Drugi Kwartet L.A. 1 Perfidia - Ellroy James

Ty tuł ory ginału: PERFIDIA Copy right © 2014 by James Ellroy Copy right © 2015 for the Polish edition by Wy dawnictwo Sonia Draga Copy right © 2015 for the Polish translation by Wy dawnictwo Sonia Draga Projekt graficzny okładki: Mariusz Banachowicz Redakcja: Jacek Ring Korekta: Anna Just, Iwona Wy rwisz ISBN: 978-83-7999-407-6 WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o. Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28 e-mail: [email protected] www.soniadraga.pl www.facebook.com/wy dawnictwoSoniaDraga E-wy danie 2015 Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści

Motto Część pierwsza. Japońcy (6–11 grudnia 1941 roku) 1. HIDEO ASHIDA. LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU 2. DZIENNIK KAY LAKE. [SKOMPILOWANY I UPORZĄDKOWANY CHRONOLOGICZNIE PRZEZ PRACOWNIKÓW MUZEUM POLICJI LOS ANGELES] 3. WILLIAM H. PARKER. LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU 4. DUDLEY SMITH. LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU 5. LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU 6. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU 7. LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU 8. LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU 9. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU 10. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU 11. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU 12. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU 13. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU 14. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU 15. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU 16. LOS ANGELES | SOBOTA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU 17. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU 18. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

19. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 8 GRUDNIA 1941 ROKU 20. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 8 GRUDNIA 1941 ROKU 21. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 8 GRUDNIA 1941 ROKU 22. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 8 GRUDNIA 1941 ROKU 23. LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU 24. LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU 25. LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU 26. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU 27. LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU 28. LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU 29. LOS ANGELES | środa, 10 grudnia 1941 roku 30. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU 31. LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU 32. LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU 33. LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU 34. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU 35. LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU 36. LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU 37. LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU 38. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU 39. LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU 40. LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU 41. LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU 42. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU 43. LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU

Część druga. Chinole (11–19 grudnia 1941 roku) 44. LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU 45. LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU 46. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU 47. LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU 48. LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU 49. LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU 50. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU 51. LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU 52. LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU 53. LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU 54. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU 55. LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU 56. LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU 57. LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU 58. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU 59. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 14 GRUDNIA 1941 ROKU 60. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 14 GRUDNIA 1941 ROKU 61. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 15 GRUDNIA 1941 ROKU 62. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 15 GRUDNIA 1941 ROKU 63. LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU 64. LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU 65. LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU 66. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU 67. LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU

68. LOS ANGELES | ŚRODA, 17 GRUDNIA 1941 ROKU 69. LOS ANGELES | ŚRODA, 17 GRUDNIA 1941 ROKU 70. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | CZWARTEK, 18 GRUDNIA 1941 ROKU 71. LOS ANGELES | CZWARTEK, 18 GRUDNIA 1941 ROKU 72. LOS ANGELES | CZWARTEK, 18 GRUDNIA 1941 ROKU 73. LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU 74. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU 75. LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU Część trzecia. Piąta kolumna (19–27 grudnia 1941 roku) 76. LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU 77. LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU 78. LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU 79. LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU 80. LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU 81. LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU 82. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU 83. LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU 84. LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU 85. LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU 86. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU 87. LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU 88. LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU 89. LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU 90. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU 91. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 21 GRUDNIA 1941 ROKU 92. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 21 GRUDNIA 1941 ROKU

93. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU 94. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU 95. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU 96. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU 97. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU 98. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU 99. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU 100. LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU 101. LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU 102. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU 103. OKRĘG SAN DIEGO | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU 104. LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU 105. LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU 106. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | ŚRODA, 24 GRUDNIA 1941 ROKU 107. LOS ANGELES | ŚRODA, 24 GRUDNIA 1941 ROKU 108. LOS ANGELES | ŚRODA, 24 GRUDNIA 1941 ROKU Część czwarta. Łowczy ni (27–29 grudnia 1941 roku) 109. LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU 110. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU 111. LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU 112. LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU 113. LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU 114. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU 115. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 28 GRUDNIA 1941 ROKU 116. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 28 GRUDNIA 1941 ROKU

117. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 28 GRUDNIA 1941 ROKU 118. DZIENNIK KAY LAKE. LOS ANGELES | NIEDZIELA, 28 GRUDNIA 1941 ROKU 119. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 29 GRUDNIA 1941 ROKU 120. LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 29 GRUDNIA 1941 ROKU Przy pisy

Nie zazdrość krzywdzicielowi, nie skłaniaj się ku jego drogom. KSIĘGA PRZYSŁÓW 3,311

PIĄTA KOLUMNA: rzeczownik, określenie kolokwialne pochodzące z czasów hiszpańskiej wojny domowej, uży wane w Stanach Zjedno​c zony ch w 1941 roku. Cztery kolumny żołnierzy wy słano na front. Natomiast piąta kolumna to by li ludzie, którzy pozostali w domu i dokony wali aktów sabotażu w fabry kach, rozpowszechniali wrogą propagandę i prowadzili ukry tą działalność wy wrotową. Członkowie piątej kolumny starali się zachować anonimowość. Ich tajemniczy , nieokreślony status powodował, że by li postrzegani jako równie lub bardziej niebezpieczni od walczący ch na pierwszej linii.

Reminiscenza2. Osiemdziesiąt pięć lat temu zabłądziłam na prerii podczas zamieci śnieżnej. Zimno rzuciło na mnie czar, który trwa do dziś. Usłyszałam wyrok i odkryłam, że boję się śmierci. Nie potrafię, jak kiedyś, mocą woli spowodować oberwania chmury. Muszę zbierać siły z jeszcze większą furią. Wtedy ogarnęła mnie gorączka. Odczuwam ją do dziś. Nie umrę, dopóki będę przeżywać tę opowieść. Uciekam do tamtych czasów, żeby kupić sobie kilka chwil. Dwadzieścia trzy dni. Oszczercze zarzuty. Policjant pukający do drzwi młodej kobiety. Łopoczące transparenty z napisem „Mordercy”. Dwadzieścia trzy dni. Zamieć śnieżna. Reminiscenza.

AUDYCJA GROM GERALD L. K. SMITH3 | RADIO K-L-A-N, LOS ANGELES | NIELEGALNY NADAJNIK | TIJUANA, MEKSYK | PIĄTEK, 5 GRUDNIA 1941 ROKU

Obecna wojna, którą rozpoczął Ży dowski Aparat Kontroli, stała się dziś naszą wojną, czy tego chcemy , czy nie. Powiadają, że nie ma dobry ch wiadomości, ale to przy słowie powstało przed cudowny m wy nalezieniem radia, które ma moc dostarczania wszelkich wiadomości – dobry ch i zły ch – z prędkością rakiety . Niestety dzisiejsze wiadomości są wy łącznie złe, bo naziści i Japońcy mają niezwy kłą siłę niszczenia wszy stkiego, co stanie im na drodze – a wojna zmierza szy bko w naszą stronę, choć tego nie chcemy i nie zasłuży liśmy sobie na to. Wiadomość: Latem tego roku Adolf Hitler zerwał umowę z przy wódcą czerwony ch, Józefem Stalinem, i dokonał inwazji na puste rubieże odrażającej Czerwonej Rosji. Chociaż wojska spod znaku sierpa i młota walczą dziś z żołdakami Führera na przedmieściach Moskwy , przerabiając ich na kiełbasę – eleganccy naziści zdąży li zasy pać bombami Wielką Bry tanię i poddać pół Europy Środkowej pod nordy cko-narodowe panowanie. Hitler nadal marzy o rzuceniu wy zwania amery kańskim siłom lądowy m – co z pewnością nastąpi w niedalekiej przy szłości naszego wielkiego narodu. Czy ta wiadomość nie wy wołuje w was apoplekty cznej obojętności, moi przy jaciele? Nie chcemy tej wojny , ale skoro powiedzieliśmy „a”, trzeba powiedzieć „b”. Wiadomość: Wspaniałemu Duce, Benito Mussoliniemu, kiepsko idzie w Afry ce Północnej – ale nie przekreślajcie go. Powiadają, że Włosi to naród kochanków, nie wojowników – że bliższa im wielka opera. To prawda, ale ci bambino kochający bel canto stanowią strategiczne zagrożenie dla południowoeuropejskiego teatru wojny . To prawda: na wschodzie gromadzą się ciemne chmury . Trzeba powiedzieć ze smutkiem, że burzowe chmury zmierzają w kierunku zachodu – pod postacią naszy ch najbardziej wy tworny ch rzekomy ch wrogów: Japończy ków. Czy nadal jesteście obojętni, moi przy jaciele? Wiem, że tak jak ja przy jęliście z otwarty mi ramionami hasło „Najpierw Amery ka”, ale pogańskie szerszenie Hirohito wy pły nęły na szerokie wody – co wcale mi się nie podoba. Wiadomość: Departament Stanu wy dał biulety n. Japońskie konwoje zmierzają w kierunku Sy jamu. Do inwazji może dojść w każdej chwili. Wiadomość: Ludność cy wilna ucieka ze stolicy Filipin, Manili. Wiadomość: Prezy dent Franklin „Dwulicowy ” Rosenfeld przesłał osobisty list cesarzowi Japońców. Pismo zawiera usilną prośbę i ostrzeżenie: Zaprzestańcie agresji albo szy kujcie się na amery kańską interwencję na pełną skalę. Wuj Sam się rozgrzewa. Hawaje to nasze tery torium, wrota Pacy fiku prowadzące na

konty nent amery kański. Leżące bliżej nas bujne, tropikalne atole znalazły się już na celowniku japońskich karabinów. Ta niezasłużona, nieusprawiedliwiona i niechciana wojna zmierza w naszą stronę – czy tego chcemy , czy nie. Wiadomość: Prezy dent Rosenfeld py ta, dlaczego diabły wcielone Hirohito koncentrują się w rejonie Indochin Francuskich. Wiadomość: Radio Bangkok ostrzega przed możliwy m potajemny m atakiem Japończy ków na Sy jam. Wy słannicy japońscy prowadzą rozmowy z sekretarzem stanu Cordellem Hullem. Japońcy sy czą i wy stawiają rozdwojony języ k – mówią, że pragną pokoju, gdy japoński minister spraw zagraniczny ch, Shigenori Togo, kry ty kuje Amery kanów za to, że nie pojmują japońskich „ideałów”, i obrusza się na nasze ciągłe protesty przeciwko rzekomy m pogromom dokony wany m przez Japończy ków w rejonie Azji Wschodniej i Pacy fiku. Tak, drodzy przy jaciele, wszy stko to jest ży dopowszechnie wiadome. Wy my ślona przez komunistów wojna zmierza ku nam – czy tego chcemy , czy nie. Żaden trzeźwo my ślący Amery kanin nie chce brać udziału w zagranicznej wojnie w obronie Ży dków. Żaden trzeźwo my ślący Amery kanin nie chce wy sy łać amery kańskich chłopców na śmierć. Żaden trzeźwo my ślący Amery kanin nie zaprzeczy , że tę wojnę można utrzy mać z dala od naszy ch granic ty lko wówczas, gdy udaremnimy i stłumimy ją na obcej ziemi. Mam w tej sprawie absolutną rację, moi przy jaciele – dostałem wy pieków od apostazji. To nie my zaczęliśmy tę wojnę. Nie rozpoczęli jej również Adolf Hitler ani dy sty ngowany Hirohito. Czerwony barszcz upichcili towarzy sze z Ży dowskiego Aparatu Kontroli, szczując jednego przy jaciela przeciwko drugiemu i wy wracając świat do góry nogami. Czy nadal jesteście apoplekty cznie obojętni, przy jaciele? Tak, wojna zmierza w naszą stronę, chociaż wiemy ponad wszelką wątpliwość, że jej nie chcemy . Amery ka nigdy nie paliła się do bitki.

CZĘŚĆ PIERWSZA

JAPOŃCY (6–11 grudnia 1941 roku)

6 grudnia 1941 roku

Więcej na: www.ebook4all.pl

1 HIDEO ASHIDA LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU

9.08 Drogeria Whalena, przy zbiegu Szóstej i Spring. Miejsce czterech poważny ch przestępstw popełniony ch w ostatnim czasie. Kod policy jny dwa-jeden-jeden – napad z bronią w ręku. Nad sklepem wisiało jakieś fatum. Cztery napady w ciągu jednego miesiąca zapowiadały piąty . Prawdopodobnie ten sam sprawca. Gość pracował w pojedy nkę. Zasłaniał twarz bandaną i miał spluwę o długiej lufie. Zawsze kradł narkoty ki i forsę z kasy . Oddział do spraw napadów miał za mało ludzi. Czub w masce Hitlera napadł na trzy bary w Silver Lake. Kod policy jny dwa-jeden-jeden oraz umy ślne okaleczenie. Sprawca sterrory zował barmanów pistoletem i obszukał klientki. By ł wy raźnie rad, że ma broń. Oddał kilka strzałów w kierunku szafy grającej i półek z gorzałą. Miejsce napadu przy pominało grzęzawisko. Ashida skonstruował urządzenie składające się z kabla ułożonego na jezdni i wy brał to miejsce na próbę. Pierwszy prototy p stworzy ł w ogólniaku Belmont High i wy próbował pod tamtejszy m pry sznicem. Uży ł go do sfotografowania Bucky ’ego po treningu koszy kówki… Jakiś samochód zakoły sał się i skręcił na północ, w Spring Street. Kierowca zobaczy ł Ashidę. Oczy wiście facet zawołał: – Cholerny Japoniec! Na to Ray Pinker mu odpowiedział: – Wal się! Ashida spojrzał w dół. Przewód biegł w poprzek jezdni, do krawężnika przed drogerią. Czub parkował w ty m samy m miejscu cztery razy z rzędu. Przewód prowadził do aparatu fotograficznego umieszczonego w osłonie z twardej gumy , uruchamianego jego poruszeniem. Uderzenie opon parkującego samochodu włączało urządzenie. Bły skał flesz i otwierała się migawka, robiąc zdjęcie ty lnej tablicy rejestracy jnej. W osłonięty ch gumą tubach znajdowały się rolki filmu. Jedna rolka wy starczy ła do sfotografowania wszy stkich wozów w ciągu jednego dnia. Pinker zapalił papierosa. – To szukanie wiatru w polu. Jesteśmy cy wilny mi kry minalisty kami, a nie gliniarzami. Co tu

robimy ? Przecież wiemy , jak działa to cholerstwo! Nie kazali nam się zająć czy mś inny m, ale… Ashida się uśmiechnął. – Przecież znasz odpowiedź. – Jeśli odpowiesz: „Bo nie mamy nic innego do roboty ” lub „Bo jesteśmy naukowcami, więc nie obchodzi nas ży cie pojedy nczego człowieka”, będziesz mieć rację. Obok nich przejechał autobus, kierując się na południe. Meksy kanin wy dmuchnął pierścień dy mu przez okno. Spostrzegł Ashidę. – Puto4, Japońcu! Pinker rzucił papierosa, który wy lądował obok autobusu. – Który z was się tu urodził?! Który nie przepły nął nielegalnie Rio Grande? Ashida poprawił krawat. – Powtórz to jeszcze raz. Powiedziałeś to z rozdrażnieniem, dlatego wiem, że twoja reakcja by ła szczera. Pinker wy krzy wił twarz w gry masie uśmiechu. – Jesteś moim protegowany m, moim Japońcem, więc twój los leży mi na sercu. Jesteś jedy ny m Japończy kiem zatrudniony m w Departamencie Policji Los Angeles. Dzięki temu jesteś jeszcze bardziej wy jątkowy , co dodaje mi prestiżu. Ashida zachichotał. Przed drogerią stanął desoto rocznik trzy dziesty ósmy . Koła uderzy ły o przewód, przy słona kliknęła, flesz bły snął. Z samochodu wy siadł wy soki facet. Miał ciemne włosy Bucky ’ego Bleicherta i małe, brązowe oczka. Ashida patrzy ł, jak gość wchodzi do drogerii. Pinker przebiegł na drugą stronę ulicy i zaczął majstrować przy gnieździe flesza. Ashida spojrzał w okno drogerii i powiódł wzrokiem za tamty m. Szy ba wy krzy wiła jego ry sy . Ashida uczy nił go Bucky m. Zamknął oczy , a później mrugnął i facet zamienił się w Bucky ’ego. Zaczął się zachowy wać z wdziękiem ty powy m dla Bucky ’ego. Sunął po sklepie, uśmiechając się i obnażając wielkie zęby Bucky ’ego. Po chwili wy szedł. Pinker przebiegł na drugą stronę, zasłaniając widok Ashidzie. Samochód tamtego odjechał. Ashida mrugnął. Świat utracił jednominutowy blask Bucky ’ego Bleicherta. Wrócili na swoje miejsca. Pinker oparł się o latarnię i zaczął palić papierosa za papierosem. Ashida stał nieruchomo, wsłuchując się w zgiełk centrum Los Angeles. Nadciągała wojna. Stąd cały ten zgiełk. Ashida by ł rodowity m Nisei5, drugim sy nem w rodzinie. Jego ojciec pracował jako robotnik na kolei. Ły kał proszki na przeziębienie i zaharowy wał się na śmierć, układając tory . Matka miała mieszkanie w Little Toky o. Należała do zwolenników cesarza i mówiła po japońsku ty lko po to, żeby mu dokuczy ć. Jego rodzina miała gospodarstwo rolne w dolinie San Fernando. Prowadził je Akira, jego brat. W okolicy by ły głównie działki Nisei. Na farmie pracowali nielegalni meksy kańscy robotnicy . Nisei zwy kle tak

robili. By ło to niemoralne, ale rozsądne, bo Meksy kanie stanowili najtańszą siłę roboczą. Układ przy pominał kontraktowe niewolnictwo, ale zapewniał wy płacalność farmerom Nisei. Wspomniana prakty ka wiązała się z cichą zmową. Rodzina Ashidy musiała płacić łapówki kapitanowi meksy kańskiej policji stanowej, żeby meksy kańskim robotnikom nie groziła deportacja. Ashida akceptował ten proceder bez moralny ch dy skusji. W końcu dzięki temu drugi sy n, Hideo, mógł rzucić rodzinne zajęcie i rozwinąć swoje zainteresowania w dziedzinie kry minalisty ki. Miał ty tuły naukowe z chemii i biologii. W wieku dwudziestu dwóch lat obronił doktorat na Uniwersy tecie Stanforda. Znał się na serologii, dakty loskopii i balisty ce. Rok temu podjął pracę w Departamencie Policji Los Angeles. Chciał współpracować z legendarny m szefem policy jny ch chemików. By ł protegowany m szukający m mentora, a Ray Pinker by ł pedagogiem szukający m ucznia. Dzięki temu powstała łącząca ich więź, choć wy raźnie zdefiniowane role szy bko uległy zamazaniu. Stali się kolegami. Pinker by ł chwalebnie ślepy na różnice rasowe. Porówny wał Ashidę do pierwszego sy na Charliego Chana6. Kiedy Ashida poinformował Pinkera, że Charlie Chan by ł Chińczy kiem, Pinker odpowiedział: – Wszy stko mi jedno. Wzdłuż Spring Street stały bożonarodzeniowe choinki posy pane sztuczny m śniegiem. Ozdobione ptasimi odchodami i sadzą. Jakiś dzieciak sprzedawał „Heralda” przed drogerią. Z cały ch sił wy krzy kiwał: – FDR prowadzi rozmowy ostatniej szansy z Japońcami! – To pieprzone ustrojstwo jednak działa – powiedział Pinker. – Wiem. – Jesteś cholerny m geniuszem. – Wiem. – Nadal nie złapali tego gwałciciela. Chłopaki z centralnej sekcji oby czajowej uważają, że gość służy w żandarmerii wojskowej. Dwie noce temu zerżnął kolejną kobietę. Ashida skinął głową. – Pierwsza ofiara stawiała opór. Oderwała kawałek opaski, którą miał na ramieniu. Nosił mundur pod cy wilny m ubraniem. Mam próbki włókna w pry watny m laboratorium, w mieszkaniu mojej matki. Pinker spojrzał na korpulentną blondy nkę uwieszoną ramienia mary narza, a mary narz spojrzał nieprzy jemnie na Ashidę. – Jutro wieczorem Bucky Bleichert będzie walczy ć w Oly mpic. Mówią, że stoczy jeszcze kilka walk i przy jdzie do nas.

Ashida poczerwieniał. – Znam Bucky ’ego z ogólniaka. – Wiem. Dlatego o ty m wspomniałem. – Z kim będzie walczy ć? – Z jakimś niezdarą. Facet nazy wa się Junior Wilkins. Elmer Jackson przy skrzy nił go za machlojki. Wspólnie z lipny m kaznodzieją prowadzili szwindel pod ty tułem „powrót do Afry ki”. Obok drogerii zaparkował ford rocznik trzy dziesty siódmy . Koła nacisnęły przewód, soczewki kliknęły , flesz bły snął na komendę. Pinker zakaszlał i odwrócił się od Ashidy . Z samochodu wy siadł mężczy zna. Miał fedorę i płaszcz z postawiony m kołnierzem. Ashidę przeszedł dreszcz. Było za ciepło na płaszcz. Pinker odchrząknął i sucho zakaszlał. Niemal zwinął się wpół. Zasłonił twarz chusteczką. Ashidę przeszedł dreszcz. Doskonale. Idealnie. Pinker go nie widział. Mieli numery jego samochodu. Mógł pozwolić, żeby doszło do popełnienia kolejnego przestępstwa. Mógł konty nuować swoje badania kry minalisty czne. Mężczy zna wszedł do drogerii. Ashida spojrzał na zegarek. By ła 9.24. Pinker się odwrócił i zapalił papierosa. Ashida spojrzał przez okno do wnętrza drogerii. Facet podszedł do półki z pastą do zębów. Ashida popatrzy ł ukradkiem na zegarek. Tamten zniknął mu z oczu. 9.25, 9.26, 9.27. – Moja żona twierdzi, że kaszlę z powodu zanieczy szczonego powietrza, ale ja uważam, iż powodem jest nadmiar flegmy – powiedział Pinker. Facet wy biegł z drogerii. W ręku trzy mał papierową torbę i na pół widoczny pistolet. Przewrócił gazeciarza. Uruchomił wóz i ruszy ł z piskiem opon. – Jasna cholera! – zaklął Pinker, wy puszczając papierosa z ust. Chłopak sprzedający gazety wbiegł do drogerii. Pinker skoczy ł do budki telefonicznej, a Ashida ruszy ł do swojego urządzenia. Otworzy ł urządzenie i uklęknął obok, przy glądając się negaty wowi w kasetce. Zdjęcia wy szły ! Blade i zamazane, ale by ły – kalifornijskie KFE621. Obok przesunął się samochód. Za kierownicą siedział shriner7 w fezie. Na widok Ashidy się skrzy wił. Japończy k podniósł się i zacisnął pięści, ale auto odjechało. Gazeciarz spojrzał na niego i krzy knął na cały głos: – FDR prowadzi rozmowy ostatniej szansy z Japońcami! O 9.31 rozległa się sy rena policy jnego radiowozu. Ashida stał przy gotowany . Zza rogu wy jechał mały wóz i stanął przed jego urządzeniem.

Japończy k znalazł się naprzeciw auta. Rozpoznał facetów, którzy w nim siedzieli: Buzza Meeksa i Lee Blancharda. Wy siedli. Meeks pracował w centrali, w wy dziale napadów rabunkowy ch. Blanchard by ł z centrali drogówki. Meeks miał na sobie świeżo odprasowany garnitur, a Blanchard pognieciony mundur, jakby w nim spał. – Co tu robisz, chłopcze? – powiedział Meeks. – Jakim cudem zdołałeś nas wy przedzić? – Co jest grane, Hirohito? – rzucił Blanchard. Meeks szarpnął Blancharda za krawat i palnął go w głowę. Blanchard poczerwieniał. Ashida wskazał ręką urządzenie. – Pan Pinker i ja testowaliśmy ten aparat. Sklep jest stały m celem napadów, więc wy braliśmy go na miejsce próby . Opony samochodu naciskają przewód i uruchamiają migawkę. By liśmy świadkami napadu. Tablice rejestracy jne podejrzanego to KFE621. Meeks zamrugał i przy kucnął obok aparatu. Blanchard wsiadł do wozu i zaczął wrzeszczeć do radiostacji. Meeks by ł weteranem okresu Dust Bowl8 i by ły m aktorem gry wający m w westernach. Podlegał Jamesowi Edgarowi Davisowi i by ł reketierem burmistrza Franka Shawa. Wielka ława przy sięgły ch okręgu wy lała Shawa i komendanta Davisa. Meeksowi postawiono czternaście zarzutów. Z kolei Blanchard jeszcze niedawno by ł bokserem wagi ciężkiej. Kupił dom na północ od Sunset Strip za pieniądze rzekomo zarobione na walkach. W 1939 roku rozpracował duży skok na bank i ugruntował swoją pozy cję w policji. Mieszkał z kobietą, Kay -Jakąś-Tam. Za komendanta C. B. Horralla mieszkanie z konkubiną by ło verboten9, ale komendant by ł pobłażliwy wobec Lee i przy my kał na to oko. Meeks i Blanchard przy ciągali plotki niczy m magnes. Najgłośniejsza by ła taka, że Lee pozostawał w bliskich stosunkach z Benem Siegelem10 i ży dowskim sy ndy katem. W drogerii huczało od wrzawy . Ludzkie głosy odbijały się od szy b. Ashida zajrzał do środka. Pinker zebrał świadków. Meeks wy szczerzy ł zęby , spoglądając z podziwem na urządzenie Ashidy . Blanchard wy siadł z samochodu. – Wóz skradziono sprzed salonu bilardowego w East Slauson. O ósmej szesnaście odebrano zgłoszenie na posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej Ulicy . To musiał by ć czarnuch. Na południe od Jefferson nie przeży je żaden biały . Meeks spojrzał na zegarek. – Zadzwoń do ty ch z drogówki. Niech wy stawią list gończy . Poproś, żeby ubarwili sprawę. Jeden gość i fala przemocy , uzbrojony i niebezpieczny . Niech to zabrzmi jak sprawa ży cia i śmierci. Blanchard pokazał V na znak zwy cięstwa, naśladując Churchilla. Meeks spojrzał na swoje

odbicie w szy bie i poprawił ubranie. Ashida wszedł do drogerii. Zapamiętał plan piętra i twarze świadków. Pomierzy ł odległości. Przesunął wzrokiem, odnotowując szczegóły , wdy chając przesy cony adrenaliną zapach ciał. Dwaj farmaceuci11 w biały ch fartuchach. Kierownik w garniturze i krawacie. Dwie starsze klientki. Grubszy farmaceuta miał czy raka na szy i. Szczupły dostał drgawek. Jedna ze starszy ch pań by ła oty ła. Układ ży łek pod skórą wskazy wał, że choruje na miażdży cę. Zebrali świadków w ciasną gromadkę. Meeks przechadzał się za ladą, aby w końcu stanąć przed nimi. – Jestem sierżant Turner Meeks. Słucham. – Wszedł do środka i ruszy ł prosto do apteki – powiedział kierownik. – Miał maskę i pistolet, ale nie sądzę, żeby to on nas obrabował poprzednim razem. Tamten by ł wy ższy i szczuplejszy . Farmaceuci skinęli głowami. Taak, szefie. Masz rację. – Co się później stało? Oty ły farmaceuta powiedział: – Kazał nam stanąć w szeregu i zabrał portfele. Potem zagonił nas do pierwszej alejki, ukradł butelkę fenobarbitalu i strzelił w sufit. Ashidę przeszedł zimny dreszcz. Pierwszy niezwy kły szczegół. – Pan Pinker i ja staliśmy po drugiej stronie ulicy . Usły szeliby śmy strzał. Gruby farmaceuta zaprzeczy ł ruchem głowy . – Pistolet miał tłumik. Przy kręcony do lufy . Ashida ruszy ł na ty ły sklepu, w kierunku apteki. Spojrzał na kasę, czekoladki Hershey i karty bożonarodzeniowe. Wbił sprzedaż za jednego dolara. Szuflada kasy się wy sunęła. Przegródki by ły pełne dolarów, od jedy nek po dwudziestki. Instynkt. Bandy cie zależało bardziej na narkoty kach niż na pieniądzach. Kradzież portfeli miała drugorzędne znaczenie. Zrobił to, żeby ukry ć swój główny cel. Anomalia. Dlaczego ukradł ty lko jedną butelkę fenobarbitalu? Takie postępowanie by ło sprzeczne z archety pem rabusia narkomana. Ashida przeskoczy ł ladę i ruszy ł pierwszy m rzędem. Żadny ch łusek po nabojach. Dwie możliwości. Rabuś podniósł łuskę lub miał rewolwer. Spojrzał na otwór po kuli w suficie. Na podłodze leżały metalowe skrawki – fragmenty odkształconego gwintu tłumika. Uklęknął i obejrzał dokładniej. Krawędzie nadpalone od gorącej lufy . Skrawki metalu przy pominały małe, skręcone wióry .

Ashida wrócił do lady . Pinker przy niósł zestaw do pobierania dowodów. Meeks odkorkował butelkę sprzedawanej w drogerii gorzały i puścił wokół. Blanchard splądrował półkę z gumą do żucia, a Meeks napchał sobie kieszenie prezerwaty wami. Butelka zatoczy ła koło. Ashida odmówił. Farmaceuci pociąg​nęli po tęgim ły ku. Starsze panie zachichotały i wy piły odrobinkę. – Dostaliśmy wiadomość od kolegów z drogówki – powiedział Blanchard. – Samochód porzucono trzy przecznice stąd. Na tę chwilę mamy jedy nie odciski rękawiczek na desce rozdzielczej. Meeks zapalił papierosa. – Czy napastnik dotknął czegoś w sklepie? Mogliby ście mi pomóc? Gruby farmaceuta zakaszlał. – Kiedy wy chodził, zawadził o stojak z komiksami. Mógł rozedrzeć płaszcz. Pinker spojrzał znacząco na Ashidę. Teraz. Ashida spostrzegł znak i przeszedł obok świadków. Półka by ła pełna komiksów o Mickey Mouse i Tarzanie. Ashida obejrzał ją dwukrotnie. Tu nic i tam nic. A jednak. Tutaj. Jasnoczerwone włókna na jedny m z wy stający ch elementów. W doty ku jak wełna. Gęsto tkana. Znajoma. Wy ciągnął długopis i kopertę na dowody . Wsunął włókna do środka i zapieczętował. Na skrzy dełku koperty napisał: „Kod 211/Dro​geria Whalena/10.09, 6/12/41”. Od frontu doleciały kolejne śmiechy – Blanchard i Meeks błaznowali jak bracia Ritz. Ashida powąchał kopertę. Wy czuł zapach wełny przez papier. Jego sy napsy zaiskrzy ły . Żołnierz żandarmerii wojskowej podejrzany o wielokrotny gwałt. Włókna z jego opaski. Pinker powiedział, że niedawno zgwałcił kolejną kobietę. Głupiec nie zdjął opaski, wyruszając na poszukiwanie ofiary. Na płaszczu napastnika nie by ło niczego czerwonego. Wy stające elementy półki znajdowały się na wy sokości pasa. Płaszcz miał naszy te kieszenie. Włókna mogły pochodzić z czegoś, co wy stawało z kieszeni. Miał próbki włókien u matki. Mógł potwierdzić lub wy kluczy ć podobieństwo. Usły szał gwizd. Pinker dał znak, że jest mu naty chmiast potrzebny . Ashida podąży ł za dźwiękiem. Pinker by ł na ty łach apteki. Wy ciągnął aparat, który m fotografował dowody . Wy konał trzy zdjęcia otworu po kuli i trzy zdjęcia elementów tłumika. – Ten skok mnie intry guje. Facet nie sterrory zował świadków pistoletem, nie ukradł gotówki z kasy i strzelił w sufit dla hecy . Ashida skinął głową. – Jakby sprawdzał tłumik. I dlaczego ukradł ty lko jedną butelkę fenobarbitalu? Pinker przy taknął w zamy śleniu.

– Podoba mi się pomy sł z wy próbowaniem tłumika. Tłumik wy gląda na domowej roboty , po jedny m strzale pozostały spalone skrawki. Po ośmiu lub dziesięciu strzałach by łby całkiem bezuży teczny . – Racja. Poza ty m kierownik powiedział, że to inny facet niż poprzednio. Niezależnie od tego, co nim kierowało, wy brał sobie sklep, który by ł już celem napadów. Pinker włoży ł skrawki metalu do koperty . – Pewnie między sufitem i dachem jest pusta przestrzeń. Sufit by ł wy konany z luźny ch, gipsowy ch pły t. Ashida podskoczy ł i odsunął jedną, obok dziury po pocisku. Pinker zrobił drabinkę z dłoni. Japończy k odebrał sy gnał i stanął na niej. Pustą przestrzeń miedzy sufitem i dachem wy pełniały spleś​niałe deski i pajęczy ny . Ashida wciągnął się na górę. Poczuł zastałą woń prochu. Podniósł się i poczuł pajęczy nę na twarzy . Otarł ją i wy ciągnął kieszonkową latarkę. Snop światła zamarł na chmarze owadów i czmy chający m szczurze. By ły tam. Sześć kawałków odkształconego pocisku. Bądź ostrożny. Uczestniczysz w tym od początku. To twój obowiązek. Chodzi o ciebie. Uniwersy tet Stanforda. Rok 1936. Wstęp do kry minalisty ki: „Wszy scy prawdziwi badacze podążają śladem dowodów i je gromadzą. Prakty ka powoduje, że powstaje sy mbioza między nimi i tobą”. Spojrzał na zegarek. Przy trzy mał latarkę zębami i wy ciągnął kolejną kopertę. Z przodu napisał „Kod 211/Drogeria Whalena/10.16, 6/12/41”. Włoży ł do niej cztery kawałki kuli. Dwa inne wsunął do kieszeni. Obok niego przebiegł szczur. Policjant otrząsnął się i opuścił na dół przez otwór. Zręcznie wy lądował na podłodze. Zauważy ł, że Buzz Meeks ły pie na półkę z narkoty kami. – Spójrz na to, chłopcze. Ashida spojrzał. Bingo. Wśród czterech rzędów buteleczek panował ład. Piąty rząd znajdował się w nieładzie. Jak w mordę strzelił, facet buchnął środki przeciwbólowe zawierające morfinę. – Farmaceuta powiedział, że zabrał ty lko fenobarbital. – Taak, wierzę mu – odparł Meeks – ale ten drugi, chudy , ma stracha. Kołnierz koszuli przesiąkł mu potem. Na mój gust facet jest uzależniony . – Tak. Wy korzy stał napad, żeby ukraść fiolkę ze środkiem przeciwbólowy m. Zabrał ty lko to, co napastnik mógł wy nieść i co można by ło ukry ć. Meeks mrugnął porozumiewawczo. – Masz cholerną rację, Charlie Chanie. – Jestem Japończy kiem, sierżancie. Wiem, że nie dostrzegłby pan różnicy , ale nie jestem pieprzony m Chińczy kiem. Meeks wy szczerzy ł zęby w uśmiechu.

– Dla mnie wy glądasz jak Amery kanin. Ashidzie zakręciło się w głowie. Zawsze tak miał, kiedy mu schlebiano… Spojrzał w kierunku frontowej części sklepu. Pinker lustrował podłogę, a Blanchard wy dębiał ży letki do golenia od kierownika. Uzależniony farmaceuta pobladł chorobliwie. Wy kręcał ręce, wy suwając grdy kę do przodu. Meeks podszedł i chwy cił go za krawat. Krawat zamienił się w smy cz. Meeks zaciągnął go do apteki i pchnął na Ashidę. Gość popuścił w spodnie. Ashida pchnął go na ladę i sprawdził, czy facet go nie pobrudził. Uzależniony farmaceuta zady gotał. Plama moczu się powiększy ła. Meeks wy tarł krople moczu ze swojego paska. – Buchnąłeś opakowanie środka przeciwbólowego? Często to robisz? – Raz w ty godniu, szefie. Coraz rzadziej. Niech skonam, jeśli kłamię… – Masz trzy dzieści sekund, żeby mnie przekonać, że nie maczałeś palców w ty m napadzie. Teraz już ty lko dwadzieścia dziewięć. Farmaceuta złoży ł dłonie w geście modlitwy . – Przy sięgam, szefie. Chodziłem do szkoły aptekarskiej Świętego Jana Bosko w Jersey City . Wy chowałem się u dominikanów. Meeks ściągnął z półki buteleczkę z morfiną. Uzależniony farmaceuta oblizał wargi. – Do kogo zadzwonisz, żeby zakablować dilerów w zamian za skradzioną heroinę. Kto będzie teraz twoim tatuśkiem z Oklahomy ? – S-S-S-Sierżant T-T-Turner M-M-Meeks. Pan sierżant będzie moim tatuśkiem… niech skonam, jeśli kłamię. Meeks rzucił mu butelkę. Farmaceuta chwy cił ją i zniknął między rzędami półek. – Jesteś delikatny , Ashida. Nie mam pojęcia, dlaczego ta robota tak cię kręci. Gromadka z przodu sklepu przerwała obrady . Blanchard przy tulił starsze panie. Kierownik wy ciągnął aparat i robił zdjęcia. Zdjął nawet Pinkera z pędzelkiem do pobierania odcisków palców i Dużego Lee w bokserskim przy siadzie. Meeks podszedł do niego i wy mienili markowane ciosy . Starsze panie zapiszczały z podniecenia. Wy szli przed sklep i pomachali sobie na pożegnanie. Ashida wy gładził garnitur i zaczekał, aż tłum się rozejdzie. Pinker, Blanchard i Meeks stali nad jego urządzeniem. Blanchard spojrzał na Meeksa, jakby chciał powiedzieć „jasny szlag”. Ashida wy szedł na zewnątrz i ruszy ł do kolegów. Zza rogu wy jechał radiowóz i stanął przy krawężniku z piskiem opon. Pinker, Blanchard i Meeks wy pręży li się na baczność. – Zróbcie inteligentną minę – powiedział Pinker. – To Whiskey Bill – rzucił Meeks.

– Świętoszkowaty sukinsy n – wtrącił Blanchard. Z radiowozu wy siadł facet w mundurze kapitana i obejrzał urządzenie. By ł średniej budowy ciała, miał ciemne, krótko ostrzy żone włosy i okulary . Przy pominał kapitana Williama H. Parkera. Ashida wy pręży ł się na baczność. Parker obejrzał przewody połączone z kasetą na film. Pinker, Blanchard i Meeks przy jęli defiladową pozy cję „spocznij”. Parker trącił kabel czubkiem buta. – Pomy słowe, choć interesują mnie wy łącznie urządzenia o szerszy m prakty czny m zastosowaniu. Opiszcie, jak wpadliście na pomy sł tego ustrojstwa, i szczegółowo wy jaśnijcie zasady jego działania. Chcę mieć raport na jutro, na dziewiątą rano. Ashida i Pinker skinęli głowami. Parker zmierzy ł Meeksa wzrokiem. – Twoja oty łość jest wręcz obraźliwa. Jeśli w trzy dzieści dni nie zrzucisz piętnastu kilogramów, ja lub komendant Horrall skierujemy cię na „dietę grubego męża”, którą wy chwalano w ostatnim numerze „Ladies’ Home Journal”. Meeks potulnie skinął głową. Parker spojrzał na Blancharda. – Opuść rękawy . Ten tatuaż z sy renką jest odrażający . Blanchard opuścił rękawy . Parker stuknął w zegarek. – Jest dziesiąta trzy dzieści jeden. Chcę mieć raport w sprawie skradzionego samochodu wraz z opisem przebiegu napadu. Ma trafić na moje biurko za pięćdziesiąt pięć minut. Pinker skinął głową. Ashida skinął głową. Blanchard i Meeks skinęli głowami. Parker wsiadł do samochodu i odjechał. – Whiskey Bill – powiedział Meeks. Blanchard powiedział: – Przegrał forsę podczas mojej walki z Jimmy m Bivensem. Nie może tego zapomnieć. – Walkę ustawiono – zwrócił mu uwagę Pinker. – Trzeba by ło mu powiedzieć.

10.32 Spring Street jechały wojskowe pojazdy półgąsienicowe. Za pojazdami wlekły się ciężarówki z haubicami. Konwój ciągnął się przez wiele przecznic. Mówili o ty m przez radio. Żołnierze mieli ochraniać fabry ki zbrojeniowe i Fort MacArthur. Wojskowi kierowcy machali miejscowy m. Piesi przy stawali, aby powitać ich brawami. Mężczy źni uchy lali kapelusza, dzieci wiwatowały , a kobiety posy łały całusy .

Całe miasto stało w korku. Ashida skręcił na wschód, na rogu Czwartej Ulicy i Broadway u. Przechodnie spoglądali na niego podejrzliwy m wzrokiem. Czuł się tak, jakby by ł pozbawiony ciała. Złamał zasadę nakazującą śledzenie bezprawia od powstania przestępczego czy nu, poddał się kry minalnej patologii. Zary zy kował ekspery ment. Czy udział w dochodzeniu od pierwszej chwili i chłodna empatia pozwolą mu lepiej zrozumieć psy chikę przestępcy ? Wstęp do kry minalisty ki. Wiedział, że poddał się dowodom w odpowiedniej chwili. Że ta sprawa wzięła nad nim górę. Sy mbioza – sprawa i ty. Skorzy stał z podręcznikowej okazji. Opisze patologię prozaicznego napadu z bronią w ręku i sporządzi raport o swoich ustaleniach. Jego odkry cia mogły się przy służy ć całej kry minologii śledczej. Z drugiej strony mogły się do niczego nie przy dać. Ashida odczuwał przy mus działania. By ł ty powy m Japończy kiem. W Japonii mężczy źni rodzili się po to, żeby by ć ucieleśnieniem działania. Ashida skręcił na wschód i wjechał na teren Little Toky o. Tętno uległo spowolnieniu, oddech się uspokoił. Obok niego przejechał czarno-biały radiowóz. Policjant rozpoznał go i pomachał ręką. Jego matka mieszkała w domu bez windy , przy zbiegu Drugiej Ulicy i San Pedro. Na kory tarzach stale pachniało smażony m węgorzem. Ashida wy najmował małe mieszkanie po drugiej stronie ogólniaka Belmont High. Mieszkanie by ło zagracone sprzętem laboratory jny m. To, co się nie zmieściło, wy pełniało jego dawną sy pialnię u matki. Mariko nie miała nic przeciwko jego wizy tom. Kręciła nim, kiedy jej przy szła ochota. Ashida wszedł do domu i otworzy ł drzwi. W mieszkaniu panowała cisza. Mariko musiała dokądś wy jść, pewnie piła i wszczy nała awantury . Wszedł do swojej dawnej sy pialni i zamknął drzwi. Półki uginały się od podręczników. Od fiolek z substancjami chemiczny mi i wanienek. Zlewek, palników Bunsena i pły t grzewczy ch. Do stołu by ł przy mocowany spektrograf i trzy mikroskopy . Położy ł kawałki pocisku na stole i sięgnął po tekst z dziedziny identy fikacji amunicji. Obejrzał kawałki pod lupą, a następnie przestudiował ry sy i wgłębienia. Kula przebiła gipsową pły tę. W książce połączono różne rodzaje amunicji z materiałami, do który ch oddano strzał. Zdjęcia by ły wy raźne. Strona sześćdziesiąta ósma – pły ta gipsowa. Dwie strony dalej znalazł zdjęcie fragmentu pocisku z niemal identy czny mi ry sami i wgłębieniami. Klasy czna niemiecka broń. Dziewięciomilimetrowy luger. Luger miał wy rzutnik spręży nujący . Łuska w locie wy kony wała powolny łuk. Wprawny strzelec mógł ją złapać w powietrzu. W niezależny sposób zidenty fikował pocisk. Zabrał dwa fragmenty z miejsca przestępstwa.

Dał Ray owi Pinkerowi cztery pozostałe. Pinker zidenty fikuje je lub nie. Pinker nie znał się na identy fikacji kul. Ashida zbada ten dowód sam. Teraz kolej na włókna. Pinker wiedział, że Ashida ma całą półkę z próbkami włókien. Wiedział również, że są wśród nich próbki włókien z opaski gwałciciela. Ty m dowodem dy sponowali obaj. Do tej pory próbki włókien jeszcze do niczego się nie przy dały . Ashida odnalazł dwa zestawy włókien. Oglądane goły m okiem, wy glądały podobnie. Umieścił je na szkiełkach, żeby porównać ze sobą pod mikroskopem. Pochy lił się niżej. Przy jrzał się teksturze i kolorowi. Prawie, prawie, bardzo blisko. Tak, próbki włókna na jego półce pochodziły z takiej samej tkaniny , z której wy konano opaski. Mógł wy gotować barwnik i go wy suszy ć, mógł przeprowadzić testy chemiczne. Ale testy miały wady sy stematy czne, więc rezultaty nie by ły by rozstrzy gające. Drgnął, sły sząc zgrzy t klucza w zamku. Wy szedł z sy pialni do salonu. O 11.00 oddech Mariko zalaty wał alkoholem. – Witaj, matko – powiedział. Wy bełkotała coś po japońsku. Skłonił się, próbując ująć jej dłoń. Odsunęła się i mignęła mu przed nosem czasopismem. Jakimś szmatławcem ze „zdjęciami panny młodej”. Wy starczy ło wy brać zdjęcie i zamówić młodą kobietę. Zostanie wy prawiona w podróż z Japonii. Oczy wiście należało dołączy ć pięćset dolarów na bilet za rejs parowcem. Gwarantowano, że wszy stkie dziewczy ny są płodne i posłuszne. – Przecież ci to wy jaśniłem, matko. Nie poślubię piętnastoletniej dziewczy ny z burdelu. – Jesteś za stary na kawalera. Sąsiedzi są coraz bardziej podejrzliwi. – Nie obchodzą mnie sąsiedzi. Akira jest kawalerem, dlaczego jemu nie dokuczasz? Mariko zaczęła mówić pidżin english, którego to języ ka nauczy ła się w obozach robotników kolejowy ch około 1905 roku. Posługiwała się pidżin english, żeby okazać pogardę dla jego wy kształcenia. – Mów po angielsku, matko. Mieszkasz w ty m kraju od trzy dziestu sześciu lat. Mariko klapnęła na kanapę. – Franklin Dwulicowy Rosenfeld ustąpił ministrowi Togo. „Stany Zjednoczone niebawem ulegną pod naporem Chin”, mówi Czang Kajszek. Ashida zachichotał. – Poplątała ci się geopolity ka, mamo. Zapy tałby m, gdzie to usły szałaś, ale obawiam się, że mi nie odpowiesz. Mariko zachichotała. – Od wielebnego Coughlina12 z Frontu Chrześcijańskiego. „Nie pójdziemy na wojnę za

ży dowskich bankierów”, powiedział Gerald L. K. Smith. Szczęściarz Lindy 13, ichiban14. Przeleciał samotnie Atlanty k i wy lądował u stóp Hirohito. Dość tego. Ashida wy szedł do kuchni. Obok suszarki na naczy nia stała butelka whisky Hiram Walker Ten High. Nalał podwójną porcję i zaniósł Mariko. Wy chy liła jedny m haustem i zachichotała, klepiąc kanapę. Usiadł. – Powiedz mi coś normalnego. Wy obraź sobie, że jestem Akirą i mamy interes do omówienia. – W ciągu ostatniego kwartału zy ski z farmy wzrosły o szesnaście procent. Ży dowski księgowy znalazł sposób na obniżenie łapówek dla kapitana Madrano. Powiedział: „Wy datki na opieka i karmienie meksy kańska robotnik dobrze pomniejszać”. Ashida poklepał ją po ramieniu. – Pamiętaj o częściach mowy , matko. Nie zapominaj o przedimkach. Kaleczy sz języ k, kiedy sobie wy pijesz. Mariko trąciła go w ramię. – Teraz lepiej? Czy tałam o Bucky m Bleichercie w „Heraldzie”. Powiedział, że wkrótce czeka go walka. Nie wspomniał, że jest przy jacielem mojego sy na i walczy ty lko z głupkami, który m może dołoży ć. Nie napisali, iż mój sy n sądzić, że jego mama by ć piąta kolumna. Tata Bucka by ć piąta kolumna, bo należeć do Niemiecko-Amery kańskiego Bundu15. Frajerski cios. Upiła się, a teraz udaje głupa i wali poniżej pasa. – Nie mów tak o Bucku, mamo. Wiesz, że to nieprawda. – Bucky to straszny tchórz. Boi się walczy ć z ty m Meksy kańcem. Tatuś w Bundzie, a Bucky to mięczak. Ashida wstał i wpadł na stojącą lampę. Mariko przy tknęła dwa palce do warg i zawołała: – Sieg Heil! Ashida wy konał gwałtowny zwrot i zniknął w swoim pokoju. W jego klitce zrobiło się za gorąco. Ciepło powodowało, że substancje chemiczne się rozszerzały , a opary uchodziły na zewnątrz. Włączy ł wenty lator i wy kręcił bezpośredni numer do wy działu napadów rabunkowy ch. Po trzech sy gnałach usły szał: – Tu Meeks, słucham. – Mówi Hideo Ashida, sierżancie. – Taak. Którą mamy godzinę? Zadzwoniłeś, żeby powiedzieć mi coś, czego nie wiem? – Tak, fakty cznie. Meeks odchrząknął.

– No to wal, słucham. – Włókno pozostawione na półce odpowiada włóknu z opaski gwałciciela. To ta sama tkanina, więc jest całkiem prawdopodobne, że pochodzi z opaski uży wanej przez żandarmerię wojskową. Opaska może, ale nie musi by ć tą samą, którą nosił ten gość. Skoro tkanina na pewno jest ta sama, czasowa zbieżność wy darzeń powoduje, że gwałciciel staje się podejrzany o napad. Meeks gwizdnął. – Cóż, trzeba będzie powiedzieć o ty m Dudley owi Smithowi. Dudley dowie się, co Jack Horrall zechce z ty m zrobić. – Jak to? – Mamy kumulację: gwałt-i-napad-z-bronią-w-ręku. Na dodatek wy gląda, że jakiś psy chopata z żandarmerii wojskowej hula na wolności. Gościa można by wy stawić w pieprzonej walce psów. Zarobimy kilka punktów u armii, jeśli załatwimy to tak, żeby gość nie musiał stawać przed sądem wojskowy m. Ashida przełknął ślinę. – Albo cy wilny m? – Zaczy nasz łapać, sy nu. Pani Ashida nie wy chowała głupich dzieci. Ashida odłoży ł słuchawkę. Hałas panujący w sali wy działu odbił się echem od podłogi. Wybrał sobie męski świat. Teraz uczył się jego zwyczajów i kodeksu postępowania. To nieznośnie ekscytujące.

2 DZIENNIK KAY LAKE [SKOMPILOWANY I UPORZĄDKOWANY CHRONOLOGICZNIE PRZEZ PRACOWNIKÓW MUZEUM POLICJI LOS ANGELES] LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU

11.23 Zaczęłam prowadzić dziennik pod wpły wem impulsu. Na moich oczach rozegrała się niezwy kła scena. Siedziałam na tarasie sy pialni. Szkicowałam południową panoramę i wsłuchiwałam się w szum silników na przebiegający m w dole Stripie. Kolumna pojazdów opancerzony ch ciągnęła na zachód do Sunset, witana badawczy mi spojrzeniami i wiwatami. Uzbrojona armada potrzebowała cały ch dziesięciu minut, żeby przesunąć się pod moim domem. Ludzie zatrzy my wali samochody , aby wy siąść i zasalutować młody m żołnierzom. Ruch uliczny prawie zamarł, ale nikt się ty m nie przejmował. Żołnierze by li wy raźnie uradowani przejawami szacunku i serdeczności. Machali i przesy łali całusy . Pół tuzina kelnerek wy biegło z baru Dave’s Blue Room, podając im skrzy nki alkoholu. Ktoś krzy knął: „Niech ży je Amery ka!”. Wtedy wiedziałam. Nadchodzi wojna. Zaciągnę się. Zawsze robiłam to, co powiedziałam. Oficjalnie oznajmiam swój zamiar, a następnie przy stępuję do jego realizacji. Będę codziennie spisy wać swoje obserwacje w dzienniku, aż obecny konflikt dobiegnie końca lub cały świat wy leci w powietrze. Zrezy gnuję z łatwego ży cia i poszukam oficjalnego zajęcia w pobliżu linii frontu. Obecnie wiodę ży cie amatorki. Moje kompulsy wne szkice przy pominają dzieła uczennicy próbującej uchwy cić oszałamiającą rzeczy wistość. Lekcje fortepianu i coraz większa wprawa, z jaką gram łatwiejsze nokturny Chopina, uniemożliwiają mi inne poważniejsze przedsięwzięcia. Ten piękny dom w żadny m stopniu nie łagodzi mojego psy chicznego dy skomfortu. Szczodrość Lee Blancharda wprawia mnie w zakłopotanie bardziej niż cokolwiek innego. Ten dziennik stanowi ostrą reakcję na zastój i wewnętrzny niepokój. Zawsze czułam, że przewy ższam swoje otoczenie. Ten dom jest tego najwy mowniejszy m przy kładem. Osobiście wy brałam każdą z reprodukcji niemieckich ekspresjonistów, każdy mebel z jasnego drewna. Jestem dziewczy ną z prerii, z Sioux Falls w Dakocie Południowej – utalentowaną osobą o nienasy conej ambicji. Przeprowadziłam się do oddzielnej sy pialni. Zuchwale rozwiesiłam na ścianach własne prace między dziełami Klee i Kandinskiego. Jest wśród nich kilkanaście szkiców przedstawiający ch

boksera wagi półciężkiej, Bucky ’ego Bleicherta. Bucky ma smakowite, młode ciało i duże zęby . Ry sowałam go wiele razy , z rzędów przy ringu Oly mpic. Bucky Bleichert jest miejscowy m celebry tą, ale nie uważa boksu za poważną sprawę. Uwielbiam jego ostrożność na ringu. Nigdy z nim nie rozmawiałam, ale jestem pewna, że go rozumiem. Kiedy ś też by łam lokalną celebry tką. W luty m 1939 roku. Miałam dziewiętnaście lat. Zawdzięczałam to wszy stko napadowi na bank i schwy taniu jego rzekomy ch sprawców. Ten dom. Kilka lat temu by ł moją ucieczką, ale teraz stał się pułapką. Mam go dzięki napadowi, a nie roztropny m inwesty cjom Lee w zakłady bokserskie. Jak powszechnie wiadomo, Lee Blanchard nie jest łebskim inwestorem. Nie jest też moim kochankiem, w potoczny m rozumieniu tego słowa. Wkroczy ł do mojego ży cia, aby ułatwić mi drogę do mojego przeznaczenia – cokolwiek nim jest. Dziś to rozumiem. W Sioux Falls nie zdołałaby m osiągnąć swojego przeznaczenia. Zimą ścinał je chłód, a latem ludzie umierali z gorąca. Indianie opuszczali tereny pobliskich rezerwatów i ginęli od noża podczas bójek w nielegalny ch barach. Członkowie Ku-Klux-Klanu porwali czarnucha z więzienia okręgowego. Oskarżono go o zgwałcenie głupkowatej białej dziewczy ny . Dziewczy na nie by ła skora do potępienia lub oczy szczenia oskarżonego. Ci z Klanu urządzili mu sąd kapturowy i w połowie sierpnia zostawili go przy wiązanego do słupa na wzgórzu pełny m czerwony ch mrówek. Zabiło go letnie słońce i owady . Miejscowi by li podzieleni w tej kwestii. Protestanci gardzili nieliczny mi miejscowy mi katolikami. Przez cały okres wielkiego kry zy su powstawały grupki naty wistów. Metody ści by li skonfliktowani z luteranami i bapty stami oraz vice versa. W 1934 roku wy buchła wojna ranczerska o cenę by dła. Zabito czternaście osób w pobliżu granicy z Iowa. Moi rodzice i starszy brat by li wspaniały mi ludźmi zadowolony mi z ży cia. Grzeszy li jedy nie brakiem wy obraźni. Udawałam, że jestem taka jak oni, aby mi nie przeszkadzali. Ży łam po to, aby czy tać, ry sować i wałęsać się po okolicy . Ludzie o mnie gadali. Rzucałam rasistowskie hasła w kościele. Rodzina by ła mi obojętna. Ten fakt mnie z lekka przerażał. Chciałam uciec do Los Angeles i zostać kimś inny m. Później dostałam pracę w księgarni i ukradłam miesięczny utarg. Zostawiłam rodzicom lakoniczny liścik pożegnalny . By ł listopad 1936 roku, a ja miałam szesnaście lat. Autobus jechał na zachód przez burze piaskowe i powódź w okolicy Albuquerque. Przy granicy z Kalifornią stacjonowali uzbrojeni bandy ci. Mieli zadanie nie wy puszczać ubogich przy by szów z Oklahomy . By li policjantami z Los Angeles. Wy najęłam pry czę w domu dla pracujący ch kobiet w Holly wood i zatrudniłam się jako kelnerka w barze samochodowy m Simon’s Drive-In w rejonie Miracle Mile. Zakładałam wrotki

i kręciłam zawadiackie kółka, żeby mieć rozry wkę i zarobić parę groszy z napiwków. Inne dziewczy ny nienawidziły mnie i rozpowszechniały plotki, że jestem prosty tutką. Później mnie zwolnili. Wtedy zaczęłam wieść ży wot członkini arty sty cznej bohemy . Kry zy s zaczął słabnąć, ale bieda i niesprawiedliwość nadal hałaśliwie zaznaczały swoją obecność. Łaziłam po Los Angeles ze szkicownikiem. Tworzy łam ry sunki zaangażowane społecznie, przedstawiające walkę miejscowej klasy robotniczej. Przeczy tałam Karola Marksa, ale uwierzy łam ty lko w jedną trzecią tego, co napisał. Łaziłam na niezliczone wieczorki organizowane przez organizacje lewicowe. Lewicowe poglądy stały się dla mnie modny m rekwizy tem. Niestety brakowało im wielkości, którą zaczęłam postrzegać jako coś przy sługującego mi z urodzenia. Kochałam mężczy zn i dostawałam szału od tłumionej żądzy . Pożądanie pchnęło mnie do szeregu romansów z drugorzędny mi muzy kami jazzowy mi. Seks okazał się inny , niż sądziłam – oznaczał napięcie, zapach i prozaiczny mezalians. By ło to słodkie-gorzkie objawienie, a wszy stkie oczekiwania pierzchły . Poży czy łam forsę paru kochankom i musiałam sięgnąć po pieniądze, które odłoży łam, pracując jako kelnerka. Wy rzucono mnie z domu dla pracujący ch kobiet, co przy jęłam wojowniczy m wy buchem radości. Ży wiłam się w uliczny ch jadłodajniach i spałam w śpiworach rozwijany ch w Griffith Park. Codziennie my łam się w domu miejscowej YWCA i zawsze by łam zadbana. Po równo przepełniały mnie niewinność i szaleństwo. Nie zwracałam uwagi na niebezpieczeństwo i by łam zby t zepsuta przez mężczy zn, żeby oceniać ich niezależnie od swojego pożądania. Bobby De Witt by ł perkusistą jazzowy m. Ty powy m bawidamkiem. Nosił flanelowe spodnie o wy sokiej talii i dwukolorowe kurtki. Dotrzy my wał kroku swoim dawny m kumplom pachuco16 z poprawczaka w Preston. Zauważy ł, że go szkicuję. Wmawiałam sobie, że poznał się na moim talencie i zuchwałości godnej Normy Shearer. My liłam się. Poznał się jedy nie na moim zamiłowaniu do ekscentry czności. Bobby zajmował mały dom w dzielnicy Venice Beach. Miałam tam własny pokój. Odespałam w nim długie miesiące wy pełnione pracą na dworze oraz zby t gorące i zby t zimne noce. Mój organizm ciągnął na zapasach. By łam na skraju niedoży wienia i nie wiedziałam, co dalej robić. Wtedy Bobby mnie uwiódł. Sądziłam, że to ja uwiodłam jego. My liłam się. Zauważy ł, że dostaję skrzy deł, i postanowił je przy ciąć. Początkowo Bobby wy dawał się uroczy . Sy tuacja zaczęła się zmieniać zaraz po Nowy m Roku. Jego interesy uległy poprawie. Uzależnił mnie od laudanum, zmusił do siedzenia w domu i odbierania telefonów. Do notowania randek jego dziewczy n i ich „klientów”. Później by ło

jeszcze gorzej. Uzależnił mnie od narkoty ków i zagnał do swojej stajni. Wtedy sy tuacja stała się znacznie gorsza. Perkusista jazzowy zawsze by ł sy nonimem dealera narkoty ków i stręczy ciela. Mam na to dowód w postaci blizn od noża na udach. Nadeszła zima 1939 roku. Moja lokalna sława by ła na wy ciąg​nięcie ręki. Radio i gazety miały swoją wersję, a Departament Policji Los Angeles swoją. Obie wersje zgadzały się w jedny m: Kay Lake poznała Lee Blancharda na procesie Bobby ’ego De Witta. To nieprawda. Poznałam Lee przed skokiem na Boulevard-Citizens. Poznaliśmy się w Oly mpic Auditorium. Bobby pozwolił mi wy jść z domowego burdelu na „przepustkę”. Od roku by łam zwariowaną fanką Bucky ’ego Bleicherta i chodziłam na wszy stkie jego walki. Bucky znokautował ry wala w szóstej rundzie. Po opuszczeniu areny ruszy łam razem z tłumem. Lee się przedstawił. Z miejsca rozpoznałam w nim by łego boksera. Nie miałam pojęcia, że jest gliniarzem. Gadaliśmy . Lubiłam Lee. Starałam się ukry ć swój bolesny upadek. Pędziłam do domu, do laudanum i kokainy . Lee poszedł za mną do Venice Beach. Tamtej nocy tego nie wiedziałam. Później by ły dwie kolejne przepustki na nocne walki. Za każdy m razem wpadałam na Lee. Szedł za mną od domu do Oly mpic. Wtedy o ty m nie wiedziałam. Lee delikatnie wy ciągnął ze mnie informacje. Przejrzał moje kłamstwa i eufemizmy i wściekł się. Powiedział mi, że planuje pewien interes. Dał do zrozumienia, że „mógłby się zająć” moją sy tuacją. Nadszedł 11 lutego 1939 roku. W gazetach dobrze opisali fakty . Bank by ł w Holly wood, przy skrzy żowaniu Yucca i Ivar. Czterej mężczy źni porwali furgonetkę opancerzoną, która tam jechała. Przewrócony motocy kl posłuży ł do odwrócenia uwagi. Mężczy źni obezwładnili i odurzy li chloroformem trzech strażników. Później zastąpili sześć worków pełny ch gotówki sześcioma workami pełny mi pocięty ch stron książek telefoniczny ch. Rzucili je na ty ł furgonetki opancerzonej, przebrali się w mundury strażników i pojechali do banku. Kierownik zobaczy ł worki ze ścinkami i otworzy ł skarbiec. Załatwili go i powiększy li łup o forsę, która by ła w sejfie bankowy m. Zamknęli kasjerów w skarbcu i wy szli drzwiami frontowy mi. Ty lko że jeden z kasjerów uruchomił alarm. Cztery najbliższe patrole przy jechały na sy gnale. Doszło do wy miany strzałów. Dwóch rabusiów zginęło, dwóch inny ch zdołało uciec. Żaden policjant nie odniósł ran ani nie ucierpiał w inny sposób. Dwaj zabici napastnicy zostali zidenty fikowani jako „ludzie do wy najęcia spoza miasta”. Dwaj zbiegli bandy ci nigdy nie zostali zidenty fikowani.

W gazetach dobrze to opisali. Pisali dobrze przez następne dwa ty godnie. Dwudziestego ósmego lutego „Herald” zamieścił nagłówek: CYNK OD BYŁEGO BOKSERA DOPROWADZIŁ DO ROZWIĄZANIA ZAGADKI KRWAWEGO NAPADU NA BANK. Oficjalna wersja by ła następująca: Funkcjonariusz Lee Blanchard połączy ł różne tropy . Informatorzy i „znajomi z ringu” dostarczy li mu „kluczowy ch informacji”. Wskazali Bobby ’ego De Witta jako „przestępczy mózg stojący za robotą przy Boulevard-Citizens”. Oczy wiście wszy stko to by ło kłamstwem. Bo „czwarty sprawca” nie został zidenty fikowany . Wiem, kto to taki. Opinia publiczna i Departament Policji Los Angeles nie wiedzą. Bo naprawdę by ło tak: Robotę przy Boulevard-Citizens wy my ślił Lee Blanchard. Wiedziałam to wtedy i wiem teraz. Lee i ja nigdy o ty m nie rozmawialiśmy . Po prostu dzieliliśmy się tą wiedzą tak, jak nie dzieliliśmy ze sobą łóżka. W czerwcu Bobby stanął przed sądem. Skazano go na podstawie podrzucony ch dowodów. Lee Blanchard jest znacznie bardziej przebiegły i inteligentny , niż się wy daje. Bobby ’emu groziło od dziesięciu lat do doży wocia. Wtedy „Herald” zamieścił historię z ży cia wziętą. Puenta okazała się zgoła perwersy jna: DZIEWCZYNA Z GANGU SIĘ ZAKOCHAŁA… W GLINIE! CZY PÓJDĄ PROSTO… DO OŁTARZA? Brałam udział w procesie i zeznawałam przeciwko Bobby ’emu. Zmniejszy łam dawkę laudanum, aby odgry wać udręczoną ofiarę w ławie dla świadków. Biuro prokuratora okręgowego słabo przy gotowało oskarżenie. Opisanie mojego upodlenia stało się aktem oskarżenia, argumentem końcowy m, wy rokiem i orzeczeniem mojego potępienia. Powtórzy łam kłamstwo, że Lee i ja poznaliśmy się na sali sądowej. Nie poszliśmy prosto do ołtarza. Lee kupił ten dom. Bobby De Witt został skazany i trafił do więzienia San Quentin. Lee kilka razy nie chciał się ze mną kochać i zerwał tę część naszej umowy . Ży ję z policy jnej pensji Lee oraz tego, co rzekomo zaoszczędził z wy grany ch na zakładach bokserskich. Uczę się, żeby zrobić dy plom na UCLA. Mój nauczy ciel fortepianu nazy wa mnie początkującą szopenistką. Chodzę z facetami do łóżka na kiwnięcie palcem – bo tego chcę i muszę wy mazać ślad Bobby ’ego De Witta. Sprowadzam ich tutaj, do domu, który kupił Lee Blanchard. Lee nie okazuje niechęci z tego powodu. Większość nocy przesy pia na pry czy w biurze śledczy m. Bardzo chce, żeby go przenieśli. Znajduje się pod urokiem szarmanckiego, brutalnego gliniarza Dudley a Smitha i marzy o dołączeniu do jego gromadki. Mam swój amatorski świat oraz znacznie bardziej atrakcy jny świat przestępców i gliniarzy . Bez problemu zamieszkuję oba, okazując zuchwałość w sty lu Normy Shearer. Upajam się swoją pozy cją osoby dobrze poinformowanej. Jej początkiem by ł Bobby De Witt. To on zachęcił mnie,

żeby m weszła do tego świata. Jestem mu winna przy sługę z tego powodu. Bobby przedstawił mnie Brendzie Allen – szefowej telefonicznej agencji towarzy skiej. Brenda pomogła mi zerwać z narkoty kami. Jesteśmy ze sobą w kontakcie. Spoty kamy się przy kawie i plotkujemy , aż dostaniemy chry pki. Brenda załatwia dziewczy ny na telefon i obsługuje elitarną klientelę. Jej kochankiem jest sierżant Elmer Jackson z oby czajówki. Elmer jest dziwaczny i zabawny . Niefrasobliwie ułatwia istnienie ekskluzy wnej, tolerowanej przez policję prosty tucji. Komendant Jack Horrall dostaje siedem procent rabatu. Kocham oba z moich światów. Chociaż jestem znacznie bardziej zaangażowana w świat przestępców i gliniarzy . Zapłaciłam wy soką cenę, żeby się do niego dostać. Kolejny konwój przejeżdża Sunset i Doheny . Czuję drżenie w cały m ciele. W poniedziałek wieczorem w filharmonii wy stąpi Paul Robeson. Mogłaby m tam pójść. Może pojawią się moi dawni kumple z lewicy . Oczarowałaby m ich jako lokalna celebry tka i przekonała, że Stalin jest równie zły jak Hitler. Mogłaby m nawet odegrać niezłą scenkę. Jestem znudzona. Moje ży cie to nieustanne zajęcia świetlicowe. Lee powtórzy ł mi plotkę, która krąży w ratuszu: Bucky Blei​c hert złoży ł podanie o przy jęcie do policji. Mam nadzieję, że go przy jmą. Zjawię się na uroczy stości rozdania dy plomów w akademii i nary suję go w granatowy m mundurze gliniarza. W niedzielę stoczy pożegnalną walkę. Będę tam, aby obejrzeć jego ostatnie ciosy . W gazetach są kary katury cesarza Hirohito. Ry sownicy przedstawiają go z wielkimi zębami Bucka. Konwój zniknął mi z oczu. Drżenie opuściło ciało. Przed tą chwilą nie ma niczego. Nadchodzi wojna. Zaciągnę się.

3 WILLIAM H. PARKER LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU

13.02 Kolejny pieprzony konwój. Ruch na Pico i Crenshaw prakty cznie zamarł. Główne skrzy żowanie miasta. Zablokowali wszy stkie sześć pasów. Cy wilni uczestnicy ruchu trąbią, ile wlezie – częściowo z patrioty cznego zapału, częściowo z frustracji. Parker spojrzał na zegarek. By ł już dwie minuty spóźniony . Umówił się z Carlem Hullem na posterunku Wilshire. Carl miał teczki piątej kolumny , bo by ł w połowie agentem wy wiadu, w połowie gliną. Jakiś pajac na motocy klu uniósł przednie koło i skręcił na zachód. Złamał przepisy ruchu drogowego. Na rozmowę w sprawie jeszcze ciepłego wozu, który m dokonano napadu, stracił godzinę. Na szczęście urządzenie skonstruowane przez Ashidę wy nagrodziło wszy stko. Żołnierze nagrodzili wiwatami cy rkową akrobację motocy klisty . Pajac pokazał im palec. Parker wy siadł z samochodu. Konwój ciągnął się od Oly mpic na północy po Washington na południu. Tarasujące ruch, wlekące się ospale pojazdy . Durnie z armii przejeżdżali skrzy żowania na czerwony m światle. Jego sy rena by ła bezuży teczna. Stłumiłby ją zgiełk ulicy . Obiecali ochronę fabry kom zbrojeniowy m. Dwie haubice przy rzeczono firmie lotniczej Douglas Aircraft. Jego dawny szef dowodził druży ną pilnującą fabry ki. James Edgar „Dwie-Spluwy ” Davis dostanie dwie dodatkowe armaty . Utknął w uliczny m korku. Utknął w wy dziale drogowy m. A przecież by ł Człowiekiem-Który Mógł-Zostać-Komendantem. Utknął na wszy stkich frontach. Pochodził z Deadwood w Dakocie Południowej. By ł dzieckiem Kościoła i sprawiedliwości górniczego miasteczka. Zostanie komendantem. Przerwie protestancką sukcesję. Zostanie komendantem i przeprowadzi gruntowne reformy . Jego szorstki, reformatorski zapał by ł darem od Boga. Zostanie komendantem. Szy kował się do tego od lat. By ł przecież Williamem H. Parkerem III. Bill Parker I by ł pułkownikiem Unii i prokuratorem. Bill Parker I pozamy kał burdele w Deadwood i zlikwidował nielegalne bary z gorzałą. Bill Parker I został wy brany do Kongresu w 1906 roku. Zabiła go marskość wątroby , gdy miał sześćdziesiąt jeden lat. Bill Parker I miał Pragnienie. Mroczne dziedzictwo przy padło w udziale kolejny m w linii sukcesji: Billowi Parkerowi II i III.

W wy dziale nazy wali go „Whiskey Bill”. Barwne określenie, ale jakże niepełne. Nie uwzględniające jego stosunku do tego dopustu bożego. Zachowy wał trzeźwość przez cały okres prohibicji, gdy ż alkohol by ł wtedy nielegalny . Rok 1993 przy niósł uchy lenie. Od tego czasu pił w dziwny ch odstępach czasu. Deadwood. To tam poczuł Pragnienie. Deadwood go ukształtowało, tak jak Los Angeles stworzy ło. W 1920 roku ukończy ł szkołę średnią. By ł jedny m z najinteligentniejszy ch uczniów w klasie. W 1922 roku matka wzięła rozwód z Billem Parkerem II. Zerwała z korzeniami i przeniosła się do Los Angeles. Pomagał jej w przeprowadzce, a później został w ty m mieście. Los Angeles by ło sto razy większe od Deadwood i sto razy bardziej skorumpowane. Pracował jako taksówkarz i kinowy bileter. Grzeszność Los Angeles doprowadzała go do wściekłości. Ogrom tego miejsca po prostu go wciągnął. Niemal jako dziecko zawarł potwornie nieudane małżeństwo. Jego oblubienica by ła ladacznicą. Robił jej podłe rzeczy . Nie potrafił wy mówić jej imienia. Spowiadał się z ty ch podły ch rzeczy księdzu i dostawał rozgrzeszenie. Później załatwił unieważnienie małżeństwa i ożenił się powtórnie. Helen Schultz stanowiła doskonały materiał na żonę. Kiedy ś sama by ła policjantką. Jego pierwsza żona przy pominała żałosny sen pijaka, za to Helen by ła uosobieniem prawości. Zatem pracował jako taksówkarz i uczy ł się w szkole prawniczej. W 1927 roku wstąpił do Departamentu Policji Los Angeles. Departament by ł tak skorumpowany , że chciało się rzy gać. Prowadzili go protestanccy żule. Parker trzy mał języ k za zębami i nie wy chodził przed szereg. Stał się człowiekiem od brudnej roboty Dwóch-Spluw Davisa. Gość by ł zepsuty do szpiku kości. Parker włączy ł się w różne męskie projekty . Sły szał rzeczy , który ch nie powinien sły szeć, i robił rzeczy , który ch nie powinien robić. Właśnie z tego koszmarnego upadku zrodziła się jego brutalna ambicja. Później zaczął piąć się w górę. Zaczęło się od uzy skania dy plomu szkoły prawniczej i świetnego zdania egzaminu adwokackiego. Jim Davis uczy ł go prawa z punktu widzenia kogoś pozbawionego moralności. Zmienił prawo, aby ułatwić sobie karierę. Kiedy Jim Davis i burmistrz Frank Shaw zostali zmuszeni do odejścia, na burmistrza wy brano Fletchera Bowrona. Bowron by ł półgłówkiem i reformatorem do chrzanu. Bowron wtrącił się w sprawy policji i wy walił komendanta Arta Hohmanna. Ten narobił rabanu, kiedy Fletch mianował „Mów-Mi-Jack” Horralla. Mów-Mi-Jack by ł komendantem z ty ch, co to niczego-niesły szeli-niczego-nie-widzieli. Ale dbał o czy stą fasadę. Otaczał się chłopakami od brudnej roboty i rekieterami. Kapitan William H. Parker przy marzł do stołka. Lista awansów przy pominała krę lodową. Wy korzy stał swoją prawniczą wiedzę, żeby się na niej nie znaleźć.

Tworzy ł dokumenty prawne, które wzmacniały służbę publiczną, ograniczały polity czne naciski i zwiększały autonomię policji. Zadbał o to, żeby prawnicy reformatorzy wprowadzili je w ży cie. By li podstawiony mi ludźmi, którzy nie wy mieniali jego nazwiska. Pierwszy m krokiem by ła zmiana statutu miasta w drodze głosowania. Ostatnim przy znanie komendantowi policji statusu urzędnika służby cy wilnej i zapewnienie mu w ten sposób ochrony . Obecne prawo chroniło Mów-Mi-Jack Horralla, ale pewnego dnia będzie chronić jego. Departament Policji Los Angeles przy pominał gniazdo żmij. W rozgry wkach stronnictw i waśniach feudalny ch panów uczestniczy ł ratusz. W pokojach gospodarczy ch biura śledczego założono stanowiska podsłuchu, w półkach i lampach poukry wano urządzenia do nagry wania rozmów. Gliniarze paplali bezmy ślnie, gliniarze mieli się na oku. Mądrzy gliniarze wy kony wali delikatne rozmowy z płatnego telefonu. Jak Dudley Smith. Śledzili się wzajemnie. Udawali uprzejmy ch. Pomagała im w ty m katolicka wiara, którą wy znawali. Spoty kali się co miesiąc na obiedzie u arcy biskupa Cantwella. Mów-Mi-Jack pozwolił Dudley owi sprzedawać narkoty ki czarny m mieszkający m w południowej części miasta. MówMi-Jack podzielał odrażającą teorię Dudley a o ospałości rasowej. Dudley by ł zwolennikiem Coughlina i hasła „Najpierw Amery ka”. By ł Irlandczy kiem. Nienawidził Anglików. Uśmiechał się z zadowoleniem, kiedy naziści zrzucali bomby na Londy n. Parker stał oparty o czarno-biały radiowóz. Ruch na północ zamarł aż po dzielnicę Adams. Żołnierze pokrzy kiwali do dziewcząt z ogólniaka Dorsey High. Dziewczy ny poruszały spódniczkami, odsłaniając bieliznę. Uliczny korek. Parker kierował sekcją wy padków drogowy ch. Nudna robota, choć ważna, ale nie z ty ch, co to ułatwią karierę. Okres dobrej koniunktury w Los Angeles trwał nadal. Przemy sł samochodowy rozwijał się w tempie wy kładniczy m. Więcej samochodów, więcej wy padków, więcej ranny ch i zabity ch. Rok temu Mów-Mi-Jack wy słał go do Uniwersy tetu Northwestern. Zapisał się na kurs dla wy ższy ch funkcjonariuszy policji drogowej. Jego profesorowie wieścili, że „samochody doprowadzą do apokalipsy ”. W kampusie widy wał młodą kobietę. By ła wy soka, rudowłosa i miała około dwudziestu pięciu lat. Spy tał o nią kilku studentów. Powiedzieli, że jest dy plomowaną pielęgniarką i studiuje biologię. Nazy wała się Joan Jakaś-Tam. Pochodziła z zadupia w Wisconsin. No i lubiła wy pić. By ła 13.14. W konwoju ani jednej luki. Zaraz – pojazd półgąsienicowy skręcający na północ utkwił w miejscu. Prześlizgnąć się między nimi. Trafić w słaby punkt.

Parker wsiadł do radiowozu, włączy ł wiśniowe światło i sy renę. Małe dzieci na chodniku zapiszczały z wrażenia. Dodał gazu i z piskiem opon przejechał przez wy łom w kolumnie. Dotarł na posterunek Wilshire o 13.16. Zaparkował i pobiegł schodami na górę. Młodzi gliniarze otworzy li usta, widząc kapitana w pełny m sprincie. Carl Hull miał gabinet naprzeciwko pokoju odpraw. W latach trzy dziesty ch facet prowadził Czerwoną Grupę i ją zreformował. Departament zatrudnił gliniarzy w roli łamistrajków. Hull położy ł kres strajkowi i wrócił do swojego poprzedniego zajęcia archiwisty pilnującego teczek. Parker wszedł do gabinetu. Hull siedział przy biurku z nogami na blacie. Na dwóch ścianach wisiały wojskowe mapy . Niebieskie i czerwone pineski oznaczały rozmieszczenie wojsk w Europie. Żółte oznaczały postępy Japońców w rejonie Pacy fiku. – Spóźniłeś się siedemnaście minut – powiedział Hull. Parker przy sunął krzesło. – Zatrzy mał mnie skradziony samochód i napad na sklep. – Sły szałem plotki. – Opowiadaj. Hull napełnił fajkę. – Informacje prosto z biura. Ten Japończy k zadzwonił do Buzza Meeksa. Znalazł włókno pasujące do włókna pozostawionego przez gwałciciela z żandarmerii. – To pewne? – Nie, dzieciak uprzedził o ty m Meeksa. Parker zabębnił palcami w oparcie krzesła. – A kogo zawiadomił Meeks? – Dudley a Smitha. – A Dudley Smith poszedł do Horralla, który powiedział: „Zajmij się ty m, Dud”. Hull zapalił fajkę. – Właśnie, a przy najmniej tak by się to odby ło w doskonały m świecie. Wolałby m, żeby wszy stko szło zgodnie z procedurą. Parker zapalił papierosa. – Też by m wolał. Gardzę gwałcicielami i rabusiami. Powiew wiatru wy dął wojskową mapę. Parker przy jrzał się pineskom oznaczający m front rosy jski. Stawiające opór czerwone otaczały posuwające się naprzód niebieskie. Do rozgromienia pozostał ty lko krok. – Po wojnie Rosja będzie naszy m wrogiem, Carl. – Chy ba że się wtrącimy , gdy Hitler ich wy krwawi.

Parker pokręcił głową. – Ruscy to nasi sojusznicy . Chcemy , żeby wy grali wojnę, która dla nas się jeszcze nie zaczęła. Hull się uśmiechnął. – Stalin zażąda podziału łupów w Europie Wschodniej. Trzeba będzie oddać tery torium i okopać się na strategiczny ch pozy cjach. Parker wskazał mapę. – Wtedy konflikt będzie mieć czy sto ideologiczny charakter. Jak od czasu tej ich pieprzonej rewolucji. Nie możemy pozwolić, żeby chwilowy sojusz przesłonił nam prawdę, że świat jest za mały dla obu naszy ch krajów. Hull obrócił popielniczkę. – Podpuszczasz mnie, Williamie. Parker się uśmiechnął. – W takim razie wezmę cię w krzy żowy ogień py tań. Przepowiadasz, że Stany zaczną grać z Rosją w tery torialne szachy ? Po zawarciu pokoju? Hull powiedział: – Tak. – W takim razie uznam cię za przy jaznego świadka. Zbiję kapitał na ty m ustępstwie. Czy sądzisz, że tutejsza piąta kolumna będzie na ty le przebiegła i dalekowzroczna, aby rozpocząć działania wy wrotowe przed naszy m nieuchronny m zaangażowaniem się w obecny konflikt światowy ? Hull wskazał mapę. – Tak. Oni wiedzą, że Hitler nie jest w stanie walczy ć z powodzeniem na dwóch frontach, jak my . Wy korzy stają to, że Rosjanie utopią we krwi naszą drogę do zwy cięstwa, a później przedstawią nas jako jeszcze większy ch faszy stów i niewdzięczników. Wy ciągną każdy książkowy slogan, żeby to udowodnić. Parker wy ciągnął kieszonkową broszurę. – Mogę ci przy toczy ć kilka cy tatów na tę okazję. „Drakońska polity ka USA zaraz po zakończeniu tej wojny wy woła konflikt z Rosją, która jest naszy m obecny m sojusznikiem”. „Nasilająca się histeria wojenna i rasowa doprowadzi do masowy ch aresztowań wśród niewinny ch oby wateli pochodzenia japońskiego w wy niku zmowy Departamentu Policji Los Angeles i FBI”. Hull ubił ty toń w fajce. – Bawisz się w adwokata diabła, Williamie. Federalni fakty cznie mają listę wy wrotowy ch elementów japońskich i ją wy korzy stają, jeśli zajdzie potrzeba. W ty m punkcie nie można zakwestionować logiki drani.

– Ich logika jest pokrętna, podżegająca, nieszczera i kry minalnie szkalująca. Gnojki podają się za anty faszy stów, a mimo to udzielają pomocy i wsparcia naszemu wspólnemu faszy stowskiemu wrogowi przez sam fakt pisania i publikowania takich broszur. Jeśli potrzebujesz dodatkowego przy kładu ich perwersy jnie wy paczonej logiki, dodam, że broszurę wy drukowano w tej samej drukarni, w której Gerald L. K. Smith wy daje siejące nienawiść broszury . Hull spojrzał na mapy wiszące na ścianach. Parker rzucił broszurę na jego kolana, a Hull po nią sięgnął. – Wiem, kto to napisał. Znam jej sty l pisania i słownictwo. – Powiedz. – To kobieta. Jest socjalistką, pominę mniej pochlebne określenia. Kieruje komórką czerwony ch. Wy wiera wpły w na grupę scenarzy stów i aktorów. Przy chodzą na wiece, wy głaszają mowy i wy wołują zamieszanie. Federalni mają tam swojego informatora. Facet jest psy chiatrą z Beverly Hills. Wszy scy czerwoni wy lewają przed nim swoje żale. Kumpel z FBI przekazuje mi brudy od poczciwego doktora. Pokażę ci teczkę, jeśli przestaniesz mną manipulować i wszy stko mi powiesz. Parker pokręcił głową. – Najpierw nazwiska. Daj spokój, Carl. Przecież mam wy ższy stopień. Hull zachichotał. – Lekarz nazy wa się Saul Lesnick. Jego córka odsiady wała wy rok w Tehachapi za spowodowanie wy padku, w który m zginął człowiek. Federalni wy dostali ją z pudła pod warunkiem, że tatuś zacznie donosić. – A inni? – Kobieta to Claire De Haven. Jej główny mi akolitami są Rey nolds Loftis, aktor grający w filmach dla dzieci, i jego kochaś, Chaz Minear. W głowie Parkera nie zapaliło się żadne światełko. Nie poczuł dreszczu zaniepokojenia. Daj sobie spokój z Przysięgą. Jeden drink cię nie zabije. – Czerwoni kalają nasz departament, Carl. Nie możemy tego tolerować. – Pewnego dnia zostaniesz komendantem, Williamie. Czekam na ten dzień. Będę dumnie służy ć pod twoją komendą. Ale obecnie zadowolę się wy jaśnieniem. Parker wstał. – Umieścimy kogoś w ich komórce. Naszego informatora. Kogoś, na kogo mamy haka. Hull otworzy ł szufladę i wy jął cztery fotografie. Parker pochy lił się nad biurkiem. Hull rozłoży ł zdjęcia na blacie. – Kilka ty godni temu przejrzałem raporty z inwigilacji. Pomy ślałem o ty ch ludziach. Uznałem, że kiedy ś mogą się nam przy dać, możesz to nazwać nieoczekiwany m zwrotem.

Cztery zdjęcia wy konane z ukry cia. Wszy stkie grupowe. Dwa podczas spotkania w budy nku, dwa na wiecach. Daty : od połowy 1937 roku do jesieni 1938 roku. Twarz młodej kobiety wzięta w kółko, cztery razy . Miała czarne włosy . Patrzy ła na coś uporczy wie. Wy glądała prowokacy jnie. – Co za jedna? – Katherine Ann Lake, lat dwadzieścia jeden. Wskazówka. Jej chłopak to mundurowy , by ł na miejscu twojego napadu z bronią w ręku, kilka godzin temu. Coś zadzwoniło mu w głowie. Prowokacy jna – jasne. Robota przy Boulevard-Citizens. I uporczy we plotki: Lee Blanchard zaplanował skok, a później znalazł kozła ofiarnego. Blanchard miał by ć rzekomo powiązany z Benem Siegelem. „Bugsy ” przeby wa obecnie w areszcie komendy głównej policji. Rzekomo sprzątnął bandziora Greenie Greenberga. Gangsterskie porachunki w ży dowskim światku przestępczy m. Listopad 1939 roku. Siegel wkrótce wy jdzie na wolność. Główny świadek oskarżenia wy skoczy ł przez okno. Miesiąc temu na Coney Island, w Nowy m Jorku. Za jego śmierć odpowiadał Abe Reles, zbir z gangu. Pilnowali go ludzie z nowojorskiej policji. Facet ukręcił sznur z prześcieradła i próbował uciec. Runął w dół z wy sokości ósmego piętra. Katherine Ann Lake. Dziewczy na, którą Blanchard poznał podczas procesu. Oszałamiająca gwiazda oskarżenia. Parker spojrzał na zdjęcia. – Blanchard siedzi po uszy w gównie. Sły szałeś plotki? Hull zakaszlał. – Tak, fakty cznie. Jeśli pomy ślałeś o wy korzy staniu skoku na Boulevard-Citizens, żeby przy cisnąć dziewczy nę, masz rację. – Blanchard chce się skumać z Dudley em i jego paczką. Sły szałeś plotki? – Mam coś, o czy m nie sły szałeś – powiedział Hull. – Ludzie z komórki wy wiadu nowojorskiej policji widzieli Blancharda na Coney Island na krótko przed skokiem kluczowego świadka w procesie Siegela. Rozpoznali go z czasów, kiedy walczy ł na ringu. Parker spojrzał na zdjęcia. By ły wy raźne. Ta dziewczy na, Lake, miała gniewne, ciemne oczy .

4 DUDLEY SMITH LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU

14.16 Okazanie podejrzany ch. Pięciu podejrzany ch o gwałt, cztery ofiary i jedno lustro weneckie oddzielające ich od siebie. Podwy ższenie i kreski na ścianie pomagające określić wzrost. Krzesła dla naoczny ch świadków. Stojące popielniczki. Wprawiający w osłupienie plakat na ścianie. Plakat z flagami i cherlawy mi orłami. Plakat nakłaniający do kupowania obligacji poży czki wojennej. Opowiadający się za udziałem Amery ki w tej wy my ślonej przez Ży dów wojnie. Dudley by ł zwolennikiem hasła „Najpierw Amery ka”. Uwielbiał coty godniowe audy cje radiowe ojca Coughlina. Lubił również słuchać ty rad pastora Geralda L. K. Smitha. Dzielił z nim nazwisko, ale nie by li krewny mi. Pastor by ł zagorzały m wrogiem papiestwa. – Zgwałcone panie czekają w pokoju obok – powiedział Mike Breuning. – Wszy stkie twierdzą, że mogą zidenty fikować napastnika. Mamy szczęście. Podejrzani oczekują po drugiej stronie. Wszy scy są żandarmami z batalionu w Fort MacArthur i wszy scy pasują do ry sopisu sprawcy . Dick Carlisle strzelił kny kciami. Elmer Jackson zaczął kartkować notatnik. Od początku brał udział w śledztwie doty czący m gwałtów. Dudley patrzy ł, jak Elmer czy ta. Tak – gwałty pasowały do porannego napadu na drogerię. Ten Japoniec, spec z laboratorium, miał rację – włókna pozostawione w drogerii nie musiały oznaczać, że sprawcą jest ich gwałciciel. Mogli mieć do czy nienia z dwoma niezależny mi przestępstwami, ale nie miało to żadnego znaczenia. Zgwałcone kobiety by ły zdruzgotane. Przestępstwo by ło równie poważne jak zabójstwo. Powiedział to Mów-Mi-Jack Horrallowi, a Jack na to: „Zajmij się ty m, Dud”. Elmer żuł cy garo. Elmer stręczy ł dziwki razem z Brendą Allen. Telefony zastępcy zespołu by ły na podsłuchu. Wszy scy wiedzieli, w jakim gównie tkwią koledzy . Komenda przy pominała jedno wielkie stanowisko podsłuchowe. Carlisle zapalił papierosa. Breuning stanął nieruchomo. Elmer poruszy ł cy garem. – Doszło do czterech incy dentów. Wszy stkie ofiary opisały gwałciciela jako blondy na średniego wzrostu, w wieku około dwudziestu pięciu lat. Nasi faceci pasują do opisu. Wszy scy by li na nocnej przepustce, kiedy doszło do gwałtów. Oprócz tego przed wstąpieniem do wojska wszy scy zostali oskarżeni o napad i pobicie kobiety . Jeśli chodzi o sposób działania sprawcy :

wszy stkie cztery ofiary spacerowały samotnie w zachodniej części Los Angeles. Sprawca porwał je, zakneblował i zawiózł do czterech pusty ch mieszkań w okolicy . W ty m miejscu historia robi się nieco najbardziej pokręcona. Najpierw uderzał je dwukrotnie, a później zakładał kondoma i krzy czał z bólu, gdy to robił. Dudley się uśmiechnął. Breuning przy sunął się bliżej. Dudley położy ł mu rękę na ramieniu. – Zadzwoń do szpitala w Fort MacArthur, młodzieńcze. Zrób mi listę żołnierzy leczony ch na sy filis i try pra w ciągu ostatnich sześciu miesięcy . Z batalionu żandarmerii wojskowej i całej jednostki. Sporządź dwie oddzielne listy i zamelduj się w ciągu godziny . Breuning wy szedł. – Co jest, szefie? – spy tał Elmer. – Głos insty nktu i hipoteza robocza, młodzieńcze. Przy puśćmy , że opaska żandarma by ła podstępem mający m na celu utrudnienie identy fikacji, bo noszenie czegoś takiego przy sery jny m gwałcie równałoby się samobójstwu. Przy puśćmy , że facet obraził się na jakąś babkę za to, że zaraziła go try prem. I przy puśćmy , że to by stry gość z wiedzą naukową. Wie, że można określić grupę krwi na podstawie ropy lub spermy . Załóżmy też, że z jakichś piekielnie niezrozumiały ch powodów chce, żeby gwałt wy woły wał w nim ból. Elmer zrobił taką minę, jakby chciał powiedzieć „co?”, a Carlisle, „tak, kapuję!”. Dot Rothstein wprowadziła kobiety . Dot by ła babką szery fa i wielką lesbą. Miała metr osiemdziesiąt pięć wzrostu i waży ła sto dwadzieścia kilogramów. Gliniarze podnosili głowę w jej obecności. Kobiety przy brały rozbrajającą minę szkolnej belferki radej, że gwałciciela udało się schwy tać. Na okazanie włoży ły szare sukienki przy pominające habit. Carlisle poczęstował je papierosem i podał ogień. W sali pociemniało od dy mu. Kobiety utkwiły wzrok w pomieszczeniu po drugiej stronie lustra i zaczęły robić miny . Dotstress wy szła. Dudley zaczął pierwszy : – Panie są dzielne i wspaniałe. Wiemy , że to przy kry obowiązek, dlatego postaramy się, żeby okazanie trwało jak najkrócej. Do pokoju z drugiej strony wejdzie pięciu mężczy zn i stanie na ty m podium. Pod numerami od jednego do pięciu. Będziecie mogły ich zobaczy ć, ale oni nie będą mogli zobaczy ć was. Jeśli ujrzy cie człowieka, który wy rządził wam tę ohy dną krzy wdę, proszę, dajcie mi znać. Kobiety jak na komendę przełknęły ślinę, wszy stkie jednocześ​nie. Elmer włączy ł ścienny przełącznik. Pięciu żołnierzy weszło na podium i odwróciło się twarzą do sąsiedniego pokoju. Mieli na sobie oliwkowe mundury i czerwone opaski na ramieniu. Pasowali do ty pu gwałciciela. Dwie kobiety zmruży ły oczy . Jedna zaczęła płakać. Jedna założy ła okulary . Zaczęły się

przy glądać mężczy znom po drugiej stronie. Napięcie wzrosło, a później opadło. Wszy stkie pokręciły przecząco głowami. Elmer nacisnął przy cisk. Żołnierze zeszli z podwy ższenia. Kobiety skupiły się wokół popielniczki, gasząc papierosy . Jedna powiedziała: – Żaden z ty ch. Jedna potarła oczy . – Tamten by ł bardziej wredny . Jedna przy taknęła. – Fakty cznie, miał bardziej wredne oczy . Dudley się uśmiechnął. Dotknął ich ramion. Miało to oznaczać „no dalej, dalej”. Breuning wrócił. Ciężko dy szał. Miał plamy potu na koszuli. Pomachał policy jny m zdjęciem. Dudley podszedł do niego. Breuning wy cofał się do drzwi. – Ty lko jeden przy padek. Facet jest kapralem żandarmerii wojskowej i pasuje do opisu. Miał nocną przepustkę w dniu dokonania czterech gwałtów. Zgłosił się z try prem po ostatnim gwałcie. Kapitan żandarmerii powiedział mi, że by ł podejrzany o popełnienie serii gwałtów w Seattle, ale armia i tak go przy jęła. Jest teraz na przepustce. To maniak wy ścigów konny ch. Dziś jest gonitwa w Oak Tree, w Santa Anita. Mam numery jego samochodu. Dudley wziął do ręki policy jne zdjęcie. Aaaaach, Jerome Joseph Pavlik. Młody , jasnowłosy , wredny . Dwie kobiety stanęło obok nich. Dudley pokazał zdjęcie. Kobiety obejrzały je uważnie. Jedna zaczęła płakać. Jedna krzy knęła. Dudley wy ciągnął dwa wisiorki koniczy nki. Z czternastokaratowego złota. Kupił ich trochę od jednego ży dka jubilera. Przy sunął kobiety do siebie. Włoży ł im wisiorki w dłonie. – Już ja się nim zajmę – powiedział.

14.46 Ostatnia gonitwa rozpoczy nała się o 15.30. Santa Anita znajdowała się w pobliżu autostrady Arroy o Seco Parkway . Zostało bardzo mało czasu. Przebiegli przez garaż komendy głównej. Breuning miał podrasowanego forda. Wsiedli i ruszy li z piskiem opon. Breuning prowadził. Dudley siedział z przodu. Carlisle zajął miejsce z ty łu, z dwoma obrzy nami. Strzelby dziesiątki, z podwójną lufą. Takie na niedźwiedzia i większego kozła.

Wy padli na Main Street i przemknęli przez Chinatown. Migiem pokonali aleję. Breuning wdepnął pedał gazu. Wskazówka prędkościomierza podskoczy ła do stu trzy dziestu. Dudley palił i wy glądał przez okno. Zauważy ł wy padek na południe od nich. Ślady opon, światła, kolizja. Zderzenie – granatowa ciężarówka z platformą i lśniący cadillac. Drogowe zmartwienie. Wy padek sprawił, że pomy ślał o Whiskey Billu Parkerze. Miał na gościa niezłego haka. Nie powinieneś był sobie dogadzać młodą żoną. Sądziłeś, że twoje niegrzeczne zachowanie umknie mojej uwadze? Whiskey Bill powtórnie się ożenił. Jego drugi związek wiał nudą. Dudley miał własną irlandzką żonę i cztery córki. W Bostonie mieszkała piąta, nieślubna. Siedemnastolatka. Często do siebie pisali i rozmawiali przez telefon. Elizabeth Short. Jego dziecko z mężatką imieniem Phoebe. Zołzą, która miała drugą córkę z inny m. Dziewczęta z rodziny Short wy glądały jak Phoebe. Wy gląd Beth zdradzał ojcowską krew. Phoebe by ła starsza od niego. Dud​ley miał zaledwie dziewiętnaście lat, kiedy się zeszli. By ł wtedy świeży m irlandzkim poborowy m. W Bostonie mieszkał Joe Kennedy . By ł nieprzy zwoicie bogaty i łoży ł na irlandzką sprawę. Joe zapłacił za jego oby watelstwo. A on za to robił dla niego jako silnoręki. Beth wiedziała, że Dudley jest jej ojcem. Kochała go i by ła rada, że tatuś jest twardy m gliniarzem. Właśnie wy słał jej bilet lotniczy . Chciała zobaczy ć Los Angeles w święta Bożego Narodzenia. Wspomniała o „okropnej rzeczy ”, która wy darzy ła się rok temu. Beth miała niewidomego kolegę Tommy ’ego Gilfoy le’a. Powinien zadzwonić do Tommy ’ego i dowiedzieć się o tę „okropną rzecz”. Rodzina. Potrzebowali jej śmiali ludzie. Ograniczenia by ły minimalne. Przy sięgi śmiechu warte. Za to radości rozliczne. Rodzina by ła konieczny m łańcuchem. Bo bez niego taki pies z piekła rodem jak on by oszalał. Whiskey Bill nie miał dzieci. Biegał bez żadnej kontroli w swoim prudery jny m obłędzie. Aleja by ła prawie pusta, a Breuning szy bko brał zakręty . Wskazówka prędkościomierza podskakiwała na prosty ch odcinkach. Dudley zerknął na zegarek. By ła 14.54. Tuż przed ostatnią gonitwą o 15. Większość maniaków wy szła przed gonitwą zamknięcia. W pobliżu sły chać by ło szum Lincoln Heights. Na wzgórzach kręcono jakiś western. Zaczęła się wy miana strzałów. Dudley rozpoznał gościa w przepasce biodrowej. Tego Apacza – nieszczęsnego bukmachera – który miał za sobą trzy odsiadki w San Quentin.

Dudley zapalił. Jego my śli poszy bowały daleko. Kiedy ś pracował nocami dla Columbia Pictures. By ł stróżem moralności Harry ’ego Cohna. Gwiazdy filmowe by wają niesforne. Führerowie wy twórni filmowy ch narzucali im surowy kodeks postępowania. Jego naruszenie oznaczało zerwanie kontraktu. Dud​ley przy skrzy niał pedalskie gwiazdy filmowe. Zgarniał całe pęczki pijaków i narkomanów. Miał na swoje usługi legiony przekupiony ch boy ów hotelowy ch i dziwek, którzy donosili mu o uchy bieniach jego podopieczny ch. Miał całkiem spory album z wy cinkami prasowy mi o zabawach Holly wood. Bette Davis będzie zachwy cona swoimi zdjęciami wy konany mi ukry tą kamerą. W piątek wieczór spotkają się w Shrine Auditorium. „Examiner” wy daje swoim reporterom bożonarodzeniowy jubel. Pójdzie tam, żeby doprowadzić do przy padkowego spotkania. Nieco wy żej, ponad planem filmowy m, meksy kańscy robotnicy uprawiali ziemię. Pewnie dostarczy ł ich Carlos Madrano. Carlos. El capitán meksy kańskiej policji stanowej. Bliski kumpel Mów-Mi-Jack Horralla i Dwóch-Spluw Davisa. Carlos uważał Japońców za uprzy krzony ch krewniaków Führera. Dudley Smith zerknął na policy jne zdjęcie. Podejrzany o gwałt wy glądał jak mały Lee Blanchard. Aaaaach, Leland. Czy nadal gnębi cię to, co wydarzyło się na Coney Island dwunastego listopada? Chciałbyś się przyłączyć do mojej gromadki, ale nie masz ochoty do pracy? Ben Siegel chciał, żeby Abe Reles zginął. Lee Blanchard by ł winien Benowi przy sługę za robotę na Boulevard-Citizens. Chłopcy z ży dowskiego sy ndy katu przekupili dwóch strażników z Departamentu Policji Nowego Jorku. Drzwi do pokoju hotelowego by ły otwarte. Dosy pali jakiegoś świństwa do żarcia Relesa. Szy bka robota dla dwóch. Blanchard ukręcił z prześcieradła linę rzekomo służącą do ucieczki – eufemizm pętli na szy ję. Sam go podciągnął. W nowojorskim „Daily News” uchwy cili tę chwilę. KANAREK SPADA I GINIE! FACET POTRAFI ŚPIEWAĆ, ALE NIE POTRAFI LATAĆ! Podróż pociągiem do domu by ła dręcząca. Blanchard się rozczulił, stał się płaczliwy i zaczął pić. Facet wrócił na ring, kiedy Ben S. Benny wy kupił jego kontrakt na walki i zasugerował Lee kilka rozważny ch upadków na deski. Lee odmówił, Lee by ł coś winien Benny ’emu, zachował się nierozważnie podczas roboty na Boulevard-Citizens. Bo Benny trzy mał forsę w banku przy Boulevard-Citizens i grał w golfa z jego prezesem. Benny miał bzika, istną obsesję na punkcie szacunku i odpowiedzialności. Skok okazał się jedny m wielkim niewy pałem. Breuning skręcił z alei. By ła 15.01. Carlisle przeładował strzelby . Minęli południową część Pasadeny . Dotarli do Arcadii i Santa Anita równo w dwie minuty . Za torem wy ścigowy m majaczy ły góry San Gabriels. Linia szczy tów ry sowała się za

try bunami i budy nkami klubu. Parking by ł wy pełniony w dwóch trzecich. Z głośników ry czało. Konie gnały ostatnią prostą. Breuning objechał wolno rzędy samochodów na parkingu. Dud​ley i Carlisle spoglądali na tablice. Z głośników buchnęły wiwaty . Frajerzy wy szli z budy nku klubu, zmierzając do swoich pojazdów. Carlisle powiedział: – To ten. Tak, oldsmobile sedan rocznik 1936. Zielony , długa elasty czna antena, kalifornijski numer ADL-642. Breuning zaparkował na pusty m miejscu, nie wy łączając silnika. Dudley palił papierosa za papierosem. Tłum wy pełnił przestrzeń między rzędami samochodów. W ich stronę ruszy ł mężczy zna i dwie kobiety . Tak – Jerome Joseph Pavlik i dwie dziwki z Chinatown. – Prosty tutki tongów – powiedział Carlisle. – Czterech Rodzin. Są pod ochroną. Szef żółtków gra w madżonga z Horrallem. Tamci wy glądali na zalany ch. Podejrzany o gwałt by ł ubrany w wy gnieciony mundur khaki. Dziwki miały na sobie futra nadgry zione przez mole. Wgramolili się do oldsa. – Jedź za nimi – polecił Dudley . Wy toczy li się z parkingu. Breuning trzy mał się tuż za nimi. By li wstawieni. Niczego nie zauważą. Breuning jechał im na zderzaku. Kolumna złożona z dwóch samochodów. Przejechali ulicami dzielnicy mieszkalnej, a później aleją Fair Oaks. Skręcili w Park​way , na południe. Oldsmobile zaczął zarzucać i zmieniać pasy . Breuning zdjął nogę z gazu. Między nich wjechał packard. Nadal widzieli antenę tamtego. Carlisle przy kry ł śrutówki pledem. Breuning powiedział: – Udanej podróży , kochaniutki. Olds skręcił na południe, w Alameda. Chinatown by ło przed nimi. Niedaleko znajdowała się Chińska Pagoda Kwana. Olds podskoczy ł na krawężniku i stanął. Dziwki wy siadły na chwiejny ch nogach. Miały zwitki banknotów za podwiązkami i posłały całusa gwałcicielowi. Ruszy ły w dół alei, obok baru serwującego czop sui. Carlisle rozdał strzelby . Jerome Joseph Pavlik zrobił krok i rozejrzał się wokół ze zmarnowaną miną. Dostrzegł pustą działkę po przekątnej. Porośniętą palmami i wy soką trawą. Powlókł się w tamtą stronę. Podszedł do palmy i wy ciągnął fiuta. Wy strzelił moczem, bijąc rekord świata w sikaniu.

– Teraz, chłopaki – powiedział Dudley . Uliczka by ła pusta i cicha. Ruszy li w kierunku pustej parceli. Miękka ziemia tłumiła kroki. Podejrzany zachwiał się i obsikał trawę. Stanęli za nim. Niczego nie sły szał. Dudley powiedział: – Dziewczy ny już nigdy nie będą takie jak kiedy ś. To zapobieg​nie nawrotom bólu. Jerome Joseph Pavlik zaczął się odwracać. Otworzy ł usta. – Co powiedziałeś… Sześć cy ngli trzasnęło. Pavlik eksplodował. Kawałki kości uderzy ły o pierzaste liście palm. Okulary Carlisle’a spry skała krew. Huk wy strzałów zlał się w jedno. Echo rozeszło się wśród drzew. Na odgłos strzałów nałoży ł się dźwięk dzwonów o 15.30.

15.31 Pagodę otaczały smoki o wy łupiasty ch oczach. Nocą ich języ ki poruszały się i płonęły . Wuj Ace Kwan by ł szefem tongu Hop Sing. Jego lokal obsługiwał biały ch szty wniaków i żółtków o biały ch kubeczkach smakowy ch. Gliniarze z Los Angeles jadali darmo. Dudley wszedł do restauracji. Burmistrz Bowron i prokurator okręgowy McPherson spoży wali czau mein. Fletch B. by ł pełny m wigoru kompletny m oszołomem. Z kolei McPherson by ł narkolepty czny m idiotą i amatorem czarny ch lasek. Często by wał w burdelu Minnie Roberts i brał po dwie śliczniutkie Kongijki naraz. Wbudowane drzwi prowadziły do piwnicy . Dudley zszedł schodami. Oparł się o pły tę w ścianie. Otworzy ła się. Naty chmiast uderzy ł go w nozdrza dy m. Palarnia opium. Przy ćmione światła i dwadzieścia sienników. Miseczki z wodą, kubki i chochle. Do tego wy chudli Chińczy cy w bieliźnie, palący fajki. Dudley policzy ł głowy . Aaaaach, szesnastu nieprzy tomny ch ćpunów. Zasunął pły tę. Piwniczka składała się z labiry ntu tuneli przebiegający ch pod Wolfsschanze. Betonowe ściany , pleśń, przesuwane żelazne drzwi. Kwatera Ace’a Kwana – bunkier SS. Dudley zapukał i wszedł do środka. Wuj Ace przy kucnął obok sejfu stojącego na podłodze. Miał sześćdziesiąt sześć lat i by ł suchotniczo chudy . Na głowie miał czapkę Świętego Mikołaja. Wy czarowy wał wszy stkie potworności i radości świąt Bożego Narodzenia. – Co sły chać, Dudster? – Ciężko, mój żółty bracie. – Jak to?

– Na parceli po drugiej stronie ulicy leży martwy biały człowiek. Twoi chłopcy powinni wy lać trochę niegaszonego wapna i postawić straż, dopóki nie wchłonie go ziemia. Ace usiadł, krzy żując nogi. Ze swoją sły nną zwinnością. Powszechna cecha u ty ch sakramenckich pogan. – Ostatni raz widziano go z dwiema dziwkami tongu. – Hop Singu? – Nie, Czterech Rodzin. Możesz również usunąć tego zielonego sedana. Nie chcę, żeby tak banalna biała sprawa zakłóciła spokój twojej klienteli. Ace się ukłonił. – Cztery Rodziny zachowały się niegrzecznie wobec mojej ulubionej siostrzenicy . Tacy są nieuprzejmi. – Czy mam skarcić ludzi, którzy to zrobili? Nie chciałby m kolejny ch waśni rodowy ch. Ace wstał. – Nie, ale czuję się zaszczy cony propozy cją mojego irlandzkiego brata. Dudley się ukłonił. Ace wskazał boczne drzwi i wy konał gest „bądź moim gościem”. Dudley otworzy ł drzwi. Ace gdzieś zniknął. Żółci postępowali oby czajnie i skradali się ukradkiem. Jego sekretny pokój. Siennik, miska i chochla. Na talerzu do chleba sprasowana, czarna heroina podłej jakości. No i fajka, jak zawsze. Powiesił mary narkę i kaburę na kołku w ścianie. Siennik został zrobiony dla wy sokiego mężczy zny . Dudley napełnił fajkę i zapalił. Heroina zaczęła się tlić. Buchnął płomień, do jego wnętrza przeniknął dy m. Ramiona mu opadły , kończy ny zniknęły . Ujrzał smugi dy mu. Człowiek nigdy nie wie, co zobaczy. O, już są. Dublin. Grafton Street, 1921 rok. Czarno-brunatni17 z karabinami na gumowe kule. Celują w nerki. Do dziś go boli, kiedy się garbi. Wiec. Patrick Pearse woła na cały głos. Irlandczycy! Kobiety i mężczyźni! W imię Boga i dawnych pokoleń, od których zaczerpnęliśmy poczucie tożsamości narodowej! Za naszym pośrednictwem Irlandia wzywa swoje dzieci pod jeden sztandar i rusza do walki o wolność. Kościelne probostwo. Tajny skład broni w sy pialni księdza. Dudley trzy ma w rękach karabin. Stoi na ulicy . Podąża wzrokiem za lufą. Twarz bry ty jskiego żołnierza eksploduje. Teraz jest na Sackville Street. Kopnięcie odrzutu słabnie. Rabuje sklep Protty ’ego. Patrick Pearse mierzwi mu włosy . Irlandia wykorzysta szansę z pomocą swoich dzieci na wygnaniu w Ameryce.

Uśmiechy Joe Kennedy ’ego. Ma torby wy pchane forsą. Witają go członkowie Irlandzkiej Armii Oby watelskiej. Czarno-brunatni zamordowali Patricka Pearse’a. A teraz pluton egzekucy jny . Przy czepili mu tarczę do piersi. „By stry z ciebie chłopak – mówi Joe Kennedy . – Powinieneś wy jechać do Amery ki. Prohibicja usprawiedliwia kradzież. Woziłby ś dla mnie gorzałę”. Jest w Kanadzie. Jezioro Erie. Stoi na zacumowanej barce. W ręku trzy ma pistolet maszy nowy . Pokład wy pełniają skrzy nki z whisky . Boston. Okazała rezy dencja. Jankeska służąca krzy wi się na jego widok. Prowadzi na spacer sześcioletniego Jacka. Joe Kennedy mówi: „Słuchaj, Dud, ten ży dowski bankier mnie orżnął. By łby ś łaskaw się nim zająć?”. Jego ręce i nogi zniknęły . Heroina nadal się pali. Wie, kiedy podsy cić płomień. Czas przy pomina kinematograf. Obrazy przesuwają się przed oczami. Za mocno uderzy ł tego Ży da. Nie powinien by ł go zabić. Joe Kennedy jest wściekły . „Twoja przy szłość jest w Los Angeles, sy nu. Załatwię ci robotę w policji. Będziesz mógł pieprzy ć gwiazdy filmowe i siać zamęt”. Stoi dumnie w odprasowany m niebieskim mundurze. Wali książką telefoniczną złodzieja wy ry wającego babkom torebki. Jack Horrall wznosi toast na jego cześć podczas obiadu u arcy biskupa Cantwella. A teraz jest w biurze Harry ’ego Cohna. Harry klepie popiersie Benito Mussoliniego. Stoi przed rezy dencją w Bel-Air, z aparatem fotograficzny m. Widzi scenę w oknie. Cary Grant z drugim facetem w pozie soixante-neuf18. „Photoplay ”, „Screen World” – strony magazy nów przewracają się przed oczami. Bette Davis – promienieje szczęściem z powodu czegoś, co powiedział. Nagła zmiana. Bły skawiczny film podróżniczy . Dudley jest na Coney Island, w hotelu Half Moon. Podnosi kanarka. Nie płacz, Lee – to niegodne mężczy zny . Film podróżniczy . Znowu jest w Bostonie. Młody Jack Kennedy jest chorąży m mary narki. Przy jechał do domu na święta Bożego Narodzenia. Chce rżnąć gwiazdy filmowe. Jack zaczy na śpiewać po hiszpańsku. Jego głos nie nadąża za melodią. Nadaje się do restauracji Trocadero. Przy stroił się szarfą z napisem: WITAMY 1938 ROK! A teraz siedzi przy stole z Benem Siegelem i szery fem Biscailuzem. Orkiestra Glenna Millera gra Perfidię. Bette Davis tańczy z afektowany m młody m mężczy zną. Mrok przeszy ł promień światła. Kinematograf szarpnął. Migawka się zamknęła, przery wając film z jego podróży . Poczuł swoje kończy ny . Ujrzał mary narkę i pistolet w kaburze na kołku. W pokoju pojawiła się Chinka. Przy niosła aperitif. Trzy tabletki benzedry ny i zieloną herbatę.

Dudley wstał. Pokój odzy skał poprzedni blask. – Proszę mi powiedzieć, która godzina? – Osiemnasta czterdzieści dwie. Perfidia skończy ła się dy sonansem, ale Bette Davis posłała mu całusa.

5 LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU

18.43 Bucky by ł spóźniony . W weekendy zwy kle zaglądał do laboratorium. Trenował w siłowni przy Main Street. W pobliżu znajdowała się komenda główna. Laboratorium by ło zamknięte, bo większość chemików pracowała od poniedziałku do piątku, ale Ashida przesiady wał tu siedem dni i nocy . Obok by ł gabinet kapitana. Przez otwór dolaty wał głos Elmera Jacksona. Pił z kapitanem Bergdahlem. Rozmawiali o konfrontacji podejrzany ch o gwałt z ofiarami i o Dudley u Smisie. Ofiary zidenty fikowały sprawcę na podstawie policy jnego zdjęcia. – Facet nadałby się na sprawcę dzisiejszego porannego napadu na drogerię, ale prokurator okręgowy musiałby go oskarży ć na sekcy jny m stole. Bergdahl zarechotał. Ashida przy gotował mikroskop i fragmenty pocisku zabrane z drogerii. Ray Pinker przeprowadził swoje testy . Zostawił raport na biurku Ashidy . Jego wniosek: dziewięciomilimetrowy browning z chwy taczem łusek. Błąd. Tekst, którego Pinker uży ł do porównania pocisku, by ł nieaktualny . Upewnij się. Jeszcze raz sprawdź u siebie. Zrobił zbliżenie. Taka sama charaktery sty ka jak rano. Sprawa rozstrzy gnięta. W pły tę gipsową uderzy ła kula wy strzelona z lugera. Bergdahl powiedział dowcip. Przewody wenty lacy jne wzmocniły jego głos. Cha, cha ​– chiński Su-Kin-Sin. – Fajny , ale już go sły szałem – powiedział Elmer. – Potrafisz ich odróżnić? No wiesz, Japońców i Chinoli? Mam kumpla w FBI. Powiedział, że mają listę Japońców do aresztowania, jeśli przy łączy my się do wojny . Z mojego punktu widzenia… wiesz, białego człowieka… nie widzę żadnej różnicy . Ashida otworzy ł szufladę z instrumentami. W środku trzy mał zdjęcia. Oto Bucky . Przy kucnął w bokserskich spodenkach. Wy soki i szczupły . Jego mięśnie raczej stapiają się ze sobą, niż wy stają. Niemiecki luteranin z gwiazdą Dawida na spodenkach. Gwiazda wy rażała jego niechęć do nazistów. Przesuwał się w bok na palcach, ale nigdy nie plątały mu się nogi. Miał piekielnie mocny cios z lewej. Mariko powiedziała, że ma „zęby Tojo”19. Jego ojciec należał do NiemieckoAmery kańskiego Bundu. Oczy miał małe, głęboko osadzone. Potrafił rozświetlić pokój uśmiechem.

Już jest. Sły chać odgłos kroków. Sadzi po dwa stopnie. Ashida schował zdjęcia w szufladzie. Bucky wszedł do środka i przy sunął sobie krzesło. Miał flanelową koszulę i skórzaną kurtkę Belmont. Zielone B oznaczało koszy kówkę i bieżnię. Podali sobie dłonie. – To prawda? – spy tał Ashida. Bucky wy szczerzy ł zęby w uśmiechu. – Kto ci powiedział? – Ray Pinker twierdzi, że wszy scy o ty m wiedzą. To znaczy wszy scy oprócz mnie. – W maju złoży łem papiery do akademii. Zdałem wszy stkie egzaminy . Powiedzieli, że sprawdzą moją historię, wiesz, pro forma. Ashida się uśmiechnął. – Czekałeś, żeby mi powiedzieć. Nie chciałeś zapeszy ć, więc pomy ślałeś, że zrobisz to dopiero wtedy , gdy się upewnisz. Bucky zakoły sał się na krześle. – Albo po jutrzejszej walce. Będę głodny jak wilk. Postawię ci obiad. Ważenie jest w południe. Dopóki się nie skończy , będę czuł ssanie w żołądku. Nie potrafię już zrzucić zbędny ch kilogramów jak kiedy ś. Nadal ważę ponad osiemdziesiąt jeden kilogramów. – Weź kąpiel parową w Shotokan Baths. – Wy kluczone. Mam karnet w Jonathan Club. Prokurator okręgowy zostawił karteczkę w siłowni. „Sy nu, postawiłem na ciebie”. Ashida uderzy ł dłońmi o kolana. – Mógłby m ci o nim długo opowiadać. Przy szedł pijany na walkę Lee Blancharda, z dwiema kolorowy mi dziewczętami. – Z kim walczy sz? Z Juniorem Wilkinsem? Niezby t obiecująca pożegnalna walka. – Fakt, ale mogę ją wy grać. Ashida skrzy żował palce. – Przeczy tałeś felieton Bravena Dy era? Napisał, że chciałeś walczy ć z Ronniem Cordero. Bucky mrugnął. – Nie chcę odejść przegrany , Hideo. – Nie przegrałby ś. – Mógłby trafić mnie w twarz, ale załatwiłby m go jak Joe Louisa. – Przepraszam, jeśli źle to odebrałeś. Nie chciałem… Bucky machnął lekceważąco ręką. – Wpadłem na Jacka Webba. Powiedział, że sprzedaje garnitury w centrum Silverwood. Podobno faceci z biura śledczego kupują tam ciuchy po cenach hurtowy ch.

– Jack ma niezłego fioła na punkcie gliniarzy . Przy nosi kawę i papierosy ludziom z biura. Bucky pogładził literę „B” swojej kurtki Belmont High. – „Na wiecznej warcie”. Jack powinien sprzedać nam ciuchy po cenach hurtowy ch. Dzięki nam został wy brany na przewodniczącego klasy . – Masz wielbicielkę, wiesz? – wy paplał Ashida. – Co za jedna? Coś z nią nie tak? – Widziałem ją na twoich walkach. Zawsze cię ry suje. Bucky wy szczerzy ł zęby . – Chcę zachować cnotę dla Carole Lombard. My ślisz, że przy jdzie na ostatnią? Zarumienił się. Zawsze się rumieni. Bucky uprzejmie udał, że tego nie dostrzegł.

6 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU

19.03 Na Stripie zaroiło się od wojskowy ch. Przed lokalami Dave’s Blue Room, Bit O’ Sweden i Trocadero częstują darmowy m alkoholem. Minutę temu wy słuchałam wiadomości. Mężczy źni zostali rozlokowani w bazie morskiej Chaves Ravine. W Fort MacArthur, San Pedro i Camp Roberts niedaleko San Louis Obispo. W Los Angeles odby wała się dy slokacja. Oddziały arty lerii, które przejechały przez miasto, zostały skierowane do nadmorskich umocnień obronny ch oraz do ochrony fabry k lotniczy ch Lockheeda, Boeinga, Douglasa i Hughesa. By ły komendant policji Jim Davis dowodzi oddziałem policji w fabry ce Douglasa. Facet wy krzy kiwał dobry ch dziesięć minut o potrzebie ochrony produkcji cy wilnej przed aktami sabotażu piątej kolumny i nalotami sterowców. Davis to taki barwny miejscowy wariat. Sama widziałam, jak podczas przy jęcia bożonarodzeniowego zorganizowanego w biurze detekty wów rok temu trafił z rewolweru w papierosa, którego Lee trzy mał w ustach. Dziś rano zaczęłam pisać dziennik, a już wy daje się remedium na impas, w który m się znalazłam. Spoglądam na moją oddzielną sy pialnię i pierwszą rzeczą, którą widzę, są szkice przedstawiające Bucky ’ego Bleicherta. Wskazują na moją potrzebę przy ciągania mężczy zn w sposób anonimowy i abstrakcy jny . Pisanie o Bucky m zmusza mnie do spojrzenia na niego w bardziej kry ty czny m świetle. Lee Blanchard gardzi Bucky m za jego „baletowy ” sty l walki i „dobieranie przy pudrowany ch przeciwników”. Uwielbiam Bucky ’e​go za to, że nie jest jak Lee, wobec którego mam dług wdzięczności. Kilka godzin temu mieliśmy wielką awanturę. Poszło o jego ostatnie zachowanie. Cały miesiąc udawał zranionego. Coraz częściej sy pia w biurze detekty wów i spędza coraz więcej czasu z policy jną „maskotką” – uczy nny m handlowcem męską odzieżą Ja​c kiem Webbem. W połowie listopada Lee zniknął na cały ty dzień, a później wy jaśnił swoją nieobecność „szy kowaniem pułapki” w związku ze śledztwem doty czący m napadu. Uwierzy łam mu – ale ty lko na krótko. Dziś po południu pod wpły wem impulsu przetrząsnęłam szuflady w sy pialni Lee. Znalazłam paragon za bilet powrotny do Nowego Jorku. Od 8 do 15 listopada. Wkurzy łam się na niego. Lee wrócił do domu i przebrał w cy wilne ciuchy . Powiedział, że zamierza spędzić noc w ratuszu. Wtedy doprowadziłam do konfrontacji. Zażądałam, żeby wy jaśnił swoje niedawne zachowanie oraz co to za paragon. Wówczas Lee

przeszedł do kontrataku. Powiedział: „Uważasz się za niezależną kobietę, a pasoży tujesz na mnie i pieprzy sz się z facetami pod moim dachem, kiedy ty ram, żeby zapłacić rachunki. Jesteś dy letantką i pasoży tem. Jeśli nie aprobujesz mojego postępowania, wy pierdalaj z mojego domu”. Powiedziawszy to, wy padł wściekły ze swojego domu, wsiadł do swojego samochodu i odjechał, aby ży ć w swoim świecie – świecie, do którego zostałam wciągnięta. Świecie, w który wpadłam i którego chciałam coraz więcej. Brenda Allen. Elmer Jackson i przestępstwa, na które policja przy my ka oko. Lee i to jego usłużne poddanie Dudley owi Smithowi. Bobby De Witt w San Quentin i blizny na moich nogach. To, co Lee by ł winien lub czego nie by ł winien Benowi Siegelowi, czekającemu na wy puszczenie z aresztu przy komendzie głównej policji. Skok na bank, który Lee zaplanował w dużej części jako misję mającą mnie ocalić. A później nagłe deus ex machina: mała dziewczy nka znika w 1929 roku. Mała siostra Lee, wiek dwanaście lat. Lee, lat piętnaście. Laurie znika. W jednej chwili bawi się w publiczny m parku, a w drugiej znika na zawsze. Lee miał jej pilnować. Ty lko że zamiast tego pieprzy ł się z jakąś puszczalską w okolicy . Lee dźwiga ciężar winy . Od tego czasu nie tknął kobiety . Dlatego dał mi wy godny dom i się ze mną nie kocha. Kara została utrzy mana, wy mierzona na nowo. Doprowadza mnie to do wściekłości i porusza do łez. Dlatego tak mocno kocham Lee i nie chcę go opuścić. I dlatego sy piam z inny mi mężczy znami pod jego dachem. Z sąsiednich domów dolatuje ry k wieczorny ch wiadomości. Sły szę wy raźnie obie audy cje. FDR potępia Japonię za nikczemną agresję. Ojciec Coughlin potępia FDR i hegemonię Ży dów. Obaj przejdą do historii. Wojna dostarcza facetom jasnego i prostego zajęcia. Na Stripie doszło do bójki. Przez krzy ki sły chać cichy szum radia. Lee Blanchard stoczy ł czterdzieści dziewięć walk w boksie zawodowy m i obmy ślił śmiały skok. Przejdzie do potomności w sposób, który nigdy nie będzie mi pisany . To doprowadza mnie do furii. Pozostaje mi jedy nie słabnąca percepcja. Kobiety pisują dzienniki w nadziei, że ich słowa zwabią los.

7 LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU

19.49 Kiedy wiadomości się skończy ły , odezwał się gadający bóbr i zaczął wy chwalać pastę do zębów. Parker zamknął drzwi nogą. W wy dziale ruchu drogowego panowała cisza. Jak miasto długie i szerokie trwał pieprzony ruch. By ł jedy ny m funkcjonariuszem na zmianie. Wszy scy pozostali mieli to w dupie. Ich wy dział zajmował własny budy nek. Przy zbiegu Pierwszej i Figueroa – sześć przecznic od ratusza. Oddzielna kwatera by ła jego pomy słem. Kupić i zaadaptować dawny magazy n. Zy skać autonomię. Ograniczy ć dostęp Jackowi Horrallowi. Parker się modlił. Prosił Boga o siłę, żeby nie pić dziś wieczór. Prosił Boga, żeby ingerował i pokierował jego krokami. Miał stargane nerwy . Dokuczało mu Pragnienie. Patrol z zachodniego Los Angeles zgarnął dwóch żołnierzy za prowadzenie pod wpły wem. Na skrzy żowaniu Pico i Bundy by ły trzy wy wrócone pojazdy półgąsienicowe. Musiał tam wy słać ludzi z dziesiątej komendy . Ci z dziesiątki stanowili podstawę nocny ch patroli. Sprzątnął na swoim biurku. Spojrzał na teczki leżące na podkładce. Teczka Lee Blancharda. Teczki od Carla Hulla: Claire De Haven, Rey noldsa Loftisa, Chaza Mineara, Saula Lesnicka. Raport Carla na temat rzekomej wichrzy cielki Katherine Ann Lake. Biała Amery kanka. Urodzona 9 marca 1920 roku w Sioux Falls, w Dakocie Południowej. Dziecko prerii jak on. Carl nazy wał Claire De Haven „Czerwoną Królową”. Inni członkowie komórki nie mieli własny ch teczek. Bo „drugorzędni członkowie” ciągle się zmieniali. Królowa wprowadzała i wy prowadzała pionki. Nie miała pojęcia, że ten doktorek, Lesnick, by ł od dawna informatorem federalny ch. Najpierw Blanchard. Cienka teczka. Raptem trzy strony . Ocena B z ogólnej sprawności fizy cznej. Żadnego cy nku od informatora w sprawie roboty przy Boulevard-Citizens. Niczego o rzekomej przy jaźni łączącej Blancharda z Benjaminem „Bugsy m” Siegelem. Cztery skargi od oby wateli. Oskarżenie o brutalne pobicie w celi. Skargi zostały oddalone, bo ci, którzy je wnieśli, by li zboczeńcami i narkomanami. Żadny ch niespodzianek. Żadny ch nowości. Dawne przeczucie Parkera się potwierdziło. Blanchard by ł zupełnie niekoszerny . Teraz Królowa i jej pionki – znacznie bardziej złowroga postać.

Parker przejrzał teczkę. Szy bko dotarł do sedna. Obserwacje doktorka donosiciela, tego Lesnicka, wy dawały się słuszne. Claire De Haven to element wy wrotowy . Rey nolds Loftis i Chaz Minear by li homoseksualistami. Czerwona Królowa miała zdjęcia, które ich obciążały . Przebrali się w suknie na bal ciot. Raporty szery fa z zatrzy mań uzupełniały obraz. Loftis i Minear by li wielokrotnie aresztowani podczas nalotów na pedalskie lokale. Zatrzy mania aż do 1940 roku. Loftis i Minear odwiedzali podejrzane miejsca schadzek i bratali się z inny mi degeneratami. Czerwona Królowa ich zdominowała. Mówiła Loftisowi, w jakich filmach ma grać, a Minearowi, jak pisać scenariusze. Carl dołączy ł próbkę dialogu. Ty powa gadka członków piątej kolumny . W scenariuszach filmów wojenny ch rosy jscy żołnierze użalali się nad dolą amery kańskich czarny ch. W scenariuszach filmów gangsterskich chuliganie naśmiewali się z władzy i rozpły wali w pochwałach upiorny ch uroków kapitulacji. W komediach ludzie wy rafinowani wy głaszali lewicowe bon moty i szkalowali Adolfa Hitlera. Ani słowa o zbrodniczy m Joe Stalinie. Parker zapalił papierosa. Teczka tej dziewczy ny , Lake, miała szesnaście stron. Do tego dużo zdjęć. Oto panna Lake na spotkaniu czerwony ch. Mnóstwo transparentów. Wątpliwe sprawy , tłumy obdarciuchów. ŻĄDAMY SPRAWIEDLIWOŚCI DLA CHŁOPCÓW Z SCOTTSBORO20! PAMIĘTAMY O SACCO I VANZETTIM21! ROOSEVELT, KUKIEŁKA WALL STREET! ŻĄDAMY NATYCHMIAST CHLEBA NA KAŻDYM TALERZU! Tłum wy glądał niechlujnie. Panna Lake by ła zadbana i elegancko ubrana. Potrafiła się wy stroić. Wy raźne czarno-białe zdjęcia. Parker wy czuł, że zawsze chodziła w czerwony m. Założy ła damski kapelusz w kształcie hełmu na wiec poparcia dla zakazu działalności Ku-Klux-Klanu. Zawsze otaczał ją tłum mężczy zn. Nie by ła klasy czną pięknością, ale umiała wy korzy stać swoje atuty . Ten kapelusz musiał by ć czerwony . Żartowała z własny ch sy mpatii. Miała dy stans do spraw, w które się angażowała. Na UCLA zbierała same piątki. Studiowała muzy kę, literaturę i nauki polity czne. Jej profesorowie nie skąpili atramentu, wpisując komentarze do jej indeksu. Cy towali jej „znakomite” prace semestralne. Dwóch profesorków wy różniło jej esej Beethoven i Luter: sztuka i Bóg w duszy. Opublikowano go w prestiżowy m piśmie naukowy m. Carl Hull wy starał się o listę książek, które wy poży czy ła z biblioteki. Wy dawały się sy mboliczne. Biografie o lewicowy m zabarwieniu. Poezje doby romanty zmu. Skandalizujące

elaboraty związkowe. Haki, punkty nacisku, przy mus. Szczęśliwy traf. Co mogło łączy ć tę młodą kobietę z takim tępy m gliną jak Lee Blanchard? Skok na BoulevardCitizens tego nie wy jaśniał. Carl by ł świadkiem tego, jak panna Kay zeznawała na procesie Bobby ’ego De Witta. Oskarżenie by ło w odwrocie, dopóki nie stanęła w ławie świadków. Panna Lake złoży ła przy sięgę, bez przerwy szlochając. Z miejsca zakończy ła przedstawienie. Wy konał dwa telefony z gabinetu Carla. Najpierw zadzwonił do FBI. Chciał rozmawiać z agentem prowadzący m doktora Les​nicka. Okazało się, że facet by ł na ry bach w Oregonie. Zamiast tego zamienił słówko z agentem specjalny m Wardem Littellem. Szczęśliwy traf. Znał Warda z kościoła. Facet studiował w seminarium i miał czułe serce. Nie wiedział o Lesnicku. Ale dostarczy ł mu wskazówki. Federalni zamierzali przeprowadzić śledztwo w sprawie rozmów telefoniczny ch nagry wany ch w ratuszu. Planowali zacząć na początku 1942 roku. By ły komendant Hohmann doniósł na departament policji. Fletch Bowron zrobił komendantem Jacka Horralla. Ten głupek Hohmann chciał odzy skać posadę. Wszy scy wiedzieli o taśmach i stanowiskach podsłuchowy ch. Fletch i Mów-Mi-Jack by li fałszy wy mi reformatorami. Jack by ł w stu procentach umoczony , ale by ł delikatniejszy od Szalonego Jima Davisa. Następnie wy kręcił numer Sida Hudgensa. Sid pisy wał dla „Mirror-News”. Sid potwierdził doniesienia Warda Littella. Art Hohmann by ł kapusiem federalny ch. Sukinsy n uwielbia procesy sądowe. A ty by ś ich nie lubił, Bill? Przecież Gruby Jack siedzi na jego krześle. Haki, presja, przymus. Dochodziła 21.05. Parker chwy cił za słuchawkę i zadzwonił do biura śledczego. – Wy dział zabójstw, sierżant Ludlow. – Mówi Bill Parker z drogówki. – Taak, słucham, kapitanie. – Szukam Lee Blancharda. Jest tam u was? – Tak, proszę pana. Drzemie na kanapie u Dudley a Smitha. – Nie budźcie go. I nie mówcie, że dzwoniłem. Ludlow bąknął coś pod nosem. Parker odłoży ł słuchawkę. Spojrzała na niego twarz ze zdjęcia wy wiadowczego. Kapelusz panny Lake by ł czerwony . Musiał by ć.

21.07

Parker wdepnął pedał gazu i skręcił na zachód w Pierwszą Ulicę. Włączy ł radio i nastawił wiadomości. Cały serwis by ł o JAPOŃCACH. Japońcy posuwali się w kierunku Sy jamu. Japońcy zbliżali się do Filipin. FDR prowadził rozmowy z japońskimi wy słannikami. Szef Japońców, Hirohito, wy suwa języ k i wy daje ordy narny dźwięk. Parker wy łączy ł radio. Pierwsza Ulica przeszła w Beverly Bou​levard. Na trawnikach migotały świąteczne lampki, żaróweczki obramowy wały drzwi domów. Bilbord desty larni Schenley na nowo pobudził jego Pragnienie. Bilbord firmy May tag sprawił, że się oży wił. Jakaś rodzina rozpły wała się w ochach i achach, pochy lona nad kuchenką gazową. Mamusia wy glądała jak ta ruda dziewczy na z Uniwersy tetu Northwestern. Joan-Jakaś-Tam. Niszczy cielka rodzin. Ukry wał się przed Helen i my ślał o Joan. Parker skręcił na północ w La Cienega. Ludzie na Stripie bawili się w najlepsze. Objechał przewrócony pojazd półgąsienicowy , z którego wy padły maski gazowe. Pijani mary narze założy li je i zaczęli się wy głupiać. Dwaj marines bili się na pięści przed restauracją Mocambo. Zachwiali się i przewrócili sztuczną choinkę. Skręcił na północ w Wetherly Drive. W stronę przy tulnego gniazdka Lake i Blancharda – pół przecznicy dalej. Nowoczesny i sty lowy dom. Estety cznie wkomponowany w krajobraz. Inny niż ty powa chata gliniarza. Jasno oświetlony . Z tarasu na górze unosił się papierosowy dy m. Parker wy siadł i rozprostował kości. Przy gładził krawat i podciągnął kaburę. Zaszedł na werandę i nacisnął dzwonek. Usły szał dźwięk kroków. Otworzy ła szeroko drzwi. Spojrzała na niego. Miała na sobie gabardy nowe spodnie i białą męską koszulę. Ubrana, jakby zamierzała zostać w domu. – Nazy wam się Bill Parker, panno Lake. Mam nadzieję, że może mi pani poświęcić krótką chwilę. Spojrzała na zegarek. Z litego złota. Na nogach miała półbuty . Upięła włosy szy lkretową spinką. – Mamy dwudziestą pierwszą czterdzieści jeden, kapitanie. – Tak. Wiem, że jest późno. Jeśli przeszkadzam, wpadnę jutro. Zrobiła krok w jego stronę, blokując drzwi. – Chodzi o Lee? Jak widzę, jest pan z drogówki. Czy Lee miał wy padek? Mówiła lekko przez nos, jak mieszkanka prerii. Zauważy ł, że zdawała sobie z tego sprawę. Mogła akcent wzmocnić lub osłabić. Wzmocniła. – Funkcjonariusz Blanchard czuje się dobrze, panno Lake. Chodzi o zupełnie inną sprawę. Mam

nadzieję, że wzbudzę pani ciekawość na ty le, aby zgodziła się pani mnie wy słuchać. Odstąpiła na bok, a on wszedł do środka. Salon przy pominał scenę telewizy jnego serialu. Fioletoworóżowe ściany , fotele i szezlongi na nóżkach z metalowy ch rurek. Lewicowa sztuka i chromowany kredens z gorzałą. – Ma pani piękny dom, panno Lake. Zamknęła drzwi. – Lee ma za sobą udaną karierę bokserską. I dobry ch doradców finansowy ch. – Ben Siegel mądrze zarządza swoimi pieniędzmi. Jestem pewny , że osobiście doradzał funkcjonariuszowi Blanchardowi. Oparła się o drzwi. Zrobiła nadąsaną minę. Przez chwilę wy dała się fałszy wie wy rafinowany m, lekkomy ślny m dzieckiem. – Wszy scy sły szeli te plotki, kapitanie. Nieliczni wiedzą, że są nieprawdziwe. Parker wskazał fotel. – Mógłby m spocząć? Skinęła głową i podeszła do barku. Parker usiadł. Napełniła dwie szklanki wodą sodową i podała mu jedną. Przy sunęła sobie drugi fotel. Stuknęli się szklankami. – Za to, co nastąpi. Parker napił się wody . – Skąd pani wiedziała? – By łam na wielkanocny m obiedzie u burmistrza Bowrona. Mieli otwarty bar. Krąży ł pan między trunkami i tacą z napojami. W końcu wy brał pan wodę sodową. Sprawiał pan wrażenie rozczarowanego i jednocześnie doświadczającego ulgi. – Czy zawsze zwraca pani uwagę na takie drobiazgi? – Tak, a pan to wy czuł i dlatego tu teraz jest. Parker zaczął się pocić. – Pochodzi pani z Sioux Falls? – Tak, a pan jest z Deadwood. – Skąd pani wie? – Elmer Jackson mi powiedział. – Przy jaźni się pani z sierżantem Jacksonem? – Tak. – Sły szała pani plotki na jego temat? – Tak i wiem, że są prawdziwe, tak jak wiem, że plotki o Lee to bzdury . Kropelki potu zaczęły się gromadzić na linii włosów. Ta cholerna dziewczy na je dostrzegła.

Wstała i otworzy ła okno. Do pokoju wpadł powiew wiatru. Od strony Doheny doleciało trąbienie klaksonów. Cholerna dziewczy na przy brała salonową pozę. Na niebie bły snęły fajerwerki. Mieli doskonały widok przez okno. Nielegalna i lekkomy ślna zabawa wojaków. Czerwono-biało-niebieskie rozbły ski. – Nadciąga wojna – powiedziała. – Tak. Co pani o ty m sądzi? – Uznaję wielkie wy darzenia za okazję. Może nie jest to moja najlepsza cecha. Parker się uśmiechnął. – Na przy kład? Usiadła i skrzy żowała nogi. Jej wy wijane do kostek skarpetki gry zły się z półbutami. Jakby mówiła „mam cię gdzieś”. – Na przy kład wielki kry zy s. Dzięki niemu wy rwałam się z Sioux Falls. – Co pani sądzi o sy tuacji na froncie wschodnim? – Nienawidzę Niemców, a Rosjanie są mi obojętni, jeśli o to pan py ta. Parker poklepał kieszenie w poszukiwaniu papierosów. Dziewczy na sięgnęła do kieszeni swoich spodni i rzuciła mu paczkę. Wy jął jednego i odrzucił jej paczkę. Zapalili. Dwusekundowa chwila wy tchnienia. Nielegalny pokaz sztuczny ch ogni rozkręcił się na dobre. – Nie spy tała mnie pani, co tu robię. – Rozładowy wał pan korki. By ł pan w okolicy , więc pomy ślał sobie, żeby wpaść do kobiety , której nigdy wcześniej nie widział. – Skończy ła pani? – Nie. Najpierw zadzwonił pan do biura śledczego. Chciał się pan upewnić, czy funkcjonariusz Lee Blanchard śpi na kanapie w gabinecie sierżanta Dudley a Smitha. Parker chwy cił rączki fotela i rozejrzał się wokół w poszukiwaniu popielniczki. Dziewczy na zgasiła papierosa i podała mu swoją. Ich ręce zadrżały i otarły się o siebie. – Skończy ła pani? – Nie, ale mam inną odpowiedź. Jest sobotnia noc, a pan pomy ślał, że mogę nie mieć nic do roboty . – Dlaczego miałby m tak pomy śleć? – Bo pan też nie ma co robić? Bo plotki krążą w obie strony ? Bo przeczy tał pan jakąś teczkę na mój temat i poszedł ty m tropem? Fajerwerki rozbły sły ponownie. Sunset Boulevard zapłonął światłami. Pary tańczy ły jitterbuga na ciężarówce z platformą. Spojrzeli sobie w oczy . Dziewczy na mrugnęła pierwsza. Pochy liła się i sięgnęła po

popielniczkę leżącą na jego kolanach. Wzdry gnął się i opuścił szklankę. Wskazała okno. – Co oni świętują? – Okazję. – No tak. Rozumiem. – Pokaże mi pani dom? Wstała i wy konała parodię głębokiego ukłonu. Parker ruszy ł za nią. Jaki gust, jaki wy gląd. Sztuka piątej kolumny w eleganckiej otoczce. Kubizm połączony z opresją. Zdumiewające, że w ty m domu mieszka glina. Ruszy li schodami. Ściany na podeście miały głęboką czerwoną barwę, a w podłodze zamontowano światła. Na czerwonej ścianie wisiały szkice wy konane ołówkiem. Kolejki po chleb, skazańcy skuci łańcuchem, strajk robotników i atakujący policjanci. Weszła do pokoju i przekręciła włącznik na ścianie. Światło oświetliło tanią martwą naturę. Nieposłane łóżko. Rozrzucone niebieskie tabletki oksy kodonu i arty kuły biurowe. Trzy dziestkaósemka, specjalny model, kajdanki, oprawione w ramki wy cinki gazet z czasów bokserskiej kariery Wielkiego Lee. Wy łączy ła światło. Pokój wy pełnił mrok. Stała na mocno oświetlony m podeście i patrzy ła. Pozowała. Zrozumiał. Oglądała gwiazdy kina i przy padkowe zdjęcia. Zapoży czała obrazy , aby wy dać się spójną. By ła świetna w stwarzaniu pozorów. Bez nich by ła uległa. Kasztanowe włosy , ciemnoczerwone ściany oświetlone lampą łukową. Teraz się odwróci, to pewne jak… Odwróciła się. Ruszy ła do drzwi po drugiej stronie kory tarza. Poszedł za nią. Drzwi by ły zamknięte. W gałce by ł zamek. Ta anomalia go uderzy ła. Stanął obok niej. Wy ciągnęła klucz i otworzy ła drzwi. Jej pry watna sy pialnia. Dała mu wskazówkę, zostawiła ją na koniec. Ściany w różany m kolorze, biurko do ry sowania przy pominające sztalugę. Pianino stojące przy jednej ze ścian. Popiersia Beethovena i Lutra. Szkice ołówkiem ustawione na półce. Ry sunki przedstawiające Bucky ’ego Bleicherta – tego ulizanego boksera wagi półciężkiej. Parker wskazał go palcem. – Złoży ł podanie o przy jęcie do policji. – Wiem – odpowiedziała Kay Lake. – Dlaczego akurat on? Przecież ma pani swojego wojownika. – Nie jest pan szczery , kapitanie. Jeśli powie mi pan, że kodeks policji Los Angeles zakazuje

mieszkania z drugą osobą, wy jaś​nię to bardziej prowokacy jnie. Parker wy szedł na taras. Wy glądało tak, jakby cały Sunset Strip podskakiwał. Pijani żołnierze rozmawiali, śmiali się i pili przed Trocadero. Krzy czeli i wy machiwali zimny mi ogniami. Ruch zamarł stąd do pieprzonego końca świata. Oparł się o balustradę. Kay Lake wy szła i przy łączy ła się do niego. Poczuł lekki zawrót głowy . Podała mu papierosa i przy paliła. Później zapaliła swojego. – Czasami stoję tu w deszczu. Kolory wspaniale się zmieniają. Parker spojrzał na nią. Poczuł zapach olejku sandałowego. Skropiła się w łazience. Gust, wy gląd – zauważy ła, że też się poci. – Jakie są pani najbliższe plany , panno Lake? – Zamierzam się zaciągnąć. – Do jakich wojsk? – Takich, które mają najładniejsze mundury . Parker się uśmiechnął. – To postanowione? Odgarnęła włosy . – Tak, chy ba że zaproponuje mi pan coś bardziej interesującego. Rzucił papierosa nad poręczą. Papieros spadł na maskę radiowozu i zaczął się tlić. – W ratuszu są podsłuchy i stanowiska podsłuchowe. Chciałby m, żeby przepisała pani nagrania rozmów prowadzony ch na terenie biura śledczego. Trzeba będzie to zrobić na miejscu. Kay Lake się rozpromieniła. – Pan jest nieszczery , kapitanie. Pewnie na ty ch taśmach jest coś, co powinnam usły szeć. Coś związanego z groźbą, której pan nie wy powiedział. Parker poczerwieniał. – Może pani zacząć w poniedziałek rano. Pokręciła głową. – Jeśli chce pan mieć pewność, że Lee mnie nie zobaczy , zacznę dziś wieczorem. O północy ognie sztuczne poszy bowały w górę. Białe światło nad Stripem przy brało różowy odcień. – Mam pani zdjęcie. Nosi pani na nim kapelusz w kształcie hełmu. Jestem ciekaw, czy jest czerwony . Kay Lake weszła do sy pialni i po chwili wróciła. Na głowie miała kapelusz. Przy brała pozę w drzwiach. Kapelusz by ł w kolorze policy jnego granatu, jak w mordę strzelił.

8 LOS ANGELES | SOBOTA, 6 GRUDNIA 1941 ROKU

22.56 Lee Blanchard chrapał. Facet mieszkał ze śliczną dziewczy ną, a sy piał w ratuszu. Odgłosy chrapania odbijały się echem w salach wy działu zabójstw. Poza ty m panowała martwa cisza. Żadny ch dalekopisów, żadny ch telefonów. Dwóch chłopaków przed chwilą pojechało do „Konga”22. Czarnuch nazwiskiem Jefferson zakablował czarnucha nazwiskiem Washington. Czarna dama nazwiskiem Lincoln przy spieszy ła proces. A Dudley zakończy ł sprawę. – Śmiało, panowie. Dudster rozsądzi was w duchu bezstronnej sprawiedliwości. Blanchard zachrapał. Dudley miał na komendzie małą klitkę. Dźwięk chrapania odbijał się od ścian jak bumerang. Jack Webb podniósł głowę i przy siadł obok dalekopisu. Dudley napisał Beth Short krótki list. „Przy kładaj się do nauki, moja piękna dziewczy no. Przy wieź ze sobą tego niewidomego chłopaka, Tommy ’ego Gilfoy le’a. Prześlę ci drugi bilet lotniczy . Chcę zobaczy ć, jak opowiadasz mu film. To jedna z twoich lepszy ch sztuczek”. Nadal czuł kopa od benzedry ny . Chłopak z Hop Singu pilnował niegaszonego wapna z bulgoczący m gwałcicielem. Przesłał czerwone róże czterem zgwałcony m kobietom. Z najserdeczniejszy mi ży czeniami. Blanchard chrapnął ponownie. Facet by ł rogaczem. Na komendzie huczało od plotek. Dudley podniósł „Screen World”. Strony by ły postrzępione. Ten arty kuł o Bette Davis przeczy tał z bilion razy . Papier by ł podarty , a twarz Bette umazana atramentem. Harry Cohn znalazł przy nętę na Bette. Babka nie chciała się rozstać z Warnerem i przejść do Columbii. Harry powiedział: – Nie mogę tego pojąć, Dud. Ona musi by ć anty semitką. Dudley na to: – Jak one wszy stkie. Z drugiej strony , czy wy wszy scy , filmowi potentaci, nie jesteście ży dkami? Harry ry knął. Harry by ł honorowy m biały m człowiekiem. Zarządzał Columbią żelazną ręką. Specjalistką od skrobanek w jego wy twórni by ła lesba Ruth Mildred Cressmey er. Ruthie prowadziła lesbijską melinę niewolników razem z zastępczy nią szery fa Dot Rothstein. Ruthie spieprzy ła skrobankę czarnej nałożnicy Billa McPhersona i straciła licencję lekarską. Sy nalek Ruthie, Huey , organizował napady i chadzał na spotkania Bundu. Huey węszy ł dla niego. Huey wąchał klej. Huey by ł wielkim psy chopatą.

Zadzwonił telefon. Czerwone światełko zamigotało – porucznik Thad Brown. Podniósł słuchawkę. – Tak, Thad? – Potrzebuję przy sługi. To niewdzięczna robota, ale mam ty lko ciebie i Blancharda. – Wal śmiało. – W Highland Park, przy Czterdziestej Piątej Alei numer dwa jeden zero osiem, jest głośne przy jęcie. Miejscowi są zawaleni robotą, a ci z centralnej kierują ruchem. Połowa nocnej zmiany udrażnia korek, który zafundowała nam armia. Dudley zanotował adres. Połączenie z Brownem przerwał trzask staty czny . Śpiąca królewna się poruszy ła. – Powstań i zabły śnij, młodzieńcze. Mamy robotę. Blanchard przetarł oczy . Dudley podał mu kawę. Blanchard ziewnął szeroko. Spał w bluzie od munduru. Przy dałoby mu się golenie. Blanchard by ł wieczny m malkontentem. Przeprowadził śmiały skok w 1939 roku i ocalił dziewczę wątpliwej reputacji. Od tego czasu gówno zdziałał. Dudley podniósł jego kaburę z bronią. Pokierował Blanchardem między boksami, patrząc, jak strząsa z siebie resztki snu. Zjechali windą do garażu i wzięli mały wóz. Wy jechali na Main i skręcili na północ. Zegar na desce rozdzielczej wskazy wał 23.41. Blanchard ziewnął i otworzy ł boczny lufcik. – Benny niebawem wy jdzie. – Wiem, chłopcze. Wiem. – Pewnie urządzi przy jęcie. – Czmy chnął z komory gazowej. Ma co świętować. Blanchard zapalił papierosa. – Uciekł dzięki nam... – Nie daj się prosić. Dokończ, co chciałeś powiedzieć. Blanchard wzruszy ł ramionami. – Czasami widzę jego twarz. No wiesz, tego kanara. Czasami mi się śni. Dudley opuścił szy bę. Zimne powietrze osłabiło działanie benzedry ny . – Uspokój się, chłopcze. Zachowaj czułe sumienie dla ty ch, którzy zasługują na żal. Blanchard przełknął ślinę i wy rzucił papierosa. Dudley skręcił w Broadway i przemknął przez Chinatown. Ominęli Parkway i dotarli do Figueroa od północy . Wiosna 1938 roku. Maniak seksualny przetrzy muje jako zakładniczkę trenerkę pracującą w siłowni dla dziewcząt. Każe jej się rozbierać pod pry sznicem. Dudley wkrada się ukradkiem i rozwala maniakowi mózg. Od tej pory w każde święta Bożego Narodzenia przy sy łał porwanej

kwiaty . Przejechali przez Mextown23. Nocne hulaki grały w kości przed barami. Przecięli Czterdziestą Piątą Aleję. Cholo24 zniknęli. Ulica jasna i czy sta. Domy o drewnianej konstrukcji, z widokiem na aleję, bezpieczna przy stań szty wniaków. Głośne przy jęcie – po prawej. Jaskrawo oświetlony dom. Głośna muzy ka. Mary narze obojga płci prowadzą pogaduszki na werandzie. Jakiś mat nalewa chochlą poncz z wazy na zupę. Babki powiewają amery kańskimi flagami na paty ku. Dudley zaparkował. Blanchard wy siadł i się przeciągnął. Ktoś szepnął „gliny ”, ktoś wy łączy ł muzy kę. Blanchard podszedł do werandy . Hulanka ustała. Blanchard powiedział „szaaa”. Rozległy się nerwowe chichoty . – Widziałem w Tijuanie pana walkę z ty m czarnuchem – rzucił jakiś mary narz. Blanchard się ukłonił. Dziewczy na w mundurze mary narki podała mu kieliszek z ponczem. Blanchard wy pił jedny m haustem i szepnął: wow! Gdzieś w oddali zabiły kościelne dzwony . Dudley wy siadł z samochodu. Echo dzwonów osłabło. Wy dawało mu się, że coś usły szał. Jakiś słaby , piskliwy głos. Nie by ł to zgiełk ulicy dobiegający z Figueroa. Blanchard zaczął czarować kmiotów. Dziewczy na z żeńskiej rezerwy mary narki ponownie napełniła jego kieliszek. Ten sam ostry hałas. Jakby ocierający ch się o siebie skrzy piec. Wiedział, skąd pochodził – z domu po prawej. Drewniana konstrukcja. Schludny . Piętrowy , kry ta weranda. Wy ciągnął latarkę i podszedł. Jakieś cienie przesunęły się po werandzie. Kojoty . Piskliwe bestie. Blanchard zawrócił do samochodu. Dudley przeciął trawnik i oświetlił werandę snopem latarki. Kojoty skupiły się przy szparze pod drzwiami. Światło je spłoszy ło. Rozbiegły się w popłochu. Ich py ski zalśniły czerwono. Dudley spojrzał na zegarek. Dwie minuty po północy . Blanchard zobaczy ł go i ruszy ł przez trawnik. Dudley wszedł na werandę. Oświetlił szparę pod drzwiami. Oczy wiście – krew. Wy ciekała szparą pod drzwiami. Zasy chająca krew. Blanchard wskoczy ł na werandę. Zaleciało od niego tanim rumem. Dudley dał znak: szaaa. Blanchard powiódł wzrokiem za snopem światła latarki i poczuł mdłości. Dudley wy ciągnął gnata. – Pchnij drzwi barkiem. Uważaj, gdzie stawiasz stopy . Blanchard zasłonił nos i wszedł. Zwinny chłopak – przy warł plecami do ściany i posuwał się bokiem. Przednia część pokoju by ła pogrążona w ciemności. Stopy Blancharda skrzy pnęły na

drewniany ch deskach podłogi. Światło. Ży randol na suficie. Mocne żarówki. Wnętrze wy pełniło białe światło. Salon. Perski dy wan od ściany do ściany . Przesiąknięty krwią, właściwie zanurzony we krwi. We krwi czterech martwy ch pogan. Rasy żółtej – taty i mamy , córki i sy na. – To Japońcy – powiedział Blanchard. Leżeli na wznak. Wy patroszeni. Ktoś im dosłownie wy pruł flaki. Wnętrzności bły szczały na podłodze. Cała czwórka leżała w poprzek pokoju. Jakby ktoś ich ułoży ł. Obok spoczy wały cztery usmarowane krwią miecze. Długie zakrzy wione ostrza, grube, skórzane rękojeści. Trady cy jne japońskie miecze. Blanchard zachwiał się i wy szedł na dwór. Dudley usły szał, jak wy miotuje. Przy warł do ściany i obszedł pokój, przy glądając się Japońcom. Tata lat pięćdziesiąt, krótko obcięte włosy . Twarde dłonie, brązowe od słońca – pewnie jeden z ty ch japońskich farmerów. Mama pulchniutka, w wieku taty . Chłopak mógł mieć ze dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy lata. Umięśniony . Zadziorna, laty noska fry zura. Dziewczy na smukła, około szesnastu lat. Japońska tradycja. Seppuku, harakiri, rytualne samobójstwo. Utrata czci nakazująca samounicestwienie. Blanchard pojawił się w drzwiach. Kolana mu drżały . Z sąsiedztwa ponownie doleciała skoczna melodia. – Zadzwoń do biura śledczego i laboratorium. Powiedz porucznikowi Brownowi, co tu mamy , i przekaż poufną wiadomość komendantowi Horrallowi. Wezwij Ray a Pinkera. Niech zabierze ze sobą tego młodego doktora, Ashidę. Blanchard odpowiedział, zasłaniając usta chusteczką: – Może ich przy kry ć prześcieradłem? Sąsiedzi po drugiej stronie… – Nie zawracaj sobie głowy , chłopcze. Na mój gust to samobójstwo. Niech Pinker zadzwoni do Norta Lay mana z kostnicy . Nort to pierwszorzędny spec od ustalenia przy czy ny zgonu. – Co z identy fikacją ofiar? Rozpoznasz ich? Dudley przy kucnął na skrawku podłogi. – Nie są przestępcami w klasy czny m znaczeniu tego słowa. Nie można „zidenty fikować” obłąkany ch pogan, którzy na pozór postępują tak, jakby przestrzegali praw białego człowieka. Zajrzy j do właściciela sąsiedniego domu. Ustal, co wie. Później zatelefonuj do urzędnika mającego nocny dy żur w archiwum. Dowiedz się, kto jest właścicielem tego domu. Od jak dawna ci Japońcy go wy najmują lub posiadają. Blanchard zniknął. Dudley wy ciągnął notes i długopis.

Naszkicował salon. Na oko zmierzy ł deski podłogowe i dy wan. Nary sował kanapę i dwa fotele. Krew sięgała do połowy butów. Napisał, że na pięć centy metrów. Ozdoby na ścianach: stare fotografie w odcieniu sepii, przedstawiające dawno nieży jący ch Japońców, i oprawiona w ramki mapa Japonii. Pozory normalnego ży cia rodzinnego. Do salonu przy legała jadalnia. Dudley nary sował stół, okna i krzesła. Kałuże krwi ury wały się przed jadalnią. Dy wan w salonie wchłonął całą krew. Usta zabity ch by ły szeroko otwarte. Umarli, próbując złapać oddech. Ułożono ich obok siebie. Pochy lił się i trącił ramię taty . By ło szty wne. Początek rigor mortis. Wszedł do kuchni. Pomieszczenie by ło wy łożone biały mi pły tkami. Na suszarce stały naczy nia. W lodówce znalazł japońskie jedzenie. Warzy wa i ry ż, węgorz i kalmary . Dudley naszkicował kuchnię i pralnię. Podłoga z linoleum, zmy warka, rozciągnięty sznur do bielizny . Na sznurze wisiały mokre rzeczy . Po co robić pranie w dniu samobójstwa? Ruszy ł schodami i stanął na podeście. Dwie sy pialnie z lewej. Jedna sy pialnia z prawej. Na ścianie zdjęcia dawno nieży jący ch Japońców. Wszedł do pierwszej sy pialni z lewej strony . Pokój dziewczy ny . Ty powy pokój Japońca płci żeńskiej. Dziewczy na spała na macie rozciągniętej na podłodze. Trzy mała na biurku drzewko bonzai. I wy pchane zwierzaki o skośny ch oczach. Wśród ubrań by ły kimona i normalny szkolny strój. Drzwi przejściowe by ły zamknięte na kłódkę. Poczuł lekkie podniecenie z tego powodu. Przeszedł szy bko do sąsiedniej sy pialni. Ty powy pokój Japońca płci męskiej. Martwy chłopak wy glądał na zbuntowanego. Miał charaktery sty czną laty noską fry zurę. Pewnie dziewczy na zamknęła drzwi łączące pokoje, aby nie wpuścić go do środka. Drzwi prowadzące na kory tarz by ły wy posażone w zamek na klucz. Dwa zamki oznaczały , że mogła zamknąć się w środku. Pokój chłopaka – bałagan i coś jeszcze. W kącie stały kije do golfa. Nad łóżkiem wisiał proporczy k ogólniaka Franklin High. Jakieś rozrzucone komiksy . Dudley zwrócił uwagę na nazistowskich szpiegów na okładce. Obok łóżka dzban. Cuchnąca woń moczu. Brak ubikacji w pokoju panienki i juniora. Brak pry watności współmieszkańców. Dudley zajrzał do szafy i komody . I co zobaczy ł? Niewinne męskie ubranie. Sweter z literą „F” oznaczającą ogólniak Franklin High. Cztery garnitury z długą mary narką. Kolejne komiksy . Dwa noże spręży nowe. Świerszczy ki i wy watowane ochraniacze na genitalia. Sprawdził ochraniacze. By ły wy łożone mały mi japońskimi flagami i kobiecą bielizną.

Pasującą do bielizny jego młodszej siostry . Została jeszcze jedna sy pialnia – pokój do kimania mamusi i tatusia. Wszedł. Zajrzał do łazienki. Zobaczy ł cztery szczoteczki do zębów w jedny m kubku i olejek do włosów pachuco25 na półce nad zlewem. Sprawdził sy pialnię. Zauważy ł kartkę przy klejoną do ściany . Dwie linijki tekstu. Japońskie litery. Pewnie list pożegnalny. Szafa by ła pełna. Mama nosiła kimono. Tata wolał kombinezony i szaty japońskich samurajów. Komoda by ła szczelnie wy pełniona. Dudley otworzy ł górną szufladę. Zauważy ł: rulon japońskich jenów i szkopskich reichsmarek. I broszurę zaty tułowaną Ciemiężca z Los Angeles. Dudley przejrzał wszy stkie osiem kartek. Jakiś durny pamflet. „Pan Anonim” dy szał anty japońską wściekłością. Oskarżał „sKKKo​r umpowane fraKKKcje w polity cznej machinie Los Angeles”. Ich sługusami by li „sKKKorumpowani funKKKcjonariusze departamentu policji i biura szery fa”. Cięgi dostały się burmistrzowi Fletchowi Bowronowi. Oberwał także szery f Gene Biscailuz. Wy cisk dostali by ły komendant Jim Davis i komendant C. B. „Jack” Horrall. Autor chłostał Ży dów, Bry ty jczy ków i Chinoli. Do pokoju wszedł Blanchard. W ręku trzy mał swój kieszonkowy notatnik i butelkę piwa Lucky . Opieprzał się na dole. Jego buty by ły umazane krwią. – Nazy wają się Watanabe. Tata to Ry oshi, mama – Ay a, a dzieciaki – Nancy i Johnny . Dom kupiono na nazwisko ojca. Ma dużą farmę w dolinie, jak każdy Japoniec, który nie handluje świecidełkami i nie ma łodzi ry backiej w Pedro. Facet mieszkający obok powiedział, że to porządni ludzie, którzy stronią od biały ch i obracają się we własny m gronie. Są przy puszczalnie jedy ny mi Japońcami w Highland Park. Na dole trzasnęły drzwi. Dudley przeszedł do pokoju Johnny ’e​go i spojrzał w dół. Z dwóch samochodów wy siedli: Ray Pinker, Nort Lay man, ten dzieciak Ashida i porucznik Thad Brown. Podbiegli do domu. Usły szał głośne „o kurwa”. Układny Blanchard wszedł do sy pialni. Podniósł komiksy Johnny ’ego. Wy pił ły k piwa. Dudley ciachnął mu butelkę. – Zejdź na dół i sprowadź mi tu Japońca. Raz, raz, Leland. Blanchard się zmy ł. Dudley wrócił do pokoju mamy i taty . Dud​ley przy jrzał się kartce. いま迫り来たる災厄は　　われらの招きたるものに非ず われらは善き市民であり　　かかる事態を知る身に非ざれば Japoniec wszedł do pokoju. By ła 1.30. Zadbany młody mężczy zna o jasny m spojrzeniu. – Czy ta pan po japońsku, doktorze Ashida?

– Tak, sierżancie. Dudley pokazał mu kartkę. Ashida obejrzał ją uważnie. – „Nadciągająca apokalipsa nie jest naszy m dziełem. By liśmy porządny mi oby watelami, nie wiedzieliśmy , że się zbliża”.

7 grudnia 1941 roku

9 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

1.31 Dudley Smith powiedział: – To mi wy gląda na list pożegnalny . – Tak, przy puszczalnie – odparł Ashida. – Jest pan Nisei, doktorze Ashida? – Tak, sierżancie. – Czy poczy nił pan jakieś obserwacje natury kulturowej, które mogły by mnie oświecić? Ułożenie ciał wy dawało się niewłaściwe. W domu by ło za czy sto. Seppuku często towarzy szy chaos. Tak, w domu powinien by ć zdecy dowanie większy bałagan. – List dostarcza usprawiedliwienia, nie wskazuje na zniewagę lub hańbę. „Nadciągająca apokalipsa” brzmi niejasno. Większość Japończy ków, którzy popełnili zbiorowe samobójstwo, zostawia bardziej konkretne wiadomości i podkreśla zamiar oczy szczenia honoru. Dudley Smith się uśmiechnął. By ł wy soki i wy sportowany . Miał małe, brązowe oczy . Jego miękki akcent wprowadzał w błąd podejrzany ch. Błąd prowadził zwy kle do komory gazowej. – Dziękuję za pana cenne uwagi. Zostanę w ty m pokoju i rozejrzę się. Proszę pomóc kolegom na dole. Ashida skłonił się i ruszy ł w kierunku schodów. Poczuł odór wnętrzności zmieszany z zastały m powietrzem. Zszedł na dół i skręcił do salonu. Blanchard i Brown przy stanęli w pewnej odleg​łości od dy wanu. Zrobili minę „ale cuchnie” i wy szli na papierosa. Ray Pinker fotografował ciała. Nort Lay man dokładnie oglądał ciała. Miał kalosze do kolan. Przy jechał przy gotowany na mokrą robotę i pły nny rozkład. – Dziewczy na mi się podoba – powiedział Blanchard. – Gdy by ży ła, mógłby m ją przelecieć. – To potrwa dość długo – zauważy ł Brown. – My ślisz, że Ace Kwan mógłby nam podesłać jakieś żarcie? – Hop Sing i Cztery Rodziny poszli na wojnę. Ace ma pełne ręce roboty . – Dudley kumpluje się z Ace’em. Załatwi nam coś do żarcia. – Nie mów Ace’owi, że mamy tu martwy ch Japońców. Japońcy i Chinole mają niewy równane rachunki. Dwaj pracownicy kostnicy wtaszczy li pojemniki na krew. Lay man zapisał godzinę i datę na przy lepny ch karteczkach. Ci z kostnicy mieli gumowe rękawiczki i metalowe łopatki. Lay man wskazał zwłoki.

– Zróbcie tu porządek. Zapieczętujcie pojemniki taśmą. Dajcie krew do lodówki, żeby m mógł rzucić okiem na komórki. Pracownicy kostnicy przy stąpili do roboty . Pobrali próbki krwi i umieścili w pojemnikach. Lay man rzucił im cztery kolejne pojemniki. Krew zaczęła krzepnąć. Sączy ła się na pół wy schnięta. Jeden z pracowników utorował sobie przejście do Ry oshiego Watanabe. Drugi wy ty czy ł ścieżkę do Johnny ’ego. Napełnili krwią sześć pojemników. Chwy cili za rączki i zabrali z dy wanu. – Jasny szlag – zaklął Blanchard. Lay man podszedł do ciał. Podniósł miecze. Położy ł na dy wanie. Przewrócił ciała na brzuch, a następnie opuścił spodnie, spódniczki i bieliznę. Pinker podał mu cztery termometry z gumową opaską. Lay man wetknął każdemu nieboszczy kowi termometr w odby t i odliczy ł sekundy na ręczny m zegarku. Ashida odliczy ł na swoim. Lay man wy ciągnął termometry i sprawdził odczy t. Dał znak ludziom z kostnicy , żeby się brali do roboty . Wrócili do karawanu. Lay man odchrząknął. – Powiedziałby m, że nie ży ją od dziesięciu godzin. Zostali wy patroszeni, więc pokarm w jelitach mógł się częściowo rozłoży ć we krwi na dy wanie. Jeśli określę stopień strawienia, będę mógł dokładniej ustalić czas śmierci. Faceci z kostnicy wtoczy li czworo metalowy ch noszy na kółkach. Na krawędziach by ł odpły w na krew. Pinker stanął nad ciałami i wy konał zdjęcia ofiar ułożony ch na brzuchu. – To samobójstwo – powiedział Brown. – Gadałem z komendantem. Powiedział, żeby zakończy ć sprawę i pozby ć się kłopotu. Do salonu wszedł Dudley Smith. – Skłaniam się ku samobójstwu. Niebawem wy damy oświadczenie. Pracownicy kostnicy pochy lili się nad noszami. Lay man dał im znak „ruszamy ”. Utworzy li linię. Stojący na środku pokoju podnosił zwłoki, jego kolega chwy tał je i odwracał, a Lay man układał denatów na noszach, twarzą ku górze. Ashida patrzy ł. Przełknął ślinę i odezwał się: – Obrzęd seppuku obejmuje ry tualny posiłek spoży ty na krótko przez rozcięciem brzucha. Doktor Lay man zdoła to ustalić na podstawie ilości pokarmu w przewodzie pokarmowy m. Lay man zarechotał. – Lubię dzieciaka. Może mówić mi „Nort”, a ty tułuje mnie doktorem. Pinker się roześmiał. – Facet sam jest doktorem. Ma doktorat z pieprzonego Stanfordu. Blanchard pokazał mu „wal się”. Dudley Smith mrugnął do Ashidy . Japończy k się zaczerwienił. Nogi się pod nim ugięły . Patrzy ło na niego ośmiu biały ch

mężczy zn. Podszedł do noszy . Naciągnął gumowe rękawiczki. Faceci z kostnicy spojrzeli na niego takim wzrokiem, jakby chcieli zapy tać „co to za palant?”. Ashida odwrócił Ry oshiego. Tak – insty nkt go nie my lił. Odwrócił Johnny ’ego. Tak – to samo. Odwrócił Ay ę i Nancy . Tak – one również. Przy kuł ich uwagę. Ośmiu biały ch mężczy zn patrzy ło na niego w napięciu. – Są ślady wahania, poniżej miejsca przebicia. To nic zaskakującego, zważy wszy na potworny rodzaj śmierci. Niety powy jest podobny kształt śladów, jeśli cztery osoby rozcięły sobie brzuch. W przy padku seppuku ślady wahania są zwy kle poniżej przebicia. Tutaj rozcięcie biegnie z boku na bok, jakby się szarpali lub opierali impulsowi popełnienia samobójstwa w sposób, który nie został odnotowany w pismach kry minologiczny ch. Pinker i Lay man podeszli bliżej. Ashida pokazał im ślady na ciele Nancy i Johnny ’ego. Lay man usunął zeschłą krew. Pinker zagwizdał. – Chłopak ma rację – powiedział Lay man. – Odnoszę wrażenie, że ułożenie ciał jest niewłaściwe – ciąg​nął Ashida. – Widziałem zdjęcia zbiorowego seppuku w japońskich podręcznikach. W chwili śmierci członkowie rodziny zawsze obejmują się wzajemnie, nawet jeśli pierwotnie mieli zamiar leżeć obok siebie. Ciała zawsze częściowo się przy kry wały . Dudley Smith zapalił papierosa. – Przy puśćmy , że ślady wahania są dziełem ojca. Obawiał się, że żona, sy n i córka stchórzą w ostatniej chwili, że nie będą w stanie utrzy mać ostrza. Kierował ich rękami, zabił i ułoży ł ciała, a następnie sam popełnił samobójstwo. Zawahał się, bo zamordowanie rodziny wy trąciło go z równowagi. – Tak, to możliwe – przy znał Ashida. Brown wzruszy ł ramionami. – Zaczy namy snuć spekulacje. To pieprzone samobójstwo. Blanchard zarechotał. – Już widzę ty tuł na ostatniej kolumnie „Mirror”. „Martwi Japońcy w Highland Park. Cesarz Japonii we łzach”. – Przeproś doktora Ashidę, Leland – powiedział Smith. – Wy starczy , że powiesz: „Przepraszam pana”. Blanchard spojrzał na buty . – Przepraszam pana. Ashida spojrzał na swoje buty . Lay man wy ciągnął flaszkę. Pinker chwy cił ją, pociągnął i podał dalej. Ashida się zakrztusił.

Pracownicy kostnicy zarechotali. Brown zarechotał. Ashida też. Dudley wskazał miecze i denatów. – Pobierzemy odciski palców i porównamy z bazą dany ch. Trzeba ustalić, czy je ręce doty kały broni. Pinker pokręcił głową z powątpiewaniem. – Rękojeści są pokry te skórą o granulowanej powierzchni. Nie będzie żadny ch odcisków palców. – Pobierzcie odciski z ostrzy – powiedział Lay man. – Może coś znajdziemy . Ashida sięgnął po zestaw kry minalisty czny . Na górze by ł proszek dakty loskopijny , tusz, pędzelek i karty . Oparł walizeczkę na noszach Ry oshiego. Sprawdził cztery pary dłoni. Stężenie pośmiertne już się zaczęło. Palce denatów by ły wy gięte do środka. Mogło to utrudnić pobranie odcisków palców. Pinker otworzy ł swoją walizeczkę. Lay man podniósł miecze. Dudley podszedł i stanął obok Ashidy . Spojrzeli na siebie. Jakby zrozumieli się telepaty cznie. Ashida chwy cił lewy nadgarstek Ry oshiego. Dudley zgiął palce i je złamał. Kości chrupnęły . Ashida uzy skał równą powierzchnię palców. – O kurwa – rzucił Blanchard. – Nie bądź taki delikatny , sy nu – skwitował to Brown. Ashida pokry ł palce i kciuk tuszem. Odcisnął końce palców na karcie i otrzy mał idealny odcisk. – Psia mać – rzucił Blanchard. Pinker i Lay man pracowali przy mieczach. Dudley złamał Ry o​shiemu palce prawej ręki. Ashida pokry ł palce tuszem. Odcisnął palce na kartach. Uzy skał idealne odwzorowanie linii papilarny ch. Temperatura w pokoju wzrosła. Ashida zaczął się pocić. Dud​ley złamał palce Ay i, a także Johnny ’emu i Nancy . Kości trzasnęły . Ich kawałki przebiły skórę. Ashida pokry ł palce tuszem. Odcisnął palce na kartach. Uzy skał idealne odciski linii papilarny ch. Dudley mrugnął porozumiewawczo. Ashida poczuł, że się zaczerwienił. Pinker i Lay man pokry li miecze od rękojeści po koniec ostrza proszkiem dakty loskopijny m. – Żadny ch odcisków palców – powiedział Pinker. – Same smugi i ślady pozostawione przez skórzane rękawice. Blanchard zagwizdał. – Cholera, to zabójstwo. – Niekoniecznie – rzucił Brown. – Ktoś mógł dotknąć ostrzy w rękawiczkach – zwrócił uwagę Pinker. – Przetrząśnij chatę, Leland – polecił Dudley . – Szukamy gładkich, skórzany ch rękawic.

Robocze i damskie nas nie interesują. Trzeba sprawdzić różne hipotezy . Blanchard odszedł, a Brown wy jął flaszkę. Lay man pociągnął ły k i puścił dalej. Dudley podał Ashidzie. Ashida wy pił ły k. Alkohol wy wołał burzę w jego mózgu. – Istnieje trady cja samurajska nazy wana „pomocniczy m samobójstwem”. Znieważone głowy rodów sprowadzały przy jaciół lub sintoisty czny ch kapłanów, aby pomogli im zabić siebie i pozostały ch członków rodziny . To oni trzy mali miecz. – Sądzisz, że może to tłumaczy ć ślady wahania i sposób ułożenia ciał? – spy tał Brown. – Tak, ale nie pasuje jeden szczegół. Wspólnik zawsze kładzie zdjęcia rodziny obok ciał. Brown pokręcił głową. – Czemu na mnie to trafiło? Jestem wy ższy m funkcjonariuszem policji. Lay man pokręcił głową. – Nie potrzebujemy zabójstwa Japońców w obecnej sy tuacji na świecie. Dudley uśmiechnął się do Ashidy . – Zgadzam się z panem jako zdeklarowany zwolennik izolacjonizmu. Z góry doleciało echo kroków i szurania. Blanchard krzy knął: – Nie ma skórzany ch rękawic! Są z materiału! To wszy stko! Ashida poczuł działanie trunku. Pokój by ł pełen ludzi. Biały ch ludzi cuchnący ch gorzałą. Do tego dy m z papierosów. I czterech martwy ch Japończy ków. – Zauważy łem jeszcze jeden szczegół. Wszy scy członkowie rodziny mają na sobie gładkie, wełniane ubrania od pasa w górę. Gdy by pan Watanabe asy stował przy samobójstwie trzech pozostały ch osób… stał za nimi i trzy mał miecz… na przodzie jego ubrania pozostały by ślady obcej tkaniny . Piąta osoba – pomocnik lub zabójca – mogła pozostawić ślady obcej tkaniny na wszy stkich czterech, także na panu Watanabe. Zebrani po kolei przy taknęli. Taak, rozumiemy , ale... Pinker podał latarkę Ashidzie. Podniósł nosze i przewrócił zwłoki na bok. Pracownicy kostnicy przy stąpili bliżej. Ashida podszedł z instrumentami w obu rękach – latarką i szkłem powiększający m. Spojrzał na Nancy . Dziewczy na miała na sobie cienką wełnianą bluzkę z wy szy ty mi płatkami śniegu. Pochy lił się. Tak, by ły – obce włókna o jasnej barwie. Szorstkie i jaskrawo zabarwione. Tak – fioletoworóżowa wełna szetlandzka. Pochy lił się nad Ay ą. Jej bluzka by ła wy konana z mieszanki wełny z bawełną. Zbliży ł się z lupą. Tak – identy czne włókna w górnej części pleców. Ashida zaczął się pocić. Otarł dłonie o mary narkę i ponownie chwy cił instrumenty . Johnny miał na sobie flanelową koszulę. Przy jrzał się jej bliżej. Tak – fioletoworóżowe ślady poskręcanej

wełny . Ry oshi nosił cienki rozpinany sweter. Tak. Włókna fioletoworóżowej wełny szetlandzkiej, na całych plecach Ryoshiego. Ashida otarł twarz. – Na wszy stkich są identy czne włókna. Ze zwy kłego swetra, więc łatwo je rozpoznać. To wełna szetlandzka zafarbowana na fioletoworóżowy kolor. Blanchard wszedł do salonu. Miał rozbrajająco beztroski wy gląd. Napchał sobie kieszenie komiksami. Dudley złapał go za kołnierz. – Jeszcze raz przeszukaj dom. Rozejrzy j się za fioletoworóżowy mi ubraniami z wełny szetlandzkiej. Jeśli chcesz wiedzieć, fioletoworóżowy to jasny odcień fioletu. Blanchard odwrócił się na pięcie. – Zróbcie zdjęcia – polecił Dudley . – Chcę mieć perspekty wiczny obraz całego domu. Sprawdźmy , czy czegoś nie przeoczy liśmy . Pinker zaczął grzebać w swojej walizeczce. Wy jął żarówki bły s​kowe i rolki filmu. Ashida zajrzał do swojego zestawu. Wy jął pęsetę i kopertę. Napisał na skrzy dełku: „Watanabe/Avenue 45, 2.17 rano, 7/12/41”. Pinker wy konał zdjęcia zwłok od ty łu. Zrobił zbliżenie na włókna i cztery ułożone w poprzek ciała. Brown i Lay man wy szli na werandę zapalić papierosa. Ashida pobrał włókna pęsetą i włoży ł do koperty . Kroki Blancharda zadudniły na schodach. – Przetrząsnąłem komody i szafy ! Nic nie znalazłem! Dudley obserwował pracującego Ashidę. Wkładającego włókna do koperty . Uży ł czterech. Pinker pomachał aparatem, co miało znaczy ć „migiem!”. Ashida podniósł swoją walizeczkę z zestawem do badania dowodów. Szerokie ujęcie. Pinker zrobił kilka zdjęć. Japończy k niósł rolki z filmem i żarówki bły skowe. Poruszali się szy bko. Dudley podążał w ślad za nimi. Robili zdjęcia, zakładali nową rolkę i wy kony wali następne. Zuży te żarówki piekły dłonie Ashidy . Wrzucał je do swojej walizeczki. Ujęcie panoramiczne. Salon, jadalnia, kuchnia. Ty lna weranda i rzeczy wiszące na sznurku. Ten szczegół zwrócił uwagę Ashidy . Po co robić pranie w taki dzień? Czy ten szczegół nie wyklucza seppuku? Ujęcie panoramiczne. Przeszli do holu. Zdjęcie podłogi, zdjęcie ścian, zdjęcie sufitu… Ashida spojrzał w dół. Pinker popatrzy ł w górę. Obaj dostrzegli kawałki metalu na podłodze.

Obaj zauważy li mały otwór w suficie. – Podłoga – powiedział Ashida. – Sufit – rzucił Pinker. Dudley to zobaczy ł. Spojrzał w górę i w dół. – Ciekawa sprawa – powiedział. Ashida przy kucnął obok odłamków. Musiały pochodzić z tłumika. Przy pominały skrawki metalu z napadu na drogerię. – Czy tał pan mój raport z dzisiejszego dwa-jeden-jeden w drogerii, sierżancie? – Tak, doktorze. Bły skotliwie napisany i obfitujący w hipotezy . Napisał pan, że bandy ta, który otarł się o regał z książkami, nie musi by ć poszukiwany m gwałcicielem. Ashida skinął głową. Włoży ł do koperty skrawki metalu. Napisał: „Watanabe/Avenue 45, 2.42 rano, 7/12/41”. Pinker wskazał sufit. Otwór by ł wielkości pocisku. Dudley dał znak: „idę za tobą”. Weszli na piętro. Podest pokry wał długi pas dy wanu. Dudley chwy cił najbliższy koniec i pociągnął. Dy wan zsunął się z podłogi. Dudley odsunął go na bok. Na deskach podłogi leżały kawałki dwóch pocisków. Ashida podszedł do nich pierwszy . Przy klęknął i pochy lił się ze szkłem powiększający m. Kawałki pasują do tych z drogerii. To pewne lub prawie pewne. To nie jest zbieg okoliczności. Pinker przy klęknął obok. – To luger z chwy taczem łusek. Czy tałem twój raport końcowy , Hideo. Wiem, że sprawdziłeś wszy stko jeszcze raz w laboratorium. Jest ty lko jedna różnica. Ta kula pochodzi z innej serii. Mógłby m rozgnieść te kawałki goły mi rękami. Dudley uklęknął obok. Podniósł kilka odłamków i zmiażdży ł je w dłoni. Zszedł na dół. Pinkerowi opadła szczęka. Ashida pomy ślał, że Pinker uchwy cił związek. Przy pomniał sobie rozmowę z Buzzem Meeksem. Tę, która dała mu do my ślenia w sprawie gwałciciela z żandarmerii wojskowej. Pinker nadal stał z otwarty mi ustami. Ashida zszedł na dół i usły szał głosy dochodzące z kuchni. Oparł się o ścianę w kory tarzu. – Może to nasz zabójca, a może nie – powiedział Brown. – Prawdopodobnie mamy jedy nie tego samego człowieka, z prawdopodobnie identy czną bronią w dwóch miejscach tego samego dnia. Może jest gwałcicielem, a może nie. Nie wiemy , czy to on pozostawił ślady włókna w drogerii. Taak, to włókno z opaski, jaką noszą żandarmi wojskowi, ale co z tego wy nika? Możesz przy jąć, że ten sam gość dokonał gwałtu, napadu i zabójstwa, i mieć świętą rację – ale równie dobrze może się okazać, że to gówno prawda. – Nie muszę zakładać wszy stkiego w ciemno. Nort Lay man nigdy nie spieprzy ł przy bliżonej daty śmierci – odparł Dudley .

– Daj mi mapę drogową, Dud. – Zidenty fikowałem tego gwałciciela na podstawie zdjęcia policy jnego. Jack Horrall dał mi zielone światło. Moi chłopcy i ja sprzątnęliśmy gościa wczoraj o piętnastej trzy dzieści. Nie mógł zabić ty ch Japońców. Ashida poczuł mrowienie. Zaczął intensy wnie my śleć. Wstęp do kry minalisty ki: „Przeczucia będą spójne”. Deutsches Haus. Przy Piętnastej Zachodniej. Raport zespołu ds. działalności wywrotowej. Miejsce spotkań sympatyków nazistów. Podobno handlują lugerami i tłumikami.

10 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

3.07 „…Mów-Mi-Jack złoży ł stałe zlecenie u Brendy . Departament policji miał pokój w Grillu Mike’a Ly mana. Wy żsi oficerowie ukry wali się tam przed żonami i zabawiali z dziwkami. Brenda wy sy łała dziewczy nę raz w ty godniu. Dziewczy na robiła loda Jackowi, kiedy ten gadał przez telefon z Gene’em Biscailuzem. Omawiali transport więźniów, obsługę prezy denckiej kawalkady , kiedy Roosevelt zawita do miasta, i ty m podobne bzdety . W ty m czasie jedna z dziewcząt Brendy obciągała szery fowi. Wszy stko to kry je jakieś przesłanie, ale nie jestem pewny , czy chcę je znać”. Poruszy łam gałką i ściszy łam dalszy ciąg rozmowy . To urządzenie jest niezłe. Cienki drut przechodzi przez dwie szpule maszy ny wielkości małego adapteru. Dźwignie przesuwają drut tam i z powrotem. Na głowie mam słuchawki, żeby nikt tego nie usły szał. Przy toczony fragment rozmowy jest ty powy dla ty ch, które słucham od 1.00 w nocy . Siedzę sama w składziku na mopy , w zaciemniony m holu dwa piętra nad biurem detekty wów. To klitka, trzy metry na trzy . Mam biurko, popielniczkę, paczkę papierosów i termos z kawą od kapitana Williama H. Parkera oraz niejasne przeczucie powodu, dla którego tu jestem. Znalazłam się tu w związku z „powszechnie znaną sprawą”. Plotka głosi, że w budy nku ratusza są tuziny podobny ch „stanowisk podsłuchowy ch” poukry wany ch w zamknięty ch i rzadko uży wany ch kory tarzach. Zwy czaj nagry wania pojawił się za panowania Jima Davisa. Policjanci podsłuchują rozmowy telefoniczne, żeby się dowiedzieć, co my ślą ich koledzy i o czy m gadają. Urządzenie nagry wa rozmowy prowadzone w ratuszu i biurze prokuratora okręgowego trzy przecznice dalej. Policjanci odsłuchują rozmowy raz w ty godniu oraz prowadzą zaszy frowane dzienniki rozmów przy chodzący ch i wy chodzący ch. Na podłodze obok mojego biurka leżą tego całe stosy . Na półkach zalegają pudła z nagraniami uporządkowane według numerów kierunkowy ch, z który mi się łączono. To zdumiewająco arogancka i bezczelna prakty ka stosowana przez zdumiewająco aroganckich i bezczelny ch ludzi. Skąd kapitan William H. Parker wiedział, że będę się do tego nadawać? Poprzednia rozmowa by ła opatrzona sy mbolem „WZ116 do WO014”, 6/12/39. Jestem pewna, że „WZ do WPG” oznacza „wy dział zabójstw do wy działu przestępstw gospodarczy ch”. Kapitan Parker kazał mi wy szukiwać obciążające rozmowy , notować kody i daty oraz streszczać ich przebieg. Zaczerwienił się, kiedy spy tałam, dlaczego wy brał akurat to stanowisko podsłuchowe.

Odpowiedział, że w dziennikach odnotowano rozmowy prowadzone przez funkcjonariuszy wy działu zabójstw oraz oby czajówki. Uznałam to wy tłumaczenie za nieszczere. Kapitan Parker chce mnie usidlić. Chce, żeby m zrobiła coś, co będzie sprzy jać jego świętoszkowato pojmowanej sprawiedliwości i pomoże mu w zrobieniu kariery . Pewnie sądzi, że usły szę coś, co spowoduje, iż znajdę się całkowicie w jego władzy . I wie, że do tego momentu będę się wy śmienicie bawić. Dlatego siedzę tu obudzona, z szeroko otwarty mi oczami, choć jest 3.32. Kapitan Parker przy wiózł mnie windą towarową, aby mieć pewność, że Lee i inni chłopcy z biura śledczego niczego nie zobaczą. Lee śpi na kanapie w gabinecie Dudley a Smitha, a ty mczasem ja siedzę w ukry ciu i odsłuchuję pogaduszki z 1939 roku. Przewinęłam taśmę, włoży łam ją do pudełka i sięgnęłam po następną. Miała napis „WW214 do BDGL442” z 6/10/39. Łatwo rozszy frować, co to znaczy : „wy dział włamań do biura śledczego, główna linia”. Telefonujący zdoby ł pełną uwagę rozmówcy . Bob Denholm z wy działu włamań dzwonił do Jima Yardisa z grupy nadzorującej lombardy . „Słuchaj, Jim, wpadłem na ślad futer twojej starej Ży dówki”. „Ten czarnuch” uciekł z Chino i buchnął samochód w San Berdoo. Pojechał do Los Angeles i zrobił cztery -pięć-dziewięć26 w domu w South Gate. Zostawił tłuste odciski paluchów, więc go mamy . Umieściliśmy skradziony wóz na krótkiej liście. Później czarnuch obrobił dom przy Miracle Mile. Zgarnął futra tej Ży dówki i spuścił się na jej koszulę nocną. Następnie zastawił futra w lombardzie w centrum miasta i zaczął pić w barze dla transwesty tów przy South Main. By ł poszukiwany za kradzież auta, uciekł i popełnił cztery -pięć-dziewięć z elementami perwersji. Zarządzono „obławę na czarnucha”. Zgarnęło go dwóch mundurowy ch podczas sprawdzania lokalu. Czarnuch rzucił się do ucieczki, a niebiescy sprali jego „czarny ty łek”. Rozmowa trwała nadal. Przewinęłam nagranie o siedemnaście minut i czterdzieści dwie sekundy . Znowu policy jne plotki. Dowiedziałam się, którzy gliniarze pieprzą żony kolegów, i wy słuchałam spekulacji na temat jakości tego pieprzenia. Mów-Mi-Jack Horrall prędzej czy później odejdzie, a porucznik Thad Brown lub kapitan Bill Parker zostaną awansowani na komendanta. Funkcjonariusz Larry „Jaszczurka” Linscott ma członka długości sześćdziesięciu centy metrów. Z kolei prokurator okręgowy Bill McPherson drzemie na obradach rady miasta i gustuje w czarnoskóry ch prosty tutkach. Przewinęłam taśmę, odłoży łam ją na półkę i sięgnęłam po następną. Nie rozpoznałam liter kodu. Nagranie nosiło datę 9/4/1941. Umieściłam drut na szpuli i przekręciłam włącznik. Naty chmiast rozpoznałam głosy : Mów-Mi-Jack Horrall i burmistrz Fletch Bowron. Rozmawiali o japońskiej agresji na Filipiny . Bowron powiedział: „Pójdziemy na wojnę, Jack”. Horrall: „Panie burmistrzu, ma pan stuprocentową rację. Jestem przeciwnikiem interwencji, ale

to jasne jak cholera”. Bowron na to: „Niepokoi mnie ten plan doty czący Japońców. Federalni mają listę zatrzy mań długą na półtora kilometra. Pułkownik z czwartego dy wizjonu my śliwców przechwy tujący ch powiedział mi, że armia szy kuje plan internowania wszy stkich wy wrotowy ch Japońców”. Horrall: „Jeśli chcesz znać moje zdanie, Japoniec to Japoniec. Są klanowi, to zamknięta społeczność, nigdy do końca nie wiadomo, co my ślą. Jak to się mówi, do jasnej cholery ?”. „Są enigmaty czni?”, podpowiedział Bowron. Horrall: „Taak, o to mi chodziło. Chcesz wiedzieć, co my ślę? Wszy stkie żółtki to piąta kolumna. Wszy scy Japończy cy jedzą, piją i oddy chają piątą kolumną, oczy wiście kiedy nie żrą pieczonego węgorza”. Bowron zarechotał: „Spójrz na to od innej strony . W nasze ręce trafi mnóstwo nieruchomości skonfiskowany ch przez rząd, a to oznacza dochody z dzierżawy , jeśli Japońcy pozostaną w obozach do dnia zawieszenia broni. Los Angeles jest mekką tury stów, przez miasto przewinie się mnóstwo wojskowy ch. Będą potrzebować kwater, kiedy tu przy jadą”. Horrall wy dał odgłos przy pominający zgrzy t otwieranej kasy . Bowron podjął przerwany wątek: „Właśnie to miałem na my śli. I nie nazy waj mnie spekulantem czerpiący m zy ski z wojny , bo odpalimy Japońcom dziesięć procent, kiedy będą siedzieć po obozach. Jeśli o mnie chodzi, dałby m im najwy żej papierosy i batoniki”. Hull się roześmiał i powiedział: „Albo pieczonego węgorza”. Bowron też zachichotał, a później dostał ataku kaszlu. Hull powiedział: „Dudley Smith by łby dobry m człowiekiem do takiego przedsięwzięcia. To najby strzejszy facet w naszy m departamencie”. Bowron powiedział: „My ślę, że Bill Parker jest lepszy . Facet jest jeszcze by strzejszy i ma dość pomy ślunku, żeby uznać to za kolejny krok do awansu na komendanta”. Na linii zatrzeszczało. Usły szałam ury wany fragment: „Kto trzy ma lewą kasę?”, „Kto ma dziwki?”, „Kto się zaciągnie, jeśli przy stąpimy do tej wy my ślonej przez Ży dów wojny ?”, „Czy departament policji dotkną niedobory kadrowe?”, „Czy FDR podpisze ustawę o poborze powszechny m?”. Nagranie dobiegło końca. Przewinęłam taśmę i odłoży łam ją na miejsce. Zostało jedno pudełko. To oznaczone sy mbolem „3”, dla trzech numerów wewnętrzny ch: pracowników biurowy ch, zastępcy komendanta i zespołu do spraw kradzieży kieszonkowy ch. Data nagrania 14/8/1939. Nawinęłam na szpulkę nowy drut i przekręciłam dźwignię. Początkowe słowa by ły niewy raźne, choć rozpoznałam wy raźny , teksański akcent. Wy czułam głosy , zanim je usły szałam. Wy czułam intencję Williama H. Parkera. Brenda Allen i Elmer Jackson dzwonili z Missisipi. Mów-Mi-Jack pozwolił Brendzie uży wać telefonów pracowników cy wilny ch. Lee grał w karty z porucznikiem oddziału do zwalczania

kradzieży kieszonkowy ch. Od początku wszy stkiego się domy śliłam. Okazało się, że miałam rację. To by ło ekscy tujące. Kapitan William H. Parker o ty m wiedział. By ł sierpień 1939 roku. Proces oskarżony ch o skok przy Bou​levard-Citizens zakończy ł się w czerwcu. Usły szałam trzaski staty czne oraz „skok” i „proces” powtórzone dobry tuzin razy . Później głosy na linii zabrzmiały wy raźnie. Elmer powiedział: „Wiem, że kupiłeś ten dom dla Kay ”. Brenda: „Musiały ci zostać jakieś pieniądze, złotko. Mogłeś zainwestować w naszą działalność usługową”. Lee: „Nie zajmuję się stręczeniem dziwek”. Elmer: „Nie bądź głupi, brachu. Nadal wisisz Benowi Siegelowi. Mogłeś go spłacić ze swojej części”. Brenda: „Benny ma nierówno pod sufitem, oby watelu. Ten bank miał mu przy nieść szczęście. Okazałeś się cholerny m idiotą, dając się w to wciągnąć”. Lee: „Jestem idiotą. Przy znaję. Masz rację – wiszę Benny ’emu przy sługę. Ale nie zajmuję się stręczeniem dziwek”. Drut ześlizgnął się ze szpuli. Założy łam go ponownie. Ręce mi drżały . Strąciłam termos na podłogę. Kawa wy lała się na drut. Osuszy łam go spódniczką, założy łam na szpulę i przekręciłam pokrętło. Chlupot na linii zdeformował długą wy mianę. Z szumu wy doby ł się głos Brendy . „Ben nigdy nie przestanie cię prosić o przy sługi”, powiedziała. Elmer: „Jeśli wisisz Benowi przy sługę, zmusi cię, żeby ś kogoś dla niego zabił. Sy nu, on to zrobi wcześniej czy później”. Wy łączy łam urządzenie. Po moich policzkach spły nęły łzy i kapnęły na blat biurka. Lee i ja mieliśmy pewien zwy czaj. Wy my ślaliśmy żartobliwe nagłówki prasowe i przerzucaliśmy się nimi, aby dowieść własnej racji. Parker liczy ł na to, że połączę kropki z tego nagrania. Teraz wiedziałam, dlaczego Lee pojechał do Nowego Jorku. Huczało o ty m w radiu i gazetach. Oto garść nagłówków, które można by rzucić: ŚWIADEK ZEZNAJĄCY NA PROCESIE SIEGELA WYPADA PRZEZ OKNO! KANAREK POTRAFI ŚPIEWAĆ, ALE NIE POTRAFI LATAĆ!

11 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

3.39 Istny bajzel: na rogu Wilshire i Barrington. Wy padek z udziałem trzech samochodów. Wy ciągarki, wozy holownicze, wy ty czony objazd. Dżip wbił się w cadillaca po chamsku tamującego ruch. DeSoto rocznik trzy dziesty ósmy uderzy ł w ty ł cadillaca. Ślady hamowania, kawałki szkła, migające uliczne światła. Sześciu ranny ch odwieziono do szpitala Świętego Jana. Wszy scy by li pijani. Żołnierz zaprawił się gorzałą serwowaną w lokalu Dave’s Blue Room. Starzy nudziarze by li kompletnie zalani po meczu USC Trojans z UCLA Bruins. Żołnierz by ł psem na baby . Dzielił ambulans z kształtną blondy nką. Dała mu swój numer telefonu. Parker stanął na skrzy żowaniu. Wy ciągarki oswobodziły pojazdy . Kierowcy samochodów holowniczy ch założy li łańcuchy i odholowali wraki. Bum! – jesteś sam. Bum! – to twój świat o 3.40 nad ranem. Zgasił flary . Kopnął szklankę do studzienki kanalizacy jnej. Obok przejechał ply mouth. Za kółkiem siedziała ruda dziewczy na. Przy pominała Joan z wy działu prawa Uniwersy tetu North​‐ western. Opuścił pannę Lake o 1.00 w nocy . Pewnie już to usły szała. Na pewno zrozumiała zawoalowaną groźbę. Carl Hull skierował go do starannie wy branego stanowiska podsłuchowego. Carl przesłuchał nagranie z 1939 roku. Kumple panny Lake paplali. Ględzili o jej pieprzony m kochanku. Carl nazwał tę rozmowę „niezły m hakiem”. Opony samochodów chrzęściły na kawałkach szkła i ze świstem przejeżdżały obok niego. Siedział na krawężniku Wilshire i palił papierosa. Zmówił modlitwę, żeby odpędzić chęć wy picia. By ł zby t nabuzowany , żeby spać. Mógł posiedzieć na ty lnej werandzie i zdąży ć na poranną mszę. Dudley Smith tam będzie. Arcy biskup zaproponuje im kawę i ciastka. Parker zamknął oczy . Usły szał trzask zamy kany ch drzwi samochodu. Jakiś mężczy zna zakaszlał i splunął śliną zmieszaną z ty toniem. Znał ten dźwięk. Otworzy ł oczy . W jego kierunku zmierzał Jim Davis. W rozpięty m płaszczu. Garbus nadal nosił dwa potężne rewolwery . – Nic nie mów. Słuchałeś policy jnej radiostacji i wy kombinowałeś, że tu będę. Davis oparł się o słupek sy gnalizacji świetlnej.

– Załatwili mi superradiostację. Radiostacja to najlepszy przy jaciel gościa, który cierpi na bezsenność. Sam wiesz. Parker odrzucił papierosa. – Ludzie cierpiący na bezsenność zwy kle się odnajdują. Świat się kurczy o tej porze nocy . – Taak. Świat się skurczy ł, kiedy dla mnie pracowałeś. Miałem za adiutanta by strego gliniarza prawnika, kiedy dorwałem kilku najobrzy dliwszy ch drani. Parker wstał. Davis podszedł bliżej. Wy piął brzuch i szedł, wy suwając do przodu dwa gnaty . – Ile jesteś wart, Jim? Ci z meksy kańskiej stanowej płacą ci dolara od jednego nielegalnego robotnika przejeżdżającego ciężarówką przez Los Angeles. Pozwalasz Dudsterowi opy lać narkoty ki kolorowy m. Wszy stko razem ma sens. Davis cofnął się o krok. – To bez znaczenia, sy nu. Będziemy musieli walczy ć za ży dowskich bankierów. Ale dzięki temu mam dwie duże haubice w mojej fabry ce samolotów. Parker zachichotał. – Może do tego nie dojdzie. Davis splunął ponownie. – Stara Cy ganka, która wróży z moich herbaciany ch fusów, mówi, że to pewne jak cholera. Parker pokręcił głową. – Trudno cię nie lubić, Jim. Nie powinno tak by ć, ale cóż zrobić. Davis wsunął do ust świeżą pry mkę. Pochodził z jakiejś zapadłej dziury w Teksasie. By ł żołnierzem piechoty w 1916 roku. Mówił pły nnie po chińsku. By ł mediatorem, który doprowadził do rozejmu z tongiem Hop Sing. Stał na czele Klanu w Los Angeles i gościł u siebie ludzi z Silver Shirts. – Zawsze mnie kontrolowałeś. Gdy by nie ty , dorwałby m więcej najpaskudniejszy ch przestępców. Ogłoszę to całemu światu, kiedy mianują cię komendantem.

4.41 Parker pojechał do domu. W domu panowała grobowa cisza. Helen spała. Do porannej mszy o 8.00 zostały trzy godziny . Nalał sobie potrójnego bourbona i wy szedł na ty lną werandę. Miał z niej widok na Silver Lake. Światła domów graniczy ły z wodą. Dwanaście świateł. Przedświt. Pociągnął bourbona. Błagam, Boże – ty lko jednego. Pomy ślał o pannie Lake. Pomy ślał o Joan z Northwestern. Widział ją raz w bry czesach i botkach do pół ły dki. Strzelała do rzutków nad jeziorem Michigan. Parker włączy ł radio. Wiadomości zaskrzeczały przeraźliwie. Ustawił na policy jną częstotliwość. Napad z bronią w ręku w jakiejś knajpie. Znał detekty wów obecny ch na miejscu

popełnienia przestępstwa. Policy jne środowisko to zamknięty krąg. Wszy scy klęczeli w tej samej kościelnej ławce. Napaść z uży ciem niebezpiecznego narzędzia w Compton. Uciekający włamy wacz w Watts. Gapie przed domem w Highland Park. Pewnie samobójstwo. Na miejscu zdarzenia sierżant D. L. Smith i funkcjonariusz L. C. Blanchard. Parker pociągnął bourbona. Zamknięty krąg – Dudster i panna Lake pomieszkująca z Blanchardem. Do tego Dwie-Spluwy Davis, który nie wie, co ze sobą zrobić. Bourbon miał obrzy dliwy smak. Ty powe pieczenie zamieniło się w letnie doznanie. W eterze rozległ się głos szery fa. Valley Boulevard 4600. Część okręgu u podnóża Lincoln Hights. Sprawca zbiegł z miejsca wy padku. Cztery osoby ranne. Brak podejrzanego pojazdu. Pierwsze wiadomości o 5.47 rano. Parker opróżnił szklankę. Wy korzy staj okazję. Nie napijesz się, jeśli będziesz jechać.

5.48 Pojechał swoim pry watny m wozem. Miejsce: parcela w rejonie magazy nów. Ogromne przemy słowe hangary i nic więcej. Policy jne taśmy . Trzy radiowozy szery fa, jeden ambulans, cztery zmiażdżone rowery . Zastępcy przepy ty wali trzech posiniaczony ch chłopców. Starszy mężczy zna leżał na noszach. Pochy lała się nad nim załoga karetki. Parker zatrzy mał wóz za taśmą. Jego reflektory oświetlały miejsce zdarzenia. Zniszczenia mówiły same za siebie. Starszy mężczy zna zabrał chłopców na rowerową przejażdżkę przed świtem. Jeden duży rower z ty łu. Najbardziej zniszczony . Trzy rowery z przodu pogięte, ale nie zmiażdżone. Nie zostały uderzone z ty łu. Żadny ch śladów hamowania na chodniku. Ślady bieżnika odjeżdżającego samochodu. Chłopcy zostali bardziej otarci niż uderzeni. Na rowerach widniały wgniecenia biegnące z lewej na prawą. Wóz otarł się o nich z lewej i odjechał. Chodnik składał się z pły t i ubitej ziemi. Opony z prawej mog​ły zostawić ślad. Odlewy gipsowe ujawnią model i rok produkcji. Na rowerach by ły proporczy ki klubu rowerowego Santa Monica Cy cleers. Parker wy siadł i stanął przy taśmie. Chłopcy chodzili pewnie do ogólniaka. Ich paplanie się pokry wało. Wy jechali z SaMo High o 4.15 rano. Wy cieczkę prowadził Jim Larkin. Anglik. By ł kimś w rodzaju szpiega podczas I wojny światowej. Jechali nad jezioro Arrowhead. Mieli nadzieję, że panu Larkinowi nic się nie stanie. Larkin miał zmiażdżone nogi. Pęknięty obojczy k. I dy gotał pod wpły wem szoku. Zastępca szery fa dał znak obsłudze karetki. Położy li go na noszach i wy nieśli. Z kieszeni Larkina

wy padł jakiś przedmiot. Ratownicy wsunęli nosze do ambulansu i odjechali. Ambulans dał sy gnał: kod trzeci. Chłopcy pomachali na pożegnanie. Jeden z nich zaczął płakać. Parker zmówił różaniec. Nadszedł świt. Pinker podszedł do taśmy i podniósł przedmiot. Kolba pistoletu wy kładana masą perłową. Czerwone kamienie ułożone w swasty kę. Taki sam kształt miała kolba lugera. Parker rzucił ją i odjechał do domu. Jego przejażdżka przy nios​ła skutek. Opanował Pragnienie. Nadal czuł w ustach smak bourbona. Zastałe pieczenie sprawiło, że poczuł pragnienie. Otworzy ł lodówkę i wy żłopał sok pomarańczowy . Obiecał sobie, że zmówi modlitwę za Jima Larkina. Drzwi do sy pialni by ły otwarte. Usły szał chrapanie Helen. Zadzwonił telefon. Poszedł do salonu i odebrał po trzecim sy gnale. – Słucham? – Groźba nie by ła potrzebna. Zrobię wszy stko, co zechcesz – powiedziała panna Lake.

12 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

6.49 – Miejscowi są zaniepokojeni – powiedział Lee Blanchard. – Dziwisz się? – odparł Nort Lay man. – Pomy śl: twoi sąsiedzi jednego dnia ży ją, a drugiego leżą pod prześcieradłem. – Z Nancy zsunęło się prześcieradło – powiedział Thad Brown. – Mieli cholernie dobry widok. Weranda pełna ludzi: Blanchard, Brown, Lay man, Pinker, Ashida. Dudley patrzy ł, jak mundurowi odsuwają tłum. Ulica zaroiła się od gapiów. Świdrowali dom wzrokiem, z każdą chwilą coraz bardziej zaniepokojeni. Szty wny ch wy niesiono o wschodzie słońca. Poranne ptaszki zdąży ły na przedstawienie. Plotka o harakiri rozeszła się lotem bły skawicy . Usły szał słowo JAPOŃCY wy mówione sześć ty sięcy razy . Spojrzał na Ashidę, który znosił to wszy stko ze stoickim spokojem. Gapie się gapili i trajkotali. Ludzie nie dopuszczali dzieci. Dom został otoczony taśmą policy jną. Pilnowało jej ośmiu mundurowy ch. Ten nudny Jack Webb przechadzał się wśród miejscowy ch. Trzy mał nadajnik radiowy i przeprowadzał wy wiady . Jacy ś Japońcy popełnili samobójstwo. Kto w to uwierzy ? Nie mieć kwit, nie dostać pranie. Gdzie jest Charlie Chan i pan Moto27? Jest sobota rano – to wy darzenie z pewnością prześcignie popularnością poranne nabożeństwo. Od strony domu zalaty wało smażony m ry żem. Ace Kwan przy słał śniadanie. Dudley ledwie tknął jedzenie. Zasuwał na wczorajszej benzedry nie. Ta robota wy magała wścibskiego podejścia. Jerome Joseph Pavlik nie mógł sprzątnąć Japońców. W chwili ich śmierci leżał sobie w najlepsze pod gaszony m wapnem. Otwór po kuli i skrawki tłumika mogły nie by ć istotny m tropem. Pavlik nie musiał dokonać napadu na drogerię. Włókna na półce z książkami mogły nie zostać pozostawione przez tego, kto napadł na drogerię. Facet, który dokonał napadu, przy puszczalnie oddał strzał w ty m domu. W środku nie by ło broni. Nort Lay man przeprowadzi test parafinowy na zmarły ch Japońcach. Otwór po kuli wy glądał na świeży . Skrawki tłumika to pozostałości po niedawno oddany m strzale. Nort ustali, czy Japońcy strzelali w ostatnim czasie. Najbardziej wy mowna by ła kartka pozostawiona na ścianie. Dudley stanął na werandzie i wpisał się do rejestru. By ły w nim wpisy ludzi, którzy weszli na miejsce popełnienia przestępstwa z wy szczególnieniem wy konany ch przez nich zadań. Sprawa mogła nabrać rozgłosu i ciągnąć się całe wieki.

Furgonetka piekarni Helms podjechała do tłumu. Gapie otoczy li ją, żeby kupić kawę i racuchy . Jakiś palant wskazał werandę i wrzasnął: – Pieprzony Japoniec! Ashida nawet nie mrugnął. Opanowany chłopak – zawsze spokojny . – Powinniśmy wy py tać ludzi – powiedział Blanchard. – Trzeba ustalić przy czy nę śmierci, chłopcze – odparł Dudley . – To nasze główne zadanie. Brown szturchnął Dudley a. Weszli do środka i pochy lili się ku sobie. Męty , które przy niosły śniadanie, nadal stały przed domem. – Ta sprawa to jedno wielkie gówno. Gówno, którego nie chce i nie potrzebuje nasz departament policji ani miasto Los Angeles – rzucił Brown Dudley na to: – Tak, zgadzam się. Palant na dworze krzy knął ponownie „Pieprzony Japoniec!”. Głos poniósł się echem po domu. – I? – powiedział Brown. – By łoby idealnie, gdy by udało się wy ciszy ć sprawę. Powinniśmy „uznać ją za samobójstwo i zamknąć”. Pozwolić, żeby poganie smaży li się w piekle za swoje rodowe grzechy . – Za jakie grzechy ? Przecież to trupy . – Wolę nazy wać ich rodziną. To bardziej ory ginalne. Jeśli będziemy konty nuować śledztwo, dam ci znać. Brown sięgnął po chiński krokiet. – A mniej idealnie? Dudley powiedział: – My ślę, że rozwiązanie „Japońcy zabili Japońców” ukazałoby nas w dobry m świetle i pozwoliło przy gotować się do rodzinny ch świąt Bożego Narodzenia. Palant wrzasnął „Pieprzony Japoniec!”. Blanchard wszedł do domu i ruszy ł po czau. Brown skinął głową. – Japońcy zabili Japońców. To nieźle brzmi. Dudley odebrał talerz Blanchardowi. – Ten młody człowiek wy krzy kujący rasistowskie wy zwiska może obrażać uczucia doktora Ashidy . Proszę, zabierz go w jakieś ustronne miejsce i daj mu porządny wy cisk.

13 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

7.17 Ashida przy kucnął za oknem. Usły szał polecenie Dudley a. Blanchard złapał krokiet i wy szedł. Schy lił się i przeszedł pod policy jną taśmą. Ashida szy bko ruszy ł podjazdem, patrząc uważnie. Blanchard przepchnął się przez tłum. Durnie wy czuli, co się święci, i cofnęli się. Ashida patrzy ł. Brutalne sceny przy ciągały jego uwagę. Blanchard wpadł na gościa wy krzy kującego wy zwiska. Facet potknął się i upadł. Blanchard chwy cił go za ramię i pociągnął za radiowóz. Facet zaczął młócić rękami. Tłum się rozproszy ł. Ashida stał na palcach i patrzy ł. Blanchard kopnął tamtego. Ashida usły szał trzask pękającej kości. Złożone pęknięcie. Przemieszczenie mostka. Przy puszczalnie szok. Tamten zzieleniał. Blanchard uderzy ł go w głowę, żeby stłumić potencjalne krzy ki. Ashida się odwrócił. Ray Pinker dostrzegł go i wskazał zegarek. Ashida podszedł do niego. Inny palant ry knął: „Pieprzony Japoniec!”. Pinker wsiadł do swojego samochodu. Ashida zaraz po nim. Spojrzał w boczne lusterko. Zobaczy ł, jak Blanchard wy ciera zakrwawione ręce. Ruszy li. Policjanci z drogówki torowali im drogę. Ashida poczuł zawroty głowy . – Powinienem by ć w kościele – odezwał się Pinker. – Obiecałem żonie, że zacznę chodzić na nabożeństwa. – Dudley zabił tego gwałciciela – powiedział Ashida. Pinker skinął głową. – Który mógł nie by ć sprawcą wczorajszego napadu. Ślady po kulach, pociski i skrawki tłumika znalezione w dwóch miejscach popełnienia przestępstwa nie dowodzą ponad wszelką wątpliwość, że człowiek, który napadł na drogerię, dopuścił się ty ch zabójstw. Ashida przy taknął. – Masz rację, ale to ważny trop. Pinker skręcił na południe w Figueroa. – My ślę, że to zabójstwo – powiedział Ashida. – Też się ku temu skłaniam. – Będą chcieli jak najszy bciej zamknąć sprawę. Brown przekaże ją komendantowi Horrallowi, a ten… – …temu pijakowi McPhersonowi i burmistrzowi Bowronowi. Nie sądzę, by przy prawiła ich

o coś więcej niż jednodniowy ból głowy . Dotarli do centrum. Skręcili na wschód i zajechali pod komendę główną. Zanieśli do laboratorium walizeczki z narzędziami do zbierania dowodów. Pinker sięgnął po formularz. Wpisał datę „7.49 rano, 7/12/41”. Popijali kawę i pracowali. Badali skrawki tłumika. Pokry li barwnikiem opiłki pobrane w miejscu napadu z bronią w ręku i domu, a następnie obejrzeli je pod mikroskopem. Barwnik uwy puklił składniki metalu. Wnioski? Skrawki by ły podobne – ale nie identy czne. Dwa tłumiki uży te w dwóch miejscach. Oba wy konała ta sama osoba. Uzdolniona, ale pozbawiona fachowego wy kształcenia. Testy zajęły im dwie i pół godziny . Pinker zapisał: „10.16 rano, 7/12/41”. Testy skłoniły ich do zadania kilku py tań. Czy ten osobnik wy konał oba tłumiki i wy strzelił pociski w jedny m czy w obu miejscach? Czy wspomniany osobnik sprzedał jeden czy dwa tłumiki? Czy sprzedał je człowiekowi, który dokonał napadu na drogerię, i/lub członkowi lub znajomemu rodziny Watanabe? Praca sprawiła, że Ashidzie zakręciło się w głowie. Jakby go ktoś ogłuszy ł. Wczoraj przekroczy ł linię. Zatrzy mał dowody pobrane w drogerii. Wówczas nie wiedział o robocie w domu Watanabe. To zwiększało ry zy ko ujawnienia. Z drugiej strony zwiększało szansę zgromadzenia własny ch dowodów. Działał w try bie alarmowy m, ogłuszony i spięty . Chociaż wy ciągnęli go o 1.00 w nocy , nie czuł się zmęczony . Następnie – fragmenty pocisków i proch. W domu rodziny Watanabe Dudley rozgniótł kawałki metalu w dłoni. Mogli zgnieść skrawki z drogerii, pokry ć je barwnikiem i porównać proch z obu miejsc. Mogli szukać podobieństw lub anomalii. Pinker sięgnął po nowy formularz. Ashida wpisał u góry „10.22, 7/12/41”. Pinker zgniótł skrawki metalu z drogerii w imadle zamontowany m na stole. Pokry li barwnikiem obie próbki. Rozmazali proch na szkiełku i umieścili pod mikroskopem. Zaczęli je badać w powiększeniu. Dwa pciski. Podobne cechy metalu i prochu. W obu przy padkach strzelano z lugera. Drobne rozbieżności wskazy wały na inną amunicję. Odłamki kuli znalezione w domu wskazy wały na wadliwą amunicję. Ashida zapisał w arkuszu „10.39, 7/12/41”. Pinker kręcił się przy mikroskopie. Ashida powiedział: – Wrócę do tego domu. Coś jest nie tak. Człowiek nie robi prania, jeśli zamierza popełnić seppuku. – Nie łam żadny ch zasad. Poczekaj, aż Nort Lay man da nam polecenie.

– Martwi mnie ten martwy gwałciciel. Facet stanie się narzędziem w rękach Dudley a, jeśli orzekną, że to zabójstwo. Będą potrzebować podejrzanego powiązanego dowodowo z przestępstwem. Będą mogli go uznać za zaginionego podejrzanego i pośmiertnie obciąży ć. Pinker się uśmiechnął. – Szy bko się uczy sz. Szy bko się uczy sz sposobu działania tutejszego departamentu policji. Ashida się uśmiechnął. – Oba strzały oddano z lugera. Dudley znalazł reichsmarki w domu rodziny Watanabe. – Wiesz, kto kupuje lugery ? Popaprani naziści, którzy by wają w pieprzony m Deutsches Haus. Ashidę przeszedł dreszcz. Na dźwięk Deutsches Haus. Pinker otworzy ł szafę z bronią i sięgnął po lugera. Pistolet by ł wy konany z sinej stali, z kolbą z białej masy perłowej pokry tej czarny mi swasty kami i rubinami. Ashida obejrzał otwór lufy . Znał dane staty sty czne doty czące wy żłobień i powierzchni między rowkami. Wy kuł na pamięć balisty czne teksty z college’u. Pinker wprowadził nabój do komory i poszedł do tunelu strzeleckiego. Wetknął ramię do rękawa i oddał strzał. Pły ty akusty czne stłumiły huk. – To efekciarska broń. Dla kolekcjonerów i emery towany ch agentów, którzy nigdy nie by li w akcji. Ashida wszedł do tunelu i włoży ł rękę do pojemnika chwy tacza. Wy jął dwa kawałki kuli. Parker przewócił oczami. – Cholerne lugery . Są gówno warte.

14 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

11.02 Niedzielny brunch z Elmerem i Brendą. W eleganckim miejscu, gdzie można swobodnie pogadać. Brenda ma piękny dom w Laurel Cany on. Meble można zobaczy ć na filmie Pan z milionami. Harry Cohn lubi dziewczęta Brendy , więc zaprosił ją na darmowe zakupy w magazy nach wy twórni Columbia. Meksy kańska służąca przy niosła huevos racheros28. Elmer przy rządził musujące drinki z dżinem. Przy siadłam na kanapie, na której Gary Cooper kochał się z Barbarą Stanwy ck. Brenda zaklinała się, że ta plotka jest prawdziwa. Czułam się tak, jakby m by ła pozbawiona ciała. Z powodu braku snu oraz tego, co usły szałam w ratuszu. Lee Blanchard, Ben Siegel i Abe Reles. Kapitan William H. Parker miał nadzieję, że mnie usidli. Że jestem kobietą, która stanie w obronie swojego mężczy z​ny , gotowa zrobić wszy stko, aby ukry ć jego niecne postępki. Srogo się pomy lił. – Lee i Dudster wzniecili alarm. Huczy o ty m w eterze. Czterej zabici Japońcy znalezieni w Highland Park. Brenda przy prawiła swoje jajka pikantny m sosem. – Jak zwy kle przechodzisz do spraw zawodowy ch. Elmer powiedział: – Dobry gospodarz zabawia gości, kochanie. Gadanie o robocie to jedy na rzecz, która kręci pannę Katherine Lake. Roześmiałam się i skubnęłam jedzenie. Brenda i Elmer by li prawie dziesięć lat starsi ode mnie. Oni by li zawodowcami, a ja kimś w rodzaju dziewczy ny gliniarza. Odezwała się różnica poziomów. Ponownie wróciliśmy do Bobby ’ego De Witta i skoku przy Boulevard-Citizens. Zaczęły się mnoży ć jawne sekrety i niedopowiedzenia. Zamierzałam sama rozpowszechniać plotki na swój temat, aby zmy ć z siebie brud Bobby ’ego, ale Brenda nie chciała mi na to pozwolić. Powiedziała: – Kierujesz się zwariowany mi dziewczy ńskimi wy obrażeniami, które czerpiesz z książek i filmów. Kiepska by łaby ze mnie przy jaciółka, gdy by m pozwoliła ci ciągnąć ten nonsens bez końca. Elmer podał mi koktajl. By łam ciekawa, ile wie o Lee i Benie Siegelu. „Bugsy ” przeby wał

obecnie w wy godny m „luksusowy m apartamencie” aresztu komendy głównej. Zastępcy szery fa służy li mu za pokojowy ch, lokajów i szoferów odwożący ch wizy tujące go gwiazdeczki. Aksamitne zasłony zapewniały pry watność Benowi i jego nocny m gościom. Uwolnienie Bena by ło bliskie. „Skok” Abe Relesa wy wrócił sprawę, którą chciała mu wy toczy ć prokuratura. Elmer uśmiechał się i poruszał ogry zkiem cy gara. Łączy ła nas dziwna, telepaty czna więź, bo często wy dawaliśmy się wiedzieć, co my śli drugie. Zawsze schodziło na „gadanie o robocie”. Elmer powiedział: – Lee spłacił swój pieprzony dług Benowi Siegelowi. – Taak, wy kombinowałam to sobie – odparłam. Elmer wy ciągnął się w fotelu i chwy cił Brendę. Klapnęła mu na kolana z głośny m „ups”. – Thad Brown zawiózł Dudley a Smitha i Lee na Union Station. Kilka dni później przeczy tał gazety i połączy ł fakty – oznajmił Elmer. – A niby jak wy kombinowałaś? – spy tała Brenda. Wy konałam gest oznaczający , że nie mogę mówić. Elmer powiedział: – Daj spokój, siostro. – Nie udawaj, że nie możesz powiedzieć – rzuciła Brenda. Niby się zawsty dziłam. – Pewien kapitan z drogówki dużo wie o Lee. Elmer otoczy ł Brendę ramieniem. – Skąd wiesz? – Kapitan William H. Parker zabiega o moje względy . Brenda zagwizdała. – Kochanie, ten świętoszkowaty sukinsy n nie zabiega o względy kobiet w żadny m klasy czny m rozumieniu tego słowa. Zapaliłam papierosa. – Chodzi ci o to, że nie bierze łapówek, nie wy musza zeznań biciem i nie pieprzy twoich dziewczy n na ty łach Grilla Mike’a Ly mana? Mam z nim umówione spotkanie o trzy nastej. Brenda spojrzała na mnie ze zdumieniem. Elmer sprawiał wrażenie osłupiałego. – Kay , skąd wiesz, że Whiskey Bill Parker dużo wie o Lee? Wy dmuchnęłam pierścień dy mu władczo i wy soko. – Bo Parker się do mnie zaleca. Bo zmusił mnie do przepisy wania na maszy nie nagrań z podsłuchu na komendzie, zanim powiedział, o co mu chodzi. Bo czternastego sierpnia trzy dziestego dziewiątego ty , Brenda i Lee odby liście bardzo nierozważną rozmowę. Opowiadałeś o swoich „usługach”, o napadzie przy Boulevard-Citizens i długu Lee wobec Bena Siegela. Elmer,

pozwól, że zacy tuję twoje słowa: „Jeśli jesteś winien przy sługę Benowi, zmusi cię, żeby ś kogoś dla niego zabił”. Elmer odstawił drinka. Brenda drgnęła, jakby się najadła tojadu. – My ślicie, że William H. Parker nie jest zdolny do skojarzenia faktów i wy ciągnięcia wniosku, że Lee i Dudley Smith sprzątnęli Abe Relesa? My ślicie, że William H. Parker nie wie, że połowa telefonów w biurze detekty wów jest na podsłuchu? Naprawdę my ślicie, że jesteście tacy spry tni jak William H. Parker? Brenda wy ciągnęła paczkę papierosów z kieszeni mary narki Elmera. – Nie mogę uwierzy ć! Na Boga, ty naprawdę lubisz tego sukinsy na! Poczułam, że się rumienię. Elmer powiedział: – Nigdy więcej rozmów z ratusza! Brenda zapaliła papierosa i wy puściła własny pierścień dy mu pod sufit. – Oby watele, plotki zawsze nadciągają stadami. Jedna z naszy ch dziewcząt dostała cy nk od agenta federalnego, który jest jej klientem. Gość nazy wa się Ward Littell. – Daj spokój, siostro. No i kto teraz prowokuje? – powiedział Elmer. – Federalni obserwują departament – Brenda na to. – Wszy stko jest na taśmach. Art Hohmann zakablował, że mają stanowiska podsłuchowe i tak dalej. – Zniszczy łam to nagranie. Brenda powiedziała: – Mają tego znacznie więcej, oby watelko. Pamiętasz, co powiedziałeś podczas pierwszej lepszej rozmowy telefonicznej sprzed dwóch lat? Co?! Nie potrafisz! Elmer strzelił kny kciami. – Pogadam z Jackiem Horrallem. Wy ciągnie przewody razem z brudami. Zostawi federalny m marne resztki. Usły szałam radio huczące gdzieś w pobliżu. Prowadzący program niemal krzy czał. Hałas by ł głośny i uporczy wy . Brenda zeszła z kolan Elmera i wy gładziła sukienkę. Powiedziała: – Kochanie, proszę, żeby ś napuścił siostrę Lake na Whiskey Billa. Elmer pochy lił się w moją stronę. – Nie przy pisuj żadny ch dobry ch intencji temu draniowi miłującemu papieża – powiedział. – Jest równie bezwzględny jak Dudley Smith i całkiem się upaprał u Jima Davisa. Poszedłby do piekła, żeby dostać fotel komendanta i wy pły nąć na szerokie wody . By łby gotów pociągnąć cały departament na dno, gdy by coś poszło nie po jego my śli. Wy korzy stuje ludzi i wy rzuca ich jak pieprzone jednorazowe chusteczki. To gość od brudnej roboty , szantaży sta i cholerny skromniś,

który chla na umór, rozmawia z Bogiem i porusza wargami, kiedy to robi. Zorganizował „blokadę bezdomny ch” dla Dwóch-Spluw Davisa, przewoził mieszkańców Oklahomy ciężarówkami i odsy łał na pola sałaty w okręgu Kern, gdzie cholerni farmerzy płacili Davisowi jednego dolca od głowy dziennie. Przewoził forsę dla ty ch z meksy kańskiej policji stanowej, kiedy Carlos Madrano i Davis zaopatry wali każdą japońską farmę w nielegalny ch robotników stąd aż po Oxnard. Uciekaj, siostro. Nie wiem, co gość dla ciebie przy gotował, ale na pewno tego nie chcesz. Brenda powiedziała: – Amen. Radio huknęło ponownie. Nie chciałam odpowiadać na słowa Elmera. Podeszłam do okna i wy jrzałam na zewnątrz. Zauważy ł mnie sąsiad. Nasze okna by ły szeroko otwarte. Jego radio wy ło na cały regulator. Sięgnął ręką i je przy ciszy ł. – Japońcy zbombardowali Pearl Harbor.

11.34 Wy biegłam na dwór. Głosy Elmera i Brendy stały się niewy raźne. Odbiorniki radiowe wy ły na cały regulator. Hałas przekształcił się w jeden wielki ry k wściekłości. Wsiadłam do samochodu, uruchomiłam silnik i skręciłam na południe. Ruch by ł niewielki. Włączy łam własny odbiornik. Newsem by ła WOJNA. Wczesny m rankiem japońskie eskadry powietrzne zrzuciły bomby na Hawaje. Baza morska w Pearl Harbor stała się celem brutalnego ataku. Flota Pacy fiku została zdziesiątkowana. Ogromne straty w ludziach. Ważne okręty na dnie. Zaatakowali bazę sił powietrzny ch Hickam Field. Żołnierze przeby wający w koszarach Schofield ostrzelani ogniem z broni maszy nowej. Honolulu w stanie oblężenia. Dwulicowi japońscy wy słannicy . Naty chmiastowe wy powiedzenie wojny przez Roosevelta. Skręciłam na wschód w Beverly . Kiosk z gazetami przy Fairfax otoczony przez tłum ludzi. Gazeciarze wy biegają na ulicę, krzy cząc: „Gazety jeszcze się nie ukazały !”. Wiedziałam, że uciekam. Nie miałam pojęcia, dokąd jadę. Wiedziałam ty lko, od czego uciekam. W uszach szumiały mi słowa oskarżające Williama H. Parkera, które padły z ust Elmera. Wiadomości zaczęły się rozchodzić. Widziałam mężczy zn wy wieszający ch flagi przed sklepami. Widziałam mężczy zn na dachach z lornetkami i karabinami. Obok mnie pędem przejeżdżały policy jne radiowozy . Kod trzeci29. Ży we uliczne obrazy stapiały się ze sobą.

Mówiły , dokąd mam jechać. Wy łączy łam radio i wcisnęłam gaz do dechy . Policy jne radiowozy na zachodnim pasie skręcały raptownie i ruszały na wschód. Zbliżałam się do centrum miasta. Przed ogólniakiem Belmont High gliniarze rozciągnęli na ziemi kilku japońskich chłopców. Obszukiwali ich, kopali i przy stawiali im broń do głowy . Przejechałam mostem na Pierwszą Ulicę i zajechałam na parking. Parkingowy zawołał: „Japończy cy zbombardowali Pearl Harbor!”. Rzuciłam mu klucz i pobiegłam. Ratusz w stanie oblężenia. Radiowozy stały na trawniku po południowej stronie. Drzwi pilnowali gliniarze z pistoletami maszy nowy mi. Biegłam. Ludzie zbili się w tłum na chodniku, inni bawili się radiem w samochodzie. Skręciłam na północ, w stronę Spring. Tak, już są – mężczy źni stali na schodach Budy nku Federalnego. Kolejka ciągnęła się aż do chodnika. Miała szerokość dwudziestu chłopa. Mężczy źni zgłosili się do poboru kilka chwil po ogłoszeniu wiadomości o wy buchu wojny . W tłumie by li młodzi i starsi oraz chłopcy z ogólniaka. Jeden z nich odbijał piłkę do koszy kówki. Ty siące razy sły szałam słowa JAPOŃCY i WOJNA. Stanęłam w kolejce. By łam jedy ną kobietą. Faceci gadali i uśmiechali się do mnie. Oprócz słów JAPOŃCY i WOJNA sły szałam słowo DZIEWCZYNA. Oliwkowoszary sedan stanął przy krawężniku. Z samochodu wy siedli kapitan piechoty morskiej, major sił lądowy ch i porucznik mary narki. Mężczy źni stojący w kolejce powitali ich wiwatami. Oficerowie wbiegli po schodach i stanęli przy drzwiach na parterze. Drzwi otworzy ły się na oścież. Trzej mary narze wy nieśli stoły i krzesła, ustawiając je naprzeciw tłumu. Kapitan i porucznik usied​li. Mary narz pokazał V – znak zwy cięstwa. Major wy ciągnął z kieszeni japońską flagę i na nią splunął. Mężczy źni w kolejce ry knęli śmiechem. Major rzucił flagę w tłum. Jakiś chłopak chwy cił ją, splunął i podał dalej. Następny chłopak też splunął i porwał materiał na strzępy . Okrzy ki radości przerodziły się w nieprzerwany ry k. Flaga wędrowała na koniec kolejki, podarta i pokry ta śliną. W końcu trafiła w moje ręce. Splunęłam na nią, cisnęłam na ziemię i wtarłam w ziemię butami. Radosne okrzy ki przeszły w wy cie. Dwaj wy socy mężczy źni podnieśli mnie i trzy mali na wy ciąg​nięty ch rękach. Unosiłam się nad tłumem, wirując w powietrzu. Cały świat przeniknął do mojego wnętrza. Wrzeszczałam: „AMERYKA!”, jak mogłam najgłośniej. Ry k narastał. Kierowcy samochodów gwizdali i machali do nas. Każdy facet w kolejce podnosił głowę i salutował, a ja wirowałam ponad nimi. Wy socy młodzi chłopcy mnie opuścili. Ucałowałam ich, kiedy moje stopy dotknęły ziemi. Kolejka napierała na stoły , przy który ch odby wała się rekrutacja. Teraz sięgała do Pierwszej Ulicy . Mężczy źni wy skakiwali z samochodów pod wpły wem impulsu, podbiegali i ustawiali się

w kolejce. Korowód posuwał się wolno ku stopniom. Staliśmy ściśnięci jak śledzie w beczce. Poruszaliśmy się niczy m jedno ciało, stopieni ze sobą. Czas zwariował. Paliliśmy papierosy . Krąży ły butelki z alkoholem. Strzępy rozmów mieszały się ze sobą. Dowiady wałam się coraz więcej szczegółów. Liczba zabity ch stale rosła. Na dno poszły wielkie okręty . „Trzeba stłumić tę zarazę w zarodku”. Kolejka się poruszała. Kierowcy trąbili i dodawali nam animuszu. Przy glądałam się mundurowi kapitana marines. Głęboka zieleń i khaki by ły niesamowite. Semper Fi. Chrzanić kapitana Williama H. Parkera i jego mroczne zamiary . Postanowiłam, że zaciągnę się do piechoty morskiej. Czterej faceci przede mną otrzy mali formularze i usły szeli, że mają przy jść później. Głos mi ochry pł od krzy ku i zby t dużej ilości papierosów. Major piechoty skinął na mnie, wy raźnie rozbawiony . – Przy kro mi, kochanie – powiedział. – Jeszcze nie przy jmujemy dziewcząt. – Jestem gotowa zaciągnąć się już teraz – odparłam. Major spojrzał na pozostały ch oficerów. Wszy scy wy dawali się rozbawieni. Facet z mary narki powiedział: – Nie ustalamy reguł, siostro. Jego kolega z piechoty morskiej dodał: – Kanty ny szukają ochotników. Tańcz z chłopcami i odsy łaj ich szczęśliwy ch na front. – Dajcie mi jeden z ty ch formularzy . Wrócę jutro. Do jutra reguły się zmienią. Za moimi plecami rozległo się buczenie i gwizdy . Facet z mary narki dał znak, żeby się uciszy li. Chciałam coś powiedzieć. Zmięty kawałek papieru uderzy ł mnie w ty ł głowy . Ktoś krzy knął: – Dość tego, paniusiu! – Miałaś swoją solówkę! – wrzasnął inny . – Teraz daj szansę inny m! Odwróciłam się i oberwałam kolejną papierową kulą. Usły szałam chór ordy narny ch dźwięków. Major przejrzał stertę kalkowy ch kopii ze zdjęciami. Wy ciąg​nął jedną z nich i mruknął „aha”. Podniósł ją. Zobaczy łam swoje zdjęcie. – Jest pani podejrzana o działalność wy wrotową, panno Lake. Chodziła pani na jakieś zebrania. Mężczy źni zepchnęli mnie ze schodów i zaczęli gwizdać. Spojrzałam na nich i zaczęłam iść w kierunku chodnika. Od mojej spódnicy odbiła się papierowa kula. Mężczy źni przy kładali kciuk do nosa i wy dawali świńskie pochrząkiwania. Zatrzy małam się i spojrzałam na nich twardszy m wzrokiem. Ty lko się roześmiali. Dwóch mężczy zn splunęło na mnie. Zacisnęłam pięści

i ruszy łam w ich stronę. Wtedy coś wy czułam. Otarłam ślinę z bluzki. To coś stanęło przede mną. Mężczy zna o chłopięcej twarzy . Przy swoich blisko dwóch metrach wzrostu wy dawał się za duży na swoje ubranie. Miał na sobie brązowy wełniany garnitur, białą koszulę i muszkę w szkocką kratę. Ci, którzy na mnie pluli, spojrzeli na niego. Chwy cił ich za głowy i uderzy ł o siebie, a później walnął kolanem. Usły szałam trzask pękający ch kości. Ujrzałam pry skającą krew, jakby mieli ty lko jedną twarz. Mężczy źni, którzy mnie opluli, zaskowy czeli z bólu. Kolejki ochotników się rozproszy ły . Oficerowie przeprowadzający rekrutację wstali i zaczęli się gapić. Facet o chłopięcej twarzy ujął mnie za łokieć i odprowadził. Dotarliśmy do chodnika i skręciliśmy na rogu. Znaleźliśmy się w kawiarence w komendzie głównej policji. Kelnerka podbiegła do stolika i zawołała: – Japońcy zrzucili bomby na Pearl Harbor! Facet o chłopięcej twarzy uśmiechnął się. – Mówisz serio? Kelnerka sapnęła i odeszła. – Jestem Kay Lake – przedstawiłam się. – Scotty Bennett – odrzekł. Nalałam dwie kawy w barze samoobsługowy m. Ręce mi drżały . – Za zwy cięstwo – wzniosłam toast. Stuknęliśmy się kubkami. Radio by ło przy mocowane do ściany nad naszy m stołem. Przez całe wiadomości sły szałam o JAPOŃ​CACH! Scotty Bennett ściszy ł głos. – Niezły dzień, co? Będziemy o nim opowiadać naszy m dzieciom. Roześmiałam się. – Naszy m dzieciom czy dzieciom w ogóle? Teraz on się roześmiał. – To jeden z ty ch dni, kiedy nie można niczego wy kluczy ć. By ło ciepło. Rozwiązałam apaszkę i rozpięłam sweter. Moje ciało się uspokoiło. Przy jrzałam się facetowi o chłopięcej twarzy . By ł młodszy ode mnie o rok, góra dwa lata. Miał kręcone jasnokasztanowe włosy i najwspanialszy na świecie dziecięcy uśmiech. Nikt nie przejrzałby jego blefu. Robił piorunujące wrażenie samą swoją obecnością. – Czy m się pan zajmuje, panie Bennett? – Zamierzałem wstąpić do piechoty morskiej, kiedy panią ujrzałem.

– To tak jak ja. – Co się stało? – Jeszcze nie biorą kobiet. Poza ty m kilka lat temu poszłam na jakieś spotkanie socjalistów, co jak widać nie przy niosło nic dobrego. Scotty Bennett się uśmiechnął. – Powinni cię przy jąć mimo to. Nie zdołamy wy grać tej wojny , jeśli nie zapomnimy o dawny ch urazach. Zapaliłam papierosa. – Co robiłeś, zanim postanowiłeś się zaciągnąć? – Trzy miesiące temu złoży łem podanie do Departamentu Policji Los Angeles, ale odkry li, że nie mam dwudziestu jeden lat. A ty … – Mam przy jaciela, który tam pracuje. Interesujesz się boksem? Nazy wa się Lee Blanchard. By stry chłopak – podniósł ręce, parodiując „Wielką Nadzieję Biały ch z Southland”. – Widziałeś jakąś walkę Lee? – Dokopał temu Meksy kańcowi z zajęczą wargą. Siedziałem w czwarty m rzędzie od ringu. Wy dmuchnęłam pierścień dy mu. Szy bki chłopak – podniósł rękę i ściągnął pasemka dy mu. – Staniesz obok mnie, kiedy będę rozmawiać z oficerem przeprowadzający m rekrutację? – Tak. A ty obiecasz, że nigdy więcej nie uratujesz żadnej kobiety ? Scotty Bennett Davis się przeżegnał. Twardy chłopak – nie my śl, że nie zdołam cię przejrzeć. – Bucky Bleichert walczy dziś wieczór w Oly mpic. Chciałby ś pójść? – Jasne. – Lee przesy pia większość nocy w ratuszu. Niegrzeczny chłopak – udał mojego pseudokochanka blokującego prawy sierpowy . – Mój tata przy jechał do Stanów ze Szkocji w ty siąc dziewięćset ósmy m. Jest duchowny m i zawsze powtarza: „Niezbadane są wy roki boskie”. My ślę, że właśnie zrozumiałem, co to oznacza. Dotknęłam jego dłoni. Nasze kolana otarły się pod stołem.

15 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

14.09 By ła spóźniona. Godzinę i dziewięć minut. Wy stawiła go jak cholera. Miał do dy spozy cji cały pokój na zapleczu. Pokój by ł pry watny m pomieszczeniem departamentu policji. Lokal Mike’a Ly mana działał całą dobę. Tak samo jak pokój na zapleczu. Mike Ly man uwielbiał gliniarzy . Dlaczego? Buzz Meeks dał wy cisk Laty nosowi, który pokazał swojego schwantza30 żonie Mike’a. Wdzięczny Mike oddał im do dy spozy cji pokój na ty łach. Pikantne obrazki na ścianach, pełny barek, policy jny dalekopis. Pry watna linia telefoniczna i rozkładane łóżko do igraszek. Dziewczęta Brendy Allen miały wstęp wolny . Pokój na zapleczu by ł otwarty całą noc. Obsługiwał najlepszą klientelę. Parker pieścił w dłoni czwartego podwójnego bourbona. Zaszy ł się tu po mszy o 8.00 rano. Pieprzony telefon nie przestawał dzwonić. A on nie przestawał go ignorować. Ty lko Lake wiedziała, że tu jest. I nikt oprócz niej. Msza by ła problematy czna. Arcy biskup Cantwell miał kaca, więc zaproponował takty kę klin klinem. Parker się zgodził. Jeden drink zamienił się w cztery . Cantwell ciągle przy nudzał o Dudley u Smisie. Ci cholerni Irlandczy cy trzy mali się razem. Dudley opuścił mszę. Cantwell by ł wstawiony jak cholera. Dud ma na głowie czterech martwy ch Japońców, Wasza Eminencjo. Pewnie harakiri. „Cóż, Williamie – będą się smaży ć w piekle, jak cholera”. Napił się z Jego Eminencją i ruszy ł do konfesjonału. Znalazł wolny i przy stanął. Rozpoznał głos wielebnego Hay esa. Jego spowiedź miała chaoty czny przebieg. Przy znał się do swoich podły ch sztuczek w departamencie policji. Wy znał, że miał chętkę na Joan z Northwestern. Te absolvo ergo sum. Wielebny Hay es by ł opry skliwy . Irlandczy k opowiadający się za polity ką izolacjonizmu, jak Dudley i Cant​well. Z radia zagrzmiały niedzielne wiadomości ojca Coughlina. Parker pieścił w ręku swojego drinka. By ł w połowie wstawiony . Ta dziewczy na Lake by ła spóźniona godzinę i dwanaście minut. Pieprzony telefon nie przestawał dzwonić. Dzwonił bez przerwy . O, ponownie zaterkotał. Osiem dzwonków, dziesięć, dwanaście… Parker chwy cił słuchawkę. Zatrzeszczało na linii. Po chwili zgłosił się Mów-Mi-Jack.

– Jesteś tam, Bill? Nie wiedziałem, gdzie jeszcze mógłby m zadzwonić. – Jestem, komendancie. – Dobrze. To przy jedź tutaj. – Dlaczego? – Nie sły szałeś? – Czego, szefie? – Pieprzeni Japońcy zbombardowali Pearl Harbor. Parker rzucił słuchawkę i wy biegł z pokoju. Czuł, że gorzała wy parowała mu ze łba. Wy padł na dwór. Przebiegł Ósmą Ulicą do Broadway u i skręcił na północ. Pokonał sprintem cały dy stans. Ze sklepów huczały wiadomości radiowe. Ludzie zbili się w gromadkę przed sklepem z kapeluszami, przy stawiając dłonie do uszu. Chlupnięcie, niewy raźny dźwięk, staty czny trzask, szum. Hawaje, zdradziecki atak, Flota Pacy fiku poszła na dno. Nikczemny , potworny , tchórzliwy . Sprowokowany przez piątą kolumnę. Japońcy, Japońcy, Japońcy, Japońcy, Japońcy. Parker pobiegł w górę Broadway u. Poły jego płaszcza łopotały na wietrze. Przy trzy my wał ręką kapelusz. Minęły go furgonetki „Heralda”. W środku gazeciarze składali wy danie specjalne. Dobiegł do Szóstej, a później Piątej, Czwartej i Drugiej Ulicy . Spojrzał na wschód. Na Little Toky o. Zauważy ł osiłków szery fa kłębiący ch się na chodniku w pełny m ry nsztunku do tłumienia rozruchów. Dotarł do Pierwszej Ulicy . Na trawie przed ratuszem panowało zamieszanie. Gliniarze i żandarmeria wojskowa z bronią na demonstrantów. Czarno-białe radiowozy i dżipy zaparkowane zderzak w zderzak. Reflektory przeciwlotnicze wy celowane w niebo. Parker pokazał odznakę. Potknął się o kabel reflektora i podbiegł do drzwi. Żandarm zasalutował i usunął się na bok. Hol roił się od gliniarzy i podniecony ch wojną reporterów. Parker ruszy ł do windy towarowej i wcisnął szóste piętro. Drzwi się zamknęły . Złapał oddech. Pot sprawił, że wy trzeźwiał. Światełko dotarło do szóstki. Wy prostował krawat i przy gładził płaszcz. Ruszy ł do gabinetu komendanta, gotów do walki. Sekretarka żonglowała słuchawkami telefonów. Jej centrala telefoniczna by ła rozświetlona, z kablami na wszy stkich łączach. Parker wszedł boczny mi drzwiami i ujrzał cały komplet. Jack Horrall, szery f Bicailuz, burmistrz Fletch Bowron. Prokurator okręgowy Bill McPherson – nieprzy tomny , w ty powy m dla siebie narkolepty czny m sty lu. Mów-Mi-Jack stał przy biurku. Parker sięgnął po rozkładane krzesło. Dalekopis zaterkotał. Jack wy ciągnął rękę i oderwał kawał papieru.

– Wiadomość z Dowództwa Czwartego Dy wizjonu Przechwy tującego. Na odcinku dwóch i pół kilometra wprowadzono zaciemnienie: od San Pedro, Terminal Island i Fort MacArthur na północy aż po południowo-zachodnią granicę jury sdy kcji policji miejskiej. Japońskie my śliwce mogą zaatakować w każdej chwili. Nie możemy im dostarczy ć oświetlony ch celów do bombardowania na wy brzeżu. Jeśli chodzi o policję Los Angeles, zarządzenie doty czy jedy nie komend w San Pedro i Venice, które graniczą z oceanem. Jutro od piątej do siódmej rano i od siedemnastej do dziewiętnastej będziemy mieć dwa oficjalne próbne zaciemnienia całego miasta. Wszy scy mieszkańcy Los Angeles mają zaciągnąć zasłony w oknach i jeździć na światłach pozy cy jny ch. Baterie przeciwlotnicze w Fort MacArthur i Terminal Island są w pełnej gotowości bojowej. Na cały m wy brzeżu rozmieszczono obserwatorów lotniczy ch. Fletch B. wy dał z siebie głośne „fiu, fiu!”. McPherson poruszy ł się na krześle i zachrapał. Bicailuz rzucił w niego poduszką od krzesła. W pokoju zawirowało. Parker wy ciągnął krople na kaszel, a Mów-Mi-Jack powiedział: – Federalni będą tu lada chwila. Mamy paru japońskich wy wrotowców, który mi trzeba się zająć. – Wy słałem paru chłopaków do Little Toky o – oznajmił Bicai​luz. – Czekają w gotowości. Wiedzieliśmy , że nadciąga wojna, ale nie sądziłem, że to oni zaatakują nas. – Dranie – rzucił Bowron. – Pożałują tego pieprzonego dnia, możecie mi wierzy ć. Bicailuz powiedział: – Żółte dranie. Liczy łem na wojnę biały ch ludzi. Wiecie, my kontra szkopy , na obcej ziemi, a tu od początku takie gówno. Bowron powiedział: – Gene ma rację. Szkopy dały się ponieść emocjom z ty mi Ży dami, ale nie wy gląda… – Że niby nie można ich winić? – przerwał mu Jack. Bicailuz zarechotał. Bowron ry knął. Parker pociągnął sy rop na kaszel. WOJNA – szkopy, Japońcy. Dalekopis wy pluł kolejną kartkę. Telefon Jacka zaterkotał. Jack wcisnął przy cisk, żeby stłumić dźwięk, i wskazał na Parkera. – Zakładam oddział cudzoziemców. Chcę, żeby cały departament zajął się ty m gównem z Japońcami, od samego parteru. Zbiorę paru twardy ch chłopaków, żeby pracowali z zastępcami Gene’a i federalny mi. Bill Parker będzie moim oficerem łącznikowy m. Departament będzie monitorować wszy stkie operacje związane z zaciemnieniem. Damy ci w kość, Bill – ale jestem pewien, że sobie poradzisz. Parker powiedział: – Wchodzę w to, szefie. To dla mnie zaszczy t. Znajdę czas dla tej roboty .

Bowron zarechotał. – Kolejny punkt w twoim ży ciory sie, Bill. Będzie dobrze wy glądać, kiedy sięgniesz po stołek Jacka. Jack odpowiedział śmiechem. – Nie plotkuj o mnie, kiedy jestem w pokoju. Bicailuz zachichotał. – Bill nie ma nic przeciwko robocie. Robota oznacza więcej czasu na ukry wanie się przed żoną. – Pozwólcie, że podsumuję – powiedział Jack. – Moja loża Zakonu Łosia31 ma mnóstwo biletów na doroczne rozgry wki Rose Bowl32, więc musimy załatwić Japońców do Nowego Roku. Bowron i Bicailuz zanieśli się śmiechem. Parker pociągnął kolejny ły k sy ropu na kaszel. Do pokoju weszło trzech mężczy zn. Parker ich rozpoznał. Federalni. Szef oddziału w Los Angeles, Dick Hood. Agent specjalny Ed Satterlee. No i Ward J. Littell, krwawiące serce Biura. Zaczęła się prezentacja. Uściski dłoni i poklepy wanie po plecach. Jack rozłoży ł parę dodatkowy ch krzeseł. Federalni usiedli na nich okrakiem. Jack otworzy ł pudełko cy gar i zaczął częstować. Bowron rozstawił stojące popielniczki. Zapalili. Pokój szy bko zasnuł się dy mem. – Omówmy aresztowania – powiedział Hood. – Nie licząc Tokio, Los Angeles jest stolicą Japońców na cały m obszarze zamieszkanego świata. Littell na to: – Ustalmy najpierw kwestie prawne. Trzej agenci na tej sali są prawnikami, jak kapitan Parker. Hood strząsnął popiół z kamizelki. – Do rzeczy , Ward. – Chodzi o kry teria pozwalające określić wrogich cudzoziemców, niezależnie od kry teriów rasowy ch. Jutro Roosevelt wy powie wojnę Japonii. W przy szły m ty godniu wy powie wojnę Niemcom i Włochom. Japończy cy są łatwi do odróżnienia, gorzej z Niemcami i Włochami. Nie chcemy bez potrzeby nękać niewinny ch Japończy ków. Musimy pamiętać, że przy by sze z Niemiec i Włoch są potencjalnie znacznie niebezpieczniejsi, bo bardziej anonimowi. Parker się uśmiechnął. Publicznie wy rażona prośba Warda o pry watną rozmowę by ła przenikliwa pod względem prawny m i moralny m. W pokoju zapanowała cisza. Jack powiedział: – Nie potrafię odróżnić Japońca od Chinola, co sprawia, że obawy pana Littella są bezzasadne. – Ja też ich nie odróżniam – przy znał się Bicailuz. – Spy tajcie wuja Ace’a Kwana – zaproponował Bowron. – Oświeci was.

– Ace obiecał przy słać obiad o siedemnastej – powiedział Jack. – Proponuję zakończy ć omawianie delikatny ch kwestii rasowy ch przed przy by ciem dostawcy . Satterlee pokręcił głową. – Zdumiewasz mnie, Ward. Jak człowiek twojej wrażliwości dostał robotę w FBI? Littell wy dmuchnął obłok dy mu w kierunku Satterleego. Bowron i Bicailuz zachichotali. – Jedy ny m kry terium zatrzy mania cudzoziemców z piątej kolumny jest potwierdzony fakt, że dzisiaj wczesny m rankiem pierdoleni Japońcy zrzucili bomby na tery torium Stanów i zabili przy najmniej dwa ty siące Amery kanów, a pierdoleni Niemcy i Włosi tego nie zrobili – odrzekł Hood. – I, jak powiedziałem przed chwilą, Los Angeles jest pełne pierdolony ch Japońców, więc zakończmy to pieprzenie i przejdźmy do znalezienia najlepszy ch sposobów udaremnienia potencjalny ch aktów sabotażu. – Co racja, to racja – skwitował Mów-Mi-Jack. – Dosadnie ujęte, ale trafne – stwierdził Bowron. Bicailuz powiedział: – Agent specjalny dowodzący Dick Hood nie przebiera w słowach. Satterlee otworzy ł teczkę i wy ciągnął plik teczek. Hood chwy cił je i rozdał obecny m. – Macie tu szesnaście stron z nazwiskami Japońców, panowie. Kiedy stało się jasne, że możemy pójść na wojnę z Japonią, sporządziliśmy listę znany ch i potencjalny ch członków piątej kolumny , który ch należy zatrzy mać. Ci Japońcy są znani z faszy stowskich poglądów, należą do podejrzany ch bractw i ogólnie są zakałami wy znający mi kult cesarza. Jak pewnie zauważy liście, podzielono ich na trzy grupy : A, B i C. Japońcy z grupy A są uważani za najbardziej niebezpieczny ch. Przeznaczy liśmy ich do naty chmiastowego zatrzy mania. Pokój zamienił się w jeden wielki obłok dy mu. Mów-Mi-Jack uchy lił okno. Do środka wleciał hałas ulicy . Parker sły szał bez końca Japońcy, Japońcy, Japońcy. Przejrzał zawartość teczki. Lista nazwisk z literką A miała osiem stron. Na czwartej stało: „Watanabe/Ry oshi i jego rodzina/gospodarstwo rolne/Highland Park”. Hood zgasił cy garo. – Sekretarz wojny Stimson wy dał biulety n o najwy ższy m znaczeniu. Udziela w nim upoważnienia do zajmowania mienia wy wrotowców zaliczony ch do grupy A. Dowódca Fort MacArthur wy dzielił bloki więzienne w koszarach na Terminal Island, w który ch mają zostać osadzeni zatrzy mani. Macie całe mnóstwo kutrów japońskich zakotwiczony ch w Pedro. Armia przy gotowuje się do ich odholowania w celu przeprowadzenia inspekcji. Littell i Satterlee wy mienili spojrzenia. Dalekopis wy pluł kartkę i plakaty ze zdjęciem poszukiwany ch. Mów-Mi-Jack przejrzał obie. – Mam zadanie dla ciebie, Bill. Budy nek Federalny jest pełen ludzi pragnący ch się zaciągnąć.

Prokurator okręgowy uważa, że wojna to Boże błogosławieństwo dla zbiegły ch przestępców, którzy chcą uciec z kraju, więc przesłał nam listę główny ch poszukiwany ch. Bądźcie łaskawi rzucić okiem, dobrze? Mam kilku mundurowy ch, którzy spotkają się z tobą na dole. Jeśli rozpoznasz któregoś z najbardziej niebezpieczny ch, wy ślij po niego naszy ch chłopców. Parker skinął głową i podniósł swoją kartkę z Japończy kami zaliczony mi do grupy A. Wskazał nazwisko Ry oshiego Watanabe i wbił wzrok w Jacka. – To ten z wczorajszej nocy , szefie. Martwi Japońcy w Highland Park. Sły szałem o nich w wiadomościach. Śledztwo prowadzi Dudley Smith. To zabójstwo lub samobójstwo. Mów-Mi-Jack wzruszy ł ramionami. – Wy gląda na samobójstwo. Rozmawiałem z Dudsterem. W tej chwili Nort Lay man przeprowadza sekcje. Niebawem się dowiemy . Parker powiedział: – Zabójstwo Japońców nam nie zaszkodzi. Ale pan Littell poruszy ł ważne sprawy . Możemy mieć pewne problemy w związku z aresztowaniami. Jesteśmy w stanie wojny , ale mimo to przeprowadzimy pełne dochodzenie w sprawie zabity ch Japońców. Mów-Mi-Jack zamknął oczy . Parker rejestrował jego fale mózgowe. Waży „za” i „przeciw”. Jest zbyt zajęty. Chcę jego roboty. Zwykle nie zgadzamy się z Dudleyem. Pewnie Jack chce mieć go na smyczy. Bardziej boi się jego niż mnie. Mów-Mi-Jack otworzy ł oczy . – Będziesz nadzorować tę sprawę, Bill. Wiem, że masz masę roboty i nie jesteś z dochodzeniówki, ale… – Zgoda – powiedział Parker. Zegar w ratuszu wy bił 15.00. – Ogłaszam dwugodzinną przerwę na obiad – rzucił Bowron. Hood powiedział: – Nie odmówiłby m drinka. Nie by łby m zaskoczony , gdy by komendant Horrall trzy mał tu gdzieś butelkę. Mów-Mi-Jack się uśmiechnął. – A jakże, jeśli będziesz mówić mi „Jack”. – Jezu, pieprzeni Japońcy – powiedział Bicailuz.

15.01 Zjechał na dół windą towarową. Ośmiu mundurowy ch czekało w holu. Mieli hełmy i granaty z gazem łzawiący m. Przy szy kowani do stłumienia powstania Japońców. Parker poczuł się głupio w garniturze do kościoła i z trzy dziestkąósemką o krótkiej lufie. Ruszy li

południowy m trawnikiem. Dżipy i wozy półgąsienicowe zry ły trawę. Zadanie dla głupiego. Dziesięć twarzy na dziesięciu policy jny ch plakatach. Szuje winne ciężkich przestępstw – gwałt, napaść z uży ciem niebezpiecznego narzędzia, rozmy ślne okaleczenie. Jeden pachuco i dziewięciu biały ch sukinsy nów. Marne szanse – żaden z ty ch popaprańców nie spróbuje się zaciągnąć. Skręcili na północ w Spring Street. Budy nek Federalny by ł tuż przed nimi. Parker zamrugał. Zaskoczy ł go zgiełk. Kolejka ludzi do poboru spły wała schodami, przecinała chodnik i sięgała aż do rogu. Ze dwa ty siące mężczy zn. Śpiewali. Sły szał „God Bless America”33. Parker ruszy ł w kierunku kolejki. Upuścił plakaty . Poczuł wilgoć w oczach. Okulary zsunęły się z twarzy . Mundurowi biegli tuż za nim. Spowalniał ich sprzęt do tłumienia rozruchów. Nie mogli dotrzy mać mu kroku. Parker biegł. Przy ciągały go ludzkie głosy . Ich echo rozbrzmiewało coraz głośniej. Wbiegł po stopniach. Zapomniał, gdzie się znajduje. Gliniarze od tłumienia rozruchów dopędzili go i stanęli. Uderzy ły go fałszy wie brzmiące tony . Rozejrzał się i zauważy ł poruszenie. Duży biały dzieciak bił troje inny ch biały ch dzieciaków okładający ch małego Japońca. Biała kobieta kopnęła białego dzieciaka rozciągniętego na schodach. Japoniec uciekł. Duży biały dzieciak walczy ł pięściami i łokciami. Parker stał i patrzy ł. Pieśń zaintonowana przez dwa ty siące gardeł zamieniła się w dy sonans. Biała kobieta odwróciła się w jego stronę. Kay Lake. Zobaczy ła go. Podparła się pod boki mimo chaosu, który ją otaczał. Parker wbiegł po stopniach. Kay Lake pomachała mu i zniknęła.

16 LOS ANGELES | SOBOTA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

15.16 Czterech Japońców rozciągnięty ch na stołach w kostnicy . Żrące opary . Potężny smród w mały m pomieszczeniu. Dudley stał obok Lee Blancharda i Norta Lay mana. Palili, żeby stłumić odór. Kostnica przy legała do Chinatown. Chinole na zewnątrz wszczęli zamieszanie. Walili w bębny . Odpalali fajerwerki. Świętowali atak. Chinole nienawidzili Japońców i na odwrót. Tej nocy całe Chinatown będzie śpiewać i tańczy ć. – Pieprzeni Japońcy – powiedział Blanchard. – Pieprzeni Chinole – odparł Lay man. – Głowa mi pęka od ty ch cholerny ch bębnów. Dudley ziewnął. By ł zmęczony . Na nogach od wczorajszego ranka. Zabił człowieka. Palił opium i ły kał benzedry nę. Napisał krótki, ojcowski list do Beth Short. Obmy ślił plan spotkania się z Bette Davis. Załapał się na śledztwo w sprawie śmierci ty ch pieprzony ch Japońców, którzy zrzucili bomby na Amery kę w tej wojnie ukartowanej przez ży dków. Blanchard wy dmuchnął kłąb dy mu na Ry oshiego Watanabe. – Hej, tatuśku! Chrzanić waszego cesarza i ciebie! Dudley zarechotał. Lay man klepnął się w kolana. Na zewnątrz huknęły fajerwerki. Blanchard wy dmuchnął kłąb dy mu na Nancy Watanabe. – Daj cipy , mała. – Masz coś z głową, Leland. – Lubię, kiedy się nie ruszają. Na zewnątrz huknęła petarda. Szy ba w oknie zadrżała. Dudley sięgnął po spluwę. – Niestety , ten komiczny poby t musi dobiec końca. Norton, by łby ś łaskaw się podzielić swoimi wnioskami. – W zależności od wy ników badań toksy kologiczny ch i inny ch zaawansowany ch testów, które zdołam wy my ślić, nazwałby m to zabójstwem lub połączeniem zabójstwa z samobójstwem, ale my ślę, że to pierwsze jest bardziej prawdopodobne. Cała krew się wy mieszała, więc trudno określić indy widualne dane. Otrzy małem przy padkowe próbki grupy A minus. Dzieciaki mogły odziedziczy ć grupę krwi po mamie lub tacie, co dodatkowo komplikuje sprawę. Krawędzie ran są postrzępione, co wskazuje na poruszenie ostrza i jest oznaką wahania i/lub zastosowania przy musu w momencie zadania ciosu. Testy parafinowe na rękach dały negaty wny rezultat, więc nie możemy przy pisać denatom otworu po kuli na podeście drugiego piętra, a przy najmniej nie

zrobili tego w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Powiedziałby m, że na obecną chwilę to wszy stko. Badałem cztery przy padki samobójstwa samurajskim mieczem, ale ten przy padek nie pasuje do moich obserwacji. A teraz najdziwniejsza rzecz. Na ich stopach znalazłem ślady oleju. Po zbadaniu okazało się, że to olej krewetkowy . Blanchard rzucił papierosa. Pet trafił w kałużę krwi i zasy czał. – Jeśli to zabójstwo, straciliby śmy czas na chodzenie od domu do domu i wy py ty wanie ludzi. Wszy stkim teraz w głowie ostatnie bombardowania, więc nie przy pomną sobie, czy widzieli coś, co wy darzy ło się pod ich nosem. – Masz rację – powiedział Lay man. – Wielkie wy darzenia wy wołują zbiorową utratę pamięci. Co ważniejsze, kogo to obchodzi? Zajmuję się tą sprawą z powodów czy sto naukowy ch, ale czy ktokolwiek przejmie się czterema martwy mi Japońcami w dniu, kiedy rozpoczęliśmy wojnę z Japonią? List samobójczy. „Nadciągająca apokalipsa”. Bardzo sugestywne. Czyżby złowróżbne? Dudley odpędził niechcianą my śl. Blanchard miał rację. Chodzenie od domu do domu niczego nie da. Jack Webb gadał z miejscowy mi. Prowadził durne radiowe pogaduszki z mieszkańcami. Telefon na ścianie zaterkotał. Bły snęło niebieskie światełko. Z policji. Dudley podniósł słuchawkę. – Sierżant Smith. – Tu Jack Horrall, Dud. – Słucham, szefie. – Mam nadzieję, że nie my ślisz się zaciągnąć. Dudley powiedział: – A jakże, sir. Widzę przed sobą wielką przy szłość w wy wiadzie wojskowy m i mam wpły wowego przy jaciela, który załatwi mi przy dział. – Joe Kennedy ’ego? – Tak, sir. Mów-Mi-Jack zagwizdał. Połączenie osłabło. – Na tę chwilę nie ma mowy . To ostateczna decy zja, dopóki wojna nie przy bierze na sile lub nie osłabnie. I dopóki nie wy kombinujemy , jaka jest sy tuacja Departamentu Policji Los Angeles. – Tak jest, sir. Co w związku z ty m? – Co w związku z ty m? A co Nort ustalił w sprawie zabójstwa ty ch Watanabe? Na zewnątrz gruchnęły kolejne petardy . Dudley zasłonił dłonią wolne ucho. – Skłania się ku zabójstwu, sir. – Cóż, w takim razie spróbujemy zrobić coś z niczego, żeby pokazać, jacy jesteśmy bezstronni. Gadałem z burmistrzem Bowronem. Obawia się ostrego sprzeciwu, jeśli nasi chłopcy zaczną

obry wać cięgi za zatrzy manie ty ch wszy stkich rzekomo lojalny ch Japońców. Jesteś ze mną, muchacho34? – Tak jest, sir. Konsekwencje widać jak na dłoni. – Dobrze. Ży jemy w stuprocentowo japońskim świecie, dlatego chcę, aby ś to wy korzy stał, kiedy jeszcze świeci słońce. – Wschodzące słońce, szefie? Mów-Mi-Jack zarechotał. – To niezłe, Dud. Mam tu u siebie paru chłopaków. Powtórzę im. Na zwłoki posy pały się bomby . Nort spry skał denatów aerozolem. Krople opadły na martwą Ay ę Watanabe. – Niech pan to zrobi. – Nie gniewaj się, ale przekazałem nadzór nad śledztwem Billowi Parkerowi. To łebska policy jna bestia. Chcę, żeby sprawował delikatny nadzór nad tobą i twoimi ludźmi. Dudley zapalił papierosa. – Whiskey Bill jest pozbawiony delikatności, sir. To administracy jny truteń. Facet nie jest detekty wem. Jego jedy ny m celem jest pana wy dy mać i zostać komendantem. A jego pomy ślunek jest całkowicie podporządkowany osobistej karierze. Mów-Mi-Jack czknął. – Parker zostaje. Nie martw się. Nie będzie ci wchodzić w paradę. Zrobiłem go odpowiedzialny m za zaciemnienia i aresztowania i dałem mu robotę oficera łącznikowego z armią. Będzie zby t zmęczony , żeby utrudniać ci ży cie. – Tak jest, sir. Jestem pewny , że kapitan Parker i ja zawrzemy pakt o nieagresji. – Proszę, proszę. – Czy mógłby m zaproponować czwartego człowieka? Lee Blancharda. Jest ze mną od czasu, gdy dorwałem tego zdrajcę informatora. – Nie. On jeździ w patrolu. Formuję oddział cudzoziemców, żeby pomóc federalny m przy zatrzy maniach. Blanchard jest urodzony do tej roboty . Radosna muzy ka uległa nasileniu. Chinole zaczęli wy krzy kiwać jakieś niezrozumiałe słowa. Dudley wy jrzał przez okno. W powietrzu zaszumiały papierowe smoki. – Tak, sir. Mimo to proszę… – Dam ci Buzza Meeksa. To kawał chłopa, jest dobry , kiedy trzeba kogoś przy cisnąć. Na linii rozległ się szum. Zatrzeszczało i połączenie zostało przerwane. – Dlaczego Chinole tak się poróżnili z Japońcami? Przecież są podobni.

15.36

Miejscowi byli niespokojni. Dudley wy padł z kostnicy . By ł jedy ny m biały m w Chinatown. Fajerwerki, smoki, pogańska paplanina. Ludzie tongów bębniący na kotłach. Chłopaki z Hop Singu z czerwony mi apaszkami. Ci z Czterech Rodzin mieli niebieskie. Wy bijali ry tm jak uczniowie tego perkusisty , Gene’a Krupy . Z uliczny ch latarń zwisały kukły generała Tojo. Chuligani z tongów rzucali w nie siekierami. W powietrzu unosiło się pierze z poduszek. Dudley ruszy ł do Chińskiej Pagody . Z radia huczało WOJNA! Pomocnicy kelnera rozkładali japońskie flagi jak maty podłogowe. Radni miejscy wznosili radosne okrzy ki. Thad Brown siorbał zupę wonton. Zobaczy ł Dudley a i pomachał mu. Dudley mrugnął i zszedł do piwnicy . Wuj Ace zmienił wy strój gabinetu. Oprawił w ramki i powiesił na ścianach nowe zdjęcia. Zdjęcie FDR sąsiadowało z fotografią białego aktora grającego Charliego Chana. – To wielki dzień, Dudster. Chińczy cy i rasa kaukaska zamieszkująca Stany Zjednoczone sprzy mierzą się, żeby zgładzić japońską bestię. Dudley wy konał pokłon. – Tak, ale nie możemy stracić z oczu naszy ch niemieckich Kameraden. Stoją na pierwszej linii naszej obrony przed czerwony mi i Ży dami. Ace odpowiedział pokłonem. – Mój irlandzki brat by ć zmęczony . Mogę zaproponować odświeżająca herbatka? Dudley się uśmiechnął i przy sunął krzesło. Ace nastawił czajnik, przy gotował proszek i kubki. Aaaaach – benzedry na i ma huang35. Aromat go pobudził. Ace napełnił dwa kubki. Dudley wy pił ły czek i od razu my ślał nieco jaśniej. – Pomy ślałem, że… – powiedział Ace. – Słucham, mój żółty bracie? – Ten głupi atak na Pearl Harbor stwarza okazję do złupienia japońskiej bestii. Możemy ukry wać zbiegły ch członków piątej kolumny u nas, w Chinatown, pobierając w zamian wy śrubowane opłaty . Możemy wy korzy stać właściwe białemu człowiekowi przesądy wobec żółty ch i czerpać zy ski z niemożności odróżnienia cech orientalnej fizjonomii. Biali ludzie nie umieją nas odróżnić. Dostrzegam w tej ułomności okazję do zarobku. Dudley pociągnął ły k herbaty . – Jesteś bardzo przebiegły i dalekowzroczny w ty m pamiętny m dniu. Ośmielę się rzec, że jestem ci winien przy sługę. Ace wy pił ły k herbaty .

– Chłopak z Czterech Rodzin znowu brzy dko potraktował moją siostrzenicę. Mam nadzieję, że moja zemsta nie doprowadzi do wy buchu wojny . Całkowicie wróciła jasność umy słu. Obwody w głowie Dud​ley a zaiskrzy ły ponownie. – Zabiję drania, a później ogłosimy rozejm. Jim Davis będzie moim tłumaczem. Ace wskazał niedopasowany panel w ścianie. Wy glądał na świeżo powleczony werniksem. Do panelu przy mocowano przekrzy wioną flagę żółtków. – Chciałby m coś ci pokazać. Mam nowe pomy sły w związku z robotą, którą wy konałem. Proszę, pozwól za mną. Dudley wstał. Ace przesunął panel. Mroczny otwór prowadził w dół, pod ziemię. Schody , poręcz, światła nad głową. Ace skłonił się i dał znak „ty pierwszy ”. Zeszli dziewięć metrów w dół. Stopnie by ły pokry te czerwony m dy wanem. Ich stopy stanęły na dłuuugim kory tarzu. Żarówki zwisały z sufitu, oświetlając drogę. Dudley usły szał szum generatora. Labiry nt by ł ogrzewany i klimaty zowany . Po obu stronach kory tarza ciągnęły się pokoje. We wszy stkich paliło się światło. Wy glądały okazale. W pokojach stały fotele i kanapy . Wszy stkie miały w pełni wy posażoną kuchnię, stoliki do gry w karty i barki ze zlewem oraz bieżącą wodą. Dudley zauważy ł łóżka i judasze, jak w burdelu. Sekretne ścianki działowe. Ukry te stanowiska kamery . Kamery filmowe wy celowane w lustra weneckie. Trzy dzieści pokojów. Wojenny szy k. Skośnooki Statler Hilton. Mekka hazardu i dekoracje do filmów eroty czny ch. Z zawsze gorący m czop sui. Do tego pod ręką by ła palarnia opium. Ace ukłonił się Dudley owi. Dudley odkłonił się Ace’owi. Poczuł uderzenie herbaty w ty le głowy . – Właśnie ukończy łem budowę. Początkowo planowałem zrobić tu kurort dla panów. Teraz skłaniam się ku luksusowej kry jówce dla ty ch zwierzaków, Japońców, uciekający ch przed więzieniem. Ostatniej nocy urządziłem tutaj party jkę fan-tana. Opłaciło się. Jesteśmy w stanie wojny , co oznacza, że bogaci faceci będą potrzebować rozry wki. Czy widzisz, jak by walcy salonów i gwiazdy filmowe przy chodzą tu, aby przeby wać w towarzy stwie ty ch zwierzaków, Japońców i innej hołoty ? Dudley zachichotał. – Tak, mój żółty bracie. Widzę. – Twój przy jaciel, Harry Cohn, przegrał u mnie dziewiętnaście ty sięcy dolarów. Jeśli ty le tu stracił i jest winien mnie, ile wisi twojemu przy jacielowi, Siegelowi? Dudley mrugnął. – Fakty cznie. Taką przegraną można wy korzy stać, prawda? Ace zaczął mamrotać. Wzmocniona herbatka spowodowała, że wy glądał, jakby miał zeza.

Zaczy nał mówić pidżin english i bełkotał jak Kaczor Donald. Aaaaaach, tak – Japońcy. Aresztowania wśród Japońców, Japońcy w kajdanach, Japońcy ulokowani w luksusowy ch celach. I martwi Japońcy w kostnicy . Hideo Ashida – ten niezwy kle by stry Japoniec.

17 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

16.11 Ashida zajechał przed dom. Ray Pinker trzy mał w ręku strzelbę. Chodnik by ł zagrodzony policy jną taśmą. Gliniarze ze służby patrolowej trzy mali gapiów na odległość. W przednią szy bę uderzy ł pomidor. Ashida włączy ł wy cieraczki i odgarnął czerwoną miazgę. Ktoś w tłumie krzy knął: „Zabić Japońców!”. Pomidor wy lądował na dachu. Ashida i Pinker chwy cili walizeczki ze sprzętem kry minalisty czny m i zanurkowali pod taśmą. Werandę pokry wał sok pomidorowy . Gliniarze obiboki i ich maskotka mitręży li czas. Mike Breuning, Dick Carlisle, Buzz Meeks i Jack Webb. Wy szli, żeby złapać oddech. Rozsiedli się, każdy z piątą szklaneczką old crow w dłoni. Uścisnęli rękę Pinkerowi. Breuning i Carlisle spojrzeli na Ashidę z bły skiem w oku. Meeks mruknął do niego porozumiewawczo. – Czemu drży sz, Hideo? – powiedział Jack. – Rodacy wpakowali cię w niezłe gówno. Ashida chwy cił Jacka za szy ję. Jack zarechotał, uwalniając się z uścisku. Meeks wskazał ulicę. Fakty cznie – niezłe gówno. Zgraja przed domem składała się wy łącznie z miejscowy ch kmiotów. Durnie taszczy li skrzy nki pomidorów, palili japońskie flagi. Mary narze i dziewczy ny z rezerwy mary narki tańczy li jitterbuga. Gramofon ry czał głosem Counta Basiego. Pomidor trafił w skrzy nkę na listy . Meeks powiedział: – Zaczy na mnie to wkurzać. – Nie możesz mieć do nich pretensji – rzucił Breuning. – Jasne, że może – wtrącił Jack. – Czy ci Watanabe coś zrobili oprócz tego, że umarli? Albo Hideo, pomijając, że pracuje w białej policji? – Nie jesteś policjantem, młody – rzucił Carlisle. – Nie zrozum nas źle. Breuning na to: – Zostaw chłopaka w spokoju. Dudster go lubi, a jest ty lko w połowie ży dkiem. Jack się wzdry gnął. Pomidor trafił w balustradę werandy . Miazga obry zgała płaszcz Meeksa. – No, brachu! Niecodziennie masz okazję do takiego przedstawienia. Meeks zaszarżował. Ruszy ł prosto na tłum. Rozerwał taśmę policy jną. Mundurowi się rozstąpili, robiąc mu miejsce. Wpadł w grupkę mary narzy , atakując od dołu.

Sięgnął po pałkę przy pasku i zaczął walić z bekhendu. Wbiegł w tłum pochy lony i bił nisko. Celował w twarze. Walił w nosy , uderzał w usta, młócił po łbach. Mary narze zamarli. Gapie stali i patrzy li. Ashida patrzy ł. Meeks by ł legendarny m pałkowy m. Jego pałka miała grube szwy i by ła pokry ta skórą nabitą ołowiem. Meeks nurkował nisko. Meeks chwy tał za karki i walił łeb o łeb. Ashida patrzy ł. Gapie drgnęli i zaczęli zwiewać. Pobici mary narze zasłaniali twarze i cofali się na chwiejny ch nogach. Jeden z mężczy zn wy pluł garść zębów. Drugi splunął krwią. Durnie skulili się i cofnęli. Meeks podniósł opakowanie po lodach i otarł pałkę. A gramofon ciągle grał. Zespół Erskine’a Hawkinsa zawodził Uproar Shout. Igła ześlizgnęła się po pły cie, Ashida wziął oddech. Jack poczęstował kolegów papierosami. Butelka zatoczy ła koło. Meeks wszedł na werandę. Chwy cił butelkę, opróżnił i odrzucił. Breuning zaczął pomstować. Meeks wy mierzy ł mu kopniaka. Ashida wszedł do domu. W środku nadal zalaty wało wonią rozkładu. Pinker ruszy ł za nim. Wpisali się do książki i otworzy li walizeczki z przy rządami. Musi tu być coś więcej. Po prostu musi. Pinker zrobił „uff!”. – Jak sobie z ty m radzisz? Ten dzieciak Webb miał rację. Przecież nic nie zrobiłeś. – Martwię się o matkę – odparł Ashida. – Jest teraz na skrzy żowaniu Drugiej i San Pedro. FBI i ludzie szery fa tam jadą. Mój brat przeby wa na farmie w dolinie. Chwilowo jest bezpieczny . Pinker klepnął go w ramię. – Zapomniałem ci powiedzieć, że Bill Parker wezwał mnie do siebie. Będzie nadzorować tę sprawę z ramienia Horralla. Powiedział, że chce, aby ś brał udział w dochodzeniu. A teraz najbardziej zaskakująca wiadomość. Dał twojej matce ochronę, federalnego nazwiskiem Littell. Parker powiedział, że gość nie ży wi urazy do Japończy ków. Od razu skumał się z twoją matką. Z miejsca zaczęli grać w pinochle36. Ashida się uśmiechnął. – Whiskey Bill. Pinker się uśmiechnął. – Ten facet to nie moja bajka, ale szuka gości, dzięki który m będzie mieć wy niki. – W tej sprawie go rozumiem. – No tak, w tej sprawie. Wy ciągnęli aparaty i żarówki bły skowe. Rozdzielili się i rozeszli po parterze. Ashida wy pstry kał dziewięć rolek filmu. Obfotografował kuchnię i ty lną werandę. Zrobił zdjęcia sznurowi do bielizny i suszącej się garderobie. Po co prać ubranie w dniu planowanego samobójstwa?

Pinker robił zdjęcia w salonie i w holu na dole. Ashida pobrał włókna. Wy ciągnęli sprzęt do pobierania odcisków palców i karty z odciskami członków rodziny Watanabe. Pokry li proszkiem chwy tane i doty kane powierzchnie. Brudna robota. Plecy mebli, parapety , półki. Same plamy i smugi. Żadny ch fragmentów ani pełny ch odcisków mający ch wartość dowodową. Ashida poczuł, że kręci mu się w głowie. Jakby by ł na nogach od dnia stworzenia. Zakosił dowody z drogerii. Widział się z Bu​c ky m, a później ta robota. Ojczy zna jego przodków rozpoczęła wojnę. Jego świat się zawalił. Jack Horrall pospiesznie montował „grupę cudzoziemców”. By ł świadkiem pierwszego przeglądu oddziału na komendzie głównej. Oddział cudzoziemców przy pominał bandę zbirów. Same zakapiory . Tłumiciele strajków. Zwolennicy America First37, dawni członkowie Klanu. Przy nich Lee Blanchard i Elmer Jackson przy pominali kocięta. Mów-Mi-Jack tworzy ł zespół „dopaść Japońców”. Raport Munsona stał się nieaktualny . By ło o nim głośno w japońskich gazetach z ostatniego miesiąca. FDR wy słał Curtisa Munsona na wy brzeże. Curtis odwiedził japońskie enklawy i opisał to, co widział. Nazwał Nisei „żałośnie lojalny mi Amery kanami”. Urodzeni w Japonii Issei by li „oddani Amery ce, pod warunkiem że uciekli z ojczy zny ”. Z kolei wy kształceni w Japonii Kibei okazy wali „przerażenie szerzeniem się faszy zmu w kraju”. Ashida przesunął pędzelkiem po powierzchni. Ashida znalazł dwa pełne odciski. Porównał je z kartami odcisków i oznaczy ł jako należące do Ay i Watanabe. Sprawdził parapet okna w salonie. Znalazł pełny odcisk i przejrzał karty . Żadny ch pasujący ch wzorów wirowy ch i spiral. Krzy knął, żeby zawiadomić o swoim odkry ciu. – Panie Pinker, mam jeden! Pinker podszedł i rzucił okiem na parapet. Odcisk palca wskazującego prawej ręki dorosłego mężczy zny . Wy magał pełnego pobrania. – Dudley i Lee Blanchard uży wali chusteczek w domu, ale nie jestem pewny Breuninga, Carlisle’a, Meeksa i twojego kumpla, Jacka. – Powinniśmy wy eliminować ich odciski. Oszczędzimy sobie dodatkowej roboty . Pinker skinął głową i wy niósł walizeczkę na zewnątrz. Ashida poszedł za nim i cały czas stał przy drzwiach. Pinker położy ł karty do odcisków na balustradzie i pobrał odciski chłopaków. Na Czterdziestej Piątej zapanowała cisza. Weranda śmierdziała resztkami po pomidorach. Pinker pobrał odciski Carlisle’a. – Teraz będziemy mieć na karku pieprzonego Billa Parkera – powiedział Breuning. – To bolszewik. Elmer Jackson zadzwonił do mnie kilka godzin temu. Pinker kazał jakiejś babce

przepisy wać rozmowy telefoniczne nagrane na dy ktografie w biurze. Meeks podał Carlisle’owi jednorazową chusteczkę. Carlisle wy tarł dłonie. Meeks powiedział: – Elmer powie o wszy stkim Jackowi Horrallowi. Breuning powiedział: – Zrobił to, ale znasz Jacka. Jack pomy śli, że zdoła wy korzy stać to, co Parker sobie zaplanował. Pinker pobrał odciski Breuningowi. Carlisle powiedział: – Pinker powinien się strzec. Dud mi to powiedział. Breuning otarł łapska o spodnie. – Pearl Harbor rzuci nowe światło na wszy stko. – Taak, żółte – rzucił Meeks. Carlisle uśmiechnął się znacząco. – Czemu według ciebie zajmujemy się tą gównianą sprawą? My ślisz, że nie ma w ty m polity ki? Ashida wrócił do środka. Spry skał nieznany odcisk ninhy dry ną i pobrał czy stą taśmą. Pinker wrócił z nowy mi kartami odcis​ków palców. Ashida obejrzał je pod lupą. Żaden nie pasował. Zatem mieli jeden nieznany odcisk palca. Rozdzielili się ponownie. Pinker pokry ł proszkiem półki w szafie. Ashida zrobił to samo z szafkami w kuchni i ujrzał pory sowane, pokry te tłuszczem smugi. Zauważy ł dwie zmiotki pod dolną szufladą. Oświetlił podłogę latarką. Dostrzegł kawałki szkła – kupkę odłamków. Podniósł ją, zebrał i zbadał. Spostrzegł oleisty bły sk na szkle i powąchał. Pachniał jak ry bi olej. Dostrzegł czerwone kropki na okruchach szkła – by ć może zaschłej krwi. Włoży ł szkło do koperty i opatrzy ł napisem: „Watanabe/Highland Park/17.21, 7/12/41”. W kuchni unosiła się zastała woń chińskich krokietów. Od chińskiego żarcia przewracało mu się w żołądku. Wszedł na górę i zajrzał do pokojów Nancy i Johnny ’ego. Dudley powiedział Ra​y owi Pinkerowi, że uznał pokoje za „interesujące”. Ashida rzucił na nie okiem. Wpadł na pewien pomy sł. Nancy zamknęła na kłódkę drzwi łączące jej sy pialnię z pokojem Johnny ’ego. Johnny zbierał świerszczy ki i komiksy o nazistach. Johnny miał watowane ochraniacze na genitalia. W środku ochraniaczy by ła japońska flaga i bielizna Nancy . Ashida pochy lił się nad nimi. Zapach go pobudził. Zadrżał. Odłoży ł ochraniacze do szuflady . Przeszedł do pokoju Ry oshiego i Ay i. Zauważy ł na komodzie broszurę siejącą nienawiść. Włoży ł ją do torby na dowody i opatrzy ł napisem: „Watanabe/Highland Park/17.34, 7/12/41”. Tam – kartka na ścianie.

Ashida przy jrzał się literom i sposobowi ich rozmieszczenia na stronie. Pinker wszedł do środka. Ashida przetłumaczy ł: – „Nadciągająca apokalipsa nie jest naszy m dziełem. By liśmy porządny mi oby watelami, nie wiedzieliśmy , że się zbliża”. – To post hoc, ergo propter hoc38 w czy stej postaci. Czterech martwy ch Japończy ków na dzień przed inwazją Japonii na tery torium Stanów Zjednoczony ch. Czy do tego nawiązuje ten list? Ashida pokręcił głową. – Słowo „apokalipsa” może oznaczać zbiorowe samobójstwo lub nieunikniony światowy konflikt, nie musi oznaczać uprzedniej wiedzy o ataku, który nastąpił dziś rano. „Apokalipsą” mogą by ć konsekwencje dla poszczególny ch domowników lub rodziny jako całości. List jest niejasny . Pinker powiedział: – Właśnie. Prawdziwe py tanie brzmi, czy wiadomość napisano pod przy musem, bo w razie wy muszonej zgody mamy zabójstwo. – Właśnie. Znaki są chwiejne. To męskie pismo. Pan Watanabe odczuwałby stres, gdy by planował popełnienie seppuku. Ale znaki są niezwy kle chwiejne, nawet według podręcznikowy ch standardów pisma samobójców. – To odpowiednik śladów wahania pozostawiony ch przez samurajski miecz, kiedy rozcinali własne brzuchy . Ashida przy jrzał się papierowi. By ł gruby , zawierający tkaninę. Nałoży ł proszek za pomocą pędzelka. Przeczy tał ponownie i cofnął się, żeby mieć więcej światła. Plamy i smugi. Jeden odcisk palca, częściowo zamazany . Bardzo niewy raźny , częściowy ślad – półokrągły odcisk gładkiego palca rękawiczki. Pinker wskazał na niego. – Tutaj. Ślad rękawiczki wskazuje, że ktoś kierował ręką piszącego. To dowód zastosowania przy musu. Wprost na kartce. Ashida dostrzegł notatnik leżący na komodzie. Podszedł i przy jrzał się pierwszej stronie. Lista zakupów. Znaki przy pominały te z kartki na ścianie. Pismo dorosłego mężczy zny . Nie by ło żadny ch wahań sugerujący ch przy mus. Pinker podszedł do Ashidy . – Są identy czne. To musi by ć pismo Ry oshiego. Podeszli do kartki na ścianie. Do pokoju wpadł podmuch wiatru. Rozwiał trochę proszku dakty loskopijnego. – Przy puśćmy , że pisał pod przy musem. Gdy by tak by ło i zabójca nie by ł Japończy kiem, ry zy kowałby , że Watanabe napisze kartkę do policji, której on nie będzie mógł przeczy tać. Pinker się uśmiechnął.

– Wiem, co chcesz powiedzieć, ale musisz zrobić to głośno. – Pomy ślałby m, że zabójca jest Japończy kiem. Pinker wy konał uroczy sty pokłon. Ashida uśmiechnął się w odpowiedzi. Z zewnątrz ponownie doleciały dźwięki fonografu. Ojciec Cou​ghlin wy głaszał nienawistną ty radę przy dźwiękach dud. Pinker przewrócił oczami i zszedł na dół. Ashida wy szedł na kory tarz. Wykonaj podręcznikowe ćwiczenie. Pozwól, żeby twoje myśli się rozproszyły, a następnie zebrały ponownie. Niech twoje oczy powędrują swobodnie i zobaczą. Stań tam. To buddyjska praktyka z 2000 roku p.n.e. Twoi plugawi rodacy ignorują dawne tradycje. Jesteś jednym z nich. Przyszedłeś na świat w kaście samurajów, zostałeś wykuty przez reformację. Uformowały cię japońskie obyczaje, a kształcili luterańscy fanatycy. Twój umysł jest jednocześnie ścisły i spuszczony z postronka. Pozwól, żeby ten upiorny dom przemówił do ciebie. Ashida stał nieruchomo. My ślał o dzisiejszej walce Bucky ’ego. Widział przy jaciela pod pry sznicem w szkole w Belmont. Jego stare urządzenie uruchamiane za pomocą ukry tego mechanizmu wy konało potajemnie zdjęcia Bucky ’ego nago. Nowa maszy na zrobiła zdjęcia przy zbiegu Szóstej i Spring Street. Ten człowiek przed drogerią. Kiepska kopia Bucky ’ego. Przy stojny , ale pozbawiony wdzięku i… Ashida mrugnął. Żarówka flesza bły snęła. Zauważy ł półkę w kory tarzu. Stały na niej nefry towe bibeloty . I mała buteleczka wsunięta za małą nefry tową świąty nię. Z notatką na wy strzępionej ety kietce. Ashida sięgnął po butelkę. Na ety kietce widniał napis „Środek przeciwbólowy zawierający morfinę”. Nie zauważy ł nazwy apteki. Drogeria Whalena, wczorajszy dzień. Napastnik zgarnął butelki z jednej półki. Butelki z morfiną uży waną jako środek przeciwbólowy . Dwa przestępstwa popełnione tego samego dnia. Zgromadzone dowody pasowały do siebie. Ashida sięgnął po walizeczkę z przy rządami do zbierania dowodów i posy pał butelkę proszkiem. Smugi oznaczały brak kolejny ch dowodów. Stał w kory tarzu. Słuchał chłopaków Dudley a paplający ch na dworze. Jego oczy lustrowały otoczenie. Ujrzał kłębki kurzu i robaka na ścianie. Ściany , sufit. Odpadająca farba, pajęczy ny , zaraz… Anomalia. Niekonsekwencja. Błąd wyzwalający stan najwyższego pogotowia. Drewniane listwy na suficie ułożono wzdłuż. Spójrz na równoległe łączenia. Łączenia zakłócają słoje drewna. Poprzeczne listwy , ledwie widoczne. Tworzące kwadrat o boku sześćdziesięciu centy metrów. Ashida podskoczy ł, celując rękami. Uderzy ł w środek kwadratu. Kwadrat podskoczy ł w górę na wewnętrzny ch zawiasach. Na podłogę opadły rozkładane schodki.

Metalowe schodki z gumowy mi podkładkami na stopy . Bezszelestne, dobrze naoliwione. Ashida wspiął się na górę. Lekkie szarpnięcie sprawiło, że schodki złoży ły się ponownie, a kwadratowy właz się zamknął. Klapę poruszało urządzenie połączone z cy lindrami wy pełniony mi powietrzem. Pokój. Mniejszy od stry chu. Większy od niskiego tunelu umożliwiającego dostęp do urządzeń i węzłów sanitarny ch. Ashida wy prostował się na całą wy sokość. Wy ciągnął małą latarkę i powiódł wokół snopem światła. Żadny ch okien. Ściany pokry te lakierowaną sklejką. Jeden stół, jedno krzesło. Na stole radio na fale krótkie i książka. Radio by ło podłączone do urządzenia nagry wającego. W pomieszczeniu panował chłód. Jego oddech zamieniał się w obłoki pary . Wieczór nie by ł szczególnie chłodny . Jego oddech nie powinien się skraplać. Pomieszczenie by ło dźwiękoszczelne. Pły ty izolacy jne więziły w środku chłodne powietrze. Włączy ł radio. Wskazówka urządzenia do strojenia zajaśniała zielono. Liczby na skali by ły pozbawione sensu. Nastawił głośniej – uważaj. Jakiś mężczy zna krzy knął po japońsku. Obraził Stany Zjednoczone. Powiedział, że to „kraj biały ch stonóg”. Sławił boskie zwy cięstwo cesarza odniesione dziś rano na Hawajach. Szpula z taśmą zaczęła się obracać. Ashida przy jrzał się sposobowi podłączenia. By ło wy rafinowane. Tak, na pewno – głosy w radiu uruchomiły magnetofon. Magnesy i sy gnały radiowe – świetna konstrukcja. Ashida nacisnął przy cisk ukry ty pod szpulami. Usły szał kolejny japoński głos. Podał czas i datę: 14.00, wczoraj. Chronologia zdarzeń: Watanabe zginęli półtorej godziny później. Mężczy zna ry knął. Propaganda wściekłego psa. Mówił jak rdzenny Japończy k. Ashida posługiwał się amery kańską hy bry dą tego języ ka. Frazy prześlizgiwały się obok niego. Przesłanie by ło jasne. Facet opisy wał przy gotowania do ataku. Ashida słuchał japońskiego. Gubił słowa, tłumacząc je na angielski na szpulach swojego umy słu. Zaczął się pocić pod ubraniem. Tętno gwałtownie wzrosło. Jego gorący oddech zamieniał się w chłodną parę. Mężczy zna szkalował Stany Zjednoczone. Amery ka by ła „skundlony m narodem, który zginie pod stopami cesarskiej Japonii”. Ciskane gromy przekształciły się w zwierzęce ry ki. Ashida wy łączy ł radio. Światełko w okienku przy gasło, zamieniając się w maleńki punkcik. Nacisnął przy ciski magnetofonu. Wstrzy mał oddech i wy recy tował: „Gloria Patria. Chwała Ojcu i Sy nowi…”. Zapomniał angielskich słów. Dokończy ł po japońsku. Bicie serca się uspokoiło. Oddech też. Ashida zajrzał do księgi. Trzy dzieści stron. Japońskie znaki. Daty sięgające trzy miesiące wstecz. Nie by ło wątpliwości

– to przepisane audy cje nadawane na falach krótkich. Przy gotowania do ataku. Monologi sławiące męski honor. Traktat na temat eroty czny ch uniesień towarzy szący ch śmierci kamikadze. Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, jak było na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków… Zapomniał reszty . Zatrzasnął księgę. Przesunął latarką po ścianach. Dostrzegł wgłębienia w ścienny m panelu i pchnął. Panel skrzy pnął i ukazała się szafka. Ashida rozłączy ł radio i magnetofon, a następnie włoży ł je do środka. Zwinął przewody elektry czne i położy ł razem z księgą na górze. Zamknął drzwi i oparł się o nie. Zsunął się na podłogę. Oparł głowę na kolanach i wziął sto głębokich oddechów. Pomieszczenie wirowało w ry tm jego wy dechów i w końcu powróciło do normy . Trzy mając latarkę w zębach, wy ciągnął notes i długopis. Zapisał streszczenie sprawy . By ła teraz jego sprawą. Nikt inny nie zobaczy ty ch notatek. „Watanabe figurują na liście FBI jako podejrzani o przy należność do piątej kolumny . (Kpt. William H. Parker powiedział o ty m R. Pinkerowi)”. „W domu ukry to odbiornik radiowy na fale krótkie / wiedzieli o planowany m ataku na Hawaje”. „Niemal identy czne dziury po kulach i fragmenty kuli w drogerii Whalena i domu rodziny Watanabe”. „Niemieckie i japońskie pieniądze u Ry oshiego Watanabe”. „W drogerii skradziono środki przeciwbólowe zawierające morfinę / butelka z morfiną porzucona w domu”. „Deutsches Haus: miejsce spotkań sy mpaty ków faszy zmu. Wiemy o nielegalnej sprzedaży lugerów, która się tam odby wa”. Usły szał kogoś na zewnątrz. Dźwięk przeniknął przez dźwiękoszczelną powłokę. Gramofon na ulicy . Stłumione instrumenty dęte blaszane, niskie dźwięki instrumentów dęty ch drewniany ch. Wolne tempo. Perfidia. Ashida wstał. Ogarnął go spokój shinto. Otworzy ł ukry tą klapę i opuścił schodki. Zachował wszy stko dla siebie. Zszedł po stopniach i pchnął, żeby się złoży ły . Klapa się zamknęła. Dźwięki Perfidii przy cichły . Usły szał śmiech Jacka Webba dobiegający z werandy . Zszedł na dół. Ray Pinker go dorwał. – Znalazłeś coś? – Nie.

– Jestem głodny . Nie proponuję Kwana, bo to miejsce ciągle pachnie mi śniadaniem. Ashida się uśmiechnął. – Czy Dudley poprowadzi śledztwo tak, jak będą chcieli Horrall i Bowron? Pinker pokry ł proszkiem swój pędzel do zbierania odcisków. – Jasne, a pobożny Bill Parker pójdzie w tango i będzie moczy ł kutasa gdzie popadnie.

18 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | NIEDZIELA, 7 GRUDNIA 1941 ROKU

19.13 Wojenna gorączka. Pierwsze walki przeszły bez większego echa. Hy mn narodowy zebrał więcej braw niż wszy stkie trzy razem wzięte. Nad ringiem łopotała ogromna flaga przy mocowana do dźwigara. W hali Oly mpic huczało. Nikt nie rozmawiał o boksie. Wszy scy rozmawiali o wojnie. Szczerze mówiąc, prowadzenie rozmów by ło niemożliwe z powodu hałasu. Mimo to ludzie mówili do inny ch, a przy najmniej w ich stronę. Przy szliśmy tutaj, żeby by ć z inny mi i upamiętnić tę szczególną chwilę. By liśmy Amery kanami z miasta. By liśmy podekscy towani, oburzeni i dumni. Siedziałam ze Scotty m cztery rzędy od ringu. Nie interesowali nas meksy kańscy bokserzy wagi koguciej. Przy sunęliśmy głowy i szeptaliśmy . Ujęłam ramię Scotty ’ego, a on położy ł dłoń na moim kolanie. Spędziliśmy dzień na schodach Budy nku Federalnego i w kawiarni za rogiem. Wy mienialiśmy się anegdotami i pomogliśmy młodemu Japończy kowi, który chciał się zaciągnąć. Scotty złoży ł papiery do piechoty morskiej. Przed oczami mignął mi kapitan William H. Parker. Odmachnęłam mu wy niośle. Jego obecność stała się przy kra. Elmer Jackson go oskarży ł. Z drugiej strony pojawiły się niepokojące py tania. Py tania, które zakłóciły wczesny epizod wojny w sposób trudny do określenia. Czy Elmer doniesie komendantowi Horrallowi o moich nowy ch sekretarskich obowiązkach związany ch z przepisy waniem podsłuchany ch rozmów? Co właściwie Parker o mnie wiedział? Czy Parker doniesie, że to Lee zamordował Abe Relesa? Czy w ogóle wiedział o ostatnich pomówieniach w związku z podsłuchany mi telefonami? Czy Parker zary zy kuje konfrontację z Dudley em Smithem? I czego ten Parker właściwie ode mnie chce? Scotty ścisnął moje kolano i wsunął rękę pod rąbek sukienki. Ścisnęłam jego ramię i zachichotałam. Coś powiedział, ale go nie usły szałam. Odrzekłam coś, ale nie zdołałam usły szeć własnego głosu. Scotty pachniał jak mój dy m i jego własna cy try nowa woda kolońska. Chciałam go do siebie przy ciągnąć jak Bucky ’ego. Wstrzy małam oddech, czekając na główne wy darzenie wieczoru i wejście Bucky ’ego na ring. Scotty poży czy ł wóz ojca, żeby dotrzeć do punktu rekrutacy jnego, i zaparkował go na Bunker

Hill. Wróciliśmy po nasze samochody i pojechaliśmy w kolumnie do Oly mpic. Po drodze minęliśmy komendę główną. Nowo utworzony oddział cudzoziemców właśnie wy sy py wał się na zewnątrz. Dostrzegłam Elmera i Lee wśród gliniarzy uzbrojony ch w strzelby . Patrzy liśmy , jak idą na wschód, w kierunku Little Toky o. Na parking zajechał samochód. Dwaj gliniarze wy wlekli z niego trzech japońskich chłopców i wepchnęli do drzwi aresztu. Z megafonów huczał marsz Sousy , zniekształcając wszy stkie podniesione głosy . Usły szałam poruszenie i obejrzałam się za siebie. Bob Hope wprowadził na ring kilkunastu mary narzy . Wszy scy wstaliśmy i zaczęliśmy skandować. Muzy ka ucichła lub połączy ła się z radosny mi okrzy kami – nie potrafię powiedzieć, jak by ło. Bob Hope chwy cił mikrofon nad ringiem i opowiedział kilka dowcipów. Nikt go nie sły szał. Nie chcieliśmy go sły szeć. Nie mogliśmy przestać wiwatować i przeży wać chwili. W końcu Hope zrezy gnował i pomachał tłumowi. Nasze wiwaty przerodziły się w tupanie nogami i gwizdy . Hope wy puścił mary narzy i zaprowadził ich na górę, na miejsca z ty łu widowni. Gliniarze wy wołali go do holu. Jego wy stęp nie trwał nawet trzech minut. Wszy scy usiedliśmy . Trzy małam rękę Scotty ’ego leżącą na moim kolanie. Ujrzałam przy stojnego Japończy ka, który wszedł na widownię i ruszy ł w kierunku drugiego rzędu. By ł ubrany w kurtkę ogólniaka Belmont High. Ściągnął na siebie zaciekawione i wrogie spojrzenia. Ludzie spoglądali w jego stronę, szeptali, gapili się. Ludzie mruczeli: „Japoniec”, i gwizdali. Mikrofon ponownie zjechał z dźwigara. Na ring wszedł prezenter. Ry k witający nadejście głównego wy darzenia zagłuszy ł kolejne inwekty wy . Japończy k usiadł na swoim miejscu. Przez krzy ki i nasilające się brawa nie sły szałam prezentacji zawodników. Znałam staty sty ki z pamięci. Dziesięć walk w wadze półciężkiej. Wardell „Junior” Wilkins, „Sensacja w kolorze sepii”! Dwadzieścia dwie wy grane walki, cztery zremisowane i szesnaście przegrany ch. A teraz niepokonany „Cwany ” Bucky Bleichert z Glassel Park. Trzy dzieści pięć wy grany ch walk, żadnej przegranej. Ścisnęłam dłoń Scotty ’ego. Spletliśmy nasze palce. Ty czkowaty Murzy n wy biegł z szatni, schy lił się pod taśmami i wskoczy ł na ring. Powitało go buczenie. Dopingowali go ty lko nieliczni czarni siedzący w części przeznaczonej dla kolorowej publiczności. Na ring wskoczy ł główny arbiter i sekundanci. Młody Japończy k odwrócił głowę i powiódł wzrokiem wzdłuż rzędu. Nasze oczy spotkały się na chwilę. Spojrzał gdzieś dalej. Odwróciłam głowę i podąży łam za jego spojrzeniem. Bucky wy padł z szatni i zatańczy ł na palcach. Miał na sobie czarno-zielony płaszcz Belmont. Wy szczerzy ł zęby i uniósł rękawicę, pozdrawiając nieży jącą matkę, która przeby wała w niebie. Wstrzy małam oddech, jak zawsze. Bucky przeszedł obok naszego rzędu. Zatrzy mał się na chwilę przy drugim rzędzie i wy ciągnął

rękę. Japończy k uderzy ł w rękawicę, a Bucky uśmiechnął się do niego. Oczy tamtego zrobiły się wilgotne ze wzruszenia. Niektórzy to dostrzegli i zabuczeli. Bucky się pochy lił, przeszedł pod dolną liną i pokazał zęby tłumowi. Bałam się o niego i jak zawsze go pragnęłam. Zawsze czułam te moty lki w brzuchu. Sekundant podał mu ochraniacz na zęby i zdjął płaszcz. Mój słodki luterański chłopak z ży dowską gwiazdą na spodenkach. Sędzia przekazał zawodnikom ostatnie instrukcje. Bucky i „Sensacja w kolorze sepii” dotknęli się rękawicami. Spojrzałam w górę, w kierunku Grety Heilbrunner Bleichert, mimo swojej pogardy dla tej całej paplaniny o niebie. Rozległ się gong. Bucky zatoczy ł koło, Wilkins zaatakował. Bucky by ł dobry ch dziesięć centy metrów wy ższy . Uderzy ł szy bkim prawy m prosty m w bliznę nad oczami Wilkinsa i trzy mał się poza zasięgiem jego ciosu. Ścisnęłam dłoń Scotty ’ego. Uścisk oznaczał: Teraz się uspokój. Bucky posuwał się od zewnątrz do środka ringu. Próbował wy czuć „tempo przeciwnika”, aby odpowiednio się przedstawić podczas „randki w ciemno”. „Oceniał” Juniora Wilkinsa, który miał „słabszą prawą”. Lee Blanchard nauczy ł mnie strategii walki i bokserskiego języ ka. Wilkins wy prowadził sierpowego. Bucky zrobił unik i odpowiedział lewy m sierpowy m. Kolana Wilkinsa się ugięły . Bucky trafił go podwójny m prosty m. Blizna na prawy m łuku brwiowy m Wilkinsa się otworzy ła i na policzek spły nęła strużka krwi. Gong. Wilkins już chwiał się na nogach. Bucky ruszy ł taneczny krokiem do narożnika i pomachał Japończy kowi. Scotty powiedział: – Czarnuch ledwie stoi. Ścisnęłam moją zdrętwiałą dłoń. Rozplotłam nasze palce i przy łoży łam dłoń Scotty ’ego do policzka. Scotty posłał mi swój niesamowity dziecięcy uśmiech. Rozległ się gong. Odwróciłam się do ringu. Ten Japończy k mnie rozpraszał. Obserwował Bucky ’ego i naśladował jego ciosy . Wy kony wali niemal równoczesne ruchy . Wilkins wy szedł na deski z łukiem brwiowy m pokry ty m maścią zwiększającą krzepliwość krwi. Bucky posy łał w niego jeden prosty za drugim. Zrozumiałam jego zamiar. Znałam to spojrzenie. Obawę zastąpiła pewność. Rana Wilkinsa się otworzy ła i pociekła krew. Wilkins podrapał się ręką i mrugnął w najbardziej nieodpowiednim momencie. Bucky zadał podstępny prawy , płaski cios, który dotarł do celu. Wilkins runął na deski. Uderzy ł głową o płótno i wy pluł ochraniacz. Sędzia machnął na znak, że walka jest skończona, i uniósł rękę Bucky ’ego. Bucky pomachał Japończy kowi. Tłum wstał i zgotował mu owację. Wilkins przekręcił się i dźwignął na nogi. Bucky go objął. Reporterzy i fotografowie zanurkowali pod taśmami i zasłonili mi widok. Moje

nogi by ły słabe. Próbowałam wstać, ale opadłam na krzesło. Scotty pomógł mi się podnieść. Wspólnie wy konaliśmy krótki marsz w kierunku parkingu. Scotty otoczy ł mnie ramieniem. Patrzy łam na ludzi, którzy go obserwowali. Zauważy łam, że przy stają. Kobiety by ły ciekawe. Dorośli, przy stojni mężczy źni odnosili się nieufnie do dwudziestojednoletniego dzieciaka. Odwróciłam się i posłałam ukradkowy pocałunek Bucky ’emu. Ten Japończy k odwrócił moją uwagę. Ty lko on został na swoim miejscu.

20.43 Scotty odprowadził mnie do samochodu. Ruszy łam Osiemnastą i Grand Street, przed tłumem, który przy szedł na walkę. Scotty jechał tuż za mną. Skręciliśmy w Washington Street na zachód, a później na północ w La Cienega. Lee by ł pewnie razem z oddziałem cudzoziemców lub w Chińskiej Pagodzie Kwana. Nie dostrzeg​łam jego wozu na naszy m podjeździe. Scotty jechał tuż za mną i robił dziecinne wy głupy z reflektorami. By ło to coś na kształt alfabetu Morse’a: krótkie światła i długie, włączone i zgaszone. Obserwowałam je w lusterku wsteczny m, próbując dostrzec w ty ch znakach jakiś sens. Pewnie próbował powiedzieć: „Kocham cię”. Skręciłam na zachód, w Strip, a później na południe, w Wetherly . Auto Lee zniknęło. Zaparkowałam na podjeździe i zostawiłam miejsce dla Scotty ’ego. Pomy ślałam o Bucky m i nowy m szkicu, który zrobię z pamięci. Wy siedliśmy z samochodów. Scotty poślizgnął się na wilgotny m chodniku i wpadł na mnie. Podtrzy małam go. Położy ł ręce na moich ramionach. – Cholera, Kay . Dlaczego jesteś dla mnie taka miła? – Nie chcę, żeby ten dzień się skończy ł. I nie chcę, żeby śmy wy grali tę wojnę, dopóki nie dowiem się kilku rzeczy . Scotty dotknął moich włosów. – Chcę wy grać tę wojnę w pojedy nkę. Odetchnę, kiedy powiesz, że to w porządku. – Co chciałeś mi przekazać światłami? – Bzdety , jakie mówi się na randce po zakończeniu szkoły . Chciałem to powiedzieć, zanim trafię do obozu dla rekrutów, a ty wrócisz do swojego poprzedniego ży cia. Dotknęłam jego policzka. – Jeszcze nie odchodź, proszę. – Czy tej nocy będę musiał stoczy ć walkę z Lee Blanchardem? Lee walczy ł w wadze ciężkiej, nie jestem pewny , czy się do niej zaliczam. – Szaaa. Głupi, szczeniacki pomy sł.

– Mam ich całe mnóstwo. – Jest wojna. Masz do tego prawo. Pocałowaliśmy się. Pomy ślałam o Bucku, kiedy weszliśmy do środka.

21.21 Weszliśmy niezgrabnie na górę, mijając pogrążone w półmroku kory tarze. W mojej sy pialni panował mrok. Cienie skry wały szkice Bucky ’ego Bleicherta. Runęliśmy na łóżko w ubraniu, nie przestając się całować. Powoli zaczęliśmy się rozbierać. Zdjęcia, kliknięcia migawki, odkry cia. Scotty zauważy ł blizny na moich nogach. Pocałował je, ale nie powiedział ani słowa. By ł za wy soki na moje łóżko. Reflektory przejeżdżający ch samochodów oświetliły szkice Bucky ’ego, wy wołując udawany jęk Scotty ’ego. Opowiedziałam mu o Sioux Falls, a on o meczach w ogólniaku Holly wood High i walkach, które oglądał. Pominęłam Bobby ’ego De Witta, laudanum i wy muszoną prosty tucję. Scotty powiedział, że czy tał o skoku przy Boulevard-Citizens. Pochwaliłam go, że nie wspomniał o ty m na początku. Nadeszła północ. Kochaliśmy się i rozmawialiśmy . Scotty by ł czuły i namiętny . Bardzo starał się mnie zadowolić i odniósł sukces. Słodki chłopak – dziękuję, że spędziłeś ze mną ten dzień. Pomy ślałam o Bucku. Scotty opowiedział mi o dziewczy nie, z którą pojechał do rodzinnego domu w Szkocji. Jego matka zmarła tam na toczeń. W 1938 roku. Miała zaledwie czterdzieści trzy lata. Zasnął wtulony w moje ciało. Leżałam nieruchomo, wy dmuchując w górę pierścienie dy mu niczy m aureole. Nadszedł świt. Promienie słońca oświetliły szkice Bucky ’ego i Scotty ’ego śpiącego obok mnie. Obudziliśmy się i zobaczy liśmy się nago. W milczeniu odnotowaliśmy to, czego nie dostrzegliśmy w ciemności. Ubraliśmy się i wy piliśmy kawę w kuchni. Odprowadziłam go do samochodu. Objęliśmy się i pocałowaliśmy na pożegnanie. Scotty odjechał, a ja patrzy łam, jak jego wóz znika na Sunset Boulevard. By ło zimno i pochmurnie. Spojrzałam na ulicę. Kapitan William H. Parker stał obok forda rocznik trzy dziesty dziewiąty .

8 grudnia 1941 roku

19 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 8 GRUDNIA 1941 ROKU

7.37 Ujrzała go i ruszy ła ku niemu. Miała potargane włosy . Szminkę rozmazaną pocałunkiem. Podeszła do niego. Zauważy ł jej wczorajsze ubranie, poczuł woń jej buduaru. – Dzień dobry , panno Lake. – Przeklęty podglądacz. Niech pan powie, czego ode mnie chce, albo wy nosi się do diabła. – Nie obchodzą mnie pani romanse. – Nieprawda, obchodzą. Obchodzą i kuszą, bo puka pan nocą do drzwi kobiety i wy wiera na nią presję. Bo czerpie pan z tego przy jemność. Bo wszy scy wiedzą, że ży je pan w małżeństwie pozbawiony m miłości. Że wy łazi pan ze skóry z nudów i tego oślizgłego, swędzącego czegoś, co kieruje takimi brutalami jak pan. Parker oparł się o samochód. Zakręciło mu się w głowie. – Nie powiem, że przy ganiał kocioł garnkowi. Nie zaprzeczę, mam skłonność do obserwowania i podglądania. Nie powiem, że pani amory mnie nie obchodzą. Zacisnęła pięści. – Niech pana szlag, kapitanie! Do diabła z panem, pan się ze mną bawi! – A może panią obserwuję? I dostrzegam coś, co chciałaby pani ukry ć? Pani wy chodzi ze skóry , bawi się idioty czny mi, naiwny mi pomy słami w błędny m przekonaniu, że jest by strzejsza, silniejsza i lepsza od inny ch ludzi na tej pieprzonej bożej ziemi. I ubolewa pani nad ty m, że nikt o ty m nie wie. Podeszła do niego. Otarli się ramionami. Jej ciało by ło gorące. – Powinien pan dodać „jeszcze”, kapitanie. Niech pan powie „jeszcze nikt o ty m nie wie”. Poznanie przy pomina dwukierunkową ulicę. Pan może pójść na wojnę, a ja nie. Pan może zamy kać przestępców, aby zaspokoić swoją żałosną potrzebę ładu, a ja nie. Pan może awansować na komendanta, na władcę swojego małego świata i przesuwać ludzi jak pionki z by le powodu niczy m surowy służbista, który m pan jest… ale cokolwiek pan robi, proszę nie lekceważy ć tego, że ja również pana obserwuję. Parker się cofnął. – Czy przekonałem panią, że Lee Blanchard jest bardziej upaprany , niż pani my ślała? – Tak, na pański wy paczony i pokrętny sposób. Tak jak pan zapewne przy puszczał, nagrania pozwoliły mi połączy ć pewne fakty . Prawdę mówiąc, nie jestem ty m zaskoczona, bo od jakiegoś czasu wiem, że Lee jest zdolny do wszy stkiego.

Bądź silna, Katherine. Potwierdź moje przeczucia na swój głupi, dziewczyński sposób. – Mam nadzieję, że nie zapozna pani Blancharda z ty m, co pani mogła wy dedukować z nagrań. Kay Lake cofnęła się o krok. – Mam nadzieję, że nie zapy ta pan, jakie wnioski wy ciągnęłam i czy w jakiś sposób ukarałam Lee. Parker skinął głową. – Zakładam, że rozmawiała pani o mnie ze swoimi przy jaciółmi, sierżantem Jacksonem i panną Allen. I opisała pani zadanie, które jej zleciłem. – Rozmawiałam. Chy ba powinnam dodać, że by li kompletnie zaskoczeni. Poza ty m szczerze wątpię, że to, co pan dla mnie zaplanował, ma związek z Brendą i Elmerem lub prosty tucją tolerowaną przez policję. Powiedziałaby m, że nie mają się czy m martwić. Czy mogę im powtórzy ć, żeby się nie martwili? Parker skinął głową. Zaczął padać słaby deszcz. Wiatr rozwiał włosy dziewczy ny . – Dużo pani wie i dużo widziała. Jestem zdumiony , że pani postępowanie nie pasuje do zdolności obserwacji, która panią cechuje. Ujawnia, że jest pani lekkomy ślny m dzieckiem, które nie dorasta do sy tuacji. Kay Lake się roześmiała. – Niezła obserwacja jak na człowieka, który chce mnie utopić. Parker spojrzał na zegarek. Lokal Bit O’Sweden znajdował się kawałek dalej, przy Sunset. Dudley miał się zjawić o 9.00. Deszcz się nasilił. Parker otworzy ł drzwi po stronie kierowcy . Kay Lake usiadła za kółkiem. Jego papierosy leżały na desce rozdzielczej. Poczęstowała się. Parker usiadł w fotelu pasażera. Strugi deszczu uderzy ły w przednią szy bę, zamazując ulicę. – Nie będę przepisy wać żadny ch rozmów. Nie sądzę, aby pan tego ode mnie chciał. Oboje wiemy , że powinniśmy trzy mać Brendę, Elmera i Lee z dala od tego, czy mkolwiek to jest. Parker wy trząsnął papierosa z pudełka. Kay Lake podsunęła mu swojego, żeby odpalił. – Hak nie by ł potrzebny , prawda? Jest pani tak łatwa, że zgodzi się na wszy stko, co jej zaproponuję? Kay Lake uchy liła lufcik. Jej włosy by ły mokre. Jasne pasemka lśniły kasztanowo. – Niech pan sprawdzi moje granice, kapitanie. Może będzie pan zaskoczony , że w ogóle istnieją. Parker się uśmiechnął. – Mogę teraz, panno Lake? – Teraz będzie okej.

– Chcę, żeby przeniknęła pani do komórki piątej kolumny działającej w Holly wood. Ci ludzie są wy wrotowcami i zasługują na to, by ich zniszczy ć. Zostali prześwietleni przez Komisję Stanu Kalifornia pod kątem działalności anty amery kańskiej. Obecnie rozsiewają anty amery kańską propagandę, a konkretnie, propagandę wrogą policji Los Angeles. Mówiąc ściśle, wy stępują przeciwko złemu traktowaniu i aresztowaniu niewinny ch oby wateli urodzony ch za granicą oraz urodzony ch w Stanach Japończy ków. Po wczorajszy m ataku stało się to jeszcze ważniejsze. Uważam, że powinniśmy się przy jrzeć Japońcom mieszkający m w Los Angeles. Wszy stko zostanie przeprowadzone zgodnie z prawem, przy puszczalnie dojdzie też do kilku zatrzy mań. Członkowie tej komórki to osoby pozbawione skrupułów, opętane przez ideologiczny obłęd. Obsmarują nasz kraj i nasze siły policy jne szerokimi pociągnięciami czerwonej farby . Będą trzy mać się linii partii komunisty cznej i realizować zamiary Rosji sowieckiej, kiedy alianci wy grają tę wojnę, co jest nieuchronne, a ofensy wa globalnego komunizmu stanie się główny m zagrożeniem dla naszego bezpieczeństwa wewnętrznego i bezpieczeństwa całego wolnego świata. – To szalone i aroganckie przedsięwzięcie. Uważam je za wątp​liwe, choć pan nie ma pewnie żadny ch wątpliwości. – Proszę mówić dalej. – Nie uwzględnił pan w swoim równaniu pandemiczny ch uprzedzeń rasowy ch. By łam ich świadkiem, dlatego zachęcam, żeby pan to zrobił. Parker wy rzucił swojego papierosa. Kay Lake wy rzuciła swojego. Ich kolana się zetknęły . Cholerny deszcz. Wnętrze samochodu zamieniło się w łaźnię parową. – Czy troska o naszy ch oby wateli japońskiego pochodzenia uniemożliwi pani przy jęcie tego zadania? – Nie. – Czy przekroczy łem którąś z pani granic? – Nie. Parker wskazał ty lną kanapę. – To raport policji Los Angeles, FBI i Stanowego Oddziału do spraw Działalności Wy wrotowej na temat Claire De Haven, Rey noldsa Loftisa, Chaza Mineara i kilku inny ch podrzędny ch mętów. Chcemy zgromadzić obciążające materiały na ich temat. Chcemy , żeby zostali skazani za działalność wy wrotową i/lub zdradę, a ich komórka została unicestwiona za pomocą środków przy musu. Pani zadaniem będzie ich usidlenie. Musi pani by ć kapusiem i donosicielem, kanalią i draniem. Jeśli te określenia pani nie obrażają, c’est la guerre39. Będzie pani naszy m informatorem. Będzie pani zbierać obciążające informacje i przekazy wać je mnie. Jest pani zbłąkaną młodą kobietą o traumaty cznie burzliwej, kry minalnej przeszłości. Założę się, że Czerwona Królowa nie zdoła się oprzeć pani urokowi.

– To matriarchat. Ten element mi się podoba. – Dziś wieczorem w filharmonii wy stąpi Paul Robeson. Pójdzie pani na koncert, sans escort40, i pozna Claire De Haven oraz pretensjonalny ch facetów, którzy będą jej towarzy szy ć. Skieruje pani rozmowę na temat psy choterapii. W szeregach partii komunisty cznej w Los Angeles działa psy chiatra, doktor Saul Lesnick. Lesnick jest informatorem federalny ch. Zaspokaja potrzeby psy chiczne panny De Haven i jej niewolników, a jednocześnie ujawnia pły tkość ich knowań swojemu agentowi prowadzącemu z FBI. Doktor Lesnick jest informatorem działający m pod przy musem, wy soce podejrzliwy m w stosunku do młody ch kobiet. Podejmie pani próbę umówienia się z doktorem Lesnickiem. Proszę mu nie mówić, że podobnie jak on dostarcza pani informacji. Chcę, żeby nieświadomie by ł z panią w zmowie. Kay Lake ścisnęła kierownicę. Jej brązowe oczy stały się dziwne. Nie pasowały do kasztanowy ch włosów. – Co pani o ty m sądzi? – Jestem zby t podekscy towana, żeby mówić.

8.53 Ruszy ł w kierunku Sunset. Szedł tak, aby móc spojrzeć ukradkiem na Kay Lake. Przeszła na drugą stronę ulicy , na swoją werandę. Usły szał radio. Włączy ła przemówienie Roosevelta w Kongresie. Restauracja Bit O’Sweden by ła przegrzana. Kelnerki miały marszczone spódniczki. Wy glądały jak nazistowskie cheerleaderki, które błądząc, pokonały osiem ty sięcy kilometrów. Kufle od piwa wisiały na kołkach w ścianie. Wy strój sali sugerował zabawę polegającą na udawaniu Hitlera. Parker usiadł przy stoliku obok okna. Niebo się lekko roz​c hmurzy ło. Strip by ł udekorowany sztuczny mi drzewkami bożonarodzeniowy mi. Chodnik pokry wał sztuczny śnieg. Obok niego przeszła wy soka rudowłosa dziewczy na. Wy glądała jak Joan z Northwestern. By ła podporucznikiem mary narki. Niebieski mundur, złote paski na rękawach. Ten krok, a może… Parker wy biegł na zewnątrz. Kobieta zniknęła. Od krawężnika ruszy ł dodge rocznik trzy dziesty szósty . Wrócił do środka. Pulchniutka kelnerka przy niosła kawę. Znowu zaczął padać deszcz. Obok przejechała furgonetka „Heralda”. Z boku auta widniał wielki napis: WOJNA! Parker wy pił ły k kawy . Zegar na ścianie wskazy wał 9.00. Dud​ley Smith podszedł do jego stolika. Podali sobie dłonie. – Dzień dobry , sir – przy witał się Dudley .

– Dzień dobry , sierżancie. Ety kieta. Przestrzegali jej w robocie. Katolicka wspólnota. W obecności arcy biskupa Cantwella mówili sobie „Bill” i „Dud”. – Nie przy szedłeś wczoraj na mszę. Jego Eminencja by ł wkurzony – powiedział Parker. – Zabójstwo nie w porę, sir. Zmówiłem nowennę za zabity ch Japońców, dla uczczenia szabatu. Nawiasem mówiąc, nie spałem do późna, żeby napisać panu pierwszy raport. Dostarczy łem go do pańskiego gabinetu w drogówce. Parker zamieszał kawę. – Czy tałem go dziś rano, więc zakładam, że jestem na bieżąco. Zmitręży łeś czas w terenie. Czekałeś na dy spozy cje od Norta Lay mana? – Tak. Ostatniej nocy wy słałem Mike’a Breuninga i Dicka Carlisle’a. Za późno. Niczego się nie dowiedzieli. Martwi Japońcy przeby wali we własny m gronie. By li bardzo uprzejmi i skromni w stosunku do swoich biały ch sąsiadów. Bardzo rzadko odwiedzali ich goście, Japońcy . Nie wy wieszali lampionów dla uczczenia pogańskich świąt i nie zachowy wali się w podejrzany sposób, jakiego my , mieszkańcy Zachodu, oczekujemy od naszy ch japońskich braci. W sobotę po południu, w czasie domniemanego zabójstwa, nikt nie zauważy ł niczego podejrzanego. Zważy wszy na wczorajsze wy darzenia, wnioskuję, że biali szty wniacy z Highland Park nie będą się wy silać, żeby wy ciągnąć na wierzch głęboko zagrzebane wspomnienia, które czasami pomagają rozwiązać zagadkę morderstwa. – Sprawdziliście ich pochodzenie? – Zrobimy to, choć nie sądzę, żeby śmy coś znaleźli. Rodzice urodzili się w Japonii, dzieci przy szły na świat w Stanach. Nie by li chrześcijanami, więc nie można odnaleźć rodziny , daty urodzin, śmierci i chrztu w księgach któregoś z japońskich kościołów na terenie Little Toky o. Nasz inteligentny kolega, doktor Ashida, zbadał religijne przedmioty znalezione w domu i uznał martwy ch Japońców za wy znawców sintoizmu. Jak to ujął sierżant Turner „Buzz” Meeks ostatniej nocy : „Lubię pieczonego węgorza jak moi bliźni, ale wszy stko to dla mnie chińszczy zna”. Parker się uśmiechnął. – Sprawdziliście, do kogo należy nieruchomość? Dudley zapalił papierosa. – W obecnej chwili to bez znaczenia. Watanabe by li właścicielami domu i farmy w dolinie, a sekretarz wojny Stimson wy dał nakaz zajęcia nieruchomości Japońców zaliczony ch do grupy A-1, czy li uznany ch za element wy wrotowy . Ray Pinker powiedział mi, że nasi martwi Japońcy się na niej znajdują. Uważam, że w obecny m stanie wzburzenia nie przedrzemy się przez biurokrację federalny ch, aby zerknąć na dokumenty . Parker zapalił papierosa.

– Sy n i córka. Twój opis ich pokojów by ł bardzo barwny . Dudley zakręcił popielniczką. – Nie zauważy łem śladów wskazujący ch na to, by ich jawnie perwersy jna relacja miała istotne znaczenie dla śledztwa, ale zbadamy tę sprawę. Zabity chłopak i dziewczy na chodzili do Nightingale Junior High i Franklin High School. Wczorajszej nocy sierżanci Breuning i Meeks obudzili dy rektorów ty ch bezbarwny ch insty tucji i przepy tali ich na temat nieży jący ch Japońców. Ci opisali ich jako „porządne dzieci”, „spokojne dzieciaki”, „dzieci, które nie kumplowały się z biały mi rówieśnikami” i „dzieci, które uczy ły się przeciętnie i przeby wały we własny m gronie”. Parker drąży ł sprawę. Wy glądał przez okno. Deszcz, deszcz i jeszcze raz deszcz. – Skok na drogerię, strzały z broni w dwóch miejscach, skrawki tłumika? Dudley powiedział: – Sprawdzamy w rejestrach sprzedaży broni i analizujemy raporty z napadów, ale odbijamy się od powszechnie znanego faktu, że ty lko jeden na sześciu kupujący ch przestrzega stanowy ch przepisów doty czący ch rejestracji broni. Na dodatek Japońcy tworzą wspólnotę klanową. Sprzedają broń jedni drugim na zasadzie wy łączności, a facet, który dokonał wczorajszego napadu, jest przy puszczalnie biały . Wszy stko to sprawia, że podchodzę ostrożnie do naszy ch martwy ch Japońców. Pozwolę sobie przy pomnieć, że do zabójstw dochodzi prawie zawsze w zamknięty m kręgu rasowy m, więc nie widzę powodu, aby biały mężczy zna, który dokonał napadu na drogerię, miał by ć logiczny m podejrzany m w zabójstwie upozorowany m na ry tualne samobójstwo. Parker pokręcił głową. – Kłopotliwa sprawa. Czterdziestu trzech agentów federalny ch, zastępcy szery fa i członkowie naszego oddziału cudzoziemców pracują na terenie Little Toky o. Nikogo nie obchodzi nic z wy jątkiem wojny , bo i dlaczego. – No właśnie, dlaczego? – powiedział Dudley . – Wróćmy do twojego określenia „ostrożnie”. My ślałem o tej siejącej nienawiść broszurze i pieniądzach państw osi, które znalazłeś w domu Watanabe. Dudley pokręcił głową. – Te broszury trudno wy śledzić. Adresy skry tek pocztowy ch, które na nich figurują, są zwy kle adresami korespondency jny mi, który ch uży wają handlarze i ludzie rozpowszechniający literaturę pornograficzną, aby zatrzeć ślady . To rodzaj zmowy wy magający pomocy miejscowy ch firm dostarczający ch pocztę. Ich odnalezienie i zidenty fikowanie jest trudne nawet dla najbardziej doświadczony ch inspektorów pocztowy ch. Carl Hull znał te broszury . Parker mógł do niego zadzwonić i zapy tać. Powinien mu też

podziękować za Kay Lake. – Pieniądze – powiedział Parker. – Tak, też uznałem je za interesujące. – Polity ka. – Tak, „polity ka”. – Lista A-1. – Właśnie. My ślę, że od tego powinniśmy zacząć. Pojadę na Terminal Island. Żandarmeria wojskowa z Fort MacArthur trzy ma tam pod kluczem całą siłę inwazy jną Japońców. – Tak, to nasz pierwszy logiczny krok – powiedział Parker. – „Zamknięty krąg rasowy ”. Przy jmiemy to za wy ty czną. Zachowamy otwarty umy sł, ale będziemy się nią kierować. – Jesteście specem od zabójstw, sierżancie. Jak określiliby ście prawdopodobieństwo, że zabójca nie jest Japońcem? – Uznałby m to za bardzo nieprawdopodobne, sir. Parker wy jrzał przez okno. Deszcz, deszcz, deszcz. Wojenne nagłówki w gazetach, wojna w radiu. Rozmowy przy stole o ty m, jak „zabić Japońców”. – Uznałby m to za bardzo niefortunne. Japońcy zatopili Arizonę. Teraz ruszą na Filipiny . W takiej atmosferze nie można prowadzić dochodzenia w sprawie zabójstwa. Dudley się uśmiechnął. Jego oczy bły snęły . – To ślepa uliczka, sir. Przy łożę się, ale nie jestem opty mistą. W końcu okaże się, że chodzi o jakąś wielką krzy wdę popełnioną w feudalnej Japonii. Że jakiś japoński feudał wy jebał kozę innego feudała, nie zapy tawszy o zgodę. Sprawa nabrzmiewała długie wieki, aż w końcu znalazła finał na Czterdziestej Piątej Alei w High​land Park. A dzień później Japońcy popełnili śmiertelny błąd i zrzucili bomby na naszą wielką flotę w Pearl Harbor. Parker zarechotał. – Trzy maj swoich chłopców na smy czy . Nie wrabiaj ani nie zabijaj nikogo. Ta sprawa nie jest tego warta.

9.46 Dudley wy szedł na ulicę. Parker poruszy ł nogami, żeby pobudzić krążenie. Cały czas miał skurcz nerwowy . Deszcz, deszcz, deszcz. Napij się, zapomnij o świecie i wróć na Wetherly . Prześpij to w samochodzie. Może będzie na werandzie. Może zacznie robić różne pozy . Parker zamówił podwójnego bourbona. Pierwszy ły k zapiekł. Wzniósł toast za ty ch, którzy zginęli w Pearl Harbor, i odtworzy ł w pamięci przebieg próbnego zaciemnienia.

Wsiadł do radiowozu i ruszy ł, nie włączając świateł. Zaciemnienie obowiązy wało od siedemnastej do siódmej rano. Akcję monitorowały dwa posterunki nad oceanem. Pojechał nadmorską drogą z San Pedro do Venice i zdąży ł na świt nad wielką wodą. Żadny ch latarń uliczny ch ani sy gnalizacji świetlnej. Światła domów i samochodów by ły zgaszone. Na plażach czuwali obserwatorzy wy patrujący samolotów. W powietrzu nie wisiały żadne maszy ny Japońców. Na niebie nie by ło niczego widać. Nie by ło przecież żadny ch świateł, które można by wy patrzy ć, ani żadny ch celów do namierzenia. Objechał wolno okolicę i sprawdził poszczególne domy . Wszy stkie by ły zaciemnione zgodnie ze wskazówkami. Zajrzał do środka przez szpary w zasłonach. Dostrzegł paski światła i usły szał dźwięk radia. FDR obrzucał błotem Japońców – raz po raz. Ponad dwadzieścia domów, wszy stkie zaciemnione, jak trzeba. Powtórka Deadwood z 1916 roku. Podglądacz. Tak go nazwała ta dziewczy na, Lake. W 1916 roku miał czternaście lat. Zaglądał przez okna do burdeli, kiedy jego ojciec walczy ł na frontach I wojny światowej. William H. Parker II wrócił do domu z Pragnieniem. Podobnie jak William H. Parker I po ogłoszeniu rozejmu podczas wojny secesy jnej. Dwaj wojskowi kapitanowie. Bitwy pod Antietam i Argonne. Widać wojna wy wołuje Pragnienie. Parker wy jrzał przez okno. Pulchna kelnerka przy niosła dolewkę. Pomy ślał o Joan i tej dziewczy nie, Lake. Zaspokoił Pragnienie i patrzy ł, jak ich twarze stapiają się w jedno.

20 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 8 GRUDNIA 1941 ROKU

11.17 Odwiedzić dziewiąty blok więzienny na Terminal Island. To popularne miejsce wśród Japońców w Pedro. Cztery piętra. Po dwanaście cel każde. Dwustu szesnastu mężczy zn i czterdzieści dwie kobiety . Dudley zabrał ze sobą Mike’a Breuninga, Dicka Carlisle’a i Buzza Meeksa. Po drodze przećwiczy li skecz z przesłuchaniem. Chłopcy by li ogarnięci wojenną gorączką. Dudley obrócił w perzy nę ich plany wstąpienia do wojska. – Jesteśmy awangardą na froncie krajowy m, chłopaki. Musimy się wtrącić w to i owo, zanim zostaniemy powołani do chwalebnej służby . Opanowali posterunek wartowniczy . Przejrzeli listę wy wrotowców. W pobliżu rozłoży li się koledzy z żandarmerii wojskowej. Do wartowni przy legał pomost. Japońcy płci męskiej by li upchani jak sardy nki, po sześciu w jednej celi. Wy glądali na wkurwiony ch i zrozpaczony ch. – Gówniana robota. Prawdziwa wojna jest na Filipinach. Kogo obchodzi, kto zabił ty ch pieprzony ch Watanabe? – powiedział Breuning. – Jack Webb chce się zaciągnąć do lotnictwa. Będzie zrzucać bomby na Tokio, zanim wy jaśnimy tę sprawę – oznajmił Carlisle. – Japońcy mają okręty podwodne u naszego wy brzeża. Aż po Santa Barbara na południu. Rano by ła o ty m audy cja w radiu KFI – poinformował kolegów Meeks. Dudley przejrzał podsumowanie części „A”. Watanabe znajdowali się na liście. Jako „znani z faszy stowskich sy mpatii”. Obok widniały nazwiska dwóch znany ch współpracowników rodziny . Hikaru „Tachi” Tachibana. Urodzony 29 kwietnia 1903 – Kioto, Japonia. Podejrzewany o szpiegostwo na rzecz Japonii. Wpadł w pobliżu fabry ki lotniczej Douglas Aircraft w Santa Monica. Data: 12/3/1940. Miał przy sobie miniaturowy aparat z filmem do fotografowania w podczerwieni. Tachibana został wy puszczony za kaucją i miał zostać deportowany . Procedura sądowa by ła w toku, ale Tachibana zbiegł. Krąży ły plotki, że zaginął w Meksy ku. „Przed zniknięciem często widywano go w gospodarstwie rolnym rodziny Watanabe (w dolinie San Fernando)”. Znany wspólnik numer dwa: James „Jimmy Japoniec” Namura. Urodzony 9/11/1907 – Los Angeles. „Znany przestępca i sy mpaty k faszy stów”. Absolwent poprawczaka w Preston, kanciarz i diler narkoty kowy . Handlował mary chą w ogólniaku Night​ingale Junior High.

„Na początku 1941 roku często widywany w gospodarstwie rolnym rodziny Watanabe (w dolinie San Fernando)”. – Znaczek przy nazwisku Namury oznacza, że go tu trzy mają – powiedział Breuning. – Dzieciaki Watanabe uczęszczały do Night​ingale. – Znajdź sierżanta szefa piętra – powiedział Dudley . – Niech umieszczą pana Namurę w pokoju przesłuchań, który minęliśmy po drodze. Breuning się zmy ł. – Federalni kręcą się po cały m Little Toky o – odezwał się Carlisle. – Zamy kają Japońców w swoich aresztach. Gadałem z gościem z oddziału cudzoziemców. Powiedział, że ludzie szery fa sprzątają padoki w Santa Anita. Mów-Mi-Jack sądzi, że od przy szłego ty godnia będzie można meldować tam Japońców. Meeks splunął do popielniczki ty toniem do żucia. – To nie jest w porządku. Większość ty ch sukinsy nów obżerała się jedy nie pieczony m węgorzem i znęcała nad matką. Wszy stko to jeden wielki nonsens. Carlisle wooooolno jarzy ł. Breuning gwizdnął i machnął ręką. Przeszli do pokoju przesłuchań. Drzwi otworzy ły się na lustro weneckie. W środku stół i krzesła, przy kręcone do podłogi. Na stole gruba książka telefoniczna. Obok stołu: Jimmy Japoniec Namura, na krawędzi krzesła. Włosy przy cięte w kaczy kuper i tatuaż ze swasty ką. I spojrzenie ćpuna. Weszli do środka i zamknęli drzwi. Pochy lili się nad stołem. Jimmy Japoniec zarechotał. Dudley dał znak chłopakom. – Pamiętaj o Pearl Harbor – powiedział Meeks. Breuning i Carlisle chwy cili Jimmy ’ego Japońca i rzucili nim o ścianę. Wy rżnął i odbił się od muru. By ł szczupły . Wy dał taki dźwięk, jakby uderzy li packą na muchy . Breuning chwy cił książkę telefoniczną i trzasnął go w głowę. Japończy k zwinął się jak stonoga. – Wy starczy – zarządził Meeks. – Pan Namura jest amery kańskim oby watelem. – Pieprzy sz – rzucił Carlisle. – To sąd kapturowy . Facet nie ma żadny ch praw. Jimmy Japoniec naszczał w portki. Jeziorko w rejonie pachwiny rozszerzy ło się na kolana. Breuning wy konał zamach książką telefoniczną. Dudley złapał go za rękę i wy szeptał: – Poproś sierżanta, żeby odszukał wpis z aresztowania pana Namury . Powinien tam by ć wy kaz przedmiotów, które znaleziono w miejscu jego zamieszkania. Szukamy fenobarbitalu, środków znieczulający ch zawierający ch morfinę, walut państw osi, broszur szerzący ch nienawiść, tłumika pasującego do lugera i narzędzi do produkcji tłumików. Breuning wy kuśty kał z pokoju. Meeks rzucił Jimmy ’ego Japońca na krzesło. Carlisle przy łoży ł mu książką telefoniczną. Pacnięcie wy biło złoty ząb, który upadł na stół i zawirował. Jimmy Japoniec zachichotał. Dudley dał znak Carlisle’owi i Meeksowi. Carlisle poczęstował

Japońca papierosem. Meeks podał mu piersiówkę. Jimmy Japoniec pociągnął ły k. Dostrzegli dreszcz błogości. Dostrzegli, że jego puls zwolnił. Dudley przy ciągnął sobie krzesło. – Twój wspólnik Ry oshi Watanabe i jego rodzina zostali zabici w sobotę po południu. Śmierć upozorowano na harakiri. Rozglądam się za odpowiednim japońskim kozłem ofiarny m. Ostatnie wy darzenia geopolity czne utwierdziły mnie w przekonaniu, że się nadasz. Twoje zadanie polega na ty m, aby przekonać mnie, że tak nie jest. Zacznij się oczy szczać z zarzutów. Później przekaż mi podstawowe informacje o rodzinie Watanabe. Ubaw mnie swoją wiedzą i spostrzegawczością, w przeciwny m razie za trzy miesiące zdechniesz w San Quentin. Jimmy Japoniec pociągnął bourbona. Jego pogańska bladość ustąpiła miejsca rumieńcom. – Hulałem na balu absolwentów poprawczaka w Preston. Jeden z kumpli wy grał w trzy karty . Poznaliśmy laski z Tulare i je przelecieliśmy . – Gdzie? – spy tał Carlisle. Jimmy Japoniec zarechotał. – Jak to gdzie? W cipę. Dudley na to: – Chodzi o miejsce, młodzieńcze. Jimmy Japoniec zachichotał. – W Sleepy time Lodge, przy Sto Pierwszej. To melina, w której pracują by czki z Preston. Stręczą laski na bale maturalne. Dziewczy ny dają im za dwadzieścia procent. – O której się zameldowałeś? – spy tał Meeks. – Po północy , Teksańczy ku. Grałeś w filmach, od razu cię poznałem. Jesteś ty m gruby m gościem na cętkowany m koniu, który nie odzy wa się ani słowem. Dudley się uśmiechnął. – Sierżant Meeks gry wał w westernach jako staty sta, zanim został policjantem. Miał dużą rolę gadaną w filmie Strzelanina w Crested Butte. Jimmy Japoniec pociągnął z piersiówki. – Kiedy ś grałem w filmach krótkometrażowy ch. W Tijuanie. Nakarmiliśmy meksy kańską dziewczy nę hiszpańską muchą i podjarała się. Przerżnęła mnie, dwóch Meksy kańców i dobermana imieniem Rex. – O której się wy meldowałeś? – ciągnął Meeks. – Rex miał dużego. Jego członek wy glądał jak różdżka radiestety . Carlisle machnął książką telefoniczną, a Jimmy Japoniec udał, że się kuli. – Około dziewiątej. Władowaliśmy się do desoto rocznik trzy dziesty szósty na parkingu przy drodze biegnącej szczy tem wzgórz i pojechaliśmy do Los Angeles. W Hindenburg Park

trafiliśmy na spotkanie Bundu, więc wpadliśmy na Fräulein i piwo. Laska i mój kumpel odjechali desoto. Ja złapałem okazję i wróciłem z nazistą imieniem Fritz. Po drodze wy paliliśmy skręta z mary chą i omówiliśmy kwestię ży dowską. Wy sadził mnie przed domem około pierwszej w nocy . Spałem, kiedy zgarnęli mnie federalni. Powiedzieli: „Twoi zrzucili bomby na Hawaje, gnojku!”. Ja na to: „Co z tego? Co to ma ze mną wspólnego?”. Breuning wszedł do pokoju. Dał znak Dudley owi „nie, nein, niet”. – Podaj nam parę nazwisk – powiedział Carlisle. – Twojego kumpla, dziewczy n i tego nazisty . Dudley skinął ręką, żeby przerwał. – Opowiedz nam o Watanabe, młodzieńcze. Co o nich wiesz? Jimmy Japoniec spy tał na migi, czy mogliby go poczęstować fajką. Carlisle podał mu papierosa. Jimmy Japoniec opróżnił piersiówkę i odrzucił ją Meeksowi. – Ry oshi należał do połowy bractw działający ch na Zachodnim Wy brzeżu. Wiecie, ty ch gości gadający ch o dawny m, feudalny m kraju. Poznałem go podczas zawodów lekkoatlety czny ch w ogólniaku Lincoln High. Popijaliśmy herbatę ma huang na imprezach sportowy ch. Ry oshi miał bzika na punkcie cesarza, eugeniki i wy mordowania Chińczy ków. Wierzy ł w japońską światową hegemonię. Powtarzałem mu, że wy starczy nam Azja, a Führer niech się zajmie czerwony mi i Ży dami. Mówiłem, żeby nie zadzierać ze Stanami Zjednoczony mi. Czuję się zakłopotany , szefie. Nie chowam urazy do biały ch Amery kanów. Pearl Harbor to nie by ł mój pomy sł. Dudley się uśmiechnął. – Jest pan czarujący m świadkiem, panie Namura. Proszę konty nuować swoją intry gującą opowieść o rodzinie Watanabe. Jimmy Japoniec zakoły sał się na krześle. – Z Ry oshiego by ł skry ty gość. Chodził na spotkania tu i tam, ale nigdy nie zdradził, kogo zna i co wie. Wy kombinował sobie, że chłopaki Hitlera i Tojo wy grają wojnę, więc wy mieniał całą amery kańską forsę na reichsmarki i jeny , co mogło by ć przedwczesne, zważy wszy na ostatnie wiadomości z frontu rosy jskiego. Dochody z farmy by ły marne, ledwie wiązał koniec z końcem. Zimą zatrudnił mnie na kilka ty godni, aby m zarządzał oddziałem jego niewolników. Robotnicy Ry oshiego to nielegalni Meksy kańcy . Dostarcza ich meksy kańskie państwo. Ry oshi powiedział, że ich jefe41 to kapitan meksy kańskiej policji stanowej Carlos Madrano. Gość handlował heroiną w Bai, by ł tam kimś w rodzaju mafijnego bossa. Raz go widziałem. Miał odlotowy strój. Czarna koszula, bry czesy i wojskowe buty z wy soką cholewą. By ł muy fascista42. Wielki Carlos, zręcznie opisany . Handlujący nielegalną siłą roboczą – stara wiadomość. Heroina? Nowa wiadomość. Dudley dał znak chłopakom. Wy ciągnęli notatniki. Teraz Breuning pokierował rozmową. – A mama? Co wiesz o Ay i?

– O czy m tu mówić? Nosiła kimono i często się kłaniała. Wy chodziła ty łem z pokoju. Uty kała, bo Ry oshi kazał jej krępować stopy . – A bractwa? Jakieś nazwiska? – drąży ł Meeks. Jimmy Japoniec zachichotał. – Nie znam żadny ch, bo nie mówię po japońsku. Znam trady cję i polity kę, ale ci goście z bractw cofnęli się do wieków średnich. Co za sens wprowadzać nowy porządek na świecie, jeśli nie można się dogadać z nowy m pokoleniem? Jest, jak powiedziałem. Ry oshi znał gości, którzy chodzili na te spotkania, ale o nich nie rozmawiał. – Jacy ś kuzy ni, wujostwo, inni współpracownicy ? – spy tał Carlisle. – Żadny ch, szefie. Ry oshi i ja popijaliśmy herbatę na imprezach sportowy ch i gawędziliśmy , ale na ty m nasze bratanie się kończy ło. Pracowałem na farmie i widziałem węszącego el fascista, ale poza ty m nie brałem udziału w pry watny m ży ciu Watanabego. – Czy sły szałeś o Hikaru Tachibanie? – Nic, szefie. Nic mi nie dzwoni. – Handlowałeś marihuaną w Nightingale. Sprzedawałeś trawkę Johnny ’emu i Nancy ? – spy tał Meeks. – Nein, mein Herr43. Gliniarze z anty narkoty kowego dorwali mnie w trzy dziesty m siódmy m. Rzuciłem to zajęcie i zająłem się polity ką. Na Alameda. Jeśli szukacie flag ze wschodzący m słońcem lub nazistowskich opasek, zadzwońcie do mnie. – Johnny i Nancy . Wiesz coś o nich? – rzucił Breuning. – O czy m tu gadać? Nancy by ła nudna. W domu nosiła kimono, a w szkole wy wijane skarpetki do kostek. Johnny by ł gnojkiem. Miał gdzieś prawicowe brednie Ry oshiego i ubierał się jak cholo. Gość by ł porąbany . Miał w sobie coś perwersy jnego. Podglądał Nancy . Mówił, że ma gęstą kępkę. – Lugery z tłumikiem. Jaka my śl przy chodzi ci do głowy ? Jimmy Japoniec ziewnął. – My ślę sobie, że nie mam o ty m pojęcia. Spluwy mnie nie rajcują, Teksańczy ku. Jeśli py tasz o konkretny rodzaj gnata lub o Watanabego i jakąkolwiek spluwę, mogę jedy nie powiedzieć: „Nie wiem” i „To nie pasuje do charakteru znajomości, która nas łączy ła”. – Odniosłem wrażenie, że nie by łeś zaskoczony , kiedy usły szałeś, że cała rodzina została zabita – powiedział Breuning. Jimmy Japoniec podrapał się po kroczu. – Ostatnio nic mnie nie zaskakuje. Próbowałem oprzy tomnieć, kiedy federalni zapukali do moich drzwi i powiedzieli, że jestem członkiem piątej kolumny . Piątej kolumny czego? Sprzedaję faszy stowskie świecidełka, grzeję herę i uganiam się za laskami. Taak, lubię cesarza, ale jak

przy jdzie co do czego, wolę stare, dobre Stany Zjednoczone. Dudley klepnął się w kolana. – Panie Namura, z saty sfakcją stwierdzam, żeś się pan oczy ścił. Zgoda, panowie? Chłopcy skinęli głowami. Jimmy Japoniec powiedział: – Mam coś jeszcze. – Wal śmiało, młodzieńcze. Słuchamy . – Ry oshi powiedział mi, że el fascista i jakiś „biały szty wniak” są właścicielami ich domu w Highland Park. By ło to coś w rodzaju „ukry tej własności”, „nieoficjalnie odnotowanej”, wiecie, całe to tajemnicze pieprzenie. El fascista i szty wniak skupowali nieruchomości należące do Japończy ków i snuli „wielkie plany ”, który ch Ry oshi mi nie wy łuszczy ł. Ry oshi by ł na liście A-1. Departament Wojny nakazał przejęcie nieruchomości wszy stkich Japończy ków zaliczony ch do grupy A-1. Księgi notarialne by ły trzy mane w zamknięciu przez federalny ch. Carlos Madrano ściśle współpracował z Mów-Mi-Jack Horrallem. Nie mogli przy cisnąć el fascista… Ale. Dudley wstał. – Spróbuję załatwić, żeby pana wy puścili, panie Namura. W zamian proszę, żeby podjął pan próbę ustalenia, kto jest właścicielem ty ch japońskich nieruchomości. Nazy wam się Dudley Smith. Można mnie znaleźć w ratuszu. Jimmy Japoniec zrobił „sieg heil!”. Dudley odpowiedział mu ty m samy m gestem. Breuning i Carlisle zrobili „fuj!”. Meeks spojrzał podejrzliwie na Dudley a. Posłał mu nieufne spojrzenie mieszkańca Oklahomy – całkiem srogie. Jimmy Japoniec powiedział: – Mein Führer. Dudley się ukłonił. – To dla mnie zaszczy t, młodzieńcze. Nalegam jednak, żeby ś więcej tego nie robił.

21 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 8 GRUDNIA 1941 ROKU

13.07 Farma znajdowała się na północny m wschodzie. Do raportu Dud​ley a dołączono mapę. Watanabe uprawiali sałatę i kapustę. Na granicy ich posiadłości widniał drewniany rzeźbiony znak. 日本への門 „Wrota do Japonii” – wy ry ty pismem kanji. Ashida zatrzy mał samochód przy ogrodzeniu. Wschodnią część doliny zajmowały japońskie gospodarstwa. Farmy ciągnęły się aż do San Gabriels. Składniki mineralne zawarte w glebie sprzy jały uprawie roli. Watanabe nie ży li, ale ich braceros44 nadal pracowali. Wy chud​li Meksy kanie. Pracujący na roli. Zgarbiona siła robocza. Wbij tę durną moty kę, usuń korzenie. „Nielegalni meksy kańscy robotnicy rolni”. Pewnie sprowadzeni przez Carlosa Madrano. El Capitán dostarczał Ashidom taniej siły roboczej. Dzięki ich niskiej płacy mogli wy pracować jakiś zy sk. El Capitán dostarczał niewolników większości farmerów z East Valley . Ściśle współpracował z miejscowy m departamentem policji. Funkcjonariusze meksy kańskiej policji stanowej zarządzali niewolnikami pracujący mi na ziemi rodziny Watanabe. Nosili wy krochmalone mundury khaki i czapki w sty lu SS. Federalny ch tu nie by ło – urządzili obławę na Nisei i Issei w Los Angeles. Za to ci z policji stanowej paradowali w faszy stowskich strojach. Ashida wy siadł z samochodu. Uderzy ł go zapach – niezwy kły i charaktery sty czny . Olej cuchnący ry bą. Wy czuł podobną woń na kawałku pękniętej szy by w domu Watanabe. Zapoznał się z raportem autopsji sporządzony m przez Norta Lay mana. By ła tam wzmianka o oleju z krewetek na stopach czterech ofiar. Bry gadzista nadzorujący robotników go zauważy ł. Miał kaburę przy pasie i pałkę. Ashida wsiadł do samochodu i zapalił. Nie mógł pogadać z robotnikami. Dudley wszy stkiego by się dowiedział. なぜこのことが気になるのか. Dlaczego cię to obchodzi? My ślał w ojczy sty m języ ku. W rzeczy wistości by ł to jego drugi języ k. Z urodzenia by ł Amery kaninem. Pod względem rasowy m pozostał Japończy kiem. Odpowiedź by ła następująca: 理由を知らなければならないからだ. Muszę się dowiedzieć DLACZEGO. Krąży ł wokół boczny mi drogami. Zauważy ł to samo cztery razy . Japońskie farmy , nadzorcy

niewolników z policji stanowej i wy chudli robotnicy . Akira by ł jedy ny m szefem na ich farmie. Nadzorcy z policji stanowej czuli się jak nowi pełnomocnicy Madrano – trabajo muy difícil45. Drogi wiły się na południowy zachód. Ashida minął pola marchewki. Wy chudli braceros stali pochy leni, wy ry wając korzenie. W oddali zamajaczy ł obraz, który nie wy nikał logicznie z tego, co go poprzedzało. Ujrzał zdrowy ch zbieraczy i żadny ch fascistas. Podjechał do ogrodzenia. Jakiś Japończy k stał przy siatce. Miał na sobie krótkie spodnie i hełm korkowy . Opierał się na moty ce na długim drzewcu. Ashida podjął próbę zagadania w ojczy sty m języ ku. Od razu wiedział, że kaleczy . どうも、芦田という者です。 Znasz Ryoshiego Watanabe? Ma farmę w okolicy? Tamten przemówił po japońsku. Przekręcał rzeczowniki i opuszczał czasowniki, które je łączy ły . – Ostatnio nie widzieć Ry oshi. On by ć spokojny człowiek. Sprzedać gospodarstwo. Nie wiedzieć kto ty . Ashida wy ciągnął legity mację policy jną. Mężczy zna spojrzał na nią oczami bez wy razu. Nie znał angielskiego. Ashida musiał ponownie uży ć ojczy stego języ ka. – Jestem policy jny m chemikiem. Kiedy Ry oshi sprzedał gospodarstwo? Co wiesz o jego rodzinie i znajomy ch? Słowa zabrzmiały dziwnie fałszy wie. Jego japoński zardzewiał. Tamten coś wy mamrotał. Ashida domy ślił się słów. – Przeby wali we własny m gronie. Niedawno sprzedali farmę. Nie dostali gotówki. Zatrzy mali część zbiorów. Ashida sformułował odpowiedź. Zaczął mówić, ale pogubił słowa. Mężczy zna splunął pod nogi i odszedł. Powiew wiatru wzbił obłoki kurzu. Piasek podniósł się z bruzd i zawirował w powietrzu. Ashida wsiadł do samochodu. Jego farma by ła blisko. Jechał przez tumany kurzu. Ledwie widział drogę. Samochód cały czas sunął po żwirze. Jego nielegalni wy glądali na zdrowy ch. Mieszkali w ogrzewany m baraku i mieli wolne niedziele. Akira ich nadzorował. Funkcjonariusze stanowej w czarny ch koszulach – verboten. Ashida zaparkował obok budy na ciężarówkę. Wiatr się uspokoił. Obłoki kurzu opadły . Akira podszedł do niego. Trzy mał w ręku dwie coca-cole. Ashida wy siadł z samochodu i wziął jedną. Stuknęli się butelkami. Akira powiedział: – Mariko doprowadza mnie do szału. Jeszcze do niej nie dotarło, że ży je w nowy m świecie. – Federalni mają listę. Agenci FBI i miejscy gliniarze aresztują ludzi.

– Jeśli mają listę, musi zawierać jej nazwisko. Zadzwoniła do mnie dziś rano. By ła w połowie wstawiona. Ty m razem jej nie obwiniam. Walili do drzwi i wy wlekali całe rodziny . Zaplombowali połowę mieszkań na jej piętrze. I tak całą noc. Ashida pociągnął ły k coli. By ła letnia. Wrzucił butelkę do kub​ła na śmieci. – Dostała agenta, który się nią opiekuje. Załatwił go kapitan departamentu policji. Chciał mnie udobruchać, na pewien czas. Pracuję nad wielokrotny m zabójstwem. Akira wy rzucił swoją colę. – Agent specjalny Ward J. Littell. Mariko powtarza bez końca to nazwisko. Muszę przy znać, że facet wie, jak zdoby ć serce podstarzałej dziewczy ny . Pili i grali w pinochle do drugiej w nocy . Ashida się uśmiechnął. – Nazy wasz ją „Mariko” ty lko wtedy , gdy jesteś na nią wściekły . – Ona my śli, że ojciec Coughlin jest papieżem. Nazy wa prezy denta „Franklinem Dwulicowy m Rosenfeldem”. Powiedziała mi, że Pearl Harbor to „sy jonisty czna baza”. Ashida dotknął butem kubła na śmieci. – Czy kapitan Madrano dziwnie się ostatnio zachowy wał? Czy ktoś próbował kupić naszą ziemię? Akira pokręcił głową. – Nie. Madrano dostarcza niewolników i na ty m koniec. Dostaje swoją działkę, mówi gracias, a po miesiącu wraca z wy ciąg​niętą ręką. Nikt nie chce tego miejsca. Górna warstwa gleby cuchnie, zbieramy plony drugiej klasy . Wiatr podniósł tuman kurzu. Ashida wsiadł do samochodu. Akira oparł się o drzwi kierowcy . – Wdepnęliśmy w gówno, Hideo. Pieprzony cesarz odkorkował butelkę w Tokio, a my płacimy za to w Los Angeles. – Pracuję nad pewną sprawą. Może przy służę się departamentowi. Jeśli się przy służę, to nam odpłacą. Akira się roześmiał. – Naprawdę? Naprawdę w to wierzy sz? Jak we wzory chemiczne z twoich podręczników? Jesteś jedy ny m Japończy kiem w cały m departamencie. My ślisz, że z tego powodu dostaniesz ochronę w służbie państwowej? Powiew wiatru zakoły sał samochodem. Kamy ki stuknęły o szy bę. – Ten facet, Littell, powiedział Mariko, że FBI wezwało Bu​c ky ’ego Bleicherta. Sądzą, że sły szał o wy wrotowcach z Nisei. Zna Mariko na wy lot. My ślisz, że nie puści pary ? My ślisz, że nie utrudnią mu przy jęcia do policji? Belmont. Pry sznice. Kliknięcie aparatu wy zwalanego za pomocą ukry tego mechanizmu. Bucky stoi pod strumieniem wody .

Ashida pokręcił głową. Wirujące drobinki piasku zakłuły go w oczy . – Matka nigdy nie lubiła Bucky ’ego. Celowo przesadzała. – Nie ma w ty m żadnej przesady – odparł Akira. – Zatroszczy ło się o to Pearl Harbor.

14.21 Widział przy padkowe słowa zapisane pismem kanji. Odbijały się w przedniej szy bie jego samochodu. Odjechał i skręcił na obwodnicę. Czuł się jak pielgrzy m, który przed chwilą wy siadł z łodzi. Nie mów po japońsku – mów po amery kańsku. Muszę stać się niezastąpiony. Muszę być ważny dla policji Los Angeles. Muszę postępować odważnie. Muszę pomóc w wymierzeniu sprawiedliwości, zapewnić bezpieczeństwo swojej rodzinie – bez względu na koszty, niezależnie od tego, co trzeba będzie zrobić. Ziemna droga przeszła w asfalt. Ruszy ł przełęczą Cahuenga w kierunku Holly wood. Flagi opuszczone do połowy masztu. Bożonarodzeniowe dekoracje. Żadny ch kolorowy ch świateł – by ły niezgodne z przepisami zaciemnienia. Ashida ruszy ł Sunset na wschód. Nie opuszczał szy b. Samochód go osłaniał. Inni kierowcy mogli go zobaczy ć i wrzasnąć: „Japoniec!”. Wtedy go olśniło. Nie zauważył czegoś w domu. Czegoś oczywistego, czego nie dostrzegł zabójca. By ł niespokojny . Laboratorium przy pominało kulę i łańcuch. Ominął Figueroa i przejechał wolno Chinatown. Zobaczy ł chłopców z tongów w kolorowy ch chustach na szy i. Zobaczy ł burmistrza Bowrona i szery fa Bicailuza przed lokalem Kwana. Chinole nienawidzili Japońców. Mieli ważne powody . Masakra w Nankinie – 1937 rok. Japońscy żołnierze ścinali głowy chińskim niemowlętom. Chinatown przy legało do Little Toky o. Miejscowi Chińczy cy by li rozradowani, miejscowi Japończy cy pozbawieni nadziei. Do tego czterech martwy ch Japończy ków w Highland Park. Wzajemna bliskość prowokowała wy buch. Teraz w Highland Park nie by ło żadny ch Japończy ków. Tę zbrodnię popełniono na tle rasowy m. By ła ograniczona geograficznie. Ashida skręcił na południe w Alameda. Opuścił szy bę i poczuł na twarzy powiew zimnego powietrza. W przednią szy bę uderzy ła cy nowa puszka. Włączy ł czerwone światło i wjechał wolno do Little Toky o. Sedany federalny ch stały zaparkowane po dwa wzdłuż wschodniej granicy . Skręcił w Drugą Ulicę. Amery kańskie flagi zdobiły fronty sklepów. Powy bijane szy by , kłódki na drzwiach, ogłoszenia o zajęciu nieruchomości. Biali mężczy źni w czarny ch garniturach z widoczny m wy brzuszeniem od broni. Zamieszanie przed targiem ry bny m Sajiego.

Czterech osiłków z oddziału cudzoziemców. Sześciu japońskich chłopców. Lee Blanchard rzucający portfelami i kluczy kami samochodu. Thad Brown i Elmer Jackson ze strzelbami. Podtoczy ł się wolno do domu matki. Wdowa Nakamura stała na zewnątrz, skuta kajdankami. Na chodniku zaparkował radiowóz szery fa. Mariko by ła na schodach przeciwpożarowy ch. Razem z wy sokim agentem federalny m. Śmiali się i sączy li koktajle. Jakiś Japończy k biegł na zachód. Trzy mał w ręku zakrwawiony tupecik i kawałek skalpu. Ścigał go Cal Denton. Cal Denton cieszy ł się złą sławą. Kiedy by ł ochroniarzem Dwóch-Spluw Davisa, skopał na śmierć czarnego alfonsa. Oczy wiście by ł i kapitan Bill Parker. Mierzy ł ślady opon na asfalcie. Wy glądał na wy czerpanego. Wy glądał tak, jakby potrzebował drinka. Ashida minął budy nek udrapowany czerwoną, białą i niebieską krepą. W oknie widniał napis: KOMITET PRZECIWNIKÓW PAŃSTW OSI. W latach trzy dziesty ch by ł tam sklep z fajkami. W soboty świecił pustkami. Teraz urządzono w nim patrioty czny lokal. Ashida zajechał na Main Street, a później skręcił na wschód w Pierwszą Ulicę. Nadciągał zmierzch, z wooolna. Sy rena stłumiła zgiełk ulicy . 16.55 – pięć minut do próbnego zaciemnienia. Podjechał do krawężnika. Ry k sy reny się przeciągał. Ashida odmierzy ł czas na zegarku. Powtórzenia ustały o 16.59. Światła w oknach zgasły . Zaciągnięto zasłony . Zamknięto okiennice. Kierowcy wy łączy li reflektory i włączy li światła pozy cy jne. Sy gnalizacja świetlna przy gasła. Półmrok, nasilająca się ciemność, zupełny mrok. Stopniowa cisza ogarniająca ulicę. Ruch pojazdów osłabł. Ludzie znikali w drzwiach. Federalni wchodzili do swoich federalny ch pojazdów i odjeżdżali. Wtedy go olśniło. Nic nie powiedział, nie zobaczy ł ani nie pomy ślał. Po prostu wiedział. Dom Watanabe znajdował się w odległości dwóch i pół kilometra na południowy zachód. Włączy ł światła pozy cy jne i ruszy ł alejami. Żadnego neonu, żadnego oświetlenia budy nków. Świat stał się mroczny i płaski. Jakieś kształty przy sunęły się wzdłuż Ulic Trzeciej i Szóstej. Jakieś słabo oświetlone obiekty . Zapewne samochody . Jechały za wolno. Ashida też jechał wolno, jakby się z nimi stopił. Skręcił na zachód w Wilshire. Sy gnalizacja uliczna by ła ledwie widoczna. Skręcił na południe w Union i prawie uderzy ł w ciężarówkę. To by ło tam, na Piętnastej. Żadny ch dźwięków, żadny ch świateł. Wilkommen, Deutsches Haus. Ashida zaparkował i rozejrzał się wokół. Żadnego dźwięku, żadnego światła. Z oddali doleciał go odgłos zderzenia samochodów. Skrobak do usuwania zakrzepłej krwi mógł się przy dać. Kieszonkowa latarka na pewno się

przy da. Chwy cił oba przedmioty . Podszedł i zakołatał do drzwi. Szy ba w sąsiednim oknie zadzwoniła. Świat stał się ciemny i płaski. Nikogo nie by ło. Pospolite cztery -pięć-dziewięć. Wiesz, że to niewłaściwe. Wiesz, że sam musisz zgromadzić dowody, w pojedynkę. Że musisz mieć własne, wymierne rezultaty. Ashida wetknął skrobak w dziurkę od klucza. Nazwij go skalpelem. Wy czuj zapadki. Klik-klik. Udało się. Dziurka od klucza by ła dobrze naoliwiona. Ostrze skrobaczki zdało egzamin. Zaczekaj na kliknięcie. Porusz ostrzem. Jeszcze raz, już… Zamek szczęknął. Drzwi się otworzy ły . Ashida wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Chwy cił latarkę w zęby . Najpierw stry ch Watanabe, a teraz to. Zatoczy ł łuk latarką. Snop światła wy doby ł z mroku: Flagi ze swasty ką na ścianie. Fotografie w ramkach na półkach. Hitlera w brunatnej koszuli. Hitlera w krótkich spodenkach. Hitlera z dziko potargany mi włosami. Mein Kampf na półkach. Elaboraty po angielsku i niemiecku. Oprawne w płótno książki bez napisów na grzbietach. Ashida wziął do ręki jedną z książek i oświetlił strony . Same fotografie. Wy chudzeni ludzie w pasiakach. Niemieccy żołnierze trzy mający obcięte głowy . Świnie poży wiające się na stercie ciał. Odłoży ł książkę. Zrobiło mu się słabo. Najpierw latarka kieszonkowa – oddychaj, idąc. Wszedł do jakiegoś gabinetu. Półki pełne breloczków i świecidełek. Breloczki na klucze z wizerunkami Hitlera i Hirohito. Ży dowskie my cki z zabawkowy mi śmigłami. Żetony do pokera z wy tłaczaną swasty ką. Biurko i fotel obrotowy . Sześć wy suwany ch szuflad. Spróbował otworzy ć. Zamknięte. Na blacie nie by ło kluczy ków. Wsunął skrobak do otworów na klucze. Jego dłonie zrobiły się mokre od potu. Skrobaczka się ślizgała. Otworzy ł jedną szufladę. Pusta. Ashida pozostawił ślady narzędzia. Zdradzą włamanie. Wstrzy mał oddech. Próbował dalej. Naciskał, szarpał, wy dłuby wał, ciągnął, potrząsał, napierał, podważał. Jego dłonie się śliz​gały . Otarł je o mary narkę. Poczuł krople potu pod mankietami koszuli. Gotowe – druga, trzecia, czwarta, piąta. Otworzy ło się sześć szuflad. Gotowe – otrzyj twarz, usuń odciski palców, weź oddech. Szczęka go bolała. Bolały go zęby . Latarka w ustach uwierała. Zbadał zawartość szuflad. Trzy by ły puste. W czwartej znajdował się gruby plik reichsmarek. W piątej leżał aksamitny worek zaciągany na sznurek.

Podniósł go i położy ł na blacie. Ciężar sprawił, że przeszedł go dreszcz. Pociągnął za sznurek i wy sy pał zawartość na biurko. Ze środka wy leciały cztery pry mity wne tłumiki i cztery lugery . Sina stal pistoletów. Perłowe kolby z ony ksową swasty ką. Dotknął lugerów. Pogładził. Przy łoży ł broń do policzka. Włoży ł pistolety i tłumiki do woreczka i zaciągnął sznurek. Szukaj papierów. Listy członków, kwitów, dowodów transakcji. Zajrzał pod biurko. Sprawdził sąsiednią łazienkę. Poprzesuwał bibeloty na półce. Robił za dużo hałasu. Nic. Żadny ch papierów, żadny ch… Poczuł zawroty głowy . Chwy cił worek i wy biegł. Jego członki poruszały się bezwładnie, jakby nie by ły ze sobą połączone. Wpadł na półki i przewrócił popiersia Hitlera. Wy szedł frontowy mi drzwiami. By ła 18.29. Nadal obowiązy wało zaciemnienie. Świat by ł nadal mroczny i płaski. Samochody sunęły Piętnastą Ulicą. Chmury zasłaniały księży c. Los Angeles wy dawało się pogrążone w wodzie. W poranny m wy daniu „Heralda” widział nagłówek SOUTHLAND SZYKUJE SIĘ NA ATAK JAPOŃSKIEGO OKRĘTU PODWODNEGO! Jego wóz by ł U-Bootem. Frontowe siedzenie zamieniło się w kokpit. Pojechał Union do Szóstej i Grandu. Minęły go inne okręty podwodne. Woda by ła zby t gęsta. Wszy stkie manewrowały zby t wolno. Nadal czuł się dziwnie nieobecny . Spojrzał na zegar tablicy rozdzielczej. 18.38, 18.39, 18.40. O 19.00 świat ponownie rozbły ś​nie światłami. Grandem do Pierwszej, a później na wschód do komendy . Gmach komendy by ł pod wodą. Zaparkował i schował torbę w walizeczce kry minalisty cznej. Wszedł ty lny mi drzwiami. Uwięzione w środku światło zapiekło go w oczy . Recepcja by ła zalana JAPOŃCAMI i matołami z oddziału cudzoziemców. Lee Blanchard trzy mał jakiegoś chłopaka za szy ję. Ashida ruszy ł w górę do laboratorium. Światła by ły zgaszone. Wpadł na ścienny włącznik i zapalił żarówki na suficie. Rolety oklejono taśmą do szy b. Ashida zamknął się w środku. Nikt go nie zauważy . By ł japońskim nocny m markiem. Nie miał ży cia osobistego. Zawsze pracował do późna. Zrobił porządek na stole. Wy pakował lugery i tłumiki. Otworzy ł szufladę kredensu i wy ciągnął dwa zestawy zdjęć. Umieścił je obok zdoby czy z Deutsches Haus. Dwa zdjęcia skrawków tłumika zanurzony ch w barwniku. Zdjęcie numer jeden: drogeria. Zdjęcie numer dwa: dom rodziny Watanabe. Zeskrobał opiłki z tłumików zabrany ch z Deutsches Haus. Zanurzy ł je w pojemniku z barwnikiem anilinowy m. Osuszy ł i obejrzał pod mikroskopem.

Potwierdzone. Tak – ten sam skład metalurgiczny . Tak – te same drobne niespójności. Tak – jego wcześniejsze przy puszczenia okazały się słuszne. W drogerii Whalena i domu Watanabe uży to inny ch tłumików, ale oba wy konano z tego samego materiału. Deutsches Haus by ł źródłem tłumików wy korzy stany ch w obu miejscach przestępstwa. Usły szał dźwięk klaksonów. Z dworu doleciały okrzy ki. Ashida spojrzał na zegar ścienny . By ła 19.00. Zerwał taśmę z okienny ch rolet. Centrum Los Angeles rozbły s​ło światłami. Światła w oknach, neony , reflektory samochodów. Kierowcy trąbili i pokazy wali V na znak zwy cięstwa. Otworzy ł szufladę z amunicją i sięgnął po cztery naboje. Załadował lugery zabrane z Deutsches Haus i przy kręcił tłumiki. Przy gotował tunel balisty czny i ułoży ł broń. Gotów, cel, pal. Cztery pistolety i cztery tłumiki. Cztery strzały i cztery stłumione, głuche odgłosy . Pierwsze ustalenie goły m okiem: Po jedny m strzale z tłumika poleciały skrawki metalu. Zwinęły się i upadły , jak skrawki w drogerii i domu Watanabe. Ashida przestudiował zdjęcia z drogerii Whalena i domu w Highland Park. Sięgnął po pistolety i obejrzał pociski, które przed chwilą wy strzelił. Potwierdzenie. Nowe kule uległy identy czny m odkształceniom. Deutsches Haus, drogeria Whalena, dom rodziny Watanabe. Identy czne, beznadziejnie działające lugery . Pewnie wada iglicy i wy rzutnika łusek. Rozerwane, pęknięte na dwie części łuski. Zuchwały napad z bronią w ręku. Zabójstwo upozorowane na ry tualne samobójstwo. W obu miejscach strzelano z pistoletów pochodzący ch z Deutsches Haus. Muszę stać się niezastąpiony. Muszę działać śmiało i zdecydowanie. Ashida pomy ślał o Bucky m. Ashida przy łoży ł nazistowski pistolet do policzka. Jesteśmy w stanie wojny . Świat jest mroczny i płaski. Samochody to okręty podwodne.

22 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 8 GRUDNIA 1941 ROKU

19.57 Publiczność jest spięta, czeka na rozpoczęcie koncertu. Toczy my wojnę z faszy stowskim wrogiem. Wkrótce na scenie wy stąpi amery kański Murzy n z lewackim piętnem i apelem skierowany m do snobów, potwierdzając nasz dobry smak. Siedzę w szósty m rzędzie, obok przejścia. Jestem samotną, młodą kobietą w eleganckiej czerwonej wełnianej sukni. Nie zanosi się na taką frajdę jak podczas wczorajszej nocnej walki Bucky ’ego Bleicherta. Nie przy szłam tu ze Scotty m Bennettem, a rozebrany do spodenek Bucky nie będzie machać do tłumu, szczerząc swoje wielkie, wy stające zęby . Claire De Haven ma patry cjuszowski wy gląd. Drżące dłonie i wilgotne lśnienie karku wskazują na uzależnienie od narkoty ków, o który m wspomniano w jej dossier. Jest wy soką, ładną trzy dziestokilkuletnią kobietą. Po ukończeniu college’u zapałała miłością do lewicy i zaskoczy ła wspomnianą ciągły m okazy waniem swojego przy wiązania. Obok niej siedzą aktor homoseksualista Rey nolds Loftis i jego kochanek, Chaz Minear. Dwaj faceci z centralnej komórki Czerwonej Królowej. Jestem tu, żeby zrealizować arogancki plan kapitana Williama H. Parkera. Czerwona Królowa i jej męscy towarzy sze siedzą jeden rząd przede mną. Znam ich z teczek ze zdjęciami, które Parker przekazał mi dziś rano. Są napuszeni, jadowici i zadowoleni z siebie. Jestem wy starczająco blisko, żeby podsłuchać ich rozmowy , wy starczająco blisko, żeby zgodnie z geopolity czny m położeniem móc im okazać swoją powściągliwą sy mpatię. Z teczki kapitana Parkera wy nika, że to ludzie o mglisty ch poglądach – mężczy źni zawsze gotowi przy taknąć, pójść po drinka i przy palić papierosa. Królowa wy daje wielkie przy jęcia w swoim domu w Beverly Hills. Goście płci męskiej często kończą w jej łóżku. Poddani opróżniają popielniczki, wy noszą szklanki do kuchni i zamy kają dom, kiedy królowa się pieprzy . Otrzy małam podstawowe informacje na temat ich swobodny ch oby czajów. Narkoty ki, swobodne oby czaje i kuracje odwy kowe na farmie w Malibu prowadzonej przez chirurga plasty cznego o podejrzanej reputacji. Bły skotliwy kapitan William H. Parker. Przeczy tał moją wy wrotową teczkę, ocenił mój udział w sprawie Boulevard-Citizens i domy ślił się ekscentry cznej natury mojego związku z Lee Blanchardem. Uznał, że jestem jedną z nich, więc będę wy starczająco okropna, by ich usidlić, zdradzić i zniszczy ć. Jesteśmy na prerii w Dakocie, kapitan Parker i ja. Dostrzegamy w sobie rozwiązłość, pławimy się w niej i skręcamy bez ładu i składu. Jeśli chodzi o mnie, kapitan Parker dokonał moralnego skoku. Założy ł, że zacznę szpiegować

Królową z chęci samooczy szczenia. Miał całkowitą rację. Zaczęli mówić podniesiony m głosem. W ich tonie pobrzmiewa agresja. Wokół mnie szumi od rozmów. Ty powe gadki przed podniesieniem kurty ny . Czy FDR ogłosi pobór powszechny ? Od jakiego wieku i kto zostanie zwolniony ? Japończy cy zajęli Filipiny , na Hawajach liczba zabity ch ciągle rośnie. Królowa i jej towarzy sze gardzili plotkami. Ich rozmowa by ła bardziej elitarna. Mówili o „nielegalny ch masowy ch zatrzy maniach niewinny ch Japończy ków”. Ostre gadanie, jak na wiecu w sprawie rozpisania obligacji poży czki wojennej. Dziś po południu pojechałam do Little Toky o. Lee jest w oddziale cudzoziemców, więc musiałam to zobaczy ć. Widziałam aresztowania i konfiskaty , i zakładanie kajdanek uległy m Japończy kom. Lee szedł Drugą Ulicą, wy machując pałką policy jną. Zauważy łam tego Japończy ka, który by ł na walce Bucky ’ego Blei​c herta. Obserwował wszy stko z samochodu jak ja. By ł ty siąc razy bardziej skupiony niż kry ty kanci siedzący rząd przede mną. Światła na sali zaczęły słabnąć, jakby czekała nas powtórka zaciemnienia. Wy jeżdżałam z Little Toky o, kiedy o 17.00 zawy ły sy reny . W ciągu minuty by łam świadkiem dwóch wy padków samochodowy ch. Na własne oczy widziałam poty czkę na placu Pershinga. By łam pewna, że bójka została wy wołana niedostatkiem światła. Starły się dwie prawicowe frakcje, wy machując transparentami. Katolicy popierający ojca Coughlina i protestanckie, nacjonalisty czne zbiry spod flagi Geralda L. K. Smitha. Młócili transparentami i pięściami, aż nie by ło widać, kogo okładają. Światła na widowni zgasły . Zastąpiły je reflektory oświetlające scenę. Kurty na poszła w górę. Blada niewiasta wtaszczy ła na scenę sporawy instrument strunowy . Odpowiedziała skinieniem głowy na umiarkowane brawa i usiadła na krześle. Chwilę później na deskach stanął Paul Robeson, ukłonił się i zamarł w świetle reflektorów. Rozległy się przeraźliwe brawa. Claire De Haven skinęła niewolnikom, żeby się podnieśli. Znaczna część publiczności uznała to za hasło do powstania. Pozostałam na miejscu. Moment nie sprzy jał okazy waniu wy wrotowy ch sy mpatii. Robeson ukłonił się i podniósł ręce: czuję się zaszczy cony , a teraz siadajcie. Akompaniatorka brzdąknęła pierwsze nuty . Robeson zanucił Ol’ Man River. Wy soki Murzy n o potężny m basie. Powalające broadwa​y owskie zawodzenie z ty ch, co to przery wają burzą braw. Lewaccy amatorzy . Zbłąkana dziewczy na z Sioux Falls. Stuknięty kapitan policji i jego anty bolszewicki program. Zachichotałam. Ot, tak po prostu. Wbrew swoim uprzednim kalkulacjom. Ludzie wokół mnie to usły szeli. Mimo ciemności wy czułam gry masy niezadowolenia. Robeson zaczął cicho, by po chwili zrobić crescendo. Robotniczy trubadur i absolwent

Princeton, który zajął się show-biznesem. Biali dali upust emocjom, piąta kolumna oszalała. Zachichotałam. Mój śmiech przebił się przez wiwaty . Jakiś facet szepnął: „szaaa”. Zachichotałam głośniej. Miałam dziewięć lat i rozrabiałam w kościele, w niedzielę po krachu na giełdzie. Brawa osłabły i powoli przy cichły . Robeson wy konał kilka uprzejmy ch ukłonów. Jakaś matrona rzuciła mi gniewne spojrzenie. Zby łam ją machnięciem ręki. Robeson zaintonował robotniczą piosenkę Joe Hill. By łam podenerwowana. Miałam nawiązać kontakt z czerwony mi, nic więcej. Żałośnie niewy starczające przedstawienie. Wy kształcony w Princeton Murzy n wy chwalał walkę klasową. Krucha niewiasta z oczkami w pończochach brzdąkała na przy dużej lutni. Zachichotałam i zasłoniłam usta. Matrona szepnęła: – Cicho bądź, dziecko! Biedny ten Joe Hill. Pracował na kolei, stłamszony przez ludzi sprawujący ch władzę. Nie lękajcie się – jego przesłanie przetrwało. Przy trzy małam dłoń na ustach. Robeson pławił się w wy razach uwielbienia. Następnie zaintonował arię z Otella Verdiego. Teraz by ł udręczony m Maurem. Od trockistowskiego pieśniarza do mediolańskiego bogacza pasoży ta. Zacisnęłam dłoń na ustach. Poczułam na sobie wściekłe spojrzenie Claire De Haven. Zamknęłam oczy , żeby nie ry knąć ze śmiechu. Na ekranie mojego wewnętrznego kinematografu przesunęły się obrazy . Pracowałam nad dialogiem. Przewidziałam jego wy nik i wiedziałam, że mam rację. Robeson wzniósł udręczony lament. Pomy ślałam o Japończy ku obecny m na walce Bucky ’ego Bleicherta i wstałam. – Żadna istota ludzka nie powinna się bawić, kiedy świat pogrąża się w wojnie, a miasto jest pełne represy jny ch działań skierowany ch przeciwko niewinny m oby watelom ty lko dlatego, że ich rodacy dopuścili się barbarzy ństwa! Wy powiedziałam te słowa tonem polemiki niczy m jeden krótki okrzy k. Pieśń Maura stopiła się z moim wołaniem. Akompaniatorka opuściła lutnię. Ludzie zaszemrali i zasy czeli, zaczęli szeptać: „szaaa” i buczeć. Zapaliły się światła. Wy czułam czy jś ruch. W polu mojego widzenia pojawiła się plama – nie zareagowałam. Czerwona Królowa by ła pierwszą, która wstała i na mnie spojrzała. – Żadna istota ludzka nie powinna się bawić, kiedy policja i agenci federalni dręczą i zatrzy mują nielegalnie niewinny ch Amery kanów japońskiego pochodzenia. Gdy ogarnięci histerią rasową, przesadnie reagują na faszy stowskie przejawy agresji i… Nagle: Obłąkany Maur się zamknął i spojrzał na mnie.

Wszy stkie światła w filharmonii rozbły sły . Wszy scy członkowie orszaku Królowej wstali i posłali mi gniewne spojrzenie. Buczenie, krzy ki, niezrozumiałe upomnienia – narastające w krzy k. „Przeklęta komunistka!”, „Pieprzona faszy stka!”, „Zmiataj stąd, dziwko!”. Odkrzy knęłam im. Ry k się nasilił. Bileter chwy cił mnie za ramię. Zacisnęłam pięść i zdzieliłam go w twarz. Trafiłam w czubek nosa i poczułam chrupnięcie. Krew napły nęła mu do oczu. Wszy scy wstali. Bileter zachwiał się i jęknął. Wszy scy na mnie patrzy li. Wy krzy czane potępienie wy pełniło salę. Spojrzałam na Claire De Haven, kiedy zaatakowała mnie grupa mężczy zn. Facetów w jakichś śmieszny ch uniformach – chwy cili mnie i dźwignęli, chociaż młóciłam rękami. Wy nieśli mnie z sali. Całe szczęście. Trzy małam się roli i wiłam jak piskorz, próbując stawiać opór. Ruszy liśmy między rzędami do holu. Wy rwałam się i wy rżnęłam głową o framugę drzwi. Na zegarze ścienny m mignęła 20.19.

20.20 Zegar hotelu Biltmore wskazy wał 20.20. Otworzy łam oczy i ujrzałam oparcie radiowozu. Widziałam wszy stko do góry nogami. Plac Pershinga, hotel Biltmore i filharmonię. Radiowóz nadjechał ze świstem. Nie rozpoznałam ty ch dwóch gliniarzy . Skuli mnie, kiedy by łam nieprzy tomna, a teraz nie zwracali na mnie uwagi. Kierowca jechał na północ Hill Street. Komenda główna znajdowała się w odległości minuty drogi. Na komendzie pracował Lee. By łam tam znana jako dziewczy na policjanta. Dzięki mojemu przedstawieniu w sądzie. Liczy łam na stanowcze upomnienie, wy prowadzenie do holu i sam na sam z Czerwoną Królową. Nie sądziłam, że zostanę aresztowana i postawię Lee w stan czujności. Radiostacja zatrzeszczała. Gliniarze rozmawiali o włamaniu z wtargnięciem w rejonie Bunker Hill. Funkcjonariusze komendy głównej by li już w drodze. Gliniarz siedzący obok kierowcy spojrzał na zegarek i kazał koledze dodać gazu. Jechali dalej, ignorując moją obecność. Dotarliśmy na posterunek w ciągu niecałej minuty . Kierowca zajechał przed drzwi aresztu. Jego kolega wprowadził mnie do środka i zamknął w celi, w skrzy dle dla kobiet. Dostałam środkową z pięciu klitek na piętrze. Jedy nkę. W inny ch celach by ły Japonki. Ściśnięte po cztery w jednej celi, z dwiema pry czami i otwartą toaletą. Odwracały twarze, jakby wcześniej się nie znały . Kobiety w średnim wieku, młode i stare. Milczały . Nie biła od nich atmosfera koleżeństwa ani współczucie. Zarejestrowały obecność białej w jaskrawoczerwonej sukni i poczuły wsty d, którego nie odczuwały wobec siebie.

dziewczy ny

Odwróciłam się. Usiadłam na dolnej pry czy i spuściłam wzrok. Wtedy zrozumiałam. Stanowiły kolekty w. Przy jęły jednolity front z poczucia solidarności. By ły jednomy ślne i zwarte tak, jak kolekty w Czerwonej Królowej by ł marudny i przeraźliwie skrzeczący . Pod mój materac wetknięto złożony numer „Mirror-News”. Przeczy tałam pierwszą kolumnę. Wojna na Pacy fiku. Front rosy jski. Oszalali Japońcy przeskakujący z wy spy na wy spę. Na ósmej stronie by ł arty kuł Sida Hudgensa o Bucky m Bleichercie. Ty tuł i py tanie: BUCKY, CHŁOPAK W NIEBIESKIM MUNDURZE? Pod spodem znajdowały się dwie kolumny jadowitego tekstu. Sid podsumował pożegnalną walkę Bucky ’ego i przy pominał, że Bleichert podejmie niebawem pracę w policji Los Angeles. Czy jego przy jęcie nie zostanie „uzależnione” od dostarczenia agentom FBI „pozornie niewinny ch informacji” na temat „zakonspirowany ch Japońców” sprzy mierzony ch z „pogańskim diabłem, Hirohito”? Arty kuł opisy wał sportową karierę Bucky ’ego od czasu ogólniaka Belmont High oraz jego przy jaźń z niezależnie my ślący m gościem, zielonoczarny m46 ze „społeczności skośnookich”. Na koniec zarezerwowano firmowy cios Sida: Czy Bucky nie jest sy nem niemieckich imigrantów, a zatem potencjalny m podejrzany m o sprzy janie piątej kolumnie? „Dokąd pan zmierza, Herr Blei​c hert?”. Zmięłam gazetę i cisnęłam ją w kąt. Zamknęłam oczy , żeby nie widzieć rzędu cel i ty ch wszy stkich japońskich kobiet. Te nadal stały nieruchomo i nadal mną pogardzały za to, że się wy głupiłam. By łam głodna. Miałam ochotę na duży stek i papierosa. Z przy jemnością popatrzy łaby m, jak Scotty Bennett zdejmuje koszulę. Chciałam tańczy ć z Bucky m ubrany m w niebieski policy jny mundur. Kobieta w sąsiedniej celi stłumiła szloch. Zacisnęłam powieki i zmówiłam modlitwę w jej intencji. Pozwalałam sobie na modlitwę, kiedy świat wy dawał się niepojęty i jedy nie błaganie skierowane do Niepojętego miało sens. Reformacja, preria, solidarność. Wojna i gwiazda Dawida widniejąca na spodenkach Herr Blei​c herta. Materac ułoży ł się pode mną. Moja modlitwa spowodowała obsunięcie kawałka ziemi i wprawiła mnie w ruch obrotowy . Ty lko żadnego płaczu, błagam. Żadny ch sy nów szkockiego pastora, żadnej wojny , żadnego obłąkanego Maura…

7.38 – Jesteś niesamowita, panno Lake. Prześcignęłaś Paula Robesona. Przechy liłam głowę i otworzy łam oczy . Kobiety zniknęły . – Kiedy je wy puszczono? By ły tu, kiedy zasy piałam. Kapitan Parker otworzy ł moją celę. By ł w mundurze i sprawiał wrażenie wy czerpanego.

Rzucił mi paczkę papierosów i zapalniczkę. – Twoje koleżanki z pry czy ? Zostały przeniesione do więzienia w Lincoln Heights. Zapaliłam. – Gdzie pan siedział? – Dwa rzędy za tobą. Wiedziałem, że coś kombinujesz, kiedy zaśmiałaś się pierwszy raz. – Czemu nie wy ciągnął mnie pan wcześniej? – Pomy ślałem, że takie doświadczenie ci się przy da. – Ma pan rację. – Następny m razem… – Nie pozwolę się wy korzy stać do niczego, co ma związek z Lee Blanchardem. Może go pan oskarży ć o napad przy Boulevard-Citizens i zabójstwa, które by ć może popełnił dla Bena Siegela. Parker oparł się o ścianę z krat. – Co chcesz mi powiedzieć? – Niech pan nie my śli, że się ugnę pod presją. Niech pan nie oczekuje, że zrobię wszy stko bez żadnej rekompensaty . Parker klepnął się w kolana. Odrzuciłam mu papierosy i zapalniczkę. Zapalił i wy dmuchnął pierścień dy mu wy żej niż jakakolwiek dziewczy na. – Co mi chcesz powiedzieć? Rozłoży łam wczorajszą gazetę. Strona ósma by ła zgnieciona, ale czy telna. Stuknęłam palcem środkowe kolumny i mu podałam. Parker przeczy tał. Zgasił papierosa o zawias krat i uśmiechnął się. – Przy pominam sobie szkice w twoim domu. Pewnie jesteś w nim zadurzona. – Czy ten arty kuł jest prawdziwy ? – Tak. Wy gląda na to, że pan Bleichert zna kilku podejrzany ch Japończy ków. Nie wiem, co za jedni, ale federalni wkrótce go przesłuchają. Przy jęcie będzie zależeć od wy niku rozmowy . Wrzuciłam mojego papierosa do toalety . – Chciałaby m by ć obecna przy ty m przesłuchaniu. – Załatwione. – Chcę, żeby Bucky został przy jęty . – Quid pro quo47. Zadzwoń do doktora Lesnicka i umów się na spotkanie o czternastej, w najbliższą środę. Zobaczy sz Królową. Na pewno przy pomni sobie wczorajszy wieczór i uzna wasze spotkanie za szczęśliwy traf. Roześmiałam się. Claire, kochanie! Przy by łam, żeby cię zniszczy ć, ale najpierw mi wszy stko opowiedz. Gdzie kupiłaś tę fantasty czną suknię, którą miałaś na jublu Robesona?

9 grudnia 1941 roku

23 LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU

7.49 Parker wy szedł z aresztu. Ponownie ogarnęła go fala wy czerpania. By ł na nogach od czasu, gdy Japońcy zbombardowali Pearl Harbor. No, niezupełnie. Kilka razy przy snął w radiowozie. I uciął sobie drzemkę po wy piciu alkoholu w swoim nowy m gabinecie. Jack Horrall przy dzielił mu pokój w biurze detekty wów. By ł teraz „wojenny m planistą od sy tuacji kry zy sowy ch” Departamentu Policji Los Angeles. Zachował swoje obowiązki w drogówce. Potwierdził gotowość do ciężkiej pracy i został oficerem łącznikowy m z armią. Segregował wszy stkie teksty przesy łane dalekopisem i mające związek z wojną. Nadzorował oddział cudzoziemców i trzy mał ich na smy czy . Na innej luźnej smy czy trzy mał Dudley a Smitha i śledztwo w sprawie zabójstwa rodziny Watanabe. Powinien nadać nieco rozgłosu tej sprawie. Sid Hudgens mógłby się ty m zająć. Sid wisiał Horrallowi pięć setek z ty tułu długów karciany ch. Posłuszny Sid. Parker ruszy ł do pokoju odpraw. Spędził pięć minut z Kay Lake. Rozmowa go oży wiła i wy wołała Pragnienie. W tej sprawie działał sam. Carl Hull zadzwonił do niego ostatniej nocy . Wstąpił do mary narki. Mów-Mi-Jack dał mu zwolnienie na czas służby . – Nie zamierzam brać udziału w twoim przedsięwzięciu, Williamie – oświadczy ł. – Uważam, że jest nieroztropne i przedwczes​ne. Toczy my prawdziwą wojnę, w której chodzi o coś znacznie większego od ideologii. Czerwoni są naszy mi sojusznikami. Giną ty siącami, dzięki nim Hitler się wy krwawia. Podpisuję się pod twoją przepowiednią ideologicznego konfliktu po zakończeniu tej wojny . Wówczas trzeba będzie obłoży ć interdy ktem naszy ch czerwony ch. Ale teraz? Teraz twoje działanie wy daje mi się szaloną krucjatą. Powiem szczerze, coś mnie niepokoi, kiedy my ślę o tobie i młodej pannie Lake. Odłoży ł słuchawkę. Cisnął telefonem. Aparat uderzy ł w mapę z naniesiony mi wy padkami drogowy mi i rozleciał się w kawałki. Na ścianach pokoju odpraw wisiały tablice, a okna by ły zaklejone papierem. Przy szedł o 5.00 rano i zapisał je kredą. Palnie gadkę w żargonie urzędniczy m, słowo w słowo. Będą pod wrażeniem. Wszedł do środka. Uprzedzili go. Mów-Mi-Jack palił poranną cy garetkę. Gene Biscailuz miał dwa sześciostrzałowce. Fletch Bowron zajeżdżał perfumami. Bill McPherson drzemał.

Parker okrąży ł ściany , ściągając papier. Sześć tablic zajaśniało. – Bill wcześnie wstał – powiedział Jack. Bicailuz na to: – Bill nigdy nie śpi. – Bill zapomniał, jak wy gląda jego żona – rzucił Bowron. Jack powiedział: – Bill zapomniał o dniu, w który m Adam przeleciał Ewę. Bicailuz zarechotał. Parker stuknął w tablicę numer jeden. – Mamy wojnę, panowie. Nikt nie może powiedzieć, że Los Angeles nie potraktowało poważnie tego wy zwania. Może i wy glądam na zmęczonego, ale nie ja jeden. – Jestem głodny – wtrącił Bicailuz. – Powinniśmy poprosić, żeby Ace Kwan przesłał nam kilka chińskich omletów. – Wczoraj zalałem się w trupa u Kwana – zdradził im Jack. – Ace odesłał mnie do domu taksówką. Bowron klepnął dłońmi w kolana. – Dawaj, Bill. Pokaż, co potrafisz. Parker chwy cił wskaźnik i zaczął kroczy ć od tablicy do tablicy . Jego duże litery by ły idealnie równe. Rozwijał skróty i wstawiał im oficjalną gadkę. – Gubernator Olson zadzwonił z prośbą o naty chmiastowe internowanie wszy stkich Japońców i ludzi podejrzewany ch o projapońskie sy mpatie. Prokurator generalny Warren spodziewa się aktów sabotażu w przemy śle. Żołnierze Gwardii Narodowej pilnują linii wy sokiego napięcia i miejskich wodociągów. Burmistrz miasta Nowy Jork, Fiorello H. La Guardia, został mianowany dy rektorem Amery kańskiego Biura Obrony Cy wilnej. Dzisiaj przy leci do Los Angeles w towarzy stwie pani prezy dentowej. Członkowie Gwardii Narodowej złożą im raport. Następna tablica. Jedna gruba ry ba z miasta drzemie. Trzy grube ry by miejskie słuchają z napięciem. – Zatrzy mano cztery stu Japońców figurujący ch na liście A. Przesłuchuje ich czterdziestu dwóch agentów federalny ch. Japońcy są przetrzy my wani na Terminal Island, w więzieniu wojskowy m w bazie Fort MacArthur, w areszcie komendy głównej, w więzieniu Lincoln Heights i aresztach sześciu komend Departamentu Policji Los Angeles. Ich ludzie weszli na pokład podejrzany ch japońskich kutrów w zatoce San Pedro, przeszukali je i odholowali do portu. Ścigacze mary narki zostały wy słane od Santa Barbara na północy do granicy z Meksy kiem na południu. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że japońskie okręty podwodne patrolują te wody . Trzecia tablica z głowy . Parker zaczął mówić monotonny m głosem, przeciągając samogłoski jak mieszkaniec prerii.

– Baterie obrony wy brzeża są obsadzone dwadzieścia cztery godziny na dobę. Drogi biegnące wzdłuż wy brzeża zamknięto dla ruchu cy wilnego. Rada nadzorcza okręgu ogłosiła stan pogotowia wojennego. Cztery tablice załatwione. Żadnej czkawki, żadnej gafy ze strony prelegenta. – W Los Angeles ogłoszono pełne zaciemnienie. Wczorajsze próbne zaciemnienia rano i wieczorem zakończy ły się powodzeniem. Nie doszło do znaczącego wzrostu przestępczości, a liczba wy padków drogowy ch wzrosła o marny ch sześć procent. W środę w nocy wprowadzimy próbne zaciemnienie na obszarze całego miasta. Od zmierzchu do świtu, co dostarczy władzom miasta cenny ch dany ch staty sty czny ch. Pięć tablic. Została ostatnia prosta. – Teraz sprawa rodziny Watanabe. Wczoraj spotkałem się z sierżantem Dudley em Smithem. Sierżant Smith przedstawił mi swój obszerny pierwszy raport. Sierżant Smith i trzej detekty wi pracują nad tą sprawą na całego. Osobiście skontaktuję się z dziennikarzem „Mirror-News” Sidem Hudgensem i zachęcę go, żeby przedstawił śledztwo w korzy stny m świetle. Sprawa rodziny Watanabe może się okazać ważny m instrumentem propagandowy m, gdy by oddział cudzoziemców lub zastępcy szery fa dokonujący zatrzy mań narazili się na zarzut brutalnego traktowania oby wateli lub gdy by aresztowania i konfiskaty majątków zostały uznane za wątpliwe moralnie. Parker przerwał, aby wziąć oddech. Fletch Bowron nagrodził go brawami. Bicailuz powiedział: – Proponuję przedstawić Billa Białego Człowieka do nagrody ty godnia. – Do licha, postawcie mu podwójną whisky z wodą sodową u Mike’a Ly mana – odparł Jack. – Nadciąga Eleanor Roosevelt. Pewnie poprosi, żeby śmy zorganizowali paradę – rzucił Bowron. – Sły szałem, że to lesbijka – powiedział Bicailuz. – Od mojej zastępczy ni, Dot Rothstein. Dot dowiedziała się o ty m lesbijską pocztą pantoflową. To ona powiedziała mi, że Barbara Stanwy ck liże cipy . – Co do ty ch Japońców, trzeba chwy cić by ka za rogi. Załatw to. Zwolnię wszy stkich żółtków, którzy są na liście płac miasta. Wszy scy Japońcy to piąta kolumna. Mięczaki nie wy gry wają wojen. – Nie sądzę, żeby by ł to dobry pomy sł, panie burmistrzu. Wygadał się. Prelegent strzelił gafę. Słyszysz, jak zamilkli? Zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Parker opanował niepokój. Ward Littell otworzy ł drzwi. – Przepraszam, że przeszkadzam, panowie. Kapitanie, za chwilę zaczy namy rozmowę z panem Bleichertem.

Mów-Mi-Jack pokazał: „sio”. – Towarzy sz Bill ocalony przez dzwonek. Parker wy konał obrót i ruszy ł za Littellem. Przeszli do biura detekty wów. Pokoje przesłuchań z lustrami ciągnęły się wzdłuż ty lnej ściany . Kay Lake stała przed pokojem numer jeden. Widziała wnętrze pomieszczenia, ale mężczy źni po drugiej stronie nie mogli jej zobaczy ć. Parker i Littell stanęli obok. Zignorowała ich, nie odry wając wzroku od szy by . – To metody rodem z ry nsztoka – wy jaśnił Littell. – Zachowują się jak oskarży ciele na procesach pokazowy ch Stalina. Pokój by ł mały i szczelnie wy pełniony . Ed Satterlee, Dick Hood. Dwight „Bucky ” Bleichert. Ży wy obraz ze stołem i krzesłami. Parker przekręcił przełącznik na ścianie. Z głośnika doleciał staty czny trzask. Dźwięk wy łonił się z westchnieniem. Bleichert usiadł okrakiem na odwrócony m krześle. Hood i Satterlee chodzili po pokoju. Kay Lake zrobiła minę mówiącą „nie spałam całą noc”. Miała wy gniecioną sukienkę i potargane włosy . Satterlee powiedział: – Wy jaśnię ci, co mnie interesuje. Czy goląc się rano, widzisz w lustrze Niemca czy Amery kanina? Bleichert się uśmiechnął. – Masz na my śli takie lustro? Lustro przezroczy ste z jednej strony ? – Tutaj nie wy grasz przez nokaut, sy nu. Mamy sy stem punktowy . Trzeba udzielać prawidłowy ch odpowiedzi i zwy cięży ć głosami sędziów – powiedział Hood. Bleichert wskazał lustro. – Kto jest po drugiej stronie? J. Edgar Hoover? Naprawdę obchodzi was, czy dostanę robotę w policji Los Angeles? – Proszę odpowiedzieć na py tanie – rzucił Hood. – Widzisz Niemca czy Amery kanina? – powtórzy ł Satterlee. – Wy bierz kraj. Wy bierz, wobec kogo jesteś lojalny . – Moi rodzice przy szli na świat w Niemczech. Ja urodziłem się tutaj. W ty siąc dziewięćset siedemnasty m, co daje mi alibi na wielką wojnę. Kay Lake się uśmiechnęła. Parker wy czuł jej zwietrzałe perfumy . Hood się uśmiechnął. – Rozumiem, ale nasza robota polega na sprawdzeniu ludzi o niemieckim i włoskim pochodzeniu, którzy mogą mieć problem z lojalnością.

– Wy ciąga pan dalekosiężne wnioski, panie Hood. Nie mam pojęcia o „pochodzeniu”. Nie zdoła pan rozpoznać szwaba lub południowca, po prostu gapiąc się na niego. Hood i Satterlee wy mienili sy gnały . Satterlee strzelił szelkami. – Jasne, to nie tak jak z Japońcami – powiedział Hood. Bleichert zabębnił palcami o blat stołu. – Niemieckie pochodzenie jest ukry te. Niemcy nie są tacy jak Japońcy . Parker przy patry wał się Bleichertowi. Kay Lake przy tuliła się do ściany . Wetknęła rękę do jego kieszeni i wy ciągnęła papierosy . Jej dłoń by ła ciepła. Jego noga zadrżała. Zapaliła i wy dmuchnęła wy soko pierścień dy mu. – Lubisz Japońców? – spy tał Satterlee. – Są mi obojętni. – Chodziłeś do Belmont High – zauważy ł Hood. Bleichert wzruszy ł ramionami. – Rocznik trzy dziesty piąty . Wartownicy . Zielono-czarni na wieki. Co to ma wspólnego z moim przy jęciem do policji Los Angeles? – Trzy lata temu zaczęliśmy gromadzić materiały wy wiadowcze. Ustaliliśmy , że dzieci Japońców z Little Toky o uczęszczały do Belmont High. Sprawdziliśmy i wy szło, że pewna gwiazda boksu jest absolwentem Belmont. Gość musi mieć dużo przy jaciół wśród Japońców. Pomy śleliśmy sobie, że jeśli wy buchnie wojna, warto będzie zamienić słówko z ty m by strzakiem, bo może mieć ważne informacje o Japońcach z piątej kolumny – wy jaśnił Hood. Satterlee zbliży ł się do stołu. – Później dowiedzieliśmy się, że nasz by stry chłopak złoży ł podanie o przy jęcie do miejscowego departamentu policji. Nie będę owijać w bawełnę, sy nu. Jeśli podasz nam kilka nazwisk, zostaniesz przy jęty . Jeśli odmówisz, twoje podanie zostanie uznane za nieważne. Bleichert zmiękł. Zaczął się pocić lub płakać, a może jedno i drugie. Kay Lake oparła się o lustro. – Znam dwóch braci nazwiskiem Ashida. Akira prowadzi rodzinną farmę, a Hideo jest chemikiem, pracuje w policji. Ich ojciec nie ży je, matka ma na imię Mariko. Jest alkoholiczką. Ma bzika na punkcie cesarza i tego gościa, Tojo. Trzy ma japońską flagę w szafie, w salonie, cokolwiek może to znaczy ć. Kay Lake zamknęła oczy i oparła głowę o lustro. Kny kcie Parkera zbielały za paskiem. – Mariko jest nieszkodliwa, a Hideo to bły skotliwy dzieciak – wy jaśnił Littell. – Powiem to Hoodowi. – Mężczy źni są cholernie słabi – podsumowała Kay .

24 LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU

10.29 Opium. Świat stał się kanałem. Siennik by ł szalupą ratunkową. Fajka by ła przewodnikiem. Przewracał piękne pocztówki. Witał towarzy szy podróży . Przy łączy ła się do niego Bette Davis. By li kochankami w Londy nie. Wisieli uczepieni rączek w metrze. Opium. Siennik, fajka. Piwnica Ace’a Kwana. W jednej chwili w niej by ł, w drugiej już go nie by ło. Blitz, wojna bły skawiczna. Irlandia pozostaje neutralna. Joe Kennedy jest izolacjonistą. Sprawuje urząd ambasadora w Anglii, ale wie co i jak. Naziści wy grają wojnę. Bry ty jska bestia upadnie. Czarno-brunatni zabili ojca i starszego brata Dudley a Smitha. To przez nich Maidred Conroy Smith stała się wdową, która bijała swojego młodszego sy na. Czas wy parował. Blitzkrieg. Wrzesień 1940 roku. Niemcy zrzucają bomby na Londy n. Dudley i Bette. Wuj Joe załatwia im pry watny wagon metra. Wuj Joe rezy gnuje ze stanowiska ambasadora na jesieni. Bry ty jska prasa okrzy kuje go tchórzem. Blitz go przeraża. Irlandzcy młodziakowie wiozą go do Kerry , kurują gorzałą i dziwkami. Dud​ley i Bette. Wuj Joe załatwił im pry watny wagon i odwiózł do domu. Opium. Jego zmy sły oży ły . Londy n płonął. Furtwängler dy ry gował IX sy mfonią Beethovena. Spotka się z Bette w piątek wieczorem. W sali koncertowej Shrine. Gazeciarze mają jubel. Włoży swój najlepszy garnitur. Londy n zamienił się w Nankin. Ace Kwan opowiadał mu różne historie. Japońcy ścinali chińskich żołnierzy . Hordy Japońców zajęły klasztor i gwałciły mnichów. Bette to widzi i płacze. Pociesz ją. Wojna to wielka, mroczna kara, moje dziecko. Budzi we mnie psa z piekła rodem. Wagon metra wjeżdża do tunelu. Nankin zrobił bum! Znowu by ł w piwnicy Kwana. Tak, proszę – fajkę. Wy tłumaczy ł to Bette. Znieczulenie i błaganie. Jestem my ślą połączoną z działaniem. Moją naturą jest ciche przy zwolenie. Muszę się zatrzy mać i odnowić w ty m obłąkany m pędzie. Opium. Joe Kennedy zjawia się ponownie. Powtarza słowa, które wy powiedział w 1927 roku. – Twoja przy szłość jest w Los Angeles, sy nu. Załatwię ci robotę w policji. Będziesz mógł

pieprzy ć gwiazdy filmowe i robić zamieszanie. Projektor terkocze, wy świetla film na ekranie. Wuj Joe dzieli się swoją sprośną fiksacją. Tijuana 1933 roku. Są w burdelu, oglądają filmy na ekranie zrobiony m z prześcieradła. Usługują im dwie wielkie lesby . Dot Rothstein i Ruth Mildred Cressmey er są honorowy mi gośćmi. Dot to strażniczka szery fa i stręczy cielka Gene’a Biscailuza. Ruth Mildred robi skrobanki dla tego ży dowskiego gościa, Harry ’ego Cohna. Wspaniałe i dziwne zgromadzenie. Wuj Joe finansuje pornograficzne filmy . Wuj Joe dostaje działkę od nielegalny ch meksy kańskich robotników, który ch dostarcza Carlos Madrano. Wuj Joe bierze udział w przekrętach. To mu przy pomina jego własne pochodzenie. Projektor terkocze. Meksy kańska dziewczy na staje się Bette w filmie List. Dziś rano dostał kartkę od Beth Short. Tak, przy jedzie do Los Angeles. Tak, przy wiezie swojego niewidomego przy jaciela, Tommy ’ego Gilfoy le’a. Beth wspomina o „strasznej rzeczy ”, która wy darzy ła się rok temu. Zatelefonuje do Tommy ’ego i wy py ta go, o co chodzi. – Faceci, którzy mają diabła za skórą, potrzebują rodziny , Dud. Rodzina powoduje, że jesteś bezpieczny , kiedy robisz to, na co masz ochotę. Trafne słowa. Wuj Joe ma własną córkę z nieprawego łoża. Dziecko Joego i Glorii Swanson. Laura Hughes ma teraz czternaście lat. Joe potajemnie ją wspiera. Przy jęła nazwisko Hughes, żeby zadrwić z Joego. Howard Hughes okantował Joego na jakimś interesie filmowy m około 1931 roku. Nieproszone dzieci sy mbolizują nieproszony los. Laura mieszka w Zgromadzeniu Sióstr Niepokalanego Serca. Arcy biskup Cantwell zna jej historię. Ma mroczną słabość do tej dziewczy ny . Opium. Projektor terkocze. Kosmy ki dy mu zamieniają się w twarze. Jack Kennedy się uśmiecha. Jest chorąży m mary narki. Przy jeżdża do Los Angeles. Chce przelecieć Ellen Drew. Chce przelecieć Glorię Swanson lepiej niż jego stary . Kliknięcie. Coś w nim drgnęło. Jego normalny stan My śli i Działania. Jego naturą jest ciche przy zwolenie. Podróż wśród obrazów z pocztówek go odświeży ła. Powrócił do try bu My ślenia i Działania. Mike Breuning pracował jako technik filmowy. Ace Kwan miał w swoim labiryncie pokoje do podglądania. Harry Cohn przepuścił u niego fortunę na żetony do gry. Harry wisi jeszcze więcej forsy Benowi Siegelowi. Abe Reles nie żyje. Ben wkrótce wyjdzie z więzienia. Ben uwielbia czerpać zyski z perwersyjnych źródeł. Harry Cohn nakręcił krótki film osiem lat temu. Pochlebczą odę na cześć Benito Mussoliniego. Harry trzymał popiersie Duce na biurku. Czy ją wyrzucił po tym, co się stało w niedzielę? My śl i działaj. Wojna. Realisty czna perspekty wa.

Japońcy nie zbombardują Los Angeles. To owady rabujące wy spy . Pacy fik to ich mrówcza farma. Ich natura. Przegrają tę wojnę. Utkną w impasie, a jankeski przemy sł prześcignie ich materialną potęgę. Będą walczy ć do końca i wstąpią do skośnookiej Walhalli. Potępia ten wątpliwy moty w. Hitler to szalony kochanek zachodniego świata. Wagner skomponował upiorny koniec Führera. Tristan i Izolda. Nierozwiązane harmonie. Świat, w który m nikt nie pociąga za sznurki. My śl i Działanie. Wojna to okazja. Tak, właśnie tak. Perspektywa masowych aresztowań. Podążaj tym tropem. Zatrzymanie miejscowych Japońców na czas trwania wojny. Wykorzystaj ich nieruchomości, zażądaj opłaty za opiekę. Sprowadź nielegalnych robotników z Meksyku, żeby uzupełnić niedobory siły roboczej. Przekup funkcjonariuszy meksykańskiej policji stanowej, żeby pobierali łapówki i nadzorowali nielegalnych. Jimmy Japoniec Namura wyszedł z pudła. Będzie świetnym oficerem łącznikowym z japońską społecznością. Opróżnić Little Tokyo i inne enklawy Japońców. Sprowadzić tam tysiące kolorowych, zbyt zepsutych, żeby przejść badania dla poborowych. Stworzyć zamkniętą strefę przestępczą z nieruchomości skonfiskowanych Japońcom. Trzymać krótko czarnuchów i panować nad ich wygłupami. Karać ataki na białą rasę natychmiastową śmiercią. Przenieść zamożnych Japońców do tuneli Ace’a Kwana i kazać im płacić za pobyt-poza-więzieniem. Zmusić co przystojniejszych, żeby grali w pornosach przeznaczonych dla białej klienteli, wymierzonych przeciwko państwom osi. Opium. Fajka – tak, jeszcze raz. Projektor zaterkotał. My ślenie i Działanie zostało przy wrócone. Pas Pamięci – Nowy Rok 1938. Restauracja Trocadero. Bette tańcząca na parkiecie przy dźwiękach Perfidii. To wtedy ją zobaczy ł i zapłonął.

25 LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU

11.44 Nie zawiadomią o włamaniu. Nie ujawnią kradzieży. Sprzedają nielegalną broń. Handlują faszystowską szmirą. W laboratorium panował ruch jak co rano. Chemicy pobierali próbki tkaniny i pracowali pochy leni nad mikroskopem. Ashida kręcił się wokół swego biurka niespokojny i zamroczony . Ostatniej nocy nie zmruży ł oka. Ray Pinker podszedł do niego. – Mam złe wieści, sy nu. Mówili o ty m w radiu. Fletch Bowron zwolnił wszy stkich Japończy ków figurujący ch na liście płac miasta. Bardzo mi przy kro, ale to oznacza… Ashida otworzy ł górną szufladę biurka i chwy cił skórzany woreczek. Pinker powiedział coś, żeby dodać mu otuchy . Ashida wy biegł z laboratorium. Ruszy ł schodami, sadząc po trzy stopnie. Dobiegł do drzwi frontowy ch i popędził sprintem. Przebiegł Pierwszą Ulicę. Samochody omijały go z piskiem opon. Ratusz by ł dwie przecznice dalej. W biurze huczało. Wy dział zabójstw by ł pełen gliniarzy siedzący ch za biurkiem. W wy dziale oby czajowy m by ł ty lko jeden – Elmer Jackson. Elmer wy szczerzy ł zęby w uśmiechu. – Cześć, znam cię. Kiedy ś tu pracowałeś. – Gdzie znajdę kapitana Parkera? Sły szałem, że ma tu teraz gabinet. Elmer machnął cy garem. – Spróbuj pod sześćset czternasty m. Jeśli drzwi są zamknięte, pewnie odsy pia. Ashida ruszy ł dalej. Nadchodziło południe. Wy dział zabójstw opustoszał. Gliniarze zebrali się w świetlicy . Wszy scy go widzieli. Wszy scy go znali. Żaden go nie przy witał. Wsiadali do wind i zjeżdżali na dół. Drzwi wy działu zabójstw by ły otwarte na oścież. Dwanaście boksów i jeden gabinet. Jedna główna linia i dwanaście wewnętrzny ch. Zamknął się w środku. Wepchnął krzesło pod gałkę drzwi. Otworzy ł woreczek i przejrzał swoje narzędzia. Instrumenty włamy wacza. Skonfiskowane dowody rzeczowe. Trzy małe wy try chy do zamków i lewar o tępy m końcu. Główny telefon stał obok dalekopisu. Powiódł wzrokiem za przewodem, do skrzy nki

bezpieczników zamontowanej na ścianie. Obok skrzy nki by ła mniejsza, pomalowana farbą do ściany . Skrzy nki łączy ł cienki przewód. Telefon by ł podłączony do dy ktografu. Ashida położy ł narzędzia na dalekopisie. Podniósł słuchawkę i usły szał sy gnał. Wy jął małe narzędzie i oddzielił dy ski. Dostrzegł diody i przy klejone mikrofony . Włoży ł dy ski na miejsce. Jego oczy powędrowały w kierunku wschodniej ściany . Cztery boksy , cztery telefony , cztery uzasadnione skrzy nki bezpieczników, a obok nich inne. Małe, zamalowane farbą skrzy nki. Nieszkodliwe. Zuchwałe. Dwie skrzy nki bezpieczników? Kogo to obchodzi? Ashida odłoży ł narzędzia i zabrał krzesło. Zamarł w kory tarzu. Sid Hudgens kręcił się bezczy nnie przed pokojem sy pialny m. Sidster go zobaczy ł i skinął palcem. Ashida podszedł i zajrzał do środka. Szaaa – ludzie śpią. Dwanaście pry czy , pięciu śpiący ch. Chłopaki z oddziału cudzoziemców. Na podłodze hełmy i pasy na broń, śrutówki oparte o ścianę. Hudgens zamknął drzwi. – Bund, Silver Shirts48, Legion Gromu. Ma pan ochotę to skomentować, doktorze Ashida? Ashida powiedział: – Bez komentarza. Hudgens podrapał się w ucho spinaczem do papieru. – Możesz mnie nazwać zblazowany m, ale my ślę, że ta cała sprawa śmierdzi. Federalni zamrażają akty wa i zamy kają banki, zniesiono obowiązek wy dawania habeas49, a Fletch B. w ramach odwetu usunął wszy stkich Japońców z miejskich urzędów. Generał Tojo i jego chłopcy zajęli Manilę, ale to nie oznacza, że powinieneś stracić pracę. – Bez komentarza. Hudgens zachichotał. – Czy tałeś mój arty kuł we wczorajszy m „Mirror”? Jeśli nie, wy jaśnię, że posłowie jest bardzo zjadliwe. – Słucham. – Napisałem o twoim stary m kumplu, Bucky m B. Buckster chce napchać rękawice naftaliną i wzmocnić siły białej policji. Zasugerowałem, że może by ć zmuszony zakapować kilku popaprańców z piątej kolumny , aby dostać robotę. Ashida poczerwieniał. – I? – I? Bucky zakapował ciebie i twoją rodzinę. Dlatego w maju, za rok, rozpocznie naukę

w akademii policy jnej. Kory tarz się zakoły sał – lawina, trzęsienie ziemi, uderzenie krwi do mózgu. Hudgens skrzy wił się jak upiór. Ashida się odwrócił. Pokój 614 by ł dwoje drzwi dalej. Ashida podszedł i zatrzy mał się. Parker stał obok mapy rozwieszonej na ścianie. Sierpy i młoty pokry wały obszar Rosji. Pineski ze swasty ką pokry wały Deutschland. Butelka i kieliszek stały na widoku. Ashida odchrząknął. Parker się odwrócił. Pas z bronią ześlizg​nął się w dół bioder. – Słucham? – Liczy łem na to, że będziemy mogli porozmawiać, sir. – Niech zgadnę, masz nadzieję, że uratuję cię przed zwolnieniem. – Wiem, że może pan tego dokonać. Parker stuknął w zegarek. – Daję panu jedną minutę, doktorze. Zwięzłość wy powiedzi to najlepszy sposób, żeby mnie przekonać. Proszę się nie powtarzać. Powtórzenia mnie nużą. – Podsłuchałem rozmowę dwóch detekty wów. Mówili, że sprowadził pan jakąś kobietę do przepisy wania rozmów nagrany ch na dy ktografie, tutaj i w biurze detekty wów. Uznali to za zabawne, bo pan też jest nagry wany , wy powiada pan słowa, które go obciążają. Powiedzieli, że komendant Horrall został poinformowany o pańskich działaniach, ale jest zby t pewny siebie i leniwy , żeby się ty m zająć. Nagry wanie rozmów jest powszechnie znany m sekretem, co nie przekreśla istnienia dowodu, który łatwo zwery fikować – zapisu pańskiego głosu. Parker nalał sobie jednego i wy chy lił. Oto człowiek, który zostanie komendantem. Żłopie wy sokoprocentowy alkohol o 12.16. – Co za detekty wi? Ashida powiedział: – Mike Breuning i Dick Carlisle. Skoro oni wiedzą, można bezpiecznie przy jąć, że Dudley Smith zna pańskie plany . Parker stuknął w zegarek. – Powiedz, czego chcesz. Nie uży waj pochlebstw ani gróźb. – Chciałem panu podziękować za umieszczenie agenta Littella w mieszkaniu mojej matki. Chcę dowieść swojej przy datności dla policji. Chcę ocalić robotę i uczestniczy ć w śledztwie doty czący m zabójstwa rodziny Watanabe. Parker wy pił drugą kolejkę. – Co możesz dla mnie zrobić? – Mogę odnaleźć pluskwy i przewody , dotrzeć do stanowisk podsłuchowy ch i wy mazać nagrania.

Parker przekopał się przez papiery leżące na biurku i wy ciąg​nął kartonową teczkę. Oczy wiście z ry sunkami obwodów. – Proszę to niezwłocznie zrobić, doktorze. Otwarcie. Jestem zby t cenny dla Jacka Horralla, żeby ze mną pogry wać. Postaram się, aby miał pan dla niego podobną wartość. Ashida się ukłonił. Parker rzucił w niego teczką. – Ty pogański sukinsy nu.

26 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU

12.41 Dzisiaj jest gorzej. Czuję głębokie rozgory czenie. Widzę więcej federalny ch i gliniarzy na dachach domów przy Drugiej Ulicy . By łam świadkiem, jak agenci FBI weszli na targ warzy wny . Skuli właściciela i zaciągnęli go do radiowozu. Jeden z federalny ch wy palił ze śrutówki do warzy w wy stawiony ch na chodniku. Kawałki soli zamieniły rzędy cebuli w miazgę. Ruszy łam Drugą Ulicą. By łam niewidzialna jak biała kobieta i niety powa jak policy jna prowokatorka. Zadzwoniłam do gabinetu doktora Lesnicka i zaklepałam wizy tę. Odtworzy łam w my ślach swoje wy reży serowane spotkanie z Claire De Haven. Druga Ulica przy pominała oficjalnie usankcjonowany chaos. Chaos usankcjonowany usprawiedliwioną wściekłością, wy wołany przez uprzedzenia rasowe i wojenną histerię. Przy szłam tu jako marionetka kapitana Williama H. Parkera. Powinnam to postrzegać w ten sposób. Druga Ulica by ła pełna pieszy ch i radiowozów. Zastępcy szery fa kręcili się przed Sumitomo Bank, ładując do furgonetki worki z pieniędzmi. Zastępcy trzy mali automaty i lustrowali chodniki. Agent FBI przy bijał do drzwi zawiadomienie o przejęciu banku przez rząd federalny . Z wy stawy sklepu jedną przecznicę na wschód grzmiało echem Boże, błogosław Amerykę. Zauważy łam czerwono-biało-niebieską flagę udrapowaną wzdłuż fasady i mężczy zn rozdający ch broszury w drzwiach. Usły szałam wy buch. Wy strzał. Doleciał mnie drugi strzał. Chwilę później ujrzałam dwóch japońskich chłopców leżący ch na ulicy . Znajdowali się na wprost mnie. Nogawki ich spodni by ły w krwawy ch strzępach. Trzeci chłopak pędził w poprzek ulicy . Kątem oka spostrzeg​łam gliniarza podnoszącego strzelbę. Kapitan Bill Parker w ostatniej chwili wy stąpił z tłumu i podbił mu rękę. Kawałek soli poszy bował w niebo. Chłopak ukry ł się w pusty m budy nku. Pozostali wili się z bólu na ulicy . Mężczy zna i kobieta podbiegli z bandażami. Kapitan Parker wy rwał strzelbę gliniarzowi i opróżnił magazy nek z pozostały ch nabojów. Wy glądał na wściek​‐ łego. Gliniarz zady gotał ze strachu, widząc reakcję przełożonego. Kapitan Parker rzucił mu strzelbę i zniknął z pola widzenia. Nie zobaczy ł mnie. Wszy stko stało się bardzo szy bko. Ruszy łam w kierunku, z którego dolaty wała melodia Boże, błogosław Amerykę, i trójkolorowej flagi. Ledwie czułam własne kroki. Wy stawę sklepową zamieniono w witry nę „Komitetu Przeciwników Państw Osi”. W środku

urządzono składnicę patrioty czny ch amery kańskich regaliów. Nie można by ło wy konać ty ch przedmiotów po niedzielny m ataku. Na półkach leżały opaski z gwiazdami i paskami, kapelusze Wuja Sama i broszury kry ty kujące cesarza Japonii. Przechodnie rozglądali się z zaciekawieniem. By li wśród nich miejscowi Japończy cy , kapłani shinto w trady cy jny ch szatach oraz japońscy księża w czarny ch garniturach i koloratkach. Kobiety i mężczy źni stali za gablotą pełną tandetny ch bły skotek. Nosili znaczki z napisem POMŚCIMY PEARL HARBOR. Na szy i mieli hawajskie wieńce, ale kwiaty miały barwę żałobnej czerni. Siedziba Komitetu Przeciwników Państw Osi i wszy stko, co się w niej znajdowało, musiało zostać zaplanowane i zrealizowane na długo przed niedzielny mi wy darzeniami. Z drugiej strony nic nie wskazy wało na wcześniejsze informacje o napaści. Podkreślało żądzę krwi cesarskiej Japonii i przewidy wało nadejście wojny . Muzy ka doby wała się z fonografu ustawionego obok drzwi. Pastor go obsługiwał. Boże, błogosław Amerykę zabrzmiało ponownie, głośniej i bardziej przenikliwie z powodu niewielkiej odległości. Jakiś mężczy zna podsunął mi skarbonkę. Pogrzebałam w torebce i wrzuciłam dwudziestkę. Facet nałoży ł mi czerwono-biało-błękitny wieniec na głowę. Ukłoniłam się i poczułam jak idiotka. Do sklepu weszli Rey nolds Loftis i Chaz Minear. Opuściłam głowę, udając zainteresowanie broszurą zaty tułowaną Bohaterscy Nisei. Loftis i Minear mnie ujrzeli. Rozpoznałam to po nieznaczny ch ruchach głowy i poszturchiwaniach. To ta wariatka z recitalu. Urządziła niezłą scenę! Gość ze skarbonką podszedł ponownie. Wy czułam bliskość Loftisa i Mineara i wy konałam numer na bis. Ty m razem uży łam teatralnego szeptu. – Wasze broszury są za mało rady kalne. Nie piętnują metody cznej bigoterii kry jącej się za potworny mi wy darzeniami dwóch ostatnich dni. Wasze tchórzliwe, szowinisty czne przedstawienie nie jest wy starczającą odpowiedzią na niesprawiedliwość, która dokonuje się na tej ulicy . Facet się skulił. Loftis i Minear sły szeli każde słowo. Wy szłam na dwór i skręciłam na północ od Main. Mój samochód stał przed ratuszem. Wtedy sobie przy pomniałam – zbiornik paliwa by ł prawie pusty , a przed chwilą pozby łam się wszy stkich pieniędzy . Lee pewnie siedział w biurze. Mogłam go poprosić o pieniądze na benzy nę lub odwiedzić Elmera Jacksona w wy dziale oby czajowy m. W centrum Los Angeles dominowały dwa tematy : wojny i świąt Bożego Narodzenia. Flagi, sztuczne choinki i Mikołaje z Armii Zbawienia. Ratusz otaczali obserwatorzy samolotów. Przy pominali zbzikowany ch podglądaczy ptaków. Mieli piknikowe koszy ki i śmieszne kapelusze na głowie. Weszłam do biura śledczego. Sy pialnia oraz sala wy działu oby czajowego by ły puste. Tłum

zebrał się przed zagrodą wy działu zabójstw. Mów-Mi-Jack Horrall, Gene Biscailuz, Sid Hudgens. Przy łączy łam się do tej gromadki. Zignorowali mnie, zwróceni w kierunku sali wy działu. Podąży łam za ich wzrokiem i zobaczy łam faceta rozkręcającego telefon stojący na biurku. Miał na sobie laboratory jny fartuch i stał odwrócony plecami do mnie. Na podłodze walały się odkręcone części. Facet usuwał podsłuch. Pomy ślałam, że wszy stko to by ło dziwnie zsy nchronizowane. Łączy ło się z intry gą Billa Parkera obejmującą przepisy wanie podsłuchany ch rozmów telefoniczny ch. Facet wy ciągał przewody . Odwrócił się i spojrzał w stronę kory tarza. Naty chmiast go rozpoznałam. Młody Japończy k. Widziałam go na walce Bucky ’ego Bleicherta. I wczoraj w Little Toky o. Sid Hudgens mnie zauważy ł. – Co jest grane, Katherine? Jaki ładny wianuszek. Czy żby ś pojechała do Pearl na fajerwerki? Zdjęłam wianek, nałoży łam Sidowi na głowę i pociągnęłam w głąb kory tarza. – Nie tutaj, kochanie. Wielki Lee może nadejść w każdej chwili – powiedział Sid. Mów-Mi-Jack i Gene Biscailuz odeszli. – Co się dzieje, Sid? Sid powąchał wianuszek i spojrzał na mnie chy try m wzrokiem. – Piszę arty kuł sławiący Horralla. Bill Parker gadał z komendantem, żeby pozwolił temu dzieciakowi, Japońcowi, pogrzebać w przewodach. Federalni planują jakieś farkakte50 dochodzenie. W biurze jest mnóstwo stanowisk podsłuchowy ch, a te gówna w przewodach mogły by doprowadzić do skazania połowy naszy ch ludzi. Po Nowy m Roku Parker chce zainstalować lipne podsłuchy w telefonach, przewodach i osprzęcie, dzięki czemu federalni wrócą do domu z bupkes51. Ten Japoniec to Hideo Ashida. Postawił departament w trudnej sy tuacji, bo jest najlepszy m kry minalisty kiem na Zachodzie, a jednocześnie, gdy by ś nie zauważy ła, Japońcem. Hideo Ashida. Hideo Ashida by ł na walce Bucky ’ego. Bucky go zakapował. W niedzielę rano przepisy wałam nagrania rozmów podsłuchany ch w biurze. Hideo Ashida teraz je usuwa. – Może inny m razem, kochanie? Ty , ja i butelka courvoisiera, kiedy Lee wy jedzie z miasta z Dudsterem? Spławiłam Sida i weszłam na salę wy działu. Hideo Ashida przecinał przewody w skrzy nce na korki. Zobaczy ł mnie. Jego fartuch i spodnie by ły pobrudzone smarem i gipsowy m py łem. – Jestem Kay Lake. Kapitan Parker kazał mi przepisy wać nagrane rozmowy . Moja forma prezentacji wprawiła go w wy raźne osłupienie. Ukłon czy uścisk dłoni? Ta dziewczy na wy prowadza mnie z równowagi. – Doktor Ashida. – Wetknął ręce w kieszenie: co teraz?

– Obronił pan doktorat z inży nierii elektry cznej? Powiedział: – Mam dwa doktoraty . Jeden z chemii teorety cznej, drugi z mikrobiologii. Jestem też kry minalisty kiem, ale sam nadałem sobie ten ty tuł. Cała ta historia go iry towała. Pomieszczenia wy działu zabójstw przy pominały stertę śmieci. Trzej detekty wi wy jrzeli zza drzwi. Co laska Lee Blancharda robi z tym nadętym Japońcem? Hideo Ashida się skulił. Skołowały go te formalne ceregiele. Ręce zaczęły mu przeszkadzać. Został oderwany od swojej roboty . – Mogę panu pokazać, gdzie jest stanowisko podsłuchowe, w który m pracowałam. – Kapitan dał mi listę. Mam wszy stkie potrzebne informacje. Odrzuci wszy stkie propozy cje. Muszę jasno wy razić swój zamiar. – Będzie z ty m dużo roboty . Zamierzam panu pomóc. Wzdry gnął się. Niemal się ukłonił. Niemal krzy knął: „Nie”. – Tak. Jak pani sobie ży czy .

14.06 To by ła ciężka robota. Miałam na sobie tweedową spódnicę, jedwabną bluzkę i kaszmirowy sweter. Moje czółenka na wy sokim obcasie ślizgały się po podłodze. Zrzuciłam je kopnięciem i pracowałam w pończochach. Rozkręcaliśmy telefoniczne dy ski, wy ciągaliśmy przewody i usuwaliśmy mikrofony . Pracowaliśmy obok siebie. Doktor Ashida dbał o zachowanie odpowiedniego dy stansu. Na migi wy jaśnił mi, jak usunąć urządzenie podsłuchowe. Jego ruchy by ły pły nne i pełne elegancji. Przechodziliśmy z pokoju do pokoju, z jednego stanowiska podsłuchowego do drugiego. Taszczy liśmy pudła, wy pełniając je dziennikami transkry pcji i usunięty mi przewodami. Jack Webb łaził za nami od dobry ch dwóch godzin. By ł kumplem doktora Ashidy i Bucky ’ego Bleicherta z Belmont High. Doktor Ashida rozluźniał się za każdy m razem, gdy Jack wspomniał o Bucku. Zastanawiałam się, czy wie o zdradzie Bucky ’ego. Jack prowadził druży nę sportową w Belmont. „Skoczek Hideo” i „Bucky Pocisk” dotarli do miejskiego finału. Doktor Ashida by ł zwinny , co częściowo wy jaśniało jego sportowe zainteresowania. Wy obraziłam sobie Bucky ’ego i Hideo w Belmont. Rocznik trzy dziesty piąty . Spotkania kibiców przed szkolny mi zawodami, cheerleaderki, okrążenia na bieżni na wzgórzu. Atmosfera braterstwa w szatni i namy dlony Bucky pod pry sznicem. Robota by ła brudna. Poodpry skiwał mi lakier z paznokci, podarłam pończochy , zaplamiłam sweter i spódnicę. Komunikowaliśmy się skinieniem głowy i ruchem dłoni. Czułam pot – jego i włas​ny . Podnosiliśmy i wy ry waliśmy , przenosiliśmy i ciągnęliśmy . Ludzie z biura zaglądali co

chwila i nas zagady wali. Wy glądali na nieufny ch, ale powstrzy my wali się przed wy rażeniem opinii. Wy jaśniłam, że robimy to na polecenie Billa Parkera, aby storpedować śledztwo federalny ch. Dobry tuzin razy sły szałam „powszechnie znana tajemnica”. Nagrania podsłuchany ch rozmów wędrowały do Dwóch-Spluw Davisa. Gliniarze zbierali haki na inny ch gliniarzy w tej skorumpowanej „glinokracji”. Podsłuchy by ły cierniem w dupie. Dobrze się pozby ć zły ch śmieci. Doktor Ashida zaciskał zęby za każdy m razem, gdy wy powiadałam nazwisko „Parker”. Bucky Bleichert by ł dla mnie widmową męską postacią. Kapitan Parker by ł prowokacy jny , a doktor Ashida skupiał cechy ich obu. Miał łzy w oczach podczas pożegnalnej walki Bucky ’ego. Jego związek z kapitanem Parkerem zalaty wał policy jną intry gą. Chciałam się dowiedzieć, co my śli. Chciałam skorzy stać z jego zasobów. By łam przesłuchującą i gliniarzem z gumowy m szlauchem. Kim są ci dwaj? Musisz mi powiedzieć, co wiesz. Pracowaliśmy . Wy ciągaliśmy przewody , usuwaliśmy mikrofony , oczy szczaliśmy stanowiska podsłuchowe. Kibice zniknęli pod koniec zmiany . By łam roztrzęsiona, głodna i wy czerpana. Zakręciliśmy się migiem, przeszliśmy jak burza przez cały gmach i skończy liśmy robotę. By liśmy rozmemłani. Zaproponowałam drinka u Mike’a Ly mana. Później miałam się tam spotkać ze Scotty m. Dokładnie wiedziałam, co powie doktor Ashida. – Tak. Jak pani sobie ży czy .

17.51 Zjechaliśmy windą towarową. Wy szliśmy na Pierwszą Ulicę, kiedy pojawił się autobus jadący na Hill Street. Doktor Ashida zaczekał, pozwalając, aby m wsiadła pierwsza. Wrzuciłam dwa miedziaki do skrzy nki na opłaty . Staliśmy z przodu i trzy maliśmy się poręczy . By liśmy brudni i zaniedbani. Żółty mężczy zna, biała kobieta, wojna. Czy ci ludzie my śleli, że knuliśmy intry gi lub pieprzy liśmy się na trawniku przed ratuszem? Kierowca skręcił na południe, w stronę Hill. Mieliśmy dobry czas. Pociągnęłam za sznurek i dałam znak, żeby stanął przy Ósmej Ulicy . Podjechał do krawężnika i nas wy sadził. Autobus odjechał. Jakiś mężczy zna krzy knął: – Cholerny Japoniec! Jakaś kobieta krzy knęła: – Biała dziwka! Weszliśmy do lokalu Mike’a Ly mana. Właśnie zaczął się szczy t obiadowy . Thad Brown stał

przy barze. Wy chy lił podwójną whiskey i pomachał nam na powitanie. Dy gnęłam i odmachnęłam. Doktor Ashida wolał ustronne miejsce. Wiedziałam o ty m. Zaprowadziłam go do boksu z ty łu sali. Rozsiedliśmy się. – Czarną kawę – powiedział i pozwolił, żeby m po nią poszła. Nie chciał ry zy kować, że wkurzy kelnera. To też wiedziałam. Podeszłam do baru, zamówiłam kawę i manhattan. Barman szy bko mnie obsłuży ł. Zaniosłam kawę i drinka do boksu i przerwałam doktorze Ashidzie, który czy ścił kołnierzy k swojej koszuli. Zobaczy ł mnie i upuścił serwetkę. Stłumiłam śmiech. – Na zdrowie, doktorze. – Tak… panno… – Lake. Nazy wam się Katherine Lake, ale od dawna wołają na mnie „Kay ”. – Na zdrowie, panno Lake. – Zaczął bawić się filiżanką i spodkiem. Rozlał kawę i pobrudził ręce. Otarł je i wsunął pod nogi. Zapy tałam, do którego college’u chodził. – Do Stanforda. – Poinformowałam go, że studiuję na UCLA, i zaczekałam na odpowiedź. Skinął głową. Powiedziało mi, co następuje: Nie miał pojęcia, że mieszkam z moim Wielkim Lee. Znał Lee, ale nie sły szał o plotkach związany ch ze skokiem na Boulevard-Citizens. – Widziałem, jak pomachała pani porucznikowi Brownowi. – Poznałam go przez mojego chłopaka. Pracuje w głównej patrolowej, nazy wa się Lee Blanchard. – Tak, znam funkcjonariusza Blancharda. – A nie „Lee”? Z pewnością przewy ższa go pan w policy jnej hierarchii. Pokręcił głową. – Uży wamy imion ty lko wtedy , gdy zostaniemy sobie przedstawieni. Wiem, że pani to pomy ślała, więc powiem głośno: to chwalebna japońska cecha. Roześmiałam się i podniosłam szklankę. – Tak, ale pomy ślałam także o innej chwalebnej cesze policjantów. – Jakiej? – Macie hierarchię zamiast mery tokracji, ale równoważy cie ją paramilitarny m etosem i swobodny mi zasadami towarzy skimi. W ramach tej osobliwie elasty cznej struktury tworzą się bliskie więzi osobiste i zawodowe. Doktor Ashida wy pił ły k kawy . – Kapitan Parker woli oficjalne formy . W jego obecności stosowałby m bardziej formalne

zwroty . – Kapitan Parker jest subtelny . Wy korzy stuje mnie do wy wiadowczej roboty , choć słowo „wy korzy stuje” nie oddaje w pełni sy tuacji. Wie, że moje poczucie lojalności zostanie wy stawione na próbę, bo zwerbował mnie, wiedząc o moich mieszany ch uczuciach. Liczy ł, że dodadzą mi wiary godności w kontaktach z ludźmi, do który ch usidlenia zostałam zaangażowana. Doktor Ashida sączy ł kawę. Zarzucałam na niego przy nętę. Wiedział o ty m. By ł podekscy towany moją prowokacją i odpowiedzią, której na nią udzieli. Z drugiej strony nie widział w ty m żadnego sensu. Bo my śl o nawiązaniu bliższej relacji wy raźnie go iry towała. By ł naukowcem. Gardził wszy stkim, czego nie da się zmierzy ć. – Przepisy wała pani nagrania rozmów dla kapitana Parkera. Jestem ciekaw, jak panią do tego skłonił. Zapaliłam papierosa. – Zamierzałam to panu wy znać, doktorze. Chciałam się ty lko przekonać, czy policy jna intry ga interesuje pana równie mocno jak mnie. Potwierdził pan, że tak. Doktor Ashida się uśmiechnął. By łam zachwy cona. Ły knęłam koktajlu i odpowiedziałam uśmiechem. – My ślę, że kapitan Parker ma złe przeczucia w związku z ostatnimi aresztowaniami. Oddelegował człowieka z FBI, żeby pilnował mojej matki. – Zaopiekowanie się pańską matką wskazuje, że ceni pana pracę. – Mam nadzieję udowodnić, że jestem niezastąpiony . – Rozumiem, ale zatrudnia pana miasto, więc straci pan etat. – My ślę, że moja pozy cja jest bezpieczna. Przy najmniej na tę chwilę, chroni mnie kapitan Parker… Przerwał. Podąży łam śladem jego wzroku i zrozumiałam dlaczego. Zobaczy łam Lee. Miał na sobie cy wilne ubranie i trzy mał whisky z wodą sodową. Jego koszula by ła pokry ta ciemny mi plamami. Wy glądały jak zaschła krew. – Aloha, laleczko. Tobie też, Hirohito – powiedział. – Idź do domu, Lee. Prześpij się. W kuchni jest pieczeń. Możesz sobie odgrzać. – Iść do domu? Po co? Kiedy moja dziewczy na wy szła na miasto, żeby zabawiać oby wateli państw osi? Gwar wokół nas się nasilił. Lee mamrotał, ja mówiłam podniesiony m głosem. Ludzie się gapili. Szturchali jeden drugiego. Zapuszczali żurawia, żeby mieć lepszy widok. – Zamknij się, Lee. – Doktor Ashida gapił się na jego ręce. Lee wskazał plamy na koszuli. – To krew Japońców. Ten gość Takahasi wpadł na mnie. Czeka teraz w izbie przy jęć szpitala przy Georgia Street.

Wstałam. Gwar stopniowo narastał, obejmując cały rząd stolików. – Idź do domu, Lee. – Kochanie, jestem wniebowzięty , kiedy przeby wasz w towarzy stwie biały ch facetów, ale z cholerny m Japońcem? Wy mierzy łam mu policzek. Paznokcie rozorały skórę. Lee oparł się na mojej dłoni, co ty lko pogorszy ło sprawę. Krew spły nęła z warg. Ktoś westchnął. Westchnęła cała sala. Ktoś powiedział: – Och! – i odstawił drinka. Usły szałam brzęk tłuczonego szkła. – Jasna cholera! – rzucił ktoś inny . Lee ruszy ł do wy jścia. Po drodze wpadł na kelnera i wy trącił mu tacę. Urodzinowy tort z płonący mi świeczkami plasnął na podłogę. Usiadłam i spojrzałam na doktora Ashidę. Doktor wy pił pospiesznie mojego drinka. Gwar ucichł. Usły szałam westchnienie ulgi i brzęk naczy ń. Ludzie odetchnęli głośno! Doktor Ashida spojrzał na mnie. Jego powieki zamigotały . Ży ły na szy i pulsowały ciemny m błękitem. – Widziałem cię w Oly mpic. Zawsze ry sujesz mojego przy jaciela, Bucky ’ego. – Tak. A ja widziałam cię na wieczornej walce w niedzielę. Bucky ci pomachał. – Przy jaźnimy się od lat. Razem chodziliśmy do ogólniaka. – By łam w nim strasznie zadurzona. Wiem, że to niewłaściwe. Poczułam dłoń na ramieniu. Mój twardy chłopak – szy bki i uroczy . Zza moich pleców wy łonił się Scotty . Doktor Ashida wstał i skulił się w sobie. Musnęłam dłoń Scotty ’ego. – Witam pana, nazy wam się Bennett – powiedział Scotty . Doktor Ashida mruknął coś na pożegnanie. Odszedł ze spuszczony m wzrokiem. Przy tuliłam policzek do dłoni Scotty ’ego. – Lee Blanchard stoi na chodniku. Płacze. Nie chcę marudzić, ale mam wrażenie, że próbujesz robić zby t wiele rzeczy naraz. Minęły dopiero dwa dni wojny , a ja towarzy szy łam podejrzany m cudzoziemcom i urządzałam publiczne sceny . Uszczy pnij mnie – powinnam siedzieć w domu i ćwiczy ć Chopina.

27 LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU

19.09 Burmistrz Fletch częstował przednią szkocką. Parker przy siągł sobie, że wy pije ty lko jedną, ale szy bko doszedł do trzech. Gabinet by ł przy szy kowany do gadania głupot i picia gorzały . Panele z orzecha, zielone skórzane fotele i spluwaczki. Jack Horrall powiedział: – To biuro wy gląda tak, jak powinny wy glądać Filipiny . Dzisiejszego dnia ci cholerni Japońcy rozpoczęli inwazję. – Sły szałem, że by ł tu Japoniec. Jeden – powiedział Bowron. – Dziewczy na Lee Blancharda mu pomagała. Jezu, żeby ście wiedzieli, co o niej gadają – powiedział Jack. Parker pociągnął ły k szkockiej. Jego świat wy wrócił się do góry nogami. Tracił wagę. Ży ł na papierosach i precelkach. Akcja aresztowań balansowała na granicy praworządności. Oddział cudzoziemców działał jak w amoku. Te dzieciaki z Little Toky o miały nogi poharatane kawałkami soli. – Nie mogę zwolnić doktora Ashidy . Odgry wa ważną rolę w śledztwie doty czący m zabójstwa rodziny Watanabe – oznajmił Parker. – To doktor?! Dobry Jezu, czy na Stanford przy jmą teraz każdego? – Musisz się zgodzić na tego jednego, Fletch. Dzieciak oszczędził nam nieprzy jemności związany ch z taśmami. Nagry wali wszy stkich. Dzwoniłem do Brendy Allen z wy działu zabójstw. Bowron pociągnął ły k szkockiej. – Nie lubię tego robić. Wy dałem polecenie. „Wszy scy Japońcy zatrudnieni przez miasto” to „wszy scy Japońcy zatrudnieni przez miasto”. Nie możemy robić wy jątku dla Charliego Chana. Parker upił ździebko szkockiej. – Powy ciągał wszy stkie podsłuchy i wy mazał nagrania. Federalni nastaną w luty m. Oszczędził nam wielu cierpień. Brown skubnął precelka. – Sły szałem te bzdety o „dochodzeniu federalny m”. W Los Angeles każde śledztwo, które nie zostanie wy mierzone w członków piątej kolumny , zostanie wy śmiane, gdy ty lko się rozpocznie. – Jesteśmy to winni dzieciakowi, panie burmistrzu. Nie możemy nękać jego matki ani brata. Brown doprawił swoją szkocką Alka Seltzer. Pomasował brzuch – cholerne wrzody . – Dobrze, ustąpię. Nikt nie będzie mógł powiedzieć, że burmistrz Fletcher Bowron nie jest

oświecony m biały m człowiekiem. – Sły szałem, sły szałem – rzucił Mów-Mi-Jack. Bowron wy chy lił swego magicznego drinka. Federalni mieli przy by ć o 19.30. Dick Hood, Ed Satterlee i Ward Littell. Bowron czknął. – Wy rzuć to z siebie, Bill. Wiesz, po co tu jesteśmy . Naloty i jutrzejsze nocne zaciemnienie. Parker zapalił papierosa. – Przekazaliśmy wszy stko za pośrednictwem gazet i radia. Godzina policy jna, szczegółowe instrukcje, podjęte działania. Nasi funkcjonariusze obsadzą punkty kontrolne razem z żołnierzami. Wszy stkie samochody , które nie zatrzy mają się do kontroli, zostaną ostrzelane. Wiem to bezpośrednio od dowódcy Czwartej Przechwy tującej. Jack gwizdnął. Bowron pokazał zwy cięski znak V. Światła przeciwlotniczy ch szperaczy przesunęły się po trawniku przed ratuszem i skrzy żowały na oknach. – Postawimy rezerwistów szery fa na główny ch skrzy żowaniach – konty nuował Parker. – Będą zatrzy my wać pijany ch i podejrzanie zachowujący ch się kierowców. Aresztowany ch Japońców umieszczamy na Terminal Island, w areszcie komendy głównej, w więzieniach miejskich i honorowy m pudle okręgu, które zarezerwowano niemal do ostatniego miejsca. Mimo to sy tuacja zaczy na wy my kać się spod kontroli. Zważy wszy na liczbę zatrzy many ch, nie mam pojęcia, jak federalni ustalą winę lub niewinność ty ch ludzi. Trzeba przy jąć do wiadomości, że większość z nich to porządni oby watele. Jack gwizdnął. Fletch B. potarł skronie – cholerny ból głowy , niech to szlag. – Jako burmistrz wielkiego miasta Los Angeles oficjalnie ogłaszam kapitana Williama H. Parkera Trzeciego „Towarzy szem Billem”. Jack dał znak „ukłoń się”. Parker ukłonił się, nie wstając z krzesła. – My ślę, że zmierzamy w kierunku wojennego internowania na pełną skalę. Z tego, co sły szałem, Roosevelt skłania się ku takiemu rozwiązaniu. Musimy sobie odpowiedzieć na py tanie, gdzie umieścić ty ch cholerny ch Japońców? Bowron czknął. – Wprowadzimy w ży cie zarządzenie federalne o zajęciu nieruchomości należący ch do Japońców. Przejmiemy ich domy i ziemię, a następnie wy dzierżawimy i wy korzy stamy zarobione środki do pokry cia kosztów postawienia baraków, w który ch umieścimy internowany ch. Przy by li federalni. Wy pełnili drzwi. Homoś Hoover preferował wy sokich facetów o wy datnej szczęce. Goście by li ucieleśnieniem tego ideału. Bowron zaczął częstować gorzałą i usadzać gości w fotelach. Zapanowała atmosfera nieformalnego spotkania.

Dick Hood powiedział: – Nasza mary narka zatopiła dwa niszczy ciele Japońców, a czerwoni nadal upuszczają krwi Hitlerowi. Odbiliśmy się od dna. Bowron pociągnął whisky z Alka Seltzer. – Mary narka króluje na morzach i oceanach, a my tkwimy na lądzie, w Los Angeles, panowie. Jeśli zarządzą internowanie, gdzie umieścimy ty ch cholerny ch Japońców? Ed Satterlee zaczął majstrować przy spinkach do mankietów. – Gdziekolwiek ich umieścimy , sami za to zapłacą. Po co owijać w bawełnę? Jeśli mają szmal, ulokujemy drani stosownie do ich możliwości płatniczy ch. Jeśli nie śmierdzą groszem, zapełnimy nimi więzienne baraki marines. Ward Littell pokręcił głową. – Nadciągają ty mczasowe zwolnienia. Kobiety pracują w fabry kach zbrojeniowy ch za godziwą zapłatę. FDR przepy cha przez Kongres ustawę o poborze powszechny m, a mężczy źni mogą się zaciągać do wojska. Hood udał, że się masturbuje. Satterlee przewrócił oczami. Littell zapalił papierosa i wy dmuchnął obłok dy mu w jego stronę. Mów-Mi-Jack się roześmiał. – Pieprzony pobór. Stracimy najlepszy ch ludzi. Zostaną same niepiśmienne zbiry . – Czy li wszy scy , który ch mamy obecnie, szefie – powiedział Parker. Wszy scy się roześmiali. Wszy scy ły knęli szkockiej. Parker zrobił się czerwony na twarzy . – Zarekwirowaliśmy sześćdziesiąt ty sięcy dolców w Sumitomo Bank. Jutro furgonetka szery fa przewiezie forsę do skarbca na Terminal Island – powiedział Satterlee. Littell zgasił papierosa. – Czy te pieniądze zostały odnotowane? Czy zostaną zwrócone właścicielom kont? – A kogo to, kurwa, obchodzi? – odparł Satterlee. – Toczy my wojnę ze skurwielami. Hood machnął ręką, co znaczy ło „zapomnij o ty m”. – Przy kro to mówić, ale Ward ma rację. Trzeba odnotować tę forsę. Satterlee westchnął. Bowron wy mieszał świeżą whisky z Alka Seltzer. Parker skorzy stał z ustępstwa Hooda. – Nasze więzienia pękają w szwach, choć aresztowania trwają dopiero od dwóch dni. My ślę, że agenci prowadzący przesłuchania powinni wy stępować o nakaz sądowy . Jeśli wy puścimy Japońców stwarzający ch niewielkie zagrożenie, będziemy mieć więcej miejsca w pudle, gdy w wenty lator rąbnie prawdziwe gówno. – Racja – wtrącił Bowron. – Unikniemy przeludnienia więzień, odeślemy Japońców niestwarzający ch zagrożenia do domu i wy niuchamy zepsute jabłka.

Comme ci, comme ça52 – pokazał Hood. – Może by ć, całkiem do rzeczy . Z sądowy m nakazem zatrzy mania może się udać, ale jeśli ogłoszą internowanie na pełną skalę, wszy scy i tak do nas wrócą. Parker spojrzał na zegarek. Dochodziła 20.00. Zbliżała się odprawa u Dudstera. – Powinieneś się do nas przenieść, Bill. Potrzebujemy facetów, którzy potrafią jasno my śleć – powiedział Littell. – Towarzy szu Ward, poznajcie towarzy sza Billa – rzucił Satterlee. – Parker nie jest w ty pie pana Hoovera – zwrócił uwagę Hood. – Szef federalny ch to ciota. Ciągle nie mogę się z ty m pogodzić – rzekł Mów-Mi-Jack. Parker mrugnął do niego. – Nie ma mowy , aby m się przeniósł. Tutaj jest robota, której pragnę.

19.59 Zorganizowali odprawę w sali sy pialnej. Huragan Hideo przesunął się migiem przez zagrody wy działów. Parker zszedł techniczny mi schodami. Dudley siedział z Ashidą i Buzzem Meeksem. Parker wy ciągnął się na pry czy . Meeks podał mu popielniczkę. – Usunięcie podsłuchów by ło bły skotliwy m posunięciem. Stał się pan jednocześnie łowcą skandali i obrońcą zepsutego status quo. Zrealizował pan osobisty cel i wzmocnił swoją reputację jako człowiek firmy . Brawo, szefie – powiedział Dudley . – Dziękuję, sierżancie – odparł Parker. – Dwuznaczny to komplement, ale przy jmuję. Dudley się uśmiechnął. – Odsłuchał pan nagrania? Czy poraził pana dźwięk własnego głosu, a może rozczarowało to, że nie usły szał mojego? Parker mrugnął. – Ma pan w kieszeni rulon żetonów telefoniczny ch czy po prostu chciał się pan ze mną widzieć? 53 Dudley zarechotał. Meeks ziewnął. Ashida siedział szty wno. – Wróćmy do podstawowy ch faktów – powiedział Parker. – Watanabe przechowy wali broszury o treści anty amery kańskiej. Doktor Ashida wy kazał, że rzekomy list pożegnalny napisano pod przy musem. Słowa o „nadciągającej apokalipsie” mogą wskazy wać na niedzielny atak lub nieunikniony konflikt amery kańsko-japoński. Wątpię, czy członkowie tej rodziny wiedzieli o planowany m ataku, a sama zbrodnia bardziej przy pomina krwawe waśnie rodowe. Doktorze Ashida, czy miałby pan coś do dodania z japońsko-amery kańskiej perspekty wy ? Ashida skinął głową. – Zgadzam się z panem i nie, kapitanie. Zabójca lub zabójcy musieli pły nnie władać języ kiem

japońskim, w przeciwny m razie nie mogliby przeczy tać listu pożegnalnego. Wzmianka o „nadciągającej apokalipsie” może by ć podstępem ukry ty m w podstępie – zmierzać do odwrócenia uwagi od moty wu rodzinnego i skierowania jej na moty w polity czny , gdy by wy kry to, że samobójstwo zostało upozorowane. Co ważniejsze, mamy fragmenty pocisku i skrawki tłumika oraz bardzo dużą zbieżność z pociskiem i skrawkami tłumika znaleziony mi tego samego dnia w drogerii Whalena. Dudley się rozpromienił. – Doktorze, by strzak z pana. Ashida poczerwieniał. Meeks rozpakował cy garo. – Watanabe są na liście A – powiedział Parker. – Nie przy wiązuję do tego większej wagi, bo uważam, że federalni wy kazali się nadgorliwością podczas jej sporządzania. Na liście znalazło się również dwóch znajomy ch rodziny . Pierwszy to człowiek uważany za szpiega, niejaki Tachibana, który rzekomo uciekł do Meksy ku. Drugi nazy wa się Namura i przeby wa w więzieniu na Terminal Island. Sierżancie, czy sprawdził pan ten trop podczas wczorajszej wizy ty w Terminal Island? – Przesłuchaliśmy Namurę, sir – odparł Dudley . – Okazało się, że nie jest współpracownikiem Watanabego i nie sprzy ja piątej kolumnie. Sierżant skarży ł się na przepełnienie więzienia, więc załatwiłem mu zwolnienie. Meeks wbił wzrok w Dudley a. Emitował dziwne fale mózgowe. Zrobił lekko gniewną minę. Do pokoju wszedł mundurowy z patrolu. – Telefon do pana, sierżancie Smith – powiedział. Dudley wy szedł. Po oknach przesunął się snop szperaczy . Ktoś na zewnątrz krzy knął: Banzai!54 Meeks dał Ashidzie porozumiewawczy sy gnał. – Nie bierz tego do siebie, chłopcze. Nie chodzi o ciebie, ale twoich pieprzony ch rodaków. Ashida się zaczerwienił. – Ciągle wracamy do tłumików i lugerów. – Tak. Sy tuację dodatkowo komplikuje fakt, że sierżant Dud​ley Smith i jego chłopcy zabili tego człowieka w sobotę po południu – ciągnął Parker. – Facet mógł oddać strzał w drogerii, ale nie musiał tego zrobić. Oprócz tego by ł martwy w chwili, gdy zabito rodzinę Watanabe. Szkoda, bo mógłby nas oświecić w sprawie tego otworu po kuli na podeście piętra. Meeks zrobił minę mówiącą „szkoda”. Ashida siedział szty wno. – Pły nie z tego morał, że należy przestrzegać procedur. Łamanie procedur stwarza więcej problemów, niż rozwiązuje. Dudster wrócił. Meeks ły pnął na niego jedny m okiem. Ashida siedział szty wno. Dudley się uśmiechnął.

– Coś mnie ominęło? Parker zapalił papierosa. – Powiedziałem Nortowi Lay manowi, żeby przeprowadził zaawansowane badania krwi denatów. Chcę również, aby doktor Ashida zajął się śladami opon na podjeździe Watanabego. Wczoraj rano padał deszcz, ale nad częścią podjazdu jest dach z blachy falistej, więc może uda się pobrać odciski. Sprawy podstawowe, panowie. Chcę mieć szczegółowe ży ciory sy ofiar i dodatkowy wy wiad z sąsiadami. Gdzieś obok zaterkotał dalekopis. W pomieszczeniach rozeszło się echo. Piąte piętro by ło strefą ewakuacji. Parker ziewnął. – W Los Angeles zebrało się ostatnio sporo urazy do Japończy ków. Meeks na to: – Wy obrażam sobie. – Chcę, żeby doktor Ashida miał całodobową ochronę – powiedział Parker. – My ślałem o dwóch ludziach na dwunastogodzinny ch zmianach. Masz jakieś propozy cje, Meeks? – Co pan powie na Lee Blancharda i Elmera Jacksona? Lee ślini się na my śl o robocie po cy wilnemu, a Elmer jest zmęczony wy stawaniem na Drugiej Ulicy i wdy chaniem zapachu smażonego węgorza. To siedząca robota, a obaj panowie lubią czy tać prasę. Parker skinął głową. Załatwione. Meeks machnął cy garem. – A teraz coś o broni. Po pierwsze, wiemy , że w obu miejscach uży to lugera z tłumikiem. Po drugie, martwy sprawca napadu lub ży wy sprawca napadu to jedy ny trop, który mamy . Po trzecie, załóżmy , że ta robota ma faszy stowskie zabarwienie. W Deutsches Haus przy Piętnastej Ulicy handlują nielegalnie lugerami. Jest na nich mnóstwo raportów w zespole do zwalczania działalności wy wrotowej. Ashida nieznacznie drgnął. Zamglone oczy zdradziły , że Parker ziewa. – Odwiedzimy to miejsce dziś wieczorem. Wezwę federalny ch. Sierżancie Smith, chcę, żeby się pan ty m zajął ze swoimi chłopakami. Dudley się uśmiechnął. – Nie ży wię uprzedzeń do naszy ch niemieckich krewniaków, ale przy jedziemy na sy gnale. Meeks wstał z pry czy i ruszy ł defiladowy m krokiem. Dudley zrobił minę „teraz mnie załatwiłeś, chłopie”. Parker zamknął oczy . Zrozumieliście? Jestem wstawiony. Jestem znudzony. I mam dość. Kroki zaczęły się oddalać. Ktoś zgasił światło. Pokój zawirował. Podłoga pod stopami zniknęła. Pogrąży ł się w nieby cie. Pogrąży ł się w czy mś, co mogło by ć snem.

28 LOS ANGELES | WTOREK, 9 GRUDNIA 1941 ROKU

20.34 Walki tongów – Cztery Rodziny przeciwko Hop Singowi. Walczy li za lokalem Ace’a Kwana. Dudley zaparkował swój samochód i patrzy ł. Znał przeciwników. Dewey Leng nalewał benzy nę na stacji Chevrona należącej do Chucka. By ł z Czterech Rodzin. Danny Wong kucharzy ł w Pagodzie. By ł z tongu Hop Sing. Młodzieńcy walczy li na noże. Wy dawali pomruki w swoim szorstkim języ ku. Robili uniki i zadawali ciosy . Dewey Leng skrócił dy stans. Danny Wong wy konał obrót. W jego dłoni bły snął nóż. Dewey Leng zamarkował cios i uderzy ł w palce ry wala. Danny Wong krzy knął. Szefem Hop Singu by ł wuj Ace. Danny by ł jego najlepszy m kucharzem. Ty lko bez zabijania, proszę. Dudley wy ciągnął spluwę i strzelił ponad głowami. Pły ta ogrodzenia rozleciała się w kawałki. Hałas spłoszy ł młodzieniaszków. Czmy chnęli w popłochu. Drzwi kuchni wy chodziły na alejkę. Dudley otworzy ł drzwi i wszedł do środka za tłusty m szczurem. Kucharze i pomocnicy kelnera złoży li mu ukłon. Odpowiedział ukłonem. Koty goniły szczury po wy szorowany ch zlewach. Na blatach sty gły kaczki po pekińsku. Dudley zszedł do piwnicy . Ace urzędował w swoim gabinecie. Jakaś kobieta zszy wała opaski. Opaski by ły czerwone, białe i czarne – czy ste Deutschenationale. Miejsce swasty ki zajmował napis „Nie jestem Japońcem”. – Sprzedajemy je Chińczy kom, Koreańczy kom i ty m by dlętom, Japońcom, którzy próbują się pod nich podszy ć. Wietrzę w ty m świetny interes – powiedział Ace. Dudley się roześmiał. Ace pokazał kobiecie, by wy szła. Zniknęła, jak niewolnice na cały m świecie. – Co cię sprowadza, Dudster? – Mam świetne pomy sły i chciałby m się nimi podzielić, mój żółty bracie. Ace potarł o siebie palce. – Powiedz. Wspaniałe pomy sły oznaczać pieniądze. Dudley przy sunął krzesło i ustawił je oparciem do przodu. W gabinecie zapadła pełna napięcia cisza. – Najpierw mam kilka py tań. Ile jest ci winien Harry Cohn? – Ten ży dowski lachociąg? Wisi mi dziewiętnaście ty sięcy . By dlak jest winien czterdzieści

osiem ty sięcy Benowi Siegelowi. – Dwie duże kwoty . Dwa wielkie ży dowskie by dlaki. Po drugie, czy ustaliłeś, który chłopak z Czterech Rodzin obraził twoją siostrzenicę? Ostatnio twoi ry wale by li niegrzeczni. Przy siągłem śmierć temu młodzieńcowi. – Moi chłopcy go znaleźć, a Dudster zabić. Dudley pochy lił się na krześle. – W swoim czasie, mój bracie. Jest pilniejsza sprawa. Pewien japoński młodzieniec, Jimmy Namura, wpadnie tu za pół godziny . Rozmawialiśmy niedawno przez telefon. Mam nadzieję, że nie postąpiłem pochopnie, wy stosowując zaproszenie także w twoim imieniu. Ace potarł dłonie rozpromieniony . Opanowała go chciwość. – Przy puszczam, że wszy scy Japońcy mieszkający w naszy m mieście zostaną internowani w ciągu sześciu dni. Będziemy mieć świetną okazję do zrealizowania twojego znakomitego pomy słu zapewnienia im wiktu i opierunku w pobliskich tunelach oraz zmuszenia do wy stępowania w twoich pornosach. Pomy ślałem, że Japońcy czuliby się lepiej, gdy by wy glądali na Chińczy ków, i że znasz chirurga plasty cznego pozbawionego moralny ch zahamowań, niejakiego Lin Chunga. Gość nie jest Terry m Luxem, ale to dobry fachowiec. – Teraz mówisz jak prawdziwy dud55, Dudster. Japońcy , Chinole – biały człowiek nas nie odróżnia. – Tak, ale wspominałeś, że doktor Chung jest znany m eugenikiem. Że badał kwestie rasowe podczas operacji chirurgiczny ch wy kony wany ch przez reżim Herr Hitlera. My ślę, że będzie rad, jeś​li otrzy ma szansę zaspokojenia swojej ciekawości. Ace wzruszy ł ramionami i podniósł słuchawkę telefonu. Wy kręcił numer i perorował z zaciekłością żółtka. Pomocnik kelnera wprowadził Jimmy ’ego Namurę. Jimmy Japoniec miał na sobie spodnie khaki i koszulkę do gry w kręgle. Jimmy pozdrowił Dudley a nazistowskim uniesieniem ręki i spojrzał gniewnie na wuja Ace’a. Pomocnik kelnera wy szedł. Wuj Ace rzucił słuchawkę na widełki i wy szedł za pomocnikiem kelnera. Japońcy przy woły wali wspomnienia gwałtów w Nankinie. Jimmy Japoniec strzelił obcasami. – Wy my śl coś nowego, młodzieńcze. Za pierwszy m razem mnie ubawiłeś, ale teraz już nie. – Dowiedziałem się czegoś, szefie. Nie będziesz żałować, że mnie wy puściłeś. Dudley wskazał mu krzesło. Jimmy Japoniec usadowił się wy godnie. Spojrzał na niego z miną ochoczego donosiciela. – Zamach i rzut, szefie. El Jefe Madrano nie jest wspólnikiem tego białego szty wniaka, który skupuje japońskie nieruchomości. To, co powiedziałem o facecie, do którego należy dom Watanabego, i o „fikcy jnej własności” es la verdad56, ale El Jefe jedy nie bada teren.

W rzeczy wistości biały ch szty wniaków jest dwóch. Ta „fikcy jna własność” jest gdzieś oficjalnie odnotowana, ale w tej chwili nie wiem nic więcej. – Mów dalej. – Pierwszy rzut okazał się niecelny , ale mam kolejną szy bką piłkę. Dowiedziałem się, że biały ch szty wniaków jest dwóch. Nie znam nazwisk. Kupili nieruchomości w mieście i na wsi od rodzin Ugawa, Hiroki i Marusawa. Mają farmę Watanabe i ich dom w High​land Park, wszy stko za pośrednictwem jakiejś „podstawionej korporacji”. Hikaru Tachibana, o który m gadaliśmy , by ł na usługach ty ch dwóch biały ch facetów. Podobno to on załatwił sprzedaż farmy Watanabe. Tachi wy szedł za kaucją i miał się stawić na przesłuchanie w sprawie deportacji, ale uciekł i zaczął stręczy ć dziwki w Holly wood. Podobno ukry wał się w Meksy ku, ale sły szałem, że jakiś japoński gość sprzątnął go zaraz po sprzedaży farmy rodziny Watanabe. Zatem Tachi najpewniej jest muerto57, obciążony ołowiany mi odważnikami lub pogrzebany w jakiejś zasy panej studni na tej farmie. Dudley delektował się nowinami. – W jaki sposób zdoby łeś te informacje? – Moje wargi są zapieczętowane, szefie. Jestem Japońcem na japońskiej winorośli. Znam Japońców, którzy znają inny ch Japońców, a ci kolejny ch. Jeśli zaczniesz ich wy py ty wać w celu potwierdzenia, mój informator będzie załatwiony . Wuj Ace wprowadził Lin Chunga. Doktor Chung miał dużą torbę na ramieniu. Ace przy niósł tacę z oszroniony mi drinkami mai tai. – Poczęstuj się, Jimmy . Pan Kwan jest znakomity m gospodarzem. Jimmy Japoniec wzruszy ł ramionami i sięgnął po kielich. W środku by ły gorzkie migdały , wy sokoprocentowy rum i morfina. Pociągnął ły k i wy trzeszczy ł oczy . Pociągnął drugi i zamknął powieki. Pociągnął trzeci i położy ł się na wznak.

21.07 Podłoga posłuży ła za łóżko. Obrus udawał prześcieradło. Dudley wsunął poduszkę krzesła pod głowę Jimmy ’ego. Lin Chung zdezy nfekował narzędzia whisky Old Crow. Ace palił papierosy , żeby usunąć zbłąkane zapachy . Skalpele, noże do cięcia, szwy z katgutu. Ząbkowana piła do kości. Lin Chung zrobił rurkę do intubacji ze spinaczy do papieru i grubej taśmy . Dudley zatelefonował do biura śledczego, do Mike’a Breuninga. Mike potwierdził polecenie Whiskey Billa – Deu​tsches Haus o 23.00. Dudley przeszukał szafy Ace’a. Ace by ł dzielny m kopaczem tuneli. Tak, miał wszy stkie

potrzebne narzędzia. Zabrał dużą i małą łopatę oraz oskard. I wojskowy licznik Gei​gera. Włoży ł je do worka mary narskiego i wy niósł do samochodu. W bagażniku znajdowały się przy bory do zbierania dowodów. Jak za skautowskich czasów – bądź gotowy . Kiedy wrócił, obrus nasiąknął krwią. Brwi Jimmy ’ego Japońca by ły rozcięte i rozszerzone. Lin Chung założy ł gogle na oczy . Pracował w dy mie wy twarzany m przez Ace’a. Rozciął skórę na kości policzkowej aż do brody i usunął krew serwetkami do koktajli. Dudley trzy mał się z daleka od krwi. Lin Chung rozszerzy ł ścięgna czubkami ołówków. Doktor Chung by ł znachorem o podejrzanej reputacji. Fakty cznie – nie by ł Terry m Luxem. Poczciwy doktor Terry miał klinikę odwy kową w Malibu Hills. Wy kony wał operacje plasty czne i leczy ł uzależniony ch od alkoholu i narkoty ków. Doktor Terry leczy ł jazzmanów i eleganckich gości z dzielnicy Hancock Park. Lin Chung szturchnął Jimmy ’ego Japońca. – Marnie to widzę. Za duża różnica fizjonomii. Może się nie udać na skalę masową, jak sugerował wuj Ace. Eugenika to nauka przy szłości, nadal jest w powijakach. Wy maga naukowej refleksji i badań. Jak dla mnie ten fiut nadal przy pomina Japońca. Jimmy Namura obudził się i wrzasnął.

21.29 Krzy k wy gnał go na dwór. Dudley wy biegł na parking, jak goniony przez demona. Wsiadł do radiowozu i włączy ł sy renę. Dźwięk sy gnału stłumił słabnące krzy ki. Dublin, 1919 rok. Czarno-brunatni strzelają do tłumu na Grafton Street. Jego brat, James, zginął. On schował się w kuble na śmieci. Miał czternaście lat. Jego świat by ł pełen sy ren i krzy ków. Ruszy ł Broadway em w kierunku Arroy o Seco Parkway . Aleja wiodła na północ. Połknął dwie tabletki benzedry ny bez popijania. Mogło się okazać, że przeprowadzanie operacji chirurgiczny ch na masową skalę jest niewy konalne. Mogło by ć jedy nie eugeniczną mrzonką, choć trudno wy kluczy ć, że zwinniejsze dłonie zdołały by tego dokonać. Terry Lux lubił kroić twarze. Terry by ł zwolennikiem America First, choć jego poglądy by ły jeszcze bardziej rady kalne. Z kolei Lin Chung wy kony wał tańsze zabiegi. Sprawa zabójstwa rodziny Watanabe by ła jego sprawą. Wy nik dochodzenia nie miał znaczenia. Ta sprawa by ła jego laboratorium. Dostarczała pretekstu do wy korzy sty wania ciemniejszy ch ras. Przy pominała walkę z cieniami wojny . Przejechał Pasadenę i Glendale. Jechał drogami gruntowy mi w kierunku północno-wschodniej

części Doliny . Boczne drogi by ły pokry te koleinami i usiane kamieniami. Zredukował bieg. Japońskie farmy . Smród obornika. Nocne nawadnianie. Ciąg​łe podziemne sy czenie. Zaznaczy ł farmę Watanabego na mapie. Już wcześniej przeprowadzał ekshumacje. Dublin, 1922 rok. Zlokalizował bry ty jskie karabiny zakopane pod Galway . Joe Kennedy wy posaży ł jego komórkę w wy kry wacze metalu. Oto i farma rodziny Watanabe. Napis w języ ku kanji. „Wrota do Japonii”. Benzedry na przeniknęła do krwi. Wszy stko wy dawało się jedną wielką loterią. Ołowiane ciężarki obciążające zwłoki brzmiały wiary godnie. „Stara studnia przy sy pana ziemią” zawężała pole poszukiwań. Z drugiej strony Jimmy Japoniec mógł zostać oszukany . Ciało mogło by ć ukry te gdzie indziej. W każdy m razie mógł poświęcić godzinę, żeby to sprawdzić. Chmury zasłoniły księży c. Dudley zaparkował za kępą zarośli i wy siadł. Wy jął worek mary narski, licznik Geigera i latarkę. Do tego pełny zestaw do zbierania dowodów. Przy taszczy ł sprzęt pod siatkę i nastąpił na kawałek siatki. Włączy ł latarkę. Ujrzał rzędy kapusty i poczuł smród obornika. Włączy ł licznik Geigera. Tarcza się rozjaśniła, a wskazówka wskazała zero. Tam – niskie wzgórze przed nim. Żadny ch upraw – jedy nie brunatnozielona trawa. Dudley zaczął iść w stronę wzniesienia. Ładunek go spowalniał, ale benzedry na dodawała mu energii. Prowadził go licznik Geigera. Igła nieznacznie się wy chy liła. Urządzenie klikało jednostajnie. Klik-klik. Odczy tał kliknięcia. Zinterpretował je. Śladowe ilości metalu w glebie – nieszkodliwe. Wejście na wzgórze wy magało mozolnego marszu. Przy spieszone bicie serca zakłóciło mu oddech. Na szczy cie zobaczy ł kamienną konstrukcję. Obniży ł snop światła latarki i ujrzał czmy chające w popłochu robaki. Wskazówka drgnęła. Urządzenie zaczęło wy dawać głośniejszy sy gnał. Odstępy między dźwiękami uległy skróceniu. Podążaj za dźwiękiem, podążaj za wskazówką. Klik, klik, klik, klik, klik. Uporczy wy ciąg kliknięć. Widzisz wskazówkę? Podskakuje, klik-klik-klik. Tam – ten skrawek ziemi. Robaki wy dostały się na zewnątrz. Ziemia została poruszona. Szukały czegoś pod spodem. Igła wy chy liła się do końca skali. Urządzenie kliknęło GŁOŚ​NO. Klik-klik znaczy ło KOP TUTAJ. Dudley wy łączy ł licznik Geigera i wy ciągnął narzędzia. Zamocował latarkę i skierował snop światła w ziemię. Teraz, kop – tam coś jest. Robaki rozpierzchły się na wszy stkie strony . Zagłębił łopatę w skłębionej masie i zabił cholerstwo en masse. Przekopał się przez robactwo, aż trafił na coś miękkiego.

Zrzucił to z łopaty . Pod ziemią kłębiło się robactwo. Poczuł odór zwłok rozłożony ch w niegaszony m wapnie. Ziemia – jedna łopata. Ziemia – druga, trzecia, czwarta, piąta, szósta. Tak – wy czuwalny zapach zwłok. Tak – żółta skóra. Tak – brązowa ziemia w czarny ch włosach. Paradoksalne działanie niegaszonego wapna. Substancja rozkładała ciało, a jednocześnie je konserwowała, zabarwiała swoim zapachem i wy twarzała upiorny fetor. Przenikała glebę i pozostawiała śladowe ilości metalu. Budziła czujność liczników Geigera. Dudley przekopy wał się przez miękką ziemię i niegaszone wapno. Kopał wokół zary su zwłok. Głowa by ła na górze. Wrzucono go nogami w dół. Rozebrano do naga, żeby ciało szy bciej uległo rozkładowi. Umarlak musiał by ć Hikaru Tachibaną. Ciało otaczała luźna ziemia. Pod nim ukazała się kamienna przestrzeń studni. Odór ciała stał się bardziej dokuczliwy od zapachu wapna. Dudley obwiązał nos i usta chusteczką. Skóra Tachiego nadal przy legała do kości. Robota wy magała chwy cenia i wy ciągnięcia. Dudley chwy cił. Dudley pociągnął. Z dołu wy łoniła się głowa i tors. Nogi i wnętrzności zniknęły . Spójrz na Japońca. Została z niego połowa. Gałki oczu zapadły się w czaszkę. Kości nóg oblepiły robaki. Spójrz na jego klatkę piersiową. Tatuaż przedstawiający wschodzące słońce. Zwróć uwagę na blizny od igły na ramionach. Na siedem dziwny ch śladów od noża na bicepsach i brzuchu. Dobrze zachowane. Ciągłe cięcia. Całościowy efekt przy pominający eksplozję. Dudley wy ciągnął aparat fotograficzny . Przy twierdził mocowanie lampy bły skowej i wkręcił żarówkę. Położy ł Tachiego na ziemi i przy sunął flesz. Wy celował aparat jedną ręką. Najpierw sfotografuje rany brzucha. Żarówka bły snęła. Wy jął ją i włoży ł następną. Sfotografował ranę w środkowej części lewego bicepsa. Przy kucnął i przy brał pozy cję akrobaty . Szczęśliwa siódemka. Siedem ran. Siedem żarówek w jego zestawie. Tabletki benzedry ny przy spieszy ły bicie serca. Po ciele spły wały krople potu. Wepchnął ciało Tachiego nogami w dół. Lewe ramię denata odpadło. Dudley zasy pał dziurę i wy gładził ziemię. Robaki zjawiły się ponownie. Chmury odsunęły się na bok. Dudley zamarł niczy m pies z piekieł, osaczony przez światło księży ca. Spakował narzędzia. Otrzepał się z ziemi. Wrócił do radiowozu i umieścił narzędzia

w bagażniku. Wsiadł i ruszy ł w kierunku równin Los Angeles. By ło późno. Szy bko pokonał przełęcz Cahuenga prowadzącą do Holly wood. Ruszy ł aleją La Brea do Piętnastej Ulicy i dalej na wschód. Deutsches Haus by ł oświetlony , gemütlich58. Załogi uczestniczące w nalocie stały przy samochodach. Breuning, Carlisle, Meeks. Whiskey Bill Parker. Ed Satterlee i ten ponurak, Ward Littell. Dudley zaparkował za nimi. Breuning i Carlisle pokazali mu zwy cięskie V. Parker otworzy ł bagażnik i rozdał strzelby . Was ist das im Deutsches Haus59? To muzy ka z Tannhäusera, trochę za głośna. – Wchodzimy drzwiami, a następnie się rozdzielamy – powiedział Parker. Przeładowali strzelby . Podbiegli i stanęli z obu stron drzwi. Dudley wy łamał je z zawiasów mocny m kopnięciem. Dźwięki Tann​häusera ry knęły na cały głos. Haus by ł obskurną norą. Wokół fonografu Victrola siedziało pięciu mężczy zn. Piwo marki Pabst Blue Ribbon i nazistowskie opaski na płaszczach z lodenu. Utworzy li szy k klinowy . Breuning, Carlisle i Meeks ruszy li w prawo, Littell i Satterlee w lewo. Dudley i Parker zaatakowali środkiem. Kameraden60 zamarli bez ruchu. Mieli od trzy dziestu do sześćdziesięciu lat. Wy glądali na nieszkodliwy ch. Wiec w Monachium, faceci sprzedający fistaszki. Parker kopnął gramofon. Tannhäuser zgrzy tnął i umilkł. Littell wy celował w popiersie Hitlera i roztrzaskał je w kawałki. Zbłąkane odłamki stuknęły w okno. Breuning i Carlisle zarechotali. Meeks i Satterlee ruszy li z podniesiony mi kolbami. Uderzy li Hunów w głowę, zwalili z krzeseł. Skopali i skuli leżący ch twarzą do podłogi. Krzy ki, wrzaski, wołania protestu – jeden bełkot. Littell przeładował i oddał kolejny strzał, rozwalając victrolę. Szklana tuba eksplodowała. Dudley rozejrzał się po sali – istne dziewczy ńskie Berchtesgaden. Herr Breuning zbił Hunów w ciasną gromadkę. Wściekał się po niemiecku i kopał Hunów w jaja. Parker obserwował Breuninga, a Dudley – Parkera. Hunowie kwiczeli z bólu. Parker powiedział: – Przewrócić budę do góry nogami! Znaleźć tłumiki i pistolety ! „Buda” przeży ła swój blitzkrieg. Roztrzaskane popiersia Führera, rozbite szkło, w ścianach dziury po kulach. Pięciu Übermenschen61, pięciu szczający ch w portki szwabów. Dudley podszedł do Parkera. Świętoszkowaty utrapieniec wy glądał na zmarnowanego. Niebieski mundur dosłownie na nim wisiał. Na półkach stały broszury nakłaniające do nienawiści. Dudley je obejrzał.

– Przy pominają te, które znaleźliśmy w domu Watanabego, sir. Parker je obejrzał. – Wy glądają na lewicowe broszury związane z inną sprawą, nad którą pracuję. Chłopcy znaleźli gabinet na zapleczu. Ponownie szy k klinowy – dwaj federalni, trzej miejscy gliniarze. Dudley usły szał pięć strzałów ze strzelb. Na strzały nałoży ły się eksplozje. Kawałki drewna posy pały się przez otwór drzwiowy . Parker cofnął się do gabinetu. Meeks zaklął: kurwa! Chłopacy, wysadziliście biurko? Satterlee krzy knął: – Do tej pory nic! Nie ma tłumików ani pistoletów! Jeden z Hunów coś wy bełkotał. Dudley usły szał „tłumiki”. Przy kucnął obok niego. Dostrzegł niewy raźne, semickie ry sy . Gość by ł podejrzanie wy tworny . – Co powiedziałeś, młodzieńcze? Poluzuję ci kajdanki, jeśli powtórzy sz. Facet wziął oddech. – Zostaliśmy okradnięci wczorajszej nocy . Straciliśmy lugery i tłumiki. Masz trop – uchwy ć się go. – Jak na ciebie wołają, młodzieńcze? – Wielmożny Robert Noble. Zakon Żelaznego Krzy ża i Legion Gromu. Dudley poklepał nogę wielmożnego. – A zanim zmieniłeś nazwisko na angielskie? Powiedz szeptem, żeby twoi kumple nie usły szeli, że jesteś mieszańcem. Wielmożny wy chry piał: – Moskowitz. – Ile tłumików i pistoletów straciliście? – Cztery . – Czy w ty m dostojny m przy by tku sprzedaje się lugery wy posażone w tłumik? Wielmożny skulił się w sobie. – Jestem porucznikiem zaopatrzenia. Wy słałem dwa tłumiki i dwie sztuki broni człowiekowi, który planował dokonanie napadu. Chciał pozbawić dóbr paru znajomy ch Japońców. Taki młody gość, zadzierający nosa. Nie wiem, jak się nazy wa. Dudley rozkuł wielmożnego. – Czy zademonstrowałeś temu klientowi, jak obsługiwać tłumiki i pistolety ? – O co panu chodzi? – Zastanów się, Robercie. Czy wy jaśniłeś temu młodemu człowiekowi, jak w pełni

wy korzy stać zalety broni? – Oczy wiście! Powiedziałem, żeby celował w dach lub sufit, bo to powinno zrobić wrażenie na Japońcach. Głośny trzask odbił się echem od ścian. Gliniarze dostali amoku. Wy rzucali zawartość półek na podłogę i rozwalali pły ty ścienne. – Moim kolegom zejdzie kilka minut w waszy m biurze. Chcę, żeby ś poświęcił mi ten czas. My ślę, że macie tu gdzieś księgę z transakcjami. Gadaj gdzie, bo zabiję. Rozepnę ci kajdanki, wy ciąg​nę rewolwer z ty lnej kieszeni i strzelę, a później umieszczę w twojej dłoni. Rozwalę ci mózg i powiem, że działałem w samoobronie. – Amery kańskie pieniądze! Znaleźliśmy skry tkę! – krzy knął Satterlee. Dudley klepnął wielmożnego. – Co ty na to, chłopcze? Wielmożny wy szeptał: – Nie zajmuję się prowadzeniem ksiąg, ale wiem, że jedna jest za wy soką półką z egzemplarzami Mein Kampf. Dudley podszedł i stanął na palcach. Wsunął rękę za elaborat Herr Hitlera i wy ciągnął segregator w płóciennej oprawie. Włoży ł go sobie za pasek. Zgarnął stertę szpilek ze swasty ką. Zaśmiał się i wsunął je do kieszeni. Arcy biskup Cantwell by ł jak Coughlin – uwielbiał ładne bły skotki. Koniczy nki wy szły już z mody .

10 grudnia 1941 roku

29 LOS ANGELES | środa, 10 grudnia 1941 roku

12.04 Do środka wpadł powiew wiatru. Popękane szy by brzęknęły . Zamki drzwi wy dały głuchy odgłos. Ward Littell nazy wał to „pogromem”. Mariko miała teraz włas​ne czułe serce w FBI. Grali w karty i sączy li koktajle. Pokój jej najstarszego sy na stał się pokojem Warda. Mariko sobie dogadzała. Bill Parker pociągał za sznurki. Ashida stał na schodach przeciwpożarowy ch. Sen wy dawał się mrzonką. By ł na nogach od poniedziałku rano. W głowie mu wirowało. Bucky zakablował na niego federalny m. Kay Lake o ty m wiedziała. Wiedziała to, czego nie wiedzieli inni ludzie. Bill Parker pociągał za sznurki. Wiatr nabrał prędkości. Okruchy szkła uniosły się w powietrze. Gliniarze chodzili po dachach sąsiednich domów. Ward wy szedł godzinę temu. Kapitan Bill wy dał rozkaz nalotu na Deutsches Haus. To on, Hideo, miał pistolety i tłumiki. By ły schowane w jego mieszkaniu. Ukry ł je razem ze zdjęciami Bucky ’ego. Elmer Jackson stał jeden dach dalej. Jego cy garo poruszało się i migotało. Elmer i Lee Blanchard by li jego nowy mi ochroniarzami. Ray Pinker zadzwonił, żeby mu o nich powiedzieć. Dodał, że Bill Parker pociąga za sznurki. Policy jna robota. Podkradł krążek z zapisem podsłuchany ch rozmów. Zabrał go do swojego mieszkania i odtworzy ł. Odsłuchał cztery upiorne rozmowy telefoniczne. Wszy stkie z połowy 1939 roku. Nieuchronne internowanie. Zajęcie nieruchomości, naloty na banki, konfiskaty . Skompilowane listy z nazwiskami. „Chinole” jako potencjalni wy konawcy . China​town i Little Toky o są przecież tak blisko. Dwie-Spluwy Davis mówił po chińsku. Negocjował rozejm między zwalczający mi się tongami. Zawsze fawory zował tong Hop Sing. Chinole ty lko czekali, żeby pomóc miejscowy m biały m. Swobodna rozmowa. Zabójstwa dokony wane przez członków tongów w celu zatuszowania różny ch spraw i palarnia opium Ace’a Kwana. Dudster zrzucił z dachu jakiegoś chłopaka z tongu Czterech Rodzin. Przejeżdżająca ciężarówka zmiażdży ła mu głowę. Bowron nazwał Chinoli „oddziałami szturmowy mi”. To oni mieli zgnieść Japońców.

Ashida ruszy ł kory tarzem. Mariko chrapała w swoim pokoju. Ward pojechał na akcję i nie zamknął drzwi swojego pokoju. Jego pokój wy wierał magnety czny wpły w. Ashida podniósł pidżamę Warda i przy łoży ł ją do policzka. Wciągnął zapach i zapamiętał. Na widoku stała otwarta walizka Warda. Ashida przesunął po niej ręką. Wy ciągnął kalkę jakiegoś dokumentu. Pierwsza strona listy B. Nazwiska od Akahoshi do Aridosho. Znał połowę ludzi. Wrócił do schodów przeciwpożarowy ch. Samochód Warda podjechał do krawężnika. Wiatr wy dał się przy jemny . – Cześć, Hideo! – usły szał w ciemności. Elmer Jackson pomachał strzelbą. – Hej, Elmer! – odkrzy knął Ashida.

30 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU

12.37 Piwnica jest pełna pamiątek z okresu kariery bokserskiej Lee. Dużo fotosów reklamowy ch i oprawione w ramki plakaty pojedy nku o „poważną forsę” między Lee i Jimmy m Bivensem. Walka by ła ustawiona. Lee „wy padł żałośnie”. Na plakacie widniała data 16 lipca 1937 roku. Poprzedzała historię z Benem Siegelem i skok przy Boulevard-Citizens. Lee pewnie zanocuje w ratuszu. Przy jdzie do domu, kiedy mu się spodoba, gdy zacznie mu jej brakować. Przeprosi za swoje paskudne zachowanie u Mike’a Ly mana. Może nawet rzuci jakąś pochwałę pod adresem doktora Hideo Ashidy . Hideo ma coś, co w odległy sposób przy pomina odwagę. Odwagę, którą kiedy ś błędnie przy pisy wałam jego przy jacielowi, Bucky ’emu. Przy jaźń ty ch dwóch mężczy zn nie przestaje mnie fascy nować. Nie przestaję zadawać sobie py tania: Dlaczego akurat teraz? Jedy ny m wy jaśnieniem jest wojna. Ty mczasem nie mogę spać i jestem spragniona Scotty ’ego Bennetta. Na dodatek kapitan William H. Parker przesłał mi film. Przy gotowałam się, żeby go obejrzeć. Rozwinęłam ekran przy twierdzony do ty lnej ściany piwnicy . Lee kupił go, żeby oglądać filmy ze swoimi dawny mi walkami. Nauczy łam się obsługiwać projektor. I pierwszy raz obejrzałam Przeminęło z wiatrem. Teraz chcę obejrzeć ten film jeszcze wiele razy . Przy gotowałam szpulę z filmem i pomy ślałam o Scotty m. Wy szliśmy od Ly mana zaraz po odejściu doktora Ashidy . Poszliśmy do hotelu Rossly n i kochaliśmy się. Chciałam spędzić tam noc, ale Scotty powiedział, że nie może. Poży czy ł samochód ojca i obiecał, że zwróci go do północy . Mój twardy chłopak znajdował się w niewoli wielebnego Jamesa Considine’a Bennetta. Oparłam się pokusie, żeby to powiedzieć. – Możesz iść, ale ja jeszcze z tobą nie skończy łam. Scotty się zdenerwował. Okazał swój gniew pocałunkiem na dobranoc. Znowu go zapragnęłam. Nałoży łam pierwszą szpulę z filmem, uruchomiłam projektor i zgasiłam światło. Oto i on – Szturm na Leningrad. Wy równałam szpule i przy sunęłam się do głośnika. Uwertura zagłuszy ła głos lektora odczy tującego napisy . Faszy stowskie dy sonanse ukradziono z jakiegoś utworu Prokofiewa. Heroiczne dźwięki podwędzono Brahmsowi. Po chwili rozległa się durna polemiczna ty rada.

Kiedy oglądałam ruchome obrazy , prawdziwi Rosjanie i Niemcy barwili step proletariacką czerwienią. By łam zby t zmęczona, żeby się śmiać. Moje ubranie by ło brudne. Mięśnie bolały mnie od długich godzin mozolnej roboty w policy jny ch pokojach komisariatu. Serce słabo biło w piersi. Claire De Haven i jej towarzy szom leżał na sercu los świata. Claire De Haven i jej kompani wy sławiali ty ranów i głosili wrogie slogany . Rozpoznałam lipny rosy jski front – udawał go teren, na który m znajdowało się sanatorium Terry ’ego Luxa. Latem Departament Policji Los Angeles organizował tam pikniki. Przeczy tałam teczki, które dostarczy ł mi kapitan Parker. Czerwona Królowa by ła nieakredy towaną scenarzy stką i reży serką. Film przy pominał tandetną improwizację. Aktorzy poty kali się o siebie. Żołnierze walczy li uzbrojeni w wiatrówki. Elokwentna przemowa wprawiała w osłupienie. Większość nazistów wy dawała się Meksy kanami, Ży dami lub Grekami. Poczułam mdłości. Czy kapitan William H. Parker naprawdę mi to przy słał? Oglądał przedstawienie, które urządziłam na recitalu Robesona, i sły szał mój szy derczy śmiech. Mimo to nie przestał sądzić, że mogę odczuwać jakąś więź z kobietą tak silnie przejętą potwornością świata. Wystarczy. Wy łączy łam projektor i zapaliłam światła. Szturm na Leningrad zniknął. Stałam przed lustrem we frontowej ścianie i pozowałam. Lustro by ło Claire De Haven. Mówiłam do niej i odpowiadałam samej sobie jako ona. Drwiłam z jej filmu za brak arty zmu i chwaliłam za odwagę jawnego głoszenia swoich przekonań. Ona też wy raziła swój scepty cy zm. Moja rola – dziewczy ny z prerii i partnerki policjanta – by ła nieprzekonująca. Wy dawałam się zby t młoda i nieodpowiedzialna, żeby przelać krew za czerwoną proletariacką sprawę. Nazwała mnie infanty lny m światowcem i skry ty kowała wy stęp na recitalu Robesona jako zręczną sofisty kę. „Jesteś policy jną informatorką, Katherine? Puszczałaś się dla alfonsa, a później rozerwałaś go na strzępy podczas procesu. Ży jesz z gliniarzami i dzięki nim, a jednocześnie mówisz o odrazie, którą do nich ży wisz, i wskazujesz ją jako podstawę swojej wiary godności? Co robiłaś przedtem? Ja za swoje przekonania stawałam przed oficjalny mi komisjami, pod publiczny m pręgierzem. Nie dostrzegam w tobie ani krzty poświęcenia”. By ło to moje najlepsze samooskarżenie i jej najlepszy moment. Jutro ją poznam, w gabinecie doktora Lesnicka. Niewolnicy De Haven doniosą, że widzieli mnie w siedzibie Komitetu Przeciwników Państw Osi. Będzie poruszona ty m, że zapamiętałam fragmenty Szturmu na Leningrad, bo nie będzie wiedzieć, iż oglądałam film poprzedniej nocy . Spojrzałam w lustro i ujrzałam siebie jako ją. Postarzałam się dziesięć lat, stałam się nieco wy uzdana i znacznie bardziej ary stokraty czna. Boleśnie zraniłam siebie. W kry ty ce siebie przewy ższy łam potępienie

Claire De Haven. Miałam dość swojego wy glądu. Nie mogłam się dłużej wpatry wać we własną pozę. Zapamiętałam numer telefonu matki Ashidy i chciałam z nim porozmawiać. Wy kręciłam numer, ale ledwie usły szałam sy gnał. – Słucham? – powiedział Ashida. – Mówi Kay Lake. – Wiem. – Skąd? – Telefon zadzwonił o tak później porze, że nie mógł to by ć nikt inny . – Nie spałeś? – Nie. – My ślę, że już nigdy nie zdołam zasnąć. – Jest wojna. Wszy scy tak mają. – Wczoraj wieczorem widziałam kapitana Parkera. By ł wy kończony . – Ja widziałem go przed kilkoma godzinami. Zasnął podczas odprawy . – My ślę… – Nie chcę rozmawiać o kapitanie Parkerze. Uważam, że to niestosowne. – Zdradź mi coś. Podaj jakąś informację, sprowokuj. Wy jaw, co my ślisz. – Dali mi dwóch ochroniarzy . Sądzę, że ich znasz. – Kogo? – Sierżanta Elmera Jacksona i funkcjonariusza Lee Blancharda. – Spotkajmy się jutro wieczorem. Daj im wolne. Pójdziemy się napić. – Zgoda, jeśli chcesz. Słuchawka wy ślizgnęła mi się z dłoni. Nikt nie mógł spać. On wiedział, że nigdy nie zrezy gnuję. By łam jego siostrą w gniewie.

31 LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU

12.37 Ofiara wy padku drogowego. Robota nad morzem. Przy Windward i Main. Parker stał na skrzy żowaniu. Technik kry minalisty czny obry sował zwłoki kredą i zmierzy ł ślady hamowania. Kierowca nie widział starszej pani. Prowadził pojazd zgodnie z przepisami zaciemnienia. Starsza pani pojawiła się znikąd. Kierowca by ł roztrzęsiony . Powiedział, że jest cholernie wy kończony . Cholerni Japońcy zbombardowali Pearl Harbor. Nie spał od niedzieli rano. Parker odesłał go do domu. Prześpij się, bracie. Zadzwonimy , kiedy koroner ustali przy czy nę zgonu. Furgonetka z kostnicy odwiozła ciało. Mundurowi podjęli służbę patrolową. Parker spisał raport w swoim radiowozie. Podkładka, na której pisał, się zamazała. Dostał meldunek z Deutsches Haus i pojechał na miejsce. Podczas drogi głośno nastawił radio. Wiadomości przy prawiły go o chandrę. Ten gość, James Larkin, zmarł w szpitalu Królowej Aniołów. Jakiś samochód uderzy ł go z boku, kiedy jechał na rowerze w niedzielę rano. Prowadził wy cieczkę członków klubu rowerowego Santa Monica Cy leers. Dzieciaki przeży ły , on nie. Parker zmówił różaniec. Jego głos się łamał. Przy rzekł sobie, że pomodli się o wy zdrowienie Larkina, ale zapomniał to zrobić. Japońcy zrzucili bomby na Hawaje. To wy darzenie wy wołało stan powszechnej amnezji. Parker przy pomniał sobie dziwny szczegół. Sanitariusze umieszczają Larkina w karetce. Z jego kieszeni wy pada fragment kolby lugera. By ło ciemno i zimno. Idealne warunki, żeby się ukry ć i upić. Chłopcy Dudley a spisy wali szkopów w areszcie komendy głównej policji. Powinien tam by ć. Pojechał do centrum miasta. Opuścił strefę zaciemnienia i wjechał w rozświetlone Los Angeles. Jakaś kobieta nieprawidłowo przechodziła przez jezdnię przy Temple i Hill. Miała czerwoną suknię jak Kay Lake. Parker zaparkował na dwa przed komendą główną i pojechał na górę windą dla gliniarzy . Dwunaste piętro by ło wy pełnione oby watelami państw osi. Areszt pękał w szwach od Japońców. Recepcję zajęli chłopcy Dudley a i pięciu szwabskich popaprańców. Zatrzy mani by li skuci kajdankami w jeden długi szereg. – Dowódca wrócił – powiedział Breuning.

– Jestem głodny . Wstąpmy do Kwana – zaproponował Parker. – Oto Bill Śrutówka – rzucił Meeks. Parker sprawdził księgę zatrzy mań. Schweinehunde62 zostali wpisani ołówkiem. Max Affman, Robert Noble, Max Herman Schwinn. Ellis Jones i denty sta, doktor Fred Hiltz. Wszy scy posiniaczeni po nalocie. Ich eleganckie opaski opadły . Obok niego stanął zastępca szefa więzienia. Parker powiedział: – Wpakujcie ich za podburzanie i zatrzy majcie do dy spozy cji wielkiej ławy federalnej. Bez nakazu sądowego, bez kaucji. Umieścić drani w skrzy dle dla kolorowy ch. Może tam się czegoś nauczą. Wy soki Schweinehunde zaszemrał pod nosem. Breuning zdzielił go z bekhendu. Telefon na biurku zaterkotał. Zastępca szefa więzienia podał słuchawkę Parkerowi. – Słucham? – Mówi Nort Lay man, Bill. Powinniśmy się spotkać w wy dziale zabójstw. Znalazłem coś w ciele Nancy Watanabe.

32 LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU

1.52 Jego ulubiony napój przed snem – kawa z benzedry ną. Dudley zapalił papierosa. Sala na komendzie świeciła pustkami. Ashida i panna Lake zostawili po sobie pobojowisko, skutecznie odstraszając chłopców pełniący ch nocny dy żur. Jego boks by ł nieskazitelny . Nie usunęli mu podsłuchu. Nic nie szkodzi, bo wy kony wał poufne rozmowy z płatny ch telefonów. Ży dowski ślusarz sprzedał mu żetony . Światełko telefonu zamigotało. Aaaaaach – laboratorium fotograficzne. Technik z nocnej zmiany obiecał, że migiem dostanie odbitki. Facet by ł zboczeńcem na zwolnieniu warunkowy m. Nie zdradzi, że widział zdjęcia martwego Japońca. My śli wirowały mu w głowie. Jedna z nich by ła szczególnie natarczy wa. Coś przeoczy ł w domu Watanabego. Coś bardzo prostego. Zabójca też mógł o ty m zapomnieć. Pogmerał w my ślach. Jedna z nich nie chciała się odczepić. Mów-Mi-Jack obciąży ł go dodatkowy m zajęciem. Pobór do wojska uszczupli departament. Gliniarze będą dostawać powołania, czy tego chcą, czy nie. Trzeba będzie przy jąć nowy ch w try bie pilny m. Miał przejrzeć podania, które odrzucono w ostatnim czasie, aby wy brać ludzi zdatny ch do służby . Ta robota go męczy ła. Zakłócała mu pracę mózgu. Sprawa rodziny Watanabe wy magała pełnego poświęcenia. Pichciła się w jego mózgu. Przeoczył coś w domu Watanabego. Powinien się skonsultować ze spostrzegawczym doktorem Ashidą. Dudley ponownie przejrzał raport. Tekst Ray a Pinkera o ranach od noża. Do raportu dołączono fotografie. Tak – liczne ślady ran zadany ch nożem. Tak – centralne przecięcie i rany rozchodzące się na zewnątrz, dające efekt wy buchającej gwiazdy . Tak – podobny kierunek nacięć. Zdjęcia odpowiadały ranom od noża pozostawiony m na ciele Hikaru Tachibany . By ł tego niemal pewien. Zdjęcia z laboratorium to potwierdzą. Na dwóch telefonach bły snęło światełko. Dudley podszedł do tuby zsuwni podawczej przy drzwiach. W rurze zaświszczało. Chwy cił pojemnik i wrócił do biurka. Teraz – test porównawczy . Zdjęcia noża wy konane przez Ray a Pinkera. Jego własne zdjęcia ran zadany ch podobny m narzędziem. Dwanaście odbitek z raportu i siedem jego własny ch, zrobiony ch z uży ciem flesza.

Przestudiował oba zestawy . Od początku i od końca. Czy by ły identy czne? Tak. Zdjęcia potwierdzone. Przejdź do history cznej analizy Pinkera. Rany zadano japońskim nożem bojowy m. Nóż pochodził z osiemnastowiecznej Japonii. Panowie feudalni – daimy ō – maczali ostrze w wolno działającej truciźnie. Powierzchowne rany rzadko okazy wały się śmiertelne. Daimy ō ranili lekko własny ch ludzi, aby sprawdzić ich odwagę. Głębokie dźgnięcia zawsze okazy wały się śmiertelne, trucizna prowadziła do powolnej, bolesnej agonii. Panowie feudalni często ranili swoje ofiary w ramię. Dzięki temu mieli pewność, że uszkodzenie narządu wewnętrznego nie spowoduje naty chmiastowego zgonu, bo organizm ofiary choć trochę się uodpornił. Gdy zadawali cios w brzuch, wprowadzając truciznę do jelit, powodowało to straszną, powolną śmierć. Dudley zamknął raport i złoży ł zdjęcia. Gorączkowo my ślał. Powinien przejrzeć księgę znalezioną w Deutsches Haus. Ponownie zawirowało mu w głowie. Buzz Meeks przejął śledztwo w sprawie napadu na drogerię Whalena. Ten aspekt go niepokoił. Meeks mógł zostawić swoje notatki na biurku. By ła 2.12 w nocy . Wy dział zabójstw jest pusty . Urządzenie doktora Ashidy wy konało zdjęcia dowodów. Meeks mógł je powielić. Dudley poszedł do wy działu zabójstw. Ich pokój przy pominał kry ptę. Na biurku Meeksa by ł przy cisk do papieru w kształcie kopy ta. Górna szuflada by ła otwarta. Ołówki, spinacze do papieru, gumki. Jedna rolka filmu ze zdjęciami dowodów i notatką: „T.M. Przepraszam, ale nie da się tego wy wołać”. Dudley przekreślił notatkę. Napisał pod spodem: „Spróbuj jeszcze raz. I przekaż zdjęcia mnie. Postaraj się, ty leniwy , zboczony sukinsy nu”. Podszedł do tuby podawczej i wetknął film razem z karteczką. Nastawił laboratorium fotograficzne i usły szał świst. Wrócił do swojego biurka i otworzy ł księgę. Deutsches Haus. Wy woły wanie zamieszek. Nielegalny handel bronią. Kupcy uży waliby pseudonimów. Strzał w ciemno. Są – kolumny z notatkami, duże litery . Daty i lista uzbrojenia. Pseudonimy , jak podejrzewał. H. Himmler, J. Goebbels, H. Göring. A. Hitler – nieźle. Dudley zaczął kartkować księgę. Oczy wiście są Hirohito, Tojo, Mussolini. Kolejny przy kład infanty lnego poczucia humoru, aż tu nagle… Prawdziwe nazwisko. Huey Cressmeyer. Zboczony sy nalek Ruth Mildred. Ruth Mildred, lesbijska Frau Dot Rothstein. Ruth Mildred pieprzy ła się z facetem, żeby mieć dziecko, które ona i Dot mogły by zdeprawować.

Dudley przejrzał resztę księgi. Wy stępowały w niej takie gwiazdy , jak feldmarszałek Rommel i kochanka A. Hitlera, Eva Braun. Zamknął księgę. Jego mózg kliknął jak licznik Geigera. Światełka dwóch telefonów zamrugały . Podszedł do tuby podawczej i wy jął towar. Wrócił do biurka i otworzy ł. Przesy łka od leniwego zboka. Bły skawiczna. Całkiem nieoczekiwana. Dudley obejrzał zdjęcia. Zaczął snuć hipotezy na temat dwóch fuszerek, który m je zawdzięczał. Czarodziejskie urządzenie doktora Ashidy . Miało robić zdjęcia tablic rejestracy jny ch, ale doszło do usterki. Koło samochodu trąciło kabel i spowodowało, że migawka się otworzy ła. Coś podrzuciło soczewkę. W rezultacie otrzy mał cztery zamazane zdjęcia Huey a C. Wy kapany Huey . Za chwilę dokona napadu na drogerię Whalena. Zamazane zdjęcia. Nie będzie można ich uży ć na sali sądowej. To Huey – ale mogłeś go rozpoznać ty lko wówczas, gdy go znałeś. Usły szał szuranie butów. Bill Parker i Nort Lay man weszli na salę. – Nancy Watanabe niedawno by ła w ciąży – powiedział Lay man. – Przeprowadziła aborcję. Zleciłem zaawansowane badania krwi. Ojciec dziecka miał grupę krwi AB minus. – Cóż za urocza niespodzianka – rzucił Dudley . – To tłumaczy obecność środka przeciwbólowego zawierającego morfinę. Stosuje się go na skurcze we wczesny m okresie ciąży – stwierdził Parker. – Facet z drogerii Whalena go szukał. Jest o ty m w raporcie Buzza Meeksa – powiedział Lay man.

33 LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU

2.34 Ashida pisał znakami kanji. Zebrał swoje pry watne ustalenia. Spry skał papier łatwopalny m preparatem. Spłonie, jeśli zostanie ogrzany . Uczy ł się na nowo języ ka swojej matki. Przekład posuwał się mozolnie. Słowa powracały fragmentami. Pracował przy stole w kuchni. Mariko i Ward Littell rozmawiali w salonie. „Papier bły skowy ” bukmacherów. Pasował do jego zamierzeń. Partaczy ł zdania podrzędne w dwóch języ kach. Długopis podskakiwał na kartce. 渡辺邸にあった短波ラジオ。 あれを盗め。 新たな放送を聴くべし。 Z angielskiego na japoński i ponownie na angielski. „W domu znaleźć odbiornik radiowy na fale krótkie. Ukraść radio. Odsłuchać nowe wiadomości”. Jego umy sł odmówił posłuszeństwa. Opuścił części mowy . „Kawałki szkła zalatujące ry bą. Ślady krewetek na stopach ofiar. Zapach ry by od mężczy zny na farmie”. Przetłumaczy ł i zrobił to ponownie. Dzięki temu by ł pewny , że nie popełnił błędu. Dmuchnął na kartki i osuszy ł atrament. Ręce mu drżały . Musiał się przespać. Wiedział, że nie zaśnie. Odebrał telefon Kay Lake. Zdenerwowała go. Sprawiła, że zaczął fantazjować. Kay Lake stłumiła jego fale mózgowe. Wy dawała się jasnowidzem. By ła zakochana w Bucky m Bleichercie. Jej eroty czny obraz Bucky ’ego wy trącał go z równowagi. Stanowił potwierdzenie jej przenikliwości i siły dedukcji. Bał się, że przeniknie do wnętrza jego głowy i rozszy fruje grzeszne my śli. Do kuchni weszła Mariko. By ła pijana. Ashida zasłonił notatnik. – Matko, czy kapitan Madrano lub który ś z meksy kańskich policjantów wy py ty wał o naszy ch robotników? Wspominał o ich zastąpieniu lub kupnie naszej farmy ? Mariko pokręciła głową i wy niosła tacę z lodem. Ashida usły szał jakiś hałas na zewnątrz. Przechy lił się na krześle, aby wy jrzeć przez okno. Sumitomo Bank by ł otwarty . Zastępcy szery fa ładowali worki z pieniędzmi do furgonetki. Thad Brown trzy mał pistolet maszy nowy i pilnował przekazania gotówki. Furgonetka odjechała. Brown przy bił do drzwi kartę informującą o zajęciu mienia na mocy

ustawy . Ashida wrócił do pracy . Co przeoczyłem w tym domu? Ziewnął. Zabolało. Wstał i ujrzał gwiazdki przed oczami. Musiał przestać. Nie mógł wrócić samochodem do domu. Musiał się naty chmiast zdrzemnąć. Jego sy pialnia by ła teraz sy pialnią Warda. Jego sprzęt chemiczny leżał spakowany w szafie. Mógł przy gotować sobie coś na sen. Lawirował kory tarzem. Drzwi by ły otwarte. Zgarnął fiolki z foti63 i kroplami waleriany . Zaniósł je do łazienki i napełnił kubek wodą z kranu. Smakowała jak szczy piące błoto. Wy pił jedny m haustem. Gwiazdki przed oczami powróciły . Chwy cił się ściany i wrócił do kuchni. Bujany fotel Mariko przy brał dziwną, lśniącą barwę. Osunął się na niego. Zakoły sał się i przeniósł w jakieś dziwne miejsce. Wy glądało jak bankowy skarbiec, ale pieniądze by ły fioletowe, a nie zielone. Ta dziewczy na, Lake, i ten chłopak, Bennett, popełnili seppuku. Ich krew miała taki kolor, jaki powinny mieć pieniądze. Bennett stał pod pry sznicem, a woda chlapała na ukry ty aparat. Próbował nary sować znak „przestań” w piśmie kanji. Kay Lake dmuchnęła mu w twarz obłokiem dy mu. Usły szał strzały . Oczy go piekły . Otworzy ł powieki i ujrzał za oknem światło dnia. Ostatni strzał okazał się dźwiękiem bankowego dzwonka. Zmruży ł oczy i spojrzał na tarczę. Duża i mała wskazówka pokazy wały 1.30. Strzały okazały się dzwonkiem do drzwi. Woda stała się jego własny m potem i moczem. Świat by ł fotelem koły szący m się na podłodze. Potknął się i ruszy ł do drzwi. Otworzy ł. Na progu stał Bucky Bleichert. – Hideo, przepraszam… Nie mogłem… Uderzy ł go raz, drugi i trzeci. Belmont rocznik trzy dziesty piąty . Zielono-czarna na wieki. A Bucky stał i potulnie przy jmował ciosy . Walnął go jeszcze raz. Krew Bucky ’ego miała jakiś dziwny , nowy kolor. Bił, dopóki miał siłę trzy mać ręce w górze.

34 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU

13.38 Ślady pozostawione przez uciemiężony ch robotników okazały się przewidy walne. Przy stojny recepcjonista potwierdził, że doktor Les​nick lubi młode kobiety . By łam jedy ną pacjentką oczekującą na sesję psy choanalizy . Miałam na sobie zestaw rodem z koedukacy jnego college’u, żeby uśpić podejrzliwość doktora i przedstawić się jako egzaltowana bojowniczka lewicy . Wełniana spódniczka, biała bluzka, obcisła granatowa mary narka uniwersy tecka. Sfaty gowane półbuty dla podkreślenia uczelnianej ży czliwości i jasnoczerwone skarpetki do kolan. Do tego czarny beret ze znaczkiem UWOLNIĆ CHŁOPCÓW ZE SCOTTSBORO. Większość chłopców została uwolniona, choć kilku z nich by ło winny ch zarzucany ch im czy nów. Bez znaczenia. By łam głucha na polity czną argumentację i pokręcona od własny ch nerwic. Zjawiłam się wcześniej, przed umówioną godziną spotkania. Zjawiłam się wcześniej, żeby wczuć się w rolę bojowniczki. Wy my śliłam sobie narrację na pierwszą sesję, bazując na archety pach Junga. Zamierzałam opisać po Jungowsku mężczy zn obecny ch w moim ży ciu, oczarowując i doprowadzając do wściekłości doktora Lesnicka. Zaimponuję mu swoją wiedzą o psy choanalizie Junga i zbulwersuję egoisty czny m wy korzy staniem jego teorii. Podteksty seksualne doprowadzą Lesnicka do obłędu i pozwolą szy bko osiąg​nąć wy znaczony cel. Wiadomości radiowe dostarczy ły mi rozry wki. Amery kańscy lotnicy zatopili dwa japońskie niszczy ciele. Prezy dent Roosevelt wkrótce ogłosi pobór powszechny . Japońskie okręty podwodne krążą po naszy ch wodach tery torialny ch. Fletch Bowron dorzucił wiadomość o wprowadzeniu zaciemnienia całego miasta najbliższej nocy . Kapitan William H. Parker spotka się po południu z dowódcami obrony cy wilnej. Pierwsza dama weźmie udział w uroczy sty m przy jęciu w hotelu Holly wood Plaza. Drzwi wewnętrznego gabinetu się otworzy ły . Doktor Lesnick wszedł do poczekalni i spojrzał na mnie. Miał sześćdziesiąt pięć lat, by ł chudy i kruchy . I miał brodę jak Freud. Jego palce by ły poplamione nikoty ną. – Panna Lake? – spy tał i zaprosił mnie do gabinetu. Fotel jak w gabinecie psy choanality ka, kozetka i murale WPA64. Beverly Hills i okres Dust Bowl. Lesnick zamknął drzwi. Usiadłam na kozetce. Lesnick w fotelu. Zapaliliśmy papierosy i przy sunęliśmy popielniczki.

– Mogę spy tać, kto mnie pani zarekomendował? – spy tał Lesnick. – Kilka lat temu chodziłam na spotkania Towarzy stwa Młody ch Socjalistów. Wszy scy twierdzili, że jest pan bardzo dobry w wy jaśnianiu snów. – Czy w pani snach powracają jakieś tematy ? Zamknęłam oczy i skrzy żowałam nogi w kostkach. Chciałam, żeby doktor pożerał mnie wzrokiem i oceniał moją przy datność dla komórki Czerwonej Królowej. Oboje by liśmy policy jny mi informatorami. Ja wiedziałam o nim, ale on nie wiedział o mnie. Miałam nad nim przewagę. W gabinecie panował przy jemny chłód. Wy dmuchnęłam kilka kółek dy mu i ułoży łam się wy godnie na kozetce. – Tematy moich snów łączy jedno: seks. Zapanowała dłuższa chwila milczenia. Odpowiadając na pierwsze py tanie doktora, zapowiedziałam swoją zmy śloną narrację. Lesnick przekazy wał federalny m inty mne informacje na temat Claire De Haven. Rola donosiciela musiała powodować, że czuł pogardę dla samego siebie. Moja osoba stanowiła swoiste quid pro quo. Mógł mnie przedstawić Czerwonej Królowej i wy nagrodzić w ten sposób swoje przewrotne postępowanie. Milczenie się przedłużało. Wy obrażałam sobie, że doktor cieszy oczy pozą leżącej dziewczy ny z college’u. Seks to wrażliwość społeczna, a wrażliwość społeczna to polity ka. Połączę to wszy stko w jedną całość. Facet jest niezwy kle arogancki. Wy daje się bardzo inteligentny , ale nie jest bły skotliwy , choć musi przekonać o ty m świat. Opowie o mnie Claire De Haven. Uzna moje wy kalkulowane monologi za swobodną paplaninę. Powie Królowej, że szy bko znajdzie klucz do mojej duszy . – Proszę opisać swoje sny . Wy jęłam papierosa z ust i splotłam dłonie za głową. – W snach pojawia się pięciu mężczy zn z mojego ży cia. Nadałam im archety piczne imiona, korzy stając ze znajomości psy chologii Junga. „Cnotliwy kochanek”, „Bokser”, „Niegrzeczny chłopiec”, „Despota” i „Japończy k”. Ży ję z „Cnotliwy m kochankiem”. Przeży liśmy kilka szalony ch nocy , ale nasze poży cie przerodziło się w jałową ruty nę. „Cnotliwy kochanek” jest policjantem. Choć może się to wy dać osobliwe, w duży m stopniu należę do jego świata. „Niegrzeczny chłopiec” to moja ostatnia zdoby cz, może wkrótce pojechać na wojnę. Z kolei „Bokser” to lokalny celebry ta, który pociąga mnie od jakiegoś czasu. Do „Japończy ka” nie czuję fizy cznego pociągu, ale jest najbardziej inteligentny m z mężczy zn, który ch znam, a inteligentni mężczy źni to ty p, który fascy nuje mnie najbardziej. – My śli pani w kategoriach ty pów? Czy lektura Junga skłoniła panią do takiego uporządkowania swojego ży cia wewnętrznego?

– Tak. My ślę w kategoriach ty pów. Dorastałam w okresie wielkiego kry zy su. Widziałam, jak brak zdolności jasnego my ślenia i zdecy dowanego działania spętał naszy ch przy wódców i spowodował przedłużenie trudny ch warunków panujący ch w kraju. Postanowiłam, że nie będę taka jak oni. My ślenie archety pami pomogło mi zrozumieć wiele wy darzeń w ży ciu osobisty m i polity czny m. Kolejna chwila milczenia. Moja niepełna odpowiedź stanowiła przy nętę. Zdemaskuj mnie, doktorze. – Pani kry ty ka ucisku wy daje się niepełna. Nawiązuję do znaczka, który pani nosi. Chwy cił przy nętę. Pozwoliłam mu odnieść zwy cięstwo. Skłoniłam, żeby pomy ślał: To niedoświadczone dziecko, jest taka młoda. – Podałam jedy nie przy kład mojego my ślenia. Drobiazgowo porządkuję swoje ży cie zewnętrzne, ale moje ży cie wewnętrzne i sny to zupełnie inna sprawa. – Pacjent bardzo rzadko rozpoczy na analizę od własny ch snów. Zwy kle opisuje obecny kry zy s lub przedstawia krótką autobiografię. Zmieniłam pozy cję na kozetce. Ogarnął mnie spokój estradowego arty sty . – Sny osłabiają moją pewność siebie w zewnętrzny m świecie. Dlatego postanowiłam odby ć kilka sesji psy choanalizy . Mój stan zewnętrzny pozostaje stabilny , ale podświadomy podlega ustawiczny m wstrząsom. – Czy postrzega pani świat zewnętrzny jako manifestację włas​ny ch my śli? – Mój osobisty świat czy świat jako taki? – Oba. – Na pewno mój pry watny , osobisty świat. Często również świat jako taki. – Może pani wy jaśnić, jak rozumie „świat jako taki”? Postanowiłam wy korzy stać okazję. Porozumieliśmy się podświadomie. W ten sposób powstał jego archety p mnie. By łam megalomańskim dzieckiem. – Ży łam chaoty cznie, dopóki nie osiągnęłam samopoznania. Wtedy zrozumiałam, że pewni ludzie przy noszą na świat ogień, powodują, że zmienia się w dramaty czny i niewy tłumaczalny sposób. Tacy ludzie, ludzie jak ja, doprowadzają do polity czny ch zmian i wpły wają na zmianę klimatu społecznego. Teraz pan rozumie, dlaczego sprzeczności pojawiające się w moich snach są tak niepokojące. Lesnick przekręcił się w fotelu. Wy czułam, że się zgadza. – Wróćmy do pani snów. Dlaczego seks jest tematem, który je łączy ? Uznałam to za okazję do wy głoszenia monologu. Dzięki donoszeniu Lesnick zapewnił córce zwolnienie z więzienia. Zbłąkana Andrea Lesnick, zbłąkana Kay Lake. Pijana dziewczy na uderza autem w samochód pełen rotarian. Dziewczy na z Dakoty Południowej kradnie pieniądze i łapie

autobus do Los Angeles. Polity ka, sny i seks. Dopiero co ujawniona megalomania. Moja pięćdziesięciominutowa sesja dobiegała końca. Postanowiłam się streszczać. Z miejsca przeszłam do moich archety pów i połączy łam je ze sobą. Wszy scy by li policjantami lub niespełniony mi gliniarzami. Dlaczego ciągnie mnie do mężczy zn, którzy rządzą bliźnimi buciorem nabijany m ćwiekami? Jestem megalomanką, ale czuję się zagubiona. Jestem kobietą w męskim świecie. Nie wpuszczą mnie do niego. W niedzielę próbowałam wstąpić do piechoty morskiej. Zostałam umazana czerwoną farbą i odtrącona. Czuję się otoczona potwornością i jestem wściekła, że nie mogę jej powstrzy mać. Wniosłam ogień na świat i czuję się współodpowiedzialna za potworności, w który ch wszy scy ży jemy niczy m jedna zjednoczona dusza. Mój świat wewnętrzny stopił się z zewnętrzny m. Kocham się i dostaję fiksacji na punkcie ty ch mężczy zn, bo cóż więcej mogą zrobić kobiety , żeby powstrzy mać okropność istnienia. Zaczęłam interpretować własną interpretację. Roztoczy łam atmosferę megalomańskiego zaabsorbowania sobą. Opisałam swoje dzieciństwo, okres spędzony z Bobby m De Wittem, moją relację z Lee Blanchardem. Zrozumiał pan, doktorze? Moje ży cie zewnętrzne jest pogrążone w chaosie, doszłam do punktu nieprzejednanej umy słowej determinacji. Czy tacy ludzie jak ja dają sobą kierować? Czy nie sądzi pan, że Claire De Haven zechce mnie poznać? Zobaczy ć, jaką wierną czerwoną bojowniczką się stanę? Pojawił się również kapitan Parker, oczy wiście w mocno ocenzurowanej wersji. Przedstawiłam go jako znajomego z kręgu policji, upiornego prawicowego teokratę. Hideo Ashida ujawnił moje oświecone stanowisko w kwestiach rasowy ch i wściekły gniew wy wołany nalotami. Scotty Bennett dostarczy ł barwny ch seksualny ch szczegółów. Połączy łam ich z wy brany mi elementami moich fantazji na temat Bucky ’ego Bleicherta. Pilnowałam się, żeby mój głos brzmiał monotonnie. Ton głosu komunikował doktorowi Lesnickowi, że inty mne zwierzenia w żaden sposób mnie nie peszą i nie wprawiają w konsternację. Jestem warta swojej ceny, prawda, doktorze? Bo nie wie pan, że ukartowałam to wszystko dla wywołania efektu. W końcu Lesnick mi przerwał. – Nasz czas dobiegł końca, panno Lake. Wstałam. Lesnick też wstał i spojrzał na mnie. Nie potrafiłam odczy tać wy razu jego twarzy . – Chciałaby m się umówić na kolejną sesję. – Proszę zadzwonić do mojej sekretarki. – Dziękuję, doktorze. – Kiedy otworzy łam drzwi, w poczekalni siedziała Claire. Włosy miała zaczesane do góry , a ubrana by ła w brązową garsonkę z diagonalu. Okulary na nosie niweczy ły jej patry cjuszowski wy gląd. Mógł ją mieć jeden z dwudziestu facetów, a ona zawsze wiedziała, kim są. Podniosła oczy znad czasopisma. Zauważy łam mrugnięcie. Och, naprawdę? To ty?

Zajrzałam do torebki, wy ciągnęłam paczkę papierosów i udałam, że bez powodzenia szukam zapałek. Wy ciągnęła złotą zapalniczkę i podała mi ogień. Przy jęłam. Uśmiechnęła się, kiedy na nią spojrzałam, i otworzy łam usta, żeby jej podziękować. Zauważy ła znaczek z chłopcami ze Scottsboro. – Widziałam cię na koncercie Robesona. Wstrząsnęłaś widownią. Poczerwieniałam. Usły szałam o tej sztuczce od mojego nauczy ciela aktorstwa. Pomy śl o czy mś zawsty dzający m i wstrzy maj oddech. – Skończy łam w areszcie, ale miałam dla siebie całą celę. Inne by ły pełne Japonek. By ły zby t zażenowane, żeby skorzy stać z toalety . Widziałam, jak się męczą całą noc. Królowa zapaliła własnego papierosa. – Trzy mali cię do rana? Aż rodzice wpłacili kaucję? Pokręciłam głową. – Nie. Aż glina, mój kochanek, zjawił się na posterunku i szef aresztu powiedział mu, że jego zwariowana bolszewicka przy jaciółka siedzi w celi sam-dobrze-wiesz-za-co. Uśmiechnęła się i ściągnęła rękawiczkę z prawej ręki. Wy ciąg​nęłam dłoń, kiedy ona wy ciągnęła swoją. Cudownie zsy nchronizowany ruch. – Claire De Haven. – Kay Lake. – Kiedy cię wy nieśli, Robeson zaśpiewał jeszcze raz Ol’ Man River. Owacja na stojąco by ła raczej dla ciebie niż dla niego. – Wy głupiłam się. Polity cznie rzecz biorąc, nie wy szło z tego nic dobrego. Claire De Haven pokręciła głową. – Twoje wy stąpienie by ło prowokujące i dramaty czne. Zwróciłaś uwagę na poważne zaniedbanie i skłoniłaś ludzi do tego, by o ty m pomy śleli. Claire De Haven by ła starsza i bardziej światowa. Klasy społeczne naprawdę dzielą ludzi. Udaj uległość. Spojrzałam na swoje sfaty gowane półbuty . Cheerleaderka Kay , wy głup rodem z bractwa Phi Delta. – Zaprosiłam dziś do siebie paru znajomy ch. Mieszkam w biały m domu w sty lu kolonialny m, w okolicy skrzy żowania Roxbury i Elevado. O dwudziestej pierwszej. Mam nadzieję, że przy jdziesz. Uśmiechnęłam się. – Pan Robeson też się pojawi? Uśmiechnęła się. – Nie, jeśli przy jdziesz, kochanie.

Drzwi gabinetu się otworzy ły . De Haven dotknęła mojego łokcia i odeszła. Wy szłam na kory tarz. Wy soki mężczy zna wy chodził z sąsiedniego biura. Rozpoznałam go. Preston Exley odszedł z policji i został królem branży budowlanej. Uśmiechnął się i ustąpił mi z drogi. Zeszłam po schodach i wy szłam na dwór. Głębokie zaangażowanie sprawiło, że zakręciło mi się w głowie. Preston Exley podszedł do krawężnika i zamienił słówko z inny m wy sokim mężczy zną. Podniosłam głowę i spojrzałam w okno doktora Lesnicka. Zasłony by ły rozsunięte. Claire De Haven lustrowała chodnik. Przy glądała mi się badawczo. Oparłam się pokusie posłania jej całusa.

35 LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU

14.54 Parker stroił się w łazience. Włoży ł najlepszy garnitur. Mów-Mi-Jack powiedział: „Chcę, żeby ś się elegancko prezentował, Bill. Przy jdzie ta lesbijka, żona Roosevelta”. Fletch B. wy cy ganił apartament prezy dencki. Apartament miał wielkość boiska do futbolu. Łazienka przy legała do głównego pokoju. Drzwi by ły uchy lone. Do środka wpadały strzępy rozmów. Szery f Gene powiedział prokuratorowi okręgowemu McPhersonowi, żeby nie chrapał na krześle. Eleanor Roosevelt gadała z Fletchem. Franklin podniósł wiek poborowy ch do czterdziestu trzech lat. Chciał zmobilizować sześć milionów mężczy zn. Parker czmy chnął do damskiej toalety i sięgnął po telefon. Telefony w apartamentach miały bezpośrednie wy jście na miasto. Zadzwonił do Thada Browna z komendy głównej. – Wy dział zabójstw, mówi porucznik Brown. – Tu Bill Parker, Thad. Dzwonię z Plaza. Brown zagwizdał. – Bądź przekonujący , szefie. Federalni uważają, że spieprzy my zaciemnienie. Parker wy tarł buty jednorazową chusteczką. – Powiedz to Horrallowi. Roosevelt podniósł wiek poborowy ch do czterdziestu trzech lat. Jeśli idzie o stan liczebny , będzie dwa razy gorzej, niż sądziliśmy . Trzeba będzie przy jmować ludzi, którzy nie załapią się do wojska, sięgnąć do teczek z odrzucony mi kandy daturami. – Jack już to zlecił Dudsterowi. Poza ty m opracowuje „Uzupełniający program policy jny ”, żeby zasilić zaprzy siężony personel. Parker przetarł okulary krawatem. – Pijaczkami, włóczęgami i emery tami, którzy nie mają co robić. Nie mamy ludzi, żeby obsadzić punkty kontrolne. Ktoś zastukał w drzwi. – Czekamy na pana, kapitanie. Brown zakaszlał. – Co ze śledztwem w sprawie Watanabe? Możemy ufać, że Dudley nie ukręci jej łba? – Zajmuje się nią na całego. Horrall mu ufa. Poza ty m nie sądzę, by Pinker i Ashida sfałszowali dowody , żeby dać Dudowi taką możliwość. Nancy Watanabe niedawno poddała się aborcji. To jedy ny świeży trop, jaki mamy .

– Sayonara65, Bill. – Banzai, Thad. Rozległy się brawa. Parker szy bko doprowadził się do porządku i wszedł do pokoju. Osiemdziesiąt osób podniosło głowę. W pierwszy m rzędzie siedziały grube ry by . Pierwsza dama, burmistrz Fiorello La Guardia, miejscy ważniacy z Los Angeles. Po obu stronach pulpitu sterczały amery kańskie flagi. Fletch B. stuknął w zegarek. Gene Biscailuz ziewnął. Bill McPherson sprawiał wrażenie sennego. Parker się przedstawił. Dostał umiarkowane brawa i wstawił gadkę w sty lu Boba Hope’a. Ludzie, wy obraźcie sobie taką scenę: łódź podwodna Japońców wpły wa do jeziora Silver Lake. Załoga opuszcza okręt. Walczą z pachuco w dzielnicy Echo Park i maszerują w kierunku zoo w Griffith Park. Ogromne ty gry sy bengalskie wy dostają się z klatek i ich zjadają. Wojny wy gry wa się za pomocą dostępny ch środków – pamiętajcie o Pearl Harbor! Słuchacze patrzą na niego kamienny m wzrokiem. Żadny ch uśmiechów, żadny ch chichotów, żadnego wy buchu wesołości z zabawnej puenty . Parker przeszedł pły nnie do przy gotowanego wy stąpienia. Bezpieczeństwo zmotory zowany ch, bezpieczeństwo pieszy ch, wskazówki doty czące przerw w dostawach prądu. Przepisy związane z zaciemnieniem, dobre oby czaje kierowców. Strategia mobilizacji na wy padek ataku z morza lub powietrza. – To nasz obowiązek, panie i panowie. Wsparcie oby watelskie to V jak victory! Jak zwy cięstwo! Umiarkowane brawa, znudzone poklaskiwanie. Pierwsza dama podniosła rękę. – Tak, pani Roosevelt? – Mam py tanie, które łączy się z ty m, co pan powiedział, kapitanie. Czy jest pan pewny , że podejmujemy wszelkie starania, aby strzec wolności naszy ch oby wateli japońskiego pochodzenia internowany ch w rejonie Los Angeles? Parker chwy cił się mównicy . Miał przed oczami gliniarza, który okaleczy ł te dzieciaki. – Tak, pani Roosevelt. Jestem pewien.

15.22 Wy biegł. Cofnął się od mównicy i zanurkował w tłum. Uniknął uścis​ków dłoni i pogaduszek z Frau FDR. Zszedł schodami techniczny mi prosto do baru. Zamówił ty lko-jednego-bourbona i zaszy ł się w boksie przy oknie. Patrzy ł, jak świat dry fuje w dół Vine Street.

Łowcy autografów czaili się przed Brown Derby . Gazeciarze krąży li między samochodami, sprzedając prasę. Z taksówki wy siad​ły cztery kobiety w strojach mary narki. Miały na sobie zimowe mundury z oficerskimi galonami. Parker przy warł do szy by . Sprawdzał stopnie i lustrował twarze. Dwie babki w stopniu chorążego, dwie w stopniu porucznika. Żadnego podporucznika, żadnej wy sokiej rudowłosej babki, żadnej Joan. – Na co pan patrzy ? Huraganowa Kay – cholernie nieproszona. – Wy dawało mi się, że kogoś zobaczy łem. – Chodzi o te kobiety z mary narki? – Tak. – Wy czuwam jakąś intry gującą historię. – Nic wielkiego. I tak ci nie powiem. Usiadła. Wy jęła wisienkę z jego drinka. – Doktor Lesnick zawojowany . Poznałam Królową, wszy stko idzie zgodnie z planem. Zaprosiła mnie na przy jęcie w jej domu, dziś wieczór. Parker przy glądał się jej uważnie. – Twój strój jest zby t kobiecy i zanadto saty ry czny . Od tej pory będę ci mówić, jak się ubierać. Pociągnęła jego drinka. Szminka rozmazała się na krawędzi szklanki. – A jeśli nie będę mieć ubrania, którego pan zażąda? – Wtedy je kupię. Jego papierosy leżały na stole. Poczęstowała się. – Jak mam się zachowy wać na przy jęciu dziś wieczorem? Parker wy pił ły k swojego drinka. – Zachowuj się tak, jakby przepy ch nie robił na tobie wrażenia, ale daj do zrozumienia, że w skry tości ducha jesteś pod wrażeniem. I pod żadny m pozorem nie rób kolejnej sceny . W rozmowie trzy maj się tematu najbliższy ch spotkań, wieców i funkcji polity czny ch. Zaglądaj do pokojów, sprawdzaj szafy i szuflady . Zakładam, że będziesz mieć okazję odwiedzać ten dom jeszcze wiele razy , więc wy posażę cię w miniaturowy aparat fotograficzny . Chcę dowodów zdjęciowy ch z wy wrotową literaturą i wszelkimi perwersy jny mi rzeczami, które wpadną ci w oko. Kay Lake paliła i piła. Jego papierosy i jego alkohol. – Pozwoliłam sobie wspomnieć o panu podczas sesji u doktora Lesnicka. Rozmawialiśmy o archety pach i podatności na wpły wy . Lesnick musi powiedzieć Królowej, że łatwo mną

manipulować. Musi sądzić, że mnie wy korzy stuje, w przeciwny m razie to się nie uda. Parker skinął głową. – Chcę, żeby ś dziś wieczór włoży ła czarną kaszmirową suknię. Kupię ją i poproszę, żeby sklep wy słał ją na twój adres. Włóż te czółenka na wy sokim obcasie, w który ch cię widziałem. Kay Lake wy dmuchnęła kółka dy mu. – Noszę czwórkę. Proszę dopilnować, żeby by ła odpowiednio wcięta w talii. Jej oczy odbijały światło. By ła odporna na wątpliwości. Na ty m polegała jej siła jako informatorki i wada jako istoty świadomej. – Pochlebia panu to, że uży łam go jako archety pu? – Nie flirtuj ze mną, panno Lake. – Jeśli zacznę z panem flirtować, będzie pan o ty m wiedział. Jej włosy są tak ciemnobrązowe, że wydają się niemal czarne.

36 LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU

15.56 Il Duce. Mussolini, molto bene66. Nachmurzona mina i wielka głowa. Harry Cohn wtaszczy ł Duce do szafy . Popiersie waży ło ze czterdzieści kilogramów. Ży dek Harry by ł oty ły i miał słabe serce. Jego biuro miało nowoczesny faszy stowski wy strój. Pewien zniewieściały scenograf określił go jako sty l führeriański. – Łebski z ciebie chłopak, Harry – powiedział Dudley . – Podziwiam tego dandy sowatego dago67 podobnie jak ty , ale lepiej trzy mać Duce w zamknięciu, dopóki nie ucichnie ten niepotrzebny światowy konflikt. Harry dostał wy pieków od zmian miażdży cowy ch. Upuścił Duce. Podłoga zadrżała. Wrócił naburmuszony na fotel i zapalił papierosa. – Gadaj, czego chcesz, i dawaj śmieci. Nigdy nie przy chodzisz, żeby po prostu pogadać. Dudley rozsiadł się wy godnie na krześle. Krzesło by ło w papieskim rozmiarze i miało popielniczkę w oparciu. – Wisisz Ace’owi Kwanowi dziewiętnaście ty sięcy , Harry . Benowi Siegelowi jesteś winien kolejny ch czterdzieści osiem. Mogę ci dać dziewiętnaście ty sięcy dziś wieczór. Jest interes do zrobienia. Harry się rozpromienił. Jego twarz z koloru fuksji przeszła w bordo. Facet wy raźnie by ł słabego zdrowia. – Ty irlandzki sukinsy nu. Nigdy nie przy jdziesz, żeby ty lko pogadać. Dudley klepnął dłońmi w kolana. – Do miasta przy jeżdża Joe Kennedy . Domy ślasz się, w jakim celu. Harry podrapał się po kroczu. Jego biurko przy pominało grobowiec faraona. Dzięki podwy ższeniu filmowe gwiazdki mogły łatwiej uklęknąć, żeby zrobić mu laskę. – Znam kilka gorący ch numerów, za które Jack będzie mi wdzięczny . Pamiętasz Joego K. i nasze zabawy w Tijuanie? Dot i Ruth Mildred pobiły się o jakąś major z WAC68. Cóż to by ły za czasy ! – Mam kilka wspaniały ch pomy słów w ty m rodzaju. – Zawsze miałeś mnóstwo wspaniały ch pomy słów, Dud. Pamiętaj, że zajmuję się produkcją wartościowy ch obrazów dla odbiorców przemy słu filmowego, którzy oczekują jakości. Nie interesuje mnie handlowanie filmikami krótkometrażowy mi z udziałem chory ch dziwek i pry szczaty ch gości z duży m członkiem.

Dudley się uśmiechnął. – Nasza przy jaźń opiera się na wy muszeniu i zdzierstwie, Harry . Nie stawiamy sobie ultimatum, bo obaj to rozumiemy . Powinienem dodać, że w trzy dziesty m pierwszy m wy produkowałeś niemal zapomniany film dokumentalny zaty tułowany Herr Mussolini. Jestem w posiadaniu dowodu w postaci taśmy celuloidowej. Chy ba nie wątpisz, że obecna sy tuacja na świecie spowoduje, iż twój hołd złożony temu dago spotka się z gry masem dezaprobaty ? Harry warknął. Ży ły na szy i zaczęły mu pulsować. Zobacz, jak się rozszerzyły te tętnice! – Zastanowię się nad twoim „pomy słem”, ty irlandzki fiucie. – Super. Skoro rozpoczęliśmy rozmowy handlowe, co mógłby m dla ciebie zrobić? Harry palił jednego papierosa za drugim. – Ludzie grożą mi strajkiem. Moi niewolnicy zrobili się nerwowi. Mogę potrzebować paru twardy ch chłopaków, żeby ukoić te sprowokowane przez czerwony ch żale. – Jutro zobaczę się z Benem Siegelem. Wkrótce wy jdzie z pudła. Podeśle ci kilku znakomity ch łamistrajków. Harry zgasił papierosa. – Kusiciel z ciebie, jesteś irlandzki ganef69. No, dawaj te brudy . Dudley mrugnął. – Będziesz je miał. Dzisiaj mam bogaty asorty ment. O – ry tuał się rozpoczął. Dłoń Harry ’ego zsunęła się z blatu. Sły chać dźwięk rozpinanego rozporka. Prawa ręka Harry ’ego opada. – Rita Hay worth zabawia się z pokręcony m włóczęgą, znany m jako „Żeglarz” Jack Woods. Barbara Stanwy ck nadal jest lesbijką. Wy stępuje jako „Namiętna Stanny ” we wszy stkich modny ch miejscach spotkań lesbijek. Carole Lombard kombinuje z prokuratorem okręgowy m Billem McPhersonem, który drzemał podczas oficjalnej narady w sprawie zatrzy mania japońskich elementów wy wrotowy ch. Prokurator okręgowy McPherson jest po cichu nazy wany „Czarny m Billem” z powodu skłonności do lasek rodem z dżungli. Często widują go w Kasbie Minnie Roberts – popularny m burdelu odwiedzany m przez czarnuchów. Towarzy szy mu panna Lombard, znana ze skłonności do czarnoskóry ch mężczy zn. Ona figluje się z zuluskimi wojownikami, a prokurator okręgowy bawi się z czarnoskóry mi dziewczy nami. Ry tuał Harry ’ego zaczął dochodzić do punktu końcowego. Prawe ramię Harry ’ego szarpnęło. Prawe ramię Harry ’ego wpadło w drgawki. Harry zaczął dy szeć, na jego twarzy wy stąpiły plamy . Dudley zapalił papierosa. – Ace Kwan chce robić pornosy . Będą wy rażać anty japońskie senty menty i by ć może

wy stąpią w nich jacy ś utalentowani Japońcy . Chciałby m wprowadzić do interesu ciebie i Bena S. Mogę załatwić forsę, żeby anulować twój dług u Ace’a. Będziesz czy sty . I będziesz wielką postacią, która pomoże nam w ty m przedsięwzięciu. Harry oparł czoło. – Zastanowię się, ty irlandzki sukinkocie. – Znakomicie. A teraz temat niezwiązany ze sprawą. Czy Ruth Mildred w dalszy m ciągu załatwia wam skrobanki? My ślałem o pewnej nieszczęsnej japońskiej dziewczy nie. Pozwalasz Ruth dorabiać na boku? Harry pokręcił głową. Pot poleciał na boki. Jego tętnice jęknęły . – Ruth Mildred wy konuje dla mnie aborcje. Robi, co jej każę, i nic więcej. Mam wy łączne prawa do Ruth Mildred Cressmey er, by łej pani doktor. Dudley się uśmiechnął. – Jeszcze jedno py tanie, zanim pozwolę, żeby ś oddał się pracy . Czy dajesz wiarę plotkom, że nasz szy kowny koleś, der Führer, zabija Ży dów cały mi milionami? Harry powiedział: – Mam to gdzieś. Jeśli o mnie chodzi, może zabić ty lu pieprzony ch Ży dów, ilu zechce, pod warunkiem że nie zabije mnie.

16.31 King Cohn musi odejść! King Cohn musi odejść! Przed biurem Harry ’ego huknęło. Dudley ruszy ł Gower i trafił na czerwoną hołotę. Obskurnie wy glądający ludzie machali transparentami. Głównie ży dki i czarnuchy . Pikieta ciągnęła się aż do Gower Gulch. Staty ści grający kowbojów kręcili się w okolicy drogerii sieci Rexall. Chłopcy z prawicy szy kowali się do kontrataku. Zaparkował wóz nieco dalej, przy DeLongpre. Czekała go durna, mozolna robota. By ł zmęczony . Benzedry na przestała działać o świcie, więc zdrzemnął się w sy pialni na komendzie. Ale trzy godziny snu nie wy starczy ły . King Cohn musi odejść! King Cohn musi odejść! Dudley ruszy ł do samochodu i wsiadł. W pobliżu mieszkał Huey C. Gość trzy mał się dwóch fartuszków swoich lesbijskich mamuś. Durna robota. Teczka z odrzucony mi podaniami by ła ciężka. Dudley rozłoży ł kartki na kolanach. Abbott, Adams, Allsworth, Arcineaux, Arthur. Pijacy , sady ści pastwiący się nad żonami, znani krety ni. Atterbury , M. i Atterbury , S. – bliźniacy i nadgorliwi członkowie Ku-Klux-Klanu. Babcock, Bailey , Baltz. Suchotnicze gęby , do tego podejrzane związki z nieletnimi. Beckworth –

dwa wy roki na karku. Begley – gość z zajęczą wargą. Bennett, Robert Sinclair – a to co? R. S. Bennett, przy domek „Scotty ”. Złoży ł podanie w sierpniu czterdziestego pierwszego. Miał wtedy dwadzieścia jeden lat. Skłamał w sprawie wieku. Celująco zdane egzaminy ze sprawności fizy cznej i pisemny . Bardzo wy soki iloraz inteligencji. Dwa metry wzrostu, dziewięćdziesiąt kilogramów wagi. Ukończy ł ogólniak w Holly wood z dobry m wy nikiem. Przy jęty na wy dział teologii w Yale. Ojciec: wielebny James Considine Bennett. Urodzony : Aberdeen, Szkocja, 1894. Matka: nieży jąca już Mary Tierney Bennett. Kłamczuszek Scotty , podanie odrzucone. Z boku notatka ostrzegawcza dy rektora szkoły . „Chłopak od pierwszej klasy brał udział w liczny ch bójkach na pięści. Ma duże osiągnięcia akademickie i sportowe, ale wy daje się nadmiernie upajać swoją pozy cją najtwardszego chłopaka w okręgu szkolny m Los Angeles”. Obecny adres: North Beachwood 218. King Cohn musi odejść! Demoniczne skandowanie trwało nadal. Dudley ruszy ł w kierunku Waring i El Centro. Huey mieszkał w sfaty gowany m bungalowie. Zaniedbane kobiety doglądały nagich bobasów opalający ch się przed domem. Dudley zaparkował i uchy lił kapelusza. Babki spojrzały podejrzliwie i go zignorowały . Ruszy ł do mieszkania Huey a. Puk, puk – kto tam? Dudley Smith, drżyjcie, demony! Nacisnął dzwonek. Huey otworzy ł. Lat dziewiętnaście, metr dziewięćdziesiąt wzrostu, waga sześćdziesiąt pięć kilogramów. Do tego łupież i mukowiscy doza. I kropla kleju modelarskiego zasty g​ła na twarzy . Dudley zamknął drzwi i przekręcił zamek. Huey coś wy mamrotał. Cztery ściany pokoju wy pełniały szwabskie sztandary . Z sufitu zwisały wy konane z balsy messerschmitty . Huey mruknął ponownie. Dudley podniósł go i rzucił o ścianę. Huey wy konał obrót i wy rżnął o półkę z modelami czołgów. Upadł twarzą na kanapę. By ł zby t odurzony klejem, żeby krzy czeć. Dudley wy ciągnął z kieszeni pięć tabletek benzedry ny i wsunął je Huey owi do ust. Ten zakrztusił się i połknął. Dudley wy tarł krople kleju z dłoni. – Oży jesz w kilka minut, młodzieńcze. Musimy omówić sprawę napadu na drogerię Whalena w sobotę rano. Lugery i tłumiki załatwiłeś w Deutsches Haus. No i jest sprawa zamordowanej niedawno rodziny Watanabe. Znasz mnie, chłopcze. Twoja matka i ja jesteśmy dobry mi kumplami, ale cię sprzątnę, jeśli będziesz milczeć. Huey mruknął ponownie, bardziej składnie. Miał na sobie kombinezon Luftwaffe. Dudley ły knął trzy tabletki benzedry ny i zapalił papierosa. Dy m stłumił nieznośną woń kleju. Hubert Charles Cressmey er II. Ruth Mildred nazwała go tak po swoim ojcu, dermatologu. Huey miał bzika na punkcie kochanki mamusi, Dot Rothstein. Dotstress by ła Ży dówką. Huey

łaskawie przeoczy ł ten fakt. Dudley przy sunął sobie krzesło. Pokój z lekka zawirował. Dud opuszczał posiłki i tracił na wadze. Jeden, dwa, trzy papierosy . Obłoki dy mu zebrały się ponad wiszący m nisko samolotem. Dudley uchy lił okno. Huey ziewnął i drgnął. Potarł twarz rękami. Rozprostował kości. Nocne stworzenie oży ło. – Cześć, wujku Dud. – Zacznij od drogerii Whalena, Huey . Nie jestem dziś w nastroju do prawienia grzeczności. – Ci cholerni Watanabe nie ży ją? No, ja tego nie zrobiłem. – Wierzę ci, młodzieńcze, ale wielka ława przy sięgły ch może by ć odmiennego zdania. – To japoński przekręt. Japońcy sami załatwiają własne sprawy , jak Chinole. To zabójstwo nie powinno absorbować naszej białej policji. Dudley powiedział: – Bardzo głęboka analiza, ale pozbawiona znaczenia. Zacznij od drogerii Whalena, sy nu. Niczego nie pomijaj. – W porządku, w sobotę obrobiłem drogerię Whalena, ale na ty m koniec. Wiedziałem, że sklep jest kozłem ofiarny m. Że nikt nie skojarzy mnie z pierwszy mi czterema lub pięcioma napadami, co zapewni mi nieplanowane lipne alibi. Zgarnąłem kilka portfeli i trochę fenobarbitalu, żeby dać mamie w zamian za skrobanki. Znalazłem też środek przeciwbólowy zawierający morfinę. Jedna mała, którą znam, zaszła w ciążę i poprosiła lekarza, żeby przepisał jej morfinę na skurcze. Podzieliła się ze mną. Nawet to polubiłem. Chciałem zgarnąć kilka opakowań, ale pomy ślałem sobie „oj, uzależnisz się”. Zabrałem opaskę żandarmerii wojskowej, ale zapomniałem ją założy ć. Czy tałem w gazetach o gwałtach dokonany ch przez jakiegoś gościa z żandarmerii i chciałem zwalić to na niego. Miałem lugera z tłumikiem, więc wy strzeliłem raz dla hecy . Wiary godne. Wy kapany Huey . Spry tnie obmy ślone, partacko wy konane. – Ta dziewczy na w ciąży nazy wała się Nancy Watanabe? Nie wiedziałeś, że miała skrobankę? Huey podrapał się w nos. – Nancy ? Skąd wiedziałeś? – Zrobiłeś jej dzieciaka? – Do licha, nie! Znasz mój modus operandi, wujku Dud. Wolę starsze. Babka poniżej pięćdziesiątki to dla mnie nieletnia. Liżę cipy jak pies przewodnik biszkopta, ale nigdy nie wsadzam. Nigdy nie wy stąpię w procesie o domniemane ojcostwo. Mama mnie tego nauczy ła. Nadal wiary godny . – Jaką masz grupę krwi, Huey ? Huey klepnął się w miednicę.

– Zero plus, wujku Dud. Mam tu w kieszeni kartę honorowego krwiodawcy z poprawczaka. Benzedry na zaczęła działać. Komórki Dudley a przebudziły się ponownie. Jego krwiobieg westchnął z rozkoszy . – Deutsches Haus. Dobrze cię tam znają? Czy ci durnie to twoi kumple? A może ty lko znajomi z prawej flanki? – Ci drudzy , wujku Dud. Piąta kolumna to piąta kolumna, ale ty lko prawdziwi twardziele robią z tego religię. Widziałem ty ch gości w Hindenburg Park i na kilku wiecach. Wy starczy ło, żeby mi zaufali i powierzy li tłumiki oraz spluwy . Wiesz, jestem chłopak od napadów, w sercu samotny wilk. Nie chciałem, żeby te polity czne ty pki węszy ły w mojej nielegalnej robocie. Biedny Huey . Ochraniający własny ty łek, oszukujący samego siebie. Wpisał się do księgi Deutsches Haus swoim nazwiskiem. – Zapamiętałeś jakichś pracowników lub stały ch by walców Deutsches Haus? Potrafisz przy toczy ć jakieś zdarzenia lub podać konkretne nazwiska? Huey pokręcił głową. – Nein, Obersturmbannführer. Dla mnie oni wszy scy to „Fritze” i „Wolfgangi”. W mieszkaniu obok zatrzeszczało radio. Wstąp do Blackie’s Lounge i skosztuj „Specjalnego dania na zaciemnienie”. Wyszukana kuchnia dla gości w smokingach, w cenie na kieszeń robotnika! – Opowiedz mi teraz o rodzinie Watanabe. Niczego nie pomijaj. Huey westchnął ciężko. – Mam dla ciebie taką samą wiadomość, wujku Dud. – To znaczy ? – To znaczy , że piąta kolumna to piąta kolumna. – Rozwiń swoją my śl, młodzieńcze. – Piąta kolumna to piąta kolumna. To znaczy , że wszy scy znają wszy stkich i wszy scy są ze sobą związani w sposób, o który m nikomu nie powiedzą. Wiesz, jest Bund, America First i Silver Shirts z ty mi odlotowy mi, dziwaczny mi strojami. W obecności biały ch Watanabe zawsze rozmawiali po japońsku, nawet ty ch, do który ch by li nastawieni simpatico. Znałem trochę Johnny ’ego i Nancy . Stary Ry oshi i starsza pani Ay a? Czy znałem ich jako pieprzoną rodzinę? Guzik o nich wiedziałem. – Naprawdę, sy nu? Huey poruszy ł języ kiem niczy m gad. – Zaproponowałem Ay i dwadzieścia skrętów, wiesz, mary chę z ty toniem, żeby pozwoliła mi wy lizać szparę. Zdzieliła mnie w twarz. Kobiety Japońców nie mają pojęcia o miłości francuskiej.

Dudley się uśmiechnął. – Mów dalej, proszę. Huey poczęstował się papierosem. – Włóczy łem się z Johnny m W. Na zewnątrz sprawiał wrażenie dzikiego, ale by ł ty powy m japońskim dzieciakiem mieszkający m-z-mamusią-i-tatusiem. Obrobiliśmy kilka sklepów z alkoholem. Johnny by ł twardy , więc jak dla mnie by ł biały m człowiekiem. Johnny znał starszego gościa, Hikaru Tachibanę, który pewnego dnia zniknął. Miał zostać niebawem deportowany do Japonii, ale wy szedł za kaucją i zaczął stręczy ć dziwki, a później normalnie rozpły nął się w powietrzu. Johnny nie ujawniał, co wie, ale miałem wrażenie, że znał wielu takich dziwny ch Japońców jak Tachi. Huey – wiary godny , rozgorączkowany donosicielstwem. – Czy to ty walnąłeś z lugera z tłumikiem w domu Watanabe? – Taak, w ostatni piątek. Ry oshi powiedział, że dowiady wał się o cenę, więc przeprowadziłem demonstrację. Znasz mnie, wujku Dud. Czasami lubię postrzelać, odbija mi. Z tłumika poleciały skrawki metalu, więc Ry oshi zrezy gnował z kupna. Dudley zapalił papierosa. – Pogadajmy o Nancy . Huey ponownie poruszy ł języ kiem jak gad. – Lizałem jej cipę na balu absolwentów w Nightingale. Wsadził jej ten dzieciak, znajomy Meksy kaniec. Kilka razy podzieliła się ze mną morfiną i to wszy stko. Zgoda, z my ślą o niej zgarnąłem morfinę z półki u Whalena, bo nie wiedziałam, że załatwiła sobie skrobankę. Nie przeleciałem jej, ale mam dobrego kandy data, który mógł to zrobić. – Słucham. Huey podrapał się w nos. – Johnny przedstawił mnie ty m popieprzony m Japońcom, z który mi się zadawał, ale trzy małem się od nich z daleka. Mieli noże umoczone w truciźnie, takie z wieloma krawędziami. Johnny powiedział, że by ło ich czterech, czterech młody ch facetów o zwariowany ch poglądach nawet według jego miary . Dudley dostał gęsiej skórki. Od benzedry ny . – Mów dalej. – Dobrze. Ci faceci organizowali napady , wy kony wali brudną robotę i przekazy wali swoją dolę cesarskiej Japonii. Poznałem też jednego przerażającego mieszańca, pół Japońca, pół Meksy kańca, który należał do tej grupy . Miał paskudną torbiel na plecach, jeszcze gorszą od mojej. Przechwalał się, że zerżnął japońską dziewczy nę. Jestem niemal pewny , że miał na my śli Nancy .

– Pamiętasz jego nazwisko? – Nigdy go nie poznałem. Johnny powiedział, że facet wrócił do Meksy ku. Przechwalał się, że zabił jedną rodzinę w Culiacán, ale pomy ślałem, że szpanuje. – Konty nuuj. – To wszy stko. Masz czterech pieprzony ch Japońców, którzy mieszkają w Griffith Park i oddają całą forsę cesarzowi. Nienawidzą Chinoli bardziej niż szkopy ży dków. Uważają, że trzeba zgwałcić i zabić krewną bossa tongu, żeby doświadczy ć „transcendencji”, ale nie mają jaj, żeby to zrobić. Nazwij Huey a wiary godny m. Nazwij jego opowieść niemożliwą do zwery fikowania. Nazwij jego gadkę o nożach potwierdzającą przy puszczenia i mającą związek ze sprawą. – Mam dla ciebie zadanie, Huey . Huey głośno przełknął ślinę. – Jakie? – Dziś wieczorem w mieście będzie zaciemnienie. Zgadzam się, że zostało niewiele czasu, ale zmy ślny z ciebie chłopak. Furgonetka szery fa będzie przewozić dużo gotówki na południe, drogą do Terminal Island. Na mój gust skrzy żowanie Siedemdziesiątej Czwartej i Broadway u to idealne miejsce, żeby ją przejąć. Skrzy kniesz swoich ascety czny ch japońskich kumpli, zrobisz zamieszanie i obrabujesz wóz. Weźmiesz te strzelby pompki i uży jesz gumowy ch kul. Wiem, że ukradłeś je z poprawczaka w Preston. Pozwolę ci zatrzy mać dla siebie pięć ty sięcy i zapłacić kumplom po ty siąc. Dy skretnie i delikatnie wy py tasz ich o rodzinę Watanabe, Hikaru Tachibanę i te dziwaczne noże, który ch uży wają. Jak dla mnie wy dają się nieco zby t ży wiołowi, żeby zabić rodzinę Watanabe, mimo twoich domy słów na temat ciąży młodej Nancy . Z drugiej strony mogli sprzątnąć Tachiego. Jeśli tego nie zrobisz lub nie dostarczy sz mi reszty forsy , zginiesz przedwczesną śmiercią. Huey podrapał się w nos. – A jeśli Japońcy tego nie zrobią? – To zmontuj zespół z absolwentów Preston. Huey uśmiechnął się, pociągnął nosem i ły knął smarki. Odporny młodzieniec.

18.04 By ło ciemno. Zniknęły zaniedbane kobiety i bachory . Zaciemnienie zaczy nało się o 19.00. Dudley przeszedł dziedziniec. My śl i działaj, benzedry na. Napad na furgonetkę został wy my ślony na poczekaniu, odznaczał się duży m stopniem ry zy ka. Wsiadł do samochodu i ruszy ł na południe. Wojskowi wartownicy stali przy Melrose i Gower. Obsługiwali szperacze, uzbrojeni w karabiny . Beverly i Larchmont zostały uforty fikowane. Osiłki

szery fa trzy mały thompsony . Dudley stanął na skrzy żowaniu Pierwszej i Beachwood. Dom z lat dwudziesty ch, w sty lu hiszpańskim. Pokry ty dachówką, o skrzy dłowy ch oknach i ścianach z chropawej, suszonej na słońcu cegły . Drzwi otworzy ł R. S. Bennett. Wielka, celty cka brunatna koszula. Niczy m zawodnik rzucający młotem. Stworzony do bójek między gośćmi w kiltach. Dudley mignął odznaką. – Panie Bennett, nazy wam się Smith. Przy szedłem, żeby zwerbować pana do Departamentu Policji Los Angeles. Scotty Bennett powiedział: – Odrzucili mnie, proszę pana. Mam ty lko dwadzieścia lat. – Wy buchła wojna, chłopcze. W wy jątkowy ch okolicznościach można nagiąć przepisy . Potrzebujemy cię bardziej niż mary narka Stanów Zjednoczony ch. Scotty Bennett się uśmiechnął. Próg drzwi zajaśniał. Chłopak urodził się do tego, żeby zwalczać przestępczość i łamać niewieście serca. – Weźmiesz udział w przesłuchaniu? Dzięki temu my zaoszczędzimy trochę czasu, a ty nie będziesz musiał tracić dziesięciu ty godni w akademii policy jnej. Scotty chwy cił sweter z kołka na ścianie. Spójrz na duże H, charaktery stczne dla koszy kówki i futbolu. Spójrz na siedem pierścieni na lewy m rękawie. – Powiedz ojcu, że wrócisz późno. Niech na ciebie nie czeka. W powietrzu czuć intry gę. Scotty zamknął drzwi. Wsiedli do samochodu. Dudley sięg​nął po mikrofon radiostacji i postawił na nogi biuro. Thad Brown skonsultował się z Horrallem. Powinien to zobaczy ć. Radio zatrzeszczało. Thad podniósł słuchawkę. – Porucznik Brown. Kto mnie wzy wał? – Tu Dudley , Thad. Nie dzwonię dla żartu. Brown zagwizdał. Połączenie zatrzeszczało. – Umiem odczy tać ton głosu, Dud. Co masz? – Czy możesz by ć po drugiej stronie ulicy , naprzeciw monopolowego przy Siedemdziesiątej Czwartej i Broadway u? To, co ujrzy sz, wy starczy za wy jaśnienie. – Jasne, Dud. Radiostacja zatrzeszczała ponownie i zamilkła. Dudley odłoży ł mikrofon na widełki i dodał gazu. Wy jechali z osiedla i ruszy li na południe. Holly wood, Hancock Park. Duże domy przy gotowane na zaciemnienie. Zostało pół godziny . Zaciągnijcie zasłony , przy gaście światła. – Jest pan zielony czy pomarańczowy 70? – spy tał Scotty . – Wiem, skąd pan pochodzi.

Dudley się uśmiechnął. – Wiecznie zielony , młodzieńcze. Jestem separaty stą, zagorzały m papistą i tak dalej. – Dublin? – Tak, Dublin. Po czy m poznałeś? – Szy bko się uczę, proszę pana. Insty nktownie rozumiem wiele rzeczy . – Nie mów mi „pan”. Mów mi Dudley . – W porządku, niech będzie Dudley . Skręcili z Szóstej w Vermont i pognali na południe. Ruch samochodów słabł. Ruch pieszy ch się nasilał. By ła 18.53. Sy reny zawy ją o 19.00. Scotty wy jrzał przez swoje okno. Bystry chłopak – wszystko widzi. – Jestem za pomarańczowy mi, proszę pana. Mam nadzieję, że nie będzie pan mieć o mnie gorszego zdania z tego powodu. – Wręcz przeciwnie i nie mów mi „pan”. Jestem Dudley . Wilshire, Oly mpic, Pico, Venice, Washington. Zbliżamy się do Konga. Za chwilę… Głośno rąbnęło. Głośniki umieszczone na słupach ry knęły . Zasłony poszły w dół. Neony zgasły . Światła uliczne przebijały przez celofan. Światła pojazdów stały się przy ćmione i burszty nowe. ZACIEMNIENIE. Scotty strzelił kny kciami. Dudley włączy ł światła pozy cy jne. Z ciemności wy łoniło się miasto czarny ch, mroczne i pooooowolne. Czarnoskórzy goście na chodnikach. Czarne niebo, czarne ulice, czarna skóra. Washington do Broadway u i dalej na południe. Powiedz, co to jest? ZACIEMNIENIE. Siedemdziesiąta Druga, Siedemdziesiąta Trzecia, Siedemdziesiąta Czwarta. Sły szy sz tamtamy ? Ugi-bugi? Jesteśmy w głębi Konga. Widzisz sklep Lew’s Liquor? Ciemno w środku i na zewnątrz. Sprzedawcy mają latarki i handlują gorzałą. Spójrz na czarną klientelę. Po drugiej stronie ulicy czekał Thad Brown. Dudley stanął obok parkingu, nie wy łączając silnika. Eugenika. Zwróć uwagę na zachowanie miejscowy ch. Pieprzona zabawa w zaciemnienie. Czterech czarny ch z latarkami i kośćmi do gry . Koc usłany jednodolarowy mi banknotami. Chwiejne światło padające na kości. Scotty im się przy jrzał. Czarni nosili żółte saty nowe mary narki. Szumowiny z gangów. Grzechotniki. Krzy knęli i pomachali latarkami. – To nielegalne zgromadzenie. Będziesz potrzebować pałki czy kajdanek? – spy tał Dudley . – Nie, sir. Może pan wezwać karetkę.

Dudley zapiał z zachwy tu. Scotty wy siadł z samochodu. Czarni podskoczy li. Thad Brown patrzy ł. Można by ło go rozpoznać po białej fedorze. Czubek jego papierosa jarzy ł się w ciemności. Światła latarek przecięły parking. Pełny by ł nieudaczników i tchórzy . Czarni spojrzeli jadowicie. Rozległy się okrzy ki i jęki. Scotty podszedł do koca. Scotty zgarnął banknoty . Czarni widzieli. Zaczęła się rozpierducha Jakiś czarny zamachnął się latarką. Scotty chwy cił rękę w nadgarstku i wy kręcił. Dudley usły szał trzask pękającej kości. Czarni wrzasnęli. Pojawiło się więcej czarny ch. W ruch poszły latarki i pięści. Scotty wy kręcał nadgarstki. Scotty łamał ręce. Scotty młócił na boki. Latarki padały na jezdnię, sły chać by ło brzęk tłuczonego szkła, a światło wy czy niało różne zwariowane rzeczy . Pięści uderzały Scotty ’ego, ale ten się nie zniechęcał. Czarni wrzasnęli. Scotty wszedł w zwarcie. Chwy tał za karki i podnosił. Dźwigał wy soko w górę i ciskał o ziemię. Czarni padali na chodnik. Czarni młócili rękami i próbowali się podnieść. Scotty kopał leżący ch, stąpał po twarzach. Czarni żarli żwir i dolarowe banknoty . Zbliżenie w przy ćmiony m świetle. Widzisz to uszkodzone ucho? Czy widzisz to, Thad? Krzyki jak w Dublinie w 1919 roku.

19.14 Tamten hałas wry ł mu się w pamięć. Zostawił Scotty ’ego i ruszy ł w kierunku Thada i jego gadki rodem z Welcome Wagon71. Zaparkował w pusty m miejscu na południe od niego. Hałas przy cichł. Przeszedł go dreszcz. Poczuł na ciele pięści matki i zapach własnej krwi. Zaciemnienie. Dublin, 1919 rok. Los Angeles, 1941 rok. Wcisnął przełącznik i włączy ł światło na suficie. Górna lampka cuchnęła bry lanty ną gościa, którego niedawno zatrzy mał. Zgarnął z ty lnej kanapy planszę do szachów i bierki. Poczuł, że puls się uspokoił. Jego strategia składała się w połowie z ry zy ka, w połowie z kalkulacji. Huey mógł nie zwerbować czterech zwariowany ch Japońców. Huey mógł obsmarować Tachiego i Watanabe. Tachi został pocięty japońskim nożem. Śmiało, młodzieńcze. Opowiedz mi o tym. Dudley rozłoży ł szachownicę. Tabletki benzedry ny oży wiły jego umy sł. Ustawił pionki i wieże. Ten mieszaniec, pół Japoniec, pół Meksy kaniec, mógł zabić rodzinę Watanabe. Mieszaniec przy puszczalnie zrobił dziecko Nancy . Huey powiedział, że facet zabił jakąś meksy kańską rodzinę. Zaznaczy ł, że gość mógł się ty lko przechwalać.

Mów-Mi-Jack chce dopaść zabójcę Japońców. W domu by ł za duży porządek jak na robotę stuprocentowego czuba. Chłopcy z Griffith Park nosili takie noże. Tachi został zabity takim nożem. Ale wszy stko inne nie pasowało. Tylko jaki z tego zysk? Z domu coś zginęło. Królowie i gońcy przewróceni. Z prokuratorem okręgowy m by ło coś nie tak. Bill McPherson mógł cierpieć na zespół Wernickego-Korsakowa. Bill McPherson bzy kał laski z dżungli. Bill McPherson przy sy piał na odprawach i ży wił urazę do czerwony ch. Facet mógł nie popierać potępienia rodziny Watanabe. By ła 19.56. Dudley opuścił szy bę. Los Angeles zaległy ciemności. Usły szał hałas po drugiej stronie ulicy . Szy bki Huey . Pusta działka by ła odpowiednia. Nocne stworzenie przy by ło. Trzasnęły drzwi samochodu. Promienie księży ca oświetliły Huey a i jego bandę. Czterech mężczy zn. W bandanach. Spójrz na ich odsłonięte czoła. Żółta skóra – Huey zwerbował Japońców. Japońcy wtaszczy li kanistry na jezdnię. Polali ropą beton i wy cofali się na parking. Huey stanął na środku ulicy z latarką. W ich stronę zbliżały się samochody , z północy i południa. Rozlana ropa. Zastępca szery fa Huey dał znak, żeby objechały plamę. Samochody zwolniły i przejechały obok. Na ulicy nie by ło żadny ch samochodów. Z północy zbliżały się światła pozy cy jne. Szeroko rozstawione. Światła furgonetki. 19.59 – szery f, punktualnie. Huey stał na posterunku i machał latarką. Furgonetka zahamowała i zatrzy mała się tuż przed kałużą. Z furgonetki wy siadło dwóch zastępców. Huey ich uprzedził. Przepraszam, koledzy – mamy przeszkodę. Zastępcy szery fa zrobili naburmuszone miny i spojrzeli na zegarki. BANZAI. Japońcy zrobili rozpoznanie. Mieli buty o podeszwach owinięty ch krepą. Zaszli zastępców od ty łu. Unieśli strzelby i wy strzelili gumowe kule. Rozległo się bum/trach. Czterej Japońcy i dwóch gliniarzy , i cztery pociski, które nie mogły zabić. Zastępcy zachwiali się i runęli w kałużę ropy . Dy szeli, próbując złapać oddech. Huey wy ciągnął grubą taśmę i zakleił im usta, aby nie mogli krzy czeć. Dwaj Japońcy skuli ich i zaciągnęli na działkę. Dwaj Japońcy wskoczy li na ty ł furgonetki. Huey usiadł za kółkiem i zaprowadził wóz na działkę. Żadni przejezdni nie by li świadkami incy dentu. Żadni piesi nie przechodzili w pobliżu. Działka by ła ciemna jak podczas zaciemnienia. Dudley musiał polegać na słuchu i dźwiękach.

Trzaśnięcie drzwi samochodu. Trzaśnięcie drzwi furgonetki. Szelesty , szuranie butów, postękiwanie. Plądrowanie, wy ciąganie i wrzucanie worków z forsą. Trzaśnięcie dwóch par drzwi. Zgrzy t opon na żwirze. A później słowo: Sayonara – wy krzy czane czy stą japońszczy zną.

37 LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU

20.21 By li skuci kajdankami. Połączeni krótkim łańcuchem. Ochroniarz Lee Blanchard i policy jny pachołek Hideo Ashida. Pomy sł wy szedł od Ashidy . Nawiedzić Terminal Island z głoś​ny m hukiem. Wy straszy ć osadzony ch, zadziwić strażników. San Pedro znajdowało się w odległości trzy dziestu kilometrów od właściwego Los Angeles. Droga upły nęła w napięciu. Blanchard nadal nosił ślady po sprzeczce z Kay Lake. Ashida sprzedał pomy sł Billowi Parkerowi. Przesłucham Japończy ków. Wy py tam osadzony ch o rodzinę Watanabe. Społeczność Nisei jest bardzo hermety czna. Wy badam sy tuację i udam empatię. Wjechali do bramy i stanęli przy budce wartowników. Żandarm wpuścił ich do środka. Ruszy li kory tarzem i dotarli do pokoju przesłuchań. Ashida rozmasował nadgarstki. Pracował na zlecenie Parkera, ale miał zamiar sprawdzić własne tropy . Wy py tać o farmy , wy kup ziemi i najemny ch meksy kańskich robotników. Mówił po japońsku. Blanchard ledwie mówił po angielsku. Siedział na przesłuchaniach i niczego nie rejestrował. Stali przed pokojem przesłuchań. Blanchard palił i zanieczy szczał powietrze. Takagawa, Kuradasha, Mikano, Murasawa. Nazwiska z listy A. Wszy scy by li farmerami z North Valley . Musieli znać rodzinę Watanabe. Kajdanki odcisnęły ślad na nadgarstku. Cofnął się i poluzował łańcuch. Dy m go zaty kał. Pokój przesłuchań przy legał do więziennego bloku. Cele pękały w szwach. Mężczy źni krąży li w kółko i wpadali na kraty . Wy glądali na niedoży wiony ch. Dostawali świra, co wszy stko wy jaśniało. Blanchard brzęknął łańcuchem. – Powinniśmy wezwać pana Moto. Facet rozwiązuje każdą sprawę w pół godziny . Dy m stawał się brutalny . Ashida pociągnął za łańcuch. Blanchard powiedział: – Wiesz, co mnie gry zie? Pana Moto gra biały gość, Peter Lorre. Dodam, że Lorre to narkoman, jeśli o ty m nie wiedziałeś. Ci z oby czajówki w Wilshire mają kopię jego zwolnienia warunkowego. Ashida spojrzał na pomost. Strażnik prowadził Hiroshi Takagawę. Do jego teczki przy czepiono spinaczem policy jne zdjęcie. Ashida wy uczy ł się faktów na pamięć.

Blanchard go szturchnął, zajęli miejsca i poluzowali łańcuch. Strażnik wprowadził Takagawę. Ashida wstał i się ukłonił. Wy głosił przy gotowany tekst i przetłumaczy ł go dla siebie. „Przepraszam za wielką niesprawiedliwość, która cię spotkała. Jak widzisz, spotkał mnie podobny los. Mam kilka py tań w sprawie Ry oshiego Watanabe, która może się przy służy ć japońskiej społeczności”. Takagawa popatrzy ł na niego ze zdumieniem. Takagawa splunął na stół. Takagawa wy ciągnął z kieszeni gazetę i cisnął nią w twarz Ashidzie. – Nie mamy szczęścia, panie Moto. – Wolę Charliego Chana. Zawsze ma gotowy dowcip i dziewczy ny . Takagawa powiedział: – Zdrajca! – Cały dy gotał. Strażnik skuł go i wy prowadził z pokoju. Ashida rzucił okiem na gazetę. Wy drukowano ją znakami kanji. Jeden z arty kułów miażdżąco kry ty kował rodzinę Ashidy . By li kolaborantami. Ich sy n został informatorem. By ł jedy ny m Nisei na liście płac policji Los Angeles. Jego czek z wy płatą podpisano krwią Nisei. Do tego zdjęcia. Hideo Ashida na Uniwersy tecie Stanforda. Mariko Ashida z agentem Wardem Littellem. – Jesteś pomy lony , panie Moto – stwierdził Blanchard. – Żaden Japoniec nie zechce z tobą gadać. Ashida szarpnął łańcuch. Blanchard zrobił „ha-Hideo Ashida”. Przeszli przez bramę i znaleźli się na zewnątrz. Żandarmi zarżeli. Pod Ashidą ugięły się kolana. Blanchard go rozkuł. Nad zaciemnione wy brzeże nadciągnęły chmury . Powietrze znad zatoki szczy pało w płuca. Ashida wsiadł do samochodu. Blanchard też wsiadł i zapalił. Ruszy li przez most i wjechali na stały ląd. Ruch by ł niewielki. Księży c bawił się w chowanego. Blanchard się nie odzy wał. Miał go zastąpić Elmer Jackson. Ashida się nie odzy wał. W głowie miał zamęt. W laboratorium gadał z Ray em Pinkerem. Pinker znał się na odbiornikach radiowy ch. Wy py tał go podstępnie. Czy wiadomości na falach krótkich mogą być przekazywane do konkretnych odbiorników? Pinker powiedział, że tak. Ukryty strych w domu rodziny Watanabe. Ich radio. Za jego pomocą przekazywano wiadomości wprost do Niego. Blanchard powiedział:

– Kay i ja mamy niety powy układ. Daję jej swobodę, jeśli chodzi o inny ch facetów, a ona czy ści moje konto w wy dziale. Zwy kle ten układ się sprawdza. Warto dla niego zrezy gnować z pikantny ch szczegółów. Ashida przy jrzał się Blanchardowi. Dziwny gość. Blanchard dotknął śladów zadrapań na twarzy . – Nie angażuj się zby tnio z Kay . Wy korzy sta cię i rzuci. Zawsze interesowało ją to, czego nie mogła mieć. Nie pozwoli, żeby inni ludzie wchodzili jej w drogę. Ashida wy jrzał przez okno. Poniedziałkowa noc. Znowu. Świat jest ciemny i płaski. Samochody to okręty podwodne. Blanchard sprawdził stacje radiowe. Wszędzie komunikaty o zaciemnieniu. Wy łączy ł dźwięk i skręcił w stronę Broadway u. Dotarli do blokady na Siedemdziesiątej Czwartej Ulicy . Radiowozy szery fa, gliniarze, furgonetki techników. Lampy łukowe ustawione na pustej działce. Blanchard pomachał odznaką i został przepuszczony . Ashida opuścił szy bę. Z przodu doleciały go odgłosy awantury . Mrok wy wołany zaciemnieniem wzmacniał dźwięki. Ashida usły szał krzy ki i brzęk tłuczonego szkła. Blanchard włączy ł światła drogowe. Wtedy zobaczy li. Czarni rabusie na Sześćdziesiątej Szóstej Ulicy . Faceci w żółty ch mary narkach. Czmy chający przez okna sklepu. Blanchard włączy ł sy renę i ruszy ł prosto na nich. Rzucili pałki i zaczęli uciekać. Blanchard przejechał krawężnik i skręcił na chodnik. Przedzierał się przez kubły na śmieci. Potrącił powolnego, oty łego chłopaka. Rabusie obrzucili radiowóz kamieniami. Ashida się roześmiał. Blanchard się roześmiał. Zgasił światła i wrócił na jezdnię. Okrzy ki gniewu osłabły . – Cholerne czarnuchy – rzucił Blanchard. – Przy jaźniłem się z Bucky m Bleichertem. By ł bokserem jak ty . – To mięczak. Kay do niego wzdy cha. Ma u nas pracować. – Wiem. – Zakablował cię federalny m. Jeszcze nie pracuje, a już ma reputację kapusia. – Wiem. – Niedługo wy gramy tę wojnę, Ashida. Twój pech nie będzie trwać wiecznie. Obok nich świszczało zaciemnione Los Angeles. Blanchard wy sunął łokieć za okno. Dotarli do komendy głównej. Blanchard zatrzy mał radiowóz przed ty lny m wejściem.

Ashida wy siadł. Od razu zauważy ł Elmera Jacksona. Elmer drzemał w zaparkowany m radiowozie. – Uważaj z Kay – ostrzegł Blanchard. – Dzięki za podwiezienie. Blanchard wy jechał z parkingu. Elmer chrapał. Nie wy wołuj wilka z lasu… By ło zaciemnienie. Miał klucze do drzwi i latarkę kieszonkową. Wsiadł do samochodu i ruszy ł na północ. Wąwóz Chaveza, Góra Waszy ngtona. Rozmazane plamy wzgórz i lichy ch chałup. Żadnego szumu pojazdów dobiegającego od strony alei. Kierowcy zostali w domu z powodu zaciemnienia. Trudno by ło prowadzić na krętej, ciemnej drodze. O 21.42 Highland Park spowijały ciemności. Ashida zaparkował i podszedł do drzwi. Wszedł dzięki kluczom zabrany m z laboratorium. Zapamiętał rozkład domu. Zignorował księgę wejść. Stał w ciemności. Poczuł gestalt domu Watanabe. Coś przeoczył. Był zdolnym naukowcem. Nie powinien był przeoczyć prostych rzeczy. Wszedł po schodach i stanął na podeście. Podskoczy ł i otworzy ł składaną drabinę. Wszedł na górę i ją złoży ł. Szczury czmy chnęły do swoich dziur. Zapalił latarkę i skierował snop światła na skry tkę. Opukał panel i otworzy ł. Są. Radio, sprzęt do nagry wania, księga. Wszy stko na miejscu – od niedzieli do środy . Teraz: Sięgnąć do najbliższej pamięci. Włączy ć radio. Przestawić prawy przełącznik. Obserwować migoczącą skalę metry czną z zakresami pasm. Już: Pasma zaświeciły . Ashida zwiększy ł siłę głosu i usły szał dźwięk. Pokręcił gałką i przy gotował się do notowania. Jakiś szaleniec zaczął ciskać gromy i pokrzy kiwać. Podał wczorajszą datę i ogłosił, że jest 14.41. Myśl po angielsku. Tak będzie szybciej. Szaleniec ciągle się drze. Nie przeocz jego słów. Najpierw je zapisz. „Jutro tajne manewry wojskowe. Atak okrętu podwodnego o świcie”. Ashida włączy ł urządzenie do nagry wania. Szpule się zacięły . Taśma się zerwała. Nie mógł tego zanotować: „Kieszonkowy okręt podwodny ” / „Wody przy brzeżne Kalifornii” / „Jutro o wschodzie słońca”. „Zatoczka Golety , w pobliżu Santa Barbara”. „Ry backa osada kolaborantów, Chińczy cy i Japończy cy zawarli porozumienie”. „Torpedy ”. „Ukarać zdrajców”. „Sprzy mierzeni z naszy m

bluźnierczy m wrogiem”. Obok niego przebiegł szczur. Ashida cofnął się nerwowo i wpadł na pajęczy nę. Pająk przebiegł mu po włosach. Ashida krzy knął ze strachu. Pająk uderzy ł o deskę w ścianie. Ashida krzy knął ponownie. Własny głos go przestraszy ł. Miał kobiece brzmienie. Szaleniec nadal pokrzy kiwał. Pomstował z powodu wy darzeń w Nankinie w 1937 roku. Żołnierze zmuszali kobiety do picia ropy . Żołnierze zmuszali dzieci do jedzenia odchodów. Żołnierze wkładali Chińczy kom w odby t laski dy namitu. Wy łączy ł radio i urządzenie nagry wające. Sięgnął po księgę. Opuścił drabinę i zszedł na dół. Miał pełne ręce. By ł cały mokry od potu. Zdrętwiały mu mięśnie szczęk od trzy mania latarki w ustach. Wy niósł rzeczy na zewnątrz. Jego samochód stał tam, gdzie go zostawił. Ukry ł swój łup w bagażniku. W drodze powrotnej przy pominał sobie plan domu. Jeszcze raz sprawdził skry tkę. Jest – zasłonięta pajęczy ną. W środku plik broszur napisany ch pismem kanji. Ashida złapał broszury . Jego wzrok stał się jak rentgen. Zszedł po drabinie i ją złoży ł. Wy szedł na dwór i wrócił do samochodu. Za jego wozem zaparkował dodge rocznik trzy dziesty ósmy . Ashida dotknął maski. By ła ciepła. – Witaj, młodzieńcze. Ashida zadrżał. Jego zęby zadzwoniły . Powiedział swojemu mózgowi, żeby je powstrzy mał. Przed nim stał Dudley Smith. Dotknął ramienia Ashidy . Jego dotknięcie wy wołało szok elektry czny . – Dlaczego się trzęsiesz, chłopcze? – Boję się pana. Jego ręki dotknął metalowy przedmiot. Otworzy ł prawą dłoń i zwolnił lewą. Dudley wziął broszury i podał mu flaszkę. Wzrok Ashidy przy zwy czaił się do ciemności. Obraz połączy ł się z dźwiękiem. Dudley oparł się o maskę swojego samochodu. – Wy pij, chłopcze. To rocznik dziewiętnasty . Zabiłem bry ty jskiego żołnierza i zabrałem mu towar. Ashida pociągnął ły k. – Dlaczego zabił pan tego żołnierza? – Przeprowadziłem dochodzenie i ustaliłem, że facet zastrzelił mojego brata. – Ile miał pan wtedy lat? – Czternaście. Ashida wy chy lił flaszkę.

– Czy nadal nienawidzi pan Bry ty jczy ków? – Poszczególny ch ludzi nie. Nienawidzę ich jako rasę skłonną do imperialny ch ekscesów. – Tak samo nienawidzę Chińczy ków. Mogę przy toczy ć history czne krzy wdy , które to usprawiedliwiają, ale szala niegodziwości zawsze przechy li się na naszą stronę. Dudley się roześmiał. – Nienawidzisz jakichś Chińczy ków? Mam na my śli konkretne jednostki. – Nie. Jasne, że nie. Dudley odebrał mu flaszkę. Jego dłoń by ła ciepła. – Czy jest pan zwolennikiem autory tarny ch rządów, doktorze Ashida? Czy jest pan oddany sprawie ładu społecznego? Alkohol go rozgrzał. – Tak. Ład społeczny leży u podstaw moich poglądów rasowy ch i sposobu rozumienia kontraktu społecznego. Gardzę lenistwem i bałaganem. Rasowy ekskluzy wizm ułatwia stworzenie kodeksu społecznego. Naturalny insty nkt nakazujący wy kluczenie obcy ch musi by ć uregulowany przez prawo. Dudley pociągnął brandy . – Młodzieńcze, jesteś najinteligentniejszy m z inteligentny ch. By ło ciemno. Ciemności go osłaniały . Ashida pozwolił sobie zapłonąć rumieńcem. – Dziękuję, sierżancie. – Mów mi „Dudley ”, proszę. – Tak, jak pan sobie ży czy . Dudley podał mu flaszkę. – Naloty i aresztowania Japończy ków są niepotrzebne i upraszczające. Wy tworzy ły samoutrwalający się chaos prowadzący do zakwestionowania ładu społecznego, który obaj chcieliby śmy utrzy mać. Ashida wziął flaszkę. Ogrzała ją dłoń Dudley a. – To niezwy kła refleksja jak na policjanta. Oczy wiście zgadzam się z panem. – Czy wy darzenia ostatniej niedzieli wy stawiły na szwank twoją lojalność? Wy wołały mieszane uczucia? – Tak. Atak by ł niewłaściwy , podobnie jak dzisiejsze aresztowania. – Per exclusionem, czujesz się teraz bardziej Amery kaninem czy Japończy kiem? Ashida wy pił ły k brandy . – Szczerze mówiąc, więcej jedny m i drugim. Dudley wy ciągnął rękę. Ashida podał mu flaszkę. – Czy zataiłeś jakieś dowody , młodzieńcze?

– Nie, nie zataiłem. – Dlaczego tu przy jechałeś? – Bo przeoczy łem coś bardzo prostego. – Przy jechałem z tego samego powodu. – Znalazłem te broszury we wnęce za kuchenny mi szafkami. – Chodzi o coś więcej, młodzieńcze. Obaj jesteśmy by strzy . Obaj przeoczy liśmy coś ważnego, bardzo oczy wistego. Musimy przy jąć, że zabójca też to przeoczy ł. Ashida skinął głową. – Powiedział pan „zabójca”. To liczba pojedy ncza. My śli pan, że zabójcą jest jeden człowiek? – Tak, chłopcze. Ta zbrodnia cuchnie indy widualną, jednostkową niechęcią. – Są cztery ofiary . Logisty cznie rzecz biorąc, takie zadanie by łoby trudne dla jednego człowieka. – Wy czuwam tu podwójny moty w: seksualny i polity czny . Moty w seksualny łączy się z Nancy i jej niedawną aborcją. Moty w polity czny jest głęboko ukry ty i przy puszczalnie wy pły wa z wewnętrznej, bratobójczej faszy stowskiej intry gi, którą trudno pojąć. Zrobił to jeden człowiek, młodzieńcze. Jestem tego pewien. Ashida odebrał flaszkę. – My śli pan, że kapitan Parker jest odpowiedni do tej roboty ? – Nie, chłopcze. Parker to administrator. Wiem, że dobrze cię potraktował, ale nie jest to osoba, w której powinieneś szukać mentora. Przehandluje cię w chwili, gdy poczuje taką potrzebę. Ashida przełknął ły k brandy . – Pan by tego nie zrobił? – Jestem detekty wem. Bill Parker to biurokraty czny truteń. W odróżnieniu od Billa Parkera mam długofalowe zapotrzebowanie na bły skotliwego kry minalisty ka. Mnie nie obchodzą błahe przepisy , a Bill Parker czuje się przez nie sparaliżowany . Podejrzewam, że ty i ja jesteśmy podobni pod ty m względem. – Parker ocalił moją robotę. Uratował moją matkę przed więzieniem. Zawdzięczamy mu wolność. Dudley dotknął jego ramienia. – Powiedz to, chłopcze. Wiem, że o ty m pomy ślałeś. Powiedz: „Co możesz dla mnie zrobić?”. Na niebie pojawił się blady księży c, oblewając potężnego Irlandczy ka jasną poświatą. – Przy znaję, pomy ślałem o ty m. Obok przeszła jakaś kobieta z psem. Dudley uchy lił kapelusza. – Mój serdeczny przy jaciel Ace Kwan ma plan zapewnienia wy godnego schronienia prześladowany m Japończy kom i pilnowania ich doby tku, dopóki fala histerii nie opadnie. William

H. Parker będzie zawsze funkcjonować w ramach prawa, nawet jeś​li oznacza to wzmacnianie uprzedzeń rasowy ch. Ja nie czuję się w żadny m sensie ograniczony przez prawo. Księży c zniknął. Ashida poczuł się tak, jakby stracił rozum. Miał ochronę. Miał patronów. Zadzwonił do Kay Lake i umówił się z nią na spotkanie. A teraz odby wał słodkie tête-à-tête z Dudsterem. – Wszy stkie te sojusze, te interesy ... przekraczają zwy kłą ludzką logikę. – Ży jemy w świecie, który wprawia w zakłopotanie, młodzieńcze. Ty m cenniejsza jest lojalność utalentowany ch ludzi.

38 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | ŚRODA, 10 GRUDNIA 1941 ROKU

22.19 Suknia z czarnego kaszmiru by ła niesamowita. Od kapitana Williama H. Parkera: kreacja haute couture dla eleganckiej informatorki. Uszczy pnijcie mnie – to nie sen? Dom Czerwonej Królowej okazał się wspaniały , pełen eleganckich gości cieszący ch się swoim towarzy stwem. Okna zasłonięto aksamitny mi draperiami zakupiony mi specjalnie na okoliczność zaciemnienia. Na jeden wieczór przeprojektowano oświetlenie. Przechadzaliśmy się w ukośny ch snopach reflektorów. By liśmy staty stami w niemieckim filmie ekspresjonisty czny m o jeńcach wzięty ch do niewoli podczas bły skawicznego zajęcia Beverly Hills. To by ł bunkier! A to by li goście zaproszeni na uroczy stość końca świata. Oświetlenie zostało zaprojektowane przez Gregga Tolanda, operatora, który robił zdjęcia do ocenzurowanego przez Hearsta filmu Obywatel Kane. Toland poszedł w tango, kiedy Obywatel Kane nie odniósł kasowego sukcesu. Skończy ł w burdelu w Tijuanie, skąd wy ciągnęli go Claire De Haven i Orson Welles. Załatwili mu kurację odwy kową na farmie Terry ’ego Luxa i ściągnęli stamtąd w stanie szczęścia i euforii. Zabawa z oświetleniem by ła terapią zajęciową dla Tolanda. Krąży łam wśród gości, słuchałam i mówiłam, kiedy zostałam do tego zmuszona. Sły szałam pochwały pod adresem wujaszka Joe Stalina i jego dzielny ch czerwonoarmistów. Naloty i aresztowania wśród Japończy ków spotkały się z przy kładną, gniewną reakcją. Zarzuciłam konwersacy jną przy nętę. Podałam swoje nazwisko, opowiedziałam lewicowy ży ciory s, przedstawiłam niety powe referencje ze świata gliniarzy . Zapamiętajcie mnie. Jestem młoda i niedoświadczona. Rozpaczliwie pragnę zrobić na was wrażenie. Przy jęcie rozkręciło się na dobre. Nie rozmawiałam jeszcze z Claire De Haven. Krąży ły śmy w inny ch kręgach, śledząc się spojrzeniami, które mówiły : „Pogadamy później”. Już mnie sprawdziła – by łam tego pewna. Doktor Lesnick wy gadałby jej wszy stko, co wiedział lub podejrzewał. Potrzebowały śmy czasu sam na sam – wiedziałam, że ona tego chciała. A zatem krąży łam, słuchałam i mówiłam, kiedy mnie do tego zmuszono. Doktor Lesnick mnie spostrzegł, rozpoznał, a później zignorował. Zjawili się Kurt Weill i Lotte Leny a, co wy wołało pewne zamieszanie. Vladimir Horowitz zagrał partitę Bacha na fortepianie oświetlony m szperaczem. Dźwięki stłumiły rozmowy gości. Rozprawiali o wojnie, wy łącznie o wojnie. Oży wiony m tonem przedstawiali swoje poglądy , nieczuli na argumenty interlokutora. Ich głosy stapiały się w jeden wielki ry k pełen jadowitej

przenikliwości. Każdy by ł bardziej przenikliwy w kry ty ce światowej rzezi. Wszy scy mieli lewicowe poglądy , wszy scy starali się przekrzy czeć swoich towarzy szy i produkującego się maestro. By li przenikliwi, przemądrzali i mieli rację w większości spraw. Jednak nie dopuszczali do siebie my śli, że mogliby nawrócić większą rzeszę, gdy by po prostu przestali mówić. Obok mnie przeszedł Bertolt Brecht, rzucając przelotnie jakieś słówko. Powiedziałam, że Opera za trzy grosze jest nudna, i oddaliłam się chy łkiem. Rey nolds Loftis przesunął się obok, wspominając, że widział mnie w siedzibie Komitetu Przeciwników Państw Osi. Zrobiłam wielkie oczy i zapłonęłam rumieńcem, oświetlona reflektorem punktowy m. Loftis wy dawał się oczarowany . Przeszłam pły nnie do tematu wojny i wy korzy stałam go. Egalitarne Los Angeles, wspólnota uczestników katastrofy . Loftis pochwalił mój wy stęp na koncercie Robesona. Powiedziałam mu o ty m, jak źli gliniarze zmasakrowali japońskich chłopców – ale nie wspomniałam o ry cerskiej interwencji kapitana Williama H. Parkera. Loftis nagle mnie opuścił. Ujrzałam przy stojnego młodego mężczy znę, który wy warł nań tak magnety zujący wpły w. Wpad​łam na pewien pomy sł. Pomy sł zapuścił korzenie w mojej głowie i zakwitł. My śli o Hideo Ashidzie wy wołały burzę w moim mózgu – z pewnością przy pochlebię się w ten sposób Czerwonej Królowej. Rozejrzałam się i ją odnalazłam. Stała samotnie w zy gzakowaty ch światłach. Jej oczy bły szczały . Nie wiedziała, że ją obserwuję. Z gabinetu doktora Lesnicka musiała udać się wprost do fry zjera. By ła uczesana na Joannę D’Arc. Krótka fry zura rodem z filmu Dry era, zuchwale wołająca: „pieprzcie się!”. Wcześniej miała aksamitną suknię, teraz włoży ła prostą luźną sukienkę. Przesunęłam wzrokiem po sali i oceniłam jej publiczność. Obserwował ją Terry Lux. Gregg Toland skierował na nią kamerę. Jej poza i moje pozy . Poczułam potrzebę zrobienia czegoś. Weszłam boczny mi schodami na podest piętra. Wzdłuż długiego kory tarza znajdowały się sy pialnie. Nacisnęłam klamkę wszy stkich czworga drzwi, ale ty lko jedne by ły otwarte. Do jej sy pialni. Naty chmiast to wy czułam. Pokój charaktery zowało zderzenie kolorów i rodzajów tkanin. Saty nowa narzuta na łóżko miała barwę śliwki. Ściany pomalowano na zielony kolor. Komoda i toaletka by ły ebonitowo czarne. Na podłodze leżała suknia, którą miała wcześniej na sobie. Kawałek dalej ujrzałam niedbale rzucone, zwinięte pończochy . Na środku pokoju leżały cztery fotosy filmowe. Przedstawiały Renée Falconetti w filmie Męczeństwo Joanny D’Arc. Fry zura Falconetti i jej fry zura. Oczy Falconetti przy pominające oczy męczennicy . Claire pozująca w zy gzakowaty m świetle reflektorów. Wtedy to poczułam. Poczułam ją. Dotknęłam porzuconej sukni i zauważy łam, że Claire ją przepociła. Ja też się pociłam – ciemna kaszmirowa suknia w ciepły m pokoju.

Przeczesałam szuflady nocnego stolika. Znalazłam polity czną broszurę i wsunęłam ją za ty ł sukni. Dostrzegłam strzy kawkę do zastrzy ków podskórny ch i kilkanaście ampułek. Falconetti. Krótkie włosy , ogniste spojrzenie. Hołd Claire złożony w świetle reflektorów. Wy szłam z sy pialni i bezczelnie zeszłam po schodach. Claire zniknęła. Jej niewolnicy ustawiali ekran i projektor filmowy . Przy jęłam pozę Falconetti w snopach świateł. Spojrzałam w nieskończoną dal. Ktoś rzucił na mnie cień. Claire. Ponownie się przebrała. Ty m razem miała na sobie ciemną spódnicę i elegancki rozpinany sweter. Wy dawała się nieuchwy tna. Jej niebieskie oczy miały w sobie zby t dużo czerni. Powiedziała: – La Grand Joan. Nie jestem zaskoczona, że to zauważy łaś i sama musiałaś spróbować. Opuściłam krąg światła. – Jestem kaboty nką, ale w tej roli nie mogę się z tobą równać. – Jesteś albo nie. Ciągle się pojawiasz. – Zaprosiłaś mnie. – Koncert Robesona, Komitet Przeciwników Państw Osi, gabinet Saula. Co będzie jutro? W poniedziałek ujrzałam cię pierwszy raz, a w środę parodiujesz mnie w moim własny m domu. Sięgnęłam do jej torebki i ukradłam papierosa. Zapaliłam i ponownie przy brałam wy studiowaną pozę. – Zaproś mnie na następne przy jęcie. Nigdy nie odrzucam kuszący ch propozy cji. Claire się uśmiechnęła. – Kto ci polecił Saula Lesnicka? – Sły szałam, jak gadali o nim ludzie z YSA72. – Jesteś informatorką policji? – Nie zdradziłaby m swoich poglądów dla takiej przy gody . A kilku gliniarzy wiedzący ch o twoim istnieniu nie zary zy kowałoby zetknięcia nas ze sobą. Claire sięgnęła po papierosy . Nasze ręce się zetknęły , kiedy wy jmowała paczkę. Zapaliła. Pochy liłam się i ujęłam jej dłoń. – W przy szły poniedziałek wy daję kolejne przy jęcie. – Mam nadzieję, że mnie zaprosisz. I mam nadzieję na kolejne zaciemnienie. Ktoś gwizdnął. Ktoś krzy knął: – Czas na film! – Napisałem scenariusz! – krzy knął Chaz Minear. – Rey nolds i ja zagramy wszy stkie role! – A ja dostarczę rosy jską ścieżkę dźwiękową! – zawołał Vladimir Horowitz. – Ty lko Prokofiew i Rachmaninow! Niewolnicy Claire ułoży li poduszki przed ekranem. Claire zaprowadziła mnie do pierwszego

rzędu. Jakiś facet zgasił światło, kończąc przedstawienie Gregga Tolanda. Szpule projektora zaczęły się kręcić. Jasny szlag – Szturm na Leningrad. Brawa i gwizdy . Dobroduszne, ordy narne dźwięki i buczenie. Rolki z filmem zaczęły wirować. Loftis i Minear czy tali dialogi. Horowitz szy bował ponad nimi. Claire usiadła obok mnie. Poruszałam wargami za aktorami, czując, że mnie obserwuje. Ona wiedziała. Wiedziała, że znam ten film. Szturm na Leningrad by ł kulturowy m artefaktem mojej młodości. W podzięce dotknęła mojego ramienia. Pochy liłam się ku niej i wy szeptałam: – Chcę nakręcić dokument o aresztowaniach w Little Toky o. Mam przy jaciela. Jest Japończy kiem. Ma policy jną ochronę. Mógłby nam pomóc. Claire ścisnęła moją dłoń. Loftis i Minear ukłonili się Horowitzowi i zamknęli usta. Maestro przy tłoczy ł resztę filmu. Études-Tableaux Rachmaninowa zagłuszy ły filmową papkę. Zapaliły się światła. Claire zniknęła. Przy stojny młody facet zastąpił Horowitza przy fortepianie. Bertolt Brecht powiedział: – To Lenny Bernstein. Wy bierz kompozy tora. – Chopin. Lenny Bernstein odsunął się, robiąc mi miejsce na stołku. Usiadłam i zaczęłam grać jeden z wolny ch nokturnów. Lenny położy ł dłonie na moich i zaczął dy ktować tempo. Jego palce interpretowały , moje naciskały klawisze.

11 grudnia 1941 roku

39 LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU

12.08 W pokoju na zapleczu kipiało od wrzawy . Kelnerzy roznosili gorzałę i chipsy . Departament Policji Los Angeles funkcjonował na okrągło. Zaciemnienia i odprawy w późny ch godzinach nocny ch. Wszy stko to by ło usprawiedliwione. Wojna zmieniła sposób postrzegania czasu. Jednak to nie by ło usprawiedliwione. Dudley miał nowego psa gończego. Ergo – przy sięga i przy jęcie do służby . Mów-Mi-Jack skinął ręką, w której trzy mał Biblię. Parker stał razem z chórem. Dudster, Buzz Meeks, Hideo Ashida. I Jack Webb z gębą kapusia. I wszędoby lska Kay Huragan. Wiruje wokół. Nowy pies Duda by ł jej kochankiem w niedzielną noc. Mów-Mi-Jack wy ciąga Biblię. Pies kładzie na niej jedną łapę i podnosi drugą. – Robercie Sinclairze Bennett, czy uroczy ście przy sięgasz bronić ży cia i mienia mieszkańców Los Angeles i z bożą pomocą przestrzegać przepisów Departamentu Policji Los Angeles? – Tak, sir. Przy sięgam. Dudley zaklaskał. Jack Webb zagwizdał. Ashida spojrzał podejrzliwie na Scotty ’ego. Meeks skubnął się w nos. Dzieciak miał dwadzieścia lat. Promieniował uległością. Dudster trafił na ży łę złota. Mów-Mi-Jack sięgnął po prezenty . Scotty chwy cił swoją odznakę, kajdanki i czterdziestkępiątkę. Zaczęły się uściski dłoni. Mów-Mi-Jack rzucił ostrzegawcze spojrzenie Dudley owi i wy szedł. Webb zaczął mieszać koktajle. Ludzie rozsiedli się na kanapach i fotelach. Scotty by ł oczarowany . Nie pójdę do szkoły policyjnej? Nie, jesteś gliniarzem czasów wojny. Będziesz grzmocił po łbach dla Dudleya Smitha. Parker usiadł okrakiem na krześle. – Czy tałeś moją notatkę. Nancy Watanabe by ła w ciąży . Przeprowadziła aborcję. Ojciec pozostaje nieznany . Zacznijmy od tego punktu. – Ponownie wy py taliśmy sąsiadów. Powtarzają to samo. Watanabe by li dobry mi, porządny mi oby watelami – powiedział Meeks. Parker skinął głową. Scotty wy glądał na oszołomionego. Ashida siedział szty wno. – Co z broszurą, którą znaleźliśmy w ich domu? Obrzucała policję bolszewickim gównem.

– Nie sądzę, żeby by ło to istotne – odrzekł Parker. – Ta książeczka przy pomina lewicową broszurę, którą niedawno widziałem. Jeśli podąży sz jej tropem, dotrzesz do skry tki pocztowej i odkry jesz, że jej autorem jest pozbawiony skrupułów facet, który za jednego dolara napisze wszy stko, co zechcesz. Oszustwo pocztowe jest przestępstwem federalny m, ale dla mnie to ślepa uliczka. – Zgadzam się, sir – odezwał się Dudley . – Śledztwo trwa od czterech dni. Sierżancie Smith, chcę mieć drugi raport z podsumowaniem doty chczasowy ch ustaleń. Napiszcie o wszy stkim, czego się dowiedzieliście, wy i wasi ludzie. Możecie snuć domy sły , przedstawić swoją opinię. Dudley pociągnął drinka. – Tak jest, sir. Meeks pociągnął swojego drinka. – Gadałem z doktorkiem Lay manem. Powiedział, że zamroził umarlaków. Uważa, że w ten sposób zdoła się czegoś dowiedzieć. Ashida powiedział: – Rozproszona histamina zalega w martwy ch tkankach. Zamrożenie zwłok pomaga wy izolować komórki. Doktor Lay man będzie mógł określić, jak bardzo się bali. Będziemy mogli wy wnios​‐ kować, jak długo wiedzieli o czekającej ich śmierci. Parker zapalił papierosa. – Gdzie jest pański ochroniarz, doktorze Ashida? Chcę, żeby miał pan ochronę na okrągło. – Nie mogłem znaleźć sierżanta Jacksona, sir. By łem sam od powrotu z Terminal Island. – Elmer zniknął. Pewnie gdzieś śpi. Wy kończy ło go przesłuchiwanie dziewczy n Brendy – powiedział Meeks. Dudley zarechotał. Scotty wy glądał na oszołomionego. Siedział jak na tureckim kazaniu. Meeks zapalił cy garo. – Od roku krążą plotki. Podobno jacy ś ludzie chcieli kupić dom i farmę Watanabe w dolinie. Sły szałem również, że dom i gospodarstwo zostały już sprzedane, ale nie zostało to oficjalnie odnotowane. Ponieważ Watanabe figurują na liście A, federalni zajęli wszy stkie dokumenty nieruchomości. Nie odnotowano transakcji w archiwum, co nie oznacza, że do niej nie doszło. Watanabe by li jedy ny mi Japońcami w Highland Park, więc przepy tałem Japończy ków z Glassell Park i South Pasadena. Dotarłem do bliżej nieokreślony ch plotek, że jacy ś goście – nikt nie potrafił podać ich nazwisk ani rasy – wy sy łali ludzi do Japońców mieszkający ch w ty m rejonie, żeby dowiedzieć się o cenę. Dudley napiął się. Spojrzał na Meeksa, a później odwrócił wzrok. Wszy stko odby ło się bardzo rápidamente73.

Meeks machnął cy garem. – Odwiedziłem mnóstwo farm w dolinie. Nielegalny ch meksy kańskich robotników pracujący ch na polach Watanabe i inny ch farmerów pilnują funkcjonariusze meksy kańskiej policji stanowej. Ponieważ Watanabe są muertos, wy gląda, że ktoś inny jest właścicielem nieruchomości. Dudley mrugnął do Parkera. – Mam dobry ch przy jaciół w meksy kańskiej policji stanowej, jak kiedy ś nasz drogi kapitan. Ich nękanie nic nam nie da. Są bezcenni dla naszy ch działań ekstrady cy jny ch. Powszechnie znana tajemnica. Parker przewoził łapówki dla Dwóch-Spluw Davisa. Dudley o ty m wiedział. Obaj wozili forsę dla stanowy ch z Meksy ku. Parker gardził sobą z tego powodu, ale dla Dudstera by ło to niewinne status quo. Mów-Mi-Jack i Dwie-Spluwy Davis mieli jachty w Puerto Vallarta. Jachty utrzy my wał Carlos Madrano. – Sprawdzenie rozmów telefoniczny ch rodziny Watanabe nic nie dało – powiedział Meeks. – Dzwonili wy łącznie do dostawców zaopatrujący ch farmę. Dzwonili też pod płatne numery w Santa Monica, ale nie udało mi się niczego ustalić. Pewnie nie ma to większego znaczenia. Parker spojrzał na Ashidę. – Doktorze, chciałby m, żeby pobrał pan odlewy śladów opon na podjeździe rodziny . Ich wóz stoi na miejskim parkingu policy jny m. Dostaliśmy dalekopis ze wzorami śladów opon. Może trafi pan na jakiś świeży trop. Ashida skinął głową. Jack Webb podniósł rękę. – Nie jest pan policjantem, panie Webb. Dostał się pan tutaj dzięki pochlebstwom, ale proszę się nie wtrącać w tę sprawę – powiedział Parker. Jack Webb przełknął ślinę. Jego grdy ka się poruszy ła. – Powinien pan mnie wy słuchać, kapitanie. Wczoraj rano rozmawiałem z ludźmi na ulicy . My ślę, że dowiedziałem się czegoś interesującego. Parker westchnął. – Mów pan. Proszę to z siebie wy rzucić. Miejmy to za sobą. Jack Webb przełknął ślinę. – Jakiś mary narz powiedział, że widział czarny samochód zajeżdżający przed dom Watanabego w sobotę około czternastej trzy dzieści. Z wozu wy siadł biały mężczy zna w średnim wieku i wszedł do domu. By ł krępej budowy ciała i miał fioletowy sweter. Na sali zapadła cisza. Pierwszy raport Duda. Fioletoworóżowe włókna na ubraniach ofiar. Teoria doktora Ashidy. Zabójca stał za ofiarami i kierował ich ręką trzymającą samurajski miecz. Cisza dobiegła końca. Meeks ponownie zapalił cy garo. Mina Scotty ’ego wskazy wała, że nic nie

rozumiał. Ashida siedział wy prostowany . – Fioletowy to nie fioletoworóżowy – zwrócił uwagę Dudley . – Nie uzy skałem lepszego opisu. Mary narz wy pły nął z Los Angeles ostatniej nocy . – Nic z tego nie rozumiem – wtrącił Scotty . – To oczy wiste – powiedział Meeks. – By łeś na balu maturalny m w Holly wood High, kiedy rodzinie Watanabe przy trafiła się nieprzy jemność. Scotty posłał mu wściekłe spojrzenie. Dudley się uśmiechnął. Jego pies obnaży ł kły . Meeks spojrzał znacząco na Parkera. Cwany m spojrzeniem mieszkańca Oklahomy . Dudley wstał. – Mam robotę, panowie. Pozwólcie, że się pożegnam. Pewnie chodzi o Kwana. O wieczorne czau mein i jakąś zmowę. Dudster wy szedł. Jack Webb zaszurał nogami. Scotty spojrzał na swoją odznakę. Ashida siedział wy prostowany . – Jesteście wolni – powiedział Parker. Pokój opustoszał. Parker został sam z Meeksem. Meeks zamknął drzwi. Parker podszedł do barku i nalał dwie szklanki bour​bona. – Nigdy nie wiem, kiedy jesteś absty nentem – powiedział Meeks. – Nie bądź imperty nencki. Powiedz mi, co oznaczało to spojrzenie. Meeks ły knął bourbona. – My ślę, że Dudley chce zakończy ć tę sprawę. Bardziej niż my wszy scy . Wiesz, trwa wojna. Parker pociągnął bourbona. – Serwujesz mi przestarzałe nowiny . – Bowron i Horrall chcą zabójstwa dokonanego przez Japońca na Japońcach. Obawiają się gwałtownej reakcji w związku z aresztowaniami oby wateli japońskiego pochodzenia. Nie można ich o to winić. Widziałem zdjęcia wy konane przez urządzenie Pinkera i Ashidy , te z napadu na drogerię. Oprócz zdjęcia tablicy rejestracy jnej wszy stkie by ły zamazane. Wczoraj przy szedłem na komendę i zauważy łem, że ktoś ruszał negaty wy , więc przy cisnąłem gościa z laboratorium. Powiedział, że Dudley przetrząsnął moje biurko i kazał mu ponownie je wy wołać. Za drugim razem trafił na ży łę złota. Widziałem kopie zdjęć. Gość, który dokonał napadu, to kapuś Dudley a, Huey Cressmey er. Facet jest dobrze znany w pewny ch kręgach. Parker dopił drinka. Meeks ponownie napełnił jego szklankę. – Czy jest krępej budowy ciała? W średnim wieku? Pasuje do faceta w fioletowy m swetrze? – Nie, kapitanie. Ma dziewiętnaście lat i siedział w Lincoln Heights, kiedy zamordowano rodzinę Watanabe. Przy walił w sy gnalizator świetlny i został zatrzy many za dwanaście niezapłacony ch mandatów. Ta lesba szery fa, Dot Rothstein, wpłaciła za niego kaucję

o osiemnastej piętnaście. Jest główną dziewczy ną mamusi Huey a. Parker wy chy lił swojego drinka. Meeks napełnił mu powtórnie szklaneczkę. – Mam więcej wiadomości, kapitanie. Jest pan gotowy ? – Nie przeciągaj struny , Meeks. – Ani my ślę. Czy tał pan list gończy w sprawie wczorajszego nocnego napadu na furgonetkę szery fa? Śledztwo prowadzą federalni. Jest zaciemnienie, dochodzi do napadu i znika sześćdziesiąt ty sięcy dolarów należący ch do Japońców. – Przy skrzy żowaniu Siedemdziesiątej Czwartej i Broadway u. Widziałem dalekopis. Meeks oblizał koniec cy gara. – Napastnicy strzelali gumowy mi kulami, więc zastępcom szery fa nic się nie stało. A teraz szczegół, który wszy stko zmienia. Huey C. by ł podejrzany o cztery -pięć-dziewięć do budki wartowników, kiedy przeby wał w poprawczaku w Preston. Wie pan, co skradziono? Gumowe naboje i strzelby uży wane do tłumienia rozruchów. – Pracujesz w wy dziale napadów rabunkowy ch. Zrobię cię oficerem łącznikowy m w tej sprawie. Dopilnuję, żeby Dick Hood przy dzielił do śledztwa mojego przy jaciela, Warda Littella. – A Dudley ? – Istnieją mechanizmy gwarantujące zachowanie równowagi. Na krótką metę nic go nie powstrzy ma, ale możemy zminimalizować… Meeks trącił Parkera w pierś. – Zminimalizować straty dla pańskiej kariery ?

40 LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU

12.57 Mów-Mi-Jack pałaszował kaczkę à la Pearl Harbor. Utuczoną kaczkę karmioną plastrami ananasa. – Dzieciak mi się podoba. Thad powiedział, że bez skrupułów przetrzepał ty ch czarnuchów. – To prawda, sir. Młody Bennett wzbudza trwogę. Mam nadzieję, że go nie stracimy z powodu poboru. Złoży ł podanie do piechoty morskiej, ale my ślę, że nasz przy jaciel Fletch uzna go za „ważnego dla policji”… Mów-Mi-Jack wy buchnął śmiechem. – Gdy by wy słać chłopaka na Filipiny , bez skrupułów przetrzepałby Japońców. Lokal Kwana świecił pustkami. Jedli sami. Zaciemnienie źle wpły wało na interesy prowadzone późną nocą. Dudley rzucił kopertę na stół. – Inwesty cja się opłaciła. Chcę, żeby miał pan udział w zy sku, ale wolałby m się nie wdawać w zbędne szczegóły . Jack zabrał kopertę. – Dziękuję, Dud. Doceniam to, że o mnie pomy ślałeś. Wiesz, że nigdy nie py tam o szczegóły . Dudley wy pił ły k herbaty z benzedry ną. Jack zajadał się chińskimi krokietami. By ł oty ły i miał skłonność do nocny ch potów. – Streść mi sprawę, Dud. Co masz, gdzie jesteś? Jak możemy się pozby ć tego gówna? – Na razie jesteśmy w polu, ale sy tuacja może się niebawem wy jaśnić. – Twoje słowa to muzy ka dla moich uszu, mów dalej. – Dwaj niezidenty fikowani biali skupowali lub próbowali skupować domy i farmy Japońców. Może jest to istotne dla śledztwa, a może nie. Oprócz mnie trochę wiedzą o tej sprawie moi chłopcy i ta papla, Turner Meeks. Dziś wieczorem Meeks puścił parę Whis​key Billowi, ale nie stało się nic alarmującego. Wielki William zażądał ode mnie drugiego raportu, który dostarczę mu w terminie. Raport będzie majsterszty kiem niedomówień i przemilczeń. Wielki William będzie usaty sfakcjonowany i unieszkodliwiony . Jack zaczął dłubać w zębach. – Zawsze by łeś nieufny wobec Parkera. Jak sądzisz, dlaczego przy dzieliłem go do tej sprawy ? Ty i twoi chłopcy czujecie się do pewnego stopnia wrobieni, ale to my pociągamy za sznurki. Z powodu Billa Parkera mam żal do katolików. Facet jest kompletnie zalany winem mszalny m, gotowy ukarać cały świat za to, że sam jest popieprzony .

Przekonujące, ale herety ckie. – Parker wie, że internowanie Japońców jest faktem dokonany m, sir. Ma pewne wątpliwości w kwestii aresztowań, ale wy kona wszy stkie oficjalne rozkazy i będzie podzielać wersję wy darzeń głoszoną przez departament policji, co obejmuje także sprawę Watanabe. Jego konstrukcja moralna nie dopuszcza działań w sty lu samozwańczej straży oby watelskiej. Rozumie słuszność rozwiązania „Japońcy na Japońców” i zdaje sobie sprawę, że jeśli nie da się przeprowadzić w pełni uzasadnionego aresztowania i wy roku skazującego, jedy ny m właściwy m rozwiązaniem będzie usunięcie przy padkowo wy branego zboczonego Japońca, aby uniemożliwić mu dopuszczanie się perwersy jny ch działań w przy szłości. Zabójstwo pierwszego stopnia i komora gazowa. Dowody muszą zostać przekony wająco spreparowane. Zboczeniec musi by ć odrażający m ty pem, który m kierują obłąkane zamy sły ty powe dla rasy Japońców, co usprawiedliwi masowe aresztowania według klucza rasowego. Mów-Mi-Jack klasnął z uciechy . – Mam dwie rzeczy , Dud. Po pierwsze, podoba mi się twoje podsumowanie. Całkowicie się z tobą zgadzam. Po drugie, sam podsunąłeś ten pomy sł Billowi Parkerowi. Ponownie winię katolików. Jesteście popieprzeni, wierzy cie w misty czną, magiczną moc pły nącą z papisty cznego Rzy mu. Dudley zarechotał. Ha, ha – ty heretycki sukinsynu. Mów-Mi-Jack powiedział: – Aresztowania to jedna wielka lipa. Obaj wiemy , jak jest. Większość naszy ch Japońców to porządni ludzie, ale powinni przeby wać w zamknięciu, dopóki szale wojny nie przechy lą się na naszą korzy ść. Obawiam się jedy nie gwałtownej reakcji mediów. Nie powinniśmy się narażać – szczególnie w okresie, gdy wskutek poboru możemy stracić najlepszy ch ludzi. Nie martwię się, że przekażą moje stanowisko Whiskey Billowi lub komuś innemu. Dopóki Fletch B. jest w grze, gram i ja. Kiedy odejdę, rada miasta mianuje Thada Browna. Zanim przejdę na zasłużoną emery turę i wy jadę do Puerto Vallarta, żeby co noc pić na jachcie i pieprzy ć nadobne señority , chcę jedy nie zgarnąć i wy wieźć pieprzony ch Japońców oraz zapewnić miastu spokój na czas wojny . Chcę powstrzy mać durny ch reformatorów pokroju Parkera. I chcę, żeby ta cholerna prasa chwaliła nasze pieprzone, czy ste miasto i nasz czy sty departament policji. Oczy wiście, nie miałby m nic przeciwko zarobieniu na ty m paru dolców. Obaj wiemy , jak zarobić, Dud. Obaj pragniemy tego samego, z całego serca. Masz pełną swobodę, w ramach zdrowego rozsądku, żeby zdoby ć to, czego obaj pragniemy . Dudley mu przy klasnął. – To by ło bły skotliwe podsumowanie, sir. Będę pana informować w miarę rozwoju wy darzeń. W odpowiednim zakresie.

Jack wy tarł krawat pochlapany tłuszczem z kaczki. – Chcę, żeby sprawa rodziny Watanabe została rozwiązana, a wielka ława przy sięgły ch zatwierdziła wy rok do Nowego Roku. – I tak się stanie, choć muszę dodać, że martwi mnie nasz narkolepty czny prokurator okręgowy . McPherson odczuwa kary godną słabość do czarnej rasy . Jest stały m by walcem lokali działający ch na południe od Jefferson Boulevard i lubi przeby wać w towarzy stwie czarny ch prosty tutek. Obawiam się, że może opóźnić wy danie wy roku lub wy kręcić się od udziału w naszy m akcie oskarżenia... Jack zrobił minę oznaczającą: „co w związku z ty m”. Dudley powiedział: – Chciałby m pana zgody na to, żeby go załatwić. Mów-Mi-Jack skinął głową. – Do Nowego Roku, Dud. Chcę posiedzenia przy drzwiach zamknięty ch i wy roku czteroosobowej wielkiej ławy przy sięgły ch. Dorzuć porwanie, bo zboczeniec przetrzy my wał ty ch Japońców, zanim ich pokroił. W ten sposób będziemy mieli „Małego Lindbergha”74 i kolejną komorę gazową. – Będzie pan ją miał, sir. – Do Nowego Roku. To nie podlega dy skusji. Federalni planują śledztwo w sprawie podsłuchów, dlatego chcę, żeby departament by ł nieskazitelnie czy sty we wszy stkich sprawach, szczególnie ty ch Japońców. – Będzie, jak pan sobie ży czy , sir. Jack czknął. – Parker ocalił nam skórę z ty mi podsłuchami. Ży jemy w popieprzony m świecie. Dudley się uśmiechnął. – To prawda, sir. – Czy powinienem wiedzieć o czy mś jeszcze? – Pojawiła się perspekty wa białego podejrzanego. Jestem przekonany , że trop okaże się chy biony . – Wiem, że tak będzie. Dudley zapalił papierosa. – Sid Hudgens powinien napisać o tej sprawie, sir. Do tej pory by ło o niej cicho w prasie. Wojna fatalnie nas zagłuszy ła. – Pogadam z Sidem. Brenda urządza pokerowy wieczorek jutro wieczorem. Powiem Sidowi o McPhersonie. Spodoba mu się ta historia. – To znakomity dziennikarz, ten nasz Sid.

Jack powiedział: – A Parker. Masz coś jeszcze? – Dziś wieczorem idziemy na obiad do arcy biskupa Cantwella. Whiskey Bill będzie pełnić honory domu. Zagadnę go i delikatnie zasugeruję, że sy tuacja jest patowa. Mów-Mi-Jack uśmiechnął się ironicznie. – Czy Cantwell włoży czerwone szaty ? Opowie wam, jak wy korzy stuje mały ch chłopców? Protestancki bydlak gwałcący zakonnice. Nieczysty bękart Lutra i jego plugawego Kościoła. – Nie, sir. Jego Eminencja jest na to zby t zeświecczały . Mów-Mi-Jack zapalił cy garo. – Co mogę dla ciebie zrobić, Dud? Mamy tu dwukierunkową ulicę, a ty odwalasz świetną robotę na swoim pasie. – Chcę pójść na wojnę, sir. Mam pewne plany , który mi się z panem podzielę we właściwy m czasie. Zostawię ich realizację Ace’owi Kwanowi i moim chłopcom. Joe Kennedy obiecał mi przy dział do wy wiadu wojskowego. Mów-Mi-Jack zabębnił palcami po stole. – Idzie Nowy Rok, Dud. Spełnij swoją powinność wobec departamentu, a ja udzielę ci urlopu. Uderzy ła go fala benzedry ny . Jest w mundurze. Wiruje z Bette Davis w Coconut Grove. Jack stuknął palcami w kopertę. To pięć tysięcy, ty protestancki fiucie. – Carlos Madrano jest zamieszany w tę sprawę, sir. Robi za zwiadowcę u gości skupujący ch nieruchomości i nadzoruje nielegalny ch meksy kańskich robotników pracujący ch na farmach Japońców. – Carlos jest święty , Dud. Daj mu spokój. Na zewnątrz rozległy się strzały . Mów-Mi-Jack powiedział: – Pieprzone tongi. Ci cholerni Chinole są gorsi od Japońców.

1.49 Faktycznie, tongi. Wy szedł od Kwana. Poobijane samochody tongów toczy ły się w dół Broadway u. Na antenach radiowy ch powiewały flagi bractw. Chłopcy z tongów wszczęli awanturę na stacji benzy nowej. Dudley wsiadł do wozu i zwrócił. Poczuł woń cuchnący ch bomb uży wany ch przez żółtków. Ujrzał, jak okładają się łańcuchami. Tongi by ły niestrudzone. Wszy scy oni by li draniami. On też by ł draniem. Zajrzał do Huey a przed wstąpieniem do Ly mana. Kohorty Japońców Huey a gdzieś zniknęły . Powiedział mu, żeby ich odnalazł i zorganizował odprawę. Chciał im zadać kilka py tań.

Tachi, Watanabe, śmiertelnie groźne noże. Moglibyście to rozwinąć, chłopaki? Fala deszczu uderzy ła o szy bę. Dudley zajechał na parking komendy głównej. Strażnik pilnujący ty lny ch drzwi podbiegł z parasolką. Ben Siegel miał całą gromadę gliniarzy sługusów. Strażnik wcielił się w rolę windziarza. Wjechali na poziom aresztu. Przestrzeń więzienną dzielili biali palanci stroniący od pracy i Japońcy z piątej kolumny . Skręcili na rogu. To tam – luksusowy apartament. Sześć połączony ch cel. Żadny ch krat. Dy wan od ściany do ściany i pokry te kaszmirem fotele. Pry watna, zamy kana łazienka. Drzwi obite panelami i łoże o czterech kolumnach. Dobrze zaopatrzony barek i gospodarz odziany w pidżamę. Ben Przy stojniak. Nie mów mu „Bugsy ”75, bo to ży dowski Cary Grant. Uścisnęli sobie dłonie. Ben wsunął gliniarzowi dziesięć dol​c ów i go odprawił. Dudley oparł się o ścianę pomostu. Ben wy ciąg​nął się na łóżku. – Mizernie wy glądasz, Dud. Jack Horrall cię zajeżdża. – Żeby ś wiedział, Ben. Chciałby m mieć takie przy tulne gniazdko. – Gene Biscailuz jest najlepszy m hotelarzem na mieście. Dostarcza mi to wszy stko po trzy stówy za dobę. McPherson przetrzy mał moje dokumenty zwolnienia, ale wy jdę w południe. Zostałby m tu do Nowego Roku, ale w pierdlu nie obchodzą Chanuki. Dudley zarechotał. – Szczęściarz z ciebie, Ben. – „Kanarek ma skrzy dła, ale nie potrafi latać”. Pomy śleć, że czekała mnie komora gazowa. Ty i ten palant Blanchard udaremniliście niecny zamiar. – To dla mnie zaszczy t, Ben. Otrzy maliśmy godziwą rekompensatę i bilet na pociąg. Kupiłem moim córkom indiańskie koraliki w Bisbee, w Arizonie. – Indianie są głupsi od schvartzes76. Sprzedali Manhattan za grosze. Powinienem by ł kupić Los Angeles od głąbów, kiedy by ła okazja. Pora przejść do konkretów. Już późno. Ben wie o szmalu. – Spłacę dług Harry ’ego Cohna wobec Ace’a Kwana. Znalaz​łem sposób, żeby Harry zwrócił ci twoje czterdzieści osiem ty sięcy . Trzeba będzie trochę pokombinować, ale wkrótce powinieneś dostać forsę. Ben wbił wzrok w sufit. Na suficie widniał poprzeczny mural Salvadora Dalego. Wściekłe jednorożce dobierały się do gołej cipy . – Załatw sprawę, Dud. Jesteś w ty m najlepszy . Dudley zapalił papierosa. – Mam na pieńku z prokuratorem okręgowy m. Facet zwlekał z twoim zwolnieniem. Jestem pewny , że by łby ś rad, gdy by został skompromitowany .

– Jasne, Dud. Oszczędź mi szczegółów, żeby m mógł się nimi cieszy ć po fakcie. Dam ci prolongatę w księgach, kiedy będziesz kombinować ty ch czterdzieści osiem ty sięcy . – Harry potrzebuje pomocy . Trzeba rozbić parę związkowy ch łbów w Columbii. – Wy ślę Mickey a Cohena i Hooky ’ego Rothmana. Wy ciągną Harry ’ego z tego szamba. Fala herbatki z benzedry ną wezbrała ponownie. Dudley poczuł czarodziejskie zawroty głowy . – Mają tu pięciu domorosły ch nazistów. Siedzą dwa piętra wy żej. Zgarnęli ich we wtorek wieczorem. Chciałby m, żeby Mickey i Hooky trafili na krótko do pudła pod zarzutem nielegalnego posiadania broni. Niech skatują nazistów podczas poby tu w pierdlu. Chcę mieć nazwiska każdego członka Bundu, Silver Shirts i Klanu, każdego popierającego państwa osi w moim wy dziale i u szery fa. Ben gapił się w sufit. Dali wisiał mu przy sługę. Uzależnił się od kokainy . Ben umówił go z Terry m Luxem, a poczciwy doktor go wy kurował. – Jasne, Dud. Oczy wiście oznacza to pewną niewy godę dla Mickey a i Hooky ’ego, ale Dudster będzie im wisieć przy sługę. Quid pro quo. I wszy stko wy chodzi w praniu. – Mam jeszcze jedną sprawę, Ben. – U ciebie, Dud, zawsze jest „jeszcze jedna sprawa”. – Chodzi o naszego kumpla, Lee Blancharda. Ben strzelił kny kciami. – Ten fiut nic nie robi, a ciągle prosi mnie o przy sługę. Jeśli sądzi, że Reles załatwił sprawę, czeka go kolejna pieprzona niespodzianka. – Mam dobrego znajomego u federalny ch – powiedział Dud​ley . – Gość nazy wa się Ed Satterlee. Federalni mają psy chiatrę o lewicowy ch poglądach, który im donosi. Ten agent, Satterlee, powiedział, że widziano dziewczy nę Blancharda, Katherine Lake, wy chodzącą z gabinetu poczciwego doktora. Najwy raźniej zaprzy jaźniła się z tą wy wrotową sekutnicą Claire De Haven, która ostatniej nocy urządziła wy stawne przy jęcie. Podsłuchano również, jak zaprasza pannę Lake na kolejne party . Znasz ty ch z Holly wood, Ben. By łby m rad, gdy by m mógł rzucić okiem na listę zaproszony ch gości. Ben strzelił kciukami. – Quid pro quo? – Oczy wiście. – I chcę popatrzeć, jak Mickey i Hooky tłuką nazistów. Ty lko żeby mieli rękawiczki z ołowiem.

41 LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU

2.19 Hordy JAPOŃCÓW najechały Filipiny ! Amery kańscy lotnicy zatopili niszczy ciel JAPOŃCÓW! Spadochroniarze JAPOŃCÓW pojawili się na niebie nad Luzonem! Radio wy pluwało kolejne wiadomości. Całonocny bar Linny ’ego w zaciemniony m Beverly Hills. Kay Lake paliła papierosa i ignorowała jedzenie. Miała na sobie czarną suknię i trencz. Ludzie się na nich gapili. Ashida pił kawę. Angielska żołnierska brandy przestała działać. Nadal czuł zapach Dudley a Smitha. – Jesteś jakiś nieobecny – powiedziała. – Za chwilę będę musiał wy jść. Muszę coś sprawdzić. – W nocy ? O tej porze? Podczas zaciemnienia? – Czas zy skał nowy sens. Dlatego ty le tu ludzi. Nie mogą spać, boją się, że coś ich ominie. Kay zgasiła papierosa. Ignorowała radio i gapiów. To by ło très77 w sty lu Kay . Sprawdził dalekopisy w biurze i dowiedział się o Golecie. Atak okrętu podwodnego fakty cznie nastąpił. Wioska ry backa została zaatakowana wczoraj rano. To by ło très tajne. Szery f Santa Barbara wy ciszy ł sprawę. Ashida zary zy kował. Zadzwonił do biura miejscowego szery fa i przedstawił się jako Ray Pinker. – Mogę tam przy słać swojego człowieka? Oczy wiście wy razili zgodę. Ashida nie wspomniał, że ten człowiek jest JAPOŃCEM. Kay powiedziała: – Dzięki, że przy szedłeś. Wiem, że to nie w twoim sty lu. – Nie mam żadnego sty lu. Przy szedłem, bo wiedziałem, że nie będę mógł zasnąć, a poza ty m nasze rozmowy są ciekawe. Kay się uśmiechnęła. Jej zęby by ły pobrudzone szminką. – Wcześniej czy później zapy tasz: „Czego chcesz?”. Chy ba dobrze to sobie wy kombinowałam. Powiem ci. Ashida usły szał Japoniec i biała dziewczyna. Bar by ł pełny informatorów. Poza ty m cuchnęło mięsem gotowany m na parze. – Wiem, czego chcesz. Chcesz się wy mienić obserwacjami na temat świata, w który m

ży jemy , i pogadać o kapitanie Parkerze. Zlecił ci zadanie, które powoduje, że czujesz się ważna, a on dowiódł, że jest ważny dla mnie. Zostałaś zaproszona na przy jęcie w Beverly Hills i wiedziałaś, że nie będziesz mogła zasnąć. Nie masz pojęcia, czego chcesz, na dodatek wojna zalazła ci za skórę. Radio ry knęło. Ashida usły szał zabici i JAPOŃCY. Informatorzy wznieśli owację i pokazali V na znak zwy cięstwa. – Znam twoich ochroniarzy . To mnie intry guje. – Tak, bo wy daje ci się, że wszy stko kręci się wokół ciebie. – Niech ci będzie. Skoro o ty m mowa, znam ludzi, który ch możesz uznać za interesujący ch. Chcemy nakręcić film dokumentalny o aresztowaniach w Little Toky o. Pomy ślałam sobie, że mógłby ś nam pomóc. Ashida wzruszy ł ramionami. Radio wy pluło z siebie kolejną reklamę. Hacjendy na sprzedaż w Sherman Oaks! Kolejny wielki przebój firmy Exley Construction! I kolejne wiadomości. JAPOŃCY zginęli, kiedy zbombardowany niszczyciel poszedł na dno! Ashida powiedział: – Rada miejska zatwierdziła plan rok temu. Plan obejmował zbudowanie dzielnicy domów w Baldwin Hills. Kontrakt dostała firma Exley Construction. Umowa podpisana przez kupujący ch pozwalała Nisei na stawanie do przetargów o parcele, ale rada miasta cofnęła ten zapis. Nisei złoży li odwołanie do sądu okręgowego. Wy grali i kilka rodzin się wprowadziło. Zobaczy li, że nie są tam mile widziani, i sprzedali swoje domy Exley Construction za marne grosze. Kay rozejrzała się wokół. Ashida powiódł za nią wzrokiem. Na jednej ze ścian wisiały fotosy ży dowskich bokserów. Barney a Rossa, Benny ’ego Leonarda, Maxiego Rosenbluma. Luteranin Bucky Bleichert przy kucnął rządek niżej. Kay posłała mu całusa. – Wczoraj widziałam Prestona Exley a. Wy chodził z biura oddalonego zaledwie cztery przecznice stąd. Ich boks sąsiadował z oknem. Ashida odsunął zasłonę. Płaskie Beverly Hills spowijał mrok zaciemnienia. Kay wy jrzała na zewnątrz. Zatrzy mała wzrok na zaparkowany m samochodzie. O samochód opierał się olbrzy m. Ashida go rozpoznał – funkcjonariusz R. S. Bennett. Kay by ła zdumiona jego widokiem. Ashida opuścił zasłonę. – Ten chłopak pracuje w naszy m wy dziale. By łem na jego zaprzy siężeniu kilka godzin temu. Jest pierwszy m zatrudniony m w try bie wojenny m. – My ślisz, że mnie śledzi? Ashida się uśmiechnął.

– Bennett ma dwadzieścia lat, a ty jesteś uosobieniem pokusy . Nie by łby m zaskoczony , gdy by tak by ło. Kay się roześmiała i dotknęła jego dłoni. Drgnął. Cofnął rękę. Wstał i przechy lił krzesło. Wy szedł na zewnątrz. Za plecami usły szał JAPONIEC, JAPONIEC, JAPONIEC. Młody Bennett zniknął. O trzeciej nad ranem na Beverly Drive panował kompletny spokój. Wsiadł do samochodu i ruszy ł na zachód. Opuścił szy by . Powiew wiatru osuszy ł pot i go rozbudził. Beverly Hills, Westwood, Brentwood. Mroczne enklawy w porze zaciemnienia. Santa Monica i droga biegnąca wzdłuż wy brzeża. Prosta droga na północ. Żołnierze patrolowali brzeg. Obsługiwali szperacze i obserwowali falochrony . Bunkry obłożone workami z piaskiem, gniazda karabinów maszy nowy ch. Zary zy kował jazdę przez punkty kontrolne wzdłuż wy brzeża. By ło zaciemnienie, by ł Japońcem i miał w bagażniku trefne radio. Ukry ł radio przed Dudley em. Siedzieli w jego wozie i gadali. Ich ramiona ocierały się o siebie. Wy ciągnął broszury w języ ku Japońców i skłamał w sprawie ich treści. Wszy stkie by ły kry ty czne wobec policji Los Angeles. Pominął ten aspekt, ukry ł trop dla siebie. Ashida jechał na północ. Nie zasnął ty lko dzięki napięty m nerwom i wodnej mgiełce napły wającej znad morza. Minął Zumę, Oxnard, Venturę. Dostrzegł posterunki na plaży i żołnierzy wy patrujący ch samolotów. Szukał punktów kontrolny ch – nic, nic i jeszcze raz nic. Minął Santa Barbara. Do świtu pozostały dwie godziny . Zatoczka Golety by ła niedaleko. Człowiek szery fa powiedział, że zdusili atak „w zarodku”. Pewnie dowody zabrała woda. Atak nastąpił wczoraj o świcie. Spodziewaj się gliniarzy i ludzi z wy wiadu wojskowego. Wy patruj śladów katastrofy . Wy patruj zwłok i gruzu. Spodziewaj się urazy . Urazy i podejrzeń. Powiedz, kim jesteś. Jesteś genialny m chemikiem i kry minalisty kiem. To miejsce zasadzki z wczesnego okresu wojny . Musisz je zobaczyć. Pamiętaj, że to zdradziecki atak JAPOŃCÓW. Przy jechałeś tu bez upoważnienia. I jesteś JAPOŃCEM. Nie, to się nie uda. Zostanie zdemaskowany . Parker, Pinker, Smith – rzucanie nazwiskami nic nie da. W Los Angeles miał naciągany ch opiekunów, ale tutaj by ł marny m JAPOŃCEM. Zaczął zawracać. Ujrzał przed sobą światła na linii brzegu. Zjechał na skraj urwiska i sięgnął po lornetkę. Spojrzał w dół. Od celu dzieliło go osiemdziesiąt metrów. Lampy łukowe oświetlały otwarte drzwi wiaty . Ujrzał nieruchome tułowia. Dziwne, wy stające kończy ny . Z wiaty buchały opary suchego lodu. Dostrzegł oderwane nogi w balii. Zobaczy ł zdjęcia kry minalisty czne poprzy pinane do sznurów do suszenia bielizny .

Zobaczy ł kubły na śmieci pełne zwęglonego drewna. Wiata by ła oświetlona intensy wny m światłem. Brakowało ty lko jednego szczegółu. W pobliżu powinni się kręcić gliniarze i wojskowi ważniacy . Plażę i asfaltową drogę powinny tarasować samochody i wojskowe dżipy . Zobaczy ł ty lko jednego dżipa. Dostrzegł skrzy żowane w kostkach nogi, wy stające na zewnątrz. Jeden wartownik. Dekownik, śpioch drzemiący przed świtem. Oprócz niego w pobliżu nie by ło nikogo. Zaryzykuj, panie Moto. Facet śpi. Spróbuj, panie Moto. Jeśli się obudzi, będziesz załatwiony. I te jasne, cholernie jasne światła. Nie będziesz musiał używać flesza. Ashida chwy cił aparat. Mógł pstry knąć szesnaście zdjęć. Przy mocował identy fikator do kurtki i wrócił na asfaltową drogę. Poczuł woń ciał i spalonego drewna. Z zapachami łączy ła się słona mgiełka. Ruszy ł w kierunku dżipa. Po chwili doleciało go chrapanie. Zajrzał do kabiny . Świetnie, panie Moto. Żołnierz miał stopery w uszach. W wiacie panował chaos. Atak nastąpił nieoczekiwanie. Torpedy uderzy ły w plażę. To wioska ry backa. „Kolaborancka” – taka, w której JAPOŃCY sprzy mierzy li się z Chinolami. Uderzy ły torpedy . Eksplozje spowodowały pożar. Dlatego w pojemnikach na śmieci jest zwęglone drewno. Gliniarze i żołnierze zjawili się na miejscu i zbudowali tę wiatę. Chaoty cznie naznosili dowodów. Upy chali je cały dzień i w końcu się znudzili. Myśl szybko, panie Moto. Masz pięć minut. Ashida obszedł wiatę. Przemierzał kwadrat po kwadracie w dokładny m, laboratory jnokry minalisty czny m sty lu. Fotografował gruz i zdjęcia przedstawiające materiał dowodowy . Rekonstruował atak. Torpedy uderzy ły . Dok i chaty ry baków eksplodowały , a następnie runęły . Łodzie ry backie zamieniły się w drzazgi, które rozrzuciły fale. Fale uderzały o brzeg i cofały się. Okaleczone ręce i nogi kiwały się na stertach. Ludzie poty kali się na kupach gruzu. Płonęli. Krzy czeli i wy machiwali kończy nami. Padali martwi na piaszczy stej linii brzegowej. Pięciu zabity ch. Zdjęcie kry minalisty czne – balia z ciałami. Zbłąkana stopa na piasku. Spójrz na zdjęcie. Popatrz na stopę w balii. Ashida przy jrzał się stopie. Sfotografował. Zbliży ł się i powąchał. Zwrócił uwagę na pierwsze ślady rozkładu. Poczuł ry bią woń. Zmienił identy fikację na olej krewetkowy . Anomalia. Widział to już wcześniej. Raport z autopsji doktora Norta Lay mana. Olej z krewetek na podeszwach stóp członków

rodziny Watanabe. W domu znaleziono kawałki szkła pobrudzone krwią. Te kawałki cuchnęły RYBĄ. Jego wy prawa na farmy Nisei. Robotnik, z który m rozmawiał. Facet śmierdział RYBĄ. Pięciu zabity ch w Golecie. Wczoraj ich ciała leżały na mokry m piasku. Dzisiaj leżą w baliach. Kolaboranci. Spójrz na zdjęcia i zrób własne. Przyjrzyj się uważnie, panie Moto. Ci dwaj wy glądają na Japończy ków. A ci trzej na Chińczy ków. Niewielkie różnice rasowe. Możesz mieć rację, ale możesz się mylić. Ashida szedł przez wiatę. Fotografował zdjęcia i ciała. Fotografował zmarły ch leżący ch w suchy m lodzie. Dwa ciała by ły w duży m stopniu zwęglone. Odwrócił je na plecy . Przetarł poczerniałą skórę. Jedno z nich spaliło się do klatki piersiowej. Jedno miało stare rany kłute. Stare rany od noża. Blizna by ła sy metry czna. Nóż musiał mieć kilka ostrzy . Blizna przy pominała wy buchającą gwiazdę. Zwróć uwagę na pojedy nczą, głęboką ranę. Ashida przeszedł wiatę. Założy ł kolejny film. Usły szał huk łamiący ch się fal. Usły szał żołnierza chrapiącego pięć metrów dalej. Usły szał własne serce bijące jak oszalałe. Zostały cztery minuty . Ruszaj, panie Moto. Dotarł do ostatniego kwadratu. Zrobił zdjęcia zdjęć. Małe puszki na stercie gruzu. Na ety kietce widniał napis „Siekane krewetki”. Zwęglony papier. Notatki sporządzone pismem kanji. Rejestr transakcji. Z japońskimi jenami i amery kańskimi dolarami. Trzydzieści sekund, panie Moto. Śpiący żołnierz w każdej chwili może się obudzić. Ashida dotarł do ostatniej balii z kończy nami. Uklęknął i wy celował aparat. Zrobił zdjęcie urwanego penisa ułożonego na suchy m lodzie.

42 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU

7.23 Zabrałam do restauracji szkicownik i ołówki. Kapitan Parker zadzwonił o świcie i zażądał spotkania. Nie spałam, nie mogłam zas​nąć, więc uznałam, że z nim jest podobnie. Jeździłam z jednego miejsca w drugie, spoty kałam się z policy jny m chemikiem i gliniarzem, którego jeszcze ty dzień temu nie znałam. Z mojego stolika rozciągał są widok na La Cienega, na południe od Wilshire. U Dicka Webstera pachniało plackiem cy try nowy m i napięciem wy wołany m wojenną czujnością. Po zakończeniu przy jęcia u Claire pojechałam do domu, a później udałam się na krótkie spotkanie z Hideo Ashidą. Hideo wy szedł nagle, a ja wróciłam do siebie, żeby rozmy ślać o zmienny ch kolejach policy jnej prowokacji. Kapitan by ł spóźniony dwadzieścia trzy minuty , więc zaczęłam coś szkicować w notatniku. Mój ołówek poruszał się w sposób niemal przy padkowy . Ry sowałam kobietę za ladą i zerkałam na samochody przejeżdżające La Cienega. Później pomy ślałam o Scotty m Bennetcie w granatowy m policy jny m mundurze i nagim Hideo Ashidzie, o ciele Bucky ’ego Bleicherta. A później wróciłam my ślami do sy pialni Claire z fotosem Renée Falconetti. Oglądałam film o Joannie D’Arc w pierwszej klasie ogólniaka. Nauczy ciel entuzjasta zabrał grupkę uczniów do jedy nego kina w Sioux Falls w Dakocie Południowej, gdzie wy świetlali zagraniczne filmy . Ty dzień później Silver Shirts doprowadziły do zamknięcia sali. Sioux Falls by ło matecznikiem naty wistów, a kino szerzy ło moralne zepsucie napły wające z katolickich krajów. Religijna ekstaza pokrewna stosunkowi płciowemu i kobiecie o krótkich włosach, którą spalono ży wcem na stosie. Falconetti zagrała kobietę żarliwie wierzącą w sprawę, przepełnioną pragnieniem transcendencji. Nary sowałam Falconetti jako Joannę, a później Claire jako Joannę. Następnie połączy łam je w jedną Claire-Joannę. Przejeżdżająca ciężarówka sprawiła, że szy by zadrżały . Z samochodu wy siadł mężczy zna i wy soka rudowłosa kobieta. Zaczęli iść w kierunku Wilshire. Bill Parker zaparkował radiowóz za ich autem. Wy siadł i ruszy ł za nimi. Kobieta odwróciła się, żeby poprawić spódnicę, i spojrzała na niego. Kapitan Parker zrobił udręczoną minę. Odczy tałam gry mas malujący się na jego twarzy . To nie by ła Ona, kimkolwiek Ona by ła. Jej nie by ło wśród kobiet z mary narki, który m się wczoraj przy glądał.

Wszedł do restauracji. Wy ślizgnęłam się z mojego trencza. To on kupił mi tę suknię, więc powinien mnie w niej zobaczy ć. Kelnerka przeszła obok stolika i dolała mi kawy . Wskazałam jej drugą filiżankę, więc ją także napełniła. Kapitan Parker usiadł. Zauważy łam kłaczki zmechaceń na jego mundurze. Dobrze znałam te zmechacenia i zagniecenia na niebieskim policy jny m mundurze. Kapitan Parker spał w policy jnej sy pialni w biurze. Ogrzał dłonie o kubek kawy . – Dzień dobry , panno Lake – powiedział. Zamknęłam szkicownik i położy łam go pod stołem. – Niedzielne popołudnie. Przed Budy nkiem Federalny m. Widział mnie pan z potężnie zbudowany m młody m mężczy zną. – Tak. Widziałem również, jak wy puszczasz go ze swojego domu w poniedziałek rano. Nazy wa się Robert Bennett. Został niedawno przy jęty do naszego wy działu. Ma wszy stkie cechy młodego zbira z rodzaju ty ch, który ch poszukuje Dudley Smith. Jestem pewny , że uznałaś go za kuszącą zdoby cz, co mówi więcej o twojej wrażliwości niż zdolności trafnej oceny . Touché78. – By łam nieszczera. Pomy ślałam, że może pan wiedzieć o funkcjonariuszu Bennetcie coś, o czy m ja nie mam pojęcia. – By łem świadkiem jego przy sięgi i przy jęcia do służby . Odważę się powiedzieć, że zna go pani w nieco bardziej inty mny sposób. Touché. Et pour la robe en cachemire noir?79 – Świetnie się bawiłam na przy jęciu u Claire De Haven. Zaprosiła mnie na kolejne w poniedziałek wieczór. – Mów dalej, proszę. – Zakradłam się do jej sy pialni. Przeszukałam szuflady i znalazłam strzy kawkę oraz kilka fiolek. Pewnie z morfiną. Ukradłam jedną polity czną broszurę, ale jeszcze jej nie przeczy tałam. – Załatwię miniaturowy aparat. Chcę mieć dowody fotograficzne potwierdzające posiadanie nielegalny ch narkoty ków i akcesoriów. – Na przy jęciu by ł Terry Lux. Uważnie obserwował Claire. My ślę, że Claire co jakiś czas poddaje się kuracjom odwy kowy m na jego ranczu, kiedy tutejszy departament policji nie wy korzy stuje go do pikników i turniejów softballu. – Zatem teraz jest „Claire”? Czy zawiązała się między wami nić przy jaźni? – Każda zdrada rozpoczy na się od przy jaźni, czy ż nie? Czy zaży łość nie jest podstawą policy jnej prowokacji? – Wy posażę cię w niewy kry walny mikrofon. Nagrasz, jak pani De Haven nawołuje do

obalenia siłą legalnego rządu Stanów Zjednoczony ch. Będziemy mieć jej słowa na taśmie. – Skoro o ty m mowa, załatwi mi pan jeszcze jedną odlotową suknię? Ta kreacja zawróciła w paru głowach. – Chcę, żeby ś sfotografowała wszy stkie fiolki w jej szafce z lekarstwami. Chcę mieć zdjęcia jej ostatnich rachunków telefoniczny ch i zdjęcia każdej kartki jej notesu z adresami. – Zamierzamy nakręcić film dokumentalny ujawniający kulisy masowy ch aresztowań Japończy ków. Podsunęłam ten pomy sł Claire. Chwy ciła. Dopilnuję, żeby by ł mniej cudaczny od Szturmu na Leningrad, by przy sięgli za bardzo się nie męczy li przed podjęciem decy zji i nie wy śmiali go w sądzie. – Przy sięgli nie cenią subtelności, panno Lake. Jeśli nakręcisz film dokumentalny , musi by ć bezczelnie szczery , nikczemnie wy wrotowy i jednoznacznie demaskować plany ideologiczne panny De Haven. – Czy w ideologii jest coś jednoznacznego? Może powinna najpierw wy sadzić w powietrze fabry kę samolotów? Czy mam ją zachęcić, aby to zrobiła? A może powinnam zaangażować znanego operatora filmowego? – Zdrada to wy paczenie ideologii i wolności słowa. Lekkomy ślne publiczne głoszenie wy wrotowch poglądów jest poważny m przestępstwem kry minalny m, co daje mi pełne prawo do podjęcia działań, które jak twierdzisz, są wątpliwe, aroganckie i wy wrotowe same w sobie. Sam, kurwa, wiem, że to prawda. Miałam zawroty głowy . On też wy glądał tak, jakby kręciło mu się w głowie. Na stole leżały moje papierosy . Poczęstował się i przy sunął mi paczkę. Przy paliliśmy sobie. – Kim ona jest, kapitanie Parker? – Jaka ona, panno Lake? – Wy soka rudowłosa babka, za którą pan się ciągle rozgląda. Podniósł się i walnął pięścią w stół. Sztućce podskoczy ły . William H. Parker wy glądał jak zraniony uczniak, a zarazem wy nędzniały starzec. W ciągu pięciu dni, odkąd go poznałam, stracił pięć kilogramów. Pas z rewolwerem wisiał mu na biodrach. Uciekł ode mnie. Wy jrzałam przez okno i patrzy łam. Wsiadł do samochodu i włączy ł się do ruchu. Inni kierowcy zatrąbili. Kapitan William H. Parker wy sunął rękę przez okno i pokazał środkowy palec. W mundurze. W czarno-biały m radiowozie. Roześmiałam się. Jego samochód odbił od pozostały ch. Ujrzałam, jak salutują mu inne środkowe palce, a dźwięki klaksonów nasilają się i słabną. Wszy stko to sprawiło, że zaczęłam się śmiać. Później poczułam się wy czerpana. Nawet siedzenie przy stoliku bolało.

Dźwięki dochodzące z restauracji przerodziły się w szum. Zamknęłam oczy na sekundę i równie szy bko je otworzy łam. Zegar na ścianie powiedział, że spałam całą godzinę. Przetarłam oczy i wy jrzałam przez okno. Wy soka rudowłosa kobieta stała na chodniku. Sięgnęłam po szkicownik, żeby ją nary sować. I odłoży łam go tak gwałtownie jak nigdy wcześniej. Pomodliłam się, żeby bezpiecznie przeży ła tę wojnę.

43 LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU

9.14 Parker krąży ł po swoim pokoju. Pomieszczenie miało wy strój męskiego klubu. Na ścianach wisiały oprawione w ramki dy plomy na jego cześć. Dy plom ukończenia szkoły prawniczej. Certy fikat przy jęcia do stanowej palestry . Klucz bractwa Phi Beta Kappa. I trzy dzieści cztery policy jne pochwały . Dy plomy zajmowały trzy ściany . Czwarta by ła pokry ta papierem maskujący m. Na papierze wy pisano atramentem: Zaciemnienia/Statystyki drogowe. Oddział cudzoziemców/Aresztowania elementów wywrotowych. Sprawa Watanabe/Szczegóły–chronologia. Lake/De Haven. Parker krąży ł. By ł sakramencko wy czerpany . Okulary ześlizg​nęły mu się z nosa. Przy pominał cienki mszalny opłatek. Paradował w mundurze, obnosząc się ze swy m zły m humorem. Bał się, że coś przeoczy . Czy li że powinien wszy stko zapisy wać. Zaciemnienia/Statystyki drogowe. Przedstawić sy tuację na wy kresie. Wczorajsze nocne zaciemnienie wy wołało zamieszki wśród czarnej ludności. Pięć osób zginęło w wy padkach samochodowy ch. Na punkcie kontrolny m żołnierz zastrzelił jakąś panią z towarzy stwa. Nie usły szała jego ostrzeżenia: Halt! Trafił ją w głowę. „Federalni zajęli się wy wrotowcami z listy B. Szczegóły będą znane”. „Zorganizować odprawę zespołu. Zaapelować do funkcjonariuszy o ograniczenie drasty czny ch metod”. Widział dokumenty przesłane dalekopisem z Departamentu Wojny . FDR ogłosił plan internowania na szeroką skalę. Zespoły wojskowy ch przeczesy wały Południowy Zachód w poszukiwaniu odpowiednich miejsc. Lokalne więzienia pękały w szwach od Japońców. W powietrzu wisiały masowe akcje ewakuacy jne. Japońska diaspora. Sprawa Watanabe/Szczegóły–chronologia. Przedstawić sy tuację na wy kresie. „Biały mężczy zna/fioletowy sweter. Czarny samochód przed domem, 6/12/41, około czasu śmierci”. „H. Ashida ma wy konać odlewy śladów opon/przy puszczalnie na próżno”. „Watanabe wy dzwaniał pod płatne numery w Santa Monica”. Lake/De Haven. Przedstawić sy tuację na wy kresie. Podniósł długopis. Świat odchy lił się od swojej osi. Parker by ł potwornie zmęczony .

Lake/De Haven. Wszy stko znajdowało się w jego głowie. Niczego nie musiał przedstawiać na wy kresie. Kay Lake działała na dwóch frontach. By ła egzaltowaną, niespełnioną arty stką. Uważała swój film za bły skotliwą polemikę. Chciała usidlić Claire De Haven. Musiała wy grać jego „głupią” i „arogancką” wojnę. Jej zeznania na procesie rozstrzy gnęły sprawę napadu przy BoulevardCitizens. Umieści ją w ławie świadków i przy gwoździ Czerwoną Królową. Napisze jej mowę. Lake wy głosi jego teokraty czną deklarację. Lake wy czuwa jego wątpliwości związane z aresztowaniami. My śli, że zdoła go skłonić do odstępstwa. Ich spotkania powodowały , że robił się spięty . My ślał o niej więcej, niż powinien. Oparł głowę o wy kres. Ręce i nogi miał jak z gumy . Trzy mała go ściana. Drzwi skrzy pnęły . Do pokoju weszła Helen. Miała na sobie ogrodniczki. – Jesteś skonany , Bill. Powinieneś wziąć dzień wolnego i odespać. Nie podniósł głowy . Zasłaniała wy kres Lake/De Haven. – Nie mogę. Muszę uporządkować dokumenty przesłane dalekopisem. Horrall chce zorganizować odprawę na temat akcji zaciemnienia. – Świat poradzi sobie jeden dzień bez ciebie. Nie zacząłeś tej wojny i nie sądzę, aby ś ją zakończy ł. – Helen, proszę. – Bill, proszę. Proszę, odpocznij. Proszę, nie śpij w ratuszu. Proszę, zadbaj o siebie i nie uciekaj ode mnie, jak to masz w zwy czaju. Wy glądała dziarsko. Zawsze wy glądała dziarsko. Urodziła się dziarska. – W niedzielę wezmę wolny ranek. Pojedziemy na mszę, a później zjemy śniadanie u Ly mana. Helen wy buchnęła śmiechem. – A później znikniesz w pokoju na zapleczu i będziesz czy tać dalekopisy . Będziesz gadać z Thadem Brownem i żartować o odsunięciu Jacka Horralla. I… – Helen, proszę. – Bill, proszę przestań zaniedby wać nasze małżeństwo. Bill, proszę ogranicz swoje opry skliwe zachowanie wobec mojej rodziny i przy jaciół. Bill, proszę odnów przy rzeczenie, bo nie zniosę dłużej oglądania cię pijanego. Bill, proszę nie pracuj tak ciężko i naucz się cieszy ć prosty mi rzeczami, żeby ś nie miał koszmarów i nie pocił się w łóżku w nieliczne noce, które wspólnie spędzamy . Bill, proszę przestań modlić się na głos, kiedy my ślisz, że cię nie sły szę, bo nie chcę wiedzieć, co mówisz Bogu. Bill, proszę przestań się zadurzać w dziewczy nach z college’u, kiedy masz kobietę, która… Parker wy biegł.

Popędził na ty lną werandę i zasłonił uszy . Nie zdołał zagłuszy ć dźwięków. Helen chodzi gniewnie po domu. Helen trzaska drzwiami. Helen wsiada do samochodu i zapala. Helen rusza z piskiem opon i zostawia ślady gumy na podjeździe. Miał flaszkę w szopie z narzędziami. Poszedł i ją wy ciągnął. Wy pił trzy tęgie ły ki. Poczuł pieczenie. Dostał kolorów. Nadszedł moment, kiedy człowiek przenosi się my ślami w inne miejsce. Schował butelkę. Przy szło mu coś do głowy . Wrócił do domu i sięgnął po telefon stojący na biurku. Operatorka połączy ła go z Chicago. Uniwersy tet Northwestern. Gliniarze z kampusu. Znali go. Komendant podniósł słuchawkę. Parker wy łoży ł mu sprawę. Joan. Przedmiot główny : biologia. Wiek około dwudziestu pięciu lat. Wy soka, rudowłosa. Widział, jak strzelała do rzutków nad jeziorem Michigan. Miała strzelbę dwunastkę z szy ną wenty lacy jną. Komendant obiecał sprawdzić migiem. Parker odłoży ł słuchawkę. Czuł się zmarnowany . Dzień zagłady , Armagedon. Gorzała bły skawicznie rodziła niewłaściwe zachowania i wy rzuty sumienia. Podszedł do kanapy i runął na nią. Deadwood. Taak, to by ło to. Rok 1916. Okna burdelu. A później Los Angeles, 1925. Bije swoją pierwszą żonę. Są w szpitalu. Jest zabandażowana i mściwa. Wali go. Kościelna procesja. Parker potrząsa infułą. Papież Pius XII w Deadwood? Nie, to niemożliwe. Kościelne dzwony . Nie, to dzwony zagłady . Obudziły go krwawe ciernie lub jego pas ze spluwą. Otworzy ł oczy . Spojrzał na zegarek. 8.14. Nie papież – arcy biskup. Jimmy i Dudley – obłąkani Irlandczy cy . Wstał i otworzy ł drzwi. Zobaczy li go w nieładzie i ry knęli w ten swój irlandzki sposób. Jego Eminencja lubił, aby podczas spotkań poza probostwem goście mieli na sobie strój do golfa. Nosił różowy sweter i jaskrawe, żółtozielone spodnie. – Nasz przy szły szef wy rwany ze snu – powiedział Dudley . – Jesteśmy trzema katolickimi mężczy znami po służbie. Urżniemy się na cacy , a później zwy my ślamy protestantów i ży dków – oznajmił Cantwell. Parker zaprosił ich do środka. Jego Eminencja by ł hałaśliwy m sześćdziesięciosześciolatkiem. Dudley miał bzika na jego punkcie. Poznali się w Irlandii około 1919 roku. Dudley zabijał bry ty jskich żołnierzy , a Cantwell przekazy wał forsę na broń. – Czuję peklowaną wołowinę i kapustę Helen Schultz Parker, grzejące się w piecy ku –

powiedział Dudley . – Schultz? Czy żby Bill poślubił Huna? Może trzeba będzie ją internować razem z ty mi wszy stkimi pogańskimi Japońcami. – To porządna katolicka dziewczy na, Wasza Eminencjo – odparł Dudley . – Musimy poprosić, żeby Bill wy tłumaczy ł nam tę nową wojnę, Dud. Ojciec Coughlin obwinia o nią czarnuchów i ży dowskich bankierów. Mam ochotę przy znać mu rację. – Najpierw Amery ka i Irlandia, Wasza Eminencjo. Zna pan moje stanowisko. – Urżnijmy się i zwy my ślajmy tego ohy dnego ży dka z Białego Domu. Franklina Dwulicowego Rosenfelda. Parker ziewnął. Miał kaca. I ochotę, żeby zwalczy ć klin klinem. Zadzwonił telefon. Dzwonek uderzy ł go jak huk wy strzałów. Chwy cił słuchawkę. – Tak? – Mówi Thad Brown. Daj Dudley a. Podał słuchawkę. Dudley odebrał, mrugając do Parkera i Cant​wella. – Sierżant Smith – powiedział i zamienił się w słuch. – Oczy wiście – przy taknął i zwrócił słuchawkę. – W Chinatown doszło do rozróby . Moja obecność jest nieodzowna. Nie zwracaj uwagi na ton. Czytaj w jego oczach. Dobry Boże, cóż za radość.

CZĘŚĆ DRUGA

CHINOLE (11–19 grudnia 1941 roku)

44 LOS ANGELES | CZWARTEK, 11 GRUDNIA 1941 ROKU

20.33 Spotkanie biały ch mężczy zn zostało nieoczekiwanie przerwane. Zabójstwo pierwszego stopnia w Chinatown. Dudley uruchomił swój wóz i wszedł w try b kodu trzeciego. Światła na dachu radiowozu przesunęły się po bożonarodzeniowy ch szopkach i lampkach na trawniku. Dźwięk sy reny ranił jego uszy . Najlepsze by ły boczne drogi. Silver Lake i Echo Park – szlak prowadzący przez wzgórza. Powinno wy starczy ć siedem minut, od drzwi do drzwi. Starczy ło sześć. Dzięki sy renie przejechał pły nnie przez zwężenia jezdni. Okrąży ł Chavez Ravine i skręcił w Ord Street. Balony tongów wisiały wy soko na niebie. Pogański zwy czaj. Balony przy twierdzone do schodów przeciwpożarowy ch. Balony oznaczały wojnę. Tłum podzielił się na grupki. Pry m wiedli chłopcy z tongów. W miejscu popełnienia przestępstwa stały trzy czarno-białe radiowozy . Trzy piętrowy dom, sami Chinole. Dudley wy konał kontrolowany poślizg. Kod trzeci. Mundurowi stali po obu stronach wejścia. Miejsce by ło szczelnie zamknięte. Huknęły petardy . W górę poszy bowały papierowe smoki. Wojna z Japońcami, a teraz to? Dudley podszedł. Mundurowi wskazali mu mieszkanie na piętrze. Pożeglował w tamtą stronę. Obok przecisnął się gość z kostnicy . Z otwarty ch drzwi buchnął dy m papierosów. Dy m oznaczał cały tłum gliniarzy . Wy lali się na kory tarz. Thad Brown i Nort Lay man. Mike Breuning i Dick Carlisle. Scotty Bennett z ty m swoim uroczy m wy glądem wielkiego dziecka. Zjawił się Jim Davis. Dwie-Spluwy wy dawał się Za-Gruby . Powiększały go wy brzuszenia powstałe od dwóch czterdziestekpiątek. Banda powitała go i cofnęła się. To przedstawienie Dudstera. Uchy lił kapelusza i przepły nął obok nich. Ace Kwan stał obok drzwi prowadzący ch do sy pialni. Spostrzegł Dudley a i dał znak, żeby wszedł do środka. Requiescat in pace80. Ukochana dziewczy na, dar niebios. Leżała na łóżku, naga. Na brzuchu, twarzą w dół. Krew sięgała od bioder do dekoltu. Spójrz na narzutę nasączoną krwią. Na krwawe prześcieradła. – To moja siostrzenica – powiedział Ace. – Spóźniliśmy się. Cholerni Japońcy nas wy kiwali.

Dudley go objął. Staruszek by ł spięty . – Pomszczę ją, mój żółty bracie. Będę bezlitosny . Ace uścisnął Dudley a i wy cofał się. Dudley wskazał salon. Breuning, Carlisle i Scotty B. pobiegli do pokoju. – Zarzucimy sieć na Cztery Rodziny – powiedział Dudley . – Mike, zadzwoń do biura śledczego po Elmera Jacksona. Wy dział oby czajowy ma papiery na wszy stkich znany ch członków. Ściągnij dziesięciu chłopa z centrali i dziesięciu z Holly wood. I zabierz ze sobą Elmera. Dick i Scotty , zbierzcie gliniarzy na dole. Urządzimy demonstrację siły . Zatrzy majcie wszy stkich dupków w niebieskich chustach, który ch ujrzy cie. Skujcie ich kajdankami w jeden wielki łańcuch. Chcę cztery wozy patrolowe. Wy pełnimy je popaprańcami z Czterech Rodzin, zawieziemy ich do Temple i Alameda. Jest tam duży pusty parking. Idealne miejsce na urządzenie przesłuchania. Breuning zapisał polecenia w notatniku. Carlisle przetarł okulary . Scotty zakoły sał się groźnie. Ace uklęknął obok łóżka. Dotknął włosów martwej dziewczy ny . Pogłaskał barwne paciorki. Dudley przy ciągnął Scotty ’ego za krawat. – Dzisiaj sprawdzimy twoją przy datność do służby . Jesteś pewny , że sprostasz wy zwaniu? – Tak, sir. Dam radę. – Nie mów do mnie „sir”, mówi mi „Dudley ”. Scotty uśmiechnął się i strzelił kny kciami. Jim Davis podszedł do nich. – Mogę wam jakoś pomóc, Dud? Słuchałem meldunków radiowy ch i pomy ślałem, że tego cholernego zabójstwa dokonano na moim dawny m tery torium. Dudley ukłonił się w chińskim sty lu. – Oczy wiście, szefie. Czeka nas pogańska noc, więc będę zaszczy cony , jeśli pan do nas dołączy . – Od kiedy odszedłem na emery turę, mówiłeś mi „Jim”, Dud. – Wielka ława przy sięgły ch zmusiła pana do odejścia. To by ła bezczelnie wy muszona emery tura. Davis przełknął pochwałę. – Jesteś bardzo łaskaw, Dud. Ace wrzasnął na martwą dziewczy nę. Davis przy łączy ł się do niego i też wrzasnął. Po chińsku. Breuning i Carlisle ich zignorowali. Scotty patrzy ł uważnie. Martwa dziewczy na go nie wzru​szy ła. – Chłopcy , komendant Davis roztoczy nad wami opiekę. Wy konujcie jego polecenia. Będzie też waszy m tłumaczem. Naruszono rozejm między tongami, do którego doprowadził. Widzicie, jakie są tego skutki. Do roboty ! Niechaj Bóg będzie z wami w tę jasną i głośną noc. Chłopcy uśmiechnęli się znacząco i ruszy li. Ace dotknął głowy martwej dziewczy ny i wstał. Krew pokry wająca prześcieradła szty wniała, nabierając rdzawoczerwonej barwy . Ace ukłonił

się i wy szedł z pokoju. Dudley wszedł do pokoju i zamknął drzwi. Dudley okrąży ł łóżko. Na zewnątrz wy ły sy reny . Siłą woli sprawił, że w pokoju zapad​ła cisza. Pochy lił się i spojrzał. Na szy i dziewczy ny nie by ło żadny ch śladów. Oczy zamknięte. Podniósł powieki i obejrzał źrenice. Żadny ch wy broczy n. Żadny ch oznak wy krwawienia. Popapraniec jej nie udusił. Prześcieradła by ły gładkie, więc przed śmiercią nie doszło do stosunku. Nie by ła to zbrodnia namiętności. Zdjął ubranie, żeby ją upokorzy ć. Chciał upokorzy ć mężczy zn, którzy ją kochali. Chciał zbrukać ich cześć. Ciemne rasy wy powiadały w ten sposób WOJNĘ. Zabite kobiety oznaczały WOJNĘ. By ło to upiorne i tchórzliwe. Dudley obejrzał plecy martwej dziewczy ny . Krew stwardniała. Ciemniejsze plamy oznaczały uszkodzone tętnice. Wy schła i wilgotna krew pokry wała rany po dźgnięciach. Doszło do utraty dużej ilości krwi, co oznaczało wiele ciosów. Liczbę przekraczającą ty powe dwa lub trzy pchnięcia ze scenariusza „zabić dziwkę”. Pochy lił się nad dziewczy ną. Wy ciągnął chusteczkę. Osuszy ł ciemną plamę krwi. Krew nasączy ła chusteczkę. Odrzucił ją i chwy cił poszewkę poduszki. Osuszy ł krew. Liczne cięcia odchodzące od centralnej rany . Efekt wy buchającej gwiazdy . Jak u Tachiego Tachibany . Jak na zdjęciach z książki Ray a Pinkera. Noże daimy ō. Osiemnastowieczna Japonia. Wczorajsza gadka Huey a Cressmey era. Huey znał czterech stuknięty ch Japońców. Posługiwali się nożami, które zostawiały takie rany . Mieszkali w Griffith Park. I nienawidzili Chinoli. Nienawidzili naczelników tongów. By li przekonani, że muszą pozabijać spokrewnione z nimi kobiety . Nikczemny czy n spowijała dziwna atmosfera transcendencji. To nie Cztery Rodziny zabiły Rose Eileen Kwan. Zrobili to Japońcy , który ch znał Huey . Huey wy korzy stał Japońców do napadu na furgonetkę z forsą ostatniej nocy . To on, Dudley , skłonił do tego Huey a. Dudley powiódł wzrokiem po pokoju. Wolno zlustrował podłogi, ściany , meble. Dostrzegł metaliczny bły sk pod fotelem. Nóż. Śliski od krwi Rose Kwan. Spójrz na sześć krawędzi. Pozostawia ślad przy pominający wy buch gwiazdy . Broń z okresu feudalnego. Wy konana niedawno. Dudley oderwał kawałek prześcieradła i owinął nóż. Złowrogi przedmiot wy brzuszy ł kieszeń. Przeszukaj pokój. Zrób to starannie, nie spiesz się. Zajrzał do szafy . Sprawdził każdą szufladę. Podniósł dy wan i zajrzał pod łóżko. Zobaczy ł ubrania, książki, pły ty gramofonowe. Otworzy ł książkę i przekartkował. Jedną, drugą, trzecią… Na podłogę wy padła fotografia. Kolorowe zdjęcie o wy miarach dziesięć na piętnaście

centy metrów. Wy blakła fotografia przedstawiająca młodego mężczy znę. Miał ciemne włosy . Z pewnością nie by ł rasy kaukaskiej. Mógł być półkrwi Japońcem i półkrwi Meksykaninem. Robotę w domu Watanabe wy konano na chłodno i metody cznie. Zabójstwo Rose Kwan przy pominało jatkę. Robota w Highland Park wskazy wała na jednego sprawcę. To zabójstwo by ło dziełem gromady zły ch chłopców. Zabójców by ło przy puszczalnie czterech. Sugerowała to poza zmarłej. Nadgarstki i kostki nie by ły obtarte. Nie rzucała się. Obezwładnili ją czterej mężczy źni. Została rozebrana, ułożona na brzuchu i zadźgana. Nie zakneblowali jej ust. Jeden z zabójców przy cis​nął jej twarz do materaca i stłumił krzy ki. Dudley wetknął zdjęcie do kieszeni i wy szedł na kory tarz. Na kory tarzu czekali Nort Lay man i pracownik kostnicy . Skinął w ich stronę. Ace stał oparty o ścianę. – I co, mój irlandzki bracie? Dudley zapalił papierosa. – To nie Cztery Rodziny . To robota japońskich renegatów. Zabijemy ich, a Cztery Rodziny wskażą kozła ofiarnego, żeby ś mógł podkreślić swoją władzę. Ace się ukłonił. Dudley podszedł do telefonu w kory tarzu i wy kręcił numer biura. Usły szał dwa sy gnały i jedno kliknięcie. – Wy dział zabójstw, mówi Breuning. – Taak, Johnny -Na-Swoim-Miejscu. Breuning się roześmiał. – Wy jdź na dach i spójrz na północ, w stronę Broadway u. Wy dębiłem pojazdy i ludzi, powinno by ć niezłe widowisko. – Sprawi mi to rozkosz, młodzieńcze – powiedział Dudley . – Masz dla mnie coś jeszcze? – Znajdź Huey a Cressmey era i przy trzy maj go dla mnie. Zadzwoń do Carlosa Madrano w Tijuanie i powiedz, żeby jak najszy bciej przy jechał do Los Angeles. Breuning mruknął, że zrozumiał. Dudley odwiesił słuchawkę i wrócił do sy pialni. Ace machał koralikami nad ciałem martwej Rose. Leżała teraz na boku. Nort Lay man trzy mał wziernik i lusterko. „Nie została zgwałcona”, powiedział bezgłośnie. W salonie panował hałas. Zwariowane śmiechy odbijały się od ścian. Thad Brown wy mieniał się dowcipami o Japońcach z jakimiś Chińczy kami. Dowcipy by ły świeżo z programu Boba Hope’a. Dudley wy szedł na schody przeciwpożarowe. Wleciał na niego papierowy smok. Wspiął się

i stanął na dachu. Dwudziestu mundurowy ch maszerowało energiczny m krokiem w kierunku Broadway u. By li uzbrojeni w strzelby i pałki policy jne. Rozbijali okna. Zapowiadali swoje przy by cie. Przy szli, żeby dopaść drani z Czterech Rodzin. Komunikowali to ich członkom. Gliniarze skręcili na północ. Za nimi posuwały się cztery furgonetki. Pojazdy jadące na południe zawróciły i zniknęły . Rozbijali okna. Strzelali grudami soli do uciekający ch Chinoli. Wy ciągali zbirów tongów ze spelun, wy płaszali na zewnątrz waleniem do drzwi. Fajerwerki, smoki, świąteczna muzy ka. Zapomnijcie o Japońcach. Nadchodzi policja Los Angeles. Gliniarze upy chali członków tongów do furgonetek. Gliniarze gonili ludzi tongów ulicą. „Demonstracja siły ”. Świąteczna muzy ka przeplatana krzy kami. Oto Scotty Bennett. Trzy ma dwóch drani za kark. I Jim Davis. Z wielkimi gnatami. Kilku gości na dachu ogląda przedstawienie. Powiewają czerwoną flagą tongu Hop Sing. Dudley zapalił papierosa. Co to takiego, u licha? Smok z niebieską chustą szy bujący wprost na niego. Znaleźli się niemal twarzą w twarz. Groźny gad. Wy gięte wargi, obnażone zęby . Dudley podniósł papierosa. Gad wpadł na niego. Rozżarzony czubek dotknął suchego papieru – efekt by ł naty chmiastowy . Smok buchnął ogniem. Dudley pchnął go w stronę ulicy . Smok wzniósł się na wy sokość trzeciego piętra. Chińczy cy chwy cili swoje dzieci i posadzili na ramionach. Ognisty smok zakoły sał się na wietrze. Dudley skoczy ł w dół schodami przeciwpożarowy mi. Broadway cuchnął petardami. Jego wóz by ł nietknięty . Wsiadł i ruszy ł w kierunku skrzy żowania Temple i Alameda. Na placu panowała cisza. Zaparkował. Wy ciągnął się w fotelu i udał w mgliste rejony . Poczuł zawroty głowy po benzedry nie. Świat zniknął. Czas trafił do kosza. Usły szał szum silnika i otworzy ł oczy . Świat rozbły snął na nowo, zby t szy bko. Mike B. prowadził skutego kajdankami Huey a C. Z przodu stały cztery furgonetki z włączony mi silnikami. Dick C. i Scotty B. rozmawiali z Jimem Davisem. Koszula Dwóch-Spluw Davisa by ła poplamiona krwią. Dudley wy siadł i rozprostował kości. Huey zady gotał. Breuning wepchnął go na ty lny fotel. Huey jęczał coś o swoich mamuśkach lesbach. Chłopak miał inicjaty wę, ale brakowało mu męskiej godności. – Odeślij chłopaków do domu, Mike. Wy konali zadanie, ale mogą nie mieć jaj, żeby to oglądać. Breuning go zdzielił. Huey zaskowy czał. Dudley wślizgnął się na ty lną kanapę i go rozkuł. Huey

wy ciągnął marsa. – Twoi Japońcy zabili siostrzenicę Ace’a Kwana. Wiesz, w jakiej części Griffith Park mieszkają? Huey rozpakował marsa. – Przy szlaku biegnący m ponad obserwatorium. – Czy mogą mieć dowody wskazujące na udział w napadzie na furgonetkę? Że możesz by ć w to zamieszany ? Huey odgry zł kawałek batonika. – Nie. Zabrałem wszy stko, co mnie obciążało. Oni już nie mają tej forsy . Oddali cały szmal jakiemuś radiowemu swaminowi81, który popiera Japońców. Furgonetki zakoły sały się na osiach. Dudley usły szał stłumione krzy ki. – Zafunduję ci meksy kańskie wakacje, chłopcze. Mój przy jaciel, Carlos Madrano, cię odwiezie. Masz zniknąć, dopóki sprawa nie przy cichnie. Huey pożarł marsa i oblizał palce. Furgonetki zakoły sały się na kołach. Dudley usły szał kolejne stłumione okrzy ki. Zapalił lampkę na dachu i wy ciągnął zdjęcie. Huey na nie spojrzał. – Czy to twój mieszaniec z bliznami po trądziku? Gość, który chwalił się, że zabił całą rodzinę w Culiacán? Huey zmruży ł oczy . – Nie potrafię powiedzieć, wujku Dud. Może ja, a może nein. Furgonetki chy botały się na resorach. Dudley sły szał stłumione wrzaski. Skuł Huey a i wy siadł. Cztery furgonetki stały obok siebie. Koły sały i uderzały o siebie. Krzy ki uległy nasileniu. Dudley wsiadł do pierwszej. Do ławy przy kuto sześciu chłopców z tongu. Dick Carlisle trzy mał kawałek gumowego węża. Rączka by ła owinięta taśmą ułatwiającą pewny chwy t. Koniec roboczy ociekał krwią. Dudley wy siadł. Wsiadł do kolejnej furgonetki. Ośmiu chłopców tongu przy kuty ch do ławy . Mike Breuning miał krótką pałkę nabijaną ołowiem. Dudley wy siadł. Wsiadł do kolejnej furgonetki. Na ławce siedziało pięciu chłopców z tongu. Jim Davis wy machiwał pałką policy jną i wrzeszczał coś po chińsku. Dudley wy siadł. Wsiadł do następnego pojazdu. Dziewięciu członków tongu przy kuty ch do ławy . I Scotty Bennett uzbrojony w gołe pięści. Scotty spojrzał na Dudley a. Chudy chłopak z tongu pokazał Dudley owi środkowy palec. Dudley się roześmiał. Chudy chłopak splunął krwią na jego buty . – Rozkuj go – polecił Dudley . – Rozkuj i wy prowadź na chwilę.

Scotty rozkuł chłopaka. Dudley wy siadł. Scotty pchnął chłopaka w jego stronę. Drań pluł krwią i chwiał się na nogach. – Zabij go. Scotty wy ciągnął czterdziestkępiątkę. I rozwalił mu mózg z przy łożenia.

12 grudnia 1941 roku

45 LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU

12.19 Wy kony wanie odlewów. Odlewów śladów opon. Taka robota by ła trudna nawet w laboratorium. Dodaj do tego pracę na powietrzu. Dodaj chłodną noc i światło lamp łukowy ch. I wścibskich gapiów. Dodaj Lee Blancharda i Jacka Webba. Z flaszką zakoszoną w El Sombrero. Ashida wy pełnił gipsem odcisk opony . Snop lampy łukowej oświetlał mu kark. Wy konał zdjęcie wozu Watanabego, żeby mieć wzór. Rodzina Watanabe miała dodge’a rocznik trzy dziesty szósty . Pracował od dwóch godzin. Bill Parker zadzwonił i zlecił mu wy konanie tej roboty . Zadzwonił od Lay mana. Towarzy szy ł mu Sid Hudgens. Parker powiedział: „Nikt nie może spać, więc równie dobrze możemy pracować. Gadałem z Sidem, żeby napisał kilka słów o tej sprawie. Ja jestem w pracy – więc ty też powinieneś”. Ashida nie powiedział „i pijesz”. Ashida nie powiedział „i korzy stasz z usług skorumpowanego reportera”. Ashida pracował. Podjazdy wy konane z ziemi i żwiru nadawały się idealnie do pobierania odcisków opon. Potwierdził dodge’a w przy padku sześciu śladów. Robota polegała na eliminacji. Szukał podejrzany ch odcisków opon. Szansa odnalezienia właściwy ch: jedna na dziesięć ty sięcy . Zapanowała gówniana cisza. Zamieszanie w Chinatown ustało. Sły szeli strzały dobiegające z odległości półtora kilometra, z południowego wschodu. Jack sprawdził w policy jnej radiostacji. Dudster wezwał dwudziestu gliniarzy do stłumienia zamieszek. Awantura przy brała na sile. Widzieli fajerwerki i kawałki gruzu fruwające w powietrzu. Ashida wy pełniał ślad gipsem. Lee Blanchard i Jack Webb pili. Blanchard miał na twarzy ślady paznokci Kay Lake. – Scotty Bennett pracuje teraz w policji Los Angeles. Wiesz, ten fullback82 z Holly wood High – powiedział Jack. – My ślę, że facet kombinuje z Kay . Nic mnie to nie obchodzi, ale widziałem, jak wchodził do lokalu Ly mana zaraz po scenie, którą mi urządziła. – Nie łapię. Przecież jesteś z Kay . – Jesteś za młody , żeby to pojąć. Jeszcze nie wy kombinowałeś, że świat jest dziwny m i popierzony m miejscem.

Ashida nałoży ł gips. Fakty cznie – dziwny m i popieprzony m. Okręty podwodne. Barak w zatoczce Golety . Wrócił do Los Angeles i wy wołał zdjęcia. Przestraszy ł się. Zniszczy ł radio Watanabego młotkiem z kulistą główką. Spalił księgę. Przy rządził sobie środek uspokajający i spał dziesięć godzin. Obudził się przerażony . Chodziło o wszy stko razem. Aresztowania. Jego kradzieże. Jego kłamstwa. Zwariowana Kay dziewczy ńska sprawa. I Dudley Smith kontra Bill Parker.

i jej zwariowana

Studiował zdjęcia z baraku. Fizjonomię, eugenikę. Trzej zmarli wy glądali na Chinoli. Dwaj zmarli wy glądali na Japońców. Mogli by ć mieszanego pochodzenia. My ślał teraz w kategoriach oszczerstw rasowy ch. Świat był faktycznie popieprzony. Blanchard powiedział: – Hideo koleguje się z Kay . Stanowili niezłą parę u Ly mana. Thad Brown omal nie zemdlał z wrażenia. – Przestań dokuczać Hideo. – Hideo jest w porządku. To Kay nie jest w porządku, ale mimo to ją kocham. – Odpuść, bracie. Blanchard pociągnął haust z butelki. – Scotty Bennett. Kolejny gliniarz. A teraz twój stary kumpel Bucky przy chodzi do policji. Kay będzie mieć pełne ręce roboty . By ło zimno. Blanchard i Webb nosili kurtki z ogólniaka – Belmont i Manual Arts83. Zawody sportowe, prysznice, Bucky. – Pokpiłem sprawę na ostatniej odprawie. Nie powinienem by ł wspominać o gościu w fioletowy m swetrze. My ślę, że Dudley się na mnie wkurzy ł – powiedział Jack. – Postąpiłeś właściwie. To cenny trop – zauważy ł Ashida. Blanchard przechy lił flaszkę. – Raczej gówniany . Nikt nie chce białego zabójcy . Wiem to od samego Horralla. Jack wy rwał mu butelkę. – Podsłuchałem rozmowę Mike’a Breuninga i Sida Hudgensa. My ślę, że szy kują coś na prokuratora okręgowego. Blanchard odebrał mu flaszkę. – McPherson sprowadzał kolorowe dziewczy ny na moje walki i robił dużo smrodu. Jack sięgnął po flaszkę. – Przeprowadziłem rekonesans dla Mike’a, choć uprzedził mnie, że niczego nie znajdę. Skontaktowałem się z firmą telekomunikacy jną PC Bell i sprawdziłem płatne numery , pod które dzwonili Watanabe. Dali mi adresy . Budki znajdowały się w pobliżu fabry k samolotów. Wiecie –

Lockheeda, Douglasa, Boeinga. – Masz rację, to daremna robota. Jeśli będziesz szedł ty m tropem, niczego nie znajdziesz. Ashida zajął się kolejny m odciskiem opony . W trawie i żwirze. Poprawił lampę łukową. Rozłoży ł suwmiarkę i taśmę. Przy kucnął. Mamy tu coś nowego. Romboidalny bieżnik. Dodge Watanabego miał bieżnik przy pominający zęby piły . To ślad innego samochodu. Nawet na oko by ł tego pewny . Coś znajomego. Widziałem już wcześniej taki ślad. Znam ten wzór. Ashida pobiegł do wozu. Otworzy ł schowek na rękawiczki i wy ciągnął plik biulety nów. Wiedział, że informacja znajdowała się w ostatnim. Romboidalny wzór na bieżniku, opony marki Good​y ear… Jedenasty grudnia, dziesiąty , dziewiąty , ósmy … Jest! Niedziela, 7 grudnia. 5.45. Śledztwo prowadzone przez biuro szery fa. Potrącenie rowerzy stów przez samochód. Valley Boulevard 4600. Potrącenie czterech osób i ucieczka z miejsca wy padku. By ło ciemno. Najechał na nich z ty łu. Trzej kilkunastoletni uczniowie przeży li. Kierownik grupy poniósł śmierć. Jim Larkin. Zmarł w szpitalu Królowej Aniołów. Zdjęcie w biulety nie pasuje do odcisków pozostawiony ch na podjeździe. Ten sam bieżnik. Podobne ślady zuży cia. Podobna głębokość. Siódmy grudnia. Ranek w Pearl Harbor. 5.45. Ranek po zabójstwie Watanabe. Ten samochód, na tym podjeździe. Podjazd by ł otoczony policy jną taśmą od niedzieli rano. Ten samochód, te opony , ten podjazd – musiał by ć tu wcześniej. Ashida przeczy tał cały biulety n. Ręce mu dy gotały , mamrotał pod nosem. Naoczny świadek zeznał: Samochód podejrzanego potrącił rowerzy stów i odjechał. Jakby zrobił to celowo. Wóz by ł czarny . Ty lko ty le zapamiętał. Ale: Z okna wy stawała ręka białego mężczy zny . Facet miał na sobie fioletowy sweter. Na ty m koniec opisu – to wszy stko.

46 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU

2.16 Scotty przy szedł do mnie. Zjawił się godzinę temu. Posiniaczone ręce. Wy gnieciony garnitur. Miał rewolwer w kaburze pod pachą. Mój wojenny kochanek. „Pierwszy awary jny poborowy ” policji Los Angeles. Śledził mnie w niedzielę późną nocą. Obserwował moje spotkanie z Hideo Ashidą. Powinnam by ć wściekła – ale coś mnie powstrzy mało. Mój twardy chłopak by ł przy bity . Wy pił trzy szy bkie szkockie, zaniósł mnie na górę i zaczął się do mnie dobierać. Zaczął mnie całować, a później przestał i ukry ł się w moich ramionach. Po chwili wstał i poprawił kotary , żeby nas lepiej zasłonić. W sy pialni zapanował mrok. Nie mogliśmy niczego wy czy tać w swoich twarzach. Jakby śmy wrócili do sy tuacji z okresu zaciemnienia. Położy łam dłoń na piersi Scotty ’ego i poczułam, jak bije mu serce. – Opowiadaj – powiedziałam. – Czekałem pod domem w środową noc. Zostałem zaprzy siężony . Chciałem, żeby ś dowiedziała się o ty m pierwsza. Wróciłaś do domu, ale wy szłaś ponownie. Pojechałaś do knajpy Linny ’ego i spotkałaś się z Ashidą. On by ł na uroczy stości, więc pomy ślałem, że już wiesz. Pogłaskałam jego włosy i odpięłam kaburę. Nieco się rozluźnił. Położy łam kaburę na fotelu obok łóżka. – By łam zła, że mnie śledzisz. Teraz cię rozumiem. – Lubię Ashidę. Facet jest w porządku, ale to Japoniec. Chciałem sam ci to przekazać, ale kiedy ujrzałem cię przed knajpą Linny ’ego, wiedziałem, że Ashida mnie uprzedził. – Przy kro mi. Nie miałam o ty m pojęcia, przecież wiesz. – Wiem. Ty lko że jest wojna, a on jest Japońcem. Powiedziałem ci którejś nocy , że robisz zby t wiele rzeczy naraz. Dotknęłam twarzy Scotty ’ego. Jego oczy by ły wilgotne. Otarłam łzy . Scotty dy gotał. – Zabiłem człowieka. My ślałem, że wstąpię do piechoty morskiej i będę strzelać do Japońców na jakiejś wy spie. Zamiast tego zabiłem Chińczy ka. Jego drżenie przeniosło się na moje ciało. – Co się stało? Jak do tego doszło?

– Zamordowano siostrzenicę Ace’a Kwana. Facet, który to zrobił, skoczy ł na Dudley a, więc go zastrzeliłem. – I? – Nie ma żadnego „i”, Kay . Nie powiem nic więcej. Będziesz mogła przeczy tać o ty m w „Mirror”. Dud dał wy łączność Sidowi Hudgensowi. Stoczy łam się z niego. Dudley Smith i Lee, Dudley Smith, Lee i Abe Reles. „Kanarek potrafi śpiewać, ale nie potrafi latać”. Coney Island i upadek z okna. A teraz martwy Chińczy k. Scotty położy ł się na mnie. Jego oddech się uspokoił. W końcu to z siebie wy dusił. Łóżko znajdowało się w nieładzie. Przy kry łam nas prześcieradłem i poczułam charaktery sty czne drgnięcie oznaczające, że Scotty zasnął. Nasz romans trwał zaledwie pięć dni, a już poznałam jego ciało. Drgnięcie wy rażało poczucie bezpieczeństwa. Scotty spał. Włączy łam nocną lampę i odsunęłam promień światła, tak żeby na niego nie padał. Wy ciągnęłam broszurę, którą ukradłam Claire De Haven. Nosiła ty tuł Faszystowskie żniwa. Poniżej znajdował się ry sunek przedstawiający odznakę policji Los Angeles. Broszura by ła świetnie napisana jak na standardy pamfletu propagandowego. W pierwszej części skry ty kowano okres komendantury Jima Davisa. Nic nowego, ale później się wciągnęłam. Davisa namawiano do stosowania represy jny ch środków. Mózgiem i „przestępczy m umy słem” kry jący m się za wspomniany mi działaniami by ł jego asy stent administracy jny . Bezwzględny , ambitny i bły skotliwy porucznik, William H. Parker. Porucznik Parker by ł utalentowany m prawnikiem. Porucznik Parker wy korzy sty wał znajomość prawa do wzmocnienia własnej pozy cji w Departamencie Policji Los Angeles. Opresy jne środki pasowały do nieszczerego, egoisty cznego i populisty cznego stanowiska. Parker starał się ograniczy ć wpły w polity ków na codzienne funkcjonowanie policji. Starał się stłumić wszelką my śl o cy wilny m nadzorze nad policją Los Angeles. Próbował stworzy ć podstawę szerszej, polity czno-policy jnej zmowy polegającej na zwabieniu polity ków o wizerunku „quasireformatorów” do owczarni departamentu policji. Autor broszury przepowiadał panowanie burmistrza Fletcha Bowrona i komendanta Mów-Mi-Jack Horralla. Porucznik Parker umiał my śleć perspekty wicznie. Jego prawniczy umy sł by ł zorientowany na egoisty czne cele. Gardził ludźmi pokroju Davisa, Bowrona i Horralla, i wy korzy sty wał ich władzę do wy ty czenia ścieżki własnego awansu. Stworzy ł policy jny reżim, który m rzekomo pogardzał i który chciał zreformować w bliżej nieokreślonej przy szłości, kiedy zdobędzie władzę. Pod ty m względem autor pamfletu go chwalił. Parker stosował marksistowskie metody połączone z niewzruszoną pewnością siebie. Jego uchwały wzmacniały pozy cję komendanta policji Los Angeles jako urzędnika służby publicznej, dając mu wolną rękę, umożliwiając ignorowanie

cy wilów i zwiększając jego władzę nad ży ciem w mieście. Porucznik William H. Parker by ł nikim inny m, jak siłą podtrzy mującą policję stanową Los Angeles oraz teokraty czną utopię, którą planował zbudować z niczego. Autor pamfletu o ty m wiedział: „jako ofiara policji i oby watel uczestniczący w buncie, i jako zamożna kobieta, która została poszkodowana w wy niku wojny wy wołanej przez Whiskey Billa Parkera”. Zatem to sprawa osobista. Rozgrywka między Claire i Parkerem. Następnie autor przechodził do wspomnień. Claire De Haven opisała anty policy jny wiec na placu Pershinga. By ł 11 listopada 1935 roku. Claire miała dwadzieścia pięć lat i organizowała Socjalisty czną Partię Robotników. Gliniarze z Los Angeles skatowali na śmierć czarnoskórego więźnia w areszcie Lincoln Heights, co doprowadziło do protestów. Dzięki wpły wom policji stłumiono wrzawę. Bill Parker wy wierał naciski na dziennikarzy w cały m mieście. Obiecy wał przy wileje, jeśli zrezy gnują z pisania na ten temat. Tak też uczy nili. Wy darzenie zniknęło z pola widzenia opinii publicznej. Socjalisty czna Partia Robotników zorganizowała wiec 11 listopada. Claire brała w nim udział. Chociaż wiec by ł pokojowy m marszem, konni policjanci zaatakowali protestujący ch. Dowodził nimi porucznik Parker. Claire widziała go w wojskowy ch butach z wy sokimi cholewami i hełmie z czasów wielkiej wojny . Została pobita, skopana i wrzucona do furgonetki. Zamknięto ją w bloku kobiecy m aresztu komendy głównej. Ja by łam tam w poniedziałkową noc. Zostałam zamknięta razem z wieloma japońskimi kobietami. One zostały zatrzy mane w czasie rasowej histerii. Więźniarkami opiekowały się strażniczki szery fa. Rozbierano je do naga i dezy nfekowano, rzekomo w celu usunięcia wszy . Claire zajęła się potężnie zbudowana strażniczka o ży dowskim nazwisku. Obmacy wała piersi Claire, ogoliła jej włosy , ubrała ją w szorstką koszulę i wrzuciła do celi. Claire ujrzała siebie w lustrze. By ła bita i molestowana. Obraz w lustrze przy pomniał Renée Falconetti z filmu Męczeństwo Joanny D’Arc. Prawnik ojca Claire wpłacił za nią kaucję. Dostała fioła na punkcie wojskowy ch butów z wy sokimi cholewami i okularów. Rozmawiała z wty czką w departamencie policji. Facet powiedział: „To Whiskey Bill. Opowiem ci o nim”. Joanna D’Arc. William H. Parker. Claire zaczęła nosić krótkie włosy . Wielokrotnie oglądała film Męczeństwo Joanny D’Arc. Ateistka wy chowana w protestanckim domu nawróciła się na katolicy zm. Chodziła na msze do Świętej Wibiany . Porucznik Parker uczęszczał tam, żeby chwalić Boga. Obserwowała go w każdą niedzielę rano. Obserwowała porucznika Parkera w towarzy stwie Dudley a Smitha, policjanta irlandzkiego pochodzenia. Widziała, jak porucznik Parker i sierżant Smith śmieją się i żartują z arcy biskupem Cantwellem. Jej spowiednikiem został wielebny monsinior Joseph Hay es. Ten

sam, który spowiadał porucznika Parkera. Dalsza część pamfletu by ła aktem oskarżenia. William H. Parker zmierzał do wprowadzenia stanu wy jątkowego w Los Angeles. Jego reformatorski zapał cechował się faszy stowskim etosem podporządkowania i kontroli. Jego katolicy zm by ł utrzy many w męskim, szowinisty czny m sty lu Borgiów. Jej katolicy zm by ł ekstaty czny m objawieniem Joanny D’Arc. Odłoży łam broszurę. Obok mnie spał funkcjonariusz R. S. Bennett. Wy łączy łam lampę. Moje łóżko ogarnęło wojenne zaciemnienie. Broszura nigdy nie ukazała się publicznie – czułam to wy raźnie. Żadna z zawarty ch w niej informacji nie została odnotowana w teczce Claire. Ze strony Parkera nie by ło to nic osobistego – wiedziałam to. Nigdy nie widział tego pamfletu ani nie zauważy ł Claire w kościele. Nie miało to żadnego znaczenia. To ona zobaczy ła Parkera, tak jak Parker zobaczy ł mnie. Claire miała na drugie Katherine – nosiła imię, które by ło moim pierwszy m, pełny m imieniem. Stanowiłam ucieleśnienie jednej z wersji jej ży cia. Tej nocy kochanek leżący obok mnie zabił człowieka. Jego obecność raczej mnie uspokajała, niż budziła zaniepokojenie. Leżałam bez ruchu cały mi godzinami. Czułam, że wiruję pogrążona w obłędzie i magii. Nie wiedziałam, co robić.

47 LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU

7.20 Parker dopisał uwagi do swoich wy kresów. Czuł się odświeżony . Zasnął pijany , a wstał trzeźwy . Odnowił ślubowanie. Zaciemnienia/Statystyki drogowe. Zanotować uwagi obok wy kresu. W tej dziedzinie mieli status quo. Godzinę temu zatelefonował do biura. Sekretarka przejrzała dalekopisy . W środę doszło do ataku japońskiego okrętu podwodnego w zatoczce Golety , na północ od Santa Barbara. „Odcięta od świata” wioska ry backa została zaatakowana torpedami. Znaleziono martwy ch ludzi wschodniego pochodzenia. Wy glądali na Chińczy ków. Na miejscu by li pracownicy miejscowego biura szery fa i komendant Gwardii Narodowej z Camp Roberts. Oddział cudzoziemców/Aresztowania elementów wywrotowych. Zanotować uwagi obok wy kresu. Tu też nic nowego. Jeden odnośnik. Ward Littell jako samotny głos sumienia w sprawie aresztowań. Ward określił je „katastrofalną niesprawiedliwością”. Załatwił oddelegowanie Warda do śledztwa w sprawie napadu na furgonetkę szery fa. Zadzwonił do Dicka Hooda i wy cy ganił przy dział. Nie wspomniał o Huey u Cressmey erze i Dudley u Smisie. Dick powiedział, że „nie mają żadny ch”. Sprawa Watanabe/Szczegóły–chronologia. Zanotować uwagi obok wy kresu. Także tutaj bez zmian. Czterech martwy ch Japońców. Dobre nowiny nie istnieją. Kogo to, kurwa, obchodzi? Dudley wy szedł ostatniej nocy . Parker został i zalał się w trupa z arcy biskupem. Jakiś dzieciak z tongu zabił siostrzenicę Ace’a Kwana. Dudley podpalił Chinatown. Scotty Bennett zabił mordercę siostrzenicy . Dud dał Sidowi Hudgensowi wy łączność na tę sprawę. To pokrzy żowało jego plan zaangażowania Sida do opisania sprawy rodziny Watanabe. Odwiózł arcy biskupa i spotkał się z Sidem w knajpie Ly mana. Podsunął mu pomy sł. Sid by ł pod wrażeniem. Sid skontaktował się ze swoim wy dawcą i oddzwonił dziś rano. – Przy kro mi, Bill. Ace Kwan jest Chińczy kiem, do tego blisko związany m z Fletchem Bowronem. Scotty Bennett to poczciwie wy glądający dzieciak. Watanabe by li Japońcami mieszkający mi w nienawidzący m Japońców Los Angeles. Mamy miejsce na jeden arty kuł o skośnookich – wy stępują w nim Ace i Scotty . Buzz Meeks uczestniczy ł w śledztwie doty czący m napadu na ciężarówkę i dochodzeniu w sprawie zabójstwa rodziny Watanabe. Buzz Meeks nie bał się Dudley a Smitha. Meeksa

niepokoiło rzekome wy kupowanie domów i farm. Kogo to obchodzi? To sprawa Dudley a. Dudley jest człowiekiem Horralla. Lake/De Haven. Zanotować uwagi obok wy kresu. Nie potrafił. Wszy stko by ło nieokreślone. Piąta kolumna działała w sposób niewidoczny . Jego zadanie polegało na przekonujący m dowiedzeniu ich zdrady . Jego narzędziem by ła Kay Lake. Lake ujawni, w jaki sposób słowa i my śli zatruwają ludzkiego ducha metody czny m, kry minalny m zamiarem. Kay Lake powie: „To zło umy słu. W taki sposób brudna dramaturgia prowadzi do masowy ch zabójstw. To Bóg napiętnowany w imię kry ty ki społecznej”. To go wy zwoli z własnego brudu i nędzy . Odkupi winy za działania, które podejmował w okresie rządów Jima Davisa. W ten sposób oczy ści to wielkie miasto. Zadzwonił telefon. Parker podniósł słuchawkę. – Tak? – Mówi Fred Kalmbach z Evanston, Bill. Masz długopis pod ręką? Parker powiedział: – Wal. – Babka nazy wa się Joan Woodard Conville. C, O, N, V, I, L, L, E. Dwadzieścia sześć lat, data urodzenia: siedemnasty kwietnia piętnastego roku. W trzy dziesty m siódmy m ukończy ła szkołę pielęgniarską West Suburban Hospital Nursing School. Zrobiła licencjat z biologii na Northwestern, kiedy by łeś tam w czterdziesty m roku. Pochodzi z Tomah w Wisconsin. Ostatnią informacją, którą zdoby łem, jest to, że Conville przeprowadziła się do Los Angeles. Mam przeczucie, że może cię to uszczęśliwić. Nie wiem nic więcej o miejscu jej poby tu. Parker zapisał to wszy stko pod Lake/De Haven. Usły szał dzwonek do drzwi. Podskoczy ł i upuścił długopis. Połączenie zostało przerwane. Dzwonek nie ustawał. Jakiś dureń musiał się o niego oprzeć. Parker wy szedł i otworzy ł drzwi. Hideo Ashida. Samotny Japoniec po odwecie dokonany m w mieście. Trzy mał w ręku dwa biulety ny ze zdjęciami. Ashida spojrzał na Parkera. Przy ciskał biulety ny do tułowia. Jakby chciał powiedzieć „niech pan spojrzy , kapitanie”. Parker spojrzał. Widział je już wcześniej. By ły w nich zdjęcia dwóch śladów opon. Identy czny bieżnik, identy czny sposób zuży cia i pochy łości. Zdjęcie zostało wy konane przez policję Los Angeles: podjazd przy domu rodziny Watanabe, niezidenty fikowany samochód. Zdjęcie z biura szery fa: „Larkin, James/Valley Boulevard 4600”. Parker przy jrzał się zdjęciom. Dodał dwa do dwóch. Sprawa Larkina, starszy mężczy zna, grupa dzieciaków na rowerach. By ł tam. Nie mógł zasnąć. Pojechał zobaczy ć.

Ashida wskazał biulety ny . – Samochód, który potrącił pana Larkina, zaparkował na podjeździe przed domem Watanabego. Proszę zwrócić uwagę na erozję gleby . Powiedziałby m, że ślad powstał ty dzień przed zabójstwem. Parker oparł się o drzwi. Miał wrażenie, jakby jego ciało stało się nieważkie. Podtrzy my wały go drzwi. – By łem tam rano. Usły szałem meldunek i pojechałem na miejsce. Kiedy wkładali Larkina do karetki, z jego kieszeni wy padł jakiś przedmiot. Element kolby lugera ozdobiony swasty ką. Ashida stuknął palcem w zdjęcie Larkina. – Naoczny świadek opisał człowieka kierującego autem. By ł biały i miał fioletowy sweter. Parker spojrzał na niego z ukosa. – Dlaczego mi to przy niosłeś? – Bo przewy ższa pan stopniem sierżanta Smitha. Bo pomy ślałem, że przy wiąże pan do tego większą wagę niż on. – Proszę dokończy ć my śl, doktorze. – Bo intry guje mnie hipoteza o biały m podejrzany m. – To by ł wy padek drogowy . Szery f powinien mieć pełne informacje. – Mają jedy nie ślady opon. Brak podejrzany ch i dodatkowy ch informacji. Jak nasz wy dział. Są zawaleni robotą przy zaciemnieniach i aresztowaniach. Nie mogą zająć się śledztwem, jak należy . – Proszę mi powiedzieć, co pan o ty m sądzi. – My ślę, że przepisy wojenne mogą utrudnić nam sprawę. Larkin pracował dla angielskiego wy wiadu, ale bry ty jska ambasada i Scotland Yard nie ujawnią informacji bez wy miany korespondencji trwającej miesiącami. Powiedzą: „jest wojna” lub „to my zostaliśmy zbombardowani, a nie wy ”. – A pan co o ty m my śli? Ashida wskazał swój samochód. – My ślę, że mam adres pana Larkina. Mieszkał w kanionie Santa Monica. Wątpię, czy ludzie szery fa przeszukali jego dom. Parker sięgnął po klucze do domu i zatrzasnął drzwi. Ruszy ł prosto do samochodu Ashidy . Wsiadł. Ashida też wsiadł. Pojechali Silver Lake Boulevard do Sunset, a później przez Holly wood, Strip i Beverly Hills. Wyłącz-pieprzony-świat-żeby-się-nie-wycofać. Parker zacisnął powieki. Sunset Boulevard zaczął się wić. Minęli Westwood i Brent​wood. Minęli Pacific Palisades. Parker poczuł zapach oceanu.

Ashida skręcił na południe do kanionu SaMo84. Te pieprzone małpy . Nie-słyszysz-zła/niewidzisz-zła. Wyłącz-pieprzony-świat. Ashida zatrzy mał samochód. Ashida powiedział: – Jesteśmy na miejscu Parker otworzy ł oczy . Dom w sty lu japońskim. Niski dach, cementowa fasada, okna z żaluzjami. Przesuwane frontowe drzwi. Wzdłuż ścieżki krzewy bonzai. Dom otaczały wy sokie krzewy . Wyłącz-pieprzonych-sąsia​dów-i-wejdź-do-środka-natychmiast. Podeszli do drzwi. Parker zadzwonił i usły szał pogłos. Odczekali dziesięć sekund. Ashida zabrał się do otwierania zamka za pomocą jakiegoś laboratory jnego narzędzia. Drzwi odsunęły się na bok. Weszli do środka i zasunęli drzwi. Ashida nacisnął włącznik na ścianie. Mały salon. Przecięty na dwie części strumy kiem z karpiami koi. Płaska cementowa podłoga i ściany z tekowy mi półkami. Japońska sztuka i architektura. Japońska historia. Maty do siedzenia, papierowe lampiony . Ashida ruszy ł przodem. Parker za nim. Dom by ł mały . Kory tarz łączący pokry to surowy m cementem. Jedy na sy pialnia miała wy miary cztery na cztery metry . Za łóżko służy ła podłogowa mata. Za szklaną ścianą rozciągał się ogród i staw z karpiami koi. Jim Larkin ży ł w otoczeniu niezwy k​łego piękna. Jim Larkin wy łączy ł-pieprzony -świat. Ashida otworzy ł drzwi garderoby . Bum – ot, tak: Cztery garnitury na wieszakach. I kilkanaście niemieckich lugerów na ściennej pły cie z okładziny . Pistolety zawieszono na osłonie języ ka spustowego. Parker naliczy ł siedemnaście sztuk. Kolby wy konane z kości słoniowej, ozdobione czarną swasty ką. Inkrustowane rubinami. Komoda poniżej pistoletów. Ty lko dwie szuflady . Ashida otworzy ł górną szufladę. Bum! – ot, tak: Stosy banknotów. Amery kańskie dolary , bry ty jskie funty , jeny , niemieckie marki. Szmal aliantów i państw osi – istna fortuna. Ashida otworzy ł dolną szufladę. Bum – ot, tak: Segregator z luźny mi kartkami – i nic więcej. Ashida otworzy ł segregator. W środku by ły dwie kartki papieru pokry te japońskim pismem. Jim Larkin był białym mężczyzną. Jim Larkin znał japoński. Ashida przy glądał się kartkom. Parker przy glądał się Ashidzie. Ashida tłumaczy ł. Jego wargi się nie poruszały . Z kolei oczy poruszały się nieznacznie. Szuka w my ślach właściwy ch słów. Szanuje ten dom. Będzie mówić cicho.

– My ślę, że to wszy stko łączy się ze sprawą, którą Buzz Meeks poruszy ł na odprawie. Że chodzi o skupowanie lub próbę skupowania domów i farm należący ch do Japończy ków. Dokonuję ekstrapolacji, ale ufam, że tak jest. Nie ma tu japońskich nazwisk, a jedy nie inicjały – z grubsza odpowiadają inicjałom japońskich mężczy zn, który ch nazwiska widziałem na liście wy wrotowców. Wszy stkie adresy są z rejonu Glassell Park i South Pasadena. Wszy stkie z wy jątkiem „R.W.”, jak Ry oshi Watanabe. Ry oshi miał adres w Highland Park. Sądząc po formie czasowników, niektóre domy i farmy zostały już kupione, a w przy padku inny ch podjęto próbę, ale właściciele odmówili sprzedaży . Wy płacone kwoty są znacznie niższe od cen ry nkowy ch. Mam pewną hipotezę. – Śmiało, dokonam ekstrapolacji razem z tobą. – Wszy scy wiedzieli, że nadchodzi wojna. Człowiek, który skupował domy i farmy , wiedział, kiedy i gdzie uderzą Japończy cy . Wiedział również, że dojdzie do masowy ch aresztowań Japończy ków urodzony ch w Stanach i za granicą oraz konfiskaty japońskich majątków. Że szy kują się internowania na dużą skalę. My ślę, że ci ludzie o ty m wiedzieli. – Rodzina Watanabe zginęła w przeddzień zbombardowania Pearl Harbor. – Jim Larkin został przejechany o piątej czterdzieści pięć rano, w dniu ataku na Pearl Harbor. Wiadomość o ataku dotarła do Los Angeles tuż przed południem. – Larkin coś wiedział. Potrącenie rowerzy stów zostało zaplanowane. Jestem tego pewien. Ashida obejrzał pokój. W domu panowała upiorna cisza. Parker warknął gniewnie do siebie: – Przy rzekłem sobie, że zmówię za niego modlitwę, ale nie dotrzy małem obietnicy . Spowodowałem jego śmierć.

48 LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU

9.49 Ruth Mildred uwielbiała ładne laski. Wy strój gabinetu podkreślał jej lesbijską dewiację i nielegalną prakty kę medy czną. Wy starczy ło spojrzeć na dy plomy lekarskie i bły szczące zdjęcia oprawione w ramki. Wskazała Ritę Hay worth. – Zrobiłam jej skrobankę. Miała dużo futra na cipie. Dudley zarechotał. By ł w znakomitej formie. Spędził noc w domu, udając patriarchę. Ta wizy ta wy starczy jego potomstwu do Bożego Narodzenia. Ruth Mildred spojrzała pożądliwie na Jean Arthur. – Zrobiłam jej skrobankę. Wy lizałam jej szparę, kiedy leżała w znieczuleniu. Dudley ry knął ze śmiechu. Ruth Mildred lubiła zabawiać gości. Do Ruth lgnęły ładne laski w opałach. Ruth wy kony wała skrobanki dla King Cohna. Dot Rothstein kusiła w zewnętrzny m świecie. A Ruth Mildred by ła królową skrobanek w Los Angeles. Spojrzała łakomie na Ginger Rogers. – Zrobiłam jej skrobankę. Dziecko miało dwie główki. Dudley się uśmiechnął. Ruthie by ła znana w wy twórni Columbia. Miała elegancki narożny gabinet z poczekalnią. Ten ostatni by ł pełny . W poczekalni siedzieli Dot i Huey C., Mickey Cohen i Hooky Rothman. Do tego Carlos Madrano z Tijuany . Dudley rozmawiał z Carlosem. Wy py tał go o ten przekręt z japońskimi farmami. Carlos nie chciał puścić pary . Przepy tał go pod kątem wy kupu domów/farm Japońców. Carlos odrzekł: „No más85, przy jacielu. Nie będę o ty m gadać”. Ruth Mildred ły pnęła pożądliwie na Carole Lombard. – Zrobiłam jej skrobankę. Tatusiem by ł czarny . Dudley zakoły sał się na krześle. – Zrobiłaś skrobankę Japonce Nancy Watanabe? Ruth Mildred zapaliła papierosa i oparła nogi na biurku. Spódnica się podwinęła. – Nie robię skrobanek Japonkom. Ta rasa mnie nie kręci. – Nie dorabiasz na boku dla MGM? Sły szałem plotki o tej niesamowitej lasce, która grała Scarlett O’Harę. – Zgoda, wy konałam robótkę dla Warnera. Bette Davis za długo nie miała okresu, więc dałam jej coś na poronienie.

Ogłuszy ły go nagłe krzy ki. Śniadanie przewróciło się w żołądku. Usły szał skandowanie dolatujące od strony Gower. – Precz z systemem feudalnym! King Cohn musi odejść! Zadzwonił do niego Mike Breuning. Sid Hudgens zrobił rozpoznanie w sprawie złeeego Billa McPhersona. Facet zaszy ł się z jakąś laską w hoteliku Minnie Roberts. Mógł dzisiaj wrócić. Ruth Mildred spojrzała tęsknie na zdjęcie Barbary Stanwy ck. – Zrobiłam jej skrobankę. Sprzedałam jej włosy łonowe Frankowi Caprze. Dudley zapalił papierosa. – Huey zrobił skok. Będę musiał go ukry ć na jakiś czas w Meksy ku. – Moje dziecko nigdy nie pracuje w pojedy nkę. – Przy puszczam, że jego partnerzy wy parują. – Zadbaj o jego bezpieczeństwo, Dud. Moje maleństwo jest takie słabe. – King Cohn musi odejść! King Cohn musi odejść! Ry k czerwony ch dochodził od strony Gower Gulch. Mickey i Hooky zrobili nadąsane miny . Kapitan Carlos czy tał magazy n „Time”. Huey dy gotał. Dotstress robiła mu masaż ud. Dudley powiedział: – Pożegnaj się z mamusiami, sy nku. Za chwilę wy jeżdżasz. – Pokochasz Tijuanę, Huey – wtrącił Carlos. – Jutro wieczorem pójdziemy na ośli show86. Huey podbiegł do Ruth Mildred. Dudley by ł zdumiony jego szy bkością. Huey oplótł ją ramionami. Ruthie zaczęła go pocieszać. Spójrz na jej języ k w jego uchu. Do poczekalni wszedł Harry Cohn. Mickey i Hooky poruszy li się na krzesłach, pokazując mosiężne kastety . Członkowie gangu przy czaili się w poczekalni Ruthie. Ruthie zdjęła Huey a z kolan i odsunęła zasłonę. Mickey i Hooky wy jrzeli na zewnątrz. Pikietujący skandowali hasła. Obdarci przedstawiciele gatunku niezadowolony ch. Mickey i Hooky uchy lili drzwi. Harry zapalił papierosa i zapłonął miażdży cowy m rumieńcem. Ty lko bilety stojące. Idealne miejsce do ukradkowego podglądania. Zamieszki czerwonych na Gower Gulch! W rolach główny ch Mickey i Hooky . Ży dowskie chłopaki uzbrojone w mosiężne kastety . „King Cohn musi odejść! King Cohn musi…” Hebrajscy twardziele ruszy li. Skoczy li z pochy lony mi głowami, zanurkowali nisko. Transparenty pikietujący ch upadły na ziemię. Pikietujący popaprańcy rzucili się do ucieczki. Dudley widział zakrwawione policzki i włosy . Na ulicę upadła czy jaś proteza denty sty czna. Harry powiedział: – Dzięki, Dud. Przekaż moje podziękowania Benowi Siegelowi. Zastanowię się nad twoim filmowy m pomy słem.

Wszy scy mieli frajdę z przedstawienia. Dot chichotała. Huey ukry ł się w ramionach Ruth Mildred. Mildred spojrzała łakomie na Lupe Vélez. – Zrobiłam jej skrobankę. Tatuś miał fiuta długości pół metra. Musiałam założy ć Lupe kilka szwów.

10.18 Dotstress oszczędziła im niechcianej uwagi. Przeszli przez studio do bramy wy chodzącej na Sunset. Mickey i Hooky napinali ręce. Mieli koszule poplamione krwią. Dot pomachała na pożegnanie. Dudley wepchnął Mickey a i Hooky ’ego do swojego wozu. Ruszy li na wschód. Wiec czerwony ch został rozpędzony . Uliczny hałas stłumił przeraźliwe krzy ki. – Macie okazję przy służy ć się paru wpły wowy m ludziom. Pochwaliłem waszą robotę w obecności pana Cohna. I pochwalę przed panem Siegelem. Mickey napinał mięśnie rąk. W „Heraldzie” nazwali go „mały m szpetny m sukinsy nem”. Ci z „Heralda” znali jego sprawki. – Mamy przy cisnąć jakichś nazistowskich sukinsy nów? Po jakie licho, Dud? Nie mamy nic do szkopów. – Sprawi wam frajdę dokopanie ludziom, którzy pochwalają złe traktowanie waszego wielkiego narodu. Popaprańcy ujawnią nazwiska inny ch członków Bundu i jego sy mpaty ków w biurze szery fa i Departamencie Policji Los Angeles. Wtedy będę mógł ich zmusić, żeby dla mnie pracowali. Pomogą zgarnąć potencjalny ch świadków w sprawie, w której prowadzę dochodzenie. Wiem, że nie jest to robota dla ludzi o wrażliwy m sercu – powiedział Dudley . Hooky rozmasował dłonie. „Mirror” ukuł mu przy domek „zbira o paskudnie silny ch rękach”. Goście z „Mirror” widzieli jego robotę. – Mamy iść do pierdla za rzekome nielegalne posiadanie broni i pomieszkać tam chwilę? Jaki to, kurwa, ma sens? – Ma, młodzieńcze. Poza ty m sądzę, że uznacie ten poby t za interesujący . Mickey i Hooky się rozluźnili. Dudley skręcił do centrum. U Kwana by ł jego najlepszy garnitur. Bette Davis, dziś wieczór w sali Shrine. A teraz na południe, do Temple. Na komendę główną. Oto komitet powitalny – dwóch szery fów w czapkach Świętego Mikołaja. Mickey i Hooky wy buchnęli śmiechem. Dudley podjechał pod drzwi aresztu i stanął, nie wy łączając silnika. Święty chwy cił sanki. Mickey wsunął mu studolarowy banknot. Zachwy cony święty zadzwonił dzwoneczkami. Gliniarz przebrany za świętego zaprowadził ich na górę. Hoo​ky wsunął mu stówę. Facet dostał

ekstazy . Dotarli do wy biegu zachwaszczonego przez Japońców. Tam by ł apartament. Miał teraz nowy wy strój z frontem jak u bukmachera. Czarne tablice. Wy niki gonitw w Pimlico i Bay Meadows wy pisane kredą. Do tego czternaście telefonów. I Ben Siegel trzy mający dwie pary rękawic z wszy ty m ołowiem. Z obciążnikami. Ponad trzy sta gramów litego ołowiu w każdej. Benny objął Mickey a i Hooky ’ego. Rękawice przeszły z rąk do rąk. Ben miał na sobie elegancki niebieski garnitur. Facet niemal bły szczał. – Zróbcie sobie wolne. Wy ciągnę was na Chanukę. Dudley powiedział: – Ace Kwan będzie dowozić wam żarcie. Miejcie ucho na więzienne plotki, które pan Siegel i ja możemy uznać za interesujące. Mickey i Hooky założy li rękawice. Czarne jak fety sze. – Do zobaczenia o szesnastej, Dud – powiedział Ben. – Ten gość, doktor Fred Hiltz, załatwił mi wy jście za kaucją. Kumpluje się z anty semickim kaznodzieją Geraldem L. K. Smithem. Prowadzą jakiś interes związany z obraźliwy mi broszurami. – Sam widzisz, Ben, że nie wszy scy Smithowie są tacy dobrotliwi jak ja. Powinienem dodać, że wielebny Smith jest protestantem. Ben wskazał pomost. By ła tam pusta cela nazy wana Sy berią. Zastępcy szery fa umieszczali w niej gwałcicieli i pedofilów. – Chcę nazwisk – powiedział Dudley . – Gliniarzy na etacie. Ty ch z Bundu, Silver Shirts i Klanu. Z Chrześcijańskiego Frontu i Legionu Gromu. Wątpię, żeby zataili przed wami jakieś informacje. Mickey i Hooky zacisnęli rękawice. Benny się ukłonił. Do dzieła, meine Kameraden. Wtorkowa noc. Deutsches Haus. Ci sami goście z wy jątkiem Freda Hiltza. W więzienny ch pasiakach. Odmowa wy jścia za kaucją. ZAŁATWIENI w ogarnięty m wojenną gorączką Los Angeles. Przerażeni. Rozdy gotani. Stojący twarzą w twarz z bezwzględny mi ży dkami. – Przy jaciele, chcę nazwisk. Nazwisk miejscowy ch policjantów ze skrajnej prawicy , który ch poznaliście. Wrócicie do swoich cel, kiedy podacie nazwiska. Ben Siegel się rozpromienił. Ben Sy jonista. Ben by ł ważną personą w Ży dowskim Funduszu Pomocy dla Sierot. Skinął głową. Mickey i Hooky ruszy li. Uderzy li. Rękawice z ołowiem zrobiły swoje. Wy korzy stali obrót ramienia. Wy glądali paskudnie. Ży dzi, kozły ofiarne prześladowań na tle rasowy m. Za Kristallnacht. Naziści się rozpierzchli, narobili w gacie. Mickey i Hooky zaczęli rozdawać poklepy wania miłości. Poklepy wania wy bijały zęby , rozry wały wargi, łamały mostki denty sty czne.

Wy krzy wieni naziści przy padli do krat. Zaczęli wy krzy kiwać nazwiska. Dudley stał blisko. Szkopy sy pały . Usły szał: „Dougie Waldner z biura szery fa, posterunek w Firestone”. Usły szał: „Waldner jest członkiem Klanu i Silver Shirts, zna Gerry ’ego Smitha”. Mickey i Hooky się cofnęli. Benny przy tulił ich czule. Nazistowscy popaprańcy wy pluwali zęby i nazwiska. Dudley usły szał „Fritz Vogel” i „Bill Koenig”. Dudley usły szał „Bund”. Dudley usły szał „posterunek przy Siedemdziesiątej Siódmej Ulicy ”. Widok krwi stał się nieznośny . Dudley się wy cofał. Gliniarz w przebraniu Świętego Mikołaja podetknął mu telefon pod nos. Usły szał na linii Dicka Carlisle’a. – McPherson, Kasba, przy Temple. Teraz. Dudley ruszy ł biegiem. Skorzy stał z windy towarowej. Zjechał na parter. Skoczy ł na parking. Obok przejechał chevrolet rocznik trzy dziesty dziewiąty . Za kółkiem siedział Bill McPherson. Zaraz po nim podjechał cadillac rocznik trzy dzieści dziewięć. Za kółkiem siedział Sid Hudgens. Jechali z nim Dick C., Mike B. i Scotty B. Dudley wskoczy ł na ty lną kanapę. – To prokurator okręgowy . Zalał się w trupa – powiedział Carlisle. Sid powiedział: – Mam aparat. – A ja? Co ja mam robić? – spy tał Scotty . – Jak my ślisz? Masz się pojawić. – Przed chwilą wy szedł z biura – rzucił Breuning. – Zadzwoniłem do Minnie Roberts i zasięgnąłem języ ka. McPherson zamówił „błotną kąpiel”. Trzy kolorowe dziewczy ny . Carlisle powiedział „fuj!”. Sid: „o la, la!”. Chevrolet skręcił w Broadway , na południe. Sid jechał tuż za nim, zderzak w zderzak. Dudley wstrzy mał oddech. Wy ciągnął notes i zaczął gry zmolić. Napisał „Waldner/Biuro szery fa/Firestone”. Napisał „Vogel/Koenig/77 Ulica”. Chevrolet pędził na złamanie karku. Sidster pruł tuż za nim. Na Jefferson Boulevard by ło więcej brązowy ch twarzy . Dudley wy czuł białego en croûte87 misjonarza. Zew dżungli doprowadził do upadku prokuratora okręgowego. O, jest i Kasba – rząd pokojów nad lokalem Sultan Sam’s Sandbox. Chevrolet zaparkował przy krawężniku. Czarnuch Bill wy siadł i ruszy ł energiczny m krokiem ku schodom. Sid stanął i zaparkował wóz. Dudley odliczy ł sześćdziesiąt sekund. Sid umieścił flesz z żarówką na aparacie. Breuning i Carlisle uśmiechnęli się znacząco. Scotty siedział jak oniemiały . Ostatniej nocy zastrzelił Chinola. Spał z kobietą. Jego garnitur by ł wy gnieciony . Lekko zalaty wało od niego damskimi perfumami.

– Teraz – zakomenderował Dudley . Wy sy pali się na chodnik i przy szy kowali. Weszli schodami gęsiego. Minnie przy witała ich na podeście. Pokazała cztery palce. Pokój numer cztery . Dudley ruszy ł pierwszy . Breuning i Carlisle wy waży li drzwi kopnięciem. Drzwi wy padły z zawiasów. Brzy dki Bill bzy kał czarnoskórą dziewczy nę. Dwie wy sokie żółte laski stały obok. Trzy mały szpicruty i by ły ubrane w strój Kleopatry . Wszy stko jak w „błotnej kąpieli”. Sidster wy strzelił fleszem. Pokój rozbły snął oślepiający m światłem. Uczestnicy kąpieli błotnej mrugnęli i… Halt. To przeszukanie. Bill, przestań ją pieprzyć. Kąpiel błotna skończona. Odłóżcie szpicruty, dziewczęta. Zwierzęta w rui zamarły . Gliniarze wbiegli do pokoju. Sid zrobił zdjęcie numer dwa. Breuning i Carlisle chwy cili dziewczy ny ze szpicrutami. Scotty ściągnął prokuratora okręgowego z dziwki i rzucił na podłogę. Dziewczęta pisnęły i rozległ się tupot bosy ch stóp na kory tarzu. McPherson zaczął szlochać. Breuning rzucił mu koc. Dudley stanął nad nim. – Przed Nowy m Rokiem dostaniesz podejrzanego o wielokrotne zabójstwo. Będziesz mieć przy znanie się do winy , zeznania naoczny ch świadków i dowody kry minalisty czne. Doprowadzisz do wy dania wy roku skazującego przez wielką ławę. Sprawa zostanie szy bko i sprawnie rozstrzy gnięta. Zadbasz, żeby oskarżony otrzy mał czterokrotny wy rok skazujący . Dzięki temu umocnisz swoją opinię jury sty o nieskazitelnej reputacji. McPherson pobrudził koc. McPherson powiedział Tak, tak, tak, TAK! Sid wy konał zdjęcie numer trzy . Pokój rozbły snął biały m światłem. Dudley dał znak chłopakom. Wy szli z pokoju i opuścili Kasbę. Wrócili do samochodu. Sid zawrócił z piskiem opon i powiózł ich na północ. Chłopcy wy buchnęli śmiechem. Chłopcy wy dawali głośne okrzy ki. Chłopcy dy szeli parą. Scotty krzy czał sotto voce88. Wy glądał na ogłuszonego. Sid skręcił na zachód, do Figueroa. Sceneria uległa pewnej poprawie. Bożonarodzeniowe choinki posy pane sztuczny m śniegiem i znaki PAMIĘTAMY O PEARL HARBOR! Przed salą Shrine paliły się reflektory Kliega. Na cześć panny Bette Davis. Dudley palił papierosa za papierosem, pogrążony w rozmy ślaniach. Ormianie handlujący narkoty kami go iry towali. Źródło heroiny wy schło, co wy wołało panikę w czarnej dzielnicy . Błagali o pomoc, ale on nie miał odpowiedzi. Chorąży Joe Kennedy zawita jutro do Los Angeles. Wkrótce po nim przy będą Beth Short i Tommy Gilfoy le. Siedemnastoletnia Beth by ła coraz bardziej podobna do niego. List Beth go zdenerwował. Dostał go przed zabójstwem Watanabe. Ta jej „okropna historia”

z ostatniego roku. Musi mu powiedzieć, co miała na my śli. W oddali zamajaczy ł budy nek ratusza. Chłopcy wy siedli. Sid spojrzał na niego i spy tał milcząco „dokąd teraz”? Dudley zrobił skośne oczy , czy li „do Kwana”. Sid zawiózł go na miejsce. Dudley mrugnął i wy siadł z samochodu. Wy stawy sklepów wzdłuż ulicy zabito czarny mi pły tami. Należały do partnerów handlowy ch Czterech Rodzin. Poganie w żałobie. Chłopcy z tongu Hop Singu stali w pobliżu Pagody . Wy brzuszenia pod płaszczami skry wały wielkie gnaty . Zrobili mu przejście do drzwi. Zszedł do piwnicy . Ace już przy gotował mu pokój. Siennik, miska i hera. Fajka sprzy jająca My śleniu i Działaniu. Dudley zdjął bluzę munduru i odpiął kaburę. Zapalił fajkę. Wstrzy mał dy m w płucach. Wydmuuuuuchnął. Coś przy wołało zbłąkany obraz. Przeniósł się wprost do domu rodziny Watanabe. Prosty , przeoczony szczegół. Nie powinien się ty m przejmować. Sprawa zostanie błędnie rozwiązana. Wziął kolejny wdech. Wszedł frontowy mi drzwiami i okrąży ł ciała. Mapa, którą naszkicował, stopiła się z zapamiętany m rozkładem pokojów. Górna warstwa obejmowała obraz z kamery w mózgu oraz animację. Jadalnia. Kuchnia. Wilgotne rzeczy wiszące na sznurku. Suszące się pranie wskazy wało na zabójstwo. Zabójca zapomniał zabrać ubrania i/lub je wy suszy ć. To oznaczało błąd w my śleniu. Jeszcze jeden wdech. Trzy razy obszedł dom. Powąchał jedzenie w lodówce. Dotknął wszy stkich mebli. Parter, piętro i ta kartka. „Nadciągająca apokalipsa”. Proroctwo doty czące niedzielnego ataku czy późniejszy ch aresztowań? Kolejny wdech. Wy szedł na zewnątrz i zamienił słówko z doktorem Ashidą. Prawda uderzy ła go z ukosa. Właśnie dlatego musieli się dowiedzieć kto i dlaczego. Dialekty ka. Ten młody człowiek by ł uosobieniem uży teczności i spostrzegawczości. Zetknięcie nauki stosowanej z zaskakujący m wy darzeniem. Eugenika i tożsamość rasowa. Dodaj do tego zdumiewające psy chopaty czne ry sy . Dodaj urodzonego w Stanach Japończy ka i Irlandczy ka, który urodził się za granicą. Obaj musieli wiedzieć kto i dlaczego. Rozmawiał z Ashidą przed domem. Młodzieniec wy ciągnął zwędzone pamflety . Trudno wy śledzić źródło pochodzenia takich materiałów. Ed Satterlee skierował go do dziewczy ny Lee Blancharda, Kay Lake. Panna Lake spotkała się z czerwoną Claire De Haven. Panna Lake by ła gościem na przy jęciu zorganizowany m w jej domu. Panna De Haven zaprosiła pannę Lake na kolejny soi​rée89. Ben Siegel załatwi mu listę gości. „Sprawa na boku” Whiskey Billa. Whiskey Bill jako zagorzały anty komunista. Przeanalizuj możliwości.

Panna Lake może donosić Billowi Parkerowi na czerwony ch. To wy jaśniałoby „lewicowy pamflet” Whiskey Billa i jego „sprawę na boku”. Wszy stko to hipotezy . Mimo to warto je zbadać. Ed Satterlee powiedział, że Parker załatwił przy dzielenie Meek​sa do śledztwa w sprawie napadu na furgonetkę szery fa. Podejrzany ruch. Może nic nie oznaczać. Z drugiej strony może oznaczać zmowę Parkera i Meeksa. Robota z furgonetką by ła pewna. Parker nie mógł podejrzewać Huey a Cressmey era. Dom rodziny Watanabe zmalał do rozmiaru główki szpilki. Doktor Ashida pomachał mu na pożegnanie. Przez szparę w drzwiach wpadło światło. Usły szał kroki i poczuł wzmocnioną herbatę. Filiżanka dotknęła jego dłoni. Kroki się oddaliły . Wziął do ust ły k herbaty . Dostarczy ła mu zastrzy ku energii, którego potrzebował. Jego ciało wy skalowało się ponownie. Jego zegarek wskazy wał 18.18. Wstał. Włoży ł mary narkę i przy piął kaburę z bronią. Wszedł do biura. Ace go przy witał. Spójrz na armaty leżące na biurku. Dwie czterdziestkipiątki. Z tłumikiem, załadowane kulami dum-dum z trucizną. I dwa toporki o krótkiej rękojeści. Popatrz na ich ostre jak brzy twa ostrza. Złoży li sobie pokłon. Ace zawinął narzędzia w worek z juty . Dudley wy ciągnął spręży nowca. Ich interesy się spotkały . – Mój irlandzki bracie – powiedział Ace. – Mój żółty bracie – odparł Dudley . Wy ciągnął nóż. Ace wy ciągnął prawy palec wskazujący . Dud​ley zrobił nacięcie i przekazał ostrze. Ace zrobił nacięcie na palcu Dudley a. Krew spły nęła po dłoniach. Uścisnęli prawice. Spletli palce i połączy li swoją krew. Później otarli ręce o jutowy worek i wy szli na zewnątrz. Ace miał packarda sedana. Wóz godny watażki. Pojechali Broadway em do Temple, a później do Vermont. Wszędzie lśniły bożonarodzeniowe światełka. Dotarli Vermont do Griffith Park. Luksusowe domy , zielone wzgórza, kopuła obserwatorium. Widok miasta zapierał dech w piersi. Żadny ch parkingów samochodowy ch. Szlak tury sty czny . Ziemna ścieżka. Stroma, otoczona krzakami. Migające światełko pięćdziesiąt metrów wy żej. Dy m oznaczający przy jęcie z grillem. Ace podał mu gnata i toporek. Sam też wziął broń. Wy siedli z samochodu. Dudley ruszy ł za Ace’em. Ruszy li szlakiem prowadzący m w górę. Uderzy ła ich woń pieczonego mięsa. Światło stało się mocniejsze. Szlak zaczął biec płasko. Tak – światło oznaczało płomienie ogniska. Dudley zobaczy ł trzech mężczy zn. Powinno by ć czterech. Huey miał czterech pomocników podczas napadu na furgonetkę. Tu by ło ty lko trzech.

Usły szeli głosy . Warknięcia i pomruki ty powe dla Japońców. Dwaj mężczy źni wy glądali na Japońców czy stej krwi. Jeden by ł zmody fikowany m Chinolem. Dudley go rozpoznał. Gość został niedawno przy jęty do Czterech Rodzin. Nazwijmy go „kolaborantem”. Pewnie to on macał Rose Kwan. Pora kolacji. Pieką szczury nadziane na paty ki po lodach. Ace wy szedł na polanę. Przy brał pozę podstarzałego Anioła Śmierci. Popaprańcy go ujrzeli. Jeden nerwowo zachichotał. Jeden mruknął przekleństwo. Jeden odrzucił swojego nadzianego na rożen szczura. Ace wy celował nad płomieniami. Stłumione odgłosy strzałów zamieniły się w otwory w twarzach i mózgi eksplodujące z ty łu głowy . Odlecieli od ogniska. Dudley podszedł i strzelił każdemu w usta. Chrupnęły zęby i kości. Ace odrzucił gnata i podniósł toporek. Staruszek ich okaleczy ł. Dudley obserwował. Ace odrąbał im głowy i nogi. Ace poćwiartował popaprańców. Ace cały czas pojękiwał, jak małpa. Pradawne dźwięki. Pogański ry tuał okaleczenia ciała wrogów. Krew, ogień, spalone szczury na paty kach.

49 LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU

19.27 Ponownie Terminal Island. Ten sam blok więzienny , ten sam pokój przesłuchań. Już odgry wali ten scenariusz. Jestem Japończykiem jak ty. Służę w policji. Mimo to mnie prześladują. Czyż nie wzbudzam sympatii? Odpowiedz na moje pytania, ALE JUŻ! Wy słał go tu kapitan Parker. Pomy sł powstał po ich „cztery -pięć-dziewięć” na bungalow Jima Larkina. Księga. Domniemany związek z wy kupem domów i farm. Ashida i Parker przeanalizowali księgę. Parker pokazał mu listy wy wrotowców sporządzone przez FBI. Zestawili je z wy kazem zatrzy many ch w więzieniu na Terminal Island. Ashida znalazł cztery pasujące inicjały . Inicjał T. A. oznaczał Thomasa Akaharę. Inicjał G. Y. oznaczał George’a Yamato. Inicjał W. O. oznaczał Williama Okamurę. Inicjał R. M. oznaczał Rollo Moriy amę. Elmer powiedział: – Ta zabawa z kajdankami to kit. Mogę cię rozkuć, jeśli chcesz. Ashida się uśmiechnął. – Kry je się w ty m pewien cel. Kiedy ś ci to wy jaśnię. – Kiedy ś zaciągnąłem się do marines, z niewiedzy . Nie chcę tam wrócić, mam gdzieś wojnę. – Zostaniesz zwolniony z obowiązku służby wojskowej. Komendant i burmistrz to twoi przy jaciele – powiedział Ashida. – Chy ba Brendy . Ja załatwiam jej sprawunki i odwalam czarną robotę. – Zostaniesz uznany za „niezbędnego dla policji”. Jestem tego pewien. Elmer ponownie zapalił cy garo. – Białe siły policy jne by ły dla nas dobre. Szczególnie dla ciebie. Kiedy zaczęli wy wozić twoich do jakiejś nędznej nory , miałeś prawo mnie nienawidzić. Ashida zajrzał do notatnika. Przy gotował sobie py tania. Czy ktoś py tał o twoją własność? Dlaczego sprzedaż lub potencjalna sprzedaż miała zostać lub została potajemnie odnotowana? Czy kupiec lub kupcy wy dali ci się podejrzani? Z jakiego powodu? Elmer zady mił pokój. Żandarm wprowadził Thomasa Akaharę. Pan Akahara kipiał z wściekłości. By ł oty ły . Z wąsikami jak u Hitlera. Ashida wstał i brzęknął łańcuchami. Wy dukał japońskie frazy i wy powiedział oficjalne pozdrowienie.

Żandarm rozkuł Akaharę. Facet wy ciągnął wy cinki z gazet i splunął na nie. Obnaży ł zęby jak generał Tojo i spojrzał na nich wściekły m wzrokiem. Elmer huknął. Żandarm wzruszy ł ramionami i ponownie skuł Akaharę. Wy konali w ty ł zwrot i zniknęli. Elmer powiedział: – Doktorze Hideo Ashida, cieszy się pan niechcianą, złą sławą, wzgardzony przez swoich. – Wracajmy , Elmer. – W porządku, ale najpierw wpadnijmy do Ly mana. Kapitan straży wetknął głowę do pokoju. – Telefon do pana, sierżancie. Elmer rozkuł Ashidę i ruszy ł za nim. Ashida my ślał o czy mś, co przeoczy ł w domu Watanabego. O czy mś, co przeoczy ł w domu Larkina. Te dwie zagadki nie dawały mu spokoju. Przeniósł się w my ślach w oba miejsca. Przechodził z pokoju do pokoju. Kilkanaście razy zauważy ł coś i nic. Elmer wrócił. – Możemy zapomnieć o Ly manie. W Griffith Park znaleziono trzech martwy ch Chińczy ków. Bill Parker chce, żeby ś tam pojechał. 19.54 Powrót pomostem zajął im dwa razy więcej czasu. Osadzeni przy kładali gazety do krat. Ashida widział je kątem oka. Mariko znowu się wy gadała. Gazety rozpowszechniły plotki. Niech żyje J. Edgar Hoover! Niech Bóg błogosławi policję Los Angeles i agenta specjalnego Warda J. Littella! Dowlekli się do wozu Elmera i ruszy li na północ. Minęli most. Wjechali w obowiązujące na wy brzeżu zaciemnienie. Zaciemnienie ściągające niebo w dół, tak że tłamsiło ziemię. Widać by ło jedy nie białe linie chodnika i nic więcej. – Umiem dodawać – rzucił Elmer. – Wiem, że jeden dodać jeden równa się dwa. Ten dzieciak Scotty wczorajszej nocy rozwalił chłopaka Czterech Rodzin. Teraz mamy trzech martwy ch Chinoli. Moim zdaniem to wojna tongów. Ashida wy jrzał przez okno. Jechali na północ. Zaciemnienie kończy ło się dziesięć kilometrów wy żej. Elmer włączy ł koguta i sy renę. Dotarli do długiego, pustego odcinka drogi i po chwili by li na Western Avenue. Dzięki sy renie przebili się bez trudu do centrum Los Angeles. Skręcili na zachód, w parkową drogę. Spójrz, jak rozpy tują ludzi w okoliczny ch domach. Spójrz na mundurowy ch zatrzy mujący ch cy wilów. Widzisz światła na parkingu przed obserwatorium? Wartownik dał znak, żeby jechali. Elmer wy łączy ł sy renę. Spójrz tam? Blask lamp łukowy ch w mroku nocy . Zabójstwo pod goły m niebem. Podążaj za blaskiem.

Dotarli do parkingu. Plac zajmowały samochody z miasta, wozy patrolowe, małe auta i chłodnie. Pracownicy kostnicy szli w górę szlaku. Blask przerodził się w feerię świateł. Gromada gliniarzy gadający ch o zabity ch. Ich głosy szumiały w powietrzu. Polana. Czterej mundurowi, trzej goście z kostnicy . Thad Brown, Buzz Meeks. Kapitan Bill Parker, po cy wilnemu. Lampy łukowe zwrócone ku dołowi. Latarki skierowane w ziemię. Gleba nasiąknięta rdzawoczerwoną krwią. Odór wnętrzności. Żadny ch ciał, per se. Ashida policzy ł członki. Sześć rąk i sześć nóg oznaczało trzy trupy . Cztery śpiwory na widoku. Oznacza to, że czwarty wy kitował gdzie indziej lub po prostu czmy chnął. Trzy głowy . Rany wlotowe w czole. Rany wy lotowe w poty licy . Rany ust. Roztrzaskane szczęki i zęby . Najpierw oberwali w głowę. Rozpaczliwie próbowali złapać powietrze. Drugi strzał prosto w usta. Ashida przy jrzał się twarzom. Ashida obejrzał odrąbane członki i dopasował kolor skóry . Eugenika. Nauka o ludzkich rasach. Charaktery sty czne cechy rasy azjaty ckiej. Kolor skóry . Fizjonomia. Gęstość włosów. Umiał podzielić Azjatów na rasy . Większość Azjatów sądziła, że to potrafi – ale się my lili. Jeden z denatów by ł Azjatą mieszanej krwi. Dwaj by li Japończy kami. Ashida oparł swoją identy fikację na głosie insty nktu. Rozrzucone łuski. Nie ma wątpliwości, czterdziestkapiątka. Kule dum-dum. Rozwaliły usta i nos. Jakiś gliniarz powiedział: – Sprawdźcie Tojo. Na pewno wetknął w to swój ry j. – Zamknij się – rzucił Thad Brown. – Co tu robisz, Meeks? – spy tał Bill Parker. Meeks powiedział: – Usły szałem komunikat przez radio. Ostatnio interesują mnie zabójstwa skośnookich. Ashida zlustrował ziemię. Krew ściekała za polanę. Ziemna ścieżka by ła twarda i ubita. Nie będzie śladów butów. Trzy głowy . Żadny ch osobisty ch przedmiotów obok śpiworów. Wschodzące słońce wy tatuowane na jedny m ramieniu. Gumowa kula ze strzelby . Nóż obok śpiworów. Czy sty , najwy raźniej porzucony . Krótka rękojeść. Zakończony szpikulcem. Sześć mniejszy ch ostrzy przy twierdzony ch do metalowego trzpienia. Pry mity wna robota. Przestarzała. Broń do tortur – w bliżej nieokreślony m feudalny m sty lu. Ashida przy klęknął obok śpiworów. Przy pomniał sobie zatoczkę Golety . Kształt ran zadany ch martwemu mężczy źnie. Pasowały do ty ch ostrzy . Jakiś gliniarz powiedział:

– To robota dla Charliego Chana. – Stul py sk – odparł Thad Brown. Ashida obejrzał nóż. Dy m z papierosów maskował odór śmierci. Jakiś gliniarz rzy gał w krzakach. Inny gliniarz przesuwał w palcach paciorki różańca. – Widzę chustkę Czterech Rodzin – powiedział Elmer. – To wojna tongów. Ashida wstał. Parker i Meeks oglądali gumową kulę. Taką, jakiej uży wano do tłumienia rozruchów. Taki pocisk mógł zwalić z nóg dorosłego mężczy znę. – Człowiek od razu my śli u Huey u C., prawda, kapitanie? – powiedział Meeks. – W napadzie na furgonetkę brało udział czterech ludzi, a tu mamy ty lko trzech. Czy nie wy daje się to panu znajome? Parker podszedł do Ashidy . Przeskoczy ł odrąbaną nogę i wskazał ścieżkę. Ty czki z lampami łukowy mi zady gotały . Światło łukowe wy dzielało ciepło, a ciepło potęgowało smród. Ashida ruszy ł w ślad za nim. Znaleźli ustronne miejsce. Ashida poczuł na karku pieczenie lampy łukowej. – Jakie są twoje pierwsze wrażenia? Co o ty m sądzisz? – spy tał Parker. – To Japończy cy , nie Chińczy cy . Jeden może by ć mieszańcem. Eugenika nie jest nauką ścisłą, ale mam dużą pewność. Parker zapalił papierosa. – Spotkamy się później u Norta Lay mana. Ma coś nowego w sprawie zabójstwa rodziny Watanabe. Zadzwonił do Dudley a, ale odebrałem. – Przeoczy łem coś w bungalowie Larkina. Doprowadza mnie to do szału. Parker rzucił papierosa. – Włam się jeszcze raz. – Wozi mnie Elmer Jackson. Nie mam samochodu. Parker podał mu pęk kluczy . – Weź mój. Rejestracja QF-661. Pracownicy kostnicy przetoczy li obok nosze na kółkach. Parker wrócił na polanę. Ashida ruszy ł w dół, w kierunku parkingu. Wóz o numerach QF-661 stał na poboczu parkowej drogi. Na siedzeniu leżała do połowy opróżniona butelka. Ashida wsiadł i zawrócił. Przejechał parkową drogą obok strażników. Dojechał Vermont do Sunset i krętego odcinka plaży . Wóz by ł niesprawny . Dźwignia zmiany biegów ciężko wchodziła. Sprzęgło się ślizgało i piszczało. Ashida jechał na wschód, przy zwy czajając się do pojazdu. Dotarł do Stripu przez Holly wood, a później do Brentwood i Palisades.

Dotarł do kanionu SaMo. Wy siadł i podszedł do drzwi. Wprawił się w „cztery -pięć-dziewięć”. Jeden ruch wy try chem i by ł w środku. Zamknął drzwi. Snop światła latarki wskazy wał mu drogę. Salon, kuchnia, sy pialnia. Przy jrzał się strumieniowi z karpiami koi i sadzawce. Karp do niego przemówił. Nie ma telefonu. Nie ma książki telefonicznej z numerami i adresami. Pokój na zapleczu u Lymana. Odprawa w środku nocy, ze środy na czwartek. Rzucone w przelocie słowa. Watanabe dzwonili pod płatne numery w Santa Monica. Najbliższe płatne telefony . W pobliżu fabry k lotniczy ch niedaleko SaMo – Boeinga, Douglasa, Lockheeda. By ło coś jeszcze. Coś pozornie prozaicznego. Ashida zamknął oczy . Przeniósł się w spokojne miejsce. Poczuł zapach sproszkowanego pokarmu dla ry b. Koi przemówił do niego. Biuletyn szeryfa. Wykaz przedmiotów. Rzeczy znalezionych przy Jimie Larkinie. „Prawa przednia kieszeń spodni. Trzy żetony do płatnego telefonu”. Coś czy nic? Związek faktów czy non sequitur? Ashida wrócił do samochodu. Skręcił w drogę biegnącą wzdłuż wy brzeża i ruszy ł Sunset na wschód. Pojechał do centrum miasta. By ł Japońcem w policy jny m wozie. Kolorowa ry bka przemówiła do niego. Zaparkował przed kostnicą i wszedł do środka. Nosze na kółkach stały wzdłuż środkowego kory tarza. Części ciała by ły owinięte w gazę i papier. Ręce, głowy , nogi. Wszy stkie z kartkami „Griffith Park/12-12-41”. Poczuł zapach rozmrożonego ciała. Smród zawiódł go do sali sekcy jnej Norta Lay mana. Nort i kapitan Bill popijali z flaszki. Na stole leżały zwłoki Ry oshiego Watanabe. Ry oshi nie ży ł od sześciu dni i siedmiu godzin. Nort pociął jego plecy na kwadraty . Kwadraty o wy miarach dwadzieścia pięć na dwadzieścia pięć centy metrów. By ło to możliwe dzięki zamrożeniu ciała. Nort wskazał jeden z kwadratów. By ł oznaczony jako „górny prawy ty lny ”. Odtajanie odsłoniło starą ranę. W tkance podskórnej. By ła ledwie widoczna. Rana od noża. Noża o wielu krawędziach. Takiego jak nóż znaleziony na polanie, pozostawiającego taką bliznę, jaką widział u człowieka znalezionego w zatoczce Golety . – To bardzo stara rana – powiedział Nort. – Dlatego nie by ła widoczna na powierzchni skóry . Sprawdziłem rodzaje ostrzy w tekście Ray a Pinkera. Ranę zadano nożem pochodzący m z osiemnastowiecznej Japonii. Panowie feudalni umieszczali truciznę na ostrzach. Perwersy jna rzecz. Parker powiedział to pierwszy :

– Właśnie taki nóż znaleźliśmy w Griffith Park.

50 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU

22.37 Wszy scy tam by li. Poznałam osobiście kilku mężczy zn stojący ch przy barze. Inny ch rozpoznałam po zdjęciach w gazetach. Pili i prowadzili swobodne pogaduszki. Ignorowali gości siedzący ch w boksach kilka metrów dalej. Czekałam na Scotty ’ego. Wcześniej zarezerwowałam pokój w Rossly n Hotel. Scotty by ł spóźniony półtorej godziny , ale się nie przejmowałam. Patrzy łam, jak niefrasobliwie się zmawiają. Burmistrz Fletch Bowron, Jack Horrall, szery f Gene Biscailuz. Dwaj ludzie z FBI, Dick Hood i Ed Satterlee. Spojrzałam pogardliwie na chłopaka smagającego Japońców. Regularni by walcy Brendy Allen i ludzie czerpiący zy ski z wojny . Rozmawiali o przejmowaniu majątku Japończy ków. Wy mieniali się dowcipami o japońskiej kobiecie, która popełniła samobójstwo w więzieniu Lincoln Heights. Satterlee wy kombinował, żeby wy dać opaski wszy stkim miejscowy m Japończy kom. Rozmowa przeszła na sprawę zabójstwa rodziny Watanabe. Jack powiedział, że prokurator okręgowy McPherson zostanie „udupiony ”. Bicailuz zarechotał i powiedział: „Dudley Smith?”. Jack wsunął środkowy palec w koło zrobione z palca wskazującego i kciuka. Burmistrz Fletch jęknął „au!”. Obracałam w palcach koktajl manhattan i podsłuchiwałam. Na sali pojawił się Fiorello La Guardia i dołączy ł do Kameraden. Pochwalił sprawne przeprowadzenie zaciemnienia przez kapitana Billa Parkera. Jack i goście z FBI zatkali nosy . Pomy ślałam o broszurze Claire De Haven i ujrzałam Parkera w wojskowy ch butach z wy sokimi cholewami. Grupka podzieliła się na mniejsze. Kilka minut później Dud​ley Smith wszedł do pokoju wy działu na zapleczu. Niósł tweedowy garnitur w celofanowy m opakowaniu. Schudł – pod ty m względem przy pominał kapitana Parkera. Jego obecność mnie nie zaskoczy ła. Od ostatniej niedzieli całe Los Angeles cierpiało na bezsenność, funkcjonowało na papierosach i alkoholu. Ludzie nagle się pojawiali i równie nagle znikali. Nie widziałam Lee od czasu naszej kłótni we wtorkową noc. Ludzie okazy wali nowe poczucie lojalności. Wszy stko by ło nowe. Scotty opuścił moje łóżko i wrócił na służbę. Poranne wy danie „Mirror” przy gnało go z powrotem. Sid Hudgens wy smarował arty kuł. Ostatniej nocy funkcjonariusz Robert S. Bennett, pierwszy przy jęty do policji Los Angeles w try bie wojenny m, dowiódł siły charakteru podczas morderczego pościgu w Chinatown. Brutalnie zamordowano siostrzenicę znanego restauratora,

„Wuja Ace’a” Kwana. „Anonimowe informacje” doprowadziły do obławy na maniaka należącego do tongu Czterech Rodzin, niejakiego Chianga Linga, „Chińczy ka”. Sierżant Dudley Smith i funkcjonariusz Bennett osaczy li Linga. Chińczy k się wy rwał i zaatakował sierżanta Smitha. Niedoświadczony – ale mężny – oficer Bennett strzelił i zabił Linga, zanim ten zdołał „sprzątnąć” sierżanta Smitha z iście „pogańską zuchwałością”. Obok tekstu umieszczono zdjęcie Scotty ’ego w stroju futbolowy m. Arty kuł cuchnął zmową. Porównałam go z relacją Claire o jej przy godach z Whiskey Billem i umocniłam własną, ząbkującą lojalność czasu wojny . Pobiegłam do samochodu i pojechałam do Beverly Hills. Packard Claire stał na podjeździe. Zaparkowałam po drugiej stronie ulicy i czekałam. Wy szła pół godziny później. Chustka zasłaniała jej fry zurę w sty lu Joanny D’Arc. Pojechałam za nią do kościoła katolickiego w Brentwood. Chodziła tam na mszę. Towarzy szka Claire, pokorna Claire. Obserwowałam ją z ławki kilka rzędów dalej, tak jak kiedy ś obserwowałam modlącego się Billa Parkera. Zręczna sy mbioza. Stopienie się z wrogiem na jego własnej, misty cznej płaszczy źnie by ło idealny m posunięciem. Jakże doskonałe by ło to, że Parker jako cel wy brał właśnie Claire, choć zrobił to nieświadomie. Jego ży cie wewnętrzne idealnie odzwierciedlało chaos, który Claire tak dumnie okazy wała światu. Wy mknęłam się z kościoła, zanim mnie spostrzegła. Claire wy szła po nabożeństwie i dziesięć minut później wróciła do samochodu. Pojechała Bundy Drive do Wilshire, a później do centrum miasta. Jechałam za nią, przejeżdżając kilka skrzy żowań na żółty m świetle, żeby jej nie zgubić. Claire skręciła na północ w Main Street. Wy czułam, że celem jej podróży jest Little Toky o, i ruszy łam tuż za nią. Skręciła na wschód w Drugą Ulicę i zwolniła, obserwując okolicę. Patrzy łam, jak wy stawia aparat przez okno i robi zdjęcia. Podąży łam za jej wzrokiem i obiekty wem aparatu. Zrobiła zdjęcie jakiemuś gościowi o smutny ch oczach, przed targiem ry bny m. Zrobiła zdjęcie dzieciom z amery kańskimi flagami na paty kach i Cala Dentona wy bijającego zęby jakiemuś człowiekowi. Ponownie zatrzy mała wóz. Zobaczy ła Whiskey Billa Parkera stojącego na rogu Drugiej i San Pedro. Zapisy wał jakieś uwagi na podkładce. Claire zajechała go od niewidocznej strony i cy knęła zdjęcie. Oparła ramiona na ramie okna, stabilizując aparat. Robiła portrety Parkera. Uchwy ciła jego nadludzką koncentrację i obłędną prawość. By łam ciekawa, czy zauważy ła luźno zwisający mundur i żałosny wzrok. Idealnie. Jej zdjęcia stanowiły oskarżenie człowieka, który wy słał mnie po to, aby zastawić na nią pułapkę. Lojalność czasów wojny . Zmowa. Claire trzy krotnie założy ła nowy film do aparatu. Parker zataczał się z wy czerpania. Klapnął w swoim czarno-biały m radiowozie i sięgnął po butelkę. Wtedy wy darzy ło się coś dziwnego.

Claire opuściła aparat. Pozwoliła, żeby ta chwila nie została uwieczniona. Ogarnęła ją współczucie lub zdecy dowała, że nie będzie ry zy kować udokumentowania tej chwili słabości. Wtedy odjechałam. Czułam ich całą sobą. Scotty by ł spóźniony godzinę i piętnaście minut. Thad Brown i Jim Davis weszli i zajęli miejsce przy barze. Ignorowali gości siedzący ch kilka metrów dalej. Zapaliłam papierosa, przy słuchując się ich rozmowie. Zmowa. Jim Davis by ł szefem ochrony w fabry ce samolotów Douglas Aircraft. Rozmawiali o ty m, czy w zakładzie może dojść do aktów sabotażu w wy konaniu członków piątej kolumny . Thad zmienił temat. Tej nocy w Griffith Park zamordowano trzech Chinoli. Właściwie to dwóch Japońców i jednego chińsko-japońskiego mieszańca. Należeli do tongu Czterech Rodzin. W Chinatown wrzało. „Ten dzieciak Scotty ” rozwalił gościa z Czterech Rodzin i wy wołał cholerne zamieszanie. Trzeba zapobiec wojnie tongów na pełną skalę. Trzeba wy ciszy ć sprawę ostatniego zabójstwa w imię spokoju w Chinatown. Do lokalu wszedł Bill Parker. Zobaczy ł mnie, ale udał, że nie widzi. Pomachałam mu ręką i posłałam całusa. Naty chmiast tego pożałowałam. Parker dołączy ł do Browna i Davisa. O północy w Chinatown zmobilizowano wszy stkie oddziały policji Los Angeles. Pokaz siły zorganizowany przez Dudstera spowodował, że Chinole nie wy trzy mali. Davis przemówił swoją śpiewną chińszczy zną i zrobił skośne oczy dla wzmocnienia efektu. Thad opowiedział dowcip o Suk-In-Sinie, chińskim skurwy sy nie. Barman nalał podwójnego bourbona i przy sunął Parkerowi. Whiskey Bill wy chy lił trunek i zacisnął palce na poręczy baru, aż mu zbielały kny kcie. Thad stuknął zegarek. Trzej faceci zostawili banknoty na barze i wy szli. Scotty by ł spóźniony . Teraz wiedziałam dlaczego. Scotty by ł potrzebny w Chinatown. Nagle poczułam się znudzona. Na sali nie by ło żadny ch prowokacy jnie zachowujący ch się mężczy zn, którzy mogliby mnie rozbawić. Rozmowy o wojnie przy stolikach by ły porażająco przewidy walne. Front wschodni, Japońcy . Mój sy n dostał odroczenie. Sły szałem, że Hitler zagazowuje Ży dów. No cóż, ktoś przecież musiał to zrobić! Eleanor Roosevelt jest lesbą – dowiedziałem się tego od pucy buta w Jonathan Club. Do lokalu wszedł Ashida. Wiedziałam, że mnie szuka. Wstałam. Udał, że mnie nie zauważy ł. Bo przy znałby w ten sposób, że przy szedł, aby się ze mną zobaczy ć, co mogłoby go postawić w gorszej sy tuacji. Pomachałam i zmusiłam go, żeby podniósł dłoń. Niezgrabnie udał, że mnie dostrzegł, a później podszedł i usiadł. Podstępy nie by ły w sty lu Ashidy . Jego wy biegi by ły nieprzekonujące. Poczułam od niego słabą woń formaldehy du. By ł w kostnicy .

– Cześć – powiedział. – Kogo szukałeś? – Jacka Webba. Wiem, że tu zagląda, kiedy może. Obok nas przeszedł kelner. Zobaczy ł Japońca z białą dziewczy ną i odwrócił się. Przesunęłam swój koktajl po stole. Doktor Ashida pociągnął tęgi ły k. Gra czasu wojny . Zwy kle stroniący od alkoholu Japończy cy znajdowali parę jenów na gorzałę. – Idź go poszukać. W towarzy stwie Webba będziesz mieć większą szansę na obsłużenie. – Racja. – Cieszę się, że mogę z tobą siedzieć, ale my ślę, że z Jackiem będzie ci lepiej. Ashida odsunął szklankę z moim drinkiem. – Chcesz, żeby m poczuł się niezręcznie. Chcesz, żeby m powiedział coś, czego nie chcę powiedzieć. – Nie musisz niczego mówić. Cieszę się, że cię widzę, i jest mi miło, że przy szedłeś, aby mnie odnaleźć. – W porządku. – Przepraszam, jeśli czujesz się niezręcznie. Jeśli chcesz, możemy pójść gdzie indziej. – Dobrze. – Zwrot „pójść gdzie indziej” ma określone konotacje. Nie chcę, żeby ś się poczuł jeszcze bardziej niezręcznie. – Pójdę, dokąd zechcesz. Wszędzie będzie mi niezręcznie, ale skoro moje zażenowanie sprawia ci frajdę, nie powinno cię to obchodzić. Touché. – Pokój trzy sta czternaście w hotelu Rossly n. Wy jdę pierwsza. Po prostu tam siedział. Wy szłam na dwór, zanim zdąży ł powiedzieć: „W porządku”. Przeszłam na drugą stronę Ósmej Ulicy , weszłam boczny m wejściem i wjechałam na górę ty lną windą. Pokój pachniał świeżo wy prany mi prześcieradłami. Poszwy poduszek by ły czy ste, ale można by ło na nich dostrzec słabe ślady szminki. W pokoju by ło jedy nie łóżko, kanapa i łazienka. Hotelowy pokój wiadomego przeznaczenia. Zapaliłam papierosa i zaczęłam chodzić po pokoju. Inne kobiety by ły tu przede mną. Ich obcasy zrobiły wgniecenia w dy wanie. Mój umy sł ogarnęła pustka. Nie potrafiłam sięgnąć my ślami poza to, że Ashida nie przy jdzie. Zwalczy łam pokusę ucieczki w jakieś bezpieczne miejsce. W mojej głowie rozległy się dźwięki kwartetu smy czkowego. Dzwonek do drzwi mnie zaskoczy ł. Wy tarłam szminkę chusteczką i przy gładziłam włosy . Dzwonek rozległ się ponownie. Podeszłam do drzwi.

Hideo Ashida by ł w nieładzie. Miał podrapany policzek. I pachniał jak koktajl, który zostawiłam na stole. Wszedł do środka. Nasze ramiona otarły się o siebie. Moje nogi zadrżały . Oparłam się o drzwi, żeby tego nie zauważy ł. – Co ci się stało? – Znałem panią Hamano. Chodziła do kościoła ze mną i moim bratem. – Tak? – Powiesiła się w więzieniu Lincoln Heights. – Tak, sły szałam o ty m. – Jacy ś goście przy barze żartowali na jej temat. Powiedziałem, żeby przestali. Doszło do przepy chanek. Mike Breuning to zobaczy ł i wkroczy ł do akcji. Dotknęłam jego policzka. Wzdry gnął się. Przesunęłam kciukiem po jego brwiach. Zady gotał. Przy łoży łam dłoń do jego twarzy . – Dlaczego to robisz? – spy tał. – Dlatego że jesteśmy sami w pokoju hotelowy m i dlatego, że tego chcę. Nie odsunął mnie od siebie, więc zaczesałam do ty łu jego włosy . Nie odsunął mnie od siebie, więc powiedziałam: – Powiedz moje imię, Hideo. Powiedz „Katherine” lub „Kay ”. – W porządku. Zgoda, Katherine. Moja ręka zadrżała. Nie odsunął się ode mnie, więc go pocałowałam. Nasze wargi ledwie się musnęły . Uniósł ręce, żeby mnie powstrzy mać. Jego ręce otarły się o moje piersi. Zamarliśmy w tej pozie. Dotknęliśmy się czołami. Uznałam to za pewien sukces. Jego koszula by ła częściowo rozpięta. Czułam przez nią bicie jego serca. Wsunęłam dłoń pod materiał i położy łam na jego piersi. Wzdry gnął się. Wsunęłam się pod jego ramię i przy warłam bliżej. – Katherine, proszę. – Proszę o co? – Nie rób tego, Katherine. Proszę. Odsunęłam się od niego. Rozkleił się. Ty lko dzięki mnie do tej pory panował nad sobą. Oparł się o ścianę i zsunął na podłogę. Usiadł na dy wanie i przy ciągnął kolana do klatki piersiowej. Stanęłam nad nim. Dotknął moich nóg, żeby utrzy mać równowagę. Przy sunęłam się bliżej. Cofnął ręce. Usiadłam na podłodze obok niego. Objęłam go ramieniem i zaczęliśmy słuchać koncertu, który dobiegał z radia w pokoju obok. Nie chciałam stracić wy granej. Nie chciałam powiedzieć lub zrobić czegoś, co go spłoszy .

Muzy ka by ła elementem oszustwa. Hałaśliwe kawałki i ciche ballady zlały się w jedno. Koncert zakończy ł się kawałkiem w wolny m tempie. Hideo poprosił, żeby m opowiedziała mu swoją historię. Nie przy szło mi do głowy nic innego, jak opowiedzenie o swoich wpadkach i romansach. Wszy stko zaczęło się w 1920 roku podczas burzy śnieżnej i skończy ło, kiedy kapitan policji zapukał do moich drzwi. Wy czułam od niego zapach prerii. Na ty m będę musiała skończy ć moją opowieść. Radio by ło dla nas łaskawe. Sąsiad z pokoju obok nastawił serenadę dla nocny ch marków. Idealna muzy ka do snucia opowieści. Siedzieliśmy na podłodze, przy tuleni do siebie. Moja bohaterka by ła wątpliwą łowczy nią. Zby t samolubna, żeby kiedy kolwiek stać się taka jak Joanna D’Arc. Opisałam moje wczesne lata w Los Angeles i okres spędzony z Bobby m De Wittem. W eufemisty czny sposób opowiedziałam o Lee i skoku przy Boulevard-Citizens. Wy paplałam wszy stko, co zrobił mi Bobby . Hideo chciał zobaczy ć blizny na nogach. Podciągnęłam sukienkę, zwinęłam pończochy i mu pokazałam. Przesunął palcami po krawędzi blizn i cofnął rękę. Nie chciałam, żeby przestawał, ale nic nie powiedziałam. Jego ręka mnie rozpaliła, więc opowiedziałam mu o Bucky m. Opisałam swoje pragnienie usidlenia mężczy zny i wzięcia go w posiadanie przez patrzenie na niego. Hideo ponownie dotknął mojej nogi. Powiedział mi o aparacie, który zbudował, żeby móc potajemnie fotografować ludzi. W rozmowie pojawił się Bucky Bleichert. Hideo odwrócił oczy . Zdrada Bucky ’ego głęboko go zraniła. Wtedy opowiedział mi o Bucky m. Chodzili do Belmont High. Zielono-czarni na wieki. Dzielni Strażnicy . Niemiecki chłopak z Glassell Park, Japoniec z Little Toky o i pół-Ży d, Jack Webb – niezły żart. Treningi na bieżni, spotkania kibiców przed zawodami, miejskie finały . Jego matka, zwariowana faszy stka, tatuś Bucky ’ego, członek Bundu. Chłopcy upchani w fordzie coupé rocznik trzy dziesty drugi. Długa podróż na wielkie zawody we Fresno. Opowieść wróciła do zdjęć wy konany ch ukry ty m aparatem. Co Bucky miał na sobie podczas balu absolwentów, jak Bucky uratował Jacka przed pachuco. Jak Bucky wsuwał surowe steki i pił krew przed walką. I jak pewnej nocy Ashida odwiózł pijanego Bu​c ky ’ego do domu i położy ł do łóżka. I jak Bucky otrzy mał nagrodę Sportowca Roku przy znaną przez L.A. Press Club. I jego poży czony smoking, przy krótkie nogawki spodni oraz szkaradny , niepasujący bukiecik. Wy słuchałam tego wszy stkiego. Hideo opierał głowę na moim ramieniu, trzy mał rękę na mojej nodze. Wierzy łam we wszy stko i nie wierzy łam w nic. Czułam się przy bita jak nigdy dotąd. Głupia dziewczyno. Kusicielko, idiotko. Już wiem, kim on jest. Nie płacz, kiedy opowiada ci

swoją historię.

51 LOS ANGELES | PIĄTEK, 12 GRUDNIA 1941 ROKU

23.58 Hordy Chińczy ków z tongów i gliniarzy . Policy jny kordon oddzielający wrogie strony . Poty czka przy Ord i North Main. Sześćdziesięciu zakapiorów z Czterech Rodzin. Sześćdziesięciu z Hop Singu. Trzy dziestu gliniarzy połączony ch upodobaniem do zadawania bólu. Parker stał na balkonie restauracji Daddy Wong’s Chow Mein. Obok niego stali Thad Brown i Jim Davis. Dwie-Spluwy Davis trzy mał włączony megafon. Mundurowi pilnowali sterty mosiężny ch kastetów. Pomy sł wy szedł od Dwóch-Spluw Davisa. Przedstawić warunki rozejmu i pozwolić Chinolom spuścić parę. Opróżnić dziedziniec szpitala Królowej Aniołów. Wezwać dziesięć karetek pogotowia. Dziś w nocy Chinatown zapłonie na czerwono. Napięcie rosło. Zaczęło się przelewać. Ktoś sprzątnął siostrzenicę Ace’a Kwana. Scotty B. zabił winowajcę lub kogoś, kto nawinął się pod rękę. Zakapiory z Czterech Rodzin zamordowani w Griffith Park. Ci z Hop Singu mieli na koncie jednego zabitego więcej. Ace Kwan by ł watażką fawory zowany m przez policję. Sy tuacja wy magała doprowadzenia do stanu równowagi. Parker przy jrzał się sznurowi policjantów. Zauważy ł Lee Blancharda. Zauważy ł Fritza Vogla i Billa Koeniga – osiłków z posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej Ulicy . Trzy dziestu funkcjonariuszy . Dwaj kochankowie Kay Lake. Ta wojna zagmatwała sy tuację w Los Angeles. – Miejscowi są niespokojni – powiedział Brown. – Co robimy , Bill? – spy tał Davis. – Jack Horrall dał mi wolną rękę. – No to do dzieła, Jim – rzucił Parker. Davis podniósł megafon i przemówił do Chinoli. Brzmiał jak połączenie Czang Kaj-szeka z Kaczorem Donaldem. Parker wiedział, o co chodzi. Koniec zabijania, chłopcy pozostaną chłopcami, zewrzy jmy się przed ogłoszeniem rozejmu. Żadny ch nowy ch przepisów przeciwko przestępczości zorganizowanej w cały m 1942 roku! Żółci skoczy li do pogańskiej bitki. Gliniarze rozdawali kastety , po jedny m na gnojka. Kordon puścił. Pielęgniarze wy toczy li nosze z barów i lokali serwujący ch czop sui. Strażacy zaczęli przy kręcać szlauchy do hy drantów. Woda pod duży m ciśnieniem przewróci uczestników zamieszek na ziemię i zmy je krew. Parker wy szedł. Zszedł ty lny mi schodami w alejkę i skierował się do Kwana. Ruszy ł za nim jakiś zwariowany gaduła. Przeszedł przez kuchnię i uwolnił się od niego.

Brown i Davis go wy przedzili. Już siedzieli z wujem Ace’em. Na stole stały suszone liczi i ciasteczka rumaki90. Parker przy sunął sobie krzesło. Dwie-Spluwy Davis zagadał po chińsku. Ace wy konał gest masturbacji. Thad klasnął w kolana. – Jeśli nie będziecie chować urazy do Czterech Rodzin, odwzajemnią wam ty m samy m. – Zgoda – powiedział Ace. – Zgodzili się wy płacić ci dziesięć ty sięcy zadośćuczy nienia za twoją siostrzenicę – poinformował go Thad. – Przy jmuję. Thad machnął paty czkiem z ciasteczkami rumaki. – Komendant Horrall nalega, aby nie by ło więcej zabójstw. Spacy fikuje całe Chinatown, jeśli coś takiego zdarzy się ponownie. – Usłucham. Dwie-Spluwy powiedział: – Nie będzie śledztwa w sprawie wielokrotnego zabójstwa w Griffith Park. Wiem to od Jacka Horralla. – To najlepsze rozwiązanie dla wszy stkich zainteresowany ch – stwierdził Ace. Dwie-Spluwy Davis chwy cił dwa paty czki z rumaki. – Jakiś Chińczy k popełnił samobójstwo w hotelu New Moon. Obciąży my go ty mi zabójstwami. Wuj Ace się rozpromienił. Parker zacisnął pięści i spojrzał na niego z gniewem. Na dworze jęknęły sy reny karetek pogotowia. Wy strzeliła woda z hy drantu. Wszy stko to zalaty wało Dudley em Smithem.

13 grudnia 1941 roku

52 LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU

12.42 – Ale się wy stroiłeś, Dud – powiedział Meeks. – Czy żby m cię powstrzy mał przed zrobieniem czegoś, co sprawiłoby ci większą przy jemność? Jubel gazeciarzy dobiegł końca. Wielka Bette na pewno wy szła dawno temu. – Tak, młodzieńcze. Nie będę udawać, że nie czuję się urażony . Jestem pewny , że twoja „pilna sprawa” mogłaby poczekać do rana. Pokój na zapleczu zalaty wał stęchlizną. Dalekopis terkotał. Rozejm w Chinatown prowokował awanturę. Meeks powiedział: – Gdzie się podziało porozumiewawcze mrugnięcie i bajerowanie, szefie? Powiedz prawdę. Nigdy cię takiego nie widziałem. – Gadaj, o co ci chodzi, lub przedstaw żądania. Powstrzy maj się od gróźb, bo poniesiesz konsekwencje. Meeks zapalił cy garo. – Znalazłem się między tobą i Whiskey Billem. Trochę tak jak ten dzieciak, Ashida. Dudley strzelił kny kciami. – Gadaj, o co ci chodzi, lub przedstaw żądania. Twój wstęp mnie iry tuje. Meeks wy dmuchnął dy m do wnętrza pokoju. – Zareagowałem na wezwanie po znalezieniu zwłok. Strażnik parku to zgłosił. Parker rozmawiał z Ashidą. Wy dali mi się jacy ś spoufaleni... – Powtórzę ostatni raz… – Znalazłem gumową kulę na ziemi. Przy pomniała mi o napadzie na furgonetkę z forsą szery fa, nad którą pracuję. Posy pałem kulę proszkiem i otrzy małem idealny odcisk palca Huey a Cress​m ey era, ale „powstrzy małem się” przed powiedzeniem o ty m Whiskey Billowi. Umiem liczy ć, Dud. W skoku na furgonetkę brało udział czterech ludzi razem z Huey em. W parku znaleźliśmy trzech. Powiedziałby m, że jeden gość – pewnie Japoniec – zdołał pry snąć. To oznacza dwóch Japońców i jednego mieszańca – pół Japońca, pół Chinola – który ch nie można powiązać z napadem. Goście nie ży ją, a Huey pewnie się gdzieś zaszy ł. Dudley zapalił papierosa. – Słucham uważnie. Dokończ swoją opowieść. – Powiem ci, co mam. Huey rąbnął kule i kilka strzelb do tłumienia zamieszek z poprawczaka

w Preston. Nie umieściłem tego w moim raporcie dla Parkera i Warda Littella, tak jak nie wspomniałem o odcisku palca. – I, młodzieńcze? – I widziałem zdjęcia wy konane ukry ty m aparatem Ashidy , bo przy cisnąłem twojego zboczonego kumpla z laboratorium fotograficznego. I wiesz co, ponownie mamy Huey a. To on obrobił drogerię w ostatnią sobotę. Poza ty m, o ile wiem, jest paskudnie umoczony w sprawę morderstwa rodziny Watanabe. – Coś jeszcze? – Huey i ta banda Japońców obrobili furgonetkę. Wstąpiłem do firmy poży czkowej House of Lem Mortgage Company i dowiedziałem się, że następnego dnia Ace Kwan spłacił kredy t wzięty na zakup jednego ze swoich budy nków. Zawsze dzielisz się forsą z Ace’em. Siostrzenica Ace’a została zamordowana, a twój chłopak Scotty zabił podejrzanego. Ta sprawa jest szy ta gruby mi nićmi, więc ci powiem, co o ty m sądzę. Japońcy Huey a zabili siostrzenicę Kwana, a później Ace ich sprzątnął. Cóż za przenikliwy detektyw. Charlie Chan okresu Dust Bowl. – Chciałby m kupić twoje milczenie w ty ch sprawach. Do Nowego Roku. I dalsze ukry wanie faktów przed kapitanem Williamem H. Parkerem. Meeks poruszy ł trzema palcami. – Kilka moich dziewczy n jest w ciąży . Twoja znajoma, Ruth Mildred, z pewnością mogłaby pomóc. – Załatwione. Meeks podszedł do baru. Nalał sobie bourbona i zaciągnął się cy garem. – Mów-Mi-Jack chce oskarży ć jakiegoś Japońca o zabójstwo rodziny Watanabe. Nie mogę powiedzieć, że się nie zgadzam. Ale wy konuję robotę, więc chcę dostać swoją działkę. – Wy rażaj się jasno. – Jeśli zamierzacie kogoś wrobić, chciałby m, żeby to by ł naprawdę zboczony sukinsy n, który zasługuje na czapę. Jak sobie życzysz, ty jasnowłosy dupku. – Zapewniam cię, że gość spełni wy sokie kry teria moralne wy magane od kandy datów do komory gazowej.

1.07 Sala Shrine ze świąty ni zamieniła się w grobowiec. Bette Davis na pewno wy szła dawno temu. Mimo to zaczął biec. Podbiegł do swojego wozu. Włączy ł koguta, sy gnał i ruszy ł na południe. Skręcił z ruchliwego

Washington i pomknął na zachód. Zajechał na parking. Omal nie przy grzmocił w rolls-roy ce’a w kolorze morskiej zieleni. Reflektory przesunęły się po przedniej szy bie. Rozpoznał kierowcę z trzy szpaltowego arty kułu w „Screen World”. Bostoński szty wniak, Arthur Farnsworth – wielki, drugi mężulek Bette. Wilgotne oczy , zmięta chusteczka do nosa, gwałtowne manewry rollsem. Harry Cohn wszy stko mu powiedział. Małżeństwo zostało ukartowane przez studio. Mężulek by ł pedziem gustujący m w pejczach i kajdankach. Mężulek wy konał gwałtowny manewr. Rolls zarzucił i ruszy ł Washington. Dudley zaparkował obok wejścia dla aktorów. Zdecy dował się na ry y y y y zy kowne zagranie. Skropił się wodą kolońską i wsunął miętówkę do ust. Podszedł do drzwi. Mocne pchnięcie sprawiło, że znalazł się w środku. Światła na widowni nadal się paliły . Zachodni Tadż Mahal. Moty w luksusowego meczetu. Tapety na ścianach i ty siące pusty ch krzeseł. Wy soka scena. Meczet, kry pta. Wszędzie wy rzucone programy . Shrine po północy . Miejsce, w który m można się zatrzy mać i złapać oddech. Śmiech. Nakładające się salwy śmiechu. Za kurty ną, z prawej strony sceny . Dudley wskoczy ł na deski i ruszy ł w ich stronę. Rozsunął kurty nę i przestąpił stojące w ciemności reflektory Kliega. Dostrzegł światło w głębi kory tarza. Usły szał chłopięce głosy . I kobiecy śmiech, żeński kontralt. Chłopcy pisnęli. Dudley wy prostował się na całą wy sokość i wszedł. Rozpiął garnitur, odsłaniając kaburę wy stającą pod pachą. Bette by ła na kolanach. Miała na sobie jasnoniebieską suknię. Grała w kości z trzema gazeciarzami. Młokosi fascy nowali się gwiazdami ekranu. Wy czekiwali, usługiwali i wpadali w zachwy t. Mieli na sobie kościelne garnitury ze sklepu z przeceniony mi ciuchami. Wszy scy się śmiali i bawili w najlepsze. Położy ł się na nich swoim cieniem. Chłopcy podnieśli głowy . By li biedni, ale znali świat. Z miejsca zwietrzy li glinę. Poczuła, że przestali na nią patrzeć. Odwrócone spojrzenia wprawiły ją w konsternację. Zobaczy ła go i sprawiła, że mrugnął. Zauważy ła pistolet, tweedowy garnitur, buty z kurdy banu. Błagam, zatrzymaj na mnie wzrok choć przez chwilę. Zatrzy mała. Uśmiechnął się i pierwszy odwrócił wzrok. Uklęknął obok niej i położy ł stówę na podłodze.

Chłopcy spojrzeli na niego, na nią i na nich oboje. Wskazała grubego chłopaka z kostkami. Podał jej. Chuchnęła i rzuciła. Dwie jedynki. Chudy gazeciarz oznajmił: – Dom wy gry wa. Blondy n zgarnął setkę i kilka drobniaków. Jego banda zapiszczała z wrażenia. Panna Davis otworzy ła kopertówkę i wy jęła papierosy . Dudley jej przy palił. Chłopcy patrzy li jak oniemiali. Dudley zdjął kapelusz i wcis​nął go na głowę blondy nowi. Zakry ł mu oczy i nos. Wszy scy się roześmiali. Powiedz, jak się nazywasz. Ona wie, że ją znasz. – Dudley Smith. Wy dmuchnęła kółko dy mu w jego stronę. Zaśmiał się i podał jej piersiówkę. Wy piła ły k i podała blondy nowi. Blondy n wy pił ły k i podał grubasowi. Grubas wy pił ły k. Jego twarz wy krzy wiła się w gry masie. Jasna cholera! Podał flaszkę Dudley owi. Bette Davis wy dmuchnęła dy m w kierunku chłopców. Udali, że kaszlą, i runęli na podłogę. Bette Davis powiedziała: – Muszą od czegoś zacząć. – Cieszę się, że przeży li inicjację z tobą – odparł Dudley . – Moja inicjacja by ła nieco mniej wy rafinowana. – Gdzie to by ło? – W nielegalny m barze w Harlemie w dwudziesty m czwarty m. Dalej się nie cofam. Dudley się roześmiał. Gruby chłopak odebrał mu piersiówkę. Jego kumple zarechotali. Blondy n podał kostki pannie Davis. Chudy chłopak powiedział: – Dmuchaj, Bette. Panna Davis powiedziała: – Przed chwilą to sły szałam. Dudley wy buchnął śmiechem. Bette dmuchnęła w kości i wy rzuciła szczęśliwą siódemkę. Chłopcy opróżnili piersiówkę. Zaczęli rozmawiać. Zaczęli obstawiać zakłady . Punkt dla Bette, punkt dla Bette, punkt dla Bette. Dudley rzucił setkę na jedy nki. Bette zakręciła kostkami i spaprała. Chłopcy wy dali okrzy k radości i zgarnęli wy graną. Chłopcy spojrzeli na nią, chłopcy spojrzeli na niego. Zrobili gały , widząc jego pistolet. Odpiął kaburę i rzucił ją chudemu. Kabura upadła głucho na kolana. Śmiechy zaczęły krąży ć. Gnat zaczął krąży ć. W końcu wy lądował na kolanach Bette. Wy ciągnęła go z kabury . Spojrzała na Dudley a.

– Mogę? – By łby m rozczarowany , gdy by ś tego nie zrobiła. Bette wstała. Jej suknia by ła poplamiona. Odbezpieczy ła pistolet i wy celowała w sufit. Kopnięciem zrzuciła buty i stanęła pewnie na podłodze. – Pamiętamy o Pearl Harbor – powiedziała. Chłopcy gwizdnęli i wy dali radosny okrzy k. Wy strzelała cały magazy nek. Siedem kul. Szczęśliwą siódemkę. Wielki huk. Z lufy zady miło i zaśmierdziało kordy tem. Z sufitu posy pały się kawałki ty nku. Dudley wstał i strząsnął py ł z jej włosów. Bette uśmiechnęła się z wdzięcznością. Chłopcy zaklaskali. Dudley zdjął garnitur i rozłoży ł go szarmancko na podłodze. – Panie Smith – powiedziała. – Panno Davis. Podali sobie dłonie, parodiując formalne przedstawienie. Chłopcy szepnęli: „o la, la”. Wrócili do gry . Dudley opróżnił portfel. Bette opróżniła kopertówkę. Dudley ukartował przegraną. Chłopcy rzucali po kolei. Bierze dom, bierze dom. Chłopcy stali się nieprzy zwoicie bogaci. By li w siódmy m niebie. Piersiówka Dudley a krąży ła. Później zastąpiła ją piersiówka Bette. Bette strząsnęła py łek z jego spodni. W uroczy ch odstępach, a później go dotknęła. Chłopcy gapili się z otwarty mi ustami. By li wstawieni i szczęś​liwi, że ży ją. Dudley przy pomniał im o późnej godzinie. Jęknęli. Bette żegnała ich długo i czule. Dudley rozdał zabawkowe odznaki policy jne. Chłopcy objęli pannę Davis. Panna Davis objęła chłopców i zachęciła, żeby za wy grane pieniądze kupili obligacje wojenne. Zostawiła duże odciski szminki na ich policzkach. Ruszy li na chwiejny ch nogach. Wy prowadzili swoje rowery z parkingu i odjechali z radosny m pokrzy kiwaniem. Dudley pomógł Bette włoży ć płaszcz i wy prowadził ją na zewnątrz. Jego radiowóz by ł jedy ny m samochodem na parkingu. Zapalił papierosy . Stali blisko siebie i spoglądali w niebo. W jego wnętrzu rozległy się ciche dźwięki Perfidii. Cóż, skoro… Rzucili papierosy na ziemię. Otrzepali sobie ty nk z włosów i zwarli się w pocałunku.

53 LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU

2.24 Ashida pisał na papierze bły skowy m. Niewidzialny , sy mpaty czny atrament i łatwopalny papier. I jego własny , tajemny języ k. By ł to jego sekretny dokument. Taki, który spłonąłby w zwy k​ły m, słoneczny m świetle. Pismo kanji, angielski, znaki stenograficzne. Pięć warstw zaszy frowanego tekstu. Stół w kuchni Mariko spełnił swoje zadanie. Mariko w roli gejszy w salonie. Elmer Jackson kompletnie wstawiony . Ward Littell zasy pał Billa Parkera py taniami. Kapitan Bill poprosił go o udział w śledztwie w sprawie napadu na furgonetkę szery fa i skry ty kował federalną akcję aresztowań Japońców. Aresztowania Japońców budziły odrazę Warda. Uporczy wie kry ty kował „rasową agendę” FBI. Aresztowania budziły odrazę Elmera. Nazy wał tę akcję „jawnie krzy wdzącą”. Mariko budziła odrazę Ashidy . Wy paplała coś japońskim gazetom. Jego dwie wy prawy na Terminal Island okazały się daremne. Pismo kanji, angielski, znaki stenograficzne. Kreślone naprędce hieroglify . Naszkicował ranę od noża, którą zadano człowiekowi znalezionemu w Golecie. Wy ciągnął nóż z Griffith Park. Nary sował starą ranę od noża na ciele Ry oshiego Watanabe. Nary sował oderwaną stopę z Golety . Zaznaczy ł kręte linie na podeszwie. Poczuł zapach ry by od mężczy zny z farmy . Wy czuł woń na kawałkach szkła w kuchni Watanabe. Nort Lay man zwrócił uwagę na olej krewetkowy na podeszwach stóp rodziny Watanabe. Ashida nary sował krewetkę. Jego długopis pobłądził. Nary sował Kay Lake w hotelu Rossly n. Nary sował Bucky ’ego i Kay jako splecione ze sobą zjawy . Nary sował karpie koi Jima Larkina. Napisał 渡辺邸で何を見逃したのか? Przetłumaczy ł: „Co przeoczy łem w domu Watanabe?”. Mariko wzniosła toast na cześć Nao Hamano. Dobra Amery kanka, dobra matka. Samobójstwo w więzieniu Lincoln Heights. – Sły szę, sły szę – rzucił Elmer. – Mary narka mnie wzy wa – powiedział Ward. – Może zaciąg​nę się na okręt podwodny . Mógłby m zapaść w sen zimowy i walczy ć na wojnie. Mariko zachichotała. – Ward kochać kobiety . Mieć dziewczy nę w każdy m porcie. Strzały na Drugiej Ulicy . Pif-paf, krzy ki.

– To naboje z solą kamienną – powiedział Elmer. – Mieszamy ją ze śrutem na ptactwo – dodał Ward. – Powali każdego. Mariko znów zachichotała. – Na łodzi podwodnej nie by ć dziewcząt. Ja posłać Ward nieprzy zwoite książki. Ward i Elmer zachichotali. Ashida wy jrzał przez okno. Zobaczy ł dwóch chłopców w podarty ch kurtkach, leżący ch bez ruchu na jezdni. Dwóch gliniarzy ciągnęło ich do samochodu. Bucky Bleichert pomachał mu z drugiej strony ulicy . Ashida zszedł na dół. Bucky siedział na schodach wejściowy ch kompletnie zalany . W środę spuścił Bucky ’emu lanie. Do dziś miał siniaki. – Witaj, czempionie – rzucił Ashida. – Sam jesteś czempionem. Mogę pokazać guzy . Ashida usiadł obok niego. Ich kolana się dotknęły . Ashida odsunął się do ty łu. – By łeś w Shotokan Baths. Bracia Harada mieli butelkę. Godzinami ględziłeś o boksie. – Odszedłem niepokonany . Jestem cy korem, a jednocześnie najszczęśliwszy m biały m człowiekiem na świecie. Ashida się uśmiechnął. – Jesteś po trochu jedny m i drugim. Bucky się uśmiechnął. – Bracia uważają, że mógłby m pokonać Lee Blancharda. Powiedziałem im, że oszaleli. – Szanse są równe. On jest silniejszy , a ty – szy bszy . Bucky się uśmiechnął. – Spuść mi łomot jeszcze raz, co? Powiedziałem, że żałuję, ale wiem, że jedno lanie to za mało. Ashida się uśmiechnął. – Od tej pory będziesz zbierać cięgi. Bucky podciągnął nogi i oparł brodę na kolanach. Jakiż to ładny widok. – W lipcu ukończę akademię. Będziemy razem pracować. – Do tego czasu będę w więzieniu. Chy ba że odpowiedni biali ludzie będą mi wisieć przy sługę.

54 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU

2.36 Opatrzy łam Lee w kuchni. Jego plecy i ramiona by ły pokry te mały mi rankami. Stał nad zlewem, rozebrany do pasa. A ja stałam za nim z alkoholem, pęsetą i wacikami. Nowy rozejm między tongami został zawarty z korzy ścią dla tongu Hop Sing. Wielu mieszkańców Chinatown o ty m wiedziało. Zebrali się na dachach domów i ciskali butelkami w gliniarzy . Kilkunastu mężczy zn przewieziono do szpitala Królowej Aniołów. Koszula munduru Lee by ła w strzępach. Wy ciągnęłam kawałek szkła i przemy łam rankę. Lee powiedział: – Boli. Dziwna sprawa, ale to miłe uczucie. Możesz mi wy jaśnić, co to znaczy ? – To znaczy , że zakończenia nerwowe zostały uszkodzone w określony sposób. Twój mózg otrzy muje sprzeczne sy gnały rozkoszy i bólu. – Dowiedziałaś się tego w Sioux Falls czy UCLA? Gdzie się tego nauczy łaś? – Przeczy tałam jakiś tekst z anatomii. Oglądałam ry sunki skóry . Lee palił. Trzy małam jego głowę, żeby móc opatrzy ć rany . I my ślałam o usy chający m z miłości Hideo. Bucky by ł wtedy z nami, Bucky nie opuszczał mnie także teraz. Hideo odgry wał kluczową rolę w moich planach związany ch z nakręceniem filmu dokumentalnego. By ł moim źródłem poufny ch informacji i narzędziem pozwalający m przekuć film w wy buchową deklarację polity czną. Parker chciał tego filmu, aby obnaży ć wy wrotowe zamiary Claire De Haven. Film zrealizuje ten cel – a jednocześnie ukaże ich knowania jako chęć obnażenia wielkiej niesprawiedliwości. Dokument przedstawi aresztowania jako metody czne i brutalne działania wy pły wające z chęci wzbogacenia się na wojnie oraz rasowej histerii o nieznany ch wcześniej rozmiarach. Przekonam Claire, żeby puściła film bez edy torskiego komentarza. Ona i jej towarzy sze nie będą mogli mówić podczas projekcji, więc nie potwierdzą oskarżeń Parkera o ich rzekomo zdradzieckie intencje. W moim filmie ty lko jedna osoba przemówi do świata – będzie nią doktor Hideo Ashida. To on wy jaśni mój ambiwalentny stosunek do policy jnego świata, który jednocześnie kocham i darzę pogardą. Będzie to głos rzetelnej wiedzy zawodowej i głębokiego, osobistego doświadczenia uciskanego Japończy ka. Ten film uniemożliwi Parkerowi dalsze krzy wdzenie Claire De Haven, a Claire uwolni od jej górnolotnego męczeństwa. – Scotty B. nie został ranny – powiedział Lee. – Na pewno cię to ucieszy .

– Nie ruszaj głową. Masz tu głęboką ranę. – Pieprzy łaś się z nim? – Tak. – Pieprzy łaś się z Hideo Ashidą? – Chciałam, ale odmówił. Lee się roześmiał. – Pewnie woli Japonki. Pod ty m względem muszę przy znać mu rację. Wie, gdzie przebiega granica, której nie należy przekraczać. Wy ciągnęłam odłamek szkła i przemy łam rankę. – Ta wojna dostarcza wy mówki, żeby się pieprzy ć jak króliki. Ale ty nigdy nie potrzebowałaś wy mówek.

55 LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU

2.42 La Guardia powiedział: – Wasi Japońcy są tłuści i butni. Nie zauważy łem żadny ch oznak złego traktowania. Wizy towali więzienie wojskowe w bazie Fort MacArthur. Czy sto polity czna sprawa. Burmistrz Fiorello, burmistrz Fletch i ten krety n, Ed Satterlee. Telefon o pierwszej w nocy obudził Parkera. Cała gromadka by ła w lokalu Brendy A. Wy męczy li dziewczy ny , ale nadal czuli się rześcy . Fletch nalegał. – Wiemy , że jest późno, Bill, ale ostatnio nikt nie sy pia. To nie zaszkodzi twojej karierze. Roosevelt słucha tego, co facet ma do powiedzenia. Stąd ta podróż. Stąd wy prawa do Pedro. I stąd znudzeni żandarmi oraz posępni Japońcy . Trzy mali ich na dwóch piętrach. Większość Japońców spała. La Guardia gadał z ty mi, którzy cierpieli na bezsenność. Mówił im „szefie”. Powiedział, że kooocha pana Moto. Że oglądał wszy stkie filmy z jego udziałem. Parker szedł obok El Jefe. Bowron i Satterlee trzy mali się żandarmów. Parker szczegółowo opisał akcję zaciemnienia. La Guardia zaczął mu kadzić. Bowron i Satterlee się zjeży li. La Guardia powiedział: – Ta Japonka, która popełniła samobójstwo, miała japońskie obligacje wojenne. To mi wy gląda na piątą kolumnę. – To by ła niepotrzebna śmierć, sir – odparł Parker. – Jestem pewny , że by ła przy gnębiona, co nie usprawiedliwia samego aktu. – Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie. Nasza mary narka zatopiła trzy japońskie niszczy ciele. Sukinsy ny pożałują dnia, w który m zrzuciły swoje jaja na Pearl Harbor. Dotarli do ostatniego piętra. Pinker czuł się wy kończony . Griffith Park, kostnica i Chinatown. Zero snu, a teraz te brednie. – Nieruchomości zarekwirowane Japońcom sprawią, że miasto stanie się tłuste i harde. Powiedz, gdzie mamy ich wszy stkich ulokować? – Armia wy słała grupy poszukiwawcze, które przeczesują Południowy Zachód – wy jaśnił Satterlee. – Są tam nieuży wane obiekty wojskowe, w który ch można w każdej chwili umieścić sześć ty sięcy Japońców. – Wczoraj wpadłem na Prestona Exley a w Beverly Hills – wtrącił Bowron. – Leczy my migrenę u tego samego lekarza. Znasz Prestona, prawda? Kiedy ś pracował w departamencie

policji, dziś jest niezależny m deweloperem. – To emery towany inspektor, który odniósł sukces w branży budowlanej. Gadałem z nim kilka razy – rzekł Satterlee. Bowron na to: – Tak. Jeśli gadałeś z nim ostatnio, wiesz, że przedstawił przekonujące argumenty za zatrzy maniem kilku ważny ch Japońców mieszkający ch w Los Angeles. Masowa akcja aresztowań doprowadzi do bumu na cy wilny m ry nku pracy , a Japońcy będą pod ręką i w każdej chwili będzie można ich przesłuchać. – Preston ma doty k Midasa. Wie, co i gdzie kupić, wie, jak zarabiać szmal. – Jego przodkowie mogli przy pły nąć na pokładzie Mayflower, ale ja wiem, że facet ma w sobie odrobinę ży dowskiej krwi. – Preston uważa, że można zarobić na nieruchomościach Japońców. Py tanie brzmi, kto będzie nadzorował majątek, kiedy Japońcy będą siedzieć w pierdlu. Parker ziewnął, dotrzy mując kroku El Jefe. Bowron i Satterlee ziewnęli i powlekli się z ty łu. „Cześć, szefie!”, „Jak obchodzi się z tobą ten świat?”, „Pan Moto, zabawny z niego gość, co?”. Wy szli z bloku więziennego na świeże powietrze. Zapalili papierosy i odświeży li się. El Jefe uparł się, żeby zobaczy ć stanowisko karabinów przeciwlotniczy ch. Burmistrz Fletch i agent Ed stłumili jęk. Wleźli do swojego dżipa. Wzdłuż linii brzegowej obowiązy wało zaciemnienie, więc kierowca pojechał przez Braille. Wdrapali się na urwisko. Doczłapali do bunkra obłożonego workami z piaskiem. Sześciu gości z lornetkami. Dwa ciężkie karabiny maszy nowe na trójnogach. Urządzenia radarowe. Przy gotowane krzesła na platformie. Gromadka wy gramoliła się z dżipa i weszła do bunkra. La Guar​dia poklepał żołnierzy po plecach. Bowron i Satterlee osunęli się na krzesła. Parker taszczy ł pudło z teczkami, które otrzy mał od Horralla. Chwy cił krzesło. El Jefe zabawiał żołnierzy rubaszny mi dowcipami. Fletch i agent Ed drzemali. Parker ściskał w rękach pudło z aktami. Zabrał ze sobą małą latarkę. Jasny szlag! Kolejny pomy sł Horralla. „Wojenne Oddziały Pomocnicze Policji”. Formularze aplikacji. Dossier kandy datów. Parker przejrzał kartki. Mów-Mi-Jack bawił się w Wuja Sama. On chce CIEBIE! Chce strażników ostrzegający ch przed nalotami, obserwatorów samolotów i darmozjadów wy dający ch kwity parkingowe. Aplikanci najgorszego sortu. Emery ci, maniacy zbzikowani na punkcie policji, dekownicy . Boris „Frankenstein” Karloff. Bokser wagi koguciej, Manny Mendez. Lou Costello, komediant

z nocnego klubu, no i Strzelby Hearsta. Ośmiu strzelców wy borowy ch. Stały ch by walców rezy dencji prasowego magnata w San Simeon. Szery f Bicailuz by ł gorący m orędownikiem tej małej gromadki. Pomagali jego oddziałowi pościgowemu i zapędzali do korrala zbiegły ch więźniów. Cała ósemka należała do Klanu z San Berdoo. Do tego mizantropi, filmowe potwory i nieprzy stosowane osobniki. Gliniarze z Key stone czasów wojny . Mów-Mi-Jack by ł złakniony reklamy . Przy jąłby każdego. Parker zamknął oczy . Próbował się zdrzemnąć. Beznadziejna sprawa. El Jefe miał u siebie paru rozsądny ch ludzi. Nie pozwolą, żeby do tego doszło. Joan Woodard Conville, biała Amerykanka, wiek 26 lat. Babka nie da mu spokoju. Ciągle na niego wpada. Zadzwonił do wy działu komunikacji, próbując uzy skać jej adres. Zapomnij o ty m – panna Conville nie miała prawa jazdy . Zadzwonił do czterech agencji pielęgniarek. O ty m również – żadna nie miała jej dany ch. Głupia sprawa. Zrobiło mu się głupio. Zadzwonił ponownie do gliniarzy z Northwestern. Obiecali przesłać zdjęcie panny Conville z dokumentu tożsamości. Podglądactwo usankcjonowane przez policję. Miał zaległości w swoich wy kresach. By ł do ty łu w Sprawie Watanabe/Szczegóły–chronologia. Pokrzy żowali mu szy ki. Nawarstwiało się kilka spraw. Potrójne zabójstwo w Griffith Park. Larkin, ofiara wy padku. Sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia. Popieprzona historia. On by ł popieprzony . Sprawa Watanabe go dopadła. Przejmował się nią bardziej, niż powinien. Do bunkra przy legała budka wartownika. Parker poszedł do niej. Przełożony warty wy szedł. Parker przy sunął sobie telefon na biurku i zadzwonił do kostnicy . Odebrał Nort. – Kostnica, mówi doktor Lay man. – Tu Bill Parker, Nort. – Nie możesz odpuścić, co? Rozmawialiśmy przed czterema godzinami. Parker zachichotał. – Powiedzmy , że po prostu nie mogę zasnąć. – Nie ty jeden. Mamy wojnę, zauważy łeś? – Pewnie ciągle rozmrażasz zwłoki. Pomy ślałem, że mogłeś znaleźć coś jeszcze. – Rozumiem. Czy tałeś mój pierwszy raport, prawda? Olej z krewetek na stopach denatów? – Tak, pamiętam. – Dobrze, w takim razie mam pewien problem. Zamrożenie i rozmrożenie zwłok spowodowało wy izolowanie cząsteczek w tkance podskórnej, pod podeszwami stóp. We wszy stkich ośmiu

stopach znalazłem małe odłamki szkła pokry te olejem z krewetek. Ich stopy są pokry te odciskami, co nie jest niczy m zaskakujący m, bo Japońcy chodzą boso. Zaskakuje natomiast równy rozkład cząstek szkła. Jakby celowo chodzili po szkle. Podkręcona piłka. Podstępny , paskudny rzut. – Opublikowałby ś to w stanowy m biulety nie dla koronerów? Ty m dla szpitali, izb chory ch, gabinetów lekarskich. Wiem, że to strzał w ciemno, ale podaj moje nazwisko i numer telefonu, gdy by ktoś chciał oddzwonić. – Ty m razem się zagalopowałeś, ale zgoda, zrobię to. – Dzięki, Nort. Spotka cię nagroda, w ty m i przy szły m ży ciu. – Już zostałem wy nagrodzony , Bill. – Jak to? – Bawię się jak cholera, obserwując twoją obsesję.

56 LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU

5.09 Wielka rezy dencja i wielka dama. Kochali się i rozmawiali. Sy pialnia by ła ukry ta za balustradą. Kominek, ciemne belki na suficie, ściany pokry te szczotkowany m cementem. Łoże miało cztery słupki. Saty nowe prześcieradła miały brzoskwiniowy kolor. Okna skrzy dłowe wy chodziły na wzgórza Brent​wood. Obok nich wy ciągnął się uroczy airedale terrier. Rezy dencja by ła parodią średniowiecznego zamczy ska. Wszędzie witraże i surowe drewno. Bette uwielbiała walkę. Ten dom ukazy wał Bette w stanie oblężenia. Jej mąż mieszkał nad garażem. Bette przy łapała mężusia obciągającego szoferowi w ich noc poślubną. Skazała go na wy gnanie. Woził ją na imprezy i uczestniczy ł w pedalskich balach maskowy ch. Wy pełniał klauzulę o moralności zapisaną w jej kontrakcie ze studiem. Podobno szofer miał dużego fiuta. – Dudley u Liamie Smisie. Czy jesteś zaskoczony , że się tu znalazłeś? – spy tała Bette. Dudley pogładził airedale’a. – Raczej uszczęśliwiony niż zdumiony . Wy my śliłby m inny rodzaj przedstawienia, gdy by ta noc nie skończy ła się tak nieoczekiwanie. Airedale wy prostował się i wierzgnął łapami. Bette podrapała go po plecach. – Tęsknisz za Irlandią, Dudley ? – Nie, laleczko. Ani trochę. – Nie masz tam rodziny ? – Bry ty jscy żołnierze zabili mi ojca i brata. Moja matka zapiła się na śmierć. Jedna z moich ciotek uciekła do Londy nu z protestantem. By ł z niego całkiem szy kowny gość. Prezentował się jak Leslie Howard w Przeminęło z wiatrem. Bette się roześmiała. – Pieprzy łam się z Leslie Howardem. Wy gląda jak ciota, ale zapewniam cię, że nią nie jest. Dudley zarechotał. – Z kim jeszcze się pieprzy łaś? Bette powiedziała: – Z większością mężczy zn na liście kawalerów do wzięcia z „Photoplay ”. Warner zmusił mnie do pełnienia funkcji gospody ni na balu absolwentów Hamilton High. By łam znudzona, więc przeleciałam prezesa Lochinvars Social Club.

Airedale zwinął się między nimi. Dudley położy ł popielniczkę na jego grzbiecie i zapalił papierosy . – Dziś w południe odbieram Jacka Kennedy ’ego. Od dawna znam jego ojca. Bette splotła palce z jego palcami. Dudley wy ciągnął się na łóżku. Starł jej szminkę pocałunkami. By ła niższa, niż sądził, ale kochała się w sposób tak gwałtowny , jakiego wcześniej nie widział. – Joe Kennedy kiedy ś się do mnie przy stawiał. Szefował wówczas RKO91. Sły szałam, że Jack jest jeszcze większy m kobieciarzem, ale ma ptaszka wielkości orzeszka nerkowca. Dudley zachichotał. Łóżko drgnęło. Airedale posłał mu gniewne spojrzenie. Bette wzięła popielniczkę i wy gnała go na wezgłowie. Pies groźnie wy szczerzy ł kły i zasnął. Bette go pocałowała. – Mój apety t przewy ższa twój. Spy taj chłopców z Lowell w Massachusetts. – Obawiam się, że wzbudziliby moją zazdrość. – Wolałaby m cię nie oglądać w takim stanie. – Dlaczego? – Bo jesteś brutalny . Bo składasz się wy łącznie z pokusy i groźby . Dudley ją pocałował. Ujęła jego twarz w dłonie. Potarli się nosami jak Eskimosi. – Kiedy cię ujrzałam, pomy ślałam sobie: ojej, wielki glina się we mnie zadurzy ł. Ubrany stosownie do swojej roli. Dudley zgasił papierosy i położy ł popielniczkę na nocny m stoliku. Za oknami zaczęło świtać. Wielkie podwórko na ty łach lśniło we wczesny ch promieniach słońca. – Zawsze jesteś taka by stra? – Tak. Kieruję się pierwszy m wrażeniem. W ten sposób zdołałam przeży ć. Dudley się uśmiechnął. – Na Broadway u? W Holly wood? Bette się uśmiechnęła. – Zabijałeś bry ty jskich żołnierzy . Nie zaprzeczaj. Mówiłam ży dowskim maminsy nkom, którzy zabłądzili do mojej części miasta: „Nie, nie obciągnę wam”, a i tak dostałam rolę. Czy ż oboje nie jesteśmy szczęśliwi z tego, jacy jesteśmy ? Czy nie jesteśmy szczęś​liwi, że nie jesteśmy jak cała reszta tego świata? Zadrżał. Oczy mu zwilgotniały . Oczy Bette również. Dotknęła jego powiek. – Uroczy z ciebie facet. Na chwilę opuść swoje ży cie i bądź dla mnie dobry . Dudley przy ciągnął jej ręce i przy szpilił do łóżka. Jej wilgotne oczy znalazły się naprzeciw jego. Zarzuciła nogę i przy warła do niego. Uderzy li o siebie i pozostali w zwarciu. Kiedy zaczęli się kochać, zamknęła oczy . Wtedy mógł na nią spojrzeć.

Jej ramiona by ły luźne, piersi spłaszczone od pieszczot. Pocałował ją w szy ję. Obnaży ła zęby i przy gry zła wargi. Podniecenie spiętrzy ło się w falę i przesunęło po jej ciele. Później się wy gięli, zwarli kurczowo i runęli w dół.

9.46 Airedale spał między nimi. Dudley się odwrócił i najpierw zobaczy ł psa. Zapamiętał tę chwilę – Bette Davis chrapie. Pocałował psa w py sk i cmkonął w ramię Bette. Poszedł do łazienki i ogolił się filigranową brzy twą. Włoży ł ubranie i odsunął zasłony , żeby oświetlić włosy Bette. Ucałował jej ramiona i zszedł na dół. Airedale wskazał mu drzwi. Przy tulił wielkie zwierzę. Wy szedł na dwór i odetchnął poranny m powietrzem. Brentwood na północ od Sunset. Rezy dencje w sty lu Tudorów, francuskie châteaux, hiszpańskie hacjendy . Dudley u Liamie Smisie – los ci sprzyja. Wsiadł do swojego wozu. Ruszy ł w kierunku doliny , a później na wschód, do Burbank. Lotniskowi gliniarze pozwolili mu wjechać na pas. Miał do zmitrężenia dwie godziny . Czuł zapach Bette na mankietach koszuli. Miał czas, żeby snuć plany i obmy ślać strategie. Miał czas, żeby napisać nieszczery raport dla Billa Parkera. Watanabe/wielokrotne zabójstwo/7-12-41. Raport drugi – po tygodniu dochodzenia. Ły knął trzy tabletki benzedry ny . Przedstawił zbędne informacje. Zrelacjonował daremne grzebanie w przeszłości ofiar. Opisał tropy prowadzące donikąd i podkreślił klanowy charakter kultury Japońców, który utrudniał śledztwo. Benzedry na zaczęła działać. Dał spokój z policy jny mi formalnościami i podkreślił swoje frustracje detekty wa. Sprawdzenie zapisów w archiwum okazało się niemożliwe. Wojna przekreśliła wszy stkie normalne drogi dojścia. Potrafi pan czytać między wierszami, kapitanie? Mów-Mi-Jack chce zakończyć śledztwo do Nowego Roku. Dostanie, czego chce – ale ta sprawa po prostu mnie intryguje. Obok zakołował samolot z Bostonu. Bagażowi przy stawili schodki do drzwi. Dudley wy siadł i stanął przy bramce. Jack pierwszy zszedł po stopniach. Miał na sobie granatowy mundur mary narki. Zobaczy ł Dud​ley a i ruszy ł prosto ku niemu. Objęli się na powitanie i odsunęli na długość wy ciągniętego ramienia. – Ty irlandzki sukinsy nu – powiedział Jack. – Przy ganiał kocioł garnkowi.

Wsiedli do jego auta. Dudley rzucił torbę Jacka na ty lną kanapę. Jack zaczął majstrować przy radiostacji i podkręcił dźwięk. Dudley zjechał z pasa. – Dokąd jedziemy ? – spy tał Jack. – Pamiętasz, jak twój ojciec podsumował Los Angeles? – Powiedział, że przy jeżdża się tutaj, by pieprzy ć gwiazdy filmowe i wy woły wać zamieszanie. – Właśnie. Harry Cohn chce cię komuś przedstawić. Jack obrócił kapelusz na palcu. – Nie odmówiłby m poznania Rity Hay worth lub Elli Raines. – Nic z tego, młodzieńcze. Panna Hay worth wy jechała z miasta, a nasz ży dek Harry zaklepał pannę Raines dla siebie. – Czy żby m by ł istotą niższego rzędu w ty m mongolskim szambie? Dudley zarechotał. – Poznasz Ellen Drew, chłopcze. To piękna młoda aktorka, która niedawno podpisała kontrakt z wy twórnią. Oczekuje cię w apartamentach Los Altos. Jack rozregulował radio. Numery kodów i miejsca zaczęły na siebie nachodzić. Trzy dziewięć-zero92, Little Toky o. Prośba o dodatkowe radiowozy . – Co się dzieje na Pierwszej Wschodniej? – To dzielnica Japońców, młodzieńcze. Policja aresztuje miejscowy ch. – Dasz wiarę? Wszy scy wiedzieliśmy , że wojna nadciąga, ale nie sądziliśmy , że uderzy najpierw w nas. – Ży jemy w nowy m świecie. – W poniedziałek lecę do Pearl Harbor. Mam odprawę, a później już ty lko jeden skok na jakąś pieprzoną wy spę pełną kanibalów. Dudley zapalił papierosa. – Twojemu tacie się udało. Po Nowy m Roku będę mógł się zgłosić do wojska. Do wy wiadu wojskowego. Przy puszczalnie dostanę przy dział do Meksy ku. – Tata nadal ma wpły wy . Chociaż nie przy służy ło mu się jąkanie „Stremowanego Joego”. Daj spokój, Dud. Wiem, że nie masz nic przeciwko szy bkiemu, niespodziewanemu atakowi. Pojedziesz kawałek na północ na Emerald Isle i przy gruchasz sobie jakąś słodką irlandzką laskę. Dudley objechał amfiteatr Holly wood Bowl. – Irlandii się nie opuszcza. Jestem zaskoczony , że Jack w ogóle tu wrócił. – W Amery ce jest jego forsa i dzieci. Też by ś do tego wrócił. Zbliżało się Boże Narodzenie. Wszędzie stały sztuczne choinki, a na Sunset roiło się od garkuchni Armii Zbawienia.

Dudley strząsnął popiół z papierosa. – Czy twojego tatę nadal kręcą pornosy ? Nie stracił zainteresowania z powodu zaawansowanego wieku? Jack zachichotał. – Sam zapy taj. W niedzielę będzie na przy jęciu u Bena Siegela. Poza ty m zawsze uważał branżę pornograficzną za „niezwy kle nadobną, z niskimi kosztami ogólny mi”. Dudley się roześmiał. Jack zsunął kapelusz na oczy . Dudley skręcił w Highland i dojechał do Wilshire. Hotel Los Altos wznosił się obok stacji benzy nowej i baru z moty wem mórz południowy ch. Los Altos by ło przy stanią dla zbłąkany ch gwiazdeczek. Aktorki na kontraktach robiły sztuczki, na zmianę wy poży czając pokój na jedną noc. Dot Rothstein prowadziła tam melinę dla lesb. Eleanor Roosevelt zabawiała się w pokoju cztery sta dziewiętnaście. Dudley zaparkował od frontu. Jack sięgnął do torby i spry skał się wodą kolońską marki Lucky Tiger. Chłopak by ł przy stojny , ale delikatny . Przy pominał owoc chowu wsobnego. – Powiedziałeś: Ellen Drew, tak? – Tak, młodzieńcze. Ellen czeka w pokoju trzy sta trzy dzieści dwa. Wspomnij o filmie Château w Montparnasse. Grała w nim francuską służącą. Jack powiedział: – To nie potrwa długo. – Wiem, młodzieńcze, twoja sława cię wy przedza. Jack zarechotał i zniknął. Dudley pogrąży ł się w zadumie. Dom rodziny Watanabe. Odwiedził go w my ślach dziewięć ty sięcy razy . Obszedł pokoje i sprawdził szafy . Zajrzał pod zlew. Za lodówkę. Przy wołał dwa wspomnienia. My sie bobki obok rury kanalizacy jno-ściekowej. I rozlany pły n do prania obok pralki. Jack wskoczy ł do samochodu. Na szy i miał malinkę. – Fakty cznie, nie zabawiłeś długo. Jack mrugnął. – Miłe dziewczę. Powiedz Harry ’emu, żeby by ł dla niej dobry . – Dokąd teraz, młodzieńcze? – Na Delfern Drive. Tata kazał mi przekazać kopertę Glorii. Dudley ruszy ł na północny zachód. Jack zamknął oczy i powtórzy ł swoją kwestię. Gloria Swanson mieszkała w Holmby Hills. Dawno temu Joe K. by ł jej kochankiem. Joe wy czy ścił jej konta bankowe. W dwudziesty m siódmy m Gloria urodziła dziecko będące owocem ich miłości. Joe wy parł się ojcostwa, ale zadbał o potajemne wsparcie. Dom by ł wielkości małego hotelu. Dudley stanął pod zadaszony m przedsionkiem i obudził

Jacka. Młodzieniec wy glądał na przestraszonego. Chwy cił kapelusz i wy gramolił się z samochodu. Chwilę później otworzy ła się brama na ty lne podwórko. Jack wszedł. Dudley pogrąży ł się w rozmy ślaniach. Przestudiował swój raport. Poprawił notatki z rozmów z sąsiadami. W my ślach przeszedł dom Watanabego po raz dziewięć ty sięcy pierwszy . Przy pomniał sobie kolejne my sie bobki i zepsutą sałatę w lodówce. Jack wrócił. Z rozpięty m rozporkiem. Wgramolił się do wozu i uchy lił kapelusza. Dudley wy jechał na ulicę. – Nienawidzę go – powiedział Jack. – Tak, wiem. – Pieprzy ją Joe Junior i ja. Bobby jest zby t religijny , żeby to robić, a Teddy po prostu jest na to za młody . – Tak, młodzieńcze. Wiem. – To nic a nic nie pomaga. Nadal go nienawidzę. Chciała, żeby m ją przeleciał na dworze, obok basenu. Przy piekłem sobie ty łek. Dudley zarechotał i skręcił w Sunset. Choinki na Holmby Hills przy pominały drapacze chmur. – Ojciec gwałci cały świat, ma w dupie przy zwoity ch ludzi, a później wieje, kiedy tchórzliwe szkopy zrzucą kilka bomb. Mam dość jego pieniędzy , a ty masz dość wożenia mnie po mieście. Dudley się uśmiechnął. – Teraz pewnie do Niepokalanego Serca, co? Jack się uśmiechnął. – Żeby ś wiedział, ty cholerny Irlandczy ku. Do Niepokalanego Serca. Jechali Sunset. Jack wy glądał przez okno i drapał się po kroczu. Dudley skręcił na północ, w Western. Na zboczach wzgórza wzniesiono budy nek zgromadzenia i szkołę. Po drugiej stronie ulicy stała limuzy na arcy biskupa. J. J. Cant​well lubił tam przesiady wać i podglądać uczennice. Dudley zaparkował za nim. Jack wy siadł i ruszy ł w kierunku boiska. By ła przerwa. Laura siedziała sama. Wy glądała jak Kennedy , z jedny m genety czny m oczkiem różnicy . Ujrzała Jacka i podbiegła do niego. J. J. Cantwell wy siadł z limuzy ny . Miał na sobie lniane spodnie do golfa i różowy sweter. Dudley dołączy ł do niego. Cantwell spojrzał na Laurę i Jacka. – Ten chłopak jest za chudy , Dud. Czy m Joe go karmi? – Młodzieniec ży wi się miłością, Wasza Eminencjo. Cantwell zachichotał. – Nie doży ję czasów, kiedy Amery ka będzie mieć katolickiego prezy denta. Powiedziano mi, że

Joe ma wielkie plany wobec swoich sy nów. – Tak, Wasza Eminencjo. – Katolicki komendant policji. To stanowisko jest w jego zasięgu. Jack i Laura zaczęli rzucać piłką do baseballu. J. J. Cantwell patrzy ł. – Jak długo komendant Horrall planuje sprawować urząd, Dud? – Do czasu aż rozstrzy gną się losy wojny , Wasza Eminencjo. – Czy jego prawdopodobny m następcą będzie zdolny , ale odrażająco protestancki Thad Brown? – Może by ć i tak, Wasza Eminencjo. – Czy Horrall zdoła uniknąć skandalu do końca swojej kadencji? Dudley zakoły sał dłonią. – Na dwoje babka wróży ła, Wasza Eminencjo. W luty m FBI rozpocznie śledztwo w sprawie podsłuchany ch rozmów telefoniczny ch. Komendant Horrall zostanie oczerniony . Przy jmuje korzy ści od sierżanta wy działu oby czajowego, Elmera Jacksona, który jest wplątany w działalność madame Brendy Allen. Nie chciałby m, żeby ta informacja przedostała się do publicznej wiadomości. – Bill Parker się ciebie boi. – Wiem, Wasza Eminencjo. – A ty ? Czy się go boisz? – Nie, Wasza Eminencjo. – Masz na niego haka? – Tak, Wasza Eminencjo. – A on? Czy on ma haka na ciebie? – Nie, Wasza Eminencjo. Cantwell spojrzał na Jacka i Laurę. Rzucali piłkę. Jego Eminencja chłonął każdy ruch. – Jestem rad z równowagi władzy między dwoma porządny mi katolikami. Darzę równą sy mpatią ciebie i Billa Parkera. Chciałby m doczekać katolickiego komendanta policji. By łby m bardzo niezadowolony , gdy by ta równowaga została niepotrzebnie zniszczona.

57 LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU

13.14 Rejon magazy nów. Z pozoru niewinny . Valley 4600 – wy padek ze skutkiem śmiertelny m, sprawca zbiegł. Poniedziałkowy deszcz zmy ł ślady opon na miejscu zdarzenia. Ashida spacerował na zewnątrz policy jnej taśmy . W ręku trzy mał teczkę Jima Larkina. Ray Pinker wy dębił ją z biura śledczego. Nadjechał czarno-biały radiowóz i stanął za samochodem Ashidy . Z radiowozu wy siadł Bill Parker. Miał na sobie luźny mundur. Wy glądał na zmarnowanego, jakby źle sy piał. Parker podszedł do niego. Miał przekrzy wione okulary . Pewnie się w nich zdrzemnął. – Wy padek spowodowano celowo. Kierowca miał duże umiejętności i stalowe nerwy . Uderzy ł Larkina na ty le mocno, żeby go zabić, i ledwie musnął chłopców. To robota zawodowca. – I nosił fioletowy sweter. Jak biały mężczy zna przed domem Watanabego – powiedział Ashida. – Fioletoworóżowy sweter. Na plecach ofiar Fioletoworóżowe i fioletowe. Ten element jest niejasny . Ashida skinął głową.

znalazłeś

fioletoworóżowe

włókna.

– Szery f sprawdził wszy stkie warsztaty samochodowe i lakiernie, ale niczego nie znalazł. Gość ma uszkodzony wóz, ale trzy ma go w garażu. Parker zapalił papierosa. Pas z kaburą zwisał mu na biodrach. Ashida powiedział: – Przy czy na śmierci by ła oczy wista, więc nie przeprowadzono autopsji. Jednak w aktach znalazłem pewną interesującą informację. Uderzenie oderwało fragment ciała z ty lnej części uda Larkina. Lekarz oglądający zwłoki zauważy ł szereg identy czny ch blizn od dźgnięcia nożem w rejonie mięśnia udowego, ale nie wy konał fotografii. Samochody przejeżdżały obok nich. Czarno-biały radiowóz płoszy ł kierowców. Hamowali i zwalniali. – Ten pieprzony nóż – powiedział Parker. – Znaleźliśmy starą ranę na ciele Ry oshiego Watanabe, a teraz to. Samochody sunęły wolno obok nich. Parker stał za blisko. Ashida cofnął się o krok. Radiostacja Parkera zatrzeszczała. Usły szeli zniekształcone słowa. Parker podszedł i sięgnął po mikrofon. Trzaski osłabły .

Ashida oglądał miejsce wy padku. Zauważy ł kawałek oderwanego bieżnika. Pojedy nczy gumowy ząbek. Parker wrócił do niego. – To dy spozy tor z biura śledczego. Poprosiłem Norta Lay mana, żeby umieścił w biulety nie stanowy m notatkę o odłamkach szkła i oleju z krewetek znaleziony ch na stopach Watanabe. Dostaliśmy odpowiedź z Lancaster. W tamtejszy m szpitalu udzielono pomocy „japońskiemu włóczędze”, który miał podobne rany na stopach. Wy pisano go przed godziną. Nie mamy nazwiska, ale jest pewien trop. Zastępcy szery fa otrzy mali skargi z pięciu lokalny ch sklepów spoży wczy ch. Klienci znajdowali odłamki szkła w puszkach z krewetkami złowiony mi i przerobiony mi przez Japończy ków. To jury sdy kcja szery fa. Gene Biscailuz widział biulety n. Sądzi, że chodzi o sabotaż piątej kolumny , więc zajmie się sprawą. Ashida chwy cił policy jną taśmę. Obok przejechał samochód. Za blisko. – Dy spozy tor podał mi namiary na gościa zajmującego się dy stry bucją puszek. Nazy wa się Wallace Hodaka. Przeby wa w więzieniu bazy wojskowej Fort MacArthur. – Trzeba go przesłuchać – powiedział Ashida. Parker skinął głową. Spojrzeli na siebie. Unikali zbędny ch słów. Ruszy li do swoich samochodów i odjechali. Jechali na południe jeden za drugim. Ashida pierwszy . Dotarli do Main Street. Po chwili by li już w Lincoln Heights. Ashida spojrzał w lusterko wsteczne. Parker jechał mu na zderzaku i pociągał z flaszki. Dojechali do Pedro. Parker jechał uczepiony jego zderzaka, pociągając z butelki. Centrum Gardena, miasta czarnuchów. Słonawe powietrze i wojskowe ciężarówki, a przed nimi – San Pedro. Znaleźli się w Fort MacArthur. Dotarli do więzienia wojskowego. Ashida zobaczy ł, jak Parker chowa flaszkę i przepłukuje usta pły nem do ust. Wartownik pilnujący bramy utkwił wzrok w Ashidzie – Hej, jesteś Japońcem! Ashida pokazał legity mację policy jną. Wartownik spojrzał na czarno-biały radiowóz i machnął ręką, żeby jechali. Znaleźli wolne miejsca niedaleko drzwi. Wy siedli i rozprostowali kości. Parker zachwiał się, ale zdołał utrzy mać równowagę. Po obu stronach drzwi stali żandarmi. Zasalutowali Parkerowi i spojrzeli podejrzliwie na Japończy ka. Parker skinął Ashidzie, żeby ruszy ł pierwszy . Wejście do więzienia by ło zakratowane. Wartownik za biurkiem spojrzał na Ashidę, mrużąc oczy . Hej, kim jest ten Japoniec? Parker go uprzedził. – Chcemy przesłuchać więźnia Wallace’a Hodakę.

Wartownik sprawdził nazwisko w książce leżącej na biurku. – Przed chwilą odnotowaliśmy wejście i wy jście kilku waszy ch kumpli z policji Los Angeles. Sierżant Smith zadzwonił i powiedział, że dostał zgodę komendanta Horralla. Wpisaliśmy sierżantów M. Breuninga, R. Carlisle’a i funkcjonariusza R. S. Bennetta. Przejrzeli naszą listę zatrzy many ch i wy szli kilka minut temu. Ashida przełknął ślinę. Parker chwy cił za pas z kaburą i podciągnął luźne spodnie. Wartownik sięgnął po słuchawkę telefonu wiszącego na ścianie i zameldował. Nacisnął guzik. Podwójne okratowane drzwi rozsunęły się na boki. – Pokój przesłuchań numer trzy . To przy sadzisty mały Tojo. Gość nie mówi po angielsku. Parker ruszy ł pierwszy . Chwiejny krok zniknął, ale jego stopy niepewnie stąpały po podłodze. Ashida podąży ł za nim. Ignorował rzędy cel. Osadzeni sy czeli na jego widok. Sy k nasilał się z każdą celą. Pluli na niego. Ashida trzy mał się środka pomostu. Plwocina nie dolaty wała tak daleko. Pokój przesłuchań numer trzy miał wy miary dwa i pół na dwa i pół metra. Drzwi by ły otwarte. Wallace Hodaka miał na sobie więzienne khaki i siedział okrakiem na krześle. Ashida zamknął drzwi. Hodaka wstał i ukłonił się. Podali sobie dłonie. Hodaka ukłonił się ponownie. Parker otworzy ł opakowanie aspiry ny i ły knął sześć tabletek. – Niech pan go przesłucha, doktorze. Wie pan, czego szukamy . Proszę mu obiecać zwolnienie, jeśli będzie współpracować. Ashida usiadł okrakiem na krześle. Początkowo dukał w ojczy sty m języ ku, ale po chwili się rozkręcił. Hodaka odpowiadał swobodnie. Rozmawiali szy bko. Hodaka chciał rozmawiać. Mieli układ teraz–słuchaj/później–przetłumacz. Ashida skinął głową – proszę, mów dalej. Wallace Hodaka by ł inteligentny . Mówił sensownie i nie robił dy gresji. Ashida słuchał i tłumaczy ł w głowie fragmenty zdań. Parker oparł się o drzwi. Oczy nabiegły mu krwią. By ł w połowie pijany . Hodaka dostał zady szki od mówienia. Skłonił się Ashidzie i Parkerowi. Ashida się odkłonił i streścił rozmowę. – Pan Hodaka nie sły szał o odłamkach szkła znaleziony ch w jego puszkowany ch krewetkach. Według mnie jest wiary godny . Został zatrzy many , bo trzy lata temu wy twarzał pamiątkowe figurki przedstawiające cesarza Hirohito. Konserwy z krewetkami produkował na farmie kuzy nów w dolinie San Fernando. Zatrudniał przy jezdny ch japońskich robotników, rotacja by ła duża. Jeśli do krewetek dostało się szkło, by ło to nieumy ślne, spowodowane niedbałością robotników – lub błędem popełniony m na kutrze do połowu krewetek, skąd brał surowiec. Krewetki kupował od ry baków, którzy mieli łodzie w San Pedro. Pan Hodaka wy raził się w tej kwestii bardzo jasno.

Także w tej sprawie uważam go za wiary godnego. Zawsze płacił gotówką za krewetki i nigdy nie odnotowy wał transakcji. Nie może uczciwie podać nazwisk swoich dostawców. Parker powiedział: – Mów dalej. – Pan Hodaka sły szał o biały ch szukający ch japońskich domów i farm na sprzedaż, ale nie zna ich nazwisk. Ich „przedstawicielem” miał by ć Hikaru Tachibana, który został podobno zamordowany , ale pan Hodaka nie zna szczegółów tej sprawy . Kilka dni temu pana Hodakę odwiedził kuzy n i powiedział, że ty dzień temu Jimmy Namura by ł widziany w Little Toky o oraz dolinie. Namura wy py ty wał o ludzi, którzy chcieli kupić japońskie domy i farmy . W czwartek Namurę widziano ponownie w dolinie i Little Toky o. Zadawał te same py tania. Ty m razem Namura miał rany i bandaże na twarzy , co sugeruje niedawną operację. Pan Hodaka nie wie nic więcej o panu Jimmy m Namurze, nie znał osobiście żadnego z członków rodziny Watanabe i niczego o nich nie wie. Ponownie uważam pana Hodakę za całkowicie wiary godnego, kapitanie. Parker potarł oczy . – Tachibana i Namura by li znany mi współpracownikami rodziny Watanabe. Ich nazwiska znajdowały się na liście wy wrotowców opatrzonej literą A. – Wiem. Dudley Smith załatwił Namurze zwolnienie z więzienia na Terminal Island. – Założę się, że Dudley go ukry wa. Pewnie w Chinatown. Jeśli ktoś o ty m wie, to z pewnością Ace Kwan. Hodaka zakręcił się niespokojnie. Wy strzępił swoją więzienną opaskę i obgry zł paznokcie do ży wego. Ashida się uśmiechnął. – Załatwi pan Hodace nakaz doprowadzenia do sądu celem stwierdzenia zasadności zatrzy mania? – Nie dzisiaj. Tutaj bardziej się nam przy da.

15.12 Kolejne sy ki. Kolejne opluwanie. Ty m razem bardziej zsy nchronizowane. Zdrajca, zdrajca, zdrajca. Wrócili ty m samy m pomostem. Parker szedł pierwszy . Ignorował szy derstwa, wy zwiska i opluwanie. Jego stopy nadal kiepsko sobie radziły na podłodze. Wy szli główną bramą i udali się do swoich samochodów. Parker ruszy ł pierwszy . Wóz zarzucił. Spod kół sy pnął żwir. Kolumna złożona z dwóch pojazdów. Parker pierwszy , Ashida za nim. Ty m razem Ashida miał wy bór w postaci widoku przez ty lne

okno. Parker pociągał z flaszki. Parker lawirował swoim czarno-biały m radiowozem. Ashida jechał za nim, zderzak w zderzak. Mieli opuszczone szy by . Parker słuchał cy wilnego radia. Nastawił sy mfonię Brucknera. Za głośno. Skręcili na północ. Pedro, Gardena, lądowe Los Angeles. Dotarli do Broadway u. Chinatown by ło przed nimi. Parker gwałtownie zawrócił, zakoły sał radiowozem i stanął przed budy nkiem Kwana. Ashida zahamował, ustępując mu z drogi. Parker zaparkował przy krawężniku, pod drzwiami. Ashida stanął z drugiej strony ulicy . Chińska Pagoda by ła pięknie udekorowana. Smoki po obu stronach drzwi miały bożonarodzeniowe wieńce. Na dachu zatknięto sanie Świętego Mikołaja. Na saniach widniał transparent z napisem PAMIĘTAMY O PEARL HARBOR! Parker schował flaszkę i przemy ł usta pły nem do płukania. Splunął przez okno, opry skując przejeżdżającego forda. Pani siedząca w fotelu pasażera posłała mu wściekłe spojrzenie. Parker pokazał jej środkowy palec i wy siadł z radiowozu. Ashida patrzy ł. Parker złapał pion i ruszy ł. Posuwał się chwiejny m krokiem. Wszedł do Pagody . Ashida podbiegł i stanął za nim. Sala jadalna przy pominała kry ptę. Pomocnicy kelnera rozłoży li się w pobliżu kuchni. Wuj Ace siedział przy swoim ulubiony m stoliku i czy tał komiks. Parker uży wał oparć krzeseł jako oparcia dla dłoni. Skory gował kurs i dotarł do celu. Ashida szedł krok za nim. Wuj Ace podniósł głowę. Parker klapnął na krzesło. Ashida usiadł za nim. – Tak? – powiedział wuj Ace. – Chciałby m zadać kilka py tań. Właściwie wy bełkotał te słowa. Jego oddech cuchnął. Wuj Ace odsunął swoje krzesło. – Tak? Mam nadzieję, że będę mógł pomóc. Parker wy ciągnął papierosy . Zapalił trzecią zapałką. – Facet nazy wa się Jimmy Namura. Ma ksy wę „Jimmy Japoniec”. Musimy ustalić miejsce jego poby tu. Wuj Ace przy sunął mu swoją popielniczkę. – Nie znam pana Namury i nie wiem, gdzie przeby wa. – My ślę, że wiesz. – Zapewniam pana, że nie wiem. – My ślę, że wiesz. – To powtarzanie mnie obraża. Proszę opisać pana Namurę, żeby m mógł zrozumieć, dlaczego

pan tak nalega. Ashida patrzy ł. Pomocnicy kelnera patrzy li. Patrzy li i czy ścili paznokcie czubkiem spręży nowców. Parker powiedział: – Oto opis. Widziano go kilka dni temu. Niedawno pokiereszowano mu twarz. Chirurg plasty czny Lin Chung jest ważny m członkiem twojego tongu. Wiem, że przy jaźnisz się z chirurgiem plasty czny m Terry m Luxem i dostarczasz opiatów pracownikom doktora Luxa w jego klinice w Malibu. Komendant Horrall jest ci zobowiązany , ale w obecnej chwili mam to gdzieś. Wuj Ace pokręcił głową. – To nie twoja liga, Whiskey Billu. Sugeruję, żeby ś pojechał do domu i przespał się. Parker poczerwieniał. Wuj Ace wy jął nóż i podrapał się ostrzem w szy ję. Parker wskazał Ashidę. – Ten człowiek jest Japończy kiem. – Tak, znany m i szanowany m w lokalnej społeczności jako specjalista kry minalisty k. Ashida dostał wy pieków i usiadł na rękach. Zawsze gasił w ten sposób podekscy towanie. Wuj Ace powiedział: – お会いできて光栄ですよ、 芦田さん。 あなたが苦しい立場におかれていることは理解 しているつもりです。 Ashida pospiesznie przetłumaczy ł: „Jestem rad, że mogę pana poznać, doktorze. Rozumiem pańskie zakłopotanie w obecnej chwili”. Powiedział to doskonałą japońszczy zną. Ashida wstał i ukłonił się. Wuj Ace wstał i ukłonił się. Parker poczerwieniał jak karmazy n. Dał kuksańca Ashidzie. Zabolało. Ashidzie zdrętwiało ramię. – Nienawidzisz pieprzony ch Chińczy ków. Nie zaprzeczaj. Przeprowadź przesłuchanie i uzy skaj informacje, który ch potrzebujemy . Ashida powiedział: – わたしにはあなたに対して含むことは何もありませんよ、 クワンさん。 Ashida przetłumaczy ł w głowie. „Ży czę jak najlepiej panu Kwanowi”. Wuj Ace się uśmiechnął. – Wy brudne, żółte dzikusy ! Jak śmiecie?! – wrzasnął Parker. Wuj Ace mrugnął do Ashidy . Wuj Ace powrócił do robienia manikiuru spręży nowcem. Parker powiedział: – Uderz go! – Nie. Wuj Ace się uśmiechnął.

Pomocnicy kelnera patrzy li. Ashida patrzy ł. Pomocnicy położy li spręży nowce na kolanach. Parker powiedział: – Uderz go! – Nie. Wuj Ace się uśmiechnął. Pomocnicy kelnera zrobili krok naprzód. – Uderz go! Jeśli tego nie zrobisz, będziesz pieprzony m japońskim tchórzem – powiedział Parker. – Nie. Wuj Ace się roześmiał i mrugnął. Parker wstał. Jego kolana uderzy ły o stół. Popielniczka podskoczy ła. Pety poleciały w górę. Parker skoczy ł na wuja Ace’a. I upadł twarzą na stół. Wuj Ace odsunął krzesło. Parker zawisł cały m ciężarem na stole. Nogi stołu trzasnęły . Stół runął na podłogę, a Parker razem z nim. Na twarz. Wuj Ace uśmiechnął się do Ashidy i wy szedł do kuchni. Pomocnicy kelnera poszli w ślad za nim. Parker poruszy ł ramionami, próbując wstać. Okulary mu pęk​ły . Ashida przy klęknął i go podtrzy mał. Stolik chrupnął pod ich ciężarem. Facet jest zaburzony, kierują nim dziecinne emocje. To nie Dudley Smith.

58 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | SOBOTA, 13 GRUDNIA 1941 ROKU

15.39 Naszkicowałam Scotty ’ego, kiedy spał. Nie rozsunęłam kotar w sy pialni, ale uży łam lampki nocnej. Dochodziło południe. Scotty przy szedł wy czerpany , po nocy spędzonej na nogach. Mieszkamy w mieście, które ży je przez całą dobę. Najlepszy m przy kładem jest funkcjonariusz Robert S. Bennett. Mięśnie Scotty ’ego są nabrzmiałe, zdradzają niedawne trudy . Ostatniej nocy trzy mał linę w Chinatown, zdrzemnął się krótko w sy pialni biura śledczego i wrócił do pełnienia obowiązków z inny mi zbirami Dudstera: Mikiem Breuningiem i Dickiem Carlis​le’em. Odwalili papierkową robotę, opisując „mały zwrot” w sprawie zabójstwa rodziny Watanabe, który komendant Jack Horrall uznał za „zgoła nieoczekiwany ”. Później by ła wy prawa do więzienia wojskowego w Fort MacArthur. Wszy stko to w niewy jaśniony sposób łączy ło się z olejem krewetkowy m, olejem z ry b, odłamkami szkła i domem ty ch Watanabe. Breuning i Carlisle sprawdzili rejestr zatrzy many ch i wy pisali adresy przetwórni ry b działający ch na farmach należący ch do Japończy ków. Później wy słali tego matoła Scotty ’ego w najdalszy wschodni zakątek doliny San Fernando. Matoł Scotty uznał wy cieczkę – na południe, a później ostro na północ – za niezrozumiałą. Miało to jakiś związek z „biały mi facetami” skupujący mi nieruchomości „Japońców” – co Scotty uważał za czy sty bełkot. Funkcjonariusze Breuning i Scotty trzy mali Japońców silną ręką, kiedy Carlisle sprawdzał urządzenia do puszkowania w celu usunięcia „zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego”. Breuning zagadał do Japońców w pidżin english, ale ci nic nie ujawnili. Scotty dostał polecenie spuszczenia łomotu Japońcom, a Carlisle nakłaniał ich do zachowania milczenia. Scotty nadal nie wiedział, czego szukali Dudster i jego kumple. Mój słodziutki chłopak stłukł potulny ch Japońców, a w czwartkową noc zabił „Chińczy ka”. Los Angeles pierwszy ch ty godni wojny i przy gody na okrągło, przez całą dobę. Mój twardy chłopak zaciskał pięści przez sen. Przesunęłam lampę, oświetlając łóżko obok Scotty ’ego. Nary sowałam Claire De Haven jako siebie i Claire jako Joannę D’Arc. Umieściłam jej dwa przedstawienia obok mojego nagiego kochanka. Przestudiowałam ry sunki i zrozumiałam, w jaki sposób w Claire dokonała się tak pły nna transformacja. Wszy stko by ło dziełem wiary . Claire nie istniała poza własną wy obraźnią. Kiedy wy obrażamy sobie rzeczy w określony sposób, stają się takie, jak my ślimy . Udawała ironię, ale przepełniała ją

żarliwa gorliwość. Uchwy ciła się Williama H. Parkera i mnie, bo oboje by liśmy tacy jak ona. Oboje by liśmy jej wrogami, a jednocześ​nie jedy ny mi pokrewny mi duszami. Zaczęło się zmierzchać. Wy łączy łam lampkę i położy łam się na łóżku obok Scotty ’ego. Mój twardy chłopiec spał głęboko. Oparłam głowę na jego piersi i wczułam się w ry tm jego serca. Lee wrócił do domu. Sły szałam, jak wchodzi do swojej sy pialni i trzaska drzwiami. Z klubów na Stripie dobiegała muzy ka taneczna. Jasny księży c wy glądał przez burzowe chmury , oświetlając Scotty ’ego w dziwny ch momentach. My ślałam o nocny m przy jęciu u Claire w nadchodzący poniedziałek i zastanawiałam się, dlaczego nie oddzwoniono z gabinetu doktora Lesnicka w odpowiedzi na mój telefon w sprawie kolejnej wizy ty . Prawdopodobna odpowiedź? Claire rozmawiała ze zdradzieckim doktorem. Powiedziała: „Odpuść ją sobie, Saul. Ona jest moja”. Scotty spał. Robercie Sinclairze Bennett, znalazłeś się pod jego czarem. Stałeś się uczestnikiem mrocznej gry Dudley a Smitha. Pogrąży łeś się tak głęboko, jak ja z Williamem H. Parkerem. Leżałam tak godzinami. O drugiej w nocy muzy ka zaczęła cichnąć. Moonlight Serenade wieściła ostatnie zamówienia w Dave’s Blue Room. Ileż to razy śniłam, że Bucky i ja tańczy my w ry tm tej melodii? Dokąd zaprowadziły Hideo Ashidę jego marzenia o Bucky m? Moonlight Serenade odpły nęła ode mnie. Kiedy otworzy łam oczy , sy pialnię oświetlały promienie słońca. Scotty zniknął. Drzwi by ły uchy lone. Scotty stał na kory tarzu. Wkładał swoje wczorajsze ciuchy . Rozmawiał z Lee. Stali bardzo blisko siebie. – Mógłby m cię załatwić – powiedział Lee. Scotty wskazał kciukiem moją sy pialnię. – Wiesz, gdzie mnie znaleźć, kiedy zechcesz spróbować. Twardzi chłopcy , żaden nawet nie mrugnął.

14 grudnia 1941 roku

59 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 14 GRUDNIA 1941 ROKU

7.27 Helen wy szła na mszę. Powinien by ł pójść razem z nią, ale Dudley Smith go wy straszy ł. Parker stał w swoim pokoju. Sączy ł napój otwierający oczy i gapił się na wy kresy . Jak zaczarowany wpatry wał się w wy kres Sprawa Watanabe/Szczegóły–chronologia. Dudley podrzucił mu drugi raport. Tekst trafił na jego biurko przed awanturą u Kwana. Raport by ł oparty na faktach i dokładny . I mógł by ć niezgodny z prawdą. Powinien by ł pójść na mszę. Mógłby wy py tać Dudley a. Ace Kwan na pewno opowiedział mu, co się stało. Parker sączy ł wódkę z sokiem cy try nowy m i pieprzem kajeńskim. Przepis wy my ślili jezuici. Drink przeczy szczał grzesznika przed złożeniem ślubowania. Po nim następowały iście donkiszotowskie gesty i akty umartwienia. Wy wlókł się na chwiejny ch nogach od Kwana. Wsiadł do radiowozu i przez radiostację nawiązał kontakt z więzieniem wojskowy m w Fort MacArthur. Później zdoby ł adres przetwórni Hodaki i pojechał na miejsce. Robotnicy by li zastraszeni. Nie chcieli z nim gadać. Jego przy puszczenia? Chłopcy Dudley a go uprzedzili. Wy cisnęli informacje i zablokowali mu do nich dostęp. Drink zakonników zapiekł wnętrzności. Łagodził ból wy cofania. Odraczał Ślubowanie. Parker zanotował parę rzeczy na wy kresie. Pomy ślał o Kwanie. Drań mrugnął ty lko jeden raz. Zary zy kował. Jimmy Namura/blizny na twarzy /Lin Chung i Terry Lux. Ry zy kowne zagranie sprawiło, że Ace mrugnął. Parker zwrócił na to uwagę i dopisał znaki zapy tania. Drink zakonników ugasił jego Pragnienie. Zaczęło się robić niebezpiecznie. Musiał zapobiec Ciepłemu Ślizgowi. Parker nary sował swasty ki i lugery . Parker nary sował kolby lugerów ozdobione swasty ką. Okleina kolby wy padła z ręki Jima Larkina. Lugery w bungalowie Larkina. Domniemane lugery w Deutsches Haus. Wy kres rzucił na niego jakiś czar. Jak drink zakonników. Parker dopił wódkę i chwy cił teczkę. Pieprz zapiekł tak mocno, że zgiął się wpół. Wy szedł do samochodu i usiadł za kierownicą, żeby opanować skurcze. Odnalazł stację religijną. Ksiądz wy chwalał chrześcijańską cnotę wstrzemięźliwości. Parker ruszy ł na zachód i stracił rachubę czasu. Plaża. Ciężarówki wojskowe i nowe bunkry na wy brzeżu. Kanion Santa Monica. Bungalow

Larkina. Donkiszotowska misja. I tak to zrobi. Zastosuje sztuczkę, której nauczy ł się dawno temu. Przekręcić gałkę i walnąć w ościeżnicę. Po prostu. Podszedł do drzwi. Zrobił to. Skurcze powróciły . Powróciło Pragnienie. Drzwi odskoczy ły . Po prostu. Wszedł do środka i zamknął. Strumy k karpi koi w salonie go oczarował. Poszedł do kuchni i znalazł karmę z algami dla ry bek. Wrócił i nakarmił karpie. Przy pły nęły i zaczęły się opy chać. Parker pokonał skurcze i ruszy ł do sy pialni. Nakarmi karpie koi na tarasie. Otworzy ł szafę. Siedemnaście nazistowskich lugerów – po prostu, na kołkach. Zdjął je i włoży ł do teczki. Oblał się potem. Zaleciało od niego wódką zbożową i cy try ną. Wy szedł i zamknął drzwi. Hideo Ashida stał obok jego radiowozu. Parker zgiął się pod ciężarem. Siedemnaście lugerów w jego teczce. Uderzały i ocierały się o siebie. Waży ły ze dwadzieścia pięć kilogramów. Parker przełoży ł teczkę do drugiej ręki. Gnaty brzęknęły i otarły się o siebie. Ashida stał wy prostowany . – Zabrałem lugery Larkina. Sprawdzimy je w laboratorium, porównamy pociski z pociskami znaleziony mi w domu rodziny Watanabe. – Kule w domu Watanabe i drogerii by ły zby t uszkodzone, żeby porównać je ze wzorcami. Jeśli przetestujemy pistolety , otrzy mamy podobny wy nik. Nie będzie można zwery fikować rezultatów. Podejrzewam, że pistolety związane z naszy mi sprawami pochodziły z Deutsches Haus. Musimy się zadowolić ty m przy puszczeniem. – Będziesz mógł sprawdzić odciski palców. Wprawdzie nie mamy odcisków palców Larkina, ale mogliby śmy zidenty fikować tego, kto by ł w domu. A to pomogłoby nam w odnalezieniu samochodu, który zaparkował przed domem Watanabe, a później uczestniczy ł w wy padku drogowy m, którego sprawca zbiegł. Ashida powiedział: – Wiem. Chciałem ukraść pistolety w ty m samy m celu. Parker opuścił teczkę. Ashida sięgnął do kieszeni i wy ciągnął pasty lkę. Pana oddech cuchnie, kapitanie. Podał pasty lkę. Parker odwinął papierek i wsunął do ust. Goździk i lukrecja. Środek przeciwbólowy dla dzieci. Deadwood, rok 1910. Ashida powiedział: – Szery f nie przy łoży ł się do roboty , więc rozejrzałem się w okolicy . Ustaliłem, że pan Larkin by ł przy jazny m i rozmowny m człowiekiem, który lubił towarzy stwo młody ch ludzi i przepadał za

jazdą na rowerze. Nie zapraszał obcy ch do domu. Sąsiedzi nie wiedzieli, że miał bzika na punkcie japońskiej kultury , gromadził walutę państw osi i kolekcjonował niemieckie pistolety . W radiu powiedziano, że podczas wielkiej wojny by ł agentem bry ty jskiego wy wiadu, co uważam za prawdziwe. Jednak nie wiedział o ty m żaden z jego sąsiadów, co uważam za znaczące. Parker pogry zł pasty lkę. Ashida podał mu pasek gumy do żucia z pepsy ną. Parker odwinął ją z papierka. – Samotnik i jego sekretne ży cie. – Tak. Samotnik, który dzwonił z publiczny ch telefonów i nosił żetony telefoniczne. Parker żuł pieprzoną gumę. – Watanabe dzwonili pod numery budek telefoniczny ch w Santa Monica. – Tak. Sprawdziłem ich położenie. Wszy stkie znajdują się przy Lincoln Boulevard, nie więcej niż trzy kilometry stąd. – Jak nic piąta kolumna. Ta sprawa cuchnie sabotaży stami. Zakonspirowany stary pracownik wy wiadu, zakonspirowany Japończy k. Ashida powiedział: – Nie wiemy , kto dzwonił pod płatne numery i o czy m rozmawiano. – Zwrócę się o wy kaz rozmów prowadzony ch z ty ch budek. Odnotowują rozmowy wy chodzące, więc może uda się zdoby ć także przy chodzące. Ashida pokręcił głową. – To bardzo długi proces. Firma PC Bell ma mnóstwo zleceń od Departamentu Wojny . Wszelkie argumenty natury prawnej utracą siłę. Parker wy pluł gumę. – Nakarmiłem karpie koi. Ashida podał mu świeżą gumę. – Zamierzałem to zrobić. Parker odwinął papierek. – Znajdziemy im dobry dom, kiedy to wszy stko się skończy . – Tak. Też o ty m my ślałem. Parker wskazał samochody . Darowali sobie zbędne słowa. Ashida przy taknął. Wsiedli, zawrócili i ruszy li w kolumnie do centrum miasta. Ashida jechał pierwszy . Parker tuż za nim. Wy żuł do końca pieprzoną gumę. Przy jechali do komendy i udali się do laboratorium. Laboratorium by ło do ich wy łącznej dy spozy cji. Ashida zamknął drzwi. Parker wsunął krzesło pod klamkę. Ashida oczy ścił stół laboratory jny . Parker wy łoży ł lugery . Ashida wy jął świeżą paczkę gumy do żucia i pudełko pasty lek na kaszel. Parker skinął głową –

taak, w porządku. Ashida ponumerował lugery – od jednego do siedmiu. Parker żuł gumę i obserwował jego robotę. Skurcze ustały . Gorzała z niego wy parowała. Pieprz kajeński piekł go w ustach. Drgawki mogły się pojawić jeszcze dziś, ale nie musiały . Jutro da o sobie znać niezaspokojone Pragnienie. Ashida pracował. Parker patrzy ł. Żuł gumę i ssał tabletki na kaszel. I pił wczorajszą kawę. Ashida nałoży ł gumowe rękawice i nauszniki. Załadował wszy stkie siedemnaście lugerów pociskami testowy mi. Trzy mał je delikatnie, żeby nie rozmazać odcisków palców. Wy strzelił ze wszy stkich siedemnastu. Tunel balisty czny zawibrował. Ashida zebrał łuski. Wszy stkie by ły pęknięte na pół. Parker patrzy ł. Ashida obejrzał ślad po iglicy . Rozpromienił się i ukłonił. – Miałem rację. Te pistolety – pistolet uży ty podczas napadu w drogerii i pistolet, z którego oddano strzał w domu rodziny Watanabe – pochodzą z tej samej serii. Wszy stkie trzy mają identy czną wadę iglicy . Parker sobie coś przy pomniał. – Odbierałem zeznania od ty ch popaprańców z Deutsches Haus. Jeden z nich powiedział, że ktoś włamał się do lokalu w poniedziałek w nocy . Zeznał, że skradziono tłumiki i lugery . Nie znaleźliśmy żadnego lugera podczas przeszukania, dzięki czemu uniknęli zarzutu nielegalnego handlu bronią. Pomy ślałem, że facet kręci, więc odpuściłem. Teraz sądzę, że naprawdę doszło tam do cztery -pięć-dziewięć. Ashida zadrżał i przełknął ślinę. Ashida odwrócił głowę. Parker spojrzał na niego przenikliwie. Widzisz te pulsujące żyły na szyi? – Cała piątka wy szła za kaucją. Pisali o ty m w „Mirror”. Ashida spuścił wzrok. Parker przy stąpił bliżej. Ashida się cofnął. To Ashida. To on włamał się i okradł Deutsches Haus. Parker się cofnął. Spojrzał w dół. Parker podniósł głowę i uśmiechnął się. Ashida podniósł głowę i go zobaczy ł. Ashida się uśmiechnął. Obaj wy konali formalny , zsy nchronizowany ukłon. Parker się odwrócił. Trzeba by ło rozładować atmosferę. Żuł gumę. Ssał pasty lki na kaszel. Po chwili się odwrócił. Ashida odzy skał równowagę. Parker obserwował, jak pracuje. Sprzęt do pobierania odcisków palców czekał przy gotowany . Proszek/pędzel/ninhy dry na/folia. Ashida przy sunął lugery . Oznaczy ł je taśmą, numerami od jednego do siedemnastu. Powkładał ołówki w lufy . Odkurzy ł i posy pał powierzchnię proszkiem. Ukazały się smugi i ślady . Ashida obejrzał powierzchnie. Pistolety od pierwszego do piątego: smugi, rozmazania i plamy .

Ashida pracował. Parker patrzy ł. Ashida posy pał proszkiem lugera numer sześć. Kolejne smugi, kolejne rozmazania. Teraz rozpy l mgiełkę. Najpierw na gładki uchwy t. Zrobił to. Parker spojrzał mu w oczy i dostrzegł bły sk. BINGO! Trach! – odcisk prawego palca wskazującego. Ashida nakleił folię na odcisk i pobrał próbę. Przy kleił taśmę do paska na odciski palców. Otworzy ł szufladę i wy ciągnął teczkę ze wzorami. „Watanabe/7-12-41/niezidenty fikowany odcisk prawego palca wskazującego”. Ashida przy jrzał się liniom. Nastawił mikroskop i zbadał nowy odcisk. Trzy razy obejrzał jeden i drugi. W ogromny m skupieniu. Parker wstrzy mał oddech. Guma do żucia straciła smak. Ashida stuknął w kartę odcisków. – Pasują. W ostatnią niedzielę pobrałem niezidenty fikowa​ny odcisk w domu Watanabe. Nie ma sposobu sprawdzenia, czy to odcisk Larkina, bo nie dy sponujemy jego odciskami palców. Nowy odcisk pasuje idealnie. Facet dotknął jednego z pistoletów Larkina. Teraz wiemy , że by ł w domu Watanabe. Krąg się zawęża.

60 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 14 GRUDNIA 1941 ROKU

20.08 Przy jęcie by ło eleganckie. Eleganckie i egalitarne. Na żadny m nie pojawiło się ty le gwiazd. Ben Siegel obalił akt oskarżenia. Tej nocy lokal Trocadero się zakoły sze! Jimmie Lunceford i jego orkiestra. Miewający napady złości Harry Cohn. „Stremowany Joe” Kennedy . Joan Crawford pożerająca wzrokiem Scotty ’ego Bennetta. Szery f Gene Biscailuz i magnat prasowy , Sid Hudgens, i ze trzy tuziny ostrzy żony ch na jeża marines. Benny zaprosił chłopaków. Promieniował patrioty czną hojnością. Tańczy ł walca, fetując sprzątnięcie „Big Greenie” Greenberga. Benny chwalił się zdjęciami wy korzy stany mi do szantażu. Z Billem McPhersonem pieprzący m czarnoskórą laskę w kozakach. Dudley krąży ł po sali. Mike Breuning i Dick Carlisle gadali z Dot Rothstein. Jack Webb osaczy ł szery fa Gene’a i zanudzał go jakimiś dziecinny mi bredniami. Ellen Drew i Elmer Jackson próbowali chwy cić zębami jabłka pły wające w ponczu z rumem. Wczoraj Jack Kennedy przeleciał Ellen. Ellen puszczała się dla Brendy Allen pomiędzy rólkami naiwny ch, niedoświadczony ch dziewczątek. Benny załatwiał dziewczy ny Brendy dla marines. Herr Siegel, ży dowski Święty Mikołaj. A Dudley krąży ł dalej. Jimmie i jego chłopcy odegrali hałaś​liwy „kawałek specjalny Lunceforda”. Klarnety tęsknie zakwiliły . Puzony wy sunęły suwaki. W Trocadero panował wesoły nastrój. Tłok na parkiecie, zastawione stoły i stojący bar. Czas pły nął. Nowy Rok 1938. To tutaj pierwszy raz zobaczy ł Bette. Teraz przy siadła w boksie. Wy mienili spojrzenia kochanków. Porozumiewawczy sy gnał „zobaczy my -się-później”. Bette siedziała ze swoim mężulkiem. Facet pożerał wzrokiem kelnera. Czy żby miał z tego wy niknąć jakiś pedalski figiel? Dudley orbitował. Benzedry na i whisky Macallan rocznik dwudziesty czwarty . Zamienił słówko z ty m ży dkiem Harry m. Co z moimi planami filmowy mi – tak czy nie? Harry odrzekł, że skłania się ku „tak” – „ale nie próbuj mnie osaczy ć, ty irlandzki sukinsy nu”. Dudley krąży ł. „Stremowany ” Joe skinął w jego stronę. Dud​ley podszedł do boksu. Pogadali o dawny ch czasach w Dublinie i Bostonie. Gadki szmatki. O planach Dudley a związany ch z zaciąg​nięciem się do wojska. O polowaniu Jacka na laski w Los Angeles. Joe napomknął o ich świńskich wy padach do Tijuany . Dot​stress i Ruth Mildred by ły wspaniały mi towarzy szkami. Dudley zary sował mu swoje plany filmowe. Joe obiecał dołoży ć

dwadzieścia pięć ty sięcy . Joan Crawford i Scotty Bennett się całowali. Elmer Jackson i Ellen Drew tańczy li jitterbuga. Brenda Allen przeszła obok i pociągnęła Joego do fokstrota. Gangster Benny ’ego podszedł do Dudley a i wręczy ł mu kopertę. Dudley otworzy ł i przeczy tał kartkę. Lista gości zaproszony ch na przy jęcie. Benny dotrzy mał słowa. Claire De Haven wy daje fetę w poniedziałkową noc. Znani czerwoni zostali poproszeni o R.S.V.P.93 Utworzą korowód i odtańczą taniec konga. Panna Katherine Lake tam będzie. Panna Lake by ła widziana na ostatnim przy jęciu Czerwonej Claire. Mała „robótka na boku” Whiskey Billa. Impas w stosunkach Parker–Smith. Trzeba sprawdzać wszystkich sojuszników. Bette weszła na parkiet. Dudley dostrzegł kątem oka bły sk jej zielonej, wirującej sukni. By ła żółtozielona. Włoży ła ją dla niego. Tańczy ła z wy sokim marines. Odbił ją niski marines. Zatańczy ła z nim. Później odbił ją krępy marines. Zatańczy ła z nim i pomachała Dudley owi. Sala się zakoły sała. Jak podczas trzęsienia ziemi w trzy dziesty m trzecim. Bette umieściła jego świat na resorach. Niski marines podszedł do niego. Dudley zasalutował. Niski marines przekazał mu liścik. Dudley go otworzy ł. „D.S. Mam apartament na górze. Spotkajmy się po zabawie, proszę. Zawsze twoja, B.D.” Niski marines zniknął. Dudley ucałował karteczkę i poczuł zapach paczuli. Orbitował – benzedry na i whisky Macallan rocznik dwudziesty czwarty . Scotty Bennett całował się z Joan Crawford. Brenda Allen całowała się z niskim marines. Dotstress i Ruth Mildred zobaczy ły to i zrobiły „fuj”. Wirowanie osłabło. Jimmie Lunceford odegrał hy mn państwowy i odprowadził gości do drzwi. Bette ruszy ła w kierunku schodów. Dudley patrzy ł, jak jej suknia wlecze się po stopniach. Mężulek i elegancki kelner wy mienili nerwowe spojrzenia. Ruszy li w kierunku szatni w odstępie jednej sekundy . Mężulek otworzy ł drzwi i wszedł do środka. Kelner wślizgnął się chwilę później. Dudley podszedł i zajrzał do środka przez dziurkę od klucza. Mężulek trzy mał w ustach fiuta kelnera. Nowa wspaniała wojna. Świat na resorach. D.S. + B.D. – serce i strzała. Sala opustoszała. Splecione pary wy sy pały się na zewnątrz. Joan C. zawróciła w głowie Scotty ’emu B. Dudley wszedł po schodach na górę. Na jej drzwiach znajdowała się kołatka w kształcie kołczanu kupidy na. Dudley zapukał. Otworzy ła bez chwili zwłoki.

Pocałowali się w drzwiach. Dudley rozpiął jej zieloną suknię. Paski spoczy wały na ramionach Bette. Zsunął je i opuścił zieloną suknię do piersi. Bette zawirowała i zamknęła drzwi. Stanęła na palcach i go pocałowała. Szampan i ty toń – znał już jej oddech. Czuł na sobie jej usta. Jej usta na jego ustach – pragnął tego. Podniósł ją i przeniósł. Rozejrzał się za miejscem, w który m mógłby przy klęknąć. Obita aksamitem kanapa. Tak – to miejsce w sam raz dla nas. Położy ł Bette. Podciągnął suknię. Pończochy by ły przy pięte do pasa. – Dudley Liam Smith. Dudley ugry zł zapięcia jej pończoch. Odgry zł je. Zdarł pończochy i koronkową bieliznę. Zsunął ją do stóp. Bette powiedziała: – Dudley u Liamie Smisie. – Chwy ciła go za włosy i uniosła biodra. By ła taka, jakiej pragnął. Wy powiedziała jego imię. Nauczy ł się tego smaku. Przy ciągnęła jego głowę w dół i uniosła biodra. Przy warł do jej piersi. Pociągnęła go za włosy . Pchnęła biodrami i wy powiedziała jego imię. Zaczęła się poruszać, zapomniała jego imię. Jej głos przeszedł w sapanie. Wy gięła się i pchnęła kanapę na ścianę. Ostatnim ruchem zwaliła lampę na podłogę.

23.23 – Dudleyu Liamie Smisie. Pewnie masz dość, że powtarzam to bez końca? – Nie, kochanie. Nie mam. – Nie może być ci wygodnie w takiej pozycji. – Wychowałem się w kościele, laleczko. Nawet nie wiesz, jakie to znajome. – Nie chciałabym, żebyś mnie kojarzył z czymś znajomym. – W takim razie kojące. Znajome tylko w tym sensie, że mnóstwo razy wyobrażałem sobie tę chwilę. – Kochany, kochany. Mój wielki irlandzki glina z czterema córkami, gdy ja sama dałabym wszystko, aby mieć choć jedną. – Mam piątą córkę, z nieprawego łoża. Mieszka w Bostonie. – Opowiedz mi o niej. – Elizabeth ma siedemnaście lat. Jest piękna i utalentowana. Nawiązała dziwną znajomość z niewidomym kolegą. Prowadzi osobliwe narracje. Opowiada mu akcję filmu, a chłopak słyszy dialogi. Świetnie ze sobą współpracują. Jej opisy są znakomite, więc niewidomy młodzieniec czuje się tak, jakby otrzymał od Boga dar widzenia. – Chciałabym poznać tę dziewczynę i doświadczyć jej daru.

– Przyjedzie do Los Angeles ze swoim przyjacielem na Boże Narodzenie. Zorganizuję wspólny wypad do kina. – Czy Elizabeth jest owocem chwili słabości między kolejnymi brutalnymi epizodami, Dudley? Powiedziałam to, bo jestem taka jak ty. – To dla mnie zaszczyt, kochanie. Wiedziałem, że jesteś osobą niezwykle spostrzegawczą, ale twoja przenikliwość przekracza moje najdziksze wyobrażenia. – Dzięki za uznanie. Jestem zblazowana. Nie robią na mnie wrażenia bezmyślne pochwały. „Trafił swój na swego”. Teraz to przysłowie nabrało sensu. – Nie będę zaprzeczać. Też bym nie chciał, żebyś uznała mnie za znajomego. – Na nowo definiujesz słowo „znajomy”. Niestosowność naszej znajomości skłania mnie do postawienia pod znakiem zapytania wszelkich wyobrażeń i zachowań. – Droga dziewczyno. Robisz się senna. Widzę to. – Jestem senna. Jestem samolubną kobietą, która ma zamiar natychmiast zasnąć. – Nie zamierzam cię powstrzymywać. – Mój Boże, jacy młodzi są ci marines. Nie chcę, aby któryś zginął. Nie chcę i na to nie pozwolę. Do licha, chrzanić Japońców. – Ty ziewasz, dziewczyno. Powiedz coś wspaniałego, zanim odpłyniesz. – Dudleyu Liamie Smisie, proszę, żebyś zabił dla mnie Japońca.

23.54 Bette spała. Dudley nie spał. Wy chował się w kościele. Przesunął kolana i zmienił pozy cję. Sięgnął po przewróconą lampę i zgasił światło w pokoju. Whisky Macallan rocznik dwudziesty czwarty przestała działać. Benzedry na działała nadal. Bette spała, ale on nie spał. Od strony Stripu dolaty wały dźwięki uruchamiany ch samochodów. Usły szał trzask zamy kany ch drzwi w Trocadero. Echo dźwięków przy wołało ulotne obrazy . Matka go uderzy ła. Zdzieliła go paskiem do ostrzenia brzy twy . Trzy mał pistolet, opierając głowę na piersiach Bette. Dźwięki przy cichły . Niebo jaśniało z każdą chwilą. Wstał i rozmasował kolana. Poprawił Bette na kanapie, od głowy po czubki palców. Przy kry ł ją mary narką i poszedł do samochodu w samej koszuli. Świat koły sał się na resorach. Czuł na sobie zapach Bette. Pojechał Sunset na wschód, a później skręcił na południe w Virgil. Zatrzy mały go światła przy Melrose. Rozejrzał się wokół i ujrzał chudego Japońca w budce telefonicznej. Japoniec gesty kulował podczas rozmowy , jak to Japoniec. Światło zmieniło się na zielone. Dudley podjechał do krawężnika i wy siadł. Japoniec nadal

ględził trzy po trzy . Dudley podszedł do budki. Japoniec go zauważy ł. Co jest? Gdzie twoja marynarka? Co wyprawiasz z tą spluwą? Dudley wy ciągnął pistolet i cztery razy strzelił mu w twarz. Poty lica Japońca i ty ł budki telefonicznej eksplodowały . Dudley powiedział: – To dla Bette Davis.

15 grudnia 1941 roku

61 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 15 GRUDNIA 1941 ROKU

6.17 Trening futbolu. Poranna szarpanina. Ty powy widok z jego okna. Z okna Ashidy rozciągał się piękny widok. Wy najął to mieszkanie z powodu widoku. Wszy stkie drogi prowadziły do Belmont. Zielono-czarni na wieki. Ashida obserwował ćwiczenie bloków i podań. Wy obraził sobie, że dwóch przy jmujący ch to Bucky . Obaj chłopcy wy puścili piłkę. Zamknął oczy i wy obraził sobie, że jeszcze bardziej przy pominają Bucky ’ego. Jego Bucky chwy tał piłkę i biegł przez kolejne punktowane pola. Poszedł do szafy w salonie. Na półce leżał jego pierwszy aparat z automaty cznie wy zwalaną migawką. Obok znajdowało się pudełko z fotografiami. Zdjęcia by ły w bibułce, osłonięte przed promieniami słońca. Ukry ł aparat za półką, skierowawszy obiekty w w stronę pry szniców. Migawkę wy zwalał podłączony ręczny zegarek. Trening koszy kówki kończy ł się o 16.00. Aparat robił zdjęcia w dwuminutowy ch odstępach. Udane zdjęcia przedstawiały rozbierającego się Bucky ’ego. Ashida oglądał zdjęcia. Trzy mał je za krawędzie, żeby nie zostawić odcisków palców. Pomy ślał o pracy w laboratorium, w towarzy stwie Billa Parkera. Mieli ty lko jeden odcisk palca. Posy pał proszkiem inne lugery , ale niczego nie znalazł. Parker przy łapał go na popełnieniu cztery -pięć-dziewięć w Deutsches Haus. Dał mu to pośrednio do zrozumienia. Zdjęcia by ły doskonałe. Bucky by ł doskonały . Idealnie naświetlone czarno-białe odbitki. Pomy ślał o Kay Lake. Spojrzał na to z jej punktu widzenia. Głupia łowczy ni zadurzona w Bucky m Bleichercie. Co by pomy ślała, gdy by zobaczy ła Bucky ’ego nago? Zatelefonowała do niego ostatniej nocy . W sprawie tego idioty cznego filmu. Zalatującego tanią sensacją. Masowe aresztowania przedstawione jako pogrom ludności japońskiej. Pomy sł łączy ł się z grą, którą prowadziła z Billem Parkerem. Zaprosiła go na przy jęcie dziś wieczorem. Towarzy szka Claire podjęła wy zwanie. Powiedział, że przy jdzie. Ashida schował zdjęcia i obejrzał urządzenie. Obiekty w siedział mocno. Przewód łączący zegarek z migawką by ł naprężony . Ty lko mechanizm włączający zuży ł się pod wpły wem czasu. Sprawił, że urządzenie by ło niedoskonałe. Nowe ustrojstwo nadal pracowało przed drogerią Whalena. Dołączy li zapasowy mechanizm uruchamiający migawkę. By ło wcześnie. Mógł go wy montować i naprawić stary aparat. Zszedł schodami. Wsiadł do samochodu i pojechał do centrum miasta. Ruch by ł niewielki.

Mógł się zastanowić. W my ślach obszedł dom Watanabego. Watanabe/Kod jeden-osiem-siedem94. Pokój po pokoju, kwadrat po kwadracie. Robił to już dziesięć ty sięcy razy . Rano na skrzy żowaniu Szóstej i Spring panowała cisza. Zaparkował przed drogerią Whalena i przy jrzał się urządzeniu. Obudowa wy glądała na nienaruszoną. Urządzenie by ło należy cie chronione. Wy jął zapasowy włącznik i odjechał. Włączy ł radio. Na paśmie policy jny m zgłoszono kod trzeci – zabójstwo w okolicy skrzy żowania Melrose i Vergil. Trup w budce telefonicznej. Rany postrzałowe, ofiarę zabito z bliska. Prośba o przy słanie kogoś z laboratorium i ludzi z kostnicy . Ray Pinker i Thad Brown by li na miejscu. Ashida pojechał do domu. Wszedł na górę i wziął do ręki poranne wy danie „Heralda”. Zobaczy ł zdjęcia prasowe poniżej zgięcia. Pogrom w wy konaniu federalny ch. Sklep z osobliwościami – skrzy żowanie Pierwszej i Alameda. Dick Hood, Ed Satterlee, dwóch niezidenty fikowany ch agentów. I jeden przerażony Japończy k. Dwaj federalni trzy mali duże miecze. Dwaj inni pasujące do nich POCHWY. Eureka! Szczęśliwy traf! Po dziesięciu ty siącach razy chodzenia w my ślach po domu rodziny Watanabe. Wiedział, co przeoczy ł. Wiedział, co przeoczy ł Dudley . W domu ofiar nie by ło POCHEW. Nie by ło HACZYKÓW ani KOŁKÓW W ŚCIANIE, na który ch można by powiesić miecze. Samurajskie miecze by ły przedmiotami dekoracy jny mi. Zawsze wy stawiano je na widok. Ashida drgnął. Migawka aparatu kliknęła. Brak pochew. Brak haków i kołków w ścianie. Brak zaklajstrowany ch dziur lub wgnieceń ty nku. Brak śladów na tapecie. KLIK – dziesięć ty sięcy razy . KLIK – dziesięć ty sięcy i jeden raz. KLIK – świat przewinął się do chwili obecnej. KLIK – obraz zaczął się przesuwać z prędkością filmu niemego. Ashida wrócił na schody . Ashida wsiadł do samochodu. Samochód powiózł go przed siebie. W sekundę przejechał Czterdziestą Piątą Aleję. Dom rodziny Watanabe jaśniał dziesięć ty sięcy razy bardziej niż zwy kle. Pozwolił sobie wejść do środka. Wszedł i stanął, żeby wy hamować prędkość. Obszedł salon. Zbadał ściany i potwierdził swoje przy puszczenie. Obszedł kuchnię. Tak, obejrzał ściany i… – Witaj, młodzieńcze.

Ashida się odwrócił. Dudley by ł w samej koszuli i miał na sobie spodnie od garnituru w szkocką kratę. – Jesteś ucieleśnieniem objawienia. Masz wy trzeszczone oczy . – Wiem, co przeoczy liśmy . Odkry łem „oczy wistą rzecz”. Przy szedłem, żeby to potwierdzić. Dudley się uśmiechnął. Na szy i miał ślady szminki. – Zdradzisz mi, co odkry łeś? A może podzielisz się tą wiedzą jedy nie z Billem Parkerem? – Jeszcze nie zdecy dowałem. Dudley się roześmiał. – Ile dowodów zataiłeś? Jestem tego tak ciekaw, jak twojej zmowy z Billem Parkerem. Ashida chwy cił brzeg zlewu. – Nie powiem ci. – W takim razie powiedz mi, co przeoczy łem. Olśnij mnie swoją spostrzegawczością. Ashida się uśmiechnął. – Nie znaleźliśmy pochew od mieczy . Nie ma też kołków ani haczy ków w ścianie. Nie pojmuję, jak obaj mogliśmy tego nie zauważy ć. Dudley się ukłonił. – Mógłby ś rozwinąć tę my śl? Ashida powiedział: – Zabójca przy niósł miecze ze sobą. Przy jechał jakimś środkiem lokomocji lub ukry ł je podczas wcześniejszej wizy ty . Zabójstwo zostało zaplanowane, obmy ślone i wy reży serowane w stanie narastającej psy chozy . Rodzina Watanabe przy stała na to z powodu hańby uwarunkowanej rasowo lub kulturowo. Z powodu niewłaściwego postępku Nancy Watanabe i aborcji, którą dokonała. Z powodu kazirodczego podglądactwa Johnny ’ego i molestowania siostry . Moty w zabójstwa jest trojaki. Zabójcą kierował czy nnik seksualny , poczucie osobistej zdrady i obłąkane przekonania ideologiczne. Cała sprawa sprowadza się do różnicy pomiędzy odcieniem fioletoworóżowego i różny mi odcieniami fioletu. Fioletoworóżowe włókna na plecach ofiar w sposób rozstrzy gający obciążają zabójcę, niezależnie od tego, czego chce komendant Horrall i pan. Zabójcą mógł by ć krępy biały mężczy zna, którego widziano w fioletowy m swetrze. Mógł by ć nim również Japończy k noszący sweter w znacznie jaśniejszy m odcieniu. Ceremonialne miecze samurajskie nie są całkowicie legalne. Sklep z osobliwościami, który je sprzedaje, nie prowadzi rejestru transakcji. Miecze kupują biali kolekcjonerzy i japońscy patriarchowie pragnący podkreślić swoje feudalne dziedzictwo. Jeśli idzie o dowody , nadal tkwimy w ślepej uliczce. Jednak ogólne moty wy stały się dla mnie jasne. Dudley powąchał mankiety koszuli. Ashida poczuł perfumy zawierające nutkę orchidei. – Nie zażądam, aby ś ujawnił, co przede mną zataiłeś. Masz jakichś podejrzany ch?

– My ślę, że zrozumiałem przestępstwo, ale nie mam zielonego pojęcia, kto je popełnił. Wy daje się, że sprawa jest otwarta. – Sam to powiedziałeś, doktorze. Komendant Horrall i ja woleliby śmy japońskiego zabójcę. Jestem pewny , że rozmawialiście o naszy ch ży czeniach z kapitanem Parkerem. – Tak. Rozmawialiśmy . – Czy rozmawialiście również o oficjalnej i nieoficjalnej sprawiedliwości? Czy Whiskey Bill wy łuszczy ł ci zalety doraźnego wy mierzenia sprawiedliwości? Ashida podszedł bliżej. Dudley Smith pachniał kobietą. – Niech pan mi to wy jaśni, sierżancie. Niech pan mi powie, co to znaczy . Dudley zrobił krok w jego stronę. Ich dłonie niemal się dotknęły . – Japoński zabójca zostanie skazany przed Nowy m Rokiem. Będzie to człowiek tak nikczemny , że niesprawiedliwość jego skazania zblednie na tle potworny ch czy nów, który ch się dopuścił, i stanie się w pełni usprawiedliwiona chęcią zapobieżenia czy nom, które niemal na pewno popełniłby w przy szłości. Prawdziwy zabójca zostanie lub nie zostanie ujawniony później. Jeśli go znajdziemy , zostanie zlikwidowany po cichu, bez względu na swoją rasę. Ashida się ukłonił. – To, co pan powiedział, nie obraża mnie w żadny m stopniu. Dudley powąchał mankiety koszuli. Obłąkane stworzenie kierujące się węchem. – Pochwalam pańskie zachowanie w Pagodzie Kwana. Pana opanowanie w obliczu chamstwa Whiskey Billa zostało zauważone przez Jacka Horralla. – Opieka komendanta jest dla mnie ważna. – Nie zaprzeczę. Dziś po południu komendant spotka się z J. Edgarem Hooverem na Union Station. Pan Hoover przy jechał do nas, aby zrealizować plan zmierzający do uchy lenia wolności oby watelskich twoich rodaków. Skonfiskujemy odbiorniki radiowe i broń należące do Japończy ków. Zamkniemy wiele japońskich firm. Dojdzie do przejęcia japońskich nieruchomości i akty wów na wielką skalę. Nie wy kluczam, że twoi rodacy będą musieli nosić upokarzające opaski na rękach. Potępiam takie działania, choć mam zamiar je wy korzy stać. Brak poszanowania litery prawa pozwala mi podejmować elasty czne działania. Dzięki temu mogę korzy stać z okazji i zapewniać ochronę moim kolegom oraz ty m, którzy pomogą w realizacji moich planów. Czuję, że pan do nas dołączy , doktorze. Ashidzie zaschło w ustach. W kuchni zrobiło się gorąco jak w piecu. Dudley powiedział: – Dzisiaj wczesny m rankiem zamordowano Japończy ka. Nazy wał się Goro Shigeta. Został zastrzelony w budce telefonicznej w południowej części Holly wood. Wy gląda na to, że miał duże długi u bukmacherów z Little Toky o. Thad Brown sądzi, że został zabity , aby uregulować dług

karciany . Nie zgadzam się z jego hipotezą. Uważam, że pana Shigetę zabił biały człowiek kierowany źle pojęty m patrioty zmem i nienawiścią rasową. My ślę, że twoi rodacy spotkają się ze znacznie większą liczbą takich aktów nienawiści. Chciałby m uchronić przed nimi pana i pańską rodzinę. Kny kcie Ashidy zbielały na krawędzi zlewu. – Czego oczekuje pan w zamian? – W zamian chciałby m, żeby rozważy ł pan plusy i minusy mojej opieki oraz opieki Billa Parkera. – Rozumiem. Zachowam otwarty umy sł. Dudley wy konał nieznaczny ukłon. – Znakomicie. Skoro o ty m mowa, chciałby m panu coś pokazać. Będzie się to wiązać z podróżą do Malibu jutro po południu. Chodzi o plan, nad który m pracuję wspólnie z Ace’em Kwanem. Chcemy pomóc członkom japońskiej społeczności w uniknięciu internowania. – Ty m zamożniejszy m? Dudley mrugnął i odwrócił się. Podniósł słuchawkę telefonu w jadalni i wy brał numer. Ashida usły szał sy gnał połączenia. Dudley zarechotał. Na linii zatrzeszczało. Dudley powiedział: „doktor Ashida” i „będzie świadkiem zabiegu”. Dudley słuchał z uśmiechem. Dudley powiedział: „Nasz chirurg, Terry Lux”. Dudley słuchał z uśmiechem. Dudley powiedział: „Robi detoks pannie De Haven? Tak, sły szałem o niej”. Towarzy szka Claire. Kay Lake. Jutrzejsze przy jęcie. Cóż za dziwny zbieg okoliczności. Ace Kwan ry czał ze śmiechu przez telefon. To z pewnością by ł jego rechot. Dudley puścił oko i odwrócił się, a Ashida wy jrzał przez kuchenne drzwi. Jeszcze jedno, ostatnie spojrzenie. Wy mowny obraz – Dudley wąchający mankiety swojej koszuli.

9.24 Obszedł dom. Sąsiedzi patrzy li na niego zły m wzrokiem. Co to za Japoniec? No, taak – facet jest z glinami. Ashida wsiadł do samochodu. Zakręciło mu się w głowie. Samochód powiózł go przed siebie. Ashida minął laboratorium i skręcił w stronę skrzy żowania Virgil i Melrose. Budka telefoniczna otoczona policy jną taśmą. Teren policy jnego przeszukania. Zakaz wstępu. Czarno-białe radiowozy , cy wilne auta, furgonetki z kostnicy . Thad Brown, Nort Lay man, Ray Pinker. Trzej pracownicy kostnicy z workiem na zwłoki. Ashida zaparkował po drugiej stronie ulicy . Odsunął fotel i patrzy ł.

Goro Shigeta miał twarz, ale brakowało mu kawałka głowy . Ty lna część czaszki została całkowicie rozerwana. Uszy eksplodowały razem z mózgiem. Zabójca stał blisko. Wskazy wały na to ślady oparzeń od prochu na czole denata. Strzały zniszczy ły ty lną ścianę budki telefonicznej. Ray Pinker zbierał łuski po pociskach. By ły grube. Pewnie .45 ACP95. Pracownicy kostnicy sprzątali tkankę mózgową. Ashida patrzy ł pochłonięty banalny mi szczegółami. Dzień mijał. Ludzie z kostnicy odwieźli Shigetę. Thad Brown wy dawał polecenia policjantom, którzy mieli rozmawiać z okoliczny mi mieszkańcami. Mundurowi zaroili się na Virgil aż po południowy hory zont, a następnie zaczęli wracać. Składali meldunki Brownowi. Mówili „nul, nic, niet”. Brown odesłał ich do domu. Ulica opustoszała. Mundurowi wrócili, żeby pilnować budki. Ashida ruszy ł. Samochód powiózł go przed siebie. Pomy ślał o Dudley u Smisie. Jakaś kobieta oznaczy ła swoim zapachem to obłąkane stworzenie. Już na kimś czuł tę woń. Ashida pojechał do centrum miasta. Zaparkował na dwa przed komendą i pobiegł do laboratorium. By ł spóźniony na przy jęcie u Claire De Haven. W szafce miał zapasowe ubranie. Ruszy ł prosto ku niej. Na drzwiach wisiała przy klejona kartka. Hideo Do sprawy Watanabe / Kod jeden-osiem-siedem. Nort uzy skał kolejne informacje, badając ciała (odmrożenie ujawniło nieregularne krawędzie ran, Nort jest przekonany , że miecze znalezione na miejscu zabójstwa nie mogły ich spowodować). Znalazł też w wątrobie ofiar niewielką ilość rzadkiej trucizny zawierającej narkoty k. R.P. Osaczy ła go chaoty czna chmara faktów. Przesiał je pod kątem kry minalisty czny m. Ułoży ł w logiczny ciąg. Przeanalizował. Zabójca przy niósł miecze i umazał ostrza krwią po śmierci rodziny Watanabe. Nie zabił ich mieczami. Nimi wy konał jedy nie nacięcia wy rażające wahanie. Nacięć dokonano post mortem, w celu zaciemnienia obrazu. Trucizna zawierająca narkoty k znieczuliła członków rodziny . Sprawiła, że by li ulegli, unieruchomieni w chwili śmierci. Zabójca pozbawił ich ży cia prosty m, nieznany m narzędziem lub NOŻEM. Japońskie trucizny zawierające narkoty k wy woły wały niemal naty chmiastowy odruch wy miotny . Po nim następowała przedśmiertna euforia i stany narkolepty czne. Zabójca znał rodzinę Watanabe. Zabójca poczęstował ich herbatą. Zwy miotowali na ubrania. Kiedy znaleźli się w stanie euforii, skłonił ich do przebrania się w czy ste rzeczy . Później Ry oshi napisał list samobójczy . Zabójca by ł Japończy kiem lub znał japoński, lub postanowił zary zy kować, że

Ry oshi przed śmiercią nie przekaże wiadomości policji. Biały mężczy zna w fioletowy m swetrze by ł w średnim wieku, krępej budowy ciała. Jim Larkin znał japoński, nie miał prawa jazdy ani samochodu i by ł członkiem piątej kolumny . Watanabe też do niej należeli. Informacja o mający m nastąpić ataku na Pearl Harbor tłumaczy ła śmierć każdej z pięciu osób. Watanabe by li martwi. Zabójca pozostał w domu. Uprał ubrania i powiesił, żeby wy schły . Po co prać ubrania w dniu planowanej śmierci? Jego hipoteza odpowiadała na to py tanie. Zabójca poczęstował ich herbatą w kuchni. Zwy miotowali na gładkie linoleum. Zabójca wy tarł wy miociny . Feudalni panowie maczali ostrza w powolnie działającej truciźnie. Zabójca tego nie zrobił. Japońskie trucizny zawierają narkoty k, który szy bko przenika do organizmu. Narkoty k jeszcze szy bciej paruje z rozlanej krwi. Trucizna nie miała zostać wy kry ta. Zabójca nie wiedział o graniczącej z obłędem wy trwałości Norta Lay mana. Ashida przemy ślał wszy stko jeszcze raz. Ashida pomy ślał o nożu.

62 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 15 GRUDNIA 1941 ROKU

20.09 Towarzy sz Hideo by ł spóźniony . Eleganckie przy jęcie rozpoczęło się bez niego. Przy by łam w czerwieni. Wpadłam do salonu Bullock Wilshire i kupiłam bliźniaczą kreację pasującą do czarnej kaszmirowej sukni Billa Parkera. Moja suknia pasowała do zasłon w salonie. Włoży łam ją, aby móc stać obok zasłon i pozować. Niewolnicy Claire czekali w pogotowiu. Dalton Trumbo, Abner Biberman i John Howard Lawson by li przedstawicielami sły nnej holly woodzkiej lewicy . Poznaliśmy się, zamieniliśmy słówko o wojnie i ruszy liśmy dalej. Później nadszedł władczy , wy soki mężczy zna i ruszy ł prosto do fortepianu. Sergiusz Rachmaninow wy dawał się pijany . Jego pojawienie się wy wołało szereg komentarzy na temat sy tuacji na froncie rosy jskim. Rachmaninow oświadczy ł „pieprzy ć dzielny ch czerwonoarmistów” i zaczął bębnić jakiś utwór tego zbzikowanego Skriabina. Ty m razem Claire grała siebie. Jej czerwona suknia pasowała do mojej. Jej fry zura w sty lu Joanny D’Arc zniknęła, zamieniła się w czarujące, równo obcięte włosy . Wy glądała mizernie. Claire jako umęczony krzy żowiec. Claire z odwy kowej farmy . Claire w stanie sty lowego rozpadu. Claire krążąca wokół mnie i zaglądająca mi w oczy , jakby śmy by ły same w salonie. Claire, która przy chodziła mi na ratunek. Pogadamy później, kochanie. By łam dla niej okazją. Komunikowała mi to każdy m spojrzeniem. Hideo się spóźniał. Pomieszał mi szy ki. By ł kluczowy m elementem mojej kuszącej pułapki zastawionej na towarzy szkę Claire De Haven. Stałam w mojej czerwonej sukni obok czerwony ch draperii i sączy łam zabarwiony czerwienią drink manhattan. By ło to moje drugie przy jęcie w ostatnim czasie. Wczorajszej nocy usły szałam dźwięki orkiestry Jimmiego Lunceforda dolatujące z Trocadero i poszłam, żeby skorzy stać z okazji. Wy starczy ło pięć skrętów wciśnięty ch odźwiernemu. Ben Siegel wy szedł z pudła i zaprosił wielu gliniarzy , marines i ludzi ze świata filmu. Podpierałam ściany i obserwowałam. Wy dawało mi się, że widziałam Scotty ’ego Bennetta wy chodzącego boczny mi drzwiami, ale nie by łam pewna. Najbardziej zaskakującą rzeczą by ł widok Dudley a Smitha wy mieniającego spojrzenia z Bette Davis. Uznałam to za nieomy lny , romanty czny znak. Ich spojrzenia by ły zsy nchronizowane. Panna Davis tańczy ła z kilkoma marines, spoglądając co chwila na Dudstera. Najpewniej są kochankami.

Wy szłam. Wczesnowojenne intermezzo – dobry Boże. Ci goście by li mniej wy tworni. Andrea Lesnick stała z drugiej strony sali. By ła młodą, kobiecą wersją ojca, z identy czny mi plamami od nikoty ny na palcach. Przy pomniałam sobie teczkę od Billa Parkera. Federalni wy ciągnęli pannę Lesnick z więzienia w Tehachapi, żeby zmusić jej ojca do donoszenia. Doktor Lesnick pojawił się w drzwiach kilka minut temu. Ruszy ł prosto do baru, zamówił whisky z wodą sodową i podjął rozmowę z Chińczy kiem ubrany m w biały fartuch lekarski. Wiedziałam, że gadają o sprawach zawodowy ch. Rey nolds Loftis wziął Chińczy ka za kelnera i poprosił o koktajl. Chińczy k spojrzał na niego py tająco. By łam zdenerwowana. Miałam w torebce mały aparat i miniaturowy magnetofon i zamierzałam ich uży ć. Urządzenia te podwędziłam Lee Blanchardowi. Uży wał ich, kiedy oddelegowano go do pracy w wy dziale oby czajowy m komendy głównej. Chciałam, żeby Hideo Ashida tu by ł. I żeby towarzy szka Claire zobaczy ła nas razem. Czekałam na niego niecierpliwie. Jeszcze bardziej niecierpliwie czekałam na to, żeby wy wołać zamieszanie. Rachmaninow zaczął grać jakiś taneczny kawałek Karola Szy manowskiego. Dźwięki skutecznie tłumiły beztroskie rozmowy prowadzone na sali. W ty ch rozmowach ważne miejsce zajmowała zmarła pani Hamano. I Japończy k zastrzelony w budce telefonicznej. Mówili o ty m przez radio. Chaz Minear określił to wy darzenie mianem „eskalacji rasowego fety sza i cholernego imperialisty cznego sty lu”. By łam zdenerwowana. Czułam się ignorowana. Podeszłam do baru i zrobiłam sobie kolejny manhattan. Saul Lesnick i Chińczy k ciągle rozmawiali. Na fartuchu Chińczy ka wy szy to jakieś azjaty ckie sy mbole i napis „Lin Chung, lek. med.”. Dwaj panowie dy skutowali o eugenice. Lesnick nazwał ją „intry gującą, ale nieprecy zy jną nauką, nędzny m usprawiedliwieniem makabry czny ch zbrodni popełniony ch na tle rasowy m”. Lin Chung wy raził gwałtowny sprzeciw. – Nauka by ć bardzo precy zy jna! Nauka bardzo precy zy jna! Lesnick spojrzał w drugą stronę. Podąży łam za jego wzrokiem w kierunku patia. Córka wzy wała go skinieniem dłoni. Lesnick ruszy ł ku niej. Poszłam za nim i stanęłam w pobliżu drzwi. Ojciec i córka zapalili papierosa, a następnie zakasłali unisono. – Ty m razem jest kiepsko, tato – powiedziała Andrea. – Po przy jęciu zawiozę cię do Malibu. Doktor Terry się tobą zajmie. Zrobił Claire dzień odnowy . Widzisz, jak ładnie wy gląda? Spojrzeli na Claire i zobaczy li mnie. Wy konałam zwrot, a następnie wróciłam do salonu. Claire znalazła się na mojej linii wzroku. Dzień odnowy? Nie widziałam jej tak pełnej ży cia. Ogarnęła mnie jeszcze silniejsza iry tacja. Przedarłam się przez grupki rozmawiający ch

i zeszłam do łazienki na parterze. Parker chciał dowodów na istnienie Ćpunki Claire? Zajrzy jmy do jej szafki z lekami. Otworzy łam drzwiczki i wy ciągnęłam aparat. Parker chce, Parker ma. Rząd fiolek z pigułkami. Morfina, fenobarbital i dilaudid. Wszy stko przepisane przez Saula Lesnicka, lek. med. Zrobiłam trzy zbliżenia i spostrzegłam małą buteleczkę na półce. Na naklejce widniały japońskie litery . Odkręciłam nakrętkę i zajrzałam do środka. Buteleczka zawierała czarną farbę do włosów. Sfotografowałam ją, wsunęłam aparat do torebki i wróciłam na przy jęcie. Pijany Rachmaninow drzemał z głową na klawiaturze. Drzwi się otworzy ły . Na salę wszedł Hideo Ashida. Zamknął drzwi i zamarł nieruchomo. Uroczy Hideo, w granatowej jutowej mary narce i szary ch spodniach. Stój tam. Kochany. Bądź nieśmiały. Twoi rodacy dopuszczają się gwałtu na cywilizowanym świecie. A paskudne, imperialistyczne Los Angeles wywiera niesprawiedliwą zemstę. Stój tam i bądź przystojny. Niech to eleganckie towarzystwo cię dostrzeże. Ta publiczność jest dla ciebie stworzona. Hideo stał obok drzwi. Tak – bądź żałosny i trwożliwy . Bądź kontrowersy jny , bądź uciskany . Trajkot zaczął się na nowo. Ludzie spojrzeli w jego stronę. Kim on jest? Co on tu robi? Przecież nie jest Chińczy kiem, jak ten doktor. Tak – jest Japończy kiem, jest JAPOŃCEM! Goście doty kali jedni drugich. Gesty kulowali i spoglądali w kierunku drzwi. Claire podąży ła za ich wzrokiem. Tak, kochanie – proszę, popatrz. Popatrzy ła. Obserwowałam, jak się pochy la i wpada w uniesienie – ty lko odrobinę. Przy gotowała dla mnie scenę. Rzuciłam torebkę i podbiegłam do Hideo. Przepy chałam się łokciami i wy trącałam drinki. Ruszy łam naprzód i przy kułam uwagę całego salonu. Hideo mnie zobaczy ł. Wy ciągnął ramiona. Chciał mnie objąć – wiedziałam. Nie mogłam do tego dopuścić. Wpadłam na niego i go pocałowałam, zanim zdąży ł się poruszy ć. Oplótł mnie ramionami. Nie by ł to jednak gest namiętności – zrobił to, żeby się nie przewrócić. Ujęłam jego głowę i wsunęłam języ k do jego ust. Poruszy ł języ kiem, bo sły szał, że kobiety i mężczy źni tak robią. Przy pominało to pocałunek kochanków. Włoży łam w ten pocałunek całą siebie. Hideo oniemiał. Pocałunek smakował jak miętowy pły n do ust. Jego ramiona zwiotczały i opadły wzdłuż tułowia. Zwolniłam uścisk, żeby nasze ruchy wy glądały na zsy nchronizowane. Opuściłam ramię na jego pas i lekko nas odwróciłam, żeby śmy stanęli przodem do gości. Hideo poddał się wspaniale mojemu prowadzeniu. Objęliśmy salę w posiadanie. Zuchwała dziewczy na i jej nieśmiały kochanek. Czy ż nie są uroczy ? I jacy dzielni – przecież wojna trwa dopiero osiem dni! Wszy scy na nas patrzy li. Wszy scy zaklaskali. Claire zawołała: „Brawo!”, Rey nolds Loftis i Chaz Minear odegrali scenkę zalotów i krzy knęli: „wow!”.

Hideo się uśmiechnął. By ł niezgrabny i czuł się niezręcznie, jednocześnie by ł podekscy towany i wy czerpany . Weszliśmy w tłum gości. Zaczęły się uściski dłoni, poklepy wanie po plecach i objęcia. Ludzie się nam przedstawiali. Głosy zamieniły się w jedną wielką kakofonię. Hideo się przedstawił i pozwolił, żeby ludzie go doty kali. Cofnęłam się, pozwalając, żeby to wszy stko się działo. Claire dołączy ła do kręgu pochlebców i mrugnęła do mnie. Odpowiedziałam ty m samy m. Claire otoczy ła Hideo ramieniem i wy prowadziła z tłumu. Z tupetem uprowadziła mojego mężczy znę. Patrzy łam, jak go ciągnie do sofy . Tłum patrzy ł. Zanurkowałam za fortepian i Rachmaninowa po torebkę. Poszłam schodami na górę, kiedy towarzy sze Hideo i Claire zajmowali środek sceny . Znowu kory tarz. I zamknięte drzwi sy pialni. Ruszy łam kory tarzem, naciskając klamki. Sy pialnia Claire i sy pialnia obok by ły otwarte. Najpierw weszłam do tej drugiej. Pokój by ł usłany męskimi ubraniami i przy borami toaletowy mi. Monogramy na koszuli dopowiedziały resztę. Sy pialnię zajmowali Rey nolds Loftis i Chaz Minear. Obok drzwi stała szafa na ubrania. W pierwszej szufladzie by ła męska bielizna. W drugiej – rekwizy ty uży wane przez homoseksualistów. Obroża nabijana kolcami i program z balu dla transwesty tów w lokalu Leo’s Love Nest. I fotografie nagiego W. H. Audena na plaży , z Rey noldsem i Chazem. I pudełka zapałek z barów Tradesman oraz Knight in Armor, z zapisany mi w środku imionami mężczy zn i numerami telefonów. Sfotografowałam to wszy stko. Przejrzałam dolną szufladę i znalazłam broszurę wsuniętą pod skarpety . Nosiła ty tuł J’accuse: Los Angeles Police Reich, tom III. Broszura miała dwanaście stron. Od razu wiedziałam, że jej autorem nie jest klarowna Claire. Autor obrzucał błotem porucznika Carla Hulla kierującego sekcją czerwony ch. Przekartkowałam pamflet i wy konałam zbliżenia stron. Porucznik Hull by ł bliskim przy jacielem i ideologiczny m towarzy szem ówczesnego porucznika Williama H. Parkera. Dodałam rzekomym do aktu oskarżenia. Parker by ł z pewnością uprzedzony , ale nie pałał nienawiścią na tle rasowy m. Na służbie porucznik Hull udawał uczonego. Jednak po zapadnięciu zmroku przedzierzgał się w „nababa naty wistów dokonującego nocny ch nalotów”, wlekącego Meksy kańców przez granicę, przy wiązany ch do zadu jego białego rumaka. Porucznik Hull twierdził, że Mein Kampf jest zaginioną księgą Biblii, a Jezus Chry stus by ł Ary jczy kiem, nie Ży dem. Porucznik by ł również autorem mów dla Chrześcijańskiego Legionu Narodowego i cieszący ch się najgorszą sławą odłamów America First Committee. Odłoży łam broszurę na miejsce, wsunęłam aparat do torebki i wróciłam na kory tarz. Nikt mnie nie zauważy ł. Wszy scy goście pozostali na dole. Przeniosłam się do sy pialni Claire i zamknęłam

drzwi. Zobaczy łam to od razu – do Joanny D’Arc dołączy ła nowa męczennica. Obok fotosów Joan Claire przy pięła pineskami fotografie prasowe. Zdjęcia przedstawiały Nao Hamano, ży wą i uśmiechniętą – a później martwą, w celi, w której się zabiła. Sięgnęłam po aparat, ale włoży łam go ponownie do torebki. Nie. Claire nie obnaży ła Billa Parkera w jego najbardziej osobisty m samopotępieniu. Muszę zachować podobny umiar. Przestudiowałam zdjęcia. Claire obry sowała ołówkiem włosy Nao Hamano. Małe strzałki ujawniły jej zamiary . Czarna farba nagle nabrała sensu. Claire jako Joanna D’Arc, Claire jako Nao Hamano. Nowa transformacja – naty chmiastowa, nawiązująca do obecnej wojny . Wróciłam na przy jęcie. Wielbiciele osaczy li Hideo. Wy głaszali monologi, a on słuchał i wy stępował w roli etnicznej atrakcji. Claire siedziała sama. Trzy mała drinka i papierosa. Podeszłam i uwolniłam ją od ciężaru. Kiedy się o nią otarłam, nasze ręce zadrżały . – Stwarzasz chwile, które zapadają w pamięć, a później znikasz i zjawiasz się ponownie. O nic cię nie oskarżam. Komentuję jedy nie twoją rozważną naturę. Dokończy łam papierosa Claire i koktajl na szkockiej. – Nie dorastam do pięt twoim gościom. Znalazłam sobie serdeczny ch przy jaciół z wczesnego okresu wojny , ale dwa przy jęcia w jeden ty dzień to za wiele nawet jak na mój gust. Twoi znajomi są fascy nujący , ale mam ograniczoną zdolność obserwowania i nierobienia niczego. Claire wskazała Hideo. – Czy on jest pełnokrwisty ? Dostrzegam w tobie namiętną kobietę i zastanawiam się, czy doktor Ashida potrafi zaspokoić twoje potrzeby . Roześmiałam się i zgasiłam papierosa w jej szklance. Dzięki temu zy skałam chwilę. Claire odkry ła, że scena wkroczenia Hideo by ła zaaranżowana – wiedziałam o ty m. – Nie jest moim jedy ny m kochankiem. Mam słabość do twardzieli. Hideo zaspokaja mnie w sposób, do którego oni nie są zdolni. – Mówisz, że jest wrażliwy społecznie. Mówisz, że jest nieśmiały m kochankiem i wspaniały m tłem dla twojego niekończącego się przedstawienia. Nakryła cię. Przyznaj to. Pozwól, żeby odniosła triumf. Wyraź rozczarowanie. – Tak. W duży m stopniu to prawda. Zrobiłam zawiedzioną minę. Zwiesiłam ramiona. Opadłam na sofę, przesunęłam się w cień Claire. – Wpadł w oko Rey noldsowi. My ślę, że wy czuł podatność lub inklinację. Udaj zblazowaną. Wyraź przyjemne podniecenie. Udaj, że doceniasz pikantną uwagę. – Nie sądzę. Ale powiedz Rey noldsowi, że będę mieć na niego oko. Jeśli Hideo się mną znudzi, będę wiedzieć dlaczego i wcielę się w rolę kupidy na.

– By stra z ciebie dziewczy na. Zawsze znajdziesz odpowiedź. Znam cię niecały ty dzień, a już mnie zawojowałaś. – Jest wojna. Teraz wszy stko dzieje się szy bko. Relacje ujawniają swój sens wraz z upły wem czasu, ale wojna na to nie pozwala. Oszaleję z poczucia niespełnienia. Chy ba ty również. Claire dotknęła mojego kolana. – Jesteś inteligentna. Bardzo wy czulona na moje nastroje. Wielką frajdę sprawia mi całodzienna odnowa w klinice Terry ’ego Luxa. Przy jedź jutro. Weźmiemy kąpiel błotną i pody skutujemy o rzeczach, które mają sens. – By łoby wspaniale. – Przy jedzie Andrea Lesnick. Będziemy reprezentować kobiety czasów wojny , pozbawione praw oby watelskich. – Zjawisz się jako Joanna D’Arc? Wolałaby m, żeby ś nie przy cinała włosów, ale dalszy ciąg przedstawienia by łby intry gujący . Claire zapaliła papierosa. Podniosła ciężką zapalniczkę i odstawiła ze zby t głośny m stuknięciem. Narkotyk. Wiedziałam, że go potrzebowała. Wiedziałam, że trawi ją pragnienie. – Pomy sł naszego filmu jest najbliższy temu, co ma sens i cel. My ślę, że powinny śmy nakręcić z ukry cia scenę aresztowań i powstrzy mać się od przedstawienia opinii. Nasza siła polemiczna będzie tkwić w obrazach. – Jutro o ty m pogadamy . Odwróciła głowę i powiodła wzrokiem po sali. Mrugnęła na widok Saula Lesnicka trzy mającego torbę lekarską. Spojrzała na mnie ponownie. – Jestem oddana temu pomy słowi. Mam nadzieję, że uroczy doktor Ashida zechce do nas dołączy ć. Wstały śmy , żeby się pożegnać. Wkroczy łam w cień Claire i pozwoliłam jej by ć bardziej kobiecą ode mnie. – Widzę, że czerwony staje się twoim kolorem, towarzy szko – wy szeptała i dotknęła mojej talii. A później zniknęła. Zanurkowała między dwoma mężczy znami i pojawiła się na schodach z Saulem Lesnickiem. Jej pożegnanie pozbawiło mnie tchu. Usiadłam i zamknęłam oczy . Pokój zawirował. Beverly Hills stało się Pearl Harbor sprzed ośmiu dni. Przed przy jęciem wpadłam do kina Beverly Canon Theatre. Trafiłam na kronikę filmową między dwoma filmami fabularny mi. Widziałam zdjęcia płonącego pancernika Arizona i japońskie samoloty ostrzeliwujące Wheeler Field na Hawajach. Ich serie skosiły małego chłopca, który mógł by ć Japończy kiem.

W holu żołnierz piechoty morskiej sprzedawał obligacje wojenne. Powiedział mi, że za ty dzień wy pły wa do Pearl Harbor. Zasalutowałam chorążemu mary narki dzielącemu się popcornem z jakąś kobietą. Rozpoznałam ich z rubry ki towarzy skiej LA „Time​sa” i przy pomniałam sobie następstwa, jakie to wy darzenie miało w moim ży ciu. Chorąży by ł play boy em, sy nem „Stremowanego Joe” Kennedy ’ego, a kobietą – Ellen Drew. Ellen wy stępowała w szmirach produkowany ch przez wy twórnię Paramount i puszczała się na pół etatu dla Brendy Allen. Ellen na mnie spojrzała. Szepnęła: „Ten mały chłopiec” i zaczęła płakać. Chorąży Jack by ł wy raźnie zakłopotany . Pokój zawirował. Nie otworzy łam oczu. Poczułam, że Hideo Ashida przepły wa w pobliżu, w odległości kilkudziesięciu centy metrów ode mnie. – Rozmawiałam z panem Rachmaninowem. Nie można powiedzieć, żeby by ł miły . Otworzy łam oczy i ujrzałam Andreę Lesnick. Skinęłam, żeby usiadła. Zrzuciła buty kopnięciem i usiadła na podwinięty ch nogach. Miała okulary uciskające nos. Najwy raźniej pomy ślała, że jesteśmy porzucony mi dziewczy nami, które nie wiedzą, co ze sobą zrobić. – Rachmaninow to mistrz. Nie musi by ć miły . – Poprosiłam ty lko, żeby zagrał mój ulubiony utwór. – Jeśli to Preludium cis-moll, trafiłaś w czuły punkt. – Mogłam go pomy lić z inny m kompozy torem. – To z pewnością nie pomogło. Andrea wy buchnęła śmiechem i zapaliła papierosa. Jej ruchy idealnie naśladowały ruchy ojca. Obserwowanie, jak się porusza, by ło doprawdy fascy nujące. Między nami stała moja torebka. Włoży łam rękę do środka i włączy łam magnetofon. Andrea nie zwróciła na to uwagi. – Chodzę na sesje do twojego ojca. Nie wiem, czy powinnam z tobą gadać. Może to naruszenie jakiejś zasady ety cznej. – Nie bądź naiwna. Po przy jęciu tata zawiezie mnie do Malibu. Wy starczy , że powiem: „Twoja pacjentka, panna Lake. Zdradź mi wszy stkie pikantne szczegóły , ładnie proszę”. Zanim dotrzemy do plaży , będę wiedzieć o tobie więcej niż ty sama. – Cóż, teraz wiem przy najmniej, do kogo pójść, żeby poplotkować. – To nie w moim sty lu. Siedziałam w więzieniu, dlatego nienawidzę kapusiów. Federalni próbowali mnie zmusić, żeby m donosiła na Claire i jej ludzi, ale odmówiłam. Papa donosił, żeby mnie wy ciągnąć, ale nie wie, że ja wiem. Jestem niedy plomaty czna, ale nie jestem informatorką. To żadna zdrada, jeśli dobrowolnie przekazujesz informacje. Wiesz, bez zły ch moty wów. Siedziałam w więzieniu w Lincoln Heights i Tehachapi, znam się na takich sprawach. Tata my śli, że jestem naiwna, ale nie jestem. Obwinia siebie o to, że trafiłam do więzienia, ale

dostałam nauczkę. Tata jest mały m, zaaferowany m sobą komunistą, my śli, że cały świat kręci się wokół niego. Jestem okropna, prawda? Wy korzy stuję jego poczucie winy , żeby dostać to, czego chcę. Andrea gesty kulowała w trakcie mówienia i wy machiwała papierosem. Jej sukienka by ła pokry ta stary m popiołem. – Czy Claire wie, że twój ojciec na nią donosił? Albo ktoś z jej znajomy ch? – Pewnie, że nie. To nie zdrada, kiedy nie pękasz i nic nie mówisz. „Nie pękać” to określenie z więziennego żargonu. Nauczy łam się go od lesb w Tehachapi. Wszy stkie wy glądały jak ofiary Dust Bowl, ty lko by ły grube. Lubiły się gapić, jak normalne dziewczęta biorą pry sznic, więc teraz biorę kąpiel ty lko wtedy , kiedy każe mi tata. Najgorszą lesbą by ła strażniczka szery fa, Dot Rothstein. Próbowała zmusić normalne dziewczy ny , żeby robiły różne rzeczy z kostką my dła w kształcie fiuta. Zamknęłam oczy. Błagam, przestań gadać. Błagam, przestań myśleć, że jestem taka jak ty. Andrea powiedziała: – My ślisz, że jesteś wy jątkowa, ale się my lisz. Wszy scy zamy kają oczy , kiedy mówię o lesbijkach i więzieniu. Wszy scy my ślą, że zwariowałam, ale nie sądź, że jesteś wy jątkowa. Nie jestem zła dlatego, że robiłam to z dziewczy nami. My ślisz, że mi odbiło, ale ja jestem jedy nie niedy plomaty czna. Robiłam to z dziewczy nami ty lko kilka razy i nie jestem kapusiem. Otworzy łam oczy . Sukienka Andrei by ła pokry ta popiołem z papierosów. Zaczęłam ją czy ścić, ale po chwili cofnęłam rękę. Obok przeszedł kelner, niosąc tacę z drinkami. Andrea wstała i złapała dwie szklanki whisky . – Nie my śl, że jesteś wy jątkowa – powiedziała i odeszła. Zamknęłam oczy . Wy obraziłam sobie, że wy szłam na miasto z Ellen Drew i Jackiem Kennedy m. Poszliśmy do Trocadero. Dud​ley Smith i Bette Davis wirowali na parkiecie obok nas. Ellen, Jack i ja by liśmy jak wesołki. Zjedliśmy późny obiad w lokalu Dave’s Blue Room, a później wpadliśmy na ciastka ry żowe do Little Toky o. Nie by ło żadny ch aresztowań Japońców. Nie by ło Andrei Lesnick, Billa Parkera i Claire De Haven. By łam bardzo daleko od tego cholernego pokoju. Zgiełk przy jęcia ucichł. Otworzy łam oczy i ujrzałam, jak pan i pani Lesnick wy chodzą, wsparci bratersko na ramieniu Sergiusza Rachmaninowa. Rachmaninow ucałował ich głowy i ustąpił miejsca Hideo Ashidzie, który przeszedł przed nimi. Chciałam pocałować Hideo na dobranoc, na oczach publiczności. Ale teraz nie miało to już znaczenia – przecież by łam kapusiem. Claire zniknęła. Nie by ło nikogo, komu mogłaby m ży czy ć dobrej nocy lub kogo mogłaby m usidlić. Wzięłam torebkę i płaszcz i wy szłam na dwór w towarzy stwie grupki nieznajomy ch

należący ch rzekomo do piątej kolumny . Obcy się rozeszli, a ja przeszłam na drugą stronę ulicy do mojego samochodu. William H. Parker wy siadł z auta zaparkowanego za moim. William H. Parker w swoim luźny m mundurze. William H. Parker stojący niepewnie na nogach. William H. Parker niewiedzący , dokąd pójść o drugiej nad ranem. William H. Parker niemający nic do roboty – z wy jątkiem usidlenia mnie. Podeszłam do niego. William H. Parker miał oddech zalatujący bourbonem. By ł nieogolony . Podkoszulek mu wy stawał, a koszulę miał założoną na lewą stronę. Williamowi H. Parkerowi dy ndał na biodrach pas z rewolwerem. – Jak, kurwa, śmiesz! – powiedziałam. – Jestem bardziej czerwona od Claire De Haven! Oskarż mnie! Jeśli widziałeś, jak całuję Hideo Ashidę, wiedz, że zrobiłam to, bo tego chciałam. Zwy my ślałam go od podglądaczy i małostkowy ch służbistów. Przeklęłam jego złego Boga i pozbawione seksu małżeństwo. By łam tak blisko niego. Czułam stary zapach moczu na jego spodniach. Zapy tałam, jak często upijał się do nieprzy tomności i obsikiwał. Przeklęłam go za to, że wiedział, jaka jestem samotna. Że wy korzy stał moją absurdalną potrzebę przy gody . Stałam tak blisko niego. Widziałam ślinę na jego wargach i warstwę brudu na kołnierzy ku. Zobaczy łam łańcuszek z krzy ży kiem na szy i. Zobaczy łam krople łez w jego oczach. Musiałam krzy czeć. W domu za nami zapaliły się światła. Parker się nie poruszy ł. Parker nie powiedział ani słowa, Parker nie mrugnął okiem ani nie zaprzeczy ł. Światła zapłonęły w kolejny ch domach. Chciałam siłą woli zapalić światła w domu Claire, żeby nas ujawniły – ale mi się nie udało. Nazwałam Parkera pasoży tem i wampirem. Sięgnęłam po kolejne inwekty wy i poczułam, że głos mi się łamie. Parker by ł tak blisko mnie. Wiedziałam, że się nie wzdry gnie i nie spuści oczu. Nie miałam już sił, żeby wy krzy czeć kolejne oskarżenie. Pękłam pierwsza. Odwróciłam się na pięcie i wsiadłam do samochodu. Parker stał jak niemowa. Sama nie wiem, ile minut lub godzin paliłam i obserwowałam, jak światła w domach gasną. Spojrzałam w lusterko wsteczne i zauważy łam, że odjechał. Przeklęłam go za to, że mnie zostawił. Na piętrze domu Claire zapaliły się dwa światła. Spojrzałam w okna, nakazując siłą woli, żeby coś się w nich poruszy ło. Ty m razem się udało. Rey nolds Loftis i Chaz Minear się pocałowali. Claire przeszła obok w kimonie. Ufarbowała włosy na kruczoczarny kolor. Wy szli z kręgu światła i zostawili mnie samą. Poczułam przerażenie. Przy wołałam Bucky ’ego, Lee, Scotty ’ego, Hideo, Brendę i Elmera, żeby dotrzy mali mi towarzy stwa. William H. Parker utorował sobie drogę wśród nich. Przeklęłam go i wy gnałam. Ale on nie chciał odejść. Pomy ślałam o Andrei Lesnick. Odtworzy łam nagranie z jej zwariowany mi uwagami

i potępieniem mojej osoby . Słuchanie nagranej rozmowy by ło gorsze od by cia samotny m i przerażony m. Zapomniałam wy łączy ć urządzenie, więc zarejestrowało długą przerwę i atak gniewu wy mierzony w Billa Parkera. Brzmiałam nędznie. Wcale nie by łam wy jątkowa. Mój głos przerodził się w ochry pły szept, a później zamilkłam. Wy łączy łam magnetofon i oparłam głowę na kierownicy . Nie chciałam jechać do domu. Próbowałam zasnąć, ale za każdy m razem, gdy by łam blisko, odzy skiwałam świadomość. Sama nie wiem, po ilu godzinach nadszedł brzask. Na ulicach pojawiły się furgonetki rozwożące mleko. Dzieci wy ruszy ły do szkoły . Z domu Claire doleciała muzy ka. Mały zespół grał Perfidię.

16 grudnia 1941 roku

63 LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU

8.17 Kobiety. Joan Woodard Conville i Kay Lake – uparte marudy . Bette Davis – trudna do zignorowania. Parker stał na trawniku placu do musztry . Akademia Policy jna zorganizowała wieeeeelki festy n w celu sprzedaży obligacji wojenny ch. Panna Davis by ła nieoczekiwany m mistrzem ceremonii. Las sztandarów. Wielki trawnik pełen ludzi. Podium wy pełnione miejscowy mi ważniakami. I panna Davis – jak spadający z nieba rubinowy py ł. Mów-Mi-Jack wciąga brzuch. Dwie-Spluwy Davis chy trze ły piący okiem. Bill McPherson jest rozbudzony . Thad Brown i arcy biskup Cantwell rozmawiają i chichoczą. I wieeeeelkie py tanie. Co tu robi Dudley Smith? Panna Davis podchodzi do podium. Kroczy od faceta do faceta. Doty ka ich ramion i pozostawia ślad na całe ży cie. Dy ga przed Jego Eminencją. Podchodzi do Dudley a. Dudley gładzi jej nogę pod stołem. To niemożliwe! Tak nie powinno być! Jak MOGŁO do tego dojść? Trawnik pokry wały rzędy rozkładany ch krzeseł. Tłum składał się w połowie z glin, w połowie ze szty wniaków, którzy płacili. Parker usiadł na swoim miejscu. Jego wina nie ulegała wątpliwości, by ł odurzony i pogrążony w rozpaczy . Słońce raziło go w oczy . We łbie mu pulsowało. Miał na sobie wy tarty mundur. Panna Conville i panna Lake pełzały w jego wnętrzu. Opuścił pannę Lake i pojechał do Świętej Wibiany . Nocny stróż otworzy ł mu kościół. Modlił się bite trzy godziny . Wy głosił inwokację do Trójcy Świętej i ugasił Pragnienie. Modlił się o siłę, by zerwać z nałogiem. Po wy jściu z kościoła wy lał zapasową flaszkę. Pojechał do biura i doprowadził się do porządku. By ł wy chudzony . Koszula od munduru by ła włożona na lewą stronę. Ubrał się w świeży mundur i wy szorował zęby , aż mu poszła krew z dziąseł. Sierżant pełniący dy żur przy niósł mu kopertę. Otworzy ł. Drżący mi palcami rozłoży ł kartkę. Gliniarze z North​western wy konali zadanie. Oto Joan Woodard Conville we własnej osobie. Jedno zdjęcie. Z notatką na odwrocie. „Bowler, Wisconsin. 23/5/39”.

Siedziała na ogrodzeniu. Miała na sobie koszulę w szkocką kratę, buty z wy sokimi cholewami i bry czesy . Ciasno upięte włosy z przedziałkiem pośrodku. Promieniowała surowy m pięknem – zapierający m dech i nieznikający m. O świcie podarł kopertę. Zdjęcie podarł wcześniej. Bette Davis podeszła do mikrofonu. Rozległy się okrzy ki. Spojrzała na Dudley a. Czy żby Dudley się zarumienił? Panna Davis zabrała głos. Głośniki zdeformowały i zniekształcały jej słowa. Faceci na podium doznali uniesienia. – …i trzech wspaniały ch, nowy ch członków sił pomocniczy ch policji… Strzelby Hearsta! Będą pełnić służbę pod komendą niespokrewnionego ze mną Jamesa Edgara… Głośniki zniekształciły nazwisko. Jim Davis wy skoczy ł na trawnik i strzelił w powietrze z dwóch czterdziestekpiątek. Wy buchła wrzawa. Jakiś czarny w stroju dżokeja podprowadził konia palomino. Parker rozpoznał Murzy na. Facet grał niewolników w filmach o plantacjach. Murzy n pomógł Dwóm-Spluwom Davisowi dosiąść wierzchowca. Davis uderzy ł konia ostrogami i przeprowadził skrajem trawnika. Następnie zeskoczy ł na ziemię i wsunął papierosa między wargi. Tłum oszalał. Parker przy jrzał się ludziom na podium. Mów-Mi-Jack zalecał się do panny Davis. Panna Davis się uśmiechnęła i odmówiła przy jęcia lornetki. Obok przeleciał balon. Dźgnęła go papierosem i przebiła. Grube ry by na try bunie wzniosły radosny okrzy k. Oto i strzelcy . Przy kucnęli gdzieś z boku, gotowi do tańca. Nosili ceremonialne szaty . By li uzbrojeni w browningi kalibru .30-06. Biło od nich Klanem. Tłumowi całkiem odbiło. Parker dostał pierwszy ch dreszczy . Dudley zszedł z podium i zniknął. Panna Davis odczekała dziesięć sekund i poszła za nim. Popaprańcy z Klanu utworzy li linię i wy celowali w papierosa Szalonego Jima. Gotów, cel, pal. Trzy strzały . Ty toń poleciał na czterdzieści metrów. Od pieprzony ch okrzy ków rozbolała go głowa. Dudley zmierzał w kierunku ogrodu różanego. Panna Davis posuwała się w dy skretnej odległości za nim. Ogród by ł upstrzony tabliczkami NIE DEPCZ PO MNIE. Żandarmi stali po obu stronach stołu z obligacjami wojenny mi. Popaprańcy z Klanu wy konali komendę „prezentuj broń”. Parker przeciął parking szy bkim krokiem i zanurkował w ży wopłocie. Usły szał salwy karabinów i zasłonił uszy . W 1939 roku widział, jak Jim Davis okaleczy ł pewnego Meksy kanina. Kula chy biła papierosa i oderwała facetowi nos. Wy krwawił się na śmierć na ośmiodołkowy m polu do golfa w Wilshire Country Club.

Rozległy się kolejne strzały i okrzy ki. Usły szał tupot końskich kopy t na trawie. Z głośników zagrzmiało Boże, błogosław Amerykę. Opuścił ręce. Wciągnął powietrze, czując kolejną falę skurczów. Tłum na trawniku się rozproszy ł, ludzie utworzy li kolejkę do punktu sprzedaży obligacji wojenny ch. Obszedł stół wolny m krokiem, zmierzając do trawnika. Thad Brown pozostał na podium. Mów-Mi-Jack i czarnoskóry dżokej wy mieniali się dowcipami. Murzy n wy konał stepowanie w miękkich butach, wy dębiając parę dolców od komendanta. Thad dał znak Parkerowi – spójrz teraz El Jefe. Czarnuch odszedł z zapłatą. Thad podąży ł za nim. Parker wszedł po schodkach. Mów-Mi-Jack podsunął mu krzesło. – Odsuwam cię od śledztwa w sprawie Watanabe. Za numer z Ace’em Kwanem. Masz szczęście, że Ashida cię powstrzy mał. Dud będzie mi bezpośrednio meldował o postępach. Radzę, żeby ś nie protestował. – Tak, sir. Jack podrapał się po kroczu. – Pilnuj zaciemnienia, aresztowań i naszego planowania wojennego. W Chinatown jest nadal niespokojnie, więc wy ślę Jima Davisa, żeby uży ł swojego wudu na Chinolach. Wrócisz razem z Jimem. Chcę, żeby ś go pilnował. Parker chwy cił listewki krzesła. – Zaciągnę się. Chcesz się mnie pozby ć. Dostarczę ci okazji. Jack się uśmiechnął. – Nie bądź błaznem. Jesteś jak pieprzeni bracia Marx razem wzięci. Po pierwsze, wy dy małeś nas z podsłuchami telefoniczny mi i ocaliłeś robotę swojemu koledze Ashidzie. A teraz chcesz wy sadzić miasto, kiedy federalni dobierają się nam do dupy . Parker zamknął oczy . Mów-Mi-Jack czknął koktajlem ze szkockiej. Zapach ponownie obudził w nim Pragnienie. – Wy dy małeś nas, ale zrobiłeś dużo dobrego, Bill. Dzięki tobie mamy przewagę nad federalny mi. Sid Hudgens wy smaruje arty kuł o sprawie Watanabe, kiedy Dud posprząta bałagan. Reklama w prasie skompensuje burdel, który szy kują nam federalni. Tak czy siak mam na ciebie oko. Nie pogry waj ze mną jak z Ace’em. – Tak jest, sir. Sid H. przeszedł obok z ty m dzieciakiem, Webbem. Mów-Mi-Jack mrugnął do nich. – Idź do domu, Bill. Masz dom, pamiętasz? Odnów znajomość z uroczą panią Helen Schultz Parker. Pamiętasz ją jeszcze? Tańczy łem z nią na twoim weselu. Parker zszedł z podium. Wilgotna trawa sprawiła, że się poślizg​nął. Przy trzy mał się poręczy

i ruszy ł w kierunku parkingu. Słońce zadawało może ból. Czuł się tak, jakby jego mundur oblazły robaki. Wy ciągnął zdjęcie i dostrzegł kilka nowy ch szczegółów. Jej zęby by ły lekko krzy we. Miała duże dłonie, niemal męskie. Thad Brown podszedł do niego. – Horrall odsunął mnie od sprawy – powiedział Parker. Thad wzruszy ł ramionami. – Dud rozwiąże tę sprawę lub zwali wszy stko na jakiegoś maniaka, którego należało spalić dziesięć razy za to, co zrobił. Po wojnie jeden z nas zostanie komendantem, Bill. Będziemy dziękować niebu za takich gości jak Dudster, którzy odwalają za nas całe gówno. – To boli, Thad. Nie mów, że ciebie by nie bolało. Thad wzruszy ł ramionami. – Dud ma czterech martwy ch Japońców na Highland Park. Ja mam jednego martwego Japońca w budce telefonicznej. Dud nie ma żadny ch tropów, bo jest wojna i Japońcy nie będą gadać z biały mi gliniarzami. Podobnie jest ze mną. Rozwiązanie to rozwiązanie, dla nieudaczników również. Martwy Japoniec to martwy Japoniec, biali gliniarze nie rozpętali tej wojny . Promienie słońca oświetliły fotografię. Większość rudy ch miała piegi. Ale nie panna Conville! – Co za jedna? – spy tał Thad. Parker wy jął kartkę i notes. Ręka mu drżała. Thad to zauważy ł. Parker zapisał jej dane. – Znajdź ją dla mnie, dobrze? Thad skinął głową. – Idź do domu, Bill. Martwi Japońcy to martwi Japońcy . Udawaj przez chwilę, że jesteś taki jak reszta z nas.

64 LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU

9.50 Mów-Mi-Jack powiedział: – Ty i Bette Davis! Jezusie! – Tak, sir. Jezus nasz zbawiciel – odparł Dudley . – Jak tego dokonałeś? – Za sprawą mojego gaelickiego uroku, sir. – To ona jest od czarów, Dud. Jezu, kolejka po obligacje sięga wąwozu Chavez. Gene B. mówi, że sprzedamy pięć ty sięcy . – Zabrałem ją na przejażdżkę wąwozem, sir. Meksy kańscy robotnicy otoczy li wóz. Czuli się tak, jakby nawiedziła ich Najświętsza Panienka z Guadalupe. Mów-Mi-Jack czknął. – Już Sid Hudgens to opisze. „Diwa Davis zawróciła w głowie chłopcom w mundurach. Dorośli mężczy źni padli u jej stóp”. Jezu, ty ją posuwasz. Komendant miał kry jówkę w terenie. Wy posażoną w wy godne fotele wy montowane z rozbitego pociągu. Ben Siegel zadbał o zawartość barku. Okno wy chodziło na porośnięty trawą plac do musztry . Przez judasza w ścianie widać by ło pokój funkcjonariuszy . Dudley podszedł i popatrzy ł. W pokoju by li Mike, Dick i Scotty . I ta świnia Buzz. W pobliżu stało trzech inny ch. By li wy raźnie poiry towani. Jack zapalił cy garo. – Co jest, Dud? Dudley oparł się o ścianę. – Śledztwo w sprawie zabójstwa Watanabe trwa dziewiąty dzień, sir. – Czy tałem twój drugi raport. Można go streścić w kilku słowach: „Pieprzy ć Japońców, to prowadzi donikąd”. – Właśnie, sir. Jack uszczy pnął cy stę na karku. Strasznie się utuczy ł. Brenda Allen zajmowała się nim w większość wtorków. Mówiła, że ma fiuta jak pchła. – Wy robiłem sobie zdanie. To ślepa uliczka. Gonisz resztkami sił. Chciałby ś zakończy ć śledztwo, jak należy , aby móc to powiedzieć. Buu, buu! Wojna odsunęła cię na drugi plan, a ja zapędziłem cię do roboty .

Dudley się uśmiechnął. – Tak, sir. Do Nowego Roku zostało szesnaście dni. Mów-Mi-Jack machnął cy garem. – Odsunąłem Billa Parkera. – To mądre posunięcie, sir. – Narozrabiał z Ace’em Kwanem. Nie możemy tego tolerować. Ace to nasz człowiek. Numer jeden w Chinatown, w ty m mieście biały ch ludzi. – To prawda, sir. – Ashida pojawia się co chwila i udowadnia, jaki jest uży teczny . Jak pieprzony diabełek z pudełka. Pomógł nam z podsłuchami i stanął po stronie Ace’a podczas awantury z Parkerem. Kumpluje się z Parkerem, a później staje po stronie drugiego. Musieli pracować potajemnie nad sprawą Watanabe, co dostarcza kolejnego powodu, żeby ograniczy ć nasze pieprzone straty . Dudley zapalił papierosa. – Ace i ja obmy śliliśmy plan na czas wojny , sir. Dostanie pan pięć procent. Młody Hideo odgry wa w nim kluczową rolę. Mów-Mi-Jack uśmiechnął się jak upiór. – Powiedz mi ty le, ile według ciebie powinienem wiedzieć. Wiesz, w jaki sposób działam. Jestem miły m gościem, który niczego nie widzi i niczego nie sły szy . Dudley wy jrzał przez okno. Kolejka do Bette sprzedającej obligacje wojenne ciągnęła się na całej długości chodnika. – Internowanie spowoduje znaczny napły w bogaty ch Japońców, oburzony ch i pragnący ch uniknąć zatrzy mania. Ace wy kopał tunele pod Pagodą. Z łatwością pomieszczą setki Japońców. Mów-Mi-Jack wciągnął głośno powietrze przez nos. – Czuję zielone. Daj mi trochę skosztować i skończ, zanim się zaślinię. Dudley się uśmiechnął. – Wiem, że pan wie o Terry m Luxie, proszę pana. Na jego terenie organizowane są rozgry wki softballu. Poza ty m robi detoks elicie z naszej kolonii filmowej. – Jasne. Terry robi nosy ży dkom, którzy chcą się nadać. No i uszczęśliwia inny ch na siłę. Zrobił darmową operację dzieciakom, które uległy poparzeniu w karambolu na drodze wzdłuż wy brzeża. – Terry to gość od twarzy , sir. Ale interesuje go także eugenika i inne zaawansowane nauki rasowe. Chcę, żeby robił operacje Japońcom, tak by wy glądali na Chinoli. W sumie wy nik operacji nie ma znaczenia, bo większość biały ch nie odróżnia jedny ch od drugich. Zaproponujemy atrakcy jne ceny , a Japońcy po zabiegu będą mogli poruszać się swobodnie po Chinatown. Oczy wiście, pod kosztowną opieką Ace’a. Procedura medy czna nie jest jeszcze

doskonała, ale jestem opty mistą. Mamy też pomy sł z pikantny mi filmikami, który na pewno się uda. Jack przetarł odznakę. – Za chwilę znajdę się w niezręczny m położeniu, Dud. Przejdź do Ashidy , zanim będę wiedzieć za dużo. – Ashida to wy jątkowo uzdolniony kry minalisty k. Znacznie bardziej niż legendarny Ray Pinker. Nie chciałby m, żeby doktor Ashida i ktokolwiek z jego rodziny zostali internowani. Na czas wojny pragnę mu zapewnić potajemne zatrudnienie w Departamencie Policji Los Angeles. Chcę korzy stać z usług doktora Ashidy i uży ć jego umiejętności w przedsięwzięciach z Ace’em Kwanem. W obecnej chwili nie jest szczególnie lubiany w japońskiej społeczności, ale to się zmieni, gdy zaczną się masowe aresztowania Japońców, a przy stojniejsi z nich usły szą, jaką mają alternaty wę. Jack stuknął w zegarek. – Nic nie widziałem, nic nie sły szałem. Powtórzy łem to dla pewności. Chcę, żeby japoński zabójca został skazany do Nowego Roku – „nie ma paragonu, nie ma prania”. Podpiszę twoje papiery . Będziesz mógł wstąpić do wojska, kiedy wielka ława zrobi co trzeba. Gadałem z Sidem H. przed dzisiejszy m wiecem. Przechodzi do „Heralda”. Strzelcy Hearsta cienko przędą u pana Hearsta. Pan Hearst cienko przędzie, od kiedy wy produkował ten film, Obywatel Kane. Ma termometr tak głęboko w dupie, że aż boli. Chciałby się zaprzy jaźnić z gliniarzami, którzy nie mieliby nic przeciwko rozbiciu kilku łbów w Holly wood. Naturalnie wy pły nęło twoje nazwisko. Sid planuje napisać kilka arty kułów na pierwszą stronę, kiedy już znajdziesz podejrzanego, więc się nie ociągaj. Weźmie Jack Webba jako chłopca na posy łki, toteż możemy liczy ć na sy mpatię prasy . Obok wy buchło zamieszanie. Dudley spojrzał przez judasza. Mike Breuning machał nazistowską flagą. Nowi wy glądali jak dzikie zwierzęta w klatce. Mów-Mi-Jack podszedł do niego. – Co za jedni? Co to za pieprzona flaga? – Zna pan moich chłopców, więc przedstawię pozostały ch. Od lewej do prawej mamy Billa Koeniga, Fritza Vogla i Douglasa Waldnera. Dwaj pierwsi pracują na posterunku przy Siedemdziesiątej Siódmej. Waldner jest z biura szery fa. Ich wojenna lojalność budzi słuszne podejrzenia. To członkowie Bundu, Silver Shirts, Klanu i Chrześcijańskiej Krucjaty Narodowej. Dość powiedzieć, że moi chłopcy przed chwilą zrealizowali ich najgorsze obawy przed zdemaskowaniem. Jack cmoknął z rozdrażnieniem. – Widzę, że zbierasz siły . Zręczne zagranie, sy nu. Dudley Smith wie, że ogień trzeba zwalczać ogniem, więc sprowadza posiłki.

– Dokładnie, sir. – Idź już. Jestem umówiony na wczesny lunch z burmistrzem Fletchem i Edem Satterleem. Mamy do załatwienia własne problemy z Japońcami. Dudley stuknął obcasami w szwabskim sty lu. Mów-Mi-Jack zabuczał i wy szedł boczny mi drzwiami. Śmiech poszy bował w powietrzu. Bette adorowała kmiotów. Faceci pręży li się na całą wy sokość. Ich żony patrzy ły wściekły m wzrokiem. Mów-Mi-Jack wciągnął brzuch i stanął na palcach. Bette go zobaczy ła i powitała uśmiechem. Dudley otworzy ł drzwi do pokoju funkcjonariuszy . Zamieszanie ucichło. Nie znał nowy ch. Za to oni szy bko go rozpoznali. To Dudster. Twardziel Jacka Horralla. Koenig by ł wielkości Scotty ’ego Bennetta. Od Vogla biło podłością. Waldner miał ujmujący wy gląd siepacza oddziału szturmowego. Takiego, co to zmuszał Ży dów do ucieczki. Dudley podszedł do nich wolny m krokiem. Wy rwał flagę Breuningowi i podarł na strzępy . Nikt się nie poruszy ł, nikt nie odetchnął. – Usły szeliście groźbę. Wiecie, jak się nią posłużę. Podnieście rękę, jeśli chcecie się przy łączy ć. Vogel podniósł rękę. Koenig podniósł rękę. Waldner podniósł rękę. Scotty stał obok i wy glądał młodo. Meeks stał obok i wy glądał ponuro. Breuning i Carlisle po prostu stali. Promieniowali tłumioną podłością. Dudley powiedział: – Przy dzielam was do sprawy zabójstwa rodziny Watanabe, która wkrótce zakończy się głośny m sukcesem. Będziecie pracować pod moim nadzorem, wy konując bezpośrednie rozkazy sierżantów Breuninga i Carlisle’a. Wasze zadanie będzie polegać na zlokalizowaniu i pomocy w wy selekcjonowaniu grupy stosownie uległy ch naoczny ch świadków oraz grupy odpowiednio zdeprawowany ch japońskich podejrzany ch. Żeby znaleźć ty ch ostatnich, przeczeszecie więzienie wojskowe w Fort MacArthur, zakład karny na Terminal Island, areszt komendy głównej, więzienie w Lincoln Heights oraz różne areszty komend Departamentu Policji Los Angeles i biura szery fa. Będziecie szukać podejrzany ch zatrzy many ch z powodów polity czny ch, niemający ch alibi na sobotnie popołudnie szóstego grudnia. Sierżanci Breuning i Carlisle przekażą wam więcej szczegółów. Przy jęli to do wiadomości. Koenig strzelił kny kciami. Vogel strzelił szelkami. Waldner zrobił minę oznaczającą: Ja, mein Führer. – Nie protestuję – powiedział Vogel. – Nie mam nic przeciwko tej robocie, ale strzelacie na ślepo. Znam porucznika z komisariatu przy Wilshire, który jest dwa razy bardziej umoczony od każdego z nas. – Kogo masz na my śli? – spy tał Dudley .

– Carla Hulla. Pracowałem z nim w czerwonej sekcji, pod Jimem Davisem. To stuprocentowy zwolennik America First. Skąd wiem? To Hull napisał Lindberghowi przemówienie, które wpakowało go w tarapaty . Faktycznie. Hull by ł kolegą Parkera. Hull by ł akademickim prawicowcem. Bill Parker przejrzał materiały znalezione w Deutsches Haus i powiedział: „To mi wy gląda jak lewicowa broszura, którą widziałem w związku z inną sprawą”. Waldner się zdenerwował. Dudley spojrzał na niego py tająco. – Hull by ł w Silver Shirts – powiedział Waldner. – Widy wałem go na wiecach. Faktycznie. Koenig się zdenerwował. Dudley spojrzał na niego py tająco. Koenig powiedział: – Widziałem Hulla z ty m cy mbałem, Billem Parkerem, w komendzie przy Wilshire. Na dzień przed atakiem Japońców na Pearl Harbor. Wy glądali tak, jakby coś knuli. – Niech nikt się nie rusza – rzucił Carlisle. – Znam to spojrzenie. Try by w głowie szefa się obracają. Dudley mruknął do niego: – Dick, drogi chłopcze. Ty i Mike znajdziecie tekst sły nnej mowy pułkownika Lindbergha z jedenastego września i dostarczy cie go porucznikowi Hullowi na komendę przy Wilshire. Powiecie mu, żeby spotkał się ze mną w restauracji Malibu Rendez-vous dziś o szesnastej. Breuning i Carlisle wy biegli. Nowi chłopcy bardzo się zdziwili. Dudley zamknął oczy . Żeby wy ciszy ć zakłócenia. Rozmawiał z Edem Satterleem. Ed powiedział, że federalni mają psychiatrę kapusia. Widziano, jak Kay Lake wychodzi z jego gabinetu. Zaprzyjaźniła się z nią ta czerwona sekutnica, Claire De Haven. Tydzień temu Kay Lake była na przyjęciu wydanym w domu sekutnicy. Sekutnica zaprosiła ją na kolejne przyjęcie, które odbyło się wczorajszej nocy. Był zaintrygowany. Ben Siegel załatwił mu listę gości. Ace Kwan powiedział, że Terry Lux robi detoks Claire De Haven. Parker. Pierwsze podejrzenia, strategiczne kwestie. Zbieżność – federalni i doktor Saul Lesnick. Ta sekutnica De Haven i Kay Lake. Carl Hull i Bill Parker „knujący coś”. „Inna sprawa, nad którą pracuję”. Głos instynktu – wszystko niepotwierdzone. Dudley otworzy ł oczy i ujrzał Scotty ’ego Bennetta. – Tak, młodzieńcze? – Muszę to komuś powiedzieć, bo zwariuję. – Co, chłopcze? – Pieprzy łem się z Joan Crawford.

11.06 Minął się z Bette o włos. Wy szedł na dwór i zobaczy ł jej odjeżdżającego packarda. Zostawiła ludzi w stanie obłędu. Mężczy źni wachlowali się dla ochłody ! Mali chłopcy porówny wali policzki umazane szminką. Dudley z miejsca ruszy ł. Pojechał drogą parkową przez dolinę. Popił trzy pasty lki benzedry ny zimną kawą. Przemknął przez Pasadenę i Glendale. Boczny mi, wiejskimi drogami dotarł na wzgórza Malibu. Ace Kwan i Lin Chung wy konali wstępną robotę. Terry Lux zaakceptował ich królika doświadczalnego. Japoniec pijaczek. Wy raźna japońska fizjonomia. Istne marzenie eugenika. Zatelefonował do Ashidy i kazał mu przy jechać o 13.00. Powiedział: „Młodzieńcze, nie możesz sobie pozwolić na przegapienie takiego przedstawienia”. Wzgórza Malibu bawiły się w chowanego z oceanem. Channel Islands zanurzały się w wodzie nieopodal spowitego chmurami brzegu. Szosa prowadząca przez wzgórza docierała do drogi bieg​‐ nącej wzdłuż brzegu i nagle się ury wała. Dudley skręcił na północ. Pacific Sanitarium. O tam, na skraju wy brzeża. Ciche miejsce ze wspaniały mi widokami. Przebudowana hacjenda. Luksusowe otoczenie. Piękne trawniki i pola golfowe. Pacjenci w szlafrokach, spacerujący na dworze. Lourdes dla nieprzy zwoicie bogaty ch. Dudley zaparkował w porte cochère96. Doktor Terry wy szedł mu na spotkanie. Miał na sobie biały strój tenisowy , jak zwy kle. Terry potrafił grać. Terry gościł kiedy ś Wielkiego Billa Tildena97. Wielki Bil przy jechał na terapię wstrząsową. Niestety , zabiegi nie osłabiły jego upodobania do młody ch chłopców. Dudley wy siadł i rozprostował kości. Terry podszedł do niego spacerowy m krokiem. Robił piorunujące wrażenie na kobietach. Uważały go za intry gującego. Podobno miał upodobanie do obu płci. Podali sobie dłonie. Terry zacisnął łapsko jak imadło. Ćwiczy ł z piłkami tenisowy mi, żeby mieć stalowy chwy t. – Witaj, Dud. Zawsze miło cię widzieć. – Mnie również, doktorze. – Lin Chung powiedział, że obserwowałeś operację przeprowadzoną na panu Namurze. Dudley zapalił papierosa. – A tak, widziałem. Lin nie by ł zadowolony z jej wy niku. – Lin to spec od nosów – powiedział Terry . – Gdy by twoja córka Ży dówka miała duży nos, Lin by łby chirurgiem dla ciebie. Poza ty m to rzeźnik. Nawiasem mówiąc, nie wiem, czy przeprowadzanie operacji plasty czny ch na Japońcach jest wy konalne na tak dużą skalę.

Procedura może się składać z trzech lub czterech kroków, a jej wy nik nie jest pewny . Chodzi o psy chologię i naukę o rasie. Japońcy i Chinole nienawidzą się wzajemnie. Poza ty m odróżnienie jedny ch od drugich jest prawie niemożliwe. Sły szałeś o Nankinie, prawda? Japońcy zrzucali chińskie niemowlęta z samolotów. Wszyscy Japońcy czują się lepsi od Chinoli. Jestem eugenikiem, więc potencjalne wy niki operacji mnie fascy nują. Dudley się uśmiechnął i wy rzucił papierosa. Terry skinął dłonią „ty pierwszy ”. Zaczęli obchodzić teren. Doktor Terry mówił. Obok spacerowali piwosze i miłośnicy gorzały . Sączy li dobroczy nne wy wary i oczy szczali swoje nadwątlone organizmy . Oto Lupe Vélez. Krąg Los Angeles. Ruth Mildred Cressmey er zrobiła jej skrobankę. I Ellen Drew. W ostatni weekend Jack Kennedy wtargnął w jej ży cie. Oto struchlała przepióreczka, Andrea Lesnick. Jej tatuś psy chiatra to lewicowiec zafascy nowany kwestiami rasowy mi. Nauka o rasach przekracza linie polity czny ch podziałów. Bóg umarł. Stwórzmy Übermenscha, żeby go zastąpić. Kolejny krąg. Saul Lesnick, lek. med. Kay Lake widziano w jego gabinecie. Weszli do głównego budy nku. Długi kory tarz. Eleganckie sy pialnie i szeroko otwarte drzwi. Narkomani przy wiązani do łóżek. Wiją się i wierzgają na heroinowy m głodzie. Następny krąg. Ostatnio w Los Angeles heroiny by ło jak na lekarstwo. Jego czarni handlarze znaleźli się w kłopotliwy m położeniu. Carlos Madrano handlował herą w Meksy ku. I kolejny krąg – zwariowany chaos w świecie dobrze poinformowany ch. Kory tarz skręcał pod kątem prosty m. Po obu stronach by ły łaźnie parowe. Drzwi miały otwory . Doktor Terry lubił podglądać. Dudley zajrzał. Na drzwiach by ły kartki z nazwiskami pacjentów i godzinami kąpieli. Tutaj mamy Raoula Walsha. Facet poci się na golasa. A tam Anita O’Day spaceruje w obłokach pary . W kolejny m pomieszczeniu na półce przy siadła wy soka kobieta. Mimo odwodnienia prezentowała się po królewsku. Miała niesy metry czne piersi – z jednej strony wy stawały żebra. By ła zlana potem. „Claire Katherine De Haven”. Nowa przy jaciółka Kay Lake. Pacjentki Saula Lesnicka. Ten krąg przy pominał pokrętło. Podkręć o jeden stopień. Claire De Haven, lewicowa amatorka. Lesnick jako informator federalnych. Wprowadź pannę Lake. Klik – ona też może być wtyką. Klik – nieregularna pętla. Klik – pomyślmy o Carlu Hullu. Klik – czyżbym dostrzegł w tym rękę Billa Parkera? Przy jrzał się Claire De Haven. Jej brodawki sutkowe by ły zby t ciemne jak u tak pięknej kobiety . Piersi miała usiane cienkimi ży łkami. Terry się uśmiechnął. No i kto jest teraz podglądaczem? Ruszy li kory tarzem. Sala operacy jna

by ła mała. Wy schnięty , pomarszczony Japończy k leżał przy wiązany pasami do łóżka. By ł nieprzy tomny . Do lewego nadgarstka przy czepiono mu plastikowy woreczek i rurkę. Na stoliku obok leżały narzędzia chirurgiczne. W pokoju stał Hideo Ashida. Klasnął w dłonie w sposób ty powy dla Japońców. – Doktor Lux, doktor Ashida – dokonał prezentacji Dudley . – Miło mi pana poznać, doktorze – powiedział Terry . – Mnie również, doktorze. Terry naciągnął gumowe rękawiczki. Ashida cofnął się o krok. – Proszę stanąć w odległości półtora metra. Poleje się krew. Dudley się cofnął. Ashida się cofnął. Pijaczek Japoniec drzemał. Terry obciął mu włosy fry zjerskimi noży cami, przy samej skórze. Terry obmy ł alkoholem jego twarz i zaznaczy ł linie zmy walny m ołówkiem. Terry umieścił jego głowę w urządzeniu przy pominający m imadło, przy kręcony m do stołu. Trącił twarz mężczy zny . Do pokoju weszła pielęgniarka. Terry warknął do niej na niby . Zapłonęła rumieńcem. Umieściła miseczkę z gąbką między nogami pijaczka. Terry skinął głową. Pielęgniarka przy sunęła wózek z narzędziami. Noże, skalpele, instrumenty do zdejmowania skóry . Cztery piły do kości. Klamry do skóry przy pominające klipsy do włosów. Terry mrugnął do zebrany ch. Zgiął palce i podniósł skalpel. Pochy lił się i wy konał nacięcie. Przeciął skórę na kości policzkowej aż do mięśni i spiął ją klamrą. Pielęgniarka usunęła krew wacikami. Terry przy jrzał się mięśniom. – Może się udać lub nie. Na pierwszy rzut oka powiedziałby m, że mamy pecha. Żeby osiągnąć sukces, trzeba stworzy ć coś na kształt linii montażowej. Temu panu trzeba wstrzy knąć pły n ży wiczny , żeby zaokrąglić policzki i zmienić kolor skóry . Jednak nawet wówczas naprawienie go wy magałoby więcej szczęścia niż sfałszowanie dowodu tożsamości Joe Wonga. Do pokoju wleciała mucha. Owad okrąży ł głowę Ashidy . Ashida zignorował muchę, bacznie przy glądając się pijaczkowi. Terry przy stąpił do roboty . Rozcinał i naciągał ścięgna. Zbierał krew i wkręcał śruby , żeby uwy puklić kości. Pielęgniarka rozmazała kit absorbujący pod oczami pijaczka. Ashida obserwował. Dudley obserwował, jak Ashida obserwuje. Oczy Ashidy zerkały w stronę okna w równy ch odstępach czasu. Młodzieniec by ł niezwy kle skupiony . Dudley patrzy ł na zegarek i mierzy ł odstępy między spojrzeniami. Dokładnie trzy minuty . Oczy w prawo, oczy w lewo. Spojrzenie w okno i ponownie na stół. Młodzieniec robił to bezwiednie. Terry rozciął i przepiłował kość. Krew opry skała pokój. Ashida spojrzał w okno. Pięć, sześć, siedem razy . O, teraz – widziałeś, jak mrugnął?

Przy piknikowy m stole siedzi Kay Lake. Rozmawia z Andreą Lesnick. Młody Hideo i puszczalska Kay. Zaprzyjaźnieni po akcji wyciągania podsłuchów. Kolejna pętla. Kliknęła kolejna zapadka. Terry piłował. Kawałek skóry upadł na but Dudley a. Dudley potrząsnął nogą i go zrzucił. Dudley wy szedł na kory tarz. Ashida też wy szedł. Dudley zauważy ł, że jego twarz płonie. – Jesteś pod wrażeniem? Sądzę, że w ten sposób zdołamy ocalić dużą liczbę twoich. – To się nie może udać, ale jestem pod wrażeniem. Dudley zapalił papierosa. – Możesz wy jaśnić dlaczego? – Jestem pod wrażeniem, bo rozwiązanie jest śmiałe i rady kalne. Jestem pod wrażeniem, bo ta metoda jednocześnie uznaje czy stość rasową i drwi zniej, potwierdza również wy raźne różnice definiujące poszczególne rasy . Dudley poczuł mrowienie. – By strzak z ciebie, Hideo – Dziękuję, panie Dudley . Odgłos piłowania się nasilił. Terry powiedział: – Cholera! – Chciałby m nakręcić film z przy jaciółką. Dała mi kamerę. Naszy m zamiarem jest ujawnienie bezprawności masowy ch aresztowań. Kolejne kliknięcie. – Masowe aresztowania są niesprawiedliwe. Zatem do roboty . Wy rażam zgodę. Dźwięki piłowania ponownie się wzmogły . – Jasna cholera! Uszkodziłem grzebień poty liczny ! – rzucił Terry . Ashida się zbliży ł. Ich rękawy otarły się o siebie. – Mój japoński bracie – powiedział Dudley . – Mój irlandzki bracie.

15.41 Doleciały go dźwięki piły . Malibu rok 1941 i Dublin rok 1919. Ulica Grafton – krzy ki i policy jne sy reny . Hałas stłumił jego pożegnanie i wy gnał na zewnątrz. Restauracja Malibu Rendez-vous znajdowała się po drugiej stronie drogi. Dudley przeszedł jezdnię, nie zważając na ruch. Obserwatorzy wojskowi zarekwirowali parking. Dudley wszedł do środka. Moty wem przewodnim wy stroju lokalu by ła polakierowana ry ba

trofeum i dry fujące drewno. Carl Hull miał całą salę dla siebie. Jego głowa wy stawała ponad ścianką boksu. Szafa grająca wy pluwała z siebie bliżej nieokreśloną melodię. Dudley wy ciągnął wty czkę z kontaktu. Bum! Nagła cisza spłoszy ła Hulla. Obejrzał się i zobaczy ł Dudstera. Dopił drinka i skinął barmanowi, prosząc o dolewkę. Dudley usiadł naprzeciw niego. Hull miał na sobie niebieski mundur chorążego mary narki. Mów-Mi-Jack wy raził zgodę na jego zaciąg. Już sły szał plotki. – Przy znaję, czuję się zaskoczony , Carl. Nie wiedziałem, że aprobujesz tę wojnę. Barman przy niósł potrójną. Dudley skinął, że może odejść. Hull wy pił haustem pół szklanki. – Ty też się z nią nie zgadzasz. Pewny ch sy tuacji nie można przeczekać. Wiesz, jak to jest. – Tak, wiem. – Zatem chodzi o pułkownika Lindbergha. Napisałem mu przemówienie i co z tego? Obaj wiemy , że tę wojnę wy my ślili Ży dzi, żeby poszczuć nas na czerwony ch. Twoja zawoalowana groźba właściwie nią nie jest. Nie wiem, kurwa, dlaczego chcesz mnie dopaść. Dudley się uśmiechnął. – Kiedy pisałeś tę mowę, nie by liśmy w stanie wojny . Teraz jesteśmy . Ten fakt sprawia, że moja zawoalowana groźba jest skuteczna. Ży dzi to Ży dzi, idealny kozioł ofiarny na wszy stkie bolączki tego świata, choć nie sądzę, żeby ich tandetne prakty ki biznesowe usprawiedliwiały ludobójstwo. Jesteś polity cznie zdrowy ty lko do pewnego punktu, Carl. Nie masz znakomitego umy słu i bły skotliwej przenikliwości twojego bliskiego przy jaciela, Billa Parkera. Do tego jesteś zaślepiony nierozumną nienawiścią, czego o nim nie można powiedzieć. Mrugnąłeś, kiedy powiedziałem „Bill Parker”. Jestem ciekaw dlaczego. Hull zakręcił szklanką. Alkohol wy lał się na obrus. – Jak sobie chcesz, Dud. – Obserwuję Parkera. Moim zamiarem nie jest przewrócenie wozu, który pchacie na boku. Dawno temu związałeś swoją karierę z ty m człowiekiem. Gromadzę ty lko dane wy wiadowcze, żeby zapewnić sobie niety kalność na niefortunną okoliczność, gdy by wielki Bill został komendantem. Hull się odpręży ł. Wy mieszał swojego drinka i oblizał pałeczkę do koktajli. – Nie podszczy pujesz mnie bez powodu. Powiedz, co masz. – Mam lewicowego psy chiatrę pozy skanego przez federalny ch i jego córkę narkomankę wy ciągniętą z więzienia w Tehachapi. I kobietę o lewicowy ch poglądach, niejaką Claire De Haven, i kochankę oficera Lee Blancharda, Katherine Lake. Hull się uśmiechnął. – Wy korzy staliśmy tę Lake. Bill i ja. Niedawno się z tego wy cofałem. Chcieliśmy przedstawić

De Haven i jej czerwony ch jako wy wrotowców. Prawdziwa wojna zacznie się, gdy ta dobiegnie końca. Wiesz o ty m równie dobrze jak ja. Chcieliśmy się rozeznać, przy gotować na to, co nadejdzie. Mieliśmy haka na Lake. Wiedzieliśmy , że szuka przy gód i jest podatna w stopniu przekraczający m wszelkie wy obrażenia. Wy słaliśmy ją, żeby zbierała brudy na Claire De Haven, ale później nabrałem wątpliwości. Dudley się uśmiechnął. – Dlaczego? – Chodziło o Billa. Sama operacja by ła super, uzasadniona pod każdy m względem. Ale Bill postawił wszy stko na jedną kartę. Stracił wy czucie proporcji. Potrafię rozpoznać, kiedy zadurzy się w dziewczy nie. Dudley pokręcił głową. – Taka gorliwość mnie zasmuca, Carl. Jak zawsze naiwny pomy sł i bezmy ślne wy konanie. By łby m gotów iść o zakład, że panna De Haven i jej komórka są nieszkodliwi. Mogliby się okazać wy godny m kozłem ofiarny m z estety cznego punktu widzenia, ale „działalność wy wrotowa” to już niewy godne przegięcie. Mogę cię poprosić o monitorowanie dla mnie tego głupiego programu. Ale pamiętaj, zabiję cię, jeśli powiesz Billowi Parkerowi o naszej rozmowie.

65 LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU

16.34 Posterunki wartownicze rozmieszczono wzdłuż całego wy brzeża. Żandarmeria wojskowa kontrolowała pojazdy zmierzające na południe. Brzeg oceanu by ł najeżony gniazdami karabinów maszy nowy ch. Ashida czuł się i wy glądał jak Japoniec. Jego wy gląd by ł zby t japoński, żeby się ostrzy c i udawać Chinola. To się nie uda. Plan Luxa-Smitha by ł czy sty m obłędem. Powiedział to Dudley owi bez ogródek. Japończy cy i Chińczy cy należeli do tej samej rasy . Dzieliła ich przy należność narodowa. Biologia nie dzieliła. Terry Lux o ty m wiedział. Facet po prostu lubił ciąć. Jednak sam pomy sł pozostawał kuszący . Kontrolowany ekspery ment sprowokowany przez wojnę światową. Jak zachowy waliby się ludzie zmienieni pod względem rasowy m? Trzeba by stworzy ć nową dy scy plinę naukową, żeby to zbadała – psy chologię eugeniczną. Ashida skręcił w głąb lądu. Nie mógł ry zy kować zatrzy mania-i-obszukania. Już i tak robił zby t wiele rzeczy naraz. Mógł wy bełkotać nazwiska swoich rozliczny ch biały ch patronów. To oni zmuszali go do tego. Pożegnał się z Dudley em i dołączy ł do Kay . Niebawem miała wziąć kąpiel błotną z Claire. Claire dała Kay kamerę dla towarzy sza Hideo. Z kolei Hideo zdoby ł pozwolenie na sfilmowanie aresztowań. Towarzy sz Dudley wy raził zgodę. Kanion by ł wąski i kręty . Ashida skręcił zby t ostro, zarzucając samochodem. Jego stopa ześlizgnęła się ze sprzęgła. Czuł się wy czerpany . Nie spał od wczorajszego ranka. Miłosna szarada Kay go męczy ła. Claire go męczy ła. Trafnie opisała aresztowania. – Nakręcisz dla nas film, kochanie? – zapy tała. – Twoje oko by łoby nieocenione. – Tak – odparł. Jakoś łatwo poszło. Do tej pory nie przestał się temu dziwić. Pojechał do domu. Próbował zasnąć, ale bez powodzenia. Wstał i zaczął pracować nad sprawą Watanabe. Odwiedził sklepy z japońskimi pamiątkami. Wy py tał o biały ch, którzy kupili miecze. Rozpoznała go połowa sklepikarzy . Nie chcieli rozmawiać. Druga połowa twierdziła, że nic nie wie. Akcja aresztowań rozkręciła się na dobre. Ashida dławił się z nienawiści i lęku. Widział Billa

Parkera siedzącego w samochodzie. Wy glądał, jakby spał. W niedzielę rano Parker by ł trzeźwy m kłębkiem nerwów. We wtorek rano Parker by ł niemal trupem. Zadzwonił do Departamentu Wojny , próbując zbadać trop podsunięty przez Jacka Webba. Jack powiedział, że jakiś mary narz widział białego mężczy znę w fioletowy m swetrze. Tej samej nocy mary narz wy pły nął z Los Angeles. Ashida nacisnął urzędnika w sprawie ruchu okrętów szóstego grudnia. Urzędnik odmówił udzielenia informacji. Zadzwonił do firmy telekomunikacy jnej PC Bell. Poprosił o wy kazy rozmów prowadzony ch z płatny ch telefonów w Santa Monica. Pracownik kazał mu złoży ć odpowiednie pisma. Pojechał do kostnicy i odby ł rozmowę z Nortem Lay manem. Gadali o nożu znaleziony m w miejscu popełnienia zabójstwa, w Griffith Park. Ponownie przejrzeli zdjęcia ran zadany ch czterem członkom rodziny Watanabe. Ponownie zbadali zamrożone zwłoki, dziewięć dni po śmierci. By li zgodni. To mógł by ć taki nóż, podobny egzemplarz. Nóż mógł by ć narzędziem zbrodni. Rozmawiali o truciźnie znalezionej w wątrobie ofiar. Ashida wy łoży ł szczegółowo swoją teorię na temat herbaty -i-pobrudzonej-odzieży . Nort uznał ją za wiary godną. Nort określił rodzaj trucizny na podstawie wiązania składników. Trucizna by ła stara, nieprodukowana na masową skalę pod żadną marką. Zabójca by ł dobry m chemikiem lub znał odpowiedniego fachowca. Ten chemik miał staroży tną wiedzę z obszaru Azji. Dojechał skrótem do doliny . Odnalazł wiejską drogę prowadzącą do przesmy ku Cahuenga. W Holly wood panował niewielki ruch. Zapadł zmrok. Mógł zrobić zdjęcia Little Toky o o zmierzchu. Dotarł do centrum miasta przez Sunset, a następnie skręcił na południe do Alameda. Pierwszą ulicę tarasował kozioł. Zatrzy mał wóz. Włoży ł film do kamery . Czterej gliniarze pchali ręczny wózek. Na wózku leżała duża sterta karabinów i strzelb. Małe odbiorniki radiowe spadły na ulicę i rozsy pały się w kawałki. Za wózkiem kroczy ł gruby agent federalny . W ręku trzy mał odbezpieczony rewolwer. Ashida usły szał krzy ki i poczuł gaz łzawiący . Japoński chłopiec biegł w kierunku wozu, trąc oczy . Gruby agent federalny strzelił nad jego głową, rozwalając okno na piętrze. J. Edgar Hoover stał oparty o rządową limuzy nę i patrzy ł. Hoo​ver miał na sobie płaszcz z wielbłądziej wełny . Jego włosy lśniły od pomady . By ł drobnej budowy ciała. Ashida zwrócił uwagę na czarno-biały radiowóz zaparkowany trzy samochody dalej. Znał tę rejestrację. Podszedł i sprawdził przedni fotel. Bill Parker znowu spał. Teraz wy glądał gorzej niż półmartwy . Na desce rozdzielczej leżała fotografia.

Kobieta. Prawdziwa piękność. Spódnica w szkocką kratę, bry czesy , buty z wy soką cholewą. Ashida przy jrzał się zdjęciu. Kontrastowe, czarno-białe. Kobieta miała przy puszczalnie rude włosy .

66 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU

18.41 Taras mojej sy pialni rozbły snął światłem. Lee rozwiesił bożonarodzeniowe lampki i wy stawił pory sowane meble, żeby napadał na nie deszcz. Moty w deszczu akcentował pogodę i wojnę. Chciałam tu przesiady wać w zimowe noce i obserwować zabawę na Stripie. Chciałam gasić lampki podczas nocny ch zaciemnień, które z pewnością nadejdą. Sy reny zawy ją, a miasto w ciągu kilku chwil spowije ciemność. Chciałam tam by ć, żeby obserwować. Scotty i ja siedzieliśmy na rozkładany ch krzesłach i popijaliśmy bourbona. Choinki ozdobione świecidełkami i napisy PAMIĘTAMY O PEARL HARBOR! przeplatały się na całej długości podświetlonego Stripu. Trzy maliśmy się za ręce, zatopieni w my ślach. Tego dnia oboje przeby waliśmy w zewnętrzny m świecie. Ja wy legiwałam się nago w błotnej kąpieli parowej i snułam rewolucy jne plany z kobietą, którą miałam zdradzić. Z kolei Scotty planował „perwersy jne poszukiwania” razem z chłopakami Dudley a Smitha. Chodziło o jakąś niewdzięczną robotę związaną ze sprawą Watanabe, która nie przestawała go zdumiewać – chłopaka, który został policjantem niecały ty dzień temu. Scotty szy bko się uczy ł. Poznawał oby czaje Departamentu Policji Los Angeles i zaczął uży wać policy jnego dialektu. Mike Breuning, Dick Carlisle i Buzz Meeks by li „mocarny m ramieniem”. Dołączy li do nich trzej nowi gliniarze od „brudnej roboty ”. Ich zadanie polegało na „dorwaniu zboczony ch Japońców”, „by ły ch skazańców o perwersy jny ch skłonnościach” i „uciekinierów z obozów dla bezdomny ch”. Pogodny i zasmucony chłopak – sy n pastora i zbir. Mógłby ś teraz walczy ć z katolickimi chłopakami lub kochać się ze mną w najlepszy m hotelu w Aberdeen. Nadchodzi bal noworoczny organizowany przez biuro śledcze. Włóż swój kilt i elegancką mary narkę. Ja ubiorę się w czarną jedwabną suknię i tartanową szarfę, żeby pasować do twojego stroju. Połóż rękę na mojej nodze i powiedz „Katherine”, kochanie. Jesteś cudownie wy soki. Przez ciebie żałuję, że nie jestem tak wy soka jak Claire Katherine De Haven. Claire i ja zdjęły śmy szlafroczki i zanurzy ły śmy się w błotnej kąpieli. Błoto by ło ciepłe, powodowało, że dostały śmy gęsiej skórki. Złapały śmy się za ręce, wślizgując się do błotnej mazi. Claire by ła szczuplejsza po zabiegach odtruwania i donkiszotowsko oży wiona my ślą o apostazji. Pomy ślałam, że będzie chciała mnie wy ciągnąć na zwierzenia, przy łapać na kłamstwie i sprzeczności. Pomy liłam się. Chciała pogadać o naszy m filmie. Chciałam nakręcić film pozbawiony otwartej deklaracji. W ten sposób pokrzy żowałaby m

zamiary Billa Parkera, który pragnął wy korzy stać go jako dowód wy wrotowy ch intencji Claire. Przekreś​liłoby to misję Parkera, a jednocześnie by ło moją wielką chwilą podczas tej wojny . Claire dostała bzika na punkcie aresztowań jako wielkiej niesprawiedliwości, która dzieje się obok nas. Miała nadzieję, że Hideo Ashida stanie się naszy m deus ex machina o psy chice japońskiego samca i by ła przekonana, że to on powinien przedstawić swoją opinię w filmie. Wy raziłam zgodę, ale podkreśliłam, że jego słowa nie mogą podżegać. Claire powiedziała, że chciała przemówić podczas czwartkowego wiecu na placu Pershinga. Populisty czny wiec miał by ć otwarty dla wszy stkich. Gerald L. K. Smith będzie ziać nienawiścią w imieniu Chrześcijańskiej Krucjaty Narodowej. Oprócz niego przy jdą przedstawiciele Partii Młody ch Socjalistów i Bundu. Claire i Rey nolds zamierzali zabrać głos we własny m imieniu. – Kochanie, ty powinnaś przemówić – powiedziała. – Mam przeczucie. Mogłaby ś porwać tłumy . Ekipa mogłaby sfilmować reakcję słuchaczy . Miałaś rację, mówiony komentarz osłabia siłę oddziały wania aktorów i scenografii. Ale ty możesz wy głosić mowę. Sfilmujemy reakcję zebrany ch. Wy raziłam entuzjasty czną zgodę. Powiem ekipie, żeby sfilmowali moje wy stąpienie z pełną ścieżką dźwiękową. Dopilnuję, aby ten fragment znalazł się w nieocenzurowanej wersji filmu. Epizod na placu wy razi mój sprzeciw wobec Williama H. Parkera i zada cios w serce dręczy cielowi Claire. Claire nigdy się nie dowie, jaki by ł prawdziwy cel tego zabiegu. Film uwiary godni mnie jako świadka i oskarży ciela na sali sądowej. Parker nie zary zy kuje oficjalnego odsądzenia mnie od czci i wiary . By łoby to zby t ry zy kowne. Nigdy się nie dowie, że obmy śliłam ten plan, kąpiąc się nago z kobietą, którą chciał zniszczy ć. Spojrzałam na rozciągający się w dole Strip. Scotty trzy mał rękę na moim kolanie i dumał. Usły szałam, jak Lee parkuje samochód na podjeździe. Pół tuzina razy próbował wetknąć klucz do zamka, zanim otworzy ł drzwi. Wiedziałam, że jest pijany . Scotty wy ciągnął się na krześle i splótł dłonie za głową. Lee wszedł na górę i zajrzał na taras. Jego mundur by ł wy gnieciony . Wiedziałam, że jadł i pił darmo u Kwana. Scotty się odwrócił i spojrzał na niego. – Cześć, kolego. Jak potraktował cię świat? – powiedział. – Nieszczególnie – odparł Lee. – Dlaczego, kolego? – Nie mów mi „kolego”, ty smarkaty lachociągu! Zaczęłam się podnosić, żeby interweniować. Scotty ścisnął moje kolano, żeby mnie powstrzy mać. Szy bki chłopak – sięgnął za siebie i odpiął kaburę. – Dobrze, Blanchard. Jak potraktował cię świat, Blanchard? Jak tam te wasze sztuczki w Little Toky o, Blanchard? Ładna noc, prawda, Blanchard? Czemu, kurwa, tak ci zależy , żeby ją

spieprzy ć? Lee odpiął pas z kaburą i upuścił go na podłogę. – Dudley nie powiedział do mnie jednego marnego słowa, odkąd zaczął kadzić tobie, Bennett. – Gadasz jak jakiś cholerny pedał. Lee zacisnął pięści. Scotty wstał i spojrzał na mnie. Jego oczy mówiły „sorry /tak wy szło/nie chciałem tego”. Oddaliłam się na koniec tarasu. Nogi zaczęły mi dy gotać. Scotty pokazał mnie palcem i powiedział: – Moim zdaniem każdy facet, który zostawi taką laskę, jest pieprzony m pedałem. Stali w odległości jednego metra. Czułam, że obaj palą się do bitki. Scotty pochy lił się do przodu. Skoczy li, zderzając się ze sobą po pokonaniu jednego metra. Opuścili gardę, nie próbując blokować przeciwnika. Lee zadał dwa ciosy w tułów, pod ramionami Scotty ’ego. Schy lił głowę, pozwalając, żeby cios Scotty ’ego przeciął powietrze. Scotty stracił równowagę. Lee uderzy ł go prawy m sierpowy m w ty ł głowy . Scotty się zachwiał. Lee walnął go mocno lewy m łokciem prosto w nos. Usły szałam chrupnięcie kości. Lee podniósł głowę i umazał twarz krwią Scotty ’ego. Krew go oślepiła. Zamachał rękami w powietrzu i potarł oczy . Scotty chwy cił go za głowę i odgry zł mu kawałek ucha. Lee krzy knął. Scotty wy pluł na niego część małżowiny i rąbnął go z by ka. Nos Lee trzasnął i siknął krwią. Lee krzy knął ponownie. Miał opuszczone ramiona. By ł odkry ty . Scotty się cofnął i stanął pewnie na nogach. Wy prowadził lewy sierpowy w klatkę piersiową Lee, a następnie skontrował z prawej. Weszli w zwarcie. Lee się zataczał, ale nadal stał. Splótł się ze Scotty m i pochy lił głowę. Scotty ponownie wy konał wy soki, szeroki zamach, ale poplątały mu się nogi. Lee znał różne otwarcia. Po każdej walce Bucky ’ego Bleicherta, którą widziałam, dawał mi ry sunek. Chciałam to zakończy ć, wszy stko jedno jak. Teoria boksu mnie kręciła, ale czułam się koszmarnie. Scotty potknął się i próbował odzy skać równowagę. Lee zaczął go walić w tułów z lewej i prawej, bił haki z bliska. Scotty się zatoczy ł i runął na oparcie krzesła. Lee posłał szeroki lewy sierpowy . Nie trafił w głowę Scotty ’ego i wpadł na niego. To wy starczy ło, żeby Scotty odzy skał równowagę. Chwy cili się i trzy mali. Scotty wepchnął kolano między nogi Lee i złoży ł go jak scy zory k. Lee krzy knął i zakaszlał krwią. Scotty posłał szeroki lewy sierpowy , jak ten, który nie wy szedł Lee. Celował wy soko i trafił w podnoszącą się głowę ry wala. Głowa Lee odskoczy ła niemal pod kątem prosty m. Usły szałam chrupnięcie kości i zaczęłam krzy czeć „nie!”, ale miałam ściśnięte gardło. Zakrztusiłam się jedny m słowem.

Lee runął do przodu. Przewracając oczami. Scotty zadał serię ciosów w korpus, z lewej i prawej strony . Usły szałam odgłos pękający ch żeber. Lee upadł na twarz. Z ust popły nęła mu krew i wy padły kawałki zębów.

67 LOS ANGELES | WTOREK, 16 GRUDNIA 1941 ROKU

20.21 Kościół osłabiał Pragnienie. Parker miał teraz Drgawki. Odizolował się i zwalczy ł Pragnienie. Miał kościół do wy łącznej dy spozy cji. Chwy cił oparcie ławki tak mocno, że stracił czucie w ramionach. Nie pił od czasu ty rady panny Lake. Nie mógł wrócić do domu. Wiedział, że Helen na niego czeka. Że pójdzie do jego dręczy cieli z propozy cją kuracji na jakiejś farmie dla księży mający ch problem z alkoholem. Nie mógł mieć takiego epizodu w ży ciory sie. Dy gotanie objęło nogi. Wbił stopy w podłogę i je stłumił. Czuł się bardziej niż wy czerpany . Przez cały dzień toczy ł zmagania z oddziałem cudzoziemców. Bez przerwy przy sy piał w samochodzie. Jego ciało utraciło łączność z głową. Do tego cały dzień czuł zaćmienie umy słu. Zadzwonił do firmy PC Bell i zażądał wy kazu połączeń z płatny ch numerów w Santa Monica. Kierownik zmiany powiedział, że są zawaleni wojenną robotą. Parker nalegał. W końcu kierownik zmiany uległ. Prześle odpowiedź w ciągu dwóch ty godni. Poczuł skurcz w kolanach. Poprawił chwy t na oparciu ławki. Wkrótce zaczną się Poty . Miał spotkanie o ósmej rano. Zostało jedenaście godzin, żeby ujarzmić ból i się przy gotować. W gabinecie Fletcha B. Jak zwy kle z udziałem federalny ch i politicos. Będzie J. Edgar Hoover i Pres​ton Exley . Wielki agent federalny i by ły glina, który został królem branży budowlanej. Jego sy n, Thomas, też by ł gliniarzem. Zginął na służbie. Preston znalazł ukojenie w pracy . Preston znosił katusze z powodu nawracający ch ataków migreny . Zbudował autostradę Arroy o Seco Parkway . Budował tanie domy dla czarny ch i luksusowe rezy dencje dla biały ch. Opracował lokalny program internowania – ktoś na wy sokim szczeblu nadstawił chętnego ucha. Pojawiły się drgawki. Parker zaczął krąży ć między rzędami ławek. Podnosił Biblie i czy tał kolejne psalmy . Modlił się o swoją zaniedby waną żonę. Modlił się o sukces operacji Lake/De Haven i zniszczenie komórki tej ostatniej. Modlił się o odwagę rzucenia picia. Modlił o pannę Conville i pannę Lake. Jego modły trwały siedem godzin. Chodził między ławkami na odrętwiały ch nogach. Podszedł do ołtarza. Zapalił świeczki za swoich zmarły ch. Za dziadka kongresmena. Za swojego niezdecy dowanego ojca. Za wieśniaków z Oklahomy , który ch wy wiózł z Los Angeles. Za ludzi, który ch skrzy wdził w okresie swojego tchórzliwego

panowania za czasów Jima Davisa. Wy ciągnął się na ławie. Darował sobie sen i wstał o świcie. Wy szedł na zewnątrz i wsiadł do radiowozu. Drgawki przeniosły się do wnętrza. Pojechał do ratusza. Umy ł się i zmienił mundur. Po mocnej kawie krew w nim zaczęła ży wiej krąży ć. Napisał raport o brakach kadrowy ch. O czasie zapukał do gabinetu Fletcha B. Drzwi by ły otwarte. Gabinet pękał w szwach. Fletch, Mów-Mi-Jack, szery f Gene. Ward Littell i Ed Satterlee. Afektowany pan Hoover. Przy stojny Preston Exley . Skóra go swędziała. Kości bolały . Przerażała go my śl o obowiązkowy ch uściskach dłoni. Oto i one. Jakoś zniósł łamanie kości. Wy trzy mał obowiązkowe śmiechy . Pan Hoover spojrzał na niego chłodno. – Za ciężko pracujesz, Bill. Weź miesiąc urlopu. Pogadam o ty m z burmistrzem – powiedział Preston. Fletch się roześmiał. Hoover posłał mu znaczące spojrzenie. Fletch zabrał się do dzieła i ustawił krzesła. Hoover zajął najlepsze miejsce. Preston usiadł obok niego. Reszta dostała miejscówki na odkry tej try bunie. Parker stanął pewnie na podłodze. Skurcze mięśni mogły nadejść lada chwila. Hoover powiedział: – Najpierw sprawy drugorzędne. Interesuje mnie napad na furgonetkę szery fa z dziesiątego grudnia. Sumitomo Bank należy do Sy stemu Rezerw Federalny ch. To, że jest własnością Japońców, nie ma znaczenia. Panie Littell, ma pan głos. Parker spojrzał na Littella. Buzz Meeks rozwiązał problem, potajemnie. Gumowe kule. Odciski palców Huey a Cressmey era. – Śledztwo utknęło w martwy m punkcie, sir – powiedział Littell. – Nie widzę perspekty w rozwiązania tej sprawy . Hoover się najeży ł. Miał wy polerowane paznokcie, wy krochmaloną i odprasowaną koszulę. Jego masońska szpilka by ła z czerwonego złota. – Każde ważne śledztwo, bezpośrednio lub pośrednio związane ze sprawami federalny mi lub aresztowaniami japońskich elementów wy wrotowy ch, musi zakończy ć się sukcesem. W luty m przy szłego roku FBI przeprowadzi kontrolę w Departamencie Policji Los Angeles. Nielegalne podsłuchy w ratuszu stały się tajemnicą poliszy nela. Jestem gotów oczy ścić was z zarzutów, rozgrzeszy ć i zamieść brudy pod dy wan. Będę bardziej zmoty wowany , jeśli posłuchacie mojej rady w tej sprawie. – Siedzimy na jednej gałęzi, sir – powiedział Jack. – To, co dobre dla jednego, jest dobre dla

wszy stkich. Wszy scy skorzy stają na ty m, że miejskie i federalne organy stojące na straży ładu i porządku stworzą jednolity front. Może sły szał pan o ty m, że w przeddzień ataku na Pearl Harbor w Los Angeles zamordowano rodzinę Japońców. Śledczy prowadzący sprawę sądzi, że dochodzenie uda się zakończy ć przed Nowy m Rokiem. Trzy mamy za jaja pismaka ze szmatławców Hearsta. Wy smaruje w „Heraldzie” cy kl sensacy jny ch arty kułów poświęcony ch tej sprawie. Powiem mu, żeby podkreślił rolę FBI. Zjednamy sobie lokalną społeczność. Ręka rękę my je. Comme ci, comme ça, w związku ze skomplikowaną sy tuacją w sprawie podsłuchów telefoniczny ch. Spieprzy liśmy sprawę, więc teraz musimy zapłacić. Sądzę, że doszliśmy do porozumienia w tej sprawie. – Amen – zakończy ł Fletch. – Co racja, to racja – powiedział szery f Gene. Satterlee udał Komancza. – Biały człowiek zapalił fajkę pokoju. Mądrość zwy cięży ła. Jego żart wy wołał salwy śmiechu. Parker pokonał skurcze żołądka. Hoover poprawił chusteczkę w kieszonce. – Teraz aresztowania, Ed. Przedstaw nam aktualną sy tuację. Masz minutę. Satterlee powiedział: – Sprawdzamy kutry ry backie w zatoce San Pedro. Pomaga nam Straż Przy brzeżna. Konfiskujemy broń Japońcom i przeprowadzamy badania balisty czne. Porównujemy wy niki z wcześniejszy mi sprawami federalny mi. Jesteśmy gotowi wy słać agentów w celu przeszukania domów, mieszkań i firm Japońców, którzy przeby wają w więzieniu. – Opisujesz dobrze naoliwiony mechanizm – rzucił Fletch. – Sprawimy przy krą niespodziankę Hirohito – powiedział Jack. Satterlee powiedział: – Japońcy mają boksera wagi koguciej, którego lubię. „Tornado” Tagawę. W przy szły m ty godniu Tagawa walczy z Manny m Gomezem na Legion Stadium. Postawiłem na niego parę dolców. Ty lko mi go nie zgarnijcie, żeby mógł załatwić Meksy kańca. Żart wy wołał salwy śmiechu. Hoover uśmiechnął się do Satterleego. Parker poczuł potężny skurcz. – Przeglądałem biulety n koronera z ostatniej soboty – powiedział szery f Gene. – By ło tam coś, co ma związek ze sprawą, którą poruszy ł komendant Horrall. Nasz chłopak, Nort Lay man, znalazł w stopach denatów kawałki szkła ze śladami oleju z krewetek. Zwrócił się z prośbą o informacje do szpitali i sklepów spoży wczy ch w cały m stanie. Zaszedłem do sklepu spoży wczego w Lancaster. Oczy wiście, kupowali krewetki złowione i zapuszkowane przez Japońców. Oczy wiście, by ło w nich pełno szkła. Na ty m trop się urwał, ale jestem pewny , że to robota piątej

kolumny . Jack powiedział: – Nie mam pojęcia, o czy m mówisz, Gene. Nie znam tego aspektu sprawy , ale przekażę informację mojemu człowiekowi, Dudley owi Smithowi. Satterlee drgnął. – Dudster. Trudno się z nim dogadać. – Amen, bracie – powiedział Fletch. Jack powiedział: – Dudster pieprzy Bette Davis. Nie ściemniam. To nie żadne Wierzcie lub nie Ripleya98. Szery f Gene spojrzał na Parkera. Pieprzona telepatia. Ten biulety n. Napisano, żeby przekazy wać informacje bezpośrednio Parkerowi. Szery f Gene mógł o ty m wiedzieć. Mów-Mi-Jack odsunął Parkera od sprawy . Szery f Gene mógł o ty m wiedzieć. Szery f Gene by ł zawalony robotą związaną z piątą kolumną. Sprawa Watanabe? By ła poza zasięgiem jego wzroku. Hoover powąchał kwiatek w butonierce. Kwiatek odznaczał się poranną świeżością. – Odbiegamy od tematu. Krewetki w konserwach i zabójstwo rodziny Japońców nie są sprawami ważny mi dla bezpieczeństwa narodowego. To nie nasz priory tet, w odróżnieniu od internowania Japońców na czas wojny . Przekazuję panu pałeczkę, panie Exley . Radzę, żeby ruszy ł pan czy m prędzej w kierunku try bun. Preston zamrugał. – Pan Hoover chce, żeby m się streszczał, więc to zrobię. Wschodnia część doliny San Fernando jest usiana farmami należący mi do Japończy ków. Farmy te można wy kupić, wy dzierżawić na czas wojny lub zająć zgodnie z prawem, powołując się na stanowe lub federalne przepisy doty czące bezpieczeństwa i konfiskaty majątku zatrzy many ch. W ich miejscu można stworzy ć obozy internowania, wy korzy stując prawo stanowe Kalifornii doty czące sy tuacji nadzwy czajny ch. Internowani będą pracować w istniejący ch gospodarstwach pod okiem pracowników pry watny ch agencji ochrony zatrudniony ch przez moją firmę. Zy ski zostaną podzielone między moją firmę i władze lokalne, co pozwoli pokry ć koszty ponoszone w związku z masowy mi internowaniami. Wy dzierżawione farmy , które wy generują znaczący zy sk, wy płacą jego część, nieznaczny procent, internowany m właścicielom. „Zaufani” Japońcy otrzy mają przy wilej uczestniczenia w programie przepustek i będą przewożeni autobusami do fabry k w Los Angeles. Będą tam pracować pod strażą i wracać na noc do swoich baraków. Będą płacić za swój wikt i opierunek oraz dostawać nagrodę za współpracę w formie części wy płaty . Podstawową cechą wszy stkich elementów mojego planu jest bliskość. Dolina San Fernando graniczy z właściwy m Los Angeles. W ten sposób usprawnimy transport internowany ch

Japońców. Przy wożenie i odwożenie zaufany ch Japońców to prosta, codzienna robota. Obozy internowania na farmach same w sobie stworzą wielki bum na ry nku pracy , doprowadzą do rozkwitu gospodarczego w mieście i okręgu Los Angeles. Wykonalny plan. Zręczny i marginalnie niegodziwy. ZNAJOMY… Ward Littell zacisnął pięści. – Znakomicie, panie Exley – pochwalił Hoover. – Wielkie widowisko na moim stadionie baseballowy m – rzekł Mów-Mi-Jack. Fletch powiedział: – Moje gratulacje, Preston. Dzięki temu znajdziemy schronienie i wy ży wimy naszy ch Japońców, jednocześnie mając ich pod ręką. Szery f Gene powiedział: – W ten sposób zmniejszy my presję na więzienia okręgowe i duże ośrodki internowania, które planuje utworzy ć Departament Wojny . Moi zastępcy mogą przewozić osadzony ch z doliny do miejsca pracy . Japońcy to dobrzy rolnicy . Wy twarzają produkty wy sokiej jakości, które będzie można sprzedawać wszelkiej maści jadłodajniom w mieście. – Ward Littell i Bill Parker mają ponure miny , więc jesteśmy na właściwej drodze – rzucił Satterlee. – To upiorny pomy sł. Z gruntu niemoralny . Do końca ży cia będziemy tego żałować – podsumował Ward. – Wy gląda na to, że Ward i Bill zapomnieli o Pearl Harbor – stwierdził Fletch. To lichwiarski plan. Plan oparty na wyzysku. ZNAJOMY… Parker zwalczy ł skurcz żołądka. Wszy stko zrozumiał. Pomysł wydał się znajomy, bo łączył się ze sprawą Watanabe. Bo sugerował skupowanie domów i farm – proceder, który ujawnił Buzz Meeks. Umowy sprzedaży i odmowy jej zawarcia. Plotki o wykupach. Potajemnie rejestrowane transakcje – działania te nie były w żadnym sensie przestępcze. Wszystko działo się na drugim planie. Plan Prestona był pozornie niewinny, prawidłowy z prawnego punktu widzenia. Nie istniało ogniwo łączące wykup farm z morderstwem. Spotkanie się skończy ło. Fale mózgowe Parkera uległy rozproszeniu. Skurcze się spotęgowały . Stracił czucie w nogach. Tłum zaczął się wy lewać z pokoju. Szery f Gene podszedł do niego. – Jak się czujesz, chłopcze? – W porządku, szery fie. Szery f Gene obrócił kapelusz w palcach. – Sprawa ty ch krewetek w puszkach nie daje mi spokoju. Kazałem laborantowi zbadać próbki,

które otrzy maliśmy z Lancaster. Powiedział, że by ły pełne toksy cznego ludzkiego łoju. Parker ziewnął. – Zostałem odsunięty od tej sprawy . – Wiem, ale możesz zajrzeć do San Pedro i nawiązać kontakt ze Strażą Przy brzeżną. Będą dziś przeszukiwać kilka japońskich kutrów. Nadal wy gląda mi to na robotę piątej kolumny . Mógłby ś się rozejrzeć i zaspokoić ciekawość nas obu, jeśli masz do tego głowę. Mów-Mi-Jack zagwizdał. Nikczemnie przenikliwie. – Jedziesz do Chinatown, Bill. Zabierz sprzęt do tłumienia rozruchów. Ty i Jim Davis, przez wzgląd na dawne czasy .

9.42 „Sprzęt do tłumienia rozruchów” oznaczał hełm i strzelbę. „Sprzęt do tłumienia rozruchów” oznaczał naboje z kawałkami soli kamiennej. Pojechał windą. W kory tarzu biura śledczego wrzało. Lee Blanchard i ten dzieciak Bennett wczoraj wieczór skrzy żowali rękawice. Dzieciak wy ekspediował Blancharda do Królowej Aniołów. Do zatargu doszło z powodu laski Blancharda. Jak to? Pobili się o tę gąskę? Dud S. pieprzy ł Bette Davis. Es la verdad, muchacho99. Elmer Jackson widział, jak się obściskiwali w Akademii. W sali odpraw huczało. Oto Dud i jego chłopcy . Spójrz na rozbity nos Scotty ’ego Bennetta. Popatrz na Sida Hudgensa i Jacka Webba siedzący ch wśród nich. Oczy wiście jest Thad Brown i ten pismak z „Mirror”, Morty Bendish. Morty ślinił się na my śl o opisaniu tej durnej sprawy z martwy m-Japońcem-w-budce-telefonicznej. Chciał to powiązać z Pearl Harbor. Martwy Japoniec zakapował o ataku. Inny Japoniec, szpieg, wkurzy ł się i go sprzątnął. Thad uznał, że to zby t naciągane. Parker pokwitował odbiór sprzętu. Nałoży ł go w kory tarzu i rozruszał nogi na schodach. Jakoś dowlókł się do garażu. Pojechał do Chinatown. Zobaczy ł Jima Davisa przed lokalem Kwana. Davis miał na sobie mundur polowy i ściskał wielką strzelbę. Wuj Ace stał obok niego. Jego pelery na w sty lu FDR opadała na ziemię. Parker wy siadł z wozu i ruszy ł ku nim. Ace splunął obok jego buta. Davis powiedział coś po chińsku. Ace odpowiedział po chińsku i oddalił się. – Dzień dobry , Bill. – Komendancie. – Mówiłeś mi „Jim”, zanim wielka ława mnie wy waliła. – Racja. Jesteś z zaciągu ad hoc. Nie jesteś komendantem. – Widzę, że cierpisz. Wstąpimy na pokrzepiający nektar ziołowy do sklepu przy alei Fergusona.

Parker poczuł ból. Poczuł się tak, jakby miał buty z ołowiu, a jego strzelba waży ła dziesięć ton. – Chodźmy , Jim. Chcę mieć ten dzień za sobą. Ruszy li Broadway em na północ. Davis zagady wał przechodniów, opowiadając im chińskie przy słowia. Parker ziewał. Ból zaczął wędrować nowy mi ścieżkami. Nogi mu osłabły . Pot spły wał w dół, nasączając skarpety . Davis paplał bez końca. Ach, dawne czasy . Zatrzy my wanie meneli. Wy łapy wanie włóczęgów. Podróże wy borcze sterowane przez Ży dów podczas kampanii FDR. Carl Hull i czerwona sekcja. Pamiętasz tego szwabskiego twardziela, Fritza Vogla? Rozruchy czerwony ch na placu Pershinga. Stałeś niewzruszenie, Bill. Wezwaliśmy konny ch. By liśmy kozakami. Tamci by li hałastrą. Grające bałałajki i szable w dłoniach. Sunęli taneczny m krokiem. Chłopcy z tongów trajkotali i spoglądali na nich ty m swoim tongowskim wzrokiem. Ból przemieścił się w rejon głowy . Jego hełm stał się za duży . Wkładka przesiąkła potem. Osłona zsunęła się na oczy . By łeś dobry , Bill. Jak się miewa Helen? To ty sprowadziłeś Carlosa Madrano. Dopracowałeś umowy ekstrady cy jne z inny mi stanami. Bill Mózgownica. Dzięki tobie przeży łem detronizację. Napisałeś mowę, którą wy głosiłem przed wielką ławą. Doprowadziłeś do zawarcia ugody z łamistrajkami. Kilku kupców nadal wisi ci przy sługę. Skakali z tematu na temat. Dopadł go ból. Davis przekupy wał dzieci balonową gumą do żucia. Zatrzy mali się w sklepie zielarskim. Davis zamówił wy war. Wy war smakował jak żabie gówno zmieszane z ziemią. Po wy piciu oczy Parkera bły snęły , jakby emitował promienie rentgenowskie. Wy war sprawił, że poczuł się tak, jakby miał w spodniach mrówki. Mieszanka zawierała starte korzenie i jakiś misty czny proszek. Wy szli ze sklepu i przy stanęli obok budki telefonicznej. Świat przy brał pastelowe barwy . Parker zadzwonił do szery fa Gene’a. Podjął się tej misji w San Pedro. Szery f Gene powiedział, żeby skierował się na nabrzeże numer szesnaście. I zapy tał o porucznika Duguay a. Wciąż skakali z tematu na temat. Parker otarł pot i zakoły sał się na nogach. Jego kubeczki smakowe eksplodowały . Zaczął ziać misty czny m gównem. Na Północny m Broadway u wrzało. Jakby zerwano ogłoszony pięć dni temu rozejm. Mężczy źni z wrogich tongów zbierali się w grupki. Mieli chusty i czy ścili paznokcie spręży nowcami. Ruszy li za gruby m chinofilem i spocony m policjantem. Parker i Davis szli defiladowy m krokiem. Właściciele sklepów pręży li mięśnie, udając Wielkiego Bwana, i szeptali donosy . Dewey Lem popełnił cztery -pięć-dziewięć. Joe Chen zmalował dwa-jeden-jeden. Tego Japońca w budce telefonicznej sprzątnął Chińczy k. U Kwana

grają w madżonga. Na wy sokie stawki, istny maraton. Ściągają do niego goście z Holly wood. Parker gadał pod wpły wem tego misty cznego paskudztwa. Chłopcy z tongu skrócili dy stans. By li dwanaście, dziesięć, osiem metrów za nimi. Koniec końców ci z Hop Singu siedzieli im na plecach. Po drugiej stronie pojawili się ich wrogowie z Czterech Rodzin. Parker co chwila spoglądał za siebie. Ci cholerni popaprańcy z tongu nie przestawali za nimi iść. Parker się przestraszy ł. Ból i misty czne świństwo sprawiły , że się zachwiał. Popaprańcy z Hop Singu by li sześć metrów za nimi. Ci z Czterech Rodzin czekali na wprost, na Broadway u. – Są za blisko – powiedział Davis. Misty czne świństwo. Strach i ból. I bezszelestnie skradający się Chinole. Parker uniósł strzelbę. Popaprańcy szli dalej. Cztery metry . Umieścił nabój w komorze i strzelił. Strzelbę podrzuciło. Lufa wy pluła kawałki soli. Skosił czterech Chinoli jedny m strzałem. Davis wy celował w drugą stronę i gruchnął z dwóch luf. On strzelał większy mi pociskami. Jego Chinole poszy bowali w powietrze. Chinole Parkera oberwali solą w klatkę piersiową. Znaki tongów zniknęły . Kawałki soli rozorały skórę. Strzały wy płoszy ły miejscowy ch. Podwinęli ogon pod siebie i uciekli. Chinole Jima krzy knęli dwa razy głośniej. Jeden ze smarkaczy stracił dwa palce. Inny chwy cił się za ty łek. Krzy ki. Popaprańcy z tongów i miejscowi darli się na całe gard​ło. Bełkot w obcy m języ ku. Jim Davis rozpiął rozporek i pokazał im fiuta. Zaczął wy krzy kiwać chińskie obelgi. Smarkacze się odczołgali, poranieni kawałkami soli. Czołgali się w postrzępiony m ubraniu, zakrwawieni. Davis przeszedł na drugą stronę ulicy . Parker podąży ł za nim. Davis pokazał fiuta popaprańcom leżący m na ziemi i na nich nasikał. – To ich dawny zwy czaj, brachu. Przejąłem ich dusze.

11.16 Rzucił się do ucieczki. Misty czne świństwo, obsikani chuligani. I by ły komendant pokazujący ludziom kutasa. Parker puścił się w dół alei. Jego strzelba waży ła sześć ton. Jego pot cuchnął wonią rozkładu. Czuł się tak, jakby ktoś wy żął mu głowę. Pobiegł prosto do Kwana. Jakiś śmieć obrzucił jego wóz jajami. Na przedniej szy bie widać by ło rozpry skane żółtko. Parker włączy ł wy cieraczki i zgarnął oślizgłą maź. Samochód zawarczał i ruszy ł. Na szczęście nikt nie poprzebijał opon. Hamulce działały . Nikt nie uszkodził okładzin szczęki hamulcowej.

Ruszy ł na południe. Broadway em do San Pedro. Dostrzegł obłoki gazu łzawiącego nad Little Toky o. Mundurowi zaroili się na dachach niskich domów. Pomy ślał o zabójstwie rodziny Watanabe. Szery f Gene dał mu zielone światło. Rozgry zł sprawę. Rozgry zł Dudley a Smitha i Hideo Ashidę. Ruszy ł pełny m gazem do Pedro. Słonawe powietrze zwiastowało bliskość zatoki. Parker objechał Fort MacArthur i most łączący ląd z Terminal Island. Blokada drogowa broniła dostępu do zatoki. Żandarm pełniący służbę zobaczy ł jego czarno-biały radiowóz i skinął, żeby przejechał. Doki by ły pełne kutrów Straży Przy brzeżnej i obskurny ch łodzi ry backich. Sześcioosobowe grupy poszukiwawcze wchodziły na kutry . Droga prowadząca do nabrzeża by ła zatarasowana dżipami i sedanami federalny ch. Japońcy toczy li beczki z ry bami. Wy glądali na przerażony ch. Żandarmi przechadzali się z karabinami M1 i policy jny mi psami. Psy warczały na Japońców i śliniły się na my śl o ry bach. Parker podjechał do nabrzeża numer szesnaście. Przy nabrzeżu stał kuter upstrzony bosakami, z karabinami maszy nowy mi zamontowany mi na dziobie. Na pokładzie stało dwóch funkcjonariuszy Straży Przy brzeżnej i dwóch zastępców szery fa. Obserwowali hory zont, z karabinami przewieszony mi przez ramię. Jeden z oficerów zauważy ł radiowóz i podszedł do Parkera. Miał mundur polowy z dy sty nkcjami porucznika. Parker wy siadł. Słonawe powietrze sprawiło, że okulary mu zaparowały . Podali sobie dłonie. Parker zatupał, żeby poruszy ć krew w nogach. – Czy szery f was uprzedził? – Tak, sir. Dodałem, że jeśli pan przy jedzie, będzie pan mógł zobaczy ć coś interesującego. – Co macie? – Obserwujemy dwa kutry krewetkowe łowiące na północ stąd, w rejonie Santa Barbara. Łowili na północy i kotwiczy li tutaj. Sternicy i załoga są na liście A-2 federalny ch. Ich domy są puste. Spali na kutrach i nocą potajemnie zarzucali sieci. Parker pomy ślał. – Czy krewetki puszkowano na farmie w dolinie San Fernando? Mam na my śli przetwórnię Japońca nazwiskiem Hodaka? – Nie, sir. Ustaliliśmy , że dostarczali połów do przetwórni w Little Toky o. Parker się zastanowił. – Czy tałem biulety n. Japoński okręt podwodny zaatakował torpedami wioskę ry backą w zatoczce Golety , na północ od Santa Barbara. W ubiegły m ty godniu. Sądzicie, że te łodzie mogły odegrać w ty m jakąś rolę? Porucznik pokręcił głową.

– Nic o ty m nie wiem, sir. Czy tałem ten biulety n. Łodzie, który ch szukamy , by ły wtedy na pełny m morzu, a po wiosce nad zatoczką Golety pozostał jedy nie spalony sprzęt ry backi wy rzucony na brzeg. Szukamy załóg złożony ch z samy ch Japońców, a w biulety nie napisali, że w wiosce mieszkali Japońcy i Chinole, co wy daje się dziwne, bo ci popaprańcy nienawidzą się wzajemnie. Sy rena na nabrzeżu zabuczała. Wartownik odwiesił słuchawkę telefonu, przez który komunikował się z okrętem, i podbiegł do porucznika. – Otrzy maliśmy meldunek z samolotu zwiadowczego, panie poruczniku. Pierwsza łódź zakotwiczy ła w Venturze. Miejscowy szery f ją przeszukał. Powiedział, że jest czy sta. To ślepa uliczka. Szy per twierdzi, że od roku odławiają tuńczy ka białego. Na dowód przedstawił dokumenty . Śpią na łodzi, bo wszy scy są uzależnieni od hazardu i wy dają każdy zarobiony grosz na wy ścigach. Nikt nie potrafi pojąć, jak ci goście mogą by ć piątą kolumną. Poza ty m cały połów dostarczają do Long Beach, do przetwórni Lou’s Fish Grotto. Porucznik wy konał gest brandzlowania. Ludzie na pokładzie chwy cili kamizelki ratunkowe. Jakby mieli wy pły nąć w morze. Parker wy czuł poruszenie. Porucznik powiedział: – Naprawdę? Druga łódź wpły wa do portu?! Funkcjonariusz Straży Przy brzeżnej powiedział: – Aye, aye, sir! Zmierza w naszą stronę! Porucznik zagwizdał i wbiegł na trap. Parker ruszy ł za nim. Zastępcy szery fa rzucili mu kamizelkę ratunkową. Parker ją założy ł. Dwaj funkcjonariusze straży wciągnęli kotwicę. Kuter odbił od brzegu. Silniki zakrztusiły się i zawy ły . To wszy stko działo się stanowczo za szy bko. Parker powlókł się na dziób i złapał karabin. Obok karabinu znajdowała się luneta. By ła wy celowana na wprost. Parker zdjął okulary i przy łoży ł oko. Zmruży ł oczy i dostrzegł oży wiony ruch na pokładzie. Łódź ry backa o dwóch masztach. Ze trzy kilometry od nich. Małe biegające postacie. Może i żółtki. Kuter pruł przed siebie. Fale zalewały pokład. Szum silnika tłumił krzy ki i komendy . Parker opuścił lunetę i zamarł, uczepiony karabinu. Luneta wy krzy wiała hory zont. Odległość dzieląca kuter od łodzi ry backiej uległa zmniejszeniu. Małe postacie się powiększy ły . Tak – fakty cznie żółtki. Wy glądali na przerażony ch. Ich łódź zamarła bez ruchu. Dwaj mężczy źni majstrowali przy silnikach na rufie.

Kuter pruł fale. Kuter by ł coraz bliżej. Bliżej. Jeszcze bliżej. Blisko. BARDZO BLISKO. Dwadzieścia metrów, węzłów, kliknięć czy czego tam jeszcze… Parker opuścił lunetę. Żółci wy glądali na przerażony ch i oszalały ch. Parker założy ł okulary i zmruży ł oczy . – Ręce do góry , ale już! Wszy scy ręce w górę! Do góry ! Wszy scy na pokład! Parker się wy prostował. Wziął się w garść. Uderzenie burty o burtę sprawiło, że runął na deski. Obraz odwrócił się do góry nogami. Funkcjonariusz Straży Przy brzeżnej zaczepił łódź bosakiem. Mężczy źni z automatami skoczy li. Parker widział wszy stko do góry nogami. Czterej Japońcy unieśli ręce… Parker wstał. Obraz uległ zmianie. Zachwiał się na nogach i przeskoczy ł na drugą łódź. Funkcjonariusze Straży Przy brzeżnej skoczy li na Japońców. Japońcy unieśli ręce. W górę, wy żej. Łódź się zakoły sała. Fala uderzy ła Parkera. Poczuł mdłości, chwy cił się masztu. Wy dawało mu się, że zobaczy ł… Japońcy sięgnęli do kieszeni. Podnieśli ręce i otworzy li usta. Coś pogry źli i upadli na pokład. Zaczęli się zwijać w konwulsjach, wy miotować pianą i… Jeden z Japońców zwy miotował obok Parkera. Piana obry zgała mu buty . Parker wrzasnął jak oszalały i odskoczy ł. Ale nadal by ł blisko. Japoniec by ł za blisko. Japoniec miał gładkie opuszki palców. Japoniec nie miał linii papilarny ch. Gładkie opuszki oznaczały wielokrotne zanurzanie końców palców w kwasie karbolowy m i… Gość ze Straży Przy brzeżnej spanikował. Opuścił thompsona i nacisnął spust. Deski pokładu eksplodowały . Eksplodowała głowa Japońca. Wszy scy członkowie Straży Przy brzeżnej opuścili broń i zaczęli strzelać. Japońcy eksplodowali. Pokład eksplodował. W powietrzu widać by ło jedy nie fruwające kawałki drewna i dy m. Parker rzucił się do ucieczki. Jak najdalej od jatki i hałasu. Pobiegł na rufę. Łodzią szarpnęło. Parker poleciał w dół po schodach. Przewrócił się i wpadł pod pokład. Sturlał się do małej kajuty . Ujrzał Japońca lub Chinola palącego pieniądze i broszury . Parker

by ł bardzo blisko niego. Pieniądze i papier zamieniły się w ciemny popiół. Parker by ł bardzo blisko. Żółtek palił niemieckie marki i japońskie jeny . Broszury wy drukowano japońskim pismem i po angielsku. Przy pominały inne pamflety pojawiające się w tej zwariowanej sprawie… Sukinsy n przegry zł tabletkę i zwy miotował. Parker nastąpił mu na dłonie i wy prostował palce. Opuszki by ły gładkie. Bez linii papilarny ch. Parker to widział. By ł bardzo blisko.

17 grudnia 1941 roku

68 LOS ANGELES | ŚRODA, 17 GRUDNIA 1941 ROKU

14.07 Piwnica Kwana. Atmosfera podniecenia. Atmosfera egalitary zmu. Wszy scy zbratani ze wszy stkimi. Grali w madżonga od osiemnastu godzin. Wojna usprawiedliwiała złe zachowanie. Wszy scy to wiedzieli. Powtarzali milcząco: Ży cie jest krótkie. Łatwo przy szło, łatwo poszło. Okręty podwodne Japońców czają się u brzegu. Mary narze z Pearl Harbor nie wiedzieli, co w nich przy waliło. Możemy by ć następni. Trzy mali się na nogach dzięki benzedry nie popijanej herbatką. Bar i bufet wuja Ace’a działały na okrągło. Narkomani wy pełnili piwnicę. Lin Chung łagodził ból przegrany ch morfiną. Brenda Allen stręczy ła laski po nowej, wojennej tary fie. Oswojony lampart Salvadora Dalego włóczy ł się po pokojach. Pokiereszował pomocnika kelnera i sprzątnął czau mein z talerza Counta Basiego. Nikt nie pękał. Prostaczkowie przestawali z wielkimi i potężny mi tego świata. Elita bratała się z popaprańcami. Wśród gości by ł Clark Gable. Clark pokazał zdjęcie Cary ’ego Granta wkładającego mu fiuta do ust. By ł Mów-Mi-Jack Horrall i Nort Lay man, i Ed Satterlee. I Stan Kenton. Ze swoją „Mglistą” June Christy . Christy miała oko na Scotty ’ego Bennetta – posiniaczonego i poturbowanego. Masz pecha, siostro – uwiesiła się na nim Joan Crawford. Sala pełna ludzi, jak puszka sardy nek. W piwnicy uwiązł dy m z dziesięciu ty sięcy papierosów. Piwnica zamieniła się w jedno wielkie, żelazne płuco. Dudley stał z Bette. Obserwowali grube ry by grające o wy sokie stawki. Dud by ł na nogach od wczorajszego ranka. Perwersy jny patrol. Wy szukiwali potencjalny ch świadków i zwy rodnialców zasługujący ch na śmierć Sprawdzali raporty . Kolejny raz przepy tali świadków. Gdzie w-ty m-stogu-siana jest ten Japoniec? Gdzie jest perwersy jny -łotr--który -zakończy -te-wszy stkie-dewiacje? By ł na krawędzi wy czerpania. Na szczęście zanosiło się na randkę z nocowaniem. Ace przy gotował im pokój na górze. Mężulek Bette by ł zajęty . Gościł służącego znanego jako ManOch-Man Manolo. Man-Och-Man obsługiwał gości ze świata filmu. Powiadali, że jego krótki oręż przy pomina stopę. Dudley obserwował grę. Ace rozdawał kostki. Elmer Jackson pilnował. I trzy mał strzelbę szefa, Jima Davisa. Jim i Whiskey Bill pozwolili sobie na niestosowne zachowanie. Przy prawili solą kamienną dwie kliki z tongów. Jeden z młodzieńców nabawił się infekcji. Jeden stracił trzy palce. Wuj Ace by ł

zły . Gra trwała od wieków. Gracze pojawiali się i znikali. Poddawali się zmęczeniu wy wołanemu hazardem i nadwerężony m płucom. Harry Cohn grał od szesnastu godzin. Z bokserem wagi koguciej i pijaczkiem Manny m Gomezem oraz trzema chińskimi denty stami. Harry by ł pięćdziesiąt trzy ty siące pod kreską. Spłacił swój poprzedni dług pieniędzmi uzy skany mi z napadu na furgonetkę. Harry wisiał Benowi S. czterdzieści osiem ty sięcy . Ben obserwował grę wzrokiem ży dka czekającego na zwrot z inwesty cji. Gra by ła niepojęta. Gracze z furią rzucali kamienie. Bette obserwowała pannę Crawford. Gardziły sobą, ogarnięte furią pół bogiń, pół dziwek. Ruszy ła w kierunku bufetu. Clark Gable i lampart pałaszowali żeberka. – Clark to głuptas. Kolekcjonuje damskie włosy łonowe. Wy pieprzy łby to zwierzę, gdy by ktoś przy trzy mał je za ogon. Dudley ry knął śmiechem. Piwnica przy pominała beczkę prochu. Krążący po sali kelnerzy podali mu koktajl mai tai. Bette powiedziała: – Skorzy stam z toalety na piętrze. Ta na dole jest zajęta. Brenda obciąga szery fowi Bicailuzowi. Dudley pocałował ją w szy ję. Bette zniknęła w tłumie. Zawirowała, powodując, że ludzie stali się mali. Dudley stracił ją z oczu w niskim obłoku dy mu. Piekły go te cholerne płuca. A gra trwała nadal. Manny Gomez wy mienił żetony na pieniądze. Ży dek Harry przegrał cztery zakłady i kolejny ch osiem ty sięcy . Dudley mrugnął do Bena Siegela. Ży dek Ben mrugnął do Dudley a. Harry wy mienił żetony na gotówkę. Kibice wy gwizdali sły nnego mizantropa. Harry chwy cił się za krocze i odpowiedział buczeniem. Dudley zaprowadził go do gabinetu Ace’a. Harry by ł spocony i czerwony na twarzy . Na szczęście w gabinecie nie by ło dy mu. Harry osunął się na krzesło. – Wiszę Ace’owi sześćdziesiąt jeden ty sięcy . Po co ja to robię? Jestem wpły wowy m przedsiębiorcą chorujący m na serce. Dlaczego pozostałem nieuleczalną glistą ze slumsów? Dudley oparł się o wieszak na ręczniki. – Wisisz Benowi czterdzieści osiem ty sięcy , Harry . Masz nieuregulowane długi w wy sokości stu dziewięciu ty sięcy . Możesz lamentować nad niepotrzebny mi stratami lub pozwolić, żeby m podsunął ci rozwiązanie. – Pieprz się, ty irlandzki sukinsy nu. Nie my śl, że nie wiem, do czego zmierzasz. Nie my śl, że nie mogę powiedzieć: „Już nie działam w branży pornograficznej”. Dudley zakaszlał.

– Widziałeś mnie z Bette Davis. Harry zakaszlał. – Nie przechwalaj się, ty irlandzki sukinsy nu. Wiem, że ją schlamme100, nie zaimponujesz mi w ten sposób. Zauważy łem jednego z twoich zbirów z Joanie. To również nie robi na mnie wrażenia. Te baby polecą na każdego atlety cznie zbudowanego przy stojniaka. Bette i Joanie to lodziary . Pomy śl, o czy m to świadczy w takim mieście jak Los Angeles. Dudley się uśmiechnął. – Czy mam namówić Bette, żeby na kilka miesięcy opuściła Warnera i wy stąpiła w jakimś filmie Columbii? Czy wtedy rozważy łby ś moją propozy cję? – Na czworakach! Będę się przed tobą czołgać, ty irlandzki fiucie! Będę się przed tobą płaszczy ć i czerpać z tego radość! Dudley mrugnął i wrócił na salę. Ben S. ujrzał go i zrobił py tającą minę. Dudley skinął głową i przedarł się przez obłok dy mu. Scotty i Joanie obcałowy wali się w drzwiach. Clark Gable i lampart drzemali na kanapie. Pochlebcy i grzesznicy . Jaka wojna światowa? Dzielni i nieprawi. Dudley poszedł na górę, do restauracji. Bette objęła salę w posiadanie. Pomocnicy kelnera otoczy li ją gromadką. Stali klienci podsuwali kartki z prośbą o autograf. Bette rozdawała uściski i pozowała do zdjęć. Kolejka sięgała drzwi i ciągnęła się aż do końca przecznicy . Bette rozdawała wizytówki. Zadzwoń do mojej sekretarki. Kup wojenne obligacje. Podpiszę fotografię i złożę na niej pocałunek. Wyślę ją na twój adres. Ściskała ręce. Rozmawiała. Obdarzała swoim spojrzeniem. Poznawała jednego po drugim i nawiązy wała rozmowę. Nie spławiła żadnego. Obejrzała się i go zauważy ła. Posłała mu całusa. Oczy Dudley a zrobiły się wilgotne. Kolejka rosła. Wóz rozgłośni radiowej stanął z piskiem przy krawężniku. Bette Davis rzuciła czar na miasto Chinoli. Bracie, to dopiero nowina! Dudley poszedł na górę. Pokój by ł mały i schludny . Wy ciągnął się na łóżku. Tapeta na ścianie się zamazała. Lampart wskoczy ł na łóżko. Próbował go pogłaskać, ale bestia rozsy pała się w cętki. Budził się i zasy piał. Lampart ponownie wskoczy ł na łóżko. Wskoczy ł i zeskoczy ł. O, jest i Bette. Klapnęła na łóżko i zdjęła mu buty . – Zarobiłam sto sześćdziesiąt osiem ty sięcy w obietnicach. Kolejka ciągnęła się na sześć godzin. Dudley ziewnął i dotknął jej nogi. Zdjęła ubranie, pozostając w pasie do pończoch. Wsunął pod niego rękę.

– Jesteś ucieleśnieniem przemiany , kochanie. Przed chwilą by łaś lampartem. Bette bły snęła pazurami. – Prawdę mówiąc, jestem ty gry sicą. Ty gry sy są znacznie bardziej niebezpieczne. Dudley rozpiął paski pończoch. – Znamy się blisko z Harry m Cohnem, wiesz. Czy kiedy kolwiek zastanawiałaś się nad zrobieniem filmu dla Columbii? – Przekroczy łeś granicę, skarbie! Proszę, nie rób tego więcej! Dudley się wzdry gnął. Oczy mu zwilgotniały . Po policzkach pociekły łzy .

69 LOS ANGELES | ŚRODA, 17 GRUDNIA 1941 ROKU

22.23 Sy reny wy ły . Ashida się obudził. Przekręcił się na bok i wy jrzał przez okno. Los Angeles pociemniało. Odkry te try buny Belmont zniknęły . Zapalone szperacze omiotły niebo. Ry k sy ren uległ nasileniu. Minęła chwila strachu. Nad miastem nie pojawiły się żadne japońskie my śliwce Zero. Ashida włoży ł czarne ubranie. Przespał godzinę. Kostnica znajdowała się w odległości krótkiego spaceru. W kostnicy mieszkał Nort Lay man, który nigdy nie spał. Wy szedł na kory tarz. Ktoś napisał słowo JAPONIEC! na jego drzwiach. Wrócił do domu o 20.30. Pewnie wtedy to zrobili. Zamknął drzwi i zszedł na dół. Ulicę spowijał mrok zaciemnienia. Niebo przecinał żółty snop szperacza. Skręcił na wschód. Sy reny wy ły z niesłabnącą siłą. Pomy ślał o zatoczce Golety , o Japończy ku, na który m testowano zabiegi eugenicznokosmety czne, i goniący ch za sensacją filmach. Minął komendę główną. Funkcjonariusze pełniący nocną zmianę przy cupnęli na dachu i obserwowali przedstawienie. Kostnica działała na okrągło. Ashida udał się prosto do laboratorium Norta Lay mana. W pokoju stały stoły do dezy nfekcji zwłok i lodówka z ciałami. Nort dodał do tego kanapę i wieszak na ubrania. Nort siedział na kanapie. Nosze na kółkach służy ły za podnóżek. Ashida usiadł na jedy ny m krześle. – Mam nadzieję, że unikasz budek telefoniczny ch. Przeprowadziłem sekcję Shigety . Ktoś rozwalił mu głowę. Obstawiam zabójstwo na tle rasowy m. – Dlaczego? – Jego twarz została całkowicie zmasakrowana. My ślę, że zabójca tego chciał, w sposób świadomy lub nie. Usunął wszy stkie zewnętrzne dowody na to, że facet by ł Japończy kiem. Ashida się zamy ślił. – Nauka o rasach, specy ficznie pojmowana… Złowroga forma eugeniki. Nort wzruszy ł ramionami. – Znam postępowy ch eugeników dążący ch do stworzenia zdrowszy ch ludzi i nazistowskich popaprańców pragnący ch unicestwić rasy , który ch nie lubią. Jednak przy padek Shigety mnie intry guje. Wy gląda na to, że został zabity jakby przy okazji. Że by ł przy padkową ofiarą. Mam

przeczucie, że zabójca sprzątnął pana Shigetę, aby zrobić na kimś wrażenie. – Jak kot, który przy nosi do domu my sz? W darze dla swojego pana? Nort zapalił papierosa. – Właśnie. – Co ze sprawą Watanabe? Śledztwo ciągnie się już dziesiąty dzień. Nort wskazał chłodnie. – Od wielu dni wertuję materiały o ranach. Miecze samurajskie znalezione w domu Watanabego są zby t tępe do wy konania takich cięć, żaden ceremonialny miecz na świecie nie zdołałby ich zadać. – Mogę rozwinąć tę my śl? Spodobała ci się moja teoria, że zabójca podał ofiarom zatrutą herbatę. To wy jaśniłoby obecność rzadkiej trucizny w ich wątrobie. Oprócz tego jest nóż, który kapitan Parker i ja widzieliśmy w Griffith Park, w duży m stopniu pasujący do starej rany na ciele Ry oshiego Watanabe. Ten nóż… – …mógł by ć narzędziem, który m zabito rodzinę Watanabe. Nie pomazano go jednak trucizną tak, jak to robili panowie feudalni. Narzędzie mogło zostać uży te do zabicia ty ch Watanabe i upozorowania harakiri. Ashida się uśmiechnął. – Czy to wy konalne? Nort się uśmiechnął. – Tak, skoro analizujemy różne możliwości. Jeśli nadal będę cierpieć na bezsenność, wy my ślę nowe testy . Zawy ły sy reny kończące alarm. Nort podniósł rolety w oknach. Na dworze zapaliły się światła. Rozmawiali o zbrodni i nauce. Nort opowiadał o autopsji Shigety . Ashida my ślał o Kay Lake. Zadzwoniła do niego, zanim poszedł spać. Mówiła o wiecu na placu Pershinga. Towarzy szka Claire wy najęła ekipę filmową. Miała to by ć ich pierwsza filmowa salwa. Zbrodnia i nauka. Eugenika. Nort wspomniał o doktorze Lin Chungu. Doktor Lin interesował się zagadnieniami rasowy mi i wy kony wał operacje plasty czne nosa. Ashida wspomniał o Terry m Luxie, ale nie wspomniał o operacji, której by ł świadkiem. Nort gardził doktorem Terry m. Uczęszczał z nim do szkoły medy cznej. Terry zaspokajał kapry sy bogaty ch narkomanów. Współpracował z Ace’em Kwanem. Znał Dudstera. Ace dostarczał opiatów do narkoty kowy ch leków Terry ’ego. Dudster pośredniczy ł w handlu narkoty kami w południowej części miasta. Jacy ś popaprani Ormianie handlowali heroiną pod jego flagą. Rozmawiali. Drąży li. Biologia i chemia. Nowomodne spektrografy . W końcu słońce obudziło się do ży cia. Nort przy snął w połowie rozmowy . Ashida wstał.

Nort się poruszy ł. – Trzy maj się z dala od budek telefoniczny ch – powiedział.

7.28 Zapach w kostnicy sprawił, że zakręciło mu się w głowie. Woń rozkładu. Wy szedł na dwór i wciągnął świeże powietrze w płuca. Plac Pershinga by ł niedaleko. Przeciął Little Toky o i policzy ł zamknięte sklepy . Blisko sześćdziesiąt osiem procent. Jakiś oty ły mężczy zna wy chy lił się z okna i sy knął na niego. Skręcił w Hill Street. Plac by ł zatłoczony , pełen porannego zgiełku. Podwy ższenie wzniesiono obok brązowego pomnika J. J. Pershinga. Mikrofon by ł połączony przewodami z głośnikami na drzewach. Drugorzędni aktorzy przy ciągnęli wielkie tłumy . Ashida przy łączy ł się do zgromadzony ch. Otoczy ł go wielki tłum brudny ch oby wateli Los Angeles. Z try buny grzmieli mówcy . Oto doktor Fred Hiltz. Pisano o nim w gazetach po nalocie policji na Deutsches Haus. Hiltz rozmawiał z Rey noldsem Loftisem. Claire i Kay rozmawiały z jakimś kolorowy m mężczy zną. Ashida rozpoznał go z biulety nu wy działu oby czajowego. Facet by ł Bürgermeistrem miejscowej Murzy ńskiej Ligi Nazistowskiej. Główny m mówcą by ł Gerald L. K. Smith. Smith by ł duchowny m kościoła Uczniów Chry stusa i znany m przeciwnikiem Ży dów. Ashida opuścił głowę, próbując wmieszać się w tłum. Smith grzmiał do zebrany ch. Zbrodnie niemieckie są przesadzone. Aparat kontroli czerwony ch rozpieszcza Ży dów. To wrażliwy humanista. Przy łączcie się do Narodowej. Pokrzy żujcie „judeody plomację” prezy denta Franklina Piszcie na adres skry tka pocztowa 89921/Glen​dale, Kalifornia.

nie skąpi lamentów. Hitler Chrześcijańskiej Krucjaty Dwulicowego Rosenfelda. Kupujcie nasze broszury

informacy jne. Tłum zgotował mu owację. Tłum buczał. Tłum ciskał papierowy mi kubkami. W podwy ższenie uderzy ł wy pełniony wodą kondom i eksplodował w chwili, kiedy Gerald L. K. Smith objął czarnoskórego nazistę. Odwrócili się w stronę widowni i zawołali Sieg Heil! Kolejne okrzy ki. Kolejne buczenie. Kolejne bomby wodne. Tłum gęstniał. Ashida utknął w ciżbie. Jakiś człowiek w jarmułce przecisnął się obok niego i wy szeptał: „Cholerny Japoniec”. Widział ekipę filmową. Stali z ty łu, na ławkach za tłumem. Do mikrofonu podeszła Kay Lake. Miała na osobie granatowy mundur policy jny . Tłum przy cichł. Ashida zrozumiał, o co chodzi. Pozwólcie jej mówić. To dziewczyna. Nakarm nas jakimś świństwem, z którym będziemy mogli coś zrobić, laluniu. Przyszliśmy tu, żeby działać.

Ashida przesunął wzrokiem po zebrany ch. Za ekipą filmową ujrzał Billa Parkera. Parker stał na pojemniku na śmieci, oparty o pień drzewa. Włoży ł cy wilne ciuchy . Miał dobry widok, jak z balkonu. Kay oparła dłonie na stojaku mikrofonu. Spojrzała przed siebie, w tłum. – Ży jemy w czasach usprawiedliwiający ch nikczemne działania. Nikczemne działania, które prowadzą do bezpośredniej, biernej niesprawiedliwości. Działania te skry wają się często za sprawiedliwy mi intencjami. Więź empatii wy nikająca z udziału w katastrofie wy twarza niewzruszoną wolę łączącą nas wszy stkich i każdego z osobna ze światem zewnętrzny m i sobą nawzajem. Ży jemy we wspólny m świecie pełny m wielkiego moralnego zagrożenia i mamy świadomość, że chwila wzy wa nas do poświęcenia. Chwilę tę nazy wamy Historią. Ta chwila właśnie nadeszła. Przerwała. Ashida zinterpretował sy tuację. Łapie oddech. Na chwilę zdoby ła ich uwagę. Kay powiedziała: – Historia doty ka jednostek i cały ch narodów. Historia przy biera postać ogromnego długu, który zwy kli ludzie muszą spłacić własną krwią. Historia to chwila, w której musimy kochać i nienawidzić na masową skalę. Jako jednostki musimy odnaleźć w sobie to, co najlepsze, aby odpowiedzieć na niegodziwości mniejszą niegodziwością. Niegodziwość przy jmuje subtelne i brutalne formy , które niszczą wszy stko, co stanie jej na drodze. Jako jednostki stajemy wobec trudnego wy zwania okazania miłości w sposób niezłomny i ofiarny , który pozostałby nieznany , gdy by nie wezwała nas Historia. W takiej chwili można zrobić wszy stko lub nic. Przerwała ponownie. Ashida zinterpretował sy tuację. Nadal miała ich uwagę. Wiedziała, że nie wy trzy mają długo… – Wojna to masowe zniewolenie jednostek, a jednocześnie paradoksalne wy zwolenie pojedy nczego głosu. Dlatego ofiarność polega często na wy rażaniu niepopularny ch uczuć w obliczu popularnej wściekłości. Historia to właśnie taka chwila. Chwila, w której głos jednego człowieka musi się zderzy ć z wolą całego narodu, doprowadzając do momentu świadomości i zaprzeczenia. Musimy pomścić japoński atak na Pearl Harbor mocą całego narodu i indy widualną decy zją, żeby walczy ć i ry zy kować ży cie. Do wy konania tego obowiązku wzy wa nas honor, dlatego honor powinien skłonić nas do uznania haniebnego faktu, że niesłusznie oskarżamy uczciwy ch Japończy ków mieszkający ch w ty m mieście. Że najlepsza cząstka naszego Ja została zduszona przez strach i irracjonalną nienawiść, i… Buczenie. Szydzenie. Gwizdy. Krzyki, wołania, wrzaski. Kay poruszy ła wargami. Tłum ją zakrzy czał. Szumowiny przy skoczy ły do głośników. Kay poruszy ła wargami. Nie wy doby ł się z nich żaden dźwięk.

Straciła głos. Ukradli jej głos. Ktoś wrzasnął: „JAPONIEC!”. Obok niego. Jakiś mężczy zna doskoczy ł i go uderzy ł. Ashida rzucił się przed siebie. Poruszy ł rękami i utrzy mał równowagę. Usły szał „Pieprzony Japoniec!” milion razy . Jakiś mężczy zna go uderzy ł. Zdzielił go chłopiec. Dziewczy na wy mierzy ła mu kopniaka. Podniósł ręce i zasłonił twarz. Kobieta szarpnęła go za ręce. Ashida upadł. Ludzie bili go i kopali. Stracił z oczu Kay . Ludzie go bili. Ludzie go kopali. Pluli na niego. Poczuł się tak, jakby by ł nieczuły na bicie, wy zwiska i obelgi. Ktoś runął na ludzi. Przestali go okładać. Zachwiali się. Zadrżeli. Sami upadli na ziemię. Ktoś ich uderzy ł, zmusił do ucieczki. Nie mógł go zobaczy ć. Krew zalała mu oczy . Może to Scotty Bennett i Bill Parker. Tak, to oni okładali tłum. Bili, kopali i zmuszali do ucieczki.

18 grudnia 1941 roku

70 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | CZWARTEK, 18 GRUDNIA 1941 ROKU

8.36 Mówiłam dalej, chociaż nikt mnie nie słuchał. Mikrofon i głośniki milczały . Straciłam głos. Głos tłumu brzmiał obscenicznie. Mówiłam dalej. Podwy ższenie zasy pały papiery i baloniki z wodą. Wszy scy zeskoczy li. Obsy pały mnie śmieci. Trzy małam mikrofon i nie przestawałam mówić. Moje wargi poruszały się bezdźwięcznie. Mówiłam z niesłabnącą żarliwością, choć nie mogłam usły szeć własnego głosu. Tłum kłębił się w dole przede mną. Usły szałam: „Japońcy ” i ujrzałam dziką bijaty kę. Ktoś upadł. Ludzie zaczęli go kopać. Inni ludzie zaczęli bić ty ch pierwszy ch i zmusili ich do ucieczki. Nie można by ło rozróżnić poszczególny ch twarzy . Widziałam jedy nie młócące ramiona i nogi wy mierzające kopniaki. Trzy małam mikrofon i mówiłam dalej. Wy głosiłam oskarżenie. Podwy ższenie podskakiwało, a wraz z nim ci, na który ch patrzy łam. Ludzie zaczęli biec. Wy dawało mi się, że widziałam Eda Satterlee. Obok mignęli Bill Parker i Scotty Bennett. By li rozmamłani. Ten przy pominający Billa stracił okulary . Ten przy pominający Scotty ’ego miał podarte ubranie. Spojrzałam w kierunku Piątej Ulicy i wy głosiłam kolejną linijkę tekstu. Mike Breuning i Dick Carlisle pomogli Hideo Ashidzie wsiąść do samochodu. Hideo oparł się o ty lną szy bę i zostawił smugę krwi. Samochód odjechał. To kłamstwo, że rasa definiuje człowieka. To kłamstwo, że niezgoda oznacza podburzanie. Uderzy ła mnie papierowa torba z resztkami jedzenia. Określa go kłamstwo wypływające z nienawiści podszytej lękiem. Zgniły owoc utkwił w moich włosach. Jakiś człowiek wrzucił na podwy ższenie pojemnik na śmieci i chwy cił podporę. Deski przechy liły się w jedną stronę. Mikrofon upadł. Poleciałam razem z nim. Podwy ższenie runęło. Wy lądowałam na ulicy . Jakiś mężczy z​na podbiegł, kopnął mnie i zniknął w tłumie. Saul i Andrea Lesnick przedarli się przez gruzy . Chwy cili mnie za ramiona i zaczęli podnosić. Poczułam, jacy są słabi, i wstałam sama. By li słabi. Ja by łam potłuczona i poobijana. Dowlekliśmy się do Hill Street i chry slera zaparkowanego przy krawężniku. Saul usiadł za kierownicą. Zajęłam miejsce obok niego, a Andrea wślizg​nęła się na ty lną kanapę. Saul włączy ł się do ruchu. Andrea powiedziała coś o swoich nerwach i szpitalu Królowej

Aniołów. Ruszy liśmy na północ. Wy czesałam jabłkową maź z włosów. Samochody przed nami stanęły . Z przodu ujrzałam długą antenę policy jnego radiowozu. Hideo wy siadł ty lny mi drzwiami i zaczął iść na wschód. Do twarzy przy ciskał zakrwawioną chustkę. Saul przejechał przez Bunker Hill i dowiózł nas do szpitala. Zaparkował przy boczny m wejściu. Pomógł wy siąść Andrei i spojrzał na mnie. Jego spojrzenie mówiło „dość już narozrabiałaś”. Ruszy liśmy ramię w ramię – krusi, słabowici towarzy sze. Pokój Lee by ł na drugim piętrze. Wy paliłam papierosa w samochodzie i weszłam do środka, żeby skorzy stać z łazienki. Doprowadziłam się do porządku i pomy ślałam o spojrzeniu Saula. Niesforne, pozbawione wrażliwości dziecko, za którym podąża chaos. Wjechałam windą na górę i zajrzałam do pokoju Lee. Lee spał. Jego łóżko by ło ustawione w pozy cji na pół siedzącej. Lee miał w szczęce metalowe druty i szwy . Odgry ziony kawałek ucha został odnaleziony i przy szy ty na miejsce. Na nosie widniały krzy żujące się szwy . Tamtego wieczoru wy szedł z domu ramię w ramię ze Scotty m. Bez urazy, co? Ach, ta Kay. Wymiana ciosów przypominała pierwszą walkę Louisa ze Schmelingiem. Stań tam, kochanie – to męska sprawa. Odjechali razem. Oczy wiście zostałam. Towarzy szy mi chaos, ale mnie nie definiuje. Nie czekam, aby usły szeć, jaka jest tego cena. Przy sunęłam krzesło do łóżka i patrzy łam, jak Lee śpi. Leland Charles Blanchard. „Wielka Nadzieja Biały ch z Southland”. By ły bokser, policjant, rabuś i zabójca. Pomy śleć, że znałam go zaledwie od trzech lat. Oto gdzie się znaleźliśmy . Obserwowałam śpiącego Lee. Nie wiercił się. Do ściany nad jego łóżkiem przy twierdzono kartę szpitalną. – By ła pani wspaniała, panno Lake. Pozwolił, żeby w jego głosie zabrzmiała słaba nutka prerii. Dead​wood i Sioux Falls – leżą niedaleko od siebie. Odwróciłam się na krześle i go ujrzałam. Miał poranioną twarz, na szczęce widniały siniaki. Brak okularów powodował, że jego oczy wy dawały się ogromne. – Przy jechałeś tu za mną? – Widziałem, jak Lesnick cię zabiera. Intuicja podpowiedziała mi dokąd. – Mój film będzie wy jątkowy . Ostanie się jako obiekty wny dokument niezależnie od tego, co zrobisz Claire i mnie. – Nie obsadzajcie się w roli męczennic. Nie jesteś męczennicą. De Haven to zdrajczy ni amatorka. A ty przeze mnie stałaś się jeszcze większą oportunistką. – Może w głębi ducha nią by łam, choć nie miałam twojego ży ciory su. Nie możesz mnie o to

winić. Ty miałeś mentora w osobie Dwóch-Spluw Davisa, ja miałam ty lko ciebie. – Twój ży ciory s napisali mężczy źni, z który mi spałaś, żeby zdoby ć to, czego pragnęłaś. Twój ży ciory s przewy ższa mój już samy m rozmiarem. – Kim jest ta wy soka rudowłosa kobieta? Co zrobisz, kiedy ją odnajdziesz? Gdy zobaczy , jak niewiele masz? – Co zrobisz, kiedy twój „wy jątkowy ” film zostanie oznaczony jako dowód rzeczowy „A” w sądzie federalny m? – Co zrobisz, kiedy świat się podda, a ty nie dostaniesz tego, czego pragniesz? Co zrobisz, jeśli Rosja pozostanie naszy m sojusznikiem, kiedy wy gramy tę wojnę? Co zrobisz, jeśli świat dojdzie do wniosku, że nie jesteś wart takiego zachodu, i postawi na innego faceta, mniej gwałtownego i bardziej reprezentacy jnego od ciebie? Lee zakaszlał. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Skrzy wił się we śnie. Jego powieki zadrżały . Przekręcił się na bok. Odwróciłam krzesło. Parker zniknął – w pokoju by ło za jasno i za cicho bez niego. Otworzy łam okno i ujrzałam Scotty ’ego na chodniku. Jego ubranie by ło w nieładzie. Czy tał Pismo Święte. Znowu będę się z nim kochać. Przerażam samą siebie. Tylko William H. Parker zna moje serce.

71 LOS ANGELES | CZWARTEK, 18 GRUDNIA 1941 ROKU

10.19 Okupowane terytorium. Panna Lake wiedziałaby , co to oznacza. „Okupowane tery torium” współgrało z „oszczerczy m oskarżeniem” i zy skiwało dialekty czny sens. Gliniarze i Japońcy by li pod ty m względem równi. Gliniarze rośli w siłę. Japońcy słabli. Widzieliśmy to jak na dłoni. Brutalne wtargnięcia, od domu do domu. Rewizje na ulicy . Konfiskata broni. Parker zaparkował przy krawężniku. Magazy n znajdował się przy skrzy żowaniu Pierwszej Ulicy i San Pedro. Dostał adres od porucznika Straży Przy brzeżnej. Zadzwonił z ratusza, ale nikt nie odebrał. Uznał, że doszło do cztery -pięć-dziewięć. Przetwórnia ry bna. To tutaj kutry łowiące krewetki dostarczały połów. Dwupiętrowy magazy n. Drzwi zamknięte na kłódkę. Zabrał ły żkę do opon i latarkę. Nie pił całą dobę. Przespał ostatnią noc na pry czy w pokoju biura śledczego i obudził się bez drgawek. Stłukł okulary w Pagodzie Kwana. Stracił je na placu Pershinga. Tak, w pewny m sensie doszło do cztery -pięć-dziewięć. Podszedł i zerwał kłódkę. Jego pierwsze solowe cztery -pięć-dziewięć. Podczas wejścia do bungalowu Larkina towarzy szy ł mu Ashida. Ashida zniknął na placu Pershinga. W jednej chwili widział go poturbowanego, w drugiej Japończy k rozpły nął się w powietrzu. Parker wszedł do środka i zamknął drzwi. Przesunął snopem światła latarki po podłodze i ścianach. Jedna podłoga, cztery ściany – wszy stko gładki cement. W środku ani ży wej duszy . To pewne. Miejsce zostało sprzątnięte do czy sta. W środku panowała wilgoć. Zalaty wało stęchlizną. Wy czuł jeszcze jeden zapach. Nie potrafił go określić. Obszedł pomieszczenie wzdłuż ścian. Trzy mał latarkę blisko powierzchni. Dostrzegł smugi biegnące od podłogi do sufitu. Domy ślił się, co je pozostawiło. Ślady szmat. Ściany zostały umy te. Zrobiono to, żeby usunąć odciski palców. Parker dotknął jednej ze smug. Poczuł wilgoć. Odciski palców usunięto wczoraj. Po spartaczonej akcji w zatoce. Wiadomość musiała dotrzeć do właścicieli lub dzierżawców. Wszedł na podest piętra. Ujrzał smugi mokry ch szmat sięgające od podłogi do sufitu. Ponownie wy czuł ten zapach.

Zidenty fikował zapach. Olej z krewetek. Dostrzegł zwęgloną kartkę na podłodze. Zwęgloną jak broszury i pieniądze na kutrze do połowu krewetek. Widzisz to? Japońskie znaki. Pociągnij tę my śl dalej. Magazy n zbudowano w XIX wieku. Transakcje kupna-sprzedaży by ły dokony wane przez Japońców. Wojna zablokowała dostęp do dokumentów. Ciągnął tę sprawę samotnie. Nie mógł zajrzeć do akt. Wszedł na podest drugiego piętra. Kolejne smugi i mocniejsza nutka zapachu. Spostrzegł pustą puszkę na podłodze. Bez ety kiety . Spójrz na olej z krewetek i odłamki szkła. Rozwiń ten wątek. Ostatnia sobota. Jego rozmowa z Nortem Lay manem. Odłamki szkła w krewetkach, w puszkach z Lancaster. Szery f Gene prowadzi śledztwo. Sądzi, że to robota piątej kolumny . Nort odrzuca tę konkluzję. Nort dokonuje ekstrapolacji. Czterech zamordowany ch członków rodziny Watanabe. Odłamki szkła z olejem krewetkowy m na stopach wszy stkich denatów. Stopy pokryte odciskami – „Japońcy chodzą boso”. „Zastanawia mnie równe rozmieszczenie odłamków szkła. Jakby celowo po nim chodzili”. Parker wrócił do swojego radiowozu. Zostawił uchy lone drzwi do magazy nu. Pieprzcie się. Teraz jestem nieuczciwy m gliną. Podniósł mikrofon radiostacji i obudził kostnicę. Zadzwonił pod bezpośredni numer. Odebrał Nort. – Doktor Lay man, kto mówi? – Bill Parker, Nort. – Dlaczego nie jestem zaskoczony ? Założę się, że masz py tania. – Stawiam wszy stko na jedną kartę. Odłamki szkła i olej z krewetek. Czy to zestawienie może coś oznaczać? Co by to dało? Nort odchrząknął. – Też o ty m pomy ślałem. Przeprowadziłem badania. Jedna rzecz uderzy ła mnie jako non sequitur. Cząsteczki tlenu zawarte w szkle w połączeniu z olejem krewetkowy m tworzą substancję toksy czną, która niszczy wierzchnią warstwę gleby oraz wiele roś​lin liściasty ch i traw. Co? – Właśnie, Bill. Wiem, że to daje do my ślenia, jak cała ta cholerna sprawa. Daje do my ślenia, a jednocześnie prowadzi w ślepą uliczkę. Dodam, że kończą mi się pomy sły na kolejne testy . – Dzięki, Nort. – Wiesz, gdzie mnie znaleźć.

Na łączach zatrzeszczało. Rozmowa została przerwana. Parker odwiesił mikrofon i przechy lił oparcie fotela. Miał dużo zaległej papierkowej roboty . Cały stos raportów od Horralla. „Przeanalizuj te bzdety , Bill. Wiesz, że to nie w moim sty lu”. Przejrzał leżącą na wierzchu teczkę. Szczegóły planu zakwaterowania internowany ch Japońców obmy ślonego przez Prestona Exley a. Prognozowane dane staty sty czne. Potencjalne miejsca obozów internowania. Arty kuł z „Mirror” na temat Exley Construction i autostrady Arroy o Seco Parkway . Uwagi na temat proponowanego wjazdu na autostradę w rejonie Highland Park. Pochwały na temat policy jnej kariery Prestona. Nudna, mozolna praca. Niby co miał ocenić? Zapalił papierosa. Pomy ślał o rzezi na pokładzie kutra krewetkowego. Zbiorowe samobójstwo. Spalone kartki papieru. Związki, związki, związki. Martwi Japońcy i by ć może jeden Chińczy k. Pomy ślał o wiecu na placu Pershinga. Walczy ł obok Scotty ’ego Bennetta. Ocalili tego kruchego Japończy ka. Zmówił modlitwę, żeby odpędzić Pragnienie. Pomy ślał o pannie Lake. Jej urocza suknia. Podarta i poplamiona rozpaćkany mi śmieciami. Powinien jej kupić nową, taką samą.

72 LOS ANGELES | CZWARTEK, 18 GRUDNIA 1941 ROKU

11.37 Dudley przeszedł przez lokal Mike’a Ly mana. Gliniarze i miejscowe grube ry by obrzucali się gównem. I to jakim! Gadali o ty m snajperze z Santa Monica. Gówno wy pły nęło całkiem niedawno. Jakiś maniak sprzątnął wojskowy ch wartowników w Palisades. W odległości półtora kilometra od plaży nieznany szaleniec śmiertelnie postrzelił Japońca z karabinu wy borowego. Może to robota piątej kolumny . Raczej jakiegoś popierdolonego szaleńca, to pewne jak cholera. Rozmowy o snajperze zagłuszy ły rozmowy o wojnie. Obłąkaniec kasował żołnierzy i Japońców. Gliniarze zrozumieli. Rządzi chaos. Grube ry by wpadły w konsternację. Dudley wszedł do pokoju na zapleczu. Mike B. i Dick C. czekali w gotowości. Scotty B. stanął na baczność. Miał charaktery sty czną szy nę na nosie. Buzz Meeks uśmiechnął się znacząco – jak zawsze pokrętny i świński. Porozsiadali się. Carlisle obsługiwał bufet. Serwował kawę i kanapki z szy nką. – Mógłby ś złoży ć raport? – spy tał Dudley . – Harujemy od wtorku rano – powiedział Carlisle. – Znaleźliśmy dziewięciu palantów, nadadzą się na naoczny ch świadków. Wszy scy złamali zasady zwolnienia warunkowego i wy dano nakaz ich aresztowania, więc możemy ich przy cisnąć. Oprócz tego mieszkają niedaleko domu Watanabego i zidenty fikują każdego podejrzanego, którego wskażemy . – Sześciu biały ch mężczy zn, jeden Meksy kaniec i dwóch Japońców – powiedział Breuning. – Dorwaliśmy Japońców w South Pasadena, ale w dniu zabójstwa by li na przy jęciu dla mieszkańców domu przy Czterdziestej Czwartej Alei. Próbowaliśmy znaleźć jakieś kobiety , ale się nie udało. – Rozprawa odbędzie się przy drzwiach zamknięty ch, przed wielką ławą, bez sprawdzenia kry minalnej przeszłości świadków – oznajmił Dudley . – Dzięki Bogu nie potrzebujemy święty ch w tej fazie przedsięwzięcia. Miejmy nadzieję, że Vogel, Koenig i Waldner dostarczą nam odpowiednio obmierzłego i stukniętego podejrzanego. Jeśli ten zostanie uznany za niezdolnego do wzięcia udziału w procesie i wy słuchania wy roku kary śmierci, która zostanie wy mierzona w wy negocjowany wcześniej sposób, będzie przeby wać w odosobnieniu do czasu, gdy odpowiedni, chętny psy chiatra uzna go za poczy talnego. Federalni mają w kieszeni ży dowskiego doktorka Saula Lesnicka. Nada się w sam raz do ogłoszenia, że nasz facet jest poczy talny i spełnia wy sokie kry teria stawiane kandy datom do komory gazowej. Trzeba za wszelką cenę uniknąć

głośnego procesu, bo nasi niesforni świadkowie mogliby zostać zdy skredy towani. Meeks odwinął kanapkę. – Znalazłem japońskiego gwałciciela dzieci. Gość nie ma alibi na szóstego i siódmego grudnia. Jest tak plugawą istotą, że gorszą trudno sobie wy obrazić. Można go posłać do komory gazowej bez żadny ch wy rzutów sumienia. Dudley pociągnął ły k kawy . – Będę o ty m pamiętać, młodzieńcze. Chcę jednak, żeby Vogel, Koenig i Waldner zdali sprawę ze swoich dokonań. Scotty podniósł rękę. – Słuchajcie, jestem tu nowy . Czy poinformujemy naoczny ch świadków o przy sługujący ch im prawach? Odbierzemy od nich zeznania pod przy sięgą? Breuning i Carlisle wy buchnęli śmiechem. Dudley mrugnął do Scotty ’ego. – Pody ktuję ich zeznania, młodzieńcze. Wprowadzę rozbieżności, żeby stały się bardziej wiary godne. Breuning i Carlisle ponownie zarechotali. Nadeszli Vogel, Koe​nig i Waldner. Carlisle rozdał lunch. Pozostały jedy nie miejsca stojące. Nowi goście oparli się o ścianę przy drzwiach. Dudley powiedział: – Proszę o raport. Vogel zapalił papierosa. – Bill i ja znaleźliśmy czterech japońskich zboczeńców seksualny ch. Wszy scy przeby wają na wolności, wszy scy by li notowani za przestępstwa seksualne popełnione na terenie stanu. Powiem panu, jak to sobie wy obrażam. Facet zerżnął Nancy Watanabe i sprzątnął całą rodzinę, żeby to ukry ć. Załatwił dziewczy nie skrobankę w Tijuanie, ale wszy stko wzięło w łeb. Doktor Lay man powiedział, że ojciec dziecka ma grupę AB minus. Sprawdziłem naszy ch chłopców w kartotece więziennej. Jeden z nich się nadaje. Dudley podniósł rękę. „Zamilknij, proszę”. Waldner otworzy ł jadaczkę. Carlisle zrobił „szaaa”. Rozmawiał z Hueyem Cressmeyerem. Osiem dni temu. Huey zakablował komórkę Japońców z Griffith Park. Huey powiedział: Facet, który zrobił dziecko Nancy, był pół Japońcem, pół Meksykańcem. Miał brzydką cystę na plecach. „Gość się przechwalał, że zabił rodzinę Meksykańców w Culiacán”. „Facet wrócił do Meksyku”. Pierwotna komórka składała się z czterech mężczyzn. On i Ace zabili trzech. Jej członkowie byli „kolaborantami”. Sprzątnęli dwóch Japońców i mieszańca. Ten pół Japoniec, pół Meksykaniec był

niewiadomą. Pewnie nadal przebywał w Meksyku. Nie będzie pasować do ich scenariusza z japońskim zabójcą. Chłopcy pożerali kanapki. Trzy mali gębę na kłódkę. – Zależy mi na grupie krwi, ale ten element może się okazać nieistotny – rzekł Dudley . – Każdy luby nieszczęsnej Nancy Watanabe zostanie intensy wnie przepy tany . Mimo starannego przeszkolenia może nie by ć w stanie udzielić poprawny ch odpowiedzi. Traktowałby m grupę krwi jako element dodatkowy , a nie główny dowód. Szukamy obłąkanego maniaka ogarniętego niepojętą żądzą. – Mam takiego – rzucił Waldner. Dudley się uśmiechnął. Waldner by ł twardy m zbirem. Nie ulegał kapry som. – Facet to wędrowny ostrzy ciel noży , nazy wa się Fujio „Fuji” Shudo. Odsiedział sześcioletni wy rok w Atascadero i wy szedł na warunkowe w środę trzeciego grudnia. Czwartego i piątego widziano, jak krąży ł z wózkiem i narzędziami po Highland Park, od drzwi do drzwi. Pogubiłem się w jego dalszy ch poczy naniach, ale idę o zakład, że będzie do dy spozy cji w czasie śmierci rodziny Watanabe, szóstego grudnia, który wskaże doktor Lay man. Po ataku na Pearl Harbor facet zaszy ł się w podły m hoteliku na terenie Little Toky o. Hotel Ky oto Arms to istna nora. Facet boi się wy jść – pewnie z powodu aresztowań. Zapłaciłem Elmerowi Jacksonowi, żeby miał na niego oko. Elmer pracuje w oddziale cudzoziemców, więc często by wa w ty m rejonie. Fuji nadal siedzi w swoim pokoju, odurzając się wodzianem terpinu. – Mów dalej – poprosił Dudley . – Nie znam jego grupy krwi, ale facet mi się podoba. To nożownik i by ły pensjonariusz zakładu dla obłąkany ch. Do Atascadero trafił za rozmy ślne okaleczenie. Miał ksy wę Shudo „Pęd Bambusowy ”. W trzy dziesty m czwarty m porwał kilku nielegalny ch robotników i wepchnął im pędy bambusa w odby t. Breuning się skrzy wił. Carlisle powiedział: – Aj! – Pomy słowy gość – stwierdził Vogel. Scotty głośno przełknął ślinę. – Schy l się i dotknij palców u nóg, a pokażę ci, którędy to wy chodzi – zaproponował Koenig. – Miłej podróży , kochaniutki. Komora gazowa czeka – rzucił Meeks. – Zakładam, że pan Shudo jest na miejscu? – powiedział Dudley . – Tak, szefie – odparł Waldner. – Pilnuje go Elmer J. Jeśli Fuji zmieni miejsce poby tu, Elmer do mnie zadzwoni. – Sprowadźcie świadków do ratusza na okazanie o dziewiętnastej – polecił Dudley . – Zapoznam

ich z sy tuacją, zanim wprowadzimy pana Shudo. Na twarzach zebrany ch pojawił się uśmiech. Po uśmiechu przy szedł czas na pokrzepiające buczenie. Breuning i Carlisle zakręcili pałkami. Dudley otworzy ł drzwi. W pobliżu czekali Sid Hudgens i Jack Webb. – Zidenty fikowaliśmy podejrzany ch, chłopcy . Bądźcie w hotelu Ky oto Arms o dwudziestej dziś wieczorem. Pan Hearst dostanie materiał na wy łączność.

12.29 Chłopcy wy szli, a Dudley wy ciągnął się na kanapie. By ł zmęczony . I obolały . Tracił na wadze. Benzedry na go wy niszczała. Zapomniał o wczorajszy ch imieninach żony . Pieprzy ł się z Bette Davis. Bette budziła w nim dreszcz. Wczorajszej nocy go skarciła. Zachwiał się z wrażenia. Później zrobiła się czuła, chciała cofnąć naganę. Dostrzegła jego słabość. Zerwał z niej ubranie i skoczy ł, żeby odzy skać swoją pozy cję. Teraz mieli rozejm. Musi ją pokonać, tak jak pokonał wszy stkich mężczy zn. Ty lko że nadal nie wiedział jak. Beth Short i Tommy Gilfoy le mieli przy jechać lada dzień. Przedstawi ich Bette. Kierował zby t dużą liczbą osób. My ślał w obłąkany m tempie. Czuwał na jawie, kiedy jego organizm potrzebował snu. Dudley ziewnął. Dudley wy ciągnął rękę, żeby pochwy cić przelatującą my śl, i chy bił. Telefon obok kanapy zadzwonił. Podniósł się, żeby odebrać. J. C. Kafesjian zaczął ględzić. Wy schło ich źródło „H” w zapad​łej dziurze w Hondurasie. J. C. przy nudzał bez końca o swoich bliskich związkach z Mów-Mi-Jack Horrallem. – Nie chodzi mi o zwy kłe gówno, kiedy mówię, że nie ma gówna, które można by sprzedać czarnuchom. Dudley go uspokoił, jak dziecko. Dudley nie zaproponował żadnego rozwiązania. Nadzorował J. C. Nie zajmował się załatwianiem facetowi narkoty ków. Dudley starał się go udobruchać. J. C. zakipiał ze złości i rozłączy ł się. Dudley ziewnął. Sięgnął po kolejną my śl i znowu chy bił. Dalekopis zaterkotał. Sięgnął po my śl i ją wy ciągnął. Zadzwonił do kwiaciarni w centrum miasta. Powołał się na swoje policy jne referencje i obiecał przesłać czek. Zamówił trzy tuziny czerwony ch róż. Podał nazwisko i adres Bette. Pracownik kwiaciarni gwizdnął z wrażenia. Bette Davis, „wow!”. Wielkie nieba! Czy dołączy ć bilecik? „Tak, ‘Od Twojego tajemniczego irlandzkiego kochanka’”. Pracownik się rozłączy ł. Dudley ziewnął. Czuł się rozbity i obolały . Ły knął trzy tabletki

benzedry ny i otworzy ł teczkę. Watanabe/Kod policyjny jeden-osiem-siedem. Przejrzał raporty . Skupił uwagę na broszurach znaleziony ch w domu Watanabego. Ta sprawa by ła jego zmorą. Na szczęście mieli teraz pana Fuji Shudo. Prawdziwe rozwiązanie sprawy nie miało znaczenia. A jednak… Dudley przepakował teczkę. Do pokoju wszedł Thad Brown i przy ciągnął sobie krzesło. – Czekam na dalekopis. Koledzy z Dowództwa Czwartego Dy wizjonu Przechwy tującego mają mnie powiadomić o ofiarach snajpera. – Ofiary wy dają się przy padkowe. Facet strzelał do Japońców i żołnierzy . Brown zapalił cy garo. – Tak, gość wy biera ofiary w przy padkowy sposób. Jak ten, który załatwił Japońca w budce telefonicznej. Jakiś popieprzony czub widzi żółtka i go kasuje. Chcesz wiedzieć, co o ty m sądzę? To łańcuch obłąkany ch spraw, które prowadzą w ślepą uliczkę. Dalekopis zaterkotał i wy pluł papier. Arkusz z dany mi balisty czny mi. Zdjęcie. Rowki i powierzchnie między rowkami na wy strzelony m pocisku. Dudley chwy cił kartkę. Jego uwagę zwróciła notatka na marginesie – „karabin .30-06 z obciętą lufą”. Widział podobny ry sunek powierzchni i rowków. Widział ślady pozostawione na pociskach wy strzelony ch z karabinu o obciętej lufie. Podał kartkę Brownowi. Przy pomniał sobie wy kres, zidenty fikował broń, z miejsca zidenty fikował zabójcę. Brown przy jrzał się kartce. – Karabin z obciętą lufą to broń dy letantów. Pocisk się obraca. Założę się, że to robota jakiegoś żołnierza mającego żal do całego świata. Trzeba sprawdzić przy padki kradzieży z magazy nów broni i podąży ć jej tropem. – Powinienem już iść, Thad. – Idź, Dud. Rozwikłaj tę zagadkę dla Jacka H. Powinniśmy rozwiązać przy najmniej jedną sprawę z udziałem Japońców, zanim ta pieprzona wojna się skończy . Dudley oddalił się taneczny m krokiem. Benzedry na zaczęła działać. Dała mu kopa. Wy szedł boczny mi drzwiami i wsiadł do samochodu. Pojechał do ratusza i dostał się windą na piąte piętro. W biurze śledczy m panowała senna atmosfera pory lunchu. Dudley dotarł do swojego boksu i otworzy ł dolną szufladę biurka, tę z lewej strony . Aaaaach… Jego niezarejestrowane spluwy i zapasowe kajdanki. Jego teczka Huey a Cressmey era. Teczka zawierała informacje na temat karalności Huey a oraz opinię z poprawczaka.

Ostatniego lata wstrzy knął Huey owi pentotal sodu. Narkoty k rozwiązał mu języ k. Wy paplał mu wszy stkie cztery -pięć-dziewięć i dwa-jeden-jeden, które popełnił. Dudley nagrał, a później przepisał te wy znania. Wy strzelił pocisk testowy z czternastu gnatów i czterech karabinów Huey a. Miał wy niki balisty czne… O, tutaj. Karabin Huey a z obciętą lufą. Identy czny układ rowków i powierzchni. Jak na zdjęciu Thada Browna. Huey lubiący sobie postrzelać – wrócił z Meksy ku. Jego testy zostały przeprowadzone potajemnie. Zdjęcie Thada nie będzie pasować do żadnego z karabinów w policy jnej kartotece. Dudley zamknął teczkę i zjechał windą na dół. Ły knął dwie kolejne benzedry ny i pobiegł do samochodu. Dotarł Pierwszą Ulicą do Boy le Heights. Heights by ło pełne ży dków i cholo. Ruth Mildred miała tam swoją skrobankową klinikę. O, tam – w dawny m magazy nie za placem z wrakami samochodów. Dwie kondy gnacje – nic ty lko dziewczy ny , dziewczy ny i jeszcze raz DZIEWCZYNY. Dziewczy ny , które poszły w tango, dziewczy ny uciekające, dziewczy ny w tarapatach. Na parterze by ły pokoje sy pialne. Ruth i Dot wy najmowały pokoje lesbom z piechoty morskiej. Ty m, które samowolnie oddaliły się z bazy Camp Pendleton. Ściągnęły je tu wieści przekazy wane lesbijską pocztą pantoflową. Hej, Butch – Ruth i Dot chcą ciebie! Na piętrze znajdowała się melina skrobankowa. Zabezpieczona przed glinami. Z luksusowy m sprzętem i pokojami, w który ch pacjentki mogły spokojnie powracać do zdrowia. Klinika świadczy ła usługi gwiazdom Harry ’ego Cohna i elicie Los Angeles. Ściany w gabinetach lekarskich miały judasze. Siostry lesbijki płaciły , żeby sobie popatrzeć. Dudley zaparkował wóz na podwórku. CARRO MONTEZUMA – SE HABLA ESPAŃOL101. Minął pokoje sy pialne. Dziewczęta ostrzy żone na jeża skrzy wiły się na jego widok. Ruszy ł do poczekalni. Normalne dziewczy ny z wy stający mi brzuchami zaniosły się głośny m płaczem. Znał recepcjonistkę. Nigdy nie pamiętał, jak ma na imię. Raz nawet się bzy kali w zaparkowany m samochodzie. Zachowała to w czułej pamięci. – Gdzie znajdę Huey a, kochanie? Wiem, że tu jest. Gdzie indziej mógłby się udać? – Pod czwórką, słodziutki. Nigdy nie potrafiłam ci odmówić. Dudley mrugnął do niej i ruszy ł kory tarzem. Drzwi by ły zamknięte. Pchnął mocno i otworzy ł. Huey urządził sobie melinę w gabinecie ginekologiczny m. Widzisz śpiwór na stole? Widzisz podkoszulki powieszone za ramiączka? Widzisz plakaty z Führerem? Czujesz smród modelarskiego kleju do samolotów? Spójrz na Huey a. Klei zabawkowy czołg obok basenu uży wanego do skrobanek. Założy ł

ochraniacz na genitalia i nazistowską opaskę. Spójrz na mossberga .30-06 opartego o ścianę. Huey zobaczy ł Dudley a. Głośno przeeeeełknął ślinę. – Błagam, nie rób mi krzy wdy , wujku Dud. Dudley chwy cił Huey a i zdzielił go w twarz. Dudley zerwał mu opaskę i rozbił czołg. Huey zapiszczał. Dudley podniósł go i cisnął o ścianę. Wy siłek go zmęczy ł. Zamarł na chwilę, żeby zaczerpnąć powietrza. Huey wy rżnął o ścianę i osunął się na podłogę. Huey przy czołgał się do ginekologicznego stołu mamusi. – W miniony piątek Carlos Madrano odstawił cię do Meksy ku. Miałeś tam zostać, bez kwękania. Wróciłeś wbrew mojej woli i bez mrugnięcia okiem popełniłeś całą serię wy stępków. Wy tłumacz się. Ty lko niczego nie pomijaj. Huey schował się pod kocem. Podciągnął kolana do brody . Koc by ł puszy sty i różowy . Zaszyłem się w Tijuanie. Miałem pietra. Piłem rum 151 i wciągałem kokę. Co noc chodziłem na ośle przedstawienie. Czytałem komiksy i antyżydowskie broszury. Wuj Carlos dał mi filmy z mowami Hitlera. Kupiłem sobie projektor i puszczałem je na ekranie z prześcieradła od Ku-Klux-Klanu. Ogarnęła mnie żądza ZABIJANIA. Zastrzeliłem żydowskiego turystę przed torem wyścigowym Agua Caliente. Miał na głowie jarmułkę, więc wiedziałem, że to Żyd. Później ogarnęła mnie ŻĄDZA ZABICIA czarnucha. Pojechałem do San Diego i zastrzeliłem Murzyna przed hotelem El Cortez. A później przeczytałem o Japońcu zastrzelonym w budce telefonicznej. Wtedy poczułem ŻĄDZĘ ZABICIA Japońca. Pojechałem do Oceanside i zastrzeliłem Japońca koszącego trawnik jakiemuś białemu sztywniakowi. Później poczułem ŻĄDZĘ ZABICIA kilku żołnierzy i przynajmniej jeszcze jednego Japońca. Pojechałem do Los Angeles i wybrałem się na wycieczkę do Santa Monica. Postrzeliłem Japońca siedzącego na ławce, na przystanku autobusowym. I kilku żołnierzy w Palisades, ale skubańcy przeżyli. Dudley zdarł z niego koc. Huey ssał kciuk. Dudley potargał włosy młodemu człowiekowi. – Nie rób tego więcej, sy nu. Nie możesz powodować ty lu nieszczęść. – Dobrze, wujku Dud. – Będę musiał zniszczy ć twój wierny karabin. Nie możemy ry zy kować, że do ciebie doprowadzi. – Przy wiozłem ci prezent z Meksy ku. Na pewno ci się spodoba. – Świecidełko z podróży ? Breloczek do kluczy w kształcie sombrera? Huey wy tarł nos w koc. – Coś lepszego. Coś, czego pragniesz. Dudley szturchnął go w ramię. – Dawaj to, młodzieńcze.

– Dobrze. Pamiętasz naszą rozmowę sprzed ty godnia? Spoty kałem się z kilkoma Japońcami z prawego skrzy dła. – Tak, by ł wśród nich zmarły Johnny Watanabe. – Właśnie, Johnny . On i gość, który powiedział, że zrobił Nancy dziecko. Powiedziałem, że nie wiem, jak się nazy wa. Pamiętasz? Powiedziałem, że by ł pół Japońcem, pół Meksy kańcem. – Pamiętam doskonale, młodzieńcze. – Dobrze. Teraz mogę dopowiedzieć resztę historii. W Tijuanie coś nie dawało mi spokoju. Doszedłem do wniosku, że powinienem zlokalizować tego pojebanego mieszańca i przy wieźć go do domu dla wujka Duda. Może to on pokroił ty ch pieprzony ch Watanabe, a może nie. Ale to bez znaczenia, bo impuls to impuls, poza ty m nigdy nie porwałem człowieka. Niezależnie od tego, jak ta sprawa się skończy , wujek Dud z przy jemnością zamieni z nim słówko. – Mów dalej, słucham. – Zacząłem go szukać. Nie trwało to długo, bo japońscy mieszańcy się wy różniają. Znalazłem gościa w burdelu w Ensenadzie. Później podałem mu środek odurzający i wrzuciłem na skrzy nię tego rzęcha, którego kupiłem za trzy dzieści dolców. Przewiozłem go przez granicę i dostarczy łem do Los Angeles. Gość nazy wa się Tojo Tom Chasco. Umieściłem go w pokoju obok. Ta lesba pielęgniarka odurzy ła go kroplówką z morfiną i fenobarbitalem. Nocne stworzenie przy niosło zdoby cz. Cóż za inicjaty wa. Dudley rozejrzał się po pokoju. Dostrzegł zestawy strzy kawek na półce, a także telefon wiszący na ścianie. Chwy cił słuchawkę i wy kręcił numer biura śledczego. Zadzwonił do Mike’a Breuninga. – Wy dział zabójstw, sierżant Breuning. – Przy ślij Scotty ’ego do kliniki Ruthie, chłopcze. Mam dla niego zadanie. – Zrozumiałem, szefie. Dudley odłoży ł słuchawkę i sięgnął po strzy kawkę. Huey pociągnął go za rękaw. Huey przy pominał Renfielda z Draculi. „Mistrzu, spójrz”. Podeszli do następny ch drzwi. Dudley zajrzał do środka. Tojo Tom by ł przy wiązany taśmą do stołu ginekologicznego. Rozebrany do bokserek i zmarznięty . Muskularny ty p, wiek około dwudziestu ośmiu lat. Eugenika. By ł w połowie Japońcem, w połowie Meksy kańcem. ¿Qué pasó, Tomás?102 Potrzebowali japońskiego zabójcy czy stej krwi. Fuji Shudo pasował do opisu. Sprawa miała już dwanaście dni. Tojo Tom by ł ich pierwszy m konkretny m podejrzany m. Huey stanął za nim jak Renfield z Draculi. Dudley wbił strzy kawkę w ramię Tojo Toma. Trafił w grubą ży łę. Pobrał próbkę krwi. Tojo Tom się nie obudził. By ł nieobecny , przeby wał

w siódmy m niebie. Dudley sięgnął do kieszeni i wy ciągnął garść tabletek benzedry ny . Zacisnął pięść i zgniótł je na proszek. Wsy pał proszek do woreczka kroplówki Tojo Toma. Narkoty k wy mieszał się z resztką pły nu. Powstań i zabły śnij, Tojo Tomie. Huey poklepał fiuta Tojo. W poprawczaku nabrał homoseksualny ch skłonności. By ło to zgodne z charakterem związku Ruth–Dot. Tojo Tom spał w niebie ćpunów. Dudley i Huey stali obok. Do pokoju wszedł młody Scotty . Huey wpadł w lekkie uniesienie. Dudley podał mu strzy kawkę. – Pojedź do szpitala Dobrego Samary tanina, młodzieńcze. W laboratorium jest gość nazwiskiem Samuels. Niech szy bko ustali grupę krwi i do mnie oddzwoni. Scotty wy szedł. Huey zmarkotniał i zaczął skubać się w nos. Dudley patrzy ł, jak pły n z narkoty kiem opada w woreczku. Poczuł lekki zawrót głowy . Jego puls się zająknął. Oddech uległ zachwianiu. Spojrzał na woreczek z narkoty kiem. Pły n zleciał. Nagły dzwonek telefonu na ścianie go przestraszy ł. Podniósł słuchawkę. – Słucham, młodzieńcze. Scotty powiedział: – Zero plus, sir. Nie mógł zapłodnić Nancy , jeśli o to panu chodzi. – Wracaj do biura, młodzieńcze. Czeka nas pracowita noc. Scotty odłoży ł słuchawkę. Dudley odłoży ł słuchawkę. Woreczek zawierający narkoty k opróżnił się całkowicie. Tojo Tom drgnął. Jego ży ły zaczęły pulsować. Na ciele wy stąpił pot. Członki poruszy ły się, jakby ktoś poddał je elektrowstrząsom. Odurzenie narkoty kowe. Dostał nowego kopa. Tojo Tom otworzy ł oczy . Tojo Tom wy giął ciało. Tojo Tom ujrzał swojego starego kumpla Huey a. Tojo Tom ujrzał gościa, który wy glądał jak glina. Powiódł wzrokiem po pokoju. Zaczął pojmować, co się stało. Uprowadzono go siłą. Nie by ł w Meksy ku. To nie burdel, ale jakiś nielegalny szpital. Wy giął ciało. Szarpnął. Oddał mocz i pobrudził bokserki. Obluzował taśmę. W dół ramienia popły nęła krew. Zrozumiał. Spojrzał na woreczek kroplówki. Dotarło do niego. To dlatego czuję się tak dooooobrze. W moim ramieniu tkwi igła. A w tym woreczku jest narkotyk. Zakaszlał. Skupił spojrzenie na wielkim glinie. Przesunął wzrok i skupił go na Huey u.

– Wy stawiłeś mnie, sukinsy nu – rzucił. – Hola, Tomás. ¿Qué pasó? Ojalá que se mejore pronto103 – powiedział Dudley . Tojo Tom zakaszlał. – Nie robią na mnie wrażenia biali gliniarze, którzy mówią po hiszpańsku. Znam takich wielu. Zawsze chcecie informacji i powtarzacie, że są dwie drogi… łatwa i trudna. Jeśli chcesz mi zaimponować, gadaj po japońsku. Dudley się uśmiechnął. – Mówię pły nnie po hiszpańsku, młodzieńcze, ale moje talenty lingwisty czne nie sięgają tak daleko. Jeśli chcesz, sprowadzę mojego przy jaciela, Ry oshiego Watanabe. Jestem pewny , że chętnie podejmie się tłumaczenia. Tojo Tom powiedział: – Ryoshi es estúpido. Es el pinche cabrón.104 – Uży łeś czasu teraźniejszego, Tomasie. To ciekawe. – Prawidłowo, pendejo105. Jestem półkrwi Meksy kaninem, więc wiem. Skąd masz ten śmieszny akcent? Jesteś pieprzony m angielskim pedałem? Dudley zachichotał. – Czy to ty zrobiłeś dziecko Nancy Watanabe, Tomasie? Huey powiedział, że przeleciałeś jakąś japońską dziewczy nę. – Huey lizał jej cipę na balu promocy jny m w Nightingale. Sam mi o ty m powiedział. W trzy dziesty m dziewiąty m przespałem się z Shirley Yanagiharą. Na dowód mam gdzieś mongoloidalne trojaczki. Czemu tak cię kręcą ci estúpido Watanabe, pendejo? Jest wojna. Dlaczego nie wy jechałeś, żeby walczy ć po złej stronie? – Huey my ślał, że chodziło o Nancy Watanabe. Podobno się przechwalałeś, że zabiłeś całą rodzinę w Culiacán. Tojo Tom zarechotał. – Pamiętam tę noc. Piliśmy z jakimiś kolaborantami w Griffith Park. Powiedziałem, że zabiłem rodzinę w Culiacán i przeleciałem Betty Grable. Huey na to, że zdzielił kolbą rewolweru Clarka Gable’a i zgwałcił Carole Lombard. Ten mieszaniec, pół Chińczy k, pół Japończy k, powiedział, że w dwunasty m roku podłoży ł bombę zapalającą pod kościół czarnuchów, ale nie sądzę, żeby urodził się przed ty siąc dziewięćset osiemnasty m. Później ktoś wy kończy ł chłopaków, ale to jedy na akcja, którą oglądaliśmy . Dudley się uśmiechnął. Huey zrobił nadąsaną minę. Szukanie wiatru w polu. Nocne stworzenie by ło obrażone. Tojo Tom powiedział: – Daliście mi jakieś paliwo rakietowe. Czuję się tak dobrze, że nie jestem nawet w połowie tak

wkurwiony , jak powinienem. W jednej chwili jestem w burdelu w Ensenadzie, a w drugiej leżę przy wiązany do stołu w jakimś nieznany m miejscu. W jednej chwili piję pulque, a w drugiej gadam z moim by ły m kumplem Huey em i jakimś angielskim gliniarzem. Intry guje mnie to wszy stko, ale nie chcę zepsuć zabawy . – Watanabe zostali zamordowani w sobotę, szóstego grudnia. Tutaj, w Los Angeles. Jestem pewny , że ich nie zabiłeś, dlatego przepraszam za skandaliczną niewy godę spowodowaną porwaniem, którego pan Cressmey er dopuścił się bez mojej wiedzy . Skoro jednak mamy okazję porozmawiać, chciałby m usły szeć, co sądzisz o tej rodzinie. Tojo Tom zachichotał. – Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie. – Rozumiem, co masz na my śli, ale chciałby m, żeby ś to rozwinął. – To znaczy , że Watanabe by li członkami piątej kolumny . Że wkurzy li jakichś sukinsy nów z piątej kolumny , którzy ich załatwili. Nasza działalność sprowadzała się do potajemny ch spotkań i gadania. Co jakiś czas dochodziło do kłótni. Chcesz wiedzieć, co o ty m sądzę, Angolu? Ktoś coś powiedział lub zrobił. Nic wielkiego, ale sprawa uległa zaognieniu. Tak to już jest z ty mi sukinsy nami z piątej kolumny . Znają kogoś, kto zna kogoś, kto zna kogoś, kto podkłada bomby . Czasami coś się dzieje, ale większość rozgry wa się w naszej głowie. – By stry z ciebie gość, Tom. Huey się naburmuszy ł. – Nie jest taki by stry jak ja, wujku Dud. Jeśli jest taki by stry , dlaczego tu się znalazł? Tojo Tom się skulił. – Muszę do ubikacji. – Za chwilę, młodzieńcze. Ty mczasem opowiedz nam… – …o Watanabe, rodzinie popierzony ch Japońców. Nancy się puszczała, a Johnny flirtował ze skrajną prawicą. Przestawał z kolaborantami, dopuszczał się drobny ch przestępstw i przekazy wał łupy na sprawę cesarza. Ry oshi i Ay a rozdawali broszury siejące nienawiść i prali pieniądze krajów osi. Utrzy my wali kontakt na falach krótkich z jakimiś amery kańskimi i angielskimi faszy stami, który ch nazwisk nie znam, ale cały czas ty lko gadali, gadali i gadali. Zaliczy łby m im na plus ty lko jedną rzecz: wiedzieli, że Hirohito uderzy na Pearl Harbor. Kiedy ostatni raz ich widziałem, osiem miesięcy temu, Ry oshi powiedział: „Zaatakujemy pierwsi, zbombardujemy bazę morską na Hawajach”. Pomy ślałem, że usły szał o ty m podczas ty ch radiowy ch pogaduszek. Później stało się dokładnie tak, jak powiedział. A dzisiaj sły szę od ciebie, że dzień wcześniej ktoś załatwił całą rodzinę. Huey powiedział coś głupiego. Dudley go uciszy ł. Huey zamknął się w sobie. Watanabe nie mieli radia na fale krótkie. Watanabe w ogóle nie mieli odbiornika. Przecież dom

został przeszukany. Przeszukano garaż. Piwnicy nie było. Nie było strychu. Nie znaleziono podłączenia radiostacji. Tojo Tom powiedział: – Dłużej nie wy trzy mam. Muszę do sracza. Huey powiedział: – Jestem głodny . My ślisz, że Kwan dostarcza żarcie tak daleko? – Zastanów się, Tomasie – rzekł Dudley . – Gdzie Watanabe trzy mali swoje radio na fale krótkie? – Ry oshi miał kry jówkę, do której wchodziło się przez klapę w suficie na piętrze. Trzy mał tam wszy stkie tajne rzeczy . Trzeba przetrząsnąć kryjówkę. Może nie została naruszona. Albo już została przeszukana. Jeśli nie ma tam radia, to znaczy: Że Hideo Ashida dotarł tam pierwszy. Ashida mógł odsłuchać komunikaty. Ryoshi mógł odnotowywać transmisje w księdze. Ashida mógł ją przeczytać. Ashida mógł od początku ukrywać ważne dowody. „Tajne rzeczy ”. Przedmioty bez znaczenia. Fuji Shudo wszy stko by zepsuł. Prawdziwe rozwiązanie nie miało znaczenia. Tojo Tom podsunął mu ważny trop. Trop spowodował, że Tojo Tom stracił na znaczeniu. Dudley wy ciągnął broń z kabury na kostce. Z tłumikiem. Kula przebijała czaszkę i zatrzy my wała się w mózgu. Krew prawie nie leciała. Huey zachichotał. Tojo Tom pobrudził majtki. Okropny smród. Dudley odbezpieczy ł spluwę. Tojo Tom powiedział: – Wiem, gdzie jest forsa. Dudley wy celował. Huey pisnął. Tojo Tom powiedział: – Handlowałem narkoty kami dla Carlosa Madrano. Wiem, gdzie trzy ma forsę i prochy . Dudley opuścił rewolwer. Huey wy dął wargi. Kapitan Carlos i heroina. Znowu te plotki. – Wiesz coś jeszcze, młodzieńcze? Do tej pory by łeś wiary godny . Radzę ci, żeby ś taki pozostał. – Carlos bierze udział w jakimś przekręcie związany m z wy kupowaniem ziemi, razem

z bogaty mi gringo. Tutaj, w Los Angeles. Nie znam nazwisk. My ślę, że to cenny trop, ale nie wiem nic więcej. Wykupowanie ziemi. Znowu te plotki. Dudley poszedł do pokoju Huey a. Podniósł słuchawkę telefonu na ścianie. Zadzwonił do swojego człowieka w firmie PC Bell i złoży ł zlecenie ekspresowe. Zlecenie wy śledzenia. Rozmowy zamiejscowe. Z kwatery głównej policji meksy kańskiej w Bai. Niech sprawdzi linię Carlosa Madrano. I niech namierzy wszy stkie rozmowy z Los Angeles w ciągu ostatnich trzech miesięcy . Obiecał setkę. Rápidamente, por favor106. Huey drwił z Tojo Toma w pokoju obok. Dudley odwiesił słuchawkę i wrócił. – Pozwól mi go zabić, wujku Dud – poprosił Huey . – Jeszcze nigdy nie zabiłem mieszańca. Dudley pchnął Huey a na ścianę. Huey wy konał obrót i rąbnął w mur. Tojo Tom wy dał okrzy k radości. – Nie wolno ci zabić pana Chasco ani nikogo innego. Będziesz się opiekować panem Chasco, a ja podejmę próbę zwery fikowania prawdziwości jego słów. Jestem zajęty , wrócę za jakiś czas po pełne zeznania. Będziesz przy gotowy wać posiłki panu Chasco, Huey . Zabiję cię, jeśli tego nie zrobisz.

14.51 Lesby posłały mu całusa. Dotarł do parkingu, podszedł do swojego samochodu. Połknął trzy tabletki benzedry ny na sucho. Jego mózg się poruszy ł, „klik-klik-klik”. Broszury siejące nienawiść, znowu. We wszystkich wątkach śledztwa. Ashida buchnął broszury w języku japońskim. Czy skłamał w sprawie ich treści? Dudley otworzy ł bagażnik. Miał tam broszury Japońców. Przejrzał je strona po stronie. Jego mózg zrobił „klik-klik-klik”. Widział podobne w Deutsches Haus. W Deutsches Haus dorwali Freda Hiltza. Hiltz by ł gościem od pamfletów siejący ch nienawiść. Połącz tamten pamflet z ty mi pamfletami. Inny języ k, inny druk. Myśli wirowały mu w głowie. Klik-klik – to jest to. Identy czna klejona oprawa, identy czny rodzaj papieru. Dudley podszedł do budki telefonicznej. Na łańcuchu przy mocowany m do kołka wisiała książka z miejskimi numerami telefonów. Klik-klik. Przeglądaj alfabety cznie. Książka północno-wschodniej części miasta. Najpierw litera C. „Chrześcijańska Krucjata Narodowa”: 2829 Chevy Chase, Glen​dale. Na literę H. „Hiltz, dr Fred”: 2831 Chevy Chase, Glendale. Na literę S. „Smith, G. L. K.”: 2829 Chevy Chase, Glendale.

Robota detekty wa. Przeczucie się potwierdziło. Różne wątki splotły się ze sobą. Wrócił do samochodu i ruszy ł. Dojechał do Broadway u mostem na Pierwszej Ulicy . Skręcił w Broadway i dotarł do Parkway . Ły knął dwie benzedry ny i wjechał w Czterdziestą Piątą Aleję. Zaparkował na podjeździe i ruszy ł przez trawnik. Na drzwiach jakiś popapraniec nagry zmolił JAPOŃCY! Wszedł do środka. Ruszy ł w kierunku schodów. Wszedł na podest piętra i wy ciągnął się na całą wy sokość. Opukał sufit. Zauważy ł inne słoje. Opukał podejrzany kawałek sufitu. Proszę bardzo – składane schodki opadły na podłogę. Na górze zapalił zapałkę. Oświetlił ciasne pomieszczenie. Żadnego radia na fale krótkie. Jeden stół i gniazdko w ścianie. Do gniazdka by ło podłączone radio. Odciski butów w kurzu przy stole. Spójrz na ślady obcasa i czubka buta. Hideo Ashida nosił buty z metalowy mi zelówkami. Hideo Ashida tu był. Ukradł radio. Ukradł broszury. Kiedy tu przyjechałeś. Powinieneś był przeszukać jego wóz. Dudley dostał zimny ch dreszczy . Benzedry na. Cholerna ry walizacja między detekty wami. Jego donkiszotowski szacunek dla tego młodzieńca. Zszedł po schodkach i je złoży ł. Klapa w suficie zamknęła się bezszelestnie. Poszedł do swojego samochodu i wrócił do Parkway . Czuł się dziwnie nieswojo. Powinien coś zjeść, ale sama my śl o jedzeniu wy woły wała mdłości. Pan Smith, sierżant Smith. Smith Bry tol i Smith Irlandczy k. Protestant i katolik. Gerry by ł protegowany m Huey a Longa, czerwony m nawołujący m do równego podziału bogactwa. Kiedy sprzątnęli Kingfisha107, Gerry skręcił ostro na prawo. Stał się elokwentny m ży dowskim prowody rem. Dudley skręcił z alei. Przejechał most i znalazł się w parku Chevy Chase. Dotarł do pola golfowego i przeczy tał tabliczki z adresem. By ł na miejscu. W zasięgu uderzenia piłką golfową znajdowały się dwa domy w sty lu Tudorów. Zaparkował przy krawężniku. Posesję o numerze 2831 dojrzał kawałek dalej. Ty lne podwórko porastała trawa. Fred Hiltz wy machiwał metalowy m kijem golfowy m, a Gerald L. K. Smith pieścił piłki w dłoni. Dudley ruszy ł ku nim spacerowy m krokiem. Zaszedł z boku. Panowie umieli rozpoznać glinę. Hiltz poznał go w Deutsches Haus. Smith ruty nowo wy woły wał kłótnie. Znali się na glinach. Hiltz go rozpoznał. Szturchnął Smitha. By li jak Mutt i Jeff108. Hiltz niski, Smith wy soki.

Zbieżność. Mike Breuning powiedział, że widział obu na placu Pershinga. Na soliku stał dzbanek z lemoniadą. Ciemne zabarwienie wskazuje, że została zaprawiona alkoholem. Hiltz machnął metalową trójką. Piłka poszy bowała na odleg​łość dwustu metrów. Gerald L. K. Smith powiedział: – Słucham pana. – Pastorze, czuję się zaszczy cony , że mogę pana poznać. Hiltz wy konał zamach metalowy m kijem. – Facet jest z oddziału cudzoziemców, Gerry . By ł w Deutsches Haus. Ży dowski Aparat Kontroli napuścił na nas twardzieli. – Przy jaciel czy wróg? – spy tał Smith. – Powiedz otwarcie, miejmy to za sobą. Uśmiechasz się, ale ubrany po cy wilnemu przy pominasz by ka w uprzęży . Twój akcent jest rozbrajający , ale nie chciałby m się znaleźć po niewłaściwej stronie. Dudley wy krzy wił twarz w uśmiechu. Usta mu drgały . Czuł się nieswojo. – Nazy wam się Smith, pastorze. Z dumą noszę to nazwisko, podobnie jak pan. Urodziłem się w Dublinie, jestem katolikiem i sierżantem Departamentu Policji Los Angeles. Zwróciłem uwagę na pewne broszurki, które wy dał pan własny m sumptem. Wpadły mi w ręce jako dowód poboczny w rozwiązanej sprawie zabójstwa. Mam kilka py tań w związku z ty m, ale prawdziwy m celem mojej wizy ty jest uzy skanie porady w pewnej sprawie natury biznesowej. Hiltz posłał wy soką piłkę. Smith podciągnął spodnie. Miał ruty nowe ruchy . By ł wielkim kaboty nem. – Nie ży wię urazy do katolików ani Irlandczy ków, proszę pana. Irlandczy cy palą ogniska, żeby samoloty Luftwaffe lepiej widziały Londy n i mogły go rozpieprzy ć w drobny mak. Angielscy Ży dzi napisali Protokoły mędrców Syjonu. Członkowie Ży dowskiego Aparatu Kontroli mają własne wejście na Downing Street dziesięć. Dudley ugry zł się w języ k. Hiltz podszedł do stolika i nalał trzy lemoniady . By ł lokajem Geralda L. K. Gerry kolekcjonował protegowany ch sługusów. Hiltz podniósł szklankę. – L’chaim109. To ży dowski toast. Jeśli nie potrafisz ich pokonać, przy łącz się do nich. Lubię dobrą kanapkę z pastrami, jak każdy biały chrześcijanin. Dudley Smith ry knął śmiechem. Gerald L. K. Smith ry knął śmiechem. Miał lwią czupry nę, jak wielu showmanów. Zaczęli sączy ć lemoniadę. Lemoniada by ła doprawiona przednim bourbonem. Dudley zaczął się pocić. Smith powiedział:

– Huey Pierce Long, niechaj spoczy wa w pokoju. Sour mash, którą się teraz raczy my , pochodzi z jego pry watny ch zapasów. To stosześćdziesiątkaósemka110. Kingfish lubił porządnego kopa. – Ten ży dowski denty sta go zmasakrował – powiedział Hiltz. – Chodziłem wtedy do szkoły stomatologicznej. Carl Weiss, chirurg denty sty czny . Ży dowski sukinsy n okry ł hańbą cały nasz fach. Sły szałem w radiu, że następnego dnia wstąpił do Silver Shirts. – Niech pan py ta, panie Smith. Proszę zadać te swoje py tania. Jak dla mnie to oznacza trzy . Dudley powiedział: – Szóstego grudnia zamordowano rodzinę Japońców nazwiskiem Watanabe. By li w posiadaniu jednej broszury w języ ku angielskim i kilkunastu w języ ku japońskim. Znał pan tę rodzinę? Czy sprzedał im pan jakieś broszury ? Czy zna pan lub sądzi, że zna kogoś, kto mógłby coś o nich wiedzieć? – To by ły trzy py tania. Hiltz powiedział: – W naszej bazie adresowej nie mamy żadny ch „Watanabe” ani inny ch japońskich nazwisk – odparł Hiltz. – I ty le. Japońskie broszury przekazujemy człowiekowi prowadzącemu kiosk z gazetami przy Drugiej i San Pedro. On wie, dokąd trafiają. Dudley powiedział: – Bojaźliwi mogliby nazwać wasze broszury pamfletami siejący mi nienawiść, ale ja tego nie zrobię. Nie przeszkadza mi, że niektóre są jawnie anty amery kańskie, anty katolickie, wrogie policji Los Angeles, projapońskie, a często pisane z pozy cji komunistów. Wy jątkowe czasy , w który ch ży jemy , doprowadziły do powstania chaoty cznego populizmu, a wasze pamflety dostarczają mu ujścia. Sam mam skrajne poglądy , które większość Amery kanów uznałaby za gorszące. Jestem pełen uznania dla waszej odwagi głoszenia tak dalece zróżnicowany ch poglądów. Smith i Hiltz wy trzeszczy li oczy . Ależ ten Irlandczy k ma gadane! Hiltz powiedział: – Złe pamflety pomagają sfinansować dobre. Jesteśmy orędownikami pierwszej poprawki do konsty tucji, szanujemy przy rodzone prawo wolności wy powiedzi. Z drugiej strony bawi nas zderzanie ze sobą sprzeczny ch punktów widzenia i obserwowanie, co z tego wy niknie. Dudley pociągnął ły k lemoniady . Zapiekła go, spły wając do żołądka. Połączy ła się z benzedry ną i wy wołała mrowienie. – Kto jest autorem ty ch pamfletów? Kto je kupuje? Jak duża jest wasza baza adresowa? Hiltz powiedział: – Ten facet ciągle zadaje py tania, Gerry . – Zbliża się kulminacy jny punkt gry , sy nu. Smitty 111 nie będzie marnować naszego czasu.

Nie, ty plugawy, protestancki worku łajna. „Smitty”? Zabijałem ludzi z błahszego powodu. – Smitty ? A to zabawne – powiedział Dudley . Hiltz na to: – Dawno temu nazy wano tak zjadaczy ziemniaków. Rasa irlandzka parzy się z Południowcami, kiedy ty lko nadarzy się okazja. To eugenika. Płodzą przy stojny ch ludzi o ciemny ch włosach i niebieskich oczach. Ziemniaki są afrody zjakiem. Smitty ma pewnie mnóstwo szczeniąt mieszańców rozsiany ch po cały m kraju. Dudley sięgnął po pałkę. Nie, nie, nie – nie rób tego. – Przy znaję, mam słabość do ziemniaków, doktorze. Z pewnością zostało to zapisane w mojej eugenicznej krwi. Smith powiedział: – Nie drażnij Smitty ’ego, sy nu. Ma we krwi więcej niż ziemniaki. Dudley popił ły k lemoniady . Udał, że kaszle, i ły knął trzy tabletki benzedry ny . – Odpowiedzmy na py tania Smitty ’ego. Skrajnie prawicowe pamflety pisuję ja. Doktor Fred pisuje lewicowe, a ten stary bry ty jski faszy sta, który biegle znał japoński, pisy wał pamflety dla Japońców, ale zginął w wy padku samochodowy m w poranek ataku na Pearl Harbor. Sły szałem, że sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia. Ry nek pamfletów dla Japońców uległ skurczeniu, odkąd przy stąpiliśmy do wojny , ale zastanawiam się nad zatrudnieniem chińskiego autora, który będzie pisać anty japońskie broszury , oraz japońskiego do pisania pamfletów o treści anty chińskiej, w ich ojczy sty m języ ku, co pozwoli pokry ć wiele baz i przy czy ni się do umocnienia naszej pozy cji zwolenników pierwszej poprawki do konsty tucji. Jest też dama z towarzy stwa, komunistka, niejaka Claire De Haven, która kupuje na kopy nasze czerwone pamflety . Sama napisała nawet broszurę, w której wy stępuje przeciwko policji Los Angeles. Rozprowadza je wśród Ży dów mieszkający ch w Holly wood, robotniczy ch agitatorów, czuły ch serduszek, czarnuchów, wazeliniarzy nienawidzący ch bogactwa, pedałów, zwolenników prezy denta Franklina Dwulicowego Rosenfelda, miłośników Japońców, nienawistników z Klanu, członków piątej kolumny i czerwony ch pasoży tów, którzy zanieczy szczają atmosferę na naszy ch młody ch amery kańskich ży douczelniach. Showman się objawił. Hiltz przewrócił oczami. Zawsze taki jest. – Ile macie nazwisk w waszej bazie adresowej, pastorze? – spy tał Dudley . Hiltz zamieszał lemoniadę. – Zaraz do tego przejdzie... – Niechże nacieszy się chwilą – rzekł pastor. – Do tej pory nie by ł opry skliwy . Hiltz powiedział: – By ł w Deutsches Haus.

Smith popił lemoniadę. – Słuchaj, Smitty , nie lubię się przechwalać, ale doktor Fred i ja zgromadziliśmy sześćdziesiąt osiem ty sięcy dziewięćset osiemdziesiąt jeden nazwisk. Dudley gwizdnął z podziwem. Wy szło jakoś sucho. By ł wy suszony . Pole golfowe zafalowało. – Panowie, jestem przedstawicielem grupy inwestorów, którzy osiągną znaczne zy ski z internowania ludności japońskiego pochodzenia. W planach mamy nakręcenie śmiały ch filmów o polity cznej treści wrogiej państwom osi, z udziałem japońskich aktorów. Wojna jest darmo dla wszy stkich, panowie. Jeśli choćby piętnaście procent ludzi z waszej listy kręci wojna i zechce wziąć udział w ty m przedsięwzięciu, zarobimy duże pieniądze. – Czy macie także inne plany ? – spy tał Hiltz. – Tak. Smith siorbnął ultrakonserwaty wnej lemoniady . – Sugeruje pan, że to przedsięwzięcie będzie się cieszy ć ochroną policji? Pijałem i zanosiłem modły z Dwoma-Spluwami Davisem, więc umiem rozpoznać opiekę policji, kiedy ją widzę. – Komendant Horrall jest mniej ekstrawagancki od komendanta Davisa, ale równie gorąco pragnie wy korzy stać niefortunną sy tuację, której przecież nie stworzy ł. Hiltz powiedział: – Japońcy zaskoczy li mnie ty m Pearl Harbor. Nie miałby m nic przeciwko zarobieniu paru dolców. Mogliby śmy przeznaczy ć dziesięć procent na Krucjatę i umy ć ręce. Smith mrugnął porozumiewawczo. – Doktor Fred jest znany z tego, że lubi czasem obejrzeć pikantny filmik. Nie toleruje ty lko seksu z dziećmi i zwierzętami. – Jak my wszy scy , pastorze. Smith powiedział: – Jakich pieniędzy na zasiew potrzebujesz, Smitty ? – Żadny ch, proszę pana. Hiltz powiedział: – Magiczne słowa. Nie można ufać człowiekowi, który przy chodzi z wy ciągniętą ręką. – Chodzi o to, żeby wy brać odpowiednie nazwiska – rzekł pastor. – Nie mogę rozesłać pikantny ch broszur ponad sześćdziesięciu ośmiu ty siącom osób, licząc na wy soką sprzedaż i brak chrześcijańskiej cenzury . – Amen – powiedział Hiltz. Dudley pociągnął ultrakonserwaty wnej lemoniady . Jego widzenie zaczęło szwankować. Kołnierz koszuli nasiąknął potem. – Trzeba omówić całe mnóstwo szczegółów, panowie.

Smith powiedział: – Jesteś zmarnowany , Smitty . Nie wy gląda to najlepiej u takiego rumianego gościa jak ty . – Pry watne zapasy Huey a Longa nie są dla słabeuszy – dodał Hiltz. Piłka golfowa dotarła do domu. Dudley się wzdry gnął i sięgnął po szklankę. – Przeklęci Ży dzi – powiedział Hiltz. – Chcą nam zaszkodzić, czuję to. – To klub dla wąskiej klienteli, Freddy . Nie możesz obwiniać ży dków. – Masz rację, szefie. To Smitty chce nam zaszkodzić. Chce wy wołać nagły spadek formy . Dudley wstał. Przed oczami zamigotały mu gwiazdki. – Panowie, obawiam się, że będę musiał was opuścić. Muszę zatrzy mać podejrzanego o popełnienie morderstwa. – Znasz dowcip o papieżu Piusie i dalmaty ńczy ku? – spy tał Hiltz. – Pozwól, że ci opowiem, zanim sobie pójdziesz. Smith powiedział: – Jesteś skonany , Smitty . Przepracowujesz się.

18.03 Dotarł do samochodu. Obok przesuwały się niewy raźne postacie niosące torby ze sprzętem do golfa. Chwy cił swojego Świętego Krzy sia. Marcin Luter z niego szy dził. Uruchomił wóz i ruszy ł wolno w dół ulicy . Kanion, pole golfowe, biała linia wy znaczająca granicę chodnika. Skupił się na przednich oponach i zamazanej białej linii. Zmruży ł oczy . Stopa na sprzęgle zdrętwiała. Wóz zaczął szarpać. Włączy ł światła. Jakieś robactwo oblazło przednią szy bę. Włączy ł wy cieraczki i pozabijał cholerstwo. Jechał za szy bko. Nie, jechał za wolno. Ły knął cztery tabletki benzedry ny . Nie wiedział, gdzie jest. Okolica przy pominała Dublin, ale znaki uliczne mówiły GLENDALE. Jechał na drugim biegu. Blokował samochody , które za nim jechały . Migiem smy rgał na czerwony m świetle i wlókł się na zielony m. Bożonarodzeniowe choinki i amery kańskie flagi wzruszały go do łez. Mogło padać. A może by ły to jego łzy ? Włączy ł wy cieraczki i usunął kolejne robactwo. Zjechał w kierunku Silver Lake. Przednie opony i biała linia chodnika. Widział podwójnie i potrójnie. Minął Melrose i Virgil. Ujrzał tę budkę telefoniczną. Pomachał mu Goro Shigeta. Krzy knął „ty jesteś martwy , a ja nie!”. Jakimś cudem dojechał do Temple Street. Nagle obraz na powrót stał się normalny . Spojrzał w lusterko wsteczne i ujrzał Dud​ley a Liama Smitha. Rozpoznał stragan z hot dogami. Poddał próbie swój umy sł. Przy pomniał sobie imiona córek i wy darzenia sportowe. Drugą

walkę Louisa i Schmelinga z 22 czerwca 1938 roku. Teraz Temple do Spring i Spring do ratusza. Garaż by ł prawie pusty . Ostrożnie zaparkował. Podszedł chwiejnie do windy i nacisnął guzik piątego piętra. Czuł mrowienie w stopach. Winda stanęła. Dotarł do kory tarza biura śledczego. Pustki. Ściana zastąpiła linię chodnika. Jego stopy stały się przednimi kołami. Dotarł do łazienki dla mężczy zn. Zamknął za sobą drzwi. Pły tki podłogowe zadrżały . Powlókł się do umy walki i podciągnął się. Zmoczy ł papier toaletowy i zwilży ł twarz. Lustro by ło lustrem. Nie by ło norą robactwa. Dudleyu Liamie Smisie. Dobry Boże, to przerażające. Wrócił na kory tarz. Poszedł do swojego boksu i runął na krzesło. Wy dał z siebie piskliwy , dziecinny szloch. Papierosy uspokoiły mu tętno i oży wiły krążenie. Dwadzieścia minut do okazania. W tej chwili instruowano naoczny ch świadków. Zaczął ssać pasty lki. Jego puls gwałtownie przy spieszy ł, a później zwolnił. Telefon na biurku zadzwonił. Chwy cił słuchawkę. – Wy dział zabójstw, sierżant Smith. – Tu Larry z PC Bell, Dud. Chciałeś szy bko, to masz. – Zapłata cię nie minie, młodzieńcze. Wiesz, że nagradzam szy bką obsługę. – W ciągu ostatnich trzech miesięcy Madrano wy kony wał trzy stałe połączenia Esenada–Los Angeles. Łączy ł się z trzema numerami miejscowy mi. Jeden to numer pry watny niejakiego Prestona Exley a. E-X-L-E-Y-A. WEbster cztery -osiem-dwa-jeden, w dzielnicy Hancock Park. Drugi numer należy do firmy Exley Construction, Wilshire Boulevard sześć-cztery -zero-dwa, wspólnota OLeander dwa-siedem-pięć-osiem. Trzeci numer jest z Beverly Hills. To biuro niejakiego Pierce’a Patchetta. P-A-T-C-H-E-T-T-A. CRest​view siedem-cztery -jeden-sześć. Nie mam pojęcia, czy m się zajmuje pan Patchett, ale jego biuro znajduje się przy Bedford Drive cztery -jeden-sześć. Dudley zapisał. Drżącą ręką. Ołówek ślizgał się po kartce. Larry go nagaby wał. Wisisz mi stówę – bla, bla, bla. Dudley odłoży ł słuchawkę. Związki dowodowe nałoży ły się na narkoty kową drżączkę. Znał Prestona Exley a. Służy ł pod jego komendą. Preston kierował jakiś czas wy działem zabójstw. Czy tał wewnętrzne memorandum adresowane do biura śledczego. Exley Construction przedstawiło plan internowania. Telefony Madrano–Exley sugerowały związek ze sprawą Watanabe. Carlos Madrano dostarczał nielegalny ch meksy kańskich robotników na farmy Japońców. Dodaj do tego „dwóch biały ch szty wniaków” zamieszany ch w wy kup ziemi. Szty wniakami mogli

by ć Exley i Patchett. Adres Patchetta wy dał się znajomy . Bedford Drive 416. Kolejne zbieżności. Ty m razem dostarczy ł ich Ed Satterlee. Gadali u Kwana. „Zmusiliśmy do współpracy jednego czerwonego psy chiatrę. Ma gabinet przy Bedford Drive, naprzeciwko apteki Kleina”. Znał aptekę Kleina. Jego żona kupowała tam tabletki na astmę. Adres Bedford Drive 419. Zawsze parkował pod numerem 416. Kolejny związek. Preston Exley cierpiał na migrenę. Rozmawiali o ty m rok temu podczas lunchu w biurze. Preston wspomniał o ży dowskim doktorze, który mu pomógł, dokonał istnego cudu. Facet by ł zafascy nowany eugeniką. Jego gabinet znajdował się obok baru Marv’s Hofbrau. Polecił mu go facet z tego samego budy nku. Bar Marv’s Hofbrau. Po drugiej stronie ulicy , naprzeciwko apteki Kleina. Przy Bedford Drive 416. Exley . Lekarz donosiciel Saul Lesnick. Nieznany Pierce Patchett. Związki i tropy . Zadzwonił telefon. Podniósł słuchawkę drżącą ręką. – Wy dział zabójstw, sierżant Smith. – Mówi Bette. Nie przery waj mi. Nie chcę sły szeć żadny ch wy krętów. Mój mąż by ł w domu, kiedy dostarczono kwiaty . Oprócz niego by li Willie Wy ler, My rna Loy i John Huston. Mój mąż zaczął płakać w obecności przy jaciół. John zapy tał: „Kto przy słał te kwiaty , Bette? Jakiś teatralny maszy nista, z który m się pieprzy sz?”. By łam zakłopotana. By łam nieprzekonująca. Marnie wy padłam. Nigdy więcej nie przekraczaj granicy , Dudley , nie pozwolę, żeby ś stawiał mnie w takiej sy tuacji. Zadrżał. Bette się rozłączy ła. Zapalił papierosa niezgrabny mi palcami. Zapałka pobrudziła mu dłoń. W boksie pojawił się Buzz Meeks. Przy brał tę swoją pozę. Biło od niego bezczelnością. Kiwnął cy garem. – Marnie wy glądasz, Dud. Dudster w kłopotach. Trzeba to zapisać w księgach. – Do czego zmierzasz? – Do tego, że wisisz mi trzy skrobanki. Moje dziewczy ny się drą. Wiem, że u Ruth trzeba się zapisy wać z wy przedzeniem. Dudley skreślił na kartce papieru: „Pierce Patchett/416 Bedford/Beverly Hills”. Wy rwał kartkę z notatnika i podał Meek​sowi. – Dowiedz się wszy stkiego o ty m gościu. Zapłacę pięć stów. Bez zwłoki, bez zgry wania swojaka. Stawiasz mnie w kłopotliwej sy tuacji, młodzieńcze. Więcej na to nie pozwolę. Meeks przełknął ślinę. Wreszcie – odzy skał pieprzoną równowagę.

Dudley wstał. Zakotwiczy ł się. Ruszy ł chwiejnie do pokoju, w który m okazy wano podejrzany ch. W pokoju panował tłok. Jego chłopaki. Dziewięciu naoczny ch świadków. I ten pierwotniak Meeks drepczący za nim jak kaczka. Impreza towarzy sząca. Pokaz mody . Pajace w spodniach khaki z rozcięciem u dołu. Baki i włosy uczesane w kaczy kuper. Meksy kaniec w mary narce z wy watowany mi ramionami. Trajkot rozmów. Natrętny dy m. Dudley poczuł zawroty głowy . Dick Carlisle kazał się wszy stkim uciszy ć. Dudley powiedział: – Dobry wieczór. Dziękuję panom za współpracę. Zrezy gnowaliśmy z planowanego okazania na rzecz szy bszej, dwustopniowej procedury . Zobaczy cie wizerunek podejrzanego na policy jny m zdjęciu. Później ujrzy cie go we własnej osobie, przez lustro weneckie w pokoju przesłuchań. W ramach rekompensaty otrzy macie bon na żarcie i napoje wartości dziesięciu dolarów, do zrealizowania w Chińskiej Pagodzie czcigodnego Kwana. Niższe formy ży cia przestąpiły z nogi na nogę i wzniosły rados​ny okrzy k. Dudley podniósł dłoń i uciszy ł zgromadzenie. – W dowód wdzięczności anulujemy nakazy aresztowania i wstrzy mania zwolnień warunkowy ch. Kolejne okrzy ki radości, kolejne szuranie nóg. Dudley owi zrobiło się mdło. Bette go zbeształa. Potrząsnął głową i poklepał się po twarzy . Dougie Waldner rozdał policy jne zdjęcia. Wy konane z przodu i boku. Bambusowy Pęd Shudo by ł tłuściutki i miał bardzo niiiiiskie czoło. Zdjęcia zaczęły krąży ć. Świadkowie spojrzeli na zabójcę. „Łuuu”, facet jest odrażający . „Łuuu”, przerażający gość. „Łuuu”, widać, że zły – nie ma żadny ch pieprzony ch wątpliwości. Zdjęcia wróciły do Waldnera. – Gość wy gląda jak wilkołak – stwierdził Meksy kaniec. Dudley powiedział: – Szósty grudnia, panowie. To by ło dwanaście dni temu, a wspomnienia z czasem bledną. Paradoksalnie nasze wspomnienia skupiają się wokół ważny ch wy darzeń. Wszy scy wiemy , gdzie by liśmy , kiedy dotarła do nas wiadomość o Pearl Harbor. To straszne wy darzenie na zawsze zapisało obraz podejrzanego w waszy m umy śle. Zaczęli kiwać głowami. Meksy kaniec zawy ł jak wilkołak. Wy cie wzbudziło salwy śmiechu. Dudley dał znak Scotty ’emu. Ty i ja. Na dole czekał czarno-biały radiowóz. W radiowozie czekały niezarejestrowane gnaty i dwie strzelby Ithaca 37.

Zeszli boczny mi schodami. Dudley posuwał się zy gzakiem. Scotty majstrował przy szy nie na nosie. Śmiesznie wy glądała. Deformowała obraz chłopca o ciele mężczy zny . Wgramolili się do wozu. Dudley siadł za kółkiem. Scotty spojrzał na arsenał leżący na ty lny m fotelu i zagwizdał. Hotel Ky oto Arms by ł w odległości dwóch minut jazdy – przy Pierwszej i Alaeda. Dudley ruszy ł, włączając światło i sy renę. Bette powiedziała: „Postawiłeś mnie w kłopotliwej sy tuacji”. Poczuł mrowienie na cały m ciele. Jej głos ciągle brzmiał mu w głowie. Pruli na południowy wschód. W powietrzu czuć by ło chłód późnej jesieni. Sklepy w okolicy by ły ciemne, z popękany mi szy bami. Little Toky o padło ofiarą gwałtu. Japońcy , który ch jeszcze nie zatrzy mano, stali w drzwiach. Zapowiada się koszmarna noc, szefie. Nie ma tu nikogo z wyjątkiem nas, wilkołaków. Sid Hudgens i Jack Webb ich wy przedzili. Zabrali ze sobą fotografa. Hotel Ky oto Arms by ł piętrową norą. Elmer Jackson czekał na schodach przeciwpożarowy ch. Dudley wskazał drugą stronę ulicy . Sid i Jack podreptali we wskazane miejsce. Dudley rozprostował nogi. Scotty przeładował strzelby . Sid powiedział: – Świetnie, że zabrałeś młodego Bennetta. Zawróci w głowie naszy m czy telniczkom. Pan Hearst wie, że atlety cznie zbudowani przy stojniacy podnoszą nakład. – Mike Breuning pokazał mi policy jne zdjęcie – powiedział Jack. – Ten sukinsy n wy gląda jak wilkołak. Sid zawy ł. – Ujęcie Japońca zwyrodnialca! Nieustraszeni gliniarze szturmują kryjówkę potwora! Dudley zachichotał. Nagle poczuł się znakomicie. Scotty podał mu strzelbę. – Świetnie wy glądasz, Scotty … ale nie podoba mi się ta szy na – rzucił Sid. – Jesteś z Marsa? Nie wiesz, że Scotty znokautował Lee Blancharda? – wszedł mu w słowo Jack. Dudley zerwał Scotty ’emu szy nę i rzucił do ry nsztoka. Scotty krzy knął: „Au!”. Po policzkach popły nęła krew. Sid i Jack krzy knęli: „Au!”. – Jest w dwieście szesnaście! – powiedział Elmer. Dudley chwy cił niezarejestrowaną spluwę. Podszedł do nich fotograf. Fotograf powiedział: – Spójrz na ptaszka! – Pstry knął zdjęcie Dudsterowi i temu przy stojnemu młodzieńcowi. Sid powiedział: – Zawodnik druży ny futbolu z ogólniaka w Holly wood zaliczy ł przy łożenie w walce ze zbrodnią! Wampir zabójca ujęty !

– Jasna cholera, ale odlot – rzucił Jack. – Wy strzel parę kul, dobrze, Dud? – poprosił Sid. – Pan Hearst lubi zdjęcia akcji. Dudley mrugnął do Scotty ’ego. – Ja biorę drzwi. Jeśli wy kona jakiś gwałtowny ruch, zabij. Fotograf przy kręcił żarówkę do aparatu. Przebiegli ulicę i wpadli frontowy mi drzwiami. Żadnego holu, żadnego recepcjonisty . Po schodach na piętro. Ruszy li gęsiego na górę. Elmer stał przed pokojem dwieście szesnaście. Utworzy li formację szturmową. Reporter zajął miejsce z ty łu. Dudley otworzy ł drzwi kopnięciem. O, jest wilkołak. W łóżku. Wy strojony w bieliznę. Siorbie wino. Spójrz na pędy bambusa oparte o nocny stolik. Pokry te zaschłą krwią i gównem. Wbiegli do środka. Stanęli we trzech, zajmując całą szerokość pokoju. Bły snął flesz. Wilkołak warknął. Dudley wy strzelił, rozwalając okno. Bły s​nęła żarówka numer dwa. Elmer wy strzelił, rozpieprzając ścianę. Scotty strzelił dwa razy , niszcząc nogi łóżka. Materac i wilkołak runęli na podłogę. Bły snęła trzecia żarówka. Dudley rzucił się na Bambusowego Shudo i kopnął go w głowę. Shudo zapiszczał. Elmer ruszy ł za nim i nastąpił zwy rodnialcowi na szy ję. Czwarta żarówka. Pokój zajaśniał fluorescency jny m blaskiem. Dudley a oślepił bły sk flesza, poczuł, że zawirowało mu w głowie. Scotty podbiegł i wy kręcił ręce Shudo. Dudley usły szał chrupnięcie kości. Naty chmiast pojaśniało mu w głowie. Scotty skuł ręce Shudo na plecach. Wy wlekli go z pokoju. Ciągnęli twarzą po podłodze. Niezręcznie to szło, bo strzelby im przeszkadzały . Dudley chwy cił za jedną stopę. Elmer chwy cił za drugą. Scotty złapał za ramię i ruszy li ty łem. Shudo krzy czał i wbijał zęby w deski. Przeciągnęli go kory tarzem, a później schodami w dół. Twarz Shudo odbijała się od stopni. Końce zębów uderzały o buty Scotty ’ego. Dudley zauważy ł tłum przed hotelem. Stanął pewnie na nogach i podniósł Shudo za włosy . Elmer i Scotty chwy cili go pod ramiona i odwrócili. Dudley dotarł do drzwi i wy pchnął Shudo na dwór. Miejscowi Japońcy wy dali upiorny okrzy k. Biali nudziarze zaczęli wiwatować. Zaciągnęli Shudo do radiowozu. Sid i Jack stali obok. Reporter zrobił kolejne zdjęcie. Pstryk! – uchwy cił łapsko Dudley a zaplątane w grzy wie wilkołaka i wilkołaka wy dającego dziki ry k. Shudo zaczął młócić rękami. Elmer uderzy ł go pałką w jaja. Shudo stracił oddech i spokorniał na dwie sekundy . Dudley odłoży ł strzelbę i otworzy ł bagażnik.

Elmer wepchnął Shudo do środka. Scotty trzasnął drzwiami. Do ratusza – kod trzeci. Wilkołak zakotłował się w bagażniku. Dudley zapalił papierosa. Scotty żuł gumę i robił duże balony . Dudley zgasił papierosa. Balon pękł, oblepiając twarz Scotty ’ego. Scotty wy buchnął śmiechem. Elmer wy buchnął śmiechem. Wszy scy się roześmiali i odetchnęli! Sy rena głośno zawy ła. Dotarli do ratusza. Dudley zatrzy mał radiowóz przy windzie. Elmer i Scotty otworzy li bagażnik i wy ciągnęli Shudo. Kopnęli drania, szeroko rozsuwając mu nogi. Sponiewierali zatrzy manego i wepchnęli do windy . Drzwi się zasunęły . Dudley siedział w samochodzie. Czuł, jak jego pot zamarza. Mrugnął i ją zobaczy ł. Bette powiedziała: „Postawiłeś mnie w kłopotliwej sy tuacji”. Cuchnął gorzałą Huey a Longa. Stracił oddech. Spodnie na nim wisiały . Stopy pły wały w butach. Odpocznij – choć trochę. Zaparkował wóz i odsunął fotel do ty łu. Bette powiedziała to jeszcze raz. Nawet jej odpowiedział: – Cicho, kochanie. Mam teraz robotę. Wziął głęboki oddech. Otarł twarz i ruszy ł do windy . Nacisnął guzik. Drzwi się rozsunęły . Dudleyu Liamie Smisie – robota cię wzywa. Wjechał na piąte piętro. Doprowadził się do porządku i wy szedł na kory tarz. Publiczność już na niego czekała. Stłoczy li się w pokoju przesłuchań. Zaraz się odwrócą. Za chwilę powitają cię brawami. Uhonorują. Mów-Mi-Jack Horrall. Porucznik Thad Brown. Ray Pinker i Hideo Ashida. I ten ponurak Bill Parker. Naoczni świadkowie. Jego ludzie. Sid Hudgens i Jack Webb. I wilkołak pilnowany przez Elmera Jacksona. Ruszy ł ku nim. Ściskali mu dłoń. Klepali go po plecach. Bili brawo. Sły szał: „Wilkołak! Wilkołak! Wilkołak!”. Spojrzał w lustro weneckie pokoju numer jeden. Fuji Shudo siedział przy kuty do krzesła. Jego krew kapała na stół przy kręcony do podłogi. Dudley uśmiechnął się do kolegów. Mrugnął do młodego Hideo Ashidy i posępnego Whiskey Billa. Stuknął w głośnik umieszczony nad lustrem. Shudo z trudem oddy chał. Breuning podał strzy kawkę. Dudley wy strzelił w górę odrobinę pły nu. Skinął na Scotty ’ego. Weszli do pokoju. Shudo wy sunął języ k i nim poruszy ł. Scotty podszedł bliżej. Pachniał świeżą balonową gumą

do żucia. – Wprowadzaj świadków po kolei, żeby mogli mu się przy jrzeć – polecił Dudley . – Uzy skaj od nich potwierdzenie i zanotuj datę oraz dokładny czas. Później idź do pokoju z dowodami i weź parę majtek Nancy Watanabe oraz jeden z biustonoszów Ay i Watanabe. Następnie pojedź do pokoju hotelowego Shudo i przesuń nimi po podłodze, tak żeby zostały włókna. Na koniec włóż je do jednego z płaszczów Shudo, wróć tutaj i pogadaj z sierżantem Jacksonem. Powiedz mu, że ma zielone światło i może przy stąpić do przeszukania pokoju. Scotty wy szedł. Stenoty pista włączy ł swoją maszy nę. Shudo poruszy ł języ kiem, spoglądając w jego stronę. Stenoty pista powiedział: – Facet jest naprawdę uroczy . Dudley ry knął śmiechem. Stenoty pista przy gotował urządzenie. Shudo spojrzał na niego i brzęknął łańcuchem. Dudley go zaskoczy ł. Chwy cił Shudo za głowę. Wbił mu strzy kawkę w kark i pobrał krew. Shudo wrzasnął. Dudley przy sunął mikrofon i skinął ręką w stronę lustra. Do pokoju wszedł Breuning. Dudley rzucił mu strzy kawkę. – Pojedź do szpitala Dobrego Samary tanina, młodzieńcze. Powiedz ty m z laboratorium, żeby migiem ustalili grupę krwi. Breuning wy biegł z pokoju. Stenoty pista odsunął krzesło tak, żeby znaleźć się poza zasięgiem śliny Shudo. Dudley przy sunął sobie krzesło. Shudo siedział pół metra dalej. Dudley włoży ł rękę pod stół. Przekręcił włącznik głośnika w kory tarzu. Shudo patrzy ł na stenoty pistę jakimś dziwny m wzrokiem. Dud​ley położy ł papierosy i zapałki na stole. Udał, że kaszle, i ły knął trzy tabletki benzedry ny . Shudo brzęknął łańcuchem. Dick Carlisle wtoczy ł wózek z kawą. Napełnił dwa kubki i odsunął się, zostawiając wózek. Stenoty pista sięgnął po kubek. Dud​ley sięgnął po kubek. Carlisle wy szedł z pokoju. Dudley zapalił papierosa. Shudo spojrzał na niego prosząco. Dudley przy sunął mu papierosy i zapałki. Shudo zapalił. Miał rozbite wargi, połamane i zakrwawione zęby . Ale palił elegancko. Jak zniewieściały facet, może nie do końca. – Pozwól, że się przedstawię – powiedział Dudley . – Jestem sierżant D. L. Smith. Z wy działu zabójstw policji Los Angeles. Stenoty pista to pan George T. Eggleton, licencjonowany i certy fikowany pracownik okręgu Los Angeles. Mamy dwudziestą pierwszą dwadzieścia trzy , czwartek, osiemnasty grudnia ty siąc dziewięćset czterdziestego pierwszego roku. Znajdujemy się w biurze śledczy m Departamentu Policji Los Angeles. To nasze pierwsze przesłuchanie pana Fuji Shudo. Pan Shudo mieszka na Pierwszej Wschodniej sześćset osiemdziesiąt dwa.

Shudo zgasił papierosa. Dudley podsunął mu popielniczkę. Shudo rozgniótł peta. – Chcę wrócić do domu. – Do hotelu Ky oto Arms, panie Shudo? A może do cesarskiej Japonii? – Nie. Do Atascadero. Mam tam urocze gniazdko. Nie muszę o niczy m my śleć. Za dużo my ślę, kiedy jestem na zewnątrz. – O czy m pan my śli, panie Shudo? – O różny ch zwariowany ch rzeczach. Nie zrozumiałby ś. – Zrozumiem, panie Shudo. Mam szerokie hory zonty , by łby pan zaskoczony . – W takim razie zgoda. Zrobiłem to. – Co pan zrobił, panie Shudo? – Porwałem trzech pijaczków w barze transwesty tów przy Piątej Wschodniej. Podałem im wodzian terpinu i uśpiłem ich. Później ukradłem samochód i zabrałem ich szlakiem wzgórz. W okolicy Castaic jest ładny las. Pracowałem tam na farmie zakładu karnego. Zna pan mój sposób działania, szefie. Jestem szery fem brązowego szlaku. – Mógłby pan rozwinąć ostatnie zdanie. – Pędy bambusa. Ziemna droga. Pan sobie resztę dopowie. – Czy przy znaje się pan do sodomii lub inny ch rodzajów dewiacji seksualny ch, panie Shudo? – Tak, szefie. Przy znaję się, jeśli dzięki temu będę mógł wrócić do domu. – Dokąd pan pojechał po dokonaniu napaści seksualny ch, które opisał pan przed chwilą w zawoalowany , ale barwny sposób? – Zostawiłem pijaczków w piękny m lesie. Dałem każdemu po dolarze, żeby mogli wrócić autobusem, i poszedłem na pizzę do baru przy szlaku. Stare babsko za ladą by ło naprawdę miłe. Powiedziała, że nie lubi Japońców, bo trzy mają ze szkopami, a ona jest Ży dówką. Ale dodała, że mnie lubi, bo przy pominam wilkołaka i Lona Chaney a, który flirtował z nią podczas pokazu przedpremierowego w Burbank w trzy dziesty m czwarty m roku. Nie policzy ła mi za kawę. By ła taka miła, że zostawiłem jej duży napiwek. – Co by ło dalej, proszę pana? Wy szedł pan z baru i co? Dokąd pan pojechał? – Wróciłem do hotelu. – Do hotelu Ky oto Arms, przy Pierwszej Wschodniej sześćset osiemdziesiąt dwa? – Tak. – Opisał pan bardzo zwięźle porwanie i to, co później nastąpiło. Czy może pan określić, kiedy to się działo? Czy może pan podać datę, panie Shudo? Przy pomina pan sobie, którego grudnia to by ło? W jaki dzień ty godnia? Shudo przesunął dłonią po twarzy . Dudley podał mu papierosy i zapałki. Shudo zapalił. – Dwa ty godnie temu. W środę. Wy puścili mnie z Atascadero. Wy siadłem z autobusu

i wy nająłem pokój w hotelu. Zacząłem pić wodzian terpinu i rozmarzy łem się. Mój fiut zaczął do mnie przemawiać, więc pojechałem do szkółki leśnej Murakami i kupiłem parę pędów bambusa. – Opisuje pan to, co wy darzy ło się w środę trzeciego grudnia. Tego dnia wy puszczono pana z Atascadero. Tego samego dnia kupił pan pędy bambusa w szkółce Murakami, porwał trzech mężczy zn i dopuścił się przed chwilą opisanej napaści seksualnej. Później zjadł pan obiad i wrócił do hotelu. Czy to wszy stko wy darzy ło się jednego dnia? Shudo zrobił nadąsaną minę. – Tak, szefie. Po co ty le py tań? Chcę wrócić do Atascadero. Poza ty m pan i pańscy kumple nie musieliście by ć tacy brutalni. Mam śliczne gniazdko w bloku A. – Przepraszam, ale przy pomina pan wilkołaka. Ja i moi koledzy nie by liśmy przy gotowani na pański przerażający wy gląd. Działaliśmy w panice. Proszę jeszcze raz przy jąć moje najgłębsze wy razy ubolewania. Shudo się uśmiechnął. Jego obruszone zęby się chy botały , z warg ciekła krew. – Lubię pana, szefie. Ma pan taki śmieszny akcent i uprzejmie pan gada. – Dziękuję panu. Jest pan bardzo spostrzegawczy m człowiekiem. Doceniam pańską pochlebną opinię na mój temat. Skoro o ty m mowa, chciałby m porozmawiać o pańskim szlifierskim fachu i ostrzeniu noży . – To ja. „Fuji Wilkołak”. „Fuji Nożownik”. Dudley zapalił papierosa. – Jak długo para się pan ty m fachem? Jak rozumiem, chodzi pan od drzwi do drzwi. – „Fuji Ostrzy ciel Noży ”. Działam w branży od trzy dziestego pierwszego roku. By łem w Preston za cztery -pięć-dziewięć i nieoby czajne obnażanie. Nauczy łem się tej roboty w warsztacie blacharskim. Dudley wy dmuchnął kółko dy mu. Zakręciło mu się w głowie. – Czy dwa ty godnie temu jeździł pan ze swoim wózkiem, panie Shudo? W czwartek czwartego i piątek piątego grudnia? W High​land Park, kilka kilometrów na północ od Chinatown, po zachodniej stronie autostrady . Panie Shudo? Shudo ziewnął. – Taak, to prawda. Nie rozumiem, o co chodzi. Przecież powiedziałem, że to zrobiłem. Przy znałem się. Przy znałem się do porwania ty ch pijaczków. Powiedziałem, że się z nimi zabawiłem. Po co ty le gadania. Chcę wrócić do domu. Musisz ty lko dać mi papier. Podpiszę, a potem będę mógł wrócić do celi i pójść spać. Dudley zgasił papierosa. Czuł się koszmarnie. Ślubna obrączka zsunęła się z palca i upadła na stół. Chwy cił ją. Ujrzał plamy przed oczami.

– Pewna rzecz mnie intry guje, panie Shudo. Został pan wy puszczony z Atascadero w środę trzeciego grudnia. Wy najął pan pokój w Little Toky o, porwał trzech pijaczków i zgwałcił na odludziu, sto kilometrów na północ od Los Angeles. Następnie zjadł pan pizzę w pobliskim barze i wrócił do swojego pokoju. Wszy stko to wy darzy ło się trzeciego grudnia. W czwartek czwartego grudnia by ł pan widziany w Highland Park ze swoim wózkiem, którego uży wa do ostrzenia noży . To mnie intry guje, proszę pana. Niedawno wy szedł pan z zakładu i taki pan zajęty ? Moje py tanie brzmi: gdzie, kiedy i od kogo otrzy mał pan wózek z urządzeniem do ostrzenia noży , z który m pana widziano? Shudo ziewnął. – Zby t wiele ty ch dat. Dni mi się zamazują. Ży ję na wodzianie terpinu. Piję go i zapominam o świecie. To nie moja wina. Ludzie nie mają pamięci do dat. Nie pamiętają, co robili we wtorek trzy ty godnie temu. Zupełnie nie rozumiem, o co panu chodzi. Dudley zabębnił palcami o blat. – W zwy kły ch okolicznościach miałby pan rację. Jednak japoński atak w niedzielę siódmego grudnia wy ostrzy ł nasze poczucie czasu. Ze wzmożoną jasnością pamiętamy , co robiliśmy przed ty m dniem i po nim. Czy pan to rozumie, panie Shudo? Shudo ziewnął. – Za wiele słów. Za wiele gadania i za wiele dat. Pan trochę zwolni, szefie. Jestem gościem chodzący m na terpinie. Tracę rachubę. Dudley ujrzał plamy przed oczami. Bette powiedziała: „Postawiłeś mnie w kłopotliwej sy tuacji”. Plamy uległy rozproszeniu. – Py tałem o wózek, panie Shudo. Gdzie pan kupił wózek do ostrzenia noży ? Shudo ziewnął. – Przed Shotokan Baths. Ten stary Japoniec nazy wał się Kenji. Sprzedał mi wózek, koła, okazowe noże i megillę112. – Kiedy to by ło? – Rano. Miałem kaca. Pomy ślałem sobie, cholera, znowu tu wróciłem. Przecież powinienem by ć w domu. Dudley się uśmiechnął. – W czwartek rano? Czwartego grudnia? Shudo ziewnął. – Tak, szefie. Wilkołak w Shotokan Baths. Jeden dzień po wy jściu z pudła. Światło nad drzwiami bły snęło. Dudley podszedł. Breuning i Scotty weszli do środka. – Podrzuciłem fanty i dałem Elmerowi zielone światło do przeszukania. Breuning powiedział:

– Badanie krwi wy padło pomy ślnie. Wilkołak ma AB minus, więc mógł zgwałcić Nancy . Pod wpły wem przeczucia zadzwoniłem do Atascadero. Słuchaj uważnie. Wilkołak by ł na przepustce w czasie, gdy Nancy zaszła w ciążę. Wszy stko świetnie się składa. Dudley się uśmiechnął. – Zarezerwuj na komendzie celę ze ścianami obity mi gąbką. Skontaktuj się z naczelnikiem aresztu. Powiedz mu, że gość powinien by ć w kaftanie bezpieczeństwa. Chłopcy wy szli. Dudley wrócił do stołu. Shudo powiedział: – Jestem głodny . Przy znam się do zamordowania dziecka Lindbergha, jeśli postawisz mi pizzę. Stenoty pista zagwizdał. Dudley zabębnił palcami o stół. – Wróćmy do czwartku i piątku. Do czwartego i piątego grudnia. Robił pan obchód w Highland Park, ostrząc noże. Co pana skłoniło do wy brania tej okolicy ? Miałeś jakiś konkretny powód? Shudo wzruszy ł ramionami. – Raczej przeczucie. Jechałem autobusem przez Figueroa, spojrzałem i pomy ślałem, że to dobre miejsce, żeby popracować. „Przeczucie”. Gwarantowany sposób przyciągnięcia uwagi. Wariaci ulegają różnym podszeptom. – Powiedział pan „przeczucie”. Czy pił pan terpin tego dnia? Co pana zdaniem wy wołało to „przeczucie”? – Nie mam pojęcia. Zgady wałem. Dudley zabębnił palcami po stole. Zakręciło mu się w głowie. Zapalił papierosa i ujrzał plamy przed oczami. Dostrzegł Bette w lustrze weneckim. Pokręcił głową i zjawa znikła. – Czy mógłby pan szczegółowo to opisać, panie Shudo? Czy fakt spoży wania wodzianu terpinu mógł wy wołać „przeczucie” każące zaoferować pańskie usługi w Highland Park? Shudo wy dął wargi. – Żądam pizzy i opieki medy cznej. Ty i twoi chłopcy skatowaliście mnie jak cholera. – W swoim czasie, panie Shudo. Najpierw porozmawiamy o ostrzeniu noży w Highland Park. – W Highland Park i Glassell Park. Leżą tak blisko, że miesza mi się w głowie. Przez dwa dni by łem bez skręta, może dłużej. Waliłem terpin. Rzeczy się zamazują, kiedy walisz terpin. Człowiek ma mgłę w głowie i traci poczucie czasu. Utrata rachuby czasu. Zanik pamięci wywołany wodzianem terpinu. Klejnoty szaleńców. – Obchodził pan Highland Park i Glassell Park w czwartek, piątek i, by ć może, w sobotę, czy tak? – Tak. – Sprzedał pan to i owo, pogadał z klientami, czy tak?

– Tak. – Przy pomina pan sobie jakieś konkretne transakcje? – Nie, ale sprzedałem to i owo, bo kiedy obudziłem się w pokoju, miałem pieniądze w kieszeni. – Zapamiętał pan jakiś incy dent? Jakichś ludzi, z który mi pan rozmawiał? Shudo zachichotał. – Gadałem z małą dziewczy nką. Powiedziała, że wy glądam jak człowiek wilk. Jej tata zrobił mi zdjęcie. – Kiedy to by ło, proszę pana? – Musowo w sobotę, w południe lub jakoś tak. Jej tata powiedział, że w radiu będzie transmisja meczu futbolu reprezentacji college’ów. – Czy to by ło w Highland Park? – Taak, przy jednej z ty ch alei oznaczony ch numerami. Czterdziestej lub Pięćdziesiątej. – Co by ło później, proszę pana? Czy przy pomina pan sobie jakieś incy denty lub rozmowy , które mogły mieć miejsce po spotkaniu z małą dziewczy nką i jej ojcem? Shudo pokręcił głową. – Wszy stko mi się zamazało. Terpin naprawdę działa, człowieku. Idzie w mózgownicę. Światełko nad drzwiami bły snęło. Dudley wstał i ruszy ł ku nim. Drzwi przechy liły się tak mocno, że musiał się oprzeć o ścianę. Drzwi się otworzy ły , a jego oczom ukazał się rozpromieniony Mów-Mi-Jack. Obok niego stał chudy jegomość. Wy glądał jak jakiś pieprzony dżokej. Nosił znaczek studenckiego stowarzy szenia Fi Beta Kappa. – Dud, to Ellis Loew. Pan Loew przedstawi naszą sprawę wielkiej ławie. Skończy ł prawo na Harvardzie. Szy bko się uczy i jest skuteczny . Bill McPherson nazy wa go „Hebrajskim Młotem”. Loew zrobił zażenowaną minę. Dudley wy buchnął śmiechem. To naprawdę śmieszne, proszę pana. – Miło mi pana poznać, panie Loew. – Mnie również, sierżancie. Jack wskazał Shudo. – To wilkołak zabójca. Czuje pan wilka? Sid Hudgens napisze o nim arty kuł. Loew odpły nął. Na pierwszy rzut oka widać by ło, że to nudziarz. Nie by ł ży dowskim shtickmeisterem113. – Ellis to trady cjonalista, ale jest cholernie dobry na sali sądowej. I ma zasady ety czne, godne kogoś takiego jak on. Dudley zaczął się pocić. Ściany pokoju zacisnęły się wokół niego. Poluzował krawat. – Załatw go, Dud. Załatw sukinsy na i uwolnij nas od tego. Sid H. opisze sprawę w cy klu

niedzielny ch dodatków. Dzięki temu dotrwamy do śledztwa federalny ch i będziemy się tak korzy stnie prezentować, że nawet ten pieprzony laluś, Hoover, da nam spokój. Japońcy załatwili Pearl Harbor, a my załatwiliśmy wilkołaka. Zabił jednego ze swoich, ale my nie zważamy na te rasowe bzdety , więc, kurwa, zabijemy jego. Załatw go, Dud. Jadę na party jkę madżonga do Kwana. Spotkamy się później. Wy pijemy kilka głębszy ch. Dudley wrócił. Mów-Mi-Jack zamknął drzwi. Pan Shudo ziewnął. Dudley zmienił takty kę. – Nadal intry guje mnie pewna sprawa, panie Shudo. – Mnie również. Ciekawi mnie czwartek, piątek i sobota w High​land Park, skoro przy skrzy nił mnie pan za to, co zmalowałem w środę, na szlaku biegnący m przez wzgórza. – W takim razie nasze py tania się pokry wają, panie Shudo. W środę „insty nkt” kazał panu iść na szlak. W ciągu trzech kolejny ch dni „przeczucie” kazało panu przeby wać w rejonie Highland Park. Nie sądzę, aby śmy mogli przy pisać owo „przeczucie” nakazujące udanie się do Highland Park wy łącznie spoży ciu wodzianu terpinu. Co pan o ty m sądzi? – Sam nie wiem. Może i nie. Z przeczuciami różnie by wa. Uży wamy tego słowa, żeby wy jaśnić sprawy , który ch nie potrafimy wy jaśnić. Istna burza mózgów. Mógłby wykorzystać Hideo Ashidę. Chłopak sporządziłby notatkę japońskim pismem. Fuji Shudo pisywał do Ryoshiego Watanabe. Wiele lat temu łączyła ich przyjaźń. Notatka wzbudzi mgliste wspomnienia. Miał odciski palców wilkołaka na przezroczystej kliszy. Umieści jeden w domu Watanabe. – Czy przed poby tem w więzieniu należał pan do jakichś japońskich bractw, panie Shudo? – Chodziłem do klubów. Dlaczego pan py ta? Nie rozumiem, o co chodzi. Chcę wrócić do domu. Przecież do klubów chodzą Japończy cy , a goście, który ch wy dupczy łem, by li biali? Przestałem łapać. Głowa mnie boli. Obiecał pan pomoc medy czną i pizzę. Dudley owi zakręciło się w głowie. Oparł się na stole. – Domy ślam się, że często plącze się panu w głowie, zważy wszy na długotrwałe uzależnienie od wodzianu terpinu. Z drugiej strony wiem, że na początku lat trzy dziesty ch często widy wano pana w klubie przy Drugiej Ulicy . Dy skutował pan o polity ce i kwestiach rasowy ch z niejakim Ry oshim Watanabe. Przy pomina pan sobie Ry oshiego Watanabe, panie Shudo? Shudo ziewnął. Shudo wzruszy ł ramionami. Shudo brzęknął kajdankami. – Sam nie wiem. Jasne, kiedy ś zaglądałem do klubów. Znałem Ginzo Watanabe i gościa, którego wołali Charlie Watanabe, ale… – …ale później wszy stko uległo zamazaniu, czy ż nie? Wszy stko stało się mgliste i insty nktowne. Obudził się pan w swoim pokoju z nożami, które zniknęły z wózka, i zastanawiał, dokąd zaprowadził pana insty nkt, zanim stracił pan przy tomność. Dlaczego na pędach bambusa jest kał i krew. Jaką

złą rzecz pan zrobił w ty m lub tamty m domu, gdy mgliste wspomnienia kłótni sprzed wielu lat eksplodowały w pana głowie, a pan zwy czajnie nie potrafił się powstrzy mać i… Shudo splunął na niego. Kropla śliny wpadła mu do oka. Dud​ley ujrzał plamy . Jego oczy płonęły . Usły szał: „Postawiłeś mnie w kłopotliwej sy tuacji”. Wilkołak obnaży ł zęby . Dudley wy ciągnął pałkę i skoczy ł na Shudo. Uderzy ł. Rozciął usta w kącikach i zgruchotał kikuty zębów. Usły szał dźwięk otwierany ch drzwi. Tupot kroków. Chwy cił wilkołaka za grzy wę i przy ciągnął. Coś go zablokowało. Obok stał Bill Parker z poczerwieniałą twarzą. Wy konał szy bki ruch ramieniem i odrzucił go na bok. Parker poleciał na ścianę. Osunął się na podłogę. Wilkołak splunął na niego. Ślina zapiekła go w oczy . Drzwi trzasnęły . Do środka wbiegł Thad Brown. Mike Breuning i Dick Carlisle doskoczy li do niego pierwsi. „Wy luzuj, szefie”/ „Wy luzuj, szefie”/ „Wy luzuj, szefie – już to przerabialiśmy ”. Rozluźnił się. Odpuścił. Chwy cili pałkę i wy wlekli go z celi. Temperatura opadła o dwanaście ty sięcy stopni. Jakaś okiennica w mózgu się zamknęła, pogrążając go w mroku. Usły szał: „Do Kwana”. Wszy stko runęło. Winda zaczęła zjeżdżać. Ujrzał zielone cy fry : 5, 4, 3, 2, 1. Drzwi się otworzy ły . Ujrzał marmurowe ściany i ry sującą się w oddali Main Street. Wy szedł na dwór. Zraszacze trawników wirowały , rozpy lając mgiełkę. Zakotwiczy ł się na nogach i ruszy ł po wilgotnej trawie. Woda by ła dobra. Ślizgał się po trawie. Spodnie zsunęły się w dół bioder. Czuł się tak, jak wy glądał Bill Parker. Parker by ł słaby . Odrzucił go na bok. Przy pomniał sobie trzy dziesty ósmy . Pobił jednego Meksy kańca na śmierć na posterunku przy Newton. Jeden z jego chłopaków powiedział: „Wy luzuj, szefie”. „Postawiłeś mnie w kłopotliwej sy tuacji”. Przekreślił te słowa i wy mazał obraz Bette. El Pueblo Grande o północy . Księży c kojotów, a przed nim Chinatown. Dudleyu Liamie Smisie – twój świat się wali. Ruszy ł prosto do Kwana. Pożarł całą balonową gumę do żucia, którą mieli przy barze. By ł głodny jak wilk. Dziewczy na za ladą powiedziała: „Dudster, ty jesteś nieeeeeprzy tomny ”. Zszedł na chwiejny ch nogach do piwnicy . W madżonga grano już nawet na zewnątrz. Ace wy dawał kości Harry ’emu Cohnowi. Clark Gable i lampart drzemali na kanapie. Dudley ruszy ł prosto do biura. Dotarł do pieczary . Jest fajka, miska i smolista kulka. Zamknął za sobą. Zdjął mary narkę i kaburę. Zrzucił buty kopnięciem.

Opium. Wy luzuj, szefie. Już to przerabialiśmy . Smużki dy mu i wilkołak. Jego powołanie do wojska. Kapitan D. L. Smith. Równy stopniem z kapitanem Billem Parkerem. Jakiś uprzy krzony robak. Odrzucił go ruchem ręki. Dudley palił opium. Jego siennik szy bował nad Amery ką. Odwiedzał swoich ukochany ch. Przy stanek Boston. Powiedz „cześć” Beth Short. Beth się śmieje. Drwi ze swojej pozy cji zbuntowanej córki. Mówi do niego „tato”. Przy stanek Los Angeles. Przy tula airedale’a Bette. Bette jest naga. Bette go pieprzy . Bette jest wiedźmą. Postawił ją w kłopotliwej sytuacji. Bette ciska mu w twarz czerwony mi różami. Dudley palił opium. Przy stanek komenda główna i obita gąbką cela wilkołaka. Wilkołak w kaftanie bezpieczeństwa. Posadzka usiana buteleczkami po wodzianie terpinu. W celi jest pełno pędów bambusa umazany ch krwią i kałem. Smród wy gania go na zewnątrz. A teraz szy bki skok do kostnicy . Wchodzi do gabinetu Norta Lay mana. Kradnie fiolkę z krwią Ry oshiego Watanabe. Składa ponownie wizy tę panu Fujiemu Shudo. Pobiera mu odciski i zabiera przezroczy stą folię. Idzie do jego pokoju i znajduje przeoczoną powierzchnię. Nakłada pieprzony odcisk palca. Opium. Napisz dla mnie list, Hideo. List z 1933 roku, łączący ofiarę z zabójcą. Przy stanek nie wiadomo gdzie. Nagle w jego głowie zrobiło się pusto. Wy ciągnął rękę po jakąś my śl, ale niczego nie złapał. Wy ciągnął rękę po obrazy , ale znalazł puste ramki. „Postawiłeś mnie w kłopotliwej sy tuacji”. Przy stanek Dublin. Galeria na Sackville Street. Właśnie tam – portrety w złocony ch ramach. Jego matka. Jego zmarły ojciec i brat. Jego gniewna Bette. Słuchał Perfidii. Wąchał róże. Nagle poczuł ostre kolce na twarzy . Dudley palił opium. Siennik pod nim runął. Dudley powiedział: – Nie bij mnie.

19 grudnia 1941 roku

73 LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU

1.57 Pocałowali się. Pocałunek wy my śliła Claire. Mieli nakręcić to ujęcie w siedzibie Komitetu Przeciwników Państw Osi. Ukazać dwoje kochanków różny ch ras spleciony ch w uścisku po północy . Pocałunek po wy darzeniach na placu Pershinga. Sfilmowane wy padki tłumaczy ły sponiewierany wy gląd Ashidy i ochry pły głos Kay . Zdjęcia trwały w najlepsze, a Kay realizowała swoją nową intry gę. Chciała, żeby film miał uniwersalną i prześmiewczą wy mowę. Chciała, żeby pogrąży ł idioty czną krucjatę Billa Parkera. Pocałunek wy magał setek prób. Kay by ła chętna. Ashida udawał entuzjazm. Claire wcieliła się w rolę reży serki. Za scenografię posłuży ły otwarte drzwi. Lampa łukowa oświetlała ich z góry gorący m snopem. Dwaj kamerzy ści i oświetleniowiec uwijali się w pobliżu. Rey nolds i Chaz stali z Claire. Saul Lesnick przy niósł swoją czarną torbę lekarską. Japońscy staty ści dostali po dolarze. Pocałowali się ponownie. Kay musnęła go języ czkiem. Kamerzy ści sfilmowali pocałunek pod różny mi kątami. Sfilmowali półki pełne anty faszy stowskich pamfletów. Sfilmowali ściany udrapowane transparentami POMŚCIMY PEARL HARBOR! Znowu się pocałowali. Kay pogładziła czule jego siniaki. Claire powiedziała: – Teraz by ło dobrze, dzieciaki. Filmowanie zwróciło na nich uwagę. Ashida zauważy ł sedana federalny ch zaparkowanego po drugiej stronie ulicy . Zwolnili uścisk. – Jeszcze raz, proszę – powiedziała Claire. Obok nich przejechał samochód. Jakiś mężczy zna krzy knął: „Cholerny Japoniec!”. Ashida się wzdry gnął i wpadł na lampę łukową. Kay go podtrzy mała. Uwolnił się i poszedł do pokoju na zapleczu. Stanął obok półki z szowinisty czny mi zabawkami. Japońskie lalki kabuki by ły ustrojone na czerwono, biało i niebiesko. Z każdy m dniem by ło coraz gorzej. Plac Pershinga. Goro Shigeta. Japończy k zastrzelony w Santa Monica. Samobójstwo Nao Hamano. Samobójstwo w więzieniu wojskowy m w Fort MacArthur. Claire rozmawiała z kamerzy stą. Ich głosy niosły się echem po pomieszczeniu. Przekupiła

gliniarza w więzieniu Lincoln Heights. Sfilmują celę Hamano. Little Toky o zostało zdziesiątkowane. Operacja trwała zaledwie dwanaście dni. Aresztowania, konfiskaty , zamy kanie firm. Wszy scy wiedzieli, że w luty m rozpoczną się internowania na masową skalę. Metoda faktów dokonany ch. Istniało ty lko jedno rozwiązanie. Dudley Smith. Jego brutalne wy znanie ostatniej nocy . Szokujące i zjednujące sy mpatię. Wszy stko zaczęło się od placu Pershinga i bezsilnego Billa Parkera. Whiskey Bill przy szedł ty lko po to, aby pożerać wzrokiem Kay Lake. Napaść na Hideo Ashidę zakłóciła jego poczucie ładu. Interwencja Scotty ’ego Bennetta została sprowokowana czy mś inny m. Dudley wiedział, że nienawiść narasta. Dudley wiedział, że Ashida zmy lił ochronę. Dudley wy słał ludzi, żeby go odnaleźli. Uratowali go. Bill Parker zgubił okulary i rozdawał ciosy na oślep. Scena powtórzy ła się w biurze śledczy m. Parker by ł świadkiem potknięcia Dudley a i ponownie zareagował. Pozbawienie oskarżonego praw oby watelskich wkurzało go bardziej od brutalny ch metod Dudley a. Nienawiść zburzy ła jego wewnętrzny ład. Interwencja Parkera by ła nadęta, mówiła więcej o nim samy m. Z Dudley a wy szedł brutal ukry ty pod gładką fasadą. Ashida przy glądał się lalkom kabuki. Kay się odwróciła i spojrzała na niego. Posłała mu całusa. Próbował mrugnąć jak Dudley Smith – bez powodzenia. Nikt nie mrugał tak jak Dudley Smith. Kay się roześmiała. Ashida pomy ślał o Bucky m. Przeszedł go dreszcz i poszedł na parking. Federalni sprawdzali tablice rejestracy jne. Ashida zapalił latarkę i ruszy ł spacerowy m krokiem. Jest 2.26. W okolicy nie ma nikogo oprócz nas, federalnych i czerwonych. Ashida wsiadł do samochodu i pojechał do domu. Napis JAPONIEC! nadal widniał na jego drzwiach. Wszedł do mieszkania i zajrzał do swoich fotograficzny ch skarbów. Wy ciągnął zdjęcia i prototy p urządzenia fotograficznego. Dreszcze się nasiliły . Umieścił fotografie Bucky ’ego na kolanach i przekartkował. Obraz oży ł, jak w kinie. Nagi Bucky zatańczy ł. Trzy mał stare fotografie w urządzeniu. Soczewki powiększały szczegóły . Przekręcił dźwignię i przesunął zdjęcia. Kolejne kadry i Bucky , bez ubrania. Obejrzał zdjęcia. Fotografie zaczęły się zamazy wać, choć nie wy wołało tego działanie światła. Jego zdjęcia rzadko oglądały promienie słońca. Ashida przy jrzał się urządzeniu. Sprawdził jego stan, postawił diagnozę. Za ciasne mocowanie obiekty wu. Nacisk od góry spowodował rozdarcie filmu. Gwint obiekty wu by ł zardzewiały . Rozmazanie nie by ło wy raźne. Nowe gniazdo obiekty wu poprawi obraz. Miał jedno nowe mocowanie. Nowe urządzenie by ło nadal przed drogerią Whalena. Mógł zamienić mocowanie. W nowy m urządzeniu skończy ł się film. Będzie tam za dwadzieścia minut. Wy biegł z domu. Pojechał do Whalena i wy montował nowe urządzenie. Wy ciągnął przewody

i odłączy ł generator. Chwy cił aparat i wrócił do domu. Dobrze. Od prognozy do procedury. Ashida obejrzał oba urządzenia. Ashida znalazł rozwiązanie. Przewinął film. Cofnął się do dnia, w który m nowe urządzenie wy konało pierwsze zdjęcia. Trzy naście dni temu. Sobota, szósty grudnia. Drogeria Whalena, kod dwa-jeden-jeden. Przewiń film, aż wy jdzie cały . Pociągnij za mocowanie obiekty wu. Ashida nacisnął dźwignie. Klik – koła samochodu trąciły gumowy przewód przy krawężniku. Klik – migawka się otworzy ła. Klik – pod szkiełkiem pojawił się obraz. Klik – parkuje pierwszy wóz. Klik – mężczy zna wy gląda jak Bucky . Klik – jest samochód rabusia. Klik, klik, klik – i tak przez cały dzień. Klik – urządzenie działa. Dokładny czas i data widnieją pod każdy m zdjęciem. Klik – samochody podjeżdżają i parkują. Klik – podwójne naświetlenie tego samego kadru i zamazany obraz. Urządzenie podskoczy ło na chodniku. Obiekty w uniósł się i aparat sfotografował nogi przechodniów. Widzisz przechodniów na Spring Street? Ashida przewinął zdjęcia. Klik/pstry k/zdjęcie – wszy stkie z 6 grudnia. Godziny 13.46, 14.04, 14.17. Soczewki zagrzechotały . Zwróć uwagę na zamazane nogi przechodniów. 14.36, 14.42. Wy raźne zdjęcie w prawej górnej części kadru. 15.08, 15.18, 15.19. – ZARAZ. Chwileczkę. Zaczekaj, zaczekaj, zaczekaj. Klik/pstry k migawki – scena uliczna. Na pierwszy m planie Fuji Shudo. Idzie chwiejny m krokiem, jest wy raźnie opuchnięty . Odurzony wodzianem terpinu. Ludzie wokół niego wy glądają na zaniepokojony ch, wręcz przerażony ch. Słusznie. Pan Shudo jest zły . Gwałci swoje ofiary bambusem. Jest 15.19. Shudo znajduje się prawie sześć kilometrów od domu Watanabe. Otoczony naocznymi świadkami mogącymi obalić tezę oskarżenia. Dokładnie w czasie śmierci rodziny Watanabe ustalonym przez Norta Laymana. Przerażeni przechodnie na pewno zapamiętali Shudo. Facet był bardzo dziwny. W tym czasie świadkowie z łapanki „widzieli” Shudo w Highland Park. Jedni świadkowie zaprzeczą drugim. To oczywiste, że wrobili faceta. To jasne, że wilkołak spłonie. Tak, to usprawiedliwione. Tak, to doprowadzi do kolejnych zdarzeń: Gazety Hearsta nadadzą rozgłos sprawie. Materiały dowodowe staną się znane w całym kraju. Prawdziwi świadkowie przypomną sobie wilkołaka i wszystko zepsują. Ashida przy jrzał się zdjęciu. Ziemianie spacerujący obok wilkołaka. Wilkołak ich przeraża. W większość czwartków Mów-Mi-Jack urządzał późne męskie wieczory . Powinien się o ty m dowiedzieć.

Ashida zerwał się z krzesła. Zbiegł do samochodu. Z piskiem opon skręcił do ratusza. Zaparkował na parkingu dla członków rady miejskiej i pobiegł na piąte piętro. Z daleka doleciały fragmenty pikantny ch rozmów. Sły szał pojedy ncze słowa. „Dudster to”, „Dudster tamto”. „Jak się nazy wa słonica dziwka? Dwutonowa partnerka, która kładzie się za fistaszki”. Ashida wszedł do pokoju odpraw. W środku by li gliniarze i federalni. Zwróć uwagę na chłopców z druży ny Strzelb Hearsta. Spójrz na Brendę Allen obok pełnego bufetu dostarczonego przez Kwana. Spójrz na szklanki napełnione whisky i wodą sodową oraz kości do gry . Na japońską flagę, którą położono na stoliku do gry . Ashida stanął w drzwiach. Mów-Mi-Jack podszedł do niego. Ślad szminki rozmazany na jego karku pasował do odcienia szminki Brendy . – Doktorze Ashida, co pana tu sprowadza? Jeden ze strzelców powiedział: – Banzai. – Zamknij się, on jest nasz – rzucił Thad Brown. Jack skinął dłonią w stronę kory tarza. Ashida poszedł za nim. – Przepraszam, że pana niepokoję, komendancie. Nie przy szedłby m bez ważnego powodu. – Ważne sprawy mogą zawsze liczy ć na moją uwagę. Ale pamiętaj, że jestem zmęczony . Kilka godzin temu by łem świadkiem starcia Dudstera z wilkołakiem. – Ta sprawa jest z ty m związana. – Dobrze, chłopcze. Zadziw mnie. Dudster kontra wilkołak. Od tego momentu. – W czasie śmierci członków rodziny Watanabe ustalony m przez Norta Lay mana Fujio Shudo by ł przed drogerią Whalena, na skrzy żowaniu Szóstej i Spring. Urządzenie rejestrujące obrazy , które tego ranka zainstalowaliśmy z Ray em Pinkerem, wy raźnie to potwierdza. W sąsiedztwie Shudo aparat sfotografował pięciu ludzi przerażony ch ty m budzący m trwogę osobnikiem. Przechodnie nie zapomną Fujio Shudo, sir. Zgłoszą się, kiedy w gazetach i radiu zacznie huczeć o sprawie. Zaprzeczą zeznaniom naszy ch świadków będą wiary godni. Jack wzruszy ł ramionami. – Co z tego? Pięciu naoczny ch świadków to nie dziewięciu. Twoje urządzenie jest rodem z komiksów o Bucku Rogersie114 lub Toma Swifta i jego latającego marsjańskiego spodka. Ty i Ray Pinker jesteście jedy ny mi biały mi ludźmi na świecie, którzy rozumieją, jak ono działa. Ty nawet nie jesteś biały . W ty m sęk. Tak, Dud wy buchnął w niewłaściwy m momencie, ale szy bko się pozbierał. Pojechał do domu rodziny Watanabe i wrócił z wy raźny m odcis​kiem palca wilkołaka. Chcesz rozstrzy gającego dowodu? Jest nim ślad odciśnięty we krwi Ry oshiego

Watanabe. Ashida wy ciągnął rękę, szukając po omacku ściany . Nie znalazł jej. Jack go podtrzy mał. – Przeoczy łeś ważny dowód. Wielkie rzeczy ! Nie obwiniaj się. Dud stracił panowanie nad sobą, a ty straciłeś dowód w postaci wy raźnego odcisku palca. Jesteśmy ty lko ludźmi, nie? Liczy się solidarność. Dla pana, doktorze, nasz departament policji postąpił wbrew opinii publicznej. Jest pan zby t inteligentny , żeby o ty m nie wiedzieć. Oprócz tego jest coś jeszcze. – Co? – Dudley Smith naprawdę pana lubi.

74 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU

4.14 Cela. Obskurna cela. Metalowa pry cz, umy walka i ubikacja bez deski. Naczelnik więzienia opróżnił wszy stkie cele kobiece. Cienka ściana oddziela blok kobiet od bloku mężczy zn. Oba by ły pełne japońskich „wy wrotowców” i innej hołoty . Ekipa przeniosła sprzęt do celi i zaczęła go ustawiać. Stałam z Rey noldsem i Chazem. Claire i Saul Lesnick rozmawiali z facetem od światła. Tutaj zmarła Nao Hamano. W ty m epizodzie Claire miała mówić wprost do kamery . Miała zaapelować do władz i wy głosić monolog w imieniu pani Hamano. Chciałam, żeby wy dała się zbzikowana i pompaty czna. Obawiałam się, że jej elokwencja weźmie górę nad pompaty cznością. Że przekona ławę przy sięgły ch, iż fakty cznie knuła zdradę. W więzieniu planowaliśmy nakręcić dwa epizody . W drugim Hideo Ashida miał iść wzdłuż rzędu cel. Hideo jako policy jny chemik. Delikatny Hideo jako człowiek ocalony z potwornego pogromu. Hideo, który czuje się zobowiązany wobec swoich biały ch przełożony ch i wzgardzany przez rodaków za to, że tak dobrze rozgry wał tę grę. Potrzebowaliśmy Hideo, ale on zniknął. Czmy chnął po sfilmowaniu pocałunku. Zniknął dwie godziny temu. Claire powiedziała: „Jego pocałunki są bardzo delikatne, kochanie. Może powinnam by ła wy nająć wam pokój w hotelu, żeby ście mogli poćwiczy ć”. Mog​ły go speszy ć zainscenizowane pocałunki i moja płeć. A może zaczął wy czuwać niebezpieczeństwo – podobnie jak ja. By liśmy stale inwigilowani przez federalny ch. Nasz sprzęt i samochód znajdowały się na parkingu przed więzieniem. Ed Satterlee i Ward Littell stanęli po drugiej stronie ulicy . Littell by ł ochroniarzem Mariko Ashidy i przeciwnikiem nalotów. Z drugiej strony by ł agentem federalny m odpowiedzialny m za ich przeprowadzenie. Czułam zagrożenie. Moje wrażliwe antenki obracały się na głowie. Mieliśmy szalony plan zdjęciowy . Całkowicie uzależniony od zawartości torby lekarskiej Saula Lesnicka. Claire ciągle powtarzała: „Muszę nakręcić ten film i gdzieś uciec”. Postanowiłam wpły nąć na treść filmu w taki sposób, żeby nie przy dał jej nimbu męczennicy , którego tak bardzo pragnęła. By łam zmęczona. Zaczęłam odczuwać funkcjonowanie dwadzieścia cztery godziny na dobę

od czasu Pearl Harbor. Kory tarz bloku by ł pełen przewodów i sprzętu filmowego. Zainstalowano nawet prowizory czną linię telefoniczną. Claire planowała nakręcić nowe filmy poświęcone pani Hamano. Znużenie, przeniesienie, przejęcie cudzej tożsamości. W przy czepie filmowej by ła kozetka. Potrzebowałam chwili odpoczy nku, ale jeszcze bardziej chwili samotności. Wy szłam na parking i zobaczy łam, jak Hideo wchodzi do budy nku więzienia. Jak zwy kle udręczony i szty wny . Weszłam do wozu, zrzuciłam buty i położy łam się na kozetce. Usły szałam grzmot, więc miałam nadzieję, że spadnie deszcz. Późną jesienią nad Sioux Falls nadciągały burze z piorunami. Uwielbiałam burze. Spędziłam swoje dziewczęce lata na frontowej werandzie, zaklinając Boga, aby zesłał ulewę. Zadzwonił telefon. Chwy ciłam słuchawkę i przy ciągnęłam przewód do łóżka. – Słucham? Z drugiej strony rozległ się męski głos: – Mówi Ward Littell, panno Lake. Otrzy małem pani numer ze źródeł policy jny ch. Jestem pewien, że pani wie, kim jestem. Że ry zy kuję, dzwoniąc do pani. – Wiem, kim pan jest, panie Littell. Wiem, że pomógł pan Hideo Ashidzie i jego matce, ale nie powiedział pan przecież niczego niebezpiecznego. – Mam zamiar to zrobić. Będę się streszczać. Radzę zniszczy ć materiały do filmu, nad który m pani pracuje. W Los Angeles jest pan Hoover. Pan Hoover uważa, że wasz film wspiera japoński wy siłek wojenny . Otworzy łam usta, żeby odpowiedzieć, ale Littell się rozłączy ł. Po sy gnale rozłączenia rozległ się sy gnał towarzy szący podnoszonej słuchawce. Ktoś dzwonił na wewnętrzną linię więzienia. Dwie rozmowy oddzielone sekundami. Coś mnie tknęło. Wcisnęłam przy cisk i zaczęłam nasłuchiwać. Usły szałam staty czny trzask i słowa „wiadomości szy bko się rozchodzą, młodzieńcze”. Akcent wskazy wał jednoznacznie na Dudley a Smitha. Drugi mężczy zna powiedział: „Nie wiedziałem, gdzie pan jest, więc poszedłem do komendanta Horralla”. Rozpoznałam Hideo Ashidę. Rozmawiali przy ciszony m głosem. Hideo znajdował się w odległości dwudziestu metrów ode mnie. Mówił w obecności Claire i jej ekipy . – Nie miałem zamiaru wtrącać się w pana dochodzenie doty czące Fujiego Shudo. Zwróciłem jedy nie uwagę na jawną sprzeczność czasową. – Czy komendant wspomniał, że znalazłem odcisk palca potwierdzający moje przy puszczenia? Pobrałem go z plamy wy schniętej krwi. Hideo nie odpowiedział. Milczenie się przedłużało. Zachowanie Ashidy wskazy wało na szok. Ta rozmowa nie miała sensu.

– Nie zapy tałeś „czy jej krwi”, młodzieńcze. – Ry oshiego Watanabe. Komendant o ty m wspomniał. Sprawa Watanabe. Mieli podejrzanego. Pewny trop. – Śledztwo dobiega końca, młodzieńcze. Przy gotuję łańcuch dowodów dla naszego prawnika, Ellisa Loewa. Shudo ma grupę krwi AB minus, więc my ślę, że można mu przy pisać ciążę Nancy . Hideo nie odpowiedział. Jego milczenie się wy dłużało. Wy czułam w nim rodzaj cenzury . – Czy żby ś miał mieszane uczucia w tej sprawie, młodzieńcze? Czy żby ś czuł się rozdarty pomiędzy słuszny m oczy szczeniem i działaniem w interesie własnego bezpieczeństwa? A może jestem świadkiem nieśmiałego wy razu głupiej japońskiej solidarności? – Działałem pod wpły wem insty nktu. – Nie jesteś ze mną szczery . Jesteś zby t ostrożny , aby cię poniosło. To wy maga „insty nktu”. Gdy by m miał zgady wać, powiedziałby m, że twoim jedy ny m insty nktem jest ostrożność. Kolejna pauza. „Oczy szczenie” i „interes”. „Mieszane uczucia” i „wtrącanie się”. Miałam wrażenie, jakby m słuchała rozmowy doty czącej wrobienia kogoś. – Jesteś tam, młodzieńcze? Na linii rozległy się trzaski. Potrząsnęłam słuchawką, mając nadzieję je usunąć. – Zaangażowałem się w pracę nad filmem, o który m panu wspominałem. Pamięta pan? Wy raził pan zgodę. – Tak. – Ward Littell wspomniał mojej matce, że w mieście bawi pan Hoover i że federalni planują wkroczy ć na plan. Zadzwoniłem, aby panu o ty m powiedzieć. Przepraszam, że pominąłem pana w sprawie Shudo. Chciałem niezwłocznie powiadomić o rozbieżności czasowej kogoś stojącego jak najwy żej w hierarchii dowodzenia. Zdrajca. Tchórz. Perfidny dewiant stojący w obliczu odważnego mężczyzny, którego z przyjemnością zrobiłby na szaro. – To bardzo cenna informacja, młodzieńcze. Przestrzegam cię, żeby ś nie podzielił się nią z panną Lake, panną De Haven i inny mi amatorami uczestniczący mi w ty m idioty czny m przedsięwzięciu. Ze swej strony zapewniam, że twój udział zostanie w przekonujący sposób wy jaśniony . Sam się ty m zajmę, zrobię to przy najbliższej nadarzającej się okazji. Wszy scy ponosimy konsekwencje obłędu Whiskey Billa, dlatego radzę, aby ś nadal obchodził się z nim jak z jajkiem. – Tak, Dudley . Daję ci słowo w tej sprawie. Nikczemny, kokieteryjny, tchórzliwy. Zniewieściały, oziębły, nijaki, nędzny… Ry knęła sy rena alarmu lotniczego. Odłoży łam słuchawkę na widełki i wy biegłam na zewnątrz. Zaczęło świtać. Szperacze umieszczone na ratuszu przeczesy wały południowy hory zont.

Czerwone światła bły snęły nad więzieniem. Umundurowani strażnicy wy biegli na dwór i wsiedli do samochodów. Ekipa filmowa pojawiła się tuż za nimi. Claire, Rey nolds, Chaz i Saul Les​nick wy szli. Towarzy sz Hideo poruszał się spacerowy m krokiem. Uśmiechnięty . Wsiedli do samochodów i ruszy li w kierunku autostrady . Zostałam prawie sama. Ward Littell i Ed Satterlee siedzieli w samochodzie zaparkowany m po drugiej stronie ulicy . Czarno-biały radiowóz zaparkował pół przecznicy dalej. By ło za ciemno, żeby coś dostrzec przez przednią szy bę. To musiał by ć on. Skoro ja tu by łam, gdzie indziej mógł by ć on? Weszłam do przy czepy i zamknęłam się w środku. Sięgnęłam po cztery rolki niezmontowanego filmu i wrzuciłam je do zlewu. Na półce nad zlewem stały butelki z rozpuszczalnikami. Dwa z nich oznaczono trupią czaszką i piszczelami. Wy lałam ich zawartość na paski filmu, a następnie patrzy łam, jak bulgoczą i płoną. Zmontowany kawałek filmu wy stawał z urządzenia o szklany m wieku. Dzięki niemu montaży sta mógł oglądać zdjęcia klatka po klatce. Ujęcie zostało wy konane pospiesznie, na chy bił trafił. Mimo wszy stko chodziło o zniszczenie mojego filmu. Musiałam obejrzeć jakąś jego wersję. Stół montażowy pokry wały paski filmu. Przejrzałam je, układając w długi szlak. Szlak zajął całą podłogę, aż do moich stóp. Początkowy kadr tkwił w urządzeniu. Pochy liłam lampę i zmruży łam oczy . Czarno-biały negaty w dawał biało-czarny obraz. Pierwsze ujęcie przedstawiało spokojną Drugą Ulicę. Obserwowałam pracę montaży sty i wiedziałam, jak obsługiwać maszy nę. Stanęłam nad stołem i zaczęłam wsuwać paski filmu pod szkło. Powolny proces. Ścieżki dźwiękowej dostarczy ły sy reny alarmu lotniczego. Kadr po kadrze, obraz po obrazie – mój film. Odwrócony czarno-biały obraz. Aresztowania w miniaturze. Los Angeles półtora ty godnia po Pearl Harbor. Uliczne poty czki. Japońscy mężczy źni i gliniarze ze strzelbami. Czarno-biała Claire przemawiająca do kamery . Fragmenty taś​m y ze Szturmu na Leningrad. William H. Parker miał rację – ci ludzie by li nadęty mi błaznami. William H. Parker my lił się – naloty to barbarzy ństwo, a Claire by ła odważna, bo pragnęła je zdemaskować. William H. Parker miał rację: film ukazy wał jego twórców jako prowokatorów pragnący ch wy korzy stać niesprawiedliwość, która działa się na ich oczach. William H. Parker my lił się: okazy wanie wściekłości nie jest równe zdradzie, a pomoc, której dostarczało naszy m wrogom, zostałaby uznana za przy padkową i niepodlegającą zaskarżeniu przez każdy try bunał zdrowy na umy śle. Oglądałam film kadr po kadrze. Przeży wałam mój film i moją chwilę w historii. Nauczy łam się rozpoznawać ludzi. Szy bko identy fikowałam negaty wy znany ch postaci i ich stroje.

To Thad Brown – widzę jego jasną fedorę. A to Elmer Jackson i jego nieodłączne cy garo. A tutaj moje wczorajsze wy stąpienie. Zamieszki na placu Pershinga. Zauważy łam front budy nku przy Pierwszej i San Pedro. Tak – znałam te zaokrąglone kolumny i wąską werandę. Tak – to Ed Satterlee. Rozmawia z jakimś Azjatą. Poznałam ich po nakry ciu głowy . Satterlee by ł wy soki i nosił płaskie kapelusze z piórkiem. Rzekomy Azjata miał stożkowy kapelusz. Przewinęłam film i zauważy łam coś przy pominającego wy mianę. Mężczy źni by li tak blisko, że mogli się obejmować. Coś mnie powstrzy mało. Odniosłam wrażenie, jakby m coś zobaczy ła. Szy bko obejrzałam kolejne kadry przez szkiełko. Domy śliłam się, co widzę, zanim fakty cznie to ujrzałam. Ich ręce się zetknęły . Ich ręce się oddaliły . Satterlee włoży ł coś do kieszeni. Obaj mężczy źni odwrócili się na pięcie. Obaj mężczy źni odeszli. W przeciwne strony . Doszło do przekazania. Do potajemnej wymiany. Chwy ciłam noży czki i wy cięłam odpowiednie kadry . Przy czepa zamieniła się w ciemnię. Studiowałam fotografię i wiedziałam, jak wy wołać negaty w. Weszłam do ciemni. Nad drzwiami zapaliło się czerwone światełko. Taca do wy woły wania by ła wy pełniona pły nem. Włoży łam taśmę do środka i pozwoliłam pły nowi działać. Zamknięta przestrzeń tłumiła sy reny przeciwlotnicze. Żrące substancje chemiczne sprawiły , że zapiekły mnie oczy . Obrazy na pasku filmu przy brały odmienny odcień i powoli zaczęły oży wać. Wy ciągnęłam film i potrzy małam w górze, żeby wy sechł. Tak, to Ed Satterlee. Czerwone światło oświetlało jego twarz. Wy szłam z ciemni. Czerwone światło zamieniło się w normalne. Zidenty fikowałam Chińczy ka. Zrozumiałam tajemniczy obrazek. Sfilmowaliśmy zapłatę. Mimochodem. Chińczy k przekazał pieniądze agentowi Satterlee. Sfinalizowali jakąś transakcję. Chińczy k by ł jedny m z żołnierzy Hop Singu. Lee pokazał mi go podczas bożonarodzeniowego przy jęcia w biurze śledczy m. To on dostarczy ł świąteczny koszy k Horrallowi i chłopakom. Whisky z beczki i pieczoną kaczkę. I schludnie złożone studolarowe banknoty . Lee go wy korzy stał. Facet nazy wał się Quon-Jakiś-Tam. By ł świadkiem gwałtów popełniony ch przez Japończy ków w Nankinie. Krzy kliwie okazy wał swoją nienawiść do Japońców. Jego wściekłość znacznie przewy ższała wściekłość Ace’a Kwana. Wy szłam na zewnątrz, żeby zapalić papierosa. Sy reny ucichły . Ciemne chmury wy glądały tak, jakby za chwilę miały eksplodować. Wóz federalny ch zniknął. Czarno-biały radiowóz nadal tu by ł. Ja by łam tutaj. Niby dokąd on miałby pojechać? Podeszłam. Parker wy siadł z samochodu. By ł odświeżony , miał na sobie czy sty mundur. Zgubił okulary podczas rozruchów. Nosił teraz szkła w druciany ch oprawkach.

– Panno Lake – powiedział. – Kapitanie Parker. Sięgnął do kieszeni mojej spódnicy i wy jął papierosy . Przy paliłam mu. – Dudley Smith wie o pańskiej operacji. Podsłuchałam jego rozmowę z Hideo Ashidą. Są bliscy zakończenia sprawy Watanabe. Wy wnioskowałam to z ich rozmowy . – Odebrano mi nadzór nad śledztwem. Straciłem twarz przed Ashidą, więc skumał się z Dudley em. To przewidujący młody człowiek w bardzo trudny m położeniu. Dudley lepiej zadba o jego interesy . Nie mogę go o to winić. Paliliśmy i obserwowaliśmy chmury burzowe. Od strony autostrady dolaty wał szum samochodów. Spojrzałam na południe i zobaczy łam Budy nek Federalny . Wy dłuży ła się poranna kolejka ludzi zgłaszający ch się do poboru. – FBI planuje zrobić nalot i skonfiskować nasz film. Zostaniemy aresztowani. – Ostrzeżesz swoich towarzy szy ? – Nie. – Wolisz, żeby zostali namaszczeni na męczenników? – Tak. – Czy ujawnisz tę operację? – Nie, skądże. – My ślisz, że zostaniesz męczennicą, a ja stracę wiary godność. Że szale przechy lą się na waszą korzy ść? – Tak, choć jest coś jeszcze. – Co? – Pomogłeś mi odzy skać samą siebie. Nie zdradzę cię. Zaczęło padać. Parker spojrzał w niebo i wy ciągnął ręce, jakby chciał go dotknąć. Spojrzeliśmy na siebie. Stałam na środku parkingu, pozwalając, żeby spadały na mnie krople deszczu. Iglicę ratusza otoczy ły czarne obłoki. Nad komendą główną bły snął piorun. Pomy ślałam o prerii. O gwałtowny ch powodziach i tornadach. O pijany ch Indianach potopiony ch w szałasach. O krótkim spustoszeniu, które zabierało bezmy ślne ży cie i pozwalało bezwzględny m marzy cielom zacząć wszy stko od nowa. Ciemne niebo przy tłaczało. Straciłam rachubę czasu. Poczułam rękę Williama ocierającą się o moją nogę. Wstrzy małam oddech, stojąc nieruchomo na deszczu.

75 LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU

8.29 Śpiące królewny . Piżamowe przy jęcie w sy pialni na komendzie. Mów-Mi-Jack i Jim Davis drzemali. Mike Breuning i Lee Blanchard też. Jack i Jim zostali po wieczorze kawalerskim. Breuning by ł wy kończony wrabianiem tego Japońca. Spójrz na rany Blancharda odniesione w walce na pięści. Blanchard ukry wał się przed Kay Lake. Na podłodze leżało poranne wy danie „Heralda”. POLICJA PRZYPUŚCIŁA SZTURM NA KRYJÓWKĘ WAMPIRA! ZBOCZONY JAPONIEC SCHWYTANY! ZASKAKUJĄCE ROZWIĄZANIE MORDERSTWA JAPOŃSKIEJ RODZINY – PEŁNA HISTORIA WYDARZEŃ! Wiadomości na pierwszej stronie. Wielkie zdjęcie na całą kolumnę. Dudster i Człowiek Wilk. „Gniazdo demona”. Scotty Bennett wlekący Fujiego Shudo. Scotty Bennett żujący balonówkę. Chłopcy spali. Parker wy szedł na kory tarz. Podszedł do niego Thad Brown. – Wpadłem na ślad Joan Conville. Babka sły nie z rozbijania małżeństw. Prowadzi szalone ży cie. – Mów – powiedział Parker. – Nie udało mi się określić obecnego miejsca jej poby tu, ale przed Pearl Harbor mieszkała z mężczy zną w okolicy Ósmej i New Hampshire. Tego dnia wstąpiła do wojska. Zaciągnęła się do mary narki i otrzy mała stopień podporucznika. Oczekuje wezwania na szkolenie. Teraz jest na przepustce. Pracowała jako biolog anality k w laboratorium w Culver City , ale ósmego wzięła ostatnią pensję i ty le ją widzieli. Zniszczy ła małżeństwo jakiegoś wojskowego, a później z nim zerwała, kiedy zaciąg​nęła się do mary narki. Chcesz wiedzieć, co o ty m my ślę? Ta babka oznacza kłopoty . Zrobisz mądrze, trzy mając się od niej z daleka. Parker się uśmiechnął. – Ty lko ty le? To wszy stko? – Mało ci? To wszy stko plus przy kry fakt, że jest protestantką. Parker wy buchnął śmiechem. Mów-Mi-Jack i Dwie-Spluwy Davis smy rgnęli do łazienki. Brown powiedział: – Po wojnie jeden z nas zostanie komendantem, Bill. Kiedy rada miasta będzie nas prześwietlać, obiecuję nie wspomnieć o rudzielcu w twojej szafie. Na twarzy Parkera pojawił się uśmieszek. Ostatniego drinka wy pił o drugiej w nocy . We wtorek. Zaznaczał w Biblii dni w trzeźwości. Złoży ł ślubowanie, że za każdy da pięć dolców na

Kościół. – Powinniśmy już iść. Pan Hoover rozpoczy na przedstawienie – powiedział Brown. Pobiegli ty lny mi schodami. Mów-Mi-Jack i Dwie-Spluwy Davis zjawili się przed nimi. Fletch Bowron siedział z Hooverem i Prestonem Exley em. Krzesła ustawiono przodem do pulpitu i sztalugi. Do sztalugi przy pięto mapę doliny San Fernando. Hoover miał świeży goździk w butonierce. Preston bawił się wskaźnikiem. Mów-Mi-Jack i Dwie-Spluwy Davis sączy li Alka Seltzer. Parker i Brown zajęli miejsca. Hoover stuknął w zegarek. Nikt nie palił – Hoover nie pochwalał tego nałogu. Jack powiedział: – Eleanor Roosevelt zabawiała się z tą kolorową mamuśką z Przeminęło z wiatrem. Ukry ły się w hotelu Los Altos Apartments, kiedy FDR jeździł po mieście. Gerald L. K. Smith wy dał wielkie przy jęcie w Pierwszy m Kościele Chrześcijańskim w Glendale. Gerry nie składa fałszy wy ch obietnic. – Pastor Smith jest od dawna informatorem FBI – powiedział Hoover. – Kabluje na konkurentów z branży pamfletów. Ma bardzo dobre kontakty po prawej stronie. Parker przy jrzał się mapie na sztaludze. Mapa przedstawiała wschodnią część doliny . Koła oznaczały farmy . Kwadraty oznaczały budy nki na terenie farm. Farmy by ły nieruchomościami Japońców. Stanowiły element planu internowania wy my ślonego przez Prestona. Sugerowały to plotki, które usły szeli w związku ze sprawą Watanabe. Hoover powiedział: – Oddaję panu głos, panie Exley . Preston podszedł do sztalugi. – Mówiąc w skrócie, moja propozy cja jest elementem szerszego planu władz federalny ch doty czącego internowania na czas wojny – planu, który umożliwi ulokowanie setek ty sięcy podejrzany ch Japończy ków w duży ch ośrodkach na terenie Kalifornii i Arizony oraz na terenach rozciągający ch się na północ aż po Wy oming i Montanę. Moja propozy cja umożliwia selekty wne przetrzebienie oraz ulokowanie osadzony ch na miejscu i dopilnowanie, żeby uzy skane dochody pozostały w mieście, przy czy niając się do rozkwitu gospodarczego Los Angeles podczas wojny i po jej zakończeniu. Uży wając słowa „selekty wne”, miałem na my śli rozsądne wy korzy stanie eugeniki lub nauki o rasie. Japończy cy to utalentowani ludzie, przedsiębiorczy i ulegli. Pozostawienie pewnej liczby Japońców dobrze się nam przy służy . Zwróćcie uwagę, że także oni odniosą korzy ść z powojennego rozkwitu gospodarczego, kiedy zostaną wy puszczeni z ośrodków internowania. – Rozumiem – powiedział Jack. – Japońcy znają się na uprawie roli, więc zaprzęgniemy ich do

pracy na własny ch farmach i w okoliczny ch gospodarstwach, aby pracowali zgodnie z zasadami, o który ch wspomniałeś. Nie lubię słowa „łapówka”, ale wy daje się, że w ty m wy padku ma ono zastosowanie. Wszy scy zainteresowani mogą na ty m zy skać. Przejmiemy pewną liczbę Japońców od rządu federalnego, co przy niesie korzy ść ludziom pana Hoovera. Będziemy nadzorować naszy ch Japońców, więc lwia część zy sków przy padnie nam. – Gdzie w ty m wszy stkim „nauka o rasie”, Preston? Co rozumiesz pod słowem „selekty wne”? – spy tał Fletch. Hoover powiedział: – Pan Exley i ja omówiliśmy tę kwestię, więc pozwolę sobie osobiście odpowiedzieć na pańskie py tanie. Moi agenci odgry wają ważną rolę w nalotach na japońskich wy wrotowców. Aresztowania trwają od dwunastu dni. FBI obserwowało wielu Japończy ków i założy ło im teczki. Traktujemy to jako kontrolowany ekspery ment z dziedziny penologii i eugeniki. W Japonii zetkniemy się z kulturą feudalną, rozwijającą się w sposób równoległy do naszej, ale sparaliżowaną atawisty czny m kodeksem społeczny m obowiązujący m do rewolucji przemy słowej, kiedy to na Zachodzie zaczęły rozkwitać wolne społeczeństwa. Dzisiaj – pomimo lub z powodu swojego atawisty cznego sy stemu – zmobilizowali i znacjonalizowali własne zasoby , niemal dorównując naszemu krajowi. Japończy cy zagrażają zachodniej hegemonii nad światem – oczy wiście w końcu ich zniszczy my . Dlaczego jednak nie mieliby śmy wy korzy stać ich wrodzonego spry tu i inteligencji, kiedy pokonamy ich militarnie? Mamy nadzieję, że nasz ekspery ment rzuci światło na tę rasę niższą, a jednocześnie osobliwie wy ższą od naszej, odróżniającą się od inny ch obłąkany m dążeniem do władzy . Dlaczego nie poddać ich testom badający m inteligencję oraz sprawność fizy czną i umy słową, by na tej podstawie wy selekcjonować zatrzy many ch, którzy zostaną ulokowani w rejonie Los Angeles? Dlaczego nie mieliby śmy prowadzić badań nad ty mi ludźmi, kiedy trzy mamy ich w zamknięciu i produkty wnie wy korzy stujemy ? – Pan Hoover nie składa obietnic bez pokry cia. Od dawna frapują mnie kwestie rasowe. Ta część planu sprawia, że zacieram ręce – powiedział Davis. – Nie przestawaj – rzekł Preston. – My ślę, że po przeprowadzeniu badań i wy braniu garstki spośród starannie wy selekcjonowany ch, będzie można wy dać im certy fikat bezpieczeństwa i pozwolić na pracę w fabry kach przemy słu obronnego w Santa Monica. W tej okolicy są zakłady Lockheeda, Boeinga, Douglasa i Hughesa, a Jim dowodzi oddziałem policji pilnujący m fabry ki Douglasa. Mogliby śmy poszerzy ć jury sdy kcję Jima, tak żeby objęła wszy stkie zakłady , i wy dzielić specjalną grupę, której zadaniem będzie pilnowanie naszy ch japońskich robotników. Prorocze. Lukratywne. Bardziej lichwiarskie niż moralne. Zalatujące pogromem. Przywracające instytucję niewolnictwa na amerykańskiej ziemi.

Parker spojrzał na swoje dłonie. Nie podnoś wzroku. Odgadną, co o tym sądzisz… – Pobór spowoduje, że w cały m mieście wy stąpią braki siły roboczej – ciągnął Preston. – Proponuję stworzenie programu „gościnny ch robotników” we współpracy z meksy kańską policją stanową. Zapewni nam to dopły w wy robników, którzy uzupełnią braki. Umieści się ich w Chavez Ravine. Nadzór może sprawować Straż Przy brzeżna stacjonująca w bazie mary narki Chavez Ravine. Powtarzam, operacja będzie mieć charakter lokalny , ograniczony do Los Angeles. Hoover powąchał goździka. – Potrzebuję świeżego powietrza. Chciałby m się przy jrzeć aresztowaniom w Little Toky o. Mogliby śmy tam pojechać? – Dwa wozy czekają w pogotowiu – powiedział Mów-Mi-Jack. Davis powiedział: – Podobno jacy ś czerwoni kręcą film. Dick Hood jest gotowy położy ć temu kres. Chłopcy zerwali się jak na komendę. Parker wstał i ruszy ł za nimi. Zjechali pry watną windą burmistrza. W podziemny m garażu czekały dwa federalne wozy z włączony mi silnikami. Za kierownicą siedzieli Ed Satterlee i Ward Littell. Parker zajął miejsce obok Warda. Spojrzeli na siebie. MówMi-Jack i Jim Davis usiedli z ty łu. Pozostali pojechali z Satterleem. Samochody ruszy ły jeden za drugim. Parker zamknął oczy i ścisnął swój święty krzy ży k. Odczuwał jazdę cały m ciałem. Każdy podskok samochodu działał mu na nerwy . Radiostacja trzeszczała. Biuro Komitetu Przeciwników Państw Osi – minuta drogi. Na dachach przy czaili się chłopcy ze Strzelb Hearsta. Czterech federalny ch już czekało na miejscu. Wy boista ulica. Kilka skrętów w lewo, kilka skrętów w prawo. By li w centrum Little Toky o. Jeszcze minuta jazdy . Parker liczy ł zakręty w prawo. Wóz zahamował i stanął przy krawężniku. Popaprańcy Hearsta obsadzili sąsiednie dachy . Mieli mausery z celownikami opty czny mi. Inna gromadka popaprańców Hearsta czekała na chodniku. Fotograf, Sid Hudgens i Jack Webb. Witry na sklepu stanowiącego cel operacji biła czerwienią, bielą i granatem. Ward ścisnął ramię Parkera i wy siadł z samochodu. Wy siadł Satterlee. Czterech federalny ch wy skoczy ło z zaparkowanej obok furgonetki uży wanej do inwigilacji. Wy jęli rewolwery . Ruszy li do drzwi. Drzwi by ły otwarte na oścież. Weszli z bronią wy ciągniętą przed siebie. Parker wy siadł. Chłopcy Hearsta zasłonili mu drzwi. Sy tuacja przed sklepem by ła spokojna. Żadny ch protestów, haseł, okrzy ków.

Parker czekał. Natężał słuch, żeby ją usły szeć. Usły szał kliknięcie zapinany ch kajdanek. Wy szła przed inny mi. Zostawił ją w deszczu. Miała wtedy brązowy komplet. Teraz by ła w jaskrawoczerwonej sukni.

CZĘŚĆ TRZECIA

PIĄTA KOLUMNA (19–27 grudnia 1941 roku)

76 LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU

10.19 Meeks usiadł. Cuchnący oddech skraplał się na ściankach boksu. Dudster zdecy dował, że zabije Meeksa w czterdziesty m szósty m. Raz-dwa i wojna się skończy . On będzie bogaty . A Meeks będzie gnić w dole z niegaszony m wapnem u Ace’a Kwana. Lokal U Vince’a i Paula świecił pustkami. Siedzieli przy drzwiach. Kelner przy niósł kawę i zniknął. Meeks powiedział: – Dotarłem do ciekawy ch informacji związany ch z osobą Pierce’a Patchetta. Wisisz mi pięć stów. Dudley rzucił pięć stów na stół. Meeks je zgarnął. – Powiedziałby m, że facet ma około czterdziestki. To potężnie zbudowany , imponujący gość znający dżiu-dżitsu, cokolwiek to oznacza. Patchett jest orientalistą, czy li kręci go gówno emanujące z tej zapomnianej przez Boga części świata. Deweloper, który nieźle zarobił tu i tam. Z zawodu chemik, z poglądów faszy sta. Do tego obiecujący stręczy ciel. Ma plan obejmujący przeprowadzanie operacji plasty czny ch, jak na mój gust rodem z kosmosu. Chce ciąć dziewczy ny , żeby wy glądały jak gwiazdy filmowe, co pewnie poruszy twój czuły punkt, zważy wszy na prawdziwy produkt, który dostajesz. Największą sensacją jest to, że chce prowadzić agencję telefoniczną jak nasi kumple, Brenda i Elmer. Dudley przesiał informacje. – Mów dalej. Meeks zabębnił palcami po stole. – Wy czuwam ogólne szambo wokół tego gościa i floty lli jego znajomy ch. Sprawdziłem rozmowy prowadzone z jego domu i biura. Często kontaktuje się z naszy m stary m kumplem, Prestonem Exley em. Wy dzwania również do twojego meksy kańskiego kolesia, Carlosa Madrano, do Esenady . Patchett ma biuro w ty m samy m budy nku co doktor Saul Lesnick, który leczy migrenowe bóle głowy Prestona. Sy tuacja jest jeszcze bardziej popierdolona, bo dowiedziałem się, że Lesnick jest wty czką federalny ch i że przeniknął do jakiejś komórki czerwony ch. Jakby tego by ło mało, dotarłem do gliniarza, do którego zawsze zaglądasz po brudy na ty ch z piątej kolumny . Dudley przesiał informacje.

– Mów dalej. – Rozwalałem łby działaczom związkowy m pod komendą Hulla, więc znam faceta. Kiedy ty lko szepnę „Lesnick”, zaczy na opuszczać spodnie. W porządku, wiem, że go przy cisnąłeś. W porządku, wiem, że Bill Parker prowadzi dziewczy nę Lee Blancharda w komórce, do której należy Lesnick. Wiem, że zbierasz haki na Parkera. Powiedziałeś Hullowi, żeby pozwolił, by Parker ciągnął tę sprawę z Lake. Ta gąska, Lake, pieprzy się ze Scotty m Bennettem, może nawet z Hideo Ashidą. Istne szambo. Exley , Patchett i Madrano nie interesują się działalnością wy mierzoną w czerwony ch, ale czy mś znacznie większy m i lepszy m. Dudley ponownie przesiał informacje. – Mów dalej. Meeks się przy sunął. Spójrz na jego złoty zegarek. Zabił trzech czarny ch podczas strzelaniny przy Slauson i Broadway u. Ukradł ten zegarek zabitemu czarnuchowi. – Wy niuchałeś forsę w sprawie Watanabe. Wiem to od ty godnia. Od odprawy , podczas której wspomniałem o skupowaniu farm i domów. Teraz masz Exley a, Patchetta i Madrano. Masz funkcjonariuszy meksy kańskiej policji stanowej nadzorujący ch najemny ch meksy kańskich robotników pracujący ch na farmach Japońców w dolinie. I masz ty ch rzekomo „nieznany ch” biały ch szty wniaków, skupujący ch lub pragnący ch skupować farmy i domy od Japończy ków oraz potajemnie rejestrujący ch transakcje kupna-sprzedaży . Dołóż do tego plan Exley a przewidujący utworzenie obozów internowania na skonfiskowanej ziemi Japońców, o czy m piszą w wewnętrzny m memorandum krążący m po Departamencie Policji Los Angeles i biurze burmistrza. To wzajemne brandzlowanie i totalny chaos. Czujesz forsę, ale idę o zakład, że jeszcze nie przemy ślałeś wszy stkich konsekwencji. Wiem, że Ace Kwan tkwi w ty m razem z tobą. Czekasz, aż Shudo zostanie skazany . Kiedy będziesz mieć go z głowy , włączy sz wy ższy bieg. Wówczas nie zawadzi wiedzieć, że Whiskey Bill wpakował się w jakąś durną krucjatę przeciwko czerwony m lub Dudley owi Smithowi, komplikując jego i bez tego skomplikowane ży cie. Dudley zaklaskał. Meeks z nieświeży m oddechem. Meeks ze złoty m zegarkiem. Meeks sprzątnął dwóch Laty nosów podczas strzelaniny przy Wabash i Soto. Bóg jeden wie, co im ukradł. – Bły skotliwe, niezwy kle przejrzy ste i precy zy jne rozumowanie, młodzieńcze. Powstaje py tanie: „Ile chcesz?”. Meeks rozpakował cy garo. – Pięć procent tego, co ty i Ace zarobicie na każdej transakcji ziemią i inny ch operacjach, które planujecie w związku z akcją internowania. – Załatwione. – Wy bacz, że to powiem, ale nie możesz mnie zabić.

– Tak. W ty m punkcie też się zgadzam. Meeks wstał. – Uważaj na siebie. Przegiąłeś z ty m wilkiem. Robisz za dużo rzeczy naraz. Jesteś koniem, na którego postawiłem swoją forsę. Musisz by ć gotowy do wy ścigu.

11.36 Meeks wy szedł. Umowa na pięć procent przy spieszy ła datę jego śmierci. Trzeba będzie go załatwić w 1942 roku. Dudley gry zmolił na serwetkach koktajlowy ch. Ły knął kilka rozgnieciony ch tabletek benzedry ny i popił kawą. Wojna dopadła go wczoraj. Dzisiaj rozpoczął nową kampanię. Pomy ślał o Bette. Bette połączy ła oba dni niczy m czarodziejka. Wy wołał ją. Z obłąkaną determinacją Irlandczy ka. Przy wołał ją. Bette jeszcze o ty m nie wiedziała. Benzedry na pobudziła jego mózg. Zanotował: Zadzwoń do Huey a i przy ciśnij Tojo Toma Chasco. Zanotował: Prześlij Ellisowi Loewowi elegancką flaszkę. Przeproś za awanturę z wilkołakiem. Poproś, żeby zajął się sprawą zabójstwa rodziny Watanabe entuzjasty cznie nagłośnioną przez Hearsta. Dudley gry zmolił. Przesiał informacje Meeksa i zapisał je skrótami. Zbiorowe brandzlowanie, zbiorowe pieprzenie. Ujawnione powiązania i zmowy . Żadny ch tropów związany ch z zabójstwem. Z drugiej strony operacja wy kupu domów i farm zaczęła nabierać kształtu. Znaki stenograficzne. Znaki równości i usunięte części mowy . Cudzy słowy , znaki zapy tania, pogrubione nazwy własne. Widzisz powtarzające się nazwiska? „Plan E. doty czy ulokowania internowany ch”. „Dom W. stojący obok autostrady Arroy o Seco Parkway ”. „Autostrada Parkway zbud. przez E. Construction”. Domniemanie: „Przy puszczalna rozbudowa LA po wojnie”. Serwetki koktajlowe. Hieroglify detekty wa. Meeks przedstawił plan Pierce’a Patchetta. Facet chce stręczy ć pocięte dziwki. Kto jest królem pocięty ch? Doktor Terence Lux. Dudley ry sował twarze Japońców i twarze Japońców zrobione tak, żeby wy glądały na gęby Chinoli. Nie dostrzegał między nimi żadnej eugenicznej różnicy . Nary sował Terry ’ego Luxę ze skalpelem. Nary sował Claire De Haven. Nary sował Claire De Haven nagą, w łaźni parowej Terry ’ego. Nary sował Hideo Ashidę. Hideo obserwującego, jak Terry tnie tego japońskiego pijaczka. Ashida uważa plan wy kony wania opieracji plasty czny ch na masową skalę za wątpliwy , ale

intry guje go eugenika. Hideo narobił mu kłopotów swoim urządzeniem. Nieświadomie. Z daleka by ło widać, że zeznania świadków oskarżenia zostały spreparowane. Nary sował znaki zapy tania i mapę. Mapę okolic Los Angeles. Arroy o Seco Parkway . Autostrada łącząca centrum Los Angeles z Pasadeną. Kontrakt podpisany przez Exley Construction. Lincoln Heights na wschodzie. Highland Park na zachodzie. South Pasadena jako północna stacja końcowa. Nary sował krętą, asfaltową drogę. Oznaczy ł iksami wjazdy i zjazdy . Zrobił ołówkiem faliste linie obrazujące wzgórza i nieuży tki. Poczuł działanie benzedry ny . Wstał i wy szedł z restauracji. Uruchomił wóz i skręcił w kierunku autostrady . Południowy kraniec wy znaczał wąwóz Chavez. Lincoln Heights znajdowało się na wschodzie, pełne porośnięty ch zaroślami wzgórz i rzędów bud. By ł też strumień pły nący równolegle do nich, na północ. O, jest Highland Park, na zachodzie. Mniej tam wzgórz, są za to wjazdy na autostradę i zjazdy . Do zachodniej strony przy legały nieuży tki. Nie by ło żadnego strumienia. Ziemia jałowa za zachodzie. Rozproszone, wścibskie domostwa. Przy legają do siatki biegnącej wzdłuż autostrady . Dudley zjechał w Sześćdziesiątą Czwartą Aleję i skręcił na południe. Zwrócił uwagę na ukształtowanie terenu i policzy ł puste działki. Dojechał do Czterdziestej Piątej Alei i tego Domu. Zaparkował na Ich Podjeździe. Ruszy ł niespiesznie w kierunku Ich Ty lnego Podwórka. Podwórko górowało nad nieuży tkami ciągnący mi się w kierunku autostrady . Odległość wy nosiła niecałe pół kilometra. Ziemia i zarośla. Kilka drzew i niskie wzgórza. Pas nieuży tków rozciągał się na północ i południe. Dalej na północy i południu ukształtowanie terenu się komplikowało. Ten dom i ta ziemia blokowały idealny dostęp do autostrady . Dudley przesadził ogrodzenie i ruszy ł dalej. Pod nogami czuł ziemię i gałązki. Podszedł prosto do ogrodzenia autostrady i wrócił. Ziemia mogła należeć do miasta lub okręgu. Mogła by ć włas​nością Watanabego. Mogła by ć nieruchomością kupioną potajemnie przez spółkę Exley -Patchett. Wziął do ręki garść ziemi i powąchał. Poczuł słabą woń krewetek. Szy bko wrócił do ogrodzenia podwórka i je przeskoczy ł. Wsiadł do wozu i pojechał na północ, do Figueroa. Wczuł się w sposób my ślenia króla deweloperów. Grzech ziemi leżącej odłogiem. Żadna autostrada nie łączy ła tutejszy ch ośrodków handlu

z centrum Los Angeles i Pasadeną. Idealna droga prowadząca na wschód. Autostrada do Highland Park. Żadnego kłopotliwego strumienia odprowadzającego wodę. Żadny ch wy sokich wzgórz blokujący ch ruch samochodów. Sąsiadowanie siatki bezpieczeństwa z ty lny m podwórkiem domu Watanabego. Zatrzy mał się obok budki telefonicznej i zadzwonił do Norta Lay mana. Nort miał ochotę na rozmowę. Ślady oleju z krewetek i wierzchnia warstwa ziemi. Co o ty m sądzisz? Tak. Przeprowadził badania. W związku ze sprawą Watanabe. Olej krewetkowy powoduje stwardnienie miejskiej gleby i skażenie, które czy ni ją niezdatną dla celów rolniczy ch. Olej krewetkowy mógłby by ć uży wany do odizolowania wierzchniej warstwy gleby . Na przy kład jako podkładu pod wy lanie cementu. Dudley podziękował Nortowi. Dudley zakończy ł rozmowę. Dudley przewinął obrazy w my ślach. Zaczęło się od rodziny Watanabe. Watanabe oży li. Smarowali stopy olejem z krewetek i łazili po ty lny m podwórku. Zapuszczali się do ogrodzenia biegnącego wzdłuż autostrady . Ktoś im za to zapłacił. Gleba niezdatna do celów rolniczych, ułatwiająca wylanie cementu. Dudley pojechał do ratusza. Ły knął dwie benzedry ny . Przejrzał projekty powojennego rozwoju Los Angeles. Oglądał ten niemiecki film, Metropolis115. Obraz by ł dy stopijnie przenikliwy . Połączy ł tamtą wizję z tą. Tarasy pełne sklepów i restauracje z szerokim widokiem na autostradę. W polu widzenia żadny ch czarnuchów. Na północ i południe suną samochody przy pominające pojazdy kosmiczne. Zaparkował i poszedł do biura śledczego. Dorwał go Mike Breuning. – Nadal nie mogę w to uwierzy ć. Przed chwilą gadałem z Bette Davis. Powiedziała, żeby ś do niej zadzwonił. Dudley ry knął z radości. Wy konał two-step niczy m czarnuch, zrobił gwiazdę i dotarł do swojego boksu. Wtedy spostrzegł kopertę leżącą na podkładce biurka. List od Tommy ’ego Gilfoy le’a. Niezgrabne, duże litery . Niewidomy Tommy nie potrafił uży wać maszy ny do pisania ani pisać odręcznie. Dudley otworzy ł kopertę. List miał dwie strony . Znał technikę drukarską Tommy ’ego. Słowa zamieniały się w alfabety czny gulasz. Wiem, że Beth napisała Panu o „okropnej rzeczy”, która wydarzyła się rok temu, ale nie powiedziała Panu, o co chodzi. Słowa Tommy ’ego zaczęły się łamać. Spójrz – wilgotny atrament i wy schnięte łzy . Beth została zgwałcona w Bostonie. W listopadzie czterdziestego roku. Napadło ją dwóch drani.

Policja w Bostonie zidenty fikowała sprawców. Beth załamała się podczas okazania i nie by ła w stanie dokonać identy fikacji. Obu zwolniono. Poszła do lekarza. Lekarz ją zbadał i stwierdził, że nie jest w ciąży . Wy kry ł łagodną torbiel i powiedział, że jest bezpłodna. Że nigdy nie zostanie matką. Beth by ła zdruzgotana. Bardzo chciała mieć dzieci. Tommy nawiązał kontakt z bostońskim departamentem policji. Jeden z funkcjonariuszy powiedział mu, że podejrzani o gwałt wstąpili do piechoty morskiej. Stacjonowali w bazie Camp Pendleton w pobliżu San Diego. Starszy szeregowy John Arcineaux i szeregowy Robert Ettig. Przylecimy do Los Angeles w poniedziałek 22 grudnia i zostaniemy do Bożego Narodzenia. Chciałem, żeby Pan o tym wcześniej wiedział, ale proszę nie wspominać o tym Beth. Jest szczęśliwa, kiedy jej to nie ciąży. Pragnę, żeby święta Bożego Narodzenia spędzone z Panem były właśnie takim okresem. Kartki zrobiły się wilgotne. Nie wiedział dlaczego. Podniósł krzesło, jakby zamierzał nim rzucić. Zaszlochał i odstawił je na miejsce. Szloch zaczął go dławić. Nie mógł oddy chać. Otworzy ł usta i wy dał zwierzęcy pomruk. Wilkołak, wilkołak. Ugry zł się w ramię, żeby stłumić dźwięk. Ugry zł się do krwi.

77 LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU

13.19 Wilkołak Shudo by ł niezwy kły . By ł Japońcem wilkołakiem. Radio grało na tę nutę. Ashida nastawił wiadomości. Pracował sam w laboratorium. W rozgłośni KFI na okrągło ględzili o Japońcach. Ujawniono treść skróconego raportu w sprawie zabójstwa Watanabe. „Żadnych tropów w sprawie zabójstwa Japońca w budce telefonicznej!”. „Żadnych tropów w sprawie Japońca zastrzelonego na plaży!”. „Wszyscy Japońcy, którzy popełnili samobójstwo w więzieniu, to piąta kolumna!”. Nasłuchiwał wiadomości o nalocie na siedzibę Komitetu Przeciwników Państw Osi. Mariko zadzwoniła i opowiedziała mu, co widziała. Federalni zrobili nalot na biuro komitetu. Aresztowali białą dziewczy nę w czerwonej sukni. Federalni zabrali film. Claire i inni mogą wy mienić jego nazwisko. Pocałunki, które wy mienił z Kay Lake, zostaną przeanalizowane przez federalny ch. To wszy stko stało się bardzo szy bko. Mógł zniszczy ć film. Pojechał do więzienia w Lincoln Heights, żeby to zrobić. Kay pokrzy żowała jego plany . W przy czepie nie by ło filmu. Jakby gdzieś go ukry ła. W radiu zaczęli reklamować pastę do zębów. Po chwili wrócili do Fujiego Shudo i wielkiego, potężnego Scotty ’ego Bennetta. Bohater z ogólniaka w Holly wood ty dzień temu rozwalił zbira z tongu! Ostatniej nocy wziął udział w szturmie na kry jówkę wilkołaka! – Wy glądasz na zmartwionego, młodzieńcze. W świetle ostatnich wy darzeń trudno cię o to winić. Drzwi były otwarte. Nie rzuca cienia. To on jest prawdziwym wilkołakiem. Dudley zamknął drzwi i podszedł do niego. Wy łączy ł radio. Wy ciągnął rewolwer i otworzy ł bębenek. Pokazał rewolwer. Sześć komór, jedna kula. Zamknął bębenek i obrócił. Przy łoży ł lufę do głowy Ashidy i dwukrotnie pociągnął za spust. Kurek dwukrotnie uderzy ł w pustą komorę. Ashida otworzy ł oczy . Nie wiedział, że je zamknął. Nie by ł martwy . Nadal stał przy biurku. Dudley usiadł na blacie. Dudley stuknął w notatnik. – Napiszesz pisemne oświadczenie w mojej obecności. Zaadresujesz je do prokuratora okręgowego Williama McPhersona, komendanta policji C. B. Horralla, szery fa Eugene’a

Biscailuza i agenta specjalnego dowodzącego Richarda Hooda z biura FBI w Los Angeles. Przy znasz się do wszy stkich przy padków zatajenia i ukry wania dowodów w sprawie zabójstwa rodziny Watanabe popełnionego szóstego grudnia czterdziestego pierwszego roku, dokonany ch w pojedy nkę i w zmowie z kapitanem Williamem H. Parkerem. Opiszesz również wszy stko, co wiesz na temat potajemny ch działań kapitana Parkera wy mierzony ch przeciwko pannie Claire De Haven. Na zakończenie się podpiszesz i umieścisz datę. Żona Dicka Carlisle’a jest notariuszem. Zadba o przy łożenie odpowiednich pieczęci. Ashida wziął notatnik. Jego długopis sam się poruszał. Czuł zapach jody ny . Dudley przemy ł ranę na ramieniu. Sobota, szósty grudnia. Drogeria Whalena. Ukradł kawałki pocisku i skrawki tłumika. Niedziela, siódmy grudnia. Dom rodziny Watanabe. Znalazł radio na fale krótkie, szpulę z taśmą i księgę. Ukradł je w środę, dziesiątego grudnia. Włączy ł radio i dowiedział się o ataku w zatoczce Golety . Dudley przy łapał go przed domem. Skłamał o skradziony ch pamfletach. W pamfletach zajadle atakowano Departament Policji Los Angeles. Dudley dotknął jego ramienia. W nagrodę za szczerość. Poniedziałek, ósmy grudnia. Odwiedził japońskie farmy w dolinie. Ry oshi Watanabe sprzedał swoją farmę. Komu? Robotnicy najemni pracowali w całej dolinie. Pilnowali ich funkcjonariusze meksy kańskiej policji stanowej. Dostrzegł za ty m Carlosa Madrano. Dudley się uśmiechnął. Młodzieńcze, dotarłeś tam pierwszy. Poniedziałek, ósmy grudnia. Dokonał cztery -pięć-dziewięć do Deutsches Haus. Ukradł zapas pistoletów z tłumikiem. Przeprowadził próby broni. Pistolety uży te w drogerii i domu Watanabe pochodziły z tej samej partii co broń znaleziona w Deutsches Haus. Dudley mrugnął. Wiedział o ty m, nie wiadomo skąd. Czwartek, jedenasty grudnia. Zapoznaje się z dowodami ataku okrętu podwodnego. Ogląda zabitego „kolaboranta”. Na jego ciele widnieje rana kłuta przy pominająca kształtem gwiazdę. Podobna do rany znalezionej na ciele Ry oshiego Watanabe. Stopy kolejnego denata cuchną olejem z krewetek. To z kolei odsy ła do śladów oleju krewetkowego znaleziony ch na stopach Watanabe. Wśród zebrany ch rupieci widzi puszki z siekany mi krewetkami. Dudley klepie się w kolana. Młodzieńcze, zadziwiasz mnie. Piątek, dwunasty grudnia. Odkry wa dziwne ślady opon na podjeździe Watanabe. Ich wy gląd wy daje się znajomy . Porównuje je z odciskami zamieszczony mi w biulety nie szery fa z 7/12. Potrącenie i ucieczka z miejsca zdarzenia. Jedna ofiara śmiertelna. Larkin/Bry ty jczy k/wiek sześćdziesiąt siedem lat. Larkin mieszkał w kanionie Santa Monica. Pojawia się mglisty opis kierowcy , który potrącił rowerzy stów i uciekł. To biały mężczy zna w fioletowy m swetrze. Podobnego białego mężczy znę widziano przed domem Watanabe 6/12/41.

Dudley gapi się z wy trzeszczony mi oczami. To urocze. Piątek, dwunasty grudnia. Mówi kapitanowi Billowi Parkerowi o tropie Larkina. Włamują się do bungalowu Bry ty jczy ka. Znajdują księgę w języ ku japońskim. Do tego siedemnaście lugerów z nazistowskimi sy mbolami oraz całą fortunę w walucie państw osi. Tłumaczy księgę. Jest przekonany , że zawiera szczegóły doty czące wy kupu domów i farm. Brak rozstrzy gającego dowodu. Ponownie dokonują cztery -pięć-dziewięć do domu Larkina. Zauważają, że Larkin nie miał telefonu. Przy pominają sobie biulety n szery fa. Pojawia się w nim wzmianka o „trzech żetonach telefoniczny ch” znaleziony ch wśród rzeczy Larkina. Kradną siedemnaście lugerów. W laboratorium szuka na nich odcisków palców. Znajduje jeden pasujący do niezidenty fikowanego odcisku w domu Watanabe. Jego koniunkturalna przy jaźń z Billem Parkerem się ury wa. Bezpośrednią przy czy ną jest ty rada Parkera wy głoszona w Pagodzie Kwana. Zna niewiele szczegółów operacji z udziałem Kay Lake i Claire De Haven. Kay Lake go usidliła. Jej moty wy – pokrętne i niepojęte. Pominął nóż znaleziony w Griffith Park. Bill Parker by ł przekonany , że Dudley i Ace Kwan zabili ty ch trzech. Pominął przesłuchanie Wallace Hodaka. Nie wnosiło żadny ch nowy ch tropów. To wszy stko. Podpisz – Hideo Ashida, dr. Dudley położy ł rękę na sercu. – Zaimponowałeś mi. Czuję się zaszczy cony , że cię znam, Hideo. Nie straciłeś ducha i mężnie zniosłeś perspekty wę gwałtownej śmierci. Jesteś jedy ny m detekty wem na wielkiej, Bożej ziemi, który może się ze mną równać. Przy rzekam ci lojalność, kiedy zły los dotknie plagą twój naród. Kolejne miesiące będą trudne i niemiłe, ale zrobię, co w mojej mocy , żeby roztoczy ć opiekę nad tobą i twoimi. Dostarczy mi to diabelskiej frajdy . Ashida mało nie zemdlał. Fala wzruszenia przesunęła się od głowy po palce stóp. – Mój irlandzki bracie. – Mój żółty bracie. Deszcz zadudnił o szy by . Dudley uśmiechnął się i zapalił papierosa. – Umiesz podrobić stary dokument, młodzieńcze? Chodzi mi o list Fujiego Shudo do Ry oshiego Watanabe, z ty siąc dziewięćset trzy dziestego trzeciego roku. Ashida się uśmiechnął. – Tak, mogę to zrobić. Zakładam, że chodzi o list napisany pis​m em kanji. Dudley powiedział: – List powinien rzucać światło na różnice poglądów doty czący ch geopolity ki w rejonie Azji i zapowiadać nadciągającą chorobę psy chiczną Fujiego Shudo. Potrafisz nanieść na papier

plamy sugerujące wiek i sfałszować stempel pocztowy ? – Tak. List powinien zostać przesłany z jednej placówki pocztowej do drugiej. Nie wiemy , czy w trzy dziesty m trzecim Watanabe mieli dom. Dostęp do archiwum jest nadal zamknięty . – By stry z ciebie chłopak. Nie pomy ślałem o ty m. – Wy konam szablon z literami. W ten sposób uzy skam najlepsze podobieństwo do charakteru pisma Fujiego. Dudley się uśmiechnął. – A stempel pocztowy ? – Fioletowy barwnik roślinny . – Postarzony papier? – Spry skam kartkę fosforanem chloralu i oświetlę promieniami ultrafioletowy mi. Dudley wy dmuchnął pierścienie dy mu. – Co sądzisz o sprawie Parker-Lake? Ashida powiedział: – Oboje są stuknięci. Są w sobie zakochani, ale nawet o ty m nie wiedzą.

78 LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU

16.02 Wróciłam do kobiecego skrzy dła aresztu w komendzie głównej. Pierwszy raz by łam tu jedenaście dni temu. Wy konałam improwizację na koncercie Paula Robesona, żeby doprowadzić do spotkania z Claire, która siedziała teraz w sąsiedniej celi, w narastający m tempie doświadczając zespołu odstawienia. Nasi męscy towarzy sze przeby wali w skrzy dle dla mężczy zn. Hideo Ashida by ł pewnie na górze w laboratorium kry minalisty czny m lub przekręcał fakty dla Dudley a Smitha. Żeńskie piętro by ło pełne Japonek. Siedziały na pry czy jak ich towarzy szki jedenaście dni temu. Atak na Pearl Harbor nastąpił dwanaście dni temu. Czy świat wcześniej istniał? Obserwowałam, jak Claire się miota. Trzy mali nas tu niemal sześć godzin. Pobrali odciski palców i zmusili do włożenia więzienny ch koszul. Zastępczy ni szery fa, Dot Rothstein, patrzy ła, jak się rozbieramy . By ła największą lesbą, jaką kiedy kolwiek widziałam – Andrea Lesnick opowiedziała mi o niej. Dot miała na sobie zielony mundur szery fa. Kieszenie jej rozcięty ch u dołu spodni wy py chały pałki. Żuła energicznie gumę marki Beemans. Skonfiskowali mi torebkę. Dot Rothstein zobaczy ła, jak Claire się trzęsie, i wy rwała jej płaszcz. Wiedziałam o planowany m nalocie i założy łam, że federalni ostrzegli Saula Lesnicka. Spaliłam film i zniszczy łam ten trop dowodowy . Ocaliłam jedy nie dwa paski filmu. Wetknęłam je w małe rozdarcie poszy cia mojej torebki. Claire rzucała się w celi. Sięgnęłam przez kraty i pogładziłam ją po włosach. Zostały śmy aresztowane za stwarzanie zagrożenia i zatrzy mane do dy spozy cji FBI. Ed Satterlee przechadzał się po piętrze. Oświadczy ł, że usły szy my prawdziwe oskarżenie przed wielką ławą federalną. – Grozi wam komora gazowa, dlatego radzę współpracować. Czułam się nieważka. Jak wtedy , gdy miałam odrę i uciekłam podczas śnieży cy . Miałam wtedy dziewięć lat. Gorączka zaatakowała, kiedy bawiłam się na śniegu. Ojciec znalazł mnie w odległości kilku przecznic od domu, ubraną w koszulę nocną. Nie trzęsłam się z zimna ani nie pociłam. Od tej pory ojciec uważał, że jestem opętana. Claire ukry ła twarz w poduszce. Dwie kobiety , które poznały się u doktora dziewięć dni temu. Jedna podała ogień drugiej – a dziś jesteśmy tutaj. Claire ześlizgnęła się z materaca. Jej koszula by ła mokra – pociemniała od brzegu po dekolt. Złapałam się krawędzi pry czy i usiad​łam przodem do Japonek. Wszy stkie odwróciły się ode mnie.

Ręce mi zdrętwiały . Trzy małam się ostrej metalowej powierzchni. Jakiś kawałek trzasnął w mojej dłoni. Zwolniłam uścisk i umieściłam go na miejscu. W skórze dłoni by ło głębokie wgłębienie, nabiegłe krwią. Chodziłam po celi. Zaliczy łam sto odcinków krata–ściana. My ślałam o Bucky m i Scotty m. Podszedł do mnie Ed Satterlee. – Witaj ponownie, Katherine – powiedział. Podeszłam do krat i stanęłam naprzeciw niego. – Mów mi „towarzy szko”. Satterlee się roześmiał. – Sprowadźcie lekarza do panny De Haven. – Żaden lekarz jej nie pomoże. To musi boleć. Jeśli pójdzie na współpracę i przy zna się do kilku zarzutów federalny ch, skombinuję coś, po czy m poczuje się lepiej. – Załatw sądowy nakaz aresztowania, sukinsy nu. Powinieneś pozwolić, aby śmy wpłaciły kaucję. – Nie muszę tego robić przez najbliższe sześćdziesiąt pięć godzin i czternaście minut, „towarzy szko”. To wy starczy , żeby ście nie mogły znaleźć sobie miejsca. Do niedzieli zakablujesz swojego durnego dziadka z Sioux Falls. – Jesteś zwiotczały m fiutem, Ed. Nikt nigdy nie zrobił ci dobrze. Na twarzy Eda pojawił się znudzony uśmiech. – Miałem siostrzenicę w twoim wieku. W Prairie du Chien, w stanie Wisconsin. Przy pominasz ją, bez urazy . Prairie du Chien by ło dla niej za małe, więc uciekła z jakimś Italiańcem, który zrobił jej dziecko. – Daj papierosa. Będę bardziej rozmowna, jeśli to zrobisz. Satterlee pokręcił głową. – Nie mam nastroju do uprzejmości. Podejrzewam, że to ty spaliłaś film w przy czepie. Zwy kle mam do czy nienia z facetami, ale nie takimi jak ci wasi. Czy to u pszczół rządzą baby ? Dlatego przy szedłem do ciebie i Claire, ale ona nie wy gląda na podpalaczkę. – Sądowy nakaz aresztowania, Ed. W poniedziałek rano o dziesiątej. Satterlee pokręcił głową. – Ty m razem się nie wy kręcisz. Jesteś w zastępczy m areszcie federalny m. Nie możesz mignąć zabawkową odznaką i powiedzieć, że jesteś dziewczy ną gliniarza. Chciał odznaki, to mu pokazałam środkowy palec. Satterlee udał rozbawionego i odszedł. Wy ciągnęłam się na pry czy i zasłoniłam oczy ramieniem. Światło na suficie oblewało celę czerwonawą poświatą. Czułam się jak wtedy podczas śnieży cy . Czerwona poświata przy pominała Sioux Falls

w śniegu. Usły szałam zgrzy t klucza i odgłos przesuwanego metalu. Otworzy łam oczy i ujrzałam Dot Rothstein siedzącą na krawędzi pry czy . – Słodko śnisz, laleczko? – Mów mi „towarzy szko”! – To za twarde imię dla dziewczy ny . A ty nie jesteś twarda. Przy pominasz słodziutki placuszek. Oparła dłoń na materacu. Miała sy gnety na trzech palcach. Oparła się o poręcz łóżka prawy m kolanem. Miała pałkę w kieszeni spodni. Rączka wy brzuszała materiał na ły dce. Poczułam zapach gumy do żucia z pepsy ną i glicery nę do włosów. Obserwowałam jej oczy , obserwowałam jej rękę. – Jesteś delikatną dziewczy ną. Położy ła rękę na moim kolanie. Przesunęła ją wolno w kierunku uda. Pochy liła się i otworzy ła usta, żeby mnie pocałować. Otworzy łam usta i przesunęłam ręką po jej nodze, zmierzając w kierunku pałki. Zmieniła pozy cję, napierając na mnie. Przesunęłam rękę na krawędź łóżka i wy ciągnęłam obluzowany kawałek metalu. Jej usta by ły szeroko otwarte. Między zębami sterczała guma do żucia. Nasze wargi by ły blisko. Chwy ciłam prowizory czny majcher i uniosłam ramię. Dźgnęłam ją w rękę. Dźgnęłam ją w bok. Dźgnęłam w plecy . Nie puszczałam ostrza, chociaż krzy knęła i zwaliła się na mnie. Mój nos chrupnął, stał się czerwono-czarno-czerwony . Do oczu napły nęła krew. Stoczy łam się na posadzkę. Dźgnęłam ją w nogę, kiedy moje plecy wy lądowały na podłodze. Dot Rothstein krzy knęła męskim falsetem. Mój majcher pokry wała jej krew. Złapałam go jeszcze mocniej. Prowizory czne ostrze kaleczy ło mi rękę. Spadła z łóżka i znalazła się na mnie. Przy szpiliła mnie kolanami do podłogi. Uniosła prawą pięść i uderzy ła. Zrobiłam unik. Pięść trafiła w posadzkę. Zadała cios, wkładając w niego cały swój ciężar. Kości chrupnęły . Sły szałam to. Wrzasnęła z bólu. Dźgnęłam ją w ramię, dźgnęłam w plecy . Nadal na mnie napierała. Poczułam, że pęka mi żebro. Nadciąga kolejny pocałunek, jej głowa się opuszcza. Otwórz usta. Otworzy ła usta. Ja otworzy łam swoje. Podniosłam się i pokazałam jej języ k. Zamknęła oczy , czekając na buzi. Wtedy odgry złam jej nos i splunęłam nim prosto w twarz. Krzy knęła i stoczy ła się ze mnie. Otarła krew z oczu i krzy knęła. Stałam i kopałam ją tam, gdzie kiedy ś by ł nos. Dźgałam ją w plecy , ręce i nogi. Krzy knęła i próbowała schować się pod pry czą.

Wy ciąg​nęłam pałkę z jej kieszeni i walnęłam w palce zaciśnięte na krawędzi łóżka. Zaszlochała, wy dała z siebie dźwięk przy pominający „Ruthie”. Mrugnęłam, żeby usunąć krew. Z kory tarza dobiegły głosy zbliżający ch się mężczy zn. Dot szlochała, odpełzając ode mnie.

79 LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU

20.22 Dotknął jej rzeczy . Siedziała w celi komendy głównej. Zaparkował przy Pierwszej i Hill, więc znajdował się w pobliżu. Po prostu nie mógł pojechać do domu. Czy ja to torebka? Helen Parker, poznaj Kay Lake. Podwędził torebkę z magazy nu dowodowego. Wszedł i wy szedł nie widziany przez nikogo. Poddani Claire De Haven ogłosili bunt. Sama Królowa wy glądała tak, jakby by ła na środkach uspokajający ch. Panna Lake wy mieniała się dowcipami ze strażnikiem. Facet my ślał, że jest nienormalna. Zdjęcie Joan Conville stało na desce rozdzielczej. Panno Con​v ille, to panna Lake. Parker przejrzał zawartość torebki. Wy konano ją z grubej skóry . Panna Lake miała tanią zapalniczkę. Pamiątkę po wieczorze spędzony m w hali bokserskiej. Bleichert kontra Saldivar, 12/4/39. Chusteczki ubrudzone szminką. Apaszka w tureckie wzory . Fragment biletu do kina Carthay Circle Theatre. Poszła na pierwszy pokaz Przeminęło z wiatrem w Los Angeles. To nie powinnno się tak skończyć. Mieli ze sobą współpracować przez całą wojnę. Miała zdobyć zaufanie Claire De Haven i stopniowo zdemaskować jej przewrotne intrygi. Mieli współpracować, kiedy alianci wygrają wojnę, a Królowa zacznie sprzyjać Kremlowi. Mieli zbierać dowody i pić rosyjską wódkę na cześć wielkiej ławy przysięgłych. Krzy ży k na łańcuszku. Nazby t protestancki. Szy lkretowy grzebień i spinka do włosów. To nie powinnno się tak skończyć. Lake miała zrobić zdjęcia w kilkudziesięciu miejscach. Mieli przeniknąć do sedna wywrotowej działalności podczas tysięcy rozmów prowadzonych późną nocą. Krzy ży k by ł wy tarty na czterech końcach. Ściskała go podczas dziewczęcy ch modlitw lub napadów frustracji scepty ka. Jej szczotka do włosów pasowała do grzebienia i spinki. W szczotce zaplątały się kasztanowe włosy . Szminka do ust, puderniczka, niebieska chusteczka. Przy łoży ł tkaninę do policzka. Przy pomniał sobie jej zapach. W pierwszy poniedziałek, kiedy padał deszcz. To nie powinno się tak skończyć. Mieli przygotować imponujący dokument i zaprezentować go na sali sądowej. Mieli zniszczyć barbarzyńską ideologię. Mieli wymieniać listy i we właściwym czasie zwracać się do siebie „Katherine” i „Williamie”.

Parker opróżnił torebkę, a następnie włoży ł wszy stko na miejsce w idealny m porządku. Dostrzegł rozdarte poszy cie. Wy czuł coś w środku. Włoży ł palec. Dotknął gładkiej powierzchni. Wy ciągnął dwa paski filmu. Miały po sześćdziesiąt centy metrów długości. Jeden by ł w pełni wy wołany . Drugi by ł negaty wem. Zapalił lampkę na desce rozdzielczej. Podniósł oba paski, umieszczając jeden obok drugiego. Na wy wołany m kawałku widać by ło postacie dwojga ludzi. Nieruchome postacie. Parker zmruży ł oczy i spojrzał na biało-czarny obraz. Rozpoznał jej suknię. Miała ją na sobie podczas wczorajszego wy stąpienia. Oszczercze oskarżenia. Jako jednostki stajemy wobec trudnego wyzwania okazania miłości w sposób niezłomny i ofiarny, który pozostałby nieznany, gdyby nie wezwała nas historia. W takiej chwili można zrobić wszystko lub nic. Katherine, dzielna i głupia. Przebiegł wzrokiem po paskach. Jej obraz prawie się nie poruszy ł. Kadry obejmowały zaledwie kilka sekund. Widział ją wy ciszoną, białą na czarny m tle. Sły szał każde jej słowo. Oszczercze oskarżenia. Moralny obowiązek i małostkowy lęk. Sioux Falls i Deadwood. Przemoczeni Indianie i naty wiści maniacy . Obejrzał wy wołany kawałek. Rozpoznawał szczegóły i śledził je kadr po kadrze. Skrzy żowanie Pierwszej i San Pedro. Znał ten budy nek. Znał wy sokiego mężczy znę w kapeluszu. To Ed Satterlee. Znał niskiego Chińczy ka. To Quon Chin, pachołek Ace’a Kwana. Quon dostarczał przesy łki Horrallowi. Quon stręczy ł chińskie dziewczy ny Brendzie Allen. Quon przekazy wał łapówki członkom okręgowego Urzędu Zagospodarowania Przestrzennego. Quon zabił szesnastu członków konkurency jnego tongu. Podobno Quon ściął cztery stu japońskich żołnierzy po masakrze w Nankinie. Parker przy jrzał się paskowi. Brawo, Kay Lake. Zrozumiała to, co zobaczy ła. Kurier, skorumpowany agent federalny , zapłata. Zakry te włas​ne karty – dowody utrwalone na filmie. Zmówił modlitwę, żeby odpędzić Pragnienie. Niedzielna msza będzie oznaczać pięć dni trzeźwości. Usły szał sy reny zbliżające się ze wschodu, od strony Pierwszej Ulicy . Rozpoznał dźwięk karetki. Zobaczy ł wiśniowe światła obracające się przed komendą. Coś kazało mu jęknąć NIE… Na Hill Street roiło się od świąteczny ch kupujący ch. Autobusy blokowały pasy biegnące z północy na południe. Z głośnika ry czała piosenka Jingle Bells. Wy skoczy ł z samochodu i zaczął biec. Zostawił otwarty radiowóz. Po dwóch sekundach dostał

zady szki. Kabura rewolweru klapała mu o tułów, niemal się zsunęła. Przebiegł Hills Street. Odrzucił na bok szczupłego Świętego Mikołaja. Karetka stała przed komendą. Dwóch mężczy zn wsuwało do środka nosze na kółkach. Do noszy by ła przy pasana potężnie zbudowana kobieta. Miała na sobie zielony mundur szery fa. Jej ciało by ło pokry te ranami i umazane krwią. Krzy czała. Krzy czała, wzy wając Ruthie i Huey a. Parker uskoczy ł na bok i wbiegł po stopniach. Wpadł do środka. Sierżant dy żurny go zobaczy ł. Cholera, Whiskey Bill, co tu… Parker dopadł biurka. Jedny m tchem wy rzucił z siebie „Kay Lake”. Facet dostał pietra. Skulił się i przy sunął mu klucz po biurku. – Areszt. Parker chwy cił klucz. Odwrócił się na pięcie i ujrzał dwunastu tajniaków zbity ch w ciasną gromadkę. Tarasowali kory tarz, gapiąc się na niego. Odpowiedział im spojrzeniem. Spojrzenia się przesuwały . Spojrzenia mówiły . Parker wziął oddech i ruszy ł ku nim. Spojrzeli na siebie i przekazali sy gnał. Ustąpili mu z drogi i pozwolili przejść. Szedł. Skręcił w poprzeczny kory tarz. Cela obita gąbką – białe drzwi. Włoży ł klucz i obrócił. Drzwi by ły kurewsko ciężkie. Musiał pchnąć je barkiem. Miała na sobie kaftan bezpieczeństwa. Ciasno związane ramiona. Opuchniętą twarz, pokry tą zakrzepłą krwią. Sfilcowane włosy usiane czarny mi i krwawy mi plamami. Parker podszedł do niej. Jej oczy powiedziały , żeby ją rozwiązał. Jej oczy powiedziały , żeby usunął tę skorupę z jej policzka. Jej oczy powiedziały : „Podnieś mnie. Dasz radę. Dla ciebie będę lekka”. Zrobił to wszy stko. Jej oczy powiedziały : „A teraz mnie stąd wy nieś”.

80 LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU

20.47 Skupowanie ziemi. Wojenna gorączka i przekręty z forsą. Dziwki ucharaktery zowane na gwiazdy filmowe. Dudley ry sował wy kres. Scotty Bennett i Dick Carlisle patrzy li. Schemat by ł środkiem znieczulający m. Stanowił odtrutkę na „okropną rzecz”, która spotkała Beth. Okleił swój boks papierem. Ry sunek ciągnął się od podłogi do końca ścianki działowej. Pokry ty odręczny mi znakami stenograficzny mi. Schemat opisy wał sprawę rodziny Watanabe i poboczne wątki z nią związane. Szczegółowo przedstawiał finansowe układy i jego zamierzenia związane z Ace’em Kwanem. Ciekawscy uznają to za bełkot. Inicjały oznaczały nazwiska. Nazwy własne zapisy wał skrótowo, pierwszy mi literami. Koła i kwadraty sy mbolizowały umowy handlowe. Pracował, opierając się na swojej pamięci i wy znaniach Hideo Ashidy . I rozmowie z Buzzem Meeksem. Wy kres przy pominał szpitalną kartę. Złapał wirusa sprawy Watanabe, zaraził się wojenną gorączką. Wy kres by ł bloczkiem z receptą. Przepisał sobie benzedry nę, żeby móc dalej funkcjonować. Zaordy nował sobie sporządzenie wy kresu, żeby wszy stko zapamiętać. Dudley ry sował wy kresy . Tabletki benzedry ny pobudziły jego pamięć. Kompletna klapa operacji Parker-Lake. Sensacją dnia by ł teraz Shudo. Wy kres przy pominał ściągę. Dzięki niemu wilkołak zostanie wy ekspediowany do komory gazowej. Nazwiska, daty , tropy . Nadarzające się okazje. Przeczuwane i namierzone kanały przepły wu gotówki. Wojenna gorączka. Jego gorączka, szamotanina trwająca od dwunastu dni. Zadzwonił telefon. Carlisle odebrał. Dudley pracował. Scotty patrzy ł, jak Dudley pracuje. Chłopak by ł cholernie przenikliwy i chłonny . Dudley pracował. W mózgownicy mu buczało. Zakłócenia pojawiały się i znikały . Ruth Mildred zadzwoniła i zdała raport. Tojo Tom Chasco nadal przeby wał pod kluczem. Jakaś zwariowana dziewczy na pokłuła nożem Dot. Jej słodziutkie ciasteczko leżało bezpieczne w szpitalu Królowej Aniołów. Wy strzegał się kazań. Dot płaciła i stawiała warunki. Od lat obmacy wała laski goszczące w więzieniu. Ruthie by ła ciekawa, czy Terry Lux zdoła zrekonstruować nos Dot. Powiedziała, że musi naty chmiast zadzwonić do Terry ’ego. Że Terry przy szy je odgry ziony kinol Dot. Kręgi zmowy . Pierce Patchett zamierzał stręczy ć dziwki poddane operacji plasty cznej. Musiał

znać Terry ’ego Luxa. Terry by ł specem od operacji plasty czny ch w Los Angeles. Scotty powiedział: – Chy ba zrozumiałem. „BMFS” to „biały mężczy zna w fioletowy m swetrze”. Zgadłem? Facet zasługuje na to, żeby go sprzątnąć. – Szaaa. By strzak z ciebie. Chwy ciliśmy wilkołaka za ogon. Carlisle odłoży ł słuchawkę na widełki. – Doktorek jest w restauracji Les Frères Taix. Spotka się z tobą za pół godziny . Dudley rzucił długopis i chwy cił mary narkę. Bette tańczy ła mu w głowie. Zwiewna niczy m para. Zostawił jej trzy wiadomości. Odczy tał wiadomość „panny Davis nie ma w domu” jako spławienie. Ruszy ł taneczny m krokiem. Les Frères Taix by ło francuską knajpą w dzielnicy Echo Park. Dudley ły knął dwie benzedry ny i wy startował. Terry by ł łasuchem. Miał tam zarezerwowany boks. Dudley dołączy ł do niego. Terry pałaszował nerki z truflami. Na stole stała jego czarna torba lekarska. Obżerał się i studiował szpitalną kartę. Do górnej części kartki przy czepiono zdjęcie. Claire De Haven by ła wy mizerowana. Jej fry zura nasuwała skojarzenia z Joanną D’Arc. – Niech zgadnę, Terry . Federalni pozwolili pannie De Haven na wy konanie jednego telefonu, co w twoim przy padku oznacza wizy tę domową. Terry machnął widelcem. – Raczej więzienną. Federalni liczną na to, że zdołam uspokoić Claire do takiego stopnia, że zacznie mówić. Obok stolika przesunął się kelner. Dudley zamówił podwójną szkocką. – Czuję, że gwiezdne konstelacje zaczy nają tworzy ć korzy stny układ, Terry . Zgaduję, że skontaktował się z tobą niejaki Pierce Patchett i że miało to związek z przeprowadzaniem operacji plasty czny ch na młody ch kobietach, tak by upodobnić je do gwiazd filmowy ch. Kelner przy niósł mu drinka. Esteta Terry wąchał swoje bordeaux. – Dał mi zlecenie, Dud. Mogę ciąć jego dziewczy ny , bo nie jest to tak masowa robota, jak w przy padku waszego planu zamieniania Japońców w Chinoli. Zasy pałby ś mnie pacjentami i naciskał na krótki okres rekonwalescencji. Poza ty m wielu bogaty m Japońcom pozabierano majątki, więc nie mają forsy , żeby zapłacić tobie, Ace’owi i mnie. Twój interes jest szalony , choć trzeba przy znać, że kuszący z eugenicznego punktu widzenia. Dudley wy pił ły k szkockiej. – Opowiedz mi o facecie, Terry . Sły szałem, że Patchett to eklekty czna bestia. – A jakże, Irlandczy ku. Znasz mnie. Wiesz, że jestem znawcą i że prowadzę wy wiad

gospodarczy . Sprawdzam swoich potencjalny ch współpracowników. Kiedy przy chodzi do mnie taki Patchett, pierwszy m krokiem jest sprawdzenie, czy jego pomy sł dobrze rokuje i czy ma forsę, żeby mi zapłacić. – Mów dalej, proszę. Terry zakręcił winem w kieliszku. – Patchett interesuje się zagadnieniami rasowy mi jak ja. Pod ty m względem czujemy się gemütlich116, co ułatwia sprawę. Patchett lubi rzucać nazwiskami, więc wspomniał, że razem z Prestonem Exley em za grosze potajemnie przejmują nieruchomości Japońców w dolinie, ale skończy ła się im gotówka, i że Exley , by ły gliniarz, nie ma nic przeciwko stręczeniu dziwek. Wziąłem to wszy stko pod rozwagę i powiedziałem Patchettowi, że w zamian za swoje medy czne usługi chcę procent od zy sków. Patchett się zgodził. – Mów dalej, proszę. – Wtedy pomy ślałem o moich kumplach, Kwanie i Dudzie. O ich planie związany m z pornosami, w który mnie wtajemniczy li. Pomy ślałem, że Ace zbudował podziemne tunele, a stąd już blisko do prosty tutek zrobiony ch na gwiazdy filmowe. I pomy ślałem o ty m, że może istnieć sposób, by połączy ć oba przedsięwzięcia. Pomy ślałem, że jeśli Dud ma kanały dy stry bucji filmów lub informacje o potencjalny ch naby wcach, biznes może wy palić, bo jest wojna i biali mają perwersy jny stosunek do Japońców. Oglądanie, jak Japońcy się pieprzą i są poniżani, może by ć podniecające dla klienta określonego rodzaju. Dudley się uśmiechnął. – Mów dalej. – Nadążasz za mną, Irlandczy ku? Potrzebujemy kanałów sprzedaży , sprzętu filmowego i paru biały ch talentów, aby zrównoważy ć stajnię Japońców, dopóki nie zrobię ty ch dziewczy n tak, żeby wy glądały jak My rna Loy , Joan Crawford i Blanchard, i tak kurwa dalej. – Mam dostęp do adresów potencjalny ch klientów i kanałów dy stry bucji za pośrednictwem prominentnego sprzedawcy pamfletów. Mam dostęp do sprzętu filmowego. I załatwiam finansowanie. Terry powiedział: – Załatwcie więcej forsy . Powiedziałem to Ace’owi kilka godzin temu. Odrzekł, że jutrzejszej nocy zorganizuje u siebie kolejną rundę madżonga, aby zwiększy ć wasze przy chody . Powiedziałem mu to, co teraz powiem tobie, Dud. Jeśli wy generujemy odpowiedni strumień gotówki, będziemy mogli sfinansować transakcję z Japońcami i załapać się na operacje plasty czne Patchetta oraz interesy Exley a z Japońcami, kiedy będą bez forsy . Restauracja rozbły sła. Czerwone lampki na stolikach zapłonęły . – Przy chodzi mi do głowy słowo „zbieżność”, Terry . Panna De Haven ma pieniądze i dostęp

do sprzętu filmowego. Obecnie potrzebuje twoich usług. Zakładam, że niebawem wy jdzie za kaucją. Panna De Haven ma talent do wy stępowania i jest całkiem atrakcy jna. Jej bon frère117 Loftis i Minear podzielają pasję do aktorstwa i są przy stojny mi mężczy znami, choć może nieco zniewieściały mi. Czy potrzebujesz wy raźniejszego zaproszenia? Terry pokręcił głową. Terry zrozumiał très rapide118. Terry wciągnął trufle très rapide. Obaj wy szli très rapide do samochodów. Dudley très rapide wy jechał z parkingu i très rapide ruszy li w konwoju do centrum miasta. Zanosiło się na deszcz. Na niebie stał księży c wilkołaków. Dudley się zamy ślił. Księży c przy wołał wspomnienia Belfastu z 1921 roku. Wy sadził wagon kolejowy i zabił czternastu czarno-brunatny ch. Wrócił do Dublina szlakiem ciężarówek, stając po drodze na wrzosowisku, żeby się odlać. Wilk przy siadł obok niego. Warknięciami opowiedzieli sobie historię swojego ży cia. Modlił się o tego wilka co noc. Usy chał z tęsknoty za ich ponowny m spotkaniem w niebie. Zanosiło się na deszcz. Dudley się zamy ślił, przy wołał deszcz. Terry wy konał gwałtowny skręt. Dotarli do komendy głównej très rapide. Terry go wy przedził. Dudley zaparkował na miejscu przeznaczony m dla pracowników biura detekty wów i wszedł drzwiami prowadzący mi do więzienia. By ło późno. W komendzie panowała cisza. Usły szał kobiecy szloch i męskie gruchanie. Podążaj za dźwiękiem. Idź kory tarzem, a później skręć w lewo. Białe drzwi by ły otwarte. Obite gąbką ściany , umazane krwią. Claire De Haven miała na sobie więzienną koszulę. Siedziała po turecku na posadzce. Miała opaskę uciskową na ręce i patrzy ła, jak Terry wbija jej igłę w ramię. Igła weszła w ciało. Tłok strzy kawki przesunął się w dół. Igła wy szła. Dudley stał w drzwiach. Widział, jak Claire zaczy na lewitować. Wy gięła grzbiet. Rozplątała i wy prostowała nogi. Wy rzuciła ramiona w górę i poszy bowała. Claire lewitowała. Naprawdę lub na niby . Nie wiedział i miał to gdzieś. Powrócił na wrzosowiska ze swoim wilkiem. Nie zwróciła na niego uwagi. Znajdowała się w inny m miejscu. Przy jrzał się jej. By ła Joanną D’Arc. Terry zaczął nawijać. Jesteś piękną kobietą w poważnych opałach. Pójście na współpracę zapewni bezpieczeństwo tobie i twoim towarzyszom. Masz sprzęt, który jest nam potrzebny. Będę zaspokajał twoje medyczne potrzeby. Jesteś urodzoną aktorką i libertynką. Możesz uznać to doświadczenie za kuszące. Wy ciągnęła się. Lewitowała. Okrąży ła celę. – Uwielbiasz pornosy , Claire – powiedział Terry . – By łem na pokazach organizowany ch w twoim domu. Pamiętasz ten peruwiański obraz w sty lu Cocteau? Mogłaby ś powtórzy ć epizod

nocy poślubnej. Wy obrażam sobie twoją suknię. Za oknem grzmotnął piorun. Wilk przy niósł im deszcz. Terry ględził. Plótł bez sensu. Prawił kazania wilczycy. Filmy będę rozprowadzane potajemnie. Nadasz kształt ich radykalnej treści. Poddanie to aktywne uwodzenie. Słyszałem, jak to mówisz. Przymuszeniu towarzyszy dreszcz emocji. Dudley stał w drzwiach. Claire się odwróciła i spojrzała na niego. Cóż za przemiana. Czerwona Królowa, Wilczy ca, Joanna D’Arc. – Widziałam cię w kościele. Przy jaźnisz się z Jego Eminencją. Monsinior Hay es powiedział, że zabiłeś angielskich żołnierzy . Tę chwilę kształtuje wiara. Wiara przewy ższa chciwość i perwersję. Zdołasz to pojąć?

22.53 Przebiła ich. Dudley odszedł bez odpowiedzi. Wiedziała, kim jest. Grała dla niego. Pokrzy żowała jego plany . Lewitowała. Krótki poby t w więzieniu i zastrzy k heroiny w ramię sprawiły , że stała się zblazowana. Nie zmusi jej do wy stępowania w pornosach. Dziewczy nę chodzącą do kościoła i kumpelkę monsiniora Joe Hay esa? Oto dowód, że wilk hula na wolności. Dudley chodził po komendzie. Zanotuj – wy słać kwiaty Dot Rothstein. Zanotuj – uzy skać oficjalne przy znanie się do winy od Fujiego Shudo i przy cisnąć Tojo Toma. W recepcji zadzwonił telefon. Czterech Japońców czmy ch​nęło z Terminal Island. Przecięli siatkę i pobiegli do oczekującego ich samochodu. Do ucieczki doszło o 19.00. Japońcy pry snęli daaaaaawno temu. Wszy scy by li zaaaaagorzały mi faszy stami. Gliniarze zaroili się przy biurku. Sierżant dowodzący nocną zmianą darł się przez radio. Wielka obława w rejonie San Pedro! Szeryf zarzucił sieć! List gończy do wszystkich komend! Wypytywanie od drzwi do drzwi! Blokady drogowe, zatrzymywanie pojazdów! Szery f Gene by ł na linii. Głos miał taki, jakby schlał się w piątkową noc. Zapowiedział stworzenie dużego oddziału pościgowego. Wzywam wszystkich policjantów! Gwarantowane zwolnienie od obowiązków z uwagi na sytuację nadzwyczajną! Dwanaście dolarów dniówki! Gliniarze walili drzwiami i oknami. Wbiegali po schodach i szturmowali telefony w pokoju odpraw. Sierżant chwy cił telefon. Dopadnijcie Japońców! Dopadnijcie Japońców! Pieprzyć rozmowy przychodzące i codzienne obowiązki policji Los Angeles! Na obławie będzie ubaw i dwanaście dolców dziennie! Dudley wy szedł na dwór. Deszcz by ł rozkoszny . Zapalił papierosa. Usły szał trzask radiostacji i dzwonienie telefonu w pokoju odpraw. Podniósł głowę i spojrzał w okna na drugim piętrze.

Okna by ły otwarte. Usły szał kolejne trzaski. Zobaczy ł Hideo Ashidę. Chłopak pracował do późna. Wezwanie do wszystkich funkcjonariuszy. Sieć obławy. Blokady drogowe. Hideo uśmiechnął się przez trzaski. Drgnął. Irlandzki wilk nachylił ucho. Irlandzki wilk podjął trop. Hideo mieszkał przy Beverly i Loma. Znał ten budy nek. By ł w odległości trzech minut jazdy . Dudley wsiadł do samochodu i ruszy ł. Niedaleko by ł ogólniak Belmont High. Zwróć uwagę na widok boiska. Dudley zaparkował i wszedł do sieni. Spojrzał na rząd skrzy nek pocztowy ch. H. Ashida, nr 219. Wszedł na górę. Napis JAPONIEC! umieszczony na drzwiach sy gnalizował nienawiść. Wilk zastrzy gł uchem. Dlaczego Hideo pozostawił takie bluźnierstwo na swoich drzwiach? Otworzy ł drzwi scy zory kiem. Wszedł do mieszkania. Zapalił światła w salonie. Frontowy pokój by ł nieskazitelnie czy sty . Spodziewał się tego. Palnik Bunsena na piedestale? To w sty lu Hideo. Dwa urządzenia na stole. Jedno stare, drugie wy gląda na nowe. Widzisz tę kry zę na nowy m? Hideo udoskonalił swój prototy p. Urządzenie z automaty czny m włącznikiem. Hideo oczy ścił z zarzutów Fujiego Shudo. Wy korzy stał do tego mechaniczne urządzenie własnego pomy słu. Dudley przy sunął sobie krzesło. Obejrzał nowe urządzenie. Dźwignie, migawki, przewody . Ukry te rolki filmu. Opony samochodu uruchamiają migawkę i powstaje zdjęcie. Zdjęcie ukazało się pod szkłem powiększający m. Przesunął dźwignię. Ujrzał ty lną tablicę rejestracy jną samochodu. Na zdjęciu widniała data. Pstry k – 9.18 rano, 6/12/41. Dudley przesuwał zdjęcia. Poruszał dźwignie. Oglądał obrazy z naniesioną datą. Huey Cressmey er. Głupi chłopak – taki tandetny napad. Dudley przewinął film z tego dnia. Samochody , samochody , samochody . Pochy łe zdjęcia chodnika. Klik/pstry k/klik. 14.04, 14.17, 14.36. Błyskotliwy młodzieniec – trzeba to przyznać. 15.08, 15.18, 15.19. Wilkołak idzie Spring Street. Wy gląda na zaniedbanego. Porusza się chwiejny m krokiem. Szty wne białasy fakty cznie wy glądają na przerażony ch. Ale: Szty wne białasy idą oddzielnie. Fuji Shudo wy gląda odpy chająco, ale nie jest przerażający . Dlaczego wszyscy biali sprawiają wrażenie zaniepokojonych? Drgnięcie – wilk zastrzygł uchem. Drgnięcie – coś jest nie tak. Dudley przy jrzał się zdjęciu. Zmruży ł oczy . Przesunął wzrokiem po kadrze. Spójrz – lewy dolny róg. Kwadratowy przedmiot. Biały kwadrat, biały kwadrat zwrócony na

zewnątrz. Dudley zmruży ł oczy . Pomy ślał, że to zobaczył, prawie to zobaczył, w końcu zobaczył. Stojak z gazetami. Zwrócony w stronę ulicy . I nagłówek – JAPOŃCZYCY ZAATAKOWALI FLOTĘ PACYFIKU! Zatem o to chodzi. Urządzenie nie działało prawidłowo. To nie sobota szóstego grudnia, ale niedziela siódmego. Watanabe nie ży ją od dwudziestu czterech godzin. Wiadomość o ataku na Pearl Harbor dotarła do Los Angeles o 11.30. To dodatek nadzwy czajny „Heralda”. Biali są przerażeni z powodu wojny . Dziwny Fuji Shudo? Pulsujący punkt na radarze historii. Hideo Ashida pokpił sprawę. Działał w autodestrukcy jny m pośpiechu. Próbował oczy ścić brata Japońca, ujawnił swoją eugeniczną tożsamość. Dudley się zamy ślił. Pozwolił my ślom poszy bować. Zaczął majstrować przy stary m urządzeniu. Zorientował się, jak działa. Przy sunął dźwignię i zobaczy ł zdjęcie pod szkłem. Pokry ta pły tkami ściana. Pry sznice. Chudy chłopak. Nagi. Ciemnowłosy , muskularny . O duży ch, wy stający ch zębach. Młodzieniec wy gląda znajomo. Miejscowa sława. Dwight „Bucky ” Blei​c hert. Waga półciężka. Niebawem rozpocznie pracę w Departamencie Policji Los Angeles. Zadenuncjował jakichś Japońców z piątej kolumny , żeby go przy jęli. Oto Bucky , nagi. I podejrzana zabaweczka Hideo, ukry ta przed oczami świata. Krople deszczu zabębniły o szy by . Dudley się zamy ślił. A więc to tak.

81 LOS ANGELES | PIĄTEK, 19 GRUDNIA 1941 ROKU

23.52 良治、 貴殿はアメリカのファシズムの黄色い走狗だ。 我ら一族は我らが母国、 大日本帝 国の影たる地にて何世紀も戦ってきたのである。 いま我は、 ここロサンジェルスにて、 貴殿に宣戦を布告する。 白人の抑圧者どもが我ら日本人のすべてを黄色い奴隷にせんとす るこの土地で。 Ashida kreślił znaki w polach przy ciętego szablonu. Sam go przy gotował. Pisał piórem wieczny m i czerwony m atramentem. Kolor atramentu miał sugerować psy chozę Fujiego Shudo. Wilkołak pisał atramentem udający m krew. Jesteś tchórzliwym żółtym psem amerykańskiego faszyzmu, Ryoshi. Nasze rody walczyły od wieków w mrocznej ziemi naszej prawdziwej ojczyzny – cesarskiej Japonii. Dziś rzucam ci rękawicę tutaj, w Los Angeles, gdzie biali ciemiężcy starają się uczynić wszystkich Japończyków swoimi żółtymi niewolnikami. Postarzy ł papier i kopertę. Uży ł znaczka wy drukowanego w 1933 roku. Idealnie odtworzy ł stempel pocztowy . Treść listu oparł na przesłuchaniu Fujiego Shudo przez Dudley a. Shudo wy szedł z więzienia, żeby zgwałcić Nancy i zabić Ry o​shiego. Sprzeczka w Shotokan Baths wy mknęła się spod kontroli. W 1933 roku Shudo cierpiał na urojenia. W ty m okresie japońskie bractwa by ły potężne. Jego ród i ród Watanabe walczy ły ze sobą od wieków. Shudo chciał zapłodnić Nancy i ją porzucić, żeby urodziła jego wilcze szczenięta. Obcował z gadający mi zwierzętami. Ten list by ł pierwszy m formalny m wy razem jego zamiarów. Zrobił dziecko Nancy , kiedy by ł na przepustce z wariatkowa. Jego obłęd uległ nasileniu podczas przeby wania w zakładzie psy chiatry czny m. Nancy przeprowadziła aborcję i zniszczy ła jego wilczy miot. Wy szedł z Atascadero i zaczął się odurzać terpinem. Do ataku szału doszło 6 grudnia. Ashida pracował w laboratorium. Komenda przy pominała dom wariatów. Federalni zatrzy mali Claire i jej zgrupowanie czarownic. Czterech mężczy zn zbiegło z więzienia Terminal Island. Ich ucieczka postawiła na nogi cały departament policji. Telefon się ury wał. Do wszystkich funkcjonariuszy. Szeryf tworzy oddział pościgowy. Zwolnienie od obowiązków i dwanaście dolców dziennie. Później rozeszły się plotki. Rozchodziły się przez przewód grzewczy . Usły szał je przez ry k: dorwać Japońców. Dziewczy na Lee Blancharda pocięła Dot Rothstein. Taak, ta stuknięta Lake. Taak, tę wielką lesbę. Ile waży Dot – sto dwadzieścia kilogramów? Słyszałem, że Lake odgryzła jej pieprzony nos. Dot ma teraz transfuzję u Królowej Aniołów.

Wierzy ł w plotki. Nie wierzy ł w plotki. By ło późno. Czuł się wy kończony . Miał po dziurki w nosie słuchania o Japońcach. Martwi Japońcy w Highland Park. Japoniec wilkołak Shudo. Samobójstwo ry baków Japońców. Japoniec zabity w budce telefonicznej. Zastrzelony Japoniec na plaży . Gliniarze poszukujący zbiegły ch Japońców. By ł zmęczony . Ukry ł sfałszowany list w teczce. Zszedł ty lny mi schodami, skulił się przed deszczem i dobiegł do swojego samochodu. Wrócił do domu Pierwszą Ulicą. Zaparkował i ruszy ł schodami. Do jego drzwi przy klejono kopertę. Otworzy ł. Przeczy tał kartkę, która by ł w środku. Złożysz zeznania przed wielką ławą okręgu Los Angeles w sprawie Stan Kalifornia przeciwko Fujio Shudo. Zeznasz pod przysięgą, że rano 7 grudnia 1941 roku znalazłeś krwawy odcisk palca i przez zaniedbanie nie wspomniałeś o tym w pierwszych raportach. Twoje nowe urządzenie fotograficzne jest wadliwe, być może nie nadaje się do użytku. Zdjęcie Fujio Shudo zostało wykonane 7 grudnia o 15.19, nie 6 grudnia. Przechodnie zareagowali przerażeniem na wiadomość o ataku na Pearl Harbor. Na zdjęciu można dostrzec nagłówki gazet informujące o tym fakcie. Kartka nie by ła podpisana. Poniżej nary sowano wielkie serce. Serce i strzałę. I inicjały HA + BB. Ashida krzy knął. Zdawało mu się, że gdzieś w pobliżu zawy ł wilk.

20 grudnia 1941 roku

82 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU

12.09 Bandaż. Widziałam bandaż i by łam nim owinięta. Wiedziałam, że jestem w szpitalu i dostałam środki przeciwbólowe. Ściany i łóżko by ły białe. Odzy skiwałam i traciłam świadomość przy pominającą białą mgiełkę. Bandaż by ł na ty le przezroczy sty , że mogłam widzieć świat. Moje najbliższe wspomnienia spowijała mglista biel. Pamiętałam, jak Bill Parker mnie podniósł. Ratownicy w biały ch fartuchach owinęli mnie w białe koce. Parker powiedział, żeby zabrali mnie do szpitala Dobrego Samary tanina. W moim ramieniu tkwiła igła. Leżałam na biały m łóżku owinięta bandażami i unosiłam się w bieli. Miałam złamany nos – sły szałam lekarza, który to powiedział. Wiedziałam, że założy li mi szy nę podobną do tej, którą po bójce nosili Lee i Scotty . Do ramienia przy twierdzono kroplówkę z solą fizjologiczną. Metaliczny smak w ustach przy pominał smak krwi Dot Rothstein. Szarpałam się, kiedy federalni wy wlekali mnie z celi. By ła to ostatnia rzecz, którą pamiętam, zanim świat zasnuł się bielą. Cela o ścianach pokry ty ch gąbką by ła biała, mój kaftan bezpieczeństwa by ł biały . Pamiętam, że splunęłam krwią w twarz Eda Satterlee. Mam lekkie wstrząśnienie mózgu. Sły szałam, co mówiła pielęg​niarka. Wy jdę z tego. Sły szałam naradę dwóch lekarzy . Nie by łam w więziennej izbie szpitalnej. Sły szałam, jak Bill Parker zażądał, aby dali mi osobny pokój we wschodnim skrzy dle. Znajdowałam się w odległości jednej przecznicy od lokalu Pacific Dining Car i najlepszy ch kanapek ze stekiem na świecie. Czułam je przez smak krwi w ustach. Chciałam ją zabić. Podjęłam decy zję w chwili, gdy mnie dotknęła. Wtedy by łam ty m zaszokowana. Nawet teraz jestem. By łam zdecy dowana ją zabić, kiedy federalni przy puścili szturm na moją celę. Ona przeży je. Sły szałam rozmowę dwóch pielęgniarek. Leży na oddziale chirurgiczny m szpitala Królowej Aniołów. Lekarz przy szy wa jej nos, który odgry złam. Wszy stko jest białe. Wszy stkie doznania uległy zmianie. Miejsce bólu zajęło odrętwienie, pły nna mgiełka stłumiła poczucie dy skomfortu. Bandaż jest porowaty . Bandaż pozwala mi udawać, że śpię, gdy zerkam na mężczy zn, którzy przy szli mnie odwiedzić. Zjawił się Lee, w mundurze. I Scotty , w swoim brązowy m wełniany m garniturze i muszce w kratę. Przy szli oddzielnie. Usiedli po przeciwny ch stronach łóżka i trzy mali mnie za ręce,

jednocześ​nie ze sobą rozmawiając. Żartowali o swoich połamany ch nosach. Scotty zapłakał i otarł twarz moim zamglony m biały m prześcieradłem. Lee powiedział: – Cholera, Bennett! Ona zmasakrowała Dotstress! Lee powiedział Scotty ’emu, że Bill Parker zablokował zarzut o umy ślne okaleczenie. Parker zadzwonił do Gene’a Biscailuza i powiedział mu bez ogródek, że zachowanie Dot od lat by ło niedopuszczalne. Szery f Gene skłonił się pokornie – nie postawią żadny ch zarzutów pannie Lake. Scotty powiedział: – Żałuję, że tego nie widziałem. – Taak, ta walka musiała by ć lepsza od naszej. Później zaczęłam odpły wać. Pamiętam jedy nie, że gadali o Dining Car i „wy piciu kilku drinków”. Bandaż i biała mgiełka. Znajome zapachy . Przy szli Brenda i Elmer. Wy czułam perfumy Brendy i cy garo Elmera. Bandaż i biała mgiełka. Pielęgniarka powiedziała: – Dzwonią do pana, kapitanie. – Dziękuję – powiedział William H. Parker. Bandaż i biała mgiełka. A później: – Jest już po północy , sierżancie. – Po chwili: – Tak, wiem, że sam zaproponowałem spotkanie. – I milczenie zakończone py taniem: – W probostwie? Oczy wiście, jeśli Jego Eminencja się zgodził. Bandaż i biała mgiełka. Zapachy . Woń jego papierosów i burzy , którą wy wołałam. I wilgotny zapach wełnianego munduru. Bandaż i biała mgiełka. Siedzi przy łóżku. Powiedz mi coś, Williamie. Powiedz, kim jest ta ruda laska. Powiedz mi, czego od niej chcesz. Bandaż i biała mgiełka. Teraz się modli. Ma zamknięte oczy . Oparł łokcie na kolanach. Splótł palce i przy cisnął do czoła. Bandaż i biała mgiełka. Budzę się i zasy piam. Szuranie krzesła i dźwięk oddalający ch się kroków. Spojrzenie przez bandaż – szkoda, że już odszedł. Poczułam zapach prerii. Zostawił go dla mnie.

83 LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU

1.53 Arcy biskup powiedział: – Jestem rad, że mogę was gościć, chłopaki. Od rozpoczęcia tej wojny cierpię na diabelską bezsenność. Negocjowanie warunków zawieszenia broni przez dwóch bły skotliwy ch świeckich katolików zapowiada fantasty czną zabawę. Gabinet Cantwella małpował wy strój baru Wilshire Country Club. Ściany zdobiły liczne trofea golfowe. Dudley powiedział: – Cieszę się, że do pana zadzwoniłem, Wasza Eminencjo. Kapitan Parker zasugerował pośrednika. Jestem rad, że okazał się pan dostępny o tak nieludzkiej porze. Siedzieli w głębokich fotelach. Krople deszczu bębniły o szy by . Cantwell sączy ł brandy , Dudley szkocką, a Parker – ginger ale. Czwarty dzień nie pił gorzały . Jego zakończenia nerwowe piszczały . Miał w dupie wolny świat. Ciśnienie krwi sięgało maksimum. Parker miał pasek filmu Kay Lake. Dudley miał teczkę. Cant​well i Dud wrócili my ślami do Dublina. Cantwell by ł obiecujący m papieskim wy słannikiem. Dudster by ł młodociany m zabójcą. – Czy od tej chwili możemy rozmawiać pod osłoną tajemnicy spowiedzi, Wasza Eminencjo? – Tak, Dud. Obaj możecie by ć pewni mojej dy skrecji. Uznajcie tę rozmowę za spowiedź, a mnie za waszego spowiednika. Dudley podał teczkę. – Oto potwierdzone notarialnie oświadczenie Hideo Ashidy w związku ze sprawą Watanabe. Napisał o wszy stkim, co wie, i o waszy ch ponadprogramowy ch działaniach. Parker otworzy ł teczkę i przeczy tał znajdujące się w środku kartki. Hideo Ashida – dobry Boże. Kary godne zatajenie. Wy muskany doktor zamienia się w łajdaka i zaczy na donosić. Ujawnia wszy stkie ich bezprawne działania. Ten dokument by ł niczy m pochodnia. Mógł puścić z dy mem całe jego pieprzone ży cie. Parker zwrócił teczkę. – Przy znaję, jestem w trudny m położeniu. Musiałeś sięgnąć po rady kalne środki, żeby wy musić to oświadczenie na doktorze Ashidzie. Oczy Cantwella bły snęły . Dudley mrugnął. Parker podał mu pasek filmu. Dudley go rozwinął

i zaczął oglądać. Obejrzał w jedną i drugą stronę. Sześć razy . – Tak, kapitanie. Zgadzam się – powiedział. – To twój kumpel Ed Satterlee i Quon Chin, kumpel Ace’a Kwana – podkreślił Parker. – Pozwól, że sformułuję tezę, którą ten film dobitnie potwierdza. To zapłata. Ty i Ace planujecie wy korzy stać naloty oraz zbliżające się internowanie. Z wy przedzeniem przekupujecie wpły wowy ch federalny ch. Nie obchodzi mnie, czy Ace działał bez twojej wiedzy . Ty i Ace nie możecie sobie pozwolić na to, żeby te zdjęcia ujrzały światło dzienne lub zostały dołączone do policy jny ch dowodów. Ty i Ace nie możecie dopuścić, żeby na naloty padł choćby najmniejszy cień. Dudley oddał pasek filmu. – Twoje przy puszczenia są głęboko uzasadnione i całkowicie słuszne. Będę musiał zapy tać pana Kwana, dlaczego zapłacił agentowi Satterlee. Znając pana Kwana, powiedziałby m, że chodzi o jakiś interes. Oczy Cantwella bły snęły . – To dla mnie chińszczy zna, ale i tak świetnie się bawię. Parker powiedział: – Przedstaw swoje warunki. – Z cały m szacunkiem, proszę, aby ś obiecał, że nie będziesz się wtrącać w procedurę prawną zmierzającą do skazania Fujio Shudo za zabójstwo Ry oshiego, Ay i, Johnny ’ego i Nancy Watanabe. W zamian proponuję następujące ustępstwo. Będziesz mógł, z pomocą doktora Ashidy lub bez niego, bawić się w poszukiwania biały ch mężczy zn w fioletowy ch swetrach, ale ani publicznie, ani oficjalnie nie przedstawisz dowodów przeciwko komukolwiek z wy jątkiem pana Shudo, który zamordował rodzinę Watanabe. Z cały m szacunkiem, proszę również, żeby ś nie wtrącał się w moje interesy z Ace’em Kwanem w jakikolwiek sposób. Dodam, że mam dowody ciężkiego pobicia twojej pierwszej żony , Francine Pomeroy . Cantwell przeżegnał się znakiem krzy ża. Parker z trudem cofnął dłoń od broni. – Obiecuję, Bóg mi świadkiem. – Dziękuję. Jakie są twoje warunki? Parker powiedział: – Z cały m szacunkiem, proszę, żeby ś dopilnował, aby nie postawiono żadny ch federalny ch, stanowy ch ani lokalny ch zarzutów Katherine Lake, Claire De Haven i ludziom z jej komórki oraz członkom ekipy filmowej. Dopilnujesz również, aby nie zostały podjęte żadne działania odwetowe przeciwko pannie Lake za jej usprawiedliwioną napaść na twoją przy jaciółkę, Dot Rothstein. Z cały m szacunkiem, żądam, aby ś zadbał o niezwłoczne uwolnienie panny Lake oraz

wy cofanie wszy stkich zarzutów przeciwko niej i pozostały m. Z cały m szacunkiem, proszę również, aby ś niezwłocznie przedstawił moją groźbę publicznego ujawnienia faktów specjalnemu agentowi dowodzącemu FBI, Richardowi Hoodowi. Ze swojej strony pójdę na następujące ustępstwo: zaniecham wszelkich prób zdemaskowania członków piątej kolumny , z pomocą panny Lake lub bez niej. Dudley poklepał rekwizy ty przy troczone do pasa – kastet, pałkę i majcher – jakby by ły stacjami drogi krzy żowej. – Przy rzekam, Bóg mi świadkiem. Parker wstał. Dudley wstał. Podali sobie ręce. Cantwell wstał i klasnął w dłonie. – Oto prawdziwi biali ludzie. Obaj. Porządne, katolickie chłopaki. Cóż za ironiczne poczucie humoru, cóż za honor. Parker miał wrażenie, jakby ściany zaczęły na niego napierać. Indeks gorąca poszy bował w górę, jakby zapłonął niewidzialny ogień. Ogarnęły go niepokój i drżenie. Dudley zażartował. Cantwell zaczął bajerować. Parker ruszy ł do drzwi. Wy szedł na dwór. Uderzy ła go ściana deszczu. Ruszy ł alejką i zwy miotował na ży wopłot. Ściany się cofnęły . Indeks ciepła uległ obniżeniu. Czuł się tak, jakby utracił siłę w nogach. Jakby coś go pchnęło. Ruszy ł w stronę kościoła. Boczne drzwi by ły otwarte. Dowlókł się do ławki. Padł na kolana i utkwił wzrok w ołtarzu. Doprowadził się do porządku i przeszedł do rzeczy . Ojcze, udziel mi łaski. Przyjmij moją oszukańczą prawość. Usuń pychę, która uczyniła mnie ślepym na dolę innych, doprowadziła do potwornego błędu i zawarcia odrażającego sojuszu. Utemperuj moją ambicję swoją łaską, Panie. Przebacz, że prześladowałem Claire De Haven. Jestem współwinny fałszywego oskarżenia. Chroń niewinnych Japończyków, kiedy to miasto ogarnie chaos. Przyprowadź do mnie Joan Conville i wytłumacz, co ona zwiastuje. Obdarz Katherine Lake wolą skarcenia samej siebie, aby mogła się nawrócić i zaniechać lekkomyślnych pragnień. Wypełnię przysięgę, którą złożyłem w Twojej obecności. Wiem, że czyni mnie ona małym w Twoich oczach. Uległem światowym dążeniom. Wybacz moją zuchwałą mowę. Nie mogę utracić tego, o co tak ciężko zabiegałem. Z drugiej strony wiem, że mogę wszystko sprzeniewierzyć, gdy inni spróbują mnie tego pozbawić. Pozostał na kolanach. Modlił się. Dotarł do granicy i wy cofał się. Mówił, żeby nie oszaleć. W końcu ujrzał świt przez witraże. Zrodziło się w nim nowe postanowienie, które wy wołało dy gotanie.

Dobry Boże, niechaj to będzie moje ostatnie ustępstwo na rzecz zła. Dobry Boże, nie mogę tego więcej zrobić.

84 LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU

8.35 Dick Hood powiedział: – To wy muszenie. Bezczelny szantaż. – Musimy ustąpić. On spełni groźbę. Nie zawaha się – powiedział Dudley . – Powiedz mi ty lko, kim „on” jest. Zgodzę się, że groźba jest poważna, i zdobędę akceptację pana Hoovera. Powiedz mi ty lko, kim „on” jest. Siedzieli w boksie Dudley a. Ściany pokry wały kartki z wy kresami. Strzałki, ramki, inicjały . Zagadkowe hieroglify . Hood co chwila spoglądał na nie ukradkiem. Dudley zasznurował usta. Hood zapalił papierosa. – Stawiam na Thada Browna lub Billa Parkera. Będą fawory tami, kiedy komendant Jack H. przejdzie na emery turę. Parker to pijak i fanaty k religijny , ale Thad to delikatny gość. Cholera. Pan Hoover wpadnie w szał. Dudley zakoły sał się na krześle. – Porozmawiaj z prokuratorem generalny m. Będziesz musiał wy puścić pannę De Haven i pozostały ch i zrezy gnować z tej części śledztwa. Hood udał, że się brandzluje. – Zbiorę się na pieprzoną odwagę, odbędę pieprzone rozmowy i ściągnę na siebie cały pieprzony ogień. Dodam, bo może tego nie zauważy łeś, że nie chodzi o żadne „śledztwo”, ale zgarnięcie pieprzony ch Japońców, aby w ciągu sześćdziesięciu dni oczy ścić z nich miasto. – Godzinę temu rozmawiałem z Ace’em Kwanem. Wy jaśnił, za co by ła forsa. Powiedziałby m, że miał słuszne intencje. By ł to dar Kwana dla agentów, którzy sumiennie pracują, żeby posprzątać ten cholerny bałagan. Ed Satterlee sam by ci to wy jaśnił do Nowego Roku. Ace zamierza wy dać wielkie przy jęcie dla wszy stkich, dla chłopaków z druży ny Strzelb Hearsta i paru z oddziału cudzoziemców. Spędzicie ty dzień w hotelu Blue Lion Lodge Cala Drake’a, w Victorville. Będzie bourbon, polowanie na ptactwo i kubańskie cy gara. Będzie to specjalny dar od Ace’a dla was, kiedy Japońcy zostaną zapędzeni do zagrody . Hood się uśmiechnął. – Cholerna wojna, cholerni Japońcy . Sły szałem, że kilku wam uciekło. Że Gene Biscailuz urządził własne przy jęcie. Zwolnienie od służby i dwanaście dolców dziennie. Zbierze tłum rwący się do linczu. Bajeczka o hotelu Blue Lion by ła wy biegiem. Tak, zadzwonił do Ace’a. Tak, Ace okazał się

czy sty . Ed Satterlee rozglądał się za nieruchomościami Japońców wy stawiony mi na sprzedaż. Ace kazał Quonowi Chinowi kupić kilka z nich. Zadzwonił do Eda, powiedział mu o pasku filmu i jego konsekwencjach. Ed okazał się czy sty . Powiedział mu, żeby spełnił obietnicę zabawy w Blue Lion. – Lubię Ace’a – powiedział Hood. – Ży wi moich ludzi na kredy t. Masz ochotę na krokiety po chińsku o trzeciej nad ranem? Zajrzy j do Ace’a Chińczy ka. – Ace to rozsądny gość. Wie, że twoja siostrzenica Jane wy chodzi za mąż. Zaproponował, że dostarczy jedzenie na przy jęcie. Darmo. Hood wstał. – Darmo – powtórzy ło echo. – Niech to szlag. Blue Lion. Przy łączy sz się do nas? – Żałuję, ale to niemożliwe. Po Nowy m Roku wstępuję do wojska. Hood rozprostował kości. – Pójdę zadzwonić. Jezu, pan Hoover będzie wściekły . Dudley rzucił mu kapelusz. Uścisnęli sobie dłonie i westchnęli. Czyż życie nie jest do dupy? Hood wy ruszy ł w drogę. Dudley popił kawą dwie tabletki benzedry ny . Wzy wały go wy kresy . Zanotował uwagi. Uaktualnił schemat przejmowania ziemi. Opisał szczegółowo strategię doktora Terry ’ego. Dory sował wy jącego wilka. Czuł się podenerwowany . Prawie nie spał ostatniej nocy . Wy dzwaniał do Bette, ale czarna służąca ciągle go spławiała. Lada dzień mieli przy jechać Beth i Tommy . Wy konał kilka telefonów i odnalazł dwóch marines podejrzany ch o gwałt. Odby ł rozmowę ze Scotty m i zbeształ go za bójkę z Lee Blanchardem. W ramach rekompensaty poprosił go o przy sługę. Scotty się zgodził. Przeszedł obok domu Carla Hulla. Tchórzliwy Carl doniósł Buzzowi Meeksowi. Zasłuży ł na porządne lanie. Frau Carla wy trąciła go z równowagi. Chorąży Carl wy jechał, aby podjąć służbę w mary narce. Czuł się pobudzony . Potrzebował kapitału na swoje inwesty cje. Potrzebował pomy słu nalotu na ukry te zapasy Carlosa Madrano. Dudley ry sował wilki i znaki dolara. Forsa. Gotówka i prochy Madrana. Forsa. Jutrzejszy turniej madżonga u Ace’a Kwana. Dudley analizował swój wy kres. Strzałki, kwadraty , inicjały , powiązania. Scotty zajrzał do jego boksu. Scotty przy jrzał się wy kresowi. – Inicjały się powtarzają. Jeśli człowiek zna nazwiska, może się wszy stkiego domy ślić. – By stry z ciebie chłopak. Ostatnio otaczają mnie sami inteligentni młodzi ludzie.

Scotty się uśmiechnął. – Wilkołak czeka w dwójce. Pan Loew kazał mi pana sprowadzić. Dudley chwy cił mary narkę. – Obserwuj mnie i podążaj za sy gnałami. Później pojedziemy do Oceanside. W ramach rekompensaty , którą jesteś mi winien. Po drodze wszy stko ci wy jaśnię. – W porządku, Dud. Ruszy li do dwójki. Ty m razem oby ło się bez publiczności. Bez stenoty pisty i głośnika na kory tarzu. Ellis Loew siedział z Fujiem Shudo. W pokoju stały dwa dodatkowe krzesła. Shudo by ł skuty kajdankami. Zorganizowali to przesłuchanie, żeby przy cisnąć gościa. Końcowe miało się odby ć kilka godzin później. Loew bawił się kluczem ze znaczkiem bractwa Phi Beta Kappa. Dudley i Scotty usiedli. Shudo wstał. Shudo powiedział: – Jestem wy ciągaczem. – Rozpiął spodnie i wy ciągnął fiuta. Dudley dał znak Scotty ’emu. Scotty chwy cił pana Shudo za szy ję i podniósł jedną ręką. Po chwili go opuścił i posadził na krześle. Loew wy trzeszczy ł oczy . Shudo schował fiuta i jęknął. – Dzień dobry , panie Shudo. Stęskniłem się za panem – powiedział Dudley . – Czy pan też za mną tęsknił? – Nie. Dudley się uśmiechnął. – Zostawiliśmy pana w Highland Park, około południa, w sobotę szóstego grudnia. Pozował pan do zdjęcia z małą dziewczy nką, która powiedziała, że wy gląda pan jak wilkołak, co jest faktem. Pił pan wodzian terpinu i niewy raźnie zapamiętał tamten dzień. Powiedział pan, że „insty nkt” kazał mu pojechać do Highland Park. Zdenerwował się pan, kiedy nawiązałem do pańskich wizy t w japońskich klubach na początku lat trzy dziesty ch, do pana burzliwej relacji z niejakim Ry oshim Watanabe oraz polity czny ch sporów, które pan z nim toczy ł. Pamięta pan, panie Shudo? Rozmawialiśmy o ty m w czwartek wieczorem. Shudo uszczy pnął się w nos. – Sam nie wiem. Powiedziałem, że znałem Ginzo Watanabe i Charliego Watanabe, ale nie przy pominam sobie żadnego Ry oshiego. – W odpowiednim czasie wszy stko pan sobie przy pomni. Weszliśmy w posiadanie listu, który napisał pan do niego w trzy dziesty m trzecim roku.

Loew wy trzeszczy ł oczy i spojrzał ze zdumieniem na list. Brał udział w operacji dopadnijmy drania, ale nie miał zielonego pojęcia o wrabianiu. Dał znak Dudley owi teraz moja kolej. – Panie Shudo, czy przechowuje pan pokazowe noże w swoim wózku? Ostre noże na dowód tego, jaką wspaniałą robotę pan wy konuje? – Jasne. – Odtworzy liśmy tę scenę specjalnie dla pana, panie Shudo. Jest sobota, szósty grudnia. Pod wpły wem „insty nktu” znalazł się pan w Highland Park. Pił pan wodzian terpinu, wszy stko by ło zamglone. – Nie przy pominam sobie, aby m napisał list do Ry oshiego Watanabe. – Ale przy pomina pan sobie Ry oshiego i wasze spory w japońskich klubach? Shudo wzruszy ł ramionami. – Taak, chy ba tak. Decydujący moment. A teraz zmiana tematu. – Urodził się pan w Jokohamie, w Japonii, w ty siąc dziewięćset trzecim roku. Czy tak, panie Shudo? Z pana dany ch w Atascadero wy nika, że wy emigrował pan w ty siąc dziewięćset ósmy m. – Tak. Urodziłem się w Kraju Wschodzącego Słońca. Nie jestem jakimś nowicjuszem Nisei. – Pański ojciec miał łódź ry backą w San Pedro, czy tak, panie Shudo? – Tak. – Czy by ł zaangażowany w działalność polity czną? – Nie, ale nienawidził Chinoli i by ł przeciwnikiem tongów. – Czy wy chowy wał pana w duchu szacunku dla cesarskiej Japonii? – Nie. Wy chowy wał mnie młotkiem do kry kieta. – Kiedy to się zaczęło, proszę pana? – Gdy miałem osiem lat. Zobaczy ł, jak się obnażam przed ty m meksy kańskim chłopcem. – Jak długo to trwało? – Dopóki nie uciekłem. My ślę, że miałem wtedy czternaście lat. Bestia kazała mi uciec, więc uciekłem. – Co to za „bestia”, panie Shudo? – Bestia to mój fiut. – Postrzega pan swojego fiuta jako odrębną istotę, panie Shudo? Jako coś lub kogoś przy czepionego do pańskiego ciała, ale zdolnego samoistnie działać i przemawiać do pana? – Taak. Bestia to bestia. Czasami udziela mi dobry ch rad, ale czasami sprowadza na manowce. Loew wy trzeszczy ł oczy . Scotty spojrzał na Shudo. Wydział teologii nie ma szans! – Czy Bestia jest pańskim doradcą i powiernikiem, panie Shudo? Często kieruje pana krokami i doradza, co robić?

– Tak. Bestia to mój mały chłopiec. Jestem ekshibicjonistą. Jeśli zobaczę coś, co może spodobać się Bestii, pokazuję jej. Twój chłopak jest w ty pie Bestii, więc dałem jej popatrzeć. – Czy ma pan na my śli mojego kolegę, oficera Roberta S. Bennetta? – Tak, Bestia lubi krzepkich chłopców. – Czy jest pan homoseksualistą, panie Shudo? – wtrącił Loew. – Nie, jestem ty lko ichiban Bestii. Dudley powiedział: – Jestem ciekaw, jakich rad udziela panu Bestia, panie Shudo. Mógłby pan podać jakiś przy kład? Shudo podrapał się po kroczu. – Kiedy Bestia mówi mi, żeby m pojechał do Holly wood, to jadę. Kiedy Bestia mówi, żeby m włamy wał się do domów i kradł ochraniacze na genitalia, włamuję się i kradnę. Kiedy Bestia mówi, żeby m podzielił się z nią terpinem, to się dzielę. Dudley się uśmiechnął. Shudo spojrzał łakomie na Scotty ’ego. – Panie Shudo, w pańskim pokoju hotelowy m znaleziono kobiecą bieliznę. Czy jest pan tego świadomy ? Shudo wzruszy ł ramionami. Kobieca bielizna – wielka sprawa! – Panie Shudo, czy kiedy kolwiek włamał się pan do czy jegoś domu, żeby wąchać damską bieliznę? Może pan spy tać Bestię, jeśli konsultacja będzie konieczna. Shudo przesunął dłonią po twarzy . Shudo się zamy ślił. Shudo przy taknął. – Taak. Lubię włamy wać się do domów i wąchać damską bieliznę. – Czy lubi pan od czasu do czasu przelecieć dziewczy nę, panie Shudo? Czy folguje pan sobie w ten sposób, kiedy w pobliżu nie ma przy stojny ch młody ch mężczy zn? Shudo przesunął dłonią po twarzy . Shudo naradził się z Bestią. Shudo przy taknął. – Taak, szefie. Może by ć laska, jeśli nie ma przy stojnego młodzieńca o brązowy ch oczach. Loew się skulił. Dudley rzucił podkręcaną piłkę. – Panie Shudo, czy odby ł pan stosunek z Nancy Watanabe podczas zwolnienia w Atascadero, pół roku temu? Shudo przesunął dłonią po twarzy . Shudo skonsultował się z Bestią. – Taak, wy ruchałem Nancy . Zrobiłem jej dobrze. Loew trącił Dudley a. Facet jest załatwiony. Mamy częściowy motyw. Jesteśmy w połowie drogi. Scotty żuł gumę balonową. Shudo spoglądał na niego pożądliwie. Teraz druga podkręcona piłka. – Jesteś od dawna z panem Shudo, prawda, Bestio? Shudo powiedział basso profondo119: – To prawda. Od baaaaardzo dawna.

– Jestem pewny , że nauczy łaś go kilku rzeczy . Shudo, ponownie basso profondo: – O, tak. Fuji by ł gnojkiem, kiedy go poznałam. – Dlaczego wy rażasz się o nim tak surowo, Bestio? – Bo to prawda. Fuji by ł maminsy nkiem. To ja zrobiłam z niego chłopca pederasty . Rozprowadzał heroinę w San Pedro Y i Preston. Zabrałam go do szkółki drzewek Murakami. Mieli tam pędy bambusa. „Bambusowy Pęd” Shudo. To mnie Shudo zawdzięcza swoją ksy wę. – Czy pan Shudo zawdzięcza ci całą swoją przestępczą karierę, Bestio? – spy tał Dudley . – Oczy wiście, ichiban. Nauczy łem go ostrzenia noży i zrobiłem ostrzy cielem. Załatwiłem mu robotę w banku krwi w Long Beach, żeby mógł kraść krew śliczniutkich mary narzy . Zabrałem go do kina Marcal Theatre na film Dracula. Porwaliśmy mary narza na parkingu, żeby go pociąć i napić się jego krwi. To ja pokazałem mu, jak mieszać terpin z krwią, żeby otrzy mać py szny koktajl. Loew się pochy lił. Analizował prawnicze punkty , sotto voce. – Wróć do szóstego grudnia. Zapy taj go o broń. Nort wy kluczy ł samurajskie miecze, ale to nie dotrze do przy sięgły ch. Miecze i jego wózek z nożami. Cofnij się do tego momentu. Dudley skinął głową. Scotty zrobił olbrzy miego balona z gumy . Shudo zachichotał i poruszy ł się na krześle. – Bestio, czy ty i pan Shudo znacie japońskie miecze uży wane do harakiri? Bestia powiedziała: – Tak. – Czy ty i pan Shudo mieliście cztery takie miecze w sobotę szóstego grudnia? – Taak, szefie. – Ale zgubiliście pochwy , prawda, Bestio? – Tak. Zgubiliśmy pochwy . – Wiesz, co to są pochwy , prawda, Bestio? – Nie jestem pewny , szefie. – Bestio, czy ty i pan Shudo trzy macie okazowe noże w waszy m wózku? Noże, które pokazujecie potencjalny m klientom, aby zademonstrować wy soką jakość swoich usług? – Taak, mamy kilka takich noży . Dudley zmienił takty kę. Zadał prawdziwe py tanie. Py tanie zmuszające do my ślenia. – Bestio, nie znaleźliśmy wózka do ostrzenia noży w waszy m pokoju w hotelu Ky oto Arms. – Fuji sprzedał wózek jakiemuś czarnuchowi przed hotelem Rossly n. – Kiedy to by ło? – W niedzielę, siódmego grudnia ty siąc dziewięćset czterdziestego pierwszego roku. Ten dzień

zapisze się w historii jako dzień chwały potęgi cesarskiej Japonii. Loew przy sunął się bliżej. – Co z listem, który napisał Shudo? Dudley przy sunął się bliżej. – Hideo Ashida znalazł go w domu Watanabe i przetłumaczy ł dla mnie. List napisano w październiku trzy dziestego trzeciego roku. Fuji i Ry oshi posprzeczali się w klubie Japońców. Najwy raźniej już wówczas by ł zadurzony w Nancy , choć miała zaledwie osiem lat i by ła dziewczy ną. Loew powiedział: – Nie rozumiem. Przecież facet to pedał. Gwałci mężczy zn pędami bambusa. Dudley ciężko westchnął. – Seks to niezwy kle złożona materia, panie Loew. Na dodatek pan Shudo jest wariatem. – Przestań się zwracać do jego fiuta, dobrze? Zaczy nam mieć pietra. Dudley się uśmiechnął. Scotty zrobił kilka balonów z gumy . Shudo gapił się na niego cielęcy m wzrokiem. Loew przy sunął się bliżej. – Podprowadź go pan, sierżancie. Nienawidził Ry oshiego, zrobił dziecko Nancy , ale dziewczy na poddała się skrobance. Mamy list i ślad palca odciśnięty we krwi Ry oshiego. Mamy naoczny ch świadków, którzy tego dnia widzieli go w Highland Park. Noże zamiast samurajskich mieczy to problematy czna sprawa, ale wiemy , że się przy zna. Podprowadź go i przeprowadź przez zeznania, kiedy dojdziemy do tamtego popołudnia. Jack Horrall planuje zaprosić kilku wojskowy ch ważniaków na przedstawienie. Będziesz mieć pełną widownię. Shudo powiedział: – Co tam szepczecie? Spiskujecie przeciwko mnie? Bestia mnie ostrzegła. Powiedziałem mu, że jesteś w porządku. Strażnicy załatwili mi żarcie z Pagody tego Chińczy ka, Kwana. Dziś na południowe czau dostałem kaczkę z brzoskwinią. Dudley się uśmiechnął. – Dostanie pan podwójną porcję, panie Shudo. Shudo zrobił „mniam-mniam”. – Nie ży wię urazy do Chinoli. Eugenika to eugenika, szefie. Chinole mają lepsze żarcie, ale to my , Japończy cy , jesteśmy rasą panów. Dudley przy łączy ł się do burzy mózgów. – Zgadzam się, panie Shudo. Japończy cy to znacznie wy ższa rasa. Ciekawi mnie jedno, panie Shudo. Zasadniczo woli pan mężczy zn od kobiet, ale mimo upły wu lat pana żądza do Nancy Watanabe nie osłabła.

– Taak. Nancy to by ła laska. Prawie taka dobra jak faceci. – By ł pan zdecy dowany zrobić jej dziecko, czy tak? – Taak. Fuji, Nancy i młode w drodze. – Czy pomnożenie japońskiej rasy panów by ło pana główny m celem wobec Nancy , panie Shudo? Czy przeważy ło nad seksualną żądzą, zważy wszy na pana długotrwałe i okrutne pożądanie ukierunkowane na młody ch mężczy zn? – Taak. – Czy przerwanie ciąży przez Nancy sprawiło, że pogrąży ł się pan w rozpaczy ? – No, taak. – Czy fale wspomnianej rozpaczy przerodziły się w spiętrzone wody przy pły wu, kiedy toczy ł pan swój wózek do ostrzenia noży Czterdziestą Piątą Aleją w Highland Park, wczesny m popołudniem w sobotę, szóstego grudnia ty siąc dziewięćset czterdziestego pierwszego roku? – Taak, szefie. – Czy by ł pan wtedy w mglisty m stanie przy pominający m sen, w jakim zwy kle by wał pan po zaży ciu wodzianu terpinu? – Taak, szefie. Tak działa terp. Terp i krew z krzepkich, biały ch chłopców. – Bestia tego dnia zwiodła pana na manowce, prawda, panie Shudo? By ł pan wściekły z powodu aborcji dokonanej przez Nancy i wszy stkich upokorzeń, które pan wy cierpiał w ciągu burzliwej przy jaźni z Ry oshim Watanabe. – Tak by ło, szefie. Bestia do mnie mówiła. Pamiętam ten dzień. Powiedziała, że wy świetlają Frankensteina w kinie Wiltern Theatre. Ta mała dziewczy nka stwierdziła, że wy glądam jak wilkołak. – Biali mieszkańcy Highland Park spoglądali na pana podejrzliwie, kiedy obchodził pan okolicę tamtego dnia. Czy tak? Wiedzieli, że jest pan członkiem rasy panów i niebawem wy ruszy na wojnę z naszy m niższy m, biały m narodem. – To prawda, szefie. Zbliżało się Pearl Harbor. Banzai, wy , biali popaprańcy ! – Przeczuwał pan wiszący w powietrzu atak, prawda, panie Shudo? Wiedział pan, że nadciąga. To pana pchnęło do działania, podnieciło, napełniło uniesieniem i paradoksalną, niepojętą wściek​‐ łością. By ł pan na tej ulicy , obok tego domu i miał w wózku ostre narzędzia. Kipiał pan gniewem. Zapragnął pan znaleźć się na pokładzie japońskiego lotniskowca pły nącego w kierunku Pearl Harbor. Oczy wiście, by ł pan wilkołakiem, ale pragnął by ć wilkołakiem przestworzy , w chwalebnej służbie cesarskiej Japonii. Poczucie oddzielenia napełniło pana oszalały m, morderczy m gniewem. W ty m domu by ła Nancy . Nancy , która zabiła pański eugeniczny wkład w pomnożenie japońskiej rasy panów. W ty m domu by ł Ry oshi. Ry oshi, który upokorzy ł pana podczas wielu kłótni dziesięć lat temu. Wiedział pan, że w ty m domu są Ay a i Johnny , i poczuł

pan, poczuł cały m sobą, że jest bardzo blisko własnego Pearl Harbor. Shudo zachichotał. – Prawda, ichiban. Banzai, wy japońscy popaprańcy ! Dudley szturchnął Loewa. Scotty przy sunął się bliżej. Żargon zawodowy , sotto voce. – Zadzwoń do Kwana za pół godziny . Zamów kaczkę, czop sui i smażony ry ż z wieprzowiną. I powiedz Ace’owi, żeby dorzucił dwie fiolki wodzianu terpinu.

85 LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU

11.14 Czerwoni szli. Reporterzy otoczy li drzwi aresztu. Ashida obserwował. Miał dobry widok z okna laboratorium. Na czele kroczy ła Claire. Za nią podążali niewolnicy . Za niewolnikami wlokła się ekipa filmowa. Reporterzy i kamerzy ści skoczy li naprzód. Sid Hudgens i Jack Webb prowadzili stawkę. Nalot na biuro Komitetu Przeciwników Państw Osi pomógł sprzedać nakład. Wy lano mnóstwo atramentu. Liczono na kolejne możliwości. Zbiegli Japońcy i wilkołak zajęli znaczną część powierzchni gazetowej. Żarówki fleszy bły snęły . Reporterzy krzy knęli. Claire ich urzek​ła, przemknęła jak wiatr przez ich szeregi. Przy krawężniku stały dwie limuzy ny . Claire wsiadła do pierwszej. Jej niewolnicy wsiedli za nią. Oba wozy ruszy ły . Członkowie ekipy filmowej rozeszli się w różne strony . Reporterzy ich zignorowali. Czerwoni odjechali w dłuuuuugich lincolnach! Fotografowie zrobili zdjęcia bramie. Scena wy parowała. Bach! I koniec. Wszy scy odeszli. Czerwoni szli. Ashida wy czuł w ty m rękę donkiszotowskiego Billa Parkera. To on wy ciągnął Kay Lake z pudła wczorajszej nocy . Na komendzie huczało od plotek. Whiskey Bill wy konał szczeniacki gest. Ashida stał w oknie. W sobotę laboratorium by ło puste. Nie miał dokąd pójść. Dudley zrobił nalot na jego mieszkanie. Mieszkanie Mariko by ło oblężone przez federalny ch. Całe Los Angeles znajdowało się w stanie oblężenia. Pogrom. Jego iluzja normalności legła w gruzach. Ashida stał w oknie. Telefony w pokoju odpraw się ury wały . Detekty wi usły szeli plotki o akcji dorwać Japońców. Do pokoju weszli Sidster i Jack Webb. Uścisnęli dłoń Ashidzie i zapalili papierosy . Jack powiedział: – Claire De Haven to ślicznotka. – Taak, taka czerwona – przy znał Sid. – Mogłaby mi ogrzewać paluszki na Kremlu. – Hideo, co zrobimy z ty m dzieciakiem? Niepewne, wojenne zatrudnienie w charakterze pachołka Williama Randolpha Hearsta uderzy ło mu do głowy .

Ashida zmusił się do śmiechu. Sid, jesteś nienormalny. Jack powiedział: – Dudster dał mi robotę na jutrzejszy wieczór. Ace Kwan organizuje wielki turniej madżonga. Dostał cy nk, że jacy ś czarni planują skok na jego lokal. Mam obserwować przebieg gry i zadzwonić do niego z płatnego telefonu. Sid mrugnął. – Mówiłem, uderzy ło mu do głowy . Dudster i pan Hearst. Zresztą co za różnica? Jack powiedział: – Po co owijać w bawełnę? Do tej pory wojna by ła dla mnie dobra. Sid znowu mrugnął. – Nie tak, jak dla niektóry ch. Nie tak, jak dla większości Japońców z El Pueblo Grande. Prawda, Hideo? Ashida poczerwieniał. Sid by ł eugeniczny m odmieńcem. W połowie karaluch, w połowie niezgrabny karzeł. – Prawda, Sid. – My ślę o napisaniu arty kułu na twój temat, Hideo. Dud dopadł wilka, a ty odegrałeś ważną rolę w tej sprawie. Co sądzisz? Hideo Ashida pomógł rozwikłać zagadkę śmierci Watanabe, choć sam jest Japończykiem. Warto spróbować, zważy wszy na to, co wam szy kują. Ashida powiedział: – Chy ba nie może by ć gorzej. – Jasne, że może – odparł Sid. – Ci durni uciekinierzy sprawili, że miasto ogarnęła gorączka. Oddział pościgowy jest spragniony krwi. Więzienia są przepełnione. Ludzie gadają o umieszczeniu was w boksach dla koni w Santa Anita. Rozumiesz? W jednej chwili jesz pieczonego węgorza przy Drugiej i Alameda, a w kolejnej skubiesz smakowitą belę siana razem z Seabiscuitem. Jack zrobił „fuj”. Ashida chwy cił się parapetu. Rasistowski kundel, karaluch, karzeł. Sid powiedział: – Jakby tego by ło mało, ostatniej nocy Fletch Bowron zalał się w trupa w Jonathan Club. Czy pomstował na japońskie wojska, które pustoszą Filipiny ? Nie. Wściekał się na pewnego Nisei, policy jnego chemika. Parapet zatrzeszczał. – Sły szałeś go? – spy tał Ashida. – Fletcha B. Elmer J. ma coś na tego chłopaka – wtrącił Jack. Sid powiedział: – By łem tam i sły szałem. Mówił o planie ściągania podatków od nieruchomości

skonfiskowany ch Japończy kom. Zbiera brudy na ciebie i Whiskey Billa Parkera. Wścieka się na Billa P. za numer z nagry waniem rozmów telefoniczny ch, dzięki któremu ocaliłeś robotę w policji. Nazwał cię „żółtą plamą na jego nieskazitelnej polity cznej karierze”. Ashida ścisnął parapet okna tak, że kawałek odłamał.

86 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU

11.51 Biała mgiełka i działanie morfiny ustąpiły . Ból całego ciała sprawił, że poczułam się bardziej sobą. Po południu wrócę do domu. Wstrząśnienie mózgu zaczęło się cofać. Szy na na nosie powodowała, że kichałam. Lee i Scotty siedzieli po przeciwny ch stronach łóżka i trzy mali mnie za ręce. Obaj nosili ślady ran po wczesnowojenny ch bojach. Wskazałam swój nos. – Powinniście zobaczy ć tamtą. Lee i Scotty się roześmiali. Scotty poprawił mi poduszki. – Próbowałem się zaciągnąć – powiedział Lee. – Nie chciałem tego mówić, dopóki mnie nie przy jmą. Thad Brown skłonił Ja​c ka Horralla do wy rażenia zgody . Stanąłem przed komisją lekarską, ale dostałem kategorię 4-F. Z powodu uszkodzonego bębenka w uchu po walce z Jimmy m Bivensem. Scotty posłał mu spojrzenie pełne wy rzutu. – Nie schlebiaj sobie, Bennett. Nie walisz tak mocno. Ry knęliśmy śmiechem. Scotty popatrzy ł na mnie ty m swoim wzrokiem. Lee to zauważy ł. Przy kry ł mi stopy i powiedział: – Powinienem już iść. – Zaczekaj na dole, Blanchard – rzucił Scotty . – Odwiozę cię na komendę. Lee posłał mi całusa i wy szedł. Ból ogarnął dolną część szczęki. Kichnęłam i poczułam ukłucie szwu. Scotty podał mi chusteczkę. – Chcesz mi coś powiedzieć. – Zry wam z tobą – odparł Scotty . – Prawda to prawda, a nieprawda to nieprawda. Oboje wiemy , jak jest. Uścisnęłam jego dłoń. – Powiedziałaby m: „jeszcze jeden raz, kiedy będę się lepiej czuła i lepiej wy glądała”, ale masz rację. – Co racja, to racja. – Teraz będziesz się musiał zadowolić Joan Crawford.

Scotty się zarumienił. – Kto ci powiedział? – Brenda Allen. Widziała cię z La Grande Joan w Trocadero. Nazwała to zdumiewającą chwilą. By łeś z Joan Crawford, a Dud​ley Smith z Bette Davis. Wtedy zrozumiała, że ta wojna wszy stko zmieni. Scotty zadrżał. – Nie wsty dź się tego, że się go boisz. To właściwa reakcja. – Dudley kolekcjonuje protegowany ch, a później ich porzuca. Widziałem na własne oczy . Lee Blanchard nie spełnił jego oczekiwań, więc teraz ma mnie. Uśmiechnęłam się. – Szy bko się uczy sz. – Wszędzie wy ciąga swoje niewidoczne macki. W jego boksie są wy kresy . Rozry sował sprawę Watanabe i jej „poboczne możliwości”. Własny m, specjalny m szy frem. Przeanalizowałem je, kiedy w pobliżu nikogo nie by ło, i połączy łem pewne fakty . Nie uwierzy łaby ś, co sobie wy kombinowałem. Uśmiechnęłam się. – Liczy się to, co z ty m zrobisz. Scotty wzruszy ł ramionami. Dobry chłopiec, zły chłopiec. By stry chłopak, który rozgry zł zagadkę zby t trudną dla inny ch dzieci. Zakłopotany chłopak, jak zawsze. – Wstępuję do piechoty morskiej, po Nowy m Roku. Gadałem z Dudem. Załatwił mi zgodę komendanta Horralla. Mogę pojechać, żeby walczy ć na wojnie, a później wrócić do wy działu. Ta cecha Dudley a robi na mnie wrażenie. Facet jest cholernie szczodry . Splotłam swoje palce z jego. – Nie daj się zabić, skarbie. – To nie w moim sty lu. – Spróbuję jeszcze raz się zaciągnąć. Ward Littell powiedział, że zniesiono wiele ograniczeń federalny ch. Scotty dotknął mojego policzka. – To cała ty , Kay . Odgry złaś nos tej wielkiej krowie i idziesz na wojnę. Tak jak w twoim przemówieniu. Wszy stko lub nic. Oczy mi zwilgotniały . Scotty podał mi chusteczkę i zadumał się. – O czy m my ślisz? – spy tałam. – O Dudzie. Ma dziś dla mnie robotę. Bóg jeden wie, ile jeszcze tego będzie do Nowego Roku. Zna moje skłonności i je wy korzy stuje. Chcę po prostu wy lądować na jakiejś bezpiecznej, małej wy spie, żeby móc z czy sty m sumieniem zabijać Japońców.

– Opowiedz mi o ty m wy kresie.

87 LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU

12.21 Parker spalił swoje wy kresy . Ten doty czący działań drogówki i nalotów w japońskiej dzielnicy . Spalił wy kres zaty tułowany Sprawa Watanabe/Szczegóły–chronologia i Lake/De Haven. Znalazł flaszkę pod kuchenny m zlewem i podlał stos bourbonem. Narobił dy mu. Płomienie strzeliły wy soko. Zgasił stos wodą z kranu. Zlew wy pełniła kupa szlamu. Parker zgarnął go do torby i wrzucił do kosza na śmieci. Później opłukał ręce i wy wietrzy ł kuchnię. Wrócił do swojej jaskini. Mów-Mi-Jack podesłał mu kolejną gównianą robotę. Za karę. Popsuł pierwsze starcie Dudley a z wilkiem. Dlatego wrócił do tematu „sił pomocniczy ch” departamentu policji. Mów-Mi-Jack miał problem ze Strzelbami Hearsta. By li jego „pomocniczy mi” ulubieńcami, ale aktualnie brali udział w obławie zorganizowanej przez szery fa Gene’a. Mów-Mi-Jack chciał mieć więcej takich ludzi. Parker czy tał teczki kandy datów. Nadchodził odpły w. W błocie lśniły stworzenia żerujące przy dnie. Ochroniarze z wy twórni filmowy ch powiązani z Klanem. Kaznodzieja nudy sta. Czarnoskóry dozorca ze szkoły średniej Lake Conte. Liczne przy padki uwiedzenia nieletnich. Fala odpły wu. Mieszkańcy głębin. Parker przejrzał teczki. Dotarł do czterech spięty ch arkuszy . Boudreau, Costigan, Gutridge, Palwick. Wszy scy by li klawiszami z Nevady . Wszy scy pły nnie mówili po hiszpańsku. Wszy scy zostali wy rzuceni ze stanowej posady . Wszy scy za brutalność. Twarde chłopaki. Banda zbirów. Przebieg służby i zdjęcia przy pięte do kartek. Wy brał ich posłaniec. Dokument wy poży czenia na jeden ty dzień. Cztery pliki przesłane do: Exley Construction. 6402 Wilshire Boulevard. Twardzi chłopcy . By li strażnicy więzienni. Mówiący pły nnie po hiszpańsku. Wszy stko prowadziło do… TEGO: Dolina. Farmy należące do Japońców. Meksy kańscy robotnicy najemni dowożeni przez Carlosa Madrano. Powiązania Prestona z organami ochrony porządku publicznego. Plan internowania obmy ślony przez Prestona.

Chwy tasz? To wy soka piłka. Powinieneś by ł wcześniej ją zauważy ć. Za wy kupem domów i działek stał Preston. Preston by ł powiązany ze sprawą Watanabe.

88 LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU

13.40 Wilkołak czy tał list Hideo. By ł pobudzony terpinem. Poruszał wargami i dukał słowa. Dudley siedział obok Ellisa Loewa i nowego stenoty pisty . Na kory tarzu by ło tłoczno. Głośniki na ścianach emitowały wy raźny dźwięk. Mów-Mi-Jack zaprosił kilku gości z wojska. Goście przy szli z dziećmi. Dzieciaki miały na twarzy gumowe maski wilkołaka. Shudo dostarczał rozry wki dzieciom. Dudley powiedział: – Czy przy pomina pan sobie ten list, panie Shudo? – Taak. Jasne. No, chy ba tak. – A zatem wróćmy do soboty szóstego grudnia. – Dobrze, szefie. – Znajdował się pan w stanie pobudzenia, a jednocześnie działał z premedy tacją. Oczy wiście by ł pan pod wpły wem wodzianu terpinu. Wspomniał pan, że wszy stko wy dawało się zamglone. – To terp, szefie. Terp jest jak płatki śniadaniowe Wheaties. To „śniadanie mistrzów”. – Miał pan na wózku bardzo ostre noże. Do tego ry tualne samurajskie miecze, które kupił pan w Little Toky o, ale nie pamięta gdzie. W stanie zamroczenia zapodział pan gdzieś cztery pochwy . Kupił pan cztery woreczki rzadkiej, wschodniej trucizny u chemika, którego znał pan z czasów, gdy odwiedzał japońskie kluby , ale nie może sobie przy pomnieć jego nazwiska – spoży cie wodzianu terpinu sprawiło, że także ten okres zasnuła mgiełka. Shudo podrapał się w szy ję. – Pamiętam chemika. By ł przy jacielem Bestii. Sprzedałem swój wózek czarnuchowi przed hotelem Rossly n. To pamiętam. – Rozmawialiśmy o ty m, panie Shudo. Powinienem by ł panu przy pomnieć. Sprzedał pan wózek w niedzielę siódmego grudnia. Teraz mówimy o sobocie szóstego grudnia. – Racja, szefie. Sobota. Ta mała dziewczy nka mówi, że wy glądam jak wilkołak, a jej tata robi mi zdjęcie. – Tak, proszę pana. Według naszy ch ustaleń zaraz potem zapukał pan do drzwi Ry oshiego Watanabe. Shudo ziewnął. – Ry oshi nie miał racji, szefie. Chodziliśmy razem do klubów. Czy tałem ten list. Ży wiliśmy do siebie dawne urazy . Nie ży czy łem mu dobrze. Ży czy łem mu źle, ichiban.

– By ł zaskoczony , że pana zobaczy ł, panie Shudo? – Taak. Jasne, że zaskoczony . „Cześć, Ry oshi. Wróciliśmy , chłopie”. – Czy by ł pan zaszokowany , kiedy ujrzał Nancy , panie Shudo? Nancy nosiła pana szczenięta, ale zabiła je w swoim łonie. – Taak, ta Nancy . Ona też nie miała racji. Bestia darzy ła ją nienawiścią. Źle się ze mną obeszła. Dudley zapalił papierosa. Wilk chwy cił paczkę i też zapalił. Loew dał kuksańca Dudley owi. Kuksaniec oznaczał „teraz go wy kończ”. Dudley powiedział: – W domu by li Ay a i Johnny . Zostawił pan wózek na werandzie, tak żeby nie by ło go widać z ulicy . Spotkanie po latach ze znienawidzony m wrogiem i jego rodziną zaczęło się niezręcznie, więc zaproponował pan wszy stkim filiżankę herbaty . Herbata zawierała wolno działającą truciznę, która przed śmiercią wy wołuje stan euforii. Odurzeni Watanabe zwy miotowali na ubrania, ale nie zwrócili na to uwagi z powodu stanu uniesienia, w jakim się znajdowali. Ten przejaw nieoby czajności pana obraził, zepsuł fantazję, która powstała w pańskim umy śle. Zmusił pan całą czwórkę, aby włoży li świeże ubrania. Podejrzał pan Nancy i Johnny ’ego i podniecił się ich nagością. Nie chciał pan, żeby sąsiedzi ujrzeli ich pobrudzone ubrania, więc wrzucił je pan do pralki. Później pańska fantazja zamieniła się w improwizację. Objęła okres oczekiwania, post mortem. Musiał pan zaczekać, aż ubranie zostanie wy prane, żeby wy wiesić je na dworze. – Taak, ci popaprańcy zwy miotowali. To mnie wkurzy ło. Jak to się mówi: „wy trąciło mnie z równowagi”. Loew odetchnął z ulgą! Dudley się uśmiechnął. – Ry oshi się przechwalał. Powiedział, że japoński atak na Flotę Pacy fiku jest bliski, co doprowadziło pana do furii. Poczuł się pan impotentem, bo pański znienawidzony wróg by ł doskonale poinformowany m członkiem piątej kolumny , podczas gdy pan gnił w zakładzie dla obłąkany ch pod zarzutem gwałtu z uży ciem pędów bambusa. Ponownie zaczął pan improwizować. Wy korzy stał pan stan euforii, w jakim znajdowały się ofiary , i zmusił Ry oshiego do napisania listu pożegnalnego nawiązującego do ataku, a następnie zostawił go na ścianie w ich sy pialni. Scena by ła przy gotowana, panie Shudo. Pańskie ofiary znajdowały się w stanie potulnej, eufory cznej uległości. „Fuji Nożownik”. Ty le lat pana lekceważy li. Zaproponował im pan przy jacielską szaradę. Skłonił, żeby położy li się na plecach, na podłodze w salonie. Shudo uniósł ręce. Shudo brzęknął łańcuchem. Shudo powiedział: – Taak! Szefie! – Wtedy wy ciągnął pan ostry nóż zza przepaski biodrowej i wy bebeszy ł ich w sty lu seppuku. Czy tak, panie Shudo?

Shudo wy konał nazistowskie pozdrowienie. – Taak, szefie. – Następnie wy jął pan ubrania z pralki i rozwiesił na sznurku, czy tak? Ponownie Heil Hitler! – Taak, szefie. – Zaczekał pan do zmroku, poszedł po wózek do ostrzenia noży i ostrożnie wy jrzał na zewnątrz. Później ruszy ł pan w dół ulicą Figueroa i skręcił na południe, do hotelu. Czuł pan niezwy kłe uniesienie i skonsumował kolejną porcję wodzianu terpinu dla uczczenia swojego dzieła. Udał się pan do pokoju i spał do następnego dnia. Następny m dniem by ła sobota, siódmy grudnia, panie Shudo. Wy szedł pan z hotelu i usły szał, że jego nierozumni rodacy fakty cznie zaatakowali Flotę Pacy fiku. Poszedł pan na południe i sprzedał wózek Murzy nowi przed hotelem Rossly n. Wy rzucił pan nóż, który m zabił rodzinę Wantabe, do studzienki ściekowej. Czy tak, panie Shudo? – Taak, ichiban. Tak zrobiłem. Ry oshi zalazł mi za skórę. Nancy zabiła moje szczenięta, a Johnny odmówił Bestii. Ay a źle mnie potraktowała, więc też dostała za swoje. Pearl Harbor, szefie. Kiedy moi wy grają wojnę, nie trafię za to do komory gazowej. Ellis Loew westchnął. Stenoty pista westchnął. Dudley wstał i wy konał ukłon w stronę lustra. Drzwi otworzy ły się na oścież. Publiczność wbiegła do środka. Urządzili blitzkrieg Dudle​y owi i banzai Wilkołakowi. Mów-MiJack, Thad B., Fletch Bowron. Zbłąkani federalni, wojskowe szy chy i małe dzieci. Poklepy wali Dudley a po plecach. Thad rozkuł Wilkołaka. Wilkołak zaczął skakać po pokoju. Dzieciaki klepały go po plecach i piszczały z podniecenia. Dudley wy szedł. Czekała go robota. Oceanside – sto trzy dzieści kilometrów na południe. Ły knął dwie benzedry ny i zbiegł ty lny mi schodami. Scotty czekał w dodge’u swojego ojca pastora. Dudley załadował wóz tego rana. Jeden mary narski worek. W środku dwie czterdziestkipiątki. Z tłumikami. Z nabojami dum-dum od Ace’a Kwana. Eugenika. Jeden pocisk mógł zmieść całe dy nastie. Dudley wskoczy ł do samochodu. Dudley zatopił się w fotelu i zamknął oczy . Nie mów do mnie. Gadał z Ace’em. Madżong by ł ty lko dla Chinoli, na wy sokie stawki. Zadzwonił do Harry ’ego Cohna i powiedział, żeby nie brał w ty m udziału. Zadzwonił do Jacka Webba i dał mu zadanie. Obserwuj grę. Zwróć uwagę na wy grany ch i przegrany ch. Zadzwoń do mnie, z jednej budki telefonicznej do drugiej. Obawiam się napadu. Kartel Smith-Kwan potrzebował pieniędzy . Terry Lux by ł przy forsie. Biznesowy zmy sł Terry ’ego rozkręci ich interes. Terry sądził, że mogą się wkupić do interesu Exley a i Patchetta. Sęk w ty m, że musieli wy łoży ć dużo gotówki.

Scotty kierował. Dudley pły nął na benzedry nie i obmy ślał wy pad na tery torium Meksy kanów. Ry zy kowna sprawa. Trzeba wy dy mać Carlosa Madrano, a Carlos by ł bliskim kumplem Exley a i Patchetta. Oznaczało to przejęcie meksy kańskich prochów i kasy . Oznaczało działanie w ukry ciu i zlikwidowanie wiary godny ch podejrzany ch z wy przedzeniem. Scotty kierował. Dudley otworzy ł oczy . Ujrzał nadmorską drogę. I znak informujący , że do Oceanside jest piętnaście kilometrów. Słonawe powietrze. Późna, popołudniowa mgiełka. Odcinek skalistej plaży . Scotty wręczy ł mu pasek z wiadomością. „Dzwonili do ciebie. Dick Carlisle mi to dał”. Dudley wsunął skrawek do kieszeni. Oczarowało go ukształtowanie terenu. Porośnięte krzakami wzgórza od strony lądu. Zajazdy od strony oceanu. Wąskie parkingi. Żadny ch samochodów. Burzowe chmury na zachodzie. – Dwaj młodzi marines skrzy wdzili młodą kobietę, która jest mi bardzo droga. Dowiedziałem się, że w soboty łowią tu ry by . To dzielni młodzieńcy , który ch nie zraża wiatr i zimne powietrze. Sprzątniemy ich, kiedy wsiądą do samochodu. Scotty zamrugał. Dudley dotknął jego nadgarstka. Tętno Scotty ’ego przy spieszy ło. Zobaczy ł miejsce, w który m łowili. Zobaczy ł ich forda rocznik czterdziesty . Wskazał miejsce. Długie pale nachy lone ku zachodowi. Scotty podjechał do forda. Wy łączy ł silnik i zaciągnął ręczny hamulec. Dudley sięgnął za siebie i otworzy ł worek. Tłumiki by ły przy kręcone. – Ona by ła porządną dziewczy ną, prawda? To, co zrobili, by ło złe. Dudley podał mu spluwę. – Czy żby m by ł niepoważny , młodzieńcze? Czy pod moją surową powierzchownością nie wy czułeś wrażliwego sumienia i opiekuńczej postawy względem kobiet? Scotty się uśmiechnął – „niech będzie”. Dwaj mężczy źni wy szli zza skał. Mieli na sobie polowe bluzy marines. Nieśli długie wędziska i wiklinowe kosze. Z koszy wy stawały ry bie ogony . Podeszli do forda. Jeden wy soki, drugi przy sadzisty . Przy sadzisty zauważy ł dodge’a. Wy soki otworzy ł bagażnik. Załadowali kosze. Przy sadzisty położy ł wędziska na ty lny m siedzeniu. Usiedli z przodu. Przy sadzisty włączy ł silnik. Wy soki zapalił papierosa. Gliny? Co jest grane? Wiedzieli. Potrafili rozpoznać gliniarza. By li zby t nonszalanccy . Dudley wy siadł. Scotty wy siadł. Ruszy li z dwóch stron. Gwałciciele się zorientowali. Po skupiony ch minach gliniarzy , po bły sku lufy – po czy mś. Wy soki rzucił papierosa. Przy sadzisty zaczął majstrować przy kierownicy . Dudley powiedział:

– Za moje ukochane dziecko, Beth Short. Strzelił. Scotty też strzelił. Celowali w szeroko rozdziawione usta. Rozwalili im twarze i zniszczy li wszy stkie okna. Ry koszety przebiły osłonę silnika. Ze skrzy ni korbowej try snął gorący olej. Z chłodnicy buchnęła para. Ford zakoły sał się na kołach. Dudley i Scotty wrócili do dodge’a i odjechali. Słońce zaszło. Ford stał samotnie na asfaltowej drodze. Dud​ley zapalił papierosa i wy ciągnął pasek papieru. „Zadzwoń do Claire De Haven. CR-4424”.

89 LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU

17.49 Żółta plama. Stąpał ostrożnie. Skradał się nocą. Chociaż noc jeszcze nie zapadła, a nazwanie tego, co robił, skradaniem się by łoby przesadą. W ratuszu panowała martwa cisza. By ło bezpiecznie. Znajdował się dwa piętra nad biurem śledczy m. Niemal wtopił się w otoczenie. „Żółta plama”. Poruszał się razem z „wilkołakiem” i dziećmi w maskach potworów. Dotarły do niego wieści, że Shudo się przy znał. Shudo rozdawał autografy i pozował do zdjęć z dziećmi. Wszy stko to by ło jednocześnie upiorne i komiczne. W kory tarzu panowała martwa cisza. Gabinet burmistrza przy pominał kry ptę. Ochroniarz pilnował drzwi wy chodzący ch na Spring Street. Żółta plama uderzy … Teraz. Wy try ch numer trzy otworzy ł drzwi. Snop światła miniaturowej latarki przeszy ł mrok poczekalni. Krzesła i biurko recepcjonistki. Pry watny gabinet Fletcha B. by ł tam. Wy try ch numer dwa poradził sobie z kolejny mi drzwiami. Ashida cicho zamknął za sobą i omiótł wnętrze snopem latarki. Gabinet by ł pełen dy plomów honorowy ch i foteli klubowy ch. W oddali dostrzegł biurko Fletcha Bowrona. Biurko godne prezy denta. Z prawej strony stał dy ktafon z wałkiem. Kabel łączy ł dy ktafon z telefonem. Fletch nagry wał prowadzone rozmowy . Ashida zlustrował ściany i podłogi. Dy ktafon i telefon by ły podłączone do jednego gniazdka. Fletch nagry wał swoje rozmowy . Fletch mógł kazać je przepisy wać. Mógł kasować nagrania na wałkach. Trzy manie zapisów by ło zby t ry zy kowne. Ashida obejrzał dy ktafon. Wy sunął tackę i obejrzał wciśnięty do środka wałek. Wałek, na który m rejestrowano dźwięki. Na magnety cznej powierzchni zapisano rozmowy telefoniczne. Wałek nie by ł do końca zapisany . Wy korzy stane wałki wy suwały się automaty cznie. Ashida spojrzał na zegarek. 18.12. Sobota. Na wałku zarejestrowano rozmowy z piątku. Pokręcił gałką regulacji głośności. Przesunął wałek i przekręcił gałkę z napisem ODTWARZANIE. Usły szał szum na linii i ludzki głos. Fletch powiedział: „Piątek, dziewiętnasty grudnia”. Zatem nagry wano rozmowy . Ashida ściszy ł dźwięk. Słuchał. Przesuwał nudne nagrania, uzy skując efekt chlupotania.

Zadzwonili z wy działu wodociągów i elektry czności. Nudna gadanina. Ashida przewinął. Zadzwonili czterej radni. Jest wojna. Czy mają odwołać rozgry wki Rose Bowl? Fletch zadzwonił do Ace’a Kwana. Musieli ustalić menu na bożonarodzeniowy męski wieczór burmistrza. Fletch gadał z jednogwiazdkowy m generałem. Poszukiwania zbiegły ch Japońców zamieniły się w jeden wielki burdel. Zadzwoniła pani Fletch i obsmarowała ich kolorową służącą. Ace oddzwonił. Zaproponował pieczone prosię, podane na dachu ratusza. Fletch powiedział, że to, cholera, zły pomy sł – przecież może padać. Ashida słuchał. Kolejne przerwy i ury wane rozmowy . Coraz dłuższe pauzy . Zadzwonił szery f Gene. Z najświeższy mi wieściami. Zbiegli Japońcy schronili się na wzgórzach San Gabriel. We wspomniany rejon wy słano oddział pościgowy . Chłopcom Hearsta odbiło i ostrzelali robotników sezonowy ch. Żadny ch ofiar śmiertelny ch, ty lko ranni. Na linii chlupotało. Kolejne przerwy między rozmowami. Gratulacje z powodu rozwiązania sprawy Watanabe. Widziałeś rozkładówkę „Heralda”? Piątkowe telefony . Telefony z sobotniego rana. Czas mijał. Ashida spojrzał na zegarek, by ła 22.41. Przerwa i znowu Ace Kwan. A później komendant Jack Horrall. Pluski, sy ki i trzaski. I Mów-Mi-Jack, jak zwy kle buńczuczny . „…jeśli odwołamy defiladę Rose Parade, wy jdziemy na cy korów. To świetny interes, poza ty m wesprą nas ludzie z policji w Pasadenie”. Bowron na to: „Amen, bracie”. „Skoro już biadolę, pozwól, że poskarżę się na Dicka Hooda, tego lalusia Hoovera i federalny ch w ogólności”. „Zamieniam się w słuch, Jack”, powiedział Bowron. „Ktoś zagrał nieczy sto. Doprowadził do wy puszczenia z pudła kilku czerwony ch, którzy kręcili jakiś czerwony film w Japtown. Dudster robił za posłańca, ale nie puścił pary , o kogo chodzi. Hoo​ver jest wściekły . Da nam w kość, kiedy rozpocznie się dochodzenie w sprawie podsłuchów. Bill Parker ocalił nam ty łek, ale Dick Hood sądzi, że to Parker zagrał nieczy sto i przy cisnął Duda”. „Parker. Znowu ten uprzy krzony sukinsy n. Doprowadził do konfliktu z Ace’em Kwanem i zadarł z Dudem podczas pierwszego przesłuchania Wilkołaka. Parker i ten jego japoński koleś, Ashida. Sukinsy ny mnie wkurzają”. „W luty m załatwimy Ashidę. Nadchodzi dziejowa chwila, bracie. Ty m razem Whiskey Bill i Dudster nie zdołają go ocalić”. „Ten Ashida mnie wkurza – powiedział Bowron. – To jedy na żółta plama w mojej nienagannej polity cznej karierze. W luty m się go pozbędę, ale Parker nadal będzie mącić”.

„Wy bacz, Fletch, ale muszę to powiedzieć. Nie chcę, żeby sukinsy n zastąpił mnie na stanowisku komendanta. Zacznie mnie obsmarowy wać, gdy ty lko złoży przy sięgę. Ten popapraniec ży je po to, aby normalni ludzie wy glądali na mały ch. Jak powiedział mój człowiek, Elmer Jackson: « Facet rozmawia z Bogiem i porusza wargami, kiedy to robi» ”. „Kiedy wspomniałeś o Elmerze J., coś sobie przy pomniałem. Muszę zadzwonić do Brendy . Chcę, żeby załatwiła mi dziewczy nę na poniedziałkową noc”. Horrall powiedział: „Dostaję czy raków na dupie przez Parkera. Nie chcę, żeby moja spuścizna została skalana przez fanaty cznego bigota, który ssie imperialnego fiuta papisty cznego Rzy mu. Ty też zostaniesz wy dy many , Fletch. Parker mnie oczerni, a później obrzuci błotem twoją administrację. On nie poprzestanie na komendancie policji, Fletch. Będzie zabiegać o urząd prokuratora generalnego i gubernatora”. „Racja, Jack. Załatwmy skurwiela, kiedy możemy . Spreparujmy mu negaty wny wizerunek. Musimy wiedzieć, kiedy opuści spodnie, zrobi choć jeden fałszy wy krok. Gdy ustąpisz, ujawnimy informacje na jego temat. « Przy kro nam, Bill – zadarłeś z niewłaściwy mi chłopakami, zby t wiele razy pokpiłeś sprawę. To robota dla Thada Browna, nie dla ciebie» ”. Horrall na to: „Amen, bracie. Tak zrobimy . Załatwimy Whiskey Billa. Rozgnieciemy go jak pieprzony walec”. „Masz Parkera i Ashidę. To chy try mały sukinsy n. Ty lko Dud Smith ma o nim dobre zdanie”. Horrall powiedział: „Negaty wny wizerunek, Fletch. Nie możemy tego zaniedbać. W przeciwny m razie będziemy przeklinać ten dzień do końca ży cia”. „Wchodzę w to, Jack. Nie mogę dłużej gadać. Muszę złoży ć zamówienie u Brendy ”. „Udany ch łowów, panie burmistrzu”. „A teraz szaaa. Muszę zejść na dół, do biura śledczego. Dud będzie ponownie przesłuchiwać wilkołaka”. „W takim razie do zobaczenia na dole, sahib”. Rozmowa się skończy ła. Ashida wy łączy ł urządzenie. Żółta plama. Żółta plaga. Żółte zagrożenie. Walenty nka Dudley a. Luty czterdziestego drugiego roku – pogrom Japońców. Ashida oparł stopy na biurku burmistrza. Ashida zrobił bilans.

90 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | SOBOTA, 20 GRUDNIA 1941 ROKU

23.47 Dudley Smith. Nie potrafiłam my śleć o nikim inny m. Wróciłam taksówką do domu, po drodze my śląc o Dudley u Smisie. Nosiłam na ciele rany zadane przez służkę Dudley a Smitha, Dot Rothstein. Dudley Smith, wojenny kochanek Bette Davis. Dudley Smith i wrobienie potwornie żałosnego Wilkołaka. Dudley Smith i jego związek ze sprawami kry minalny mi oraz potajemna relacja z Ace’em Kwanem, przejmowanie ziemi i intry gi mające na celu czerpanie zy sków z wojny . Dy stry bucja filmów pornograficzny ch wy mierzony ch przeciwko państwom osi w porozumieniu z jego niesławny m imiennikiem Geraldem L. K. Smithem. Dobrze wy chowany Dud​ley Smith. Skuteczny Dudley Smith zdolny do popełnienia morderstwa. Dudley Smith deprawujący młody ch mężczy zn. Dudley Smith i jego zdumiewająco demokraty czny kult rodziny . Jego „chłopcy ”. Jego katolicki arcy biskup, jego lesbijska kumpela lekarka i jej zła kochanka. A ponad wszy stko jego szczery i głęboki szacunek dla Hideo Ashidy . Siedziałam na tarasie mojej sy pialni, pieszcząc w dłoniach szklaneczkę whisky z wodą sodową. Lee dokądś poszedł. Miałam cały dom dla siebie i by łam wdzięczna za okazję do cichy ch rozmy ślań. Dudley Liam Smith, podobnie jak ja, nie docenił możliwości intelektualny ch Roberta Sinclaira Bennetta. Teraz wiedziałam o wszy stkim, co odnotował na zdumiewająco obszerny m i lekkomy ślnie poczęty m wy kresie umieszczony m na ściankach swojego boksu. Wy kres by ł poświęcony policy jnej robocie i przestępczy m interesom. Dudley Smith nie spiskował ani nie zabijał z powodu by le urazy lub innej błahostki – robił to jedy nie wówczas, gdy nie by ło innej możliwości. Funkcjonował na niezwy kle złożony m poziomie oszustwa. Przestrzegał rodzinnej lojalności i nie zadenuncjował swojego pachołka, który obrabował drogerię Whalena oraz napadł na furgonetkę szery fa pełną przy właszczony ch pieniędzy Japońców. Scotty wy dedukował, że Dudley i Ace Kwan zabili trzech mężczy zn w Griffith Park – chociaż wspólnik Dudley a został oznaczony jako NW, czy li „nieznany współpracownik”120. Zabójstwa te wy pły wały z jego etosu ojca i chęci pomszczenia zabitej młodej kobiety . Scotty trzy razy przeanalizował cały wy kres. Powiedział mi, że Dudley stworzy ł go, aby zapamiętać wszy stko, co zrobił od czasu napadu na drogerię Whalena, zabójstwa rodziny Watanabe i ataku Japończy ków na Pearl Harbor. Wy kres miał ułatwić analizę i zapamiętanie faktów. Teraz płonął w moim wnętrzu jak wy znanie uzdolnionego człowieka będącego jednocześnie uosobieniem zła.

Zmagałam się z nim cały mi godzinami. Na koniec doszłam do wniosku, iż Dudley coś pominął – co mogło by ć przerażające lub po prostu ludzkie, ale z pewnością odkry wcze – i że wiązało się to z jego relacją z Bette Davis. Jestem zdumiona, że nie darzę nienawiścią tego złego do szpiku kości człowieka. Że jestem mu zobowiązana, jak jestem zobowiązana Billowi Parkerowi. Przy sięga, którą sobie złoży li, zapewniła mi wolność. Zapewniła również wolność Claire i wszy stkim pozostały m. Sierżant Smith i kapitan Parker uszanują przy sięgę, którą złoży li przed Bogiem – nie mam żadny ch wątpliwości w tej sprawie. Ich wspólna przy sięga wy daje się czy mś wielkim. Jakkolwiek konieczna, skażona i egoisty czna, uznaje władzę Nieskończonego nad porządkiem tego świata. To, że nawet tak brutalni ludzie się jej poddają, pomniejsza moje ostatnie machinacje i czy ni mnie małoduszną. Wy kres zawiera pewne wątki wy magające rozwinięcia. Nie przestaję my śleć o Piersie Patchetcie i jego planie wy kony wania operacji plasty czny ch mający ch upodobnić dziwki do gwiazd filmowy ch. Mam złamany nos i noszę szy nę. Doświadczy łam częściowego odtworzenia. Moja bójka z Dot Rothstein by ła odzwierciedleniem molestowania Claire przez Dot. Dowiedziałam się o ty m z broszury Claire. Napisała ją dla G. L. K. Smitha – tak wy nikało z wy kresu Dudley a. Zadzwonił telefon. Weszłam do pokoju i odebrałam. – Słucham? Hideo Ashida zapy tał: – To ty , Kay ? Mam nadzieję, że nie dzwonię zby t późno. Pachołek Dudley a promieniował szacunkiem. – Twoje telefony zawsze mnie zaskakują. Zawsze cieszę się z rozmowy , więc pora nie ma znaczenia. – Podsłuchałem dwie rozmowy telefoniczne. W obu brał udział burmistrz Bowron. Nie mogę ci wy jawić, jak się o nich dowiedziałem. Bo nie wiesz, co wiem o tobie? Bo myślisz, że uwierzę we wszystko, co mi powiesz? – Nic nie szkodzi. Opowiadaj. – Podsłuchałem rozmowę burmistrza Bowrona i komendanta Horralla. Planują spreparowanie „negaty wnego wizerunku” kapitana Parkera, żeby nie mógł zostać komendantem. Po drugie, na poniedziałkową noc burmistrz Bowron zamówił dziewczy nę u twojej przy jaciółki Brendy . Zadzwoniłeś do mnie, bo kapitan Parker wie, z kim trzymasz. Zadzwoniłeś do mnie, bo kapitan Parker nie chciałby z tobą gadać. Zadzwoniłeś do mnie, bo pewnego dnia możesz potrzebować kapitana Parkera i to niezgrabne ostrzeżenie może ci się przydać. Rozłączy łam się. Pomy ślałam o Patchetcie. Przy szedł mi do głowy pewien pomy sł i ponownie chwy ciłam słuchawkę.

Zadzwoniłam do Brendy . Dochodziła północ, ale ona jeszcze nie spała. Zaczęła mnie wy py ty wać o poby t w szpitalu. Ucięłam jej w pół zdania, powiedziałam, żeby zgarnęła Elmera i spotkała się ze mną w Dave’s Blue Room. Brenda wy bełkotała coś na do widzenia. Odłoży łam słuchawkę, chwy ciłam płaszcz i ruszy łam na Strip. W Blue Room by ło cicho. Znalazłam boks z ty łu sali. Kelner zauważy ł moją szy nę i spojrzał na mnie przeciągle. Zamówiłam whisky z wodą i powiedziałam: – Powinieneś zobaczy ć tamtą. Uśmiechnął się i zostawił mnie samą. Wy słuchałam wiadomości z radia na ścianie. W okolicy Monterey zauważono japońskie okręty podwodne. Okręty podwodne ostrzelały frachtowce na południe od San Francisco. Radiowe doniesienia sprawiły , że pomy ślałam o wy kresie Dudley a i ataku w zatoczce Golety . Przy by ł mój drink. Wy ciągnęłam puderniczkę i obejrzałam się w lusterku. Miałam brzy dkie siniaki pod oczami. Rany na nosie pokry ły się strupami. Popiłam whisky i zdjęłam szy nę. Zabolało – ale nie by ło krwi. Brenda i Elmer podeszli do mnie. – Wolałem cię w bandażach – powiedział Elmer. – Czy niły cię nad wiek dojrzałą. – Oby by ło warto, oby watelko – dodała Brenda. Zrobiłam im miejsce w boksie. Złoży łam meldunek, starannie pomijając parę szczegółów. Jack Horrall i Fletch Bowron zmówili się przeciwko Billowi Parkerowi. Dotarłam do wiary godny ch informacji, że może to podkopać ich interes. Przedsiębiorca ochraniany przez policję planuje stręczy ć dziewczy ny poddane operacji plasty cznej tak, żeby wy glądały jak gwiazdy filmowe. Brenda wy dała okrzy k zdumienia. Elmer zaczął się bawić cy garem. Jack i Fletch szy kują „negaty wny wizerunek” Parkera. Jack z pewnością pobłogosławi działania tego przedsiębiorcy . Parker by łby dla nich cholernie dobry m sprzy mierzeńcem. Facet mógł zostać komendantem. Fletch zamówił u nich dziewczy nę na całą noc. Pomy ślcie o przeszukaniu. O groźbie ujawnienia niemoralnego postępowania. Pomy ślcie o ty m, jak „podciąć skrzy dła dziewczy nie zrobionej na gwiazdę, zanim znajdzie się na nieboskłonie”. Możecie zrobić wszy stko lub nic. Elmer powiedział: – Nie mamy gwarancji, że Parker zostanie komendantem, a zatem możemy pozostać bez żadnej ochrony . – Musicie zary zy kować. Zablokujecie to przedsięwzięcie. My dopilnujemy , aby Fletch nie powiedział Jackowi, że ktoś go przy cisnął. Chodzi o przy szłe bezpieczeństwo. Jeśli teraz przy ciśniecie Fletcha, będzie mógł przy gotować Horralla, powiedzieć mu: „Jack, nie mam przekonania w tej sprawie”.

– Mamy teraz potrząsnąć burmistrzem Los Angeles – powiedziała Brenda. – Teraz powstrzy mać ry wala, a później zostać wy kopany m z interesu, jeśli twój kumpel Bill nie dostanie tej roboty i zrealizuje się najgorszy scenariusz. – Tak. Trzeba wy konać ruch wy przedzający , z odpowiednimi ludźmi, którzy zagwarantują, że się uda. – Dobrze, jeśli Parker będzie w ty m od początku i poda nam dłoń na zgodę – rzekł Elmer. Brenda zapaliła papierosa. – Nie mogę zary zy kować podstawienia jako przy nęty jednej z naszy ch dziewcząt. Panna Katherine Lake jest wy raźnie oży wiona po nokautujący m zwy cięstwie nad Dotstress – ale nie wy mieni żadny ch nazwisk w tej sprawie. Mam wątpliwości, oby watele. – Są tam nazwiska, które znasz, i nazwiska, które darzy sz szacunkiem. Chciałaby ś mieć po swojej stronie kogoś takiego jak Parker. Chciałaby ś, bo chociaż teraz mu nie ufasz, zaufałaby ś, gdy by dał ci słowo. Elmer ponownie zapalił cy garo. – Jestem skłonny wy razić zgodę. Za tą historią z dziewczy nami musi stać ktoś wpły wowy , więc by liby śmy głupcami, gdy by śmy nic nie zrobili. Zapaliłam papierosa. – Mogę by ć przy nętą. Odrobina Heleny Rubinstein numer dziewięć i Fletch się nie połapie, że ta dziewczy na niedawno brała udział w bójce.

21 grudnia 1941 roku

91 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 21 GRUDNIA 1941 ROKU

12.52 Parker krąży ł po Pacific Palisades. Zaciemnienie linii brzegowej – piętnasta noc. Ocean Avenue została umocniona. Alarm wy wołany pojawieniem się okrętów podwodny ch, alarm snajperski. Thad Brown działał w porozumieniu z SaMo PD121. Snajper uży wał karabinu z obciętą lufą. Thad sprawdzał dokumenty sprzedaży broni. Żołnierze obozowali na skarpach. Małe namioty stały w cały m pasie od Pico do Wilshire. Obserwatorzy wy patrujący okrętów podwodny ch by li rozmieszczeni co dziesięć metrów. Strach przed atakiem z wody nabrał dziwnej, magicznej siły . Okręty podwodne by ły niczy m morskie wilkołaki. Strach przed wilkiem. Parker pomy ślał o Fuji Shudo. Strach przed okrętem podwodny m. Parker pomy ślał o Hideo Ashidzie i ataku w zatoczce Golety . Skręcił z Wilshire na wschód. Żadny ch pojazdów. Sy gnalizacja świetlna by ła owinięta celofanem. Zaciemnienie obowiązy wało do granicy miasta Los Angeles. Parker jeździł bez celu po okolicy . Jego dom przy pominał minę pułapkę. Jego żona bez przerwy zrzędziła. Telefony stały się istną plagą. Nie mógł zasnąć. Ostatni telefon by ł od Japońca. Zadzwonił Hideo Ashida. Plotki o rozejmie się rozeszły . Ashida przeprosił, że na niego doniósł. Ashida się przy milał i by ł nieszczery . On z kolei by ł opry skliwy . Dudster przebił go jako patron. Przy pomniał o ty m Ashidzie. Ashida powiedział o dwóch rozmowach telefoniczny ch, które podsłuchał. Rozmawiali Mów-Mi-Jack i Fletch Bowron. Chcieli spreparować „negaty wny wizerunek”, żeby zablokować jego karierę. Później Fletch gadał z Brendą Allen. Fletch zamówił dziewczy nę na noc. Ashida by ł rozgorączkowany . Grał na kilka frontów. Skumał się z Dudley em. Nowy sojusz anulował jego nieuczciwe postępki, ale nie mógł anulować internowania. Strach przed okrętami podwodny mi. Negaty wny wizerunek. Parker krąży ł po okolicy . Parker przy pomniał sobie słowa Dudley a Smitha. „Będziesz mógł, z pomocą doktora Ashidy lub bez niego, bawić się w poszukiwania biały ch mężczy zn w fioletowy ch swetrach, ale nie będziesz mógł publicznie ani oficjalnie przedstawić dowodów przeciwko komukolwiek z wy jątkiem pana Shudo, który zamordował rodzinę Watanabe”. Parker skręcił na północ i zaparkował. By ło zimno. Zostawił silnik na chodzie i podkręcił

ogrzewanie. Przeczy tał wiadomości przesłane dalekopisem. Wzrosła liczba zabity ch w wy padkach drogowy ch. Zbiegli Japońcy ukry li się na północ od Monrovii. Gliniarze zaroili się na wzgórzach. Strzelby Hearsta krąży ły w okolicy . Negaty wny wizerunek. Moralny bumerang. Wizerunek, który chciał spreparować Claire De Haven. Teraz Bóg go oskarży ł. Parker pojechał do kanionu Santa Monica. Bungalow Larkina nadal tam stał. Na ulicy nadal panowała cisza. Chwy cił łom i pudełko karmy dla ry bek. Podszedł i wy waży ł drzwi barkiem. Zamknął za sobą. Włączy ł światło i w pomieszczeniu zrobiło się jasno. Umarlacy mieli darmowe media. Strumień z koi w salonie rozbły snął. Ry bki podpły nęły do powierzchni i spojrzały na niego. Wy sy pał na powierzchnię połowę ry biej karmy . Karpie ją pożarły . Kim jest biały mężczyzna w fioletowym swetrze? Parker poszedł do sy pialni. Włączy ł światło i ujrzał sadzawkę z karpiami koi na zewnątrz. Otworzy ł drzwi na taras. Sadzawka zamigotała. Ry bki spojrzały na niego. Nakarmił je. Opróżnił pudełko. Koi zaroiły się i zaczęły żerować. Posunięcie by ło ry zy kowne. Kry jówki należały do rzadkości. Watanabe mieli kry jówkę na stry chu. Ashida opisał ją w swoich zeznaniach. Kim jest biały mężczyzna w fioletowym swetrze? Parker wrócił do domu. Otworzy ł szafki. Przejrzał szuflady . Opukał ściany , nasłuchując głuchy ch odgłosów. W końcu się wściekł. Stracił cierpliwość. Powiedział koi, że zbuduje im ładną sadzawkę na podwórku za domem. Że je ochroni przed psami i kotami. Zatem do dzieła. Stanął na środku salonu. Chwy cił łom i walnął w podłogę. Posy pały się drzazgi. Skaleczy ły mu ręce. Nie zauważy ł niczego oprócz ziemi, która by ła pod nimi. Walnął ponownie. I jeszcze raz. I jeszcze. Jeszcze. Uderzał łomem w podłogę i ściany salonu. Zatrzy mał się przy czterdziesty m trzecim uderzeniu. Nie dostrzegł niczego z wy jątkiem pły t gipsowy ch i ziemi. Zaczął się cofać w kierunku sy pialni. Jego ciało by ło odrętwiałe. Wtoczy ł się do sy pialni i ją spustoszy ł.

Uderzał łomem w deski podłogi i ściany sy pialni. Nie spostrzegł niczego z wy jątkiem gipsu i ziemi. Poranił sobie dłonie do krwi. Rozwalił deski wokół łóżka, sprawiając, że osiadło na ziemi. By ł cały mokry i odrętwiały . Ruszy ł w kierunku tarasu, rozdając ciosy na oślep. Rozbił ściany i podłogi. Zaczęło świtać. Świt oznaczał, że niczego nie znalazł. Uderzy ł w podłogę, roztrzaskał deski, rozpieprzy ł cholerną podłogę Japońców. Liczy ł uderzenia zadane łomem. Doszedł do dwustu osiemdziesięciu sześciu. Jakiś segregator. Leży na ziemi. Wy gląda tak jak poprzedni. Ten, który znaleźli razem z Ashidą. Parker podniósł go i przejrzał. Notatki sporządzono po japońsku.

92 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 21 GRUDNIA 1941 ROKU

9.17 Miał na sobie garnitur w jasne prążki. Przy niósł kwiaty . Przy szedł zaraz po mszy . Whiskey Bill się nie pojawił. Arcy biskup by ł zły . Wielki dom. Jak plebania przeniesiona z plantacji, ty lko brakowało czarny ch. Wy soki mężczy zna kosił sąsiedni trawnik. Rozpoznał Siergieja Rachmaninowa. Dudley nacisnął dzwonek. Claire De Haven otworzy ła drzwi. Miała krótko przy cięte włosy . Na głowie zawiązała niebieską chustę. Wy czuł od niej zapach kościoła. Zapaliła świeczki na ołtarzu i zasłoniła głowę przed Bogiem. Uśmiechnęła się i przy jęła kwiaty . Zdjął kapelusz. – Panno De Haven. – Sierżancie Smith. Wy czuł zapach jej pły nu do kąpieli. Czy pachniał Bette? Kochali się całą noc. Zostawiła go, żeby pójść na śniadanie do studia filmowego. Zostawił ją, żeby pójść na mszę. Claire odstąpiła na bok. Dudley wszedł do środka. Jej dom go oszołomił. Jedwabie i brokaty , heban i jadeit. Obrazy modernistów. Klasy ka, wy rafinowanie, szy k. – Czy potępiłby m hulanki, które się tu odby wały ? Claire zamknęła drzwi. – Nie, bo za potępieniem dostrzegłby pan zdepry mowanie. Atmosfera hulanki mogłaby się panu spodobać, ale rozwścieczy ły by go rozmowy . Podał jej kapelusz. Rzuciła go przez pokój. Wy lądował idealnie na stojaku do kapeluszy . Dudley wy dał okrzy k podziwu. Claire dotknęła jego ramienia i wskazała czerwoną skórzaną kanapę. Przy gotowała herbatę. Dwa nakry cia. Spodziewała się gościa. Dudley usiadł z prawej strony . Claire położy ła jego bukiet na kolanach. – Wiedziałam, że zjawi się pan osobiście, zamiast zadzwonić. – Posłałby m kwiaty , gdy by pani nie zadzwoniła i nie zostawiła wiadomości. Claire rzuciła bukiet. Przeleciał przez salon. Wy lądował idealnie na małej, dwuosobowej kanapie. – Jest pani niezwy kle zręczna. Podobno jest pani znakomitą amazonką, świetnie gra w tenisa i jest niezła w golfa. Czy by ła pani rozczarowana, że tak łatwo naby ła ty le umiejętności? Upaja się pani bogactwem, jednocześnie nim pogardzając i knując przeciwko niemu. Czy rozpasanie i rewolucja jest wszy stkim, co pani pozostało?

– A pan jest bardzo wy gadany . Zdolny funkcjonariusz dochodzeniówki i rozmówca, który doskonale wie, że nie przy jmuję bezkry ty czny ch komplementów. Mogłeś pan prześledzić moją karierę sportową w Los Angeles Blue Book122 lub wy py tać Terry ’ego Luxa, jak ja zapy tałam o pana Terry ’ego i Joe Hay esa. Nie zrobił pan tego jednak, ale od razu przeszedł do dobrze uzasadniony ch wniosków. To mi schlebia, przy znaję, jestem pod wrażeniem. Kolor jej chusty pasował do koloru oczu. Zauważy ła, że to dostrzegł. Rozwiązała ją i odrzuciła. Włosy Joanny D’Arc zalśniły . – Wiele razy oglądałem film Drey era. Kuzy ni wspominali mi, że wy wołał spore zamieszanie w Dublinie. Religijna ekstaza i męczeństwo przeniknięte Marksem. Kościelni aparatczy cy nie wiedzieli: wy śmiać go czy udawać, że go nie dostrzegli. – Robili jedno i drugie. Poza ty m Dry er by ł protestantem. Wy czuli Lutra w jego filmie – powiedziała Claire. – Czy by ł kiedy kolwiek większy ty ran od Lutra? – Pomy ślałam o Hitlerze. – A wujaszek Joe Stalin? – Pomy ślałam o froncie wschodnim. „Wujaszek Joe” upuści Hitlerowi krwi na wschodzie, co ułatwi zachodnim aliantom dokonanie ostatecznego podziału łupów w Europie. Musi by ć to panu nie w smak, zważy wszy na pańskie rewolucy jne działania wy mierzone w Wielką Bry tanię. – Irlandczy cy palili ogniska, żeby wy ty czy ć bombowcom Hitlera ścieżkę lotniczą do Londy nu. Gerald L. K. Smith przy pomniał mi o ty m niedawno. Wspomniał również, że zakupiła pani wiele jego lewicowy ch pamfletów. Że jeden z nich napisała pani osobiście. Claire nalała herbatę do filiżanek. – Napiętnowałam w nim sposób działania waszego departamentu policji. Wy brałam jednego z waszy ch i ukazałam jako ty pową postać. Nie powiem kogo, ale jestem pewna, że pan go zna. Jeśli nie czy tał pan mojego pamfletu, jestem pewna, że zdoła pan wy dedukować, o kogo chodzi. Dudley się uśmiechnął. – Fakty cznie nie czy tałem, ale nie będę zgady wał. Może sama mnie pani naprowadzi na trop lub powie w sprzy jającej chwili. Claire podała mu filiżankę na spodeczku. Owionęła go woń ziół. – Wy jawię panu coś, zanim pan odejdzie, sierżancie. Ale ciekawi mnie, o co pan nie zapy ta. – Pastor Smith i ja dy skutowaliśmy o populizmie, uży teczności i niejasny ch interesach, które zastępują oraz w duży m stopniu definiują lewą i prawą stronę sceny polity cznej. Powiedziałby m, że oboje poruszamy się po tej orbicie. Czuję się zaszczy cony , że umieściła pani moje niesforne poczy nania w Irlandii obok robotniczej rewolty , choć muszę wy znać, że jestem takim samy m zwolennikiem cara jak pan Rachmaninow, którego widziałem w sąsiedztwie.

Claire się uśmiechnęła. Zniknęły ostatnie oznaki surowości. – Czy sły szał pan dziesiąte preludium opus trzy dzieste drugie? Z jego powodu zorganizowano całe referendum. Dudley wy pił ły k herbaty . – Wielokrotnie odtwarzałem ten utwór na moim fonografie. To jego traktat o emigracji. Puszczam go, kiedy zaczy nam przesadnie tęsknić za Irlandią. Maestro przy pomina mi, że nigdy nie będę mógł tam wrócić. Claire otworzy ła hebanową kasetkę. Dudley wy jął dwa papierosy . Claire podała mu zapalniczkę. Dudley je zapalił. Cóż za przy jemność. Oboje jej pragnęli. Roześmiali się i wy dmuchnęli dy m w górę. – Czy Kay Lake jest informatorką policji? – spy tała Claire. – Tak, ale została do tego zmuszona. – Przez kogo? – Przez policjanta, którego opisała pani jako „ty powego”, roztropnie przemilczając nazwisko. – Sądzi pan, że zainteresował się moją osobą z powodu tego pamfletu? – Wątpię, czy go przeczy tał. Ten człowiek ma słabość do prowokacy jny ch kobiet i lekkomy ślny ch operacji z ich udziałem. – Komu zawdzięczam swoje uwolnienie? – Ten człowiek i ja zawarliśmy umowę w obecności arcy biskupa. Jej elementem by ło pani uwolnienie, on na to nalegał. Ma skłonność do górnolotny ch gestów, które są mi obce. Claire zgasiła papierosa. – W odpowiednim czasie zakwestionuję ostatnią część pana wy powiedzi i powołam się na nasze piątkowe nocne spotkanie w obitej gąbką celi. Ty mczasem interesuje mnie, dlaczego przy stał pan na warunki tego człowieka. Dudley zgasił papierosa. – Nie uważam pani i jej towarzy szy za wy wrotowców ani zdrajców. Obecna histeria wojenna i nienawiść na tle rasowy m budzą moją odrazę. Ponieważ monsinior Hay es zapoznał panią z moimi dawny mi dziejami, a ja pierwszy raz widziałem panią w chwili głębokiego załamania, które pani tak dzielnie przezwy cięży ła, wiem, że znaczenie, które jej przy pisałem, jest prawdziwe. Chodziło o „wiarę”. Powiedziała pani, że mieliście rację. Wiem, że niepoprawny oportunista Terry Lux opowie pani o moich obecny ch przedsięwzięciach z Ace’em Kwanem, Prestonem Exley em i Pierce’em Patchettem i że zechce pani podjąć ry zy ko, popaść w konflikt ze swoimi ideałami i zainwestować. Claire dotknęła swojej fry zury . Wskazała kasetkę z laki stojącą na niskim stoliku. – Kay Lake wy prowadziła mnie z równowagi. Wiedziałam, że jest fałszy wa, ale nie

potrafiłam się jej oprzeć. Na nowo obudziła we mnie wy czucie aktorskie. Poddałam się pragnieniu odegrania roli w groźny ch sy tuacjach, które rzucały wy zwanie moim poglądom, jednocześnie pozwalając odzy skać wrodzoną prawość. Terry wspomniał mi, że po Nowy m Roku podejmie pan służbę w wy wiadzie wojskowy m. Że niezależnie od konfliktu przekonań wy ruszy pan, aby walczy ć w tej wojnie. Miałam nadzieję, że moje naturalne uzdolnienia i przenikliwe spojrzenie Kay Lake uda się z poży tkiem wy korzy stać dla sprawy przeciwników państw osi, że oboje będziemy mogli na ty m skorzy stać, osobiście i finansowo. Dudley wy pił ły k herbaty . Zaczął lewitować. Filiżanka i spodek zady gotały . – Co panią do tego skłoniło? Oprócz powodów, które pani przed chwilą wy mieniła? – W piątek wieczór dostrzegłam miłosierdzie w pańskich oczach. Zauważy łam w nich również kry ty kę pod adresem Terry ’ego Luxa oraz pragnienie niewy rządzenia mi krzy wdy . Kasetka by ła czerwono-złota. Zdobiły ją smoki i kurty zany . Claire otworzy ła wieczko. W środku by ły studolarowe banknoty . – Oto pięćdziesiąt ty sięcy . Nie oznacza to, że aprobuję pańskie plany , ale uznaję internowanie za nieuchronne. Nalegam, żeby panowie Kwan i Exley nie oskubali uciekinierów do czy sta. Ufam, że będziecie traktować ich lepiej niż rząd Stanów Zjednoczony ch. Dudley opuścił filiżankę. Spodek brzęknął. – Czuję na panu zapach kobiety . – Czai się we mnie bestia. Niszczę ty ch, który ch nie jestem w stanie kontrolować. Muszę się upewnić, że osoby z mojego otoczenia mają interesy zbieżne z moimi. W ty ch granicach jestem dobrotliwy . Poza nimi staję się upiorny . – Wiem o ty m. – Mam nadzieję na przy dział do Meksy ku. Mówię pły nnie po hiszpańsku. W Mexico City obserwujemy dużą akty wność piątej kolumny , a niemieckie komórki prawicowe upodobały sobie olśniewająco piękne Acapulco. Claire się uśmiechnęła. – Ja mówię pły nnie po hiszpańsku i niemiecku. Wiedział o ty m. Spojrzeli w bok. Dudley dostrzegł różne rzeczy . Obrazy Kandinskiego. Oprawiony w złote ramy arkusz jakiejś kompozy cji. Preludium emigracy jne Rachmaninowa. Spojrzeli na siebie ponownie. Zauważy ł wgłębienia na jej nosie. Od czasu do czasu nosiła okulary . Pomy ślał, że musiały by ć w szy lkretowej oprawce. – Pomy ślałam sobie, że by łoby warto przeży ć z panem tę wojnę. – Naprawdę, pani?

10.27 Claire miała piegi. Piegi sprawiły mu większą przy jemność niż wszy stko inne. Od oprowadzenia po domu. Od tego, co powiedziała. Od sy pialni, którą zostawiła na sam koniec. Jej meble i sprzęty go olśniły . Ich piękno szy dziło z jej bogactwa i rozgrzeszało z lewicowy ch poglądów. W bibliotece znajdowały się dzieła klasy ków literatury i przedstawicieli realizmu socjalisty cznego. Miała dzieła zebrane świętego Augusty na. Studiowała poezję religijną i utrzy my wała, że Marks by ł w błędzie, jeśli chodzi o Boga. Czy tała rozprawy Stanisławskiego o teatrze i twierdziła, że Kay Lake też je znała. Jej pły ty by ły ułożone w kolejności alfabety cznej od Bacha do Wieniawskiego. Uwielbiała sy mfonie Brucknera jak on. Wy najmowała pokój dwójce swoich niewolników. Dzięki temu miała ich stale pod ręką. Gardziła słaby mi mężczy znami, wy korzy stując ich do zaspokajania własny ch kapry sów. Wspomniała o Hideo Ashidzie, o ty m, że podważy ł wiary godność Kay Lake. Doktor Ashida uruchomił jej sy stem alarmowy i wzbudził podejrzenia wobec panny Lake. Ashida nie by ł przekonujący m kochankiem. Padła ofiarą La Grande Kay. By ła niczy m La Grande Joan naznaczona piętnem egalitary zmu. Z kolei Kay Lake by ła przedstawicielką hołoty z Dakoty Południowej. Wy czuła to, kiedy przy stępowała do gry . Pewnie kazano jej pójść na koncert Paula Robesona. Nie powinna by ła przy palić papierosa tej dziewczy nie. Sy pialnię Claire zdobiły zdjęcia Nao Hamano i La Grande Joan. Samobójczy ni przy pominała Goro Shigetę. Wspomnienie Shigety przy wołało echo wy strzałów i brzęk pękającej szy by . Na jego wy kresie nie by ło inicjałów „GS”. Zachował je dla Bette. Powiedziała: „Zabij dla mnie Japońca”. Powie jej o ty m we właściwy m czasie. By ł ciekaw, czy Claire nadal czuje zapach Bette. Pokazała mu pamflet, który napisała dla Geralda L. K. Smitha. By ł zgodny z panujący m spiritus mundi. Jej gliniarzem bête noire by ł William H. Parker. Katolicy zm Parkera przy czy nił się do jej przejścia na pozy cje lewicowo-humanisty czne. Jej krucjata skierowana przeciwko Parkerowi sprowadzała się do jednego pamfletu. Jego krucjata skierowana przeciwko Claire nie by ła świadoma istnienia owego pamfletu ani history cznego wy darzenia, które leg​ło u podstaw jego powstania. Parker szukał kobiet, które mógłby usidlić, a jego wy bór padł na Kay i Claire. By ł to szczęśliwy traf lub zły los. Claire De Haven chodziła do tego samego kościoła co D. L. Smith i W. H. Parker. Sierżant Smith i kapitan Parker nie zauważy li panny De Haven. Ale panna De Haven zauważy ła ich. Mieli wspólnego wroga. Postanowił, że jej o ty m nie powie. Mogłoby to zaszkodzić temu, co między nimi powstanie. Przeszkodzić w wy pełnieniu przy sięgi, którą złoży ł Parkerowi. Przeczy tał pamflety , kiedy Claire stała obok niego. By ł pod wrażeniem przenikliwości, z jaką

opisała swojego ciemiężcę w wojskowy ch butach z wy soką cholewą. Zgodnie z panujący m spiritus mundi. Dot Rothstein molestuje Claire w celi komendy głównej. Kay Lake dźga Dot. Claire leży otępiała w sąsiedniej celi. Wy szli na taras. Z tarasu rozciągał się widok na Beverly Hills i góry Santa Monica. Opowiedział jej o swoim spotkaniu z wilkiem na wrzosowiskach. Claire opowiedziała mu o figlu, który spłatała około 1924 roku. Ojciec zabrał ją na galę w klubie golfowy m Annandale Country . By ła zdumiona, że do klubu nie należy żaden Ży d. Wy mknęła się do domku administratora i ukradła worek wapna niegaszonego. Wy paliła nim sześcioramienną gwiazdę na trawie porastającej dziewiąty green. Ale to nie wy starczy ło. Dowiedziała się o mity ngu Silver Shirts w Angeles Crest. Ukradła samochód ojca i pojechała na miejsce, my śląc o podpaleniu domu, w który m tamci mieli się spotkać. W bagażniku wiozła skrzy nkę nielegalnej ży tniej whisky . Znalaz​ła obozowisko Silver Shirts i odkorkowała butelki w szopie z ich sprzętem. Później zrobiła sznur z pasków gazet. Jedną zapałką puściła z dy mem mnóstwo nienawistny ch pamfletów i szat ty ch naty wistów. Roześmiał się. Dotknęła jego ramienia. – Mam piegi – powiedziała. – Pokaż mi je, proszę.

14.17 Pokazała mu piegi. Stracił rachubę przy dwusetny m który mś. Całował je grupowo. Przez okna wy chodzące na taras widać by ło słońce stojące wy soko na niebie. Rozgrzaną szy bę schłodzi wczesny zmierzch. Nie zamy kali oczu, wy jaśniając sobie dlaczego. Nie mogli przeoczy ć żadnego szczegółu pierwszego spotkania. Pokazał jej bliznę – pamiątkę po buncie w więzieniu w Ulsterze. Blizna pochodziła od klucza, który czarno-brunatni trzy mali nad ogniem. Ona zabrała go na plac Pershinga w 1935 roku. Tego dnia brunatne koszule nosili jego granatowi koledzy . Tratowali tłum na koniach. Wędzidło dźgnęło ją w ramię. Strzemię rozcięło nogę. By ła większa i silniejsza od Bette. Całowała mocniej. Przesunęła go, żeby by ło jej wy godniej. Częściej wy powiadała jego imię. I częściej się rumieniła niż Bette. Jej skóra by ła cieplejsza. Całowali się bez przerwy , spleceni w uścisku. Pociła się jak tego dnia, kiedy ujrzał ją w łaźni. Pot zabarwiał czernią jej włosy , zbierał się na wargach. Całował jej pachy . Przeczesy wał włosy nosem. Brał jej palce do ust. Gorączka na przemian wzmagała się i słabła. By ła za niego wdzięczna. Powiedziała mu o ty m. Wy powiedziała jego imię i dodała: „Jestem ci wdzięczna”. Tracił poczucie czasu, kiedy to robiła.

Przy tulała go mocno za każdy m razem, gdy mówił: „Claire”.

22.27 Zasnęła obok niego. Przestała szeptać jego imię. Po ty m poznał, że śpi. Ubrał się w ciemności i zszedł na dół. Zastąpił kasetkę z laki tomikiem Szekspira. Otworzy ł na odpowiedniej stronie. Claire spojrzy na książkę i odnajdzie cy tat. Otello. Szalony Irlandczy k i szalony Maur. „Niech zginę, jeżeli nie kocham ciebie. Wieczna kaźń mej duszy , jeśli nie kocham cię!”123 Poszy bował do samochodu. Ruszy ł prosto do Chinatown. Breuning i Carlisle już na niego czekali. Na miejsce spotkania wy znaczy ł parking przy Alameda. Breuning i Carlisle mieli zabrać strzelby . Jack Webb miał zadzwonić z płatnego telefonu na rogu. Turniej

madżonga

trwał od poprzedniej

nocy . Nieznośny

Jack miał informować

o przy pły wach gotówki. Forsa kasy na się nie liczy ła. Po pierwsze, pieniądze należały do Kwana. Musieli zgarnąć szmal, który pozostawią frajerzy . Frajerzy by li Chinolami z tongów we Frisco. Odby wali tournée madżonga w drodze powrotnej do Tijuany . Zaplanowali wigilię Nowego Roku. Zatoczy my koło i wrócimy na powitanie czterdziestego drugiego roku. Zdąży my na ośli show o północy . Ace szacował, że na stole będzie ze sześćdziesiąt ty sięcy . Mogli zabrać ze sobą całą forsę. Mogli też zostawić rezerwę w samochodzie. Dudley wjechał do Chinatown. Trafił na blokadę przy Alpine i Broadway u. Blokady pilnowało czterech granatowy ch. Ray Pinker badał dwuosobowe coupé. Wóz miał pory sowane szy by i rozszerzane chlapacze na błotnikach. Mundurowy skinął Dudley owi, żeby podjechał. Dudley wy konał polecenie i pokazał odznakę. Mundurowy zasalutował. – To robota Japońców, proszę pana. Czterech Japońców porzuciło tego grata i przesiadło się do forda rocznik trzy dziesty szósty , należącego do Chinoli. Pan Pinker zabezpiecza ślady , a my rozpy tujemy świadków. Chce pan wiedzieć, co my ślę? Ukradli wóz z Chinatown, żeby się podszy ć pod Chinoli. Japońcy . Z San Gabriels. Dudley zasalutował. Mundurowy odsunął kozioł i dał znak, żeby Dudley ruszy ł. Pojechał na parking. Breuning i Carlisle stali obok swojego wozu. Breuning podszedł do niego. – Dobra noc na taką robotę, szefie. – Pewnie trzeba będzie poczekać do wschodu słońca, ale masz rację. – Gdzie Scotty ? Jestem pewny , że by mu się spodobało.

– W ciągu ostatnich dwóch ty godni miał dość wrażeń jak na debiutanta. Wy raziłem zgodę na jego wakacje w piechocie morskiej. Zasłuży ł sobie. – Jeszcze o nim przeczy tamy . Przy puści szturm na jakąś pieprzoną wy spę i połknie Japońców w całości. – Albo i nie, młodzieńcze. Jest skatowany , a ma zaledwie dwadzieścia lat. Breuning zapalił papierosa. – Obserwuję grę od godziny . Ace poszedł wziąć kąpiel. Na stole leży mnóstwo forsy , ale nie wiem, jaką rezerwą dy sponują chłopcy z tongu. Dudley wskazał północ. – Ray Pinker bada grata przy Alpine i Broadway u. Porzucili go zbiegli Japońcy . Zdaniem niewiary godny ch świadków wóz należał do Chinoli. Pojedźcie tam i dy skretnie zbierzcie trochę materiałów dowodowy ch. Japońcy to znacznie lepsi podejrzani od czarnuchów szalejący ch na wolności. Breuning mrugnął i oddalił się. Dudley spojrzał na zegarek i ły knął trzy benzedry ny . 10.58, 10.59 – punkt 11.00. Aparat w budce telefonicznej zaterkotał. Jak w zegarku – Jack Webb. Dudley podszedł. Podniósł słuchawkę po czwarty m sy gnale. – Witaj, młodzieńcze. Jack kipiał entuzjazmem. By ł pupilkiem Hearsta i departamentu policji. Ży ł po to, aby aportować. – Chinole puścili Ace’a z torbami. Mają zamiar grać całą noc. Nie widziałem ty ch kolorowy ch, o który ch wspomniałeś. – A widziałeś wóz, który m przy jechali Chinole? Wiem, że masz oko do rejestracji. Jack powiedział: – To cadillac z trzy dziestego dziewiątego. Jasnozielony , z oponami pociągnięty mi białą farbą i jakąś chińską flagą na antence. Rejestracja jest z Kalifornii. BHO44. – Świetna robota, młodzieńcze. Możesz iść do domu. Spłataj jakiegoś figla panu Hearstowi lub porządnie się wy śpij. – Zrozumiałem, szefie. Dudley odwiesił słuchawkę. Carlisle podszedł i spojrzał, jakby chciał zapy tać „co jest grane”. – Czekamy do rana. Frajerzy spoza miasta wy gry wają, więc zapasowa forsa musi by ć w samochodzie. Przewiduję, że na przednim fotelu drzemie Chińczy k z teczką przy kutą do nadgarstka. – Doszedłem do podobnego wniosku. Zabrałem piłkę do metalu, żeby nie zmarnować gotówki. Dudley mrugnął porozumiewawczo. Carlisle podreptał do wozu i zaczął na desce rozdzielczej

układać pasjansa. Dudley powlókł się do swojego radiowozu i rozłoży ł fotel. Bette/Claire, Bette/Claire, Bette/Claire. Widział je nago. Wąchał je. Claire powiedziała: „Jestem ci wdzięczna”. Bette powiedziała: „Postawiłeś mnie w niezręcznej sy tuacji”. Palił papierosa za papierosem i gapił się w podsufitkę. Nowy Rok i armia. Towarzy szka Claire i Acapulco. Meksy kańscy chłopcy skaczący z urwiska za kilka peso. Dalej, muchachos. No, dalej. Czas przy spieszy ł. Za sprawą benzedry ny . Podszedł do niego Breuning. Spójrz na jego papierową torbę. – Mam włókna z tapicerki i piasek. Pinker by ł odwrócony , więc zgarnąłem trzy pociski zza opony zapasowej. Będą odpowiadać naszy m. – Przechodziłeś obok lokalu Kwana? – Sprawdziłem parking. Obserwator siedzi na ty lnej kanapie. Przy kuty do dużej torby na ramię. Ma gnata za pasem. – Zdejmę go. Zaczekamy , aż wsiądą do samochodu. Ty i Dick sprzątniecie trzech pozostały ch. Breuning gwizdnął. Carlisle zamknął wóz i przy niósł narzędzia. Magnum z tłumikiem. I piłę do metalu z zębami jak u rekina. Chłopcy wsiedli i podjechali do Kwana. 3.16. Cadillac by ł jedy ną furą na parkingu. Dudley zaparkował trzy miejsca dalej. Car​lisle otworzy ł piersiówkę. Obserwator musiał leżeć, bo zza drzwi nie wy stawała żadna żółta łepety na. Skulili się i zaczęli szeptać. O babkach i wojnie. Breuning by ł rodowity m szkopem. Chciał zabijać szkopów pod komendą George’a S. Pattona. Carlisle marzy ł o karierze pilota. Miał ośmioletniego sy na. Zbudowali zabawkowe japońskie my śliwce Zero i obrzucili je bombami z czereśni. Chaoty czna rozmowa. Dziewczy na Lee Blancharda porżnęła majchrem Dotstress. Terry Lux przy szy ł Dot ten ży dowski kinol. Breuning zaczął nawijać o Bette. Jasna cholera – Bette Davis ze mną rozmawiała! Wigilia Nowego Roku. Parkiet taneczny . Perfidia. Claire powiedziała: „Jestem ci wdzięczna”. Bette powiedziała: „Postawiłeś mnie w niezręcznej sy tuacji”. Rozsiedli się wy godnie. Dick wy znał, że zabujał się w Ellen Drew. Widział ją w jakimś westernie – człowieku, co to za laska! Breuning zgasił jego entuzjazm. Babka przy jmuje w Los Altos. Puszcza się dla Brendy Allen. Posuwa ją Elmer J. Zmienili pozy cję. Opróżnili piersiówkę. Breuning objął wachtę. Dudley wzmocnił benzedry nę ły kiem jima beama. Słońce wzeszło. Bry ka chłopaków z tongu nadal tam stała. Cztery okna opuszczone. Obserwator w pozy cji leżącej.

6.09, 6.21, 6.43. Przy szy kowali się. Carlisle rozdał bandany . Breuning przeładował magnum. Zasłonili twarze, aż po nos. Dudley wziął do ręki magnum i piłę. 6.44, 6.45, 6.46. Są – ty lne drzwi kuchenne. Z lokalu wy szło trzech Chińczy ków. By li uśmiechnięci. Chwiali się i poty kali o własne nogi. Ace serwował wzmocniony koktajl mai tai. Nieśli pudełka, w które Kwan pakował żarcie na wy nos. Jankeskie dolce wy stawały na zewnątrz. Każdy miał po dwa. Obserwator poruszy ł się i usiadł. Na jedny m nadgarstku miał kajdanki. Chinole dowlekli się do wozu i wsiedli. Trzasnęło troje drzwi. Dudley powiedział: – Teraz. Wy siedli. Dotarli do nich w dwa kroki. Breuning zdjął kierowcę. Carlisle zdjął pasażera. By li tak blisko, że koniec lufy niemal doty kał głowy . Pociski dum-dum rozerwały twarze i zdemolowały kolumnę kierownicy . Dudley strzelił obserwatorowi w ucho, drugi z frajerów oberwał w kark. Tłumiki sprawiły , że rozległ się jedy nie głuchy odgłos. W czaszce utkwił szrapnel. Powieka zadrgała. Cała czwórka wiła się w konwulsjach. Breuning i Carlisle zaczęli się przepy chać. Do drzwi, do pudełek z pieniędzmi, żeby jak najszy bciej wy ciągnąć je z wozu. Obserwator dostał drgawek. Dudley otworzy ł drzwi i złapał go za nadgarstek. Dudley odpiłował mu dłoń. Dudley chwy cił torbę. By ła ciężka od forsy . Odcięta dłoń poruszała się przy twierdzona kajdankami do rączki.

22 grudnia 1941 roku

93 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU

6.49 Sy reny zawy ły . Ze wszy stkich stron. Ashida określił odległość. Niedaleko. Na północny wschód od posterunku. Może w Chinatown. Może w Lincoln Heights. By ł w laboratorium. Wpisał się pierwszy w poniedziałek. Ray Pinker spędził całą noc na skrzy żowaniu Alpine i Broadway u. Kod trzeci. Zbiegowie porzucili dwuosobowe coupé i ukradli forda rocznik trzy dziesty szósty . „Przy puszczalni” zbiegowie – Pinker podkreślił to wy raźnie. Fragmenty rozmów w sali odpraw poniosły się przewodami wenty lacy jny mi. Poczwórne zabójstwo przed lokalem Kwana. Będzie gorąco, gorąco jak cholera. Wezwanie do wszy stkich radiowozów, naty chmiast tam jechać. Ashida pił kawę. Właściwie nie miał nic do roboty . Jego prawdziwa robota polegała na czekaniu. By ł żółtą plamą, człowiekiem wy właszczony m. W drzwiach stanął jakiś mężczy zna. Menel. Cuchnął zajzajerem o woni gronowego wina. – Jeśli jest pan doktorem Ashidą, mam dla pana przesy łkę. Jeden wielki dzieciak dał mi dolca i flaszkę, żeby m pana odnalazł. Wy bełkotał to z trudem. Na nadgarstku miał opaskę izby wy trzeźwień. Pomachał mu szarą kopertą. Ashida wy rwał przesy łkę. Menel spojrzał na niego uważnie. Hej, ty jesteś Japońcem. – Co za dzieciak? – Zabawna sprawa, facet wy glądał jak dzieciak, ale by ł gliną. Miał ze dwa metry wzrostu i rewolwer. By ł ubrany w brązowy garnitur i miał muszkę w szkocką kratę. Ashida wcisnął menelowi dolara. Menel odwrócił się na pięcie. Ashida zamknął drzwi i oparł się o nie plecami. Rozciął kopertę. W środku by ły cztery strony maszy nopisu. Scotty uży ł służbowej maszy ny do pisania. Wskazy wał na to kształt czcionek. Ashida przejrzał kartki. Zrozumiał. Scotty rozszy frował wy kres Dudley a. Ashida widział wy kres, ale nie dostrzegł w nim żadnego sensu. Scotty B. rozszy frował obłąkane hieroglify Dudley a. Sprawa Watanabe. „Poboczne okazje”. Skupowanie ziemi. „Dwaj biali szty wniacy ”, niewy mienieni z nazwiska. Jego zeznanie przepisane własny mi słowami. W tle Bill Parker.

Dudley i Kwan snujący plany zarobienia na wojnie. Ashida przeczy tał kartki. Zamknął drzwi na zamek. Wojna. Piąta kolumna. Sprzęt szpiegowski. Wy kresy , dzienniki i księgi. Listy samobójcze i listy napisane przy uży ciu szablonu. Wy muszone zeznania. Zeznania poświadczone notarialnie. Rozszy frowane gry zmoły . Przy sięgi składane w obecności księży . Kim jest biały mężczyzna w fioletowym swetrze? Przecież wiemy TO WSZYSTKO. Dlaczego nie wiemy, kim on jest? Ktoś szarpnął drzwi. I zawołał: – Jest tam kto?! Ashida wy ciągnął dziesiątaka i rzucił. Scotty pękł. Powiedz komuś. Nie sięgaj my ślą poza ten rzut. Orzeł to Dudley , reszka to Whiskey Bill. Rzucił monetę. Wy padł orzeł. Ashida wstał i podszedł do drzwi. Ochroniarz z dziennej zmiany spojrzał na niego podejrzliwie. Ashida wy szedł. Zszedł na dół i opuścił gmach. Przeciął Pierwszą Ulicę, nie zważając na ruch. Ludzie się za nim oglądali. Podnosili gazety i trzy mali przed oczami. By li pochłonięci lekturą porannego „Heralda”, arty kułu zaty tułowanego Okręty podwodne Japońców patrolują wybrzeże! Ashida biegł. Dotarł do ratusza i wsiadł do windy towarowej. Wcisnął piąte piętro. Wszy scy wy szli – Czterech zabitych przed lokalem Kwana! Dudley zniknął. Jego boks by ł pusty . Wszy scy wy szli. Czterech zabitych przed… Wy kres. Jego genialność. Rozszy frował go ten prosty chłopak. Ashida przy jrzał się wy kresowi. Znał matematy kę wy ższą. Znał kry ptologię. Przejrzał dwa arkusze, ale niczego nie zrozumiał. Poszedł do łazienki. Włoży ł głowę pod wodę i wy tarł ręcznikiem. Rzucił dziesiątaka – orzeł, orzeł, reszka. Zamrugał. Dudley zabija ludzi. Kim jest biały mężczyzna w fioletowym swetrze? Ten impotent Bill Parker nikogo nie zabił. Poszedł do gabinetu Parkera. Drzwi by ły otwarte. Parker siedział przy biurku. Wpatry wał się w segregator. Segregator by ł podobny do tego, który znaleźli w domu Jima Larkina. Pierwsza kartka by ła zapisana pismem kanji. To dobrze. Parker nie mógł jej odczy tać. Parker go zobaczy ł. Ashida rzucił na biurko kopertę od Scotty ’e​go. Parker zaczął czy tać. Ashida sięgnął po segregator i przejrzał jego zawartość na stojąco. Parker czy tał. Ashida czy tał. Przewracali kartki. Parker skończy ł pierwszy . Wstał i zamknął drzwi. Oparł się o nie. Patrzy ł, jak Ashida czy ta. Ashida skończy ł. Parker zamknął drzwi na zamek. – Kto to napisał?

– Scotty Bennett. Horrall wy raził zgodę na jego zaciąg. My ślę, że Scotty chciał się z ty m uporać przed odejściem. Parker powiedział: – Thad Brown wspominał o ty m wy kresie. Dud powiedział, że to jego ściąga. Ashida skinął głową. Parker zapalił papierosa. – Wszy stko tu jest. Brakuje jedy nie faktów, który ch nie ujawniłem. – Jakich? – spy tał Ashida. – By łem świadkiem jatki na kutrze krewetkowy m w okolicach Pedro. Mężczy źni na łodzi by li kolaborantami. Widziałem, jak przed popełnieniem samobójstwa palili pieniądze państw osi i papier bły skowy uży wany przez bukmacherów. Otrzy małem informację o magazy nie, do którego dostarczali złowione krewetki. Włamałem się, ale pomieszczenia wy sprzątano i usunięto odciski palców. Widziałem porzucone puszki krewetek i czułem olej krewetkowy . Ashida się zamy ślił. Parker wskazał segregator. – Słucham, doktorze. Nie chciałby m pana zachęcać. Ashida powiedział: – To dziennik Larkina. Wiemy , że Larkin władał biegle japońskim i pisy wał pamflety dla Geralda L. K. Smitha. W dzienniku pisze o swojej przy jaźni z wy soko postawiony mi oficerami sił lądowy ch i mary narki cesarstwa Japonii. Pisze również, że wiedział, iż atak na amery kańską flotę nastąpi siódmego grudnia. Miał ambiwalentny stosunek do przy łączenia się Amery ki do wojny . Larkin nie pragnął konfliktu Japonii ze Stanami, bo kochał oba narody . Z drugiej strony by ł zajadły m anty semitą i nie chciał, żeby „marnowano” ży cie Japończy ków i Amery kanów w „konflikcie mający m na celu ochronę ży dowskich interesów”. – Proszę mówić dalej. Ashida odchrząknął. – Larkin miał przy jaciela o rady kalnie prawicowy ch poglądach. Nie wy mienia jego nazwiska, ale wiem, że to biały . Ten człowiek by ł zaciekły m orędownikiem eugeniki i podobnie jak Larkin miał radio na fale krótkie. Podobnie jak Larkin władał biegle języ kiem japońskim. – Proszę dalej. – Z japońskiego radia wiedział o zbliżający m się ataku na Pearl Harbor. Podobnie jak Watanabe. Pragnął wojny Japonii ze Stanami, dlatego zmusił Larkina do zatajenia tego, że atak jest bliski. Dzień przed atakiem Larkin wy rzucił swoje radio i napisał, że chce zabrać chłopców z Klubu Cy klistów w Santa Monica w jakieś spokojne miejsce, gdy do kraju dotrą wiadomości o agresji. Reszta notatek ma związek z poglądami Larkina na eugenikę. Wielokrotnie powtarza, że nauka, która stawia sobie za cel wy hodowanie zdrowszej rasy ludzi, a nie stworzenie rasy panów, została „skażona przez ży dowską, lewicową inteligencję”. Członkowie jego „komórki” i ich

„satelici” pozostawali w filozoficzny m sporze z lewakami, co doprowadzało Larkina do wściekłości. Z końcowy ch zapisków wy nika, że Larkin zaczął ulegać obłędowi. Ostatnie notatki to bluźniercze komentarze i traktat na temat Mein Kampf jako zaginionej księgi Biblii. Parker spojrzał na zegar wiszący na ścianie. Zrobił taką minę, jakby chciał powiedzieć, że musi dokądś pójść. – Kumpel Larkina, ten z radiem na fale krótkie, to mężczy zna w fioletowy m swetrze. Najprawdopodobniej zabił rodzinę Watanabe i na sto procent zlikwidował Larkina. – Jestem podobnego zdania – powiedział Ashida. Parker spojrzał na zegar. – Może dowiemy się czegoś z rejestru rozmów prowadzony ch z płatny ch telefonów. Budki telefoniczne to jedno z ogniw poszlakowy ch łączący ch Larkina ze sprawą zabójstwa rodziny Watanabe. Wy kaz ma wkrótce nadejść, ale pewnie potrwa to jeszcze dobry ty dzień. Ashida odkaszlnął. – Mamy również odcisk palca. Przy puszczalnie nie należał do Larkina, ale do kogoś, kto dotknął jednego z jego lugerów, a później zostawił ślad w domu Watanabe. Odcisk palca łączy tego mężczy znę z Larkinem i rodziną Watanabe. Parker dodał: – Mężczy znę w fioletowy m swetrze. Ashida skinął głową. – Watanabe mieli radio na fale krótkie. Odbiornik by ł nastrojony na taką samą częstotliwość. Powiedziałby m, że Watanabe, podobnie jak Larkin, zaczęli mieć ambiwalentny stosunek do ataku na Pearl Harbor. Pojawiło się zagrożenie, że wszy stko wy paplają. Działali w porozumieniu z Larkinem i ty m gościem z odbiornikiem na fale krótkie, ale stosunki między nimi się popsuły . Parker spojrzał na zegar ścienny . Następnie na ręczny zegarek. – Jest coś jeszcze. Nikt z pracujący ch nad tą sprawą, niezależnie lub w porozumieniu z inny mi, nie potrafił powiązać Watanabe lub Jima Larkina z Prestonem Exley em i Pierce’em Patchettem oraz skupowaniem ziemi i obozami internowania. Teraz Dudley i spółka próbują do nich dołączy ć. Ashida pokręcił głową. – Nigdy nie dowiemy się prawdy . Wilkołak usmaży się na krześle elektry czny m, a my nie poskładamy tego wszy stkiego w całość. Parker pokręcił głową. – Niech pan nie mówi „my ”, doktorze. Nie mogę sobie pozwolić na podjęcie niezależny ch działań w tej sprawie. Pan również. Nie osądzam pana za to, że wy mienił mnie w swoich zeznaniach, bo wiem, jak przekonujący potrafi by ć Dudley Smith. Poczy niłem pewne kroki, żeby

pana chronić, ale na ty m koniec. Nie złamię dla pana prawa. Dudley Smith to uczy ni. Jeśli musi pan wy bierać pomiędzy nim i mną, powinien pan wy brać jego. Ashida pokręcił głową. – Pan nie jest nim. Nigdy pan nim nie by ł i nigdy nie będzie. Czy nie wkurza pana świadomość, że on jest potężniejszy od pana, że zawsze pana przewy ższy niezależnie od tego, jak rozpaczliwie będzie pan zabiegał, aby pańskie by ło na wierzchu? – Dąsa się pan, doktorze. Dąsa i mizdrzy . Niech się pan zastanowi nad swoimi słowami i zniewieściały m tonem.

94 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU

9.41 Parker się spóźniał. Przekazałam wiadomość jego sierżantowi dy żurnemu, ale nie oddzwonił. Oby watelka Brenda ustroiła dom i przy gotowała bufet śniadaniowy . Oby watel Elmer bez przerwy gadał o zabójstwach w Chinatown. – Wezwano wszy stkich funkcjonariuszy biura, więc pojechałem. Na miejscu zastałem czterech Chińczy ków w jedny m wozie i gałkę oczną w rozchlapany m czau mein z kurczaka. Sprzątnięto ich z małej odległości, oby watele. Zlikwidowano Chinoli, a później ich okradziono. Jeden z zabity ch miał torbę z forsą przy kutą kajdankami do nadgarstka, więc odcięli mu dłoń. Ray Pinker powiedział, że sprawcami są Japońcy , którzy uciekli z Terminal Island. Porzucili jeden wóz i ukradli drugi w Chinatown. Ray znalazł pasujące kule w bagażniku porzuconego samochodu i inne ślady w wozie Chinoli. Macie na swoim miejscu mózg i gałki oczne. Blokady drogowe ustawiono aż do wzgórz San Gabriels. Grupa pościgowa liczy cztery stu ludzi. Federalni rozdają pistolety maszy nowe. Ace Kwan wy znaczy ł dwadzieścia pięć ty sięcy dolarów nagrody , a pan Hearst dodał ty le samo. Dud Smith i Thad Brown objęli osobisty nadzór nad dochodzeniem. Ace powiedział Horrallowi, że zapłaci sto ty sięcy za ich głowy w worku. Chłopcy ze Strzelb Hearsta kupili skurczone głowy Japońców od tego pomy lonego chińskiego doktorka, Lin Chunga. Lin to główny spec Chinoli od eugeniki. Facet zbiera skurczone głowy Japońców od czasu masakry w Nankinie. Chłopaki ze Strzelb Hearsta noszą je na szy i. – Oby watel Elmer wie, jak wzbudzić apety t dziewczy ny – powiedziała Brenda. – Oby watel Bill spóźnia się dwadzieścia minut, jajka zaczy nają sty gnąć. Może oby watelka Kay zaczęła obszczekiwać niewłaściwe drzewo. Może powinniśmy się zabrać do roboty i pozwolić, żeby oby watel Fletch sobie ulży ł. Elmer powiedział: – Fletch to szy bki gość. Kay nie będzie musiała ry zy kować zbliżenia ani obmacy wania. Fletch po prostu się obnaża i oczekuje słów zachwy tu. By łby m wobec niego łaskawy . Fletch lubi, kiedy dziewczy ny przesadzają. Roześmiałam się i zapaliłam papierosa. Spędziłam całą noc z okładami lodu na twarzy . Siniaki się wy gładziły i zmalały , a puder na nosie ukry ł rozmiary moich niedawny ch obrażeń. Na jedną noc mogłam się przekonująco wcielić w rolę call girl. Elmer machnął cy garem.

– Lin Chung ustawił stragan przed lokalem Kwana. Sprzedaje skurczone głowy Japońców po dwa dolary za sztukę. Kupiłem jedną do mojego pry watnego wozu. Nazwałem ją „Tojo” i zawiesiłem na wewnętrzny m lusterku. Lin prowadzi kwitnący interes. Mów-Mi-Jack rozochocił się biznesem ze skurczony mi głowami. Kazał wy dać piły łańcuchowe i worki chłopakom ze Strzelb Hearsta. Kiedy wielka ława przy sięgły ch skaże naszego chłopaka, Shudo, Lin i Jack rozszerzą asorty ment. Będzie można kupić skurczoną głowę i własne zdjęcie z Wilkołakiem w kajdankach. Po pięć dolców za sztukę i dziesięć za trzy . W czwartek jest Boże Narodzenie, oby watelki. Odwiedźcie doktora Chunga i komendanta C. B. Horralla, załatwicie u nich wszy stkie zakupy . Brenda powiedziała: – O dziesiątej nie odmówiłaby m drinka na dzień dobry . Sprowadziłam służącą z dzielnicy kolorowy ch, żeby wy szy kować chatę, a tu ani śladu oby watela Billa... Przerwał jej dzwonek do drzwi. Elmer wstał i otworzy ł. Bill Parker wszedł do środka. Miał świeżo odprasowany mundur i nowe okulary . – Dzień dobry , kapitanie – powiedział Elmer. Parker rozejrzał się po pokoju. Zauważy ł mnie. – Panno Allen, panno Lake. – Przy gotowaliśmy dla pana drinka, kapitanie – powiedział Elmer. Parker zauważy ł butelkę na stole i odwrócił wzrok. Jeszcze mu nie podziękowałam. Odczuwałam potrzebę podziękowania mu za siebie i Claire. Odczuwałam potrzebę spędzenia z nim chwili sam na sam. Parker stuknął w zegarek. – Doceniam trud, który sobie zadaliście, ale niebawem mam odprawę w komendzie. Elmer powiedział: – W porządku. Nie ma sprawy . – Jack Horrall i Fletch Bowron szy kują na pana „obciążające materiały ”, kapitanie – ostrzegła go Brenda. – Pomy ślałam… Parker przerwał jej w pół zdania: – Wiem. Hideo Ashida powiedział mi o wszy stkim. Jeśli wasza trójka ma jakiś plan, chętnie wy słucham jego streszczenia. Brenda powiedziała: – Oby watelka Kay coś wy my śliła. Oddaję jej głos. Zabrałam głos. Opisałam egoisty czne interesy Brendy i Elmera. Plan Pierce’a Patchetta z dziewczy nami poddany mi operacji plasty cznej podkopie ich biznes. Dziś wieczór wcielę się w rolę prosty tutki. W ścianie pokoju Brendy w hotelu Roosevelt zostanie umieszczony judasz.

Przy ciśniemy Fletcha. Żadnej ochrony dla agencji Patchetta. Żadny ch obciążający ch materiałów. Obietnica ochrony dla Brendy i Elmera, jeśli Parker zostanie komendantem. Parker powiedział: – Zgoda. Bez najmniejszego zająknięcia. Bez żadny ch skrupułów. Parker spojrzał na mnie. – Będę po drugiej stronie judasza. Proszę, ogranicz się do słów. Nie chcę, żeby cię doty kał.

95 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU

11.09 Pomachała mu w drzwiach. Posłała mu skrzy wiony uśmiech. Podobał mu się jej nowy , nierówny nos. Parker jechał na południe przez Crescent Heights. By ł spóźniony na odprawę. Odprawa doty czy ła trzech spraw. Ataków okrętów podwodny ch na wy brzeżu, ucieczki Japońców i wielokrotnego zabójstwa przed lokalem Kwana. Odebrał wezwanie skierowane do wszy stkich radiowozów. Ominął korki drogą obok lokalu Kwana. Piekielny kod jeden-osiem-siedem. Zabójstwo wy glądało na robotę kogoś z wewnątrz. Pomocnik kelnera z Hop Singu został sprzątnięty w Pagodzie wuja Kwana. Walki tongów. Ten pomocnik powiadomił o turnieju madżonga zakapiorów z Czterech Rodzin. Ci z Czterech Rodzin by li powiązani z jakimiś popaprany mi kolaborantami. A popaprańcy mieli kontakt z ty mi Japońcami. Sprawa wy glądała na pieprzoną hy bry dę. By ła połączeniem ty powego działania piątej kolumny z mordem i grabieżą. Zbiegli Japońcy czmy chnęli ze swojej kry jówki na wzgórzach i wtargnęli do Chinatown. Porzucone samochody , samochody do ucieczki z miasta. Wrócili na północ czy pojechali na południe? Grupa pościgowa przeczesy wała wzgórza. Robota wy glądała na dziwną i odbiegającą od normy . W Beverly Hills skręcił na wschód. Sam czuł się dziwnie odbiegający od normy . Nie pił od sześciu dni. Pomy ślał o szantażu seksualny m. Odnowił swoje śluby przed Bogiem. Zaszantażowanie Fletcha Bowrona go nie złamie. Nie naruszy warunków umowy zawartej z Dudley em. Stworzy mu jedy nie lukę, przez którą będzie mógł uciec. Dzielił włos na czworo. Wiedział dlaczego. Szło o wojnę i jego ukochane Pueblo Grande. Wojna powodowała, że ży cie codzienne stawało się ży ciem in extremis. Konieczne działania i poglądy moralne oddzielała cienka granica. Los Angeles huczało od spraw, które pozostawały ze sobą w jawny m konflikcie. Po wojnie Los Angeles się podniesie i rozwinie. Zmieni się nie do poznania. Wojna wy znaczy ła obłędny cel jego gorliwy ch działań dla Los Angeles. Pozwoliła mu ostatni raz pokochać Los Angeles takie, jakie by ło. Parker dotarł do ratusza. Na schodach koczowali członkowie oddziału pościgowego. Zawdzięczali swój prestiż Lin Chungowi. Nosili skurczone głowy na łańcuszkach. Zaparkował w podziemny m garażu. Windę towarową burmistrza obsługiwał chorąży

mary narki. Wjechali na piętro zajmowane przez Fletcha B. Uczestnicy odprawy wy legli na kory tarz. Wojskowe szy chy szeptały z reporterami. Gliniarze i polity cy opadli tace z pączkami wiedeńskimi. Parker wszedł do sali konferency jnej. Dowódca mary narki stał obok pulpitu i mapy ściennej. Pineski oznaczały wody przy brzeżne i ostatnie ataki okrętów podwodny ch. Gość z mary narki wy machiwał wskaźnikiem. Okręty podwodne Japońców i amery kańskie frachtowce. Okręty podwodne Japońców i amery kańskie tankowce. Okręty podwodne zagrażające meksy kańskiemu wy brzeżu. Nasi amigos z meksy kańskiej policji stanowej są przeeeeerażeni. Pamiętacie zatoczkę Golety . Te perfidne okręty podwodne. Wody przy brzeżne Los Angeles mogą stać się celem następnego ataku. Do pokoju weszli Ace Kwan i Lin Chung. Na szy i mieli skurczone głowy . Mów-Mi-Jack i szery f Gene ich uściskali. Facet z mary narki usiadł. Rozległy się umiarkowane brawa. Za pulpitem stanął Dudley Smith. Iry tujący Irlandczy k. Nauczony czy tania zza kościelnego pulpitu. Przesunął wzrokiem po sali. Zaczekał, aż ucichną pogaduszki. Zapanował nad zebrany mi, zdoby ł ich niepodzielną uwagę. – Nasze piękne miasto ogarnia chaos. Odpieramy ataki, ale ludzie wieszczą zagładę i pozwalają grasować psom wojny . „Wszy stkie wawrzy ny ziemi naszej uschły , stały ch gwiazd rojom grożą meteory , księży c na ziemię patrzy zakrwawiony . Wy schli prorocy wielkie wróżą zmiany ”124. Obecni na sali zrozumieli. Wielki glina, wielkie słowa. Facet nie by ł Amery kaninem. Dlatego te bzdety by ły w porządku. – Czy pozwoliliby ście, żeby ograbiono z piękna nasze miasto? Czy zwinęliby ście sieci piękna, które wabią tu ty lu wspaniały ch ludzi i wszelkie potwory ? Siódmy grudnia to swoista Księga Rodzaju. Normalne fazy księży ca ustały . Wśród nas krążą wilkołaki, nie czekając na pełnię księży ca. Są potępione. Wiedzą jedy nie, że muszą zniszczy ć piękno, które nas łączy – piękno, które przy wiod​ło tutaj każdego z nas. Dudley przerwał. Rozejrzał się po sali. Zobaczy ł Parkera. – Dwadzieścia lat temu rozmawiałem z wilkiem. Zjednoczy łem się z nim w modlitwie i doświadczy łem nawiedzenia przez zmarły ch. Wilk powiedział mi, że ty lko nieliczna garstka ludzi potrafi ich dostrzec. Naszy m powołaniem jest ich demaskowanie, doprowadzanie do punktu, w który m może przeży ć ty lko jeden z nas. Choć nosimy broń i mamy na karku głowę, która kiedy ś by ła ludzka, w głębi duszy skry wamy wilka. Oni są niewidzialni, my stajemy się widzialni, gdy staramy się ich pokonać. My kochamy piękno w sposób, do którego oni nie są zdolni. To streszcza nasze najbardziej podstawowe dążenia i kieruje ku nim. „Szalony jestem ty lko przy wietrze północno-zachodnim; kiedy z południa wieje, umiem odróżnić jastrzębie od czapli”125.

Wilk powiedział mi, że nie ma żadnej piątej kolumny , bo piąta kolumna jest w każdy m z nas. Wy tropimy wilki. Ogarnął nas obłęd boskiego posłuszeństwa, dlatego widzimy wy raźnie to, co kiedy ś by ło niewidoczne. Piliśmy z kielicha nieświętej krwi, staliśmy się nimi, żeby ich pokonać. Parker wy szedł na kory tarz. Dudley zaczął prawić kazanie w języ ku gliniarzy . Rozległy się śmiechy . Teraz opowiadał dowcipy . Kazanie ustąpiło miejsca szatańskiej wy mianie przy siąg. Szalony jestem tylko przy wietrze północno-zachodnim. Wykorzystałem żądzę krwi dla własnego zysku. Jesteśmy tacy sami, Williamie. Pozwoliłeś, żeby do tego doszło.

96 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU

13.29 – DUD-LEY! DUD-LEY! Klakierzy otoczy li pulpit. Dorośli mężczy źni wy li jak wilki i wy machiwali skurczony mi głowami. Dudley przedzierał się do windy towarowej. Wielbiciele blokowali mu drogę. W rękach trzy mali ołówki i zdjęcia Wilkołaka. Złoży ł podpis D. L. Smith na dwudziestu. Skurczone głowy Japońców stały się de rigueur126. Mów-Mi-Jack też taką nosił. Fletch B. miał dwie. Dwie-Spluwy Davis miał trzy . Dudley dotarł do windy , rozsy łając całusy . Jakaś kobieta wsunęła mu karteczkę ze swoim numerem telefonu. Drzwi kabiny się zasunęły . Wcisnął literę P. Kabina zaczęła opadać. Limuzy na Kwana już czekała. Do Pagody , a później – narkoty kowe czop sui. Benzedry na i Szekspir. W bagażniku miał osiemdziesiąt trzy ty siące. Ace odzy skał swoją forsę plus dodatkowe czterdzieści jeden ty sięcy . By ł lekko wkurzony , a jednocześnie uradowany . Powinieneś był mnie ostrzec, Dudster. Urządziłeś strzelaninę na moim parkingu. Drzwi kabiny się rozsunęły . Kawałek dalej stał lincoln z pracujący m silnikiem. Dudley podbiegł i wsiadł z ty łu. Ace już na niego czekał. Oddzielała ich szy ba. Kierowca pomachał skurczoną głową i ruszy ł. Ace powiedział: – Mój irlandzki brat nigdy mnie nie zawiódł. Zgarnął szmal i dopadnie Japońców. Jacy Japońcy? Nie było żadnych Japońców. Przy cisnął naocznego świadka, który widział zamianę wozów. Facet my ślał, że to Japońcy . By ł rozgorączkowany wojną. Japońcy , Chinole – co za różnica? W ty m wy padku gorączka wojenna posłuży ła konkretnemu celowi. Zrobimy tak, żeby wyglądało na Japońców. Spodziewał się przy jazdu Beth i Tommy ’ego. Wy słał po nich taksówkę. Powitał go Harry Cohn. Pagoda – narkoty kowe czop sui. Dudley zapalił papierosa. – Ile jest ci winien Harry , mój bracie? Ace pogładził skurczoną głowę. – Ten ży dowski zwierzak wisi mi sto szesnaście ty sięcy . Jest jak cierń w moim żółty m zadku. – Dokonamy wy miany barterowej z Harry m. Dostarczy sprzęt zamiast pieniędzy .

Otrzy małem datek od mojej przy jaciółki Claire, a dziś wieczór pogadam z moją przy jaciółką Bette. Musimy mieć gotówkę, żeby sfinalizować sprawę z panami Exley em i Patchettem. Mój przy jaciel Terry zapewnia mnie, że nie mają forsy i chętnie dopuszczą nas do spółki. Dotarli do Pagody . Parking by ł opasany policy jną taśmą. Mundurowi stali obok wozu, w który m znaleziono zabity ch. Ray Pinker mierzy ł ślady opon. Hideo Ashida odkurzał ty lne siedzenie. Mike B. i Dick C. pilnowali porządku. Na chodniku Lin Chung sprzedawał skurczone głowy . Harry Cohn kupił jedną i wszedł do lokalu. Limuzy na stanęła przy krawężniku. Wy siedli. Mundurowi zasalutowali. Dudley przeszedł obok samochodu z zabity mi. Samochód cuchnął rozpuszczalnikami. Hideo Ashida podniósł głowę. Wy mienili spojrzenia. Dudley mrugnął. Hideo odpowiedział skinieniem głowy . Dudley wszedł do środka. Harry zaszy ł się w boksie przy oknie. Miał na szy i swoją skurczoną głowę i siorbał zupę wonton. Dudley przy siadł się do jego stolika. Harry zgarnął kawałek wieprzowiny unoszący się na powierzchni. – Muszę poprosić Ace’a o prolongatę. Nie chcę sły szeć o twoim farkakte127 przekręcie z filmami porno. Moja odpowiedź brzmi niet, towarzy szu. – Towarzy szu, twoja nowa odpowiedź będzie musiała brzmieć da. Dostarczy sz nam sprzęt, którego zażądamy . Udostępnisz scenografię do filmów z udziałem twojego wielkiego Franka Capry , sławiący ch wielkość ludzkiego ducha, i dostarczy sz piękny ch strojów dla naszy ch aktorek, które zostaną poddane operacji plasty cznej, tak by przy pominały twoje najjaśniejsze gwiazdy . Zrobisz to wszy stko i jeszcze więcej, bez słowa sprzeciwu. Harry machnął ły żką. – Bo co, bubelah128? Zabijesz mnie? Czy ja jestem jakimś schvartzer rabusiem, któremu musisz dokopać, żeby Los Angeles by ło bezpieczne i czy ste? – Nie. Ujawnię zdjęcia, na który ch widać, jak się zabawiasz z dwiema czternastoletnimi dziewczętami w mundurkach Hitlerjugend. Harry poczerwieniał. Jego tętnice się zacisnęły . Dudley zapalił papierosa i wy dmuchnął mu dy m prosto w twarz. – Skiń głową na znak zgody i ciesz się zupą, Harry . Ace kazał ją wzbogacić specjalnie dla ciebie. Harry się zakrztusił. Harry siorbnął. Harry zapalił papierosa. – „Tak”, ty cholerny Irlandczy ku. – Znajdziesz się w znakomity m towarzy stwie, Harry . Nasi kumple, Joe i Ben, też zainwestowali. Jestem pewny , że zrobi to także Bette Davis.

Harry pomachał skurczoną głową. – Przeklinam cię, ty wredny Irlandczy ku. Niech na twój trawnik narobią olbrzy mie cy rkowe słonie. Niech gargulce o wy trzeszczony ch ślepiach pożrą twoje młode. Podjechała taksówka. O, tam – żółtawa smuga świateł w oknie. Dudley wy biegł na dwór. Zapiął mary narkę, żeby ukry ć spluwę, i poprawił krawat. Na chodniku stanęła piękna Beth. Miała siedemnaście lat. By ła wy ższa. Jej włosy nabrały takiego samego odcienia jak jego. – Cześć, tato – powiedziała. – Moja kochana dziewczy na. Objęli się. Płaszcz sprawił, że by ła ciepła. Pocałował czubek jej kapelusza. – Co się dzieje? Jestem niewidomy , ale mam dobrego nosa. Dudley się roześmiał. Beth się roześmiała. Stanęła na palcach i pocałowała tatę w nos. Otworzy li drzwi taksówki i wcisnęli się obok Tommy ’ego. Tommy by ł pulchny m irlandzkim chłopakiem. Pracował w fabry ce Packarda Bella i montował radia, kierując się zmy słem doty ku. Dudley uścisnął mu dłoń. – Jestem rad, że wreszcie będę mógł cię poznać, młodzieńcze. Wy glądasz na świetnie przy gotowanego do naszej wielkiej przy gody w Los Angeles. Tommy się uśmiechnął. Miał ciemne okulary i elegancki garnitur. Beth o niego zadbała. Ogolił się niedokładnie, ale Beth wy stroiła go dla świata. – Nie mogę cię zobaczy ć, wujku Dudzie, ale cię sły szę. Pewnie wiesz, że nie zdołasz mnie oszukać. Jeśli spróbujesz podsunąć nam fałszy wą Bette Davis, Beth to zobaczy , a ja usły szę. Dudley się roześmiał. Beth się roześmiała. Dudley mrugnął do niej i poklepał szofera: – Do Brentwood. Pojedź Sunset do Mandeville Cany on. Taksówkarz zawrócił. Beth oparła się o Dudley a. Tommy oparł się o Beth. Spojrzała na Los Angeles. Zobaczy ła Chinatown zakorkowane policy jny mi radiowozami. – To miasto jest jak marzenie – powiedziała. Gazety w San Diego rozpisy wały się o podwójny m zabójstwie nad oceanem. Gliniarze z Camp Pendleton paplali. Z miejsca wy snuli przy puszczenie, że to ściema dla zmy lenia policji. Że zabójstwa dokonał snajper z Santa Monica lub zbiegli Japońcy . Tommy opuścił szy bę. Zmarszczy ł nos i wciągał zapachy . Beth powiedziała: – Po prawej jest wy soka ściana oporowa pokry ta cementem. Na górze rosną klony . – Czuję je – odparł Tommy . – Gałęzie są pełne ży wicy . Klony są ciemniejsze od eukaliptusów.

Beth ścisnęła dłoń Dudley a. – Są ciemne jak irlandzkie serce mojego taty . Dudley ry knął śmiechem. Beth zachichotała i wtuliła się w jego ramię. Minęli szereg meksy kańskich jadłodajni. Tommy powiedział: – Czuję smażoną wieprzowinę. Taksówka skręciła na zachód. Beth opisała mu Holly wood i Sunset Strip. – Widzę billboard reklamujący loty do Palm Springs. Jakiś mężczy zna spaceruje z dogiem arlekinem. Tam jest sły nny na cały świat nocny klub Mocambo. Może panna Davis nas do niego zabierze. Dotarli do Beverly Hills. – Tu jest bardziej zielono. Czuję więcej tlenu w powietrzu – powiedział Tommy . Dudley udał kaszel i ły knął trzy tabletki benzedry ny . Beth opisała park Willa Rogersa. Dudley się wzruszy ł. Jego piękne dziecko i palmy wy sokości piętnastu metrów. I niewy tłumaczalna miłość. Minęli bramę dzielnicy Bel-Air. Sunset zamieniło się w drogę wąską jak szpilka do włosów. Taksówka się koły sała, pokonując kolejne zakręty . Beth i Tommy chichotali. Dla niewidomego chłopaka przejażdżka taksówką by ła niczy m beczka śmiechu. Starał się cieszy ć wszy stkim, czy m się dało. Jaka wdzięczność. „Jestem ci wdzięczna”. Brentwood, Mandeville Cany on. Dom w sty lu Tudorów. Hiszpańska rezy dencja. Jest i château. Jakie ogromne, tato. Najpierw zobaczy ł airedale’a. Bette stała na trawniku i rzucała mu piłkę. Taksówka skręciła na podjazd. Bette coś zawołała. Beth zasłoniła usta dłonią. Wy siadł. Bette podbiegła do niego. Miała na sobie gabardy nowe spodnie i niebieski sweter. Rzuciła mu spojrzenie znaczące „nie w obecności sąsiadów” i go objęła. Przesunęła ręką po jego nodze. Beth pomogła Tommy ’emu wy siąść z samochodu. Uspokoiła się. By ła très oby czajna. Bardziej jak Smith niż Short. Bette podeszła do młody ch. Zaczęły się objęcia, uściski dłoni, wstrzy mane uderzenia serca. Airedale skoczy ł na Dudley a. Dudley pogładził go od łba po zad, a później ucałował w py sk. La Grande Bette. Grała samą siebie. Nie chciała, żeby zwracali się do niej „panno Davis”. – Proszę, mówcie mi „Bette” – powiedziała. – Nie wy obrażam sobie, aby m mówiła wam „panno Short” lub „panie Gilfoy le”. Beth i Tommy mało nie zemdleli z wrażenia. Bette wskazała rollsa zaparkowanego przy

krawężniku. Wsunęła taksówkarzowi zwitek banknotów i zrobiła „sio!”. Taksówka zawróciła. Bette wy goniła airedale’a za bramę i wróciła. Wprowadziła ich do środka. Dotknęła wszy stkich troje. Spojrzała na Dudley a, a później na Beth. – Mmmmmm. – Przeciągnęła pomruk niemal w nieskończoność. – Tak. Dostrzegam podobieństwo. Dudley ry knął śmiechem. Beth zgięła się wpół. Tommy zapiszczał i pociągnął Bette za rękaw. Bette splotła ich palce. – Wiem, że nie widzisz, Tommy . Czy nie sądzisz, że w ty ch dwojgu daje się wy czuć Irlandię? Tommy pochy lił się ku Bette. – Nie wiem, jak wy gląda Irlandia, ale wujek Dud i Beth mają zielony zapach. Dudley się wzruszy ł. Beth powiedziała: – Tata jest bardziej uczuciowy , niż się wy daje. Bette potrząsnęła nadgarstkiem Dudley a. – Tak, mogę to potwierdzić. W bardzo inty mny sposób. Chodźmy do kina, bo stanę się nieprzy zwoita. Nie widziałam Obywatela Kane’a. W Holly wood grają go ponownie. W poniedziałek na popołudniowy m seansie nie powinno by ć tłumów. Będę mogła przy jrzeć się technice narracji stosowanej przez Beth. Beth spojrzała na Dudley a. Możemy ? Czy się nie narzucamy ? Bette powiedziała: – Co ty na to, tatusiu? Dzieci i ja jesteśmy za. – W takim razie ze mną będzie kworum – powiedział Dudley . Bette włoży ła palce do ust i zagwizdała. Znakomita sztuczka teatralna. Limuzy na podjechała. Dudley otworzy ł drzwi. Beth pomogła wsiąść Tommy ’emu. Dudley mrugnął porozumiewawczo do Bette. – Ile serc złamałeś ty m mrugnięciem? – spy tała. Pomógł jej zająć miejsce w samochodzie. Tommy wciągnął powietrze w nozdrza. Chłopak miał powonienie psa gończego. Zaczekaj, co powie. – Poprzedni pasażer uży wał wody kolońskiej o zapachu limety i miał piersiówkę. Rozlał brandy na siedzenie. Jego konstatacja spotkała się z aplauzem. Bette przenikliwie zagwizdała. Kiepska teatralna sztuczka. Przesadnie udawała kogoś z pospólstwa. Limuzy na ruszy ła. Siedzieli zbici w ciasną gromadkę, jadąc na wschód do Sunset. Beth ponownie opisała okolicę. Bette przy glądała się badawczo Beth. Do kolacji pozna jej wszy stkie triki. Do deseru będzie umiała ją zręcznie naśladować.

Kochał Beth bardziej niż swoje w pełni opierzone córki. Miała silną wolę, której im brakowało. I jego słabość do rzeczy zakazany ch. Nie zawracała mu głowy przy ziemny mi sprawami. Minęli Strip, zmierzając na wschód. Beth opisała Trocadero. Bette się nie uśmiechnęła ani go nie dotknęła. Tutaj ujrzał ją pierwszy raz. Kochali się na górze. Powiedziała: „Zabij dla mnie Japońca”. Na zewnątrz Claire sprawiała wrażenie surowej. By ła wy soka, o patry cjuszowskim wy glądzie, który wy korzy sty wała do wy wołania efektu szorstkości. Ale cudownie reagowała na doty k. Bette sądziła, że na niego reaguje, ale by ła w błędzie. Panna Davis pozostała panną Davis – ucieleśnieniem pierwotnej żądzy . Chodziło jej o przy szłe wspomnienia, przy wołane z pokładów pamięci. Namiętność Bette by ła urządzeniem gromadzący m przy szłe wspomnienia. Dotarli do kina Hawaii Theatre. Beth opisała Tommy ’emu markizę, wy pisany gwiazdkami ty tuł Obywatel Kane i godziny późny ch nocny ch seansów. I akcenty z moty wem palm. I znaki z napisem PAMIĘTAMY O PEARL HARBOR! obok kasy biletowej. Bette założy ła ciemne okulary . Zręczne posunięcie panny Davis. Dudley wy ciągnął pięciodolarowy banknot. Beth zajęła się Tommy m. Zręczny manewr. Przy puścili szturm na kasę i zdoby li bilety . Niewidomy chłopak posłuży ł do odwrócenia uwagi. Minęli hol. Kino świeciło pustkami. Właśnie skończy ły się zwiastuny . Przepuścili Tommy ’ego i zajęli miejsca. Bette krzy knęła: „wow!”. Tommy przy brał pozę niewidomego. Dudley zajął miejsce obok przejścia i wy ciągnął nogi. Bette usiadła obok niego. Tommy zajął ostatnie miejsce. Światła zgasły . Dudley przy sunął się do Bette. Bette odsunęła się od niego i przy sunęła do Beth. Zaczął się film. Beth przy sunęła się do Tommy ’ego i zaczęła szeptać. Odczy tała listę wy konawców. Opisała prolog z bohaterem leżący m na łożu śmierci. Rozpoczęła się właściwa akcja. Koniec dziewiętnastego wieku. Beth uchwy ciła ten moment. Spry tna dziewczy na, idealnie zsy nchronizowana z filmową opowieścią. Dudley przesunął dłonią po nodze Bette. Uśmiechnęła się do niego i odwróciła do Beth. Akcja zaczęła się rozwijać. Sceny rozgry wające się za dnia oświetliły salę kinową. Beth szeptała do Tommy ’ego. Patrzy ła na ekran i ściskała jego rękę. Muzy ka wy warła na nim silne wrażenie. Crescendo smy czków wy cisnęło łzy . Dudley ich obserwował. Bette by ła odwrócona. Zdjął rękę z nogi Bette. Pomy ślał, że położy ją tam ponownie, ale Bette wy prostowała nierówności na powierzchni spodni. Film by ł okropny . Idioty czna pogoń za sensacją i natrętna technika. Beth uchwy ciła atmosferę filmu i przekazy wała ją kadr po kadrze. Umy sł Dudley a pracował gorączkowo. Pojechał do

Meksy ku z towarzy szką Claire. Dokonał inwazji na Meksy k ze swoimi chłopcami. Ten mormoński film. I jego Bette, oniemiała z wrażenia. Pulchniutkie, cudowne dziecko, Orson Welles. Harry Cohn znał młodego Wellesa. Młody Welles nagaby wał czarne służące na przy stankach autobusowy ch w okolicy Beverly Hills. Zwabiał je mary chą i magiczny mi sztuczkami. Robił im dobrze swoim mały m ptaszkiem, a później odwoził do domu w dzielnicy czarny ch. Dudley ły knął dwie benzedry ny . Klepnął się w nogi. Czuł się niemiłosiernie rozciągnięty . Dostał kobiecy ch skurczów. Czuł skurcze Bette, Claire i znowu Bette. Dostał skurczów swojej córki. Dostał skurczu od długich rozmów z Beth. Film ciągnął się w nieskończoność. Dłuży ł się niczy m Stary Testament. Bette by ła odwrócona. Nadeszły mroczne sceny . Nie mógł zobaczy ć Bette, nie mógł zobaczy ć Beth. Został porzucony na Marsie. Film się skończy ł. Wielki Kane upadł. Jego ży cie przy pominało skoczny taniec na kupie gnoju. Wszy stko by ło rozwinięciem ty ch pieprzony ch, dziecinny ch sanek. Jego towarzy sze wstali i zaklaskali. Bette ponownie sztucznie zagwizdała. Dudley wy szedł do holu i zapalił papierosa. Pocił się. Benzedry na w pokoju przesłuchań. Ten koszmarny film. Dołóż mi gumowym wężem – przyznam się do wszystkiego. Bette i Beth wy prowadziły Tommy ’ego z sali. Wszy scy mieli uduchowione, szkliste spojrzenie. Bette spojrzała na niego. Smutas psujący zabawę. Nie poznałeś się na jego wielkości? Zaproponowała restaurację Brown Derby . Beth i Tommy omal nie zemdleli. Dudley wy ciągnął rękę. Bette dołączy ła do niego. Zachowy wała się sztucznie. Unikała jego wzroku. Patrzy ła na Tommy ’ego i Beth. Tommy ciągle powtarzał: „O rany , wujku Dud!”. Od razu przy pominał sobie Claire mówiącą: „Jestem ci wdzięczna”. Beth ujęła go pod wolne ramię. Naty chmiast się rozpogodził. Wy legli z kina i władowali się do limuzy ny , spleceni ze sobą. Na ty lny m siedzeniu nie by ło powietrza. Bette puściła jego ramię i zaczęła trajkotać z Beth. Orson to geniusz, musisz go poznać, on ty le rozumie. Dudley poluzował krawat. Vine Street prowadziła prosto na zachód. Podróż trwała eony . Tłuściutki Orson, chłopiec geniusz. Brak powietrza na ty lny m siedzeniu. Dotarli do restauracji Derby . Bette zdjęła ciemne okulary . Ruszy ła przodem. Wprowadziła ich do środka. Pojawiła się jako ona sama. Huraganowa Bette. Pedalski maître płaszczy się, prowadząc ich do boksu. To ta restauracja, Brown Derby ! Beth ciągnie Tommy ’ego i opisuje mu każdy szczegół. Tommy wpada na stół. Bruce Cabot podnosi

gniewny wzrok. Facet debiutował w King Kongu. Mieli jego teczkę w oby czajówce. Bette rozdaje całusy i pozdrawia swoich kolesiów z krainy filmu. Kroczy przed nimi. Głowy się odwracają: To Bette! To Bette! Stąpa przed wielkim facetem. On jest opiekunem niewidomego chłopaka. Kim jest ta śliczna dziewczy na w taniej sukience? O Boże, cóż za procesja! To Irlandczy k. Biedaczy na! Wy właszczony ! Dotarli do boksu. Dwóch pedałów usadziło ich i oddaliło się ze świstem. Dudley wcisnął się obok Bette. Położy ł rękę na jej kolanie. Odsunęła się i zagadnęła Tommy ’e​go. Jej ton stał się wy niosły . Zadbała o oprawę i zapiała z głębokim współczuciem. Jej głos stał się CHOLERNIE GŁOŚNY. Powiedz mi, kochanie, jak można montować radia, nie mając wzroku. Tommy wy łoży ł sprawę. Jego dłonie gniotły obrus. Stroił miny niewidomego. Pałał miłością do Bette-Davis-która-jest-dla-mnie-taka-miła. Beth siedziała po drugiej stronie boksu. Nie mógł jej dotknąć ani powiedzieć niczego miłego. Wy cierała twarz Tommy ’ego i obserwowała Bette. Jutro pójdzie do fry zjera i zrobi sobie fry zurę jak Bette. I przeszy je sukienki, żeby bardziej ją przy pominać. Bette objęła restaurację w posiadanie. Ludzie się za nią oglądali. To Gary Cooper. Nosi w butonierce znaczek inwalidy weterana. Kelner podszedł do stolika. Dudley dorwał go pierwszy . Zamówił poczwórnego bonded bourbona. Pojawiło się menu. Beth przeczy tała je na głos Tommy ’emu. Dudley przy sunął się do Bette. Bette przy sunęła się do Tommy ’ego. Powiedz mi, jak podłączasz dyski anteny, złotko. Przy niesiono drinki. Beth zamówiła ginger ale. Tommy dostał drinka scotch mist ze słomką. Wy siorbał go naty chmiast. Dźwięk poniósł się echem po sali. Bette sączy ła martini i lustrowała otoczenie. Łaknęła wy razów uznania. Rozdawała uśmiechy i całusy . Hołubiła Tommy ’ego, ukradkiem obserwując inny ch gości. Dudley wy chy lił drinka. Dotknął pleców Bette. Sięgnęła za siebie i poklepała jego dłoń. Kelner zjawił się ponownie. Dudley podniósł cztery palce. Bette złoży ła zamówienie dla Beth i Tommy ’e​go – stek new y ork, krwisty . Dudley zamówił dobrze wy pieczonego hamburgera. Bette spaliła dowcip. Dudley dopił do końca swojego drinka. Naty chmiast pojawiła się dolewka. Wy pił połowę. Sala zapełniła się ponownie. Ukoił nerwy . Wdał się w małą pogawędkę. Bądź rubaszny wobec swojej trzódki. Orson Welles pieprzy murzy ńskie służące. Niebawem pan Hearst wy dy ma jego. Odchrząknął.

Bette uścisnęła dłoń Tommy ’ego i wy gramoliła się z boksu. Conquistadora129. Bette zaczęła wirować od boksu do boksu. Wy rwała kelnerowi długopis i zaczęła sprzedawać obligacje wojenne. Wszy scy sięgnęli po portfele. Bette zapisy wała nazwiska i kwoty na swoim ramieniu. Gary Cooper sięgnął po portfel. Jean Arthur wy ciągnęła portmonetkę. Jakiś pułkownik wy pisał czek. Bette dy gnęła i dmuchnęła na atrament, żeby wy sechł. Dudley dopił drinka. By ł pobudzony . Poczuł przy pły w sił w nogach. Patrzy ł, jak Bette wiruje. Siłą woli zmusił ją, żeby spojrzała na niego i coś mu dała. Bette nadal wirowała. Skupiona na swojej publiczności. Pokry wająca ramię niebieskim tuszem. Zawartość jego szklanki wy parowała. W jej miejscu pojawiła się następna. Ły knął whisky na dwa palce i obserwował wirującą Bette. John Way ne chwy cił ją za nadgarstek i pocałował w ramię ponad linią atramentu. Dudley wy ciągnął spluwę. Poczuł ją w swojej dłoni. Spojrzał zdumiony ty m, jak się tam znalazła. Beth to ujrzała. Beth i nikt więcej. Bette skupiła na sobie uwagę sali. Beth spojrzała na niego. Wy konała nieznaczny gest. Coś w rodzaju „tato, proszę”. Wsunął gnata do kabury . John Way ne puścił ramię Bette. Bette zawirowała, oddalając się od ich stolika. Dudley zamknął oczy . Beth coś szepnęła. Kolana Tommy ’ego uderzy ły o stół. Dudley otworzy ł oczy . Beth prowadziła Tommy ’ego, omijając kelnera. W szklance ponownie zachlupotała poczwórna whiskey . Wy pił połowę. Sala uległa zamazaniu, a później pojaśniała. Dostrzegł Bette wirującą w jego stronę. Usiadła. Najpierw by ły ich trzy , później dwie, na koniec jedna. Uśmiechnęła się. Pokazała ramię. Jej rękaw by ł podwinięty . Każdy centy metr pokry wały znaki zapisane atramentem. – To na wojnę – powiedziała. W jego głowie rozległo się echo: „Zabij dla mnie Japońca”. Wy ciągnął rękę, żeby chwy cić ją za nadgarstek. Wy szarpnęła ramię. – Nie, nie chcę – rzuciła. Dopił drinka. Najpierw by ły ich trzy , później dwie, na koniec jedna. – Wy glądasz na gościa, który po piętnastu minutach pracy może dać sto ty sięcy dolarów na wojnę. Dudley zacisnął palce na szklance. – Mogę sprawić, że osiągniesz pięciokrotny zy sk z pięćdziesięciu ty sięcy dolarów, który ch braku nawet nie poczujesz. Chodzi o pornograficzne filmy , kochanie – arty sty czne i perwersy jne, które zawsty dzą niezdecy dowane kino. Takie, które niedawno oglądaliśmy . Nie udawaj, że nie lubisz sprośności pod przy kry wką sztuki. Nie udawaj, że nie rozumiesz tej strony siebie. Nie udawaj, że nie chcesz, aby m się z tobą pieprzy ł tej nocy , i nie udawaj, że nie wy piszesz czeku.

Bette przy sunęła się do niego. Bette opuściła głowę. Rozkoszne sam na sam kochanków. – Jak śmiesz wy suwać tak obrzy dliwe insy nuacje pod moim adresem? W takiej chwili? Jak śmiesz przy pisy wać mi swoje najbardziej pry mity wne insty nkty ? Jak śmiesz składać tak nieprzy zwoitą propozy cję, kiedy twoja córka i jej przy jaciel stoją dwadzieścia metrów dalej? W noc, która jest najwspanialszą nocą ich ży cia? Jakim prawem ośmielasz się sądzić, że ty i ja jesteśmy czy mś więcej niż ty lko banalny m i podniecający m przy pisem w tej strasznej, dziejowej chwili? Że możesz mi narzucić swoją brutalną wolę w tak okrutny i nonszalancki sposób? Dudley zacisnął palce na szklance. Jego dłoń dostała drgawek. Jego szklanka chrupnęła. Bourbon się rozlał. Kawałki szkła upadły na stół. Trzy mał w zaciśniętej pięści kawałek szklanki niczy m szrapnel. Szkło poraniło mu dłoń. Krew skapy wała między palcami i nasączała obrus. Ludzie na nich spojrzeli. Miał rozpiętą mary narkę, szeroko rozchy lone poły . Jego kabura by ła na widoku. Spojrzał na swoją dłoń. Pokry wała ją krew. Alkohol palił paskudnie. Ujrzał trzy sale, a później dwie i jedną. Sięgnął po serwetki leżące na stole. Owinął dłoń i patrzy ł, jak nasączają się czerwienią. Ludzie na niego spojrzeli. Gwiazdy gapiły się na niego. Beth pomogła Tommy ’emu wy jść z łazienki. Bette skierowała ich do drzwi. Dudleyu Liamie Smisie. Upadłeś. Wyjdź, natychmiast. Wy ciągnął dwa studolarowe banknoty i rzucił na stół. Wstał i wy gramolił się z boksu. Ręka go piekła i rwała. Ból sprawił, że odzy skał władzę w nogach. Zostawił za sobą krwawy ślad na chodniku. Wsiadł do limuzy ny . Odwrócili się od niego. Limuzy na odjechała. Białe serwetki przy brały czerwoną barwę. Beth i Tommy wy siedli. Tommy ujął niezgrabnie jego dłoń. Beth wy szeptała zdumiewające słowa. – Wiem, tato. Wy siedli. Beth poprowadziła Tommy ’ego w kierunki chińskiej restauracji Graumana. Dudley zamknął oczy i przemieścił się w inne miejsce. Wiedział, że się porusza. Ręka go rwała. Czuł dy m papierosa Bette. Limuzy na się poruszała. Szum opon go uspokoił. Dudleyu Liamie Smisie – ty gdzieś jesteś. To jej dym. Conquistadora. Dy m, a później brak dy mu. By ła tu i zniknęła. Limuzy na ruszy ła Sunset na wschód. Serwetki przesiąkły krwią. Poduszki fotela by ły śliskie. Zastukał w przegrodę. – Na skrzy żowanie Roxbury i Elevado.

Dojechali w pięć minut. Dom by ł jasno rozświetlony . Usły szał muzy kę piątej kolumny . Atonalna wy wrotowość. Dy sy dencja dy sonansów. Rzucił kierowcy studolarowy banknot i ruszy ł chwiejny m krokiem w kierunku werandy . Nacisnął dzwonek łokciem. Ręka ociekała krwią i rwała. Otworzy ła mu drzwi. Czerwona Królowa. „Niech zginę, jeżeli nie kocham ciebie”. Uśmiechnęła się. – To naprawdę ty ? – powiedziała.

97 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU

20.11 Praca w ogródku. Nocna robota w świetle reflektora. Od wy kresu Dudley a do donosicielskiego listu Scotty ’ego, a później tutaj. Ashida niósł plecak i latarkę. Ostatnie potwierdzenie i ostatnie pożegnanie. Obszedł teren pomiędzy domem i aleją. Do tej pory pobrał cztery próbki ziemi. Dwie cuchnęły olejem krewetkowy m. Potwierdzały wy kres i donos Scotty ’ego. Dudley szedł tą ścieżką w miniony piątek. Dudley snuł różne teorie. Preston Exley i Pierce Patchett by li wielkimi posiadaczami ziemskimi. Dudley przy puszczał, że skupowali ziemię i niszczy li jej wartość rolną. Budowali zjazdy z autostrady i obiekty handlowe. Tutaj. Cały dzień by ł w terenie. Ostatnie potwierdzenie, ostatnie pożegnanie. Pojechał do doliny . Minął cztery farmy , na który ch pracowali najemni meksy kańscy robotnicy . Niewolnicy zbierali płody rolne, które wy glądały na chore. Pobrał cztery próbki gleby do butelek. Wszy stkie zawierały olej krewetkowy . Przejechał obok trzech gospodarstw obsługiwany ch przez samy ch Japończy ków. Płody wy glądały na zdrowe. Pobrał próbki gleby . Żadnego wy czuwalnego zapachu oleju krewetkowego. To potwierdzało teorię Dudley a. Zniszczy ć uprawy . Zbudować obozy internowania. Przejąć wszy stkie gospodarstwa należące do Japończy ków. Zbudować obozy internowania. Tutaj. Opuścił dolinę i pojechał do Kwana. Pobrał próbki włókien z samochodu, w który m znaleziono zabity ch, i wpadł na pewien pomy sł. Zawrócił i pojechał do biura. Dudley nie podjął tropu. Ten ślad nie pojawił się na jego wy kresie. Dom rodziny Watanabe stał w miejscu jednego z planowany ch zjazdów i działki przemy słowej. Dudley wy snuł przy puszczenie, że chodziło o inny zjazd i działkę. Nie podjął tropu. Inne domy zostały kupione. Wszy scy o ty m wiedzieli. Buzz Meeks prześledził transakcje aż do Glassell Park i South Pasadena. Działki w South Pasadena znajdowały się przy autostradzie Arroy o Seco Parkway . Działki w Glassell Park znajdowały się blisko, ale nie bezpośrednio przy niej. Domy w Glassell Park by ły wartościowe, ale można by ło się bez nich oby ć. Domy przy zjazdach stanowiły ży łę złota. Dotarł do biura. Sięgnął po odwrotną książkę telefoniczną. Otworzy ł na indeksie z ulicą i nazwiskiem właściciela. Watanabe by li jedy ny mi Japończy kami w Highland Park. Kilku

Japończy ków mieszkało w South Pasadena. Znalazł trzech. Nagoy a, Yoshimura, Kondo – wszy scy mieli domy przy Parkway . Lincoln Heights biegło równolegle do drogi. Zaczy nało się na północ od Chinatown i ciągnęło ze trzy kilometry na południe. Dzięki kanałowi osuszającem można by ło budować domy po wschodniej stronie. Za strumieniem, ale nadal blisko. Sprawdźmy tutaj. Znalazł trzech kolejny ch. Takahama, Miy amo, Hatsuma. Wszy scy mieszkali blisko kanału. Przejechał obok sześciu domów. Wszy stkie znajdowały się na linii Arroy o Seco Parkway lub kanału. Obszedł posiadłości. Wszy stkie zostały uprzątnięte. Dudley domy ślił się większości. On odgadł resztę. Kim jest biały mężczyzna w fioletowym swetrze? Obaj chcemy to wiedzieć. Ashida podszedł do ty lny ch drzwi. Zapalił światło i wszedł do środka. Pożegnajmy się z domem. Meble by ły w nienaruszony m stanie. W domu nadal leżała księga wejść. Przejrzał ją. Wpisy z okresu od 7/12 do 19/12. By ł tu czternaście razy . Dudley dwanaście. Skontrolował wszy stko, co trzeba. Kurz na powierzchniach doty kowy ch – sprawdzony . Kurz na powierzchniach chwy tany ch – sprawdzony . Spis przedmiotów w kuchni. Spis przedmiotów w sy pialni. Spis przedmiotów w salonie. Przejrzeć pola ukry ty ch odcisków palców. Rzucić okiem na inwentary zację. Opróżnić studzienkę odpły wową. Sprawdzić rozpuszczalniki. Pobrać odciski palców ze wszy stkich szklany ch naczy ń. Kopie spisów w dzienniku pracy . Ze wszy stkimi przedmiotami znaleziony mi w domu. Sprawdził kolejne punkty . Rozpoznał własne znaki. Wy pełniono czterdzieści dwa oddzielne pola, wszy stko aż do… „Szafa w głównej sy pialni/ubrania ofiar (kwity z pralni, pieniądze, skrawki papieru z notatkami itd.)”. Pole nr 43 – niesprawdzone. Przeoczenie. Zdarza się. Nazbierało się mnóstwo gównianej roboty . Sprawy sty gły . Pole nr 43. Sprawdź teraz. Sformalizuj pożegnanie. Ashida wszedł na górę. Otworzy ł szafę. Ay a zostawiła po sobie trzy koszule. Nie miały żadny ch kieszeni w środku ani na zewnątrz. Ry oshi pozostawił dwie sportowe kurtki – z niebieskiej serży i szarego materiału w jodełkę. Cztery pary butów. Krawaty na haku. Paski na kołku w ścianie. Przejrzał niebieską kurtkę z serży . Bez rezultatu. Pomacał kieszeń na piersi kurtki w jodełkę. Wy czuł wy brzuszenie. Włoży ł rękę do środka i wy ciągnął. Para męskich skarpetek przewrócony ch na lewą stronę. Brązowe, wy konane ściegiem warkoczowy m, kaszmirowe. Mały rozmiar. Rdzawoczerwone

ślady na podeszwach. Krzepnąca substancja – w środku i na zewnątrz. Męskie skarpety . Drogie – i małe. Ry oshi i Johnny Watanabe mieli duże stopy . Ashida dotknął plam. Powąchał je. Zaschła krew. Zabójca chodził po domu bez butów. Wszedł w krew. Spanikował i pozbył się skarpetek. Nie. Błąd. To niemożliwe. Zabójca by tego nie zrobił. Ashida przeanalizował wszy stko od początku. Kawałki szkła z kroplami krwi – 7 grudnia 1941. Watanabe smarowali stopy olejem. Skażali ziemię. Kawałki szkła na ich stopach. W ten sposób napowietrzali glebę. Mieli stopy pokry te odciskami. Odłamki szkła nie spowodowały by takiego krwawienia. To męskie skarpety . Nie pasowały do Ry oshiego lub Johnny ’ego. Mogły by ć Ay i lub Nancy . Ashida zbiegł na dół. Ashida przejrzał kopie. Odnotowali każdy przedmiot znajdujący się w domu. Nie odnotowali brązowy ch kaszmirowy ch skarpet – męskich ani kobiecy ch, i ty le! Wy szedł frontowy mi drzwiami. Wsiadł do samochodu i pojechał do kostnicy . Wbiegł do środka. Dorwał go pracownik. Powiedział coś o krematorium. Ashida ruszy ł szy bkim krokiem. Nort dokładał do pieca. Na noszach leżały cztery trupy przy kry te prześcieradłami. Prześcieradła by ły nasączone rozpuszczalnikiem, przy gotowane do spalenia. – Dobry Jezu, masz wy czucie czasu. Przy szedłeś się pożegnać? – Czy są w stanie zaawansowanego rozkładu? Nort pokręcił głową. – Widzę, że coś masz, sy nu. Powiedz co, zanim pójdą do pieca. Ashida rzucił mu skarpety . – Znalazłem je w domu. Nie zostały zinwentary zowane. Są zby t małe i zby t drogie dla Ry oshiego i Johnny ’ego. Spójrz na ślady krwi. Nie można ich połączy ć z odłamkami szkła ani olejem krewetkowy m na stopach pokry ty ch odciskami. Nort skinął głową. Ashida poczuł odór rozkładający ch się zwłok. Ciało zaczęło odchodzić od kości. Podniósł wszy stkie cztery prześcieradła. Stopy denatów by ły w nienaruszony m stanie. Nort przy łoży ł do nich skarpety . By ły za małe dla Ry oshiego i Johnny ’ego. By ły za małe dla Ay i i Nancy . Mężczy zna noszący kaszmirowe skarpety miał niezwy kle drobne stopy . Do stołu by ł przy mocowany mikroskop. Obok niego leżał stos teczek. Nort pobrał próbkę skarpety i umieścił pod mikroskopem. Nastawił ostrość. Spojrzał w dół. Sięgnął po teczkę i zajrzał do arkusza z autopsji. Spojrzał tam i z powrotem ze sześć razy . Uśmiechnął się i odepchnął na krześle na kółkach.

– Wszedł w krew trzewną. Należała do Ry oshiego. Ry oshi przeby ł niedawno infekcję jelitową. W plamie jest mnóstwo leukocy tów. Kim jest biały mężczyzna w… Nort powiedział: – Wilkołaki nie mają mały ch stóp. Wiem, że go wrobili, ale… Piec się rozgrzał. Ashida poczuł potężne uderzenie ciepła. Podniósł nosze i pchnął je ku krawędzi. Zsunął ciała w płomienie. – Sayonara, ludziska. Żałuję, że nie mogliśmy zrobić dla was nic więcej – powiedział Nort.

98 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU

22.39 Czułam się śmiesznie. Stałam przed hotelem Roosevelt, naprzeciw chińskiej restauracji Graumana. Nie wy glądałam jak dziwka. Wy glądałam jak dziewczy na z prerii, która błędnie oceniła tutejszy klimat. Moja plisowana sukienka by ła zimowa, za kolana. Żakiet od kompletu by ł zby t obszerny . Czerwona jedwabna bluzka odsłaniała fragment rowka między piersiami. Moje futro z norek by ło za ciepłe na Boże Narodzenie w Los Angeles. Zapach kulek naftaliny sprawiał, że chciało mi się kichać. Elmer, Brenda i Bill Parker czekali na górze w apartamencie numer osiemset trzy naście. Przy czajeni za judaszem w ścianie. Na staty wie stała kamera wy celowana w sąsiedni salon. W pokoju zainstalowano podsłuch. Elmer i Brenda wiedzieli, że Fletch B. jest „dziwakiem”, więc akcja ograniczy się do salonu. Parker by ł nie w sosie. Wy szczekiwał rozkazy i okazy wał opry sk​liwą uprzejmość. Bez chwili wahania zgodził się na szantaż. By łam zdumiona. Czekałam. Burmistrz Fletch mógł przy by ć lada chwila. Mój złamany nos został kosmety cznie zamaskowany , tak że nie by ło widać żadnego śladu niedawnego pęknięcia. Paliłam papierosa za papierosem. Obserwowałam prowincjuszy gromadzący ch się przed lokalem Graumana, stawiający ch stopy w odciskach stóp gwiazd filmowy ch. Jakaś ładna dziewczy na przeprowadziła niewidomego chłopaka przez dziedziniec i pomogła mu porównać stopę z odciskiem Cary ’ego Granta. Wzruszająca scena. Do krawężnika podjechał lincoln i stanął na wprost mnie. Szofer dwukrotnie mrugnął światłami – nasz umówiony sy gnał. Pochy liłam się i zajrzałam przez okno pasażera. Uszczy pnijcie mnie – w limuzy nie siedział Fletch Bowron. Przesunął po mnie wzrokiem i ły pnął pożądliwie. Miał szpilki Kiwanis130, Łosi i Zakonu Wapiti131, do tego czarną opaskę żałobną na pamiątkę Pearl Harbor. – Apartament osiemset trzy naście. Proszę, daj mi kilka minut – powiedziałam. Fletch skinął głową z podnieceniem. Weszłam do hotelu, wsiadłam do windy i dotarłam do pokoju hotelowego. Numer osiemset trzy naście by ł dy żurny m miejscem schadzek Brendy . W lustrach salonu i sy pialni znajdowały się otwory do podglądania. Stanowiska kamer urządzono w ciasnej

przestrzeni za ścianą. Trzech ludzi mogło tam przy kucnąć i potajemnie filmować spotkania. Brenda, Elmer i Parker ukry li się za otworem. Kazali mi stanąć bokiem, w odległości dwóch i pół metra od ściany . Elmer ostrzegł mnie, że Fletch może by ć zdenerwowany , i kazał przy gotować mocnego drinka. Wy konałam krótkie stepowanie w miękkich butach i pomachałam w kierunku otworu. – Nie ma żartów, oby watelko – rzuciła Brenda. – To nie zabawa w ogólniaku. Roześmiałam się i podeszłam do baru. Nalałam Fletchowi potrójną whisky i dodałam wody sodowej z sy fonu. Kiedy poprawiłam włosy , usły szałam dzwonek do drzwi. Sięgnęłam po drinka i otworzy łam. Fletch wy rwał mi szklankę i wy pił jedny m haustem. Zamknęłam i przesunęłam zasuwę.– Pewnie my ślisz, że jestem czcigodny m Fletcherem Bowronem. To nie ja. Facet jest wapniakiem. Departament Wojny nalega, aby m podróżował incognito. Przy znaję, jestem trochę podobny do Fle​tcha. Przy znaj to, siostro. Zgadnij, kto przed tobą stoi. Fletch zawsze wy chodził poza scenariusz. Ja nauczy łam się na pamięć swojej roli. – Jesteś Race Randall, as wy wiadu. Przewiozłeś tajne dokumenty z Europy i czujesz się kompletnie wy kończony . – Właśnie. Śledziłem postępy na froncie wschodnim. Pomy ślałem, że powinniśmy zawrzeć układ z Hitlerem, dopóki to możliwe. Naziści mają ikrę. Wiem to, bo sam mam jaja. Podszedł do baru i nalał sobie kolejnego potrójnego drinka. – Geopolity ka mnie podnieca. Proszę, opowiedz mi coś więcej. Agent Race chwy cił szklankę. Wy chy lił drinka jedny m haustem i wy konał parę kroków niczy m dumny kogut z filmu Cock o’ the Walk. – Rosja jest w porządku, jeśli lubisz kleik i lesby rzucające dy skiem, ale to Deutschland ma najlepszy towar. By łem tam z Komisją Handlową Los Angeles, w trzy dziesty m ósmy m. Powiadam ci, der Führer jest niesłusznie oskarżany . Próbowali mnie zwerbować ludzie z Abwehry , ale Race Randall jest oddany poczciwy m, stary m Stanom Zjednoczony m. Wiesz, co o mnie mówią, siostro? Jasne, że wiedziałam. – Wszy scy o panu sły szeli, panie Randall. Ma pan największego i jest pan najlepszy . Race się zatoczy ł i dopił bourbona. – Marlena Dietrich to poświadczy , siostro. By liśmy z chłopakami w schnitzel132 pałacu przy Goetheplatz. Znasz pieśń o Horście Wesselu? „Die Fahne hoch! Die Reihen dicht geschlossen! SA marschiert mit ruhig festem Schritt”133. Znaleźliśmy się mniej więcej na linii otworu w ścianie. Race dopił drinka i zaczął maszerować krokiem paradny m. Pokonał w ten sposób całą długość pokoju. Trzy razy . Cofnęłam się

i patrzy łam. Sły szałam szuranie butów w ciasnej przestrzeni za ścianą i czekałam na punkt kulminacy jny wieczoru, czy li zdemaskowanie asa wy wiadu Race’a Randalla. Oby watele Brenda, Elmer i Bill stali przy drzwiach sy pialni. Race zobaczy ich w chwili, gdy wy kona zwrot i zacznie paradować w naszą stronę. Race dumnie paradował. Race zamarł nagle w pół kroku. Race wy puścił szklankę i krzy knął. Brenda powiedziała: – Nie widziałam cię szmat czasu, Fletch. Ale interes to interes. – Nie będzie żadny ch „obciążający ch materiałów” – powiedział Parker. – Obrady przy drzwiach zamknięty ch i konferencja wielkiej ławy jutro o ósmej rano. Plus niezwłoczne wezwanie do sądu dla panów Prestona Exley a i Pierce’a Morehouse’a Patchetta. Mogą przy jść z adwokatem. Ja będę doradcą ad hoc wielkiej rady . – Race, masz największego i jesteś najlepszy – powiedziałam.

99 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 22 GRUDNIA 1941 ROKU

23.42 Fletch zaczął płakać. Brenda przy tuliła go jak matka. Nadal jesteśmy kumplami, kochanie. Nadal będę ci załatwiać dziewczyny. Zaparzę ci kawę. Będziesz jak nowy. Sy tuacja stała się żałośnie wkurzająca. Parker wy szedł z pokoju. Zjechał windą. Zgiełk w holu go wkurzał. Wy szedł na zewnątrz. Zaparkował samochód z boku bulwaru. Zabrał swoje teksty prawnicze i kartki z notatkami. Pobiegł do auta i wgramolił się do środka. Spojrzał na zegarek. O drugiej w nocy minie sześć dni w trzeźwości. Spojrzał w okna pokoju osiemset trzy naście. Fletch szlochał. Panna Lake rozmawiała ze swoimi przy jaciółmi. Parker wy ciągnął ołówki i notatnik. Jakaś dziewczy na przeprowadziła niewidomego chłopaka przed jego samochodem. Zmówił modlitwę w ich intencji. Modlitwa podsunęła mu pewien pomy sł. Samo „zaprzestanie prakty k” nie wy starczy . Trzeba wy wrzeć dodatkową presję na Bowrona. Większe zagrożenie stanowiło przesłuchanie przy drzwiach zamknięty ch. Wzrośnie szansa na to, że się nie wy łamie i nie puści pary . Pomy sł stanowił pewne naruszenie przy sięgi. Wy błagał u Boga tę jedną rzecz. Do spróbowania przekonało go niefrasobliwe kazanie Dudley a. Może to przekona Exley a i Patchetta do zrezy gnowania z planu budowy obozów pracy dla niewolników. Może wzbudzi w nich choć odrobinę wątpliwości. Parker pracował. Studiował ustawy . Strzępił kartki. Podkreś​lał prawne ustępy . Palenie sprawiło, że jego głos stał się szorstki. Wy pił ły k zwietrzałej kawy i popadł w zadumę. Pomy ślał o porucznik Conville. Pomy ślał o pannie Lake. Wczoraj przejechał obok domu towarowego Coultera. Dostrzegł w oknie tweedową spódniczkę i pomy ślał o pannie Lake. Ta spódniczka i białe skarpety . Panna Lake w biały ch rękawiczkach w kościele. Porucznik Conville by ła wy ższa. Nosiła teraz mundur zimowy . Na wiosnę włoży mundur khaki. Khaki świetnie pasuje do rudy ch włosów. Parker pracował całą noc. Zanotował ciąg py tań, formułując je tak, żeby nie by ło żadnej furtki. O świcie pojechał do centrum. Poszedł się przespać do pokoju z pry czami. Usnął między Thadem Brownem i Lee Blanchardem. Wstał o 7.40. Umy ł się i ogolił w łazience.

Niepewne przedsięwzięcie. Pokój wielkiej ławy okręgu – 546. Parker wszedł. Fletch zrobił swoje. Aneks by ł gotowy . Jeden stół, pięć krzeseł. Stenoty pistka. Zaproszeni goście plus adwokat. Bill McPherson i Preston Exley . Pierce Patchett – wy soki i chudy . Adwokat? Człowiek Bena Siegela, Sam Rummel. Tłoczno. Sześciu ludzi w jedny m mały m pokoju. Znudzony Exley . Znudzony Patchett. Prokurator okręgowy – alarm wczesny m rankiem. Krętacze grający o wy soką stawkę i wezwanie skoro świt. McPherson powiedział: – Jesteśmy w komplecie. Nie udawajmy , że to dla nas żaden kłopot. Przejdźmy do rzeczy . Stenoty pistka włączy ła maszy nę. Rummel położy ł na stole trzy kartki. – To oświadczenie poufności. Będziemy potrzebować podpisów pana Exley a, pana Patchetta i kapitana Parkera. Pióra poszły w ruch. Exley podpisał. Patchett podpisał. Parker podpisał. Rummel odchrząknął. – Jest pan tutaj jako policjant czy jako upoważniony zastępca prokuratora i przedstawiciel wielkiej ławy okręgu, kapitanie Parker? – Jako ten drugi, panie Rummel. Dodam, że obowiązuje mnie zakaz ujawniania treści zeznań, które zostaną tu złożone pod przy sięgą, wszelkim stronom trzecim, co obejmuje także Departament Policji Los Angeles. McPherson stuknął w zegarek. – Do rzeczy . Panowie, proszę podnieść prawą rękę. Podnieśli. McPherson odczy tał słowa przy sięgi. – Czy świadkowie przy sięgają, że ich zeznania będą w pełni prawdziwe, wolne do przemilczeń i pominięć? Czy doradca prokuratora przy sięga, że jego py tania będą zgodne z prawem stanu Kalifornia oraz prawem federalny m i że zostaną zadane w interesie wszy stkich oby wateli okręgu Los Angeles? Czy strony rozumieją, że po zakończeniu tego przesłuchania podejmę decy zję o wszczęciu pełnego dochodzenia i że moja decy zja będzie wiążąca i ostateczna? Exley powiedział: – Tak, przy sięgam. Patchett powiedział: – Tak, przy sięgam. Rummel powiedział: – Tak, przy sięgam. Parker powiedział: – Przy sięgam.

Stenoty pistka zapisała. Rummel odchrząknął. – Dwanaście py tań, kapitanie Parker. Jeśli moi klienci uchy lą się od odpowiedzi, proszę tego nie komentować ani nie wiercić im dziury w brzuchu. Exley i Patchett usiedli. Parker usiadł naprzeciwko nich. – Wszy stkie py tania są adresowane do pana Exley a i pana Patchetta. Odpowiedzi może udzielić jeden lub obaj. Mogą też rozwinąć odpowiedź drugiego, jeśli tego zechcą. Rummel pokręcił głową. – Nie zechcą, ani tego nie zrobią. Nie będzie żadnego rozwinięcia. McPherson siadł okrakiem na krześle. – Do dzieła. Mamy w pokoju trzech ważny ch prawników. Nie przewiduję żadny ch machlojek. Rummel usiadł. Parker spojrzał na Patchetta. Uwagę zwracały jego nieruchome oczy . Pewnie coś zaży ł. – Oto moje pierwsze py tanie. Panowie, czy skupowaliście, próbowaliście skupować i skupujecie japońskie nieruchomości i domy w Highland Park, Glassell Park i South Pasadena oraz japońskie farmy w dolinie San Fernando? Exley odpowiedział: – Tak. – Czy waszy m zamiarem by ło zburzenie domów w celu budowy wjazdów na Arroy o Seco Parkway oraz do centrów handlowy ch w pobliżu autostrady ? – spy tał Parker. – Tak – odparł Patchett. – Firma Exley Construction złoży ła ofertę w biurze burmistrza i rady miejskiej. Oferta ta teorety cznie znosi wcześniejsze plany , które są wdrażane przez rząd federalny . Na czas trwania wojny pan Exley pragnie zbudować obozy pracy w domach japońskich wy wrotowców w dolinie San Fernando. Panie Exley , czy kupował pan japońskie farmy i planuje skupowanie japońskich gospodarstw, żeby je zniszczy ć, a w ich miejscu zbudować obozy pracy ? – Tak. – Czy zatrudnia pan nielegalny ch meksy kańskich robotników rolny ch do pracy na pańskich farmach? Exley i Patchett nachy lili się w stronę Rummela. Mankiety koszuli Patchetta podjechały w górę. Zwróć uwagę na tatuaże z azjatyckimi symbolami. Rummel powiedział: – W kwestii formalnej, kapitanie. Robotnicy otrzy mali wizę na poby t czasowy od kapitana Carlosa Madrano z meksy kańskiej policji stanowej. Szambo. El Capitán Carlos. El Jefe, muy fascista. – Inaczej sformułuję py tanie. Panowie, czy wasi robotnicy sy stematy cznie niszczą ziemię

rolną przez pokry wanie wierzchniej warstwy gleby olejem z krewetek, żeby ułatwić wy lanie fundamentów pod baraki obozów pracy ? – Tak – przy znał Exley . – Czy założy liście lipną firmę i potajemnie rejestrowaliście zakup domów i farm? – konty nuował Parker. Patchett powiedział: – Tak. – Czy przedstawicie dokumenty wielkiej ławie okręgu Los Angeles? Rummel powiedział: – Jedy nie w przy padku wszczęcia pełnego dochodzenia i otrzy mania oficjalnego wezwania wielkiej rady . – Czy kupiliście od Ry oshiego Watanabe dom w Highland Park i farmę w East Valley ? – Tak – odparł Exley . – Czy kazaliście panu Watanabe i/lub członkom jego rodziny , żeby chodzili po działce za domem z olejem krewetkowy m i/lub odłamkami szkła na stopach, aby napowietrzy ć glebę i przy gotować ją do wy lania cementu? Patchett powiedział: – Tak. – Działki za domami, które kupiliście lub próbowaliście kupić, to ziemia publiczna będąca własnością okręgu Los Angeles, przy czy m prawo pierwokupu ma firma Exley Construction, z powodu niewielkiej odległości działek od Arroy o Seco Parkway . Panowie, czy sy stematy cznie dąży liście do obniżenia wartości ty ch działek poprzez działania polegające na niszczeniu wierzchniej warstwy gleby , widząc, że spacerujący po niej ludzie są trudniejsi do wy kry cia od mechaniczny ch metod nanoszenia oleju krewetkowego? – Tak – powiedział Exley . – Czy zamordowaliście Ry oshiego, Ay ę, Johnny ’ego i Nancy Watanabe szóstego grudnia czterdziestego pierwszego roku? Patchett powiedział: – Nie. – Czy wiecie, kto to zrobił? Patchett powiedział: – Nie. – Czy macie wiary godne alibi na sobotę szóstego grudnia od czternastej do siedemnastej? Chciałby m, żeby obaj panowie udzielili odpowiedzi. Exley powiedział:

– Tak. Patchett powiedział: – Tak. – Czy ktoś wiary godny potwierdzi panów alibi? Rummel odchrząknął. – Jedy nie w przy padku wszczęcia pełnego śledztwa i otrzy mania oficjalnego wezwania od wielkiej rady . Py tania plus wy jaśnienia. Trzy dzieści cztery minuty , od początku do końca. Parker spojrzał na McPhersona. – Jako pański zastępca wnoszę o rozpoczęcie pełnego śledztwa. McPherson wstał. – Odrzucam wniosek. Wilkołak nadaje się w sam raz do ty ch zabójstw. Olej z krewetek, farmy Japońców, wjazdy i zjazdy z autostrady … kogo to obchodzi?

23 grudnia 1941 roku

100 LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU

8.53 – BET-TE! BET-TE! Zdoby li szturmem Miracle Mile. Przejęli kontrolę nad parkingami i migiem otoczy li bożonarodzeniowy ch kupujący ch. Kupujcie obligacje wojenne! Poznajcie pannę Davis! Panna Davis to Wuj Sam – panna Davis chce CIEBIE! Wieczorna fala zakupów. Holly wood. Wojenna gorączka. Przy Wilshire otwarto wielkie centra handlowe. Desmonda Sil​verwooda i Coutlera. Za sklepami ciągnęły się parkingi. Przy wejściach ustawiono podwy ższenia. Bette stała ponad tłumem i uwijała się przy mikrofonach. Apelowała do wielbicieli. Towarzy szy ła jej ochrona w wojskowy ch mundurach. Gliniarze obserwowali ludzi stojący ch w kolejce po obligacje. Bette ściskała każdą dłoń. Bette pozowała do zdjęć. Żandarmi wręczali pokwitowania i przy jmowali gotówkę. Beth i Tommy stali obok Bette. Dudley trochę dalej. Bette okazy wała mu chłód. Ostatnia noc rzuciła cień na ich znajomość. Dłoń bolała okrutnie. Claire przez dwie godziny wy ciągała kawałki szkła z ran. Szczelnie owinęła mu rękę bandażem. Nie mógł jej dotknąć. Kochali się niezgrabnie. Zwalił wszy stko na policy jne poczucie humoru. Usły szał świetny dowcip i za mocno ścisnął szklankę. Czerwona Królowa przy jęła scepty cznie jego słowa. Rozmawiali o swoich meksy kańskich planach. Paplali. Dała mu tabletki przeciwbólowe. W końcu zasnęli spleceni w uścisku. Opuścił jej łóżko o 7.00. Zapy tała, jakie ma plany na najbliższy dzień. Odparł, że oddelegowano go do ochrony Bette Davis. Scepty czna Claire ry knęła. – To jej zapach poczułam na tobie w niedzielę. Widziałam Bette jeden raz, na premierze. Pamiętam jej perfumy . Zaśmiał się. Claire chwy ciła rozpy lacz i oznaczy ła go swoim zapachem. – BET-TE! BET-TE! Dudley obserwował tłum. Gliniarze spletli ramiona, stawiając czoło ciżbie. Centrum Silverwooda by ło przy stankiem numer dwa. Do centrum Desmonda przy by ło pięćset osób. Najwy trwalsi przespali noc na parkingu. – BET-TE! BET-TE! Tłum skandował jej imię. Wczoraj tłum skandował jego imię. Bette potraktowała go chłodno.

Postawiłeś mnie w niezręcznej sytuacji. – BET-TE! BET-TE! W galerii Desmonda skorzy stał z policy jnego telefonu. Zadzwonił do Huey a. Huey złoży ł mu raport. Huey powiedział, że Tojo Tom nadal nosi kaftan bezpieczeństwa. Porozmawiał z Tojo Tomem. Wy py tał go na okoliczność miejsca przechowy wania prochów i gotówki przez Carlosa Madrano. Tojo udzielił wiary godnej odpowiedzi i błagał o wy puszczenie. Dudley powiedział: – Wesoły ch świąt, młodzieńcze. Wy jdziesz przed Nowy m Rokiem. Jego plany zaczęły nabierać kształtu. Ataki okrętów podwodny ch. Wy korzy staj japońskie okręty podwodne w okolicy Bai. Mów-Mi-Jack miał fioła na punkcie okrętów podwodny ch. Obawiał się ataków u wy brzeża Los Angeles. Dudley zadzwonił do Horralla i zaczął ściemniać. Szefie, lękam się ataków okrętów podwodnych. Pozwól mi nawiązać współpracę z Meksykanami. Odciążę moich chłopców. Później wszy stko potoczy ło się po jego my śli. Wtrącił się los. Carlos Madrano miał hopla na punkcie okrętów podwodny ch. Zadzwonił do Horralla. Przeraziły go okręty podwodne widziane w pobliżu Bai. Mów-Mi-Jack zareagował zgodnie z przewidy waniami. – Pojedź tam po cichu, Dud. Nie mów nic Carlosowi. Posłuchaj plotek. Ellis Loew stanie dzisiaj przed wielką ławą. W poniedziałek będziemy mieć wy rok. W Nowy Rok otrzy masz przy dział. Wiem, że chcesz do Meksy ku. Dzięki temu będziesz mógł położy ć fundament pod przy szłą służbę i przelecieć kilka señoritas. Daj mi znać, czego się dowiedziałeś. Zrozumiałem, szefie. Zrobię, jak chcesz. – BET-TE! BET-TE! Potraktowała go chłodno, ale nadal na niego zerkała. Ręka go rwała. Tłum wrzeszczał, domagając się Bette. Gliniarze podprowadzili szty wniaków, żeby mogli ją poznać. Uśmiechała się do wszy stkich i każdego z osobna. Pozowała do zdjęć i rozdawała uściski. By ła Amery kanką. On by ł imigrantem szumowiną. Ona z urodzenia protestantka. On papisty czny śmieć. Ta wojna by ła jej – nie jego. Pomy ślał o Czerwonej Królowej. Pomy ślał o Meksy ku i forsie. Szkolna dziatwa przy puściła szturm na try bunę. Dzieciaki wy machiwały amery kańskimi flagami na paty kach.

101 LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU

11.04 Ashida zauważy ł dy m. Na północny m wschodzie. Może to pożar zarośli. A może sadza z Watanabe unosząca się z kostnicy . Kim jest mężczyzna w fioletowym swetrze? Wdepnął w krew Ryoshiego. Miał kaszmirowe skarpetki i bardzo małe stopy. Siedział przed domem Mariko. Mariko by ła na górze. Spała. W Little Toky o panował spokój. Federalni zrobili sobie przerwę z okazji świąt. Żadny ch łapanek na ulicach, żadny ch nalotów na bank. Zdziesiątkowana ludność. Bożonarodzeniowe drzewka na chodnikach. Ashida czy tał poranne wy danie „Heralda”. Miał chwilę wy tchnienia. Po lunchu powinien wrócić na parking przed lokalem Kwana. Rozebrali samochód, w który m znaleziono zabity ch. Namiastka prawdziwej roboty . Zbiegły ch Japońców z góry uznano za winny ch. Dudley zastraszy pomocników kelnera z Hop Singu i przy gwoździ tego, który zlecił zabójstwo. Wszy stko to by ło faktem dokonany m. Brakowało mu Dudley a. Chciał usiąść obok niego. Chciał ujrzeć jego charaktery sty czne mrugnięcie. Cały numer „Heralda” by ł poświęcony Japońcom i Bożemu Narodzeniu. TŁUMY KUPUJĄCYCH NA MIRACLE MILE! BETTE DAVIS PRZED CENTRUM HANDLOWYM COULTERA! WYPRZEDAŻ KOSZUL W SKLEPIE MAY COMPANY PRZY WILSHIRE! Dudley i Bette. Dałby wiele, żeby to zobaczy ć. Jego aparat i otwór w ścianie. Alarm z powodu japońskich okrętów podwodny ch w rejonie Bai. Zaledwie sto pięćdziesiąt kilometrów stąd. To mogło wy darzy ć się tutaj. Zbiegły ch Japońców widziano w okręgu San Diego. Przedarli się przez pierścień obławy . Oddział pościgowy by ł już w drodze. Najtwardsi z miejscowy ch zamiatali ulice. Dwie trzecie mieszkańców wy jechało. Potwierdzały to budy nki zamknięte na kłódkę. Zbliżał się luty . Gazety eufemisty cznie przebąkiwały o „obozach koncentracy jny ch”. Do krawężnika podjechała taksówka. Z taksówki wy siadł Bu​c ky Bleichert. Miał na sobie kurtkę ogólniaka Belmont High. Taksówka zawróciła. Bucky brzęknął monetami w kieszeni i rozejrzał się wokół. By ł wy ższy od Dudley a. Obaj mieli małe brązowe oczy . Ręce Bucky ’ego by ły dłuższe. Ale

dłonie Dudley a by ły dwukrotnie większe niż jego. Bucky podszedł do Ashidy . Zaczął się jąkać w charaktery sty czny sposób. Wy ciągnął kopertę. Chy ba z pieniędzmi. – Co to? Pokuta za grzechy ? Doniosłeś na moją rodzinę i my ślisz, że w ten sposób zmażesz winy ? Bucky wzruszy ł ramionami. Ty powe. Jego lekceważąca postawa by ła pełna wdzięku. – To oszczędności mojego ży cia. Przy dadzą ci się pieniądze … – Dokończ zdanie, Bucky . Dlaczego mogą by ć mi potrzebne? – Grałem w kosza w akademii. Podsłuchałem rozmowę federalny ch. Mówili, że by łeś zamieszany w kręcenie jakiegoś czerwonego filmu, ale oskarżenie przeciwko tobie i czerwony m zostało wy cofane. Szukają kozła ofiarnego, więc pominęli twojego kumpla Warda Littella. Po świętach chcą zgarnąć ciebie i twoją rodzinę. Mówią, że od dawna jesteś członkiem piątej kolumny . – Dzięki, Bucky . Nie musiałeś mnie ostrzegać, ale to zrobiłeś. Bucky brzęknął monetami. – Zawsze wiedziałem, co do mnie czujesz. Nie obchodziło mnie to, dopóki by ło nam razem po drodze. – Pewnie jakaś kobieta już cię szuka. Jestem pewien, że któregoś dnia cię znajdzie.

11.45 Popędził przed siebie. Zostawił Bucky ’ego i robotę przy samochodzie u Kwana. Pojechał do ratusza i pognał na górę. W wy dziale zabójstw gadali wy łącznie o Japońcach i Chinolach. Mike Breuning i Dick Carlisle pracowali w sąsiednich pokojach przesłuchań. Ashida rzucił okiem na lustra w kory tarzu. Chłopcy z Hop Singu by li przy kuci kajdankami do rur. Przesłuchujący bili ich książką telefoniczną. Thad Brown pracował w główny m pokoju przesłuchań. Pokazy wał drogi na ściennej mapie. Prawił kazanie czterdziestu ludziom w strojach my śliwskich. Japońcy zwiewali do Dago134. W kierunku granicy . Funkcjonariusze meksy kańskiej policji stanowej już na nich czekali. Poderwano samoloty zwiadowcze. Zbiegowie obozowali na zadupiu. Poruszali się boczny mi drogami na południe. Dopadniemy ich. Ashida porachował skurczone głowy . Doliczy ł się dwudziestu trzech i dał spokój. Połowa ludzi miała piły do metalu. Wy starczy tego. Ashida ruszy ł do gabinetu Billa Parkera. Drzwi by ły otwarte. Parker miał na sobie wojskowy

mundur polowy . Gotów do wzięcia udziału w pościgu. Maski gazowe, granaty , strzelby Ithaca. Samoloty zwiadowcze zrzucą granaty z gazem na wzgórza. Wy kurzą Japońców. – Próbowałem rozegrać sprawę z Exley em, Patchettem i wielką ławą. McPherson odmówił wszczęcia oficjalnego dochodzenia. Kaszmirowe skarpety. Zakrwawione skarpety. Kim jest biały mężczyzna w… – Możemy zrobić coś więcej? – Poczekać na odpowiedź w sprawie rozmów z budek telefoniczny ch. Ashida rozejrzał się po pokoju. Doliczy ł się dwudziestu pistoletów maszy nowy ch Thompsona. – Federalni przy jdą po moją rodzinę. – Przy kro mi. – Czy zna pan kogoś, do kogo mógłby zadzwonić? Parker spojrzał na zegar ścienny . – Nie zadaję się już z federalny mi, doktorze. Nie powinien pan by ć zaskoczony . Dwaj żandarmi przetoczy li wózek z amunicją. Metalowe koła ry sowały podłogę. Ashida wy skoczy ł z pokoju. Popędził kory tarzem. Dotarł do wy działu zabójstw. Odnalazł boks. Dudley siedział za biurkiem. Miał zabandażowaną prawą rękę. Włoży ł tweedowy garnitur i brązowe półbuty . Żaden facet nie powinien być taki zabójczy. Żaden facet nie powinien być taki przystojny. Żaden facet nie powinien być taki zręczny i czarujący. Dudley się uśmiechnął. Otaczały go wy kresy . Wy konane atramentem znaki pokry wały wszy stkie cztery arkusze. „SPRAWA WATANABE WYJAŚNIONA/7–12 DO 23/12/41”. – Witaj, młodzieńcze – powiedział Dudley . Ashida poczerwieniał. – FBI chce aresztować mnie i moją rodzinę. Pomy ślałem, że może pan pomóc. – Zajmę się ty m naty chmiast. W zamian żądam twojego udziału w wielkiej meksy kańskiej ekspedy cji.

102 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU

12.39 Przed tą chwilą na ma niczego. Nadchodzi wojna. Zaciągnę się. Napisałam te słowa tutaj siedemnaście dni temu. Wiedziałam, że wojna jest nieuchronna, i by łam pewna, że zdołam zapobiec rzezi swoimi działaniami i intencjami. Naiwna dziewczy na. Spójrz na swoją twarz w lustrze i powiedz z przekonaniem, że w to wierzy sz. Scotty Bennett się zaciągnął. Wątpię, czy misja wojskowa w rejonie Pacy fiku zdoła dorównać dwuty godniowej wojennej służbie w policji. Kilka godzin temu dostałam list od Scotty ’ego. Napisał go w drodze do bazy szkoleniowej korpusu piechoty morskiej. Nie by ło w nim wzmianki o Dudley u Smisie, sprawie Watanabe, rzekomy m zabójcy , którego postrzelił w Chinatown, śmiały m szturmie na kry jówkę Wilkołaka i inny ch paskudny ch rzeczach, który ch mógł się dopuścić pod zgubny m wpły wem Dudstera. Nie wspomniał o objaśnieniu wy kresu, które przesłał Hideo Ashidzie, narażając się na wielkie ry zy ko, ani nie zdradził, że ucieczka na wojnę by ła rozpaczliwy m odrzuceniem zła i jego zgody na nie. Napisał, że będzie służy ć krajowi jako pomocnik kapelana wojskowego, i podziękował za miłość, którą go obdarzy łam w miesiącu, kiedy Amery ka przy stąpiła do wojny , a on został policjantem. Później się pory czałam. Wy ciągnęłam medalik ze święty m Krzy sztofem, który otrzy małam w kościele Trinity Lutheran Church w 1929 roku. Wiedziałam, że już nigdy nie zobaczę Scotty ’e​‐ go Bennetta. Będę nosić ten medalik, dopóki nie dowiem się, że Scotty bezpiecznie wrócił z wojny lub poległ. Siedemnaście dni temu nie znałam Scotty ’ego. Nie znałam Williama H. Parkera, Hideo Ashidy ani Claire De Haven. Nie uczestniczy łam w polity czny m pogromie i nie knułam intry g na kilku poziomach wierności i zdrady . Nie brałam udziału w szantażowaniu znanego urzędnika publicznego ani nie walczy łam o własne ży cie za pomocą więziennego majchra. Ty m wszy stkim obdarzy ła mnie wojna. Wojna przy by ła do mnie pod postacią mężczy zny , który błędnie ją odczy tał i kierował się własny mi działaniami oraz deklaracjami woli. Nie pociesza mnie to, że kapitan William H. Parker okazał się równie lekkomy ślny i głupi jak ja. Wielokrotnie dzwoniłam do mieszkania Hideo, ale nie odbierał. Zdradził mnie, zdradził Claire, zdradził nasze filmowe przedsięwzięcie, które mogłoby ujawnić pogrom dokonany na jego narodzie. Zadzwoniłam do niego, bo by liśmy na wojnie, świadomi bły skawiczny ch sojuszów i nagły ch zdrad. Wy dzwaniałam do Claire, ale i tu nie uzy skałam żadnej odpowiedzi. Zdradziłam

ją. Zdradziłam swoje najwy ższe ideały . Zdradziłam odważną Claire, gotową stawić czoło niesprawiedliwości, umiejącą przejrzeć pozornie słuszne argumenty i wznieść się ponad dręczącą stratę. Zadzwoniłam do gabinetu doktora Saula Lesnicka. Zostawiłam wiadomości jego sekretarce, ale nie uzy skałam odpowiedzi. Zadzwoniłam do Rey noldsa Loftisa i zamieniłam z nim słówko. Powiedział mi, że Claire doszła do przekonania, że jestem policy jną informatorką. Rey nolds powiedział: – Claire uważa, że jesteś niezwy kle uzdolniona, ale pozbawiona charakteru i przekonań. – Tak. – Głuptas z ciebie – powiedział i rozłączy ł się. Nie mogę zasłaniać się wojną, żeby odeprzeć oskarżenie Claire. Jej słowa to trafne podsumowanie mojego doty chczasowego ży cia. Wojna. Ta burza. Burza, która teraz mnie oskarża. Dudley Smith i jego wy kres. Skupowanie ziemi i śmierć rodziny Watanabe. Lee Blanchard zabija świadka gangsterskich porachunków. Pijany krok paradny Fletcha Bowrona. Plotka, o której powiedziała mi Brenda. Dudley pali opium w piwnicy Ace’a Kwana. Brakuje mi Scotty ’ego. Brakuje mi Hideo. Brakuje mi Claire. W Filmarte Theatre grają Męczeństwo Joanny D’Arc. Pójdę na film i o niej pomy ślę. Pomy ślę o Dudley u. Dudley rzuca na mnie cień. Ciągle widzę, jak wy mienia spojrzenia z Bette Davis. Spojrzenia kochanków przez taneczny parkiet. Wojna. Moja własna japońska inwazja. Hideo. Zatoczka Golety . Okręty podwodne od Monterey po Meksy k. Samobójstwa w więzieniu. Goro Shigeta zastrzelony w budce telefonicznej. Nie wiem, gdzie jest Lee. Pewnie z oddziałem pościgowy m. Mężczy źni noszący skurczone głowy . Lee kupił jedną jako ozdobę do samochodu. Nie wiem, gdzie jest Hideo. Oboje kochamy tego zdrajcę boksera z duży mi, wy stający mi zębami. Wojna. Pochopne działania i niesprawiedliwość. Jestem niezwy kle uzdolniona, ale brak mi charakteru i przekonań. Tęsknię za ludźmi, który ch zdradziłam i którzy zdradzili mnie. Wiem ty lko dwie rzeczy . Że Amery ka zwy cięży i że zostałam sama z Williamem H. Parkerem.

103 OKRĘG SAN DIEGO | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU

14.06 Oddział pościgowy . Konwój. Manewr okrążający . Dwadzieścia pojazdów i dwupłatowiec do opry skiwania pól. Poruszali się na południe. Dwustu my śliwy ch polujący ch na Japońców. Ukształtowanie terenu im sprzy jało. Oskrzy dlali teren przed sobą. Mieli przewagę, bo znajdowali się wy żej od uciekinierów. Z utwardzony ch dróg widać by ło wąwóz bieg​nący z północy na południe. Gęste listowie, wzgórza porośnięte krzakami, ziemne drogi. Osłona drzew i Meksy k oddalony o rzut beretem. Japońcy by li gdzieś w dole. Otoczeni i przewy ższeni liczebnie przez ścigający ch. Przez dżipy i wojskowe pojazdy półgąsienicowe. Przez radiowozy wy posażone w opony terenowe. Przez strzelby , automaty i granaty . Przez narzędzia do dekapitacji. Przez upiooooornie skurczone głowy wudu. Obie flanki posuwały się na południe. Manewr oskrzy dlający . Drogi biegnące z lewej i prawej strony kanionu górowały nad wąwozem. Dwupłatowiec leciał za grupą pościgową na niskim pułapie. Rozpy lał jakieś żółte gówno z wy sokości trzy stu metrów. Żółte gówno płoszy ło stada ptaków i nielegalny ch robotników. Wy py chało na południe wszy stko, co ży je. Żółte gówno paliło i wy żerało ciało. Żółte gówno opadało i pozostawało na dole. Uciekajcie, zaczerpnijcie świeżego powietrza, niezwłocznie wy ruszcie na południe. Parker jechał na południe. W zachodniej flance. Ocean znajdował się po prawej stronie. W jego radiowozie by ła radiostacja. Za kierownicą siedział chłopak ze Strzelb Hearsta. Parker siedział z przodu. Na ty lny m siedzeniu leżały bomby z gazem łzawiący m i maski. By li niedaleko San Marcos. To żółte gówno rozchodziło się poniżej. Wiatr znosił je na południe. Droga by ła kręta i wy boista. Parker wy giął szy ję i spojrzał w dół. Spośród drzew wy biegali nielegalni robotnicy . Tarli oczy . Słaniali się na nogach. Uciekali przed żółty m gównem, biegli na południe. Japońcy ukry li się między drzewami. Dwupłatowiec wy patrzy ł ich i zameldował przez radiostację. Japońcy . Mają brązowy samochód. Są na dole. Trzeba ich wy płoszy ć na otwarty teren. Zmusić do ucieczki na POŁUDNIE. Drogi w dole biegły na południe. Miały jeden pas szerokości i ziemną nawierzchnię. By ły drogami ucieczki. Miejscowi gliniarze określali je zbiorczo „Aleją Krwi”. Aleja biegła do

Meksy ku. Omijała przejście graniczne i kończy ła się przy ogrodzeniu z drutu kolczastego. Stu uciekinierów zrobiło w nim otwór. Stu uciekinierów zginęło. Oddział pościgowy . Konwój. Tłum łaknący linczu. Przedstawienie kamikadze. Parker wszy stko sobie przemy ślał. Cofnął się do wczorajszego wy stąpienia Dudley a i dokonał wy parcia. Mógł go źle zrozumieć. Miał bzika na punkcie Dudley a. Wszędzie widział jego rękę. Tak, to mania i paranoja. Może obrabował i zabił ty ch Chińczy ków. A może tego nie uczy nił. Może zastrzelił prezy denta Lincolna i sam jeden zbombardował Pearl Harbor. Miał wieeeeelkiego fioła na punkcie Dudley a. A jednak. Kierunek ucieczki wy dawał się pozbawiony sensu. Po co uciekać do Meksy ku? Japońcy mieli forsę z wy granej, więc mogli kupić schronienie u inny ch Japońców. Po co zmienili samochody w China​town? I dlaczego porzucili je tak blisko miejsca planowanego napadu? Wszy stko to zalaty wało Dudley em i jego obłąkaną logiką. Radiostacja zatrzeszczała. Flanka z San Gabriel odkry ła biwak Japońców. Biwak przy pominał miejsce jatki w Griffith Park. Znaleźli gry zonie na paty kach. Radio na fale krótkie i spalone kartki papieru. Radio nie działało – nie mogło odbierać ani nadawać sy gnałów. Watanabe mieli sprzęt na fale krótkie. W ten sposób Hideo Ashida dowiedział się o ataku w zatoczce Golety . Teraz japońskie okręty podwodne patrolowały meksy kańskie wy brzeże. Zbieżności. Nakładające się wątki. Postrzępione nici, które wołały „nieprawda”. Konwój podążał na południe. Jechali powy żej żółtego gówna w wąwozie. Radiostacja wy pluła z siebie jakiś jazgot i GŁOŚNO zatrzeszczała. Uwaga, Japońcy . Wy padli z zarośli. Wy przedzili żółte gówno. Widzicie ten wóz! Widzicie ten wóz! Jedzie drogą, na której ci z meksy kańskiej stanowej postawili blokadę. Od lewej drogę zagradzają im drzewa. Są drzewa – by li przed nimi. Parker spojrzał w dół. Potem na południe. Żółte gówno, żółte gówno, Aleja Krwi. Jest samochód. W dole. Jedzie na południe. Wy jechał z tego gówna, znalazł się na otwartej przestrzeni. Kierowca wy konał ostry skręt w lewo. Radiowóz pomknął w dół na pół utwardzony m nasy pem. Parker dostrzegł blokadę. Miała szerokość sześciu kozłów. Blokady pilnowali funkcjonariusze meksy kańskiej policji stanowej. Nosili bry czesy i czarne koszule w sty lu Mussoliniego. Trzy mali automaty wy celowane w stronę drogi. Radiowóz wpadł w poślizg i stanął. Parker i kierowca wy siedli. Parker powiódł wzrokiem w poprzek wąwozu. Po drugiej stronie nasy pu stało osiem dżipów i pojazdów półgąsienicowy ch. Ludzie. Trzydziestu chłopa.

Mieli automaty i karabiny . Przy kucnęli, celując w dół. Parker sięgnął po lornetkę. Kierowca wy celował mausera wy posażonego w lunetę. Jest samochód. Jedzie prosto na blokadę. Teraz powiększony przez lornetkę. Karabiny buchnęły ogniem. Wszy stkie. Zaczęto strzelać. Parker wszy stko widział w powiększeniu. Widział metal uderzający w metal. Widział metal przeszy wający metal. Widział pękające okna. Widział eksplodujące opony i wóz koły szący się na goły ch felgach. Widział rój kul. Czarny obłok. Widział gruby śrut – przy pominający gęstą mgiełkę. Parker spojrzał w lewo. Jego strona nasy pu by ła teraz pełna ludzi. Sześćdziesięciu chłopa strzelało w dół. Samochód zarzucił. Meksy kańscy stanowi podnieśli się i strzelili w niego. Wóz eksplodował czerwienią. Japońcy wy skoczy li na drogę i zaczęli uciekać. Japońcy płonęli, lizani przez płomienie. Ogarnął ich czarny rój – kule, śrut, kawałki ołowiu. Japońcy eksplodowali. Parker widział to w powiększeniu. W jednej chwili mieli głowy , a w drugiej nie. Ręce i nogi Japońców zniknęły . Wy parowali. Później nastąpiła przerwa. A później doleciało go echo wy strzałów i szum wiatru. I kolejna przedłużająca się pauza. Członkowie oddziału pościgowego zbiegli na dół. Parker pobiegł razem z nimi. Potknął się na nasy pie i pognał w kierunku blokady . Setka ludzi utworzy ła zbiegowisko, zamarła bez ruchu. Japońcy zamienili się w miazgę leżącą na ziemi. Ci z meksy kańskiej stanowej ruszy li ku nim. Parker obejrzał się w stronę samochodu. Samochód płonął, buchał w niebo kłębami czarnego dy mu. Zauważy ł jakieś szczątki na ziemi. Podszedł i przy jrzał się im bliżej. Kawałki drewna. Lampa radiowa. Trzy metalowe krążki na ziemi. Żetony do telefonu.

104 LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU

14.28 Spotkanie na szczy cie: Smith-Kwan z Exley em-Patchettem. Zajął ty lny pokój w lokalu Ly mana. Zamówił bufet. Będzie reprezentować ich obu. Wuj Ace i Terry Lux go poprą. Exley i Patchett będą reprezentować samy ch siebie. Omówią ważne szczegóły i wy mienią uściski dłoni. Później będzie bożonarodzeniowa herbatka. Beth pozna Czerwoną Królową. Miał dwie kochanki. Beth pochodziła z nieprawego łoża. Miała siedemnaście lat. Boston by ł prowincjonalny m miastem. Wojenne obligacje i wy stępy Bette go wy kończy ły . Dłoń nadal go rwała, ból promieniował w górę ramienia. Zadzwonił do Bette godzinę temu. Czarna służąca go spławiła. Zadzwonił do Terry ’ego Luxa, ale Terry nie odebrał. Chciał, żeby Terry się pojawił. By ł jego kluczowy m poplecznikiem. Terry uznał pomy sł poddawania Japońców operacji plasty cznej za ry zy kowny . Za wątpliwy z medy cznego punktu widzenia i niewy konalny logisty cznie. Eugenika go intry gowała. I na ty m koniec. Terry powinien tu by ć. Powiedział, że przy jdzie. Ace zadzwonił do niego rano. Terry powiedział, że się odezwie i potwierdzi. Dudley ły knął trzy tabletki benzedry ny . Dudley zaczął łazić po pokoju. Wszy stko by ło gotowe. Zapięte na ostatni guzik. Mike i Dick przesłuchiwali chłopców z Hop Singu, korzy stając z książki telefonicznej. Mieli potwierdzić niedorzeczną hipotezę o „wewnętrznej robocie”. Sprawa podwójnego zabójstwa nad brzegiem oceanu pozostanie nierozwiązana. Właśnie przeczy tał tekst dalekopisu. Oddział pościgowy dopadł Japońców w okolicach San Diego. Domniemani zabójcy uczestników gry w madżonga by li muertos. Dudley chodził po pokoju. Palił jednego papierosa za drugim. Dłoń bolała okrutnie. Wszy stko by ło gotowe. Zapięte na ostatni guzik. Do Nowego Roku zostało dziewięć dni. Trzeba się zająć ostatnimi niezałatwiony mi sprawami. Rozmawiał z Hideo. O Meksy ku. Hideo powiedział, że przy gotuje zestaw do wrobienia. Zabierze próbki włosów, tkanki i nasienia. I łuski. Zasugerują, że złodzieje wpadli w zasadzkę. Smarkacze ukrad​li gotówkę Carlosa Madrano i heroinę, a później wpadli w narkoty kowy szał. Doszło do wy buchu agresji, istnego gejzeru psy chopatii. W rezultacie znaleziono trzy trupy .

Obmy ślił plan wspólnie z Hideo. Współpracowali w każdy m punkcie. Zadzwonił do Dicka Hooda i go przy cisnął. Dick zgodził się odroczy ć zatrzy manie rodziny Ashidy . Dick obiecał, że potraktuje ich w szczególny sposób. By ła 15.00. Uzgodnili spotkanie na szczy cie. Gdzie, u licha, jest Terry Lux? Dłoń go rwała. Benzedry na spowodowała napły w krwi do rany . Nalał sobie podwójną szkocką i wy chy lił. Alkohol sprawił, że rwanie zamieniło się w pieczenie. Do pokoju wszedł wuj Ace. Za nim wkroczy ł Preston Exley . Zobaczy ł rękę Dudley a i dał mu kuksańca. Abrazo135 – przy jacielski gest Meksy kańców. – Miło cię widzieć, Preston. Oczy wiście, znasz Kwana. Exley trącił go ponownie. – Ile darmowy ch obiadów zjadłem u ciebie, Ace? Dostarczy łeś żarcia na połowę ważny ch wy darzeń w moim ży ciu. Ace powiedział: – Homar à la Kwan i wieprzowina lo mein. Znaczy , że „inspektor Exley pracuje do późna”. Dudley zarechotał. Do pokoju wszedł wy soki mężczy zna. Bez wątpienia Pierce Patchett. Ubrany na czarno. Czarny garnitur, czarna koszula, czarny krawat. Muy fascista. Gość ubiera się jak Carlos Madrano. Patchett powiedział: – Sierżant Smith, pan Kwan. Istny męski zwierzy niec. Żadny ch uścisków dłoni. Żadnego abrazo. Ace wciągnął zapach nowego. Ace zmierzy ł go swoim chińskim spojrzeniem. Co z tobą, facet? Dudley powiedział: – Mamy do omówienia wielkie plany , ale wy gląda na to, że nasz wspólnik, Terry Lux, się nie pojawi. My ślę, że powinniśmy … Exley uścisnął jego ramię. – Zaprosiliśmy kumpla, Dud. Powinniśmy zaczekać. Ace zmierzy ł Exley a swoim chińskim spojrzeniem. Patchett nalał sobie whisky z lodem. Dłoń Dudley a piekła jak diabli. Czuł kawałki szkła głęboko w ranie. Do pokoju wszedł Sammy Rummel. Kumpel? Adwokat Bena Siegela w sprawie o zabójstwo Greeniego Greenberga. Rummel postawił teczkę na krześle. Zachowy wał się wy niośle. – Cześć, Sam. Kopę lat – powiedział Dudley . – Podałby m ci rękę, ale uścisk lewej dłoni przy nosi pecha. – Znam cię – rzekł Ace. – Mój przy jaciel Lin Chung zrobił nos twojej córce.

Rummel powiedział: – Wiem, nie wy nikło z tego nic dobrego. Poślubiła goja, który kucharzy ł dla Dona Beachcombera. Mieli paskudne żarcie, nie tak jak czau w twojej spelunie sprzedającej pomy je. Roześmiali się. Wy muszony rechot. Dudley przy jął kilka markowany ch kuksańców. Dostał gęsiej skórki. – Będę się streszczać. Pan Kwan, doktor Lux i ja tworzy my poważny kartel. Jesteśmy zainteresowani połączeniem sił z waszy m poważny m kartelem w celu realizacji wojenny ch planów, które obie strony obmy śliły w sposób niezależny od siebie. Współpraca przy niesie poży tek nam i wam. Pan Kwan powiedział wam o naszy ch planach, a my dowiedzieliśmy się o waszy ch w okrężny , potajemny sposób. Zawczasu uprzedzony , na czas uzbrojony , panowie. Wiemy o was, a teraz wy dowiedzieliście się o nas. Nie wy wołaliśmy tego globalnego konfliktu ani nie wy daliśmy rozkazu masowy ch aresztowań miejscowy ch Japońców. Mimo to by liby śmy niedbali, gdy by śmy z tego nie skorzy stali. – Dobrze to ująłeś, Dud, choć nieco zby t kwieciście jak na mój gust – powiedział Rummel. – Wszy scy mamy znakomite pomy sły , chociaż wasze są bardziej wątpliwe z prawnego punktu widzenia niż nasze. Powiedziałem „nasze”, bo jestem pełnoprawny m wspólnikiem panów Patchetta i Exley a, a jednocześnie ich adwokatem. Wasze pomy sły uzupełniają i upiększają nasze. Obie strony kładą na stół umiejętności, autory tet i głębokie przemy ślenia. Podsumujmy sy tuację. Mam się streszczać? Jeśli chcecie, możecie w to wejść. Warunek? Musicie wnieść kapitał początkowy , żeby wejść do spółki. Przy jmujemy oferty a conto przy szły ch zy sków. Otrzy maliśmy propozy cję cztery stu ty sięcy dolarów wpisowego w gotówce, płatny ch po uścisku dłoni przy pieczętowujący m umowę. Negocjuję w imieniu moich partnerów, wy wprowadzacie własnego prawnika. Raz, raz, panowie. Nie jesteście jedy ny mi dziewczętami w naszy m karneciku. Bum. Piłka w grze. Żadnego poklepy wania po plecach, żadnego mrugania, żadny ch wy lewny ch pożegnań. Exley ruszy ł do wy jścia. Patchett ruszy ł do wy jścia. Rummel wy prowadził ich na kory tarz. Dudley zamrugał. Drzwi otworzy ły się na oścież. Bum. Piłka w grze. Wy śrubowane warunki. – Białe sukinsy ny – powiedział Ace. – Jakiś kutas z gotówką wszedł do gry i podwójnie nas wy dy mał. Dudley zamrugał. Ręka go rwała. Grill brzęczał. Beth i Claire stały przy barze. Odnalazły się. Prowadzą przy jacielską pogawędkę. Ace odwrócił się na pięcie. Sapnął gniewnie i ruszy ł do drzwi. Sięgnął po swoją skurczoną głowę i ją pogłaskał. Sayonara, mój irlandzki bracie.

Dudley ły knął dwie benzedry ny . Dłoń bolała okrutnie. Nie zawarli umowy . Zostali podwójnie wy dy mani. Ten pieprzony , grający na dwie strony ży dek, Rummel. Ktoś uprzedził ich ofertę. Beth i Claire weszły do pokoju. Wy mierzy ły mu kuksańca. Ry knął z bólu, czując, jak drętwieje mu ręka. Przy ciągnął je do siebie. Objął. Claire zamknęła drzwi kopnięciem. Beth powiedziała: – Rozpoznałam pannę De Haven na podstawie twojego opisu i ją zagadnęłam. To by ło takie bostońskie, takie tandetnie irlandzkie. Dudley się uśmiechnął. Ich niebieskie oczy . Ich schludne sukienki. I piegowate twarze. – Przekazałam twojej córce elementarną wiedzę na temat mężczy zn i kobiet oraz tego, jak wojna wy paczy ła istniejącą sy tuację – powiedziała Claire. – Mam nadzieję, że nie uczy ni jej to zblazowaną, zanim osiągnie wiek, w który m będzie mogła iść z kimś do łóżka. Beth powiedziała: – Teraz rozumiem panią, panno De Haven, i pannę Davis. Dudley się roześmiał. – Wy jaśnij mi to, kochanie. Za rok będziesz pełnoletnia. W lipcu. Zrób to, kiedy masz jeszcze odrobinę niewinności. Beth szarpnęła go za zdrową rękę. – Zgoda. Wojna sprawiła, że wszy stko stanęło na głowie. Mężczy źni i kobiety miotają się na oślep. Próbują się bawić, kiedy mają jeszcze okazję. Claire szarpnęła jego zdrową rękę. – To twoja córka, kochany . Ostatnio jest trochę pomy lona, ale wkrótce pojedzie do Bostonu, do swoich sióstr i szkoły , i wszy stko wróci do normy . Dudley dotknął jej włosów. – Widziałaś Terry ’ego Luxa, kochanie? Miał tu by ć chwilę temu. – Pomógł mi odstawić narkoty ki, odwiedził mnie w domu – odparła Claire. – By ł z nim Lin Chung. Znasz go, prawda? To chirurg plasty czny . By wał na moich przy jęciach. Bum. Piłka w grze. A zatem o to chodzi. Wystawił cię do wiatru. Cofnij się do wtorku, 9/12. Lin Chung zoperował Jimmy’ego Namurę tak, żeby wyglądał na Chinola. Terry go okłamał. Terry twierdził, że robienie Japońców na Chinoli jest niemożliwe. Nauka o rasie. Eugeniczne Bractwo. Terry gadał z Linem Chungiem. Skumali się jak chirurg z chirurgiem. Operacje plastyczne mogły być możliwe lub nie. Terry i Chung postanowili się tym zająć i stworzyli własny kartel. Wkupili się do kartelu Exleya. To Lin Chung złożył ofertę. Jego pomysły skłoniły Terry’ego do szybszego wejścia w spółkę. – Tata wy gląda na nieobecnego.

– Zastanawia się. Dudley dotknął jej włosów. Powinien jeszcze raz zobaczy ć film o Joannie D’Arc. Wy świetlali go w Holly wood. Claire musnęła jego zdrową rękę. – W dzisiejszy m „Heraldzie” piszą o Bette. Zawsze dba o to, żeby rozgłaszano jej dobre uczy nki. Ona i jej mąż zaprosili grupę żołnierzy na spóźniony bożonarodzeniowy obiad. Nie sądzę, żeby cię zaprosiła, ale ty i Beth możecie się przy łączy ć do mnie i moich lewicowy ch przy jaciół.

105 LOS ANGELES | WTOREK, 23 GRUDNIA 1941 ROKU

16.03 Kim jest biały mężczyzna w fioletowym swetrze? Ashida buszował w bibliotece prawniczej USC136. Biali studenci obserwowali go podejrzliwie. Pracował z brulionem i podręcznikami. I notatkami zgarnięty mi z biurka Billa Parkera. Parker pojechał do San Diego. Ashida opuścił boks Dudley a i przetrząsnął szuflady Parkera. Parker wspomniał o „grze z wielką ławą”. Parker próbował przy gwoździć Prestona Exley a i Pierce’a Patchetta. Pewnie się przy gotował przed przesłuchaniem. Mógł zostawić jakieś notatki. Parker fakty cznie je zostawił. Ashida je znalazł i ukradł. Parker mógł coś przeoczy ć. Ta możliwość skłoniła Ashidę do dokonania kradzieży . Jego przy puszczenie by ło czy sty m domy słem. Wiedział, że sam coś przeoczy ł. Ktoś coś widział/zrobił/powiedział. Coś, co podsunie mu odpowiedzi. Kim jest biały mężczyzna w… Coś przeoczy ł. Jak pochwy w domu Watanabe. Gestalt „przeoczy łem coś” pojawił się dzisiaj rano. Ktoś coś powiedział/zrobił/widział. Brakujący fragment układanki. Nie potrafił go dostrzec. Parker zostawił notatki. Wy notował teksty prawnicze, które przewertował i oznaczy ł zakładkami. Ashida przejrzał książki, które przestudiował Parker. Czcionka by ła mała. Oczy mu się zmęczy ły . Białe dzieciaki patrzy ły na niego jak na skunksa. Kim jest ten cholerny Japoniec? Ashida jeszcze raz przejrzał notatki Parkera. Parker zanotował „liczba py tań, które można zadać?” i „ograniczenia co do py tań”. Oznaczało to, że nie mógł zadać wszy stkich py tań, które mu się nasunęły . Spójrz na to pod tym kątem. O co Parker nie zdołał zapy tać Exley a i Patchetta? Ashida analizował notatki Parkera. Ashida przechodził od notatek to tekstów źródłowy ch. Odłoży ł notatnik i przeczy tał donosicielski list Scotty ’ego B. Sięgnął do własnej wiedzy . Zastanawiał się nad potencjalny mi py taniami Czy Exley i Patchett wiedzieli o planowany m ataku na Pearl Harbor? Czy przy spieszy ło to ich akcję wy kupu domów/farm i obmy ślanie pomy słów, jak zarobić na wojnie? Parker nie zadał tego py tania. Powinien by ł to zrobić. Coś nie dawało mu spokoju. Ktoś coś zrobił. Ktoś coś zobaczy ł. KTOŚ COŚ POWIEDZIAŁ. Trzask. Pstryk.

Klik. Koła zgrzy tnęły . Sy napsy zaskwierczały . Ktoś coś powiedział. Niedawne wspomnienie. Czwartek, 11 grudnia. Około drugiej w nocy , Beverly Hills. Niebawem wy ruszy do zatoczki Golety . Siedzi w całonocny m lokalu Linny ’ego razem z Kay Lake. Kay powiedziała: – Wczoraj widziałam Prestona Exley a. Wy chodził z biura cztery przecznice stąd. Trzask, pstryk, klik. Chwilę później: Lokal Linny ’ego znajdował się przy Beverly Drive. W następny poniedziałek rozmawiał z Saulem Lesnickiem na przy jęciu u Claire De Haven. Lesnick powiedział, że ma gabinet przy Bedford 416. Bedford Drive znajdowało się w odległości czterech przecznic od Beverly Drive. Kay powiedziała, że zaczęła swoją zdradziecką grę od wizy ty w jego gabinecie. Ktoś coś powiedział – tak. Teraz by ło ich dwóch. Nie zapomnij: Ktoś Coś Widział. Ktoś Coś Zrobił. Ktoś Coś Napisał. Zaczekaj – trzask, pstryk, klik. Ashida ponownie przejrzał notatki Parkera. Tak – tutaj. Ktoś Coś Napisał. Parker Coś Napisał. Parker zanotował: Adres firmowy . Exley : 6402 Wilshire Boulevard. Patchett: 416 Bedford Drive, Beverly Hills. Klik. Klik. Klik. Ashida spakował manatki i wy szedł. Białe dzieciaki wy trzeszczy ły oczy . Hej, Japońcu! Gdzie masz swój japoński myśliwiec Zero? By ła 16.53. Niskie burzowe chmury sprawiły , że szy bko zapadł zmierzch. Ashida wsiadł do swojego samochodu i pojechał do Beverly Hills. Skręcił w Bedford. Znalazł wolne miejsce, zaparkował i zabrał narzędzia. Budy nek oznaczony numerem 416 by ł biały m podrabiany m château. Dwa piętra. Żaden problem. Zamy kają o 18.00. Ashida podszedł do drzwi. Osłonił go wczesny zmierzch. Czuł się niewidoczny , jak nieJaponiec. Wszedł do holu. Spojrzał na katalog firm. Saul Lesnick – apartament 216. Pierce Patchett – apartament 217. Trzask, pstryk, klik. Związki i zbieżności. Pobiegł na piętro i wszedł do męskiej ubikacji. Zamknął się w kabinie i przy siadł na sedesie. Zamarł nieruchomo. Siedział w kucki. Usły szał trzask zamy kany ch drzwi. Usły szał kroki w męskiej toalecie. Usły szał szum wody i odgłos spłukiwania pisuaru. Nogi mu zdrętwiały .

Ktoś wszedł do męskiej toalety . Ktoś zgasił światło. By ła 18.11. Trzasnęły kolejne drzwi. Drzwi przestały trzaskać. Zrobiło się cicho i ciemno. 18.21, 18.37, 18.49, 18.53, 18.58, 19.00. Teraz. Ashida wy szedł z toalety . Rozruszał nogi. Wy ciągnął latarkę kieszonkową i oświetlił wnętrze snopem światła. Najpierw Patchett. Nieznajomy . Wy szedł z męskiej łazienki i ruszy ł kory tarzem. By ło ciemno. Dy wan tłumił jego kroki. Apartament 217. W drzwiach zamek z zapadką spręży nową. Wy ciągnął wy try ch numer cztery . Włoży ł latarkę do ust. Odwrócił głowę i nakierował promień. Po chwili znalazł się w poczekalni. Omiótł wnętrze snopem światła latarki. Biurko recepcjonistki, dwa fotele, jedna kanapa. Na ścianie obraz przedstawiający górę Fidżi. Nierozważny Patchett. Przecież mamy wojnę. Góra Fidżi jest w Japonii. Numery telefonów. Segregator na wizy tówki lub notatnik adresowy . Księgi finansowe. Szukaj rzeczy tego rodzaju. Drzwi wewnętrznego gabinetu by ły otwarte. Ashida wszedł do środka i omiótł wnętrze snopem światła. Malowidła na ścianach przedstawiały gejsze i makaki japońskie. Ponownie nieostrożny Patchett. Nieostrożny Patchett miał duże biurko. Obok biurka stała witry na. Szuflady biurka by ły na pół otwarte. Drzwi witry ny by ły uchy lone na centy metr. Ashida wrócił do poczekalni. Usiadł w fotelu recepcjonistki i przejrzał biurko. Wszy stko otwarte. Wszy stko jakieś takie podejrzane. Biuro przy pominało fasadę. Pierce Patchett by ł szemrany m „przedsiębiorcą”. Od Pierce’a Patchetta biło niekompetencją. Ashida oświetlił górną szufladę. Zobaczy ł ołówki, długopisy , kalkę drukarską, spinacze do papieru, znaczki pocztowe i gumki. Zamknął górną szufladę i skierował promień na środkową. Ujrzał rachunki telefoniczne z okresu od sierpnia do grudnia. Koperty z nagłówkiem PC Bell. Zwróć uwagę na znaczki pocztowe. Firma PC Bell przesłała częściowy rachunek za grudzień. Ashida dostał swój rachunek dziś rano. Obejmował rozmowy do 21 grudnia. Zgodnie z zasadą świątecznej gorączki. Przejrzał koperty . Sierpień, wrzesień, październik, listopad, grudzień. Rachunki obejmowały rozmowy prowadzone od pierwszego sierpnia do dziś. Rozłoży ł listę połączeń. Ułoży ł miesiąc po miesiącu. Zaczął od sierpnia i prześledził aż do dziś. Szukał znajomy ch nazwisk. Nazwiska nie wzbudzały podejrzeń. Numery kwiaciarni, sklepów z męską odzieżą, drogerii i składów z częściami zapasowy mi do odbiorników radiowy ch. Szy bko dotarł do znajomy ch nazwisk.

Znajome nazwiska. Nazwiska potwierdzające przy puszczenia. Ty lko do czego to prowadzi? Patchett dzwonił do Prestona Exleya. Wiele razy , do jego domu i biura. Począwszy od 3 sierpnia/1941. Patchett dzwonił do doktora Saula Lesnicka. Wielokrotnie do jego domu. Począwszy od 4 sierpnia/1941. Patchett dzwonił do doktora Terry’ego Luxa. Wielokrotnie, do jego domu i farmy odwy kowej. Zaledwie od trzech miesięcy . Począwszy od 9 września/1941. Ashida przestudiował rachunki. Linijka po linijce. Rachunek z grudnia zostawił na koniec. Sierpień, wrzesień, październik, listopad. Niewinne rozmowy . Telefony do Exleya, Lesnicka, Luxa. Jeden numer stale powracał. Wy dawał się nie na miejscu. Żadnego nazwiska ani nazwy firmy . GLadstone-4782 Zastanów się. Numer wy daje się znajomy . Pomy śl. Może coś skojarzy sz. Trzask. Pstryk. Klik. Cy k, cy k, cy k. To nie zegar. To twoje zwaaaaariowane serce. GLadstone-4782 Tak, tak, tak – o to chodzi. Numer płatnego telefonu. Budka telefoniczna przy Lincoln Boulevard. W Santa Monica. Niedaleko fabryk Boeinga, Lock​heeda i Douglasa. Z tej budki dzwonili Watanabe. W pobliżu tej budki mieszkał Jim Larkin. Jim Larkin mógł i prawdopodobnie używał tego telefonu. Bill Parker poprosił o spis rozmów, które z niego prowadzono. Z niego i dwóch innych aparatów. Firma PC Bell była zawalona robotą. Ashida zadrżał. Do oczu napły nął pot. Zęby zaszczękały . Latarka wy padła. Podniósł ją. Otarł twarz. Dotarł do rachunku za grudzień. Gdzie jest GL-4782? Tutaj. Dziewięć rozmów – 1, 2 i 3 grudnia. Sześć rozmów w okresie od 4 do 5 grudnia. Żadny ch rozmów począwszy od 5 grudnia. Dotarł do 6 grudnia 1941. Tego dnia zamordowano rodzinę Watanabe. Ashida przejrzał rachunek. Liczba telefonów Patchetta do Exleya uległa zmniejszeniu. Telefony Patchetta do Lesnicka się nasiliły , aby ustać 6 grudnia 1941. Telefony Patchetta do Luxa by ły sporady czne. Ustały 19 grudnia 1941.

A później to: Patchett dzwoni do Luxa szesnaście razy – 19, 20 i 21 grudnia. Konfluencja, zbieżność, przy padek. Zwaaaaariowana chronologia. To niczego nie dowodzi. Kolejna zbieżność. Rozmowy z 19, 20 i 21 grudnia. Patchett dzwoni do lekarza medy cy ny Lin Chunga. Doktor Lin Chung jest chirurgiem plasty czny m. Poznał doktora Chunga na przy jęciu u Claire De Haven. Doktor Chung dy skutował z Saulem Lesnickiem. Spierali się o eugenikę. Eugenika. Operacja plastyczna. Rozszyfrowanie wykresu przez Scotty’ego. Pomysł Dudleya: przeprowadzać operacje plastyczne na Japończykach, tak aby wyglądali na Chińczyków. Partacka operacja wykonana przez Lin Chunga na Jimmym Namurze. Przedsiębiorca Lin Chung. Kupiec handlujący skurczonymi głowami. Zbieżność. Wprawiająca w zakłopotanie swoją… Ashida wziął oddech. Włoży ł rachunki do kopert. Włoży ł koperty do szuflady . Przejrzał kolejne szuflady . Zagracone kolejny mi arty kułami biurowy mi. Wszedł do wewnętrznego gabinetu. Przejrzał szuflady biurka. Wy my ślne pióra wieczne. Papeteria. Talia kart ze zdjęciami pornograficzny mi. Pudełko prezerwaty w marki Sheik. Nóż do listów ozdobiony swasty kami. Perwersy jna skrzy nia skarbów. Nowe potwierdzenie wszy y y y y ​stkiego. I żadny ch twardy ch dowodów. Ashida zamknął szuflady i spojrzał na witry nę. Drzwi by ły lekko uchy lone. Otworzy ł je szerzej i oświetlił wnętrze latarką. Nieostrożny Patchett – tak, po prostu. Radio na fale krótkie. Dziennik oprawiony w skórę. Podobny do dziennika Watanabe – tak, po prostu. Ashida zadrżał. Snop latarki się zakoły sał. Pokręcił gałkami, próbując złapać sy gnał. Żadnego dźwięku. Żadnego światełka. Podąży ł wzrokiem za przewodem biegnący m do gniazdka w ścianie. Radio by ło podłączone do prądu, ale nie działało. Dostrzegł plik kartek spięty ch spinaczem do papieru. Ot tak, na półce. Chwy cił go i przejrzał. Raport geologiczny . Wy szczególniający pierwiastki zawarte w glebie. Doty czący rejonu East Valley , South Pasadena, Glassell Park i Highland Park. Rejonu, w który m skupowali ziemię. Dokument nawiązy wał do gry , którą Parker rozpoczął przed wielką ławą. Ashida odłoży ł kartki. Ashida sięgnął po dziennik i przekartkował. Wszy stkie strony by ły puste. Z księgi wy padła złożona kartka. Rozwinął ją i oświetlił latarką. Jakaś zwariowana, dziecinna

mapa. Wy brzeże Zachodnie naszkicowane ołówkiem. Rekiny i okręty podwodne obok pofałdowanej linii fal. Rekiny wołały : „Zabić Ży dów!”. Chmurki z napisami by ły dwukrotnie większe od rekinów. Morze by ło upstrzone swasty kami. Swasty kami nagry zmolony mi w przy padkowy ch miejscach. Wzdłuż wy brzeża by ły miejsca oznaczone literą X. I okręty podwodne patrolujące akwen. Widzisz wschodzące słońce wy malowane na kadłubie? Ry sunek by ł jednowy miarowy , przy pominający malowanki z ludzikami jak paty ki. Nieostrożny Patchett. Teraz to już stuuuuuknięty Patchett. Lądowa część okręgu Los Angeles. Liczby i miejsca oznaczone literą X. Małe okręty podwodne w górnej i dolnej części wy brzeża. I ogromny rekin pły wający po wodach tery torialny ch Meksy ku. Rekin wołał: „Zabić Ży dów!”. Sąsiedni akwen patrolował okręt podwodny . Na kadłubie miał wschodzące słońce i znak dolara. Pły nął do zatoki Colonet. Ashida coś zauważy ł. Pomy ślał: nie tak szy bko. Tak, to wariactwo, ale coś widzę. Ry sunek coś oznacza. Liczby . To megaherce i kiloherce. Litery X oznaczają prawdziwe miejsca. Małe okręty podwodne wskazują przy brzeżne zatoczki. To naszkicowana we właściwy ch proporcjach mapa okręgu Los Angeles. A teraz spójrz na to: szczegółowa mapa północno-wschodniej części Los Angeles. Ten X to dom rodziny Watanabe. Oznaczono miasta Santa Monica i Malibu. Litera X obok farmy odwy kowej Terry ’ego Luxa. Inny znaczek X obok płatny ch telefonów przy Lincoln Boulevard. Mały okręt podwodny ponad nią? To atak w zatoczce Golety . Ashida zalał się potem. Kropelka skapnęła na mapę. Otarł oczy i przy cisnął kartkę do ściany . Skierował światło w dół, żeby przy jrzeć się jej z bliska. Przejrzał ją w kierunku północ– południe i wschód–zachód. Zobaczy ł okręt podwodny naszkicowany obok zatoki Colonet. W gazetach zapowiadano ataki okrętów podwodny ch w rejonie Bai. Zbieżność. Mów-Mi-Jack powiedział Dudley owi, żeby sprawdził ten rejon. Dudley się roześmiał. Operacja zwiadowcza ułatwiała ich „meksy kańską misję”. Tutaj – podwójny znak X. A tutaj – wzgórza San Gabriels. Możliwa zbieżność. Zbiegowie ukry li się tutaj – a później wy mknęli się obławie, próbując uciec do Meksy ku. Ashida wy tarł dłonie o spodnie. Złoży ł mapę. Wetknął ją do dziennika i zlustrował pokój. Zlustrował go ponownie. Zrobił to po raz trzeci. Wrócił do poczekalni i obejrzał ją trzy krotnie. Żadnych śladów? Tak. Uchy lił drzwi i wy jrzał na kory tarz. Bezpiecznie? Tak. O 20.14 wszędzie by ło ciemno.

Wy szedł z gabinetu Obłąkanego Patchetta. Przy warł do ściany kory tarza. Cicho zamknął drzwi i wy ciągnął wy try ch numer cztery . Odwrócił się na pięcie i spojrzał na drzwi gabinetu doktora Les​nicka. Skierował snop światła na gałkę. Niezdara – upuścił wy try ch. Podniósł go. Niezdara – upuścił ponownie. Podniósł. Chwy cił latarkę zębami. Złapał wy try ch oburącz i dźgnął otwór zamka. Dźgnął osiem razy . Otarł dłonie i przesunął zapadki. Za dwunasty m razem otworzy ł drzwi. Poczuł zawrót głowy . Wszedł do środka i zamknął drzwi. Odzy skał równowagę. Pokręcił głową i omiótł pomieszczenie snopem światła. To biuro wy glądało profesjonalnie, by ło dobrze umeblowane. Nie wy glądało jak fasada interesów stręczy ciela i faszy sty . Kanapa. Stojak na magazy ny . Półki i szafy na dokumenty . Biurko recepcjonistki. Drzwi do wewnętrznego gabinetu – wzmocnione stalowe zamki. Sprawdził drzwi szafek. Wszy stkie zamknięte. Sprawdził szuflady biurka. Wszy stkie zamknięte. Sprawdził drzwi do wewnętrznego gabinetu. Zamknięte na trzy spusty . Doktor Lesnick by ł ostrożny . Jego zamków nie można by ło otworzy ć wy try chem. Biuro zabezpieczono przed przeszukaniem. Ashida usiadł na kanapie. Wziął głęboki oddech. Snop światła latarki przesunął się po pokoju. Na półkach stały książki Marksa i Freuda. Zauważy ł cztery książki na biurku. Wstał i spojrzał na grzbiety . Podręczniki medy czne. Nazistowskie książki medy czne. Z dziedziny eugeniki. Trochę znał niemiecki. Przejrzał je i wy robił sobie zdanie. Nazistowskie podręczniki chirurgii. Nauka o rasie. Chirurgia rekonstrukcyjna. O ty m, jak przeprowadzić operację, żeby Słowianie wy glądali jak Ary jczy cy . Karteczka wetknięta pod książki. „Ly nn, wiem, że możesz to uznać za makabry czne, ale czy by łaby ś łaskawa przesłać te książki doktorowi Chungowi? Chodzi o rozmowę, którą odby liśmy ”. Trzask. Pstryk. Klik. Ashida wy szedł z biura. Wy łączy ł latarkę i zszedł ciemny mi schodami. Drzwi prowadzące na zewnątrz miały staroświecki zamek zatrzaskowy . Wy szedł na dwór i zamknął za sobą. By ła 21.08. Ruszy ł do swojego samochodu. Chłodne powietrze paliło go w płuca i mroziło pot. Przejechał przez Beverly Hills i opuścił Coldwater Cany on. Dotarł do doliny . Zawrócił w stronę Malibu. Zapamiętał mapę. Punkty oznaczone literą X by ły miejscami nadawania na

falach krótkich. Zapamiętał ich położenie. Mógł niemal dokładnie zlokalizować miejsca oznaczone iksami. Skręcił w kierunku drogi biegnącej wzdłuż wy brzeża. Zlokalizował punkty . Tak – Pacific Sanitarium by ło miejscem nadawania na falach krótkich. Zbieżność. Terry Lux i Pierce Patchett byli kumplami radiowcami. Droga nadmorska biegła do Santa Monica. Powinien jej unikać. Wzdłuż wy brzeża roiło się od wojskowy ch obserwatorów. By ł Japońcem wałęsający m się po nocy . Zawrócił w stronę lądu i pojechał na Lincoln Boulevard. Minął trzy budki telefoniczne. Tak – budki odpowiadały miejscom nadawania na falach krótkich. Ktoś w pobliżu miał nadajnik na fale krótkie. Był radiowym kumplem Patchetta. Ashida zawrócił i pojechał na wschód. Dotarł na miejsce w dobry m czasie. Skręcił w Arroy o Seco Parkway nad Chinatown. Przejechał trzy kilometry na północ. Dotarł do domu rodziny Watanabe. Dom pokry wał się z mapą nadawania. Pewność i mrożące krew w ży łach konsekwencje go zdumiały . Watanabe byli krótkofalowcami i znajomymi Pierce’a Patchetta. Do sprawdzenia pozostało ty lko jedno miejsce oznaczone literą X. Właściwie podwójny m X. To potwierdzi lub obali jego przy puszczenia. Najpierw pojechał do budki telefonicznej. Sprawdził w książce telefonicznej. Znalazł domowy /służbowy adres Lin Chunga, lekarza medy cy ny . Poczciwy doktor mieszkał przy Ord 282. W odleg​łości czterech przecznic od Chińskiej Pagody Ace’a Kwana. Ashida zawrócił, zjechał z autostrady i ruszy ł na wschód przez San Marino. Podwójne X znajdowało się na wzgórzach Monrovia. Thad Brown powinien nadal tam by ć. Obozowisko zbiegów zamieniło się w jedno wielkie miejsce poszukiwań. Dotarł do drogi biegnącej u podnóża wzgórz. Włączy ł niski bieg i zaczął wspinać się pod górę. Dostrzegł przed sobą światło. Poświatę lamp łukowy ch uży wany ch przez gliniarzy . Blask się wzmógł. Ashida przesunął wzrokiem po wzgórzu i ujrzał miejsce obozowiska. Jest Thad. Są gliniarze pakujący dowody . Ashida zaparkował i wy siadł. Thad go zobaczy ł i pomachał. Ashida odmachnął. Dwaj gliniarze wkładali do pudła zepsute radio. Pierce Patchett był powiązany ze zbiegłymi Japończykami. Wszyscy byli kumplami radiowcami. Doleciała go wrzawa. Oddział pościgowy dopadł Japońców w Alei Krwi! Próbowali uciec do Meksy ku. Wszy stko się zgadza. Dlaczego właśnie tam? Pędzili na randkę z okrętem podwodny m. Nazwijmy to podjęciem sabotaży stów. Pamiętasz ten X na dziecinnej, nazistowskiej mapie? Oznacza zatokę w Bai, w Meksy ku.

Thad zdjął kapelusz i mu pomachał. Ashida odmachnął. Thad wy glądał na szczęśliwego. Oddział pościgowy dopadł Japońców. To kończy ło sprawę jatki przed lokalem Kwana. Z kolei Wilkołak kończy ł sprawę zabójstwa Watanabe. Zbliżała się północ. Ashida pojechał do Chinatown. Przejechał obok Chińskiej Pagody Kwana. Na parkingu nie by ło policji. Policy jna taśma opadła. Samochód, w który m znaleziono denatów, został odholowany . Sprawa została wy jaśniona. Oddział pościgowy dopadł Japońców w Alei Krwi. Ashida pojechał na Ord 282. We frontowy ch oknach paliło się światło. Lin Chung by ł nocny m markiem. Ashida zaparkował i rozpoczął obserwację. Lin Chung ży ł z medy cy ny . Jego frontowy pokój by ł pełen tablic anatomiczny ch. Tablic okolic szczękowo-twarzowy ch. Tablic poty licy . Tablic z odsunięty mi płatami skóry . Ashida wpatry wał się w okna. W środku paliły się światła. Jego oczom ukazali się Lin Chung i Saul Lesnick. Nie by ł ty m zaskoczony . Nic go nie zaskoczy ło. Wojna trwała zaledwie szesnaście dni. Świat by ł mroczny i płaski. Samochody zamieniły się w okręty podwodne. Lin Chung i Saul Lesnick przechodzili od tablicy do tablicy . Toczy li spór i pokazy wali coś wskaźnikami. Lesnick chodził po pokoju. Ashida zwrócił uwagę na jego małe stopy . Nic go nie zaskoczy ło. Łazili po pokoju i dy skutowali całą noc. Wskazy wali tablice i wy palili dziesięć milionów papierosów. Ashida ich obserwował. Kłótliwi goście. Handlujący skurczony mi głowami Chińczy k i Ży d o lewicowy ch poglądach. Skupowanie ziemi, operacje plasty czne, pogromy . Skorumpowani gliniarze, ataki okrętów podwodny ch, masakra popełniona przez tłum żądny linczu. Płatne telefony . Biały człowiek w fioletowy m swetrze. Tajne nadajniki radiowe i sfingowane seppuku. Wy niosła lewica i buńczuczna prawica. Wielki sojusz spekulantów czerpiący ch zy ski z wojny . Powie o ty m Dudley owi Smithowi lub Williamowi H. Parkerowi. Nie powie nikomu, jeśli tak będzie dla niego lepiej. Zdemaskował prawdziwą piątą kolumnę. Nie taką, jak sądzono.

24 grudnia 1941 roku

106 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | ŚRODA, 24 GRUDNIA 1941 ROKU

9.16 Czułam się znudzona. „By łam niezwy kle uzdolniona arty sty cznie, ale pozbawiona charakteru i przekonań”. Miałam dość oglądania swojej nowej twarzy . Moi lewicowi przy jaciele nie chcieli ze mną gadać. Hideo Ashida nie odpowiadał na moje telefony . Nie miałam faceta, z który m mogłaby m przespać to wczesnowojenne znudzenie. Elmer i Brenda by li zajęci policy jną robotą i stręczy cielstwem. Lee wrócił z Alei Krwi i by ł zajęty japońskimi więźniami napły wający mi do więzienia w Lincoln Heights. Pierwszy seans Męczeństwa Joanny D’Arc miał się rozpocząć o 11.00. Ciągle sły szałam słowa Claire i ciągle my ślałam o Dudley u Smisie. I ciągle sły szałam moje własne słowa: Zrób wszystko lub nie rób nic. Paliłam papierosy i chodziłam po domu. Wy łaziłam ze skóry . Ten dom zaczął doprowadzać mnie do szaleństwa. Jego doskonałość podkreślała moje własne niskie aspiracje. Pomy ślałam o Scotty m i ponownie przeczy tałam jego list. Przeczy tałam gazetę. Trzy razy . W ręce Japońców wpadła wy spa Wake. W okręgu San Diego dopadnięto zbiegły ch Japońców. Jakiś Filipińczy k usły szał w radiu piosenkę Johnny Zabójca Japońców i uznał to za znak Boży . Wy szedł z domu, znalazł jakiegoś Japońca i go zaszty letował. Okazało się, że zabił Chińczy ka. Czułam się znudzona. Nuda to częsty stan u takich pły tkich osobników jak ja. Stajemy się poiry towani i przy chodzą nam do głowy groteskowe pomy sły . Odnalazłam nazwisko „Bleichert, Dwight W.” i wy kręciłam numer ty lko po to, żeby usły szeć głos Bucky ’ego. Jego „słucham” by ło nieco pospieszne, wy powiedziane męskim bary tonem. Odłoży łam słuchawkę, chichocząc. Poczułam się dziwnie. Dzisiaj by ło Boże Narodzenie. Nie miałam żadny ch planów i nie otrzy małam żadnego zaproszenia. W domu Blancharda-Lake nie by ło choinki otoczonej zapakowany mi prezentami. Zamierzałam słuchać późny ch kwartetów Beethovena i wy obrażać sobie skutą zimą prerię. Postanowiłam pojechać do miasta. Przy glądałam się wszy stkiemu, starałam się wszy stko zapamiętać. Widziałam dziwny ch ludzi. Tak, tego mężczy znę zapamiętam. Tę kobietę również. Nie znacie mnie i nie wiecie, że was naznaczy łam. Będę się czuć mniej samotna, kiedy po dwudziestu latach przy pomnę sobie wasze twarze. Skręciłam na wschód do Belmont High. Wy obraziłam sobie Bucky ’ego i Hideo na szkolny m boisku, i Jacka Webba zabiegającego o głosy podczas wy borów przewodniczącego klasy . Jakiś

pijaczek zakoły sał się obok mnie na chodniku. Wy siadłam z samochodu i dałam mu pięć dolarów. Zastepował radośnie i mnie przy tulił. Wróciłam do samochodu i pojechałam do Holly wood. Właśnie otworzy li kino. Kupiłam bilet i zajęłam miejsce na balkonie. Na dole siedziała garstka ludzi: arty ści włóczędzy , którzy nie mieli dokąd pójść w wigilię Bożego Narodzenia. Zaczął się film. Pogrąży łam się w fotelu i zsunęłam buty . Obraz by ł ziarnisty , pokry ty plamkami. Muzy ka przestała pasować do obrazu. Patrzy łam na Renée Falconetti w roli Joanny D’Arc, widząc w niej Claire Katherine De Haven. Claire jako Joanna przemawiała do mnie i surowo ganiła moją bezczy nność. Czułam jej furię. Oddana Joanna, żałosna Joanna, Joanna pełna donkiszotowskiej wściekłości. Ja mogłam zrobić jedy nie wszy stko lub nic. Niezwy kłe uzdolnienia arty sty czne górowały nad moim słaby m charakterem i brakiem przekonań. Wy biegłam z sali. Pognałam przez hol, oślepiona łzami. Otarł się o mnie wy soki mężczy zna w tweedowy m garniturze. Przy szło mi do głowy , że to Dudley Smith, ale porzuciłam tę deliry czną, majaczącą my śl. Padało. W takich okolicznościach mogłam jedy nie uciec i ukry ć się gdzieś na widoku. Wsiadłam do samochodu i pojechałam do Little Toky o. Dy stans wy dawał się odpowiedni. Mogłam się przy jrzeć mokry m ulicom i wziąć się w garść. Celu wy prawy dostarczy ła kawiarnia Friendly Moon Tea​house. Znany lokal w J-town137 stał się ulubiony m miejscem spotkań gliniarzy podczas dwóch pierwszy ch ty godni nalotów. By ło to bardzo arbitralne i niesprawiedliwe, ale dzięki temu właściciel i jego pracownicy uniknęli aresztowania. Dlaczego? Serwowali sły nne na całe miasto placki ry żowe, a właściciel pozwalał gliniarzom wnosić alkohol. W Little Toky o panowała przedświąteczna atmosfera. Lee powiedział, że federalni ogłosili przerwę do czasu wielkiego nalotu planowanego po Nowy m Roku. Oddział cudzoziemców wzięto na krótką smy cz, postawiony w try b oczekiwania na masowe aresztowania w luty m czterdziestego drugiego roku. Najbliższy luty zapowiadał się koszmarnie. „Masowa ewakuacja” i wy wiezienie do obozów, dochodzenie FBI związane z podsłuchami w departamencie policji. Obecna burza. Wszy scy wiedzieli, że czeka ich porządny wstrząs. Zaparkowałam przy krawężniku i pobiegłam do kawiarni, kuląc się przed deszczem. Powiesiłam płaszcz na wieszaku przy drzwiach i usły szałam, jak ktoś mówi „panno Lake”. Odwróciłam się i ujrzałam Warda Littella siedzącego przy stoliku obok okna. Przed nim stał dzbanek z herbatą i talerz ry żowy ch placków. Wskazał puste krzesło. Podeszłam do niego i usiadłam. Littell powiedział: – Mam chwilę wy tchnienia od Mariko Ashidy . – Wiem, że to kłopotliwa sztuka. Hideo opowiadał różne historie. Littell nalał mi herbaty .

– Jestem sierotą. Wezmę każdą rodzinę, jaka się trafi. – Zapomniałam, jak wy gląda moja. – Pewnie wy glądają jak pani, zanim dostała pani nowy nos. Roześmiałam się i zapaliłam papierosa. – By ł pan bardzo taktowny wobec Claire i mnie podczas zatrzy mania. To znakomita okazja, żeby podziękować. Dzięki. Littell powiedział: – Pani i Dot Rothstein stanowicie główny temat rozmów w naszy m biurze w Los Angeles. Razem z Dudley em Smithem i Billem Parkerem oraz diabelskim paktem, który zawarli, żeby uwolnić panią i pozostały ch. Czekał na plotki. Wy konałam unik. – Wkrótce rozpoczniecie kolejną misję pokojową. Rodzina Ashidy zostanie zatrzy mana. Jestem ciekawa, jak będzie się pan z ty m czuć. – Jestem rad, że w przy padku rodziny Ashidów nie nastąpi to tak szy bko. Dudley Smith pociągnął za sznurki i załatwił wy kreślenie ich z listy osób do zatrzy mania-i-uwięzienia. W ostatniej chwili zostaną przeniesieni do pry watnego przedziału w pociągu. Uśmiechnęłam się. – Hideo jest cenny . Wpły wowi ludzie wiszą mu przy sługę. Littell się uśmiechnął. Minęła chwila uprzejmego milczenia. Pomy ślałam o wszechobecny m Dudley u Smisie. Wy obraziłam sobie papieskie konklawe z 1514 roku. Z roku ogłoszenia augsburskiego wy znania wiary . Luter siedzi w Wittenberdze, trzeba zrobić z nim porządek. Wy sy łają Dudstera, który ma dotrzeć konno na miejsce. Umowa zostaje zawarta, potajemnie spadają głowy . – Co pan wie o Dudley u Smisie, panie Littell? – Wszy stko i nic. Facet ruty nowo preparuje dowody lub robi to jedy nie w ostateczności. Fawory zuje ludzi. Zabija ich lub nie zabija. Sprawa Watanabe śmierdzi lub jest okej, w zależności od tego, z kim się gada. Ale to bez znaczenia – wielka ława właśnie wy dała werdy kt. Zgasiłam papierosa. – To wszy stko, co pan wie? Littell się uśmiechnął i obrócił filiżankę w dłoniach. – Krążą plotki, że sy pia z Bette Davis. Postanowiłem, że nie będę w nie wierzy ć, bo sztuka aktorska panny Davis zawsze sprawiała mi przy jemność. Roześmiałam się. Kobieta za ladą zawołała: – Telefon z biura, panie Littell! Littell wstał i wziął słuchawkę. Wy piłam herbatę i zjadłam dwa ostatnie placki ry żowe. Littell

wrócił. W ręku trzy mał płaszcz przeciwdeszczowy i kapelusz. – Muszę iść. Czekają na mnie w sądzie. Wstałam i podałam mu dłoń. – Wesoły ch świąt, panie Littell. Jeszcze raz dziękuję. By ł pan więcej niż wspaniałomy ślny . – Proszę na siebie uważać, panno Lake. Niech pani będzie ostrożna. Uśmiechnęłam się. Littell włoży ł płaszcz i kapelusz. Wy szedł na deszcz. Siedziałam przy stole i patrzy łam, jak rozpraszają się ciemne chmury . My ślałam o Scotty m i bożonarodzeniowy m obiedzie w obozie dla rekrutów. Ścisnęłam w dłoni medalik ze święty m Krzy sztofem. Na niebie pojawiło się słońce. Wy szłam na zewnątrz i zamarudziłam przed witry ną sąsiedniego sklepu. Nie by ł to sklep z bibelotami, ale jeszcze nie galeria sztuki. Na wy stawie umieszczono piękne gobeliny i malowane maski kabuki. Twarze zostały oddane z arty sty czny m kunsztem, namalowane na rzeźbiony m drewnie. Ich ry sy by ły identy czne – z wy jątkiem jednej. Naty chmiast dostrzegłam podobieństwo. To maska męczennika. Maska sy mbolizująca udręczoną, zgubioną duszę. Nawiązująca do trady cji japońskiego teatru. Miała wy rażać sprawiedliwą zemstę i dawać ukojenie. Wy malowane ry sy przedstawiały Goro Shigetę. Dziesięć dni temu Shigeta został zastrzelony w budce telefonicznej. Widziałam jego zdjęcie w gazetach. Sprawa pozostała nierozwiązana. Weszłam do środka i ją kupiłam. Kosztowała trzy dzieści dwa dolary . Dziewczy na siedząca przy kasie nie pochwalała mojego zakupu. Nie miałam co do tego wątpliwości.

107 LOS ANGELES | ŚRODA, 24 GRUDNIA 1941 ROKU

12.14 Kolejka ciągnęła się wzdłuż chodnika. Rekruci mieli na głowie czapkę Świętego Mikołaja. Od ataku na Pearl Harbor minęło siedemnaście dni, ale „poborowy interes” kręcił się nadal. Biurka wniesiono do wnętrza budy nku. Oddziały regionalne usprawniły przepły w interesantów w gmachu federalny m. Czekający przesuwali się w żółwim tempie. Parker tkwił tu od dwóch godzin. Włoży ł cy wilne ubranie. Zabrał akt urodzenia. Zdecy dował się na ry zy kowną zagry wkę. Wojna pogłębiła papierkowy chaos. Lista Horralla zawierająca nazwiska oficerów mający ch zakaz poboru mogła trafić w niewłaściwe miejsce. Kolejka poruszała się leniwie. Nadal miał w nozdrzach zapach Alei Krwi. Wy spa Wake nie mogła by ć gorsza. Obok kolejki dla mężczy zn utworzy ła się kolejka dla kobiet. Dziesięć razy krótsza. Obserwował ją kątem oka. Kay Lake by ła trzecia od końca. Nie mogła go zobaczy ć. On biegł. Ona biegła. Wojna kusiła biegaczy . Ostatniej nocy Filipińczy k zadźgał Chińczy ka. Facet miał alibi: „My ślałem, że to Japoniec”. Parker dotarł do biurka. Pokazał odznakę i akt urodzenia. Werbujący oficer sięgnął po listę nazwisk na P. Spojrzał na Parkera. Pokręcił głową. – Przy kro mi, proszę pana. Ma pan zakaz. Został pan uznany za „niezbędnego w służbie cy wilnej”. Parker opuścił kolejkę. Spojrzał na biurko, przy który m załatwiano kobiety . Przy biurku stała panna Lake. Oficer rekrutujący coś mówił. Łatwo odgadnąć co. Facet powiedział: – Nie, proszę pani. Katherine, nierozważna łowczyni. W jakim celu tu przyszliśmy?

108 LOS ANGELES | ŚRODA, 24 GRUDNIA 1941 ROKU

12.29 Dudley przeciął Mandeville Cany on. Ręka go rwała, ból promieniował na całe ramię. Miał na sobie szary tweedowy garnitur z bożonarodzeniowy m kwiatkiem w butonierce. Bette dziś wieczorem. A jutro Meksy k. Rabować i zabijać. I wrócić na bożonarodzeniowy obiad. Claire poda duszoną gęś. Bette zadzwoniła z nieoczekiwany m zaproszeniem. Złapała go, kiedy wy chodził na film o Joannie D’Arc. Zdawało mu się, że w holu widział Kay Lake. Dziwna sprawa. Film też by ł dziwny . Przy pominał ściągę z Claire. Sprowokował kilka wniosków na temat jej skłonności do męczeństwa. Przy rzekł sobie, że nauczy Claire spontanicznej radości. Dudley prowadził jedną ręką. Palił papierosa za papierosem, żeby złagodzić ból. Jutro spotka się z chłopakami przed domem Bette. W bagażniku miał broń. Skręcił na podjazd i wy gładził ubranie jedną ręką. Krawat, kołnierzy k, wy krochmalone mankiety . Sięgnął po bukiet biały ch róż. Poddaję się, kochanie. Przebiegł trawnik i nacisnął dzwonek. Poczuł ból w ramieniu i karku. Bette otworzy ła drzwi. Miała na sobie bry czesy i buty do konnej jazdy . Dudley ją objął. Odsunęła się. Kolano zablokowało drzwi. Ręka go paliła. Wy rwała mu bukiet i rzuciła na podłogę. – Musimy skończy ć tę znajomość, Dudley . Sy tuacja wy mknęła się spod kontroli. Wiem, że to Boże Narodzenie, ale… Gromy. Czuł pulsowanie w dłoni i ramieniu, ale najgorzej pulsowało w kolanach. Runął na twarz. Niebo runęło. Ujrzał Jezusa Chry stusa i Bette Davis, do góry nogami.

13.12 Obraz by ł odwrócony do góry , a później do dołu nogami. Ujrzał w górze koły szącego się airedale’a i Ruth Mildred. Poczuł igłę wbijającą się w ramię. Ogarnęła go fala ciepła. Nie by ło to opium, nie by ł w piwnicy Kwana. Leżał na łóżku, na który m pieprzy ł się z Bette, zanim stała się taka okrutna. Irlandia. Ta zakonnica z konwentu. Pocałuj tutaj, chłopcze. Kolejne ukłucie igły . Podróż przez Biblię na pokładzie statku kosmicznego. Airedale leży razem z lwem i barankiem. Czarna buda. Konfesjonał. Monsinior Joe Hay es i kaskady jego grzechów.

Statek kosmiczny , na orbicie. Ruth Mildred ze stetoskopem. Bette mówi: – Cholerna niedogodność. Ruth Mildred mówi: – Gorączka spadła. To twardy Irlandczy k. Bette. Istny pokaz mody . Sukub/amazonka/zakonnica. Smaga go końskim pejczem. Domina, amazonka. Nie bij mnie. Nie bij. Ukłucie igły . Bądź cicho. Zapociłeś prześcieradła. Ace i podziemne kory tarze. Nauka o rasie i licy tacja. Bette mówi: „Zabij dla mnie Japońca”. Twarz Goro Shigety eksploduje. Bette trzy ma nóż. Dostała zwolnienie z nieba lub stoi przy łóżku. Ruth Mildred z gąbką. Bette z pejczem. – Cholerna niedogodność. Zaprosiłam gości. To wigilia Bożego Narodzenia. Przepraszam. Nie bij mnie. Przepraszam. Nie bij. Ruth Mildred mówi: – Cicho, Dud. To nie spowiedź. Nie rezy gnuj ze świata. – Do diabła z nim, Ruthie. Miałem plany . Pieprzona niedogodność. Nie bij mnie. Nie bij. Pocałuj tutaj, synku. Statek kosmiczny zaparkował obok czarnej skrzy ni. Airedale wskoczy ł na łóżko. Rozmawiali o policy jnej robocie i polowaniu na koty . Pies powiedział, że ugry zł męża Bette. Gry zienie ludzi jest super. Powinieneś spróbować. Czarna skrzy nia się skurczy ła. Joseph Hay es powiedział: – Te absolvo138. Claire powiedziała: – To nie ona, to ja.

8.00 Dzwonek do drzwi. Statek kosmiczny zniknął. Czarne pudło zniknęło w świetle dnia. Airedale spał obok niego. Bette przy kleiła karteczkę do wezgłowia. „Poszłam do przy jaciół. Z nami koniec. Sprawiłeś mi kłopot”. Ruth Mildred spała na dwóch zestawiony ch fotelach. W jego ramieniu tkwił przewód

kroplówki. Wy ciągnął igłę. By ł nagi. Ktoś zmienił mu opatrunek na dłoni. Ból zniknął. Kościelne dzwony . Boże Narodzenie. Dudleyu Liamie Smisie – upadłeś. Pocałował airedale’a. Podniósł się i wstał. Czuł zawroty głowy . By ł głodny . Skołowany . Podszedł do okna, chwy tając się oparć foteli. Wy jrzał na zewnątrz. Spojrzał w dół. Mike i Dick już czekają. Jest Hideo. Stoją obok jego samochodu. Świeżo wy szorowani na Boże Narodzenie. Ruth Mildred chrapała. W ręku ściskała fiolkę z tabletkami przeciwwirusowy mi. Wy ciągnął ją i ły knął trzy . Ruthie zachrapała. Dudley poszedł do łazienki. Ogolił się i wziął pry sznic. Uczesał włosy i wy tarł ciało ręcznikiem. Rozejrzał się po sy pialni. Wy prali jego rzeczy . Kabura z pistoletem wisiała na krześle. Ubrał się i poczuł, że jego ciało nabiera sił. Zmówił modlitwę za airedale’a. Zabrał tabletki i pocałował Ruthie. Wielkie zwierzę i lesbijka zachrapali. Zszedł na dół i wy szedł przed dom. Chłopcy go przy witali. Dick i Carlisle mieli łzy w oczach. Młody Hideo trzy mał w ręku walizeczkę. Mike Breuning miał okruchy pączka na ubraniu. – Panna Davis dała nam jeść. Powiedziała, że za chwilę wy jdziesz. – Panna Davis jest dobra dla prosty ch ludzi. Dzięki nim czuje się autenty czna. Pragnie ich aprobaty , w mały ch dawkach – powiedział Dudley . Carlisle otworzy ł ty lne drzwi. Dudley ziewnął i rzucił Breuningowi kluczy ki. Ashida usiadł z ty łu. Dudley obok niego. – Mam trop doty czący okrętu podwodnego w rejonie Bai – poinformował go Ashida. – My ślę, że wiem, gdzie może się znajdować dziś rano. Później to wy jaśnię. Dudley mrugnął. Hideo poczerwieniał. Breuning ruszy ł. Dud​ley ziewnął i zamknął oczy . Położy ł zabandażowaną dłoń na kolanie. Policzy ł piegi Claire, docierając do osiemdziesięciu. Przeanalizował akcję rabunek-i-zabijanie. Boże Narodzenie 1941 roku. Przekroczenie granicy okazało się bułką z masłem. Funkcjonariusze meksy kańskiej policji stanowej skąpo obsadzili bożonarodzeniowe zmiany . Kapitan Carlos nie dowie się, że tu by li. Odwiedził klinikę. Tojo Tom zdradził mu kry jówkę. By ł wiary godny . Zabiją strażników w połowie zmiany . Dzięki temu będą mieć sześć godzin, żeby znaleźć kozła ofiarnego i podrzucić dowody . Nie mogli tego zrobić przed załatwieniem strażników. Musieli pozostawić trochę skradzionej heroiny na miejscu zabójstwa. Mówił pły nnie po hiszpańsku. Doniesie o napadzie do kwatery głównej stanowy ch. Hola, hombres139 – wielkie zamieszanie na Calle Calderón. Stanowi znajdą zabity ch i trochę

skradzionej „H”. Wy darzenie to zbiegnie się z odkry ciem martwy ch strażników pod koniec zmiany . Alarm zabrzmi muy explosivo140. Gdzie jest szmal? Gdzie reszta „H”? Stanowi uznają, że doszło do awantury wy wołanej środkami odurzający mi lub bliżej niewy jaśnionego napadu. Nie przy jdzie im do głowy , że to robota amery kańskich gliniarzy tropiący ch nieprzy jacielskie okręty podwodne. Dudley zamknął oczy . Dudley drzemał. Dudley otworzy ł oczy w Tijuanie. Feliz Navidad. Próspero ańo y felicidad141. Dzieci żebrzące na ulicach. Chmary mały ch gry zoni. Handlowali medalikami i napadali na ludzi dla by le grosza. Cuchnące nocne kluby . Blue Fox, El Perro Blanco, El Gato Rojo. Afisze reklamujące ośle pokazy . Lokale prowadzili ludzie z meksy kańskiej policji stanowej. Właściciele faszerowali biały ch drinkiem mickey finn142, a później ich okradali. Sklepy z tapicerką samochodową. Rzemieślnicy szy li pokrowce foteli i wy py chali je końskim nawozem. Dziwki z bliznami po chorobach wenery czny ch. Mary narze na przepustce. Transwesty ci w stroju toreadora. Avenida Revolución. Gliniarze handlujący szopkami zbudowany mi przez więźniów. Szopkami wy konany mi z pudełek zapałek i paty czków po lodach. Dudley zapalił papierosa i ły knął trzy pigułki przeciwwirusowe. Carlisle się odwrócił. – ¿Qué pasa, jefe?143 Dudley powiedział: – Skręć w prawo na rogu. W Calle Calderón. Zwolnij obok numeru dwieście dziewiętnaście. Tam mieszkają nasze kozły ofiarne. Carlisle spojrzał na Ashidę. – ¿Es kosher, jefe?144 Breuning dał znak, żeby się uciszy ł. Jefe zna się na ty m gównie. Skręcili. Breuning zwolnił. To ten adres. Buda z cy nowy m dachem, na palach ze sprasowany ch puszek po piwie. – Tutaj mieszkają. W materiałach policy jny ch opisano ich jako aspołeczny ch odludków. Jeśli nie zdobędą heroiny , zadowolą się doży lny m środkiem uspokajający m. Jestem pewny , że znajdziemy ich w środku, w potulnej dy spozy cji. – Nie zostaliśmy spisani na granicy – zauważy ł Breuning. – Nikt nie wie, że tu jesteśmy . Carlisle powiedział: – Mów-Mi-Jack wie. Uczestniczy my w zwariowanej misji tropienia okrętów podwodny ch, nie pamiętasz? Jack jest w bliskiej komity wie z kapitanem Carlosem. Carlos powie mu: „Cóż za zbieg okoliczności. Dudster by ł w Bai, kiedy gówno wpadło w wenty lator”.

Dudley pokręcił głową. – Carlos nic nie powie Jackowi. Jack nie wie, że Carlos hand​luje heroiną. Carlos nie powie mu o kradzieży . Breuning pokręcił głową. – Martwi mnie kry minalisty czna strona naszego przedsięwzięcia. Stanowi prześlą zebrane materiały do laboratorium w Juá​r ez. W Juárez mają najnowocześniejszy sprzęt. – Racja, młodzieńcze. A my mamy doktora Hideo Ashidę. To w zupełności wy starczy . Spójrzcie – Hideo omal nie zemdlał z zachwy tu. – Szkoda, że nie zrobiliśmy rozpoznania – powiedział Breuning. – Przejrzałem materiały , ale teczkę poży czy li nam stanowi. Kto wie, jaka jest aktualna sy tuacja? Carlisle powiedział: – To ćpuny . Nie robią nic oprócz ćpania i umierania. Nie złoży łeś zamówienia na tę teczkę, więc nikt cię z nią nie skojarzy . Musisz marudzić w dzień Bożego Narodzenia? Breuning machnął ręką, jakby opędzał się od Carlisle’a. Przejechali Tijuanę. Dotarli do drogi biegnącej brzegiem morza. Zwróćcie uwagę na wieeeeelki strach przed okrętami podwodny mi. Meksy kańscy obserwatorzy . Worki z piaskiem i szperacze. Replika wy brzeża w okolicy Los Angeles. Czarne koszule patrolujące plaże. Dudley wy ciągnął mapę. Naszkicował ją na podstawie relacji Tojo Toma. Minąć Ensenadę. W San Vicente skręcić w kierunku lądu. Przejechać siedem kilometrów. Na krzy żówce w prawo. Są tam maskujące zarośla. Przejechać kolejne półtora kilometra. Aż do otwartej pieczary . I trzech stanowy ch. Pracują na dwunastogodzinne zmiany . W środku dwa sejfy . W jedny m jest dinero145, w drugim hera. Stanowi znają szy fr. To hombres muy feos146. Mogą nie puścić pary . Jeśli tak się stanie, zabijcie ich. Pamiętajcie: Carlos ma w zapasie cztery fiolki nitroglicery ny . Cofnijcie się dwanaście metrów w prawo. Pod zaroślami jest wy łożona ołowiem kasa pancerna. Dudley studiował mapę. Ashida ściskał teczkę. Chłopak by ł potulny jak uciśniony Japoniec. Dzielnie się spisał. Minęli Ensenadę. Dachy kry te dachówką, dachy kry te blachą ocy nowaną. Porzucone samochody . Doki sięgające w morze i casitas147 sięgające w głąb lądu. Wy obraził sobie napad. Manewr oskrzy dlający i strzelby . Celować w nogi. Będą w szoku i zdradzą szy fr. Znak. SAN VICENTE: 10 KM. Breuning skręcił w stronę lądu. Dudley odmierzy ł w my ślach sześć kilometrów. Zgiął zdrową rękę. Mógł strzelać lewą. Celność nie miała znaczenia. Śrucina rozchodziła się na wszy stkie

strony . Breuning skręcił w prawo. Breuning zredukował bieg. Odgłos przepustnicy przy cichł. Jechali w żółwim tempie. Breuning spojrzał na licznik kilometrów. Liczby na desce rozdzielczej się zmieniały . Breuning zahamował i stanął, kiedy licznik wskazał .8. Po obu stronach pobocza rosły krzaki. Droga biegła w dół i skręcała w lewo. Tam powinna by ć pieczara. Dudley powiedział: – Zaczekaj tu na nas, Hideo. Ashida skinął głową. Breuning i Carlisle wy siedli i otworzy li bagażnik. Dudley stanął obok. Powiał wiatr. Po drodze przesunęły się kawałki krzaków. Za cicho. Coś by ło nie tak. Wszy scy to czuli. Jego ludzie to doświadczone chłopaki. – Nie sły chać głosów. Wszy scy nie mogą spać – powiedział Dudley . – Nie można zmusić meksy kańskich gliniarzy , żeby się zamknęli – zwrócił uwagę Breuning. Carlisle na to: – Szczególnie jeśli są znudzeni i siedzą bezczy nnie. Dudley podał mu lornetkę. Carlisle wgramolił się na maskę samochodu i spojrzał w dół, w lewą stronę. Breuning wy ciągnął strzelby . Carlisle zsunął się na ziemię. – Żadny ch stanowy ch. Widać wejście do pieczary i dwa sejfy , ale w środku nie ma nikogo. Nie jestem pewny , ale wy gląda, jakby drzwi sejfów by ły uchy lone. Dudley wskazał zarośla. Idziemy na ukos. Ściągniemy na siebie ogień lub nie. Ruszy li. Dudley pierwszy . Gałązki czepiały się ubrania. Trzy mali strzelby w pogotowiu. Dudley ujrzał pieczarę i sejfy . Zobaczy ł ślady stóp prowadzące na zewnątrz. Strzelił w powietrze. Huk by ł głośny , ale nie wy wołał żadnej reakcji. Odliczy ł dziesięć sekund i nada148. Zbiegł w dół. Breuning i Carlisle ruszy li za nim. Wy skoczy li z zarośli i wpadli do pieczary . Drzwi sejfów by ły na pół otwarte. W środku niczego nie by ło. Dudley wy szedł na zewnątrz i rozejrzał się wokół. By li bezbronni, na otwarty m polu. Breuning powiedział: – Huey . – Ten nazistowski popapraniec nas zakablował – stwierdził Carlisle. Dudley powiedział: – Nie sądzę. Może pozwolił, żeby Tojo Tom do kogoś zadzwonił. To by tłumaczy ło wy czy szczone sejfy . – To jakim, kurwa, cudem jeszcze ży jemy ? – spy tał Breuning. – Mogliby nas wy strzelać jak

kaczki. Dudley powiedział: – Jestem zby t cenny dla Carlosa, młodzieńcze. Nie zabiłby mnie. Zadzwoniłby do mnie do Los Angeles i uprzejmie zasugerował, żeby m odwołał akcję. – Cóż, o tej porze w Los Angeles jest Boże Narodzenie – zauważy ł Breuning. Carlisle powiedział: – Została nitroglicery na. Mógłby m się nią zabawić razem z dzieciakiem. Dudley ruszy ł w krzaki. Dokładnie dwanaście kroków. Zobaczy ł sejf i go podniósł. Obity ołowiem, o boku długości trzy dziestu centy metrów. Trudno go by ło unieść w jednej ręce. Breuning podszedł i go odebrał. Carlisle przy skoczy ł do Breuninga. Zawlekli sejf do samochodu. Ashida siedział w tej samej pozy cji. Obejmował kurczowo teczkę i patrzy ł przed siebie. Zamknęli strzelby i nitroglicery nę w bagażniku. Dudley usiadł na ty lny m fotelu. Ashida zrobił py tającą minę. Dudley powiedział: – Ktoś uprzedził stanowy ch. Będziemy musieli ustalić, czy na nas doniesiono. Mamy w bagażniku sejf z nitroglicery ną. Ashida powiedział: – Powinniśmy ją zdetonować, zanim wy ruszy my do Los Angeles. Nitroglicery na źle znosi transport. Nie powinniśmy ry zy kować eksplozji. Dudley mrugnął. Ashida zapłonął rumieńcem. Mike i Carlisle wsiedli do wozu. Dojechali do drogi biegnącej wzdłuż wy brzeża i skręcili na północ. Na urwiskach stali obserwatorzy wy patrujący okrętów podwodny ch. Mieli filmowe reflektory i lornetki. Breuning jechał rápidamente. Dudley zobaczy ł przy drożny bar. Bez szy ldu, ocy nowany dach, na werandzie krzeseł do licha. Klepnął Breuninga i wskazał lokal. Breuning skręcił na podjazd. Dudley wy siadł i wszedł do środka. Pijacka speluna. Borrachos149 żłopali mescal unoszący się nad gąsienicami. Takie miejsce budziło koszmary i wy woły wało nocne poty . Dudley zagadał faceta w fartuchu. Gość sprawiał wrażenie przy tomnego i zachowy wał się tak, jakby rządził w ty m lokalu. – Un teléfono y una oficina privada para llamar a Estados Unidos, por favor, señor. Pagaré sesenta dólares norteamericanos por este privilegio150. Mężczy zna wskazał drzwi. Dudley zapłacił i ruszy ł we wskazany m kierunku. Biuro miało wy miary trzy na trzy metry . Wzdłuż ścian stały flaszki mescalu. Dwie setki robaków wiły się w toksy czny m osadzie.

Biurko, krzesło, telefon. Kiedy by ł w Rzy mie… Dudley chwy cił telefon i zbudził operatorkę. Jego irlandzki akcent wy raźnie ją rozbawił. Odkorkował flaszkę i pociągnął ły k gorzały . Gąsienica uniosła się w górę. Przegry zł ją na pół i zjadł górną część. – Los Ángeles, AX–catedral–2921, por favor. Y llamo a cobro revertido. Su nombre es Hubert Cressmeyer. Mi nombre es Dudley Smith151. Telefonistka zatrajkotała: – Sí, sí. Usły szał trzaski, a po nich sy gnał połączenia. Telefon odebrała pielęgniarka. Dudley w dwóch języ kach powtórzy ł informację o rozmowie na koszt rozmówcy . Operatorka się rozłączy ła. Pielęgniarka sprawiała wrażenie podenerwowanej. Dudley pociągnął ły k mescalu i przekąsił robakiem. Poczuł żar jak we wnętrzu wulkanu. To gówno miało jakieś dziewięćdziesiąt procent. Dawaj migiem Hueya, kochanie. Powiedz, że wujek Dud go potrzebuje. Huey zgłosił się na linii. Zaczął jęczeć i skomleć. Dudley uciął mu w pół słowa. – Spieprzy łeś sprawę, młodzieńcze. Pozwoliłeś, żeby Tojo Tom zadzwonił do Meksy ku. Huey jęczał i skomlał. Huey jąkał się i dukał. Huey robił w portki ze strachu. – On do nikogo nie dzwonił, wujku Dud. Dziś rano tutejsza lesba wślizgnęła się do pokoju i go rozwiązała. Dudley opuścił słuchawkę. Huey buczał na zamiejscowej. Będą czekać na granicy. Ustawią blokady drogowe. Powinieneś zostać uprzedzony i odwieziony do… Do pokoju wpadli goście w czarny ch koszulach, otworzy wszy drzwi kopnięciem. Mieli wojskowe buty z wy sokimi cholewami. I małe wąsiki jak u Hitlera…

13.49 Ręka rwała paskudnie. Obudził go ból. Stalowe kajdanki wrzy nały się w nadgarstki. By ł przy kuty do krzesła. Krzesło by ło przy kręcone do podłogi. Rozejrzał się po pokoju. Cztery na cztery metry . Ekscentry czne wnętrze jak na pokój przesłuchań. Jeden stół, dwa krzesła. Kontakty w ścianach, na elektrody podpinane do genitaliów. Koszy k na sztućce. Skorpiony w klatkach. Nad nim stał Carlos Madrano. By ł ubrany jak Mussolini i miał pelery nę FDR-a. Dudley powiedział: – Tojo Tom cię uprzedził. Carlos machnął fifką. Wy pisz wy maluj FDR. – Tak. Fakty cznie zadzwonił, ale po jego telefonie by m cię ostrzegł. „Drogi przy jacielu, proszę,

żeby ś nie kradł mojej forsy i heroiny ”. Naprawdę zmartwił mnie inny telefon. Dudley poruszy ł ramionami. Carlos rozkuł go i poczęstował papierosem. – Opowiadaj. Zadzwonił Patchett czy Exley ? By li zaniepokojeni, że próbowałem wejść w interes, który nie wzbudził twojego entuzjazmu? Carlos strząsnął popiół na stół. Mike Breuning krzy knął w pokoju obok. – Zadzwonił Sammy Rummel. Powiedział, że Bill Parker coś wy niuchał. Że wy czuwa w ty m twoją rękę. Że wy niuchał coś mającego związek z moimi robotnikami rolny mi i twoją sprawą Watanabe. Powiedział, że nie widział Parkera w stanie tak silnej fiksacji. A teraz ty sam popełniłeś amatorski błąd. Dudley rozmasował nadgarstki. Ręka go rwała. Huczało w głowie. Dziewięćdziesięcioprocentowa gorzała i trujące gąsienice. – Przedstaw warunki uwolnienia i wy puść moich ludzi. – Zrobisz wszy stko, o co poproszę. Dopilnujesz, żeby na twoim przy dziale do wy wiadu wojskowego wstemplowano „Meksy k” i będziesz mi pomagać w zwalczaniu sabotaży stów państw osi. Mimo sy mpatii, który ch nie kry jesz. Uwolnienie twoich ludzi będzie sporo kosztować. Nie będziesz mógł zadzwonić do Ace’a Kwana w celu dokonania szy bkiej wy miany . Chcę, żeby ta akcja pozostała w tajemnicy . Pokój przesłuchań miał dwa boczne okna. Dudley wstał i wy jrzał na zewnątrz. Zauważy ł Mike’a Breuninga w pokoju z lewej i Hideo w pokoju z prawej strony . Dwaj Laty nosi pracowali nad Mikiem. Okładali go gumowy m wężem i podpięli mu elektrody do uszu. Hideo siedział bez kajdanek. W pobliżu jego krzesła krąży ły skorpiony . Hideo zamarł nieruchomo, szty wny jak kij. Podniósł głowę i spojrzał w okienko. Zobaczy ł Dudley a. Uśmiechnął się i nary sował w powietrzu znak dolara. – Sugeruję, aby ś pogadał z doktorem Ashidą, Carlosie. My ślę, że ma ci coś do powiedzenia.

14.16 Drzemał na krześle. Zostawili mu penicy linę, nakarmili arroz con pollo152 i piwem. Ręka go rwała. Głowa go rwała. Czuł się otępiały i rozbity . Wiercił się i drzemał. Liczy ł dni od czasu Pearl Harbor i dni, które pozostały do Nowego Roku. Liczy ł piegi Claire. Wiercił się i drzemał, drzemał i wiercił się. Spojrzał w okno Mike’a B. Mike zniknął. Spojrzał w okno Hideo. Hideo zniknął. Podłoga jego pokoju by ła pokry ta mazią rozgnieciony ch skorpionów. Zamienili skurczy by ków w sok z robaków. Ręka przestała rwać. Szczał do otworu w podłodze. Drzemał. Budził się i palił papierosy . Zauważy ł skrawek papieru na podłodze.

Podniósł go i przeczy tał. Rozpoznał pismo Hideo. „Postanowiłem wy korzy stać pewną możliwość. Chodzi o coś mającego związek z okrętem podwodny m, o który m panu wspomniałem. Jak dotąd kapitan Madrano jest zainteresowany ”. Dudley się uśmiechnął. Dudley przeliczy ł piegi Claire. Dudley zdrzemnął się na krześle przy twierdzony m do podłogi.

9.29 Zamek w drzwiach zgrzy tnął. Dudley sięgnął po pistolet, ale go nie znalazł. Do pokoju wszedł Hideo. Jego buty by ły umazane resztkami skorpionów. – Przekonałem Madrano, żeby wy słał ludzi do zatoki Colonet. Opłaciło się. Złowili okręt podwodny . – Jak ustaliłeś miejsce cumowania? – Znalazłem dziwną mapę w biurze Pierce’a Patchetta. Nagry z​m olił na niej okręty podwodne z sy mbolami dolara. Skojarzy łem ją z pana wy kresem. Dudley się uśmiechnął. Usły szał deszcz padający na dworze. Za Hideo stali czterej fascistas. – Jakie jest twoje obecne zadanie, młodzieńcze? – Mam przetrząsnąć okręt i przesłuchać załogę. Dudley chwy cił mary narkę. Czarne koszule wy prowadziły ich na zewnątrz. Obok koszar stały dwa pracujące cadillaki. Zarekwirowane tury stom. Laty noscy gliniarze uwielbiali amery kańskie limuzy ny . Bry ki miały dwa fotele zamiast kanapy . Czarne koszule wepchnęły ich do środka. Breuning i Carlisle siedzieli z ty łu. Mieli ziemiste twarze. Torturowali ich. Na karkach widać by ło ślady oparzeń od krokody lków. Bry ki ruszy ły . Dudley przesunął ręką w poprzek szy i i szepnął bezgłośnie „Madrano”. Mike i Dick się uśmiechnęli. Cadillac dotarł do nadmorskiej drogi i skręcił na północ. Lało jak z cebra. Bry ki stanowy ch wlekły się w żóóóóółwim tempie. Czarne chmury wisiały nisko nad ziemią. Słońce ledwo zza nich wy zierało. Dudley dostrzegł blask lampy łukowej – z przodu, na dziesiątej. Prowizory czne obozowisko na plaży . Miejsce przeszukania. Czarne koszule i pojmani Japońcy . Małe namioty mające chronić przed deszczem. Bry ki zajechały na urwisko. Na urwisku ustawiono dziesięć lamp łukowy ch. W pobliżu kręciło się dwudziestu stanowy ch. Mieli czarne, bły szczące płaszcze przeciwdeszczowe na czarny ch koszulach. Dudley wy siadł pierwszy . Przecisnął się przez stanowy ch i wszedł do najbliższego namiotu. Kapitan Carlos siedział na składany m krześle. Sześciu skuty ch kajdankami Japońców leżało twarzą do ziemi.

Mieli na sobie mundury przesiąknięte wodą. By li sponiewierani i przerażeni. Meksy kanie zakleili im usta taśmą. Carlos powiedział: – Doktor Ashida obiecał mi pieniądze. Mam nadzieję, że się nie my li. Do tej pory okazał się wiary godny .

10.51 Okręt podwodny zakotwiczy ł na stwardniały m piasku przy skałach. Carlos pozostawił przeszukanie go Dudley owi i Hideo. Wgramolili się na pokład pieprzonej łajby i zeszli w dół. Pięciu stanowy ch stało obok włazu. Misja z rodzaju przeszukać-i-znaleźć lub przeszukać-i-umrzeć. Wszy stko zależało od obłąkany ch hieroglifów Patchetta. Przy stąpili do przeszukania. Przeszukanie by ło przedstawieniem Hideo. Okręt podwodny by ł pełen przy kręcany ch pły t, tablic ze wskaźnikami i instrumentami umieszczony mi na ścianach. Hideo znał się na mechanice. Hideo znał się na szukaniu igły w stogu siana, gonitwie za wiatrem i gestalcie z obłąkany mi hieroglifami. Przeszukali łajbę. Najpierw sprawdzili kajuty załogi. Zajrzeli do szafek. Znaleźli przewodniki tury sty czne o Los Angeles i kulturze tamtejszy ch Chinoli. Znaleźli przewodniki w języ ku chińskim. Dudley zaczął je wertować. Wszy stko śmierdziało infiltracją i sabotażem piątej kolumny . Udawaniem Chinoli, ukry ciem się na widoku i rozpieprzeniem Los Angeles od środka. Przeszukiwali łajbę. Hideo pracował kluczem nasadowy m i goły mi rękami. Odkręcał śruby i sprawdzał przestrzeń za pły tami. Odłączał instrumenty pokładowe i przesuwał dłońmi po mokry ch ścianach. Odkręcił wewnętrzną część mocowania pery skopu i oświetlił wnętrze latarką. Szukali. Po chwili dołączy ł do nich Carlos. Facet kibicował futbolowi i wojnie. Chicago Bears i ten ży dowski quarterback, Sid Luckman. Japońcy zdoby li wy spę Wake. Czy czuje pan zew krwi, doktorze Ashida? Carlos się rozluźnił. Dudley poprosił o kluczy ki do swojego wozu. Jego samochód stał na urwisku. Skończy ły mu się papierosy . Carlos rzucił kluczy ki. Dudley poszedł do samochodu pod strażą. Zabrał papierosy . Schował w dłoni fiolkę nitroglicery ny . Wrócił do okrętu podwodnego. Mrugnął do Hideo. Hideo mrugnął do niego. Przeszukiwali jednostkę. Dudley taszczy ł stalowe pły ty w jednej ręce. Ranna dłoń go rwała. Ły knął kilka tabletek benzedry ny i środek przeciwwirusowy . Carlos nie by ł głupim Meksy kańcem. Wiedział, że mogą czmy chnąć. Trzy mał jedną rękę na spluwie.

Przeszukiwali łajbę. Okręt podwodny przy pominał klaustrofobiczną salę przesłuchań. Pot przesiąkał ubranie. Poranili ręce. Dudley stracił pół paznokcia. Przeszukiwali metody cznie. Przechodzili od pokry ty ch pły tami ścian do osłonięty ch pły tami pomostów. Wszy stko by ło wąskie, dostosowane do rozmiarów Japońców. Dudley co chwila uderzał o coś głową. Przeszukiwali. Hideo uniósł pły tę podłogi i uśmiechnął się. Pierce Patchett. Dziwaczne, dziecinne hieroglify . Pięć mary narskich worków ukry ty ch w dziurze. Wszy stkie wy pchane jankeskimi studolarówkami. Carlos by ł zadowolony . – Los zdecy dował, że będziecie ży ć. Teraz doktor Ashida przy stąpi do przesłuchania.

14.37 Deszcz ciągle padał. Pracowali w mały m namiocie. Czarne koszule rozkuwały Japońców i przy kuwały ich do krzeseł. Hideo odklejał taśmę z ust. Dudley patrzy ł. Breuning i Carlisle patrzy li. Obaj mieli uroczy wy raz twarzy . Uff, nie zginęliśmy. Carlos zadbał o mescal. Flaszka zaczęła krąży ć. Hideo zary zy kował i zjadł gąsienicę. Japońcy pobrzękiwali łańcuchami. Okazy wali sobie japońską, męską miłość. Hideo przemawiał do nich władczy m tonem. I tak bez końca. Nudne, iry tujące widowisko. Nie trzeba by ło niczego tłumaczy ć. Japońcy nie pękali. Hideo spojrzał na Dudley a. Dudley spojrzał na Carlosa. Carlos podał Hideo rękawiczki. Te obciążone ciężarkami, faszy stowskie fety sze. Hideo naciąg​nął je na dłonie. Japońcy pokręcili głowami i zachichotali. Gnojku, nie masz do tego jaj. Hideo uderzy ł. Zaczął młócić rękami, rozdawać lewe i prawe sierpowe. Głowy odskakiwały pod kątem zbliżony m do prostego. Poleciały zęby i płaty skóry . Japońcy pluli zębami. Kaszlali krwią. Brwi zsunęły się na oczy . Zaczęli wy dawać zniekształcone dźwięki i wszy stko wy gadali. Sześciu Japońców zaczęło mówić jeden przez drugiego. Hideo się pochy lił i wszy stko poskładał. Paplanie nakładało się na siebie i przedłużało. Hideo wszy stko zrozumiał. – To Terry Lux i Pierce Patchett. Preston Exley by ł w odwodzie. Patchett miał informatorów

w wy wiadzie mary narki. Naprowadzał okręty podwodne na frachtowce znajdujące się u wy brzeża. Utrzy my wał łączność na falach krótkich ze zbiegły mi Japończy kami. Lux chciał wy korzy stać plan, który opracował pan z Ace’em Kwanem. Zamierzał go przekształcić we front sabotażu. Uciekinierzy zmierzali w to miejsce na spotkanie z okrętem podwodny m, kiedy dopadł ich oddział pościgowy . Lux chce współpracować z Lin Chungiem, żeby ukry ć sabotaży stów w Chinatown. Chung ma wobec nich własne eugeniczne plany , iście drakońskie. Najoględniej mówiąc, chce, żeby przeniknęli do chińskiej społeczności i stamtąd dopuszczali się aktów sabotażu. Dudley się uśmiechnął. – By stry z niego gość. Jesteście bardzo uzdolnieni. Tłusty Japoniec skrzy wił się i splunął krwią na Hideo. Wy bełkotał kilka angielskich słów. – Ty cioto – powiedział. Hideo chwy cił lugera Carlosa Madrano i wy celował. Pozostali Japońcy zamarli. Cały namiot zamarł. Dudley patrzy ł, jak Hideo gorączkowo my śli. Tak/nie, tak/nie, tak/nie. Hideo opuścił broń. Hideo powiedział: – Jestem Amery kaninem.

17.18 Końcowe formalności się przedłużały . Ci z czarny ch koszul im odpuścili. Pozwolili, żeby gringos odeszli wolno. Pod osłoną deszczu Dudley zabłąkał się na urwisko. Znalazł samochód Madrano. Wsunął nitroglicery nę pod lewy ty lny błotnik. Później związali Japońców i wepchnęli ich do okrętu podwodnego. Japońcy się wili, jęczeli i błagali. Breuning zakleił im usta taśmą. Hideo zamierzał umieścić w środku bombę. Hideo sam ją zmajstrował. Składała się z nitroglicery ny i nabojów do strzelby . Trzeba by ło podrzeć trzy pary spodni na pasy i spuścić ładunek do środka przez właz. Nasączy ć tkaninę benzy ną, a później wy prowadzić jednostkę dwadzieścia metrów w morze. Ładunek rozpieprzy kadłub i spowoduje pożar. Hideo przy jrzał się silnikowi małego okrętu. Przeczy tał wskazówki w języ ku japońskim i zrozumiał. Breuning i Carlisle podarli spodnie i zrobili lont. Dudley nasączy ł lont benzy ną, a następnie połączy ł z bombą z nitroglicery ny i nabojów. Pokry li lont kwasem siarkowy m, żeby stał się wodoodporny . Umieścili bombę nad Japońcami. Koniec lontu wisiał na kadłubie. Hideo uruchomił silniki i włączy ł wsteczny bieg. Okręt się zakoły sał i szarpnął w ty ł.

Zeskoczy li do wody . Krople deszczu dudniły o pokład i nasączały ich ubrania. Stali z czarny mi koszulami, popijając mescal. Czarne koszule złamały strzelby i załadowały duże naboje. Osobliwie uroczy sta chwila. Mimo ciemności i deszczu. Jednostka odpły nęła na odległość dwudziestu metrów. Dobrze, a teraz… Uno, dos, tres153… Odliczał Dudley . Wszy scy wy strzelili na cuatro154. Dwudziestu czterech chłopa dało ognia. Dwadzieścia cztery kule przeszy ły kadłub. Łódź podwodna wy leciała w powietrze, została wy ekspediowana do przy szłego królestwa.

19.08 Niebo zapłonęło czerwienią. Wszy scy zakrzy knęli adiós i ruszy li do samochodów. Carlos odjechał z czterema kumplami z czarny ch koszul. Fale ugasiły płomienie. Sy knęła para wodna. Breuning ruszy ł z piskiem opon. Carlisle popadł w elegijny nastrój. Dudley i Hideo siedzieli na ty lnej kanapie. Wszy stko by ło skończone. Sprawa Watanabe. I kartel Smith-Kwan. Przetrwał dwadzieścia dni, od początku do końca. Dudley dotknął ramienia Ashidy . – Nie pozbawię cię przy jemności wy konania ostatniego ruchu w sprawie Watanabe. Zrób, co musisz, ale mądrze, nie wy mieniając mojego nazwiska. Zostaniesz internowany pod koniec lutego. Wy ciągnę cię na początku maja. Hideo się uśmiechnął i mrugnął. Dudley ry knął śmiechem i klepnął dłońmi o kolana. Jechali pomału. Cholerny deszcz. Kawałki gruzu, porzucone samochody , słaniający się wy robnicy . Carlos mieszkał dwie godziny drogi na południe od Ensenady . Mógł by ć w połowie podróży . Znowu by li w Amery ce. Żadny ch komplikacji na granicy . Przedzierali się przez San Diego w żółwim tempie. Spotkali się przy rezy dencji Bette Davis, dlatego musieli wrócić w to miejsce i stamtąd się rozjechać. Stanęli w barze samochodowy m Friar Tuck. Kelnerki narzuciły przeciwdeszczowe pelery ny na ubrania, które równie dobrze nadawały by się dla dziwek. Hideo zamówił obiad. Obżerali się cheese​burgerami, popijając je mleczny mi koktajlami doprawiony mi mescalem. Posuwali się w ślimaczy m tempie. Wleeeeekli się drogą nadbrzeżną aż do Sunset. Kiedy dotarli na miejsce, dochodziła północ. Dudley wy jrzał. Chciał ostatni raz spojrzeć na dom. Pojechali Sunset na wschód. W Mandeville Cany on skręcili na północ. Wrócili na jej ulicę, pod jej rezy dencję. W domu paliły się wszy stkie światła.

Wy mienili adiós na chodniku. Abrazos się przeciągnęły . Chłopcy wy ruszy li do domu. Dudley podszedł i zajrzał do środka przez frontowe okno. Wy sokie drzewa osłaniały go przed deszczem. „Spóźniony bożonarodzeniowy obiad” Bette. Gazety narobiły wokół niego mnóstwo szumu. Bette grała przed grupą żołnierzy . Żołnierze mieli na sobie schludne zimowe mundury . Mężulek Bette przechadzał się wolny m krokiem. Airedale wskoczy ł na kolana Tommy ’ego Gilfoy le’a. Bette znajdowała się w centrum uwagi. Wielbiciele popijali ajerkoniak. Beth zawirowała w jego polu widzenia. Obracał ją w tańcu przy stojny żołnierz. Miała na sobie uroczą zieloną irlandzką sukienkę szesnastolatki. Przepły nęła za oknem i zniknęła. Dudley zdławił szloch.

CZĘŚĆ CZWARTA

ŁOWCZYNI (27–29 grudnia 1941 roku)

27 grudnia 1941 roku

109 LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU

12.04 Dudley stał przy oknie. Ashida go widział. Dojechał do zielonego światła i skręcił na wschód. Dudley zniknął. Deszcz osłabł. Co kilka sekund spoglądał w lusterko wsteczne. Jego twarz wy glądała tak jak poprzednio. Pojechał do Meksy ku razem z Dudsterem. Sądził, że po tej przy godzie jego wy gląd się zmieni. Kiedy Kay Lake dźgnęła inną kobietę, jej wy gląd uległ zmianie. Ashida sądził, że z nim będzie podobnie. Nadszedł bożonarodzeniowy weekend. Padało. Na ulicach nie by ło samochodów. Dudley powiedział: „Zrób, co musisz, ale mądrze, nie wy mieniając mojego nazwiska”. Znał już większą część tej historii. Zrozumiał tekst o piątej kolumnie. Saul Lesnick miał małe stopy . Nie by ł to rozstrzy gający dowód. Nie mógłby podać nazwiska białego mężczy zny w fioletowy m swetrze. Jack Webb go opisał. Facet by ł „przy sadzisty ”, „w średnim wieku”. Saul Lesnick by ł szczupły i stary . Biblioteka Uniwersy tetu Południowej Kalifornii by ła otwarta całą dobę. Studenci prawa należeli do nocny ch marków. Podobnie jak on. W drodze powrotnej obmy ślił plan. Opuścił Ord 282 o ósmej rano. We środę. Lin Chung i Saul Lesnick chodzili po pokoju, sprzeczali się. Posłuchał głosu przeczucia i pojechał do archiwum. Przeczucie go nie zawiodło. Pierce Patchett dzwonił do Lin Chunga. Dzwonił 19, 20 i 21 grudnia. Pierce Patchett dzwonił do Chunga. Pierce Patchett dzwonił do Terry ’ego Luxa szesnaście razy w ciągu ty ch trzech dni. Pracownicy archiwum by li zawaleni papierkową robotą. Ashida szy bko przejrzał listę ostatnich transakcji. Lin Chung miał dwanaście domów w dolinie San Gabriel. Wszystkie obciąży ł drugą hipoteką. Wszy stkie transakcje przeprowadzono w poniedziałek 22 grudnia. Pierce Patchett, Lux, Chung. Listy połączeń telefoniczny ch. Pospieszne szukanie pieniędzy . Sformułował następującą teorię: Lux i Chung chcieli zainwestować w obozy internowania. Patchett nalegał, żeby znaleźli pieniądze. Pojawiły się kolejne pomy sły . Śmiało, chłopaki – przelicy tujmy Dudley a i Ace’a Kwana. Przejechał obok wszy stkich dwunastu domów. Zajrzał w okna. Zauważy ł kamery filmowe na staty wach i sy pialnie z planami jak do pornosów. Zauważy ł pokoje z podłogą pokry tą materacami.

Ulokujmy Japońców na widoku. Tak rozumują wielkie umy sły . Dudley i Ace wpadli na ten pomy sł. Podchwy ćmy go. Teraz już wiedział: domy służy ły za miejsce kręcenia filmów pornograficzny ch. Nie by ło innego wy jaśnienia. Oprócz tego zamierzali je wy korzy stać do ukry wania japońskich sabotaży stów. Obłęd. Rasowy obłęd. Lin Chung by ł Chińczy kiem, wrogiem Japonii. By ł faszy stą, zwolennikiem eugeniki i przy jacielem tego lewaka, Saula Lesni​c ka. Zy ski z wojny by ły silniejsze od związków rasowy ch i polity czny ch. Zaróbmy na niewinny ch Japończy kach i pomóżmy japońskiemu wrogowi. Deszcz ustał. Ashida dotarł do kampusu Uniwersy tetu Południowej Kalifornii i zaparkował przed gmachem biblioteki. Wbiegł do środka. Znał budy nek. Znał konkretne prawnicze książki. Zrób, co musisz, ale mądrze. Zapobiec kolejny m aktom sabotażu. Uniemożliwić zrobienie interesu na obozie niewolników. Exley owi, Patchettowi, Luxowi i Chungowi można się przeciwstawić. Można ich powstrzy mać prawny mi środkami. Nie by li zabójcami pokroju Smitha i Kwana. Ashida czy tał prawnicze teksty i robił notatki. Notatki ułoży ły się w prawniczy raport. Notatka do Williama H. Parkera. Z dwunastoma py taniami do Terry ’ego Luxa, lekarza medy cy ny . Wszy stkie py tania wy magały odpowiedzi „tak” lub „nie”. Żadne w jakikolwiek sposób nie wspominało o Dudley u. Doty czy ły Bedford Drive i przemy śleń z Meksy ku. Py tania podsuną trop Parkerowi. Py tania zakomunikują Luxowi: Wiem o wszystkim. Zrezygnuj i przekonaj do tego pozostałych. Ashida wszy stko opisał. Umieścił list w środku bożonarodzeniowej karty i wsunął do koperty . Koperta wy dawała się nieważka. Czuł na skórze zapach mokrego tweedowego ubrania Dudley a. W bibliotece by ło duszno. Ashida wy szedł na zewnątrz i odetchnął chłodny m powietrzem. Wsiadł do samochodu i pojechał do Silver Lake. Zaparkował przed domem Parkera. W salonie paliło się światło. Podszedł i wsunął kopertę w szczelinę na listy . Spojrzał w okno. Parker siedział w głębokim fotelu. Wpatry wał się w fotografię. Na fotografii by ła pewnie rudowłosa.

110 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU

2.11 – Jakieś nieszczególne te święta – powiedział Lee. – Fakt, ale ostatni miesiąc by ł okropny – odparłam. Siedzieliśmy na tarasie mojej sy pialni i piliśmy starą whisky . Whisky by ła prezentem od wuja Ace’a Kwana. Każdy z członków oddziału pościgowego dostał flaszkę, skurczoną głowę Japońca i bon na darmowy posiłek w Chińskiej Pagodzie. – Powinniśmy sobie o nim opowiedzieć w najbliższy ch dniach. Scotty pojechał na wojnę. Oboje zainkasowaliśmy kilka ciosów, choć twoja twarz została bardziej przefasowana niż moja. Ukry wałem się przed tobą, ale wiem, że miałaś niezłe przy gody . Nasze fotele by ły zwrócone na południe. W klubach na Stripie kilka minut temu przy gaszono światła. By ło chłodno i przejrzy ście. Nocny ruch wy wierał na mnie hipnoty czny wpły w. – Przedstaw mi najpierw własną wersję. Wy obraź sobie, że to twoja praca semestralna w college’u. Ty tuł: „Okropny miesiąc”. – Ty jesteś dziewczy ną z college’u. To ty wszy stko spisujesz. Uśmiechnęłam się i wy piłam ły k szkockiej od Ace’a Kwana. Wuj Ace i jego najlepszy przy jaciel Dudster. Wszy stkie drogi prowadzą do Dudley a Smitha. Wszy stkie moje my śli wracały do niego. – Nie rób uników. Wiem, kiedy coś przede mną ukry wasz. Coś cię gry zie. Będziemy tu siedzieć i cieszy ć się hojnością Ace’a Kwana, dopóki nie powiesz. Lee zakręcił pły nem w szklance. – Mów-Mi-Jack załatwił Counta Basiego na noworoczną imprezę w biurze. Count przy ładował w radiowóz pod lokalem Club Alabam. Niebiescy znaleźli przy nim skręty z marihuaną. Dostał do wy boru: wy stęp dla nas lub pół roku w klinice. Szturchnęłam go w ramię. – Robisz uniki. Powiedz, co cię gry zie, i wrócimy do pogaduszek. Lee odstawił szklankę, szy kując się do ogłoszenia sensacy jnej wiadomości. Leland C. Blanchard tak już miał – żartował z wielkich momentów w swoim ży ciu, a później grzebał je w niepamięci. – „Bivins załatwił Blancharda po zaciekłej walce w Oly mpic!”. „Bohaterski policjant ratuje dziewczy nę z gangu przed Mózgiem Napadu”. „« Wielka Nadzieja Biały ch z Southland»

wstępuje do policji Los Angeles!”. Roześmiałam się. By ły to jedne z jego najlepszy ch momentów. Lee powiedział: – „Miejscowy ch Japońców dotknęła wielka niesprawiedliwość!”. „By ły bokser wagi ciężkiej zdradza sekret! Większość ty ch popaprańców nic nie zrobiła!”. „Oficer L. C. Blanchard mówi: « Wszy stko to wojenna gorączka i wy bujałe, irracjonalne przesądy !» ”. Przy klasnęłam jego uczuciom i wy stępowi. Lee skłonił się i sięgnął po swojego drinka. – Przez tę wojnę zostałem w ty le. Dud wstąpi do wojska w stopniu pieprzonego kapitana, a ja będę ładować niewinny ch Japońców do by dlęcy ch ciężarówek i grzmocić pijaczków w ry nsztoku. Ty będziesz zabawiać żołnierzy w łóżku i napiszesz o ty m książkę… Przerwał, żeby ogłosić kolejne nagłówki. – „Kurty zana działająca na froncie wewnętrzny m zdradza kulisy wy darzeń w swoich pikantny ch wspomnieniach! Southland wstrzy muje oddech, kiedy wy powiada kolejne nazwiska”… Przerwałam mu, korzy stając ze wstępu. – Zacznijmy od Dudley a Smitha – zaproponowałam. Lee się zaciął. Po prostu się poddał. – Daj spokój, kochanie. – Stać cię na więcej. – Daj spokój, Kay . Skoro tak, sama rzuciłam nagłówkami. – „Na posterunku przy Newton gliniarz irlandzkiego pochodzenia pobił człowieka na śmierć!”. „Irlandzki glina wrobił Wilkołaka! Facetowi grozi komora gazowa!”. „Irlandzki glina przerabia młody ch policjantów na nieuczciwy ch gliniarzy !”. „Młody policjant ucieka na wojnę! Boi się sierżanta D. L. Smitha bardziej niż Japońców!”. – Daj spokój, Kay . Dudley to Dudley . Świat potrzebuje takich gości jak on. Czuł się zmęczony . Skopany . Wojna, naloty , bójka ze Scotty m. I podróż do Nowego Jorku w połowie listopada. Zabił człowieka razem z Dudsterem. Mógł się sprzeciwić, powiedzieć „nie”. Istniały inne możliwości, ale by ł skopany i miał dom, w który m by łam ja. Z kolei ja by łam niezwy kle uzdolniona, ale nie miałam charakteru ani przekonań. By łam zby t obsesy jnie zafascy nowana jego światem mroczny ch intry g, żeby skorzy stać z własny ch możliwości i go opuścić. Lee przewrócił oczami. Nudziłam go. Iry towałam go swoim dziewczy ńskim idealizmem rodem z ogólniaka. Daj spokój, Kay. Daj spokój, Kay. Daj spokój, Kay. Rzuciłam kolejny mi nagłówkami:

– „By ły bokser gliniarz zabija świadka gangsterskich porachunków! Kanarek umie śpiewać, ale nie umie latać!”. „Zabójstwo umożliwia szefowi gangu wy jście z więzienia!”. „By ły bokser gliniarz skamle przed irlandzkim gliną: Jestem ty lko mały m chłopcem, który nie potrafi odmówić”. Lee cisnął szklankę za taras. Rozbiła się na podjeździe. Kopnął krzesło i spojrzał na mnie. Nie by ł wściekły ani zraniony . By ł po prostu skopany . Wiedziałam, co powie, zanim otworzy ł usta. – Niech cię szlag, Kay . Ty lko to miał do powiedzenia. Zostawił mnie samą. Wszedł do środka. Po chwili wy szedł z domu, trzaskając drzwiami. Wsiadł do samochodu i ruszy ł z piskiem opon w kierunku Stripu. Zostawił mnie samą z Dudley em Smithem.

111 LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU

3.08 Nocny marek. Czarna kawa i zdjęcie. Jedenasty dzień bez picia. Porucznik Joan Conville. Zbłąkana dziewczy na z farmy dochrapała się szarży . Zdjęcie by ło mocno sponiewierane. Powinien je wy rzucić. Helen chrapała w sy pialni. Nienawidziła go. Nie wrócił na Boże Narodzenie, wy kręcając się dwoma wy padkami drogowy mi i karpiami koi. Trzej Meksy kanie wy kopali duży staw na jego ty lny m podwórku i zrobili wy lewkę. Osobiście go ogrodził. Później pojechał do bungalowu Jima Larkina i przewiózł karpie w wiadrach. Wszy stkie przeży ły . Pokochały swój nowy dom. Ży wił je karmą dla ry bek z górnej półki. Siatka odstraszała koty i psy , zapewniając im bezpieczeństwo. Helen go nienawidziła. Rzucił małżeństwo dla marny ch zdjęć i kolorowy ch ry bek. Siedział na podwórku i patrzy ł na koi. Siedział w fotelu i patrzy ł na zdjęcie. My ślał o pannie Lake. Parker potarł oczy . Kontury salonu się zamazały . Spojrzał w stronę drzwi. Dostrzegł kopertę na podłodze, pod szczeliną na listy . Podszedł i podniósł. Ujrzał swoje nazwisko. Na kopercie nie by ło znaczków. Pewnie spóźniona karta bożonarodzeniowa. Otworzy ł kopertę. Karta przedstawiała renifera na Wilshire Boulevard. W środku by ła złożona strona. Doktor Hideo Ashida przesy ła świąteczne ży czenia. Ashida przetrząsnął jego gabinet i znalazł notatki do przesłuchania przed wielką ławą. Ashida przestudiował je i zapoznał się z prawniczy mi tekstami. Ashida sformułował bliżej nieokreślone przy puszczenie na temat bandy kontaktującej się na falach krótkich. Patchett, Terry Lux i Watanabe. Ani słowa o Dudsterze. Nazwał Prestona Exley a „osobą będącą w zmowie, ale nienależącą do piątej kolumny ”. Notatka wy jaśniała zajścia w Alei Krwi. Ashida sugerował, że Pierce Patchett by ł zamieszany w ataki okrętów podwodny ch u wy brzeża Stanów. Uży wał oględnego języ ka. Przy gotował scenariusz postępowania. Przy cisnąć Terry ’ego Luxa – facet może pęknąć pod presją. Tekst by ł pełen niedomówień. Obciążający ch sugestii. Mocny poszlakowo, ale pozbawiony dowodowego potwierdzenia. Parker by ł oszołomiony . Wpadł na stolik obok drzwi. Stos kopert zsunął się na podłogę. Pozbierał je. Spóźnione karty świąteczne w kwadratowy ch kopertach. Jego uwagę zwróciła

jedna z nich. Dłuższa od pozostały ch. Adres zwrotny sprawił, że przeszedł go dreszcz. PC Bell/642 South Olive/„Odpowiedź na oficjalne zapy tanie”. Zawsze dzwonili. Nigdy nie pisali. Sądził, że zadzwonią. Na znaczku widniał stempel z datą 23 grudnia. Święta spowodowały zastój na poczcie. Parker rozciął kopertę. W końcu – lista rozmów prowadzony ch z płatnego telefonu. Przejrzał pierwszą stronę. Podtrzy mała go ściana. Wy starczy ło jedno spojrzenie, żeby się domy ślić. TO ON.

3.21 Nocny marek. Nocne marki. Liczba mnoga. Tamten na pewno nie śpi. Wojenna bezsenność przy brała rozmiary epidemii. Znowu zaczęło padać. Chodnik by ł mokry . Jesteś oszołomiony . Patrz na drogę. Parker jechał do Santa Monica. Dotarł Sunset do Lincoln Street i skręcił na południe. Dwa płatne telefony znajdowały się w odległości jednej przecznicy . Budki telefoniczne by ły po obu stronach ulicy . Zaparkował przy krawężniku. Fabry ka by ła ogrodzona drutem kolczasty m. Podszedł do bramy i pokazał odznakę strażnikowi. Facet by ł kiedy ś gliną. Skinął głową, „tak, szef jest u siebie”. Szef miał własny barak z blachy falistej. Parker uchy lił siatkę maskującą i zajrzał do środka. By ł oszołomiony . Niósł go deszcz. Drzwi by ły otwarte. Jim Davis leżał rozciągnięty na zielonej skórzanej kanapie. Jego gabinet by ł pełen szafek ze spluwami i wojenny ch flag. Davis miał dwie czterdziestkipiątki w kaburach pod pachami i dłubał w zębach nożem. Ty m nożem. Flaga ze wschodzący m słońcem by ła umazana krwią. Chińską flagę podziurawiły kule. Davis powiedział: – Płatne telefony ? Parker skinął głową. – Którejś nocy zatrzasnąłem klucze, no i jestem w tarapatach. Na służbie nie by ło wartownika, więc skorzy stałem z płatnego telefonu, żeby zadzwonić do domu. Bill Parker podjął trop. Jeden raz spieprzy łem sprawę i facet to zauważy ł. Sądziłem, że Dudley pierwszy się zorientuje i wy ciągnie rękę. Parker zamknął drzwi. Davis kopnął krzesło. Krzesło przesunęło się po podłodze i uderzy ło Parkera w kolana. Parker usiadł. Parker odpiął swój pas ze spluwą. Davis odpiął swoje gnaty . Położy ł czterdziestkipiątki na podłodze i kopnął w jego stronę. Spluwy uderzy ły Parkera w stopy .

– To by ła moja sprawa. Bardziej niż Dudley a. Powinienem by ł się połapać, kiedy wy szła sprawa Larkina. Pisali o ty m we wszy stkich raportach o Watanabe, ale nikt tego nie zauważy ł. Oni dzwonili pod numery budek telefoniczny ch w pobliżu fabry k Lockheeda, Boeinga i Douglasa. Od trzy dziestego ósmego szefujesz tutejszej ochronie. Jesteś faszy stą nie gorszy m od Hitlera. Kiedy ś pojechaliśmy polować na przepiórki. Miałeś fioletowy sweter. – Mam trzy fioletowe swetry . A ta sprawa nie jest twoja, ty lko tego dzieciaka, Japońca. Jeśli mam za to polecieć, chcę, żeby Japoniec zapalił lont. – Ta sprawa śmierdzi tobą, Jim. Zalatuje tobą każdy szczegół. Pokój cuchnął ty toniem przesiąknięty m alkoholem. Davis podniósł z podłogi miseczkę po czau. – By łeś moim zaufany m pomocnikiem. Powinienem ci wy jaśnić, co się święci.

4.09 rano Znasz mnie, Bill. Kocham kulturę Wschodu i wschodnie babki, ale poddałem się eugenicznym naciskom i poślubiłem białą kobietę. Nauczyłem się chińskiego w chińskim burdelu, dzięki czemu mog​łem zrozumieć kulturę Chinoli, kiedy jako młody glina pracowałem w Chinatown. Kultura Japońców mnie zafascynowała, kiedy Hirohito zaczął robić szum wokół siebie. Wtedy oddałem już serce Hitlerowi, po puczu piwiarnianym. W barze kilka przecznic stąd poznałem miłego starszego Angola nazwiskiem Larkin. Gość był specem od łamania szyfrów podczas wielkiej wojny. Nienawidził czerwonych i miał dużą wiedzę na temat żydowskich korzeni sowieckiej rewolucji. Jim był japonofilem, podniecał się na myśl o podboju Rosji przez Japonię, co miało zrekompensować wszystkie ustępstwa i zaniechania okresu wojny chińsko-rosyjskiej. Jim nauczył mnie czytać i pisać po japońsku, co było łatwe dla gościa, który znał chiński tak dobrze jak ja. W tym okresie zaczęła się formować nasza paczka. Wiesz, o co mi chodzi, Bill. Poznałem Jima. Prestona Exleya znałem już wcześniej, z departamentu policji. Jim lubił Japonki. Znał obiecującego stręczyciela japonofila i szemranego przedsiębiorcę Pierce’a Morehouse’a Patchetta. Patchett był z zawodu chemikiem, ale interesowała go eugenika i azjatycka wiedza chemiczna. Po prawdzie, gość był ćpunem i na boku stręczył japońskie laski marynarzom i marines w Dago. Jeśli coś było zyskowne i nielegalne, Pierce to robił lub się nad tym zastanawiał, ale ja nie miałem do niego zaufania. Jak na mój gust miał zbyt egalitarne poglądy. Był zbyt wielkim populistą i lubił rozmawiać na dziwne tematy. Dyskutował o rasie z Hindusami szerzącymi nowinki na temat zdrowego stylu życia i uszczęśliwiających ludzi na siłę oraz tym ćpunem rozmiłowanym w czerwonej eugenice, który miał biuro drzwi obok. Gość nazywał się Saul Lesnick, doktor medycyny. Ten Lesnick chciał stworzyć doskonałe istoty ludzkie, żeby zwyciężyć faszystowską bestię. Ponieważ jestem faszystowską bestią, nie mogłem poprzeć starego Saula, ale Pierce P. był po jego stronie. Prestona nie interesowała polityka. Nadszedł trzydziesty siódmy rok. Po prawej stronie zawrzało,

a Preston był tym kompletnie zaskoczony. Trzymał się z daleka od polityki, ale Jim, Pierce i ja byliśmy zagorzałymi faszystami. Działały wówczas America First, Silver Shirts, Bund, Copperheads i Legion Gromu. Jestem postacią publiczną, więc nie byłem tak zaciekły jak Jim i Pierce, który zawsze miał swobodną, niedyplomatyczną postawę. Musiał być naprawdę niezły, skoro zauważył to taki gość jak ja. Bywaliśmy w japońskich bractwach, których nazw nie zdołałby wymówić żaden biały człowiek. W ten sposób poznaliśmy Ryoshiego Watanabe. W tym czasie Ryoshi był rasowym faszystą, ichiban na całej pieprzonej zachodniej półkuli. Nadal lubię Chinoli, ale Chinole nienawidzą Japońców. Nie żebym czuł się zakłopotany lub miał do tego ambiwalentny stosunek, po prostu płynę zgodnie z Zeitgeistem. Ryoshi był kiedyś kolaborantem, a jego syn Johnny zwolennikiem kolaboracji drugiego pokolenia, ku przerażeniu Ryoshiego. Ryoshi miał bliznę od noża, która wszystko tłumaczy. Nasz kumpel kolaborant, Jim Larkin, miał identyczną. Kolaboranci mieli swój rytuał, Bill – takiemu cywilizowanemu białemu człowiekowi jak ty trudno będzie to pojąć. Walczą ze sobą nożami zanurzonymi w truciźnie, żeby się okazało, który przeżyje. Jim i Ryoshi robili to kilka razy. Kolaboranci są krzykliwie projapońscy, nastawieni wrogo do Chinoli, mimo pokrewnej krwi. Widzieli japoński faszyzm będący zapowiedzią nowego porządku rasowego w Azji. Kolaboranci są zagorzałymi przeciwnikami tongów, bo tongi są zaciekłymi wrogami Japońców i stanowią wyzwanie dla skośnookiej, japońskiej hegemonii. Rozumiesz to, prawda, Bill? Świat tkwi po kolana w gospodarczym chaosie, ale niektórzy wizjonerzy o chuligańskich skłonnościach i oryginalnych, staroświeckich rytuałach dostrzegają drogę wyjścia. Kolaboranci chcą opanować tongi i przejąć ich nielegalne interesy. Stosują taktykę terroru. A co powiesz o takim rytuale? Mordować Chinoli nożami zanurzonymi w truciźnie, gwałcić i zabijać kobiety spokrewnione z szefami tongów, i mieszkać pod gołym niebem w kolaboracyjnej harmonii mieszanych ras. To brzmi znajomo, prawda, Bill? Pamiętasz wielokrotne zabójstwo w Griffith Park? Założę się, że Dud S. i Ace K. załatwili tych chłopców, którzy zgwałcili i zabili siostrzenicę Kwana. Zatem Jim, Pierce i ja zapoznaliśmy się z Watanabe. Mieliśmy nasze dziecięce oddziały pomocnicze – Johnny’ego i Nancy W. oraz tego nazistowskiego kapusia Dudstera, Hueya Cressmeyera. Huey był dziwnym dzieciakiem, więc pilnowałem, żeby trzymał się od nas z daleka, bo pozostawał w bliskiej komitywie z Dudem S. Poza tym byliśmy niczym jedna wielka i jednomyślna rodzina. Pierce inwestował na rynku nieruchomości i miał stajnię japońskich dziwek. Oprócz tego sprzedawał repliki feudalnych noży kolaborantom na całym wybrzeżu. Pokazałem im, jak usunąć kwasem linie papilarne, żeby uniknąć identyfikacji. Zrobili to bez wahania. Byłem znanym ekskomendantem policji, który został ukrzyżowany przez żydowską wielką ławę i napiętnowany za współżycie z nieletnią dziwką z okręgu Ventura, więc pokornie skłaniałem głowę jako szef ochrony u Douglasa. Larkin deprawował dzieciaki z klubu rowerowego „Santa Monica

Cycleers” i pisywał traktaty głoszące wszelkie możliwe poglądy, po niemiecku i japońsku. Można na tym zarobić, ale mnie to nie interesuje. Zgadzam się, byłem zbyt mało przewidujący, Bill. Przyznaję, dałem się ponieść. Wiedziałem, że wojna jest nieuchronna, i wierzyłem, że chłopaki z państw osi ją wygrają. Gromadziłem forsę i wymieniałem ją u Ryoshiego, kolaborantów i dzieciaków z Deutsches Haus. Chciałem mieć jeny i reichsmarki, bo wiedziałem, że zbliża się wojna i wygra słuszna sprawa. Niestety gówno się rozchodzi, Bill – szczególnie kiedy forsa idzie w parze z ideologią. Preston znał łebskiego federalnego Eda Satterlee. Ed powiedział, że FBI zbiera materiały na miejscowych Japońców podejrzewanych o przynależność do piątej kolumny, bo planują masowe zatrzymania, kiedy wybuchnie wojna. Pres​ton to wielki deweloper i król branży budowlanej, a Pierce zarobił forsę na zmianie kwalifikacji gruntów. Pierce jest chemikiem i zna sposoby oddziaływania na górną warstwę gleby. Preston zbudował autostradę Arroyo Seco Parkway i marzył o tym, żeby stworzyć więcej zjazdów i wjazdów wraz z przyległymi centrami handlowymi. Chciał wypełnić pustą przestrzeń między właściwym Los Angeles i Pasadeną. Nadchodząca wojna i nieuchronne masowe aresztowania dostarczyły impulsu jego niefaszystowskiemu, choć utylitarnemu sposobowi myślenia. Preston znał mnie i Pierce’a, poznał też Jima Larkina. Nie potrafiłby odróżnić rodziny Watanabe od Japońca na księżycu. Mimo to opracował plan wykupu japońskich domów przy Parkway i farm w East Valley, żeby zrealizować swoje zamierzenia związane z autostradą, uzupełniając je planem stworzenia obozów internowania dla Japońców, jakby na marginesie planów rządu federalnego. W ten sposób dochodzimy do czterdziestego roku, Bill. Wszyscy wiedzą, że wojna jest bliska. Preston to konkretny gość, więc wysyła mówiących płynnie po japońsku Pierce’a i Jima, żeby przeprowadzili poważne rozmowy gospodarcze z Japońcami zainteresowanymi rozsądnym sposobem zbycia swoich nieruchomości. Nadchodzi wojna, zostaniecie wydupczeni. Traficie do więzienia, rząd przejmie wasze domy i farmy. Nie wygrasz tej wojny, Tojo, ale my wypłacimy ci szmal, kiedy znajdziesz się w pudle. Masz do wyboru: zostać do końca wydupczonym przez Wuja Sama lub dać się wcześniej wykorzystać i potajemnie przyjąć naszą pomoc. Wiem, że ty i Dud przejrzeliście nasz plan. Jestem tego pewny. Skłoniliśmy wielu japońskich farmerów i Japońców mieszkających przy Parkway do sprzedaży nieruchomości, ale niektórzy odmówili. Później sprowadziliśmy Carlosa Madrano oraz jego wyrobników i zaczęliśmy niszczyć glebę, żeby można było pobudować na niej rampy do autostrady i obozy dla internowanych. Niefaszystowskie sumienie Prestona zostało ukojone, co było konieczne z finansowego punktu widzenia. Preston był budowlaną grubą rybą w naszym stawie, więc chcieliśmy, żeby był zadowolony. Jasne, że kochaliśmy Japońców, ale większość z nich nie była krzykliwymi faszystami jak my. Dolar to dolar, a my byliśmy zwolennikami hasła „Najpierw Amerykanie”. Ideologia i pieniądze to dziwne połączenie. Słyszałeś dowcip o japońskiej prostytutce, która się

załamała, bo nikt nie miał na nią ochoty? Preston potrzebował przynęty, żeby sprzedać swój pomysł obozów internowania miejscowym ojcom założycielom i władzom federalnym. Niezależne przedsięwzięcie wspierające miejscową gospodarkę to argument, który przekonał Fletcha Bowrona – ale Preston potrzebował argumentu przemawiającego do J. Edgara Hoovera. Wiesz, kto mu go podsunął? Saul Les​nick, facet prowadzący eugeniczne debaty z Pierce’em P. i chińskim lekarzem Lin Chungiem. Argumentem okazała się eugenika. Pojmujesz? Uwięzimy najlepszych Japońców, najbystrzejszych Japońców, najsilniejszych Japońców i będziemy ich badać, żeby ustalić, co różni ich od nas. Lesnick to wymyślił. Hoover był zachwycony. Hoover nienawidzi Żydów i czerwonych. Lesnick jest czerwonym Żydem i informatorem federalnych, ale populizm nie ma nic wspólnego z wielką wspólną sprawą. Czy posuniemy się do torturowania najsilniejszych i będziemy podpinać mózgi Japońców do ciała wściekłych wombatów? Ty mi to powiedz, Bill. Spotkamy się około czterdziestego trzeciego i pogadamy. A zatem wszyscy wiedzieliśmy, że nadciąga wojna. Skupiliśmy się wokół odbiorników na fale krótkie – wszyscy z wyjątkiem Prestona, który nie miał pojęcia o urządzeniach na fale krótkie, które wytwarzała firma Shinola. Jim Larkin miał kumpla, japonofila Terry’ego Luxa, który miał odlotowe radio i zrobił operację plastyczną nosa jednej z japońskich przyjaciółek Jimbo. Snuliśmy plany. Zamierzaliśmy niszczyć uprawy i górną warstwę gleby, a później sprzedawać puszki z olejem krewetkowym i szkłem japońskim producentom, którzy chcieli zabijać białych Amerykanów. Wiem, że byłeś świadkiem nalotu na kuter łowiący krewetki, Bill. Nasi kumple kolaboranci i goście z magazynu dowiedzieli się o tym razem z tobą. Nie jesteś detektywem, ale wiedziałem, że podążasz moim śladem. Ostatecznie wszystko sprowadzało się do odbiorników radiowych. Tworzyliśmy małą grupkę: Pierce, Jim, Terry i ja. Jim uczył Terry’ego japońskiego. Wszyscy śledziliśmy narastanie nastrojów wojennych w Japonii. W tym momencie pojawił się Ryoshi. Ryoshi znał wszystkie tajne częstotliwości japońskiej marynarki. Nasze plany stały się powszechnie znane. Masz ochotę na krewetki ze szkłem? Wiesz, do kogo pójść. Preston trzyma się w cieniu. Terry siedzi przyklejony do swojego radioodbiornika i nic go nie obchodzi. Poza tym jest zajęty kadzeniem ćpunom ze śmietanki towarzyskiej. Ed Satterlee przekazuje nam informacje na temat planowanych nalotów. Pierce wpada na pomysł robienia operacji chirurgicznych dziwkom, żeby wyglądały jak gwiazdy filmowe. Terry twórczo rozwija tę ideę. Pierce i Terry finansują wioski kolaborantów. Takie postępowanie narusza japońską zasadę lojalności, ale Ameryka jest demokratycznym krajem, nawet jeśli komuś się to nie podoba. Wieśniacy piorą pieniądze i sprzedają wyśmienite krewetki nafaszerowane szkłem. Nam nie pozostaje nic innego, jak tylko odbierać najświeższe zakodowane informacje wojskowe prosto

z dowództwa marynarki wojennej Japońców. Nadal mamy czterdziesty rok, Bill. W tym momencie pojawia się drakońska postać Hikaru Tachibana. Miałem słabość do Tachiego, ale sukinsyn był japońskim szpiegiem. Gliniarze z Santa Monica dorwali jego żółtą dupę niedaleko stąd, na Lincoln Boulevard. Tachi miał przy sobie miniaturowy aparat szpiegowski Minox, co wystarczyło, żeby przeznaczyć go do deportacji. Po cichu wpłaciłem kaucję i zrobiłem go moim agentem, żeby szpiegował dla mnie. Zacząłem podejrzewać, że Ryoshi W. wcale nie jest żarliwym faszystą i nie jest oddany naszej małej gromadce. Wycyganił od nas więcej forsy, niż chcieliśmy zapłacić za jego dom i farmę, co zostało źle przyjęte, bo wynieśliśmy go eugenicznie do uświęconego stanu białego człowieka i wiązaliśmy z nim wielkie plany. W połowie czterdziestego roku dałem Tachiemu robotę na farmie Watanabe. Tachi złożył raport i potwierdził moje podejrzenia, że Ryoshi faktycznie jest niepewny. Wszystko, co mówił Tachi, trzeba było przyjmować z drobną poprawką, Bill. Gość był wybuchowy i kapryśny, większy pies na nieletnie ode mnie. Stręczył uliczne dziwki i sprzedawał marihuanę dzieciakom z ogólniaka, co jest wysoce niemoralne dla kogoś, kto wyznaje kodeks honorowy samurajów. Odpuściłem tę sprawę, bo wszyscy ekscytowaliśmy się wojennymi przygotowaniami Japońców, o których wiedzieliśmy dzięki odbiornikom radiowym. Poza tym miałem słabość do Tachiego. Miałem do niego słabość aż do lata czterdziestego pierwszego, kiedy odkryliśmy, że przeleciał Nancy Watanabe. Aya dowiedziała się o ciąży Nancy i powiedziała Ryoshiemu. Ryoshi powtórzył to Pierce’owi i mnie. Sądziliśmy, że ojcem dziecka jest Johnny, bo chłopak miał perwersyjną słabość do Nancy. Johnny wyznał Pierce’owi, że podał jej mickeya finna, a później przeleciał w gumce, bo nie chciał mongoloidalnych dzieciaków. Ryoshi spuścił Johnny’emu manto i okazało się, że chłopak nie jest tatusiem. Wtedy nasze podejrzenia padły na Hueya Cress​meyera. Ryoshi przycisnął młodzieńca. Huey powiedział, że jeden z kolaborantów meksykańsko-japońskiego pochodzenia przechwalał się, że zaliczył Nancy. Terry Lux zrobił badanie krwi Nancy i Hueya i oczyścił go z zarzutów. Nabraliśmy wówczas podejrzeń wobec Tachiego i poprosiliśmy Terry’ego, żeby przeprowadził badania. Terry połączył grupę krwi Tachiego z zygotą Nancy. Zapłatą za grzech jest śmierć, Bill. Johnny i ja sprzątnęliśmy Tachiego. Zadźgaliśmy go nożami zanurzonymi w truciźnie i wrzuciliśmy jego żółte dupsko do wyschłej studni na farmie. Tak było, Bill. Kochałem się w Nancy. Ryoshi mi ją obiecał. Była mi przyrzeczona na konkubinę, ale jeszcze z nią nie spałem. Mieliśmy zamieszkać w Tokio lub Los Angeles, zależnie od tego, kto wygra wojnę. Nie patrz tak na mnie, Bill. Wiem, że miała szesnaście lat. Chciałem poczekać, chociaż nie była dziewicą. W ten sposób dochodzimy do jesieni czterdziestego pierwszego. Nasze przedsięwzięcia się rozwijają, wszyscy mamy własne małe plany. Pierce jest nieostrożny. Buszuje na falach krótkich,

gada ze swoimi faszystowskimi kumplami, a moja własna częstotliwość tutaj, w fabryce, zostaje zablokowana przez jakiś kretyński tranzystor. Pierce przy każdej sposobności popija kawusię z doktorkiem, bo są kumplami z biura. Eugenika, Bill. Żyd czy nie Żyd, w gruncie rzeczy poczciwy doktor Lesnick jest nazistą uszczęśliwiającym innych na siłę. Chce stworzyć doskonalsze istoty ludzkie i wie, że to zadanie wymaga laboratoryjnej roboty. Marzy o stworzeniu Übermenscha z fiutem Murzyna, mózgiem Żyda, przebiegłością Japońca, odpornością Ruskiego i nordycką urodą. Nie wciskam ci kitu, Bill – Lesnick pozwalał Pierce’owi podsłuchiwać swoje sesje terapeutyczne. Stary Saul kładł pacjentom do głowy naukę o rasie. Wróćmy do jesieni. Siedzimy przyklejeni do radioodbiorników i wiemy, że Japońcy zbombardują Pearl Harbor. Pierce miał informacje z biura wywiadu marynarki wojennej i wiedział o kontraktach firm frachtowych. Przekazywał informacje o dostawach uzbrojenia marynarce Japońców i naszym kumplom kolaborantom. Marynarka Japońców i kolaboranci nienawidzą się wzajemnie, ale my mamy to gdzieś – zależy nam tylko na tym, żeby zniszczenia były jak największe. Pamiętasz ataki okrętów podwodnych na frachtowce u wybrzeża? Pisali o tym w gazetach. Ataki były możliwe dzięki informacjom wywiadowczym Pierce’a P. Pamiętasz Japońców, którzy uciekli z Terminal Island? Pierce dostarczył im pieniądze, żetony do telefonów i znalazł kryjówki. To długa opowieść. Sfinansował całą tę pieprzoną ucieczkę. Popaprańcy zmierzali do miejsca spotkania z okrętem podwodnym w meksykańskiej zatoce Colonet, kiedy sprzątnęliście ich w Alei Krwi. Raz byliśmy ostrożni, innym razem nie. Moja częstotliwość została zablokowana, ale Pierce i Terry buszowali na wszystkich częstotliwościach. Ja byłem w eterze, Jim był w eterze. Jim miał odbiornik na fale krótkie w garażu niedaleko farmy Terry’ego w Malibu. Płatne telefony stanowiły dodatkowe rozwiązanie, były środkiem bezpieczeństwa, który sam wymyśliłem. I nagle, wśród tej wojennej gorączki, widzę, że Ryoshi i Jimbo zaczynają mieć dystans do wojny w ogóle, a szczególnie do Pearl. Obawiam się, że mogą puścić parę o planowanym ataku, spieprzyć historię świata na całą pieprzoną wieczność. Wiesz, że jestem sangwinikiem, Bill. Liberał ze mnie. Idziemy na wojnę. Jeśli wygrają Japońcy i szkopy, w porządku. Podobnie w przypadku wygranej USA. Spędzam czas z Nancy. Chcę, żeby urodziła dziecko, żebym miał pełnokrwistego syna Japońca. Mógłbym opowiadać mu różne historie, uczyć go strzelać z broni i grać z nim w piłkę. Ale ona mnie kantuje i robi skrobankę u jakiejś latynoskiej znachorki w Tijuanie. Postanawiam, że cała rodzina musi odejść. I ten popaprany Angol, Jim Larkin. Miałem podwójny motyw, Bill. Zemsta za aborcję i mój osobisty wkład w wysiłek wojenny Japońców. Nie byłem pewny, kiedy Japońcy uderzą na Pearl Harbor, Bill. Powiem szczerze, przez całą jesień chodziłem na whisky i terpinie. Saul Lesnick opylał Pierce’owi kokainę używaną do znieczulenia przez dentystów, a ten pozwalał mi brać, ile chciałem. Powiedziałem Pierce’owi, że Watanabe muszą zniknąć, a on się ze mną zgodził. Przygotował jakąś zatrutą herbatkę, która miała

ich odurzyć, zanim wyciągnę ostrze, i umieścił ją w małych saszetkach. Ustaliłem datę na szóstego grudnia i kupiłem miecze w sklepie z osobliwościami przy Alameda. Zapomniałem tylko kupić pochwy dla zaciemnienia sprawy. Tamtego brzemiennego dnia miałem mętlik w głowie, Bill. Ustaliłem datę i odebrałem wiadomości radiowe, że Japońcy zbombardują Pearl Harbor następnego ranka. Jimbo powiedział, że w sobotę rano zabiera swoich cyklistów na wycieczkę do San Berdoo, więc postanowiłem uporządkować wszystkie sprawy, wrócić do domu i odespać, żeby ze lśniącym wzrokiem i pełną gotowością przyjąć nadejście tej wielkiej wiadomości. Wyruszyłem do Highland Park, ale ogarnął mnie strach. Zatrzymałem się przy budce telefonicznej obok Figueroa i zadzwoniłem do Pierce’a, żeby mnie wsparł. „Możesz przyjechać i popatrzeć, stary? Wiesz, przez wzgląd na eugenikę?” Pierce mnie zbył, bo miał bilety na mecz Bruinsów z Trojanami w Coliseum, ale powiedział, żebym zadzwonił do Saula Lesnicka, bo stary żydek może być zainteresowany wielokrotnym seppuku. No to zadzwoniłem do Saula. Powiedział, że spróbuje przyjechać. Zjawił się w domu pieprzonych Watanabe w mgnieniu oka. Na moje szczęście rodzina była w komplecie, chętna na miseczkę „specjalnej” herbaty dostarczonej przez ich białego Kamerada, Jungle Jima Davisa. Byłem nieprzytomny, ale po chwili oni też do mnie dołączyli. Herbatka wywołała mdłości. Zwymiotowali na ubrania. Skłoniłem ich, żeby się przebrali. Zrobili to, chociaż byli odurzeni. Powiedziałem Ryoshiemu, żeby napisał karteczkę w języku kinji o „nadciągającej apokalipsie” i umieściłem ją na ścianie. Kiedy Ryoshi to zrobił, w tylnych drzwiach stanęli Saul Lesnick i Lin Chung. Omal nie narobiłem w gacie, bo zapomniałem, że zadzwoniłem do Saula, a Saul przyprowadził ze sobą tego chińskiego lekarza, żeby patrzył, jak były komendant policji w Los Angeles, James Edgar „Dwie-Spluwy” Davis popełnia wielokrotne zabójstwo pierwszego stopnia. Na szczęście Saul i Lin byli ostrożni. Zostawili samochody na Figueroa i przeszli przez ogrodzenie autostrady, więc nikt ich nie zauważył. Powiedzieli, że potrzebowali trochę czasu, żeby zebrać się na odwagę, więc przystanęli obok ogrodzenia, wypalili kilka papierosów i pomyśleli: cóż, nie możemy z tego zrezygnować. Ryoshi, Aya i dzieciaki byli tak odurzeni, że ledwie zauważyli Saula i Lina, którzy przybyli, aby obserwować to wydarzenie z naukowego punktu widzenia i opisać je z odmiennej perspektywy. Przeprosiłem ich, pobiegłem do samochodu i przyniosłem miecze zawinięte w koc. Saul i Lin obserwowali wszystko z bliska i zdjęli buty, bo przyszedł im do głowy niedorzeczny pomysł, że zostawią odciski podeszew. Im bardziej zbliżam się do tamtej chwili, tym bardziej obraz się zamazuje. Powiedziałem, żeby położyli się na podłodze w salonie, wyciągnąłem nóż i rozciąłem im brzuchy do mostka. Dostali drgawek i umarli. Wszędzie była krew. Saul w nią wdepnął i pobrudził skarpetki, więc je zdjął i przerażony pobiegł na górę. Umazałem miecze krwią i położyłem je na ciałach, ale zapomniałem o pochwach i japońskim rytuale, który trzeba odegrać, żeby

przekonująco zainscenizować seppuku. Lin Chung nie pękał. Wszystko obserwował i zadawał pytania o mój stan psychiczny, co mnie wkurzyło, bo nie był tym czerwonym żydkiem Sigmundem Freudem, a ja nie byłem jakąś neurasteniczną babką. Powiedziałem Linowi i Saulowi, żeby wyszli i zostawili mnie samego, więc czmychnęli tylnymi drzwiami. Wtedy uprałem pobrudzone rzeczy i powiesiłem je na sznurku, żeby wyschły. Później zacząłem szukać odbiornika Ryoshiego na fale krótkie, ale go nie znalazłem. Gapiłem się na ciała i do nich gadałem, a później się umyłem i wyszedłem frontowymi drzwiami, pod osłoną nocy. Wszystko mi się zamazuje, Bill. Zdrzemnąłem się, a potem się obudziłem. Pojechałem na wezwanie do wypadku i zamieniłem z tobą słówko przy Wilshire i Barrington. Odjechałem z miejsca spotkania z moim starym kumplem, Billem Parkerem, pojechałem do Valley Boulevard, gdzie skosiłem mojego startego kumpla, Jima Larkina. Później udałem się do domu, żeby odespać. A później żona mnie obudziła i powiedziała: „Jim, Japońcy zrzucili bomby na Pearl Harbor”. Sprawę dostał Departament Policji Los Angeles. Dudley Smith prowadził śledztwo, a to najmądrzejszy biały człowiek na ziemi – oprócz ciebie. Wstrzymałem oddech, ale mądry Dud podążył śladem wykupu ziemi, a później tropem pomysłu Pierce’a i Terry’ego, żeby przerabiać dziwki na gwiazdy filmowe. Dud i Ace Kwan wpadli na podobny pomysł, a Lin Chung przekazał wiadomość Pierce’owi. Wtedy Dud przedstawił swój plan Terry’e​mu, a Terry go rozwinął, dostał bzika na jego punkcie i nawiązał łączność radiową z japońską marynarką – możemy skłonić Japońców, żeby pracowali dla piątej kolumny, a wszyscy biali w Los Angeles będą sądzić, że to Chinole. Zanim się zorientowałeś, Dud i Ace zaczęli się licytować z Lin Chungiem, a ty zapukałeś do moich drzwi. Ponieważ byłem pijany i niedbały, i zadzwoniłem do domu z jednego z naszych krzykliwych, płatnych faszystowskich telefonów. Davis przerwał. By ł blady . Prawie siny . Parker poczuł ukłucie dziesięciu milionów igieł. Parker rozładował broń leżącą na podłodze. – Cierpię na przewlekłą niewy dolność serca, Bill – powiedział Davis. – Nie doży ję zawieszenia broni, niezależnie od tego, kto wy gra wojnę. Nie dotrwam do końca procesu i komory gazowej. – Czy jesteś przy tomny , Jim? Czy widzisz rzeczy , które nie istnieją? Czy rozmawiasz z ludźmi, który ch nie ma w pokoju? – To bardziej w twoim sty lu, Bill. Nie w moim. Zapomnij o obłędzie. Nie jestem Wilkołakiem, nie pójdę tą drogą. Możemy to rozegrać na dwa sposoby . W pierwszy m kapitan William H. Parker, adiutant i sługus publicznie oszkalowanego by łego komendanta policji Los Angeles, Jima Davisa, wy prowadza swojego dawnego szefa w kajdankach i oddaje go w ręce prokuratora okręgowego. Mamy pierwszy miesiąc wojny . By ły komendant Davis zostaje sprawiedliwie oskarżony o makabry czne zabójstwo czterech Japońców, w ty m dwóch kobiet. To najbardziej sensacy jna wiadomość stulecia. Pry sną resztki prestiżu, który departament policji zachował po

odsunięciu komendanta Davisa. Cały okres panowania by łego komendanta Davisa zostanie drobiazgowo zbadany i szeroko opisany w prasie. Wy jdzie na jaw, że człowiek od brudnej roboty by łego komendanta Davisa, alkoholik i bigot Bill Parker, jest bezwzględny m facetem o nienasy conej ambicji, który poświęca swoje głupkowate ideały , gdy pojawi się choćby najmniejsza nadzieja na osobisty lub zawodowy awans. Bill Parker będzie największą postronną ofiarą w sprawie o zabójstwo pierwszego stopnia wy toczonej Jimowi Davisowi. Podczas procesu gadatliwy Davis oskarży Departament Policji Los Angeles z porażającą siłą człowieka, który osobiście wszy stko widział i robił razem z ludźmi nadal tam pracujący mi. Pójdziesz na pierwszy ogień, Bill. Mam pisemne oświadczenie złożone pod przy sięgą przez twoją by łą, brutalnie pobitą żonę. Po tobie pójdzie Jack Horrall. Dy sponuję nagraniem, na który m Brenda Allen robi mu loda. Miałem podsłuch w pry watny m gabinecie Mike’a Ly mana przez cały okres swojej komendantury . Odejdziesz ty i Thad Brown. Kiedy skończę zeznawać, będziecie mieć czarnego komendanta z Konga Belgijskiego. Tak będzie, Bill. Jeśli mnie zgarniesz, pogrążę ciebie i LADP tak, że krzy k będzie sły chać w Tokio i Berlinie. Drugie rozwiązanie jest następujące, Bill. Wy jdziesz stąd, naty chmiast. Zmówisz kilka modlitw do swojego złego, pieprzonego boga z papieskiego Rzy mu, a później wzdry gniesz się na własny widok w lustrze i zaczniesz pożądać kilku dziewczy n z college’u, który ch nie miałeś odwagi poderwać. Zrozumiałeś mnie, szefie? Zabiłem czterech Japońców na dzień przed Pearl Harbor. Kosztowało mnie to więcej, niż by ło warte. A teraz siedzę tutaj tłusty i hardy , bo historia jest po mojej stronie. Parker wstał. Davis powiedział: – Zmiataj, Bill. Parker wy szedł na deszcz.

112 LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU

9.32 Pora herbaty . Nakry cie dla trzech osób. Ace Kwan zadbał o wszy stko. Relaksowali się w klitce Dud​ley a. Jego herbata została wzmocniona benzedry ną. Herbata Beth i Tommy ’ego by ła bez wkładki. Tommy czy tał „Heralda” drukowanego brajlem. Wciągnął go arty kuł WIELKA ŁAWA STAWIA WILKOŁAKA W STAN OSKARŻENIA! Beth jadła ciasteczka z migdałami. Dudley palił i popijał herbatkę z benzedry ną. Oglądali katalogi. Phelps-Terkel oferował mundury szy te na miarę. Centrum handlowe Bullock’s Wilshire reklamowało własną kolekcję dla kobiet. – Niebieski to kolor dla Claire, ty lko nie zimowy odcień. W Meksy ku nie będzie zimno, więc powinna się skłaniać raczej ku sukienkom niż kostiumom – powiedziała Beth. Nie zdołał zatrząść Meksy kiem. Jego przegrana wy dawała się zwy cięstwem. Hideo okazał się odkry wczy . – Czy mógłby m dostać zdjęcie Wilkołaka, wujku Dud? Nie będę mógł go zobaczy ć, ale koledzy padną z wrażenia. Ile dobroci. Ile wdzięczności. Dudley powiedział: – Oczy wiście, młodzieńcze. Zadbam o to niezwłocznie. Do pokoju zajrzał Mów-Mi-Jack. By ł blady . Prawie siny . – Carlos Madrano jest muerto. Jego samochód wy leciał w powietrze na nadmorskiej drodze, na południe od Ensenady . Przed chwilą widziałem dalekopis. Ta sprawa ma jakiś związek z Japońcami. – Będzie mi go brakować. By ł wielkim faszy stą.

113 LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU

9.35 Littell powiedział: – Nie wiem, dokąd zostaniesz wy słany , ale stanie się to dopiero pod koniec lutego. Ty mczasem Dudley Smith załatwił piękne lokum dla ciebie i twojej rodziny . Apartament z trzema sy pialniami w Biltmore, na kredy t. Bracia Mike’a Breuninga będą pracować na twojej farmie, dopóki nie wy jdziesz. Będziesz otrzy my wać wy płatę i odzy skasz dawną posadę. Dudley omówił to z Jackiem Horrallem. Stali na schodach przeciwpożarowy ch. Ashida zlustrował salon. Akira pakował pudła. Mariko drzemała na kanapie. Ktoś gwizdnął na wschód od nich. Ashida odwrócił głowę. Elmer Jackson patrolował sąsiedni dach. Pomachał im strzelbą. – Cześć, Hideo! – Cześć, Elmer! Ashida pomy ślał: JESTEM AMERYKANINEM.

114 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | SOBOTA, 27 GRUDNIA 1941 ROKU

9.42 Brenda dostarczy ła mi jej adres, ale nas sobie nie przedstawiła. Fakty cznie by łoby to nieco kłopotliwe. Mąż tamtej zamawiał chłopców w agencji „Tomcat” prowadzonej przez jednego z przy jaciół Brendy . Tak to już by ło w Los Angeles. Wszy scy znali kogoś ważnego – głównie w jakimś zakazany m kontekście. Ale ja nie znałam żadnego nazwiska, na które mogłaby m się powołać. Pomy ślałam, że połknie przy nętę lub nie. Podeszłam do drzwi i nacisnęłam dzwonek. Zbliżające się kroki należały do NIEJ. Pogrubione obcasy na podłodze z twardego drewna. Co ma oznaczać to nieoczekiwane najście? Bette Davis otworzy ła drzwi. Miała na sobie ogrodniczki, na które narzuciła koszulę w kratę, i buty do konnej jazdy . Jej spojrzenie by ło nieprzy jazne. Wiedziałam, że żadne grzeczności tu nie pomogą. – Dudley Smith – powiedziałam. Zaniemówiła ze zdumienia. Spojrzała na mnie, jakby chciała powiedzieć „o cholera”. – Kim pani jest i co chce zy skać, wy mieniając to nazwisko w mojej obecności? – Nazy wam się Kay Lake. Nie chcę niczego zy skać. Mam jedy nie nadzieję, że obie skorzy stamy na rozmowie, a przy najmniej przy niesie nam pewną ulgę. Otworzy ła drzwi. – Mogę poświęcić pani kilka minut. – Cofnęła się, żeby wpuścić mnie do środka. Wskazała dwa fotele przy pominające tron. Prosiła w ten sposób, żeby m usiadła. Poszłam za nią i posłuchałam. Tutaj, teraz. Wy cofała się na ty ł domu. Zniechęcający , przesadnie wy studiowany gest. Grube belki stropowe i ciężkie meble. Zby t dużo ciemnego drewna. Dom bry ty jskiej baronessy i niesforny airedale zmierzający w moją stronę. Objęłam go i odsunęłam od siebie. Zignorował zachętę do przy jęcia pozy cji „siad”. Pragnął całej mojej uwagi, jakby wiedział, jaki jest uroczy . Uległam i rozpły nęłam się w czułościach. Panna Davis wróciła i podjęła swoją grę. By ła opry skliwa – choć otwarta. Zawisła nade mną, balansując platerową tacą, jak kelnerka w restauracji dla zmotory zowany ch. Położy ła tacę na stoliku obok naszy ch tronów. Baronessa i jej petentka. Platerowy dzbanek i kubki. Rekwizy ty maskowały jej kapry śny charakter. Nie mogła się doczekać, żeby usły szeć, co mam do powiedzenia.

Napełniła kubki ponczem z rumem. Otworzy ła platerowe pudełko i wskazała platerową zapalniczkę. Zapaliłam papierosa i rozsiadłam się na tronie. Panna Davis zrobiła to samo. Airedale wskoczy ł na puf i zasnął. – Dudley by ł zakochany w ty m psie. Niektórzy mężczy źni zachowują się jak zwierzęta. Dokonuje się w nich pewien regres. Dud​ley go całował, uważałam to za kłopotliwe. Wy piłam ły k ponczu. – Obracam się wśród policjantów. W pewny m sensie ich świat mnie urzeka. To mój wstęp do rozmowy o Dudley u Smisie. Panna Davis podwinęła nogi na tronie. Położy ła platerową popielniczkę na półce między nami. – Znam to urzeczenie, jak pani pewnie odgadła. Sądziłam, że rozumiem Dudley a. Wmówiłam sobie, że zdołam go zamknąć w granicach, które narzucam moim mężczy znom. Pomy liłam się i nigdy więcej go nie zobaczę. Oczy wiście to nie oznacza, że przestanie mnie prześladować. – Nie poprosiła pani, żeby m wy jaśniła swoje słowa. I nie spy tała o konkretny powód wizy ty . – Dlaczego miałaby m to zrobić? Jesteś przebiegłą niedogodnością. Twój sposób podejścia od razu mnie ujął. Jest zimny , sobotni ranek, rozmawiamy . Upijemy się i będziemy nadmiernie poufałe, bo wojna usprawiedliwia takie niestosowne zachowanie. Twoje przedstawienie by ło zupełnie wy starczające. Piłam poncz. Ciemny rum marki Pernod i sok owocowy . Uszczy pnijcie mnie – naprawdę tu jestem? – Proszę, opowiedz mi o sobie i Dudley u Smisie. – Zasłabł tu w środę po południu. Majaczy ł we śnie.

10.26 Nie doznałam żadnego naty chmiastowego objawienia. Od razu wiedziałam dlaczego. Panna Davis by ła znudzona i nie miała co robić. Czuła się samotna i potrzebowała publiczności. Wiedziała, że może mnie oczarować, zatrzy mać w fotelu w pierwszy m rzędzie. W swoim czasie skłoni mnie do mówienia. Będzie ignorować telefony i zakłócenia – męża i kochanków, który ch ma na podorędziu. Spodziewałam się autobiografii i ją dostałam. Panna Davis, pierwsza naiwna na Broadway u. Popada w konflikt z rodziną i wy jeżdża do wielkiego miasta. Są lata dwudzieste. Prohibicja. Ży dowscy intelektualiści pragną ją przelecieć. George Gershwin odnosi sukcesy . Biedny George. Może by ł pedałem, a może nie. Jest w Carnegie Hall na pierwszy m wy konaniu jego koncertu fortepianowego F-dur. Pali haszy sz ze Scottem Fitzgeraldem i płacze ze wzruszenia w katedrze Świętego Jana w Nowy m Jorku. Obserwuje pierwszomajowy pochód, w czasie którego zginęły trzy osoby . Wy staje przed więzieniem podczas egzekucji Sacco i Vanzettiego. Siedziałam w milczeniu, gapiąc się na nią

cielęcy m wzrokiem. Nie podjęłam żadnej próby przerwania kobiecie pochłoniętej wielkim tematem własnej osoby . Opowieści ciągnęły się bez końca. Dzień zamienił się w jeden długi monolog. Przechodziły śmy z pokoju do pokoju. Panna Davis usmaży ła naleśniki w głębokim oleju i zrobiła enchiladę z jajkiem. Baronessa i jej protegowana. Wiedziała, że ją uważnie obserwuję, że do końca ży cia będę umiała ją naśladować. Panna Davis by ła pozbawiona przenikliwości, ale miała znakomitą technikę. Stawiało ją to w niekorzy stnej pozy cji w ry walizacji z Claire De Haven. Claire skwapliwie wy korzy sty wała sztukę aktorską, ale ty lko jako jeden z elementów swojego żarliwego podejścia do tematu. Piły śmy poncz, paliły śmy papierosy i by ły śmy bliskie całkowitego zamroczenia alkoholem. Panna Davis znała ty lko jedną historię. Owa słabość wzięła górę nad nowością jej postaci i po pewny m czasie zaczęła mnie męczy ć. Sprzeciwiałam się jej historii mimo urzekającego czaru, który m się odznaczała. Zrozumiałam, że panna Davis padła ofiarą splendoru i prestiżu, uparcie przedstawiając koleje swego ży cia jako wielki romans. Jej wy muszona podróż do Holly wood. Jej podboje sławny ch mężczy zn, zawsze słabszy ch niż ona. Jej sprzeczki z szefami wy twórni filmowy ch i reży serami. I tak do wieczora, przy dwóch butelkach czerwonego wina z coq au vin155. Airedale zjawiał się co jakiś czas. W pewnej chwili przy niósł baronessie świeżo upolowaną wiewiórkę. Sumiennie posprzątałam bałagan, bo w niedomówieniach ciągle majaczy ł Dud​ley Smith. Pies jej o nim przy pomniał. Panna Davis by ła spry tna, ale jej spry t osłabiały wściekłość i lęk. Pożądanie mężczy zn pozostawało w konflikcie z potrzebą aranżowania wszy stkich elementów ży cia. Dudley Smith ją przerażał. Oznaczał brutalną, pustą kartę w jej podświadomości. Wstrząsnął nią w sposób niepojęty . Wzajemnie skruszy li fasady , za który mi się ukry wali. Panna Davis jedzie do Holly wood. Panna Lake jedzie do Holly wood. Gwiazda filmowa i puszczalska kelnerka. By ła na premierze Przeminęło z wiatrem – została niemal obsadzona w jednej z główny ch ról, powinna by ła zagrać Scarlett O’Harę. Ja by łam na pierwszy m publiczny m pokazie tego filmu i do dziś nosiłam w torebce fragment biletu. Moja wizy ta przeciągnęła się do godzin nocny ch, a później do świtu. Zdałam sobie sprawę, że Bette robiła to wiele razy . By ła samotna, znudzona ludźmi obecny mi w jej ży ciu. Potrzebowała nowej publiczności. Kogoś, dzięki komu jej odbicie znów stałoby się doskonałe. Mogłaby się wówczas rozluźnić, stać się mniej wściekła i wy niosła. Sama w pewien sposób zainicjowała opowieść. Skry ty kowała rolę Victora McLaglena w Potępieńcu. Zauważy łam uprzejmie, że Dudley Smith przy pomina McLaglena. Wtedy zaczęła mówić. Przedstawiła tę historię jako opowieść o Bette Davis. Panna Davis i jej demoniczny kochanek. Jego skażone ręce, jego delirium i kobieta wy konująca aborcje dla

wy twórni filmowej. Zaprosiła Dudley a, żeby ostatni raz go przelecieć, a później skazać na wy gnanie. Zmieniła zdanie, kiedy stanął w drzwiach. Runął na ziemię i majaczy ł we śnie. Co mówił, panno Davis? Proszę mi powiedzieć. Wiem, że jego wyznanie panią przeraziło. Powiedziała, że wy słuchała spowiedzi Dudley a. Bełkotał, uży wając połączenia katolickiej łaciny i angielskiego. Jego słowa sprawiły , że przeszedł ją zimny dreszcz. Wy muszenie i napad. Zabójstwo. Zabójstwo, które przekraczało jej granice pojmowania – bo sama je sprowokowała. – To by ło na przy jęciu wy dany m przez Bena Siegela. Nieco ponad dwa ty godnie temu. W Trocadero. Wy najmuję tam pokój, nad klubem. Tak, panno Davis. Co było potem? – Spędziłam tam noc z Dudley em. Zasy piając, wy powiedziałam niewinny żart. Powiedziałam: „Zabij dla mnie Japońca”. Następnego dnia przeczy tałam w gazecie o makabry czny m zabójstwie Japończy ka w budce telefonicznej. Dudley wy znał we śnie, że to jego robota. Panna Davis zapłakała. Płacz stanowił swoiste crescendo w jej przedstawieniu. Chciała, żeby ją przy tulić, więc ją przy tuliłam. Pomy ślałam o mojej masce kabuki i usły szałam japońską muzy kę. Przy tuliłam Bette Davis, pozwalając, żeby wy płakała się na moim ramieniu.

28 grudnia 1941 roku

115 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 28 GRUDNIA 1941 ROKU

7.53 Kościół. Uroczy sta msza za poległy ch w Pearl Harbor. Kazanie wy głosił sam arcy biskup. Sławił dobro obecne w świecie, który uległ szaleństwu. Cy tował liczby – liczbę zabity ch i liczbę okrętów, które spoczęły na dnie. Parker siedział w czwarty m rzędzie. Dudley siedział dwa rzędy przed nim. Arcy biskup pomstował na obłęd, który ogarnął narody i jednostki. Parker poczuł woń bourbona i ty toniu. Parker ujrzał Pierce’a Patchetta pochy lonego nad radiem na fale krótkie. Parker usły szał eksplozje na cy wilny ch frachtowcach. O świcie przeszedł obok domu rodziny Watanabe. Skręcił w stronę autostrady i znalazł niedopałki papierosów. Tutaj czekali Saul Lesnick i Lin Chung. Arcy biskup prawił dalej. Przemawiał do pełnego kościoła. Msza przy ciągnęła niewierzący ch, którzy przy szli, aby się pokazać. Pojawił się Fletch Bowron. Pojawił się Bill McPherson. Pojawił się Mów-Mi-Jack. Na jego szy i pojawiła się szminka Brendy Allen. Wojna. Przy zwolenie na okropności. Niewidzialna działalność wy wrotowa. Wy czuwalna i dająca się wy korzenić. Obowiązek człowieka posłusznego Bogu. Parker spojrzał na Dudley a. Arcy biskup zaczął paplać. Zapraszał wierny ch na wiec połączony ze sprzedażą obligacji wojenny ch. W Holly wood, jutro wieczorem. Mnóstwo gwiazd, wstęp wolny . Urocza scenka: zakochana katolicka seterka i protestancki spaniel siedzące nad sadzawką. Uczestnicy nabożeństwa ry knęli śmiechem. Dudley ry knął: „Wasza Eminencjo, jakież to głębokie!”. Arcy biskup zaintonował Gloria Patri. Uczestnicy mszy powstali. Do kościoła wszedł Hideo Ashida. Bił od niego blask. Japoniec, Japoniec, Japoniec. Spojrzenia i szepty . Przy staje obok drugiego rzędu. Arcy biskup jest wy raźnie urażony . Ashida podchodzi do Dudstera. Dudster otacza go ramieniem. Stłumione okrzy ki zdumienia. Wzruszenie ramion. I wy raźny brak zgody na takie zachowanie. Arcy biskup wszy stko zepsuł. Zakończy ł przedstawienie. Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Jak było na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków… Parker wstał. Wy gramolił się z ławki i ruszy ł w stronę boczny ch drzwi. Woźny przełknął ślinę i odwrócił głowę.

Parker dotarł do swojego radiowozu na parkingu. Kopnął butelkę po napoju gazowany m, rozbijając ją w kawałki. Gromadka zakonnic przeżegnała się na ten widok. Uruchomił silnik i ruszy ł Wilshire na zachód. W rejonie Miracle Mile i Beverly Hills panowała niedzielna cisza. Skręcił na północ i zostawił wóz w okolicy skrzy żowania Bedford i Day ton. Sięgnął pod fotel. Są – rękawiczki z ołowiem. Funkcjonariusz pełniący nocną służbę miał je pod ręką. Frontowe drzwi by ły otwarte. Parker przeciął hol i ruszy ł schodami na górę. Na piętrze panowała cisza. Drzwi gabinetu Saula Lesnicka by ły zamknięte. Drzwi z numerem dwieście szesnaście by ły otwarte. Parker wszedł do środka. Patchett sortował korespondencję. Miał na sobie strój do tenisa. Szorty i sweter zrobiony ściegiem warkoczowy m. Do tego koszulka polo. – Witam prawnika gliniarza. Po co te rękawiczki? Wy glądają zby t seksownie dla takiego gościa, jak… Parker podszedł i uderzy ł. Dolny sierpowy sprawił, że broda Patchetta podskoczy ła. Patchett poleciał w ty ł. Parker poszedł za ciosem obciążonej rękawicy . Przy stąpił bliżej i spostrzegł, że Patchett się przestraszy ł. Zasłonił się rękami. Nie bij mnie – przecież możemy o tym pogadać. Parker skrócił dy stans, szukając jego twarzy . Uderzy ł. Kości chrupnęły . W obu rękawiczkach by ły kawałki ołowiu. Patchett potknął się i wy rżnął o futry nę. Parker go dopadł. Parker go zdzielił. Zadawał lewe i prawe sierpowe. Złamał mu nos. Złamał szczękę. Uszkodził jedno z nozdrzy i dolną wargę. Wszędzie by ła krew. Spod krwi prześwity wała biała kość. Patchett krzy knął. Parker go zakrzy czał. Nie będzie sabotażu! Nie będzie obozów! Nie będzie Parkway ! Nie będzie eugeniki! Oczy Patchetta cofnęły się w głąb czaszki. Parker poczuł zapach moczu i kału. Uderzy ł go. Trafił w nos. Uderzy ł ponownie. Trafił w usta. Uderzy ł jeszcze raz. Wbił mu zęby w dziąsła. Ucho zady ndało na kawałku skóry . Zdarł mu z głowy fragment skalpu. Brwi zniknęły . Masz ręce czerwone od krwi. Patchett ledwie ży je. Został zlikwidowany . Czujesz w sobie boski zew.

116 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 28 GRUDNIA 1941 ROKU

9.02 Opium. Siennik, czarna heroina, fajka. Zrzucił buty i zapalił ogień. Dy m oży wił jego krew. Skutek by ł naty chmiastowy . Jego ciało zamieniło się w jeden wielki kanał. Monsinior Meehan uczy ł biologii, a w nocy szmuglował broń. Dublin, 1918 rok. Meehan miał broń we krwi. Opium. Trzy kolejne zapałki. Siennik odpły nął. Przy stanek w podróży . Samoloty do Los Angeles przy latują, a następnie stąd odlatują. Airedale wy gląda przez okno, jest wy raźnie podniecony . Odwiózł Beth i Tommy ’ego na lotnisko. Słodkie wojenne l’adieux156. Jutro złoży przy sięgę. Przy leci Joe Kennedy . Zaprosił Hideo. Claire to doceni. Przy stanek Acapulco. Chłopcy skaczący z urwiska i sałatka z homara. Claire w sukienkach z eleganckich katalogów i Claire przechadzająca się nago w kłębach pary . Dudley palił opium. Oddzielił się od własnego ciała, popły nął czerwony mi tętnicami. Coś usły szał. Nie by ł to dźwięk szy bowania na sienniku. Wy raźne kliknięcie. Skrzy pnięcie. Coś usły szał. Dźwięk stopy stawianej na podłodze. Kolejne skrzy pnięcie. TO otarło się o siennik. Otworzy ł oczy . TO miało nóż. TO by ło Goro Shigetą. Zmartwy chwstały Shigeta powrócił z obliczem jakby z laki. Dudley zasłonił twarz. Nie zdołał powiedzieć: „proszę, nie bij mnie”. Nóż opadł. To coś go dźgnęło. Stracił głos. To coś przeszy wało jego ciało – jego plecy , nogi, stopy . Sły szał chińskie głosy . By ły daleko i blisko. To coś zniknęło. Siennik runął w dół przez otwór w świecie. Jego krew na wargach by ła zimna jak lód.

117 LOS ANGELES | NIEDZIELA, 28 GRUDNIA 1941 ROKU

9.43 Wilkołak śpi. Wilkołak zajmuje cały rząd cel. W celach siedzą jego fani. Strażnicy sprzedają jego fotografie. Wilkołak warczy . Może ugry źć cię w szy ję za pięć dolców. Ashida patrzy na śpiącego Wilkołaka. Potrzeba zobaczenia Wilkołaka pojawiła się całkiem nieoczekiwanie. Oderwała jego my śli od Meksy ku. Wilkołak śpi. Leży zwinięty na poduszkach. Jest nieogolony i odurzony terpinem. Ashida stał na kładce. W celach na sąsiednich piętrach siedzieli Japończy cy . Ashida mieszkał teraz w hotelu Biltmore. Okna jego apartamentu wy chodziły na plac Pershinga. Ray Pinker podszedł do niego. – Nie wiem, co to wszy stko znaczy , więc mi wy tłumacz. Dud​ley Smith został napadnięty u Kwana. W portfelu miał karteczkę z twoim nazwiskiem. Na wy padek „gdy by coś się stało”.

9.51 Jego wóz by ł zablokowany . Wcisnął gaz i przebił się przez rząd kub​łów na śmieci. Zwolnił sprzęgło. Samochodem zarzuciło, skręcił na wschód. Ashida przejechał na czerwony m świetle i dotarł do Main. Utknął w korku. Temple Street by ła zablokowana. Ruch ustał, zatrzy many przez jakichś ludzi wy machujący ch flagami i walący ch w bębny . Nielegalna manifestacja. Pamiętamy o Pearl Harbor! Obyśmy nie zapomnieli! Ashida trącił pedał gazu. Wbił się w samochód stojący przed nim. Jego kierowca się odwrócił i ujrzał Japońca. Strzelił do Ashidy z palca – Obyśmy nie zapomnieli! Korek się rozładował. Ashida ominął gościa celującego z palca i przejechał na dwóch czerwony ch światłach. Zarzuciło go na Temple. Skręcił w Broadway . Ujrzał zbiegowisko przed lokalem Kwana. Mike Breuning i Dick Carlisle parkowali samochód. Lin Chung pchał nosze na kółkach. Na stojaku kroplówki koły sały się woreczki z pły nami. Skręcił gwałtownie i stanął przy krawężniku. Tłum napierał na drzwi Pagody Kwana. Do lokalu wbiegł Nort Lay man i jakaś wy soka kobieta. Jego samochód wy strzelił gorący m olejem i parą. Ashida wy gramolił się na chodnik, opanowując skurcz nóg. Na pół szedł, na pół biegł. Poczuł smród środków anty septy czny ch. Wepchnął się do środka.

Stoły odsunięto na bok. Zrobiono miejsce na podłodze. Dud​ley leżał rozciągnięty na zakrwawiony m obrusie. Lin Chung podłączał mu pły ny . Ace Kwan wy machiwał skurczoną głową. Zdawało mu się, że widział, a później fakty cznie zobaczy ł Claire De Haven. To ona by ła tą wy soką kobietą. Ściskała w palcach paciorki różańca. Wszy scy patrzy li na Dudley a. Wszy scy modlili się o Dudley a. Dudley by ł rozebrany do majtek. Zakrwawiony i poraniony . Nort Lay man zrobił opaski uciskowe z serwetek. Lin Chung przemy ł kark Dudley a i wbił strzy kawkę. Jakaś szczupła kobieta poprawiała woreczki z pły nami na stojaku. Mike Breuning nazwał ją „Ruthie”. Dick Carlisle powiedział: – Dobrze, że by łaś niedaleko. – Dud by ł ostatnio w kiepskim stanie – odparła Ruthie. Ashida przecisnął się bliżej. Dudley stracił dużo krwi, jego rumiana cera stała się blada. Claire stała blisko. Jej stopy doty kały obrusa. Krew wsiąkała w jej buty . Pomocnicy kelnera rozmawiali w pidżin english. Ci z Czterech Rodzin zaatakowali Dudstera. Chłopak z niebieską chustą. Bardzo mały. O twarzy zasłoniętej bandaną. Przebiegł przez biuro. Uciekł aleją. Nort przemy ł wacikami ramiona Dudley a. Lin Chung przekręcił Dudley a na plecy i oczy ścił rany na pośladkach. Nort powiedział: – Rana szy i jest powierzchowna. – Rany na plecach też – stwierdził Chung. Ruthie powiesiła woreczek z osoczem. Nort policzy ł rany . Ace podbiegł z butelką wódki. Ruthie przemy ła plecy Dudley a wy sokoprocentowy m smirnoffem. Nort powiedział: – Jak dotąd jest dobrze. Nie trafił w tętnice. Opaski zatamowały krwotok. Ruthie zaczęła grzebać w torbie lekarskiej. Wy ciągnęła nić i zaciski chirurgiczne. Breuning krzy knął. Carlisle krzy knął. Tylko nie szpital/tylko nie glina. Ruthie nawlekła nić chirurgiczną. Chung podniósł ramiona Dudley a. Nort ucisnął ży ły i podał woreczki z pły nami. Pomocnicy kelnera stanęli na palcach i przy czepili je do belek stropowy ch. Butelka wódki zatoczy ła koło. Nort i Ruthie zasapali. Dudley poruszy ł się i zakaszlał. Uniósł dłonie i zacisnął palce w pięść. W pokoju rozległy się radosne okrzy ki. Ruthie mrugnęła do Claire. Mrugnęła jak Dudley . Ashida wy szedł na ty lną alejkę. Nogi się pod nim ugięły . Usiadł na stercie ły sy ch opon

i zaszlochał. Z restauracji dolaty wały okrzy ki radości. Nort zaintonował irlandzką piosenkę Kilgary Mountain. Ace zaanonsował półmiski z darmowy m pupu157 i drinki. Ashida otarł twarz i kopnął kamienie na drugą stronę alejki. Jego laboratory jny fartuch by ł wilgotny od łez. – Naprawdę by łeś kochankiem Kay ? Ashida się odwrócił. Claire siedziała na własnej stercie opon. Jej sukienka by ła czerwona od krwi. Miała zakrwawione policzki. Uklęknęła, żeby pocałować Dudley a. – Nie, nie by łem. – Uznałam ją za niezwy kłą i intry gującą. Nauczy ła mnie wielu rzeczy . Ashida skinął głową. Claire wy tarła policzki. – To mocna sprawa: kochać kogoś, kogo się nie powinno. Ashida powiedział: – Tak. Wiem, co masz na my śli.

118 DZIENNIK KAY LAKE LOS ANGELES | NIEDZIELA, 28 GRUDNIA 1941 ROKU

13.28 Zniszczy łam dowody w piecu do spalania odpadów na podwórku z ty łu. Zakrwawione ubranie, niebieską chustę i maskę. Zwinęłam gazetę i je przy kry łam. Zapaliły się od jednej zapałki. Chciałam go zabić. Mogło się udać albo nie. O zabójstwie dowiem się z radia. Z radia nie dowiem się o potajemnej rekonwalescencji, która przy gotowałaby mnie na brzemienne w skutki pukanie do drzwi. Tak czy owak będę gotowa. Mogło mi się upiec. Mogłam zostać wy słana do celi śmierci w San Quentin. Jeśli tak, przejdę ostatnią milę w buńczuczny m sty lu Bette Davis lub w sty lu Claire De Haven, jako Joanna D’Arc. Tak czy owak zrobię to z niezwy kły m kunsztem. Usposobienie i przekonania? Może tak, a może nie. Mam zaledwie dwadzieścia jeden lat, a ta wojna trwa zaledwie od trzech ty godni. Okazja może mnie znaleźć lub nie. Ty mczasem będę czekać w całkowity m bezruchu. Zmusił mnie do ucieczki odgłos zbliżający ch się kroków. Pomocnicy kelnera widzieli, jak uciekam alejką przebrana za małego Chińczy ka. Zdjęłam męskie ubranie w męskiej toalecie na stacji benzy nowej i wy łoniłam się jako kobieta, w bluzce i spodniach. Nie widziano, jak wchodzę i wy chodzę, ani jak chowam torbę pod skałami przy rogu Temple i Main. By ły w niej zakrwawione ubrania i maska. Zakrwawiony nóż trafił do ścieku kanalizacy jnego. Dołączy łam się do przechodzącej obok demonstracji, skandując: „Oby śmy nie zapomnieli!”. Ciuchy i maska spłonęły . Obserwowałam dy m unoszący się nad Wetherly Drive i szy bujący w dół, do Stripu. Usiadłam przy stoliku na ty lny m podwórku i napisałam list do Scotty ’ego. Drogi chłopcze, będę nosić medalik ze świętym Krzysztofem, dopóki bezpiecznie nie wrócisz. O czym teraz myślisz? Czy prawdziwa wojna wydaje się prozaiczna po tym, co tu widziałeś? Żałuję, że nie możemy uciec razem do Szkocji. Kochalibyśmy się w domku na wrzosowiskach i bawili z hałaśliwym psem, którego niedawno poznałam. Spędziliśmy ze sobą zaledwie kilka tygodni, ale nigdy nie widziałam cię w kilcie. Zostawiłam list pod drzwiami dla listonosza i usiadłam przy fortepianie. Wy szłam z wprawy , ale w miarę grania się rozkręcałam. Lee się nie pojawił. Telefon nie zadzwonił. Nikt nie zapukał do drzwi. Chopin by ł dla Claire, Grieg by ł dla Scotty ’ego, etiuda Rachmaninowa by ła dla Hideo. Władczy i apody kty czny Beethoven by ł dla jedy nego, który sobie na to zasłuży ł. Nauczy łam się grać po ciemku. Miałam wrażenie, że bły skawicznie opanowałam tę sztukę. Łączy łam wariacje na temat już wy uczony ch harmonii, układając je w jedną długą sonatę

reminiscenza. Nie zmruży łam oka przez całą noc i następny dzień. Improwizowałam, łącząc ze sobą kontrastujące tematy , tworząc je z surowego materiału nowej wojny oraz surowy ch mężczy zn i kobiet. Niskie akordy oddawały konflikty targające człowiekiem, którego tak bardzo pokochałam. Wojna. Niesprawiedliwe oskarżenia. Dwadzieścia trzy dni, burza, reminiscenza. Grałam dla nich wszy stkich, ale najbardziej dla niego. Moja transcendentalna mémoire158. Znajdowaliśmy się w Los Angeles. Nie pasowaliśmy do siebie, ale ogarnął nas żar obłędnej powinności, połączy ła przerażająca przy sięga czasów Pearl Harbor.

29 grudnia 1941 roku

119 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 29 GRUDNIA 1941 ROKU

18.17 Dudley złoży ł przy sięgę. Uroczy stość odby ła się przy łóżku chorego. Jakiś major odczy tał słowa. Joe Kennedy i Hideo Ashida by li świadkami. Wuj Ace udostępnił Dudley owi pokój nad Pagodą. Na ty m samy m łóżku kochał się z Bette Davis. Powtórzy ł słowa majora. Mówił drżący m, ury wany m głosem. Claire przy pięła kapitańskie belki do jego koszuli. Ace wtoczy ł wózek z chińskimi krokietami i drinkami mai tai. Kapitan D. L. Smith, armia Stanów Zjednoczony ch. Dudleyu Liamie Smisie – zostałeś zaatakowany przez ducha. Przeży ł. Zawdzięczał to Ruth Mildred. Zapobiegła wstrząsowi i podała podstawowe środki znieczulające. To powstrzy mało krwotok. Chłopcy chcieli wstrząsnąć tongiem. Znajdą tego gościa i obedrą go ze skóry . Sprzeciwił się. – To nie by ł zwy kły człowiek. Sam go przy wołałem. Ostatnio by łem gwałtowny , ściągnąłem na siebie pomstę. Nawet najlepsi z nas błądzą i grzeszą. Mogę by ć jedy nie wdzięczny Stwórcy , że zechciał mnie oszczędzić. Pomy śleli, że mu odbiło. By li twardogłowy mi empiry kami, a on – misty kiem. Sły szał gadające wilki. Claire pozostała u jego boku. Uklęknęła w jego krwi. Oddana dziewczyna. Kim ty jesteś? Czy cię wymyśliłem? A może to ty wymyśliłaś mnie? Ace zaserwował drinki i przekąski. Zebrani zaczęli wznosić toasty . Major powiedział: – Moje gratulacje, kapitanie. – Masz szczęście, Irlandczy ku – rzucił Joe. Hideo powiedział: – Czuję się zaszczy cony , że mogę tu by ć. – Czy ni cię to honorowy m Chińczy kiem – stwierdził Ace. Claire się roześmiała i poprawiła mu poduszkę. Dudley pocałował jej dłoń i mrugnął.

120 LOS ANGELES | PONIEDZIAŁEK, 29 GRUDNIA 1941 ROKU

18.29 Uliczny tłum. Skrzy żowanie Holly wood Boulevard i alei Las Palmas. Tłum sięga dwóch ty sięcy . Porządku pilnuje oddział ze dwustu chłopa. Spójrz na podwójne zasieki i megafony na latarniach uliczny ch. Po tłumie przesuwają się światła filmowy ch reflektorów. W poprzek jezdni biegnie estrada wy soka na sześć metrów. Ogłupiali oby watele ściśnięci na odcinku kilometra. Poprzeczne ulice zablokowane. Funkcjonariusze zawracają samochody , kierują je na objazdy . Korki na południe, do Melrose, i północ, do Holly wood Bowl. Wiec zaczął się o dziewiętnastej. Ann Sheridan i Ellen Drew. Ronald Reagan i Joan Crawford. Dwaj na pół wstawieni bracia Ritz. Los Angeles zamieniło się w szambo. Panna Sheridan by ła donosicielką uzależnioną od narkoty ków. Elmer bzy kał pannę Drew. Parker spacerował po chodniku. Uderzy ł go zgiełk tłumu. Tak samo jak najnowsze plotki. Wczoraj jakiś popapraniec z tongu pociachał Dudstera w Pagodzie Kwana. Dudley przeży ł. By ł teraz żołnierzem z przy działem do Meksy ku. Ważniacy ulokowali się w lokalu Musso & Frank’s. Zastawiono „bufet USA”. Bracia Ritz podszczy py wali pannę Sheridan i pannę Drew. Jego nerwy by ły tak napięte, że mało nie pękły . Nie pił trzy nasty dzień. Nie potrzebował tego gówna. Zajrzał do Musso. Zgiełk tłumu przy cichł. Barman go zauważy ł i podniósł telefon. Podszedł. Ważniacy mieli bły szczące zdjęcia przy pięte do płaszczów. Zdjęcia na cześć NASZYCH CHŁOPCÓW NA SŁUŻBIE. Szambo. Panna Crawford miała zdjęcie Scotty ’ego Bennetta, USMC159. Barman podał mu telefon. Parker zasłonił ręką wolne ucho. – Tak? – Mówi Preston Exley , Bill. Dzwonię, aby ci powiedzieć, że zwijamy interes. Wy cofujemy się ze wszy stkiego. Przekonałeś nas, że sprawa nie jest warta zachodu. Nie wiem, czy ma to dla ciebie znaczenie, ale wy grałeś. – Dziękuję. Exley powiedział coś jeszcze. W restauracji zaczęło kipieć. Parker odłoży ł słuchawkę i wy szedł na zewnątrz.

Stanął na chodniku. By ł otępiały , czuł, że za chwilę się rozpadnie. Uderzy ła go potężna fala zgiełku. Palił papierosa i obserwował tłum. Szperacze przesuwały się nisko. Oświetlały dziwny ch ludzi. Gapił się na tłum. Hałas się nasilił. Ważniacy wleźli na estradę. Reflektory oświetliły palantów stojący ch bliżej. Dostrzegł ją kątem oka. Snop światła przesunął się w drugą stronę. Dostrzegł jej wy soką sy lwetkę i rude włosy . Reflektor przesunął się z powrotem. Dostrzegł jej twarz. Złoty szamerunek na mundurze. Zaczął biec. Zeskoczy ł z chodnika i popędził w kierunku jezdni. Ludzie spostrzegli gliniarza i cofnęli się. Ludzie spostrzegli zamazany ruch i zamarli. Widział ją, tracił z oczu i odnajdował ponownie. Zdawało mu się, że widzi, jak wy dmuchuje dy m. Wpadł w tłum. Stracił ją z oczu. Zaczął torować sobie drogę łokciami. Ludzie się odsuwali i poty kali, ustępując mu z drogi. Rozpy chał się łokciami. Odpy chał ludzi. Widział ją i tracił z oczu. Odpy chał ludzi. Oni odpy chali jego. Zachwiał się i wy prostował. Dostrzegł ją tuż obok i stracił z oczu, by ujrzeć ponownie nieco dalej. Próbował ruszy ć w jej stronę. Ludzie tarasowali mu drogę. Odpy chał ich na bok. Oni odpy chali jego. Napierał mocniej. Oni też. Dostrzegł złoty szamerunek jej munduru. Oberwał łokciem. Zainkasował kilka ciosów w kark kantem dłoni. Ktoś oblał go kawą. Ktoś podstawił nogę i przewrócił. Upadł na jezdnię i usły szał, jak się śmieją. Dźwignął się z trudem, próbując biec. Znowu go podcięli. Wstał, upadł, podniósł się ponownie. Miał wrażenie, że ją widział. Runął na jezdnię i stracił ją z oczu. Ludzie się śmiali i go kopali. Pochy lił się nisko i zaczął biec. Zwalił z nóg jakiegoś grubego jegomościa i dotarł do południowego krawężnika. Miał podarte spodnie. Zgubił kapelusz. Potknął się i wpadł na latarnię uliczną. Podciągnął się na wy stęp. Spojrzał ponad głowami tłumu, próbując wy patrzy ć jej rude włosy . Ześlizgnął się z lampy i runął na chodnik. Ludzie ry knęli śmiechem. Zabrzmiała patrioty czna muzy ka. Dwa ty siące głupców zaśpiewało jedny m głosem. Wy prostował się i skręcił z bulwaru. Kawałek dalej, przy Las Palmas, ujrzał znak KOKTAJLE. Ruszy ł prosto do baru. Otwarte drzwi by ły podparte klinem. Nad barem lśnił rząd podświetlony ch butelek. Barman go zauważy ł i bły skawicznie odgadł ży czenie. Przy sunął serwetkę. Parker wskazał whisky Old Crow i podniósł dwa palce. Barman nalał podwójną szkocką. Parker wy pił. Barman nalał ponownie. Parker wy pił. Barman nalał jeszcze raz. Parker wy pił i rzucił dwudziestkę na blat.

Alkohol go zapiekł. Wy szedł na zewnątrz z rumieńcem na twarzy . Uderzy ł go snop światła zbłąkanego reflektora. Zobaczy ł taksówkę. Wsiadł do ty łu. Taksówkarz spojrzał py tająco: „Dokąd?”. Parker miną odpowiedział: „W okolicę Stripu”. Taksówkarz zawrócił. Parker pokierował nim przez korki, przeprowadził przez uliczne zamieszanie. Trafili na chwilę spokoju. Mieli zielone światła aż do Stripu. Pokierował nim na wzgórze. Na werandzie paliło się światło. Samochód Blancharda zniknął. Na podjeździe stał jej samochód. Zapłacił taksówkarzowi i wy siadł. W salonie by ło ciemno. Drzwi by ły na pół uchy lone. Palił się jedy nie ogień w kominku. By ła tam. Spała na kanapie. Wszedł do środka. Chwy cił zbłąkane krzesło i przeniósł w nowe miejsce. Usiadł naprzeciw niej. Jedno ramię by ło wy ciąg​nięte w jego stronę. Dostrzegł świeże ślady od noża. Dobry Boże, ona to zrobiła. Przy ciągnął krzesło bliżej. Jego nogi uderzy ły o kanapę. Jej powieki zadrżały . Powiedziała „Williamie” i ponownie zasnęła. Powiew wiatru poruszy ł płomienie, które oświetliły jej włosy czerwony m światłem. Poczuł zapach prerii. Dotknął jej twarzy i powiedział: – Katherine, kochanie.

DRAMATIS PERSONAE

Perfidia jest pierwszą częścią Drugiego kwartetu o Los Angeles. Akcja Kwartetu o Los Angeles – Czarnej Dalii (The Black Dahlia), Wielkiego nic (The Big Nowhere), Tajemnic Los Angeles (L.A. Confidential) i Białej gorączki (White Jazz) – rozgry wa się w Los Angeles w latach 1946– 1958. Trylogia o podziemnym światku USA – Amerykański spisek (American Tabloid), Sześć tysięcy gotówką (The Cold Six Thousand) i Krew to włóczęga (Blood’s a Rover) – obejmuje lata 1958–1972 i dzieje się na terenie całego kraju. Drugi kwartet o Los Angeles umieszcza prawdziwe i zmy ślone postacie z pierwszy ch dwóch cy klów w Los Angeles, w okresie II wojny światowej, jako znacznie młodszy ch ludzi. Trzy serie obejmują okres trzy dziestu jeden lat, tworząc jedną sfabulary zowaną historię. Poniższa lista zawiera informacje o poprzednich książkach, w który ch wy stępowali bohaterowie Perfidii. BRENDA ALLEN. Postać prawdziwa. Brenda Allen pojawia się w książce Wielkie nic. AKIRA ASHIDA. Brat policy jnego chemika Hideo Ashidy . HIDEO ASHIDA. Wzmianka o Hideo Ashidzie pojawia się w Czarnej Dalii. MARIKO ASHIDA. Matka Hideo i Akiry Ashidów. FUNKCJONARIUSZ SCOTTY BENNETT, Departament Policji Los Angeles. Bennett wy stępuje w powieści Krew to włóczęga. LEONARD BERNSTEIN. Postać prawdziwa, pianista, dy ry gent i kompozy tor. EUGENE BISCAILUZ. Postać prawdziwa, szery f okręgu Los Angeles. FUNKCJONARIUSZ LEE BLANCHARD, Departament Policji Los Angeles. Blanchard pojawia się w Czarnej Dalii. BUCKY BLEICHERT. Bleichert wy stępuje w książce Czarna Dalia. FLETCHER BOWRON. Postać prawdziwa, burmistrz Los Angeles. SIERŻANT MIKE BREUNING, Departament Policji Los Angeles. Breuning wy stępuje w powieściach Wielkie nic, Tajemnice Los Angeles i Biała gorączka. PORUCZNIK THAD BROWN, Departament Policji Los Angeles. Postać prawdziwa, znany policjant. ARCYBISKUP J. J. CANTWELL. Postać prawdziwa, głowa archidiecezji Los Angeles.

SIERŻANT DICK CARLISLE, Departament Policji Los Angeles. Carlisle pojawia się w powieściach Wielkie nic, Tajemnice Los Angeles i Biała gorączka. „TOJO TOM” CHASCO. Przestępca japońsko-meksy kańskiego pochodzenia, członek piątej kolumny . DR LIN CHUNG. Chirurg plasty czny , zwolennik eugeniki. MICKEY COHEN. Postać prawdziwa. Cohen pojawia się w powieściach Wielkie nic, Tajemnice Los Angeles i Biała gorączka. HARRY COHN. Postać prawdziwa, właściciel wy twórni filmowej Columbia Pictures. PORUCZNIK JOAN CONVILLE, USNR. Służąca w mary narce pielęgniarka, którą los rzucił do Los Angeles. JOAN CRAWFORD. Postać prawdziwa, aktorka filmowa. HUEY CRESSMEYER. Huey Cressmey er wy stępuje w książce Amerykański spisek. DR RUTH MILDRED CRESSMEYER. Doktor Cressmey er pojawia się w powieści Amerykański spisek. BETTE DAVIS. Postać prawdziwa, aktorka filmowa. JAMES EDGAR „DWIE-SPLUWY” Davis. Postać prawdziwa, by ły komendant Departamentu Policji Los Angeles. CLAIRE DE HAVEN. Panna De Haven pojawia się w powieści Wielkie nic. ELLEN DREW. Postać prawdziwa, aktorka filmów klasy B. PRESTON EXLEY. Exley pojawia się w Tajemnicach Los Angeles. ARTHUR FARNSWORTH. Postać prawdziwa, drugi mąż Bette Davis. TOMMY GILFOYLE. Tommy Gilfoy le pojawia się w Czarnej Dalii. PANI NAO HAMANO. Postać prawdziwa, japońska gospody ni domowa. MONSINIOR JOE HAYES. Katolicki ksiądz i spowiednik kapitana Williama H. Parkera. STRZELBY HEARSTA. Grupa strzelców wy borowy ch zatrudniony ch przez magnata prasowego Williama Randolpha Hearsta. DR FRED HILTZ. Hiltz wy stępuje w powieści Krew to włóczęga. WALLACE HODAKA. Japończy k podejrzany o przy należność do piątej kolumny . RICHARD HOOD, FBI. Postać prawdziwa, szef biura FBI w Los Angeles. J. EDGAR HOOVER, FBI. Postać prawdziwa. Hoover pojawia się w powieściach Amerykański spisek, Sześć tysięcy gotówką i Krew to włóczęga. BOB HOPE. Postać prawdziwa, komik filmowy i radiowy . CLEMENCE B. „MÓW-MI-JACK” HORRALL. Postać prawdziwa, komendant Departamentu Policji Los Angeles. SID HUDGENS. Hudgens wy stępuje w książce Tajemnice Los Angeles.

LAURA HUGHES. Nieślubna córka Josepha P. Kennedy ’ego seniora i Glorii Swanson. PORUCZNIK CARL HULL, Departament Policji Los Angeles. Przy jaciel i ideologiczny towarzy sz kapitana Williama H. Parkera. SIERŻANT ELMER JACKSON, Departament Policji Los Angeles. Postać prawdziwa, policjant o złej sławie. CHORĄŻY JACK KENNEDY. Postać prawdziwa. Kennedy pojawia się w książce Amerykański spisek. JOSEPH P. KENNEDY. Postać prawdziwa. Kennedy père (ojciec) wy stępuje w książce Amerykański spisek. SIERŻANT BILL KOENIG, Departament Policji Los Angeles. Koenig pojawia się w Czarnej Dalii. ROSE EILEEN KWAN. Siostrzenica wuja Ace’a Kwana. WUJ ACE KWAN. Ace Kwan wy stępuje w książce Tajemnice Los Angeles. FIORELLO LA GUARDIA. Postać prawdziwa, burmistrz Nowego Jorku i szef Amery kańskiego Urzędu ds. Przy gotowań Wojenny ch. KAY LAKE. Panna Lake pojawia się w Czarnej Dalii. JIM LARKIN. Postać prawdziwa, bry ty jski szpieg, który po przejściu na emery turę zamieszkał w Los Angeles. DR NORT LAYMAN. Doktor Lay man pojawia się w powieściach Wielkie nic i Tajemnice Los Angeles. ANDREA LESNICK. Panna Lesnick wy stępuje w książce Wielkie nic. DR SAUL LESNICK. Doktor Lesnick pojawia się na kartach powieści Wielkie nic. WARD LITTELL, FBI. Littell pojawia się w powieściach Amerykański spisek i Sześć tysięcy gotówką. ELLIS LOEW. Ellis Loew wy stępuje w powieściach Czarna Dalia, Wielkie nic i Tajemnice Los Angeles. REYNOLDS LOFTIS. Loftis pojawia się w powieści Wielkie nic. DR TERRY LUX. Doktor Lux wy stępuje w powieści Wielkie nic. KAPITAN CARLOS MADRANO, meksy kańska policja stanowa. Sy mpaty k nazistów i rzekomy członek piątej kolumny . PROKURATOR OKRĘGOWY BILL McPHERSON. Ta postać pojawia się w książce Tajemnice Los Angeles. SIERŻANT TURNER „BUZZ” MEEKS, Departament Policji Los Angeles. Meeks wy stępuje w powieściach Wielkie nic i Tajemnice Los Angeles. CHAZ MINEAR. Minear pojawia się w powieści Wielkie nic.

„JIMMY JAPONIEC” NAMURA. Japoński członek piątej kolumny . ROBERT NOBLE. Postać prawdziwa, sy mpaty k nazistów. KAPITAN WILLIAM H. PARKER, Departament Policji Los Angeles. Postać prawdziwa. Parker pojawia się w powieściach Tajemnice Los Angeles i Biała gorączka. PIERCE PATCHETT. Patchett wy stępuje na kartach książki Tajemnice Los Angeles. JEROME JOSEPH PAVLIK. Gwałciciel grasujący w rejonie Los Angeles. RAY PINKER, Departament Policji Los Angeles. Postać prawdziwa. Pinker wy stępuje w powieściach Tajemnice Los Angeles i Biała gorączka. SERGIUSZ RACHMANINOW. Postać prawdziwa, pianista i kompozy tor. PAUL ROBESON. Postać prawdziwa, aktor, piosenkarz i działacz polity czny . ELEANOR ROOSEVELT. Postać prawdziwa. Pierwsza dama. HOOKY ROTHMAN. Postać prawdziwa, drobny oszust. DOT ROTHSTEIN. Panna Rothstein pojawia się w książce Tajemnice Los Angeles. SAM RUMMEL. Postać prawdziwa, adwokat broniący przestępców. ED SATTERLEE, FBI. Satterlee wy stępuje w powieści Wielkie nic. GORO SHIGETA. Japoński przedsiębiorca, ofiara zabójstwa. ELIZABETH SHORT. Panna Short pojawia się w Czarnej Dalii. FUJIO „BAMBOO” SHUDO. Japoński psy chopata. BENJAMIN „BUGSY” SIEGEL. Postać prawdziwa. Siegel wy stępuje w powieściach Wielkie nic i Tajemnice Los Angeles. SIERŻANT DUDLEY SMITH, Departament Policji Los Angeles. Smith pojawia się w powieściach Wielkie nic, Tajemnice Los Angeles i Biała gorączka. GERALD L. K. SMITH. Postać prawdziwa, amery kański faszy sta. GLORIA SWANSON. Postać prawdziwa, aktorka filmowa. SIERŻANT FRITZ VOGEL, Departament Policji Los Angeles. Vogel pojawia się w Czarnej Dalii. ZASTĘPCA SZERYFA DOUGLAS WALDNER, biuro szery fa okręgu Los Angeles. Miejscowy glina powiązany z Ku-Klux-Klanem. AYA WATANABE. Matka Johnny ’ego i Nancy Watanabe. JOHNNY WATANABE. Sy n Ay i i Ry oshiego Watanabe. NANCY WATANABE. Córka Ay i i Ry oshiego Watanabe. RYOSHI WATANABE. Głowa japońskiej rodziny współpracującej z wrogiem.

1 Biblia Ty siąclecia, Wy dawnictwo Pallottinum, Poznań 2003 2 wspomnienie (wł.) 3 Gerald Ly man Kenneth Smith (1898–1976), amery kański duchowny , przy wódca ruchu Share Our Wealth (Podzielmy Nasze Bogactwo) z okresu wielkiego kry zy su, a później Christian Nationalist Crusade (Chrześcijańskiej Krucjaty Narodowej). 4 męska prosty tutka (hiszp.) 5 Osoba japońskiego pochodzenia urodzona na terenie Stanów Zjednoczony ch. 6 Postać amery kańskiego detekty wa chińskiego pochodzenia stworzona przez Earla Derra Biggersa. 7 Niedoświadczony kierowca mający przy lepiony na ty lnej szy bie tzw. zielony listek. 8 Katastrofa ekologiczna wy wołana suszą i silną erozją gleby , która w latach 1931–1938 objęła dziewiętnaście stanów w rejonie amery kańskich Wielkich Równin. 9 zabronione (niem.) 10 Benjamin „Bugsy ” Siegel (1906–1947), amery kański gangster ży dowskiego pochodzenia. 11 W tamtejszy ch drogeriach sprzedaje się również niektóre leki. 12 Charles Edward Coughlin, Ojciec Coughlin (1891–1979), ksiądz katolicki, popularny konserwaty wny komentator radiowy atakujący ży dowskich bankierów, pod koniec lat trzy dziesty ch wspierający polity kę Adolfa Hitlera i Benito Mussoliniego. 13 Lucky Lindy , przy domek Charlesa Lindbergha. 14 numer jeden, najlepszy (jap.) 15 German American Bund (German American Federation), Niemiecko-Amery kański Bund, Federacja Niemiecko-Amery kańska, amery kańska organizacja nazistowska założona w 1936 roku, składająca się z oby wateli amery kańskich pochodzenia niemieckiego, stawiająca sobie za cel krzewienie pozy ty wnego obrazu nazistowskich Niemiec. 16 amery kańska subkultura hiszpańsko-laty noska (hiszp.) 17 Black and Tans, oddziały walczące po stronie Wielkiej Bry tanii w okresie irlandzkiej wojny o niepodległość. 18 pozy cja 69 (franc.) 19 Hideki Tojo, premier Japonii w latach II wojny światowej. 20 Dziewięciu czarnoskóry ch nastolatków oskarżony ch w 1931 roku o gwałt w stanie Alabama. Ich zmanipulowany proces stał się przy kładem złego funkcjonowania amery kańskiego sy stemu sprawiedliwości. 21 Nicola Sacco i Bartolomeo Vanzetti, anarchiści włoskiego pochodzenia skazani za zabójstwo dwóch mężczy n podczas napadu z bronią w ręku na fabry kę obuwia w Braintree, Massachusetts, w 1920 roku.

22 Potoczna nazwa dzielnicy zamieszkanej przez Murzy nów. 23 dzielnica meksy kańska 24 mieszańcy hiszpańsko-indiańskiego pochodzenia (hiszp.) 25 Subkultura Amery kanów hiszpańskiego i laty noskiego pochodzenia związana z uliczny mi gangami i nocny m ży ciem. 26 Kod policy jny oznaczający kradzież z włamaniem. 27 Postać japońskiego tajnego agenta stworzona przez amery kańskiego pisarza Johna P. Marquanda. 28 jajka ranczera (hiszp.) 29 Kod policy jny nakazujący wszy stkim jednostkom niezwłoczne przy by cie na miejsce zdarzenia, na światłach i sy gnale. 30 fiut, penis (jid.) 31 Loy al Order of Moose, Prawowierny Zakon Łosia, bractwo chary taty wne założone w 1888 roku, zrzeszające około jednego miliona mężczy zn, zorganizowane w 2400 lóż działający ch na terenie Stanów Zjednoczony ch, czterech prowincji Kanady i na Bermudach. 32 Rose Bowl Game, mecz pucharowy futbolu amery kańskiego ligi uniwersy teckiej, rozgry wany zwy kle pierwszego sty cznia na stadionie Rose Bowl w Pasadenie. 33 God Bless America (Boże, błogosław Amery kę) – amery kańska pieśń uważana za nieoficjalny hy mn Stanów Zjednoczony ch. 34 młodzieńcze (hiszp.) 35 efedry na (chiń.) 36 Amery kańska gra podobna do bezika. 37 America First Committee, główna izolacjonisty czna grupa nacisku dążąca do tego, aby Stany Zjednoczone nie zostały wplątane w II wojnę światową. 38 Po ty m, zatem wskutek tego (łac.) – błąd logiczny polegający na stwierdzeniu istnienia związku przy czy nowo-skutkowego na podstawie zwy kłego następstwa dwóch zdarzeń w czasie. 39 to wojna (franc.) 40 bez towarzy sza, sama (franc.) 41 szef (hiszp.) 42 zagorzały faszy sta (hiszp.) 43 nie, mój panie (niem.) 44 meksy kańscy robotnicy sezonowi (hiszp.) 45 bardzo trudna robota (hiszp.) 46 Czarny i zielony , barwy ogólniaka Belmont High, do którego chodzili Bucky i Ashida. 47 coś za coś (łac.)

48 Silver Shirts, Silver Legion of America (Srebrny Legion Amery kański, Srebrne Koszule), podziemna organizacja faszy stowska założona przez Williama Dud​ley a Pelley a w 1933 roku. 49 Obowiązek doprowadzenia zatrzy manego do sądu w celu stwierdzenia legalności zatrzy mania. 50 pieprzone (jid.) 51 z niczy m (jid.) 52 może by ć (franc.) 53 Nawiązanie do sły nnego powiedzonka Mae West: Czy to, co masz w kieszeni, to rewolwer, czy tak się cieszy sz, że mnie widzisz? 54 japoński okrzy k radości, bojowy , ale też pozdrowienie 55 ofiara losu (ang.) 56 to prawda (hiszp.) 57 martwy (hiszp.) 58 przy tulnie (niem.) 59 Jakaś uroczy stość w Domu Niemieckim? (niem.) 60 kamraci, towarzy sze (niem.) 61 nadludzie (niem.) 62 by dlaki, dranie (niem.) 63 rdest wielokwiatowy 64 World Psy chiatric Association, Światowe Towarzy stwo Psy chiatry czne. 65 żegnaj (jap.) 66 bardzo dobrze (wł.) 67 obraźliwe określenie Włocha, Hiszpana lub Portugalczy ka 68 Women’s Army Corps, Wojskowy Korpus Kobiecy . 69 złodziej (jid.) 70 Aluzja do irlandzkiej piosenki ludowej The Orange and the Green opowiadającej o człowieku, którego ojciec by ł protestantem (pomarańczowy m), a matka katoliczką (zieloną). 71 Welcome Wagon International, Inc., amery kańska firma kontaktująca się z nowy mi właścicielami domów po przeprowadzce w celu przekazania kuponów i reklam miejscowy ch firm. 72 Young Socialist Alliance, Stowarzy szenie Młody ch Socjalistów. 73 szy bko (hiszp.) 74 Prawo federalne uchwalone po porwaniu małego sy na Charlesa Lindbergha. 75 mafijny boss (ang.) 76 pogardliwe określenie czarnoskóry ch Amery kanów (jid.) 77 bardzo (franc.)

78 racja, trafiony (franc.) 79 Racja. Jak się prezentuje moja czarna kaszmirowa suknia? (franc.) 80 Niech spoczy wa w spokoju (łac.) 81 asceta, jogin 82 Zawodnik futbolu amery kańskiego wspomagający graczy ataku w blokowaniu ry wali. 83 Manual Arts High School, szkoła średnia w Los Angeles. 84 kanion Santa Monica 85 nic więcej (hiszp.) 86 Widowisko eroty czne kojarzone z Tijuaną w Meksy ku, podczas którego kobieta dopuszcza się aktu zoofilii z osłem. 87 zniewieściałego (franc.) 88 półgłosem (wł.) 89 wieczór (franc.) 90 Ciasteczka z rodzy nkami w rumie. 91 RKO Pictures, Radio-Keith-Orpheum, amery kańska wy twórnia filmowa. 92 Kod policy jny oznaczający wezwanie do osoby w stanie nietrzeźwy m. 93 répondez s’il vous plaît, proszę o potwierdzenie przy by cia (franc.) 94 Kod policy jny oznaczający zabójstwo. 95 .45 Automatic Colt Pistol, nabój pistoletowy o wy miarach 11,43 × 23 mm uży wany przez armię amery kańską. 96 zadaszone wejście do budy nku 97 Amery kański tenisista uważany za jednego z najlepszy ch graczy wszech czasów, zamieszany w skandale oby czajowe. 98 Ripley’s Believe It or Not, cy kl książek, komiksów, audy cji radiowy ch i filmów przedstawiający ch dziwne, niety powe i zaskakujące rzeczy z całego świata, stworzony przez Roberta Ripley a w 1918 roku. 99 to prawda, młodzieńcze (hiszp.) 100 pieprzy ć (jid.) 101 Zajeżdżaj, Montezumo – tutaj mówimy po hiszpańsku (hiszp.) 102 Co się stało, Tomasie? (hiszp.) 103 Cześć, Tomasie. Co się stało? Mam nadzieję, że niebawem poczujesz się lepiej. (hiszp.) 104 Ry oshi to idiota, cholerny sukinsy n. (hiszp.) 105 durniu (hiszp.) 106 szy bko, proszę (hiszp.) 107 Przy domek amery kańskiego senatora Huey a Longa zamordowanego w 1935 roku.

108 Popularna para niedobrany ch bohaterów amery kańskich dowcipów ry sunkowy ch. 109 za ży cie (hebr.) 110 napój zawierający 84% czy stego alkoholu ety lowego i 16% wody 111 Bohater popularny ch dowcipów ry sunkowy ch stworzony przez Waltera Berndta w latach dwudziesty ch XX wieku. 112 Zwój pergaminu nawinięty na drążki, opisujący dzieje znany ch Ży dów (np. Księga Estery ). 113 mistrz dowcipu (jid.) 114 Bohater amery kańskich komiksów stworzony przez Philipa Francisa Nowlana. 115 Niemiecki film ekspresjonisty czny Fritza Langa z 1927 roku, przedstawiający dy stopijną wizję miasta przy szłości. 116 wy godnie, swobodnie (niem.) 117 dobry braciszek (franc.) 118 bardzo szy bko (franc.) 119 najniższy męski głos, bas (wł.) 120 Gra słów, UA jako „unidentified accomplice” (nieznany współpracownik) i „uncle Ace” (wuj Ace). 121 Departament Policji Santa Monica 122 Rodzaj rubry ki towarzy skiej z nazwiskami i adresami wpły wowy ch rodzin należący ch do miejscowej śmietanki towarzy skiej. 123 William Szekspir, Otello, akt III, scena 3, przeł. Leon Ulrich. 124 William Szekspir, Ryszard II, akt II, scena 4, przeł. Leon Ulrich. 125 William Szekspir, Hamlet, przeł. Józef Paszkowski. 126 obowiązkowe (franc.) 127 tandetny , chałowy (jid.) 128 skarbie, cukiereczku (jid.) 129 kobieta konkwistador (hiszp.) 130 Kiwanis International, amery kańska organizacja zabiegająca o poprawę warunków ży cia dzieci i młodzieży na świecie. 131 Benevolent and Protective Order of Elks, Dobroczy nny i Opiekuńczy Zakon Wapiti, amery kańskie bractwo i klub towarzy ski założony w 1868 roku. 132 szny cel (niem.) 133 Fragment piewszej zwrotki hy mnu niemieckich nazistów: „Sztandary wznieść! Szeregi nasze zwarte! SA to marsz – miarowy , równy krok”. 134 San Diego 135 uścisk, objęcie (hiszp.)

136 University of South California, Uniwersy tet Południowej Kalifornii. 137 dzielnica japońska 138 odpuszczam ci (łac.) 139 Cześć, ludzie! (hiszp.) 140 bardzo wy buchowo (hiszp.) 141 Wesoły ch świąt. Pomy ślności i szczęścia w nadchodzący m roku (hiszp.) 142 napój alkoholowy , do którego potajemnie dodano środek nasenny 143 Co jest grane, szefie? (hiszp.) 144 Czy to bezpieczne, szefie? (hiszp.) 145 forsa (hiszp.) 146 wredni ludzie, paskudne ty py (hiszp.) 147 domy (hiszp.) 148 nic (hiszp.) 149 pijacy (hiszp.) 150 Proszę o wskazanie telefonu i pry watnego biura, z którego mógłby m zadzwonić do Stanów Zjednoczony ch. Zapłacę za ten przy wilej sześćdziesiąt amery kańskich dolarów (hiszp.) 151 Proszę o połączenie z Los Angeles. Numer: a, iks, katedra, dwa, dziewięć, dwa, jeden. Rozmowa na koszt rozmówcy . Facet nazy wa się Hubert Cressmey er. Dzwoni Dudley Smith (hiszp.) 152 ry ż z kurczakiem (hiszp.) 153 raz, dwa, trzy (hiszp.) 154 cztery (hiszp.) 155 kurczak w winie (franc.) 156 pożegnanie (franc.) 157 pikantne hawajskie danie serwowane jako przy stawka 158 pamięć (franc.) 159 Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczony ch