Ekspansja [1].Przebudzenie Lewi - James S.A. Corey

JAMES S. A. COREY

PRZEBUDZENIE LEWIATANA Leviathan Wakes

CZĘŚĆ 1

TŁUMACZYŁ Patryk Sawicki

Dawno już nie mieliśmy naprawdę wbijającej czytelnika w fotel space opery George R. R. Martin

Dla Jayne i Kat, zachęcających mnie do marzeń o statkach kosmicznych

JULIE

Scopuli został zdobyty i zajęty przed ośmioma dniami, a Julie Mao ostatecznie gotowa była już dać się zastrzelić. Na dojście do takiego stanu nerwów potrzebowała całych ośmiu dni zamknięcia w nie większej od szafy pakamerze magazynowej. Przez pierwsze dwa dni trwała w bezruchu, ponieważ była pewna, że obleczeni w pancerze ludzie, którzy ją tu wsadzili, nie byli skłonni do żartów. Podczas pierwszych godzin na wziętym abordażem statku nie uruchomiono napędu, unosiła się więc w ograniczonej przestrzeni, delikatnymi pchnięciami unikając wpadania na ściany lub na kombinezon atmosferyczny, z którym dzieliła pomieszczenie. Gdy włączono napęd, bezwładność dała jej wagę, stała więc w bezruchu, dopóki nie zdrętwiały jej nogi, a wtedy usiadła i przybrała pozycję embriona. Oddawała mocz, nie zdejmując kombinezonu i nie dbając o ciepłą, swędzącą wilgoć ani zapach. Martwiła ją jedynie możliwość poślizgnięcia się w mokrej kałuży, jaką uryna tworzyła na podłodze. Upadłaby, a nie mogła sobie pozwolić na generowanie jakiegokolwiek hałasu. Tamci by ją zastrzelili. Trzeciego dnia do działania zmusiło ją pragnienie. Otaczały ją zresztą rozmaite dźwięki towarzyszące poruszającemu się statkowi. Nikły, poddźwiękowy pomruk reaktora i napędu. Syk i dudnienie hydraulicznych tłoków, zaworów i stalowych rygli, gdy otwierano i zamykano ciśnieniowe drzwi pomiędzy pokładami i grodziami. Odczekała do momentu, w którym wszystkie słyszane przez nią hałasy brzmiały jak dobiegające z daleka, a potem zdjęła skafander próżniowy z haków i rozłożyła go na podłodze pomieszczenia. Nasłuchując czujnie każdego zbliżającego się dźwięku, powoli otworzyła skafander i wyjęła pojemnik z wodą pitną. Woda była zastała, kombinezonu nie używano chyba od wieków. Ona jednak od trzech dni nie wypiła ani łyku i ciepła, o gliniastym posmaku woda z pojemnika była najlepszym płynem, jaki kiedykolwiek trafił do jej przełyku. Z trudem powstrzymała się od przełknięcia go jednym haustem, udało jej się też nie zwrócić zawartości zasobnika. Gdy odczuła potrzebę oddania moczu, skorzystała z pojemnika i cewnika kombinezonu. Potem usiadła na podłodze, podścielając pod siebie ocieplany pianką

skafander, i poczuła się niemal wygodnie. Zastanawiała się, kim byli ci, co ją uwięzili przedstawicielami floty Koalicji, piratami czy kimś jeszcze gorszym. Od czasu do czasu zapadała w drzemkę. *** Czwartego dnia izolacja, głód, znużenie i coraz bardziej kurczące się miejsce, w którym mogła magazynować urynę, zmusiły ją wreszcie do próby skontaktowania się z tamtymi. Słyszała stłumione okrzyki bólu. Gdzieś niedaleko bici lub torturowani byli jej towarzysze. Gdyby zdołała zwrócić na siebie uwagę porywaczy, może zamknęliby ją z innymi. W sumie byłoby to jakieś wyjście, bicie mogła wytrzymać. Wydawało się to niewielką ceną za możliwość zobaczenia innych ludzi. Magazyn umieszczono obok zewnętrznej śluzy powietrznej. W czasie lotu nie był to rejon, do którego zbyt często zaglądano, choć nie wiedziała niczego o planie budowy tego akurat statku. Zastanawiała się, co powiedzieć i jak się przedstawić. Gdy w końcu usłyszała, że ktoś się zbliża, spróbowała krzykiem poprosić, żeby ją wypuszczono. Zaskoczył ją chrapliwy syk, jaki wydobył się z jej krtani. Przełknęła, zmuszając język do pobudzenia ślinianek, i spróbowała ponownie. Kolejne nikłe charczenie. Za zamkniętymi drzwiami byli ludzie. Usłyszała czyjś cichy głos. Podniosła już pięść, żeby łomotem w drzwi dać znać o swojej obecności, kiedy dotarły do niej słowa. „Nie. Proszę, nie. Nie róbcie mi tego”. Dave. Mechanik pokładowy. Dave, który zbierał klipy starych filmów rysunkowych i znał tysiące kawałów, a teraz błagał cichym, łamiącym się głosem. „Nie, proszę, nie, nie róbcie tego”. Potem usłyszała szczęk otwieranych rygli wewnętrznych drzwi śluzy i głuchy łoskot kwitujący wrzucenie czegoś do tejże śluzy. Kolejne szczęknięcie zasuwanych rygli. I syk ulatniającego się w próżnię powietrza. Po zakończeniu cyklu śluzy stojący obok ludzie odeszli. Nie próbowała już zwracać na siebie ich uwagi. *** Czyścili statek. Zatrzymanie przez okręt wojenny Planet Wewnętrznych kiepsko by się dla nich skończyło, ale wszyscy przećwiczyli pozbywanie się świadków. Wyczyszczono wszystkie klasyfikacyjne dane

SPZ

dotyczące statku, a zamiast nich umieszczono niebudzące

podejrzeń wpisy do dziennika pokładowego. Kapitan zniszczył wszystko, co było zbyt poufne, żeby powierzyć to komputerowi. Gdyby na pokład weszli napastnicy, porywacze mogli udawać niewiniątka.

Nie miało to znaczenia. Nikt nie zadawał pytań o ładunek czy zezwolenia przewozu. Najeźdźcy przybyli, jakby byli posiadaczami statku, a kapitan Darren stchórzył przed nimi jak pies. Wszyscy inni - Mike, Dave, Wan Li - podnieśli ręce i zachowali spokój. Piraci, łapacze niewolników, czy kimkolwiek tam byli, wyciągnęli wszystkich z ich przytulnego małego stateczka transportowego i wrzucili do przejściowej śluzy, która zapewniała zaledwie minimum warunków życiowych. Cienka warstwa mylaru była jedyną rzeczą dzielącą ich od próżniowej nicości i mogli tylko mieć nadzieję, że nic jej nie rozedrze, w przeciwnym razie musieliby się pożegnać z życiem. Julie też tam trafiła, ale potem skurwiele zechcieli się z nią zabawić i zedrzeć z niej ubranie. Miała jednak za sobą pięć lat treningu jujitsu w warunkach niskiej grawitacji, a oni wszyscy utknęli w zamkniętej przestrzeni w ogóle pozbawionej ciążenia. Solidnie ich poobijała. Była niemal bliska myśli o zwycięstwie, gdy znikąd pojawiła się pięść w próżniowej rękawicy, rąbnęła ją w twarz i wszystko się rozmyło... Potem był ten magazyn i polecenie: „Jak zacznie hałasować, to ją zastrzelcie”. Cztery dni niehałasowania, podczas gdy tamci bili jej przyjaciół, a potem wyrzucali ich po jednym przez śluzę w otwarty Kosmos. Po sześciu dniach wszystko ucichło. Trwając na przemian pomiędzy nawrotami świadomości i fragmentami snów, słyszała tylko jak przez mgłę odgłosy kroków, rozmów, szum otwieranych i zamykanych drzwi ciśnieniowych, niski warkot reaktora i cichnącego nieco czasami napędu. Wraz z zatrzymaniem silników zanikło ciążenie i Julie ocknęła się ze snu, w którym żeglowała na swojej starej łajbie, żeby odkryć, iż unosi się nieważko w powietrzu, a jej mięśnie protestują bólem, dopóki nie dostosowały się do nowych warunków. Podciągnąwszy się do drzwi, przyłożyła ucho do zimnego metalu. Na chwilę ogarnęła ją fala paniki, która opadła, gdy usłyszała cichy szum odświeżaczy powietrza. Statek wciąż miał energię i powietrze, ale wyłączono napęd i nikt nie otwierał żadnych drzwi, nie słyszała też rozmów. Może członkowie załogi zeszli się na jakimś spotkaniu? Albo urządzili sobie przyjęcie na innym pokładzie? Może też wszyscy zajęli się usuwaniem jakiejś poważnej mechanicznej usterki? Przez cały dzień nie robiła niczego innego poza nasłuchiwaniem. Siódmego dnia wypiła ostatnią porcję wody. Od dwudziestu czterech godzin nie słyszała żadnych poruszeń w zasięgu jej słuchu. Przez pewien czas ssała plastykową folię, którą wyrwała z kombinezonu ciśnieniowego, aż wreszcie udało jej się zgromadzić trochę

śliny. A potem zaczęła wołać o pomoc. Darła się, dopóki całkowicie nie ochrypła. Bez żadnego skutku. Ósmego dnia była gotowa zaryzykować, że ją zastrzelą. Od dwóch dni brakowało jej wody, a od czterech pełen był jej pojemnik na odchody. Wparła plecy w tylną ścianę szafki, a ręce w ściany boczne. Potem kilka razy kopnęła drzwi tak mocno, jak tylko mogła. Niewiele brakło, a byłaby straciła przytomność od skurczów, które odczuła po pierwszym kopnięciu. Zamiast tego wyładowała się w dzikim wrzasku. Głupia pizdo - powiedziała sobie. Była odwodniona. Osiem dni bez żadnego ruchu wystarczało aż nadto, by zaczęła odczuwać pierwsze skutki atrofii mięśni. Powinna była przedtem przynajmniej spróbować je rozluźnić. Ugniatała i masowała sztywne mięśnie, dopóki nie minęły efekty skurczu, a potem się rozluźniła, skupiając umysł tak, jakby znajdowała się w dojo. Gdy mogła już kontrolować swoje ciało, kopnęła po raz wtóry. Powtórzyła kopnięcie. Kopała, aż na krawędziach blachy pojawiły się cienkie linie prześwitów. Kopała dalej, dopóki drzwi tak się nie wygięły, że trzy bolce niemal powychodziły z zawiasów. Ostatnie uderzenie wygięło je tak, że bolce wyskoczyły z obejm i drzwi stanęły otworem. Wypadła z szafy z uniesionymi dłońmi, gotowa przybrać wygląd groźny lub przestraszony - w zależności od tego, jaki byłby bardziej przydatny w tej sytuacji. Pokład był pusty. Puste były śluza, szafka, przypadkowa cela, w której przesiedziała osiem ostatnich dni, i kilka innych podobnych szaf. Wszystkie były puste. Ze skrzynki narzędziowej wzięła magnetyczny klucz do rur, dostatecznie wielki, żeby rozwalić nim czyjś czerep, i po drabince dla załogi zeszła na niższy pokład. Potem zeszła niżej i jeszcze niżej. Były tu kabiny załogi urządzone skromnie i z niemal wojskowym porządkiem. Kantyna ze śladami walki. Pusta izba chorych. Torpedownia. Nikogo. Centrala łączności, nieobsadzona, zamknięta i pozbawiona zasilania. Kilka wciąż jeszcze działających wskaźników nie dawało oznak obecności Scopuliego. Zaczęła odczuwać pierwsze muśnięcia przerażenia. Przeszukiwała pokład za pokładem, kajutę za kajutą i nigdzie nie znajdowała śladu życia. Coś tu się stało. Wyciek radiacji. Trucizna w powietrzu. Coś, co wymusiło ewakuację. Zaczęła się zastanawiać, czy zdoła sama sterować statkiem. Ale gdyby się ewakuowali, powinna była usłyszeć, jak przechodzą przez śluzę, prawda? Dotarła w końcu do ostatniego luku, który prowadził do siłowni. Przystopowała, gdy

pokrywa nie otworzyła się automatycznie. Czerwone światło na zamku sygnalizowało, że zamknięto go od środka. Ponownie przyszła jej na myśl radiacja albo jakieś poważne uszkodzenie. Ale w jednym i drugim wypadku nie zamykano by siłowni od wewnątrz. Przebiegła wzrokiem tkwiące na ścianach panele wskaźników. Żaden z nich nie sygnalizował światłem uszkodzenia. Nie, nie była to radiacja, musiało chodzić o coś innego. Zobaczyła kolejne ślady walki. Krew. Porozrzucane bezładnie narzędzia i pojemniki. Cokolwiek się stało, stało się tutaj. Nie, tu się zaczęło. A skończyło za zamkniętymi drzwiami włazu. Przecięcie pokrywy luku zajęło jej dwie godziny pracy z palnikiem i znalezionymi w warsztacie mechanicznym łomami. Hydraulika wysiadła, musiała więc otworzyć go ręcznie. Owionęła ją fala ciepłego powietrza, wilgotnego i niosącego ze sobą szpitalną woń środków odkażających. I mdlący zapach o miedzianym posmaku. Znaczy sala tortur. Jej przyjaciele powinni być wewnątrz, pobici lub porżnięci w dzwona. Julie zważyła w dłoni ciężki klucz francuski i przygotowała się do rozwalenia przynajmniej jednego czerepu, zanim tamci ją zabiją. Spłynęła w dół. Siłownia i pokład inżynieryjny były rozległe i sklepione niczym katedralna nawa. Środkową część zajmował reaktor termojądrowy, wyglądający jednak jakoś nie tak, jak powinien. Tam, gdzie powinny się znajdować wskaźniki, osłony i monitory, nad rdzeniem reaktora unosiła się jakby warstwa mazi. Julie podleciała powoli, jedną dłonią wciąż trzymając się drabinki. Całe pomieszczenie zdominował dziwny zapach. Okrywająca reaktor maź miała strukturę niepodobną do niczego, co widziała kiedykolwiek wcześniej. Przenikały ją rury, niczym żyły lub przewody powietrzne. Część pulsowała. Nie była to więc zwykła maź. Żywe ciało. Znajdujące się na środku tej rzeczy wybrzuszenie zwróciło się w jej stronę. W porównaniu z całością było nie większe niż mały palec u nogi. Poznała głowę kapitana Darrena. - Pomóż mi - powiedziała... istota.

HOLDEN

Półtora wieku temu, gdy zaściankowe nieporozumienia pomiędzy Ziemią i Marsem doprowadziły niemal do wybuchu wojny, Pas Planetoid był dla ludzkości dalekim horyzontem ogromnych bogactw mineralnych znajdujących się poza realnym zasięgiem, a Planet Zewnętrznych nie sięgały nawet najdziksze sny hersztów korporacji przemysłowohandlowych. I wtedy Solomon Epstein zbudował swój mały, zmodyfikowany napęd termojądrowy, przystawił go do rufy niewielkiego, trzyosobowego jachtu i uruchomił silnik. Mając niezły teleskop, wciąż możecie dostrzec jego statek lecący w Przestrzeń z prędkością sięgającą procentów szybkości światła. Najlepszy i najdłużej trwający pogrzeb w historii ludzkości. Na szczęście zostawił plany i szkice w swoim pececie. Napęd Epsteina nie otworzył przed ludzkością gwiazd, ale dał jej dostęp do planet. *** Długi na trzy czwarte kilometra, szeroki na ćwierć i podobny z grubsza do strażackiego hydrantu Canterbury był przebudowanym statkiem do przewozu kolonistów. Kiedyś był pełen ludzi, zapasów zaopatrzeniowych, planów, maszyn, mieszkalnych baniek środowiskowych i nadziei. Na księżycach Saturna żyło obecnie nieco mniej niż dwadzieścia milionów ludzi. Canterbury przewiózł tak milionową rzeszę ich przodków. Czterdzieści pięć milionów ludzi mieszkało na księżycach Jupitera. Na najdalszych rubieżach cywilizacji, czyli na księżycu Urana, żyło tylko pięć tysięcy ludzi i miało to trwać, dopóki mormoni nie skończą budowy swojego statku i nie wyruszą do gwiazd w poszukiwaniu wolności od ograniczeń prokreacyjnych. Był jeszcze Pas. Gdybyście zapytali werbowników

SPZ,

gdy sobie podpili i byli w zawadiackim

nastroju, mogliby wam powiedzieć, że Pas zamieszkuje sto milionów ludzi. Zapytani o to samo ankieterzy Planet Wewnętrznych odpowiedzieliby, że liczba mieszkańców Pasa bliższa jest pięćdziesięciu milionom. Jakkolwiek byście liczyli, populacja była spora i na swoje potrzeby zużywała mnóstwo wody. Tak więc obecnie Canterbury i tuzin bliźniaczych statków należących do Kompanii

Wodnej Pur & Kleen krążyły po pętli od pierścieni Saturna do spragnionego Pasa i wracały do wleczonych później za sobą lodowców, co miało trwać, dopóki nie zamienią się we wraki. Jim Holden uważał, że jest w tym pewna poezja. - Holden? Odwrócił się ku hangarom. Stała nad nim niczym góra szefowa pokładowych mechaników, główny inżynier Naomi Nagata. Wysoka na bez mała dwa metry zwieńczone grzywą związanych w koński ogon czarnych, kędzierzawych włosów patrzyła nań z mieszaniną rozbawienia i irytacji na twarzy. Miała właściwy Pasiarzom zwyczaj wzruszania dłońmi zamiast ramionami. - Holden, ty mnie słuchasz czy po prostu gapisz się w okno? - Oto jest problem - przyznał Holden. - Ale ponieważ jesteś dobra, naprawdę dobra, możesz sobie z nim poradzić bez większych zapasów i forsy. Naomi parsknęła śmiechem. - Znaczy nie słuchałeś. - Nie, tak naprawdę to nie. - No cóż, powiem ci, o co z grubsza chodzi. Osprzęt do lądowania Knighta nie nada się w atmosferze, dopóki nie zmieni się wszystkich plomb. Będzie z tym jakiś problem? - Zapytam starego - stwierdził Holden. - Ale kiedyż to ostatni raz używaliśmy promu w atmosferze? - Nigdy, ale regulaminy mówią, że musimy mieć przynajmniej jeden sprawny prom atmosferyczny. - Hej, szefie! - wrzasnął stojący po drugiej stronie hangaru urodzony na Ziemi Amos Burton. Machnął ku nim mięsistym łapskiem. Miał na myśli Naomi. McDowell mógł sobie być kapitanem statku, Holden mógł sobie być pierwszym oficerem, ale w świecie Amosa Burtona szefem była tylko Naomi. - O co chodzi? - krzyknęła w odpowiedzi. - Uszkodzony kabel. Nie mogłabyś potrzymać tego draństwa, podczas gdy ja pójdę po zapasowy? Naomi spojrzała na Holdena, pytając go wzrokiem, czy wszystko już uzgodnili. Strzelił w dach pełnym sarkazmu salutem, co skwitowała parsknięciem i potrząśnięciem głową. Potem odwróciła się i odeszła; wysoka, szczupła kobieta w brudnym, poplamionym olejami jednoczęściowym kombinezonie. Po siedmiu latach w Ziemskiej Flocie Wojennej i pięciu przepracowanych w Kosmosie z cywilami nadal nie potrafił się przyzwyczaić do smukłych i szczupłych Pasiarzy.

Dzieciństwo spędzone w ziemskim polu grawitacyjnym na zawsze ukształtowało jego sposób patrzenia na świat. Znalazłszy się w centralnej windzie, na chwilę zatrzymał palec przy guziku pokładu nawigacyjnego, skuszony wizją Ade Tukunbo - jej uśmiechu, głosu, zapachu paczuli i wanilii, których używała do włosów - ale zamiast tego wcisnął guzik izby chorych. Obowiązek przed przyjemnością. Gdy Holden wszedł do pomieszczenia, zobaczył schylonego nad laboratoryjnym stołem laboranta Sheda Garveya, który oczyszczał kikut lewego ramienia Camerona Paja. Przed miesiącem łokieć Camerona został przygnieciony przez trzydziestotonowy blok lodu przesuwający się z szybkością pięciu milimetrów na sekundę. Tego typu obrażenia przydarzały się ludziom tnącym i przemieszczającym nieważkie gigantyczne bryły lodu i Paj traktował wypadek z fatalizmem zawodowca. Holden pochylił się nad ramieniem Sheda i przez chwilę patrzył, jak ten umieszcza lecznicze czerwie na martwiejącej tkance. - Przykry widoczek? - zapytał Holden. - Ja bym powiedział, że wygląda nie najgorzej, sir - odparł Paj. - Wciąż mam tu jeszcze kilka nerwów. Shed mi opowiada, jak dobrze będę sobie radził z protezą. - Zakładając, że opanujemy proces martwicy tkanek - zastrzegł się medyk - i upewnimy się, że Paj za bardzo nie wyzdrowieje, zanim dotrzemy do Ceres. Sprawdziłem polisę, Paj zamustrował się na dostatecznie długi okres, żeby dostać protezę ze sprzężeniem zwrotnym i czujnikami ciśnienia i temperatury oraz świetnym oprzyrządowaniem motorycznym. Pełny zestaw. Będzie prawie tak dobra jak prawdziwa ręka. Planety Wewnętrzne opracowały biożel, który regeneruje całe kończyny, ale my tego nie mamy w zakresie usług medycznych. - Pieprzyć Wewnętrznych i pieprzyć ich magiczny Żel-O. Wolę mieć porządną protezę skonstruowaną przez Pasiarzy niż coś, co te kutasy hodują w laboratoriach. Od samego używania tego ich śmiesznego członka czujesz się jak chuj - stwierdził Paj, a po chwili dodał: - Bez urazy, pierwszy. - Nie jestem obrażalski. Cieszę się, że odzyskujesz sprawność - stwierdził Holden. - Powiedz mu ten drugi kawał - zaproponował Paj z przewrotnym uśmieszkiem. Shed lekko pokraśniał. - Usłyszałem go od kogoś innego - powiedział medyk, unikając wzroku Holdena. Mówią, że potrzeba czasu, żebyś się zaprzyjaźnił z protezą, żeby zaznać przyjemności, gdy walisz konia. Holden milczał przez chwilę, wstrzymując się od komentarza przez czas

wystarczający, żeby uszy Sheda zapłonęły czerwienią piwonii. - Dobrze wiedzieć - powiedział. - A co z martwicą? - No, wdała się niewielka infekcja - przyznał Shed. - Ale czerwie mają ją pod kontrolą, a stan zapalny na tym etapie jest rzeczą pożądaną, więc dopóki się nie rozprzestrzenia, nie zwalczamy jej zbyt intensywnie. - Czy Paj będzie gotowy do wzięcia udziału w następnym rejsie? - zapytał Holden. Paj po raz pierwszy od rozpoczęcia rozmowy zmarszczył brwi. - Tak, do cholery. Zawsze jestem gotowy. To mój fach, sir. - Prawdopodobnie tak - uściślił Shed. - Wszystko zależy od tego, ile zajmie montaż protezy. Ale jak nie poleci w najbliższy rejs, to weźmie udział w następnym. - Pieprzysz - warknął Paj. - Mogę jedną ręką holować lód lepiej niż połowa patałachów, jakich masz na tej łajbie. - No i git - odpowiedział Holden, tłumiąc cisnący mu się na wargi uśmiech. - Dobrze wiedzieć. Tak trzymaj. Podczas gdy Shed wyskubywał kolejnego czerwia, Paj skwitował wypowiedź pierwszego gniewnym parsknięciem. Holden wrócił do windy i tym razem wybrał cel bez wahania. Wewnętrznego wystroju konstrukcji i wyglądu nawigacyjnej centrali Canterbury’ego nie stworzono po to, żeby robiła wrażenie. Wielkie na całą ścianę ekrany, jakie sobie wyobrażał Holden, zanim zaciągnął się do floty, widywało się głównie na najcięższych okrętach, ale i tutaj można było zobaczyć pewien nadmiar formy nad potrzebami. Ade siedziała przed parą ekranów nieco tylko większych niż osadzane w przenośnym terminalu, pokazujących grafy wydajności i mocy wyjściowej reaktora statku z bieżącymi dotyczącymi stanu silnika wskazaniami w rogach; na prawym przesuwały się w dół dane techniczne, w miarę jak zbierały je i przekazywały czujniki. Dziewczyna miała na głowie wielkie, zakrywające uszy słuchawki, z których wydobywały się na zewnątrz nikłe głosy basów. Gdyby czujniki statku znalazły jakąś anomalię, z pewnością by to zauważyła. Zauważyłaby też każde załamanie się gładkiej pracy systemu. Gdyby kapitan McDowell opuścił sterownię, też by się zorientowała i zdjęłaby słuchawki, żeby wyglądać na czujną i sprężoną. Umiejętność korzystania z uciech życia była jedną z tych jej cech, które Holdena pociągały. Podszedłszy bliżej, stanął za nią, łagodnie zdjął jej słuchawki i powitał ciepłym: - Hej... Ade uśmiechnęła się, puknęła w ekran i zsunęła słuchawki na smukłą szyję, gdzie spoczęły niczym techniczny naszyjnik.

- Oficer wykonawczy James Holden - powitała go przesadnie formalnie, co dodatkowo podkreślał jej silny nigeryjski akcent. - Co mogę dla pana zrobić, sir? - Wiesz, zabawne, że właśnie ty o to pytasz - stwierdził. - Myślałem, jak byłoby miło, gdyby ktoś wpadł do mojej kabiny po zakończeniu trzeciej wachty. Zjedlibyśmy romantyczną kolacyjkę z dostępnego w kambuzie gówna. Posłuchalibyśmy muzyki. - Wypilibyśmy trochę wina - odpowiedziała. - I dopuścilibyśmy się nieznacznego złamania pokładowego protokołu. Miło pomyśleć, ale nie mam dziś nastroju na seks. - Nie mówiłem o seksie. Ot, przetrącilibyśmy co nieco. Porozmawiali... - Ale ja mówiłam o seksie - stwierdziła. Klęknął obok niej. Przyspieszenie jednej trzeciej g, z jakim Canterbury pędził teraz przez przestrzeń, sprawiało, że ta pozycja była całkiem wygodna. Na twarzy Ade pojawił się uśmiech. W tejże chwili zaćwierkał ekran danych. Dziewczyna zerknęła na niego, puknęła przesuw i ponownie odwróciła się do Holdena. - Lubię cię, Ade. Naprawdę lubię być z tobą - powiedział. - Nie rozumiem, czemu nie mielibyśmy spędzić razem trochę czasu... w ubraniach. - Holden, słoneczko. Zastopuj, dobrze? - Co mam zastopować? - Przerwij starania zrobienia ze mnie swojej dziewczyny. Jesteś miły, masz fajny tyłeczek i dobry jesteś w łóżku. Ale to nie znaczy, że jesteśmy ze sobą. Stropiony Holden cofnął się i kucnął na piętach. - Ade. Żeby mi to pasowało, trzeba czegoś więcej. - Ale nic z tego nie będzie - stwierdziła, ujmując jego rękę. - I dobrze. Ty jesteś na tym statku pierwszym oficerem, a ja mam kontrakt krótkoterminowy. Jeszcze jeden rejs, może dwa i odejdę. - Ja też nie jestem przykuty łańcuchami do tego statku. Skwitowała to śmiechem równie ciepłym, jak pełnym niedowierzania. - Jak długo latasz na Cancie? - Pięć lat. - To nigdzie się stąd nie wyniesiesz - powiedziała. - Całkiem wygodnie się tu urządziłeś. - Wygodnie? - żachnął się. - Cant jest stuletnim lodowym holownikiem. Możesz oczywiście znaleźć we flocie bardziej gówniane zajęcie, ale musisz się naprawdę postarać. Każdy członek załogi jest albo żałośnie niekompetentny, albo poważnie coś popierdolił na swojej poprzedniej łajbie.

- Ale tobie jest tu wygodnie. - Oczy Ade straciły nieco ciepła. Zagryzłszy wargi, spojrzała na ekran i ponownie podniosła wzrok. - Na to nie zasłużyłem - powiedział. - Owszem, nie zasłużyłeś - przytaknęła. - Ale powiedziałam ci, że dziś w nocy nie mam nastroju. Zaczyna mi odbijać. Muszę się porządnie wyspać. Jutro będę milsza. - Obiecujesz? - Zrobię ci nawet kolację. Przeprosiny przyjęte? Pochylił się ku przodowi i pocałował ją w usta. Odpowiedziała najpierw z uprzejmości, ale potem jej wargi nabrały ciepła. Na krótko objęła go za szyję, ale potem lekko odepchnęła. - Jesteś za dobry w te klocki. Powinieneś już iść - powiedziała. - Jak by nie było, mam służbę i tak dalej... - Dobrze - odparł, ale nie odwrócił się ku drzwiom. - Jim - powiedziała, a ogólny system komunikacji statku kliknięciem zasygnalizował gotowość. - Holden na mostek - odezwał się kapitan McDowell stłumionym i ciągnącym za sobą echa głosem. Holden powtórzył, dodając obsceniczną propozycję. Ade parsknęła śmiechem. Holden objął ją, pocałował, a potem ruszył ku centralnej windzie, życząc kapitanowi McDowellowi hemoroidów i publicznego upokorzenia za to, że wpieprzył się tak nie w porę. Mostek był niewiele większy niż kajuta Holdena i o połowę mniejszy od kambuza. Gdyby nie trochę większy kapitański ekran odczytu danych, zamieszczony tu z powodu słabnącego wzroku kapitana i jego głębokiej nieufności do dokonań i możliwości chirurgii optycznej, można by to pomieszczenie uznać za pokój na zapleczu w jakiejś firmie obrachunkowej. W powietrzu unosił się zapach środków czyszczących i czyjejś przesadnie mocno zaparzonej herbaty yerba mate. Ujrzawszy wchodzącego Holdena, kapitan odchylił się w tył na fotelu i ponad jego ramieniem machnął dłonią w stronę centrali łączności. - Bekka! - warknął. - Powiedz mu! Mogłoby się wydawać, że rodzicami pełniącej obowiązki dyżurnego łączności na tej wachcie Rebeki Byers byli rekin i siekiera. Miała czarne oczy, ostre rysy twarzy i tak wąskie usta, że równie dobrze mogłoby ich nie być. Wśród załogi krążyły plotki, że zaciągnęła się, żeby uniknąć oskarżenia o zabicie byłego małżonka. Ale Holden ją lubił. - Wezwanie ratunkowe - powiedziała. - Odebraliśmy je dwie godziny temu. Z Kallisto właśnie dostaliśmy potwierdzenie przekaźnika. Jest prawdziwe.

- Aha... - powiedział Holden. - A potem dodał: - Kurwa mać! A my jesteśmy najbliżej? - Cant to jedyny statek w odległości kilku milionów kilometrów. - No cóż. Tak myślałem - mruknął Holden. Bekka spojrzała na kapitana. McDowell z chrzęstem przygniótł i rozluźnił knykcie lewej, a potem prawej ręki, a potem spojrzał na display. Padająca zeń poświata nadała jego twarzy zielonkawy odcień. - Oni są obok jakiejś nieoznakowanej na mapie asteroidy Pasa - stwierdził. - Naprawdę? - zapytał Holden z niedowierzaniem w głosie. - Wpieprzyli się na nią, gdy wokół Przestrzeń zionie pustką na odległość kilku milionów kilometrów? - Może podlecieli do niej, bo ktoś chciał usiąść na nocniczku. Wiemy tylko, że ugrzązł tam jakiś wzywający pomocy kretyn, a my jesteśmy najbliżej. Zakładając... Prawa Układu Słonecznego są jednoznaczne. W środowisku tak wrogim życiu jak przestrzeń międzyplanetarna udzielanie sobie wzajemnej pomocy było bezwzględnym obowiązkiem. Wezwanie o pomoc, samym tylko swoim istnieniem zmuszało najbliższy statek do zatrzymania się i zorganizowania misji ratunkowej - co nie oznaczało, że wszyscy bez wyjątku tego prawa przestrzegali. Canterbury miał pełen ładunek. Podczas minionego miesiąca, łagodnie przyspieszając, zwiększano prędkość ponad miliona ton lodu. Wyhamowanie takiej masy będzie równie trudne jak zatrzymanie bryły, która zmiażdżyła ramię Paja. Zawsze istniała ogromnie kusząca możliwość pojawienia się niewyjaśnionych przerw w łączności, wyczyszczenia zapisów w dzienniku statku i zostawienia wszystkiego boskim wyrokom Darwina. Z drugiej strony gdyby McDowell naprawdę zamierzał zrobić taki zwód jajami, nie wzywałby Holdena. Albo zasugerowałby coś takiego w miejscu, w którym nie mógłby go usłyszeć żaden członek załogi. Holden szybko zrozumiał zasady tańca. Kapitan zamierzał być tym, który sprzeciwi się porzuceniu ładunku, na Holdena zrzucając rolę stróża prawa. Członkowie załogi doceniliby wysiłki kapitana zmierzające do ocalenia ich zarobków. Doceniliby też wysiłki Holdena, który będzie obstawał przy przestrzeganiu prawa. Cokolwiek się stanie, obaj podpadną podwładnym za to, że domagali się tego, czego żądało od nich prawo i zwykła ludzka przyzwoitość. - Musimy się zatrzymać - stwierdził Holden. Potem dodał pocieszająco: - Może dostaniemy wynagrodzenie za uratowanie frachtu? McDowell tknął palcem w ekran i konsola przemówiła niskim i ciepłym głosem Ade, który zabrzmiał tak, jakby dziewczyna była w tym pomieszczeniu:

- Kapitanie? - Potrzebne mi dane do zatrzymania tej łajby. - Sir? - Jak trudno byłoby położyć nas na kurs równoległy do CA-2216862? - Zatrzymujemy się przy asteroidzie? - Oficerze nawigacyjny Tukunbo, odpowiem, gdy wykonacie mój rozkaz. - Tak jest, sir. - Wszyscy usłyszeli serię kliknięć. - Jeśli teraz odwrócimy statek i przez prawie dwa dni pognamy jak diabli, osadzę nas w odległości pięćdziesięciu tysięcy kilometrów. - Możesz nam przybliżyć pojęcie „pognamy jak diabli”? - Wszyscy będą musieli się położyć do koi przeciwprzeciążeniowych. - I położymy się. - McDowell westchnął i podrapał się po zarastającym szczeciną podbródku. - A przemieszczający się lód przy odrobinie szczęścia powygina kadłub tak nieznacznie, że naprawy nie będą nas kosztowały więcej niż kilka milionów dolców. Robię się już za stary na takie rzeczy, Holden. Naprawdę. - Tak jest, sir. A ja zawsze miałem chrapkę na pański fotel - stwierdził Holden, co McDowell skwitował obscenicznym gestem. Prychnięcie Rebeki oznaczało, że się roześmiała. Kapitan odwrócił się w jej stronę. - Wyślij do boi ratunkowej komunikat, że lecimy w ich kierunku. I powiadom Ceres, że się spóźnimy. Holden, co z Knightem? - Dopóki nie dostaniemy niektórych części, nie ma mowy o lotach w atmosferze. Ale w próżni wyciągnie do pięćdziesięciu tysięcy kilometrów. - Jesteś pewien? - Tak powiedziała Naomi, więc chyba to prawda? McDowell wstał. Dla bardziej szczupłego od przeciętnego ziemskiego nastolatka, mierzącego blisko dwa i ćwierć metra wysokości kapitana, który nigdy nie żył na dnie grawitacyjnej studni jakiejkolwiek planety, zbliżający się lot z przyspieszeniem musiał być równie atrakcyjny jak perspektywa pobytu w piekle. Holden poczuł dlań współczucie, nigdy jednak nie poniżyłby McDowella, pozwalając sobie na wyrażenie tej sympatii. - Jeszcze jedno, Jim - odezwał się McDowell tak cicho, żeby go usłyszał jedynie Holden. - Prawo wymaga, żebyśmy się zatrzymali i podjęli wysiłki, ale nie musimy przy tym schodzić z kursu, o ile rozumiesz, co mam na myśli. - Już się zatrzymaliśmy - odpowiedział Holden, co McDowell skwitował klaśnięciem swoich pajęczych rąk. Był to jeden z charakterystycznych dla Pasiarzy gestów, zrodzony z potrzeby wzajemnej komunikacji przy noszeniu kombinezonów ciśnieniowych. - Nie mogę się od tego wykręcić - stwierdził kapitan. - Ale jeżeli zobaczysz tam

cokolwiek, co wzbudzi twoje podejrzenia, zwijaj manatki i wracaj. - I co, zostawimy to następnemu statkowi, który będzie tędy przelatywał? - Masz chronić własną dupę! - stwierdził McDowell. - To rozkaz. Zrozumiałeś? - Zrozumiałem - odpowiedział Holden. Gdy system komunikacyjny kliknięciem oznajmił powrót do życia, McDowell zaczął wyjaśniać sytuację reszcie załogi. Wyobraziwszy sobie zbiorowy jęk przetaczający się przez wszystkie pokłady, Holden podszedł do Rebeki. - No dobrze - powiedział. - Co wiemy o tym rozbitym statku? - Lekki frachtowiec. Zarejestrowany na Marsie. Port rodzimy: Eros. Mówią o sobie, że ich nazwa brzmi Scopuli...

MILLER

Detektyw Miller rozpierał się na piankowym fotelu i łagodnym uśmiechem dodawał dziewczynie otuchy, jednocześnie usiłując wydobyć jakiś sens z jej opowieści. - I nagle wszystko pieprznęło. Do środka wpadli wyjący i przygarbieni nisko brzytwiarze - stwierdziła dziewczyna, machając ręką. - Wyglądało to jak jakiś numer taneczny, tylko że Bomie miał minę człowieka, który w ogóle nic nie kontaktuje. Kumasz, que? Stojący przy drzwiach przysadzisty i krępy Havelock zamrugał powiekami. Na jego twarzy pojawił się wyraz zniecierpliwienia. Dlatego właśnie nigdy nie miał zostać starszym detektywem. I dlatego jako pokerzysta był dupą wołową. A Miller był w pokerze bardzo dobry. - Ogólnie tak - stwierdził Miller. W jego głosie brzmiał akcent mieszkańca Planet Wewnętrznych. Machnął ręką podobnym do gestu dziewczyny leniwym łukiem. - Bomie nic nie kumał, nie chwycił, że dostał z martwego ramienia*. - No. Kurwa, nie kumał - powtórzyła dziewczyna tak, jakby detektyw zacytował Biblię. Miller kiwnął głową, co dziewczyna też natychmiast powtórzyła; w tej chwili oboje przypominali pogrążone w godowym tańcu ptaki. Cała nora składała się z trzech pomieszczeń, pomalowanych w kremowo-czarne piegi - łazienki, kuchni i pokoju mieszkalnego. Zastrzały opuszczanego podwojonego łóżka wbudowanego w boczną ścianę tego pokoju tyle razy łamano i naprawiano, że wszystkie wzmocnienia całkowicie je unieruchomiły. Tak blisko centrum obrotu Ceres ciążenie wywołane było nie tyle grawitacją, ile bezwładnością. Powietrze śmierdziało piwem, proteinowymi drożdżami i grzybami. Miejscowe żarło. Ktokolwiek pchnął dziewczynę dostatecznie mocno, żeby rozwalić łóżko, nie rozliczył się z opłatą za posiłek. A może zapłacił, a dziewczyna postanowiła kupić za to herę, bimber albo oksykodon. Tak czy siak, to w końcu jej sprawa.

*

Martwe ramię - cios zadany ręką, której bokser zwodniczo nie używa w walce, udając wcześniej, że doznał kontuzji (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza).

- Spłynął, que? - zapytał. - Bomie wyparował jak powietrze w próżnię - powiedziała dziewczyna, podkreślając to chichotem. - Skoczył łbem w okno, chwytasz? - Chwytam - powiedział detektyw. - Nowi brzytwiarze. Mam powyżej. Wysiadam. - A Bomie? Dziewczyna niespiesznie zmierzyła go wzrokiem, od czubków butów po płaskie denko kapelusika. Miller zachichotał. Machnąwszy dłońmi, wstał lekko, korzystając z dobrodziejstw niskiej grawitacji. - Jak się pokaże, powiedz, że pytałem, que si? - powiedział. - Como no? - odparła. Czemu nie? Zewnętrzny tunel pod warstwą brudu był biały. Miał dziesięć metrów szerokości i z obu stron wyginał się łagodnie w górę. Oświetlające go białe LED-y nie próbowały nawet udawać, że imitują blask słoneczny. Pół kilometra dalej ktoś rąbnął o ścianę tak mocno, że spod wykładziny przezierała rodzima skała; uszkodzenia jeszcze do tej pory nie załatano. Może tak miało zostać. Był to wykop daleki od środka obrotu, turyści nigdy tu nie zaglądali. Havelock poprowadził ich do pojazdu; z każdym krokiem zbyt wysoko odbijając się od gruntu. Niezbyt często odwiedzał rejony niskiej grawitacji i dlatego dość niezgrabnie się tu poruszał. Detektyw spędził na Ceres całe życie i prawdę powiedziawszy, silny na tej wysokości efekt Coriolisa też niekiedy sprawiał, iż czuł się niezbyt pewnie. - To jak? - zapytał Havelock, wciskając kod docelowy. - Dobrze się bawiłeś? - Nie wiem, o czym mówisz? - odpowiedział Miller. - Mówię o prowadzeniu całej rozmowy w dialekcie zewnętrznym wobec Ziemianina stwierdzi Havelock. - Nie zrozumiałem nawet połowy z tego, o czym mówiliście. - To nie było tak, żeby Pasiarze wykluczali Ziemniaka - stwierdził Miller. - To prości ludzie wykluczali mózgowca. A skoro o tym wspomniałeś, owszem, to było zabawne. Havelock parsknął śmiechem. Potrafił znosić docinki i robić swoje. Dlatego był dobry w sportach zespołowych: w piłce nożnej, koszu czy polityce. Miller przeciwnie. Ceres, portowe miasto na największej planetoidzie Pasa i Planet Zewnętrznych, miało dziesięć tysięcy kilometrów korytarzy rozciągniętych warstwami na obszarze o średnicy dwustu pięćdziesięciu kilometrów. Rozkręcenie planetoidy do ciążenia 0,3 g zajęło najlepszym umysłom kompanii Tycho Manufacturing połowę pokolenia i jej spece nadal się

tym chełpili. Teraz Ceres liczyło sobie ponad sześć milionów stałych mieszkańców, a tysiąc codziennie dokujących tu statków dodawało populacji blisko kolejny milion. Platyna, żelazo i tytan z Pasa. Woda z Saturna, warzywa i wołowina z wielkich, ogrzewanych zwierciadłami cieplarni na Ganimedesie i Europie, surowce pochodzenia organicznego z Ziemi i Marsa. Akumulatory i baterie z Io, hel-3 z rafinerii na Rhei i Japecie. Przez Ceres przepływała rzeka bogactw i wpływów, jakiej ludzkość nigdy nie widziała w całej historii. Ale rozwiniętemu na taką skalę handlowi towarzyszyła też odpowiednio zorganizowana przestępczość. A zorganizowanej przestępczości towarzyszyły mające ją utrzymać w szachu siły bezpieczeństwa. Służyli w nich ludzie tacy, jak Miller i Havelock, których zadaniem było śledzić poruszające się po szerokich rampach pojazdy, doświadczać zmniejszania się zwodniczej, wywołanej obrotowym ruchem planetoidy grawitacji i wypytywanie tanich dziwek, co się stało tej nocy, podczas której Bomie Chatterjee przerwał zbieranie opłat za ochronę dla Towarzystwa Złotej Gałęzi. Główny komisariat Star Helix Security, garnizonu policyjnego i wojskowego dla Stacji Ceres, znajdował się na trzecim poziomie od powierzchni planetoidy, zajmował obszar dwóch kilometrów kwadratowych i był wkopany w skałę tak wysoką, że Miller mógłby wstać od swego biurka i podejść pięć poziomów w górę, nie opuszczając biur. Havelock odstawił wóz, a Miller przeszedł do swego kubika, załadował zapis rozmowy z dziewczyną i włączył odtwarzanie. Odsłuchał połowę, gdy jego partner stanął za nim. - Dowiedziałeś się czegoś? - zapytał Havelock. - Nie za wiele - odpowiedział Miller. - Bomie został zaskoczony przez bandę niezrzeszonych miejscowych oprychów. Niekiedy faceci z dolnej półki, tacy jak Bomie, wynajmują ludzi, którzy mają pozorować napad, żeby sami mogli się popisać przed szefami heroiczną obroną. Wzmacnia to ich reputację. To właśnie miała na myśli ta kurewka, kiedy nazwała to numerem tanecznym. Faceci, którzy przyszli do niego, byli właśnie tak ustawieni, ale zamiast popisać się numerem w stylu ninja, Bomie spieprzył i już nie wrócił. - I co teraz? - Nic - stwierdził Miller. - Tego właśnie nie łapię. Ktoś sprzątnął kolektora Złotej Gałęzi i nie ma rewanżu. Niby w porządku. Bomie jest prawie na samym dole łańcucha pokarmowego, ale... - Ale jak ktoś zacznie zjadać drobnicę, to zmniejszą się dochody chłopaków z pierwszej ligi - dokończył Havelock. - To dlaczego Złota Gałąź nie ucieka się do wymierzania gangsterskiej sprawiedliwości? - Nie podoba mi się to - mruknął detektyw.

Havelock parsknął śmiechem. - Pasiarze - powiedział. - Jedna rzecz wyskakuje z ram, a wy myślicie, że wali się cały system. Jeżeli Złota Gałąź nie potrafi już upominać się o swoje, to dobrze, nieprawdaż? Oni są tymi niegrzecznymi. - Taaak... - odpowiedział Miller. - Jeżeli o zorganizowanej przestępczości można powiedzieć coś dobrego, to tylko to, że przynajmniej jest zorganizowana. Havelock usiadł na małym plastykowym krześle obok Millera i pochylił się, żeby zobaczyć odtwarzane nagranie. - Dobra - odezwał się po chwili. - Co to znaczy „martwe ramię”? - To taki termin z boksu - powiedział Miller. - Cios, którego się nie spodziewasz. Komputer brzęknął melodyjnie i z głośników rozległ się głos kapitan Shaddid: - Jesteś tam, Miller? - Mmm... - stwierdził Havelock. - Zły znak. - Co takiego? - zapytała kapitan ostrym głosem. Nie zdołała do końca przełamać swojego uprzedzenia, jakie żywiła wobec urodzonego na Planetach Wewnętrznych Havelocka. Miller podniósł dłoń, żeby uciszyć partnera. - Jestem, ma’am. Co mogę dla pani zrobić? - Przyjdź do mojego biura. - Już idę - stwierdził. Wstał, a Havelock zajął jego miejsce na krześle. Nie zamienili słowa. Obaj wiedzieli, że gdyby kapitan Shaddid chciała, żeby przyszli razem, toby im to oznajmiła. Była to kolejna zapowiedź tego, iż Havelock nigdy nie zostanie detektywem. Miller zostawił go z nagraniem i próbami analizy subtelnych różnic klasy, pozycji społecznej, pochodzenia i rasy. Robota na całe życie. Umeblowanie biura kapitan Shaddid zdradzało we wszystkim kobiecą rękę rezydentki. Na ścianach wisiały gobeliny z prawdziwego sukna, a przepełniające pomieszczenie zapachy cynamonu i kawy pochodziły z umieszczonej w klimatyzatorze wkładki, za którą Shaddid zapłaciła chyba dziesiątą część ceny autentycznych delicji. Mundur nosiła dość nonszalancko i wbrew przepisom korporacyjnym miała włosy przycięte dopiero przy ramionach. Gdyby Millerowi przyszło ją opisać, użyłby określenia „zwodnicza kolorystyka”. Teraz kapitan skinieniem głowy wskazała mu krzesło, więc usiadł. - Czego się dowiedziałeś? - zapytała, patrząc na ścianę za jego plecami. Nie miała to być przyjacielska pogawędka, tylko konkretna rozmowa. - Złota Gałąź jest w takiej samej sytuacji jak ekipa Sohiro i Loca Greiga. Nadal w

siodle. Ale jakby... zagubieni, tak bym chyba to określił. Puszczają płazem rozmaite drobiazgi. Mniej goryli w terenie, mniej wymuszeń i przestępstw z użyciem przemocy. Mogę podać nazwiska kilku facetów ze średniego szczebla, którzy zapadli się pod ziemię. - Zabici? - zapytała. - Ofensywa SPZ? Ofensywa

Sojuszu

Planet

Zewnętrznych

była

stałym

bezpieczeństwa Ceres. Podtrzymujący tradycje Ala Capone, Hamasu, Wojowników

SPZ

straszakiem IRA

służb

i Czerwonych

był kochany przez ludzi, których wspierał, i budził strach przeciwników

stających na jego drodze. Był to po części ruch społeczny, po części rodzący się naród, który charakteryzował się głównie totalnym brakiem instytucjonalnego sumienia czy skrupułów. Kapitan Shaddid mogła nie lubić Havelocka z powodu jego pochodzenia, ale nie przeszkadzało jej to z nim pracować. Członkowie SPZ wyrzuciliby go w próżnię poprzez śluzę powietrzną. Ludzie tacy jak Miller mogli się spodziewać jedynie kuli w łeb i plastykowego worka,

SPZ

nie cofał się przed wrzucaniem rozpryskowych bomb do przewodów

wentylacyjnych. - Nie sądzę - odpowiedział. - Wojną mi to nie pachnie. Szczerze mówiąc, ma’am, nie mam pojęcia, co się, u diabła, dzieje. W grę wchodzą wielkie liczby. Spadają opłaty za ochronę, zmniejsza się ilość nielicencjonowanych szulerni. Na szóstym poziomie Cooper i Hairi zamknęli swój burdel z nieletnimi pensjonariuszami i nikt nie umie powiedzieć, czy i kiedy znów go otworzą. Trochę zwiększyli swoją aktywność niezależni, ale poza tym wszystko wygląda wspaniale. Tylko dziwnie mi to pachnie. Kiwnęła głową, ale nadal patrzyła na ścianę. Przestała się interesować tym, co mówił, równie szybko, jak ją przedtem zaciekawił. - Dobrze, zostaw to - powiedziała. - Mam coś nowego. Zadanie. Tylko dla ciebie. Nie włączaj w to Havelocka. Detektyw skrzyżował ramiona na piersi. - Nowe zadanie - powiedział ostrożnie. - To znaczy? - To znaczy, że Star Helix Security przyjęło nowy kontrakt niezależny od zwykłych zadań zapewnienia bezpieczeństwa mieszkańcom Ceres i jako miejscowy szef korporacji przydzielam to zadanie tobie. - Zostałem wylany? Kapitan Shaddid zrobiła zbolałą i urażoną minę. - To dodatkowe zadanie - stwierdziła. - Nadal masz przydział na Ceres. To tylko... uboczne zlecenie. Posłuchaj, Miller, tak samo jak ty podejrzewam, że to śmierdzi na kilometr. Nie usuwam cię z komisariatu. Nie odbieram obowiązków i zadań. To uprzejmość, którą jakiś Ziemniak czyni jednemu z udziałowców.

- Znaczy teraz czynimy uprzejmości udziałowcom? - zapytał Miller. - Ty owszem. Tak - stwierdziła Shaddid. Nie mówiła już łagodnie i pojednawczo. Jej oczy stały się ciemne i równie twarde jak kamień. - Jasne - odpowiedział Miller. - Teraz już wiem. Shaddid podniosła swój podręczny terminal. Detektyw sięgnął do boku, wyjął swój i odebrał transfer przesyłanych wąską wiązką danych. Cokolwiek zawierały, Shaddid wolała trzymać to poza siecią ogólną. Na ekraniku terminalu Millera pojawiła się nowa zakładka o nazwie Jmao. - To sprawa zaginięcia dziecka - powiedziała Shaddid. - Ariadna i Jules-Pierre Mao. Nazwisko otworzyło jakąś klapkę w pamięci Millera. Przycisnął palec do ekranu terminalu. - Kompania Handlowa Mao-Kwikowski? - zapytał. - Nie kto inny. Detektyw gwizdnął cicho. Maokwik może nie należała do dziesiątki największych korporacji Pasa, ale z pewnością mieściła się w pierwszej pięćdziesiątce. Pierwotnie była to działająca zgodnie z prawem firma zamieszana w epicki upadek wenusjańskich miast w chmurach. Wykorzystując pieniądze zarobione podczas tego trwającego dziesięciolecia procesu, rozszerzyli profil działalności i powiększyli jej zakres, inwestując głównie w transport międzyplanetarny. Obecnie baza korporacji była niezależną jednostką unoszącą się w Przestrzeni pomiędzy Pasem i Planetami Wewnętrznymi z majestatem pływającego po dawnych morzach okrętu liniowego. Sam fakt, że Miller tyle o nich wiedział, świadczył, iż mieli dość pieniędzy, żeby takich jak on bezceremonialnie kupować. On sam zaś został właśnie kupiony. - Ich baza główna jest na Lunie - oznajmiła Shaddid. - Mają wszystkie prawa i przywileje obywatelstwa Ziemi. Ale tu prowadzą bardzo wiele interesów. - I co, zawieruszyła im się córka? - To raczej czarna owieczka. Porzuciła college i związała się z grupą nazywaną Fundacją Dalekich Horyzontów. To tacy studenccy aktywiści. - Przykrywka SPZ - mruknął Miller. - Nie, są z nimi tylko związani - poprawiła go kapitan, co Miller pozostawił bez odpowiedzi. Zastanawiał się w duchu, czyją stronę wzięłaby Shaddid, gdyby SPZ podjął próbę inwazji. - Rodzina postanowiła to przeczekać. Firmę kontroluje dwoje starszych dzieci, więc jeżeli Julie chce sobie pohasać w próżni jako bojownik o wolność, to tak naprawdę nic złego

się nie dzieje. - Ale chcą ją odnaleźć. - Dokładnie tak. - Co się zmieniło? - Nie uznali za stosowne podzielić się z nami tą informacją. - Właśnie. - Ostatnie dane wskazują, że pracowała na Stacji Tycho i utrzymywała tam apartament. Znalazłam i zamknęłam w sieci jej partycję. Hasło masz w aktach. - Dobrze - stwierdził Miller. - Na czym polega moje zadanie? - Znaleźć Julie, odizolować ją i wysłać do domu. - Znaczy porwanie? - uściślił. - Tak. Detektyw spojrzał na swój ręczny terminal, przerzucając akta, ale specjalnie się im nie przyglądał. Poczuł nieprzyjemny ucisk w brzuchu. Od trzydziestu lat pracował w siłach bezpieczeństwa Ceres i nie żywił szczególnych złudzeń co do tego miejsca. Dowcip polegał na tym, że Ceres nie miała żadnych praw - ale miała policję. Jego dłonie nie były bardziej czyste od dłoni kapitan Shaddid. Bywało, że ludzie wylatywali na zewnątrz przez śluzy. Z szafek, zdarzało się, znikały dowody. Nie chodziło nawet o to, że było to dobre czy złe wystarczyło, że było usprawiedliwione. Spędzałeś życie w kamiennej bańce, do której żywność, powietrze i wodę dostarczano z miejsc tak odległych, że niełatwo je odnaleźć, wykorzystując teleskop, i niezbędna tu była pewna moralna elastyczność. Nigdy jednak przedtem nie zajmował się porwaniami ludzi. - Macie z tym jakieś problemy, detektywie? - zapytała kapitan Shaddid. - Żadnych, ma’am - odpowiedział. - Zajmę się tym. - Nie strać na to za wiele czasu - ostrzegła go. - Rozkaz. Coś jeszcze? Oczy komendant Shaddid złagodniały, jakby nagle założyła maskę. Uśmiechnęła się nawet. - Z twoim partnerem wszystko w porządku? - Havelock to równy gość - stwierdził Miller. - W jego obecności ludzie tacy jak ja przez kontrast stają się lepsi. To miłe. Jedyną zmianą w uśmiechu Shaddid była ta, że teraz stał się odrobinę bardziej przyjazny. Nic tak nie umacnia więzi z szefem jak odrobina dzielonego z nim rasizmu. Detektyw skinął z szacunkiem głową i wyszedł.

*** Jego jama znajdowała się na ósmym poziomie przy mieszkalnym tunelu szerokim na sto metrów, z pięćdziesięciometrowym starannie pielęgnowanym pasem zieleni pośrodku. Sklepienie głównego korytarza było oświetlane wpuszczonymi w ścianę lampami i pomalowane na niebiesko. Kolor ten, jak go zapewniał Havelock, był identyczny z barwą letniego ziemskiego nieba. Życie na powierzchni planety, gdzie sama masa poddawała próbie wytrzymałość kości i męczyła mięśnie, a do utrzymania powietrza nie miałeś niczego oprócz grawitacji, wydawało się Millerowi prostą drogą do wariatkowa. Ale błękitny kolor miał swój urok. Niektórzy ludzie naśladowali kapitan Shaddid, nasycając swoje powietrze zapachami. Nie zawsze oczywiście były to kawa i cynamon. Jama Havelocka pachniała świeżo upieczonym chlebem. Inni wybierali zapachy kwiatów lub semiferomony. Była żona Millera, Candace, wolała coś, co nazywano „ziemską lilią”; zapach ten zawsze przywodził Millerowi na myśl poziomy recyklingu odpadów. Obecnie ograniczył się do nieco cierpkiego zapachu samej stacji. Regenerowane powietrze przechodziło przez miliony płuc. Płynącą z kurków wodę, tak czystą, że można było jej używać do prac laboratoryjnych, zbierano ze szczyn, fekaliów, łez, krwi... i wkrótce miała ponownie zamienić się w to wszystko. Krąg życia na Ceres był tak niewielki, że mogłeś zaobserwować jego krzywiznę. Detektywowi to w zupełności odpowiadało. Nalał sobie mszanki. Był to produkowany na Ceres trunek pędzony na bazie sztucznie hodowanych drożdży. Zdjąwszy buty, wyciągnął się na pianowym łóżku. Wciąż miewał wizje pełnego dezaprobaty grymasu Candace i słyszał jej westchnienia. Wzruszywszy ramionami, przeprosił jej pamięć i wrócił do pracy. Juliette Andromeda Mao. Przeczytał życiorys i dane z zapisów uczelni. Była utalentowanym pilotem niewielkich kosmicznych szalup. W aktach znalazła się również fotografia: osiemnastoletnia dziewczyna w dobrze skrojonym kombinezonie próżniowym, ze zdjętym hełmem. Miała szczupłą, charakterystyczną dla mieszkańców satelity sylwetkę i długie czarne włosy. Uśmiechała się, jakby chwyciła Wszechświat za jaja. Załączony do fotki tekst oznajmiał, że zajęła pierwsze miejsce w czymś, co nazywało się Wyścigiem sook imienia Dorna i Parrisha. Szybko poszukał odpowiednich informacji. Był to jeden z tych wyścigów, na które mogli sobie pozwolić tylko bogacze. Jej szalupa - Orka - pobiła poprzedni rekord i utrzymywała go przez kolejne dwa lata. Łyknąwszy whiskey, zaczął się zastanawiać, co mogło się przydarzyć dziewczynie mającej dość pieniędzy i wpływów, żeby nabyć stateczek, którym mogła tu przylecieć. Żeby

pojmać, związać jak prosię i wysłać ciupasem do domu człowieka, który mógł sobie pozwolić na branie udziału w drogich wyścigach, trzeba się będzie mocno napocić. A może i nie. - Biedna bogata dziewczynko! - zwrócił się Miller do ekranu. - Podejrzewam, że chujowo być tobą. Zamknął akta i zabrawszy się do systematycznego, poważnego picia, wbił wzrok w zwisający nad nim sufit. Krzesło Candace, w którym zwykła siedzieć i wypytywać go o przebieg dnia, stało puste, ale i tak mógł ją w nim zobaczyć. Teraz gdy nie zmuszała go do rozmowy, łatwiej było poddawać się impulsom. Była samotna. Dziś już zdawał sobie z tego sprawę. Widziana teraz oczami jego wyobraźni Candace wymownie uniosła oczy w górę. Godzinę później, rozgrzany trunkiem, podgrzał miskę prawdziwego ryżu i sztucznej fasoli - drożdże i grzyby mogą udawać wszystko, o ile wcześniej wlejesz w siebie odpowiednią ilość gorzały - otworzył drzwi do swej jamy i zaczął zajadać obiad, gapiąc się na łagodnie przepływający ruch w tunelu. Jedni pracownicy drugiej zmiany wysiadali z tub transportowych, inni zaś wsiadali. Mieszkające dwie jamy niżej dzieciaki - ośmioletnia dziewczynka i jej czteroletni braciszek powitały ojca uściskami, okrzykami radości, wzajemnymi oskarżeniami i płaczem. Błękitne sklepienie lśniło odbitym światłem, kojącym, statycznym i niezmiennym. Wzdłuż tunelu przeleciał wróbel, ślizgając się w powietrzu tak, jak wedle zapewnień Havelocka nigdy by tego nie mógł zrobić na Ziemi. Detektyw rzucił mu przygarść sztucznej fasoli. Usiłował myśleć o tej dziewczynie Mao, ale prawdę rzekłszy, niewiele go obchodziła. Coś tam się szykowało w świecie zorganizowanej przestępczości na Ceres i to go niepokoiło jak wszyscy diabli. A ta Julie Mao? Ot, poboczne zajęcie.

HOLDEN

Po blisko dwu dniach w warunkach zwiększonego ciążenia Holdena bolały kolana, grzbiet i kark. I głowa. Do diabła, stopy też! Wsunął się w luk kajuty załogowej Knighta akurat wtedy, gdy z ładowni wspinała się po drabince Naomi. Na jego widok uśmiechnęła się i pozdrowiła go uniesionym kciukiem. - Umocowano robota ratunkowego - powiedziała. - Reaktor się rozgrzewa. Możemy lecieć. - To dobrze. - Mamy już pilota? - Zmianę czuwającą ma dziś Aleks Kamal, więc poleci z nami. Wolałbym, żeby gotów był Valka. Nie jest takim pilotem jak Aleks, ale zachowuje się ciszej, a mnie łeb pęka. - Lubię Aleksa. Jest entuzjastą. - Nie mam pojęcia, co znaczy pilot entuzjasta, ale skoro jest nim Aleks, to zmęczył mnie jeszcze przed startem. Holden ruszył w górę po drabince wiodącej do kokpitu i centralki operacyjnej. W lśniącej czarnej powierzchni nieaktywnego ściennego ekranu ujrzał uśmiechnięte odbicie zniekształconej twarzy Naomi. Nie umiał zrozumieć, dlaczego szczupli niczym ołówki Pasiarze tak szybko potrafią się poruszać w warunkach zwiększonego ciążenia. Przyszło mu na myśl, że może to być wynikiem dziesięcioleci praktyki i doboru przy zawieraniu związków. Znalazłszy się w centrali, usadowił się i zapiął pasy przy konsoli dowodzenia. Fotel awaryjny szybko dostosował kształt do jego ciała. Przy ciążeniu pół g, które Ade nadała stateczkowi podczas ostatniego podchodzenia do celu, elastyczna pianka była bardzo wygodna. Skonstruowane tak, żeby wytrzymywać wielokrotne przeciążenia i setki lat pracy, przełączniki ostro klikały. Przebudzenie Knighta zwiastowały świecące ekrany wskaźników i niskie, niemal niesłyszalne buczenie. Kilka minut później w centralce pojawił się Aleks Kamal. Holden zobaczył wynurzającą się z włazu czuprynę przerzedzonych już czarnych włosów, a pod nią

promieniejącą zadowoleniem okrągłą twarz o smagłej cerze, której barwy nie zmogły lata pracy na pokładach statków i okrętów. Urodzony i wychowany na Marsie pilot był tęższy niż przeciętny Pasiarz. W porównaniu z Holdenem był szczupły, ale i tak miał nieźle opięty w pasie kombinezon. Służył w Marsjańskiej Flocie Wojennej, ale najwyraźniej zaniedbywał surowy wojskowy styl życia i służby. - Siemamy, pierwszy - powitał Holdena, leniwie przeciągając samogłoski. Charakterystyczna dla wszystkich z Mariner Valley poza naśladująca akcent i zachowanie osadników z ziemskiego, amerykańskiego Dzikiego Zachodu mocno Holdena irytowała. Kowboje już przed wiekiem zniknęli z ziemskiego krajobrazu, a na Marsie nie znalazłbyś poza kopułą źdźbła trawy, konia zaś nie widziano tam nawet w zoo. Mariner Valley zasiedlili Hindusi, Chińczycy i nieliczna grupa Teksańczyków. Ale ten akcent musiał być zaraźliwy, teraz wszyscy tak mówili. - Jak się czuje stary wyga? - Na razie wszystko idzie gładko. Potrzebny nam plan lotu. Ade sprowadzi nas do punktu względnego stopu za... - Holden zerknął na wskaźniki - czterdzieści, więc musisz się zwijać. Chcę wyskoczyć, załatwić sprawę i sprowadzić Canta na Ceres, zanim zacznie rdzewieć. - Przyjąłem - stwierdził Aleks, włażąc do kokpitu Knighta. W słuchawkach Holdena coś kliknęło, a potem zabrzmiał głos Naomi: - Amos i Shed są już na pokładzie. Jesteśmy gotowi. - Dziękuję. Zaczekamy tylko, aż Aleks da mi koordynaty, i startujemy. Skład załogi był ograniczony do minimum. Holden pełnił obowiązki dowódcy, Aleks odpowiadał za dostarczenie Knighta na miejsce i z powrotem, Shed miał się zaopiekować rozbitkami, o ile tacy się znajdą, a Naomi i Amos zajmą się odzyskiem łupu z wraku, jeśli rozbitkowie się nie znajdą. Wkrótce potem zgłosił się Aleks: -

OK,

szefie. Przelot przy użyciu czajnika potrwa mniej więcej cztery godziny. W

sumie zużyjemy trzydzieści procent paliwa, choć mamy pełne zbiorniki. Ogółem stracimy jedenaście godzin. - Przyjąłem, Aleks - odpowiedział Holden. Czajnikami nazywano w slangu floty silniki manewrowe wykorzystujące odrzut podgrzanej do bardzo wysokiej temperatury pary wodnej. Użycie termojądrowego silnika Knighta w pobliżu Canterbury’ego byłoby niebezpieczne, a na tak krótkiej trasie zmarnotrawiliby tylko paliwo. Termojądrowe silniki rakietowe były znacznie mniej efektywnymi poprzednikami napędu Epsteina.

- Poprośmy o pozwolenie opuszczenia zagrody - powiedział Holden i kliknięciem przełączył się z sieci wewnętrznej na łączność z mostkiem Canterbury’ego. - Tu Holden. Knight jest gotów do lotu. -

OK,

Jim, możesz ruszać - odezwał się McDowell. - Ade zatrzymuje Canta. Wiecie,

uważajcie tam na siebie. Prom jest drogi, a ja zawsze lubiłem Naomi. - Przyjąłem, kapitanie - odparł Holden. Wróciwszy na linię wewnętrzną, wywołał Aleksa. - Ruszaj i zabieraj nas stąd. Wparłszy grzbiet w oparcie fotela, wsłuchiwał się teraz w łoskot zwiastujący ostatnie manewry Canta. Stal i ceramika wydawały dźwięki równie przenikliwe i złowieszcze jak drewniane wręgi i klepki poszycia statku żaglowego. Przez chwilę współczuł frachtowcowi. Naturalnie tak naprawdę się nie zatrzymywali. W Przestrzeni nic nigdy nie trwało w bezruchu; wchodziło tylko na orbitę innego obiektu. Teraz towarzyszyli CA-2216862 w wesołej tysiącletniej podróży wokół Słońca. Ade dała im zielone światło i Holden opróżnił dok z powietrza, a potem pozamykał drzwi. Aleks wyprowadził ich z doku na białym stożku supergorącej pary. Ruszali, żeby znaleźć Scopuliego. *** CA-2216862 była kawałkiem skały o średnicy pół kilometra, która oddaliwszy się od Pasa, na krótko została więźniem Jupitera i jego rozległego pola grawitacji, które zmieniło trajektorię jej wędrówki. Ostatecznie skała znalazła sobie własną orbitę i popłynęła wolno poprzez Przestrzeń pomiędzy Pasem i Jupiterem, gdzie nawet jak na Kosmos było dość miejsca. Ujrzawszy przytulony do boku asteroidy i trzymany na miejscu przez jej nikłe pole przyciągania statek, Holden poczuł przenikający go dreszcz. Nawet lecąc na ślepo z martwymi instrumentami, Scopuli miał nikłe szanse wpadnięcia na taki obiekt. Był to tylko szeroki na pół kilometra głaz na szlaku mającym miliony kilometrów średnicy. Spotkanie nie mogło być przypadkiem. Holden przygładził dłonią jeżące mu się na karku włosy. - Aleks, utrzymuj odległość dwóch kilometrów - powiedział. - Naomi, co możesz mi powiedzieć o tym statku? - Kształt kadłuba odpowiada danym z rejestrów. To na pewno Scopuli. Nie emituje żadnych fal w zakresie podczerwieni ani pól elektromagnetycznych. Tylko sygnał boi ratunkowej. Wygląda na to, że ma wygaszony reaktor. Zrobiono to ręcznie i nie było wymuszone uszkodzeniem, bo nie dostrzegam też żadnego wycieku radiacji - stwierdziła Naomi.

Holden patrzył przez chwilę na obrazy tworzone przez sondujące sygnały Knighta i wizerunek tegoż uzyskany z promienia lasera odbitego od kadłuba Scopuliego. - A co z tą jakby dziurą w jego boku? - Mmm... - powiedziała Naomi. - Ladar* mówi, że owszem, ma dziurę w boku. Holden zmarszczył brwi. - No dobrze, zostańmy tu przez moment i sprawdźmy okolice. Masz coś na ekranach, Naomi? - Nic. A zestaw, jakim dysponuje Cant, może dostrzec rzucających kamieniami na Lunie urwisów. Bekka mówi, że w promieniu dwudziestu milionów kilometrów jest pusto stwierdziła Naomi. Holden przez chwilę stukał palcami w oparcie fotela, wybijając jakiś skomplikowany rytm, a potem poruszył się niespokojnie, naciągając lekko obejmy. Poczuł ciepło i sięgnął do wylotu najbliższego przewodu klimatyzacyjnego, żeby skierować w twarz strumień chłodniejszego powietrza. Na karku poczuł drżenie parujących kropelek potu. „Jeżeli zobaczysz tam cokolwiek, co wzbudzi twoje podejrzenia, nie baw się w bohaterszczyznę, tylko zwijaj manatki i wracaj”. Takie otrzymał rozkazy. Spojrzał na wizerunek Scopuliego i dziurę w boku statku. - No dobra - powiedział. - Aleks, ustaw nas w odległości ćwierć kilometra i utrzymuj tę pozycję. Podlecimy na mechu. A... i nie wygaszaj napędu, i trzymaj palnik w gotowości. Jeśli wewnątrz tego wraku kryje się coś paskudnego, chcę mieć możliwość wyniesienia się stąd tak szybko, jak tylko się da, i sfajczenia na żużel wszystkiego, co poleci za nami. Zrozumiałeś? - Taaaest, szefie. Knight pogna jak spłoszony królik, chyba że rozkażesz inaczej odparł Aleks. Holden raz jeszcze spojrzał na konsolę dowodzenia, szukając wzrokiem czerwonego światła, które pozwoliłoby mu na powrót do Canta. Wszystko trwało w łagodnej zieleni. Otworzył zatrzaski pasów bezpieczeństwa i uwolnił się z objęć fotela. Jedno odepchnięcie stopą od ściany skierowało go do drabinki, po której zsunął się w dół, zaledwie muskając palcami szczeble. W przedziale załogowym Naomi, Amos i Shed wciąż jeszcze pozostawali w fotelach. Chwyciwszy drabinę, obrócił się, żeby nie widzieć członków załogi odwróconych głowami w dół. Zaczęli rozpinać pasy. - Dobra. Sytuacja jest taka. Scopuli ma dziurę w boku i ktoś zostawił statek na tej *

Ladar - dalmierz laserowy.

skale. Czujniki niczego nie wykazują, więc może minął już jakiś czas i tamci odlecieli. Naomi, poprowadzisz ratowniczego mecha i nasza trójka przyczepi się do niego podczas lotu na ten wrak. Shed, zostaniesz przy mechu, chyba że znajdziemy tam kogoś rannego, co wydaje się mało prawdopodobne. Amos i ja wejdziemy przez tę dziurę i rozejrzymy się wewnątrz. Jeżeli znajdziemy coś, co choćby zapachnie pułapką z opóźnionym działaniem, wracamy do mecha, Naomi zawiezie nas na Knighta i odlatujemy. Pytania? Amos podniósł mięsistą łapę. - Panie pierwszy, może powinniśmy wziąć broń? Na wypadek, gdyby piraci wciąż jeszcze gdzieś tam się czaili. Holden parsknął śmiechem. - Cóż, nawet jak tam są, to ich kompani odlecieli bez nich. Ale jeśli przez to poczujesz się lepiej, to proszę, weź jakąś armatę. Jeżeli w dłoniach rosłego i krzepkiego urodzonego na Ziemi mechanika znajdzie się broń, ON SAM poczuje się lepiej - ale nie trzeba tego mówić innym. Niech myślą, że dowódca jest pewien siebie i swego. Używszy oficerskiego klucza, Holden otworzył szafkę z bronią, z której Amos wyjął bezodrzutowy i przystosowany do używania w nieważkości wielkokalibrowy automat strzelający pociskami o własnym napędzie. Staromodne miotacze zwykłych kul były bardziej niezawodne, ale w zerowej grawitacji ich odrzut niekiedy przeszkadzał strzelcowi. Tradycyjna broń palna dawała pchnięcie w tył, które wystarczyło do nadania prędkości ucieczki od takiego drobiazgu jak CA-2216862. Załoga spłynęła do ładowni, gdzie czekał już owalny, otwarty i zaopatrzony w pajęcze chwytaki mech Naomi. Każda z czterech łap miała na końcu ruchomy szpon, w który wbudowano rozmaite narzędzia tnące i spawające. Tylna para mogła się wczepić w kadłub statku lub w inną strukturę, żeby zyskać punkt podparcia i nacisku, a dwie pierwsze mogły zostać użyte do naprawy lub pocięcia wraku na nadające się do transportu poręczne kawałki. - Wdziejcie kapelusze - polecił Holden, po czym jedni drugim założyli i umocowali hełmy. Każdy sprawdził swój kombinezon, a potem posprawdzali je sobie wzajemnie. Po otwarciu zewnętrznych drzwi ładowni nie będzie już czasu na upewnianie się, czy wszystko jest zapięte na ostatni guzik. Gdy Naomi wspinała się na swoje miejsce, Amos, Holden i Shed przypięli swoje smycze do prętów metalowej klatki kokpitu. Naomi sprawdziła wskaźniki mecha i kliknięciem uruchomiła procedurę oczyszczania ładowni z atmosfery i otwierania drzwi. Zamknięty w kombinezonie Holden słyszał już tylko syk powietrza i nikły szum zakłóceń

elektrostatycznych w słuchawkach. Powietrze przypominało zapachem woń szpitala. Naomi ruszyła przodem, kierując mecha ku powierzchni asteroidy nieznacznymi pchnięciami wypuszczanego ze zbiorników azotu. Pozostali polecieli za nią na trzymetrowej długości smyczach. Obejrzawszy się na Knighta, Holden zobaczył szary klin z przyczepionym do dna stożkiem silnika. Jak wszystko, co człowiek budował do pracy w Przestrzeni, konstrukcja była efektywna, ale nie piękna. I jak zawsze zasmuciło to trochę Holdena. Nawet tutaj powinno się znaleźć miejsce na estetykę. Knight jakby leniwie odpływał od niego, malejąc coraz bardziej, choć pozostając jednocześnie w bezruchu. Iluzja rozmyła się w nicość, gdy po obrocie Holden spojrzał na asteroidę i poczuł, że lecą ku niej jak ciśnięte kamienie. Otworzył kanał łączności z Naomi, ale ta nuciła sobie coś cichutko, co oznaczało, że przynajmniej ona niczym się nie niepokoi. Nie odezwał się, ale zostawił kanał otwarty, żeby słyszeć jej głos. Z bliska Scopuli nie wyglądał tak źle. Poza zionącą czernią dziurą w boku nie miał żadnych innych uszkodzeń. Najwyraźniej nie zderzył się z asteroidą; porzucono go na tyle blisko, że zwyczajnie uległ jej sile nikłego przyciągania. Gdy się zbliżali, Holden zrobił kilka zdjęć aparatem hełmu i przesłał je na Canterbury’ego. Naomi zatrzymała mecha, zawisając na wysokości trzech metrów nad dziurą w boku Scopuliego. - To nie dziura po torpedzie - świsnął Amos na głównym kanale komunikacyjnym kombinezonów. - To był ładunek wybuchowy. Widzicie, jak metal powyginał się na krawędziach wyrwy? To były formowane ładunki przyłożone do kadłuba. Amos był nie tylko świetnym mechanikiem, ale też człowiekiem, który zakładał ładunki wybuchowe w szczelinach lodowców pierścieni Saturna, żeby olbrzymie bryły lodu podzielić na mniejsze, nadające się do transportu. Był to kolejny powód, dla jakiego wszedł do załogi Knighta. - Znaczy tak - odezwał się Holden. - Nasi przyjaciele ze Scopuliego zatrzymali statek, wysłali kogoś na zewnątrz do założenia ładunku wybuchowego, a potem pozwolili, żeby powietrze uciekło przez rozdarcie. Czy ktoś dostrzega w tym jakiś sens? - Nie - odpowiedziała Naomi. - To bez sensu. Nadal chcesz włazić do środka? „Jeżeli zobaczysz tam cokolwiek, co wzbudzi twoje podejrzenia, nie baw się w bohaterszczyznę, tylko zwijaj manatki i wracaj”. Ale czego mogli się spodziewać? Scopuli oczywiście nie był sprawny i zdatny do lotu. Oczywiście też coś się popieprzyło. I na zewnątrz nie musieli od razu dostrzec czegoś niezwykłego.

- Amos - zwrócił się Holden do towarzysza - trzymaj broń gotową do strzału, tak na wszelki wypadek. Naomi, mogłabyś powiększyć nam tę dziurę? I uważaj. Jeśli coś wyda ci się podejrzane, zabierz nas stąd. Naomi podprowadziła mecha bliżej; tchnienia azotu z silniczków manewrowych były nikłe, niczym para z oddechu podczas zimnej nocy. Tnący palnik zapłonął czerwienią, potem bielą i błękitem. Ramiona mecha rozwinęły się cicho niczym łapy owada - i Naomi zaczęła ciąć. Holden i Amos opadli na powierzchnię kadłuba i natychmiast wczepili się w nią magnesami obuwia. Pierwszy oficer czuł wibracje, gdy Naomi odciągała odcięty płat poszycia. W chwilę później wyłączyła palnik i musnęła podtopione krawędzie powiększonej dziury strumieniem ciekłego gazu z chłodziarki mecha. Holden uniesionym kciukiem dał znak Amosowi i powoli opuścił się w głąb kadłuba Scopuliego. Ładunek wybuchowy, który zrobił dziurę w kadłubie, umieszczono niemal dokładnie na śródokręciu, tak że wyrwał otwór wiodący do kambuza. Gdy Holden wylądował, a jego buty przylgnęły do ściany, poczuł chrupnięcia pękających pod naporem podeszew kawałków zamrożonego pożywienia. Ale nie zobaczył żadnych ciał. - Właź, Amos. Nie widzę nikogo z załogi - powiedział do komunikatora kombinezonu. Odsunął się nieco w bok i po chwili przez otwór wleciał drugi człowiek załogi, trzymający broń w prawej i potężną latarkę w lewej dłoni. Po ścianach zniszczonego kambuza zatańczył snop białego światła. - Dokąd najpierw, panie pierwszy? - zapytał Amos. Holden jedną dłonią poklepał się po udzie. - Idziemy do maszynowni - powiedział po chwili namysłu. - Chcę wiedzieć, dlaczego reaktor jest wyłączony. Skorzystali z drabinki dla załogi i ruszyli wzdłuż niej ku rufie statku. Wszystkie ciśnieniowe drzwi pomiędzy pokładami były pootwierane, co należało uznać za zły znak. Zgodnie z instrukcją powinno się je pozamykać, gdy tylko ogłoszono alarm utraty atmosfery. Jeżeli stały otworem, oznaczało to, że na statku nie pozostała nawet odrobina powietrza. Co z kolei świadczyło o tym, że nie znajdą nikogo pozostałego przy życiu. Nie powinno to być dla nich zaskoczeniem, ale wciąż czuli się rozczarowani. Szybko przemknęli przez niewielki stateczek, zatrzymując się tylko na chwilę w warsztacie mechanicznym. Drogie części maszyn i narzędzia były na swoich miejscach. - Wygląda na to, że nie był to rabunek - stwierdził Amos. Holden nie odpowiedział. Ale pytanie: „Co to wobec tego było?” i tak zawisło w

próżni pomiędzy nimi. Siłownia była sterylnie czysta, zimna i martwa. Holden odczekał chwilę, dopóki Amos się nie rozejrzał. Ziemniak przynajmniej dziesięć minut wisiał nad reaktorem i uważnie badał wszystko wzrokiem. - Ktoś zadał sobie trud przejścia przez wszystkie procedury wyłączeniowe - stwierdził wreszcie. - Reaktor nie został uszkodzony, wysadzony wybuchem, po prostu go wyłączono. Nie dostrzegam żadnych zniszczeń. To nie ma sensu. Jeżeli wszyscy zginęli, to kto go wyłączył? A jeśli to byli piraci, to czemu nie zabrali statku? Nadal nadaje się do latania. - A przed wyłączeniem mocy przeszli przez cały statek i otworzyli każde wewnętrzne drzwi ciśnieniowe. Wypuścili powietrze. Domyślam się, że chcieli mieć pewność, że nikt się nie ukrył wewnątrz - stwierdził Holden. - Dobrze, przejdźmy do sterówki i zobaczmy, czy nie da się zdjąć pokrywy kompa. Może to nam powie coś o tym, co tu się stało. Wrócili ku dziobowi, ciągle trzymając się drabinki dla załogi. Sterówka i mostek też nie były uszkodzone i świeciły pustkami. Brak ciał zaczynał niepokoić Holdena bardziej niż ich spodziewana obecność. Podleciawszy do centralnej konsoli kompa, wdusił kilka przycisków, żeby sprawdzić, czy urządzenie może działać na zasilaniu awaryjnym. Nie działało. - Amos, zacznij zdejmować pokrywy. Zabierzemy kompa ze sobą. A ja sprawdzę urządzenia peryferyjne, żeby zobaczyć, czy uda mi się znaleźć tę boję ratunkową. Zbliżywszy się do komputera, Amos zaczął wyjmować narzędzia i manipulować nimi w grodzi obok. Podczas pracy pomrukiwał coś pod nosem, obficie przetykając wypowiedź przekleństwami. Nie było to ani w połowie tak urokliwe jak podśpiewywanie Naomi, Holden przerwał więc łączność i ruszył w stronę konsoli komunikacyjnej. Podobnie jak reszta statku, również była martwa. Znalazł jednak nadajnik sygnału ratunkowego. Nikt go nie aktywował. Wezwanie o pomoc nadał ktoś inny. Holden cofnął się i zmarszczył brwi. Rozejrzał się dookoła, szukając czegoś, co byłoby nie na miejscu. I zobaczył, na podłodze obok konsoli łączności. Niewielka czarna skrzyneczka do niczego niepodłączona. Na chwilę zamarło mu serce. Potem zwrócił się do Amosa: - Czy to ci wygląda na bombę? Amos nie zareagował, więc Holden włączył komunikator i powtórzył: - Czy to ci wygląda na bombę? Amos zostawił komputer i płynnie podleciał do Holdena, a potem zrobił coś, od czego Holden poczuł skurcz w krtani: chwycił skrzynkę i uniósł ją z pokładu.

- W życiu. To przekaźnik. Widzisz? - Podniósł skrzyneczkę do hełmu Holdena. - O, tu ma baterię. Co jest grane? - To boja, której sygnał nas tu zwabił. Słodki Jezu. Boja tego statku nigdy nie została włączona. Ktoś podstawił tu ten nadajnik z baterią i nadał zwodniczy, fałszywy sygnał wezwania o pomoc - powiedział spokojnie Holden, wciąż jeszcze nie poddając się panice. - A niby czemu ktoś miałby to zrobić, panie pierwszy. To nie ma sensu. - Miałoby, gdyby w tym przekaźniku umieszczono coś, czego na początku w nim nie było - powiedział Holden. - Na przykład? - Na przykład urządzenie wysyłające drugi sygnał uruchamiany jakimś ruchem, powiedzmy... podniesieniem tego nadajnika przez kogoś, kto go znalazł - wyjaśnił Holden, a potem przeszedł na komunikację ogólną: - Do wszystkich. Znaleźliśmy coś niezwykłego i zabieramy się stąd. Wracamy do Knighta i niech każdy uważa, gdy... W tejże chwili z cichym trzaskiem ożył kanał łączności zewnętrznej. - Jim... - Holden usłyszał głos McDowella. - Mamy tu problem.

MILLER

Miller był w połowie kolacji, gdy zaćwierkał sygnał w jego jamie. Zerknął na kod nadawcy. Błękitna Żaba. Był to portowy bar zaspokajający upodobania blisko miliona rezydentów Ceres, reklamujący się niemal idealnym naśladownictwem wystroju słynnej ziemskiej knajpki w Bombaju. Do tego pełen licencjonowanych prostytutek i dilerów sprzedających dozwolone prawem dragi. Łyknąwszy kolejną porcję grzybowej fasoli i hodowanego w zbiornikach ryżu, zaczął się zastanawiać, czy odebrać połączenie. Powinienem był się tego spodziewać - pomyślał. - Co jest? - zapytał. Ekran odbiornika się rozjaśnił. Hasini, barman w Żabie, był ciemnoskórym mężczyzną o oczach koloru lodu. Przypominający nieco uśmiech grymas widoczny na jego twarzy był wynikiem uszkodzenia nerwu. Detektyw oddał Hasiniemu przysługę, gdy ten popełnił błąd, ulitowawszy się nad nielicencjonowaną prostytutką. Od tamtej pory pracujący w bezpieczeństwie detektyw i portowy barman wymieniali zawodowe uprzejmości. Ot, nieoficjalna ekonomika szarej strefy biznesu. - Twój partner znów się tu zjawił - oznajmił Hasini, usiłując przekrzyczeć łoskot brzmiącej w tle muzyki bhangra*. - Chyba ma złą noc. Mam dalej coś mu podawać? - Taa... - stwierdził Miller. - Zapewnij mu dobry humor przez... Daj mi dwadzieścia minut. - On nie chce mieć dobrego humoru. Bardzo chce znaleźć powód do wkurwienia. - No to postaraj się, żeby takiego nie znalazł. Już tam jadę. Hasini kiwnął głową i uśmiechnąwszy się tym swoim krzywym uśmieszkiem, przerwał połączenie. Miller spojrzał na niedokończony posiłek, westchnął i wrzucił resztki do recyklera śmieci. Wyjął czystą koszulę, ale zaraz się zreflektował. W Żabie zawsze było cieplej, niżby chciał, on zaś nie lubił wdziewać kurtki. Zamiast tego wsunął do ukrytej nad kostką kabury niewielki plastykowy pistolet. Niezbyt dobrze się go wyciągało, ale jak do tego

*

Bhangra - rodzaj muzyki będącej mieszanką współczesnego rocka i pendżabskiej odmiany tradycyjnej indyjskiej muzyki

dojdzie, to i tak będzie spalony. Ceres w nocy nie różniła się od swojej dziennej wersji. Gdy stację otwierano po raz pierwszy, postarano się zmianą oświetlenia imitować dwudziestoczterogodzinny cykl ziemski spowodowany obrotem planety. Trwało to przez cztery miesiące, zanim Rada z tym skończyła. Będąc na służbie, Miller skorzystałby z elektrycznego pojazdu i szerokich korytarzy wiodących na poziom portu. Nawet teraz go to kusiło, ale powstrzymało głęboko zakorzenione uprzedzenie. Gdyby wziął wóz, pojawiłby się na miejscu jako glina, a tuby transportowe też dobrze działały. Podszedł do najbliższej stacji, sprawdził jej status i usiadł na kamiennej ławie. Minutę później zjawił się jakiś mężczyzna w wieku Millera z trzyletnią dziewczynką. Dziewczynka szybko wyrzucała z siebie nic nieznaczące zdania, które jej ojciec kwitował chrząknięciami i skinieniami głowy w mniej lub bardziej odpowiednich momentach. Miller wymienił z przybyszem uprzejme, niezobowiązujące gesty powitania. Domagające się niepodzielnej uwagi ojca dziecko pociągnęło go za rękaw. Spojrzawszy na dziewczynkę, Miller zobaczył ciemne oczy, jasne włosy i gładką cerę. Już teraz była zbyt wysoka, żeby wziąć ją za ziemskie dziecko; miała bardziej szczupłe, dłuższe rączki i nóżki. Skóra dziewczynki nabrała charakterystycznego dla dzieci Pasa odcienia różu, będącego ubocznym skutkiem działania farmaceutyków wzmacniających kości i mięśnie. Miller dostrzegł, że ojciec skinieniem głowy zapewnia małą, iż uważnie słucha. Uśmiechnął się i wskazał dziecko. - Ile ma lat? - zapytał ojca. - Dwa i pół - odparł zagadnięty. - Dobry wiek. Ojciec wzruszył ramionami, ale zaraz potem się uśmiechnął. - A pan ma dzieci? - Nie - odpowiedział Miller. - Ale mam rozwód... mniej więcej w tym samym wieku. Zachichotali razem, jakby powiedział coś zabawnego. Widziana oczami wyobraźni Candace skrzyżowała ramiona i wymownie uciekła spojrzeniem w bok. Nasycony mieszaną wonią oleju i ozonu powiew oznajmił przybycie tuby. Miller przepuścił przed sobą ojca i dziecko, a potem wybrał inny przedział. Wagoniki transportowe były okrągłe i zbudowane tak, żeby mieściły się w korytarzach ewakuacyjnych. Nie miały okien, przez które zresztą byłoby widać jedynie przesuwające się w odległości trzech centymetrów kamienne ściany.

Zamiast nich na szerokich ekranach pojawiały się reklamy rozmaitych pożywek, komentarze politycznych skandali na Planetach Wewnętrznych albo zachęty do postawienia tygodniówki w którymś z kasyn tak bajecznych, że patrzącego na nie kusiło, żeby koniecznie wzbogacić życie o takie doświadczenie. Miller nie zwracał uwagi na taniec jaskrawych, pustych kolorów. Obracał w myślach swój problem i podchodząc do niego z różnych stron, nie szukał nawet rozwiązania. W sumie było to proste ćwiczenie umysłowe. Spójrzmy na fakty bez uprzedzeń: Havelock to Ziemniak. W poszukiwaniu rozróby znów polazł do portowego baru. Havelock był jego partnerem. Stwierdzenie po stwierdzeniu, fakt po fakcie, faseta po fasecie. Nie próbował ich poukładać, żeby wyszło z tego coś sensownego; to miało przyjść później. Teraz wystarczyło tylko oczyścić umysł ze spraw bieżących i przygotować się na to, czemu miał stawić czoła. Gdy tuba dotarła do stacji, był już skoncentrowany. Stał pewnie na ziemi, jak mógłby to opisać później, gdyby musiał komuś zdać sprawę ze swojego stanu. Błękitna Żaba była pełna ludzi, których ciepło dodawało się do imitującej Bombaj temperatury i sztucznie dusznego powietrza. Światła błyskały i migotały w hipnotyzującym rytmie. Stoły były faliście powyginane, a tło oświetlenia sprawiało, iż wydawały się ciemniejsze od zwykłej czerni. Napełniającą powietrze muzykę odbierało się tu niczym fizyczny napór, każdy mocniejszy akcent był jak małe trzęsienie ziemi. Stojący w grupie napakowanych sterydami wykidajłów i bardzo skąpo odzianych kelnerek Hasini dostrzegł Millera i skinieniem głowy wskazał mu zaplecze. Miller nie zareagował żadnym widomym znakiem, odwrócił się po prostu i ruszył na przełaj przez tłum. Portowe tawerny zawsze były pełne ruchu. Miller starał się nie wpadać na innych, o ile tylko udawało mu się unikać zderzeń. Gdy mógł wybierać, starał się trafiać na Pasiarzy niż na mieszkańców planet i raczej na kobiety, a nie mężczyzn. Twarz oblekł w wyraz najgłębszych przeprosin. Havelock siedział samotnie, trzymając w mięsistej łapie żłobkowany kufel. Gdy Miller usiadł obok niego, obrócił się z krzesłem gotów do wszczęcia bójki; miał już rozdęte nozdrza i szeroko otwarte oczy. Poznawszy partnera, zrobił nieco zawstydzoną i ponurą minę. - Miller - stwierdził. W korytarzach zewnętrznych byłby to krzyk. Tu jego głos z trudem przebił się do uszu siedzącego obok Millera. - W tej dziurze nie ma co robić - oznajmił Miller. - Myślałem, że trafi się jakaś rozróba. - Noc akurat na nielichą rozpierduchę - przytaknął Havelock. To akurat było prawdą. Nawet w barach nastawionych na klientów pochodzących z

Planet Wewnętrznych Ziemianie lub Marsjanie rzadko stanowili większą część niż dziesięć procent wszystkich gości. Mierząc wzrokiem tłum, Miller stwierdził, że tu niewysocy i krępi Wewnętrzniacy stanowili blisko jedną trzecią klienteli. - Zeszli ze statku? - zapytał. - Taaak... - KZM? - zapytał. Okręty floty Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej często zatrzymywały się na Ceres w drodze do Jupitera, Saturna i stacji w Pasie. Miller jednak nie musiał przywiązywać wagi do pozycji planet, żeby wiedzieć, gdzie znajdują się wszystkie. Havelock potrząsnął głową. - Statek służb bezpieczeństwa jakiejś korporacji ze zmianą wracającą z Erosa powiedział. - Chyba ludzie Protogenu. - Obok Millera, błyskając zębami w półmroku, przystanęła kelnereczka; na jej skórze widać było wijące się tatuaże. Miller wziął podawany przez nią drink, choć żadnego nie zamawiał. Woda sodowa. - Wiesz... - powiedział Miller, pochylając się tak blisko, żeby do Havelocka dotarło zdanie wypowiedziane normalnym głosem. - Choćbyś stłukł tu nie wiedzieć ile pysków, Shaddid i tak cię nie polubi. Havelock spojrzał ostro na Millera; gniew w jego oczach z trudem maskował wstyd i urazę. - To prawda - potwierdził Miller. Havelock wstał chwiejnie i ruszył ku drzwiom. Chciał iść, tupiąc ciężkim krokiem, ale obrotowa grawitacja Ceres i wypity przezeń alkohol nie pozwoliły mu na właściwą ocenę sytuacji. Wyglądało to, jakby szedł ku drzwiom w podskokach. Trzymający wciąż szklankę w dłoni Miller podążał jego śladem, uspokajając uśmiechami i wzruszeniami ramion obrażonych gości, których jego partner zostawiał za sobą. Ściany, sklepienia i podłogi tuneli komunikacyjnych pod portem pokrywała warstwa tłustego brudu, z którą nigdy nie mogły się uporać odkurzacze powietrza ani sprzątacze ze środkami odkażającym. Zionący gniewem Havelock szedł przed siebie, zacisnąwszy usta i zgarbiwszy plecy. Ale gdy zamknęły się za nimi drzwi Żaby, dźwięki muzyki ucichły jak ucięte nożem. Najgorsze niebezpieczeństwo minęło. - Nie jestem pijany - warknął Havelock nieco zbyt głośno. - Nie mówię, że jesteś. - A ty - ciągnął Ziemniak, odwracając się i oskarżycielskim gestem wtykając palec w pierś Millera - nie jesteś moją niańką. - To też prawda.

Szli razem przez może ćwierć kilometra. Nad nimi migały jaskrawe światła

LED-ów.

Mijali burdele, galerie strzeleckie, kawiarnie i kluby poetyckie, kasyna i lokale, w których można było podziwiać prowadzone w najróżniejszych stylach walki. W powietrzu unosiła się woń szczyn i przedatowanego jadła. Havelock zaczął zwalniać i opuszczać podniesione wojowniczo ramiona. - Trzy lata w Wydziale Zabójstw Terrytown - warknął. - Mam zaliczone trzy lata w Wydziale Zbrodni na L-5. Masz pojęcie, jak tam było? Porywali dzieciaki do niewolniczej pracy na statkach w Kosmosie, a ja byłem jednym z trojga ludzi, którzy położyli temu kres. Jestem dobrym gliniarzem. - Owszem, jesteś. - Jestem cholernie dobrym gliniarzem. - Jesteś. Minęli bar mleczny. Hotel Trumienny. Terminal komunikacyjny, na którym ruchomy napis wieszczył: ANDREAS

6

STACJA NAUKOWA FEBA MA PROBLEMY Z ŁĄCZNOŚCIĄ: NOWA SIECIOWA GRA

MILIARDÓW DOLARÓW W CZTERY GODZINY: ZERWANA UMOWA HANDLOWA

POMIĘDZY MARSEM I TYTANEM.

Napisy odbijały się w oczach Havelocka, on jednak jakby

zupełnie ich nie widział. - Jestem cholernie dobrym gliniarzem - powtórzył. - To, kurwa, o co chodzi? - Nie w tym rzecz - powiedział Miller. - Jak ludzie na ciebie patrzą, nie widzą dobrego gliniarza Dymitra Havelocka. Widzą Ziemię. - Pierdolenie. Zanim tu przyszedłem, przez osiem lat pracowałem na Marsie i stacjach orbitalnych. Na Ziemi przepracowałem w sumie może sześć miesięcy. - Ziemia. Mars. Dla nich to bez większej różnicy - stwierdził Miller. - Spróbuj to powiedzieć Marsjanom - mruknął Havelock, gorzko się uśmiechając. Gówno z dupy ci za to wykopią. - Nie miałem na myśli... No popatrz, jestem pewien, że są rozmaite rodzaje niechęci. Ziemia nienawidzi Marsa, bo ten ma lepszą flotę. Mars nienawidzi Ziemi, bo jest większa. Nie mam pojęcia, czy w piłkę nożną lepiej się gra przy pełnym ziemskim ciążeniu, czy nie. Mówię to każdemu żyjącemu tu, tak daleko od Słońca. A ich to nie obchodzi. Z tej odległości możesz Ziemię razem z Marsem zasłonić kciukiem. A... - A ja nie jestem tutejszy - stwierdził Havelock. Drzwi baru otworzyły się szeroko i wyszli z niego czterej mężczyźni w zielonoszarych uniformach. Jeden z nich miał na rękawie kurtki podwójny krąg

SPZ.

Miller spiął się

wewnętrznie, ale Pasiarze nie podeszli bliżej, a Havelock ich nie zauważył. Niewiele

brakowało... - Wiedziałem - ciągnął Havelock. - Gdy podpisałem kontrakt ze Star Helix, wiedziałem, że będę musiał się postarać, żeby znaleźć sobie tu swoje miejsce. Ale wiesz co? Myślałem, że to będzie tak samo jak gdzie indziej. Zjawiasz się i przez pewien czas wszyscy ci dopiekają. A potem, jak stwierdzą, że się tym nie przejmujesz, zaczynają cię traktować jak swojego. A tu jest inaczej. - Jest - przyznał Miller. Havelock potrząsnął głową i przez chwilę gapił się na trzymany w dłoni kufel. - Podejrzewam, że właśnie podwędziliśmy jakieś szkło z Błękitnej Żaby - stwierdził. - I bezczelnie stoimy w publicznym korytarzu z niezamkniętym alkoholem w łapach dodał Miller. - No, w każdym razie ty stoisz, ja mam wodę sodową. Havelock zachichotał, choć nie był to przesadnie wesoły chichot. A gdy przemówił ponownie, jego głos zabrzmiał ponuro i smętnie. - Uważasz, że ja tu przychodzę i wdaję się w bójki z Wewnętrzniakami, żeby Shaddid, Ramachandra i pozostali zaczęli o mnie cieplej myśleć? - Coś takiego przyszło mi do głowy. - Mylisz się - stwierdził Havelock. - Niech ci będzie - odparł Miller. Wiedział, że ma rację. - Mamy to oddać? - zapytał Havelock, unosząc żłobkowany kufel. - A może skoczymy do Wytwornego Hiacynta? - zaproponował Miller. - Ja stawiam. Wytworny Hiacynt znajdował się trzy poziomy wyżej, gdzie pieszy ruch z poziomów portowych był minimalny. I był to lokal, do którego schodzili się policjanci. Głównie członkowie Star Helix Security, ale bywali tu też i agenci z sił bezpieczeństwa pomniejszych korporacji, takich jak Protogen, Pinkwater czy Al Abbiq. Miller był niemal pewien, że nikt tu nie podejmie rękawicy rzuconej przez jego przeżywającego ostatnio załamanie partnera, a gdyby nawet doszło do jakiejś bójki, to lepiej ograniczyć rzecz do sporu rodzinnego. Wnętrze lokalu było klasycznie urządzone w stylu Pasa - składane krzesła i stoły z dawnych statków wmontowane w ściany i sufit, jakby w każdej chwili mogła zawieść sztuczna grawitacja. Na wszystkich ścianach i kolumnach pięły się ku górze wężomordy i diablokrzewy - nieodłączne elementy pierwszych układów odświeżania powietrza. Muzyka była dostatecznie cicha, żeby dało się rozmawiać bez podnoszenia głosu, a jednocześnie na tyle głośna, żeby zagłuszać rozmowy sąsiadów. Pierwszy właściciel, Javier Liu, był inżynierem budowlańcem z Tycho, który przybył tu w czasie Wielkiego Rozkwitu i Ceres tak

mu się spodobała, że postanowił zostać. Teraz lokal prowadzili jego wnukowie. Za barem stał Javier

III;

rozmawiał z połową obsady Wydziału Przestępstw i

Wymuszeń. Miller poprowadził Havelocka ku stołowi w głębi, kiwnięciami głowy pozdrawiając znajomych. W Błękitnej Żabie zachowywał się spokojnie, tu jednak popisywał się udawaną męską szorstkością i rubasznością. Było w tym wiele pozy. - Powiedz mi - zaczął Havelock, gdy od stołu odeszła córka Javiera, Kate (czwarte pokolenie w tym samym barze), zabierając szkła z Żaby - co to za supertajne śledztwo, które ci zleciła Shaddid. A może przemiły Ziemianin nie powinien tego wiedzieć? - I to cię tak wkurwiło? - zapytał Miller. - Rzecz niewarta twojej uwagi. Jakimś udziałowcom zerwała się ze smyczy córeczka, mam ją znaleźć, spakować i odesłać rodzince. Gówniana sprawa. - Dla mnie to brzmi jak rzecz, którą powinni się zająć oni - stwierdził Havelock, wskazując podbródkiem ludzi z Wydziału Przestępstw. - Dzieciak nie należy do niepełnoletnich - odpowiedział Miller. - Chodzi o porwanie. - Poradzisz sobie z tym? Miller rozsiadł się wygodniej. Pokrywający sklepienie nad nimi bluszcz lekko falował. Havelock czekał na odpowiedź, Miller zaś miał nieprzyjemne wrażenie, że sytuacja nagle się zmienia. - To moja praca - powiedział. - Taaak... ale mówimy o osobie dorosłej, prawda? To nie jest tak, że nie mogłaby wrócić do domu, gdyby chciała. Zamiast tego jej rodzice wynajmują służby bezpieczeństwa, żeby ją sprowadzić do domu niezależnie od tego, czy chce, czy nie. To nie jest wymuszenie. To nie jest nawet sprawa stadionowego bezpieczeństwa. Po prostu toksyczna rodzinka bawi się w pokaz siły i wpływów. Miller przypomniał sobie fotografię dziewczyny przy jej wyścigowej szalupie. I jej szeroki uśmiech. - Powiedziałem ci, że to gówniana sprawa - przyznał. Kate Liu wróciła do ich stolika z kuflem miejscowego piwa i szklaneczką whiskey na tacy. Chwilowa przerwa w dyskusji ucieszyła Millera. Piwo było jego. Jasne i bogate w smaki. Może tylko odrobinę zbyt mocno trąciło goryczką. Ekologia oparta na drożdżach i fermentacji dawała bardzo subtelne trunki. Havelock rozkoszował się swoją whiskey. Miller uznał to za znak, że wszystko idzie ku lepszemu. Nic tak nie rozluźnia napięcia nerwowego prowadzącego do utraty kontroli nad sobą jak towarzystwo kompanów po służbie.

- Hej! Miller i Havelock! - rozległ się znajomy głos. Jewgienij Cobb z Zabójstw. Miller pomachał mu ręką i rozmowa przeszła na pogawędkę dotyczącą niektórych śmierdzących spraw Wydziału Zabójstw. Trzy miesiące ustaleń pochodzenia toksyn skończyły się tym, że żona nieboszczyka dostała pełną sumę z ubezpieczenia, a jedną cichodajkę deportowano z powrotem na Erosa. Pod koniec nocy Havelock ze śmiechem żartował i dowcipkował z innymi. Jeżeli od czasu do czasu ktoś krzywo na niego spojrzał lub rzucił kąśliwą uwagę, Ziemniak z marszu brał to za dobrą monetę. Miller szedł właśnie do baru po następną kolejkę, gdy brzęknął jego terminal. Zaraz potem w całym lokalu rozbrzęczało się pięćdziesiąt innych urządzeń. Miller poczuł skurcz żołądka, gdy każdy z obecnych agentów wyjmował swój terminal. Na ekranie powiadamiania ogólnego pojawiła się twarz kapitan Shaddid. Patrzyła zmęczonymi oczami, w których czaił się gniew; wzorcowy wizerunek kobiety zbyt wcześnie zerwanej ze snu. - Panie i panowie - powiedziała - cokolwiek robicie, zostawcie to i wracajcie na swoje posterunki, gdzie otrzymacie odpowiednie rozkazy. Mamy sytuację alarmową. Przed dziesięcioma minutami otrzymaliśmy otwartym tekstem i podpisaną imiennie wiadomość nadaną z okolic Saturna. Nie mamy potwierdzenia, że jest autentyczna, ale sygnatura odpowiada zapisanym w rejestrach charakterystykom i danym. Zatrzymałam ją, ale możemy założyć, że jakiś dupek wrzuci to w sieć, a po pięciu minutach wybuchnie panika. Jeżeli znajdujecie się w zasięgu słuchu jakiegoś cywila, wyłączcie komunikator. Dla pozostałych: oto z czym przyjdzie nam się zmierzyć. Shaddid odsunęła się na bok i stuknęła palcem w systemowy interfejs. Ekran poczerniał. W chwilę później ukazały się na nim twarz i ramiona jakiegoś mężczyzny. Miał na sobie pomarańczowy skafander próżniowy ze zdjętym hełmem. Ziemianin, może nieco po trzydziestce. Blada cera, błękitne oczy i krótko przycięte ciemne włosy. Zanim jeszcze otworzył usta, Miller zobaczył szok i gniew w jego oczach i sposobie, w jaki wysuwał głowę ku przodowi. - Nazywam się - oznajmił mężczyzna - James Holden.

HOLDEN

Dwie minuty z przeciążeniem dwóch g i Holdena zaczynała już boleć głowa. Ale McDowell wezwał ich do powrotu w największym pośpiechu. Canterbury rozgrzewał swoje potężne silniki. Holden nie chciał się spóźnić. *** - Jim? Możemy mieć tu problem. - Wal. - Bekka znalazła coś tak niesamowitego, że zdrętwiały mi jaja. Wypierdalamy stąd. *** - Aleks, ile jeszcze? - zapytał Holden po raz trzeci w ciągu minionych dziesięciu minut. - Ponad godzinę jesteśmy na zewnątrz - odpowiedział Aleks. - Chcesz iść na soczku? „Iść na soczku” było w żargonie pilotów określeniem na lot z przeciążeniem, które nienafaszerowanego medykamentami człowieka mogło pozbawić przytomności. „Soczek” był mieszaniną dragów, które fotel pilota wstrzykiwał mu po to, żeby zapobiec i nie dopuścić do zawału serca pompującego krew w ważące pół tony ciało. Holden korzystał z soczku przy licznych okazjach służby we flocie i wiedział, jak bardzo nieprzyjemne są efekty użycia tego specyfiku po powrocie do normalnego ciążenia. - Nie, dopóki nie będziemy musieli - odpowiedział. *** - Jak bardzo niesamowitego? - Bekka, podłącz mu wizję. Niech zobaczy to, co my. *** Holden językiem uwolnił z hełmowego podajnika tabletkę przeciwbólową i po raz piąty przewinął dane z sensorów Bekki. Podejrzana plamka w przestrzeni była odległa od Canterbury’ego mniej więcej o dwa tysiące kilometrów. Skanery czujników Canta sygnalizowały fluktuację; szaro-czarny, zwodniczy kolor rozjaśniał się i ocieplał na granicach. Temperatura podniosła się nieznacznie, mniej więcej o dwa stopnie. Holdena

zdziwiło, że Bekka w ogóle to dostrzegła. Pomyślał, że przy następnej okazji do promocji trzeba jej dać świetną opinię i referencje. *** - Skąd się to wzięło? - zapytał Holden. - Nie mam pojęcia. Na tle otoczenia to tylko nieco cieplejsza plamka. - Ja bym powiedziała - odezwała się Bekka - że to chmura gazu, bo radar nie daje odbić. Ale w tej okolicy nie powinno być żadnych chmur gazu. Zastanawia mnie, skąd toto się tu wzięło? - Jim, czy nie ma możliwości, że Scopuli rozwalił statek, który go zaatakował? zapytał McDowell. - Czy to nie może być chmura gazu pozostająca po unicestwionym statku? - Nie sądzę, sir. Scopuli jest całkowicie pozbawiony broni. Dziurę w jego boku wyrwał ładunek wybuchowy, a nie torpeda. Nie sądzę, żeby w ogóle stawiali opór. To może być miejsce, w którym Scopuli stracił powietrze albo... - ...albo i nie. Jim, wracajcie do zagrody. Natychmiast. *** - Naomi, co może powoli się ocieplać, nie dając odbicia na radarze, gdy próbujesz to zeskanować? Możesz zgadywać... - powiedział Holden. - Hmmm... - mruknęła Naomi, zastanawiając się przez chwilę. - Wszystko, co absorbuje energię najróżniejszych sensorów, nie da odbicia powrotnego. Ale rozpraszając zaabsorbowaną energię, zacznie się rozgrzewać. Monitor podczerwieni na konsoli sensorów obok fotela Holdena zapłonął niby słońce. W kanale ogólnym rozległo się głośne przekleństwo Aleksa. - Widzicie to? - warknął. Holden zignorował tę uwagę i otworzył kanał łączności z McDowellem. - Kapitanie, właśnie zaobserwowaliśmy mocny skok promieniowania w podczerwieni - zameldował. Przez chwilę czekał na odpowiedź, a potem w słuchawkach rozległ się napięty głos McDowella. Holden nigdy przedtem nie słyszał obaw w głosie starego. - Jim, z tej plamki wyłonił się nagle jakiś statek. I jak cholera promieniuje ciepło powiadomił go kapitan. - Skąd, do kurwy nędzy, toto się wzięło? Holden rozpoczął już odpowiedź, kiedy usłyszał stłumiony głos Bekki docierający do niego poprzez słuchawki kapitana: - Nie mam pojęcia, sir. Ale to jest mniejsze niż jego sygnatura cieplna. Radar wskazuje na coś o wielkości fregaty. - A niby czym miałaby dysponować? - warknął McDowell. - Niewidzialnością?

Magiczną teleportacją przez kanał podprzestrzenny? - Sir - odezwał się Holden - Naomi spekuluje, że ciepło, które wychwyciliśmy, może pochodzić od jakichś materiałów absorbujących energię. Materiałów wykorzystywanych do elektronicznego maskowania. Co oznacza, że ten statek celowo się ukrywał. Co z kolei oznacza, że ma wrogie zamiary. Jakby w odpowiedzi na to stwierdzenie na radarze Holdena pokazało się sześć nowych obiektów płonących żółcią, która szybko przeszła w ochrę, gdy system mierzył ich przyspieszenie. Zaraz potem Holden usłyszał okrzyk Bekki z Canta: - Szybkie obiekty! Mamy sześć nowych kontaktów poruszających się szybko na kursie kolizyjnym! - Jezusie na hulajnodze! Czy ten okręt właśnie częstuje nas wachlarzem torped? syknął McDowell. - Próbują nas ustrzelić? - Tak, sir - odpowiedziała Bekka. - Czas kontaktu? - Nieco mniej niż osiem minut, sir. McDowell zaklął pod nosem. - Jim, mamy tu piratów. - Co mamy zrobić, sir? - zapytał Holden, starając się mówić spokojnie i rzeczowo. - Macie wyłączyć nadawanie i pozwolić moim ludziom robić swoje. W najlepszym razie jesteście odlegli o godzinę drogi. Torpedy będą tu za osiem minut. McDowell, koniec powiedział kapitan. Holden usłyszał w słuchawkach kliknięcie, a potem już tylko nikłe szumy zakłóceń statycznych. Ogólny kanał eksplodował kakofonią głosów. Aleks żądał, by zdać się na soczek i spróbować wyprzedzić idące na Canta torpedy. Naomi szybko wymieniała strategie unieszkodliwiania pocisków przez zakłócanie ich kanałów naprowadzania, Amos klął w żywy kamień ukrywający się okręt i rzucał soczyste uwagi dotyczące rodziców członków jego załogi. Spokój zachował jedynie Shed. - Zamknąć się. Wszyscy! - ryknął Holden w mikrofon hełmu. Na statku nagle zapadła cisza. - Aleks, oblicz szybkość i kurs na Canta tak, żeby nas to nie zabiło. Powiedz mi, jak będziesz gotów. Naomi, ustaw trójstronny kanał łączności: ty, Bekka i ja. Amos! Klnij sobie do woli, ale wyłącz fonię. Czekał. Słychać było tylko klikanie zegara odmierzającego czas do zderzenia. - Mam łączność - powiedziała Naomi. Holden usłyszał pod hełmem szumy dwu oddzielnych zestawów komunikacyjnych.

- Bekka, tu Jim. Na tym kanale jest też Naomi. Powiedz nam, w czym możemy wam pomóc. Naomi mówiła, że są jakieś sposoby zakłócania kanałów torped. - Robię wszystko, o czym wiem, że powinnam to robić - odpowiedziała Bekka zaskakująco spokojnym głosem. - Oni nas oświetlają laserem naprowadzającym na cel. Nadaję zakłócenia na szerokim zakresie, ale oni mają naprawdę dobre gówno. Gdyby byli bliżej, ten naprowadzający laser wypaliłby nam dziurę w kadłubie. - A co ze śmieciami metalicznymi? - zapytała Naomi. - Możesz wyrzucić śnieg? Podczas gdy Naomi rozmawiała z Bekką, Jim otworzył prywatny kanał do Ade. - Hej, tu Jim. Kazałem Aleksowi znaleźć jakiś sposób na przyspieszenie, więc dotrzemy do was, zanim... - Zanim te torpedy zrobią z nas latającą cegłę? Dobry pomysł. Porwanie przez piratów to coś, czego nie chciałbyś przepuścić - powiedziała Ade. Holden usłyszał strach przebijający przez drwiący ton. - Ade, proszę... Chciałbym coś powiedzieć. - Jim, co o tym sądzisz? - odezwała się Naomi na drugim kanale. Holden zaklął. Szlag by to trafił. - Eee... o czym? - O wykorzystaniu Knighta jako wabika dla tych pocisków - powiedziała Naomi. - A możemy to zrobić? - Może. Czy ty w ogóle słuchałeś? - Eee... jakiś drobiazg odwrócił na chwilę moją uwagę. Opowiedz mi jeszcze raz poprosił. - Możemy dopasować częstotliwość światła odbitego od Canta i z naszych promienników wysłać taki sam sygnał. Torpedy mogą nas uznać za cel - powiedziała Naomi takim tonem, jakby mówiła do dziecka. - I one rozwalą nas, a nie Canta? - Myślałam o tym, żeby uciekać i ściągać torpedy na nas. Gdy odciągniemy je dostatecznie daleko, wyłączymy anteny promienników i ukryjemy się za asteroidą zaproponowała Naomi. - Nie zadziała - odpowiedział Holden z westchnieniem rezygnacji. - Torpedy idą za szeroką wiązką promieniowania odbitą od kadłuba Canta, ale tamci korzystają też ze zdjęć teleskopowych. Wystarczy, że raz tylko rzucą na nas okiem, i stwierdzą, że nie my jesteśmy celem. - A nie warto spróbować?

- Nawet gdy nam się uda, torpedy przeznaczone do uszkodzenia Canta, z nas zrobią tłustą plamę w próżni. - No dobrze - odpowiedziała Naomi. - To jakie mamy jeszcze opcje? - Nie mamy żadnych. Bardzo cwani chłopcy w pracowniach projektów i laboratoriach floty pomyśleli już o wszystkim, co my zdołamy wykombinować w ciągu najbliższych ośmiu minut. - Powiedzenie tego na głos znaczyło pogodzenie się z losem. - To co my tu robimy, Jim? - zapytała Naomi. - Siedem minut - stwierdziła Bekka nadal niezwykle opanowanym głosem. - Lećmy tam, może zdołamy zdjąć kilku ludzi ze statku, gdy zostanie trafiony. Albo pomożemy w naprawie uszkodzeń - oznajmił Holden. - Aleks, ustaliłeś już kurs i szybkość? - Przyjąłem, pierwszy. Przeciążenie do krwi i palimy bezpieczniki. Podchodzimy pod kątem, żeby nasz płomień nie wypalił dziury w Cancie. Zaczynamy? - odezwał się Aleks. - Taaak... Naomi, dopilnuj, żeby ludzie pozapinali uprzęże przeciwprzeciążeniowe powiedział Holden i otworzył kanał do McDowella. - Kapitanie, wracamy pełnym gazem. Spróbujcie przetrwać, a my przygotujemy Knighta do zbierania lub pomocy przy naprawie uszkodzeń. - Przyjąłem - odparł McDowell i przerwał połączenie. Holden ponowie otworzył kanał łączności z Ade. - Ade, będziemy lecieli na wysokim przeciążeniu, więc koniec z rozmowami, ale nie zamykaj tego kanału, dobrze? Mów mi, co się dzieje. Nuć sobie, cholera, pod nosem. Takie podśpiewywanie jest miłe. Muszę tylko wiedzieć, że nic ci nie jest. - Dobrze, Jim - odpowiedziała. Nie zaczęła nucenia, ale zostawiła otwarty kanał. Holden słyszał jej oddech. Na kanale łączności ogólnej Aleks zaczął odliczanie. Holden sprawdził klamry swojej uprzęży i przykrył dłonią przycisk podajnika soczku. Kilkanaście igieł wbiło się w jego plecy przez odpowiednie membrany kombinezonu. Jego serce zadrżało, a mózg objęły żelazne wstęgi chemikaliów. Kręgosłup mu zesztywniał, a twarz zapłonęła, jakby padł na nią pęk promieniowania. Uderzył pięścią w ramię wsporników fotela awaryjnego. Nienawidził tego wszystkiego, ale to, co miało przyjść, było jeszcze gorsze. Gdy dragi wtargnęły w jego ciało i system nerwowy, wydał dziki okrzyk wojenny w kanale ogólnym. Na niższym pokładzie inni dostawali dragi, które miały uchronić ich przed śmiercią, ale podczas krytycznych, najgorszych chwil trzymały ich w uśpieniu. - Jeden - powiedział Aleks i Holden przybrał nagle na wadze do pięciuset kilogramów. Nerwy siatkówki jęknęły przeraźliwie, przygniecione ciężarem gałek ocznych. Jądra naparły

na uda tak, że uległy niemal samozmiażdżeniu. Skupił się na tym, aby zwalczyć irracjonalną potrzebę przełknięcia języka. Wokół niego jęczał i trzeszczał cały statek. Na dolnych pokładach coś łupnęło niepokojąco, ale żaden ze wskaźników nie zapłonął czerwienią. Odrzutowy silnik Knighta mógł nadać statkowi wielkie przyspieszenie, niemniej odbywało się to kosztem znacznego wzrostu zużycia paliwa. Nie miało to jednak znaczenia, byle tylko mogli uratować Canta. Holden słyszał łagodny oddech Ade i klikanie klawiszy klawiatury przebijające się przez łoskot krwi w jego uszach. Chciałby po prostu usnąć przy tych dźwiękach, ale w jego krwi płonął i śpiewał soczek. Jak jeszcze nigdy w życiu był przytomny i wszystkiego świadom. - Rozkaz, sir - nadała Ade w kanale ogólnym. Dopiero po sekundzie Holden zorientował się, że mówiła do kapitana McDowella. Podkręcił głośność, żeby usłyszeć, co mówi dowódca. - ...silniki główne. Cała naprzód. - Sir, mamy pełen ładunek. Jeżeli spróbujemy przyspieszyć, zerwiemy nity wsporników mocujących silniki - odpowiedziała Ade. McDowell musiał ją pytać o możliwość odpalenia silników Epsteina. - Pani Tukunbo - odparł McDowell - mamy... cztery minuty. Jeżeli pani coś zniszczy, nie obciążę pani kosztami. - Rozkaz, sir. Uruchamiam silniki główne. Ustawiam je na ciąg maksymalny stwierdziła Ade, a Holden usłyszał w tle wycie ostrzegawczego klaksonu. Potem rozległy się głośne trzaski i kliknięcia, gdy Ade zapinała uprząż przeciprzewciążeniową. - Główne za trzy... dwie... jedną... wykonano! - powiedziała Ade. Canterbury odpowiedział tak przeraźliwym jękiem, że Holden musiał zmniejszyć głośność słuchawek. Przez kilkanaście sekund słyszał zgrzyty i wycie, jakby do lotu zrywał się banshee, a potem pod hełmofonem Holdena rozległ się rozdzierający uszy łoskot. Przeszedł na wizjery zewnętrzne, zwalczając napór wywołanej przeciążeniem czerni na granicach pola widzenia. Canterbury wciąż pozostawał cały. - Ade, szo to było, do kuhwy nędży? - zapytał McDowell, sepleniąc. - Napęd zerwał wsporniki. Silniki główne wysiadły - powiedziała Ade, nie dodając niepotrzebnego: „Tak jak przewidywałam”. - Co zyskaliśmy? - zapytał McDowell. - Niewiele. Torpedy idą z szybkością czterdziestu kilometrów na sekundę i przyspieszają. A my jesteśmy zdani tylko na silniki manewrowe - oznajmiła Ade.

- Niech to chuj strzeli - warknął McDowell, po czym zwrócił się do Holdena; jego głos wzmogły wzmacniacze kanału ogólnego: - Jim, idziemy na dno i nic się nie da z tym zrobić. Kliknij dwa razy na znak, że odebrałeś. Holden odpowiedział dwukrotnym kliknięciem. - Dobra, teraz musimy pomyśleć o przetrwaniu po katastrofie. Jeżeli tamci chcą nas unieruchomić przed wejściem na pokład, wyłączą nasze silniki i zablokują wszystkie kanały łączności. Bekka nadaje sygnał sos od chwili odpalenia torped, chciałbym jednak, żebyście podnieśli wrzask, gdy my się zatrzymamy. Jeżeli się dowiedzą o waszej obecności, nie zaczną chyba wyrzucać ludzi przez śluzy. Wiesz, chodzi o świadków - powiedział McDowell. Holden ponownie odpowiedział dwukrotnym kliknięciem. - Zawracajcie, Jim, i ukryjcie się za tą asteroidą. A potem wezwijcie pomoc. To rozkaz. Jim kliknął dwa razy, a potem dał Aleksowi znać, żeby zatrzymał silniki. Siedzący na jego piersi olbrzym w jednej chwili zniknął, ustępując nieważkości. Takie nagłe przejście wywołałoby gwałtowne torsje, gdyby w jego żyłach nie płynęły środki minimalizujące uczucie nudności. - Co jest? - zapytał Aleks. - Zmiana rozkazów - odparł Holden. Jego zęby szczękały jeszcze pod wpływem soczku. - Wzywamy pomocy i negocjujemy uwolnienie więźniów, gdy te dranie wezmą Canta. Pełnym ciągiem wracamy do tej asteroidy, bo to najbliższe miejsce, gdzie możemy się ukryć. - Przyjąłem, szefie - powiedział Aleks i dodał, zniżając głos: - Zabiłbym teraz za parę granatników albo porządne działko na kilu. - Słyszę. - Obudzić dzieciaki na dole? - Niech jeszcze pośpią. - Przyjąłem - powiedział Aleks i kliknięciem przerwał łączność. Przed ponownym uderzeniem przeciążenia Holden włączył nadajnik sygnału sos. Kanał łączności z Ade pozostawał otwarty i teraz, gdy McDowell zszedł z fonii, mógł wciąż słyszeć jej oddech. Podkręcił wzmocnienie i cofnął się w uprząż, czekając na kolejną miażdżącą falę ciążenia. I Aleks go nie rozczarował. - Jedna minuta - oznajmiła Ade dostatecznie głośno, żeby jej głos zniekształciły słuchawki jego hełmu. Nie zmniejszył wzmocnienia. Gdy odliczała sekundy do zderzenia, robiła to z godnym podziwu spokojem. - Trzydzieści sekund.

Holden rozpaczliwie chciał powiedzieć coś pocieszającego, złożyć rozśmieszające i nieprawdziwe wyznanie miłości. Siedzący mu na piersi olbrzym zarechotał w rytm odrzutu z termojądrowych silników. - Dziesięć sekund. - Przygotujcie się do wygaszenia reaktora i udawania wraku po uderzeniu torped. Jeżeli nie będziemy przedstawiali zagrożenia, nie walną nas po raz drugi - powiedział McDowell. - Pięć - powiedziała Ade. - Cztery. - Trzy. - Dwa. - Jeden... Canterbury zadrżał, a ekran powlókł się bielą. Ade zaczerpnęła tchu... i jej oddech zamarł wraz z zerwaniem łączności. Zakłócenia statyczne zabrzmiały z taką siłą, że Holdenowi omal nie popękały bębenki. Skręcił głośność i kliknięciem wywołał Aleksa. Ciąg spadł nagle do dwóch znośnych g, a wszystkie czujniki statku zasygnalizowały przeciążenie. Przez niewielki iluminator śluzy nagle wdarł się snop oślepiająco białego światła. - Melduj, Aleks, melduj! Co się stało? - wrzasnął Holden. - Boże mój! Oni zdetonowali Canta. Ładunkami jądrowymi - powiedział cicho oszołomiony Aleks. - Jaki jest stan Canta? Dawaj raport! Mam tu zerowe wskazania czujników. Wszystko powlekło się bielą! Nastąpiła długa chwila ciszy. - Szefie, ja tu też mam zero wskazań - stwierdził wreszcie Aleks. - Ale mogę powiedzieć, jaki jest status Canta. Widzę go... - Widzisz? STĄD? - Tak. Widzę chmurę pyłu wielkości Mons Olympus*. Cant zniknął, szefie, nie ma go. Umysł Holdena wybuchnął nagłym protestem. To nie może być prawda. Coś takiego się nie zdarza. Piraci nie anihilują transportowców wody. Nikt na tym nie zyskuje. Nikomu się to nie opłaca. A jak chcesz zabić pięćdziesięciu ludzi, to prościej jest wejść do restauracji z pistoletem maszynowym. *

Mons Olympus - wysoka na 22 kilometry góra na Marsie, uznawana za najwyższe wzniesienie Układu Słonecznego.

Chciał krzykiem oznajmić Aleksowi, że się pomylił, ale musiał milczeć. Ja teraz jestem tu „starym". - Dobra. Aleks, nowe zadanie. Teraz stajemy się świadkami morderstwa. Zabierz nas z powrotem do tej asteroidy. Ja zacznę składać treść radiogramu. Obudź wszystkich. Powinni wiedzieć - stwierdził. - Ja zresetuję wszystkie czujniki. Metodycznie wyłączył czujniki, skasował ich oprogramowanie, odczekał dwie minuty i powoli zaczął je włączać ponownie. Drżały mu dłonie. Czuł mdłości. Jego ciało reagowało, jakby sterował nim zdalnie; nie umiałby powiedzieć, które z tych wrażeń zawdzięczał soczkowi, a które były wynikiem szoku. Czujniki ożyły. Jak każdy statek przemierzający korytarze kosmicznej pustki, Knight miał osłony przeciwradiacyjne. - Bez nich nie dotarłby w pobliże potężnego pasa radiacji Jupitera. Holden miał jednak wątpliwości, czy zabierając się do pracy, projektanci Knighta przewidzieli możliwość bliskiej eksplozji sześciu głowic nuklearnych. Mogli liczyć na szczęście. Próżnia może i ochroniłaby ich przed impulsem elektromagnetycznym, ale radiacja potrafiłaby spalić każdy sensor czy czujnik statku. Gdy ożył cały zestaw sensorów, Holden przeszukał miejsce w przestrzeni, gdzie niedawno jeszcze był Canterbury. Nie znalazł niczego większego od piłki do palanta. Przełączył czujniki na statek morderców, który właśnie leniwie odlatywał ku Słońcu z przyspieszeniem jednego g. W sercu Holdena rozgorzał płomień. Nie bał się. Jego skronie ściskał szalony, grożący apopleksją gniew; zacisnął też pięści aż do bólu ścięgien. Przeszedłszy na łączność ogólną, skierował na wycofujący się okręt wąską wiązkę komunikacyjną. - Ta wiadomość przeznaczona jest dla tych, co rozkazali zniszczyć Canterbury’ego, cywilny transportowiec przewożący lód, właśnie zamieniony przez was w chmurę gazu. Nie uciekniecie tak łatwo, skurwysyny. Nie dbam o to, jakie były wasze powody, ale zabiliście mi pięćdziesięciu przyjaciół. Powinniście wiedzieć, kim byli. Posyłam wam nazwisko i imię z fotografią każdego, kto był na tym statku. Przyjrzyjcie się dobrze waszym ofiarom. I pomyślcie o nich, gdy ja będę dążył do odkrycia, kim jesteście. Zamknął kanał fonii i sięgnąwszy do akt osobowych Canta, zaczął przesyłać dane na drugi statek. - Co robisz? - zapytała nie przez słuchawki hełmu stojąca za nim Naomi. Zdjęła hełm. Jej gęste czarne włosy zlepione potem przylgnęły do czoła i karku. Miała nieprzenikniony wyraz twarzy. Holden również zdjął hełm. - Pokazuję im, że Canterbury był realnym miejscem, w którym żyli prawdziwi ludzie.

Ludzie mający nazwiska i rodziny - powiedział. Soczek sprawiał, iż jego głos był bardziej spokojny, niżby chciał. - Jeżeli na tamtym okręcie ktoś wydający rozkazy choćby z grubsza przypomina istotę ludzką, mam nadzieję, że wspomnienie tej zbrodni będzie go dręczyło, dopóki nie wrzucą go do pojemnika odpadów czekających na recykling. Wrogi statek omiatał ich teraz laserem naprowadzania. Holden wstrzymał oddech. Za promieniem nie poszły torpedy i po kilku sekundach łajdacki i działający skrycie okręt wyłączył laser, a jego silniki zapłonęły ciągiem wejścia na duże przeciążenia. Holden usłyszał głośne westchnienie ulgi Naomi. - Znaczy nie ma już Canta? - zapytała Naomi. Holden kiwnął głową. - Ja pierdolę... - sarknął Amos. Przy drabince dla załogi stali Amos i Shed. Twarz Amosa pokrywały białe i czerwone plamy, a jego wielkie dłonie otwierały się i zamykały. Shed opadł na kolana i walił w podłogę ciężkimi przy dwóch g pięściami. Nie zapłakał. Spojrzał tylko na Holdena i powiedział: - Myślę, że Cameron nie dostanie już tego ramienia. - Potem ukrył roztrzęsioną głowę w dłoniach. - Zwolnij, Amos. Nie ma już powodu do pośpiechu - powiedział Holden na kanale ogólnym. Statek powoli zmniejszył ciąg tak, by ciążenie wróciło do ziemskiej normy. - I co teraz? - zapytała Naomi, mierząc Holdena wzrokiem. Komenda jest teraz przy tobie. Działaj jak dowódca. - Przede wszystkim chciałbym ich zdmuchnąć z Przestrzeni, ale ponieważ nie mamy broni... polecimy za nimi. Miejcie ich na oku, dopóki nie dowiemy się, dokąd lecą. Ujawnimy wszystkim, kim są - odpowiedział Holden. - Amos - odezwała się Naomi przez ramię - weź Sheda i wpakuj go w fotel. Jak będzie trzeba, daj mu coś na sen. - Załatwione, szefie - odparł Amos, obejmując Sheda w pasie grubą łapą. Gdy obaj wyszli, Naomi zwróciła się do Holdena: - Nie, sir. Nie będziemy ścigać tamtego okrętu. Nadamy ogólne wezwanie o pomoc, a potem polecimy tam, dokąd nam każą lecieć ratownicy. - Ale to ja... - zaczął Holden. - Tak jest, sir, to pan dowodzi. To czyni ze mnie pierwszego oficera, a do obowiązków pierwszego należy niekiedy mówienie kapitanowi, żeby przestał zachowywać się jak idiota. A pan teraz tak się zachowuje, sir. Nadając tamten komunikat, próbował ich pan już podbechtać do tego, żeby nas pozabijali. A teraz chce pan lecieć za nimi? I co pan zrobi, jak ich

dogonimy? Nada pan kolejny pełen emocji komunikat? - zapytała Naomi, podchodząc bliżej. - Ma pan utrzymać pozostałych czterech członków załogi przy życiu. To wszystko. Gdy będziemy już bezpieczni, może pan zaczynać swoją krucjatę. Sir. Holden rozpiął klamry swojej uprzęży i wstał. Mijające działanie soczku sprawiło, że poczuł się słaby i wyczerpany. Naomi wyzywająco podniosła podbródek i nie cofnęła się nawet o pół kroku. - Dobrze jest mieć cię przy sobie, Naomi - stwierdził. - Idź zobacz, co z załogą. McDowell dał mi ostatni rozkaz. Zmierzyła go krytycznym spojrzeniem, widział nieufność w jej oczach. Nie bronił się, poczekał po prostu, aż wyjdzie. Kiwnąwszy głową, zeszła po drabince na niższy pokład. Gdy wyszła, zaczął metodycznie przeglądać wszystko, co o napastnikach zebrały czujniki Knighta i Canta. Aleks zsunął się do niego z kokpitu i ciężko usiadł w fotelu obok. - Wie pan, kapitanie - zaczął. - Tak sobie właśnie myślę... - w jego głosie brzmiały te same efekty zanikania działań soczku co w wypowiedzi Holdena. - O czym? - zapytał Holden, starając się ukryć irytację człowieka, któremu przeszkodzono w ważnym zajęciu. - O tamtym okręcie, który się do nas podkradł. Holden natychmiast przerwał pracę. - Mów. - Znaczy... nie znam piratów, którzy mieliby takie gówno jak tamci. - Mów dalej. - W rzeczy samej, technikę, jaką dysponowali, widziałem tylko, gdy byłem we flocie stwierdził Aleks. - Pracowaliśmy na okrętach mających absorbujące energię powłoki i pochłaniacze wydzielanego na zewnątrz ciepła. To broń raczej strategiczna, nie taktyczna. Nie da się ukryć aktywnego napędu, ale jeżeli zdołasz skrycie dostać się na pozycję, wyłączyć napęd i wchłonąć jakoś promieniowane na zewnątrz ciepło, to możesz się ukryć dość dobrze; jak do tego dodasz pochłaniającą energię powłokę, to zostaniesz niewidzialny dla radaru, ladarów i sensorów pasywnych. I jeszcze... poza wojskiem cholernie trudno zdobyć torpedy nuklearne. - Mówisz mi, że to wszystko jest dziełem Marsjańskiej Floty Wojennej? Aleks odetchnął tak głęboko, że aż zadrżał. - Gdybyśmy

MY

to mieli, to dobrze pan wie, że Ziemniaki też by tym dysponowały -

powiedział. Spojrzeli na siebie poprzez wąską dzielącą ich przestrzeń. Implikacje tych stwierdzeń były gorsze od dziesięciokrotnego przeciążenia. Holden wyjął z kieszeni kombinezonu

zabrane ze Scopuliego przekaźnik i zasilającą go baterię. Rozdzielił je, szukając oznakowania lub znaczka firmowego. Aleks tylko patrzył i się nie odzywał. Przekaźnik należał do sprzętu stosowanego powszechnie, taki sam można było znaleźć w kabinie radiowców na dowolnym statku przemierzającym Układ Słoneczny. Baterię stanowił niepozorny szary blok. Aleks wyciągnął rękę i Holden podał mu trzymany w dłoni przedmiot. Aleks wyłuskał go z szarej plastykowej powłoki i obrócił w dłoniach. Nie powiedziawszy ani słowa, podniósł baterię dnem do góry ku oczom Holdena. Na czarnej, metalicznej powłoce dna baterii wybito numer seryjny zaczynający się od liter: FWMRF. Flota Wojenna Marsjańskiej Republiki Federacyjnej. *** Nadajnik radiowy nastawiony był już na pełną moc i nadawanie szerokopasmowe. Zestaw danych też był gotów do propagacji. Holden stanął przed kamerą, pochyliwszy się nieco ku przodowi. - Nazywam się James Holden - powiedział. - Mój statek macierzysty, Canterbury, został właśnie zniszczony przez okręt wojenny dysponujący maskującymi urządzeniami technicznymi i częściami zamiennymi, które wyglądają na oznakowane według systemu Marsjańskiej Floty Wojennej. Zaczynamy przekazywać wszystkie dane...

MILLER

Wóz gnał tunelem; wycie syren zagłuszało jęk motorów. Zostawiali za sobą zaciekawionych cywilów i zapach przegrzanych łożysk. Miller pochylił się ku przodowi, jakby chciał

przyspieszyć

jazdę.

Od

komisariatu

dzieliły ich

trzy poziomy i

czterokilometrowa odległość. - Dobra - odezwał się Havelock. - Przepraszam, ale czegoś tu nie pojmuję. - Co? - zapytał Miller. Miał na myśli: „Co ty pieprzysz?” Havelock zrozumiał: „Co jest dla ciebie niepojęte?”. - W odległości kilku milionów kilometrów stąd zostaje zamieniony w parę frachtowiec przewożący lód. Dlaczego ogłasza się pełną gotowość bojową? Nasze cysterny zapewnią nam wodę na parę miesięcy nawet bez potrzeby racjonowania. W próżni są dziesiątki takich frachtowców. Czemu niby to ma być taki kryzys? Miller odwrócił się i spojrzał na swojego partnera. Niewysoki, krępy jegomość. Grubokościsty - wyrastał w pełnym ziemskim ciążeniu. Tak samo jak ten dupek z przekazu. Nie rozumieli. Gdyby na miejscu tego Jamesa Holdena był Havelock, popełniłby prawdopodobnie to samo nieodpowiedzialne, idiotyczne głupstwo. W ciągu jednego oddechu przestali być członkami służb bezpieczeństwa. Przestali być partnerami. Teraz byli Pasiarzem i Ziemniakiem. Miller uciekł spojrzeniem w bok, zanim Havelock zdołał dostrzec zmianę w jego oczach. - Pytasz o tego chuja Holdena? - zapytał. - Właśnie w imieniu Marsa wypowiedział nam wojnę. Wóz podskoczył i zachwiał się; jego wewnętrzny komputer reagował na chwilowe zakłócenie płynności ruchu w odległości pół kilometra przed nimi. Havelock zmienił pozycję i chwycił jeden ze wsporników. Wpadli na rampę wiodącą na kolejny poziom, piesi cywile ustępowali im z drogi. - Wyrosłeś w miejscu, gdzie woda może jest brudna, ale spada wam na głowy z nieba - powiedział Miller. - Macie zanieczyszczone powietrze, ale nie ucieka, jeśli puszczą wam uszczelnienia w drzwiach. Tu jest zupełnie inaczej.

- Ale nie jesteśmy zdani na holowniki. Nie potrzebujemy lodu. Nie jesteśmy zagrożeni - odparł Havelock. Miller westchnął i zaczął pocierać powieki kciukami, aż zobaczył widmową tęczę zwodniczych kolorów. - Gdy pracowałem w Wydziale Zabójstw - powiedział - miałem taką oto sprawę. Był taki jeden jegomość, administrator nieruchomości z Luny pracujący na kontrakcie. Ktoś spalił mu niemal połowę skóry i wyrzucił go na zewnątrz przez śluzę. Okazało się, że facet był odpowiedzialny za utrzymanie sześćdziesięciu jam na poziomie trzydziestym. Dość paskudna okolica. A ten człowiek robił oszczędności. Przez trzy miesiące nie wymieniał filtrów powietrznych. Trzy jednostki porastała już pleśń. I wiesz, co zrobiliśmy, jak się o tym dowiedzieliśmy? - Co? - zapytał Havelock. - Nic. Zamknęliśmy śledztwo. Niektórzy ludzie zasługują na śmierć i on do nich należał. A następny facet, który przejął jego pracę, skrupulatnie przestrzegał terminów zmiany filtrów i oczyszczania przewodów. Tak już jest w Pasie. Każdy, kto tu przybywa i nie przedkłada dbałości o systemy podtrzymywania życia nad wszystko inne, umiera w młodym wieku. Wszyscy tutaj jesteśmy ludźmi, którzy o to dbają. - Ukierunkowana selekcja? - zapytał Havelock. - Naprawdę przedstawiasz argumenty przemawiające za ukierunkowaną selekcją. Nigdy bym nie pomyślał, że usłyszę takie gówno właśnie od ciebie. - Że niby co? - To gówniana rasistowska propaganda - powiedział Havelock. - Ta, która głosi, że różnice środowiskowe zmieniły Pasiarzy tak dalece, że nie są tylko gromadą obsesyjnie maniakalnych chudzielców. Że tak naprawdę nie są już ludźmi. - Wcale tego nie mówię - żachnął się Miller, podejrzewając w duchu, że właśnie tak można było odczytać jego słowa. - Pasiarze po prostu nie myślą perspektywicznie, gdy widzą, że ktoś ma w dupie zasady dotyczące korzystania z podstawowych surowców. Woda to przyszłe powietrze, masa żywnościowa i napoje. W tej kwestii nie mamy poczucia humoru. Wóz wjechał na metalową kratownicę rampy. Dolny poziom został pod nimi. Havelock milczał. - Ten Holden nie powiedział wprost, że chodzi o Marsa. Znaleźli marsjańską baterię. Myślisz, że to będzie powód do... wojny? - zapytał wreszcie. - Wystarczy, iż jakiś facet pokazał nam baterię? - Naszym problemem nie będą ci, co zechcą poczekać na całą historię.

Przynajmniej nie dziś w nocy - pomyślał. Na czym stoimy, zobaczymy, dopiero gdy cała ta historia się rozejdzie. W komisariacie byli już ludzie - nieco mniej niż trzy czwarte i nieco więcej niż połowa pełnej obsady. Ludzie stali grupkami i pozdrawiali się kiwnięciami głów; wszyscy mieli powagę w zmrużonych oczach i wszyscy zaciskali szczęki. Jeden z policjantów skwitował coś głośnym śmiechem - jego rozbawienie było sztuczne i podszyte strachem. Gdy obaj weszli i ruszyli ku swoim biurkom, Miller zauważył zmianę w postawie i zachowaniu Havelocka. Jego partner potrafił zrozumieć i potraktować łagodnie jego reakcję, uznając ją za przeczulenie. Ale tu miał do czynienia z wieloma patrzącymi nań ludźmi. Musiał stawić czoła całej niemal obsadzie komisariatu. Gdy dotarli na swoje krzesła, miał się już na baczności. Do pomieszczenia weszła kapitan Shaddid. Nie wyglądała już na zmęczoną. Włosy zaczesała w tył, miała na sobie surowy, skromny uniform i stanąwszy przy pierwszym lepszym biurku niczym przy improwizowanym pulpicie, rozpoczęła spokojnym głosem, godnym chirurga na polu bitwy. - Panie i panowie. Widzieliście transmisję. Jakieś pytania? - Kto dopuścił tego pierdolonego Ziemniaka do radia? - zawołał ktoś z głębi sali. Miller zobaczył, że Havelock zaśmiał się tak jak wszyscy, ale wesołość nie sięgnęła jego oczu. Shaddid zmarszczyła brwi i wszyscy się uciszyli. - Sytuacja jest taka - zaczęła. - Nie mamy sposobu na kontrolowanie tego przekazu. Nadają go wszędzie. Mamy pięć stacji w sieci wewnętrznej, które go dublują, i powinniśmy założyć, że za dziesięć minut przecieknie do publicznych wiadomości. Naszym zadaniem jest stłumienie zamieszek do minimum i zapewnienie bezpieczeństwa terytorium przylegającego do portu. Władze portu zezwoliły na natychmiastowy odlot statkom zarejestrowanym na Planetach Wewnętrznych, co jednak nie znaczy, że odleciały. Członkowie ich załóg dopiero się zbierają i wracają na pokłady. - Biura rządowe? - zapytał Miller, podnosząc nieco głos, żeby jego pytanie dotarło do adresatki. - Dzięki Bogu, to nie nasz problem - odpowiedziała Shaddid. - Mają swoją infrastrukturę. Drzwi przeciwuderzeniowe już poopuszczano i pozamykano. Nie wchodzą w skład ogólnego systemu podtrzymywania równowagi środowiskowej, więc w tej chwili nie oddychamy nawet tym samym powietrzem co oni. - Co za ulga... - stwierdził Jewgienij stojący pośrodku grupki funkcjonariuszy Wydziału Zabójstw. - A teraz przejdźmy do złych wiadomości - podjęła Shaddid. W sali zapadła cisza,

półtorej setki gliniarzy wstrzymało oddechy. - Na stacji mamy osiemdziesięciu znanych agentów

SPZ.

Wszyscy są tu legalnie zatrudnieni, wiecie jednak, że wszyscy oni czekali na

właśnie coś takiego. Mamy rozkaz gubernatora zakazujący nam prewencyjnych zatrzymań. Nikt nie zostanie aresztowany, dopóki nie wywinie jakiegoś numeru. W sali podniosła się gniewna wrzawa. - Za kogo on się uważa? - krzyknął ktoś z tyłu gromady. Shaddid ucięła pytanie niczym rekin. - Gubernator jest człowiekiem, który zatrudnił nas do dbania o porządek na tej stacji powiedziała. - Będziemy przestrzegali jego dyrektyw. Miller dostrzegł kątem oka, że Havelock potakująco kiwa głową. Zastanawiał się przez chwilę, co gubernator myśli o zagadnieniu niepodległości Pasa. Być może członkowie SPZ

nie byli jedynymi, którzy czekali na coś takiego. Shaddid mówiła dalej, skupiając się na

dozwolonych środkach działań operacyjnych. Miller słuchał półuchem i tak się zamyślił nad zawiłościami politycznymi, jakie pociągała za sobą obecna sytuacja, że prawie nie zareagował, gdy Shaddid wywołała jego nazwisko. - Miller weźmie zespół drugi na poziom portowy i pokryje sektory od trzynastego do dwudziestego czwartego. Kasagawa, zespół trzeci, do trzydziestego szóstego i tak dalej. Każdy zespół liczy po dwudziestu ludzi, z wyjątkiem zespołu Millera. - Damy sobie radę bez ciebie - powiedział cicho Miller do Havelocka. - Ty tu sobie posiedź, partnerze. Uzbrojony Ziemniak nie ułatwi nam tam sytuacji. - Taa... - mruknął Havelock. - Mogłem się tego spodziewać. - No dobrze - zakończyła Shaddid. - Wiecie, co macie robić. Do roboty. Miller zmierzył wzrokiem swoich ludzi. Znał ich twarze, od wielu lat wszyscy razem pracowali w służbach bezpieczeństwa. Niemal automatycznie ułożył w myślach najskuteczniejsze rozstawienie oddziału. Brown i Gelbfish mieli za sobą przeszkolenie w SWAT,

powinni więc znaleźć się na skrzydłach szyku, jeśli dojdzie do konieczności

kontrolowania tłumu. Aberforth, której syn został uwięziony za handel dragami na Ganimedesie, miała od tamtej sprawy trzy wpisy w aktach dotyczące stosowania nadmiernej przemocy, trzeba ją więc zostawić w odwodzie. Wyładować swój gniew może innym razem. Wokół słyszał innych podejmujących podobne decyzje dowódców drużyn. - No dobrze - zwrócił się do podkomendnych. - Bierzmy sprzęt. Wyszli całą grupą i skierowali się do magazynu sprzętu. Miller na moment się zatrzymał. Havelock został przy swoim stole; skrzyżowawszy ramiona na piersi, patrzył przed siebie. Miller spojrzał na niego z mieszaniną współczucia i irytacji w oczach. Ciężko było

niby należeć do drużyny, a jednocześnie zostać z niej wykluczonym. Z drugiej strony co on sobie, do cholery, myślał, podpisując kontrakt na pracę w Pasie? Havelock podniósł wzrok i spojrzał Millerowi w oczy. Kiwnęli sobie głowami. Miller pierwszy się odwrócił i ruszył ku wyjściu. Magazyn sprzętu był po części w istocie magazynem, a po części kryptą bankową. Zaprojektował go ktoś, komu bardziej zależało na oszczędności przestrzeni niż na wygodzie gromadzenia i wydobywania zeń składowanych tam przedmiotów. Lampy - powpuszczane w ściany LED-y - nadawały ich szarym płaszczyznom wygląd niemal szpitalnej sterylności. Nagi kamień odbijał echami każdy głos i każdy krok. Wzdłuż ścian, a także pośrodku pomieszczenia stały regały, na których złożono paczki z amunicją, broń palną, worki z dowodami i próbnikami, zapasowe części i serwery, a także mundury na zmianę. W bocznym pomieszczeniu zgromadzono wyposażenie używane przy tłumieniu zamieszek, zabezpieczone za ściankami stalowych szafek pozamykanych na skomplikowane zamki elektroniczne. Standardowy komplet składał się z plastykowej tarczy o wysokiej wytrzymałości, elektrycznej pałki, kołnierza chroniącego podbródek, odpornych na kule napierśnika i osłony ud oraz hełmu wzmocnionego osłoną twarzy. Wszystko zaprojektowano tak, żeby grupkę agentów zamienić w odhumanizowany, miażdżący wszelki opór oddział. Miller wklepał kod dostępu przy zamku. Szczęknęły rygle i szafki stanęły otworem. - No, no... - powiedział Miller tonem towarzyskiej rozmowy. - Ja pierdolę... Szafki były puste, zniknęły gdzieś szare trumny z podobnymi do trupów manekinami. Usłyszał okrzyki dobiegające z innego krańca pomieszczenia - członkowie pozostałych zespołów dawali upust swej wściekłości. Zaczął systematycznie otwierać wszystkie szafki z uzbrojeniem do tłumienia zamieszek, do których miał dostęp. Wszędzie zobaczył to samo. Obok niego stanęła Shaddid, której oczy niemal zbielały z gniewu. - Jaki jest plan B? - zapytał. Shaddid splunęła na podłogę, a potem zamknęła oczy. Miller zobaczył, że poruszają się pod jej powiekami, jakby komendant pogrążyła się we śnie. Otworzyła je po dwu długich oddechach. - Sprawdź szafki

SWAT.

Tam powinno być dość sprzętu, żeby każdego z drużyny

wyposażyć dwa razy. - Mam ze swoich ludzi zrobić snajperów? - zapytał Miller. - A macie lepszy pomysł, detektywie? - odpowiedział pytaniem Shaddid, kładąc nacisk na ostatnie słowo. Miller podniósł dłonie w geście rezygnacji i poddania. Wyposażenie służące do tłumienia zamieszek zaprojektowano, żeby opanować sytuację bez używania broni palnej.

Grupki

SWAT

miały zabijać z maksymalną efektywnością. Wyglądało na to, że ich

uprawnienia nagle uległy zmianie. *** Dowolnego dnia o dowolnej porze na Ceres mogło dokować tysiąc statków; aktywność rzadko kiedy zwalniała, a nigdy nie ustawała. Każdy sektor przyjmował dwadzieścia statków podczas nieustannego ruchu ludzi i ładunków; wszystko za pomocą transportowych ciężarówek, portowych żurawi i podnośników. Zespół Millera odpowiadał za dwadzieścia sektorów. W powietrzu unosiły się tu zapachy odświeżacza i oliwy. Grawitacja nieco przewyższała 0,3 g i tylko obrót stacji dawał poczucie nacisku i niebezpieczeństwa. Miller nie lubił portu. Bliskość próżni niemal tuż pod stopami sprawiała, iż czuł się nieswojo. Mijając portowców i transportowców, nigdy nie wiedział, czy się przyjaźnie uśmiechają, czy krzywią gęby w wyrazie niechęci. Przyszedł tu po to, żeby ich zastraszyć i skłonić do zajęcia się robotą, a także upewnić ich, że wszystko jest pod kontrolą. Po trzech sekundach unieruchomił usta w podobiźnie uśmiechu. W tego rodzaju kłamstwach był całkiem dobry. Krzyki usłyszeli, gdy dotarli do połączenia sektorów dziewiętnastego i dwudziestego. Miller wyjął z kieszeni ręczny terminal, podłączył go do centralnej sieci monitoringu i wywołał zestaw kamer bezpieczeństwa. Po kilku sekundach znalazł to, czego szukał: gromada pięćdziesięciu do sześćdziesięciu cywilów stojących w poprzek niemal całego tunelu i blokujących ruch po obu stronach. Wymachiwali bronią: nożami i pałkami; mieli też przynajmniej dwa pistolety. Unosili w górę zaciśnięte pięści. Pośrodku całej bandy rosły drab bez koszuli bezlitośnie tłukł i kopał jakiegoś nieboraka. - Pokażmy im! - warknął Miller do swoich ludzi, rozkazując gestem przejście do biegu. Jeszcze w odległości stu metrów od zakrętu, który miał dać im dojście do miejsca gwałtownej bójki, zobaczył, że półnagi oprawca powalił swoją ofiarę na ziemię i stopą przygniótł jej kark. Szyja nieszczęśnika wygięła się pod kątem, który nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Miller kazał swoim zwolnić do szybkiego marszu. Aresztowanie otoczonego kompanami mordercy będzie dostatecznie trudnym zadaniem, którego nie chciał zlecać zdyszanym ludziom. Wilki zwietrzyły krew. Miller wyczuł zmianę nastroju. Ta banda szykowała się do uderzenia na komisariat i statki. Jeżeli przyłączą się do nich zwykli ludzie... w którą stronę potoczą się wydarzenia? Dokąd pójdą? Jeden poziom wyżej i pół kilometra w kierunku przeciwobrotowym znajdował się burdel, w którym chętnie przyjmowano klientelę z Planet

Wewnętrznych. Inspektor celny sektora dwudziestego pierwszego był żonaty z dziewczyną urodzoną na Lunie i może o jeden raz za dużo tym się pochwalił. Zbyt wiele jest celów - pomyślał Miller, dając swoim snajperom znak, żeby rozluźnili szyk. Zamierzał podjąć próbę dyskusji z pożarem. Zatrzymać go tutaj, żeby nie dopuścić do kolejnych ofiar. Widziana oczami wyobraźni Candace skrzyżowała ramiona na piersiach. A jaki jest plan B? Stojący na zewnątrz gromady rozrabiaków wszczęli alarm, zanim Miller do nich dotarł. Kierunek naporu tłumu i miotania gróźb się zmienił. Miller przesunął czapkę. Mężczyźni, kobiety. Ciemnoskórzy, jasnoskórzy, złotobrązowi - wszyscy szczupli i smukli. Pasiarze. Wszyscy też mieli zaciśnięte usta w grymasie ruszającego do walki szympansa. - Sir, niech mi pan pozwoli położyć kilku z nich - odezwał się Gelbfish przez terminal. - Dajmy im poznać smak bożego gniewu. - Nie ma się co spieszyć - odparł Miller, uśmiechając się przyjaźnie do rozjuszonych ludzi. - Zdążymy... Na czele zobaczył twarz, na którą czekał. Facet, który zdjął koszulę. Rosłe byczysko o dłoniach umazanych krwią i zbryzganych czerwienią policzkach. Jądro krystalizacji zamieszek. - Tego? - zapytał Gelbfish. Miller zobaczył, że na czole prowodyra mierzącego wściekłym spojrzeniem jego samego i jego ludzi zapłonęła czerwona plamka. - Nie - odpowiedział. - To tylko wkurwi pozostałych. - To co robimy? Pytanie za milion dolarów. - Sir - zameldował Gelbfish - ten wielki chuj ma na lewym ramieniu tatuaż SPZ. - Cóż - stwierdził Miller. - Jak już będziesz musiał go zastrzelić, to nie spudłuj. Wystąpił przed szyk i tłumiąc sygnał alarmu, podłączył terminal do systemu lokalnego. Gdy przemówił, jego głos zagrzmiał ze wszystkich okolicznych głośników. - Mówi detektyw Miller. Jeżeli nie chcecie zostać zatrzymani jako świadkowie morderstwa, proponuję, żebyście się rozeszli. - Osadzając mik w terminalu, zwrócił się do wielkoluda: - Ty nie, przyjemniaczku. Rusz powieką i jesteś trupem. Ktoś rzucił w niego ciężkim metalowym kluczem, który lecąc ku głowie Millera, zatoczył niski srebrny łuk. Niewiele brakło, a detektywowi udałby się unik, ale rękojeść trafiła go za uchem. Zadzwoniło mu w głowie i poczuł, że po karku spływa mu strużka krwi. - Nie strzelać - warknął do swoich. - Nie strzelać!

Tłum odpowiedział śmiechem, jakby mówił do nich. Idioci. Ośmielony golec bez koszuli wystąpił naprzód. Steroidy tak bardzo zniekształciły mu uda, że idąc, kołysał się jak kaczka. Miller ponownie włączył mik swojego terminalu. Dopóki ludzie będą obserwowali starcie dwóch przywódców, nie zaczną niczego niszczyć. Zamieszki się nie rozszerzą. Jeszcze nie. - Więc tak, przyjacielu... Ty sam skopałeś tego niewinnego człowieka na śmierć czy ktoś ci w tym pomógł? - zapytał Miller tonem towarzyskiej rozmowy, choć portowe głośniki zmieniły jego wypowiedź w głos Boga. - Co, kurwa, szczekasz, ziemniacki piesku? - warknął golec. - Ziemniacki? - zaśmiał się Miller. - Czy ja ci wyglądam na faceta, co wyrastał na dnie grawitacyjnej studni? Urodziłem się na tej skale. - Ale żresz karmę Wewnętrzniaków, kutasie - powiedział golec. - Ty ich pies. - Tak uważasz? - Dui, kurwa - warknął golec. Tak, kurwa. Golec poruszył mięśniami piersiowymi, a Miller stłumił śmiech. - Znaczy zabiłeś tego biednego gnojka dla dobra stacji? Dla dobra Pasa? Nie bądź durniem, stary. Podpuścili cię. Oni chcą, żebyście zaczęli się zachowywać jak banda głupich zadymiarzy, żeby mieć powód do zamknięcia tego miejsca. - Schrauben się weibchen - warknął golec w rynsztokowej niemczyźnie Pasa i pochylił się ku przodowi. No cóż, już drugi raz ktoś mnie nazwał skurwysynem - pomyślał Miller. - Kolano - powiedział. Noga golca eksplodowała podwójnym strumieniem purpury i prowodyr runął z wrzaskiem na ziemię. Miller przekroczył wijące się ciało i ruszył na tłum. - Słuchacie tego pendejo*? - zapytał, zwracając się do tłumu. - Posłuchajcie, wszyscy wiecie, co się teraz stanie. Wiadomo, że teraz wszystko już pójdzie piorunem, prawda? Oni zapierdolą nam wodę i wszyscy wiemy, jaka będzie odpowiedź. Won za śluzy, nie? Dostrzegł strach w ich oczach; obawę przed snajperami, a potem rozterkę i zmieszanie. Naciskał, nie dając im czasu na myślenie. Przeszedł na język, jakim do gminu przemawiali ludzie wykształceni i posiadający władzę. - Wiecie, czego chce Mars? Chce, żebyście to właśnie robili. Oni chcą tu takiego gówna, żeby każdy popatrzył na Pasiarzy i pomyślał, że jesteśmy bandą psychopatów rozwalających własną stację. Chcą sobie wmówić, że jesteśmy tacy sami jak oni. Ale nie. My

*

Pendejo (hiszp.) - kutas, głupek.

jesteśmy Pasiarzami i potrafimy dbać o swoje. Wybrał człowieka stojącego z brzegu. Nie był tak napakowany jak golec bez koszuli, ale też kawał chłopa. Na ramieniu miał godło SPZ - podwójny dysk. - Ty! - wskazał go Miller. - Chcesz się bić za Pas? - Dui - odpowiedział zapytany. - Jestem tego pewien. On też. - Detektyw kiwnięciem kciuka wskazał golca. - On jednak jest szurnięty i będzie sądzony za morderstwo. Straciliśmy już jednego człowieka. Kumasz? Oni nastawiają nas przeciwko sobie. Nie pozwólmy im na to. Każdy, kto zostanie tu aresztowany za uszkodzenie ciała albo zabójstwo, będzie tym, którego nam zabraknie w potrzebie. Przyjdzie taki dzień. Ale nie dziś. Człowiek

SPZ

zrobił gniewny grymas. Ludzie zaczęli się od niego cofać, zostawiając

go w środku kręgu pustki. Miller poczuł to jak zmianę prądu. Gniew tłumu zaczął opadać. - Nadchodzi dzień, hombre! - warknął człowiek

SPZ.

- Którą stronę wybierzesz? - w

głosie mówiącego brzmiała pogróżka, ale niepoparta prawdziwą siłą. Miller odetchnął głęboko. To był koniec. - Zawsze stronę aniołów - powiedział. - Dlaczego nie wracacie do pracy? Zabawa się skończyła i wszyscy mamy mnóstwo rzeczy do zrobienia. Napięcie spadło i tłum zaczął się rozchodzić. Najpierw oddzielił się od niego jeden, potem dwóch ludzi stojących na brzegach, a potem wszyscy naraz ruszyli każdy w swoją stronę. W pięć minut po przybyciu na miejsce dowodzonego przez Millera oddziałku agentów dowodami na to, że coś tu się stało, byli jedynie pojękujący w kałuży własnej krwi golec, rana na uchu Millera i ciało zatłuczonej w obecności pięćdziesięciu porządnych obywateli niewysokiej kobiety w lekkim kombinezonie Marsjańskich Linii Transportowych. Tylko jeden trup. Udana noc - pomyślał kwaśno Miller. Podszedł do leżącego. Tatuaż

SPZ

zamazany był krwią. Miller ukląkł obok kałuży

krwi. - Przyjacielu - zaczął - aresztuję cię pod zarzutem zamordowania tej tu kobiety, kimkolwiek by była. Nie musisz odpowiadać na pytania, dopóki nie zjawi się jakiś prawnik albo przedstawiciel związku, ale jeśli wkurwisz mnie choć jednym krzywym spojrzeniem, wypieprzę cię za śluzę w Przestrzeń. Rozumiemy się? Wyraz oczu aresztowanego powiedział mu, że owszem, doskonale się zrozumieli.

HOLDEN

Przy ciążeniu pół g Holden mógł pić kawę. Na razie tylko siedział i trzymając kubek pod nosem, sycił się aromatem. Łykaj powoli i nie poparz języka. Picie kawy było jedną z czynności, które niezbyt dobrze dostosowały się do mikrograwitacji, ale przy połowie g można sobie było z tym poradzić. Usiadł więc i w ciszy zalegającej kambuz Knighta spróbował się skupić na kawie i grawitacji. Milczał nawet zwykle gadatliwy Aleks. Amos położył na stole swój wielki ręczny automat i wpatrywał się w niego z przerażającym skupieniem. Shed drzemał. Naomi siedziała po przeciwnej stronie pomieszczenia, piła kawę i jednym okiem wpatrywała się w panel na ścianie obok niej. Przełączyła na ten ekran wszystkie dane ze sterówki. Dopóki zajmował się kawą, nie musiał myśleć o Ade wydającej ostatnie tchnienie przerażenia i zamieniającej się w obłoczek pary. Ciszę i spokój zrujnował Aleks. - Kiedyś wreszcie będziemy musieli podjąć decyzję, dokąd się udać - stwierdził. Holden kiwnął głową, upił łyk kawy i zamknął oczy. Jego mięśnie drżały niczym napięte struny, a granice pola widzenia zamazywały tańczące plamki światła. Zaczynały się rwące bóle i skurcze postszokowe; wyglądało na to, że teraz nielicho mu się dostanie. Chciał się nacieszyć ostatnimi chwilami przed natarciem fali bólu. - Statek jest w porządku - powiedziała Naomi. - Na połowie g możemy zrobić wielki krąg. Holden nie otworzył oczu. Mrok po drugiej stronie powiek był intensywny, aktywny i łagodnie mdlący. - Nie będziemy wiecznie czekali - odpowiedział. - Odczekamy pięćdziesiąt minut na odpowiedź Stacji Saturn; powinni się odezwać i wydać mi polecenia, co mam zrobić z ich statkiem. Knight wciąż pozostaje własnością P&K. A my pozostajemy ich pracownikami. Chcieliście, żebym wezwał pomoc, wezwałem więc pomoc. Teraz czekamy, żeby zobaczyć, co z tego wyjdzie. - Szefie, a czy nie powinniśmy polecieć w kierunku Stacji Saturn? - zapytał Amos,

kierując to pytanie właściwie do Naomi. Aleks prychnął ze wzgardą. - Nie na silniku Knighta. Nawet gdybyśmy mieli paliwo na taką wycieczkę, jakby kto pytał, to nie mamy, nie zamierzam siedzieć w tej puszce przez najbliższe trzy miesiące powiedział. - Ni hu-hu! Jeżeli mamy gdzieś lecieć, to na Jupitera albo do Pasa. Jesteśmy akurat w odpowiedniej odległości od jednego i drugiego. - Ja głosuję za Ceres - powiedziała Naomi. - P&K mają tam swoje biura. A w kompleksie Jupitera nie znamy nikogo. Holden, nie otwierając oczu, potrząsnął przecząco głową. - Nie, poczekamy na ich odpowiedź. Naomi wydała dźwięk świadczący o jej desperacji. Zabawne - pomyślał - możesz poznać czyjś głos po najdrobniejszych i najcichszych dźwiękach, jakie wydaje. Kaszlnięcie, westchnienie. Albo cichutki jęk tuż przed śmiercią. Usiadł i otworzył oczy. Ostrożnie postawił kubek z kawą na stole nieco blednącymi już dłońmi. - Nie chcę lecieć na Ceres i ku Słońcu, bo w tamtą stronę poleciał ten drański torpedowiec, a ja dobrze sobie zapamiętałem twój dotyczący ścigania bandytów sprzeciw, Naomi. Nie chcę lecieć na Jupitera, ponieważ mamy na to za mało paliwa i jak tam dolecimy, to ugrzęźniemy. Siedzimy tu i popijamy kawę, ponieważ muszę podjąć decyzję, a w kwestii tej decyzji mają coś do powiedzenia P&K. Poczekajmy więc na ich odpowiedź, a potem powiem wam, co zrobimy. Wstał powoli i ostrożnie ruszył ku drabince dla załogi. - Gruchnę się w koję na parę minut, żeby przeleżeć najgorsze skutki soczku. Powiadomcie mnie, jak się odezwą P&K. *** Przełknął kilka tabletek nasennych - cienkie, gorzkie bobki z posmakiem spleśniałego chleba - ale nie udało mu się zasnąć. Nieustannie czuł na ramieniu dłoń McDowella, który wołał go przy tym po imieniu. Słyszał śmiech Bekki, która klęła jak portowy tragarz. Cameron chełpił się swoją zręcznością w manewrowaniu lodem. Słyszał też westchnienia Ade. Po okręgu od Ceres do Saturna prowadził już Canta dziewięć razy. Dwa kursy rocznie od bez mała pięciu lat. Cały czas niemal z tą samą załogą. Latanie na Cancie mogło być uznawane za loty na dnie beczki, ale ci ludzie nie mieli już innych perspektyw. Zostawali, a statek stawał się ich domem. Po niemal nieustannych i nieprzerwanych zmianach miejsc

pracy i zakresów obowiązków we flocie wojennej spodobała mu się stabilność. Zadomowił się na Cancie. McDowell powiedział kiedyś coś, czego nie zrozumiał. Cant pojękiwał, jakby pod zbyt wielkim obciążeniem. Ade uśmiechnęła się i mrugnęła wtedy do niego. Nagle zaatakował go najgorszy w historii skurcz każdego mięśnia. Zacisnął zęby na gumowym ochraniaczu warg, a po chwili wrzasnął z bólu. Ból przyniósł ze sobą omdlenie, które było niemal ulgą. Umysł Holdena wyłączył się i utonął wśród sygnałów nadawanych przez udręczone ciało. Na szczęście czy nie, zaczynały już działać dragi. Rozluźniły się jego mięśnie, nerwy przestały wyć z bólu i niechętnie, niczym przestraszony uczniak, zaczęła doń wracać świadomość. Gdy odsuwał od ust ochronę, poczuł ból w szczękach. Na gumie zostały ślady zębów. W nikłym błękitnawym świetle kabiny pomyślał przelotnie o tym, jakim człowiekiem musiał być osobnik, który wykonał rozkaz unicestwienia statku cywilnego. Podczas służby we flocie sam nieraz robił rzeczy, które nie pozwalały mu zasypiać po nocach. Wykonywał rozkazy, przeciwko którym wewnętrznie się burzył. Ale wziąć na cel statek, na którego pokładzie znajdowało się pięćdziesięciu ludzi, i wdusić przycisk zwalniający sześć nuklearnych torped? On by odmówił. Gdyby nalegał na to dowódca, odmówiłby wykonania rozkazu będącego w istocie pogwałceniem prawa, i zażądałby od zastępcy, żeby ten aresztował kapitana i przejął dowodzenie okrętem. Żeby go usunąć z mostka bojowego, tamci musieliby go zastrzelić. Znał jednak ludzi, którzy bez skrupułów wykonaliby taki rozkaz. Mówił sobie, że byli socjopatami i bydlakami, nie lepszymi od piratów, gotowych wedrzeć się na pokład twojego statku i pozbawić cię silników oraz powietrza. Takich osobników nie można było nazywać ludźmi. Nawet jednak teraz, hołubiąc swoją nienawiść, której dragi nadawały coś w rodzaju nihilistycznego złagodzenia, nie potrafił uwierzyć, że tamci byli idiotami. W zakamarkach umysłu wciąż błąkała się uparta myśl: Dlaczego? Co ktokolwiek miałby zyskać na rozwaleniu lodowego holownika? Kto za to zapłacił i kto wziął zapłatę? Bo ktoś jednak zawsze dostaje pieniądze. Ale ja was znajdę. Zamierzam was znaleźć i skończyć z wami. A przedtem wypruję z was wyjaśnienia. W jego układzie krążenia eksplodowała kolejna fala farmaceutyków. Ogarnęło go ciepło, sflaczał i poczuł, że żyły pełne ma syropu. Zanim tabletki odebrały mu przytomność, zdążył jeszcze zobaczyć, że Ade uśmiecha się doń i mruga okiem.

A potem znika, jak zdmuchnięta gwałtownym porywem wiatru. *** Obudziło go bipnięcie komu. Głos Naomi oznajmił: - Jim, przyszła wreszcie odpowiedź P&K. Chcesz, żebym ci ją przesłała na dół? Przez chwilę usiłował pozbierać myśli i coś z tego zrozumieć. Zamrugał. Coś było nie tak z jego koją. Coś było nie tak ze statkiem. Powoli wszystko sobie przypomniał. - Jim? - Nie - odpowiedział. - Chcę to zobaczyć razem z tobą w sterówce. Jak długo byłem wyłączony? - Trzy godziny. - Jezusie. Nie za bardzo pospieszyli się z odpowiedzią, prawda? Stoczył się z koi i przetarł zasklepione powieki. Podczas snu musiał się rozpłakać. Powiedział sobie, że rozkleił się po soczku. Ból w klatce piersiowej był zapewne skutkiem ucisku chrząstek mostka. Co robiliście przez te trzy godziny, zanim nam odpowiedzieliście? - przemknęło mu przez głowę. W centralce łączności czekała na niego Naomi, patrząca na znieruchomiałą w połowie wypowiedzi głowę jakiegoś mężczyzny widoczną na ekranie. Wyglądał znajomo. - To nie jest dyrektor operacyjny. - Nie. To doradca prawny P&K na Stacji Saturn. Czy to nie on palnął tę mówkę po zaostrzeniu sankcji dotyczących drobnych kradzieży w zaopatrzeniu? - zapytała Naomi. „Okradając nas, okradacie samych siebie”? - Prawnik - mruknął Holden z grymasem niechęci na twarzy. - Znaczy wiadomości będą złe. - Jamesie Holdenie, mówi Wallace Fitz ze Stacji Saturn. Odebraliśmy wasze wezwanie o pomoc i raport dotyczący całego incydentu. Odebraliśmy też wasze nadane na kanale ogólnym oskarżenie Marsa o zniszczenie naszego frachtowca Canterbury. Można powiedzieć, że postąpiliście co najmniej nieodpowiedzialnie i w sposób nieprzemyślany. Przedstawiciel Marsa na stacji był u mnie w pięć minut po odebraniu waszej wiadomości i oznajmił, że

MRF

jest oburzona tym, co uznaje za bezpodstawne oskarżenie ich rządu o

piractwo. W celu dokładniejszego zbadania sprawy i aby pomóc w znalezieniu prawdziwych sprawców tej zbrodni o ile takowi są, Flota Wojenna MRF wysyła z systemu Jupitera jeden ze swoich okrętów wojennych, który weźmie was na swój pokład. Jednostka ta nosi miano Donnager. Wasze rozkazy, które przekazuję w imieniu władz P&K, są następujące: Na możliwie największej szybkości macie się udać do systemu Jupitera. Macie w pełni

realizować instrukcje wydawane wam z pokładu Donnagera albo przez jakiegokolwiek oficera Floty Wojennej Marsjańskiej Republiki Federacyjnej. Oczekujemy, że będziecie asystować okrętowi floty

MRF

w dochodzeniu dotyczącym zniszczenia naszego frachtowca. I

macie się POWSTRZYMAĆ od nadawania jakichkolwiek wiadomości poza skierowanymi do nas lub na Donnagera. Jeżeli w jakikolwiek sposób nie zastosujecie się do instrukcji zarządu kompanii albo władz Marsa, wasz kontrakt z P&K zostanie uznany za niebyły, wy zaś staniecie się nielegalnymi posiadaczami promu należącego do P&K. W stosunku do was zostaną wtedy wyciągnięte wszelkie przewidziane prawem konsekwencje. Wallace Fitz: koniec przekazu. Holden patrzył przez chwilę na monitor, a potem potrząsnął głową. - Nie powiedziałem, że zrobili to Marsjanie. - W zasadzie to powiedziałeś - stwierdziła Naomi. - Nie powiedziałem niczego poza przekazaniem faktów i danych. Nie zajmowałem się snuciem żadnych spekulacji dotyczących tychże faktów. - No tak - powiedziała Naomi. - To co teraz? *** - Takiego wała! - warknął Amos. - O, TAKIEGO! Kambuz był miejscem dość ciasnym i cała piątka musiała się w nim jakoś zmieścić. Szare, pokryte laminatem ściany ukazywały wirowate zadrapania w miejscach porośniętych niegdyś pleśnią i oczyszczonych mikrofalami i stalową wełną. Shed siedział, wparłszy plecy w ścianę, Naomi zajęła miejsce po drugiej stronie stołu. Aleks zatrzymał się w drzwiach, Amos zaś przemierzał pomieszczenie krokami - dwa przed siebie, zwrot w tył i kolejne dwa zanim jeszcze prawnik zdążył skończyć pierwsze zdanie. - Mnie też to nie ucieszyło. Ale takie są polecenia przełożonych - powiedział Holden, wskazując wygaszony teraz ekran. - Nie chcę wpakować was w kłopoty. - Nie ma problemu, szefie. Nadal uważam, że postąpił pan właściwie - odparł Shed, przeczesując dłonią rzadkie jasne włosy. - Ale jak myślicie, co z nami zrobią Marsjanie? - Zaczną nam wyrywać paznokcie, dopóki Holden nie pojawi się na wizji ogólnej i nie oznajmi, że Marsjanie nie mieli nic wspólnego ze zniszczeniem Canta - warknął Amos. - O co tu chodzi, do kurwy nędzy? Zaatakowali nas, a teraz mamy z nimi

WSPÓŁPRACOWAĆ?

Zabili kapitana! - Amos - mruknął Holden ostrzegawczo. - Przepraszam, Holden. Kapitanie! - odpowiedział Amos. - Ale na łzy Jezusa! Wyruchają nas i to nie będzie miłe! Nie pozwolimy na to, prawda?

- Nie zamierzam zniknąć na zawsze w jakimś marsjańskim statku więziennym oznajmił Holden. - Tak jak ja to widzę, mamy dwie opcje. Albo pogodzić się z losem, co w praktyce oznacza zdanie się na ich łaskę, albo... Możemy spróbować dotrzeć do Pasa i gdzieś tam się ukryć. - Opowiadam się za Pasem - odpowiedziała Naomi, krzyżując ramiona. Amos podniósł dłoń na znak, że też się zgadza. Shed wykonał taki sam gest. Aleks zaś potrząsnął głową. - Znam Donnagera - powiedział. - To nie jest jakiś tam skalny skoczek. To okręt flagowy WFMRF z przydziałem na Jupitera. Pancernik. Ćwierć miliona ton samych kłopotów i problemów. Służył pan kiedyś na czymś takim, sir? - Nie. Nigdy nie postawiłem nogi na pokładzie jednostki większej od niszczyciela stwierdził Holden. - A ja służyłem na Bandonie, we flocie planetarnej. Nie znajdziemy miejsca, w którym okręt tej klasy by nas nie odszukał. Ma cztery główne silniki, każdy większy od całego naszego stateczka. Zaprojektowano go do długotrwałych lotów z wysokimi przeciążeniami, podczas których każdy członek załogi jest napompowany soczkiem aż po gardziel. Nie zdołamy uciec, sir, a nawet gdyby nam się to udało, czujniki Donnagera potrafią wykryć obiekt o wielkości piłki golfowej i trafić go torpedą z odległości równej połowie średnicy Układu Słonecznego. - A pieprzyć to, sir! - warknął Amos, wstając. - Te marsjańskie kutasy rozwaliły Canta! Mówię: wiejmy! Przynajmniej im tego nie ułatwiajmy. Naomi położyła dłoń na przedramieniu Amosa i rosły mechanik przerwał, potrząsnął głową i usiadł. W kambuzie zapadła cisza. Holdenowi przemknęło przez głowę pytanie, czy McDowell kiedykolwiek musiał nadać taką wiadomość i co wtedy by zrobił. - Jim, decyzja należy do ciebie - stwierdziła Naomi z twardym błyskiem w oczach. Nie, ty nie podejmujesz decyzji; musisz znaleźć sposób zapewnienia bezpieczeństwa czterem członkom twojej załogi. Holden kiwnął głową i dotknął warg opuszkami palców. - P&K w tej sprawie nas nie poprą. Prawdopodobnie nie uda nam się uciec, ale nie zamierzam też zniknąć - powiedział. A potem dodał: - Owszem, polecimy do nich, ale nie zrobimy tego spokojnie i po cichu. Czemu niby mielibyśmy wykonać rozkaz co do joty? *** Gdy Naomi skończyła pracę przy panelu komunikacyjnym, nieważkie teraz włosy otaczały jej głowę niczym chmura czerni.

- W porządku, Jim, skierowałam każdy wat mocy do zestawu komunikacyjnego. Odbiorą to wszystko czysto i wyraźnie stąd aż do Tytanii - stwierdziła. Holden przesunął dłonią po sklejonej potem czuprynie. W zerowej grawitacji jego głowa wyglądała jak miotła trafiona piorunem. Zapiąwszy błyskawiczny zamek kombinezonu, nacisnął guzik nadawania. - Mówi James Holden, do niedawna pierwszy oficer frachtowca Canterbury, obecnie dowódca promu Knight. Jako uczestnicy śledztwa w sprawie zniszczenia naszego statku macierzystego zgodziliśmy się przejść na pokład waszego okrętu

WFMRF

Donnager. Mamy

nadzieję, że ta decyzja nie skończy się naszym uwięzieniem i nie przyniesie nam krzywd. W przeciwnym wypadku potwierdzicie swoimi działaniami podejrzenia, że Canterbury został unicestwiony przez marsjańską jednostkę wojenną. James Holden, koniec przekazu. Odchylił się w tył na fotelu. - Naomi, puść to w eter na wszystkich częstotliwościach i pasmach. - Niezła sztuczka, szefie - odezwał się Aleks. - Trudno im będzie teraz nas zniknąć. - Wierzę w ideały społeczeństwa transparentnego, panie Kamal - stwierdził Holden. - Aleks uśmiechnął się szeroko, odepchnął i spłynął w dół ku trapowi. Naomi stuknęła palcami w panel i chrząknęła cicho, acz nie bez satysfakcji w głosie. - Naomi! - odezwał się Holden. Odwróciła się ku niemu. Jej włosy płynnie powtórzyły ten ruch, jakby oboje znajdowali się pod wodą. - Jeżeli cokolwiek pójdzie nie tak, chcę... chcę, żebyś mnie... - ...rzuciła wilkom na pożarcie - dokończyła za niego. - Mam zwalić wszystko na ciebie i bezpiecznie przewieźć pozostałych na Stację Saturn. - Tak... - odpowiedział. - Nie baw się w bohaterszczyznę. Pozwoliła, żeby słowa zawisły w powietrzu między nimi, dopóki nie wyssali z nich ostatnich nutek ironii. - Nawet mi to nie przyszło do głowy, sir - odpowiedziała. *** - Knight, z mostka okrętu WFMRF Donnager mówi kapitan Theresa Yao - powiedziała poważnie wyglądająca kobieta widoczna na ekranie komunikacji ogólnej. - Otrzymaliśmy waszą wiadomość. Proszę o zaprzestanie nadawania dalszych informacji na pasmach ogólnie dostępnych. Mój nawigator wkrótce pośle wam dane dotyczące kursu spotkania. Zalecam dokładne wykonywanie tych instrukcji. Yao, bez odbioru. Aleks parsknął śmiechem. - Myślę, że naszczaliście jej do kawy - powiedział. - Dostałem dane dotyczące kursu.

Wezmą nas na pokład za trzynaście dni. Będzie miała czas, żeby się pogotować we własnym sosie. - Trzynaście dni, zanim mnie skują i zaczną wbijać igły pod paznokcie - westchnął Holden, wpierając plecy w fotel. - Panie Kamal, może pan się zabrać do kładzenia Knighta na nakazanym kursie. - Przyjąłem, sir... hę? - odezwał się Aleks. - Jakiś problem? - No... przed uruchomieniem silnika Knight właśnie omiótł przestrzeń wiązką w poszukiwaniu obiektów mogących leżeć na kursie kolizyjnym - stwierdził Aleks. - Mamy sześć obiektów Pasa idących na przechwycenie. - Obiekty z Pasa? - Szybkie kontakty bez sygnału odzewowego, sir - odpowiedział Aleks. - Statki, ale lecą w ciemno i z włączonym maskowaniem. Przechwycą nas na dwa dni przedtem, zanim przejmie nas Donnager. Holden przyciągnął ekran bliżej. Sześć małych obiektów. Żółte kropki zabarwione czerwienią. Ostro idą. - No, no - odezwał się, patrząc na ekran. - A wy, kurwa, coście za jedni?

MILLER

- Mars i Ziemia żyją z agresji i wzajemnych pretensji Pasiarzy. Nasza słabość jest ich siłą - mówiła zamaskowana kobieta, którą Miller widział na ekranie swojego terminalu. Za nią widać było podzielone i nieco pofałdowane kręgi

SPZ,

jak coś namalowane na płótnie. -

Nie bójcie się ich. Jedyną siłą, jaką dysponują, jest nasz strach. - No, oprócz tego, jak by nie było, mają ze sto pancerników - mruknął Havelock. - Z tego, co słyszałem - powiedział Miller - nie mogą cię zastrzelić tylko za to, że temu przyklaśniesz i powiesz, że w to wierzysz. - Muszę kiedyś tego spróbować. - Musimy powstać! - grzmiała kobieta coraz bardziej ostrym i przenikliwym głosem. Musimy wziąć nasz los w swoje ręce, zanim stracimy tę możliwość. Pamiętajcie Canterbury’ego! Miller opuścił wizjer i rozsiadł się wygodniej. Komisariat przepełniała wrzawa towarzysząca zmianie służb; ludzie się przekrzykiwali, gdy schodzący z posterunków gliniarze wprowadzali przejmujących ich obowiązki kolegów w szczegóły sytuacji. Zapach świeżo parzonej kawy mieszał się z dymem papierosowym. - Jest kilkanaście wersji. - Havelock kiwnął głową w kierunku ekranu. - Ale tę babę najbardziej lubię. Gotów jestem przysiąc, że widziałem parę razy, jak toczy pianę z pyska. - Ile przekazów przybyło? Havelock skwitował pytanie Millera wzruszeniem ramion. - Dwie, może trzy setki - odparł i zaciągnął się dymem z papierosa. Niedawno wrócił do palenia. - Co parę godzin pojawia się nowy. I nie pochodzą z jednego miejsca. Niekiedy rozpowszechniane są przez radio. Pojawiają się też na stronach publicznych. Orlanda znalazła kilku facetów w portowym barze, którzy przekazywali sobie ulotki, jak pamflety. - Zamknęła ich? - Nie - odpowiedział Havelock, jakby chodziło o jakieś drobne wykroczenie. Minął tydzień od chwili, w której James Holden, który sam z siebie uczynił męczennika, dumnie oznajmił, że wespół ze swoją załogą postanowił przeprowadzić

rozmowy z przedstawicielem Marsjańskiej Floty Wojennej, zamiast rozpowszechniać gówniane implikacje. Materiał filmowy dotyczący unicestwienia Canterbury’ego był wszędzie obecny i zaciekle debatowano nad każdą klatką. Cyfrowe zapiski dotyczące incydentu były jak najbardziej prawdziwe albo w oczywisty sposób zestawione z innych. Torpedy, które zniszczyły frachtowiec, były pociskami jądrowymi albo zwykłymi pirackimi podróbkami, a ich eksplozje wywołały jakieś usterki w napędzie. Być może też wszystko było montażem ze starych filmów, mającym na celu ukrycie prawdziwych sprawców zniszczenia Canta. Zamieszki trwały trzy dni, przygasały i wybuchały z nową siłą, jak żar dość intensywny, by rozpłomieniać się na nowo z dopływem świeżego powietrza. Biura administracji otwarto ponownie, wprawdzie pod osłoną licznych sił porządkowych, ale jednak je otwarto. Porty zmniejszyły obroty, ale powoli rozkręcały się ponownie. Postrzelony z rozkazu Millera golec leżał w szpitaliku przy izbie zatrzymań Star Helix, pielęgnował nowe kolano, wypełniał formularze skarg na Millera i szykował się do rozprawy o morderstwo. Z magazynów w sektorze piętnastym zniknęło sześćset metrów sześciennych azotu. W magazynowej szafce zamknięto pobitą nielicencjonowaną dziwkę; gdy tylko złożyła zeznania dotyczące sprawców pobicia, została aresztowana. Schwytano grupkę smarkaczy, którzy niszczyli kamery śledcze na poziomie szesnastym. Pozornie wszystko przebiegało normalnie i zwyczajnie. Ale tylko pozornie. Gdy Miller zaczął pracować w Wydziale Zabójstw, jedną z rzeczy, które go uderzyły, był niesamowity spokój rodzin ofiar. Ludzi, którzy stracili właśnie żony, mężów, dzieci, kochanków. Ludzi, których żywoty zostały napiętnowane gwałtem. Niejednokrotnie proponowali mu poczęstunek i chętnie odpowiadali na pytania, sprawiając, że detektyw czuł się mile widzianym gościem. Wchodząca do takiego mieszkania osoba postronna mogła się w ogóle nie zorientować, co tu się stało. Miller dostrzegał ich tragedię jedynie w ułamkach chwili, których potrzebowali, żeby skupić na nim spojrzenia, i pewnej powściągliwości w gestach i zachowaniu. Stacja Ceres zachowywała się dokładnie tak samo. Jej oczy potrzebowały ćwierć sekundy dłużej, żeby się skupić na celu spojrzenia. Obywatele klas średnich - sklepikarze, pracownicy obsługi, komputerowi technicy - unikali go. Podczas podróży tubą tak samo jak drobni

złodziejaszkowie

i

kombinatorzy.

Zamierały

rozmowy,

gdy

podchodził

rozmawiających. W całym komisariacie narastało poczucie charakterystyczne dla oblężonych posterunków. Jeszcze przed miesiącem Miller, Havelock, Cobb i Richter byli przedłużeniem

ramienia prawa. Teraz byli pracownikami służb bezpieczeństwa na żołdzie mającej swoją siedzibę na Ziemi kompanii. Różnica niby niewielka, ale istotna. Sprawiała, że miał ochotę nieustannie się prostować i wzrostem udowadniać, że jest Pasiarzem. Że tu właśnie jest jego miejsce. Chciał odzyskać dobrą opinię, jaką się cieszył u ludzi. Choćby przepuszczając mimo grupkę facetów rozpowszechniających propagandę virtual reality i nie udzielając im ostrzeżenia. Nie był to mądry impuls. - Co mamy na tapecie? - zapytał Miller. - Dwa włamania wyglądające jak bliźniacza robota - powiedział Havelock. - Domowa sprzeczka z ostatniego tygodnia wciąż czeka na raport końcowy. Był poważny napad na Importowe Konsorcjum Nakanesh. Shaddid porozmawiała o tym z Dysonem i Patelem, więc pewnie się już za to wzięli... - Więc ty chcesz... Havelock podniósł wzrok, żeby ukryć, iż próbował uciec spojrzeniem w bok. Robił tak dość często od czasu, gdy sprawy zaczęły się pieprzyć. - Naprawdę musimy się uporać z tymi raportami - powiedział. - Nie chodzi tylko o porządek wewnętrzny. Mamy cztery albo pięć spraw, które nadal pozostają otwarte tylko dlatego, że nikt nie raczył ich podpisać i postawić kropki nad i. - Taaak... - mruknął Miller. Od rozpoczęcia zamieszek widział, że przy barze wszyscy są obsługiwani przed Havelockiem. Inni podkomendni Shaddid często podchodzili do niego i zapewniali go o tym, że ON jest porządnym gliną, co miało podtekst milczących przeprosin za to, iż musi pracować z Ziemniakiem. Havelock zresztą też to zauważał. Budziło to w Millerze chęć obrony partnera, choćby przez pozwalanie mu na zajmowanie się bezpieczną papierkową robotą i popijanie kawy w posterunkowej kawiarence, pomóż człowiekowi, udając, że nie jest znienawidzony za to, iż wyrastał w innej grawitacji. To też zresztą mądre nie było. - A co z twoją gównianą sprawą? - zapytał Havelock. - Z czym? Havelock podniósł teczkę z aktami. Sprawa Julie Mao. Szczeniackie porwanie. Zadanie uboczne. Miller kiwnął głową i przetarł dłonią oczy. Przed komisariatem ktoś wydał bojowy okrzyk. Ktoś inny wybuchnął śmiechem. - Nic - odpowiedział Miller. - Jeszcze jej nie ruszałem. Havelock uśmiechnął się szeroko i podał mu teczkę. Miller ją wziął i otworzył.

Osiemnastoletnia dziewczyna szczerzyła się do niego, prezentując idealne zęby. - Nie chciałem cię obciążać wypełnianiem tych akt - stwierdził Miller. - Hej, to nie ty trzymasz mnie od tych akt z daleka. Takie było polecenie Shaddid. A zresztą... to tylko papierkowa robota. Coś takiego nigdy nikogo nie zabiło. Jeśli się czujesz winny z tego powodu, postaw mi piwo po pracy. Miller rzucił teczkę na krawędź biurka. Łagodny wstrząs przesunął zawartość akt ku grzbietowi segregatora. - Dobra - powiedział. - Popracuję trochę nad tym gównem. Wrócę około obiadu i coś tam skrobnę, żeby uszczęśliwić szefową. - Zaczekam - odparł Havelock. A potem, gdy Miller wstawał od biurka, dodał: Posłuchaj. Nie zamierzałem ci mówić, dopóki nic jeszcze nie zostało ustalone, ale też nie chcę, żebyś się dowiedział od kogoś innego... - Mówisz o przeniesieniu? - Taaak... Rozmawiałem z kilkoma werbownikami Protogenu, oni się tu stale kręcą. Mówią, że ich biuro na Ganimedesie szuka nowego inspektora dochodzeniowego. I pomyślałem sobie... - Havelock wzruszył ramionami. - Mądre posunięcie - stwierdził Miller. - Wiesz, chcę się przenieść tam, gdzie widać niebo, niechby nawet przez kopuły odparł Havelock. Mimo wielu lat maskowania prawdziwych uczuć policyjną szorstkością nie potrafił ukryć rozmarzenia w głosie. - Mądre posunięcie - powtórzył Miller. *** Jama

Juliette

Andromedy

Mao

znajdowała

się

na

dziewiątym

poziomie

czternastopiętrowego tunelu nieopodal portu. Wielkie odwrócone V miało niemal pół kilometra szerokości na wierzchołku i nie było przy spodzie szersze niż standardowa tuba. Tunel był zmodernizowaną pozostałością po jednym z tuzina pojemników paliwa odrzutowego z lat poprzedzających nadanie asteroidzie sztucznej grawitacji odśrodkowej. Teraz w jego ścianach setkami na każdym poziomie wywiercono tysiące tanich jam ciągnących się w linii prostej niczym rzędy baraków mieszkalnych. Na tarasowatych uliczkach bawiły się rozkrzyczane dzieciaki, kwitujące wybuchami śmiechu każde bzdurne wydarzenie. Na dnie, korzystając z dmącej nieustannie łagodnej bryzy, ktoś zabawiał się puszczaniem latawca, który błyszcząc niczym mały diamencik, kołysał się w powietrznych wirach. Miller sprawdził numer na swoim terminalu i porównał go z wymalowanymi na ścianach. 5151-1. Słodki, przytulny domeczek biednej bogatej dziewczynki.

Wystukał policyjny kod ogólnego dostępu na tabliczce przy drzwiach i po chwili z cichym cmoknięciem stanęły przed nim otworem. Jama niczym nie różniła się od ogólnego stylu stacji. Trzy niewielkie pomieszczenia: maleńki salonik z przodu, za nim sypialnia niewiele większa od mieszczącej się w niej pryczy i łazienka z prysznicem, sedesem i zlewem - wszystko w odległości łokcia jedno od drugiego. Standard. Takie widywał już tysiące razy. Przez chwilę stał nieruchomo, niczemu szczególnie się nie przyglądając. Wsłuchiwał się tylko w kojący syk powietrza w przewodach wentylacyjnych. Wstrzymywał się od pochopnych sądów; czekał, aż w jego umyśle zarysuje się ogólny obraz miejsca charakteryzujący mieszkającą tu dziewczynę. Określenie „spartańskie mieszkanie” byłoby niewłaściwe. Owszem, umeblowanie było skromne. Jedyną dekoracją była niewielka, oprawiona w ramki i wisząca nad stołem akwarela przedstawiająca uchwyconą z pewną dozą abstrakcji twarz kobiety i kilka nie większych od kart do gry plakietek nad koją w sypialni. Pochylił się, żeby przeczytać drobne pismo. Dyplomy uznania dla Julie - nie Juliette - Mao, przyznające jej czerwony pas przez Ceresjańskie Centrum Jujitsu. Drugie przyznające jej pas brązowy. Oba dzielił dwuroczny okres ćwiczeń i starań. Twarda szkoła. Przyłożył palce do pustego miejsca na ścianie, gdzie powinna się znaleźć plakietka czarnego pasa. Żadnej afektacji czy ozdób w stylu stylizowanych mieczy czy shurikenów. Zwyczajne stwierdzenie, że Julie Mao zaliczyła niezbędne ćwiczenia i próby. Przyznał jej za to plusy. W szufladach znalazł dwa komplety ubrań, jeden z grubo tkanego płótna i drelichu, drugi z błękitnego jedwabiu przepasanego czerwoną wstążką. Jeden do pracy, drugi do zabawy. Sam miał więcej, a trudno go było uznać za kochającego się w ubiorach dandysa. Oprócz bielizny i skarpetek miała też szeroką opaskę na ramię z podwójnym rozdzielonym dyskiem

SPZ.

Nie zdziwiło to Millera; szedł tropem dziewczyny, która

zrezygnowała z bogatego i pełnego przywilejów życia, by zamieszkać w takiej spelunce. W lodówce znalazł dwa przenośne termosy napełnione zepsutą już odżywką i puszkę miejscowego piwa. Po krótkim wahaniu skosztował piwa. Usiadłszy przy stole, wysunął wbudowany weń terminal mieszkaniowy. Zgodnie z tym, co mu powiedziała Shaddid, hasło Millera otworzyło partycję Julie. Tapeta przedstawiała fotografię wyścigowej pinaki. Interfejs ograniczał się do kilkunastu jak najbardziej zatwierdzonych przez prawo ikonek. Komunikacja, rozrywki, praca, osobiste. Elegancko. To było właściwe słowo. Kwatera Julie nie była urządzona spartańsko, tylko elegancko.

Szybko przebiegł wzrokiem dane i zapisy dotyczące wykonywanej przez nią pracy, tak jak po wejściu do mieszkania szukał raczej ogólnego wrażenia, a nie szczegółów. Na dokładne przeszukanie będzie jeszcze czas, a pierwsze, świeże spojrzenie bywało bardziej użyteczne od encyklopedycznie zebranych danych. Miała kilka zapisów wideo z lotów na rozmaitych lekkich stateczkach. Jakieś archiwa polityczne, ale nic, co mogłoby się wydać podejrzane. Zeskanowany tom poezji niektórych poetów z okresu kolonizacji i pierwotnego osadnictwa na Pasie. Przeszedł do korespondencji prywatnej. Wszystko było uporządkowane, jak przystało na Pasiarza. Wiadomości przychodzące rozmieszczono pod zakładkami o nazwach: Praca, Osobiste, Ogólne i Zakupy. Kliknął w Ogólne. Dwie albo i trzy setki politycznych newsów, przeglądy grup dyskusyjnych, biuletyny i ogłoszenia drobne. Niektóre były częściej przeglądane niż pozostałe, ale bez przesadnej gorliwości. Julie należała do kobiet, które gotowe byłyby poświęcić się dla sprawy, ale nie takich, które z radością czytywały propagandę. Miller odłożył dokładne badanie na potem. Zakupy zawierały długą listę zwykłych handlowych informacji. Kilka przepisów, jakieś ogłoszenia, propozycje nabycia jakichś towarów czy skorzystania z usług. Uwagę Millera zwróciło zamknięcie forum zamieszkujących Pas singli. Miller przejrzał związaną z tym tematem korespondencję. Julie w lutym minionego roku zapisała się na spotkanie „Niskie g, niskie ciśnienie”, ale w czerwcu tego roku wylogowała się, nie skorzystawszy z możliwości. Zakładka Osobiste była bardziej zróżnicowana. Miller znalazł, licząc na oko, sześćdziesiąt do siedemdziesięciu tagów z nazwami. Niektóre odnosiły się do ludzi, na przykład Sascha Lloyd-Navarro, Ephren Michaels... Inne miały charakter notatek prywatnych - Krąg Treningowy, SPZ. Gówniane Poczucie Winy. - No, to powinno być coś interesującego - powiedział, nie zwracając się do nikogo w szczególności. Pięćdziesiąt wiadomości w ciągu minionych pięciu lat, wszystkie nadane z handlowych stacji Mao-Kwikowski w Pasie i na Lunie. W odróżnieniu od artykułów politycznych wszystkie prócz jednej były otwierane. Miller pociągnął łyk piwa i zastanowił się nad treścią dwu przedostatnich wiadomości. Ostatnia, nadal nieprzeczytana, pochodziła od

JPM.

Można było założyć, że pod tymi

inicjałami kryje się Jules-Pierre Mao. Do poprzedzającej ją bezpośrednio wiadomości dołączono trzy zapisane, ale niewysłane odpowiedzi. Pochodziły od Ariadny. Matki.

W pracy detektywa zawsze był pewien element voyeuryzmu. Miał prawo tu być i grzebać w prywatnym życiu dziewczyny, której nigdy przedtem nie widział. Częścią prowadzonego zgodnie z prawem dochodzenia było dowiadywanie się, że żyła samotnie i wszystkie kosmetyki w łazience należały tylko do niej. Że była dumna. Gdyby zechciał przeczytać każdą prywatną wiadomość z jej konta, nikt nie złożyłby skargi, przynajmniej takiej, która wywołałaby jakieś polityczne reperkusje. Od chwili, w której wszedł do jej mieszkania, picie jej piwa było może najbardziej podejrzanym etycznie czynem, jakiego się dopuścił. A jednak wahał się przez kilka sekund, zanim otworzył przedostatnią wiadomość. Widok na ekranie się zmienił. Na lepszym sprzęcie nie dałoby się odróżnić go od oryginału, ale tani system jamy Julie drżał przy najcieńszych liniach i przepuszczał nikłą poświatę z lewej strony ekranu. Pismo było drobne i czytelne, pisane ręcznie albo pod kaligraficznym programem dostatecznie dobrym, żeby zmieniał kształt liter i szerokość linii. Kochanie. Mam nadzieję, że masz się dobrze. Chciałabym, żebyś od czasu do czasu coś do mnie skrobnęła. Czuję się niezręcznie, powtarzając po raz trzeci prośbę skierowaną do własnej córki, by napisała mi, jak sobie radzi. Wiem, że tym twoim wybrykiem chcesz sobie wywalczyć wolność i udowodnić, że umiesz o siebie zadbać, ale sądzę, iż wciąż jeszcze możesz wszystko przemyśleć. Chciałabym się z Tobą skontaktować choćby z tego tylko powodu, że Twój ojciec zamierza przejść do kolejnej fazy konsolidacji swoich interesów i myślimy o sprzedaniu Orki. Wiem, że kiedyś była dla Ciebie ważna, przypuszczam jednak, że wszyscy już mamy dość tych Twoich wyścigów. Teraz trzeba płacić koszty magazynowe i nie ma powodów do tego, by zachowywać stare sentymenty. Wiadomość była podpisana połączonymi literami AM. Miller zastanowił się nad każdym ze słów. Podświadomie jakoś spodziewał się, że rodzicielskie przymusy bogaczy będą bardziej subtelne. Jeżeli nie zrobisz tego, co chcemy, odbierzemy ci zabawki. Jeżeli nie napiszesz. Jeżeli nie wrócisz. Jeżeli nie okażesz, że nas kochasz... Otworzył pierwszy z niedokończonych szkiców. Matko, jeżeli tak chcesz się określać.

Dziękuję za to, że raczyłaś po raz kolejny nasrać mi w nastrój. Nie mogę uwierzyć, że możesz być tak samolubna, drobiazgowa i okrutna. Nie mogę uwierzyć, że możesz spokojnie spać albo kiedykolwiek pomyślałaś, iż mogłabym... Szybko przebiegł wzrokiem resztę - była utrzymana w tym samym tonie. Drugi szkic datowany był dwa dni później. Otworzył go. Mamo. Przykro mi, że przez kilka ostatnich dni byłyśmy sobie tak obce. Wiem, jak trudne to jest dla Ciebie i dla Tatusia. Mam nadzieję, że potrafisz zrozumieć, iż decyzje, jakie podejmowałam, nie były wymierzone przeciwko Wam. Jeżeli idzie o Orkę, chciałabym, żebyście to przemyśleli. Była moim pierwszym jachtem i... W tym miejscu zapis się kończył. Miller odchylił się w tył na krześle. - Tak trzymać, mała - powiedział do wyimaginowanej Julie, a potem otworzył ostatni szkic. Ariadno: Róbcie, co musicie. Julie Parsknął śmiechem i podniósł piwo ku ekranowi w imitacji toastu. Wiedzieli, gdzie ją ugodzić, a Julie potrafiła godnie przyjąć cios. Gdyby ją schwytał i odesłał do domu, byłby to zły dzień dla nich obojga. Właściwie dla wszystkich. Dopił piwo, wrzucił butelkę do otworu szybu recyklingu i otworzył ostatnią wiadomość. Poważnie obawiał się, że przeczyta o fatalnym końcu Orki, ale jego powinnością było zbieranie jak największej ilości informacji. Julie: To nie są żarty. To nie jest żaden z ataków dramatyzmu Twojej matki. Mam niemal pewne informacje, że już niedługo Pas stanie się bardzo niebezpiecznym miejscem. Jakiekolwiek są pomiędzy nami różnice zdań, możemy omówić je później. ZE WZGLĘDU NA TWOJE WŁASNE BEZPIECZEŃSTWO WRÓĆ NIEZWŁOCZNIE

DO DOMU. Zmarszczył brwi. Słyszał bzyczenie odświeżacza powietrza. Z zewnątrz dobiegały go odgłosy zabaw gwiżdżących głośno i przenikliwie miejscowych dzieciaków. Stuknął palcem w ekran, zamykając ostatnią wiadomość z folderu Gówniane Poczucie Winy. Po chwilowym namyśle otworzył ją ponownie. Wysłano ją z Luby dwa tygodnie przed tym, jak James Holden i Canterbury obudzili widmo wojny pomiędzy Marsem i Pasem. Uboczne śledztwo stawało się coraz bardziej interesujące.

HOLDEN

- Te statki wciąż nie odpowiadają - stwierdziła Naomi, wciskając kluczową sekwencję na klawiaturze panelu komunikacyjnego. - Nie spodziewałem się odpowiedzi. Chcę jednak pokazać Donnagerowi, że niepokoi nas fakt, że ktoś za nami leci. Chodzi mi o zabezpieczenie naszych dupsk - odpowiedział Holden. Naomi przeciągnęła się, aż coś jej strzeliło w plecach. Holden wyjął z leżącego mu na kolanach pudełka tabliczkę proteinową i rzucił ją dziewczynie. - Zjedz to. Odwijała folię opakowania, gdy po drabince zsunął się Amos i usiadł na kozetce obok niej. Jego roboczy kombinezon był tak brudny, że aż lśnił plamami oleju. Podobnie zresztą jak w przypadku pozostałej trójki, minione trzy spędzone w ciasnym promie dni nie sprzyjały zachowaniu higieny osobistej. Holden podniósł dłoń i z niesmakiem przesunął ją po swojej przetłuszczonej czuprynie. Knight był zbyt małym stateczkiem, żeby wbudować weń prysznice, a zerociążeniowe umywalnie były za ciasne, żeby móc wetknąć w nie głowę. Amos rozwiązał problem mycia głowy w sposób radykalny - ogolił czerep na łyso. Teraz miał po prostu krąg szczeciny wokół łysiny na szczycie głowy. Naomi potrafiła jakoś zachować włosy lśniące i niemal wolne od oliwy. Holden zastanawiał się, jak tego dokonała. - Rzuć coś i mnie, pierwszy - poprosił Aleks. - Kapitanie - poprawiła go Naomi. Holden i jemu rzucił tabliczkę proteinową. Amos chwycił ją w locie i z niesmakiem popatrzył na długi, wąski batonik. - Niech to nagła krew, szefie. Dałbym lewe jajo za żarło, które nie wygląda jak wibrator - stwierdził, a potem w drwiącej imitacji toastu stuknął swoim batonikiem o tabliczkę Naomi. - Opowiedz mi o naszej wodzie - polecił mu Holden. - Cóż, przez cały dzień łaziłem wokół kadłuba. Uszczelniłem każdy pojemnik, który dało się uszczelnić, i zalałem epoksydem każdy, którego uszczelnić się nie dało, więc prawie

nie mamy już wycieków. - Jim, może jednak będziemy musieli oszczędzać na wodzie - stwierdziła Naomi. Systemy recyklingu Knighta to prowizorka. Tego promu nie zaprojektowano tak, żeby przez dwa tygodnie zamieniał na wodę pitną odchody pięciu ludzi. - Z oszczędzaniem wody jakoś sobie poradzimy. Po prostu będziemy musieli się nauczyć znosić zapaszki innych. Martwi mnie natomiast to „prawie nie mamy”. - Skoro już o tym mowa, skoczę na moją pryczę i zbryzgam ją trochę dezodorantem stwierdził Amos. - Po całym dniu grzebania się we flakach tego promu mój własny smród nie da mi zasnąć. Przełknąwszy resztę odżywczego batoniku, z udaną rozkoszą oblizał wargi, a potem, wykaraskawszy się z fotela, ruszył ku drabince. Holden odgryzł kawałek swojej tabliczki. Smakowała jak nasycona łojem tektura. - Co z Shedem? - zapytał. - Jest dość spokojny. Naomi zmarszczyła brwi i odłożyła niedojedzony batonik na panel komunikacyjny. - O tym właśnie chciałam z tobą pomówić. Jim, nie jest z nim za dobrze. Całe to... przeżycie było dla niego cięższe niż dla wszystkich pozostałych. Ty i Aleks służyliście we flocie. Wyszkolono was tak, żebyście potrafili sobie radzić z szokiem po utracie towarzyszy. Amos lata już tak długo, że to właściwie jest

TRZECI

statek, który stracił, o ile zdołasz w to

uwierzyć. - A ty jesteś zrobiona ze stopu stali i tytanu - powiedział Holden, na poły tylko udając żart. - Nie całkiem. Osiemdziesiąt, góra może dziewięćdziesiąt procent - odpowiedziała Naomi z lekkim półuśmiechem. - Ale wróćmy do poważnej rozmowy. Uważam, że powinieneś z nim porozmawiać. - I co niby mu powiem? Nie jestem psychiatrą. Wojskowa wersja takiej gadki zawiera się w przypomnieniu o powinnościach, szlachetnym poświęceniu i obowiązku pomszczenia poległych towarzyszy broni. Nie za bardzo pasuje do sytuacji, w której twoi przyjaciele zostali wymordowani bez widocznego powodu, a ty w zasadzie niczego nie możesz z tym zrobić. - Nie mówiłam o tym, że masz przywrócić mu równowagę psychiczną i spokój ducha. Powiedziałam, że powinieneś z nim porozmawiać. Holden wstał z fotela i sprężyście zasalutował. - Taaaest, sir! - powiedział. Przy drabince zatrzymał się na moment. - Naomi, raz jeszcze dziękuję. Bez ciebie...

- Wiem. Idź pokapitanić - odparła i odwróciła się do swojego panelu. Otworzyła ekran operacyjny. - A ja pomacham sąsiadom... *** Holden znalazł Sheda w maleńkiej klitce izby chorych Knighta. W zasadzie była to szafka chorych. Poza wzmocnioną koją, gablotami zawierającymi medykamenty i kilkunastoma przymocowanymi do ścian przyrządami pozostało tylko miejsce na jeden stołek trzymający się podłogi na magnetycznych przylgach. Na tym stołku siedział teraz Shed. - Hej, stary, mogę wejść? - zapytał Holden. Czy ja naprawdę powiedziałem: „Hej, stary?” Shed wzruszył ramionami i wysunąwszy ze ściany panel oprzyrządowania, zaczął otwierać szuflady i przeglądać ich zawartość. Udawał, że jest czymś zajęty. - Posłuchaj, Shed - zaczął Holden. - Zniszczenie Canta wstrząsnęło każdym z nas, a ty... - W tejże chwili Shed odwrócił się ku niemu, trzymając w dłoni białą wyciskaną tubkę. - To trzyprocentowy roztwór kwasu octowego. Nie wiedziałem, że go tu mamy. Na Cancie go zabrakło, a miałem przynajmniej trzech ludzi z

PNJ,

którym by pomógł.

Zastanawiam się, czemu umieszczono go na Knighcie. - PNJ? - zapytał Holden. - Pryszcze na jajach. Kwas octowy jest uniwersalnym lekiem na wszelkiego rodzaju pryszcze. Wypala je. Boli jak cholera, ale kwas robi swoje. Nie ma powodu do trzymania go na promie. Medyczne wyposażenie jest zawsze tak pomieszane. Holden otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale nie znalazł stosownych słów. - Mamy ten krem octowy - mówił dalej Shed coraz bardziej napiętym głosem - ale nie mamy nic przeciwbólowego. A jak sądzisz, co jest bardziej potrzebne na promie ratunkowym? Gdybym na tym wraku znalazł kogoś z paskudnym przypadkiem

PNJ,

bylibyśmy ustawieni. A złamana kość? Masz pecha, bracie. Musisz wytrzymać. - Posłuchaj, Shed... - powiedział Holden, usiłując przerwać ten słowotok. - No albo spójrz na to. Nie ma żadnego przyspieszacza koagulacji. Co, u licha? Wszyscy wiedzą, że podczas misji ratunkowych nie ma szans na to, żeby ktoś zaczął krwawić. Oczywiście możesz zarobić kilka siniaków na łapie, ale krwawienie? Ni hu-hu! Wiesz, na Cancie mamy teraz cztery przypadki syfa. Jedna z najstarszych znanych medycynie chorób i nadal nie mamy na nią skutecznego leku. Mówię ludziom: „Hej! Te dziwki na Stacji Saturn walą się z każdym lodziarzem w okolicy, więc zakładajcie gumki”, ale czy oni słuchają? Nie. No to mamy syfa i za mało silnych antybiotyków. Holden poczuł, że jego dolna szczęka przesuwa się ku przodowi. Zacisnął dłoń na

pokrywie luku i pochylił się w głąb pomieszczenia. - Ci, co zostali na Cancie, nie żyją - powiedział, mówiąc głośno i z brutalną wyrazistością. - Wszyscy są martwi. Nikt nie potrzebuje antybiotyków. Nikt nie potrzebuje kremu przeciwko wrzodom na jajach! Shed urwał i sflaczał nagle, jakby ktoś rąbnął go pięścią w brzuch. Zamknął szufladki w szafce z medykamentami i drobnymi, precyzyjnymi ruchami wyłączył ekran spisu wyposażenia. - Wiem - odezwał się po chwili zupełnie spokojnym i cichym głosem. - Nie jestem idiotą. Po prostu trzeba mi trochę czasu. - Jak nam wszystkim. Ale tkwimy tu zamknięci w tej małej puszce. Będę z tobą szczery. Przyszedłem tu na prośbę Naomi, ale teraz, jak cię zobaczyłem, naprawdę dostałem pietra. To mi nawet nie za bardzo przeszkadza, bo teraz jestem kapitanem i na tym polega moja praca. Ale nie mogę dopuścić do tego, żebyś swoim zachowaniem straszył Amosa albo Aleksa. Za dziesięć dni przejmie nas marsjański pancernik i to samo w sobie jest dość przerażające, nie trzeba, żeby jeszcze rozsypywał nam się lekarz. - Nie jestem lekarzem - zaprotestował Shed bardzo cichutko. - Jestem technikiem medycznym, felczerem. - Jesteś lekarzem, rozumiesz? Z naszej piątki tylko ty wiesz coś niecoś o medycynie, więc jesteś naszym lekarzem. Jeżeli Aleks zacznie odczuwać skutki szoku i będą mu potrzebne jakieś piguły, przyjdzie do ciebie. Jak zastanie cię tu pieprzącego coś o wrzodach, wróci do kokpitu i popełni jakiś idiotyczny błąd w pilotażu. Chcesz sobie popłakać? Rób to z nami. Siądziemy w kambuzie, spijemy się i popłaczemy jak dzieci, ale zrobimy to razem w miejscu, gdzie będziemy bezpieczni. Nie kryj się tu więcej. Shed kiwnął głową. - A możemy? - Niby co? - zapytał Holden. - Spić się i popłakać jak dzieci? - Jasne, kurwa. To oficjalny plan na dzisiejszy wieczór. Ma się pan zameldować w kambuzie o dwudziestej zero zero, panie Garvey. I niech pan przyniesie ze sobą jakiś kubek. Shed otworzył już usta do odpowiedzi, ale nagle kliknął kom ogólny i obaj usłyszeli głos Naomi: - Jim, wróć do sterówki. Holden uścisnął ramię Sheda, a potem wyszedł. W sterówce Naomi ponownie wywołała już operacyjny ekran Knighta i teraz cicho

rozmawiała z Aleksem. Pilot potrząsał głową i marszczył brwi. Na ekranie Naomi wyświetlała się gwiezdna mapa. - Co jest? - zapytał Holden. - Jim, dostaliśmy się w skolimowaną wiązkę. Skierowana jest wprost na nas. Emisja zaczęła się przed kilkoma minutami - odpowiedziała Naomi. - Z Donnagera? - Marsjański pancernik był jedynym okrętem, którego mógł podejrzewać o to, że jest w zasięgu komunikacji laserowej. - Nie. Z Pasa - odpowiedziała Naomi. - Ale nie z Ceres, Erosa ani z Pallas. Z żadnej większej stacji. Wskazała małą plamkę na swoim ekranie. - Stamtąd. - Tam nic nie ma - stwierdził Holden. - Nieprawda. Aleks to sprawdził. To miejsce wielkiego projektu konstrukcyjnego, nad którym pracuje Tycho. Nie widać zbyt wielu szczegółów, ale mamy silne odbicia na radarze. - Znaczy jest tam coś, co potrafi wypromieniować wiązkę, którą trafiają w punkt wielkości dziury w dupie z odległości trzech jednostek astronomicznych* - stwierdził Aleks. - No dobra, to robi wrażenie. I co też mówi ta plamka wielkości naszej dziury w dupie? - zapytał Holden. - Nigdy byś nie uwierzył - stwierdziła Naomi i włączyła odtwarzanie. Na ekranie ukazała się twarz człowieka o ciężkich rysach typowego Ziemianina. Miał szpakowate włosy, a szyję znaczyły mu węzły nieco już zwiotczałych mięśni. Uśmiechnął się i powiedział: - Witaj, Jamesie Holdenie. Mówi Fred Johnson. Holden wcisnął klawisz pauzy. - Ten facet wygląda mi znajomo. Przejrzyj bazę danych naszego stateczka i poszukaj jego nazwiska. Naomi nawet nie drgnęła. Patrzyła tylko na niego z wyrazem zaskoczenia na twarzy. - Co jest? - zapytał. - To FREDERICK JOHNSON - odpowiedziała. - I co z tego? - Pułkownik Frederick Lucius Johnson. Pauza mogła trwać sekundę, ale równie dobrze mogła się ciągnąć przez godzinę. *

Jednostka astronomiczna - średnia odległość Ziemi od Słońca (149597870,7 km).

- Jezusie! - W tej chwili Holden nie potrafił się zdobyć na bardziej kwiecistą odpowiedź. Człowiek, którego twarz trwała nieruchomo na ekranie, był kiedyś jednym z najbardziej

uhonorowanych

odznaczeniami

oficerów

Floty

Wojennej

Narodów

Zjednoczonych, którego kariera zakończyła się niezwykle spektakularnym upadkiem. Dla Pasiarzy był ziemskim szeryfem z Nottingham, który stał się Robin Hoodem. Dla Ziemian był bohaterem, który się zhańbił i popadł w niełaskę. Fred Johnson zaczął swoją drogę ku sławie serią niezwykle efektownych aresztowań wśród piratów Pasa podczas jednego z okresów napięć pomiędzy Ziemią i Marsem, które wybuchały i przygasały dość regularnie co kilka dziesięcioleci. Piractwo nasilało się zawsze, gdy tylko oba supermocarstwa Układu zaczynały pobrzękiwać szabelkami. Pułkownik Johnson - wtedy jeszcze kapitan Johnson - ze swoją niewielką eskadrą trzech uzbrojonych w pociski rakietowe fregat w ciągu niecałych dwóch lat zniszczył kilkanaście pirackich statków i ich dwie główne bazy. Gdy Koalicja dała sobie spokój z obrzucaniem się oskarżeniami, piractwo w Pasie praktycznie przestało istnieć, a nazwisko Johnsona znali już niemal wszyscy. Awansowano go więc i powierzono mu dowództwo przydzielonego Pasowi i pełniącego rolę sił policyjnych oddziału floty, a Johnson znakomicie wywiązywał się z obowiązków. Aż do sprawy Stacji Andersona. Był to niewielki port kosmiczny położony niemal dokładnie naprzeciwko Ceres po drugiej stronie Pasa, którego większość ludzi włącznie z Pasiarzami nie potrafiłaby znaleźć na mapie. Jego niezbyt wielkie znaczenie polegało na tym, że był stacją dystrybucji wody i powietrza w jednym z najmniej zaludnionych rejonów Pasa. Z usług Andersona korzystało w sumie nieco mniej niż milion ludzi. Usiłujący się wybić, ambitny administrator portu z ramienia Koalicji, jegomość nazwiskiem Gustav Marconi, ożywiony nadzieją zmniejszenia nieco różnic pomiędzy zyskami i stratami w prowadzeniu działalności, postanowił nałożyć trzyprocentowy podatek od obrotów wszelkimi towarami przechodzącymi przez stację. Mniej niż pięć procent Pasiarzy kupujących powietrze od stacji żyło z dnia na dzień, wychodziło więc na to, że ponad pięćdziesiąt tysięcy Pasiarzy będzie musiało spędzać jeden dzień w miesiącu bez oddychania. Tylko nieliczni z tych pięćdziesięciu tysięcy nie mieli w swoich systemach recyklingu jakichś zapasowych rezerwuarów, z których mogliby pokryć braki w dostawach. Wśród tych z kolei tylko niewielka grupka doszła do wniosku, że właściwą odpowiedzią na zwyżki cen powietrza będzie zbrojna rewolta.

Ostatecznie z miliona zainteresowanych tylko stu siedemdziesięciu uzbrojonych Pasiarzy pojawiło się na stacji. Przejęli ją siłą i wyrzucili Marconiego przez śluzę w próżnię. Zażądali też rządowych gwarancji, że do ceny przepływających przez stację wody i powietrza nie zostaną dodane żadne podwyżki. Odpowiedzią Koalicji było wysłanie pułkownika Johnsona. Podczas masakry na Stacji Andersona Pasiarze mieli nieustannie uruchomione kamery, które nadawały przekazy na cały Układ. Każdy mógł zobaczyć, jak koalicyjni marines w zaciekłych bojach przebijali się przez długie, ponure korytarze, walcząc z ludźmi niemającymi niczego do stracenia i żadnych powodów do poddania się. Koalicja zwyciężyła co było dość oczywiste od samego początku wydarzeń - ale dopiero po trzech dniach szeroko emitowanych w eter rzezi. Symbolem-ikoną całego wydarzenia stał się ostatni przekaz wizyjny nadany ze stacyjnych kamer, zanim zostały wyłączone: pułkownik Johnson stojący z luźno opuszczonymi rękami w centrum operacyjnym stacji i mierzący spokojnym, pozbawionym wyrazu spojrzeniem otaczające go trupy Pasiarzy, którzy zginęli na swoim ostatnim posterunku bojowym. Narody Zjednoczone starały się sprawę rezygnacji ze służby pułkownika Johnsona wyciszyć, nie dało się tego jednak zrobić - był w końcu osobą szeroko i daleko znaną. Przez kolejne kilka tygodni zarejestrowany przez kamery obraz bitew dominował w przekazach i został zastąpiony innym dopiero wtedy, gdy były pułkownik publicznie przeprosił obywateli Pasa za masakrę i oznajmił, że stosunki pomiędzy Pasem a Planetami Wewnętrznymi stają się nieznośne i doprowadzą do jeszcze większej tragedii. Potem zniknął i został zapomniany. Na zawsze też stałby się tylko przedmiotem kolejnego drobnego zapisku w historii ludzkich rzezi, gdyby w cztery lata potem nie wybuchła rewolta na Pallas. Tym razem przedstawicieli zarządu Koalicji wykopali ze stacji hutnicy i metalowcy. Ale Stacja Pallas nie była niewielkim punktem oporu liczącym sto siedemdziesiąt osób: mieściła się na jednej z głównych brył Pasa, na której żyło i pracowało sto pięćdziesiąt tysięcy ludzi. Gdy Koalicja skierowała tam oddziały marines, wszyscy spodziewali się, że tym razem skała zostanie skąpana we krwi. I wtedy znikąd pojawił się pułkownik Johnson. Udało mu się uspokoić metalowców, a potem namówił dowódców oddziałów koalicyjnych, żeby pohamowali zapał marines do chwili, w której sytuację na stacji da się rozstrzygnąć metodami pokojowymi. Potem przez ponad rok pertraktował z gubernatorem Koalicji i doprowadził do poprawy warunków życia, a także pracy hutników oraz wytapiaczy. I nagle oto Rzeźnik Stacji Andersona stał się bohaterem Pasa i osobą publiczną.

Osobą, która teraz promieniem lasera nadawała prywatną wiadomość do Knighta. Holden wcisnął klawisz odtwarzania i TEN Fred Johnson zaczął mówić: - Panie Holden, myślę, że padł pan ofiarą manipulacji. Niechże wolno mi będzie się przedstawić: jestem oficjalnym przedstawicielem Sojuszu Planet Zewnętrznych. Moje nazwisko brzmi Frederick Johnson. Nie mam pojęcia, co pan o nas słyszał, ale wcale nie jesteśmy tylko bandą zanarchizowanych kowbojów, których palce swędzą, żeby ogniem wyrąbać sobie drogę do wolności robienia tego, co im się spodoba. Spędziłem ostatnie dziesięć lat życia, starając się poprawić życie Pasiarzy w taki sposób, żeby do nikogo nie trzeba było strzelać. Wierzę w tę ideę tak głęboko, że opuszczając Ziemię, zrezygnowałem z ziemskiego obywatelstwa. Mówię to panu, żeby pokazać, jak bardzo zaangażowałem się w tę sprawę. Jestem może jedyną osobą w całym Układzie Słonecznym, która najmniej pragnie wojny, i mam spore wpływy w radach Sojuszu. Słyszał pan może nadawane szeroko na falach eteru bicie w wojenne bębny i wezwania do odwetu na Marsjanach za to, co zrobiono pańskiemu statkowi. Rozmawiałem ze wszystkimi znanymi mi przywódcami komórek ruchu SPZ

i żaden z nich nie bierze na siebie odpowiedzialności za to fatalne wydarzenie. Ktoś

bardzo usilnie pracuje na rzecz wybuchu wojny. Jeżeli to Mars, to gdy dostanie się pan na pokład tego ich pancernika, nie powie pan publicznie ani jednego słowa, które nie przejdzie przez filtry marsjańskich propagandzistów. Ale nie sądzę, żeby tę wojnę chciał wywołać Mars. Nie widzę sposobu, w jaki mogliby cokolwiek na niej zyskać. Liczę więc na to, że gdy dostanie się pan na ich pokład, nadal będzie pan graczem biorącym udział w rozwoju wydarzeń. Przekazuję panu hasło. Następnym razem, gdy będzie pan nadawał jakieś wiadomości na kanale ogólnym, proszę użyć słowa „wszechobecny” w pierwszym zdaniu komunikatu na znak, że nie jest pan do niczego zmuszany. Jeżeli pan go nie użyje, uznam, że stało się inaczej. Tak czy owak chcę, żeby pan wiedział, że ma pan sojuszników wśród Pasiarzy. Nie wiem, kim był pan wcześniej i gdzie pan pracował, ale pański głos stał się teraz ważny. Jeżeli zechce go pan użyć dla poprawy sytuacji, zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby panu w tym pomóc. Jeżeli uda się panu odzyskać wolność, proszę mnie odszukać pod adresem, który panu podam. Sadzę, że będziemy mieli wiele spraw do omówienia. Johnson, koniec przekazu. *** Wszyscy porozsiadali się w kambuzie i popijali sztuczną tequilę, którą skądś wytrzasnął Amos. Shed grzecznie sączył małe łyczki z niewielkiego kubka i za każdym razem usiłował ukryć grymas niesmaku. Aleks i Amos pili w dobrym stylu kosmicznych wyjadaczy: nalewali na palec od dna i wychylali jednym haustem całą porcję. Każdą salwę Aleks

kwitował okrzykiem: „Ognia, chłopcy!”, Amos zaś za każdym razem bluzgał innym przekleństwem. Był już po jedenastu kolejkach i ani razu się nie powtórzył. Holden popatrzył na Naomi. Zawirowała tequilą w kubku i odpowiedziała mu podobnym spojrzeniem. Zaczął się luźno zastanawiać, jakaż to mieszanka genów była odpowiedzialna za rysy jej twarzy. Na pewno niektóre z nich pochodziły z Afryki, a inne z Ameryki Południowej. Jej imię wskazywało na japońskie pochodzenie, co jednak było niemal niewidoczne poza mongolską fałdką w kącikach oczu. Nie można jej było uznać za konwencjonalnie urodziwą, ale jak się spojrzało pod odpowiednim kątem, to wrażenie było powalające. Kurwa... Jestem bardziej wstawiony, niż sądziłem. - Znaczy... - powiedział, żeby ukryć chwilowe zmieszanie. - Znaczy pułkownik Johnson ma dla pana wiadomość. Stał się pan ważną osobistością, sir - stwierdziła Naomi. Amos z przesadną ostrożnością odstawił swój kubek. - Zadam pytanie, które siedzi mi na końcu języka, sir. Czy jest jakaś szansa na to, żebyśmy przyjęli jego ofertę pomocy i po prostu zawrócili do Pasa? Nie wiem, co pan o tym sądzi, ale ja uważam, że z tym marsjańskim pancernikiem przed nami i połową tuzina tajemniczych statków za nami zaczyna być jakoś tłoczno... - Jaja sobie robisz? - parsknął Aleks. - Nawet gdybyśmy zawrócili w tej chwili, i tak przyłapie nas ten Donnager. Oni tam wrzucają pod kotły nawet meble, żeby nas dopaść przed Pasiarzami. A jak zawrócimy ku tym statkom, chłopaki z Donka uznają, że zmieniamy barwy, i bez mrugnięcia okiem nas skasują. - Zgadzam się z panem Kamalem - stwierdził Holden. - Wybraliśmy kurs i będziemy się go trzymać. Nie zamierzam zresztą wykorzystywać na razie informacji Freda o kontakcie. A jak się już o tym zgadało, to skasowałaś już tę wiadomość, Naomi? - Taaaest, sir. Wytarłam ją z pamięci kompa stalowymi wiórami. Marsjanie nigdy się nie dowiedzą, że do nas przemawiał. Holden kiwnął głową i jeszcze trochę poluzował błyskawiczny zamek swojego kombinezonu. Pięciu podpitych ludzi w kambuzie nieźle podnosiło ciepłotę pomieszczenia. Naomi uniosła brew na widok jego staromodnego podkoszulka. Holden zrobił zakłopotaną minę i przesunął ślizgacz na dawne miejsce. - Szefie, ale kompletnie nie rozumiem, co tu robią te okręciki - stwierdził Aleks. Pół tuzina atakujących w stylu kamikaze łodzi z torpedami przymocowanymi do kadłubów może w kilku miejscach powgniatać pancerz Donka, ale nie wskórają niczego ponad to. Pancernik

zacznie od rozsnucia swojej sieci obronnej i nakierowania sprzężonych działek. Donnager może stworzyć absolutnie martwą strefę na odległość tysiąca kilometrów. Oni mogliby już rozwalić te sześć okręcików, ale chyba tak samo jak my nie mają pojęcia, co to za jedni... I tak jak my zgłupieli. - Ale ci nieznajomi wiedzą, że nie dotrą do nas, zanim przejmie nas Donnager stwierdził Holden. - I wiedzą, że nie sprostają pancernikowi w walce. Więc naprawdę nie mam pojęcia, o co im chodzi? Amos rozlał wszystkim resztkę tequili, odmierzając każdemu taką samą porcję, i podniósł swój kubek w toaście. - Myślę, kurrrrwa, że niedługo się dowiemy.

MILLER

Zdenerwowanie kapitan Shaddid zdradzało stukanie opuszką środkowego palca o kciuk. Odgłos był cichy jak stąpanie kota, ale od chwili, w której Miller zauważył ten jej nawyk, wydał mu się głośniejszy. Choć cichy, potrafił wypełnić cały jej gabinet. - Miller! - powiedziała z serdecznym uśmiechem, jakby naprawdę cieszył ją jego widok. - Wszyscy obecnie jesteśmy przepracowani i spięci. To są naprawdę ciężkie czasy. - Taaaest, ma’am - odparł Miller, pochylając głowę jak obrońca zamierzający przebić się niczym armatnia kula przez szeregi przeciwników - ale uważam, że sprawa jest na tyle ważna, żeby rozpatrzyć ją dokładniej. - To zwykła uprzejmość wobec posiadacza sporego pakietu akcji - stwierdziła Shaddid. - Jej ojciec jest przewrażliwiony. Nie ma powodu, żeby podejrzewać, że uznał Marsjan za sprawców zniszczenia Canterbury’ego. Ceny znów idą w górę. Podczas jednej z operacji Red Moon wydarzyła się eksplozja w kopalni. Eros ma kłopoty z ich farmą hodowli drożdży. W Pasie codziennie wydarza się coś, co powoduje, że tatuś trzęsie się o całość swojego cennego kwiatuszka. - Tak jest, ma’am, ale zbieżność wydarzeń w czasie... Serdeczny palec przyspieszył tempo uderzeń. Miller zagryzł wargę. Przerżnął sprawę. - Nie ścigajmy wyimaginowanych konspiratorów - ucięła Shaddid. - Mamy piękny zestaw przestępstw, o których wiemy, że popełniono je w rzeczywistości. Polityka, wojny, rozgałęzione szeroko i daleko sitwy łotrów z Planet Wewnętrznych szukające sposobów, żeby nas zerżnąć? Nie nasza broszka. Daj mi tylko raport potwierdzający, że prowadzisz poszukiwania, ja go odeślę kanałami służbowymi i będziemy się mogli zająć naszymi sprawami. - Taaaest, ma’am. - Coś jeszcze? - Nie, ma’am. Shaddid kiwnęła głową i wróciła wzrokiem do swojego terminalu. Miller wziął leżący na rogu jej stołu kapelusz i ruszył ku wyjściu. Podczas weekendu zepsuł się jeden z filtrów

powietrznych i nowy tchnął na wszystkie pomieszczenia odświeżającymi zapachami plastyku i ozonu. Miller usiadł za swoim biurkiem, splótł palce dłoni za głową i utkwił wzrok we wbudowanym w sufit węźle świetlnym. Knot zawiązał się w supeł i nie rozluźniał. Niedobrze. - Kiepsko poszło? - zapytał Havelock. - Mogłoby być lepiej. - Odebrała ci zadanie? - Nie. - Miller potrząsnął głową. - Robota nadal jest moja. Poleciła tylko, żebym ją wykonywał na pół gwizdka. - No to mogło pójść gorzej. Przynajmniej możesz kombinować, co istotnie się stało. I może będziesz spędzał trochę mniej czasu po pracy na próbach wymierzania sprawiedliwości dla samej wprawy. - Taak... - potwierdził Miller. - Dla wprawy. Biurka obydwu były nienaturalnie czyste i puste. Bariera papierów, jaką Havelock wznosił pomiędzy sobą i komisariatem, rozpłynęła się w nicość. Spoglądając w oczy i na dłonie partnera, Miller widział, że w Havelocku obudził się gliniarz pragnący wrócić w tunele. Nie potrafiłby orzec, czy nie jest to przypadkiem próba sprawdzenia siebie przed przeniesieniem, czy zwykła chęć skopania kilku dup. Może zresztą chodziło o to samo wyrażone w różny sposób. Nie daj się tylko zabić, dopóki się stąd nie wyrwiesz - pomyślał Miller. - No dobra, to co mamy na dzisiaj? - zapytał głośno. - Sklep z narzędziami. Sektor osiem, trzeci poziom wewnętrzny - odpowiedział Havelock. - Doniesienie o wymuszaniu. Miller przez chwilę jeszcze nie ruszał się z miejsca, zastanawiając się nad własną niechęcią do podjęcia sprawy, tak jakby myślał o kimś innym. Wyglądało to, jakby Shaddid dała psu kość i pozwoliła raz ugryźć świeże mięso, a potem ponownie wróciła do karmienia go suchą karmą z puszki. Poczuł pokusę wysadzenia w powietrze tego sklepiku i prawie jej uległ, ale zaraz się opanował. Potem westchnął, opuścił stopy na podłogę i wstał. - No dobra - powiedział. - Chodźmy czynić bezpiecznym handel na stacji. - Oto słowa zdolne ukształtować czyjeś życie - dodał Havelock. Sklep miał koncesję na sprzedaż artykułów rozrywkowych. Na czystych białych stelażach poustawiano tu rozmaite proponowane klientom uprzęże: można w nich było zabawiać się w biorącego udział w bitwie żołnierza, badacza nieznanych planet czy klienta burdelu. Odbijający się od ścian pomieszczenia głos kobiecy oscylował pomiędzy islamskim wezwaniem na modły a odgłosami wydawanymi przez perkusistkę przeżywającą orgazm

podczas koncertu. Połowa tytułów była w hindi z przekładem na chiński lub hiszpański. Pozostałe były angielskie z dubbingiem w języku hindi. Sprzedawca bardzo niedawno wyrósł z wieku chłopięcego. Miał szesnaście, może siedemnaście lat i czarną koźlą bródkę, którą wysuwał ku przodowi jak młody szeryf swoją odznakę. - W czym mogę pomóc? - zapytał z niechęcią graniczącą niemal z obrazą. Havelock wyjął swoją legitymację, upewniając się przy okazji, że szczeniak mógł sobie dobrze obejrzeć jego spluwę. - Chcielibyśmy porozmawiać z... - Havelock zerknął na formularz skargi widoczny na ekranie jego terminalu - Asherem Kamamatsu. Zastaliśmy go przypadkiem? Szef był, jak na Pasiarza, grubasem. Wyższy od Havelocka, miał mocno otłuszczony brzuch, ale na jego karku, barkach i ramionach prężyły się grube zwały mięśni. Gdyby tylko Miller zmrużył oczy, mógłby sobie łatwo wyobrazić, jak za kilkanaście lat będzie wyglądał ten siedemnastolatek, gdy swoje zrobią z nim czas i życiowe niepowodzenia. Będzie bardzo podobny do swojego szefa. Pomieszczenie pełne pudełek i rozmaitych programów pornograficznych było niemal za małe, by pomieścić wszystkich trzech. - Złapaliście ich? - zapytał kierownik. - Nie - odpowiedział Miller. - Wciąż usiłujemy się dowiedzieć, co to za jedni. - Psiakrew, już wam powiedziałem. W kamerze sklepowej są fotki. Podałem wam jego pieprzone nazwisko. Miller zerknął na swój terminal. Podejrzany nazywał się Mateo Judd i był robotnikiem w porcie mającym na koncie bardzo skromny spis wykroczeń. - Więc pan myśli, że to właśnie on - stwierdził Miller. - No dobrze. Pójdziemy po niego i go zapuszkujemy. Nie ma powodu, żebyśmy się zastanawiali, dla kogo pracuje. Nikt pewnie i tak nie poweźmie z tego powodu urazy. Z mojego doświadczenia w kwestii wymuszeń haraczów za ochronę wynika, że szefowie szybko znajdują zastępców, gdy wpadnie któryś z inkasentów. Ale skoro pan twierdzi, że ten facet to pański CAŁY problem... Kwaśna mina kierownika powiedziała Millerowi, że trafił w sedno. Opierający się o stos pudełek z napisami „Сирoтливые девушки” Havelock uśmiechnął się zjadliwie. - Dlaczego mi pan nie mówi, czego chciał? - zapytał Miller. - Powiedziałem już gliniarzowi, który był tu ostatni - odparł kierownik sklepu. - Niech pan to powie i mnie. - Sprzedawał plan prywatnych ubezpieczeń. Stówa miesięcznie, jak poprzednio. - Poprzednio? - zapytał Miller. - Znaczy to nie był pierwszy raz? - No pewnie - odpowiedział kierownik. - Każdy musi coś zapłacić, wie pan... to cena

utrzymania się w interesie, koszta uboczne. Miller zamknął terminal i zmarszczył brwi. - Filozoficzne podejście do sprawy. Ale skoro jest to cena utrzymywania się w interesie, to po co nas pan wzywał? - Bo myślałem... że wy macie to gówno pod kontrolą. Od kiedy przestaliśmy płacić Loca, całkiem nieźle zarabiałem. A teraz wszystko zaczyna się od nowa. - Zaraz, zaraz... - przerwał mu Miller. - Chce pan powiedzieć, że Loca Greiga przestali żądać opłat za ochronę? - A pewnie. Połowa ludzi, o których wiedziałem, że pracują dla Gałęzi, po prostu przestała się pokazywać. Myśleliśmy, że choć raz gliny zrobiły to, co do nich należało. A teraz mamy na karkach tych nowych skurwieli i wszystko, cholera, zaczyna się od początku. Miller poczuł, że po karku pełznie mu zimny dreszcz. Podniósł wzrok na Havelocka, który potrząsnął głową. On też niczego o tym nie słyszał. Towarzystwo Złotej Gałęzi, grupa Sohiro, Loca Greiga - zorganizowana przestępczość na Ceres zanikała i oto ktoś nowy zajmował opróżnioną niszę ekologiczną. Może po prostu skorzystał z okazji. A może chodziło o coś innego. Nie miał najmniejszej ochoty na zadanie kolejnego pytania. Havelock gotów będzie jeszcze pomyśleć, że Miller pada ofiarą paranoi. - Kiedy ci nowi faceci zażądali od ciebie forsy za ochronę? - zapytał Miller. - Nie pamiętam. Ale to było dawno temu. - Przed czy po tym, jak Mars rozwalił ten frachtowiec z ładunkiem wody? Kierownik złożył na piersiach swe grube łapska i zmrużył oczy. - Przedtem - stwierdził. - Może miesiąc albo dwa przedtem. A czy te sprawy mają jakiś związek? - Po prostu pytam, bo staram się robić to, co do mnie należy. W porządku? Twarz kierownika znieruchomiała tak dokładnie, że Miller byłby przysiągł, iż słyszy trzask opadającego wieka. Owszem, Asher Kamamatsu wiedział, kto wymusza na nim opłatę za „ochronę”. Miał dostatecznie twarde jaja, żeby się poskarżyć, ale nie dość wielkie, by wskazać winowajców palcem. Interesujące. - Cóż, dziękujemy panu i za to, co pan powiedział - stwierdził Miller, wstając. Powiadomimy pana, jeżeli dowiemy się czegoś nowego. Wyszedłszy do tunelu zewnętrznego, zatrzymał się i rozejrzał dookoła. Sklep znajdował się w miejscu będącym granicą szacownej i dość obskurnej części podziemnego kompleksu. Białe plamy wskazywały miejsca, w których służby porządkowe zamalowały

graffiti. Mijali ich mniej lub bardziej gwałtownie kołyszący się ludzie na rowerach, których piankowe koła pomrukiwały łagodnie na gładkich kamieniach. Miller szedł powoli wpatrzony w wiszące nad nimi kamienne sklepienie, aż wreszcie wypatrzył kamerę ochrony. Wyjąwszy swój terminal, przejrzał pliki, aż trafił na koordynaty kamery i wpiąwszy się w system, zaczął przeglądać dane z ostatnich nagrań przed sklepem. Przez chwilę przesuwał kciukiem obrazy, przyspieszając i zwalniając ruch przechodniów. No proszę, Mateo opuszczający sklep. Na twarzy tego człowieka zakwitał przebiegły uśmieszek. Miller zatrzymał i powiększył obraz. Zaglądający mu przez ramię Havelock gwizdnął cicho i z uznaniem. Na opasującej ramię opryszka taśmie wyraźnie widać było przedzielony pasmem pustki dysk - godło SPZ. Taki sam znak znalazł w jamie Julie Mao. W jakie towarzystwo się wpakowałaś, smarkulo? - pomyślał Miller. Jesteś od nich lepsza. Powinnaś mieć więcej oleju w główce. - Hej, partnerze? - odezwał się. - Mógłbyś napisać raport z tego wywiadu? Mam jeszcze coś do załatwienia. Twoja obecność mogłaby być... krępująca. Bez urazy. Brwi Havelocka zatrzymały się niemal na linii jego włosów. - Zamierzasz prowadzić dochodzenie przeciwko SPZ? - Chcę tylko potrząsnąć pniami kilku drzew - stwierdził Miller. *** Miller spodziewał się, iż sam fakt, że w popularnym i lubianym przez sympatyków i członków

SPZ

lokalu pojawi się członek służb bezpieczeństwa, wystarczy, żeby zauważono

jego obecność. Ale połowa twarzy, jakie dostrzegał w przyćmionym świetle lamp John Rock Gentelmen’s Club, należała do zwyczajnych obywateli. Kilku miało na ramionach godło Star Helix; podobnie jak on, zjawili się tu służbowo. Rozbrzmiewająca wewnątrz muzyka była rodem wprost z Pasa: łagodnym dźwiękom cytry i gitary towarzyszył gwar w kilku różnych językach. W dwie godziny po zakończeniu swojego dyżuru kończył czwarte piwo i miał już dać sobie spokój z realizacją obmyślonego planu, gdy przy barze obok niego usiadł wysoki, szczupły mężczyzna. Miał podziobaną po trądziku czy ospie twarz, która gdyby nie blizny, wyglądałaby na niemal przyjaźnie uśmiechniętą. Nie była to pierwsza opaska z godłem

SPZ,

jaką Miller widział tego wieczoru, nieznajomy obnosił się z nią jednak otwarcie i władczo. Miller skinął mu głową. - Słyszałem, że pyta pan o

SPZ

- stwierdził nieznajomy. - Chce się pan do nas

przyłączyć? Miller odpowiedział uśmiechem i niezobowiązującym uniesieniem szklanki w górę. - A z kim miałbym honor, gdyby tak było? - zapytał.

- Może mógłbym pomóc. - Może więc mógłby mi pan opowiedzieć o kilku innych sprawach - podjął wątek Miller, wyjmując swój terminal i kładąc urządzenie z głośnym trzaskiem na stole z imitacji bambusa. Ekran zajaśniał i pojawił się na nim wizerunek Mateo Judda. Agent SPZ zmarszczył brwi i odwrócił ekran ku sobie, żeby móc lepiej przyjrzeć się fotografii. - Jestem realistą - stwierdził Miller. - Gdy „ochroną” przedsiębiorstw zajmował się Chucky Snails, nie robiłem uników, gdy trzeba było pogadać z jego ludźmi. Tak samo było, gdy sprawy przejęła od niego Ręka, a potem Złota Gałąź. Moim zadaniem nie jest powstrzymanie ludzi od naginania zasad wedle swojego uznania, tylko utrzymanie stabilnego spokoju na Ceres. Rozumie pan? - Tego bym nie powiedział - stwierdził ospowaty. Mówił jak człowiek z lepszym wykształceniem niż to, jakiego spodziewałby się po nim Miller. - Kim jest ten mężczyzna? *** - Nazywa się Mateo Judd. Zaczął prowadzić „firmę ochroniarską” w sektorze ósmym. Powiada, że ma poparcie SPZ. - Detektywie, bo przecież rozmawiam z detektywem, nieprawdaż... ludzie mówią różne rzeczy. Ale my dyskutowaliśmy o realizmie. - Jeżeli

SPZ

zamierza opanować czarny rynek na Ceres, dla wszystkich

zainteresowanych będzie lepiej, jak o tym najpierw porozmawiamy. Komunikacja. Nieznajomy zachichotał i odepchnął od siebie terminal. Obok nich przeszedł barman, pytając wzrokiem, czy czegoś nie potrzeba. Pytanie nie było przeznaczone dla Millera. - Słyszałem, że w Star Helix do pewnego stopnia rozwinęła się korupcja - stwierdził nieznajomy. - Przyznam, że pańskie bezpośrednie podejście zrobiło na mnie wrażenie. Dla wyjaśnienia, SPZ nie jest organizacją przestępczą. - Naprawdę? No cóż, pomyliłem się. Przyszło mi do głowy, że po tylu zabójstwach... - Podpuszcza mnie pan. My tylko bronimy się przed ludźmi, którzy stosują wobec Pasa terror ekonomiczny. Tymi ludźmi są Marsjanie. Wszyscy pracujemy nad ochroną Pasa stwierdził rozmówca Millera. - Nawet pan, detektywie. - Terroryzm ekonomiczny? - mruknął Miller. - Czy w tym określeniu nie ma przesady? - Tak pan myśli? Planety Wewnętrzne widzą w nas tylko źródło taniej siły roboczej. Ściągają z nas podatki. Nakazują, co mamy robić. Narzucają nam swoje prawa i w imię stabilizacji ignorują nasze. Podczas minionego roku podwoiły taryfy celne na Tytanii. Pięć tysięcy ludzi na bryle lodu krążącej wokół Neptuna, w odległości kilkumiesięcznego lotu od

najbliższego posterunku cywilizacji. Słońce widzą jako niewielką jasną plamkę. Sądzi pan, że mogą uzyskać jakiekolwiek zadośćuczynienie? Uniemożliwiają frachtowcom z Pasa korzystanie z jakichkolwiek kontraktów na Europie. Każą nam płacić podwójne opłaty portowe na Ganimedesie. Naukowa stacja na Febusie? Nie możemy nawet wokół niej orbitować. To nie jest miejsce dla Pasiarzy. Cokolwiek tam robią, nie dowiemy się wcześniej niż za dziesięć lat, kiedy zechcą nam sprzedać swoją technologię. Miller upił łyk piwa i skinieniem głowy wskazał terminal. - Więc ten facet nie jest jednym z waszych ludzi? - Nie. Detektyw skinął głową i wsadził terminal do kieszeni. Dziwna rzecz, ale uwierzył rozmówcy. Nie zachowywał się jak opryszek. W jego sposobie bycia nie było żadnej zuchwałości czy wyzwania. Nie próbował na nikim zrobić wrażenia. Nie - ten człowiek był pewien siebie, ale pod tą maską kryło się głębokie znużenie. Miller znał podobnych mu żołnierzy - przestępcy zachowywali się inaczej. - Jeszcze jedno - zwrócił się do rozmówcy. - Szukam pewnej osoby. - Kolejne śledztwo? - Niezupełnie, nie. Juliette Andromeda Mao. Znana jako Julie. - A powinienem znać to nazwisko? - Jest w SPZ - stwierdził Miller, wzruszając ramionami. - A pan zna wszystkich pracowników Star Helix? - zapytał nieznajomy, a gdy Miller nie odpowiedział, dodał: - My jesteśmy organizacją nieco większą od waszej korporacji. - Punkt dla pana - stwierdził Miller. - Ale gdyby coś się panu obiło o uszy, chętnie bym posłuchał. - Nie wiem, czy może pan żądać przysług. - Nigdy nie zaszkodzi poprosić. Ospowaty zachichotał i położył dłoń na ramieniu Millera. - Niech pan tu nie wraca, detektywie - powiedział i zniknął w tłumie. Miller raz jeszcze łyknął piwo i zmarszczył brwi. Gdzieś tam w głębi jego umysłu kołatało się nieprzyjemne wrażenie, że popełnił błąd. Był pewien, że SPZ zamierza opanować Ceres, wykorzystując unicestwienie wiozącego wodę frachtowca, a także wzrost niechęci i obaw, jakie Pasiarze żywili wobec Planet Wewnętrznych. Jak to jednak się miało do ojca Julie Mao i jego podejrzanie trafnych, choć przedwczesnych obaw o bezpieczeństwo córki? A przede wszystkim do zniknięcia wszystkich potencjalnych podejrzanych zajmujących się wymuszaniem okupów za „ochronę” na Stacji Ceres? Rozmyślanie o tych sprawach było jak

obserwowanie źle zogniskowanego filmu wideo. Prawie się domyślał, co jest grane, ale coś stale mu umykało. - Za wiele kropek - mruknął. - I brak łączących je linii. - Słucham? - zagadnął go barman. - Nie, nic - stwierdził Miller, przesuwając po blacie baru na poły pustą butelkę. Dziękuję. Znalazłszy się w swojej jamie, włączył jakąś muzyczkę. Były to liryczne piosenki, jakie lubiła Candace, gdy oboje byli młodzi i być może nie pełni nadziei, ale jeszcze nie całkiem zarażeni fatalizmem. Przygasił światła do połowy mocy, licząc na to, że kilka chwil relaksu uwolni go od męczącej świadomości, iż przeoczył jakiś istotny szczegół, a wtedy brakujący fragment układanki sam trafi na swoje miejsce. Oczekiwał niemal, że Candace pojawi się w jego umyśle, wzdychająca i spoglądająca na niego spod oka, jak zwykle to robiła. Zamiast tego odkrył, że rozmawia z Julie Mao. Pogrążony w półśnie, wyczerpany i podchmielony zobaczył ją siedzącą za biurkiem Havelocka. Była w niewłaściwym wieku, wyglądała młodziej, niż powinna. Tak jak uśmiechnięta nastolatka z fotografii w jej mieszkaniu. Jak dziewczyna, która prowadziła Orkę i wygrywała wyścigi. Odnosił wrażenie, że zadaje jej pytania, a odpowiedzi Julie mają moc objawienia. Wszystko trafiało na swoje miejsce. Nie tylko zmiany w Towarzystwie Złotej Gałęzi i sprawa jej porwania, ale przenosiny Havelocka, unicestwienie lodowego frachtowca oraz życie i problemy samego Millera. Śnił o roześmianej Julie Mao, obudził się zaś późno i z bólem głowy. Havelock czekał przy swoim biurku. Jego szeroka, typowo ziemska twarz wydała się Millerowi dziwnie obca, ale usiłował o tym nie myśleć. - Wyglądasz jak gówno - stwierdził Havelock. - Dobrze się bawiłeś? - Nie, po prostu się starzeję, a picie taniego piwa też ma swoją cenę - odpowiedział Miller. Jedna z agentek zespołu kryminalnego krzyknęła gniewnie coś o tym, że znów ktoś zamknął jej dostęp do danych i technik kompiarz pobiegł ku niej niczym przestraszony karaluch. Havelock z powagą na twarzy przysunął się bliżej. - Miller, ja nie żartuję. Nadal jesteśmy partnerami i... Bóg mi świadkiem, uważam cię za jedynego przyjaciela, jakiego mam na tej skale. Możesz mi zaufać. Jeżeli chcesz mi coś powiedzieć, gotów jestem cię wysłuchać. - Rad to słyszę - stwierdził Miller. - Ale nie mam pojęcia, o czym mówisz. Wczorajsza wyprawa była fiaskiem.

- Nie trafiłeś na ślady SPZ? - Ależ trafiłem. Co więcej, gdy na tym posterunku rzucisz gdziekolwiek kamieniem, trafisz przynajmniej w trzech facetów z SPZ. To nie jest dobra wiadomość. Havelock odchylił się w tył, zaciskając mocno cienkie, bezkrwiste wargi. Miller zadał pytanie wzruszeniem ramion, a Ziemniak kiwnął głową w kierunku tablicy zgłoszeń. Na szczycie listy był nowy przypadek zabójstwa. O trzeciej nad ranem, gdy Miller prowadził swoje senne, niewyartykułowane konwersacje, ktoś otworzył drzwi jamy Mateo Juddai wsadził mu w lewe oko pełen magazynek pocisków z balistycznego żelu. - No cóż... - stwierdził Miller. - Szczekałem pod niewłaściwym drzewem. - To znaczy? - zapytał Havelock. -

SPZ

nie zamierza przejąć zorganizowanej przestępczości na Ceres. Oni zamierzają

przejąć policję.

HOLDEN

Donnager wyglądał brzydko. Holden oglądał filmy i wideo pokazujące stare oceaniczne ziemskie statki i nawet w wieku stali zawsze było w nich coś pięknego. Długie i smukłe, miały wygląd tworów lecących z wiatrem i z trudem utrzymywanych na smyczy. Donnager wyglądał zupełnie inaczej. Jak wszystkie okręty przemierzające kosmiczną pustkę, zbudowany był w konfiguracji biurowca: każdy pokład stanowił jedno piętro z ciągnącymi się wzdłuż osi drabinami i windami. Grawitację tworzył w nim nieustanny ciąg silników. Teraz jednak Donnager wyglądał jak biurowiec leżący na boku. Był przysadzisty, pękaty i w rozmaitych miejscach miał baniaste kopułki. Ze swoją blisko pięćsetmetrową długością sięgnąłby dachu stutrzydziestopiętrowego wieżowca. Aleks stwierdził, że masa startowa okrętu wynosi dwieście pięćdziesiąt tysięcy ton, ale Donnager sprawiał wrażenie jeszcze cięższego. Holdenowi nie po raz pierwszy przyszło na myśl, że ludzkie pojęcia estetyki kształtowały się w okresie, gdy powietrze przecinały smukłe obiekty. Donnager nigdy nie miał poruszać się w środowisku bardziej gęstym od międzyplanetarnego gazu, więc krzywizny i łagodne łuki były stratą przestrzeni. Ale rezultat wyglądał brzydko. Donnager onieśmielał też i zastraszał swoim wyglądem. Siedzący w kokpicie obok Aleksa Holden patrzył w milczeniu, jak ogromny pancernik zrównuje z nimi swój kurs, podpływa bliżej i zawisa nad Knightem. Spłaszczone brzuszysko marsjańskiego okrętu pękło, ujawniając nikłe czerwone światło rozwierającej się coraz szerzej platformy odbiorczej doku. W głośnikach Knighta słychać było ciągłe bipczenie, przypominające wszystkim, że kadłub stateczka omiatają promienie laserów namierzania. Holden poszukał wzrokiem wylotów luf wymierzonych w nich ciężkich dział. Nie mógł ich odnaleźć. Podskoczył niemal, usłyszawszy głos Aleksa. - Donnager, przyjąłem - stwierdził pilot. - Mamy rygle sterujące. Wyłączam napęd. Znikły ostatnie nici ciążenia. Oba okręty poruszały się z szybkością setek kilometrów na minutę, ale po zrównaniu kursów były wobec siebie nieruchome. - Kapitanie, mamy pozwolenie na wejście do doku. Wchodzimy?

- Panie Kamal, wydaje się, że na ucieczkę jest za późno - powiedział Holden. Wyobraził sobie, jak Aleks popełnia błąd, który dowódca Donnagera zinterpretuje jako zagrożenie, i wymierzone w nich działa obrony pancernika miotają w nich kilkoma tysiącami powlekanych teflonem bryłek stali. - Powoli, Aleks - rzucił ostrzegawczo. - Mówi się, że jeden z tych okrętów może wykończyć planetę - odezwała się z głośnika siedząca na niższym operacyjnym pokładzie Naomi. - Planetę może wykończyć każdy statek znajdujący się na jej orbicie - odpowiedział Holden. - Nie musisz do tego nawet używać bomb. Wystarczy, że będziesz wyrzucała przez śluzę kowadła. Ten pancernik może wykończyć... Kurwa! Wszystko. Delikatne pchnięcia silniczków manewrowych zmieniały ich pozycję w doku Donnagera. Holden wiedział, że steruje Aleks, nie umiał jednak pozbyć się myśli, iż marsjański pancernik po prostu ich przełyka. Dokowanie trwało niemal godzinę. Gdy w końcu Knight znalazł się w doku, ujęło go potężne ramię manipulatora i umieściło stateczek na pustej sekcji pokładu. Zaraz potem wokół jego kadłuba zwarły się metalowe zatrzaski rygli, których szczęk przypomniał Holdenowi łoskot zamykanych drzwi więziennej celi. Z tunelu w ścianie doku wybiegli Marsjanie, którzy natychmiast rzucili się do powietrznej śluzy Knighta. Holden zebrał załogę przy drzwiach wewnętrznych. - Żadnych spluw, noży czy niczego, co mogłoby zostać uznane za broń - powiedział. Prawdopodobnie nie będą mieli nic przeciwko ręcznym terminalom, ale na wszelki wypadek je powyłączajcie. Jeżeli zażądają, oddajemy je bez skarg i narzekań. To, czy przeżyjemy, czy nie, może zależeć od tego, czy uznają nas za posłusznych i pokornych. - Taaak... - mruknął Amos. - Chuje zabiły McDowella, a my musimy być grzeczni. - Aleks, przez dwadzieścia lat latałeś w Marsjańskiej Flocie Wojennej. Jest jeszcze coś, o czym powinniśmy wiedzieć? - Nic poza tym, co pan powiedział, szefie - odparł Aleks. - Taaaest, sir nie sir, i trzaskać kopytami, gdy się dostanie rozkaz. Szeregowi będą w porządku, ale oficerom na szkoleniu wybito ze łbów wszelkie ślady poczucia humoru. Holden powiódł wzrokiem po nielicznej grupce podwładnych, zastanawiając się, czy sprowadzając ich tutaj, nie skazał wszystkich na śmierć. Pokręcając kołem zamka, otworzył luk i wszyscy nieważko popłynęli w głąb krótkiej rury doku. Gdy dotarli do znajdujących się na drugim końcu drzwi - płaskiej płyty z nieprzyzwoicie czystego szarego kompozytu wszyscy odepchnęli się od sufitu, żeby wylądować na podłodze. Magnesy na podeszwach

zrobiły swoje, a potem śluza się zamknęła i przez kilka sekund słyszeli syk powietrza. Zewnętrzne drzwi otworzyły się na rozleglejsze pomieszczenie, w którym stało kilkunastu ludzi. Holden poznał kapitan Theresę Yao. Obok niej ustawili się inni obleczeni w marynarskie mundury członkowie jej sztabu, wśród których wyróżniał się jakiś mężczyzna w mundurze podoficera, wyglądający na człowieka z trudem kryjącego zniecierpliwienie. Nieco z boku stało kilku szeregowych w ciężkich bojowych kombinezonach, którzy byli uzbrojeni w karabinki. Lufy karabinków zwrócono w ich stronę, więc Holden podniósł ręce do góry. - Nie mamy broni - powiedział, uśmiechając się i starając przybrać przyjazną minę człowieka, który nie próbuje żadnych sztuczek. Lufy karabinów nawet nie drgnęły, ale kapitan Yao zrobiła krok ku przodowi. - Witamy na pokładzie Donnagera - powiedziała. - Bosmanie, proszę ich przeszukać. Podoficer podszedł do całej grupki, po czym szybko i z wprawą oklepał każdego od góry do dołu. Następnie uniósłszy kciuk w górę, dał znak żołnierzom, którzy opuścili lufy karabinów. Holden nie bez trudu ukrył westchnienie ulgi. - Co teraz, ma’am kapitan? - zapytał, dokładając starań, żeby jego głos zabrzmiał przyjaźnie i beztrosko. Yao przez kilka sekund mierzyła Holdena krytycznym spojrzeniem. W jej ciasno upiętych włosach srebrzyło się kilka prostych pasm siwizny. Dostrzegł też pewne ślady wieku w zmiękczeniu zarysu jej szczęk i zmarszczkach rozbiegających się od kącików oczu. Kamienny wyraz jej twarzy miał w sobie spokojną arogancję każdego znanego mu dowódcy okrętu wojennego. Zastanawiał się, co też ona widzi, patrząc na niego. Nie bez trudu oparł się chęci przygładzenia swoich przetłuszczonych włosów. - Bosman Gunderson zabierze was do wyznaczonych wam kwater i zadba o to, żebyście się rozgościli - odpowiedziała. - Wkrótce przyjdzie do was ktoś, kto was przesłucha i komu złożycie wyjaśnienia. Gunderson zrobił ku nim krok, ale powstrzymał go nieoczekiwanie twardniejący głos Yao. - Panie Holden, jeżeli wie pan coś o tych sześciu statkach, które lecą za wami, radzę, żeby powiedział pan to teraz - stwierdziła. - Mniej więcej przed godziną wyznaczyliśmy im nieprzekraczalny dwugodzinny termin na zmianę kursu. Jak do tej pory nie zareagowali. Za godzinę rozkażę odpalić torpedy. Jeżeli są pańskimi przyjaciółmi, może im pan oszczędzić wielkich nieprzyjemności. Holden współczująco potrząsnął głową. - Ma’am, wiem o nich tylko, że wyłonili się z Pasa, gdy wystartowaliście, żeby nas

przejąć - odpowiedział. - Nie odezwali się do nas. Możemy się tylko domyślać, że to mieszkańcy Pasa, którzy lecą, żeby zobaczyć, co się tu dzieje. Yao skinęła głową. Jeżeli nawet zaniepokoiła ją myśl o świadkach wydarzeń, nie dała tego po sobie poznać. - Zabierzcie ich na dół, bosmanie - powiedziała i odwróciła się, żeby odejść. Gunderson gwizdnął cicho i wskazał jedne z dwojga drzwi. Załoga Knighta wyszła za nim: szyk zamykali żołnierze piechoty. Gdy szli w głąb Donnagera, Holden po raz pierwszy mógł rzucić okiem na liniowy marsjański okręt wojenny. Nigdy nie służył na żadnym z okrętów floty NZ i wchodził na ich pokłady tylko trzykrotnie podczas siedmiu lat, za każdym razem gdy stały w porcie i podczas wydawanych na ich pokładach przyjęć. Donnager był w każdym calu bardziej surowy niż jakikolwiek statek

NZ,

na którym służył. Marsjanie istotnie

budują je lepiej od nas. - Niech mnie diabli, pierwszy, oni naprawdę utrzymują tu pieprzoną czystość mruknął idący za nim Amos. - Amos, większość załogi podczas długich lotów i tak spędza czas bezczynnie stwierdził Aleks. - Gdy nie masz nic do roboty, sprzątasz wszystko i pucujesz do połysku. - No to już wiesz, dlaczego wybrałem służbę na frachtowcach - powiedział Amos. Wolę pić i pieprzyć, niż pucować pokłady... Gdy szli krętymi korytarzami, okrętem wstrząsnęło lekkie drgnienie i stopniowo pojawiło się ciążenie. Włączono silniki. Holden piętami nacisnął kontrolki poślizgu butów i wyłączył magnesy. Nie natknęli się na zbyt wielu członków załogi, ci zaś, których spotkali, poruszali się szybkim krokiem i rzadko się odzywali, rzadko też raczyli rzucić im choć jedno spojrzenie. Szło na nich sześć okrętów i każdy spieszył na swoje stanowisko bojowe. Gdy kapitan Yao stwierdziła, że za godzinę odpali torpedy, w jej głosie nie brzmiały żadne pogróżki, stwierdzała po prostu fakt. Dla większości młodych członków załogi miała to być pierwsza bojowa akcja - o ile w ogóle do niej dojdzie. Holden nie sądził, żeby sprawy miały zajść aż tak daleko. Zastanawiał się, co zrobić z faktem, iż kapitan Yao gotowa była zniszczyć kilka okrętów Pasa tylko dlatego, że zbliżały się do nich, zachowując spokój. Nic nie wskazywało na to, że zawahaliby się przed unicestwieniem lodowego frachtowca takiego jak Cant, gdyby doszli do wniosku, że mają po temu powód. Gunderson zatrzymał ich przed włazem, na którym wymalowano napis OQ117. Wsunąwszy kartę w zamek, skinieniem dłoni polecił im wejść do środka.

- Lepiej, niż myślałem - stwierdził lekko zaskoczony Shed. Pomieszczenie wedle standardów okrętowych było dość rozległe. Stało tu sześć koi chroniących przed wysokimi przeciążeniami i niewielki stolik z czterema przymocowanymi do pokładu za pomocą magnetycznych uchwytów krzesłami. Przez otwarte drzwi w jednej z grodzi widać było łazienkę z sedesem i umywalką. Gunderson i towarzyszący mu marines weszli za członkami załogi Knighta. - Na jakiś czas będzie to wasza kwatera - stwierdził bosman. - W ścianie jest panel komunikatora. Na zewnątrz zostaną na posterunku dwaj ludzie porucznika Kelly’ego. W razie czego zadzwońcie tylko, a oni przyniosą wam wszystko, co będzie potrzebne. - A co z żarciem? - zapytał Amos. - Już o to zadbaliśmy. Macie tu zostać, dopóki się was nie wezwie - stwierdził Gunderson. - Panie poruczniku? - zwrócił się do młodego oficera. - Czy zechciałby pan coś jeszcze dodać? Kelly spojrzał uważnie na „gości”. - Stojący na zewnątrz żołnierze mają was ochraniać, ale jak zaczniecie robić kłopoty, mogą się zachować nieprzyjaźnie - stwierdził. - Rozumiemy się? - Jasno i wyraźnie, poruczniku - odpowiedział Holden. - Proszę się nie martwić. Moi ludzie będą najmilszymi i najbardziej spokojnymi gośćmi, jakich pan miał kiedykolwiek. Kelly skinął głową i Holdenowi wydało się, że w tym geście jest prawdziwa wdzięczność. Młody oficer był zawodowcem, któremu zlecono niewdzięczną pracę. Holden mógł mu tylko współczuć. Ale znał marines na tyle dobrze, żeby wiedzieć, jak potrafią być niemili, gdy ktoś zajdzie im za skórę. - Poruczniku, może zabierze pan pana Holdena na wyznaczone mu spotkanie? odezwał się Gunderson. - Ja chciałbym się zająć rozlokowaniem tych ludzi. Kelly skinął głową i ujął Holdena za łokieć. - Proszę za mną, sir - powiedział. - Dokąd mam pójść, poruczniku? - Porucznik Lopez wyraził życzenie zobaczenia się z panem, gdy tylko zjawi się pan u nas na pokładzie. Zaprowadzę pana do niego. Shed rzucił niespokojne spojrzenie na Holdena, a potem na żołnierza. Naomi skinęła głową. Jeszcze się zobaczymy - powiedział sobie Holden. I nawet skłonny był uwierzyć, że to prawda. Kelly poprowadził go szybkim krokiem w głąb okrętu. Nie trzymał już karabinu w pozycji gotowej do oddania strzału; zarzucił go sobie na ramię. Albo doszedł do wniosku, że

Holden nie sprawi mu już kłopotów, albo uznał, iż w razie czego łatwo się z nim rozprawi. - Mogę zapytać, kim jest porucznik Lopez? - Jest człowiekiem, który chce się z panem zobaczyć - odpowiedział młody oficer. Zatrzymał się przed zwykłymi szarymi drzwiami, zapukał jeden raz, a potem wprowadził Holdena do niewielkiego pomieszczenia, w którym znajdowały się stół i dwa krzesła wyglądające na dość niewygodne. Jakiś ciemnowłosy mężczyzna uruchamiający rekorder skinieniem dłoni wskazał Holdenowi jedno z nich. Usiadłszy, Holden stwierdził, że było nawet bardziej niewygodne, niż wyglądało. - Może pan odejść, panie Kelly - stwierdził mężczyzna, którego Holden uznał za Lopeza. Kelly wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Skończywszy ustawianie rekordera, Lopez usiadł naprzeciwko Holdena i wyciągnął do niego dłoń, którą ten ujął i uścisnął. - Porucznik Lopez - przedstawił się ciemnowłosy. - Kelly prawdopodobnie już to panu powiedział. Pracuję w wywiadzie, czego panu z pewnością nie powiedział. Nie jest to tajemnicą, ale zwykłych oficerów szkoli się tak, żeby za dużo nie gadali. Sięgnąwszy do wewnętrznej kieszeni, wyjął małą fiolkę z białymi pastylkami do ssania i wrzucił jedną do ust. Holdena nie poczęstował. Gdy ją ssał, jego źrenice zwęziły się do rozmiarów niemal punktowych. Pastylki musiały być dragami ułatwiającymi skupienie i koncentrację. Holden wiedział, że podczas przesłuchania Lopez zauważy każde drgnienie jego twarzy. Ciężko będzie coś zełgać. - Porucznik James R. Holden z Montany - to nie było pytanie. - Tak jest, sir - Holden postanowił jednak, że odpowie. - Siedem lat we flocie NZ, ostatni przydział służbowy na niszczycielu Czang Fei. - Owszem. - W pańskich aktach jest zapis o tym, że został pan osadzony w areszcie za napaść na przełożonego - stwierdził Lopez. - Brzydka plama, Holden. Naprawdę przyłożył pan staremu? Poważnie? - Nie. Chybiłem i złamałem sobie rękę o gródź. - Jak do tego doszło? - Był szybszy, niż myślałem - odpowiedział Holden. - A czemu pan próbował? - Chciałem wyładować na nim obrzydzenie, jakie czułem do samego siebie. Przypadkowo zdarzyło się, że trafiło akurat na właściwego człowieka - stwierdził Holden. - Mówi pan jak ktoś, kto od tamtego czasu sporo o tym rozmyślał - powiedział Lopez,

nie spuszczając spojrzenia szpileczkowych źrenic z twarzy Holdena. - Terapia? - Na pokładzie Canterbury’ego było sporo czasu na myślenie - odparł Holden. Lopez zignorował dość oczywistą replikę. - I do jakich doszedł pan wniosków? - zapytał. - Koalicja od ponad stu lat łamie ludziom karki. Nie mam ochoty być butem. - Znaczy sympatyzuje pan z

SPZ?

- zapytał Lopez, w najmniejszym stopniu nie

zmieniając wyrazu twarzy. - Nie. Nie zmieniłem stron. Skończyłem z grą. Nie wyrzekłem się obywatelstwa. Lubię Montanę. A tutaj jestem, ponieważ polubiłem latanie, a mogłem zamustrować tylko na takiego zardzewiałego grata jak Canterbury. Lopez uśmiechnął się po raz pierwszy od początku rozmowy. - Jest pan krańcowo szczerym człowiekiem, panie Holden. - Owszem. - Dlaczego pan utrzymuje, że pański statek został unicestwiony przez marsjański okręt wojenny? - Nic takiego nie powiedziałem. Wyjaśniłem wszystko w przekazie na wszystkich zakresach. Tamten okręt dysponował technologią dostępną tylko Planetom Wewnętrznym, a przy urządzeniu, które wprowadziło nas w błąd, skutkiem czego się zatrzymaliśmy, znalazłem część wyprodukowaną na Marsie. - Chcielibyśmy to zobaczyć. - Proszę bardzo. - W pańskich aktach jest zapis, że urodził się pan jako jedyne dziecko w kooperacyjnej rodzinie - stwierdził Lopez tak, jakby nigdy nie przerwali omawiania przeszłości Holdena. - Owszem. Miałem pięciu ojców i trzy matki. - Tylu rodziców na jedno dziecko - stwierdził Lopez, powoli rozwijając papierek z kolejnej pastylki. Marsjanie mieli sporo przestrzeni dla tradycyjnych rodzin. - Ulga podatkowa dla ośmiu dorosłych mających jedno dziecko pozwalała im na zajęcie dwudziestu dwóch akrów przyzwoitej ziemi pod uprawę. Na Ziemi mieszka ponad trzydzieści miliardów ludzi. Dwadzieścia dwa akry to park narodowy - stwierdził Holden. Poza tym mieszanie DNA jest legalne. Oni nie są wyłącznie nominalnymi rodzicami. - A jak podjęto decyzję o tym, która z matek ma być pańską „nosicielką”? - Matka Eliza miała najbardziej szerokie biodra. Lopez wrzucił w usta kolejną pastylkę i ssał ją przez kilka chwil. Zanim zdążył się odezwać, cały pokład lekko drgnął. Rekorder wideo zachwiał się na swoim ramieniu.

- Wyrzutnie torpedowe? - zapytał Holden. - Domyślam się, że te stateczki Pasiarzy nie zmieniły kursu. - Przychodzi coś panu na myśl, panie Holden? - Tylko to, że zdradzaliście wielką ochotę na rozwalenie statków Pasiarzy. - Postawił nas pan w sytuacji, w jakiej nie możemy sobie pozwolić na okazanie słabości. Po pańskich oskarżeniach wielu ludzi uważa nas za złoczyńców. Holden wzruszył ramionami. Jeżeli rozmówca sądził, że dostrzeże na jego twarzy poczucie winy albo wyrzuty sumienia, to się zawiódł. Dowódcy statków Pasiarzy wiedzieli, z kim zadzierają. I nie zmienili kursu. Ale mimo to Holdena nurtowała jeszcze jedna myśl. - Mogli was serdecznie nienawidzić - powiedział. - Ale tak czy owak niełatwo jest znaleźć dostatecznie wielu ludzi, żeby obsadzić sześć statków. Może sądzili, że uda im się umknąć przed waszymi torpedami? Lopez nawet nie drgnął; całe jego ciało zachowało nienaturalną sztywność wywołaną przez dragi. - My... - zaczął, lecz nagle jego wypowiedź przerwało wycie głośników alarmu ogólnego. W niewielkim pomieszczeniu zabrzmiało niemal ogłuszająco. - Kurwa mać! Odpowiedzieli OGNIEM? - zapytał Holden. Lopez wzdrygnął się jak człowiek budzący się ze snu na jawie. Wstał i wcisnął guzik komu przy drzwiach. W kilka sekund później do pomieszczenia wpadł żołnierz. - Zabierzcie pana Holdena do jego kwatery - polecił Lopez i biegiem wypadł na korytarz. Żołnierz skinieniem lufy wskazał Holdenowi drzwi. Miał ponurą, pełną determinacji minę. Wojenka jest bardzo zabawna, dopóki ktoś nie zacznie strzelać do ciebie - pomyślał Holden. *** Naomi klepnęła siedzenie otomany obok siebie i uśmiechnęła się zachęcająco. - Wbijali ci drzazgi pod paznokcie? - zapytała. - Nie, jak na tajniaka z floty wojennej, zachowywał się zaskakująco ludzko - odparł Holden. - Co prawda dopiero się rozgrzewał. A wy, słyszeliście coś o tych innych stateczkach? - Nic - stwierdził Aleks. - Ale wycie alarmu świadczy o tym, że nagle zaczęli traktować sprawę poważnie. - Wszystko jest szaleństwem - odezwał się spokojnie Shed. - Latamy w tych

metalowych banieczkach i próbujemy je wzajemnie sobie dziurawić. Widzieliście kiedyś, co może zrobić z człowiekiem dekompresja i długie wyziębienie? Pękają wszystkie kapilary oczu i skóry. Uszkodzenie tkanek płuc może spowodować ich zapalenie i popękanie jak przy rozedmie. Oczywiście, jeżeli po prostu nie pozdychacie. - No cóż, doktorku... to ogromnie pocieszające. Dzięki - mruknął Amos. Statek zadrżał nagle w nierównym, bardzo szybkim rytmie - Aleks spojrzał na Holdena szeroko otwartymi oczami. - Uruchamiają namierzanie sieci obronnej. To znaczy, że idą na nas torpedy stwierdził. - Wiesz... lepiej się mocno przykrępuj do koi. Okręt może zacząć ostre, szybkie uniki. Wszyscy oprócz Holdena pozaciągali już pasy uprzęży. On też bez ociągania pozapinał klamry. - Zasrana sytuacja. Wszystko dzieje się o kilka tysięcy kilometrów stąd, a my nie mamy żadnych przyrządów, żeby dowiedzieć się, co jest grane - warknął Aleks. - Nie dowiemy się nawet, czy coś nie rozwaliło ekranów osłony, dopóki nie puszczą blachy kadłuba. - Chłopie, wszyscy już i tak dobrze się bawią - oznajmił głośno Amos. Shed miał wytrzeszczone oczy i bladą twarz. Holden potrząsnął głową. - Nic takiego się nie stanie - stwierdził stanowczo. - To niemożliwe. Kimkolwiek są te okręciki, mogą co najwyżej sprawić spore kłopoty, nic więcej. - Z całym szacunkiem, kapitanie - odezwała się Naomi. - Kimkolwiek są te okręty, powinny już zostać zniszczone, a nie zostały. Z niepokojem wsłuchiwali się w nieustające odgłosy walki. Od czasu do czasu słyszeli łoskot odpalanych torped; niemal stale odczuwali wibracje powodowane przez szybkostrzelne działka obronne. Holden nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, że zasnął, dopóki nie obudził go ogłuszający grzmot. Amos i Aleks skwitowali to rykiem, a Shed przeraźliwie zajęczał. - Co się stało? - wrzasnął Holden, przemagając wrzawę. - Dostaliśmy, kapitanie! - stwierdził Aleks. - To było trafienie torpedą. Nagle zanikło ciążenie. Donnager wyłączył silniki. Albo zostały zniszczone. Amos, wciąż tryumfując nad hałasami, wykrzykiwał: „Kurwa mać! O kurwa!”, ale Shed przestał przynajmniej wyć. Wybałuszywszy oczy, z bladą twarzą tkwił nieruchomo w swojej koi. Holden odpiął zatrzaski uprzęży i odepchnął się w kierunku panelu komunikacyjnego. - Jim! - krzyknęła Naomi. - Co ty robisz!

- Musimy się dowiedzieć, jaka jest sytuacja - rzucił jej przez ramię. Dotarłszy do grodzi obok włazu, nacisnął guzik wywołania na panelu łączności. Nie było odpowiedzi. Wcisnął guzik jeszcze raz, a potem zaczął łomotać we właz pięściami. Nikt nie zareagował. - Gdzie są ci pieprzeni marines? - warknął. Światła przyćmiły się na moment, rozbłysły ponownie, a potem zaczęły powoli mrugać. - Walą z działek Gaussa*. Kurwa! To niemal walka wręcz! - stwierdził Aleks ze zdumieniem i strachem w głosie. W całej historii Koalicji ani jeden liniowiec nie został zdobyty w walce z bliska. Ale łoskot wielkich dział oznaczał, że walczono na odległość dostatecznie małą, żeby stosować broń niesterowaną automatycznie. Oznaczało to setki, a może nawet dziesiątki kilometrów zamiast tysięcy. Okręciki Pasiarzy w jakiś sposób zdołały przetrwać serię torped Donnagera. - Czy ktoś jeszcze uważa, że Donnagera zaatakowali zdesperowani popierdoleńcy? zapytał Amos z odcieniem paniki w głosie. Cały kadłub liniowca zaczął dzwonić jak nieustannie uderzany potężnym młotem gong. Napastnicy też mieli działa. Pocisk Gaussa, który zabił Sheda, uderzył bezgłośnie. Po obu stronach pomieszczenia ukazały się jakby magicznie wyczarowane, idealnie okrągłe dziurki połączone niewidzialną linią przechodzącą przez przeciwprzeciążeniową koję Sheda. Głowa medyka w jednym ułamku sekundy zniknęła zamieniona w nicość tuż nad jego grdyką. Krew tryskająca z arterii Sheda utworzyła niewielką czerwoną chmurkę, błyskawicznie rozciągającą się w dwie cienkie linie ku obu ścianom pomieszczenia, z którego natychmiast zaczęło się ulatniać powietrze.

*

Działko Gaussa - działko (na razie to tylko fantastyka), w którym prędkość początkową pociskowi nadają siły indukcji magnetycznej cewki nawiniętej wokół lufy.

MILLER

Miller od trzydziestu lat pracował w ochronie. Przemoc i śmierć były mu stałymi towarzyszami. Mężczyźni, kobiety, zwierzęta i dzieci. Kiedyś trzymał w dłoni rękę wykrwawiającej się na śmierć kobiety. Zabił dwóch ludzi i zamykając oczy, wciąż jeszcze mógł zobaczyć ich twarze. Gdyby ktoś go zapytał, odpowiedziałby, że niewiele jest rzeczy, które mogłyby nim wstrząsnąć. Nigdy jednak nie był świadkiem początku wojny. W barze Wytworny Hiacynt trwał ruch powodowany zmianą dyżurów. Schodzący z posterunków mężczyźni i kobiety w uniformach Star Helix, a także członkowie kilku pomniejszych popijali trunki, żeby się odprężyć, albo sunęli ku bufetowi po poranną kawę, potrawkę z boczniaków w słodkim sosie lub kiełbaski, w których mięso stanowiło może tysięczną część wagi. Miller żuł kiełbaskę i patrzył na wbudowany w ścianę monitor. Rzeczniczka prasowa Star Helix z powagą w głosie i szczerością w twarzy emanującej spokojem i pewnością siebie wyjaśniała, jak wszystko się popieprzyło. - Wstępne oględziny pozwalają wysnuć wniosek, że eksplozja była rezultatem nieudanej próby podłączenia urządzenia atomowego do stacji dokującej. Rząd Marsa określił incydent jako „domniemany akt terrorystyczny” i odmówił dalszych informacji, powołując się na konieczność przeprowadzenia dochodzenia. - Jeszcze jeden - usłyszał dobiegający z tyłu głos Havelocka. - Wiesz, któremuś z tych dupków kiedyś w końcu się uda. Odwróciwszy się na stołku, Miller wskazał Havelockowi siedzenie obok siebie. Havelock nie dał się prosić i usiadł. - Zapowiada się ciekawy dzionek - stwierdził Miller. - Miałem do ciebie zadzwonić. - No przepraszam - odparł jego partner. - Deczko się spóźniłem. - Masz jakieś wiadomości dotyczące przeniesienia? - Nie - odpowiedział Havelock. - Podejrzewam, że moje dokumenty ugrzęzły w szufladzie czyjegoś biurka na Olimpie. A co u ciebie? Wyskoczyło coś nowego w kwestii twoich ekstraposzukiwań tej dziewczyny?

- Jeszcze nie - odpowiedział Miller. - Zaczekaj... zanim zaczniemy dyżur, muszę ci powiedzieć, dlaczego cię wezwałem. Muszę mieć kilka dni na znalezienie jakichś nici prowadzących do Julie. Z tym całym gównem, jakie się rozpętało, Shaddid nie chce, żebym zrobił coś więcej niż markowanie działań. - Ale ty zamierzasz to zignorować - stwierdził Havelock. - Czuję w kościach, że coś tu się kroi. - To jak mogę ci pomóc? - Chcę, żebyś mnie krył. - A jak mam to robić? - zapytał Havelock. - Nie podoba mi się myśl o tłumaczeniu im, że jesteś chory. Mają dostęp do twojej karty medycznej, tak samo jak w przypadku innych funkcjonariuszy. - Powiedz im, że się spiłem na umór - podsunął mu Miller. - Powiedz, że wróciła Candace. To moja była żona. Havelock, zmarszczywszy brwi, przez chwilę żuł kęs swojej kiełbaski. Potem potrząsnął głową. Nie był to gest odmowy, ale wstęp do pytań. Miller czekał, aż padną. - Chcesz mi powiedzieć, że wolisz, aby szefowa myślała, że powodem twojej nieobecności na służbie jest niedyspozycja? Że zamiast wykonywać to, co ci zleciła, chcesz, żeby myślała, iż jesteś mięczakiem, któremu była złamała serce? Oblizawszy wargi, Miller pochylił się ku przodowi i oparł łokcie na białym blacie. Ktoś wydrapał na plastyku rysunek podzielonego dysku. W policyjnym barze. - Sam nie wiem, czego szukam - stwierdził. - Jest kilka rzeczy, które jakoś się ze sobą wiążą, ale nie jestem pewien, co się wykluje. Dopóki nie dowiem się czegoś więcej, muszę działać po kryjomu. Facet zaszalał z byłą żoną i na kilka dni przyssał się do butelki? To nie powinno wzbudzić żadnych podejrzeń. Havelock znów potrząsnął głową, tym razem z lekkim niedowierzaniem. Gdyby był Pasiarzem, machnąłby rękami, jak to robią ludzie chcący dać coś do zrozumienia i mający na sobie kombinezony próżniowe. Kolejny element zdradzający ludzi, którzy nie wychowali się gdzieś w Pasie. Na ściennym monitorze pojawiła się jasnowłosa kobieta w pozbawionym ozdób uniformie. Rzecznik prasowy omawiała taktyczną reakcję Marsjańskiej Floty Wojennej i zastanawiała się, czy za ostatnimi aktami wandalizmu nie kryje się SPZ. Tak właśnie nazwała majsterkowanie przy przeciążonym reaktorze i umieszczenie na nim bomby mogącej zniszczyć statek kosmiczny. Wandalizm. - To gówno nie przejdzie - stwierdził Havelock. Miller przez chwilę nie bardzo wiedział, co jego partner ma na myśli: partyzanckie działania Pasiarzy, reakcję Marsjan czy

przysługę, o którą go poprosił. - Poważnie. Gdzie jest Ziemia? Dzieją się takie rzeczy, a oni nie reagują nawet jednym słowem. - A niby czemu mieliby się wtrącać? - zapytał Miller. - To sprawa Marsa i Pasa. - A kiedyż to Ziemianie pozwolili, żeby jakaś grubsza awantura rozegrała się bez ich udziału? - zapytał Havelock i westchnął. - Dobra. Jesteś za bardzo pijany, żeby się stawić na służbę. Popieprzyło ci się życie osobiste. Spróbuję cię kryć. - Tylko przez parę dni. - Ale wróć, zanim ktoś dojdzie do wniosku, że teraz jest idealna okazja do przypadkowego zastrzelenia pochodzącego z Ziemi gliniarza - mruknął Havelock. - Na pewno wrócę - zapewnił go Miller. - A ty uważaj na siebie. - Tego nie musisz mi mówić - odparł Havelock. *** Ceresjańskie Centrum Jujitsu znajdowało się nieopodal portu, tam gdzie odśrodkowe ciążenie było najsilniejsze. Jama była rozległym magazynem, który powstał jeszcze przed rozkręceniem Wielkiego Spinu. Z żebrowanego sklepienia zwisały regały z rozmaitej długości kijami, bambusowymi mieczami i tępymi ćwiczebnymi nożami. Wygładzony kamień odbijał echa okrzyków odpierających ataki przy szeregu treningowych machin i miękkie posapywania kobiety, która w głębi sali katowała worek ćwiczebny. Na środkowej macie stali trzej uczniowie omawiający coś ściszonymi głosami. Frontową ścianę po obu stronach drzwi ozdabiały fotografie. Umundurowani żołnierze. Agenci ochrony kilku korporacji działających w Pasie. Niezbyt liczni przedstawiciele mieszkańców Planet Wewnętrznych, którzy jednak potrafili zaznaczyć swoją obecność. Plakietki opiewające zwycięstwa w rozmaitych zawodach. Zapisana drobnym drukiem karta przedstawiająca historię dojo. Jedna z adeptek krzyknęła i zwaliła się na matę, pociągając za sobą partnerkę. Inni stojący wokół skwitowali popis okrzykami uznania, po czym pomogli wstać obu zawodniczkom. Miller przyglądał się fotografiom, usiłując odszukać wśród nich Julie. - Czym mogę panu pomóc? Pytający był o pół głowy niższy i dwakroć od Millera szerszy w ramionach. Opierając się na tych wielkościach, Miller mógłby uznać go za Ziemniaka, wszystko inne jednak wskazywało na to, że rozmówca jest Pasiarzem. Miał na sobie jasny dres, przy którym jego skóra wydawała się jeszcze ciemniejsza. Uśmiechał się z zainteresowaniem dobrze odżywianego drapieżnika. Miller skinął głową. - Detektyw Miller - przedstawił się. - Jestem agentem służby ochrony stacji.

Chciałbym uzyskać informacje dotyczące jednej z waszych uczennic. - Czy to oficjalne dochodzenie? - zapytał rozmówca. - Owszem - odpowiedział Miller. - Obawiam się, że tak. - W takim razie powinien mieć pan nakaz. Miller uśmiechnął się przyjaźnie. Rozmówca odpowiedział podobnym uśmiechem. - Bez nakazu sądowego nie zdradzamy żadnych tajemnic dotyczących naszych adeptów - powiedział. - To polityka dojo. - Szanuję to - odparł Miller. - Nie, naprawdę, proszę mi wierzyć. Tylko... niektóre elementy tego szczególnego dochodzenia mogą być nieco mniej oficjalne od innych. Dziewczyna nie ma kłopotów. Niczego nie zrobiła. Ma jednak rodzinę na Lunie i ta rodzina chce ją odnaleźć. - To porwanie - powiedział ciemnoskóry, krzyżując ramiona na piersiach. Bez jednego drgnienia mięśni przyjazny wyraz jego twarzy zniknął jak zdmuchnięty tchnieniem lodowatego wiatru. - Tylko jeżeli potraktujemy to oficjalnie - stwierdził Miller. - Mogę zdobyć nakaz i przeprowadzimy rzecz całą przez oficjalne kanały. Wtedy jednak będę musiał powiadomić o tym moją przełożoną. Im więcej będzie wiedziała, tym mniejsze będę miał pole manewru. Rozmówca nie zareagował. Jego absolutny spokój był wręcz denerwujący. Miller z trudem opanowywał chęć ponaglenia judoki do odpowiedzi. Okładająca pięściami worek treningowy w przeciwległym krańcu dojo kobieta zaatakowała „przeciwnika” serią ciosów, wydając przy każdym z nich głośny okrzyk. - O kogo chodzi? - zapytał wreszcie ciemnoskóry mężczyzna. - O Julie Mao - odpowiedział Miller. Rozmówca nie zareagował; Miller równie dobrze mógłby zapytać o matkę Buddy. - Myślę, że ma kłopoty. - A jeżeli tak, to dlaczego pan się tym przejmuje? - Nie umiem odpowiedzieć - przyznał Miller. - Po prostu się przejmuję. Jeżeli nie chce mi pan pomóc, to niech pan tego nie robi. - A pan wtedy zdobędzie nakaz. I zrobi to oficjalnymi kanałami. Miller zdjął kapelusz i przetarłszy czoło wąską dłonią, włożył go ponownie na głowę. - Prawdopodobnie nie - powiedział. - Proszę mi pokazać swoją legitymację - powiedział nieznajomy. Miller wyjął terminal i pozwolił rozmówcy na sprawdzenie, kim jest. Ten oddał mu terminal i skinieniem dłoni wskazał niewielkie drzwi za ciężkimi worami. Miller ruszył we wskazanym kierunku. Biuro było ciasne i przeładowane przedmiotami. Detektyw zobaczył niewielkie biurko

z laminatu i miękką, zastępującą taboret poduszkę za nim. Dwa stołki wyglądające na przeniesione z jakiegoś baru. Niewielka szafka z ustawioną na niej, pachnącą ozonem i oliwą rytownicą była prawdopodobnie miejscem, gdzie wykonywano plakietki i certyfikaty. - A dlaczego jej rodzina chce, żeby do nich dołączyła? - zapytał gospodarz, siadając na kulistej poduszce. Zastępowała krzesło, ale wymagała nieustannego balansowania ciałem dla zachowania równowagi. Miejsce spoczynku, na którym nie dało się odpoczywać. - Oni myślą, że coś jej może grozić. A przynajmniej tak się tłumaczą, a ja nie mam powodów, żeby im nie wierzyć. - A co niby może jej grozić? - Nie mam pojęcia - przyznał Miller. - Wiem, że była na stacji. Wiem, że odleciała na Tycho... i nic ponadto. - A jej rodzina chce, żeby wróciła na ich stację? Gospodarz wiedział, kim byli członkowie jej rodziny. Miller zanotował to w pamięci i natychmiast podjął wątek. - Nie sądzę - stwierdził. - Ostatnia wiadomość, jaką od nich dostała, została nadana przez Lunę. - Z dna studzienki - stwierdził gospodarz, wymawiając to tak, że zabrzmiało jak nazwa choroby. - Szukam kogoś, kto może wiedzieć, na jakim statku odleciała. Jeżeli uciekła z domu, chciałbym poznać miejsce, do którego zmierza, i kiedy tam dotrze. I czy znajduje się w zasięgu jakiejś radiolinii. - Nie umiem odpowiedzieć na żadne z pańskich pytań - powiedział sensei. - A czy jest ktoś, kto by to wiedział? Nastąpiła chwila milczenia. - Może. Zobaczę, co mógłbym dla pana zrobić. - I nie może mi pan powiedzieć o niej niczego więcej? - Pojawiła się w dojo przed pięciu laty. Była wtedy... pełna gniewu. Brakowało jej dyscypliny wewnętrznej. - Ale naprawiła to, prawda? Zdobyła brązowy pas? Gospodarz lekko uniósł brwi. - Jestem gliną - wyjaśnił Miller. - Dowiaduję się o rozmaitych rzeczach. - Tak, udoskonaliła się - stwierdził sensei. - Napadnięto ją. Zaraz po tym, jak przyleciała na Pas. Zadbała o to, żeby coś takiego już się nie powtórzyło. - Napadnięto ją? - zapytał Miller, analizując w duchu ton, jakim wypowiedział to

nauczyciel. - Została zgwałcona? - Nie pytałem. Bardzo zaciekle trenowała, nawet gdy przebywała poza stacją. Można wyczuć, kiedy ludzie się poddają. Stają się słabsi. Ona nigdy się z tym nie pogodziła. - Twarda dziewczyna - stwierdził detektyw. - Punkt dla niej. Miała przyjaciół? Ludzi, z którymi trenowała? - Kilku. I odpowiadając na kolejne pytanie, którego pan nie zadał, powiem, że nie miała kochanków, przynajmniej takich, o których bym wiedział. - Dziwne. Taka dziewczyna... - Jaka, detektywie? - Ładna - powiedział Miller. - Kompetentna. Sprytna. Zdolna do poświęceń. Kto nie chciałby mieć przy sobie takiej kobiety? - Może nie spotkała odpowiedniej osoby. Sensei powiedział to jakby z ukrytym rozbawieniem. Miller wzruszył ramionami; niezbyt dobrze się czuł w odgrywanej aktualnie roli. - A czym się zajmowała? Co lubiła? - Przewoziła lekki fracht. Nie znam szczegółów dotyczących ładunków. Miałem wrażenie, że latała tam, gdzie było zapotrzebowanie. - Znaczy nie na regularnych liniach? - Takie odniosłem wrażenie. - A na jakich statkach latała? Na jakimś konkretnym frachtowcu czy korzystała z tego, co akurat było pod ręką? Może brała statki którejś szczególnej kompanii? - Dowiem się, czego zdołam - stwierdził gospodarz. - Pracowała jako kurier SPZ? - Dowiem się - powtórzył sensei - czego zdołam. *** Wiadomości popołudniowe pełne były informacji z Feby. Znajdująca się tam stacja naukowa - do której Pasiarze nie mogli się nawet zbliżać - została zaatakowana i zniszczona. Oficjalne wieści głosiły, że połowa mieszkańców bazy zginęła na miejscu, a druga połowa gdzieś przepadła. Nikt nie przyznawał się jeszcze do napaści, ale wedle powszechnej opinii jakaś grupa Pasiarzy - może

SPZ,

a może ktoś inny - zdecydowała się na akt „wandalizmu” z

ofiarami śmiertelnymi. Miller siedział w swojej jamie, gdzie jedząc i popijając, śledził bieżące wiadomości. Wszystko się totalnie popieprzyło i szło ku jeszcze gorszemu. Wyrzuceni z

SPZ

awanturnicy i piraci wzywali do wojny oraz do rozwijania akcji miejskiej partyzantki.

Wszelkiego rodzaju. Nadchodziły czasy, w których Mars nie będzie już mógł ich ignorować. A gdy Mars podejmie jakiekolwiek działania, kwestią czasu będzie reakcja Ziemi, bo ta nieuchronnie musi nastąpić. I rozpocznie się pierwsza prawdziwa wojna w Pasie. Nadciągała katastrofa, a wyglądało na to, że żadna ze stron nie pojmuje, jak bardzo jest słaba i podatna na ciosy. On sam zaś nie mógł niczego - dosłownie, psiakrew, niczego - zrobić, żeby temu zapobiec. Nie potrafił nawet zwolnić biegu wydarzeń. Z ramki patrzyła na niego Julie Mao stojąca przed Orką. Sensei powiedział, że została napadnięta. W jej aktach niczego o tym nie zapisano. Mógł to być rabunek - albo coś gorszego. Miller poznał wiele ofiar przemocy i dzielił je na trzy kategorie. Pierwszymi byli ci, co udawali, że nic się nie stało albo że to, co się stało, nie miało wielkiego znaczenia. Tak podchodziła do sprawy ponad połowa ludzi, z którymi rozmawiał. Byli też zawodowcy, którzy w swoich upokorzeniach widzieli pozwolenie na odpłacanie ciemiężycielom tak, jak uznawali to za stosowne. Ci stanowili niemal całą resztę. Może pięć procent albo mniej liczyła grupa ludzi, którzy ustępowali przed przemocą, wyciągali wnioski, uczyli się i szli dalej. Tacy jak Julie. Dobrzy ludzie. Po skończonym dyżurze po prostu trwał, do czasu aż trzykrotnie zaterkotał dzwonek u drzwi. Wstał i stwierdził, że trzyma się na nogach nieco mniej pewnie, niż na to liczył. Policzył stojące na stole butelki. Było ich więcej, niż myślał. Wahał się przez chwilę pomiędzy chęcią wrzucenia butelek do przetwarzacza odpadów a wpuszczeniem intruza. Dzwonek jęknął ponownie. Podszedł do drzwi, żeby je otworzyć. Jeżeli gościem był ktoś z posterunku, to i tak spodziewał się, iż zastanie gospodarza pijanym. Nie było powodu, żeby go rozczarowywać. Twarz była znajoma. Ospowaty i powściągliwy jegomość z baru. Ten, który miał na ramieniu opaskę z godłem SPZ. I ten, co zabił, lub kazał zabić Mateo Judda. Gliniarz. - Dobry wieczór - powitał go Miller. - Detektywie Miller - odezwał się ospowaty - myślę, że źle zaczęliśmy naszą znajomość. Mam nadzieję, że spróbujemy jeszcze raz. - W porządku. - Mogę wejść? - Nie wpuszczam do domu obcych ludzi - stwierdził Miller. - Nie znam nawet pańskiego nazwiska. - Anderson Dawes - przedstawił się ospowaty. - Jestem łącznikiem i przedstawicielem Sojuszu Planet Zewnętrznych na Ceres. Myślę, że możemy sobie nawzajem pomóc. Mogę

wejść? Miller się cofnął i ospowaty - Dawes - wszedł do środka. Obejrzenie jamy nie zajęło mu więcej czasu niż dwa oddechy, a potem usiadł, jakby stojące na stole butelki i wiszący w powietrzu zapach piwa były rzeczami niegodnymi wzmianki. Miller usiadł naprzeciwko gościa, klnąc w duchu i pragnąc się poczuć nieco bardziej trzeźwo. - Chciałbym, żeby wyświadczył mi pan przysługę - stwierdził Dawes. - Gotów jestem za nią zapłacić. Nie pieniędzmi, oczywiście. Informacją. - A czego pan chce? - zapytał Miller. - Niech pan przestanie szukać Julie Mao. - Nic z tego. - Detektywie, próbuję zachować pokój - powiedział Dawes. - Powinien pan mnie wysłuchać. Miller pochylił się ku przodowi i oparł łokcie na stole. Dobrotliwy pan instruktor jujitsu pracował dla SPZ? Wyglądało na to, że tak - wizyta Millera w dojo zbiegła się w czasie z odwiedzinami Dawesa. Detektyw odnotował to w pamięci, ale się nie odezwał. - Mao pracowała dla nas - stwierdził gość. - Ale tego się już pan domyślił. - Mniej więcej. Wiecie, gdzie ona jest? - Nie, ale jej szukamy. I to my chcemy być ludźmi, którzy ją odnajdą. Nie wy. Miller potrząsnął głową. Miał na to dobrą odpowiedź, która krążyła mu po głowie, i gdyby tylko nie miał w niej takiego mętliku... - Detektywie, jest pan jednym z

NICH.

Mógłby pan przeżyć tu całe życie, ale pańską

pensję płaci panu korporacja z Planet Wewnętrznych. Nie, proszę się wstrzymać. Nie winię pana. Rozumiem, jak to jest. Pan potrzebował pracy, a oni pana zaangażowali. Ale teraz stąpamy po kruchym lodzie. Canterbury. Rozmaici zapaleńcy, mieszkańcy Pasa, wzywają do wojny. - Stacja Feba. - Tak, o to też nas obwiniają. Niech pan doda do tego marnotrawną córkę magnata z Luny... - Myśli pan, że przydarzyło jej się coś złego? - Była na Scopulim - stwierdził Dawes. - Gdy Miller nie zareagował, dodał: - To był ten frachtowiec, którego Marsjanie użyli jako przynęty do rozwalenia Canterbury’ego. Miller przez chwilę przetrawiał tę informację, a potem cicho gwizdnął. - Nie wiemy, co się stało - powiedział Dawes. - I dopóki się nie dowiemy, chcemy, żeby pan nie mącił wody. I bez tego jest dostatecznie mętna.

- A jakimi informacjami dysponujecie? - zapytał Miller. - Handel to handel, prawda? - Powiem panu, czego się dowiedzieliśmy. Poza tym damy znać, jak ją znajdziemy obiecał Dawes. Miller zachichotał i agent

SPZ

podjął wątek: - To hojna oferta, jeżeli zechce

pan wziąć pod uwagę, kim pan jest. Pracownik ziemskiej kompanii. Partner Ziemniaka. Niektórym ludziom już to tylko wystarczy, żeby uznać pana za wroga. - Pan jednak myśli inaczej. - Uważam, że pan i ja mamy te same podstawowe cele. Stabilizację sytuacji. Bezpieczeństwo. W dziwnych czasach rodzą się dziwne sojusze. - Dwa pytania. Dawes rozłożył ramiona w geście oznajmującym, że czeka na ich zadanie. - Kto usunął z magazynu sprzęt do tłumienia ulicznych zamieszek? - zapytał Miller. - Jaki sprzęt? - Przed zniszczeniem Canta ktoś pozbawił nas sprzętu do tłumienia zamieszek. Może chcieli uzbroić wojsko do kontroli tłumu. A może nie chcieli, żeby ktoś mógł kontrolować nasz tłum. Kto i dlaczego usunął sprzęt z szafek? - To nie my - stwierdził Dawes. - To nie jest odpowiedź. No to inne pytanie. Co się stało z Towarzystwem Złotej Gałęzi? Dawes nie odpowiedział - na jego twarzy nie malowało się żadne uczucie. - Loca Greiga? - zapytał detektyw. - Sohiro? Dawes otworzył i zamknął usta. Miller wrzucił butelkę po piwie do recyklera. - To nic osobistego, przyjacielu - powiedział - ale wasze metody śledcze nie wzbudzają we mnie zachwytu. Co pozwala wam myśleć, że ją znajdziecie? - To nie jest uczciwa próba - stwierdził Dawes. - Niech mi pan da kilka dni, a będę miał dla pana odpowiedzi. - To wtedy porozmawiamy. Tymczasem ja spróbuję nie wywoływać wojny, ale nie przestanę szukać Julie. Dawes zrobił kwaśną minę i wstał. - Popełnia pan błąd - powiedział. - Nie pierwszy raz. Gdy gość wyszedł, Miller usiadł przy stole. Zachował się głupio. Co gorsza, popuścił sobie cugli. Zamiast robić, co do niego należało, urżnął się niemal do utraty tętna. Powinien szukać Julie. Teraz jednak już wiedział. Scopuli. Canterbury. Pomiędzy kropkami pojawiły się nowe linie.

Sprzątnął butelki, wziął prysznic i wyciągnąwszy terminal, poszukał wszystkiego, co dotyczyło statku Julie. Po godzinie w jego głowie zrodziła się nowa myśl napawająca go coraz większym niepokojem, w miarę jak się jej przyglądał. Przed północą zadzwonił do jamy Havelocka. Jego partner potrzebował dwóch minut, żeby się pozbierać. Gdy wreszcie Miller zobaczył jego twarz na ekranie komu, Ziemianin miał zmierzwione włosy i zaspane, nabiegłe krwią oczy. - Miller? - Havelock. Masz jakieś wolne dni w zapasie? - Owszem, parę się znajdzie. - Chorobowe? - Jasne - odpowiedział Havelock. - Weź teraz - powiedział Miller. - I wynoś się ze stacji. Znajdź sobie jakieś bezpieczne miejsce, gdzie miejscowi nie zamierzają zabrać się do zabijania Ziemian i rechotać, kiedy sprawy zaczną się pieprzyć. - Nie rozumiem. O czym ty mówisz? - Dziś w nocy wpadł do mnie agent SPZ. Próbował mnie namówić, żebym zrezygnował z drążenia sprawy porwania tej dziewczyny. Myślę... Myślę, że jest zaniepokojony. Podejrzewam, że ma stracha. Havelock milczał przez chwilę, filtrując usłyszane słowa swoim oszołomionym przez nagłe rozbudzenie umysłem. - Jezusie! - stęknął wreszcie. - Kto mógłby przestraszyć SPZ?

HOLDEN

Holden znieruchomiał, patrząc na tryskającą z szyi Sheda krew, która natychmiast rozmyła się niczym dym wciągany przez wentylator odświeżacza powietrza. W miarę jak z pomieszczenia ulatniało się powietrze, odgłosy walki cichły. Bolały go uszy w pulsującym rytmie - tak jakby je ktoś kłuł młoteczkami do lodu. Szarpiąc się z zatrzaskami uprzęży koi, spojrzał na Aleksa. Pilot coś krzyczał, ale dźwięk już się nie rozchodził w rzednącym powietrzu. Naomi i Amos wydostali się już ze swoich koi, odepchnęli od nich kopniakami i lecieli ku obu dziurom w ścianach. Amos miał w dłoni plastykowy talerzyk, Naomi zaś potrójną uszczelkę. Zrozumienie, co zamierzają zrobić, zajęło Holdenowi pół sekundy gapienia się z otwartymi oczami. Świat jakby się zwęził, pole widzenia ograniczał mu już mrok przeszywany błyskami gwiazd. Zanim wydostał się z koi, Amos i Aleks zdążyli już zatkać dziury prowizorycznymi łatami. W pomieszczeniu słychać było wysoki świst powietrza, które usiłowało wyrwać się na zewnątrz przez nieszczelności. Holdenowi zaczęło się przejaśniać w oczach, w miarę jak rosło ciśnienie powietrza. Ciężko dysząc, łapał oddech. Ktoś powoli podkręcił gałkę wzmacniacza dźwięku i Holden usłyszał krzyk Naomi: - Jim, otwórz szafkę bezpieczeństwa! Wskazywała niewielki czerwono-żółty panel w grodzi niedaleko jego koi ratunkowej. Lata treningowych alarmów na pokładzie rozmaitych okrętów wzięły górę nad niedotlenieniem i niskim ciśnieniem; Holden zerwał plombę na zamku szafki i otworzył drzwiczki. Wewnątrz były zestawy pierwszej pomocy oznakowane starym symbolem czerwonego krzyża, sześć masek tlenowych i zaplombowany pojemnik z utwardzanymi plastykowymi dyskami, do którego dołączono pistolet klejowy. Zestaw ratunkowy na krytyczne sytuacje. Holden porwał wszystko szybciej, niż diabeł porywa duszę grzesznika. - Daj tylko pistolet! - krzyknęła mu Naomi. Nie był pewien, czy jej głos słyszy jakby z daleka z powodu rozrzedzonego powietrza, czy dlatego, że nagłe obniżenie ciśnienia uszkodziło mu bębenki uszne. Wyszarpnąwszy pistolet z worka, rzucił go Naomi. Dziewczyna szybko powlekła

brzegi potrójnej uszczelki warstwą szybkoschnącego kleju. Potem rzuciła pistolet Amosowi, który chwycił go zręcznym ruchem dłoni i zapieczętował przyciskany do dziury plastykowy talerzyk. Świst powietrza ustał natychmiast i w pomieszczeniu dało się słyszeć miarowe posapywanie pomp powietrznych przywracających poprzedni poziom ciśnienia. Wszyscy spojrzeli na Sheda. Przy przywróconym ciśnieniu jego krew tworzyła czerwoną sferę tuż nad szyją, niczym okropną podobiznę głowy rodem z filmów rysunkowych. - Na rany Jezusa, szefie! - sapnął Amos, przenosząc wzrok z Sheda na Naomi. Zatrzasnąwszy żuchwę z głośnym kłapnięciem, potrząsnął głową. - Co... - Pociski Gaussa - mruknął Aleks. - Mają działka szynowe*. - Okręciki Pasiarzy uzbrojone w działka szynowe? - zapytał Amos. - Oni stworzyli flotę wojenną i nikt mi o tym nie powiedział? - Jim, korytarz poza tym pomieszczeniem i kabina po drugiej stronie są pozbawione powietrza - stwierdziła Naomi. - Ten okręt jest załatwiony. Holden otworzył już usta do odpowiedzi, ale jego wzrok padł nagle na uszczelkę, którą Naomi załatała dziurę. Na białej powierzchni dysku wydrukowano czarnymi literami: „Sprzęt alarmowy FWMRF”. Z trudem stłumił ogarniający go maniakalny śmiech. - Jim? - spytała Naomi z niepokojem w głosie. - W porządku, Naomi - odpowiedział, a potem odetchnął głęboko. - Jak długo wytrzymają te łaty? Naomi wzruszyła rękami, a potem zaczęła zbierać włosy w koński ogon, który przewiązała elastyczną czerwoną opaską. - Wcześniej na pewno skończy się powietrze. Jeżeli wokół nas wszędzie jest próżnia, to znaczy, że kabina ciągnie na zapasowych butlach. Bez recyklingu. Nie wiem, jaki zapas ma to pomieszczenie, ale z pewnością nie większy niż na kilka godzin. - Chcielibyście mieć teraz te pieprzone kombinezony próżniowe, co? - zapytał Amos. - Jakby to miało jakieś znaczenie - mruknął Aleks. - Gdybyśmy tu przylecieli w kombinezonach, oni by nam je zabrali. - Niechby spróbowali - warknął Amos. - No, jeżeli chcesz się cofnąć w czasie i rozegrać wszystko jeszcze raz, to proszę bardzo, nie krępuj się. - Hej! - skarciła ich ostro Naomi, nie mówiąc ani słowa więcej. *

Działko szynowe - rodzaj działka, w którym metalowy pocisk rozpędzany jest w potężnym polu magnetycznym. Taki pocisk może osiągnąć prędkość do 8 M.

Nikt nie powiedział niczego o Shedzie. Mocno się starali nie patrzeć na ciało. Wreszcie Holden odchrząknął, żeby zwrócić na siebie uwagę, i prowadzony spojrzeniami pozostałych podpłynął do koi Sheda. Zatrzymał się na chwilę, dając każdemu możliwość spojrzenia na pozbawione głowy ciało, a potem, wyjąwszy koc z szuflady pod koją, owinął nim trupa i umocował „całun” taśmami. - Shed został zabity. Wszyscy jesteśmy w wielkim niebezpieczeństwie. Kłótnie nie przedłużą nikomu życia nawet o sekundę - powiedział, wodząc wzrokiem po twarzach podwładnych. - A co nam je przedłuży? Nikt się nie odezwał. Holden zwrócił się do Naomi: - Naomi, co możemy w tej chwili zrobić, żeby przedłużyć nam życie? - Zobaczę, czy nie da się znaleźć zapasowej butli z powietrzem. Kajutę zbudowano dla sześciu osób, a nas... teraz jest czworo. Może zdołam jakoś przykręcić dopływ, żeby wystarczyło na dłużej. - Dobrze. Dziękuję. Aleks? - Jeżeli został ktoś poza nami, będą szukać tych, co przeżyli. Zacznę walić w grodzie. W próżni dźwięk się nie rozejdzie, ale jeżeli są gdzieś kajuty czy pomieszczenia zawierające powietrze, hałas przeniesie się przez metal. - Niezły pomysł. Nie chcę myśleć o tym, że jesteśmy jedynymi, którzy zostali na tym okręcie - powiedział Holden i spojrzał na Amosa. - A ty? - Sprawdzę panel komu. Może zdołam dać znać na mostek albo do działu ratunkowego lub... kurwa... gdziekolwiek! - odpowiedział Amos. Gdy ludzie zajęli się pracą, Holden podpłynął do ciała Sheda. Naomi zaczęła wyrywać panele z grodzi. Aleks, oparłszy się o koję, zaczął uderzać w gródź stopami. Po każdym kopnięciu pomieszczenie lekko wibrowało. Amos wyjął z kieszeni wielofunkcyjny scyzoryk i zaczął rozkręcać panel komunikacyjny. Gdy Holden upewnił się, że wszyscy zajmują się swoimi sprawami, położył dłoń na ramieniu Sheda tuż pod wielką krwawą plamą na kocu. - Przykro mi - szepnął. Piekły go oczy, więc wycisnął łzy kciukami. Panel komu wisiał już na przewodach, gdy niespodziewanie zabzyczał - raz i głośno. Amos wydał okrzyk zaskoczenia i odepchnął się tak energicznie, że przefrunął pod przeciwległą ścianę. Holden chwycił go za ramię i niemal wyłamał swoje z barku, usiłując zatrzymać studwudziestokilogramowego pochodzącego z Ziemi mechanika. Kom zabzyczał ponownie. Holden puścił Amosa i podleciał do panelu. Obok białego guzika płonęła żółta dioda LED. Gdy wcisnął guzik, kom odezwał się głosem porucznika Kelly’ego:

- Odsuńcie się od włazu, wchodzimy - oznajmił oficer. - Trzymajcie się! - krzyknął Holden do członków swojej załogi, a potem sam chwycił pas koi i owinął go sobie wokół przedramienia. Spodziewał się, że po otwarciu włazu powietrze natychmiast się ulotni. Zamiast tego usłyszał trzask, a spadek ciśnienia nie trwał dłużej niż sekundę. Okazało się, że na zewnątrz ustawiono klatkę z plastykowych płyt, tworząc prowizoryczną powietrzną śluzę. Pod wpływem naporu powietrza ściany nowego pomieszczenia wygięły się na zewnątrz, ale wytrzymały. Wewnątrz tej prowizorycznej śluzy wisiał porucznik Kelly i trzej marines w ciężkich próżniowych kombinezonach - wszyscy uzbrojeni tak, że mogliby wziąć udział w kilku pomniejszych wojnach. Marines wpadli do pomieszczenia z gotową do strzału bronią i szybko zatrzasnęli za sobą drzwi. Jeden z nich rzucił Holdenowi spory pakunek. - Macie tu pięć próżniowych kombinezonów - stwierdził Kelly. - Wkładajcie. Spojrzawszy na zakrwawiony koc okrywający ciało Sheda, rzucił: - Ofiara? - Nasz medyk, Shed Garvey - odpowiedział Holden. - Taa... a co się, kurwa, dzieje? - zapytał głośno Amos. - Kto rozpieprza waszą śmieszną łódeczkę? Naomi i Aleks nie odezwali się, tylko zaczęli wyciągać z worka kombinezony i podawać je innym. - Nie wiem - odpowiedział Kelly. - Ale natychmiast się stąd wynosimy. Mam rozkaz zabrać was do szalupy ratunkowej. Mamy mniej niż dziesięć minut na dotarcie do hangaru wylotowego, zajęcie miejsca na statku i wyniesienie się stąd precz. Holden wkładał kombinezon, ale jednocześnie zastanawiał się nad implikacjami ewakuacji. - Poruczniku, czy okręt się rozpada? - Jeszcze nie. Ale nieprzyjaciele wdarli się na pokład. - To dlaczego go zostawiamy? - Bo przegrywamy walkę. Wprawdzie Kelly nie postukiwał stopą o pokład, czekając, aż członkowie załogi Knighta wdzieją kombinezony próżniowe, Holden jednak podejrzewał, że dzieje się tak wyłącznie dlatego, że marines mieli włączone magnetyczne przywieraki w butach. Gdy tylko każdy podniósł kciuk na znak gotowości, Kelly szybko sprawdził łączność radiową i wyprowadził wszystkich na korytarz. Ośmiu ludzi, z których czworo miało na sobie opancerzone kombinezony, stłoczyło się w ciasnej przestrzeni. Kelly wyjął z pochwy na piersi ciężki nóż i jednym szybkim ruchem przeciął plastykową ścianę. Drzwi włazu za ich

plecami zatrzasnęły się, a powietrze błyskawicznie się ulotniło, czemu towarzyszył cichnący łopot krawędzi przecięcia. Kelly szybko ruszył w głąb korytarza, a Holden i jego ludzie pospieszyli, żeby nie zostać w tyle. - Musimy jak najszybciej dostać się do zespołu szybów elewatora przy kilu - wyjaśnił Kelly przez radio. - Z powodu alarmu są pozamykane, ale mogę otworzyć jeden z nich i wtedy spłyniemy w dół aż do hangaru wylotowego. Trzeba nam się zwijać. Nie zatrzymujcie się, jeżeli zobaczycie napastników. Cały czas bądźcie w ruchu, a my już się nimi zajmiemy. Zrozumieliście? - Zrozumieliśmy, poruczniku - wysapał Holden. - Ale czemu tamci dokonali abordażu? - Centrum Informacyjne Dowodzenia - odparł Aleks - to Święty Graal. Kody, schematy i plany, rdzenie komputerów, prace. Zdobycie CID to marzenie dla każdego stratega i planisty. - Przerwać rozmowy - warknął Kelly, ale Holden go zignorował. - To oznacza, że napadnięci raczej wysadzą centrum w powietrze, niż pozwolą je przejąć, dobrze mówię? - Dobrze - odparł Aleks. - To standardowy cel napastników. Marines bronią mostka, CID

i maszynowni. Jeżeli którykolwiek z tych trzech ośrodków zostanie zniszczony, dwa

pozostałe przestają funkcjonować i za kilka sekund statek zamienia się w gwiazdę. - Standardowy cel - warknął Kelly. - Tam są moi przyjaciele. - Przepraszam, poruczniku - powiedział Aleks. - Służyłem na Bandonie. Nie mówię tego na wiatr. Skręcili za róg i zobaczyli zespół wind. Wszystkie osiem były zamknięte. Gdy statek został doszczelniony, ciężkie drzwi ciśnieniowe automatycznie zostały zatrzaśnięte. - Gomez, zajmij się obejściem zamka - polecił Kelly. - Kret, Dookie, miejcie oko na korytarze. Dwaj marines rozdzielili się i każdy zajął się obserwacją korytarzy, zamarli z bronią gotową do strzału. Trzeci podszedł do drzwi wind i zaczął majsterkować przy panelach kontrolnych. Holden skinieniem ręki nakazał podwładnym przylgnąć do ścian i usunąć się z linii ognia. Od czasu do czasu wszyscy wyczuwali lekką wibrację pokładu pod stopami. Nieprzyjacielskie statki nie ostrzeliwały już Donnagera, nie chcąc razić członków grupy abordażowej. Drgania musiały wywoływać broń ręczna i lekkie ładunki wybuchowe. Oni jednak stali w idealnej ciszy próżniowej i wszystko wydawało się odległe i nierealne. Holden doszedł do wniosku, że jego umysł nie pracuje tak, jak powinien. Trauma szoku. Zniszczenie

Canta, zabicie Ade, McDowella i niedawna śmierć Sheda - zdarzyło się zbyt wiele, żeby jego mózg mógł to przetrawić. Czuł, że wszystko wokół coraz bardziej się od niego oddala. Obejrzał się na idących za nim Naomi, Amosa i Aleksa. Byli jego załogą. Odpowiedzieli mu spojrzeniami zmęczonych oczu wyzierających z bladych i upiornie wyglądających twarzy otoczonych zielonkawym światłem kontrolek kombinezonów. W tejże chwili Gomez tryumfalnie uderzył pięścią w ścianę i jednocześnie otworzyły się rozsuwane ciśnieniowe drzwi elewatora. Kelly skinął dłonią, dając znak swoim ludziom. Ten, którego nazwał Kretem, odwrócił się, ruszył do elewatora i nagle jego twarz eksplodowała rozbryzgiem krwi i odłamków pancernego szkła wizjera. Opancerzony tors żołnierza i ściana grodzi obok niego zakwitły całą serią maleńkich detonacji i dymnych smużek. Ciało żołnierza zachwiało się dziwacznie, podtrzymywane magnetycznymi przywierakami butów. Ogarniające Holdena wrażenie nierealności całej sytuacji znikło natychmiast zmyte falą adrenaliny. Seria rozpryskowych pocisków, które przeszywały ciało Kreta i ścianę obok niego, została wystrzelona z lufy szybkostrzelnego karabinka. Kanał łączności wypełniły okrzyki członków jego załogi i podwładnych Kelly’ego. Stojący na lewo od Holdena Gomez szarpnął potężnie drzwi elewatora wzmocnioną przez motoserwery kombinezonu, opancerzoną dłonią i otworzył je, odsłaniając znajdujący się za nimi pusty szyb. - Do środka! - wrzasnął Kelly. - Wszyscy do środka! Holden został nieco z tyłu, wpychając do szybu Naomi, a po niej Aleksa. Ostatni z marines - ten, którego Kelly nazwał Dookiem - walił seriami w jakiś niewidoczny dla Holdena cel znajdujący się za rogiem korytarza. Gdy zabrakło mu amunicji, opadł na jedno kolano i jednocześnie płynnym ruchem wyrzucił magazynek. Szybciej niemal, niż Holden mógłby nadążyć wzrokiem za jego ruchami, wyciągnął nowy magazynek z uprzęży i wcisnął go w zamek karabinka. Przerwa w prowadzeniu ognia trwała mniej niż dwie sekundy. Naomi okrzykiem wezwała Holdena, żeby wskoczył do szybu, i zaraz potem, niby kleszcze, za ramię capnęła go pancerna łapa, która silnym pociągnięciem oderwała jego magnetyczne przywieraki butów od podłogi i wrzuciła do szybu windy. - Spuść człowieka z oczu na sekundę i da się zabić! - warknął porucznik Kelly. Odepchnąwszy się od ścian głębokiego szybu, popłynęli w dół ku rufie okrętu. Holden nie spuszczał wzroku z malejących szybko w dali otwartych drzwi. - Dookie został - powiedział, zwracając się do porucznika. - Osłania nasz odwrót - odpowiedział Kelly. - To postarajmy się dotrzeć do celu - rzucił Gomez. - Nadajmy jakieś znaczenie jego

poświęceniu. Lecący na czele grupy Kelly chwycił wmontowany w ścianę uchwyt i zatrzymał się raptownie. Wszyscy zrobili to samo. - Tędy wyjdziemy. Gomez, sprawdź, co jest na zewnątrz - powiedział. - Holden, plan jest taki: weźmiemy jedną z korwet stojących w hangarze. Holden uznał, że plan jest niegłupi. Korwety były okrętami klasy lekkich fregat i najmniejszymi jednostkami floty wojennej wyposażonymi w napęd Epsteina, dostatecznie szybkimi, żeby dotrzeć do dowolnego miejsca Układu, mogącymi umknąć przed większością innych statków. Ich wtórną rolą było działanie w charakterze torpedowców, miały więc kły. Holden kiwnął porucznikowi głową wewnątrz hełmu i gestem poprosił, żeby kontynuował. Kelly odczekał, aż Gomez skończy otwieranie drzwi na zewnątrz i udrożni przejście do hangaru. - Dobra. Mam kartę dostępu i kod, który pozwoli nam wejść i wystartować. Pognam prosto przed siebie, więc wszyscy trzymajcie się mnie i nie zostawajcie w tyle. Sprawdźcie, czy wyłączyliście przywieraki w butach. Będziemy się odpychać od ścian i lecieć na tę korwetę, więc dobrze wybierzcie cel, żebyście go nie ominęli. Wszyscy zrozumieli? Odpowiedziały mu pomruki potwierdzenia. - Świetnie. Gomez, jak tam jest na zewnątrz? - Nie za dobrze, poruczniku. Sześciu napastników pilnuje okrętów w hangarze. Mają wzmacniane pancerze, zestawy manewrowe i broń ciężką. Ładunki jak na niedźwiedzia odpowiedział szeptem Gomez. Kryjący się ludzie zawsze mówią szeptem. Co prawda obleczony w kosmiczny skafander i otoczony próżnią Gomez mógłby wewnątrz pancerza odpalić petardę i nikt by tego nie usłyszał, ale mówił szeptem. - Musimy ogniem otworzyć sobie drogę do korwety - stwierdził Kelly. - Gomez, za dziesięć sekund ruszam z cywilami. Kryj nas ogniem. Strzelaj i zmieniaj miejsce. Niech myślą, że mają do czynienia z małym oddziałem. - Małym, sir? - zapytał Gomez. - Tych sześciu dupków ma pan z głowy. Holden, Amos, Aleks i Naomi wychynęli za porucznikiem z szybu elewatora do hangaru i zatrzymali się za stosem pomalowanych na wojskowy kolor khaki skrzyń. Holden ostrożnie wyjrzał i natychmiast zobaczył napastników. Stali w dwóch trójosobowych grupach przy Knighcie: jedna drużyna zajęła miejsca na szczycie promu, druga ustawiła się na pokładzie pod nim. Mieli smoliście czarne pancerze, jakich Holden nie widział nigdy przedtem. Wskazując napastników, Kelly spojrzał na Holdena, który odpowiedział mu

skinieniem głowy. Potem porucznik pokazał przysadzistą czarną fregatę znajdującą się w odległości dwudziestu pięciu metrów od nich, w połowie odległości dzielącej całą grupkę od promu. Podniósłszy dłoń, zaczął zaginać palce, licząc do pięciu. Na dwa w hangarze zagrzmiało jak w dyskotece: Gomez otworzył ogień z pozycji znajdującej się o dziesięć metrów w bok od ich własnej. Pierwsza seria trafiła dwóch napastników stojących na szczycie Knighta i rzuciła ich wstecz. W sekundę później zagrzmiała druga seria z miejsca odległego o pięć metrów od źródła pierwszej. Holden mógłby przysiąc, że strzela dwóch różnych ludzi. Kelly zagiął ostatni palec, oparł stopy o ścianę i odepchnął się w stronę korwety. Holden zaczekał, aż pofruną ku niej Naomi, Amos i Aleks, a potem odepchnął się jako ostatni. Gomez strzelał już z nowej pozycji. Jeden z napastników wymierzył jakąś ciężką armatę w kierunku błysków lufy karabinka Gomeza. Gomez i skrzynia, za którą się krył, zniknęli w potężnym rozbłysku ognia i odłamków. Byli w połowie drogi do statku i Holden zaczął już myśleć, że im się uda, gdy hangar przecięła smuga dymu, która skrzyżowała się z trajektorią Kelly’ego, i porucznik zniknął w jednym rozbłysku światła.

MILLER

Xinglong został zniszczony w głupi sposób. Poniewczasie wszyscy się dowiedzieli, że był jednym z tysięcy podrzędnych, skaczących ze skały na skałę stateczków poszukiwaczy minerałów. W Pasie można się było natknąć na nie dosłownie wszędzie: były to grupki składające się z pięciu lub sześciu rodzin, które uzbierały dość gotówki, żeby wpłacić zaliczkę i uruchomić interes. Gdy doszło do tego pechowego wydarzenia, mieli trzy raty w plecy i finansujący ich bank - Consolidated Holdings & Investments - wziął ich statek w zastaw. Wedle powszechnej opinii dlatego właśnie uszkodzili przekaźnik. Ot, uczciwi ludzie łudzący się, że mają własny statek, na którym mogli latać. Xinglong mógłby być idealnym przykładem ucieleśnienia marzeń mieszkańców Pasa. Niszczyciel patrolowy Scipio Africanus wracał z Pasa ku Marsowi po swoim trwającym dwa lata rejsie okrężnym. Jednocześnie zmierzał do znajdującego się w odległości kilkuset tysięcy kilometrów od Ceres jądra komety, żeby uzupełnić zapas wody. Gdy Xinglong poszukiwaczy znalazł się po raz pierwszy w zasięgu wizjerów Scipia, znajdujący się na jego mostku ludzie zobaczyli szybko lecący statek, który z wygaszonymi światłami zmierzał mniej więcej w ich kierunku. Rzecznicy prasowi Marsa cały czas zapewniali potem, że Scipio wielokrotnie usiłował wywołać jednostkę Pasiarzy. Wykluczeni z

SPZ

piraci

twierdzili, że jest to pieprzenie w bambus i że żadna stacja nasłuchowa na Pasie niczego takiego nie zarejestrowała. Wszyscy zgadzali się, że Scipio odsłonił lufy ciężkich dział i zamienił intruza w bąbel ognia. Reakcja była tak przewidywalna jak podstawowe prawa fizyki. Marsjanie skierowali w ten rejon kilka innych okrętów, żeby „utrzymać porządek”. Medialni przedstawiciele SPZ w coraz bardziej ostrych słowach zaczęli nawoływać do wojny, a liczba powściągliwych i nie zgadzających się z nimi niezależnych rozgłośni i stacji telewizyjnych szybko malała. Nieprzejednany zegar wojny po raz kolejny przesunął wskazówkę w stronę otwartego konfliktu. Ktoś na Ceres poddał urodzonego na Marsie obywatela o nazwisku Enrique Dos Santos ośmiu czy dziewięciu godzinom tortur, a to, co z biedaka zostało, przybił do ściany w

pobliżu jedenastej stacji odzysku wody. Ciało zostało rozpoznane dzięki terminalowi, który zostawiono na podłodze obok zmasakrowanych zwłok, razem ze ślubną obrączką Dos Santosa i cienkim portfelem ze sztucznej skóry, w którym znaleziono kartę kredytową i trzydzieści tysięcy wyemitowanych na Europie nowych jenów. Martwego Marsjanina przybito do ściany zwykłym bolcem próbnika o pojedynczym ładunku, jakim posługiwali się poszukiwacze. Żeby pozbyć się z powietrza kwaśnego zapachu, recyklery powietrzne pracowały jeszcze pięć godzin później. Millera zawsze zdumiewało, jak spokojnie wyglądali martwi ludzie. Niezależnie od tego, jak straszną zginęli śmiercią, ostatecznie ogarniał ich spokój martwoty i zamykali oczy jak we śnie. Często się zastanawiał, czy jemu samemu dana zostanie taka chwila ostatecznego relaksu. - Kamery ochrony? - zapytał. - Od trzech dni nie działały - stwierdziła jego nowa partnerka. - Rozwaliły je dzieciaki. Octavia Muss początkowo pracowała w sekcji zbrodni popełnianych przeciwko osobom fizycznym; było to, zanim Star Helix podzieliło się na mniejsze, bardziej wyspecjalizowane jednostki operacyjne. Potem przez kilka miesięcy zajmowała się przestępczością przeciwko dzieciom. Jeżeli jeszcze miała duszę, to przetartą tak, że stała się prawie przezroczysta. Jej oczy nigdy nie wyrażały niczego innego poza łagodnym zdumieniem i zaskoczeniem. - Wiemy coś o tych dzieciakach? - Jakieś punki z góry - powiedziała. - Spisano ich, ukarano i wypuszczono na wolność. - Powinniśmy ponownie ich przesłuchać - mruknął Miller. - Ciekawe byłoby dowiedzieć się, czy ktoś im nie zapłacił za to, żeby rozwalili te właśnie kamery. - Założę się, że nie. - Ktokolwiek to zrobił, musiał wiedzieć, że kamery są uszkodzone. - Ktoś z obsługi? - Albo jakiś glina. Muss oblizała wargi i wzruszyła ramionami. Jej przodkowie od trzech pokoleń mieszkali na Pasie. Miała rodzinę pracującą na takich stateczkach jak rozwalony przez Scipio. Wiszące przed nimi skóra, kości i chrząstki nie były dla niej niczym nowym. Wypuszczony z dłoni młot przy włączonym ciągu silników statku spada na pokład. Twój rząd zabija sześć rodzin etnicznie chińskich poszukiwaczy, ktoś cię przybija do rodzimej skały Ceres trzystopowym szpikulcem ze stopu tytanu. Niby podobnie, a jednak inaczej.

- Na tym się nie skończy - mruknął Miller, myśląc jednocześnie: To nie jest trup, to wywieszone na tablicy wypowiedzenie wojny. - Nie, konsekwencji nie będzie - powiedziała Muss. Wojna i tak wybuchnie, czy ją ktoś wypowie czy nie. - Taa... - powiedział Miller. - Masz rację. Nie będzie. - Chcesz zrobić coś pożytecznego? Ja się zajmę okolicznymi kamerami. Nie spalili mu palców w tym korytarzu, musieli go przytaszczyć z innego miejsca. - Taa... - odparł Miller. - Mam formularz listu z wyrazami współczucia. Do kogo wysłać? On ma żonę? - Nie wiem - stwierdziła Muss. - Nie szukałam. Wróciwszy na posterunek, Miller usiadł za biurkiem. Muss wcześniej już zajęła miejsce przy swoim blacie, ustawionym dwa boksy dalej, i porządkowała rzeczy. Biurko Havelocka było puste i dwukrotnie oczyszczone do połysku, jakby ludzie z obsługi chcieli zetrzeć nawet zapach Ziemianina z porządnego pasiarskiego krzesła. Miller wyjął akta zabitego i poszukał najbliższych krewnych. Jun-Yee Dos Santos, pracująca na Ganimedesie. Zamężna od sześciu lat. Bezdzietna. No, to przynajmniej było coś pocieszającego. Jak masz umrzeć, nie powinieneś zostawiać po sobie śladów. Przewinął terminal do formuły listu kondolencyjnego i wrzucił w puste okienko nazwisko i adres wdowy. Droga Pani Dos Santos. Z prawdziwą przykrością muszę powiadomić Panią o... bla, bla, bla. Pani (przewinął menu] małżonek był szanowanym i cenionym członkiem społeczności Ceres i zapewniam Panią, że zrobimy wszystko, żeby jej (zmienił zaimek) jego mordercy zostali pociągnięci do odpowiedzialności. Szczerze oddany... To było nieludzkie, zimne i puste jak próżnia. Kawał mięsa przybity do ściany był niedawno jeszcze prawdziwym człowiekiem, mającym jak każdy inny swoje uczucia i obawy. Millera zastanawiało, co było w nim takiego, że bez trudu zignorował ten fakt, ale w istocie znał odpowiedź. Wysłał wiadomość, usiłując nie myśleć o tym, jaki ból spowoduje. Na biurku leżał gruby stos dokumentów. Doniesień o incydentach było dwakroć więcej niż zwykle. Tak to wygląda - pomyślał. Żadnych zamieszek. Żadnych oczyszczających jamę po jamie akcji wojskowych, żadnych marines w korytarzach. Po prostu wiele nierozwiązanych przypadków morderstw. Poprawił się: to tylko na razie tak wygląda. Co prawda wcale nie ułatwiało to następnej rzeczy, którą miał do zrobienia. Shaddid była w swoim biurze. - Co mogę dla ciebie zrobić? - zapytała.

- Trzeba mi złożyć kilka zapotrzebowań na transkrypcje z niektórych przesłuchań powiedział. - Ale to trochę nieformalne. Pomyślałem, że byłoby lepiej, gdyby przeszły przez panią, ma’am. Kapitan odchyliła się w tył na swoim fotelu. - Przejrzę je - stwierdziła. - Co chcesz znaleźć? Miller kiwnął głową, jakby potwierdzając rzecz przed samym sobą, mógł skłonić przełożoną do zrobienia tego samego. - Jim Holden. Ziemianin z tego frachtowca Canterbury. Mars powinien teraz szukać jego ludzi, i trzeba poprosić o transkrypty z przesłuchań. - Masz jakąś sprawę, która wiąże się z Cantem? - Owszem - odpowiedział. - Na to wygląda. - Opowiedz mi o niej - poleciła. - Słucham. - To uboczne zadanie. Sprawa Julie Mao. Trochę poszperałem i... - Widziałam raport. - Wie pani więc, ma’am, że ona ma powiązania z

SPZ.

Z tego, co znalazłem,

wnioskuję, że była na frachtowcu, który przewoził dla nich pewne ładunki. - Ma pan na to dowód? - Powiedział mi to jeden z agentów SPZ. - Na przesłuchaniu? - Nie - odparł Miller. - Podczas nieformalnej rozmowy. - I jak to się wiąże z faktem, że okręt Marsjańskiej Floty Wojennej zniszczył Canterbury’ego? - Ona była na Scopulim - wyjaśnił Miller. - To ten frachtowiec, którego użyto do zwabienia Canta w pułapkę. Sęk w tym, że jeśli zechce pani przejrzeć przekazy Holdena, to on mówi w nich o tym, że znalazł ten statek bez załogi, ale za to z marsjańską boją alarmową. - I uważasz, że znajdziesz coś, co ci pomoże? - Nie dowiem się, dopóki nie sprawdzę - odparł Miller. - Ale jeżeli Julie nie było na tamtym frachtowcu, ktoś musiał ją stamtąd zabrać. Shaddid uśmiechnęła się, choć jej oczy nie zmieniły wyrazu. - A ty chciałbyś poprosić Marsjańską Flotę Wojenną, żeby ci przekazali wszystko, co dostali od Holdena? - Może zobaczył coś na tej łodzi, co podsunie nam jakiś domysł dotyczący tego, co się stało z Julie i innymi... - Nie przemyślałeś tego - stwierdziła Shaddid. - Marsjanie rozwalili Canta. Zrobili tak

po to, żeby sprowokować reakcję Pasa, która da im pretekst do wkroczenia i przejęcia nas na własność. Jedynym powodem, dla którego „zebrali oświadczenia” rozbitków, jest ten, żeby nikt nie mógł porozmawiać z nimi wcześniej. Holden i jego ludzie są juz martwi albo mają już mózgi przeorane i przestawione przez marsjańskich speców od przesłuchań. - Nie możemy być pewni... - Nawet gdyby udało mi się zdobyć pełen zapis tego, co mówili po każdym wyrwanym paznokciu, nic byś z tego nie wyciągnął, Miller. Marsjanie nie zamierzają pytać o Scopuliego. Oni dobrze wiedzą, co się stało z jego załogą. Scopuli to ich robota. - Czy to oficjalne stanowisko Star Helix? - zapytał Miller. I ledwo te słowa sfrunęły z jego warg, zrozumiał, że popełnił błąd. Twarz Shaddid zamknęła się nagle jakby opadająca roleta. Gdy to powiedział, zrozumiał, że zabrzmiało to jak pogróżka. - Wykazuję ci tylko, że źródła, na które chcesz się powołać, nie są wiarygodne powiedziała Shaddid. - Nie idzie się do podejrzanego z pytaniem, gdzie powinno się szukać dowodów. A odnalezienie Julie Mao nie jest twoim najważniejszym zadaniem. - Tego nie powiedziałem - stwierdził Miller stropiony tym, że słyszy w swoim głosie obronne nutki. - Mamy pełną tablicę zgłoszeń, których przybywa z każdą chwilą. Naszym priorytetem jest zapewnienie stacji bezpieczeństwa i zadbanie o ciągłość obsługi. Jeżeli to, co robisz, nie jest z tym bezpośrednio związane, to lepiej zajmij się tym, co jest. - Ta wojna... - Nie jest naszą sprawą - powiedziała Shaddid. - Naszą sprawą jest Ceres. Przynieś mi ostateczny raport w śledztwie dotyczącym Juliette Mao. Wyślę go oficjalnymi kanałami. Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy. - Nie sądzę... - A ja sądzę - ucięła Shaddid. - Zrobiliśmy już wszystko. A teraz przestań się jeżyć, zabieraj stąd swoje dupsko i zacznij łapać złych facetów, detektywie. - Tak jest, pani kapitan. Gdy wrócił do siebie, zobaczył siedzącą przy swoim biurku Muss, trzymającą w dłoni kubek napoju, który był mocną herbatą albo słabą kawą. Kiwnęła głową, wskazując monitor. Trzej Pasiarze - dwaj mężczyźni i kobieta - wychodzili z drzwi jakiegoś magazynu, niosąc pomarańczowy plastykowy pojemnik. Miller uniósł brwi. - Pracownicy niezależnej kompanii dostarczającej gazy. Tlen, azot. Podstawowe składniki atmosfery. Wygląda na to, że trzymali tego biednego kutasa w jednym z kompanijnych magazynów. Wysłałam tam naszych speców od medycyny sądowej, żeby

sprawdzili ślady krwi. - Dobra robota - pochwalił ją Miller. Muss wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć: zrobiłam, co należało. - Gdzie są podejrzani? - zapytał detektyw. - Wczoraj odlecieli - stwierdziła. - Zgodnie z planem lotów na Io. - Na Io? - Tam jest Centrala Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej - powiedziała Muss. - Chcesz się założyć o to, czy się tam pokażą? - Pewnie. Stawiam pięćdziesiąt, że nie. Muss parsknęła śmiechem. - Wrzuciłam ich na listę osób poszukiwanych. Gdziekolwiek się pokażą, władze będą miały ich dane osobowe i numer akt Dos Santosa. - Znaczy sprawa zamknięta - stwierdził Miller. - Zaznacz kolejny punkt dla dobrych - zgodziła się Muss. Reszta dnia była diablo męcząca. Trzy napaści, z których dwie miały charakter jawnie polityczny, a trzecia domowy. Przed końcem zmiany Miller i Muss zdjęli je z tablicy. Jutro na pewno pojawią się nowe. Po odbiciu karty Miller zatrzymał się przy przewoźnym stoisku z żywnością nieopodal jednej ze stacji tub transportowych i wziął pojemnik dmuchanego ryżu oraz potrawkę z proteiny przypominającą nieco kurczaka teriyaki. Wszyscy otaczający go w tubie zwykli obywatele Ceres czytali wiadomości lub słuchali muzyki. Oddaleni od niego o pół długości wagonu chłopak i dziewczyna rozmawiali cicho, co chwila parskając śmiechem. Mogli mieć szesnaście, siedemnaście lat. Miller zobaczył, że chłopak wężowym ruchem wsuwa dłoń pod bluzkę dziewczyny, która wcale nie protestowała. Starsza kobieta siedząca naprzeciwko detektywa spała, kołysząc głową opartą o ściankę wagonu, i delikatnie pochrapywała. Ci właśnie ludzie stanowią istotę jego pracy, powiedział sobie. Zwykli ludzie, toczący mizerne życie wewnątrz kamiennej bańki otoczonej próżnią. Jeżeli pozwolą, żeby stacja zamieniła się w strefę zamieszek i na załamanie się porządku, wszyscy ci nieboracy staną się kociętami wrzuconymi w tryby maszyny do produkcji mielonek. On sam, Muss i nawet Shaddid musieli dbać o to, żeby nigdy do tego nie doszło. Dlaczego więc - odezwał się cichy głosik gdzieś w głębi jego umysłu - nie twoją jest sprawą powstrzymanie Marsa od zrzucenia atomówki i zgniecenia Ceres niczym skorupki jajka? Co jest większym zagrożeniem dla stojącego ot tam faceta: kilka nielicencjonowanych

dziwek czy rozpętanie wojny pomiędzy Pasem a Marsem? Jakaż może wyniknąć szkoda z wiedzy o tym, co się stało ze Scopulim? Oczywiście znał odpowiedź na to pytanie. Nie powinien osądzać, jak niebezpieczna jest prawda, dopóki jej nie pozna, co samo w sobie było wystarczającym powodem, żeby nie przerywać poszukiwań. Przed swoją jamą Miller zobaczył siedzącego na składanym płóciennym taborecie i czytającego książkę agenta

SPZ

Andersona Dawesa. Była to prawdziwa książka - kartki z

kredowego papieru oprawione w coś, co mogło być nawet skórą. Miller widywał wcześniej fotki takich przedmiotów; myśl o tym, ile mógł ważyć pojedynczy megabajt takiej informacji, wydała mu się dekadencją. - Detektywie... - Panie Dawes... - Miałem nadzieję, że moglibyśmy porozmawiać. Gdy weszli do środka, Miller poczuł zadowolenie z tego, że przedtem trochę posprzątał. Wszystkie butelki po piwie trafiły do recyklera. Odkurzył stoliki i szafki. Wygładził i połatał poduszki na krzesłach. Gdy Dawes usiadł, gospodarz zdał sobie sprawę z tego, że posprzątał, bo spodziewał się tej wizyty. Ale nie wiedział o tym aż do tej chwili. Dawes położył książkę na stole, sięgnął do kieszeni i wyjął z niej cienką czarną kasetę filmową. Miller wziął ją w palce. - I co na niej zobaczę? - Nic, czego nie będzie pan mógł potwierdzić w zapisach - odpowiedział Dawes. - Jakieś podróbki? - Tak - odparł tamten. Uśmiechnął się, choć wcale nie dodało mu to uroku. - Ale to nie nasza robota. Pytał pan o policyjne wyposażenie do tłumienia zamieszek. Sierżant Pauline Trikoloski podpisała specjalne zamówienie o przekazaniu sprzętu do policyjnej jednostki specjalnej numer dwadzieścia trzy. - Specjalna policyjna numer dwadzieścia trzy? - Tak - odpowiedział Dawes. - Nie ma takiej jednostki. Nie istnieje też sierżant Trikoloski. Wyposażenie spakowano, dodano papiery przeznaczenia i wysłano do portu. Frachtowiec, który w tym czasie tam dokował, zarejestrowany jest na Corporacaǒ do Gato Preto. - Czarny Kot? - Zna ich pan? - Import-eksport, tak samo jak wszyscy inni - stwierdził Miller, wzruszając

ramionami. - Prowadziliśmy przeciwko nim śledztwo, podejrzewając, że są przykrywką Loca Greiga. No ale nigdy im tego nie udowodniliśmy. - Mieliście rację. - Może pan to udowodnić? - To nie moja rzecz - stwierdził Dawes. - Ale może to pana zainteresuje. Automatyczny zapis doku, gdy statek opuścił tutejszy port i wylądował na Ganimedesie. Lżejszy o trzy tony, nawet jeżeli wliczyć utratę masy w reaktorze. A czas przelotu jest dłuższy niż projektowana trajektoria. - Ktoś się z nim spotkał - stwierdził Miller. - I przeładował wyposażenie na swój statek. - Oto i pańskie odpowiedzi. Obie. Wyposażenie do tłumienia zamieszek usunęli z posterunku członkowie lokalnego przestępczego gangu. Nie ma zapisów, które by to potwierdziły, ale sądzę, że można zaryzykować przypuszczenie, że wyprawiono stąd i ludzi wiedzących, jak używać tego rynsztunku. - Dokąd polecieli? Dawes podniósł dłonie. Miller kiwnął głową. Tamci byli już poza stacją. Sprawa zamknięta. Niech to diabli! - Dotrzymałem mojej części umowy - powiedział Dawes. - Chciał pan informacji. Dałem ją panu. Czy pan zamierza dotrzymać swojej części? - Mam zrezygnować ze śledztwa w sprawie Julie Mao - odparł Miller. To nie było pytanie, a Dawes nie zaprzeczył. Miller odchylił się na fotelu. Julie Andromeda Mao. Dziedziczka jednej z fortun Planet Wewnętrznych okazała się kurierką SPZ. Mistrzyni wyścigów jachtowych. Brązowy pas i perspektywy na czarny. - Pewnie, do cholery - odpowiedział. - Nie odesłałbym jej do domu, gdybym ją odnalazł. - Nie? Miller rozłożył dłonie w geście oznaczającym oczywiste przeczenie. - Jest dobrą, miłą dziewczyną. Jak by się pan czuł, gdyby był pan już dorosłą osobą, a pańska mamunia zapłaciłaby jakimś ludziom, żeby pana za uszy sprowadzili do domu? To od samego początku była gówniana robota. Dawes ponownie się uśmiechnął. Tym razem jednak wyszło mu to nieco lepiej. - Rad to słyszę, detektywie. I proszę nie zapominać o reszcie naszej umowy. Gdy ją znajdziemy, powiadomimy pana, ma pan na to moje słowo.

- Będę czekał - odpowiedział Miller. Nastąpiła chwila ciszy. Miller nie umiałby powiedzieć, niezręcznej czy przyjaznej. Dawes wstał i podał mu dłoń, po czym wyszedł. Dwaj gliniarze pracujący po przeciwnych stronach frontu. Może mieli ze sobą coś wspólnego. Nie oznaczało to, że okłamując niedawnego gościa, Miller nie czuł się niewygodnie. Otworzył szyfrujący program terminalu, włączył nadawanie i patrząc wprost w kamerę, zaczął mówić: - Nie spotkaliśmy się, ale mam nadzieję, że zdoła mi pan pomóc. Mówi detektyw Miller ze Star Helix Security. Pracuję dla służb ochrony Ceres i obarczono mnie zadaniem odnalezienia pańskiej córki. Mam do pana kilka pytań.

HOLDEN

Holden chwycił Naomi. Usiłował zorientować się w przestrzeni, oboje jednak wirowali wokół siebie w hangarze, nie mogąc się od niczego odepchnąć i nie mając się na czym zatrzymać. Znajdowali się pośrodku pomieszczenia i byli zupełnie odsłonięci. Wybuch rzucił Kelly’ego na odległość pięciu metrów wstecz wprost na bok jakiejś skrzyni, gdzie unosił się teraz trzymany na magnetycznych przywierakach jednego buta, usiłując zaczepić drugim o pokład. Aleksa pchnęło w dół i leżał na pokładzie z wygiętą pod nieprawdopodobnym kątem nogą. Amos kucał przy jego boku. Holden wykręcił kark, usiłując dostrzec napastników. Nieopodal czaił się ten z granatnikiem, którym unieszkodliwił porucznika, i teraz właśnie przymierzał się do kolejnego strzału. Już po nas - pomyślał Holden. Naomi zrobiła obsceniczny gest. Mężczyzna mierzący z granatnika wzdrygnął się nagle i rozbryznął w fontannie krwi i drobnych detonacji. - Na statek! - zgrzytnął w radio głos Gomeza. Marine mówił wysokim głosem, w którym ból mieszał się z bitewnym uniesieniem. Holden pociągnął linkę holowniczą kombinezonu Naomi. - Co ty... - zaczęła. - Zaufaj mi - powiedział. Potem oparł stopy na jej brzuchu i pchnął silnie. Uderzył w pokład, podczas gdy dziewczyna rąbnęła w sklepienie. Kopnięciem uruchomił przywieraki butów i szarpnął linkę, żeby ściągnąć Naomi w dół. Pomieszczenie

rozświetlały

serie

krótkich

błysków

automatycznego

ognia

karabinowego. - Zostań tu - powiedział Holden i tak szybko, jak pozwoliły mu na to przywieraki, podbiegł do Aleksa i Amosa. Mechanik poruszał słabo rękami i nogami, więc żył. Holden zdał sobie nagle sprawę z tego, że wciąż trzyma w dłoni smycz Naomi, zaczepił więc ją o klamrę swojego kombinezonu. Nie będą się już rozdzielali. Podniósłszy z pokładu Amosa, sprawdził inercję. Mechanik stęknął i wymamrotał obsceniczną propozycję. Holden przypiął i jego smycz do tej samej klamry, na której trzymał Naomi. Jeżeli będzie trzeba, poniesie wszystkich członków swojej załogi. Nie powiedziawszy

słowa, Amos też przyczepił smycz do klamry Holdena i uniósł kciuk w górę. - To było... chciałem powiedzieć... KURRRWA! - mruknął Aleks. - Taa... - odpowiedział Holden. - Jim - warknął Aleks - patrz! Holden spojrzał w kierunku wskazywanym przez Aleksa. Powoli, chwiejnym krokiem szedł ku nim Kelly. Miał pogięty i popękany pancerz z lewej strony tułowia i ronił krople jakiejś cieczy, które zawisały za nim, tworząc łańcuszek, ale poruszał się - i szedł ku fregacie. - Dobra - stwierdził Holden. - Ruszajmy. Całą piątką ruszyli w stronę stateczka. Otaczające ich powietrze pełne było odłamków skrzyń rozbijanych nieustannym ogniem. Holden poczuł jakby ukłucie żądła w ramieniu i display czołowy poinformował go, że skafander sam zapieczętował pomniejsze przebicie. Poczuł, że po bicepsie spływa mu strumyczek ciepła. Gomez biegał pod ścianami hangaru i wyjąc w radio, jak szaleniec strzelał do wszystkiego, co się poruszało. Przeciwnicy nieustannie odpowiadali mu ogniem. Holden widział trafienia godzące w niezmożonego marine, którego kombinezon znaczyły maleńkie wybuchy i smużki dymu tak gęste, iż dowódca Knighta nie mógł uwierzyć, że znajdujący się wewnątrz człowiek wciąż jeszcze żyje. Ale Gomez ściągał na siebie uwagę nieprzyjaciół i Holden wespół z resztą załogi mogli dotrzeć do luku korwety, który zapewnił im choć częściową osłonę. Z kieszeni w swoim pancerzu Kelly wyciągnął niewielką, prostokątną, cienką metalową kartę. Machnięciem identyfikatora otworzył drzwi, zaś Holden wciągnął do środka unoszące się nieważko ciało Amosa. Za nimi wpłynęli Naomi, Aleks i ranny marine, którzy z pełnym zdumienia niedowierzaniem w oczach gapili się na siebie nawzajem. W tym czasie zewnętrzne drzwi śluzy już się zamykały i otwierało się wejście do stateczka. - Nie wierzę, że... - odezwał się Aleks i umilkł. - Rozmowy potem - warknął Kelly. - Aleksie Kamal, służyliście na okrętach Marsjańskiej Floty Wojennej. Potraficie poprowadzić ten? - Pewnie, porucznika - odparł Aleks, stając niemal na baczność. - Ale dlaczego ja? - Nasz pilot jest na zewnątrz i właśnie ginie. Weźcie to. - Kelly podał Aleksowi metalową kartę. - Wszyscy pozostali, zakładać uprząż i na fotele. Straciliśmy mnóstwo czasu. Z bliska uszkodzenia pancerza Kelly’ego były bardziej widoczne. Miał poważne rany na piersi. I nie wszystek wyciekający z nich płyn był olejem hydrauliki. Z niektórych spływała krew.

- Pomogę panu - powiedział Holden, wyciągając rękę. - Niech mnie pan nie dotyka! - żachnął się Kelly z zaskakującym Holdena gniewem w głosie. - Na fotel i zapiąć pierdoloną uprząż! Holden nie zaoponował. Odczepiwszy smycze od swojego kombinezonu, pomógł Naomi wsunąć Amosa na fotel i zapiąć jego pasy. Kelly został na górnym pokładzie, ale wszyscy słyszeli jego głos w komunikatorach. - Panie Kamal, możemy lecieć? - Tak jest, poruczniku. Gdy tu dotarliśmy, reaktor był już na chodzie. - Tachi pozostawał w gotowości bojowej. Dlatego go bierzemy. Niech pan startuje. Jak tylko opuścimy hangar, cała naprzód. - Zrozumiałem, sir - odpowiedział Aleks. Ciążenie wracało niewielkimi porcjami i z różnych kierunków. Aleks poderwał maszynę z pokładu i obracał ją w stronę drzwi hangaru. Holden skończył zapinanie swoich pasów i odwrócił się, żeby zobaczyć, jak ulokowani są Naomi i Amos. Mechanik pojękiwał i zaciskał dłonie na krawędzi fotela. - Amos, jak się czujesz? - zapytał Holden. - Fan-kurwa-tas-kurwa-tycznie, kapitanie. - Psiakrew, widzę Gomeza - odezwał się Aleks z głośnika pokładowego komu. - Już po nim! Pierdolone kutasy! Strzelają do niego, choć już leży. Skurwysyństwo! Korweta znieruchomiała, a potem Aleks powiedział zwodniczo spokojnym głosem: - Macie, smętne chuje! Okręcik zadrżał na sekundę, znieruchomiał, a potem ponownie popłynął ku wylotowi hangaru. - Sprzężone działka obronne? - zapytał Holden. - Doraźny sąd i sprawiedliwość - warknął Aleks w odpowiedzi. Holden zastanawiał się, co z ludzkim ciałem może zrobić kilka setek obleczonych w teflon pocisków wolframowej stali poruszających się z szybkością pięciu tysięcy metrów na sekundę, gdy Aleks włączył silnik i na piersi kapitana Knighta usiadła gromada słoni. *** Holden ocknął się w nieważkości. Bolały go gałki oczne i jądra, przez pewien czas poddawane znacznemu przeciążeniu. Spojrzawszy na terminal wbudowany w ścianę obok fotela, stwierdził, że trwało to prawie pół godziny. Naomi poruszała się niemrawo w swoim fotelu i dawała znaki życia, Amos jednak był nieprzytomny, a przez dziurę w jego kombinezonie w alarmującym tempie wypływała krew.

- Naomi, sprawdź, co z Amosem - zaskrzeczał Holden, przemagając ból gardła. Aleks, raport. - Donnie, który został za nami... eksplodował, kapitanie. Marines chyba go nie utrzymali. Zniknął z ekranów - stwierdził Aleks z przygnębieniem w głosie. - A te sześć atakujących go stateczków? - Po wybuchu nie zobaczyłem żadnego z nich. Podejrzewam, że się usmażyły. Holden skinął głową. W rzeczy samej doraźny sąd i sprawiedliwość. Abordaż był zawsze jednym z najbardziej ryzykownych manewrów w walkach kosmicznych. W zasadzie za każdym razem przekształcał się w wyścig pomiędzy przebijającymi się do maszynowni atakującymi i zbiorową wolą tych, którzy trzymali palce na guzikach uruchamiających proces samozniszczenia. Holdenowi wystarczyło tylko jedno spojrzenie na kapitan Yao, żeby mógł powiedzieć napastnikom, kto zwycięży w tym konkretnie wyścigu. Ktoś jednak uznał, że warto zaryzykować. Uwolniwszy się od taśm, Holden podpłynął do Amosa. Naomi otworzyła już pakiet pierwszej pomocy i teraz rozcinała ciężki skafander rannego mocnymi nożycami. Krew wypływała z otwartej rany - złamana goleń Amosa pod przeciążeniem dwunastu g przebiła skórę. Gdy skończyła rozcinanie kombinezonu, zbladła na widok krwawej pulpy, w jaką zamieniła się noga Amosa. - Co zrobimy? - zapytał Holden. Naomi spojrzała na niego, a potem sapnęła krótko, co zabrzmiało jak szczeknięcie. - Nie mam pojęcia - stwierdziła. - Ale ty przecież... - zaczął Holden. - Gdyby był zrobiony z metalu - przerwała mu dziewczyna - przywaliłabym mu kilka razy młotem, a potem zespawałabym wszystko, jak było. - Ja... - Ale on nie jest zrobiony z okrętowych części - ciągnęła, podnosząc głos niemal do krzyku - więc dlaczego MNIE pytasz, co zrobimy? Holden uspokajająco uniósł obie dłonie. - Dobra, zrozumiałem. Na razie postarajmy się zatrzymać krwawienie. - Jeśli Aleks zostanie zabity, zamierzasz jeszcze polecić mi sterowanie okrętem? Holden już otwierał usta do odpowiedzi, ale zaraz je zamknął. Naomi miała rację. Gdy nie wiedział, co robić, zawsze zwalał na nią szukanie rozwiązania problemu. Robił tak od lat. Była sprytna, zdolna i zwykle nie traciła spokoju.

Stała się dla niego podporą, a przecież przeżywała te same wstrząsy, których doświadczał on sam. Jeżeli nie odpuści i nie zacznie zwracać na to uwagi, dziewczyna się załamie, a na to nie mógł pozwolić. - Masz rację. Ja się zajmę Amosem. Ty skocz na górę i zobacz, co z Kellym. Przyjdę tam za kilka minut. Naomi patrzyła na niego, dopóki nie wyrównała oddechu, a potem stwierdziła: - W porządku. - I ruszyła do drabinki wiodącej na mostek. Holden spryskał nogę Amosa przyspieszaczem koagulacji i owinął ją w gazę znalezioną w zestawie apteczki pierwszej pomocy. Potem wywołał bazę danych w terminalu na ścianie i poszukał czegoś o leczeniu złamań. Czytał jeszcze z rosnącym niepokojem, gdy wywołała go Naomi. - Kelly nie żyje - stwierdziła głosem pozbawionym wszelkich uczuć. Holden poczuł, że żołądek wywija mu kozła. Odczekał trzy oddechy, by pozbyć się śladów paniki w głosie. - Dobrze. Potrzebna mi będzie twoja pomoc w nastawieniu tej kości. Wróć tu, na dół. Aleks? Daj mi połowę ciągu, gdy będziemy opatrywać Amosa. - Jakiś szczególny kierunek, kapitanie? - zapytał Aleks. - Nieważne, daj tylko połowę g i zostań na odbiorze, dopóki ci nie powiem. Naomi wróciła po drabince akurat wtedy, gdy zaczęła narastać grawitacja. - Wygląda na to, że Kelly ma złamane wszystkie żebra po lewej stronie klatki piersiowej - stwierdziła. - Prawdopodobnie pod wpływem przeciążenia poprzebijały płuca i serce. - Musiał wiedzieć, że coś takiego się zdarzy - powiedział Holden. - Taaak... Łatwo było pokpiwać z marines, gdy tego nie słyszeli. Gdy Holden służył we flocie, darcie łacha z piechociarzy było tak naturalne jak przeklinanie. Ale czterej marines zginęli, żeby wydostać ich z Donnagera, a trzej z nich poświęcili swoje życie zupełnie świadomie. Holden obiecał sobie, że nigdy już nie będzie z nich kpił. - Zanim zestawimy mu nogę, musimy ją wyprostować. Potrzymaj go, a ja będę ciągnął. Powiedz mi, kiedy złamane kości się zejdą. Naomi zaczęła protestować. - Wiem, że nie jesteś lekarzem. Po prostu spróbuj zgadnąć - powstrzymał ją Holden. Była to jedna z najgorszych, najbardziej okropnych rzeczy, jakie przyszło Holdenowi kiedykolwiek zrobić. W czasie tego procesu Amos ocknął się ze strasznym wrzaskiem. Holden musiał ciągnąć dwa razy, bo za pierwszym kości się nie zeszły i gdy puścił, ostry

koniec piszczela przebił skórę, strzelając strumieniem krwi. Na szczęście Amos zemdlał i drugi raz mogli już spróbować bez szarpaniny. Wyglądało na to, że się udało. Holden spryskał ranę sprayem odkażającym i przyspieszającym koagulację. Potem założył szwy i zakończył opatrunek, zakładając antybiotyk w plastrze i szybko sztywniejące plastykowe szyny. Po tym wszystkim targany wstrząsami zwalił się martwym bykiem na pokład. Naomi położyła się w swojej koi i zaczęła płakać. Holden nigdy przedtem nie widział, żeby uroniła choć jedną łzę. *** Holden, Aleks i Naomi unosili się luźno we trójkę wokół ratunkowej koi, na której spoczywało ciało porucznika Kelly’ego. Leżący na niższym pokładzie Amos, któremu zaaplikowano środki znieczulające, pogrążony był w głębokim śnie. Tachi dryfował wolno w przestrzeni, nie lecąc w żadnym szczególnym kierunku. Po raz pierwszy od dłuższego czasu nikt ich nie ścigał. Holden wiedział, że dwójka towarzyszących mu członków załogi czeka na jego decyzje. Czekali, żeby usłyszeć, jak zamierza ich ratować. Patrzyli na niego z niewypowiedzianym pytaniem w oczach. Spróbował udać spokojnego i zamyślonego. W głębi ducha był przerażony. Nie miał pojęcia, dokąd lecieć. Nie wiedział, co robić. Od znalezienia Scopuliego wszystko, co robili, sprowadzało się do pakowania w kolejne śmiertelne pułapki. Canterbury, Donnager. Przerażeniem przejmowała go konieczność lotu dokądkolwiek, bał się bowiem, że w każdej chwili cel podróży może zostać zniszczony. „Róbcie cokolwiek” - mawiał dziesięć lat wcześniej szkoleniowiec do młodych oficerów. „Nie musi być to właściwa decyzja, ważne jest, żebyście podejmowali decyzje”. - Niech ktoś sprawdzi, co się stało z Donnagerem - zaczął. - My tu rozmawiamy, a w tamto miejsce kierują się pewnie całe roje marsjańskich okrętów. Wiedzą już o ucieczce Tachiego, bo nasze przekaźniki powiadamiają o tym cały Układ Słoneczny. - Wcale nie - odezwał się Aleks. - Panie Kamal, zechce pan to wyjaśnić? - Tachi jest torpedowcem. Myśli pan, że jego projektanci chcieli, żeby przekaźniki nadawały pozycję okrętu, gdy zaczyna atak na nieprzyjacielski liniowiec? Nie, w kokpicie jest taki ładniutki pstryczek z napisem: „Przekaźnik wyłączony”. Skorzystałem z niego, zanim wylecieliśmy z hangaru. Teraz jesteśmy tylko jednym z miliona latających wokół obiektów. Holden milczał przez dwa długie oddechy. - Aleks, może się okazać, że to był największy z ludzkich wyczynów od początków historii Uniwersum.

- Jim - powiedziała Naomi - ale my nigdzie nie możemy lądować. Po pierwsze, żaden port nie dopuści w pobliże okrętu bez sygnału przekaźnika, a po drugie, gdy tylko znajdziemy się gdzieś, gdzie będą mogli nas zobaczyć, nie da się ukryć faktu, że lecimy marsjańskim okrętem wojennym. - Owszem, to nas postawi w zupełnie innym świetle - przyznał Aleks. - Fred Johnson - odpowiedział Holden - dał nam kontaktowy adres sieciowy, pod jakim będziemy mogli nawiązać z nim łączność. Myślę, że

SPZ

okaże się jedyną ze stron

konfliktu, która zechce pozwolić na lądowanie na swoim terenie naszego uprowadzonego Marsjanom okrętu wojennego. - Tachi nie został uprowadzony - zaoponował Aleks. - Zgodnie z prawem to nasz łup, mienie uratowane z katastrofy. - Dobra, możesz o tym podyskutować z przedstawicielami Marsjańskiej Floty Wojennej, jak nas złapią, ale najpierw postarajmy się, żeby do tego nie doszło. - Znaczy mamy poczekać, aż odszuka nas pułkownik Johnson? - zapytał Aleks. - Nie, to ja poczekam. Ty i Naomi przygotujcie ciało porucznika Kelly’ego do pogrzebu. Służyłeś w Marsjańskiej Flocie Wojennej. Znasz ich tradycje. Zróbcie to z pełnymi honorami i zanotujcie w dzienniku pokładowym. Zginął, wydostając nas z zaatakowanego okrętu, i oddamy mu należny szacunek. Jak tylko wylądujemy, gdziekolwiek by to było, przekażemy pełną informację dowództwu Marsjańskiej Floty Wojennej, żeby mogli pochować go oficjalnie. Aleks kiwnął głową. - Zrobimy to jak trzeba, sir. *** Fred Johnson odpowiedział na wezwanie tak szybko, że Holden zaczął się zastanawiać, czy pułkownik nie siedział przez cały czas przy odbiorniku, czekając na wywołanie. Odpowiedź sprowadzała się wyłącznie do podania współrzędnych i dwu słów „łączność laserem”. Holden skierował promień we wskazany mu punkt - ten sam, z którego Fred odebrał pierwszy komunikat - a potem włączył mik i rzucił: - Fred? Współrzędne dotyczyły miejsca odległego o jedenaście minut świetlnych. Holden przygotował się na dwudziestodwuminutowe czekanie. Dla zabicia czasu podał współrzędne do kokpitu i polecił Aleksowi ruszyć w tym kierunku z przeciążeniem jednego g, gdy tylko skończą z pogrzebem porucznika Kelly’ego. Po dwunastu minutach zagrały silniki i po drabince na górę wspięła się Naomi. Zdjęła

już skafander próżniowy i miała na sobie czerwony marsjański jednoczęściowy dres, o stopę za krótki i trzy razy za szeroki w pasie. Umyła też twarz i włosy. - Ten okręt ma kompakt z prysznicem. Może go zatrzymamy? - zapytała. - Jak poszło? - Wszystkim się zajęliśmy. Na dole obok maszynowni jest niezbyt wielka, ale wystarczająca ładownia. Umieściliśmy go tam, dopóki nie znajdziemy sposobu na odesłanie ciała do domu. Wyłączyłam zasilanie powietrzem, więc zostanie porządnie zachowane. Wyciągnęła rękę i podała Holdenowi niewielki czarny sześcianik. - Miał to w kieszeni pancerza - powiedziała. Holden wziął podany mu przedmiot. Wyglądał na jakieś Urządzenie do przechowywania danych. - Możesz odczytać, co na nim jest? - zapytał. - Pewnie, daj mi tylko trochę czasu. - A co z Amosem? - Ciśnienie się ustabilizowało - powiedziała Naomi. - To dobra wiadomość. W tejże chwili bipnęła konsola łączności i Holden włączył zapis. - Jim, w sieci właśnie rozeszły się wiadomości o Donnagerze. Przyznam, że cholernie się zdziwiłem, że usłyszałem o tym od ciebie - odezwał się głos Freda. - Co mogę dla was zrobić? Holden nie odpowiedział od razu; przygotowanie zajęło mu krótką chwilę. Wyczuwało się niemal namacalną podejrzliwość Freda, nie bez powodu jednak pułkownik przekazał mu pewne kluczowe słowo hasło. - Fred. Podczas gdy nasi wrogowie są chyba

WSZECHOBECNI,

skróciła nam się jakby

lista przyjaciół. W zasadzie zostaliście nam tylko wy. Lecę w uprowadzonym... Aleks głośno chrząknął. - ...w odzyskanym z katastrofy Donnagera torpedowcu - podjął wątek Holden. Muszę to jakoś ukryć. Trzeba mi dotrzeć do miejsca, gdzie nie zostaniemy zabici, gdy tylko dostaną nas w łapska. Pomóżcie nam się wykaraskać z tej sytuacji. Odpowiedź przyszła po upływie półgodziny. - Załączyłem plik danych na podkanale - powiedział Fred. - Jest na nim kod waszego nowego przekaźnika i instrukcja, jak go zainstalować. Kod sprawdzi wszelkie rejestracje. Jest jak najbardziej zgodny z prawem. Są na nim również współrzędne, które doprowadzą was do bezpiecznego lądowiska. Będę tam na was czekał. Mamy bardzo wiele do omówienia. - Nowy kod do przekaźnika? - zapytała Naomi. - W jaki sposób

SPZ

zdobył nowe

kody? - Złamali protokoły zabezpieczenia Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej albo wsadzili kreta do biura rejestracyjnego - odpowiedział Holden. - Tak czy siak sądzę, że rozpoczynamy grę w lidze wielkich.

MILLER

Miller patrzył na przekaz

TV

z Marsa wespół z pozostałymi mieszkańcami stacji.

Podium obłożono czarnym suknem, co nie było dobrym znakiem. W tle zawieszono nie jeden, ale osiem flag Marsjańskiej Republiki Federacyjnej z pojedynczą gwiazdą na trzydziestu pasach. - To nie mogło się stać bez starannego planowania - mówił marsjański prezydent. Informacja, jaką chcieli posiąść, naraziłaby na poważne i fundamentalne niebezpieczeństwa Marsjańską Flotę Wojenną. Nie udało im się to, ale kosztowało to nas życie dwóch tysięcy ośmiuset obywateli. Ta agresja jest czymś, na co Pas przygotowywał się od wielu lat. Pas, zauważył Miller. Nie SPZ, tylko Pas. - W ciągu tygodnia od pierwszych wieści o tym ataku zaobserwowaliśmy trzydzieści wtargnięć w strefy bezpieczeństwa marsjańskich okrętów i baz, włącznie ze Stacją Pallas. Gdyby utracono ich produkty, ekonomika Marsa poniosłaby niepowetowane straty. W obliczu tej zbrojnej, zorganizowanej partyzantki nie mamy wyboru; musimy wzmocnić militarny kordon wokół naszych stacji, baz i okrętów w Pasie. Kongres wyda nowe rozkazy wszystkim jednostkom floty, które nie pełnią obecnie aktywnej służby dla Koalicji. Żywimy nadzieję, że nasi żyjący na Ziemi bracia i siostry tak szybko, jak to tylko możliwe, przyłączą się do manewrów Koalicji. - Nowe rozkazy dla Marsjańskiej Floty Wojennej mają zabezpieczyć działania mające na celu bezpieczeństwo wszystkich spokojnych obywateli, zniszczenie wrogich struktur czających się obecnie w Pasie i wymierzenie sprawiedliwości odpowiedzialnym za te ataki. Pragnę oznajmić, że już nasze pierwsze akcje bojowe doprowadziły do unicestwienia osiemnastu działających bezprawnie wrogich okrętów wojennych i... Miller wyłączył przekaz. Doczekali się. Sekretna wojna stała się wojną prowadzoną publicznie. Tatko Mao miał rację, pragnąc powrotu Julie do domu, ale się spóźnił. Jego ukochana córeczka będzie musiała ryzykować jak wszyscy inni. Co prawda oznaczało to przynajmniej wyznaczenie na Stacji Ceres godziny policyjnej i śledzenia ruchu obywateli. Oficjalnie stacja była neutralna. Nie należała do

SPZ

ani do

nikogo innego. Star Helix zaś było ziemską korporacją, niemającą ani zakontraktowanych, ani stałych zobowiązań wobec Marsa. W najgorszym zaś wypadku staną w obliczu kolejnych zamieszek. Będzie więcej ofiar śmiertelnych. Nie, to nie było prawdą. W najgorszym przypadku Mars albo

SPZ

zechce podkreślić

swoje stanowisko, zrzucając na stację garść nuklearnych głowic bojowych. Albo inicjując eksplozję termojądrowego silnika jednego ze stojących w doku statków. Jeżeli sytuacja wymknie się spod kontroli, będzie to oznaczało sześć czy siedem milionów ofiar śmiertelnych i koniec znanego Millerowi świata. Dziwne, że na myśl o tym doznał niemal uczucia ulgi. Był tego świadom od kilku tygodni. Tę świadomość dzielili z nim wszyscy mieszkańcy stacji. Ale do tej pory do tego nie doszło, więc każda rozmowa, żart, przypadkowa wymiana uprzejmości oraz pozornie lekkie rozmowy w tubie wydawały się unikami. Nie mógł umiejscowić raka wojny, nie mógł powstrzymać jego rozrostu - mógł jedynie przyznać, że się rozprzestrzenia. Miller przeciągnął się, zjadł ostatnią porcję drożdżowego twarożku, wypił coś kawopodobnego i ruszył wziąć udział w wysiłku wojennym. Gdy dotarł na posterunek, Muss powitała go niezobowiązującym kiwnięciem głowy. Tablica pełna była spraw - przestępstw, których sprawców trzeba było odkryć, i takich, które należało udokumentować albo oddalić. Dwa razy więcej doniesień niż poprzedniego dnia. - Kiepska noc - stwierdził Miller. - Mogłoby być gorzej - odparła Muss. - Tak? - Star Helix mogłoby być korporacją marsjańską. Jak długo Ziemia pozostaje neutralna, nie musimy działać jak Gestapo. - A jak sądzisz, długo to potrwa? - Która godzina? - zapytała. - Ale wiesz, coś ci jednak powiem. Jak już wszystko zacznie się walić, będę chciała podskoczyć do rdzenia. Gdy pracowałam w sekcji do spraw gwałtów, był tam taki jeden facet, którego nigdy nie mogliśmy przygwoździć. - Po co czekać? - zapytał Miller. - Możemy skoczyć na górę, wsadzić mu kulę w łeb i wrócić tu na obiad. - Taa... ale wiesz, jak to jest. Trzeba się trzymać reguł zawodu. Zresztą jakbyśmy to zrobili, należałoby wszcząć śledztwo, a na tablicy nie ma już miejsca. Miller usiadł za swoim biurkiem. Wszystko to były żarciki profesjonałów. Pozornie poważne rozmówki, jakie prowadzi się, gdy twój dzień wypełniają przesłuchania nieletnich

dziwek i tropienie źródeł skażonych dragów. A jednak na posterunku panowało pewne napięcie. Wyczuwało się je w śmiechu i zachowaniu funkcjonariuszy. Widać też było więcej broni, jakby demonstrujący gotowość do jej użycia ludzie czuli się przez to bezpieczniej. - Sądzisz, że to SPZ? - zapytała Muss nieco ciszej. - Myślisz o zniszczeniu Donnagera? A niby kto jeszcze mógłby to zrobić? No i oni na tym korzystają. - Niektórzy z nich. Z tego, co mi wiadomo, w

SPZ

obecnie nie ma jednomyślności.

Zwolennicy starych metod nie chcą mieć z tym nic wspólnego. Wszyscy srają w portki i usiłują znaleźć piratów, którzy przypisują sobie to „zwycięstwo”. - A co niby mogą zrobić? - zapytał Miller. - Nawet gdybyś zamknęła pysk każdej kłapiącej gębie w Pasie, niczego to nie zmieni. - Ale jeżeli w SPZ jest rozłam... - Muss spojrzała na tablicę. Jeżeli w SPZ jest rozłam, to tablica, na którą patrzyli, była niczym. Miller przeżył dwie wielkie wojny gangów. Pierwszą, gdy Loca Greiga wypierała z pozycji, a potem zniszczyła Aryan Flyers; druga towarzyszyła rozłamowi w Złotej Gałęzi. złowrogi i profesjonalny niż tamci. Rozłam w

SPZ

SPZ

był większy, bardziej

oznaczał wojnę domową na obszarze

całego Pasa. - Może do tego nie dojdzie - mruknął Miller. W tejże chwili ze swojego biura wyszła Shaddid i omiotła wzrokiem cały posterunek. Wszystkie rozmowy nagle zgasły. Shaddid spojrzała ostro na Millera i zrobiła szybki gest: „Marsz do mojego biura”. - Wylatujesz - stwierdziła Muss. Wszedłszy do biura przełożonej, Miller zobaczył rozpartego na jednym z krzeseł Andersona Dawesa. Gdy detektyw zrozumiał implikacje tej informacji, jego ciałem targnął nagły dreszcz. Mars i Pas znalazły się w stanie otwartego zbrojnego konfliktu. Przedstawiciel SPZ siedzi

sobie spokojnie w biurze kapitana sił bezpieczeństwa.

Wszystko jasne - pomyślał. - Pracujesz nad sprawą Mao - stwierdziła Shaddid, zająwszy swoje miejsce za biurkiem. Miller, któremu nie zaproponowała, żeby usiadł, założył ręce w tył. - Pani sama mi ją zleciła, ma’am - powiedział. - I powiedziałam ci, że nie jest to sprawa priorytetowa. - A ja się z tym nie zgodziłem - przypomniał jej Miller. Dawes się uśmiechnął. W porównaniu z miną Shaddid był to ciepły i miły uśmiech. - Detektywie Miller - powiedział Dawes - nie rozumie pan, co się tu dzieje. Siedzimy

na beczce prochu, a pan wymachuje zapaloną zapałką. Musi pan przestać. - Odbieram ci sprawę Mao - stwierdziła Shaddid. - Czy to jest dla ciebie zrozumiałe? Z chwilą obecną oficjalnie odbieram ci to dochodzenie. Jeżeli dalej będziesz się do tego mieszał, ukarzę cię dyscyplinarnie za pracę poza wyznaczonymi ci ramami oraz nadużywanie sił i środków Star Helix. Oddasz mi wszelkie materiały dotyczące tej sprawy. Wykasujesz wszelkie związane z nią dane na twojej osobistej partycji. I zrobisz to wszystko przed końcem zmiany. Świat Millera wywinął kozła, ale detektyw postarał się zachować niezmieniony wyraz twarzy. Nie chciał, żeby dopięła swego. To było oczywiste. Ale nie to było dlań teraz najważniejsze. - Prowadzę teraz kilka spraw... - zaczął. - Nie, nie prowadzisz - ucięła Shaddid. - Twój liścik do jej rodziców był wykroczeniem przeciwko polityce firmy. Każdy kontakt z udziałowcami powinien się odbywać za moim pośrednictwem. - Chce mi pani powiedzieć, że ten list nie dotarł do adresata - stwierdził Miller. - To znaczy śledziła pani moje posunięcia. - Nie znaczy - odpowiedziała Shaddid. Tak. Śledziłam. I cóż tym zrobisz? W rzeczy samej Miller był bezradny. - A te transkrypcje z przesłuchań Jamesa Holdena? - zapytał. - Czy nie wyszły, zanim... Zanim Donnager został zniszczony, zabierając ze sobą jedynych żyjących świadków losu Scopuliego i pogrążając Układ w wojnie? Miller wiedział, że pytanie trafiło w czuły punkt i zabrzmiało jak zgrzyt. Na twarzy Shaddid stężały mięśnie szczęk. Nie zdziwiłoby go, gdyby usłyszał trzask pękających zębów. Ciszę przerwał Dawes. - Może trochę to wszystkim ułatwię - powiedział. - Detektywie, o ile dobrze pana zrozumiałem, sądzi pan, że chcemy zaklajstrować sprawę. Nie, nie chcemy. Ale w niczyim interesie nie leży, żeby tylko Star Helix znalazło odpowiedzi, których pan szuka. Niech pan pomyśli. Może i jest pan Pasiarzem, ale pracuje pan dla ziemskiej korporacji. Aktualnie Ziemia jest jedyną z większych sił, które jeszcze nie wmieszały się do gry. Jedyną, która może negocjować ze wszystkimi pozostałymi. - I niby dlatego nasi szefowie mieliby nie chcieć poznać prawdy - stwierdził Miller. - Nie w tym rzecz - odparł Dawes. - Chodzi o to, że Star Helix i Ziemia nie mogą sobie pozwolić na to, żeby pomyślano, że w ten czy inny sposób są zaangażowane w konflikt. Nie mogą sobie pobrudzić rąk. A to śledztwo wykracza poza ramy pańskiego kontraktu.

Juliette Mao nie ma na Ceres, a z drugiej strony ktoś może posunąć się za daleko, jeżeli coś panu powie. - Nie kupuję tego - stwierdził Miller. - Nie musisz - odpowiedziała Shaddid. - To nie są negocjacje. Nie zaprosiliśmy cię tutaj, żeby poprosić cię, psiakrew, o łaskę. Jestem twoją szefową i wydaję ci rozkaz. Rozkazuję. Tobie. - Mamy Holdena - rzekł Dawes. - Co? - zapytał Miller jednocześnie z Shaddid, która stwierdziła: - Miał pan o tym nie mówić. Dawes uniósł ramię ku Shaddid w geście, który był wśród Pasiarzy odpowiednikiem nakazania komuś zachowania spokoju. Ku zaskoczeniu Millera Shaddid okazała posłuszeństwo. - Mamy Holdena. On i jego załoga nie zginęli i są już, albo wkrótce będą, pod strażą SPZ.

Rozumie pan, co mówię, detektywie? Wie pan, o co mi chodzi? Mogę prowadzić to

dochodzenie, ponieważ mam na to środki i sposoby. PAN nie potrafił nawet odkryć, co się stało z waszym sprzętem do tłumienia zamieszek. Był to bolesny klaps. Miller wpatrzył się w czubki swoich butów. Złamał dane Dawesowi słowo o rezygnacji z dochodzenia w sprawie porwania Julie Mao, a ten aż do tej chwili na to się nie powołał. Za to detektyw musiał przyznać agentowi

SPZ

kilka plusów. Na

domiar wszystkiego, jeżeli Dawes istotnie miał Jamesa Holdena, Miller nie miał szans na wzięcie udziału w przesłuchaniach. I wtedy odezwała się Shaddid - zaskakująco łagodnym głosem. - Wczoraj popełniono trzy morderstwa. Włamano się do ośmiu magazynów i sklepów, sprawcami prawdopodobnie są ci sami ludzie. W szpitalach całej stacji przebywa sześć osób z załamaniem nerwowym spowodowanym zażyciem zbyt dużej dawki pseudoheroiny. W całej stacji panuje napięcie i nastrój zagrożenia - stwierdziła. - Możesz zdziałać wiele dobrego, Miller. Idź i złap kilku drani. - Tak jest, ma’am - odparł Miller. - Może pani na mnie liczyć. Muss czekała na niego, oparłszy się o biurko. Skrzyżowała ramiona i patrzyła na niego znużonym wzrokiem. Tak samo patrzyła na przybite do ściany korytarza ciało Dos Santosa. - Nowe gówno? - zapytała. - Taa... - Z czasem wszystko przyschnie. Wystarczy, że poczekasz. Wzięłam śledztwo w sprawie jednego z tych morderstw. Średniego szczebla księgowy w Naobi-Shears stracił

głowę w wybuchu na zewnątrz baru. Wygląda dość ciekawie. Miller podsunął sobie ręczny terminal i wszedł w podstawową bazę danych. Nie miał do tego serca. - Hej, Muss - odezwał się. - Mam pytanie. - Strzelaj. - Załóżmy, że dostajesz sprawę, której nie masz ochoty ciągnąć do końca. Co wtedy robisz? Jego nowa partnerka zmarszczyła brwi, przechyliła głowę i wzruszyła ramionami. - Przekazuję ją „rybce”. Jak pracowałam w sekcji zbrodni popełnianych przeciwko dzieciom, był taki facet. Jeżeli się dowiadywaliśmy, że zamieszany był któryś z naszych informatorów, zawsze dawaliśmy sprawę jemu. Nikt z naszych ludzi nigdy nie popadł w kłopoty. - Taaak... - powiedział Miller. - Tak samo się robi, gdy... załóżmy, że potrzebny ci ktoś, kto zdejmie ci z karku jakiegoś sprawiającego kłopoty pracownika - ciągnęła Muss. - Wiesz. Kogoś, z kim nikt inny nie chce pracować. Ma brzydki oddech, zły charakter czy co tam jeszcze, ale potrzebuje partnera. Musisz mu tego partnera podsunąć. No to wybierasz gościa, który był dobry, ale potem się rozwiódł. Zaczął pić. Ciągle myśli, że jest asem. I tak postępuje, jakby był. Ale nie ma lepszych wskaźników niż inni. Trzeba dać mu gównianą sprawę. Gównianego partnera. Miller zamknął oczy. Poczuł mdłości. - Co zrobiłaś? - zapytał. - Żeby przydzielili cię do mnie? - odpowiedziała Muss. - Jeden ze starszych oficerów zaczął się koło mnie kręcić, ale go obcięłam. - I utknęłaś. - Na dobre. No daj spokój, Miller. Nie jesteś głupi - stwierdziła Muss. - Musiałeś wiedzieć. Powinien był wiedzieć, że jest obiektem kpinek całego posterunku. Facet, który był kiedyś dobry. I stracił niuch. Nie, właściwie to o tym nie wiedział. Otworzył oczy. Muss nie wyglądała na szczególnie szczęśliwą albo smutną, usatysfakcjonowaną z jego bólu, ani też przejętą i zirytowaną. Dla niej to była praca. Martwi, ranni, pokaleczeni. Nie przejmowała się. Nie obchodziło jej to, jak przetrwa dzień. - Może nie powinnaś była go spławiać - mruknął do Muss. - No... ty nie jesteś taki zły - odpowiedziała. - A on miał czarne włosy. Nie cierpię

brunetów. - Miło mi to słyszeć - stwierdził Miller. - A teraz chodźmy wymierzać sprawiedliwość. *** - Jesteś pijany - powiedział dupek. - ...stem gliną - odparł Miller, dźgając palcem powietrze. - Nie wkurwiaj mnie. - Wiem, że jesteś gliną. Przychodzisz do mojego baru od trzech lat. To ja. Hasini. A ty jesteś pijany, przyjacielu. Poważnie, solidnie się utrąbiłeś. Miller rozejrzał się dookoła siebie. W rzeczy samej, znajdował się w Błękitnej Żabie. Nie pamiętał, jak tu trafił, ale niewątpliwie był... tutaj. A dupek, z którym rozmawiał, był jednak Hasinim. - Ja... - zaczął Miller, ale nagle stracił wątek. - No chodź - powiedział Hasini, obejmując go ramieniem. - To nie tak daleko. Odprowadzę cię do domu. - Która godzina? - zapytał Miller. - Jest późno. Słowo to miało w sobie swoistą głębię. Późno. Było późno. Stracił wszystkie szanse na naprawę czegokolwiek. Cały Układ ogarnęła wojna i nikt nie wiedział na pewno, dlaczego tak się stało. W czerwcu następnego roku Miller miał skończyć pięćdziesiąt lat. Było późno. Za późno, żeby zaczynać od nowa. Za późno na myślenie o tym, że przez wiele lat szedł w złym kierunku. Hasini poprowadził go do elektrycznego wózka, który trzymano w barze na takie właśnie okazje. Miller zwęszył dolatujący z kuchni zapach wrzącego tłuszczu. - Zaczekaj - powiedział. - Będziesz rzygał? Miller przez chwilę zastanawiał się nad problemem. Nie, na rzyganie było też za późno. Zrobił chwiejny krok przed siebie. Hasini doprowadził go do wózka, uruchomił silniczki i obaj wyjechali na korytarz, oznajmiając to światu wyciem motorków. Światła nad ich głowami były już przyćmione. Pojazd trząsł się na skrzyżowaniach, w miarę jak je kolejno mijali. Może nie wózek się trzęsie - pomyślał Miller - tylko ja. - Myślałem, że jestem dobry - powiedział. - Wiesz, przez cały ten czas myślałem, że jestem dobry. - Nieźle sobie radzisz - stwierdził Hasini. - Masz tylko gównianą robotę. - Ale byłem w tym dobry. - Nieźle sobie radzisz - powtórzył Hasini, jakby to mogło sprawić, że jego opinia stanie się prawdziwa.

Miller położył się na dnie wózka. W bok mocno go uwierał łuk osłony koła. Bolało, ale wysiłek ruszenia się i zmiany pozycji byłby zbyt wielki. Nawet myślenie o tym było wysiłkiem. Przetrwał dzień. Muss była u jego boku. Oddał Shaddid dane i zapisy dotyczące Julie Mao. W jego jamie nie zostało nic, po co warto byłoby wracać, nie była nawet miejscem, w którym chciałby zostać i być. Patrzył z dołu na pojawiające się i znikające światła. Zastanawiał się, czy to w jakimś choćby stopniu przypominało patrzenie w gwiazdy. Nigdy nie patrzył w niebo. Ta myśl wzbudziła w nim coś w rodzaju mdłości. Strach przed nieskończonością był niemal miły. - Jest tam ktoś, kto się o ciebie zatroszczy? - zapytał Hasini, gdy dotarli do jamy Millera. - Poradzę sobie. Miałem po prostu tylko... zły dzień. - Julie - stwierdził Hasini, kiwając głową. - Skąd wiesz o Julie? - zapytał Miller. - Przez całą noc tylko o niej mówiłeś - oznajmił Hasini. - To przez nią tak się urżnąłeś, prawda? Miller zmarszczył brwi i oparł jedną dłoń na wózku. Mówił o Julie. O to chodziło. Nie o jego pracę. Nie o reputację. Zabrali mu Julie. Jego sprawę. Tylko to się liczyło. - Kochasz ją? - zapytał Hasini. - Taaak... tak jakby - odpowiedział Miller, czując, że przez alkoholowe mgły dociera doń coś na kształt objawienia. - Chyba tak. - No to leżysz i kwiczysz - stwierdził Hasini.

HOLDEN

Korweta Tachi miała normalną kuchnię i stół z miejscem dla dwunastu osób. Miała także normalny ekspres do kawy, w którym można było zaparzyć czterdzieści kubków kawy smolistej barwy w mniej niż pięć minut niezależnie od tego, czy stateczek leciał z zerową grawitacją, czy z przeciążeniem pięciu g. Holden złożył w duchu milczące dzięki bogom za rozdęty budżet marsjańskiej soldateski i nacisnął guzik warzenia. Z trudem powstrzymał się od pogładzenia nierdzewnej stali pokrywki łagodnie pomrukującego i bulgoczącego ekspresu. Powietrze napełniał aromat kawy, który rywalizował z zapachem opiekanego czegoś, co Aleks włożył do mikrofalówki. Amos, chodząc wokół stołu, łomotał usztywniającymi jego złamaną nogę obejmami; wykładał na stół plastykowe talerze i - Holden gotów byłby na to przysiąc! - srebrne sztućce. Naomi mieszała w garnku coś, co miało czosnkowy zapach porządnego humusu. Patrząc, jak członkowie jego załogi zajmują się tymi kuchennymi pracami, Holden miał dostatecznie głębokie poczucie bezpieczeństwa, żeby niemal głupio się uśmiechać. Uciekali od kilku tygodni; przez cały ten czas ścigały ich jeden po drugim tajemnicze okręty. Teraz po raz pierwszy od zniszczenia Canta nikt nie wiedział, gdzie się znajdują. Nikt od nich niczego nie żądał. Dla mieszkańców całego Układu byli tylko kilkoma z tysięcy ofiar po katastrofie Donnagera. O tym, że w istocie

BYLI

ofiarami, przypominała im krótka wizja

znikającej niczym w ponurym magicznym tricku głowy Sheda. A jednak dobrze było ponownie czuć się panami własnego losu, i nawet poczucie żalu nie mogło ich w pełni tego pozbawić. Zadzwonił czasomierz mikrofalówki i Aleks wyciągnął zeń talerz, na którym leżał cienki, płaski chleb. Zaczął kroić go na kromki, które Naomi pokrywała pastą wyglądającą w rzeczy samej na humus. Amos porozkładał je na leżące na stole talerze. Holden ponalewał kawę do kubków ozdobionych z boku nazwą okrętu i podał je dalej. Nastąpił moment niezręcznego milczenia, podczas którego wszyscy, stojąc bez ruchu, patrzyli na starannie zastawiony stół, jakby bali się zniszczyć perfekcję całej scenerii. Amos ułatwił wszystko, mówiąc:

- Jestem głodny jak pieprzony niedźwiedź. - Zaraz potem rozsiadł się na krześle, aż jęknęło pod jego ciężarem. - Niech no mi ktoś poda tamten pieprz. Przez kilka minut nikt się nie odezwał; wszyscy byli pochłonięci jedzeniem. Holden odgryzł niewielki kęs chleba z humusem. Po tygodniach jedzenia pozbawionych smaku tabliczek proteinowych wyrazisty smak sprawił, że poczuł niemal zawrót głowy. Zaraz potem wsunął sobie całą kromkę do ust i zrobił to tak łapczywie, że ślinianki zareagowały niemal bólem. Zakłopotany rozejrzał się wokół siebie, ale wszyscy opychali się równie szybko, zapomniawszy więc o dobrych manierach i poczuciu przyzwoitości, skupił się na jedzeniu. Gdy wyjadł z talerza ostatnie okruszynki, odchylił się w tył, pragnąc jak najdłużej kontentować się smakami. Aleks z zamkniętymi powiekami sączył powoli kawę. Amos właśnie wymiatał łyżką resztki pasty z talerza, a Naomi obdarzyła Holdena przeciągłym, sennym i diablo seksownym spojrzeniem. Holden odpędził od siebie kosmate myśli i podniósł kubek. - Za żołnierzy Kelly’ego. Do ostatniej chwili pozostali bohaterami. Niech spoczywają w spokoju. - Za żołnierzy - powtórzyli wszyscy echem, po czym stuknęli się kubkami i wypili. Aleks uniósł swój kubek. - Za Sheda. - Tak, za Sheda i oby skurwiele, którzy go zabili, zgorzeli w piekle - stwierdził spokojnie Amos. - Razem z tym chujem, który rozwalił Canta. Siedzący przy stole spochmurnieli. Holden poczuł, że moment spokoju ulatnia się równie szybko i niepostrzeżenie, jak się pojawił. - Aleks - odezwał się - powiedz mi coś o tym nowym okręcie. - Cacuszko, kapitanie. Po opuszczeniu Donniego przegoniłem go na dwunastu g przez ponad pół godziny, a silniki przez cały czas tylko mruczały jak kocięta. Fotel pilota też jest cholernie wygodny. Holden kiwnął głową. - Amos? Znalazłeś chwilkę czasu na rozejrzenie się po maszynowni? - Tak. Czyściutko jak w jadalni. Dla takiego smolucha jak ja w zasadzie będzie to nudny rejs. - Nuda jest miła i pożądana - stwierdził Holden. - Naomi? Co myślisz o tym wszystkim? Dziewczyna skwitowała pytanie uśmiechem. - Pokocham ten okręt. Są tu najbardziej miłe prysznice, jakie kiedykolwiek widziałam

na okręcie tych rozmiarów. Na dodatek ma doskonale wyposażony przedział medyczny ze świetną, skomputeryzowaną aparaturą diagnostyczno-leczniczą, która wie, jak przywracać do stanu używalności pokaleczonych żołnierzy. Powinniśmy ją znaleźć, zanim zabraliśmy się do amatorskiej kuracji Amosa. Amos stuknął o pokład swoją usztywnioną nogą. - Nieźle się spisaliście, szefie. Holden powiódł wzrokiem po lśniących czystością twarzach swojej załogi i przygładził włosy, po raz pierwszy od kilku tygodni nie cofając ze wstrętem natłuszczonej dłoni. - Taaak... dobrze jest mieć prysznic i nie musieć samemu nastawiać połamanych nóg. Coś jeszcze? Naomi bezwiednie przechyliła głowę, jednocześnie poruszając oczami, jakby przebiegała wzrokiem jakąś wyimaginowaną listę. - Mamy pełen zbiornik wody, a wtryskiwacze dostateczny zapas piguł paliwowych, żeby zasilać reaktor przez trzydzieści godzin. W kuchni jest pełen zapas żywności. Jak wpadniesz na pomysł oddania jej flocie, najpierw będziesz musiał mnie obezwładnić i związać. Kocham ten okręt. - Sprytna łódeczka - stwierdził Holden z uśmiechem. - Miałaś chwilkę czasu, żeby popatrzeć na uzbrojenie? - Dwie wyrzutnie i dwadzieścia torped dalekiego zasięgu uzbrojonych w bardzo efektywne głowice plazmowe - powiedziała Naomi. - Tak przynajmniej wynika z dokumentacji. Są podczepiane na zewnątrz, więc nie mogłam fizycznie tego sprawdzić bez wyłażenia na kadłub. - Panel uzbrojenia to potwierdza - wtrącił Aleks. - I w pełni załadowane pojemniki amunicyjne działek obronnych. Brakuje tylko... Brakuje tylko pocisków wystrzelonych przez ciebie w ludzi, którzy zabili Gomeza. - A, jeszcze jedno, kapitanie. Gdy wkładaliśmy Kelly’ego do ładowni, znalazłem sporą skrzynkę z napisem na boku.

ZBI.

Zgodnie z okrętowym manifestem są to Zestawy

Broni Indywidualnej. Najwyraźniej tak w marynarce określa się karabinki i pistolety. - Tak - potwierdził Aleks. - Wyposażenie dla ośmiu żołnierzy. - W porządku - podsumował Holden. - Wojskowe silniki Epsteina pozwalają nam na lot w dowolnym kierunku, mamy więc nogi. A jeżeli prawdą jest to, co mówicie o uzbrojeniu, mamy też kły i pazury. Kolejnym pytaniem jest to, co z nimi zrobić. Skłonny jestem przyjąć propozycję pułkownika Johnsona dotyczącą schronienia. Macie inne pomysły?

- Jestem za - stwierdził Amos. - Zawsze myślałem, że Pasiarze dostają tylko odpady z uczty. Na jakiś czas chętnie zostanę rewolucjonistą. - Brzemię Ziemniaka, co? - zapytała Naomi z uśmiechem? - Co to, kurwa, znaczy? - Nic, po prostu chciałam cię podrażnić - stwierdziła. - Wiem, że bierzecie naszą stronę, bo chcecie kraść nasze kobiety. Pojąwszy żart, Amos odpowiedział szerokim uśmiechem. - Bo wy, piękne panie, macie nogi aż do szyi - odciął się. - No dobra, dość tego - odezwał się Holden, podnosząc dłoń. - Dwa głosy dla Freda. Ktoś jeszcze? Naomi podniosła rękę. - Ja też głosuję za Fredem. - Aleks? A ty co myślisz? - zapytał Holden. Marsjański pilot lekko wzruszył ramionami i podrapał się po głowie. - Zasadniczo wszystko mi jedno, dokąd się udam, więc zostanę z wami - powiedział. Mam tylko nadzieję, że nie trafimy w miejsce, gdzie znów wszyscy nam będą mówić, co mamy robić. - Ja na pewno do tego nie dopuszczę - stwierdził Holden. - Mam teraz okręt i nieliche armaty, jak jeszcze raz ktoś mi każe coś zrobić, to ich użyję. *** Po obiedzie Holden powoli obszedł cały okręt. Otwierał po kolei wszystkie drzwi, zaglądał do wszystkich szaf i pojemników, włączał każdy panel i odczytywał każdy wskaźnik. Przez dłuższy czas stał w maszynowni obok reaktora termojądrowego i zamknąwszy oczy, wsłuchiwał się w niemal podprogowy, wydawany przez silnik pomruk. Uczył się go wyróżniać wśród innych dźwięków; jeżeli coś miałoby się stać, chciał o tym wiedzieć, zanim zabrzmi jakikolwiek alarm. Zatrzymał się w warsztacie technicznym, gdzie obejrzał i dotknął każdego narzędzia, potem wspiął się na pokład przeznaczony na kajuty indywidualne, wybrał taką, która mu najbardziej odpowiadała, i rozrzucił pościel na łóżku, żeby dać innym znać, że ta kabina jest już zajęta. Wśród dresów znalazł kilka takich, które odpowiadały jego rozmiarom, i zabrał je do szafki w swojej nowej kajucie. Raz jeszcze wziął prysznic, pozwalając, żeby strumienie gorącej wody rozluźniły trzytygodniowe supły mięśni. Wracając do kabiny, powiódł palcami po ścianie korytarza, czując łagodną miękkość ognioodpornej wykładziny przeciwodpryskowej pokrywającej stalowe, pancerne grodzie. Gdy dotarł do swojej kabiny, przekonał się, że Amos i Aleks wprowadzają się do wybranych

przez siebie kajut. - Którą kabinę zajęła Naomi? - zapytał. Amos wzruszył ramionami. - Ona wciąż jeszcze siedzi w centrali operacyjnej i cos tam kombinuje. Holden doszedł do wniosku, że na razie trzeba mu odłożyć sen na później, i podjechał mieszczącą się w kilu windą - mamy windę! - do centrali operacyjnej. Naomi siedziała na podłodze przed otwartą grodzią, rozłożywszy wokół siebie setki niewielkich części i przewodów w skomplikowanych układach. Patrzyła na coś znajdującego się wewnątrz otwartej niszy. - Hej, Naomi, naprawdę powinnaś się trochę przespać. Nad czym ty pracujesz? Machnęła ręką, wskazując otwartą gródź. - Nad przekaźnikiem. Holden podszedł bliżej i usiadł na podłodze obok. - Powiedz, jak mógłbym ci pomóc. Podała mu podręczny terminal: na ekranie widać było instrukcje Freda dotyczące zmiany sygnału przekaźnika. - Jest gotowy do użycia. Podłączyłam konsolę do portu danych przekaźnika, tak jak on mówi. Uruchomiłam program komputerowy, który zainicjuje zmiany, takie jak opisuje Fred. Nowy kod przekaźnika i dane rejestrowe okrętu są gotowe do wprowadzenia. Wprowadziłam nową nazwę. Wybrał ją Fred? - Nie, ja. - Aha... No dobrze. Ale... - umilkła i ponownie wskazała dłonią przekaźnik. - W czym problem? - zapytał Holden. - Jim, te nadajniki są zabezpieczane tak, żeby nikt w nich nie grzebał. Cywilna wersja przekaźnika spali się w grudkę silikonu, gdy tylko zacznie podejrzewać, że coś jest nie tak. Kto wie co przy próbie przebicia się przez zabezpieczenia potrafi zdziałać wersja wojskowa? Może wrzuci do reaktora butlę magnetyczną? I zamieni nas w supernową? Odwróciła się i spojrzała na Holdena. - Wszystko przygotowałam i można zaczynać, ale nie sądzę, że powinniśmy uruchomić ten program - powiedziała. - Nie wiemy, jakie mogą być konsekwencje niepowodzenia. Holden wstał i podszedł do konsoli komputera. Program, który Naomi nazwała Trans Ol, czekał, aż ktoś go zainicjuje. Holden wahał się może przez sekundę, a potem wcisnął guzik. Okręt nie zamienił się w chmurkę pyłu.

- Podejrzewam, że Fredowi potrzebni jesteśmy żywi - powiedział. Naomi rozluźniła się i wydała głośne westchnienie ulgi. - Widzisz teraz, dlaczego nigdy nie zostanę dowódcą - stwierdziła. - Nie lubisz podejmować niełatwych decyzji, nie mając kompletnej informacji? - Nie tylko to. Nie jestem samobójczo nieodpowiedzialna - odpowiedziała i zaczęła powoli rozmontowywać oporządzenie przekaźnika. Holden wcisnął na ścianie guzik komu ogólnego. - Do wszystkich członków załogi. Witajcie na pokładzie frachtowca do przewozu gazu. Nowa nazwa naszego okrętu to Rosynant*. - A co to w ogóle znaczy? - zapytała Naomi, gdy Holden odjął palec od guzika komu. - To znaczy, że trzeba nam znaleźć jakieś wiatraki - rzucił Holden, ruszając do windy. *** Koncern Produkcyjno-Inżynieryjny Tycho był jedną z pierwszych korporacji, które swą działalnością objęły Pas. We wczesnym okresie ekspansji inżynierowie i flota Tycho zajęły niewielką kometę i przemieściły ją na stabilną orbitę jako punkt uzupełniania zapasów wody na długo przedtem, zanim statki takie jak Canterbury zaczęły ją przewozić z niemal niewyczerpanych źródeł mieszczących się w pierścieniach Saturna. Było to najbardziej skomplikowane i najtrudniejsze przedsięwzięcie inżynieryjne na wielką skalę, jakiego podjęła się ludzkość - oczywiście dopóki nie stanęła przed kolejnym wyzwaniem. Na bis Tycho wbudował potężne silniki odrzutowe w skały Erosa i Ceres i jego inżynierowie przez ponad dekadę uczyli się sterowania obrotami asteroid. Planowali też stworzyć sieć unoszących się w wysokich warstwach atmosfery Wenus latających miast, ale zanim się do tego zabrali na poważnie, prawnicy koncernu wdali się w tysięczne spory i ugrzęźli w labiryncie praw własności, co trwało już ósmą dekadę. Dyskutowano też o kosmicznych windach dla Ziemi i Marsa, ale na razie projekty nie wyszły poza fazę planów. Jeżeli ktoś miał niemożliwe do realizacji przedsięwzięcie, które trzeba było przeprowadzić w Pasie, zwracał się do Tycho. Stacja Tycho, kwatera kompanii w Pasie, była masywnym pierścieniem zbudowanym wokół sfery o średnicy pół kilometra, o objętości ponad sześćdziesięciu pięciu milionów metrów sześciennych przestrzeni, w której pomieszczono hale produkcyjne i magazynowe. Dwa obracające się w przeciwnych kierunkach pierścienie mieszkalne zawierały w sobie dość miejsca dla piętnastu tysięcy pracowników i ich rodzin. Na szczycie sfery produkcyjnej *

Rosynant - koń Don Kichota.

umieszczono sześć potężnych manipulatorów wyglądających tak, jakby mogły rozedrzeć przeciętny frachtowiec na pół. Dno sfery miało podobną do bulwy nadbudowę o średnicy pięćdziesięciu metrów, na której umieszczono główny reaktor termojądrowy i systemy napędowe, czyniące ze Stacji Tycho największą w Układzie Słonecznym ruchomą konstrukcję. Każdy segment potężnych pierścieni miał wbudowany system obrotowy pozwalający na przeorientowanie w kabinach, gdy pierścień przestawał wirować, a stacja leciała ku swojemu nowemu miejscu „postoju”. Holden dobrze o tym wszystkim wiedział, a jednak pierwszy widok stacji zaparł mu dech w piersi. Nie była to bynajmniej wyłącznie sprawa rozmiarów. Zdał sobie sprawę z faktu, że patrzy na dzieło czterech pokoleń najbystrzejszych ludzi Układu Słonecznego, którzy tu pracowali i żyli, żeby niemal wyłącznie siłą woli i uporem popchnąć ludzkość ku Planetom Zewnętrznym. - Wygląda toto jak wielki chrząszcz - stwierdził Amos. Holden już otwierał usta, żeby zaprotestować, ale stwierdził, że konstrukcja istotnie przypomina gigantycznego pająka o pękatym cielsku i nogach wystających ze szczytu. - Zapomnijcie o stacji, spójrzcie na tego potwora - odezwał się Aleks. Budowany właśnie statek sprawiał, że stacja przy nim karlała. Opierając się na wskazaniach ladaru, Holden mógł stwierdzić, że okręt miał nieco ponad dwa kilometry długości i pół kilometra szerokości. Zaokrąglony i serdelkowaty przypominał zrobione ze stali cygaro. Otaczające go siatki rusztowań odsłaniały konstrukcje wewnętrzne, będące w różnych stopniach ukończenia. Silniki jednak wyglądały już na kompletne, a nad dziobem kładziono właśnie poszycie. Ogromnymi białymi literami wypisano już na kadłubie nazwę okrętu: Nauvoo. - Więc na tym statku mormoni zamierzają przelecieć całą drogę do Tau Ceti? - zapytał Amos, wydawszy pierwej długi gwizd. - Trzeba przyznać skurwielom, że mają jaja. Przecież nie ma nawet gwarancji, że po zakończeniu tej stuletniej wędrówki znajdą jakąś wartą zachodu planetę. - Oni wydają się cholernie pewni swego - odparł Holden. - A durnie nie potrafiliby zgromadzić pieniędzy potrzebnych na wybudowanie czegoś takiego. Ja na przykład życzę im szczęścia. - Dotrą do gwiazd - dodała Naomi. - Jak możesz im nie zazdrościć? - Być może ich praprawnuki dotrą do gwiazdy, jeżeli nie poumierają z głodu, orbitując wokół skały, z której nie będą miały żadnego pożytku - stwierdził Amos. - Nie dajmy się zwieść tej pompatyczności.

Wskazał na robiący spore wrażenie zestaw anten wystający z boku Nauvoo. - Idę o zakład, że to stąd właśnie nadano ciasny jak dupa osy promień, który przyniósł nam tę wiadomość. Aleks kiwnął głową. - Jak chcecie wysyłać informacje z odległości kilku lat świetlnych, to musicie nieźle skolimować wiązkę. Oni prawdopodobnie musieli znacznie zmniejszyć moc, żeby nie wyciąć dziury w naszym pokładzie. Holden wstał z fotela drugiego pilota i przecisnął się obok Amosa. - Aleks, sprawdź, czy udzielą nam pozwolenia na lądowanie. *** Lądowanie okazało się zaskakująco łatwe. Stacja kontrolna skierowała ich do doku z boku sfery i pozostała na linii, prowadząc ich, dopóki Aleks nie sprzągł tuby portowej z drzwiami śluzy. Wieża kontrolna nie napomknęła nawet o tym, że goście mieli na pokładzie skompresowane paliwo, a nie przyznali się do jego przewożenia. Pozwolono im dobić do kei i złożono życzenia miłego pobytu. Holden wdział skafander próżniowy i szybko przeszedł do ładowni, a potem spotkał się z pozostałymi członkami załogi tuż przy wewnętrznych drzwiach śluzy powietrznej. Taszczył ze sobą spory worek. - Włóżcie kombinezony. Od tej chwili będzie to standardowa procedura, gdy znajdziemy się w jakimś nowym, nieznanym nam miejscu. I weźcie to - dodał, podając im kilka pistoletów i magazynków, które wyciągnął z worka. - Ukryjcie w kieszeni albo w podręcznym bagażu, jak chcecie, ale ja będę nosił moją broń na widoku. Naomi zmarszczyła brwi. - Czy to nie wygląda trochę... wojowniczo? - Mam już dość tego, że inni przeganiają mnie kopniakami z miejsca na miejsce powiedział Holden. - Rosynant pozwala nam na zrobienie pierwszego kroku ku niezależności i zamierzam wziąć ze sobą jego część. Powiedzmy, że to talizman na szczęście. - Pierdolone amulety - mruknął Amos i przypiął jeden z pistoletów do uda. Aleks wetknął swój pistolet do wewnętrznej kieszeni kombinezonu pilota. Naomi skrzywiła się i gestem dłoni odmówiła wzięcia oręża. Holden włożył pistolet do swego worka, przeprowadził załogę przez śluzę Rosynanta i zakręcił kołem ryglowym. Po drugiej stronie czekał na nich mocno zbudowany mężczyzna o ciemnej skórze, który powitał ich uśmiechem. - Witajcie na Stacji Tycho - powiedział Rzeźnik Stacji Andersona. - Mówcie mi Fred.

MILLER

Zniszczenie Donnagera było dla Stacji Ceres jak uderzenie w gong. Media pełne były wzbudzających silne emocje, przedstawiających bitwę materiałów filmowych, z których większość, o ile nie wszystkie, była podrabiana. Cały Pas huczał od plotek i spekulacji na temat tajnej floty

SPZ.

Sześć okrętów, które zniszczyły marsjański liniowiec, ogłoszono

męczennikami i bohaterami. Nawet na skądinąd neutralnych tłach malowano slogany takie jak: „Zrobiliśmy to raz, możemy zrobić raz jeszcze” lub: „Zwalmy parę skał”. Zagłada Canterbury’ego zburzyła pełen zadowolenia ze swoich dokonań spokój Pasa, ale unicestwienie Donnagera dokonało czegoś gorszego. Napełniło Pasiarzy odwagą i pewnością siebie. Dało im nagłe, niespodziewane i bezdyskusyjne zwycięstwo. Nagle wszystko zaczęło wydawać się możliwe i na horyzoncie wydarzeń zamajaczyła zwodnicza, kusząca nadzieja. Byłoby to przeraziło Millera jeszcze bardziej - gdyby wytrzeźwiał. Od dziesięciu minut pojękiwał budzik. Zgrzytliwy dźwięk zawierał w sobie ultra - i infradźwięki - jeżeli ktoś zechciałby się weń wsłuchiwać. Był to nieustannie wznoszący się, terkoczący niczym perkusja ton, w którym pobrzękiwały nawet dźwięki łagodne i melodyjne. Iluzje. Dźwiękowe halucynacje. Głos huraganu. Na stoliku obok łóżka, w miejscu gdzie zwykle czekała karafka z wodą, stała butelka podrabianego grzybowego „bourbona”. Wciąż był w niej jeszcze trunek na wysokość kilku palców od dna. Miller przez chwilę zastanawiał się nad wypiciem jeszcze kilku łyków łagodnego brązowego płynu i rozkoszowaniem się jego smakiem na języku. Piękną rzeczą w utracie iluzji - myślał - jest to, iż nie musisz już udawać. Przez wszystkie te lata wmawiał sobie, że współpracownicy darzą go szacunkiem, on zaś jest dobry w tym, co robi. Teraz zaś rozwiały się wszelkie żywione przezeń złudzenia, że poświęcał się z jakichś słusznych powodów, zostawiając jedynie niezachwianą i jasną pewność, że jest czynnym alkoholikiem, który zrezygnował ze wszystkiego, co dobre w jego życiu, dla wątpliwej przyjemności chwilowego znieczulenia. Shaddid uważała go za dupka. Muss traktowała go jak cenę za to, że nie musi sypiać z kimś nielubianym. Jedynym człowiekiem,

który mógł żywić dla niego jakikolwiek szacunek, był Ziemniak Havelock. Napełniło go to osobliwym spokojem. Mógł zrezygnować z wysiłku zachowywania pozorów. Jeżeli zostałby w łóżku i dalej wsłuchiwał się w terkot budzika, zrobiłby tylko to, czego się po nim spodziewano. Żaden w końcu wstyd. A jednak wciąż jeszcze miał coś do zrobienia. Sięgnął ponad głowę i wyłączył budzik. Tuż przedtem usłyszał w alarmie jakiś głos, cichy, ale natarczywy. Głos kobiecy. Nie wiedział, co mówiła. Ale ponieważ jej szept rozlegał się w jego głowie, doszedł do wniosku, że da jej szansę nieco później. Zlazł z łóżka, zażył kilka tabletek przeciwbólowych i wziął parę łyków żelu zapobiegającego odwodnieniu, po czym poczłapał pod prysznic i zużył połowę dziennej racji gorącej wody, po prostu stojąc pod strumieniem i patrząc, jak jego nogi nabierają zdrowej, różowej barwy. Wdział ostatni zestaw czystego ubrania. Zjadł śniadanie składające się z tabliczki sprasowanych drożdży i winnego słodziku. Stojącą na bocznym stoliku butelkę po bourbonie wrzucił do recyklera z niedopitym trunkiem tylko po to, żeby udowodnić samemu sobie, że jeszcze może to zrobić. Muss czekała już przy swoim biurku. Spojrzała na niego, gdy siadał. - Wciąż czekamy na wyniki badań laboratoryjnych zgwałconej osiemnastolatki oznajmiła. - Obiecali, że przyślą je jeszcze przed obiadem. - Zobaczymy - mruknął Miller. - Znalazłam kogoś, kto być może byłby świadkiem. To dziewczyna, która tego wieczoru towarzyszyła pokrzywdzonej. Zeznała, że nieco wcześniej zostawiła ją samą, ale kamery bezpieczeństwa tego nie potwierdzają. - Chcesz, żebym był obecny przy przesłuchaniu? - zapytał Miller. - Na razie nie. Ale jak będę potrzebowała zrobić jakieś przedstawienie, to zaproszę cię do zabawy. - W porządku. Nie spojrzał za nią, gdy odchodziła. Przez chwilę gapił się w pustkę, a potem wyświetlił swoją partycję na dysku, przejrzał, co jeszcze należało zrobić, i zabrał się do kasowania spraw już załatwionych. Robiąc to po raz milionowy chyba, odtwarzał w pamięci powolne i upokarzające spotkanie z Shaddid i Dawesem. „Mamy Holdena” - powiedział Dawes. „Wy nie potraficie nawet odkryć, co się stało z waszym sprzętem do tłumienia zamieszek”. Miller obracał te słowa, jakby wtykał język w dziurę po wybitym zębie. Brzmiały prawdziwie. Znowu. Z drugiej strony wszystko mogło być pieprzeniem w bambus. Mogła to być historyjka

wymyślona ad hoc po to, żeby go pognębić. W końcu nie było nawet cienia dowodu na to, że Holden i jego załoga w ogóle przeżyli. I co mogłoby być dowodem? Donnager został zniszczony, a z nim przepadły wszystkie zapisy pokładowe. Musiałby zostać jakiś okręt, który by ocalał. Jakaś szalupa ratunkowa albo któryś z marsjańskich eskortowców. Nie było jednak możliwości, żeby taki okręt nie stał się natychmiast ulubieńcem mediów i rozgłośni pirackich. Czegoś takiego nie dałoby się zamieść pod dywan. Alboby się dało. Tylko że trzeba byłoby się postarać. Patrząc w pustkę, Miller zmarszczył brwi. No dobrze. Jak byś się zabrał do ukrycia wieści o ocalałym z pogromu okręcie? Wyciągnął tani ploter nawigacyjny, który kupił przed pięcioma laty - na potrzeby ówcześnie prowadzonego rozpoznania przemytu - i wprowadził datę i pozycję zniknięcia Donnagera. Wszystko, co nie poruszało się dzięki napędowi Epsteina, powinno tam pozostać, a marsjańskie okręty wojenne albo to zebrały, albo unicestwiły, rozwalając z dział tak, że pozostałości po anihilacji rozpłynęły się w promieniowaniu tła. Więc jeżeli Dawes nie łgał, oznaczało to napęd Epsteina. Miller zrobił kilka szybkich obliczeń. Mając dobry silnik, ktoś mógłby dotrzeć do Ceres w mniej niż miesiąc. Dla pewności załóżmy, że potrwałoby to trzy tygodnie. Przez dziesięć minut wpatrywał się w dane, nie mając pomysłu, co robić dalej, zostawił więc ploter, zrobił sobie kawę i wyjął zapisy z zeznań, jakie z Muss odebrali od członka naziemnej obsługi Pasa. Przesłuchiwany miał pociągłą, trupio bladą twarz, zdradzającą jego ukryte skłonności do okrucieństwa. Zapis nie był dobry jakościowo, więc obraz nieco skakał. Muss zapytała gościa, co widział, i Miller pochylił się ku przodowi, żeby odczytać zapisane odpowiedzi, kilkakrotnie odtwarzając niewyraźnie brzmiące słowa. W trzydziestej sekundzie burak rzucił: „Świńska dziwka”, co rekorder zapisał jako „świstawka”. Miller to skorygował, ale intensywnie myślał już o czymś innym. Przeciętnie na Ceres lądowało dziennie osiemset do dziewięciuset statków. No, dla spokoju ducha powiedzmy, że tysiąc. Dajmy jeszcze po kilka dni z obu końców trzytygodniowego okresu - w sumie około czterech tysięcy wpisów. Może od tego rozboleć głowa, ale da się sprawdzić. Drugim twardym orzechem do zgryzienia byłby Ganimedes. Biorąc pod uwagę całe jego rolnictwo, dziennie odprawiało się tam setki transportowców. Ale nie oznaczało to podwojenia pracy. Były jeszcze Eros, Tycho, Pallas. Ile statków dokowało dziennie na Pallas? Zapisując to wszystko, zgubił się na dwie minuty. Zaczął od początku, zmuszając się do zachowania uwagi, i w pół godziny później się poddał.

Zapisy dotyczące dziesięciu najbardziej ruchliwych portów po odjęciu dwu dni z daty szacowanego przybycia napędzanego silnikiem Epsteina okrętu z punktu czasoprzestrzeni, w którym zginął Donnager, zawierały w sumie mniej więcej dwadzieścia osiem tysięcy nazw. Mógł je ograniczyć do siedemnastu tysięcy, odejmując stacje i porty bezpośrednio lub pośrednio zależne od Marsa i stacje badawcze obsadzone w całości lub prawie w całości przez obywateli Planet Wewnętrznych. Ile więc czasu zajęłoby mu sprawdzanie wszystkich zapisów z lądowań, założywszy choć na chwilę, że jest dostatecznie głupi, żeby zrobić to „na piechotę”. Powiedzmy, że sto osiemnaście dni - o ile nie traciłby czasu na posiłki lub sen. Pracując po dziesięć godzin dziennie i nie robiąc niczego innego, uporałby się z tym wszystkim w bez mała rok. Ale nie. Można było nieco ograniczyć zakres poszukiwań. Szukał jedynie statków z napędem Epsteina. Większość ruchu w każdym z portów dotyczyła połączeń miejscowych. Były to stateczki o napędzie rakietowym, których używali poszukiwacze minerałów lub kurierzy na krótkich trasach. Ekonomika lotów kosmicznych sprawiała, że musiałby brać pod uwagę niewielką ilość statków stosunkowo dużych i latających na długich trasach. Po odrzuceniu więc, ostrożnie szacując, trzech czwartych wpisów, pozostawało mu blisko cztery tysiące statków. Oznaczało to nadal setki godzin pracy, ale gdyby udało mu się znaleźć jeszcze jeden filtr, który pozwoliłby mu bardziej ograniczyć ilość podejrzanych... na przykład mógłby odrzucić statki, które zgłosiły plany lotów, zanim jeszcze Donnager został zniszczony. Interfejsy dokumentacji portowej były nieco przestarzałe i dość niewygodne w obsłudze, różniły się też nieznacznie od siebie, poczynając od Erosa poprzez Ganimedesa po Pallas i tak dalej. Miller zażądał informacji dotyczących siedmiu różnych spraw, włączając w to dochodzenie sprzed miesiąca, w którym był jedynie konsultantem. Dokumentacja portowa była dostępna dla każdego, nie potrzebował więc powoływać się na swój status detektywa. Przy odrobinie szczęścia nadzorująca jego działalność Shaddid nie rozciągnie obserwacji na aż tak niski szczebel i nie zwróci uwagi na sprawdzanie danych powszechnie dostępnych. A nawet gdyby zwróciła, odpowiedzi mogą przyjść, zanim ona się połapie. Nie dowiesz się, czy masz szczęście, dopóki nie wystawisz go na próbę. A zresztą niewiele miał już do stracenia. Niemal podskoczył, gdy na jego terminalu otworzyło się połączenie z laboratorium. Dyżur techniczny trzymała siwowłosa kobieta o zaskakująco młodej twarzy. - Miller? Jest przy tobie Muss? - Nie - odparł detektyw. - Ma przesłuchanie.

Był niemal pewien, że partnerka tak to określiła. Technik wzruszyła ramionami. - No cóż, jej system nie odpowiada. Chciałam ci powiedzieć, że mamy zgodność w sprawie gwałtu, o którą nas pytała. To nie był jej chłopak, tylko jej szef. Miller kiwnął głową. - Wystawiliście nakaz? - zapytał. - Tak - zabrzmiała odpowiedź. - Jest już w aktach. Miller wyświetlił nakaz,

STAR HELIX

w

IMIENIU WŁADZ STACJI CERES AUTORYZUJE I

ZLECA ZATRZYMANIE IMMANUELA CORVUSA DOWDA DO CZASU ROZSTRZYGNIĘCIA I WYROKU W SPRAWIE ZAGRAŻAJĄCEGO BEZPIECZEŃSTWU INCYDENTU CCS

- 4949231. Na zielono

podkreślono cyfrową sygnaturę sędziego. Miller poczuł, że na ustach powoli zakwita mu uśmiech. - Dzięki - powiedział. Gdy szedł ku wyjściu, ktoś z Wydziału Przestępstw zapytał go, dokąd idzie. Odpowiedział, że na obiad. Biura rachunkowe Arranha Group mieściły się w schludnej części zabudowy administracyjnej sektora siódmego. Teren nie należał do miejsc, w których Miller pełnił służbę, ale nakaz obejmował całą stację. Miller podszedł do siedzącego za frontowym biurkiem sekretarza, godnie wyglądającego Pasiarza z gwiaździstym godłem wyhaftowanym na kurtce, i wyjaśnił, że chciałby porozmawiać z Immamuelem Corvusem Dowdem. Ciemna skóra sekretarza przybrała szarą barwę. Miller cofnął się nieco i stanął, nie blokując wyjścia, ale tak, żeby nie tracić go z oczu. Czekał mniej więcej dwadzieścia minut. W końcu we frontowych drzwiach pojawił się starszy, dobrze ubrany mężczyzna, który zmierzył Millera uważnym spojrzeniem. - Detektyw Miller? - zapytał. - Pan musi być prawnikiem Dowda - stwierdził Miller miłym głosem. - Owszem, i chciałbym... - Doprawdy - przerwał mu Miller - przejdźmy do rzeczy. Biuro było schludne i skromnie umeblowane. Niebieskie ściany były podświetlane od tyłu. Dowd siedział za biurkiem. Był dość młody, żeby nadal jeszcze mieć arogancką minę, ale też na tyle stary, by widać było, że się boi. Miller powitał go skinieniem głowy. - Immamuel Corvus Dowd? - zapytał. - Detektywie, zanim cokolwiek pan powie czy zrobi - odezwał się prawnik - powinien się pan dowiedzieć, że mój klient prowadzi aktualnie negocjacje na bardzo wysokim szczeblu. Wśród jego klientów są niektórzy z ludzi głęboko zaangażowanych w wysiłek wojenny.

Zanim wniesie pan jakiekolwiek oskarżenia, powinienem ostrzec, że będę uważnie śledził pańskie działania i jeżeli dopatrzę się najdrobniejszego choćby błędu, pociągnę pana do odpowiedzialności. - Panie Dowd - Miller zwrócił się do gospodarza - to, co zamierzam zrobić, jest dosłownie jedynym jasnym punktem mojego dnia. Jeżeli zamierza pan w jakikolwiek sposób stawiać opór podczas zatrzymania, z przyjemnością się temu przyjrzę. - Harry? - zapytał Dowd prawnika nieco drżącym głosem. Prawnik potrząsnął głową. Wróciwszy do policyjnego pojazdu, Miller zwlekał przez dość długą chwilę. Skuty kajdankami i siedzący z tyłu, na miejscu gdzie był doskonale wszystkim widoczny, Dowd milczał. Miller wyjął swój podręczny terminal, zanotował czas aresztowania, sprzeciw prawnika i kilka pomniejszych okoliczności. W drzwiach biura zatrzymała się młoda kobieta w lnianym kremowym uniformie. Miller jej nie rozpoznał; nie należała do osób zamieszanych w sprawę gwałtu, przynajmniej nie w tę, nad którą pracował. Na jej twarzy malował się beznamiętny spokój wojownika. Miller odwrócił się i przechyliwszy głowę, zerknął na upokorzonego i nierozglądającego się na boki Dowda. Kobieta przeniosła wzrok na Millera i skinęła głową. Dziękuję. Odpowiedział skinieniem głowy. Robię tylko to, co do mnie należy. Kobieta zniknęła za drzwiami. W dwie godziny później Miller skończył papierkową robotę i odesłał Dowda do jednej z cel. W trzy i pół godziny później przyszła pierwsza odpowiedź na zapytanie o dane z portowych dzienników. W pięć godzin później upadł rząd na Ceres. *** Posterunek był pełen, ale panowała w nim cisza. Detektywi i młodsi oficerowie dochodzeniowi, krawężniki i pracujący za biurkami, wysocy i niscy rangą, wszyscy zebrani spoglądali na Shaddid. Kapitan stała na podwyższeniu, demonstrując swoje ciasno upięte włosy. Miała na sobie uniform Star Helix, ale bez dystynkcji. - Wszyscy już o tym słyszeli, ale z tą chwilą wiadomość staje się oficjalna stwierdziła drżącym głosem. - Na żądanie Marsa Narody Zjednoczone wycofują się z nadzoru i ochrony Ceres. Będzie to pokojowe przejęcie. Nie jest to napaść. Nie będę tego powtarzała dwa razy. To nie napaść. Ziemia się stąd wycofuje, nikt nas nie wypiera. - Pieprzenie w bambus! - krzyknął ktoś, co Shaddid skwitowała uniesieniem dłoni.

- Po stacji krążą rozmaite plotki - powiedziała. - Nie chcę tu słyszeć niczego w tym rodzaju. Na początku następnej zmiany rząd złoży formalną deklarację i wtedy poznamy szczegóły. Dopóki nikt nam nie powie, że jest inaczej, Star Helix nadal wypełnia obowiązki wynikające z kontraktu. Przedstawiciele związkowi i miejscowi ludzie interesu formują rząd tymczasowy. Na Ceres nadal obowiązuje prawo i spodziewam się, że każdy z was zachowa się odpowiednio. Wszyscy mają się meldować na dyżury. Wszystkich obowiązuje punktualność. Macie zachować profesjonalizm i działać w granicach praktyk standardowych. Miller zerknął na Muss. Jego partnerka wciąż jeszcze nie zdążyła ułożyć włosów po oderwaniu głowy od poduszki. Oboje mieli za sobą ciężką noc. - Pytania? - głos Shaddid sugerował, że lepiej ich nie zadawać. Kto przejmie płatności Star Helix? - zastanawiał się Miller. Jakie prawa będziemy egzekwować? Co takiego wiedzą Ziemianie, że uznali za mądre posunięcie rezygnację z zarządu największego portu w Pasie? Kto będzie teraz prowadził negocjacje pokojowe? Muss spostrzegła, że Miller jej się przygląda, i odpowiedziała uśmiechem. - Podejrzewam, że jesteśmy ugotowani - stwierdził Miller. - To było nieuniknione - zgodziła się Muss. - Lepiej pójdę. Muszę kogoś zatrzymać. - Aż na powierzchni? Muss nie odpowiedziała, bo nie musiała tego robić. Ceres nie miała praw. Miała policję. Miller ruszył do swojej jamy. Kamienie pod jego stopami drżały lekko, w całej stacji dawał się słyszeć łagodny pomruk, na który składały się trzaski zamykanych niezliczonych rygli, buczenie rdzeni reaktorów, postękiwania tub, recyklerów i pneumatyki. Skała żyła, co potwierdzały tysięczne drobne oznaki. Mieszkało tu sześć milionów ludzi oddychających tym samym powietrzem. Mniej niż w przeciętnym mieście na Ziemi. Zastanawiał się, czy nie można ich było poświęcić. Czyżby sprawy istotnie zaszły tak daleko, że Planety Wewnętrzne pogodziły się z utratą głównej stacji? Wszystko wskazywało na to, że Ziemia pozostawiła Ceres własnemu losowi. W tej sytuacji musiał wkroczyć

SPZ,

niezależnie od tego, czy miał na to ochotę, czy

nie. W systemie władzy powstawała zbyt wielka próżnia. W konsekwencji Mars uzna to za przewrót. A potem... no właśnie, co potem? Najazd i ogłoszenie praw wojennych? To nie byłoby dobre rozwiązanie. Rozwalić stację i zamienić w garść pyłu? W to też nie mógł uwierzyć. W Ceres zaangażowano zbyt wielkie pieniądze. Same opłaty portowe mogłyby stać się podstawą ekonomiki niewielkiego państwa. A Shaddid i Dawes - choć nienawidził tej myśli - mieli rację. Ceres pod zarządem Ziemi stwarzała najwięcej możliwości na

wynegocjowanie pokoju. Czyżby na Ziemi był ktoś, kto nie życzył sobie zawarcia tego pokoju? Ktoś lub coś dostatecznie wpływowego, żeby zmusić do działania skostniałą machinę biurokratyczną Narodów Zjednoczonych? - Julie, czego mam szukać? - rzucił pytanie w pustkę. - Coś ty tam takiego zobaczyła, że z tego powodu Mars i Pas skaczą sobie do gardeł? Stacja odpowiadała mu monotonnym pomrukiem, zbyt cichym, żeby mógł w nim rozróżnić poszczególne głosy. *** Następnego ranka Muss nie pojawiła się w pracy, ale na swoim biurku zobaczył wiadomość, z której wynikało, że partnerka trochę się spóźni. Usprawiedliwiała się zwięzłym określeniem: „Porządkuję sprawy”. Na posterunku nic się z pozoru nie zmieniło. Ci sami ludzie w tych samych miejscach wykonywali tę samą robotę. Ale nie do końca było to prawdą. Wszyscy byli pełni energii. Ludzie uśmiechali się, parskali śmiechem, a niektórzy posuwali się do wygłupów. Wszystko to jednak było maską, ludzie ukrywali ogarniający ich coraz głębszy strach przed przyszłością. Nie mogło to potrwać długo. Byli jedyną siłą, jaka oddzielała Ceres od anarchii. Reprezentowali prawo; różnicę pomiędzy przetrwaniem sześciu milionów ludzi a jakimś stukniętym skurwysynem, który wymusiłby otwarcie wszystkich śluz powietrznych lub zatruciem recyklerów powietrza, reprezentowało trzydzieści tysięcy ludzi. Takich jak on. Może powinien był sypać żartami i zachowywać się jak inni. Prawda przedstawiała się tak, że na myśl o tym wszystkim odczuwał zmęczenie. Przechodząca obok Shaddid klepnęła go w ramię. Westchnął, wstał i ruszył za nią. W jej biurze znów zobaczył Dawesa. Przedstawiciel

SPZ

wyglądał na człowieka poruszonego do

głębi i pozbawionego snu. Miller skinął mu głową. Shaddid skrzyżowała ramiona, patrząc na detektywa oczami o łagodniejszym wyrazie i mniej wrogimi niż zazwyczaj. - Będzie ciężko - stwierdziła. - Stajemy w obliczu sytuacji trudniejszej niż wszystko, z czym się zetknęliśmy do tej pory. Potrzebuję zespołu złożonego z ludzi, którym będę mogła w razie czego powierzyć swoje życie. To nadzwyczajne okoliczności. Rozumiesz? - Jasne - odpowiedział. - Przestanę pić i wezmę się w garść. - Miller, w głębi serca nie jesteś złym człowiekiem. Kiedyś byłeś cholernie dobrym gliną. Ale teraz ci nie ufam, a nie mam czasu na rozpoczynanie wszystkiego od nowa powiedziała tonem tak zbliżonym do łagodnego jak nigdy wcześniej. - Jesteś zwolniony.

HOLDEN

Fred stał samotnie; rozłożył ramiona w powitalnym geście, a na szerokiej twarzy miał miły, pełen szczerości uśmiech. Nie stali za nim strażnicy z bronią gotową do strzału. Holden potrząsnął podaną mu dłonią, a potem parsknął śmiechem. Fred uśmiechnął się z zażenowaniem, ale nie próbował wyrwać dłoni z uścisku przybysza, czekając, aż ten wyjaśni, co jest tak zabawne. - Przepraszam, ale nie ma pan pojęcia, jakie to miłe - powiedział Holden. - Od ponad miesiąca to pierwszy przypadek, kiedy wydostaję się z okrętu, a on zaraz potem nie wybucha. Usłyszawszy to, Fred też się roześmiał; szczery śmiech pułkownika zaczynał się chyba gdzieś w jego brzuchu. - Jesteście tu bezpieczni - oznajmił po chwili. - Mamy najlepiej chronioną stację w obszarze Planet Zewnętrznych. - Bo jesteście SPZ? - zapytał Holden. Fred potrząsnął głową. - Nie. Nasze wpłaty na fundusze wyborcze ziemskich i marsjańskich polityków zawstydziłyby wysokościami Hiltona - powiedział. - Jeżeli ktoś by nas zniszczył, połowa Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych i cały Kongres Marsjański zażądaliby krwi. To właśnie jest problemem polityki. Twoi wrogowie często bywają sojusznikami. I vice versa. Fred skinieniem ręki wskazał znajdujące się za jego plecami drzwi i zaprosił gości, by poszli za nim. Przejażdżka była krótka, a w połowie drogi grawitacja zmieniła kierunek, powodując dezorientację. Holden się potknął, Fred zrobił zażenowaną minę. - Przepraszam, powinienem był was ostrzec. Na osi jest zero g. Poruszanie się w warunkach rotacyjnej grawitacji pierścienia może za pierwszym razem sprawiać trudności. - Nic się nie stało - odparł Holden. Przez wargi Naomi przemknął krótki uśmiech, ale możliwe, że dowódcy Rosynanta rozigrała się wyobraźnia. W chwilę później drzwi elewatora otworzyły się na szeroki, wyłożony dywanem korytarz o bladozielonych ścianach. W powietrzu unosił się tu zapach odświeżacza i

niedawno kładzionego kleju do dywanów. Holden nie zdziwiłby się, gdyby mu powiedziano, że rozpylają tu też zapach nowiutkich pomieszczeń stacyjnych. Drzwi na korytarz wykonano ze sztucznego drewna, które można było odróżnić od prawdziwego tylko dlatego, że nikt nie miałby dość pieniędzy na taki wydatek. Z całej załogi jedynie Holden mógł o sobie powiedzieć, że wychował się w domu, w którym były prawdziwe drewniane meble, okna i drzwi. Amos wyrósł w Baltimore, gdzie od ponad stu lat nikt nie widział drzewa. Holden zdjął hełm i odwrócił się, by pozwolić podwładnym na to samo, ale stwierdził, że już to zrobili. Amos spojrzał w głąb korytarza, obejrzał się i gwizdnął z podziwem. - Niezła chata, Fred - powiedział. - Chodźcie za mną, pomogę wam się rozgościć - polecił Fred, prowadząc ich w głąb korytarza. - Jak możecie sami zauważyć, podczas ostatnich stu lat - mówił, idąc - Stacja Tycho była kilkakrotnie odnawiana, ale zasadniczo niewiele się zmieniła. Od samego początku była wspaniale zaprojektowana; Malthus Tycho był genialnym inżynierem. Teraz kompanię prowadzi jego wnuk Bredon. W tej chwili jest nieobecny. Wyjechał na Lunę, gdzie prowadzi negocjacje dotyczące kolejnej wielkiej umowy. - Nie wystarczy wam ten potwór zaparkowany na zewnątrz? - zapytał Holden. - Poza tym, wiecie... szykuje się wojna. Obok nich przeszło kilku rozmawiających z ożywieniem ludzi w różnokolorowych dresach. Korytarz był tak szeroki, że nie musieli sobie schodzić z drogi. Fred wskazał ich skinieniem ręki. - Pierwsza zmiana schodzi ze stanowisk, mamy więc trochę ruchu - powiedział. - A co do pracy, trzeba zacząć szukanie nowego projektu, bo Nauvoo jest na ukończeniu. Za sześć tygodni na pokład statku zaczną wchodzić koloniści. Zawsze trzeba mieć w zapasie kolejny projekt. Każdy dzień funkcjonowania Tycho kosztuje jedenaście milionów dolarów Narodów Zjednoczonych, niezależnie od tego, czy zarabiamy na siebie, czy nie. Wydatki są spore. A wojna... Mamy nadzieję, że to tylko czasowe. - Ale teraz przyjmujecie uciekinierów, co nie będzie mile widziane przez rządy stwierdził Holden. Fred parsknął śmiechem. - Czwórka ludzi więcej nie sprawi, że zbiedniejemy. Holden przystanął nagle, zmuszając idących za nim do tego samego. Fred zauważył to dopiero po przejściu kilku kroków, a wtedy odwrócił się i ze zdziwieniem w oczach spojrzał na gości. - Unika pan odpowiedzi - stwierdził Holden. - Poza uprowadzonym, a wartym kilka

miliardów marsjańskim okrętem nie mamy niczego wartościowego. Wszyscy myślą, że zginęliśmy. Jakikolwiek ruch na naszych osobistych rachunkach zniszczy tę iluzję, a, niestety, nie żyjemy w świecie, w którym Daddy Warbucks* z czystej dobroci serca naprawi wszelkie zło. Albo nam pan powie, dlaczego ryzykujecie i wyciągacie nas z opałów, albo wracamy na nasz okręt i spróbujemy szczęścia w pirackim fachu. - Będą nas nazywali biczami bożymi marsjańskiej floty - warknął stojący za Holdenem Amos. W jego głosie brzmiała niemała satysfakcja. Fred podniósł dłonie. Jego oczy jakby nagle stwardniały, aczkolwiek pojawiło się w nich też niepozbawione odcienia szacunku rozbawienie. - Nikt nie próbuje nieczystych zagrań - powiedział. - Jesteście uzbrojeni, a nasi ochroniarze pozwolili wam zabrać ze sobą broń. Powinniście wyciągnąć z tego wniosek, że mam wobec was uczciwe zamiary. Ale pozwólcie, że zanim zaczniemy o nich rozmawiać, zaprowadzę was do waszych kwater i pomogę wam się urządzić, OK? Holden pozostał na miejscu. Korytarzem przeszła kolejna grupka wracających ze zmiany robotników, którzy mijając przybyszów, obrzucili całą scenę zaciekawionymi spojrzeniami. - Wszystko w porządku, Fred? - zawołał któryś z nich. Fred kiwnął głową i nie bez pewnego zniecierpliwienia machnął gościom dłonią. - Zejdźmy przynajmniej z tego korytarza. - Nie zaczniemy się rozpakowywać, póki nie odpowiesz nam na kilka pytań - zastrzegł się Holden. - W porządku. Jesteśmy prawie na miejscu - powiedział Fred i poprowadził ich już nieco szybciej. Zatrzymał się przed niewielką wnęką korytarza, w której było dwoje drzwi. Otworzył jedne z nich, przesuwając kartę dostępu przez czytnik, i wprowadził całą czwórkę do obszernego apartamentu z rozległym salonem i licznymi wstawionymi już meblami. - Łazienka jest za tymi drzwiami po lewej. Sypialnia na prawo. Tam znajdziecie nawet niewielką kuchnię - zaczął, wskazując rekomendowane miejsca. Holden usadowił się w wielkim „leniwcu” z brązowej sztucznej skóry. W bocznej kieszeni podłokietnika znajdował się pilot. Holden domyślił się, że służy do kontrolowania wielkiego ekranu zajmującego większą część jednej ze ścian. Naomi i Amos usiedli na kanapie ustawionej naprzeciwko jego fotela, a Aleks opadł na dwuosobową kremową sofę. - Wygodnie wam? - zapytał Fred, wysuwając jedno z sześciu krzeseł stojących wokół *

Daddy Warbucks - postać z popularnych w latach dwudziestych XX wieku komiksów o Sierotce Ani.

stołu w „jadalnej” części salonu i siadając naprzeciwko Holdena. - W porządku - odparł Holden i dodał, jakby się usprawiedliwiając: - Na moim okręcie jest świetny ekspres do zaparzania kawy. - Tak jak myślałem, nie da się was przekupić przepychem. Ale jest wam wygodnie, prawda? Przygotowaliśmy dla was dwa apartamenty, oba w tym samym stylu, choć ten drugi ma dwa pokoje. Nie bardzo wiedziałem, jak pozajmujecie sypialnie... - Fred urwał, jakby nie wiedział, co jeszcze dodać. - Bez obaw, szefie, możesz skorzystać z mojej - odezwał się Amos, mrugając znacząco do Naomi. Naomi odpowiedziała nikłym uśmiechem. - W porządku, Fred, nie blokujemy ruchu na ulicy - stwierdziła. - Teraz odpowiedz na pytania naszego kapitana. Fred skinął głową, a potem wstał i odchrząknął. Wyglądało to tak, jakby powtarzał sobie coś w myślach. Gdy zaczął mówić, zniknął gdzieś ton przyjaznej rozmowy. W jego głosie pobrzmiewały nutki władcze i posępne. - Wojna pomiędzy Pasem i Marsem to samobójstwo. Nawet gdyby uzbroić każdego „skalnego skoczka”, to i tak nie sprostamy Marsjańskiej Flocie Wojennej. Możemy zniszczyć kilka okrętów podstępem albo dzięki atakom samobójczym, a Mars uzna wtedy, że trzeba nam dać nauczkę, i rozwali pociskiem jądrowym którąś z naszych stacji. My zaś możemy przyczepić silniki chemiczne do kilkuset skalnych odłamków wielkości trumny i spuścić armagedon na marsjańskie miasta pod kopułami. Przerwał na chwilę, jakby szukając słów, po czym usiadł na swoim krześle. - Zapominają o tym wszyscy bijący w wojenne bębny. A to elementarna prawda. Na odwet narażony jest każdy, kto nie mieszka w kosmicznym statku. Tycho, Ceres, Eros, Pallas... żadna z tych stacji nie zdoła uniknąć trafienia nadlatującym pociskiem. A my nawet nie musimy szczególnie dobrze celować w te nieprzyjacielskie miasta, które tkwią na dnie potężnych studni grawitacyjnych. Einstein miał rację, kolejną wojnę będziemy toczyć na kamienie. Ale w Pasie są skały, które mogą zamienić powierzchnię Marsa w morze lawy. Na razie wszyscy grają uczciwie i niszczą tylko swoje okręty. To naprawdę rycerskie. Ale wcześniej czy później któraś ze stron zostanie zmuszona do podjęcia jakiegoś desperackiego kroku. Holden pochylił się ku przodowi. Śliska powierzchnia jego kombinezonu, przesuwając się po skórzanym obiciu fotela, wydała żenujący pisk. Nikt się nie roześmiał. - Z tym wszystkim nie sposób się nie zgodzić. Ale co to ma wspólnego z naszą

czwórką? - Rozlano już zbyt wiele krwi. Shed*. Holden skwitował mimowolny okrutny kalambur rozmówcy zmrużeniem oczu, ale się nie odezwał. - Canterbury - ciągnął Fred. - Donnager. Ludzie ot tak nie zapomną o tych okrętach i tysiącach niewinnie zabitych ludzi. - Szefie - odezwał się Aleks - wygląda na to, że wykreślił pan dwie jedynie możliwe opcje. Nie można toczyć wojny. Nie da się utrzymać pokoju. - Jest i trzecia możliwość. Cywilizowane społeczeństwo ma pewien sposób na załatwianie takich spraw - stwierdził Fred. - Sąd. Amos parsknął tak, że całe chyba pomieszczenie lekko zadrżało. Holden z trudem ukrył uśmiech. - Mówi pan poważnie? - zapytał Amos. - Jak pan zdoła postawić uprowadzony marsjański okręt przed sądem? Sprawdzamy, skąd przyleciały wszystkie porwane statki? Badamy ich alibi? Fred podniósł rękę. - Przestańcie myśleć o zniszczeniu waszego frachtowca jak o akcie wojennym powiedział. - To było przestępstwo. W tej chwili ludzie reagują z przesadną gwałtownością, ale jak sytuacja się uspokoi, gorące głowy ochłoną. Po obu stronach znajdą się tacy, co dostrzegą, dokąd jedzie ten pociąg, i spróbują znaleźć jakieś wyjście. Jest pole, na którym bardziej trzeźwo myślący ludzie z obu stron mogą rozpatrzyć wszystkie wydarzenia i okoliczności, wynegocjować wyrok i za zgodą obu stron przypisać winę jakiemuś ugrupowaniu lub ugrupowaniom. Sąd. Jedyne wyjście, które nie pociągnie za sobą śmierci milionów ludzi i zniszczenia infrastruktury. Holden wzruszył ramionami, choć ten gest niełatwo było zauważyć w przypadku człowieka obleczonego w próżniowy kombinezon. - Niech więc będzie sąd. Nadal nie odpowiedział pan na moje pytanie. Fred wskazał na Holdena, a potem kolejno na pozostałych. - Wy jesteście naszymi ukrytymi atutami. Wasza czwórka to jedyni naoczni świadkowie zniszczenia obu okrętów. Gdy dojdzie do sądu, będziecie potrzebni mi wy i

*

rozlew.

Nieprzetłumaczalna, niestety, gra słów. Shed - imię zabitego członka załogi Knighta oznacza też

wasze zeznania. Poprzez nasze polityczne kontakty mam już pewne wpływy, ale wy możecie mi zapewnić miejsce przy stole. Trzeba będzie pozawierać cały zestaw nowych traktatów pomiędzy Pasem i Planetami Wewnętrznymi. Ale możemy w ciągu kilku miesięcy dokonać tego, co w najśmielszych marzeniach planowałem na dziesięciolecia. - I chce pan użyć nas jako świadków, żeby wziąć udział w procesie, po którym będzie mógł pan nadać taki kształt traktatom, jaki pan uzna za stosowne - stwierdził Holden. - Owszem. I gotów jestem dać wam schronienie, ochronę i w razie czego pomoc poza moją stacją na tak długo, jak będzie trzeba na czas tego procesu. Holden odetchnął głęboko, wstał i zaczął otwierać zamek błyskawiczny swojego kombinezonu. - Owszem, w porządku. Z pańskiej strony jest w tym tyle egoizmu, że mogę uwierzyć - powiedział. - Rozgośćmy się. *** Naomi śpiewała karaoke. Samo myślenie o tym przyprawiało Holdena o zawrót głowy. Naomi. Karaoke. Nawet jeżeli się wzięło pod uwagę wszystko, co im się przydarzyło podczas minionego miesiąca, widok Naomi z mikrofonem w jednej ręce i szklanką fuksjowej martini w drugiej, wykrzykującą jakiś pasiarski punk zespołu Zakichane Filtry był najdziwniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zobaczył. Tancerka zakończyła kilkoma okrzykami entuzjazmu i miauknięciami, a potem chwiejnie zeszła ze sceny i opadła w lożę naprzeciwko niego. Podniosła szklankę, rozbryzgując połowę zawartości na stół, a potem jednym haustem wypiła resztę. - Podobało się? - zapytała, skinieniem dłoni zamawiając u barmana kolejnego drinka. - Strasznie - odpowiedział Holden. - Nie, naprawdę. - Chyba nigdy wcześniej nie słyszałem równie okropnego wykonania jednej z najokropniejszych pieśni, jakie znam. Potrząsnęła głową i prychnęła pogardliwie i z desperacją. Ciemne włosy opadły jej na twarz, uniemożliwiając wychylenie kolejnego barwnego drinka, który właśnie przyniósł barman. W końcu chwyciła szkło w obie dłonie i przytrzymała; dopiero wtedy mogła wypić. - Nie chwytasz - stwierdziła. - To ma być okropne. O to właśnie chodzi. - No... to była najgorsza wersja tego songu, jaką słyszałem - stwierdził Holden. - Prosto między oczy. - Naomi rozejrzała się po barze. - Gdzie są Amos i Aleks? - Wedle mojej oceny Amos znalazł najdroższą dziwkę, jaką kiedykolwiek widziałem.

A Aleks na tyłach rzuca strzałkami do tarczy. Przechwalał się, twierdząc, że marsjańscy miotacze strzałek są najlepsi. Skończy się to chyba tak, że go złapią, zwiążą i wyrzucą przez śluzę w próżnię. Na scenę weszła kolejna śpiewaczka, która zaczęła nucić jakąś wietnamską pieśń zaangażowaną. Naomi, sącząc trunek, patrzyła na nią przez chwilę, a potem powiedziała: - Może powinniśmy pójść go ratować? - Kogo? - Aleksa. Czemu Amos miałby potrzebować ratunku? - Bo jestem prawie pewien, że powiedział tej dziwce, że zabawa będzie na koszt Freda. - No to ruszajmy, uratujemy ich obu - powiedziała Naomi i wypiła resztę drinka. - Ale będę potrzebowała jeszcze jednej porcji paliwa ratunkowego. Już miała pomachać barmanowi, kiedy Holden chwycił jej dłoń i udaremnił próbę. - Może powinniśmy zrobić sobie przerwę - powiedział. Przez twarz Naomi przeleciał szybki, ale wyraźny grymas gniewu. Dziewczyna cofnęła dłoń. - Ty sobie zrób przerwę. Ja niedawno straciłam dwa statki i grupę przyjaciół, a potem przez trzy tygodnie nie miałam nic do roboty, gdy tu lecieliśmy. Więc nie. Strzelę sobie kolejnego drinka, a potem postawię wszystkim kolejkę. Klienci mnie kochają. - A co z naszą misją ratunkową? - Sprawa z góry przegrana. Amos padnie ofiarą kosmicznych dziwek, ale przynajmniej umrze, robiąc to, co lubi. Naomi odepchnęła się od stołu, wzięła z baru swoje martini i ruszyła ku scenie karaoke. Holden patrzył, jak odchodzi, potem dopił szkocką, którą hołubił od dwóch godzin, i wstał. Przez chwilę miał wizję ich obojga chwiejnie wracających razem do kajuty, a potem padających na łóżko. Rano znienawidziłby się za to, że wykorzystał okazję, ale jednak byłby to zrobił. Naomi patrzyła nań ze sceny, on zaś zdał sobie sprawę z tego, że bezwstydnie się na nią gapi. Machnął jej ręką i ruszył ku drzwiom. Obok niego szły duchy - Ade, kapitana McDowella, Gomeza, Kelly’ego i Sheda - bo tylko one dotrzymały mu towarzystwa. *** Apartament był rozległy i przyprawiał o przygnębienie. Holden wytrzymał na łóżku pięć minut; potem wstał i wyszedł. Przez pół godziny spacerował po korytarzu, znajdując kolejne skrzyżowania, przez które można było trafić w inne części pierścienia. Znalazł sklep z

elektroniką i herbaciarnię, która po bliższej inspekcji okazała się ekskluzywnym burdelem. Zrezygnował z obejrzenia proponowanego mu przez recepcjonistę wideo zawierającego spis usług i wyszedł, zastanawiając się, czy gdzieś tam w środku nie znalazłby Amosa. Ponownie zagłębił się w korytarz, którym tu przyszedł, i gdzieś w połowie drogi minęła go grupka młodziutkich dziewcząt. Nie wyglądały na starsze od czternastolatek, ale wszystkie już były tak wysokie jak on. Przeszły obok niego spokojnie, ale gdy je minął, parsknęły śmiechem. Tycho było miastem, on zaś nagle poczuł się w nim jak obcy w obcym kraju, który nie wie, dokąd iść ani co robić. I wcale się nie zdziwił, kiedy w pewnym momencie tej wędrówki podniósł wzrok i stwierdził, że stoi przed windą wiodącą do doków. Nacisnął guzik i wszedł do kabiny, pamiętając o tym, żeby wyłączyć magnesy w podeszwach butów, dzięki czemu uniknął wywinięcia kozła, gdy grawitacja zmieniła kierunek, a potem znikła. Choć okręt był jego własnością zaledwie od trzech tygodni, poczuł, że wkraczając na jego pokład, wraca do domu. Delikatnie dotykając szczebli drabinki kilowej, wspiął się do kokpitu. A tam usadowił się w fotelu, zapiął pasy i zamknął oczy. Na okręcie panowała cisza. Reaktory były wyłączone, wszyscy wyszli i zamarł wszelki ruch. Giętka tuba transportowa łącząca Rosy’ego ze stacją przewodziła tylko leciutkie drgania. Holden mógł zamknąć oczy. Osunął się w pasy i postarał zapomnieć o całym otoczeniu. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że podczas minionego miesiąca, gdy tylko zamykał oczy, widział niewyraźną twarz Ade, która i tym razem mrugnęła, po czym zniknęła, jakby zdmuchnął ją wiatr. Słyszał też głos McDowella usiłującego do ostatniej sekundy ratować swój statek. Zastanawiał się, czy to będzie wracać już do końca jego życia, czy widma będą go nachodzić, gdy tylko znajdzie chwilkę spokoju. Pamiętał weteranów ze starych dni marynarki wojennej. Posiwiałych kombatantów, którzy potrafili zasypiać, gdy dwa metry od nich towarzysze służby hałaśliwie łupili w pokera albo oglądali filmy, włączywszy fonię na pełną moc. Wtedy uważał, że to umiejętność nabyta, adaptacja ciała, które nauczyło się odpoczywać w środowisku, w którym tak naprawdę nigdy nie było pełnego spokoju. Teraz przychodziło mu na myśl, że stare wygi uznawały, iż nieustanny hałas jest lepszy niż cisza. Odsłużywszy swoje dwadzieścia lat, wracali pewnie do domu, gdzie nigdy już nie zaznawali spokojnego snu. Otworzywszy oczy, patrzył na maleńką zieloną lampkę migającą na konsoli pilota. Było to jedyne światełko w kajucie, które niczego nie oświetlało. Ale powolny rytm wygaszania i rozjaśniania był w pewnym sensie uspokajający. Był jak bicie serca podczas

snu. Powiedział sobie, że Fred ma rację: rozprawa sądowa była ich ostatnią nadzieją. Chciałby mieć jednak tamten skradający się podstępnie okręt w zasięgu dział Aleksa. Chciał, żeby jego załoga dożyła do tej okropnej chwili, gdy wszystkie środki obronne zawodzą, a skazani wiedzą, że za sekundę lub dwie uderzą torpedy i absolutnie niczego nie można już zrobić. Chciałby słyszeć w ich głosach to ostatnie tchnienie grozy, jakie słyszał w głosie Ade. Przez pewien czas usiłował przegnać duchy ze swojej głowy, zastępując je pełnymi przemocy i gwałtu wizjami zemsty. Gdy to przestało działać, spłynął w dół, na pokład załogowy, wsunął się w koję, poprzypinał pasami i spróbował zasnąć. Rosynant nucił mu kołysankę, na którą składały się pomruki recyklerów powietrza i chwile ciszy.

MILLER

Miller siedział w otwartej, znajdującej się w tunelu kafejce. W miejscach publicznych rosła wysoka, blada trawa, a sklepienia lśniły nieskazitelną bielą. Stacja Ceres zeszła z orbity. Mechanizmy stabilizujące i siła inercji fizycznie trzymały ją na miejscu, zmieniły się jednak poglądy na tę sprawę. Umocnienia obronne zostały tam, gdzie były. Wytrzymałość drzwi w portowych śluzach się nie zmieniła. Stracili jedynie efemeryczną tarczę statusu politycznego, co jednak zmieniało wszystko inne. Miller pochylił się ku przodowi i łyknął nieco kawy. Na trawnikach bawiły się dzieci. Myślał o nich jak o dzieciach, choć pamiętał, że będąc w ich wieku, uważał się za dorosłego. Gromadka nastolatków. Wszyscy mieli na ramionach opaski

SPZ.

Chłopcy głośno i gniewnie rozprawiali o tyranii i wolności.

Dziewczynki patrzyły i podziwiały ich dumne postawy. Odwieczna wojowniczość, ta sama na wirującej wokół osi skale otoczonej próżnią czy w miniaturowych rezerwatach szympansów na Ziemi. Nawet w Pasie młodość wiązała się z przeświadczeniem, że jest się nieśmiertelnym i niezwyciężonym; młodzi żywili też niezłomne przekonanie, iż w ich przypadku wszystko będzie inaczej. Fizyczne prawa nie dotyczyły młodzików, pociski balistyczne będą omijały ich domy, z których nigdy z sykiem nie ulotni się powietrze. To problem innych - połatanych i pospawanych wojennych okrętów

SPZ,

przewożących wodę frachtowców, marsjańskich

kanonierek, Scopuliego, Canta, Donnagera czy setek innych okrętów i okręcików unicestwionych w utarczkach trwających od chwili, w której Układ zamienił się w pole bitwy - ale nie ich. Podczas gdy młodość miała dość szczęścia, by przeżyć wyłącznie dzięki optymizmowi, Millerowi pozostały jedynie odrobina strachu, szczypta zazdrości i przytłaczające poczucie kruchości ludzkiego życia. W kieszeni miał jednak trzymiesięczną kartę kredytową kompanii, mnóstwo wolnego czasu, a kawa nie była taka zła. - Podać coś jeszcze? - zapytał niewyglądający na starszego od dzieciaków z trawnika kelner. Miller przecząco potrząsnął głową. Od chwili, w której Star Helix zawiesiło wszystkie kontrakty, minęło pięć dni. Gubernator Ceres zmył się po cichu, odlatując na statku transportowym, zanim wieści się

rozeszły. Sojusz Planet Zewnętrznych ogłosił przyłączenie Stacji Ceres do oficjalnie należących do niego terytoriów i nikt się temu nie sprzeciwił. Pierwszy dzień bezrobocia Miller spędził, urżnąwszy się w trupa, miał przy tym osobliwe poczucie formalności. Poszukał ucieczki w butelce, ponieważ był to zwykły sposób postępowania i to właśnie tradycyjnie robili ludzie, którzy stracili pracę będącą sensem ich życia. Drugiego dnia walczył z kacem. Trzeciego wszystko mu się znudziło. Na całej stacji służby bezpieczeństwa i ochrony robiły demonstrację siły, prewencyjnie zapobiegając zamieszkom i łamaniu prawa. Co było do przewidzenia. Kilka politycznych wieców i demonstracji rozpędzono szybko i bezwzględnie, ale obywatele Ceres za bardzo się tym nie przejęli. Wszyscy bacznie śledzili serwisy informacyjne na monitorach, które ryczały i migały najświeższymi newsami o toczącej się wojnie. Nikt nawet nie kwęknął, gdy kilku miejscowych awanturników pozamykano w pierdlu bez oskarżeń. Miller zaś osobiście nie miał z tym nic wspólnego. Czwartego dnia sprawdził zawartość terminalu i odkrył, że zanim Shaddid odcięła go od źródeł informacji, otrzymał osiemdziesiąt procent odpowiedzi na zapytania dotyczące dokujących w portach Pasa statków i okrętów. Było tego ponad tysiąc zapisów, z których każdy mógł być jedyną pozostałą niteczką prowadzącą do Julie Mao. Jak do tej pory ku Ceres nie zdążały żadne marsjańskie pancerniki uzbrojone w pociski z głowicami jądrowymi. Nie było też żadnych okrętów z oddziałami desantowymi. Oczywiście wszystko to mogło się zmienić w jednej chwili, ale w obecnej sytuacji Miller popijał kawę i przeglądał dane statków i okrętów, tracąc mniej więcej po piętnaście minut na każdy zapis. Już wcześniej doszedł do wniosku, że jeśli Holden był na ostatnim, to cała praca zajmie mu około sześciu tygodni. W wyznaczonym przez Millera oknie czasowym na Pallas zameldował się na przykład Adrianopole, statek poszukiwawczy trzeciej generacji. Miller sprawdził rejestrację, sfrustrowany

nieco

porównaniem

skąpych

zapisów

portowych

z

informacjami

przechowywanymi w bazach danych służb bezpieczeństwa. Właścicielem stateczka był Strego Anthony Abramowitz. W dokumentach przytoczono osiem przykładów zaniedbań w obsłudze i konserwacji statku, któremu zakazano lądowania na Ceres i Erosie, ponieważ był zagrożeniem dla bezpieczeństwa portu. Wystarczyłby błąd jakiegoś idioty i zdarzyłby się wypadek, ale plan lotu wyglądał na zgodny z prawem, a historia statku sięgała wstecz na tyle daleko, żeby nie pachniała zmianą dokumentacji i nazwy - Miller wykasował te dane. Badass *

Motherfucker*,

frachtowiec

latający

w

trójkącie

pomiędzy

Luną,

Nazwa statku jest na tyle interesująca, że uprasza się Czytelników o przetłumaczenie jej na własną rękę i ryzyko.

Ganimedesem i Pasem, własność korporacji MYOFB z Luny. Kwerenda w publicznych bazach danych Ganimedesa ujawniła, że opuścił tamtejszy port w interesującym Millera przedziale czasowym, ale jego kapitan uznał, iż nie warto zadawać sobie trudu i zapisywać tego w planie lotu. Miller tknął ekran palcem. Nie bardzo było jasne, jak stateczek umknął uwadze radarowców. Każdy przedstawiciel władz sfajczyłby frachtowiec dla samej przyjemności przyjrzenia się fajerwerkom. Miller skasował dane. I usłyszał dzwonek terminalu zwiastujący połączenie przychodzące. Miller kliknął w klawisz odbioru. Jedna z dziewczyn na trawniku wydała jakiś okrzyk, co pozostali skwitowali wybuchem śmiechu. Nieopodal przeleciał wróbel, trzepocząc skrzydełkami w nikłym strumieniu poruszanego przez recyklery powietrza. Havelock wyglądał lepiej niż podczas służby na Ceres. Miał bardziej zadowoloną minę. Zniknęły ciemne kręgi spod jego oczu, rysy twarzy lekko złagodniały, jakby przedtem zmieniała je stawiana przed jego kośćmi potrzeba sprostania wymaganiom Pasa i teraz wracały do poprzedniej formy. - Miller! - przemówił zapis. - Wiadomość o tym, że Ziemia wycofała swoje poparcie dla Ceres, dotarła do mnie tuż przed twoim przekazem. Kiepska sprawa. Przykro mi słyszeć, że Shaddid wylała cię z pracy. Tak między nami, jest pompatyczną idiotką. Słyszałem plotki, że Ziemia robi, co może, żeby trzymać się z dala od konfliktu, włącznie z oddaniem każdej ze stacji będących kością niezgody. Wiesz, jak to jest. Jeśli z jednej strony pędzi na ciebie pitbull, a z drugiej rottweiler, pierwszą rzeczą, jaką robisz, jest pozbycie się trzymanego w ręce kotleta. Miller zachichotał. - Podpisałem kontrakt z zajmującą się ochroną firmą Protogen. To taka dęta prywatna armia ochraniająca duże kompanie. Ale płacą tyle, że gotów jestem się pogodzić z ich iluzją wielkości. Kontrakt dotyczy Ganimedesa, ale z tym burdelem, jaki mamy, nie wiadomo, jak sprawy się potoczą. Okazuje się, że Protogen ma swoją bazę szkoleniową w Pasie. Nigdy o niej nie słyszałem, ale ma to być niezła szkółka. Wiem, że wciąż prowadzą werbunek. Daj mi tylko znać, skontaktuję się z werbownikiem i będziesz mógł opuścić tę cholerną skałę. Havelock się uśmiechnął. - Uważaj na siebie, partnerze - powiedział Ziemniak. - Jeszcze się zgadamy. Protogen. Pinkwater. Al Abbiq. Małe firmy ochroniarskie używane przez wielkie firmy w charakterze prywatnych armii i oddziałów najemnych tam, gdzie były potrzebne. AnnanSec od wielu lat miało kontrakt na Pallas, ale siedzibę na Marsie, też prowadził werbunek, ale jego chyba by nie przyjęli.

SPZ

prawdopodobnie

Od wielu już lat nie musiał szukać pracy. Przypuszczał do tej pory, że ten okres ma już za sobą i że umrze, pracując na kontrakcie Stacji Ceres. Teraz, kiedy znalazł się na bruku, miał dziwne poczucie lekkości, jak człowiek, który został trafiony, ale jeszcze nie odczuwa bólu. Musiał znaleźć inną pracę. Musiał zrobić coś więcej niż wysłanie kilku wiadomości do swoich dawnych partnerów. Były firmy zajmujące się pośrednictwem w szukaniu zatrudnienia. Na Ceres można było znaleźć bary chętnie zatrudniające byłych gliniarzy w charakterze wykidajłów. Rozmaite przedsiębiorstwa z szarej strefy zatrudniały chętnie ludzi, którzy mogli stworzyć dla nich pozory legalności. Bezczynne siedzenie na tyłku, gapienie się na dziewczynki w parku i przeglądanie nici w sprawie, którą nie trzeba się zajmować, było ostatnią rzeczą, na jakiej powinien się skupiać. Dagon przybył na Ceres nieco przed wyznaczonym przedziałem czasowym. Należał do Wspólnoty Glapion, która - Miller był tego prawie pewien - była przykrywką dla

SPZ.

Wszystko niemal pasowało, ale plan lotów statku został wprowadzony w kilka godzin po zniszczeniu Donnagera, a zapis świadczący o wylocie z Io wyglądał solidnie. Miller przerzucił wszystko do zakładki z nazwami statków, którym trzeba byłoby się przyjrzeć jeszcze raz. Rosynant, własność Silencieux Courant Holdings z Luny, był frachtowcem przewożącym gaz, który wylądował na Tycho kilka godzin przed końcem wyznaczonego okresu. Silencieux Courant była niewielką spółką niemającą żadnych widocznych powiązań z SPZ,

a plan lotu stateczka wyglądał na prawdziwy. Miller zawiesił już palec nad klawiszem

kasowania danych, ale się wstrzymał. Dlaczego statek zajmujący się transportem gazu miałby kursować pomiędzy Pallas i Tycho? Obie stacje były konsumentami gazu. Przeloty od jednego konsumenta do drugiego bez zaglądania po drodze do „gazowni” były niezłym sposobem na bankructwo z powodu braku gotówki choćby na opłaty portowe. Zażądał planu lotów, które przywiodły Rosynanta na Pallas z poprzedniego portu, a potem usiadł i rozpoczął czekanie. Jeżeli te dane zrzucono na serwery Ceres, odpowiedź powinna przyjść po minucie lub dwóch. Pasek informacyjny powiadomił go, że może to potrwać do trzydziestu minut, co oznaczało, że zapytanie przekazano do systemów zapisu danych portowych na Pallas. Informacji nie było w archiwach miejscowych. Podrapał się po szczęce: pięciodniowa szczecina przekształcała się już w zaczątek bródki. Poczuł, że na jego wargach zakwita uśmiech. Poszukał definicji słowa Rosynant. Dokładnie znaczyło to „były koń roboczy”. Pierwszym odnośnikiem była nazwa konia Don Kichota.

- To ty, Holden? - zapytał Miller, patrząc w ekran. - Walczysz z wiatrakami? - Sir? - Kelner spojrzał nań pytająco, ale Miller zbył go machnięciem dłoni. Miał jeszcze do przejrzenia setki wiadomości i przynajmniej kilkanaście w folderze danych do dokładniejszego zbadania. Zignorował je, wpatrując się w komunikat z Tycho, jakby sama intensywność spojrzenia mogła zmusić terminal do ujawnienia dokładniejszych danych. Potem powoli wrócił do wiadomości od Havelocka, kliknął w klawisz odpowiedzi i spojrzał w maleńki czarny wylot kamerki terminalu. - Hej, partnerze - zaczął. - Dziękuję za propozycję. Mógłbym wziąć cię za słowo, ale mam jeszcze parę orzechów do zgryzienia, zanim się zdecyduję. Wiesz, jak to jest. Mógłbyś mi jednak zrobić przysługę... muszę wytropić pewien statek, mam jednak dostęp wyłącznie do publicznych baz informacyjnych, a na dodatek Ceres może już być na stopie wojennej z Marsem. Wiesz, nigdy nic nie wiadomo. Tak czy owak, gdybyś mógł założyć nadzór pierwszego stopnia na wszelkie plany lotów tego okrętu, powiadom mnie, jeśli wyskoczy coś ciekawego... a ja kiedyś postawię ci drinka. Przerwał. Trzeba było dodać coś jeszcze. - Uważaj na siebie, partnerze. Odtworzył wiadomość dla siebie samego. Na ekranie wyglądał na zmęczonego człowieka, który uśmiecha się nieco sztucznie, a jego głos brzmiał nieco wyżej, niż mu się wydawało. Powiedział jednak to, co chciał powiedzieć. I wysłał wszystko w eter. I tylko to mu pozostało. Stracił dostęp do danych, musiał oddać broń - choć wciąż w swojej jamie miał parę sztuk podrzutek* - kończyły mu się też pieniądze. Musiał korzystać z nieformalnych kontaktów i prosić o przysługi w sprawach, w których przedtem wystarczyły działania rutynowe, i przechytrzać system na wszelkie możliwe sposoby. Był gliną, a oni zrobili zeń mysz. A jednak - pomyślał - odchylając się wstecz na krześle - jak na mysz, nieźle sobie radzę. Z kierunku obrotowego doleciał huk jakiejś detonacji, a potem pełne gniewu okrzyki. Dzieciaki na skwerze przerwały zabawę w berka i spojrzały w stronę, skąd doszedł huk. Miller wstał. Zobaczył dym, nie dostrzegł jednak płomieni. Czarne kłęby szybko się rozwiały, gdy odświeżacze powietrza wzmogły pracę, żeby wessać wszelkie obce cząsteczki tak, by czujniki wykluczyły ryzyko pożaru. Zaraz potem szybko jeden po drugim zagrzmiały trzy wystrzały, a potem głosy zlały się w szorstki śpiew. Miller nie mógł rozróżnić słów, ale wszystko powiedział mu rytm pieśni. Nie była to żadna katastrofa, pożar czy nagły wypadek. *

Podrzutka - w policyjnym slangu pistolet lub rewolwer przeznaczony do podrzucenia podejrzanemu, żeby usprawiedliwić na przykład jego zatrzymanie.

Zwyczajne zamieszki. Dzieciaki ruszyły w stronę, z której dobiegała wrzawa. Miller chwycił za łokieć jakąś dziewczynę. Miała nie więcej niż szesnaście lat, prawie czarne włosy i twarz o kształcie serca. - Nie idź tam - powiedział. - Zatrzymaj przyjaciół i przejdźcie gdzie indziej. Spojrzała na niego, opuściła wzrok na jego rękę, a potem przeniosła spojrzenie w kierunku, z którego dobiegał zgiełk. - Niczego nie wskóracie - powiedział. Uwolniła rękę. - Trzeba próbować, nie? - odparła. - Wie pan, podria intentar. Pan też by mógł. - Właśnie to zrobiłem - stwierdził Miller, wkładając terminal do futerału i odchodząc w drugą stronę. Z tyłu dolatywały coraz bardziej gwałtowne odgłosy wrzawy. Doszedł jednak do wniosku, że to sprawa policji. *** W ciągu kolejnych czternastu godzin sieć informacyjna doniosła o wybuchach zamieszek w pięciu miejscach na stacji i kilku pomniejszych przypadkach uszkodzenia mienia publicznego. Jakiś jegomość, o którym nigdy przedtem nie słyszał, ogłosił godzinę policyjną trzeciego stopnia; ludzie przebywający poza swoimi jamami wcześniej niż dwie godziny przed podjęciem pracy na swoim stanowisku albo później niż w dwie godziny po jej ukończeniu będą zatrzymywani do wyjaśnienia. Ktokolwiek wziął na siebie kierowanie społecznością, sądził, że uda mu się zamknąć sześć milionów ludzi, utrzymując pokój i stabilizując sytuację. Miller był ciekaw, co o tym wszystkim myśli Shaddid. Poza Ceres sprawy przybierały coraz gorszy obrót. Badające daleki Kosmos laboratoria astronomiczne na Trytonie zostały zajęte przez bandę poszukiwaczy sympatyzujących z

SPZ.

Skierowali sprzężone anteny do wnętrza Układu i ujawniali pozycje

każdego marsjańskiego okrętu, a także rozpowszechniali wysokiej rozdzielczości obrazy powierzchni Marsa, pokazując nawet opalające się topless piękności w parkach pod kopułami. Opowiadano sobie, że w stronę stacji wystrzelono już serię pocisków atomowych i w ciągu najbliższego tygodnia antenowe pole zamieni się w obłoczek świecącego pyłu. Ziemia niczym ślimak coraz szybciej kryła się w skorupie - ziemskie i rezydujące na Lunie kompanie jedna po drugiej cofały się na dno studni grawitacyjnej. Nie wszystkie oczywiście i nawet nie połowa, było ich jednak dość, żeby wszystkim przekazać wiadomość: „Na nas nie liczcie”. Mars odwoływał się do poczucia solidarności, Pas żądał sprawiedliwości albo - coraz częściej - posyłał kolebkę ludzkości do diabła albo jeszcze dalej, każąc Ziemianom, żeby się gromadnie walili.

Sytuacja jeszcze nie wymknęła się spod kontroli, ale robiło się coraz goręcej. Zdarzyło się kilka nowych incydentów i nikogo już nie obchodziło, kto zaczął. Wysokość stawki też przestała mieć znaczenie. Mars wiedział, że Pas nie może wygrać, a mieszkańcy Pasa wiedzieli, że nie mają nic do stracenia. Wszystko zmierzało ku rzezi na skalę, jakiej ludzkość dotąd nie widziała. Miller, podobnie jak Ceres, niewiele mógł z tym wszystkim zrobić. Mógł jednak znaleźć Jamesa Holdena, dowiedzieć się, jaki los spotkał Scopuliego, i podążyć za nitką prowadzącą do Julie Mao. Był detektywem. To akurat mógł zrobić. Mówił do niej, uprzątając swoją jamę i wyrzucając rupiecie, które podczas dziesięcioleci narastały warstwa po warstwie, niczym skorupa. Usiłował jej wytłumaczyć, dlaczego zrezygnował ze wszystkiego, żeby ją znaleźć. Po odnalezieniu Rosynanta nieodparcie nasuwało mu się określenie „donkiszoteria”. Wyimaginowana Julie śmiała się albo okazywała wzruszenie. Uważała go za smutnego, żałosnego człowieczka, ponieważ pościg za nią był sprawą najbliższą celowi życia, jaki mógł znaleźć. Zarzucała mu, że stał się narzędziem jej rodziców. Wybuchała płaczem i tuliła się do niego, zamykając go w uścisku ramion. Wszystko, co miał, wpakował do zarzucanego na ramię plecaczka. Dwie zmiany bielizny, dokumenty i podręczny terminal. Wizerunek Candace zachowany jeszcze z lepszych dni. Wszystkie kopie tego, co znalazł w sprawie Julie, zanim Shaddid wyczyściła jego partycję w służbowym serwerze. Pomyślał, że wszystko, co przeżył, powinno dostarczyć większego bagażu, ale potem zmienił zdanie. I prawdopodobnie miał rację. Ostatni dzień spędził, ignorując godzinę policyjną, i krążąc po stacji, żegnał się z ludźmi, których miało mu brakować albo którzy mieli odczuć jego brak. Ku jego zdziwieniu Muss, którą znalazł w jakimś zatłoczonym policyjnym barze, omal nie połamała mu żeber. Zabukował się na pasażerski przelot do Tycho. Stracił na to jedną czwartą pieniędzy, jakie mu zostały. Nie po raz pierwszy doszedł do wniosku, że musi cholernie szybko odszukać Julie albo znaleźć jakąś pracę, która zapewni mu utrzymanie podczas prowadzenia dalszych poszukiwań. Do tej pory jednak jej nie odnalazł, a świat nie był stabilny na tyle, żeby dalekosiężne plany nie zasługiwały na coś więcej niż cierpki żart. Jakby na potwierdzenie tej opinii jego terminal brzęknął, kiedy stał w kolejce pasażerów gotowych do wejścia na pokład transportowca. - Hej, partnerze - odezwał się Havelock. - W kwestii tej przysługi, o której mówiłeś. Coś tam wygrzebałem. Twoi podopieczni właśnie zgłosili przelot na Erosa. Posyłam ci wszystkie związane z tym dostępne publicznie dane. Odwaliłem kawał dobrej roboty, ale ci

faceci z Protogenu są małomówni. Wspomniałem o tobie werbowniczce i wygląda na to, że jest zainteresowana. W razie czego daj znać. Wkrótce się zgadamy. Eros. Wspaniale. Kiwnął głową stojącej za nim kobiecie, wyszedł z kolejki i podszedł do kiosku. Zanim ekran się otworzył, usłyszał ponaglenie dla ostatnich pasażerów chcących dostać się na Tycho. Zwrócił swój bilet, odebrał minimalną refundację i wydał jedną trzecią tego, co mu zostało, na bilet do Stacji Eros. Mogło przecież być gorzej. Wiadomość mogła doń dotrzeć, gdy byłby już w drodze. Powinien zacząć myśleć pozytywnie i uznać, że to nie był przejaw pecha, ale przeciwnie, uśmiech szczęścia. Potwierdzenie

zakupu

biletu

przyszło

w

formie

łagodnego

brzęknięcia

przypominającego dźwięk triangla. - Mam nadzieję, że to właściwy postępek - powiedział do Julie. - Jeżeli Holdena tam nie będzie, wyjdę na nielichego idiotę. Widziana przezeń oczami duszy dziewczyna odpowiedziała smętnym uśmiechem. Bez ryzyka nie ma życia - stwierdziła.

HOLDEN

Statki były niewielkie. Przestrzeń życiowa zawsze stanowiła luksus, nawet na takim monstrum jak Donnager korytarze i przedziały były ciasne i niewygodne. Na Rosynancie jedynymi pomieszczeniami, w których Holden nie mógłby dotknąć dłońmi ścian, rozkładając ręce, były kuchnia i ładownia. Nikt, kto zarabiał na życie lataniem, nie należał do klaustrofobów, ale nawet największy twardziel wśród poszukiwaczy Pasa mógł rozpoznać rosnące napięcie między członkami załogi na pokładzie każdego statku. Była to bardzo stara reakcja stresowa zamkniętego w pułapce zwierzęcia, podświadoma wiedza, że nie masz takiego miejsca schronienia, którego nie możesz zobaczyć stąd, gdzie stoisz. Zejście ze statku w porcie nagle rozluźniało to napięcie, co u niektórych wywoływało zawroty głowy. I często kusiło do popijawy. Jak wszyscy zawodowi kosmonauci, Holden niekiedy kończył długie przeloty, upijając się niemal do utraty tętna. Niejeden raz trafiał do burdelu, który opuszczał dopiero wtedy, gdy go wyrzucali z opróżnionym kontem, obolałymi jajami i wyschniętą jak Sahara prostatą. Gdy więc do jego kajuty chwiejnym krokiem wszedł Amos, który od trzech dni nie opuszczał stacji, Holden doskonale wiedział, jak wielki mechanik się czuje. Wespół z Aleksem siedział na kanapie i oglądał wiadomości. Dwie gadające głowy omawiały działania Pasa, używając takich słów, jak przestępstwa, terroryzm i sabotaż. Działania Marsjan określano jako misję pokojową. Był to oczywiście kanał marsjański. Amos prychnął pogardliwie i opadł na kanapę. Holden wyłączył dźwięk odbiornika. - Pożegnałeś się z brzegiem, żeglarzu? - zapytał z uśmiechem. - Nigdy więcej nie wypiję już ani łyczka - jęknął Amos. - Zaraz przyjdzie Naomi, która przyniesie potrawkę. Znalazła ją w japońskiej knajpce z sushi - powiedział Aleks. - Kęsy surowej ryby zawijane w niby-wodorosty. Aleks wydał z siebie kolejny dramatyczny jęk. - To nie było miłe - stwierdził Holden. - Pozwólmy jego wątrobie w pokoju dokonać żywota. Drzwi saloniku ponownie się otworzyły i weszła Naomi trzymająca wysoki stos

białych pudełek. - Żarełko - powiedziała. Aleks otworzył wszystkie opakowania i zaczął rozdawać obecnym niewielkie talerzyki jednorazowego użytku. - Za każdym razem, gdy przyniesienie posiłku wypada na ciebie, bierzesz rolmopsy z łososia - mruknął Holden, nakładając sobie porcję na talerzyk. - Zaczynam cię podejrzewać o brak wyobraźni. - Lubię łososia - odpowiedziała Naomi. Gdy zaczęli jeść, w pomieszczeniu zapadła cisza. Jedynymi dźwiękami był trzask plastykowych pałeczek i wilgotne dźwięki towarzyszące zanurzaniu kawałków łososia w wasabi i sosie sojowym. Po posiłku Holden przetarł oczy, przedmuchał płonące zatoki nosowe i wygodnie usadowił się na krześle. Amos podrapał się jedną pałeczką, wsuwając ją pod obejmę na nodze. - Dobrze się spisaliście, nastawiając mi tę nogę - powiedział. - To jedyna część mojego ciała, która mnie teraz odrobinę boli. Naomi wzięła pilota z oparcia fotela Holdena, włączyła ponownie dźwięk ekranu i zaczęła szybko przelatywać kanały. Aleks zamknął oczy, osunął się na kanapę i splótłszy palce na brzuchu, westchnął z zadowoleniem. Holden poczuł nagłe i dość irracjonalne ukłucie gniewu z tego powodu, że jego załoga cieszy się takimi zbytkami. - Jak długo jeszcze będziemy doili Freda? - zapytał. - Ja mam już dość. - O czym ty mówisz, do kurwy nędzy? - zapytał Amos, potrząsając głową. - Ja dopiero zaczynam. - Pytam, jak długo jeszcze będziemy pałętali się po Stacji Tycho, pijąc, kurwiąc się i wcinając sushi na rachunek Freda? - Może tak długo, jak się da? - powiedział Aleks. - A masz lepszy plan? - zapytała Naomi. - Nie mam planu, ale chcę wrócić do gry. Gdy tu dotarliśmy, przepełniał nas sprawiedliwy gniew i marzyliśmy o zemście. Po kilku obłapkach i paru kacach zachowujemy się tak, jakby nic się nie wydarzyło. - Do zemsty, kapitanie, trzeba mieć kogoś, na kim można by się zemścić - stwierdził Aleks. - Jakbyś nie zauważył, w tej kwestii mamy pewne braki. - Tamten okręt wciąż gdzieś tam jest. Ludzie, którzy dali rozkaz otwarcia ognia też tam są - odpowiedział Holden. - Znaczy - zareplikował Aleks - powinniśmy wystartować i latać po spirali, dopóki się

na nich nie natkniemy? Naomi parsknęła śmiechem i cisnęła w niego kubkiem z soją. - Nie wiem, co powinniśmy robić - odpowiedział Holden - ale myśl o tym, że my tu sobie siedzimy, podczas gdy ludzie, którzy rozwalili nasz statek, gdzieś tam zajmują się tym, CZYM SIĘ ZAJMUJĄ, przyprawia

mnie o mdłości.

- Jesteśmy tu od trzech dni - przypomniała Naomi. - Zasłużyliśmy na to, żeby przespać się w porządnych łóżkach, zjeść coś przyzwoitego i spuścić trochę pary z kotłów. Nie próbuj nas za to ganić. - Oprócz tego - dodał Amos - dopadniemy tych skurwysynów w sądzie. - O ile w ogóle dojdzie do rozprawy - odpowiedział Holden. - O ile. Procedura może się ciągnąć miesiącami, jeśli nie latami. A i wtedy Fred będzie dążył do zawarcia traktatów. Amnestia może stać się jednym z elementów przetargu. - Szybko się zgodziłeś na jego warunki - stwierdziła Naomi. - Rozmyśliłeś się? - Jeżeli Fred chce naszych zeznań w zamian za nasze kuracje i odpoczynek, to niewiele płaci. Nie znaczy to, że myślę, iż rozprawa sądowa wszystko załatwi, ani że aż do samej rozprawy chcę stać na uboczu. Skinieniem dłoni wskazał obitą sztuczną skórą kanapkę i otaczający ich wielki ekran ścienny. - Oprócz tego wszystko to może być więzieniem. Piękna sprawa, ale dopóki Fred ma w ręku sakiewkę, jest naszym panem i właścicielem. Nie dajcie się zwieść pozorom. Naomi zmarszczyła brwi, a jej spojrzenie nagle spoważniało. - Mamy jakąś opcję, sir? - zapytała. - Odlatujemy? Złożywszy ramiona na piersi, Holden zaczął myśleć o tym wszystkim, co powiedział, tak jakby usłyszał to po raz pierwszy. Wypowiedzenie opinii na głos zarysowało całą sytuację bardziej wyraźnie. - Myślę o tym, że powinniśmy się rozejrzeć za jakąś pracą - powiedział wreszcie. Mamy dobry okręt. Co więcej, mamy okręt niełatwy do wykrycia. Jest szybki. W razie potrzeby możemy latać bez przekaźnika. Podczas wojny wielu ludzi potrzebuje przewozić rozmaite rzeczy z miejsca na miejsce. Stwarza nam to możliwości zajęcia się czymś podczas czekania na rozprawę Freda i okazję do wrzucenia kilku groszy w kieszeń, żebyśmy nie wisieli na jego pasku. A latając z miejsca na miejsce, możemy patrzeć i słuchać. Nigdy nie wiadomo, co znajdziemy. A poważnie mówiąc, jak długo wszyscy troje będziecie jeszcze mogli pozostawać szczurami stacyjnymi? Zapadła chwila ciszy.

- Ja może jeszcze przez... tydzień? - stwierdził Amos. - To nie jest zły pomysł, kapitanie - powiedział Aleks, kiwając głową. - Twoja decyzja, kapitanie - odezwała się Naomi. - Jestem za tym, a poza tym podoba mi się myśl o tym, że będę miała własne pieniądze. Ale mam nadzieję, że nie ma pośpiechu. Przez kilka dni jeszcze wolałabym mieć wolne. Holden klasnął w dłonie i wstał z kanapy. - Oczywiście - powiedział. - Cała różnica w tym, żeby mieć jakieś plany. A milej jest korzystać z rozrywek, wiedząc, że niedługo się skończą. Aleks i Amos wstali i ruszyli do drzwi. Aleks wygrał kilka dolarów, rzucając strzałki, i zamierzali teraz za ich pomocą rozbić bank przy karcianym stole. - Nie czekaj na nas, szefie - zwrócił się Amos do Naomi. - Czuję, że dziś mi się poszczęści. Gdy wyszli, Holden przeszedł do niewielkiego kącika kuchennego, żeby zaparzyć kawę. Naomi poszła za nim. - Jeszcze jedno - powiedziała. Holden rozdarł opakowanie i w pokoju rozszedł się aromatyczny zapach. - Strzelaj - powiedział. - Fred zajął się zadbaniem o ciało Kelly’ego. Zachowa je w nienaruszonym stanie, dopóki się nie ujawnimy. A potem prześle je na Marsa. Holden napełnił ekspres wodą i uruchomił automat, który łagodnie zabulgotał. - To dobrze. Porucznik Kelly zasłużył na szacunek i godny pochówek. - Przypomniałam sobie o kości z danymi, którą miał przy sobie. Nie zdołałam jej zhakować. To jakiś wojskowy superszyfr, od którego dostaję bólu głowy, więc... - Po prostu powiedz, o czym myślisz - rzekł Holden, marszcząc brwi. - Chcę dać tę kość Fredowi. Wiem, że to ryzykowne posunięcie. Nie mamy pojęcia, co na niej zapisano, a Fred, choć jest wzorem gościnności i czarującym człowiekiem, należy jednak do

SPZ.

Ale był także wysokim rangą oficerem w wojskach

NZ.

A tu, na stacji, zebrał

kilku niezłych mózgowców. Może zdoła to rozgryźć. Holden zastanawiał się przez chwilę, a potem kiwnął głową. - Dobrze, pozwól tylko, że oswoję się z tą myślą. Chciałbym wiedzieć, co Yao chciała wysłać z okrętu, ale... - Rozumiem. Milczeli przez chwilę, czekając, aż kawa się zaparzy. Potem Holden napełnił dwie filiżanki i podał jedną Naomi. - Kapitanie! - odezwała się, a potem umilkła na moment. - Jim. Jako zastępca byłam

wrzodem na twojej dupie. Ale w ciągu czterech minut na pięć przez cały czas byłam w stresie albo miałam ochotę zesrać się ze strachu. - Doskonale udawało ci się to ukryć - stwierdził Holden. Naomi skwitowała komplement niechętnym skinieniem głowy. - Tak czy inaczej, czepiałam się kilku spraw, które powinnam odpuścić. - Nic wielkiego się nie stało. - Dobrze, ale pozwól, że skończę - powiedziała. - Chcę, żebyś wiedział, iż doskonale się spisałeś, ratując nasze tyłki. Zmuszałeś nas do skupiania się nad problemami, które mogliśmy rozwiązywać, zamiast siedzieć i biadolić. Każdego trzymałeś w ryzach. Nie każdy by to potrafił. Ja bym nie umiała, a potrzebowaliśmy kogoś, kto dałby nam poczucie stabilności. Holden poczuł, że pierś rozpiera mu poczucie dumy. Nie spodziewał się, że do tego dojdzie, nie chciał dać się mu uwieść, ale mimo wszystko dobrze mu to zrobiło. - Nie mogę się wypowiedzieć za Aleksa i Amosa, ale zamierzam to okazywać. Nie zostałeś naszym kapitanem tylko dlatego, że zginął McDowell. Jeżeli o mnie chodzi, NASZYM KAPITANEM. Chcę,

JESTEŚ

żebyś to wiedział.

Opuściła wzrok i zarumieniła się, jakby właśnie coś wyznała. I może tak było. - Spróbuję cię nie zawieść - powiedział. - Na to właśnie liczę, sir. *** Biuro Freda Johnsona było takie samo jak jego właściciel: rozległe, onieśmielające i przeładowane rzeczami, które trzeba było dokończyć. Było kwadratem o boku długości przynajmniej dwu i pół metra, co czyniło je większym od jakiegokolwiek pomieszczenia na Rosynancie. Stało w nim biurko z prawdziwego drewna, wyglądające na mebel przynajmniej stuletni i pachnące cytrynowym olejkiem. Holden usiadł w fotelu odrobinę tylko niższym od tego, w którym usadowił się Fred, i powiódł wzrokiem po stosach dokumentów i akt zalegających każdą płaską powierzchnię. Fred, który po niego posłał, pierwsze dziesięć minut stracił na jakąś rozmowę telefoniczną. To, o czym rozmawiał, brzmiało jak jakaś techniczna abrakadabra. Holden podejrzewał, że miało to związek z gigantycznym budowanym na zewnątrz statkiem, który miał służyć pokoleniom. Ale fakt, że przez kilka minut był ignorowany, wcale go nie zirytował, ponieważ ściana za Fredem była całkowicie pokryta udającym okno ekranem o cholernie dużej rozdzielczości. Na tym ekranie widać było Nauvoo przepływającego majestatycznie obok w miarę obrotu stacji. Fred zepsuł scenę, odkładając telefon.

- Przepraszam za zwłokę - powiedział. - System odtwarzania składu atmosfery od samego początku był koszmarem. Gdy masz przetrwać ponadstuletnią podróż z tym powietrzem, które zabrałeś z domu, tolerancja strat musi być... bardziej ostra niż wszystko, co widzieliśmy do tej pory. A niekiedy trudno jest wyjaśnić podwykonawcom znaczenie drobnych szczegółów. - A ja zacząłem podziwiać widoki - stwierdził Holden, machnięciem dłoni wskazując ekran. - Zaczynam się zastanawiać, czy zdołamy się uwinąć z robotą w zaplanowanym terminie. - A to dlaczego? Fred odchylił się w tył na fotelu, który zareagował skrzypnięciem. - Z powodu wojny pomiędzy Marsem i Pasem. - Braki materiałowe? - Nie tylko. Pirackie klany twierdzące, że działają w imieniu

SPZ,

wprawiają Marsjan

we wściekłość. Poszukiwacze z Pasa na prowizorycznie uzbrojonych „torpedowcach” ostrzeliwują marsjańskie okręty wojenne. Co prawda Marsjanie je anihilują, ale niektóre z tych torped godzą w cel i zabijają paru Marsjan. - Co oznacza, że Mars zaczyna się uciekać do taktyki: „Najpierw strzelaj, a potem zobacz, w co trafiłeś”. Fred kiwnął głową, po czym wstał i podszedł do okna. - I nawet najuczciwsi z obywateli prowadzący jak najbardziej legalne interesy zaczynają odczuwać niepokój o to, co się dzieje poza domem - powiedział. - W tym miesiącu zdarzyło się przynajmniej tuzin opóźnień w dostawach i zaczynam się martwić myślą, że wkrótce zaczną się nie opóźnienia, ale odwołania i anulowanie kontraktów. - Wie pan, że mnie przyszło na myśl to samo - przyznał Holden. Fred udał, że tego nie usłyszał. - Byłem wtedy na mostku - stwierdził. - Leci na ciebie niezidentyfikowany okręt i musisz podjąć decyzję. Nikt nie chce wcisnąć guzika. Trzymając na nim palec, patrzyłem, jak okręt rośnie i rośnie na ekranach. Pamiętam, że błagałem ich w duchu, żeby się zatrzymali. Holden milczał. On też bywał w takiej sytuacji. Nie miał nic do powiedzenia. Fred pozwolił, żeby na chwilę w pomieszczeniu zawisła cisza, a potem potrząsnął głową i nieco się wyprostował. - Muszę pana poprosić o przysługę - powiedział. - Fred, zawsze może pan to zrobić. Sporo pan za to zapłacił - odparł Holden.

- Chcę wypożyczyć pański okręt. - Rosynanta? - zapytał Holden. - Do czego? - Chcę, żeby podjęto i przywieziono tu pewien ładunek, a potrzebna mi do tego jednostka szybka i taka, która może w razie potrzeby przemknąć przez kordon marsjańskich okrętów. - Rosynant z pewnością jest takim właśnie okrętem, ale nie odpowiedział pan na moje pytanie. Do czego jest panu potrzebny? Fred odwrócił się tyłem do Holdena i spojrzał na ekran widokowy. Dziób Nauvoo znikał już z pola widzenia. Ekran znów zamienił się w czarną płaszczyznę upstrzoną jasnymi plamkami gwiazd. - Trzeba zabrać i przewieźć tu kogoś z Erosa. To ktoś ważny. Mam ludzi, którzy mogą to zrobić, ale jedyne statki, jakimi dysponuję, to kilka lekkich frachtowców i parę niewielkich kosmicznych promów. Żaden z nich nie jest zdolny do tego, żeby sprawić się szybko albo uciec, gdyby zaczęły się kłopoty. - Czy ta osoba ma jakieś nazwisko? Mam na myśli to, że choć zarzeka się pan, że pragnie uniknąć walki, drugą z rzeczy, jakie różnią mój okręt od pozostałych, jest uzbrojenie. Jestem pewien, że SPZ ma całą listę rzeczy, które chcieliby rozwalić. - Nie ufa mi pan. - Nie. Fred się odwrócił i zacisnął dłonie na oparciu fotela tak mocno, że zbielały mu knykcie. Holdenowi przyszło na myśl, że tym razem może posunął się za daleko. - Proszę posłuchać - powiedział. - Bardzo przekonująco mówi pan o pokoju, rozprawach sądowych i tak dalej. Twierdzi pan, że nie chce mieć nic wspólnego z pirackimi klanami. Ma pan tu ładną stację pełną ludzi. Mam wszelkie powody do tego, żeby panu zaufać i uwierzyć, że jest pan tym, za kogo się podaje. Ale jesteśmy tu zaledwie od trzech dni i pierwszą rzeczą, którą pan mi ujawnia ze swoich planów, jest prośba o pożyczkę mojego okrętu do tajnej misji. Przepraszam bardzo, ale jeżeli mam wziąć w tym udział, to chcę dopuszczenia do wszelkich sekretów. Nawet gdybym miał absolutną pewność, a tej nie mam, że pańskie intencje są jak najbardziej szlachetne, wciąż nie miałbym ochoty brać udziału w tej gównianej zabawie w szpiegów. Gospodarz patrzył przez chwilę na gościa, a potem obszedł swój fotel i usiadł. Holden odkrył, że nerwowo stuka opuszkami palców po udzie, i unieruchomił dłoń. Fred zerknął szybko na rękę Holdena, a potem znów spojrzał mu w oczy. Przez chwilę nic nie mówił, tylko patrzył.

Holden odchrząknął. - Proszę posłuchać, jest pan tu wilkiem alfa. Nawet gdybym tego nie wiedział, potrafiłby mnie pan zastraszyć do zesrania się w gacie, nie musi pan więc niczego udowadniać. Ale niezależnie od tego, jak się boję, nie zamierzam się w to pakować na oślep. Na szczęście Fred nie parsknął śmiechem, jak się tego Holden spodziewał. Gość spróbował bezgłośnie przełknąć ślinę. - Idę o zakład, że każdy kapitan, pod którego rozkazami kiedykolwiek pan latał, uważał pana za gigantyczny cierń w dupie - odezwał się w końcu gospodarz. - Sądzę, że znalazło to odbicie w moich aktach - stwierdził Holden, starając się ukryć westchnienie ulgi. - Potrzebny mi ktoś, kto poleci na Erosa, zabierze stamtąd człowieka o nazwisku Lionel Polanski i przywiezie go na Stację Tycho. - To tylko tydzień tam i z powrotem, jak pogonimy konie - powiedział Holden, obliczywszy wszystko szybko w pamięci. - Misję komplikuje nieco fakt, że ten Lionel chwilowo nie istnieje. - No dobrze, zbił mnie pan z tropu - zgodził się Holden. - Chciał pan wyjaśnień? - zapytał Fred z ukrytym gniewem w głosie. - Proszę bardzo. Lionel Polanski istnieje tylko na papierze i jest właścicielem rzeczy, których nie chce mieć pan Tycho. Włącznie ze stateczkiem kurierskim o nazwie Scopuli. Holden spoważniał nagle i pochylił się ku przodowi. - Teraz ma pan moją niepodzielną uwagę - stwierdził. - Ten nieistniejący właściciel Scopuliego zameldował się w taniutkim hoteliku na gównianym poziomie Erosa. Tę wiadomość dostaliśmy niedawno. Musimy założyć, że ten, kto wynajął pokój, wiele wie o naszych operacjach, potrzebuje pomocy i nie może poprosić o nią otwarcie. - Możemy odlecieć za godzinę - stwierdził Holden na jednym wydechu. Fred podniósł dłonie w geście Pasiarzy, który u Ziemniaka był mocno zaskakujący. - Kiedy pożyczka zamieniła się w gotowość do wylotu? - Nie pożyczę wam mojego okrętu, ale chętnie go wam wynajmę. Moja załoga i ja akurat zaczęliśmy rozważać znalezienie jakiegoś zajęcia. Niech pan nas wynajmie. I proszę od naszego wynagrodzenia odjąć uczciwą zapłatę za usługi, jakie już nam wyświadczyliście. - Nie - odpowiedział Fred. - Ja potrzebuję was samych. - Nie potrzebuje pan - zareplikował Holden. - Potrzebne panu są nasze zeznania. A my nie zamierzamy siedzieć tu rok czy dwa i czekać, aż ludzkość odzyska rozsądek. Wszyscy

złożymy zeznania wideo, które wy zapiszecie, podpiszemy wszelkie oświadczenia pod przysięgą i zrobimy, co zechcecie, żeby potwierdzić ich autentyczność, ale odlecimy, żeby poszukać jakiejś pracy. Równie dobrze możecie zatrudnić nas wy. - Nie - odpowiedział Fred. - Jesteście zbyt cenni, żeby ryzykować wasze życie. - A jeżeli dorzucę kość z danymi, które z polecenia kapitana Donnagera usiłował wywieźć jeden z jego oficerów? Odpowiedzią rozmówcy było milczenie, ale teraz miało inny odcień. - Proszę posłuchać - naciskał Holden. - Potrzebuje pan okrętu takiego jak Rosy. A ja mam taki okręt. Potrzebuje pan załogi, którą go pan obsadzi. Mam taką załogę. I tak samo jak ja chciałby się pan dowiedzieć, co zapisano na tej kości. - Nie lubię podejmowania ryzyka. - Drugą pańską opcją jest wsadzenie nas do pierdla i obsadzenie statku własną załogą. Ale to też ryzykowne. Fred parsknął śmiechem, a Holden poczuł ulgę. - Wciąż macie problem, który was tu przywiódł - stwierdził Johnson. - Niezależnie od tego, co rozgłasza przekaźnik, wasz okręt wygląda jak torpedowiec. Holden poderwał się z miejsca i wziął kartkę papieru z biurka Johnsona. Potem wyjął pióro z ozdobnej kolekcji przyborów do pisania i szybko zaczął coś szkicować na kartce. - Już o tym myślałem. Macie tu przecież pracujące pełną parą warsztaty i stocznie. A my będziemy udawać lekki frachtowiec do przewożenia gazu. A zatem - powiedział, kreśląc z grubsza zarys statku - przyspawamy dwa pierścienie pustych zbiorników na gaz wokół kadłuba. Zamaskujemy nimi wyrzutnie torped. Wszystko przemalujemy. Przyspawamy kilka wystających części, żeby ukryć profil kadłuba, co ogłupi programy rozpoznawania kształtu nieprzyjacielskich okrętów. Rosynant może i będzie wyglądał jak rozgniecione gówno, straci też właściwości aerodynamiczne, ale przez pewien czas nie zamierzamy zanurzać się w atmosferę żadnej planety. Nasz okręt będzie wyglądał dokładnie tak jak te prowizorki, które składają do kupy Pasiarze. Podał papier Fredowi. Gospodarz parsknął śmiechem; Holden nie wiedział, czy rozbawiła go absurdalność pomysłu, czy kształt pospiesznie naszkicowanego koszmarka. - Jak traficie na piratów, to dopiero się zdziwią - powiedział. - Jeżeli mamy to zrobić, pan i pańska załoga złożycie mi zeznania i zawrzemy umowę o tym, że zostaliście wynajęci jako niezależni dostawcy gazu na Erosa, a potem pojawicie się i będziecie świadczyli na moją korzyść, gdy rozpoczną się negocjacje pokojowe. - Nie inaczej. - Chcę też mieć prawo pierwszeństwa w podpisywaniu z wami kontraktów. Żadnych

umów z innymi bez mojej wiedzy i możliwości złożenia przeze mnie kontrpropozycji. Holden wyciągnął rękę, a Fred uścisnął jego dłoń. Gdy gość opuszczał biuro, Johnson już prowadził konferencję ze swoimi inżynierami. Holden wyjął swój podręczny terminal i połączył się z Naomi. - Co jest? - zapytała. - Pakujcie się, dzieci. Lecimy na Erosa.

MILLER

Pasażerski stateczek na Erosa był mały, tani i przeładowany. Recyklery powietrza napełniały je wonią plastyku i gumy starych modeli przemysłowych, którą Miller zawsze kojarzył z magazynami i stacjami paliwowymi. Światło zapewniały tanie diody

LED

o

fałszywie różowym odcieniu, który miał podkreślać barwę skóry pasażerów, ale w rezultacie wszyscy wyglądali jak niedopieczone połcie wołowiny. Nie było tu kabin, tylko szeregi ustawionych rzędami laminatowych siedzeń i dwie długie ściany z ułożonymi nad sobą kojami, z których pasażerowie korzystali na przemian. Miller nigdy przedtem nie latał najtańszymi liniami, wiedział jednak z opisów, jak to wygląda. Gdyby wszczęły się jakieś zamieszki, załoga po prostu wpompowałaby gaz obezwładniający do kabiny, pozbawiając wszystkich przytomności, i zakułaby awanturników w kajdanki. Były to drakońskie środki, zmuszały jednak pasażerów do zachowania spokoju. Pełen tanich drinków bar otwarty był przez cały czas. Nie tak dawno temu Miller uznałby to za ogromną zaletę. Teraz jednak usiadł na jednym z długich siedzeń, otworzył ręczny terminal i wyświetlił sobie na ekranie dokumenty dotyczące sprawy Julie - a raczej to, co zdołał odtworzyć lub zachować. Patrzył teraz na wizerunek dumnie uśmiechniętej dziewczyny stojącej przed Orką, przeglądał daty, zapiski i informacje dotyczące treningów jujitsu. Wydało mu się, że to bardzo niewiele, zważywszy, jak wielki wpływ miała ostatnio na jego życie. Z lewej strony terminalu powoli przesuwały się w dół skąpe najnowsze wiadomości. Wojna pomiędzy Marsem a Pasem nabierała rozmachu, incydenty sypały się jeden za drugim, ale najważniejszą z nowin była wiadomość o secesji Ceres. Marsjańscy komentatorzy obwiniali Ziemię o to, że nie stanęła u boku innej planety wewnętrznej, i o to, że nie przekazała Marsowi kontraktu na Ceres. Reakcje Pasa były dość różne; od zadowolenia z upadku wpływu Ziemi na dno studni grawitacyjnej poprzez niemal paniczne głosy rozpaczających nad utratą neutralności stacji aż po spiskowe teorie głoszące, że Ziemia podburza do wojen dla własnych wrednych celów. Miller wstrzymał się od wydawania sądów.

- Zawsze myślę tu o stallach. Miller spojrzał w bok. Siedzący obok mężczyzna z niewielkim, miękkim brzuszkiem był niemal w tym samym wieku co on. Na głowie miał wianuszek siwych włosów. Jego dobrotliwy uśmiech powiedział Millerowi, że siedzi obok misjonarza, który w próżni usiłuje ratować ludzkie dusze. Może zresztą wyciągnął ten wniosek, ujrzawszy tabliczkę z nazwiskiem nieznajomego i trzymaną przezeń w ręku Biblię. - Mówię o tych siedzeniach - stwierdził świątobliwy. - Zawsze skłaniają mnie do myśli o odwiedzeniu kościoła, bo tak są poustawiane, rząd po rzędzie. A zamiast pulpitów mamy koje. - Kościół Naszej Pani od Przesypiania Podróży - powiedział Miller. Wiedział dobrze, że misjonarz wciąga go do rozmowy, ale nie potrafił oprzeć się pokusie. Rozmówca parsknął śmiechem. - Coś w tym rodzaju - odpowiedział. - Chodzi pan do kościoła? - Od wielu lat już nie - przyznał Miller. - Skoro już o tym mowa, to kiedyś byłem metodystą. A pan jakie przyprawy sprzedaje? Misjonarz uniósł obie ręce w geście, którego znaczenie zrodziło się na afrykańskich równinach w plejstocenie: „Nie mam broni. Nie szukam walki”. - Wracam właśnie na Erosa z konferencji na Lunie - powiedział. - Dawno już dałem sobie spokój z nawracaniem. - Nie sądzę, żeby z tego w ogóle dało się zrezygnować - stwierdził Miller. - Nie, oczywiście, że nie. Przynajmniej oficjalnie. Ale po kilku dziesięcioleciach zaczyna pan sobie zdawać sprawę z tego, że nie ma istotnej różnicy pomiędzy próbowaniem a rezygnacją z próbowania. Wciąż podróżuję. Wciąż rozmawiam z ludźmi. Czasami mówimy o Jezusie Chrystusie, a czasami o gotowaniu. Jeżeli ktoś jest gotowy na przyjęcie Chrystusa, nie trzeba zbyt wielkiego wysiłku z mojej strony, żeby mu pomóc. Jeżeli nie, żadne starania z mojej strony nie przyniosą rezultatu. Po co więc próbować? - Czy ludzie mówią o wojnie? - zapytał Miller. - Często. - Czy ktokolwiek coś z tego rozumie? - Nie. I nie wierzę, żeby to miało jakiekolwiek racjonalne podłoże. Wojny to szaleństwo wpisane w naszą naturę. Bez powodu wybuchają i bez powodu wygasają. - Mówi pan tak, jakby pan mówił o chorobie. - Takiej jak opryszczka gatunkowa? - odparł misjonarz z uśmiechem. - Myślę, że są gorsze określenia. Obawiam się, że nie pozbędziemy się wojen, jak długo pozostaniemy

ludźmi. Miller spojrzał na okrągłą niczym Księżyc w pełni twarz rozmówcy. - Jak długo pozostaniemy ludźmi? - zapytał. - Niektórzy z nas wierzą, że w końcu staniemy się aniołami - odparł misjonarz. - Nie metodyści. - W końcu i oni - powiedział misjonarz - choć na pewno nie jako pierwsi. A co pana sprowadziło do naszego Kościoła Pani od Przesypiania? Miller westchnął i wparł plecy w twarde oparcie siedzenia. Dwa rzędy przed nimi jakaś kobieta krzyczała na dwóch podskakujących w siedzeniach chłopców, którzy wcale się tym nie przejęli. Siedzący za nimi mężczyzna rozkaszlał się. Miller wciągnął powietrze do płuc i zrobił powolny wydech. - Byłem gliniarzem na Ceres - powiedział. - Aaa... Zmiana kontraktu. - Właśnie. - Znaczy podejmuje pan pracę na Erosie? - Powiedzmy, że raczej będę szukał dawnej znajomej - powiedział Miller. A potem dodał ku swojemu zaskoczeniu: - Urodziłem się na Ceres. Spędziłem tam całe życie. I teraz po raz piąty... tak, po raz piąty opuszczam stację. - Zamierza pan tam wrócić? - Nie. - Miller odpowiedział z większą pewnością niż ta, jaką odczuwał. - Nie, sądzę, że tę część życia mam już za sobą. - To musi być bolesne - stwierdził misjonarz. Miller umilkł i przez chwilę przetrawiał uwagę. Rozmówca miał rację; to powinno boleć. Przepadło wszystko, co kiedykolwiek posiadał: praca i miejsce w społeczeństwie. Nie był już gliniarzem pomimo ukrytego w bagażu kopyta. Nigdy już nie zje posiłku z małego hinduskiego wózka na skraju sektora dziewiątego. Dyżurny przy biurku u wejścia na posterunek nigdy już nie powita go niedbałym kiwnięciem głowy, gdy będzie szedł do swego boksu. Nigdy już nie siądzie w knajpce z innymi gliniarzami, nigdy już nie wymieni z nimi barwnych historyjek o zatrzymaniach, które wymknęły się spod kontroli, i nigdy już nie pogapi się na smarkaczy puszczających latawce w wysokich tunelach. Badał się jak doktor szukający miejsc zapalnych. Czy tu bolało? Czy w tym miejscu czuł żal po stracie? Nie. Czuł jedynie ulgę tak głęboką, że wywoływała niemal zawrót głowy. - Przepraszam - odezwał się misjonarz. - Powiedziałem coś śmiesznego? ***

Eros miał półtora miliona mieszkańców - była to liczba nieco tylko większa od ilości odwiedzających i opuszczających nieustannie Ceres. Miał kształt przypominający z grubsza pomidor, a jego obrotowa prędkość na powierzchni, pozwalająca mu uzyskać odpowiednie ciążenie, była znacznie wyższa niż w przypadku Ceres. Nad asteroidą wyrastały stare stocznie, tworząc wielką plątaninę stali i węglików, ozdobioną ostrzegawczymi reflektorami i zestawami czujników odpędzających każdy zbliżający się za bardzo statek. Wewnętrzne tunele i jaskinie Erosa były miejscem narodzin Pasa. Znajdowały się tu pokłady rudy, platformy hutnicze, lądowały zbiornikowce przewożące wodę i gazy, a także statki poszukiwaczy. Eros był pierwszym w pełni rozwiniętym portem, od którego zaczęła się ekspansja ludzkości. Widziane stąd Słońce było jedynie jedną z wielu milionów jasnych gwiezdnych plamek. Przedsiębiorczość i ekonomia Pasa przeniosły się już gdzie indziej. Stację Ceres otaczały nowsze doki, miała znacznie liczniejszą populację i bardziej rozwinięte zaplecze techniczne. Przemysł przeniósł się na Ceres, Eros jednak pozostał ośrodkiem budowy i remontów statków oraz okrętów. Rezultaty były przewidywalne jak prawa fizyki. Na Ceres dłuższe pozostawanie w doku oznaczało utratę pieniędzy, co odbijało się na charakterze opłat postojowych. Na Erosie statek mógł miesiącami tkwić przy kei, nie przeszkadzając w ruchu innym. Jeżeli członkowie załogi chcieli się rozerwać, odpocząć od siebie albo się wyszumieć, Eros był miejscem, gdzie o wszystkim już pomyślano. Przy niższych opłatach portowych mieszkańcy Erosa znaleźli inny sposób dojenia pieniędzy z gości: były tu liczne kasyna gry i burdele, a także strzelnice i parki rozrywki. Zadomowiła się tu też zorganizowana przestępczość i lokalna ekonomika rozkwitła jak grzyb pasożytujący na żądzach Pasiarzy. Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności i mechaniki ruchu na orbitach Miller przybył na Erosa trzy dni przed Rosynantem. Spacerował wzdłuż rzędu tanich kasyn, barów, w których można się było naćpać opioidami, seksklubów i aren walki, na których mężczyźni i kobiety starali się skopać sobie jedni drugim uszy z głów dla przyjemności gapiących się widzów. Miller wyobraził sobie, że obok niego idzie Julie i z takim samym jak on kpiącym uśmieszkiem ogląda wielkie animowane display. RANDOLPH MAK,

OD SZEŚCIU

POSIADACZ MISTRZOSTWA PASA W WALKACH BEZ OGRANICZEŃ

LAT

PRZECIWKO

MARSJANINOWI MICHAELOWI KIVRINOWI w STARCIU NA ŚMIERĆ I ŻYCIE! Walka z pewnością nie jest ustawiona - stwierdziła kpiąco wyimaginowana Julie. Zastanawiam się, który z nich wygra - pomyślał i usłyszał ciepły śmiech dziewczyny. Zatrzymał się przy wózku z przekąskami i popatrzył na jajeczne kluski za dwa jeny, zalane czarnym sosem, apetycznie parujące w kokilkach, gdy ktoś klepnął go po ramieniu.

- Detektyw Miller - powiedział ktoś znajomym głosem. - Myślałem, że Eros jest poza twoją jurysdykcją. - Cóż, inspektorze Sematimba - odpowiedział. - Żyję, dopóki oddycham. Podkradając się w taki sposób, mógłby pan śmiertelnie przestraszyć jakąś dziewczynkę. Sematimba parsknął śmiechem. Nawet jak na Pasiarza, był wysokim mężczyzną o najczarniejszej skórze, jaką Miller kiedykolwiek miał okazję podziwiać. Przed kilku laty Miller współpracował z nim przy szczególnie paskudnej sprawie. Przemytnik wiozący ładunek silnych środków odurzających poróżnił się ze swoimi dostawcami. W strzelaninie na Ceres pojmano trzech ludzi, a przemytnik uciekł na Erosa. Niewiele brakło, żeby tradycyjne spory dotyczące kompetencji i ograniczenia umysłowe szefów służb bezpieczeństwa obu stacji pozwoliły draniowi ujść przed karzącym ramieniem sprawiedliwości. Jedynie Miller i Sematimba okazali chęć do współpracy wykraczającej poza kanały korporacyjne. - Co cię sprowadza - zapytał Sematimba, opierając się o cienki stalowy reling i wskazując tunel - do pępka Pasa, gdzie możesz podziwiać jego wspaniałość i chwałę, jakie można znaleźć tylko na Erosie? - Idę za tropem - stwierdził Miller. - Tu nie ma nic dobrego - powiedział Sematimba. - Od czasu jak Protogen się wycofał, sprawy przybierają coraz gorszy obrót. Miller przełknął kluskę. - A kto teraz daje zatrudnienie? - zapytał. - CPM - odparł Sematimba. - Nigdy o nich nie słyszałem. - Carne Por la Machina - powiedział Sematimba i zrobił minę będącą przezabawną parodią machismo. Uderzywszy się pięścią w pierś, warknął gniewnie, a potem przestał udawać i potrząsnął głową. - To nowa korporacja mająca swoją siedzibę na Lunie. W większości Pasiarze, którzy przenieśli się na twardy grunt. Wszyscy udają twardzieli, ale przeważnie to amatorzy. Przechwałki i brak jaj. Protogen był z Planet Wewnętrznych i to stanowiło problem, ale byli poważni jak cholera. Rozwalali łby, ale utrzymywali spokój. A te nowe dupki? Najbardziej skorumpowana banda łobuzów, dla jakich kiedykolwiek pracowałem. Nie sądzę, żeby Rada Gubernatorów zechciała odnowić z nimi kontrakt, gdy aktualny dobiegnie końca. Ja tego nie powiedziałem, ale to prawda. - Mój dawny partner podpisał kontrakt z Protogenem - stwierdził Miller. - Nie są źli - powiedział Sematimba. - Wiesz, po rozwodzie niewiele brakło, a nająłbym się u nich.

- I dlaczego tego nie zrobiłeś? - zapytał Miller. - Wiesz, jak to jest. Jestem tutejszy. - Taaak... - odpowiedział Miller. - No tak. Nie wiesz, kto prowadzi dom gier? Szukasz pracy? - Nie - odparł Miller. - Zrobiłem sobie szabas. Postanowiłem pozwiedzać różne miejsca dla swojej przyjemności. - Masz na to fundusze? - Nie za bardzo. Ale mogę się obejść bez luksusów. Przez jakiś czas, wiesz. Nie słyszałeś przypadkiem o Juliette Mao? Znana jako Julie? Sematimba potrząsnął głową. - Kompania Handlowa Mao-Kwikowski - dodał Miller. - Dziewczyna porzuciła rodzinną studnię i się usamodzielniła. SPZ. To była sprawa uprowadzenia. - Była? Miller odchylił się w tył. Jego wyimaginowana towarzyszka uniosła jedną brew. - Sytuacja nieco się zmieniła od czasu, kiedy przydzielono mi tę sprawę - stwierdził były detektyw. - Sprawa może się łączyć z inną. Naprawdę wielką. - O jak wielkiej sprawie mówimy? - zapytał Sematimba. Z jego twarzy zniknęły żartobliwy wyraz i wesołość. Teraz był już wyłącznie gliną. Każdy oprócz Millera uznałby, że wyraz pustej i niemal gniewnej twarzy miejscowego stróża prawa jest co najmniej onieśmielający. - Mówimy o wojnie - powiedział Miller. Sematimba skrzyżował ramiona na piersi. - Kiepski żart. - Nie żartuję. - Stary, sądzę, że jesteśmy przyjaciółmi - stwierdził Sematimba. - Ale nie chcę tu żadnych kłopotów. I bez tego sytuacja jest niepewna. - Postaram się działać cicho i skrycie. Sematimba skwitował to kiwnięciem głowy. W głębi tunelu zawył alarm. Był to alarm służb ochrony, a nie rozdzierające uszy dwutonowe wycie alarmu świadczącego o uszkodzeniu systemu zabezpieczenia warunków życiowych. Sematimba spojrzał w tę stronę, mrużąc oczy, jakby to właśnie miało mu pomóc przebić się wzrokiem przez ciżbę ludzi, bicyklów i wózków z jedzeniem. - Lepiej pójdę i zobaczę, co się stało - powiedział nie bez rezygnacji w głosie. Prawdopodobnie jacyś moi koledzy Stróże prawa rozwalają okna dla samej zabawy.

- Wspaniale jest być częścią takiego zespołu - mruknął Miller. - A ty niby skąd to wiesz? - uśmiechnął się Sematimba. - Jakbyś czegoś potrzebował... - Sam tak miewałem - odpowiedział Miller i odprowadził wzrokiem gliniarza, który zanurzył się w morzu ludzkiego chaosu. Sematimba był wysokim człowiekiem, ale obojętność mijanych ludzi na wycie alarmu sprawiała, że jakby się zmniejszył. Mówiło się: kamyk w oceanie. Jedna gwiazdka wśród milionów innych. Miller sprawdził czas, a potem zajrzał do publicznych zapisów o dokujących statkach. Rosynant przybył zgodnie z planem. Wymieniano nawet keję, przy której się zatrzymał. *** Detektyw zjadł ostatnie kluski, wrzucił umazany czarnym sosem piankowy pojemnik do publicznego recyklera, znalazł najbliższą męską toaletę, załatwił swoje, a potem ruszył w kierunku wejścia na poziom kasyn. Od czasu narodzin architektura Erosa mocno się zmieniła. Kiedyś przypominała Ceres - sieć tuneli wiodących wzdłuż ścieżek najszerszych połączeń - teraz jednak zmienił ją przepływ pieniędzy - wszystkie prowadziły na poziom kasyn. Gdziekolwiek chciałbyś pójść, musiałeś przejść przez rozległe trzewia wieloryba pełne świateł i reklam. Poker, blackjack, ruletka, wysokie pojemniki z wielkimi łososiami do złowienia i wypatroszenia, sloty mechaniczne, elektroniczne, wyścigi świerszczy i ustawione na przegraną testy zręczności. Wzrok raziły błyskające światła, tańczący neonowi klowni i reklamy z wideoekranów. Głośne sztuczne rechoty, gwizdy i dzwonki miały upewnić gości, że bawią się jak nigdy i nigdzie dotąd. W powietrzu mieszały się zapachy tysięcy ludzi stłoczonych w ciasnej przestrzeni i woń mocno doprawionego korzeniami, hodowanego w hydroponicznych pojemnikach mięsa sprzedawanego z toczących się po korytarzach wózków. Chciwość i wybudowane kasyna zamieniły Erosa w architektoniczny wybieg dla rzeźnego bydła. Ale to akurat bardzo Millerowi odpowiadało. Tuba stacyjna, która dotarła na poziom kasyn z portu, miała sześcioro szerokich drzwi. Miller wziął drinka od wyglądającej na zmęczoną kobiety w stringach i z obnażonymi piersiami, a potem znalazł sobie miejsce, z którego mógł widzieć wszystkie wyjścia. Załoga Rosynanta musiała skorzystać z któregoś z nich. Detektyw sprawdził ręczny terminal. Log portowy powiedział mu, iż statek przybył przed dziesięcioma minutami. Miller udał, że popija swój drink, i rozpoczął czekanie.

HOLDEN

Poziom kasyna na Erosie był zmasowanym atakiem na wszystkie zmysły. Holden nienawidził czegoś takiego. - Kocham to! - powiedział Amos, szeroko się uśmiechając. Holden przepchnął się przez grupkę mocno podpitych, śmiejących się głośno i pokrzykujących radośnie hazardzistów w średnim wieku i dotarł do niewielkiego placyku obok szeregu ściennych terminali opłacanych za każdą minutę korzystania. - Amos - powiedział - przenosimy się na mniej zatłoczony i zapchany turystami poziom, więc pilnuj naszych tyłków. Noclegownia, której szukamy, znajduje się w niezbyt ciekawej okolicy. Amos kiwnął głową. - Kumam, kapitanie. Podczas gdy Naomi, Aleks i Amos zasłaniali go przed widokiem innych, Holden sięgnął w tył i poprawił pistolet, który dość niewygodnie obciągał mu pas. Gliniarze na Erosie bardzo nie lubili ludzi obnoszących się z bronią, ale nie było mowy o tym, żeby podejść Lionela Polanskiego bez oręża. Amos i Aleks też byli uzbrojeni, choć Amos wetknął swój pistolet do prawej kieszeni kurtki i nie wypuszczał go z ręki. Tylko Naomi beztrosko zrezygnowała z zabrania broni z pokładu Rosynanta. Holden poprowadził całą grupkę ku najbliższym eskalatorom. Amos szedł z tyłu, rzucając niekiedy spojrzenie wstecz. Kasyna na Erosie ciągnęły się przez trzy pozornie niekończące się poziomy i choć szli szybko, wydostanie się z obszaru pełnego tłumów i hałasu zajęło im pół godziny. Pierwszy poziom nad nimi zajmowały rezydencje; panował tam niezwykły spokój i porządek kontrastujące z hałasami i chaosem kasyn. Holden przysiadł na krawędzi wielkiej doniczki z pięknymi paprociami i głęboko odetchnął. - Rozumiem cię, kapitanie - stwierdziła Naomi. - Po pięciu minutach pobytu w tamtym miejscu okropnie rozbolała mnie głowa. - Jaja sobie robicie? - zapytał Amos. - Chciałbym tam jeszcze zostać. Aleks i ja nieźle się obłowiliśmy jeszcze przy stolikach na Tycho. Stąd prawdopodobnie wyszlibyśmy jako

pieprzeni milionerzy. - Nie zaprzeczę - powiedział Aleks i pchnął lekko mechanika w ramię. - Jeżeli z tego polowania na pana Polanskiego nic nie wyjdzie, to macie moje pozwolenie na to, żeby zrobić z nas milionerów przy karcianych stołach. A ja zaczekam na was na okręcie - powiedział Holden. System tub kończył się na pierwszym poziomie kasyn i otwierał się dopiero tu, gdzie trafili. Mogłeś nie mieć ochoty na tracenie forsy przy stolikach, ale musiałeś ponieść za to karę. Gdy wszyscy wsiedli do pojazdu i ruszyli do hotelu, w którym zameldował się Lionel, Amos zajął miejsce obok Holdena. - Ktoś nas śledzi, kapitanie - powiedział tonem towarzyskiej rozmowy. - Nie byłem pewien, dopóki nie zajął miejsca o kilka wagoników od nas. Szedł za nami przez wszystkie kasyna. Holden westchnął i ukrył twarz w dłoniach. - No dobrze, jak on wygląda? - To Pasiarz. Ma pięćdziesiątkę, no, może trochę mniej. Biała koszula i ciemne spodnie. Śmieszny kapelutek. - Gliniarz? - O tak. Ale nie widzę kabury - powiedział Amos. - W porządku. Miej go na oku, ale na razie się nie przejmujmy. Nie robimy niczego nielegalnego - stwierdził Holden. - Chciałeś powiedzieć, że nie robimy niczego nielegalnego poza przylotem na pokładzie uprowadzonego okrętu marsjańskiego? - zapytała Naomi. - Masz chyba na myśli nasz

ABSOLUTNIE LEGALNIE

nabyty frachtowiec przewożący

gaz, który ma ABSOLUTNIE LEGALNE papiery - odparł Holden, lekko się uśmiechając. - No cóż, gdyby władze powzięły jakieś podejrzenia, zatrzymano by nas już w porcie i nikt by nas teraz nie śledził. Reklamowy ekran na ścianie ukazywał zdumiewający widok różnokolorowych chmur rozdzieranych rozgałęzionymi błyskawicami i namawiał Holdena do wizyty w zdumiewającej kopule wypoczynkowej na Tytanie. Holden nigdy nie był na Tytanie, ale nagle gorąco zapragnął tam polecieć. Kilka tygodni późnego wstawania, jedzenia w świetnych restauracjach, wylegiwania się w hamaku i obserwowania kolorowych burz w atmosferze wydało mu się niebiańskim odpoczynkiem. Do licha, do swoich fantazji dodał jeszcze Naomi podchodzącą do jego hamaka z kilkoma bardzo obiecującymi drinkami w obu dłoniach. Zniszczyła wszystko, otwierając usta.

- To tutaj - powiedziała. - Amos, przypilnuj naszego przyjaciela i zobacz, czy wysiądzie z kolejki razem z nami - powiedział Holden, wstając i ruszając ku drzwiom. Gdy wyszli i przeszli kilkanaście kroków po schodach, Amos szepnął Holdenowi w plecy: - Idzie. Jasny gwint! Niewątpliwie mieli ogon, ale nie było powodu, dla którego nie mieliby podejść i sprawdzić tego Lionela. Fred nie prosił, żeby zrobili

COKOLWIEK

z człowiekiem,

który podawał się za właściciela Scopuliego. Mogli równie dobrze zostać aresztowani za samo zapukanie do drzwi. Idąc ku wejściu, Holden zaczął głośno pogwizdywać wesołą melodyjkę, żeby dać do zrozumienia swoim ludziom, że absolutnie niczym się nie martwi. Zatrzymał się przed tanią noclegownią. Była ciemna, obskurna i wyglądała dokładnie jak miejsce, w którym ktoś może zostać obrabowany lub spotka go coś jeszcze gorszego. Porozbijane lampy tworzyły ciemne zakątki, a w pobliżu nie widać było ani jednego turysty. Holden odwrócił się i rzucił znaczące spojrzenie Amosowi i Aleksowi, a rosły mechanik wsunął głębiej dłoń do kieszeni. Aleks zaś sięgnął pod kurtkę. Hol noclegowni był w większości pustym miejscem, poza dwiema kanapami pod jedną ścianą i stolikiem z kilkoma kolorowymi magazynami. Jakaś kobieta o sennym spojrzeniu przeglądała jeden z nich. Po przeciwnej stronie w ścianę wbudowano windy, a obok były drzwi z napisem

SCHODY.

Na środku stało biurko recepcyjne, gdzie zamiast

recepcjonisty ustawiono dotykowy ekran, na którym jarzył się napis upraszający gości o opłatę za pokój. Holden zatrzymał się przy biurku recepcji i odwrócił, żeby spojrzeć na siedzącą na kanapie kobietę. Siwiejące włosy, ale miłe rysy twarzy i atletyczna budowa ciała. W takiej noclegowni jak ta oznaczało to prawdopodobnie prostytutkę kończącą swoją karierę. Kobieta umyślnie ignorowała jego spojrzenie. - Czy nasz ogon wciąż idzie za nami? - zapytał spokojnie Amosa. - Zatrzymał się gdzieś na zewnątrz. Teraz prawdopodobnie obserwuje drzwi. Holden kiwnął głową i wcisnął guzik poszukiwań na ekranie. Proste menu pozwalało mu przesłać wiadomość wprost do klitki Lionela Polanskiego, ale Holden wyszedł z systemu. Wiedzieli, że Lionel jeszcze nie opuścił noclegowni, a Fred dał im numer pokoju. Jeżeli ktoś bawił się w chowanego, nie było powodu oznajmiania mu swojego przybycia, zanim zapuka się do jego drzwi.

- Dobrze, wciąż jeszcze tu jest, więc... - urwał nagle, gdy zobaczył, że kobieta, która siedziała przed chwilą na sofie, stoi za Aleksem. Nie zobaczył ani nie usłyszał, jak podchodzi. - Pójdziecie ze mną - powiedziała twardym głosem. - Powoli idźcie ku schodom i cały czas trzymajcie się przynajmniej trzy metry przede mną. Jazda. - Jesteś gliną? - zapytał Holden, nie ruszając się z miejsca. - Jestem osobą, która trzyma w ręku spluwę - powiedziała i jakby magicznym sposobem wyczarowała w dłoni niewielki pistolet. I wymierzyła w głowę Aleksa. - Róbcie, co każę. Broń nieznajomej była mała, plastykowa i miała baterię w miejscu ładownicy. Amos wyjął swoje ciężkie kopyto i wymierzył w twarz kobiety. - Mój jest większy - powiedział. - Amos, nie... - to było wszystko, co Naomi zdążyła powiedzieć, zanim drzwi na schody otworzyły się gwałtownie i do holu wpadło kilkoro mężczyzn i kobiet uzbrojonych w niewielkie pistolety automatyczne. Przybysze natychmiast głośnymi okrzykami wezwali obecnych do rzucenia broni. Holden zaczął unosić ręce w górę, kiedy jeden z przybyłych otworzył ogień. Jego pistolet rozkaszlał się gwałtownie, wydając serie szybko po sobie następujących trzasków, co w efekcie przypominało darcie papieru: nie dało się odróżnić poszczególnych wystrzałów. Amos padł plackiem na podłogę, a pierś kobiety z taserem przecięła linia dziurek. Nieznajoma runęła na plecy, wydając cichy ostatni jęk. Holden chwycił Naomi za rękę i przeciągnął ją za biurko recepcji. Jeden z przeciwników wrzasnął: - Przerwać ogień! Przerwać ogień! - Ale rozciągnięty na podłodze Amos już walił ze swojej spluwy. Wrzask bólu i seria przekleństw powiedziały Holdenowi, że pewnie kogoś trafił. Mechanik przeturlał się za biurko w samą porę, żeby uniknąć serii kul, które trafiły w podłogę, ścianę i zatrzęsły meblem. Holden sięgnął po swój pistolet, ale muszka zahaczyła o jego pas. Szarpnąwszy mocniej, rozdarł sobie gatki, a potem na czworakach podpełznął do biurka i ostrożnie wyjrzał, żeby zorientować się w sytuacji. Aleks leżał na podłodze za jedną z kanap; w dłoni trzymał pistolet i miał niemal białą twarz. W tej samej chwili, w której Holden spojrzał w jego stronę, seria pocisków trafiła w sofę, robiąc w niej szereg dziurek w odległości najwyżej dwudziestu centymetrów ponad głową Aleksa, obsypując pilota paprochami z obicia. Ten wysunął pistolet zza boku mebla i wściekle krzycząc, wywalił kilka strzałów. - Kutasy jebane! - ryknął Amos. Wyturlał się z ukrycia, znowu strzelił parę razy i

przetoczył się z powrotem, unikając pocisków, które były odpowiedzią na jego ogień. - Gdzie oni są? - wrzasnął doń Holden. - Dwóch już leży, ale reszta siedzi na schodach - ryknął Amos, przekrzykując trzask wystrzałów. Seria pocisków nadlatujących znikąd odbiła się od podłogi obok kolana Holdena. - Chujowo! Ktoś nas zachodzi z boku! - zawołał Amos i cofnął się za biurko, dalej od linii ognia. Holden przeczołgał się na drugą stronę biurka i ostrożnie wyjrzał na zewnątrz. Ktoś nisko pochylony szybko przemykał ku wyjściu. Holden wychylił się i strzelił za nim kilka razy, ale od drzwi wiodących na schody zagrzmiały wystrzały z trzech pistoletów, co zmusiło go do ponownego ukrycia się za biurkiem. - Aleks, ktoś się przekrada do wyjścia! - krzyknął całą siłą płuc, licząc na to, że pilot może zdoła strzelić, zanim przeciwnicy wezmą ich w krzyżowy ogień. Przy wejściu trzykrotnie szczeknął czyjś pistolet. Holden zaryzykował i wyjrzał zza ukrycia. Zobaczył śledzącego ich jegomościa w zabawnym kapelutku. Nieznajomy skulił się przy drzwiach z pistoletem w dłoni, a usiłujący ich zajść z boku uzbrojony w pistolet maszynowy facet leżał u jego stóp. Zamiast patrzeć na nich, „kapelutek” mierzył ku schodom. - Nie strzelać do gościa w kapeluszu - wrzasnął Holden do swoich, a potem przesunął się ku krawędzi biurka. Amos, oparłszy plecy o biurko, wyrzucił magazynek ze swojego pistoletu. Grzebiąc po kieszeniach w poszukiwaniu pełnego, warknął: - Ten facet jest prawdopodobnie gliną. - No to ekstra specjalnie:

NIE STRZELAĆ DO GLINY!

- zareplikował Holden i ponownie

strzelił kilkakrotnie ku schodom. - Tamci na schodach też mogą być glinami - powiedziała Naomi, która teraz leżała na podłodze, kryjąc głowę w ramionach. Holden strzelił jeszcze kilka razy, a potem rzucił: - Gliniarze nie mają ze sobą małych, sposobnych do ukrycia pod ubraniem pistoletów maszynowych i nie otwierają ognia z klatki schodowej. Tak działają egzekutorzy ze szwadronów śmierci - stwierdził, choć większą część jego słów zagłuszył huk wystrzałów ze schodów. Potem zapadła chwila ciszy. Holden wychylił się w samą porę, żeby zobaczyć zatrzaskujące się drzwi na schody. - Oni chyba spierdalają - powiedział, nie opuszczając wymierzonej w drzwi broni. Muszą mieć tam gdzieś tylne wyjście. Amos, miej oko na te drzwi. Strzelaj, jak się zaczną otwierać. - Potem poklepał Naomi po ramieniu. - Nie wstawaj.

Sam podniósł się i wyjrzał zza kompletnie już zniszczonego biurka recepcji. Drewniane pokrycie było postrzelane i przezierał przez nie znajdujący się pod spodem kamień. Holden uniósł swój pistolet lufą w górę i rozłożył ręce. Nieznajomy w kapeluszu wstał, spojrzał na leżącego u jego stóp trupa i popatrzył na podchodzącego bliżej Holdena. - Dzięki. Jestem Jim Holden. A pan? Nieznajomy milczał może przez sekundę. Potem przemówił spokojnie: - Zaraz będą tu gliny. Muszę gdzieś zadzwonić albo wszyscy wylądujemy w pierdlu. - A pan nie jest gliną? - zapytał Holden. Nieznajomy parsknął śmiechem. Byt to krótki, pobrzmiewający goryczą śmieszek, ale jednocześnie pełen prawdziwego rozbawienia. Najwyraźniej Holden powiedział coś śmiesznego. - Ni hu-hu! Nazywam się Miller.

MILLER

Miller spojrzał na zabitego właśnie przez siebie człowieka i spróbował przeanalizować swoje uczucia. W jego żyłach płynęła przyspieszająca tętno adrenalina. Odczuwał też pewne zdziwienie człowieka wciągniętego niespodziewanie w ostrą wymianę ognia. Przedtem jednak jego wyćwiczony w analizach umysł szybko ocenił sytuację. Jedna sztuka w holu, żeby Holden i jego ludzie nie zobaczyli niczego, co mogłoby ich zaniepokoić. Grupka skorych do strzelania cyngli na schodach, żeby w razie czego udzielić jej wsparcia. To było dobrze pomyślane. Wszystko jednak przygotowano niedbale i niestarannie. Zasadzkę urządzili ludzie niemający pojęcia o tym, co mieli zrobić, albo niemający czasu, by przygotować rzecz właściwie. Gdyby nie improwizacja, Holden i trójka jego towarzyszy byliby już pojmani albo zabici. On zaś razem z nimi. Czworo ludzi, którzy przetrwali unicestwienie Canta, stało na środku pobojowiska niczym rekruci po pierwszej utarczce. Miller poczuł, że jego umysł zwalnia tempo reakcji, widział wszystko, niczemu się szczególnie nie przyglądając. Holden był nieco niższy, niż można by to było ocenić, oglądając przekazy. Nie powinno to być zaskoczeniem: Holden był Ziemianinem. Miał twarz, która źle ukrywała jego uczucia. - Dzięki. Jestem Jim Holden. A pan? Millerowi przyszło na myśl sześć różnych odpowiedzi, ale wszystkie odrzucił. Jeden z ludzi Holdena - rosły, prawie łysy jegomość - przechadzał się po pomieszczeniu, obrzucając wszystko takim samym jak Miller, pozornie nieuważnym spojrzeniem. Z całej czwórki on tylko wyglądał na człowieka, który brał udział w prawdziwych walkach. - Zaraz będą tu gliny - powiedział były policjant. - Muszę gdzieś zadzwonić albo wszyscy wylądujemy w pierdlu. Trzeci mężczyzna - szczuplejszy, wyższy i wyglądający na Hindusa - krył się jeszcze za kanapą. Przykucnął teraz na pośladkach i rozglądał się wokół szeroko otwartymi, pełnymi strachu oczami. Holden patrzył podobnie, ale panował na sobą znacznie lepiej. Brzemię pomyślał Miller. Odpowiedzialność dowódcy.

- A pan nie jest gliną? Miller parsknął śmiechem. - Ni hu-hu - odpowiedział. - Nazywam się Miller. - No dobrze - odezwała się kobieta. - Ci ludzie usiłowali nas zabić. Dlaczego? Holden zrobił pół kroku w jej stronę, zanim się nawet odwrócił, żeby na nią spojrzeć. Miała bladą twarz o pełnych, teraz zaciśniętych wargach. Rysy jej twarzy były taką mieszaniną ras, że budziły zdziwienie nawet w garnku Pasa. Ale dłonie nieznajomej nie drżały. Rosły facet był najbardziej doświadczonym członkiem załogi Canta, Miller uznał jednak, że ta kobieta ma najlepsze intuicyjne wyczucie sytuacji. - Taaak - powiedział. - Zauważyłem. Wyjął terminal i otworzył kontakt z Sematimbą. Gliniarz odezwał się już po kilku sekundach. - Semi - powiedział Miller - naprawdę mi przykro, ale wiesz, jak bardzo starałem się nie wychylać? - Taaak? - odparł czarnoskóry gliniarz, przeciągając słowo do trzech sylab. - Nic z tego nie wyszło. Szedłem na spotkanie z przyjacielem... - Spotkanie z przyjacielem - powtórzył jak echo Sematimba. Miller mógł sobie wyobrazić, że rozmówca krzyżuje ramiona na piersi, choć nie było tego widać w kadrze terminalu. - I przypadkowo trafiłem na grupkę turystów, którzy znaleźli się w złym miejscu o złym czasie. Wszystko wymknęło się spod kontroli. - Gdzie jesteś? - zapytał Sematimba. Miller podał mu numer poziomu i adres. Nastąpiła długa pauza, podczas której Sematimba konsultował się z jakimś wewnętrznym programem komunikacyjnym, który kiedyś był też częścią zestawu Millera. Po chwili czarnoskóry stróż prawa westchnął. - Niczego nie widzę. Była strzelanina? Miller spojrzał na otaczający ich chaos. Od momentu, w którym padły pierwsze strzały, zawyło około tysiąca rozmaitych alarmów. W tej chwili ze wszystkich stron gnali już ku nim agenci służb ochrony. - Owszem - odpowiedział. - Dziwne - stwierdził Sematimba. - Nie ruszajcie się z miejsca. Zaraz tam będę. - Tak zrobimy - odpowiedział Miller i przerwał połączenie. - OK, kto to był? - zapytał Holden. - Prawdziwe gliny - odparł Miller. - Zaraz się tu zjawią. Wszystko będzie w porządku. No, myślę, że wszystko będzie w porządku. Dotarło do niego, że traktuje całą sytuację,

jakby wciąż tkwił na zewnątrz i nie był częścią maszynerii. A nie było to już prawdą i mogło mieć swoje konsekwencje. - On nas śledził - powiedziała kobieta do Holdena, a potem zwróciła się wprost do Millera: - Śledził nas pan. - Owszem - przyznał Miller. Nie spodziewał się, że zabrzmi to przygnębiająco, ale rosły mężczyzna potrząsnął głową. - To przez ten kapelutek - powiedział. - Rzuca się w oczy. Miller zdjął płytki kapelusz z wąskim rondem i zastanowił się nad usłyszaną uwagą. Oczywiście zauważył go ten wielkolud. Pozostała trójka była kompletnymi amatorami, choć wiedział, że Holden służył przez pewien czas we flocie NZ. Ale gotów był się założyć o sporą sumkę, że gdyby sprawdził przeszłość wielkiego, dowiedziałby się ciekawych rzeczy. - Dlaczego pan szedł za nami? - zapytał Holden. - Od razu powiem, że doceniam to, iż zechciał pan wziąć udział w strzelaninie po naszej stronie, ale jednak chciałbym znać powód, dla którego nas pan śledził. - Chciałem z wami porozmawiać - powiedział Miller. - Szukam kogoś. Nastąpiła chwila ciszy, a potem na ustach Holdena pojawił się uśmiech. - Kogoś szczególnego? - zapytał. - Tak. Członka załogi Scopuliego. - Scopuliego? - powtórzył Holden. Spojrzał szybko na kobietę i odwrócił wzrok. Stwierdzenie Millera poruszyło jakąś strunę. Scopuli oznaczał dla tych ludzi coś, czego Miller nie znalazł w dostępnych wiadomościach. - Gdy tam dotarliśmy, na pokładzie nie było nikogo - stwierdziła kobieta. - Kurwa mać - zaklął rozdygotany mężczyzna zza kanapy. Odezwał się po raz pierwszy od zakończenia strzelaniny i powtórzył to szybko pięć, może sześć razy. - A co z wami? - zapytał Miller. - Donnager eksplodował i wylądowaliście na Tycho, a teraz przylecieliście tutaj. Co jest grane? - Skąd pan wie? - zapytał Holden. - Taką mam pracę - odparł Miller. - Znaczy... miałem. Odpowiedź raczej nie zadowoliła Ziemniaka. Rosły jegomość stanął za Holdenem, a jego przyjazna w gruncie rzeczy twarz mówiła wyraźnie: nie ma powodów do niepokoju, chyba żeby były, a wtedy będą naprawdę spore. Miller skinął głową, na poły do nieznajomego, na poły jakby odpowiadając samemu sobie. - Mam kontakt w SPZ i ten człowiek powiedział mi, że nie zginęliście na Donnagerze stwierdził.

- Ot tak to panu powiedzieli? - zapytała kobieta niemal z gniewem w głosie. - Chciał mi coś udowodnić - odpowiedział Miller. - Powiedział i tyle, a ja mu uwierzyłem. A za dziesięć minut mam zamiar się upewnić, że służby ochrony Erosa nie wpakują was wszystkich do pierdla, a mnie razem z wami. Więc jeżeli chcecie mi coś powiedzieć, na przykład co tu robicie, to teraz jest odpowiedni moment. Przez chwilę milczenie przerywały jedynie westchnienia recyklerów powietrza, które pracowicie oczyszczały je z dymów i kurzu wzniesionego przez strzelaninę. Roztrzęsiony mężczyzna zza kanapy wstał. Coś w jego postawie i sposobie bycia powiedziało Millerowi, że patrzy na byłego wojskowego. Były, ale nie szczur lądowy. Służył chyba w marynarce wojennej, prawdopodobnie w marsjańskiej. Miał ten akcent, jakim mówili niektórzy z nich. - Pieprzyć to, kapitanie - odezwał się rosły jegomość. - Zastrzelił dla nas tego, co chciał nas zajść z boku. Może być dupkiem, ale jest w porządku. - Dziękuję, Amos - powiedział Holden. Miller zanotował to w pamięci. Wielki nazywał się Amos. Holden przeniósł ręce za siebie i wetknął pistolet za pas z tyłu. - My też kogoś szukamy - oznajmił. - Prawdopodobnie kogoś ze Scopuliego. Mieliśmy zajrzeć do jego pokoju, kiedy tamci zaczęli do nas strzelać. - Tutaj? - zapytał Miller. Poczuł nagły przypływ emocji. Nie była to nadzieja, ale strach. - Ktoś ze Scopuliego jest tutaj? - Tak myślimy - stwierdził Holden. Miller spojrzał w kierunku drzwi wejściowych. W tunelu za nimi zaczął się zbierać niewielki tłumek gapiów. Skrzyżowane ramiona, nerwowe spojrzenia. Wiedział, co myśleli. Sematimba miał tu się zaraz zjawić z policjantami. Rewolwerowcy, którzy napadli na Holdena i jego ludzi, nie montowali kolejnego ataku, co nie znaczyło, że odeszli. Mogli zacząć jeszcze raz. Mogli się cofnąć na lepsze pozycje i zaczekać na ruch Holdena. Ale być może Julie jest tutaj i teraz? Miałby dotrzeć tak daleko i wycofać się teraz z holu? Ku swemu zdziwieniu stwierdził, że wciąż jeszcze trzyma w dłoni pistolet. Powinien go schować. Jedyna broń na widoku znajdowała się teraz w ręku Marsjanina. Miller potrząsnął głową. Musiał to zatrzymać. A zresztą w pistolecie zostało mu jeszcze pół magazynka. - W którym pokoju? - zapytał. *** Korytarze w noclegowni były ciasne i zatłoczone. Ściany powleczono połyskliwą warstwą niezmywalnej magazynowej farby, a na podłodze położono dywan utkany z wełny węglowo-krzemowej, która ściera się wolniej od kamienia. Miller i Holden poszli pierwsi, za

nimi ruszyli kobieta i Marsjanin - Naomi i Aleks - a na końcu szedł Amos oglądający się przez ramię. Miller zastanawiał się, czy ktokolwiek oprócz niego i Amosa rozumie, jak we dwójkę zachowują bezpieczeństwo pozostałych. Holden chyba wiedział i to go złościło. Szybko parł przed siebie. Drzwi do pokojów były z identycznych płyt włókna szklanego, dość cienkiego, żeby tłoczyć je w tysiącach egzemplarzy. W swojej karierze Miller wykopywał setki takich drzwi. Niektóre z nich były ozdobione przez długo tu mieszkających rezydentów - były na nich malowidła nieprawdopodobnie czerwonych kwiatów. Na innym biała tablica z żyłką, do której kiedyś przywiązano cienkopis. I jeszcze tania reprodukcja obscenicznego komiksu, wyraziście ukazującego kolejne elementy obłapki, tworzące nikło świecącą pętlę. Pod względem taktycznym otoczenie było koszmarem. Gdyby napastnicy wyłonili się z jakichś drzwi przed nimi albo za nimi, cała piątka zostałaby załatwiona w kilka sekund. Ale powietrza nie przeszyły kule, a zza jedynych drzwi, które się otworzyły, wychylił się wychudzony, brodaty i zezowaty mężczyzna z na wpół otwartymi ustami. Miller kiwnął mu głową, a nieznajomy odpowiedział podobnym gestem, bardziej zdziwiony chyba tym, że ktoś zwrócił na niego uwagę, niż widokiem pistoletów. Holden przystanął. - To tu - mruknął. - To ten pokój. Miller kiwnął głową. Wszyscy podeszli bliżej, choć Amos został nieco z tyłu, nie spuszczając z oczu korytarza za nimi. Miller przez chwilę przyglądał się drzwiom. Łatwo byłoby je wykopać - wystarczyłoby jedno mocne uderzenie nad zamkiem. Potem mógłby wskoczyć nisko i z lewej, a Amos zadbałby o górę z prawej. Pomyślał, że dobrze byłoby tu mieć Havelocka. Taktyczne zagrania były łatwiejsze, jeśli miało się obok ludzi, z którymi się szkoliło i ćwiczyło. Skinieniem dłoni ponaglił Amosa, żeby podszedł bliżej. A Holden zapukał do drzwi. - Co pan wyprawia? - syknął wściekle Miller, ale Holden nie zwrócił na niego uwagi. - Halo? - zawołał. - Jest tam kto? Miller spiął się w sobie. Nic się nie stało. Nikt nie odpowiedział, nie zostali też zasypani wystrzałami. Holden miał minę człowieka, który absolutnie nie przejmuje się podejmowanym właśnie ryzykiem. Wyraz twarzy Naomi powiedział Millerowi, że Holden nie po raz pierwszy wycina taki numer. - Mam to otworzyć? - zapytał Amos. - Raczej tak - odparł Miller w tej samej chwili, w której Holden stwierdził: - Tak, po prostu je wykop. Amos popatrzył na obu mężczyzn, ale się nie ruszył, dopóki Holden nie kiwnął głową.

Przeszedł pomiędzy nimi i wywalił drzwi jednym kopniakiem, po czym cofnął się z przekleństwem na ustach. - W porządku? - zapytał Miller. Amos kiwnął głową, choć jednocześnie skrzywił się z bólu. - Taaak... miałem rozwaloną nogę. Niedawno zdjąłem obejmy. Ale nie przejmujcie się tym - mruknął. Miller odwrócił się i spojrzał w głąb pokoju. Wewnątrz było ciemno jak w jaskini. Nie zapłonęły żadne światła, nie było widać nawet nikłej poświaty monitorów ani lampek czujników. Miller wszedł, trzymając w dłoni gotowy do strzału pistolet. Holden trzymał się tuż za nim. Pod ich stopami coś zachrzęściło; w powietrzu wisiał ostry zapach, w którym Miller rozpoznał woń rozbitych monitorów. I jeszcze jeden, słabszy, ale bardziej nieprzyjemny zapaszek. Na razie postanowił o nim nie myśleć. - Halo? - zapytał. - Jest tu kto? - Włączcie światło - poradziła z tyłu Naomi. Miller usłyszał, że Holden klika w ścienny panel, ale nie zabłysło żadne światło. - Oświetlenie nie działa - stwierdził Holden. Nikła padająca z korytarza poświata była dalece niewystarczająca. Miller trzymał w prawej dłoni gotową do strzału broń: miał szczery zamiar opróżnić magazynek w kierunku każdego błysku wystrzału, jaki by zobaczył. Lewą dłonią wyjął terminal, kciukiem wcisnął włącznik i otworzył ekran, rzucając na pomieszczenie biały strumień słabego światła. Stojący za nim Holden zrobił to samo. Wąskie łóżko pod ścianą i takiż stolik obok niego. Pościel była w nieładzie, jakby porozrzucał ją ktoś dręczony złym snem. Otwarta, pusta szafka. Na podłodze niczym manekin leżał próżniowy skafander bez hełmu. Na ścianie naprzeciwko pryczy wisiała staromodna konsola do gier. Ekran był rozbity kilkoma uderzeniami. Ściana poznaczona śladami po chybionych uderzeniach, którymi ktoś chciał rozbić stożki

LED-ów.

W pomieszczeniu

rozbłysły światła jeszcze dwu terminali, ujawniając nikłe ślady kolorów - żółć ścian, zieleń koców i pościeli. Pod pryczą coś błysnęło. Miller schylił się i podniósł staromodny ręczny terminal. - No i chuj! - mruknął Amos. - Dobrze - odezwał się Holden. - Niech nikt niczego nie dotyka. Dosłownie. Niczego. - Była to najbardziej rozsądna wypowiedź, jaką Miller usłyszał do tej pory. - Ktoś tu stoczył nielichą bitkę - mruknął Amos. - Nie - odpowiedział Miller. Wszystko było może przejawem wandalizmu i chęci

niszczenia. Ale nie walki. Wyjął z kieszeni cienki gumowy woreczek na dowody rzeczowe i wywróciwszy go na drugą stronę jak rękawicę, podniósł terminal, wsunął go do pojemnika i włączył elektryczny zamek. - Czy to... krew? - zapytała Naomi, wskazując tani piankowy materac. Z prześcieradła i poduszek sączyły się strużki cieczy, nie szersze niż palec, ale ciemne. Zbyt ciemne nawet na krew. - Nie - odpowiedział Miller, wsuwając terminal do kieszeni. Ciecz tworzyła smugę aż do łazienki. Miller uniósł dłoń i odepchnął pozostałych, a sam ostrożnie podszedł do otwartych na poły drzwi. Nieprzyjemna woń była tu silniejsza i wyraźniejsza. Była gęsta, organiczna i wyrazista. Nawóz z cieplarni, woń rzeźni albo pozostałości po stosunku płciowym. Lub wszystko naraz. Toaleta wykonana była z matowej nierdzewnej stali - był to ten sam model, jakie wykonywano dla więzień. Zlew był podobny, LED

nad nim i lampa w suficie były rozbite. W świetle jego terminalu, nikłym jak blask

samotnej świecy, zobaczył ciemne, powyginane i posplatane ze sobą jak gałęzie smugi ciągnące się od prysznica ku zniszczonym punktom świetlnym. A pod prysznicem leżała martwa Juliette Andromeda Mao. Miller poczuł pewną ulgę, zobaczywszy, że dziewczyna ma zamknięte oczy. Przycięte krótko włosy tworzyły inną nieco fryzurę niż ta, jaką Miller widział na jej zdjęciach. Coś zmieniło kształt jej twarzy, ale rozpoznał ją natychmiast i bez cienia wątpliwości. Była naga, ale nie za bardzo przypominała człowieka. Z jej ust, uszu i sromu wyrastały jakby wici jakiejś narośli. Żebra i kręgosłup miała pokryte ostrymi, gotowymi przebić się przez naciągniętą bladą skórę podłużnymi wyrostkami. Z jej gardła i odbytnicy wystawały jakieś rury ciągnące się za nią po ścianie w górę. Cała ociekała gęstym brązowym śluzem, który napełniał misę prysznica niemal trzycentymetrowej grubości warstwą. Miller umilkł i przepełniony pragnieniem, żeby to, co zobaczył, nie było prawdziwe, usiadł, chcąc za wszelką cenę ocknąć się z koszmaru. Co oni ci zrobili? - pomyślał. Dziecko, co oni ci zrobili? - Omójboże! - jęknęła stojąca za nim Naomi. - Niczego nie dotykajcie - powiedział Miller. - I zmiatajcie stąd. Zaczekajcie na dole. Światła w sąsiednim pokoju przygasały, w miarę jak wychodzili zeń ludzie z ręcznymi terminalami. Poruszające się cienie sprawiły, że ciało Julie jakby drgnęło. Miller odczekał chwilę, ale oddech nie poruszył dziewczęcej piersi. Jej powieki też nie drgnęły. Żadnych oznak życia. Wstał, starannie sprawdził, czy nie zabrudził sobie butów czy mankietów, i wyszedł na korytarz.

Widzieli wszyscy. Z wyrazów ich twarzy wywnioskował, że wszyscy widzieli to samo. Tak samo jak on nie wiedzieli, co to było. Delikatnie zamknął za sobą rozbite drzwi i poczekał na Sematimbę. Nie musiał zresztą czekać długo. Do holu wkroczyło pięciu ludzi w ciężkich kombinezonach przeznaczonych do tłumienia zamieszek. Miller podszedł ku nim, zachowując postawę, która zrobiła lepsze wrażenie niż okazana odznaka. Wyraźnie widział, że się rozluźnili. Za nimi pojawił się Sematimba. - Miller? - powiedział. - Co to za numer? Mówiłeś, że nie zamierzasz rozrabiać. - Nie uciekłem - odparł. - Tam dalej są cywile. Ci zastrzeleni zaskoczyli ich w holu. - Z jakiego powodu? - zapytał gniewnie Sematimba. - Kto wie? - odpowiedział Miller. - To drobne płotki. Nie oni są problemem. Sematimba uniósł brwi. - Mam tu na dole cztery trupy, a ty mówisz, że nie oni są problemem? Miller kiwnął głową, wskazując mu korytarz. - Piąty trup jest na górze - powiedział. - To ta dziewczyna, której szukałem. Twarz Sematimby złagodniała. - Przykro mi, stary. - Nie - odpowiedział Miller. Nie mógł przyjąć wyrazów współczucia. Nie chciał ukojenia. Łagodność by go rozmiękczyła, musiał pozostać twardy. - Zamierzasz wezwać do niej koronera? - A co, to zły pomysł? - Nie wiem - odpowiedział Miller. - Posłuchaj, Sam, to wszystko mnie przerasta. Poważnie. Weź tych rewolwerowców na dole. Gdyby nie mieli poparcia gdzieś w służbach bezpieczeństwa, to po pierwszym strzale rozdzwoniłyby się wszystkie alarmy. Wiesz, że wszystko było przygotowane. Oni czekali na tych czworo. Ten facet z ciemnymi włosami to James Holden. On nawet nie powinien pozostawać przy życiu. - Ten Holden, od którego zaczęła się wojna? - zapytał Sematimba. - Ten sam - stwierdził Miller. - To wszystko sięga głęboko. Bardzo głęboko. Wiesz, co się mówi o ludziach chcących pomóc tonącemu? Sematimba spojrzał w głąb korytarza i skinął głową. - Pozwól, że ci pomogę - powiedział, ale Miller potrząsnął przecząco głową. - Za daleko już zabrnąłem. Zapomnij o mnie. Oto co się zdarzyło: dostałeś wezwanie. Znalazłeś to miejsce. Nie znasz mnie, nie znasz tych ludzi i nie masz pojęcia, co tu się stało. Możesz dokonać innego wyboru i utoniesz razem ze mną. Jak będzie?

- Nie wyjedziesz ze stacji, zanim mi nie powiesz? - W porządku - odparł Miller. - Jakoś to przeżyję - stwierdził Sematimba. Po chwili jednak zapytał: - To naprawdę ten Holden? - Zadzwoń po koronera - ponaglił go Miller. - Uwierz mi, tak będzie lepiej.

HOLDEN

Miller skinieniem ręki wezwał Holdena i ruszył do windy, nie patrząc nawet, czy wezwany idzie za nim. Tupet gliniarza go zirytował, ale jednak poszedł. - Niech pan zaczeka - zaczął. - Właśnie wzięliśmy udział w strzelaninie, w której zabiliśmy przynajmniej trójkę ludzi, a teraz ot tak, po prostu sobie odchodzimy? Nikt nas o nic nie pyta, nie spisuje naszych zeznań? Jak się robi takie rzeczy? - Uprzejmość zawodowa - odparł Miller. Holden nie umiałby powiedzieć, czy rozmówca przypadkiem nie żartuje. Drzwi elewatora otworzyły się z cichym brzękiem i Holden wraz z resztą załogi wszedł za Millerem do kabiny. Naomi stanęła najbliżej panelu, więc próbowała wcisnąć guzik; dłoń drżała jej tak bardzo, że pierwej musiała zacisnąć ją w pięść. Odetchnąwszy głęboko, uspokoiła się i wdusiła przycisk. - Pieprzenie w bambus. Niegdysiejsi gliniarze nie mają licencji na branie udziału w strzelaninach - powiedział Holden do pleców Millera. Miller się nie poruszył, ale jakby trochę sflaczał i zbladł. Westchnął też ciężko i wyraziście. - Sematimba zna swój fach. Połowę roboty załatwia umiejętność patrzenia w drugą stronę. Poza tym obiecałem mu, że nie opuszczę stacji, zanim go nie powiadomię. - Pieprzyć to - warknął Amos. - Stary, za nas nie składałeś obietnicy. Winda zatrzymała się, a drzwi otworzyły na hol noclegowni, gdzie niedawno jeszcze grzmiały wystrzały. Teraz kręciło się tu kilkunastu gliniarzy. Miller kiwnął im głową i wszyscy się cofnęli. Wyprowadziwszy członków załogi Rosynanta na korytarz, odwrócił się i spojrzał im w twarze. - Załatwimy to później - powiedział. - Teraz trzeba nam znaleźć miejsce, gdzie będziemy mogli pogadać. - W porządku. - Holden wzruszył ramionami. - Ale to pan płaci. Miller zaczął iść korytarzem w kierunku stacji tub. Gdy ruszyli za nim, Naomi położyła dłoń na ramieniu Holdena i lekkim naciskiem

zmusiła do puszczenia Millera przodem. Gdy się nieco oddalił, powiedziała: - On ją znał. - Kto znał kogo? - On - Naomi kiwnięciem głowy wskazała Millera - znał tę dziewczynę. - Teraz odwróciła głowę i uniosła podbródek w kierunku, z którego przyszli. - Skąd wiesz? - zapytał Holden. - Nie spodziewał się, że ją tu znajdzie, ale wiedział, kim była. Gdy ją zobaczył, jakby się wzdrygnął. - Hm... wcale tego nie zauważyłem. Przez cały czas zachowywał się jak Pan Zimny. - Nie, oni byli przyjaciółmi albo kimś w tym guście. Nie może się z tym pogodzić, więc może nie naciskaj go za bardzo - powiedziała. - Może będziemy go jeszcze potrzebować. *** Pokój hotelowy, w którym zatrzymał się Miller, był tylko nieco lepszy od tego, w którym znaleźli trupa dziewczyny. Aleks natychmiast udał się do łazienki i zamknął za sobą drzwi. Zaraz potem wszyscy usłyszeli bulgot spuszczanej wody, nie dość głośny jednak, żeby zagłuszyć stęknięcia torsji. Holden opadł na niewielkie, przykryte obskurną kołdrą łóżko, zmuszając Millera, by usiadł na jedynym wyglądającym na niezbyt wygodne krześle. Naomi usiadła obok Holdena, ale Amos nie skusił się na wygody; zaczął krążyć po pokoju jak niespokojne zwierzę. - No to pogadajmy - zaczął Holden, patrząc na Millera. - Zaczekajmy, aż wszyscy będą gotowi - odparł Miller, wskazując głową łazienkę. Po chwili Aleks dołączył do pozostałych. Miał wciąż jeszcze bladą, ale już czystą twarz. - W porządku, Aleks? - zapytała łagodnie Naomi. - Nie będzie lepiej - odparł Aleks. Po tej odpowiedzi usiadł na podłodze i ujął głowę w dłonie. Holden patrzył na Millera i czekał, aż ten zacznie. Gospodarz usiadł i przez chwilę bawił się swoim kapelutkiem, a potem cisnął go na tani plastykowy stolik umocowany jednym bokiem do ściany. - Wiedział pan, że Julie była w tamtym pokoju. Skąd pan to wiedział? - zapytał Miller. - Nie wiedzieliśmy nawet, że miała na imię Julie - odparł Holden. - Wiedzieliśmy tylko, że był tam ktoś ze Scopuliego. - Powinien mi pan powiedzieć, skąd pan to wie - stwierdził Miller, patrząc na Holdena

z takim napięciem w oczach, które mogłoby przerazić mniej odpornego człowieka. Holden milczał przez chwilę. Miller zabił kogoś, kto próbował ich pozabijać, i to świadczyło o tym, że można go było zaliczyć do sojuszników. Ale dowódca Rosynanta nie zamierzał wydać Freda i jego przyjaciół, opierając się tylko na przeczuciu. Zawahał się, a potem wybrał pośrednią drogę. - W tej noclegowni zameldował się ktoś podający się za właściciela Scopuliego powiedział. - Pomyśleliśmy nie bez kozery, że to jakiś członek załogi statku, który potrzebuje pomocy. Miller kiwnął głową. - Kto wam to powiedział? - Niezręcznie mi teraz o tym mówić. Ale uwierzyliśmy, że informacja jest ścisła odpowiedział Holden. - Scopuli był przynętą, której ktoś użył do zniszczenia Canta. Pomyśleliśmy, że ten ktoś ze Scopuliego może wiedzieć, dlaczego wszyscy próbują nas zabić. - Jasny gwint! - zaklął Miller i odchyliwszy się w tył na krześle, utkwił wzrok w suficie. - Pan szukał Julie i liczył pan na to, że i my jej szukamy. Że coś wiemy - stwierdziła Naomi tonem, który wskazywał na to, iż bynajmniej nie zadała pytania. - Taaak... - odparł Miller. Teraz przyszło kolej na pytanie Holdena. - Rodzice Julie przysłali na Ceres zgłoszenie, że ją uprowadzono, i zażądali, żeby odesłano ją do domu. Tę sprawę powierzono mnie - wyjaśnił Miller. - Znaczy pracuje pan w ochronie Ceres? - Już nie. - To co pan tu robi? - zapytał Holden. - Jej rodzina miała pewne powiązania - oznajmił Miller. - A ja nie cierpię tajemnic. - A skąd pan wiedział, że sprawa wykracza poza ramy zwykłego porwania? Wypytywanie Millera przypominało przebijanie się przez granit gumowym dłutem. Były ochroniarz uśmiechnął się niewesoło. - Wylali mnie z pracy, jak zacząłem się tym interesować bliżej. Holden uznał, że nie da się zirytować brakiem konkretnej odpowiedzi ze strony Millera. - Dobra, to porozmawiajmy o tym komandzie śmierci w hotelu. - Tak poważnie, co jest grane, do kurwy nędzy? - zapytał Amos, przerywając wreszcie przemierzanie pokoiku gniewnym krokiem. Aleks potrząsnął głową i podniósł wzrok, po raz

pierwszy chyba zainteresowany tym, co się wokół niego działo. Nawet Naomi pochyliła się ku przodowi. - Nie mam pojęcia - stwierdził Miller. - Ale ktoś wiedział, że przyjdziecie. - No tak. Dziękujemy za dobrą policyjną robotę - mruknął Amos, parskając pogardliwie. - Sami nigdy byśmy się tego nie domyślili. Holden zignorował złośliwą uwagę podwładnego. - Ale tamci nie wiedzieli, po co przychodzimy, albo już dotarli do pokoju Julie i dostali to, po co przyszli. - Czy to dyskredytuje Freda? - zapytała Naomi. - Jakiego Freda? - podchwycił Miller. - Albo może ktoś też się domyślił, kim może być Polanski, ale nie znał numeru pokoju - wysunął przypuszczenie Holden. - Ale dlaczego od razu uruchomili artylerię? - zapytał Amos. - Strzelanie do nas nie miało sensu. - To mógł być ich błąd - powiedział Miller. - Widywałem już takie rzeczy. Ten tu Amos wyjął pistolet. Ktoś za bardzo się przejął. Zresztą oni krzyczeli, żeby wstrzymać ogień, i zaczęli się odgryzać, dopiero gdy wyście puścili działa w ruch. Holden zaczął jakby odliczać na palcach. - Ktoś więc odkrywa, że lecimy na Erosa i że to ma jakiś związek ze Scopuliego. Znają nawet nazwę hotelu, ale nie wiedzą, do jakiego pokoju chcemy zajrzeć. - Nie wiedzą też, że chodzi o Lionela Polanskiego - stwierdziła Naomi. - Mogliby, tak jak my, popatrzeć na tablicę meldunkową w recepcji. - Dokładnie tak. Więc czekają, aż się pokażemy, i wysyłają tam kilku rewolwerowców, którzy mają nas pojmać. Wszystko jednak się pieprzy i w holu zaczyna się strzelanina. I absolutnie nie wiedzieli, że pan się zjawi, detektywie, nie są więc wszechwiedzący. - Prawda - stwierdził Miller. - Wszystko pokiełbasiło się w ostatniej chwili. Mieli was pochwycić i dowiedzieć się, czego szukacie. Gdyby mieli więcej czasu, przeszukaliby po prostu hotel. Mogłoby im to zająć dwa, trzy dni, dałoby się jednak zrobić. Ale nie mieli tego czasu, więc pomyśleli, że ułatwią sobie zadanie, jak was pochwycą i przesłuchają. Holden kiwnął głową. - Owszem. Ale to oznacza, że mieli już tu swoje bojówki. Nie wyglądali mi na miejscowych. Miller umilkł na chwilę, jakby ta nowa myśl go zaskoczyła.

- Teraz, jak pan to powiedział... Taaak... może pan mieć rację - przyznał. - Kimkolwiek więc są, mają już na Erosie swoje bojówki i mogą je przemieszczać tak, żeby nas schwytać, jak tylko się pojawimy - stwierdził Holden. - I mają dostatecznie mocne powiązania z ochroną, żeby mogli zaryzykować strzelaninę bez obaw, że ktoś się tu zjawi - dodał Miller. - Gliny niczego nie wiedziały, dopóki po nich nie zadzwoniłem. Holden na chwilę przechylił głowę na bok, a potem powiedział: - Niech to diabli! My naprawdę musimy stąd szybko spierdalać. - Jedną minutkę - odezwał się Aleks. - Jedną kurewską minutkę. Dlaczego nikt nie mówi o tej okropnie zmutowanej rzeczy w tamtym pokoju? Czy tylko ja ją widziałem? - No właśnie! Jezu Chryste, co z tym? - powiedział spokojnie Amos. Miller sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął woreczek z dowodami, do którego wetknął terminal Julie. - Czy ktoś z was ma smykałkę do techniki? - zapytał. - Może się dowiemy? - Mogłabym to chyba zhakować - stwierdziła Naomi. - Ale nie dotknę tego palcem, dopóki się nie dowiemy, co było powodem jej mutacji i że to nie jest zaraźliwe. Nie zamierzam kusić losu, dotykając tego, czego dotykała ona. - Nie musisz tego dotykać. Nie otwieraj worka. Dotykaj przez plastyk. Ekran dotykowy powinien wciąż działać. Naomi umilkła na sekundę, a potem wyciągnęła rękę i wzięła plastykowy woreczek. - Dobra, dajcie mi minutę - powiedziała i zajęła się pracą. Miller rozparł się wygodniej na krześle i po raz kolejny ciężko westchnął. - Więc tak - odezwał się Holden. - Znał pan tę Julie wcześniej? Naomi uważa, że jak pan zobaczył trupa, to niewiele brakło, a byłby pan wywinął orła. Miller powoli potrząsnął głową. - Dostajesz sprawę i zaczynasz się jej przyglądać. Wie pan... takie tam osobiste rzeczy. Czyta się jej e-maile. Rozmawia się z ludźmi, którzy ją znali. I człowiekowi zaczyna się rysować pewien obraz. Urwał i przetarł kciukami oczy. Holden nie naciskał, ale detektyw i tak zaczął mówić. - Julie była dobrym dzieciakiem - powiedział tonem wyznania. - Miała naprawdę dobry wyścigowy statek. Ja tylko... chciałem wyciągnąć ją żywą. - To jest zabezpieczone hasłem - odezwała się Naomi, podnosząc wzrok znad terminalu. - Mogłabym zhakować sprzęt, ale musiałabym otworzyć ten foliowy worek. - Proszę pozwolić mnie. - Miller wyciągnął rękę.

Naomi podała mu terminal, detektyw wklepał kilka liter i oddał terminal dziewczynie. - Orka... - powiedziała Naomi. - Co to znaczy? - Nazwa jachtu - odpowiedział Miller. - Czy on mówi do nas? - odezwał się Amos, wskazując podbródkiem Millera. - Nie ma tu nikogo oprócz nas, ale przysiągłbym, że prawie, kurwa, nie wiem, o czym on gada. - Przepraszam - powiedział Miller. - Pracowałem przeważnie solo. Człowiek nabiera złych nawyków. Naomi wzruszyła ramionami i wróciła do pracy. Holden i Miller zaglądali jej przez ramię. - Ona ma tu kupę rzeczy - stwierdziła Naomi. - Od czego zacząć? Miller wskazał na folder umieszczony na ekranie startowym i nazwany zwyczajnie „Notatki”. - Niech pani zacznie tutaj - powiedział. - Ta dziewczyna była fanatyczką umieszczania wszystkiego w odpowiednich folderach. Jeżeli zostawiła to na ekranie głównym, znaczy, że nie była pewna, gdzie to wetknąć. Naomi kliknięciem otworzyła dokument. Okazało się, że to luźny zbiór notatek przypominających dziennik. Po pierwsze, zbierz dupę w troki. Panika nic ci nie pomoże. Nigdy nie pomaga. Głębokie oddechy, opanowanie, wykonuj właściwe ruchy. Strach to zabójca umysłu. Ha. Wariatka. Plusy promu i sytuacji: Nie ma reaktora, tylko zwykłe baterie. B. niskie promieniowanie. Zapasy dla ośmiu osób. Mnóstwo paliwa. Minusy: Brak silnika Epsteina, brak napędu odrzutowego. Łączność nie tylko uszkodzona, po prostu usunięto całą aparaturę (boicie się przecieku informacji, robaczki?). Najbliższy punkt tranzytowy jest na Erosie. Czy tam właśnie lecimy? Może uciec gdzie indziej. Ten imbryk jest cholernie powolny. Inny punkt tranzytowy doda jeszcze siedem

tygodni. Zatem na Erosa. Złapałam tę zarazę z Febe. Nic na to nie poradzę. Nie wiem, jak to się stało, ale to brązowe gówno jest wszędzie. To beztlenowiec, musiałam czegoś dotknąć. Teraz to nieważne, ale mam kolejny problem do rozwiązania. Spałam przez TRZY TYGODNIE. Nawet nie siusiałam. Co to ze mną robi? Mam totalnie przesrane. Rzeczy, o których powinnaś pamiętać. * BA834024112 * Radiacja zabija. Na tym promie nie ma reaktora, ale nie zapalaj świateł. Nie zdejmuj kombinezonu alarmowego. Dupek z wideo mówi, że ta rzecz żywi się radiacją. Nie karm tego. * Wyślij boję. Spróbuj uzyskać jakąś pomoc. Pracujesz dla najsprytniejszych ludzi w Układzie. Oni coś wymyślą. * Trzymaj się z dala od łobuzów - jakbyś wiedziała, kim są. Dobra. Trzymaj się z dala od wszystkich. Moje imię to incognito. Hmmm... Polanski? * Cholera! Czuję to! Cały czas mam gorączkę i jestem głodna. Nie jedz. Nie karm tego. Trzymać się zimna, głodzić grypę? Może inaczej? Eros jest w odległości jednego dnia, a potem przyjdzie pomoc. Nie poddawaj się, walcz. * Bezpieczna na Erosie. Wysłałam sygnał. Mam nadzieję, że w domu ktoś prowadzi obserwację. Boli głowa. Coś się robi na moich plecach. Jakieś zgrubienie nad nerkami. Darren zamienił się w śluz. Stanę się żelem w kombinezonie? * Jestem chora. Z moich pleców wyłażą jakieś paskudztwa i wszędzie sączą to brązowe świństwo. Muszę zdjąć kombinezon. Jeżeli ktoś to czyta, niech nie dotyka tego brązowego czegoś. Spalcie mnie. I tak się wypalam.

Naomi odłożyła terminal i przez chwilę wszyscy milczeli. W końcu Holden zapytał: - Zaraza z Febe. Czy ktoś coś o tym wie? - Na Febe była stacja naukowa - powiedział Miller. - Należała do Planet Wewnętrznych, nikt z Pasiarzy nawet nie postawił tam nogi. I tam to się zaczęło. Mnóstwo ludzi umarło, ale... - Ona mówiła o promie - powiedziała Naomi. - Scopuli nie miał promu. - Musiał tam być inny statek - powiedział Aleks. - Może wzięła prom z tamtego? - Racja - stwierdził Holden. - Trafili na inny statek, złapali wirusa Febe i reszta załogi... nie wiem. Poumierali? - Ona się wydostała, nie zdając sobie sprawy z tego, że też jest zarażona. Zrozumiała to dopiero na promie - podjęła wątek Naomi. - Zostaje tam, wysyła wiadomość do Freda i to świństwo ją zabija w tym hotelowym pokoju. - Ale nie zamieniła się w żel - powiedział Holden. - Choć naprawdę paskudnie... Nie wiem. Te kostne ostrogi i rury... Co to za choroba? Pytanie zawisło w powietrzu, bo nikt się nie odezwał. Holden wiedział, że wszyscy myślą o tym samym. Nie dotykali niczego w tamtym pokoju. Czy to znaczyło, że się nie zarazili? A może już złapali to świństwo, czymkolwiek, u diaska, było? Holden był niemal pewien, że nie da się tym zarazić przez oddech. Był NIEMAL pewien... - Gdzie teraz polecimy, Jim? - zapytała Naomi. - Może na Wenus? - odpowiedział Holden głosem bardziej napiętym i wyższym, niżby chciał. - Na Wenus nie dzieje się nic ciekawego. - Pytam poważnie - stwierdziła Naomi. - No dobrze, niech będzie poważnie. Sądzę, że pan Miller powinien zaznajomić z tą historią swojego przyjaciela gliniarza, a my wynośmy się z tej skały choćby do diabła. Mam chyba rację, mówiąc, że to musi być jakaś broń biologiczna. Ktoś ją kradnie z marsjańskiego laboratorium, umieszcza zarodniki pod kopułą i w miesiąc później wszyscy mieszkańcy miasta są martwi. Amos chrząknął i przerwał Holdenowi. - Jest w tym kilka dziur, kapitanie - powiedział. - Na przykład co to wszystko, do nagłej cholery, ma wspólnego ze zniszczeniem Canta i Donnagera? Holden spojrzał w oczy Naomi. - Mamy teraz miejsce do przeszukania, prawda? - Owszem - odpowiedziała. - BA834024112. To oznakowanie skały. - A co tam może być, kapitanie? - zapytał Aleks. - Gdybym był człowiekiem, który lubi się zakładać, powiedziałbym, że znajdziemy

tam statek, z którego uprowadziła ten swój prom - odparł Holden. - To ma sens - stwierdziła Naomi. - Każda skała w Pasie jest oznakowana. Chcesz coś ukryć, umieść to na stabilnej orbicie przy niej i zawsze możesz to później znaleźć. Miller odwrócił się ku Holdenowi. Miał zaciętą w wyrazie zdecydowania twarz. - Jeżeli tam lecicie, chcę polecieć z wami - powiedział. - Dlaczego? - zapytał Holden. - Bez urazy, ale znalazł pan swoją dziewczynę. Sprawa zamknięta, nieprawdaż? Miller spojrzał na niego, zaciskając usta. - Mam nową - powiedział po chwili milczenia. - Teraz chodzi o znalezienie tego, kto ją zabił.

MILLER

- Pański przyjaciel z policji nałożył areszt na mój okręt - stwierdził Holden. Nie zabrzmiało to miło i przyjaźnie. Hotelowa restauracja, w której siedzieli, była pełna ruchu. Pracujące na ostatniej zmianie prostytutki poufaliły się z kolejną zmianą turystów i biznesmenów przy tanim, oświetlonym różowo bufecie. Pilot i rosły facet - Aleks i Amos - starali się kupić ostatniego bajgla. Naomi, skrzyżowawszy ramiona, usiadła obok Holdena, mając przed sobą stygnącą filiżankę kiepskiej kawy. - Zabiliśmy kilku ludzi - przypomniał mu łagodnie Miller. - Myślałem, że pan nas z tego wyciągnął, wykorzystując tajny policyjny uścisk dłoni powiedział Holden. - Dlaczego więc mój okręt jest w areszcie? - Pamięta pan, że Sematimba zabronił nam opuszczania stacji bez uprzedzenia go o takim zamiarze? - zapytał Miller. - Pamiętam, że to pan zawarł taką umowę - zastrzegł Holden. - Nie pamiętam natomiast, żebym na nią przystał. - Proszę posłuchać, on zamierza nas tu trzymać, dopóki się nie upewni, że nie zostanie wylany z pracy za to, że nas wypuścił. Gdy tylko się dowie, że ma krytą dupę, zdejmie areszt. Przejdźmy więc do tej części umowy, w której wynajmuję koję na waszym okręcie. Holden i jego pierwszy oficer wymienili spojrzenia; był to jeden z tych krótkotrwałych elementów komunikacji międzyludzkiej, który mówi więcej niż słowa. Miller nie znał obojga na tyle, żeby wszystko rozszyfrować, ale odgadywał, że odnoszą się do tego sceptycznie. I mieli po temu powód. Zanim ich zaprosił, Miller sprawdził swoje finanse. Miał dość na spędzenie kolejnej nocy w hotelu albo na dobry obiad - niestety, nie na jedno i drugie razem. Wydał je na tanie śniadanie, którego ani Holden, ani jego ludzie prawdopodobnie nie potrzebowali i prawdopodobnie im nie smakowało, ale chciał okazać dobrą wolę i zyskać ich przychylność. - Muszę się naprawdę, ale to naprawdę upewnić, że rozumiem, co pan mówi -

powiedział Holden, gdy wielki mężczyzna, Amos, wrócił do nich, trzymając bajgla. - Chce mi pan powiedzieć, że dopóki nie przyjmę pana na mój okręt, pański przyjaciel będzie nas tu trzymał? To przecież szantaż. - Wymuszenie - stwierdził Amos. - Co takiego? - zapytał Holden. - To nie szantaż - powiedziała Naomi. - Szantażem byłaby groźba ujawnienia informacji, którą wolelibyśmy zataić. Jeżeli to zwykła groźba, mamy do czynienia z wymuszeniem. - Nie o tym zresztą mówię - wtrącił Miller. - Chcielibyście swobodnie poruszać się po stacji, kiedy dochodzenie jest w toku? To nie problem. Ale inną sprawą jest oddalenie się poza zasięg jurysdykcji. Nie mogę was tu zatrzymać, ale też nie mogę was puścić luzem. Chcę po prostu polecieć tam, gdzie wy. - Dlaczego? - Bo wy polecicie na asteroidę Julie. - Idę o zakład, że tam nie ma portu - powiedział Holden. - Czy planuje pan polecieć stamtąd gdzieś jeszcze? - Mam dość stałych, solidnych planów. Jak do tej pory żaden z nich nie zaskoczył. - Już to słyszałem - powiedział Amos. - Od czasu jak się w to wpakowaliśmy, wychędożono nas na osiemnaście sposobów. Holden splótł dłonie na stole i zaczął wystukiwać jednym palcem jakiś skomplikowany rytm na drewnopodobnej powierzchni. Nie był to dobry znak. - Wydaje mi się, że właściwie jest pan... no dobra... starym, zgorzkniałym i wkurwionym człowiekiem. Ale ja przez ostatnie pięć lat pracowałem na tankowcach przewożących lód. To znaczy, że pan się nadaje. - Ale... - powiedział Miller i pozwolił, żeby to słowo zawisło w powietrzu. - Ale ostatnio wiele razy do mnie strzelano, a pistolety maszynowe to najmniej niebezpieczna broń, jakiej do tego użyto - stwierdził Holden. - Nie przyjmę na mój okręt nikogo, komu nie mógłbym powierzyć mojego życia... i właściwie pana nie znam. - Mogę zdobyć pieniądze - powiedział Miller, choć na samą myśl o tym zrobiło mu się zimno w brzuchu. - Jeżeli chodzi o pieniądze, mogę pokryć koszty. - Nie mówimy o cenie - zastrzegł Holden. - Może pan zdobyć pieniądze? - zapytała Naomi, mrużąc powieki. - „Zdobyć pieniądze”, których pan teraz nie ma. - Owszem, z tym jest u mnie krucho - przyznał Miller. - Ale to chwilowe.

- Ma pan dochód? - drążyła Naomi. - Raczej plan - powiedział Miller. - W porcie jest kilka szajek zajmujących się wymuszeniami. Są w każdym porcie. Nielegalne gry. Walki bez reguł. Tego typu rzeczy. Większość jest ustawiona. Kwestia polega na tym, żeby przekupić gliny tak, by nie wzbudzało to podejrzeń o przekupstwo. - I taki jest pański plan? - zapytał Holden z niedowierzaniem w głosie. - Chce pan pójść i odebrać kilka wypłat przeznaczonych dla policjantów? Siedząca pod przeciwległą ścianą restauracji prostytutka w czerwonym szlafroczku demonstracyjnie ziewnęła, a siedzący naprzeciwko niej klient zmarszczył brwi. - Nie - odpowiedział niechętnie Miller. - Po prostu zrobię kilka zakładów na boku. Glina wchodzi, a ja na boku się zakładam, że wygra. Najczęściej odgaduję, kto jest gliną. W domu gry też wiedzą, bo ich właśnie muszą przekupić. Zakład na boku robi się z klientem wyglądającym na spiętego, bo gra bez licencji i też na boku. Mówiąc to, Miller wiedział, że brzmi to dość naiwnie. Aleks, pilot, podszedł i usiadł obok Millera. Jego kawa pachniała ostro i kwaśno. - To jak się umawiamy? - zapytał. - Nie ma żadnej umowy - powiedział Holden. - Nie było przedtem i nie ma jej teraz. - Jest lepiej, niż pan myśli - powiedział Miller z udaną pewnością siebie i w tejże chwili jednocześnie bipnęły cztery ręczne terminale. Holden i Naomi wymienili kolejne, mniej już tajemnicze spojrzenia i sięgnęli po swoje. Amos i Aleks mieli własne urządzenia już na wierzchu. Miller zobaczył czerwoną ramkę, która zwykle otaczała życzenia świąteczne albo wiadomości priorytetowe. Nastąpiła chwila ciszy, podczas której wszyscy odczytywali treść, a potem Amos cicho gwizdnął. - Trzeci etap? - zapytała Naomi. - Nie mogę powiedzieć, że mi się to podoba - powiedział Aleks. - Czy mógłbym zapytać, o co chodzi? - odezwał się Miller. Holden przesunął w jego kierunku swój terminal. Wiadomość nadano z Tycho otwartym tekstem. ODKRYŁEM KRETA W KOMUNIKACYJNYM CENTRUM TYCHO. WASZA OBECNOŚĆ I CEL PODRÓŻY PRZECIEKŁA DO NIEWIADOMEJ OSOBY NA EROSIE. BĄDŹCIE OSTROŻNI.

- Trochę na to za późno - stwierdził Miller.

- Niech pan czyta dalej - poradził mu Holden. KOD, JAKIM POSŁUGIWAŁ SIĘ KRET, POZWOLIŁ NA PRZECHWYCENIE SKRYTEJ TRANSMISJI Z EROSA NADANEJ PRZED PIĘCIOMA GODZINAMI. TREŚĆ PRZECHWYCONEJ WIADOMOŚCI: HOLDEN UCIEKŁ. ALE PRÓBKA ŁADUNKU ZOSTAŁA ODZYSKANA. POWTARZAM, ZOSTAŁA ODZYSKANA. PRZECHODZĘ DO ETAPU TRZECIEGO.

- Ma pan jakieś pojęcie, co to może znaczyć? - zapytał Holden. - Nie - odpowiedział Miller, oddając mu terminal. - Chyba że... ta próbka ładunku to ciało Julie. - Myślę, że możemy przyjąć, iż tak jest w istocie - stwierdził Holden. Miller klikał palcami po stole, nieświadomie imitując rytm Holdena i zastanawiając się nad tym, co usłyszał. - Ta rzecz - powiedział. - Broń biologiczna czy coś innego. Przesyłali ją tutaj, więc teraz jest tu, gdzie my. W porządku. Ale nie ma potrzeby, żeby eliminować Erosa. To nie jest szczególnie ważny cel dla wojny, gdy toczysz ją, żeby zająć Ceres, Ganimedesa lub stocznie Kallisto. Gdybyś chciał, żeby ta skała wymarła, są bardziej proste sposoby. Odpal na powierzchni sporą bombę jądrową i Eros pęknie jak skorupa jajka. - To nie jest baza wojskowa, ale węzeł przeładunkowy dla okrętów i statków powiedziała Naomi. - I w przeciwieństwie do Ceres nie znajduje się pod kontrolą SPZ. - Więc wysyłają tę zarazę gdzie indziej - stwierdził Holden. - Biorą swoją próbkę, żeby zarazić swój pierwotny cel, jaki by nie był, a skoro znajdą się poza stacją, nie ma sposobu, żebyśmy mogli to zatrzymać. Miller potrząsnął głową. Czuł, że w tym pozornie logicznym rozumowaniu jest jakiś błąd. Coś chyba zostało przeoczone. Po drugiej stronie pomieszczenia zobaczył wyimaginowaną Julie, ale jej oczy były ciemne i niczym strumienie łez spływały z nich jakieś czarne włókna. Na co patrzę, Julie? - zapytał w myślach. Coś tu widzę, ale nie wiem, co to jest. Wibracja była niemal niezauważalna, nie taka nawet jak drżenie hamującej tuby transportowej. Zadzwoniło kilka talerzy, a na powierzchni kawy w filiżance Naomi pojawiły się koncentryczne kręgi. Wszyscy w hotelu umilkli, nagle ogarnięci wspólną przerażającą myślą o tysiącach ludzi, którzy w jednej chwili zdali sobie sprawę z własnej słabości i kruchości swego istnienia.

- OK - powiedział Amos. - Co to było, do kurwy nędzy? - W tejże samej chwili zawyły klaksony alarmowe. - Może trzeci etap jest czymś innym - powiedział Miller, przemagając nagle wybuchającą wrzawę. *** System publicznej komunikacji zbiorowej był wadliwy i zniekształcał dźwięki z samej swojej natury. Z głośników oddalonych od siebie o metr wydobywał się ten sam głos co z głośników odległych od siebie dalej, niż dociera zwykły dźwięk. Każdemu słowu towarzyszył pogłos. Z tego też powodu spiker mówił bardzo starannie, oddzielając słowa od siebie, i powoli. Uwaga, uwaga, uwaga. Stacja Eros zostaje czasowo zamknięta. Uprasza się wszystkich o natychmiastowe przejście na poziom kasyn, gdzie tworzy się strefa bezpieczeństwa radiologicznego. Należy współpracować z personelem ratowniczym. Uwaga, uwaga, uwaga. Stacja Eros zostaje czasowo zamknięta... Jeżeli nikt go nie zatrzyma kodem wstrzymującym, komunikat miał się powtarzać na okrągło, dopóki z każdego mężczyzny, kobiety, dziecka, zwierzęcia i owada na stacji nie zostanie jedynie garść wilgotnego pyłu. Był to scenariusz koszmaru i Miller zrobił to, do czego go wyszkolono podczas całego życia. Natychmiast się poderwał, wybiegł na korytarz i pognał ku szerszym przejściom, zablokowanym już przez ludzi. Holden i członkowie jego załogi deptali mu po piętach. - To była eksplozja - powiedział Aleks. - W najlepszym wypadku silnika jakiegoś statku. A może atomówka. - Może zamierzają zniszczyć stację - mruknął Holden. W jego głosie pobrzmiewał odcień strachu. - Nigdy nie myślałem, że będę żałował momentu, że nie było mnie na okręcie, który zniszczyli ci dranie. A teraz jestem na stacji. - Jest jeszcze cała - stwierdził Miller. - Jest pan tego pewien? - Słyszę, jak rozmawiacie. Znaczy jest tu powietrze. - Są śluzy - odparł Holden. - Jeżeli stacja została rozszczelniona, a śluzy się zatrzasnęły... Jakaś przepychająca się ostro do przodu kobieta trąciła Millera w ramię. Gdyby ludzie nie uważali, zaczęłaby się bezładna ucieczka i wzajemne tratowanie. Na razie wszystko

przebiegało w miarę spokojnie, ale niepokój tłumu wzrastał; narastały lokalne zaburzenia, jak w kotle wody, który wkrótce zacznie wrzeć. Miller zaczął się poważnie niepokoić. - To nie jest statek - powiedział. - To stacja. Jesteśmy we wnętrzu skały. Wszystko, co ma dostateczną masę, żeby przebić się do korytarzy mających atmosferę, rozbije całość niby jajko. Wielkie jajko pod ciśnieniem. Tłum się zatrzymał, bo korytarz pełen był już ludzi. Trzeba było zapanować nad ciżbą - i trzeba to było zrobić szybko. Po raz pierwszy od chwili opuszczenia Ceres Miller pożałował, że nie ma policyjnej odznaki. Ktoś pchnął Amosa, ale szybko się cofnął, gdy wielkolud wydał groźne warknięcie. - Poza tym - stwierdził Miller - naprawdę niebezpieczna jest radiacja. Żeby zabić wszystkich na stacji, wcale nie musisz pozbawiać jej powietrza. Wystarczy, że przepuścisz przez to miejsce kilka kwadrylionów neutronów z szybkością światła i masz z głowy troskę o braki powietrza. - Ten to, kurwa, umie pocieszyć - powiedział Amos. - Nie bez powodu budują stacje we wnętrzu skał - wtrąciła się Naomi. - Nie tak łatwo jest zmusić neutrony do przebicia się przez tak wiele metrów skały. - Kiedyś spędziłem ponad miesiąc wewnątrz osłony antyradiacyjnej - powiedział Aleks, gdy przeciskali się przez coraz bardziej gęstą ciżbę. - Leciałem na statku, który miał magnetyczną kontrolę grafitowego spowalniacza reakcji na wypadek awarii. Zawiodły automatyczne wyczepy i reaktor pracował jeszcze przez prawie sekundę. Stopiła się cała maszynownia. Pięciu członków załogi na sąsiednim pokładzie zginęło, zanim zdążyli się zorientować, że mamy problem. Wydobycie ich ciał z bryły stopionego plastyku trwało trzy dni... i dopiero wtedy mogliśmy im wyprawić pogrzeb. Pozostałych osiemnastu trzeba było wpakować w osłonę na trzydzieści sześć dni, dopóki nie dotarł do nas holownik. - Brzmi wspaniale - stwierdził Holden. - Ostatecznie sześcioro z nich się pobrało, a pozostali nigdy więcej nie zamienili już ze sobą choćby jednego słowa. Ktoś przed nimi zaczął krzyczeć. W zasadzie nie było to żadne ostrzeżenie ani wyraz gniewu. W krzyku słyszało się frustrację i strach. Dokładnie to, czego Miller nie chciałby teraz usłyszeć. - Nie to może być naszym największym problemem - powiedział, ale zanim zdążył cokolwiek wyjaśnić, nowy głos zagłuszył powtarzany w kółko komunikat alarmowy. - Słuchajcie, wszyscy! Jesteśmy służbą bezpieczeństwa Erosa, que no? Mamy nadzwyczajny przypadek i wszyscy niech robią to, co powiemy, a nikomu nie stanie się

krzywda. W samą porę - pomyślał Miller. - Zasada jest prosta - ciągnął głos. - Jak ktoś jeszcze kogoś popchnie, to go zastrzelę. Macie się poruszać spokojnie i zachowywać porządek. Najważniejszy jest porządek. A po nim szybkość! Jazda, dalej, dalej! W pierwszej chwili nic się nie zmieniło. Ciżba ludzka była zbyt zbita, żeby nawet najbardziej brutalni porządkowi zdołali ją szybko rozluźnić, ale już po minucie Miller zobaczył, że głowy ludzi daleko przed nim w tunelu ruszają, a potem się oddalają. Powietrze było coraz bardziej duszne, ale intensywna woń plastyku recyklerów dotarła do niego w tej samej chwili, gdy wokół niego zrobiło się luźniej, a oddychanie stało się łatwiejsze. - Czy oni mają twarde osłony? - z tym pytaniem zwróciła się do sąsiada stojąca za Millerem kobieta, która zaraz potem została porwana przez strumień ludzi. Naomi targnęła Millera za rękaw. - Mają? - zapytała. - Tak, powinni mieć - odparł Miller. - Może wystarczy na ćwierć miliona ludzi, ale przede wszystkim wepchnie się tam obsługa stacji i personel medyczny. - A pozostali? - zapytał Amos. - Jeżeli przeżyją - odpowiedział Holden - to obsługa uratuje tylu, ilu zdoła. - Aaa... - powiedział Amos. - Pieprzyć to. Idziemy do Rosy’ego, prawda? - Tak, do diabła - odparł Holden. Przed nimi strumień szybko idących ludzi mieszał się z drugim napływającym z niższego poziomu. Pięciu osobników o byczych karkach, obleczonych w kombinezony ochronne używane podczas tłumienia zamieszek usiłowało kierować ludźmi, machając rękoma. Dwóch z nich miało broń skierowaną lufami w stronę tłumu. Millera kusiło, żeby podejść i strzelić obu w pyski. Celowanie do ludzi było kiepskim sposobem na uniknięcie paniki. Jeden z ochroniarzy był zbyt tłusty na swój kombinezon. Rzepy Velcro na jego brzuchu wczepiały się w siebie wzajemnie jak rozdzielani kochankowie. Miller spojrzał w podłogę i zwolnił krok. Gdzieś tam w głębi jego umysłu obudziła się myśl, coraz bardziej intensywnie prąca ku przodowi. Jeden z gliniarzy wymachiwał bronią nad głowami tłumu. Drugi - ten tłuścioch - parsknął śmiechem i powiedział coś po koreańsku. Co to Sematimba powiedział o nowych siłach porządkowych? Chełpią się tylko i nie mają jaj. Nowa korporacja spoza Luny. Pasiarze, którzy zeszli na grunt stały. Skorumpowani. Nazwa. Mieli nazwę.

CPM.

Carne Por la Machina. Mięso dla maszyny. Jeden z

wymachujących bronią gliniarzy opuścił lufę, zsunął hełm i podrapał się intensywnie za

uchem. Miał zmierzwione czarne włosy, wytatuowaną szyję i bliznę ciągnącą się od kącika oka aż do stawu szczękowego. Miller go znał. Półtora roku temu aresztował go za napaści i wymuszenia. A wyposażenie - broń, pałki i pistolety ogłuszające - wyglądały zaskakująco znajomo. Dawes się mylił. W ostatecznym rozrachunku Miller zdołał odnaleźć zaginiony sprzęt do tłumienia zamieszek. Z czymkolwiek mieli do czynienia, wszystko zaczęło się znacznie wcześniej niż przechwycenie przez Canta wezwania o pomoc ze Scopuliego. Znacznie wcześniej niż zaginięcie Julie. A osadzenie bandy opryszków z Ceres w charakterze kontrolerów przerażonego tłumu z Erosa i danie im skradzionego sprzętu ze Stacji Ceres było częścią planu. Trzecim etapem. Oj - pomyślał. Niedobrze. Miller prześlizgnął się w bok, pozwalając, by coraz liczniejsi ludzie oddzielali go od cyngli przebranych za policjantów. - Niech wszyscy zejdą na poziom kasyn! - ryknął jeden z nich, przekrzykując wrzawę tłumu. - Stamtąd zabierzemy was do schronów przeciwradiacyjnych, ale musicie zejść na poziom kasyn! Holden i członkowie jego załogi nie spostrzegli niczego dziwnego. Rozmawiali ze sobą, omawiając najbezpieczniejsze i najpewniejsze sposoby dotarcia do swojego okrętu, zastanawiali się, kto mógł zaatakować stację i gdzie zostało zabrane zniekształcone i skażone ciało Julie Mao. Miller zwalczył chęć natychmiastowego przerwania tych rozmów. Musiał zachować spokój i wszystko przemyśleć. Nie powinni byli zwracać na siebie uwagi. Musiał wyczuć odpowiedni moment. Korytarz skręcił i się poszerzył. Ścisk trochę tu zelżał. Miller odczekał, aż znaleźli się w martwej strefie niewidocznej dla fałszywych porządkowych. I ujął Holdena za łokieć. - Nie idźcie tam - powiedział.

HOLDEN

- Co znaczy: „Nie idźcie tam”? - żachnął się Holden, wyrywając łokieć z palców Millera. - Ktoś właśnie zrzucił na stację atomówkę. To przekracza nasze zdolności reagowania. Jak nie możemy się dostać do Rosy’ego, musimy robić, co nam każą, dopóki sytuacja nie zmieni się na naszą korzyść. Miller cofnął się o krok i podniósł dłonie; zrobił, co tylko mógł, żeby nie budzić wrogości, co zresztą jeszcze bardziej zirytowało Holdena. Za nimi „gliniarze” porządkowi machnięciami rąk kierowali wypływających z korytarzy ludzi do kasyn. Powietrzem wstrząsały elektronicznie wzmocnione głosy policjantów i okrzyki zaniepokojonych ludzi. Nad wszystkim górowały ryki z głośników komunikacji ogólnej, nakazujące zachować spokój i współpracować ze służbami porządkowymi. - Widzicie tego tam goryla w kombinezonie do tłumienia zamieszek? - zapytał Miller. - Nazywa się Gabby Smalls. Jest hersztem działu wymuszeń Złotej Gałęzi na Ceres. Na boku handluje też prochami i podejrzewam, że wyrzucił więcej niż kilku ludzi przez śluzy w próżnię. Holden spojrzał na wskazanego mu człowieka. Szerokie bary, gruby brzuch. Teraz gdy Miller powiedział, kim tamten jest, Holden zauważył, że Smalls istotnie nie za bardzo wyglądał na gliniarza. - Nie rozumiem - stwierdził. - Przed kilkoma miesiącami, gdy zainicjował pan serię zamieszek, mówiąc, że to Mars rozwalił wasz wodny frachtowiec, odkryliśmy... - Nigdy nie powiedziałem... - ...odkryliśmy, że zniknęło gdzieś całe wyposażenie do tłumienia zamieszek na Ceres. A jeszcze kilka miesięcy wcześniej zniknęła bardzo liczna grupa mięśniaków z naszego przestępczego podziemia. I właśnie odkryłem, gdzie podziali się cyngle i sprzęt. Miller wskazał wyposażonego w kombinezony do tłumienia zamieszek Gabby’ego Smallsa. - Nie szedłbym tam, dokąd on wysyła tych ludzi - powiedział. - Naprawdę bym tam

nie szedł. Obok nich przepłynął cienki strumyk tłumu. - No to gdzie mamy iść? - zapytała Naomi. - Taa... chcę powiedzieć, że jak mam wybierać pomiędzy radiacją a gangsterami, to już wolę gangsterów - powiedział Aleks, skinieniem głowy wyrażając sympatię z Naomi. Miller wyciągnął swój terminal i podniósł go tak, żeby wszyscy mogli zobaczyć ekran. - Nie widzę ostrzeżenia o radiacji - powiedział. - Cokolwiek wydarzyło się na zewnątrz, tu nie ma zagrożenia. A przynajmniej nie ma go na razie. Więc może się uspokójmy i spróbujmy ich przechytrzyć. Holden odwrócił się od Millera i skinieniem dłoni dał znak Naomi. Odciągnąwszy ją na bok, powiedział cicho: - Wciąż myślę, że mamy jeszcze szansę na dotarcie do naszego okrętu. Spróbujmy szczęścia, może nam się uda minąć tych gangsterów. - Jeżeli nie ma niebezpieczeństwa radiacji, to ja się zgadzam - powiedziała, potwierdzając to skinieniem głowy. - A ja nie - odezwał się Miller, nawet nie usiłując udawać, że nie podsłuchiwał. - Żeby to zrobić, musielibyśmy się przedrzeć przez trzy poziomy kasyn pełne opryszków uzbrojonych po zęby w sprzęt antyzamieszkowy. Oni nam powiedzą, że dla naszego własnego bezpieczeństwa mamy się udać do jednego z tych kasyn. Jak się nie podporządkujemy, obiją nas jak kotlety i tak czy siak dopną swego. Z bocznego korytarza wysypał się kolejny tłum ludzi szukających schronienia pod policyjnymi skrzydłami i na jasno oświetlonym poziomie kasyn. Holden odkrył, że niełatwo jest się oprzeć chęci podążenia razem z nimi. Dwaj ludzie niosący ogromne walizy wpadli na Naomi i niemal zbili ją z nóg. Holden chwycił ją za rękę. - A co pan proponuje? - zapytał Millera. Detektyw spojrzał ku jednemu i drugiemu krańcowi korytarza, starając się oszacować gęstość ludzkiego strumienia. A potem skinieniem głowy wskazał pomalowaną w żółtoczarne pasy klapę w niewielkim bocznym korytarzu konserwacyjnym. - Tędy - powiedział. - Jest na niej napis

WYSOKIE NAPIĘCIE,

więc ludzie zaganiający

zbłąkane owieczki nie będą tam zaglądali. Nie jest to miejsce, w którym chcieliby się ukrywać praworządni obywatele. - Możesz to szybko otworzyć? - zapytał Holden, patrząc na Amosa. - Znaczy wyłamać?

- Jeżeli musisz... - W takim razie nie ma sprawy - powiedział Amos i zaczął się przepychać przez tłum ku klapie obsługi konserwacyjnej. Stanąwszy przed nią, wyciągnął klucz wielofunkcyjny i podważył plastykową pokrywę czytnika kart. Potem połączył ze sobą kilka przewodów i klapa odsunęła się w bok, czemu towarzyszył soczysty dźwięk hydraulicznych siłowników. - Ta-daaa... - powiedział mechanik. - Czytnik już nie zadziała, więc może tu wleźć każdy, kto tylko zechce. - Będziemy się martwić, jak do tego dojdzie - odparł Miller i poprowadził grupkę do niezbyt dobrze oświetlonego, ciągnącego się w głąb skały korytarza. Korytarz konserwacyjny pełen był kabli powiązanych razem plastykowymi taśmami. Nikłe czerwonawe światło ujawniało trzydzieści, może czterdzieści stóp, a reszta ginęła w mroku. Światła dostarczały LED-y wmontowane w metalowe obejmy wystające w odległości pięciu stóp jedna od drugiej i podtrzymujące wiązki kabli. Naomi musiała się pochylić, żeby tu wejść, bo wysokość korytarza była o cztery centymetry mniejsza od jej wzrostu. Przycisnąwszy plecy do ściany, osunęła się w dół i przykucnęła, opierając pośladki o pięty. - Można by pomyśleć, że te korytarze konserwacyjne powinni porobić dostatecznie wysokie, żeby mógł w nich pracować normalny Pasiarz - stwierdziła z irytacją w głosie. Holden dotknął ściany niemal z nabożnym szacunkiem i powiódł palcami po wyrytym w kamieniu numerze identyfikacyjnym trasy i korytarza. - Pasiarze, którzy to budowali, nie byli ludźmi wysokimi - powiedział. - Tu są niektóre z głównych kabli zasilających. Tunel prowadzi do pierwszej kolonii Pasa. Budowniczowie tego korytarza wyrastali w warunkach normalnego ciążenia. Miller, który też musiał pochylić głowę, usiadł na podłodze, stękając ciężko, czemu towarzyszyły trzaski w kolanach. - Odłóżmy lekcje historii na później - powiedział. - Zobaczmy, jak się wydostać z tej skały. Amos, który uważnie przyglądał się kablom, rzucił przez ramię: - Jak zobaczycie jakieś osmalone miejsce, nie dotykajcie go. Ten tu gruby pierdolnik przewodzi kilka milionów woltów. To może naprawdę nieźle przygrzać. Aleks usiadł obok Naomi, krzywiąc twarz, gdy jego pośladki zetknęły się z zimną kamienną podłogą. - Wiecie - powiedział - jeżeli tamci zechcą zapieczętować stację, mogą wypompować powietrze z tych korytarzy konserwacyjnych. - Zrozumiałem - odparł Holden. - To kryjówka gówniana i niewygodna. A teraz macie

moje pozwolenie, żeby przestać o tym kłapać dziobami. Kucnąwszy naprzeciwko Millera, zapytał: - No dobrze, detektywie. Co teraz? - Teraz - odparł Miller - zaczekamy, aż wymiatacze nas miną, wyjdziemy i postaramy się dotrzeć do doków. Ludzi w schronach łatwo unikniemy. Schrony są znacznie wyżej. Sztuką będzie przedostanie się przez poziom kasyn. - A nie możemy po prostu skorzystać z tych korytarzy konserwacyjnych? - zapytał Aleks. Odpowiedział mu Amos, kiwając przy tym głową. - Nie, bez mapy nie ma mowy. A jak się tu zgubisz, to masz przerąbane. Holden zignorował obu i stwierdził: - No dobrze, poczekajmy więc, aż wszyscy przejdą do schronów przeciwradiacyjnych, i ruszamy. Miller odpowiedział skinieniem głowy, po czym obaj mężczyźni przez chwilę, milcząc, patrzyli na siebie. Innym wydało się, że powietrze pomiędzy nimi gęstnieje, a cisza staje się znacząca. W końcu Miller wzruszył ramionami, tak jakby zaswędziało go pod kurtką. - Dlaczego pan myśli, że banda gangsterów z Ceres zmusza wszystkich do przejścia na poziom schronów, skoro w istocie nie ma tu żadnego promieniowania? - zapytał wreszcie Holden. - I dlaczego gliniarze z Erosa im na to pozwalają? - Dobre pytanie - odpowiedział Miller. - Jeżeli używali tych bandziorów, wyjaśnia to, czemu ich próba porwania nas w hotelu była tak nieudolna. Nie wyglądali na zawodowców. - Nie wyglądali - potwierdził Miller. - Ale to wykraczało poza granice ich zwykłej działalności. - Nie możecie się uspokoić? - sarknęła Naomi. Uspokoili się prawie na dwie minuty. - Wyjście na zewnątrz i zobaczenie, co jest grane, byłoby chyba naprawdę głupie? zaryzykował Holden. - Owszem. Cokolwiek się dzieje w tych schronach, na pewno tam właśnie będą strażnicy i patrole. - Taaak... - mruknął Holden. - Kapitanie... - odezwała się ostrzegawczo Naomi. - A jednak - stwierdził Holden, spoglądając na Millera - pan nie lubi tajemnic. - Ja to zrobię - powiedział Miller, kiwając głową. Na jego wargach pojawił się nikły

uśmieszek. - A pan, mój przyjacielu, jest diablo ciekawskim człowiekiem. - Tak mówią. - Niech to szlag - mruknęła cicho Naomi. - Co jest, szefie? - zapytał Amos. - Ci dwaj właśnie rozpieprzyli nasz plan ucieczki - odpowiedziała Naomi, a potem zwróciła się do Holdena: - Wiecie, panowie, że to, co zamierzacie zrobić, może źle się dla was skończyć, co z kolei i nas narazi na niebezpieczeństwo? - Nie - stwierdził Holden. - Ty z nami nie pójdziesz. Zostaniesz tu z Amosem i Aleksem. Dajcie nam - zerknął na swój terminal - trzy godziny. Wyjdziemy i trochę się rozejrzymy. Jak nie wrócimy... - Mamy was zostawić gangsterom, a potem znaleźć jakąś robótkę na Tycho i żyć długo i szczęśliwie - powiedziała Naomi. - Tak - odparł Holden z uśmiechem. - Nie próbujcie zostać bohaterami. - Nawet o tym nie pomyśleliśmy, sir. *** Holden przykucnął w cieniu na zewnątrz drzwi do korytarza obsługi i patrzył, jak obleczeni w kombinezony do tłumienia zamieszek gangsterzy z Ceres prowadzą gdzieś niewielkie grupki mieszkańców Erosa. Głośniki systemu publicznego powiadamiania ciągle ogłaszały niebezpieczeństwo promieniowania i zalecały mieszkańcom Erosa oraz przyjezdnym pełną współpracę z zespołami porządkowych. Holden wybrał grupę, którą chciał śledzić, i już wstawał, żeby się do niej przyłączyć, gdy Miller położył mu dłoń na ramieniu. - Proszę poczekać - powiedział. - Chcę gdzieś zadzwonić. Szybko wybrał numer na ręcznym terminalu i po kilku sekundach na ekranie ukazała się krótka szara wiadomość: „Sieć niedostępna”. - Wyłączyli telefony? - zapytał Holden. - To pierwsza rzecz, jaką ja też bym zrobił - odparł Miller. - Rozumiem - powiedział Holden, choć tak naprawdę nie rozumiał. - No cóż, znaczy możemy polegać tylko na sobie nawzajem - powiedział Miller i wyjąwszy magazynek z pistoletu, zaczął ładować doń wyciągnięte z kieszeni płaszcza naboje. Choć Holden uznał, że strzelanin będzie miał już dość do końca życia, wyciągnął swój pistolet i też sprawdził magazynek. Załadował go jeszcze po wymianie ognia w hotelu i teraz był pełen. Wsunął go na miejsce i schował pistolet za pas. Zauważył, że Miller zostawił swój w dłoni, z tym że trzymał go przy udzie, gdzie wszystko całkowicie niemal ukrywały poły płaszcza.

Podążanie za grupami idącymi przez korytarze do sekcji wewnętrznych, gdzie pobudowano schrony antyradiacyjne, nie było rzeczą trudną. Póki szli w tym samym kierunku co inni, nikt nie poświęcał im drugiego spojrzenia. Holden postarał się zapamiętać, na których skrzyżowaniach korytarzy stali ludzie w kombinezonach przeciwzamieszkowych. Ponowne zejście na dół będzie znacznie trudniejsze. Gdy grupa, za którą podążali, zatrzymała się w końcu przed wielkimi metalowymi drzwiami oznakowanymi starym symbolem radiacji, Holden i Miller przemknęli w bok i schowali się za wielkim kwietnikiem z paprociami i kilkoma uschniętymi drzewami. Holden patrzył, jak fałszywi porządkowi odprowadzili wszystkich do schronu, a potem zamknęli za nimi drzwi, przesuwając kartą po czytniku zamka. Potem odeszli wszyscy prócz jednego, który zajął stanowisko przed drzwiami. - Poprośmy go, żeby nas wpuścił - zaproponował Miller. - Niech pan... rób to, co ja - powiedział Holden, po czym wstał i ruszył w stronę wartownika. - Hej, palanty, macie być w schronach albo w kasynie, więc spierdalajcie do swojej grupy - powiedział strażnik, trzymając dłoń na kolbie pistoletu. Holden podniósł ręce, uśmiechnął się i podszedł bliżej. - Hej, zgubiłem swoich. Coś mi się pomieszało. Wie pan, nie jestem stąd - powiedział. Strażnik wskazał drugi koniec korytarza trzymaną w lewej ręce pałką. - W tamtą stronę, aż trafisz na rampę w dół. W kiepsko oświetlonym korytarzu znikąd jakby pojawił się Miller z pistoletem wymierzonym już w głowę strażnika. Odbezpieczył broń jednym ruchem palca, czemu towarzyszył złowrogi szczęk przesuwanej dźwigni. - A może przyłączylibyśmy się do grupy czekającej w środku? - powiedział. Otwieraj. Strażnik, nie poruszając głową, łypnął kątem oka na Millera, ale natychmiast podniósł ręce do góry i opuścił pałkę. - Człowieku, nie chcesz tego robić - powiedział. - A ja myślę, że chce - stwierdził Holden. - A ty powinieneś zrobić to, co on każe. To nie jest miły facet. Miller przesunął wylotem lufy po policzku strażnika i powiedział: - Wiesz, kogo my, gliniarze, nazywamy bezmózgowcem? Człowieka, któremu strzał w głowę opróżnił czaszkę z mózgu. To się zdarza, gdy lufę pistoletu przystawisz komuś do głowy, o tu. Gazy prochowe nie mają dokąd ujść i wydmuchują mózg przez otwór wylotowy po kuli.

- Chłopie, ale oni kazali, żeby tego nie otwierać po zamknięciu! - Strażnik wybełkotał to tak szybko, że słowa zlały się w jedno: - Imówilitocholerniepoważnie! - Proszę po raz ostatni - powiedział łagodnie Miller. - Jak nie chcesz, to użyję karty, którą wyciągnę ci z kieszeni... ale ty będziesz już trupem. Holden odwrócił strażnika twarzą do drzwi i wyciągnął pistolet z kabury przypiętej do jego pasa. Miał nadzieję, że groźby Millera są jedynie groźbami. Ale mógł się mylić. - Otwórz drzwi. Obiecuję, że puścimy cię wolno - zwrócił się do strażnika. Strażnik skinął głową, podszedł do drzwi, wsunął kartę w szczelinę czytnika i wybrał numer na tabliczce cyfrowej. Ciężkie drzwi, zabezpieczające schron na wypadek wybuchów czy eksplozji, odsunęły się w bok. Znajdujące się za nimi pomieszczenie było jeszcze ciemniejsze od zewnętrznego korytarza. Ciemności rozjaśniał tylko nikły blask kilku czerwonych diod alarmowych. Holden zobaczył kilkadziesiąt... nie, kilkaset ciał leżących nieruchomo na podłodze. - Wszyscy nie żyją? - zapytał Holden. - Nic o tym nie wiem... - zaczął strażnik, ale Miller szybko mu przerwał. - Właź! - powiedział i pchnął strażnika przodem. - Poczekaj - odezwał się Holden. - Nie wiem, czy mądrze zrobimy, włażąc do tego schronu. W tejże chwili zdarzyły się jednocześnie trzy rzeczy. Strażnik, postąpiwszy cztery kroki naprzód, runął na ziemię. Miller kichnął raz jeden głośno i zaczął się chwiać na nogach. A terminale na rękach Holdena i Millera nagle zaczęły gniewnie bzyczeć. Miller chybnął się w tył. - Drzwi... - stęknął. Holden wcisnął guzik i drzwi ponownie się zasunęły. - Gaz - powiedział Miller i się rozkaszlał. - Tam jest gaz. Podczas gdy były gliniarz kaszlał, oparłszy się o ścianę, Miller wziął od niego terminal, żeby wyłączyć bzyczenie. Ale błyskające światło na jego ekranie nie sygnalizowało zatrucia powietrza. Był to stary symbol - trzy kliny skierowane do wspólnego środka. Radiacja. Holden patrzył, jak symbol, który powinien być biały, zmieniał barwę z wściekle pomarańczowej na ciemnoczerwoną. Miller też na to patrzył z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Zostaliśmy napromieniowani - powiedział Holden. - Nigdy nie widziałem aktywującego się detektora - wychrypiał Miller, przemagając ataki kaszlu. - Co to znaczy, kiedy ten symbol jest czerwony?

- To znaczy, że mniej więcej za sześć godzin będziemy srali krwią - stwierdził Holden. - Musimy dostać się na okręt. Tam jest wszystko, czego potrzebujemy. - O kurrrrwa! - sarknął Miller. - Co tu się dzieje? Holden ujął go za ramię i poprowadził w głąb korytarza, ku pochylniom. Czuł, że skóra mu się nagrzewa i zaczyna go swędzieć. Nie miał pojęcia, czy jest to skutek radiacji, czy efekt psychosomatyczny. Przy takiej dawce promieniowania, jaką dostał, rad był, że zdążył rozbryzgać trochę spermy po Montanie i Europie. Na samą myśl o tym poczuł ból w klejnotach. - Uderzyli w stację atomówką - powiedział. - Jasny gwint, może tylko

UPOZOROWALI

uderzenie. A potem ściągnęli wszystkich do schronów, które są napromieniowane od wewnątrz. I puścili gaz usypiający. - Są łatwiejsze sposoby na zabicie tylu ludzi - powiedział Miller, charcząc ciężko, gdy obaj biegli w głąb korytarza. - Więc musi chodzić o coś jeszcze - odpowiedział Holden. - Wirus, dobrze mówię? To, co zabiło dziewczynę. To się karmi radiacją. - Inkubatory - przytaknął Miller. Dotarli do jednej z ramp wiodących na niższe poziomy, gdzie natknęli się na grupkę mieszkańców prowadzoną w górę przez dwóch pseudogliniarzy. Holden chwycił Millera za ramię i odciągnął go na bok, gdzie obaj mogli się ukryć w cieniu wózka z przekąskami. - Znaczy zarażono ich, tak? - powiedział szeptem, czekając, aż grupka ich minie. Może ta lewa radiacja jakoś reaguje na wirusa, który się znajdzie w jej polu. Może to ten brązowy śluz, który rozpłynął się po podłodze. Znaczy cokolwiek było w tej Julie... Urwał, zobaczywszy, że Miller wyszedł z ukrycia i ruszył wprost na grupkę idących rampą w górę ludzi. - Oficerze... - zwrócił się do jednego z pseudogliniarzy. Obaj przystanęli, a jeden zaczął: - Powinniście być już... Miller strzelił mu w krtań tuż pod dolną krawędź hełmu. Po czym natychmiast płynnie odwrócił się do drugiego „porządkowego” i postrzelił go w wewnętrzną stronę uda tuż poniżej krocza. Gdy strażnik, wyjąc z bólu, runął na plecy, Miller spokojnie podszedł bliżej i strzelił ponownie, tym razem w szyję leżącego. Kilku mieszkańców zaczęło krzyczeć, ale Miller skierował ku nim lufę pistoletu i natychmiast ucichli. - Wracajcie na dół. Zejdźcie poziom albo dwa niżej i ukryjcie się, gdzie kto może powiedział. - Nie słuchajcie tych ludzi, choćby byli poprzebierani za policjantów. Nie życzą

wam niczego dobrego. No idźcie. Mieszkańcy wahali się przez chwilę, a potem rzucili się do ucieczki. Miller wyjął z kieszeni kilka nabojów i zastąpił nimi wystrzelone. Holden otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Miller nie dał mu dojść do słowa. - Jeżeli możesz, strzelaj w krtań. U większości ludzi dolna krawędź hełmu i napierśnik jej nie zakrywają. Jeżeli widzisz, że szyja jest osłonięta, strzelaj w wewnętrzną stronę uda. Pancerz jest tam bardzo cienki. Chodzi o możliwość poruszania się. Na większość ludzi wystarczy jeden strzał. Holden kiwnął głową, jakby wszystko, co usłyszał, miało sens. - Dobra - powiedział. - Wracajmy na okręt, zanim obaj wykrwawimy się na śmierć. Jak się da, unikajmy już strzelania do ludzi - powiedział. W jego głosie było więcej pewności, niż odczuwał. Miller wbił magazynek w kolbę pistoletu i odciągnąwszy zamek, wprowadził nabój do komory. - Myślę, że zanim wszystko się skończy, trzeba będzie zastrzelić znacznie więcej ludzi - stwierdził. - Ale masz rację. Wszystko w swoim czasie. KONIEC CZĘŚCI 1

WYWIAD Z AUTOREM

Przebudzenie Lewiatana to pierwsza powieść z serii zatytułowanej Ekspansja. Jaką historię zamierzasz opowiedzieć w książkach z tej serii? Wiele jest powieści

SF

mówiących o bliskiej przyszłości. Równie liczne opowiadają

Czytelnikom o galaktycznych imperiach dalekiej przyszłości. Niewiele się pisze o tym, co może dziać się pomiędzy jednym a drugim stadium rozwoju ludzkości. Ekspansja ma stać się tym pomostem. Cokolwiek każe nam opuścić Ziemię, a potem podążać ku gwiazdom, źródła problemów, na jakie się natkniemy, tkwią w nas samych. To, co chcę napisać, to dobra space opera w starym stylu osnuta wokół historii pojedynczych ludzi, ale ze stopniowo rozrastającym się tłem. Można by pomyśleć, że Przebudzenie Lewiatana jest powieścią fantastycznonaukową, ale ma liczne zapożyczenia z innych gatunków literackich, włącznie z horrorem i czarnym kryminałem. Rzecz jest zamierzona, czy nie? Za jaką książkę sam ją uważasz. Jest to z pewnością space opera w dawnym stylu. Taką właśnie historię chciałem opowiedzieć. Ale jej połowa to opowieść kryminalna o prowadzonym śledztwie i gdy tylko na jej strony trafił detektyw Miller, zaczął głośno apelować do mnie, że jest klasycznym typem z czarnego kryminału. To było, wiecie, w jego głosie i w sposobie wypowiedzi. Co do horroru, to taki jest po prostu styl mojego pisania. Nigdy w życiu nie napisałem niczego zbliżonego choćby do horroru. Ale gdybym pisał kartki z życzeniami, też pewnie zawierałyby treści irytujące i odpychające adresata. W Przebudzeniu Lewiatana mamy do czynienia z dwoma bohaterami o zupełnie różnych światopoglądach, którzy często popadają w konflikt. Czy mógłbyś opisać ich charaktery i wyjaśnić, dlaczego akurat skupiłeś swoją uwagę na tym właśnie konflikcie? Znacie to powiedzenie, że fantastyka naukowa dotyczy czasów, o których piszecie, ale także czasu, w którym piszecie? Holden i Miller mają dwa zupełnie różne poglądy etyczne na korzystanie z informacji. To bardzo aktualny spór. Holden jest szlachetnym i naiwnym

głupcem. To idealista, człowiek spoglądający na wszystko z bardzo ludzkim optymizmem; uważa, że jeśli da się ludziom pełną informację o jakimś zjawisku czy sprawie, wykorzystają ją właściwie, ponieważ ludzie z natury są dobrzy. Miller to cynik i nihilista. Traktuje rozpowszechnianie informacji jako rodzaj gry i nie wierzy w żaden osąd moralny, poza swoim. Kontrolę informacji uważa za sposób skłaniania ludzi do tego, co się chce, żeby robili, i nie ufa nikomu, kto się powołuje na „dobro ludzkości”. Wybrałem tych dwu ludzi, ponieważ obaj mają rację i obaj się mylą. Wprowadzając ich do tej samej opowieści, mogłem sprawić, że ze sobą dyskutują. A ich spór jest w pewnym sensie podłożem całej akcji. Przebudzenie Lewiatana jest powieścią przesyconą poczuciem realizmu. Jak daleko posunąłeś swoje poszukiwania w dziedzinie rozwiązań technologicznych i jak ważne dla ciebie były ich prawdziwość i dokładność? W porządku, tak naprawdę pytasz mnie o to, czy to w istocie jest to fantastyka naukowa. Odpowiedzią jest: nie. Dla dobrze napisanej fantastyki naukowej mam wyłącznie szacunek; chciałbym, żeby wszystko w mojej książce było do przyjęcia i nie kłóciło się ze współczesną wiedzą. Ale dokładne obliczenia matematyczne? Nie w tej opowieści. To fantastyka naukowa dotycząca ludzi i ich działań. Jak w Alien, gdzie spotykamy załogę Nostromo w ich roboczym środowisku. To transportowcy, prawda? Po co komu w Nostromo pomieszczenie, w którym woda ścieka z zawieszonych pod sufitem łańcuchów? Bo to dobrze wygląda i wprowadza do ich świata odrobinę nieporządku. Czujemy ten świat. Ridley Scott nie wyjaśnia, do czego służy to pomieszczenie, a większości ludzi patrzących na ten film takie pytanie nawet nie przychodzi do głowy. Z jakiego napędu korzysta Nostromo? Założę się, że nikt wychodzący z sali kinowej nie chciał tego wyjaśnić. Chciałem opowiedzieć historię o ludziach pracujących i żyjących w dobrze zaludnionym Systemie Słonecznym. Chciałem pokazać ludziom, jak to może wyglądać, a potem opowiedzieć o bohaterach, którzy tam mieszkają i pracują. Więc jak działa napęd Epsteina? Bardzo dobrze i skutecznie. Wyrażasz podziękowania członkom grupy New Mexico Critical Mass Writers. Jaki efekt na twoją pracę miało to środowisko? Cóż, Critical Mass to coś więcej, niż środowisko czy grupa krytyków. To raczej

pisarska mafia. Ktoś z tej grupy zawsze może zdobyć dla ciebie coś, czego akurat potrzebujesz. Ważne wskazówki dotyczące space opera podał mi Walter Jon Williams, który pisze bardzo dobrą serię Dread Empire’s Fall. S. M. Stirling i Victor Milan, specjalizujący się w najlepszych powieściach akcji, mieli sporo uwag krytycznych dotyczących Lewiatana. Ian Tregillis to astrofizyk, który pozwolił mi korzystać z porad w kwestiach technicznych. Melinda Snodgrass jest niczym Yoda - zawsze cię ostrzeże, że za bardzo odszedłeś od głównego wątku. A cała grupa, włącznie z Emily Mah, Terry Englandem i George’em R. R. Martinem chętnie czytała pierwsze szkice tej książki i wiele zmian oparłem na ich wskazówkach. W przeszłości współpracowałeś często z George’em R. R. Martinem. Jakie rady dawał ci w kwestii twojej książki? Owszem, w tym albo innym wcieleniu pracowałem z nim nad licznymi utworami. W moim przypadku jego praca najczęściej ograniczała się do dodawania mi odwagi. Jest wielkim fanem klasycznej space opera i z ogromnym zainteresowaniem śledził moje postępy w pisaniu tej książki. Był także pierwszą osobą, która przeczytała wersję ostateczną. W pewnym momencie powiedział, że to najlepsza książka o rzygających zombie, jaką kiedykolwiek czytał. Był to piękny komplement. W jakim kierunku rozwinie się teraz seria Ekspansja? Mam podpisany z wydawnictwem Orbit kontrakt na jeszcze co najmniej dwie książki. Będą miały tytuły Calibans War i Dandelion Sky. Mam nadzieję, że uda mi się utrzymać w nurcie ekspansji ludzkości do granic Systemu Słonecznego i dalej. Zamierzam się skupić na niebezpieczeństwach, jakie Galaktyka będzie stawiała przed rozwijającą swe skrzydła ludzkością, ale i zagrożeniach, jakie ludzkość poniesie w nią ze sobą. Najbardziej aktualną informację dotyczącą moich projektów znajdą czytelnicy, odwiedziwszy stronę www.theexpense.com.

PODZIĘKOWANIA

Książki są jak dzieci, których wychowaniem musi się zająć cała wioska. Chciałbym wyrazić głębokie podziękowania moim agentom Shawnie i Danny'emu oraz moim wydawcom - DongWong i Darrenowi. We wczesnych etapach powstawania tej książki istotną rolę odegrali też Melinda, Emily, Terry, Ian, George, Steve, Walter i Victor z New Mexico Critical Mass Writers oraz Carrie, która przeczytała pierwszy szkic. Dodatkowe podziękowania należą się Ianowi, który pomagał mi w obliczeniach matematycznych i nie jest absolutnie odpowiedzialny za błędy, jakie przy nich popełniłem. Mam także ogromny dług wdzięczności wobec Toma, Sake Mike'a, Non-Sake Mike'a, Portera, Scotta, Raji, Jeffa, Marka, Dana i Joego. Dziękuję wam za wstępną obróbkę i pierwsze recenzje książki. I na koniec specjalne podziękowania należą się Futurama Writers i Bender Bending Rodriguez za siedzenie przy dziecku, gdy pisałem.