Evangeline Anderson Tandem Unit Jednostka Tandem

JEDNOSTKA TANDEM TANDEM UNIT ANDERSON EVANGELINE

Tłumaczenie nieoficjalne DirkPitt1

UWAGA Książka zawiera obrazowe sceny seksu i wulgarny język. Tylko dla dorosłych.

Rozdział 1 — Weźmiemy tę. Sadie wiedziała, że ma kłopoty, gdy ciemny mężczyzna z kręconymi włosami wskazał prosto na nią, pomimo jej próby ukrycia się za cybernetycznym prostie-borgiem,1 stojącym przed nią. Przyklejając na twarz puste spojrzenie, próbowała pozostać spokojna i wyglądać jak wszystkie dziewczyny w szeregu. Były tam prostie2 z małymi piersiami, niektóre z wielkimi i niektóre z wyeksponowanymi balonami, z których byłaby dumna każda królowa porno wideo. Niektóre były tak niskie, że były praktycznie rozmiaru karła, a niektóre tak wysokie, że mogły grać w każdej drużynie Zero-G w lidze. Ich rozmiary wahały się Od anorektycznie szczupłych do wręcz posągowych. Prezentowały odcienie skóry od hebanu do złotej opalenizny, do brzoskwiniowego i kremowej bladości, a włosy biegły przez całą skalę od blondynek do rudych, do brunetek i w każdym odcieniu pomiędzy. Każda twarz była plastycznie idealna i zupełnie pusta. „Dziewczyny Na Każdy Gust — Cybernetyczny Seks Stał się Zachwycająco Prosty” Takie było motto Pałacu Prostie. Każda możliwa kombinacja atrakcyjnych, kobiecych rysów i cech była reprezentowana przez ciche rzędy zgromadzonych prostie, a ten gość musiał wybrać ją, pomyślała nieszczęśliwie Sadie. Ukryta w oburzająco szkarłatnej peruce, mogła poczuć, że jej wytargowany chip NiePatrz-Na-Mnie zamigotał po raz ostatni, zasyczał i padł. Bezinterakcyjne pole,3 które nosiła jak ochronną aureolę przez ostatnie dwa tygodnie, rozpłynęło się w niebycie. Niech to szlag, wiedziała, że kupowanie swojej głównej ochrony w Big Bob’s Bargain Basement Chips było złym pomysłem, ale co miała zrobić dziewczyna z napiętym budżetem? Wystarczająco trudno było w ogóle sfinansować bilet z Io4 na Tytana5, a na końcu musiała lecieć z transportem rudy, co było dalekie od luksusu. Wkręcenie się do Dworu Rozkoszy Pałacu Prostie wymagało dania w łapę właściwym ludziom, zarówno by na początek dostać się do środka, jak i dodać się do bazy danych miejscowych prostie-borgów. Dodając do tego koszt jej stroju, makijażu i peruki, ledwie zostały jej w ogóle jakiekolwiek kredyty. Całe moje życiowe oszczędności wydane na tę podróż, a teraz jestem wyruchana. W przenośni i dosłownie, pomyślała beznamiętnie, gdy mężczyzna wskazał ją mechanicznej burdelmamie, która kiwała głową w jej kierunku. To było to samo uczucie paniki, którego doświadczyła, wchodząc po raz pierwszy do Pałacu Prostie i zobaczyła rodzaj oburzających, seksualnych praktyk, które się tu odbywały. Dla będącej wychowaną w moralnie zamkniętej kolonii Goshen na Io Sadie, scena w burdelu prostie była edukacją na więcej niż jeden sposób. 1

Prostie-borg. Po polsku to mogłoby się nazywad dziwkobot. Prostie – skrót od prostie-borga, dziwka, prostytutka, 3 Wiem, że to dziwne słowo. W tej książce jest kilka takich słów, które nie istnieją i trzeba bardziej wymyślid polskie niż je przetłumaczyd. 4 Io – Piaty księżyc Jowisza, licząc od planety. Najbardziej aktywny wulkanicznie obiekt układu słonecznego. 5 Tytan – największy księżyc Saturna (promieo ok. 2575 km). Piętnasty, licząc od planety. 2

Sama sfinansowała podróż dla ostatecznie opłacalnej, pikantnej, konkretnej, twardej sensacji o życiu prostie-borgów na Zewnętrznych Pierścieniach. Prostie-borgi były cybernetycznymi organizmami, hodowanymi w zbiornikach na Marsie. Były odmianą bardziej powszechnych flesh-botów, które były używane, jako siła robocza w całym systemie słonecznym, ale zamiast być przystosowane do przenoszenia ciężarów i zadań, których nie mógł wykonać żaden ludzki robotnik, prostie-borgi były przystosowane specjalnie do seksu. Mimo prostych, syntetycznych mózgów, które stawiały je na poziomie umysłowym dziesięcioletniego dziecka, były bardzo popularne. Zwłaszcza wśród spragnionych seksu mężczyzn, którzy pracowali, jako górnicy na zewnętrznych pierścieniach Saturna. Dla większości Pierścieniowych górników, stymulacja intelektualna nie była wysoko na liście koniecznych kobiecych atrybutów, a prawdziwych kobiet było mało w tym zimnym, oddalonym końcu układu słonecznego. Sadie była zmęczona pisaniem artykułów o ceremoniach połączenia, dzieciach, złotych rocznicach i całego innego ludzkiego gówna, którymi musiał zajmować się młodszy reporter Io Moon Times. Problemem było to, że jej starszy edytor, zrzędliwy, szowinistyczny człowiek o imieniu B. F. Fields, myślał, że to było wszystko, do czego się nadawała. Sadie przystąpiła do udowadniania mu, że się mylił. Biorąc za jednym razem cały swój roczny urlop, wskoczyła na pokład transportowca rudy, lecącego do najbardziej znanego prostie-burdelu w systemie, położonym na największym księżycu Saturna, Tytanie, by spędzić swój wolny czas, gromadząc fakty do powstającego, wyczerpującego artykułu, który zmiecie fasadę ledwie legalnego przemysłu prostie-borgów. Miała już nawet wybrany tytuł. „ Ból i Cierpienie na Dworze Rozkoszy: Codzienne Życie Prostie-borgów na Zewnętrznych Pierścieniach.” Gdy wróci na Io Fields pozna się na jej dziennikarskich umiejętnościach i awansuje ją raz na zawsze z sekcji towarzyskiej. Do diabła, mogłaby nawet zostać wolnym strzelcem i sprzedać swoją historię do jednej z międzygalaktycznych wideo informacji. Jej plan działał jak zaklęcie, dopóki jej wytargowany chip Nie-Patrz-Na-Mnie nie zaczął padać. Gdy inne prostie zaczęły ją zauważać, Sadie wiedziała, że ma kłopoty, ale miała ciągle nadzieję, że chip podziała jeszcze chociaż tydzień, aż odleci jej transport na Io. Ale chip padł, a ona nie miała nawet zestawu naprawczego, żeby spróbować nakłonić go znów do działania. Teraz miała dowiedzieć się z pierwszej ręki, przez co dokładnie przechodziły prostie i obawiała się, że to nie będzie przyjemne doświadczenie. Przynajmniej wygląda czyściej niż większość klienteli, którą tu widzisz. Sadie uważnie przyjrzała się ciemnemu mężczyźnie. Miał bardzo opaloną skórę, a jego włosy były w kolorze gorzkiej czekolady, kręcone i gęste, obcięte krótko, ale nie zbyt blisko skóry. Każda kobieta, jaką znała, zabiłaby za ten rodzaj naturalnych loków, pomyślała z roztargnieniem, pochłaniając jego oczy barwy indygo, okolone gęsto czarnymi rzęsami i wąskie, ale zmysłowe usta wskazującego na nią mężczyzny. Szerokie ramiona okryte czarną, skórzaną kurtką zwężały się do szczupłego pasa i mocnych nóg. Ciężkie wybrzuszenie obrysowane ciasnymi, czarnymi spodniami, sprawiło, że Sadie przygryzła nerwowo dolną wargę, gdy poczuła te głęboko niebieskie oczy, przesuwające się po jej ciele.

— Ta. — Powiedział znowu i Sadie nie miała wyboru poza wyjściem naprzód i zmierzeniem się z nieprzyjemnymi konsekwencjami swoich działań. Może nie będzie tak źle. Może to doda realizmu historii, pomyślała desperacko, próbując przygotować się nerwowo na działanie. Czuła się okropnie wyeksponowana w maleńkiej, złotej, siatkowej sukience, która wyraźnie pokazywała jej piersi i płeć, ale w końcu nosiła ja i podobne do niej stroje przez dwa tygodnie. Podczas, gdy chip Nie-Patrz-Na-Mnie pozostawał sprawny, nikt tak naprawdę jej w nich nie widział. A po spojrzeniu oczu ciemnego mężczyzny, podobało mu się to, co widział. Sadie nagle była świadoma, że jej sutki były wzniesione ze strachu pod gryzącym, złotym, siatkowym materiałem. Mocno zacisnęła uda, próbując powstrzymać kolana przed drżeniem. — Która dla drugiego gentlemana? — Srebrno skóra, mechaniczna burdelmama zapytała, posyłając szarpanie skinienie mężczyźnie po prawej. Stojący za nim, częściowo ukryty przez szerokie ramiona ciemnego człowieka, stał drugi klient. Wyszedł zza swojego przyjaciela, kiwając głową burdelmamie i Sadie zobaczyła, że był dokładnym przeciwieństwem pierwszego mężczyzny. Wysoki i umięśniony, o budowie biegacza, miał włosy w kolorze kutego metalu i najczystsze, szafirowe oczy, jakie kiedykolwiek widziała. Ciemny mężczyzna nie był niski, ale blondyn był, co najmniej o dwa cale wyższy, z pełnymi ustami, które wyglądały na naturalnie czerwone na tle jego jasnej, złocistej skóry. Był ubrany w tym samym stylu, co jego kolega, w ciasne, czarne spodnie i białą koszulę z wszechobecnym symbolem kompanii górniczej, wyszytym na czerwono na kołnierzu i nosił identyczną, czarną, skórzaną kurtkę. Sadie nie mogła nic poradzić na to, że zauważała, że wybrzuszenie obrysowane przez jego spodnie było nie mniej imponujące niż u ciemnowłosego mężczyzny. Czy pracowali dla jakiejś kompanii górniczej, która zatrudniała tylko dobrze obdarzonych? Zastanawiała się. Jakie było ich motto — Mniej niż dziewięć cali,6 nie składaj podania? Ci dwaj byli tak inni od typowych, ponurych, zaniedbanych typów, którzy zwykle byli stałymi klientami Pałacu Prostie, że mogli być z Górnicy Ogiery To My. Sadie poczuła histeryczny bulgot śmiechu, wznoszący się w jej gardle na tę myśl i zmusiła się by go cofnąć. Prostieborgi się nie śmiały. — Mój przyjaciel i ja lubimy się dzielić. — Powiedział blondyn, ku przerażeniu Sadie. — Ta jedna będzie dobra. — Dwóch jednocześnie…? Nie mogła powstrzymać swoich oczu przed rozszerzeniem się. Miłosierna Bogini, w ogóle nie miała aż tyle doświadczenia i nigdy nie zrobiła niczego choćby odlegle zboczonego. Na pewno nie takiego jak to. — Ja… — Zaczęła i szybko zamknęła usta, gdy poczuła dwie pary niebieskich oczu, wwiercające się w nią. Prostie-borg nie powinna mieć opinii na temat klienta, którego obsługiwała, przypomniała samej sobie Sadie. Po prostu szła z mężczyznami, których wskazała jej burdelmama i robiła to, co jej kazano. Ale nadal… — Czy jest jakiś problem…? — Burdelmama zrobiła krok naprzód i przeskanowała numer identyfikacyjny Sadie, który unosił się nad jej prawą dłonią jak mała holo-gwiazda, świecącymi, czerwonymi oczami.

6

1 cal – 2,54 cm.

— Numer 217? — Sadie w milczeniu potrząsnęła głową, wdzięczna, że w kwestii ochrony nie była zależna całkowicie od zepsutego chipu Nie-Patrz-Na-Mnie. Przebranie i fałszywy numer identyfikacyjny wtedy wydawały się luksusem, ale dobrze, że teraz je miała. Madam przyglądała jej się z bliska przez chwilę, wyraźnie przetwarzając jej dane osobowe, potem błyskające szczeliny jej oczu zrobiły się zielone i Sadie wiedziała, że była czysta — tak długo, jak przyjmie cokolwiek ci mężczyźni przygotowali. Mimowolnie zadrżała i spróbowała opanować przerażenie. Wpakowałam się w to, muszę się z tego wydostać. Tak było dobrze, była niezależną dziewczyną, ale zrozumiała, że nie mogła zrobić niczego przed burdelmamą. Jeszcze jedno sprawdzenie bezpieczeństwa i zostanie wysłany kontroler by sprawdzić problem — ludzki kontroler, który nie byłby tak łatwy do oszukania jak mechaniczna burdelmama. — Idź z tymi miłymi panami, numerze 217. — Madam wykonała skrzypiący, przeganiający gest swoimi srebrnymi, podobnymi do macek ramionami. — Upewnij się, że ich usatysfakcjonujesz. — Tak, madam. — Sadie poddańczo pochyliła głowę. Cicho podążyła za dwoma mężczyznami do jednej z wielu kabin przyjemności w długim, stalowym korytarzu po lewej, jej serce galopowało szaleńczo w piersi. Czy naprawdę mogłaby to zrobić? Gdy próbowała odpowiedzieć na to pytanie, dotarli do pokoju, który wskazała burdelmama, a ciemnowłosy mężczyzna wyciągnął kartę do skanera i sięgnął w dół by pociągnąć przesuwane, metalowe drzwi, które zniknęły uczynnie w ścianie, gdy pociągnął. — Za tobą. — Skinął kpiąco na swego blond kompana i wykonał zamaszysty gest jedną ręką. — Panie przodem. — Wysoki blondyn powiedział cicho, gestem wskazując Sadie by weszła przed nimi. Sadie desperacko spojrzała na drzwi. To był solidny stop stali i tytanu i gdy już zostanie zamknięta w maleńkiej kabinie przyjemności, będzie można zrobić jej wszystko. Dwór Rozkoszy miał ścisłą politykę nieingerowania, co było powodem, dla którego klienci musieli złożyć pokaźny depozyt na wypadek uszkodzeń, zanim wypożyczył usługi któregokolwiek z prostie-borgów. Depozyt był na wypadek, gdyby prostie, została doprowadzona do stanu nieużywalności. Innymi słowy zabita, pomyślała Sadie, próbując oddychać przez nagłą gulę w jej gardle. Sadie przełknęła ciężko. Spojrzała w dwie pary oczu, indygo i szafirowych, wpatrujących się w nią oczekująco, a potem na urządzenie monitorujące po ich lewej. W tej chwili ktoś obserwował, prawdopodobnie znudzony strażnik, który z niczego nie cieszyłby się bardziej niż z wywołania alarmu i dodania nieco ekscytacji do swego monotonnego dnia. Dobra Bogini, będzie musiała ciągnąć to dalej. Znów przełknęła i niechętnie ruszyła w kierunku drzwi.

Strach, który czuła, musiał pokazać się w jej własnych, bursztynowo brązowych oczach, ponieważ ciemny mężczyzna, który pierwszy ja wybrał, zrobił krok naprzód i wziął ją delikatnie za ramię, patrząc na nią intensywnie, gdy mówił. — Hej, w porządku, kochanie. — Powiedział szorstko. — Nie skrzywdzimy cię. — Po raz pierwszy zauważyła, że miał silny akcent z Nowego Brooklynu i zastanawiała się, dlaczego ktokolwiek miałby przebyć całą tę drogę ze Starej Ziemi, żeby być górnikiem na zewnętrznych pierścieniach Saturna. To była piekielnie długa podróż by wykonywać brudną i niebezpieczną pracę nawet, jeśli płacili całkiem dobrze. — Mój przyjaciel ma rację. — Powiedział cicho blondyn, biorąc ją pod drugie ramię. — Nie mamy interesu w krzywdzeniu cię w jakikolwiek sposób. — Jego głos był miększy i bardziej kulturalny niż jego przyjaciela, ale nie mniej głęboki i rozkazujący. Mimo swego strachu, Sadie odkryła, że została wprowadzona do malutkiego, stalowego pokoju. Przerywając ich uścisk na swych rękach konwulsyjnym wysiłkiem, odwróciła się w samą porę by zobaczyć ciemnowłosego człowieka, zatrzaskującego przesuwane drzwi ze stłumionym trzaskiem. Była w pułapce.

Rozdział 2 — Słuchajcie… — Sadie wycofywała się przed nimi powoli z rękami wyciągniętymi w pojednawczym geście. — Nie jestem tym, czym myślicie, że jestem. — Zachowując się, jakby chciała przeczesać włosy, sięgnęła ostrożnie z tyłu, pod swoją szkarłatną perukę by wyciągnąć miniaturowy łaskotacz7, który ukryła tam na wypadek tego rodzaju sytuacji kryzysowej. — W porządku, dziecko. — Uspokoił znów ciemnowłosy. — My też nie jesteśmy tymi, kim myślisz, że jesteśmy. Zrobił krok w jej kierunku, a Sadie zrobiła kolejny krok do tyłu. Łaskotacz był mocno zaciśnięty w jej spoconej ręce. Zadrżała, gdy poczuła zimny metal ściany maleńkiego pomieszczenia, dotykający jej nagich łopatek. Nie było już gdzie uciec. W pułapce! — O… ostrzegam cię. — Nienawidziła sposobu, w jaki jej głos drżał, ale wydawało się, że jest bezradna by to powstrzymać. — Jestem… jestem uzbrojona. — I niebezpieczna, huh? — Wysoki blondyn brzmiał na rozbawionego i ani trochę przerażonego. — Daj spokój, kochanie, co masz? Blaster? Nie mogłabyś ukryć ani jednej rzeczy pod tym skąpym strojem. — Szafirowe oczy przeszukiwały z uznaniem jej prawie nagie ciało, oglądając jej mocne piersi, twarde ze strachu sutki i starannie przyciętą płeć. Mówiąc, szedł naprzód, wyciągając przed sobą jedną rękę, jakby zamierzał uspokoić przerażone zwierzę. — Nie powtórzę tego. — Sadie poczuła, że zimny spokój opadł na nią jak lodowaty koc i nagle jej głos był spokojny, a nerwy przestały podskakiwać. To tyle, jeśli chodzi o przejście przez to dla wiarygodności historii, pomyślała. Nie miała pojęcia, jak wydostanie się żywa z pokoju i Kompleksu Dworu Rozkoszy, nie mówiąc już o powrocie na Io, ale wiedziała jedno. Spowoduje poważne uszkodzenia tych dwóch mężczyzn, jeśli nie zostawią jej w spokoju. — Cofnij się, koleś. — Warknęła z zaciekłością wystraszonej kotki. — Hej, Holt, spójrz jej w oczy. Myślę, że mówi poważnie. — Ostrzegł ciemniejszy mężczyzna, robiąc krok w tył. Ale jego towarzysz uśmiechnął się tylko szeroko. Miał piękny uśmiech, z białymi, równymi zębami, zauważyła w oderwany sposób Sadie. Miał szczęście, że trzymała łaskotacz, a nie mosiężny kastet, bo z radością wbiłaby mu go w gardło. — Nie zrobię ci krzywdy. — Wymruczał cicho blondyn. — Popatrz na nią, Blake, jest po prostu przerażona. — Odwrócił się do ciemnowłosego mężczyzny by z nim porozmawiać i to była cała luka, jakiej potrzebowała Sadie. Skacząc naprzód z łaskotaczem w prawej ręce, przycisnęła go do wychylonego boku blondyna. Trafiła go dokładnie we wrażliwe miejsce, gdzie pacha spotykała się ż żebrami, pozbawiając energii cały splot ramienny, dokładnie tak, jak uczono ją na zajęciach samoobrony. Efekt był natychmiastowy. W jednej chwili wysoki blondyn podchodził doi niej powoli, mówiąc tym niskim, hipnotycznym głosem, a w 7

Nie miałem pomysłu jak to lepiej przetłumaczyd.

następnej był zgięty w pół na podłodze, jego długie ciało było wstrząsane bezradnymi atakami śmiechu. — Hej, co do… — Ciemny mężczyzna zbliżył się do niej, ale Sadie pozostała na miejscu i wycelowała łaskotacz w jego kierunku. — Odsuń się ode mnie. — Była zaskoczona spokojem w jej głosie. — Powiem to tylko raz. — Dobrze, dobrze, przekonałaś mnie. — Podniósł ręce w górę, dłońmi do niej, wycofując się ostrożnie. — Chcę tylko sprawdzić, co z moim partnerem, w porządku? — Żadnych numerów. — Sadie wykonała krótki, szarpany ruch ręką, w której trzymała swoją broń, wskazując, że może zrobić to, o co prosił. — Hej, kumplu, w porządku? — Ciemnowłosy niepewnie dotknął ramienia swojego partnera, powodując kolejny wybuch śmiechu. — Nie… nie dotykaj mnie, Blake! — Błagał jasnowłosy. Rzucił się po podłodze, odsuwając się od ręki swojego towarzysza. — Nie jestem ranny, tylko… — Nie był w stanie skończyć zdania i po prostu pokręcił głową, na przemian rechocząc i sapiąc, gdy łzy spływały w jego mocno zamkniętych oczu. W końcu rechoty zmieniły się w zduszony śmiech, potem w okazjonalne chichoty i był w stanie usiąść, wycierając oczy i potrząsając głową. — Cóż, wygląda na to, że ta mała dama dała ci lekcję, której szybko nie zapomnisz. — Zauważył ciemnowłosy z oczywistą satysfakcją. — Mówiłem ci, żebyś zostawił ją w spokoju. — Teraz, gdy był pewien, że jego partner nie był w żaden sposób ranny, zdawał się uważać całą tę sprawę za naprawdę dobry żart. Jednak blondyn nie był rozbawiony. — Nie zostałem uderzony łaskotaczem od treningu w Akademii. — Wymamrotał, podnosząc się z drżeniem na nogi, przy pomocy dłoni przyjaciela. — Zapomniałem jak bardzo tego nienawidziłem. — Szafirowe oczy były jak dwa odłamki lodu. Żołądek Sadie wykonał wielkie salto na widok jego rzeźbionych rysów. — Hej, próbowała cię ostrzec. — Przypomniał mu ciemnowłosy. — Posłuchaj, kochanie — Skierował swoją uwagę na Sadie. — usiądziemy spokojnie, dokładnie tutaj na łóżku, i nie podejdziemy nigdzie w pobliże ciebie, więc przypuszczam, że opowiesz nam swoją historię? Założę się, że jesteśmy po tej samej stronie. — Pociągnął blondyna w dół, na rozklekotane, metalowe łóżko, które było upchnięte w dalszej części pokoju i popatrzył na nią wyczekująco. Jego partner pozwolił sobie na bycie kierowanym, ale wzruszeniem ramion strząsnął z irytacją dłoń ciemnowłosego, gdy usiedli. — Proszę, oświeć nas. — Powiedział sarkastycznie. — Mój partner i ja chętnie wysłuchamy twojej historii. — Cóż, po pierwsze, nie jestem Prostie. — Sadie chciała od początku dokładnie to wyjaśnić. — I przykro mi z powodu kredytów, które wydaliście. Spróbuje dopilnować, żebyście dostali je z powrotem, ale musicie dać mi trochę czasu, bo w tej chwili jestem

spłukana… — Zrozumiała, że bredzi. Teraz, gdy natychmiastowe niebezpieczeństwo gwałtu zdawało się minąć, zimny koc lodu roztopił się, zostawiając ją, jako kłębek nerwów. — Uspokój się. — Blondyn powiedział trochę łagodniej. — Mój partner i ja nie przyszliśmy tu dla seksu. — N… nie? — Sadie z wdzięcznością opadła na jedyne krzesło w pomieszczeniu, które było przykręcone do ściany. Naprawdę, te pokoje były bardziej jak więzienne cele, niż kabiny przyjemności, pomyślała. Chwyciła łokcie dłońmi i ciasno skrzyżowała nogi, zasłaniając się najlepiej, jak mogła. — Nie. Jesteśmy tu dla informacji, a skoro nie jesteś prostie, może ty możesz nam pomóc. — Ciemnowłosy mężczyzna popatrzył na nią z nadzieją. — Jestem Detektyw Sierżant David Blakely, a ten tutaj — Wskazał kciukiem na drugiego człowieka. — to Detektyw Sierżant Christian Holtstein. Ale używa po prostu Holt. Jesteśmy specjalną jednostką, przydzieloną do obyczajówki ze Starej Ziemi, żeby zbadać przekręt z prostie-borgami. — Powiedz jej wszystko, dlaczego nie? — Mruknął Holt, posyłając ciemnowłosemu detektywowi paskudne spojrzenie. — Hej, ta dama potrzebuje odrobiny zapewnienia, Holt. Przestań być taki urażony tylko dlatego, że potraktowała cię łaskotaczem. — Blakely sięgnął do wewnętrznej kieszeni swojej czarnej, skórzanej kurtki, a Sadie stężała, ale on potrząsnął głową. — W porządku, kochanie, po prostu sięgam po odznakę. — Zapewnił ją. Wyciągnął zużyty, skórzany portfel i rzucił go jej. Sadie najpierw go wypuściła, ale udało jej się go złapać i otworzyć. Wewnątrz była matowa, tytanowa odznaka z małym niebiesko zielonym hologramem starej ziemi, unoszącym się nad nią. Było na niej wydrukowane nazwisko Blakely’a i stopień, Detektyw Pierwszej Klasy. — Cóż. — Zamykając portfel, rzuciła go z powrotem. — Z pewnością wygląda na oryginalną, choć jestem pewna, że potrafilibyście coś takiego podrobić. — Wspaniale. — Mruknął Holt. — Dziewczyna jest sceptyczką. Wiesz, kim jesteśmy, więc kim ty jesteś? — Zapytał z lekkim skrzywieniem ust. — Jestem tu pod przykrywką. — Odparła wymijająco Sadie. Jeśli naprawdę byli glinami, prawdopodobnie byli niechętni współpracy z prasą w jakiejkolwiek postaci. — Ach tak, która agencja? — Blakely wyglądał na autentycznie zaciekawionego. — Nie wasz interes. Po prostu nie spalcie mojej przykrywki, a ja nie spalę waszej. — Zadrżała i potarła dłońmi nagie ramiona. Czy naprawdę musieli utrzymywać takie zimno w tych celach? Twarz Holta była kamienna, ale Blakely miał współczujące spojrzenie w swoich ciemnoniebieskich oczach. Ściągnął swój skórzany płaszcz, ujawniając kolbę wyglądającego śmiertelnie blastera, zaczepioną pod jego ramieniem w kaburze naramiennej. Sadie zastanawiała się, dlaczego nie wyciągnął go wcześniej, gdy groziła mu łaskotaczem. Musiał

nie uważać, że jestem dużym zagrożeniem. Skrzywiła się. Upewniając się, że kieszenie są puste, detektyw rzucił jej kurtkę przez pokój. — Masz, dziecko. Ogrzej się trochę. — Dziękuję. — Przyszło jej do głowy odmówienie wspaniałomyślnej oferty, ale gdy rozważyła, jak zimno jej było i jak wiele skóry odsłaniała siatkowa sukienka, zdecydowała, że ten gest nie byłby tego wart. Zarzuciła zbyt dużą kurtkę wokół ramion i wtuliła się we wciąż pozostające ciepło ciała ciemnowłosego detektywa. Słaba, uspokajająca woń mydła o zapachu drzewa sandałowego przylgnęła do skóry, sprawiając, że pragnęła obrócić twarz do kołnierza i głęboko wciągnąć powietrze. Powstrzymała się i ułożyła bardziej wygodnie na krześle. — Też zbieram informacje o przemyśle prostie-borgów. — Skinęła na nich. — Byłam tu przez dwa tygodnie i miałam zaplanowany wylot stąd z następnym transportem rudy, ale mój chip Nie-Patrz-Na-Mnie zawiódł. To, dlatego byliście w stanie zobaczyć mnie w szeregu. Mam kilka wewnętrznych informacji, którymi chętnie się podzielę za odpowiednią cenę. — Jaka dokładnie byłaby ta cena? — Zapytał kwaśno Holt. Przyćmione światło nad jego głową błyszczało w jego włosach, zmieniając je ze srebra w złoto i z powrotem. — Potrzebuję transportu z powrotem na Io. — Powiedziała chłodno Sadie, jakby to była najprostsza rzecz na świecie. — Tak szybko, jak to możliwe, mogłabym dodać. Nie chcę musieć znów przechodzić przez ten… scenariusz. — Wskazała na ich trójkę, siedząca w paskudnym, małym, metalowym pokoju i zadrżała lekko. — Och, po prostu transport z powrotem na Io. Słyszysz to, Blake? — Blond detektyw parsknął szyderczo. — Pewnie. — Odparł krótko ciemnowłosy mężczyzna. — Nie chcesz wiele, czyż nie, kochanie? — Nie jestem twoim kochaniem. — Skrzywiła się, warcząc na nich. — Nazywam się Sadie Thomas, dla waszej informacji. — Cóż, dla twojej informacji, Sadie, nie jesteśmy międzygwiezdną usługą taksówkarską. — Odwarknął Holt. — Musimy dotrzeć o wiele dalej, zanim skończymy z tym bałaganem. Na dłuższą metę Tytan nie jest naszym ostatnim przystankiem. — Dlaczego nie wezwiesz swojego wsparcia? — Blakely zapytał bardziej rozsądnie od swojego partnera. — Czy oni nie mogą zabrać cię do domu? — Nie… nie mam żadnego wsparcia. — Jej wargi zaczęły drżeć. Śmiało uspokoiła usta. Pokazanie jakiejkolwiek słabości w niczym by nie pomogło. — Żadnego wsparcia? — Wybuchł blondwłosy detektyw. — Jaka agencja wysyła swojego agenta bez wsparcia? — Cóż… jestem jakby wolnym strzelcem. — Przyznała Sadie. Westchnęła. — Jestem z Io Moon Times, w porządku?

— Jesteś dziennikarką? — Blakely jęknął głośno. — Och, człowieku, czy kiedykolwiek będę wiedział jak się ich pozbyć. — Mruknął cicho. — Ty to powiedziałeś, nie ja, partnerze. — Odparł Holt, przewracając oczami. — Tak, ale mogę wam pomóc. — Sadie pochyliła się naprzód na zimnym, metalowym krześle i próbowała patrzeć im obu w oczy, jednocześnie. — Jak mówiliście, jesteśmy po tej samej stronie. Wszyscy chcemy położyć kres temu rodzajowi seksualnej niewoli. — Wskazała na drzwi, myśląc o tysiącach prostie-borgów i chorych rzeczach, do których były zmuszane na porządku dziennym. — Pomyślcie o tych biednych prostie. To, że wyrosły w zbiornikach i mają syntetyczne mózgi, nie znaczy, że właściwe jest robienie z nich niewolniczek, torturowanie ich — nawet zabijanie ich. — Powiedziała ostro, rozgrzewając się do tematu. — Czują ból w ten sam sposób, co ludzie. — Ach, mimo, że zgadzam się z tobą, kochanie, to nie całkiem takie proste. — Ciemnowłosy detektyw westchnął i przeciągnął ręką przez gęste loki. — Widzisz, niektóre z tych dziewczyn mogą być bardziej ludzki niż sądzisz. — Blakely. — Holt posłał mu ostrzegawcze spojrzenie, jasnoniebieskie oczy błyszczały. — Nie musi wiedzieć tego wszystkiego. — Dlaczego nie? — Ciemnoniebieskie oczy odpowiadały wyzywająco blondynowi. — Sama powiedziała, że mieszkała tu przez ostatnie dwa tygodnie. Może ona może pomóc nam odróżnić, które prostie są syntetyczne, a które są przeszczepione. Poza tym to nie tak, że ROC może wyciszać to wiecznie. To będzie we wszystkich wideo informacjach całkiem szybko. — Przeszczepione? Jak nielegalne przeszczepy umysłu? Czarny rynek mózgów? Gwałty na umyśle? — Sadie zdecydowanie wyczuła historię — znacznie większą od tej, której oryginalnie szukała. O takich rzeczach zawsze krążyły plotki, ale jak dotąd nikt nie był w stanie przedstawić konkretnego dowodu. — Myślałam, że cała ta sprawa z gwałtami na umyśle to tylko miejska legenda. — Przechyliła na bok głowę i ze sceptycyzmem uniosła brwi. Holt westchnął i odzwierciedlił zachowanie swojego partnera, przeciągając jedną, dużą dłonią przez swoje proste, blond włosy, aż stanęły złotą aureolą wokół jego twarzy o kwadratowej szczęce. Potrząsnął głową, jakby decydując, że równie dobrze mógłby poddać się i podzielić ich informacjami. — Dobra, dobra. Cóż, trzy tysiące ciał minus ich płaty skroniowe i kora mózgowa to nie legenda. Ktoś wyczyścił całą kolonię na Phoebe. 8 A to tylko na początek. — Trzy tysiące… — Sadie ledwie mogła to objąć umysłem. — Ale dlaczego…? — Phoebe była najmniejszym księżycem Saturna i najbardziej oddalonym. Dopiero niedawno została wyposażona w kopuły atmosferyczne i oczyszczona do kolonizacji. Teraz ci dwaj mówili, że ktoś zmiótł całą tamtejszą kolonię — niesłychana zbrodnia i prawdopodobnie

8

Osiemnasty księżyc Saturna, licząc od planety.

materiał dekady. Zapomnijcie o pisaniu tego do Io Moon Timesa — Sadie czuła Słonecznego Pulitzera. To sprawiło, że ślina napłynęła jej do ust. — Z czysto finansowych powodów, dziecko. — Blakely odpowiedział na jej niezadane pytanie. — Wiesz ile kosztuje syntetyczny mózg, nawet z dolnej półki? Porównaj to ze średnią długością życia prostie-borga, zwłaszcza w jednej z cięższych placówek i cóż… powiedzmy tylko, że porównanie nie jest przyjemne. — Przesunął się niespokojnie na łóżku, powodując, że podskoczyło i zarabiając wkurzone spojrzenie Holta. — Więc myślicie, że niektóre z tych prostie… — Spojrzała na partnerów rozszerzonymi oczami. — Wiecie, wcześniej w tym tygodniu sprowadzili świeżą porcję. Możecie je odróżnić od starszych prostie po niebieskim tatuażu na prawej powiece. I wydają się jakieś inne. Bardziej, nie wiem…nieobecne. Jakby nie całkiem tu były. — Zmarszczyła brew. — Ale wydaje się, że przeszczepione prostie powinny być bardziej emocjonalne niż prawdziwe, a nie mniej, ponieważ przeszczepiona miałaby więcej rozumu i rzeczywistą osobowość zamiast po prostu emocjonalnego chipu. — Pozory mogą mylić. — Powiedział ponuro Holt. — Jeśli nowe dziewczyny były przeszczepione, to oni muszą utrzymywać jej jakoś pod kontrolą. — Cóż… — Sadie zastanowiła się nad tym. — Teraz, gdy o tym wspomniałeś, nowe prostie dwa razy dziennie dostają zastrzyk, a stare nie. Myślałam, że to po prostu standardowa procedura dla nowych prostie, ale… — Synto-narkotyki. — Blakely strzelił palcami, ciemnoniebieskie oczy zmrużyły się. — Muszą być. Trzymają je cicho i nikt nie widzi różnicy. Posłuchaj, dziecko, możesz zdobyć nam próbkę tego, czym szprycują nowe? Jeśli okaże się, że to nielegalna substancja, będziemy mieć wystarczające dowody, żeby urządzić na to miejsce nalot na pełną skalę. — Poczekaj, Blake, ona nie jest nawet… — Sprzeciwił się Holt, ale Sadie przerwała mu. — Jestem pewna, że mogę zdobyć to, czego potrzebujecie, tak długo, jak będę z wami i dostanę wyłączność na artykuł o reszcie aresztowań. W innym wypadku, nic z tego. — Skrzyżowała ramiona i oparła się na oparciu krzesła, uderzając o podłogę jedną nogą w bucie na wysokim obcasie. — Chwila, paniusiu, nie możesz po prostu wprosić się w coś takiego. To sprawa federalna. — Głos Holta był surowy. — Dlaczego nie? — Sprzeciwił się jego ciemnowłosy partner, nagle obracając się do detektywa blondyna. — Cóż, dlatego że. Samo naruszenie protokołu… — Och, daj spokój, jakbyś kiedykolwiek przejmował się robieniem czegoś zgodnie z regulaminem. Co zrobi, jeśli nie zabierzemy jej ze sobą? — Zażądał odpowiedzi Blakely. —

Jej chip Nie-Patrz-Na-Mnie się spalił. Nie możemy tak po prostu jej tu zostawić, żeby została zgwałcona, albo Bogini wie, co jeszcze, Holt. — Nie możesz jej po prostu zabrać ze sobą jak zabłąkanej kotki, którą znalazłeś na poboczu, Blake. Choć raz pomyśl swoją głową zamiast sercem. — Odstrzelił blondwłosy detektyw, dźgając palcem pierś partnera. — Tak, ale… — Przepraszam? Moglibyście nie mówić o mnie, jakby nie było mnie w pokoju? — Sadie musiała podnieść głos, żeby zostać usłyszaną. Obie pary niebieskich oczu obróciły się w jej kierunku. — Słuchajcie, mogę wam pomóc. — Wstała i wzruszeniem ramion zsunęła kurtkę, pozostawiając ją na krześle i zaczęła chodzić, gdy przedstawiała swój punkt widzenia. — Jestem dobra pod przykrywką. — Wskazała. — Przetrwałam tu sama przez dwa tygodnie i wszystko byłoby w porządku, do czasu przybycia mojego transportu, z wyjątkiem mojego parszywego szczęścia z chipem. Mogę dostarczyć wam informacje, których nie moglibyście zdobyć w inny sposób. Jestem pewna, że obaj jesteście bardzo dobrymi detektywami, ale jesteście mężczyznami, a większość prostie-borgów to kobiety. A ja mam solidne doświadczenie we wcielaniu się w prostie, wiem, co robię. — Sadie zrobiła krok w ich kierunku z rękami na biodrach i piersiami wypchniętymi naprzód, pokazując całe jej ciało przez złocistą siatkę jej skąpej sukienki. Wiedziała jak wyglądała — gorąco, dziko i rozpustnie. Zwykle nie zachowywała się tak bezwstydnie, ale na horyzoncie była wielka historia. Życiowa szansa. — Hmmm. — Z siatkową sukienką znów na widoku, i większością jej znaczących zalet na widoku, blond detektyw zdawał się ponownie rozważać swoje stanowisko. Wymienił nieodgadnione spojrzenie ze swym ciemnowłosym partnerem. — Ma rację, Holt. — Mruknął Blakely. — Założę się, że jest naprawdę dobra pod przykryciami. — Pod przykrywką. — Poprawił go blondyn, kpiący uśmiech wykrzywił jego pełne wargi. — To też. — Zgodził się Blakely, odpowiadając uśmiechem. Nastrój w małym, metalowym pomieszczeniu zmienił się. Sadie mogła wyczuć to, jak nową pogodę, żar dwóch par niebieskich oczy przesuwał się po jej ciele i pulsował na jej prawie nagiej skórze. Zarumieniła się od palców u stóp po cebulki włosów, ale zdecydowanie została przy swoim. Pomyśl o Słonecznym Pulitzerze. To mogłoby stworzyć albo zniszczyć twoją karierę. Holt poparzył na nią taksująco. — Więc jesteś gotowa na trochę pracy pod przykrywką, co? — Ton blondyna był kpiący, ale zainteresowany. Sadie poczuła, że jej policzki zrobiły się gorące, ale nie opuściła wzroku. — Absolutnie. Nie okłamuję was, taka historia może mi zagwarantować karierę. Ch… chętnie zrobię prawie wszystko, żeby mieć wyłączność z pierwszej ręki.

— Prawie wszystko? — Wycedził Holt, podnosząc się z kocia gracja z rozklekotanego łóżka i okrążając ją. Nie dotknął jej w żaden sposób, ale był tak blisko, że mogła poczuć słaby ślad jego męskiego piżma, który przylgnął do jego wielkiej postaci. Sadie spojrzała na ciemnowłosego detektywa, szukając u niego pomocy, gdyż wcześniej był tak współczujący. Ale Blakely wydawał się zadowolony z obserwacji rozgrywki miedzy nią i jej partnerem, nie mówiąc ani słowa. — T… tak. — Nienawidziła tego głupiego drżenia, które pojawiało się w jej głosie, gdy była zdenerwowana. Nie miała wątpliwości, co sugerował. Mężczyźni tacy, jak Christian Holt i David Blakely nie dawali darmowego transportu i wyłączności na publikację historii tej wielkości, za nic. To było związane z ceną, wliczała się wzajemna wymiana przysług. Seksualnych przysług. Wyglądała na to, że była z powrotem dokładnie tam, gdzie zaczęła, gdy Blakely wybrał ją z szeregu prostie. Próbując kontrolować drżenie w głosie i brzmieć na wyrafinowaną, może nawet na lekko znudzoną, Sadie zapytała. — Co powiecie, chłopcy? — Co pomyśleliby o niej w tej chwili w Goshen, gdyby mogli zobaczyć ją, używająca swojego ciała, jako chipu przetargowego by dostać wyłączność na artykuł? Odepchnęła tę myśl. Holt usiadł z powrotem na łóżku i popatrzył na Blakely’a. Spojrzenie, które wymienili, zdawało się coś przekazywać — jakąś formę niewerbalnej komunikacji, które Sadie nie mogła nawet zacząć rozszyfrowywać, ale w końcu blondyn odwrócił się do niej i przemówił w imieniu ich obu. — Dobrze. Możesz iść z nami, pod warunkiem, że nie będziesz wchodzić nam w drogę. — I obiecaj, że będziesz się zachowywać. — Blakely popatrzył na nią spod przesłony splątanych, czarnych rzęs, a Sadie pomyślała, że nigdy nie widziała tak głębokiego niebieskiego. — Będę aniołem. — Obiecała, próbując odzyskać spokój. — Klnę się na wszystko, panie policjancie. Jeśli nie, możecie założyć mi kajdanki. — Wyciągnęła przed siebie szczupłe nadgarstki, imitując więzy, a potem zarumieniła się. Co sprawiło, że powiedziała coś takiego? Zdecydowanie posuwała się za daleko. Sądząc po wyrazie oczu, Blakey’owi spodobał się ten pomysł.9 — Będę musiał to zapamiętać, skarbie. — Wycedził, wyraźnie ciesząc się wyobrażeniem Sadie w parze kajdanek. Próbując nie myśleć o tym, na co właśnie sobie pozwoliła, Sadie spróbowała wrócić z powrotem do interesów. — Świetnie, w takim razie wszystko jest ustalone. Wy dwaj przyprowadzicie wasz statek na tyły najdalszej kopuły. Ja zdobędę próbkę wieczornego

9

Nie chcę wyjśd na starego zboczeoca, ale mnie też. 

zastrzyku i będziemy w domu. — Uśmiechnęła się pogodnie i ruszyła by podejść do drzwi, ale wielka, ciepła ręka otoczyła jej nadgarstek, powstrzymując ja przed dokończeniem ruchu. — Poczekaj chwilę, kochanie. Nie zapominasz o czymś? — Niebieskie oczy Blakely’a w jego ciemnej twarzy były senne, a Holt również patrzył na nią w zamyśleniu. — C… co? — Powiedziała drżącym głosem Sadie, całe jej opanowanie momentalnie zniknęło. — Mówiliście, że nie jesteście tu dla seksu? — Przynajmniej jeszcze nie… — Nie jesteśmy. — Głos Holta był spokojny, gdy przytrzymać jej drugą rękę wielką dłonią, ciągnąc ją w dół by usiadła między nimi na skrzypiącym łóżku. Obaj mężczyźni owinęli wokół niej ramię i mimo skąpej, siatkowej sukienki, a może z jej powodu, Sadie po raz pierwszy od tygodni poczuła prawdziwe ciepło. W rzeczywistości zaczynała czuć się wyraźnie przegrzana. — Ale myślę, że tym, co próbuje powiedzieć mój partner jest to, nie uważasz, że lepiej powinniśmy zrobić to tak, żeby wyglądało realistycznie? To znaczy byłaś tutaj przez ponad pół godziny, z podobno dwoma wygłodzonymi seksualne górnikami, którzy nie widzieli ciała kobiety od księżycowego roku. Nie sądzisz, że byłabyś odrobinę… powiedzmy, że zmarnowana, gdyby naprawdę tak było? — Och, cóż… — Sadie błysnął obraz zwykłego wyglądu prostie po tym, jak miały klienta, to znaczy tych, które były w stanie wyjść o własnych siłach i przełknęła ciężko. — Sądzę, że macie rację. Mogłabym, um, rozwichrzyć włosy. — Zmierzwiła szkarłatną perukę jedną ręką i popatrzyła z nadzieją w oczy szafirowe i o barwie indygo. — Nie ciałkiem to miałem na myśli. — Głos Blakely’a zadudnił w jego klatce piersiowej i Sadie zauważyła, że gdy jego kurtka była zdjęta, mogła zobaczyć ślad kręconych włosów, wystających zza wycięcia jego gładkiej, białej koszuli. Zapach mydła sandałowego był mocniejszy, a Holt wydzielał też ten pociągająco męski aromat piżma i coś jeszcze, co nie całkiem mogła nazwać. Coś świeżego i ostrego… Zapachy zdawały się mieszać w jej mózgu, powodując zawroty głowy. — Co ci chodzi po głowie? — Siłą woli utrzymała spokojny głos. — Tylko to. — Blakely pochylił się w jej kierunku, a ona odsunęła się, aż zrozumiała, że to prawie wepchnęło ją na kolana blond detektywa. Obróciła się by spojrzeć na Holta, a on uśmiechał się z wyrazem zimnej wyniosłości w lodowato niebieskich oczach. Pomyślała, że wolała otwartą drapieżność postawy ciemnowłosego detektywa od sarkastycznej jego partnera. — Nie martw się, kochanie. Będę trzymał ręce przy sobie. Chcę po prostu dać ci mały miłosny znak z boku szyi, w porządku? — Blakely uniósł ręce dłońmi w górę by pokazać, że jego zamiary są szlachetne. — Dobrze… tak sądzę, jak długo to będzie wszystko, co zrobisz. Zrób to szybko. — Pochylając głowę, zaoferowała mu bok swojego gardła i wydała mimowolne westchnienie, gdy te zmysłowe usta zeszły niżej, liżąc delikatnie jej zgrabną szyję, zanim ustawiły się we wrażliwym miejscu pod jej uchem by ją oznaczyć. Oddech Blakely’a pachniał cynamonem.

— Mmmm. — Jęknęła mimowolnie, czując muśnięcie jego loków na jej wrażliwym ciele, gdy działał. Co jest ze mną nie tak? Zastanawiała się, nawet wtedy, gdy reagowała na palące usta na jej gardle. Nie powinnam się tak zachowywać. Blakely zrobił swoim językiem coś gorącego, co sprawiło, że sapnęła, ale nie próbowała się odsunąć. — Podoba ci się to, huh? — Wyszeptał. Na moment unosząc głowę, spojrzał na Holta. — Dołączasz do imprezy, dziecinko? — Zapytał swojego partnera, jego głos był niski i zmysłowy. — Jeden po każdej stronie? — Jasnowłosy detektyw uniósł srebrno blond brew. — A co sądzi o tym dama? — Popatrzył na Sadie, a jego szafirowe oczy były wypełnione tą samą senną zmysłowością, co oczy Blakely’a. — Cóż, ja… — Szczerze mówiąc, Już była stracona. Cieszenie się czymś, co było tylko koniecznością było w oczywisty sposób niewłaściwe, ale nie wyglądało na to, żeby mogła coś na to poradzić. — Dobrze dla twojej przykrywki. — Wyjaśnił rozsądnie Blakely, jego gorący oddech uderzał w jej ucho. Gdy obróciła się by na niego spojrzeć, oczy w barwie indygo były ciemne i intensywne, a Sadie miała wyraźne uczucie, że chciał, żeby jego partner zrobił to razem z nim. Żeby z jakiegoś powodu się z nim dzielił. Zastanawiała się, dlaczego, ale z jakiegoś powodu to nie wydawało się ważne. Mimo wszystko miał rację — było ważne, żeby wyglądała jak ostatnio wynajęta prostie, a kolejny miłosny znak mógł tylko dopomóc temu wrażeniu. Zdecydowała się o to nie martwić… na razie. — Cóż, gdy ujmujesz to w ten sposób… myślę, że tak. — Usłyszała mówiącą siebie. Z cichym śmiechem Blakely powrócił do punktu pod jej uchem, a potem poczuła drugie gorące usta, Holta, całujące lekko wzdłuż jej bijącego mocno pulsu po drugiej stronie jej gardła, aż zatrzymał się by delikatnie possać wrażliwe miejsce, gdzie jej szyja spotykała się z ramieniem. W tym momencie stało się coś dziwnego. Gdy usta Holta otwarły się, a jego język dotknął jej ciała, było tak, jakby doznania z obu stron nie były tylko podwojone, ale nieskończenie zwielokrotnione. Sadie stężała pomiędzy nimi, a potem bezradnie roztopiła się w ich objęciach. Jej sutki były jak dwa twarde kamyki na szczytach jej piersi i ścisnęła uda mocno razem, próbując zaprzeczyć żarowi i wilgoci, które gromadziły się pomiędzy nimi. Trudno było uwierzyć, że to proste działanie, gdy ci dwaj mężczyźni nie dotykali jej w żaden inny sposób, który był w przybliżeniu erotyczny i mógł sprawić, że odpowiadała tak rażąco, ale jej podniecenie było niezaprzeczalne. — Bogini… — Westchnęła miękko, tonąc w gorącym doznaniu obu smakujących ją ust, ssących ją, znaczących ją. Odruchowo sięgnęła i chwyciła ich nogi, jedną każdą ręką, czując, gdy to zrobiła, naprężanie się mocnych mięśni udowych pod jej dłońmi. Obaj mężczyźni byli podnieceni, tak podnieceni jak ona, jeśli nie bardziej, mogła to poczuć w napięciu, które przechodziło przez ich duże ciała po jej obu bokach, jak elektryczne napięcie. A ja jestem przewodnikiem pomiędzy nimi, pomyślała słabo. Ta dziwna myśl wystarczyła by sprowadzić

ja z powrotem i nagle, konwulsyjnie odepchnęła się od nich, używając ich nóg, jako podparcia do wystrzelenia się z rozchwianego łóżka. — Myślę, że to wystarczy, panowie. — Jej głos drżał, gdy stała przed nimi i próbowała złapać oddech. Ochronnie położyła dłonie po obu stronach swojej szyi, czując jak wrażliwe było ciało. — Tak sądzę. — Blakely wyglądał na rozczarowanego, ale Holt nadal wydawał się rozbawiony. — Powiedziałbym, że teraz wyglądasz na całkiem zmarnowaną. — Wycedził blond detektyw, denerwując Sadie nawet, gdy się z nią zgadzał. Sadie poczuła, że się rumieni i zmusiła się by mówić spokojnie. — Zabierzcie mnie teraz z powrotem do pokoju wspólnego i spotkam się z wami, z zastrzykiem, jaki otrzymują nowe prostie, na tyłach najdalszej kopuły, dzisiaj o ósmej. Upewnijcie się, że będziecie na czas. — Będziemy tam, kochanie. — Zapewnił ją Blakely, podnosząc się ze zmiętoszonego łóżka i odzyskując kurtkę. — Nie przegapilibyśmy tego. — Zgodził się Holt.

Rozdział 3 — Nadal mówię, że to zły pomysł. Możemy przelecieć przez całą, zewnętrzną część systemu, żeby rozwiązać tę sprawę i to są sprawy federalne. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujemy jest wścibska dziennikarka, kręcąca się wokół nas na każdym kroku. — Holt spiorunował partnera spojrzeniem, wiedząc, że było za późno by teraz cokolwiek z tym zrobić. Próbował chodzić w kółko, ale wewnątrz małego, pudełkowatego lądownika byli zbyt ściśnięci na jego długie kroki. — Zamkniesz się już, Holt? — Myślę, że będzie prawdziwą zaletą tej misji. — Blakely odpowiedział mu gniewnym spojrzeniem i kontynuował obserwację najbliższej kopuły. Lekka, metanowa mgiełka unosiła się na zewnątrz, znacznie ograniczając pole widzenia. Po prostu kolejny, piękny dzień na Tytanie — przynajmniej miał atmosferę nawet, jeśli w większości azotową. Pomyślał Holt. Czekał, aż jego partner od siedmiu lat będzie kontynuował swoją myśl. Wiedział już, co czuł Blakely — pozwalał na to T-link pomiędzy nimi. — Poza tym, — Powiedział z zadowoleniem detektyw z kręconymi włosami. — Jesteś po prostu zazdrosny, bo woli mnie niż ciebie. Ten dobry wygląd blondyna nie zawsze da ci wszystko, czego chcesz, wiesz? Blond detektyw parsknął. — Och, proszę, pograła z nami dwoma jak z frajerami, Blake. W chwili, gdy ściągnęła twoją kurtkę i wstała w tej cienkiej sukieneczce, dokładnie wiedziałem, co robiła. — Taa, wiec? Zadziałało, czyż nie? — Blakely uśmiechnął się szeroko. — W każdym razie całkiem szybko odwróciliśmy role. Chciała, żebyśmy myśleli, że przywykła do tego rodzaju rzeczy, ale zawsze można to stwierdzić. To porządna dziewczyna, Holt. Widziałeś jak się rumieniła po tym jak my… uch, zmarnowaliśmy ją trochę? Nie przywykła do tego, ale podobało jej się to. I wiem, że czułeś, w jaki sposób otworzył się T-link, gdy obaj ją dotykaliśmy. Kto wie, mogłaby nawet być ta jedyną tak, jak mówił Profesor Klinefelder. — W zamyśleniu oblizał usta. — Smakowała jak jakiś rodzaj kwiatów, wiesz? — Och, skończ z tym. — Zaprotestował blond detektyw. — Nie zaczynaj tego znowu. — Zaczynać, czego? — Blakely brzmiał defensywnie. — Nie wiesz — to mogłoby się stać. — Oczy o barwie indygo zmrużyły się, powrócił do obserwacji kopuły. Jeśli wszystko poszło zgodnie z planem, najnowszy dodatek do ich zespołu powinien w każdej chwili wyjść z tunelu z pleksi, biegnącego z wielkiej, szarej półkuli. Sadie nie miała skafandra ochronnego, ale ich lądownik był mocno przytulony do wejścia tunelu, przymocowany ciaśniej niż objęcia kochanka, więc to nie miało znaczenia. — Teraz już w każdej chwili. — Mruknął do siebie. Holt westchnął i położył rękę na odzianym w skórę ramieniu by przyciągnąć uwagę Blakely’a. — Słuchaj, partnerze, nie chcę ci psuć planów, ale równie dobrze możesz się z tym

zmierzyć, większość kobiet nie chce tego, co mamy do zaoferowania. Nawet, jeśli chcą, tylko jedna na tysiąc może sobie z tym poradzić. A szanse na to, że znajdziemy idealnie pasującą… cóż, nie muszę ci mówić ile jest przeciwko temu. Przykro mi, bo wiem, czego chcesz. Do diabła, chce tego samego — dziewczyny, która czyni nas kompletnymi i która może akceptować nas z tym, kim i czym jesteśmy. Ale lepiej staw czoła faktom — to się prawdopodobnie nie stanie. — Mogłoby. — Blakely dał spokój z obserwacją kopuły i zamiast tego odwrócił się twarzą do swojego partnera. Klasyczne rysy Holta były ściągnięte w upartym wyrazie. — Nie musi koniecznie pasować idealnie, wiesz o tym. Na pewno musi być ktoś dla nas, Holt. Właściwa dziewczyna, taka, która ma wysoką tolerancję sensoryczną. Wyrozumiałość, piękno… — Zarówno moralnie, jak i fizycznie elastyczna. No dalej, Blake, zejdź na ziemię. — Zażądał blondyn. — Jeśli przez zejście na ziemię masz na myśli porzucenie nadziei, to możesz to sobie wsadzić, kumplu. — Wzruszeniem ramion strącił rękę swojego partnera i dźgnął go w pierś. — Wiesz co, myślę, że nadal jesteś wściekły z powodu Gillian, a to było miesiące temu. Przykro mi, że nie mogła tego znieść, ale zaoferowałem rozłączenie. Nie zapominaj, że to ty byłeś tym, który powiedział nie. — Ach, przyjacielu… — Holt westchnął ciężko i spojrzał w dół na oskarżający palec wycelowany w jego pierś, aż Blakely go zabrał. — Wiesz, że nie mogłem tego zrobić. Łatwiej byłoby obciąć sobie rękę niż stracić cię w ten sposób. Jak wiele lat jesteśmy razem? Jak wiele razy uratowaliśmy sobie wzajemnie tyłki? Nie mogłem pozwolić temu wszystkiemu przepaść tylko dlatego, że Gillian nie mogła znieść podłączenia. Po prostu… nienawidzę widzieć jak przywołujesz nadzieje, a potem one walą ci się na głowę. Masz zbyt wiele serca, wiesz o tym? — Taa. — Wyraziste rysy Blakely’a złagodniały i uśmiechnął się lekko do swojego partnera. — Cóż, ktoś musi je mieć, a ty zawsze twierdzisz, że jesteś mózgiem w tym zespole. Po prostu nie pozwól naszej nowej przyjaciółce się o tym dowiedzieć. Nadal będziemy działać na jej korzyść? Zobaczymy jak daleko jest gotowa się posunąć? Holt nie mógł powstrzymać się od śmiechu. Jego partner zawsze wiedział jak go rozbawić. — Jesteś podłym skurwysynem. Blakely uśmiechnął się jeszcze szerzej. — A ty właśnie powiedziałeś, że mam zbyt dużo serca. Nie mówię, że powinniśmy jej zrobić krzywdę, wiesz? Po prostu mówię… — Powiedz to wprost. Może dać jej nauczkę za próbę manipulowania stróżami prawa. Myślę, że piszę się na to. Interesuje mnie reakcja na naszą procedurę dobry glina i zły glina. Chociaż w tym przypadku myślę, że obaj gramy złych gliniarzy. — Najgorszych. — Zgodził się Blakely. — Hej. — Obrócił się z powrotem w kierunku kopuły. — Nadchodzi i wygląda na to, że się spieszy. Przygotuj się, Holt.

Holt obserwował zwinną, krągłą figurę kobiety, która wpakowała się w ich życie, gdy wymknęła się z kopuły i pędziła tunelem z pleksi. Złota, siatkowa sukienka nie ukrywała wiele i wszystko podskakiwało, gdy biegła. Musiał zgodzić się ze swoim partnerem przynajmniej w jednej rzeczy — była bardzo atrakcyjna. Z tymi dużymi, miodowobrązowymi oczami i tymi ponętnymi kształtami… Nie było, co do tego wątpliwości. Była dokładnie w typie Holta. Blakely’a też, jeśli o to chodzi, jednak nie było sensu mieć nadziei, że mogłaby być „tą jedyną,” której jego partner ciągle pragnął. Profesor Klinefelder, neurobiolog, który wszczepił im Chipy Tandemujące, że szanse na znalezienie dziewczyny, która jest zdolna nie tylko wytrzymać przeciążenie sensoryczne, spowodowane przez ich połączenie, ale która także dołączy do T-linku i stworzy z nimi oboma życiową więź, wynosiły około miliona do jednego, ale to nie powstrzymywało jego ciemnowłosego partnera przed nadzieją. Holt westchnął. Cóż, danie nauczki tej manipulującej, małej dziennikarce nadal będzie zabawne. Przynajmniej uczyni ich podróż bardziej interesującą. — Zastanawiam się, jakiego koloru ma włosy pod ta peruką. — Mruknął Blakely, obserwując szybko zbliżająca się postać. — Ciężko powiedzieć. Może możemy ją namówić do zdjęcia jej… razem z innymi rzeczami. — Holt uniósł brwi do swojego partnera, a ciemnowłosy detektyw potrzasnął głową. — Na razie wystarczy na ten temat, Holt. Jest tutaj. — Blakely otwarł właz i pozwolił drżącej postaci wejść do lądownika. — S… szybko. — Wysapała Sadie, gdy rzuciła się do kabiny. Potknęła się, a Blakely złapał ją zręcznie, z ociąganiem stawiając ją z powrotem na nogi. Zdawała się nawet tego nie zauważyć. — Zaraz za mną. — Wskazała ręką i teraz Holt, który by już przy sterach, zobaczył kilka postaci w nieporęcznych, jasnopomarańczowych skafandrach ochronnych, biegnących niezdarnie tunelem z pleksi, w kierunku statku. — Zatrzymali… — Sadie złapała urywany oddech. — Zatrzymali się tylko, żeby założyć skafandry. Szybko! — Lepiej się zmywać. — Holt zmienił biegi i wywołał wysoki, zgrzytający dźwięk gdzieś w silniku. — Od kiedy prowadzisz? — Blakely odepchnął go z drogi, a Holt pozwolił mu na to. Ciemnowłosy detektyw ustawił sterowanie i jęczący dźwięk ucichł. Pomanipulował nimi znowu i silnik zamruczał, gdy ociężały lądownik zaczął gładko unosić się w powietrze. — Blake, myślę, że mają tam jakąś broń. Może działko laserowe. — Holt wyjrzał z niepokojem przez mały, okrągły iluminator. Rozbłysk niebieskiego światła prześliznął się po boku statku i Holt został rzucony twarzą naprzód, na dziewczynę, która nagle znalazła się twarzą do ziemi na podłodze. — Tja, to naprawdę działko laserowe. — Oznajmił. — Trzymajcie się. — Szczeknął Blakely, ciasno przechylając statek by uniknąć kolejnego uderzenia.

— Próbuję. — Wrzasnął Holt. Dobrze, że ten statek jest tak mały, bo ślizgalibyśmy się po całym tym cholernym miejscu. Pod nim Sadie wiła się i skręcała w najbardziej zachęcający sposób. Jej peruka przekrzywiła się i wystawało spod niej kilka miodowobrązowych kosmyków, prawie w tym samym odcieniu, co jej wielkie oczy. Cóż, to odpowiedź na jedno pytanie. Pomyślał. — Zejdziesz ze mnie, ty wielki głupku? — Wydyszała, próbując wytoczyć się spod niego. — Słyszałeś panią. — Powiedział Blakely, nie odwracając się. — Przykro mi. — Holt nie spieszył się, ciesząc się sposobem, w jaki jej kuszący tyłek falował przy jego kroczu, gdy wiła się by się wydostać. — Taa, pewnie. — Bezowocnie poprawiła siatkową sukienkę, która była zbyt rozdarta by dało się ją naprawić. Holt nie mógł powstrzymać się przed zauważaniem jej pełnych piersi, które były teraz całkowicie widoczne przez ziejącą dziurę w złotej siatce. Sadie zauważyła, że on zauważył i rumieniąc się mocno, pospiesznie owinęła ramiona wokół siebie by zakryć odsłonięte ciało. Holt tylko uśmiechnął się szeroko. Blakely nie wiedział, co traci. I on zastanawia się, dlaczego pozwalam mu zająć się większością nawigacji. — Myślę, że teraz jesteśmy poza zasięgiem. — Powiedział Holt, a jego partner chrząknął w odpowiedzi z przedniej części statku. Sadie siedziała cicho, drżąc, z rękami owiniętymi wokół siebie i oczami skierowanymi w podłogę. Bez słowa, Holt zdjął swoją kurtkę i owinął ją wokół jej ramion.

Rozdział 4 Sadie wzięła głęboki oddech i rozważyła swój obraz w małym holowizjerze przestrzennego odświeżacza.10 Prysznic soniczny był dokładnie tym, czego potrzebowała, żeby znów poczuć się bardziej sobą. Lateksowy makijaż, który nadawał jej skórze plastikowa teksturę ciała wychodowanego w zbiornikach został zmyty i patrzyła na nią jej własna jasna, gładka skóra. Mimo, że automatyczny osuszacz został ustawiony zbyt mocno i zmienił jej długie, faliste włosy w złotobrązową, nadmuchaną kulę, nadal wyglądała i czuła się o sto procent lepiej. Naciskając przycisk zimnej wody, nabrała małą ilość cennego płynu i wtarła ją we włosy, aż posłusznie opadły w jedwabistych falach wokół jej szczupłych ramion. Z satysfakcją przyjrzała się rezultatom. No, teraz było lepiej. Jej włosy były tak długie, że prawie zakrywały dwa, jasnoczerwone ślady po obu stronach jej szyi. Prawie. Myślenie o sposobie, w jaki zdobyła te znaki, sprawiało, że jej policzki robiły się gorące. Uczucie dwóch osy na niej, jednocześnie… to było takie dziwne, elektryczny szok, który otrzymała, gdy obaj, Holt i Blakely dotykali jej skórą do skóry w tym samym czasie. Sadie nadal nie była zupełnie pewna jak się z tym czuła. Cóż, nie ma nic, co mogłabyś z tym teraz zrobić, wiec równie dobrze mogłabyś wyrzucić to z umysłu, Sadie. Jednak nie mogła nic poradzić na to, że myślała o dwóch mężczyznach, którzy byli tak różni z wyglądu, a jednak w sobą zsynchronizowani w każdy inny sposób. Sposób, w jaki reagowali na siebie nawzajem, rywalizujący, arogancki, zupełnie na luzie… przypominali jej prawie braci. Wyraźnie byli dla siebie nawzajem bardzo opiekuńczy, ale podejrzewała, że to było naturalne dla dobrych partnerów. Przy ich rodzaju pracy bez przerwy musieli pilnować wzajemnie swoich pleców. A jednak… było coś więcej niż to. Sadie nałożyła trochę błyszczyka, gdy rozmyślała nad detektywami Blakely’em i Holtem, zadowolona, że udało jej się złapać jej małą kosmetyczkę zanim uciekła. Wiedziała już, że lubi Blakely’a. Ciemnowłosy detektyw wydawał się taki przyjacielski, taki otwarty z jego uczuciami i pragnieniami i wyglądało na to, że miał też dobre poczucie humoru, co było absolutną podstawą u mężczyzny. Ale była w nim też intensywność… Zdecydowanie mógł być niebezpieczny, zdecydowała Sadie. Lepiej, żeby pilnowała się przy Blakely’em. A teraz Holt, był trudniejszy do odczytania. Wydawał się cichszy, może trochę bardziej nerwowy od swojego partnera, ale nie mniej intensywny. Miał klasycznie przystojne rysy, które krzyczały „gwiazda wideo.” Jego blond włosy i lekko opalona skóra sprawiały, że cały wydawał się złoty. Miał piękny uśmiech, którego nie mogła przestać porównywać z czarująco krzywym uśmiechem Blakely’a. Sadie potrzasnęła głową — naprawdę musisz być tam ostrożna, Sadie. Zwróciła swoje myśli z powrotem na Holta. Był, przynajmniej jak dotąd, bardziej ostrożny niż Blakely… bardziej zamknięty w sobie. Trudniejszy do poznania. Jakbyś naprawdę znała ich obu po trzech godzinach… skrzywiła się na czerwieniejąca twarz w wizjerze. Bardzo szybko będzie ich poznawać znacznie lepiej, była tego pewna. Bogini, w co ja się wpakowałam? 10

Po polskiemu łazienka. 

Po raz pierwszy Sadie zastanowiła się czy popełniła błąd. Może powinna zostać w Pałacu prostie i po prostu spróbować usuwać się z drogi, aż pojawi się transport, zamiast zawierać tę szaloną umowę. Ale tu była ta historia, prawdopodobnie nawet Słoneczny Pulitzer — jej kariera mogłaby się rozpocząć. Z pewnością kilka… przysług było za to niską ceną. Po prostu pragnęła, żeby miała trochę więcej doświadczenia… Zdzira, wyszeptał potępiający głosik w jej głowie. Sadie rozpoznała ten głos — należał do jej byłego narzeczonego, Geralda. Byli razem przez prawie trzy lata i mieli nieprzyjemne zerwanie niecałe sześć miesięcy przed tym, zanim wymyśliła swój szalony plan zdobycia sensacyjnego, wewnętrznego materiału o przemyśle prostie borgów. Nie widziała go przez pół roku, ale nadal od czasu do czasu słyszała ten głos, krytyczny i nieustępliwy, dokładnie taki jak zawsze był Gerald. Potrząsając głową spróbowała pomyśleć o czymś innym. Przyglądając się sobie w holowizjerze, Sadie pomyślała, że gdyby tylko miała jakieś porządne ubranie do założenia, mogłaby nawet dobrze wyglądać. Nie była w stanie zabrać swojego oryginalnego stroju podróżnego zanim wybiegła z kompleksu Dworu Rozkoszy, ponieważ alarm włączył się w chwili, gdy chwyciła małą fiolkę narkotyku wstrzykiwanego długiemu szeregowi nowych prostie. Przypominając sobie jak obróciły się jak jedna, żeby spojrzeć na nią, gdy rozbrzmiał alarm, z niebieskimi tatuażami na prawych powiekach, mrugających na nią w idealnej synchronizacji, Sadie zadrżała. Ledwie się wydostała, nie mając ani chwili, żeby złapać swoje podróżne ubrania. Złota, siatkowa sukienka, która nosiła, była kompletnie zniszczona, rozerwana poza możliwość naprawy, przez przetaczanie się z Holtem po podłodze lądownika. Przypomniała sobie uczucie jego ciała na jej ciele, ciepłego, twardego i męskiego, i ciepło jego kurtki, gdy owinął ja wokół jej ramion. Ciepło było to samo, ale zapach kurtki Holta był odrobinę inny, ostrzejszy niż sandałowe piżmo Blakely’a. Ale zapachy zmieszały się na jej skórze i dopełniły wzajemnie w jakiś dziwny sposób. Jak dwie oddzielne nuty, które razem stworzyły zachwycająco zmysłową, całkowicie męską wodę kolońską. Chciała ciągle nosić kurtkę Holta, na długo po tym, jak powinna ją oddać. Poza intrygującym zapachem, zakrywała jej podartą sukienkę. Sadie wzruszyła ramionami, to nie było tak, że sukienka była jakąś wielka stratą — właściwie nigdy więcej nie chciała widzieć tej obrzydliwej rzeczy. Ale to było jedyne ubranie, jakie zabrała ze sobą w swojej szaleńczej ucieczce, poza złotymi czółenkami na wysokim obcasie, które do niej pasowały. W rezultacie nosiła jedną z koszul Blakely’a, która była tak długa, że mogła być nieźle użyta, jako sukienka, tak długo, jak to, czego chciała, było mini sukienką. Była w odcieniu głębokiej zieleni, która pasowała do jej kremowej cery i jak jego kurtka, wydzielała słaby zapach drzewa sandałowego. Koniec koszuli sięgał jej do połowy uda, okrywając ja zadowalająco, ale Sadie oddałaby prawa rękę za parę majtek. Podejrzewała, że musiała uważać na to, jak siedziała. Skończ z tym, Sadie. To nie tak, że już wcześniej nie widzieli tych rzeczy. Bądź, co bądź, jak myślisz, dlaczego zostałaś zaproszona na te wycieczkę? Skrzywiła się do samej siebie w holowizjerze. Po jednym kroku na raz. W tej chwili był czas, żeby przestać blokować odświeżacz i wrócić do głównej kabiny statku. Sadie

początkowo była pod wrażeniem małego, ale luksusowego statku, ale Blakely zapewnił ją, że był wypożyczony ich departamentowi przez oddział narkotykowy, który skonfiskował go podczas aresztowania. To był czas, żeby przestać grać na zwłokę. Wzruszyła ramionami, po raz ostatni przyklepała włosy, wzięła głęboki oddech i opuściła maleńki pokój by znaleźć dwóch mężczyzn, z którymi będzie spędzać większość jej przewidywalnej przyszłości.

Rozdział 5 Rozświetliła całą kabinę, w chwili, gdy weszła przez drzwi, pomyślał Blakely. Jej włosy były w niesamowitym, złotobrązowym kolorze, który przypominał mu stopiony karmel i prawie dokładnie pasował do jej oczu. Opadały w falistej masie prawie do jej talii i zastanawiał się jak udało jej się ukryć je wszystkie pod tą absurdalną, szkarłatną peruką. Nie mógł powstrzymać się przed podziwianiem tego, jak wyglądała na niej jego koszula, zielony materiał wisiał na jej kusząco pełnych piersiach i układał się wdzięcznie na jej jedwabistych udach. Nadal nosiła złote, wysokie obcasy, wyraźnie jedyny fragment jej przebrania prostie, który przetrwał, a jej nogi wydawały się ciągnąć w nieskończoność. Holt najwyraźniej miał podobne myśli o nowym dodatku do ich zespołu, ponieważ obrócił się do ciemnowłosego detektywa i powiedział. — Cóż, Blake, ty nigdy nie wyglądałeś tak dobrze w tej koszuli. Głosuję, żebyś pozwolił ją jej zatrzymać. — Ja głosuje drugi. — Zgodził się Blakely, nie odrywając oczu od widoku przed nim. Jej oczy w kolorze miodu były egzotycznie pochylone, a jej pełne, różowe usta wyglądały na ekstremalnie zapraszające do pocałunku. Wiedział, że Holt był nerwowy z powodu zabierania z nimi na misję nieznajomej, mógł poczuć obawę swojego partnera przez zawsze obecny Tlink, który dzielili. Ale nie mógł powstrzymać się od myślenia, że to był łut szczęścia, zarówno dla nich, jak i dla Sadie, że wybrał ja z szeregu prostie. Gdzie byłaby teraz, gdyby tego nie zrobił, że spalonym chipem Nie-Patrz-Na-Mnie i brakiem powrotnych transportów rudy przez cały tydzień? Oczywiście wyglądała na dziewczynę, która potrafi o siebie zadbać. Ale do diabła, lubił dziewczynę z odrobiną ikry, a to, że była niesamowita, też nie szkodziło. — Hej, wejdź i siadaj. — Zaprosił ją, gdy zawahała się na brzegu okrągłego pomieszczenia. — Cześć. — Powiedziała nieśmiało Sadie, przechodząc przez pokój by usiąść obok Blakely’a na k-żelowej kanapie i naprzeciw Holta, który siedział na fotelu po drugiej stronie, z długimi nogami wyciągniętymi przed sobą. Komfortujący żel uczynnie zaczął dostosowywać się do kształtu jej ciała, a Sadie podskoczyła i okręciła się, oskarżycielsko piorunując wzrokiem Blakely’a. — Hej, kolego, nie doceniam… — To tylko żel Komfortujący, Sadie. Dostosowuje się, żeby cię podeprzeć. — Powiedział jej Holt z wyraźnym rozbawieniem w jego głębokim głosie. Błysnęła zirytowanym spojrzeniem w kierunku blondyna. — Nigdy wcześniej nie widziałam niczego takiego. Ani też niczego takiego nie czułam. Myślę… — Obróciła się z powrotem do Blakely’a. — Myślałaś, że uwodziłem cię obmacywaniem. — Uśmiechnął się do niej szeroko. Ulżyło mu, gdy niepewnie odwzajemniła uśmiech. — Nie martw się o to, kochanie. Pomyślałem to

samo za pierwszym razem, gdy usiadłem na tej cholernej żelowej kanapie. Prawie walnąłem tego tutaj, biednego Holta za zbytnią zuchwałość. No dalej. — Wskazał na nią. — Siadaj z powrotem, to cię nie ugryzie. Całkiem przyjemne uczucie, gdy do tego przywykniesz. — Cóż… — Niechętnie opadła z powrotem na kanapę i mimowolnie westchnęła, gdy żel modelował się wokół jej kształtu. — To całkiem miłe. — Przyznała po chwili. — Twarde, ale poddające się. — Gdyby Blakely był sam ze swoim partnerem, mógłby pomyśleć o kilku wybranych rzeczach do powiedzenia o tym komentarzu, ale jedno spojrzenie od detektywa blondyna wystarczyło, żeby ugryzł się w język. Jednak nie mógł powstrzymać się od uśmiechu i ucieszył się, widząc w odpowiedzi uśmiech Holta. Wszystko się ułoży, kumplu, zobaczysz. Pomyślał, pragnąc, żeby jego partner odprężył się, w sprawie obecności Sadie w ich podróży. — Spróbuj ściągnąć buty. — Zasugerował. Sadie spojrzała na niego niepewnie. — Dlaczego? — Dywany z częściowo wrażliwego synti-wełnwabiu.11 — Wyjaśnił Holt. — Coś w rodzaju połączenia wełny i jedwabiu, które chce masować ci stopy. — Spróbuj — to lepsze niż masaż stóp. — Obiecał jej Blakely. Sadie popatrzyła niepewnie z jednego mężczyzny na drugiego i w końcu zsunęła złote obcasy i pozwoliła nagim podeszwom stóp spocząć na luksusowym, bordowym dywanie. Blakely zobaczył falowanie włosów, gdy częściowo wrażliwy dywan przystąpił do pracy na jej drobnych stopach. Jej paznokcie u nóg były pomalowane na blady, niewinny odcień różu, zauważył. Sadie przez chwilę siedziała cicho, na jej twarzy pojawiał się dziwny wyraz. Podciągnęła stopy i skrzyżowała je pod sobą, chichocząc szaleńczo. — Wybaczcie. — Wysapała w końcu, gdy dwaj mężczyźni posłali jej zaintrygowane spojrzenia. — Wy… wytrzymałam to tak długo jak mogłam, ale to po prostu za bardzo łaskocze! — Wygładziła skromnie poły koszuli, upewniając się, że jest zakryta, nadal bezradnie chichocząc. Blakely uśmiechnął się szeroko, gdy się jej przyglądał, z policzkami zarumienionymi od śmiechu i błyszczącymi oczami. Wyglądała tak niewinnie — Jak mała dziewczynka. To był nieostrożny moment, zdecydowanie nie podtrzymujący jej pokazywanego obrazu twardej, samowystarczalnej dziennikarki, gotowej zrobić, cokolwiek będzie konieczne, żeby zdobyć materiał. Mimo jej swawolnej postawy i niewypowiedzianej, ale wyraźnej obietnicy seksualnych przysług w kabinie przyjemności w Pałacu Prostie, Blakely miał przeczucie, że była znacznie bardziej niedoświadczona niż chciała, żeby wierzyli. Prawdopodobnie nie dziewica, ale tak samo niewinna, pomyślał, jego instynkty detektywa działały. Nie mógł się doczekać by zostać samemu z Holtem i porównać spostrzeżenia. Miał tylko nadzieję, że jego partner nie zacznie znowu mówić mu, żeby znowu nie rozbudzał nadziei. Blakely nienawidził, gdy Holt wpadał w jeden ze swoich dołów, a te stały się znacznie częstsze odkąd 11

Tak, ja wiem, że jeszcze takiego słowa nie słyszeliście. W oryginale synthi-wilk. Połączenie słów wool i silk.

rzuciła go Gillian. Rzuciła go przeze mnie — przez nas. To była nieszczęśliwa myśl, ale nie nieznana. Dlaczego było tak cholernie trudno znaleźć kobietę, która mogłaby zrozumieć i zaakceptować rzeczywistość ich życia? Taką, która mogłaby znieść wszystko, co mieli razem do zaoferowania? — Hej, partnerze, ta dama zadała ci pytanie. — Głos Holta przebił się przez jego marzenia i Blakely spojrzał w górę, żeby zobaczyć Sadie, patrzącą na niego wyczekująco. — Wybacz, dziecko. Myślę, że śniłem na jawie. — Powiedział. — Myślę, że mogę zgadnąć, o czym. — Holt posłał mu znaczące spojrzenie. Blakely odpowiedział neutralnym spojrzeniem. — O tym później, blondasku. — Powiedział swobodnie, wiedząc, że dokładnie rozgrywał swoją część. Sadie zarumieniła się, gdy przenosiła spojrzenie tam i z powrotem pomiędzy nimi, a serce Blakely’a szarpnęło się lekko. Biedne dziecko było śmiertelnie przerażone tym, co jej zrobią. Nie miał nic przeciw daniu jej nauczki, a jednak… — Chciałam tylko wiedzieć, dokąd lecimy. — Wyjaśniła Sadie, patrząc na niego tymi oczami o barwie miodu. Nadal miała stopy wepchnięte pod siebie i ta pozycja sprawiała, że wyglądała bardzo młodo. — I co się stanie z prostie-borgami, które nie są prawdziwymi prostie? — Cóż. — Powiedział Blakely. — Wyślemy próbkę, którą dla nas zwinęłaś do laboratorium. Nalot na pełną skale powinien ujawnić, które prostie maja syntetyczne mózgi, a które są przeszczepione z czarnego rynku. Na nieszczęście dla przeszczepionych, nawet, jeśli je uratujemy, będą uwięzione w ciałach prostie. Gwałciciele umysłów zostawili oryginalne, ludzkie ciała, żeby zgniły na Phoebe, gdy wyczyścili kolonię. — Cóż, przy dobrym traktowaniu ciało wychodowane w zbiornikach powinno wytrzymać przynajmniej tak długo, jak oryginalne, które stracili. — Powiedziała Sadie. — I ciała prostie nie mają wrodzonych wad genetycznych, więc przynajmniej będą zdrowi. — Fizycznie tak. — Głos Holta był ostry, gdy usiadł, że swojej rozciągniętej pozycji i pochylił się naprzód, prostując swoje długie palce. — Ale co ze zdrowiem umysłowym i emocjonalnym? Pomyśl, do czego byli zmuszeni, większość nich raz za razem. I nie zapominaj, że tylko połowa kolonistów, których umysły zostały zgwałcone, była kobietami — druga połowa była mężczyznami, którzy zostali wepchnięci w kobiece ciała prostie. ROC będzie miało na głowie matkę wszystkich kryzysów z tożsamością płciową, gdy w końcu wyciągniemy ich z syntonarkotyków. Dzięki Bogini, że przynajmniej wszyscy byli dorośli. Mała dłoń Sadie powędrowała do jej czerwonych ust. — Nie… nie pomyślałam o tym. Co zrobią mężczyźni? Musieć żyć w ciele przeciwnej płci do końca życia… jakie to okropne. — Zadrżała, obejmując się ramionami, co sprawiło, że dekolt koszuli, w kształcie litery v, rozsunął się interesująco.

— To będzie problem Rady Odzysku Ciał, która jest tworzona na Starej Ziemi, dziecko. — Skrzywił się Blakely. — Biedne dranie. — Miała na myśli zarówno kolonistów, jak i ludzi, którzy będą musieli poradzić sobie z kłopotliwym problemem odzysku ciał. — Myślę, że wzięli od każdego próbkę DNA, zanim skremowali oryginały, więc teoretycznie powinno być możliwe odtworzenie ich utraconych ciał w zbiornikach. — Powiedział Holt. — Teoretycznie? Dlaczego po prostu tego nie zrobić? — Pomyśl o kosztach, kochanie. — Blakely przejechał ręką po swoich włosach. — Kto zapłaci rachunek? Przeciętny Joe Podatnik nie będzie zbyt chętny do zapłacenia za nowe ciało dla jakiegoś kolonisty z zadupia galaktyki, którego nawet nie zna. Więc ROC będzie miało piekielne trudności ze zdobyciem funduszy na ten szczególny projekt. Chyba, że… — Chyba, że najpierw znajdziemy tego męta, który ukradł mózgi kolonistom. — Holt gładko ciągnął relację, ku oczywistemu zainteresowaniu Sadie. Blakely widział, że zauważa łatwą interakcję pomiędzy jego partnerem, a nim samym i zastanowił się, czy ma jakiekolwiek podejrzenia, co do ich sytuacji. Jeśli była, choć w połowie przyzwoitą reporterką, to miała wskazówkę, pomyślał. — Jeśli możemy znaleźć drania, który jest za to odpowiedzialny, ROC będzie mogło nakazać mu zapłacenie odszkodowania za trzy tysiące zupełnie nowych ciał dla ludzi, których skrzywdził, nie wspominając o innych, całkiem nieprzyjemnych karach. To teraz nasza praca — wytropić osobę lub organizację, stojącą za ta całą operacją. — Blakely znów przejął relacje od Holta. — Poza straconymi ciałami kolonistów, musimy dopilnować, żaby to znów się nie powtórzyło. Ktokolwiek to zrobił za pierwszym razem, nie przestanie. To zbyt cholernie opłacalne. — Zakładam, że macie jakieś tropy i to nie jest po prostu daremny pościg. — Sadie patrzyła od jednego do drugiego i z powrotem, jakby próbując uchwycić jakąś niewerbalną komunikację, która dałaby jej wskazówkę. — Mamy kilka źródeł informacji, które sprawdzimy. — Słowa Holta były ostrożne, nieujawniające zbyt wiele. — A gdzie znajdują się te źródła informacji? — Uniosła delikatną brew w kierunku Blakely’a. Hmm, szybko łapie. Ciemnowłosy detektyw uśmiechnął się do niej z aprobatą. — Na początek Iapetus.12 Sadie skrzywiła się. — Iapetus? A co tam jest, oprócz mnóstwa pijanych górników i burd… uch, barów? — Zarumieniła się, nie całkiem powstrzymując się na czas. — No, Sadie, co jest złego w burdelach? — Drażnił się z nią Holt, z sardonicznym błyskiem w szafirowych oczach. — Znaleźliśmy cię w jednym. 12

Iapetus, Japet – siedemnasty księżyc Saturna, licząc od planety.

— To nie to samo. — Obróciła się gniewnie do blondwłosego detektywa, wyraźnie zawstydzona. — Byłam tam pod przykrywką i ani razu… — Przerwała gwałtownie, gryząc się w język. — Nawet raz? — Głos Blakely’a był niebezpiecznie miękki. — Myślałem, że wszyscy odnoszący sukcesy reporterzy lubią realizm. — Blake ma rację. — Powiedział Holt. — Osobiście nie mogę wymyśleć lepszego sposobu zdobycia brudnej historii niż doświadczyć tego, przez co prostie przechodzą na porządku dziennym. Czy ta myśl nie przyszła ci nawet do głowy, Sadie? — Tak, w porządku? — Wybuchła gniewem, piorunując ich obu spojrzeniem. — Przyszła mi do głowy w chwili, gdy ty i twój partner wybraliście mnie z szeregu. Przyszła po raz drugi, gdy zawierałam ten układ i musiałam zmusić was, żebyście pozwolili mi zająć się tą historią. Słuchajcie, wiem, o co chodzi. — Wstała, nie zważając na dywan, łaskoczący jej bose stopy i zaczęła rozpinać zieloną koszulę szybkimi, drżącymi ruchami. — Co robisz, kochanie? — Zapytał ostrożnie Blakely, gdy zielona koszula rozsunęła się, ujawniając kremowe krągłości jej piersi, zakończonych soczystymi sutkami o barwie jagód i maleńki pasek kręconych włosków, które zdobiły jej płeć. Wstał i wyciągnął powstrzymującą rękę w jej kierunku, ale Sadie strąciła ją wzruszeniem ramion. Holt wisiał z jej drugiej strony, wyraźnie bojąc się ją dotknąć ze strachu, że zdenerwuje ją jeszcze bardziej. — Przygotowuję się do zapłaty. — Jej głos wydostawał się cicho i z trudnością, jakby ręka ściskała jej gardło. Wzięła głęboki oddech, a jej pełne piersi uniosły się ekscytująco. Blakely zbliżył się, niezdolny się powstrzymać. Po drugiej stronie zobaczył, że Holt także podchodził bliżej, jak gdyby przyciągany przez jakieś niewidzialne pole magnetyczne. — Zapłaty, za co? — Zapytał ostrożnie Holt, a Blakely poczuł ulgę, że głos jego partnera nadal miał spokojny, równy ton rozsądku, pomimo zaistniałej sytuacji. Holt zawsze był lepszy od niego w radzeniu sobie z emocjonalnymi kryzysami. — Wystarczająco jasno daliście do zrozumienia tam, w Pałacu Prostie, czego ode mnie oczekujecie, jeśli pozwolicie mi z wami iść. — Sadie zrobiła krok w tył tak, że mogła patrzeć na nich obu. Koszula wisiała otwarta po obu stronach, obrysowując jej kuszącą nagość. Blakely zauważył, że jej miodowe oczy błyszczały, ale jej pełne usta drżały lekko. Była znacznie bardziej niezadowolona z perspektywy wymiany seksualnych przysług naprawo wyłączności do tej historii niż chciała przyznać, nawet przed sobą, pomyślał. To najwyraźniej nie było coś, co zwykle robiła. Otwarł usta by powiedzieć jej, żeby się tym nie martwiła, że wszystko będzie w porządku i nie jest im nic winna, ale zatrzymało go ostre spojrzenie jego partnera. Holt chciał jej dać lekcję, której nie zapomni. Jego partner nienawidził bycia manipulowanym, a już wcześniej zostali spaleni przez prasę. — Co jasno daliśmy do zrozumienia, Sadie? — Zapytał ją Holt, nadal tym spokojnym, neutralnym głosem.

— Nie grajcie przy mnie idiotów. — Warknęła na blond detektywa. — W tamtym czasie myślałam, że pójście z wami dwoma to najlepszy wybór. Myślałam, że to lepsze niż zostanie w tym cholernym burdelu i bycie zgwałconą, a może zamordowaną, gdybym została odkryta. Teraz zaczynam się zastanawiać. Blakely nie mógł dłużej pozostawać cicho. — Sadie, kochanie… — Zaczął, robiąc krok w jej kierunku, ale nie pozwoliła mu skończyć. — Który z was? — Buntowniczo spojrzała z niego na Holta. Opierając ręce na biodrach, wypchnęła swoje nagie, dojrzałe piersi w celowym geście no dalej, który sprawił, że fiut Blakely’a stwardniał w spodniach jak ołowiany pręt. Mógł powiedzieć, że Holt był w podobnym stanie dyskomfortu. — Który z nas, co? — Zapytał Blakely, tak łagodnie, jak mógł. Jej sutki wyglądały na boleśnie twarde i pragnął pochylić się i wessać jeden do swoich ust, podczas, gdy Holt ssałby drugi. — No dalej. Chcę z tym skończyć. — Sadie próbowała wyglądać na znudzoną i światową, ale sromotnie zawiodła. Biedne dziecko, jest śmiertelnie przerażona, pomyślał znów Blakely. To zrobiło dużo, żeby zabrać go z krawędzi pożądania, ale jej bujne ciało nadal było na widoku i jego zaciekła twardość nie umarła całkowicie. — Który z was chce być pierwszy? — Zażądała odpowiedzi Sadie. Holt podszedł do niej z boku i przesunął jednym palcem w dół jej gardła, od miłosnego znaku, który wcześniej zrobił, do dojrzałego, podniesionego sutka jej lewej piersi. Pozwolił czubkowy swojego palca okrążać go leniwie przez chwilę, zanim uszczypnął lekko napięty, różowy pączek, wywołując sapnięcie Sadie. Blakely obserwował zahipnotyzowany, aż jego partner skinął na niego. A tak, zły glina, zły glina, przypomniał sobie. Podążył za przewodnictwem Holta i podszedł do dziewczyny. Chwytając jej drugi sutek miedzy kciuk i palec wskazujący, ścisnął go czule. — Co, jeśli powiedziałbym obaj? — Głos Holta był niski i niebezpieczny, długie palce nie opuszczały sutka, którym bawił się tak swobodnie. Blakely spojrzał ostro, ale szafirowe oczy były skierowane na dziewczynę między nimi. Holt miał zamiar przedstawić swoje argumenty. Ciemnowłosy detektyw odwrócił się od swojego partnera i obserwował reakcję Sadie na pytanie. — W… w tym samym czasie? — Głos Sadie był zduszony, niedowierzający. — Ja nigdy… To znaczy nie mogłabym… — Oczywiście, że byś mogła, kochanie. — Blakely pochylił się bliżej, żeby wyszeptać w małą, różową muszelkę jej ucha, nie puszczając sutka, który uznał za należący do niego. W jej głosie był paniczny strach, niedowierzanie, ale nie obrzydzenie, pomyślał. Nagle zapragnął sięgnąć pomiędzy jej nogi i sprawdzić wrażliwe V jej płci, żeby zobaczyć czy rozgrzała się, gdy bawili się z nią w ten sposób. Czy jego palce rozdzieliłyby pulchne fałdki jej cipki i

znalazły ja mokra i gotową na nich — na nich obu, gdyby ją tam dotknął? Gwałtownie wypuścił sutek, który tak słodko torturował i zobaczył, że Holt robi to samo. Poruszając się jednocześnie, okrążyli ją, Holt wziął tył, a Blakely przód. Blakely ruszył naprzód, cofając ją, aż była przyciśnięta do szerokiej piersi jego partnera, a jej dojrzałe piersi były dociśnięte do płaskiej powierzchni jego własnej klatki piersiowej. Oddychała gwałtownie, prawie hiperwentylując ze strachu i podniecenia, gdy objął dłonią jej zarumieniony policzek. — To nie byłoby takie złe, skarbie. — Wyszeptał w jej ucho, pieszcząc kciukiem jej rozpalony policzek. — Holt i ja wiemy jak traktować damę. — Jej skóra była jedwabiście gładka, a lekki, kobiecy zapach, który był niesprecyzowanie przepyszny, przesycał powietrze między nimi. Jego partner pochylił się naprzód i wyszeptał do jej drugiego ucha. — Pomyśl, co byś czuła, Sadie. My obaj jednocześnie, wypełniający cię… — Długie palce Holta pieściły jej ramiona, pociągając delikatnie zieloną koszulę, aż opadła i Sadie była naga pomiędzy nimi. — Moglibyśmy uczynić to dla ciebie tak dobrym. — Polizał delikatnie jej ucho, wsysając małżowinę do ust. Blakely nadal głaskał jej policzek, gdy znów się zbliżył, przyciskając twardego jak kamień członka, grożącego przebiciem się przez zbyt ciasne spodnie, które nosił, do miękkiego złączenia pomiędzy jej nogami. Mógł poczuć jej żar nawet przez materiał, który miał na sobie. Przycisnął mocniej, szturchając pomiędzy nabrzmiałe wargi jej cipki by potrzeć swoją twardością o jej wrażliwe, wewnętrzne fałdki, sprawiając, że sapnęła. Poczuł odpowiadający nacisk z drugiej strony i wiedział, że Holt przyciskał własną erekcję do bujnej szczeliny jej tyłka, unieruchamiając ja ciasno miedzy nimi. Wtedy T-link między Blakely’em i jego wysokim, blond partnerem, otwarł się nagle. Skwierczenie połączenia pomiędzy nimi było jak namacalna rzecz, wysokie napięcia, które przepływało przez wszystkie trzy ciała, podpalając zakończenia nerwowe i elektryzując ośrodki przyjemności we wszystkich trzech mózgach. Blakely poczuł wrażenie prawie całości, gdy link rozszerzył się z wąskiej wstążki, to autostrady rozkoszy i wzajemnego połączenia, splatając trzy systemy nerwowe w jeden. To powinno być w ten sposób, pomyślał, czując ręce Holta na nagiej skórze dziewczyny, jakby były jego własnymi i wiedząc, że jego partner czuł to samo. To jest to, czego potrzebujemy… Desperacko pragnął ją wtedy wziąć, podzielić się nią z Holtem i dokończyć połączenie, o które błagał T-link. Mógłby rozpiąć suwak i wsunąć swojego pulsującego fiuta w ciasną, śliska wilgoć, pocierając swoim trzonem podczas, gdy Holt zrobiłby to samo od tyłu, wypełniając ją… pieprząc ją… Poczucie całości, zupełnej realizacji było tak cholernie blisko, a ciało Sadie reagowało na link. Przechwytywała energię, która generowali i odsyłała ją do nic z powrotem z zamkniętej pętli, niepodobnej do niczego, co kiedykolwiek wcześniej czuł.

— Czy to jest to, czego chcesz? — Blakely nie był pewien, który z nich to powiedział ani czyje ręce były wypełnione jej dojrzałymi piersiami, które ręce ślizgały się po jej lekko wygiętych bokach, pieszcząc jedwabistą skórę wnętrz jej ud, tak mokrą i gorącą, i chętną… Potem poczuł, że Sadie zesztywniała między nimi, jej ciało było sztywne jak deska. Była nieprzygotowana na cokolwiek z tego, zrozumiał. Mogli przeładowywać jej organizm. Blakely spojrzał na nią z zaniepokojeniem, nie wykrył, żadnych zwykłych symptomów przeładowania sensorycznego i nie zemdlała, ale zarumieniona twarz, którą nadal obejmował dłonią, drżała, a jej delikatne rysy były napięte od przytłaczających doznań. — Och, Bogini. — Wyszeptała łamiącym się głosem. Jej miodowobrązowe oczy były wielkie ze strachu i rozkoszy. — Nie rozumiem, ale proszę… Proszę, nie. Ja nigdy… Nie mogę… Proszę… — Łza wypłynęła z kącika jej oka i spłynęła po kciuku Blakely’a, gdy pieścił jej policzek, a jej oddech był nierówny. Jej ciało mogło odpowiadać na link, ale było oczywiste, że była nieprzygotowana emocjonalnie. Przeklinając siebie i swojego partnera za posuniecie się zbyt daleko, Blakely gwałtownie zrobił krok w tył, dając jej przestrzeń i zwężając link do jego wcześniejszych rozmiarów, czując stratę jak nagle amputowaną kończynę. Zobaczył skrzywienie Holta i wiedział, że jego partner też to poczuł. Zaskoczona bez równowagi, Sadie prawie upadła, ale Holt złapał ją szorstko od tyłu i przytrzymał, aż odzyskała równowagę. Gdy stało się oczywiste, że nie upadnie, blondyn obszedł ją by stanąć ramie w ramię z Blakely’em i spojrzeć na jej twarz. — Nie prosiliśmy cię o taki rodzaj zapłaty, Sadie. — Głos Holta był zimny i precyzyjny. — Ale Blakely i ja nie lubimy być manipulowani. Zabraliśmy cię ze sobą, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo, nie dla naszej własnej, seksualnej satysfakcji. Chociaż doceniamy ofertę, — Szafirowe oczy podziwiały wszystkie jej apetyczne krzywizny, nagie przed nimi. — żaden z nas nie zmusza nikogo do spania z nami wbrew jego woli. — Blakely skinął głową w potwierdzeniu, nie ufając sobie by się odezwać. Gdyby to zrobił, to po to, żeby uspokoić dziewczynę i zepsułby wszystko, co jego partner próbował osiągnąć. Poza tym poczucie straty nadal było tak świeże. Połączenie między nim i Holtem pulsowało jak puste gniazdo, potrzebując trzeciego, do dopełnienia ich, ale spróbował to zignorować i skoncentrować się na dziewczynie. — Ale myślałam… sposób, w jaki wy… to, co mówiliście… — Sadie wyraźnie była zaskoczona nagłym ułaskawieniem. Palcami osuszyła policzki, używając szybkich, szarpanych ruchów i skrzyżowała ramiona na nagich piersiach, próbując odzyskać opanowanie. — Nie, to było to, co ty mówiłaś. — Przypomniał jej łagodnie Blakely. Pochylając się w jej kierunku, pocałował ją miękko w bok szyi, w miejscu, gdzie wcześniej zostawił swój znak na jej kremowym ciele. Cieszył się, że nie wpadła w jakiś rodzaj histerii, ale był też smutny — udowodniła to, co wcześniej mówił Holt. Sadie prawdopodobnie mogła być w stanie znieść fizyczny aspekt podłączenia do T-linku, co było rzadkie, ale wyraźnie nie była emocjonalnie podatna na to, co on i jego partner mieli do zaoferowania. Próbował otrząsnąć

się z melancholijnego nastroju. — Czas do łóżka, dziecko. Dzisiaj w nocy możesz wziąć stronę łóżka Holta, a on może spać na kanapie. — Zamierzałem zaproponować jej twoją stronę łóżka. — Zaprotestował łagodnie Holt. Uśmiechnął się leniwie do Sadie i pochylił się by dać jej powolny, przedłużający się pocałunek w pobliżu kącika jej ust, jak gdyby T-link nie pulsował jak puste gniazdo w jego piersi w taki sposób, jak u Blakely’a. Holt zawsze był lepszy w ukrywaniu emocji — w ukrywaniu swojego bólu, stwierdził ciemnowłosy detektyw. — Zapomnijcie o tym, obaj. — Sadie położyła po jednej małej dłoni na obu szerokich klatkach i pchnęła tak silnie, jak mogła. Potem, najwyraźniej przypominając sobie, że wciąż była naga, chwyciła koszulę z podłogi i założyła ją, zapinając ja tak szybko, jak wcześniej rozpinała. — Ja biorę kanapę. — Jej głos nadal lekko drżał. — Nie wiem, o co chodzi z wami dwoma, ale nie jestem zainteresowana byciem blisko któregokolwiek z was w łóżku. — Odwróciła się do nich plecami i tupnęła jedną, małą stopa w dywan, wyraźnie czekając, aż wyjdą. Nie miała jeszcze zamiaru dyskutować o dziwnej reakcji, którą poczuła, gdy była ściśnięta pomiędzy nimi dwoma. Blakely zastanawiał się czy zapyta, czy spróbuje sama się dowiedzieć. Wiedząc to, co wiedział o dziennikarzach, stawiał na to drugie. Powodzenia, kochanie. Nigdy by nie zgadła. Uniósł brew, patrząc na swojego partnera. — Holt, myślę, że zostaliśmy odprawieni. — Uśmiechnął się szeroko, a blondyn odpowiedział leniwym uśmiechem. Z pewnością przedstawili swój punk widzenia. Nie zaszkodzi, jeśli pozwolą teraz Sadie zrobić, co chciała. — Myślę, że lepiej powinniśmy iść spać, partnerze. — Odparł Holt. Kiwnął głową do Blakely’a i mrugnął, żadna dyskusja nie była konieczna. — Śniadanie jest dokładnie o siódmej. — Blondyn powiedział Sadie, a raczej jej szczupłym, sztywnym plecom. — Jeśli nie wstaniesz, przegapisz. — Śpisz, tracisz. — Wyjaśnił Blakely, wyciągając termiczny szlafrok na kanapę, która błyskawicznie zaczęła się roztapiać wokół niego. — Dobrze, wszystko jedno. — Mruknęła, garbiąc ramiona. Było oczywiste, że chciała zostać sama. Współczując jej, Blakely skierował się do maleńkiej kabiny, która była ledwie wystarczająco duża, żeby pomieścić królewskich rozmiarów łóżko z żelopianki, gdzie spali on i Holt. Najwyraźniej twórca statku był świetny w zewnętrznych luksusach jak świetna strefa mieszkalna i bardziej oszczędny w wewnętrznych częściach takich, jak odświeżacz czy przestrzenie sypialne. Osobiście chciałby, żeby twórca uwzględnił jeszcze przynajmniej jedną sypialnię. Holt miał tendencję do chrapania.

Rozdział 6 Nie ważne jak obróciła się na k-żelowej kanapie, Sadie nie mogła zapaść w sen. Kanapa dostosowywała się do każdego jej ruchu, doskonale służąc za poduszkę i z pewnością była znacznie bardziej miękka niż stalowy schowek, gdzie sypiała, grając rolę prostie-borga, ale sen nadal jej umykał. Sadie wiedziała, dlaczego. Jej dyskomfort nie był fizyczny — był mentalny. O co, do diabła, chodziło z tymi dwoma? Zastanawiała się po raz setny. I dlaczego zareagowałam w ten sposób, gdy umieścili mnie miedzy sobą? Zadrżała i przypomniała sobie uczucie dwóch silnych, umięśnionych ciał, przyciskających się mocno do niej, dwie pary pieszczących ją rąk, dwie pary ust, całujących, liżących, szepczących, co by zrobili… Już samo myślenie o tym sprawiało, że oddech w jej piersi stawał się krótki i płytki, a jej policzki zarumieniły się matową czerwienią ze wstydu, gdy przypomniała sobie swoją reakcję. Gdy poczuła to połączenie, tę elektryczność przepływająca między nimi przez nią jak przez przewodnik, była prawie gotowa zrobić wszystko, co chcieli. Słowa „weźcie mnie” drżały na jej ustach i Sadie w całym swoim życiu nie czuła się taka gorąca i mokra. Co jest ze mną nie tak? Ledwie ich znam, a nie jestem tego typu dziewczyną… Rozwiązła, wyszeptał w jej głowie głos Geralda. Sadie skrzywiła się, przyglądając się uważnie lekko wygiętemu sufitowi nad nią. Tak, zgodziła się albo myślała, że zgodziła się na wymianę seksualnych przysług za szanse na historię stulecia, ale to nie było coś, co zrobiła kiedykolwiek wcześniej, a nawet, czego zrobienie wyobrażała sobie w najdzikszych snach lub fantazjach. A potem Holt powiedział jasno, że dawali jej tylko nauczkę za próbę użycia seksu, jako broni i wmieszania się w ich sprawę przy użyciu manipulacji. Cóż, zrobiła to w pewnym stopniu, choć nie musiała wykonać tak upokarzającego pokazu… Sadie poczuła, że jej policzki zrobiły się jeszcze czerwieńsze. I to nadal nie wyjaśniało, dlaczego zareagowała na nich tak silnie… na ich ręce na moim ciele… Pomyślała o Geraldzie, jej eks-narzeczonym z Io. Rodzice Sadie zmarli, gdy była bardzo młoda i została zabrana przez surową, podstarzałą ciotkę, która ledwie ją tolerowała. Mimo bycia wychowaną w Goshen Land, najbardziej konserwatywnej kolonii na Io, Sadie zawsze była żywa i ciekawska. Jej ciocia, Minnie, nazywała ją wścibską, co prawdopodobnie była powodem tego, że została reporterką. Gerald był jej pierwszym prawdziwym chłopakiem, jakiego miała po pójściu do college’u i wydostaniu się spod kontroli ciotki Minnie. Sadie naprawdę nie była z nikim innym, a wyobrażeniem Geralda o zboczonych, seksualnych eskapadach było zostawienie włączonego światła w odświeżaczu, przy zatrzaśniętych drzwiach tak, że ledwie widzieli wzajemnie swoje zarysy w zaciemnionej sypialni, gdy się kochali.13 Jak wszyscy inni w Goshen był ekstremalnie konserwatywny w kwestii seksu, a gdy Sadie ośmieliła się poprosić o więcej, ich związek rozpadł się pod ciężarem jego dezaprobaty. Sadie mogła go prawie usłyszeć, przypominając sobie sposób, w 13

Zapewne z zamkniętymi oczami i w jedynej słusznej pozycji, nie dotykając się wzajemnie zanadto, bo to przecież niewłaściwe…

jaki zareagował na „nienaturalne” prośby, które wyszeptała mu do ucha pewnej nocy, gdy przygotowywali się by się kochać…

*

Gdy przetoczył się, siadając i popatrzył na nią w dół w półmroku, cienkie włosy Geralda splątały się w puch na czubku jego jajowatej głowy. Nawet w mroku sypialni Sadie mogła zobaczyć wyraz niesmaku na jego wąskiej, ściągniętej twarzy. — Szczerze, Sadie, nie rozumiem tej nagłej obsesji z próbowaniem nowych rzeczy. — Gerald miał ten ton, o którym Sadie myślała, jako o „nadętym,” którego używał zawsze, gdy czuł się niekomfortowo lub nieszczęśliwie. Sprawiał, że rejestr jego głosu podskakiwał prawie o pół oktawy, zmieniając jego zwykle przyjemny tenor w podobny do komara skowyt. Gdy słyszała ten ton w jego głosie, Sadie wiedziała, że nie wygra, jakiekolwiek argumenty mieliby w tej chwili. — Po prostu chcę spróbować czegoś nowego raz na jakiś czas. — Powiedziała defensywnie. — Co jest złego w próbie dodania odrobiny smaku naszemu życiu miłosnemu, Geraldzie? — Jeśli nie jest zepsute, po co próbować je naprawiać? — Odparował. — Słuchaj, moja droga. — Gerald zawsze nazywał ją tak, gdy wyrażał swoje zdanie. Blisko końca ich związku, gdy wszystko się rozpadało, Sadie zaczęła aktywnie nienawidzić tej szczególnej czułości. — Przykro mi, ale po prostu nie czuję się komfortowo z tym, o co prosisz.14 Nie wiem, skąd bierzesz te pomysły, ale część z tego, co mówisz jest po prostu, cóż, odrażająca. Sadie przeprosiła, czując jakby miała cal wzrostu i przystąpili do swojej zwykłej rutyny, która składała się z niej, leżącej w ciemności pod Geraldem,15 pochrząkującym na niej, aż był zaspokojony, a potem stoczył się, już na wpół śpiąc. Cały ten incydent sprawił, że Sadie poczuła się brudna i okropna, choć nie sądziła, że prosiła o tak oburzającą rzecz.16 Oczywiście nie pomagało to, że uwagi Geralda odbijały słowa jej ciotki o jej złym prowadzeniu się seksualnie. Cały wykład cioci Minnie o ptaszkach i pszczółkach zawierał się w trzech słowach. „Grzeczne dziewczynki nie…”17

*

14

Aż dziwne, że nie chciał czekad z seksem do ślubu.  Zresztą może chciał, kto go tam wie. A nie mówiłem, że w jedynej słusznej pozycji? 16 Osobiście uważam, że to ten cały Gerald powinien skoczyd z okna, wyświadczając przysługę światu i każdej kobiecie, która miałaby nieszczęście z nim byd. 17 …mają odrobiny zabawy? 15

Stopniowo Sadie zrozumiała, że chciała więcej, choć nie była naprawdę pewna, o ile więcej. W sekrecie marzyła o uprawianiu dzikiego i niesamowitego seksu z mężczyzną jej snów, jeśli kiedykolwiek go znajdzie, ale jej fantazje były niejasne i nieostre. W większości chciała po prostu wydostać się ze swojej codzienności i dla odmiany spróbować czegoś nowego. Cóż, przebranie się za prostie-borga, żeby opisać najbardziej skandaliczną historię, jaką System Słoneczny kiedykolwiek słyszał, z pewnością kwalifikowało się, jako coś nowego. Sadie zdecydowała rzucić się na zostanie doskonałą dziennikarką i na jakiś czas odłożyła myśl o znalezieniu Pana Właściwego. Zerwanie z Geraldem było trudne, a pozbycie się tego potępiającego głosiku w jej głowie jeszcze trudniejsze. Czasami brzmiał jak jej były narzeczony, a czasem jak jej ciotka, Minnie, ale zawsze był wyładowany poczuciem winy i wstydem. To było niesamowite, pomyślała Sadie, że była w stanie wystarczająco ominąć swoje wychowanie, by zawrzeć układ, który myślała, że zawiera z Blakely’em i Holtem, żeby w ogóle dalej uczestniczyć w tej misji. — Wszystkim, czego chciałam, było raz na jakiś czas spróbować czegoś innego. — Gderała do siebie w ciemnościach, przewracając się i zmuszając kanapę do ponownego dostosowania się, co zrobiła natychmiast. To było podsumowanie jej seksualnej ambicji, choć zawsze czuła, że jest tam coś więcej… coś innego, czego pragnęła i nie mogła ubrać tego w słowa. Ale to z pewnością nie był ten… ten scenariusz, który zdawali się oferować Holt i Blakely. Obaj… jednocześnie. Sama myśl była szokująca, przerażająca… intrygująca? Nie, na pewno nie! Więc, dlaczego czuła to, co czuła, reagowała w taki sposób, gdy dotknęli jej w tym samym czasie? Nie czuła tego mrowiącego wybuchu prawie orgazmicznej rozkoszy, gdy każdy z nich dotykał ją oddzielnie, więc dlaczego… Czy to wszystko mogło być w jej głowie? Czy miała jakieś ukryte pragnienie bycia z dwoma mężczyznami jednocześnie? A może chodziło o coś innego? Powinnam po prostu pójść prosto i zapytać. Z nich dwóch Blakely był bardziej przystępny, podczas gdy Holt wyglądał na zimniejszego i bardziej ponurego… Ale nie, nie ważne jak cholernie zawstydzające byłoby w ogóle zapytać. Co jeśli ciemny detektyw z kręconymi włosami po prostu popatrzy na nią beznamiętnie? Co, jeśli prawdą było, że jakaś część jej pragnęła tego tak bardzo, że zmuszała ją do zachowywania się jak kotka w rui, w chwili, gdy obaj ją dotknęli? Czy naprawdę aż tak bardzo chciała przejść na dziką stronę? Sadie z trudnością mogła w to uwierzyć. Znam siebie — nie jestem taka. Coś musiało się dziać. Sadie usiadła w ciemności i uderzyła oparcie niewinnej kanapy. Westchnęło cicho, kształtując się wokół jej małej pięści. — Coś jest z tymi dwoma i dowiem się, co. — Powiedziała cichym, stanowczym głosem. Samo powiedzenie tego głośno, sprawiło, że poczuła się lepiej. Nigdy nie była rodzajem dziewczyny, która kładła się i czekała, co zaserwuje życie. Dotrze do tego, choćby to miało ją zabić. I, skoro już przy tym jest, dostanie wyłączność na artykuł z największej historii, jaka trafiła do wideo informacji w czasie ostatnich pięćdziesięciu lat. Nagrodo Pulitzera, nadchodzę!

Rozdział 7 W czasie dwutygodniowej podróży z Tytana, który był na samym końcu swojej eliptycznej orbity wokół Saturna, na Iapetus, Sadie poznała obu mężczyzn całkiem nieźle. Holt był cichszy i bardziej introspektywny, z suchym poczuciem humoru, które Sadie nauczyła się doceniać, choć mogło zmienić się w kąśliwy sarkazm, gdy był wkurzony i miał tendencje do bycia nieustępliwym. Gdy wysoki blond detektyw zdecydował się na coś, tak się działo. Miał aurę manier i wyrafinowania, której brakowało prostemu Blakely’owi i Sadie dowiedziała się, że był wychowywany w bardzo bogatej rodzinie w pierwszej kolonii na księżycu, a jego rodzice wyrzekli się go, gdy zdecydował się dołączyć do Sił Pokojowych Starej Ziemi, zamiast zostać oficerem we Flocie Międzygwiezdnej. Pomimo odcięcia z woli jego ojca, Holt zachował aurę uprzywilejowania i miał tendencję do patrzenia na świat w chłodny i analityczny sposób. To, w połączeniu z jego złocistym, dobrym wyglądem, czasami sprawiało, że wydawał się sztywny i nieprzystępny. Jednak zaczynał zmniejszać czujność i wewnątrz chłodnej, blond skorupy, Sadie zobaczyła człowieka z sercem, które można było dotknąć łatwiej niż Holt chciał na to pozwolić. Blondyn często był kapryśny i zmartwiony. Blakely wyznał Sadie, że Holt miał ostatnio pewne romantyczne trudności i prywatnie zastanawiała się czy jego życie miłosne było w jakiś sposób skomplikowane przez dziwną więź, która zdawała się istnieć miedzy dwoma partnerami. Blakely, jak nauczyła się Sadie, był prawie tak różny od swojego wysokiego blond partnera, jak to było możliwe, zarówno z pochodzenia, jak i z charakteru. Ciemny detektyw z kręconymi włosami wychowywał się na podłych ulicach Nowego Brooklynu na Starej Ziemi. Szczerze powiedział Sadie, że to Holt był mózgiem w ich zespole, a on był tym silnym. Obserwując ich współdziałanie, Sadie zrozumiała, że podczas, gdy Holt był tym bardziej wykształconym, Blakely był bardziej intuicyjny. Był też bardziej wyluzowany niż jego zimny, blond partner, czasem prawie dziecinny w swoim entuzjazmie do życia i prostych radościach, i zawsze mógł zmusić Sadie do śmiechu. Zawsze był pełen energii i miał szybkie jak u kota odruchy, które były prawie przerażające. Raz złapał w powietrzu kubek ekstra odżywczego shake’a, który Sadie strąciła ze stołu, choć był pół pomieszczenia dalej, gdy to zrobiła. Odstawił go z powrotem, nie wylewając ani kropli i ani on, ani Holt nie wydawali się o tym w ogóle myśleć. Był z nim naturalny atletyzm, sprężystość w jego krokach i błysk w oku, który był natychmiastowo atrakcyjny. Choć nie miał idealnej struktury kostnej swojego blond partnera, Sadie uważała jego przekrzywiony uśmiech za czarujący. Nie widziała go jeszcze wściekłego czy zmartwionego, ale podejrzewała, że było w nim więcej niż było widać na pierwszy rzut oka. W Blakely’u była mroczna intensywność, która była tak intrygująca, jak powściągliwa wrażliwość Holta. Im więcej czasu Sadie spędzała z Blakely’em i Holtem, tym bardziej ich lubiła. Byli najbardziej niezwykłym zespołem, jak można było sobie wyobrazić, ale zdawali się idealnie wzajemnie dopełniać i było oczywiste, że pomimo ich łagodnych kłótni, byli do siebie

głęboko przywiązani. Przestrzenie na statku były ograniczone, ale, ponieważ Holt miał tendencję do bycia rannym ptaszkiem, a Blakely był bardziej nocnym Markiem, Sadie znalazła czas, żeby porozmawiać, żeby porozmawiać z nimi osobno. Seks z którymś z nich, lub z oboma, nie został więcej wspomniany po tej nieszczęsnej, pierwszej nocy i z czasem Sadie przeszła nad swoim zawstydzeniem i prawie zapomniała, że chciała wymienić seksualne względy na historię stulecia. Czuła zarówno ulgę, jak i rozczarowanie, że ten temat został porzucony tak całkowicie, choć to nie miało żadnego sensu — prawda? Holt był czarującym gentlemanem, a Blakely skandalicznie z nią flirtował, ale nie wydawał się mieć nic złego na myśli. Według Holta, ciemnowłosy detektyw flirtowałby z kimkolwiek, to po prostu wychodziła na jaw jego tryskająca energią osobowość. Sadie cieszyła się uwagą i lubiła spędzać czas z oboma partnerami. By zabić czas, często grała w szachy z Holtem albo w karty z Blakely’em, który był ekspertem w każdym możliwym sposobie oszukiwania. Nauczył ją kilku trików i sprzysięgli się przeciw Holtowi, gdy grali wszyscy troje, aż blond detektyw wyszedł, gderając, że w ich rękawach było więcej asów niż w rzeczywistej talii. Dwutygodniowa podróż była tak wesoła i przyjemna po początkowej niezręczności pierwszej nocy, że byłaby prawie jak spędzanie czasu z dwoma starszymi braćmi, gdyby nie cienka krawędź napięcia, która nadal istniała między nimi. Sadie nie zauważała tego tak bardzo, gdy była sama albo z Blakely’em, albo z Holtem, ale kiedykolwiek byli wszyscy troje, w jakimkolwiek rodzaju bliskiej odległości, to dodawało każdemu wypowiedzianemu słowu, każdemu wykonanemu gestowi specjalne znaczenie, które uważała za niemożliwe do zignorowania. I w jakiś sposób ciągle odkrywała, że znajduje się między nimi, siedząc na kanapie, przy stole albo po prostu stojąc w strefie przygotowywania posiłków. Zauważenie tego zajęło jej chwilę, ale gdy to zrobiła, zastanawiała się czy to był jakiś świadomy wysiłek ze strony Blakely’a i Holta, czy byli tego zupełnie nieświadomi. Czy to było celowe, czy czysto przypadkowe, Sadie pilnowała, żeby, nie ważnie jak blisko byli, nigdy nie dotykała bezpośrednio, skórą do skóry obu w tym samym czasie. W ten sposób wydawało się po prostu… bezpieczniej. Nie była w stenie znaleźć niczego więcej o tajemniczej więzi pomiędzy nimi, ale codziennie miała na nią dowody. Była tam w sposobie, w jaki dwaj mężczyźni kończyli wzajemnie swoje zdania, wiedzieli, gdzie znajduje się ten drugi, w dowolnym momencie i wydawali się swobodnie komunikować wyłącznie spojrzeniem. Sadie prawie zrezygnowała ze zrozumienia, czym było to, co wiązało uch dwóch tak blisko, ale potem, w noc przed tym jak dotarli na orbitę wokół Iapetusa, wydarzyło się coś szczególnie dziwnego.

*****

Sadie znalazła mały zestaw do naprawy chipów i siedziała pośrodku kanapy, piórem laserowym, próbując przywrócić swój chip Nie-Patrz-Na-Mnie do życia. Części zestawu były przestarzałe, ale pomyślała, że mogłaby zmusić go do działania, dokonując tylko lekkich modyfikacji. Skupiała się wściekle z końcem języka ściśniętym miedzy zębami, gdy pracowała, myśląc, że była całkiem pewna, że byłaby w stanie wyciągnąć z chipu jeszcze przynajmniej kilka godzin życia, gdy jej uchwyt na śliskim cylindrze pióra ześliznął się, a promień jasności o grubości mikrona, który wytwarzało narzędzie, przeciął gładko ciało na jej dłoni, zostawiając głębokie cięcie. Wessała głęboko powietrze, prawie sapnęła, gdy piekący, rozpalony do białości ból krzyczał w jej zakończeniach nerwowych, upierając się, że jej ręka płonęła. Skaleczenie było tak nagłe i ostre, że mogła tylko wpatrywać się w ranę, jej dłoń szybko wypełniała się krwią i myślała jak przez mgłę tak, że to wyglądało, jakby miała dłoń pełną jej ulubionego lakieru do paznokci. Nazwa tego lakieru, przypomniała sobie, brzmiała Gorącokrwista. — Hej, wszystko w porządku, dziecko? — Blakely pojawił się natychmiast. Był blisko, w strefie przygotowania posiłków i najwyraźniej usłyszał hałas, jaki zrobiła. Usiadł na kanapie i wziął ranną rękę pomiędzy swoje. — Cholera, paskudne. — Skomentował, patrząc na przypalone brzegi cięcia. — Hej, Holt. — Zawołał. — Chodź tu i przynieś… — Mam. — Wysoki blondyn pojawił się nagle po jej drugiej stronie z płaskim pudełkiem, które miała wielki, czerwony krzyż na pokrywie, w jego rękach. Sadie poświęciła chwile na zastanowienie się, jak na system słoneczny, Holt mógł wiedzieć, co się działo i co było potrzebne. Przez ostatnie pół godziny był w komorze Navicomu, która była w najdalszej części statku i była też dźwiękoszczelna. Zanim mogła sformułować pytanie, Holt usiadł po jej drugiej stronie i na k-żelowej kanapie i otwarł pudełko. Gdy Blakely przytrzymywał ją nieruchomo, Holt oczyścił i zabandażował ranę i owinął jej rękę flexi-sealem, stworzonym do redukowanie ruchu i wspomagania leczenia. — Lepiej bądź z tym ostrożna przez jakiś czas. — Powiedział blondyn, nadal trzymając delikatnie jej dłoń. — Takie złe cięcie jak to, będzie się trochę leczyć. — Ja… dziękuję. — Sadie popatrzyła z wdzięcznością od jednej pary niebieskich oczu do drugiej i zrozumiała, że po raz kolejny była miedzy nimi. Wszyscy siedzieli razem tak blisko, że czuła ich ciepłe oddechy, pieszczące jej policzki i obaj nadal trzymali jej ranną rękę, Blakely dotykał jej przedramienia, żeby ją unieruchomić, a Holt przytrzymywał jej palce. Obaj ją dotykali. Gdy zrozumienie uderzyło Sadie, było jak przycisk naciśnięty gdzieś w obszarze jej splotu słonecznego i fala dziwnej, zmysłowej energii przelała się przez nią jak zrobiła to przy dwóch innych okazjach, gdy nawiązała kontakt skóry ze skórą, z dwoma mężczyznami jednocześnie. — Och… — Westchnienie zostało wyrwane z jej gardła, gdy komfortowa atmosfera pomiędzy ich trójką nagle zmieniła się w gorące napięcie potrzeby. Stała się świadoma tego,

że Blakely całował jej gardło podczas, gdy Holt pochylił się i wziął jej usta z intensywnością, której nigdy wcześniej nie poczuła w żadnym pocałunku. — Bogini, jesteś słodka. — Warknął jej do ucha niski głos, który Sadie rozpoznała, jako Blakely’a. — Mmm. — Potwierdził Holt, zbyt zajęty całowaniem jej, żeby zgodzić się bardziej werbalnie. Sadie poczuła, jakby tonęła w atakujących ją doznaniach i uczuciu czterech silnych rąk, przesuwających cię po jej ciele. Miała na sobie kolejną z męskich koszul, tym razem Holta i nagle stała się świadoma, że ktoś rozpiął jej przód by obnażyć jej piersi. Palce leniwie skręcały jej bolące sutki, a czyjaś dłoń wślizgiwała się miedzy jej nieopierające się uda by popieścić tam nagłą wilgoć. Wiedziała, że powinna powstrzymać to, co działo się pomiędzy nimi trojgiem, ale jej mózg i jej ciało nadawały na dwóch zupełnie różnych falach. Wszystkim, o czym mogła myśleć, gdy silne ręce rozsunęły jej uda, a dwa długie palce wsunęły się głęboko w jej gorącą płeć, było jak dobrze, jak całkowicie właściwe się to wydawało. Tonęła w słodkich doznaniach, niepewna już dłużej, co robił jej, który z mężczyzn i nie dbając o to. Teraz Blakely ją całował, zastępując swojego partnera tak, że Holt mógł wsysać jej wrażliwe sutki do ust i przygryzać je, przetaczając utalentowanym językiem po każdym bolesnym pączku. Mocne palce kontynuowały pieprzenie jej, powoli i głęboko. Szeroki kciuk musnął szorstko jej nabrzmiałą łechtaczkę, sprawiając, że krzyknęła cicho. Sadie poczuła, że zbliża się do wstrząsającego szczytu. Sapała i jęczała w usta Blakely’a, a on gorliwie przełykał jej krzyki, gdy skręcała się pomiędzy dwoma wielkimi, męskimi ciałami na kanapie. Bogini… dojdę. Dojdę tak mocno… Myślała Sadie, wyginając biodra na spotkanie pchających w nią palców. Nadal nie wiedziała czy należały do Blakely’a, czy Holta, ale to nie wydawało się mieć znaczenia — byli równie mile widziani w jej ciele, zrozumiała. Marzyła tylko, żeby mogła mieć więcej. Obraz ich trojga nagich razem w łóżku, Blakely biorący ją od przodu, a Holt od tyłu, przepłynął w uniesieniu przed oczami jej wyobraźni i nie odchodził. Być ściśnięta miedzy nimi w ten sposób… być wypełnioną tak zupełnie i całkowicie… część jej wiedziała, że będzie tego żałować, poczuje się jak największa kurwa systemu słonecznego, jeśli pozwoli, żeby to się stało, ale pożądanie było tak silne, spalające ją od środka jak rozpalona do białości gwiazda, że nie mogło zostać ugaszone w żaden inny sposób. Nie jestem taka. Nie takim rodzajem dziewczyny, krzyczała desperacko część jej umysłu, ale znów, ciało Sadie nie było przygotowane na zauważanie niczego innego niż napięcie pożądania i cudownie oszałamiające doznania, które u niej wywoływali. Musiała ugryźć się w język, żeby powstrzymać się przed błaganiem, żeby ją wzięli… żeby ja pieprzyli. Była blisko… tak blisko… Co dziwne, to swędzące uczucie w jej rannej ręce sprowadziło ją z powrotem z krawędzi bez powrotu. Zaczęło się, jako lekkie mrowienie, które ledwie zauważyła. Głównie, dlatego, że mrowiło ją wszędzie, gdy ci dwaj mężczyźni dotykali i pieścili ją, ale potem narastało. Mrowienie stało się swędzeniem, a swędzenie stało się palącym uczuciem, które stało się niemożliwe do zignorowania.

— Czekajcie… czekajcie! — Usiłowała odsunąć się od Blakely’a i Holta, odpychając się spomiędzy nich z pewną trudnością. Gdy ześliznęła się z kanapy, zrywając kontakt pomiędzy nimi, zobaczyła, że przez obie twarze, jasną i ciemną, przeszedł wyraz prawie bólu. Skrzywdziłam ich w jakiś sposób, pomyślała niejasno, ale ból w jej dłoni rozpraszał ją za bardzo by myślała o czymkolwiek innym. — Przykro nam. — Holt pierwszy odzyskał głos. — Nie chcieliśmy… — Taa, to po prostu… — Blakely urwał, wyraźnie nie będąc w stanie lub nie chcąc dokończyć zdania. Obaj patrzyli na nią z surowym głodem, prawie potrzebą, nadal płonącym w ich oczach. Zarówno szafirowe, jak i oczy w barwie indygo, płonęły nim. Sadie zadrżała przez intensywność emocji, które ciągle drżały w powietrzu pomiędzy ich trójką jak niestabilne napięcie elektryczności statycznej. — Nie o to chodzi. — Zarumieniła się, gdy zrozumiała, że koszula, którą miała na sobie, nadal zwisała otwarta. Zamykając ją szarpnięciem przy użyciu wolnej ręki, cofnęła się o krok. — To znaczy… nie jestem szczęśliwa przez… przez to, co się właśnie stało, ale jest coś innego. — Sadie wyciągnęła swoją ranną rękę, krzywiąc się, gdy przebił się przez nią kolejny wybuch swędzącego bólu. Myślę, że coś jest nie tak z moją ręką. Swędzi i płonie. — Pozwól mi zobaczyć. — Holt nagle był znowu w nastroju to wszystko interes, ale Sadie stała tam, gdzie była, patrząc na niego niepewnie. Tak to się właśnie zaczęło. Co, jeśli on i Blakely pociągną ją na kanapę znów pomiędzy nich? Co, jeśli tym razem nie mogłaby powiedzieć nie? Między jej nogami, jej płeć nadal była gorąca i śliska, a jej sutki bolały od uwagi dwóch mężczyzn, którzy się nimi bawili. Co się ze mną dzieje? Jak zmieniłam się w taką zdzirę? Zastanawiała się nieszczęśliwie. Dlaczego zachowuję się w ten sposób? — Nie zrobi ci krzywdy, dziecko.18 — Blakely zobaczył jej wahanie przed podejściem do kanapy. — Obu nam jest naprawdę przykro z powodu tego, co się stało. — Co się stało? — Zapytała Sadie, ale ciemny człowiek z kręconymi włosami po prostu potrzasnął głową, wyraz bólu przemknął szybko przez jego wyraziste rysy. — Nic, o czym musimy rozmawiać w tej chwili. — Powiedział stanowczo Holt. Do własnych, rzeźbionych rysów przykleił wyraz pustej koncentracji i wyciągnął swoją rękę by dotknąć niecierpliwie, czekając, aż Sadie pozwoli mu się zbadać. Z wahaniem Sadie wyciągnęła do blondyna swoją nadal mrowiącą dłoń. Szybko, ale delikatnie ściągnął flexiseal. Bała się spojrzeć, ból teraz znikał, ale był prawie tak intensywny, jak za pierwszym razem, gdy została ranna — co mogłoby być nie tak? Spięła się na widok czegoś okropnego i szybko spojrzała w dół. To, co zobaczyła, było tak zaskakujące, że na początku nie mogła tego pojąć. — Co do…? — Usłyszała ciche mrukniecie Blakely’a, ale spojrzenie jego blondwłosego partnera uciszyło go. 18

Jeśli on po tym, co właśnie robili, nazywa ją dzieckiem, to może należałoby się martwic o jego ukryte skłonności pedofilskie…

— Nie… nie rozumiem. — Eksperymentalnie zgięła dłoń. Źle wyglądająca rana, którą Holt zabandażował tak starannie niecałe dziesięć minut wcześniej, zniknęła prawie całkowicie, zostawiając w jej miejscu tylko cienką, białą linię. Gdy obserwowała, nawet to zniknęło, pozostawiając jej rękę gładką i całą, jakby w ogóle nigdy nie została zraniona. — Zniknęła. — Westchnęła cicho Sadie, otwierając i zamykając rękę najpierw łagodnie, a potem z większą siłą. — Ból i cięcie też. Oba zniknęły. Ale to niemożliwe. — Nie, nie powinno być. — Holt wyglądał ponuro. — Chodź. — Złapał Blakely’a za ramię i wyciągnął z pokoju, zatrzaskując za nimi drzwi. Sadie słyszała ich mamroczących tam, ale nie mogła zrozumieć niczego, co mówili. Opadła z powrotem na k-żelową kanapę, zapominając o wszystkim, poza świeżo wyleczoną ręką. Co się działo?

Rozdział 8 — Wyleczyliśmy ją, Holt. Rozumiesz, co to oznacza? — Dopytywał się Blakely podekscytowanym tonem, którego jak miał nadzieję Holt, Sadie nie mogła słyszeć ze swojego miejsca na kanapie. — To nie musi oznaczać niczego. — Odpowiedział, krzywiąc się. — I mów ciszej do cholery! — W porządku, w porządku. — Mruknął Blakely. — To po prostu to… Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego. I nigdy nie czułem T-linku otwartego tak szeroko. Prawie, jakby… — Jakby mieć trzy ciała jednocześnie. Jak zlewanie się z innymi. — Dokończył za niego Holt. To było silniejsze niż cokolwiek, co wcześniej czuł… wtapianie się w siebie nawzajem, które było inne niż jakikolwiek inny raz, gdy on i Blakely dzielili się kobietą. Tak intensywne, choć oni tylko dotykali Sadie, nawet się z nią naprawdę nie kochali. Jak T-link mógł być tak silny bez podwójnej penetracji, która zwykle była wymagana, żeby w ogóle obudził się do życia? Jakby to było naprawdę się kochać? Holt zastanawiał się, czy którykolwiek z ich umysłów zniósłby tę intensywność. Dziwne doznanie przypomniało Holtowi jak on i Blakely zostali po raz pierwszy połączeni. Przywyknięcie do odczuwania emocji swojego najlepszego przyjaciela i okazjonalne wyłapywanie jego myśli wymagało odrobiny czasu na przyzwyczajenie się. Na początku było wstrząsające mieć kogoś innego w swojej głowie, podpiętego do jego systemu nerwowego. Wiedzieć, że nic, co kiedykolwiek zrobi lub poczuje, nie będzie już nigdy całkowicie prywatne. Ale on i Blakely z czasem przywykli i teraz wysoki blondyn nie mógłby wyobrazić sobie, jakie byłoby życie bez stałego sprzężenia i wsparcia od jego ciemnowłosego partnera. Bez Blakely’a czułby się jak połowa człowieka i wiedział, że jego partner czuł to samo. Ale nigdy nie spodziewali się dodać kolejnej osoby do tego równania. Holt spojrzał uważnie na ekscytacje, błyszczącą z oczu jego partnera, o barwie indygo i poprawił się. On nigdy nie spodziewał się dodać kolejnej osoby do tego równania. Nigdy nie spodziewał się znaleźć idealnego dopasowania do nich obu — kobiety, która mogłaby nie tylko znieść fizyczne i emocjonalne aspekty T-linku, ale także dołączyć do niego i połączyć się z nimi, stając się częścią tego tak bardzo jak on i Blakely. Kogoś, z kim mogliby stworzyć Życiową Więź. — Ona jest tą jedyną — musi być. Wyleczyliśmy ją, Holt. Jest tak, jak powiedział Profesor — jeśli kiedykolwiek znajdziemy kobietę z idealnie właściwą chemią mózgu by dopełnić nas obu, T-chipy mogłyby mieć różne rodzaje ukrytych korzyści. Gdybyśmy stworzyli z nią Życiową Więź… — Powiedział z podnieceniem Blakely, powtarzając jego myśli.

— W tej chwili możesz o tym zapomnieć. — Powiedział Holt, ostrzej niż zamierzał. — Widziałeś jak się zachowuje za każdym razem, gdy ją dotykamy. Może być w stanie znieść link fizycznie, może nawet mieć idealnie właściwą chemię mózgu, choć Bogini wie, że szanse przeciw są astronomiczne, ale nie pójdzie na to emocjonalnie, Blake. Niezbyt wiele porządnych dziewczyn by poszło. — Ale, Holt, wyleczyliśmy ją. Możemy być na krawędzi czegoś wielkiego — ogromnego. Pamiętasz jak Profesor Klinefelder powiedział… — Możesz przestać o nim mówić? — Warknął. Długo potrwało, zanim przestał wściekać się na tego profesora neurobiologii, który wynalazł T-chipy, które obaj nosili i nadal pozostawało wiele ukrytych uczuć, które utrzymywał pogrzebane. — Co on wiedział? To on jest tym, który wydymał nas na początku. — To niesprawiedliwe i wiesz o tym, Holt. Ile razy bycie połączonym uratowało nam tyłki? Myślę, że trochę emocjonalnej traumy jest małą ceną za nasze życia. — Powiedział Blakely, marszcząc brew. — Lubię Sadie — bardzo ją lubię, a ty kłamiesz, jeśli mówisz, że nie czujesz tego samego. Jest sprytna i zabawna, i ma mnóstwo ikry. Wiem, że nie znamy jej długo, ale myślę, że powinniśmy dać temu szanse i powiedzieć jej o nas — pozwolić jej wyrobić sobie własne zdanie. — Nie, absolutnie nie. — Holt nie mógłby wyobrazić sobie gorszego pomysłu. — Blake, jesteśmy tu na misji, a może zapomniałeś? Nie możemy pozwolić sobie na zaangażowanie się w emocjonalny bałagan z ta dziewczyną, gdy powinniśmy koncentrować się na wykonywaniu naszej pracy. Poza tym ledwo ją znamy. — Znam ją wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że naprawdę ją lubię… żeby wiedzieć, że mógłbym ją pokochać, gdybym tylko dał sobie szansę. I ty też byś mógł, Holt, nie próbuj temu zaprzeczać. — Głos Blakely’a był chichy, ale jego oczy o barwie indygo iskrzyły intensywnością. On naprawdę ma to na myśli, pomyślał smutno Holt. Zakochuje się w tej dziewczynie i chce, żebym do niego dołączył. — Blake. — Powiedział z szorstka czułością, kładąc rękę na ramieniu swojego partnera i ściskając mocno by przekazać swoje emocje. — Musisz przestać myśleć w ten sposób. Wiem, że chcesz żyli długo i szczęśliwie i baśniowego zakończenia, ale pomyśl tylko o tym — czy kiedykolwiek czytałeś baśń, w której piękna księżniczka odjeżdża na końcu z dwoma Książętami Czarującymi?19 Zmierz się z faktami, partnerze, za każdym razem, gdy ją dotykamy i T-link robi to, co do niego należy, ona coraz bardziej i bardziej odjeżdża. Patrzyłeś w jej oczy kilka minut temu? Była śmiertelnie przerażona podejściem do mnie na tyle blisko, żebym znowu obejrzał jej rękę, chociaż naprawdę ją bolała.

19

Ja taką znam. Właśnie ją tłumaczę. Co prawda ci „książęta” nie mają lśniących zbroi, tylko lśniące skórzane kurtki, a zamiast białych koni statek kosmiczny, ale zawsze mogą pomalowad go na biało. 

— Była po prostu w szoku. — Zaprotestował Blakely, niecierpliwie strącając rękę Holta ze swojego ramienia. — Nie, Blake — była zmartwiona tym, co prawie stało się między nami trojgiem. Wychowała się w Goshen, na miłość Bogini, a wiesz, jak konserwatywni oni tam są. Wiem, że ją lubisz, to naprawdę miła dziewczyna. Nie taka, jak te, które zwykle zgadzają się wypróbować to, co mamy do zaoferowania. I to dokładnie, dlatego nie będzie zainteresowana, jeśli zaczniesz proponować trójstronny związek. — Po prostu mówię, że powinniśmy dać jej szansę. — Mruknął Blakely, czarne brwi opadły nisko nad jego głęboko niebieskimi oczami. Niespokojnie skrzyżował ramiona i popatrzył na Holta. — Myślę, że jej nie doceniasz, Holt. Zapomnij o „trójstronnym związku”, co powiemy jej o tym, co właśnie stało się z jej ręką? Jest dziennikarką, będzie chciała wiedzieć. — W tej chwili nie powiemy jej niczego. Za kilka godzin będziemy wchodzić na orbitę Iapetusa i musimy skupić się na tej misji. Po tym, jak się tym zajmiemy, możemy podjąć wspólną decyzję o tym, co jej powiedzieć i o co ja zapytać. Ale w tej chwili misja ma pierwszeństwo nad wszystkim. — Holt popatrzył na Blakely’a, którego ramiona były mocno owinięte wokół jego zwartej postaci i poczuł ból z powodu człowieka, który był znacznie więcej niż jego partnerem — nawet więcej niż jego najlepszym przyjacielem. David Blakely był drugą połową jego duszy i ciemnowłosy mężczyzna dopełniał go tak bardzo, jak to było możliwe pomimo bolesnej potrzeby w nich obu by znaleźć trzecią do wypełnienia pustki w ich życiach. — Blake. — Powiedział, obejmując ciemną, zamyślona twarz jedną dłonią i patrząc poważnie w zmartwione, niebieskie oczy swojego partnera. — Nie mówię, że nigdy jej nie powiemy. Proszę cię tylko, żebyś poczekał przez jakiś czas, aż będziemy mieli wszystko opanowane. Możesz to dla mnie zrobić? Blakely westchnął głęboko i odprężył się, pozwalając napięciu odpłynąć z jego postawy, gdy spojrzał w znajome, szafirowe oczy swojego partnera. — W porządku. — Powiedział w końcu. — Na razie utrzymamy ją w ciemności, Holt. Ale chcę twojego słowa, że gdy to wszystko się skończy, powiemy jej prawdę i przynajmniej zobaczymy, co czuje w związku z tym pomysłem. — Zgoda. — Powiedział Holt, prywatnie wzdychając z ulgi. Blakely zwykle miał na tyle spokojny charakter, żeby zgadzać się z nim w większości spraw, ale potrafił być uparty, gdy coś było dla niego ważne. Albo Ktoś. Naprawdę ja lubisz, czyż nie, partnerze? Cóż, czego tu nie lubić? Jest inteligentna, zabawna i wspaniała. W porządku, przyznaję, też ją lubię. Zastanowił się, czy mógłby zakochać się w Sadie, w sposób, w jaki wydawał się to robić Blakely, gdyby tylko nie strzegł tak bardzo swojego serca. Ale tak wiele razy rozczarowali się w przeszłości. A rana po Gillian nadal była tak świeża w jego umyśle. Uwierzenie, że kiedykolwiek mogłoby być dla ich duetu baśniowe zakończenie było prawie niemożliwe.

Och, Blake, pomyślał smutno Holt, obserwując jak jego ciemnowłosy partner przygotowuje się do snu. Ja też chcę żyli długi o szczęśliwie, ale obawiam się, że to po prostu nie jest nam pisane.

*****

— Co to znaczy, że nie mogę z wami iść? — Sadie spoglądała gniewnie od jednej pary niebieskich oczu do drugiej. Holt utrzymywał swój chłód, a oczy Blakely’a wyglądały na zmęczone, jakby nie spał dużo, ale zarówno szafirowe oczy, jak i te w barwie indygo były całkowicie nieprzeniknione — prezentujące zjednoczony front. Siedzieli w maleńkiej strefie przygotowania posiłków z Sadie miedzy nimi, a Blakely psioczył łagodnie na jakość koncentratów, które jedli na śniadanie, gdy zaczęła się kłótnia. — To znaczy to, co powiedziałem. — Holt zastanawiał się, dlaczego to zawsze on musiał być tym wrednym. Blakely, wskazał, że poprze go w decyzji trzymania Sadie w nieświadomości i z dala od niebezpieczeństwa, ale nie powiedziałby wiele, żeby wesprzeć Holta. — Nie możesz iść z nami na Iapetus i koniec dyskusji. — Jak mam zdobyć relację z pierwszej ręki, jeśli wy dwaj kowboje odjeżdżacie sami i zostawiacie mnie tutaj, na statku? — Posłuchaj, wzięliśmy cię ze sobą, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo, a nie, żeby wpakować cię w jeszcze większe. — Odstrzelił Holt. — Myślałem, że wyraziłem się jasno. — Nic w was dwóch nie jest jasne. — Popatrzyła groźnie na blondwłosego detektywa. — Nadal zastanawiam się, co do diabła, stało się z moją ręką po tym, co my… — Urwała, głęboki rumieniec plamił jej delikatne rysy. — Nie mamy teraz czasu, żeby o tym dyskutować. — Powiedział Holt, bardziej pewnie niż się czuł. — Blake i ja musimy zejść na powierzchnię i zobaczyć, co możemy znaleźć. Musimy odkryć, kto stoi za tymi gwałtami umysłu i powstrzymać to, co stało się na Phoebe, przed ponownym wydarzeniem. To nasza praca. — Mogłabym wam pomóc. — Kłóciła się Sadie, dochodząc do siebie po swoim zakłopotaniu. — Jestem dobra w zdobywaniu informacji. — Informacja na Iapetusie nie jest tania, Sadie. Jak planujesz za nią zapłacić? Może w ten sam sposób, jaki na początku zaoferowałaś nam, jako zapłatę za zabranie cię ze sobą. — Holt wiedział, że nie powinien tego mówić. Pożałował okrutnych słów w momencie, gdy opuściły jego usta, ale zaczynał być cholernie zmęczony kłótnią z nią. Blakely nie był jedynym, który miał bezsenną noc. Sadie znów się zarumieniła, ale tym razem nie odpuściła i spojrzała mu w oczy. — Słuchajcie, gdy zgodziliście się zabrać mnie ze sobą, nikt nie mówił nic o… tym. —

Przerzuciła grzywę miodowych włosów przez ramię lekkim, buntowniczym potrząśnięciem głową. — O Przyjęciu nas obu w tym samym czasie? — Blake przemówił po raz pierwszy. Jego słowa były prowokacyjne, ale ton łagodny, a jego wyrazista twarz neutralna. Sadie wyglądała, jakby miała zapaść się w podłogę z upokorzenia. — Ja… ja nie jestem taka. Nie jestem tym typem dziewczyny. — Spuściła wzrok. Holt nie mógł przegapić rozczarowania, które dochodziło głośno i wyraźnie od jego partnera przez T-link i to go rozwścieczyło. — Ale jesteś takim rodzajem, który nie ma nic przeciwko pieprzeniu się a nami osobno? — Ton Holta pasował do jego ostrych słów, a szafirowe oczy błyszczały ogniem. — Takim rodzajem dziewczyny jesteś, Sadie? Czy to jest coś, co zwykle robisz — wymieniasz seks na informacje? — Pozwolił, żeby to poruszyło go bardziej niż powinien, mówiąc, rzeczy, których nie miał na myśli, ale nie wyglądało na to, żeby mógł się powstrzymać. — Nie. — Odparła ostro. — W tamtym momencie to wydawało się jedyną drogą, żebyście wzięli mnie ze sobą. Ale to nie jest coś, co zwykle robię, niech to szlag! To nie jest coś, co kiedykolwiek wcześniej zrobiłam. — Dodała ciszej. — Nie sądzę, żebyś robiła wiele czegokolwiek, czyż nie, kochanie? — Zapytał ją cicho Blakely. — Nie jestem dziewicą, jeśli to miałeś na myśli. — Sadie bawiła się talerzem przed sobą tak, żeby nie musiała patrzeć w żadną z par niebieskich oczu, gdy mówiła. — Nie, żeby to był jakikolwiek wasz cholerny interes. Po prostu nie chcę niczego… brutalnego i perwersyjnego. — Nikt nie mówił niczego o brutalności. Holt i ja wiemy jak być delikatnym. — Głos Blakely’a był niski, i sięgnął by pogładzić lekko jej policzek. Sadie cofnęła się przed łagodnym dotykiem i Holt zobaczył szybkie mignięcie żalu w głęboko niebieskich oczach swojego partnera, ale został on szybko stłumiony. Blakely wyprostował ramiona, westchnął i powrócił do wcześniejszego tematu ich rozmowy. — Iapetus to niebezpieczne miejsce dla damy. Będziemy musieli odbyć kilka całkiem nieprzyjemnych spotkań i gdybyśmy mieli cię ze sobą, musielibyśmy za bardzo martwic się chronieniem cię, żeby wykonywać naszą pracę. — Mogę o siebie zadbać. — Zaprotestowała Sadie. Holt parsknął cynicznie, a ona odwróciła się wściekle do blond Detektywa. — Posłałam cię na podłogę wystarczająco szybko. — Wskazała, unosząc buntowniczo podbródek i piorunując go wzrokiem. — A może wygodnie o tym zapomniałeś? Miałeś przy sobie blaster, ale pozwoliłeś się pokonać marnym, małym łaskotaczem, ponieważ mnie nie doceniłeś. Nie popełniaj tego samego błędu dwa razy, Holt. — Nie będę o tym dyskutował.20 — Ścisnął grzbiet nosa miedzy kciukiem i palcem i zmarszczył czoło. Mógł poczuć początek nadchodzącego łupiącego bólu głowy. — Wezmę 20

Czyżby zabolało skopane ego?

prysznic soniczny, a potem idziemy na Iapetus. Tylko my dwaj. — Podkreślił, wskazując Blakely’a i siebie. Czując gniew przez to, że pozwolił sobie czuć się tak niezadowolonym, opuścił stół i zamknął się w odświeżaczu, zatrzaskując drzwi może trochę głośniej niż to było konieczne.

*****

Gdy wyszedł, Blakely czekał w milczeniu na kanapie, ubrany w swoje najgorsze ubranie. Wyglądanie zbyt okazale na Iapetusie nie przynosiło niczego dobrego i Holt ubrał się bardzo podobnie do swojego partnera, w wyblakłe spodnie i obszarpaną koszulę, z jego ulubioną kurtką, zakrywającą kolbę blastera. — Jesteś gotowy, Holt? — Zapytał ciemnowłosy. — Pewnie — a ty? — Blakely skinął głową. — Gdzie jest Sadie? — Zapytał Holt, wiedząc, że była na niego wkurwiona, chcąc powiedzieć do zobaczenia, zanim pójdą, gdyby mógł znaleźć sposób, żeby zrobić to dyskretnie. — Poszła do sypialni. Powiedziała, że chce trochę prywatności. — Blakely wstał. — Lepiej pozwól jej przez chwile być samej, Holt. Naprawdę nastawiła się na zdobycie tej historii z pierwszej ręki. Nie sądzę, żeby tak od razu przeszła nad zostawieniem jej z tyłu. Holt spojrzał niedowierzająco na swojego partnera. — Myślisz, że powinniśmy pozwolić jej iść, czyż nie? — Nie widzę, jak by to mogło zaszkodzić. Miałbym na nią oko. — Blakely wyprostował klapy swojej skórzanej kurtki, sprawdzając, by upewnić się, że blaster był ukryty. — Słuchaj, myślałem, że się zgodziliśmy… — Nie chcę się o to kłócić, Holt. — Blakely przerwał mu z niebezpiecznym błyskiem w swoich oczach w kolorze indygo. — Popierałem cię tak, jak tego chciałeś — pomagałem ci prezentować, jak to nazwałeś? Och, taa, „zjednoczony front.” Ale to nie znaczy, że muszę się z tobą cały czas zgadzać. Osobiście, myślę, że nie zaszkodziłoby, gdyby była do nas przyczepiona. Tak długo, jak trzymalibyśmy ją blisko i jasno pokazywali, że jest zajęta, nikt nie robiłby jej kłopotów. Ale jesteś tak całkowicie przeciw temu — tak zupełnie przeciw niej, że nie sądziłem, żeby to było warte kłótni. — Nie chodzi o kłótnię. — Zaprotestował Holt. — Nie, chodzi o znacznie więcej niż to. — Warknął Blakely, odwracając się do niego. — Chodzi o to, jak nie chcesz dać jej szansy. Holt wiedział po jego tonie, że ciemnowłosy mężczyzna mówił o szansie na więcej sposobów niż pozwolenie jej iść z nimi. — Możesz po prostu to przestać? — Prawie krzyknął

na swojego partnera. — Przestań mówić o dawaniu jej szansy wyboru, gdy cholernie dobrze wiesz, jaki byłby jej wybór. Słyszałeś, co powiedziała przy stole — nie jest tym typem dziewczyny. — Taa, a paskudny sposób, w jaki do niej mówiłeś też nie zmieni jej nastawiania w najbliższym czasie. — Odszczeknął natychmiast Blakely. — Nie miałeś prawa mówić jej niektórych rzeczy, które powiedziałeś. Holt ledwie mógł uwierzyć w to, co słyszał. Czy Blakely zwariował na punkcie tej dziewczyny, czy co? Przez te wszystkie lata ich partnerstwa Blakely nigdy poważnie nie zakochał się w jakiejś kobiecie. Pewnie, sprzeczali się od czasu do czasu, ale nigdy, żadna kobieta nie była w stanie podzielić ich w ten sposób. Widzenie tego, co działo się pomiędzy nimi, głęboko przerażało blondwłosego detektywa. — Blake. — Zaczął. — Posłuchaj, przykro mi, ale… — Mógłbyś być dla niej trochę milszy, Holt. — Jego ton nagle stał się cichszy,. Ale nie mniej intensywny. — Spróbuj pozwolić sobie być trochę bardziej otwartym. Wiem, że Gillian sprawia ból, ale Sadie nie jest Gillian. — Blake. — Zaczął znów Holt, ale jego partner odwrócił się i ruszył do Navicomu, gdzie znajdowało się wejście do lądownika. — To wszystko, co mam do powiedzenia, Holt. Czy teraz, proszę, możemy iść? —Rzucił przez ramię Blakely. Holt skrzywił się — będą musieli usiąść i porozmawiać o tym, naprawdę porozmawiać, a nie tylko krzyczeć. Później. Przypiął się na jednym z miejsc pasażera i obserwował, jak Blakely manewrował sterowaniem, wyślizgując gładko maleńki lądownik z doku i w czerń przestrzeni. Żaden z nich nie zauważył małej postaci, klęczącej cicho z tyłu lądownika.

Rozdział 9 Sadie poczekała dobre dziesięć minut po tym, jak Blakely i Holt opuścili lądownik, zanim wysiadła. Ściągnęła mocniej zbyt dużą koszulę i dresowe spodnie, które ukradła z rzeczy Blakely’a i ścisnęła mocno w ręce shardi-nóż, który także znalazła, trochę bardziej efektywną broń niż jej łaskotacz. Raz jeszcze przymocowała bezpiecznie szkarłatną perukę. Chip NiePatrz-Na-Mnie skwierczał alarmująco i oceniała, że miała jeszcze tylko kilka godzin, zanim znów padnie, ale przy odrobinie szczęścia to wszystko, czego będzie potrzebować. Jej planem było śledzenie dwóch detektorów i dowiedzenie się jak wiele brudów mogłaby zebrać do jej historii o Gwałcie Umysłu. Pomyślała, że nie zaszkodziłoby zebrać też odrobiny osobistych brudów. Może, jeśli będą myśleli, że nie są obserwowani, ci dwaj mężczyźni dadzą kilka wskazówek, co do tej dziwnej więzi pomiędzy nimi i tajemnicy, w jaki sposób jej ręka wyleczyła się tak szybko. Ich usta były zamknięte na ten temat mocniej niż nogi wenusjańskiej dziewicy, ale Sadie wiedziała, że to miało coś wspólnego z dziwnym, prawie elektrycznym napięciem pożądania i rozkoszy, które czuła za każdym razem, gdy dotykali ja obaj jednocześnie. Wspomnienie jej ust na niej, długich, mocnych palców w niej, pchających tak cudownie, sprawiło, że znów cała się zarumieniła. Co było w nich, że chcieli, nie, musieli dzielić się kobietą? Sadie potrząsnęła głową. O tym później. W tej chwili jej zadaniem było śledzić detektywów Holta i Blakely’a i odkryć wszystko, co było do odkrycia. Słoneczny Pulitzer nie spadnie jej na kolana za prośby, lepiej, żeby się ruszyła. Gdy wyszła na zatłoczoną, zakurzoną ulicę i ostrożnie zaczęła torować sobie drogę za szerokimi, oddalającymi się plecami obu mężczyzn, Sadie w myślach przejrzała wszystko, co wiedziała o Iapetusie. Wiedziała, że był jednym z największych księżyców Saturna i był zablokowany na swojej orbicie wokół planety z pierścieniami. To oznaczało, że ta sama strona planety była przez cały czas zwrócona w kierunku Saturna, ponieważ ogromne przyciąganie grawitacyjne planety, wokół której orbitował, nie pozwalało Iapetusowi kręcić się wokół własnej osi tak, jak robiła to Stara Ziemia i reszta planet w swojej drodze wokół Słońca. W rezultacie Strona Iapetusa oddalona od planety z pierścieniami była stale jasna, a strona zwrócona w kierunku Saturna, nieustannie ciemna. Sadie zadrżała na tę myśl — istniały opowieści o istotach, które żyły na ciemnej stronie Iapetusa — stworzeniach, które polowały na każdego, kto był wystarczająco głupi by przekroczyć granicę ze światła w ciemność. Wiedziała, że główna kopuła atmosferyczna, gdzie wylądowali, była głównie na jasnej stronie księżyca, ale maleńka część przekraczała linię do wiecznej nocy po drugiej stronie. Miała tylko nadzieję, że Blakely i Holt mieli więcej interesów po jasnej stronie. Gdy szła w głąb zatłoczonej ulicy, próbując utrzymać dyskretną odległość między sobą i detektywami i mając nadzieję, że jej chip się nie zepsuje, Sadie rozglądała się po obskurnym mieście, w którym się znalazła. Nowa Gomora była brudnym, beznadziejnie wyglądającym miejscem nawet jak na standardy zewnętrznych pierścieni. Wszędzie stały stłoczone razem chwiejne konstrukcje jak pijacy, opierający się o siebie nawzajem by utrzymać się na nogach. Z powodu ogromnych kosztów importu materiałów budowlanych, były w większości

zrobione z cienkich arkuszy półprzezroczystego, zielonego twardego żelu. Rezultat był taki, że wszystkie te budynki wyglądały jakby były zrobiono w na wpół roztopionej żelatyny o smaku limonki. Główne ulice były wybetonowane, ale boczne ulice i alejki wyglądały, jakby były z mocno ubitej ziemi. Sadie nie chciała przekonać się o tym dokładnie, woląc trzymać się popękanego chodnika po jednej stronie głównej ulicy. Sadie podążała za okazjonalnym widokiem skórzanych kurtek Blakely’a i Holta w powolnej masie ludzi, w których żaden nie zwracał na nią żadnej uwagi, dzięki bezinterakcyjnemu polu, które roztaczał wokół niej jej chip Nie-Patrz-Na-Mnie. Kopuła atmosferyczna nad głową powinna symulować dzień i noc, ale nie mogła powiedzieć, czy brudny mrok, który zdawał się przenikać miasto, oznaczał, że zbliżał się wieczór, czy powietrze było po prostu zbyt zanieczyszczone dymem z przejeżdżających pełzaczy pyłowych, żeby w jakimkolwiek momencie wyglądać jasno. Rozglądając się, Sadie zauważyła, że populację stanowili w większości mężczyźni, co nie było niezwykłe na Zewnętrznych Pierścieniach. Niewiele kobiet chciało przylecieć tak daleko z bardziej cywilizowanych wewnętrznych planet na to odludzie systemu słonecznego. Te, które odbyły tę podróż, w większości przybywały z mężczyznami, którzy szukali pracy. Górnikami, pilotami transportowców i kopaczami gwiezdnymi, wszystkimi, przybywającymi w poszukiwaniu horrendalnych pensji oferowanych przez kompanie Górnictwa Międzygwiezdnego tym, którym nie przeszkadzało ryzykowanie głowy w głębokiej przestrzeni. Zbyt często była to gra, którą przegrywali. A potem kobiety, które przybyły z nimi, musiały radzić sobie same, a nie było zbyt wielu zajęć dla kobiet na Zewnętrznych Pierścieniach. Cóż, skarciła się Sadie, w każdym razie niewiele porządnych zajęć. Wszędzie, gdzie spojrzała, po obu stronach drogi były wielkie, neonowe znaki. „Prawdziwa Cipka” ogłaszał jeden. „Jesteś Zmęczony Dmuchaniem Prostie? Spróbuj Autentycznej Pochwy Ze Starej Ziemi” Mówił inny. Pod nim błyskał wielki, szkarłatny neon przedstawiający pochwę. Sadie pomyślała, że wyglądała jak pulsująca reklama chorób wenerycznych i wszędzie były nieskończone wariacje tego samego. Kilka lepiej wyglądających miejsc miało znaki, które oferowały zarówno ludzkie, jak i cybernetyczne prostytutki, ale wyłącznie ludzkie burdele przewyższały je liczba trzy do jednego. Najwidoczniej burdele prostie nie były tak wielkim biznesem tu, na Iapetusie, jak na innych zamieszkałych księżycach. Pomyślała Sadie. Zastanawiała się, co Blakely i Holt spodziewali się znaleźć w tym miejscu. Właśnie, gdy przechodziła obok kolejnego domu o złej reputacji, tym z olbrzymim znakiem, na którym było napisane „Mężczyźni/Kobiety/Prostie/Ludzie/Duże Ssaki. Żaden gust nie jest zbyt perwersyjny.”, zauważyła, że Blakely i Holt zatrzymali się. Naradzali się przez chwilę, blond i ciemna głowa blisko w intensywnej wymianie zdań i Sadie zapragnęła, żeby była wystarczająco blisko, żeby usłyszeć, co mówili. Ośmieliła się podejść trochę bliżej, ale złapała tylko koniec. — …uważaj, Holt. — Blakely położył rękę na ramieniu swojego blond partnera i patrzył uważnie w jego szafirowe oczy. — Szpara to niebezpieczne miejsce. Nie podoba mi się to, że wchodzisz tam bez wsparcia.

— Nic mi nie będzie, Blake. — Odparł, ale sięgnął w górę i ścisnął dłoń, która spoczywała na jego ramieniu. — Nigdy nie skończymy wszystkiego, jeśli się nie rozdzielimy. Ty porozmawiaj z Sheilą i zobacz, czy możesz zdobyć te rzeczy, których chciałeś, a ja spróbuje złapać Snuggly’ego, zanim skończy zmianę. Snuggly? Mają informatora o imieniu Przytulacz?21 Pomyślała z niedowierzaniem Sadie. I pracował w miejscu o nazwie „Szpara?” To musiała zobaczyć. Gdy dwaj mężczyźni rozdzielili się po ostatnim, intensywnym spojrzeniu, zaznaczyła sobie wielkie, wypukłe, zielone drzwi przez, które wszedł Blakely, a potem odwróciła się i podążyła za Holtem przez tłum. Łatwo było śledzić Holta, był prawie o głowę wyższy od wszystkich innych w tej brudnej masie ciał, a jego blond włosy lśniły jak latarnia morska w ciemnościach. Sadie nadal była na niego wściekła, zarówno za niedocenianie jej umiejętności, jak i za złośliwe rzeczy, które powiedział przy śniadaniu. Jednak, pomyślała, i miała wyraźne wrażenie, że był bardziej rozgniewany w sprawie Blakely’a niż własnej, gdy wysunął swoje porywcze oskarżenia. Ale co zrobiła, żeby obrazić Blakely’a, żeby doprowadzić jego blond partnera do takiego gniewu? Sadie potrząsnęła głową. Bycie tak blisko tajemnicy, a jednak bycie niezdolną do rozwiązania jej, doprowadzało do szału. W tej chwili była wściekła na Holta, ale coraz bardziej i bardziej odkrywała, że przywiązuje się do obu mężczyzn w sposób, który uważała za lekko przerażający. Emocje, które do nich czuła były z pewnością silniejsze niż cokolwiek, co czuła do Geralda, swojego eks-narzeczonego, a była z nim przez trzy lata, podczas, gdy znała Blakely’a i Holta tylko przez dwa tygodnie. Żeby być szczerą, zakochiwała się bardziej niż tylko trochę w tych dwóch detektywach, Sadie przyznała się sama sobie. Gdyby to był tylko jeden mężczyzna, do którego miałaby takie uczucia, mogłaby rozważyć pójście z nim do łóżka. Ale lubiła ich obu i nie było mowy… Nie jestem taką dziewczyną. Upierała się sama przed sobą, próbując zignorować potępiający głosik z tyłu umysłu, który upierał się, że ostatnio z pewnością zachowywała się jak taki typ dziewczyny. Jednak uczucie ich rąk i ust na jej ciele i te długie palce, wślizgujące się w nią wilgotno… Sadie wypchnęła wspomnienie z głowy i zmusiła się do zwrócenia uwagi na to, że prawie zgubiła Holta, gdy przepchnął się do ponuro wyglądającego budynku z czarnych, betonowych bloków, zamiast z twardego żelu. Migoczący, neonowy znak ogłaszał „Szpara Nocy” i był umieszczony w pobliżu samej krawędzi kopuły atmosferycznej. Zatrzymała się przed barem, pozwalając tłumowi opływać ja we wszystkich kierunkach i rozważyła swoje możliwości. Mogła teraz usłyszeć skwierczenie chipu Nie-Patrz-Na-Mnie z alarmująca regularnością i zrozumiała, że mogła mieć mniej czasu niż sądziła. Gdyby weszła do środka, a jej chip zawiódł tam, gdzie Holt mógłby ją zobaczyć, miałaby przesrane. Ale nie przebyła całej tej drogi tylko po to, żeby kręcić się na zewnątrz i zastanawiać się, co się działo. Będzie musiała wykorzystać szansę i próbować trzymać się cieni poza polem widzenia blond detektywa. W

21

Snuggle – tulid, przytulad. Nie mam innego pomysłu na Snuggly.

jakiś sposób Sadie nie sądziła, że to będzie problem. Szpara wyglądała, jakby w jej mrocznym wnętrzu było dużo cieni. Biorąc głęboki oddech, odważnie wmaszerowała do baru.

Rozdział 10 Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, gdy weszła do zatłoczonego, wypełnionego dymem baru, był najbardziej ogromny Garon, jakiego kiedykolwiek widziała. Na tym końcu systemu rzadko można było zobaczyć ET i chwilę zajęło Sadie wpatrywanie się w dziwne stworzenie. Siedział za barem, jego ciężkie ramiona były pochylone i z ponurym wyrazem na pokrytej łuskami twarzy polerował szklanki miękkim ręcznikiem. Wokół jego szerokiego pasa był zawiązany falbankowy, biały fartuch, a Holt pochylał się nad barem, pijąc coś, to wyglądało na wenusjańską tequilę i mówiąc do niego. Reszta klienteli była porozrzucana po barze, przy rozklekotanych stolikach, pijąc jakby nie było jutra, którego jak pomyślała Sadie, dla niektórych z nich prawdopodobnie nie będzie. Górnicy pierścieniowi mieli wysoki poziom śmiertelności. Byli wystarczająco pijani i wystarczająco awanturniczy, żeby cieszyła się, że jej chip Nie-Patrz-Na-Mnie ciągle pracował. Nie miałaby w tym miejscu szansy bez ochronnego pola bezinterakcyjnego, które generował chip. Obchodząc ostrożnie tłum w barze, Sadie była w stanie znaleźć ciemny kąt przy jednej ze ścian, który był wystarczająco blisko, żeby usłyszeć rozmowę pomiędzy Holtem i wielkim barmanem, ponad ciężkim łomotem jowiszowego jazzu, który wylewał się z głośników. — …o tym cokolwiek, Snug? — Usłyszała mówiącego Holta. Więc ten, olbrzymi Garon musiał być Snuggly’ym. Sadie zadumała się. Interesujące. — Nic nie słyszę. — Odparł Garon głosem, jakby ktoś płukał żwir, kierując swoje jedno, purpurowo zielone oko wymijająco w bok. Nawet Sadie mogła powiedzieć, że kłamał, a Holt wyraźnie także mógł. — Daj spokój, Snuggly. Nie wciskaj mi tego. Jeśli w promieniu miliona mil dzieje się coś nielegalnego, przechodzi przez twój bar. Szpara widzi więcej akcji w ciągu jednej nocy niż reszta tego zapomnianego przez Boginię końca Systemu Słonecznego przez rok. — Holt osuszył swoją szklankę i pokręcił głową, gdy Garon ruszył się, jakby miał nalać mu kolejną. — Dlaczego mnie zawsze męczysz, Holtstein? Mam wystarczająco problemów bez ciebie i twojego partnera, przychodzących tu i ściskających mnie za jaja. — Garon delikatnie postawił szklankę, którą czyścił i wziął następną. — A przy okazji, gdzie jest twoja lepsza połowa? — Zapytał. — Pracuje na drugim końcu miasta. — Odpowiedział krótko Holt. Pogrzebał w kieszeni zużytych roboczych spodni, które miał na sobie i wyciągnął żeton pięćdziesięcio kredytowy. — Wiem, że coś wiesz, Snug. Może to pobudzi twoją pamięć. Garon spojrzał na żeton w zamyśleniu, a potem zsunął go z baru i schował w jednej z haftowanych kieszeni jego falbaniastego fartucha. Sadie zastanawiała się czy nosił go celowo, czy był tak wielki, że nikt nie miał odwagi powiedzieć mu, że to było odrobinę dziewczyńskie dla jego masywnej budowy ciała. Po nalaniu kolejki grupie awanturniczych gwiezdnych

ładowaczy, którzy właśnie weszli, wrócił do Holta, który nachylał się nad kontuarem, czekając cierpliwie. — No dobra, Holtstein. Powiem ci, co wiem. Ale tylko dlatego, że cię lubię. Ty i Blakely jeszcze mnie nie wyruchaliście. Lepiej nie zaczynajcie teraz. — Spojrzał ostrzegawczo na blond detektywa, jego oczy przez moment zrobiły się całkowicie purpurowe. — Nie martw się, Snuggly. Nie zupełnie jesteś w naszym typie. — Powiedział sucho Holt. — Co wiesz? Lepiej, żeby to było dobre. — Jest dobre. — Snuggly kiwnął swoją masywną, łysą głową. — Albo złe, zależy jak na to patrzysz. — Holt podniósł tylko jedną blond brew i czekał, aż Garon będzie ciągnąć dalej. — Około miesiąc temu do mojego baru wchodzi handlarz prostie. — Powiedział Snuggly. — I jest, jak to mówisz? Śliskim fiutkiem — bardzo gładko mówi. Mówi, że reprezentuje nową kompanię, która właśnie rozpoczęła działalność dokładnie tutaj, na Iapetusie. Nowy, ekstra dobry rodzaj prostie-borgów. Ekstra tani. — Dostałeś nazwisko? — Zapytał swobodnie Holt, chociaż Sadie zobaczyła napięcie w ułożeniu jego dobrze zdefiniowanych ramion. Tu zdecydowanie mogliby na coś wpaść. Garon potrząsnął masywną, łysą głową. — Żadnych nazwisk. Mówi, że tylko przejeżdża przez miasto, ale zanim wyjedzie sprzedać swoje prostie na Tytana, chętnie zawrze ze mną umowę. Mówi, że ma ich więcej. Pyta czy chciałbym kupić. — Zrobiłeś to? — Zapytał Holt, pochylając się nad barem. Sadie odkryła, że również pochyla się naprzód. Jeśli ten Garon mówił prawdę, nielegalna hodowla prostie-borgów była dokładnie tu, na Iapetusie. Ponieważ delikatne, syntetyczne mózgi, które kierowały legalnymi prostie nie mogły być wywożone z planety, dopóki nie zostały podłączone do wychodowanego w zbiorniku ciała, jedyne legalne zbiorniki były na Marsie, gdzie znajdował się Synthenex, główny producent mózgów. Jeśli ktoś umieścił zbiorniki tutaj, musieli albo mieć swoją własną wytwórnię syntetycznych mózgów, co było wysoce nieprawdopodobne, albo używali czarnorynkowych, przeszczepionych mózgów. Prawdziwych ludzkich mózgów, które były wyrwane z ich żyjących właścicieli i zmuszone zajmować wychodowane w zbiornikach ciało, stworzone do seksu. Sadie była tak podekscytowana implikacjami tego, że prawie przegapiła odpowiedź wielkiego Garona na pytanie Holta. — Kupuję. — Powiedział obojętnie Snuggly. — Myślę, że to dobre dla interesu, tak? Ale po tym jak śliski fiutek odjeżdża, prostie psuje się po ledwie dwóch dniach. To zdzierstwo. — Psuje się? Co masz na myśli? — Zapytał Holt. — Przestała działać czy co? — Przestaje działać, możesz to tak nazwać, tak. — Odparł ponuro Snuggly. — Odmawia obsługiwania klientów, bije, kopie, krzyczy, urządza scenę. Próbuję ją wyrzucić, ale ona nie chce odejść.

Patrząc na jego ogromną postać, Sadie trudno było wyobrazić sobie jakiegokolwiek prostie-borga, z którego wyrzuceniem ze swojego baru Garon mógłby mieć problem. Może teraz robili je w super rozmiarze? — Co się z nią stało? Gdzie teraz jest? — Holt stanął prosto i rozejrzał się. — Jest na zapleczu, pijąc butelkę mojego najlepszego Płonącego soku i drażniąc demona. — Garon posłał ponure spojrzenie za bar. Holt gwizdnął cicho. — Bogini, Snuggly, nadal masz to coś? Nie boisz się, że pewnego dnia wydostanie się i zabije ciebie, albo jednego z twoich klientów? Wielkie ramiona poruszyły się. — Demon nigdy nie opuszcza ciemnej strony zaplecza i jest bardzo dobry dla interesów. Głupi pijacy lubią sprawdzać, jacy są odważni, jak długo potrafią stać zanim będą musieli uciekać. Szpara to jedyny bar na Iapetusie, który ma u siebie demona. — Garon brzmiał na prawie dumnego z tego faktu. — Taa, bo jesteś jedynym barem, który przekracza linię ciemnej strony. — Powiedział Holt. — Jak długo ta prostie była tutaj? Garon znów wzruszył ramionami. — Nie wiem. Długo. To straszne zdzierstwo. Najgorsza prostie, jaka kiedykolwiek miałem. — Dzięki, Snuggly. Wrócę. — Holt uderzył w bar jedną ręką i obrócił się, żeby przecisnąć się przez pijanych górników. — Ostrożnie, Holtstein. — Zawołał wielki Garon. — Prostie jest tam długo. Demon robi się silny. — Tak, tak. Dzięki. — Holt machnął ręką przez ramię i kontynuował przeciskanie się przez tłum. Sadie nie miała innego wyboru niż iść za nim. Z tyłu baru znajdował się długi, ciemny korytarz. Holt wszedł do niego bez wahania, ale Sadie zatrzymała się na chwilę, żeby przeczytać ostrzeżenie, przewijające się ociężale w dwunastu językach, w holopętli nad jej głową. „Wchodzisz na własne ryzyko. Kierownictwo nie ponosi żadnej odpowiedzialności.” Czy oni naprawdę mogli trzymać tu Iapetiańskiego demona, zastanawiała się, ściskając mocno shardi-nóż. Drżąc, przypomniała sobie wywołujące dreszcz historie, które słyszała o stworzeniach, które żyły wyłącznie po ciemnej stronie Iapetusa. Jak dużo z tego, co słyszała było prawdą? Sadie oderwała wzrok od holopętli i popatrzyła w korytach. Złota głowa Holta znikała w mroku długiego korytarza, jego szerokie ramiona odziane w skórzaną kurtkę były teraz ledwie widoczne. Śledziła go, żeby zebrać informacje, ale teraz wchodził w niebezpieczeństwo. Wchodził sam. Nie — nie sam. Prostując ramiona i unosząc podbródek w małym, buntowniczym geście, Sadie wzięła głęboki oddech i zanurzyła się w ciemności, idąc za nim. Zrobiłaby to samo dla Blakely’a. Idąc tak cicho, żeby nie pozwolić Holtowi usłyszeć ją, Sadie skradała się w głąb korytarza. Jak tylko pomyślała, że zaraz się skończy, Holt skręcił gwałtownie w lewo i zniknął. Podążyła za nim tak szybko, że ledwie uratowała się przed wbiegnięciem na niego i przez chwilę

jedynym, co widziała, były jego szerokie, ubrane w skórę plecy. Potem wyszedł z jej linii wzroku i mogła zobaczyć, że korytarz otwierał się na pokój — najdziwniejszy pokój, jaki kiedykolwiek widziała. Miał kształt kopuły, idealnie okrągły z wysokim, zakrzywionym sufitem, który był zrobiony z jakiegoś przezroczystego materiału, który pozwalał światłu wlewać się do niego z góry. Ale światło wypełniało tylko połowę pomieszczenia, zobaczyła Sadie. Była wyraźna granica, linia prawie dokładnie przez środek okrągłego pomieszczenia, a światło, które wlewało się przez sufit pozostawało po jednej stronie linii jak zasłona jasności. Po drugiej stronie była ciemność bardziej całkowita, niż Sadie kiedykolwiek widziała. Zmarszczyła brew, światło powinno oświetlać całe pomieszczenie jasnością, ale tak nie było. Zamiast tego jasność po jednej stronie sprawiała tylko, że czerń drugiej połowy była bardziej nieprzenikniona. Co mogłoby powstrzymać światło, które wypełniało jedną połowę pokoju przed rozprzestrzenieniem się także na drugą stronę? Jakby w odpowiedzi, usłyszała stłumione łupnięcie, które przyciągnęło jej oczy do czarnej jak smoła połowy pomieszczenia. Była jak dół wypełniony północą i patrzenie na nią raniło jej oczy. I tak patrzyła, na początku nie widząc niczego. Potem, gdy jej oczy przystosowały się do dziwnej dwoistości pokoju, Sadie pouczyła, że skóra próbowała spełznąć z jej ciała. Coś poruszało się w ciemności. Sadie nie mogła zobaczyć dużo, ale w zwiniętej postaci była sugestia mocy, a gdy się poruszała, wydawała dźwięk, jakby po podłodze było ciągnięte coś ciężkiego. Szkarłatne szczeliny rozbłysły w ciemności i zrozumiała, że to musiały być oczy i patrzyły prosto na nią. Najwidoczniej chip Nie-Patrz-Na-Mnie, nie miał mocy wpływania na wzrok Iapetiańskiego demona. Sadie poczuła, że jej serce wali, jakby próbowało wyrwać się z jej piersi. Czerwone oczy zdawały się przyszpilić ją w miejscu, gdy z niewypowiedzianym, pełzającym dźwiękiem, istota przeciągnęła swoje ciało bliżej miejsca, gdzie stała, nadal w połowie ukryta za wielką postacią Holta, który stał w wejściu. Sadie spróbowała przypomnieć sobie wszystko, co słyszała. Czy to stworzenie naprawdę mogło żerować na emocjach? Jeśli tak, jej strach musiał być dla niego bankietem. Z olbrzymim wysiłkiem oderwała oczy od północnej ciemności i skoncentrowała się na drugiej stronie. Połowa pomieszczenia, która była zalana światłem, była pusta z wyjątkiem kiepskiego stołu z pleksi i kilku modelowanych krzeseł. Na jednym z nich siedziała mała, oszałamiająco piękna kobieta z długimi, splątanymi włosami i w jednej ręce ściskała butelkę Płonącego soku. Nie, nie kobieta. Zauważyła Sadie, po chwili uważnego przyglądania się jej. Prostieborg. Jej skóra miała lekko plastikowy ton i wykazywała brak elastyczności, co wskazywało na ciało wyhodowane w zbiorniku. To był efekt, który Sadie uzyskała sama przy użyciu lateksowego makijażu, gdy udawała prostie w kompleksie Dworu Rozkoszy. Dokładnie wtedy blond prostie podniosła głowę i spojrzała, mrugając i Sadie zobaczyła dziwny, skomplikowany, niebieski wzór na jej prawej powiece. To był dokładnie ten sam tatuaż, wszystkie nowe prostie te, które dostawały zastrzyki, miały w Dworze Rozkoszy Pałacu Prostie. Przez moment gorączkowo zapragnęła, żeby wzięła coś do robienia notatek.

— Hej. — Holt wszedł do pomieszczenia z pozorną nonszalancją, jednak Sadie zauważyła, że uważał by trzymać się daleko po jasnej stronie. Kobieta popatrzyła na niego bez większego zainteresowania. — Czego, do diabła chcesz? — Odpowiedziała wysokim, kobiecym głosem. Potem, jakby dźwięk jej własnego głosu rozzłościł ją, uniosła butelkę i pociągnęła olbrzymi łyk. Jej delikatne, chochlikowate rysy skręciły się w grymasie, gdy płyn palił jej gardło. Beknęła i niedbale otarła pączek ust wierzchem reki, a potem po prostu siedziała, patrząc na Holta. — Chcesz zwolnić z tym towarem, kochanie. — Ostrzegł ją Holt, przechodząc przez pokój by zająć miejsce przy stole obok niej. Jasne światło, wpadające z góry sprawiło, że jego włosy wyglądały jak płynne złoto. Sadie, nadal stojąc w wejściu, zauważyła, że celowo obrócił się plecami do demona. Czy ignorował go, żeby ten nie mógł się nim żywić? — Gówno chcę. — Prostie znów pociągnęła z butelki. Te słowa w jakiś sposób zabrzmiały podwójnie wulgarnie, wydobywając się z tak pięknych, wydętych ust, pomyślała Sadie. — Rób jak chcesz, ale będziesz mieć piekielnego kaca. — Holt przyglądał jej się uważnie. — Wytrzymuję swoje picie. — Zaprotestowała prostie, wysilając się, żeby usiąść prościej na przekrzywionym krześle. — Przywykłam pić dwa albo trzy takie i nadal być gotowa na poranny atak. — Słucham? — Holt wyglądał na zainteresowanego i nadal nie zwracał uwagi na złowrogą czerń ledwie trzy stopy za nimi. Nawet jeśli ignorowanie ich było preferowaną metodą radzenia sobie z Iapetiańskimi demonami, obserwowanie tych głodnych, szkarłatnych oczu pieszczących plecy Holta z wyraźną chciwością, nadal czyniło Sadie zdecydowanie nerwową. Przykucnęła w wejściu, ściskając shardi-nóż tak mocno, że robił bruzdę pośrodku jej dłoni i czekała. — Jeśli nie obrazisz się, że to powiem, nie zachowujesz się jak normalna prostie. — Powiedział Holt do cyborga o twarzy chochlika. — To dlatego, że nią nie jestem. — Rozparła się na krześle z nogami rozłożonymi w najbardziej nieprzystającym damie pokazie i podrapała się w krocze ręką, w której nie trzymała butelki. — Niech ci nie przychodzą żadne myśli o pieprzeniu mnie, koleś. Mam gdzieś jak długo byłeś w przestrzeni albo jak napalony jesteś, to się nie zdarzy. Mam gdzieś, co powiedział ci ten syn kosmicznej kurwy w barze. — Kto, Snuggly? On jest w porządku. — Powiedział swobodnie Holt, odchylając się na swoim krześle trochę bardziej, co sprawiło, że Sadie jeszcze bardziej się o niego denerwowała. — Musiał, że kupuje prawdziwą prostie. Założę się, że zapłacił mnóstwo kredytów za taką piękność jak ty. — Cóż, jeśli to zrobił, odzyskał je w ciągu pierwszych czterdziestu ośmiu godzin, zanim narkotyki przestały działać. — Warknęła blondwłosa prostie. Wzięła kolejny wielki łyk z butelki i mocno uderzyła nią o stół, sprawiając, że Sadie podskoczyła. — Karma. —

Wymamrotała, bełkocząc, długie, splątane, blond kosmyki zwisały jej przed oczami. — To pierdolona karma, to właśnie to. Ale przysięgam na Boginię, jeśli znajdę tego rudego bękarta, który mi to zrobił, zapierdolę go. — Kto ci to zrobił? — Zapytał łagodnie Holt. Uniósł dłoń i Sadie pomyślała, że mógł chcieć położyć ją na ramieniu prostie, żeby zaoferować pocieszenie. W ten sam sposób, w jaki on i Blakely często się dotykali, gdy jeden z nich był wściekły, albo zmartwiony, pomyślała. Ale dłoń Holta machnęła, a potem opadła z powrotem na stół — prawdopodobnie mądra decyzja. — Co zrobił? Zmienił mnie w to, to właśnie zrobił. — Prostie wskazała butelką na swoją małą, zmysłową postać i udało jej się rozlać jasnopomarańczowy Płonący sok po całym swoim ciele. Sądząc po stanie jej ubrań, to nie był pierwszy raz. Przekrzywiła głowę i utkwiła w Holce swoje duże, brązowe oczy, które wyglądały jak u dziecka. — Wiesz, kim jestem? — Zapytała. — Gdybym miesiąc temu usiadła obok ciebie przy barze, naszczałbyś w spodnie, blondasku. — Naszczałbyś w spodnie. — Powtórzyła do samej siebie, wyraźnie lubiąc brzmienie tych słów. — Więc kim jesteś? — Zapytał Holt, wyraźnie tracąc cierpliwość. Sadie wiedziała, że ona traciła, chciała, żeby po prostu skończył zadawać pytania i wyniósł się do diabła z tego pokoju. Nie zauważając, Holt przesunął swoje krzesło w tył o cal albo dwa, a świecące, czerwone oczy utkwione w jego plecach zrobiły się wyraźnie jaśniejsze. — Gotowy? — Nie czekając na odpowiedź, prostie pociągnęła kolejny łyk z butelki i ciągnęła dalej, dokładnie wymawiając. — Ja, mój blond przyjacielu, jestem nikim innym, tylko Bjornem Xavierem, postrachem głębokiej przestrzeni przez ostatnie piętnaście lat. Gwałciłem, rabowałem, plądrowałem, zarównywałem z ziemią całe kolonie i nikt nie mógł mnie powstrzymać. Nikt, aż moja zdradziecka prawa ręka, Rudy Mike zdecydował się wydymać mnie przy naszym ostatnim interesie. Sadie szybko wciągnęła powietrze i miała nadzieję, że nie została usłyszana. Jeśli ta prostie była tym, kim twierdziła, że była, ona albo on był odpowiedzialny za więcej najazdów i ataków na zacofane kolonie niż jakakolwiek inna osoba w najnowszej historii. Xavier był znany ze swojej bezlitosności i sprytu, nikt nigdy nie był w stanie schwytać znanego pirata. A teraz był uwięziony w ciele prostie-borga. Wspaniała ironia, albo niesamowita imitacja, pomyślała Sadie. Słuchała bardziej uważnie, próbując zapamiętać każdy szczegół i zapominając o trzymaniu na oku demona, przyczajonego w ciemności za Holtem. — To ty stałeś za gwałtami umysłów na Phoebe. — Powiedział płasko Holt. Prostie, która naprawdę była gwiezdnym piratem, wyglądała na zaskoczoną. — Skąd o tym wiesz? Myśleliśmy, że potrwa dłużej niż miesiąc, zanim ktoś zauważy, że wyczyściliśmy tę małą dziurę. — Potrząsnął głową i westchnął z głęboką nostalgią. — To była nasza najlepsza akcja. — Powiedziała, jej duże oczy zaczynały wypełniać się łzami. — Mieliśmy wszystko zaplanowane — mieliśmy dostarczyć mózgi Van Heusenowi i podzielić zyski po połowie.

— Roald Van Heusen? — Zapytał Holt, pochylając się by popatrzeć na prostie, przestrzennego pirata. Sadie ledwie mogła pohamować swoją radość. Van Heusen był znany w całym systemie ze swoich nielegalnych operacji. Jak Xavier, nigdy nie został schwytany. Jaka z tego będzie historia! — Roald Van Heusen? — Powtórzył Holt, jakby nie mógł w to uwierzyć. — A wiesz o innym? — Zapytała sucho prostie. — Gość jest kurewską instytucją, jeszcze bardziej niż byliśmy ja i Mike. — Masz rację. — Wymamrotał Holt, kręcąc głową. — Więc zgwałciłeś umysły kolonistów z Phoebe i wysłałeś je Van Heusenowi, który jak przypuszczam ma swój sklep gdzieś tutaj, na Iapetusie. Prawdopodobnie po ciemnej stronie, gdyż nikt o zdrowych zmysłach by tam nie poszedł… — Przez chwilę rozmyślał w milczeniu, odchylając się na krześle. — Więc jak tu skończyłeś? — Zapytał w końcu. — Pierdolony Mike. — Warknęła ponuro prostie, wysoki, dźwięczny głos brzmiał gorzko. — Zdecydował, że chce wszystko. Poczekał, aż zasnąłem, tak sądzę i usunął mój mózg, dokładnie tak jak tym cholernym owcom z Phoebe. Gdy się obudziłem, wyglądałem w ten sposób i za drzwiami stała kolejka górników, czekających na swoją kolej. Górnicy to napalone fiuty. — Powiedział kwaśno. — Muszę siedzieć tutaj, z tym przeklętym przez Boginię demonem, żeby trzymać ich z dala ode mnie. Prostie znów pociągnęła z butelki i trzasnęła nią o stół. — Myślę, że powiesz, że sam mam trochę na sumieniu. — Wstała, patrząc buntowniczo na kamienną twarz Holta. — I może mam, ale sram na to. Wiem tylko, że zabiję tego gnojka Rudego Mike’a, gdy go znajdę. I wierz mi, znajdę go. — Cóż, nie wyglądasz, jakbyś zbyt mocno w tej chwili szukała. — Wskazał Holt. Był wygodnie rozparty na swoim krześle, jedną rękę wetknął poza pole widzenia, w swoją kurtkę, pozornie całkowicie nieświadomy narastającej za nim ciemności. Ponieważ, Sadie zauważyła ze wzdrygnięciem, ona narastała. Gdy weszli długim korytarzem, pokój był podzielony prosto przez środek, równe połowy światła i ciemności jak surrealistyczne yin-yang. Teraz zobaczyła, że gdy była pochłonięta wyznaniem prostie, ciemność spokojnie, ale pewnie zaczęła się skradać, wdzierając się w półokrąg jasności, odgryzając światło. Gdy Holt usiadł na krześle, demon był dobre trzy stopy za nim. Nagle ten dystans wynosił mniej niż dwie stopy i gwałtownie się kurczył. Sadie chciała wykrzyczeć ostrzeżenie, chciała krzyknąć jego imię, ale było tak, jakby zimna ręka ściskała jej gardło, zamrażając jej struny głosowe czarnym lodem. Czarne oczy błysnęły na nią złośliwie z rosnącej ciemności i wiedziała, że to demon w jakiś sposób powstrzymywał ją przed wydaniem dźwięku. — Och, znajdę go. — Zapewniła Holta prostie, z kpiącym uśmiechem. — Widzisz, zawarłem układ. Mam przyjaciela, który pomoże.

— Jedyną pomocą, jaką dostaniesz, jest jednokierunkowy bilet do więzienia federalnego, Xavier. — Holt wyciągnął rękę spod swojej kurtki i Sadie zobaczyła, że trzymał parę srebrnych kajdanek i swoją odznakę. — Jesteś aresztowany. Ale najpierw powiesz mi, gdzie dokładnie Van Heusen trzyma nielegalne zbiorniki. Prostie uśmiechnęła się paskudnie. — To ty tak sądzisz, koleś. Wiedziałem, że jesteś jakimś gliną. Jesteś pierwszym facetem, który nie próbował mnie złapać. — Nie jesteś w moim typie. — powiedział sucho Holt. Ciemność była teraz tylko cale za nim, świecące, szkarłatne oczy pragnęły pożerać. Sadie próbowała się ruszyć, ale całe jej ciało było zamrożone. Z przerażeniem zrozumiała, że będzie obserwować śmierć Holta, nie będąc w stanie nic zrobić. — Ty w moim też nie. — Roześmiała się prostie, złym, dzwoniącym dźwiękiem, jak fałszywie zagrana muzyka wróżek. — Ale znam kogoś, kto bardzo cię lubi. — Nagle pochyliła się naprzód, poruszając się znacznie szybciej niż powinien być w stanie ktokolwiek, kto wypił prawie cały Płonący sok. Kładąc delikatne jak kwiaty dłonie na szerokiej piersi Holta, pchnęła potężnie, przechylając jego krzesło i posyłając go w tył, w oczekująca ciemność. Gdy uwaga demona przeniosła się całkowicie na blond detektywa, Sadie nagle odkryła, że była wolna. Bez chwili wahania lub rozważenia, jak samobójcze było jej działanie, rzuciła się do pokoju, prawie natychmiast przekraczając linię ze światła do ciemności i krzycząc imię Holta.

Rozdział 11 Blakely gwizdnął, gdy wyszedł z prywatnego biura Sheili Blex, burdelmamy w największym, mieszanym burdelu na Iapetusie i jednej z jego i Holta, najlepszych informatorek. Gdy po raz pierwszy spotkali Słodką Sheilę, była po prostu kolejną dziewczyną, pracująca na ulicach nowego Brooklynu, dawnych terenach Blakely’a. Przekazała im pewne informacje więcej niż raz, głównie, jak odkrył Blakely, ponieważ była poważnie zadurzona w jego blond partnerze. Sheila raz za razem mówiła im, że miała zamiar dotrzeć na Zewnętrzne Pierścienie i zarobić fortunę, i niech to cholera, jeśli nie zrobiła tego, mimo faktu, że obaj, Blakely i Holt próbowali ją ostrzec. Blakely uśmiechnął się do siebie, gdy rozglądał się po luksusowym wnętrzu burdelu, przyglądając się możliwościom wyboru, dostępnym dla nadzianych górników, którzy byli chętni by wydać kredyty na noc w towarzystwie. Pokój był udekorowany odcieniami szkarłatu i czerni, i był tu szeroki wybór ludzi i prostie, zarówno mężczyzn, jak i kobiet siedzących na pluszowych kanapach w części do oczekiwania. Ponętne, dojrzała ciało było wszędzie na widoku. Jędrne, nagie piersi, zakończone sterczącymi sutkami, jedwabiste uda i gorące, mokre cipki, otaczały go. Było też dużo grubych fiutów, jeśli to był twój kielich radości, a ze złoconej klatki w kącie, można było usłyszeć żałosne „bee.” Blakely potrząsnął głową, w rzeczy samej żaden gust nie jest zbyt perwersyjny. Rozpylacz feromonów przy drzwiach zapewniał, że każdy mężczyzna, który wszedł, natychmiast był napalony, co Blakely mógł zaświadczyć, gdyż jego własny kutas był sztywny od chwili, gdy przeszedł przez drzwi. — Widzisz coś, co ci się podoba? — Głos mruczący mu do ucha sprawił, że się odwrócił, żeby zobaczyć Sheilę, stojąca tuż za nim, jej krągłe biodra były wysunięte w seksownej pozie. — Zapomniałeś tego. — Wepchnęła mu paczkę. — Och, dzięki. Myślę, że byłem trochę rozproszony. — Znów rozejrzał się po pokoju. — Hej, naprawdę są faceci chętni na to? — Kiwnął głową w kierunku klatki, gdzie beczenie robiło się głośniejsze. — Millie? Jest jedną z miejscowych ulubionych. Przynosi mi więcej kredytów niż dowolne dwie prostie zebrane razem. Chcesz ją wypróbować?22 To dzika i wełnista jazda. — Zielone oczy Sheili tańczyły ze śmiechu, gdy Blakely wzdrygnął się i potrząsnął głową. — Nie, dzięki, Sheila. Nie lubię gospodarskiego porno, jak niektórzy z tych chorych gnojków tutaj. Uderzyła go łokciem w żebra. — Wiem o tym, Blake. Po prostu szarpię twój łańcuch. Ale może chciałbyś coś bardziej pociągającego. — Wskazała kanapy pełne rozpartych seks pracowników. 22

Jak on się zgodzi, to niech ktoś inny to tłumaczy.

— Dzięki, ale nie, Sheila. Muszę spotkać się z Holtem. Poszedł do Szpary beze mnie. — Blakely poczuł drgnięcie niepokoju, gdy mówił o swoim partnerze i nieświadomie potarł kark. — Och, taa. Nie wiem, jak mogłam zapomnieć, że wy dwaj jesteście zespołem, jeśli chodzi o seks. — Sheila uśmiechnęła się do niego drwiąco. — Nie powinieneś żartować sobie z biednych johnów23 Millie, gdy ty i Holt jesteście tak zboczeni, że zawsze musicie się dzielić. Słuchaj, wróć, gdy zabierzesz ze Szpary swojego wspaniałego blond partnera. Sama się zajmę wami dwoma, za darmo. Przejechała jednym krwistoczerwonym, pięknie wymanicurowanym paznokciem po wybrzuszeniu jego spodni, powodując, że ciemnowłosy detektyw podskoczył z miną winowajcy. — Nie myśl, że nie doceniam oferty, ale nie da rady, kochana. — W przeszłości on i Holt na pewno przyjęliby jej zaproszenie. To był długi, samotny czas, odkąd kochali się z kimkolwiek. Jego fiut pulsował w spodniach na wspomnienie pieprzenia tej wspaniałej, krągłej kobiety przed nim, zanurzania swojego członka po rękojeść w jej ciasnej cipce, gdy Holt wbijał się we nią od tyłu i czucia T-linku, rozszerzającego się w rzekę rozkoszy, choćby na krótką chwilę. Sheila była jedną z niewielu kobiet zdolnych znieść przeciążenie sensoryczne, powodowane podczas ich podwójnej penetracji, choć nie miała właściwej chemii mózgu by się z nimi połączyć. Będąc dziewczyną pracującą i ich przyjaciółką, była jedną z niewielu kobiet, które nie były zszokowane i oburzone niezwykłymi seksualnymi potrzebami Holta i Blakely’a. — Ach. — Sheila pięknie wydęła usta. — Ale ja lubię być nadzieniem w kanapce z Blakely’a i Holta. Nie mogę uwierzyć, że przebyliście tę całą drogę do Nowej Gomory i nie chcecie skorzystać. Blakely też ledwie mógł w to uwierzyć. Nieczęsto oferowano im szansę na wolny od poczucia winy seks, bez żadnych barier. Ale teraz rzeczy były inne. Rozejrzał się po pokoju, po tym całym ciele na widoku, a potem powrócił do samej Sheili, z jej szerokimi, zielonymi oczami i bujnym ciałem. Tak mocno, jak patrzył, wszystkim, co mógł zobaczyć, była para miodowych oczu i długa grzywa pasujących włosów. Ta słodka twarz, którą wybrał z szeregu prostie dwa tygodnie temu, szczupła, krągła sylwetka i gorące, uzależniające uczucie jej, przyciśniętej mocno między nim i Holtem. Wszystkim, co mógł zobaczyć, wszystkim, o czym mógł myśleć była Sadie. Wiedział, że to głupie, że ta mała dziennikarka z Io nigdy się na to nie zgodzi, ale nie mógł nic na to poradzić. Był zakochany. — Po prostu nie mamy czasu, Sheilo. — Powiedział, próbując stworzyć wiarygodną wymówkę. Musiał wrócić do Holta. — Jeśli to, co mi powiedziałaś jest prawdą, mamy mniej niż dwadzieścia cztery godziny, żeby dostać się na ciemną stronę. — Szarpnął pakunek, który mu dała pod jedno ramię i spróbował zignorować swojego pulsującego fiuta. — Lepiej już pójdę. — Znów potarł kark. 23

John, pisany małą literą oznacza klienta prostytutki. Używane w sensie pospolity, przeciętny, typowy facet.

— W porządku, Blake, niech tak będzie. Ale wróćcie, jeśli będziecie mieć szansę, gdy już załatwicie waszą sprawę. — Taa, może wró… — Blakely przerwał w pół słowa, zamrożony w miejscu. Każdy, kto patrzył na ciemnowłosego detektywa, pomyślałby, że w jakiś sposób dostał właśnie okropną wiadomość. Jego żywe oczy o barwie indygo rozszerzyły się, a usta zacisnęły w bezkrwistą linię. — Bogini, nie. Wymamrotał w połowie do siebie. — Blake, kochany, co się stało? Nagle wyglądasz okropnie. — Głos Sheili był wypełniony szczerym zmartwieniem, ale Blakely ledwie ją słyszał i ledwie czuł jej lekki uścisk na naprężonym bicepsie. — Muszę iść. — Gwałtownie strząsnął dobrze wymanicurowaną dłoń. — Blake, co…? — Kłopoty. — Łokciem utorował sobie drogę między klientami i prostie, i wybiegł z budynku, zostawiając Sheilę, gapiącą się za nim z niedowierzaniem.

*****

— Holt, o Bogini, Holt. — Mamrotał głośno Blakely, nie dbając o to, że przyciągał uwagę i ignorując groźne spojrzenia szorstkich mężczyzn wokół niego, gdy przepychał się przez zatłoczony chodnik. Na Iapetusie nadeszła noc, dzięki uprzejmości kopuły atmosferycznej, a on czuł się, jakby utknął w złym śnie, szamocząc się z głośną, śmierdzącą ciemnością, żeby dotrzeć do swojego partnera na czas. Oczywiście poczuł ukłucie wzdłuż T-linku pomiędzy nimi, gdy Holt wszedł do kryjówki demona. To było uczucie skręcania, głośnie brzęczenie wzdłuż jego nerwów, które sprawiało, że podnosiły mu się włoski na karku. Ale mógł też poczuć spokój Holta, jak chłodną dłoń na swojej szyi. Holt wierzył, że nie był w żadnym prawdziwym niebezpieczeństwie, a pracowali ze sobą wystarczająco długo, żeby Blakely ufał jego osądowi. Blond detektyw wiedział, co robił. Potem, gdy rozmawiał z Sheilą, uczucie zrobiło się silniejsze, jak swędzenie z tyłu mózgu, sprawiając, że niecierpliwił się, żeby wrócić do swojego partnera, być u boku Holta, wspierać go. I było tam coś innego, co go martwiło, uczucie w jego mózgu, które było inne od jakiegokolwiek, które czuł wcześniej. Była w nim dziwna… dwoistość, słabe echo, które go martwiło. Prawie, jakby odbierał sygnały zagrożenia z dwóch umysłów, zamiast z jednego. Ale to było niemożliwe, prawda? Nadal czuł pewność Holta, że wszystko było w porządku, ale była mniej uspokajająca niż wcześniej. W końcu, gdy żegnał się z Sheila i odrzucał jej ofertę przyjacielskiego pieprzenia, poczuł ostry, prawie fizyczny ból, jak dźgnięcie w podstawę czaszki, gdzie znajdował się Chip

Tandemujący, który tworzył T-link pomiędzy nim i Holtem. To były kłopoty przez duże K i Blakely o tym wiedział. Nigdy nie czuł tak intensywnego ostrzeżenia przez link, który dzielił z Holtem, a to oznaczało, że jego blond partner nie tylko był w niebezpiecznej sytuacji, ale jego życie było zagrożone. Znów to uczucie było jakoś podwojone, sprawiając, że było znacznie bardziej naglące. Blakely nie wiedział, o co chodziło, ale nie miał czasu, żeby się zatrzymać i o tym pomyśleć. — Trzymaj się, Holt. — Wymamrotał do samego siebie, przyspieszając krok, gdy Szpara znalazła się w polu jego widzenia. — Po prostu wytrzymaj, partnerze, jestem w drodze. Wpadł przez drzwi i skierował się prosto na zaplecze, wiedząc dokładnie, dzięki funkcji rozkładu przestrzennego w chipie, gdzie dokładnie znajdował się jego partner. — Blakely! — Usłyszał Snuggly’ego, wielkiego Garona, wołającego za nim, ale nie zwrócił na to uwagi. Holt był na zapleczu i miał kłopoty — to było wszystko, co miało znaczenie. Biegnąc w głąb ciemnego, przerażającego korytarza z chipem, ostrzegawczo dźgającym go w mózg, Blakely musiał zmusić się do zatrzymania na chwilę, upuszczenia pakunku, który ściskał i chwycenia swojego blastera. Wpadanie tam nie przyniosłoby nic dobrego, zanim nie zorientuje się, co się dzieje. Z blasterem w ręce, zbliżał się ostrożnie wokół załomu korytarza, żeby zajrzeć do pomieszczenia. Okrutna, prawie bezgłośna szarpanina rozgrywała się w kłębiącej ciemności, która wypełniała pomieszczenie jak trujący dym. Blakely uchwycił mignięcie czerwonych, lśniących oczu i białych zębów jak noże, a potem jego partner znalazł się w polu jego widzenia, jego blond włosy błyszczały w ciemności jak gwiazda w przestrzeni, gdy zmagał się z istotą, która wydawała się być zrobiona z cieni i łusek. Blakely uniósł blaster, ale byli zbyt blisko siebie. — Holt. — Krzyknął ochryple, próbując przyciągnąć uwagę blondyna. — Holt, odsuń się, żebym miał czysty strzał. — W głowę, myślał. W głowę, prosto między te pieprzone, czerwone oczy, to jedyny sposób… — Nie mogę. — Odkrzyknął Holt, nie śmiejąc oderwać wzroku od spoglądającej chytrze twarzy demona. — Ma ją… ma ją i jej nie wypuści, Blake! Po raz pierwszy uświadomił sobie słabe skwierczenie, koło swoich stóp. Patrząc w dół, zobaczył znajomą, szkarłatną perukę — perukę Sadie. O Bogini, nie — nie! Pomyślał. Nie Sadie! Ta myśl doprowadziła go do szaleństwa. Pochylając głowę i szarżując jak byk, Blakely dołączył do walki, gotów uratować swojego partnera i kobietę, która kochał, lub umrzeć próbując. To był oszałamiający, zmieszany bałagan, jak próba walki z opaską na oczach, o północy, w środku lodowato zimnej rzeki o silnym nurcie. Obecność demona wypełniała mały pokój na zapleczu jak woda wypełnia pojemnik i Blakely walczył by złapać głęboki oddech, czując muskularne sploty węża z ciemności, wokół swojego ciała, pchające go w innych kierunkach, gdy usiłował znaleźć w mroku blond głowę Holta.

— Blake, tutaj! — Usłyszał krzyk i odwrócił się, żeby znaleźć swojego partnera, szarpiącego się z mglistą macką, która była owinięta wokół jego tułowia, przyciskając jego ramiona do boków. — Holt? — Wysapał, patrząc na bladą twarz, która nagle pojawiła się przed jego własną. — Gdzie ona jest? — Żywi się nią. — Głos Holta był zdyszany. — Nie wytrzyma długo. Zastrzel to, Blake! Zastrzel skurwiela! — Gdzie…? — Zaczął pytać z frustracją Blakely, a potem dostał odpowiedź na swoje na wpół sformułowane pytanie, gdy twarz demona wpłynęła w jego pole widzenia, spoglądająca chytrze i nienawistna, z drapieżnym uśmiechem na jego obrzydliwej twarzy obcego. Blakely miał tylko czas zarejestrować, że to przyciskało do siebie Sadie, jej głowa zwisała nieprzytomnie zna bok, jej długie, miodowobrązowe włosy spływały po czarnej jak północ skórze istoty, gdy otwarła szczęki jak u rekina, z wieloma rzędami ostrych jak brzytwa zębów i zacisnęła je na bladej skórze odsłoniętego gardła Sadie. — Nie! — Blakely usłyszał krzyk, ale nie rozumiał, że pochodził z jego własnego gardła. Nieopisany dźwięk ssania wypełnił powietrze i poczuł, że część niego umiera, zmniejsza się wraz z jej zanikającą siłą życiową. To wszystko wydarzyło się w ułamku chwili. Potem oczy Sadie zatrzepotały szybko, a jej usta poruszyły się, wydawała się próbować wymówić jakieś imię. Ten mały znak życia zdawał się przełamać jego paraliż i Blakely poczuł lodowaty spokój, otaczający jego nerwy, gdy oderwał wzrok od jej pięknej twarzy, do wykrzywionych rysów demona. — Zeżryj to, skurwielu. — Powiedział zimnym, martwym głosem i wciskając lufę blastera pomiędzy szczelinowate, szkarłatne oczy, nacisnął spust znów i znów.

*****

Następną rzeczą, o której wiedział był potrząsający nim Holt. — Co…? — Próbował powiedzieć. — Nie ma czasu, Blake, musimy iść. — Wysoki blondyn podnosił coś z podłogi i ku przerażeniu Blakely’a, zobaczył, że była to bezwładna postać dziewczyny. Nie po prostu jakiejś tam dziewczyny — to była Sadie. Powolne stróżki krwi płynęły z jej rozerwanego gardła i jeśli oddychała, to nie mógł tego stwierdzić. — Jak, do kurwy? — Podniósł się na nogi i podszedł, żeby pomóc Holtowi ją nieść. — Znów uruchomiła ten cholerny chip i śledziła nas, jak sądzę. — Glos Holta był ponury. — Musimy ją stąd wyciągnąć, Blake. Pokonałeś demona, ale nie zabiłeś go całkowicie, nie sądzę. Dużo trzeba, żeby zabić tych drani. — Kiwnął głową w kierunku tyłu małego,

okrągłego pokoju. Podążając za jego gestem, Blakely zobaczył wrząca chmurę czerni, wciąż drżącą w pobliżu szczupłej blondynki, rozciągniętej nieostrożnie na podłodze. Gdy patrzył, chmura poruszyła się by zakryć jej twarz, ukrywając jej delikatne rysy w kłębie czerni. — Kto to? — Blakely wskazał na dziewczynę, a może to był prostie-borg. Nie był pewien. — Nie uwierzyłbyś mi, gdybym ci powiedział. — Powiedział ponuro Holt. — Po prostu go zostaw — on dostaje to, na co zasługuje. — On? — Blakely wpatrywał się pusto w kobiece krągłości na podłodze, ale pośpiech Holta pulsował z tyłu jego mózgu jak uderzenia bębna i bez pytania poszedł za swoim partnerem, długim korytarzem.

*****

— Żadnych rozdartych naczyń krwionośnych, chociaż nie wiem, jak to możliwe, jeśli to, co mi mówicie jest prawdziwe. — Westchnął technik medyczny i skończył oczyszczać gąbką szyję Sadie, która nie wyglądała, aż tak źle, jak spodziewał się Blakely. Równy rząd podwójnych nakłuć ozdabiał jej szczupłe, białe gardło jak ukośny naszyjnik, ale poza tym ciało było nienaruszone. — Więc w takim razie nic jej nie będzie? — Zapytał z nadzieją. — Mam na myśli, jeśli nie straciła zbyt dużo krwi i nic nie jest rozerwane. Prawda? — Obawiam się, że nie. — Technik medyczny wyglądał ponuro. — Przykro mi, panowie. Jeśli nie jesteście z tego obszaru, to możecie nie rozumieć. Gdy demon kogoś atakuje, gdy się żywi, to nie krew zabiera. To… — Wydawał się szukać właściwego słowa. — Emocja… wola życia. Tak naprawdę nie rozumiemy jak to się dzieje, co dokładnie demon robi swoim ofiarom. Widzimy tylko rezultaty. — Wskazał w kierunku Sadie i odwrócił się od nich, sprzątając rzeczy w swoim małym, sterylnym pokoju badań, jakby dyskusja została zamknięta. — Chwila! — Blakely chwycił wąskie ramiona i odwrócił człowieka, wymuszając konfrontację. — O czym ty mówisz? — Wskazał na bezwładne ciało Sadie, zimne i ciche na stole do badań. — Będzie z nią dobrze, no dalej, powiedz to. Chcę usłyszeć jak mówisz, że będzie z nią dobrze. — Blake… — Poczuł silny uścisk na ramieniu, a smutek i pewność Holta przepłynęły przez niego. — Ona umiera, partnerze. — Powiedział Holt. — Przykro mi. — Technik medyczny zamrugał gwałtownie wodnisto brązowymi oczami. — Ale widziałem wiele, wiele ataków demonów. Chciałbym móc pomóc, ale nie ma znanego lekarstwa. Gdy ofiara traci przytomność, cóż… Moja najlepsza rada to zabrać ją gdzieś i

zapewnić jej wygodę. To nie potrwa długo. — Wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi, zostawiając ich w pokoju, który pachniał alkoholem i śmiercią. — Nienienie. — Blakely potrząsał głową, niejasno świadomy ręki Holta, wokół swoich ramion, próbującego go pocieszyć. — Nie może umrzeć. Nie pozwolę jej. — Nie możesz nic na to poradzić. Nikt nie może. — Głos Holta był szorstki od nieskrywanych łez. — Spójrz na mnie, partnerze, myślisz, że nie czuję tego samego? Co się jej stało — Próbowała mnie uratować. Rzuciła się na tę istotę z kieszonkowym nożem, gdy mnie złapało. Twój mały shardi — ten, którym otwierasz wino, wiesz? Musiała wyciągnąć go z twojej kieszeni zanim za nami poszła. Po raz pierwszy Blakely zauważył, że Sadie Była ubrana w jego ubrania, starą koszulę i parę dresowych spodni, które dawno wynosił. Jej szczupła postać pływała w zbyt dużych ubraniach i nagle przypomniał sobie zwitek nowych ubrań, które dostał dla niej od Sheili, które leżały w połyskliwej kuli materiału u jego stóp. Chciał jej zrobić niespodziankę, zrekompensować nie zabranie jej z nimi. Teraz nigdy ich nie ubierze. — Kurwa. — Mruknął załamanym głosem, odsuwając się od Holta, gdy żałość zjadała jego duszę. Czuł, że odchodzi, czuł, że się wymyka i wiedział, że jego partner miał rację, nie było nic, co mógłby w tej sprawie zrobić. — Tak kurewsko mi przykro, Blake. — Wymamrotał ochryple Holt. — Wiem, co do niej czułeś. Ja… ja zaczynałem czuć to samo, jak sądzę. — Znajome, szafirowe oczy błyszczały w rzeźbionych rysach blondyna, które były wykrzywione tą samą agonią, którą czuł w sobie Blake. Ale po raz pierwszy, dzielenie żalu nie zmniejszało go. — Wiesz, jaka jest najgorsza część? — Blakely odwrócił się od swojego partnera by odsunąć miękkie, miodowe włosy z bladych policzków. — Najgorszą częścią jest to, że nie czuję tego po prostu tutaj. — Wskazał na swoją pierś. — Czuje to też tutaj. — Przycisnął dłoń do swojego karku. — Czuję jak umiera tak, jak czułbym, że ty umierasz, partnerze. Czuję, jakby część mnie odchodziła z nią. — Objął dłonią zimną, piękną twarz, przypominając sobie jak jej policzki rumieniły się z pożądania i strachu za pierwszym razem, gdy przytrzymali ją między sobą. Przypominając sobie żar, który przepływał jak sznur, łącząc ją z nim i Holtem. Powinna być tą jedyną. Był pewien, że była i mimo wątpliwości Holta, wiedział, że zmieniłaby zdanie i zaakceptowała ich obu za to, czym byli. Zgodziłaby się połączyć z nimi i uczynić ich kompletnymi. — Chciałbym tylko, żeby było coś, co moglibyśmy zrobić. — Wyszeptał, gładząc jej policzek. — Och, Sadie… — Poczekaj chwilę, partnerze. — Głos Holta miał dziwne brzmienie i to sprawiło, że spojrzał w szafirowe oczy, które były zmrużone z koncentracji. Z tyłu mózgu czuł leciutkie łaskotanie, coś jak nadzieja. — Co? O czym myślisz? — Chwycił ramiona Holta i potrząsnął wyższym mężczyzną. — Powiedz mi Holt, co? — To wyjątkowe, ale… Pamiętasz, jak wyleczyliśmy jej dłoń?

Nadzieje Blake’a zniknęły. — Myślisz, że o tym nie pomyślałem? To było małe cięcie na jej ręce, Holt. A to jest życie albo śmierć. Prawdopodobnie śmierć. — Jego ramiona opadły. — Ale to, co powiedziałeś o wyczuwaniu jej w środku, wyczuwaniu jej śmierci. Blake, ja też. Też ją czuję, tutaj. — Przycisnął swój kark w ten sam sposób, w jaki zrobił to ciemny detektyw chwilę wcześniej. — Myślę, że to początek więzi, Blake. Nie silny, jeszcze nie, gdyż my naprawdę nie… no wiesz. Ale jest tu, w nas, czekając, żeby urosnąć. Jeśli możemy wyczuć ją w sposób, w jaki czujemy siebie nawzajem, to może możemy ją wyleczyć. No dalej…

Rozdział 12 — Jest taka zimna. — Powiedział ze zmartwieniem Blakely, gdy delikatnie położył cenny pakunek na królewskich rozmiarów łóżku z żelopianki, z powrotem na statku. — Pierwsze, co musimy zrobić, to ją rozgrzać. — Powiedział Holt z większym przekonaniem niż czuł. Nie był pewien czy to, co zaraz spróbują zrobić zadziała, czy nie. Wiedział tylko, że musieli spróbować. To, co powiedział Blakely’owi s stacji medycznej nie było kłamstwem, też zaczął czuć coś do Sadie. Nie, powiedz, co masz na myśli, Holt, powiedział sobie surowo. Zaczynam ją kochać. Ale Bogini, co mogę na to poradzić. Ciągle ponownie przeżywał ten okropny moment, gdy Xavier pchnął go w kłębiącą się ciemność, uczucie zimnych, żelaznych więzów, gdy macki demona owinęły się wokół niego i zrozumienie, że było za późno, że poważnie nie docenił jego siły. Powinien wiedzieć lepiej. Snuggly próbował go ostrzec. Demon żywił się bólem i wstydem, i nienawiścią Xaviera od tygodni, robiąc się coraz silniejszym i silniejszym w upajającej esencji ekstremalnych emocji. A Holt zwyczajnie wszedł do pokoju i obrócił się do niego plecami, ignorując go jak zawsze robił w przeszłości. Pokój na zapleczu Szpary zawsze był wygodnym miejscem na prowadzenie prywatnych rozmów, bez strachu przed byciem podsłuchanym, z powodu obecności demona. Holt i Blakely używali go wcześniej, wiedząc, że jeśli po prostu ignorowałeś złowrogi głód, który przenikał atmosferę pokoju i swędzenie żarłocznych, czerwonych oczu na twoim karku, to wszystko było w porządku. Tylko, że tym razem było inaczej. Dopiero, gdy demon owinął go swoimi lodowato zimnymi splotami, unieruchamiając jego ręce, zanim mógł sięgnąć po blaster, Holt zrozumiał, że popełnił błąd. Prawdopodobnie ostatni błąd, jaki kiedykolwiek popełni. Wiedział, że Blakely wyczuje jego zagrożenie przez T-link i przyjdzie po niego, ale do czasu, gdy dotrze do pokoju na zapleczu Szpary, prawie na pewno wszystko będzie skończone. Miał czas na ostatnią myśl, przykro mi, partnerze, wtedy ten podwójny rząd ostrych jak brzytwa zębów obniżył się nad jego gardłem i wiedział, że to było to… A potem ktoś był obok niego w ciemności, krzycząc jego imię czystym, wysokim głosem. Blake? Ale to, nie mógł być on. Instynktownie wiedział przez ich link, że jego partner był dopiero w połowie drogi, desperacko walcząc z tłumem by do niego dotrzeć. A potem poczuł dziwne uczucie innej obecności w linku, na początku słabe, a potem zwiększające siłę, był w nim niemożliwy do zdefiniowania kobiecy posmak… Sadie! Zrozumiał to w tym samym czasie, gdy zobaczył jej włosy w kolorze miodu, które świsnęły mu przed twarzą, gdy skoczyła z żałośnie nieodpowiednim shardi-nożem na demona. Demon zawył rozdzierającym duszę dźwiękiem, który Holt usłyszał raczej wewnątrz swojej głowy niż uszami i zwrócił cały nieludzki gniew na Sadie. W chwili, gdy uchwycił jej strach, porzucił go dla słodszego mięsa. Holt był zaskoczony i skonsternowany, ale Sadie była śmiertelnie przerażona, a groza była znacznie smaczniejszą emocją niż szok.

Była przerażona, a jednak poszła za nim do leża demona, uzbrojona tylko w stary, kieszonkowy nóż Blakely’a i determinację, żeby go uratować, albo umrzeć próbując. Nikt inny w całym systemie słonecznym, do diabła, w całej galaktyce, nie zrobiłby tego dla niego. Nikt, poza jego partnerem, Blakely’em, drugą połową jego duszy. A teraz Holt zastanawiał się, czy w niedalekiej przyszłości będzie musiał liczyć swoją duszę w trzech fragmentach zamiast w dwóch połowach. Jeśli tylko możemy pomóc jej się z tego wylizać, powiedział sobie ponuro. — Pomóż mi ją rozebrać. — Rozkazał Blakely’owi. Ciemny detektyw z kręconymi włosami skinął krótko głową i zaczął ściągać spodnie i koszulę z jej szczupłego ciała. Jej skóra, pomyślał Holt, była kremowobiała — zbyt biała przy nienaturalnej bladości spowodowanej jadem demona, krążącym w jej organizmie. W jakiś sposób musieli zneutralizować efekty ugryzienia demona i ściągnąć ją z powrotem. — Co teraz? — Zapytał Blakely, zmartwienie nadal wypełniało jego oczy o barwie indygo. — Teraz też się rozbierzemy i położymy się po obu jej stronach. — Poinstruował Holt, mając nadzieję, że robi właściwą rzecz. — Holt. — Blakely zaprotestował, chociaż ściągnął kurtkę, koszulę i opuścił obszarpane, robocze spodnie. — Nie zamierzamy… nie zamierzamy tego z nią teraz zrobić, prawda? To znaczy, spójrz na nią. Ona ledwo oddycha. — Nie, nie, chyba, że nie będzie żadnego innego sposobu. — Powiedział Holt, ściągając swoje własne ubranie tak szybko jak mógł. Oddech Sadie robił się płytszy z każdą minutą tak, jak wskazał Blakely. Nie było czasu do stracenia. — Najpierw ją ogrzejemy, potem będziemy martwić się, co zrobić. — Wszedł do łóżka obok niej, zwrócony w kierunku jej pięknej, nieruchomej twarzy i wziął ją w ramiona, przyciskając swoje nagie ciepło do jej zimnego ciała. Blakely wspiął się po drugiej stronie i przytulił się mocno do jej pleców, zarzucając umięśnione ramiona wokół obu, Sadie i swojego partnera. — Wróć do nas, Sadie. — Holt usłyszał jak szepcze niskim, naglącym głosem. — Wróć, skarbie, potrzebujemy się… — Sadie. — Wyszeptał sam, patrząc w dół na jej słodką twarz, tak nieruchomą na poduszce przed nim. Pomimo faktu, że jej ciało zaczynało się ogrzewać, nadal czuł jej odpływającą siłę życiową przez ledwie obecną więź, którą z nią utworzyli. Czy to wystarczy by sprowadzić ją z powrotem? Gdyby tylko jakoś ją wzmocnili, zdecydował Holt. To nie był czas ani miejsce na pełne związanie, na utworzenie Życiowej Więzi. Potrzebowaliby całkowitej współpracy i chęci Sadie, żeby być penetrowaną przez nich obu, żeby to się wydarzyło. Ale były inne sposoby na wzmocnienie ich świeżej więzi. Łagodnie pochylił głowę i zaczął przyciskać usta do jej policzków, składając delikatne pocałunki na wachlarzach jej rzęs i łukach jej brwi. — Pocałuj ją… dotknij ją. — Wyszeptał do swojego partnera, zanim wrócił do pracy, pokrywając jej piękną twarz lekkimi jak motyl pocałunkami.

Holt poczuł, że ręce Blakely’a poruszają się po bokach Sadie, a jego własne pieściły, dotykały, próbowały przekazać miłość tak głęboką, że nie mogła być ubrana w słowa. Czekał z niepokojem, aż T-link rozszerzy się w rzekę przyjemności, która poniesie ich wszystkich, ale tak się nie stało. Sadie nadal była cicha i zimna w ich ramionach. Nadal ją tracili. Nie, jeszcze nie… nie możesz jeszcze odejść. Nie, gdy Blakely i ja w końcu cię znaleźliśmy. Nie wtedy, gdy ja dopiero zaczynam kochać cię tak, jak on. — Sadie, proszę. — Błagał miękko. Potem, działając impulsem, którego nie mógł wyjaśnić, pochylił głowę i wziął jej miękkie, sprężyste usta swoimi. Nakrywając słodkie, różowe wargi, utorował sobie drogę do wnętrza, wciskając swój język do środka, żeby pieścić jej, dając jej pocałunek życia w jedyny sposób, jaki znał… Sadie wzięła lekki, drżący oddech i poczuł, że poruszyła się w jego ramionach. Zachęcony, znów ją pocałował, czując, że ciało, które było tak nieruchome i zimne jak marmur, zaczęło ogrzewać się i budzić przy nim, między nim i jego partnerem. — Sadie… Sadie. — Wymruczał jej imię jak modlitwę, pomiędzy pocałunkami. Jej powieki zatrzepotały i otwarły się w końcu, a Holt popatrzył w miodowo bursztynowe głębie, żeby zobaczyć zakłopotanie i ból. — Co…? — To pytanie formułowało się powoli i cicho jak szept na jej wargach. — Cicho. — Powiedział czule Holt, przechylając jej podbródek, żeby pocałować okropny naszyjnik ukąszeń, który demon pozostawił na jej bladym gardle. Mógł poczuć, że link pomiędzy nimi zaczyna się poruszać i wiedział, że Blakely też to czuł. Jeszcze tylko trochę, pomyślał. Wiedział, co dokładnie musieli teraz zrobić. Przewracając jej nieopierające się ciało tak, że leżała na plecach miedzy nimi, Holt pieścił dojrzałe wzgórki jej pełnych, nagich piersi i pochylił się w dół by wessać jeden sutek w kolorze jagód do ust. Po drugiej stronie Blakely zrobił to samo, gładząc jedwabistą skórę jej rąk i boków, gdy zajmował się wrażliwym, różowym pączkiem obok jego partnera. — Och. — Westchnęła w końcu Sadie. Holt poczuł, że link zaczął otwierać się między nimi, wlewając słodki ogień przez ich żyły, gdy pojawiło się elektryczne napięcie ich fizycznego połączenia. Usłyszał jej sapnięcie, poczuł jak wygina plecy w łuk by wypchnąć jej wrażliwe piersi w górę i uzyskać więcej gorącego, mokrego ssania ich ust na swoim ciele. Teraz się leczyła, wracała do nich, wiedział to… mógł poczuć to przez wzmacniającą się więź, która formowała się pomiędzy ich trojgiem. Holt cofnął się na chwile i obserwował z fascynacją, jak kręcone włosy Blakely’a zwisały nad piersiami Sadie, obserwował jak jego partner wessał najpierw jeden, a potem drugi słodki, dojrzały sutek do swoich ust, gdy Sadie jęczała i sapała pod nim. A potem wiedział, że musi ją posmakować. Gdy Blakely kontynuował ssanie i szczypanie jej bolesnych pączków, Holt przesunął się w dół łóżka do jej jedwabistych ud i rozsunął je pieszcząc je. Otwarły się dla niego chętnie, nawet gorliwie i mógł zobaczyć jak bardzo go potrzebowała. Miękkie, wydęte wargi jej cipki były śliskie z pożądania i nabrzmiałe z potrzeby, a jej kobiecy, piżmowy zapach był silny w powietrzu. Holt pomyślał, że to najpiękniejsze perfumy, jakie kiedykolwiek wąchał i opuścił

gorliwie głowę, żeby złożyć miękki pocałunek z otwartymi ustami na jej wydętych wargach. Sadie krzyknęła na nacisk jego ust i podskoczyła chętnie, z potrzebą, na spotkanie z nim. Blakely na chwilę przestał ssać jej sutki, żeby spojrzeć na niego i Holt zobaczył żądzę i miłość, zmieszane w oczach jego partnera. — Smakuj ją, Holt. — Mruknął ochryple Blakely. — Jedz jej słodką cipkę, dziecinko. To jest to, czego potrzebuje. — Sadie krzyknęła w bezsłownym potwierdzeniu, a Holt przytaknął obniżając swoją głowę między jej aromatyczne uda, gdy Blakely wrócił do jej piersi. Używając kciuków, rozdzielił nabrzmiałe wargi jej cipki by odsłonić czułą wypukłość jej łechtaczki, która, jak wiedział, bolała z pożądania. Mógł poczuć rozkosz Sadie z tyłu swojego umysłu w ten sam sposób, w jaki mógł Blakely’a, czuł jej emocje prawie tak wyraźnie jak te swojego partnera, teraz, gdy T-link był szeroko otwarty między nimi. Ale nie tak otwarty, jak mógłby być. Pomyślał, pochylając głowę i liżąc mocno różowy pączek w centrum jej cipki, powodując, że Sadie wygięła plecy w łuk prawie wściekle i krzyknęła w desperackiej rozkoszy. Nie, całkowite otwarcie linku mogłoby mieć miejsce tylko, gdy on i Blakely penetrowaliby ją w tym samym czasie. Gdy całował jej słodką cipkę, wsysając jej łechtaczkę do ust i rozkoszując się jej sokami na języku, Holt pozwolił sobie na wyobrażenie pchania w nią, Przyciągania ją na swojego fiuta, gdy Blakely robił to samo. Wcisnął swój język głęboko w jej kanał, trzymając jej uda szeroko rozłożone swoimi wielkimi dłońmi by otworzyć ją na jego natarcie. Gdy krzyczała i błagała, i jęczała, wyobraził ją sobie, krzycząca z innego powodu, głębszej rozkoszy. Sadie byłaby przyszpilona między nimi, z dwoma, grubymi członkami, pchającymi w nią, przeszywającymi jej słodkie, uległe ciało, gdy torowaliby sobie wzajemnie pieprzeniem drogę do swoich dusz… — Dochodzę… Och, Bogini… dochodzę, dochodzę! — To słodki głos Sadie wypełnił jego uszy jak muzyka. Szarpała się pod jego językiem, a Holt przedłużał to, smakując świeżą, słodką wilgoć, jej orgazmu, obserwując jak Blakely robił to samo, nadal ssąc i szczypiąc jej unoszące się piersi i sutki. Bez patrzenia wiedział, że zabójczy naszyjnik ze śladów ugryzień znikł z jej gardła, a trucizna demona, przepływająca przez jej organizm, została zneutralizowana. Była wyleczona. Wróciła do nich. Więź między nimi, choć nawet w przybliżeniu nie tak mocna, jak T-link między Blakely’em i nim samym, nadal była wystarczająco mocna, żeby ją uratować. I stawała się silniejsza za każdym razem, gdy się dotykali.

Rozdział 13 Sadie powróciła ze swoich snów o lodowatej czerni do ciepła czyichś ust na jej. Z zaskoczeniem zrozumiała, że ktoś ją całował, otwierał jej usta i przelewał swoją miłość, potrzebę, pragnienie i głód w jej usta. Nawet zanim jej oczy otwarły się, wiedziała, że to był Holt, czuła go z tyłu umysłu jak jasne, złote światło, jego pragnienia, jego potrzeby i żądze. Duże, ciepłe ręce pieściły ją od tyłu i zrozumiała, że Blakely też tu był, gładząc ją, dotykając jej, kochając ją, sprowadzając ją z powrotem do życia. Nie zostawiaj nas, szeptał miękko w nagą skórę jej szyi, gdy całował i ssał, i lizał. Jego też czuła, osadzonego w jej umyśle jak ciepła, solidna masa, jego miłość do niej jak materialna rzecz, linę, której mogła się uchwycić obiema rękami i wyciągnąć się z ciemności. Ściśnięta między nimi, na początku była przestraszona, ale potem zaczął między nimi przepływać ciepły, elektryczny blask i została schwytana w rozkosz, która jej dawali, uzdrawiającą błogość, która wlewali w jej ciało swoimi rękami i ustami. Patrząc w dół, widziała Ciemną, kędzierzawą głowę Blakely’a liżącą i szczypiąca jej wrażliwe piersi, liżącego ich kremowe wzniesienia, przed wessaniem rej twardych, różowych sutków w te zmysłowe usta. Czuła żar jego długiego, twardego fiuta, przyciskającego się do jej uda i wiedziała, że wszyscy byli nadzy, ale nie mogła zmusić się, żeby o to dbać. Niżej Holt rozsuwał jej nogi i wciskał swoją twarz pomiędzy jej uda, rozciągając wargi jej płci, żeby otworzyć ją szeroko dla jego języka. Sadie krzyknęła, gdy poczuła go, liżącego jej łechtaczkę, a potem wsysającego ją do jego ust, kreślącego magiczne ósemki na wrażliwym pączku, aż pomyślała, że mogłaby oszaleć. Jego złota głowa poruszająca się między jej nogami, podczas, gdy ciemniejsza Blakely’a nadal unosiła się nad jej piersiami, wydawała się Sadie najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziała lub czuła. Światło i Ciemność, studium kontrastów, była pożerana z obu końców przez swoich kochanków i kochała każdą minutę, gdy ta ciepła, elektryczna energia przepływała przez nich i wokół nich. W końcu, gdy Holt wcisnął swój język głęboko w nią, pieprząc ją rytmicznie, podczas, gdy Blakely ssał jej sutki z dziką namiętnością, Sadie poczuła, że zaczyna przechylać się przez krawędź w kierunku orgazmu. Nie chcąc, żeby ten piękny sen si…e skończył, przywarła do krawędzi poczytalności na tak długo, jak mogła, zanim podwójne doznania dwóch gorących, męskich ust na jej ciele, popchnęły ją całkowicie poza klif i spadła, krzycząc z rozkoszy. Bogini… tak dobrze, tak dobrze… pomyślała, leżąc cicha i wyczerpana na łóżku z zamkniętymi oczami w poorgazmowej błogości. Po chwili poczuła kładące się dwa duże, męskie ciała, jedno po każdej jej stronie i wiedziała, że Holt i Blakely byli tu, żeby chronić ją i dawać jej rozkosz. Żeby kochać ją wiecznie… Kochać? Zaraz… Sadie zaczęła trochę wracać do siebie. Teraz, gdy intensywna przyjemność się skończyła, a napięcie elektrycznego pożądania między nimi słabło, zaczęła zastanawiać się, co się działo. Ostatnią rzeczą, jaka pamiętała, było rzucenie się do pokoju, w

którym Iapetiański demon trzymał Holta, a potem… nic. Tylko zimna, ciemna otchłań, o której myślała, że nigdy się nie skończy. O Bogini, demon, ciemność… Sadie zadrżała konwulsyjnie i załkała cicho. — Cii, skarbie, w porządku, jesteśmy tutaj. — To był głos Blakely’a w jej uchu, a potem była obejmowana czterema ciepłymi, umięśnionymi ramionami i mocno trzymana, bezpieczna i chroniona. Dwa twarde, męskie ciała otaczały jej własną, mniejszą, miększą postać. — Odpręż się, Sadie. Wszystko się już skończyło. — Wyszeptał z drugiej strony Holt. — Spróbuj zasnąć, kochanie. To była najlepsza sugestia, jaką słyszała od dłuższego czasu. Choć część niej chciała walczyć z impulsem, chciała wstać i przedyskutować, dlaczego była naga w łóżku z dwoma bardzo nagimi mężczyznami po obu stronach, Sadie po prostu nie mogła. Pomyślała, że nigdy nie była bardziej zmęczona i wyczerpana w całym swoim życiu. Wspaniały zapach drzewa sandałowego i piżma Blakely’a i świeża deszczowa woń Holta, zmieszały się w jej głowie, gdy odpłynęła w sen.

*****

W środku nocy obudziła się by znów poczuć rozkosz. Tym razem Holt wyciskał czułe pocałunki na wzgórkach jej piersi, a szorstkie loki Blakely’a muskały wnętrze jej ud, gdy ciemny mężczyzna rozdzielił jej nogi i smakował jej gorącą, mokrą płeć. Doprowadzili ją do orgazmu tak pięknie, że na początku mogła tylko leżeć w ciemności między nimi, dysząc. Jednak stopniowo stała się świadoma, że dwa gorące, grube fiuty były do niej przyciśnięte. Po jednym po zewnętrznej stronie każdego uda. Wtedy poczuła ich potrzebę w swoim umyśle. Holta jak złoty rozbłysk, a Blakely’a jak materialną tęsknotę. Potrzebowali być w niej, wiedziała to, czuła to tak wyraźnie, jak nie czuła niczego w swoim życiu. A jednak… Nie taki typ dziewczyny. Nie rób tego typu rzeczy… Wyszeptał głosik w głębi jej głowy. Choć bardzo chciała otworzyć się dla nich, dać obu mężczyznom to, czego tak desperacko potrzebowali i pożądali, po prostu nie mogła. Nie mogła rozłożyć nóg i pozwolić im to zrobić, wejść w nią w tym samym czasie. Zamiast tego Sadie przesunęła rękami w dół jej ud, aż dotarła do wilgotnych, szerokich główek ich penisów, obu czekających na wyzwolenie. Usłyszała nagłe sapnięcie Holta i poczuła jęk Blakely’a głęboko w jego piersi, gdy wzięła ciężkie, gorące trzonki w swoje ręce i zaczęła pieścić aksamitną skórę, pokrywającą żelazną twardość. Chciałaby móc ich zobaczyć, chciała móc porównywać więcej niż tylko dotykiem.

Trzonek Holta był odrobinę dłuższy w jej poszukujące, prawej dłoni, ale Blakely’a był grubszy, ledwie mogła owinąć swoje palce wokół całego jego trzonu, gdy pchnął w jej lewą dłoń. Nagle pojawił się w niej impuls by posmakować ich w sposób, w jaki oni smakowali ją, był zbyt silny do odparcia. Ciepłe, elektryczne napięcie nadal przepływało przez jej ciało i w aksamitnej ciemności Sadie pomyślała, że to i tak musi być sen. I dlaczego nie poddać się impulsowi, jeśli to był tylko sen, który rozpłynie się rano? Nie mogła wymyśleć wystarczająco dobrego powodu. Robiąc to, co przyszło naturalnie, zsunęła się w dół pomiędzy nimi, zachęcając ich do zbliżenia się pieszczotami i dotykiem, aż leżeli na bokach z ich sztywnymi trzonkami, ocierającymi się razem przed nią. Pochylając głowę, Sadie pozwoliła swojemu jedwabistemu językowi przejechać po obu wyprężonych erekcjach, wydobywając jęk i sapnięcie ze swoich kochanków, zanim sięgnęła by znów wziąć ich obu w ręce. Przyciągając ich bliżej, zaczęła lizać, na początku z wahaniem, a potem bardziej śmiało, smakując szerokie główki w kształcie śliwek i badając cieknące szczeliny ciekawym językiem, pragnąc poznać ich lepiej. — Sadie, och… — Bogini, masz takie słodkie usta, kochanie… Obaj mężczyźni teraz dyszeli, drżeli pod jej małymi, miękkimi dłońmi i gorącymi ustami. To dało Sadie poczucie władzy, jakiej nigdy wcześniej nie czuła, mieć dwa silne, muskularne ciała mocno napięte i potrzebujące, tak wrażliwe na jej dotyk. Eksperymentując, wzięła trzonek Holta w usta tak głęboko, jak mogła bez krztuszenia się, czując kutasa Blakely’a ocierającego się o jej policzek, gdy to robiła. Wysoki blondyn krzyknął cicho i poczuła duże, delikatne ręce gładzące jej włosy, zachęcające, żeby wzięła więcej, jeśli mogła. Pieściła ciasny worek poniżej jego trzonu i rozkoszowała się jego smakiem, czystym i ostrym na jej języku. Potem był kolej Blakely, a i ciemny mężczyzna jęknął nisko z głębi gardła, prawie warknął, gdy Sadie zmagała się by wziąć jego gruby, piżmowy trzon miedzy swoje wargi. Był bardziej owłosiony niż Holt, a ona uwielbiała szorstkie drapanie jego sztywnych loków, gdy przycisnął jej twarz do swojego płaskiego brzucha i ssała go mocno i długo, rozkoszując się jego pikantnym smakiem. — Sadie, skarbie… zaraz dojdę. — Sapał Blakely, a Holt szeptał coś podobnego po jej drugiej stronie. Sadie wiedziała, że chciała poczuć ich gorący płyn, zalewający jej ciało. Biorąc oba prężące się trzonki, mocno w ręce, głaskała, aż ciemność wypełniła się ich męskimi jękami i okrzykami. Holt doszedł pierwszy, pompując swój ładunek w gorących strumieniach nad jej pełnymi piersiami, a Blakely był wkrótce po nim, spryskując jej gardło i górną część jej klatki piersiowej swoim nasieniem. Sadie czuła się gorąca i dzika, i rozpustna, bardziej wolna niż kiedykolwiek była, gdy ciepła sperma spływała między jej piersiami i po jej płaskim brzuchu do kałuży między jej udami. Pomyślała, że czuje jej odrobinę, skapująca w śliską szczelinę jej

płci i poczuła nagłe, dzikie pragnienie poczucia ich całkowicie w niej, poczucia ich nasienia, wypełniającego jej szparkę, zamiast pokrywać jej cycki. Ciepłe, elektryczne połączenie było tak silne, że w tej chwili rozsunęłaby nogi i pozwoliłaby im na wszystko, czego chcieli, gdyby to było możliwe. Ale obaj, Blakely i Holt byli teraz wyczerpani, przynajmniej w tym momencie. Musiała pomyśleć o alternatywie. Sadie położyła się w ciepłej ciemności miedzy nimi, pachnącej aromatem ich seksu i wyszeptała. — Wyczyśćcie mnie, chłopcy. — Dwa gorące, mokre języki natychmiast przystąpiły do pracy, spełniając jej prośbę, gdy Sadie jęczała i zwijała się, kochając sposób, w jaki Holt i Blakely zlizywali nasienie ze wzgórków ich piersi, jej bolących sutków, jej miękkiego brzucha, a zwłaszcza spomiędzy jej ud. Holt osobiście upewnił się, że ani odrobina spermy nie została w miękkiej, śliskiej szczelinie jej gorącej płci podczas, gdy Blakely całował jej usta, dzieląc się z nić smakiem całej ich trójki. Sadie dotykała ich w ciemności, zanurzając jedną rękę w szorstkie loki Blakely’a, gdy ją całował i gładząc palcami jasne, jedwabiste złoto włosów Holta, gdy czule czyścił ją pomiędzy nogami i wciskał dwa długie palce w jej kanał. Tym razem rozkosz była delikatniejsza, ale nie mniej intensywna i Sadie poczuła, że ujeżdża szczyt miękkiego jak piórko orgazmu, zanim opadła dysząc na łóżko i w końcu zabrał ją sen.

Rozdział 14 Sadie obudziła się, ponieważ coś łaskotało ją w nos. Przeciągając się leniwie, stała się świadoma, że czuła się wspaniale wrażliwa wokół sutków i między nogami. Mgliście pomyślała, że to był jakiś sen, który miała w nocy. Blakely i Holt, obaj jednocześnie, liżący i ssący w ciemności. Uczucie dwóch twardych, męskich ciał, otaczających ją, gdy przyciskali się do niej… Chwila… Budząc się w pełni, Sadie zrozumiała, że po jej obu stronach było twarde, męskie ciało. Otwierając oczy, zobaczyła, że miała twarz zanurzoną w szorstki dywanie kręconych, czarnych włosów, które pokrywały pierś Blakely’a, że to właśnie to łaskotało jej nos. Gładsza pierś Holta była przyciśnięta do jej pleców i czuła ciepło jego oddechu na swoim karku, gdy leżała w ciepłym kokonie, stworzonym przez ich ciała. Dwie ciepłe, poranne erekcje naciskały na nią, Holta wtulała się między jej pośladki, a Blakely’a między jej uda. Nie tylko leżała w łóżku z dwoma mężczyznami, ale wszyscy troje byli zupełnie nadzy. O moja miłosierna Bogini! Sadie wyskoczyła niezdarnie z łóżka w próbie ucieczki od snu, który zmienił się w koszmar.24 Z pewnością obrazy z jej snu nie mogły być prawdą. Na pewno nie pozwoliła im naprawdę dotykać jej w ten sposób, smakować ją w ten sposób… Potykając się przy wejściu do odświeżacza i zatrzaskując za sobą drzwi, Sadie z niepokojem obejrzała uważnie swoje ciało w holowizjerze. Jej sutki były czerwone i wrażliwe, a na kremowych wzgórkach jej piersi były znaki namiętności. Co gorsza, na jej brzuchu i między udami było więcej znaków. Sen błysnął znów przez jej mózg jak pornograficzny wideo show. Oba gorące usta na jej ciele, ssące jej sutki, rozdzielające jej uda, myjące jej płeć, liżące, smakujące, wciskające się do wnętrza jej… Nie! To nie mogła być prawda. Ale obraz jej samej w holowizjerze nie kłamał. A jeśli ta część tego snu jest prawdziwa, to reszta też musi być. Skuliła się ze wstydu, gdy przypomniała sobie dotykanie ich obu, przyjmowanie obu gorących, ciężkich trzonków w swoje gardło i ssanie z całych sił, erotyczny rozprysk ciepłej spermy, pokrywającej jej ciało i dwa mokre języki, myjące ją, wylizujące ją do czysta… Największa zdzira układu słonecznego, tym się stałam, pomyślała żałośnie. Co jej ciotka Minnie albo jej były narzeczony pomyśleliby o niej, gdyby mogli ją teraz widzieć? Nie ma wątpliwości, że byliby zszokowani i wypełnieni obrzydzeniem. Sadie potrząsnęła głową. Jak to się stało? Jakimś sposobem utknęła w dziwnym połączeniu, jakie istniało między dwoma partnerami. Nie wiedząc, co jeszcze zrobić, włączyła soniczny prysznic na pełną moc i stała w uderzających falach, pragnąc, żeby mogła zmyć wstyd z jej pamięci tak, jak Znaki Blakely’a i Holta ze swojej skóry.

24



E tam zaraz koszmar… Gdybym się obudził w łóżku z dwiema nagimi kobietami to nie sądzę, że bym narzekał.

*****

Gdy wyszła z odświeżacza, sypialnia była pusta, za co była dogłębnie wdzięczna. Nie miała pojęcia jak spojrzy w twarz Blakely’owi i Holtowi po rzeczach, które wszyscy troje zrobili razem ostatniej nocy. W ogóle żadnego pomysłu. Rozejrzała się za koszulą i spodniami, które nosiła dzień wcześniej, ale nigdzie ich nie było. Zamiast tego na łóżku leżała kolekcja ubrań, jakich nigdy wcześniej nie widziała. Na początku Sadie była zachwycona… nowe ubrania! Była cholernie zmęczona ubieraniem wszędzie koszul Blakely’a i Holta. Potem poczuła się zawstydzona, że perspektywa nowych ubrań mogła tak ją uszczęśliwić w środku emocjonalnego kryzysu. Ale nadal… nowe ubrania były nowymi ubraniami, prawda? Błąd, szybko odkryła. — Co to jest? — Mruknęła, przesiewając błyszczący stos materiału na łóżku. Wszystko wyglądało na jej rozmiar, ale to była najlepsza rzecz, jaką mogła powiedzieć o zestawie ubrań. Ledwie istniejące sukienki baby doll,25 głęboko wycięte y z ciasno przylegającymi do skóry spodniami do kompletu, jedna rzecz, która wyglądała jak suknia wieczorowa, ale miała dekolt, który sięgał do pępka, pół staniki, który nie zakrywał sutków, majtki bez krocza, wszystko to napotykało jej spojrzenie, gdy przeszukiwała. Wszystko na łóżku zawstydzało przebrania, jaki nosiła, gdy była pod przykrywką, jako prostie-borg, sprawiając, że złota, siatkowa sukienka, która miała na sobie w dniu, gdy spotkała Blakely’a i Holta, wyglądała w porównaniu jak habit zakonnicy. Czy to był jakiś rodzaj chorego żartu? A może to był sposób, w jaki Blakely i Holt oczekiwali, że będzie się ubierać teraz, gdy wszyscy byli na bardziej „intymnych” warunkach? Sadie czuła, że robi się coraz bardziej i bardziej wściekła, gdy sortowała skąpe ubrania. Chcieli, żeby ubierała się jak zdzira? Świetnie, będzie. Równie dobrze może, pomyślała gorzko. Zachowywałam się jak zdzira, to równie dobrze mogę się tak ubierać. Wciągając najbardziej skąpy strój, jaki mogła znaleźć, pół stanik, który wypychał jej piersi w górę, nie zakrywając jej zaokrąglonych sutków, parę majteczek bez krocza i jedwabną, przejrzystą szatę, zrobioną z jakiegoś przezroczystego materiału, która przylgnęła do jej skóry, wymaszerowała z sypialni by skonfrontować się z partnerami. Blakely i Holt siedzieli w strefie przygotowania posiłków,26 rozmawiając cicho, gdy Holt przygotowywał jakieś koncentraty przy kontuarze, a Blakely zagłębiał się w przenośnym map-screenie, który postawił na stole. Żaden z nich nie zauważył jej, dopóki nie stała dokładnie przed nimi z rękami na biodrach i jednym palcem u nogi, stukającym niecierpliwie. W końcu Blakely spojrzał znad map-screenu i zauważył ją. — Hej, dziecko, jak się… — Tylko tak daleko dotarł zanim urwał i po prostu gapił się na nią.

25

Krótka kobieca koszula nocna, na ogół o kroju w kształcie litery A, często przezroczysta i ozdobiona koronką. Może byd też używana, jako peniuar. 26 Cóż, nazwanie tego szczególnego pomieszczenia kuchnią byłoby chyba zbyt proste.

Holt odwrócił się i także napawał oczy. — Sadie, co… — Zaczął, ale też nie był w stanie skończyć. — O co chodzi, chłopcy? Nie podoba wam się mój strój? — Zapytała Sadie, jej usta wykrzywiły się we wściekłym uśmiechu, który był bardziej jak warkniecie. — Pomyślałam, że to wystarczająco odpowiednie po sposobie, w jaki wszyscy zachowywaliśmy się ostatniej nocy. — Sadie, kochanie, to nie tak. — Zaprotestował Blakely, wyraz bólu i zmartwienia przeszedł przez jego rysy. — To nie to, co myślisz. — Och, nie? — Odpaliła Sadie. — Świetnie, w takim razie oświeć mnie, proszę, detektywie Blakely. Czym jeszcze mogłoby to być? — Byłaś ranna — umierająca. Musieliśmy cię wyleczyć, Sadie. W ten sam sposób, w jaki wyleczyliśmy twoją rękę. Jeśli usiądziesz na chwile, mogę to wyjaśnić. — Głos Holta był cichy, ale rozkazujący. Chociaż nie chciała, odkryła, że przypomina sobie sposób, w jaki cięcie na jej ręce zostało wyleczone po namiętnym, trójstronnym dotykaniu i całowaniu, które dzielili na kanapie. Czy to mogło być coś takiego? Mimo wszystko, ostatnią rzeczą, która pamiętała, była szarża do legowiska demona, co stało się z nią później? — Co mi się wczoraj stało? — Zapytała trochę słabo, opadając przy stole i owijając się ochronnie ramionami. Siedziała obok Blakely’a, który wyglądał, jakby chciał owinąć ją ramieniem, ale nie całkiem miał na to odwagę. — Jaka jest ostatnia rzecz, która pamiętasz? — Zapytał ją łagodnie Holt, zajmując krzesło po jej przeciwnej stronie tak, że po raz kolejny była między nimi. Sadie zadrżała. — Pamiętam stanie w drzwiach i obserwowanie, jak rozmawiałeś z prostieborgiem, który w rzeczywistości był Xavierem. A potem zrozumiałam, że… że demon był coraz bliżej i bliżej ciebie i próbowałam krzyknąć, próbowałam cię ostrzec, ale byłam zamrożona, Holt. W jakiś sposób unieruchomił mnie w miejscu. Nie mogłam zrobić niczego, poza patrzeniem i myślałam, że cię zabije. Zamierzało cię zabić i nie było niczego, co mogłabym zrobić. — Jej głos był cichy i suchy, a gdy przełknęła, Sadie usłyszała w gardle suchy, mlaszczący dźwięk. Groza sytuacji, bycie zamrożoną w miejscu, gdy demon podchodził bliżej i bliżej do tyłu złocistej głowy Holta… To musiało być jedno z najgorszych wspomnień w jej życiu. I wciąż była takie świeże. — Ale zrobiłaś coś, Sadie. Uratowałaś mnie — rozproszyłaś demona na wystarczająco długo, żeby Blake tam dotarł. Nie mogłem uwierzyć, gdy zobaczyłem cię w środku tego bałaganu, walcząca z tą cholerną istotą niczym więcej oprócz starego shardi-noża Blakely’a. — Holt westchnął i przeciągnął jedną ręką przez swoje włosy, zmieniając ją w piękne blond rozczochranie. Wziął jej rękę, pocierając kciukiem wzdłuż jej dłoni, gdy mówił. — Do tego trzeba jaj, Sadie, prawdziwych jaj i jestem ci winien przeprosiny. Poważnie nie doceniłem twoich umiejętności i twojej odwagi. Nie zrobię tego ponownie.

— Ale potem, dlaczego, jak…? — Spojrzała w szafirowe oczy, próbując wygnać obraz kłębiących się chmur czerni, która była demonem, ze swojego umysłu. — Demon cię dopadł, ugryzł cię zamiast Holta. — Kontynuował narracyjnie Blakely w sposób, którego nauczyła się oczekiwać. — On… on się tobą żywił, dziecko. Do czasu, gdy odgoniliśmy go od ciebie, wyglądałaś na pół martwą. Myśleliśmy, że cię stracimy. — Ból w oczach barwy indygo, ciemnego mężczyzny był łatwy do zauważenia i wziął Sadie za drugą rękę i przyciągnął miękko do swoich ust. — Zrobiliśmy jedyną rzecz, jaką mogliśmy wymyśleć, skarbie. I tak się baliśmy, że się spóźniliśmy, że to nie zadziała, wymykałaś się tak szybko. Siedząc między nimi, z oboma, Holtem i Blakely’em, trzymającymi po jednej z jej rąk, Sadie znów zaczęła czuć tę dziwną, przepływającą energię. Przeszła ciarkami wzdłuż kręgosłupa i sprawiła, że jej sutki stwardniały z bolesnej potrzeby. Poczuła, że jej płeć robi się mokra i gorąca, i gotowa… To wydawało się takie dobre, takie właściwe, a jednak wiedziała, że było złe. To była ta sama energia, która skusiła ją do robienia noc wcześniej rzeczy, o których nigdy by nie śniła. — Przestańcie! — Krzyknęła, wyszarpując swoje dłonie z ich, jakby obaj byli rozpaleni do czerwoności, a ona płonęła. Przerywając połączenie, pomyślała, owijając przezroczystą szatę ciasno wokół siebie jak tarczę. Była zmęczona tańczeniem wokół problemu i próbowaniem dowiedzieć się na własną rękę. To był czas, żeby zapytać wprost. — Czym jest ta dziwna… energia pomiędzy wami dwoma? I dlaczego, w ogóle byliście w stanie mnie wyleczyć? Nie wiem dużo o Iapetiańskich demonach, ale wiem, że ich ugryzienie jest całkowicie śmiertelne. W tej chwili powinnam być martwa, jeśli to, co mi mówicie jest prawdą. Dlaczego nie jestem? — Patrzyła gorączkowo pomiędzy dwiema parami niebieskich oczu, szafirowymi i indygo, żądając odpowiedzi na tajemnicę, która nękała ją prawie od chwili, gdy zobaczyła Blakely’a i Holta. — Więc? — Zażądała. Wymienili szybkie spojrzenia, które najwyraźniej wiele przekazywały. Pochylając się w jej kierunku, ale uważając, żeby w żaden sposób jej nie dotknąć, Holt zaczął. — To coś, co powinniśmy powiedzieć ci dawno temu, Sadie. Muszę przeprosić, ponieważ Blake chciał ci powiedzieć, a ja nie. Teraz wiem, że lepiej byłoby powiedzieć wszystko wprost, ale… po prostu jest tak, że niedawno skończyłem związek z kimś, do kogo byłem bardzo przywiązany, z powodu… cóż, z powodu tej sytuacji między Blake’iem, a mną i sądzę, że bałem się bycia znów zranionym. — Holt westchnął i wyglądał na zakłopotanego. Podniósł z blatu stołu paczkę kremu laktozowego i zaczął się nią bawić bezcelowo. — Tym, co próbuje powiedzieć mój partner, jest to, że ostatnio nie miał zbyt wiele szczęścia w miłości. — Blakely gładko podjął narrację. — Musiał zakończyć coś, co wydawało się być bardzo dobrym związkiem, ponieważ rzeczona dama nie była w stanie znieść pewnych aspektów jego stylu życia.

— Jakich aspektów? — Sadie nalegała by usłyszeć jak to mówi, choć była całkiem pewna, że miała o tym dobre pojęcie. — Czy to było… — Przełknęła ciężko. — Czy on chciał… dzielić się nią z tobą? Czy to, dlatego go zostawiła? — To była część tego. Ale to nie było po prostu tak, że Holt chciał dzielić się Gillian ze mną — potrzebował tego. Ale ona nie mogła tego znieść. — Blakely podniósł wzrok, a w jego oczach koloru indygo była głębia smutku, który odebrał Sadie dech. — Jesteśmy jednostką Tandem, Sadie. Rozumiesz? — Nie. — Potrząsnęła głową. — Wyjaśnijcie mi to. Blakely znów westchnął. — Około sześciu lat temu, gdy Holt i ja wyszliśmy z mundurowych i zostaliśmy detektywami, był taki nowy gadżet… prawdziwa innowacja, która miała zrewolucjonizować pracę policji na Starej Ziemi. Tandemizer — chip wszczepiony w pień mózgu — medulla oblongata — który pozwalał pracować dwóm partnerom, jako jednej osobie. Pozwala ci przez cały czas wyczuwać, gdzie jest twój partner, poruszać się jako jednostka i unikać zagrożenia. W tym czasie to był doskonały pomysł. — Znów westchnął i przeciągnął ręką przez swoje gęste, kręcone włosy. — Holt i ja byliśmy najlepszymi przyjaciółmi od czasów Akademii i byliśmy już świetnymi partnerami, ale podobał nam się pomysł bycia jeszcze lepszymi. Zgłosiliśmy się do tego procesu na ochotnika. Ale… były pewne efekty uboczne. — Efekty uboczne? — Sadie ścisnęła lichą szatę jeszcze ciaśniej wokół swojego gardła i słuchała uważnie. To był rdzeń problemu — odpowiedź na tajemnicę, która doprowadzała ją do szaleństwa. — Taa. Chipy Tandemujące sprawiły, że jesteśmy zbyt blisko. Możemy czuć nawzajem swoje emocje. Czasami potrafimy złapać swoje zabłąkane myśli. Kiedy T-link naprawdę otwiera się między nami, to nie jest podobne do niczego, co mógłbym ci opisać. To, co Holt dotyka, smakuje i widzi, ja czuję, smakuję i widzę, i vice versa. To jak życie w dwóch mózgach i ciałach jednocześnie. — Pokręcił głową z oddalonym wyrazem głęboko niebieskich oczu. — I to jest takie dobre, takie właściwe — to uczucie kompletności, całkowitości. To jak uzależnienie, z którego żaden z nas nie może się wyrwać chyba, że przejdziemy procedurę usunięcia chipów. — Nie chcecie tej procedury? — Zapytała zdziwiona Sadie. — Obaj o tym myśleliśmy. — Blakely potrząsnął głową. — Ale lekarze powiedzieli nam, że jesteśmy za blisko — byliśmy połączeni zbyt długo. Są szanse, że jeśli teraz się rozłączymy, jeden z nas skończy martwy. To nie warte ryzyka. — Wzruszył ramionami. — Poza tym czujemy się całkiem komfortowo tak, jak jesteśmy. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi nawet, gdy czasem doprowadzamy się nawzajem do szału. Tak naprawdę jest tylko jedna wada. — A jest nią? — Jej serce było w jej gardle i koncentrowała się tak mocno na tym, co mówił Blakely, że głos s drugiej strony sprawił, że podskoczyła z zaskoczenia. Prawie zapomniała, że Holt nadal tam był.

— Wadą jest to, że jeśli bierzesz jednego z nas, musisz wziąć obu. — Powiedział jej do ucha Holt. Odwróciła się w kierunku blond detektywa, który odłożył paczkę laktozy i znów koncentrował się na niej. Jego włosy wyglądały jak pasma polerowanego metalu na kołnierzu czarnej koszuli, którą miał na sobie. — Widzisz, Sadie, było kilka usterek w pierwszych Chipach Tandemujących, tych, które otrzymaliśmy ja i Blakely. T-link tworzony przez chipy działa jak obwód, kanał dla energii pomiędzy nami. To w pewien sposób prawie jak szósty zmysł. Przez cały czas wiem, gdzie jest mój partner, jak się czuje, czy jest w niebezpieczeństwie, a on wie to samo o mnie. Ale, pomimo tego wszystkiego, obwód jest niekompletny. — Potrzebujemy trzeciego. — Blakely przyciskał się bliżej do jej drugiego boku, patrząc na nią uważnie. — Trzeciego, czego? — Zapytała z wahaniem, patrząc z jednego na drugiego, Holta wysokiego i lśniąco blond, i Blakely’a, umięśnionego, ciemnego i intensywnego. Tak różni, a jednak tak bardzo podobni. Pomyślała. Obaj w jakiś sposób uwięzieni. Ci dwaj mężczyźni wyglądali tak poważnie i smutno. — Trzeciej osoby, żeby uzupełnić obwód, żeby wypełnić pełen potencjał T-linku. — Powiedział rzeczowo Holt. — Masz na myśli, że chcecie kogoś jeszcze z wszczepionym chipem? — Zapytała beznamiętnie Sadie. — Nie, to nie byłoby konieczne. — Powiedział Holt. — Są… inne sposoby na połączenie. Sadie popatrzyła od jednego do drugiego. — Seks. — Westchnęła. — Więc o to w tym wszystkim chodzi. — Tak. — Powiedział prosto Blakely. — To jak pusta przestrzeń, dziura, która musi zostać wypełniona. Jesteśmy kompletni tylko wtedy, gdy T-link jest całkowicie otwarty. — A jest w pełni otwarty tylko wtedy, gdy dzielimy się kobietą, kochając się z nią, penetrując ją w tym samym czasie. — Dokończył Holt. — I wybraliście mnie. Cóż, dziękuję bardzo. — Sadie nie wiedziała czy się śmiać, czy płakać. — Dlaczego ja, chłopcy? Jakiekolwiek ciepłe ciało się nie nadaje? Wszystkim, czego potrzebujecie, jest sposób na połączenie się ze sobą — dziewczyna, która nie ma nic przeciwko przyjmowaniu… — Przełknęła. — Przyjmowaniu was obu jednocześnie. Dlaczego nie użyć prostie-borga? — Poczuła kłucie łez za powiekami i spróbowała pozbyć się ich mrugnięciem. Przez cały czas chcieli po prostu użyć jej do nawiązania kontaktu ze sobą nawzajem. — Sadie, nie rozumiesz. — Hol chwycił jej rękę i poprowadził ją w kierunku kanapy, a Blakely poszedł za nimi. Wkrótce była ściśnięta między nimi, czując uspokajające męskie ciepło, promieniujące z obu boków. — Blake i ja nie chcemy po prostu jakiejkolwiek dziewczyny do dzielenia życia z nami. Nie jesteśmy zainteresowani używaniem kogoś tylko

po to, żeby wypełnić nasz link. To prawda, że tylko około jedna na tysiąc kobiet ma zdolność sensoryczną do wytrzymania doznań połączenia z T-linkiem, ale jest więcej niż to. — Holt i ja przez długi czas szukaliśmy dziewczyny, o którą obaj dbamy — obaj kochamy. Kogoś, z kim możemy dzielić nasze życia. — Powiedział Blakely, znów biorąc ją za rękę. — Zaczęliśmy się do ciebie przywiązywać na długo, zanim w ogóle odkryliśmy, że możemy się z tobą związać. — Związać się ze mną? — Sadie patrzyła od jednego do drugiego. — Co masz na myśli przez „związanie się ze mną?” — To tak byliśmy w stanie wyleczyć cię ostatniej nocy. — Powiedział szczerze Holt, biorąc ją za drugą rękę. — Chemia twojego mózgu pasuje do połączenia naszych tak idealnie, że byliśmy w stanie utworzyć więź, mentalne i emocjonalne połączenie z tobą. Nie jest jeszcze tak silne, jak T-link między Blake’iem i mną, który umożliwiają Chipy Tandemujące, ale za każdym razem, gdy dotykamy cię razem tak, jak teraz, robi silniejsza. — Nie… nie wierzę wam. — Powiedziała słabo Sadie. Więź z tymi dwoma? Z dwoma najbardziej przystojnymi, fascynującymi i irytującymi mężczyznami, jakich kiedykolwiek spotkała? To nie możliwe. Upierała się sama przed sobą. Ale czy naprawdę? Czuła energię, przepływająca pomiędzy nimi i próbowała wyrwać ręce, ale nie pozwolili jej. Sadie poczuła, że jej ciało reaguje na ich obecność, na ich potrzebę i jej potrzebę, nawet mimo tego, że nie chciała tego i zapragnęła, żeby nie była tak porywcza w wyborze ubrań. Szata, którą miała na sobie, nie ukrywała niczego i była pewna, że Blakely i Holt mogli zobaczyć jej sutki, twardniejące z pożądania. O Bogini, ich usta na mnie, smakujące mnie, dotykające mnie, sprawiające, że dochodzę… — Zamknij oczy i poczuj to, skarbie. — Zachęcił ją miękko Blakely. — Mogę cię poczuć w moim umyśle — posmakować cię jak miód na moim języku i wiem, że Holt czuje to samo. Więź z tobą nie jest tak silna jak nasze połączenie, ale jest tam, inaczej nie bylibyśmy w stanie sprowadzić cię z powrotem, ostatniej nocy. No dalej — zamknij oczy i czuj. Rozumiejąc, że nie wypuszczą jej, dopóki się nie podporządkuje, Sadie wzięła głęboki oddech i zmusiła się do zamknięcia oczu. Skoncentruj się, powiedziała sobie gorączkowo, zdeterminowana udowodnić, że się mylili — że w ogóle niczego nie czuła. Na początku nie było niczego poza ciepłym, zmysłowym napięciem, przepływającym między nimi. Potem, z tyłu jej umysłu zaczęła czuć dziwne doznanie, podwajanie i potrajanie emocji. Jasną, złotą nić nadziei i potrzeby, jak promień słońca w jej umyśle — Holt. Solidną pewność, niezachwianą miłość, jak gładki, ciepłu kamień, który mogła chwycić dłonią — Blakely. Potrzeba, pożądanie, miłość, żądza, wszystko to tłoczyło się w jej mózgu. Fala emocji, o które nigdy nie prosiła ani nie mogła zablokować. — Nie, nie! Przestańcie! — Sadie wyrwała swoje ręce z ich i zeskoczyła z kanapy, prawie upadając w swojej nagłej próbie ucieczki. Za szybko, to wszystko działo się o wiele za szybko. Do diabła, umawiała się z Geraldem prawie półtora roku, zanim się jej oświadczył. A tu byli ci dwaj, chcąc, żeby poddała się najbardziej perwersyjnym scenariuszom, jakie mogła

sobie wyobrazić, chcąc jakiegoś zobowiązania, gdy ona nie znała ich nawet przez miesiąc. Nie tylko pragnąc zobowiązania — wymuszając je. Miłosierna Bogini, mogła poczuć ich obu w swoim mózgu. W swoim przerażeniu zapomniała, że przyznała się przed samą sobą, że zaczynała głęboko się do nich przywiązywać, może nawet kochać ich obu. Wszystko, co mogła widzieć to, to, że to, o co prosili, to było zbyt wiele, zbyt szybko. — Sadie, proszę, kochanie… — Blakely przemawiał miękko, pochylając się naprzód, ból i potrzeba były oczywiste w jego intensywnie niebieskich oczach. Holt nie powiedział niczego, ale Sadie widziała ten sam ból odbity w jego jasnoniebieskim spojrzeniu — tę samą potrzebę. Najgorsze ze wszystkiego było to, że czuła to w swoim umyśle. Pragnęli jej… potrzebowali jej. Ja też ich potrzebuję… Nie! Potrząsnęła głową, żeby pozbyć się przerażającej myśli. — Posłuchajcie. — Powiedziała, próbując zachować spokój i poradzić sobie z sytuacją w racjonalny sposób. — Doceniam to, że zeszłej nocy uratowaliście mi życie nawet, jeśli użyliście… pewnych niekonwencjonalnych metod. Ale nie poszłam na tę misję, żeby „związać się” z wami czy dopełnić was, czy czymkolwiek do diabła jest to, o czym mówicie. Przyszłam tu po historię i to wszystko, po co tu jestem.27 — Wciągnęła drżący oddech i objęła się mocno, stojąc daleko od kanapy, na której siedzieli dwaj mężczyźni, jasny i ciemny, dzień i noc, obserwując ją. — A teraz przykro mi, jeśli wciągnęliście, co do mnie niewłaściwe wnioski, ale mówię wam po raz ostatni, że nie jestem taka. Po prostu… przykro mi, ale nie mogę. Nie mogę być tym, czego szukacie. Czując, że jej wzrok rozmazuje się od łez, pobiegła z powrotem do sypialni, uderzając w przełącznik drzwi tak mocno, że zatrzasnęły się za nią z hukiem i rzuciła się na łóżko. Zanurzając twarz w poduszce, która nadal pachniała jak piękne, złociste włosy Holta, pozwoliła sobie wypłakać całe zmartwienie, strach i frustrację, aż nie zostało w niej nic.

*****

To Blakely przyszedł do niej, pukając cicho w drzwi by poprosić o pozwolenie. — Wejdź. — Powiedziała apatycznie Sadie. Sądziła, że w pewnej chwili spała, ale jeśli tak było, drzemka nie odświeżyła jej ani trochę. Miała tępy, pulsujący ból głowy tuż za oczami, który zagnieździł się i obiecywał, że zostanie na długo i czuła się całkowicie żałośnie. Usiadła na wielkim łóżku, które wszyscy troje dzielili noc wcześniej, opierając się o wezgłowie, ubrania w stylu prostie były porozrzucane po całej narzucie w błyszczącym nieporządku. Zrozumiała, że nadal miała na sobie niedorzeczny strój, który pokazywał jej piersi i płeć i rozważyła okrycie się, ale zdecydowała nie zawracać sobie tym głowy. Zachowywałam się jak zdzira, równie dobrze mogę się tak ubierać, pomyślała gorzko. To nie tak, że Blakely nie widział tego wszystkiego wcześniej. Widział to, lizał, całował… 27

Oj, Sadie, ale ty jesteś głupia.

Potrząsnęła głową, próbując wyciągnąć się z tego intensywnie erotycznego wspomnienia tej ciemnej, zmierzwionej głowy między jej udami, gdy Holt zajmował się jej piersiami, ssąc i szczypiąc tak czule. Przynajmniej Blakely był sam, musieli wiedzieć, że będzie dla niej łatwiej, jeśli tylko jeden z nich przyjdzie. Łatwiej i bezpieczniej niż mieć tu ich obu, gotowych, żeby zacząć przepływ tej zmysłowej, uwodzicielskiej energii przy dotyku. — Cześć, skarbie. — Wydawał się przygaszony i poruszał się powoli bez zwykłej sprężystości w jego krokach. — Mogę… masz coś przeciwko, żebym usiadł? — Wskazał na drugą stronę łózka. — Pewnie, rozgość się. — Powiedziała Sadie. Nie martwię się tobą, siedzącym obok mnie tak długo, jak Holt nie jest po drugiej stronie. Blakely skrzywił się na jej komentarz, ale nic nie powiedział. Powoli ściągnął górę odrzuconych ubrań z drugiej strony łóżka. — Przepraszam za to. — Mruknął, wskazując ręce pełne krzykliwego materiału. — Po prostu chciałem zdobyć ci coś nowego do ubrania, ale kobieta, od której to dostałem, to pracująca dziewczyna. Myślę, że nie wiedziała, że chciałem je dla kogoś, kto nie… kto nie… — Żyje z pieprzenia się? — Powiedziała wulgarnie Sadie, a on znów się skrzywił. — To nie ma znaczenia, Blake. — Nienawidziła szorstkości w swoim głosie, ale nie była w stanie nic na to poradzić. — Dlaczego miałabym dbać o ubieranie się w strój prostytutki? Tak się zachowywałam, odkąd spotkałam ciebie i Holta. Oferując wymianę seksu za szansę na zdobycie artykułu z pierwszej reki. Zachowując się jak kotka w rui za każdym razem, gdy ty i Holt wzięliście mnie między siebie… — Czy to właśnie to cię martwi, skarbie? — Przysunął się trochę bliżej i obrócił się twarzą do niej. — Między innymi. — Popatrzyła w dół, na swoje ręce, pozwalając, żeby jej długie włosy ukryły jej twarz. — Wiem, że prawdopodobnie mi nie uwierzycie po sposobie, w jaki zachowywałam się ostatniej nocy, ale byłam tylko z jednym innym facetem — moim byłym narzeczonym, Geraldem. — Oczywiście, że ci wierzę. — Powiedział cicho Blakely. — Od pierwszej chwili, gdy cię spotkałem, mogłem powiedzieć, że ta twarda jak gwoździe reporterka to tylko poza. Holt i ja wiemy, że jesteś miła dziewczyną. A to ja się czujesz, gdy jesteś między nami — cóż, to nie twoja wina. To naturalna reakcja ni T-link między Holtem i mną. To znaczy, nigdy wcześniej nie widziałem, żeby była tak silna, ale to zdecydowanie wszystko. — Och, jasne, bo jestem jedyną, idealną dziewczyną dla was, w całym wszechświecie. — Powiedziała gorzki Sadie, nadal patrząc w dół. — Tak, jakby mój nowy status, jako zdziry systemu słonecznego nie był wystarczająco zły.

— Sadie, spójrz na mnie. — Blakely odchylił jej podbródek, aż patrzyła w jego głęboko niebieskie oczy, pełne bólu i zmartwienia. — Nie przyszedłem, żeby naciskać cię w tej sprawie, kochanie. Holt i ja nie chcemy brać niczego, czego nie chcesz dać i przykro mi, jeśli cię zmartwiliśmy, gdyż jest to ostatnia rzecz, której chcieliśmy. — Westchnął i przeciągnął ręka przez swoje gęste, ciemne loki. — Po prostu chcieliśmy wyjaśnić naszą sytuację i pozwolić ci dokonać wyboru. Teraz wybrałaś i chcę, żebyś wiedziała, że całkowicie to akceptujemy i nigdy więcej nie musimy o tym wspominać. Z wyjątkiem — Odchrząknął i odwrócił od nie wzrok. — Z wyjątkiem powiedzenia ci, że nie musisz martwić się więzią. Holt myśli, że z czasem zniknie, tak długo, jak powstrzymamy się od dotykania cię jednocześnie. Mam na myśli, że i tak nigdy nie miała pełnej mocy, skoro nie związaliśmy się całkowicie. — Po… — Sadie poczuła, że jej twarz robi się czerwona, ale zmusiła się do kontynuowania. — Po wszystkim, co zrobiliśmy ostatniej nocy? Ale myślałam… — Nie. — Przerwał jej Blakely niskim głosem. — My… my uważaliśmy, żeby nie utworzyć z tobą ostatniej nocy Życiowej Więzi. Nie chcieliśmy posunąć się za daleko, nie wiedząc, co czujesz. — To bardzo uprzejmie z waszej strony. — Powiedziała kwaśno Sadie. — Przypuszczam, że ty i Holt pytacie wszystkie dziewczyny, z którymi się „wiążecie,” zanim pójdziecie na całość. — To nie tak. — Powiedział miękko Blakely. — Sadie, zanim się pojawiłaś, pomysł znalezienia dziewczyny, która wystarczająco do nas pasowała, żeby stworzyć Życiową Więź była czysto… — Szukał odpowiedniego słowa. — Teoretyczna. — Powiedział z wejścia Holt. Opierał się o futrynę, jego wysoka postać wygięła się w drzwiach, upewniając się, że stał daleko od łóżka. — Człowiek, który wszczepił Chipy Tandemujące, neurobiolog, który nazywał się James Klinefelder, powiedział nam, że to możliwe, ale dalekie od prawdopodobieństwa. Szanse podobne jak wygrana w Megakredytowej Loterii Słonecznej. — A je jestem wygrywającym kuponem. Cóż panowie, dzięki ale nie. — Powiedziała gorzko Sadie. Chcieli jej tylko dla połączenia. Chcieli być w jej umyśle tak, jak byli nawzajem w swoich… Właściwie ta część nie była taka zła — to były rzeczy, które musieli zrobić, żeby uzyskać połączenie. A raczej rzeczy, które musiałaby pozwolić im zrobić. Gdyby tylko nie wydawały się tak dobre… — Nie patrzymy na ciebie w ten sposób, skarbie. — Powiedział jej cicho Blake, zranienie w jego oczach barwy indygo prawie uciszyło drwiący głosik w jej głowie. — Myślę, że Holt próbuje po prostu powiedzieć, że dla nas to też jest nowe. Profesor Klinefelder powiedział nam, że to możliwe, ale nigdy wcześniej nie byliśmy w stanie sformować z kimkolwiek Życiowej Więzi. — Założę się, że nie z braku prób. — Mruknęła.

— To nie prawda. — Powiedział jej Holt, opuszczając wejście i podchodząc trochę bliżej. Widząc jej nieufne spojrzenie, usiadł na końcu łóżka, nadal wystarczająco daleko, żeby nie mógł jej dotknąć. — Nie zaprzeczę, że wcześniej dzieliliśmy się kobietami — T-link robi z tego konieczność. Ale były tylko dwie inne okazje, odkąd Blake i ja zostaliśmy połączeni, gdy poprosiliśmy kobietę, żeby dzieliła z nami życie. — Wyraz głębokiego smutku przeszedł przez twarz blondyna. — Pierwszy raz był zaraz po tym jak zostaliśmy połączeni, gdy zrozumieliśmy, co te chipy nam robią. Chcieliśmy od razu przeprowadzić procedurę rozłączenia, ale nawet wtedy dawali nam tylko pięćdziesiąt procent szans, że obaj wyjdziemy z tego żywi. — Kim… kim była ta dziewczyna? — Zapytała z wahaniem Sadie, wbrew sobie zaintrygowana. — Nazywała się Charlotte — Charlie. My, uch, mieliśmy wziąć ślub. Głos Blakely’a prawie się załamał i musiał na chwilę spojrzeć w bok, zanim mógł kontynuować. — Była słodką dziewczyną. Kochałem ją. Bogini wie, że tak bardzo ją kochałem. Mieliśmy wszystko zaplanowane. Ona i ja byliśmy ze sobą przez rok, zanim Holtowi i mnie wszczepiono chipy. Wtedy, po… po tym, jak zrozumieliśmy, co działo się z chipami, poszedłem do niej i powiedziałem jej. Powiedzieliśmy jej o rozłączeniu, wyjaśniliśmy zagrożenia i nie chciała ryzykować. Powiedziała, że chce spróbować… spróbować być z nami dwoma. — Co się stało? — Zapytała delikatnie Sadie. Dlaczego ona nie siedzi tu zamiast mnie? — Zła chemia mózgu. Jej organizm nie mógł tego znieść. Była przeładowana doznaniami… to prawie ją zabiło. — Powiedział pospiesznie Holt. — Ale nawet, gdyby mogła to znieść, to nie byłoby w porządku. Charlotte była dziewczyną Blake’a. Lubiła mnie, a ja lubiłem ją, ale te uczucia były tylko przyjacielskie. Nie było żadnej potrzeby — żadnej prawdziwej namiętności. — Zerwaliśmy to. — Powiedział cicho Blake. — To nie było uczciwe w stosunku do niej, nie było uczciwe w stosunku do Holta. — Jego twarz była teraz idealnie pusta i Sadie mogła tylko zgadywać, jak trudne musiało być niepokazywanie bólu, który musiał czuć, ponownie przeżywając dla niej te wspomnienia. Chciała powiedzieć im, żeby przestali, że nie chciała słyszeć niczego więcej, ale Holt znów mówił. — Ostatni raz, gdy o tym pomyśleliśmy, był około pół roku temu. Dziewczyna miała na imię Gillian. Przypuszczam, że za to muszę winić siebie. — Westchnął i uszczypnął grzbiet nosa, na chwile mocno zaciskając oczy. — Powinienem od razu powiedzieć jej, jaka jest sytuacja między Blakely’em i mną. W ten sposób mogłem oszczędzić nam wszystkim mnóstwa bólu. Ale nie chciałem jej odstraszyć. — Też ją przeładowaliście? — Sadie przypomniała sobie intensywną falę, prawie elektryczne uczucie, gdy obaj mężczyźni dotykali jej jednocześnie. Łatwo było zrozumieć, jak to mrowiące napięcie mogło być zbyt trudne do zniesienia. Zbyt dużo przyjemności, zbyt dużo doznań, po prostu zbyt dużo.

Holt skrzywił się. — Nigdy nie dotarliśmy tak daleko. — Przyznał. — Ona i ja zaczynaliśmy być całkiem blisko i zdawała się też nieźle lubić Blakely’a. Była flirciarą — tak samo, jak on, więc dogadywali się wspaniale. Naprawdę myślałem, że znalazłem tę jedyną. Więc po około sześciu miesiącach posadziłem ją i powiedziałem jej prawdę — całą historię o nas. Czego potrzebowaliśmy i dlaczego tego potrzebowaliśmy. Zapytałem czy chciałaby spróbować być z nami dwoma jednocześnie. — I…? — Sadie nie mogła powstrzymać się przed zapytaniem. — I… — Holt westchnął głęboko. — I trzasnęła mnie w twarz. Pochodziła z dość sztywnego środowiska, więc myślę, że powinienem zobaczyć, że to nadchodzi. Powiedziała, że jesteśmy… odrażający. Że nie chce mieć więcej do czynienia z żadnym z nas. Taki był koniec tego. — Posłuchajcie, przykro mi, że mieliście takie przegniłe szczęście w sprawach romantycznych. — Usiadła prościej, ochronnie krzyżując wokół siebie ramiona. — Ale po prostu nie sądzę, że jestem odpowiedzią. Chcę powiedzieć, że nie znamy się jeszcze nawet miesiąc, chłopcy. Nie mogę poruszać się tak szybko emocjonalnie. Nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł. — Kłamczucha, wyszeptał głosik w jej głowie, ale odepchnęła go. — Nigdy nie słyszałaś o miłości od pierwszego wejrzenia? — Blakely uśmiechnął się do niej szeroko, ale to był zmęczony, smutny uśmiech. — Dziecko, od chwili, gdy wybrałem cię z szeregu w Pałacu prostie, pragnąłem cię. — Wiem tylko, że gdy umierałaś, gdy zeszłej nocy myśleliśmy, że cię tracimy… Bogini, Sadie, nie wiem, co bym zrobił. — Holt westchnął i potrząsnął głową. — Ale to nie jest dyskusja na to miejsce i tę chwilę. Jestem pewien, że Blake powiedział ci, że uszanujemy każdą decyzję, jaką podejmiesz i spróbujemy uniknąć dotykania cię jednocześnie, żebyśmy nieumyślnie nie wzmocnili więzi, którą już utworzyliśmy. — Blake powiedział, że to i tak nie jest kompletna więź. To nie Życiowa Więź. — Powiedziała cicho Sadie. — Nie. Nie jest. — Zgodził się Holt. — Blake i ja nie byliśmy w tobie, w twoim ciele w tym samym czasie, Sadie. — Ale… Ale ostatnia noc. — Sadie była tak upokorzona, że ledwie mogła kontynuować, ale musiała dokończyć. — Ostatnia noc, gdy Blake mnie całował, ty byłeś… miałeś swój język. — Nie w ten sposób, kochanie. To wzmocniło więź, ale nie tak… — Zaczął Blakely. — Pełne związanie się z tobą wymagałoby podwójnej penetracji i wytrysku. — Dokończył za swojego partnera Holt, prawie technicznym tonem. — Więc to nie mogłoby zostać zrobione… oralnie. — Zapytała Sadie, czując jakby miała zarumienić cię na śmierć. — To znaczy zeszłej nocy, gdy ja… ja ssałam…

— Nie, skarbie. To musi być poniżej pasa, że się tak wyrażę. — Powiedział jej łagodnie Blakely. — Ale… ale wy obaj w tym samym czasie… — Sadie nie mogła dokończyć na głos. To by bolało! A czy to nie jest to, czego naprawdę się boisz? Nawet bardziej niż dzielenia emocji albo czucia się jak największa zdzira Systemu Słonecznego? Tego, że to by bolało? Wyszeptał głosik w jej głowie. W końcu to nie tak, że któryś z nich jest mały… Nie, obaj, Blakely i Holt byli zdecydowanie ponad przeciętni, jeśli chodziło o rozmiar. Pomieszczenie ich obu jednocześnie nie byłoby łatwym zadaniem, zwłaszcza dla kogoś z tak małym doświadczeniem, jak Sadie. Blakely musiał zobaczyć strach zasnuwający jej miodowo bursztynowe oczy. — Skarbie. — Powiedział czule, delikatnie obejmując jej policzek swoją dłonią. — Jeśli jest jedna rzecz, którą musisz wiedzieć o mnie i Holcie to, to, że nigdy, nigdy cię nie skrzywdzimy. Wiem, że nie jesteś zainteresowana, ale chcę, żebyś wiedziała, że jeśli kiedykolwiek zmienisz zdanie, sprawimy, że to będzie dla ciebie dobre. Intensywne, ale dobre. — Och. — Powiedziała cicho Sadie, niechętnie odsuwając się od ciepła jego ręki. Przed jej oczami raz za razem rozgrywała się scena jak z porno taśmy. Widziała siebie między nimi, ściśniętą przez dwa wielkie, męskie ciała, czując gorące napięcie pożądania, przepływające między nimi wszystkimi, łączące ich w jedno. Zobaczyła, że jej ciało otwiera się dla nich, gorące i potrzebujące, chętne oddać jej sekrety, jej skarby, pod ich dotyk. Chętne by być spenetrowane i wypełnione, i pieprzone, by być wzięte w każdy sposób, w jaki jej pragnęli lub potrzebowali. By poczuć oba te długie, grube, gorące fiuty, wchodzące w nią, wciskające się głęboko i mocno, żeby wypełnić ją całkowicie… Owinęła swoje ramiona wokół swoich w większości nagich piersi i mocno zacisnęła drżące uda. — Sadie, mam nadzieję, że rozumiesz to, co próbujemy ci powiedzieć w tej chwili. — Holt przerwał czar, zatrzymując erotyczną scenę przed jej oczami. — Ale to nie jest to, o czym musimy w tej chwili porozmawiać. Teraz musimy porozmawiać o tym, jak powstrzymać Van Heusena, zanim stworzy kolejną partię prostie-borgów. — Ale… — Sadie usiadła prościej i spróbowała ściągnąć swój umysł na mniej erotyczne tematy. — Ale, jeśli Xavier wypadł z gry… — Ale jego zdradziecki partner, Rudy Mike nadal tam, jest. — Wskazał Blakely. — I około stu innych piratów, którzy będą bardziej niż chętni, żeby pozbawić mózgów jakichkolwiek niewinnych kolonistów, których mogą dostać w swoje ręce, przy cenach, które jestem pewien, że Van Heusen płaci za mózgi z czarnego rynku. — Blake ma rację. — Powiedział ponuro Holt. — Van Heusen ma jedyne nielegalne zbiorniki w całym Systemie, wystarczająco duże do masowej produkcji. Postawiłbym na to moją odznakę. Wyeliminujemy go z gry, wyeliminujemy gwałcicieli umysłów. Van Heusen jest kluczem. Mamy wsparcie w drodze, ale musimy przyłapać go na gorącym uczynku. Pytanie jak zrobić prowokację.

Sadie zaczęła czuć się zainteresowana. Nagle Słoneczny Pulitzer znów wydawał się wyraźną możliwością. — Słuchajcie, chłopcy. — Popatrzyła od Holta do Blakely’a. — Pamiętacie jak powiedziałam wam, że chętnie popracuję pod przykrywką, gdy zgłosiłam się na tę podróż? Cóż, myślę, że mam pomysł.

Rozdział 15 Roald Van Heusen był najbardziej znanym narkotykowym lordem i alfonsem prostie w Systemie Słonecznym i jakimś sposobem zawsze udawało mu się pozostawać jeden krok przed prawem. Był sądzony, ale nigdy nie został skazany, pomyślał Blakely. Van Heusen wybudował sobie pałac rozkoszy na ciemnej stronie Iapetusa z całkowicie własną kopułą atmosferyczną i światłami rtęciowymi, które utrzymywały demony z daleka. Gdy lądownik wylądował, a modułowa śluza zacisnęła wejście kopuły, Blakely gwizdnął. — Hej, Holt, wygląda na to, że zbrodnia popłaca. — Ocenił barwną strukturę wykonaną całkowicie z kosztownego marmuru ze Starej Ziemi, importowanego za niewyobrażalne sumy. Znajdowała się pośrodku kopuły atmosferycznej, wyglądającej jak tort weselny, podświetlony od środka. Nielegalne zbiorniki były prawdopodobnie dobrze ukryte gdzieś pod wystawną budowlą, przypuszczał Blakely. Nawet po ciemnej stronie Iapetusa, Van Heusen nie byłby na tyle zuchwały, żeby mieć je na widoku. — Zastanawiam się ile umysłów kolonistów musiał zgwałcić, żeby wybudować to miejsce. — Powiedział ponuro Holt. — Wsparcie w gotowości? — Mają pełzacz za tym grzbietem. — Zapewnił go Blakely, ruchem głowy wskazując wielką, kamienną formację, około pół mili po lewej. Mógł zobaczyć bardzo słabe mignięcie reflektorów pojazdu, ale intensywny blask lamp rtęciowych wokół kopuły Van Heusena powinien ukryć ich, aż pełzacz będzie na miejscu. — Wszystko, co musimy zrobić, to przeprowadzić nalot. — Więc… — Sadie odpięła swoją uprząż i przeszła na przód lądownika. — Wszystko, co musimy zrobić, to skłonić Van Heusena, żeby pokazał nam zbiorniki i przyznał, że są jego? — Ujęłaś wszystko w jednym, kochanie. — Powiedział jej Blakely, klepiąc się po piersi, gdzie było ukryte maleńkie urządzenie nagrywające, uruchamiane głosem. — Musimy po prostu mieć to wszystko na chipie podsłuchowym i zobaczyć zbiorniki. W chwili, gdy to zrobimy, damy sygnał wsparciu i jest ugotowany. Bez sukcesu próbował na nią nie patrzeć, ale to było cholernie trudne. Sadie była „pod przykrywką,” grając prostie borga, a strój, który miała na sobie, z pewnością pokazywał jej znaczące atuty z najlepszej strony. Jaskrawoczerwona sukienka z jakiegoś miękkiego, przezroczystego materiału przylegała do jej pełnych piersi i wokół jej miękko zaokrąglonych od. Sukienka była nisko wycięta z przodu, pokazując kremowe, wewnętrzne krzywizny rowka między jej piersiami i rozdzielała się ponętnie z przodu, ukazując małe, czarne, satynowe majteczki, które ledwie zakrywały złoty pasek włosów, który ozdabiał jej słodką płeć. Blakely pamiętał ten pyszny słono słodki smak, jej szparki, pragnął opaść na kolana i zanurzyć twarz między jej udami. Sprawić, żeby jęczała i błagała o więcej, jak zrobił to ostatniej nocy, gdy Holt zajmował się jej piersiami.

Ale nic z tego, nie ważne jak bardzo tego chciał. Sadie po prostu nie była tym zainteresowana i Blakely nie bardzo mógł ją winić. Holt miał rację, grzeczne dziewczynki nie chciały tego, co mieli do zaoferowania. Przypuszczał, że myśl o trójstronnym związku była po prostu trochę zbyt dziwna, żeby większość kobiet mogło ją znieść. Chciał tylko, żeby nie zakochał się w niej tak mocno i zachęcił swojego partnera do zrobienia tego samego. Jednak przeszli już kiedyś przez nieudane romanse i znów to zrobią. To po prostu może potrwać dłużej z powodu więzi. Wzdychając otworzył właz lądownika i powiedział. — Dobra, wszyscy wychodzić. Dzięki wideo połączeniu od przyjaciela Snuggly’ego, który wisiał przysługę wielkiemu Garonowi, byli oczekiwani. Uzbrojony dywizjon identycznych, męskich flesh-botów, wszystkich łysych i ze złotą obręczą w prawym nozdrzu, prowadzonych przez mechanicznego dowódcę, czekał, żeby odeskortować ich do Van Heusena. Po szybkim, ale gruntownym poklepywaniu, żeby upewnić się, że nie są uzbrojeni, Blakely i Holt poszli za oddziałem, w gotowości, uważając na wszystko, a Sadie, z ostrożnie pustym wyrazem twarzy ruszyła za nimi. Mieli być bogatymi naukowcami, działającymi na polu cyber-biologii i mieli na sobie ubrania z synti-jedwabiu i skórzane buty. Holt miał nawet pelerynę.28 Blake zawsze podziwiał jak dobrze jego partner grał bogatego i pogardliwego, ale przypuszczał, że blondynowi przychodziło to naturalnie, biorąc pod uwagę jego pochodzenie. Przeszli przez powodujące echo, marmurowe foyer i w głąb korytarza, wyłożonego dywanem z prawdziwej wełny, kolejnego, drogiego towaru importowego, zanim doszli do drzwi z prawdziwego drewna, które było dwa razy tak wysokie i trzy razy wysokie jak Blakely. Mmm, pomyślał, Van Heusen naprawdę lubi popisywać się bogactwem. Koszt importu samych tych drzwi był prawdopodobnie większy niż on widział przez rok pracy detektywa na Starej Ziemi. Mechaniczny dowódca nacisnął wklęsły przycisk i z niskim warkotem, ogromne drzwi zaczęły wsuwać się w ścianę, ujawniając przestronny pokój. Blakely na wpół oczekiwał zobaczyć złoty tron, stojący na końcu ogromnego pomieszczenia, ale zamiast tego był tam staromodny kominek z kilkoma luksusowymi, wyglądającymi na antyki kanapami i krzesłami rozproszonymi przed nim. Blakely nie byłby zaskoczony odkrywając, że meble były importowane prosto z jakiegoś francuskiego dworu na Starej Ziemi. Na podłodze była niedźwiedzia skóra, która jak miał nadzieję Blakely, była antykiem. Wszystkie gatunki niedźwiedzi od dawna były na liście zagrożonych gatunków. Najwyraźniej Van Heusen nie szczędził kosztów, żeby tu, na Iapetusie czuć się jak w domu. Mechaniczny dowódca poprowadził ich przez szeroką przestrzeń marmurowej podłogi, w kierunku kominka, a gdy podeszli trochę bliżej, Blakely zobaczył szczupłą sylwetkę, siedzącą na jednym z antycznych krzeseł z wysokimi oparciami. Roald Van Heusen, starszy człowiek, chudy do punktu wyniszczenia, siedział przed kominkiem wystarczająco dużym, żeby upiec w nim byka, sącząc kieliszek wieloletniej 28

A co on? Supermana udaje?

brandy i wyglądając jak reklama udanego życia. Blask ognia igrał na jego szczupłych rysach, a jego konserwatywny strój i dobrze ukształtowana twarz pokazywały go, jako człowieka z klasą — człowieka z dobrym gustem. Tylko pierścień z diamentem na kciuku jego lewej reki był zbyt duży i w zbyt złym guście by być czymkolwiek, poza prawdziwym znakiem jego bogactwa. Musiał mieć przynajmniej sześć i pół karata. Może siedem. Blakely popatrzył na niego i zastanowił się ile uzależniających synto-narkotyków trzeba było sprzedać, żeby móc pozwolić sobie na tak ładną błyskotkę. Jak wielu niewinnych kolonistów trzeba było sprzedać do życia w seksualnej niewoli. — Panie Van Heusen, to są Pan Night i Pan Day,29 inwestorzy, których pan oczekuje. — Mechaniczny dowódca miał zaskakująco miękki głos, jak angielski lokaj na jednym ze starych wideo, które Blakely oglądał, jako dziecko. — Dziękuję, Parkins. Możesz odejść. — Van Heusen machnął odsyłająco dłonią i mechaniczny kapitan wykonał dobrze naoliwiony ukłon i oddalił się. — Więc — Obrócił się do Blakely’a i Holta z sardonicznym uśmiechem na wąskich ustach. — Pan Night i Pan Day, ech? — Użycie tak oczywistych pseudonimów gwarantowało, że przyciągną uwagę Van Heusena i poinformują go, że są tak chętni jak on, żeby zachować ich układy biznesowe w tajemnicy. — Ja jestem Night, on jest Day. — Powiedział Blakely, posyłając lekkie skinienie głowy w kierunku Holta. Van Heusen przyjął do wiadomości wygląd pięknego blondyna Holta i mroczną intensywność Blakely’a z rozbawionym spojrzeniem. — Ależ oczywiście, że jesteście. Te imiona do was pasują. A kim jest to piękne stworzenie, które widzę z wami? — Zapytał uprzejmie, ruchem głowy wskazując Sadie, która stała idealnie cicho i nieruchomo za nimi. — To, a raczej ona jest powodem, dla którego tu jesteśmy, Panie Van Heusen. — Holt skinął sztywno głową i gestem nakazał Sadie, żeby podeszła bliżej. Poruszając się tak płynnie, że wydawało się, jakby unosiła się w powietrzu, podeszła by stanąć przed krzesłem Van Heusena, z kokieteryjnym uśmiechem na jej pełnych, różowych ustach. Van Heusen przeniósł wzrok z Blakely’a na Holta, z uniesionymi brwiami. — Ona jest prostie. — Powiedział pomocnie Blakely. — Prototypem z naszego laboratorium na Wenus. Proszę spojrzeć. — Obrócił Sadie i uniósł jedwabną, czerwoną suknię by pokazać jej miękko zaokrąglony tyłek. Na lewym pośladku znajdował się mały tatuaż (oczywiście usuwalny, ale Van Heusen nie musiał o tym wiedzieć), przedstawiający czerwoną, wielką literę C w małym niebieskim okręgu. — Nasze logo — Laboratoria Century. — Wyjaśnił, obracając ją z powrotem twarzą do nich. — Z pewnością nie. — Wymamrotał Van Heusen, wstając by z zainteresowaniem okrążyć Sadie. Przesunął chudą ręką po jej nagim ramieniu. — Jej skóra jest taka gładka i giętka, ani odrobinę plastikowa. A tekstura jej włosów jest przerażająco realistyczna. — Potarł jeden z

29

Pan Noc i Pan Dzieo.

miodowobrązowych loków Sadie miedzy palcami i odwrócił się z powrotem do Blakely’a i Holta. — Muszę powiedzieć, panowie, że to naprawdę coś. Jak to zostało osiągnięte? — Używany specjalnej odżywki zewnątrzoponowej w zbiornikach, podczas krytycznej fazy wzrostu. Formuła oczywiście jest czymś w rodzaju tajemnicy handlowej, jednak nie mielibyśmy nic przeciw ujawnieniu jej, jeśli nasze cele będą wyglądać na zgodne. — Powiedział gładko Holt. — Widzi pan, my w Laboratoriach Century pracujemy nad ideałem, idealną prostie. Taką, która wygląda i zachowuje się jak prawdziwa kobieta. Chcemy rozpowszechnić je w domach bogatych i wpływowych na wszystkich zamieszkałych planetach i księżycach w Systemie. — Zainteresowaliście mnie. — Powiedział Van Heusen, siadając z powrotem na krześle z wysokim oparciem i podpierając wymizerowanymi palcami swój podbródek. — Kontynuujcie. — Widzi pan, — Ciągnął Holt. — prostie na dzisiejszym rynku są wystarczająco dobre, żeby obsługiwać mężczyzn, którzy nie widzieli prawdziwej kobiety przez jakiś czas — górnicy pierścieniowi i podobni. Ale, żeby dogodzić podniebieniu bogacza, trzeba zaprezentować perfekcję. — Wskazał na Sadie, która bezmyślnie odpowiedziała uśmiechem. — Używając procesów chemicznych i narkotyków, które specjalnie opracowałem w Laboratoriach Century, można stworzyć prostie, która jest tak bardzo jak żywa, że może oszukać każdego. — Wygląda na to, że osiągnęliście swój cel. — Powiedział Van Heusen, posyłając Sadie kolejne, pełne podziwu spojrzenie. — Ale dlaczego przychodzicie do mnie? Holt wzruszył ramionami. — Mam do dyspozycji tylko kilka zbiorników — wyłącznie do celów badawczych, rozumie pan. Ten oto, Pan Night, — Kiwnięciem głowy wskazał Blakely’a, który odpowiedział skinieniem. — jest zainteresowany kupnem znacznie większej liczby moich wyspecjalizowanych prostie niż jestem w stanie wyprodukować. Chodzą pogłoski, Panie Van Heusen, że ma pan możliwości masowej produkcji prostie-borgów po obniżonych kosztach. Nawet włączając moje nowe narkotyki i procesy, zysk nadal byłby astronomiczny. Mógłby pan sprzedawać wyspecjalizowane prostie za dziesięć razy więcej niż żąda pan teraz za normalną. — Scenariusz, który pan prezentuje jest bardzo zachęcający, ale obawiam się, że dzikie plotki o masowej produkcji są ogromnie przesadzone. — Van Heusen uśmiechnął się nieszczerze cienkimi wargami. — Dlaczego miałbym mieć do dyspozycji tysiące zbiorników, a wiecie, że to byłoby całkowicie nielegalne, gdybym nie miał też zatwierdzonej przez rząd hodowli syntetycznych mózgów? Bo jaki jest użytek z wychodowanego w zbiorniku ciała, bez mózgu, który by nim kierował? — Niektórzy sądzą, że syntetyczne mózgi są przeceniane. — Powiedział Blakely, starannie utrzymując bezbarwny wyraz twarzy. Mieli Van Heusena na haczyku, teraz tylko go wyholować.

— Mój przyjaciel, pan Night ma rację. — Wtrącił gładko Holt. — W rzeczywistości ostatnim trendem w pracach laboratoryjnych, jest wszczepianie mózgów ludzkich obiektów do wychodowanych ciał. Naturalnie używamy tylko przekazanych mózgów od dawców organów. — Dodał. — Naturalnie. — Lekki uśmiech igrał na jego wąskich ustach. — Oczywiście są problemy z takimi transferami. — Ciągnął Holt, robiąc krok naprzód by owinąć rękę wokół ramion Sadie. — Najbardziej zauważalne jest to, że osobowość dawcy mózgu nadal pozostaje w płatach skroniowych przekazanego mózgu. To, ten pozostający ślad oryginalnego właściciela organu powoduje trudności i opiera się seksualnemu podporządkowaniu, tak absolutnie niezbędnemu u prostie-borga. — To ważny element. — Przyznał ostrożnie Van Heusen. — To problem, któremu poświęciłem wiele badań. — Powiedział Holt. — W poprzednich próbach przeszczepiony prostie-borg był po prostu utrzymywany cicho, dzięki stałym dawkom Syntonarkotyków. Efektywne? Z pewnością, ale także drogie i zawodne. Jeśli dopuści się do tego, żeby efekty zastrzyku z syntonarkotyków przestały działać, ma się wściekłą, drażliwą prostie z syndromem odstawienia, która nie chce obsługiwać klientów. — A pan ma lepszy sposób? — Van Heusen wyciągnął staromodną fajkę do palenia tytoniu z jednej z kieszeni jego czarnego, atłasowego smokingu, napełnił ją, zapalił i zaczął się zaciągać. Blakely pomyślał, że wyglądał niedorzecznie — dlaczego nie użyć naczynia do prażenia nikotyny, jak wszyscy inni? Prawdopodobnie dlatego, że to nie wyglądało wystarczająco ostentacyjnie. — Opracowałem mechanizm uwalniania narkotyku, wszczepiony w brzuch, który działa przez całe życie prostie-borga. — Powiedział do wypuszczającego dym Van Heusena. — Więc nigdy nie zabraknie syntonarkotyków. — Van Heusen kiwnął głową. — Jedyny problem, jaki widzę, to jak zaporowo drogie mogą być syntonarkotyki. Co jeśli wasza prostie zostanie doprowadzona do nieużywalności zanim wyczerpie się zapas? Okropna strata narkotyków, wiecie? — Powiedziałem, że stworzyłem mechanizm uwalniania, który nigdy nie zawodzi. Nie powiedziałem, że wypełniłem go syntonarkotykami. — Poprawił go Holt. Przyciągnął Sadie bliżej, jego palce zaborczo pieściły jej nagie ramię. — Wypełniłem go moją własną mieszaniną narkotyków — łagodny środek uspokajający, zmieszany z potężnym afrodyzjakiem. To tanie, legalne, a rezultaty są bardziej niż satysfakcjonujące. — Pochylił się i obdarzył Sadie badawczym, przedłużającym się pocałunkiem, a ona jęknęła i rozpłynęła się przy nim. Blakely musiał siłą powstrzymać się przed dołączeniem do nich. To wszystko gra, to wszystko jest grą, przypomniał sobie, ignorując upartą erekcję, która nalegała, że powinien stanąć za Sadie i zanurzyć twarz w jej szyi, więżąc jej słodkie ciało między nim i Holtem. Zamiast tego zwrócił swoją uwagę z powrotem na ich docelową publiczność.

— Wyobraź sobie, że wracasz do domu, zmęczony po długim dniu w korporacyjnej wolnej strefie i znajdujesz taką piękność gotową, chętną i gorliwą. — Powiedział do Van Heusena, podczas, gdy Holt i Sadie kontynuowali namiętny pocałunek. — Jest niesamowita i ma akurat wystarczająco osobowości, żeby nie zachowywać się plastikowo. Jest zawsze gotowa do akcji. Cała radość z prawdziwej, żywej, pięknej kobiety bez żadnych kłopotów. Jaki bogaty dyrektor naczelny nie chciałby takiej? Pan Day i ja czujemy, że te nowe, wyspecjalizowane prostie w bardzo krótkim czasie staną się symbolem statusu — obiektem, który trzeba mieć. A ponieważ będziemy sprzedawać je wyłącznie obscenicznie bogatym, będziemy mieli zabezpieczenie kredytów miedzy nami i prawem, którego nie ma, gdy sprzedajesz prostie pierścieniowym burdelom. Holt przerwał objęcia z Sadie i stanowczo wskazał kanapę, — Usiądź. — Rozkazał. — Z przyjemnością, Panie. — Odparła Sadie niskim, ochrypłym tonem i usiadła sztywno na brzegu antycznej sofy po ich prawej. — Więc? — Holt i Blakely popatrzyli na Van Heusena wyczekująco. Osobiście Blakely pomyślał, że zrobili wspaniałą prowokację, sam prawie a to uwierzył. Van Heusen przez chwilę pykał fajką w zamyśleniu. W końcu powiedział. — Przedstawiliście przekonujące argumenty, panowie, muszę przyznać. Ale, rozmawiając czysto hipotetycznie, jak mogę mieć pewność, że wasze procesy będą działać z moim sprzętem? Oczywiście zakładając, że mam sprzęt. — Nie ma nic prostszego. — Powiedział Holt, a Blakely wyczuł przez T-link ostrożną radość swojego partnera. To była okazja, na którą czekali. — Upewnienie się o zgodności jakiegokolwiek sprzętu, który mógłbyś mieć, zajęłoby tylko chwilę. Oczywiście musiałbym go zobaczyć, żeby dokonać oceny. — I tak musielibyśmy poprosić o oprowadzenie. — Wskazał Blakely, gdy Van Heusen wydawał się wahać. — Pan Day i ja nie robimy interesów z nimi, dopóki nie jesteśmy pewni, że ma możliwości, żeby dotrzymać swojej części umowy. Bez obrazy, Panie Van Heusen. — Nie ma sprawy. — Powiedział Van Heusen, odkładając fajkę. — Więc chcecie wycieczkę po zbiornikach, ech? — Znów uśmiechnął się cienkimi wargami. — Myślę, że da się to zorganizować. Oczywiście pod jednym warunkiem. — Nazwij go. — Powiedział z pewnością siebie Holt, a Blakely wiedział, że jego wysoki, blond partner myślał, że mają już to aresztowanie w kieszeni. Van Heusen właśnie przyznał się do posiadania nielegalnych zbiorników, teraz wszystko, co musieli zrobić, to je zobaczyć i byli w domu. — Cóż, wasz prototyp, tam. — Van Heusen wskazał długim, cienkim palcem na Sadie, która nadal siedziała cicho na kanapie. — Te włosy, ta wspaniała w dotyku skóra — wydaje się idealna pod każdym względem, ale wybaczcie mi, jeśli jestem ostrożny. Po prostu zastanawiam się, jak wasz proces wpływa na długość życia i wytrzymałość tej prostie. Nic by

nie dało sprzedać zabawkę za milion kredytów, która zepsułaby się przy pierwszym, ach, użyciu… Nie, jeśli oczekujecie, że zrobicie waszą reklamę słownie. — Zapewniam pana, Panie Van Heusen. — Zaczął Holt, ale Van Heusen przerwał mu. — Wybacz, Panie Day, ale nie chcę zapewnień. Nie dotarłem tu, gdzie jestem dzisiaj, słuchając zapewnień. Nie — tym, czego chcę, jest demonstracja. — Światło ognia odbiło się w jego szarych oczach, które nagle stały się stalowe w sieci otaczających je zmarszczek. — Masz na myśli, że chcesz… — Blake poczuł falę zazdrosnej opiekuńczości wspinającą się po jego kręgosłupie i podnoszącą mu włoski na karku. Jak ten stary drań śmiał choćby myśleć o Sadie w ten sposób? Należała do niego i Holta! To była głupia, zaborcza myśl i Blakely wiedział, że nie była prawdziwa, ale nie mógł się z niej otrząsnąć. — Ja? O nie, mój drogi chłopcze. — Van Heusen śmiał się z zadowoleniem, jakby Blakely opowiedział bardzo dobry dowcip. Nie, obawiam się, że jestem całkiem ponad to. Duch jest chętny, ale ciało mdłe, jak to mówią. Niestety, ułomność starczego wieku zmieniła mnie w rodzaj podglądacza. Wolałbym zobaczyć jak ty i Pan Day demonstrujecie wasz świetny produkt. — Naprawdę? — Powiedział ironicznie Holt. Blakely usiłował uczynić swoją twarz tak spokojną, jak jego partnera. Van Heusen nie wyglądał mu na tak słabowitego i schorowanego. Stary zboczeniec prawdopodobnie zawsze lubił patrzeć, pomyślał. — Przylecieliśmy tu rozmawiać o interesach, a nie odstawiać dla ciebie przedstawienie, Van Heusen. — Powiedział ponuro. Ręka starca szarpnęła się w kierunku kieszeni jego atłasowej kamizelki i nagle wpatrywali się w otwór wyglądającego zabójczo, krótkolufowego igłowca.30 — Zabawcie mnie. — Powiedział łagodnie Van Heusen. — Mówiąc o nowych i lepszych narkotykach, czy wspomniałem, że igły w mojej broni są zanurzone w najnowszym środku niszczącym układ nerwowy? Jedno małe zadrapanie spowoduje przedłużającą się, bolesną i całkowicie śmiertelną demielinizację,31 na którą nie ma lekarstwa. Ostrzegawczo potrząsnął igłowcem. — Uznajcie to za test dobrej woli pomiędzy nami. Wy pokażecie mi swój produkt w akcji, a ja osobiście dam wam wycieczkę z przewodnikiem po moich zbiornikach. — Wskazał Sadie złowrogo wyglądającą, srebrną lufą igłowca. — Przed kominkiem jest wspaniale wyglądająca niedźwiedzia skóra. Kosztowała mnie fortunę. Możecie tam przedstawić waszą małą demonstrację. Blakely spojrzał na Sadie, która siedziała zamarła z pustym wyrazem twarzy. Wymienił znaczące spojrzenia z Holtem. Spojrzenia, które mówiły, co robimy? Blondyn wydawał się 30

Taka broo wystrzeliwująca małe, zatrute strzałki w kształcie igły. Jak chcecie wiedzied, jak to mogłoby wyglądad, poszukajcie sobie używanego przez Specnaz pistoletu do strzelania podwodnego SPP-1 (Spiecjalnyj Pistoljet Podwodnyj) z pociskami strzałkowymi kalibru 4,5 mm. 31 Demielinizacja – zanik lub rozpad osłonki mielinowej włókna nerwowego powodowany przez czynniki zakaźne lub toksyczne. Charakterystyczna dla niektórych schorzeo, np. stwardnienia rozsianego, zapalenia mózgu.

być na krawędzi przemocy, ale byli nieuzbrojeni, a nawet, gdyby miał blaster w kieszeni, Van Heusen załatwiłby ich czysto i prosto. Nie mogli nawet wezwać wsparcia. Van Heusen zastrzeliłby ich tam, gdzie stali, zanim pełzacz, wypełniony agentami federalnymi, dotarłby gdziekolwiek w pobliże kopuły atmosferycznej, gdzie znajdował się dom Van Heusena. Nawet, gdyby ich nie zastrzelił, nalot byłby, cóż, kalpą.32 Blakely wiedział dość o Van Heusenie, żeby wiedzieć, że nigdy nie znajdą bez niego ukrytych zbiorników. Muszą grać dalej. Ramiona Holta były sztywne z napięcia, gdy podszedł do luksusowej, niedźwiedziej skóry, którą wskazał starzec. Kiwając głową na Sadie, zduszonym głosem powiedział. — Podejdź. — Blakely wstrzymał oddech. Zrobi to?

32

Znowu straciliśmy grę słów. Bust to aresztowanie, nalot, ale też klapa, porażka.

Rozdział 16 Sadie siedziała sztywno na kanapie, niezdolna uwierzyć własnym uszom. To było coś, czego nigdy nie rozważała, gdy przedstawiła swoją historię z prototypem prostie i pomysł udawania prototypu — że Van Heusen mógłby chcieć zobaczyć towar w akcji zanim zdecyduje się zawrzeć umowę. Przypuszczała, że powinna spodziewać się tej ewentualności, ale była tak podekscytowana byciem w samym środku nalotu, zdobyciem historii z pierwszej ręki, że o tym nie pomyślała. Głupio, Sadie, naprawdę głupio, powiedziała sobie. Kolejny bałagan, w który się wpakowała, nie patrząc, zanim skoczyła. Otwór krótkolufowego igłowca Van Heusena wyglądał na tak duży, jak tunel metra, gdy Van Heusen wskazał na nią i Sadie poczuła, jakby miała serce dokładnie w swoich ustach, uderzające o zaciśnięte zęby. Jej sutki były twarde ze strachu. Walczyła by utrzymać całkowicie spokojną i pozbawioną emocji twarz — by wyglądać w każdy sposób jak idealna prostie. Teraz było ważniejsze niż kiedykolwiek by się nie zdradzić. Po wyrazach twarzy Holta i Blakely’a, mogła powiedzieć, że będzie musiała przez to przejść. Mimo ich obietnicy niedotykania jej, nie było sposobu obejścia tej sytuacji. Ale czy Holt będzie w stanie to zrobić bez swojego partnera? Sadie zrozumiała, że nie znała dokładnych ograniczeń ich T-linku, ale pamiętała jak Holt mówił, że dzielenie się kobietą było „koniecznością.” Może mógł działać, ale nie mógł dojść do orgazmu, jeśli Blakely nie był zaangażowany? Zaraz się o tym przekona. — Podejdź tu. — Powiedział do niej znów Holt i zrozumiała, że ich życie może zależeć od przedstawienia, które zaraz da. Van Heusen miał aurę człowieka, który zabija swobodnie i bez wyrzutów sumienia. — Tak, Panie. — Wymamrotała. Wstała sztywno i podeszła do skóry niedźwiedzia brunatnego by stanąć przed Holtem. Patrząc w górę, w jego oczy, zobaczyła, że zrobiły się lodowato niebieskie z gniewu i żalu. Sadie chciała móc mu powiedzieć, że ta sytuacja nie była jego winą, że nie będzie trzymała tego przeciw niemu, ale wszystkim, co mogła zrobić, było patrzenie obojętnie, z tępym uśmiechem przyklejonym do jej twarzy. Kątem oka widziała, że Van Heusen robił się niecierpliwy, ale było oczywiste, że Holt miał trudność ze zmuszeniem się do zrobienia tego, czego obiecał nie robić. — Co chcesz, żebym zrobiła, Panie? — Zapytała miękko, próbując dać mu wskazówkę, że to było w porządku, że będzie grać dalej. Nie chciała wzmacniać więzi między nimi, ale wiedziała, że trak długo, jak tylko jeden z partnerów był w to włączony, będzie dobrze. Blakely nadal stał bezpiecznie z boku, ze skrzywionym wyrazem ciemnej twarzy. Holt posłał jej ostatnie, przepraszające spojrzenie. — Na kolana. — Jego głęboki głos brzmiał na ochrypły i stłumiony. Sadie zadrżała, gdy uklękła przed nim, czując szorstkie drapanie skóry na jej nagich kolanach. Ciężkie wybrzuszenie jego fiuta było oczywiste w ciasnych spodniach z synti-jedwabiu, które miał na sobie. Nieproszone wspomnienie ssania

tego długiego, twardego trzonka błysły w umyśle Sadie. Czy to było to, o czym myślał też Holt? Popatrzyła w górę na niego, czekając na dalsze instrukcje. Holt rozpiął szorstko spodnie i chwycił swoją pokaźną erekcję. — Ssij mnie. — Rozkazał. — Zrób to dobrze. Sadie pochyliła się naprzód, zahipnotyzowana przez grę blasku ognia na stwardniałej pałce jego płci. Holt był boleśnie twardy, a srebrzysta kropla płynu już błyszczała w szczelinie na jego dużej główce, o kształcie grzyba. Wyciągnęła język i delikatnie ją zlizała, sprawiając, że mężczyzna nad nią westchnął szorstko. Czysty, ostry zapach Holta i lekko gorzki smak wypełnił jej zmysły, gdy drażniła wargami wzdłuż długości jego trzonu, kochając jego na wpół stłumione jęki, gdy to robiła. Cieszę się tym, zrozumiała z drgnieniem wstydu Sadie, gdy wessała szeroką główkę do ust, rozkoszując się uczuciem wielkich dłoni Holta, zanurzonych w jej włosach, zachęcających ją. Co jest ze mną nie tak? Powiedziała sobie, że została zmuszona do odegrania poniżającego aktu i cieszenie się tym powinno być ostatnią rzeczą w jej umyśle, ale jej ciało nie słuchało. Brała Holta tak daleko w głąb swojego gardła, jak mogła, mrucząc z przyjemności, ciesząc się jego niskimi okrzykami, gdy pieprzył je usta i nic innego nie miało znaczenia. Ani bezwstydny sposób, w jaki się zachowywała, ani śmiercionośny igłowiec, wycelowany w jej głowę. Jej sutki były twarde, gdy przycisnęła się do jego nóg, a pomiędzy jej udami narastała ciepła wilgoć. Mogła poczuć malutkie poruszenie ciepła, elektryczny ogień, który czuła, gdy Holt i Blakely trzymali ją między nimi, ale był ledwie obecny, słabe echo doznań, których pragnęła. Wiedziała, że to złe, ale nie mogła powstrzymać się od pragnienia, żeby Blakely mógł dołączyć do nich na skórze przed trzaskającym ogniem. — Przestań! — Chwilę zabrało, zanim to słowo przedarło się do jej mózgu, ale w końcu Sadie zrozumiała, że Holt odciągał ją od jego nadal stojącego organu. Jej wargi były nabrzmiałe od ssania i lizania go tak długo i dogłębnie, ale była bardzo świadoma tego, że nie doszedł, prawdopodobnie nie mógł dojść, gdyż Blakely nie był zaangażowany. Spojrzała na niego pytająco, czując zmieszany wyraz na swojej twarzy. Na pięknie wyrzeźbionych rysach Holta był wyraz prawie bólu i zrozumiała, że dla niego to musiał być rodzaj tortury, dostawanie przyjemności bez końca, nie osiągając spełnienia. — Panie Night. — Ten głos należał do Van Heusena, o którym całkowicie zapomniała. Teraz Sadie obróciła głowę, żeby popatrzeć na niego. Nadal trzymał wymierzony w nich igłowiec, ciemny kształt zapadł się w pluszowe siedzenie krzesła tak, że tylko lufa jego broni i połyskujące zimno, szare oczy były widoczne w cieniach rzucanych przez ogień. — Panie Night. — Ciągnął Van Heusen, wykonując gest igłowcem. — Nie wierzę, że cieszysz się tym pokazem tak bardzo, jak ja. — Pieprzę cię, Van Heusen. — Warknął Blakely, grymas na jego twarzy cały czas się pogłębiał. Nawet z miejsca, gdzie klęczała na skórze, Sadie mogła zobaczyć wyraz bólu w

jego oczach barwy indygo,33 prawie purpurowych w świetle ognia i stwardniałą wypukłość jego kutasa, napinającego się gniewnie w ciasnych spodniach. To sprawia im ból, zrozumiała. Robienie tego osobno, nie bycie razem jest dla nich bolesne, fizycznie bolesne. Nieświadomie sięgnęła w głąb siebie, do więzi, którą z nią wytworzyli, mogła poczuć echo tego bólu w swojej duszy. — No, Panie Night, czy to sposób mówienia do przyszłego wspólnika w interesach? — Van Heusen cmoknął z dezaprobatą. — Poza tym myślę, że uznałbyś pieprzenie twojego małego prototypu prostie za dużo bardziej satysfakcjonujące. — Wskazał groźnie srebrną lufą swojej broni na Sadie i Holta. — Dołącz do nich. Chociaż to była właśnie ta rzecz, której pragnęła Sadie, znalazła się prawie w panice. — Nie… nie! Jeśli dotkną ją razem, więź stanie się silniejsza i nigdy nie będzie wolna. To była przerażająca myśl. — Co, jeśli tego nie zrobię? — Zapytał buntowniczo Blakely, z błyszczącymi oczami. — Wtedy ją zastrzelę. — Powiedział spokojnie Van Heusen, kierując lufę igłowca prosto w głowę Sadie. Holt natychmiast pchnął ją za siebie, ale Sadie nadal mogła słyszeć mrożące słowa Van Heusena i widzieć jego rekini uśmiech. — Proces demielinizacji działa w hodowanych w zbiornikach ciałach tak samo, jak u ludzi. Właściwie jest całkiem interesujący w oglądaniu. Cały system nerwowy zaczyna się rozplątywać, rozpadając się, tracąc ochronną osłonkę mielinową, która otacza każdy nerw i utrzymuje go nietkniętym. Ofiara czuje się, jakby każdy cal jej ciała płonął. Jestem pewien, że potraficie wyobrazić sobie rezultaty. — Znów uśmiechnął się szeroko, odsłaniając żeby jak drapieżnik. — Co powiesz, Panie Night? — Zapytał. — Chcesz dołączyć do imprezy? Krzywiąc się, Blakely podszedł do nich sztywno i stanął ramię w ramię z Holtem, dodając swoje ciało do tarczy, którą jego partner utworzył przed nią. — Pożałujesz tego, Van Heusen. — Powiedział spokojnie. — Pan Day i ja nie zapomnimy, że zostaliśmy zmuszeni do robienia dla ciebie przedstawienia jak tresowane małpy. — Uważam, że większość ludzi potrafi zapomnieć o wszystkim, gdy w grę wchodzi wystarczająco dużo pieniędzy. — Powiedział nonszalancko Van Heusen. — Teraz — Wykonał gest igłowcem. — na kolana. Wszyscy troje. Myślę, że pan Day ma całkiem wystarczająco oralnej uwagi na tę chwilę, więc Pan Night może zając jego miejsce przy tych kuszących ustach. — Wskazał w kierunku Sadie. — A ty, Panie Day, co sądzisz o tak pasującym nom de plumes? Możesz zając pozycję za tym pięknie zaokrąglonym tyłeczkiem. Zakładam, że wiesz, co robić. Sadie poczuła zimno na całym ciele, gdy ustawili się w pozycjach opisanych przez Van Heusena. Zmusiła się do ustawienia się na czworakach i mocno próbowała nie dopuścić, żeby strach i groza, które czuła, pokazały się na jej twarzy. A jednak, była wmieszana także inna 33

No kurde ileż można? Te oczy koloru indygo tłumaczyłem tyle razy, że do kooca życia zapamiętam, jakie on miał oczy. Czy gdyby pani Anderson raz napisała po prostu oczy, bez żadnych przymiotników to świat by się zawalił?

emocja… pożądanie. Już mogła poczuć znajome, ciepłe, elektryczne napięcie, zaczynające przepływać między nimi trojgiem. Holt i Blakely nawet jej jeszcze nie dotknęli. Samo bycie pomiędzy nimi wystarczyło. O Bogini, nie mogę uwierzyć, w co się zmieniam. Nie mogę uwierzyć, że to naprawdę mnie podnieca. Ale tak było. Sadie mocno ścisnęła razem uda. Wkrótce Holt rozdzieli jej nogi i odsunie na bok czarne, satynowe majteczki. Już sama myśl to było prawie więcej niż mogła znieść. Poczuła, że głosik przygotowuje się, żeby jeszcze trochę pokrytykować i bezwzględnie go wyłączyła. Jedynym sposobem na przejście przez to doświadczenie, wiedziała instynktownie, było po prostu mu się poddać. Poczucie winy, wstyd i strach nie mogłyby jej teraz pomóc. Powinna być idealnym prostie-borgiem i musiała odegrać swoją rolę — musiała być tą rolą. Gdyby Van Heusen odkrył, co się naprawdę działo, żadne z nich nie miałoby szansy na wyjście stamtąd z życiem. Tak czy inaczej, pomyślała, próbując się uspokoić, choć akt, w którym zaraz będą uczestniczyć, wzmocni więź, której chciała pozwolić umrzeć, nie zwiąże ich całkowicie, według tego, co powiedział jej Holt. Nie stworzy Życiowej Więzi. Uklękła na skórze między nimi, żar ognia lizał jedną stronę jej ciała i poczuła wahanie obu mężczyzn przed dotknięciem jej. Holt wisiał nad jej zgiętymi plecami i wystawionym w górę tyłkiem, nie dotykając jej. Blakely uwolnił gruby, ciemny trzon swojego fiuta z ciasnych spodni, które miał na sobie, ale nie zrobił żadnego ruchu, żeby zbliżyć go do jej ust. Jednak czuła tęsknotę, potrzebę i pożądanie, dochodzące od obu falami. Chcieli jej dotknąć, ale nie chcieli złamać słowa. Sadie zrozumiała, że będzie musiała przejąć inicjatywę i zachować się jak prostie, którą Van Heusen myślał, że była. — Panie. — Wyszeptała, pochylając się naprzód by przycisnąć policzek do twardej długości grubego członka. Tekstura była jak płatki róży położone na gorącym żelazie. Jego pikantny, piżmowy zapach, w połowie drzewa sandałowego, w połowie po prostu podnieconego mężczyzny, uniósł się do niej i Sadie wciągnęła go. Przypominając sobie trudność, jaką miała wcześniej z przyjęciem tego grubego fiuta w swoich ustach, zdecydowała najpierw lizać wzdłuż jego długości, śledząc pulsującą żyłę, która biegła po spodniej stronie językiem, aż Blakely jęknął od intensywnych doznań. Sadie celowo spojrzała w górę, na niego, obserwując go, patrzącego na nią w przesuwających się cieniach. Światło ognia zmieniło jego oczy w kolorze indygo, w purpurowe, gdy wessała główkę w kształcie grzyba do swoich ust. Ręka Blakely’a, ciepła i duża, ruszyła w dół by pieścić jej policzek, gdy pracowała na nim i poczuła jego kciuk, pocierający lekko jej dolną wargę, dotykający miejsca, gdzie w nią wchodził. Miejsca, gdzie byli połączeni. — Twoje usta są takie gorące, skarbie. Takie słodkie. — Wymruczał czule, żar ocieniał jego twarz. Potem poczuła kolejną parę dużych rąk, spoczywającą na jej biodrach i Holt obejmował kule jej pośladków, jego kciuki bardzo lekko przesuwały się po satynowych majteczkach w

miejscu, gdzie Sadie czuła, że nabrzmiałe wargi jej szparki rozdzielały się z potrzeby i pożądania. Ssąc Blakely’a mocniej, badając cieknącą szczelinę jego fiuta językiem, Sadie wygięła plecy, wypychając tyłek w górę w cichym zaproszeniu, któremu, jak wiedziała, Holt nie odmówi. Z niskim warknięciem zwinął krocze jej satynowych majteczek w dłoni i zerwał słaby materiał, nieuważnie wrzucając strzępy w ogień. Sadie krzyknęła na tyle, na ile mogła, przez gwałtowność tego gestu. Holt musiał być w niej, wypełniać ją, dzielić się nią ze swoim partnerem, aż obaj dojdą, Blakely w jej chętnych ustach, a Holt w jej słodkiej, śliskiej płci. Rozumiała ich potrzebę, bo to była także jej potrzeba. Chciała sapać, jęczeć i krzyczeć, błagać Holta, żeby ją wziął, żeby dokończył połączenie między nimi, jak wetknięcie ostatniego przewodnika w obwód elektryczny, ale nie mogła poświęcić ani jednego oddechu, a gruby fiut Blakely’a całkowicie wypełniał jej usta. Skręcała się z doznań, gdy Holt rozdzielił jej uda i przygotowała się na uczucie tego długiego, twardego kutasa, wjeżdżającego w nią. Zamiast tego poczuła ciepły oddech na swoim nagim tyłku, a potem Holt przyciskał swoje usta między jej nogami, liżąc zachłannie jej pokrytą miodem szczelinę, rozciągając wargi jej cipki szeroko tak, że mógł wepchnąć swój gorący język w jej ciasne wejście. Sadie zamknęła oczy i jęknęła wokół pulsującego trzonka w jej ustach. Język Holta został zastąpiony przez dwa długie, mocne palce i zrozumiała, że zamierza sprawić, żeby doszła, zanim ją weźmie. Była już blisko, napięcie gorącej potrzeby, która przepływała nad, wokół i przez całą ich trójkę, postawiło ją na krawędzi, a pchnięcie palców Holta w jej ciasną płeć, gdy jego język powrócił do lizania jej wrażliwego ciała, pchnęło ja przez krawędź. Szybki, ale potężny orgazm przetoczył się przez nią, sprawiając, że jej szparka zacisnęła się wokół jego palców. Sadie mocno i zacisnęła oczy, dysząc wokół grubego trzonka, który nadal ssała. — Czy to jest to, czego potrzebujesz, skarbie? — Głos Holta był cichy i uwodzicielski, nieprzeznaczony do tego, żeby niósł się dobrze ponad trzaskiem ognia. — Potrzebujesz być pieprzona? — Mmm. — Jęknęła Sadie, wypychając swój tyłek w jego kierunku, cicho błagając by ją wziął. Poczuła, że Holt rozsunął jej nogi jeszcze szerzej i szeroka główka jego fiuta przesunęła się po jej nabrzmiałej łechtaczce, wywołując wstrząsy doznań w jej brzuchu i nogach, zanim powoli pokonała jej wejście. Gdyby Sadie mogła, błagałaby go, żeby wziął ją mocno i szybko, żeby pieprzył ją do nieprzytomności dokładnie tutaj, na niedorzecznie drogiej skórze, ale nie mogła powiedzieć niczego, a Holt wydawał się zdeterminowany, żeby nie spieszyć się, penetrując ją całkowicie. Cal po grubym calu, czuła go, wślizgującego się w jej ciasny, śliski kanał, rozciągającego ją, wypełniającego ją sobą. Główka o kształcie grzyba zatrzymała się wewnątrz niej, całując jej szyjkę macicy mokrym czubkiem i Sadie wiedziała, że Holt był w niej całkowicie, że jego członek był tak

głęboko w jej szparce, jak mógł. Nigdy wcześniej nie kochała się w tej pozycji, Gerald powiedział, że to nienaturalne34 i była zaskoczona jak przyjemne to było. Klęczała na skórze z rozsuniętymi nogami, a jej wrażliwe piersi muskały szorstki dywanik przez jej przezroczystą sukienkę, ssąc fiuta Blakely’a, z jej cipką wypełnioną i pieprzoną przez Holta i nigdy w swoim życiu nie czuła się tak dobrze, tak gorąca i mokra, i otwarta. Holt wycofał się i pchnął do środka, pieprząc jej ciasną cipkę niemal gwałtownie, gdy Blakely wciskał się w jej usta, muskając tył jej gardła własnym, grubym trzonkiem. Poczuła nagły wstrząs prawie bolesnej rozkoszy, jak elektryczność przepływającą wokół nich. Jak burza, gdy uderzają pioruny, pomyślała mgliście Sadie, zastanawiając się, czy może znieść te intensywne doznanie. Potem zrobili to znów i znów, i wszystkie racjonalne myśli zostały wyrzucone z jej umysłu. Bogini, och Bogini, pomyślała urywanie, gdy poczuła kciuki Holta, wbijające się w jej biodra by przytrzymać ją w bezruchu dla jego wściekłych pchnięć. Z tyłu umysłu mogła wyczuć jego rozkosz świecącą jak rozpalona do białości rzeka roztopionego złota na uczucie jej ciasnej szparki wsysającej jego atakujący trzonek. Stała się świadoma, że Blakely sięgnął w dół i uwolnił jej piersi od ograniczeń jej jedwabnej sukienki i rytmicznie skręcał jej bolesne sutki w rytmie pchnięć jego fiuta w jej usta. Był solidnym ciężarem w jej umyśle, twardym jak kamień i gorącym, mrocznym i intensywnym. Holt wbijał się w nią nieustannie, gdy Blakely brał jej usta bardziej delikatnie, ale nie mniej dogłębnie i Sadie poczuła ciepłą falę ekstazy, wspinającą się po podstawie jej kręgosłupa i wysyłającą elektryczność do całego ciała. Uświadomiła sobie, że orgazm znów nadejdzie. Głębszy, bardziej potężny orgazm niż jej pierwszy, budował się w niej, grożąc przytłoczeniem jej swoją siłą. Dojdzie i zabierze obu swoich kochanków ze sobą. Jakby słysząc jej chaotyczne myśli, Holt sięgnął i mocno potarł jej pulsującą łechtaczkę dwoma palcami. — No dalej, Sadie, dojdź dla nas. — Wyszeptał, jego głos był wypełniony intensywnością. Blakely, niezdolny mówić, po prostu jęknął nisko w głębi gardła i mocniej skręcił jej sutki. Dotarła do krawędzi i eksplodowała. Śliskie ścianki jej szparki zadrżały wokół grubego trzonu fiuta Holta. Instynktownie ssała trzonek Blakely’a jeszcze mocniej i została nagrodzona ciężkim uderzeniem słonego płynu w tył jej gardła. Holt też dochodził, wbijając się tak głęboko, jak mógł w jej zaciskającą się cipkę i pozostając nieruchomo, wypełniając ją swoją spermą. Sadie nigdy nie czuła się tak dzika i rozpustna, tak czysto seksualna, jak w tej chwili, mając usta i szparkę rozciągnięte i wypieprzone, i wypełnione grubymi członkami i gorącą spermą swoich kochanków. W tym momencie, gdy wszyscy byli złączeni w tak dzikim orgazmie, że Sadie prawie zapomniał a o oddychaniu, poczuła dziwne uczucie z tyłu umysłu, jeszcze silniejsze niż te, których właśnie doświadczało jej ciało. To było uczucie prawie połączenia — to był najlepszy sposób, w jaki mogła to ująć. Jakby zbliżyła się przez to na odległość mikrona do najbardziej 34

Jakoś mnie to nie dziwi. Pan misjonarz prędzej padłby trupem niż zrobił cokolwiek ciekawego.

intensywnego zjednoczenia, możliwego w tym i każdym innym wszechświecie, ale szybko opadła. Och, proszę… Proszę tylko odrobinę więcej. Sadie zorientowała się, że tak myślała. Czuła, że więź między nią, a Blakely’em i Holtem wzrasta i rozciąga się, sięgając do tego momentu ostatecznego połączenia, ale nieuchronnie opada niewypowiedzianie szybko. Czy tak czuli się za każdym razem, gdy dzielili się kobietą, z którą nie mogli się związać? Zastanawiała się mgliście. Bogini, jak oni to znosili? Potem doznanie odpłynęło razem z napięciem złotego ciepła, które nakryło wszystkie trzy ciała, gdy byli połączeni. Sadie poczuła, że najpierw Holt, a potem Blakely wycofali się z jej ciała i poczuła się pusta w sposób, którego nie mogła opisać. Cierpiała. Pozwoliła sobie opaść w lekko dyszącą kulkę na skórze niedźwiedzia, nadal czując mocny, piżmowy smak spermy Blakely’a na swoim języku i czując ciepłe kropelki spermy Holta, spływające po wnętrzu jednego jej uda. W jej umyśle świeżo wzmocniona więź zwijała się jak gruba lina, tak namacalna, że prawie mogła jej dotknąć. Bogini, co ona zrobiła?

Rozdział 17 — Cóż muszę powiedzieć, że to było przedstawienie. Sadie zamrugała ze znużeniem na nieznajomy głos, który wdał się w jej świadomość. Kto? Pomyślała, czując, że jej mózg jest zamroczony i niejasny. Jej ciało było ciężkie, prawie odurzone letargiem po intensywnym orgazmie. Potem przypomniała sobie — nie tylko właśnie przeprowadziła akt, który przyprawiłby dziwkę o rumieniec — zrobiła to dla publiczności. Stłumiła jęk. Musiałam — musiałam powstrzymać Van Heusena przed podejrzewaniem prawdy. Poza tym miał wycelowany w nas igłowiec, przypomniała sobie. Ale to dużo nie pomogło. Potępiający głosik w jej głowie, który udało jej się wyłączyć w czasie ich „demonstracji” wrócił z pełną siłą, sprawiając, że skuliła się ze wstydu. — Zadowolony? — Holt wpatrywał się w Van Heusena, a jego głos był niski i zgrzytający, co mówiło o jego intensywnej wściekłości. — Wyobrażam sobie, że nie tak, jak wy. — Głos Van Heusena był lekki i rozbawiony. — Muszę przeprosić, że kiedykolwiek wątpiłem w wasz produkt, panowie. Wyraźnie jest w stanie od czasu, do czasu znieść szorstkie traktowanie. — Sadie kątem oka zobaczyła, że Holt skrzywił się na to, ale twarz Blakely’a pozostała kamienna. — Zrobiliśmy, co chciałeś, teraz pokaż nam zbiorniki. — Warknął Blakely, zapinając spodnie szybkim, szarpanym ruchem. — W swoim czasie, panowie. Wszystko w swoim czasie. — Van Heusen podniósł się z krzesła, ostrożnie rozprostowując swoją chudą postać. — Nie jestem tak młody, jak kiedyś. — Wskazał na siebie. — Często myślałem o zamianie twej podstarzałej skorupy na wychodowane w zbiorniku ciało, ale dopóki nie zobaczyłem waszego małego, pięknego prototypu, byłem niechętny. Teraz chcę mieć pewność, że wasze formuły hodowli zadziałają. Chodźcie. — Dał im znak gestem, a potem, zauważając, że ciągle kierował na nich krótkolufowy igłowiec, wzruszył przepraszająco ramionami i wetknął go z powrotem do satynowego smokingu, który nosił. — Jestem pewien, że teraz nie ma na to potrzeby. — Poklepał kieszeń. Olbrzymi diament, który nosił na kciuku błysnął i zalśnił w świetle ognia. — Bez urazy, co? Po prostu musiałem być pewien, że prostie stworzona w waszym procesie może przyjąć pewną ilość maltretowania — jeśli użyje waszych technik, żeby wyhodować sobie nowe ciało, muszę być pewien, że jest idealne pod każdym względem, rozumiecie? Spojrzał czarująco na obu, Blakely’a i Holta, a Sadie zobaczyła, że mężczyźni wymienili spojrzenia. To znów było to, ta niewerbalna komunikacja, która wiele przekazywała. Tylko, że tym razem odkryła, że ją rozumie, mogła poczuć ją niewyraźnie z tyłu umysłu jak pomruk na wpół słyszalnych głosów. Nie było słów, które mogła zrozumieć, tylko niejasne przebłyski myśli i emocji. Obaj Byli niezadowoleni i wściekli na Van Heusena, ale wyraźnie próbowali się kontrolować i dokończyć swoją pracę. Pod gniewem było napięcie żalu z powodu złamanej obietnicy i smutek, że Sadie była tak nieszczęśliwa przez to, co właśnie zrobili…

Chwila, jeśli mogła słyszeć Blakely’a i Holta przez więź, czy oni też mogli ją słyszeć? Sadie usiadła na skórze i owinęła ramiona wokół nóg, mocno zaciskając oczy. To musiało tyć tak, jak dla Holta i Blakely’a było przez cały czas. Zawsze być wzajemnie w swoich głowach i myślach, i emocjach. Bogini, jak oni sobie z tym radzili? Van Heusen kierował się do drzwi, wyraźnie oczekując, żeby poszli za nim. Sadie ostrożnie wstała na drżących nogach, nadal emocjonalnie i fizycznie wykończona. Bez dyskusji, Holt i Blakely chwycili ją każdy za jedno ramię, podpierając ją. Sadie poczuła upiorny szept ciepłego napięcia, muskający jej skórę przy podwójnym kontakcie i odsunęła się, potknęła się przy tym i prawie upadła. Nie więcej, pomyślała. Nie zniosę tego więcej. — Hej, poczekaj chwilę. — Zawołał Holt, posyłając jej zmartwione spojrzenie. Van Heusen odwrócił się z ręką nadal blisko kieszeni, w której trzymał igłowiec. — Tak? — Powiedział uprzejmie. — Masz tu gdzieś kabinę odświeżacza? — Zapytał Holt. — Nasz prototyp musi zostać wyczyszczony, zanim pójdziemy zwiedzać twoją salę ze zbiornikami. — Och, z pewnością. Trzecie drzwi po lewej,. Gdy opuścimy salonik. — Uderzył w główny przełącznik, który spowodował, że masywne, drewniane drzwi rozsunęły się przed nimi. Salonik, pomyślała Sadie. Jeśli to jest salonik, to nie chcę zobaczyć głównego salonu. Wyszli na zewnątrz, z powrotem do długiego, marmurowego korytarza. Tym razem to Blakely przejął nad nią kontrolę, zabierając ją do odświeżacza i czyszcząc delikatnie mokrą szmatką. — W porządku, dziecko?35 — Zapytał z niepokojem, patrząc jej w oczy, gdy mówił. Sadie poczuła jego zmartwienie jak ciepły, termiczny koc, owinięty wokół jej ramion. Strząsnęła go. — Dobrze, czuję się dobrze. — Wymamrotała, odwracając się od niego. — Nie mogę powiedzieć jak bardzo przykro Holtowi i mnie przez to, co się stało. — Powiedział miękko Blakely. — Po tym, co ci obiecaliśmy, cóż… to po prostu… — Wydawał się niezdolny do znalezienia słów, których szukał. — W porządku. — Powiedziała Sadie ze znużeniem. — Ty i Holt robiliście po prostu to, co musieliście. Ja też, jak sądzę. — Nie, żeby to sprawiało, że czuję się z tym, choć trochę lepiej, pomyślała odrętwiale. — Lepiej wracajmy do Holta i Van Heusena. Po wszystkim, co w to włożyliśmy, nienawidziłabym przegapić aresztowanie. — W porządku, jeśli jesteś pewna. — Blakely popatrzył na nią powątpiewająco. — Jestem pewna. — Sadie spróbowała się trochę rozpogodzić, wiedząc, że mógł wyczuć poczucie winy i żal w jej umyśle. — Chodźmy.

35

On z tym dzieckiem naprawdę ma skłonności pedofilskie.

Rozdział 18 Sala zbiorników była wszystkim, na co miał nadzieję Holt i jeszcze więcej. Van Heusen zabrał ich wgłęb długiego przejścia, ukrytego w bocznej ścianie, za wielkim, antycznym, drusiniańskim zegarem. Wiele kodów, haseł i skan siatkówki był potrzeby, żeby wejść do środka i Holt pomyślał, że nigdy nie znaleźliby tego miejsca i nie weszli do niego bez współpracy Van Heusena. Holt miał, co do tego mieszane uczucia. W pewien sposób się z tego cieszył. Cieszył się, wiedząc, że współpraca z Van Heusenem była koniecznością. Nawet, gdyby staruch nie trzymał igłowca, wycelowanego w ich głowy, albo byliby w stanie jakimś sposobem wezwać wsparcie bez ryzykowania życia, bez niego nalot by się nie udał. Bez wizualnego dowodu na istnienie nielegalnych zbiorników, nie mieli niczego na Van Heusena i uszłoby mu to na sucho. Prawdopodobnie przeniósłby swoją bazę operacyjną na bardziej odległy księżyc i kontynuował kupno mózgów z czarnego rynku, utrzymując interes gwałcicieli umysłów, a kolonistów w niebezpieczeństwie na zawsze. Dlaczego miałby kiedykolwiek przestać? Z dostępem do zbiorników mógł hodować sobie nowe ciała bez końca. Więc na dłuższą metę dobrze, że Blakely i on wykonali rozkazy Van Heusena, żeby zdobyć jego zaufanie i ostatecznie powiesić jego pomarszczoną skórę na ścianie. To była część tego, co czuł. Drugą częścią, przyznał się sobie Holt, gdy przyglądał się ogromnemu, podziemnemu pomieszczeniu, w którym teraz stali, było poczucie winy, czyste i proste. Poczucie winy, że on i Blakely nie tylko złamali obietnicę, daną Sadie, ale cieszyli się robiąc to. Nawet teraz mógł poczuć jej smutek i wstręt do samej siebie, przez ich świeżo wzmocnioną więź. Uczucia nadal były słabe, nie tak jasne, jakie byłyby, gdyby była wystarczająco zainteresowana, żeby stworzyć z nimi Życiową Więź, ale były wystarczająco jasne, żeby Holt mógł je odczytać. Sadie była zawstydzona tym, co zrobili razem i przerażona więzią, przerażona wyczuwaniem emocji Holta i jego partnera w swojej głowie. Holt wiedział, co czuła. Do diabła, przyzwyczajenie się do dziwnego wrażenia, gdy T-link został utworzony po raz pierwszy po tym, jak ich Chipy Tandemujące zostały wszczepione, Holtowi i Blakely’owi zajęło dobre pół roku. Sadie znała ich tylko kilka tygodni i dołączyła do tej misji dla historii, nie dla związku z dwoma facetami, których miesiąc wcześniej nigdy nie spotkała. Holt wiedział, że nie mogli oczekiwać, że będzie uradowana, odkrywając, że jest fizycznie i emocjonalnie związana przez częściowo trwałą więź. Była przerażona i odrzucona przez jej nowo przebudzone pragnienia i reakcje na ich link. Holt z całego serca pragnął, żeby mógł zmienić jej zdanie, ale nie sądził, żeby to było prawdopodobne. W żaden sposób. Tym, o czym powinien teraz myśleć, było to, jak przeprowadzić do końca to aresztowanie. Wzdychając, spróbował odciąć rozpraszające, nowe emocje, pochodzące od ich nieszczęśliwego „prototypu prostie” i skoncentrować się na aktualnej sprawie. — Panowie, myślę, że uznacie, że prowadzę tu operację, która może konkurować z czymkolwiek, co znajdziecie na Marsie. — Głos Van Heusena był dumny, gdy wykonał

zamaszysty gest patykowatym ramieniem, wskazując na wielką salę. Była, pomyślał Holt, większa niż jakikolwiek stadion Zero-G, na którym kiedykolwiek był i miała słabo podświetlony sufit i wiele rzędów zbiorników, wypełnionych mętnymi płynami. Wiedział, jak było hodowane ciało, przestudiował ten temat, przygotowując się do tej sprawy, ale oglądanie procesu w działaniu było nadal interesujące. Każdy zbiornik w pojedynczym, pionowym rzędzie reprezentował inną fazę procesu hodowli tkanek. Pierwszy zbiornik był wypełniony środkami bogatymi w białko, bogatymi w żelazo i aminokwasy by odżywiać fragmenty DNA, które będzie w nich umieszczone, schemat nowej prostie, zrobionej dokładnie na zamówienie. W określonej fazie tej zbiornikowej ciąży automatyczny sensor poinformuje pierwszy zbiornik, że czas zrzucić gwałtownie rosnące ciało w zamglone, zielone głębie zbiornika poniżej, który zawierał wapń i inne substancje wzmacniające kości. Gdy szkielet był wystarczająco mocny by utrzymać wagę ciała, drugi zbiornik otwierał się na trzeci, gdzie teraz dorosłych rozmiarów postać była nakłaniana do wytworzenia mięśni, narządów i tkanek łącznych, w odpowiedzi na elektryczną stymulację, nieustannie przepływająca przez czerwonawy, mętny płyn pełen substancji pobudzających wzrost komórek. Dolny, lub „wykończeniowy” zbiornik był wypełniony gęstym, przejrzystym żelem, który był keratynową kąpielą odżywczą, która nakłaniała hodowane w zbiorniku ciało do wytworzenia włosów i naskórka. To była ostatnia faza, która nigdy naprawdę nie została doprowadzona do perfekcji, co było powodem, dla którego prostie miały szorstką, podobną do lateksu skórę. Cały proces, od DNA do w pełni ukształtowanej, dorosłej prostie zajmował trochę ponad tydzień, co wyjaśniało, dlaczego rząd federalny Systemu Słonecznego tak zdecydowanie regulował własność zbiorników. Gdyby zupełnie każdy mógł mieć zbiorniki, znany Wszechświat wkrótce mógłby zostać opanowany przez armię idealnie ukształtowanych, pustogłowych prostie. — Musisz mieć wystarczająco dużo zbiorników, żeby wytworzyć tysiąc prostie za jednym razem. — Głos Blakely’a przerwał Holtowi ciąg myśli. — Właściwie dwa tysiące. — Powiedział z dumą Van Heusen, patrząc na wypełnione zbiornikami pomieszczenie. — Po prostu w tej chwili nie pracujemy z pełną wydajnością, ponieważ moi, ach dostawcy — to znaczy dostawcy mózgów — wypadli z gry. Ale oczekuję, że w ciągu miesiąca słonecznego będziemy działać z pełną wydajnością. Może w sam raz na czas, żeby wprowadzić wasz proces, co, panowie? — Może. — Mruknął niezobowiązująco Holt. — Najpierw chciałbym obejrzeć wasze zbiorniki. — Proszę. — Van Heusen wykonał szeroki gest, wskazując, żeby czuli się swobodnie, chodząc po pomieszczeniu. Właściwie to Holt szukał tylnego wejścia do gigantycznej Sali, żeby sprowadzić przez nie wsparcie. On i Blakely obeszli salę po obwodzie, upewniając się, że trzymają Sadie bezpiecznie pomiędzy nimi.

Pracownicy w sterylnych, białych kombinezonach chodzili po wielkiej Sali, na pozór przypadkowo, sprawdzając poziom pH w różnych zbiornikach, ale żaden z nich nie wyglądał na uzbrojonego. Niski, piszczący dźwięk zaczął wydobywać się ze zbiornika na prawo od Holta, a pracownik pospieszył tam i nacisnął serię przycisków, powodując, że dolny zbiornik wytoczył się ze swojej pozycji tak, że pracownik mógł sięgnąć rękami w białych, długich do ramienia rękawicach, w przeźroczysty śluz odżywczej kąpieli. Idealnie uformowane kobiece ciało zostało uniesione ze zbiornika, długie blond włosy i złocista skóra były całkowicie pokryte przezroczystym, lepkim śluzem. Holt zobaczył, że jej pierś podnosiła się i opadała w płytkim oddechu, ale nie było żadnego znaku żadnych funkcji kognitywnych, ciosało po prostu leżało tam w bezwładnej stercie. Robotnik przetoczył podobne do zwłok stworzenie na poduszkowe nosze i popchnął je wzdłuż rzędu zbiorników. — Mamy kolejną Elise 2 gotową do dopasowania mózgu. — Holt usłyszał, jak mężczyzna idąc, mówi do mikrofonu przypiętego do jego kołnierza. Patrzył jak zbiornik wsunął się cicho z powrotem na miejsce. Na jego boku była tabliczka z brązu, której wcześniej nie widział, na której pisało „Elise Seria 2.” Rozległ się stłumiony dźwięk plaśnięcia, gdy zbiornik nad obecnie pustym dolnym uwolnił masę nagiej, połyskującej tkanki mięśniowej z lekko kobiecą sylwetką w czysty żel kąpieli odżywczej. Krąg Życia, pomyślał ponuro Holt. Poczuł, że Sadie obok niego zadrżała, a jej wstręt poprzez więź był wyraźny. Van Heusen miał to miejsce tak zautomatyzowane, że stu pracowników łatwo mogło zająć się dwoma tysiącami prostie tygodniowo, które sala zbiorników była w stanie wyprodukować, zakładając oczywiście, że mieli mózgi, którymi je zasilą. Wątpił, żeby nawet zbiorniki Synthenexu na Marsie były tak dobre. — Hej, Holt. — Głos Blakely’a przyciągnął jego uwagę do dużego, białego panelu we wnęce na końcu pomieszczenia. Patrząc uważnie, mógł odczytać napis na panelu, który mówił „Dostawy.” Bingo! Dokładnie to, czego szukali. Oczywiście to miało sens, że Van Heusen będzie miał duże wejście do transportu swoich produktów. Zabieranie prostie przez główny budynek byłoby o wiele za oczywiste, nawet po ciemnej stronie Iapetusa. Holt kiwnął głową Blakely’owi, dając znać swojemu partnerowi, żeby wezwał wsparcie, gdy on będzie zajmował Van Heusena. Jeśli wszystko zostało zrobione właściwie, stary alfons będzie w kajdankach, zanim zorientuje się, że cokolwiek było nie tak, ale Holt chciał być w pobliżu, gdy to się wydarzy. Van Heusen był oskarżany wiele razy, ale nigdy nie został skazany, w większości dlatego, że świadkowie mieli wygodny zwyczaj umierania, a dowody zawsze w jakiś sposób się rozpływały. Holt nie chciał, żeby tak się stało tym razem. Mieli Van Heusena z największą kolekcją nielegalnych zbiorników, jaką on czy ktokolwiek inny, kiedykolwiek widział, i nie chciał dać staremu człowiekowi szansy na zaczęcie odliczania i wysadzenie dowodów i wszystkich pracowników, którzy o tym wiedzieli, podczas, gdy sam Van Heusen wyśliznąłby się jakimś ukrytym wyjściem.

— Trzymaj się blisko i zostań za mną. — Mruknął do Sadie, myśląc o zabójczym, krótkolufowym igłowcu, ukrytym w smokingu Van Heusena. — Sprawy mogą pójść źle błyskawicznie i nie chcę, żebyś została ranna. Zrozumiałaś? — Rozumiem. — Odparła, ledwie poruszając ustami. Holt poczuł, że trochę emocjonalnego zamętu w jej umyśle zmienia się w podekscytowanie, gdy podeszli z powrotem do miejsca, gdzie Van Heusen siedział wygodnie na unoszącej się powietrznej poduszce36 i znów palił fajkę, czekając na nich, aż skończą zwiedzanie. Holt poczuł to również pompujące przez własne żyły — dreszczyk z powodu mającego się zaraz dokonać nalotu. To zawsze napełniało go adrenaliną. — No, no. — Van Heusen ostrożnie podniósł się na nogi i uśmiechnął się. — I co sądzisz o moim sprzęcie, Panie Day? To z górnej półki. — Tak, to dobry sprzęt. — Zgodził się Holt. Przez wzmocniony adrenaliną T-link usłyszał Blakely’a kierującego drużynę wsparcia przez tylne drzwi i wiedział, że agenci federalni w każdej chwili zaroją się przy wypełnionych zbiornikami rzędach wysp. Czuł własną wersję zimnego, rekiniego uśmiechu Van Heusena, rozprzestrzeniającą się po jego twarzy na tę myśl. — Obawiam się, że mam pewne złe wieści, Panie Van Heusen. — Powiedział do niespokojnie czekającego mężczyzny. — Wasz proces nie zadziała z moim sprzętem? — Van Heusen wyglądał na tak niezadowolonego, że to było prawie komiczne. — Obawiam się, że to jest gorsze. — Holt podszedł bliżej tak, że mógł mieć oko na dłonie starca. — Nie tylko nie ma żadnego „procesu” ale też jesteś aresztowany za posiadanie nielegalnych zbiorników i używanie czarnorynkowych mózgów. Van Heusen wykonał ruch w kierunku swojej wewnętrznej kieszeni, ale Holt był dla niego zbyt szybki. Jednym ruchem zatrzasnął parę kajdanek, które miał ukryte we własnej wewnętrznej kieszeni na szczupłych, wyschniętych nadgarstkach i zabrał igłowiec Van Heusena. — Van Heusen popatrzył na niego wściekle. — Podejrzewam, że dziewczyna mimo wszystko nie jest naprawdę prostie. — Powiedział z obrzydzeniem. — Powinienem wiedzieć lepiej, zamiast sądzić, że tak znaczące ulepszenia były możliwe. — Ująłeś wszystko w jednym. — Powiedział Holt, uśmiechając się szeroko. — Chociaż musisz przyznać, że gdybyś naprawdę mógł wyprodukować prostie tak atrakcyjną, jak moja koleżanka, — Wskazał Sadie, która odpowiedziała niewzruszonym spojrzeniem. — Zarobiłbyś majątek w jedną noc. — Zgoda. — Powiedział kwaśno Van Heusen. — Niestety byłem bardziej zainteresowany wyhodowaniem dla siebie nowego ciała, które byłoby idealne pod każdym względem niż, jak

36

Takie coś do siedzenia, co lata w powietrzu. Nie jak poduszki powietrzne w samochodzie. 

to ująłeś „zarobieniem majątku.” Pieniędzy mam pod dostatkiem, ale moja młodość jest już dawno za mną. Ogromnie mnie rozczarowałeś, Panie Day. — Jestem Detektyw Holtstein, Obyczajówka Starej Ziemi. — Powiedział Holt. — Miło mi cię poznać, Van Heusen. Mój partner i ja zobaczymy się z tobą w sądzie. A teraz masz prawo zachować milczenie. Zaczął, a potem za jego plecami zrobiło się nagłe poruszenie i zaczął się chaos.

Rozdział 19 Później Sadie nie mogła przypomnieć sobie niczego, poza masą krzyczących głosów i kolorowych mundurów. Pracownicy, wszyscy ubrani na biało, byli zapędzani w luźną grupę przez agentów federalnych w pomarańczowym i niebieskim, ale nie byli cicho. Próbowała zostać blisko Holta, ale jakoś wpadła w tłum, po prostu kolejne ciało w rosnącej fali zamieszania. Nagle głos Van Heusena, zaskakująco głośny i czysty, przedarł się przez wrzawę bełkoczących głosów. — Dziewczyna — bierz dziewczynę! — Krzyknął i po przerażającej chwili Sadie zdała sobie sprawę, że mówił o niej. Dlaczego ja? Miała czas pomyśleć, a potem grube ramię owinęło się wokół jej szyi, dusząc ją, odcinając jej powietrze. Walczyła instynktownie, kopiąc w tył butami na wysokim obcasie, próbując trafić w coś twardego. Ale wszystkim, co czuła, było miękkie poddawanie się kombinezonu ochronnego, który miał na sobie pracownik, który trzymał ją, wijąca i kopiącą, przyciśniętą do swojego ciała. — Zrobię to, przysięgam, że to zrobię. — Krzyczał jej w ucho i Sadie poczuła ostre ukłucie zaostrzonego narzędzia z boku jej gardła. O moja Bogini, on ma nóż! Ta myśl była zaledwie mignięciem w jej umyśle, a potem ktoś przewrócił trzymającego ją człowieka i została przyciśnięta pod masywnym, męskim ciałem, cały oddech natychmiast został wytłoczony z jej płuc. Broń, którą trzymał przy jej gardle podskoczyła w górę, gdy jego ręce uniosły się instynktownie by przerwać upadek. Sadie poczuła palącą linię bólu na policzku i zobaczyła kątem oka błysk srebra, zanim ostry, spiczasty przedmiot został kopnięty w plątaninę szurających stóp. Prawie wydłubał mi oko, miała czas pomyśleć, a potem jej czoło spotkało się z podłogą i wszystko zrobiło się czarne.

*****

— Myślę, że z tego wychodzi. Sadie otwarła oczy w słabo oświetlonym pokoju, który wydawał się jakoś znajomy. Dom? Pomyślała ze zmieszaniem, myśląc o swojej surowej, małej sypialni w domu cioci Minnie w Goshen, gdzie wszystko, wliczając w to ściany i prześcieradła było czysto, jednolicie białe. Ciotka Minnie zabroniła jej dekorować swój pokój, wierząc, że Sadie powiesiłaby „diabelskie plakaty,” jak nazywała holo-obrazy gwiazd muzyki, które lubiło większość dziewczyn, na ścianach jej pokoju gościnnego. Sadie też przypuszczała, że mogłaby to zrobić, gdyby był jakikolwiek sposób, żeby zobaczyć koncert w Goshen. Ale żadna z większych grup nawet się

tam nie zatrzymywała, gdyż ta kolonia była zbyt moralnie zamknięta, żeby sprzedali wystarczająco dużo biletów, żeby to było warte ich czasu.37 — Sadie? — Rozpoznała ten głos, ale nie mogła go umiejscowić. Gerald? Ale nie, ten głos był głębszy niż jękliwy tenor Geralda, uspokajający baryton, który kojarzyła z ciepłem i komfortem, i bezpieczeństwem, i … miłością? Jednak to nie mogła być prawda. Kto kiedykolwiek ją kochał, naprawdę ją kochał i chciał jej, od czasu, gdy jej rodzice zmarli w katastrofie wahadłowca, gdy miała dwanaście lat? — Kochana, nie próbuj się ruszać. Technik medyczny dał ci coś na ból i to cię znokautowało. — Kolejny głęboki, delikatny głos, ten z akcentem z Nowego Brooklynu. Znała kogoś z Nowego Brooklynu, czyż nie? Ale jak mogła? Stara Ziemia była Miliony mil od Io. Sadie spróbowała usiąść i nie udało jej się to. Stała się świadoma tępego, pulsującego bólu za oczami, pozostałości naprawdę strasznego bólu głowy, jak podejrzewała, a potem mocne ramiona podnosiły ją do półsiedzącej pozycji. — Spokojnie, kochanie. — Uspokoił pierwszy głos. — Słaba jak kociak. — To znów był drugi głos. Kim byli ci ludzie i dlaczego te głosy, unoszące się nad jej głową prowokowały w niej taką burzę emocji? Sadie zamrugała, wszystko było zamazane, a jej głowa pulsowała. Sięgnęła w górę, myśląc o odgarnięciu włosów ze swojej twarzy i znalazła prawą stronę swojej twarzy pokrywa coś sztywnego i nieustępliwego. — Co jest nie tak z moją twarzą? — Sztywność policzka sprawiła, że wybełkotała swoje słowa. Niejasny, nienazwany strach zaczął formować się w jej mózgu. — Zostałaś cięta nożem. — Powiedział znów pierwszy głos. — W zamieszaniu po tym, jak aresztowaliśmy Van Heusena. Kolejny ułamek cala w lewo i straciłabyś oko. — Holt, nie strasz jej. Nic ci nie jest, kochanie. — Powiedział łagodnie drugi głos. Van Heusen… zaraz, aresztowanie! To imię przywołało wszystko z powrotem i Sadie zrobiła świadomy wysiłek by strząsnąć resztę wywołanej lekiem ospałości i wrócić do siebie. Przypomniała sobie Holta i Blakely’a, plan udawania, że była prototypem prostie, rzeczy, które musieli zrobić, żeby Van Heusen uwierzył, więź między nią i dwoma detektywami… Więź. To, dlatego mogę czuć ich emocje. Smutek, żal, zmartwienie, miłość i bolesna potrzeba wypełniły jej głowę, zanim zrobiła wysiłek by je zablokować. Robiła się w tym coraz lepsza, zrozumiała, lepsza w ignorowaniu obcych emocji w swojej głowie tak, że mogła myśleć jasno. Może po pewnym czasie byłaby w stanie używać więzi, jako wideo-ekranu włączając go i ukierunkowując, gdy potrzebowała znać stan emocjonalny jej mężczyzn i wyłączając go by uniknąć mentalnego zmieszania i napięcia, gdy nie potrzebowała. 37

To ja już nie wiem. Może zamiast Goshen, tak kolonia powinna się nazywad klasztorem. A ich motto powinno brzmied „Jesteśmy ludźmi o wysokiej moralności i mamy kije w tyłkach.”

O czym ja myślę? Sadie zrozumiała, że myślała o więzi, jakby była trwałą częścią jej życia, gdy wiedziała, że nie mogło tak być. Musiała uciec od Blakely’a i Holta tak daleko, że więź straci całą, swoją moc, rozcieńczy się w nicość, tak, że znów będzie mogła być sama. Ale dlaczego? Dlaczego muszę odejść i uciec? Blakely i Holt kochają mnie… Odepchnęła tę myśl, tak czy inaczej to wyraźnie przemawiały pozostałości leku w jej organizmie. W tej chwili musiała upewnić się jak bardzo była ranna. Podniosła rękę i znów poczuła sztywność na swoim prawym policzku. — Jak źle? — Wychrypiała, starając się skupić oczy na dwóch, zmartwionych twarzach, nachylających się nad nią z obu stron łóżka. W przyćmionym świetle mogła zobaczyć zmartwione skrzywienie na ciemnej twarzy Blakely’a i ponury wyraz rzeźbionych rysów Holta. — Nie dobrze. — Powiedział w końcu Holt, najwidoczniej decydując powiedzieć jej prawdę i mieć to już za sobą. — Będziesz potrzebowała trochę chirurgii rekonstrukcyjnej a nawet wtedy może zostać blizna.38 — Holt! — Syknął Blakely, kręcąc głową. Blond detektyw skrzywił się na swojego partnera. — Ona musi wiedzieć, Blakely. — Cóż, musiałeś powiedzieć jej w ten sposób? — Muszę zobaczyć. — Przerwała im Sadie. Usiłowała usiąść i opuścić nogi z boku łóżka, ale nie całkiem jej się to udało. — Nie w tej chwili, skarbie. — Powiedział Blakely uspokajającym tonem. — Dlaczego nie spróbujesz jeszcze trochę odpocząć. — Muszę zobaczyć. — Upierała się Sadie. W końcu udało jej się postawić stopy na podłodze, ale pozostałości leku, które nadal były w jej organizmie sprawiały, że czuła, jakby jej nogi były z ołowiu i nie była całkowicie pewna czy będą ją wspierać. — Teraz. — Dodała, zataczając się na nogach. Przez chwilę była pewna, że da radę dojść do drzwi odświeżacza, a potem świat się przechylił i poczuła, że przewraca się w zwolnionym tempie. Mocne ręce złapały ją i Holt wsparł ją z jednej strony, a Blakely z drugiej. Sadie była zadowolona, bo jej nogi były jak z gumy i zrozumiała, żeby dotarła na nich gdziekolwiek. — Blake ma rację, nie chcesz widzieć w tej chwili. — Powiedział jej do ucha Holt. — Po prostu poczekaj trochę, aż opuchlizna zejdzie, Sadie. — Nie chcę czekać. — Powiedziała tak mocno, jak mogła. Proszę, Holt, po prostu pozwól mi zobaczyć. Czuję moją twarz tak dziwnie. Holt westchnął głęboko i poczuła ramię Blakely’a zaciskające się wokół jej talii. — No dobra, w porządku. — Powiedział w końcu blondyn. — Ale obawiam się, że nie spodoba ci się to, co zobaczysz. 38

A naprawdę nie przychodzi im do głowy skuteczniejsza metoda leczenia niż chirurgia plastyczna?

— Wszystko jest lepsze od niewiedzy. — Powiedziała, czując, że to musiała być prawda. Sadie nigdy nie była rodzajem osoby, która czekałaby cierpliwie na złe wieści — musiała wiedzieć najgorsze natychmiast. Wyszukiwanie kłopotów, tak jej ciotka Minnie nazwała tę szczególną cechę charakteru. Dochodzenie do sedna, tak nazywała to Sadie. — Chodź, kochanie. — To był Blakely przy jej drugim uchu i razem z Holtem zaprowadzili ją do odświeżacza i postawili przed holowizjerem, który wisiał przed umywalką. Sadie wzięła głęboki oddech i popatrzyła na swoją własną twarz w wizjerze. Jej włosy były dzikie, splątane ptasie gniazdo w kolorze miodu i wyglądające na siniaki wgłębienia pod jej pasującymi kolorem oczami. Bryła wielkości jajka wznowiła się od jednej strony jej czoła i cała prawa strona twarzy była pokryta sztywnym, białym flexi-sealem, który dziwnie kontrastował z krzykliwą, czerwoną sukienką prostie, którą nadal miała na sobie. Dlaczego Blakely i Holt nie przebrali jej w coś bardziej wygodnego? Prawdopodobnie nie chcieli dotykać mnie bez mojego pozwolenia, zrozumiała. Chociaż po tym, co wszyscy troje zrobili razem w domu Van Heusena, to wydawało się zbędną ostrożnością. Sama myśl o nich trojgu na kolanach na futrze, ze światłem ognia igrającym na nich, gdy poruszali się razem, dotykali się wzajemnie, była wystarczająca, żeby oddech Sadie zrobił się krótki, a jej twarz poczerwieniała, w każdym razie ta połowa, którą mogła widzieć. Stanowczo wyrzucając ten incydent ze swojej głowy, Sadie skierowała swoją uwagę z powrotem na twarz w wizjerze. Ostrożnie, krzywiąc się, gdy klejąca taśma, która przytrzymywała seal na miejscu ciągnęła jej skórę, odsunęła duże, białe pokrycie na bok, żeby spojrzeć na swoją twarz. To, co zobaczyła, było gorsze niż mogła sobie wyobrazić. Nie będę płakać, powiedziała sobie ponuro Sadie, ale pomimo jej determinacji, po zniszczonej twarzy dziewczyny w holowizjerze spływały łzy, więc Sadie przypuszczała, że po jej twarzy także. Nigdy nie myślała o sobie, jako o królowej piękności, choć przypuszczała, że była całkiem niezła, bo inaczej nigdy nie przeszłaby, jako prostie. W innych przypadkach nigdy nie poświęcała swojemu wyglądowi wiele uwagi, uważając go za pewnik. Patrząc w wizjer, Sadie zrozumiała, że nigdy więcej nie będzie w stanie przyjąć bycia ładną za pewnik. Poszarpana linia dzieliła na pół jej prawy policzek, zaczynając się w kąciku jej prawego oka i kończąc tuż poniżej ucha. Rana została zszyta ładnymi, małymi szwami, które ściągały prawą stronę jej twarzy w nieprzyjemny grymas, gdy próbowała poruszyć ustami. Holt miał rację, nawet z chirurgią rekonstrukcyjną prawdopodobnie zostanie piekielna blizna. Gapiła się w obraz w wizjerze, aż się rozdwoił, a potem wybuchła rozmazującymi łzami i już nie mogła widzieć. Potykając się i zataczając, odsunęła się od umywalki i upadłaby, gdyby Blakely nie złapał jej i przyciągnął do siebie. Sadie zanurzyła lewą stronę swojej twarzy w bok jego szyi, czując szorstkie muśnięcie jego gęstych loków na swojej gorącej skórze i załkała. Blakely trzymał ją blisko, z jedną ręką wokół jej talii, drugą gładząc jej plecy. — Cii, kochanie, nie płacz. Nie jest tak źle. — Wyszeptał miękko.

Sadie odsunęła się od niego gwałtownie. — Jak możesz tak mówić? — Zażądała odpowiedzi. — Jestem… jestem zeszpecona na całe życie. Jak mogłoby być gorzej? — Celował w twoje gardło. — Powiedział ponuro Holt. — Gdyby nie spudłował, nie byłoby cię tu teraz. To byłoby o wiele gorsze. — Ani trochę jej tego nie ułatwiasz, Holt. — Głos Blakely’a był niski i wściekły. Znowu przyciągnął Sadie bliżej, uważając na jej ranną twarz i powrócił do uspokajającego gładzenia jej pleców. — Przykro mi, że nie poskładaliśmy cię lepiej, dziecko — Powiedział do niej. — ale na Iapetusie nie ma żadnych chirurgów rekonstrukcyjnych. Jednak powiedziałem technikowi medycznemu, że zabieramy cię z powrotem na Io, a on stwierdził, że powinnaś znaleźć kogoś dobrego, żeby cię obejrzał, gdy dotrzesz do domu, to żaden problem. — Z powrotem… z powrotem na Io? — Znów się odsunęła, patrząc niedowierzająco w niebieskie głębie czarno obrzeżonych oczy Blakely’a. — Pewnie, z powrotem na Io. — Sadie obróciła głowę, żeby spojrzeć też na Holta. Blond detektyw opierał się o umywalkę w pozie swobodnej gracji, ale jego ramiona były napięte i sztywne. — Aresztowanie zakończone, Sadie i widziałaś je całe z pierwszej linii. Możesz to opisać i wysłać do wideo informacji w chwili, gdy dotrzemy na Io. To będą sensacyjne wiadomości, a ty będziesz miała relację z punktu widzenia świadka. — Ale — Sadie popatrzyła w lodowato niebieskie oczy, zmieszana. — myślałam, że z więzią… — Co myślałaś — porwiemy cię i zabierzemy na Starą Ziemię? — Zapytał łagodnie Blakely. — Dałaś jasno do zrozumienia jak się czujesz z tym wszystkim, dziecko. Nie zrobilibyśmy ci tego. — Nie… nie, oczywiście, że nie. — Sadie odsunęła się od niego, żeby oprzeć się o umywalkę obok Holta z plecami starannie zwróconymi w kierunku holowizjera. Oczywiście, że nie zmusiliby jej do pójścia z nimi, gdyby tego nie chciała. Wysadzą ją na Io, żeby prowadziła swoje życie, podczas, gdy oni będą kontynuowali swoje, miliony mil dalej. Prawdopodobnie nigdy więcej ich nie zobaczy. Sadie przełknęła ciężko, zastanawiając się, dlaczego nagle miała taką gulę w gardle. — Co… co z więzią? — Zmusiła się do zapytania. — Co się stanie, jeśli oddalimy się tak… — Znów przełknęła. — tak daleko od siebie nawzajem? Blakely chrząknął. — Myślimy, że po pewnym czasie zniknie, zwłaszcza, gdy ja i Holt będziemy coraz dalej i dalej od ciebie. — Jego głęboki głos miał pusty ton i Sadie mogła poczuć jego żal i smutek głośno i wyraźnie w swoim umyśle. — Och. — Odwróciła się by iść, dokąd, nie była pewna, może z powrotem do łóżka albo poszukać chirurgów rekonstrukcyjnych na Io, w sieci. Wiedziała dokładnie, co powiedziałaby ciotka Minnie, gdyby zobaczyła swoją siostrzenicę z okropnie pobliźnioną twarzą. Powiedziałaby, że to wszystko wina Sadie przez to, że w ogóle ruszyła na tak szaloną,

niemoralną misję, zamiast zostać w domu i wyjść za miłego Geralda. Duża część Sadie skłaniała się do zgodzenia się z tym, dostawała tylko to, na co zasłużyła za sposób, w jaki się ostatnio zachowywała. — Nie zasługujesz na nic z tego. — Głos Holta był lekko rozgniewany i chwycił jej ramię by powstrzymać ją przed opuszczeniem odświeżacza. — Sadie, proszę, przestań być dla siebie taka surowa. — Jak…? — Popatrzyła na Holta pusto, a potem przypomniała sobie o więzi. Musieli czuć jej poczucie winy i kto wie, co jeszcze, przez nią. — Poza tym — Ciągnął szorstko Holt. — nie musi tak być. Nie musisz wracać sama na Io. Możesz pójść z nami na Starą Ziemię. — Holt. — Powiedziała tak delikatnie, jak mogła. — Wiesz, że nie mogę. Przykro mi. Blakely wydał westchnienie. — Taa, wiemy, ale Holt nie mógł się powstrzymać przed zapytaniem, dziecko. — Jednak, przynajmniej nie musisz wracać z blizną. — Nie ustępował Holt. Przeciągnął wielką dłonią przez swoje jasnozłote włosy, zmieniając je w chmurę światła wokół jego głowy. — Pozwól nam… pozwól nam cię wyleczyć, Sadie. Ostatni raz. — Poprosił miękko. — Wyleczyć mnie? — Z jakiegoś powodu nie przyszło jej to nawet do głowy, choć teraz, gdy o tym pomyślała, wiedziała, że to było możliwe. — Rana nadal jest wystarczająco świeża — Holt i ja myślimy, że możemy naprawić ją całkowicie. — Blakely był nagle po jej drugiej stronie, patrząc na nią z nadzieją. — Chciałem to zrobić wcześniej, gdy spałaś — chciałem całkowicie oszczędzić ci konieczności oglądania tego okropnego cięcia, ale Holt myślał, że to zły pomysł. Ale teraz… ten cały bałagan z chirurgią rekonstrukcyjną… Po co zawracać tym sobie głowę, jeśli możemy wszystko tak łatwo polepszyć? — Ale… — Sadie wiedziała, że to, co mówili było prawdą, instynktownie wiedziała głęboko w kościach i z tyłu umysłu, w miejscu, gdzie była z nimi związana, że to, o co ja prosili było właściwą rzeczą. Ale wspomnienie tego, co stało się przed kominkiem w domu Van Heusena wróciło nagłą falą, zalewając ją żarem i światłem, i pragnieniem, a ona się bała. Bała się, że jeśli zacznie, jeśli pozwoli im zacząć, to wszyscy troje będą całkowicie niezdolni przestać. Gdyby tylko jej ciało nie pragnęło ich tak bardzo. Gdyby tylko mogła sobie zaufać. — Nie musisz się martwić, że to zajdzie za daleko, Sadie. — Powiedział niskim głosem Holt. — Nie pozwolimy na to. Chcemy cię tylko wyleczyć, dotknąć cię jeden, ostatni raz zanim zabierzemy cię do domu i pozwolimy więzi umrzeć na zawsze. — Cóż, ja… — Zaczęła, myśląc, że też tego pragnęła. Chciała poczuć, ciepłe, złociste napięcie, przepływające przez nich wszystkich, łączące ich wszystkich razem jeszcze tylko raz, zanim będzie musiała odrzucić to na zawsze. To, jak bardzo tego pragnęła, przerażało ją.

— Nasza, uch, więź w tym punkcie nie stanie się ani trochę mocniejsza chyba, że my… no wiesz, w tym samym czasie. Powiedział Blakely, jego ciemna twarz robiła się lekko czerwona. — A my nie zamierzamy tego zrobić. To po prostu ma dla nas sens, użyć jej, gdy ją mamy. — Po prostu pozwólcie mi… pozwólcie mi o tym pomyśleć, dobrze? — Zapytała desperacko Sadie, czując ich potrzebę, mieszającą się z jej własną, aż była prawie przytłaczająca. Wy dwaj nie pozwolicie mi wziąć prysznica — w tej chwili czuję się odrażająca i chcę się po prostu umyć. Przegoniła ich, a oni wyszli lekko niechętnie, pomyślała Sadie. Próbując nie patrzeć w wizjer, ściągnęła znienawidzoną, czerwoną sukienkę i weszła pod prysznic. Ale już wiedziała, co zrobi.

*****

Później to uzdrawianie było tym, co Sadie zapamiętała najlepiej, nawet bardziej niż intensywny seks u Van Heusena. Leżała nago między dwoma umięśnionymi, męskimi ciałami i poddawała się doznaniu, gdy Blakely i Holt całowali jej ciało od stóp do głów, przywołując leczącą energię, która przepływała między nimi. Jej policzek swędział wzdłuż cięcia jak ogień, aż ciało połączyło się razem i znów stało się całością, a potem wszystko było czystą rozkoszą. Sadie zamknęła oczy, zamknęła umysł na dokuczliwy głosik poczucia winy i po prostu pozwoliła, żeby to się działo. Ręce na jej piersiach, udach, między jej nogami. Gorące, powolne pocałunki wzdłuż jej kręgosłupa i brzucha, ud i gardła, i wszędzie, pomiędzy. Doprowadzali ją do orgazmów znów i znów tak miękko, tak delikatnie, że ledwo skończyła ujeżdżać jeden szczyt, zanim uniósł ją kolejny. Przez cały ten czas miała najgłębsze uczucie miłości i potrzeby, jakie kiedykolwiek czuła, przepływające od Blakely’a i Holta do niej i z powrotem do nich, formując zamknięte połączenie emocji i rozkoszy, które otuliły uch złocistym blaskiem. Kochamy cię, Sadie, kochamy cię na zawsze. Nigdy tego nie zapomnij, tej miłości, którą dzieliliśmy, w ten sposób, w jaki jesteśmy teraz, razem, na zawsze na ten moment, który może nigdy nie nadejść ponownie. Te słowa zdawały się szeptać w jej umyśle, gdy najpierw Holt, a potem Blakely dosiedli jej i weszli w nią. Jeden na raz, ale słodko, tak słodko. Blakely tulił ją delikatnie z jej plecami opartymi o jego pierś, szepcząc miłość i uczucie do jej ucha, gdy Holt unosił się nad nią, przeszywając jej płeć swoim trzonem, wlewając się w nią, kochając ją, lecząc ją. Gdy trochę odpoczęli, Holt trzymał jej policzek przy swojej piersi tak, że Sadie mogła usłyszeć stabilne uderzenia jego serca, gdy Blakely brał ją łagodnie od tyłu, pchając głęboko by wypełnić ja całkowicie swoją twardością i swoim nasieniem.

Nigdy tego nie zapomnę, nigdy, nigdy tego nie zapomnę, pomyślała, czując miłość i potrzebę, osiągające w niej najwyższy poziom po raz ostatni, zanim opadła w ciemność i wyczerpany sen.

Rozdział 20 — Nie, Geraldzie, przykro mi, ale w niedzielę też nie jestem wolna. To dzień, gdy wyjeżdżam. Jego wąska, wychudła twarz napięła się z gniewu, zamknięta pięść emocji na wideoekranie. — Rozumiem, Sadie. Teraz, gdy jesteś wielką dziennikarką nie masz już czasu dla starych przyjaciół. — Gerald, to nie tak i wiesz o tym. — Westchnęła Sadie. — Posłuchaj, muszę teraz iść. Zadzwonię do ciebie później. — Przerwała połączenie zanim mógł zaprotestować i opadła z powrotem na krzesło. Przypuszczała, że powinna być wdzięczna, że Gerald w ogóle chciał z nią rozmawiać. Odkąd zszokowała konserwatywne Goshen swoim naocznym raportem na temat skandalu z prostie, więcej niż jeden stary przyjaciel i sąsiad przestał z nią rozmawiać. Nawet ciotka Minnie wyrzekła się jej po usłyszeniu, gdzie Sadie była i czym się zajmowała przez dwa i pół miesiąca, gdy była nieobecna. Sadie nigdy nie była naprawdę blisko ze swoją ciotką, ale starsza pani była najbliższą istotą, jaką Sadie miała do rodziców i jej odrzucenie bolało bardziej niż chciała o tym myśleć. Bolało nawet bardziej niż drwiące uwagi i na wpół usłyszane szepty za plecami, gdy szła ulicami jej dawnego sąsiedztwa. W ogóle niczego dobrego nie dawało wyjaśnianie, że była tylko pod przykrywką, żeby zdobyć historię i naprawdę nie obsługiwała klientów w swojej roli, jako prostie-borg. Ludzie w Goshen mieli ograniczone horyzonty umysłowe i byli skłonni wierzyć w najgorsze. Wszędzie, gdzie poszła, Sadie czuła się, jakby powinna mieć szkarłatną literę wytatuowaną na czole. Właściwie to było zabawne, że jej znajomi Goshenici potępiali ją tylko za wykonywanie swojej pracy, podczas, gdy zrobiła znacznie gorsze rzeczy, w czasie swojej „dwu i pół miesięcznej misji niemoralności,” jak nazwała ją ciotka Minnie, niż noszenie skąpych strojów prostie i spędzanie czasu w burdelu. Gdyby tylko wiedzieli, co naprawdę zrobiłam, prawdopodobnie natychmiast zostałabym wyrzucona z kolonii, pomyślała więcej niż raz. Ale mimo odrzucenia w domu, jej kariera naprawdę się zaczynała. Tak, jak obiecał Holt, miała jedyną naoczną relację całego skandalu, a wideo informacje potykały się jedna o drugą, żeby kupić jej historię. To wydawało się snem, ale naprawdę została nominowana do Słonecznego Pulitzera w dziennikarstwie. Sadie dowiedziała się o tym zaledwie tydzień temu i chciała o tym komuś powiedzieć. Zadzwonienie do Geralda, jednakże, okazało się być złą pomyłką. Jakoś wbił sobie do głowy, że chciała, żeby wrócili do bycia razem i odsuwając na bok to całe gadanie o „starych przyjaciołach,” Sadie wiedziała, że naprawdę próbował

wyciągnąć ją na randkę.39 W przeszłości może wyszłaby z nim i dała temu związkowi drugą szansę, ale nie teraz. Nie po wszystkim, co jej się przydarzyło. To było ironiczne, pomyślała Sadie, że całe jej profesjonalne marzenia stawały się rzeczywistością, podczas, gdy jej życie osobiste się rozsypało. Miała nawet na stole ofertę pracy, jako korespondentka dla Nowego New York Timesa. Ponieważ NNYT był najbardziej prestiżowym i poważanym magazynem wideo informacyjnym, Sadie czuła się ekstremalnie szczęśliwa. Zaakceptowanie tej pracy oznaczałoby oczywiście opuszczenie Io i przeniesienie się na Starą Ziemię, ale i tak zdecydowała się ją przyjąć. Mimo wszystko, co trzymało ją na tym ograniczonym, zapomnianym przez Boginię księżycu? Nic, ani jedna rzecz. Powiedziała sobie Sadie. Stara Ziemia była miejscem, gdzie była cała władza, pieniądze i możliwości. Ty było miejsce, gdzie teraz była jej przyszłość. Oczywiście jej decyzja nie miała nic wspólnego z faktem, że stacjonowali tam Blakely i Holt. Absolutnie nic. W rzeczywistości w ogóle ledwie o nich myślała i była pewna, że nigdy nie pomyśleli o niej, skoro nie chciało im się nawet zadzwonić… Nie myśl o tym, rozkazała sobie. To było miesiące temu, a teraz jest skończone — całkowicie, nieodwołalnie skończone. Więź zniknęła, była tego pewna. Nie czuła już dłużej żadnych emocji poza własnymi w swojej głowie, niczyj ból jej nie ranił, niczyja potrzeba nie wypełniała jej pragnieniem, niczyja miłość nie otaczała jej i sprawiała, że czuła się bezpieczna i pożądana… Sadie westchnęła i podciągnęła się z krzesła, żeby dokończyć pakowanie swoich rzeczy. Nigdy nie pomyślała, że mogłaby być tak cholernie samotna w swojej własnej skórze. Nigdy nie pomyślała, że mogłaby tęsknić za uczuciem emocji kogoś innego z tyłu umysłu. Nie maiła żadnych romantycznych poglądów, że „Wpadnie” na Blakely’a i Holta, gdy przeprowadzi się na Starą Ziemię.40 Mimo wszystko to było ogromne miejsce, nie mały zaścianek, nic z kolonii takiej, jak Goshen. Prawdopodobnie mogła mieszkać tam w dużym, brudnym mieście Nowy Nowy Jork i nigdy, przez resztę życia nie zobaczyć ich nawet raz. Gdyby jeden, albo obaj zadzwonili do niej, nawet raz, przynajmniej dałaby im znać, że przyjeżdża. Ale nie słyszała od nich niczego przez sześć miesięcy, nie, odkąd wysadzili ją na Io z ostatnim uściskiem od każdego i Sadie została zmuszona do stwierdzenia, że też uważali tę krótką przygodę miłosną za skończoną. Oczywiście ona też nie wykonała żadnego ruchu, żeby się z nimi skontaktować, ale znów, to było zadanie mężczyzny, a w tym przypadku mężczyzn, żeby nawiązać kontakt, przynajmniej według jej sposobu myślenia.41 Piłka była po ich stronie, a oni nic z tym nie zrobili. Przyznanie tego raniło jej dumę, ale Sadie zaczęła myśleć, że może była po prostu jedną z wielu. Może podrywali kobiety wszędzie, dokąd poszli. Może ta cała historia o tym, że trzeba mieć właściwą chemię mózgu była właśnie tym — po prostu wspaniałą historią,

39

Gdzieżby Sadie wróciła do rozlazłego misjonarza z ciągotami zakonnymi, skoro może mied Blake’a i Holta? Ona może nie, ale ja jak najbardziej.  41 Oj Sadie, ale ci pierdół naopowiadali w tym Goshen. Ty czekasz, aż oni zadzwonią, a oni czekają, aż ty zadzwonisz. 40

żeby sprawić, żeby poczuła się wyjątkowa i zgodziła się być z nimi w sposób, w jaki ją chcieli. Sadie westchnęła znowu, wrzucając na chybił trafił ubrania do standardowego rozmiaru komory kompresującej, która pożerała, cokolwiek Sadie jej dała i kompresowała przedmiot do paczuszki wielkości cala kwadratowego, która mogła być łatwo zapakowana. Wypożyczenie komory było drogie, ale na dłuższą metę miało zaoszczędzić jej pieniądze na opłaty za transport. Sadie odkryła, że mogłaby prawdopodobnie zabrać ze sobą całą, swoją garderobę w jednej, małej walizce. Jej zdjęcia i inne osobiste rzeczy miały zostać wysłane transportowcem, co było tańsze niż zabieranie ich ze sobą drogim gwiezdnym frachtowcem, którym sama leciała. NNYT Płacił za jej przelot, ale koszty przeprowadzki zależały od niej. Pewnie, chciałabym, żeby ktoś czekał na mnie w porcie… Sadie zdusiła tę myśl w zarodku. Mimo tego, że do niej nie zadzwonili, rozważała zadzwonienie do Blakely’a i Holta przez wideo-ekran i po prostu danie im znać, że będzie w mieście. Sprawdzić, czy chcieli przynajmniej pozostać przyjaciółmi. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy wybierała ich numer ze sto razy, a potem naciskała przycisk anulowania. Ponieważ co, jeśli zadzwoniłaby, a telefon odebrałaby kobieta? Co jeśli tylko jej używali, żeby zdobyć to, czego chcieli, a teraz ruszyli dalej? Sadie nie zniosłaby tej myśli. Poza tym nawet, jeśli nie byłoby innej dziewczyny i zdecydowaliby się być przyjaciółmi, nigdy nie mogłabym być po prostu przyjaciółką z tymi dwoma. Nie, gdy pamiętała tak dobrze ciepłe, elektryczne napięcie, złoty ogień, który przepływał pomiędzy ich trójką. Jak kiedykolwiek mogłaby być w pobliżu Blakely’a i Holta i nie tęsknić za tym? Nie pragnąć zupełnego, całkowitego spełnienia, które było tak blisko za każdym razem, gdy kochała się z jednym z nich? Nie było mowy, żeby mogła znieść pokusę sformowania między nimi Życiowej Więzi, gdyby spędzili razem jakąkolwiek znaczącą ilość czasu. A dlaczego to byłoby takie złe? Stanowczo zdusiła tę myśl jak robiła to zawsze, gdy przyszła jej do głowy, ale ostatnio powracała coraz częściej i częściej. Dawno temu uważała, że była zbyt moralna, zbyt czystą Goshenką, żeby myśleć o takim stylu życia, jaki wiązałby się z Życiową Więzią z Blakely’em i Holtem. Mimo wszystko to nie było tak, że kiedykolwiek byłaby w stanie zabrać ich do domu i przedstawić ich, jako swoich mężów. Gdyby spróbowała czegoś takiego… cóż, w Goshen nadal mieli prawo kamieniowania dla ekstremalnych przypadków niemoralności.42 Sadie miała przeczucie, że popisywanie się poligamicznym małżeństwem mogłoby łatwo podpaść pod ten paragraf. Wiedziała, że w najlepszym wypadku nie byliby mile widziani w domu ciotki Minnie, domu, gdzie dorastała, odkąd miała dwanaście lat. Ale już była społecznym wyrzutkiem w Goshen. Ciotka Minnie już z nią nie rozmawiała. A Sadie coraz trudniej i trudniej było przypomnieć sobie, dlaczego czuła się tak zszokowana i przerażona, przez to, co Blakely i Holt proponowali jej od początku. Bo nie jestem tego rodzaju dziewczyną. Cichy głosik teraz kpił z niej. Najwyraźniej była taką dziewczyną, skoro nie mogła powstrzymać się od myślenia o tym. 42

W tej sytuacji nawet mnie zabrakło błyskotliwego komentarza. Po prostu opadła mi szczęka i załamałem ręce.

Minęło pół roku, a ty przenosisz się na Starą Ziemię, żeby zacząć nową, ekscytującą karierę. Powiedziała sobie surowo Sadie. Czas zostawić przeszłość za sobą i ruszyć naprzód. Wrzuciła ostatnią sztukę odzieży do komory kompresującej i obserwowała jak kurczy się do niemożliwie małego kształtu. Nowe życie, nadchodzę! I była prawie szczęśliwa.

Rozdział 21 — Tak, moja dhoga, twoim pierwszym zadaniem będzie rozprawa sądowa. Obawiam się, że przegapiłaś większość, ale ogłoszenie wyroku jest dzisiaj, więc przynajmniej to cię nie ominie. Sadie popatrzyła na swoją nową, starszą edytorkę. Prissy de Tangelen była czterdziestką z talią osy i tlenionymi blond włosami oraz staroświecką parę okularów z prawdziwego szkła na jej ostrym jak nóż nosie. Miała na sobie obcisną sukienkę w cielistym kolorze, która pod pewnymi kątami stawała się całkowicie przezroczysta. Jej wyzywający strój sprawił, że Sadie poczuła się zaniedbana w swoim całkiem nowym, kobaltowo niebieskim kobiecym garniturze do pracy, który kupiła specjalnie na swój pierwszy dzień w Timesie. Ale przejrzysta sukienka nie była najbardziej zaskakującą cechą jej nowej edytorki. Za okularami była para jadowicie zielonych oczu, a jej długie, blond włosy unosiły się trzy stopy ponad jej głowę i stały prosto aż do samych końców, drżąc delikatnie w przepływających strumieniach powietrza jak wodorosty w oceanie, sprawiając, że wyglądała jak parodie kobiety, która była ogromnie przerażona. Kilka minut zabrało Sadie zrozumienie, że wysadzany kamieniami kołnierz, który nosiła Prissy, był obrożą antygrawitacyjną. Starsza edytor powiedziała jej, że były w tej chwili ostatnim krzykiem mody w Nowym Nowym Jorku. — Lepsze to niż lifting twarzy pewnego dnia, moja dhoga. — Poklepała policzek Sadie. — Nie, żebyś musiała już martwić się takimi rzeczami. Teraz patrzyła na Sadie z wyczekiwaniem. — Ja, um, gdzie odbywa się proces? — Sadie poczuła się jak idiotka. — Przepraszam, po prostu nie myłam jeszcze w mieście przez pełne dwadzieścia cztery godziny, więc… — Nie martw się, kochana. — Powiedziała pogodnie Prissy De Tangelen. — W gmachu sądu w centrum i to jest prawdziwy cyrk. Każda powietrzna taksówka cię tam zabierze, więc nie musisz się o to martwić. A teraz, jak możesz wiedzieć, mamy już ludzi, piszących o procesie, odkąd sprowadzili tego starego alfonsa, Van Heusena. — Prissy przerwała, żeby złapać oddech i nieobecnie poklepała swoją lśniącą wieżę włosów. Pisak, który trzymała, został schwytany przez pole antygrawitacyjne i zaczął orbitować wokół jej włosów jak mały, owalny satelita. — Tym, czego chce od ciebie Times, jest naoczna relacja, napisana w tym samym stylu, co twój kawałek na Pulitzera. Powinien mieć wrażenie początku i końca. Rozumiesz? Szukamy tu wrażenia zamknięcia, moja dhoga. Możesz to zrobić? — Sadie otwarła usta, ale Prissy De Tangelen nie dała jej szansy na odpowiedź. — O co ja pytam? Oczywiście, że możesz. — Odpowiedziała na swoje własne pytanie z obszernym machnięciem dłonią, które spowodowało powolne falowanie jej wyzywających włosów, a orbitujący pisak zakręcił się leniwie. — Więc bierz się za to. Zaczynają o dziewiątej. — Dziękuję. — Powiedziała niepewnie Sadie, wstając i zbierając swoje rzeczy. Nie oczekiwała, że zostanie wysłana ze zleceniem tak szybko, nie miała jeszcze nawet biurka.

Albo mieszkania. Przypuszczała, że mogłaby zamieszkać w zatłoczonej miniaturowej, kabinie sypialnej na trochę dłużej. — Byłaś bardziej niż miła. — A jaka jeszcze mogłabym być dla naszej nowej, nominowanej do Pulitzera? Prissy uśmiechnęła się szeroko, biały, drapieżny uśmiech otoczony czerwonymi ustami, który sprawił, że Sadie zrobiła się wyraźnie nerwowa. — My tutaj, w Timesie po prostu pokochaliśmy twoją historię, moja dhoga. Po prostu ją pożarliśmy. Cała ta intryga i niebezpieczeństwo, a zwłaszcza wątek seksualny. Seks sprzedaje się jak nic innego w tym biznesie i trzeba prawdziwego artysty, żeby dostać nominację do Pulitzera za materiał do tabloidu taki, jak prostie-borgi. Po prostu utrzymaj taki poziom pisania, a cię zatrzymamy. Pamiętaj, w Timesie, jeśli nie masz wyników, wylatujesz. — Zrozumiałaś? — Rozumiem. — Powiedziała słabo Sadie przez zdrętwiałe usta. — Bardzo dobrze, więc lepiej już biegnij, moja dhoga. Nie chcesz przegapić przedstawienia. Oczekuję artykułu na moim biurku, przed jutrzejszym wydaniem. Och, a tu jest twoja przepustka prasowa. Spróbuj jej nie zgubić. — Edytorka rzuciła małe skórzane etui w kierunku Sadie, a ona przez chwilę niezręcznie grzebała, prawie je upuszczając, zanim mogła wepchnąć je do kieszeni swojego kobaltowego garnituru. — Absolutnie, oczywiście. Tylko… pójdę już. — Sadie skierowała się do drzwi, a Prissy De Tangelen skinęła nieobecnie, pochylając się by spojrzeć na jakieś prace przewijające się po blacie jej biurka z włókna optycznego. Jej włosy zdawały się machać na pożegnanie.

*****

Proces Van Heusena był właśnie tym miejscem, którego Sadie miała nadzieję uniknąć! Przeklęła pod nosem i weszła ostrożnie do cicho mruczącej powietrznej taksówki, po wpisaniu swojego celu. Mrugający napis poinformował ją, że jej jazda będzie kosztować trzysta kredytów i potrwa pół godziny. Sadie skrzywiła się, gdy przycisnęła kciuk do czerwonego wskaźnika i patrzyła jak odczytał jej odcisk palca i pobrał kredyty z jej konta. Światełko zmieniło się na zielone i powietrzna taksówka cicho uniosła się w górę. Miała nadzieję, że Times w przyszłości da jej jakieś konto na pokrycie tego typu rzeczy, albo bardzo szybko będzie bardzo spłukana. Gdy taksówka pożerała kilometry, Sadie gapiła się przez okno, pragnąc kierować się wszędzie, tylko nie na rozprawę. Przypuszczała, że miała szczęście, że nie musiała tu być przez tę całą sprawę. Ledwie uniknęła wezwania do sądu, jako świadka, ale najwidoczniej jej mówiący wszystko artykuł oznaczył ją, jako szkodliwą, w oczach prawników Van Heusena i pracowali ciężko, żeby nie została wezwana. Sadie westchnęła wtedy z ulgi, myśląc, że z pewnością wpadłaby na Blakely’a i Holta, gdyby pojawiła się na procesie Van Heusena. To byłoby nieuniknione. Teraz i tak tam szła i po prostu mogła się założyć, że będzie tam jeden z nich albo obaj.

Sadie uniosła podbródek, czując się buntowniczo. Cóż, jeśli tak się stanie, to się stanie. Przybierze po prostu swoją najbardziej profesjonalną pozę i wyjaśni, że nie ma dużo czasu na rozmowę, ponieważ ma deadline.43 Szybciej niż by chciała, powietrzna taksówka wylądowała przy wielkim, granitowym budynku, który przeszywał brudne niebo Nowego Nowego Jorku jak oskarżycielski palec. Sadie wiedziała, że mieszkańcy Starej Ziemi byli dumni z tego, że mieszkali na jedynej planecie w systemie, która nie potrzebowała kopuł atmosferycznych, ale zanieczyszczone, brązowe prądy powietrzne, które przepływały obok niej, gdy wysiadła, sprawiły, że zastanawiała się, co jest tak świetnego w braku kopuł. Powietrze w Goshen było suche i przetworzone, ale przynajmniej nie cuchnęło. Prostując ramiona, pomaszerowała po niekończących się, granitowych stopniach do frontowego wejścia gmachu sądu. Przypuszczała, że po pewnym czasie przywyknie do smrodu, razem z wszystkim innym. Przepychając się przez nieskończone tłumy, przeszła przez trzy stanowiska ochrony bez problemu, zauważając, że większość kobiet, a nawet niektórzy mężczyźni nosili takie same przezroczyste materiały, jakich używała Prissy De Tangelen. Widzenie szczupłych, prawie nagich ciał mijających ją szybko, w nieustannym pośpiechu by dotrzeć, dokądkolwiek szli, sprawiło, że czuła się bardziej zaniedbana niż kiedykolwiek. Dlaczego nie sprawdziła lepiej, w co ubierali się rdzenni mieszkańcy Nowego Nowego Jorku, zanim się przeprowadziła? Sadie przypuszczała, że gdy tylko dostanie wypłatę, będzie musiała iść i kupić sobie trochę nowych ubrań, choć szczerze, czułaby się prawie bardziej komfortowo w strojach prostie, które nosiła w czasie misji. Zakrywały znacznie więcej niż większość z tych dziwnych, przezroczystych sukienek i strojów, które widziała. — Proces Van Heusena? — Zapytał znudzony strażnik przy czwartym punkcie ochrony, a Sadie bez słów kiwnęła głową, wyciągając swoją przepustkę prasową. Zaczęła przechodzić obok mężczyzny, ale zatrzymał ją jedną ręką zagradzając jej drogę. — O co chodzi. — Sadie zapytała z niecierpliwością. Wyglądała jak zdesperowana kryminalistka, czy coś? Rozprawa zaczynała się za pięć minut i naprawdę musiała iść. — Sprawdzanie wizualne. Proszę obrócić się z boku na bok. — Powiedział strażnik tym samym, znudzonym tonem. Z wahaniem Sadie zrobiła to, co kazał, obracając się z jednej strony na drugą, zastanawiając się, czego do cholery szukał. — Słuchaj — Powiedziała, ciągle się obracając. — Rozprawa zaraz się zacznie i naprawdę muszę się tam dostać. Strażnik przez chwilę się w nią wpatrywał, a potem powiedział. — Ma pani do tego zły rodzaj ubrań. Będzie się pani musiała rozebrać.44 — Co? — Sadie patrzyła na niego osłupiała. — O czym ty mówisz? 43

Ostateczny, nieprzekraczalny termin. Zostawiłem w oryginale bo podoba mi się to słowo. A poza tym w Polsce też już się go dośd często używa. 44 Tu już autorka trochę przegięła. Przecież nawet dzisiaj są urządzenia prześwietlające ubranie i wykrywające rzeczy, których nie wychwyci zwykły rentgen czy wykrywacz metalu.

— Mówię o tym, żebyś ściągnęła ubrania, żebym mógł cię sprawdzić, i żebyś przestała blokować moją kolejkę. — Powiedział rzeczowo strażnik. — To zamknięty proces, proszę pani. Powinnaś włożyć coś, przez co można łatwo zobaczyć, jeśli chciałaś przejść bez ściągania ubrań. — Wskazał na strażnika z boku, który przypatrywał się ludziom, którzy przechodzili obok jego biurka po obróceniu się najpierw w jedną stronę, a potem w drugą, sprawiając, że materiał ich strojów robił się przezroczysty przy zmianie pozycji, zanim pozwolił im przejść. Sadie zrozumiała, z mdlącym rodzajem przerażenia, jaki był powód noszenia tych wszystkich, przezroczystych ubrań. Wszędzie, gdzie poszło się w NNJ, było wiele punktów ochrony. Gdy spojrzało się na to w ten sposób, z pewnością było prościej nosić stroje, przez które można było widzieć niż ściągać ubrania. Ludzie zaczęli gromadzić się za nią. Niektórzy z nich mamrotali, posyłali jej zdegustowane spojrzenia i szli szukać innej kolejki, która się przesuwała. Sadie wiedziała, że opóźniała ludzi, ale myśl o rozbieraniu się publicznie była mniej niż zachęcająca. — Słuchaj. — Powiedziała tak rozsądnie, jak mogła. — Nie możesz, nie wiem, prześwietlić mnie rentgenem, czy coś? Jestem tu nowa i nie wiedziałam… — Nie pozwala się już używać jakiegokolwiek rodzaju promieniowania w budynkach użyteczności publicznej, przy przeprowadzaniu kontroli bezpieczeństwa. Ludzie kontra stan Nowy Jork z 2094. — Burknął strażnik. — Słuchaj, chcesz iść na proces, czy nie? Zaczyna się za pięć minut, a Sędzia Cornwallis uzna za obrazę sądu, jeśli spóźnisz się i przeszkodzisz w jego rozprawie. — Tak, w porządku, dobrze. — Powiedziała zwięźle Sadie. Nie było sposobu, żeby to obejść, będzie musiała się rozebrać. Zgrzytając zębami i próbując nie przyciągać niczyjego spojrzenia, zaczęła ściągać konserwatywny, kobaltowo niebieski strój, próbując udawać, że była znowu w dziewczęcej szatni w szkole na Io. Rozebrała się do dopasowanego, zielonego stanika i majteczek i rozpinała przednie zapięcie stanika, podczas, gdy strażnik patrzył z łagodną fascynacją, gdy usłyszała za sobą głos. — Sadie? Sadie, kochanie, to ty? — O nie. — Jęknęła szeptem. Odwracając się z otwartym, łopoczącym stanikiem, zobaczyła stojącego za nią Blakely’a z tym czarującym, przekrzywionym uśmiechem, który pamiętała tak dobrze, rozciągniętym od ucha do ucha. — Blake! — Powiedziała w osłupieniu, wszystkie jej decyzje o pozostaniu spokojną i profesjonalną zostały zapomniane. — Ja… uch, nie spodziewałam się, że cię tu zobaczę. — Ja też nie spodziewałem się ciebie tu zobaczyć, kochanie. A przynajmniej nie tak dużo ciebie. — Jego gorące oczy barwy indygo podróżowały po jej klatce piersiowej, przypominając Sadie, że jej piersi były odsłonięte dla każdego, kto chciał zobaczyć, jej sutki stwardniały od wystawienia na chłodne powietrze. Rumieniąc się głęboko, chwyciła stanik, zamykając go, próbując się zasłonić i uspokoić swoje łomoczące serce. Zauważyła, lekko dotknięta, że Blakely miał na sobie elegancki, granatowy garnitur, który perfekcyjnie

podkreślał jego oczy. Był całkowicie nieprzezroczysty, ale nikt nie zmuszał go do rozbierania się. — Dopiero, co przyjechałam ostatniej nocy, a Times wysłał mnie, żebym napisała artykuł o wyroku. Nie wiedziałam o kontrolach bezpieczeństwa. — Bełkotała, czując się jak zupełna idiotka. — Hej, wyluzuj, skarbie. — Powiedział Blakely. Biorąc ja za ramię, obrócił się do strażnika i powiedział. — W porządku, Charlie. Ta pani jest ze mną — ręczę za nią. — Skoro tak mówisz, mnie to wystarczy, detektywie. — Powiedział szybko strażnik. Pchnął stos ubrań, które położyła na jego biurku w kierunku Sadie, która w pośpiechu zaczęła ubierać je ponownie. — I tak wstrzymywała kolejkę. Dodał, gestem dając znać następnej osobie, żeby podeszła. — Tak… tak dobrze cię znów widzieć. — Wysapała Sadie, podskakując na jednej nodze, gdy próbowała ponownie założyć swoje buty na wysokim obcasie. Blakely uczynnie zwolnił i pozwolił jej przytrzymać się jego ramienia, żeby przeprowadzić tę operację. — Taa, cieszę się, że na ciebie wpadłem, dziecko. Holt i ja, doszliśmy do wniosku, że nigdy więcej niczego od ciebie nie usłyszymy. — Cóż, wszystko, co musieliście zrobić, to wziąć wideo-ekran i zadzwonić. — Powiedziała z oburzeniem Sadie, kuśtykając za nim na niewygodnych obcasach tak szybko, jak mogła, gdy ruszył dalej. Blakely posłał jej przeszywające spojrzenie swoich głęboko niebieskich oczu. — Pomyśleliśmy, że nie chciałaś więcej o nas słyszeć, bo inaczej byś zadzwoniła. — Powiedział cicho. — Obaj za tobą tęskniliśmy, Sadie. Bardzo tęskniliśmy. Słyszałem, że zostałaś nominowana do S. P. Dobra robota. — Dodał szybko, nie dając jej czasu na skomentowanie jego ostatnich słów. Ale Sadie pomyślała, że poczuła mrowienie jakiejś emocji, smutku, straty, nadziei? — z tyłu swojego umysłu. Czy to możliwe, że więź mimo wszystko nie zniknęła całkowicie? Przypuszczała, że będzie wiedzieć na pewno, gdy zobaczy Holta. O kurde, i znowu to samo, pomyślała. Ale dziwnie, ta myśl nie martwiła jej w taki sposób, jak oczekiwałaby, że będzie. — Pracuję teraz dla Timesa. — Uśmiechnęła się do niego lekko nieśmiało. — Zadzwonili i zaoferowali mi pracę, jako korespondentka po tym, jak dostałam nominację. Ja, uch, jednak nie spodziewałam się, że wpadnę na ciebie albo Holta wykonując swoją pracę. A tak w ogóle, to gdzie on jest? — Zajmuje mi miejsce. Straszny tu tłok. — Powiedział Blakely. — Chodź, zobaczmy czy możemy cię wcisnąć.

Wciśnięcie było właściwym słowem, pomyślała Sadie, gdy zajęli miejsce na długich, przypominających ławki siedzeniach, które stały rzędami w Sali rozpraw. Miała szczęście, że wpadła na Blakely’a, pomyślała, ponieważ nie było mowy, żeby inaczej zdobyła dobre miejsce. Właściwie ludzie stali w trzech rzędach wzdłuż ścian, wyciągając szyje, żeby zobaczyć przód Sali, gdzie ona, Blakely i Holt byli w drugim rzędzie siedzeń z czystym widokiem na wszystko. Holt powitał ją z większą powściągliwością, ale nie mniejszym ciepłem niż jego partner i teraz siedziała wciśnięta między nich dwóch, jej serce waliło, a oddech był szybszy nisz normalnie, próbując ignorować emocje, które czuła od obu mężczyzn i robiąc notatki z postępowania. O tak, więź ciągle tam była, to było niesamowite jak obudziła się do życia, gdy tylko znów znalazła się ściśnięta między nimi. Zapłonęła, jak tlący się węgiel, który nagle został polany podpałką, pozornie mocniejsza niż kiedykolwiek i wyraźnie gotowa do kontynuacji dokładnie z punktu, w którym przerwali. Sadie nie była pewna jak się z tym czuła. Bycie między nimi przypomniało jej jak bardzo tęskniła za nimi oboma, tęskniła za bliskością, którą dzielili. Ciepłe, złociste napięcie, które aktualnie brzęczało w jej zakończeniach nerwowych jak niskie napięcie elektryczne sprawiało, że czuła się łagodnie oszołomiona przez swoje ciało, jego potrzebą fizycznego kontaktu. Jak dużo czasu minęło, odkąd była dotykana? Odkąd kochała się z kimkolwiek? Nie, od nocy, gdy wyleczyli ją ostatni raz. Sadie mocno próbowała o tym nie myśleć. Ale była nieufna, jeśli chodziło o pozwolenie sobie na zostanie wessaną z powrotem w uwodzicielsko seksualny związek, w który byli zaangażowani, zanim wróciła na Io. Zastanawiała się też nad sposobem, w jaki rej ciało reagowało tak mocno na bliskość obu mężczyzn. Było tak, jakby głodowała przez te ostatnie sześć miesięcy i nagle ktoś posadził ją przy pełnym stole i powiedział jej, żeby zaczęła jeść. Czy naprawdę była od nich w jakiś sposób uzależniona fizycznie? Z pewnością nie… niespokojnie skrzyżowała nogi, ściskając uda razem i próbując zignorować mokry żar, który poczuła, tworzący się między nimi. Sadie próbowała skupić swój umysł na procesie i zastanawiała się, o czym myśleli Blakely i Holt. Cały czas wymieniali te lekkie spojrzenia nad jej głową, które dużo przekazywały bez wypowiadania słowa. Czuła nadzieję i potrzebę od obu, choć nadzieja była zauważalnie silniejsza od optymistycznego Blakely’a i słabsza od Holta. Gdyby tylko miała trochę więcej czasu, żeby zorientować się w NNJ zanim wpadła na nich! Była sama i samotna, dziewczyna z małej kolonii, zagubiona w wielkim mieście i to sprawiało, że czuła się wrażliwa i potrzebująca. To, że czuła, że Blakely i Holt chcieli trzymać ją pomiędzy nimi i złagodzić jej ból także nie pomagało. Tak łatwo byłoby im pozwolić… zbyt łatwo, pomyślała ostrożnie, opierając się pragnieniu wiercenia się jak dziecko na swoim miejscu. Bogini, ledwie mogła oddychać. Postępowanie było całkiem szybkie, a przynajmniej Sadie przypuszczała, że było szybkie. Nigdy wcześniej nie pisała o procesie. Van Heusen został już uznany za winnego wielu zbrodni, wliczając w to posiadanie nielegalnych zbiorników i używanie czarnorynkowych mózgów. Siedział po stornie oskarżonych obok małej armii prawników i pomocników prawnych w oszałamiającym, kasztanowym garniturze z synti-jedwabiu i olbrzymim

pierścieniem z diamentem, który nosił w noc, gdy spotkali się z nim po raz pierwszy, ostentacyjnie pobłyskującym z kciuka jego prawej ręki. Sadie przypuszczała, że zdecydował się odejść z klasą, choć pomyślała, że popisywanie się swoim bogactwem, używając tego pierścienia i garnituru, było złym pomysłem zwłaszcza, gdy sędzia wyznaczał odszkodowania dla kolonistów, którzy zostali poszkodowani. — Stary drań nie poddaje się nawet o cal. — Szepnął jej cicho do ucha Blakely, powodując u niej lekkie drżenie. Sadie skinęła głową, zgadzając się z nim. Van Heusen siedział prosto, jakby połknął kij na krześle z wysokim oparciem, gdy słuchał sędziego, pobierającego grzywnę w wysokości miliarda kredytów na pokrycie kosztów wyhodowania nowych ciał i zapewnienia pomocy psychologicznej kolonistom, których mózgi zostały skradzione. Sędzia przejął wszystkie jego własności i skazał go na trzy dożywocia. — Myślę, że powinien wyhodować sobie nowe ciało, gdy miał szansę. — Holt wyszeptał cicho do jej drugiego ucha. — Nawet, jeśli nie było zupełnie idealne. — Sadie znów kiwnęła głową, próbując zignorować drugi, lekki dreszcz, który przebiegł w dół jej kręgosłupa, gdy jego gorący oddech uderzył w jej ucho i skupić się na postępowaniu procesowym. Van Heusen zaryzykował i przegrał. Teraz nie było szansy, żeby mógł spełnić swoje marzenie o nieśmiertelności. Umrze w więzieniu na długo zanim będzie w stanie wyjść i zorganizować dla siebie nowe, hodowane ciało. Jego wymagania i próżność ponad podobną do lateksu teksturę skóry ciała wyhodowanego w zbiorniku były jego zgubą. Nareszcie był koniec, ani minuty za wcześnie dla Sadie. Przez cały czas, gdy siedziała między Blakely’em i Holtem, czuła, że robiła się coraz bardziej i bardziej podniecona, aż wystarczające skoncentrowanie się, żeby robić notatki z procesu stało się wyzwaniem woli między jej sumieniem i jej libido. Mam deadline. Temu muszę poświęcić uwagę! Powiedziała sobie stanowczo. Ale jej ciało tak głośno brzęczało seksualnym napięciem, że ledwie słyszała swoje myśli? —…na drinka? — Huh? — Zapytała, patrząc w górę, żeby zauważyć dwie pary niebieskich oczu, patrzące na nią. — Powiedziałem, że Holt i ja znamy świetny, mały bar niedaleko stąd. Co powiesz na to, żeby się czegoś napić? — Blakely nerwowo przeciągnął ręką przez swoje ciemne loki. Sadie pomyślała o tym — naprawdę porządnie pomyślała. Na powierzchni to brzmiało nieszkodliwie, ale gdyby teraz wyszła z tymi dwoma na drinka, mogłaby z wszelkim prawdopodobieństwem, jutro obudzić się raz jeszcze w ich łóżku, pełna wyrzutów sumienia i poczucia winy. Pragnęła móc wytrząsnąć ten typowy dla małych kolonii sposób myślenia, ale nie mogła. Kochała to czy nienawidziła, Goshen i wszystko, czego się tam nauczyła było częścią niej. Przybyła tutaj, żeby zacząć nowe życie i to było to, co zamierzała zrobić. Nawet, jeśli ich kochasz? Nawet, jeśli potrzebujesz ich tak, jak oni potrzebują ciebie? Głosik nie brzmiał jak Gerald czy ciotka Minnie, czy ktokolwiek inny, kogo znała, ale wiedziała, że nie

brzmiał też jak logika. Mam deadline, przypomniała sobie Sadie. Mam całkiem nowe życie i nie chcę go zniszczyć. — Chłopaki… Blake, Holt, naprawdę mi przykro,. — Powiedziała niechętnie, czując się jak dupek. — Ale, cóż… mam termin, na który muszę zdążyć… — Pewnie, rozumiemy, Sadie. W porządku. Może jakimś innym razem. — Powiedział szybko Holt. Twarz blondyna była niewzruszona, ale Blakely’owi trudniej było ukryć emocje. — Przynajmniej pozwól nam podrzucić cię do domu. — Blakely wyciągnął rękę i chwycił jej dłoń. — Moglibyśmy nadrobić trochę po drodze, a ty dotarłabyś do domu na czas, żeby popracować nad twoją historią. Wszyscy wygrywają. Co, dziecko? — Cóż. — Sadie poczuła, że się waha. Pamiętała, jak mało kredytów miała i jak dużo będzie kosztować złapanie kolejnej powietrznej taksówki. — W porządku. — Powiedziała w końcu. — Ale musicie obiecać, że zabierzecie mnie prosto do domu. Naprawdę muszę popracować nad tą historią — to moje wielkie wejście i nie chcę go spieprzyć. — Gdzie my to wcześniej słyszeliśmy? — Holt przewrócił oczami, a Sadie nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Blakely uśmiechnął się szeroko i ścisnął jej dłoń, a Sadie zorientowała się, że myślała o tym, jak dobrze się czuła będąc z nimi… jak właściwie. To nie tylko seks z nimi… to wszystko. — Tylko dajcie mi zebrać notatki. — Powiedziała. — Detektywie Holtstein? Detektywie Blakely? Przepraszam? — Sala sądowa była teraz dość pusta i wszyscy troje obrócili głowy, żeby zobaczyć czyj głos odbijał się w prawie pustym pomieszczeniu. Van Heusen stał otoczony przez falangę prawników i szerszy krąg strażników wokół nich i wołał swoim wysokim, starczym głosem, gestem dając znać, żeby podeszli. Światła nad głową połyskiwały w olbrzymim diamentowym pierścieniu, który miał na kciuku. Sadie zobaczyła, że Holt i Blakely wymienili szybkie spojrzenie. Blond detektyw skrzywił się i lekko pokręcił głową, ale Blakely wzruszył ramionami i, i tak podszedł do Van Heusena. Wyglądając jak chmura burzowa, Holt niechętnie poszedł za nim. Sadie podążyła za nimi, nie mogąc zrobić nic innego. — Panowie, miałem nadzieję, że zgodzicie się porozmawiać ze mną po raz ostatni. — Van Heusen uśmiechnął się genialnie, zmarszczki wokół jego szarych oczu pofałdowały się z emocji. — I? — Zapytał zwięźle Holt. Sadie widziała napięcie w jego szerokich ramionach i zrozumiała, że nawet z całą tą ochroną i strażnikami wokół, wysoki blond detektyw nadal nie ufał Van Heusenowi. — I chciałem po prostu pogratulować ludziom, którzy w końcu mnie złapali. — Van Heusen uśmiechnął się do nich, jakby odegrali jakiś szczególnie zabawny, praktyczny żart, w

którym został zrobiony w balona. — Czy wy, panowie macie pojęcie, ile razy byłem aresztowany, zatrzymywany, oskarżany i stawiany przed sądem? Ale wy dwaj byliście jedynymi, którym kiedykolwiek udało się to doprowadzić do końca. Złapaliście mnie — wy i wasza piękna asystentka, tam. — Ruchem głowy wskazał Sadie, która w milczeniu odpowiedziała spojrzeniem. — Poważnie, detektywi, gratulacje się należą. Częściowo, muszę przyznać, to była moja własna głupota. Ale większość to byliście wy, wszystko wy i ja chciałbym uścisnąć wam ręce. Pozwolicie mi? Wyciągnął jedną, wymizerowaną rękę i Sadie zobaczyła, że drżała lekko, sprawiając, że wielki, połyskujący diament na jego kciuku rzucał załamane iskierki światła pod każdym kątem. Holt popatrzył na rękę jakby Van Heusen oferował mu zdechłego szczura. — Obawiam się, że spasuję. — To było wszystko, co powiedział. — Ach, daj spokój, Holt. Do diabła, ja ci uścisnę rękę, Van Heusen. — Blakely wyciągnął rękę, a Van Heusen ścisnął ją pewnie dwiema swoimi, diament zamrugał przy jego nagłym geście. Sadie pomyślała, że zobaczyła, że ciemny detektyw się skrzywił, ale nie powiedział niczego, a potem uścisk dłoni skończył się. Van Heusen obrócił się z powrotem do Holta. — Jest mi bardziej przykro, że nie pozwoliłeś mi na honor uściśnięcia twojej ręki, detektywie Holtstein. — Powiedział ponuro. — Ale, być może pozwolisz mi dać ci zamiast tego coś innego. O nie, — Potrząsnął głową, już odczytując sprzeciw w zaciśniętej, kwadratowej szczęce Holta. — nie, to nie jest coś o pieniężnej wartości. Moi prawnicy mogą za to poręczyć, więc proszę, nie niepokój się i nie myśl, że próbuję cię przekupić w jakikolwiek sposób. W końcu, jaki byłby sens? — Wskazał pustą salę rozpraw, wskazując, że wszystko było już zakończone i roześmiał się serdecznie. — Nie, to po prostu szpula komunikacyjna, którą chcę, żebyś miał. Jeśli chcesz, odtwórz ją swojemu własnemu prawnikowi, jeśli jakiegoś masz. Nagrałem na niej kilka moich przemyśleń, być może ostatnie mamrotania człowieka, który już długo nie pożyje. Byliście godnymi przeciwnikami i skoro nie mam żadnych przyjaciół, do których mógłbym mówić, w każdym razie takich, których nie kupiłem, — pogardliwie skinął głową w kierunku mężczyzn i kobiet w drogo skrojonych garniturach, wokół niego. — chciałbym, żebyś ją miał. Spal ją albo zniszcz, albo może po prostu zatrzymaj do czasu, gdy będziesz mógł znaleźć w swoim sercu przebaczenie dla starego oszusta za jego grzechy. Zrobisz to dla mnie? — Błagalnie wyciągnął przed siebie szpulę komunikacyjną wielkości paznokcia. Niechętnie Holt pozwolił Van Heusenowi upuścić szpulę na jego dłoń, a potem wsunął ją do kieszeni na piersi swojej czarnej marynarki. — Dziękuję. — Powiedział Van Heusen, uśmiechając się do nich obu. — Uszczęśliwiliście dzisiaj starego człowieka. Mam nadzieję, że obaj dostaniecie przyszłość, na jaką zasługujecie. — I z tym odwrócił się i zniknął w morzu prawników i strażników, gdy go wyprowadzali. — Cóż, to było dziwne. — Zauważyła Sadie, gdy wychodzili, mijając strażników, którzy machali im ręką, żeby przechodzili, bez żadnego kłopotu, gdy rozpoznawali Blakely’a i Holta.

— Niee, stary po prostu chciał załatwić rzeczy właściwie. Zastanawiam się, co jest na szpuli. — Powiedział w zamyśleniu Blakely. — Wiecie, ma piekielny uścisk, jak na swój wiek, prawie zmiażdżył mi rękę. — Skrzywił się i potrząsnął ręką, którą chwycił Van Heusen. — Nadal trochę kłuje. — To jest to, co dostajesz za ściskanie ręki staremu alfonsowi. — Pouczył Holt. — Ach, Holt. Jaka w tym szkoda?45 — Wzruszył ramionami Blakely. — No dalej, zabierzmy tę małą damę do domu, żeby mogła zacząć pracę nad artykułem na następnego Pulitzera. — Zarzucił rękę wokół talii Sadie, a Holt skopiował ruch swojego partnera i owinął swoje własne, długie ramię wokół jej ramion. — Nie dostałam jeszcze pierwszego. — Przypomniała im, odkrywając, że automatycznie wpada z nimi w rytm kroków, gdy szli do garażu. — Po prostu poczekaj, kochanie. — Powiedział jej Holt. — Po prostu poczekaj.

45

Poczekaj, Blakely do następnego rozdziału, to będziesz wiedział, co ci zaszkodziło.

Rozdział 22 Do czasu, gdy dotarli do ich poduszkowca, Blakely czuł się zdecydowanie dziwnie. Czuł gorąco, potem zimno, potem takie gorąco, że musiał ściągnąć marynarkę i rozpiąć dwa górne guziki koszuli. Jego głowa zaczęła też pulsować, prawdopodobnie dlatego, że tego ranka pominął swój napar kofeinowy. Holt, który pijał w większości ziołową herbatę, upierał się, że nie mieli czasu, żeby zatrzymać się po drodze w Starbucks i Blakely po prostu nie był sobą bez codziennej dawki kofeiny. Jednak, zwykle nie powodowało to u niego tak intensywnego bólu głowy. Spróbował go strząsnąć i po prostu skoncentrować się na tym, że znów był z Sadie. Tak cholernie dobrze było ją znowu zobaczyć, zwłaszcza, gdy on i Holt doszli do wniosku, że zniknęła z ich życia na zawsze — jej wybór, nie ich. Kilka razy w ciągu ostatnich sześciu miesięcy chciał wziąć wideo-ekran i zadzwonić do niej, ale Holt zawsze sprzeciwiał się temu pomysłowi. — Musimy dać jej znać, że nadal jesteśmy zainteresowani. Dać jej znać, że o niej myślimy. — Protestował Blakely, ale Holt zawsze mówił to samo… — Nie chcemy na nią naciskać. Jeśli do nas przyjdzie, to musi być jej wybór. Ciemnowłosy detektyw nie zgadzał się całkowicie z tym punktem widzenia, ale chciał podporządkować się osądowi Holta — na razie. Właściwie był w punkcie decyzji, że gdy dotrą do domu, z procesu, zadzwoni do Sadie, nie ważne, co mówił Holt. Mógłby opowiedzieć jej o skazaniu Van Heusena — to byłaby idealna wymówka, żeby przypomnieć jej o ich wspólnych przejściach i dać jej znać, że nadal im zależało. Nigdy w życiu nie był bardziej zszokowany i podekscytowany niż, gdy skręcił za róg, szukając automatu z naparem kofeinowym i zobaczył ją, stojącą przy czwartym punkcie ochrony, półnagą i całkowicie zawstydzoną. Wyglądała absolutnie oszałamiająco, pomyślał Blakely, rzucając spojrzeniem w jej kierunku, gdy ona i Holt rozmawiali. Czasami w czasie ostatniego pół roku, zastanawiał się czy wyolbrzymiał jej piękno w swojej pamięci, ale jeśli już, to je umniejszył. Jej długie, jedwabiste włosy w kolorze miodu spływały wokół ramion jej kobaltowego garnituru, który podkreślał jej ponętne krągłości do perfekcji. Wielkie, miodowobrązowe oczy były tak głębokie i piękne, jak pamiętał i tak samo łatwo było się w nich zatracić. Blakely wiedział, że Holt uważał, że obecność Sadie tutaj, w Nowym Nowym Jorku miała wszystko wspólne z jej nową karierą i nic wspólnego z nimi, ale z pewnością nawet jego pesymistyczny partner nie mógłby zignorować sposobu, w jaki trójstronna więź pulsowała między nimi i jak T-link otwierał się i przelewał energię z intensywnością, której nigdy wcześniej nie czuł. Nawet przy minimalnym kontakcie generowali dość energii, żeby oświetlić pół miasta, pomyślał. — Blake, ty prowadzisz? — Huh? — Zamrugał i zrozumiał, że pozostała dwójka patrzyła na niego wyczekująco. — Och, przepraszam, pewnie. — Przerzucił marynarkę, która niósł na swoje drugie ramię i

sięgnął do kieszeni, żeby wyciągnąć kartę dostępu, a potem upuścił ją przez nagle niezdarne palce. — Ups. — Wymamrotał tempo. Sadie pochyliła się, żeby podnieść kartę i podała mu ją, wyglądając na zmartwioną. — Wszystko w porządku, Blake? — Zapytała. — To niepodobne do ciebie, być tak niezdarnym. I pocisz się. — Po prostu jestem zmęczony. — Wysilił się, żeby stanąć prosto. I nagle był prosto. Jego ręce i nogi wydawały się zrobione z ołowiu. — Może Holt mógłby prowadzić. Jestem padnięty. — Ruchem głowy wskazał Sadie, żeby podała kartę dostępu jego partnerowi. — Teraz jestem zmartwiony. — Powiedział Holt, marszcząc brew. — Od kiedy, w ogóle pozwalasz mi prowadzić? Zwłaszcza w mieście? Blakely wzruszył ramionami na tyle, na ile pozwalały mu jego nowe ramiona z ołowiu. — Nie czuję się dobrze, to wszystko. — Holt otwarł poduszkowiec, Blakely wspiął się niezgrabnie do środka i opadł na tylne siedzenie, zostawiając przód Sadie i swojemu partnerowi. Gdy jechali, Holt ciągle zerkał ze zmartwieniem do tyłu, aż Blakely nalegał, żeby patrzył na drogę. Do tego momentu nawet jego język wydawał się zatopiony w ołowiu i jego słowa wydobywały się lekko bełkotliwie. Sadie i Holt szeptali na przednim siedzeniu i Blakely wyłapał słowa „szpital” i „izba przyjęć.” Robiąc wysiłek, żeby usiąść, pochylił się naprzód, żeby być słyszalnym. — Nie pójdę do przeklętego szpitala, Holt. — Powiedział tak wyraźnie, jak mógł. — Jestem po prostu zmęczony, bo nie pozwoliłeś mi dzisiaj napić się mojej kofeiny. Może łapię grypę. Zabierz mnie do domu i nic mi nie będzie. — Holt posłał mu potępiające spojrzenia, a Sadie zmartwione, ale jego partner w końcu włączył kierunkowskaz i skręcił poduszkowcem w kierunku ich mieszkania.

*****

— W porządku, kumplu, zabierzmy cię do środka. — Blakely nagle był świadomy pary znajomych ramion, ciągnących go w górę. Upił się w czasie nocy na mieście? Cholera, wiedział jak Holt tego nie cierpiał. — Przykro mi, Holt. — Próbował powiedzieć, ale jego język nie wydawał się działać. — Myślę, że on próbuje coś powiedzieć, Holt. Naprawdę mi się to nie podoba. — To miękkie, kobiece warknięcie to musiała być Sadie. Cholera, miała seksowny głos. Blakely czuł go przez całą drogę w dół do jego jąder za każdym razem, gdy mówiła. Albo zwykle tak było, działo się tak, gdy jego jądra nie były zrobione z ołowiu. Blakely chciał coś do niej

powiedzieć, coś o tym, jak bardzo się cieszył, że w końcu do nich wróciła, ale było tak, jakby ktoś przykleił mu język do podniebienia — nic nie wychodziło. — Mnie też się to nie podoba. — Usłyszał mówiącego Holta. — Chodź, zabierzemy go do med-fotela i zobaczymy, co powie. Próbował otworzyć oczy i patrzeć, gdy ciągnęli go w głąb korytarza, ale za każdym razem, gdy próbował to był olbrzymi, daremny wysiłek, świat był po prostu jedną, wielką, kolorową, rozmazaną plamą, więc, po co zawracać sobie tym głowę? Blakely zamknąć oczy i pozwolił sobie na bycie ciągniętym. Był niejasno świadomy, że zabrali go do znajomego mieszkania, które on i Holt dzielili przez ostatnie sześć lat i nadal słyszał swojego partnera i Sadie, rozmawiających, ale wszystkie jego inne zmysły zdawały się alarmująco zanikać. — Tutaj, możesz mi pomóc? Chwyć jego prawą rękę i na trzy… — O moja Bogini, Holt. Jego ręka… popatrz na to! — Co do diabła? — Holt poczuł, że jego ręka została chwycona i krzyknął słabo. Reszta jego ciała wydawała się przytępiona i senna, ale nagle ręka, na którą patrzyli, upierała się, że to bolało. Że płonęła! To niejasno przypomniało mu o czasie, gdy pojechał odwiedzić swojego kuzyna na dawnej granicy Meksyku i Teksasu i potknął się o gniazdo lawowych mrówek. Jaskrawoczerwone owady wielkości kciuka oblazły jego kostki, gryząc wściekle swoimi ząbkowanymi żuwaczkami, wstrzykując swój okropny, palący jad, który był jak ogień w jego żyłach. Gdyby wujek Vernon nie był wtedy tuż obok ze wężem w ręce, żeby spryskać nim Blakely’a, z pewnością byłoby po nim. Ale teraz mrówki wróciły i tym razem były na jego ręce. — Woda… zmyjcie je. — Próbował powiedzieć, ale z jego ust nie wydostało się nic, poza stłumionym jękiem. — Szybko, pomóż mi zdjąć mu koszulę i posadzić go na tym fotelu. Jest połączony ze służbami ratunkowymi. — Był pchany i ciągnięty do pozycji, aż wyciągnął się na med-fotelu, który był standardową funkcją w każdym domu i mieszkaniu, odkąd Stara ziemia w końcu ustandaryzowała opiekę zdrowotną. — I? Co mówi? — Głos Sadie był zaniepokojony, przejęty. — Mówi, że… nie, to nie może być prawda. — Co? Co? — Przez mgłę bólu słyszał Sadie, pytającą o coś, ale nie mógł zrozumieć, co chciała wiedzieć. — To mówi… Sadie, to mówi, że on umiera. — Głos Holta był niski i drżący. Nie umieram, po prostu zabierzcie te mrówki. Ale w tej chwili nie mógł już nawet jęczeć. Ból w jego ręce zaczął skradać się przez jego ramię i klatkę piersiową, a potem wszystko zrobiło się czarne.

Rozdział 23 — Umiera? Nie, on nie może umierać. — Sadie brzmiała tak gorączkowo, jak Holt kiedykolwiek ją słyszał, ale teraz nie mógł poświęcić dużo myśli jej uczuciom. — Wezwij lekarza, wezwij karetkę… zresetuj fotel i sprawdź jeszcze raz. To nie może być prawda. Odrętwiale, Holt zrobił, o co prosiła, resetując med-fotel i prosząc o ponowne przeprowadzenie pełnej diagnostyki. Upchnięty w jego nabijanych elektrodami głębiach, jego partner i najlepszy przyjaciel leżał oddychając płytko, pozornie nieprzytomny. Loki Blakely’a były przyklejone do jego czoła przez cienką warstwę potu, wyglądając na bardzo czarne na tle jego pobladłej twarzy. Jego lewa dłoń i ręka były opuchnięte do dwukrotnej średnicy lewej i miały źle wyglądające, czerwone pręgi, biegnące w górę z jego nadgarstka, jak jakiś dziwmy tatuaż. Maszyna pisnęła i Holt pociągnął ekran na długim, giętkim ramieniu, żeby odczytać wyniki, wiedząc już, co zobaczy. — To prawda. — Powiedział tępo. — Nie wiem jak ani dlaczego, ale to prawda. — Pozwól mi to zobaczyć. — Warknęła Sadie, wyszarpując mu ekran i przeglądając go pospiesznie. — Holt, to nie może być prawda. Według fotela Blakely jest w ostatnim stadium stwardnienia rozsianego. Wiesz o tym, żeby miał zdiagnozowane stwardnienie? — Nie. — Powiedział Holt. — Zawsze… zawsze był zdrowy jak pieprzony koń. — Więc musi być coś nie tak z waszym med-fotelem. Mówi, że jego nerwy rozpadają się w niewiarygodnym tempie. Ale nie ma mowy… to musi być ten fotel. — Fotel jest dobry. — Powiedział Holt. Ścisnął grzbiet nosa i mocno zacisnął oczy. — Poza tym nie potrzebuję cholernego fotela, żeby powiedział mi, co się dzieje. — Jak…? — Mogę to tu wyczuć. — Holt nacisnął swój kark, gdzie znajdował się wszczepiony Chip Tandemujący. — Gdybyś przestała zaprzeczać twojej więzi z nami, też byś to poczuła, Sadie. Nie wiem jak ani dlaczego, ale fotel ma rację — Blake umiera. — Ale… ale… — Łzy wypłynęły z jej miodowobrązowych oczu nagłą falą. — Nie mogę… nie możemy stracić go w ten sposób. Musi być coś, co możemy zrobić. Musimy pomyśleć, Holt. To jak reakcja alergiczna, sposób, w jaki puchnie. Czy jest uczulony na ukąszenia jakichś owadów? Coś, co zjadł? — Nie, nic, o czym wiem. — Holt zmusił się do myślenia przez tępą rozpacz, która chciała zawładnąć jego umysłem. Mógł dosłownie poczuć jak Blakely mu się wymyka, wymyka się im, zrozumiał, ponieważ Sadie też musiała czuć to przez więź. Myśl! Nakazał samemu sobie. Gdyby to on leżał na tym fotelu, umierając, wiedział, że Blakely nie spocząłby, aż znalazłby powód, odkrył rozwiązanie. Ale nic nie przychodziło mu do głowy.

Ponieważ nie mógł wymyśleć niczego innego, Holt znów wyciągnął ekran z rąk Sadie i przeczytał wyniki diagnostyki. Stwardnienie rozsiane… rozpad włókien nerwowych… nagłe wspomnienie poruszyło się w jego mózgu, coś niedawno o niszczeniu nerwów… demielinizacji… — Van Heusen! — Warknął, odwracając się do Sadie. — Pamiętasz, co mówił o nowym narkotyku, w którym były zanurzone igły z jego igłowca, gdy byliśmy na Iapetusie? Twarz Sadie zrobiła się prawie tak blada, jak Blakely’a i przyłożyła rękę do ust, jej bursztynowe oczy były szerokimi kałużami szoku. — Tak… powiedział, że powodował, że system nerwowy… rozrywał się. Och, Holt! Ta ręka, która puchnie — to ta, której użył, gdy Van Heusen poprosił go o uścisk ręki, prawda? Prawda? — Taa, Blakely jest leworęczny, ale oczywiście przy uścisku rąk używa prawej. — Wymamrotał Holt. — Jednak nie widzę, jak… — Pierścień! Ten wielki, ostentacyjny pierścień. — Wykrzyknęła Sadie. — Pomyślałam, że widzę jak Blake się krzywi, gdy ściskali sobie ręce i pamiętasz, że mówił coś o tym, jak silny uścisk ma Van Heusen i że jego ręka bolała? Musiał naciskać tak mocno, jak mógł, żeby Blakely nie poczuł, kiedy został zadrapany. To brzmiało zbyt logicznie, żeby temu zaprzeczyć. Ostrożnie, Holt chwycił nadgarstek swojego partnera i obrócił go, żeby zobaczyć jego dłoń. Na spodniej stronie kciuka Blakely’a było to, czego szukał — mała smużka zaschniętej krwi. Wpatrywał się w nią z niedowierzaniem i przerażeniem, przypominając sobie, co Van Heusen powiedział o tym, że narkotyk jest zabójczy i zastanawiając się jak coś tak maleńkiego, nie większego niż zacięcie papierem, mogło pozbawiać go najlepszego przyjaciela i partnera, o jakiego ktokolwiek mógł prosić. Po chwili uświadomił sobie, że Sadie szarpie jego rękaw. — …szpula. Szpula komunikacyjna, którą dał ci Van Heusen. Odtwórz ją. Szybko, Holt! Może to jakaś podpowiedź albo wskazówka, albo coś takiego. — Mówiła pospiesznie. Holt pogrzebał odrętwiale w kieszeni swojej marynarki i wyciągnął szpulę wielkości paznokcia. Ostrożnie przesunął maleńki przełącznik na wyświetlanie i patrzyli, jak twarz Van Heusena pojawiła się w holograficznej projekcji wielkości dłoni Holta. — Jeśli oglądacie to, detektywi Holtstein i Blakely, to udało mi się. — Powiedział cienki, starczy głos Van Heusena. — Jeśli to oglądacie, to jeden z was lub obaj jesteście umierający. — O nie. — Sapnięcie Sadie było bardziej jak wciągnięcie powietrza, ale Holt i tak ją uciszył. — Będę się streszczał, gdyż nie będziecie w stanie uwagi na długo. Ten proces jest na to zbyt bolesny. pomarszczonej twarzy był czystym złem. Holt miał palców wokół tego wychudłego gardła i ściśnięcia, aż

poświęcić m i pełnej i niepodzielnej — Szeroki uśmiech na tej wąskiej, okropną potrzebę owinięcia swoich zimne, szare oczy wyjdą z orbit, ale

Van Heusen był z nimi tylko duchem i to nie było możliwe. Zamiast tego dalej słuchał wiadomości. — Chciałbym móc was widzieć, kręcących się w kółko, próbujących się ratować. Próbowałem zorganizować kamerę w waszym mieszkaniu, ale niestety to było nawet ponad moje możliwości. Więc muszę zadowolić się wyobrażaniem sobie tego, co nie jest takie złe — mam niesamowicie żywą wyobraźnię, mogę was o tym zapewnić. Jednak odbiegam od tematu. — Jak mówiłem, do tej pory jeden z was lub obaj będziecie się wić z bólu, bez wątpienia próbując dotrzeć do wideo-ekranu i wezwać pomoc. — Van Heusen uśmiechnął się szeroko, zimny rekini uśmiech sprawił, że Holt poczuł się, jakby jego serce zostało zanurzone w lodzie. — Wzywajcie sobie ile chcecie, panowie, nie ma żadnego znanego lekarstwa. Powtarzam, żadnego znanego lekarstwa. Oczywiście mi nie uwierzycie. Spędzicie wasze ostatnie godziny, szukając odpowiedzi, których nie ma tak, jak ja spędzę moje ostatnie lata, gnijąc w więzieniu. Ale przynajmniej moja śmierć będzie względnie powolna. Powiedziałem względnie, ponieważ do czasu, gdy w końcu wydacie ostatni oddech, będziecie sobie życzyć, żebym użył o wiele szybciej działającej substancji. Ale chciałem, żebyście mieli czas na rozmyślania… czas na cierpienie. — Uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej, a pokój wypełnił się dźwiękiem suchego, zgryźliwego rechotu Van Heusena. — Tak, jak zabraliście mi moje życie, panowie, tak ja zabrałem wasze. Oko za oko, moglibyście powiedzieć. — Wyglądał na zamyślonego. — Właściwie mam raczej nadzieję, że tylko jeden z was jest w tej chwili umierający. Wydajecie się być tak blisko, że myślę, że ból straty swojego partnera jest bardziej pasująca karą niż prawie wszystko inne, nawet śmierć. Jak powiedział kiedyś jeden z moich ulubionych poetów, „Rozdzielenie jest wszystkim, co wiemy o niebie i wszystkim, czego potrzebujemy w piekle.” Jestem pewien, że na końcu waszej małej przeprawy zgodzicie się z tym zdaniem z całego serca. — Panowie. — Hologram twarzy Van Heusena ponuro skinął głową. — Żegnam was czule. Mam nadzieję, że pewnego dnia zobaczę was obu, w piekle. — Skwierczący błysk spowodował, że Holt poderwał ramię w górę, żeby osłonić oczy, a Sadie krzyknęła i mimowolnie cofnęła się o krok, a szpula komunikacyjna zmieniła się w popiół.

Rozdział 24 Tracimy go, tracimy go. Holt ma rację, czuję jak się wymyka… Sadie potrząsnęła głową. Nie! Musi być coś, co mogliby zrobić — jakiś sposób na uratowanie Blakely’a. Ale słowa Van Heusena cały czas dźwięczały jej w głowie, żadnego znanego lekarstwa. — Blake… O Bogini… — Załamany głos należał do Holta. Wysokie, kościste ciało opadło obok med-fotela i trzymał lewą rękę swojego partnera tę, która nie była spuchnięta i czerwona, w swojej własnej, lewej ręce. Prawa ręka Holta była przyciśnięta do jego karku, pocierając metodycznie i wyglądał na człowieka, który cierpiał na najgorszy ból głowy w swoim życiu. Potarł mocniej i skrzywił się w tym samym czasie, gdy nadal nieprzytomny Blakely jęknął. — Holt? — Sadie poczuła, jakby ktoś wsypał kubeł kostek lodu do jej brzucha. Zimny strach, ten, który z całych sił próbowała odepchnąć i zignorować, zaczął tam narastać. — Holt, dobrze się czujesz? — Zapytała ze zdenerwowaniem. — Nie, obawiam się, że nie. — Blakely znów jęknął, a blondyn skrzywił się, jakby z bólu. — Co… jak…? — Nie mogła nawet zmusić się do sformułowania logicznego pytania, ale Holt i tak zdawał się rozumieć. — Blake i ja byliśmy połączeni przez długi czas, Sadie. Jesteśmy zbyt… zbyt blisko. On odchodzi i myślę… myślę, że zabierze mnie ze sobą, gdy to zrobi. — Zabierze cię ze sobą? — Sadie poczuła, jak łatwo byłoby początkowi histerii powstać w jej podniesionym głosie. — O czym ty mówisz? Też czujesz się chory? Holt potrząsnął głową, blond włosy zalśniły jak złoto w miękkim oświetleniu mieszkania. — Jeszcze nie, ale będę, mogę to powiedzieć. W tej chwili czuję się po prostu słaby. Cały czas robię się słabszy. Tracę ich obu… Dobra Bogini w Niebiosach, proszę, nie. Nie! Nie mogę tracić ich obu…46 Sadie potrząsnęła głową, czując, że słowa zaprzeczenia gotują się w jej mózgu jak histeryczny zaśpiew. Nie mogła ich stracić. Nie mogła stracić jedynych dwóch mężczyzn w swoim życiu, których naprawdę kochała, którzy kiedykolwiek naprawdę ją kochali. Pomyślała o tych wszystkich, niedorzecznych powodach, które sobie dawała, dlaczego nie mogła być z nimi: niemoralność, strach, ból, jej kariera… i one wszystkie rozpłynęły się jak mgła, gdy wyjrzy słońce. Pomyślała, że ten podły głosik w jej głowie ten, który brzmiał jak ciotka Minnie i Gerald, i Goshen, wszyscy zwinięci w jedno… słuchała tego głosu i obiema rękami odrzuciła swoje szczęście. Przez ostatnie sześć miesięcy marnowała swoje życie miliony mil od Blakely’a i Holta, tracąc cenny czas, który mogłaby spędzić z nimi. Mogli się kochać, uczyć się żyć razem, 46

A co? Jeden to dopuszczalna strata?

tworzyć wspomnienia, które będą trwać wiecznie. Zamiast tego utknęła na Io, pracując nad karierą, która teraz wydawała się bezsensowna i próbując dogadać się z ludźmi, którzy nigdy by jej nie zaakceptowali i pokochali, gdy przez cały ten czas Holt i Blakely czekali na nią, pragnęli ja kochać, chronić ją, uwielbiać ją. Ale ona ich odepchnęła i teraz było za późno, jej czas się skończył i zmarnowała najcenniejszy dar, jaki jej zaoferowano, ich miłość. Myślę, że to jest to, co nazywają objawieniem, pomyślała tępo. Byłam zbyt głupia, żeby zobaczyć miłość nawet, gdy była tuż pod moim nosem, a teraz ich tracę. Tracę ich obu. Więc, co zamierzasz zrobić w tej sprawie? Sadie potrząsnęła głową i rozejrzała się. Blakely nadal był nieprzytomny na med-fotelu, a Holt, wyglądając na słabszego z każdą chwilą, siedział obok niego, nadal trzymając go za rękę. Zrobić w tej sprawie? Co mogłaby zrobić w tej sprawie? Możesz przestać żałować dla samej siebie, na początek. Jeśli po prostu będziesz tu stać, urządzając sobie imprezę litości dla samej siebie, stracisz ich na pewno. Sadie otrząsnęła się. Racja. Stanie tu i płacz wcale nie poprawiały sytuacji. Poczuła, że lodowaty koc spokoju opadł na jej nerwy, ten, który przychodził do niej, gdy była naprawdę przerażona. Tylko, że tym razem to jej mężczyźni byli w niebezpieczeństwie — przez więź z nimi mogła czuć, że się wymykają, mogła poczuć, że robią się słabsi z każdą chwilą. Właśnie tak — moi mężczyźni, powiedziała sobie. A teraz, jak zamierzam ich uratować, wyleczyć ich? Zaraz… Coś dręczyło ją w głębi umysłu. Obrazy niej samej, ściśniętej między nimi dwoma, kochanej, wspieranej, leczonej… ale to zawsze Blakely i Holt przeprowadzali uzdrawianie. Czy więź, która z nimi miała, mogła działać też w inny sposób? Był tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć! — Holt! — Powiedziała ostro. Blondyn podniósł na nią wzrok, jego szafirowe oczy były puste z bólu i straty. — On odchodzi, Sadie. Blake mnie opuszcza, czuję to. — Nigdzie nie odchodzi. — Powiedziała ponuro Sadie. — I ty też nie. Chodź — wstawaj i daj mi rękę. — Holt popatrzył na nią szklistymi oczami, ale zrobił jak kazała, potykając się niezdarnie. Sadie pomyślała, że wyglądał tak, jak ona czuła się kilka chwil temu — tak pełna żalu i straty, że to mąciło jej umysł — sprawiając, że jasne myślenie było niemożliwe. Sadie sądziła, że było całkowicie prawdopodobne, że nawet, gdyby T-link nie ściągał go w dół, Holt umarłby z żalu, gdy zrobi to Blakely. Byli tak blisko. — Holt. — Znów powiedziała ostro. — Holt, potrzebuję, żebyś się z tego otrząsnął i mnie posłuchał. Myślę, że znam sposób, żeby sprowadzić go z powrotem — uratować go. — Ale Van Heusen powiedział, że nie ma lekarstwa. — Zaprotestował Holt. — Co do diabła zamierzasz zrobić, Sadie? Ucieszyła się, widząc, że trochę iskry wróciło do szafirowo niebieskich oczu i słysząc odrobinę starego, przeciwnego Holta w jego głosie. Blakely był w złym stanie, ale jego blond partner był bardziej słaby z żalu niż z czegokolwiek innego, była tego pewna.

— Nie zadawaj pytań. Po prostu pomóż mi go rozebrać i zabrać do łóżka. Gdzie tu jest sypialnia? — Królewskich rozmiarów łóżko jest tam. — Wskazał odrętwiale Holt Blakely’a między nimi, uważając, żeby nie dotykać jego pulsującej ręki. Sadie z zauważyła, że czerwone pręgi, które zaczynały się na jego nadgarstku, teraz połowy jego ramienia by otoczyć jego biceps. Jeśli dotrze do jego serca, umrze, wiedząc, że to prawda. Nie mieli dużo czasu.

i powlekli przejęciem dotarły do pomyślała,

W końcu mieli Blakely’a leżącego na łóżku, całkowicie nago. Na jego twarzy był udręczony wyraz i Sadie pomyślała, że z wyjątkiem plątaniny szorstkich, ciemnych loczków pokrywających jego potężną pierś, wyglądał jak zmęczony, chory chłopiec, mający zły sen. — Co teraz? — Holt dyszał po większości podnoszenia i niesienia, choć Sadie pomogła tak bardzo, jak mogła. Nie wyglądał już jednak jak w szoku pourazowym, od czego poczuła ulgę. Zimne, niebieskie oczy były zaalarmowane i stał prosto. — Teraz go wyleczymy. Ściągnij ubrania — wszystkie. — Powiedziała Sadie, zaczynając się rozbierać. Czerwone znaki na ręce Blakely’a znów posunęły się naprzód, tym razem do jego ramienia i wcale nie podobał jej się ich wygląd. Zaczynał jęczeć, a ciemne wachlarze jego rzęs trzepotały przy wysokich kościach policzkowych. Przypomniała sobie, co Van Heusen powiedział o umieraniu w straszliwej agonii. Musieli powstrzymać i odwrócić ten proces, zanim ból opanuje go tak całkowicie, że Blakely nie będzie w stanie czuć jakiejkolwiek przyjemności. Przyjemności, która uratuje Blakely’a i uratuje ich wszystkich. — Wyleczyć go? O czym ty mówisz? — Holt protestował, ale przynajmniej ściągał ubrania, choć znacznie wolniej nich chciałaby Sadie. — Ty i Blakely mnie wyleczyliście, Holt. Trzy razy. Raz sprowadziliście mnie z powrotem z granicy śmierci, sprowadziliście mnie stamtąd, gdzie teraz jest Blakely. — Mówiąc, Sadie ściągnęła stanik i majteczki bez jakiegokolwiek wstydu. — Ale to byliśmy my, leczący ciebie. Używając T-linku do wygenerowania energii. Nie sądzę… — Masz lepszy pomysł? — Warknęła Sadie. Odwróciła się do Holta, który, mówiąc, ciągle szarpał się z zapięciem swoich spodni od garnituru. — Do cholery, Holt, musimy czegoś spróbować. Musimy walczyć o Blakely’a kochamy go. Kocham Blakely’a, kocham was obu i nie pozwolę żadnemu z was odejść bez walki. A teraz pospiesz się i rozbierz! — Tak, proszę pani. — Mruknął Holt, znacząco przyspieszając rozbieranie i Sadie pomyślała, że zobaczyła lekki uśmiech unoszący się wokół kącików jego pełnych ust. Dobrze, Holt uwierzył, że mogli to zrobić. Ona była pewna. — Co teraz? — Zapytał, gdy był całkowicie nagi, jego złociste ciało było napięte i oczekujące. Sadie pomyślała o tym, pomyślała o sposobie, w jaki on i Blakely zawsze ją leczyli. — Idź za niego i oprzyj go na swoich kolanach. — Rozkazała. Bez wahana, Holt zrobił to, co

powiedziała, wsuwając się za swojego partnera i czule tuląc swojego, ciemniejszego partnera w ramionach. Blakely jęknął, jego rzęsy zatrzepotały i otwarły się do połowy. — W porządku, kumplu. — Sadie usłyszała jak Holt mruczy uspokajająco. — Wszystko będzie dobrze. — Co… — Głos Blakely’a był bełkotliwy i niewyraźny, ale przynajmniej odzyskiwał świadomość. Teraz! Sadie zrozumiała instynktownie, że musiała działać szybko, podczas, gdy Blakely był nadal na krawędzi między snem i przytomnością, zanim nadejdzie ból, który zapowiedział Van Heusen. Na czworakach wspięła się na łóżko między nogami Blakely’a, czując muśnięcie szorstkich włosów na jego piersi o jej wrażliwe stuki, gdy przycisnęła się mocno do niego, umieszczając go między sobą i Holtem. Ciemna głowa Blakely’a była odchylona w ty, oparta na złocistym ramieniu jego partnera, a Holt pochylał się, szepcząc słowa wsparcia do jego ucha. Tylko przez moment Sadie była unieruchomiona przez widok czystego, męskiego piękna, ciemna i jasna głowa blisko siebie, gdy długie, umięśnione ręce Holta otaczały szerokie ramiona jego partnera. Potem opuściła głowę i wzięła wąskie, zmysłowe usta Blakely’a swoimi własnymi w gorącym, ale delikatnym pocałunku. — Blake. — Westchnęła w jego usta. — Wróć do nas. Potrzebujemy cię — kochamy cię. Odsunęła się odrobinę, żeby zobaczyć, że oczy koloru indygo otwarły się całkowicie. W ich głębi był mól, ale również potrzeba i miłość. Wiedziała, że Blakely ją zrozumiał. I jak maleńką, drżącą iskierkę w jej żołądku, poczuła początki ciepłej, złotej energii, która przepływała między nimi, gdy wszyscy się dotykali. To zadziała! Wiem to! Znów pochyliła głowę, ocierając się bezwstydnie o nagą klatkę piersiową Blakely’a, czując, że jej sutki podnoszą się przez szorstkie, wspaniałe tarcie jej wrażliwych pączków o jego loczki. Tym razem włożyła więcej w pocałunek, rozdzielając wargi Blakely’a, żeby wsunąć swój język między jego białe, równe zęby, smakując go, dając mu znać, jak bardzo go pragnęła, potrzebowała. Energia ruszyła falą, ale słabo, bała się, że zbyt słabo. Gdy tym razem się odsunęła, Blakely był z nimi całkowicie, ale ból w jego oczach barwy indygo rósł wraz z jego świadomością. — Też cię kocham, dziecko. — Udało mu się powiedzieć. — Przykro mi… to po prostu za bardzo boli. — Patrząc na jego rękę, Sadie zobaczyła, że źle wyglądające linie dotarły do jego obojczyka i sięgały do jego szyi. — Och, Blake. — Wyszeptała, czując początek łez w jej oczach i odpychając je bezlitośnie. Kochała tego człowieka i odmawiała poddania się bez walki. Więcej, w jakiś sposób potrzebuje więcej… Więc będzie więcej. — Spowalniamy to, ale nie zatrzymujemy. — Głos Holta był napięty, gdy gładził bok szyi partnera.

Więcej, pomyślała Sadie. Znów pocałowała Blakely’a, a potem wyciągnęła się w górę, żeby pocałować Holta, przyciskając swoje pełne, nagie piersi o szorstką szczecinę policzka Blakely’a, by to zrobić. Znów moc przepłynęła między nimi, ale teraz była słabsza, zamierająca. Sadie gorączkowo całowała bok gardła Blakely’a, szczypiąc i gryząc, liżąc i ssąc taj, jak on robił jej to za pierwszym razem, gdy się spotkali. Znacząc go, jako jej własnego. Tworząc znak na jego skórze w taki sposób, w jaki on stworzył znak w jej sercu. Tak, jak on i Holt zrobili to obaj. — Sadie, kochanie… — Blakely próbował mówić, ale uciszyła go palcem na jego ustach. — Nie próbuj mówić, Blake. Po prostu pozwól sobie czuć. — Ocierając się jak kotka, przycisnęła policzek do jego piersi, czując szorstkie kosmyki, trące jej miękką skórę, rozkoszując się pikantnym, dobrym, sandałowym piżmem jego ciała, kochając go wszystkim, co było w niej. — Kocham cię i Holt też cię kocha. Tak bardzo cię kochamy, Blake. Proszę, proszę, nie zostawiaj nas. — Wymruczała cicho, nadal ocierając się w swojej drodze w dół jego ciała. — Ssij go, Sadie. Weź go do ust. — Usłyszała ponaglający ją głos Holta i zrozumiała, że jest między nogami Blakely’a, a jego ciemny, gruby trzon, w połowie stojący i pulsujący z potrzeby był tuz przed nią. Bez wahania wzięła śniadą kolumnę ciała w jedną rękę i potarła miękką jak płatek róży główkę o swoją twarz. O swoje policzki i czoło, usta i powieki… sandałowe piżmo wypełniło jej zmysły, a jego fiut stwardniał w jej ręce, aksamit na gorącym żelazie, pulsujący w rytmie jego i jej serca. — Blakely, tak bardzo cię kocham. — Powiedziała znów, a potem opuściła głowę i lekko przesunęła językiem po szerokiej koronie jego członka, smakując jego piżmowy, gorzki, całkowicie męski smak. Blakely jęknął nisko w głębi gardła, a jego biodra podskoczyły prawie konwulsyjne. Złocista energia między nimi zdawała się wygiąć i wzrosnąć, tylko trochę. On potrzebuje więcej, Sadie. — Głos Holta był ochrypły, naglący. — Wiem, czego potrzebuje. — Sadie opuściła głowę. Był duży, taki duży, ale przyjęła go. Liżąc gorliwie perłowe krople, tworzące się na szerokiej główce, wessała gruby trzon do ust, biorąc go w głąb gardła w sposób, o którym nawet nie marzyła, że był możliwy. Była świadoma tylko pragnienia wzięcia swojego kochanka całkowicie w siebie i trzymania go tam, gdzie był bezpieczny i wyleczenia go tam. Blakely znów jęknął, jego biodra podskakiwały by wcisnąć się głęboko w jej ciepłe, chętne usta. Sadie poczuła kolejną falę jasnej, złotej energii wokół nich, ale nadal nie była wystarczająco silna. Co robiła źle? Robiła to, co Blakely i Holt zrobili, gdy ją wyleczyli. Umieścili ją między nimi i sprawiali jej przyjemność w taki sam sposób, jak ona i Holt umieścili Blakely’a pomiędzy nimi. Pomysł zamrowił w głębi jej mózgu. Za każdym razem, gdy miało miejsce uzdrawianie, ona była między dwoma mężczyznami. Ona była mostem, łącznikiem, przewodnikiem między nimi, który pozwalał T-linkowi

otworzyć się i przelać przez nich wszystkich swoją elektryczną, uzdrawiającą magię. Dając grubemu trzonkowi Blakely’a jedno, ostatnie, czułe ssanie, Sadie uniosła głowę i popatrzyła w dwie pary niebieskich oczu, odpowiadające jej spojrzeniem. Wiedziała, co musi zrobić.

Rozdział 25 — Robimy to źle. Jesteśmy w złej pozycji. — Oblizała usta, nabrzmiałe od ssania grubego trzonka Blakely’a. — Holt, oprzyj Blake’a na poduszkach i chodź za mnie. Żaden z mężczyzn nie zakwestionował jej rozkazów. Holt zarobił tak, jak powiedział, wysuwając się zza swojego partnera tak delikatnie, jak mógł i upewniając się, że Blakely’owi było wygodnie na stosie poduszek, zanim ruszył by klęknąć za nią, w stopach królewskich rozmiarów łóżka. — Co teraz? — Jego ciepły oddech na plecach Sadie i żar jego złocistej piersi tak blisko jej własnej nagości wysłały przez nią dreszcz. — Patrz. — Wyszeptała. — Czekaj. — Unosząc się na kolanach, poczołgała się naprzód, aż siedziała okrakiem nad kroczem Blakely’a, a szeroka główka jego kutasa, o kształcie grzyba była dokładnie pod jej mokrą płcią. — Blake. — Wyszeptała, opuszczając się, aż poczuła jego twardość, muskającą śliski, nabrzmiały pączek jej łechtaczki. — Blake, kocham cię i nie pozwalam ci odejść. Nie pozwalam odejść żadnemu z was. — Pozwoliła sobie opaść, czując jego twardość, pokonującą jej wejście i wzięła jego grubego fiuta głęboko, tak głęboko, całkowicie w swoją mokrą, gorącą szparkę, aż poczuła go naciskającego mocno na koniec jej kanału. — Boże, skarbie! — Głos Blakely’a był ochrypły, stłumiony z potrzeby i miłości, a Sadie poczuła kolejną falę energii między nimi, gdy zaczęła go ujeżdżać, unosząc się by poczuć, że jego gruby trzon prawie całkowicie wyślizguje się z jej ciała, a potem opadając by znów przyjąć go głęboko, czując wspaniałą, która była więcej niż w połowie bólem posiadania mężczyzny, który był tak duży i gruby, że rozciągał jej szparkę. Sadie czuła Holta, wiszącego niepewnie za jej plecami i wiedziała, że musieli stworzyć kompletny obwód. — Dotknij mnie, ponagliła swojego, drugiego kochanka. — Kochaj mnie, Holt. Przygotuj mnie. — Przygotować, na co, Sadie? Jego głos był niski i pełen potrzeby, prawie warknięcie. Zrobił to, o co prosiła, owijając silne ramiona wokół niej, gdy ujeżdżała jego partnera i objął jej piersi swoimi dużymi, ciepłymi dłońmi. Przy tym kontakcie energia znów popłynęła. — Przygotować na przyjęcie cię. — Wyszeptała bez tchu. — Potrzebuję… potrzebuje was obu we mnie, żeby to zadziałało, Holt. Potrzebuję, żebyś też mnie wziął. — Sadie, — Zaprotestował, skubiąc miękko jej szyję. — wiesz, co to znaczy. Wiesz, co to nam zrobi. Życiowa Więź… — Man to gdzieś! — Sapnęła, gdy Blakely pchnął w nią głęboko, wypełniając ją do granic i bardziej. — Już o to nie dbam. Chcę tego, Holt. Potrzebuję tego, potrzebuję was obu we mnie w tym samym czasie. Kochających się ze mną, wypełniających mnie, pieprzących mnie. Wiążących się ze mną. Proszę, Holt…

Nie odpowiedział słowami, ale poczuła jego wielkie, ciepłe dłonie na swoich plecach, przyciskające ją w dół tak, że pochylała się nad Blakely’em, z piersiami muskającymi miękko jego twarz. Blakely obrócił się i chwycił jeden z jej sutków między swoje wargi, ssąc długo i mocno, sprawiając, że zajęczała, gdy płomienie rozkoszy lizały jej wrażliwe ciało. — Kocham cię, skarbie. — Wyszeptał miękko, uwalniając jej sutek, a potem zwracając swoją uwagę na drugi. Gorące usta Blakely’a były tak rozpraszające, że Sadie prawie zapomniała, o co prosiła Holta, aż poczuła coś śliskiego i zimnego, wciskające się między jej pośladki. Najpierw sapnęła z obawy, czując natychmiastowe pragnienie by się zacisnąć i odsunąć. Nigdy wcześniej nie była tam dotykana. To brudne, złe… Nie! Z ogromnym mentalnym wysiłkiem odepchnęła podły głosik poczucia winy i zmusiła się do odprężenia i skoncentrowania na tym, co Holt robił i mówił do niej. — Wszystko w porządku, kochanie. Nie zrobię ci krzywdy. — Wyszeptał cicho do jej ucha. Masował ją delikatnie, a krem, którego używał by pomóc ją otworzyć, był teraz cieplejszy, prawie uspokajający. — Kocham cię, Sadie. — Powiedział miękko Holt. — Kocham każdą część ciebie. — Sadie sapnęła, gdy wycofał się na chwilę, żeby polizać długą, mokrą ścieżkę w górę jej kręgosłupa, gdy kucała nad Blakely’em. Jego palce nie przerywały swojego delikatnego ruchu, wchodząc głębiej i głębiej w jej ciało, które już wydawało się zbyt pełne tam, gdzie była przeszyta przez fiuta Blakely’a. Pochyl się trochę bardziej, Sadie. Daj mi miejsce do działania. — Wyszeptał, jego ciepła dłoń na jej plecach, zachęcała do pochylenia naprzód. Sadie zrobiła jak jej powiedział, ale we wnętrzu czuła narastającą panikę, przygniatającą złocistą powódź energii, którą czuła, wylewająca się z obu mężczyzn. Złośliwy głosik powrócił, głos ciotki Minnie i Geralda, i tych wszystkich sztywnych goshenitów. Dziwka, zdzira, grzeczne dziewczynki nie… Ale, co takie myślenie kiedykolwiek dla niej zrobiło? Dlaczego powinna zaprzeczać miłości, którą czuła, odrzucać mężczyzn, których kochała, tylko dlatego, że było ich dwóch, zamiast jednego? Zamykając oczy, Sadie wzięła długi, drżący oddech i odwróciła się na dobre od tego głosu i wszystkiego, co reprezentował. To było życie, które wybrała, życie ze śmiechem, troską i radością. Życie z Blakely’em i Holtem. Odda się im, im obu i nigdy nie będzie tego żałować. Nigdy nie spojrzy wstecz. Zgięła się naprzód i potarła twarzą o szorstki policzek Blakely’a, słysząc jego wymruczane słowa czułości i miłości, te same, słodkie słowa, które wypowiadał za nią Holt. Była szeroko otwarta, szerzej niż kiedykolwiek była, z jednym fiutem zanurzonym w jej mokrej płci i drugim, który zaraz przeszyje ją od tyłu. Mogła poczuć wznoszenie się i opadanie piersi Blakely’a, poczuć gorący zapach seksu w powietrzu, gdy jego sandałowe piżmo zmieszało się z czystą, ostrą wonią Holta by stworzyć aromat, który był w końcu i całkowicie nimi dwoma. Jej długie włosy opadły na jej ramiona, a Holt zawisł nad nią, gotowy przycisnąć ją jeszcze bardziej pewni niż już była przyciśnięta do łóżka, do jego partnera pod nią. Sadie odetchnęła głęboko i wiedziała, że to było właściwe.

— Tak bardzo kocham was obu. — Wyszeptała. — Holt, jestem gotowa. Nie było słów, ale poczuła, że jego długie palce zostały zastąpione czymś tępym i wilgotnym, i wiedziała, że to była główka jego penisa, naciskająca tam na jej wejście. Czuła gorący oddech Holta na swoich plecach, gdy dyszał, wciskając się w jej ciało, wchodząc w nią powoli, próbując nie skrzywdzić jej, jeśli mógł na to cos poradzić. Gorące łzy zapulsowały pod jej powiekami i Sadie przygryzła wargę i spróbowała je powstrzymać. Wiedziała, że Holt próbował nie robić jej krzywdy, ale była już tak wypełniona fiutem jego partnera, a wielki blondyn za nią był nadal zanurzony w jej ciele tylko do połowy. Taka pełna… Bogini, taka pełna, wyszeptał jej umysł. — Sadie, chcesz, żebym przestał? — Usłyszała jego szept i wiedziała, że on i Blakely prawdopodobnie wymieniali jedno z tych bezsłownych spojrzeń ponad jej ramieniem, a Blakely ostrzegał swojego partnera, że to zaczynało być dla niej zbyt dużo. Sadie wzięła kolejny głęboki oddech i spróbowała się odprężyć, spróbowała poczuć miłość, przelewającą się między nimi do niej, spróbowała pozwolić złotej energii ich połączenia omyć jej ciało i zatopić ją w przyjemności. Instynktownie zrozumiała, że to będzie boleć tylko za tym pierwszym razem. Po tym, jak obaj mężczyźni spenetrują ją całkowicie, a Życiowa Więź między nimi zostanie w pełni wykuta, w ich połączeniu nigdy więcej nie będzie bólu. Będzie tylko, głęboka, spełniająca rozkosz obnażania swojej duszy i otwierania ciała dla obu jej kochanków jednocześnie. Byli tak blisko ostatecznego scalenia, że mogła to poczuć, pulsujące pod powierzchnią jej skóry, pulsujące by się wydostać i popłynąć przez ich wszystkich, łącząc ich nieodwołalnie razem. Czy chciała przestać? — Nie. — Wygięła plecy, wmuszając więcej trzonu Holta w swoje ciało, sprawiając, że wszyscy troje krzyknęli w pozbawionym słów bólu/rozkoszy. — Nie, Holt. Chcę cię we mnie. Całkowicie we mnie — teraz! Poczuła, że Holt, podporządkowując się jej żądaniu, cofa się trochę, a potem zanurza swojego grubego kutasa całkowicie w jej ciele, aż jego biodra zderzyły się z jej siedzeniem, wypełniając ją całkowicie, kończąc to, co zaczął jego partner, uzupełniając krąg. Nie ruszali się, wszyscy troje przez chwile pozostali w bezruchu, czując ciepłe, elektryczne napięcie, przepływające pomiędzy nimi, gdy T-link otwarł się na swoją pełną szerokość i zalał ich wszystkich potężnym impulsem doznań. Potem, kierowana przez instynkt i potrzebę, Sadie poczuła, że obaj, Blakely i Holt zaczęli się w niej poruszać, ustalając między sobą rytm, który był prawie czymś więcej niż mogła znieść. Bogini… Och, Bogini, jęknęła we własnej głowie, czując ich rozkosz tak, jak swoją własną, rozkosz wbijania się w jej mokre, chętne ciało, rozkosz ujeżdżania jej mocno i głęboko, gdy zaakceptowała ich obu w swoim sercu, ciele i duszy. Nigdy wcześniej nie czuła się tak wypełniona, nigdy nie była tak otwarta, ani nie musiała być. — Kocham cię, skarbie, tak bardzo cię kocham… — To był Blakely pod nią, sięgający między nich, do miejsca, gdzie byli połączeni, by potrzeć jednym, stwardniałym palcem

miękkie, mokre otwarcie między wargami jej szparki, pieszcząc czuły pączek jej łechtaczki, aż pomyślała, że może zacząć krzyczeć. — Bogini, Sadie. Uwielbiam się z tobą kochać, uwielbiam pieprzyć twoją słodką szparkę i tyłek. — To był Holt, sapiący, gdy unosił się nad nią, owijając swoje ręce wokół niej, żeby uszczypnąć i skręcić jej wrażliwe sutki, gdy pchał w jej ciało. Wypełniał ją całkowicie, gdy Blakely wycofywał się prawie całkowicie, a potem odwracali swoje pozycje, gdy on się wycofywał, a jego partner zanurzał się całkowicie. Sadie krzyknęła i jęknęła między nimi, czysto seksualna istota, bezradna by zrobić cokolwiek poza poddaniem się przytłaczającemu doznaniu bycia wypełnioną dwoma grubymi fiutami jednocześnie. Czuła swój nadchodzący orgazm, pulsujący spomiędzy jej nóg, gdzie była przeszyta przez dwa grube trzonki i wiedziała, że w chwili, gdy ją zabierze, ich połączenie będzie kompletne. Gdy dojdzie i poczuje ich, również dochodzących, pulsujących w jej cipce i tyłku, wypełniających ją swoim nasieniem, Życiowa Więź będzie utworzona na zawsze. Nie będzie odwrotu. Nie chciała odwrotu. — Bogini! — Krzyknęła głośno. — Więcej, potrzebuję więcej! — Blakely i Holt zwolnili na moment, a potem w ich rytmie nastąpiła subtelna zmiana. Sadie zrozumiała, że zmienili wzór pchnięć. Teraz Holt, zamiast wychodzić, gdy Blakely pchał i odwrotnie, obaj wychodzili w tym samym czasie i obaj wbijali się w nią by wypełnić ją jednocześnie. Pieprzyli ją w idealnym tandemie. Zmiana ich rytmu i uczucie bycia tak całkowicie wypełnioną i posiadaną przez dwóch kochanków dokładnie w tym samym czasie to było zbyt wiele. Sadie poczuła, że przechyla się przez krawędź, wpadając w orgazm i zabierając ich ze sobą. Z pozbawionym słów krzykiem, jej kręgosłup wygiął się w łuk w spazmie czystej ekstazy. Jej wewnętrzne mięśnie zacisnęły się mocno, ściskając i dojąc członki wewnątrz niej. Z Blakely’a wydobył się ochrypły krzyk, a z Holta głęboki jęk, gdy obaj mężczyźni pchnęli głęboko w jej ciało i zapulsowali w niej. Wypełnili ją po brzegi swoją spermą i wykuli na zawsze nierozerwalną Życiową Więź. — Hej, kochanie, wszystko w porządku? Sadie otwarła oczy i zrozumiała, że Blakely mówił do niej. Zasnęła? Przeciągnęła się leniwie, świadoma tego, że leżała między nimi na boku, ściśnięta pomiędzy dwoma ciepłymi, lekko spoconymi męskimi ciałami i że wszyscy troje byli nadzy. Wyglądało na to, że mogła przypomnieć sobie podobne przebudzenie i przypomniała sobie także, że czuła się przerażona, znajdując się w takiej pozycji, ale tym razem to wydawało się w porządku. Mimo wszystko to byli tylko Blakely i Holt, trzymający ją mocno między nimi. Ich ciepło dawało jej poczucie spokoju i bezpieczeństwa, którego nigdy wcześniej nie czuła. Jej mężczyźni byli z nią, chroniąc ja, kochając ją. Nic nie mogło ich skrzywdzić jak długo pozostawali razem. Była tego pewna.

— Nic jej nie jest? — Ten głos dochodził zza niej. Holt. — Nic mi nie jest. — Poruszyła się trochę, żeby ułożyć się wygodniej między nimi. — Dlaczego, co jest nie tak? — Nic z wyjątkiem tego, że tak jakby na chwilę odpłynęłaś po tym jak mu wszyscy… — Głos Blakely’a urwał, ale powiedział wystarczająco dużo, żeby pobudzić pamięć Sadie. Bycie ściśniętą między nimi, żar i nacisk dwóch fiutów, wypełniających ją… podejrzewała, że powinna być mocno obolała, ale wszystko, co czuła, to łagodny, wspaniały bol między nogami. Czuła się tam też śliska i gorąca i zrozumiała, że prawdopodobnie wszędzie wyciekała z niej ich sperma, ale nie wydawało się, żeby mogła zmusić się, żeby o to dbać. Łał, to jak zadowolenie po seksie razy dziesięć, pomyślała, kręcąc się jeszcze trochę, żeby poczuć oba twarde ciała przy jej ciele. Niegrzeczny uśmieszek w rodzaju kota, który dostał śmietankę rozszerzył się na jej twarzy i była bezradna by go powstrzymać. A dlaczego powinnam próbować go powstrzymać? Dostałam śmietankę… na całej mnie, we mnie, wszędzie. Ta myśl sprawiła, że roześmiała się głośno i otwarła oczy by zobaczyć Blakely’a, który wpatrywał się w nią z wyrazem twarzy, który był w połowie zaintrygowany, a w połowie zmartwiony. Obracając głowę w bok, zobaczyła Holta, nachylającego się nad nią z tym samym spojrzeniem w szafirowych głębiach jego oczu. — Przestańcie tak na mnie patrzeć. — Skarciła, próbując się nie uśmiechać. — Czy ja mogę cos poradzić na to, że po prostu czuję się dobrze? W każdym razie to nie o mnie powinniście się martwić. Co z ręką Blake’a? — Przekręciła się trochę i w połowie usiadła tak, że mogła zobaczyć wspomnianą kończynę. Blakely uśmiechnął się szeroko i zgiął prawą rękę, która była całkowicie wolna od jakichkolwiek czerwonych linii czy opuchlizny, naprężając imponujący mięsień, żeby pomacała, zanim opadła na jego pierś w ataku chichotu. — Co w nią wstąpiło? — Usłyszała jego pytanie, gdy przyciągnął ją blisko i złożył czuły pocałunek na jej zmierzwionych włosach. — Myślę… myślę, że jest odrobinę pijana. Może z powodu więzi. Wiesz, to było całkiem intensywne. — Mmm, nie musisz mi przypominać. — Zahuczał Blakely. — Nigdy w życiu nie doszedłem tak mocno. — Ja też. — Przyznał Holt, pochylając się, żeby pocałować nago kark Sadie, sprawiając, że znów się wiła i zachichotała. — To jest nas troje. — Sadie przetoczyła się tak, że mogła patrzeć na nich obu. Mogła poczuć ciężką wagę Blakely’a w swoim umyśle, a także błyszczącą nic, która była świadomością Holta. Przez Życiową Więź, gruby, niemożliwy do zerwania kabel, który łączył ich wszystkich razem, mogła również poczuć to, jaka im się wydawała, miękka i piękna, i słodka jak pojedyncza kropla miodu na czubku języka. Bogini, tak bardzo kochała ich obu! Gdyby tylko był sposób, żeby im to pokazać.

Parząc w dwie pary niebieskich oczu i czując ich spojrzenia, rozgrzewające jej skórę, gdy przesuwali nimi po jej miękkim, nagim, świeżo otwartym ciele, Sadie wpadła na pomysł. Wyginając plecy, żeby wypchnąć piersi zakończone już twardniejącymi w powietrzu sutkami, zamruczała. — Chłopcy, myślę, że jestem gotowa na rundę drugą.

Epilog To było potrójne połączenie, a przynajmniej Sadie sądziła, że można by je tak nazwać. Gdzie Holt znalazł kapłankę, gotową przeprowadzić tak niezwykłą ceremonię, było poza jej możliwością zrozumienia, ale wiedziała, że wysoki blondyn mógł namówić prawie każdego do tego, czego chciał. Blakely wskazał, że nie powinni zadawać pytań, a po prostu być zadowoleni, że Holt był takim draniem o srebrnym języku, a ona się z tym zgadzała. To była mała, prywatna ceremonia, na której pojawiło się kilku oficerów, znajomych Holta i Blakely’a, którzy wiedzieli o Chipach Tandemujących i zaskakująco dla Sadie, jej nowa edytorka, Prissy De Tangelen. Jej blond włosy kołysały się lekko nad jej głową, gdy kiwała nią w rytm uroczystych chórów marsza weselnego, a Blakely tak się przez to zagapił, że musiała ostro walnąć go łokciem, żeby wrócił do rzeczywistości. Oczywiście wysłała zaproszenia do Goshen, nie to, że miała duże nadzieje, że któryś z jej starych przyjaciół albo krewnych przyleci, żeby to zobaczyć.47 Ciotka Minnie w ogóle nie odpowiedziała, ale Gerald odesłał swoje zaproszenie z zakreślonymi ich wszystkimi trzema nazwiskami. „Czy to jakiś rodzaj chorego żartu?” Napisał z przodu wielkimi, czerwonymi literami. Sadie zasmuciło to, że nie miała nikogo ze swojego starego życia do dzielenia swojej radości, ale jakikolwiek żal został całkowicie zapomniany, gdy Blakely wsunął srebrny pierścionek na jej lewą rękę, a Holt złotą obrączkę na jej prawą rękę i usłyszała kapłankę, mówiącą te magiczne słowa. — Panie i panowie, przedstawiam wam Pana i Pana i Panią Blakely-Holtstein. Możecie teraz pocałować pannę młodą — obaj. Dwie głowy, jedna jasna i jedna ciemna, pochyliły się w jej kierunku, dzieląc najsłodszy, trójstronny pocałunek w historii i Sadie poczuła, jakby jej serce miało eksplodować ze szczęścia. W końcu znalazła mężczyzn swoich marzeń — obu i zamierzała żyć odtąd długo i szczęśliwie.

Koniec

47

Raczej nie. No chyba, że z zapasem amunicji do tego kamieniowania, które podobno ciągle tam stosują.

I dotarliśmy do końca. Jak zwykle podziękowania dla wszystkich, którym chciało się komentować kolejne rozdziały.