka razy grzmotnął brudną od owsianki łyżką w rurę kaloryfera. Dzwonów to oczywiście nie obeszło. Cztery wibrujące metaliczne tony, cztery ledwo zauważalne reakcje. Z jednej strony trudno to nazwać właściwym społecznym

odzewem na zwiastowany czarcimi dźwiękami koniec świata... Z drugiej strony miało to miejsce na katowickim osiedlu Tysiąclecia. W domu setek górników, w strefie nieustającej wojny między dwoma piłkarskimi klubami, wreszcie w miejscu, gdzie sam Behemoth nakręcił jeden ze swoich teledysków. Mieszkańcy Tauzena naprawdę widzieli i słyszeli już wiele, więc jeśli diabeł chciał zrobić na nich wrażenie, musiał się, kurwa, bardziej postarać. DONG! Rozległo się po raz piąty, a do wibrującego dźwięku dołączyła gitara. A potem bębny...

– I’m rolling thunder, pouring rain. I’m coming on like a hurricane – wyjęczał wreszcie Brian Johnson, frontman AC/DC. I dopiero w tym momencie Rysiek zareagował. – Kurwa – wychrypiał, waląc otwartą ręką w budzik. Pomogło na pięć minut. Potem piekielne dzwony rozdzwoniły się na nowo, po kolei dołączyły instrumenty, aż wreszcie po minucie i dwudziestu sześciu sekundach wszedł ze swym skrzekliwym wokalem Johnson. Wszystko jak w pieprzonym „Dniu świstaka”, tyle że z lepszą muzyką na dzień dobry. W filmie bohaterowi na przebudzenie śpiewała Cher – kobieta, której Rysiek nie tknąłby, nawet zanim jeszcze zaczęła sobie wstrzykiwać w usta tłuszcz z własnych pośladków. Nie żeby chciał czymkolwiek tykać Briana Johnsona... Dzwony zagrzmiały jeszcze trzy razy, w równych odstępach, co pięć minut, zanim Rysiek Zwierzchowski – dla nielicznych dziś przyjaciół po prostu Zwierzu – wreszcie odrzucił kołdrę i wygramolił się z łóżka. W ciągu kolejnych pięciu minut wypił resztkę piwa z przewróconej butelki i dokładnie obadał, czy gdzieś nie został choć maleńki skrawek wczorajszego jointa. Dopiero upewniwszy się, że nie ma co liczyć ani na łut szczęścia, ani tym bardziej na swoją zeszłonocną zapobiegliwość, nieco zrezygnowany poczłapał do łazienki. Stanął przed lustrem i przyjrzał się swojemu zmizerowanemu odbiciu.

Minęły już czasy, kiedy wyglądał naprawdę dobrze, ale starość obeszła się z nim łaskawie. Choć właściwie nie – prawdziwsze byłoby stwierdzenie, że toczyła z nim nieustanny i wyrównany bój o każdy kawałek skóry na policzkach, każdy siwy włos i pazurek kurzych łapek. Dlatego jeżeli na twarzy Ryśka pojawiała się już jakaś zmarszczka, wyglądała jak żłobiona dłutem, co, paradoksalnie, dodawało mu uroku. Wyglądał dzięki nim jak pomnik na własnym nagrobku – nadniszczony, ale twardy, hardy, niezłomny mimo deszczu czy śniegu. Rysiek uśmiechnął się do tej myśli. Odkręcił kran, przemył twarz zimną wodą i dopiero wtedy, dumny ze swej niepodzielnej władzy nad pęcherzem i prostatą, stanął nad muszlą sedesu. Gdy sikał, z przedpokoju zawołał go Alice Cooper. – I’m dressed in black, I’m a heart attack and my draw is lightning quick. If you’re looking for a man with the magic hands, I can really do the trick – śpiewał podstarzały heros rocka, tak jak tylko on potrafi. – Chwila, nie? – odpowiedział Rysiek. – Odlać się muszę. Ale Cooper nie odpuszczał. Wręcz przeciwnie, z każdą chwilą nakręcał się coraz bardziej. Pull my trigger, I get bigger Then I’m lots of fun. I’m your gun, I’m your gun, gun, gun. Bite my bullet, Push and pull it, Tell me I’m the one. I’m your gun, I’m your gun, gun, gun.

Rychu westchnął. Skoro Alice doszedł aż do refrenu, znaczyć to mogło tylko jedno. Dzwoniła Janka – słodki skarbuś tatusia, który nigdy nie odpuszcza. A tym bardziej dzisiaj, pomyślał Rysiek, spuszczając wodę. Nie w dniu rozmowy. Pewnie zadzwoni jeszcze piętnaście razy, zanim w ogóle dotrę do przeklętego centrum.

Wyszedł z łazienki, ale zanim odebrał komórkę, wziął jeszcze kilka głębokich oddechów i wyobraził sobie kaczkę tkwiącą w bezruchu na niezmąconej tafli jeziora... Strzelił do niej z widmowego obrzyna akurat w chwili, gdy Alice Cooper kolejny raz zawołał, że jest Ryśkową spluwą. Ktoś z boku mógłby uznać, że to znak, ale Rysiek był zdecydowanie ponad to. Usiadł na łóżku i sięgnął po telefon. – Janka, do cholery, umiem sobie nastawić budzik, nie musisz mnie tak pilnować! Krzyknął z przyzwyczajenia i nie spodziewał się efektu, bo Janka nie dawała się stłamsić byle huknięciem. Była przecież nieodrodną córeczką swego tatusia. – Muszę, bo cię znam, tato. I już ci tłumaczyłam, że mam teraz na imię Janice. Mówiła z właściwą amerykańskiej Polonii manierą, nakazującą wymawiać polskie słowa z amerykańskim akcentem. Swoim „sz” pewnie wietrzyła hotelowe pokoje. – Niech będzie, Janice – mruknął Rysiek. – Jak słyszysz, już nie śpię. Możesz się rozłączyć. – Ale czemu nie odbierałeś tak długo? For God’s sake, myślałam, że masz accident! Rysiek westchnął ciężko. Z tą dziewczyną naprawdę trudno było czasem wytrzymać. Odkąd stwierdziła, że będzie łożyć na jego utrzymanie, nie wiedzieć czemu uznała, że może się wpieprzać w absolutnie wszystko. – A gdzie niby miałem mieć ten wypadek, twoim zdaniem, hę? – zapytał. – Dopiero wstałem! – Pod... Jak się in Polish mówi shower? Zwierzchowski ani myślał bawić się w tłumacza. – Pod szałer, kochanieńka, to ja teraz tylko grzecznie stoję – odparł. – Dawno minęły czasy, gdy mogłem się tam wygłupiać jak wtedy z twoją matką. Takie numery... – Bullshit, tato! Przecież wiem, że jej nawet nie pamiętasz... – Berlin Zachodni, osiemdziesiąty trzeci, koncert Omegi, tak? – Tak. – Jeden pokój i ośmiu chłopa na czterech łóżkach. Prysznic był

jedyną opcją bez gang bangu, więc akurat... Coś w głowie Ryśka szepnęło cicho, że może nie powinien kończyć tego zdania. Jednak po krótkiej chwili ta niezbyt stanowcza myśl skapitulowała wobec potęgi Zwierzowej złośliwości. – ...akurat miejsca jestem pewien, słonko. A właśnie, à propos wyuzdanego seksu, co u Dave’a i dzieciaków? I znowu, już w chwili wypowiadania tego zdania wiedział, że to daremna próba. Speszyć Jankę było równie łatwo, co wystraszyć krzykiem. – Dave’s fine, tato, pozdrawia cię. A dzieci już śpią, ale pytały dzisiaj, czy mogą cię odwiedzić on holiday. – Rockmani nie mają wakacji, Janeczko. Wiesz przecież. – To znaczy, że nie? – Prędzej piekło zamarznie, perełko – doprecyzował Rysiek, po czym odruchowo zerknął na budzik. – A jeśli chcesz, żebym zdążył na tę przeklętą rozmowę o pracę, to musimy już kończyć. – Ale jest dopiero... – U was jest już przecież strasznie późno i dawno powinnaś spać – wszedł jej w zdanie. – Pa, słodziutka. Zakończył rozmowę i wyłączył telefon. Przynajmniej ta jedna metoda pozostawała niezawodna. Następnie, drapiąc się po tyłku, ruszył w stronę ustawionych w kącie starych walizek. W przyćmionym umyśle Ryśka kołatała się bowiem myśl, że tam właśnie mogła znajdować się jakaś czysta koszulka, nieprzesiąknięta jeszcze smrodem wódki i dymu. I rzeczywiście, była. Czarna, ponaciągana i z wielkim logo AC/DC na piersi. Do tego złożona tak, że prawie nie wymagała prasowania, co dla człowieka, który ostatni raz widział żelazko, zanim wywalił przez okno telewizor, nie było bez znaczenia. Oprócz koszulki Rysiek dokopał się także do względnie czystych dżinsów i zupełnie świeżych skarpet. Buty, nie wiedzieć czemu, leżały na środku pokoju w pudełku po pizzy. Na sam koniec zostawił sobie wygrzebanie spomiędzy śmieci swej wysłużonej ramoneski. Wciągnął ją na grzbiet i postukał palcami w przypinkę wpiętą w lewą klapę kurtki. „Tak, twoją matkę też” – głosił napis na znaczku.

Rysiek się uśmiechnął. – Pierwsza zasada rozmów kwalifikacyjnych – zwrócił się do stojącego w kącie fendera – to być sobą, nie? Gitara nie odpowiedziała, ale Rysiek i tak pogładził ją czule po gryfie, podrapał za kluczem. Wreszcie podszedł do drzwi, wcisnął słuchawki w uszy i wyszedł w takt muzyki. „Back in black” AC/DC jako pierwszy track był najoczywistszym z wyborów. KRAKÓW

Pan Boguś, jak każdy dobry taksówkarz, miał naturę drapieżnika. To znaczyło, że potrafił całymi dniami czaić się w cieniu bocznych uliczek w okolicach centrum, czatując na ofiary. A gdy już jakąś upatrzył, gdy dostrzegł wzniesioną rękę, pojawiał się nagle tuż przed nią, jak drapieżnik właśnie, hamował z piskiem opon, witał szeroko otwartymi drzwiami i łamaną angielszczyzną. O tak! Pan Boguś był tak dobrym drapieżnikiem, że grzechotniki w Nevadzie mogłyby się od niego uczyć. Tego dnia jednak nieszczególnie mu się chciało. Noc była dla niego łaskawa: złapał trzy komplety zalanych w trupa Angoli, a potem na dokładkę jeszcze dwa kursy współfinansowane przez salon masażu i tańca ekstremalnego Dziunia. Do tego doszło kilka krótszych tras, ale na przypadkiem włączonej czwartej taryfie – nocna, poza miastem – co dało łącznie całkiem godziwy zarobek. Oczywiście nie na tyle dobry, by nie mógł być lepszy, więc póki panu Bogusiowi nie chciało się spać, czuwał, raz po raz bębniąc palcami w kierownicę. I, rzecz jasna, obserwując okolicę. Tuż przed nim przetoczył się wypchany po brzegi tramwaj, zasłaniając na moment parę kłócącą się w parku. Taksówkarz przyglądał im się od dłuższej chwili, bo darli się na siebie i machali rękami tak widowiskowo, że równie dobrze mogli być ulicznym teatrem. Kraków, od zawsze studencki, widział już nie takie sposoby zarabiania na piwo i akademik. Gdzieś w oddali zawyła karetka, a zaraz potem, jakby

w odpowiedzi na niewypowiedziane pytanie pana Bogusia, w radiowych wiadomościach podali komunikat, że ktoś strzelał do mimów pod kościołem Mariackim. Trzech z nich z lekkimi obrażeniami zabrano do szpitala. Snajpera niechętnego ulicznej sztuce na razie nie pochwycono. Zaraz po wiadomościach puszczono blok piosenek i bębnienie w kierownicę wpasowało się w rytm muzyki. Pod tak zwanym papieskim oknem zatrzymała się wycieczka. I właśnie w tej chwili ktoś zapukał w szybę od strony pasażera. Wyrwany z transu pan Boguś otrząsnął się, zamrugał i zerknął w bok. Przy samochodzie stał schludny młody chłopak w sweterku bardziej angielskim niż królowa i krykiet razem wzięte. Uśmiechał się, szczerząc końskie zęby. Nie było cienia wątpliwości, że to Brytyjczyk. Zaproszony gestem, otworzył drzwi i usiadł, biorąc na kolana niewielki plecak. A wtedy, ku wielkiemu rozczarowaniu taksówkarza, przemówił płynną polszczyzną. – Jak to dobrze, że pana znalazłem – powiedział dzieciak. – Przez moment zastanawiałem się, czy nie czeka pan tutaj na kogoś, bo tak w bocznej uliczce... – Właściwie... – spróbował wtrącić pan Boguś, któremu nie w smak było marnowanie dobrej miejscówki dla dziesięciu czy dwudziestu złotych od studenciaka. Chłopak jednak nawet tego nie usłyszał. – ...no ale widać los się do mnie uśmiechnął i nie musiałem iść aż na postój przy dworcu – dokończył i znów wyszczerzył końskie zęby. – Przyjmie pan zapłatę w funtach? Na dźwięk ostatniego słowa serce pana Bogusia zabiło szybciej. Zaraz jednak taksówkarz przypomniał sobie historię o studentach cwaniakach, którzy udając Anglików, wyłudzali darmowe kursy, a potem uciekali z samochodu bez płacenia. Ten tutaj co prawda nie mówił po angielsku i nie pozował na pijanego turystę, ale tym bardziej nietypowo brzmiało owo pytanie o funty. Pan Boguś postanowił się zabezpieczyć. – W obcej walucie to tylko z góry – powiedział. Przechylił się ponad drążkiem zmiany biegów i wyciągnął ze schowka urządzenie przypominające zszywacz z wbudowaną

świetlówką. Błysnął na moment ultrafioletem, pokazując, że z nim nie ma żartów. – Oczywiście – odparł chłopak niezrażony. Sięgnął po portfel i z pliku pięćdziesiątek wyłuskał pojedynczy banknot dwudziestofuntowy. Podał go taksówkarzowi. – Proszę. I może się pan nie obawiać, to nowa dwudziestka, po wymianie, z kwietnia tego roku. Zresztą proszę popatrzeć, to Adam Smith w miejscu niegdysiejszego Edwarda Elgara. Te nowe mają więcej zabezpieczeń niż studolarówka i przynajmniej przez jakiś czas są nietykalne. Teraz tylko czekać, aż to samo zrobią z pięćdziesiątkami, bo to, co jest teraz, to zgroza. Przedszkolak z zestawem świecowych kredek by je podrobił. Pan Boguś skinął tylko głową. Zupełnie nie znał się na sprawdzaniu banknotów, więc nie wiedział nawet, jak się do tego zabrać. Dla zachowania pozorów obświecił dwudziestkę ultrafioletem i wsadził do kasetki. – To dokąd jedziemy? – zapytał. – Najpierw pod Wawel, muszę zrobić jeszcze kilka fotografii, a potem na lotnisko – odpowiedział chłopak. – Musimy się wyrobić przed trzynastą, żebym zdążył na odprawę. Damy radę? Mózg pana Bogusia dokonał szybkich obliczeń. Dwadzieścia funtów po cztery osiemdziesiąt za funta to godziwy zarobek i właściwe zwieńczenie dyżuru. Na nic lepszego nie trafi. Uśmiechnął się i odpalił silnik. – Trzeba zdążyć, to zdążymy – odparł. Przez chwilę jechali w milczeniu wsłuchani w głosy z radia. W wiadomościach o wpół do dziesiątej podano między innymi, że życiu mimów z krakowskiego Rynku nie zagraża niebezpieczeństwo i że sprawca wciąż pozostaje nieznany. Zapowiedziano więcej informacji na ten temat w wiadomościach o pełnej godzinie. Po krótkim dżinglu znowu zaczął się muzyczny blok złożony z najnowszych przebojów. W końcu taksówkarz przerwał milczenie. – To mówi pan, że pięćdziesiątki łatwo jest podrobić – zagadnął. – A można wiedzieć, skąd pan tyle wie na temat banknotów i ich zabezpieczeń?

Chłopak znowu się wyszczerzył. Wyglądało to tak, jakby nie był w stanie pomieścić wielgachnych, końskich zębów w ustach. – Studiuję ekonomię na Oksfordzie i właśnie pracuję na stażu w Bank of England. Tam wymagają ode mnie takich rzeczy. – I umiałby pan rozpoznać fałszywy banknot? – upewnił się pan Boguś. – Och, jeśli funty, to ze stuprocentową pewnością. I znowu na chwilę zapadła cisza. Wreszcie podczas postoju na światłach taksówkarz otworzył kasetkę i wyciągnął plik banknotów w stronę chłopaka. – A te? Mógłby pan sprawdzić? Pasażer wzruszył ramionami. – Oczywiście.

Rezultat oględzin nie był najgorszy, ale wystarczająco zły, by popsuć taksówkarzowi humor. Aż trzy spośród pięćdziesiątek były fałszywe. I nie pomogły nawet zapewnienia chłopaka, że nie ma powodu do zmartwień, bo wszystkie trzy fałszywki są dość nietypowe i w Anglii mógłby od kolekcjonerów dostać za nie nawet dwukrotność wartości. Dla człowieka, który w całym swoim życiu najdalej był w Międzyzdrojach, stanowiło to marne pocieszenie. Tymczasem jednak dojechali pod Wawel. Chłopak sięgnął do plecaka, wyjął aparat cyfrowy i przeprosił na chwilę, po czym wysiadł z samochodu i natychmiast wtopił się w tłum turystów. Pan Boguś raz jeszcze spojrzał na fałszywe pięćdziesiątki i zaklął szpetnie. Złapał za banknoty i już miał je podrzeć, gdy nagle zauważył, że na fotelu pasażera leży wypchany portfel chłopaka. Brzeżek jednej z pięćdziesiątek wystawał zachęcająco. Taksówkarz westchnął. Czy naprawdę stałoby się coś złego, gdyby podłożył dzieciakowi te pieniądze? Skoro rzeczywiście były tyle warte, to przecież w zasadzie wyświadczał mu jeszcze przysługę. Ta ostatnia myśl przesądziła. Pan Boguś rozejrzał się uważnie, po czym drżącymi dłońmi sięgnął po pozostawiony portfel.

Dwie godziny później, już na lotnisku w Balicach, chłopak uparł się, by dorzucić do tamtej dwudziestki jeszcze dziesięć funtów napiwku. Taksówkarz nie miał nic przeciwko temu, w końcu – do czego zdołał sam siebie przekonać, jadąc tu spod Wawelu – zrobił dobry uczynek. A takie powinny być nagradzane. – Dziękuję, także za porady – powiedział. – Od dziś będę się bardziej pilnował. – Nie wątpię – odparł chłopak. – No cóż, do widzenia. Złapał za plecak i ruszył w stronę terminalu. Pan Boguś patrzył za nim jeszcze przez chwilę, zastanawiając się jednocześnie, czy zostać tu na lotnisku i upolować jeszcze kogoś, czy też lepiej nie prowokować losu. Zdecydował, że jednak najwyższa pora wracać już do domu. Wrzucił więc jedynkę i powoli ruszył w stronę szlabanu.

Ledwie taksówka pana Bogusia wyjechała z terenu lotniska, jej niedawny pasażer, Benjamin Benford junior, wrócił na parking, trzymając w ręku specjalną nakładkę na zęby. Przystanął, rozpiął plecak, wrzucił ją do środka, a potem zajrzał do portfela. Na tle chałupniczo wykonanych podróbek banknoty od taksówkarza bardzo się wyróżniały. Wyglądały, no cóż, staro i fałszywie. Czego to nie da się dziś zrobić przy pomocy drukarki, eleganckiego pergaminu i odrobiny psychologii, pomyślał. Nie nazywał tego oszustwem, lecz raczej, wzorem Gandhiego, biernym oporem wobec ludzkiej pazerności. W końcu nikomu nie kazał grzebać w swoim portfelu. Benjamin Benford junior zapiął plecak, zarzucił go na ramię i beztroskim krokiem ruszył w stronę postoju taksówek. KATOWICE

Widok Ryśka rozpartego na krześle po drugiej stronie biurka ostatecznie utwierdził Dorotę Jagodę w przekonaniu, że powinna zrezygnować z pracy. Po serii coraz mniej subtelnych znaków pojawienie się tego faceta było aż nadto wyraźnym sygnałem, że Wszechświat na pewno jej w tym miejscu nie chce. I że zaczyna wytaczać ciężkie działa. A wszystko zaczęło się tak: salon multimedialny w największej śląskiej galerii Silesia City Center potrzebował menadżera. Kogoś z wyższym wykształceniem, kto zna się na kierowaniu zespołem i choć trochę na kulturze. Dorota była akurat po interesującym stażu, miała doświadczenie jako dziennikarka kulturalna, a do tego prezentowała się lepiej niż większość hostess plączących się po alejkach z ulotkami i kuponami zniżkowymi. Słowem ideał, w dodatku jedyna kandydatka spełniająca wszystkie wymogi. Nic dziwnego, że dostała tę pracę. I wtedy właśnie się zaczęło. Już pierwszego dnia, ledwie zaczęła zaznajamiać się z zespołem, poinformowano ją, że jako nowy menadżer ma dokonać redukcji zatrudnienia. Tydzień później zażyczono sobie od niej planu imprez kulturalnych na najbliższe pół roku, wyznaczając jednocześnie limit środków, na którego widok oburzyłby się nawet nieletni Chińczyk z fabryki trampek pod Pekinem. Wreszcie, po upływie miesiąca ustalono i przekazano jej miesięczny pułap satysfakcjonującej sprzedaży porównywalny z rocznym budżetem małego afrykańskiego państewka. Ze wszystkimi tymi kłopotami radziła sobie Dorota nie najgorzej. Wyprosiła u dyrekcji możliwość znalezienia innych sposobów na oszczędzanie niż zwolnienia, wypromowała kilka ciekawych akcji i dzięki ogromnej determinacji ściągnęła do salonu parę gwiazd estrady i mistrzów pióra. Potem natomiast, gdy musiała znaleźć zastępstwo dla dwóch pracowników, wyszukała w sieci rządowy program „Pięćdziesiąt plus”, dzięki któremu, aktywizując ludzi starszych, mogła zyskać dla firmy niesamowite przywileje. Oczywiście pochwalono ją za to, dostała nawet premię za inicjatywę, a w dwa dni później dyrektor okręgu przekazał jej informację, że znaleźli dla niej świetnego kandydata. – Ojciec mojej przyjaciółki z dawnych lat – powiedział. – Podobno

uroczy człowiek i do tego muzyk. Przyjdzie do ciebie pojutrze na rozmowę kwalifikacyjną. Nazywa się Ryszard Zwierzchowski. Ta rozmowa była w zasadzie formalnością – ton dyrektora nie pozostawił co do tego żadnych wątpliwości – ale Dorota i tak postanowiła ją przeprowadzić, wychodząc z założenia, że warto zachować pozory, bo człowiek bardziej dba o to, co zdobył z trudem. To było dobre podejście, właściwe, godne prawdziwego menadżera i zgodne z jej sumieniem. Biedaczka nie przewidziała jednak, że tym razem Titanicowi jej życiowej filozofii przyjdzie się zmierzyć z prawdziwie przerażającą górą ignorancji i lenistwa. Do tego ubraną, jakby się urwała z planu „Hell’s Angels – prawdziwa historia”.

Wszedł bez pukania i niemal z miejsca opadł na fotel. Jego pomarszczona twarz – oblicze Keitha Richardsa z Rolling Stones w interpretacji rzeźbiącego w drewnie ludowego artysty – nie wyrażała nic prócz błogiego znudzenia. – Można tu palić? – zapytał. Jagoda pochylona nad aktami pokręciła głową. – A możemy iść gdzieś, gdzie można? Menadżerka uniosła głowę i spojrzała na Ryśka, jednocześnie ściągając usta w ciup. Okulary zsunięte na czubek nosa nadawały jej twarzy wygląd gorącej nauczycielki z amerykańskiego filmu dla nastolatków. Takiej, w której zakochują się pryszczaci nieudacznicy i nauczyciele wuefu. – Nie, panie... – sprawdziła na żółtym karteluszku – panie Zwierzchowski. Nie możemy. Potrzebuję za to, żeby udzielił mi pan odpowiedzi na kilka pytań. Może pan, prawda? Uznawszy wzruszenie ramion za zgodę, ze stosu dokumentów wygrzebała formularz zatrudnienia. – Zacznijmy może od tego, czym do tej pory się pan zajmował. – Przed chwilą intensywnym rozmyślaniem, jak to dobrze, że zza tego biurka widzisz mnie wyłącznie od pasa w górę, dziecinko. Ale chyba nie do końca to miałaś na myśli, prawda?

Menadżerka westchnęła ciężko. Poprawiła okulary. – Rzeczywiście, panie Zwierzchowski, nie do końca to. Proszę mi powiedzieć, czym się pan zajmuje na co dzień? – Słucham muzyki rockowej i czytuję Chandlera. – Zawodowo? – Ależ skąd. – Pokręcił energicznie głową. – To hobby. Zawodowo oglądam filmy ze Stevenem Seagalem. Rozejrzał się, pochylił nad stołem i szepnął konspiracyjnie: – Ale nienawidzę swojej pracy. I to by było na tyle, pomyślała Jagoda. Ten facet albo nie chce tu być i w całą tę rozmowę został wkręcony jak ja, albo też za wszelką cenę chce od razu pokazać, kto tu rządzi. Ale na miłość boską, z naszej dwójki to ja mam zaliczony celująco kurs z komunikacji! Zdjęła okulary i rozmasowała nasadę nosa. Przypomnij sobie, dziewczyno, ponaglała się w myślach, czego cię uczono. Najważniejsze to znaleźć wspólny język, coś, co was łączy. Fundament, na którym... I nagle, rażona myślą jak gromem, wyprostowała się na krześle. Zdała sobie bowiem sprawę, że wie, jak poprowadzić dalej tę rozmowę. Otworzyła szufladę i wyciągnęła z niej paczkę cienkich papierosów. Wyłowiła jednego i zaczęła się nim bawić. – Byłam na ich koncercie, wie pan? – powiedziała, wskazując papierosem logo na jego koszulce. – AC/DC, rok dziewięćdziesiąty pierwszy, stadion w Chorzowie. Byłam tam z tatą. Zwierzchowski zmrużył oczy, a lewy kącik jego ust uniósł się lekko. Gdyby grali właśnie w pokera, ta mina oznaczałaby „sprawdzam”. – Słonko, jeśli to prawda, to znaczy, że miałaś wtedy... – Sześć lat, tak. Ale mój tata był wielkim fanem i powiedział, że nie mogę przepuścić takiej okazji, bo się może nie powtórzyć. Strasznie się wtedy pokłócili z mamą, ale w końcu pojechałam. Drugi kącik ust rockmana powędrował w górę, dając w połączeniu uśmiech, jakiego nie powstydziłby się Hannibal Lecter. – I jak ci się podobało? – zapytał. – Była moc, nie? – W sumie to z samego koncertu niewiele pamiętam – przyznała

szczerze Jagoda. – Dzwon, armaty, wielką lalkę. I że zaczęli od energetycznego kawałka, który mnie przeraził. Wcześniej grała Metallica i oni też mocno dawali, ale to, od czego zaczął się właściwy koncert, było jak... – ...uderzenie pioruna – wszedł jej w zdanie Rysiek. Nie wyglądał w tym momencie ani jak podstarzały, złośliwy rockman, ani tym bardziej jak ludowa rzeźba. Blask, jaki wspomnienia rozpaliły w jego oczach, sprawił, że gdzieś zniknęły wszystkie zmarszczki. – I nic dziwnego, bo koncert otwierał „Thunderstruck”, maleńka. Dziewczyna pokiwała głową, jednocześnie ze zdumieniem odkrywając, że to, co miało być tylko wytrychem do serca rockmana, okazało się naprawdę miłym i wciąż żywym wspomnieniem. Od lat nie słuchała żadnej z płyt ojca, ale całkiem możliwe, że sięgnie do nich dziś po powrocie do domu. Może niekoniecznie AC/DC, ale już Kiss byłoby całkiem miłe. Albo The Who... – I jeszcze pamiętam – dorzuciła nagle – że zanim wpuszczono nas na płytę stadionu, długo czekaliśmy w parku koło skansenu i tam na takiej małej scenie grał taki polski zespół, którego nigdy później nie widziałam. Pamiętam, że wszystkim się podobało, a na koniec zagrali ładną balladę i potem bardzo energiczny kawałek, akurat wtedy, gdy otworzono bramy. Ludzie wbijali się na stadion do rytmu. – „Bo ma być głośno” i „Apokurwalipsa” – powiedział Rysiek. – Zespół nazywał się El Voltage i rozpadł kilka tygodni po tamtym koncercie. – Możliwe, nie pamiętam. Ale byli świetni. Zapadła cisza. Przez chwilę rockman i menadżerka siedzieli i patrzyli na siebie w zupełnym milczeniu jak wspólnicy w zabójstwie nad świeżo wykopanym, leśnym grobem. W końcu Rysiek podniósł się z krzesła. – Pójdę już, złotko. Nie chciałem ci tu robić syfu – powiedział. – Jesteś pewnie świetną szefową, a do tego masz tyłek słodki jak premia do wypłaty, ale ja po prostu nie chcę tej roboty. Żadnej na pieprzonym etacie, łapiesz? – Jak najbardziej. – Jagoda pokiwała głową. – Szczerze mówiąc,

też pana tu nie chciałam, ale mi kazali. Mój szef... – ...zna się z moją córką. A Janka to uparte dziewuszysko, już ja coś o tym wiem. Ale gdyby bracia -Young słuchali tych rozsądniejszych krewnych, do dziś nie mielibyśmy naszej ulubionej kapeli, nie? Trzeba się czasem postawić. Złapał za leżące na biurku długopis i kartkę, napisał kilka zdań, po czym złożył arkusz na pół i podał go Jagodzie. – To powinno załatwić sprawę. Jak masz na imię, dziecinko? – Dorota. Dorota Jagoda. – Rysiek. Albo Zwierzu. Wpadnę tu do ciebie kiedyś, mam parę nagrań El Voltage, to sobie posłuchamy albo coś. A tymczasem trzymaj się... a puszczaj tylko z rockmanami. Zasalutował i wyszedł, gwiżdżąc „Wind of change” zespołu Scorpions.

Centrum handlowe od domu Ryśka dzielił dystans paru kilometrów albo, jak wolą mówić miejscowi, czterech przystanków. Ponieważ tramwaje na tej trasie jeździły w zasadzie co dziesięć minut, Rysiek zdążył spokojnie przejrzeć w salonie płyty i pisma, zjeść śniadanie i kupić w Tesco parę pierdół, a i tak był w domu przed południem. Akurat żeby wziąć leżak, fendera i czteropak pilsnera i zająć swoje ulubione miejsce na trawniku. Robił tak codziennie. Jeśli nie było dość ciepło na leżak, po prostu siadał na ławce, ale i tak piwo i fender były nieodłączną częścią jego rytuału. Kiedyś tachał ze sobą także gitarowy piecyk – nie miał daleko, bo ledwie z pierwszego piętra, kabel spuszczał balkonem – aż do dnia, gdy Alojzy Meller, emerytowany górnik z naprzeciwka, nie wytrzymał jazgotu i strzelił do urządzenia ze sztucera. W rewanżu rockman włamał się w nocy na jego balkon i nasikał mu w bławatki. Tak właśnie zaczęła się ich piękna, długoletnia przyjaźń. Rysiek postawił leżak na trawie i wyjął z ziemi własnoręcznie sporządzoną tabliczkę z komunikatem dla właścicieli psów. Nie było na niej sylwetki czworonoga w czerwonym okręgu, tylko numer telefonu

do weterynarza i napis: „Zadzwoń tam, gdy twój obsrany kundel zarobi ode mnie ze śrutówki. 20% zniżki”. Zadziałało. Wąska trawnikowa przestrzeń pod jego balkonem była jedyną niezanieczyszczoną przez psy na całym osiedlu. Gdy leżak już stanął, Rysiek położył się i wyciągnął z folii pierwszą puszkę. Nie sięgnął po gitarę, bo Alojz już od trzech dni zapowiadał, że kupuje telewizor i zaplanował prezentację w samo południe. Zwierzchowski ze swoim odbiornikiem pożegnał się, gdy po pijaku obejrzał w nim katolicki program o Przystanku Woodstock, i teraz był trochę spragniony ruchomych obrazów. Otworzył więc puszkę, upił łyk piwa, a potem zerknął na zegarek i zawołał: – Alojz! Dwunasta jest, do kurwy nędzy! W oknie naprzeciwko niemal natychmiast pojawiła się pyzata, niedogolona gęba niegdysiejszego górnika, a potem tłusta ręka ściskająca pilota. – Dyć wiym przeca, niy? Mom cyferblat, co żech go jeszcze na grubie od sztygara dostoł, na pamiontka. A telewizor dopiyro żech podłączył do sztekra i nic w niym nie ma ciekawego, coby pokazywać. – To po chuj ci plazma, w której nic nie ma? – zdziwił się Rysiek. – Koncert chociaż jakiś włącz, dałem ci przecież Zeppelinów na DVD w prezencie. Albo mecz jakiś... Alojz, słyszysz mnie, dupku? Dawaj ten szajs do okna! – Doczkej ino, wejrza sie w program. Zwierzchowski westchnął, upił piwa i zapadł w leżak, zamykając oczy. Poczuł się błogo. Słońce przyjemnie ogrzewało twarz, w ustach czuł cierpki posmak, a wywołane podczas spotkania wspomnienia z chorzowskiego koncertu wciąż kotłowały się w głowie. W takich chwilach i o tej godzinie – gdy uciążliwa dzieciarnia tkwiła jeszcze w szkołach, jej rodzice w biurach i zakładach, a lokalni zadymiarze odsy-piali pracowite noce – nie sposób było sobie wyobrazić milszego i przytulniejszego miejsca niż skryte w cieniu ogromnych „kukurydz” katowickie osiedle Tysiąclecia. To miejsce było jak raj w rok po podpisaniu przez Adama umowy z deweloperem – wciąż dawało się wyczuć zapach boskich jabłek gnijących pod asfaltem. – I’m dressed in black, I’m a heart attack... – ryknął Alice Cooper

z kieszeni spodni Ryśka. Rockman otworzył oczy, zerknął na zegarek i westchnął ciężko. No tak, to by się zgadzało, pomyślał, po czym wyciągnął telefon, który ani chybi włączył dupą. Tak jak się spodziewał, dzwoniła Janka. Odebrał. – Witam cię, słońce dni moich. Naprawdę wierzysz, że Bóg ci da, jak wcześnie wstaniesz? I w ogóle ile ty spałaś? Przecież tam u was musi być teraz jakaś nieludzko wczesna... Ale Janka nie była zainteresowana pogaduszkami. Jej głos aż drżał z oburzenia. – Is it true?! Rysiek upił solidny łyk piwa. – Czy co jest prawdą, misiaczku, bo chyba się gubię? – Don’t toy with me! – Janka uderzyła w wysokie tony. – Czy jesteś pewien, że ta dziewczyna to też twoja córka? – Złotko, nie wiem, o czym ty do mnie... – Ta dziewczyna, z którą dzisiaj rozmawiałeś! – Aaa, Dorotka! – Rysiek upił kolejny łyk piwa, zanim wyjaśnił. – Moja albo Lemmy’ego, kluseczko. To było na koncercie Motörhead w Monachium i, o ile mnie pamięć nie myli, nad mamuśką tej małej parę razy skrzyżowaliśmy miecze.

– Tato, for God’s sake! – Nie rozumiem, co cię tak oburza. Wypełniałem tylko wolę Wszechgrzmocącego, tak? Macie tam pod ręką jakąś Biblię, mała bezbożnico? – Oczywiście, że mamy, przecież Dave jest pastorem! – No właśnie. To tam stoi jak byk: „Rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię”, nie? Zobaczysz, twój stary jeszcze świętym zostanie za gorliwość. W oknie naprzeciw pojawił się Alojz, a zaraz potem kawałek jego telewizora plazmowego. Rama okna dzieliła ekran na dwie nierówne części, absolutnie uniemożliwiając oglądanie czegokolwiek. Rysiek pokręcił głową z dezaprobatą. Tymczasem Janka vel Janice najwyraźniej doszła do wniosku, że nie wymusi na ojcu skruchy. Przyzwyczaiła się zresztą do tego. Choć była jedynym dzieckiem, które wciąż przyznawało się do Ryśka, dawno zdała sobie sprawę, że rodzeństwa ma pewnie więcej, niż liczy sobie parafia jej męża. Właściwie następna siostra nie robiła już żadnej różnicy. To tylko jedna intencja więcej w codziennej modlitwie. – No nic, tato – powiedziała w końcu – skoro tym razem nic nie wyszło, spróbujemy again, gdzie indziej. Zobaczysz, znajdę coś wreszcie. – Nie wątpię, perełko – odparł Rysiek. – A teraz ucałuj dzieciaki i zrób dobrze wielebnemu, żeby nie miał grzesznych myśli. Janka vel Janice prychnęła. – Bóg cię kiedyś ukarze za takie gadanie, zobaczysz. Biorąc pod uwagę to, co wydarzyło się chwilę później, nie mogła wypowiedzieć tych słów w gorszym momencie. POPOŁUDNIE KRAKÓW

Po jakimś czasie Benjamin Benford junior miał już w kieszeni prawie sześćset funtów, dwieście pięćdziesiąt euro oraz trzysta polskich

złotych. Uznał, że to wystarczy mu w zupełności, i całość wpłacił na specjalne konto. Teraz musiał tylko kupić bilet lotniczy, wrócić do Londynu i złożyć raport z przebiegu ostatniego testu. A potem, już z ojcowskim błogosławieństwem i rekomendacją, zająć się szukaniem pracy u -jakiegoś -lorda. Tak, najprawdopodobniej już od przyszłego tygodnia czekało go życie, do którego przygotowywał się w zasadzie od kołyski. A na pewno od dnia, gdy po raz pierwszy przeszedł samodzielnie przez cały salon, co jego ojciec skomentował zapytaniem, z czego niby ma się cieszyć, skoro chłopak się garbi, ma za nisko głowę i źle stawia stopy. Co dziwne, Benjamin naprawdę cieszył się na myśl o pracy, a świadomość, że nareszcie jest gotowy, napełniała go dumą. Tyle że... – Nie – powiedział na głos. – Nie będę teraz o tym myślał. I ledwie wypowiedział te słowa, zdał sobie sprawę, że nawet sam do siebie, nadal mówi po polsku. Jakby po ledwie trzech dniach w tym kraju już nie był w stanie się odzwyczaić. Bo coś rzeczywiście było w tym języku, akurat to Benjamin przeczuwał już od dnia, gdy dziesięć lat temu po raz pierwszy go usłyszał. Może chodziło o te zabawne, urocze, ale i mordercze w wymowie głoski sprawiające, że słowa brzmiały jak wiatr szeleszczący w liściach drzew? Albo o niczym nieuzasadnione żeńskie końcówki, przez które rzeźba zawsze była kobietą, nawet gdy przedstawiała wąsatego marszałka? Tak czy owak, ze wszystkich języków, jakie Benjamin poznał i biegle opanował, to właśnie polski darzył szczególną sympatią, ale i estymą. Tylko prawdziwi językowi twardziele mogli na co dzień mówić po polsku bez uszkodzeń w jamie ustnej i przypadkowych samougryzień. Lingwistyczne rozważania Benforda przerwało wyświetlenie się strony z ofertami tanich lotów. Dość nagłe i niespodziewane, należałoby dodać, bo od momentu wpisania adresu Benjamin zdążył już zapomnieć, co właściwie wklepał w pasku, i pogrążył się w myślach, obliczeniach, marzeniach... Teraz zakodował sobie w głowie, tak na bliżej nieokreśloną przyszłość: w Polsce wolniejsza od internetu jest tylko miejska komunikacja. I uśmiechnął się pod nosem, wyobrażając sobie

ową tezę w interpretacji Monty Pythona. Tymczasem właśnie wyświetlona internetowa witryna ogłosiła z całą stanowczością, że nie ma żadnych informacji na temat wyszukiwanego lotu. Czerwoną czcionką, jakby oburzona, że w ogóle ktoś śmiał zapytać. Benford otworzył listę lotnisk, a w osobnym oknie mapę Polski. Szybkie porównanie uświadomiło mu, że najbliższe lotnisko znajduje się w Pyrzowicach koło Katowic. Prawie dziesięć minut później strona z rozkładami ujawniła, że nie tylko ma do zaoferowania lot stamtąd do Londynu jutro przed południem, ale nawet w specjalnej ofercie cenowej. Wstyd było nie skorzystać. Kwadrans później, uzbrojony w dwa wydruki biletów kupionych online – lotniczego i kolejowego – oraz notkę z sieciowej encyklopedii na temat „stolicy najbardziej uprzemysłowionego regionu Polski i jednocześnie największego miasta wielkiej aglomeracji śląskiej” Benjamin Benford junior opuścił przydworcową kawiarenkę internetową i ruszył na peron. Wygodniej byłoby taksówką, ale trochę bał się ryzykować. KATOWICE

Pierwszym, co Rysiek poczuł po przebudzeniu, było mrowienie w całym ciele. Ból nadszedł chwilę później wraz z pierwszą nieudaną próbą otwarcia oczu. Stary rockman czuł się teraz jak Guliwer w krainie liliputów – związany, dźgany tysiącem małych stópek i karany salwami z tycich armat przy każdym ruchu. Był w szpitalu – to jedno wiedział na pewno. Wszędzie wokół śmierdziało środkami odkażającymi, lekami, farbą olejną i moczem, a taką zapachową mieszankę serwowały wyłącznie państwowe ośrodki zdrowia. To znaczyło, że coś mu się stało, miał nagły wypadek. Tylko jaki? Ostatnim, co pamiętał, była rozmowa z Janką vel Janice, która tradycyjnie przestrzegała go przed boską interwencją. Pamiętał, że leżał wtedy na leżaku pod własnym balkonem i gapił się w okna Alojza. Następne wspomnienie to mrowienie i smród szpitala. Czyżby więc to

był... – Ja pierdolę – wychrypiał Zwierzchowski. – Dostałem zawału. – O, łobudził żeś sie? Dochtor obstawioł długoletnio śpiączka. Rysiek nie potrzebował wzroku, by zidentyfikować swego rozmówcę. Któż jeszcze mógłby siedzieć obok jego łóżka, jeśli nie weteran kopalnianych kombajnów, właściciel czterdziestosześciocalowej plazmy i czterech roztrzęsionych podbródków, Alojz Meller? Chciał parsknąć, ale skrzywił się tylko – liliputy zasuwające tam i z powrotem jak szkolna wycieczka na zakopiańskich Krupówkach robiły się coraz bardziej bezczelne, a w ustach czuł posmak, jakby całował się niedawno z jakąś baterią. Albo dał się nakarmić metalowym lizakiem. – Co ci je? – zapytał Alojz. – Bo wyglondosz jak czi ćwierci do śmierci. Rysiek podjął kolejną próbę otwarcia oczu. Znowu okupioną bólem i, jak się okazało, bezowocną. – Co mi się stało? – zapytał. – Wersja dugo czy krótko? – Krótka. – Pieron cie ciulnoł. Zwierzchowski sapnął. Mógł się spodziewać takiej odpowiedzi. Każdy przecież wie, że coś – zapewne kłopoty z ciśnieniem pod ziemią – miesza górnikom w głowach i zabarwia węglem poczucie humoru, czyniąc je czarniejszym niż amerykański prezydent. – No dobra, a długa wersja? Alojz wzruszył ramionami. – Legnął żeś sie na tyn ligynsztul, godoł żeś bez telefon, śmioł żeś sie jak gupi do syra, a tu nagle jak niy ciulło. Dostoł żeś tym pieronym prosto bez łeb, a z ligynsztula łostała sie ino kałuża. Na szczyńscie nic wielgiego ci sie niy stało, dochtor godoł, że zaburzyło ci równowaga elektrolitów, ale poza tym... – Czekaj, czekaj... Zdumienie wygrało z bólem. Rysiek nie dość, że otworzył oczy, to jeszcze nawet podniósł się na łokciach. Grubego sąsiada widział teraz

niewyraźnie; wyjątkowo tłusty hologram rodem z filmu science fiction. – Wkręcasz mnie z tym piorunem, nie? Niebo było czyste, ani jednej jebanej chmurki! Ramiona Alojza po raz kolejny uniosły się i opadły. – Możeś czym Pon Buczka szterowoł, fto wiy... Mie by to wcale niy dziwiyło. Pamiyntosz jeszcze, jak żeś tych kocików łod Jehowych nafutrowoł zistom z marihuanom? Abo jak żeś pisoł na drzwiach „Highway to hell”, jak ksiądz łaził po kolyndzie? Abo tych krysznowców, coś do nich z giwery cylowoł? Jo tam myśla, że fto by tam na wierchu niy rządził, to mosz u niego richtich przesrane. Rysiek parsknął. – Tak, całkowicie. I dlatego właśnie przeżyłem walnięcie piorunem bez szwanku? – Dyć mosz zaburzono ta równowaga tego czegoś... – Piorun, Alojz, kurwa! Górnik skapitulował. – A terozki sie już dobrze czujesz? – zapytał. – Jak na kacu, ale poza tym w porządku. Rysiek rozejrzał się po pokoju. Ostrość wzroku wróciła i bez trudu dostrzegł nie tylko swoje ubranie ułożone na krześle, lecz także spokojnie zdołał odczytać napis na wpiętym w klapę znaczku. Mrowienie też powoli zaczynało ustępować, ostatni lilipuci maruderzy kończyli swe wędrówki. Tylko ból przy każdym ruchu – to głupie uczucie, gdy człowiek uderzy o coś łokciem, ale rozlane na całe ciało – powracał falami, ilekroć się poruszył. Co oczywiście nie przeszkodziło mu, by zaraz odrzucić kołdrę i zapytać: – To co? Zbieramy się? Alojz westchnął. Wiedział dobrze, że argument pod tytułem „lekarz kazał” zadziała na Zwierza jak maryjny apel o zachowanie czystości w przeciętnym polskim gimnazjum, dlatego też zamiast mówić cokolwiek, wstał i zdjął lustro znad umywalki wiszącej w kącie. Podsunął je przyjacielowi przed twarz. – Jakbyś szukoł swoich łachów, to żech ci je wciepnął do kastlika – powiedział. – Ino niy wiym, czy to mondre. Niy chciołbyś sam na

trocha zostać, poleżeć i dychnońć? Rysiek już miał odpowiedzieć złośliwostką, ale zamarł w pół słowa. Twarz, którą zobaczył w lusterku, nie była bowiem obliczem podstarzałego, ale wciąż dziarskiego rockmana. Z lustra gapił się na niego zmęczony starzec o obwisłych policzkach porośniętych jednodniową, niemal białą szczeciną. Do tego podkrążone oczy, usta spierzchnięte i spękane jak u rajdowca po Dakarze... Nie, zdecydowanie nie nadawał się teraz na listę seksownych tetryków imienia Seana Connery’ego. Ani na kogoś, kto powinien już teraz, natychmiast opuszczać szpital. – Dochtor pedzioł, że wejrzy sam za jakoś godzina – powiedział Alojz, odwieszając lustro na miejsce. – Byś sie może do tego czasu drzymnoł trocha? Chociaż i tak za chwila pewnie przidom te twoje współlokatory. – Kto? Górnik spróbował ironicznego uśmiechu, ale cztery podbródki, niczym odważniki, skutecznie ściągały mu usta ku dołowi. – Chopie, dyć to jes polski szpital, ja, choćbyś sie zdrzistoł, to niy bydziesz mioł cołki izby dlo siebie – stwierdził. – I tak możesz być rad, żeście niy dostali czech chrapiących opów. Zerknął na zegarek od sztygara, elegancki i gustowny jak stara łada, i sapnął. W sapaniu był naprawdę dobry. – Byda już szoł. Cza ci coś jeszcze? Załonczyć ci tyn telewizor? – Możesz. – Rezygnacja w głosie Zwierza sprawiła, że zaczął brzmieć tak, jak wyglądał. – Zobacz, czy na którymś kanale mają jakieś wiadomości. – Dobra.

Trochę pocieszające były dla Ryśka wiadomości świadczące o tym, że reszta świata też miała się tego dnia raczej do dupy. Ktoś strzelał do mimów na krakowskim Rynku, dziwne wyładowania nad stadionem Lecha Poznań sprawiły, że przerwano mecz, a kilka osób odwieziono do szpitala z poparzeniami. Gdzieś na Kielecczyźnie grom

z jasnego nieba walnął w stodołę, a w Niemczech i Francji rozgościły się meteoryty. Ten, który wylądował w ojczyźnie win i serów, był zdecydowanie masywniejszy, za to Niemcy mieli ich dużo więcej, rozrzuconych po całym kraju. Naukowcy z minami, jakby właśnie przyłapano ich na zbytnim spoufaleniu z laboratoryjnymi małpami, mówili, że nie mogli tego przewidzieć, bo kamienie pojawiły się znikąd już w naszej atmosferze. Jak w jakimś tanim filmie -science fiction. Gdzieś w połowie wiadomości sportowych – wydarzeniem dnia był ów feralny mecz Lecha, a także towarzyski pojedynek golfowy prezydenta Obamy i zrehabilitowanego po sekscesach Tigera Woodsa – do sali przydreptał zgarbiony staruszek, jak się okazało, z łóżka pod oknem. W jednej ręce trzymał pojemnik z moczem, dłonią drugiej delikatnie głaskał jego wieczko. Brakowało tylko, by mówił do niego „ssskarbie”. Rysiek chrząknął, zaznaczając swoją obecność. Staruszek go zignorował. – Hej, dziadek! Starzec, skryty w swoim własnym świecie, niczym żółw z bajki Ezopa, wciąż szedł w stronę łóżka, nie przestając głaskać pojemniczka. Rysiek wycelował w niego pistoletem z palca. – Ej, sta... – zaczął, ale nie dokończył, bo nagle poczuł dreszcz, a z jego palca wystrzeliła elektryczna wiązka podobna trochę do dzikiego, leśnego pnącza, tyle że srebrno-niebieska. Gdy sięgnęła staruszka, ten wyprostował się gwałtownie, jednocześnie zgniatając kubeczek. Mocz rozprysnął się po pokoju. Zwierzchowski cofnął palec, a wtedy dziadek, niczym nadmuchiwany ludek pozbawiony nagle powietrza, sflaczał i złożył się na podłodze. – No pięknie, kurwa – mruknął Rysiek. Wcisnął przycisk dzwonka alarmowego, myśląc intensywnie, co powie pielęgniarce. „Hej, dziunia, zróbcie coś z dziadkiem, bo go walnąłem elektryką z palca” raczej odpadało, jeśli nie chciał zaliczyć szybkiej przeprowadzki na inny, mniej otwarty oddział. Może więc po prostu zawał?

I to właśnie powiedział, gdy pulchna pielęgniarka o urodzie włoskiej matrony – z obowiązkowym wąsikiem – zjawiła się w końcu w progu. Kobieta zawołała kogoś z korytarza, po czym podeszła do staruszka i przyklęknęła w kałuży jego sików. – Widział pan atak? – zapytała. Zwierzchowski skinął głową. – Jakby go prąd poraził. Zaraz potem zjawiła się druga pielęgniarka, dla odmiany młoda i atrakcyjna blondyneczka, pchając przed sobą łóżko na kółkach. Razdwa wsadziły na nie staruszka i wywiozły z sali nie wiadomo dokąd. Rychu został sam z jazgotem telewizyjnego bloku reklamowego i smrodem starczego moczu. I własnymi myślami, rzecz jasna. – Co ja właściwie zrobiłem? – zapytał na głos. Przyglądał się swojemu palcowi wskazującemu. Robił to ostrożnie, nie celując w siebie opuszkiem i starając się nie patrzeć na paznokieć. W końcu, po dokładnych oględzinach całej dłoni uznał, że to jednak majak. A że była to całkiem rozsądna myśl w całkiem nierozsądnej sytuacji, oczywiście uchwycił się jej natychmiast. Dziadek dostał zawału na środku sali, a on całą resztę dorobił sobie w głowie. W końcu zarobił w nią piorunem, mógł nie myśleć do końca trzeźwo. – Albo to, albo strzelasz prądem, brachu – zadrwił, układając palce w główkę rogatego diabła. Pomiędzy palcami małym i wskazującym pojawiła się elektryczna wiązka. O ja pierdolę, pomyślał Rysiek. – O ja pierdolę – powiedział na głos. Nie odrywając wzroku od ręki, wycelował nią w telewizor. – Strzel – rozkazał. I strzelił. Wiązka uderzyła w telewizor, zawinęła się kilka razy wokół obudowy i... wysadziła odbiornik. Wywalając przy tym bezpieczniki w całym skrzydle szpitala. – O kurwa – jęknął Rysiek i natychmiast schował rękę pod kołdrę. Uznał, że bez względu na to, jak wygląda i jak się czuł jeszcze przed chwilą, najwyższa pora stąd znikać. Jeszcze ktoś go obciąży za ten

telewizor albo co... Odczekał jeszcze trochę na wypadek, gdyby w sali miał się zjawić jakiś sanitariusz, po czym ostrożnie podniósł się z łóżka i wyciągnął z szafki elegancko poskładane ciuchy, które przyniósł mu Alojz. Spodnie i koszulkę musiał kupić po drodze, bo miały metki i śmierdziały nowością, ale Rysiek i tak doceniał gest. Poza tym było to, co najważniejsze – złożona na cztery ramoneska. Wyciągnął ją, rozprostował i powiesił na krześle. Resztki telewizora na stojaku skwierczały jak przypiekany bekon, a na korytarzu rozpętała się wrzawa wywołana nagłym brakiem prądu, ale zupełnie na to nie zważał. Musnął palcami żółto-czarny okrągły znaczek, a gdy to zrobił, po zamku skórzanej kurtki przebiegła błyskawica. – Tak, maleńka – mruknął rockman. – Widzę, że to czujesz, co? Szybko założył spodnie i koszulkę od Alojza, wzuł buty i dopiero wtedy, z pewnym namaszczeniem, zdjął kurtkę z oparcia i wciągnął ją na grzbiet. Wychodząc, zerknął jeszcze do lustra i z przyjemnością stwierdził, że znów był całkowicie sobą – świątkiem wystruganym w dębie na cześć gitarzysty Stonesów. Wśród powszechnej wrzawy, co rusz potrącany bądź przeganiany przez sanitariuszy dziarsko gnających na wyciemniony OIOM, Rysiek opuścił szpital. KRAKÓW

To była pierwsza podróż Benforda polską koleją i młody Anglik raczej nie zaliczał jej do miłych doświadczeń. Pociąg spóźnił się niemal półtorej godziny, był potwornie obłożony, a wszędzie dominował smród z niedomykających się toalet. W tych okolicznościach nawet zwykłe przepychanie się konduktora sprawdzającego bilety byłoby, zdaniem Benjamina, pewnym nietaktem. A już wędrowanie całej konduktorskiej załogi i notowanie w zeszycie celu podróży, rodzaju ulgi i ceny biletu każdego z podróżnych dalece przekraczało granicę bezczelności. Mimo to Benford nie skarżył się ani słówkiem, a gdy przyszło co do czego, grzecznie i spokojnie okazał wydrukowany bilet.

Na nic mu się ta uprzejmość nie zdała, bo konduktor tylko spojrzał na wydruk i prychnął: – Co ty mi tu dajesz? Bilet proszę do kontroli. I znowu, inny by się pewnie zirytował czy to sytuacyjnym kontekstem, czy to tonem wypowiedzi kontrolera, ale Benjamin był ponad to. Od razu spostrzegł, że jego rozmówca jest człowiekiem starej daty, niekoniecznie obeznanym z technicznymi nowinkami, a do tego ma, sądząc po grubości szkieł w okularach, poważną wadę wzroku. Dlatego zamiast wybuchnąć, Anglik uśmiechnął się tylko. – Ależ to jest mój bilet, proszę pana. Kupiłem go online, zapłaciłem przelewem i wydrukowałem potwierdzenie. Tutaj ma pan specjalny kod obrazkowy, który... – Co ty tu, chłopie, pierdolisz? – wszedł mu w zdanie drugi konduktor, ten z notesem. – Na ten pociąg nie ma biletów w sieci. One są na ekspresy. Benjamin wzruszył ramionami. – W takim razie ten pociąg musi stanowić korzystny dla mnie wyjątek, bo widzi pan, mam wydruk biletu. Mogą go panowie sprawdzić na czytniku i... – Nie będę sprawdzał nic niewartych świstków. Bilet proszę! – Przecież panu podaję. – Prawdziwy! Benford przejechał ręką po twarzy. Nie, nie da się wyprowadzić z równowagi; nie pozwoli sobie na utratę kontroli. W przyszłej pracy, do której wszak przygotowywał się także i w tej chwili, przyjdzie mu jeszcze nie raz spotkać się z prawdziwie absurdalnymi sytuacjami. To w ogniu takich zdarzeń hartuje się stal doświadczenia. – Dobrze zatem – powiedział. – Proszę o wypisanie mi kary za brak biletu, a ja się od niej odwołam, używając tego wydruku. Możemy to tak załatwić? Pierwszy konduktor uśmiechnął się z wyraźną satysfakcją. – Widzisz? Od razu trzeba było się przyznać, a nie takie chujemuje astronauci. Dowód osobisty proszę. Benjamin podał swój angielski paszport. Konduktor obejrzał go, zupełnie jakby przyglądał się nieznanej

roślinie. Przewertował, spróbował coś spisać, zrezygnował i podał koledze. Ten zrobił niemal dokładnie to samo, tylko z bardziej skupioną miną, aż wreszcie oddał dokument Benfordowi. – A polskiego nie masz? – Niestety nie. – Benjamin wzruszył ramionami. – Jestem obywatelem brytyjskim, polskie dokumenty mi nie przysługują. Ale jak trzeba coś pomóc, przetłumaczyć, to ja... – Dobra, to dawaj, kurwa, tamten świstek. Pierwszy konduktor wyrwał Benjaminowi z ręki wydruk biletu, skasował go i cisnął chłopakowi na kolana. – Zachciało nam się pieprzonej Unii! – warknął jeszcze na odchodne, po czym wyszedł z przedziału. Benjamin westchnął ciężko, schował bilet i uśmiechnął się do siedzącej przy oknie starszej kobiety. Jeżeli jednak liczył na zrozumienie, srodze się zawiódł, bo pasażerka zmierzyła go tylko wzrokiem pełnym pogardy. – I co się tak cieszycie? – mruknęła. – Ładnie to tak śmiać się, że ktoś czegoś nie umi? Zresztą z wos to też taki Anglik, jak ze mnie królowa Bona. Nie godaliśbyście tak ładnie po polsku... – Z rodzicami pewnie na zmywak pojechał i się Angolom zaprzedali – wtrącił się wąsaty jegomość siedzący naprzeciwko kobiety. Do tej pory spał z twarzą ukrytą pod marynarką, ale, jak przystało na prawdziwego Polaka, gdy temat bogoojczyźniany, to przepuścić go grzech. – Takich to teraz cała masa – kontynuował. – Nic, tylko na obywatelstwo obce dybią, a potem wracają do kraju i się chwalą, że niby lepsi. Wąsacz powiódł wzrokiem po pozostałych pasażerach, ale ci uznali najwyraźniej gremialnie, że lepiej się nie wtrącać. Dziewczyna siedząca naprzeciw Benjamina zajęła się czytaniem starych SMS-ów, gruby jegomość zanurzył nos w „Wyborczej”, a parka między Benfordem a wąsaczem mocniej wtuliła się w siebie. To zdecydowanie nie była reakcja, jakiej mężczyzna oczekiwał. – I jeszcze cały Kraków nam chuje zarzygują – dorzucił na koniec, po czym ponownie schował się za marynarką głuchy na ewentualne

riposty. Ale Benjamin i tak nie zamierzał odpowiadać. Bo raz, że go zatkało... A dwa, że pociąg właśnie wjechał do Katowic. KATOWICE Na śląskim osiedlu nie możesz oberwać piorunem i pozostać anonimowym. Nawet jeśli stało się to w południe, gdy większość ludzi była w pracy, a nawet gdy twój kolega, były górnik, zareagował natychmiast, wzywając pogotowie, zanim twój leżak przestał się tlić, gdzieś, w którymś oknie z pewnością czuwała jakaś stara baba z wielkimi cycami na puchowej poduszce. I widziała, co zaszło. Wystarczyła jedna taka, by wiadomość dotarła do całego osiedla w mniej niż dzień. W godzinę, jeśli plotkara umiała obsługiwać komórkę. Rysiek wiedział o tym doskonale, toteż wracając ze szpitala, przezornie wysiadł przystanek wcześniej i ostrożnie, niczym najstarszy i najgorzej ubrany ninja świata, podkradł się pod własny blok. Drzewka i krzaki były mu osłoną, serialowa pora w telewizji sprzyjającą okolicznością. Tak jak się spodziewał, na miejscu przy trawniku gromadziła się wciąż grupka gapiów, wśród nich kilku gości z aparatami i ekipa z TVS. Młoda dziennikarka w eleganckiej garsonce rozmawiała właśnie z Kotulową spod czterdziestkidziewiątki, więc można się było spodziewać, że reportaż opowie o tym, jak to Bóg ukarał wreszcie antychrysta. – Chrzanić, wrócę później – powiedział na głos Rysiek. Wyprostował się i przetrząsnął kieszenie w poszukiwaniu lufki. Z wąskiej przegródki ukrytej za podszewką kurtki wyjął srebrne zawiniątko. I już miał nabić lufkę zielem, gdy nagle coś mu się przypomniało. Fender! Jego ukochana gitara, pamiętająca nawet te imprezy, o których

Rychu chciał zapomnieć. Ozdobiona autografami sław i legend rocka tak gęsto, że trudno było na niej dostrzec oryginalny lakier. Na tę gitarę – jeżeli wierzyć gnojkowi, od którego Rysiek kupił fendera lata temu – zrzygał się kiedyś Richards! Gdzie jest teraz? Czy zabrał ją Alojz? A może ktoś ukradł albo... Zwierzchowski spojrzał na trawnik i na leżące na nim nadtopione resztki leżaka. Gdy to się stało, przypomniał sobie, gdy rozmawiałem przez telefon z Janką vel Janice, gitara stała tuż przy mnie, z gryfem na oparciu. Więc skoro tak skończył leżak... – Mnie nie stało się nic – powiedział do siebie, ale na głos, co było błędem, bo nie brzmiał przekonująco. W końcu doszedł do wniosku, że zna tylko jeden sposób, by się upewnić. Schował lufkę do kieszeni i mijając swój blok szerokim łukiem, pognał do mieszkania Alojza.

Górnik nie powitał go z radością. – Jo to dupca! Ty giździe! – ryknął. – Dyć mioł żeś leżeć w tym szpitalu! Łoni już sami nawet za tobom dzwonili, wszyndzie cie szukajo, a ty... – Alojz, nie ma czasu na mizianie. Fender. Gitara. Gdzie jest? – Dupc ta gitara, karlusie. Pieron cie przeca piznoł, to niy możesz tak po placu lotać, ino... Za plecami Zwierza szczęknęły drzwi. Zaraz pewnie wylezie na korytarz głupia sąsiadka i zrobi chryję na cały blok, pomyślał Rysiek. Tylko tego mi tu teraz trzeba. Uniósł dłoń i podobnie jak w szpitalu, ułożył palce w diabełka. Ciekawe, czy i tym razem... Zadziałało. Pomiędzy palcami przeskoczyła błękitna wiązka, Alojz się zamknął, a Rychu, odepchnąwszy przyjaciela drugą ręką, wparował do jego mieszkania i zamknął za sobą drzwi. – Tak więc fender – powtórzył, zaciskając dłoń w pięść. Elektryczność spłynęła po dłoni i ukryła się w rękawie. – Wiesz, co się z nim stało?

Górnik pokiwał głową, niezdolny wydobyć słowa. Oczy miał tak wielkie, że wyglądał jak Budda w interpretacji japońskiego komiksiarza. Potrzebował naprawdę długiej chwili i wielu sapnięć, zanim wreszcie wydusił z siebie: – Co... Co to... było? Ta iskra? Mógł nie pytać. Znał Zwierza. – Taki bonus do leczenia teraz dają – wyjaśnił Rysiek zupełnie spokojnie. – Wiesz, wszyscy walczą o pacjentów, kuszą bajerami, więc jak cię walnie piorun, to dostajesz coś takiego. Ale nie pytaj, co jest za migdałki albo raka prostaty, bo to jeszcze niedopracowany system. Skończyliśmy już te miłe pogaduszki? Dowiem się wreszcie, kurwa, co z moją gitarą?! Zaskwierczało i po przedpokoju rozszedł się smród palonego linoleum. Obaj mężczyźni spojrzeli pod stopy. – Fuck – jęknął Rysiek na widok dwóch czarnych, dymiących obwolut wokół swoich butów. – Sorry, chyba nie powinienem się teraz wkurzać. Alojz znowu sapnął i pokręcił głową. Powtarzalność tych gestów świadczyła wyraźnie, że w stresowych momentach nie był raczej bogiem elokwencji. – Doczkej ino, Richard – powiedział. Wyminął Zwierza i wszedł do pokoju. Wrócił z kawałkiem gryfu i nadtopionym mostkiem uczepionym niekształtnej bryłki węgla. Rysiek wziął resztki instrumentu na ręce, przez chwilę mu się przyglądał, po czym pogładził tak, jak się głaszcze najukochańsze dziecko. Gdy podniósł głowę, miał zaszklone oczy. – Alojz, masz coś do picia? – Zgupioł żeś, że musisz pytać? – odparł górnik. Nie bacząc na ewentualne wyładowania, błyski czy błękitne wiązki elektryczności, objął przyjaciela ramieniem i poprowadził do stołowego. Na wytopione w linoleum ślady stóp nawet się nie obejrzał. WIECZÓR KATOWICE

Tramwaj numer dziewiętnaście zatrzymał się gwałtownie i Blacha całym ciężarem naparł na stojącą przed nim parę. Uderzył w plecy drobnego chłopaka, i to z takim impetem, że tamten puścił uchwyt i tylko ścisk uchronił go przed upadkiem. – Sorry – mruknął Blacha. Nie był świnia, poza tym miał na sobie adidasa, a to zobowiązywało. – Nic się nie stało – odparł tamten. Towarzysząca mu dziewczyna obrzuciła jednak Blachę gniewnym spojrzeniem i szepnęła coś wymoczkowi na ucho. Chłopak pokiwał głową energicznie i oboje zachichotali. Zupełnie jak dwie baby, pomyślał Blacha i w jednej chwili zdjęło go przerażenie. A co, jeśli to jednak nie chłopak? Co, jeśli właśnie uderzył dziewczynę? Niby przypadkiem, każdemu może się przytrafić, ale jakoś chłopakom z Irysa, wiernym fanom Ruchu, do tej pory się nie zdarzało. Blacha musnął naszytą ręcznie na dres niebiesko-białą naszywkę z literką R. Jak Ruch oczywiście, ale równie dobrze mógł to być inicjał od słowa „rycerz”, bo chorzowscy kibice byli przecież zawsze rycerscy jak sama kurwamać. A rycerze nie biją przecież kobiet... Tramwaj wszedł w kolejny łuk i obrócił parą, dzięki czemu Blacha mógł zobaczyć twarz wyrostka. Dostrzegłszy zarys wąsa i hiszpańskiej bródki, odetchnął z ulgą, nie ulegało bowiem wątpliwości, że walnął jednak faceta. No, chłopaka. I już miał wrócić do toczonej wcześniej z kompanami dyskusji na temat tego, jaką przyśpiewkę najlepiej teraz uskutecznić, gdy zupełnie nagle opadła go kolejna myśl, jeszcze straszliwsza niż poprzednia. A jeśli właśnie dotknął pedała? Już sam pomysł wstrząsnął nim do głębi, a krążące w jego żyłach promile natychmiast zasugerowały, że powinien na wszelki wypadek spacyfikować potencjalnego geja – w razie czego tam na górze Bóg rozpozna swoich. Jednak rycerska natura i obecność dziewczyny, w którą wtulał się chudy delikwent, sprawiły, że Blacha postanowił się upewnić.

– Te, tyś je jakiś cwel? – zapytał najgrzeczniej jak potrafił. Doprecyzował nawet, by uniknąć ewentualnych dwuznaczności: – Dupisz sie z chopami? Było to rzeczowe zagajenie, szczere i uczciwe postawienie sprawy, ale ani wąsaty drobiazg, ani jego towarzyszka najwyraźniej nie docenili intencji Blachy, bo odsunęli się tylko, przytulając do słupka przy drzwiach. Zaraz potem, gdy tramwaj zatrzymał się na przystanku WPKiW Wejście Główne, drobiazg i dziewczyna wysiedli i pognali schodkami w dół, do przejścia pod Chorzowską. Blacha sapnął wściekle. Był zmęczony, ale takiej zniewagi wobec niego, dresu i naszywki z literą R nie mógł przecież puścić płazem. Grzecznie się przecież pytał i grzeczną, do chuja, powinien dostać odpowiedź. Przecież jak to był cwel, to należałoby wyprać dres – nie takie znowu hop-siup, odkąd starym siadła waszmaszyna. Skinął więc na towarzyszących mu Drona i Ziutę i przepychając się, ruszył do wyjścia. Koledzy rycerze podążyli za nim. Na krucjatę.

W cieniu „kukurydz”, tuż za placem zabaw obok Osiedlowego Centrum Kultury – tak, tego samego, na którego murach dumnie widniało godło Gieksy – znajdowało się niewielkie jeziorko skryte pośród drzew. Trudno je było przeoczyć, w dzień bowiem skrzyło się w blasku słońca, w nocy z kolei odbijało w swej tafli światło lamp albo – gdy latarnie z jakichś powodów gasły – gwiazdy. Legenda mówi, że ktoś kiedyś po pijaku pomylił owo odbicie z prawdziwym nieboskłonem i zaczął wrzeszczeć, że kawałek nieba spadł do lasu. Jakiś dziennikarz spłodził potem dydaktyczny artykuł o szkodliwości picia alkoholu, a Rychu napisał na ten temat balladę. Utwór „Pomylone gwiazdy” spodobał się Niedźwieckiemu i byłby zawojował listę radiowej Trójki, gdyby Zwierzu z zespołem zjawili się w studiu nagrań radia, by zrobić utwór porządnie. Ale z Katowic do Warszawy droga daleka, a że wódka była wtedy tańsza, a kobiety chętniejsze... do nagrania nie doszło. Utwór przepadł, a jeziorko tkwiło

nadal w tym samym miejscu niczym wyrzut sumienia. I właśnie przy nim, stojąc na rozmiękłym, porośniętym trawą brzegu, Zwierzchowski, solidnie zaprawiony Alojzową śliwowicą, postanowił pożegnać się ze swoim fenderem. Słońce właśnie zaszło, szum liści targanych wzmagającym się wiatrem brzmiał jak stadionowa wrzawa, a od wody bił kloaczny odór. Na ścieżce za linią drzew i krzaków pojawili się rowerzyści w zabawnych kaskach i ochraniaczach na przyrodzenie, chwilę potem z podziemnego przejścia wyszła w pośpiechu jakaś wystraszona para, a za nimi grupa kibiców Ruchu. Rysiek zakołysał się, wziął bucha z lufki i wymruczał: We roll tonight To the guitar bite. Yeah, yeah, oh...

A cappella i bez gitarowego intro nie zabrzmiało to rewelacyjnie, ale każdy, kto kiedykolwiek słyszał śpiewającego Ryśka, wiedział, że jego wokal miał w sobie nieodparty urok. Lekko schrypnięty, ale niezwykle melodyjny niczym dźwięki ze starego winylu. Poza tym ta piosenka, „For those about to rock”, zdaniem Ryśka niosła ze sobą istotny przekaz. Była manifestem ludzi, którzy złożyli życie na ołtarzu rock and rolla. Tych, którzy wybrali trudną i pełną osobistych poświęceń ścieżkę rockmana. Podążających drogą powołania, by... Rysiek nigdy nie kończył tej myśli, bo zwykle gdy ją wygłaszał, był już tak pijany i spalony, że cierpiał na niedobór trudnych słów. Ale każdy, kto z nim balował, i tak wiedział, o co chodzi. Pożegnanie fendera trwało, a Rysiek wyraźnie się rozkręcał. Stand up and be counted For what you are about to receive. We are the dealers, We’ll give you everything you need. Hail, hail to the good times, ’Cause rock has got the right of way. We ain’t no legend, ain’t no cause,

We’re just livin’ for today.

Już-już miał wejść w refren, gdy nagle dobiegły go krzyki z alejki. Kilka głosów, w tym jeden wyraźnie wzburzony. Było coś o odwadze osobistej i honorze, o rycerskości, prawdziwych chrześcijańskich wartościach i duchu walki. A wszystko solidnie zaprawione kurwami, chujami, cwelami i całą masą śląskiej gwary. Rysiek umilkł. Nie będzie się przecież przekrzykiwał z małolatami. Takich słowno-pięściowych utarczek było na osiedlu pewnie z kilkanaście każdego wieczora i żadna nie trwała dłużej niż kwadrans. Dwa wyzwiska, kilka prostych, krew i zęby – ot i cała filozofia Tauzena. I rzeczywiście. Po chwili krzyki ustały, a Rysiek zamknął oczy i zanucił: For those about to rock, we salute you... – I pamiyntej sie, jebany cwelu, że fto z Ruchem sie ciulo, łod Ruchu bydzie mioł naciulane! For those about to rock... – Słyszoł żeś, pedale?! – Kurwa! – nie wytrzymał Zwierzchowski. Ucałował gryf, cisnął fendera do wody i wyszedł na alejkę. Zrobił to akurat w chwili, gdy najwyższy i największy spośród trzech kiboli Ruchu złapał za fraki chudego chłopaczka. Dwóch pozostałych trzymało dziewczynę dzieciaka, jeden zasłaniał jej usta. Można by powiedzieć – normalna sytuacja na Tauzenie, ale piorun i utrata gitary sprawiły, że Rysiek potraktował sprawę osobiście. Ułożył palce w diabełka i upewnił się, że wciąż ma w sobie to coś. Następnie, wykrzywiając się w paskudnym uśmiechu, wstąpił w krąg światła. Splótłszy ręce na piersi, wyglądał trochę jak dżin z butelki whiskey Ozzy’ego Osbourne’a.

– Trochę za wcześnie was wyrzuciło, chłopaki – powiedział, wskazując głową na nie tak znowu odległe graffiti z godłem Gieksy. – Nie żebym na co dzień miał coś do tego, ale straciłem właśnie coś cennego i mam ochotę spuścić komuś łomot. A wy panoszycie się nie po swoim podwórku. Spierdalacie czy pomóc? Rycerze Ruchu popatrzyli po sobie zdumieni. Z wrażenia nawet wypuścili swe ofiary, które oddaliły się w pośpiechu na bezpieczną odległość i przystanęły, by zobaczyć, jak się sprawa potoczy.

Blacha wiedział, że misja na terenie gieksiarskich -cweli wymaga precyzji, a nie demolki. Chirurgicznej operacji, nie rąbania siekierą. Wyrwania chwasta, nie orania pola. Na cóż jednak była ta wiedza, skoro na tej nieprzyjaznej ziemi nawet starcy wyglądali jak kretyni z pornola sado-maso, a do tego jawnie szukali śmierci? Mimo to, nie bacząc na fakt jawnej obrazy, Blacha postanowił, że dziadkowi daruje i nie zrobi mu za dużej krzywdy. Ot, najwyżej lekko go trzepnie w tył głowy i najuprzejmiej na świecie powie mu, żeby -spierdalał. W obliczu tego, co mógłby zrobić, to i tak będzie akt miłosierdzia i łaski. Sam Jezus nie zachowałby się łaskawiej. – Skończ się ciepać, dziadek, bo ci... – zaczął, robiąc krok do przodu. Nie zdołał jednak dokończyć, bo odziana w skórę koścista mumia rockmana wycelowała w niego chudym palcem i wystrzeliła srebrzystoniebieską wiązką elektryczności. Blacha chciał zawołać „co je, kurwa”, ale poczuł mocny, przeszywający go dreszcz, po czym nagle obraz przed oczami mu się zamglił i kibic runął na ziemię.

Było trudniej niż za pierwszym razem. Dreszcz, który poczuł Rychu, sprawił, że kolana zrobiły się jak z waty, w płucach paliło go, jakby przed chwilą przebiegł kilka kilometrów, a obraz na chwilę zrobił się czerwony. Do tego znów ogarnęło go to paskudne uczucie, jakby całe jego ciało było łokciem, który właśnie wyrżnął o szafkę. Znany już

metaliczny posmak w ustach jeszcze się nasilił i Rysiek był pewien, że gdyby teraz splunął na trawę, ta z sykiem zamieniłaby się w siano. Mimo to widok padającego łysego wielkoluda sprawił mu nielichą satysfakcję i pchnął go do działania. Bez namysłu ruszył więc na dwóch pozostałych „rycerzy”. Z każdym jego krokiem rozlegał się trzask, elektryczne wiązki biegały po nim jak naspidowane węże, a zaciśnięte pięści przypominały energetyczne kule. Kibice wytrzymali jeszcze moment, po czym, nie bacząc na nieprzytomnego Blachę, rzucili się w stronę przystanku, nie oglądając za siebie. – Rock and roll! – wrzasnął jeszcze Rysiek. I zgasł. Zaraz potem osunął się na kolana, na przemian kaszląc i dysząc ciężko. Przed oczami niczym w kalejdoskopie przemykały mu wielobarwne plamy, a cała reszta wyglądała, jakby ktoś chciał zrobić obrazek w sepii, ale przesadził z czerwienią. Powinieneś coś powiedzieć, przemknęło mu jeszcze przez myśl. Dokopałeś wielkim gościom. Jesteś bohaterem i powinieneś na koniec rzucić jakimś żartem. Taka jest zasada. Otworzył usta i... Zemdlał. DZIEŃ DRUGI, PORANEK KATOWICE Choć teoretycznie śniadanie w hotelu Novotel w Katowicach było dostępne od godziny szóstej trzydzieści, obsługa bardzo się zdziwiła, gdy dokładnie minutę po wpół do siódmej w jadalni zjawił się pierwszy gość. Zdumieli się jeszcze bardziej, gdy zobaczyli, w jak niezwykły sposób ów młody człowiek układa na talerzu plastry szynki i sera, jak tworzy wzór z ogórków i przygotowuje tosty. Z każdego jego ruchu biła gracja i pewność właściwa raczej wieloletnim mistrzom kuchni, a nie przygodnym podrostkom. W końcu, gdy jego talerz bardziej kojarzył się z dziełem sztuki niż hotelowym śniadaniem, chłopak rozsiadł się przy stoliku przy oknie i z przepastnej kieszeni bojówek wyjął elegancki tablet Samsunga.

Wklepał hasło połączenia sieciowego, otworzył stronę, oparł tablet o solniczkę, po czym zajął się równoczesnym studiowaniem newsów oraz szykowaniem i jedzeniem kanapek. Wszystko natomiast robił z taką pewnością siebie i wprawą, że nikomu z obsługi do głowy by nie przyszło pytać go o numer pokoju i o to, czy w ogóle jest zameldowany w hotelu. Gdzieś między drugim a trzecim kęsem na ekranie urządzenia pojawiła się roztrzęsiona zielona słuchawka. Chłopak puknął w ekran i zaraz w miejscu internetowego serwisu z lokalnymi wiadomościami – gdzie królował artykuł o człowieku ukaranym piorunem za grzeszne życie – pojawiła się twarz mężczyzny po czterdziestce. Przystojna, choć surowa i poznaczona zmarszczkami zwłaszcza w okolicach oczu, co nadawało jej wyraz wiecznie srogiej. Wrażenie to pogłębiało jeszcze wysokie czoło mężczyzny i cieniutki wąsik, za których sprawą mężczyzna wyglądał jak podupadły, zgorzkniały lord ze starego filmu. – Witam cię, Benjaminie – powiedział po angielsku z akcentem tak brytyjskim, że zdawało się, jakby każda sylaba chciała wyśpiewać „God save the Queen”. – Odczytałem twoją wiadomość i rozumiem, że wracasz dzisiaj do domu? – Tak, ojcze. – Benford junior skinął głową. – Mam już zarezerwowany bilet i powinienem zdążyć na podwieczorek. – To wyśmienicie, Benjaminie, doprawdy! Jutro rano jestem bowiem umówiony z lordem Drakiem, który szuka kogoś dla swojego syna. Ufam, że w takim przypadku dołączysz do mnie i wybierzemy się tam wspólnie? Jeżeli w przyszłości miałbyś dla nich pracować, byłoby wskazane, abyś poznał ich zawczasu, ocenił... Benjamin westchnął cicho. Troszkę uwierało go to, że ojciec nawet nie zapytał o próbę. Uznał za oczywiste, że wszystko poszło idealnie, czy też mało go ona obchodziła? Obie odpowiedzi były równie prawdopodobne, więc serce i rozum chłopaka toczyły w tej kwestii zażarty bój. Pewnie gdyby mogły, poszłoby na pistolety. – Benjaminie, słyszysz mnie? – ponowił pytanie starszy Benford. – Co ty na to, żebyśmy... – Z przyjemnością pójdę z tobą do Drake’ów, ojcze. – Wybornie, mój synu. Widzimy się w takim razie za kilka godzin.

Nie czekając na odpowiedź, starszy Benford przerwał połączenie i na ekranie tabletu znowu pojawił się lokalny serwis informacyjny. W trakcie rozmowy strona zdążyła się odświeżyć i teraz inny news figurował na środku ekranu. Nagłówek ryczał: BATMAN NA KATOWICKIM OSIEDLU? Tuż pod nim, w krótkiej zajawce, reporter napisał: Dwoje młodych ludzi twierdzi, że przed ulicznymi chuliganami uratował ich zamaskowany, ubrany na czarno mężczyzna. – Walczył jak zawodowiec, a na koniec dosłownie poraził ich prądem – twierdzi świadek zdarzenia. – Zupełnie jak jakiś superbohater. Ręka Benjamina zadrżała, gdy uniósł ją, by trafić w rozszerzenie artykułu. Jego serce tłukło się w piersi jak szalone. Czyżby to był znak? Dowód, że marzenia jednak się spełniają? – myślał, zabierając się do lektury. Gdy skończył czytać, był pewien, że nie zdąży na samolot. POŁUDNIE

Rysiek nie miał pojęcia, ani jak trafił do domu, ani tym bardziej, jak to się stało, że był w stanie zdjąć buty i spodnie, zanim położył się do łóżka. Ostatnim, co pamiętał, był pochówek fendera nad jeziorem i smażenie kiboli nowo nabytą mocą. A potem... Potem wielka dziura w pamięci, ale nie trzeba było Sherlocka Holmesa, by zauważyć nowe puszki po piwie walające się po podłodze i ledwie napoczętą flaszkę wódki stojącą na parapecie. Musiał nad nią czuwać jakiś święty od alkoholików, że w nocy nie spadła strącona przez połączone siły wiatru i otwartego na oścież okna. Teraz, ledwo otworzył przekrwione oczy, Zwierzchowski wgapiał się w butelkę, mając ogromną nadzieję, że jego nabyte moce mają w pakiecie sztuczkę Jedi. Tę z przyciąganiem przedmiotów. I byłby tak pewnie siedział z godzinę, gdyby ktoś nie zadzwonił do drzwi. Raz, potem drugi, trzeci, czwarty – w równych odstępach co trzydzieści sekund. W końcu Rysiek nie wytrzymał. Zwlókł się z łóżka i poczłapał do drzwi. Gdy je otworzył, zobaczył młodego chłopaka w eleganckim

garniturku i z plecakiem. Skrzywił się z wyraźną niechęcią. – Dzień dobry – odezwał się dzieciak. – Czy mam przyjemność z panem Zwierzchowskim? – Jestem Zwierzchowski – potwierdził Rysiek. – Ale przyjemności ze mną mieć nie będziesz. Czego chcesz? – Chciałem podziękować za wczorajsze uratowanie życia. Wie pan, przy tych kibicach mało nie narobiłem w portki i... Rychu zmarszczył czoło. – To byłeś ty? – zapytał. – Kurde, coś mi się we łbie mieli, bo wczoraj wyglądałeś zupełnie inaczej. I jak tam? Z dziewczyną w porządku? Chłopak wyszczerzył się w najszczerszym i najgłupszym uśmiechu, na jaki stać nastolatka. – Jest super, od wczoraj nie przestaje mówić o panu i tych iskrach, którymi pan strzelał. Chciała przyjść tu ze mną, ale... – Jeżeli nie jest nieletnia, możesz ją podesłać później – stwierdził Rysiek, a zaraz potem dodał: – A o tych iskrach to nikomu nie wspominaj, bo... Między wyciągniętymi palcami wskazującym i małym znowu pojawiła się błękitna wiązka. A potem zgasła, a ręka zacisnęła się w pięść. – ...bo ci jebnę, jasne? Chłopak pokiwał głową, ale zaraz potem pokręcił nią, jakby nie mógł się zdecydować. – A jednak – powiedział. – A jednak... marzenia się spełniają. Wciągnął głęboko powietrze, wyprostował się i, wciąż szczerząc się w głupkowatym uśmiechu, powiedział: – Panie Zwierzchowski, obawiam się, że przed chwilą wprowadziłem pana w błąd, mówiąc, że to ja byłem świadkiem wczorajszych wydarzeń. Tak naprawdę chciałem się upewnić, że pan to rzeczywiście pan – człowiek, którego uderzył piorun i który wczorajszego wieczoru dokonał w okolicy heroicznego czynu. Bo że te dwa fakty były ze sobą powiązane, nie budziło moich wątpliwości... Widząc minę Zwierza, chłopak natychmiast przewinął swój wywód do ciekawszego momentu.

– Zmierzam do tego, panie Zwierzchowski, że nazywam się Benjamin Benford junior i chciałem zaoferować panu, bohaterowi działającemu pod osłoną nocy, swoje usługi. Rysiek jeszcze raz zmierzył chłopaka wzrokiem, dokładniej i ze zdecydowanie większą pogardą niż za pierwszym razem. W końcu jednak wzruszył ramionami. Skoro młody sam się prosi... – Możesz mi skoczyć po kebaba – powiedział. – Tylko ma być na ostro. A potem zatrzasnął drzwi tuż przed nosem Benforda juniora. I tak to się właśnie zaczęło.

IT’S A LONG WAY TO THE TOP (IF YOU WANNA ROCK’N’ROLL)

KRAKÓW

Krakowska Starówka najładniejsza jest nad ranem. Opustoszała, na krótką chwilę uwolniona od codziennego jazgotu, skąpana w szarych odcieniach świtu. Kościół Mariacki wyłania się z mgły niczym wielki okręt z pirackich opowieści, dach Sukiennic łapie pierwsze promienie słońca i więzi je w kroplach rosy, by nie sięgnęły bruku. A wszystko to niemal w absolutnej ciszy, tak niezwykłej, tak nietypowej dla tego miejsca, że aż przejmującej. Tak, Kraków o czwartej rano to najpiękniejsze miasto świata... No chyba, że ktoś ma akurat pecha być tu w weekend, parę godzin po tym, jak wesołe bandy świętujących wszystko Angoli urządziły sobie konkursy, kto zarzyga większą przestrzeń jednym przetrawionym posiłkiem. Wtedy niegdysiejsza stolica przegrywa nawet porównanie z późnojesiennym Wałbrzychem. Darkowi jednak wszechobecne wymiociny nie przeszkadzały. Jego zdaniem na Rynku mogło dziać się absolutnie wszystko, władze mogły nastawiać straganów, budek, ogródków, a nawet przenośnych toalet i uczynić z niego największy publiczny szalet Europy. Byleby nie było skurwysyńskich mimów i wszystko będzie dobrze. Na szczęście ci od tygodnia nie stanowili już w Krakowie problemu. Ktoś wreszcie się za nich wziął, pomyślał Darek, unosząc w uśmiechu kącik ust. Zerknął na zegarek, ostatni raz zaciągnął się papierosem i cisnął niedopałek na ziemię. Następnie uniósł głowę,

spojrzał na Mickiewicza, a potem wiedziony bezsensownym odruchem postawił kołnierz dżinsowej kurtki, wcisnął ręce w tylne kieszenie obcisłych spodni i ruszył na skos przez brukowany plac. Minął Sukiennice i skręcił w Bracką, gdzie przystanął przy budynku PKO. Rozejrzał się uważnie i wyciągnął scyzoryk. Sprawnie podważył kamień pod pamiątkową tablicą umieszczoną na ścianie i wyciągnął znajdujące się pod nią dwa szczelnie zamknięte woreczki z niebieską metą. – Jebany paranoik – mruknął, zdejmując -niewielki plecak i wrzucając woreczki do środka. Potem raz-dwa zabezpieczył skrytkę i skierował się w drogę powrotną. Mimo wszystko nie miał wielkiego prawa narzekać, bo choć rzeczywiście panikarz jak ja pierdolę, jego dostawca zapewniał zdecydowanie najlepszy towar w mieście. Był artystą, a tacy mają prawo do ekstrawagancji. Nawet jeśli wymaga to od dilerów wstawania przed czwartą i odbierania towaru ukrytego w kretyńskich skrytkach prawie pod okiem bankowych i miejskich kamer. Od strony Grodzkiej wyjechał radiowóz. Darek natychmiast zwolnił i lekko się zatoczył. Znał zasady, w końcu nie wszedł do interesu wczoraj. Gdy idziesz o tej porze po Rynku pijany, znaczy, że się zgubiłeś. Policja nie zatrzymuje pijanych, zostawia to taksiarzom w ramach przysługi. Co innego, jeśli jesteś trzeźwy. Wtedy wypadałoby zapytać, co tu właściwie robisz. Zwłaszcza po ostatnim. Odkąd ktoś strzelał ze śrutówki do mimów, wszyscy jakoś zamiast grzecznie podziękować za przysługę, zaczęli świrować i łypać wokoło wzrokiem pełnym podejrzliwości. Że niby nikt teraz nie może czuć się bezpiecznie, że każdy może paść ofiarą zamachowca. Zdaniem Darka wystarczyło tylko nie ubierać się jak pajac i nie wystawać na ulicy jak jebany obibok, by wszystko było w porządku. Normalni nie mają się czego obawiać. Wiedział, że trochę przesadza, ale miał to gdzieś. Tak naprawdę jednak to nie na nich był wściekły, a na Hankę, która właśnie krakowskich cudaków postanowiła wykorzystać, by mu dosrać. Na dodatek przy kumplach i jakiejś chrzanionej szkolnej wycieczce z Pcimia Dolnego!

Mocno się już wtedy między nimi sypało, w robocie czas też nerwowy, ale ta suka nijak nie mogła zrozumieć, że jak jest stres, to czasami coś nie wyjdzie. Nie, ona musiała zatrzymać się przy jebanych przebierańcach sterczących pół dnia w bezruchu i powiedzieć z wyrzutem: „Widzisz go, Daruś? Stoi? Stoi. Można? Można!”. Wszyscy rżeli wtedy jak debile, nawet cudak się uśmiechał z drwiną. A potem, jak te wszystkie gówna w internecie, wieść się rozlazła i teraz wszyscy darli z niego łacha. Radiowóz zniknął z pola widzenia, więc Darek wyrównał krok i nieco przyspieszył. Liczył na to, że uda mu się jeszcze zdążyć do chaty, zanim się ludzie pobudzą, i zdrzemnąć choć godzinkę przed wyjściem na uczelnię. Ostatnio wykładowcy dawali mu solidny wycisk, a nie mógł przecież wylecieć. Nie zrobiłby tego matce. Minął Mickiewicza i odruchowo splunął w miejscu, gdzie owego błogosławionego dnia stali postrzeleni mimowie. Teraz na znak solidarności ktoś namalował tam farbą policyjne obrysy w cudacznych pozach. Ktoś inny położył na nich kwiaty, zupełnie jakby cudaki zginęły, a nie tylko załapały w dupy trochę śrutu. – I co, Haniu? Już nie stoi – mruknął Darek. – I gdzie teraz jesteś, kurwo, żeby przyznać mi rację i przeprosić? Coś poruszyło się za jego plecami, a zaraz potem tuż obok, po prostu i jakby mimochodem zmaterializował się mim. Taki klasyczny, z białą twarzą, czarnymi ustami i beretem, w bluzce w poprzeczne paski. Wyszczerzył się w paskudnym uśmiechu, jakże podobnym do tego, który Darek zapamiętał z dnia swego upokorzenia. Kto wie, może to był nawet ten sam skurwiel? – Co się lampisz... – zaczął Darek, ale mim tylko pokręcił głową i przyłożył palec do ust, a potem coś wskazał. Darek zerknął odruchowo i dostrzegł pomalowanego na srebrno blaszanego drwala napinającego niewidzialny łuk. Można się było domyślić, że grot niewidzialnej strzały wymierzony jest w serce dilera. A potem drwal zwolnił cięciwę. Darek poczuł nagłe uderzenie w pierś i bolesne ukłucie. Kolana ugięły się pod nim, w oczach pociemniało. Opuścił głowę, ale nie dojrzał niczego prócz rosnącej na swojej piersi krwawej plamy. Rozkwitała niczym kwiat na tych

przyspieszonych filmach z Discovery. – Co... – zdołał jeszcze stęknąć, po czym osunął się na ziemię. Klasyczny mim popatrzył na ciało, a potem na drwala i rozłożył ręce w geście „bywa”. Tamten pokiwał głową, po czym podszedł do zwłok i wyciągnął z plecaka dwa woreczki z metą. Zważył je w ręku, schował za pazuchę. A potem ktoś głośno zagwizdał i obaj mimowie zniknęli, nawet nie zauważając, jak doskonale ich ofiara wpasowała się w środkowy obrys. DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ KATOWICE Coś mówiło Ryśkowi, że jedenastka jadąca w kierunku Chorzowa o szesnastej trzydzieści cztery to niekoniecznie dobry pomysł. Kto by tam jednak słuchał instynktu, gdy na dworze gorąco i jedyne, na co człowiek ma ochotę, to zanurzyć się w wannie z letnią wodą, z piwkiem w jednej ręce, blantem w drugiej i wreszcie, kurwa, posłuchać muzyki. Zwłaszcza brak tej ostatniej sprawiał, że Rysiek aż skręcał się od środka i gotowy był na prawdziwe poświęcenia. No to miał... Zdezelowany tramwaj z tylko jednym -wagonikiem wypchany był aż po schodki, stojący napierali na siedzących, by czytać im gazety przez ramię albo po prostu zionąć w karki kiełbasą czosnkową i cebulą. Upał jak cholera, powietrze stało, wszędzie smród potu i gwar, bo każdy gadał albo z kimś na żywo, albo przez telefon, albo wreszcie sam do siebie. Jakby tego wszystkiego było mało, gdzieś z przodu, niemal przy samej kabinie motorniczego banda chłystków wyglądających, jakby Adidas przeprowadzał testy na oświęcimskich dzieciach, słuchała hiphopu z komórki, a pies grubej kobiety o sztucznych brwiach wtórował muzyce wyciem. – Jeszcze tylko dwa przystanki, jeszcze tylko dwa – mruczał pod nosem Rychu. Niestety, im bardziej starał się wyłączyć, im bardziej szukał w sobie tego chińskiego gówna zwanego zen, tym mocniej docierał do niego jazgot, wycie i to cholerne, komórkowe, rzężone: „Jesteś bogiem, uświadom to sobie, sobie”.

Wtem kontrolki w kasownikach zmieniły kolor na czerwony, a zaraz potem rozległ się niski męski głos: – Proszę przygotować bilety do kontroli. Rychu zaklął cicho i zerknął za okno. Nie było mowy, żeby zdążył wysiąść, zanim kanar go zaczepi, bo tramwaj dopiero ruszył spod wesołego miasteczka i minie chwila, zanim podjedzie pod zoo. A skoro głos doszedł go z niedaleka... Westchnął i wyjął rękę z kieszeni. Ułożył palce w gest diabełka i wzdrygnął się lekko, czując, jak przeskakuje między nimi iskra. Tak, to cholerstwo, przez które nie mógł już słuchać muzyki z empetrójki i które rozwaliło mu wszystkie telefony prócz cegłowatej, złotawej nokii, wciąż było w nim. I po raz pierwszy od naprawdę dawna ta dziwna moc miała szansę się do czegoś przydać. – Bilet proszę. Dziękuję. Bilet. Dziękuję. Głos dochodził już niemal zza pleców Ryśka. A to znaczyło, że tylko sekundy dzieliły go od kontroli, ale czas zwolnił, jakby ugrzązł w gęstym, gorącym powietrzu, rozmowy ucichły i teraz słychać było niemal wyłącznie stukot tramwaju po torach, „bilet proszę” oraz nieznośny duet na hip-hopową komórkę i psa. W końcu kanar wyłonił się zza ramienia Zwierzchowskiego, posłał mu spojrzenie „znam wszystkie twoje grzechy” i otworzył usta, by powtórzyć swą formułkę. Właśnie wtedy Rysiek wysunął rękę i dyskretnie dotknął uda mężczyzny. Przeskoczyła iskra, Zwierzu poczuł to bardzo wyraźnie, a zaraz potem jego usta wypełniła ślina o miedzianym posmaku. Kanar wierzgnął, zatrzepotał rzę­sami i – ponieważ wokół takich jak on nawet w najbardziej zatłoczonych tramwajach zawsze robi się miejsce – osunął się na ziemię. Ktoś krzyknął bez przekonania, że potrzebna jest karetka. Rysiek dyskretnie odsunął się na bok, robiąc miejsce kobiecie, która podała się za pielęgniarkę, a potem zerknął w stronę chłystków w adidasach. W sumie, skoro już zaczął... Przecisnął się jeszcze kawałek w ich stronę, a gdy z komórki dobiegło go kolejne: „To ja jestem bogiem”, położył palec na wyświetlaczu i pozwolił, by elektryczność załatwiła sprawę. – Czego...! – wrzasnął spanikowany dzieciak.

– Ateizm – warknął Rysiek. – Bóg czy nie, używaj jebanych słuchawek! Ktoś spośród pochylonych nad kanarem ludzi ochłonął na tyle, że zaczął się zastanawiać, co właściwie mogło się stać. Ktoś zasugerował taser, inny zapytał, kto akurat był kontrolowany. Rychu uznał, że to najlepsza pora, by się ulotnić, więc gdy tylko tramwaj zatrzymał się na przystanku WPKiW Ogród Zoologiczny, wysiadł i dalszą drogę do domu przebył pieszo.

Na klamce wisiał kebab. Jak zwykle owinięty w aluminiową folię i w przezroczystej torebce, przez którą widać było napisane czarnym flamastrem „czos.” oznaczające rodzaj sosu. – Kurwa. Rychu wierzchem dłoni dotknął reklamówki od spodu i stwierdził, że kebab wciąż jest ciepły. Jak zawsze. Jak niemal co dzień od pieprzonych trzech tygodni. Rozejrzał się. – Nie wiem, czy mnie słyszysz, gówniarzu – mruknął pod nosem. – Ale masz jednak solidnie nasrane we łbie. W końcu zdjął reklamówkę i otworzył drzwi. Już w mieszkaniu zrzucił kurtkę, przeprawił się przez bagno śmieci i doczłapał do łóżka. Włączył wieżę, a w niej losowe wybieranie utworów, po czym opadł ciężko na łóżko. Spod jednej z poduszek wygrzebał ciepłą puszkę piwa, odwinął kebaba z folii. W głośnikach ktoś uderzył w kotły, aż zatrzęsła się podłoga, a zaraz potem zabrzmiała gitara – zestaw tak charakterystycznych dźwięków, jakby Joe Perry składał swój muzyczny wzór podpisu. Wszedł wokal i Rychu z pełnymi ustami wyśpiewał pierwszy wers: – Rag doll, livin’ in a movie... A potem skupił się już na jedzeniu, pozwalając wielkoustemu Tylerowi ciągnąć powieść o słodkiej, naiwnej dziuni. Hot tramp, daddy’s little cutie, So fine, they’ll never see ya leavin’ by the back door, man.

Kebab jak zwykle był wyśmienity. Trzeba było szczeniakowi przyznać, że bardzo szybko udało mu się wstrzelić w gust Rycha i dobrać odpowiednie składniki i sosy. Nie żeby było to specjalnie skomplikowane – wystarczyło bowiem ograniczyć sałatki, surówki i inne wegetariańskie pierdy, a potem zabić resztki smaku czosnkiem – ale i tak pełen szacunek. Także za upór i konsekwencję. Trzy tygodnie, niemal dzień w dzień. Żeż fuck! I’m feelin’ like a bad boy, Mmm, just like a bad boy... O tak, Tyler, pełna racja, pomyślał Rychu, jakby za karę biorąc łyk ciepławego piwa. Powinien ze szczylem jeszcze raz pogadać, a nie ciągle go zbywać i drwić z niego na ulicy. Zwłaszcza po tym, jak pozbył się cholernej prasy i wmówił wszystkim, że to nie rockman strzelał prądem, tylko nastąpiło jakieś straszne przepięcie i... Cholera, wszystko, co szczeniak wtedy mówił, brzmiało tak poważnie, mądrze, a przy tym sprytnie, że nawet Rychu prawie uwierzył, że rzeczywiście nie ma żadnej mocy. Ale potem, na próbę, strzelił prądem w pudla Gwoźnickiej i okazało się, że jednak działa. Tak, dzieciak zasługiwał na jeszcze jedną rozmowę. Rzecz w tym, że – jak jasno wynikało z tej pierwszej – szczeniak był pojebany. Czy też raczej, niczym ta dziunia z piosenki Aerosmith, żył w świecie rodem z filmów i komiksów. Takim, gdzie ludzie traktują poważnie pojebów w stroju nietoperza, a przestępcy ubierają się na kolorowo, by na pewno nikt ich nie pomylił z normalnymi ludźmi. „Prawdziwy superbohater”. To samo w sobie brzmiało jak ten... no... oksygen. A on chciał w to jeszcze wplątać Ryśka. Zwinął folię w kulkę i cisnął gdzieś w kąt pokoju, a następnie sięgnął do szuflady po skręta. Gdy zbliżył rękę do wieży, w głośnikach zatrzeszczało. – Szlag! Szybko wyciągnął blanta i przetoczył się na drugą stronę łóżka.

Nie było go obecnie stać na nową wieżę, a wątpił, że bez muzyki udałoby mu się długo wytrzymać. I tak ubolewał straszliwie, że czekało go oszczędzanie na gitarę. Może teraz, gdy nie musiał się martwić o obiady, pójdzie chociaż trochę szybciej? Zerknął na trzymanego w ręku skręta, który przecież nie wziął się znikąd. Taak, oszczędzi jak cholera! Na krótki moment zapadła cisza, a niedługo potem Tyler i trawka zabrali Rycha na nie do końca permanentne wakacje od zmartwień. KRAKÓW – Mówię ci, stary. Nigdy nie widziałem takiej laski. Staszek sypnął na ziemię garść okruszków. O tej porze, blisko dwudziestej, na krakowskich Plantach panował jak zawsze ogromny ruch, ale i tak przed ławką zebrało się stadko ptaków, którym niestraszne było zdeptanie czy przypadkowe kopniaki. Staszek lubił je za to. Krakowskie gołębie to prawdziwi twardziele. – Takiej, to znaczy jakiej? – zapytał siedzący obok Bartek. Staszek westchnął. Wielki misiowaty okularnik, który wyglądał jak dziecko nerda i niedźwiedzicy, był dość irytującym kompanem, lecz niestety jedynym, jakiego na razie udało się zdobyć. Pierwszy rok Jagiellonki nie toczył się tak, jak go sobie Staszek wymarzył. – Wyglądała jak grzech obleczony w ciało – wyjaśnił i zaraz się rozpromienił. – O, to dobre. Muszę to zapisać i kiedyś wykorzystam w książce. Sięgnął do plecaka po notes, ale powstrzymał go Bartek, a dokładniej grymas dezaprobaty malujący się na jego twarzy. Wielkolud nie wyglądał na przekonanego. – No nie wiem, Stachu – mruknął. – Obżarstwo to też grzech, nie? Czy chcesz powiedzieć, że była gruba? – No nie, raczej... – Albo chciwa? – kontynuował Bartek. – Leniwa? A może wkurwiała się na wszystkich bez powodu? Samych podstawowych grzechów jest siedem, więc to zdanie chuja komu mówi. Podrzucił trzymaną w ręku piętkę chleba i cisnął nią

w najbliższego, najbardziej bezczelnego gołębia. To było coś, co nazywał zerowaniem karmy. Karny punkt za znęcanie się nad zwierzętami i bonus za ich dokarmianie dawały w sumie okrąglutkie zero. A ile frajdy. Staszek postukał się długopisem w nos. – A seks? Seks obleczony w ciało? – zapytał. Bartek wzruszył ramionami. – Twoja książka. – Ale ci nie pasuje, tak? To zaczynało być naprawdę irytujące i Staszek był bliski pożegnania nowego znajomego. Co z tego, że nie miał innych. Zawsze pozostawała droga, którą szedł od podstawówki dzięki zasobnemu portfelowi ojca: nie masz kumpli czy dziewczyny? Kup ich. Nie są znowu tacy drodzy. Na szczęście Bartek najwyraźniej opamiętał się w porę, bo zamiast drążyć temat, cisnął kolejną suchą kromką w gołębia i zapytał: – No dobra, ale naprawdę jak wyglądała? W sensie bez metafor i innych takich. Po prostu... Staszek znowu postukał długopisem po nosie i odruchowo powiódł wzrokiem za grupą rozchichotanych nastolatków. Cztery dziewczyny, nawet zgrabne, a pomiędzy nimi chłopak. Pedał albo hipster. Staszek był z małego miasta i nie za bardzo rozeznawał się w nowych subkulturach. – Wysoka – powiedział w końcu. – W butach na obcasie, ale takich z rzemieniem do pół łydki i w czerwonej, bardzo obcisłej sukience, która eksponowała dekolt, a kończyła się tuż za pośladkami. Burza czarnych kręconych włosów, takie, wiesz, świderki. Drobny, zadarty nosek, duże usta i wielkie, groteskowe wręcz okulary. Gdy tak szła przez Rynek, wszyscy się za nią oglądali, bo wyglądała jak... – Elektra? – zapytał Bartek i Staszek nagle przypomniał sobie, dlaczego w ogóle kumpluje się z olbrzymem. Jego komiksowa wiedza prawie mogła się równać Staszkowej. Prawie. – Otóż to, stary! Dokładnie to! I w dodatku... Przerwał i wskazał palcem przed siebie. – Patrz. Tam, pod drzewem. Bartek uniósł głowę i zobaczył dziewczynę, o której mówił

Staszek. Rzeczywiście wyglądała jak komiksowa Elektra, tyle że była żywa. I piękna, z tym swoim uśmiechem, cyckami i w ogóle. W dodatku przyzywała ich gestem. I to właśnie ten gest sprawił, że Bartek się zawahał. Pamiętał przecież zeszyt komiksowy, w którym Elektra w taki sam sposób prowokowała bandę ulicznych zakapiorów, a potem wciągnęła ich w ciemny zaułek i zabiła wszystkich co do jednego. A na koniec napisała na ścianie krwią jednego z nich, że kocha Nowy Jork. – Wiesz co, Stachu? Nie sądzę, żeby... Umilkł, gdy zorientował się, że na ławce obok niego nie siedzi już jego przyjaciel, tylko... mim. Taki typowy, jak z kreskówek – Francuzik z białą twarzą, w pasiastej koszulce i z berecikiem. W ręku trzymał kubełek popcornu i patrzył przed siebie. Wyglądał, jakby świetnie się bawił. Bartek podążył za jego wzrokiem. Zobaczył Staszka i Elektrę pod drzewem. Rozmawiali jak gdyby nigdy nic. On pokazywał jej swój portfel, a potem podał go dziewczynie wraz z telefonem. I wtedy w koronie drzewa pojawił się jeszcze ktoś. Z daleka wyglądał na robota ze starego filmu, pomalowany na srebrno, o niekształtnej głowie. Wykonywał gesty, jakby owijał coś wokół gałęzi, a potem ostrożnie opuszczał nad głowę Staszka. Bartek rozejrzał się zdumiony. Naprawdę nikt nie przystawał? Naprawdę nikogo nie interesowali nerd, superlaska i robot na środku parku ledwie po dwudziestej? Nikt nawet nie odwrócił głowy? – Przecież to niemożli... – zaczął Bartek, ale poczuł szturchnięcie w ramię. Odwrócił się i z przerażeniem spostrzegł, że siedzący obok mim mierzy do niego z pistoletu, jednocześnie gestem nakazując ciszę. I oczywiście, istniała spora szansa, że w tym pistolecie nie było kuli, tylko chorągiewka, ale z drugiej strony to wszystko było takie dziwne i szalone, że... Już wiem, pomyślał Bartek. To jakieś reality show, a my... I w tym właśnie momencie robot w koronie drzewa szarpnął niewidzialną linę, a Staszek uniósł się nad ziemię, jednocześnie chwytając się za szyję. Dusił się, jakby ktoś go właśnie powiesił, tylko, cholera, na czym?! Na pierdolonym powietrzu?!! Elektra parsknęła śmiechem, najwyraźniej świetnie się bawiąc, i to wyrwało Bartka z otępienia. Poderwał się

z miejsca... i zaraz przy wtórze huku runął na ziemię zalany krwią. Gołębie wzbiły się pod niebo, a siedzący na ławce mim schował broń za pasek i wstał, odstawiając na bok kubełek popcornu. Przeciągnął się, poprawił berecik i powoli, spokojnie ruszył przez trawnik. Za jego plecami ludzie przestępowali nad ciałem, mijali je mimowolnie i nikt, absolutnie nikt nie zwracał na nie uwagi. Zupełnie jakby go tam nie było. Podobnie jak drugiego studenta, leżącego pod drzewem z grubym śladem po pętli na szyi. KATOWICE

Drzwi zatrzęsły się we framudze od serii mocnych uderzeń pięścią, a potem kilka razy poruszyła się klamka. I znowu łomot. Alojz uśmiechnął się pod nosem i pilotem przełączył płytę w odtwarzaczu. Zamiast „Emi-nence Front” z głośników poleciały „Śląskie przyśpiewki”. Ktoś znowu szarpnął za klamkę, a potem dla pewności jeszcze kilka razy uderzył w drzwi. – Ida przeca! – ryknął Alojz. Dopił ostatni łyk herbaty i z wysiłkiem podniósł się z fotela. Ciaśniej zawiązał szlafrok, zerknął na zegarek. Była osiemnasta. Podszedł do drzwi i bez spoglądania przez wizjer otworzył. – Skończysz wreszcie klupać, giździe jedyn? Rychu odwrócił głowę, strzyknął śliną, po czym schylił się i prześliznął pod ramieniem przyjaciela. – Mam dosyć kebabów – powiedział, ładując się od razu do pokoju. Gospodarz poczłapał za nim. – I to mu mom pedzieć, jak sie zaś bydymy widzieć? Taktownie przemilczał fakt, że Rychu zajął jego miejsce. Usiadł na kanapie naprzeciwko. – Bo wiysz, łon sam jest każdego dnia, godo z wszystkimi, trocha już nawet poradzi po naszymu. Dziecka na placu uczy godać po angielsku i kożdyn jedyn mu tukej przaje. Kożdy, ino niy ty, Richard.

No i Gumniakowo tyż nie, ale łona to umiała cera wyciepnońć z doma, jak ta sie źle łoblykła na Wszyskich Świyntych. – Alojz, szlag by cię – warknął Rychu. – Będę chciał posłuchać plotek z osiedla, to sobie siądę pod balkonem i posłucham poduchowych bab. Ja cię pytam, co ja mam zrobić z tym gówniarzem? Były górnik wzruszył ramionami. – Dej sie pokój – odparł. – Źle mosz? Dyć ci nawet jeść przinosi. Abo weź mu napisz kartka, że teroz byś chcioł coś inszego: rolada, kluski, modro kapusta. Na myśl o jedzeniu oblizał się i poklepał po wielkim brzuchu. – Zresztom tyn synek tyż musi mieć jakieś marzenia, czymu chcesz mu je zabrać? – Ja pierdolę, Alojz. On chce, żebym był superbohaterem. Jak jakiś pierdolony Skywalker Jones. – A czy Jones to nie boł przipadkiem... – Nawet, kurwa, nie próbuj. – Rychu pogroził przyjacielowi palcem, wokół którego niczym mały wąż wiła się srebrno-niebieska elektryczna wiązka. – To był żart, durniu. A poza tym nadal nie rozwiązuje to problemu z kebabami. I możesz włączyć jakąś normalną muzykę?? – A co ci sie zaś w „Karolince” niy podobo? Dyć przeca to... – Jeszcze przed chwilą słuchałeś The Who, wstrętny grubasie! – nie wytrzymał Rychu. – Przełączyłeś, jak zapukałem. Alojz rozłożył ręce. – Igła sie przesunęła bez te twoje larmo i klupanie – stwierdził, wstając. – Abo skuli szkód górniczych. Chcesz piwo? – W tym jest laser, kretynie! – ryknął Rysiek, po czym zapadł się w fotelu. – Tak, chcę. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie sięgnąć po pilota od wieży, ale uznał, że to byłoby wbrew zasadom. U siebie w domu każdy ma prawo denerwować gości, jak mu się tylko podoba. Poza tym fotel był głęboki, miękki, a do stolika było tak daleko... – A tak w ogóle to dobrze, żeś prziszoł, to przinojmnij niy musza wyłazić – odezwał się Alojz z kuchni. – Briftryger prziniósł rano polecony do ciebie. Wzion żech, cobyś niy musioł łazić na poczta. Tyn

ciul Kowalik zaś oczywiście coś pyskowoł i pedzioł, że mi niy do, to żech go postraszył, że od teroz byda zamawioł wszystkie katalogi, co majom po pincet stron. Z Krakowa do ciebie te pismo prziszło. Wszedł do pokoju z dwoma piwami i białą, wypchaną kopertą formatu A5. Jedną z butelek i przesyłkę podał Ryśkowi. – Niy wyglondo, jakby było z jakiegoś urzyndu, to żech pomyślał, że bydziesz chcioł wejrzeć – powiedział, siadając. – Możesz mi pedzieć, co to je? Rychu przyjrzał się kopercie, a potem uśmiechnął się paskudnie. Zmarszczki wokół jego ust w jednej chwili pogłębiły się tak, jakby zaraz miały poprzecinać sflaczałą skórę. – Przecież widzę, że otwierałeś nad parą – stwierdził. – No dalej, co jest w środku? Jakiś kupon? Oferta pracy? – Łotwórzżeż. Rysiek upił łyk piwa, odstawił butelkę na dywan i po chwili wahania rozerwał kopertę. W środku znajdował się plik złożonych na pół kartek. Rychu wyciągnął je, przejrzał pobieżnie... i zamarł. – O kurwa! – powiedział, a po jego twarzy przebiegły cienkie błękitne wiązki elektryczności. – I co, i co, mioł żech recht, no niy? – ucieszył się Alojz. – Wreście sie do czegoś przidoł tyn mój telefon, co go kożdymu wciskosz. Dzwoniyli pora dni tymu, że szukają kogoś na zastympstwo. Musi w ciul im sie pod rzyciom polić, jak już dziś przysłali umowa. Łod jutra grosz w Krakowie, a nie przy jakimś borsztajnie. Rysiek nie odrywał wzroku od kartek, przewracał je tylko, przeglądał, marszczył stare oczy, próbując doczytać to, co napisano mniejszym drukiem. W końcu podniósł na chwilę wzrok, by spojrzeć na przyjaciela z wyrzutem. – Nigdzie nie gram od trzech tygodni, bo nie mam gitary. A skoro wiesz o tym od paru, a chodzi o jutro, czemu nie dałeś mi tego od razu? – Bobyś pedzioł, że niy, nikaj nie jedziesz, a tak to żech ci już kupiył gyszynk, doł żech im tyż znać, że sie zgodzisz, więc niy mosz inszego wyjścio. Rysiek tak bardzo był zaaferowany czytanym tekstem, że nie od razu zarejestrował słowa przyjaciela.

– Teraz to ja z tym chuja pocznę, nie mam ani na czym, ani... Czekaj, gyszynk to prezent, nie? Jaki prezent? Alojz rozsiadł się wygodnie, wyraźnie upajając się chwilą. – Nowo gitara przeca. Dyć niy mogymy pozwolić, cobyś pierwszy koncert łod chuj wiy kiedy groł na jakimś pożyczanym ciulstwie. No już, podpisuj ta bumaga i pakuj te... no, łobleczynie. Jutro jadymy nach Krakau. – My? Przygnieciony ogromem szoku oraz ilością spalonej trawy Rysiek kontaktował wyjątkowo powoli. – No dyć! – Alojz wzniósł butelkę w geście toastu. – Potrzebny ci sztygar i kierowca. – To nie kopalnia. Nie sztygar, tylko menadżer. Gospodarz wzruszył wielkimi ramionami. – Jak zwoł, tak zwoł. Idziesz zobaczyć tyn gyszynk?

Benjamin Benford junior siedział na ławce pod blokiem i z uwagą wpatrywał się w okna mieszkania Alojza. Widział, jak Zwierzchowski ogląda nową gitarę, jak przygląda się jej z niedowierzaniem, a potem testuje instrument. Chłopak nie potrzebował dźwięków, by po samych ruchach palców bez trudu rozpoznać solówkę Slasha z „November rain”. Uśmiechnął się i wyraźnie z siebie zadowolony pochylił głowę, by skupić się na lekturze trzymanych na kolanach pamiętników Twaina. Nie ruszył się z miejsca, gdy Rysiek opuścił mieszkanie Alojza. Nie drgnął nawet, gdy zaaferowany Zwierzchowski przeszedł tuż obok niego ze swoją nową gitarą pod pachą. To jedna z pierwszych zawodowych sztuczek, jakich się nauczył. Jesteś niezauważalny, dopóki pracodawca cię nie potrzebuje. Wtedy zjawiasz się natychmiast, najlepiej z rozwiązaniem jego problemu. Majordomus idealny. Dopiero gdy zapaliło się światło w mieszkaniu Ryśka, a jego sylwetka zamajaczyła cieniem na ścianie, Benjamin zamknął książkę, wstał i powoli ruszył w stronę klatki schodowej. Kartą bankomatową otworzył drzwi i wśliznął się do środka. Pokonał kilka schodków,

nacisnął dzwonek, starannie wytarł buty. Otworzył mu Alojz, ciągle w swym ponaciąganym szlafroku. – Teroz toś normalnie, synek, przegion – powiedział na powitanie, przepuszczając Benforda w progu. – Richard zarozki sie pochytoł, że coś jes niy tak z ceną tyj gitary i... – I wtedy powiedział pan to, o co prosiłem, prawda? – Benjamin położył książkę na komódce i zatarł ręce. – Że kupił pan tę gitarę w lombardzie, bo wyglądała na porządną i sprzedawca zachwalał. To właśnie przekazał pan panu Zwierzchowskiemu? Stary górnik podrapał się po potylicy. – No ja, ale przez chwila żech sie richtich boł, że mi niy uwierzy. Ta gitara to ponoć... – Gibson Les Paul Slash, wzorowany na koncertowej gitarze Saula Hudsona, pseudonim sceniczny Slash? Alojz otworzył usta, po czym zamknął je... i znowu otworzył. W końcu machnął ręką. – Jerona, wyście som łoba jednakie. Łon mi pedzioł dokładnie to samo. Benjamin wzruszył ramionami i się uśmiechnął. – Nie dokładnie, bo zapewne dodał parę przekleństw, prawda? Ale mówiłem, że wiem, co robię. Tak samo jak wtedy, gdy sugerowałem, żeby otworzył pan ten list i potem zakleił go ponownie, prawda? Bo pytał o to? – Ja, ale to było cołkiym gupie, bo potym żech musioł pedzieć prowda i wyszło na to, żech jest ciekawski jak jakoś oma. Alojz wszedł do pokoju i władował się na fotel. Przez chwilę wiercił się na siedzisku, by ułożyć je pod siebie. W końcu odchylił głowę. – Ale niy ma sie co martwić, skoro zadziałało tak, jak my przewidywali. Jak ino uwidzioł ta gitara, to musioł sie zgodzić, niy mioł zresztom czasu, coby sie ze mnom wadzić. Ino co z tego? Dalij niy chce sie z tobom zadować i niy ma co myśleć, że łod tego jutrzejszego wyjazdu mu sie coś łodmiyni. Jo go zresztom rozumia, bo som niy wiym, co ty łod niego tak właściwie chcesz? Ło co ci idzie z tymi superbohaterami?

– Czyta pan komiksy? – Jakiegoś „Żbika” i coś tam w „Sztandarze Młodych”, a co? Benjaminowi rzecz jasna oba te tytuły nic nie mówiły, więc spróbował inaczej. – Na razie chciałbym mu pomóc odnaleźć siebie – powiedział. Podszedł do okien i na wszelki wypadek zasłonił w nich żaluzje. Dopiero wtedy usiadł na kanapie i złożył ręce w piramidkę. – Chcę, żeby pomagał innym i przy okazji -walczył ze swoimi słabościami. Chcę, żeby wykorzystał daną mu nową moc do robienia dobrych rzeczy. Bo z taką mocą, proszę pana, wiąże się też ogromna odpowiedzialność. I chcę być przy nim, żeby mu pomagać w tej wspaniałej misji i pilnować, by nic mu się nie stało. – Znaczy taki terynowy oddział Monaru, ja? – Alojz aż zatrząsł się ze śmiechu w swym fotelu. – Powiem ci, synek, że niy wiym, czy na Richarda to zadziało. Godoł żech ci już, jak my sie łoba poznali? – Tak – odparł Benford. – Raczył pan wspomnieć. Od innych mieszkańców osiedla, a także od uroczej pani Janice zdążyłem się też dowiedzieć wielu innych, ciekawych szczegółów z życia pana Zwierzchowskiego. Ale może mi pan wierzyć, że niektórzy bohaterowie mieli jeszcze mroczniejsze początki. A pan Zwierzchowski... ma dobre i odważne serce. – Pozor, dej ino pozor. Gospodarz, który z każdym słowem Benforda śmiał się coraz bardziej, teraz całkowicie się zapowietrzył i poczerwieniał tak, że wyglądał, jakby zaraz miał się udusić. Zamachał ręką przed twarzą, kilka razy łapczywie połknął porcję tlenu, po czym zmusił się do uspokojenia oddechu. – Godoł żech ci już, że jak chcesz mu znojść robota, a widza, że richtich ci na tym zależy, coby go postawić na nogi, to jo, synek, niy mom nic naprzeciwko. Jak już mo te swoje moce, to niych ich używo do czegoś wiyncy, niy ino do szterowania ludzi na łosiedlu. Nawet mi niy wadzi, żeś jest taki mody, bo dzisiej to cołki świot stoi na gowie, a bajtel ledwie wstanie z nachtopka, to już mo jakieś piniondze i stanowisko kaś na wierchu. Ta twoja historia z bogatymi rodzicami tyż sie trzimo kupy i choć w pora rzeczy ciężko mi uwierzyć, to cie, synek, rozumia.

Wszysko właściwie rozumia, ino niy to, po ci była ta cołko szopka z gitarom i kebabami. I jaki to mo związek z tym wyjazdem do Krakowa? Myślisz, że muzyka może go wyciongnońć z gorzoły i tego zielska, co kurzy? Tako muzyka? Benjamin przysunął piramidkę z dłoni pod sam nos i zmrużył oczy. Czyżby górnik nie skojarzył? Czyżby nie połączył kropek pomiędzy słowem „bohater”, mocami a tym, co od paru tygodni działo się w niegdysiejszej stolicy? Jak mógł się nie domyślić, jak... W końcu do niego dotarło. – Nie ogląda pan ostatnio programów informacyjnych, prawda? Ani po gazety nie chodzi. Alojz wzruszył tłustymi ramionami, co wyglądało, jakby wiatr właśnie przesypywał piaskowe wydmy. – Som żeś mi przeca nasztalowoł ta kablówka – odparł. – I jeszcześ mi tyn cały internet pokozoł i te wszystkie sklepy, kaj idzie zamawiać. Teroz to jo już niy musza nikaj wyłazić, ino se siedza w doma i robia zakupy. A skond to pytanie? – A tak tylko. – Benjamin energicznie pokręcił głową. – Tylko to właśnie w telewizji mówili, że Kraków to ostatnio świetne miejsce, by wystartować. Pokazać się światu... Chłopak zerknął na zegarek, po czym wstał i otrzepał spodnie. – Zobaczy pan, jutro się zacznie. Jutro pan Zwierzchowski stanie się prawdziwą gwiazdą. I jego życie zmieni się na zawsze. Sięgnął do kieszeni, wyciągnął z niej spięty klipsem zwitek pieniędzy i odliczył z niego pięćset złotych. – To na obiad, benzynę – powiedział. – I płyn hamulcowy, bo się panu kończy. Wszystkie dane pan ma, nazwa lokalu, hotelowy pokój, gdzie wszystkie rejestracje dokonane, wystarczy tylko przyjść po koncercie i tym podobne, ale jakby co, będę pod telefonem. No i oczywiście spotkamy się na miejscu, bo za nic tego nie odpuszczę. – Twoje piniondze. Ino na miejscu twojigo fatra... Chłopiec skrzywił się na dźwięk tego słowa. Zaraz jednak rozpogodził się i odparł rezolutnie: – Nigdy nie założyłby pan takiego szlafroka, to pewne. Dobranoc panu. Proszę się porządnie wyspać.

Ruszył w stronę wyjścia, ale przystanął w progu pokoju stołowego i się odwrócił. – Ach. I dziękuję. – Dyć niy robie tego dlo ciebie – odparł Alojz. – A jakby sie miało okazać, że mie robisz za bozna, a to wszysko som jakieś gupoty, telewizja, ciulowizja i insze rejality szoł, to cie przeciepna bez kolano i tak natrzaskom po rzici, że cie ani ta waszo królowo niy pozno. Rozumiysz? Benjamin pokiwał głową, nie przestając się uśmiechać. No to poszło, pomyślał, cicho zamykając za sobą drzwi. Ukłonił się wyglądającej jak mumia pani Krasowskiej, a potem pomógł jej zanieść torby na samą górę. Zaproszony, został na wieczornej herbacie. KRAKÓW

Komisarz Drewniak zdjął okulary i rozmasował nasadę nosa. Potrzebował kilku sekund i dwóch zerknięć na leżące przed nim akta, by stwierdzić kategorycznie, że ten dzień nie będzie dobry. Przeciwnie, będzie tak samo gówniany, jak wszystkie dni i noce ostatnich dwóch tygodni. – I na co mi to było? – mruknął, po czym nabrał powietrza, by westchnąć, i skrzywił się mimowolnie. No tak, znowu zapomniał... Choć nie było jeszcze dziewiątej, w pokoju zaczynało się robić gorąco. Jak zawsze o tej porze w całym pomieszczeniu coraz mocniej dawało się wyczuć naftalinę. Nikt nie wiedział, skąd dochodził ów zapach, choć rzecz jasna wszyscy podejrzewali wielką szafę pełną akt stojącą w kącie pokoju. Nie zaglądano do niej od co najmniej dwudziestu lat; młodzi nie mieli dostępu, starzy bali się zawartości, a nikt nie miał na tyle samozaparcia, by wyrzucić. Ostatecznie szafa stała więc na swoim miejscu ku utrapieniu Drewniaka i jego wrażliwego nosa. Komisarz raz jeszcze zerknął na przypięte do akt zdjęcia. Na pierwszym: twarz młodego mężczyzny o denerwującym uśmiechu i włosach postawionych na żel. Na zdjęciu obok: ten sam mężczyzna, ale zwinięty w embrion na bruku jednej z krakowskich uliczek. Smutne, bez

cienia wątpliwości, ale Drewniak zastanawiał się, jak to możliwe, że ta nocna sprawa trafiła do niego. Na pierwszy rzut oka nic w raporcie nie wskazywało na jakiekolwiek powiązanie z bandą szalonych przebierańców, którzy terroryzowali miasto od czasu, gdy ktoś postrzelił trójkę mimów koło Mariackiego. A to właśnie tą sprawą, czy raczej ciągiem spraw, ciągiem pojebanych, pozbawionych klucza i absolutnie chorych morderstw, zajmował się Drewniak. Dokładanie mu czegoś dodatkowego było zwyczajnie nieludzkie! – Tak właśnie, nieludzkie – powiedział na głos i sięgnął po telefon. Przecież nie było go nawet na miejscu zbrodni. Podrzucanie mu tego teraz, by dedukował ze zdjęć, kłóciło się z procedurami, cholera! Kto i za co tak go nienawidził?! Wybrał numer wewnętrzny, a potem zamarł ze słuchawką w ręku, przez chwilę tocząc bój z wzbierającym kichnięciem. Gdy się opanował, przyłożył słuchawkę do ucha. – Z inspektorem Chwaśnickim pro... aaaapsiu! Szybko odłożył słuchawkę i sięgnął po chusteczki, by jak najszybciej zetrzeć smarki z raportu. Przejechał szybko po zdjęciach, przerzucił wzrokiem po zapisanych kartach. I nagle jego wzrok zatrzymał się na jednym z akapitów. Funkcjonariusz, kturyprubował, prubójący dostać się do zmarłych zwłok zmuszony był urzyć broni, by przebić szklaną bariere. Ta uległa ustąpiła dopiero po trzecim strzale. Drewniak podrapał się po czubku głowy. Nie słyszał o robieniu sobie takich żartów w raportach, od kiedy Unia pokazała, że nie ma w tej kwestii poczucia humoru. Jak na maskowanie zużytych gdzie indziej naboi, ta historia była szyta zbyt grubymi nićmi. Więc co to za bariera? I co właściwie zabiło tego gościa? Coś zaskrzeczało na stole i Drewniak zobaczył, że to leżąca na biurku słuchawka. Szybko położył ją na widełki i uważniej niż za pierwszym razem wczytał się w raport. A potem zadzwonił po funkcjonariuszy z nocki, którzy byli przy ciele. Wyglądali jak Flip i Flap, z tym że z zamienionymi mózgami. Ten gruby sprawiał wrażenie wiecznie wyszczerzonego idioty, chudy rozglądał się, mrużąc chytre oczka i unosząc kącik ust w cwaniackim

grymasie. Brakowało mu tylko wykałaczki między zębami i monety do podrzucania. – Aspiranci Marecki i Wałkoń – przeczytał Drewniak, po czym spojrzał na nich, opuszczając okulary na koniuszek nosa. – Naprawdę? Wałkoń? Gruby wzruszył ramionami. – Nazwisko jak nazwisko, panie komisarzu – powiedział lekko naburmuszony. – Można zapytać, po co nas pan komisarz wzywał? Drewniak wskazał obu aspirantom miejsca naprzeciw biurka, a następnie zdjął okulary i powoli, z pietyzmem zaczął je wycierać ochrową chusteczką. – No dobra, to dawać. O co chodzi z tą... – zerknął w akta – barierą? Marecki wzruszył ramieniem. Jednym, jakby dostał jakiegoś tiku. – No, nie wiemy, panie komisarzu. Bariera po prostu. Taka jakby szklana, ale szkła nie było. To raczej coś jak... – ...pole siłowe – wszedł mu w zdanie Wałkoń. Widać było od razu, że nie wymyślił tego w tym momencie. Ten koncept zapewne już w nim pęczniał, rósł i dojrzewał od chwili odwiedzin na miejscu zbrodni. Był niczym dowcip, który raz wymyślony tylko czyha na okazję, by się dopasować do sytuacji, by stać się puentą wieczoru. – No wie pan komisarz, jak w „Gwiezdnych wojnach”. Spojrzenie Drewniaka mówiło jasno, że od zabójstwa w afekcie dzieli go jedynie cienka jak włos trzeźwa myśl o tym, że policjanci nie mają się za dobrze w kryminale. Mocniej zacisnął palce na szmatce i energiczniej zaczął wodzić nimi po szkle. – Gówno – warknął w końcu. – Gówno. Wałkoń, który instynktu samozachowawczego miał mniej niż karykaturzysta specjalizujący się w żartach o Mahomecie, uśmiechnął się szeroko. – Ja też uważam, że „Star Trek” lepszy, ale... auu! Dźgnięty chudym łokciem spojrzał z wyrzutem na Mareckiego, ale nie powiedział ani słowa. Jego chudy kompan postanowił bowiem, że dla odmiany ktoś powinien jednak zająć się tu policyjną pracą. Trudno

się było z nim nie zgodzić. – Panie komisarzu – powiedział Marecki – ani my, ani laboratorium nie mamy pojęcia, co to było, ale musiał to być jakiś rodzaj energii, kapsuły, w której ofiara się znalazł... – Znalazła – odruchowo poprawił Drewniak. – Ofiara to zawsze baba, Marecki. Trza było polskiego nie odpuszczać. – No więc się znalazła. – Funkcjonariusz skinął głową. – Tak czy owak, wszystko wskazuje na to, że to pole było bezpośrednią przyczyną zgonu. Drewniak uniósł brwi. – Jak to? – Pod nim nie było powietrza – wyjaśnił Marecki. – Ofiara się udusiła, panie komisarzu. Zapadła cisza. Drewniak przez chwilę patrzył na policjantów, po czym odsunął się od biurka, wstał i zerknął na brudne okno. Odruchowo zaczął wodzić palcem na warstwie kurzu, ale zdał sobie sprawę, że słowo, które pisze, to „gwiezdne”, więc natychmiast odpuścił i odwrócił się na pięcie. – I nie mamy nic więcej? W sensie: żadnych świadków? Funkcjonariusze wymienili spojrzenia. Zrobili to szybko, niemal błyskawicznie, ale komisarz zdążył zauważyć. – No? – zapytał. – Co jeszcze niedorzecznego macie do dodania? Wałkoń pokręcił głową. – Nic poza tym, co jest w raporcie, panie komisarzu. Był jeden facet, ale to wariat, w dodatku z tych samookaleczających się, bo cały w szwach i bliznach. Mówił, że psy widziały, że to były klauny. Pewnie dlatego sprawa trafiła do pana, komisarzu. Bo pan przecież... Drewniak zasłonił twarz rękami. – Psy mu powiedziały, że to klauni? Psy?! Czy to może być jeszcze bardziej pojebane? Wrócił na swoje miejsce, przerzucił bez sensu stertę papierów z jednej strony biurka na drugą i westchnął głośno. – Dobra, dawajcie mi tu tego wariata, sam się dowiem, gdzie poznał takie mądre, kurwa, psiaki. Uniósł wzrok i już ze spojrzeń obu policjantów wyczytał, co zaraz

powiedzą. – Nie mówcie mi, że go nie... – W raporcie, panie komisarzu – wszedł mu w zdanie Wałkoń. – W raporcie jest wszystko. – Won! Funkcjonariusze błyskawicznie skorzystali z okazji, zostawiając Drewniaka sam na sam z bólem głowy, smrodem szafy... i kolejną pojebaną sprawą, która jednak, przynajmniej zdaniem psów i przypadkowego wariata, pasowała do reszty. Potrzebował więcej ludzi, to pewne. A także jakiegoś solidnego punktu zaczepienia w sprawie, która w razie niepowodzenia ani chybi będzie go kosztowała karierę. No i aspiryny. Natychmiast. KATOWICE

Rysiek nie był głupi. Nie potrafiłby pewnie zliczyć substancji, którymi całe życie robił swemu mózgowi poważne kuku, ale ta garść szarych rozbitków, którzy prze-trwali, potrafiła dodać dwa do dwóch i stwierdzić, że całe to granie w Krakowie musiało od początku być ustawione. Nie żadne tam: „Wypadł nam muzyk, potrzebujemy zamiany”, bo Rysiek wyszedł z obiegu dawno temu i dziś grywał tylko na katowickim streecie. Nie mieliby skąd się o nim dowiedzieć, a o usłyszeniu go w ogóle nie mogło być mowy. Więc Alojz. To dlatego dopytywał tydzień temu, czy Rysiek, gdyby miał okazję, wróciłby na scenę. Ustawił mu takie granie, podłożył umowę do podpisania, a potem jeszcze kupił gitarę – wszystko po to, żeby wygrzebać jego, zmęczonego życiem i rockiem starucha z depresji po utracie kochanego fendera. Rychu co prawda wcale nie był w depresji, ale co tam sobie grubas myślał w tym zaciemnionym węglowym pyłem umyśle, to przecież była jego sprawa. Skoro go było stać na takie akcje i prezenty, skoro chciał się bawić w taką grę, to dlaczego nie mu dać satysfakcji? Dlaczego nie skorzystać? Bo godność? Parsknął śmiechem. Wiedział dobrze, że godność kończy się tam, gdzie zaczyna się prawdziwy, ostateczny rock and roll. Wtedy to

wyniosłe cholerstwo zdycha w pierwszym kiblu, a ty bierzesz jego szczątki, zawieszasz na kiju i wynosisz na scenę, by śpiewać „Stand by my side” jak Kiss albo „Send me an angel” niczym Scorpionsi. Godność jest po to, myślał Rychu, by dobrze wyglądać w skórze i z gitarą w łapie, by więcej oszalałych groupies poczuło powołanie do ich rockandrollowego obowiązku. Potem nie ma już dla niej miejsca... Przejechał ręką po twarzy. – Kurwa – mruknął. – To rzeczywiście brzmi jak deprecha. Podświadomie czuł, że to jednak nie to. Nie depresja, lecz... strach. Bo kiedy ostatni raz grał coś na scenie, przed publiką? Street to street. Grasz, co chcesz, wrzucą albo nie. Ale scena? A jeśli już nie potrafi? Co mu zostanie, gdy straci... Zamiast dalej myśleć – Alojz miał rację, gdyby dostał więcej czasu, pewnie by się wycofał – sięgnął po leżącą obok gitarę. Katował dziś całą noc, mierząc się z akustycznymi aranżami pod wielkie szlagiery, od Yard-birds i Bitelsów przez Stonesów po AC/DC i Guns N’ Roses. Wciąż miał w palcach co trzeba, gromada szarych rozbitków w jego głowie wciąż pamiętała teksty, a głos brzmiał jak odsuwana na bok kamienna płyta z krypty Alice’a Coopera. Słowem: wszystko w porządku. Technicznie był gotowy. Tylko wciąż jakoś nie czuł magii. – Nie potrzebujesz magii, to tylko granie w barze – warknął na siebie, układając palce na gryfie. Miał zamiar zagrać „While my guitar” Harrisona, ale rozmyślił się i sięgnął do szuflady po kapodaster. Uznał, że „Sharp dressed man” pasuje do piwa lepiej niż najpiękniejsze nawet bitelsowskie smęty. Raz jeszcze ułożył palce na gryfie i zaczął grać. A potem śpiewać. Przymknął oczy, odchylił lekko głowę, a gdy doszedł do „cause every girl’s crazy ’bout a sharp dressed man”, stuknął w pudło otwartą ręką. I wtedy się zaczęło. Jego ciałem targnął dobrze już znany dreszcz, elektryczne wiązki przebiegły między palcami, a ręka zaczęła mrowić. Mimo to Rysiek nie przerwał utworu, tylko ciągnął dalej, czując, jak ta dziwna moc w nim narasta, ale i... przystosowuje się do rytmu. A gdy tylko wszedł w solo, wiązki zaczęły sunąć po strunach, nadając im specyficzne, jakby przesterowane brzmienie. I nagle Zwierzchowski zdał sobie sprawę, że nie musi już szarpać

strun, bo jego moc – to dziwne, kurewskie coś, co dostał od pioruna w rekompensacie za fendera – szarpie i wprowadza je w drgania już sama, według Ryśkowych myśli. No to obie łapy na gryf, pomyślał i przeszedł gładko na tappingowe solówki Satrianiego i Vaia, te, które znał i kiedyś ćwiczył, ale do których zawsze brakowało mu palców, brakowało koordynacji. Teraz szły same, bo wiązki nie tylko poruszały strunami, lecz także ustawiały jego palce na właściwych progach, kierowały całym jego systemem nerwowym, każdym ruchem. To było niesamowite uczucie, podobnie zresztą jak niesamowita była muzyka, która wybrzmiewała coraz głośniej i czyściej z każdą chwilą. Wreszcie Rysiek nie wytrzymał, odchylił głowę i targnięty kolejnym, najmocniejszym ze wszystkich dreszczem wrzasnął: – Rock and roll! A potem opadł bez siły. Tak, był gotów. Gotów jak jeszcze nigdy.

Alojz stęknął, sapnął i oparł rękę o świeżo nawoskowaną maskę swojej przechodzonej vectry. Wstał z największym trudem i odruchowo otarł czoło ściereczką czarną od brudu z wyczyszczonego właśnie kołpaka. Zaklął, gdy się zorientował. – Cza było jechać na myjnia, panie Meller – zawołał młody Chwastok. Szczeniak miał może z dwanaście lat i o tej porze powinien być w szkole, ale nie zapowiadało się, by tego dnia w ogóle tam trafił. Jego rodzice, co Alojz zauważył już dawno temu, stosowali się do starośląskiej szkoły bezstresowego wychowania – niech chłopiec robi, co chce, i tak skończy pod ziemią. Znaczy na grubie. Choć w ten inny sposób też, prędzej czy później. Nie tobie się wtrącać w cudze metody wychowawcze, Meller, mruknął do siebie stary górnik i sięgnął do kieszeni, by sprawdzić, czy ma jakieś drobne. Miał, więc skinął na dzieciaka.

– Jak mi umyjesz te felgi, to dostaniesz dycha – powiedział, machając szczeniakowi przed nosem banknotem z Mieszkiem. Chłopiec postukał się po nosie. – Niy kali mi sie. Dycha łod jednego kółka, to już ja. Alojz zmarszczył czoło. – Chybaś cołkiym zgupioł. Czi razy machniesz ścierom i mosz już na piwo, znaczy na ta, łorynżada. Mało? Dzieciak uśmiechnął się paskudnie i wzruszył ramionami. – Jak styknie ino machnońc ścierom, to czemu sie sami tego nie zrobicie? – odparł. Alojz westchnął. Nie miał pojęcia, czy walnąć dzieciaka przez łeb za chamstwo i bezczelność, czy pochwalić za gospodarność i wrodzony talent do handlu. Wtem zauważył, że drzwi do klatki Rycha otworzyły się i wyszedł stamtąd ten angielski chłoptaś. Górnik ruszył w jego stronę. – No to jak, panie Meller? – zapytał za nim mały Chwastok. – Bo wiycie, jo mom richtich dużo do roboty. – Dobra już, dobra – odparł Alojz, machając ręką. Zdał sobie sprawę, że właśnie przekroczył magiczną granicę, gdy bardziej opłacałaby mu się myjnia, ale miał to gdzieś. Podszedł do Benforda i złapał go za ramię. – Co żeś tam robił? – syknął, jednocześnie zerkając w Ryśkowe okna. – Chcesz, coby kożdy cie mógł widzieć? Jakby cie teraz Richard chycił, to zaroz sie pokapuje i tyle bydzie z tego wyjazdu. – Na pewno tak będzie, gdy zobaczy nas razem, proszę pana. Chłopak zgrabnie wyśliznął się z uścisku i poprawił tweedową marynarkę nałożoną na elegancki golf. Wyglądał w tym stroju trochę jak stary maleńki, ale Alojz w swoim T-shircie z odsłoniętym, zarośniętym pępkiem niekoniecznie uważał się teraz za krytyka mody. – Poza tym – dodał Benjamin – byłem tylko zawiesić kebaba i śpieszę się na... O, przepraszam. Wyciągnął z kieszeni telefon i przejechał palcem po ekranie. – Tak, słucham? – powiedział oficjalnie do słuchawki, głosem usłużnym i stanowczo zbyt dorosłym, jak na nastolatka. – Nie, proszę pana, obawiam się, że dzisiejszy event jest wyłącznie za zaproszeniem

i wyłącznie dla studentów uniwersytetu... Tak, proszę pana, możliwe, że to niedopatrzenie... Nie, wybaczy pan, ale niestety nie wiem, kim jest pana ojciec... Nie, przykro mi, ale... Ach tak. W takim razie proszę poczekać. Przyłożył słuchawkę do piersi, spojrzał na Alojza i przewrócił oczami. Górnik wskazał na telefon. – Tyn cołki koncert jest z zaproszeniami? – zdziwił się. – Kiedyś ty, synek, to wszysko pochytoł? I kogoś tam właściwie posproszoł? – Miałem czas. A kto będzie? Sami bezużyteczni ludzie – odparł Benjamin szeptem. – A nawet gorzej: ci, co się uczą, jak być bezużytecznymi. O, jest już moja taksówka, muszę iść. Do zobaczenia wieczorem. Minął Alojza, po drodze ponownie przykładając słuchawkę do ucha. – Tak, panie Tuczyński, myślę, że uda nam się dopisać pana do listy specjalnej. Tak, oczywiście, że nieodpłatnie... Jak najbardziej, z osobą towarzyszącą. Serdecznie dziękuję i również pozdrawiam. Do usłyszenia. Rozłączył się, schował telefon i otworzył drzwi taksówki. Akurat w samą porę, by się ukryć przed wychodzącym z budynku Ryśkiem. Stary rockman miał na sobie swoją zniszczoną kurtkę, na której wyraźnie odznaczał się żółty znaczek z czarnym napisem „Tak, twoją matkę też”, i znoszoną, pogniecioną koszulkę z Uriah Heep. W jednej ręce trzymał kolorowo obklejony futerał z gitarą, w drugiej – nadgryziony kebab. Benjamin pokręcił głową z rozbawieniem. Rockman nie wyglądał na bohatera, ale już całkiem dobrze pasował na legendę. – Dokąd? – zapytał taksówkarz. – Katowice Główny – odparł Benjamin. Samochód ruszył. KRAKÓW

To było silniejsze od niego. Jak to kiedyś powiedział mu ojciec

podczas jednej z rozlicznych pogadanek uświadamiających, nie ma nic gorszego, niż dać nałogowcowi nieograniczony dostęp do źródła uzależnienia. Nie będzie wiedział, kiedy przestać. Wtedy, prawie osiem lat temu, Marek Tuczyński, ksywa Tukan – albo Stukan dla tych, którzy znali go lepiej – był uzależniony od internetowej pornografii i ta pogadanka, a potem miłosierny rodzicielski szlaban miały go z tego nałogu wyleczyć. Zamiast tego odwróciły uwagę chłopaka od pikseli i pokazały, że w rzeczywistości jest tylko nieco trudniej. Za to o ile przyjemniej. Wystarczyło znaleźć odpowiedni klucz do odpowiedniej sytuacji i wstawiać właściwe słowa w puste pola. Jak w krzyżówce. Na przykład: jedyna słuszna odpowiedź na pytanie „Czy wyglądam w tym grubo?” – trzy litery poziomo. Albo: facet, który miętolił moje cycki przez całą imprezę, a potem nie zadzwonił? – pionowo, pięć liter, pierwsza D, przedostatnia E. No i oczywiście zawsze trzeba pamiętać, aby dolewać, zależnie od okoliczności, piwa, wina lub czekolady, dotyk ograniczać do delikatnych muśnięć, utrzymywać żartobliwe, wieloznaczne uwagi i resztę tematów rozmowy w proporcji nie większej niż jeden do pięciu. Tak, to czasami było zbyt proste, zwłaszcza gdy dołożyło się do tego jeszcze bogatego, wpływowego ojca i niemalże magisterkę z psychologii na Jagiellonce, która przecież jakiś tam ślad w głowie zostawiła. No ale cóż, nawet gdy trochę nudne, nałóg to nałóg. Uniósł więc rękę i skinął na kelnerkę, jedną z tych ślicznych dziewczyn z prowincji, które dorabiały do studiów, usługując bogatszym kolegom we wdziankach podobnych do uniformów francuskich pokojówek – biała bluzeczka z kołnierzykiem, na to obcisły czarny sweterek, spódniczka krótsza niż do pół uda, czarne rajstopy. Ta, która podeszła, była naprawdę niezła. Niewinny uśmiech, dwa kucyki, ale chód jak u kobiety kota, biała bluzeczka rozpięta o jeden guziczek za daleko – iście kurwia niewinność. Wciąż jednak nie była tak ładna, jak Anka siedząca naprzeciw Marka. No i bankowo byłoby z nią więcej zachodu. Dialog ograniczył się więc do zamówienia kolejnej butelki wina, którego Anka oczywiście „nie powinna, nie ma nastroju, nie w takim dniu”. Ale przecież weźmie, bo „on by sobie tego życzył,

nie chciałby, żebyś była smutna, zależało mu na tobie”. On, czyli Paweł, dobry kumpel Marka i wielki nieobecny tej rozmowy, znaleziony kilka dni temu na Bramie Floriańskiej. Dosłownie na, bo zwisał z niej głową w dół, niemal przyprawiając o zawał dwie pracownice pobliskiego McDonalda wychodzące z wieczornej zmiany. Anka od dwóch miesięcy chodziła z Pawłem i to, według braterskiego kodeksu, było święte, no ale przecież umarli nie mają żalu, nie? Marek był pewien, że nie mają. Nic a nic. – Nie płacz, Aniu, przetrzymamy to jakoś – powiedział, kładąc dłoń na jej dłoni, delikatnie, acz na tyle stanowczo, by nie była w stanie cofnąć jej niezauważenie. Spojrzał w jej błękitne oczy, uśmiechnął się delikatnie. Gdy odpowiedziała uśmiechem, wolną ręką odgarnął jej z twarzy kosmyk włosów, niby przypadkiem muskając wierzchem dłoni ciepły, mokry od łez policzek. – Ważne, żeby żadne z nas nie było teraz samo, żebyśmy... O, właśnie. Przyjdziesz wieczorem do Smoczej Siarki? To zamknięta impreza, Paweł pewnie byłby, gdyby... no wiesz. I chcemy tam z paroma osobami – Siwym, Młócką, Patrykiem, Dongiem i kilkoma innymi – uczcić tych, co odeszli. Wszystkich. Zawiesił głos, ale nie przestawał wpatrywać się w jej oczy ani uśmiechać przyjaźnie. Miał słowa dobrane do wszystkiego, co mogła teraz powiedzieć, odpowiedź na każde pytanie... Wystarczyło zaczekać, aż w krzyżówce znów pojawi się puste pole. Zamrugała, otarła łzę, wreszcie pokręciła głową. – Nie mogę. To wszystko jest zbyt świeże, ja... on... O mój Boże. – I właśnie dlatego, Aniu, powinnaś. By złożyć mu hołd jak my. Podziękować facetowi, który... – umilkł na moment, szukając w głowie odpowiednich słów. Nie wiedział, co właściwie robiła z Pawłem, oprócz tego, co on sam opowiadał, ale co niespecjalnie nadawało się do przytoczenia w takiej rozmowie. W końcu westchnął i odchylił się do tyłu na krześle, jednocześnie zdejmując dłoń z jej dłoni. – Nie, wiesz co? Chyba masz rację, nie powinienem był prosić. Zapomnij. Chodzi tylko o to, że tam będą wszyscy i będzie mi ciężko...

Odwrócił głowę, przez chwilę przyglądał się ludziom siedzącym przy sąsiednich stolikach. Pusty był tylko jeden, pod oknem, stała na nim karteczka z napisem „rezerwacja”. Wreszcie Marek wrócił spojrzeniem do Anki i znowu się uśmiechnął, tym razem smutno. – Nieważne – powiedział. – Znajdźmy jakiś weselszy temat dla odwrócenia myśli, co? Anka westchnęła. – Gdzie jest ta Smocza Siarka? – zapytała. Marek natychmiast uniósł obie ręce. – Ależ nie, naprawdę nie musisz, ja tak tylko... – Ale chcę! – stwierdziła stanowczo. – Powinnam tam być. Gdzie to jest? – Dawne Pod Jaszczurami, na Rynku. – Wysiłkiem woli Marek powstrzymał się od tryumfalnego uśmiechu. – Zresztą przyjadę po ciebie, bo to na zaproszenie. Ale będę miał podwójne, a jakoś nie miałem nastroju do szukania towarzystwa. Dziewczyna zwiesiła głowę, by ukryć łzy. Jedna ze słonych kropli kapnęła wprost na dekolt i zsunęła się po krągłej piersi. Marek natychmiast poczuł, jak pęcznieją mu spodnie. To będzie dobra noc, o rany, tak dobra... Kątem oka dostrzegł jakiś ruch pod oknem, ale natychmiast wyparł go ze świadomości. Zresztą nie on jeden. Nikt z obecnych w lokalu nie dostrzegł trójki przebierańców siedzących przy stoliku z napisem „rezerwacja” i zajadających serniczki truskawkowe po dwanaście pięćdziesiąt od sztuki. Oni natomiast przyglądali się i przysłuchiwali wszystkiemu uważnie. AUTOSTRADA A1, KATOWICE – KRAKÓW Alojz źle się czuł w łososiowej koszuli, ale niestety w jego rozmiarze były tylko takie albo białe. A w białych, jak nauczyło go życiowe doświadczenie, nie mógł prowadzić samochodu, co wyjaśnił właśnie siedzącemu z tyłu Rychowi. – Dlaczego? – zapytał Zwierzchowski, trącając przypadkową

strunę i szukając w lusterku odbicia oczu kierowcy. – Bo niy moga i tyla – stwierdził Alojz i mocniej zacisnął palce na kierownicy. Włączył migacz, skręcił w lewo obok cmentarza, w kierunku autostrady. – Ale kto ci zabrania? Rysiek odłożył gitarę na bok i wcisnął pomarszczony łeb w szczelinę między fotelami. – Zawiązaliście w kopalni jakiś podziemny krąg? Tajny pakt górników wyglądających jak Budda czy co? – Chcesz zaroz stond wylecieć i lyźć do tego Krakowa z buta? – pogroził Alojz, posyłając gniewne spojrzenie w stronę lusterka. Na Ryśku nie zrobiło to jednak wrażenia. – A ty? Jakby ci się tak akumulator rozładował? – powiedział. – Tak, to moje cholerstwo działa też w tę stronę, sprawdziłem. Więc? Kto ci zabrania jeździć w białej koszuli? Alojz wziął głęboki oddech i wymruczał coś cicho. – Że co? – Rychu zmarszczył czoło. – Nic mi nie mówiłeś o jakieś Alicji. Alojz, czyżbyś pod tym zwalistym daszkiem chował jeszcze jakieś ptactwo? – Nie Alicja, ino policja, głuchoto! Pedzieli mi, że z daleka to wyglondo, jakby mi poduszka powietrzno wybuchła! Rysiek ryknął śmiechem, a po twarzy przebiegły mu błękitne wiązki. Jedna z nich z trzaskiem przeskoczyła na szyję górnika, a ten skręcił gwałtownie na drugi pas. Rozległ się przeciągły dźwięk klaksonu samochodu, któremu zajechali drogę. – Kaj sie ryjesz, ty ciulu! – warknął Alojz, zerkając w lusterko i pukając się palcem w spocone czoło. – Pozabijać nos chcesz? Weź sie ino uważej z tym... tym... – O, autostopki! – Rychu, nie słuchając przyjaciela, wskazał palcem na pobocze. – Nawet niezłe. Weźmiemy, co? Jadą na Kraków. Weźmy! Alojz westchnął ciężko, ale wiedział, że nie za bardzo ma wybór, bo albo to, albo ględzenie przez resztę podróży. Zjechał więc na pobocze i włączył awaryjne. Próbował się odwrócić, ale mu się nie udało, więc

tylko kolejny raz spojrzał w lusterko i uniósł palec. – Mogymy je wziońć, ale po pierwsze: koniec z kurzyniem w aucie, po drugie: żodnego czynstowania tym zielskiem, bo nos wsadzom, po czecie: łapy przi sobie... – Nawet jeśli są pełnoletnie? – zapytał Rychu. Właśnie przez tylną szybę przyglądał się, jak dziewczyny podnoszą plecaki, składają kartkę z napisem „Kraków” i szybkim marszem ruszają w stronę samochodu. Odwrócił się i pomiędzy siedzeniami przełożył ostrożnie gitarę na przód. – Zapnij ją tam pasem, co? – Sam se zapnij. Przeca ty byś mógł być dziadkiem łod tych dziołszek, Richard. – O taak, dziadkiem, tatką, w sumie kim zechcą. Usadowił się na środku i wyszczerzył krzywe, pożółkłe zęby. – Swoją drogą, to ciekawe, czy to moje cholerstwo działa też na inne napięcia. W sensie: czy wiesz, w razie czego postawi... O, cześć, dziewczyny. – Dzień dobry. Autostopowiczka uśmiechnęła się przymilnie, opierając ramię na otwartych drzwiach. Miała na oko osiemnaście, może dwadzieścia lat, mocny makijaż i niebieskie pasemka pośród czarnych, sięgających ramion włosów. Ubrana była w obcisły top i czarne spodnie pełne klamer i wycięć, spod których wyzierały seledynowe rajstopy. Pewna siebie, w postawie trochę zadziorna, co było słychać także w jej głosie. – To co, wezmą nas panowie? – Niestety, dziewuchy, kolega ma opory – odparł Rysiek. – Ale podwieźć do Krakowa możemy. Wsiadacie? Tylko koleżanka z drugiej. Koleżanka była o głowę niższa i wyglądała normalniej, co wcale nie znaczyło gorzej. Dżinsowa spódniczka, zapinana z przodu bluza z kapturem, a pod nią koszulka z Kurtem Cobainem. Na widok twarzy lidera Nirvany Rysiek trochę się skrzywił, choć zaraz uznał, że w sumie lepiej to niż HIM czy ten, jak mu tam, Bimber. Przesunął się więc lekko na środek, jednocześnie ręką sięgając za zagłówek siedzenia dziewczyny, żeby potem się nie męczyć. Za stary był na te wszystkie udawanki z ziewaniem i przeciąganiem. Poza tym do Krakowa nie było

znowu tak daleko, zwłaszcza autostradą. – Jesteśmy panom bardzo, bardzo wdzięczne – powiedziała Nirvana, gdy już wsiadły i samochód ruszył. Rysiek natychmiast objął ją ramieniem i spojrzał w lusterko. – Słyszałeś, Alojz? Bardzo, bardzo wdzięczne. – Ani ło tym nie myśl. I cof łod nij te łapy, bo ci je połomia. Nirvana wzruszyła ramionami. – Ale nie trzeba, tak mi dobrze – stwierdziła, po czym wolną ręką sięgnęła do znaczka na kurtce Rycha. – „Tak, twoją matkę też”. Niezłe. – Zdziwiłabyś się, jak często prawdziwe – odparł. – Mów mi Zwierzu. – Karla. To znaczy Karolina, ale wolę Karla. A to jest Andżela. Rysiek odwrócił głowę i przyjrzał się wysokiej dziewczynie. – Nie wyglądasz specjalnie na aniołka. – Może nie – odpowiedziała, uśmiechając się półgębkiem. – Ale paru już pokazałam niebo. – Uuu! Rysiek poprawił się na siedzeniu i zupełnym przypadkiem zerknął w lusterko wsteczne, gdzie spotkał się ze spojrzeniem, które zwykł nazywać „wkurwiony sumita”. Alojz rzadko tak patrzył, ale gdy już się zdarzyło, należało natychmiast zaprzestać właśnie wykonywanej czynności. „Zarozki to jo cie pośla do nieba” – mówił ten wzrok – „na wiekiwiekówkurwaamen”. Rychu uznał, że moce nie moce, sumo nie sumo, lepiej spasować, bo szkoda mu robić kwasy. Cofnął więc rękę, usiadł prosto, tylko oczy krążyły mu jakoś tak odruchowo od nóg Andżeli po cycki Nirvany zwanej Karlą. – No więc Kraków – powiedział. – Co was tam ciągnie? Bo chyba nie zabytki? – Czemu nie? – zapytała Andżelika. – Ja tam lubię to, co stare. Rychu poczuł, jak stają mu dęba włoski na karku... I nie tylko włoski, tak po prawdzie. – Słyszałeś, Alojz? Słyszałeś, co ona właśnie... – Niy! – Kurwa.

Dziewczyny wymieniły rozbawione spojrzenia, po czym Nirvana sięgnęła po rękę Rycha i przełożyła ją sobie za kark. – Tak naprawdę, to jedziemy na imprezę. Trochę studenckiego szaleństwa, wie pan. – I tak was rodzice puścili? – zapytał Alojz. Popatrzył na dziewczynę za pomocą lusterka. Akurat miał chwilę, bo zatrzymał samochód w kolejce do budki z opłatami za autostradę. – Nie ich sprawa – stwierdziła stanowczo Andżelika. – Nie mówiłyśmy im, bo po co się mają martwić – dodała Nirvana. – Znaczy na imprezę by nam pewnie pozwolili, ale nie do Krakowa, bo tam teraz te wszystkie zabójstwa. – Jakie zaś zabójstwa? – Alojz podjechał do budki i podał pani w okienku wyliczone pieniądze. – Słyszoł żeś coś ło tym, Richard? Zwierzchowski pokręcił głową. – Nawet gdybym wiedział, chuja bym ci teraz powiedział, bo taki z ciebie kierowca na trasie, że... – Jako gwiozda, tako jazda – odciął się górnik. – Godej ino, o co idzie z tymi zabójstwami. – Zabito kilku studentów w okolicy Rynku. Zaczęło się od tego, że ktoś strzelał do mimów, a potem w ciągu paru tygodni zamordowano jeszcze parę osób, i to w dość paskudny sposób. – Podobno świadkowie mówią, że to jakieś klauny – dodała Andżelika. – W sensie przebierańcy. Wieszają swoje ofiary na drzewach, strzelają do nich i ogólnie jest paskudnie. Serio nic panowie nie słyszeliście? We wszystkich wiadomościach o tym mówią od co najmniej dwóch tygodni. – Jo tam niy patrza na wiadomości – mruknął Alojz. – Richtich niy rozumia, co sie z tym światym porobiło. Wejrzyj sie, Richard, ludzie niy majom co robić, ino... – Już ci mówiłem, nie gadam z tobą! – To pitej, pieronie! Ja ci tu godom ło śmierci, a ty... Rysiek wykrzywił się paskudnie. Mocniej objął Karlę i przytulił ją do siebie. Drugą rękę przełożył za plecy Andżeliki. – A ja wręcz przeciwnie – odparł. – Włącz nam tu jakąś muzykę, zamiast ględzić. W schowku masz kasety ode mnie.

– To w starym aucie było – odparł Alojz, sięgając do gałki radia. – Tu mom ino płyty albo empeczy. No i lajera. Włączył odbiornik i szybko przeleciał po zaprogramowanych kanałach. – O, to zostaw – zawołał w pewnym momencie Rychu. – AC/DC? – zapytała Karla, a Rychu spojrzał na nią z politowaniem. – Nie, dziecko – powiedział. – To młode Airbourne, ale byłaś blisko. Chłopcy próbują grać jak... Czy ktoś ci mówił, że masz świetne cycki? – Richard! Ale dziewczyna raz jeszcze tylko wzruszyła ramionami. – Właśnie dlatego Karla – powiedziała. – Od -Carli Bruni, bo kiedyś jeden chłopak powiedział, że jak zdejmę stanik, to wyglądam dokładnie jak ona. – Sprytny musiał być gość, nie ma co. – Rysiek splunął i poprawił się na siedzeniu tak, by lepiej sięgnąć dłonią. Przez plecy i ramię nie było łatwo, ale za to poza zasięgiem wzroku Alojza. Doprawdy czasami czuł się przy grubym górniku jak dzieciak. – Alojz, daj nam tu trochę głośniej, co? Kierowca westchnął, ale podkręcił muzykę akurat na refren: You got me runnin’ wild, wild and free, The open road is all I need. You got me runnin’ wild, runnin’ free, It’s never gonna be like it used to be.

I choć Alojz po angielsku znał może pięć słów na krzyż, rytm i klimat muzyki udzieliły mu się na tyle, że mimowolnie docisnął pedał gazu. Do samej podłogi. POCIĄG TLK, KATOWICE – KRAKÓW

Benjamin siedział przy oknie z otwartym laptopem na kolanach, patrzył na urokliwe małopolskie krajobrazy i rozmyślał intensywnie

o swoim planie. O tym, jak bardzo jest szczeniacki i szalony oraz jak wiele może w nim pójść źle. Bo to właściwie nie był nawet plan. Na pewno nie można nazwać tak sytuacji, w której szykujesz zasadzkę na nieznanego mordercę przy użyciu nieprzewidywalnej broni, jaką jest podstarzały dziadyga z zadatkami na herosa. W takim przypadku, jeżeli cokolwiek uda ci się wcześniej ustalić, przewidzieć i przygotować – zwłaszcza na odległość, bo przecież on był w Krakowie przez te dwa tygodnie raptem cztery razy, by po amatorsku zbadać miejsca zbrodni – można mówić o niebywałym szczęściu, o nagrodzonej brawurze i bezczelności wobec losu. Ale nie o planie, który, zdaniem Benforda seniora, winien być sztandarem ładu łopoczącym nad polem bitwy z wszechobecnym chaosem. Właśnie, ojciec. Drugi temat rozmyślań, zupełnie teraz niepożądany, ale wgryzający się w plany i strategie niczym kornik w dębowe biurko. Benjamin zadzwonił do niego przeszło półtora tygodnia temu i powiedział, że jednak nie przyjeżdża, że zostaje, bo tu ma szansę na spełnienie swojego marzenia. Senior powiedział tylko: „Oh, well”, zupełnie jakby tego się spodziewał. A potem odblokował i udostępnił Benjaminowi założone jeszcze przez dziadka bankowe konta, co wyraźnie mówiło: „To twoje życie, twoje pieniądze, rób, co chcesz”. Tylko że... ojciec tego nie powiedział. Nie zapytał, o jakie marzenie chodzi, nie chciał wiedzieć zupełnie nic. Po prostu westchnął i jak zawsze zamknął sprawę stwierdzeniem, że matka się martwi, a on musi wracać do pracy. Coś miękkiego i brzęczącego uderzyło go w głowę i wyrwało z zadumy. Siedząca naprzeciwko młoda mama oblała się rumieńcem. Skarciła biegającego po przedziale pięciolatka i wciąż się czerwieniąc, przeprosiła Benforda. – Nic się nie stało – odparł chłopak. – Właściwie ten młody człowiek wyświadczył mi przysługę, bo moje myśli – zatoczył palcem koło – zboczyły trochę z tematu. Gdzie ta piłeczka? – Nie trzeba, ja się schylę – powiedziała młoda mama. Sięgnęła pod siedzenie. Benjamin miał przez chwilę doskonały widok na jej zgrabny dekolt, ale odwrócił się skromnie i znowu skupił

wzrok na krajobrazie za oknem. A więc sprawa zabójstw, pomyślał. Był na większości miejsc zbrodni, podając się za studenta dziennikarstwa. Udało mu się nawet wziąć na spytki paru policjantów. Teraz postanowił sprawdzić, czy pamięta wszystko, co zobaczył, co wywnioskował. I czy nadal układa się to w jakąś całość. Ani chybi w Krakowie działał teraz seryjny albo grupa seryjnych, skupiająca się na mordowaniu młodych ludzi. Wszystkie ofiary to studenci Uniwersytetu Jagiellońskiego, w większości bardzo dobrze sytuowani. Zabici na różne sposoby w okolicach Rynku i Starego Miasta. Wieczorami albo nocą, w sposób dość widowiskowy, ale – co zaskakujące – bez świadków. Tylko kilka wątpliwych źródeł twierdzi, że grupa napastników nosi stroje ulicznych mimów. No właśnie, mimowie. Benjamin ruszył z myślą w tym kierunku. Nie dalej jak trzy tygodnie temu nieznany napastnik postrzelił trójkę z nich, urzędujących wówczas na Rynku. Również studenci UJ, cała trójka przeżyła. Benford dowiedział się, że wciąż przebywali w szpitalu. Czyżby byli pierwszymi ofiarami? A może zainspirowali jakichś mścicieli, którzy walczą teraz w ich imieniu i atakują... No właśnie, dlaczego bogatych studentów?! Benjamin poczuł muśnięcie na kolanie. Odwróciwszy głowę, dostrzegł, że młoda mama wciąż na kolanach szuka piłeczki. Złożył laptopa i również opadł na klęczki. – Naprawdę nie trzeba – szepnęła dziewczyna. Ale on już wydobył telefon i włączył latarkę. Z nią bez trudu wypatrzył piłeczkę zablokowaną między żeberkami małych kaloryferów pod siedzeniami. Podał ją młodej mamie, a ta znowu oblała się rumieńcem. Z czerwonymi policzkami wyglądała, jakby była w wieku Benforda, choć sądząc po brzdącu, było to raczej niemożliwe. – Dziękuję bardzo – powiedziała, uśmiechając się i niemal jednocześnie próbując zdmuchnąć z twarzy niesforny kosmyk. – Ależ żaden kłopot, nie, mały? Benjamin mrugnął do małego chłopczyka, ale ten tylko spojrzał na niego ponuro niczym Damien z „Omenu”, a potem wrócił do grzebania patykiem od lizaka w gumie przyklejonej do małej popielniczki.

– Krzysiu, zostaw! Benjamin sięgnął po laptop, wpisał hasło, raz jeszcze przejrzał zebrane dane, w tym zdjęcia robione z ukrycia, których nie powstydziłby się pewnie nawet Peter Parker. Ale choć zbiór informacji był całkiem pokaźny, wciąż nie dostrzegał w nim odpowiedzi na pytanie, dlaczego akurat studenci. Natomiast wszystkie dane, zarówno te pewne, jak i plotkarskie doniesienia, pozwalały przypuszczać, że kimkolwiek są napastnicy – zwykłymi wariatami czy poprzebieranymi przestępcami rodem z komiksów – dziś wieczorem spróbują się zjawić na jego sprofilowanej pod nich imprezie. A gdy to zrobią, spotkają się z panem Zwierzchowskim. Rychem. I niech Bóg, Bond i Doktor mają wszystkich w opiece, jeśli ten stary pryk jednak nie jest bohaterem! Drzwi do przedziału otworzyły się nagle i w progu pojawił się konduktor. Benjamin od razu rozpoznał kontrolera, który sprawdzał jego bilet ostatnim razem. Na szczęście tamten zdawał się go nie pamiętać, a i Benford, nauczony doświadczeniem, miał tym razem normalny, kupiony w kasie bilet. Jak się jednak okazało, pula szczęścia nie była nieograniczona. – Nie możesz tu siedzieć – powiedział konduktor do Benjamina, gdy już sprawdził bilet młodej matki. – Tu jest przedział zarezerwowany dla matek z dziećmi do lat pięciu. Co ty, nie umiesz czyt... Zerknął w stronę drzwi, ale im bardziej się im przyglądał, tym bardziej nie było na nich żadnego powiadomienia. Zaklął pod nosem, a potem jeszcze raz, głośniej, gdy zorientował się, że właśnie klnie przy dziecku. Benjamin wykorzystał ten moment, by wtrącić swoje wyjaśnienia. – Proszę pana, po pierwsze mam na to właśnie miejsce wykupioną rezerwację, a po drugie zapytałem obecnej tu pani, czy nie będę jej przeszkadzał. I nie miała nic przeciwko mojej tu obecności. Młoda matka, zorientowawszy się, że o niej mowa, po raz trzeci zapłonęła czerwienią, ale skwapliwie pokiwała głową. Konduktora to jednak nie przekonało. – Nie mędrkuj mi tu, synu, boś nie trafił na tępaka. Ten pociąg nie ma rezerwacji. – Pozwolę sobie nie zgodzić się z panem – odparł grzecznie

Benjamin. – Ma fakultatywne. O, proszę. Ponownie podał kontrolerowi bilet z przymocowanym doń za pomocą zszywki drugim druczkiem oznaczającym rezerwację. Konduktor zerknął na niego niechętnie, po czym oddał chłopakowi i powtórzył z żołnierskim uporem: – To przedział zarezerwowany, musiano ci dać złą miejscówkę, więc musisz się przesiąść. Benjamin westchnął, wstał, sięgnął po pokrowiec i zaczął chować laptop. – A gdzie mam się przesiąść? – zapytał. – No jeszcze tego brakowało – prychnął konduktor – żebym ja wolnych miejsc po pociągu szukał! Odwrócił się na pięcie i wyszedł z przedziału. Benjamin postał jeszcze chwilę, w końcu wzruszył ramionami i usiadł z powrotem. Pomyślał przy tym, że jeśli jakimś cudem wszystko dobrze pójdzie, wracać będzie już samochodem wraz z Mellerem i... własnym, wymarzonym herosem. Skąpanym w blasku chwały, podstarzałym, ale niewątpliwie skutecznym, polskim, elektrycznym Batmanem. KRAKÓW

Komisarz Drewniak nie miał czasu na obiad, dlatego teraz na widok przekąsek rozkładanych przez firmę cateringową na stojących w kącie ławach szwedzkiego bufetu z trudem opanowywał ślinotok. Zwłaszcza że jedzenie, choć w wersji wykwintnej, stylizowano wyraźnie na typowe smakołyki studentów. Była więc pizza z ciastem – jak głosił opis dania – na ekomące, z grzybami zbieranymi w dziewiczych lasach przez ukraińskie staruszki i salami z poddanych eutanazji meksykańskich osłów. Tuż obok z rżniętych kryształów wystawały słone paluszki wypiekane przez dzieci z hospicjum pod Radomiem, koreczki z kolumbijskimi marynowanymi cebulkami hodowanymi na niegdysiejszej plantacji koki, pasztet sojowy o smaku wołowiny argentyńskiej i paleta serów. Nikt nie napisał, co było nie tak z tą ostatnią, ale wyglądała i śmierdziała podejrzanie francusko. Lista była oczywiście dużo dłuższa, a do tego wszędzie stało piwo

w setkach odmian i rodzajów, od rodzimych klasyków – ale i tak w wersji eksportowej – po niszowe serie kongijskich ciemnych niepasteryzowanych. Jedno było pewne: miłośnik kapsli czy etykiet dostałby tu głośnego multiorgazmu. – Panie komisarzu, halo! Ktoś złapał Drewniaka za ramię. Ten odwrócił się, potrząsając głową. – Uhm? Przepraszam, zamyśliłem się. Chrząknął w zaciśniętą pięść i uśmiechnął się do Łukasza Koniecznego, właściciela lokalu Smocza Siarka, krępego, łysiejącego trzydziestolatka w rozchełstanej białej koszuli. – Pytał pan o coś? – Tak – mruknął tamten. – Pytałem, czy jeszcze w jakiś sposób mogę panu pomóc. Bo wie pan, troszeczkę... – Przeszkadzam, tak? – Drewniak wykrzywił usta w przymilnej pułapce uśmiechu. Konieczny wpadł w nią natychmiast. – Obawiam się, że tak – odparł. – To naprawdę duża impreza, panie komisarzu, i to naprawdę ważne, żeby... – Żeby zapewnić jej właściwe bezpieczeństwo – wszedł mu w zdanie Drewniak. – Zwłaszcza że pańskimi gośćmi będą potencjalne ofiary krążącego po mieście szaleńca. Słyszał pan, prawda? Czytał. Nie da się nie słyszeć w ostatnich dniach, bo wszędzie trąbią tylko o tym. Jedynki, dwójki, polsaty, tefałeny. Nawet cholerne Radio Maryja! Sięgnął do najbliższej tacki po „małego burgera w całości wykonanego z produktów odzyskanych z sieci McDonald’s na zlecenie fundacji Toys for Chinese Girls and Boys”. Czego jak czego, pomyślał Drewniak, ale zabawek to małym Chińczykom na pewno nie brakuje. Przynajmniej nie w pracy. Przełknął burgera i podjął przerwany wątek. – Wszyscy chcą ode mnie rezultatów. Chcą wiedzieć kto, dlaczego, czy głosował na PO i czy w dzieciństwie oglądał porno. Nade wszystko jednak chcą wiedzieć, dlaczego za cel obrał sobie studentów, i to właśnie krakowskich, dobrze sytuowaną przyszłość naszego pięknego, w dupę go mać, narodu. Wepchnął do ust kolejnego burgerka i spojrzał Koniecznemu

prosto w oczy. – Dlatego kiedy robi pan imprezę, na którą zamachowiec może się jarać bardziej niż Al-Kaida na kongres amerykańskich Żydów z udziałem prezydenta Obamy, to zamiast pytać, czy jeszcze może pan pomóc, zamiast sugerować mi, że, kurwa, przeszkadzam, radziłbym w podskokach przynieść mi tu nazwiska osób zatrudnionych na ochronie, wykaz wszystkich zabezpieczeń, od kamer po zawory gazu, listę gości i... Co jest, Wałkoń? Gruby aspirant, którego wraz z partnerem, zapewne w ramach dnia złośliwości, przydzielono Drewniakowi do tej sprawy, wyprężył się na baczność, a jego wielki brzuch zatrząsł się jak galareta. – Panie komisarzu, melduję, że przed budynkiem stoi i żebra świadek. – Żebrze – odruchowo poprawił Konieczny, ale Drewniak prychnął na niego pogardliwie. – Jak świadek, to żebra – mruknął. – Nie zna pan policyjnego żargonu, to się proszę w śledztwo nie wcinać, tylko wie pan... Palcami prawej dłoni przespacerował się po lewej. – W podskokach, o co prosiłem. Albo zamknę ten lokal i udupię imprezę, jak mi miłosierdzie boskie, łagiewnickie świadkiem! Konieczny odwrócił się na pięcie i pognał do swojego biura z miną, jakby zaraz chciał składać jakąś skargę, a Drewniak ruszył w stronę wyjścia. – Jaki świadek, Wałkoń? – zapytał. – Czego świadek? – No, zbrodni – wyjaśnił gruby policjant. – Pamięta pan, jak mówiliśmy o tym szalonym dziadu, co miał wszędzie blizny, widział tego gościa pod niewidzialną barierą i mówił, że rozmawia z psami? No więc jest na zewnątrz, bo chyba tu żebrał, a stoją z nim Marecki i Gibała. Pomyślałem, że chciałby pan wiedzieć. – I dobrze pomyślałeś. – Drewniak pchnął drzwi wyjściowe i zamarł. Przed nim bowiem, w środku kółeczka przypadkowych turystów stali aspirant Marecki i posterunkowy Gibała. Trzymali się za ręce i patrzyli sobie w oczy z tak głębokim, pięknym i szczerym uczuciem, że przez ułamek sekundy Drewniak rozważał nawet, czy się nie

uśmiechnąć. Zamiast tego jednak zaklął i podszedł do podwładnych. – Co wy, kurwa, wyrabiacie? – wycedził cicho, uśmiechając się przy tym sztucznie do komórek i aparatów, którymi gapie kręcili ten nietypowy happening. – I gdzie świadek? – Miłość nie potrzebuje świadków – szepnął Marecki. – Miłość potrzebuje jedynie oddania – uzupełnił Gibała. – Bez niej stalibyśmy się jak miedź brzęcząca albo cymbał... – Ty jesteś cymbał, Gibała – warknął Drewniak i odwrócił się na pięcie. – Wałkoń, rozdziel tych dwóch, rozgoń ludzi i dowiedz się, gdzie jest ten cholerny facet z bliznami, bo tu go najwyraźniej nie ma – rozkazał. – A, i powiedz tym tutaj, że jak przez to ich nagłe pedalstwo stracę świadka, to ich własnymi pałkami tak im zrobię dobrze... Wszedł do Smoczej Siarki i trzasnął drzwiami, aż zatrzęsła się szyba.

– O, to tutaj – powiedziała Andżelika, wskazując palcem wolne miejsce parkingowe. – To mój chłopak, już na nas czeka. Alojz skinął lekko głową i włączył kierunkowskaz. Zaparkował gładko i równo, po czym z trudem wypiął się z pasów. – Skuli mie, to możemy łostawić auto tukej – stwierdził. – Jak sie niy myla, to styknie iść bez tyn park, potym jedna ulica i drugo, i już my som na miejscu. Tyn parking jest płatny? – To Kraków – odpowiedziała Nirvana zwana Karlą. Alojz, stękając, sięgnął po leżące w schowku drobne. Tymczasem dziewczyny również wypięły się już z pasów, ucałowały Ryśka z każdej strony w policzek niemal równocześnie i otworzyły drzwi. Rychu pozostał nieruchomo. – Serio, mała? – zapytał tylko. – Ten fagas w marynarce to twój chłopak? Dziewczyna wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się zalotnie. – Jak się nie ma, co się lubi... – odparła. Rysiek wyszczerzył się głupio, patrząc najpierw na nią, jak

wysiada, a potem przenosząc wzrok na Alojza. – To się chyba nazywa miłość. Gruby górnik prychnął i również otworzył drzwi. – Pedziołbych, że raczej pedofilia. Gdy wysiedli, chłopak Andżeliki był już przy niej, obejmował ją w pasie i z rozbawieniem, choć bez złośliwości, komentował gitarę położoną na siedzeniu pasażera. Gdy zobaczył Rycha, wyciągnął prawą rękę i błysnął szkolonym uśmiechem studenta prawa. Albo medycyny. – Marek Tulipowicz. Bardzo panu dziękuję, że zaopiekował się pan tymi sierotkami – powiedział. – Przyznam panu, trochę się bałem tego ich stopa, ale widać są jeszcze dobrzy ludzie. – Tak – Rychu ujął podaną dłoń i uścisnął lekko – dobrzy ludzie to właśnie my, nie, Alojz? Górnik machnął ręką i prychnął coś niezrozumiale, po czym przeszedł na drugą stronę ulicy po bilet parkingowy. – Sorry za niego – powiedział Rysiek. – Jakiś taki zrzędliwy się zrobił. Pewnie dlatego, że musiał jechać z przodu, podczas gdy my z tyłu... Chociaż nie, co się wydarzyło na tylnej kanapie, zostaje na tylnej kanapie. Aż wsiąknie. Nirvana zwana Karlą parsknęła, Andżelika zachichotała pod nosem. Jej chłopak przez krótki moment wydawał się zmieszany, ale zaraz również się uśmiechnął i płynnie podjął wątek. – Och, dobre – stwierdził. – Wie pan co, kiedyś też chciałbym być taki jak pan. W pana wieku... Uśmiech zniknął z twarzy Ryśka w ułamek sekundy. – W moim wieku co? – No... ta gitara, kurtka. Chłopak spróbował ponownie sztuczki z uśmiechem prawnika, ale zorientował się od razu, że to bez sensu. Brnął więc dalej już przede wszystkim gadką. – Jak pamiętam mojego dziadka, to on tylko bambosze i książka... Nie mówię, że to źle, ale... Z każdym kolejnym zdaniem robił się coraz bardziej czerwony, coraz częściej zerkał też w stronę wyraźnie rozbawionej Andżeliki. Wreszcie westchnął i machnął ręką.

– Dobra, palnąłem – przyznał. – Przepraszam. I wtedy to Rysiek się roześmiał. – Ależ chłopie, nie masz za co – odpowiedział. – Mam swoje lata i przecież nie zamierzam się ich wstydzić. Ale jeśli chcesz być kiedyś jak ja, to musisz zacząć już teraz i prosić nieświętego Bono Scotta, by nie było za późno. Zacznij od wyobracania tej małej jak należy. Bo tak coś czuję, że gdyby jej teraz zainstalować na dole elektrownię wodną, to miałbyś dość energii, by świecić przez miesiąc. To mówiąc, puścił oko do Andżeliki, ale zanim ta zdążyła odpowiedzieć, jej chłopak postąpił krok do przodu, zaciskając jednocześnie zęby i pięści. – Chyba pana poniosło – wycedził. Rychu skinął głową. – Owszem, trochę wyobraźnia. Ale bardzo się pomyliłem, maleńka? Tulipowicz złapał go za poły kurtki. – Słuchaj, facet – warknął. – Przywiozłeś je tutaj i jestem ci wdzięczny, ale... – Marek! Chłopak nawet nie spojrzał na Andżelikę, a na chcącą się wtrącić Karlę warknął wymownie. Miał teraz w oczach coś takiego, że dziewczyny nie odważyły mu się sprzeciwić. Patrzyły tylko w milczeniu, a Karla rozejrzała się za Alojzem. Przez chwilę Rysiek i Tulipowicz stali w zwarciu, milcząc i mierząc się na spojrzenia. Przechodnie mijali ich obojętnie, czasem tylko ktoś obejrzał się ukradkiem z bezpiecznej odległości albo krzyknął coś nie do końca zrozumiale, ale dość wyraźnie, by potem w domu móc opowiedzieć, że interweniował w ulicznej burdzie. – Puść go, Marek. Andżelika spróbowała tym razem użyć wdzięków. Położyła dłoń na ramieniu chłopaka, przysunęła się ciałem do jego boku, nogą musnęła udo. – Puść, dobrze? Wreszcie chłopak puścił. Zrobił krok do tyłu, ale wciąż nie zrywał kontaktu wzrokowego.

– Nauczono mnie, że starszym należy się szacunek – mruknął. – Ale na przyszłość zważ, co mówisz, bo ktoś może nie być tak miły jak ja. Rysiek sapnął dwa razy, po czym uśmiechnął się przepraszająco i wyciągnął rękę. – Masz rację, stary – stwierdził. – Zachowałem się jak dureń i przepraszam. Zgoda? Chłopak zmrużył lekko oczy, ale ostrożnie wyciągnął dłoń. Gdy ich palce miały się zetknąć, rozległ się nagle głos Alojza: – Ani ło tym niy myśl! Rysiek błyskawicznie odwrócił głowę. Ukrycie grymasu wściekłości pod twarzą niewiniątka nie przyszło mu już tak łatwo. Pewnie dlatego, że ta pierwsza mina głęboko żłobiła się na jego twarzy liniami zmarszczek. – O co ci chodzi? – zapytał. – Mieliśmy tu z kolegą małe nieporozumienie, ale już... – Wiym – sapnął Alojz. – I dali ci godom, żeby sie doł pokój. Rychu westchnął i cofnął wyciągniętą dłoń, przez którą przemknęło kilka niebieskich wiązek. – No dobra, dziewczyny, to tyle – mruknął. – A jakby był wam dzisiaj jednak potrzebny facet, będziemy w Smoczej Siarce. Cześć, złamasie. Pochylił się i wsiadł do samochodu. Stojący przy drzwiach kierowcy Alojz wzruszył ramionami i zajął miejsce za kierownicą. Po chwili odjechali na poszukiwanie innego miejsca do zaparkowania. – Włącz muzykę – powiedział Rychu, gdy mijali budynek krakowskiej Poczty Głównej. – Jo to dupca, Richard, dyć niy możesz tak robić. Usmażyłbyś tymu bajtlowi jajca, a łon przeca... – Alojz, radio, bo się tam, kurwa, wrócę! Górnik przekręcił gałkę i z głośników poleciał „Jumpin’ Jack Flash” Stonesów. Alojz wiedział, że to powinno przyjaciela udobruchać. Przynajmniej trochę. Odczekał chwilę, aż utwór przeszedł w finalne, powtarzające się frazy i znowu podjął wątek: – Ty richtich myślisz, że tak wyglondo prawdziwy rock and roll? –

zapytał. – Udowanie koguta przed jakimiś smarkatymi dziołszkami? Jest żeś tego pewien? A co by tyn cały Ozzy zrobiył w takij sytuacji? – Przyćpał – mruknął Rysiek. – I co jeszcze? – nie ustępował Alojz. Wbili się właśnie w jedną z uliczek podjeżdżających pod Mały Rynek i chwilę później cudem zaparkowali na miejscu dla inwalidów na samej Mikołajskiej, tuż przy Rynku. – No? Ino godej prowda. – Olał. – Więc? Rysiek przejechał ręką po twarzy. – Więc olewam – westchnął. – Niy słysza cie. – Więc olewam! – warknął Rysiek. – Olewam, kurwa! Alojz odpiął pas i mimo trudności zdołał się jakoś obrócić i spojrzeć przyjacielowi prosto w oczy. – Som sie do tego niy przyznosz, ale jo wiym, że to cie szteruje – powiedział. – Tyn cały szpan to niy jest żeś ty. Robisz z siebie bozna, bo ci sie zdo, żeś jest stary i z niczym sie już niy umiesz poradzić, pra? Rysiek wpatrzony w turystyczny meleks za oknem nie odezwał się słowem, tylko pokazał przyjacielowi faka. Alojz nie przejął się tym zbytnio. – Jo wiym, że udowanie rockandrollowca na emeryturze było łatwe, bo stykło ino połosprawiać, jak to kiedyś było fajnie. Ale wiysz co? Dzisioj dostoł żeś wezwanie do powrotu z rezerwy. I moga ci tu i teraz przisionc, na czorno jak wongel pizda Nojświontszyj Barbórki, że zagrosz ten koncert, choćbych mioł cie som wynieść na kopach przed publiczność. I mom to w rzici, że czujesz sie stary, bo kożdy rockman wyglondo, jakby mioł sto lot! Rysiek wciąż milczał, gapiąc się za okno. Obserwował zakonnice idące w dwuszeregu, bandę studentów, wycieczkę prowadzoną przez kobietę-walenia z żółtym parasolem. Wdychał niosący się z pobliskich sklepów zapach naleśników i kebabu. – Niech ci bydzie – sapnął po chwili Alojz. – Teraz cie tukej zostawia i pójda sie rozejrzeć. Ino niy rób żodnych gupot.

Zanim wyszedł, przełączył kilka ścieżek na muzycznym odtwarzaczu, aż znalazł „T.N.T.”. – See me ride out of the sunset... – zaśpiewał po krótkim wstępie Brian Johnson swoim charakterystycznym, chrapliwym wokalem, a do Alojza właśnie dotarło, jak podobny jest ten głos do tego, jak mówi i śpiewa Rysiek. Wsłuchał się uważniej. ...On your color TV screen. Out for all that I can get, If you know what I mean, Women to the left of me And women to the right. Ain’t got no gun, Ain’t got no knife, Don’t you start no fight.

Choć nie znał języka i nie miał pojęcia, jak dobrze udało mu się trafić z tym utworem, wiedział, że Ryśkowi nie trzeba większej zachęty. Widział to na jego promieniejącej twarzy, poznał po ruchu palców wystukujących rytm. Gdy nadszedł refren, Zwierzchowski nawet podśpiewywał już cicho: Cause I’m TNT, I’m Dynamite TNT and I’ll win the fight. TNT I’m a power-load, TNT watch me explode.

Alojz uśmiechnął się, wysiadł. Z kieszonki na piersi wyjął pasek gumy do żucia. – Mom nadzieja, mody, żeś wszystko dobrze z tym graniem

wycyrklował, bo jak sie coś wyłonacy, to tyn synek rozleci nom sie w czi dupy – mruknął jeszcze pod nosem, a potem potoczył się w stronę Rynku.

Benjamin przestąpił nad sięgającym kolana żywopłotem i dziarskim krokiem wszedł na trawnik. Ktoś krzyknął za nim, żeby „spierdalał z trawy, przecież tabliczka jest”, ale chłopak ani myślał zawracać. Zatrzymał się dopiero przy jednym z drzew, rozejrzał, postawił torbę z laptopem, podskoczył i złapał oburącz za grubą gałąź. Podciągnął się sprawnie, przerzucił nogę i po chwili już siedział na drzewie. Ostrożnie wstał. Jedną ręką opierając się o pień, drugą sięgnął do kolejnego konara. Wyskoczył do niego, złapał i podciągnąwszy się raz jeszcze, usiadł na nim okrakiem. To było tu, wiedział to na pewno. To właśnie tutaj zginął Stanisław Małecki, piąta ofiara zabójcy czy zabójców. Szósta, jeśli liczyć jego kolegę zastrzelonego niemal równocześnie na ławce nieopodal. Obaj zabici na widoku, w porze, gdy powinno tu być w cholerę świadków. Jedyne miejsce zbrodni, którego podczas swoich wizyt w Krakowie w ciągu ostatnich dwóch tygodni jeszcze nie zbadał. Jedyne, które mogło nieść ze sobą jakiś nowy ślad, nowy element do zbieranej układanki. Benjamin sięgnął do tylnej kieszeni po szwajcarski scyzoryk. Wydobył proste ostrze i zaczął dłubać w korze, tam gdzie lina obtarła gałąź. Liczył może na jakieś włókno, cokolwiek, co zawsze w takich miejscach znajdują filmowi detektywi czy agenci CSI, ale nie udało mu się nawet porządnie wkurzyć korników. Na gałęzi był bowiem ślad, owszem, ale gładki, tylko odcisk, bez otarcia, jakby użyto wyjątkowo grubej żyłki. Chłopak westchnął. – Synu, chciałbyś mi powiedzieć, co tam robisz? –rozległo się nagle z dołu. Benjamin spojrzał z rezygnacją na strażnika miejskiego, schował nóż i ostrożnie zwiesił się na gałęzi. Puścił ją, opadł na ziemię do pozycji przyklęku i przez moment wyglądał, jakby składał hołd grubemu

strażnikowi z wąsem godnym Franciszka Józefa. Zaraz się jednak podniósł, otrzepał spodnie i wyciągnął z kieszeni portfel. Zamachał angielską kartą biblioteczną ze zdjęciem i przeszedł do sprawdzonej, przećwiczonej już gadki. – Jestem studentem dziennikarstwa – wyjaśnił z głupim uśmiechem. – Przygotowujemy materiał o tych zabójstwach ostatnio i... Zamrugał. Coś przed chwilą zobaczył. Coś, co wywołało krótką myśl, na tyle ulotną, że odepchnął ją, szukając w głowie słów dla strażnika. Ale to mogło być coś istotnego. – Przepraszam – powiedział. Ponownie opadł na kolano, starając się odtworzyć swymi ruchami dokładną odwrotność swego wstawania. Każdy ruch głowy, palca, wszystko było ważne, jeśli miał spróbować przywołać ten sam obrazek, tę samą myśl. I wtedy to dostrzegł. Srebrne ślady po farbie na korze drzewa, ledwie widoczne, połyskujące w słońcu niczym brokat, ale nie do przeoczenia, gdy już raz się je dostrzegło. Jeden z mimów postrzelonych na Rynku miał na sobie srebrny strój drwala, pomyślał Benjamin i podrapał się po potylicy. Czyli jednak pogłoski o mimach były prawdziwe. A skoro tak, to musiał koniecznie skontaktować się z poszkodowanymi i dowiedzieć się, czy nie znają kogoś, kto chciałby się mścić w ich imieniu. A jeśli tak, to na kim konkretnie. I za co. Benjamin podniósł się z ziemi, otrzepał ręce i spojrzał na zaskoczonego strażnika. Klepnął go lekko w rękę i uśmiechnął się szeroko. – Bardzo panu dziękuję za pomoc – powiedział, chwytając torbę z laptopem. – Chyba mam tu przełom. Po czym, nie czekając na już i tak spóźnioną reakcję mundurowego, ruszył przez trawnik w stronę ścieżki. Po drodze wyjął telefon i najpierw spojrzał na godzinę, a potem, uświadomiwszy sobie, że ma jeszcze trochę czasu do wieczornej zasadzki, zaczął szukać w internecie informacji o tym, w którym szpitalu leżą ofiary. Było to prostsze, niż myślał. Gdy udało mu się znaleźć numer odpowiedniej placówki

i wewnętrzny na właściwy oddział, usiadł na ławce, położył obok torbę i spróbował jeszcze raz uporządkować sobie w głowie właśnie kiełkujące teorie. Ktoś mści się na bogatych studentach za to, że ktoś inny postrzelił trójkę mimów. Dlaczego się mści? Co go łączy z feralną trójką? Czy coś w ogóle? I dlaczego na bogatych studentach? Czyżby wiedział coś o zamachu, a ofiary nie były zupełnie przypadkowe? Benjamin nie miał pojęcia, jakie odpowiedzi miał mu dać telefon do szpitala oprócz tej jednej: czy istnieje związek między mimami a zabójcą tudzież zabójcami. Cóż, zawsze to jakiś początek, a cokolwiek znajdzie przed wieczorem, może ułatwić sprawę bohaterowi. Znaczy Zwierzchowskiemu. Wystukał numer, powtórzył w pamięci nazwiska poszkodowanej trójki, na moment ścisnął lewą ręką gardło, by jego głos brzmiał bardziej chrapliwie i starzej. – Dodzwoniłeś się do centrali szpitala pod wezwaniem... Szybkie wstukanie numeru wewnętrznego przerwało nagranie. Zamiast niego rozległo się głośne „Dla Elizy”, a zaraz potem: – Interna, słucham. Benjamin odchrząknął. – Mówi komisarz Kreg z wydziału zabójstw – przemówił zupełnie nie swoim, głębokim i chrapliwym głosem. – Nietypowa sprawa, ale potrzebuję natychmiast skontaktować się z trójką pacjentów przywiezionych do państwa z ranami postrzałowymi trzy tygodnie te... Tak, dokładnie, chodzi o mimów... Nie, proszę pani, nie jestem z prasy, jeżeli ma pani coś do pisania, podaję pani mój numer legitymacji, żeby mogła go pani zweryfikować. Teraz jednak naprawdę pilnie potrzebuję z nimi rozmawia... Aaa, rozumiem. – Przełożył telefon do drugiej ręki. – A może mi pani jeszcze powiedzieć, kiedy ich wypisano?... Tak szybko?!... Ach, rozumiem, tylko że to niezwykle szybko, jak na rany postrzałowe i... Nie, oczywiście, rozumiem i dziękuję. Benjamin rozłączył rozmowę i przez chwilę wpatrywał się w ludzi zmierzających do podziemnego tunelu wiodącego w kierunku dworca. Cholera, skoro ta trójka nie leżała w szpitalu, to równie dobrze mogli stać się podejrzanymi. Zwłaszcza że słowo „niezwykle”, którego użyła pielęgniarka w odniesieniu do tempa, w jakim zagoiły się ich rany, jakoś

tak pasowało do niezwykłości, z jaką dokonano tych wszystkich zbrodni. Oczywiście to żaden ślad, raczej przeczucie, ale Benjamin zamierzał się go trzymać. W końcu niezwykłości się zdarzały, jedna taka miała nawet grać koncert w Smoczej Siarce. Raz jeszcze spojrzał na zegarek, a potem po cichu powtórzył sobie trzy nazwiska krakowskich mimów – dwóch chłopaków i dziewczyny. Wreszcie sięgnął po laptop i odwołał się do wyroczni Facebooka. Wpisał pierwsze nazwisko i z radością stwierdził, że profil nie jest dostępny tylko dla znajomych, dzięki czemu mógł zagłębić się w lekturze statusów. Już koło stycznia na osi czasu drugiego z mimów znalazł odpowiedzi na pytania, kto i dlaczego zabijał. Bez odpowiedzi pozostawało tylko iście szekspirowskie „jak”.

– No dobra, terozki już wszysko wiym – powiedział zasapany Alojz, otwierając drzwi samochodu. – Bier te graty i idymy. Odpowiedziała mu cisza. Ani skrzypnięcia, stęknięcia czy złośliwego komentarza na temat sapania. Cisza zamknięta w oplu. – Richard, pieronie, słyszysz mie? – Alojz zastukał w dach samochodu. – Mogymy sie zbierać, byś coś może zjodł wcześniej. Z wnętrza samochodu wciąż jednak nie dobiegł go żaden dźwięk, więc górnik schylił się i zaklął siarczyście. W środku nie było ani Ryśka, ani jego gitary. Wciąż były za to zostawione w stacyjce kluczyki i radio mieniące się niebieskimi diodami, jakby wołało: „Weź mnie, rumuński Robin Hoodzie. Weź mnie tu i teraz!”. Zanim jednak Alojz zdążył sobie zadać pytanie, gdzie tak nagle wywiało przyjaciela, usłyszał jego schrypiały głos dochodzący z oddali, wznoszący się ponad gwar, odbijający od budynków. Rysiek właśnie zaczął śpiewać: Listen up here, I’ll make it quite clear, I’m gonna put some boogie in your ear. Shake and bop, don’t you stop, Dance like a maniac until you drop.

Choć był podpięty do zdezelowanego pieca, który ledwie zipał, i z bongosami, a nie perkusją w tle, to wykonanie miało moc, jakiej nie powstydziłby się Lemmy. Chrapliwy ryk, który – jak zwykł mawiać Rychu – zadzierał kiecę konwenansów i rżnął je ostro w dobry ton, bez „proszę” i „dziękuję”. I don’t mind, I don’t mind, I can run a razor right up your spine. What are you waiting for? What do you think you were created for?

Alojz bez trudu mógł sobie wyobrazić miny turystów przechadzających się teraz ulicą Floriańską, przygotowanych na słodko pierdzące, wykastrowane szlagiery Dżemu, Perfectu czy Lady Pank. Rysiek nie zamierzał jednak zamieniać oddechów w niespokojny wiatr. On napierdalał rockowym huraganem zniszczenia! Jerona, chyba żech sie richtich tym zaraził, pomyślał Alojz, uśmiechając się pod nosem. Czym prędzej zatrzasnął samochód i niczym szczur z Hamelina popędził ile sił w słoniowatym cielsku w stronę Floriańskiej. Show us you care, show us you dare. You don’t know what happened, not if you weren’t there. Nie musiał iść daleko. Rysiek stał na środku ulicy otoczony wianuszkiem gapiów, niemal przy samym wlocie na Rynek. Za jego plecami grupa dzieciaków w koszulkach z Anthraxem i Marleyem, w porwanych dżinsach i sztruksach całkiem sprawnie próbowała dotrzymać Zwierzowi rytmu. Umięśniony Metys z dredami do pasa tłukł w wielkie kongo tak szybko, że aż rozmywały mu się palce, chudzielec w marynarce, dotąd grający na przechodzonym elektroakustyku, trzymał go teraz jak bas, szarpiąc struny od góry albo klangując rytmicznie. Reszta ulicznych muzyków tłukła o ziemię plastikowymi butelkami

i darła się w chórkach: Born to raise hell, born to raise hell, We know how to do it and we do it real well. Born to raise hell, born to raise hell, Voodoo medicine, cast my spell. Born to raise hell, born to raise hell, Play that guitar just like ringing a bell. Take it or leave it! Śliczna filigranowa blondyneczka z glanami jak postument wyskoczyła przed Ryśka, rozpuściła włosy i zaczęła ekstatycznie wić się, prężyć i wodzić prawą ręką po ciele od piersi po wnętrze ud. Jednocześnie w drugiej dłoni trzymała czapkę skierowaną teraz w stronę gapiów. Robiła to wszystko tak zmysłowo, że nikt nie był w stanie się oprzeć i po chwili czapka pełna monet i banknotów poleciała pod ścianę, a dziewczyna opadła na kolana, by wić się przy nogach Ryśka. Alojz przełknął ślinę. Jeszcze jedna lipsta, co leci na starych chopów, pomyślał. Byle ino miała te łoziemnoście lot, bo zaroz nom sie dobierom do rzici. A tymczasem rockandrollowy ryk jeszcze przybierał na sile, bo Rysiek, wyśpiewawszy drugą zwrotkę, właśnie dotarł do ostatniego, a raczej ostatecznego refrenu. Tego, który sądząc po sile jego głosu, po brzmieniu szarpanych strun, rozpęta zapowiadane piekło. Tego, dla którego, wygląda na to, wszyscy tutaj się urodzili. Born to raise hell, born to raise hell, We know how to do it and we do it real well. Born to raise hell, born to raise hell, Voodoo medicine, cast my spell. Born to raise hell, born to raise hell, Play that guitar just like ringing a bell.

Po gryfie gitary Ryśka przemknęła niebiesko-srebrna błyskawica, a twarz zasapanego, spoconego rockmana wykrzywiła się w szczerym

uśmiechu. – Chcecie więcej!? – ryknął. Zgromadzony tłum złożony z postronnych gapiów: szkolnej wycieczki, starych Niemców w krótkich spodenkach, kilku zakonnic i niezliczonej grupy niedających się jednoznacznie zaklasyfikować spacerowiczów w różnym wieku płci obojga, odpowiedział głośno: – Taaak! I ledwie rozległ się ten krzyk, Rychu urwał w pół akordu, odwrócił się na pięcie i wypiął kabel z gitary. – I widzicie? Tak macie grać, a nie to wasze sranie w banie Majkel Dżekson. Ludzie chcą rocka! Tłum, niczym antyczny chór, który zapomniał kwestii, zawył ekstatycznie. Rychu przerzucił gitarę na pasku na plecy i pomógł wstać dziewczynie. Ta natychmiast zarzuciła mu ręce na szyję, stanęła na palcach i wpiła się w jego wargi. Chciał to skomentować, ale gdy tylko lekko rozchylił usta, język dziewczyny wdarł się do środka z taką gwałtownością, jakby miał zamiar przypuścić szturm na migdałki. Zwierzchowski oddał pocałunek, obejmując dziewczynę w talii. Alojz, widząc to, przedarł się przez tłum i podszedł do chłopaka z dredami. – Te, synek, mom ino nadzieja, że ta dziołszka jest pełnoletnio – powiedział. Chłopak zmierzył górnika wzrokiem i wzruszył ramionami. – Mnie mówiła, że tak, ale kto je tam dzisiaj wie. – No – wtrącił się gitarzysta w kraciastej marynarce. – Wszędzie te hormony wzrostu i pęd do wczesnej inicjacji. Tymczasem dziewczyna odstąpiła od Ryśka i ten, złapawszy oddech, powiedział do zespołu i pozostałych jeszcze gapiów: – Na teraz koniec, ale jakby co, będę grał dzisiaj w Smoczej Siarce. Alojz pokręcił głową. – Tam cza zaproszenia – wyjaśnił. Ale Rychu tylko wzruszył ramionami. – Jeśli będziecie wtedy w Krakowie... usłyszycie! Tłum zareagował oklaskami. Dziewczyna próbowała jeszcze raz

pocałować Ryśka, ale ten pokręcił głową. – Teraz, skarbie, to krew będzie mi potrzebna w palcach, a nie... Hej, stary. Fajny kaptur. Mnich we franciszkańskim habicie i z kapturem na głowie mógł tam stać wcześniej, ale dopiero gdy tłum gapiów się przerzedził, zaczął się naprawdę rzucać w oczy. Teraz, dostrzeżony przez Ryśka, ruszył w jego stronę, wznosząc jednocześnie prawą rękę na wysokość głowy. Rysiek ruchem ręki przesunął za siebie dziewczynę i wystąpił krok do przodu. – Hej, wszystko spoko, ale jak zamierzasz mnie nawracać, to... Nie zdążył dokończyć, bo mężczyzna nagle doskoczył, położył mu rękę na twarzy, palce wskazujący i serdeczny kładąc na oczach. Nacisnął na gałki, wcale nie lekko. – Dziś wieczorem – szepnął. – Dziś wieczorem... przejrzyj. Cofnął rękę, ale nie dość szybko, bo Rychu złapał go za nadgarstek i drugą ręką strącił kaptur. Świadkowie szamotaniny westchnęli z grozą, bo łysa głowa mnicha pokryta była grubymi bliznami po szwach, które ciągnęły się od potylicy po czoło, od ucha po nos i od brody po drugie ucho. Mężczyzna wyglądał jak potwór Frankensteina z filmowej wersji z De Niro, tyle że był jeszcze bardziej szkaradny. Kawałki skóry na jego twarzy nie pasowały do siebie nijak, nawet barwą czy odcieniem. Jeden z nich pokrywał meszek zarostu, drugi był gładki, kobiecy... – Co, do kurwy...? – wychrypiał Rysiek, ale mężczyzna zdołał już mu się wyrwać i naciągając kaptur na głowę, rzucił się przez tłum, rozpychając ludzi rękami. Rychu jeszcze przez chwilę stał bez ruchu, po czym machnął ręką. Odwrócił się i skinął głową na Alojza. – Serio, stary, ten świat jest spierdolony – powiedział wesoło. – Idziemy coś wciągnąć? – Pod warunkiem że godosz ło jedzeniu – odparł górnik. Rysiek zarechotał i znowu objął w pasie drobną blondynkę. – I widzisz, mała. To właśnie miłość. Klepnął dziewczynę w tyłek, aż pisnęła, poprawił pasek gitary i podszedł do grubasa.

– Na razie jedzenie, tłuścioszku. Potem się zobaczy.

Było jej wszystko jedno... no ale przecież nie do końca. Jej postawa, wygląd powinny wszak coś mówić, wyrażać jej emocje, a chyba nic nie robi tego gorzej niż bycie sobą. Nie możesz pokazać obojętności, będąc obojętną, to wymaga manifestu, podkreślenia takiego właśnie stosunku do świata. Podobnie jest z naturalnością. Ona zawsze wymaga najwięcej zachodu. To dlatego znalezienie odpowiednio nijakiej szminki, wyciągającego bladość twarzy podkładu oraz cieni, które nic nie pogrubią, nie upiększą, zajęło Ance Czarneckiej blisko trzy godziny. I kolejną godzinę w łazience. Z małą czarną nałożoną ledwie do połowy – górna część zwisała smętnie niczym pognieciony fartuch – w samym tylko staniku i z włosami przygotowanymi za pomocą wałków pod obojętną, nijaką fryzurę pracowała bez wytchnienia nad właściwym, naturalnym efektem: dziewczyny tak pogrążonej w żałobie, że nie ma czasu myśleć o sobie. Tego by sobie życzył jej... – Nie! – szepnęła i zamachała energicznie dłonią tuż przed twarzą, by odgonić łzy. Nie myśl o niczym, co może teraz zniweczyć cały wysiłek. Skup się na pracy, skup się na tym, by dziś w nocy olśniewać obojętnością. Razić żalem, rozsiewać smutek i marazm. Niech twe czarne, kryjące rajstopy będą symbolem pogodzenia się z ciężkim i okrutnym losem, nagłym bolesnym rozstaniem. Niech połyskuje lycrą memento mori... Jeszcze raz przejechała szminką po ustach, zacisnęła wargi, wydęła w dzióbek, westchnęła. I wtedy właśnie zadzwonił dzwonek do drzwi. Zmarszczyła czoło i zerknęła na komórkę leżącą na szklanej półeczce pod lustrem. Na Tukana było jeszcze za wcześnie, nawet jeśli miałby swoim zwyczajem zjawić się kwadrans przed czasem. Więc kto to może być? Wzruszyła ramionami i wróciła do makijażu, ale po chwili dzwonek rozległ się raz jeszcze, a potem znowu i było już wiadomo, że tajemniczy gość nie odpuści. Anka sapnęła więc głośno, nałożyła górną część sukienki i mocując się z zamkiem na plecach, ruszyła przez

przedpokój. W chwilach takich jak ta żałowała, że nie ma wizjera i sposobem sprawdzenia, kto to, było otworzenie lub niedorzeczne krzyczenie przez drzwi. Anka złapała więc za klamkę, pociągnęła... a potem czasu wystarczyło jej, by westchnąć. Drzwi zatrzasnąć już nie zdążyła. W progu stała kobieta ubrana w kostium klauna. Wyglądała trochę jak karciany joker, w czapce z trzema pomponami i obcisłym, kolorowym, a gdzieniegdzie niemal przezroczystym kostiumie Arlekina, podkreślającym jej naprawdę zgrabną figurę. Miała ładną twarz, choć poznaczoną potrądzikowymi bliznami, bezwzględnie i okrutnie wesołe oczy oraz przerażający uśmiech mówiący: „Mamy cię!”. Gdy tylko przebrana dziewczyna zobaczyła Ankę, błyskawicznie poruszyła się, łapiąc dłonią za szyję gospodyni, a stopę wsuwając w szczelinę między drzwiami a framugą. To właśnie wtedy Anka zdołała westchnąć. Ułamek sekundy później poczuła uderzenie w krtań, potem zrobiło się jej słabo i powoli osunęła się na ziemię. Ostatnią rzeczą, którą dostrzegła, była pochylająca się nad nią... jej własna twarz. Wciąż z tym przerażającym uśmiechem i bezwzględnie, okrutnie wesołymi oczami. Gdy się ocknęła, zdała sobie sprawę, że leży na własnym łóżku, z rękami i nogami skrępowanymi za pomocą bluzek z jej szafy. Związana, w samej bieliźnie, rozmazana i z koszulką zamiast knebla w ustach, wyglądała w odbiciu lustrzanych drzwi szafy jak aktorka porno z jednego z tych filmików udających gwałty albo jak wyjątkowo zaangażowana fanka „Pięćdziesięciu twarzy Greya”. Ale żyła i to było teraz najważniejsze. Żyła, choć nawiedził ją jeden z morderczych mimów, o których trąbił Kraków. Jeden z tych, którzy pewnie wcześniej zabili... Nie teraz, pomyślała. Szarpnęła się raz i drugi, ale bezskutecznie – więzy trzymały mocno. Spróbowała więc stoczyć się z łóżka na podłogę. I w tym momencie usłyszała dzwonek do drzwi. A zaraz potem głos Tukana: – Mam nadzieję, że nie będzie nietaktem, jeśli powiem, że pięknie dziś wyglądasz – rzekł najlepszy przyjaciel jej martwego narzeczonego do kobiety, która najpewniej go zabiła, a teraz nie wiedzieć jakim cudem

wyglądała jak Anka. I najwyraźniej próbowała się pod nią podszywać! O niedoczekanie twoje, zdziro, pomyślała Czarnecka i raz jeszcze szarpnęła więzy, a następnie przetoczyła się w bok. Upadła, boleśnie obijając sobie ramię, ale zupełnie na to nie zważając, odwróciła się na ziemi i zaczęła pełznąć niczym gąsienica. Najpierw broda, potem stopy, biodra w górę, biodra w dół. Jeszcze tylko kawałek i zaraz będzie przy drzwiach, a te – Boże Wszechmogący! – były lekko uchylone, wystarczyło je pchnąć i... Coś dotknęło jej prawie nagich pośladków i mocno docisnęło ją do podłogi. Anka zadrżała nie tylko za sprawą zimna, jakie poczuła w okolicach podbrzusza. Zdała sobie sprawę, że ktoś był z nią w pokoju przez cały czas, choć przecież nikogo nie widziała, nikt nie miał prawa... Ta sama noga, która przed chwilą docisnęła ją do ziemi, teraz odwróciła na plecy i oczom Anki ukazał się mim. Taki typowy, z białą twarzą, koszulką w paski i beretem z antenką. W ręku przebieraniec trzymał ogromny nóż, którym właśnie pogroził dziewczynie. Uśmiech miał niemal identyczny jak jego popierdolona jokeropodobna koleżanka. Tymczasem w przedpokoju Tukan właśnie zauważył, że Anka jest dzisiaj coś małomówna (oczywiście, że małomówna, debilu, ta druga ja nie odezwała się przecież ani słowem!), ale to zrozumiałe, w takich okolicznościach, w tak trudnej sytuacji. – Ale jestem tu, gdybyś mnie potrzebowała – powiedział. I wtedy właśnie przez całą skorupę strachu i bezsilnej wściekłości przebiło się do głowy Anki, dlaczego właściwie Tukan ją dziś zapraszał. Zdjęta obrzydzeniem wzdrygnęła się, a potem mimowolnie uśmiechnęła do mima, w jakiś dziwny, pokręcony sposób wdzięczna, że dzięki niemu nie musiała uczestniczyć w tej obrzydliwej samczej szopce. Mim odpowiedział uśmiechem, takim zwyczajnym, prawie niestrasznym, a potem pochylił się, by ostatni raz sprawdzić więzy, klepnął ją w pośladek i wyszedł z pokoju, a po chwili także z mieszkania, zamykając drzwi na klucz. Anka odetchnęła z ulgą.

Odwiecznym prawem – zwanym przez niektórych prawem Murphy’ego, co było jawną niesprawiedliwością świata i losu wobec człowieka, który wygłosił je po raz pierwszy, a nie miał pieniędzy, by zawrzeć swoje narzekania w książce – pokryty bliznami świadek zniknął bez śladu. Nie pomogły sygnały przez radio, przesłuchania gapiów, nie pomogły wrzaski ani przekleństwa. Co gorsza, miłość Mareckiego i Gibały skończyła się szybciej, niż się zaczęła, i teraz nie było już pierdolenia o miedzianych cymbałach, tylko unikanie wzajemnie swoich spojrzeń i udowadnianie wszystkim wokoło, który to jest bardziej hetero. Drewniak miał ochotę zawlec ich obu na wieżę Mariackiego i zrzucić jednego po drugim. Gdyby tylko miał na to czas... Ale nie miał, zupełnie. Raz, że ludzie nie dawali mu spokoju, nawet teraz, na ulicy, dopytując o zabójstwa i o to, kiedy policja coś z tym wreszcie zrobi. Dwa, że intuicja i gliniarskie przeczucie wciąż pchały go do Smoczej Siarki jako miejsca, na które warto mieć oko i które warto zabezpieczyć na dzisiejszy wieczór, bo to, co oni sami mieli w środku – jedna kamera przy wejściu, dwie, trzy osoby obstawy – było nawet gorsze niż nic. Ale jeśli miał się za to brać, musiał na szybko znaleźć tajniaków zdolnych ukryć się w tłumie zblazowanej, rozwydrzonej pieniędzmi starych młodzieży, zainstalować kamery, nasłuchy i tym podobne. A nade wszystko dostać na tę szopkę tyle zgód i pozwoleń, że aż dziw, iż tym razem nie potrzebował błogosławieństwa kardynała Dziwisza. Kardynał miał zresztą poprzedniego dnia kazanie z myślą przewodnią: „Dodaj, Panie, mądrości, zapału i wlej odwagę w serca naszych policjantów, by czym prędzej ujęli szubrawców siejących terror w naszym cudownym mieście”. Klasyczne, kurwa: „Weźmy się i zróbcie”! Przełożeni też, gdyby teraz odezwał się o zgodę, o jakiekolwiek pozwolenie na urządzenie zasadzki, zaraz by kazali odwołać, zamknąć, zabezpieczyć imprezę. Spłoszyliby ryby lezące – Drewniak był o tym przekonany – prosto w sieć, a potem marudziliby, że nie ma efektu. Ta impreza dzisiaj była dla komisarza istnym palcem z nieba. Za który jednak nie mógł w żaden sposób chwycić.

A gdyby to jakoś obejść, pomyślał nagle. Coś wykombinować, żeby... Tak, to jest myśl! Złapał za krótkofalówkę. – Wałkoń! – zawołał tak głośno, że mógłby obejść się bez radia, ponieważ stał pod pomnikiem Mickiewicza i miał podwładnego w zasięgu wzroku. – Kto tam jest na plakacie dzisiaj, hę? Jaki zespół? Zaszumiało, a zaraz potem rozległ się głos aspiranta: – Jakiś stary dziad w skórzanej kurtce, komisarzu. Nie znam go i nie sądzę, żeby był jakoś specjalnie dobry, bo w takim wieku jak ktoś jeszcze nie jest znany... – Czy ja się ciebie, kurwa, Wałkoń, pytam o to, co ty sądzisz, pierdolony muzyczny ekspercie?! – wydarł się jeszcze głośniej Drewniak. Zaraz jednak spuścił z tonu i wyszeptał ciche „przepraszam” w kierunku wycieczki staruszków w niebieskich chustach prowadzonej przez starą, dziarską zakonnicę w stronę Sukiennic. – Nazwisko z plakatu mi podaj. Albo lepiej dorwij tam jakiś internet i mi go znajdź – menadżera, agencję, cokolwiek. Potrzebny mi kontakt do gościa. Natychmiast, jeśli łas... Przerwał, zmrużył oczy i przyłożył otwartą dłoń do czoła niczym majtek na orlim gnieździe. Nacisnął przycisk radia. – Wałkoń, mówisz, że jak wygląda ten muzyk? – No dziad taki pomarszczony, komisarzu – zaszumiało w radiu. – Siwy, krótkie włosy, skórzana kurtka, dżinsy, gitara. – To już nie szukaj – mruknął Drewniak. Wrzucił radio do kieszeni znoszonej marynarki i ruszył w stronę odnowionej kamieniczki stojącej wolno między kościołem Mariackim a ścianą budynków o elewacjach barwnych i pstrokatych jak parada równości. Ową dwupiętrową kamieniczkę z wysokim parterem podzielono równo na pół i oddano we władzę bożkom popu i powszechnej konsumpcji – połowę zajmował bowiem Empik, drugą natomiast niedawno otwarta filia znanej na świecie restauracji Hard Rock Cafe, której myślą przewodnią mogłoby być: „Nasze hamburgery są może i drogie, ale za to zjesz je pod gitarą Jimmy’ego Page’a, słuchając Eddiego Van Halena”. No, chyba że miałeś pecha i trafił ci się stolik pod

trykotem Krawczyka i złotą płytą Kory, gdzie pewnie nawet na wskroś amerykańska buła z wołowiną w oceanie frytek smakowała tekturą Peerelu. Drewniak uśmiechnął się pod nosem, zdając sobie sprawę, że miał się kiedyś do tego Hard Rocka wybrać, wszak lubił nawet posłuchać rock and rolla, nadal miał gdzieś parę płyt, ale jakoś nigdy go tam nie zaniosło. Ciągle tylko praca i praca. I kiedy już w zasadzie odpuścił, ta sama praca skierowała go właśnie do tego lokalu. W ślad za starym dziadygą w skórzanej kurtce i z gitarą oraz jego wielkim jak zawodnik sumo kompanem w różowej koszuli. Pchnął drzwi i na moment przystanął, pozwalając, by owionął go chłód klimatyzowanego powietrza. Rozejrzał się. Nie tak wyobrażał sobie to wnętrze, jego wizja rocka daleka była od przeszklonych stolików i biało-różowych ścian, ale muzyka z głośników leciała prawidłowa, a dziewczyny w czarnych koszulkach i spodenkach ledwie kryjących pośladki były wystarczająco urocze, by powstrzymać jęk rozczarowania. Przeliczył więc szybko w myślach zawartość portfela i podążył na piętro za rockmanem i grubasem.

– Weź ściong ta jakla, hica przeca tu jak chuj – powiedział Alojz, zwalając się na krzesło. Rysiek prychnął pogardliwie, ale ostatecznie zdjął ramoneskę i powiesił ją na oparciu krzesła, przy którym postawił gitarę. Z niesmakiem rozejrzał się po lokalu. – Cholera – mruknął – to miejsce nie mogłoby być bardziej pedalskie, nawet gdyby Elton John ubrany tylko w kraciasty fartuszek serwował tu marynowaną kiełbaskę George’a Michaela. Alojz machnął ręką. – Skończ fanzolić, ino siadej. Dudniom ci gitary w kolumnach? Słyszysz rocka? To nie marudź. – Sex Pistols to punk – odparł Rysiek, ale usiadł i sięgnął po menu. I w tym momencie podszedł do nich jakiś facet. Miał na oko z czterdziestkę, pobrużdżoną, zmęczoną twarz ze szczęką i policzkami

porośniętymi ciemną szczeciną zarostu. Ubrany był w starą sztruksową marynarkę nałożoną na koszulę barwy buro-nijakiej, do kompletu proste dżinsy i znoszone mokasyny. Z kieszeni wystawała mu antenka krótkofalówki. – Panowie pozwolą, że się przysiądę. Wypowiedział to tak, że żadną miarą nie zabrzmiało jak pytanie. Mimo to Rysiek pokręcił głową. – Sorry, stary, nie postawimy ci obiadu. – Jestem z policji – powiedział tamten, ale Rysiek pozostał nieugięty. – Tym bardziej – odparł. – Dość was już wspieram mandatami. O, tam masz wolne. Policjant jednak ani myślał ustąpić. Usiadł na wolnym krześle, sięgnął jedną ręką po menu, drugą po portfel, który położył tak, by widoczna była policyjna legitymacja. – Niestety tak się składa, że potrzebuję panów pomocy – stwierdził. – Bo nie pomyliłem się, prawda? To pan gra dzisiaj w Smoczej Siarce? – A co się stało? – wtrącił się Alojz, marszcząc czoło. – Coś z tym koncertem niy tak? – Na razie wszystko jest w porządku – odpowiedział policjant, kartkując menu. – Ale słyszeliście panowie, co się tu ostatnio dzieje, prawda? Mam powody przypuszczać... A przy okazji, Drewniak jestem. – Widać – mruknął Rysiek. Policjant zmierzył muzyka wzrokiem, po czym dodał dobitnie: – Komisarz. – Tego już nie widać. – Rysiek sięgnął do kubełka po wykałaczkę i wsunął ją między zęby, ale tak nieudolnie, że zranił się w dziąsło. Zaklął szpetnie. – No dobra, panie komisarz, mów pan, czego chcesz, i bądź pan łaskaw pospierdalać, coby obywatele mogli zjeść w spokoju za ciężko zapracowane pieniądze. Na te słowa Alojz mało się nie zakrztusił śliną. Uderzył się jednak pięścią w pierś, chrząknął głośno i jakoś przeszło. Drewniak nie przestawał się wpatrywać w Ryśka, zupełnie jakby testował na nim jedną z technik przesłuchań. Pokaż, że masz więcej

czasu niż ten, z którym rozmawiasz. Że tobie nigdzie się nie śpieszy i to on powinien odezwać się pierwszy. Ciężko było jednak dokonać tej sztuczki, gdy sytuacja miała się odwrotnie. – Podejrzewam, że przestępca terroryzujący ostatnio miasto zjawi się na pana koncercie – powiedział w końcu komisarz. Nabrał powietrza, by dokończyć myśl i podkręcić jeszcze suspens zbudowany poprzednim zdaniem, ale w tym właśnie momencie zjawiła się drobniutka, wytatuowana po szyję kelnerka, by przyjąć ich zamówienia. Rysiek zapytał ją, o której kończy. Zmierzyła go wzrokiem. – Może pan nie dożyć – stwierdziła, mlaskając gumą. – Tak czy owak sztywny, mała, więc co za różnica? Skrzywiła się i odwróciła na pięcie, a Rysiek parsknął śmiechem i stwierdził, że muszą jej dać solidny napiwek. Drewniak natychmiast wydobył z ciasnej kieszonki portfela wymiętoloną stówę, rozprostował i rzucił na stolik. Rysiek podniósł banknot, obejrzał z każdej strony i wyszczerzył się do Alojza. – O, widzę, że komisarzowi bardzo na nas zależy, grubasku. Dobra – zwrócił się do policjanta – więc co możemy dla ciebie zrobić? Zaznaczam, że nie biorę w tyłek i nie całuję w usta. Kolega odwrotnie. – Potrzebuję... – zaczął Drewniak, ale Zwierzchowski przerwał mu gestem uniesionej dłoni. – To część dla palących? – zapytał. – Bo chyba muszę. – Ja – westchnął Alojz. – Tu możesz sie zakurzić. – Świetnie. Rysiek sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej woreczek ze skrętem grubym jak palec. Przez chwilę obracał go w palcach, po czym przeniósł wzrok na policjanta. – Nic pan nie powie, komisarzu Drewniak? – Richard! Komisarz położył Alojzowi rękę na ramieniu i pokręcił głową. Następnie sięgnął po skręta, włożył go do ust i pochyliwszy się, odpalił od malutkiej świeczki stojącej nie wiedzieć czemu na środku stołu. – Zabiłeś marynarza – stwierdził Rychu. Komisarz skinął głową. Zaciągnął się i przez chwilę trzymał dym

w płucach, zanim wypuścił go kłębem gęstej, szarej chmury. Rozejrzał się dookoła i zauważył, że wszyscy siedzący przy stolikach wokoło patrzą na nich z niedowierzaniem i... zazdrością. Drewniak już dawno zdał sobie sprawę, że jeśli chodzi o trawę, ludzie są jak rekiny wobec krwi. Wyczują z kilometra. Uśmiechnął się smutno. – To teraz, zanim do końca zostanę złym porucznikiem i zabiję też rockmana i jego kumpla, może mnie wreszcie wysłuchasz, co? – zapytał. Rysiek skubnął się parę razy w pomarszczony policzek. Zerknął na speszonego, milczącego Alojza, na ekran, gdzie akurat Slash przygrywał Mylesowi Kennedy’emu do „Anastasii”, a potem znowu na komisarza. Widać było, że świetnie się bawi. – Jeszcze tylko ostatnie pytanie. Jaki jest twój ulubiony... – Creedence Clearwater Revival i The Band. – Drewniak podał skręta przez stół. – O to chciałeś zapytać, prawda? – Chodziło mi o krem do rąk, ale uznaję odpowiedź. Rysiek sprawnie obrócił jointa w palcach, zaciągnął się i wypuścił dym przez zaciśnięte zęby. Następnie pstryknięciem wytrząsnął żar i położył niedopałek na stuzłotowym banknocie. – Więc jak możemy się przysłużyć szanownej policji, panie komisarzu?

To było ryzykowne i Benford wiedział o tym dobrze, ale nie było czasu na przygotowania czy dokładniejsze plany. I tak miał szczęście, że łatwo poszło mu z adresem. Teraz czas naglił, więc trzeba było spróbować i liczyć na więcej farta. Szczęśliwie zamek w drzwiach mieszkania mimów nie był specjalnie skomplikowany, a sąsiadom mijającym Benforda na schodach wystarczyło uprzejme „dzień dobry”, by uśpić podejrzenia. W końcu ktoś, kto jest tak miły, nie może być przestępcą, prawda? Tak jak się spodziewał, mieszkanie było puste. Wszedł do środka, przeszedł przez ciemny korytarz, minął kuchnię po lewej i otworzył pierwsze drzwi do pokoju. Ciasna, podłużna klitka ledwie mieszcząca łóżko i meblowy segment zakończony biurkiem, pod którym stał

komputer. Na ścianie plakat z „Pulp Fiction”, na półce kolekcja filmowych hitów z gazet i niemal skompletowany „Przystanek Alaska” – brakowało może ze czterech płyt. Benjamin dostrzegł leżące na łóżku przybory do makijażu, a w kącie brudne ciuchy, ale nie przyglądał im się uważniej – jego czas był jak ostatni żeton w kasynie. Opcji mnóstwo, ale tylko jedna szansa na wygraną. I to zdecydowanie nie był jego pokój szczęścia. Podobnie zresztą jak następny, oznaczony już z zewnątrz plakatem Sabatonu i znaczkiem „Wchodzisz w strefę Radka”. Benjamin nie do końca wiedział, co to znaczy i na ile jest to żart, ale zdecydował się nie wchodzić w nic Radkowego. Zamiast tego wśliznął się do pokoju naprzeciwko. Od razu skierował swoje kroki do biurka i leżącego na nim laptopa. Zabawny fakt odnośnie dziewcząt, pomyślał Benford, który nie miał w tym temacie za dużo do powiedzenia i właśnie dlatego nawet we własnej głowie wypowiadał się tonem eksperta: choćby nie wiem jak śmierdziało w innych pokojach, u nich zawsze pachnie ładnie i świeżo, a łóżko, nawet niezasłane, wygląda jak artystyczny nieład. Zabawny fakt numer dwa: jeżeli masz do wyboru trzy komputery w domu i tylko jeden z nich należy do kobiety, możesz stawiać dolary przeciwko orzechom, że ten ostatni nie będzie miał hasła. Cóż, może to dlatego, że historie przeglądarek w komputerach dziewczyn zawierają mniej wstydliwych epizodów. Jakiś szmer dobiegł od strony drzwi wejściowych i Benford natychmiast rozejrzał się za potencjalną kryjówką. Szczęśliwie szmer zaraz ucichł i nie była ona potrzebna, bo musiałoby się skończyć tak tanią kliszą, jak szafa czy przestrzeń pod łóżkiem. Pokój dziewczyny – Marty, przypomniał sobie – nie pozostawiał dużego pola do popisu w tej kwestii. – Dobra, dość marudzenia. Bierz się do roboty, Ben – mruknął do siebie. Usiadł przy komputerze i włączył urządzenie. Tak jak się spodziewał, system załadował się bez proszenia o hasło. Podobnie jak Facebook, gdzie należało tylko szybko wyłączyć czat, by nikt z garstki znajomych nie zorientował się, że ktoś jest online na profilu. Następnie

Benjamin kliknął w kwadratowy dymek wiadomości prywatnych. I zamarł. Najdłuższa prowadzona przez dziewczynę korespondencja były to rozmowy z... nikim. Osoba, która odpowiadała dziewczynie – albo całej trójce, bo wiele z tych konwersacji miało charakter minikonferencji – nie miała ani zdjęcia, ani prawdziwej nazwy profilu, jeśli nie liczyć dwóch literek: F i B. Więcej, owa nazwa nie była odnośnikiem, nie pozwalała przenieść się do profilu rozmówcy, sprawdzić, ilu ma znajomych, jakie zdjęcia, gdzie był na wakacjach. To był... profil widmo! Pobieżna lektura potwierdziła jedynie to, co Benjamin wywnioskował już ze wcześniejszych, publicznych wpisów: Marta, Radek i ten trzeci, Konrad, żalili się na to, że niektórym wszystko przychodzi łatwo, że mają wszystko i nie muszą stać na ulicy jak durnie, wdzięcząc się o każdą złotówkę jak jakieś kurwy, żebracy w cudacznych strojach. „Niektórym – pisała Marta w jednej z rozmów – wydaje się, że jak z małego miasta, jak z domu prostych rolników, to zaraz rozłoży nogi za kieckę i wejście do klubu z selekcją”. A FB prowokował. Pytał, czy aby rzeczywiście tak nie jest, czy ci bogaci z domu albo cwani dorobkiewicze i kombinatorzy nie mają racji, myśląc, że świat ułożony jest pod nich, a takie jak ona są po to, by zrobić im dobrze gdy trzeba, podczas gdy jej ubodzy koledzy napiszą takiemu pracę z historii filozofii. I tym oczywiście jeszcze bardziej podkręcał dziewczynę, podkręcał całą trójkę, by wreszcie zapytać, czy chcą coś z tym zrobić. Na pytanie: „Jak?”, odpowiadał zawsze: „Wiesz jak. Teraz już możesz. Za wielką mocą idą wielkie możliwości. Teraz wolno wam wszystko”. I tak w kółko, podkręcanie, psychologiczne sztuczki, triki i zachęty. A potem jakieś detale i szczegóły o ofiarach, zdjęcia, ciekawostki, pragnienia... Rany, pomyślał Benford. Tu jest wszystko. Teraz tylko oddać to policji i... – Nie – powiedział na głos, zupełnie zapominając, gdzie jest i co tu robi. – Jeśli to oddam, mój bohater nigdy się nie narodzi. A teraz, gdy już wiem to wszystko...

Masz przewagę? – zadrwił głos w jego głowie. Na pewno? Przecież wciąż nie wiesz, jak oni to robią, jak udaje im się dokonywać tych wszystkich zbrodni niemal na oczach wszystkich, w publicznych miejscach. W zasadzie nie wiesz nic oprócz tego, że... Benjamin poskubał się w brodę, zmarszczył czoło, po czym pokręcił kółkiem myszki, sięgając wstecz do archiwum rozmów. Zgodnie z jego podejrzeniami konwersacje z FB zaczęły się wkrótce po rzekomym postrzeleniu mimów na Rynku. Pierwsze wpisy pojawiły się jeszcze ze szpitala, mówiły o tym, jak dziwnie czuje się cała trójka, a nade wszystko, jak dziwnie zachowują się ludzie wokoło: pielęgniarki mylące Martę z kimś zupełnie innym i krzyczące, że pomyliła łóżka czy nawet pokoje, ludzie niezauważający zupełnie Radka. Wreszcie szyba, która się roztrzaskała w sali, gdy tylko Konrad próbował strzałem z palca zestrzelić oślepiające go słońce. „Za wielką mocą idą wielkie możliwości” – napisał FB, a brzmiało to tak, jakby kpił z motta kierującego życiem Spidermana. „Teraz wolno wam wszystko”. – ...bo macie supermoce – wyszeptał podekscytowany Benford. – Zupełnie jak Zwierzchowski, was też trafiło coś z nieba i teraz jesteście superzłoczyńcami. Niczym generał Zod i jego towarzysze! Siedział tak przez chwilę, dysząc szczeniackim podnieceniem, i dopiero po chwili zorientował się, że ikonka z chmurkami jest podświetlona. Ktoś przysłał wiadomość. Benjamin odruchowo zerknął na listę komunikatów i dostrzegł, że nadawcą jest FB. „My się chyba nie znamy, prawda?” – O szlag! – wyrwało się Benfordowi i szybko rozejrzał się za kamerą. Ta najbardziej oczywista, w obudowie komputera, była zaklejona taśmą, ale musiała być jeszcze jakaś inna, gdzieś... Następna wiadomość. „Nie, mój drogi, żadnych kamer. Tylko ja, ty i...” Benjamin zdał sobie sprawę, co się dzieje, i natychmiast zamknął oczy. Tysiące przeczytanych komiksów i ślepa wiara w to, że istnieją gdzieś herosi, nie poszły na marne. Czytanie w myślach?! A masz! Eight, sir; seven, sir; Six, sir; five, sir;

Four, sir; three, sir; Two, sir; one! Stara rymowanka z „Człowieka do przeróbki”, idealna na telepatów, earworm doskonały. Benjamin wiedział, że czytanie takich ilości fantastyki kiedyś się przyda. Tenser, said the Tensor. Tenser, said the Tensor. Tension, apprehension, And dissension have begun. „Nie musisz być tak nieprzystępny :) Ja też szukam przyjaciela w sieci i też mam 12 lat”. Eight, sir; seven, sir; Six, sir; five, sir...

Benjamin spróbował wykasować wypowiedzi nieznajomego, ale te błyskawicznie powracały, wzbogacone o emotikonkę uśmiechu lub jęzorka albo pytanie: „Dlaczego to robisz, Dave?”. Four, sir; three, sir; Two, sir; one! Four, sir; three, sir; Two, sir; one!

W końcu Benjamin wyłączył najpierw Facebook, potem komputer. Trudno, jak wszystko dobrze pójdzie, a przeczucie go nie myliło, dziewczyna nie zdąży już zajrzeć do komputera przed złapaniem. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, powtórzył głos w jego głowie, nie bacząc na telepatyczne zagrożenia. Jeśli stary, przećpany bohater amator, który nie jest nawet świadom swojej roli, pokona trójkę superzłoczyńców zaprawionych już w boju co najmniej kilkoma

ofiarami. – Wiesz co, głosie? – mruknął pod nosem Benjamin. – Eight, sir; seven, sir; Six, sir; five, sir...

To nieprawda, myślał Łukasz Konieczny, właściciel Smoczej Siarki, że gdy masz wystarczająco dużo pieniędzy, nie musisz się już starać o kobietę. Po prostu zmieniają się nieco zasady gry. Twoim przesłaniem przestaje już być: „Jestem bystry jak strumień, twardy jak skała i każdego dnia na siłce słucham audiobooków z interpretacjami Rilkego. Dam ci więc wszystko, czego zapragniesz, od pieszczot ulotnych niczym morska bryza w upalny dzień po klapsa w opiętą lateksem dupę”. Nie, teraz grasz inaczej, a zasada brzmi: „Jak powiedzieć, ile masz na koncie, by nie zostawiać niedomówień, ale też wprost nie nazwać jej dziwką”. Wbrew pozorom, to drugie wcale nie jest łatwiejsze. Ot, na przykład pani Marzena, urocza blondynka zawiadująca firmą cateringową, seksowna jak bielizna z Triumpha i o nogach wprost idealnych do owijania się wokół męskich bioder. O jej guście z pewnością nie można było powiedzieć „tani”, więc ewidentnie lubiła pieniądze. No a ile może zarabiać taka menadżerka? I nawet jeśli miała teraz jakiegoś faceta, to z pewnością nic stałego – na palcu ani obrączki, ani pierścionka – a w dodatku, wnioskując z mowy ciała, nic satysfakcjonującego. Konieczny znał się na tym jak nikt – nie było w Krakowie ani jednego kursu NLP, seksualnej dedukcji czy podrywu, którego by nie zaliczył. I fakt, że do tej pory nie przełożyło się to na żadne inne zaliczenia, nie miał tu kompletnie nic do rzeczy. – No dobra, stary – mruknął wreszcie do siebie, biorąc głęboki oddech. – W wóz ją i przewóz. Ruszył przez przestronną salę, na moment zachodząc drogę komuś z ekipy technicznej i omal nie potykając się o zwój kabli. Jego celem była kształtna pupa pani Marzeny. Pupa, na której... – Pan Łukasz?

Konieczny zaklął pod nosem i niechętnie odwrócił wzrok, by skupić go na mężczyźnie wyglądającym w swej różowej koszuli jak jedna z trzech bajkowych świnek. Obok niego stały ubrane w skórzaną kurtkę zmumifikowane zwłoki i... komisarz Drewniak? Już otwierał usta, by skomentować obecność policjanta, gdy pan Świnka wyciągnął rękę. – Meller jestem – przedstawił się. – Godali my bez telefon. A to je Ryszard Zwierzchowski, naszo gwiozda. – Tja, gwiazda – mruknął gospodarz. Zmierzył Ryśka wzrokiem. Siwy łeb, pomarszczona twarz, skórzana kurtka, a na niej ten wielki znaczek, żółty z czarnymi literami. Konieczny przeczytał i skrzywił się z niesmakiem, co oczywiście rozbawiło Ryśka. – Spokojnie, Luke. Nie jestem twoim ojcem... raczej – powiedział, przekładając gitarę do drugiej ręki. – Choć jakbyś miał gdzieś na podorędziu gorącą fotkę mamusi... – Richard – bez przekonania mruknął Alojz – niy poszołbyś może porozstawiać tych klamotów abo co? Nastroić ta gitara i co tam musisz? – Muszę to się odlać – stwierdził Rysiek, ale minął zebranych i ruszył w stronę podestu ustawionego w kącie sali. Konieczny popatrzył za nim, po czym przeniósł wzrok na komisarza. – A pan... – zaczął, po czym chrząknął i spróbował jeszcze raz. – A panu komisarzowi trzeba czegoś jeszcze? Bo mam wrażenie, że dałem już wszystko, o co pan... ekhem... prosił. Drewniak otworzył usta, ale uprzedził go Alojz. – Pon Drewniok jest łod nos – powiedział. – Łon i jego koledzy to naszo ekipa techniczno. – Ale, ale przecież... Konieczny zamrugał i wyraźnie się speszył, szukając właściwych argumentów. Obejrzał się nawet odruchowo, szukając natchnienia w opiętych czernią krągłościach pani Marzeny, ale ta jak na złość zniknęła za filarem. – Czy policja tak może w ogóle? – Robimy to nieodpłatnie – wyjaśnił Drewniak. – A poza tym...

– Komisarzu... szszszsz... komisarzu – rozległo się z kieszeni marynarki Drewniaka. Uśmiechnął się przepraszająco i czym prędzej wyciągnął krótkofalówkę. – Co jest, Gibała? – zapytał. – On tu znowu jest, ten łysy świadek z bliznami –odparł policjant. – Pytał, czy przyszedł już ten cały muzyk, a potem... – Zatrzymałeś? – Nie, komisarzu, bo on... Drewniak westchnął, wyłączył radio i wsadził je do kieszeni. – Na czym to ja? A tak, właśnie – przypomniał sobie. – Imprezy obstawiamy, ja i koledzy znaczy, w czasie wolnym. Takie, rozumie pan, hobby. Gdzieś za ich plecami rozległy się pierwsze dźwięki gitary. Parę sprawdzających riffów, kilka przebieżek po gryfie, jedno i drugie przerywane dźwiękami strojenia. Nic konkretnego, ale skutecznie rozproszyło Koniecznego, któremu stanowczo za dużo było tego wszystkiego. – Mówi pan, hobby – powtórzył w końcu za Drewniakiem. – I nie ma to nic wspólnego z zabezpieczaniem lokalu przed ewentualnymi zamachowcami, o których mówił pan wcześniej? Nic z wchodzeniem w paradę mojej ochronie? – Ależ skąd! – udanie obruszył się komisarz. – To byłoby przecież wbrew przepisom! – No, dokładnie – zgodził się Konieczny. – I dlatego właśnie... Z głośników poleciały delikatne gitarowe dźwięki w molowej tonacji, a zaraz potem rozległ się schrypiały głos Zwierzchowskiego: – Dla tej cudownej blond istoty o boskich kształtach wpisanych w czerń. Och, proszę cię, piękna, Talk to me softly... Jego słowa gładko przeszły w cichy, schrypnięty wokal, a dźwięki gitary płynnie poniosły balladę. There’s something in your eyes. Don’t hang your head in sorrow And please don’t cry. I know how you feel inside,

I’ve been there before. Somethin’s changin’ inside you And don’t you know...

Konieczny nerwowo rozejrzał się za panią Marzeną. Jak się obawiał, jak podświadomie przeczuwał, dała się złapać. Stała uśmiechnięta i wpatrzona w to stare próchno z gitarą, jedna noga lekko wysunięta, ręka niedbale na biodrze, niczym modelka na końcu podestu, tuż przed odwróceniem się i powrotem za kulisy. Dziewczyno, chciał zawołać, ten facet to mumia, w dodatku jak nic spłukana. Popatrz na niego! Przyjrzyj mu się tylko! Ale tu nie chodziło o wygląd, tylko o głos, a ten miał w sobie coś rzeczywiście klimatycznego, urzekającego... Don’t you cry tonight, I still love you baby. Don’t you cry tonight. Don’t you cry tonight, There’s a heaven above you baby And don’t you cry tonight.

To, jak mimo chrypki nadal pozostawał mocno w dźwięku, jak wibrował delikatnie, dotykał cię w miejscach, gdzie... – Dość! – zawołał Konieczny mocniej i bardziej stanowczo, niż początkowo zamierzał. No ale skoro powiedziało się „a”... – Czas na próbę będzie, jak skończą już techniczni i catering. Pan, komisarzu... niech pan robi, co chce, ale proszę pamiętać, że w razie czego zawsze mogę wnieść skargę. A pani, pani Marzenko... Zapraszam do mojego biura, bo jest jeszcze parę formalności. Ruszył energicznym krokiem w stronę kobiety i pewnym, nieznoszącym sprzeciwu gestem ujął ją pod ramię, po czym razem ruszyli w stronę zaplecza. Rysiek odprowadził ich pełnym rozbawienia wzrokiem i riffami z „You shook me all night long”. Alojz podrapał się po brzuchu.

– Gibko to poszło, panie komisarzu – stwierdził. – Teroz to już chyba momy z górki. – Raczej ze stołka – mruknął w odpowiedzi Drewniak. No ale podjął już decyzję, a co się stało, to się raczej nie odstanie. Westchnął i powolnym krokiem poczłapał w stronę stolika z przysmakami.

Tukan zwany też Stukanem odczuwał właśnie to, co zwykło się nazywać „odbiorem mieszanych sygnałów”. Wysyłała je oczywiście Anka. Z jednej strony nie odezwała się do niego ani słowem, od kiedy przyszedł, żadnego „dzień dobry” czy „bierz mnie na stole”, tylko skinienie głową, doprawione smutnym uśmiechem, a potem już tylko lekko zwieszona głowa i cisza, nieważne, na co kierowałby temat. Z drugiej jednak strony, gdy już w taksówce położył dłoń na jej dłoni, a potem, niby przypadkiem, przesunął rękę na jej udo, nie zaoponowała. Wręcz przeciwnie, oparła głowę na jego ramieniu, dając tym samym swoje ciche przyzwolenie. Gdyby był pewien, że to naprawdę to, że naprawdę się zgadza, by razem przeżywali żal w bliskości przedzielonej jedynie cienką warstwą gumy, nie potrzebowałby jej gadania. Przeciwnie nawet, uznałby to za dar losu. Ale też kto jest na tyle głupi, by zachowanie kobiety interpretować na podstawie jej gestów? Na pewno nie taki weteran jak on. Dlatego mimo podniecenia, jakiego dostarczało mu delikatne gładzenie jej uda koniuszkami palców, mimo ucisku w spodniach, Tukan nie podjął żadnego kroku ani na schodach, ani w taksówce. Będzie, co ma być, jak zawsze. Zresztą z jakiegoś powodu nadal był dobrej myśli. Samochód, zgodnie ze wskazówkami, zatrzymał się przy Brackiej i Tukan podał kierowcy zapłatę z sowitym napiwkiem. Następnie wyskoczył z samochodu i obiegł go, by szarmanckim gestem otworzyć Ance. Ta znowu uśmiechnęła się smutno, ale tym razem nie uciekła od razu spojrzeniem, tylko przez chwilę przyglądała się chłopakowi z...

zaciekawieniem? Przez krótki moment Tukan miał wrażenie, że to nawet złość, choć żaden mięsień na twarzy dziewczyny się nie poruszył, były tylko te oczy, to spojrzenie. Potrząsnął głową i podsunął dziewczynie ramię. Podjęła je nieco apatycznie i ruszyli spacerkiem przez Rynek w stronę Smoczej Siarki. Już z daleka dało się tam zauważyć poruszenie. Postaw w publicznym miejscu pełnym turystów dwóch ochraniarzy i ozdobną bramkę, a potem wpuszczaj gości tylko za zaproszeniami i masz gwarantowane zainteresowanie. Wszyscy ci ludzie w sandałach na skarpety, w hawajskich koszulach rozpiętych po pępek i z aparatami dyndającymi na baloniastych brzuchach, wszystkie podstarzałe, pomarszczone Niemki o grdykach i nosach przywodzących na myśl sępy, ale w letnich sukienkach do pół uda, bo przecież „jesteś tak młody, jak się czujesz” – zrób przy krakowskim Rynku klub z selekcją i nagle masz ich uwagę. Jeśli dodasz do tego jeszcze klientelę – barwną studencką brać w marynarkach wartych średnią krajową narzuconych na T-shirty z drugiego obiegu, dziewczyny w zwiewnych bluzeczkach utkanych z mgły i jedwabiu obwieszone wisiorkami z zasuszonych kwiatów, ciastek pociągniętych lakierem czy wielobarwnych zębatek – wówczas nie musisz się obawiać także o zainteresowanie młodych. Wszyscy ci zwyczajni – punki, hipisi czy po prostu brudni bez ideologii, uczestnicy szkolnych wycieczek, weekendowi goście i stali mieszkańcy, których nuda zawiała na Rynek – będą się gapić, komentować, kpić, ale na pewno nie pozostaną obojętni. A następnego dnia, gdy zniknie ochrona i bramka, przyjdą zobaczyć, co takiego kryje się za twoimi drzwiami. Nawet jeśli to butelkowany żywiec za dziewięć piątka. Tukan wiedział, jak to działa, zdawał sobie sprawę z tego, gdzie i kim jest, nie był wszak głupi jak większość jego kolegów i koleżanek. Dopóki jednak los sadzał go po prawicy fortuny i w miarę na bieżąco dostarczał laski łapiące się na ten lep, ani myślał rezygnować. Raz jeszcze zerknął na Ankę, dyskretnie poprawił spodnie w kroczu i sięgnął do marynarki po zaproszenie. – Ma tam być jakiś muzyk – powiedział. – Jeśli chciałabyś, żeby

zagrał coś konkretnego, jakąś... no wiesz... waszą piosenkę, to myślę, że da się załatwić. Wzruszyła ramionami, ale przynajmniej odwróciła głowę i znowu na niego spojrzała. Tym razem nie dostrzegł w jej oczach ani zaciekawienia, ani gniewu, więc tym bardziej umocnił się w przekonaniu, że wcześniej musiało mu się po prostu zdawać. – Masz rację – powiedział, stając na końcu krótkiej kolejki. – Wyjdzie w praniu, nie ma co teraz planować. Nie jest ci zimno? Pokręciła głową, ale on i tak zdjął marynarkę i położył na jej ramionach. Gdzieś z przodu jakiś dzieciak, na oko szesnasto-, może siedemnastoletni, dyskutował zawzięcie z ochraniarzem, domagając się, by ten go wpuścił. Jednocześnie próbował się bezskutecznie połączyć z właścicielem lokalu. W innej sytuacji taki zator nielicho by Tukana wkurwił. Zaraz podszedłby do gnojka powodującego opóźnienie, sprzedał mu lutę i kazał się wynosić. Dzisiejszy wieczór jednak zupełnie nie sprzyjał nerwom. Bo nie miały znaczenia ani mieszane sygnały Anki, ani gapie komentujący wokoło „burżujów”, „hipsterów” czy wręcz „te nowobogackie pizdy”. Nie miał znaczenia gnojek na początku kolejki. W taki wieczór jak ten, gdy Kraków zanurzał się powoli w pocztówkowej sepii, gdy gwar stawał się natchnieniem dla poetów, a przyszłość pachniała solidnym hotelowym rżnięciem, Tukan po prostu cieszył się, że było go stać na bycie takim nieczułym gnojem. Raz jeszcze uśmiechnął się do Anki, a ona odpowiedziała uśmiechem.

Rysiek nie wyglądał na specjalnie przejętego zbliżającym się koncertem. Siedział rozwalony na fotelu w gabinecie Koniecznego, z nogami na niskiej ławie, gitarą na kolanach, i brzdąkał coś cicho. Alojz wręcz przeciwnie, nie był w stanie usiedzieć w miejscu. Krążył więc od bladego biurka rodem z Ikei do drzwi, gdzie zerkał przez szczelinę na główną salę, szeptał coś pod nosem, a potem do barku po kieliszek, z którego ostatecznie rezygnował machnięciem ręki. I znowu

do biurka. Po trzeciej takiej rundce kompana Rysiek zaczął się zastanawiać, kiedy w podłodze pojawią się koleiny. – Siadłbyś na dupie, rozpraszasz mnie – mruknął. – Będzie czas, zawołają, wyjdę, zagram i będzie dobrze. – Ja, ja – odparł Alojz. Opadł na obrotowe krzesło. Zaraz jednak znowu wstał i ruszył na swój rutynowy obchód. – Alojz, kurwa, idź się przejdź! Górnik zamierzał właśnie odpowiedzieć, kiedy nagle dostrzegł coś w szczelinie i pokiwał głową. – Mosz recht. To chyba dobry pomysł – stwierdził i wyszedł. W głównej sali robiło się powoli ciasno od kolorowych studentów, ale różowa góra nie miała żadnego problemu z przedostaniem się przez ten ocean hipsterstwa i dotarciem do celu na drugim końcu sali, niemal przy samym wejściu. Stojący tam Benjamin skinął mu lekko głową. – Już żech myśloł, że cie niy bydzie – stwierdził górnik. – Małe kłopoty przy wejściu – wyjaśnił chłopak. – A wcześniej kilka teorii do uzupełnienia, faktów do sprawdzenia. Jak się ma nasz bohater? – Ścioprany, ściulany i chyba gotowy. – Alojz wzruszył ramionami. – Niy mom pojyncio tak właściwie, nigdy żech niy widział go przed koncertem, niy znomy sie aż tak dugo. – No ale coś zagra, nie? Alojz spojrzał na chłopaka pełnym politowania spojrzeniem. – Synek, tyn chop leci na gorzole, zielsku i rock and rollu. O muzyka niy ma sie co martwić. – To dobrze. – Benjamin pokiwał głową. – W takim razie ja idę się schować przy bufecie, by nie nabrał podejrzeń. A pan niech uważa. – Na co? – Na wszystko, co nietypowe. Chłopak odwrócił się i ruszył, przeciskając się, w stronę otoczonego ciasnym kordonem bufetu. – Nieważne, ile mają pieniędzy – rozległo się za plecami Alojza. – Darmowe żarcie to darmowe żarcie. Górnik obejrzał się i zobaczył komisarza Drewniaka. W czarnej

koszulce z napisem „Obsługa” i bejsbolówce bez nadruku policjant wyglądał zdecydowanie młodziej. I zdrowiej. – I kto to godo – zakpił Alojz. – A komu cza było donosić dodatkowe hamburgery? Komisarz się wyszczerzył. – Nigdy nie powiedziałem, że u nas zarabia się dużo – odparł, po czym brodą wskazał na plecy Benjamina. – Zna pan może tego gnojka? – A pan? – Alojz nie krył zdumienia. – No, pałętał się nam w ostatnich tygodniach kilka razy po posterunku, dopytywał o ostatnie zabójstwa – wyjaśnił komisarz. – Mówił, że do szkolnej czy tam studenckiej gazety zbiera. Bystry szczeniak, aż w pewnej chwili chciałem z nim pogadać. – Serio? To może i jo bych powinien z nim pogodać? Nojlepij już teroz – stwierdził Alojz. – Przepraszam. – Nie ma sprawy. – Drewniak rozejrzał się po sali. – Robi się gęsto, idę sprawdzić moich ludzi, czy są na posterunkach. A, panie Meller... Sięgnął po coś do tylnej kieszeni i podał Alojzowi krótkofalówkę. – Jakby zobaczył pan na sali łysego faceta całego w bliznach albo coś innego podejrzanego, to... Alojz aż zamrugał. – Moment, łysy? O, przepraszam. Ej! Dyć żech niy specjalnie na ciebie nastąpił, smarku! Chłystek w koszuli w pionowe paski, spodniach na szelkach i ze zwiewną, żółtą apaszką na szyi ani myślał jednak słuchać tłumaczeń górnika. Skakał tylko bezczelnie na jednej nodze, trzymając się za stopę drugiej, i pojękiwał przekleństwa ze łzami w oczach. Zebrani wokoło natychmiast zrobili mu miejsce i komentowali z rozbawieniem pierwszą atrakcję tego wieczoru. Nie zdążyli się nią jednak nacieszyć wystarczająco, bo po chwili, wprowadzony piskiem sprzężenia, na małą scenę wszedł Konieczny w cudacznej kamizelce i z muszką pod szyją. – Witam wszystkich serdecznie na najlepszej imprezie tego sezonu! – zawołał, czym wywołał tylko kolejne sprzężenie. Spojrzał z wyrzutem w stronę stolika akustyków, a ci poprzesuwali coś na konsoli i za pomocą kciuków pokazali, że teraz będzie już

dobrze. Konieczny podjął wątek: – Już za chwilę wystąpi przed państwem Ryszard „Zwierzu” Zwierzchowski, prawdziwa legenda rocka, -lider zespołu... – tu wspomógł się karteczką – El Voltage! Umilkł na moment, dając zebranym czas na reakcję, ale ludzie patrzyli na niego tylko oczyma skrytymi za szkłami ray-banów zerówek, łypali spod grzywek przyciętych na pozór koślawo i niedbale, zerkali na zegarki równie koszmarne, co drogie... Konieczny westchnął. Na szczęście przygotował się również na taki scenariusz. Ponownie pochylił się nad mikrofonem. – Zanim to jednak nastąpi – zawołał – pozwólcie, że rozrusza państwa didżej Papunima, dobrze znany wszystkim bywalcom najlepszych lokali w naszym mieście! Tym razem reakcja była prawidłowa. Błysnęły wyprostowane, bielone zęby, uniosły się wypielęgnowane dłonie obwieszone nigeryjskimi opaskami przyjaźni, rozległy się też pojedyncze, quasistadionowe krzyki, gwizdy i owacje. Przybrały jeszcze na sile, gdy na scenę wczłapał zgarbiony chudzielec w czarnej kamizelce od garnituru nałożonej na koszulkę z rękawem drukowaną w ciągi matematycznych równań. Na głowie didżej Papunima miał fioletowo-czarny melonik, a jego twarz prezentowała autystyczną obojętność. Stanął na środku niewielkiego podestu i zaplótłszy ręce na piersi, pozwolił aspirantowi Wałkoniowi i jednemu prawdziwemu technicznemu ustawić przed sobą konsoletę. Bez słowa odpalił pierwszą płytę, ktoś przełączył światła. Publiczność oszalała... no, troszeczkę.

Nie spodziewał się tego, a już na pewno nie tak szybko. Stali sobie właśnie w kółeczku z Siwym, Młócką, Patrykiem, Dongiem i ich laskami, każdy z piwem w ręku, każdy z pogardą łypiący na innych zebranych na sali, zwłaszcza pacanów z AGieHu, któremu kudy do Jagiellonki. Kołysali się, a jakże. Nie po to leci muza, by się nie kołysać,

ale wszystko z umiarem. Nie po to są imprezy, by napierdalać na parkiecie, pocić się jak prosiak i robić z siebie debila. Wtedy właśnie Anka nie wiedzieć czemu musnęła go ręką po kroczu. I to nie przez przypadek, nie cofnęła ręki... Tukan wyprostował się, naprężył, ale nie schylił głowy, wiedząc, że gdyby zareagował zbyt gwałtownie, inni zauważyliby, że coś się dzieje. A przecież był, cholera, wytrawnym myśliwym, nie da sobie tak łatwo spłoszyć dziewuchy. Zamiast tego delikatnie opuścił rękę. Gdy to zrobił, Anka natychmiast pochwyciła jego dłoń i spojrzała mu prosto w oczy. Znowu uśmiechnęła się smutno i lekko przekrzywiła głowę. Jej włosy lśniły teraz w migotliwym blasku kolorowych reflektorów, w oczach czaił się smutek, ale i ciekawość oraz niema, cicha prośba o pocieszenie. Delikatnie przygryzła wargę... i pociągnęła go za sobą. – Źle się czujesz? – zapytał Tukan przytomnie i posłał chłopakom oraz ich towarzyszkom przepraszające spojrzenie. – Zaraz wracamy, dla Ani jest tu chyba troszkę za głośno i za... no wiecie. Wiedzieli, a Patryk i Młócka pewnie nawet się domyślili, co można było bez trudu wyczytać z ich uśmiechów. Tukan skinął im głową, objął Ankę ramieniem i ruszył w stronę toalet. Większość drogi pokonali powoli, trzymając się swoich ról – ona biedna i skruszona, on osłaniający ją ramieniem, czuwający niczym Kevin Costner z „Bodyguarda” – ale ledwie zamknęły się za nimi drzwi toalety, Anka odwróciła się gwałtownie, stanęła na palcach i wpiła się w usta Tukana. Ten mimo szoku zareagował instynktownie, kładąc jej ręce na pośladkach. Przez chwilę gładził te dwie kształtne, jędrne półkule, ściskał, miętosił, wreszcie złapał za spódnicę i z całej siły szarpnął do góry. Ktoś spróbował wejść do toalety, ale Tukan mocniej naparł plecami na drzwi. Dziewczyna odstąpiła od niego, cofnęła się o krok, przetarła usta. – Musimy... – powiedział Tukan, ale uciszyła go, przykładając palec do ust i kręcąc głową. Następnie powoli osunęła się na kolana, przywarła do niego i przyłożyła głowę do jego krocza. Tukan odchylił głowę do tyłu i jęknął, wysuwając jednocześnie rękę, by złapać dziewczynę za włosy. Zamierzał szarpać i ciągnąć,

nieważne, czy będzie krzyczeć. Muzyka zagłuszy hałas, a on zamierzał zrobić z nią absolutnie wszystko, co tylko przyjdzie mu do głowy. Wszystko, co... Nagle zdał sobie sprawy, że jego ręka chwyta tylko powietrze. Opuścił więc głowę i sapnął przerażony. Między nogami dostrzegł bowiem własną głowę, własną twarz wykrzywioną w lubieżnym uśmiechu. Jego własna ręka ściskała jego obnażonego kutasa, a wysunięty język zbliżał się do nabrzmiałej, purpurowej główki... – Co, do chu... – zaczął, ale nie skończył, bo ułamek sekundy później jego własne zęby zacisnęły się na obnażonej męskości. Tukan wrzasnął, ale miał rację. Muzyka skutecznie wszystko zagłuszyła.

Rysiek wytrzymał naprawdę długo. Spalił jointa, pograł w węża na komórce, próbował spać, bo przecież zdarzało się już w większym hałasie i jazgocie. W końcu jednak, gdzieś w okolicach „Umbrelli” remiksowanej z „Gangnam style”, coś w nim pękło. Wstał, chwycił gitarę i ruszył ku drzwiom. Będąc tuż przy nich, kucnął z wysiłkiem, oparł instrument o ścianę i złapał za obudowę elektrycznego gniazdka obok. Szarpnął mocno, wyrywając je ze ściany, następnie przymknął oczy, odetchnął dwa razy, złapał za kable i... zaczął zasysać, wciągać energię. Zrobił to tak gwałtownie, że w jednej chwili włosy na całym ciele stanęły mu dęba, a wszystko zaczęło swędzieć i łaskotać. Zaraz też poczuł, że robi mu się coraz cieplej. W głowie zaczęło mu szumieć. To było jak narkotyczny odlot, jak jedna z tych jazd, które miewał w dawnych czasach, gdy włóczył się jeszcze za kapelami po całej Europie, a na festiwalowych polach namiotowych wciągał syfiasty koks z wypiętych pośladków lasek i zapijał absyntem według szkoły samego Jimmy’ego Page’a. Niezwykłe uczucie, gdy umysł jaśnieje do tego stopnia, że wszystko wokoło zyskuje tak ostrość, jak i rozmytą, gorejącą poświatę. Był pijany i trzeźwy, nie! – przetrzeźwy równocześnie. Osłabiony i wszechmocny. Świat zwolnił, jego ciało też, ale myśli

pędziły jak szalone, wszystko stało się jasne, Wszechświat nie miał już tajemnic, a tylko... Coś trzasnęło, huknęło, a potem równocześnie zgas­ło światło i ucichła muzyka. Zaraz z sali głównej dało się słyszeć kilka pisków, potem nerwowe śmiechy i narastający gwar, a ponad nim nerwowy głos Koniecznego przekonujący, że nie ma powodu do niepokoju. Rzeczywiście nie ma, pomyślał Rysiek, podnosząc się z kolan. Jest powód do jebanej paniki, bo właśnie, gotowi czy nie, nadszedł czas rock and rolla! Wstał, zatoczył się lekko, złapał za gitarę i wszedł na główną salę. Błękitne wiązki jak szalone skakały mu po twarzy i dłoniach, pędziły tam i z powrotem wzdłuż zamka kurtki, przeskakiwały iskrami między włosami siwej szczeciny na głowie muzyka. Ludzie przyglądali się Ryśkowi jak zjawisku, milkli, gdy przechodził, co odważniejsi chwalili efekty specjalne. Ktoś nawet spróbował go dotknąć, ale kopnięty prądem odskoczył błyskawicznie, trzymając się za porażoną rękę. Rysiek tymczasem wszedł na scenę, spojrzał na autystyczne oblicze didżeja Papunimy, a potem ponad jego konsoletą na zgromadzoną na sali publiczność skąpaną w złocistobrązowym półmroku dzięki światłom przebijającym się zza matowych okien. Oparł gitarę o ścianę, rozejrzał się za kablami od wzmacniaczy i wypiąwszy wszystkie z listwy, powsadzał je sobie do kieszeni. Następnie, wciąż bez słowa wyjaśnienia, podpiął gitarę do leżącego na ziemi fuzza, ten do wzmacniacza i przymknął oczy. Rozległ się szmer podziwu i zdumienia, gdy jego stare, pomarszczone ciało pojaśniało w jednej chwili aurą elektrycznych rozbłysków. A potem kilka wiązek pomknęło w stronę pieców, a jedna do mikrofonu. Rysiek pochylił się nad statywem i zastukał w sitko. Zadudniło. – Cześć, fajnie was widzieć – powiedział wesoło. – Miałem zaczynać za jakieś pół godziny, ale z całym szacunkiem dla mojego poprzednika, Dio i Bono w niebiesiach mieli już dość tego smętnego, elektrycznego gówna. Nikt nie odważył się zaprzeczyć, zaprotestować choćby słowem. Nie facetowi, który sam ładował elektrycznością swój mikrofon. Rysiek

powiódł więc tylko wzrokiem po zebranej publiczności. Dostrzegł w tłumie Alojza, zaskoczonego Drewniaka, a także... czy go wzrok mylił? Nie, to był on – chłopak od kebabów! W sumie dobrze, że tu jest, pomyślał Rysiek, coś czuję, że po tym wszystkim będę miał gastrofazę jak szlag. A potem nagle uniósł rękę, ułożył palce w kształt pistoletu i wystrzelił elektryczną wiązką w stronę reflektorów. Rozbłysnęły iskry, na sali pojaśniało, a od podłogi po sufit salę wypełnił chrapliwy ryk: ROCK’N’ROLL!!! A potem huknęło ostre „Welcome to the jungle” – pozbawione wstępów i oparte niemal wyłącznie na surowych riffach, ale być może z tego właśnie powodu przepełnione dziką, prymitywną mocą. To było niczym lawina głazów, która runęła na gustowne wdzianka w niegustownych połączeniach, na stypendystów fundowanej przez los dotacji „szczęśliwie urodzeni bogato”, ludzi, którzy nie znalazłszy powodów do buntu, -wznieśli barykady przeciw dobremu smakowi i rozsądkowi w modzie. Welcome to the jungle, we got fun n’ games, We got everything you want, honey, we know the names. We are the people that you find, whatever you may need. If you got no money, honey, we got your disease... Światła łomotały do rytmu, z góry wciąż sypały się gwiazdy iskier, a nad rozgrzanym wzmacniaczem falowało powietrze. Porażona widownia wiedziona odruchem kołysała się coraz bardziej miarowo, coraz bardziej do taktu, zupełnie jakby przesterowane dźwięki były smagnięciami bicza albo kulą wystrzeloną pod ich stopy. Nie chcieli, ale nie było wyjścia, przed tym nie dało się uciec inaczej niż w wieczny bezruch. Rock nie szedł na żadne, ŻADNE kompromisy. I bezsprzecznie równał wszystkich niezależnie od stanu konta czy kroju marynarki. In the jungle, welcome to the jungle, watch it bring you to your shananananana knees, knees.

Ohh, I wanna watch you bleed!

Gdzieś w połowie drugiej zwrotki jedynymi w miarę statycznymi elementami na sali pozostawały uginający się od smakołyków bufet i Rysiek wygięty w pałąk nad mikrofonem. Wszystko inne, nawet ściany, zdawało się pulsować, drżeć, wybijać rytm. Miejsce opętane przez rocka – tak najlepiej można by teraz opisać Smoczą Siarkę.

– No dalej, dziewucho... tak, ty, mała, do ciebie mówię, czemu się tak kitrasz w tłumie? – darł się Rysiek, nie przestając jednocześnie siekać, wybijać, rżnąć riffów. – Właź tu do mnie, słodka! Wychylił się do przodu, by podać rękę drobnej rudej, która zdążyła już rozpuścić włosy i rozpiąć w bluzce kilka guzików. Ani chybi była jedną z towarzyszek zaproszonych gości; nie wyglądała i nie zachowywała się... bogato. Za to na wskroś rockowo. Wspięła się na scenę i pocałowała Ryśka w policzek. Przez chwilę tańczyła przy nim sama, a potem pomogła wgramolić się na górę stojącej pod sceną koleżance. Rysiek znowu szarpnął struny i pochylił się do mikrofonu, by z odpowiednim impetem wyryczeć końcówkę. In the jungle, welcome to the jungle, Watch it bring you to your shananananana knees, knees. In the jungle, welcome to the jungle, Feel my, my, my, my serpentine. Jungle, welcome to the jungle, Watch it bring you to your shananananana knees, knees. Down in the jungle, welcome to the jungle, Watch it bring you to your It’s gonna bring you down, huh!

Urwał nagle i na moment skłonił głowę, dysząc ciężko. Nie czuł się już nawet w połowie tak silny, jak w chwili, gdy wszedł na scenę, a to przecież dopiero pierwszy kawałek. W ustach czuł metaliczny posmak, przed oczami pojawiły się ciemne plamy... Chuj tam, pomyślał i zmusił się, by się wyprostować. Dziewczyny – słodka, drobna ruda i równie ładna, smukła szatynka o czarnych, krótko obciętych włosach i pełnych, kształtnych piersiach opiętych odsłoniętym teraz stanikiem – patrzyły na niego z wyczekiwaniem, inni zapewne z mieszaniną ciekawości i przestrachu. Fakt faktem, na parkiecie panowała teraz cisza.

Rysiek splunął w kąt i starł z brody resztkę śliny. Ani chybi tak się czuła ekipa z Jethro Tull, gdy śpiewali, że są za starzy na rock and rolla, ale wciąż za młodzi, by umrzeć. Chociaż nie, to drugie wcale nie było w przypadku Zwierzchowskiego takie pewne. – Następny kawałek dedykuję miłośnikom najlepszej kapeli rockowej na świecie – wycharczał. – Tej, która długo zdobywała szczyt, ale jak już tam wleźli, to żaden dubstep czy inna Lady Gaga ich stamtąd nie ruszy po kres świata! Oto hołd i salut dla prawdziwych bogów rocka: „It’s a long way to the top...”. Ej, a ty, pajac, co tu robisz?! Bale ci się pomyliły? Ludzie zaczęli rozglądać się w zdumieniu, szukając nieszczęśnika, z którego właśnie drwił rockowy dziadek na scenie, ale ku własnemu zdumieniu nie do-strzegli nikogo nietypowego, nikogo, do kogo pasowałoby określenie „pajac”. Znaczy nikogo, do kogo pasowałoby ono bardziej niż do reszty. Najbardziej jednak ze wszystkich zdumiony był stojący pośrodku sali mim w pasiastej bluzce i z beretem na głowie. Podkreślił to nawet, unosząc wysoko brwi, otwierając szeroko oczy i układając usta w zdumione „o”. Teatralnym gestem obejrzał się do tyłu i wskazał na siebie ręką, jakby pytał, czy to aby na pewno o niego chodzi. – A o kogóż by innego, koleś? – zapytał Rysiek, pogłębiając powszechną konsternację. – Przecież nikt inny... A nie, czekaj! Was tu jest więcej, robaczki. Zmrużył oczy i wytężył wzrok, by lepiej przyjrzeć się postaci przy drzwiach. – Te, blaszany drwal, mama nie mówiła, że nie pokazuje się palcem? I naraz rozległo się głośne „padnij!”, a zaraz potem... Zrobiło się gorąco.

Nawet jeżeli choć przez moment w ciągu ostatnich tygodni Benjamin zwątpił w swojego przyszłego herosa, to teraz, słysząc jego ostre wykonanie piosenki Guns N’ Roses, widząc show, jakie

Zwierzchowski wokół siebie robi, wiedział już, że dobrze ulokował swe marzenia i plany. Jeżeli ktokolwiek ma dzisiaj rozstrzygnąć losy tego miasta, rozprawić się z trójką złoczyńców, to właśnie on. I nieważne, że właśnie ujawniał się ze swoją tożsamością. Cholera, Tony Stark też przyznał się, że jest Ironmanem! Liczyła się moc, której przecież nie dostają przypadkowi ludzie. Nawet Peter Parker nie był taki zupełnie zwyczajny, skoro umiał skonstruować sobie pajęczą hipersieć. Jakaś dziewczyna solidnie już sponiewierana alkoholem przypadła do Benjamina, zupełnie nie zważając ani na sypiące się iskry, ani na migające światła czy dudniącego rocka, i zapytała, czy chce iść z nią do łazienki. Odpowiedział po angielsku, że nie rozumie, ale nie dała za wygraną. – Ju, mi, toalet, seks? – wykrzyczała mu do ucha, jednocześnie łapiąc go za rękę i kładąc ją sobie na piersi. Benjamin uśmiechnął się przepraszająco, po czym wzruszył ramionami i powiedział już po polsku: – Przykro mi, ale jestem z nim. Wskazał ręką na Alojza i pomachał do niego. Ten, nieco zdziwiony, odpowiedział machnięciem ręki. Twarz dziewczyny wykrzywiła się z pogardą. – To katolicki kraj, zboczeńcy – burknęła, czknęła i odbijając się od rozkołysanych ludzi, poszła polować gdzie indziej. Zwierzchowski zawołał coś do jakiejś dziewczyny pod sceną, a potem wciągnął ją na podest, by pokazała wszystkim swoje wdzięki. Spisywała się całkiem nieźle, kręcąc pośladkami i wijąc się wokół chudej jak patyk nogi muzyka. A gdy jeszcze dołączyła do niej koleżanka i ustawiły się tak z obu stron, Benjaminowi skojarzyły się natychmiast z postaciami na grafikach Frazetty – wielki barbarzyńca z niewolnicami u stóp. Taki obrazek mógłby walnąć Simon Bisley, gdyby tworzył komiks o Ryśku. Kto wie, może nawet kiedyś tak będzie? Muzyk tymczasem wyraźnie finiszował z utworem, podkręcał go coraz mocniej, śpiewał coraz wyżej, coraz energiczniej szarpiąc też struny gitary, wreszcie skończył i na moment zapadła cisza. Benjamin rozejrzał się wokoło. Ciekawe, czy demoniczna trójka już tu jest. Wiedział, był przekonany, że ich moce w jakiś sposób

pozwalają ukryć się wśród ludzi, zaatakować, pozostając niezauważonym – to jedyne, co wyjaśniałoby zbrodnie bez świadków w miejscach publicznych. Co więc będzie, jeśli i teraz uda im się dokonać czegoś takiego? Jeśli wejdą, zrobią masakrę, a Rysiek, nawet mimo swoich mocy, nie będzie sobie w stanie poradzić? Herosi zawsze znajdują sposób, odezwał się głos w głowie chłopaka. Zawsze, choćby ostatkiem sił, wpadają na właściwy pomysł. I nie, nie mów: „Nie w prawdziwym życiu”, bo to już nie jest prawdziwe życie, skoro są herosi. Żyjesz tu, gdzie chciałeś żyć, w świecie, którym rządzą inne prawa. I ty je znasz! Dlatego tu jesteś, dlatego... – Ej, a ty, pajac, co tu robisz?! Bale ci się pomyliły? Benjamin natychmiast otrząsnął się i zaczął rozglądać po sali. Ale podobnie jak reszta Ryśkowej publiki niczego nie zauważył. Mimo to zaczął rozpychać się, brnąc do miejsca, w które wpatrywał się muzyk. Serce tłukło mu się w piersi jak oszalałe, ale jedna myśl była pocieszająca: nie ma znaczenia, że inni nie widzą. Zwierzchowski zobaczył, dostrzegł! Bo jest cholernym herosem! – A o kogóż by innego, koleś? – zapytał znowu Rysiek. – Przecież nikt inny... A nie, czekaj! Was tu jest więcej, robaczki. Benjamin podążył za jego wzrokiem w stronę drzwi. – Te, blaszany drwal, mama nie mówiła, że nie pokazuje się palcem? I wtedy zmęczonym, podrażnionym rozbłyskami oczom Benforda ukazała się sylwetka postaci. Niewyraźna, ale nie tak, jakby się materializowała, lecz raczej jakby usilnie chciała być niezauważoną, jakby zmuszała oczy i mózg wszystkich zebranych do patrzenia w inną stronę. Telepatyczne zaburzenie percepcji, przemknęło przez głowę chłopaka, ale nie zdążył rozwinąć tej myśli, bo zorientował się, że to, co Rysiek wziął za pokazywanie palcem, jest w rzeczywistości... celowaniem. Sylwetka blaszanego drwala celowała do muzyka z dłoni uformowanej w pistolet. I pewnie zaraz... – Padnij! – wrzasnął Benjamin i na oślep rzucił się przed siebie. Rysiek posłuchał odruchowo i zaraz tuż za nim, na wysokości, na której jeszcze przed chwilą muzyk miał głowę, pojawił się na ścianie

okrągły odprysk. Chłopak tuż przed Benjaminem zabulgotał, łapiąc się za rozcięte gardło, a wszędzie wokoło chlusnęła jasnoczerwona, gorąca krew. Rozległ się wrzask, pisk, a ludzie tłumnie, bez jakiejkolwiek koordynacji, rzucili się ku wyjściu. Część z nich nie dopadała nawet wąskiego przesmyku, padając pod ciosami niewidzialnego noża, inni ślizgali się na krwi, łapali równowagę, przewracali się pod wpływem ciosów spanikowanych kolegów i koleżanek. Jakaś dziewczyna próbowała wdrapać się na kolegę, by złapać się lampy i w ten sposób wyrwać z tłumu, ale zaraz ktoś uderzył ją łokciem pod żebro. Osunęła się na ziemię, gdzie niemal w jednej chwili zmiażdżono jej dłoń i pozbawiono przytomności kopniakiem w głowę. Ci, którym udało się dotrzeć do korytarza, padali równo, z prostymi cięciami wzdłuż brzucha, czasami przez szyję i twarz, a przed nimi facet w przebraniu blaszanego drwala tańczył, wymachując pustymi rękami jak mieczem. – Cofnąć się – ryknął ktoś. – Pod stół! I rzeczywiście, część ludzi rzuciła się w stronę bufetu, a wtedy na przód przedarli się policjanci Drewniaka. Jeden z nich krzyknął coś o podniesieniu rąk, ale reszta nawet nie czekała, aż wybrzmią te słowa, tylko oddała serię strzałów do drwala. Pociski z łatwością weszły w cienką blachę i odrzuciły przebierańca na ścianę. To załatwiało jednego z napastników, ale Benjamin wiedział, że nadal zostało ich dwoje, w dodatku przynajmniej jedno z nich było niewidzialne. Zaczął więc na oślep machać rękami w każdą stronę, z całej siły, potykając się o wijące się ciała, ślizgając na krwi, tłukł i młócił powietrze na wszystkie strony, licząc, że choć zahaczy, choć dotknie. Gdyby tylko mógł, jak Rysiek, widzieć napastnika, gdyby tylko potrafił... Nagle go oświeciło. Nie przestając machać rękami, krzyknął: – Panie Rychu, pajac! Tylko pan go widzi! Tylko pan... Auuu! Poczuł nagle potworny ból w ręce. A zaraz potem mocny cios w twarz. Przed oczami mu pociemniało, pośliznął się i powoli osunął na ziemię. Wtedy też zobaczył nad sobą wyszczerzonego mima uzbrojonego w wielki myśliwski nóż. Ostrze wznosiło się właśnie ku górze i Benjamin wyciągnął rękę, by się przed nim osłonić, ale

jednocześnie oparł się na drugiej, zranionej, która nie wytrzymała ciężaru. Runął w kałużę krwi.

Wszystko rozegrało się tak szybko, że Rysiek potrzebował chwili, by zorientować się, co się właściwie dzieje. W jednej chwili ktoś krzyczał, żeby padł, więc muzyk osunął się na ziemię, a w drugiej pajac tańczy z nożem i chlasta wszystkich jak leci, a ludzie zamiast go powstrzymać, wrzeszczą i rozglądają się bezradnie. Gdzieś dalej padają strzały, ludzie gonią to tu, to tam w przyspieszonym tempie, zupełnie jakby Benny Hill robił dla odmiany skecz gore, a młody od kebabów młóci powietrze. Rysiek spróbował się podnieść, ale był tak słaby, że czuł, jak drgają mu mięśnie twarzy, zupełnie jakby każda zmarszczka wpadła w rezonans. Ręce jak w delirce, nóg prawie nie czuł. Rozejrzał się w panice za Alojzem i dostrzegł przyjaciela, gdy ten razem z policją powstrzymywał faceta w przebraniu drwala. Dzielny stary Alojz, pomyślał Rychu, podejmując jeszcze jedną próbę wstania. Wtedy właśnie dzieciak od kebabów wrzasnął: – Panie Rychu, pajac! Tylko pan go widzi! I nagle wszystko stało się na swój pokręcony sposób jasne. Rysiek zrozumiał, dlaczego nikt nie reagował na rzeź inaczej niż panicznym rozglądaniem się na boki, dlaczego młody młócił rękami powietrze. Tylko on widział pajaca! Dzięki ci, kurwa, za takie zaszczyty, pomyślał Zwierzchowski. Raz jeszcze szarpnął się na kolana, wspierając na mikrofonowym statywie. Czuł, że ma w sobie jeszcze tylko troszkę mocy, troszkę energii, dość, by zebrać ją w ręce, dość, by... – Ej, pajac! – krzyknął. Mim obejrzał się zdumiony, zupełnie jakby zapomniał już o Ryśku. Znowu zrobił zdziwioną minę, ale tym razem bardziej gniewną, jakby pytał: „Czego?”. – Watch me explode! Z palców Zwierzchowskiego wystrzeliła elektryczna wiązka,

mikra jednak w porównaniu do jego popisów sprzed niecałego kwadransa. Uderzywszy w mima, lekko nim zatelepała, ale nie dość, by powalić go na ziemię. Pajac rzucił się do ucieczki. – Zastąpcie mu drogę! – krzyknął, a właściwie wycharczał ostatkiem sił Rysiek. Stojący przy wejściu policjanci rozejrzeli się niepewnie, myśląc, komu właściwie mieliby ową drogę zastąpić. Tylko Drewniak z Alojzem zareagowali przytomnie, popatrzyli po sobie i stanęli najszerzej, jak tylko mogli, zastawiając większość wejścia. Gdyby mim trafił w Drewniaka, gdyby uderzył w niego całym impetem swojego wysportowanego przecież ciała, gdyby wykorzystał cały element zaskoczenia wynikający z niewidzialności, pewnie udałoby mu się uciec, a potem bez trudu zniknąć pośród włóczących się po Rynku turystów, stukoczących rytmicznie dorożek, rozpłynąć w tętniących życiem wąskich uliczkach Starego Miasta. Pech chciał jednak, że spanikowany potknął się o jedno z ciał, zatoczył i wytraciwszy część impetu, wylądował wprost na Alojzie, odbił się od jego brzucha i upadł, uderzając tyłem głowy o ziemię. Rysiek z pomocą dwóch dziewczyn, które wciąż towarzyszyły mu na podeście, do tej pory skulone i sparaliżowane strachem, zszedł na parkiet i podtrzymywany z obu stron dotarł do chłopaka od kebaba. Wyciągnął do niego drżącą rękę, ale tamten tylko pokręcił głową i, zagryzając zęby, sam wstał. Bezceremonialnie odsunął jedną z dziewczyn i wsunął się pod ramię Ryśka. – Psujesz efekt – wycharczał Zwierzchowski, ale oparł się mocniej na chłopaku i tak razem poczłapali w stronę Alojza i Drewniaka. Komisarz najszybciej otrząsnął się z szoku. Błyskawicznie kazał skuć widzialnego już teraz mima, wezwać pogotowie, zająć się rannymi i ocalałymi. Kazał też odnaleźć Koniecznego, ale dość szybko zorientował się, że ten należy do grupy najciężej rannych. Westchnął więc tylko i przetarł dłonią zmęczoną twarz, a dostrzegłszy Ryśka, uśmiechnął się smutno. – To mógł być dobry koncert – stwierdził. – Nie. – Rysiek potrząsnął głową. – Nie miałem już pary na AC/DC.

Alojz przyjrzał się przyjacielowi. Westchnął głośno, odsunął Benjamina i dziewczynę, po czym wziął Ryśka na ręce. Tamten nawet się nie opierał. Nie miał siły. – Zawsze sie bez ciebie w coś wdupcza albo wdupia, ty giździe, pieronie – stwierdził, ruszając z nim w stronę zaplecza. – Kożdyn jeden roz. Rysiek nie odpowiedział. CZTERY DNI PÓŹNIEJ KRAKÓW

Benjamin wszedł do holu krakowskiego szpitala imienia Jana Pawła II i od razu skierował się do windy. Nie wyglądał podejrzanie, ale z plecakiem na plecach, torbą od laptopa przewieszoną przez ramię i ręką na temblaku mimo wszystko skupiał na sobie spojrzenia zarówno personelu, jak i chorych. Szedł jednak pewnie, uśmiechał się bez śladu skrępowania i nie chylił głowy, więc nikt go nie zaczepiał. Benjamin wiedział wszak dobrze, że podstawowa zasada, gdziekolwiek się znajdziesz, to zachowywać się tak, jakby to było twoje naturalne środowisko. Ludzie uwierzą, że to prawda. Ludzie są głupi. Winda zawiozła go na trzecie piętro, gdzie musiał pokonać jeszcze pół korytarza, by dotrzeć do jedynego pokoju na elektrokardiologii strzeżonego przez policjanta. Uśmiechnął się do funkcjonariusza, ale ten nie odpowiedział uśmiechem. – Przepustka – zażądał, kładąc rękę na kaburze. Benjamin skinął głową i bardzo wolnym, ostrożnym gestem sięgnął do tylnej kieszeni spodni. Wyjął z niej portfel, otworzył i pokazał dokument z podpisem i pieczątką komisarza Drewniaka. Właściwie to nawet się cieszył, że funkcjonariusz tak go sprawdza, choć przecież już się widzieli. Jedyna kobieta w Szajce Mimów, jak ochrzciła ich prasa, wciąż była na wolności. Benjaminowi nie pasowało słowo „szajka”, bo kojarzyło się ze złodziejami, oldskulową bandą mieszkających w śmietnikach urwisów Top Cata. Mimowie natomiast byli psychopatycznymi zabójcami o wyjątkowych umiejętnościach. Superzłoczyńcami. Na pewno zasługiwali na bardziej dramatyczne,

budzące strach ksywki niż Pantomim – taka dostała się drwalowi – i Mimochód – to mim, który, zdaniem prasy, wszędzie był jakby mimochodem. Nikt nie wiedział, jak nazwać trzecią z szajki, ale dobre było, że przynajmniej dzięki anonimowemu donosowi policja wiedziała, jak wygląda i kogo szukać. O ile, co Benjamin podejrzewał, nie zmieniła jakoś swojego wyglądu. Wciąż bowiem nie wiedział, na czym polegała jej supermoc. Policjant oddał portfel z przepustką i zdjął rękę z kabury. – Możesz wejść – powiedział. Benjamin nacisnął klamkę i wszedł do małego pomieszczenia. Wnętrze wyglądało jak serialowy pokój w luksusowej klinice. Zgrabne, proste meble, ściany w pastelowych barwach, najwyższej jakości pomiarowa aparatura przy łóżku. Co prawda wyłączona, bo w obecności Zwierzchowskiego jakoś szwankowała, ale jednak była. Rysiek spał, oddychając miarowo, przygnębiająco stary i blady w swojej błyszczącej, purpurowej piżamie z kołnierzykiem, z siwymi włosami umytymi i zaczesanymi gładko na bok. Przy łóżku na wygodnym, pałąkowym fotelu siedział Alojz i czytał gazetę. – A, to ty – powiedział, podnosząc wzrok. – Myślałem, że kolejne dziewuchy. Benjamin zdjął plecak i torbę, a potem podszedł i usiadł na krześle przy stole zawalonym kopertami, kwiatami i czekoladkami. Było też kilka rockowych płyt i naszywek, a z niektórych kopert wystawały roznegliżowane amatorskie zdjęcia. – To jest richtich szpas – stwierdził Alojz. – Tyn cały burdel tukej. Po mojemu to Drewniok zrobił z Richarda bohatera, bo niy mógł inaczej, za bardzo mu sie poliło pod rzyciom. I teroz momy efekty. Lipsty, listy i miłość do rock and rolla. Tyla dobrze, że nic niy godajom o tych jego... no wiysz... – Mocach – podpowiedział Benjamin, ale bez specjalnego entuzjazmu. – I raczej nie będzie o tym mowy, przynajmniej na razie. Rozmawiałem z nim o tym wczoraj. Wszystkie koncertowe fenomeny wytłumaczył efektami specjalnymi przygotowanymi przez pana Koniecznego. Ten nie żyje, więc nie zaprzeczy, a policja będzie się trzymać swojej wersji do czasu, aż aresztowany mim nie zacznie gadać.

A na to się nie zanosi, bo znika im, gdy go przesłuchują, i zamiast pracować, bawią się w kotka i myszkę. Westchnął, sięgnął zdrową ręką do czekoladek, ale rozmyślił się i siedział tak przez chwilę wygięty, z ręką zawieszoną nad stołem, uczepiony jakiejś ulotnej myśli i dyndający na niej bezwładnie. – Jak z nim? – spytał w końcu. Alojz wzruszył ramionami. – Dobrze. Musiołbyś widzieć, jaki sie robi wyzgierny przi dziołszkach. Prziszły tukej takie dwie frelki, co my je ostatnio podwieźli na stopa, i siedziały u niego do samego końca odwiedzin. Policjo najpierw ich niy chciała wpuścić, żodnego niy wpuszczajom, ale Richard sie uparł i zadzwonił do Drewnioka. Udało mu sie go przekonać, bo to w sumie porzondny chop. – To dobrze. – Benjamin pokiwał głową i podniósł się z krzesła. – To dobrze, że tak to się skończyło, a teraz chciałem się pożegnać. Właśnie wracam z ostatniego przesłuchania, dostałem zgodę od komisarza na opuszczenie kraju, więc wracam do domu. Za dwie godziny mam samolot. Przeszedł przez pokój i wyciągnął lewą rękę do Alojza, ale ten tylko popatrzył na nią i zmrużył oczy. – Suchej ino, musza ci jeszcze coś pedzieć, zanim sie na dobre stracisz – powiedział. – Myśloł żech nad tym, co nom sie łostatnio przytrafiło, i pora rzeczy mi sie w gowie poukładało. Pora pytań i tych tam... teorii. Weź sie siednij lepij, bo to chwila potrwo. Przerwał, odczekał, aż chłopak wróci na miejsce, po czym zerknął jeszcze na Rycha i podjął przerwany wątek. – Myśloł żech nad tym wszystkim, co żeś dlo niego zrobiył, jak żeś ło niym godoł, ło tych wszystkich bohaterach, komiksach i herosach. Niy wyznowom sie na tym nic a nic, ale z tego, co mi sie obiło o uszy, że zawsze jest jakiś jedyn pajac z tymi mocami i łon goni tych inszych, co tyż majom te moce, ino insze. Mom recht? Benjamin patrzył przez chwilę na górnika, po czym ostrożnie skinął głową. – No widzisz – podjął Alojz – a potem mi sie spomniało, jak żeś mie pytoł, czy wiym, co sie dzieje teroz w Krakowie. A jo ci pedzioł, że

niy, bo niy ogolondom wiadomości. Benjamin nie był głupi, wiedział już, dokąd zmierza ta rozmowa, ale mimo to ani drgnął. Ściskał tylko zdrową rękę w pięść, aż pobielały mu palce. – Później zaś wyszło jeszcze, Drewniok mi nagodoł, że przez ostatnie dwa tydnie przyłaził żeś do nich na komenda, zagadując o te wszyskie sprawy. Wtedy wreszcie do mie dotarło, coś ty sie właściwie wykombinowoł. A co, jeśli ta cołko impreza to była twoja zasadzka na tych wszystkich wariatów, tych przebierańców? Zebrałeś te dziecka z bogatych domów i wyglondało to tak, jakbyś łotwar sklep z bombonami na Lipinach i pokozoł tamtejszym bajtlom, że na noc drzwi som otwarte i żodyn niy pilnuje. A co, jeśli żeś sie wymyślił, coby ustawić ich naprzeciw tego twojego „bohatera” i zobaczyć swój komiks na żywo? – Panie Meller, ja... – zaczął Benjamin, ale Alojz nie dał mu dokończyć. – Jakby to wszystko była prowda, to te wszystkie psychiatry, co pajacują w telewizorze, miałyby całkowity recht, godajonc, jak to te komiksy, filmy i gry podupcyły wom wszystkim w gowach. Miołbyś tyż na swoich rynkach krew tych dziecek, Koniecznego i cołej reszty. – Tak. – Benjamin opuścił głowę. – Tak... Alojz zrobił krótką pauzę, pozwolił słowom chłopca wybrzmieć. – Z drugi strony pokozoł żeś tyż, że widzisz te komiksy lepij niż wszyscy insi. To cołkie gówno wlazło nagle do normalnego życia i zaczęło urzyndować po swojemu. W niczym cie to nie usprawiedliwio, naraził żeś ludzkie życie, ale jo umia zrozumieć gupota wynikajonco z dobrych intencji. Fotel zatrzeszczał, gdy Alojz z wysiłkiem podniósł się z niego. Górnik przeszedł przez pokój i schylił się, by wyciągnąć coś z maleńkiej lodówki wyglądającej jak zwykła szafka. Gdy się pochylił, zza paska spodni wylał się kawał wielkiego tyłka przecięty zarośniętą kreską. – Jednego ino nie poradza ani zrozumieć, ani wybaczyć – powiedział Alojz, prostując się po chwili z wielkim opakowaniem jogurtu truskawkowego w ręce. – Tchórzostwa. A ty właśnie próbujesz pitnąć.

Odwrócił się i spojrzał prosto na chłopaka, a w jego spojrzeniu nie było śladu po miłym, nieco safandułowatym emerytowanym górniku. Były tylko gniew i pogarda, zimne jak lód, ostre jak stal. – Możesz pitać bez cołkie życie, kryć sie za milionami łojca i robić, co tam chcesz. Mosz łeb na karku, czytosz książki, znojdziesz sie jakoś fucha w banku i zarobisz kolejne miliony. Zapomnisz, coś tukej narobiył i do czego żeś doprowadził. Pamiętej ino wtedy o tym, że cały tyn burdel zlecioł na pukel schorowanego, zaćpanego menela, kery dziś rano, jak żech mu już o tym wszyskim pedzioł, stwierdził po prostu, że „ktoś musi spuszczać wpierdol takim draniom, tak jak ktoś musi grać rocka. Chuj, mogę to zgrać”. Przerwał na moment, by oblizać wieczko z jogurtu, po czym dodał: – I tak to jest, synek. To tyż ci wyszło. Mosz swoigo herosa. Pewnie padnie przy następnej okazji, ale fto by sie tym przejomowoł, pra? Ważne, że sie niy poddo. Jo tyż niy, bo ftoś musi go przeca pilnować. Ech... Wrócił na swoje miejsce, opadł ciężko na fotel i znowu był sflaczałym, tłustym sobą. – A teraz pitej, mamlasie. Zrobił żeś, coś mioł zrobić. Policja cie niy bydzie szterować, jo tym bardziej. Benjamin wstał. Chciał coś powiedzieć, ale tylko otworzył usta, po czym je zamknął i podszedł do plecaka. Narzucił go na plecy, sięgnął po torbę z laptopem. Ruszył w stronę drzwi, ale zatrzymał się z ręką na klamce. Przymknął oczy i ponownie zobaczył wnętrze Smoczej Siarki, faceta gulgoczącego własną krwią, stratowaną dziewczynę, Koniecznego z rozłupaną czaszką. A potem Ryśka strzelającego ostatnią, marną błyskawicą i krzyczącego: „Watch me explode!”. Wiedział, że niezależnie od tego, co teraz zrobi, jak się zachowa, te obrazy zostaną z nim. Na zawsze. Cofnął dłoń. – Lokajem – powiedział, po czym kontynuował mimo braku reakcji Alojza. – Po powrocie do domu miałem być lokajem. Butler, valet, Jeeves. Polskie słowo to „lokaj”, „majordomus”... Miałem być właśnie kimś takim, to rodzinna tradycja. Kiedyś pradziadek dostał spadek i już nie musimy, ale każdy mężczyzna w naszym rodzie i tak

idzie do kogoś na służbę. I mnie się marzyło, po tych wszystkich komiksach, zostać lokajem bohatera. Jak Alfred Pennyworth u Batmana. Takie tam, wie pan. Górnik nawet nie podniósł głowy. Benjamin wahał się jeszcze przez moment, wreszcie westchnął głośno, jakby dawał za wygraną. – Potrzebuję kluczy do jego mieszkania – powiedział. – Heros, zwłaszcza taki z lokajem, powinien mieć schludną siedzibę. Alojz wciąż był jednak zajęty jogurtem i gazetą. I gdy wydawało się, że już nigdy nie odpowie, gdy już Benjamin otworzył drzwi i przestąpił próg sali, górnik mruknął tylko: – W kastliku. Drzwi są otwarte. – Dziękuję, panie Meller. – A idź do diabła! – odpowiedział Alojz zaskakująco czystą polszczyzną. I Benjamin poszedł.

BACK IN BLACK

KATOWICE

Dość luźna atmosfera panująca w studiu, szmer, gwar i nerwowe uśmiechy – wszystko to było jedynie pozorem, zwiewną, wielobarwną zasłoną, za którą krył się ważki, palący temat. Tak naprawdę bowiem wszyscy ci ludzie siedzący teraz w niewielkim pomieszczeniu, zaprojektowanym niczym miniaturka greckiego amfiteatru w duchu pstrokatej prostoty Ikei, czekali na odpowiedzi. Żą­dali rozstrzygnięć, domagali się rozwiązań. Wyjaśnienia nowego trendu, którego przedstawiciel siedział właśnie przed nimi na fotelu gościa. Prowadząca, młoda i zgrabna ekspogodynka w obcisłych dżinsach i modnej, letniej bluzce w kwiaty odsłaniającej opalone ramię, raz jeszcze odgarnęła niesforną grzywkę i westchnęła bezgłośnie. Czuła spoczywającą na sobie wielką odpowiedzialność – ostatnie słupki oglądalności mówiły ze stuprocentową pewnością o sześciu milionach widzów, nie licząc tych od powtórek. Zerknęła więc tylko ukradkiem na zaproszoną panią psycholog i na starszego kolegę dziennikarza, któremu stacja kazała tu przyjść w ramach wzajemnego wsparcia. Wreszcie przeniosła wzrok na gościa – drobnego, piegowatego chłopaka w hawajskiej koszuli. – Czyli jeszcze raz, Tomaszu. Mówisz, że jesteś superbohaterem, a twoja moc to zdolność widzenia przez ściany? – Nie tylko przez ściany. – Chłopak uśmiechnął się nikczemnie. – Przez co tylko chcę. Przez materiał też...

Dziennikarka potrzebowała chwili, by połączyć tę wypowiedź z faktem, że chłopak gapi się na nią z obleśną miną. Odruchowo zasłoniła strategiczne miejsce trzymaną w ręce podkładką do papieru. Publiczność, w większości złożona z kobiet, zaszemrała oburzeniem, a chłopak poprawił się na fotelu i powiedział: – Ma pani nad... no wie pani... napis: „For your eyes only”. – Co wie każdy, kto widział jej fotki w jebanym „Playboyu”, durniu! – zawołał Rysiek. Wyciszył pilotem telewizor. Przetoczył się na łóżku i sięgnął do szuflady, ale znalazł tam tylko elegancko sparowane i zrolowane skarpetki. Westchnął. Własny lokaj. Po trzech tygodniach mieszkania z tym szczeniakiem Zwierzchowski zauważał oczywiście plusy – plazma naprzeciw łóżka była jednym z tych niezaprzeczalnych – ale ten wszechobecny porządek był trochę wkurzający. I co najgorsze, życie straciło na swej niezwykłości. Żadnych niespodzianek. Chcesz jedzenia? Idziesz do kuchni, a nie szukasz po starych pudełkach z pizzą czy czymś tam, bo może a nuż... Skarpetki? Szuflada. Koszulki? Ułożone w szafie, i to alfabetycznie, kapelami. Dragi? Dawkowane jak jakieś cholerne lekarstwa na receptę! No i jeszcze te wszystkie zajęcia dodatkowe. Młody, w przeciwieństwie do Janki, nie gonił Ryśka, by szukał pracy, ale organizował mu czas jak kolonijny wychowawca. Godzina ta i ta, trening sztuk walki, potem godzina na strzelnicy, korepetycje z dedukcji z emerytowanym gliną, historia komiksu, siłownia, studio i gitara, a potem kontrola mocy. I tak dzień w cholerny dzień. Ani się wycofać, ani nic, bo gówniarz płacił za wszystko, a Alojz zgrał się z nim i zagroził, że w razie czego ściągną tu jeszcze jego kochaną córeczkę. A potem zabiorą mu nową gitarę. Poza tym, i to było chyba najgorsze, Ryśka naprawdę kręciła ta cała akcja z byciem bohaterem i choć wkurwiał się na to wszystko niemożebnie, wiedział, że to dziadostwo ma sens. Nie chciał już nigdy więcej czuć się tak wyprutym po jednym kawałku, jak wtedy w Krakowie, nieważne, ile ma lat. Jebać starość w jej rozlazłe, porośnięte cellulitem poślady!

Na ekranie telewizora pojawił się jakiś nowy koleś, tym razem napakowany kulturysta o kolorowej prezencji meksykańskiego wrestlera. Podpis głosił: „DOMINATOR (32). Pierwszą maskę zrobił z rajstop swojej dziewczyny”. – Kurwa – mruknął Zwierzchowski. Zwlókł się z łóżka, naciągnął spodnie i boso poczłapał do kuchni. Na stole stała szklanka soku pomarańczowego i talerzyk, a na nim ciastka z pełnoziarnistej mąki. Wziął jedno z nich, włączył stojącego na parapecie boomboxa i ciężko opadł na krzesło. Młody nie miał złego gustu muzycznego, choć zdecydowanie stawiał na łagodny, melodyjny glam zamiast surowego brzmienia. Tym razem jednak Rysiek nie miał nic przeciwko Mötley Crüe. Doskonale pasowało do ciastek. You know I’m a dreamer, But my heart’s of gold. I had to run away high so I wouldn’t come home low. Just when the things weren’t right, doesn’t mean they were always wrong. Just take this song And you’ll never feel Left all alone.

Zazgrzytał klucz w zamku i po chwili w kuchni pojawił się Benjamin z dwoma reklamówkami pełnymi towarów z pobliskiej Biedronki. – O, jak dobrze, że już wstałeś – powiedział na widok Zwierzchowskiego. To było jedyne, co udało mu się wbić do głowy w zamian za te wszystkie zmiany w Ryśkowym życiu. Przestał mówić do nich per pan. – Pozdrawia cię pani Oślizło, a pani Trumpke to nawet na niedzielny obiad zaprasza po mszy, bo wierzy, że ci szpital antychrysta z serca wygonił. – Jeśli już, to raczej ty go wymiotłeś tą pedalską miotełką do kurzu

– mruknął Rysiek. – A tej Oślizło to nawet nie znam. – Nie sądziłem, że znasz – odparł Benjamin, kładąc zakupy na blacie i zabierając się do ich rozpakowywania. – Mieszka w drugiej „kukurydzy” z niepełnosprawnym wnukiem. Jej syn się zapił, a synowa dała dyla z jakimś Niemcem i potem... – Jezu, jesteś gorszy niż te baby w oknach! Chłopak wzruszył ramionami. – Po prostu trzymam rękę na osiedlowym pulsie – odparł. – Dzięki temu wiem, gdzie i jak przyjmują lekarze, gdzie rzucili nowy towar z second handu i gdzie kibole umawiają się na ustawkę. Znam nazwiska lokalnych policjantów i wiem, gdzie mieszkają. Mogę z pamięci podać ci odległości między dowolnymi punktami na osiedlu i przybliżony czas... – No dobra. – Rysiek otarł usta z okruchów i przyciszył nieco radio. – I na chuj ci to wszystko? – Nie mnie. – Benjamin zamknął szafkę, odwrócił się i wsparł na blacie. – Tobie, jeśli masz być superbohaterem... – A, właśnie – przypomniał sobie Rysiek. Sięgnął po kolejne ciastko. Wstyd mu było przed samym sobą, ale naprawdę je polubił. – Widziałem dzisiaj „Rozmowy na serio”. Wysypało ostatnio tymi superbohaterami, zauważyłeś? I wszyscy już latają po ulicach, mają plany marszów i programów, tylko ja jak głupek, biegam, ćwiczę i czytam o podstarzałym Batmanie. Swoją drogą, całkiem spoko... – Wiadomo, Frank Miller – skwitował Benford. – I tak, też się zastanawiam, co się właściwie stało z tym światem. Przez całe życie, fakt, że krótkie jeszcze, szukałem choćby jednego herosa, a tu teraz ten Libertyn we Francji, Doktor Schnell w Berlinie, doniesienia o superzbroi przygotowywanej dla prezydenta Rosji. I jeszcze ci wszyscy mniejsi. Człowiek ma wrażenie, że zapanowała jakaś moda i cały świat to parodia Marvela. Sięgnął do dzbanka postawionego na blacie, skrzywił się z niesmakiem. Wylał zawartość do zlewu i nastawił wodę w czajniku. – Cały z wyjątkiem USA, gdzie władze zakazały noszenia masek i kostiumów. Co wydaje mi się dość ironiczne w tym kontekście. Ale

cóż, nie każdy pewnie czytał „Strażników” Moore’a. Odwrócił się do Ryśka i dostrzegł, że ten, zamiast go słuchać, siedzi z palcem w nosie i gapi się przez okno. Westchnął. – Przynajmniej ty będziesz gotowy, zanim się ujawnisz do końca – powiedział. – Jedyny plus przy tym całym zamieszaniu jest taki, że nikt już nie trąbi o Krakowie, bo co dzień to inny news. A ja mam już dysk w komputerze pełen danych o wszystkich anomaliach pogodowych, związkach z potencjalnymi mocami, w tym twoją, i jeszcze... – I’m dressed in black – rozległo się nagle – I’m a -heart attack and my draw is lightning quick. If you’re loo-king for a man with the magic hands I can really do the trick. Rysiek sięgnął do kieszeni i zerknął na wyświetlacz. Odebrał. – No co tam, grubasku? – zapytał. – Że jakie wezwa... Oż, kurwa, na śmierć zapomniałem. O której?... Dobra, dzięki. Tak, na pewno... Tak... Nie, kurwa, nie musisz dzwonić do gówniarza, stoi koło mnie. Cześć. Schował telefon i rozłożył bezradnie ręce. – Chyba dzisiaj nie poćwiczę – stwierdził. – Mam sprawę w sądzie. – Jak to sprawę? – zdziwił się Benjamin. Wydawało mu się, że przez ostatni czas zdołał się już dowiedzieć o swoim nowym podopiecznym wszystkiego, co najgorsze, ale za każdym razem, gdy dochodził do takiego wniosku, Rysiek wyskakiwał z czymś nowym. – No, normalnie. Spór terytorialny – wyjaśnił Rysiek i podniósł się z miejsca, strzepując okruchy na podłogę. – Teraz chciałbym zajarać. – Zaraz, czekaj. Terytorialny? – nie zrozumiał Benjamin. – Ty masz jakąś ziemię? Posiadłość może? – Nie. Jeden koleś na streecie zajął raz moje miejsce, więc mu wyjebałem jego gitarą w zęby. – Machnął ręką. – Dawne dzieje, ale słyszałeś już pewnie o polskich sądach. Kto wie, może stąd tyle tych herosów teraz. Łatwiej ubrać kalesony czy rajstopy starej na ryj, niż wywalczyć coś u tych zjebów w togach. Dasz mi coś czy mam dzwonić do dilera? Benjamin westchnął głośno, ale sięgnął do kieszeni i wyjął z niej

elegancko zrolowanego skręta. – To chyba nie najlepszy pomysł, żebyś w sądzie śmierdział marihuaną – stwierdził. – No i w co się ubierzesz? Rysiek wyjął skręta z ręki chłopaka, obrócił go w palcach i odpalił od elektrycznej iskry, która wystrzeliła z jego palca wskazującego. – A co jest nie tak z tym, co mam na sobie?

W przypadku całej tej sprawy więcej było czekania na korytarzu sądowego gmachu, więcej gadania z innymi petentami niż faktycznego rozstrzygnięcia przed sądem. Za radą Benjamina Rysiek, ubrany w przykrótki granatowy garnitur kupiony naprędce w sklepie z używaną odzieżą, przyznał się do wszystkiego. Chyląc trzęsącą się siwą głowę w pokornym geście, przyjął na siebie wyrok pół roku w zawieszeniu na półtora, koszta sądowe i zadośćuczynienie na rzecz poszkodowanego. Benjamin zresztą raz-dwa ugadał się z rzeczonym, przepraszając w imieniu „stryja”, który „bywa krewki, ale to dusza człowiek, wie pan”, i dodając parę setek do zasądzonej kwoty. Dzięki temu cała sprawa domknęła się wreszcie, a Rysiek mógł jeszcze wrócić na część zajęć z planu dnia. Tyle że... nie chciał. – Potrzebuję się przejść – stwierdził. – Odetchnąć trochę. Daj mi parę złotych, wrócę sam do domu. Benjamin przechylił lekko głowę. – I nie zrobisz niczego głupiego? – zapytał. Zważywszy na jego szesnaście lat i to, że mówił do człowieka, który spokojnie mógłby być jego dziadkiem, wyglądało to dość... W zasadzie wyglądało to bardzo normalnie. – Coś głupiego to zrobię zaraz tobie, gnojku, jak mi nie dasz trochę odetchnąć – burknął Rysiek. – Stówa wystarczy. Chłopak wzruszył ramionami i sięgnął do portfela. – Pamiętaj też, o czym rozmawialiśmy wczoraj. Trzeba powoli zacząć myśleć nad nazwą dla ciebie. Twoim bohaterskim imieniem. Nadal uważam, że Volter byłby świetny i...

– Pomyślę – odparł Rysiek i ruszył przed siebie. Właściwie nie miał konkretnych planów, co zrobić z tym cudownie darowanym mu czasem. Myślał o tym, żeby wpaść na burgera do tej nowej knajpy na Warszawskiej, potem może poszukać jakiegoś sklepu z płytami albo antykwariatu i sztachnąć się winylem. Kiedyś był taki jeden w podziemiach dworca, mieli sporo płyt. Ale, no cóż, w tamtej okolicy wiele się zmieniło. Ostatecznie postanowił sprawdzić, jak wiele, więc ruszył w stronę dworca. Wszedł w podziemia od Kościuszki, zszedł po schodach i tam dojrzał siedzącą pod ścianą zgraję obdartusów. Wyglądali na ulicznych grajków, tyle że żaden z nich nie miał instrumentu. Większość miała po osiemnaście, dwadzieścia lat, dresy na glany, skóra i dżins na poszarpane T-shirty, fryzury czesane brudem. Najstarszy z nich, wielki, tłusty brodacz, łypał wokoło spojrzeniem i ewidentnie szukał zaczepki. – Ej, dupa, nie swędzi cię tam na dole? – krzyknął za przemykającą chyłkiem dziewczyną w wieku wczesnolicealnym, a potem do jegomościa w eleganckim płaszczu i z aktówką w ręce: – Nakurwiaj, nakurwiaj, jebany wykształciuchu! Ryśka w tym jego przykrótkim, tanim garniaku z początku zostawił w spokoju, ale gdy dosłyszał, że ten nuci pod nosem „Dirty deeds”, na niego też zwrócił uwagę. – Te, dziadek – ryknął. – Kopsnąłbyś coś z emerytury. Dziewczyna leżąca mu na opasłym, częściowo odsłoniętym brzuchu prychnęła wesoło, pozostali kompani grubasa roześmiali się, odwracając głowy w stronę Rycha. Żaden się nie ruszył, nikt nie zamierzał wstawać, a Zwierzchowskiemu zostało kilka kroków, by wyjść spoza zasięgu ich zaczepek i ustąpić miejsca kolejnej ofierze. Wystarczył jeszcze moment, jeszcze chwila, żeby był jak swój garniak – tani, przykrótki, mały i pokorny. I wtedy właśnie Rysiek się zatrzymał. Iskry przebiegły mu po wnętrzu dłoni, ale zamknął je w pięść. – Mama się pewnie o ciebie martwi, wiesz? – powiedział do grubasa. Nie zamierzał prowokować go bardziej, grać chojraka czy kląć. Zresztą wiedział, że wspomnienie matki wystarczy w zupełności.

Niezależnie od kontekstu. I rzeczywiście. Góra mięsa zatrzęsła się, dziewczyna poleciała na bok. Zaraz potem zasapany grubas stał już na swych potężnych jak mostowe pale nogach. Wraz z nim wstali też kompani, najwyraźniej nauczeni postępowania, bo dość szybko ustawiający się tak, by zablokować Rychowi wszystkie możliwości potencjalnej ucieczki. Jakaś para właśnie wyłoniła się zza zakrętu, ale spłoszona gniewnym wzrokiem grubasa wróciła za róg, by poszukać innej drogi. Z głębi kolejowych tu-neli dobiegł ich kobiecy głos z megafonu zapowiadający pociąg na Kraków. Rysiek wyprostował się, na ile mógł, a przez głowę przemknęły mu wszystkie lekcje sztuk walki, jakie odbył przez ostatnie trzy tygodnie. Czy zdadzą się na coś? A może trzeba będzie tylko mocą? I jeśli tak, to czy wystarczy jej, żeby powalić taką opasłą górę mięcha? Tymczasem tłuścioch już się zbliżał, już dało się wyczuć bijący od niego smród brudu, skisłego potu i taniego żarcia. W jego długiej brodzie było chyba wszystko prócz ptasich gniazd. – No, staruszku. Zaraz zrobi się naprawdę cieeepło – wycedził, mieląc ozorem po brudnych zębach. Rysiek przymknął na moment oczy, pozwolił, by cała energia spłynęła do dłoni, sprężył się i... Usłyszał uderzenie, syk, a potem łoskot i jęk, gdy jeden z towarzyszy grubasa zwalił się całym ciężarem na ziemię. Rysiek obejrzał się błyskawicznie, ale nie dość szybko, by dostrzec napastnika, który już stał za drugim obdartusem, uderzał go w tył głowy tonfą i jednocześnie sprowadzał do parteru kopnięciem pod kolano. Brudny chłystek osunął się powoli na ziemię i dopiero wtedy oczom Ryśka, grubasa i reszty ukazał się on. Krótko przystrzyżony Murzyn z płaskim, szerokim nosem i zębami tak białymi, że mógłby reklamować pastę do zębów. Na nosie miał przyciemniane okulary pilotki, w ręce plastikową tonfę, a na koszulce, częściowo skrytej pod czarną, wojskową kurtką, widniały dwie splecione litery: C i Z. – Zostawcie tego pana – wycedził Murzyn czystą polszczyzną – albo poznacie, co to siła i honor prawdziwego Polaka. Na moment zapadła cisza, a obdartusy, grubas i Rysiek patrzyli

tylko po sobie w bezbrzeżnym zdumieniu. W końcu Zwierzchowski nie wytrzymał i ryknął śmiechem tak głośnym, tak donośnym, że po prostu musiał być zaraźliwy. Cała pozostała na nogach piątka – a z nimi i przećpanna leżąca wciąż na kamiennej posadzce – śmiała się długo i do rozpuku, aż wreszcie zorientowali się, że Murzyn gdzieś zniknął. – Co to w ogóle, kurwa, było? – zapytał wreszcie grubas. Rysiek tylko wzruszył ramionami, schylił się i pomógł wstać jednemu z napastników. Ten z głupią miną przez chwilę tarł obolałą potylicę. W końcu wyciągnął drugą rękę. – Bogdan jestem – powiedział. – Rysiek. – Zwierzchowski uścisnął podaną dłoń. – Ale wiesz, trochę chujowe macie te wasze zaczepki. Nie dziwię się, że się to nie podoba... prawdziwym Polakom. To oczywiście wywołało kolejną salwę wesołości, przerwaną wreszcie przez grubasa, który, drapiąc się jedną ręką po wielkim brzuchu, a drugą po zarośniętym podbródku, zapytał: – No dobra, ale gdzie on się teraz podział? Zniknął tak po prostu? Pobił chłopaków, rzucił tekstem i spierdolił? – Wiesz, jak mówią – Rysiek wzruszył ramionami – Murzyn zrobił swoje...

Tym razem śmiał się nawet siedzący wciąż na ziemi najbardziej poturbowany z brudasów. Przechodzący obok ludzie mijali ich szerokim łukiem, zerkali nerwowo, myśląc pewnie nad przyczyną tych napadów wesołości. Jedna starsza pani szepnęła coś mężowi o tych przerażających narkotykach, które są teraz wszędzie. – Dobra, wiesz co, dziadek? – stwierdził w końcu grubas, wracając na swoje miejsce na podłodze. – Jesteś w porządku, więc możesz iść. Rysiek jednak pokręcił głową i sięgnął do kieszeni po wymiętoloną stówę. – Mam lepszy pomysł. Piwo ktoś, coś?

Benjamin oczywiście niepokoił się trochę o Ryśka – bardziej, niż byłby skłonny przyznać, zwłaszcza przy Zwierzchowskim, który zapewne wyzwałby go od zbabiałych ciot – ale też w głębi serca cieszył się, że może mieć chwilę dla siebie, bez jazgotu gitar, łoskotu bębnów i ciągłych żądań. Bo co jak co, ale Rychu doskonale wiedział, jak wykorzystać nową sytuację, i gdy przychodziło co do czego, zachowywał się jak stetryczały dziadek. Przynieś, podaj, rozmemłaj. Potrafił być naprawdę irytujący. A Benjamin potrzebował tej chwili dla siebie, chociażby po to, by rozwikłać problem nowej... mody? Jak to się stało, że wybuchła, co ją spowodowało i... ilu tak naprawdę było teraz na świecie herosów? W sensie: takich jak Rysiek, z nietypowymi, nadprzyrodzonymi mocami. Postawił kubek z herbatą na stole i musnął touchpad, by obudzić komputer. Następnie ruchem palca skierował kursor na folder „Uniwersum Ziemia” i otworzył go podwójnym stuknięciem. Jego oczom ukazały się dziesiątki plików PDF, skanów i elektronicznych wydań gazet z Polski i ze świata, zdjęć z internetu, filmików, zrzutów ze stron, forów, list mailingowych – to, co udało mu się znaleźć w ciągu ostatnich tygodni, odkąd się to wszystko zaczęło.

Upił łyk herbaty i otworzył jedyny w folderze plik tekstowy, zawierający jego spisane naprędce spostrzeżenia. Nie było wątpliwości, że pierwszym ujawnionym herosem był francuski Libertyn, czy też Libertin, nazwany tak dlatego, że meteoryt, z którego wyszedł, uderzył w Muzeum Rewolucji Francuskiej, a pierwszym strojem, jaki przywdział na siebie heros, był rzekomo ten zdjęty z nadtopionego manekina Robespierre’a. Benjamin był jednak pewien, że to plotka, bo choć meteoryt rzeczywiście uderzył w muzeum, to był na tyle duży i walnął z takim impetem, że zostawił po sobie krater na pół przecznicy. Poza tym wtedy, pięć tygodni temu, jeszcze nikt nie miał pojęcia, że to nie meteoryt, tylko kapsuła. Odkryto to przez przypadek już w laboratorium. Obecnie Libertyn, zwany też przez niektórych La Supermanem, przebywał pod czułą opieką rządu francuskiego i – zapewne za radą tamtejszych tajnych służb – wstrzymał się z dalszym prezentowaniem światu swoich mocy. Pierwsze filmiki jednak wystarczyły, by cały świat zadrżał. Nadludzka siła i odporność, telekineza... Potem doszły Niemcy ze Schnellem, nazwanym tak dlatego, że tworzył wokół siebie zawirowanie czasowe sprawiające, iż wszystko w obszarze stu metrów od niego poruszało się wolniej i tylko on trzymał stałe tempo. Schnell zresztą herosem był tylko na pół etatu, bo jako fizyk i pracownik laboratorium BMW postanowił posłużyć kolegom jako królik doświadczalny w sprawach bezpieczeństwa. Artykuł z „Der Zeit” nazywał go „nadzieją niemieckich dróg”. Wreszcie Polska, gdzie inwazję rozpoczął wkurzony mieszkaniec Ursynowa. Wściekł się na wyrostków w autobusie, którzy gdy zostali z niego wywaleni, w zamian wrzucili do pojazdu śmietnik. Według zeznań świadków Hieronim S., obecnie ścigany za zabójstwo, wstał ze swojego siedzenia, uniósł kubeł jedną ręką i go odrzucił. Mimo iż drzwi pojazdu zdążyły się już zamknąć, śmietnik ciśnięto z taką mocą, że przebił się przez nie i przeleciał jeszcze dwieście metrów, zabierając po drodze jednego z gnojków i rozprasowując go na ścianie bloku. Poszukiwany przez policję heros doczekał się już strony na Facebooku i stu tysięcy fanów. Internauci ochrzcili go mianem Hulka z Ursynowa, choć byli i tacy, którzy obstawali za jakimś bardziej swojskim mianem,

na przykład Walikubeł. Resztę, wszystkich tych pomniejszych i pojawiających się później, pozbawionych mocy lub o zdolnościach ledwie wykraczających poza normalne ludzkie możliwości, Benjamin przejrzał już tylko pobieżnie, wszak znał wszystko na pamięć. Imiona mścicieli, domorosłych sędziów i zwykłych szpanerów potrafił już cytować na wyrywki, mimo iż codziennie gdzieś pojawiał się ktoś nowy. Objawianiu się tych z mocami zawsze towarzyszyły nietypowe zjawiska atmosferyczne – piorun uderzający w Ryśka, meteor Libertyna i wiele innych. Benford umiał je wskazać i powiązać, choć nie był w stanie określić konkretnego łączącego je klucza, jakiegoś atmosferycznego prądu, ruchu w przestrzeni kosmicznej... Wszystko nastąpiło nagle, pojawiło się znikąd i zaskoczyło absolutnie wszystkich. Benjamin upił kolejny łyk herbaty, westchnął i rozmasował nasadę nosa. Bo była przecież jeszcze jedna rzecz, dużo ważniejsza niż geneza herosów. Do tej pory, z wyjątkiem wydarzeń w Krakowie, skrzętnie i przerażająco sprawnie tuszowanych przez tamtejszą policję, Benford nigdzie nie dopatrzył się działań superzłoczyńców. A przecież musieli gdzieś być, w tym także ci z mocami. Ilu ich jest? Z jaką mocą uderzą i jakie będą mieć cele? Z zamyślenia wyrwał go nagle odgłos otwieranych drzwi, a zaraz potem głos Ryśka: – Młody, jesteś?! Mam dla ciebie taką historyjkę, że się po angielsku zeszczasz, chłopie! – Tu jestem. Benjamin obrócił się na krześle i poczekał, aż Rysiek upora się z butami i wtoczy do pokoju. Zajęło to chwilę. – Tylko od razu ostrzegam – powiedział Zwierzchowski, stając wreszcie w progu – że to będzie czarny humor.

Wbrew oczekiwaniom Ryśka, wbrew jego dzikiej ekspresji, wymachiwaniu rękami i prawdziwemu, szczeremu entuzjazmowi, by opowiedzieć tę historię jak najlepiej, Benjamin wcale nie wyglądał na

rozbawionego. Wręcz przeciwnie. – Niech to dobrze zrozumiem – powiedział. Założył nogę na nogę i splótł ręce w piramidkę. Wyglądał przy tym trochę jak dzieciak udający dorosłego, z czego raczej nie zdawał sobie sprawy. – W podziemiu banda zaczepiających wszystkich gnojków chciała ci spuścić łomot i ograbić z pieniędzy, a ty wyśmiałeś jedynego człowieka, który chciał ci w tej sytuacji pomóc? A potem jeszcze poszedłeś na piwo z tą bandą, pokazując tym samym, że aprobujesz ich zachowanie? Rysiek prychnął. – Niczego nie aprobowałem. Poznałem nowych ludzi, dogadaliśmy się, poszliśmy na piwo. A ten czarnuch... – Ej, nie mów tak! – zaprotestował Benjamin. – Masz być bohaterem, nie możesz być rasistą! – Jakim rasistą? – zdziwił się Rysiek. – Przecież on miał to na koszulce! – Co miał na koszulce? – No C i Z – wyjaśnił Zwierzchowski, rysując sobie palcem na piersi dwie wielkie litery. – CZ jak Czarnuch. Proste, nie? Wiesz, może takie sobie przybrał imię. Benjamin przez chwilę przyglądał się Ryśkowi, jakby próbował zorientować się, czy tamten mówi to wszystko na poważnie. Gdy zdał sobie sprawę, że Rysiek jednak nie żartuje, otworzył usta, by to jakoś skomentować, lecz nagle klepnął się w czoło i szybko obrócił do komputera. Po chwili na Facebooku znalazł to, czego szukał. Powiększył zdjęcie profilowe, by pokazać postać z tonfą – twarz zamazana – ubraną w czarną wojskową kurtkę, dżinsy i glany oraz z wielkimi, żółto-złotymi literami Z i C na piersi. – Tak wyglądał? – zapytał, pokazując zdjęcie Ryśkowi. Ten pochylił się, by zobaczyć zdjęcie z bliska, po czym odgiął się na stołku, odchylił głowę do tyłu i zaniósł się śmiechem. – Zawisza Czarny? – ryknął wesoło. – Serio?! W sumie tak, to było zabawne, przyznał Benjamin i wbrew sobie uśmiechnął się lekko. Zresztą najwyraźniej bawiło to niemal wszystkich,

sądząc po komentarzach na profilu, wśród których gniewny wyjątek stanowiła tylko banda prawicowych oszołomów oburzona, że jakaś ogolona małpa śmie drwić z polskiej tradycji i kwiatu naszego rycerstwa. – To dlatego nazwał się... – Rysiek wciąż nie przestawał się śmiać, co zdecydowanie utrudniało mówienie. – To dlatego... powiedział, że jest... No nie mogę. Zawisza, kurwa, Czarny. Czarny, słyszysz? I kto tu jest jebanym rasistą? – Im wolno – stwierdził Benjamin. – Poza tym nie jego imię jest tu problemem, nie o to tu chodzi. Rzecz w tym, że jeśli masz być prawdziwym bohaterem... Rysiek przestał się śmiać. Wyprostował się na stołku, odchrząknął i zapytał już całkiem poważnie: – A chcę? Bo jak na razie w tym bohaterowaniu cholernie mało rock and rolla, wiesz? Za to w pizdu zasad i coraz większy obciach przez tych z telewizji. Niedługo bycie super będzie gorsze niż disco polo i parada gejów razem wzięte. Benjamin podniósł się z krzesła i sięgnął do stojaka z płytami Blue Ray. Wyjął pudełko z „Ironmanem” i pokazał Ryśkowi. – Oglądałeś? – zapytał. – Jeśli nie, spodoba ci się, soundtrack stworzony przez... – Black Sabbath. – Pudło – roześmiał się chłopak. – AC/DC. A film mówi co nieco o byciu bohaterem. Zwłaszcza gdy się ma, a zapewniam cię, że ty obecnie masz, odpowiednie finansowe zaplecze. To co, obejrzymy? Ruszył w stronę drzwi, a Rysiek, westchnąwszy, poczłapał za nim. Ponieważ wyszli, żaden z nich nie zauważył, że na ekranie z otwartym facebookowym profilem Zawiszy wystrzeliło nagle okienko czatu ze słowami: „Witaj, Benjaminie. Wreszcie cię znalazłem”. Po chwili jednak równie szybko zniknęło. Zupełnie jakby ktoś po drugiej stronie nagle się rozmyślił.

– Ej, dupcia, nie obściskuj pedała. Teraz tak cię tuli, a jak mu

w nocy gałę zrobisz, to cię nazwie Stefan. Kompani grubasa z podziemi zarechotali donośnie, ale po tych kilku browarach, jakie udało im się dzisiaj wyhaczyć, żadnemu nie chciało się ruszyć, by wybawić dziewczynę z rąk sodomity. Właściwie nic im się nie chciało z wyjątkiem tego leżenia, słuchania odzywek szefa i rechotania z nich, póki noc jeszcze młoda i ochrona z policją nie gonią. – Ej, ty paj... – zaczął znowu grubas, ale przerwał, podniósł się i aż przetarł oczy ze zdumienia. – Rychu, to ty? Kurwa, stary, nie poznałem cię w tym czarnym wdzianku. Skóra, glany i jeszcze ten znaczek... Szlag, gościu, co ty masz z tymi matkami? Ten, który wcześniej przedstawił się jako Bogdan, też się podniósł i choć pęcherz cisnął go od jakiegoś czasu straszliwie, zatarł ręce, oblizał się po spierzchniętych wargach i zapytał: – To co, jeszcze po browarku? Tak za wdzianko wnuczkowi podpierdolone? Rysiek popatrzył po nich wszystkich, westchnął i przeciągnął się, aż zachrupało mu w kręgosłupie. Zaraz też po całym jego ciele zaczęły biegać tam i z powrotem niebieskie wiązki elektryczności. – Właściwie nie przyszedłem tu z wami pić, chłopaki – powiedział. – Przyszedłem wam powiedzieć, że teraz trzymam z czarnuchem, bo ja też jestem bohaterem. Wzniósł ręce, ale zaraz je opuścił i mruknął: – Kurwa, naprawdę muszę sobie wymyślić jakieś imię. – Może Stary Pojeb? – zaproponował grubas. Nie powinien był, co okazało się już minutę później.

NIGHT PROWLER

CHORZÓW

Największy desperat świata nazywał się Bartosz Kączak, miał dwadzieścia jeden lat, skończoną zawodówkę – ślusarztokarz – i stałe zameldowanie przy Telewizyjnej w Chorzowie. Sam w sobie nie był to zapewne życiorys godny Wikipedii, ale też żaden z wymienionych faktów nie stanowił podstawy owego żałośnie brzmiącego tytułu. Właściwie dorobił się go dopiero w ciągu ostatnich niespełna trzech godzin spędzonych w krzakach parku Hutnika na tyłach Urzędu Stanu Cywilnego z prezerwatywą w jednej ręce, sprężynowym nożem w drugiej i luźnymi spodniami od dresu na dupie, by w razie okazji nie marnować czasu na mocowanie się z rozporkiem. Właściwie Bartosz nie miał żadnych konkretnych wymagań czy oczekiwań. Wybrał to miejsce, ten park, bo znajdował się na drodze z popularnego klubu Kocynder do przystanków tramwajowych umiejscowionych po drugiej stronie estakady. Wystarczyłaby więc jedna zbłąkana dupa wracająca tego wieczoru sama i... już. Skończyłoby się dla Kączaka siedzenie w krzakach i wyglądanie jak srający debil. Na nieszczęście jednak, co zdesperowany prawie gwałciciel odkrył poniewczasie, głupie, pijane laski rzadko kiedy wracają do domu same. Zwykle robią to albo chichoczącym stadkiem, albo ktoś wpada na pomysł, jak bez znamion przestępstwa, siedzenia po krzakach i z dwoma drinkami zamiast noża dostać swoje w kulturalniejszych warunkach niż obsrany trawnik za ławką w parku. I kiedy ta właśnie smutna, przygnębiająca myśl, to

przeświadczenie pogłębiające się z każdą minutą przez ostatnie pół godziny zaczynało wreszcie brać górę... z Kocyndra wytoczyła się ona. Nie była ładna, co to, to nie. Tlenione proste włosy, twarz blada z podkreślającym ową bladość mocnym makijażem, przykrótka dżinsowa katana na obcisły top i czarne legginsy do połowy łydki. Gdzieś po drodze wystający jakiś niesforny wałek tłuszczu, na ręce feeria wielobarwnych, plastikowych bransoletek, prostacki tatuażyk z różowym motylkiem przecięty linią blizny po operacji wyrostka. Niezaprzeczalnie była jednak dziewczyną, była sama, pijana i zmierzała alejką parku w stronę przejścia pod estakadą. Słowem, w tamtym momencie dla Bartosza Kączaka była ideałem. Potrzebował naprawdę wszystkich resztek swej silnej woli, by nie rzucić się na nią od razu. Z sercem walącym jak szalone, z zębami zaciśniętymi tak mocno, że aż drętwiała szczęka, czekał i powtarzał sobie w głowie jak niegdyś Mel Gibson w tym filmie o Szkotach: „Jeszcze nie, jeszcze nie... Teraz!”. Kolana zatrzeszczały, gdy wyprostował się nagle, ale zupełnie nie zwrócił na to uwagi, tylko najciszej jak potrafił pognał zgarbiony wzdłuż alejki. Los i okoliczni wandale zdawali się mu sprzyjać, od paru dni w parku świeciły tylko dwie latarnie i obie dziewczyna już minęła. Teraz więc tylko złapać ją jedną ręką za usta, drugą przyłożyć nóż do policzka i... Kurwa! – zaklął w myślach, przypominając sobie o prezerwatywie. Dlaczego właściwie nie założył jej wcześniej? Albo chociaż nie rozgryzł opakowania. Teraz ewidentnie brakowało mu ręki, żeby zrealizować plan. A bez niego... Potknął się, zatoczył i mało nie nabił na własnego sprężynowca, ale w ostatniej chwili złapał równowagę kosztem krzywo postawionej nogi i gwałtownego bólu w kostce. Zlekceważył go jednak, sapnął tylko i jeszcze bardziej przyspieszył. Brakowało tylko metra, nawet nie, już czuł, jak pojedyncze włosy muskają jego wyciągniętą rękę, widział, że zaniepokojona odgłosami dziewczyna zaczęła się powoli odwracać. To właśnie był doskonały moment, by... W jednej chwili pojaśniało, poczuł ból przeszywający całe ciało, prostujący go i zmuszający do stanięcia na baczność, a zaraz potem

odniósł wrażenie, jakby wyparowały z niego wszystkie kości. Sflaczały osunął się na ziemię. Dziewczyna, którą gonił, odwróciła się błyskawicznie, wrzasnęła i pognała tak prędko, jak tylko pozwalał jej alkohol w głowie i koturny na stopach. – Pokazałabyś chociaż cycki, nie? – rozległ się głos z pobliskiej ławki. – Uratowałem cię przed gwałtem. Ale dziewczyna, skryta już w mroku pod estakadą, nie zdecydowała się okazać wdzięczności.

Kączak nie miał pojęcia, jak długo leżał na ziemi, gdy się jednak ocknął, poczuł, że cały jest zdrętwiały i przemarznięty. Chłodem wiało zwłaszcza w okolicach krocza, gdzie zmoczone dresowe spodnie lepiły się do nogi i pachwiny. Ktoś coś mówił. Niedoszły gwałciciel potrzebował chwili, by zrozumieć słowa rozmowy. Było w niej o schwytaniu przestępcy, próbie gwałtu i oczywiście miejscu, gdzie się teraz znajdowali. Głos, który dochodził do Kączaka niczym z dna studni, był niski, chrapliwy, trochę znudzony. A także niewyraźny, jakby mówiący miał coś w ustach. Chłopak sapnął, szarpnął się i z trudem usiadł. Przez chwilę oddychał głęboko, potem sprawdził, czy nie ma jakiejś poważniejszej rany, wreszcie rozejrzał się za swoim dobytkiem. Kondom leżał tuż obok, ale noża nigdzie nie było. No nic, westchnął w myślach Kączak, warto było spróbować. Tymczasem tajemniczy cholerny obrońca uciśnionych lasek najwyraźniej skończył rozmawiać, bo posłał w niebo siarczystą wiązankę przekleństw zakończoną słowem „policja”. Potem dodał już ewidentnie do Kączaka: – Będą do pół godziny. Nie siedź tak na kamieniu, bo wilka dostaniesz. Chłopak podniósł się powoli i z wysiłkiem, zatoczył się lekko, odwrócił. Dostrzegł siedzącego na ławce faceta w skórzanej kurtce i koszulce z logo AC/DC, pomarszczonego jak włoski orzech, siwego

i żylastego. Facet w jednej ręce trzymał kebab zawinięty w folię, a w drugiej otwartą puszkę lecha. Wyglądał na znudzonego. – No nie gap się tak, tylko siadaj – powtórzył. Nawet przesunął się trochę, by zrobić mu miejsce. Ale Kączak nie zamierzał skorzystać. – Właściwie to jo już chyba pójda – stwierdził. – Późno już, rano do roboty... – ...taa, a koń po tej nieudanej akcji sam się nie -zwali, jasne – facet wszedł mu w zdanie. – Siadaj i nie marudź, bo cię znowu prądem jebnę. I wierz mi, zaboli to bardziej ciebie niż mnie. Chłopak westchnął z rezygnacją, ale usiadł obok na ławce, podciągnął nogi pod brodę, objął się rękami, a głowę wsparł na kolanach. W zasadzie było mu już teraz wszystko jedno. Przez chwilę siedzieli tak w milczeniu, patrząc a to na wiewiórki zasuwające po drzewie, a to na pojedyncze samochody prujące estakadą ile fabryka dała. W pewnej chwili minęła ich rozwrzeszczana, pijana grupka z Kocyndra, nieskłonna jednak do przygodnych interakcji. Wreszcie facet dojadł kebab i zwinął w kulkę srebrną folię.

– Tak w ogóle to Rychu jestem – powiedział, ciskając kulką w stronę śmietnika. – Miałeś trochę pecha, stary, bo gdyby nie mieli tu tych zajebistych kebabów oraz gdyby nie to, że z tym irytującym szczeniakiem pół dnia spędziłem na myśleniu i musiałem iść gdzieś się... no, przewietrzyć, tobyśmy się tu nie spotkali. Chłopak pokiwał głową. No tak, pech zawsze sprzyja prawdziwym desperatom. – Zajarałbym chętnie, ale mogą tu być po ciebie w każdej chwili, więc chyba lepiej nie... Jak myślisz? Kączak wzruszył ramionami. – Park jest – powiedział, odklejając podbródek od kolan – więc chyba można. – Tego nigdzie nie można. – Aha. I znowu zapadła cisza. Po estakadzie przetoczyły się dwie ciężarówki, wiewiórka gdzieś zniknęła, za to przypałętał się miejscowy żul. Nawet przez chwilę chciał podejść do ławki, ale gdy dostrzegł przez mrok, kto na niej siedzi, machnął ręką i zatoczył się w drugą stronę. Ani Rychu, ani Kączak nie wyglądali specjalnie na „szefuńciów”. Ani „kierowników”. – Swoją drogą, to chyba będzie teraz moja praca właśnie – odezwał się ponownie Rychu; upił łyk piwa, krzywiąc się przy tym, a potem strzyknął śliną. – W sensie: łapanie takich jak ty. Szczeniak ubzdurał sobie, że będę superbohaterem. Wiesz, jak w komiksach. Czytasz komiksy? – Kiedyś, Donalda. Kączak wyprostował się, opuścił nogi na ziemię. – Ty, może jo sie jednak pójda, co? Serio, więcej tego nie zrobia i w ogóle. – Akurat ciebie to się łatwo łapie, więc wiesz. – Rychu machnął ręką. – Ej! Co tak przebierasz nogami? Nie tańcz tak i nie gap się w ciemność, bo mnie palce świerzbią, a już dość śmierdzisz szczynami. – Spoko – Kączak machnął ręką z rezygnacją – i tak w sumie nie

mom kaj pójść. W chacie łojciec nawalony leży, matka się puszcza, a na moim łóżku... – ...zrobili skład węgla na zimę, tak, wiem – dokończył Rychu. – I nie, tego też nie próbuj, zapomniałem o wzbudzaniu współczucia więcej, niż ty się kiedykolwiek zdążysz nauczyć. Sięgnął do kieszeni, z której wyjął maleńki woreczek ze skrętami. – Chyba jednak zapalę – stwierdził. – Jakby co, będzie, że twoje. Swoją drogą, tak patrzę w ten telewizor, na tę moją durną, nazwijmy to, konkurencję i wiesz, co jest najtrudniejsze w tym całym byciu superbohaterem? Że musisz sobie wymyślić nazwę. I kostium, ale tu nie ma chuja, mogę co najwyżej koszulkę inną nosić, bo w jebane trykoty mnie gówniarz nie wciśnie nawet za milion dolców i wszystkie dupy Steve’a Tylera. No ale nazwa to kłopot, bo musi nie tylko być. Musi też nawiązywać do, jak to się mówi, młody, mocy. No i trochę do tego, jaki jesteś. Więc patrzę na tych wszystkich debili z telewizji, na te ich wydumane krzyżówki słów i mówię, że mogę się nazywać AC/DC, ale on na to, że nie, bo nazwa zastrzeżona, a poza tym tak nie wyrobię sobie marki. I on mówi Elektro albo Volter, ale to, wiesz... – Trąci skisłym chujem? – podpowiedział Kączak. – No właśnie. Więc łażę tak, kombinuję. Myślałem, żeby Piorun, ale potem patrzę, a na plakatach reklamują jakąś kreskówkę dla dzieciaków i tam pies się tak nazywa. Więc też odpada. Zaciągnął się, przez chwilę przytrzymał dym w płucach i wypuścił chmurę dumy. Następnie wiedziony odruchem podał skręta Kączakowi. – A może ty masz jakiś pomysł, co? – zapytał. – Coś, co kojarzy się z elektrycznością, ale nie brzmi jak związki zawodowe elektryków albo nazwa firmy produkującej kolejki na prąd. Coś rockowego, ale nie może być po angielsku, bo... Właściwie nie wiem, kurwa, czemu. Muszę zapytać szczeniaka, co on sobie właściwie myśli. To jak, masz coś? Kączak również się zaciągnął i po chwili wypuścił dym przez zaciśnięte z zimna zęby. Oddał skręta. – Teroz to jo mom dreszcze – stwierdził. – I jak nic beda chory, bo... – Ej, czekaj, dobre! – zawołał nagle Rychu. – Dreszcz! Kojarzy się z elektrycznością, jest jednym polskim słowem, a po angielsku byłoby...

Ty, naprawdę dobre! Podniósł się z miejsca, przeciągnął i wyjął komórkę, by sprawdzić, która godzina. Westchnął i powiódł wzrokiem po alejkach opustoszałego parku. – Policja jak zawsze się spisuje – powiedział. – Dobra, nie będziemy tu siedzieć dłużej, spierdalaj do domu i potraktuj to jako pouczenie. Ale pamiętaj, że to jednorazowa oferta i następnym razem usmażę ci jaja. Albo lepiej, naślę na ciebie tego czarnucha z Katowic, jak go znowu spotkam, a wtedy to w noc jak ta nawet nie zauważysz, co cię jebło. – Jasna sprawa – ucieszył się chłopak. – I dzięki! Naprawdę mom nauczka, panie bohaterze. Słowo daja! Poderwał się z miejsca, zrobił kilka niepewnych kroków, po czym, nie oglądając się za siebie i lekko utykając, pognał pod estakadę. Rychu tymczasem zaciągnął się po raz ostatni, cisnął niedopałek na ziemię i ruszył w stronę postoju taksówek. Dreszcz, powtarzał sobie w myślach po drodze. Dreszcz. Właściwie mógłby mieć to na koszulce.

WHOLE LOTTA ROSIE

KATOWICE/CHORZÓW

Są na tym świecie rzeczy i zjawiska urągające prawom fizyki. Ot, taki grubas w zatłoczonym tramwaju. Teoretycznie powinien być ściśnięty ze wszystkich stron, wtłaczać swój wylewający się zza paska baleron w przestrzeń pod łokciami i paskami torebek współpasażerów i współpasażerek oraz wywoływać powszechne poruszenie, ilekroć zechce się podrapać albo chociaż roześmiać. A tu proszę, zawsze i w każdej sytuacji jest odwrotnie. Cały autobus wtulony w siebie jak syberyjska orgietka, a wokół grubasa luźno, spokojnie, jest nawet miejsce, by gazetę wyciągnąć... Jeżeli były w życiu Alojza momenty, gdy lubił swój bamber, to właśnie podczas takich krótkich podróży, gdy albo stał sobie spokojnie, na luzie, z ręką na henklu, albo zajmował podwójne siedzenie, nie martwiąc się, czy akurat nie przysiądzie się ktoś dziwny. Mógł wtedy spokojnie pomyśleć, a Bóg i święta Barbórka świadkami, że miał ostatnio o czym. Wiele się zmieniło, także w jego życiu, odkąd pojawił się w nim Benjamin Benford junior. Chłopiec z jednej strony dojrzalszy niż niejeden gość po studiach i z rodziną, a z drugiej kompletny bajtel żyjący marzeniami. Alojz pamiętał jeszcze, jak bardzo chciał wtedy w Krakowie natrzaskać gówniarzowi, a potem przeciągnąć go przez wszystkie pogrzeby ofiar mimów i powiedzieć: „Patrz, co narobiłeś! Oto owoce twoich planów i spisków!”. A potem zorientował się, że Benford miał poniekąd rację. Świat

zdurniał i spstrokaciał, zaroiło się od tych tak zwanych herosów, a młody po prostu wyprzedził o krok rzeczywistość. Zrobił głupio i nieodpowiedzialnie, ale... No właśnie. Teraz istniało też jakieś „ale”. No i jeszcze to, co szczeniak zrobił z Richardem! Nie tylko uporządkował mu mieszkanie i zadbał o pranie i dietę, lecz także rozpisał grafik i nauczył starego ćpuna, że warto go przestrzegać. W dodatku, co już do reszty wydawało się niemożliwe, zaczął zmieniać nastawienie osiedla do Richarda. W powszechnej, zasłyszanej tu i tam, a więc jedynej prawdziwej i wymiernej opinii Zwierzchowski nie był już jedynie antychrystem, satanistą i śmierdzącym utrapieniem. Teraz powoli stawał się starcem nawróconym pod koniec życia przez pełnego poświęceń, cudem odnalezionego wnuka. Już samo to, ta historia jakże idealnie dopasowana pod śląskie, poduchowe omy – prawdziwe „Trudne sprawy”, i to pod własnym nosem – była majstersztykiem. Chłopak pojawia się znikąd, zaraża dobrocią i uczynnością, a potem ciężko i uparcie pracuje, by niemożliwe stało się możliwe. I powoli wszyscy, kibicując młodemu, zaczynają szukać dobrego w starym. Genialne. Nagle przestały przeszkadzać wyzywająco ubrane młode dziewczyny, bo to już nie były „kurwy, wywłoki i szmaty, którym ojciec paska szczędził”, tylko koleżanki Benjamina z wieczorowego studium, które przyszły się pouczyć. A że tak ubrane? No cóż, pani, młodość, nie poradzisz. Musi się wyszumieć... Tak rozmyślając, Alojz dojechał do AKS-u, gdzie wysiadł i ruszył krzywym chodnikiem w stronę Carrefoura. Tak po prawdzie, nie musiał tu przyjeżdżać, Benjamin jakoś tak odruchowo dbał i o niego, ale przy niedzieli poczuł potrzebę przedobiedniego, czy też raczej pośniadaniowego spaceru. Był już prawie przy szklanych drzwiach, gdy nagle tuż obok niego jak spod ziemi wyrósł facet w stroju mnicha. – Nareszcie! – zawołał przybłęda. Zanim Alojz zdążył jakkolwiek zareagować, położył mu na czole poznaczoną bliznami dłoń. Z górnika natychmiast opadła złość i zaskoczenie, pozostała jedynie świadomość, że widzi tego gościa nie po raz pierwszy, że spotkali się już, wtedy w Krakowie, na kilka godzin przed wydarzeniami w Smoczej Siarce. A potem nagle poczuł, że chce

pójść za tym dziwacznym mnichem, gdziekolwiek tamten go poprowadzi. Tak się złożyło, że oznaczało to pobliski park Redena.

Benjamin szedł wolno jednym z osiedlowych chodników. Wyprostowany jak zawsze, z dłońmi splecionymi na pośladkach, kłaniał się mijanym sąsiadom, tym znanym i tym kojarzonym tylko z twarzy, a jednocześnie pogwizdywał cicho, jak przystało komuś bardzo zadowolonemu z siebie. Gdy skończył czternaście lat, ojciec wyjaśnił mu, co tak naprawdę jest istotą ich zawodu, ich tradycji: „Prawdziwy dżentelmen to ktoś, kto przez najgłębsze nawet bagno przejdzie z czystymi butami. Ale nie ma cudów, Benjaminie, i ktoś musi się przy tym ubrudzić. Polub to, a praca zacznie ci sprawiać przyjemność”. Wcześniej i później Benford junior dostał wiele różnych, mniej lub bardziej praktycznych porad, ale ta jakoś najgłębiej wbiła mu się w pamięć. Najmocniej przyświecała mu w trakcie szkolenia, a także potem, gdy zaczął już... zabiegać o pracę. Tak, to chyba dobre określenie, choć nie dość precyzyjne, bo nie zawierało w sobie również konieczności uprzedniego stworzenia nie tylko swojego stanowiska, lecz także wykreowania od podstaw własnego szefa. Teraz jednak, skoro ów szef istniał, skoro fakt zatrudnienia – co prawda dość nietypowy – nastąpił, ojcowska zasada zaczęła obowiązywać. I kierować kroki Benjamina w takie miejsca jak to, do którego właśnie zmierzał. Innymi słowy, dziś był pierwszy dzień, w którym Benjamin poczuł się naprawdę dorosły. Niebieska Chatka, lokal na dolnym Tauzenie, nie był z pewnością gastronomiczną chlubą okolicy, nie spierały się o niego dwa graniczące ze sobą miasta i nie podjeżdżali goście skuszeni kulinarnym programem w -TVN-ie. Jeżeli jednak potrzebowałeś jakiejś używki i było cię na nią stać, nie mogłeś trafić lepiej. Wystarczyło wejść, przyzwyczaić nos i oczy do wszechobecnego, wirującego w powietrzu kurzu i popatrzeć po klienteli siedzącej przy drewnianych, okrytych siermiężną ceratą stołach: każdy handlarz był niejako szyldem i gwarancją skuteczności

swojego środka. Byłby też niezaprzeczalnie największą przed nim przestrogą... gdyby tylko ktoś z przychodzących tu był skłonny takich przestróg słuchać. Benjamin nie był, wszak nie przyszedł tu dla siebie. I choć nie pochwalał Ryśkowych skłonności, wiedział, że aby utrzymać rockmana w ryzach, musi mu w kilku miejscach ustąpić, a czasem nawet wejść w błoto zamiast niego, byleby w oczach świata przyszły bohater pozostał czysty. Zastanowił się więc nad tym, co by było, gdyby w komiksie „Batman: Venom” Alfred zorientował się w porę i przejął narkotyczne zapasy Batmana, a potem wydzielał mu je po pastylce. Czy nadal musiałoby się to skończyć tak radykalnym detoksem? Z tą myślą ruszył w głąb pomieszczenia w poszukiwaniu dilera marihuany. Pierwszy mężczyzna, do którego zagaił, siedział w ciemnym kącie za wielkim stołem z miną tak błogą i tępą, jakby właśnie sikał w spodnie albo odkrył w sobie wewnętrzne, trochę niedorozwinięte dziecko i pozwolił mu pohasać. Na zaczepkę nie odpowiedział, nie obejrzał się nawet, więc Benjamin zaczął się rozglądać za kimś innym. Za jego plecami przy barze krzątała się chuda jak szkielet kobiecina, ubrana w dżinsy, koszulkę na ramiączkach i obleśny fartuch w kwiaty. Na głowie miała szopę zniszczonych, farbowanych na blond włosów, a w zębach wykałaczkę. Wyglądała na życiowo doświadczoną i taką, która wie, co, jak i gdzie, więc Benford rozważał nawet przez moment, czyby do niej nie podejść, ale ledwie się odwrócił, posłała mu takie spojrzenie, że natychmiast przeniósł wzrok na wiszący nad jej głową telewizor. A tam akurat telewizja śniadaniowa i Kraków, który do Lajkonika dołożył krwiożerczych mimów jako swoją nową atrakcję i podstawę pod gadżety. Reporter z jednej strony narzekał na czasy i obyczaje, ale z drugiej wyraźnie kipiał z dumy, że Kraków to teraz prawie jak londyńskie Whitechapel. To przypomniało Benjaminowi, że wraz z Rychem i Alojzem mieli wezwanie na przyszły tydzień na kolejne przesłuchanie. Nadzorujący sprawę komisarz Drewniak ewidentnie nie mógł się zdecydować, czy chce podziękować im raz jeszcze za pomoc, czy może zamknąć za współudział. Dzwonił więc, żeby sprawdzić, co tam u nich, i ostrzec przed wciąż nieodnalezioną członkinią gangu

mimów, albo dla odmiany wzywał na kolejne przesłuchania, by w kółko męczyć o to samo. Jedna sprawa naraz, skarcił się w myślach i ruszył dalej w głąb sali. Dostrzegł kolejnego mężczyznę, siedzącego nieco za szerokim filarem; właśnie dobijał z kimś targu. Benjamin odwrócił się więc, oparł -plecami o kolumnę i skrzyżował ręce na piersi, spokojnie czekając na swoją kolej. Tymczasem mężczyzna z ciemnego kąta poruszył się, przejechał ręką po twarzy, po czym sięgnął do kieszeni, wyjął z niej coś i położył przed sobą na stole. Potem wysunął się zza blatu i ruszył w stronę baru. Niemal w tym samym momencie spod stołu wyszła na czworaka dziewczyna. Mogła mieć nie więcej niż czternaście, piętnaście lat, włosy w nieładzie, za mocny makijaż rozmazany tak, że wyglądała niczym wiedźma ze szkolnego przedstawienia. W prawej ręce ściskała plecak z rozsuniętym do połowy zamkiem błyskawicznym i naszywką Slipknot przypiętą agrafką. Gdy wstawała, zamek rozsunął się do końca i z plecaka wypadł podręcznik do angielskiego dla trzeciej klasy gimnazjum. Zanim go podniosła, z przestrachem rozejrzała się na boki, ale gdy zorientowała się, że jedynym, który patrzy, jest chłopak niewiele starszy od niej, wydęła tylko pogardliwie wargi, pokazała Benjaminowi środkowy palec, a potem szybko zgarnęła z blatu zostawioną dla niej zapłatę. Z plecakiem w jednej, a podręcznikiem w drugiej ręce chwiejnym krokiem ruszyła do wyjścia. Benjamin odczekał jeszcze chwilę, po czym również wyszedł. Miał szczerą nadzieję, że ojcowska zasada nie sięgała w tym nurkowaniu aż tak głęboko.

Powrót do domu przez ciągnące się betonowymi kilometrami osiedle trwał wystarczająco długo, by Benford poukładał sobie wszystko w głowie. Wszystkie te myśli, czy aby na pewno powinien zostać przy Ryśku, zwłaszcza teraz, gdy tylu herosów było wokoło, że tylko wybierać, przebierać i prosić o CV, tłumił i zbywał jednym tylko

pytaniem: „Co w tej sytuacji zrobiłby Alfred Pennyworth?”. Potem rozmyślał nad niszą, specjalizacją, podstawą działania. Doszedł już do tego, z czym jego heros powinien walczyć przede wszystkim. Ta dziewczyna, jej obojętne spojrzenie, torebka ze stolika... Rozmyślając, wszedł do budynku, kilka kroków po schodach na piętro, złapał za klamkę. Wszedł do mieszkania i od progu zawołał: – No dobra, dość ćwiczenia na sucho! Bierzemy się do roboty! Zzuł buty, ustawił je równo pod szafką i ruszył przez przedpokój. – Mam pierwsze zadanie dla Voltera. Zza framugi wychynęła siwa głowa Ryśka. – Może byś tak łaskawie stulił ryj, panie sekretna tożsamość, hę? Gościa mamy – mruknął. – I żaden jebany Volter. Powiedziałem ci. Będzie Dreszcz albo sam se napierdalaj ludzi prądem. Benjamin machnął ręką. Zupełnie wyleciała mu z głowy ta ksywa, którą Rysiek przyniósł ostatnio z jakiegoś nocnego spaceru niczym kot martwą mysz. W sumie imię nie było takie złe. No i ostatecznie jednak to do herosa należy wybór. – Niech będzie Dreszcz – stwierdził w końcu. – I z całym szacunkiem, widziałem buty Alojza. Żaden on tam... Oh, bally! Dopiero gdy stanął w progu pokoju, zorientował się, że oprócz Ryśka i Alojza jest tam jeszcze trzeci mężczyzna. Mnich, sądząc po stroju, z łysą głową poznaczoną bliznami, a do tego ozdobioną kawałkami skóry o tak różnych odcieniach, że wyglądała jak babcina kołdra. Mężczyzna siedział w lekkim rozkroku, z łokciami na udach i dłońmi splecionymi jak do modlitwy. Na widok chłopaka uśmiechnął się, ale tylko na moment, zupełnie jakby kąciki ust były za ciężkie, by mięśnie mogły je utrzymać w górze. – Bądź pozdrowiony, Benjaminie – powiedział niskim, kojącym głosem. – Zwą mnie... tfu, cholera, znowu się zaczyna. Ekumen jestem. Ostatnie zdanie powiedział głosem wyższym, bardziej skrzekliwym i zdecydowanie mniej przyjemnym, ale wyciągnięta dłoń i tym razem szczery, utrzymujący się na twarzy uśmiech sprawiły, że Benford wysunął się lekko do przodu i uścisnął rękę gościa, udając, że nie zauważa pokrywających ją blizn i wrośniętych szwów. – Ekumen prziszoł tukej, bo sie martwi o swoja frelka – wyjaśnił

z pełnym spokojem Alojz, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie, że w domu jego najlepszego kumpla zjawiają się mnisi doktora Frankensteina, prosząc o pomoc w nietypowych sprawach. Rysiek, choć nieco bardziej ożywiony, też nie wydawał się specjalnie przejęty czy zaskoczony. Ot, siedział na stołku, ręce zaplótł na kolanie i bujał się w przód i w tył, na przemian mrużąc i otwierając na oścież oczy. Ekumen musiał dostrzec konsternację na twarzy Benjamina, bo zaraz rozłożył ręce i wyjaśnił: – Nie widziałem innego sposobu, jak przekonać do siebie pana Mellera, więc użyłem na nim jednego z moich... błogosławieństw. Mam ich parę, ale o tym zaraz. Chodzi o to, że... – Zaraz – Benjamin wszedł mu w zdanie – a co pan zrobił z nim? Wskazał na Ryśka, który widząc ten gest, parsknął pod nosem i mało nie stracił równowagi podczas bujania. Ekumen roześmiał się skrzekliwie, odchylając do tyłu patchworkową głowę. – Jemu? Nic. Kiedy przyszedłem, on już taki był. – Przestał się śmiać, opuścił głowę, przekrzywił zalotnie na bok i dokończył już falsetem: – Otumaniony zielem i taki właśnie wesoły. Słysząc zmieniony głos gościa, Rysiek nagle się wyprostował i oskarżycielsko wskazał na mnicha palcem. – O, tego właśnie głosu używał, jak pukał do drzwi. Kurwa, młody, musimy sobie zainstalować wizjer, bo nas kiedy kto napadnie, jak słowo daję! I znowu jak gdyby nigdy nic zaczął się bujać na krześle, nucąc „Moneytalks”. Ekumen wzruszył ramionami. – No dobra, trochę go jednak upiłem. Tak jakby, bo nie użyłem alkoholu, tylko... – Błogosławieństwa? – podpowiedział Benjamin. – Właśnie. Boże, jak ja nie cierpię tego słowa! Uderzył się w twarz raz jedną, potem drugą ręką, potrząsnął głową, spojrzał na Benjamina i zaintonował: – Święty, święty, święty... – A potem już normalnym głosem: – To ja, jest we mnie tyle świętości, że aż mnie to do szału doprowadza,

wiesz? – Dyć, że wiym – odezwał się Alojz, znowu tym swoim miłym, ciepłym, choć nieobecnym głosem. Ekumen zbył go machnięciem ręki, a potem płynnym ruchem podciągnął rękaw i pokazał szpetną bliznę na łokciu. Zerknął na Benjamina, jakby sprawdzał, czy ślad zrobił odpowiednie wrażenie, po czym podjął niskim, chrapliwym głosem umęczonego życiem pijaka. – Chyba najpierw powinienem się przedstawić – stwierdził. – Już pan to zrobił. Benjamin, któremu po sytuacji w Niebieskiej Chatce jakoś nie było do śmiechu i zabawy, zaczynał po-woli tracić cierpliwość do nieznajomego. Ten jednak ani myślał się tym przejmować. – Nie tak przedstawić, że jestem Ekumen, ale naprawdę – wyjaśnił nieskładnie. – Znaczy, że kim jestem i jak to się ze mną zaczęło. Bo zaczęło się, rozumisz, od tej właśnie łapy... – Otrząsnął się i znowu wrócił do swego najwyraźniej normalnego, skrzeczącego głosu. – A dokładniej od tego, że straciłem ją w wypadku. Nie licząc się z protestami, zaczął opowiadać. Opowieść Ekumena

Kiedyś, za dawnych dni, które zwykłem nazywać swoim „prawdziwym życiem”, nazywałem się Cezary Dutkiewicz i byłem w miarę szczęśliwym człowiekiem... – Możesz mu powiedzieć, młody, że jak nie zacznie mówić normalnie, to go sieknę z mocy? – zapytał Rysiek. Benjamin westchnął i powtórzył Ryśkowy apel. – I ze swojej strony – dodał jeszcze – chciałbym prosić o wersję skróconą. Stracił pan rękę w wypadku i co? Ekumen przez chwilę się dąsał, ale na szczęście niski głos, który przejął go po chwili, nie był aż tak pamiętliwy. – Podobno pod wpływem oślepiającego blasku karetka, która wiozła mi rękę do przeszczepu, zderzyła się z samochodem z kurii przewożącym relikwiarz z dłonią świętego Ignacego Loyoli. Obie

kończyny wypadły, ekipa ratunkowa się pomyliła... i tak dostałem rękę świętego. Przyjęła się świetnie, zagoiło się... no, niezgorzej, ale wkrótce potem zorientowałem się, że ta ręka jest dużo sprawniejsza, niż być powinna. Mogłem robić sztuczki z monetami i kartami, wywijać kijkiem jak mieczem, a lekcje na pianinie – które brałem za dzieciaka i jakoś tak mi weszły w krew – szły mi nią tak szybko, że aż mi wstyd było za moją lewicę. Przerwał na moment, a wtedy Alojz złapał go za przyszytą rękę i zaczął oglądać tymi wielkimi, pustymi oczami. – No ja – stwierdził wreszcie z tym samym co wcześniej przekonaniem. – To je ganz świynto ręka. – Mówię przecież. – Ekumen wyrwał dłoń z uścisku i podjął opowieść. – Przez parę dni żyło mi się z tą nową kończyną całkiem nieźle. Co prawda wymuszała żegnanie się przed posiłkami i kategorycznie odmawiała... no wiecie, ale poza tym i coś przykręcić, i słoik otworzyć bez pukania w wieczko... Nie było źle. Ale potem pojawili się oni. Znowu przerwał i rozejrzał się po pokoju jakby niepewny, czy może mówić spokojnie. Wreszcie pochylił się i zniżył głos do teatralnego szeptu. A może po prostu znowu się wokalnie przestroił? Benjamin nie był pewny. – Przyszli do mnie, podając się za sprzedawców encyklopedii, ale tak naprawdę byli z kurii albo i gdzieś wyżej, bo mieli w klapach krzyżyki, a ledwie weszli, zaraz mi moją doszytą rękę oglądać. Jeden to nawet chciał ją ciąć, ale drugi mu powiedział, że to cud, że tak się zrosło, i nie wolno. Więc choć mnie ręka święta broniła jak mogła, zapakowali mnie ostatecznie w bagażnik i zawieźli gdzieś w cholerę. Czy on może tak nie robić? Upadnie, kark złamie i cała moja wizyta na nic będzie... Potrząsnął głową i wyszczerzył się w przerażającym uśmiechu. – No chyba że go wskrzeszę – powiedział zupełnie nowym głosem. Ten mógł należeć do kogoś, kto w dzieciństwie uwielbiał wyrywać muchom nóżki i używał zestawu „Słońce, lupa, mrowisko”. – Lubię wskrzeszać. To takie... Au! Czemu mnie kopiesz?!

– Bo chcę tego poprzedniego – wyjaśnił Benjamin. – Żeby skończył historię i żebyście wszyscy sobie stąd poszli, prawda, Ry... znaczy Alojzy? Górnik zafalował, dość ekspresyjnie wzruszając ramionami. – Ekumen prziszoł do nos w gości i może siedzieć tak dugo, jak ino chce, Benjaminie. Chłopak przewrócił oczami. – No dobra, mów dalej, zabrali cię i... Ekumen znów się wzdrygnął, potarł piąstkami oczy i westchnął głęboko. – Wsadzili mnie do takiego jasnego pomieszczenia, jakby celi z łóżkami i krzyżem na ścianie, z jeszcze jedną taką uroczą staruszką, panią Różą właśnie, ale powiedzieli, że nas obserwują i żebyśmy nie ważyli się zgrzeszyć. Jak tak teraz myślę, to dochodzę do wniosku, że mieli tylko jedną taką celę, i to stąd ta niechciana przez nich koedukacja. Podrapał się po głowie i przymknął oczy, jakby próbował sobie wszystko przypomnieć. – Pani Róża była tam ze mną, bo podobno od tej dobroci to aż dostała stygmatów i ją sprawdzali tacy, co ich nazywają mordercami cudów. Księża weryfikatorzy. Mnie natomiast co chwila zabierali na badania, py-tali, czy jestem katolikiem, czy mam sakramenty, i robili testy. A to krew, a to tkankę do badań. A gdy już chyba wszystko sprawdzili, pojawił się on... Doktor Swarządz. Na moment zapadła cisza zakłócana jedynie skrzypieniem Ryśkowego krzesła. W końcu jednak i ono ucichło, bo Rychu wstał, podrapał się po kroczu i wyszedł do łazienki. To jakby tyle z budowania suspensu, pomyślał Benjamin, ale na głos nie powiedział nic, tylko gestem zachęcił Ekumena, by mówił dalej. – Doktor Swarządz w ogóle nic do mnie nie mówił, przyszedł tylko, obejrzał rękę, a potem opukał mnie po głowie jak jakiś mebel i powiedział, że zadziwiające. Potem kazał zabrać panią Różę i zostałem sam. A wtedy... Z łazienki dobiegł ich śpiew Alice’a Coopera, a zaraz potem słodki do przesady głos Ryśka: – Czego chce od tatusia mój słodki anioł z Ameryki?... Nie,

Janeczko, nie mogę ci dać Benjamina, bo właśnie oporządza kota do naszej niedzielnej modlitwy. Benjamin westchnął i zakodował sobie w pamięci, że musi oddzwonić potem do pani Janice. Na razie jednak Ekumen i jego historia. Kiedy ją opowie, może wreszcie sobie pójdzie. – A wtedy, panie Ekumen? – zachęcił. – A wtedy zaczęły się operacje – wyszeptał gość głosem przestraszonego dziecka; oczy też nagle zrobiły mu się wielkie jak u postaci z japońskiej kreskówki. – Przyjeżdżali różni tacy, księża i biskupi, mnisi, zakonnicy i zwykli diecezjalni, a każdy z relo... rela... – odchrząknął i przeszedł w melodyjny sopran – relikwiarzem. I zaczęli mnie... modyfikować. Benjamin przechylił się lekko do przodu. – To znaczy? – To znaczy zastępować kawałki mnie kawałkami świętych i sprawdzać, jak się przyjmą. A że każdy przyjmował się świetnie i coś ze mną robił, dodawał błogosławieństw, pewnego dnia stwierdzili, że został mi już tylko mózg, którego nie mogą mi zostawić, bo wiecie... nie jest święty. Alojz po raz kolejny z namaszczeniem pokiwał głową. Zaczynał być już irytujący w tej swojej tłustej, zwalistej uległości. Benjamin wiedział, że to nie jego wina, ale to niewiele zmieniało. – Wszystko panu przeszyli? – zapytał wreszcie chłopak. – Wszystko, co istotne – pokiwał głową Ekumen. – Oprócz mózgu. – Nawet tam na dole? – Owszem, święty Augustyn. Benjamin parsknął śmiechem. Akurat historię tego świętego znał całkiem nieźle. – To musi pan tam mieć frytkę, bo święty Augustyn... – Został usmażony w oleju, wiem – odparł Ekumen znużonym głosem starca, może samego doktora Kościoła. – Święci się rekonstruują. Myślałem, że szybciej się domyślisz. To zabrzmiało jak przygana i Benjamin poczuł, że czerwienieją mu koniuszki uszu. Chcąc jak najszybciej zamazać złe wrażenie, czym prędzej wrócił do głównego tematu:

– No dobrze, chcieli przeszyć mózg i wtedy co? Uciekł pan? – Nie mieli pojęcia o mojej mocy. Ja sam nie wiedziałem, jak jest ogromna. Mogę czytać w myślach, mogę zmieniać stan ducha i orientację. Otwierać oczy na rzeczy niewidzialne i parę innych. Dzięki świętej Klarze umiem też zrobić warkocz z dwunastu splotów. Nie pytaj, skąd wiem! – Bardziej mnie ciekawi, co robił pan po ucieczce. Ekumen wzruszył ramieniem. Jednym, bo drugie najwyraźniej odmówiło współpracy. – Błąkałem się po Krakowie, rozmawiałem ze zwierzętami, bo to też potrafię trochę, choć spróbuj kurw...lalalalabumbum, hopsa, hopsa... Przepraszam, mam język Stanisława Kostki, czasem tak robi. W każdym razie spróbuj kiedyś zrozumieć coś po gołębiemu. Tropiłem też zbrodnie, a nawet pomogłem twojemu znajomemu. – To ty! – ryknął wracający właśnie z łazienki Rychu. Wycelował palec w stronę Ekumena i mrużył oczy, próbując jednocześnie zmarszczyć czoło. – Ty pchałeś mi paluchy w oczy w Krakowie! Pamiętam cię, mnichu perwerze! Zasłonił oczy i wytoczył się do przedpokoju. – Nie dostaniesz moich oczu! – krzyczał. – Nie dostaniesz! Benjamin popatrzył za nim i pokręcił głową. – Cokolwiek mu błogosławiłeś, stanowczo przegiąłeś – stwierdził. – Przedawkował. Ekumen znowu wzruszył ramieniem, dla odmiany drugim. – Wiedziałem, że to nie z nim mam gadać. Nie chciałem, żeby zaburzał ci osąd, Benjaminie Benfordzie juniorze. – Skąd wiesz, jak się nazywam? – Wiem o tobie dużo więcej – odparł Ekumen, który od dłuższej chwili wciąż pozostawał przy tym samym ciepłym, męskim głosie, trochę podobnym do głosu ojca Benjamina. – Wiem, że twój ród od zawsze zajmuje się domami lordów, a także, że twój pradziadek otrzymał ogromny spadek od lorda Furtenberry. Spadek tak wielki, że twoja rodzina – twój dziadek, ojciec, ty, czy nawet wnuki twoich wnuków – nie będziecie musieli już nigdy parać się pracą. A mimo to

wciąż się szkolicie i pracujecie, by służyć. Wiem też o twoim niezwykłym marzeniu, Benjaminie. Wiem, co tu robisz i dlaczego chciałbyś, by Zwierzchowski mówił na ciebie Albert. Wiem to wszystko i... – ...i dlatego przejąłeś władzę nad umysłami dwóch dorosłych i rozmawiasz z dzieckiem – dokończył Benjamin. Ale Ekumen tylko się uśmiechnął. – Wiesz, co się dzieje wokoło, wiesz, co się dzieje na świecie – odparł. – W tym wariactwie możesz być jedynym zdolnym podjąć sensowną decyzję za przyjaciela. A on z kolei może być jedynym zdolnym, by mi pomóc. I znowu, nie pytaj, skąd wiem. – Pomóc w czym? – W pokonaniu doktora Swarządza – odparł Ekumen. – Bo tak się składa, przejrzałem jego niecny, parszywy plan. Benjamin uśmiechnął się na dźwięk tych ostatnich słów. Brzmiało to tak komiksowo, że... No cóż, narkotyki sprzedawane prostytuującym się nastolatkom musiały chyba poczekać. – A co jest podstawą tego planu? – Róża – odparł Ekumen. – Zamierzają ją uświęcić jak mnie. Zmodyfikować holistycznie.

Po wyjaśnieniu całego planu Ekumen wyszedł, by zaszyć się nie wiadomo gdzie. Benjamin obiecał mu, że przemyśli sprawę i przedyskutuje ją z Ryśkiem i Alojzem, gdy ci już się pozbierają i wypoczną. Zapytał też, gdzie i w jaki sposób będzie mógł go znaleźć. – Ja cię znajdę – odparł Ekumen. – Będę wiedział. Po czym wyszedł, a gdy to zrobił, Alojz natychmiast opadł z sił niczym szmaciana lalka i osunął się na łóżko. Odgłos z drugiego pokoju świadczył wyraźnie, że to samo spotkało Ryśka. Benjamin włączył telewizor, znalazł wiadomości i dowiedział się z nich, co prawica sądzi o superherosach – jest przeciw tym antychrystom na usługach Unii – a także jak pojawienie się niejakiego Zawiszy Czarnego wpłynęło na zmniejszenie częstotliwości napadów na

czarnoskórych studentów. – Wszyscy ubierają się teraz tak, jak ten mściciel – wyjaśnił jakiś profesor socjologii z Uniwersytetu Śląskiego. – A powiedzmy sobie szczerze, kto dzisiaj w Polsce odróżni jednego Murzyna od drugiego? Potem dodał coś jeszcze o nowym programie Philipa Zimbarda i o tym, że teraz słynny kolega będzie musiał trochę zmienić swoje założenia. Profesor, co zauważył Benjamin, mówił to nie bez złośliwej satysfakcji. Chłopak wyłączył telewizor, pokrzątał się trochę po mieszkaniu, zadzwonił do ojca, a potem do komisarza Drewniaka. Wreszcie podczas zmywania podjął ostateczną decyzję.

– Wcale mi sie tyn plan niy podobo – powiedział Alojz. – A mnie tak. Rysiek zapił piwem kawałek pizzy zrobionej od podstaw przez Benjamina i smakującej naprawdę wyśmienicie. Zwłaszcza dla kogoś na solidnej gastrofazie. Alojz spojrzał na przyjaciela z pobłażaniem. – Czyś ty w ogóle słuchoł, co łon godoł po tym, jak Benek... – Benjamin – poprawił go Benford. Mógł sobie poprawiać do woli. – ...jak Benek pedzioł, że dostaniesz nowy piec i bilety w loży na koncert Jethro Tull? Słyszoł żeś, jak łosprawioł o tym podszywaniu sie pod inszych, siedzeniu w domu starców, niszczeniu tych instalacji, coby uwolnić ta świynto oma łod złego dochtora? Benjamin westchnął. – Gdy tak to opowiadasz, to nie brzmi dobrze – stwierdził. – No myśla, to nigdy niy mogło brzmieć dobrze – zadrwił górnik. – Mogłoby, gdybyś powiedział to tak, jak ci, którzy werbowali cię na kopalnię. Przecież nie mówili ci wtedy o zawałach i wybuchach metanu, prawda? – odparł chłopak, po czym odwrócił się i skupił na Ryśku. – Tak więc czeka cię jeden uroczy dzień z masażami, smakowitymi posiłkami i telewizją w domu opieki Czerwone Słoneczko, a potem pstryk, użycie mocy, wysadzasz instalacje i wszelkie zapasy, wpuszczasz do środka Ekumena, a potem go osłaniasz, gdy on zajmuje

się resztą. Potrzebny mu tylko element zaskoczenia, żeby nie złapać się na kamery i... – Machnął ręką. – No i dostaniesz bilet i solidny wzmacniacz... Dresz-czu. Alojz otworzył usta, ale wiedział już, że przegrał. Wstał więc tylko i poczłapał w stronę kuchni, po drodze waląc Benjamina w tył głowy otwartą ręką. Chłopak nawet się nie uchylił. Wiedział, że przegrani potrzebują małych zwycięstw. Kolejna mądrość kochanego ojca. DWA DNI PÓŹNIEJ KATOWICE LIGOTA

Czterdziestoletnia Natalia Szyma dumnie i dzielnie niosła na szerokich barkach krzyż swojej pracy. Były jednak momenty, na szczęście rzadkie, gdy kanciasty ciężar stawał się dla niej zbyt ciężki. Wtedy potrzebowała chwili skupienia i modlitwy, nim podejmowała go znowu z uśmiechem i radością w sercu, niezależnie od tego, jak stromo zapowiadała się dalsza droga. Momenty jak ten, który właśnie ją czekał. Kolejny dzień przyjęć. Zatrzymała się na chwilę tuż przed drzwiami do sekretariatu i wzniósłszy oczy ku niebu, wykonała znak krzyża. Następnie sprawnie zsunęła z palca różaniec, rozpięła dodatkowy guzik bluzki i pewnym krokiem weszła do środka. – Dzień dobry i przepraszam za spóźnienie – powiedziała do siedzących pod ścianą chłopca i starca. Dzieciak na jej widok natychmiast poderwał się z miejsca, więc wyciągnęła do niego rękę. – Benedykt, jak rozumiem? – zapytała. – Jak się dziś miewa dziadek? – Jak zwykle ostatnio – westchnął chłopiec, ściskając wyciągniętą doń dłoń. Odczekał, aż kobieta obejdzie biurko i zajmie miejsce w obrotowym fotelu, po czym również usiadł. – Czasem ma się dobrze, kontaktuje. Częściej jednak zachowuje się, jakby pamięcią był w dawnych czasach. Zdarza się, że wygłasza

werdykty i wyroki w dawnych sprawach. Natalia skrzywiła się lekko, zaraz jednak przysłoniła usta ręką. Boże, miej mnie w opiece, pomyślała i odchrząknęła cicho. – Przepraszam – powiedziała. Sięgnęła do leżących na biurku akt. Przewertowała je od niechcenia i spojrzała na chłopca. Patrzenia na siedzącego obok starca, siwego nieogolonego mężczyznę zaczesanego na bok i ubranego w drogi garnitur, unikała jak ognia. – Benedykcie, pan sędzia zdaje sobie sprawę, że w związku z tym, iż zamieszka teraz u nas, przejmiemy w dziewięćdziesięciu procentach jego horrendalnie wyso... to znaczy jego wszelkie uposażenia, prawda? – Dziadek jest ubezwłasnowolniony – odparł chłopiec. – Tam są wszelkie dokumenty potwierdzone sądownie i notarialnie. I tak, moi rodzice i ja zdajemy sobie sprawę z kosztów Czerwonego Słoneczka. Rodzice cieszą się, że nie muszą dopłacać. Natalia jeszcze raz, dla zachowania pozorów, zerknęła w dokumentację. – No właśnie, rodzice – powiedziała. – Czy mogę wiedzieć, gdzie... Chłopiec wyraźnie się speszył. Zaczerwienił się, odwrócił wzrok, a gdy się odezwał, mówił wyraźnie ciszej: – Rodzice nie chcą mieć z dziadkiem nic wspólnego. Byli w Solidarności. Tym razem Natalia musiała ukrywać uśmiech sympatii. Na szczęście czasem jabłka padają tak daleko od jabłoni. Dzięki Ci za to, Panie. Miała tylko nadzieję, że obecny tu Benedykt trwa przy dziadku z rodzinnego obowiązku, szacunku wobec właściwie rozumianego czwartego przykazania, a nie z sympatii dla... Pokręciła głową. – Widzę, że wszystko już podpisane przez sios... panią dyrektor, więc mnie pozostaje tylko wyrazić radość, że pan sędzia dołączy do naszych pensjonariuszy. Zamierzamy traktować go z należnymi mu honorami i umieścimy w jednym pokoju z Generałem. Wielka litera w ostatnim słowie była wręcz słyszalna. A przynajmniej byłaby dla kogoś z Polski. Benjamin jednak nie zrozumiał.

– Generałem? – zapytał, a Szyma skinęła głową. – Tak właśnie.

Około pół godziny później Benjamin wyszedł wreszcie z Czerwonego Słoneczka. Rozejrzał się uważnie na wszystkie strony, przebiegł przez ruchliwą ulicę prosto w zaułek między budynkami. Obszedł samochód Alojza i wsiadł do środka. – I jak poszło? – zapytał górnik. – Dobrze poszło – odpowiedział siedzący na tylnym siedzeniu Ekumen, zanim Benjamin zdążył otworzyć usta. – Teraz tylko pozostaje nam czekać i trzymać kciuki za Ryszarda. – Za Dreszcza – poprawił go Benjamin. – On teraz jest w pracy. A swoją drogą, nie rozumiem, jak to jest, że ośrodek na wskroś katolicki, jak go, Ekumenie, określasz, przyjmuje tylko byłych wysokich urzędników państwowych i wojskowych. Bo wiesz, jak dla mnie to brzmi jak miłosierdzie, a wtedy... – Chuj... tralala, bum-bum-tsss, znaczy żadne tam miłosierdzie, Benjaminie – pokręcił głową Ekumen. – W ten sposób po prostu uzyskują środki na działalność Swarządza, na sprzęt i kosztowne badania. Zbudowali ładną fasadę, ale za nią kryją się oszczędności na pacjentach. Wszędzie i na każdym kroku. A zważywszy wysokość emerytur sędziów, generałów i im podobnych z poprzedniego ustroju, szybko robią się z tego stałe, wysokie kwoty. – To ci sprytne pierony. – Alojz pokiwał głową z uznaniem. – Ciekawe, co bydzie, jak im wszyscy poumierają, zanim sie te badania skończo. – Nie poumierają – westchnął Ekumen. – Swarządz dobrze to sobie przemyślał i opracował. No i dostał na start majątek od episkopatu. Nie pytajcie, skąd wiem. Nie zapytali. Zamiast tego Alojz chciał wiedzieć, co teraz. – Czekamy – odparł Benjamin. Sięgnął do schowka i wyciągnął z niego dwa komiksy – jeden rysowany paskudną, koślawą kreską z wielkim napisem „Wilq” na

okładce. Drugi z grupą muzyków rockowych przy wielkiej ciężarówce na pustyni, którego tytuł brzmiał „MakaBryczki”. Oba podsunął pod nos górnikowi. – Wolisz poczytać podobno najlepszy polski komiks o superbohaterze czy makabryczną historyjkę z gwiazdami rocka? – Niy mom bryli do czytanio – sapnął Alojz. – Ida sie legnąć. Nie czekając na odpowiedź, przestawił ułożenie fotela i zamknął oczy. – To ja poproszę „Wilqa” – powiedział po chwili Ekumen. – Kiedyś czytałem i zostałem wielkim fanem Entombeta. Benjamin wzruszył ramionami i podał mu komiks, a sam otworzył pachnące jeszcze drukiem „MakaBryczki”, zastanawiając się jednocześnie, ile przyjdzie im tu czekać.

Zanim Benjamin wyszedł z ośrodka, oczywiście odprowadził Ryśka do pokoju – luksusowej jedynki z plazmowym telewizorem, pachnącą łazienką wyłożoną łososiowo-białymi płytkami i łóżkiem o dębowej ramie. Jak przystało na troskliwego wnuczka, sprawdził szafki i szafy, rozłożył do odpowiednich szuflad zawartość niewielkiej walizki, upewnił się, że działa klimatyzacja, a poduszki są dość miękkie. Następnie uścisnął drżącą dłoń „dziadka” i delikatnie pocałował go w czoło. Przy tym ostatnim odskoczył rażony elektrycznym wyładowaniem z czoła Ryśka. Usta Zwierzchowskiego poruszyły się w bezgłośnym słowie „pedał”. Benjamin roześmiał się, jakby to był najlepszy żart na świecie, po czym pożegnał się z personelem i już z korytarzu zadzwonił na fałszywy numer po taksówkę. Dopiero zachowawszy wszelkie pozory i pożegnawszy się z panią Natalią, wyszedł. A wtedy w pokoju Ryśka zaraz pojawiło się dwóch rosłych osiłków w białych fartuchach. Wyglądali jak źli bliźniacy z bajek Disneya albo przeciętni skinheadzi. Tępota nie tylko była zauważalna na pierwszy rzut oka, ona wręcz wywieszała w oczach – oknach duszy – swe strajkowe transparenty: „Precz z obcą myślą!”, „Mózgi dla

Polaków!”. Tymczasem Zwierzchowski zdążył już ściągnąć spodnie i ułożyć je na krześle. Gości powitał więc z gołym pindolem i piżamą w ręce. – Czy coś się stało? – zapytał uprzejmie, rżnąc głupa. Czy też raczej, jak pewnie powiedziałby Benjamin, grając swoją wyuczoną rolę. Osiłki jednak nie doceniły miłego tonu. – Zamknij się! – powiedział pierwszy, sądząc po fryzurze mniej radykalny, gdyż w przeciwieństwie do kolegi czy też brata miał na czubku głowy kilkumetrowy meszek włosów. – Wiemy, coś ty za jeden. Rysiek zmarszczył czoło, nieco zaniepokojony. Czyżby ich przykrywka i teatrzyk były aż tak słabe? Zacisnął pięści, czując łaskoczącą energię kumulującą się we wnętrzu dłoni. – No właśnie, wiemy! – wycedził drugi. – Żydowski esbecki parobku. Rysiek odetchnął z ulgą. To tylko prawica. Wytężył wzrok, wypatrując w klapach fartuchów poszczerbionych mieczy. Nie znalazłszy ich, wzruszył ramionami i po prostu wciągnął spodnie. Osiłki najwyraźniej skończyły z obelgami, bo ledwie to zrobił, spojrzeli po sobie i równym krokiem podeszli do Zwierzchowskiego. Złapali go pod ramiona i zabrali do wyjścia. Rysiek dał im się poprowadzić. A w zasadzie ponieść, bo przez całą drogę jego stopy ani razu nie dotknęły ziemi. Pokój, do którego go przenieśli, diametralnie różnił się od poprzedniego. Przede wszystkim było w nim sześć łóżek zamiast jednego, wszystkie szpitalne, metalowe i z oznaczoną pieczątkami przekrochmaloną pościelą. Lamperie na ścianach wymalowano mdłą żółtą farbą olejną, wyżej znalazła się jeszcze bledsza kredówka. Zamiast drzwi wspólna łazienka miała kotarę zrobioną z brązowego koca, a wysoko pod sufitem migała zakratowana jarzeniówka. Choć większość łóżek nosiła ślady zagospodarowania, obecnie tylko jedno było zajęte, a leżał na nim chudy, mały mężczyzna z grdyką jak kreskówkowy sęp i wielkimi okularami o grubych szkłach na nosie. Czytał książkę ze sporo młodszym sobą na okładce i tytułem: „Jak uratować Polskę. Poradnik”. Na zdjęciu miał niebieski mundur obwieszony medalami jak choinka.

Na widok Ryśka mężczyzna tylko lekko skinął głową, a Zwierzchowski odpowiedział tym samym. To najwyraźniej nie spodobało się osiłkom. – Znacie się, nie? – warknął łysy. – Wy ruskie parobki! No pewnie, że się znacie. Drugi pielęgniarz wyjął rękę spod pachy Ryśka i ścisnął go boleśnie za ramię. Następnie usadził go na jedynym wolnym łóżku i lekko przykucnął, by spojrzeć w oczy. – Tu teraz będziesz mieszkał, sadysto – mruknął. – Aż Bóg, siostra przełożona i doktor nie zadecydują, że odpokutowałeś swoje grzechy. Jasne? Do tamtego pokoju będziemy cię przenosić na wizyty, a ty wtedy słówkiem nie piśniesz, bo ci, Pan Jezus świadkiem, połamię te chude kulasy. Dotarło, dziadu? Rysiek kiwnął głową, choć jedyne, co zrozumiał, to że zanim stąd wyjdzie, będzie musiał usmażyć temu facetowi jaja. Najlepiej w takt „Jesus he knows me” Genesis. Łysy sięgnął do szpitalnej szafki i wyciągnął z niej plik gazet. Cisnął je na kolana Ryśka. „Front. Miesięcznik Prawdziwego Chrześcijanina”, numery od jeden do dziesięć z zeszłego roku. – Poczytaj sobie, może zrozumiesz – mruknął przy tym, ale bez przekonania. – Kolacja za dwie godziny. A potem obaj pielęgniarze wyszli. Rysiek westchnął pod nosem i rozluźnił pięści. Energia łaskotała go i jeszcze przez moment rozjaśniała linię życia, a także nieistniejącą u innych linię „pierdol się, jebany oszołomie, nieważne, czyś z lewa, czy z prawa”. Potem podciągnął nogi, poprawił wielką, wykrochmaloną poduchę i zaległ na łóżku w oczekiwaniu na to, co jeszcze się wydarzy. Młody zabronił mu działać całkowicie bez rozpoznania, a poza tym czuł się nieco niekomfortowo na myśl, że będzie musiał strzelać mocą ubrany w połowie w garnitur, w połowie w piżamę. To znaczyło, że będzie ganiał półnago jak jakiś Bruce Lee, a na to było... no, jakoś tak, kurwa, zimno. To jak z wchodzeniem do morza w ciepły letni dzień. Człowiek musi się oswoić z myślą. Nagle zdał sobie sprawę, że patrzy na niego Sęp z łóżka obok. I że się uśmiecha.

– Co jest? – mruknął. Tamten tylko wzruszył wychudłymi ramionami i odłożył trzymaną w ręku książkę. – Zastanawiam się tylko, czy się znamy... towarzyszu. – Ostatnie słowo niemal wyszeptał, jednocześnie zerkając ukradkiem w stronę drzwi. – Bo wie kolega. My tu wszyscy – wskazał ręką na puste łóżka – to prawie jak zjazd plenarny KC z dawnych dni. I tylko właśnie ciebie, towarzyszu, nie mogę sobie przypomnieć. Ale to nic dziwnego, ta prawnicza demencja. To Ryśka zaciekawiło. – Byłeś prawnikiem? – zapytał. – E, nie – Sęp pokręcił głową – generałem milicji. A prawnicza demencja to gdy prawnik ci mówi, że czegoś nie pamiętasz. Wiesz, narodzin wnuka, strzelania do górników... – A strzelałeś do górników? – Ja nie strzelam! – obruszył się generał, zaraz jednak znowu się rozpogodził i uśmiechnął. – Znaczy osobiście. – Widzisz, a ja wręcz przeciwnie. – Rysiek wycelował w starca palcem. – I mój najlepszy kumpel był górnikiem. Zanim Sęp zdążył cokolwiek odpowiedzieć, z palca Ryśka wystrzeliła błękitna wiązka i raziła generała prosto w czubek łysej głowy. Ten zatrząsł się i zatelepał, po czym znieruchomiał, a z jego ust poleciała strużka śliny. Rysiek przyglądał mu się przez chwilę, po czym zdjął najpierw marynarkę, a potem krawat i koszulę. Po namyśle został jednak w krótkiej, prążkowanej koszulce na ramiączkach. – Przydałyby się buty – mruknął, podwijając i rozprostowując palce u stóp. W końcu westchnął i wyszedł na korytarz boso. Miał szczęście, na zewnątrz nikogo nie było, choć drzwi do niektórych pomieszczeń pootwierano i dochodził zza nich przytłumiony gwar. Rysiek pozwolił energii, by zebrała się w koniuszkach palców, i ostrożnie ruszył ciemnym korytarzem. Nie miał pewności, czego szuka, młody nie był w tym temacie specjalnie precyzyjny. Rysiek zakładał jednak, że jeżeli po prostu rozpieprzy coś dużego, nietypowego i żrącego więcej prądu niż kuzyn ze

wsi krążków sushi na darmowej degustacji, to źle nie będzie. Szedł więc przed siebie i uważnie się rozglądał, pozwalając także, by jego ciało, wyczulone na płynącą w ścianach energię, kierowało go w stronę źródła. Jedyne, czego mu teraz brakowało, to muzyki. Zastanawiał się, co by najbardziej pasowało do momentu takiego jak ten. „Jumpin’ Jack Flash”? A może coś ZZ Top? Tak naprawdę... Z pokoju obok wyłoniła się starsza kobieta o włosach równo przyciętych do linii szczęki. Szła pewnym krokiem, ale bardzo nieuważnie i prosto przed siebie, tak że po prostu wpadła na rozkojarzonego Ryśka. Ten musnął ręką jej opadnięty biust, przeskoczyła iskra. Ciało kobiety w pierwszej sekundzie zareagowało prawidłowo – wyprężyła się, włosy stanęły jej dęba, a oczy otworzyły się na oścież. Zaraz jednak spod jej twarzy wystrzeliły iskry, a skóra na policzkach zaczęła zwijać się i skwierczeć, śmierdząc topiącą się cyną i plastikiem. Kobieta krzyknęła, a jej głos przeszedł w mechaniczny charkot. Ręce i nogi zaczęły poruszać się w górę i dół w dziwnej sekwencji naprzemiennych ruchów niczym u nakręcanego pajacyka albo małpki. Staruszce brakowało tylko bębna na plecach i złotych talerzy w rękach. Rysiek odskoczył od niej gwałtownie i kątem oka dostrzegł, że zaalarmowani pielęgniarze bliźniacy już ku niemu biegli, każdy z nich ze starą milicyjną pałką w ręce. – Oko za oko, co? – mruknął Rysiek, stając do nich frontem. Wyciągnął ręce przed siebie, wygiął palce w geście diabełka i pozwolił, by przeskoczyły nad nimi iskry. Widział, że w progach sal stanęły kolejne posiwiałe postacie, cętkowane wątrobowymi plamami dłonie zaciskały się na framugach, stare oczy z wyczekiwaniem przyglądały się wydarzeniom. Rysiek nie był pewien, czy to dawna krwiożerczość pokutujących teraz dziadków i babć, czy może nadzieja na powrót lepszej starości poza tym ośrodkiem, ale widział w ich oczach nadzieję. Tylko na co? Zwierzchowski generalnie miał ich gdzieś, bo istniała spora szansa, że wśród tych ludzi była też baba, która nie wydała mu paszportu, gdy chciał jechać do -Anglii na koncert w siedemdziesiątym ósmym. Albo dziad, który kazał zarekwirować płyty na granicy

w kwietniu osiemdziesiątego pierwszego. Ani myślał być ich wybawcą. Z drugiej strony bliźniacy już samym wyglądem zasłużyli na solidny wpierdol. Kimże Rysiek był, żeby im odmawiać? Dlatego, gdy zbliżyli się znacznie, ale wciąż nie dość, by sięgnąć Rycha pałkami, ten odchylił się do tyłu, wyprężył i uderzył całą zgromadzoną w sobie energią. Ta błyskawicznie wystrzeliła na wszelkie strony, rozpełzła się po ścianach, uderzyła też w niektórych siwych gapiów. Część spośród staruszków niemal natychmiast padła, ale byli wśród nich też tacy, całkiem niemało, którzy zareagowali jak pierwsza babcia – twarze im pojaśniały, łupnęły iskrami, kończyny zaczęły żyć własnym życiem. Dla Ryśka jednak najważniejsze było to, co stało się z bliźniakami, tym bowiem... nie zrobił zupełnie nic. Na moment przed tym, nim uderzyły w nich wiązki, wokół obu mężczyzn zajaśniały złociste aury, zapachniało liliami, a Rysiek był gotów przysiąc, że usłyszał także dźwięki anielskich chórów. Osiłki dopadły Zwierzchowskiego i w ruch poszły pałki. Już pierwszy cios posłał Rycha na ziemię. Drugi, wymierzony w nerki, eksplodował bólem w całym ciele, a dodany w ramach bonusu kopniak pozbawił go resztki powietrza z płuc. I wtedy, w tym właśnie momencie, Rysiek zobaczył skąpaną w blasku Matkę Boską. Stara jakaś! – pomyślał. A potem łupnęło, huknęło i w całym budynku zagrzmiało „Highway to hell”.

– Coś się stało – zapiszczał Ekumen falsetem, podnosząc głowę znad komiksu. – Coś się tam zmieniło. Benjamin, który właśnie skupiał się na rozpoznawaniu, kto jest kim w jego komiksowo-rockowych „MakaBryczkach” – bez trudu zidentyfikował Ozzy’ego i Slasha, a także Angusa Younga, ale wciąż miał problemy z perkusistą – mruknął coś w odpowiedzi. Alojz spał, pochrapując cicho. Ekumen zamrugał kilka razy, delikatnie poruszył przyszytym lewym uchem. I rzucił komiks na siedzenie obok.

– Oni wiedzą! – zawołał, łapiąc za klamkę. – Wiedzą, że dziadek sędzia to Dreszcz! Zadziałało. Benjamin zerwał się jak oparzony i wyskoczył z samochodu. Razem pognali w poprzek ulicy ku bramie Czerwonego Słoneczka. – Kto wie? – zapytał Benjamin. – Swarządz. Swarządz wie, bo ona, Róża, już...aargh! Ekumen zgiął się wpół, jakby miał wymiotować, zaraz jednak wziął kilka głębokich oddechów i pognał do przodu, zostawiając Benjamina w tyle. – Jestem mieczem Pana! Jestem Jego ogniem! – ryknął tubalnie, łapiąc za klamkę. Gdy odwrócił się na moment, Benjamin miał wrażenie, że połowa jego twarzy płonie. A może to tylko refleks światła? Ekumen zniknął w środku. Z wnętrza dobiegły Benjamina dźwięki szamotaniny, przeciągłe wrzaski i z dawna tłumione wiązanki modlitw. A potem nagle coś brzęknęło, trzasnęło i wszelkie dźwięki ucichły. Benford wszedł do budynku i dostrzegł totalnie zdemolowany hol. Ktoś z personelu leżał przywalony krzesłem, ktoś inny podnosił się właśnie nieudolnie z kałuży powstałej wokół roztrzaskanego dystrybutora wody. Na żyrandolu kołysał się nadpalony koszyk z prasą. – Ech... święci – westchnął Benjamin. Podszedł do kontuaru recepcji. Pchnął lekko dziewczynę zalegającą nieprzytomnie na klawiaturze. Wiedziony odruchem obrócił monitor i wszedł na YouTube. Choć pewnie nie zdąży dogonić Ryśka, to może pomóc mu trochę na odległość. Wyszukał „Highway to hell”, a potem rozejrzał się za jakimś mikrofonem. Tak jak się spodziewał, znalazł przycisk interkomu. Włączył go, a potem wcisnął play...

Matce Boskiej nie spodobała się piosenka, czemu dała wyraz, rozsadzając głośniki po ledwie paru taktach. To jednak na moment skupiło jej uwagę, a w tym czasie okładany pałami organizm Ryśka zareagował instynktownie i walnął kolejną siecią wiązek we wszystkich

kierunkach. Tym razem bliźniacy oberwali nieco, wciąż jednak nie dość mocno, by zwaliło ich to z nóg. Pierwszy otrząsnął się po chwili, drugi zatoczył, opierając ręką o ścianę. Rysiek poczuł, że dokładnie pod palcami łysego biegną teraz ukryte za warstwą tynku kable. Miał wrażenie, że słyszy ciche pulsowanie, rytmiczną prośbę...Weź, weź, weź. Więc wziął. Złapał bliźniaka za kostkę i zassał elektryczność tak, jak się wciąga powietrze po długim nurkowaniu bez butli. Jednocześnie chwycił za nogę drugiego z pielęgniarzy i większą część mocy puścił prosto do niego. Przez chwilę telepali się i trzęśli we trzech niczym jakaś nowoczesna, niezrozumiała rzeźba, a potem w jednej chwili Rysiek puścił pielęgniarzy. Niemal równocześnie runęli z łoskotem na ziemię. Zwierzchowski przetoczył się na plecy. Znowu spojrzał, tym razem z bliska, w oblicze Matki Boskiej. Jak wcześniej zauważył, była stara. Pomarszczona twarz niczym u babci z reklamy dżemów, na nosie profesorskie okulary połówki, zza których spoglądały rozbawione oczy; włosy pod woalem upięte w kok. Miała na sobie powłóczystą białą szatę związaną w pasie sznurem, a na rękach i bosych stopach przesiąknięte krwią bandaże. Wyglądałaby naprawdę miło i mimo wszystko zwyczajnie... gdyby nie pokrywające ją wszędzie szwy, zupełnie jak te znaczące całe ciało Ekumena. Choć w przypadku Matki Boskiej przynajmniej kolor skóry zawsze się zgadzał, a ślady po cięciach wyglądały na cieńsze i lepiej już zabliźnione. Lada chwila nitki się rozpuszczą i zostaną po nich rzędy bielutkich i bladoróżowych kresek na ciele pełnym zmarszczek. No i jeszcze ta wzniesiona w górę ręka, a w niej materializujący się znikąd stary, ofiarny nóż, który mógł pamiętać czasy Abrahama i Izaaka. Jego ostrze skierowane było prosto na pierś Ryśka. Zdał sobie sprawę, że nie może się poruszyć, zupełnie jakby jego ciało ogarnął nagle całkowity paraliż. Nóż wzniósł się jeszcze odrobinkę, uśmiech na twarzy Matki Boskiej się poszerzył, oczy zaskrzyły starczą wesołością. A potem ostrze opadło. Rysiek ryknął i zakasłał, gdy metal wszedł w jego ciało, rozcinając skórę, zgrzytając o kości i wdzierając się chłodem do płuc. Zwierzchowski wyprężył się i wierzgnął, próbując odepchnąć staruszkę,

ale ta, mimo krwawiących rąk, trzymała się z nadludzką siłą. Ostrze wchodziło coraz głębiej, obracało się niczym leniwe wiertło, z każdą sekundą eksplodując kolejną falą bólu. Ryśkowi pociemniało w oczach. I wtedy nagle ktoś doskoczył do Matki, złapał ją za szyję i cisnął nią przez korytarz. Rysiek podniósł się ostrożnie na łokciu, patrząc najpierw na ranę po ostrzu, a następnie na swego wybawcę. Ekumen! Bez kaptura, rozebrany do pasa i poznaczony tysiącem blizn mógł uchodzić za buddyjskiego mnicha walczącego niegdyś stylem pijanego mistrza w samurajskiej zbrojowni. Teraz też przybrał pozycję, złożył ręce i zawołał głosem nastolatka w trakcie mutacji: – To ręka świętego Ignacego, pani Różo! Mam nadzieję, że nie będę musiał pokazać pani, co potrafi, bo naprawdę mi... Nie skończył, bo nagle ktoś złapał go od tyłu pod ręką i przerzucił przez plecy zgrabnym chwytem judo. – Bilokacja, mój chłopcze – szepnęła Matka Boska zwana też panią Różą. – Jestem doskonalsza niż ty. Jeszcze bardziej święta. Ekumen podniósł się i obrócił błyskawicznie, ale zamiast podjąć walkę, opadł na kolana. – Pani Różo, to ja, Czarek. Pamięta mnie pani przecież. I ja naprawdę nie chcę z panią walczyć. – To niedobrze, kawalerze. – Matka Boska pokręciła głową z dezaprobatą. – Niedobrze, że nie chcesz walczyć. To znaczy, że nie chcesz wziąć udziału w trudach i przeciwnościach losu jako dzielny żołnierz Jezusa Chrystusa. Spojrzała na trzymany w ręku nóż i rozmnożyła go cudownie, szepcząc cichą modlitwę. A następnie zaatakowała z nadludzką szybkością i dzikim wrzaskiem. Była szybka, ale Ekumen sprawnie odpierał i parował ciosy, a miejsca, gdzie ostrze sięgało jego przedramion, goiły się równie szybko, jak powstawały. Trwali tak w starciu, co chwila wykrzykując do siebie zdania typu: „Poznaj mojego Sebastiana” albo „To dar od świętej Klary”, zupełnie jakby w starym filmie z Jackiem Chanem wymieniali detale technik kung-fu. Z tą różnicą, że tutaj tylko Ekumen starał się markować ciosy. Rysiek mimo bólu przyglądał się temu wszystkiemu uważnie,

a gdy wreszcie spostrzegł, że u jego boku pojawił się Benjamin, szepnął ochryple: – Cholera, nie wiedziałem, że nie wierząc w Boga i świętych, tyle tracę. Benjamin nie skomentował, tylko z przejęciem zajął się opatrywaniem krwawiącej rany. Prawdę mówiąc, nie wyglądała ona dobrze i chłopak bał się, czy jego heros będzie w stanie z tego wyjść. Docierało do niego, że raczej się to nie uda bez pomocy modyfikowanego holistycznie świętego. Tymczasem starcie Ekumena i Matki Boskiej, mimo niechęci do walki tego pierwszego, przybierało na sile. W pewnej chwili pani Róża cisnęła w swego niegdysiejszego towarzysza niedoli strzykawką, a potem cudownie rozmnożyła ją w locie tuż przed celem. Gdyby nie to, że Ekumen mógł czytać w jej myślach oraz pośliznął się i upadł przy próbie uniku, pewnie skończyłby poprzekłuwany całym pielęgniarskim arsenałem. W odpowiedzi mnich zaatakował blaskiem światła, a potem zaświergotał coś, co – jak okazało się po chwili – było franciszkańskim przywołaniem ptasich braci mniejszych. Osiągnął nim tylko głośną serię pacnięć w szyby. Niestety w tym lokalu postawiono na klimatyzację.

Gdy wydawało się już, że pojedynek nie rozstrzygnie się po kres czasów, na schodach przy końcu korytarza pojawił się ktoś jeszcze. Siwy, wysoki mężczyzna w niebieskim kitlu i z twarzą skrytą częściowo w cieniu. W klapę miał wpięty sporych rozmiarów krzyżyk, a na nim – widać to było nawet z daleka – zawieszony trzymiesięczny płód. – Dość! – zawołał mężczyzna. – Pani Różo, nie to jest pani powołaniem! Walczący zamarli, a Ekumen skrzywił się z pogardą, cedząc: – Swarządz! Zacisnął pięści i ruszył w stronę doktora. – Dlaczego musiałeś jej to zrobić? – krzyknął. – Dlaczego jej też, ty podły, chory sukin... tralala bum-trala cyk-cyk, chu... fiku-miku hopsa-sa. Już prawie go dopadł, ale pchnięty nagle w plecy przez panią Różę, runął na ziemię u stóp doktora. Ten wykonał nad jego głową znak krzyża. – Kiedyś Bóg ci wybaczy – powiedział. Objął panią Różę i oboje zniknęli w rozbłysku światła. Benjamin patrzył na to wszystko z rozdziawionymi ustami i dopiero kaszel Ryśka przypomniał mu o umierającym herosie. Chłopak przeniósł na niego wzrok i poklepał go po ramieniu w geście pocieszenia. – Idę po Ekumena, on ci pomoże – powiedział. – Tylko mi tu nie mdlej. – Zwariowałeś? – wyszeptał Rysiek, po czym na dłuższą chwilę zaniósł się kaszlem. – Właśnie na żywo oglądam „Święte wojny”. Ani myślę... Stracił przytomność.

Ocknął się w swoim własnym łóżku, przebrany w bokserki i sprany T-shirt z koncertu AC/DC. Pierwsza myśl, jaka przebiegła mu

przez głowę, brzmiała: nigdy nie pytać, który mnie przebierał. Jak zawsze w podobnych sytuacjach wolał tego nie wiedzieć. Gdy już ustalił to sobie w głowie, dotknął piersi i ze zdumieniem odkrył, że nie ma na niej żadnego opatrunku, nie odczuwa też wcale bólu. Podniósł koszulkę i rzeczywiście, tylko ledwie widoczna, cieniutka blizna pośród kępki posiwiałych włosów potwierdzała wersję wydarzeń, jaką usiłowała przepchnąć opuchnięta głowa. Dopiero trzecim pytaniem było, jak tu właściwie trafił. – Młody! – ryknął, na ile pozwalały mu płuca, a pozwalały na całkiem sporo. – Młody, cholera jasna! Drzwi otworzyły się, a do środka wszedł Benjamin ze specjalnym stolikiem do serwowania śniadań w łóżku. – Wygląda na to, że dobrze wymierzyłem – powiedział. Włączył wieżę. Rozległy się dźwięki „I gotsta get paid” ZZ Top. – Świeżutkie jajka na bekonie, chleb, kawa. Proszę bardzo. Na sam zapach jedzenia odezwał się żołądek Ryśka, uzmysławiając mu, że są ważniejsze rzeczy niż zadawanie pytań. Zwierzchowski rozsiadł się więc wygodnie, odrzucił na bok kołdrę i poczekał, aż młody postawi przed nim stolik. – Widzę, że z czasem robi się coraz lepiej – stwierdził. – Już nie kończę w szpitalu, tylko we własnym łóżku. Jeszcze z dziesięć starć i zacznę wygrywać. Benjamin uśmiechnął się, trudno powiedzieć, czy z grzeczności, czy rzeczywiście się zgadzał. – Ekumen cię uzdrowił i kazał pozdrowić – powiedział, a potem przez chwilę zastanawiał się nad zdaniem, które właśnie wypowiedział. W końcu wzruszył ramionami. – Cieszy się, że mogliście współpracować, mimo iż efekty... No cóż, chyba nie takich oczekiwał. Rysiek wzruszył ramionami. – Lemmy mówił mi kiedyś, że szczęście jest jak groupie w Tajlandii. Czasem... – Chyba się domyślam – przerwał mu Benjamin i gładko powrócił do głównego wątku. – Niestety doktor Swarządz i pani Róża uciekli i nie mamy pojęcia dokąd. Ale za to wiemy, czym było Czerwone Słoneczko. Założyła je tajna organizacja ultrakatolicka, a chodziło o to, żeby

z pieniędzy, jakie państwo przeznacza na emerytury dygnitarzy dawnego systemu, zrobić coś dla dzieła bożego, czyli badań Swarządza z zakresu, jak to nazwał, holygenetyki oraz holytransplantologii. Benjamin przerwał, usiadł na skraju łóżka i przez chwilę słuchał piosenki. Goin’ off a big don 99 seville c’mon 25 lighters on my dressa, dressa I gotsta get paid I got 25 lighters on my dressa, dressa You know I gotta get paid

Patrzył na jedzącego Ryśka, myśląc o tym, jak znowu niewiele brakowało w Czerwonym Słoneczku, by kolejny raz stracił swojego herosa. Ciekawe, myślał, kto z nas jest gorszy: on jako Batman czy ja jako Alfred. – A przy okazji – podjął po chwili. – Próbowano też tych najbardziej zatwardziałych komunistów nawrócić, czytając im prawicowe magazyny, jak „Front”, „Myślę, że w sumie” czy nawet skierowany do internetowej młodzieży „Bóg paczy”. Wiesz, Swarządz, sam nawrócony ledwie przed dekadą, bardzo się stara. Rysiek mlasnął i otarł usta z żółtka. – A co z tymi eksplodującymi twarzami? Wiesz, to było trochę dziwne, kiedy tak niektórzy wybuchali i topnieli jak w starych filmach. – A, no właśnie – przypomniał sobie Benjamin. – Jak mówię, Swarządz próbował ich ponawracać, ale niektórzy umierali za szybko albo słabli fizycznie i nie mogli należycie znosić pokuty. Więc im wszywał takie, no wiesz, pobudzacze, protezy. Trochę jakby sztuczne siatki nerwów, czasem wspomagane elektrycznie protezy. Watykan sporo na to ostatnio wykłada, bo raz, że wydaje im się to bardziej etyczne od klonowania na organy, a dwa, że ktoś z otoczenia papieża jest fanem cyberpunku. Rysiek mało się nie zakrztusił. – Pierdolisz! – Tak tylko słyszałem i tyle wyciągnąłem z tego, co Ekumen

wyczytał z głów personelu. Swoją drogą, Słoneczko zamknięto. – Nie dziwi mnie to specjalnie. – Rysiek dopił kawę i beknął głośno. – No dobra, ale skoro ta sprawa załatwiona, to co teraz robimy? Z kim walczymy po superklaunach, zdziadziałych cyberesbekach i Matce Róży? Jakieś roboty z kosmosu, upadłe bóstwa? Genialni szaleńcy? Benjamin roześmiał się i pokręcił głową. – E, nie. Myślałem raczej o okolicznej przestępczości zorganizowanej. – Tak klasycznie? – skrzywił się Rysiek, zaraz jednak rozpogodził się nieco. – Dobra, niech będzie. Ale ja też muszę mieć jakąś świętą sztuczkę. To, co robił Ekumen, było naprawdę w pytę! Ledwie wypowiedział te słowa, cisza po ZZ Top zmieniła się w pierwsze riffy „(Don’t need) religion” Motörhead.

HIGH VOLTAGE

OKOLICE MIKOŁOWA

Zobacz, chłopcze – powiedział Brzozowski, wbijając nóż w brzuch pstrąga. – Przyjrzyj się uważnie, jak gładko wchodzi ostrze w oślizłe, obtłuszczone ciało, jak sprawnie rozcina skórę, odsłaniając wnętrzności. Teraz wystarczy już tylko wsunąć kciuk, szarpnąć i... No i gdzie patrzysz, gówniarzu?! Ucz się! – Dziadku, naprawdę muszę? – zapytał pyzaty, rudy dziesięciolatek siedzący na stołku po drugiej stronie baru. – To wszystko jest obrzydliwe, czuję... – Jakbym to ciebie kroił? – Brzozowski odłożył rybę na bok i wbił nóż w deskę. – I słusznie, tłusty glucie, bo jesteś dokładnie jak ta ryba. Wychowany jak panisko w luksusach, nie wiesz, co to płynąć w górę pieprzonego strumienia. Przez to właśnie jesteś tłusty, oślizły... i śmierdzisz. Wytarł brudne ręce w fartuch, prychnął z pogardą na widok łez gromadzących się w oczach chłopca. Wreszcie zniknął na zapleczu. Dzieciak pociągnął nosem i zamrugał kilka razy, by strząsnąć z powiek zdradzieckie krople. Nie będę płakał, nie będę, powtarzał sobie w głowie. W gruncie rzeczy nie było się wszak o co mazać. Dziadek po prostu taki był. Jeżeli można mówić o recepcie na sukces Bartosza Brzozowskiego, byłby nią z pewnością prosty, czarno-biały ogląd świata. Po części spowodowany jego daltonizmem, za którego sprawą jego świat dosłownie tonął w odcieniach szarości i nie było potrzeby, by

bawić się jeszcze w relatywizm osądów. Przede wszystkim jednak Brzozowski dzielił świat na dwa dlatego, że... mógł. Miał ku temu zarówno środki, jak i odpowiednie nastawienie. Reszta, jak renoma i poplecznicy, pojawiła się z czasem, jeszcze bardziej utwierdzając go w przekonaniu o słuszności własnej postawy. I tak na przykład, gdy zdał sobie sprawę, że uwielbia ryby, nie tylko natychmiast wstąpił do kółka wędkarskiego, ale też założył sieć smażalni nad morzem i na Mazurach oraz zorganizował staw hodowlany pod rodzinnym Mikołowem, gdzie niedzielni wędkarze -mogli wpaść z rodzinami i złapać sobie pstrąga na obiad.

Na drugim biegunie do ryb był natomiast jego zięć Władek i wszystko, co się z nim wiązało. Brzozowski nienawidził tego oślizłego, kłamliwego rudzielca za wszystko, a pierwszym punktem na liście był fakt, że gość, który zapylił na rdzawo jego córkę, skończył jakieś nic niewarte studia z elektryki i pracował jako doradca klienta w Castoramie! I to w pierdolonych kafelkach. Człowiek, który mając lat prawie czterdzieści, nie wzbił się ponad poziom podłogi – w dodatku cudzej – nie mógł być ani inteligentny, ani wartościowy. Ergo, był bezużytecznym durniem. – Niestety o mocnych genach – mruknął Brzozowski, zdejmując zakrwawiony foliowy fartuch i wrzucając go do kosza na śmieci. – Słowo daję, że w tym tłustym szczeniaku nie ma nic z mojej córki. Podszedł do stojącej w rogu szafy i otworzył drzwi. Patrząc w wielkie lustro zawieszone po wewnętrznej stronie drzwi, powoli odwinął rękawy i wpiął w mankiety spinki w kształcie rekinów. Następnie dopiął guzik przy szyi, wybrał i zawiązał krawat, założył marynarkę. Przyjrzał się sobie krytycznie i westchnął. Najchętniej zostałby tu cały dzień, nawet w towarzystwie tego smarka, ale niestety interes nie pilnował się sam. A w tym biznesie ufanie komuś na tyle, by powierzyć kontrolę choćby na jeden dzień, było jednoznaczne z wnioskiem o ekstremalnie przyspieszoną emeryturę. A i to wyłącznie wtedy, gdy miało się szczęście. Brzozowski jeszcze raz przyjrzał się swojemu odbiciu, westchnął po raz drugi i z kieszeni marynarki wyjął złoty zegarek. Nakładając go, wrócił do baru. Tak jak się spodziewał, szczeniak nadal siedział na swoim miejscu ze wzrokiem tępym jak cegła i wpatrywał się w wypatroszonego pstrąga. Brzozowski miał ochotę cisnąć rybą w dzieciaka, ot dla samej frajdy patrzenia, co rudy tłuścioch z nią zrobi, jak zareaguje. Ale nie miał nic do przebrania, nie mógł ryzykować, że się ubrudzi. Poza tym pewnie gnojek zacząłby piszczeć jak baba i wtedy kazałbym chłopakom go zastrzelić, pomyślał. Nie, na miłość boską, wtedy zastrzeliłbym go osobiście!

– Możesz ją zjeść, jeśli chcesz. Choć pewnie nie będziesz jej umiał sobie usmażyć, co, tłuściochu? – warknął. – Idź i poszukaj Wrony, on ci to zrobi. Tylko żadnych frytek do tego! I jak przyjedzie ten twój bezużyteczny ojciec, to powiedz mu ode mnie... Zawahał się na moment, aż w końcu machnął ręką. Nie będzie się przecież dzieckiem wyręczał. – Nic mu nie mów. Sam z nim pogadam następnym razem. Wyszedł na taras i skinął głową na Kunę i Adasia, którzy już tam czekali. Obaj wstali niemal równocześnie i ruszyli w jego stronę. Wtedy właśnie Brzozowski go zauważył. Z tej odległości trudno było powiedzieć coś konkretnie, bo nie dość, że mężczyzna był daleko, to jeszcze siedział przy stoliku, jednym z tych przy samym zbiorniku, tak że wystarczyło, by się schylił, a mógłby sięgnąć tafli wody. Z całą pewnością był siwy, średnio zbudowany i miał na sobie szary garnitur. Siedział i stukał palcami w blat, jakby grał na perkusji. – Kto to? – Brzozowski wskazał gościa brodą. – Niy mom zielonego pojęcia, szefie. – Kuna jak zawsze docisnął ręce do tułowia, co u niego znaczyło tyle co wzruszenie ramion – Jak siod, tak siedzi, bydzie już z pół godziny. Czasem sie wstanie, wydubie gacie z rzici i zaś sie siednie. Roz ciepnoł kamieniem do stawu. – Ale mu powiedziałem, że nie wolno – wtrącił się Adaś – to wtedy zapytał, czy pan jest. – I co mu odpowiedziałeś? – Zapytałem, czy umówiony, ale nie był. Powiedział, że poczeka, bo nigdzie mu się nie śpieszy. Pogonić go, szefie? Brzozowski zerknął na zegarek. Robiło się późno, jeśli miał zdążyć, powinien się pospieszyć. – Niech sobie siedzi – stwierdził wreszcie. – Po to jest to miejsce. Zresztą... I tak nie mamy teraz czasu. Ruszył w stronę samochodu, a chwilę później, gdy czarne audi S6 z nim na tylnym siedzeniu zjechało ze żwirowanego podjazdu na drogę, Brzozowski zupełnie zapomniał o siwym jegomościu.

Przypomniał sobie, gdy po kilku godzinach wrócił i dostrzegł, że facet wciąż tam był. Siedział w tym samym miejscu, teraz jednak nad do połowy pustym kuflem piwa. Wciąż gapił się na wodę. A może na topole stojące w równym rządku na przeciwległym brzegu? Trudno to było stwierdzić, ale też po prawdzie Brzozowskiego gówno obchodziło, na co facet się gapił. Dużo istotniejszą sprawą było, kim jest i czego mógł od niego chcieć. Kuna również go zauważył. – Wejrzyjcie sie ino, szefie – mruknął. – Uparł sie chop jak gupi. Może glina? – A co ja mam listę okolicznych glin w głowie? – warknął Brzozowski. – Rejestr prowadzę? – No niy. – Kuna znowu przycisnął ręce do boków. – Jo ino chcioł... Niy wiem, szefie, mom go zwinońć? Brzozowski zamyślił się przez chwilę, rozejrzał. Dzień powoli miał się ku zachodowi, niebo nad horyzontem rumieniło się lekko, wiatr delikatnie kołysał topolami po drugiej stronie zbiornika. Lada chwila z głośników na tarasie popłynie muzyka, a na żwirowany parking podjadą zdezelowane samochody wioskowej młodzieży, która nie odróżniała romantyzmu od smrodu spalonego oleju. Nie było powodu, by psuć tak uroczy początek weekendu jakąś niepotrzebną interwencją. – Nie, Kuna – stwierdził w końcu. – Idźcie do baru i sprawdźcie, czy ten mój skretyniały zięć zabrał już swojego tłustego bachora. Tamtym gościem sam się zajmę. Nie czekając na odpowiedź, ruszył drewnianym podestem w stronę najdalej wysuniętych stolików. Szedł wolno, ostrożnie stawiając kroki, tak by nieznajomy jak najdłużej nie zdawał sobie sprawy z jego obecności. Dowiedz się jak najwięcej o przeciwniku, zanim on dowie się czegokolwiek o tobie – słyszał to kiedyś w jakimś filmie, chyba na Dyskowery, bo mówiła to ta babka z „Wiadomości” i reklam Tepsy. Stąpał więc delikatnie, najpierw palce, potem powoli pięty, sprężyście, balansując ciałem. Mógł się jednak zupełnie nie starać, bo – z czego zdał sobie sprawę dopiero dwa stoliki od celu – siwy mężczyzna miał w uszach

słuchawki, a to, co Brzozowski początkowo wziął za rzężenie jednej z pomp, było uskutecznianym przez owego jegomościa nuceniem pod słyszaną melodię. – Cholera – mruknął i już energicznie podszedł do stolika. Poklepał faceta w ramię. Tamten leniwie uniósł głowę, prezentując swą pomarszczoną, zniszczoną twarz, mlasnął dwa razy i łyknął wygazowanego piwa. Dopiero gdy odłożył kufel, wskazał na miejsce naprzeciwko siebie, po czym wyjął z ucha jedną słuchawkę. – O, jest pan wreszcie? – mruknął schrypiałym, przepitym głosem. – To siadaj i zamów sobie browar. Zaraz pogadamy, tylko skończy się kawałek. Po czym, ku zdumieniu Brzozowskiego, siwy ponownie wsadził słuchawkę w ucho, zmrużył oczy i zastukawszy rytmicznie w blat stołu, wycharczał: She’s my cherry pie, cool drink of water, such a sweet suprise. Tastes so good, makes a grown man cry. Sweet cherry pie, Sweet cherry pie, Sweet cherry...

Biznesmen nie wytrzymał. Poderwał się z krzesła, szarpnął za słuchawki, wyrywając je z uszu siwego, i pochylił się przez stolik, szczerząc zęby. – Słuchaj no, stary, sflaczały fiucie – wycedził. – Miałem dzisiaj dobry dzień i dlatego nie kazałem chłopakom spuścić ci wpierdolu. Wciąż jednak mogę zmienić zdanie, więc albo, dziadek, mówisz, kim jesteś i po kiego tu, kurwa, siedzisz cały dzień, albo zaraz przypomni ci się wojna. Siwy mężczyzna podrapał się po policzku, mocno, zupełnie jakby chciał dołożyć kolejną bruzdę do tych już widocznych. Potem odwrócił głowę i splunął na deski. Następnie sięgnął do wewnętrznej kieszeni, wyjął z niej okulary do czytania i złożoną na cztery kartkę.

– Przeczytam to, bo ciągle mi się plącze, dobra? – poprosił, wsuwając okulary na nos. – Dopiero zaczynam i trochę jestem w tym nowy. – Jakbyś ty w ogóle w czymkolwiek mógł być nowy – mruknął Brzozowski. Siwy mężczyzna zsunął okulary na czubek nosa i spojrzał nań wzrokiem zdegustowanego profesora. Jednocześnie podniósł się na krześle i ręką z kartką sięgnął za plecy. – Panie Brzozowski, doprawdy – skarcił go, jednocześnie wyciągając z tyłka wpijający się materiał. – Cholera, ależ się to draństwo wrzyna. Przypomniała mi się pewna dziewczyna, której kiedyś na koncercie Stonesów wmówili, że jestem młodszym bratem Keitha Richardsa i mam taki fetysz, że lubię, jak mi laska językiem po row... Być może sam się zreflektował, a być może sprawiło to spojrzenie Brzozowskiego, nagle jednak siwy umilkł, usiadł i rozłożył kartkę przed oczami. – Panie Brzozowski – zaczął czytać – wiem o pana działalności przestępczej, zwłaszcza o handlu twardymi narkotykami wśród młodzieży gimnazjalnej. Informuję pana, że od tej pory ten para... Nie, czekaj, cholera, małe krzywe literki... precedens musi się skończyć, i to na terenie całego Śląska. Od tej pory biorę ten teren pod swoją opiekę, a panu daję ostatnią szansę, by przemyślał pan swoje postępowa... Rany, ale to jest chujowo napisane, nie? Muszę szczeniakowi powiedział, żeby coś z tym zrobił, bo miał być, cholera, Batman, a nie takie gówno. Przepraszam. Naprawdę. Złożył kartkę, zdjął okulary, schował jedno i drugie do wewnętrznej kieszeni. – No, w każdym razie o to chodzi – dodał. – I jeszcze: podpisane Dreszcz. Brzozowski zamrugał. Przez chwilę na przemian otwierał i zamykał usta zupełnie zdezorientowany. To wszystko: facet, list, cała ta sytuacja były tak cholernie absurdalne, że naprawdę nie wiedział, co powinien teraz zrobić. Zastrzelić kretyna? Wyśmiać? Postawić piwo? Zamiast tego pozwolił więc, by jego usta powtórzyły ostatnie słowo. – Dreszcz? – zapytał.

Siwy mężczyzna pokiwał głową. Gdy się uśmiechnął, część zmarszczek pogłębiła się jeszcze; pojawiły się też nowe, zwłaszcza w okolicy ust i oczu. – To ja – powiedział. – I na co dzień się tak nie ubieram, ale szczeniak się uparł, że to spotkanie biznesowe, i powiedział, że jak się jeszcze raz wbiję w garniak, a to już chyba trzeci w tym miesiącu, to mi da te słuchawki i empetrójkę, które są odporne na moje... no, powiedzmy, przypadłości. To jak, mamy deal i mogę się iść przebrać? – Deal? Dreszcz pokręcił głową. – Jak na bossa mafii, to mało jesteś rozgarnięty. Deal, że kończysz z dilowaniem, nabijaniem na cudze pale młodych Ukrainek, haraczami i takie tam. Co ja ci będę mówił, życie znasz, filmy oglądasz. No więc deal? Brzozowski powoli odchylił się na krześle, splatając ręce na piersi. Chyba zaczynał rozumieć, co tu się działo. Ale jeśli konkurencja chciała go wysadzić z siodła, musieli się kurewsko bardziej postarać. – No a jeśli nie? – zapytał, uśmiechając się paskudnie. Dreszcz jednak tylko wzruszył ramionami. – No cóż, jak nie... to Elektryczny Jezus – odparł. – Co? – Elektryczny Jezus – powtórzył Dreszcz, po czym pochylił się i włożył rękę do wody. – Zarzućcie sieci! A potem wyprężył się jak struna, głowa odskoczyła mu do tyłu, a po ciele przemknęły błękitne wiązki elektryczności. Wszystkie zbiegły się w zanurzonej ręce, po czym naraz wystrzeliły z niej, mknąc po ciemno-srebrzystej tafli w każdym kierunku. Nie minęła nawet minuta, a na powierzchnię zaczęły wypływać pierwsze martwe ryby. Dreszcz tymczasem wyprostował się, przyczesał włosy i przez dłuższą chwilę uspokajał przyspieszony oddech. Gdy wreszcie mu się to udało, spojrzał prosto na zszokowanego Brzozowskiego i ułożywszy palce w diabełka, przysunął rękę do ust. – To się nazywa rockandrollowy Elektryczny Jezus – wyjaśnił, puszczając między palcami wiązkę. – Piszę o nim kawałek, ale nie ma tam nic o zdechłych rybach. Choć może powinno? Jak myślisz?

Wstał, zasunął krzesło i jeszcze raz spojrzał na jezioro, sine teraz od rybich brzuchów. – Tak czy owak, nie pozwól mi, bym został rybakiem ludzi. Twoich ludzi, dobra? – Zasalutował i nieco chwiejnym krokiem ruszył w stronę głównej bramy. Brzozowski odwrócił się za nim, ale dostrzegł już pierwsze wjeżdżające na parking samochody wioskowych. A poza tym ta moc, ta cholerna elektryczność. Czy to w ogóle było możliwe?! Będzie musiał, cholera, zapytać zięcia.

Dreszcz wyszedł na drogę i dopiero wtedy zdjął marynarkę. Przewiesił ją przez ramię i powoli, powłócząc nogami, ruszył wzdłuż pobocza. Nie uszedł stu metrów, gdy zatrzymała się obok niego taksówka. Na tylnym siedzeniu znajdował się Benford junior. – I jak? – zapytał chłopak, robiąc mu miejsce obok siebie. – Bardzo religijnie – odparł Dreszcz. – I rockowo też... troszkę. Taksówka ruszyła.

EPILOG

Chudy mężczyzna z wielkim afro na głowie usiadł przy ogromnym biurku i położył ręce na klawiaturze komputera. Wygaszony do tej pory monitor natychmiast rozbłysnął bladym światłem, a na ekranie pojawił się ekran logowania z dwoma kontami użytkownika do wyboru. Pierwsze, ze znaczkiem małego gokarta, należało najwyraźniej do jakiegoś Yuriego. Drugie, ze zdjęciem kociaka rasy Maine Coon, nosiło nazwę FejsBóg. Mężczyzna wybrał drugą z opcji. Sprawnie i szybko wpisał hasło, najpierw jedno, potem drugie, w przeglądarce, by zalogować się na Face-booka. Z miejsca opadło go milion uwięzionych w statusach cudzych myśli, z których jednak bez trudu wyłowił tę właściwą. Zamrugał i natychmiast otworzyło się właściwe okienko czatu. „Witaj, Marto” – napisał. „Czy też może powinienem napisać: Mimikro? Dawno nie rozmawialiśmy”. Chwilę czekał, wsłuchując się w myśli swojej rozmówczyni, aż wreszcie doczekał się odpowiedzi. „Witaj”. Mężczyzna uśmiechnął się, szczerząc rzędy równych zębów. A potem w myślach utworzył facebookowe wydarzenie zatytułowane „To oznacza Wojnę”, jako profilowe dał zdjęcie aresztowanego, skutego kajdankami krakowskiego Mimochoda i siłą woli wprowadził wydarzenie do sieci. Wysłał zaproszenie Marcie, a ona dołączyła niemal natychmiast.

JAK DRESZCZ PORADZI SOBIE ZE ZORGANIZOWANĄ PRZESTĘPCZOŚCIĄ NA ŚLĄSKU? CO DALEJ Z ZAWISZĄ CZARNYM – HEBANOWYM RYCERZEM RZECZYPOSPOLITEJ? CZY KOŚCIÓŁ ZEMŚCI SIĘ ZA PORAŻKĘ DOKTORA SWARZĄDZA? I KIM NAPRAWDĘ JEST TAJEMNICZY FB?! ODPOWIEDZI NA TE I DZIESIĄTKI INNYCH PYTAŃ POJAWIĄ SIĘ JUŻ WKRÓTCE W DRUGIM TOMIE PRZYGÓD DRESZCZA I SPÓŁKI ZATYTUŁOWANYM „DRESZCZ 2: FACET W CZERNI”! DO PRZECZYTANIA!

OD AUTORA

Za każdym razem, gdy siadam do pisania posłowia, przypomina mi się genialny skecz kabaretu Dudek z Kobuszewskim, który pisał książkę... życzeń i zażaleń. I mógł w niej napisać wszystko, bo i tak nikt tego przecież nie czytał. Podobnie jest z tymi kilkoma słowami od autora na koniec. Mało kto tu patrzy, bo co go obchodzi, komu autor zamierza podziękować? I niby racja, ale warto wiedzieć, że naprawdę niektóre książki nie powstałyby, gdyby nie ci wymienieni w posłowiu ludzie. Ci, którzy poświęcali swój czas, wiedzę, bywa że zapasy alkoholu i jedzenia, byleby tylko spod palców autora wylewały się kolejne słowa, słowa, słowa. To im, moi drodzy, zawdzięczacie to, że przed chwilą dobrze się bawiliście. To są prawdziwi bohaterowie. Pozwólcie zatem, że przedstawię: Patti, która zaraziła mnie Śląskiem, choć nie śląskością, cierpliwie znosiła głupie pytania i stworzyła językowy pomost między Marcelim (o którym zaraz) a nieobeznaną z gwarą resztą świata. Ważne jest także to, że gdyby swego czasu Patrycja nie pracowała w chorzowskim barze Rebel, nigdy nie poznałbym Zwierza... który dał początek Ryśkowi. Marcelego Szpaka, który dzielnie odpowiedział na mój apel, a potem dialog po dialogu uczynił Alojza do reszty Ślązakiem. Lamberta, któremu dedykacja w tej książce należy się jak psu zupa, bo nie szczędził do tej historii pomysłów, podobnie jak nie szczędził rockowego wsparcia dla autora. Nie, nie musicie wiedzieć, co to do końca znaczy. Tesskę, która robiła przy tej książce wszystko, czego mnie się już robić nie chciało. Sprawdzanie, czyszczenie, korygowanie imion. Wymyślcie sobie wszystko, co może być straszne w pracy pisarza, a co można na kogoś zrzucić. To wszystko spadło na plecy Tess. I poradziła sobie. Iwo, który nie śpi, bo rysuje dla Ćwieka. Serio, zawsze, kiedy

myślę, że ten koleś już umarł, on wyskakuje mi nagle na czacie i mówi, że mam sprawdzić maila. A ja potem mogę godzinami patrzeć na jego obrazki. Tomka Hogę, czyli redaktora, który zastąpił niezastąpionego. I na razie pracuje się nam świetnie, choć jeśli wyda się Wam kiedyś, że w którymś miejscu brakuje jakiegoś wulgaryzmu... to wina Tomka. Ja tam na pewno rzuciłem mięsem*. Wreszcie przedstawiam też Agnieszkę. To dziwne uczucie, bo zwykle to Aga, moja cudowna menadżerka, przedstawia mnie. Ale teraz pewnie śpi albo, co bardziej prawdopodobne, pisze ofertę, żebym promując tę książkę, mógł spotkać się także i z Tobą, czytelniku z miasta mniejszego niż dupa Alojza. Każdy z tej wymienionej grupy ma supermoce, których użył, by ta książka była lepsza. Ja byłem tylko Batmanem, który trzymał ich w kupie. Tak więc tym – i wielu innym, wymienianym przy innych okazjach herosom z mojego Uniwersum – salutuję. Jak Brian Johnson tym, którzy czują Rocka. Jakub Ćwiek Głuchołazy, 06.02.2013 * Kłamca. Ostatnie słowo i tak należy do autora (przyp. red.).

JAKUB ĆWIEK

CZŁOWIEK DROGI Urodził się w Opolu. Rocznik 1982 – czyli ten sam, co debiutancki singiel zespołu Metallica, filmowy Conan Barbarzyńca i Blade Runner, to zobowiązuje. Pierwsze trzy lata życia spędził jako dziecko całego akademika, po czym przeprowadził się z rodzicami do Głuchołaz. Dalej było już tylko gorzej, stał się człowiekiem drogi – przeprowadzał się 23 razy w ciągu ostatnich 5 lat. Nie uznaje deadline’ów, sam wyznacza sobie cele i system pracy. Telefon odbiera, gdy zechce. Musi mieć czas zarówno na koncert Slasha, jak i na podróż autobusem po Stanach. To jego pomysł na proces twórczy. A w pracę angażuje się w pełni, o czym świadczyć może choćby książka „Ciemność płonie”. Żeby ją napisać, pół roku spędził na katowickim dworcu wśród bezdomnych – jadł z nimi, spał i rozmawiał. Miał dwa marzenia w życiu – spotkać się ze Stephenem Kingiem i z Bruce’em Willisem – oba zrealizował. Jeśli sprzedał do tej pory 150 tysięcy książek, to znaczy, że wybrał właściwą drogę. Prawdziwy rockandrollowy ojciec Zuzi i Samuela – uwielbia śpiewać i grać, mimo iż nie potrafi.

Książki JAKUBA ĆWIEKA wydane nakładem naszego wydawnictwa:

Kłamca 1 Kłamca 2. Bóg marnotrawny Liżąc ostrze Ciemność płonie Kłamca 3. Ochłap sztandaru Gotuj z papieżem Kłamca 4. Kill’em all

Dreszcz