Evans Richard Paul Zimowe sny

Evans Richard Paul Zimowe sny

Podziękowania Powieść tę pisałem w trudnym okresie swojego życia. Chciałbym podziękować wszystkim, którzy mnie wtedy wspomagali, nade wszystko mojej anielsko cierpliwej i ukochanej żonie Keri, która radziła sobie z moim stresem w ciągu dnia i atakami paniki w nocy. Jestem też wdzięczny mojej córce Jennie Evans Welch, utalentowanej asystentce literackiej, za niezawodnie błyskotliwe podpowiedzi, mojej agentce Laurie Liss oraz mojej redaktor Trish Todd za cierpliwość i cenne rady. Dziękuję również Gypsy da Silva, adiustatorce i mojej przyjaciółce – koniecznie musimy pójść do Little Brazil, kiedy następnym razem przyjadę do Nowego Jorku. Mojemu wydawcy – wydawnictwu Simon & Schuster, a zwłaszcza Jonathanowi Karpowi, Richardowi Rhorerowi i Carolyn Reidy – jestem wdzięczny za nieustające wsparcie. Serdeczne dzięki składam pozostałym członkom mojej rodziny: Davidowi Welchowi, Allyson, Abigail, McKennie i Michaelowi. Dziękuję również mojej asystentce Diane Elizabeth Glad, Barry’emu Evansowi, Heather McVey, Dougowi Osmondowi i Karen Christoffersen. Specjalne podziękowania kieruję do mojej drogiej przyjaciółki Karen Roylance za otuchę i wsparcie okazane mi w krytycznym momencie pisania tej książki. Ponadto chciałbym podziękować wspaniałym pracownikom agencji Leo Burnett Chicago – agencji promującej prawdziwie humanistyczne wartości – którzy w pełni potwierdzili swoją doskonałą reputację. Wybierając ich agencję na miejsce akcji mojej opowieści, podjąłem najlepszą z możliwych decyzji. Mam nadzieję, że wszystkim wam podoba się ta książka. Szczególne podziękowania składam Tinie Stanton i Kim Kauffman za życzliwe przyjęcie i oprowadzenie mnie po firmie. Chciałbym również podziękować osławionemu Billowi Youngowi za pokazanie mi wszystkich wspaniałości Chicago.

Moim braciom: Davidowi, Scottowi, Markowi, Boydowi, Vanowi i Barry’emu

A Izrael kochał Józefa najbardziej ze wszystkich synów swoich, ponieważ urodził mu się na starość. Sprawił mu też długą szatę z rękawami. Bracia jego widzieli, że ojciec kochał go więcej niż wszystkich jego braci, nienawidzili go więc i nie umieli się zdobyć na dobre słowo dla niego. Pewnego razu miał Józef sen i opowiedział go braciom swoim, oni zaś jeszcze bardziej go znienawidzili. Powiedział im bowiem: Słuchajcie, proszę, tego snu, który mi się śnił: Oto wiązaliśmy snopy na polu; wtem snop mój podniósł się i stanął, a wasze snopy otoczyły go i pokłoniły się mojemu snopowi. Rzekli do niego bracia: Czy chciałbyś naprawdę królować nad nami? Czy chciałbyś naprawdę nami rządzić? I jeszcze bardziej znienawidzili go z powodu snów i słów jego. Potem miał jeszcze inny sen i opowiedział go braciom swoim. Powiedział: Miałem znowu sen: oto słońce, księżyc i jedenaście gwiazd kłaniało mi się. A gdy to opowiedział ojcu i braciom, zgromił go ojciec i rzekł do niego: Cóż to za sen, który ci się śnił? Czyż więc ja, matka twoja i bracia twoi mielibyśmy przyjść i pokłonić ci się do ziemi? Wtedy zazdrościli mu bracia, lecz ojciec jego zachował to słowo w pamięci. Bracia jego poszli paść trzodę ojca swego do Sychemu. Wtedy rzekł Izrael do Józefa: Bracia twoi pasą w Sychemie; chodź, a poślę cię do nich. A on odpowiedział: Jestem gotów. Rzekł do niego: Idź więc i zobacz, jak się mają bracia twoi i co się dzieje z trzodą, i przynieś mi wiadomość. I wyprawił go z doliny Hebronu; a on przybył do Sychemu. (…) Józef poszedł za braćmi swoimi i znalazł ich w Dotanie. I ujrzeli go z daleka; lecz zanim się do nich zbliżył, zmówili się, że go zabiją, Mówiąc jeden do drugiego: Oto idzie ów mistrz od snów! Nuże, chodźmy i zabijmy go, i wrzućmy go do jakiej studni, a potem powiemy: Dziki zwierz go pożarł. Zobaczymy, co wyjdzie z jego snów1. PIERWSZA KSIĘGA MOJŻESZOWA 1 I Mojż, 37, 3–20, cyt. za Biblią warszawską (przyp. tłum.).

Prolog Życie jest glebą, nasze decyzje i czyny – słońcem i deszczem, ale ziarnami są nasze sny.

Z dziennika Josepha Jacobsona Nazywam się Joseph Jacobson, jednak większość osób zwraca się do mnie, używając inicjałów J.J. Czy mi się to podoba, czy nie, bywam również nazywany chłopakiem od snów i marzycielem. Traktuję to jako komplement. Zawsze fascynowały mnie marzenia, które powstają w naszych sercach, oraz sny, które przychodzą do nas w nocy, gdy bramy naszego umysłu są otwarte i niestrzeżone. Sny fascynują ludzi od zarania dziejów. Wielu wybitnym pisarzom, muzykom, naukowcom i wynalazcom w snach objawiły się pomysły na dzieła, które zmieniły oblicze świata. Niektórzy ludzie uważają, że sny to klucz do zrozumienia tajemnicy życia. Starożytni Toltekowie wierzyli, że życie jest snem. Historia, którą zamierzam wam opowiedzieć, zaczyna się od snu. Zimowego snu. Pewnej nocy śniło mi się, że szedłem przez gęsty las. Dotarłem do przyozdobionego kolorowymi lampkami drzewa, wyglądającego jak bożonarodzeniowa choinka. Wokół niego w idealnym kręgu stało jedenaście innych drzew. W pewnej chwili rozpętała się śnieżyca. Śnieg zasypał cały las z wyjątkiem rozświetlonego drzewa. Rano, gdy wiatr ucichł, jedenaście drzew pochylało się w kierunku jaśniejącego drzewa. Nigdy się nie dowiem, czy ów sen był proroctwem, czy przyczyną tego, co się stało później. Jednak przez lata wyrzucałem sobie, że opowiedziałem go swojemu ojcu, który z nadal niepojętych dla mnie przyczyn postanowił wyjawić go moim jedenastu braciom.

Rozdział 1 Dzisiaj w moim życiu miał miejsce pierwszy istotny przełom. Osobliwe słowo. Tylko w negocjacjach i ciężkiej chorobie przełom jest czymś dobrym.

Z dziennika Josepha Jacobsona Mam dwadzieścia dziewięć lat i jestem dwunastym z trzynaściorga dzieci – z dwunastu synów i jednej córki. Mój ojciec był żonaty trzy razy, zanim poślubił moją matkę, Rachel. Tylko mój młodszy brat Ben jest z tego ostatniego związku. Gdy dorastaliśmy, Ben był jedynym bratem, z którym trzymałem się blisko. Ojciec odnosił zdecydowanie większe sukcesy w interesach niż w życiu rodzinnym. Był założycielem i dyrektorem naczelnym Agencji Reklamowej Jacobson, dobrze prosperującej firmy marketingowej z siedzibą w Denver, specjalizującej się w reklamie handlu detalicznego. Kampania reklamowa Vail w Kolorado pod hasłem „Narciarskie niebo”, w której wszyscy narciarze mają nad głowami świecące aureole, to jedno z naszych dokonań. Ojciec był nie tylko prezesem i dyrektorem naczelnym agencji, ale również jej główną siłą kreatywną, za co dostawał mnóstwo nagród, które zdobiły wszystkie ściany firmy. Tata posiadał rzadką umiejętność odgadywania tego, czego klienci naprawdę pragnęli, oraz znajomość mechanizmów rządzących konsumenckimi wyborami. To nie takie proste, jak się niektórym wydaje. Większość ludzi nie wie, dlaczego kupuje rzeczy, które kupuje. Ojciec ma na imię Israel, ale przyjaciele wołają na niego Izzy. Albo As. Ponieważ ojciec jest bohaterem narodowym. Zanim został specem od reklamy, był pilotem lotnictwa w czasie wojny w Wietnamie – pierwszego konfliktu w dziejach Stanów Zjednoczonych, w którym liczba żyjących żołnierzy odznaczonych Medalem Honoru przewyższyła liczbę zabitych. Mój ojciec znalazł się w gronie wyróżnionych. Jego wszystkie trzynaścioro dzieci, łącznie z moją siostrą Diane, pracowało w agencji. Przypuszczam, że firma była sposobem ojca na to, by dzieci z jego wszystkich małżeństw trzymały się razem. Zacząłem pracę jako copywriter, podlegając mojemu przyrodniemu bratu Simonowi, który słynął z tego, że potrafił dotrzymywać niemożliwych do dotrzymania terminów. Przeważnie pisałem teksty do ulotek i reklam radiowych dla mniejszych zleceniodawców. W owym czasie ojciec nadal był prezesem agencji, ale w biurze spędzał coraz mniej czasu, bo podróżował z moją matką, powierzył więc kierownictwo agencji mojemu najstarszemu bratu Rupertowi – menedżerowi firmy. Moi przyrodni bracia byli, co zrozumiałe, lojalni wobec swoich matek – Leigh, Billie oraz Zee Jacobson (wszystkie pozostały przy nazwisku mojego ojca) – i mieli do ojca pretensje o czas spędzany z moją matką. Mama była młodsza od ojca o ponad dwadzieścia lat, piękna oraz, jak ojciec często powtarzał, była „miłością jego życia”, co mnie i mojemu bratu sprawiało przyjemność, ale urażało uczucia moich przyrodnich braci. Niejednokrotnie słyszałem, jak określali moją mamę mianem „zdobyczy” – w czasach, gdy byłem jeszcze za młody, by rozumieć, że to nie był komplement. Powodem zazdrości moich braci była nie tylko moja mama. Gdy bracia byli dziećmi, ojciec tworzył i rozbudowywał firmę i z tego powodu rzadko bywał w domu. Dopiero kilka lat później, kiedy agencja ugruntowała swoją pozycję, ojciec zaczął korzystać z owoców swojej

pracy, co również oznaczało spędzanie większej ilości czasu z rodziną, czyli z moim młodszym bratem Benem i ze mną. Dobrze rozumiałem pretensje mojego przybranego rodzeństwa, to jednak wcale nie ułatwiało mi życia. * Gdybym miał wskazać dzień, w którym zaczyna się moja opowieść, byłby to pewien piątkowy poranek trzy lata temu, kiedy podpisaliśmy umowę z firmą Dicka Murdocka – znajdującym się w Denver biurem podróży, które było jednym z dwudziestu najlepszych biur w kraju. Możliwe że ojciec chciał nas sprawdzić, ponieważ po raz pierwszy od założenia agencji usunął się na bok i powierzył realizację tego zlecenia wyłącznie swoim synom. W spotkaniu uczestniczyli moi bracia Rupert, Simon, Judd, Dan i Gage oraz ojciec i ja. Naprzeciwko nas siedziały trzy najważniejsze w firmie Murdocka osoby: Bob, koordynator wycieczek, Marcia, dyrektor marketingu, oraz prezes, Dick Murdock, krępy mężczyzna w butach ze skóry strusia i w krawacie Bolle. Nazwa firmy – Murdock – pochodziła od jego nazwiska. Stół w naszej sali konferencyjnej był wystarczająco duży, by mogło przy nim usiąść szesnaście osób. Ściany ozdobiały zdobyte przez naszą agencję dyplomy i nagrody, na prawie wszystkich widniało nazwisko ojca. Przygasiliśmy światła i na rozwijanym ekranie wyświetliliśmy proponowany przez nas slogan. Biuro Podróży Dicka Murdocka Z nami dotrzesz wszędzie Milczenie Murdocka było gorsze od krzyku. Po chwili Marcia, wysoka chuda kobieta o sterczących czarnych włosach powiedziała: – Nie rozumiem. Simon rozjaśnił światła. – Z nami dotrzesz wszędzie – powiedział tonem spikera radiowego, akcentując „nami”. – To poważna obietnica. W podróży liczy się zaufanie. Wasi klienci chcą wiedzieć, że ich rodziny, ich pracownicy oraz oni sami są w dobrych rękach. Bez względu na to, dokąd zechcą pojechać, biuro Dicka Murdocka zawiezie ich tam bezpiecznie, zgodnie z planem, zgodnie z ustalonymi kosztami. Po jego wyjaśnieniu znów zapadła cisza. Zerknąłem na ojca. Jego twarz była bez wyrazu. Potrafił wyprowadzić samolot spod ostrzału pocisków ziemia-powietrze. Fiasko transakcji to było dla niego nic. – A w którym miejscu jest mowa o tym, że „bezpiecznie, zgodnie z planem, zgodnie z ustalonymi kosztami”? – zapytał Bob. Simon poprawił się na krześle. – Wynika to z doboru słów. Bob wolno pokiwał głową, jak ludzie, którzy nie mają pojęcia, o czym się do nich mówi, ale nie zależy im na usłyszeniu wyjaśnienia. Głos zabrał Rupert. – Chyba zgodzimy się, że dla biznesmenów podróż jest męcząca, to zło konieczne, środek do osiągnięcia celu. Naszym celem jest pomóc im dotrzeć na miejsce, aby mogli robić to, co naprawdę chcą robić. Cisza jak makiem zasiał. Murdock spojrzał przelotnie na swoich pracowników, po czym się wyprostował. – Mało przekonujące – oznajmił otwarcie.

Rupert powiedział: – To była nasza pierwsza propozycja. – Skinął na Judda. Judd wstał. – Jak powiedział Rupert, podróż to zło konieczne, przenoszenie się z punktu A do punktu B. Ułożyłem slogan, który do tego nawiązuje. Biuro Dicka Murdocka Od A do Z Głucha cisza. Judd mówił dalej: – Od Arizony do Zimbabwe, od Alaski do zoo w San Diego, od Amazonki do Zambii. – Gdzie jest Zambia? – Bob zapytał Marcię z udawaną powagą. Murdock nic nie powiedział. Co gorsza, wyglądał na poirytowanego. – Za bardzo przypomina logo Amazon.com – stwierdziła Marcia. – Od A do Z. To już było. Mina Judda świadczyła o tym, że nie spodziewał się tak nieprzychylnej reakcji. – Przygotowaliśmy też spot telewizyjny. Możemy go pokazać – dodał potulnym tonem. – Dajcie sobie spokój – odezwał się Murdock. – Nie wydaje mi się, żebyśmy nadawali na tych samych falach. – Zwrócił się do Ruperta: – W odróżnieniu od was nie uważamy naszych interesów za „zło konieczne”. Z tego, co do tej pory usłyszałem, można by wyciągnąć wniosek, że torturujemy naszych klientów za ich pieniądze. – Z całą pewnością nie jest to przesłanie, jakie zamierzaliśmy zawrzeć w reklamie – zaprotestował Simon. – Zamiar jest bez znaczenia, liczy się tylko to, co dociera do odbiorcy. A ja właśnie to usłyszałem – powiedział Murdock. – Podróże to zło. – Zwrócił się do mojego ojca: – To wasza najlepsza oferta? Mogłem się jedynie domyślać, co myśli ojciec: Mayday, mayday, spadamy. Katapultujemy się. Ojciec spojrzał na Simona, który wyglądał na bardziej rozzłoszczonego niż rozczarowanego, po czym zwrócił się do Ruperta: – To nasza najlepsza oferta? Rupert rzucił ojcu spojrzenie i powiedział: – Właściwie mamy jeszcze jeden pomysł, który chcielibyśmy zaprezentować. Jest trochę niekonwencjonalny. – Niekonwencjonalny? – zapytał Murdock. W ustach Ruperta „niekonwencjonalny” było grzecznym synonimem dla „dziwaczny”. Trzy dni wcześniej miałem sen, w którym walizka podskakiwała z radości. Słowa nasunęły mi się same: Pakujcie walizki! Rupert zwrócił się do mnie: – J.J., pokaż panu Murdockowi swój pomysł. Prawdę mówiąc, nie zamierzałem go nikomu ujawniać. Gdy opowiedziałem sen Simonowi, ten obdarzył mnie spojrzeniem typu: „Fajnie kombinujesz, młody, ale teraz przynieś mi kawy”. Oczy wszystkich osób zwróciły się na mnie. Wziąłem swoją aktówkę i przeszedłem do frontowej części sali konferencyjnej. Odchrząknąłem. – Jestem nowy, więc proszę o wyrozumiałość. – Może być tylko lepiej – powiedział Murdock. Simon zacisnął zęby.

– Kiedy myślę o podróżowaniu, myślę o przyjemnościach – oglądaniu fascynujących miejsc, spotkaniach z ludźmi, na których mi zależy. Myślę o radości pakowania się i o niecierpliwym oczekiwaniu wyjazdu. Kilka miesięcy temu byłem we Włoszech, ale zanim tam pojechałem, przez pół roku przygotowywałem się do tego wyjazdu, który trwał jedynie dziesięć dni. Tak więc dla mnie podróżowanie to nie tylko czas spędzony poza domem, ale również przygotowania do wyjazdu i oczekiwanie… Podobnie jest przed Bożym Narodzeniem. Cała przyjemność Bożego Narodzenia polega na przygotowaniach, na tajemnicy, pakowaniu i ozdabianiu. Dlatego przyszło mi do głowy takie hasło: Biuro Dicka Murdocka Pakujcie walizki! Slogan był umieszczony na rysunku kufra podróżnego oblepionego kolorowymi naklejkami z różnych krajów. Marcia pokiwała głową zachęcająco. – Pakujcie walizki. Bob również pokiwał głową. – Fajne. Podoba mi się ten kufer. Ma potencjał. Moglibyśmy go wykorzystać w prospektach, reklamach telewizyjnych, oznakowaniu wycieczek, na Facebooku, nawet na przywieszkach do bagażu. – Spojrzał na mnie. – A co z mediami elektronicznymi? – Jak powiedział Rupert, mój pomysł jest trochę niekonwencjonalny – odrzekłem. – Ale kiedy konkurencja robi tak, to wy powinniście robić siak. Ponieważ prawie wszystkie reklamy biur podróży to prospekty w formie wideo, to myślę, że żeby się wyróżnić, powinniśmy stworzyć kampanię o zdecydowanie wyjątkowym charakterze – coś odmiennego od tego, co robi czy kiedykolwiek zrobiła wasza konkurencja. Wyobraziłem sobie animację plastelinową z naszym kufrem: podskakuje z radości, w pewnej chwili otwiera się i wyskakuje z niego obiekt charakterystyczny dla jednego z miast lub krajów, do którego urządzacie wycieczki, na przykład wieża Eiffla albo Big Ben… – … Piramida w przypadku naszych wycieczek do Egiptu – powiedział Bob, podchwytując sens mojego pomysłu. – Gong w przypadku Chin – włączyła się Marcia. – Albo panda. – Nikt wcześniej na to nie wpadł – Bob zwrócił się do Murdocka. – Czy taka animacja plastelinowa jest bardzo droga? – zapytał Murdock. – Może być, ale efekt podskakiwania jest niezwykle prosty i będziemy produkować „pączki”: początek i zakończenie każdego spotu będą zawsze takie same, tylko środkowa część będzie inna, więc wyprodukowanie jednego spotu byłoby drogie, ale w przypadku trzech lub czterech spotów wydacie mniej, niż wydajecie na nie obecnie. Murdock miał zadowoloną minę. – Brzmi obiecująco. Podoba mi się ten pomysł. Wszystko mi się podoba. – Zwrócił się do mojego taty: – Masz przed nami tajemnice, Asie? Wolisz najpierw podsunąć nam gorszy towar? – Wszystko, co oferujemy, jest dobre – zapewnił ojciec. – Po prostu pierwsza propozycja nie była dla was odpowiednia. Ale zgadzam się, mnie też podoba się pomysł z „Pakujcie walizki”. – Spojrzał na mnie i kiwnął głową z aprobatą. – W porządku – powiedział Murdock. – Co teraz? Od czego zaczynamy? Rupert splótł dłonie i pochylił się do przodu. – Jeśli przystajecie na tę propozycję, to spotkamy się z Marcią i Bobem i opracujemy harmonogram promocji, a potem zabierzemy się do pracy.

– Jestem za – powiedział Murdock. Podniósł się z miejsca, a wraz z nim wstało dwoje jego współpracowników. – Informujcie mnie o wszystkich krokach. – Odwrócił się i spojrzał na mnie. – Jak masz na imię? – Joseph. – Dobra robota, Joseph. – Uścisnęliśmy sobie dłonie. Potem zwrócił się do mojego ojca: – Jak się ma twoja ładna żonka? – Świetnie. – Piękna kobieta. Za nic nie potrafię pojąć, co ona widzi w takim starym dziwaku jak ty. – To jest nas dwóch – odparł ojciec. Murdock uśmiechnął się. – Do zobaczenia przy robocie, Asie. Wychodząc, Marcia powiedziała do Ruperta: – Zadzwoń do mnie po południu, to uzgodnimy plan działania. – Z radością. Dziękuję. Wyszli z sali odprowadzani przez Simona i Ruperta. Zbierając swoje rzeczy, zerknąłem na ojca. W jego uśmiechu było widać dumę.

Rozdział 2 Taka jest natura rzeczy – nawet niespodzianki wynikające z najlepszych intencji czasami wychodzą na opak.

Z dziennika Josepha Jacobsona Godzinę po spotkaniu ojciec wezwał mnie do swojego gabinetu. Siedział w fotelu ze skóry w kolorze burgunda za masywnym biurkiem wykonanym ręcznie z drewna orzecha włoskiego. Wciąż uśmiechał się z dumą. – Siadaj – powiedział. – Tak. – Spocząłem na jednym z krzeseł przed jego biurkiem. – Robię się na to za stary. – Za stary na co? – Na takie pokazy. Kiedyś wystarczyła dobra reputacja, by zdobyć nowego klienta. Dzisiaj trzeba tworzyć całą kampanię. Ile tysięcy dolarów wydaliśmy na tę reklamę, na którą oni nawet nie rzucili okiem? – zapytał, kręcąc głową. – Gdyby nie ty, stracilibyśmy Murdocka. – To nie tylko moja zasługa. Każdy… Uniósł dłoń. – Nie zaprzeczaj. – Przepraszam. – Znam Murdocka. Gdyby nie był moim starym kumplem od golfa, wyszedłby stąd zaraz po obejrzeniu pierwszego sloganu. Wszyscy troje myślami już byli za drzwiami. Twoja propozycja sprowadziła ich z powrotem do stołu. – Podniósł się z fotela i podszedł do niskiego kredensu, na którym stała kryształowa karafka. – Napijesz się? – Nie, dzięki. Nalał sobie szkockiej i postawił szklaneczkę na biurku. – Masz talent. Zaprowadzisz tę firmę na wyżyny. – Ty już ją tam zaprowadziłeś – powiedziałem. – A bracia dobrze ją prowadzą. – To prawda. Jestem bardzo dumny ze swoich synów. – Jego wzrok spoczął na mnie. – Zwłaszcza z ciebie. Rozsądni rodzice, nawet jeśli darzą jedno ze swych dzieci większym uczuciem, nie przyznają się do tego, ale nigdy nie miałem wątpliwości, że jestem ulubieńcem ojca. Ojciec tego nie ukrywał. A bycie oczkiem w głowie ojca, gdy ma się jedenastu braci, to niezbyt komfortowa sytuacja. – Wieczorem przyjdziesz z Ashley? – Tak, ojcze. Zaraz po wyjściu Murdocka i jego ludzi ojciec ogłosił, że wydaje uroczyste przyjęcie w naszej ulubionej restauracji, u Giuseppe. Kiwnął głową. – Miła dziewczyna. Ładna. – Dziękuję. Po raz kolejny zadałem sobie w myślach pytanie, co ojciec naprawdę myśli o Ashley. Od kiedy zacząłem umawiać się na randki, ojciec nigdy nie wypowiadał się na temat moich

dziewczyn, więc tak naprawdę nie miałem pojęcia, czy pochwala mój obecny związek. Chociaż z drugiej strony, gdy wziąć pod uwagę jego doświadczenia w sprawach damsko-męskich, możliwe, że po prostu uważał, że nie powinien zabierać w tej kwestii głosu. – Jest ładna – zgodziłem się. – I niezwykle bystra. – Na jakim etapie jesteście? – Jesteśmy sobie coraz bliżsi. Uniósł brwi. – Bliżsi? – Oglądałem już obrączki. Ojciec nie okazał żadnych uczuć, jedynie skinął głową. – Kochasz ją? – Nie oglądałbym obrączek, gdybym jej nie kochał. – A czy ona kocha ciebie? To pytanie nieco mnie zaskoczyło. – Myślę, że tak. Powiedziała, że mnie kocha. – Czy powiedziała to szczerze? Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. – A skąd to można wiedzieć? Popatrzył mi w oczy. – Wiesz, że to miłość, kiedy nie musisz pytać. – Wyraz powagi zniknął z jego twarzy. – Ale chyba nie jestem najwłaściwszą osobą do udzielania porad w tej kwestii. – W końcu ci się udało – powiedziałem. Na jego ustach zadrgał delikatny uśmiech. – To prawda, w końcu mi się udało. – Upił kolejny łyk szkockiej. – Ale dość o tym. Poprosiłem cię tu, żeby ci pogratulować i upewnić się, że zamierzasz wziąć udział w dzisiejszym przyjęciu. – Oczywiście. Za nic w świecie nie opuściłbym takiej imprezy. – To dobrze. To dobrze. – Usiadł w fotelu. – Bo mam dla ciebie specjalną niespodziankę. – Na jego twarzy pojawił się promienny uśmiech. – Niespodziankę? Co takiego? – Chyba rozumiesz sens tego słowa? Uśmiechnąłem się rozbawiony. – Przepraszam. Upił jeszcze jeden łyk, nie spuszczając ze mnie wzroku. – A teraz już idź. Masz mnóstwo pracy. Zobaczymy się wieczorem. – OK. – Przystanąłem w drzwiach. – Kocham cię, tato. – Ja też cię kocham. Do zobaczenia. Wyszedłem z gabinetu, zastanawiając się, jaką to niespodziankę szykuje. Miałem tylko nadzieję, że nie będzie to nic, co zbyt wymownie świadczyłoby o jego uczuciach do mnie. Sprawiłby mi oczywiście przyjemność, jednak nie chciałem narazić się na przejawy zazdrości ze strony swoich braci.

Rozdział 3 Dziś wieczorem ojciec dał mi prezent, na który nie zasłużyłem zarówno w najlepszym, jak i w najgorszym znaczeniu tych słów.

Z dziennika Josepha Jacobsona Giuseppe, ulubiona restauracja naszej rodziny, to drogi włoski lokal nieopodal rogu Siedemnastej i Champy, w której świętowaliśmy zakończenia studiów, zaręczyny, a także urządzaliśmy doroczne firmowe przyjęcia bożonarodzeniowe – to ostatnie miało miejsce sześć tygodni wcześniej. Tego wieczoru było nas trzydzieścioro dwoje: sześcioro pracowników nienależących do rodziny, moi bracia i Diane, nasze małżonki i narzeczone. Tylko Diane i Benjamin przyszli sami. Ojciec był w wesołym nastroju, natomiast ja byłem lekko spięty, ponieważ dręczyła mnie myśl o czekającej mnie niespodziance. Ashley zauważyła moje napięcie i pogłaskała mnie po karku. – Dobrze się czujesz? Zmarszczyłem czoło. – Ostatnio miałem dużo stresu w pracy. – Ale zdobyłeś klienta. Już nie musisz się denerwować. – Najwyraźniej nadal wyglądałem na zdenerwowanego, ponieważ pocałowała mnie w policzek. – Coś ci powiem. W przyszłym tygodniu uczcimy tę okazję po swojemu. Przygotuję uroczystą kolację tylko dla nas dwojga. – Zgoda – powiedziałem w nadziei, że na tym koniec tematu. – Ale teraz jesteśmy tutaj, więc bawmy się. Jest dobre jedzenie, dobre wino… – … Piękna dziewczyna – wszedłem jej w słowo. Uśmiechnęła się. – Piękna dziewczyna, która cię kocha. Dziś wieczorem jesteś bohaterem. To wspaniały wieczór. Rozluźnij się i ciesz się tą chwilą. – Masz rację – odrzekłem. – Carpe diem. – Carpe diem – powtórzyła. W miarę upływu czasu pod wpływem muzyki i chianti ogólne napięcie zelżało i ustąpiło miejsca wesołości. Nawet Simon, najbardziej wobec mnie surowy ze wszystkich braci, wyglądał na radosnego. Widząc, jak rozluźnili się moi bracia, ja również się odprężyłem. Kiedy podano tiramisu i kawę, ojciec postukał łyżeczką w swój kieliszek. W sali zapanowała cisza, ojciec wstał i uniósł kieliszek czerwonego wina. – Chciałbym wznieść toast. – Zwrócił się w moją stronę. – Kilka dni temu wasz brat Joseph opowiedział mi swój sen. Chyba nie zamierza opowiedzieć… – Josephowi przyśniło się drzewo w gęstym lesie ozdobione kolorowymi lampkami – jak choinka. Wokół drzewa stało w kręgu jedenaście innych drzew. Przyszła śnieżyca i gruba warstwa śniegu zasypała wszystko z wyjątkiem błyszczących lampek na choince. Gdy ustał wiatr, wszystkich jedenaście drzew pochylało się w kierunku drzewa obwieszonego światełkami. Ukradkiem rozejrzałem się po sali i dostrzegłem wyraz zmieszania na twarzach moich braci, którzy zrozumieli symbolikę snu, zanim ojciec zaczął ją objaśniać.

– Możliwe, że to, co dziś zobaczyliśmy, było dokładnie tym, co przyśniło się Josephowi. – Ponownie zwrócił się do mnie. – Joseph zabłysnął. Uratował nas przed utratą klienta. Chciałbym wznieść toast za Josepha. Jaśniejące drzewo w lesie. Odpowiedzią na jego propozycję była cisza. Ashley zacisnęła swoją dłoń na mojej ręce. Mama spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. Zmusiłem się, by odwzajemnić uśmiech, ale w środku było mi niedobrze. Jak ojciec mógł nie przewidzieć ich reakcji? Jak mógł nie zauważać, co się dzieje w naszej rodzinie? Moi bracia z trudem panowali nad zżerającą ich zazdrością, a ojciec jeszcze tę zazdrość podsycił. Kieliszki wzniosły jedynie osoby spoza naszej rodziny oraz mama, Ashley, Ben i Diane. Napięcie było wręcz namacalne. Po chwili mama podniosła wzrok na ojca. Jego twarz spochmurniała. Powiódł wzrokiem po synach, zatrzymując się w końcu na swoim pierworodnym, Rupercie. – Jest jakiś problem? Rupert rozejrzał się, po czym odrzekł: – Nie, ojcze. Nie ma żadnego problemu. – Spojrzał na pozostałych braci i uniósł kieliszek. – Za J.J.-a. Za uratowanie nas z opresji. Bracia z ociąganiem wznieśli kieliszki. Jedynie Simon nie przyłączył się do toastu. Siedział nieruchomo i wpatrywał się we mnie. W końcu, czując na sobie wzrok Ruperta, powoli uniósł kieliszek w taki sposób, jakby podnosił kotwicę. – Jeszcze jedno – ojciec ponownie zabrał głos. Odstawił kieliszek, pochylił się i wyjął coś z torby stojącej za swoim krzesłem. Uniósł tę rzecz w górę, by każdy mógł ją zobaczyć. Była to skórzana kurtka. Ojciec spojrzał na mnie. – Myślę, że teraz będzie na ciebie dobra. To nie była zwyczajna kurtka. Była to kurtka lotnicza ojca z czasów wojny w Wietnamie – ozdobiona kolorowymi naszywkami upamiętniającymi akcje, w których ojciec brał udział, między innymi naszywką sławnego Klubu Jachtowego Zatoki Tonkińskiej oraz emblematami eskadry myśliwców startujących z lotniskowca. Wszyscy, łącznie ze mną, szeroko otworzyli oczy. Pamiętałem moment, kiedy ojciec pokazał mi tę kurtkę po raz pierwszy. Byłem wtedy małym chłopcem, ale wpatrywałem się w nią urzeczony zarówno kolorowymi naszywkami, jak i jej przeszłością. Kurtka była w naszej rodzinie przedmiotem kultu, traktowaliśmy ją niczym świętość. Byłem przekonany, że przejdzie w ręce najstarszego syna. – Na mnie? – zapytałem. Oczy ojca zaszkliły się łzami. – Chcę ci ją dać. W sali zapadła całkowita cisza. – Nie przychodzi mi do głowy lepszy sposób, żeby pokazać ci, jak bardzo jestem z ciebie dumny. – Podszedł do mnie z kurtką. – Pozwól, że ją na ciebie włożę. – Tato… – Proszę. Czując na sobie wzrok wszystkich, z wahaniem wsunąłem ręce w rękawy i włożyłem kurtkę. Na ramionach poczułem ciężar sztywnej skóry o ostrym zapachu. – Nie zasługuję na nią – powiedziałem. Ojciec zrobił krok w tył, aby mi się przyjrzeć. – Dobrze leży. Masz ten sam rozmiar co ja w twoim wieku. Miałem mniej więcej tyle lat co ty, kiedy zostałem powołany. – Nie wiem, co powiedzieć. – Powiedz: „dziękuję”.

– Dziękuję. – W porządku – powiedział ojciec. – Teraz możemy kontynuować uroczystość. Usiadłem, nadal mając kurtkę na sobie, i udawałem, że nie dostrzegam spojrzeń braci. Każdy z nich patrzył na mnie nienawistnym i zazdrosnym wzrokiem, każdy czuł się zdradzony i ograbiony. Uczciwie przyznaję, że nie winiłem ich za to. Jestem pewien, że na ich miejscu czułbym się tak samo. Nie miałem jednak pojęcia, jak głęboko poczuli się urażeni ani też co wyniknie z gestu mojego ojca.

Rozdział 4 Bez względu na to, jakie burze szaleją na morzu, z Ashley, która jest dla mnie jak kotwica, mogę czuć się bezpieczny.

Z dziennika Josepha Jacobsona Nastrój do końca wieczoru był niemal tak samo wesoły jak po katastrofie pociągu. Bracia i ich żony wymknęli się z restauracji, gdy tylko nadarzyła się okazja, by mogli to zrobić bez zbytniego rzucania się w oczy. Wyjątkiem był Simon, który schwycił swoją żonę za rękę i wyszedł szybkim krokiem już dziesięć minut po przemówieniu ojca. Ja też pragnąłem stamtąd wyjść, i to bardzo, tak samo Ashley, ale moi rodzice nalegali, żebyśmy zostali do końca. Było już po północy, gdy wsiedliśmy do samochodu. W czasie długiej jazdy z restauracji do mieszkania mojej dziewczyny oboje milczeliśmy, Ashley trzymała mnie za rękę, nie wiedząc, co powiedzieć. Odprowadziłem ją do drzwi. – Chcesz wejść? – zapytała cicho. – Nie. Jestem zmęczony. – Rozumiem. – Przytuliła się i pocałowała mnie. – Przykro mi z powodu tego, co się stało. To nie był najzręczniejszy krok. – Tak myślisz? Uśmiechnęła się szeroko. – Tak myślę. – W głowie mi się nie mieści, jak ojciec mógł zrobić coś takiego. Już to, że opowiedział mój sen, było przykre, ale ta kurtka… – Chce tylko pokazać ci, jak bardzo jest z ciebie dumny. – Przytuliła się mocniej. – Tak samo jak ja. – Pocałowała mnie jeszcze raz. – Wejdź do środka. Wolno wypuściłem powietrze. – Przepraszam, ale nie jestem… w najlepszej formie. Odsunęła się, pomrukując z niezadowolenia. – W porządku. Rozumiem. – Nie powinienem był opowiadać ojcu tego snu. Sam jestem sobie winien. Na co właściwie liczyłem? – To nie twoja wina. Skąd mogłeś wiedzieć, że opowie go innym? Pokręciłem głową. – Nie przypuszczałem. Ale głupio postąpił. – Możliwe – westchnęła – ale już po sprawie. Wszystko się ułoży. Twoi bracia się z tym pogodzą. Nawet Simon. Założę się, że do poniedziałku wszystko wróci do normy. – Nie znasz moich braci – powiedziałem. – Poczuli się głęboko urażeni. – W takim razie to oni mają problem, nie ty. – Ich problemy są moimi problemami. – Nieprawda. Ich problemy są ich problemami, a twoje problemy są twoimi problemami. Powinieneś przestać przejmować się problemami innych ludzi. – Ale to trudne. Zależy mi na nich. – Czasami wydaje mi się, że za bardzo ci zależy.

– Mówisz to tak, jakby to było coś złego. – Bo czasami jest. – Czy na tobie też za bardzo mi zależy? Uśmiechnęła się. – W tej kwestii przesada jest niemożliwa. – Tak myślałem. Ponownie się pocałowaliśmy. – Jesteś pewien, że nie chcesz wejść? Wymasuję ci plecy. – Brzmi kusząco. Ale jest już późno. Obiecałem rodzicom, że zawiozę ich rano na lotnisko. Wylatują o szóstej. Jęknęła. – Masochista. Znowu to samo, cierpisz dla innych. – OK, przyznaję się. Jestem żałosnym zadowalaczem innych. – Dokąd lecą rodzice? – Do Phoenix. Jeden z ich wypadów na golfa. – Cieszę się, że ktoś się dobrze bawi. – Ojciec na to zasłużył – powiedziałem. – Zadzwonię do ciebie po powrocie z lotniska. – W porządku. Nie zapomnij o naszej uroczystości w przyszłym tygodniu. – Kiedy? – Każdy dzień jest dobry. Ty zdecyduj. – Może wtorek? – Pasuje mi. W takim razie świętujemy we wtorek. – Pod warunkiem że moi bracia nie zabiją mnie w poniedziałek. – Przejdzie im. A ty będziesz w lepszym nastroju, w sam raz na nasze spotkanie. – O ile będziemy tylko we dwoje. – O to możesz być spokojny. Przytuliła się i tym razem całowaliśmy się długo. Gdy skończyliśmy, powiedziałem: – Kocham cię. – Wiem. Ciao, kochany. Nie zapomnij o kolacji u moich rodziców w niedzielę. – Przyjadę po ciebie o szóstej. – Grazie. Otworzyłem jej drzwi, a ona weszła do środka. Idąc do samochodu, myślałem, że nawet gdyby życie dało mi w kość, to przynajmniej mam Ashley. I że to niemożliwe, by kiedykolwiek coś stanęło między nami.

Rozdział 5 Zdrada jest niemożliwa bez zaufania. Czy to znaczy, że nie powinniśmy nikomu ufać? Nie, takie postępowanie też byłoby zdradą.

Z dziennika Josepha Jacobsona Już niecałe pięć godzin po tym jak przyłożyłem głowę do poduszki, znowu byłem na nogach, ubrany i gotowy, by zawieźć rodziców na lotnisko. Nie wiem, dlaczego nie odwoził ich Ben ani dlaczego rodzice go o to nie poprosili. W końcu nadal mieszkał z nimi. Na pewno by to zrobił, gdyby ojciec mu kazał, ale według mnie prawda była taka, że chcieli się ze mną zobaczyć. Lotnisko w Denver to imponująca budowla, ale jest tak daleko od skupisk ludzkich, że powinna mieć własny numer kierunkowy. Albo język. Nawet bez korków jazda na lotnisko zabrała nam czterdzieści pięć minut. W Denver największych kontrowersji nie budzi sport ani polityka. Ich powodem jest stojąca na lotnisku gigantyczna niebieska rzeźba konia. Niebieski mustang, dzieło artysty Luisa Jiméneza, ma prawie dziesięć metrów wysokości i waży ponad cztery tony. W miejscu oczu mustang ma przerażające, błyskające czerwonym światłem żarówki. Jego idealne pod względem anatomii ciało robi niesamowite wrażenie. Jestem pewien, że ta ogromna rzeźba budzi grozę w sercach wszystkich podróżujących, co, biorąc pod uwagę, ile osób boi się latania, każe mi się zastanawiać, jaka komisja wydała zgodę na postawienie tej bestii. Koń nie tylko przypomina wyglądem ogiery jeźdźców Apokalipsy, ale również ma na koncie śmiertelną ofiarę, mianowicie swojego twórcę. Tuż przed ukończeniem prac głowa konia odpadła i zabiła rzeźbiarza. Od chwili postawienia rzeźby w 2008 roku koniowi nadano wiele imion, między innymi: Demoniczny Mustang, Błękitna Klątwa Denver, Old Blue, Koń Zombie, Blucifer, Blady Koń Śmierci, Apokaliptyczny Wierzchowiec. Postawienie rzeźby natychmiast wywołało sprzeciwy mieszkańców Kolorado, jednak zgodnie z prawem stanowym musi stać minimum pięć lat. Mimo to na Facebooku powstała strona zwolenników przyspieszenia jej rozbiórki. Ogłoszono nawet konkurs na haiku. Zwycięski utwór, będący też moim faworytem, brzmi następująco: Milczący mustang Śmieje się do rozpuku Z mojego strachu. W słabym świetle wczesnego poranka oczy konia błyszczały upiorną czerwienią. Z perspektywy czasu myślę, że powinienem był to wtedy uznać za zły omen. – Ta rzeźba to potworność – stwierdziła mama. – Co rzeźbiarz chciał przez nią wyrazić? – Może starał się wzbudzić zainteresowanie – odrzekł ojciec. – Tak samo jak ludzie zajmujący się reklamą. Jeśli taki był jego zamiar, to mu się udało. – W życiu chodzi o coś więcej niż tylko o wzbudzanie zainteresowania – powiedziała mama.

– Ty coś o tym wiesz, kochanie – odparł ojciec. – Ty coś o tym wiesz. Mama nieustannie była obiektem męskiego zainteresowania, co ojcu pochlebiało, ale też go martwiło. Zatrzymałem moją hondę pilot przy chodniku terminalu Delty i zaparkowałem. Ojciec wysiadł pierwszy i gestem ręki przywołał bagażowego do samochodu. Muskularny mężczyzna z wąsem podszedł do nas szybkim krokiem. – Pomóc z bagażem? – Proszę – odpowiedział ojciec. – Mamy dwie torby do odprawienia. – Ile osób? – My dwoje. – Mogę prosić o państwa dowody tożsamości? Ojciec podał mu swoje prawo jazdy, po czym zwrócił się do mamy: – Rachel. – Przepraszam. Mama wyjęła swoje prawo jazdy z torebki i podała je bagażowemu, który zabrał oba dokumenty do swojego stanowiska. Po chwili wrócił z przywieszkami bagażowymi i dwiema kartami pokładowymi. – Dwa bilety do słonecznego Phoenix – powiedział. – Byłem tam w zeszłym tygodniu. Panu i córce na pewno tam się spodoba. – Żonie – sprostował ojciec. – Aaa, palnąłem gafę – stwierdził bagażowy, ale, będąc profesjonalistą, dodał: – Gratuluję. Ojciec uśmiechnął się z zadowoleniem. To nie była pierwsza taka gafa. I na pewno nie ostatnia. Gdy ojciec szukał w portfelu drobnych na napiwek, mama wzięła mnie w ramiona. – Kocham cię – powiedziała. – Ja też cię kocham. Bawcie się dobrze. – Na pewno będziemy. – Popatrzyła na mnie i powiedziała: – Wiem, że wczoraj przeżyłeś trudne chwile. Ale przyjmij prezent z takim nastawieniem, z jakim został dany. Tata miał jak najlepsze intencje. – OK. – Opiekuj się Benem. – Jak zawsze. Podszedł do nas ojciec. – Proszę – powiedział, oddając mamie prawo jazdy. – Możemy iść. – Bawcie się dobrze – powiedziałem. – Oczywiście. A wy nie zwalniajcie obrotów. – Oczywiście – zapewniłem. Ojciec schwycił mnie za ramię. – Do rychłego zobaczenia, synu – powiedział, po czym objął ramieniem mamę i oboje weszli do terminalu. Wsiadłem do samochodu i wróciłem do domu, gdzie położyłem się, aby odespać zbyt krótką noc. * Niedziela była dniem odpoczynku, co mi bardzo odpowiadało. Około szóstej spotkałem się z Ashley i pojechaliśmy na kolację do jej rodziców. To był spokojny wieczór; skończył się robieniem domowych lodów i oglądaniem 60 Minutes z ojcem Ashley, który zasnął pod koniec

programu. W poniedziałek o dziewiątej rano odbyło się zwyczajowe spotkanie pracowników agencji. Na szczęście żaden z braci nie wspomniał o piątkowej imprezie. Nie znaczy to, że zapomnieli – byłem pewien, że dobrze ją pamiętają. Po prostu byliśmy zajęci. Z powodu nieobecności ojca wszyscy mieliśmy ręce pełne roboty. Oprócz typowych czynności, jakich wymagały zlecenia naszych klientów, takich jak drukowanie, zakup czasu i miejsca na reklamy, byliśmy zajęci produkcją kampanii dla Murdocka. Byłem zadowolony, że mam się czym zająć. We wtorek po południu siedziałem przy swoim biurku i pisałem teksty do reklam radiowych dla „Pakujcie walizki”, gdy przez interkom zadzwonił do mnie Simon, rozpraszając mnie. – Chcemy, żebyś przyszedł do sali konferencyjnej – oświadczył. – Jestem akurat w trakcie pisania tekstów. – Nie możemy czekać – powiedział stanowczo i wyłączył się. Nie możemy? Nie znosiłem, kiedy ktoś przerywał mi pisanie, ale ze względu na panujące w firmie napięcie nie zamierzałem się stawiać. Oderwałem się od pracy i poszedłem do sali konferencyjnej. Byłem zaskoczony, zastając przy stole wszystkich swoich braci: Ruperta, Simona, Leviego, Judda, Dana, Nate’a, Gage’a, Ashtona, Isaaca, Zacha i Bena. Wszyscy mieli ponure miny. Widząc zaczerwienione i opuchnięte oczy Bena, miałem wrażenie, że całe napięcie panujące w sali skupiło się właśnie w nim. – O co chodzi? – zapytałem. Przez chwilę panowało milczenie, potem Rupert pochylił się do przodu, splatając dłonie. – Mamy problem – oznajmił. – Jakiego rodzaju? – zapytałem. – Właściwie to Ben ma problem – odezwał się Judd. Spojrzałem na Bena. – Co się dzieje? – zapytałem go. Nie był w stanie wydobyć z siebie słowa. – Wyręczę go – powiedział Simon. Zmierzył Bena pełnym potępienia wzrokiem. – Sprzeniewierzył pieniądze agencji. Potrzebowałem kilku chwil, żeby dotarł do mnie sens słów Simona. Spojrzałem z niedowierzaniem na Bena. – Co takiego zrobiłeś? – Miałem zamiar wszystko oddać – powiedział cicho. Ben pracował w księgowości naszej agencji razem z Danem i Juddem. – Pół roku temu – głos zabrał Rupert – Ben w tajemnicy przelał na swoje konto znaczną sumę pieniędzy. Dan nakrył go na tym. – Przelał? – Ukradł – powiedział Judd. Spojrzałem na Bena. – Ile zabrałeś? Popatrzył na mnie załzawionymi oczami. – Trzydzieści sześć tysięcy. – Trzydzieści sześć tysięcy? – Przepraszam – powiedział Ben. Rupert wolno pokręcił głową. – Cztery lata temu moglibyśmy pod prostu zamieść tę aferę pod dywan i pozwolić

Danowi ukarać Bena. – Co nie znaczy, że Dan by to zrobił – wtrącił Simon. Rupert spojrzał na niego, po czym mówił dalej: – Ale tak byłoby cztery lata temu. Obecnie jesteśmy spółką publiczną. Musimy podjąć właściwe kroki. – Kroki? – zapytałem. – Co masz na myśli? – Mamy zamiar wnieść oskarżenie przeciw Benowi – odpowiedział Simon. Popatrzyłem na nich wszystkich w zdumieniu. – Nie możecie wnieść oskarżenia przeciw własnemu bratu. Pójdzie do więzienia. Jest członkiem naszej rodziny. – Moje błagalne słowa nie robiły na nich wrażenia. – Jest waszym bratem. – Nasz brat nas okradł – powiedział Dan. – On jest twoim bratem – odezwał się Gage, kładąc akcent na „twoim”. – Nie możecie posłać go do więzienia – powtórzyłem. – A co według ciebie mamy zrobić? – zapytał Rupert. Popatrzyłem na nich. Choć nie darzyli sympatią ani Bena, ani mnie (za naszymi plecami nazywali nas „ikrą Rachel”), jednak Benowi na ogół dawali spokój, co, jak się domyślałem, było spowodowane tym, że ojciec nie faworyzował Bena tak jak mnie. – Ile ci zostało z tych pieniędzy? – zapytałem Bena. Skrzywił się. – Nic. – Co zrobiłeś z taką dużą sumą? – pytałem dalej. – Mały Benny ma problem z hazardem – powiedział Simon. Przez chwilę wpatrywałem się w Bena, po czym nabrałem głęboko tchu. – Oddam całą kwotę. Miałem trochę oszczędności i wiedziałem, że mama też pomoże, co oznaczało, że ojciec pośrednio uczestniczyłby w zwrocie pieniędzy, które skradziono z jego firmy. – To nie takie proste – powiedział Simon. – Popełniono przestępstwo. Chcesz, żebyśmy je zatuszowali? – Odzyskacie pieniądze – odrzekłem. – Nie ma straty, nie ma przestępstwa. – Nie ma straty? – odezwał się Levi. Aż do tej chwili siedział cicho z rękami skrzyżowanymi na piersiach. – I to ma być twoja odpowiedź? Benny naraził nas wszystkich na wielkie ryzyko. Naraził dobre imię naszej agencji, a zwłaszcza reputację ojca. Gdyby jego oszustwo nie zostało odkryte przez jednego z nas, wyszłoby na jaw w czasie audytu, a wtedy zrobiłaby się z tego wielka chryja. Prawdopodobnie Rupert zostałby zwolniony, a my wszyscy bylibyśmy podejrzani o współudział. – Spojrzał ze złością na Bena. – Musi zostać ukarany. Ben wyglądał na jeszcze bardziej przerażonego. – Na pewno możemy jakoś rozwiązać ten problem – powiedziałem. W sali zapadła cisza. Zauważyłem, że kilku braci spojrzało na Simona. Po krótkiej chwili Simon powiedział: – Możliwe, że istnieje pewne rozwiązanie. Simon zerknął na Ruperta, który wyglądał na bardziej zdenerwowanego niż pozostali. – Ben, wyjdź z sali – nakazał Rupert. Ben podniósł wzrok i nerwowo wodził spojrzeniem po swoich oskarżycielach. – Wyjdź – powiedział Simon. – Mężczyźni muszą porozmawiać. Wychodząc, Ben rzucił mi wystraszone spojrzenie. Gage zamknął za nim drzwi. Głos zabrał Rupert:

– Zanim zawołaliśmy tu ciebie i Bena, przeprowadziliśmy głosowanie. Dziewięciu było za tym, żeby oddać Bena w ręce policji. Ale Simon ma inny pomysł. – Dał znak ręką Simonowi. – Powiedz sam… Simon zwrócił się do mnie ze źle skrywaną wrogością. – Proponujemy następujący układ, bracie. Ktoś musi wziąć za to odpowiedzialność. Chcesz uratować Bena, więc to ty zostaniesz ukarany. Odejdziesz z firmy, wyprowadzisz się z miasta, a my zamieciemy sprawę pod dywan i mały Ben zostanie na wolności. Patrzyłem na niego z niedowierzaniem. Potem spojrzałem na pozostałych. Wszyscy mieli zacięte miny. – Żartujecie sobie, tak? – Jesteśmy śmiertelnie poważni – powiedział Judd. – A dokąd mam się wynieść? – Mam znajomego w agencji w Chicago – powiedział Simon. – Załatwił, że przyjmą cię na próbę. – Już znalazłeś mi pracę? Pospieszyłeś się, nie? – To zależy od ciebie – odrzekł Simon. Nie wiedziałem, co myśleć. Po chwili zapytałem: – A co z tatą? – My się nim zajmiemy – powiedział Dan. – Nasz warunek jest taki, że nie wolno ci rozmawiać ani z ojcem, ani z twoją matką. Głos ponownie zabrał Simon: – Powiemy ojcu, że chciałeś rozwinąć skrzydła i znalazłeś sobie pracę w firmie w wielkim mieście. – A jeśli odmówię? Simon pokręcił głową. – Wykonamy telefon i mały Ben pójdzie do więzienia. Kto wie, może sędzia okaże się wyrozumiały. Może Benny dostanie tylko kilka lat w ośrodku o średnio zaostrzonym rygorze. Nieźle, biorąc pod uwagę to, co zrobił, nie zapominaj jednak, jaki delikatny jest mały Benny. Daję mu pięćdziesiąt procent szans na przeżycie więzienia. Ale nawet jeśli wyjdzie stamtąd żywy, będzie już miał kartotekę. Przez głowę przebiegły mi myśli: Ben nie jest w stanie przetrwać więzienia. Załamywał się na każdym letnim obozie. Mama musiała po niego jeździć i przywozić go do domu. – To twój wybór – powiedział Dan. – Jedziesz do Chicago albo Ben idzie do więzienia. Nam odpowiada każde z tych rozwiązań. – Więc to jest wasz sposób, by się mnie pozbyć – stwierdziłem. – A niby dlaczego mielibyśmy tego chcieć? – zapytał Simon. – … Opowiadaczu snów. – Uniósł kartkę papieru. – Tak się składa, że mam tu twoje wymówienie. Wystarczy, że podpiszesz. Patrzyłem na niego chłodnym wzrokiem. Miał mnie w garści i dobrze o tym wiedział. – Co to za firma? – zapytałem. – Sławny Leo Burnett – odrzekł. – Możesz mi podziękować później. Kto wie, może nawet odniesiesz tam sukces. – Kiedy mam się wynieść? – Jutro po południu, zanim wrócą tata i Rachel – powiedział Simon. – Zarezerwujemy ci bilet na samolot. Żadnych telefonów, żadnych pożegnań. Jeśli ojciec się dowie, co się stało, umowa przestaje obowiązywać. – Jeśli ojciec się dowie, na pewno nie wniesie oskarżenia – powiedziałem.

– Jeśli dowiedzą się o tym udziałowcy, będzie musiał. – Naprawdę myślicie, że rodzice uwierzą, że tak po prostu wyjechałem bez rozmowy z nimi? – Uwierzą, gdy tak zrobisz – powiedział Gage. Miał rację. – A co z Ashley? Ona też ma rzucić wszystko i wyjechać? Odezwał się Dan: – Jeśli cię kocha, pojedzie za tobą. Jeśli nie kocha, to tylko oddaliśmy ci przysługę. – Co mam jej powiedzieć? – Nic – powiedział Simon. – Jeśli jesteś mądry. – Powiedz, że znalazłeś lepszą pracę – poradził Judd. Spojrzałem na swoje wypowiedzenie. – Z kim mam rozmawiać w tej agencji? – zapytałem. – Dyrektorem kreatywnym jest Peter Potts – odrzekł Simon. – Ale mój znajomy ma na imię Timothy. To on przygotował dla ciebie grunt. – Potrzebuję czasu, by znaleźć jakieś mieszkanie. – Już ci je znaleźliśmy – powiedział Dan. – Blisko miejsca pracy. – Zaplanowaliście wszystko w najdrobniejszych szczegółach – stwierdziłem. – Potraktuj to jako gest dobrej woli z naszej strony. Ty musisz tylko podpisać wymówienie. Spojrzałem na Ruperta. Zawsze go podziwiałem. Kiedy byłem młodszy, jego żona i on kilka razy zajmowali się mną i Benem pod nieobecność moich rodziców. Świetnie się bawiliśmy. Myślałem, że on, jako jedyny, nie przystanie na plan braci. – Też tego chcesz? – zapytałem go. Był wyraźnie zmieszany, ale kiwnął głową potwierdzająco. Zrobiło mi się jeszcze bardziej przykro. – Nie zapomnij – odezwał się Levi, zwracając się do Simona. – Nie może zabrać kurtki ojca. – Racja – przyznał Simon. – To część umowy. Kurtka zostaje. – Dla ojca to będzie zniewaga – powiedziałem. – Zniewagą są machlojki Benny’ego – uciął Simon. – Kurtka nie podlega dyskusji. – Podał mi pióro. – Podpisz. Po wielu latach hodowania zazdrości i niechęci bracia w końcu mogli się napawać zemstą. Trzymając w ręce pióro, zdałem sobie sprawę, że naprawdę nie mam wyboru. Podpisałem akt kapitulacji.

Rozdział 6 Ktoś przejął stery i skierował moje życie na skraj przepaści.

Z dziennika Josepha Jacobsona Wyszedłem z sali. Ben siedział z łokciami opartymi o blat biurka i czekał na mnie. Był zdenerwowany i wystraszony jak oskarżony, który czeka na wyrok sądu. Wstał i ruszył ze mną. – Co teraz będzie? – zapytał. – Nie wydadzą cię policji. Na jego twarzy odmalowały się zaskoczenie i ulga. – Nie? – Nie. – Dlaczego? Co się stało? – Poszedłem na układ – odrzekłem. – Jaki układ? – Taki, o którym nie mogę ci powiedzieć. – Dlaczego nie? – Bo jeśli ci powiem, nie będzie układu. Więc nie pytaj, chyba że chcesz pójść do więzienia. Zrozumiałeś? Wpatrywał się we mnie w osłupieniu. Westchnąłem. – Wyjeżdżam na jakiś czas. – Dokąd? Zatrzymałem się przed swoim biurem. – Już ci powiedziałem. Nie pytaj. Nigdy. Po chwili milczenia zapytał: – Co zrobiłeś? – To, co musiało być zrobione. Zawarłem pakt z diabłem. Z diabłami. – Nie możesz nadstawiać za mnie głowy. – Już nadstawiłem. A teraz ty zrób coś dla mnie. – Wszystko – powiedział. Spojrzałem mu w oczy. – Dorośnij. Wyjąłem swoje rzeczy z walizek i ułożyłem w komodzie. Zapomniałem wziąć żelazka, więc marynarkę, w której zamierzałem pojawić się pierwszego dnia w pracy, rozłożyłem na łóżku i ręcznie wygładziłem wszystkie zagniecenia. Podszedłem do okna i uniosłem roletę. Pomimo zimna otworzyłem okno, aby wpuścić trochę świeżego powietrza. Wystawiłem głowę i rozejrzałem się. Na ulicy panował spokój. Dwie przecznice od mojego bloku znajdował się sklep spożywczy i na jego widok przypomniałem sobie, że tego dnia nic nie jadłem. Włożyłem kurtkę i wyszedłem, zamykając drzwi na klucz. Sklep mieścił się na rogu Lawrence i Austin. Po drodze minąłem salon fryzjerski, dwie piekarnie (jedną polską, drugą sycylijską) oraz gabinet dentystyczny i biuro nieruchomości.

J&L DELIKATESY EUROPEJSKIE Własny wybór wędlin Przypuszczałem, że słowa pod nazwą sklepu są polskie, i mój domysł potwierdził się, gdy wszedłem do środka, gdzie przywitały mnie ostry zapach mięs i kiełbas oraz gwar rozmowy prowadzonej, jak przypuszczałem, po polsku. Oprócz coca-coli wszystko we wnętrzu sklepu było polskie, łącznie z czasopismami na stojaku na prasę. Na półkach stały towary o dziwnych nazwach. Zdecydowałem się kupić kilka podstawowych produktów spożywczych i artykułów gospodarstwa domowego – nie mieli ich wiele – ręczniki papierowe, płyn do mycia naczyń, patelnię, kubki i łyżki do odmierzania ilości płynów, plastikowy kubek do picia, plastikową miseczkę i płaski talerz oraz dwa zwykłe zestawy naczyń. Nie planowałem nikogo u siebie gościć, potrzebowałem drugiego zestawu na wypadek, gdyby ten pierwszy był brudny.

Rozdział 7 Największe upadki zdarzają się wtedy, kiedy nasza wiara jest oparta na przypuszczeniu.

Z dziennika Josepha Jacobsona Czułem się tak, jakbym wyszedł z sali konferencyjnej i wkroczył w obraz Salvadora Dalego. Czas się zakrzywił. Wszystko było surrealistyczne. Z magazynku wziąłem karton i spakowałem swoje rzeczy. Nie było sensu kończyć tekstu, który pisałem. Nie było sensu kończyć czegokolwiek. To ja byłem skończony. Gdy sprzątałem swoje biurko, Grace, sekretarka Ruperta, przyniosła kopertę z informacjami na temat mojego lotu, wynajmu mieszkania oraz czek z odprawą w wysokości trzech tysięcy dolarów. Zauważyłem, że został podpisany przez Ruperta, a nie przez Dana, jak wszystkie moje czeki z wypłatą. Pewnie okazał hojność, żeby ułatwić mi start. A może żeby uspokoić własne sumienie. Przed wyjściem z firmy wstąpiłem do mojej siostry Diane i wręczyłem jej klucze do swojego biura. Była, co zrozumiałe, bardzo zaskoczona. – Co ty wyprawiasz? – zapytała. – Spytaj Simona – odrzekłem. – Z radością ci wyjaśni. Lot miałem zarezerwowany na następny dzień. Pojechałem do mieszkania i spakowałem wszystko, co mogłem zmieścić w dwóch walizkach. Było jeszcze wiele spraw do załatwienia, na które już nie miałem czasu. Postanowiłem, że wynajem mojego mieszkania zlecę Benowi. Właściwie to on mógł się tam wprowadzić. Szukał jakiegoś lokum dla siebie, a moje mieszkanie zawsze mu się podobało. Mógł też przejąć mój karnet na siłownię. I musiałby sprzedać mój samochód. Gdy pisałem listę spraw do załatwienia, zaświergotała moja komórka, sygnalizując, że bateria jest prawie wyczerpana. Podłączyłem ładowarkę, ale zaraz potem zdałem sobie sprawę z własnej głupoty. Przecież i tak będę musiał się jej pozbyć. Gdybym tego nie zrobił, musiałbym w nieskończoność ignorować telefony od rodziców. Poczułem się tak, jakbym planował własny pogrzeb. I w pewnym sensie tak było. Życie, jakie miałem do tej pory, minęło bezpowrotnie. * Skończyłem pakować walizki i pojechałem do Ashley na kolację. Przez całą drogę zastanawiałem się nad jednym pytaniem: jak mam jej to powiedzieć? Mój związek z nią trwał dłużej niż z jakąkolwiek inną dziewczyną. Chodziliśmy ze sobą od trzech lat, poznaliśmy się na sesji fotograficznej zorganizowanej na potrzeby prospektu, który pisałem. Pracowała wtedy jako recepcjonistka w Uphill Down, firmie produkującej kurtki narciarskie, która była jednym z naszych klientów. Ashley była oszałamiająco piękna, więc nie zdziwiłem się, gdy prezes firmy poprosił ją, żeby pozowała do zdjęć do zimowego katalogu. Gdy ją pierwszy raz zobaczyłem, miała na sobie białą kurtkę narciarską, spodnie w tym samym kolorze oraz czapkę z futra lisa białego, a cały strój pięknie kontrastował z jej czarnymi jak onyks włosami, błękitnymi oczami oraz jaskrawowiśniową pomadką. Patrzenie na nią było dla mnie niemal religijnym przeżyciem. Niebiosa się otworzyły i rozległ się śpiew anielskiego chóru. Była to miłość od pierwszego wejrzenia.

Ashley urodziła się w Kolorado i całe życie mieszkała w Thornton na przedmieściach Denver. Skończyła studia na Uniwersytecie Kolorado na wydziale dziennikarstwa prasowego. Na jej nieszczęście prasie w Kolorado wiodło się mniej więcej tak samo jak prasie w innych stanach, więc po upadku jednej z największych gazet Kolorado, istniejącego sto pięćdziesiąt lat i będącego zdobywcą Pulitzera „Rocky Mountain News”, najpierw pracowała jako kelnerka w Olive Garden, potem jako recepcjonistka, a potem modelka. Nie była chętna do przeprowadzki do innego stanu. Gdy rok wcześniej zasugerowałem jej, że mogłaby zrealizować swoje marzenie o karierze dziennikarki poza granicami Kolorado, odpowiedziała po prostu: „Nie ma mowy”. A ja zamierzałem jej powiedzieć, że się przeprowadzamy. * Znałem Ashley na tyle dobrze, że wiedziałem, iż nie mogę jej wyjawić prawdziwego powodu, dla którego musieliśmy się wyprowadzić. Nigdy by tego nie zrozumiała. Była zawzięta. Wiedziałem, co by zrobiła, poznawszy prawdę – poszłaby prosto do mojego ojca. Nie miałem co do tego wątpliwości. Ben nie należał do jej ulubieńców. Była przekonana, że jest rozpieszczany przez rodziców, i niejednokrotnie wygłaszała opinię, że powinien ponosić konsekwencje swoich czynów. Wątpiłem, by zechciała poświęcić życie w Kolorado dla ratowania jego skóry. Nie byłem nawet pewien, czy potrafiłaby udawać, że nie wie o przestępstwie. Była jedną z tych osób, które mają głęboko zakorzenione poczucie sprawiedliwości. Nie znaczyło to, że była pozbawiona współczucia. Znaczyło natomiast, że jej potrzeba sprawiedliwości była znacznie silniejsza od jej potrzeby okazywania współczucia. W drodze do niej zatrzymałem się, by kupić wino do kolacji. Pomyślałem, że się przyda. Tego wieczoru mieliśmy świętować. Ashley przygotowała nawet jedną z moich ulubionych potraw, spaghetti carbonara. Od piątku cieszyłem się na ten wieczór. Teraz marzyłem, by już się skończył. Otworzywszy drzwi, Ashley uśmiechnęła się i pocałowała mnie. Jak zwykle wyglądała oszałamiająco. Włosy zaczesane do tyłu, obcisła czarna sukienka i fioletowa szarfa podkreślająca jej wąską talię. – Jak się czuje mój bohater? Zmusiłem się do uśmiechu. – Pokonany – odpowiedziałem. – Coś poszło nie tak? Spojrzałem jej w oczy. – Porozmawiamy o tym później. – Ponownie się pocałowaliśmy. – Ładny zapach. – To moje nowe perfumy. The One Dolcego & Gabbany. – Mówiłem o jedzeniu. Ale ty też ładnie pachniesz. – Dzięki. Podam salami z restauracji Giuseppe, które tak lubisz, oraz wielką niespodziankę. Moje pierwsze w życiu tiramisu. – Fantastico – powiedziałem z fatalnym włoskim akcentem. – A ja przyniosłem to. – Uniosłem butelkę wina. Przyjrzała się etykietce. Ruffino Chianti 2002. – Świetny wybór. Wszystko już gotowe. Możemy jeść. Usiedliśmy przy niedużym stole. Otworzyłem butelkę wina i napełniłem do połowy kieliszek Ashley. Zamieszała płyn w kolorze burgunda i powąchała go. – Smaczne. Owocowe. Spróbowawszy łyk wina, poczułem ochotę, by wypić więcej, jednak Ashley powiedziała:

– Zaczekaj. Musimy wznieść toast. Zatrzymałem kieliszek w drodze do ust. – Za co chciałabyś wypić? – Za twoją karierę, oczywiście. Nie, za przyszłość. – Uniosła swój kieliszek. – Za przyszłość. – Za przyszłość – powtórzyłem ponuro. Wychyliłem prawie całą zawartość kieliszka. – A teraz opowiedz mi o tym trudnym dniu. – To może zaczekać – powiedziałem. – Nie, bo to będzie wisieć nad naszym wieczorem niczym chmura gradowa. Powiedz mi teraz, to potem będą nas czekały tylko miłe chwile. Dopiłem wino, odstawiłem kieliszek i nabrałem głęboko tchu. – No więc dobrze. Odchodzę z Jacobson. Zamrugała z niedowierzania. – Co takiego? – Przyjąłem ofertę pracy innej agencji. Większej. Jej uśmiech zgasł. – Odchodzisz z rodzinnej firmy? Przecież pewnego dnia to wszystko będzie twoje. – Przyjąłem ofertę z Chicago. Z agencji Leo Burnetta. To jedna z największych w Ameryce. Stwarza niesamowite możliwości. Daje mi szansę, żeby – użyłem słów Simona – rozwinąć skrzydła. Ashley była zszokowana. – Ale dlaczego Chicago? W Kolorado nie możesz rozwinąć skrzydeł? – Kolorado – zacząłem, szukając gorączkowo wyjaśnienia – to za mały rynek. Tu brakuje przestrzeni. – Dolałem sobie wina. – Chicago to wielka szansa. Ashley wpatrywała się we mnie. Do oczu napłynęły jej łzy. – Nie możesz tego zrobić. Powoli wypuściłem powietrze. – Sprawa jest już przesądzona. Przyjąłem ofertę i zrezygnowałem z pracy w Jacobson. – To wycofaj rezygnację. – Nie mogę. – Oczywiście, że możesz. To nie jest jakaś globalna korporacja, tylko twoja rodzina. Możesz zrobić, co tylko chcesz! – Zacisnęła ze złości usta. – Nie mogłeś o tym porozmawiać najpierw ze mną? Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. – Musiałem… – Musiałeś? Co takiego musiałeś? Podeptać wszystko? Świętujemy twoją pierwszą wielką kampanię, wielki sukces firmy twojej rodziny, a ty wyjeżdżasz? Pierwszy sukces uderzył ci do głowy czy co? Nie odpowiedziałem. Nie byłem w stanie. Upiła łyk wina, a potem zakryła dłonią oczy. – Nie mogę w to uwierzyć. Powiedz mi, że żartujesz, zanim się załamię. – Przepraszam. To stało się tak szybko. – A gdzie w tym wszystkim jestem ja? – Pojedziesz ze mną. Spojrzała na mnie z niedowierzaniem. – Mam tak po prostu zerwać ze swoim dotychczasowym życiem? A co z moją karierą? Nareszcie zaczyna mi się układać.

– Wiem – powiedziałem. – To nie jest w porządku. Ale w Chicago są znacznie większe możliwości. Działa tam kilka z największych w kraju agencji modelek. – A jaką miałabym szansę dostać się do którejś z nich? – A dlaczego miałabyś się nie dostać? – Ponieważ sławne życie modelek polega na tym, że stają się sławnymi modelkami. – Pokręciła głową. – Nie mogę w to uwierzyć. – Ashley, miej trochę wiary. Będzie świetnie. To dla nas szansa, żeby rozkręcić własne kariery. Po policzkach popłynęły jej łzy. Wytarła oczy i powiedziała: – Wyjedziesz czy nie, ale ja na pewno zostaję w Denver. Poczułem się, jakbym dostał obuchem w głowę. – Co? – Zostaję. Nie ruszam się stąd. Wszystko, co kocham, i każdy, kogo kocham, jest tutaj. – Oprócz mnie – stwierdziłem. – To twoja decyzja, nie moja. Jeśli mnie kochasz, zostaniesz. Miałem wrażenie, że moje serce zaraz przestanie bić. – Naprawdę byś mnie zostawiła? – Nie odwracaj kota ogonem. To ty chcesz wyjechać. Jeśli twoje ambicje są ważniejsze ode mnie… – Wytarła oczy serwetką, po czym wstała. – Nie mogę uwierzyć, że to robisz. Po prostu nie mogę. – Muszę. – Wstałem i podszedłem do niej. – Nieprawda. – Ponownie wytarła oczy. – Kiedy wyjeżdżasz? – Jutro około pierwszej. Gwałtownie wciągnęła powietrze. – I mówisz mi o tym dopiero dzisiaj? – Ashley… – Chyba powinieneś już iść. – Wiem, że to nie w porządku. Ale może rozłóżmy to na kilka miesięcy, co? Pojadę i zorganizuję sobie życie w Chicago, a potem ty mogłabyś przyjechać i… Patrzyła na mnie zdziwiona. – I co? – I pobralibyśmy się. Założylibyśmy rodzinę. Była zszokowana. – Nigdy nie mówiłam, że chcę za ciebie wyjść. – Słucham? – Nie chodzi o ciebie. Nie chcę być z nikim urzędowo związana. – Mówiłaś, że mnie kochasz. – Bo to prawda. Ale nie jestem pewna, czy jesteś tym, z kim chciałabym spędzić resztę swojego życia. Wpatrywałem się w nią oniemiały. – Joseph, jest nam dobrze w tym układzie, który mamy teraz – powiedziała. – Dlaczego chciałbyś się żenić? – Ponieważ cię kocham. – Jeżeli mnie kochasz, zostań w Denver. Łzy napłynęły mi do oczu. – Przykro mi. Nabrała głęboko tchu.

– Mnie też. – Zasłoniła oczy dłonią i dodała: – Lepiej już idź. – Ash… – Pochyliłem się, by jej dotknąć, ale zrobiła unik. Westchnąłem. – OK. Gdy wychodziłem z jej mieszkania, nie odezwała się do mnie ani słowem. W drodze do domu myślałem, że serce mi pęknie. Kiedy opuszczałem agencję, czułem się tak, jakby rozpadał się mój świat. Ale dopiero po rozmowie z Ashley byłem całkowicie zdruzgotany. Wjeżdżając na podjazd przed domem, nie byłem w stanie opanować łez.

Rozdział 8 Dziś wyjechałem do innego miasta, a przyjechałem do innego świata.

Z dziennika Josepha Jacobsona W głębi duszy głupio i naiwnie liczyłem, że Ashley zjawi się u mnie, zanim wyjadę, jednak gdy taksówka ruszała spod mojego mieszkania, mojej dziewczyny nigdzie nie było widać. Nie przybyła, żeby w romantycznym stylu ratować nasz związek. Widocznie nie było nic do ratowania. Myślę, że ciężar, który przygniatał moje serce, był większy niż moje dwie walizki, co było dość wymowne, ponieważ na lotnisku okazało się, że muszę zapłacić za nadbagaż. Nie mogłem się pogodzić z myślą, że moja Ashley zniknęła z mojego życia. Co gorsza, nie mogłem jej nawet nazywać moją. Nigdy taką nie była. Nie winiłem jej za to, że miała do mnie pretensje. Wiem, że moja propozycja mogła przewrócić jej życie do góry nogami, jednak miałem nadzieję, że bardziej będzie jej zależało na tym, żeby utrzymać nasz związek. Żeby zatrzymać mnie. Oprócz Ashley nie pożegnałem się z nikim przed wyjazdem z Kolorado. Zupełnie jakbym rozpłynął się w powietrzu. * Lądowanie na O’Hare było twarde, co wydało mi się bardzo wymowne w mojej sytuacji. Czekałem prawie godzinę przy taśmociągu na swój bagaż, czekałem również w kolejce na postoju taksówek. Kierowca, krępy ciemnowłosy mężczyzna o podpuchniętych oczach, mówiący z akcentem, którego nie potrafiłem rozpoznać, włożył moje walizki do bagażnika. Zatrzasnął go i obaj wsiedliśmy do samochodu. – Gdzie jedziemy, panie kolego? – zapytał kierowca. – W okolice parku Jeffersona – odpowiedziałem, powtarzając instrukcje kobiety, od której miałem wynajmować mieszkanie. – Adres pan zna? – Tak. – Podałem mu kartkę papieru. Kierowca przyjrzał się mojej notatce. – Nie ma problemu – stwierdził i uruchomił silnik. Po dwudziestu minutach jazdy zatrzymaliśmy się w spokojnej okolicy na rogu Lawrence Avenue niedaleko brzydkiego białego bloku mieszkalnego. Z jego bocznej ściany wystawały zardzewiałe anteny satelitarne, cegły pod oknami były pomalowane na jasnoniebieski kolor. Kierowca z niemałym wysiłkiem wyjął moje walizki z bagażnika i postawił na chodniku. – Ile jestem winien? – zapytałem. – Dwadzieścia dwa dolary. Podałem mu dwie dwudziestki. – Poproszę szesnaście dolarów reszty – powiedziałem. – Skąpiec – mruknął kierowca. Wziął ode mnie banknoty, wyszukał w portfelu szesnaście dolarów i podał mi. Wszedłem do budynku i przyjrzałem się nazwiskom na skrzynkach pocztowych. Pięć z sześciu miało polską pisownię. Korytarz był brudny, na podłodze leżała mocno poplamiona

wykładzina, a w powietrzu było czuć kapustą. Bladozielone tynki na ścianach były odrapane i pokryte jakimiś mazajami. Równie zniszczona była drewniana poręcz prowadzących na górę schodów. Usłyszałem dźwięki With or Without You U2 dolatujące z jednego z mieszkań. Ashley uwielbiała U2. Uwielbiała Bono. Dla Bono na pewno przyjechałaby do Chicago. Musiałem dwukrotnie wspinać się po schodach, aby zataszczyć obie walizki na pierwsze piętro. Z automatu na lotnisku w Denver zadzwoniłem do właścicielki mieszkania, żeby upewnić się, że wszystko jest gotowe. Kobieta miała szorstki głos. Nie mogła osobiście przekazać mi mieszkania, ale zostawiła klucz u sąsiada. „Będzie w domu” – zapewniła. „Ten z dwieście siedem zawsze jest w domu”. Zapukałem do drzwi mieszkania numer dwieście siedem. Nikt nie zareagował. A jeśli go nie ma? – pomyślałem. Odczekałem parę minut i zapukałem ponownie. Odetchnąłem, słysząc kroki. Przytłumiony głos powiedział: „Chwileczkę, chwileczkę”. Drzwi uchyliły się na szerokość kilku centymetrów – tyle, ile wynosił blokujący je łańcuch. Ujrzałem fragment twarzy starego człowieka o włosach gęsto przetykanych siwizną. – Czego pan chce? – zapytał z silnym cudzoziemskim akcentem. – Pani Walszak powiedziała, że zostawiła u pana klucz do mojego mieszkania. – Co? Mężczyzna wyglądał na zdezorientowanego, więc powiedziałem wolno: – Pani Walszak powiedziała, że zostawiła u pana klucz do mojego mieszkania. – Klucz? – Tak. Klucz. – A nazwisko? – Joseph Jacobson. – Niech zaczeka – powiedział i zamknął drzwi. Zamiast spodziewanego dźwięku otwieranego zamka usłyszałem oddalające się kroki. Stałem pod drzwiami kilka minut, zastanawiając się, czy staruszek wróci, czy może powinienem zapukać jeszcze raz. W pewnej chwili usłyszałem hałas spuszczanej w toalecie wody, potem zbliżające się kroki, przesuwanie łańcucha i otwieranie zasuwki. Drzwi się otworzyły. Mężczyzna popatrzył na mnie z zagniewaną miną, po czym wyciągnął do mnie szeroką dłoń. – Tu ma klucz. Powiem pani Walszak. – Dziękuję. Jestem Joseph. Mruknął coś pogardliwie. – Niech nie robi dużo hałasu – powiedział i zamknął mi drzwi przed nosem. Westchnąłem. – Pana też miło było poznać, sąsiedzie. Poszedłem pod swoje mieszkanie i otworzyłem drzwi, po czym schwyciłem walizki i wciągnąłem je do środka. Mieszkanie było małe i tak skromnie wyposażone, że w myślach porównałem je do wagonu towarowego. Znajdowały się w nim tylko kuchenka elektryczna i miniaturowa lodówka, która chyba miała już wartość muzealną. Ściany były pomalowane na bladobeżowy kolor, ale szpeciły je dziury po gwoździach i resztki taśmy. Włączyłem światło, którego źródło stanowiła nieosłonięta żarówka. W mieszkaniu czuć było kapustą i pleśnią. Było tak zimno, że widziałem parę z moich ust. – Witaj w domu – powiedziałem do siebie z przekąsem. W kącie zobaczyłem żeliwny grzejnik. Podszedłem do niego i przekręciłem gałkę. Coś

zaczęło w nim trzeszczeć. Zajrzałem do łazienki. Stara porcelanowa umywalka na metalowej nodze, sedes i prysznic ze zniszczoną półprzezroczystą plastikową zasłoną we wzorek w niebieskie i zielone żółwie w cylindrach na głowach. Poszedłem do sypialni i usiadłem na łóżku. Pościel była szara ze starości, a materac trochę się zapadał pośrodku. Właścicielka powiedziała mi, że mieszkanie jest umeblowane, co w tym przypadku oznaczało mały okrągły stół kuchenny i dwa drewniane krzesła, koślawą sofę z wypaloną papierosami tapicerką, prawdopodobnie pozostawioną w latach sześćdziesiątych przez któregoś z lokatorów, łóżko i małą komodę. Mieszkanie było tanie jak na Chicago, ale i tak miało mnie kosztować prawie tysiąc dwieście dolarów miesięcznie – o czterysta więcej, niż płaciłem w Denver. Miałem trochę pieniędzy w banku, około dziesięciu tysięcy, oraz trzy tysiące, które dał mi Rupert, i na razie to był cały mój majątek. Nie miałem pojęcia, ile będę zarabiał u Leo Burnetta. Wyjąłem swoje rzeczy z walizek i ułożyłem w komodzie. Zapomniałem wziąć żelazka, więc marynarkę, w której zamierzałem pojawić się pierwszego dnia w pracy, rozłożyłem na łóżku i ręcznie wygładziłem wszystkie zagniecenia. Podszedłem do okna i uniosłem roletę. Pomimo zimna otworzyłem okno, aby wpuścić trochę świeżego powietrza. Wystawiłem głowę i rozejrzałem się. Na ulicy panował spokój. Dwie przecznice od mojego bloku znajdował się sklep spożywczy i na jego widok przypomniałem sobie, że tego dnia nic nie jadłem. Włożyłem kurtkę i wyszedłem, zamykając drzwi na klucz. Sklep mieścił się na rogu Lawrence i Austin. Po drodze minąłem salon fryzjerski, dwie piekarnie (jedną polską, drugą sycylijską) oraz gabinet dentystyczny i biuro nieruchomości. J&L DELIKATESY EUROPEJSKIE Własny wybór wędlin Przypuszczałem, że słowa pod nazwą sklepu są polskie, i mój domysł potwierdził się, gdy wszedłem do środka, gdzie przywitały mnie ostry zapach mięs i kiełbas oraz gwar rozmowy prowadzonej, jak przypuszczałem, po polsku. Oprócz coca-coli wszystko we wnętrzu sklepu było polskie, łącznie z czasopismami na stojaku na prasę. Na półkach stały towary o dziwnych nazwach. Zdecydowałem się kupić kilka podstawowych produktów spożywczych i artykułów gospodarstwa domowego – nie mieli ich wiele – ręczniki papierowe, płyn do mycia naczyń, patelnię, kubki i łyżki do odmierzania ilości płynów, plastikowy kubek do picia, plastikową miseczkę i płaski talerz oraz dwa zwykłe zestawy naczyń. Nie planowałem nikogo u siebie gościć, potrzebowałem drugiego zestawu na wypadek, gdyby ten pierwszy był brudny. Zza lady wyszedł młody mężczyzna i usiadł przy kasie, aby mnie obsłużyć. Mówił doskonałą angielszczyzną. Zapłaciłem za zakupy i wyszedłem. Wróciwszy do mieszkania, do miseczki wsypałem granolę, wkroiłem banana i dolałem mleka. Gdy skończyłem jeść, poszedłem do pokoju, rozebrałem się, zgasiłem światło i położyłem się do łóżka. Nie mogłem jednak zasnąć. Zbyt wielki ciężar przygniatał mi serce i dręczyło mnie zbyt wiele bolesnych myśli. Jak to możliwe, że człowiek podąża przez życie wytyczonym kursem, a potem, w ciągu jednego dnia, ziemia usuwa mu się spod nóg? Kiedy leżałem i rozmyślałem w tym obcym otoczeniu, moja rozpacz przemieniła się w gniew. Zostałem wypędzony. Wypędzony z Denver. Kogo wypędza się z Denver? Umysł

podsuwał mi coraz to nowe i dręczące myśli. Co zrobią moi rodzice, gdy dowiedzą się, że wyjechałem? Najbardziej jednak bolesna była myśl o tym, jak bardzo pomyliłem się co do Ashley. Za kilka miesięcy zamierzałem się jej oświadczyć. Byłem gotów, żeby podjąć największe w życiu zobowiązanie, a ona w ogóle nie brała takiej ewentualności pod uwagę. Pewnie powinienem być zadowolony, że dowiedziałem się o tym teraz, a nie później, jednak ta świadomość wcale nie łagodziła mojego bólu. Wierciłem się i przewracałem z boku na bok przez długi czas, w końcu wstałem i postawiłem komputer na kuchennym stole. Na szczęście w mieszkaniu był dostępny internet bezprzewodowy. Musiałem odszukać kartkę z informacjami od właścicielki, ponieważ w haśle dostępu było chyba z sześć spółgłosek i jedna samogłoska. Byłem zadowolony, że nie muszę się uczyć polskiego. Pod wpływem nagłego impulsu zalogowałem się na Facebooka i zajrzałem na profil Ashley. Już zdążyła zmienić swój status na „wolna”. Na jej stronie było kilkanaście wpisów od przyjaciółek i koleżanek modelek, z których większość wyrażała współczucie dla niej, mnie natomiast potępiała. Ashley łaskawie odpisała na ich komentarze z nienaturalną skromnością i z pozycji ofiary. W jednym z komentarzy broniła mnie wielkodusznie: „Ma kilka dobrych cech”. Niesamowite. Jak mogłem się co do niej tak pomylić? Po tej lekturze poczułem się jeszcze bardziej wytrącony z równowagi. Włożyłem kurtkę i wyszedłem na ciemną ulicę. Nie miałem pojęcia, czy okolica należy do bezpiecznych, ale przynajmniej na taką wyglądała. Szedłem z rękami w kieszeniach w kierunku marketu, mijając bloki mieszkalne i małe firmy, w których drzwiach wisiały tabliczki z napisem „ZAMKNIĘTE”. Po zachodniej stronie marketu ujrzałem jarzący się neon: „OTWARTE”. Przeszedłem na drugą stronę ulicy. Restauracja Pana G. Pchnąłem drzwi i wszedłem do środka.

Rozdział 9 Czasami zdarza się, że najważniejsze osoby pojawiają się w naszym życiu bez żadnej zapowiedzi, niepostrzeżenie niczym zmiana w obsadzie sztuki.

Z dziennika Josepha Jacobsona W niewielkim wnętrzu znajdowało się zaledwie pół tuzina boksów z winylowymi siedzeniami, dwa stoły i sześć krzeseł wzdłuż baru, nad którym wisiała lista dań. Żadnych klientów. Była tam tylko młoda kobieta, która wycierała kontuar. Wyglądała na moją równolatkę albo starszą ode mnie o rok lub dwa. Była ładna, choć nie sprawiała wrażenia, by szczególnie dbała o wygląd, jakby chciała ukryć swoją urodę. Jasnobrązowe włosy sięgały jej do ramion, jeden niesforny kosmyk opadał na twarz. Brwi, nieco ciemniejsze od włosów, stanowiły ładną oprawę dla oczu w kształcie migdałów. Pełne usta, bez śladu pomadki, twarz bez makijażu. Dziewczyna nie przerwała wycierania kontuaru, najwyraźniej nieświadoma mojej obecności. – Dobry wieczór – powiedziałem. Nic. Wtedy zauważyłem biały kabelek pod jej podbródkiem. W uszach miała słuchawki. Zaczekałem chwilę, po czym podszedłem bliżej i pomachałem ręką. – Dobry wieczór – powtórzyłem. Podskoczyła, wydając z siebie stłumiony okrzyk. Wyciągnęła słuchawki z uszu. – Ale mnie pan przestraszył. Miała cichy, zachrypnięty głos. I jasnozielone oczy. – Przepraszam – powiedziałem. – Mogę prosić o filiżankę kawy? Nie odpowiedziała, tylko przyjrzała mi się z dziwnym wyrazem twarzy. W końcu powiedziała: – Tak, oczywiście. Jaką pan chce? – Bezkofeinową. Z mlekiem. – OK. Jedną chwileczkę. Może pan usiądzie, zaraz panu przyniosę. – Dziękuję. Mogłem sobie wybrać miejsce. Zdecydowałem się na stół przy frontowym oknie z zamkniętymi okiennicami. Dziewczyna podeszła do drzwi wejściowych, zamknęła je na klucz, przekręciła na zewnątrz tabliczkę na „ZAMKNIĘTE”, po czym wróciła za bar. Parę minut później przyniosła mi kawę oraz drożdżówkę z serem. – Ale ja nie zamawiałem… – Wiem – weszła mi w słowo. – Nie policzę panu za nią. Jest już koniec dnia pracy i właściwie miałam ją wyrzucić. Nie musi jej pan jeść, jeśli pan nie chce. – Wygląda apetycznie. Dziękuję. – Nie ma za co. Wróciła za kontuar i ponownie zabrała się do pracy. Wolno piłem kawę i przyglądałem się otoczeniu. Lokal był czysty, na błękitnych ścianach wisiały portrety w skromnych ramkach, biało-czarne fotografie oraz szkice, a może rysunki. Rozpoznałem niektóre z twarzy: Ronalda Reagana, Johna Belushiego, Raquel Welch, Walta Disneya i Robina Williamsa. Było jednak

wiele, których nie zidentyfikowałem. Próbowałem się domyślić, co łączy te wszystkie obrazki, jednak bezskutecznie. Było cicho. Żadnej muzyki, żadnego hałasu. Słyszałem tylko dźwięki przedmiotów układanych przez barmankę za kontuarem. – Zawsze pani tak zwleka? – zapytałem. Rzuciła mi dziwne spojrzenie. – Mam na myśli zamknięcie lokalu – wyjaśniłem. – Nie pani pracę. – Nie zwlekam. Już zamknięte. – O której zamykacie? – O północy. Spojrzałem na zegarek. Jedenasta czterdzieści. – Północ będzie za dwadzieścia minut – zauważyłem. – Za dwadzieścia minut będzie już pierwsza – odparła. Ponownie spojrzałem na zegarek. Zapomniałem przestawić go po przekroczeniu strefy czasowej. – Przepraszam. Jestem w innej strefie czasowej. Nic nie odpowiedziała. – Więc była już prawie północ, gdy tu wszedłem – powiedziałem. – Zapomniałam przekręcić klucz w drzwiach. – Dzięki, że pozwoliła mi pani wejść. – Nie ma sprawy. Usłyszałem dźwięk wysuwającej się szuflady na pieniądze. – Mógłby pan teraz zapłacić? Chciałabym zamknąć kasę. – Jasne. – Wyciągnąłem portfel. – Ile jestem winien? – Pięć dolarów. Dwa za kawę. Trzy za bułkę. – Ale… – Żartowałam. Należy się dwa dolary. Podszedłem do kontuaru i wręczyłem jej banknot pięciodolarowy. – Reszta dla pani. Przyjęła pieniądze. – Trzy dolary napiwku za dwudolarową kawę? – Za to, że miała pani dłużej otwarte. – Dzięki. Mówił pan, że jest w innej strefie czasowej? – Dopiero co przyleciałem do Chicago. – Pierwszy raz u Pana G? Kiwnąłem głową potwierdzająco. – Tak. Właśnie się wprowadziłem. – Kiedy? – Około ośmiu godzin temu. – To rzeczywiście jest pan tu od niedawna. Skąd pan przyleciał? – Z zachodu. Z Denver. – Jestem z Utah. – Utah – powtórzyłem. – W Salt Lake City byłem przynajmniej tuzin razy. Mamy tam klienta. Piękne miasto. – Nie jestem z Salt Lake – powiedziała. – Jestem z południowego Utah. – Tam też byłem. Okolice St. George? – Tak.

– Są tam przepiękne krajobrazy, parki narodowe: Zion, Bryce Canyon i Grand Canyon. – Zgadza się – przyznała. – Oraz mnóstwo turystów. – A co panią przygnało do Chicago? – zapytałem. – Potrzebowałam zmiany krajobrazu. A pana? Praca? – Tak. – I dodałem szyderczo: – … Oraz rodzina. – Ręką wskazałem portrety. – Próbowałem wykombinować, co łączy tych wszystkich ludzi. – To sławne postaci pochodzące z Chicago. – Aha. Teraz rozumiem. Ale nadal nie poznaję niektórych z nich. – Wskazałem zdjęcie mężczyzny w średnim wieku o krótkich kasztanowych włosach i w okularach o drucianych oprawkach. – To Robert Zemeckis. Reżyser filmowy. – Zgadza się – powiedziałem. – Nakręcił Powrót do przyszłości. Wzruszyła ramionami. – Wierzę panu na słowo. – Nigdy pani nie widziała Powrotu do przyszłości? Pokręciła głową. – Nigdy nie słyszałam o takim filmie. – Z Christopherem Lloydem i Michaelem J. Foxem? Ponownie pokręciła głową. Patrzyłem na nią zdumiony. – Jak to możliwe, że nie słyszała pani o Powrocie do przyszłości? – Nie bardzo interesuję się filmami – odparła. – W porządku – powiedziałem i wskazałem inny obrazek. – Co to za pan? – Edgar Rice Burroughs. Napisał Tarzana. – Zna pani wszystkich tych ludzi? – Owszem, oprócz pana. – Jestem Joseph. – Miło mi, Joseph. Jestem April2. Upiłem kolejny łyk kawy. – April. Urodziłaś się w kwietniu? – Ja nie, ale moja siostra tak. – Zrobiła pauzę. – Ma na imię June. Uśmiechnąłem się rozbawiony. – Więc ty urodziłaś się w czerwcu? – Nie, w czerwcu urodził się mój brat August. Ja się urodziłam w sierpniu. Roześmiałem się. – Zmyśliłaś to. – Ale skąd. To szczera prawda. – April, June i August. Jeszcze jakieś miesiące? – Mam jeszcze siostrę o imieniu January. – Dobrze, że nie masz tak licznego rodzeństwa jak ja. Spojrzała na mnie rozbawiona. – A to dlaczego? – Zabrakłoby wam miesięcy. Jest nas trzynaścioro. Nie zareagowała z przesadnym zdziwieniem, jak robiła to większość ludzi. – Duża rodzina – stwierdziła. – Właściwie to cztery rodziny. Pochodzę z czwartego małżeństwa mojego ojca. – Który jesteś w kolejności?

– Syn ostatniej żony, przedostatnie dziecko. Mam młodszego brata. – Więc jesteś prawie beniaminkiem – powiedziała. Rzuciła spojrzenie ponad moim ramieniem. – Kawa ci stygnie. Podaj mi filiżankę, to naleję ci gorącej. – Nie trzeba. Już i tak wystarczająco długo cię zatrzymałem. Odgarnęła kosmyk włosów z twarzy. Miała zmęczone oczy, ale jej spojrzenie było nadal życzliwe. Przez chwilę wpatrywałem się w nią. – W porządku – powiedziała. – Muszę jeszcze podsumować wpływy kasowe. Przynieś kawę. Podałem jej filiżankę. Wylała resztkę płynu, napełniła filiżankę świeżą kawą i dodała do niej trochę mleka. – Proszę. I nie spiesz się, potrzebuję jeszcze co najmniej dwudziestu minut, żeby wszystko zakończyć. – Dziękuję. Obiecuję, że nie będę ci więcej zawracał głowy. – Nie zawracasz. Miło mieć towarzystwo. Wróciłem z filiżanką do swojego stolika. April zniknęła za drzwiami na zaplecze. Popijając kawę, przyglądałem się portretom i sprawdzałem, ile postaci umiem rozpoznać. Pustą filiżankę odniosłem do kontuaru. – April? Wyszła z zaplecza. – Skończyłeś? – Tak. Wyszedłbym, ale nie chcę zostawiać drzwi niezamkniętych na klucz. – Uśmiechnąłem się znacząco. – Nigdy nie wiadomo, kto mógłby wejść. Odwzajemniła uśmiech. – To prawda, nigdy nie wiadomo. Wypuszczę cię. Udałem się za nią w kierunku drzwi. Przekręciła zamek, po czym wyciągnęła do mnie dłoń. – Miło było cię poznać, Joseph. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś tu wpadniesz. – Mnie też było miło. Dzięki za… – Już chciałem powiedzieć „kawę”, ale zamiast tego powiedziałem: – … Uprzejmość. – Uprzejmość – powtórzyła jak echo. Przez chwilę oboje staliśmy bez ruchu. April przypatrywała mi się uważnie, po czym powiedziała: – Wiesz, że masz smutne oczy? Jej pytanie zaskoczyło mnie. – Nie. Ale przechodzę teraz dość trudny okres. – Odwróciłem się, żeby wyjść. – Dziękuję. Dobranoc. Gdy zrobiłem jeden krok, powiedziała: – Joseph. Odwróciłem się. – Czy oprócz Roberta Zemeckisa znasz jeszcze kogoś w Chicago? Pokręciłem głową. – Nikogo. – To może pokazałabym ci miasto? Zaskoczyła mnie tą propozycją. – Bardzo chętnie. Kiedy? – Jakie masz godziny pracy? – Nie wiem – dopiero zaczynam w nowym miejscu, ale prawdopodobnie typowe, od dziewiątej do piątej. A ty? – Pracuję codziennie, ale mam wolne weekendy. To może w najbliższą sobotę?

– Sobota mi odpowiada. – Chcesz wycieczkę na cały dzień czy taką za pięć centów? – A jaka to różnica? Przechyliła głowę na bok. – Około trzech godzin. – To wolę całodniową. – Dobrze. Proponuję, żebyśmy spotkali się tutaj o dziewiątej. Podam ci śniadanie. – Świetny plan. Czyli o dziewiątej. Już się cieszę. – Ja też. Dobranoc, Joseph. – Dobranoc. Zapinając kurtkę na guziki, wyszedłem na chodnik. April zamknęła za mną drzwi na klucz. W czasie gdy przebywałem w restauracyjce, temperatura na zewnątrz wyraźnie spadła, więc żwawo ruszyłem z powrotem do mieszkania. Choć właściwie zimno wcale mi nie przeszkadzało. Byłem przyjemnie rozkojarzony. W mieszkaniu niestety nadal czekała na mnie przykra rzeczywistość i do rana prawie nie zmrużyłem oka. Za dużo myśli. Za dużo znaków zapytania. Zbyt wiele lęków. Zastanawiałem się, czy ojciec potraktuje moje zniknięcie jako zdradę czy jako niewdzięczność. Zastanawiałem się też, czy poczucie winy zmusi Bena do wyjawienia rodzicom prawdy. Pomimo doskwierającej mi samotności i targających mną leków miałem nadzieję, że Ben tak nie postąpi. Ojciec wściekłby się na niego, a biorąc pod uwagę, jak niedelikatnie zachował się ostatnio wobec moich braci, trudno było przewidzieć, co mógłby im powiedzieć lub im zrobić. Po tym, co się niedawno wydarzyło, gniew ojca miałby fatalny wpływ nie tylko na agencję, ale również na rodzinę. Nie chciałem takiego obrotu spraw ani ze względu na ojca, ani ze względu na braci. Byłoby najlepiej, gdyby bracia zmienili zdanie i pozwolili mi wrócić do domu. Wpatrując się w ciemność, zastanawiałem się, czy taki scenariusz jest w ogóle możliwy. * Po niemal bezsennej nocy obudził mnie irytujący sygnał mojego budzika podróżnego. Grzejnik miał lepszy wygląd niż wydajność i pomimo dochodzących z niego nieustannych trzasków i brzęków w mieszkaniu panował przejmujący chłód. Zwlokłem się z pościeli i stanąłem boso na zimnej podłodze z litego drewna. Poszedłem do łazienki i odkręciłem prysznic. Z głowicy wyleciała wąska strużka letniej wody. Przypomniałem sobie, jak trener futbolu w szkole średniej nabijał się ze mnie: „Jacobson, jesteś taki chudy, że żeby się zamoczyć pod prysznicem, musisz biegać w kółko”. Pod tym prysznicem musiałem robić niemal to samo, choć nie miało to nic wspólnego z moją wagą. Zapomniałem kupić mydła, więc wyszedłem spod natrysku i wtedy uświadomiłem sobie, że zapomniałem również włożyć do walizki ręcznik. Ociekając wodą, poszedłem do kuchni i wziąłem płyn do mycia naczyń oraz ręczniki kuchenne. Umyłem włosy płynem, co dało zaskakująco dobry rezultat, a potem wytarłem się papierowymi ręcznikami. Agencja Leo Burnetta mieści się w wieżowcu przy Wacker ­Drive, w biznesowej dzielnicy Chicago, nazywanej powszechnie Loop. Położenie agencji można też określić inaczej, mianowicie że znajduje się na południowy zachód od Michigan Avenue i jej odcinka nazywanego przez mieszkańców Chicago Magnificent Mile, zamożnej części miasta z domami handlowymi, restauracjami i hotelami. Kiedy zadzwoniłem w sprawie mieszkania, pani Walszak wyjaśniła mi, jak dotrzeć do

agencji Leo Burnetta. Należało dojść do stacji chicagowskiej L, czyli kolei metropolitalnej, przy parku Jeffersona, wsiąść do pociągu błękitnej linii i wysiąść na stacji Clark/Lake, znajdującej się już bardzo niedaleko wieżowca agencji Leo Burnetta. Droga do pracy zajęła mi mniej czasu, niż przewidywałem, wypiłem więc kawę w holu biurowca. Czułem się jak uczeń pierwszego dnia w nowej szkole. Miałem nadzieję, że moi koledzy okażą się mili.

2 Tu i dalej gra słów (ang.): April – kwiecień, June – czerwiec, August – sierpień, January – styczeń (przyp. tłum.).

Rozdział 10 Ostatniej nocy miałem osobliwy sen, ale z dobrym zakończeniem. Znajdowałem się w zakładzie fotograficznym. Wszystko było białe i oświetlone tak jasno, że prawie nic nie było widać. W pewnej chwili pojawił się mężczyzna w pomarańczowym garniturze, pomarańczowych tenisówkach oraz pomarańczowej koszuli z muszką. Podpierał się czarną laską. – Witaj w pierwszym dniu twojego nowego życia – powiedział, wymachując laską. Tutaj toczy się ostra gra. – Sądzi pan, że dam sobie radę?

Popatrzył na mnie z ironicznym uśmiechem i powiedział: – Masz to jak w banku.

Z dziennika Josepha Jacobsona Chicago to siedziba wielu najbardziej liczących się agencji reklamowych, tutaj pracowali najwybitniejsi specjaliści od reklamy – pionierzy marketingu, tacy jak Albert Lasker, Fairfax Cone oraz wspaniały copywriter Claude C. Hopkins. Możliwe, że te nazwiska nic wam nie mówią, choć powinny. Ci ludzie stworzyli podstawy i zasady reklamy, zanim świat dowiedział się, że takie zjawisko istnieje. Wywarli wpływ na wasze życie w większym stopniu, niż przypuszczacie lub bylibyście skłonni uwierzyć. Na przykład gdy pijecie sok pomarańczowy, zawdzięczacie to Laskerowi, ponieważ to on wpadł na pomysł, żeby ludzie nie tylko jedli pomarańcze, ale również pili pakowany w kartoniki sok z tych owoców. Wspomniane przeze mnie legendarne postaci wypromowały wiele znanych marek, takich jak Goodyear, Van de Kamp’s, Quaker Oats, Marlboro i Palmolive. Fakt, że pierwsze kampanie reklamowe dla tych firm powstały prawie sto lat temu, może tylko wzbudzać jeszcze większy podziw. Leo Burnett, założyciel agencji, która mnie zatrudniła, również był jednym z pionierów w tej dziedzinie, a nazwana jego nazwiskiem agencja należy do legendarnych. Burnett, który założył swoją firmę w czasach wielkiego kryzysu, rozumiał, jak przemówić do ludzi poprzez obrazy. Stworzył postaci, które nadal funkcjonują w kulturze masowej: Tony the Tiger, Pillsbury Doughboy, Charlie Tuna, Jolly Green Giant oraz Marlboro Man. I oto ja, debiutant w świecie reklamy, szedłem korytarzami, którymi kiedyś chodzili giganci tej branży. Niedaleko wind zatrzymała mnie strażniczka ochrony, zaprowadziła do pierwszej windy i wjechała ze mną na dwudzieste piętro. – To tutaj – oznajmiła.

Recepcja agencji miała na wskroś nowoczesny wygląd: na ścianie panele z zielonego matowego szkła, za białym kontuarem recepcyjnym o długości około piętnastu metrów dziewięciu lub dziesięciu pracowników. Zamiast sufitu nieosłonięta sieć przewodów elektrycznych, wszystkie elementy pomalowane na czarno. Nad jednym z końców kontuaru recepcji para okularów o długości około trzech i pół metra, znak firmowy Leo Burnetta, podobnie jak cygaro w przypadku Churchilla. Młoda recepcjonistka o azjatyckich rysach, ze słuchawkami w uszach i pomarańczowymi włosami jeszcze krótszymi niż moje, zwróciła się do mnie: – W czym mogę pomóc? – Jestem umówiony z Peterem Pottsem. – Mogę prosić o pańskie nazwisko? – Joseph Jacobson. – Dziękuję, panie Jacobson. – Nacisnęła przycisk na swoim telefonie. Chwilę później powiedziała: – Zaraz ktoś do pana przyjdzie. Proszę usiąść. Po kilku minutach zza rogu w dalszej części recepcji wyłoniła się młoda kobieta. Wyglądała na starszą ode mnie o kilka lat i miała długie blond włosy. Podeszła do mnie, uśmiechając się. – Pan Jacobson? – Tak, to ja – potwierdziłem, podnosząc się z miejsca. – Jestem Kim. Pan Potts spóźni się kilka minut. Poprosił, żebym zaprowadziła pana na górę. Sufit windy stanowiły kawałki barwionego szkła ułożone we wzór, który wyglądał jak szkic Franka Lloyda Wrighta. Wysiedliśmy na dwudziestym szóstym piętrze. – W tym budynku mieści się główna siedziba Leo Burnett Worldwide. Zajmujemy szesnaście kondygnacji i zatrudniamy ponad tysiąc siedmiuset pracowników. Dwudzieste szóste piętro zajmuje jeden z naszych działów kreatywnych. Kim wprowadziła mnie do ogromnego biura składającego się z gęstwiny niewielkich boksów, z których każdy był indywidualnie ozdobiony, świadcząc o kreatywności i osobowości jego lokatora: miłośnik gry w monopol, mieszkaniec dżungli, zbieracz figurek superbohaterów oraz fan Czarnoksiężnika z krainy Oz. Jeden z boksów był pomalowany w więzienne kraty. – To pana biurko – powiedziała Kim, prowadząc mnie do pustego boksu. – Zadzwonię, kiedy zjawi się pan Potts. – Dziękuję. Gdy się oddaliła, rozejrzałem się po swoim małym, skromnym boksie. Usiadłem i westchnąłem. W Denver miałem własne biuro. Jedna z wielu zmian, pomyślałem. Na ścianie przede mną widniał wymalowany tęczowymi kolorami napis: Jesteśmy wiecznymi studentami. Nieustannie uczymy się ludzkich zachowań. – Jesteś ten nowy – odezwał się za moimi plecami cienki, metaliczny głos. Odwróciwszy się, zobaczyłem mężczyznę opierającego się o ściankę mojego boksu. Był

wysokim blondynem z lekko wystającą dolną szczęką. Oceniłem, że jest o rok lub dwa młodszy ode mnie. Nosił okulary w drucianych oprawkach à la John Lennon. – Jestem Len – przedstawił się. – Skrót od Leonard. Starszy copywriter. Mów mi Len. – Joseph. – Nie – zaprotestował. – Len. – Nie, to ja jestem Joseph. – Aha. W porządku, Joe. Nigdy nie lubiłem, gdy ktoś mówił mi Joe, i z wyjątkiem mojego ojca nikt tak nie robił. – Joseph – powtórzyłem. – Albo J.J. – J.J. Kim jesteś, raperem? – Odsunął krzesło od pustego biurka stojącego naprzeciwko mnie i usiadł, przyglądając mi się z zainteresowaniem. – Ładny garnitur – powiedział. – Dzięki. – Tutaj nikt nie nosi garniturów. Nie w tym stuleciu. – Zauważyłem. – Skąd jesteś, J.J.? – Z Denver. – Słynni Broncos. Żałuję, że Elway odszedł. Z jakiej agencji? – Regionalnej. Jacobson. – Nigdy o niej nie słyszałem – stwierdził. – Więc pierwszy raz wypłynąłeś na głębokie wody. – Pochylił się w moim kierunku. – Powiem ci, jak żeglujemy w Wietrznym Mieście. Jeśli chcesz przeżyć, poświęcaj swój czas, wykazuj się bystrością i nie rzucaj się w oczy. Potts to bestia. Kreatywny, dobry w swoim fachu, ale bestia. Poznałeś go? – Jeszcze nie. – Pilnuj się, on uważa, że od czasu do czasu trzeba poświęcić copywritera pour l’encouragement des autres. Przechyliłem głowę na bok. – … Jako zachętę dla innych? – Exactement, mon ami – powiedział Leonard. – Znasz francuski? – Tylko tyle, ile nauczyłem się w szkole średniej. – Patrzyłem, jak Len ociera czoło rękawem. – A jeśli ktoś chce czegoś więcej niż tylko przeżyć? Leonard pokręcił głową. – Ambitny. Brawo. Ale daj sobie z tym spokój. Koledzy cię znienawidzą i złożą jako baranka ofiarnego u stóp Pottsa. – Będę uważał – powiedziałem. – Uważaj albo spadaj – powiedział Leonard. Uśmiechnął się radośnie. – Niezły tekst. Będę o tym pamiętał. Wyraz jego twarzy nagle się zmienił. Szybko wstał i odszedł. Właściwie uciekł. Odwróciwszy się, zobaczyłem mężczyznę zbliżającego się do mojego boksu od strony głównego korytarza. Był wysoki, około metra dziewięćdziesięciu, muskularny i łysy. Miał na sobie srebrną marynarkę i T-shirt z czarnego jedwabiu. Wpatrywał się we mnie. – Jacobson? – Tak jest. – Chodź ze mną. Domyśliłem się, że to Potts. – Tak jest. – Wstałem i podążyłem za nim. Szedł do biura w kącie sali na końcu długiego rzędu boksów. Ściany jego gabinetu zdobiły oprawione w ramki reklamy drukowane. Mężczyzna usiadł za dużym szklanym

biurkiem, przypatrując mi się nieprzychylnym wzrokiem. – Zamknij drzwi – powiedział. – Tak jest. – Wolisz, żeby zwracać się do ciebie Joe czy Joseph? – Joseph lub J.J., panie dyrektorze. – Siadaj, Joseph. Usiadłem. – Wyjaśnijmy sobie coś. Znalazłeś się tu za moją aprobatą, ale nie z mojego wyboru. Timothy Ishmael przekonał mnie, że musimy ciebie mieć. Ale to tylko otworzyło przed tobą moje drzwi, a te drzwi otwierają się w dwie strony. Jeśli nie spodoba mi się to, co zobaczę, to ty zobaczysz drzwi z drugiej strony. Zrozumiałeś? – Tak jest. – Nie wiem, jakich kiepskich rad udzielał ci Leonard, ale dla własnego dobra zlekceważ je wszystkie. Len podpadnie jeszcze raz i wylatuje. – Tak jest. Dziękuję. – Co mają znaczyć te wszystkie „tak jest”? To nie wojsko. – Przepraszam. Mój ojciec jest weteranem. Nabrałem takiego nawyku. Na jego ustach pojawił się ledwo dostrzegalny uśmiech. – Mój też. Jaki rodzaj wojsk? – Lotnictwo marynarki wojennej. Służył w Wietnamie jako pilot. I brał udział w wojnie w Zatoce. Rozległo się jedno stuknięcie w drzwi i do gabinetu pewnym krokiem weszła kobieta. Na jej widok twarz Pottsa się rozpromieniła. – Masz czas na lunch? – zapytała kobieta. Była oszałamiająco piękna i bardzo wysoka, nawet gdyby zdjęła buty na dziesięciocentymetrowych obcasach. Miała kasztanowe włosy, które opadały jej do ramion. Zorientowała się, że poza Pottsem i nią jest jeszcze ktoś trzeci. – Kto to? – zapytała. – Nowy – odparł Potts lekceważącym tonem. Kobieta zwróciła się do mnie. – Witaj, nowy. – Dzień dobry – powiedziałem. Spojrzała na Pottsa. – Czy nowy ma imię? – Joseph – rzucił Potts. – Albo T.J. – J.J. – sprostowałem. – Czy mam wyjść? – Wyjdź – powiedział. – Powiedz Kim, żeby ci wszystko pokazała. O pierwszej jest zebranie. Masz na nim być. Wstałem. – OK. Dziękuję. Miło było panią poznać – powiedziałem do kobiety. Obrzuciła mnie uważnym spojrzeniem i uśmiechnęła się. – Wzajemnie. Wyszedłszy, przystanąłem przy biurku Kim, które znajdowało się tuż przed gabinetem Pottsa. Kim spojrzała na mnie znad komputera, na którym pisała. – Pomóc w czymś? – Pan Potts prosił, żebyś mi wszystko pokazała. – Tylko skończę ten e-mail… – Stukała w klawiaturę jeszcze przez krótką chwilę, po

czym wstała. – OK, to ruszamy. Kim oprowadziła mnie po trzech najważniejszych dla copywriterów piętrach, na których znajdowały się, między innymi, pokój socjalny dla pracowników, trzy sale konferencyjne i stołówka pracownicza. Pokazała mi dużą salę nieopodal wind. – To sala energetyzująca. Na każdym piętrze kreatywnym jest jedna. Można tam pójść, aby ochłonąć i zregenerować umysł. Za szklaną ścianką zobaczyłem stół z piłkarzykami, automat z napojami gazowanymi, lodówkę, garnek do popcornu oraz wózek na kółkach, taborety i krzesła. Zewnętrzne ściany były całkowicie szklane i dostrzegłem przez nie wierzchołki sąsiednich drapaczy chmur. Na koniec poszliśmy do magazynu, gdzie Kim wyposażyła mnie w niezbędne materiały biurowe, po czym pomogła mi zanieść wszystko do mojego biurka. W drodze do mojego boksu przechodziliśmy obok Leonarda, ale on udał, że mnie nie zauważa. Kim okazała się miła i sympatyczna – w przeciwieństwie do swojego szefa. – Jak długo tu pracujesz? – zapytałem. – W czerwcu minie pięć lat. – Kawał czasu. Jakie masz stanowisko? – Osobista asystentka pana Pottsa. – Jaka to praca? Ściągnęła brwi. – Każdy dzień to przygoda. Położyliśmy wszystkie przedmioty na moim biurku. – No to gotowe – powiedziała Kim. – Witaj w agencji. – Dziękuję. Zanim odeszła, zapytałem: – Pan Potts chce, żebym był na spotkaniu o pierwszej. Gdzie ono się odbędzie? – W jego gabinecie. Zadzwoń, gdybyś czegoś potrzebował. Wystarczy, że naciśniesz cztery, dwa, pięć. – Cztery, dwa, pięć – powtórzyłem. – A co mam robić do tego czasu? Przechyliła głowę na bok. – Wyglądaj na zajętego.

Rozdział 11 Dziś spełniło się jeszcze jedno moje marzenie – chociaż nie to, na którym najbardziej mi zależało.

Z dziennika Josepha Jacobsona O dwunastej wszyscy pracownicy z mojego piętra udali się na lunch. Zszedłem do stołówki, kupiłem sałatkę Caesar, zjadłem ją i wróciłem do swojego boksu. Za pięć pierwsza wziąłem żółty blok do notowania oraz długopis i poszedłem do gabinetu Pottsa. Oprócz Kim przy jego drzwiach stało jeszcze sześć innych osób. W grupie było tyle samo kobiet co mężczyzn. Byłem jedynym, który miał na sobie garnitur. Jeden z mężczyzn, niski, chudy, wąski w biodrach, rudy i w okularach, wyciągnął do mnie rękę. – Timothy Ishmael. Witaj u Burnetta. – Więc to dzięki tobie mam tę pracę – powiedziałem. Kiwnął głową potwierdzająco. – Jestem team menedżerem. Poznałem twojego brata Simona trzy lata temu przy realizacji wspólnego zlecenia dla Sears. Fajny facet. Pokiwałem głową na znak zgody, choć byłem zdecydowanie innego zdania. – Bardzo żałował, że odchodzisz – dodał Timothy. – O tak, wiem o tym – powiedziałem, bardzo się starając, aby w moim głosie nie było słychać szyderstwa. Timothy odwrócił się do pozostałych osób i dokonał prezentacji: – Sade, Chloe i Kate. Wszyscy się uśmiechnęli i powiedzieli „Cześć”. – Lena już znasz… – Niestety – rzuciła Sade. – Uważaj – mruknął Leonard. Mężczyzna o azjatyckim wyglądzie, stojący najbliżej drzwi powiedział: – Jestem Parker. – Cześć. Timothy, Sade, Chloe, Kate, Parker i Len – powiedziałem, wskazując po kolei każde z nich. – To nasz team – powiedział Timothy. W tym momencie w telefonie Kim rozległ się głos Pottsa: – Wprowadź ich. – Dobrze. – Skinęła na Timothy’ego, który uniósł brwi. Pojedynczo weszliśmy do gabinetu. Wokół biurka Pottsa w ciasnym półkolu stało siedem krzeseł. Przez głowę przemknęła mi myśl, że Potts wygląda na jeszcze bardziej naburmuszonego niż w czasie naszego wcześniejszego spotkania. Wątpiłem, czy w ogóle się uśmiecha. – Wszyscy poznaliście Jacobsona? – zapytał, gdy już usiedliśmy. – Tak – odpowiedział Timothy. – Dobrze, a więc możemy sobie darować prezentację. Do rzeczy. Nie jestem zadowolony. A to niespodzianka, pomyślałem.

– Rano spotkałem się z Cecilią Banks, która w mało przyjemny sposób wyjaśniła, dlaczego nasza koncepcja kampanii dla ­BankOne mogłaby stać się definicją pojęcia „jak robić, żeby się nie narobić”. Jeśli do jutra do godziny dwunastej nie dostarczymy czegoś, co rzuci ich na kolana, to, cytuję, „znajdą kogoś innego, kto to zrobi”. – A co dokładnie im się nie spodobało w naszej koncepcji? – zapytał Timothy. – Czy przez „nie spodobało” rozumiesz „totalnie zjechali”? – odrzekł Potts. – Przeczytam ci ich opinię. – Podniósł z biurka kartkę papieru. – Wyniki wewnętrznego fokusu na temat kampanii „Troszczymy się o innych”. Kilka reprezentatywnych wypowiedzi: Reklamujemy bank czy dom spokojnej starości? Czy tego sloganu nie słyszałem już z milion razy? Czy to wymyślił pięcioletni synek prezesa? Ten slogan mógłby znaleźć się w Wikipedii jako przykład znaczenia słowa „niekonkretny”. Potts opuścił kartkę, żeby na nas spojrzeć. – A teraz mój osobisty faworyt: „Ten slogan sprawia, że mam ochotę wydłubać sobie oczy długopisem z logo BankOne”. Leonard wybuchnął śmiechem. Potts spiorunował go wzrokiem i Leonard natychmiast umilkł. – Cieszę się, że to cię rozbawiło, Leonardzie. Bo gdy ja usłyszałem tę opinię od naszego klienta, miałem wiele odczuć, ale na pewno nie było mi do śmiechu. Mamy szczęście, że z nas nie zrezygnowali. – Powiódł po nas zimnym wzrokiem. – Pracujemy w agencji, w której powstał Marlboro Man – aż trudno mi uwierzyć, że Edward nie przepędził nas na cztery wiatry. Jutro do dwunastej mamy stanąć na głowie i pokazać tym z BankOne coś na miarę Leo Burnetta. A wy macie mi to pokazać do pół do jedenastej. Tylko nie sprawcie mi zawodu. – Powiedzieli coś bardziej konkretnego? – zapytał Timothy. – Poza tym, że jesteśmy do bani? – To ma być oryginalne. Zapadające w pamięć. Kolokwialne. Ma trafiać do przeciętnego człowieka – nie tylko do konsumenta dom pérignon. – Nie zawiedziemy cię – oświadczył Timothy. – Raz już zawiedliście. Nie róbcie tego więcej. Rzućcie mnie na kolana. Rzućcie ich na kolana. Timothy poderwał się z miejsca. – Już bierzemy się do pracy. Chodźcie – powiedział do nas. Pomimo sztucznego entuzjazmu Timothy’ego reszta grupy miała ponure miny. Kiedy znaleźliśmy się poza zasięgiem słuchu Pottsa, Sade powiedziała: – Jutro rano? Czy on jest poważny? – Jak poczwórny bajpas – rzucił Timothy. Zwrócił się do Parkera: – Zadzwoń do Mangii i zamów kanapki i red bulle. Czeka nas całonocne posiedzenie. – Możemy dostać sushi? – zapytał Leonard. – Nie. Każdy ma dziewięćdziesiąt minut, żeby coś wymyślić. O trzeciej spotykamy się w sali konferencyjnej. Kate, powiedz Kim, żeby zarezerwowała salę. Kate pokręciła głową. – No to pierwszy mecz bejsbolowy mojego syna mam z głowy – powiedziała. Leonard zwrócił się do mnie: – Nowy, mam nadzieję, że przywiozłeś ze sobą swój najlepszy oręż. Najwyraźniej już zapomniał moje imię. – Joseph – powiedziałem. – Racja. Wróciłem do boksu i zacząłem swój kreatywny rytuał, bazgrząc długopisem BankOne

w żółtym notatniku. Nigdy nie pracowałem dla banku, choć kilka lat wcześniej napisałem tekst, który później został nagrodzony, dla towarzystwa kredytowego w Thornton. Niewiele jest rzeczy mniej ekscytujących niż reklama bankowa i nazwa mojej nagrody powinna była brzmieć: „Za tekst mniej nudny niż pozostałe”. W pewnej chwili przypomniałem sobie swój sen. „Masz to jak w banku”. Wyrwałem stronę z notatnika i zacząłem gorączkowo szkicować swój pomysł. Godzinę później do mojego boksu zajrzał Parker. – Czas iść na zebranie – powiedział niemal tak ponurym tonem, jakby szedł na ścięcie, a nie na zebranie zespołu kreatywnego. – Zaprowadzę cię. Chwyciłem notatnik i poszedłem z nim do jednej z mniejszych sal konferencyjnych – ozdobionej gigantycznymi pudłami Froot Loops firmy Kellogg’s, jednego z naszych klientów. Timothy już tam był. Siedział u szczytu stołu i rozmawiał z Kate, kręcąc głową. Ostatni zjawił się Leonard. Przyniósł ze sobą torebkę popcornu i notatnik. – Zamknij drzwi – powiedział do niego Timothy. – Się robi, szefie. – Leonard zamknął je kopniakiem. Timothy nabrał głęboko tchu. – Jesteśmy na etapie miękkiej gliny, nie ma czegoś takiego jak głupi pomysł, są tylko głupi pomysłodawcy. Kto chce iść na pierwszy ogień? Wszyscy popatrzyli po sobie. Kate wzruszyła ramionami. – Nie czekajcie na mnie. Tim już mnie sczyścił – powiedziała. – Zdarza się – skomentował Timothy. – Sade? – No dobrze. Nadal nad tym pracuję, więc okażcie cierpliwość. – Wstała. – Staramy się sprzedać wiarygodność, prawda? Więc wróciłam do naszych pierwotnych pomysłów i zaczęłam analizować dane liczbowe. BankOne ma większą liczbę szpitali wśród swoich klientów niż jakikolwiek inny liczący się bank. To może powiemy: „Czterech na pięciu lekarzy wybiera BankOne…”. Nikt nie zareagował. – Wszyscy naraz nie bijcie braw – skwitowała kpiąco Sade. – Jakieś komentarze? – zapytał Timothy. Parker pokręcił głową. – Nie. Wszyscy wiedzą, że lekarze są okropni, gdy chodzi o pieniądze. – Rozwlekłe – powiedziała Chloe. – Brzmi jak dowcip – rzucił Leonard. – Nie przesadzaj – powiedział do niego Timothy. Sade usiadła. – W porządku. Posłuchajmy, co ty masz, Lenny. Wstał Parker. – To może ja. Zgadzam się z Sade co do wiarygodności. Myślę, że postawiła właściwe pytanie, tylko udzieliła złej odpowiedzi. Mój pomysł jest taki: jako rzecznika zatrudniamy celebrytę, kogoś, komu ludzie ufają w sprawie pieniędzy, na przykład Suze Orman albo Dave’a Ramseya. – Są osiągalni? – zapytał Timothy. – Nie mam pojęcia – odrzekł Parker. – Możemy się tego dowiedzieć do dziesiątej trzydzieści jutro rano? Parker zmarszczył czoło. – Możemy spróbować. – To mogłoby wypalić – powiedziała Sade.

– Nie podejmą się tego – stwierdziła Kate. – Nie będą chcieli, żeby ich nazwiska były kojarzone z konkretną instytucją finansową. To by zaszkodziło ich wiarygodności. – Nigdy nie wiadomo – powiedział Timothy. – Bob Dole zachwalał American Express. – A także wystąpił w reklamie Viagry – dodała Kate. – Wydaje mi się, że Orman już jest związana z jakąś firmą – powiedziała Sade. – Nadal pozostaje Ramsey – stwierdził Timothy. – Albo Howard. Ten, który ma program w radiu. No dobra, to jest jakaś opcja. Len, a co ty masz? Leonard wstał. – No, ludzie, przygotujcie się, bo szczęki wam opadną. – Po prostu przeczytaj – ponagliła go Sade. – „BankOne. Jeden zajebiście dobry bank”. Wszyscy patrzyli na niego bez żadnej ekscytacji. – Jaja sobie robisz? – zapytał Parker, rzucając zgnieciony kawałek papieru w twarz Leonarda. Chłopak uchylił się przed kulką. – Chyba to do was nie dotarło, kretyni. Za tą prostotą kryje się błyskotliwa myśl. – Za tą prostotą kryje się prostak – stwierdził Parker. – Wow. Zdaje się, że Lenny oświadczył, że jest błyskotliwy – zakpiła Chloe. – I ty skomentowałeś, że mój pomysł to żart? – zapytała Sade. – Czy ty w ogóle próbowałeś coś wymyślić? Leonard poczerwieniał. – Ale jesteście tępi. Przecież chcieli, żeby było kolokwialnie. A właśnie tak mówią zwykli ludzie. – A co ty wiesz o zwykłych ludziach? – spytała Kate. – Dobra, dość tego – uciął Timothy. – Skończcie już. – Spojrzał na Leonarda. – To wszystko, co masz? Leonard usiadł. – Tak. Timothy zwrócił się do mnie. – Wiem, że to twój pierwszy dzień w pracy, ale może masz jakąś propozycję? – Mam – odrzekłem, wolno podnosząc się z miejsca. – Reklama banków jest trudna, bo banki nie są sexy. Nie są nawet fajne. Osobiście nie chcę, żeby sprzedawano mi mój bank. Nawet nie chcę o nim myśleć. Chcę, żeby bank był czymś, o czym nie muszę myśleć. Czymś, na czym mogę polegać. Żeby był solidny jak skała. – Jesteśmy jak skała – palnął Leonard. Nikt nie zwrócił na niego uwagi. – Prudential już ma skałę Gibraltaru w swoim logo – zauważył Parker. – Nie twierdzę, że chcę wykorzystać skałę – odparłem. – Twierdzę tylko, że ludzie chcą czegoś solidnego – zwłaszcza dzisiaj. A co mówią, kiedy chcą wyrazić, że na coś można liczyć, że coś jest absolutnie pewne? Wszyscy się we mnie wpatrywali. – „Masz to jak w banku” – powiedziałem. Zapadło milczenie. Po chwili odezwał się Timothy: – Podoba mi się. – Masz to jak w banku – powtórzyła Kate, kiwając głową z aprobatą. – A jak ten slogan ma się do oczekiwań klientów według naszych badań? – spytała Chloe. – Osobiste podejście, solidne aktywa, żadnych ukrytych opłat…

– Pasuje do wszystkich – odparłem. – Możemy go użyć w każdym przypadku. Niskie opłaty? W BankOne masz to jak w banku. Przyjazna obsługa? Masz to jak w banku. Sade uśmiechnęła się. – Pasuje – stwierdziła. – Przyszedł mi do głowy jeszcze jeden pomysł – dodałem. – Moglibyśmy wykorzystać grę słów „bank” i „jeden”3, na przykład: „Tylko jeden bank oferuje niskie opłaty i wysoki standard usług – BankOne. U nas masz to jak w banku”. Teraz Timothy pokiwał głową z aprobatą. Mówiłem dalej: – Podoba mi się pomysł Parkera, żeby zatrudnić celebrytę darzonego zaufaniem społecznym, ale nie uważam, że musi to być ktoś ze świata finansów, może to być po prostu ktoś, kto ma budzący zaufanie głos. Myślę, że dla nas mógłby to zrobić Jason Robards, tak jak James Earl Jones zrobił to dla CNN. – Robards jest z Chicago – powiedziała Chloe. – Co o tym myślicie? – Timothy zwrócił się do wszystkich. Chwila milczenia. Pierwszy zabrał głos Parker: – Świetny slogan. Idiom kojarzony z konkretną firmą. Tak jak McDonald’s w swojej kampanii „i’m lovin’ it”. – Są również możliwości graficzne – powiedziałem. – W sloganie możemy wyróżnić człon „bank” i powiązać go z nazwą firmy naszego klienta. Za każdym razem gdy będzie się ukazywać slogan, jednocześnie będzie widać nazwę banku. – Rewelacja – powiedziała Kate. – Chloe? Jeszcze nie poznaliśmy twojego pomysłu. – Ten podoba mi się bardziej – przyznała. – Len? Leonard nadal się dąsał z powodu odrzucenia jego pomysłu. – Skąd wziąłeś ten pomysł? – burknął. – Prawdę mówiąc, przyśnił mi się. – To śnij dalej – powiedziała Chloe. – Masz opłacalne sny – zażartował Parker. – No dobra, Len, zakładając, że to było twoje „tak”, wszyscy jesteśmy zgodni. Macie to jak w banku. A teraz do roboty. Chloe, Parker, przynieście mi kilka scenorysów i formularzy do reklamy radiowej. Len i Kate, zróbcie wstępne szkice, wybierzcie czcionki i style. J.J. i ja załatwimy druk. Mamy dziewiętnaście godzin. Ruchy, ruchy! – Po czym dodał, naśladując niski, szorstki głos Pottsa: – Rzućcie mnie na kolana. Gdy pozostali wyszli, Timothy powiedział do mnie: – Twój brat miał rację. – To znaczy? – Powiedział, że świetnie się sprawdzasz pod presją. – Wiedział, co mówi – skwitowałem. – Jest jak prasa hydrauliczna. 3 One (ang.) – jeden (przyp. tłum.).

Rozdział 12 Czas ujawnia wszelkie tajemnice.

Z dziennika Josepha Jacobsona Nasz zespół przygotował projekty reklam dla różnych mediów i skończył pracę tuż po jedenastej. To był długi dzień, ale o siedem godzin krótszy, niż wszyscy zakładali. Idąc ze stacji L do domu, minąłem restaurację Pana G. Neon się nie świecił, w pomieszczeniu było ciemno. Oparłem czoło o szybę i osłoniłem oczy dłońmi, żeby zajrzeć do środka. Na mój widok stojąca za kontuarem kobieta wystraszyła się. Miała jasne włosy i nie była to April. A tak bardzo liczyłem, że zobaczę moją dziewczynę. Bardzo chciałem komuś opowiedzieć o swoim małym sukcesie. Prawdę mówiąc, najbardziej zależało mi na tym, żeby powiedzieć ojcu. Byłby ze mnie dumny. Myśląc o nim, poczułem dojmującą samotność. Wróciłem do swojego zimnego mieszkania i położyłem się do łóżka. * Kiedy przyszedłem do pracy następnego ranka, Timothy już siedział w swoim biurze i wpatrywał się w monitor komputera. Drzwi były otwarte, więc zastukałem w futrynę. – J.J. – przywitał mnie Timothy, podnosząc wzrok. – Wejdź. Właśnie miałem do ciebie zadzwonić. Wszedłem do środka. – O co chodzi? – Chcę, żebyś razem ze mną przedstawił swój pomysł Pottsowi. – Bardzo chętnie. – To dobrze. Myślę, że klientom się spodoba. – Spojrzał na zegar, wielkiego swatcha zamontowanego na ścianie. – Ale najpierw sprawdźmy, co powie Potts. Timothy przyłożył słuchawkę telefonu do ucha. – Kim, mogłabyś powiedzieć Peterowi, że jesteśmy gotowi? Jasne. – Po prawie minucie oczekiwania powiedział: – Dziękuję. – Odłożył słuchawkę na widełki. – Szef czeka. – Zebrał wszystkie materiały, które przygotowaliśmy poprzedniego wieczoru, i wsunął je do papierowej teczki. – No to idziemy rzucić go na kolana. Kiedy stanęliśmy przed biurem Pottsa, Kim spojrzała na nas. – Możecie wejść. – Dzięki, Kim – powiedział Timothy. Potts wyglądał na rozdrażnionego i zmęczonego, jakby w ogóle nie spał. Myślę też, że zdziwił się na mój widok. Gdy usiedliśmy, rzucił: – Co macie? Głos zabrał Timothy. – Chciałeś czegoś kolokwialnego, ale wiarygodnego, chwytliwego… – Po prostu mi to pokaż – przerwał mu poirytowany Potts. – W porządku. – Timothy wyjął z teczki arkusz i wstał. – Tylko jeden bank rozumie wszystkie twoje potrzeby finansowe. BankOne. Sympatyczni urzędnicy? Masz to jak w banku. Niskie opłaty? Masz to jak w banku. Ubezpieczenie federalne? Masz to jak w banku. BankOne.

Masz to jak w banku. Potts siedział nieruchomo i w myślach oceniał naszą propozycję. Po chwili wyciągnął rękę i wskazał całą teczkę. – Chcę to zobaczyć – powiedział. Timothy podał mu projekty i szkice, a Potts je przejrzał. – Masz to jak w banku – powiedział. Podniósł wzrok. – Kto to wymyślił? – J.J. Potts popatrzył na mnie spojrzeniem bez wyrazu. – OK, no to teraz zobaczmy, czy nasi klienci padną z wrażenia na kolana. Timothy i ja wyszliśmy z biura. – Nie potrafię go rozszyfrować – powiedziałem. – Gdyby pomysł mu się nie spodobał, nie potrzebowałbyś żadnego klucza do szyfru. * Tuż po południu Timothy zaprosił mnie na lunch do pizzerii o nazwie Uno położonej prawie kilometr od naszej agencji. – Zawsze chodzisz tak daleko na lunch? – zdziwiłem się. – Skądże. Zwykle jadam przy biurku. Ale ponieważ jesteś nowy i już prawie mamy powód do świętowania, musiałeś przyjść do Uno. To tutaj upieczono pierwszą pizzę w głębokim naczyniu. Facet, który ją wymyślił, nazywał się Ike Sewell. Tam jest jego nazwisko – powiedział, wskazując tablicę stojącą na ulicy. Znajdowaliśmy się na rogu ulic Ohio i Wabash, ale miasto postawiło znak z napisem „Bulwar Ike’a Sewella”. – Sewell nigdy nie mówił o swojej pizzy, że jest w „chicagowskim stylu” – ciągnął Timothy. – Tę nazwę nadali jej ludzie, którzy zaczęli naśladować Sewella poza Chicago. Kolejne świadectwo siły dobrej reklamy. Kiedy zostaliśmy obsłużeni, zapytałem: – Jak dobrze znasz mojego brata? – Niezbyt dobrze – odparł. – Ale na pewno zrobił dobre wrażenie. Był jednym z tych nielicznych zdrowych na umyśle, którzy pracowali przy zleceniu dla Sears. – Timothy przyjrzał mi się. – Wzdrygnąłeś się wczoraj, kiedy wymieniłem jego imię. Jakieś zatargi? – Zmusił mnie do odejścia z agencji. Timothy zacisnął usta. – To by wyjaśniało, dlaczego tak bardzo mu zależało, żebym ciebie tutaj wprowadził. – Ugryzł kawałek pizzy. – Teraz rozumiem dlaczego. – To znaczy? – Jesteś wschodzącą gwiazdą. I twój brat zaczął się bać. Instynkt samozachowawczy i ego to niebezpieczna mieszanka. Upiłem łyk pepsi. – Ojciec, niestety, jeszcze pogorszył sytuację. Nie robił tajemnicy z tego, że jestem jego ulubieńcem. – Wiem, jak to jest być po tej drugiej stronie. Mój młodszy brat w szkole średniej był gwiazdą futbolu. I to nie byle jaką, bo grał na pozycji rozgrywającego w reprezentacji stanu. Nie było mi łatwo przy takim bracie. Wygrałem szkolny konkurs ortograficzny. Kiedy powiedziałem ojcu, że chcę zajmować się reklamą, poradził mi, żebym znalazł sobie prawdziwą pracę. Dzisiaj mam na koncie ponad tuzin krajowych nagród, moją pracę oglądają miliony, co roku przyczyniam się do sprzedaży produktów wartych miliardy dolarów, natomiast mój brat robi pokazy magii na imprezach dla dzieci i pracuje jako kierownik nocnej zmiany w 7-Eleven. Żadna z tych rzeczy nie ma jednak znaczenia dla naszego ojca. Kiedy spotykamy się wszyscy w czasie

świąt, staruszek nadal żyje dawną sławą mojego brata. To żałosne, naprawdę. Ojciec nawet nie rozumie, na czym polega moja praca. O reklamie wie tylko tyle, ile dowiedział się od Darrina Stephensa i Larry’ego Tate’a z Ożeniłem się z czarownicą. – Współczuję – powiedziałem. – Mnie nie musisz – odparł Timothy. – Ja mam ciekawe życie. Stresujące, ale ciekawe. Żal mi brata. To musi być cholernie przykre, kiedy wiesz, że twoje najlepsze dni są już za tobą. Pomyśl tylko: być na szczycie w szkole średniej. – Spojrzał na mój talerz. – Dobre, nie? Prawdziwa pizza pieczona w głębokim naczyniu. Nie ma nic lepszego. Pokiwałem głową. – W Denver mieliśmy pizzerię w chicagowskim stylu. Timothy pokręcił głową. – Dzieją się dziwne rzeczy – skwitował. Wróciliśmy do jedzenia. Po kilku minutach Timothy powiedział: – Czuję, że zrobisz tu karierę. Kto wie? Może brat oddał ci przysługę. – Czas pokaże. Timothy pokiwał głową. – Czas to złodziej. – Zdjął okulary i przetarł szkła serwetką, po czym ponownie je włożył. – Znasz kogoś w Chicago? – Poza tobą i Leonardem? Nie. – Jeślibyś czegoś potrzebował, po prostu zadzwoń. Podaj mi numer twojej komórki. – Nie mam telefonu – odparłem. – Musiałem go zostawić. Planowałem kupić wczoraj po pracy, ale nie było czasu. – Przy Michigan Avenue jest sklep Verizona. Jeśli chcesz, zapiszę ci na kartce, jak tam dojść. – Dzięki. – Coś sobie przypomniałem i uśmiechnąłem się. – Właściwie to kogoś znam. Poznałem młodą kobietę, która pracuje w restauracji niedaleko mojego mieszkania. Zaproponowała, że pokaże mi miasto. – Brzmi obiecująco – stwierdził Timothy. – Dziewczyna była naprawdę… miła. I piękna. – Gdzie mieszkasz? – W polskiej dzielnicy, blisko parku Jeffersona. – Byłem tam. Ach, te Polki. Podobno to najpiękniejsze kobiety w Europie, a co ważniejsze, one o tym nie wiedzą. – Ta chyba nie jest Polką. – Tak czy owak, powodzenia. – Timothy rzucił okiem na zegarek. – Dochodzi pół do drugiej. Jury powinno już skończyć obrady. Chodźmy poznać werdykt. – Zdenerwowany? – zapytałem. Kiwnął głową potwierdzająco. – Ja już urodziłem się zdenerwowany. Kiedy wracaliśmy na piechotę do agencji, na ulicy Wabash wiał przenikliwy wiatr. – Zawsze jest tu tak zimno? – zapytałem. – Efekt jeziora – wyjaśnił Timothy. – Ziąb przenika do szpiku kości. Dojście do wieżowca Leo Burnett zajęło nam piętnaście minut. Gdy wysiedliśmy z windy, podeszła do nas Kate. Była zdenerwowana. – Coś już wiecie? – Nic. Właśnie wracamy z lunchu – odparł Timothy. – Dokąd poszliście? – spytała.

– Do Uno. Kiwnęła głową i zwróciła się do mnie. – Podobało ci się? – A mogło się nie spodobać? – No właśnie. – Ponownie zwróciła się do Timothy’ego. – Potts siedzi na telefonie, od kiedy wrócił. – Szpiegujesz go? – zapytał Timothy. – Oczywiście. Timothy pochylił się w jej kierunku i szepnął: – Dam ci znać. Każdy z nas poszedł do siebie. Kiedy zbliżałem się do swojego boksu, usłyszałem, jak dzwoni telefon na moim biurku. – Potts chce nas widzieć – powiedział Timothy. * Timothy spojrzał na Kim, a ona pokiwała głową. Timothy się uśmiechnął. Uznałem to za dobrą wróżbę, choć na widok miny Pottsa ogarnęły mnie wątpliwości. Nasz szef nadal wyglądał na rozdrażnionego. Siedział rozparty na fotelu i mierzył nas gniewnym spojrzeniem. Usiedliśmy, zanim nas o to poprosił. – Spodobało się im, nie? – rzucił Timothy. Potts, bez cienia uśmiechu, odrzekł: – I to bardzo. – Wiedziałem – stwierdził Timothy. – Muszą jeszcze mieć wyniki badania fokusowego – powiedział Potts. – To je zrobimy. – Jakie były ich komentarze? – zapytałem. Nie odrywając wzroku od Timothy’ego, Potts odrzekł: – Powiedzieli: „Następnym razem najpierw pokażcie nam tę dobrą propozycję”. – Obrzucił nas obu spojrzeniem. – A teraz spadajcie stąd. Robota czeka. Timothy i ja podnieśliśmy się z miejsc. – Jacobson, ty zostań. Zerknąłem na Timothy’ego. Ten uniósł brew, po czym wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Potts przez chwilę mierzył mnie wzrokiem. – Siadaj – rzucił. – Tak, panie dyrektorze. – Opadłem na krzesło. – Więc to był twój pomysł. – Tak, panie dyrektorze. – Dość szybko na niego wpadłeś. – Pracowałem w małej firmie. Czas był u nas na wagę złota. – I tak powinno być. Niektórzy z naszych pracowników o tym zapomnieli. Produkcja wymaga czasu, ale dobry pomysł może się narodzić w ułamku sekundy. Skąd pochodzisz? – Z małej agencji w Denver. Nazywa się Jacobson. – Jacobson. Tak brzmi twoje nazwisko. – Mój ojciec jest jej założycielem. – Czyli rodzinny interes – stwierdził Potts. – Dlaczego odszedłeś? Szybko się zastanowiłem, ile mam ochotę mu powiedzieć.

– Za dużo ryb i staw zrobił się za mały – odparłem. – Rozumiem. Duże ryby potrzebują miejsca. Zdobyłeś tam jakieś doświadczenie w zarządzaniu? – Niewielkie. To mała firma, ale miałem pod sobą dwóch innych copywriterów. – To dobrze, bo będziesz miał pod sobą zespół kreatywny, realizujący zlecenie BankOne. Chcę, żebyś zainspirował swoich podwładnych. Zaraz po tym jak zwolnię Leonarda.

Rozdział 13

Dzisiaj był dobry dzień, co daje nadzieję, że w moim życiu mogą się pojawić kolejne dobre dni. Nie wiem tylko, czy zaczynam nowy etap, czy może znalazłem się w zwodniczo spokojnym oku cyklonu.

Z dziennika Josepha Jacobsona W nocy z piątku na sobotę śniła mi się April. Nie pamiętam żadnych szczegółów snu, tylko to, że była w nim ta dziewczyna. Musiało to jednak być coś dobrego, ponieważ po raz pierwszy odkąd wyjechałem z Kolorado, obudziłem się, nie czując strachu, co może nie jest dokładnie tym samym co radosne przebudzenie, ale na pewno był to ranek przyjemniejszy od poprzednich. Sprawdziłem godzinę na zegarku. Ósma. Wziąłem prysznic i wytarłem się resztką papierowych ręczników. Potem ubrałem się, włożyłem parkę i poszedłem do restauracji Pana G. Lokal był zatłoczony, a kolejka osób czekających na miejsce wychodziła aż na zewnątrz. Obróciwszy się bokiem, przecisnąłem się obok oczekujących i wszedłem do środka. W restauracji panował ruch tak gorączkowy jak na nowojorskiej giełdzie. Klientów obsługiwały cztery kelnerki, między innymi April, która stała za kontuarem i robiła cappuccino. Uśmiechnęła się na mój widok. – Dzień dobry. Jednak przyszedłeś. – Wątpiłaś we mnie? – Nie – odparła, po czym nieco przechyliła głowę na bok. – No, może trochę. – Masz urwanie głowy, jak widzę. Nasz plan na dzisiaj aktualny czy musisz pracować? – W sobotę rano zawsze mamy urwanie głowy, ale dziś mam wolne. Pomagałam tylko do czasu, aż przyjdziesz. Jadłeś śniadanie? – Nie. – To dobrze. Coś ci przyniosę. – Podała mi kartę dań. – Usiądź przy barze. Zaraz przyjdę przyjąć twoje zamówienie. Usiadłem na jedynym wolnym w restauracji krześle. Zastanawiałem się, co wybrać, a April w tym czasie podała kawę do stolika. – Coś cię zainteresowało? – zapytała. – Wszystko. Co polecasz? – Moim osobistym faworytem jest omlet z fetą. Ale tylko jeśli lubisz fetę. – Biorę – zadecydowałem. Wzięła ode mnie kartę dań i poszła do kuchni. Wróciła po chwili. – Za kilka minut omlet będzie gotowy. – Pochyliła się nad kontuarem w moim kierunku. – Zaplanowałam dla nas cały dzień atrakcji. Trzeba będzie trochę pochodzić po mieście. Mam nadzieję, że nie jest dla ciebie zbyt zimno. – Jestem przyzwyczajony do zimna – odparłem. – Oczywiście. Denver. Tylko że tutaj mamy trochę inny rodzaj zimna. W Denver jest dość sucho, prawda? – Prawda. – A tu wilgoć przenika człowieka do szpiku kości. Ja nadal nie mogę się do tego

przyzwyczaić. Dlatego wzięłam ze sobą gruby płaszcz. Oraz mitenki. – Ja też – powiedziałem. – To znaczy nie mitenki, tylko gruby płaszcz. Nadal się nosi mitenki? – Ja noszę – odparła. – Sama zrobiłam je na drutach. – Jesteś wyjątkową kobietą – stwierdziłem. Roześmiała się. – Założę się o lunch, że nie znasz wszystkich ludzi, których portrety wiszą na tej ścianie. – Możesz mnie sprawdzić. – OK. Więc kto to jest? – zapytałem, wskazując kolorowe zdjęcie kobiety. – Dorothy Hamill. Łyżwiarka olimpijska. Wskazałem inne, biało-czarne zdjęcie. – A ta pani? – Kim Novak. Chyba była aktorką. – Zagrała z Jamesem Stuartem w Zawrocie głowy Hitchcocka. – Hitchcocka? – Alfreda Hitchcocka – powiedziałem. – No wiesz, tego, który wyreżyserował Ptaki, Psychozę, Północ, północny zachód. April wzruszyła ramionami. – Nigdy o nim nie słyszałam. Popatrzyłem na nią zaskoczony. – Naprawdę? – Już ci mówiłam, że nie za bardzo znam się na filmach – powiedziała, robiąc krok do tyłu. – Sprawdzę, co z twoim śniadaniem. Po chwili wróciła, niosąc tacę zastawioną talerzami. Podała mi omlet i placki ziemniaczane jako dodatek oraz filiżankę kawy. Swój posiłek, cynamonową drożdżówkę i kubek kakao, postawiła na kontuarze i pochyliwszy się, zaczęła jeść. – Jestem maniaczką słodyczy – wyznała, wbijając widelczyk w drożdżówkę. – Cieszę się, że nie mam cukrzycy. Za żelki brzoskwiniowe dałabym się pokroić. – Faktycznie, brzoskwiniowe są tego warte – przyznałem. – A te grejpfrutowe… – Oj, tak! – wykrzyknęła. – Uwielbiam je. – Przecież ty stoisz – powiedziałem i wstałem. – Proszę, usiądź. – W porządku, mogę postać. Jem tylko drożdżówkę. – Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – O co chodzi? – spytałem. – Podoba mi się, że jesteś gentlemanem. – Patrzyła, jak jem kęs omletu. – I co? – Smaczny. – Było widać, że moja opinia ją ucieszyła. Zjadłem kilka kęsów. – To jaki jest plan na dzisiaj? – Najpierw pojedziemy do centrum i zaczniemy wycieczkę od Sears Tower. Prawdę mówiąc, to już nie jest Sears Tower, tylko Willis Tower, ale wszyscy nadal używają poprzedniej nazwy. Wjedziemy na szczyt wieżowca, skąd pokażę ci całe miasto. Potem pójdziemy na spacer po parku Millennium. Potem do Art Institute of Chicago. A potem, jeśli nie będziemy zbyt zmęczeni, możemy przejść się po Navy Pier. – Plan na cały dzień – stwierdziłem. – Mamy co robić. Więc zjedz i ruszamy. * Pojechaliśmy błękitną linią do stacji Clark/Lake, następnie poszliśmy ulicą Wacker, mijając po drodze wieżowiec, w którym swoją siedzibę ma agencja Leo Burnetta.

– Tutaj pracuję – powiedziałem. April popatrzyła w górę. – Bardzo wysoki budynek. W całości należy do twojej firmy? – Zajmujemy szesnaście pięter. – Wow! – zawołała. – A ty na którym pracujesz? – Dwudziestym szóstym. Skrzywiła się. – Za wysoko. Ruszyliśmy dalej. W drodze do wieżowca Sears minęliśmy osiem przecznic. Sears Tower to najwyższy budynek na zachodniej półkuli i ósmy co do wysokości na świecie. Z najwyższego piętra można zobaczyć cztery stany: Illinois, Michigan, Wisconsin oraz Indianę. Zanim wyszliśmy z restauracji Pana G., Justyna, jedna z kucharek, ostrzegła nas przed długimi kolejkami do wjazdu na Skydeck, ale ponieważ była zima, na miejscu okazało się, że chętnych do podziwiania Chicago z góry było niewielu. Kupiłem bilety i przed upływem pół godziny już znaleźliśmy się w ekspresowej windzie stłoczeni z około dwudziestoma innymi osobami. W ciągu sekundy winda pokonywała dwa piętra, więc dotarcie do Skydeck zajęło nam zaledwie sześćdziesiąt sześć sekund. Zamontowany w windzie duży ekran pokazywał zdjęcia kolejnych obiektów, których wysokości osiągaliśmy: Wielkiego Sfinksa, wieży Eiffla oraz Empire State Building. Kiedy wyszliśmy z windy, zauważyłem, że April ma niepewną minę. A właściwie przerażoną. Kiedy ja śmiało podszedłem do okien, ona przywarła do wewnętrznej ściany. Pomieszczenie było umiarkowanie zatłoczone, więc stanąłem tak blisko okien, żeby mieć dobry widok, ale jednocześnie na tyle blisko April, żeby móc z nią rozmawiać. Wzdłuż północnej ściany znajdował się rząd szklanych boksów wystających na zewnątrz budynku. – Spójrz tylko – powiedziała April. – Budują takie rzeczy dla wariatów. Ludzie w takim boksie wyglądali, jakby nie mieli niczego pod stopami, jakby unosili się w powietrzu na wysokości czterystu trzydziestu metrów. – Ale odlot – powiedziałem z podziwem. – Wejdźmy tam. April pokręciła głową, trzymając się kurczowo narożnika ściany. – Za żadne skarby świata. Mam lęk wysokości. – Nie bój się, te konstrukcje wytrzymują nawet pięć ton. – Guzik mnie to obchodzi. Panicznie boję się wysokości. – To dlaczego mnie tu przyprowadziłaś? – Chciałam, żebyś zobaczył całe miasto. – Masz lęk wysokości, ale mimo to przyjechałaś tu ze względu na mnie? – Tak. – Nadal przywierała do ściany. Po raz kolejny ujęła mnie swoją życzliwością. – Dziękuję – powiedziałem. – Pozwolisz, że wejdę do boksu? – Oczywiście. Ale nie będę na to patrzeć. – Nie musisz. – To w porządku. Musiałem zaczekać, aż w szklanym boksie zrobi się miejsce, i wszedłem do środka. Jest to doznanie, do którego, przyznaję, trzeba się trochę przyzwyczaić. Obejrzałem się, szukając wzrokiem April, ale pomiędzy nami stanęła duża grupa ludzi. Telefonem komórkowym zrobiłem zdjęcie swoich stóp, po czym wróciłem do mojej towarzyszki.

Widząc mnie, odetchnęła z ulgą. – Były emocje? – zapytała. Uśmiechnąłem się szeroko. – Były. – To dobrze. Możemy się przejść? – Oczywiście. Zaczęliśmy spacerować po tarasie widokowym, ale April cały czas szła tak blisko ściany wewnętrznej, jak to tylko było możliwe. W końcu wyciągnąłem do niej dłoń. – Chodź tutaj. Idąc pod tą ścianą, niewiele skorzystasz. Możesz trzymać się mnie. Przełknęła ślinę, ale wyciągnęła do mnie rękę. Chwyciłem ją. – Jeśli znajdziemy się za blisko okien, wystarczy, że powiesz, a ja od razu się odsunę. – OK. Ruszyliśmy na obchód po tarasie. Od czasu do czasu powoli podprowadzałem nas do zewnętrznej ściany. April ani razu nie kazała mi się cofnąć, choć wiedziałem, kiedy się denerwuje, bo wtedy wbijała paznokcie w moją rękę. Nie podszedłem z nią do okien bliżej niż trzy metry. Gdy zbliżyliśmy się do zachodniego okna, April powiedziała: – Mieszkamy w tamtym kierunku. – Widzę restaurację – rzekłem. – Naprawdę? – zdziwiła się. – Żartowałem. Klepnęła mnie w ramię. Zauważyłem, że mojej towarzyszce przygląda się wielu mężczyzn. Przynajmniej pół tuzina panów, z których niektórzy byli ze swoimi żonami lub dziewczynami, posłało April tęskne spojrzenia. Byłem ciekaw, czy ona dostrzega, jakie robi wrażenie na płci przeciwnej. Wątpiłem w to. Przypomniałem sobie, co Timo­thy powiedział o Polkach, i uznałem, że to samo odnosi się do April. Kiedy obeszliśmy cały taras widokowy i ponownie znaleźliśmy się przy windach, zapytałem: – Masz dość? April przytaknęła szybkim skinieniem głowy. – Tak. A ty? Nawet gdybym nie miał jeszcze dość, nie przyznałbym się do tego. – Też. Wracajmy na dół. W windzie April nadal trzymała mnie za rękę. Puściła ją dopiero, gdy znaleźliśmy się na parterze. – Wytrzymałam – powiedziała z westchnieniem ulgi. – Dziękuję, że mnie tam zabrałaś. – Proszę bardzo. Zanim przeniosłam się do Chicago, nigdy nie byłam w budynku wyższym niż jednopiętrowy. Spojrzałem na nią zaskoczony. – Naprawdę? Pokiwała głową. – Nigdy nawet nie jechałam windą. Nie wiedziałem, jak skomentować te słowa. – Wykazałaś się odwagą, wjeżdżając aż na samą górę – powiedziałem. – Robiłam w życiu ryzykowniejsze rzeczy. Dużo bym dał, żeby dowiedzieć się, jakie to były rzeczy. Wyszliśmy z budynku na

Jackson Boulevard. – A teraz dokąd? – spytałem. – Do parku Millennium. – Można tam dojść na piechotę? – Wszędzie można dojść na piechotę – odrzekła. – Jeżeli ma się czas. Roześmiałem się. – A mamy czas? – To tylko dwanaście przecznic stąd. Park Millennium jest położony pomiędzy Michigan Avenue, Randolph Street. Kiedy weszliśmy na jego teren, ujrzeliśmy przed sobą największą atrakcję tego parku, Jay Pritzker Pavilion, ogromną muszlę koncertową ze stalowych blach wygiętych niczym żagle szkunera. Odbijały się w nich promienie porannego słońca. Podeszliśmy do muszli. – W czasie wznoszenia tego obiektu doszło do kontrowersji – powiedziała April. – Rozporządzenia władz miejskich nie zezwalały na stawianie tak wysokich konstrukcji, ale problem rozwiązano, klasyfikując muszlę jako dzieło sztuki, a nie budynek. – Sprytnie – stwierdziłem. – Odbywają się tu koncerty. Akustyka jest naprawdę świetna. – Kogo słyszałaś? – Byłam tu tylko raz, na koncercie orkiestry Grant Park. Grali Tańce symfoniczne Rachmaninowa. Było tak pięknie, że aż… – urwała. – Że aż co? – Że aż się popłakałam. – Naprawdę wzruszyłaś się do łez? Pokiwała głową. – Jakbym była w niebie. Cały czas myślałam: chciałabym mieć tak wielki talent, żeby zostawić po sobie światu coś równie pięknego. Ale to nigdy się nie stanie. Jestem tylko kelnerką. – Uważam, że masz światu do zaoferowania więcej, niż myślisz. – Co takiego? – Piękno. – Nie żartuj – obruszyła się. – Mówię poważnie. Jest w tobie prawdziwe piękno. Piękno duszy. Uważam, że różnisz się od reszty ludzi. – To znaczy? – Znam cię od zaledwie tygodnia, a zauważyłem u ciebie więcej przejawów autentycznej dobroci niż u wielu osób, które znam całe życie. Nic nie powiedziała. – Założę się, że nigdy nikogo świadomie nie skrzywdziłaś. – Jak można chcieć kogoś skrzywdzić? – Widzisz? W tym rzecz. Tobie nawet przez myśl nie przejdzie, żeby zrobić komuś krzywdę. I jednocześnie jesteś zawsze chętna, żeby pomagać innym ludziom – na przykład poświęcić swój czas, żeby pokazać mi Chicago. Albo wjechać na sto drugie piętro, chociaż masz paniczny lęk wysokości, ale pomyślałaś, że ja chciałbym zobaczyć miasto z góry. – Nie zrobiłam nic wielkiego – odparła. – Owszem, zrobiłaś. Ludzie na ogół tak nie postępują. Zwłaszcza wobec osób, których właściwie nie znają. Zmieszała się.

– Zawstydzasz mnie. Nie rozumiem, dlaczego tak mówisz. – Bo nazwałaś siebie „tylko kelnerką”, a prawda jest taka, że jesteś aniołem. Oblała się rumieńcem. – Skoro jestem aniołem, to gdzie moja aureola? – Zostawiłaś ją w domu. Przewróciła oczami i zapytała: – Możemy już iść? Przeszliśmy wzdłuż trawnika przed Jay Pritzker Pavilion, po czym skręciliśmy w boczną alejkę i znaleźliśmy się na AT&T Plaza. Przed nami stał mieniący się w słońcu stalowy monument. – To mój ulubieniec – powiedziała April. – Nazywa się Cloud Gate, wrota niebios, ale ludzie mówią na niego po prostu Fasolka. – Rzeczywiście wygląda jak gigantyczne ziarno fasoli limeńskiej – stwierdziłem. – Albo jak ogromna kropla rtęci – zauważyła April. Weszliśmy pod monument. W jego lśniącej, gładkiej powierzchni zobaczyliśmy swoje wyolbrzymione i groteskowo wykrzywione odbicia. Kiedy wyszliśmy spod Fasolki, przed nami na położonym niżej tarasie zobaczyłem lodowisko. – Jeździsz na łyżwach? – zapytała April. – Tak jakby. Chwyciła mnie za rękę. – To idziemy. * Po godzinie jazdy na łyżwach (i tak dużej liczbie upadków, że nie chcę jej nawet pamiętać), w Park Café zjedliśmy chicagowskie hot dogi z chipsami Kettle, po czym udaliśmy się na południe do pobliskiego Art Institute of Chicago. W muzeum odbywała się wystawa twórczości Roya Lichtensteina, na której zaprezentowano sto siedemdziesiąt dzieł powstałych w czasie jego prawie pięćdziesięcioletniej działalności twórczej. Każdy szanujący się spec od reklamy zna prace Lichtensteina, ponieważ pokazał on (podobnie jak Andy Warhol i jego puszka z zupą pomidorową), że sztuka komercyjna może być dziedziną sztuk pięknych. April oceniła wystawę krótko: – Fajna! * Kiedy wyszliśmy z muzeum, słońce chyliło się już ku zachodowi. Naszym następnym celem był położony dwa kilometry dalej Navy Pier. Okazało się, że pomimo chłodnej pory roku i późnej pory dnia na sławnym molo nadal były tłumy turystów. Navy Pier to park rozrywki z karuzelami i innymi atrakcjami, z których największą jest diabelski młyn wysokości czterdziestu pięciu metrów, wzorowany na pierwszym diabelskim młynie zbudowanym na światową wystawę w Chicago w 1893 roku przez George’a Washingtona Gale’a Ferrisa juniora. Podtrzymując chicagowski charakter dnia, zjedliśmy smakołyk o nazwie Cracker Jack i lody w wafelku – jedne z wielu wynalazków, które po raz pierwszy zostały pokazane na wystawie światowej w Chicago. (W tamtych czasach lody w waflowych rożkach nazywano tutkami ze śmietaną). Zaliczyliśmy gabinet śmiechu i, na usilną prośbę April, przejechaliśmy się karuzelą. Nie popisałem się, ponieważ zapomniałem o lęku wysokości April i kupiłem bilety również na diabelski młyn. Kiedy prowadziłem ją w kierunku ogromnego koła, April gwałtownie się

zatrzymała i z przerażeniem popatrzyła na oświetloną konstrukcję. Wtedy przypomniałem sobie o jej lęku. – Przepraszam – powiedziałem. – Zapomniałem. Bilety możemy oddać komuś innemu. April jeszcze przez chwilę wpatrywała się w koło. – Nie. Chcę to zrobić – zdecydowała. – Nie musisz. – Nie chcę, żeby strach rządził moim życiem. Razem z nami w gondoli siedziały trzy inne osoby, dla których obserwowanie April najwyraźniej było taką samą atrakcją jak sama jazda. Moja towarzyszka cały czas tuliła się do mnie, co, prawdę mówiąc, sprawiało mi wielką przyjemność, i za każdym razem gdy wznosiliśmy się powyżej pięciu metrów, wciskała twarz w moje ramię. Kiedy wychodziliśmy z gondoli, nasi współpasażerowie nagrodzili April oklaskami. – Dziękuję – powiedziała, kłaniając się. – Ale to była pestka. Następnym razem skaczemy ze spadochronem. * O dziewiątej wieczorem padaliśmy z nóg. Na kolację poszliśmy do japońskiej restauracji, tym samym kończąc chicagowski dzień. – Ale jestem zmęczony – powiedziałem. – Kazałaś mi biegać po mieście, jakbym był koniem wyścigowym. Roześmiała się. – Cieszę się, że lubisz japońskie jedzenie – powiedziała. – Sushi to jedna z moich ulubionych potraw. Zwłaszcza z węgorza. – Pierwsze sushi zjadłam dopiero po przeprowadzeniu się do Chicago. Teraz jadałabym je na okrągło. A przynajmniej wtedy, kiedy mnie stać, co nie zdarza się często z moją pensją kelnerki. – Uniosła gyoza pałeczkami, ale pierożek spadł na talerz. Oboje się roześmialiśmy. – Nie za bardzo sobie z nimi radzę – wyznała. – To wymaga ćwiczeń – stwierdziłem. – Proszę. – Uniosłem pierożek do jej ust. – Dziękuję – powiedziała, wgryzając się w ciasto. – Bardzo podobne do pierogów. – Nigdy ich nie jadłem. – To nie wiesz, co dobre. Pierogi poznasz na naszej następnej… – Urwała. – Randce? – podpowiedziałem. – Nie jesteśmy na żadnej randce – zaprotestowała. Jej gwałtowna reakcja zaskoczyła nie tylko mnie, ale również ją samą, ponieważ nieco się zmieszała. – Tylko na wycieczce – dokończyła cicho. Byłem ciekaw, czy w ten sposób daje mi do zrozumienia, że nie jest zainteresowana bliższą znajomością. – W porządku – odrzekłem, nadal zaskoczony jej reakcją. – Na naszej następnej wycieczce. Z chęcią spróbuję pierogów. Zaczerpnęła głęboko powietrza. – Znam naprawdę dobrą polską restaurację przy Logan ­Square. W Chicago jest wiele miejsc, w których można smacznie zjeść. Mieszka tu dużo mniejszości etnicznych, więc możesz znaleźć wszystko, na co tylko przyjdzie ci ochota. – Byłem tu jakieś pięć lat temu u klienta. Poszliśmy do restauracji Joe’s serwującej owoce morza. Nasz rachunek wyniósł prawie tysiąc sto dolarów. – Wydałeś tysiąc dolarów na jeden posiłek?

– Ja nie, płacił mój klient. I było nas pięciu. – To nadal oznacza ponad dwieście dolarów na osobę. To prawie tyle, ile ja wydaję na jedzenie w ciągu miesiąca. – Wyglądała na zszokowaną, a może także oburzoną, jakby nie była w stanie pojąć, jak ktoś może wydać tyle pieniędzy na posiłek. – Niektórzy szastają pieniędzmi na prawo i lewo – powiedziałem. – Albo je przejadają – skwitowała. Po chwili odezwałem się: – Lubisz Chicago, prawda? Kiwnęła głową potakująco. – Tak. Bardzo różni się od miasta, z którego pochodzę. – Co cię tu sprowadziło? – Autobus dalekobieżny – odparła. Roześmiałem się. – Chodziło mi o to, dlaczego tu przyjechałaś. April patrzyła na mnie przez chwilę. – Zaprosiła mnie koleżanka z pokoju. Jak minął ci pierwszy tydzień w nowej pracy? Było oczywiste, że celowo zmieniła temat, więc zrezygnowałem z wypytywania jej o rzeczy, o których nie chciała rozmawiać. – Pierwszy tydzień okazał się trochę zaskakujący. – W dobrym czy złym znaczeniu tego słowa? – Dobrym. Uratowałem nas przed utratą poważnego klienta i dostałem awans. – Witam, supermanie – powiedziała. – Pracujesz w reklamie? Kiwnąłem głową potwierdzająco. – Jestem copywriterem w agencji Leo Burnetta – w tym wieżowcu, który pokazałem ci dziś rano. Słyszałaś o tej firmie? Pokręciła głową. – Do dzisiejszego ranka nic. A powinnam? – Nie, ludzie niezwiązani z reklamą nie znają nazw agencji. – Można by pomyśleć, że agencje powinny się lepiej reklamować. – Reklamują się – odparłem. – Ale nie kierują reklamy do takich ludzi jak ty. Byłaby to strata pieniędzy. Chyba że po kryjomu jesteś dyrektorem naczelnym jakiegoś dużego przedsiębiorstwa. – Nie. Tylko kelnerką. – W takim razie ważne, że znasz naszych klientów. – A kim są wasi klienci? – McDonald’s, BankOne, Nintendo, Hallmark, Coca-Cola, Samsung… że wymienię tylko kilku. – A przed utratą którego z tych klientów uratowałeś agencję? – spytała, upijając łyk herbaty. – BankOne. Wymyśliłem dla nich nowy slogan. – Możesz mi go zacytować czy to ściśle tajne? – Ściśle tajne, ale myślę, że mogę ci zaufać. – Obniżyłem głos dla lepszego efektu. – BankOne. Masz to jak w banku. – Czekałem na jej reakcję, ale ona tylko na mnie patrzyła. – I co myślisz? Wzruszyła ramionami. – Dobrze brzmi. – Ale nie wzbudza w tobie ekscytacji?

– A czy bankowy slogan powinien wzbudzać we mnie ekscytację? – Na to liczymy. Zmieszała się nieco. – Czy jakiś slogan bankowy kiedykolwiek wywołał u ciebie ekscytację? – zapytała. – Nie. – Sam widzisz – stwierdziła. – Ale naszemu klientowi się spodobał. – I tylko to się liczy – powiedziała. – Dlatego przyjechałeś do Chicago? Żeby pracować w tej agencji reklamowej? – Niezupełnie… – Zawahałem się, zastanawiając się, czy nie jest zbyt wcześnie, żeby jej powiedzieć. Stwierdziłem, że jest mi to obojętne. – Ale był jeszcze inny powód. – Popatrzyłem jej w oczy. – Chcesz poznać prawdziwą przyczynę, dla której tu przyjechałem? – To zależy. – Od czego? – Od tego, czy jesteś ścigany przez prawo, czy nie. Uśmiechnąłem się rozbawiony. – Nie jestem. Przynajmniej na razie. – To dobrze. Ponieważ nie chcę trafić do sądu i zeznawać przeciwko tobie. – Odstawiła kubek z herbatą. – Więc opowiedz mi prawdziwą historię Josepha Jacobsona. – Zostałem wypędzony z Denver. – To rzeczywiście brzmi interesująco. Mów dalej. – Pamiętasz, jak ci mówiłem, że mój ojciec ma trzynaścioro dzieci? Mój brat i ja, jako najmłodsi, byliśmy przez niego darzeni większym zainteresowaniem niż pozostali, więc przez lata w moich przyrodnich braciach narastała uraza. W zeszłym tygodniu znaleźli sposób, żeby się mnie pozbyć. Mój młodszy brat ukradł pieniądze naszej firmy. Bracia zagrozili, że poślą go do więzienia, jeśli nie opuszczę granic stanu. I tak oto zostałem zesłany na banicję do Chicago. – Bardzo dziwne – stwierdziła April, ściągając brwi. – Czegoś tu nie rozumiem. Twój brat ukradł pieniądze, a tobie kazali się wynieść. Dlaczego nie pozbyli się twojego brata? – Bo on nie stanowi dla nich zagrożenia. Wiedzą natomiast, że brat jest mi bliski, więc był to dobry sposób, żeby się mnie pozbyć. – Nadstawiłeś karku za brata? – Można tak powiedzieć. Zamyśliła się. – To piękne, że poświęciłeś się dla brata, ale oburza mnie, że twoi przyrodni bracia wykorzystali twoją braterską miłość przeciwko tobie. Miłość nigdy nie powinna być użyta jako narzędzie walki. – Miłość jest narzędziem walki – odparłem. – Nie – zaprzeczyła. – Miłość to miłość. – Chcę tylko powiedzieć, że ludzie ciągle wykorzystują miłość innych osób, żeby im zaszkodzić albo sprawić ból. Zmarszczyła czoło. – Trudno się z tym nie zgodzić – przyznała. Zrezygnowała z pałeczek i nadziała spider roll na widelec. Przełknąwszy ostatni kęs, dodała: – To musiało być bardzo przykre dla twojego ojca. Jak zareagował, gdy mu powiedziałeś, że odchodzisz? Wolno pokręciłem głową. – Nie rozmawiałem z nim. Jednym z warunków postawionych przez braci było to, żebym nie kontaktował się z rodzicami. Chodziło im o to, żeby to oni mogli przedstawić im swoją

wersję. Jestem pewien, że ich historyjka będzie bardzo przekonująca. Spece od reklamy są w tym dobrzy. – Więc zostałeś zmuszony do odejścia. – Zamyśliła się na chwilę, po czym stwierdziła poważnym tonem: – Przykro jest stracić dom i ludzi, których się kocha. Powiedziała to w taki sposób, jakby naprawdę rozumiała, jakie to uczucie. Ponownie zajęliśmy się jedzeniem, a nasza rozmowa zeszła na lżejsze tematy; skoncentrowaliśmy się głównie na przeżyciach mijającego dnia: na tym, jak dzielnie radziła sobie na diabelskim młynie, na liczbie siniaków, które zarobiłem na ślizgawce, oraz na prawdziwej tożsamości kobiety na obrazie Granta Wooda American Gothic. – Zawsze uważałem, że to płótno przedstawia farmera i jego żonę – powiedziałem. – Nieprawda, to niezamężna córka tego farmera – rzekła April. – Skąd wiesz? – Studiuję sztukę. Chwilę później z głośników w restauracji popłynęła piosenka Beatlesów Norwegian Wood. April powiedziała: – Ładna piosenka. Podoba mi się. – Mnie też. – Ciekawe, kto ją śpiewa. – Beatlesi – powiedziałem. – Ale to nie był jeden z ich największych przebojów. – Aha. Beatlesi. – Przełknęła kęs sushi, po czym zapytała: – To nowy zespół? Spojrzałem na nią, żeby sprawdzić, czy żartuje, ona jednak patrzyła na mnie wyczekująco. – Nie. Występują już jakiś czas. – Będę musiała poszukać ich nagrań. Są naprawdę dobrzy. – Tak. Wielu ludzi jest tego samego zdania. Dochodziła jedenasta, gdy April ziewnęła i spojrzała na zegarek. – O kurczę, ale późno. Pora wracać do domu. – To był udany dzień – powiedziałem. – Dziękuję ci za… wycieczkę. – Rzeczywiście udany – przyznała. – Było mi miło. Zapłaciłem rachunek, a potem, dzięki wskazówkom kelnerki, znaleźliśmy najbliższą stację błękitnej linii. Kiedy zbliżaliśmy się do stacji Irving Park, April powiedziała: – Tu wysiadam. Ty dwa przystanki dalej. Za Montrose. – Mam cię odprowadzić do domu? – Nie. To bezpieczna okolica. Kiedy wjeżdżaliśmy na stację, zapytałem: – Możemy się znowu spotkać? Na kolejnej wycieczce? Sięgnęła do torebki i wyciągnęła jedną z wizytówek restauracji, w której pracowała, i zapisała coś szybko na jej odwrocie. – To mój numer – powiedziała, podając mi kartonik. Pociąg się zatrzymał i drzwi się otworzyły. April zawahała się, patrząc na mnie, niemal jakby czekała na pocałunek. A potem powiedziała: – Zadzwoń, proszę. – Dotknęła mojego ramienia i wyszła na peron. Patrzyłem na nią przez okno. Stała i wpatrywała się we mnie z uroczym, smutnym uśmiechem. Gdy pociąg ruszył, pomachała mi. Nie wiedziałem, co o niej myśleć. Najpierw stanowczo stwierdziła, że nie jesteśmy na randce, ale potem dała mi do zrozumienia, że chce, żebym się z nią umówił.

Pięć minut później pociąg dojechał do Jefferson Park. Idąc do domu, uświadomiłem sobie, że choć rozmawialiśmy cały dzień, tak naprawdę nic o niej nie wiem – z wyjątkiem tego, że zadziwiająco mało wiedziała o popkulturze. Znała Rachmaninowa i Granta Wooda, ale nigdy nie słyszała o Hitchcocku ani o Beatlesach? Jak można nie wiedzieć, kim byli Beatlesi? Ta kobieta była bardziej tajemnicza, niż się na pierwszy rzut oka wydawało. I już nie mogłem się doczekać, kiedy poznam ją lepiej.

Rozdział 14 Nic nie jest tak przewidywalne jak nieprzewidywalność.

Z dziennika Josepha Jacobsona W poniedziałek rano, zaledwie pół godziny po tym jak przyszedłem do pracy, na moim biurku zabrzęczał dzwonek telefonu. Timothy poprosił mnie do siebie. Kiedy wszedłem do jego biura, Timothy wkładał swoje rzeczy do pudła. – Co robisz? – zdziwiłem się. – Dostałeś memo? – Jakie memo? – Leonard odszedł. – Szybko. – Oparłem się o ścianę. – Potts powiedział, że ma zamiar go zwolnić. Nie sądziłem, że mówi poważnie. – Potts zawsze mówi poważnie. – Leonard mi mówił, że nasz szef zwalnia dużo osób. – Jeśli chodzi o ścisłość, jeszcze nikogo nie zwolnił – powiedział Timothy. – Nie rozumiem. – Zwalnianie pracowników oznacza za dużo biurokracji. Więc nasz szef ich degraduje, potem przenosi do jakiejś dziury zabitej dechami, licząc, że sami się zwolnią. – I to się sprawdza? – Zwykle tak. – I właśnie tak postępuje z Leonardem? – Tak. Wyśle go do jakiegoś prowincjonalnego biura, żeby Len tam zmarniał. Dla copywriterów to czyściec. – A jak Leonard to przyjął? – Źle. Ma do ciebie żal. – Dlaczego do mnie? – Bo Potts powiedział mu, że teraz ty kierujesz zespołem kreatywnym. Więc, w podtekście, to była twoja decyzja. Usiadłem na jednym z krzeseł. – Potts powiedział, że zrobi mnie kierownikiem. Nie miałem pojęcia, co to znaczy. – To znaczy, że jesteś teraz moim szefem – stwierdził Timothy. – Witaj w swoim nowym biurze. Spojrzałem na niego zaskoczony. – Żartujesz sobie ze mnie? – Bardzo bym chciał. – Nie chcę twojego biura – powiedziałem. – Myślałem, że Potts mianuje mnie kierownikiem tylko na czas kampanii „Masz to jak w banku”. Nie miałem zamiaru odebrać ci funkcji. – Wiem. To właśnie styl pracy Pottsa: dziel i rządź. – Ale nas to chyba nie podzieli, co? – Nie. Płacę mam tę samą.

Podniósł duże pudło z blatu. – Proszę. Wszystko jest do twojej dyspozycji. – Zaczekaj – zawołałem. – Powiem Pottsowi, że nie potrzebuję biura. – Nie radzę. Nasz szef lubi czuć, że ma władzę nad ludźmi. Jeśli nie zajmiesz mojego biura, będzie stało puste do czasu, kiedy Potts odda je mnie. A na ciebie będzie wkurzony, że mu się postawiłeś. – Bez sensu. – Nie dla Pottsa. Dla niego życie polega na zdobywaniu władzy i pilnowaniu, żeby jej nie stracić. – To jakiś absurd. – Możliwe, ale właśnie tak funkcjonuje ten świat – powiedział Timothy. Trzymając w rękach karton, podszedł do drzwi. – Powinieneś to wiedzieć. Przecież właśnie dlatego wylądowałeś w Chicago. * Po południu Potts wezwał mnie do siebie. – Zaplanowałem spotkanie z zespołem marketingowców z BankOne na czwartek po południu. Nasi partnerzy chcieliby, żebyśmy wspólnie znaleźli skuteczne sposoby promocji bezpośredniej dla rosnącej liczby klientów. – Co mam przygotować? – Nic. Oni chcą po prostu przedyskutować niektóre sprawy. Jak ci się podoba twoje nowe biuro? Powstrzymałem się, żeby nie powiedzieć czegoś o Timothym. – Ma wspaniały widok. Na twarzy Pottsa pojawił się osobliwy uśmiech. – Przy okazji wspaniałych widoków, co sądzisz o Brandi? – Brandi? – Mojej narzeczonej. Poznałeś ją w pierwszym dniu pracy. – Przepraszam, nie znałem jej imienia. Jest piękna. – To modelka. Poznałem ją w czasie sesji zdjęciowej dla Victoria’s Secret. – Victoria’s Secret jest klientem Burnetta? – Już nie – odparł Potts. – Straciliśmy ich. – Obrzucił mnie wzrokiem. – A ty? W twoim życiu jest jakaś kobieta? – Była – odparłem. – I też ją straciłem. – A co takiego zrobiłeś, żeby ją stracić? – Przeniosłem się do Chicago. – Ja miałem podobną historię ze swoją żoną. Nie chciała wyjechać z Pocatello w Idaho. Fakt, że mój szef był żonaty, zaskoczył mnie tak samo jak to, że pochodził z Pocatello. – Mieszkał pan w Pocatello w Idaho? – Ktoś musiał – odrzekł Potts. – Problem polega na tym, że niektórzy ludzie mają czarno-białe marzenia. A niektórzy, tacy jak my, marzą w technikolorze. Ludzkiej natury nie można zmienić. Można tylko zmienić odbiornik telewizyjny, że posłużę się metaforą. – Chciałbym, żeby to było takie proste – powiedziałem. – To jest proste. Cała rzecz polega tylko na tym, żeby się nie zakochiwać.

Rozdział 15 Chyba się zakochałem. Co za poważne wyznanie. Nie wiem, czy mówię w tym języku, ale jestem całkowicie pewien, że go nie rozumiem.

Z dziennika Josepha Jacobsona W ciągu najbliższego tygodnia nasz zespół wyprodukował morze sloganów na potrzeby kampanii reklamującej BankOne. Chociaż pracowałem tam od niedawna, wyczułem, że coś się zmieniło w naszej grupie. Domyśliłem się, że Leonard powiedział wszystkim, że to ja go zwolniłem, ponieważ Parker i dziewczyny zaczęli się wobec mnie dziwnie zachowywać. Lizusowsko. Nieszczerze. Miałem nadzieję, że to im minie. Na szczęście ten tydzień miał jeden jasny punkt. April i ja umówiliśmy się na kolację na środę. Zaoferowałem, że przyjdę po nią do jej mieszkania. Przyjechałem błękitną linią na jej ulicę i korzystając ze wskazówek, które przysłała mi SMS-em, trafiłem do jej mieszkania. Otworzyła mi drzwi. Była ubrana bardziej elegancko, niż gdy widzieliśmy się ostatnio. Miała na sobie jasnozielony sweter, który podkreślał zieleń jej oczu. Za każdym razem, gdy ją widziałem, wyglądała coraz piękniej. Zaprosiła mnie do środka. – Wejdź. Jej mieszkanie było małe, w pokoju frontowym stały kanapa i biurko, na ścianie nie było obrazów. Chociaż nie, był jeden – wizerunek Jezusa, wyglądający, jakby wycięto go z książki lub kolorowego czasopisma. Na przeciwległej ścianie natomiast wisiał czarno-biały plakat z Kurtem Cobainem palącym papierosa. Duży kontrast w stosunku do religijnego obrazka. April zauważyła, że przyglądam się plakatowi. – Należy do Ruth – wyjaśniła. – Mojej współlokatorki. Jak ci minął dzień? – Pracowicie. Dziwnie. – Dziwnie? – Odkąd dostałem awans, wszyscy odnoszą się do mnie jakoś inaczej. – A co w tym dziwnego? Jesteś teraz szefem. Koniec bratania się z niższymi rangą. Roześmiałem się. Nie spodziewałem się takiego stwierdzenia z jej ust. – Jestem najmniej odpowiednią osobą na szefa, jaką kiedykolwiek spotkałaś. – Założę się, że potrafiłbyś stać się władczy. – Bo ja wiem – odparłem z powątpiewaniem. – To nie leży w mojej naturze. Lepiej powiedz mi, gdzie dziś jemy. – Nie wiem. Ty tu rządzisz. Pokręciłem głową. – Dziś wieczorem ty rządzisz. Decyzja należy do ciebie. – OK. W takim razie zabieram cię na pierogi. Znam idealne miejsce. Mam nadzieję, że jesteś głodny. – Jak wilk. – To w sam raz, żeby zjeść pierogi. One na pewno zaspokoją twój wilczy głód. Pojechaliśmy błękitną linią do Belmont. Gdy wysiedliśmy, April chwyciła mnie za rękę i poprowadziła do piętrowego budynku z cegły, na którym wisiał mosiężny szyld z napisem:

STAROPOLSKA Kuchnia polsko-amerykańska Otworzyłem drzwi i weszliśmy do środka. Pomieszczenie było ciemne, wyłożone boazerią i wypełniał je ostry zapach. Przywitała nas niska ciemnowłosa kobieta w spódnicy do ziemi i fartuchu. Mówiła z wyraźnie obcym akcentem. – Dwie osoby? – zapytała. – Tak. – Proszę tędy. April powiedziała jakieś obco brzmiące słowo. Spojrzałem na swoją towarzyszkę. – Mówisz po polsku? – spytałem. – Znam tylko kilka zwrotów. Przed chwilą powiedziałam: „dziękuję”. Restauracja miała starodawny klimat: żelazne żyrandole, skóry niedźwiedzi na wyłożonych boazerią ścianach. Nasza hostessa zaprowadziła nas do niewielkiego stolika nieopodal kominka. Chwilę później podeszła do nas kelnerka. Postawiła na stole koszyczek z chlebem i naczynie z jakąś jasnobrązową masą. Potem podała nam dwie karty dań. – Czego się państwo napiją? – zapytała. – Lubisz wino? – zwróciła się do mnie April. Kiwnąłem głową potwierdzająco. – Tak, proszę. – Poprosimy czerwone wino. I wodę – powiedziała April do kelnerki. – Z gazem czy bez? April spojrzała na mnie. – Pamiętaj, to ty jesteś szefem – przypomniałem. – Prawda. Gazowaną. Kobieta kiwnęła głową. – Będę za chwilę – powiedziała i poszła do kuchni. – Zdaje się, że jesteśmy tu jedynymi nie-Polakami – zauważyłem, spoglądając na siedzących wokół nas gości. – To dobry znak – stwierdziła April. – Jeżeli chcesz spróbować dobrego meksykańskiego jedzenia, idziesz tam, gdzie jedzą Meksykanie. A gdy chcesz zjeść dobre pierogi, szukasz miejsca, gdzie jedzą Polacy. – Więc one rzeczywiście są takie dobre? – Oprócz madame Curie pierogi są największym darem Polaków dla ludzkości. Popatrzyłem na listę dań. – Podają również łososia – zauważyłem. – Żadnego łososia – ucięła April. – Dziś wieczorem to ja składam zamówienia. Ja jestem szefem. Sam to powiedziałeś. – Zgadza się. Ale proszę, nic zbyt… odmiennego. April posłała mi uśmiech, który znaczył, jak się domyśliłem, że nie ma zamiaru mnie słuchać, i powiedziała: – Zaufaj mi. Gdy wróciła kelnerka, April przystąpiła do dzieła. – Na początek poprosimy żurek.

– To brzmi jak coś ze Star Treka – skomentowałem. April uciszyła mnie gestem dłoni. Kelnerka zapisała żurek w bloczku. – A potem? – zapytała. – Zestaw pierogów: z mięsem, ruskie i z kapustą. A potem talerz po staropolsku. – Jesteście państwo dzisiaj głodni – zauważyła kelnerka. – Rzeczywiście – przyznała April, posyłając mi spojrzenie. Po odejściu kelnerki April zwróciła się do mnie radośnie: – Cieszysz się? Nigdy nie widziałem, żeby jakakolwiek kobieta tak bardzo cieszyła się z powodu jedzenia. A już na pewno nie Ashley. – Tak. Bardzo. – I słusznie. – Nożem nabrała jasnobrązowej substancji i rozsmarowała ją na kromce chleba, po czym ugryzła kęs. – Spróbuj tego. – OK. – Zacząłem smarować kawałek chleba. – Co to jest? W odpowiedzi padło słowo, którego nie rozumiałem. – Akurat wiem, co to znaczy – rzuciłem z przekąsem. – Wielkie dzięki. Roześmiała się. – Smalec. Przestałem smarować. – Nie bądź dzieckiem – powiedziała, odgryzając kolejny kęs. – Jest smaczny. Zupełnie inna od Ashley, pomyślałem. * Kelnerka przyniosła nam wino, odeszła i po chwili wróciła z pierwszym daniem. Gęsta, grudkowata zupa była szarobrązowa i pływały w niej plasterki kiełbasy oraz połówki ugotowanych jaj. Nabrałem jej na łyżkę i spróbowałem. Miała wyrazisty, ale trudny do opisania smak. – Jak to się nazywa? – Żurek. Zupa na zakwasie z mąki żytniej. – Co to jest zakwas? – To coś podobnego do zaczynu używanego do wypieku chleba. Poza tym w żurku jest gotowana kiełbasa wieprzowa. Polacy jedzą żurek na Wielkanoc. Ale jest dobry o każdej porze roku. Szczególnie kiedy jest zimno. Smakuje ci? – Owszem. Gdy zjedliśmy żurek, kelnerka przyniosła dwa talerze, a na każdym z nich leżały trzy pierogi. Były lekko przyrumienione i posypane boczkiem pokrojonym w kosteczkę. Nabiłem jeden z pierogów na widelec. – Przypomina gyoza – stwierdziłem. Każdy z pierogów miał inne nadzienie: ziemniaczano-serowe, z kapusty oraz z mielonego, dobrze przyprawionego mięsa. Były polane stopionym masłem i posypane boczkiem pokrojonym w kostkę. Wszystkie trzy były pyszne. Pierogi okazały się tak smaczne, jak obiecywała April, i czułem się już najedzony, gdy kelnerka przyniosła talerz po staropolsku – duży plater, na którym znajdowała się kiełbasa z grilla, gołąbek oraz placek ziemniaczany na kiszonej kapuście. – Interesujące – powiedziałem, dźgając widelcem kapuścianą roladkę. – Trochę przypomina faszerowaną paprykę – wyjaśniła April.

Roladka nadziewana wieprzowiną i ryżem okazała się bardzo smaczna. – I co? – zapytała April. – Wyśmienite. Nie powinienem był wątpić w twój gust. – No właśnie. Nigdy nie powinieneś wątpić w swojego szefa. Przez kilka minut pałaszowaliśmy w milczeniu. Zjadłszy mniej więcej połowę zawartości talerza, musiałem przestać. – Za duża porcja – wyjaśniłem. – Polacy lubią obfite dania. Gdy zjedliśmy tyle, ile zdołaliśmy, i odłożyliśmy sztućce, przy naszym stole pojawiła się kelnerka z pytaniem, czy chcemy deser. – Nie jestem w stanie zjeść ani kęsa więcej – oświadczyłem. – Nie, dziękujemy – powiedziała April do kelnerki, a potem zwróciła się do mnie: – Ale następnym razem spróbujemy naleśników. – W czasie następnej wycieczki? – zapytałem. Kiwnęła głową potwierdzająco. – Nadal jest tyle ciekawych miejsc w mieście, które chciałabym ci pokazać. – To duże miasto. Żeby je poznać, potrzeba miesięcy. – Lat – powiedziała April. – Podać kawę? – zapytała kelnerka. – Tak – powiedziałem. – Bezkofeinową z mlekiem. – Dla mnie to samo – poprosiła April. Kiedy piłem kawę, zauważyłem, że April patrzy na mnie w taki sposób, jakby chciała mnie o coś zapytać, ale brakuje jej odwagi. W końcu powiedziała: – Lubię z tobą być. Uśmiechnąłem się. – Ja też lubię z tobą być. Przez chwilę siedziała ze spuszczonym wzrokiem. – Mogę ci zadać osobiste pytanie? – zapytała. – Jasne. – Dużo myślałam o tym, co mi powiedziałeś w sobotę, o tym, dlaczego przeniosłeś się do Chicago. Czy poza rodziną zostawiłeś tam jeszcze kogoś? – Chodzi ci o dziewczynę? April zmarszczyła czoło. – Przepraszam, to było bezczelne z mojej strony. – Musiała zauważyć ból na mojej twarzy, ponieważ szybko dodała: – Nic nie szkodzi, jeśli nie chcesz o tym mówić. – Ma na imię Ashley. – Ładne imię – stwierdziła April. – Ładna dziewczyna. Myślałem, że się pobierzemy. Zacząłem już oglądać obrączki. – Co się stało? – Przeniosłem się do Chicago. April wyglądała na zdezorientowaną. – … A Ashley? – A Ashley została w Kolorado. April nadal nie rozumiała. – Nie przyjechała z tobą? – Nie. Nie podobało się jej, że wyjeżdżam z Kolorado. – Ale przecież rozumiała, dlaczego musiałeś wyjechać, prawda? Z powodu brata.

– Nie powiedziałem jej o bracie. – Dlaczego? – Nie lubiła go. Gdybym powiedział jej prawdę, ona by ją ujawniła i mój brat prawdopodobnie wylądowałby w więzieniu. Wyjaśniłem jej, że pragnę rozwinąć skrzydła, że Denver jest dla mnie za małe. Wiem, że to nieuczciwe, ale nie mogłem ryzykować życia mojego brata. Nie żeby to miało znaczenie. Ashley i tak nie miała zamiaru za mnie wyjść. April milczała przez chwilę, po czym stwierdziła: – Ashley jest głupia. * Jadąc kolejką do domu, oboje milczeliśmy. Moje myśli były całkowicie skupione na tym, co April powiedziała o Ashley. Albo raczej na tym, co miała w tym momencie na myśli. Wjechaliśmy na stację Irving Park nieco po jedenastej. – Czy mogę odprowadzić cię do mieszkania? – zapytałem. Kiwnęła głową. – Byłoby miło. Wysiadłem razem z nią i zeszliśmy po schodkach. – Ciekawe, ilu jest Polaków w Chicago – powiedziałem. – Ktoś mi mówił, że Chicago to drugie największe polskie miasto na świecie – zaraz po Warszawie. Nie wiem, czy to prawda, ale wcale bym się nie zdziwiła. – Spojrzała na mnie. – I jak, czujesz się bardziej jak Polak? – Zdecydowanie bardziej niż czułem się dziś rano. – Masz bardziej polską minę – stwierdziła. Uśmiechnąłem się rozbawiony. – To znaczy jaką? – Radośniejszą. – Naprawdę? – Znacznie radośniejszą, niż gdy widziałam cię za pierwszym razem. – Na pewno masz rację. Polacy są radośni? – Wynaleźli polkę, prawda? – Prawda. Pociągi jadące po nadziemnym torze wydają niemiły, przerażający hałas, coś jakby ryk smoka. Wątpiłem, czy mieszkańcy Chicago zwracają na niego uwagę. Zadałem też sobie pytanie, ile czasu minie, zanim ja przestanę na niego zwracać uwagę. Trzymając się za ręce, szliśmy Irving Park Road w kierunku zachodnim, do Keeler, gdzie mieszkała April. Im bliżej domu, tym moja towarzyszka stawała się coraz bardziej milcząca. Na progu spojrzała na mnie onieśmielona niczym nastolatka na pierwszej randce, a nie dorosła kobieta. – To był bardzo udany wieczór – powiedziałem. – Dziękuję. Lubię zabierać cię na wycieczki po mieście. – Co robisz w tę sobotę? – Nie wiem – odparła, spuszczając wzrok. Po kilku sekundach dodała: – Mam nadzieję, że spędzę ją z tobą. – Bardzo chętnie. Spotkamy się w sobotę rano? Kiwnęła głową potwierdzająco. Kiedy patrzyliśmy sobie w oczy, nie mogłem uwierzyć, że jest tak niewiarygodnie piękną dziewczyną. Piękną nie tylko fizycznie, ale również duchowo. Mój zachwyt budziła ta wyjątkowa przestrzeń, którą April tworzyła wokół siebie we

wszechświecie. Emanowała trudną do zdefiniowania słodyczą charakteru, kobiecością i macierzyńskością, które sprawiały, że miałem ochotę przytulić się do niej i nigdy nie wypuścić jej z objęć. Po jej spojrzeniu widziałem, że ona również głęboko przeżywa tę chwilę – w nas obojgu zrodziło się obezwładniające uczucie. Przysunąłem się do niej i delikatnie przycisnąłem swoje usta do jej warg. Początkowo April po prostu stała nieruchomo, zakłopotana i niepewna, ale po chwili poddała się i zaczęła mi oddawać pocałunki. Objąłem ją ramieniem i przyciągnąłem mocno do siebie. Nasze pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne. Całowaliśmy się przez kilka minut, potem nagle April odepchnęła mnie. – Przestań – powiedziała. – Co? – Przepraszam. – Spuściła wzrok. – Bardzo przepraszam. – Nie była zła. Raczej smutna. Nie miałem pojęcia, co się stało. April podniosła na mnie wzrok. W jej oczach błyszczały łzy. – Naprawdę bardzo przepraszam. Pocałowała mnie w policzek. Potem otworzyła drzwi i weszła do środka, zostawiając mnie na progu kompletnie zdezorientowanego.

Rozdział 16 Śniło mi się, że jestem na wystawnym przyjęciu w okazałej rezydencji. Częstując się przekąską proponowaną przez kelnerkę, zauważyłem, że wpatruje się we mnie piękna kobieta, stojąca samotnie po drugiej stronie pokoju. Skinieniem palca dała mi znak, bym do niej podszedł. W jej oczach było coś, co mnie przerażało, mimo to ruszyłem w jej kierunku. Gdy się zbliżyłem, spostrzegłem, że kobieta stoi w środku gigantycznej pajęczyny. Za plecami nieznajomej na pajęczych niciach wisiały srebrne kokony. Większość z nich była nieruchoma, inne natomiast podrygiwały, ponieważ uwięzieni w nich mężczyźni próbowali się z nich bezskutecznie wydostać. Odwróciłem się, żeby uciec od tej kobiety, ale stwierdziłem, że ja też zostałem przez nią usidlony. Kiedy spojrzałem za siebie, zobaczyłem, że demoniczna kobieta się do mnie zbliża. Obudziłem się z krzykiem zaplątany w pościel.

Z dziennika Josepha Jacobsona Następnego dnia, w czwartek, dzwoniłem do April trzy razy, ale ani razu nie odebrała. Po każdym nieodebranym telefonie mój niepokój narastał. Co się dzieje? Co takiego złego zrobiłem? Czy ona jeszcze kiedyś się do mnie odezwie? Myśl o tym, że znowu zostałem odrzucony, była nie do zniesienia. Musiałem się dowiedzieć, co się stało. Musiałem się zobaczyć z April. W piątek rano postanowiłem, że wyjdę z biura wcześniej, żeby złapać ją w pracy. * O pół do dwunastej rozległo się pukanie. Zanim zdążyłem wstać, drzwi się otworzyły i ukazała się głowa Brandi, narzeczonej Pottsa. – Jest tu kto? Nie widziałem jej od naszego spotkania w moim pierwszym dniu pracy. Jej widok mnie zaskoczył. – Witam – powiedziałem. – Mogę wejść? – Jestem zajęty. Mamy urwanie głowy… – Wiem – odparła, zamykając za sobą drzwi. – Peter powiedział mi, że cię awansował. – Podeszła do mojego biurka i wyciągnęła dłoń z idealnie wypielęgnowanymi paznokciami. – Nie zostaliśmy sobie właściwie przedstawieni. Mam na imię Brandi. – Joseph. Albo J.J. – J.J. – powtórzyła, uśmiechając się. Nadal trzymała moją rękę. – Jakbyś był raperem. Delikatnie wyswobodziłem swoją dłoń. – Słyszałem to od kilku osób. – A jak mówi do ciebie mama? – Joseph. – Też będę tak się do ciebie zwracać – oznajmiła. – Więc, Joseph, Peter mówił, że w pierwszym dniu pracy uratowałeś agencję przed utratą klienta. – Dopisało mi szczęście. – Fajnie, kiedy nam dopisuje szczęście – powiedziała, patrząc mi w oczy. Usiadła na biurku. – Z drugiej strony może to jednak nie jest takie fajne.

– To znaczy? – Za wysoko ustawiasz poprzeczkę. Co zrobisz na bis? Uratujesz świat? Uśmiechnąłem się rozbawiony. – Może zgadłaś. – Zwykle zgaduję – powiedziała wyniośle. – Więc z której części świata jesteś? – Z Denver. – Miasto na Wysokości Mili – stwierdziła. – A co myślisz o Wietrznym Mieście? – Wielkie. Nadal się uczę po nim poruszać. – Mogę ci pokazać wszystkie atrakcyjne miejsca – powiedziała. – Co robisz, żeby się zrelaksować? – Ostatnio niewiele. – Mogę ci w tym pomóc. Powinniśmy umówić się na drinka. – Zawahała się sekundę, po czym dodała: – … Albo coś innego. Udałem, że nie słyszałem ostatnich słów. Brandi wpatrywała się we mnie, jakby czytała kolorowy magazyn. Kiedy cisza zaczynała się stawać niezręczna, powiedziała: – A co myślisz o życiu w dużej agencji? – Ekscytujące – odparłem. – Z czasem przestaniesz się ekscytować – stwierdziła. – Na razie zachowujesz się jak dzikie zwierzątko przywiezione do miasta. Ale to jest słodkie. Lubię to u mężczyzn. To jest bardzo sexy. – Ale co dokładnie lubisz u mężczyzn? – zapytałem. – Bezbronność. – Nie odniosłem wrażenia, że Peter to typ bezbronnego mężczyzny. Brandi przygryzła dolną wargę, pochyliła się w moim kierunku i spojrzała mi w oczy. – Każdy mężczyzna jest bezbronny. Trzeba tylko odkryć jego kryptonit. Na chwilę odebrało mi głos. Brandi wyprostowała się i roześmiała. – Nie bądź taki poważny. – Zsunęła się z biurka. – Na mnie już czas. – Podeszła do drzwi, zatrzymała się i zlustrowała mnie od stóp do głów. – Do zobaczenia, Joseph. – Do widzenia. Brandi wyszła z mojego biura. Nie, nie, nie – powtarzałem w myślach. * Kilka minut po jej wyjściu zgarnąłem swoje rzeczy do plecaka i poszedłem poszukać Timothy’ego. Siedział w swoim boksie i coś szkicował jednym z dużych czarnych ołówków z logo Leo Burnetta. – Hej, Timothy. Podniósł wzrok. – No co tam? – Muszę dzisiaj zrobić sobie ekstra długą przerwę na lunch. Możesz, że tak powiem, mieć oko na wszystko? Timothy patrzył na mnie bez słowa. – Wiem, głupie pytanie. Zastąpisz mnie? – Jasne. Kiedy wrócisz? – Za dwie godziny. Muszę polecieć do domu. Zostanę po godzinach, żeby to nadrobić. – W tym tygodniu codziennie zostawałeś po godzinach – powiedział Timothy. – Popracuj

w czasie lunchu, a potem wyjdź wcześniej. – Pasuje ci to? – To ty jesteś szefem – odrzekł Timothy. – Tylko z nazwy. Timothy uśmiechnął się szeroko. – Nie martw się. Potts wychodzi wcześniej. Przyszła jego ukochana. – Taak, wiem – mruknąłem, wzdychając. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Złożyła mi wizytę. Zaprosiła mnie na drinka… albo coś innego. Timothy skrzywił się. – Od tej rafy trzymałbym się z daleka. Uciekłbym na pełne morze, mój przyjacielu. – Dzięki za radę. – Zawsze do usług. Miłego weekendu. – Liczę na to. Pracowałem przez godzinę, po czym wyszedłem z agencji. Do stacji Jefferson Park dotarłem o pierwszej. Byłem pełen obaw. W piątki April pracowała do drugiej. Powinienem złapać ją, kiedy będzie wychodzić. Gdybym zjawił się wcześniej, mógłbym na nią zaczekać na zewnątrz. Miałem tylko nadzieję, że dziewczyna nie zrobi sceny. Było za dziesięć druga, gdy wszedłem frontowymi drzwiami do restauracji. W sali ujrzałem zaledwie kilku gości i jedną kelnerkę, Ewę, Polkę, wysoką blondynkę przynajmniej o dziesięć lat starszą ode mnie. April powiedziała mi, że są przyjaciółkami, ale do tej pory nie zostaliśmy sobie przedstawieni. – Proszę usiąść, gdzie pan chce… – zwróciła się do mnie Ewa. Mówiła z polskim akcentem. Przyjrzała mi się. – Nie jesteś gościem, przyszedłeś do April. – Zgadza się. Zastałem ją? Kiwnęła głową z wahaniem. – Jest na zapleczu. – Proszę, powiedz jej, że tu jestem. Ewa patrzyła na mnie, mrużąc groźnie oczy. – Ty uważaj. Zawołam ją, ale ty ją dobrze traktuj. To dobra dziewczyna. – Nigdy bym jej nie skrzywdził. – Może ją skrzywdzisz, nawet nie wiedząc jak – powiedziała Ewa. – Ty uważaj. Kobieta udała się do kuchni, a po kilku minutach wyszła stamtąd April. Wyglądała na zakłopotaną i bezbronną. – Cześć – przywitała się cicho. – Cześć. Milczała. – Dlaczego nie odbierasz telefonów ode mnie? – zapytałem. – Przepraszam. Czekałem na jakieś wyjaśnienie, ale April znowu milczała. – Przyszedłem zapytać, czy nadal jesteśmy umówieni na jutro. Na wycieczkę. – To nie są wycieczki, tylko randki. – Dobra, więc randki. Czy jest w tym coś złego? Nie odpowiedziała. Po minucie ciężko westchnąłem. – Posłuchaj, nie mam pojęcia, co się stało. Myślałem, że coś jest między nami. Jeżeli zrobiłem lub powiedziałem coś, co cię uraziło, to bardzo przepraszam. Wiem, że dopiero co się

poznaliśmy, ale naprawdę mi na tobie zależy. Nigdy bym cię celowo nie skrzywdził. – Czekałem, żeby coś powiedziała, ale ona milczała. Westchnąłem zrezygnowany. – Posłuchaj, jeśli nie chcesz się ze mną spotykać, to po prostu mi to powiedz. Więcej już nie będę ci się narzucać. – Nadal tylko na mnie patrzyła, a w jej oczach błyszczały łzy. – W końcu powiedziałem: – W porządku. Nie będę tego z ciebie na siłę wyciągać. Ruszyłem w kierunku wyjścia. – Zaczekaj – zaczęła łamiącym się głosem. Odwróciłem się do niej. Płakała. – Proszę, nie odchodź. Chcę się z tobą spotykać. Zrobiłem krok w jej stronę. – April, co się dzieje? – Nie mogę ci powiedzieć. – Wierzchem dłoni wytarła oczy. – Bardzo bym chciała, ale nie mogę. Ale będziemy się spotykać, OK? Lepiej się poznamy. – Nie rozumiem. – Wiem. Ale ja potrzebuję czasu. Będzie dobrze. Obiecuję. Będę dla ciebie miła. – Wyciągnęła dłoń i schwyciła moją rękę. – Naprawdę chcę z tobą być. Przepraszam, że jestem taka trudna. Proszę, nie zniechęcaj się do mnie. Spojrzałem w jej błagalnie patrzące oczy, czując ciepło jej dłoni. Zaczerpnąłem głęboko powietrza. – Nie zniechęcę się. I nie będę pytać o to, co się dzieje. – Przechyliłem głowę w bok. – Ale jest jedna rzecz, którą muszę wiedzieć. Popatrzyła na mnie z niepokojem. – Co takiego? – Chyba nie jesteś ścigana przez prawo, co? Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Nie. – To dobrze. Ponieważ nie chcę trafić do sądu i zeznawać przeciwko tobie. Roześmiała się i wzięła mnie w objęcia. – Postaram się, żebyś był zadowolony, że przyjechałeś do Chicago.

Rozdział 17 Niemożliwe jest zbudowanie solidnego fundamentu na piasku niepewności.

Z dziennika Josepha Jacobsona Mój trener futbolu w szkole średniej zwykł mawiać: „Panowie, czasami musicie przejść przez piekło, żeby dostać się do nieba”. Teraz, po wielu latach, przyznałem mu rację. Przymusowy wyjazd z Kolorado był dla mnie niezwykle bolesnym przeżyciem, ale gdybym nie opuścił domu i nie przyjechał do Chicago, nigdy nie spotkałbym April, więc jak miałem nie być wdzięczny losowi? Poza tym praca u Leo Burnetta naprawdę dawała mi satysfakcję. Kampania z wymyślonym przeze mnie hasłem „Masz to jak w banku” okazała się wielkim sukcesem. April z przejęciem pokazywała mi każdy billboard BankOne, który mijaliśmy na ulicy. Wycinała nawet reklamy tego banku z gazet i magazynów. Osiem miesięcy mojego pobytu w Chicago upłynęło zupełnie inaczej, niż się na początku spodziewałem. Minęło przyjemnie. Właściwszym określeniem byłoby „idyllicznie”. April i ja staliśmy się sobie tak bliscy, że nie potrafiłem sobie wyobrazić życia bez niej. W końcu poznałem Ruth, współlokatorkę April. Moje wyobrażenie o niej okazało się zupełnie odbiegać od rzeczywistości – Ruth właściwie była jak fotograficzny negatyw mojej dziewczyny. Tego wieczoru, gdy ją po raz pierwszy zobaczyłem, miała na sobie podarty T-shirt z napisem „NIRVANA”. Przez dziury było widać tatuaże na rękach i szyi. Tatuaże miała również na twarzy, w której tkwiło przynajmniej z tuzin kolczyków. W uszach nosiła małe agrafki. Ruth była miłą dziewczyną o łagodnym głosie, podobnie jak April, ale poza tym różniły się pod każdym względem. Trudno byłoby znaleźć bardziej osobliwą parę niż one. Kiedy April i ja wyszliśmy z ich mieszkania, zapytałem: – Skąd się znacie? – To moja stara znajoma – odparła April. – Z Utah. * Trasa, jaką April pokonywała z restauracji Pana G do stacji Jefferson Park, biegła obok mojego bloku, więc dałem jej klucze do mojego mieszkania, żeby w te dni, kiedy umawialiśmy się na wieczór, zamiast jechać do siebie po pracy, mogła zaczekać u mnie. Przy tej okazji sprzątała moje mieszkanie i zostawiała w lodówce przyniesione z restauracji jedzenie, zwykle dołączając do niego miłosny liścik. Przypomniałem sobie, co o miłości powiedział mój ojciec: „Wiesz, że to miłość, kiedy nie musisz pytać”. Teraz rozumiałem, co miał na myśli. Kiedy byłem z Ashley, moje serce ciągle pytało. Miałem wrażenie, że z tą dziewczyną miłość to emocjonalna gra w trzy karty. Z April nigdy nie miałem takich wątpliwości. Byłem nie tyle zakochany, co przepełniony miłością. Zawsze ją czułem, gdy April była obok mnie, gdy do mnie telefonowała, widziałem miłość w każdym jej uśmiechu i w każdym jej zatroskanym spojrzeniu. W lipcu zachorowałem na grypę i przez tydzień nie wychodziłem z mieszkania. April spędzała ze mną dużo czasu, przynosiła mi zupy z restauracji, zanosiła moje rzeczy do pralni i kupowała lekarstwa. Była zadowolona, że ma okazję się mną opiekować. Ja również starałem się sprawiać jej przyjemność. Ashley miała rację. Byłem zadowalaczem. Zadowalacze stają się

wycieraczką dla tych, którzy mają inną wrażliwość. Na szczęście April też była zadowalaczką. Idealnie do siebie pasowaliśmy. Nigdy z nikim nie byłem tak blisko. Nigdy też nie znałem bardziej uczciwej osoby, co było największym paradoksem w naszym związku. April nie ukrywała niczego ze swojej teraźniejszości i jednocześnie taiła wszystko ze swej przeszłości. Jakby wielką kurtyną zasłoniła największą część swojego życia. Na ogół ta kurtyna była szczelna. Jednak od czasu do czasu coś się przez nią przedostawało i uświadamiało mi, że są rzeczy, których o April nie wiem – może nawet takie, przez które mógłbym ją stracić. Zauważyłem pewną rzecz. April dręczyło ogromne poczucie winy z nieznanego mi powodu, który na pewno miał swoje źródło w przeszłości. Kiedy wyrzuty sumienia bardzo dawały się jej we znaki, częściej się modliła, czytała Biblię, a czasami także pościła. Odgradzała się ode mnie fizycznie. Takie sytuacje przypominały mi, że nawet w raju są węże. W sierpniu przypadały urodziny April. Za radą Timothy’ego zabrałem ją do Berghoffa, jednej z najstarszych i najsławniejszych restauracji w Chicago. W czasie kolacji wręczyłem April prezent: srebrny łańcuszek z wisiorkiem firmy Tiffany w formie serduszka ze srebra wykończonego emalią w kolorze tiffany blue. Na jego widok April zapiszczała z radości. Poprosiła, żebym zapiął jej łańcuszek na szyi. Od tego momentu nigdy go nie zdejmowała. * Lato przeszło w jesień, a jesień w zimę. W miarę jak pogoda stawała się coraz zimniejsza i zbliżał się okres świąteczny, zacząłem wyczuwać, że również między nami zachodzą zmiany. Związki albo się rozwijają, albo zamierają, ale nigdy nie pozostają takie same. Doszliśmy do momentu, w którym należało podjąć decyzję. Ja już swoją podjąłem. Chciałem przejść do następnego etapu. Nie martwiło mnie to, czego nie wiedziałem, a przynajmniej tak myślałem. Nie wyobrażałem sobie, że może być coś, co mogłoby zmienić moje uczucie do April. Wiedziałem na pewno, że nie wyobrażam sobie życia bez niej. Bez względu na to co ukrywała, oboje mogliśmy sobie z tym poradzić. Dzień przed Świętem Dziękczynienia Timothy przypomniał wszystkim o zbliżającym się uroczystym przyjęciu bożonarodzeniowym dla pracowników agencji organizowanym w połowie grudnia i będącym jednym z najważniejszych wydarzeń w roku. Timothy opisał imprezę dwoma słowami: „Legendarna. Olśniewająca”. W Święto Dziękczynienia zatęskniłem za domem, nie byłem jednak pozbawiony towarzystwa. Pomogłem April przygotować świąteczny obiad, który zjedliśmy z Ruth i jej chłopakiem, Bobem – w porównaniu z Ruth wyglądał zaskakująco normalnie. Obiad był smaczny, ale w jego trakcie April znowu popadała w milczenie i miała smutne spojrzenie. Jej zachowanie mnie zaniepokoiło. Nie upłynęło tak dużo czasu, odkąd porzuciła mnie Ashley. Raz już się pomyliłem. Czyżbym mylił się i tym razem? Może April przestała mnie kochać? A może dały jej o sobie znać duchy z przeszłości? Po obiedzie powiedziałem April o świątecznym przyjęciu dla pracowników agencji. Nie przypuszczałem, że aż tak bardzo się ucieszy. – Nigdy na czymś takim nie byłam! – zawołała. – Ruth ma dużo pięknych sukienek, mogłabym którąś od niej pożyczyć. – Pocałowała mnie. – Są trochę, hm, krzykliwe, przynajmniej dla mnie, ale myślę, że będziesz zadowolony. Uśmiechnąłem się. – Na pewno. *

Czas szybko mijał, nadszedł grudzień i zapanowały dotkliwe chłody. Chłód zaczął się też wkradać do naszego związku. Związki ze swej natury wymagają zaufania, a zaufanie nie może się rozwijać w atmosferze skrytości. Nie wiem, czy to z powodu mojej paranoi, czy z powodu okoliczności zewnętrznych, ale April wydała mi się inna. Odległa. Zacząłem się bać, że ją tracę. A strach to najmniej godny zaufania doradca. Strach podpowiadał mi, że muszę wiedzieć, co się działo z April, zanim ją poznałem. Bez wiedzy o jej przeszłości nie potrafiłem się zdobyć na zaufanie ani wykrzesać z siebie pewności, że nasz związek ma przyszłość. Moja dziewczyna musiała jasno i wyraźnie mi o sobie opowiedzieć. Koniec z tajemnicami. Siódmego grudnia, tydzień przed firmową imprezą, postanowiłem, że zażądam, by April mi wszystko powiedziała.

Rozdział 18 Czy mądrością jest szukanie tego, co nas zrani najbardziej? Czy bolesna prawda jest lepsza od błogiej niewiedzy?

Z dziennika Josepha Jacobsona Postanowiłem, że w piątek wieczorem przycisnę April do muru. Poszliśmy do naszej ulubionej restauracji sushi, mimo to prawie nic nie zjadłem. Podobnie April. Była to moja wina. Milczałem i byłem zdenerwowany i April to czuła. W końcu zapytała: – Dobrze się czujesz? – Nie. Wpatrywała się we mnie wyczekująco. – Zrobiłam coś nie tak? Zdjąłem serwetkę z kolan i położyłem ją na stole. – Musimy porozmawiać – powiedziałem. Do oczu napłynęły jej łzy. – Chcesz ze mną zerwać? – Nie – odparłem. Spuściłem wzrok i po krótkiej chwili dodałem: – Dalej tak nie mogę, April. Muszę wiedzieć, w kim jestem zakochany. Patrzyła na mnie z lękiem. – Nie wiem, jak ci to powiedzieć. – Po prostu powiedz mi prawdę i potem się z nią oswoimy. Po chwili milczenia odparła: – Wiesz, że cię kocham, prawda? Wolno wypuściłem powietrze. – Kobiety zawsze tak mówią, zanim odejdą. April ujęła moją dłoń. – Ja nie chcę od ciebie odejść, ale może ty zechcesz odejść ode mnie. – Nigdy. – Tego nie wiesz. – Popatrzyła mi w oczy ze strachem, po czym powiedziała: – OK. – Zaczerpnęła głęboko powietrza. – Jestem mężatką. – Co takiego? – Już z nim nie jestem, ale nadal jesteśmy małżeństwem. – Jesteście w separacji? – Tak… – Ale się rozwiedziesz? Opuściła głowę. – To nie takie proste – powiedziała. Podniosła na mnie wzrok. – Nie mówię, że rozwód jest prosty. Ale… – Westchnęła. – Boję się to powiedzieć. – Dlaczego? – Bo myślę, że się zdenerwujesz. – Co takiego mogłaś zrobić, żebym miał się zdenerwować?

Milczała prawie przez minutę, po czym powiedziała: – Pamiętaj, że mnie do tego nakłoniłeś. Sposób, w jaki wypowiedziała te słowa, zaniepokoił mnie, mimo to odparłem: – Dobrze. Przełknęła. – Pamiętasz, jak mi mówiłeś, że pochodzisz z dużej rodziny? – Tak. – Ja też. Jest nas trzydzieścioro sześcioro. – Trzydzieścioro sześcioro? – Mój ojciec ma pięć żon. Nie miałem pojęcia, do czego April zmierza. – To tylko o jedną więcej niż mój ojciec – zauważyłem. – … Jednocześnie. Potrzebowałem chwili, żeby pojąć sens tej informacji. – Jest poligamistą? – Miasteczko w południowym Utah, z którego pochodzę, nazywa się Hilldale. To kolonia poligamistów – wyjaśniła April. Nerwowo wpatrywała mi się w oczy. – Poszłam w ślady moich rodziców. Wyszłam za mąż, gdy miałam osiemnaście lat. Jestem czwartą żoną z pięciu. Zaniemówiłem. April miała coraz bardziej niepewną minę. Po kilku minutach odezwała się: – Proszę, powiedz coś. – Nie wiem, jak to skomentować. Wyciągnęła swoją dłoń ponad stołem i schwyciła moją rękę. – Proszę, nie odchodź ode mnie. – Ja nie… Tylko że… – Wypuściłem powietrze. – Kurczę. Nigdy się z czymś takim nie zetknąłem. – Umilkłem, myśląc intensywnie o tym, co usłyszałem. – Odeszłaś od niego? April kiwnęła głową potwierdzająco. – Wszystkie od niego odeszłyśmy. A przynajmniej cztery z nas. – Co się stało? – To ci się wyda trochę dziwne. – Zawahała się. – Właściwie to nie jest trochę, a wręcz bardzo dziwne. John, mój mąż, ma pięćdziesiąt trzy lata. Dwa lata temu starszyzna naszego Kościoła przydzieliła mu kolejną żonę, Elizabeth. Dziewczyna miała wtedy zaledwie siedemnaście lat. Nie chciała wychodzić za mąż za pięćdziesięciotrzyletniego mężczyznę. Zwłaszcza że miała chłopaka w swoim wieku. Więc dwa dni przed ślubem z Johnem Elizabeth i jej chłopak uciekli. John był zdruzgotany. Czuł się tak źle, że po kilku tygodniach my, jego pozostałe żony zebrałyśmy się i powiedziałyśmy mu, żeby pojechał do poligamicznej rodziny w Salt Lake, o której wiedziałyśmy, że jest w niej pięć córek. John przywiózł stamtąd Lindsay, piękną dziewiętnastoletnią blondyneczkę. Był pijany ze szczęścia. Przez następnych kilka tygodni prawie go nie widywałyśmy. Zawsze był z nią. Lindsay owinęła go sobie wokół małego palca. Kiedy dziewczyna zdała sobie sprawę, jaką ma nad Johnem władzę, zaczęła nim manipulować. Stała się małą despotką. Krzyczała na nas, pozostałe żony, i wydawała nam polecenia. Kiedyś wściekła się na mnie i pociągnęła mnie za włosy. Poszłam do Johna, ale on nawet nie chciał mnie słuchać. Moment zwrotny nastąpił, gdy John wymazał imię swojej pierwszej żony z aktu ślubu.

– Dlaczego? – Dlatego, że małżeństwa poligamiczne nie są uznawane przez władze stanu. Tylko pierwsze żony otrzymują akt ślubu. Pierwsza żona Johna ma imię Andrea. Jest w tym samym wieku co on. Trzymali ten akt oprawiony w ramki na ścianie swojej sypialni. John wziął korektor, zamazał imię Andrei i wpisał w to miejsce „Lindsay”. Wtedy Andrea wyrzuciła ich oboje. Przez następny rok byłyśmy tylko my cztery. Pomagałyśmy sobie wzajemnie. Rok temu John oświadczył, że z powrotem wprowadza się do domu, więc wszystkie stamtąd odeszłyśmy. Przyjechałam do Chicago, bo Ruth zaproponowała mi wspólne mieszkanie. Ona opuściła kolonię kilka lat wcześniej. – Ruth też była jedną z wielu żon? April pokiwała głową. – Patrząc na nią, nigdy bym się tego nie domyślił. – Zdarza się, że gdy ktoś opuszcza wspólnotę wyznaniową, popada w drugą skrajność. To są częste przypadki. Objąłem głowę rękami. – O czym myślisz? – zapytała April. – Mam mętlik w głowie – odparłem. – Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. – Po chwili podniosłem na nią wzrok. – Jak możesz dostać rozwód, jeżeli nigdy formalnie nie byłaś mężatką? – To musi być załatwione przez Kościół. Ale ja odeszłam od mojego Kościoła. – Kościoła mormonów? Pokręciła głową. – Nie. Mormoni nie praktykują wielożeństwa od ponad stu lat. Ja należę do odłamu fundamentalistów. Oboje siedzieliśmy, nie wiedząc, co powiedzieć. Cisza się przedłużała. Po policzkach April znowu popłynęły łzy. – Nie będę cię winić, jeśli mnie zostawisz. Ale proszę, nie zostawiaj. Kocham cię. – Potrzebuję czasu, żeby to wszystko sobie poukładać w głowie. April wytarła oczy serwetką. – Rozumiem. Podniosłem się z miejsca. – Chodźmy stąd – zaproponowałem. – Nie – powiedziała. – Ty idź. Musisz pomyśleć. – Zadzwonię do ciebie – obiecałem. – Jutro. Spojrzała na mnie z powątpiewaniem. – OK. Zatrzymałem się przy kontuarze i zapłaciłem rachunek, po czym wyszedłem na zewnątrz. Huczało mi w głowie. Nareszcie wszystko stało się jasne. I jednocześnie nic takie nie było.

Rozdział 19 Czasami nasze najokrutniejsze czyny nie wynikają z zamiaru, żeby kogoś skrzywdzić, ale z naszych niedostatecznych starań, żeby tej krzywdy nie wyrządzić.

Z dziennika Josepha Jacobsona Następnego dnia nie zadzwoniłem do April. Ani też następnego. Nie zadzwoniłem do niej przez cały tydzień. Powodem nie było to, że o niej nie myślałem – myślałem o niej bez przerwy – powodem było to, że nie wiedziałem, co jej powiedzieć. Nie wysłałem jej nawet SMS-ów, które napisałem. Może to zabrzmi dziwnie z ust copywritera, ale nie mogłem znaleźć właściwych słów. Początkowo mówiłem sobie, że nie wiem, kim April jest naprawdę. W rzeczywistości jednak dobrze wiedziałem, kim ona jest. Kobietą, którą kocham. Zdawałem się nie pamiętać o tym, że jej przeszłość, choć dla mnie zupełnie niezrozumiała, ukształtowała ją jako jedną z najbardziej serdecznych i czułych kobiet, jakie kiedykolwiek spotkałem. Okazałem się hipokrytą, kochając owoc, a nienawidząc drzewa, które ten owoc wydało. Cały tydzień zajęło mi oswajanie się z faktami i uświadomienie sobie prawdy, że miejsce urodzenia April nie ma znaczenia. Jej przeszłość nie była dla mnie ważna. Ja sam też nie miałem już przeszłości. Interesowała mnie przyszłość i chciałem, żeby April stanowiła jej część. Pomyślałem, że najlepiej będzie, jeśli osobiście powiem jej, do jakich doszedłem wniosków. Postanowiłem, że zrobię to w piątek wieczorem, w dniu świątecznego przyjęcia. Jeśli jesteś kobietą i czytasz te słowa, nie zrozumiesz mojego sposobu myślenia. Słyszałem, że ten tok rozumowania jest typowy dla mężczyzn. A może jest to kwestia sposobu, w jaki wychował mnie ojciec – „Trzymaj się planu, chyba że dostaniesz inne polecenie” – nie przyszło mi jednak do głowy, że April może na mnie nie czekać w wieczór, kiedy odbywało się przyjęcie. Przecież nigdy jej nie powiedziałem, że nie pójdziemy. W piątek rano zadzwoniłem do April, żeby powiedzieć, o której po nią przyjadę. Nie odebrała telefonu. Pomyślałem, że jest zajęta, i zostawiłem wiadomość. Około szóstej wieczorem pojechałem taksówką do jej mieszkania. Zapukałem do drzwi, ale nie otworzyła. Zapukałem ponownie. Potem zadzwoniłem na jej komórkę, ale od razu włączyła się poczta głosowa. Wyszedłem z budynku i wsiadłem do taksówki. – Proszę jechać na róg Lawrence i Austin – powiedziałem do kierowcy. – Do restauracji Pana G. Dziesięć minut później taksówka zatrzymała się przed restauracją. – Zaczekać? – zapytał kierowca. – Tak. Zajmie mi to tylko chwilę. W lokalu było tłoczno jak zwykle na początku weekendu. Za barem stała Ewa. Zauważyła mnie, gdy tylko wszedłem. – Witaj, Joseph – rzuciła gniewnym tonem. – Widziałaś April? – Wyjechała. – Dokąd? – Z powrotem do Utah. Poczułem, że jestem bliski paniki.

– Kiedy wyjechała? – Wczoraj. – Wczoraj? – Mówiłam ci, żebyś uważał. April była bardzo, bardzo smutna, że do niej nie zadzwoniłeś. Płakała przez wiele dni. Złamałeś jej serce. – Nie myślałem, że… – Wypuściłem powietrze. – Dzwoniłem, ale nie odbierała. Czy mogłabyś teraz do niej zadzwonić? Ewa pokręciła głową. – Nie zabrała ze sobą komórki. Powiedziała, że tam nie będzie jej potrzebna. Chwileczkę. – Poszła do kuchni i zaraz stamtąd się wyłoniła. – Zostawiła to dla ciebie. – Ewa położyła coś na blacie. Naszyjnik od Tiffany’ego, który kupiłem April na urodziny. Myślałem, że serce mi pęknie. – Jak ją mogę znaleźć? – zapytałem. Ewa spojrzała na mnie, jakby zaskoczyła ją moja głupota. – Nie możesz jej szukać. Wróciła do męża. Zawirowało mi w głowie. Z trudem łapałem oddech. Czułem większą rozpacz niż wtedy, gdy Ashley powiedziała, że nie wyjedzie ze mną z Kolorado. Tym razem to ja byłem winny. Dlaczego nie zadzwoniłem? Jak mogłem być tak głupi? Stałem tam i czułem, że wali się cały mój świat. Po chwili Ewa powiedziała: – Mamy duży ruch. Muszę iść. Współczuję ci. Zniknęła w kuchni. Stałem jeszcze przez chwilę niczym rażony piorunem. Gdy zauważyłem, że przypatruje mi się kilku gości, schwyciłem naszyjnik i wsunąłem go do kieszeni. Potem, na uginających się nogach, wróciłem do taksówki. – Nie było jej? – zapytał kierowca, gdy zamknąłem drzwi samochodu. – Nie. – Choć byłem o kilka przecznic od swojego mieszkania, nie chciałem tam wracać. Myśl o tym, że byłbym sam, przeraziła mnie. Podałem kierowcy zaproszenie na przyjęcie. – Niech mnie pan zawiezie pod ten adres.

Rozdział 20 Pajęczyca rozwiesiła swoją sieć.

Z dziennika Josepha Jacobsona Przyjęcie bożonarodzeniowe odbywało się w Kenilworth na przedmieściach Chicago w rezydencji o powierzchni ponad dziewięciuset metrów kwadratowych – w domu pana Granta, dyrektora naczelnego chicagowskiego oddziału agencji. Moja taksówka przejechała przez masywną żelazną bramę i skierowała się brukowanym podjazdem w stronę głównego budynku. Miałem wrażenie, że znalazłem się na wystawie przed luksusowym salonem samochodowym. Wszędzie widziałem lśniące lamborghini, bentleye, aston-martiny, porsche, BMW, mercedesy i cadillaki. Przed drzwiami wejściowymi stało jaskrawopomarańczowe maserati pana Granta. – Ładne miejsce – rzucił kierowca. – Owszem. – Wręczyłem mu dwie dwudziestki. – Niech pan zadzwoni, jak będzie pan chciał wracać – powiedział, podając mi swoją wizytówkę. Podszedłem do ogromnych, rzeźbionych w dębie drzwi, na których wisiały duże świąteczne wieńce ozdobione bombkami oraz wstążeczkami w kolorze złota i kości słoniowej. Drzwi otworzył mi jeden z ubranych w pumpy lokajów. – Witamy – powiedział. – Życzymy udanego wieczoru. – Dziękuję – mruknąłem. Wystrój i atmosfera domu zaatakowały wszystkie moje zmysły. Hol był rzęsiście oświetlony, w powietrzu unosiły się intensywne zapachy cynamonu, mięty i goździków. Stojące wzdłuż ścian drzewka bożonarodzeniowe stwarzały złudzenie lasu, a poręcze schodów były owinięte girlandami ze świeżych gałązek, w których świeciły złote lampki. W niedużej sali obok holu kwartet smyczkowy akompaniował pianiście, który grał Kanon D-dur Pachelbela na pianinie elektrycznym. Przez chwilę słuchałem muzyki, po czym rozejrzałem się w poszukiwaniu baru. Rozpaczliwie potrzebowałem drinka. Zauważyłem Timothy’ego, który stał przy stole szwedzkim. Ruszyłem w jego kierunku, ale zostałem zatrzymany przez Petera, który miał na sobie swoją charakterystyczną koszulkę z czarnego jedwabiu pod całkowicie srebrnym garniturem, opalizującym niczym rybia łuska. Na jego ramieniu uwiesiła się Brandi. Wyglądała jeszcze bardziej oszałamiająco niż zwykle, miała na sobie prześwitującą sukienkę z głębokim dekoltem, dopasowaną w talii i z rozcięciem z przodu, ukazującym jej długie, smukłe nogi. Oboje trzymali w dłoniach kieliszki do połowy napełnione białym winem. Po nietypowo rumianych policzkach Petera poznałem, że zaczął popijać na długo przed moim przyjazdem. – Hej, J.J.J.! – zawołał Peter. – Gdzie twoja dziewczyna? – Nie ma jej – odparłem. – Właśnie widzimy – powiedział Peter. – Nie mogła przyjechać. Brandi przechyliła głowę na bok. – Ooo, jakie to smutne. Udałem, że nie dostrzegam jej natarczywego spojrzenia.

– Udana impreza? – zapytałem. – Niezła popijawa – powiedział Peter, odprowadzając wzrokiem dwie kobiety, które przeszły obok nas. – Do zobaczenia. Odciągana przez Petera Brandi zdążyła mi posłać słodki uśmiech. – Ciao – rzuciła. Podszedł do mnie kamerdyner. – Pozwoli pan, że wezmę płaszcz? – Oczywiście. – Zdjąłem okrycie. Kamerdyner wszedł na spiralne schody z moim płaszczem przewieszonym przez rękę. Timothy gdzieś mi zniknął, ale przy stole szwedzkim w jadalni zobaczyłem Kim. Długi prostokątny stół był zastawiony najbardziej wymyślnymi potrawami, jakie widziałem w życiu: na półmiskach i platerach leżały krewetki i kraby, sushi, pâté de foie gras, kremowe ciasteczka, ręcznie robione czekoladki, bezy, makaroniki dekorowane wiśniami i przynajmniej sześć rodzajów tart. Na środku stołu, pomiędzy dwiema grubymi czerwonymi świecami, stały wyrzeźbione w lodzie inicjały założyciela naszej agencji. – Cześć, Kim – powiedziałem. Na mój widok odetchnęła z ulgą. – Joseph. Kiedy przyjechałeś? – Przed chwilą. – A gdzie April? – Nie mogła przyjechać – odparłem, starając się nadać głosowi jak najbardziej naturalne brzmienie. – Coś jej wypadło. – Jej strata – skwitowała Kim. – Bierz talerz. Żarcie jest fantastyczne. Pomimo że nie byłem głodny, wziąłem talerz i zacząłem nakładać sobie jedzenie. – Dobrze się czujesz? – zapytała Kim. – Dziś wieczorem mój ojciec też urządza imprezę bożonarodzeniową – powiedziałem. – Po raz pierwszy od szesnastu lat nie biorę w niej udziału. – To przykre – stwierdziła Kim. W tym momencie podszedł do niej nieznany mi mężczyzna i moja koleżanka się odwróciła, żeby z nim porozmawiać. Wolnym krokiem przeszedłem do innego pomieszczenia, w którym wisiał kryształowy żyrandol, na podłodze leżały dywany w kolorze kości słoniowej i stał fortepian. Sade i Chloe siedziały przy drzwiach, piły i się śmiały. Kate stała obok swojego chłopaka, który grał na fortepianie piosenkę Billy’ego Joela. – J.J.! – zawołała Chloe. – Zapraszamy tu do nas. – Była lekko wstawiona. – Hej, J.J. – powiedziała Kate. – Cześć, Kate. – To mój chłopak, Clark. – Chłopak pokiwał mi głową w rytm muzyki. – Spójrz – powiedziała Sade, podnosząc ze stołu gałązkę pietruszki. – Jemioła. – Co pijecie? – zapytałem. – Ajerkoniak. – Bardzo mocny ajerkoniak – dodała Chloe. – Nie pocałujesz mnie? – zapytała Sade. – Jasne. – Dałem jej szybkiego całusa. – Gdzie twoja dziewczyna? – zainteresowała się Kate. – Zostawiła mnie na lodzie. Kate popatrzyła na mnie ze współczuciem. – Przykro mi – powiedziała.

– Mnie też. – Dziś wieczorem ja będę twoją dziewczyną – oznajmiła Chloe. – Chloe! – zawołała ostrym tonem Sade. – Przestań. Jesteś pijana. – Nie jestem – zaprotestowała Chloe. – A ty już dostałaś całusa. – Chyba na mnie już czas – stwierdziłem. Kate pokiwała głową ze zrozumieniem, patrząc wymownie na Chloe. – Och, nie odchodź jeszcze – powiedziała Chloe. Pocałowałem ją w policzek. – Wybacz. – Zwróciłem się do Clarka. – Miło było poznać – powiedziałem. – Nawzajem. – Wesołych świąt! – powiedziałem do wszystkich, po czym wyszedłem z sali. Swój talerz z nietkniętym jedzeniem zostawiłem na stoliku. Odszukałem w kieszeni wizytówkę taksówkarza i wybrałem jego numer. Taksówka miała podjechać za dziesięć minut, więc zacząłem się rozglądać za kamerdynerem, który zabrał mój płaszcz. Nigdzie go nie mogłem znaleźć, więc poszedłem na górę, żeby samemu odszukać swoje okrycie. Płaszcze leżały na dywanie w ogromnej sypialni znajdującej się na szczycie schodów. Kilkanaście futer ułożono jedno na drugim w poprzek łóżka. Na podłodze ułożono przynajmniej sto okryć i znalezienie mojego nie było tak łatwe, jak się spodziewałem. Kiedy przeszukiwałem stosy ubrań, do pokoju weszła Brandi. – Hej, J.J. – powiedziała. Trzymała w dłoniach dwa kieliszki z winem. – Napijesz się? – Zauważyłem, że jest lekko wstawiona, ale wcale mnie to nie zdziwiło. – Nie, dziękuję – odparłem. – Och, daj spokój. Przyniosłam specjalnie dla ciebie. Spojrzałem w kierunku drzwi. – A gdzie Peter? – spytałem. – A kogo to obchodzi? – Zamknęła drzwi biodrem. – Napij się. Spojrzałem na nią z rezerwą. – Szukałem swojego płaszcza. Muszę już iść. Zaraz podjedzie po mnie taksówka. – I zostawisz mnie tu taką samotną? – Zrobiła kilka kroków w moją stronę. – Nie chcę być sama. No, Joseph. Napij się ze mną. Przecież są święta. – Nie mogę. – Nie możesz czy nie chcesz? – Jedno i drugie – powiedziałem. – Jesteś zaręczona z Peterem. – Przecież nie robimy niczego złego. – Upiła łyk wina ze swojego kieliszka i się uśmiechnęła. – A przynajmniej na razie. Wyrzuty sumienia możesz mieć później. – Peter jest moim przyjacielem. Ufa mi. – Peter nie jest twoim przyjacielem. I w ogóle po co ciągle o nim mówisz? Ja go tu nie widzę. – Zrobiła kolejny krok w moją stronę i odstawiła swój kieliszek na stolik nocny. Zanurzyła palec w drugim kieliszku, po czym zbliżyła mokry palec do moich ust. – Spróbuj. Jest pyszne. – Brandi, przestań. Zlizała wino ze swojego palca. – Wiesz, ilu mężczyzn mnie pragnie? – Miliony. – Ale ty nie? Jesteś jednym na milion, panie Josephie Jacobsonie? Nie chciałbyś mnie mieć? – Chciałbym maserati pana Granta, ale nie zamierzam go kraść.

– Nie musisz go kraść – powiedziała. – Możesz się tylko nim przejechać. – Położyła dłoń na moim ramieniu. – I właśnie porównałeś mnie do samochodu. – Uśmiechnęła się uwodzicielsko. – Traktujesz mnie jak przedmiot, panie J.J.? – Powiedziałem tylko, że nie biorę tego, co nie jest moje. – Traktujesz mnie jak przedmiot. Patrzysz na mnie jak na własność innego mężczyzny. – Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Nie martw się, lubię być traktowana jak przedmiot. – Odstawiła drugi kieliszek na stolik nocny. – Może i jestem przedmiotem, ale nie jestem niczyją własnością. Jestem wolna i mogę się oddawać, komu zechcę. – Wskazała na mnie. – A teraz chcę ciebie. – Brandi, jesteś pijana. – Nie jestem. Gdybym była pijana, zrobiłabym coś naprawdę szalonego, na przykład zdarła z siebie sukienkę. Na przykład tak. – Chwyciła górę sukienki i rozerwała ją, odsłaniając stanik. – Potem rzuciłabym się na ciebie. Na przykład tak. – Zwaliła się na stos futer, pociągając mnie za sobą w taki sposób, że upadłem prosto na nią. – Powinniśmy to zrobić na norkach. – Niczego nie zrobimy – powiedziałem, odsuwając się od niej. – A właśnie że zrobimy. W tym momencie otworzyły się drzwi. – Brandi? – Peter wpatrywał się w nas, usiłując pojąć to, co widzi. – Co wy robicie? – wybełkotał. Brandi natychmiast zaczęła mnie odpychać. Szybko się podniosłem. – Przestań! Zejdź ze mnie! – Spojrzała na Petera. – Twój pracownik rzucił się na mnie. – Wskazała swoje piersi. – Popatrz, rozdarł mi sukienkę. – To nie było tak! – zaprotestowałem. Peter ruszył do mnie z twarzą poczerwieniałą od furii. – Ty sukin… Wymierzył mi cios w szczękę, po którym upadłem. – Peter, przestań – powiedziałem. – To ona przyszła tu za mną. – Łże! – wrzasnęła Brandi. – Próbował mnie zgwałcić. – To kłamstwo! – krzyknąłem. – Nie mów w ten sposób do mojej kobiety! – ryknął rozwścieczony Peter, kolejny raz się na mnie zamierzając. Nie próbowałem oddać ciosu. Uniosłem tylko ręce, żeby się zasłonić. Mimo to powalił mnie na podłogę. – Peter, niczego nie zrobiłem! – Zostań tu! – krzyknął, wskazując mnie trzęsącym się palcem. – Zostań tu, ty kłamliwy… – Urwał, jakby nie potrafił znaleźć właściwego słowa, żeby mnie opisać. Patrzyłem na niego, leżąc na podłodze. Brandi stała za plecami Petera uwieszona na jego ramieniu i patrzyła na mnie nienawistnym wzrokiem. – Całe szczęście, że wszedłeś – powiedziała do Petera. – Peter, nie zrobiłem niczego złego – powtórzyłem. – Wiesz o tym. – Zamknij się – warknął Peter. – Stul mordę. Zobaczyłem, jak wyciera oczy. Wiedział, że mówię prawdę. Nie mogło być inaczej. Wyszli oboje. Nie znalazłem swojego płaszcza, więc wyszedłem bez niego. Gdy znalazłem się na zewnątrz, podniosłem z ziemi garść śniegu i przyciskając ją do szczęki, wsiadłem do taksówki. – Wszystko OK? – zapytał kierowca. – Najlepszy wieczór mojego życia – rzuciłem w odpowiedzi.

Rozdział 21 Los, podobnie jak ogień, nie jest wybredny w tym, kogo unicestwia.

Z dziennika Josepha Jacobsona Weekend spędziłem odurzony rozpaczą. Oglądałem telewizję chyba przez osiemnaście godzin. Nie jadłem niczego z wyjątkiem chipsów, które popiłem przynajmniej tuzinem piw. Dręczyło mnie jedno pytanie: Dlaczego mnie to spotkało? Poniedziałkowy ranek nadszedł zbyt szybko. Pochmurne niebo idealnie harmonizowało z moim nastrojem. Nie minęło pięć minut, odkąd zasiadłem przy biurku, gdy rozległ się dźwięk mojego telefonu. – Do mnie – rzucił Peter. – W porządku – powiedziałem, choć szef już się rozłączył. Kiedy stanąłem przed drzwiami biura Pottsa, Kim popatrzyła na mnie ze współczuciem. Zły znak. – Peter mnie wezwał – wyjaśniłem. – Wejdź – powiedziała cicho Kim. Peter siedział za biurkiem i przypatrywał mi się z odrazą. Nie wiedziałem, co zamierza mi powiedzieć, ale wyraz jego twarzy był aż nadto wymowny. – Masz złożyć wypowiedzenie. Przez chwilę patrzyłem na niego, po czym pokręciłem głową. – Nie. Nie zrobiłem niczego złego. – Nazywasz moją narzeczoną oszustem czy kłamcą? Trudno zdecydować się na tylko jedną odpowiedź, pomyślałem. Nie powiedziałem nic. – I nie mów mi, że przyszła za tobą do tego pokoju, żeby cię uwieść. – Po prostu za dużo wypiła i… – Spojrzałem na jego twarz. Trząsł się ze złości i nabrzmiały mu żyły na czole. – … Dokładnie tak było. Peter zerwał się, gwałtownie odsuwając fotel. Wygrażał mi palcem. – Gdyby nie to, że jesteśmy teraz w biurze, rozerwałbym cię na tysiąc kawałków. – W takim razie cieszę się, że jesteśmy w biurze – stwierdziłem chłodno. Spiorunował mnie wzrokiem, po czym wycedził: – Nie mogę cię zwolnić. Ale mogę cię zdegradować i przenieść. – Na jakiej podstawie? – spytałem. – Że twoja narzeczona próbowała mnie uwieść? Peter walnął pięścią w biurko tak mocno, że pomyślałem, że pęknie szklana płyta. – Powiesz to jeszcze raz, a to biuro cię nie ochroni. – Peter, nie jestem twoim wrogiem. Zmrużył oczy. – A Brandi nim jest? Nie odpowiedziałem. Najwyraźniej uznanie jej niewierności było ponad jego siły. Usiadłem na krześle przed biurkiem. – Powinieneś się uspokoić – powiedziałem. – Nie pozwoliłem ci usiąść – warknął. Patrzyłem na niego bez słowa.

– Nie potrzebuję akceptacji działu kadr, żeby cię przenieść. Wysyłam cię do naszego biura w Nowym Jorku – chyba że złożysz wymówienie. Odpowiada mi każda z tych opcji. Wybór należy do ciebie. Nie mogłem uwierzyć, że po raz kolejny jestem wysyłany na banicję. Wiedziałem jednak, że nie mogę zostać w Chicago. Potts na pewno uprzykrzałby mi życie. Przez co stałoby się jeszcze bardziej przykre. Straciłem przecież April. Już cierpiałem dotkliwie. – Pojadę do Nowego Jorku – powiedziałem. – Szerokiej drogi. – Peter przyciągnął fotel do biurka i usiadł. – Do kogo mam się zgłosić? – Zapytaj Kim. A teraz wynoś się z mojego biura. Podszedłem do drzwi. Wahałem się przez chwilę, po czym zawróciłem i podszedłem do biurka Petera. – Mój ojciec przywiązywał wielkie znaczenie do samoobrony – powiedziałem. – Zadbał o to, żeby wszyscy jego synowie umieli się bronić. Mam dwa czarne pasy i kiedyś startowałem na szczeblu krajowym. Gdy miałem dziewiętnaście lat, walczyłem w otwartych zawodach boksu bez zasad. Więc posłuchaj, co mówi znawca: bierzesz zamach jak ośmioletni chłopiec. Jedynym powodem, dla którego w piątek nie zrobiłem z ciebie miazgi, było to, że wiem, co to znaczy być zranionym przez kobietę, którą się kocha. Peter tylko wpatrywał się we mnie. – Jesteś tyranem, Potts. A niewiele jest rzeczy na tym świecie mniej satysfakcjonujących niż przyglądanie się, jak tyran dostaje za swoje. Więc jeśli nadal chcesz mnie „rozerwać na tysiąc kawałków”, to chodź i zmierz się ze mną. I nie zastawiaj się tym, że jesteśmy w biurze, bo nikomu o tym nie powiem. Oprócz osób, które wezwę tobie na ratunek. Wiedział, że mówię prawdę. Widziałem to po strachu w jego oczach. Po chwili wolno pokręciłem głową. – Tak myślałem – stwierdziłem. – Większość tyranów to tchórze. Jesteś tchórzem, Potts. I głupcem. W końcu dostaniesz za swoje. I dowiesz się prawdy o Brandi, bez względu na to ilu posłańców zabijesz. Powodzenia! Gdy wychodziłem z biura, nie odezwał się ani słowem.

Rozdział 22 Śniło mi się, że obudziłem się w pociągu. Nie tylko nie wiedziałem, dokąd jadę, nie wiedziałem nawet, w której części świata się znajduję. Wysiadłem na pierwszej stacji w, jak pomyślałem, małym państewku Trzeciego Świata. W Azji? Ameryce Południowej? Nie byłem pewien. Poprosiłem o bilet do Kolorado, ale kasjerka mnie nie zrozumiała. Pamiętam, jak powiedziałem: „Chyba się zgubiłem”.

Z dziennika Josepha Jacobsona Dział kadr z agencji Leo Burnetta był bardzo sprawny w przenoszeniu pracowników i już w środę rano, tydzień przed Bożym Narodzeniem, leciałem do LaGuardia. Chociaż niewykluczone, że Peter przyspieszył bieg spraw, bo obawiał się, że zmienię zdanie i wrócę się z nim policzyć. Wynająłem bez oglądania stosunkowo niedrogą kawalerkę w Sunnyside w zachodnim Queens. Do centrum Manhattanu mogłem dojechać w kwadrans, jeśli korzystałbym z linii numer 7. Z lotniska pojechałem taksówką bezpośrednio do agencji, nie rozstając się z moimi torbami. Windą wjechałem na szóste piętro, gdzie przez mniej więcej godzinę siedziałem w surowo urządzonej poczekalni, czekając na spotkanie z dyrektor działu kadr, kobietą w średnim wieku o szerokich ustach wykrzywionych grymasem niezadowolenia. – Joseph Jacobson – przeczytała, przeglądając moje dane. – Jeszcze jedno przeniesienie z biura w Chicago. Nie pojmuję, po co nam ciągle podsyłają swoje śmieci. – Słyszę panią – powiedziałem. Nie zareagowała. – Pan z jakiego działu? – Copywriterów. – Chwileczkę. – Przez chwilę wertowała notatnik, potem, podnosząc słuchawkę, spojrzała na mnie. – To jeszcze raz, jak pan się nazywa? – Joseph Jacobson. – Joseph. – Wybrała numer. – Cześć. Mam tu u siebie Josepha Jacobsona. Mówi, że pracował jako copy. OK. OK. Słucham. – Dłuższa pauza. – W porządku, dam mu adres. – Odłożyła słuchawkę i popatrzyła na mnie. – Jest pan w niewłaściwym miejscu. Powinien pan być w biurze przy Seventh Avenue. – Macie jeszcze jedno biuro? – Satelickie. – Napisała adres na odwrocie wizytówki i podała mi. – To tam musi się pan zgłosić. Wyszedłem na ulicę, ciągnąc za sobą bagaż. Miejsce, do którego miałem dotrzeć, znajdowało się około dwunastu przecznic od siedziby głównej. Ruszyłem na piechotę, przedzierając się przez tłumy turystów, którzy przyjechali do miasta z okazji Bożego Narodzenia. Biuro satelickie mieściło się w zniszczonym, brudnym budynku, a jedynym ogniwem łączącym je z biurem przy Park Avenue była miniaturowa mosiężna tablica na ścianie w holu. W recepcji siedziała wysoka kobieta w średnim wieku. – Ty pewnie jesteś Joseph – powiedziała.

– Zgadza się. – Jestem Charlene. Witaj w biurze ekspertów. – Tak się to miejsce nazywa? – zapytałem. – Owszem. Ale my nazywamy je kolonią karną. A czasami krypą skazańców. Rozejrzałem się. Biuro było małe, na pewno nie miało więcej niż sto metrów kwadratowych. Jasnobeżowe ściany były ozdobione jedynie zdjęciami reklam w ramkach z czarnej stali. Na niewielkiej choince wisiały bombki, lampki oraz malutkie menory z plastiku. – Dlaczego nie jesteśmy bliżej siedziby głównej agencji? – zainteresowałem się. – Tu jest korporacyjny Sybir. Tu cię zsyłają, kiedy chcą przypieczętować twoją degradację. Jeśli tu jesteś, to znaczy, że ktoś cię nie lubi. – W takim razie jestem we właściwym miejscu. Co tu robimy? – To, czego nikt inny nie chce robić. Teksty na opakowania płatków śniadaniowych, przesyłki reklamowe, same nieciekawe rzeczy. – Gdzie pozostali? – W tej chwili jest nas tylko czworo. Ty, ja, Bryce i Leonard. – Leonard – powtórzyłem. – Blondyn, chudy, nosi okulary w rogowych oprawkach? Mówi o sobie Len? – Masz trzy trafienia na cztery – stwierdziła. – Len już nie jest taki chudy. – Przyjechał tu z biura w Chicago? – Mniej więcej rok temu. Jak teraz o tym myślę, to wtedy rzeczywiście był chudy. – Zastanawiałem się, dokąd go wysłali. – Więc ty też jesteś z Chicago. – Ostatnio tak. Ale w ogóle to jestem z Kolorado. Chicago było tylko przystankiem w drodze na szczyt – powiedziałem żartobliwie. W tym momencie otworzyły się drzwi i weszło dwóch mężczyzn. Jeden z nich był niskim elegancko ubranym Afroamerykaninem. Drugim był Leonard – choć rozpoznałem go dopiero po chwili, ponieważ przytył około piętnastu kilogramów, a może więcej. Na mój widok Leonard stanął jak wryty. Drugi mężczyzna podszedł i podał mi rękę. – Jestem Bryce – przedstawił się. Uścisnąłem mu dłoń. – Miło cię poznać. Leonard nadal stał w drzwiach jak sparaliżowany i gapił się na mnie, jakbym był kostuchą, która przyszła po niego. – Co ty tu robisz? – zapytał w końcu. – Fajnie cię widzieć, Len – odparłem. – Nie wystarczyło ci, że zniszczyłeś mi karierę? Musiałeś jeszcze tu przyjechać, żeby triumfować? Taka rozmowa byłaby nieprzyjemna w każdych okolicznościach, ale w obecności nowych współpracowników była wyjątkowo przykra. – Może porozmawiamy o tym na osobności? – zaproponowałem. – Jak mnie wyrzucałeś na pysk, to nie robiłeś tego na osobności. – Nie wyrzuciłem cię na pysk, Len. Nie miałem nic wspólnego z twoim przeniesieniem. – Więc to był czysty zbieg okoliczności, że zostałem zwolniony tydzień po tym, jak zacząłeś pracę dla LB? – Tak jak powiedziałeś, Potts lubi składać ofiary z ludzi. – Daj spokój, Lenny – odezwał się Bryce. – On jest teraz jednym z nas. Ostatnie słowa wypowiedział w znaczący sposób.

– To znaczy kim? – zapytałem. – Wyrzutkiem. Członkiem najniższej kasty u Leo Burnetta. Zerknąłem na Charlene. Pokiwała ze smutkiem głową. – Witaj na wschodnich rubieżach – powiedział Bryce. – Musiałeś zrobić jakiś fałszywy krok, żeby tu trafić. Obrazić klienta. Wpisać złą zniżkę na talonie. Do licha, może nawet użyć niewłaściwego dezodorantu. Zazwyczaj zsyłka nie ma nic wspólnego z umiejętnościami, bo wtedy po prostu zwalniają. Natomiast gdy się komuś narazisz, przysyłają cię tutaj i mają nadzieję, że sam się zwolnisz. – Na Sybirze nie ma tajemnic, Joseph – powiedziała Charlene. – No więc co takiego zrobiłeś? – Najpierw wy – zaproponowałem. – Byłam osobistą asystentką dyrektora Ferrella – powiedziała Charlene. – Ferrella? Charlene spojrzała zdziwiona, że nie wiem, kto to jest. – Ferrell to dyrektor naczelny nowojorskiego oddziału agencji. – Powinienem to wiedzieć – stwierdziłem. – Więc co takiego zrobiłaś? – Wygłosiłam obraźliwy komentarz o dyrektorze naczelnym Nintendo. – I to wszystko? – Niestety, za moimi plecami stał pan Satou. – O kurczę. Spojrzałem na Bryce’a. – A jaka jest twoja historia? – Miłosny trójkąt. Szef copywriterów i ja zakochaliśmy się w tej samej kobiecie. Wybrała mnie, więc zostałem zdegradowany i wysłany tutaj. Straciłem stanowisko i dziewczynę. Ale to tylko tymczasowe. Ten szczur nie będzie tam pracować wiecznie. – A dziewczyna? – To skończone na dobre. Pokazała prawdziwe oblicze. – Historię Lenny’ego znamy wszyscy – powiedziała Charlene, krzywiąc się. – Słyszeliśmy ją tylko kilka milionów razy. – Bo jest warta, żeby ją powtarzać – oburzył się Leonard. Bryce pokiwał głową. – Podam ją w wersji skróconej. Jakiś karierowicz, cudowne dziecko reklamy, przyjechał do Chicago i wykopał Lenny’ego. Leonard patrzył na mnie spod przymrużonych powiek. – Niezła fikcja – skwitowałem. Leonard mocniej zacisnął usta. – Nie miałem z tym nic wspólnego – powtórzyłem. – A jaka jest twoja historia? – zapytał mnie Bryce. – Umieramy z ciekawości – rzucił agresywnym tonem Leonard. Potrząsnąłem głową. – Podobnie jak w przypadku każdego z was mój występek nie miał związku z jakością mojej pracy. Poleciała na mnie narzeczona szefa. Zastał nas, gdy leżała na mnie w czasie firmowej imprezy świątecznej. Ona oczywiście winę zrzuciła na mnie. – Cholera – mruknął Bryce. – Ta sama sytuacja – stwierdziła Charlene. – Szef nie mógł cię zwolnić, bo w sądzie wygrałbyś sprawę o bezprawne zwolnienie z pracy, więc postarał się, żebyś sam zechciał się zwolnić.

Leonard patrzył na mnie z satysfakcją. – Więc ty i Brandi się spiknęliście. – Żadne „spiknęliście” – odparłem. – Ta kobieta się na mnie uwzięła. – Nie winię jej za to – powiedziała Charlene. – Jesteś apetyczniejszy od lodów z bitą śmietaną. – To napastowanie seksualne – stwierdził Bryce. – To mnie pozwij – odparowała Charlene. – Jak wygląda praca tutaj? – zapytałem. – Ja jestem kierownikiem – powiedziała Charlene. – Główne biuro agencji przysyła mi zlecenia na teksty, ja przydzielam je wam, wy je piszecie, potem wysyłam je do przełożonego copywriterów, który sprawdza waszą pracę i przekazuje dalej. – To poniżające – wtrącił Bryce. – Kiedyś ja byłem przełożonym copywriterów. – Jeśli tekst im się nie spodoba – ciągnęła Charlene – odsyłają go z sugestiami. Mam już z pół tuzina zleceń dla ciebie. – OK. Gdzie moje miejsce pracy? – zapytałem. – Tam. Obok Leonarda. – Karma daje o sobie znać, co, J.J.? – rzucił Leonard. – Jest mi to obojętne, stary – powiedziałem. – Całkowicie.

Rozdział 23 Są sny, o których należy mówić innym, ale są też takie, które należy głęboko ukryć. Czasami trudno stwierdzić, które są które.

Z dziennika Josepha Jacobsona Choć Leonard nienawidził mnie z niesłabnącą siłą, Wy zutki LB, jak nazwał nas Bryce (odwrócił „R”, żeby całość wyglądała po syberyjsku, a przynajmniej po rosyjsku), stanowiły zżytą grupę. Codziennie razem jedliśmy lunch – zwykle potrawy na wynos z bardzo dobrej tajskiej restauracji po drugiej stronie Seventh Avenue. Po jedzeniu graliśmy w karty. Charlene była wielbicielką kierek, więc prawie każdego dnia rozgrywaliśmy partyjkę albo dwie. Prawdę mówiąc, krypa skazańców okazała się całkiem przyjemnym miejscem zsyłki. Wychodziliśmy z pracy o czasie i rzadko byliśmy nagabywani przez kogoś z siedziby głównej. Polubiłem Charlene i zacząłem ją nazywać Charbaby, co było politycznie niepoprawne z wielu powodów, ale za każdym razem wywoływało u niej uśmiech. Pewnego dnia w czasie przerwy na lunch, kiedy graliśmy w karty, Charlene zapytała: – Co to? – Trzymała w ręku teczkę, którą przyniosłem do naszego pokoju socjalnego. – Nic takiego. Takie tam rzeczy, którymi się bawię w wolnym czasie. Nie chcę wyjść z wprawy, więc z własnej inicjatywy wymyślam kampanie. – Masz coś przeciwko temu, żebym zajrzała? – Nie krępuj się. Charlene wolno przeglądała zawartość teczki, czytając wszystkie teksty. Kilka razy wybuchnęła śmiechem. – Świetne materiały – stwierdziła. – Powiedzmy, że nie najgorsze – powiedziałem. – Nie najgorsze? Niektóre teksty są rewelacyjne. W mojej karierze zawodowej widziałam całe tabuny copywriterów i umiem rozpoznać talent. Jak tylko spotkam się z Ferrellem, na pewno mu o tobie powiem. Tylko się uśmiechnąłem. – Nie wątpię. Zauważyła, że nie potraktowałem jej poważnie. – To nie są tylko puste słowa, J.J. Mogę wziąć niektóre z tych materiałów? – Zabierz wszystkie – powiedziałem. – OK. – Wsunęła teczkę pod ramię. – Przekonasz się. – Już się nie mogę doczekać – rzuciłem, odwracając wzrok z powrotem do moich kart. – Dobra, chłopaki, kto ma królową? – Skoro mowa o królowych – odezwał się Leonard. – Mówiłem wam już, że J.J. ma prorocze sny? Twierdzi, że widzi w nich przyszłość. – Nie rozumiem – powiedział Bryce. Spojrzałem na Leonarda i pokręciłem głową. – Daj spokój, Len. – Ale to prawda – upierał się Len. – Właśnie w ten sposób wpadł na pomysł hasła dla kampanii BankOne. Przyśniło mu się, zanim się dowiedział, że będziemy czegoś takiego

potrzebować. – To było twoje hasło? – zapytał Bryce. – Świetna kampania. – Potrafisz przepowiedzieć przyszłość? – zainteresowała się Charlene. – Nie, to znaczy, czasami coś mi się śni, a potem to okazuje się prawdą. – Wierzę w sny – powiedziała Charlene. – Kiedy miałam dziesięć lat, mamie się przyśniło, że karmi mojego młodszego brata chlebem. Następnego dnia brat napił się rozpuszczalnika. Mama, zamiast zmusić go do wymiotów, karmiła go chlebem. To mu uratowało życie. – Ile z twoich snów się sprawdza? – zapytał Bryce. – Większość – odparłem. – Jakiego rodzaju masz sny? – spytała Charlene. – Wszelkiego. Niedawno śniliście mi się wszyscy troje. – Opowiadaj – zażądała Charlene. Popatrzyłem na ich zaciekawione twarze. – Lepiej grajmy w karty – powiedziałem. – Nie możesz oświadczyć, że widziałeś naszą przyszłość, a potem grać sobie w karty jak gdyby nigdy nic – zaprotestował Bryce. – Nie twierdziłem, że widziałem waszą przyszłość, tylko że mi się przyśniliście. – Czy ja umrę? – zapytał Bryce. – Daj spokój – odparłem. – Lepiej pograjmy w karty. – Wiedziałem – powiedział Bryce. – Niedługo umrę. – Prawdopodobnie wszyscy umrzemy – stwierdził Leonard. – W moim śnie nikt nie umierał – powiedziałem. – Skończcie już i grajmy. – Nie, muszę się dowiedzieć więcej o twoim śnie – powiedziała Charlene. Wszyscy troje przerwali grę i wpatrywali się we mnie. – No dalej – ponaglił mnie Leonard. – Powiedz nam, co się działo w twoim śnie. – W porządku – powiedziałem z rezygnacją. – Ale nie twierdzę, że umiem przepowiedzieć przyszłość. – Czy kiedykolwiek się pomyliłeś? – zapytał Bryce. Zawahałem się. – Kilka snów się nie sprawdziło. – Kilka? – Dwa. – Na ile? Zaczerpnąłem głęboko powietrza. – Na setki. – Świetnie – skwitował Leonard. – I to jest właśnie powód, dla którego nie chcę wam powiedzieć. – Gdyby to było coś dobrego, to już by nam powiedział – stwierdził Leonard. – Nie będziemy cię zamęczać – rzekł Bryce. – Po prostu nam powiedz. Dociekliwe umysły chcą wiedzieć. Popatrzyłem na nich. Nie było szansy, żeby mi odpuścili. – W porządku. Tylko mi potem nie mówcie, że was nie ostrzegałem. – Wiem, że w tym śnie umieram – powiedział Bryce. Puściłem jego uwagę mimo uszu. – Akcja tego snu toczyła się tutaj – zacząłem. – Siedziałem przy biurku, gdy wy troje przyszliście do mnie, niosąc małe pudełka w kolorze skorupek jaj drozda wędrownego.

– Kolor tiffany blue – wtrącił Bryce. – Zgadza się – przyznałem. – Uwielbiam ten kolor – powiedziała Charlene. – To dobry sen. – Wszyscy troje poprosiliście mnie, żebym przepowiedział wam przyszłość – ciągnąłem. – I właśnie to zrobiliśmy – stwierdziła Charlene. – Ten sen już się zaczyna sprawdzać. Mów dalej. – Powiedziałem: „Pokażcie mi wasze pudełka”. Charlene, ty podeszłaś pierwsza. Wręczyłaś mi swoje pudełko, a ja uniosłem wieczko. W środku znajdował się miniaturowy terminarz. Powiedziałem: „Niedługo znowu będziesz osobistą asystentką dyrektora Ferrella”. Charlene przechyliła się w moim kierunku i uściskała mnie. – Dziękuję. Dziękuję. – To tylko sen – zaznaczyłem. – Dobry sen – powiedziała. – A co ze mną? – zapytał Bryce. – Ty byłeś następny. Otworzyłem twoje pudełko. Wewnątrz leżały pióro i wkład atramentowy. Powiedziałem: „Niedługo wrócisz do agencji jako przełożony copywriterów. Bryce kilka razy uniósł i opuścił pięść zaciśniętą w geście triumfu. – Hura! Hura! Hura! A czy Scott umrze? – W moim śnie nie było Scotta – odparłem. – Sen byłby jeszcze lepszy, gdyby Scott zginął w płonącym samochodzie – stwierdził Bryce. Leonard spojrzał mi w oczy. – A co było w moim pudełku? Skrzywiłem się. – Coś dziwnego. – Powiedz co – domagał się Leonard. – To był sen, OK? Nieważne, co było w twoim pudełku. – Coś złego, tak? Grzechotnik, granat albo coś w tym rodzaju? – Nie, to nie był wąż. Ale to nieważne. – Masz rację, to nie jest ważne. Więc powiedz. – Dobrze – rzekłem. – Otworzyłem twoje pudełko i zobaczyłem potłuczone garnki. – Garnki? – Tak. Małe ceramiczne naczynia. – Co to znaczy? – Nie wiem – odparłem. Leonard się zdenerwował. – Nie wiesz? A przy ich pudełkach nie miałeś żadnych wątpliwości. – Przykro mi. Nie wiem. – Jeśli garnki są potłuczone, to musi być zły znak – powiedziała Charlene. – Może to znaczy, że nie będziesz w stanie niczego utrzymać – odezwał się Bryce. – Na przykład pieniędzy albo związku. – Albo pracy – dodała Charlene. Leonard zdenerwował się jeszcze bardziej. – To jakaś głupota. Przecież to był tylko sen. – Cały czas ci to powtarzam. Leonard spojrzał na mnie i pokręcił głową. – Nadal jesteś na mnie zawzięty.

– Nigdy nie byłem na ciebie zawzięty – odparłem. – To był tylko sen. – Chyba raczej koszmar – mruknął. Wstałem z krzesła. – OK, mam dość. Wracam do pracy. Gdy wychodziłem, usłyszałem słowa Leonarda: – To był jakiś głupi sen. Absolutnie nic nie znaczy.

Rozdział 24 Po jednej zimie w moim życiu zdecydowanie za szybko nadeszła następna.

Z dziennika Josepha Jacobsona Dwa dni później przypadła moja kolej, żeby kupić lunch. Poszedłem do recepcji, żeby wziąć zamówienie Charlene, ale jej tam nie zastałem. Leonard i Bryce siedzieli w sali konferencyjnej. – Hej, gdzie Char? – zapytałem. – Zdaje się, że jest chora – powiedział Leonard. – Nie jest chora – odezwał się Bryce. – Zadzwoniła rano i powiedziała, że się spóźni. Chodzi o jakieś spotkanie. – Założę się, że szuka pracy – powiedział Leonard. – Czy można mieć jej to za złe? – rzekł Bryce. – Jest za dobra, żeby siedzieć w takiej dziurze. Zrobiło mi się smutno na myśl, że Charlene opuści nasz zespół. – Szkoda – powiedziałem. – Ale nie ze względu na nią, tylko ze względu na nas. Nawet Leonard pokiwał głową na znak, że się zgadza. – Myślałem, żeby się z nią umówić – rzekł. Bryce i ja spojrzeliśmy na siebie, ale nic nie powiedzieliśmy. Godzinę po lunchu zadzwonił mój telefon. – Joseph, mówi Charlene. – Charbaby! Co się dzieje? Brakowało nam ciebie w czasie lunchu. Musieliśmy słuchać, jak Leonard opowiada o swojej ostatniej randce. – Współczuję. – Myślę, że nie spotkał się z żadną dziewczyną. Jestem pewien, że tylko odświeżył opowieść o jednej ze swoich byłych. Może nawet nie o swojej. – Czy ta dziewczyna wyrwała sobie włos i użyła go jako nici dentystycznej? – Skąd wiesz? – Disney Channel – odparła. – Posłuchaj, mam nowinę. – Co się dzieje? – Wracam do pracy w charakterze osobistej asystentki dyrektora Ferrella. – To fantastycznie. – Tak jak przewidziałeś to w swoim śnie. Kiedy dziś rano jechałam do pracy, zadzwonił Ferrell i poprosił, żebym się z nim spotkała. Powiedział, że jego nowa asystentka doprowadza go do szału i chce, żebym wróciła. – Gratulacje. Bardzo się cieszę. Świetna wiadomość, nie dla nas, ale z całą pewnością dla ciebie. – Dzięki. Mnie też będzie was brakować. Podszedł Bryce i pochylił się nad moim biurkiem. – Co się dzieje z Char? – Stało się coś? – zapytał Leonard. – Są tu przy mnie Bryce i Leonard i się dopytują. Mogę im powiedzieć?

– Ale co powiedzieć? – zainteresował się Bryce. – Powiedz im – rzekła Charlene. Przełączyłem rozmowę na głośnik. – Sama im powiedz. Jesteś na głośnomówiącym. Mów. – Odzyskałam pracę – oznajmiła Charlene. – Hura! – wykrzyknął Bryce. – Wiedziałem, że to się stanie. Jak w śnie Josepha. Teraz kolej na mnie. – Ten sen to ściema – rzucił Leonard. – Bardzo się cieszymy – powtórzyłem. – I nie po raz ostatni – powiedział Bryce. – Dziękuję. Będę tęsknić za wami wszystkimi. Przykro mi, że wyłamuję się z Wy zutków. – Nadal możemy się spotykać, żeby pograć w kierki – powiedziałem. – Poza tym ty tu nigdy nie pasowałaś. – Nikt z nas nie pasuje – stwierdziła Charlene. – Z wyjątkiem Leonarda. – Ale sobie na mnie używasz – naburmuszył się Leonard. – Joseph, czy nie sprawiłoby ci kłopotu, gdybyś przyniósł rzeczy z mojego biurka do mojej obecnej pracy? Nie ma tego zbyt dużo, a ta ostatnia asystentka zostawiła po sobie taki bałagan, że nie uda mi się stąd wyrwać przynajmniej przez najbliższy tydzień. – Jasne. Żaden problem. Które to piętro? – Pracuję na siedemnastym. Jeśli mnie nie zastaniesz, zostaw pudło na moim biurku. – Będziesz je miała jeszcze przed końcem dnia. – Będę ci wdzięczna. Jak się zrobi trochę luźniej, musimy się wszyscy wybrać na lunch. – I na kierki – dodał Bryce. – Oczywiście. To na razie. Dyrektor Ferrell właśnie skończył rozmawiać przez telefon. – Jeszcze raz gratulacje! – zawołałem. – Och, Joseph – powiedziała. – Co takiego? – Nie przestawaj śnić.

Rozdział 25 Lubimy się pocieszać, mówiąc o Feniksie powstającym z popiołów, ale zapominamy, że ogień, który obrócił wszystko w popiół, powstał z winy samego Feniksa.

Z dziennika Josepha Jacobsona Po odejściu Charlene w biurze zrobiło się znacznie ciszej. Z racji swojego stażu Leonard awansował na kierownika biura, co było trochę niepokojące. Nigdy w udokumentowanej historii ludzkości nie zdarzyło się, by tak niewielki zakres władzy tak bardzo uderzył komuś do głowy. Ale i tak Bryce i ja na ogół lekceważyliśmy to, co Leonard mówił. Dni upływały, mijały miesiące. Lato przyszło i odeszło. Potem jesień. Któregoś dnia zobaczyłem w telewizji wiadomość o aresztowaniu poligamisty z południowego Utah i pomyślałem o April. Tęskniłem za nią. Tęskniłem również za Ashley, ale teraz, z perspektywy czasu, czułem się tak, jakbym uniknął kuli. Natomiast na myśl o April czułem wyłącznie żal. Byłem samotny. Kurczyły się moje oszczędności. Przestawałem wierzyć, że spotka mnie jeszcze coś dobrego w życiu. Wydawało mi się, że wszyscy dookoła mnie idą do przodu, a ja stoję w miejscu. Upłynęły kolejne dwa miesiące. Pewnego dnia do mojego biura wbiegł Bryce. – No i stało się! J.J., stało się! Oderwałem wzrok od komputera. – Co się stało? – Przywracają mnie na poprzednie stanowisko. Odzyskam pensję, dodatki, cały pakiet. Jest jeszcze premia: Scott dostaje kopa. Jest Bóg na niebie i właśnie się do mnie uśmiecha. Za plecami Bryce’a stanął Leonard z na wpół zjedzonym bajglem. – Wracasz do poprzedniej pracy? – zapytał. – Tak jak wyśnił J.J. – powiedział Bryce. Ponownie zwrócił się do mnie. – Masz dar, mój przyjacielu. Ucieszyłem się z jego powodu, ale jednocześnie zrobiło mi się smutno, gdy pomyślałem o sobie. Umiałem jednak lepiej ukryć uczucia niż Leonard, który miał minę, jakby wykryto u niego raka. – Gratulacje – powiedziałem. – Kiedy odchodzisz? – Pociąg już czeka na stacji – odrzekł. – Po lunchu. – Nie zapominaj o kolegach z Sybiru. – Nigdy. – Zwrócił się do Leonarda. – Nadal uważasz, że sny Josepha to ściema? Leonard nie odpowiedział. Pomyślałem, że wygląda, jakby zbierało mu się na wymioty. Awans Bryce’a uczciliśmy wystawniejszym lunchem, a potem zapakowaliśmy go wraz z jego rzeczami do taksówki i wysłaliśmy na Park Avenue South. Przez resztę popołudnia Leonard snuł się po biurze. Tuż przed końcem pracy przyszedł do mnie, opadł luźno na krzesło i opuścił głowę. – Kiedy spadnie topór? Podniosłem wzrok znad kuponu, który pisałem. – Jaki topór? – zdziwiłem się. – Ten, który wisi nad moją głową.

– To był tylko sen. Sam tak powiedziałeś. – Ale ty wierzysz w swoje sny. – A czy ma znaczenie, w co wierzę? To twoje życie. Poza tym widziałem tylko potłuczone garnki. Nie mam pojęcia, co to znaczy. Ty też nie. – Ja wiem, co to znaczy – powiedział ponurym głosem. – Egzekucję. Westchnąłem. – Wybacz, stary. Jak pamiętasz, nie chciałem ci tego opowiadać. – Szkoda, że to zrobiłeś. Takie rzeczy powinieneś był zatrzymać dla siebie. – Naprawdę próbowałem. Przez chwilę wpatrywał się w podłogę, potem powiedział: – Stacja telewizyjna w Reno potrzebuje copywritera. Wysłałem podanie. Wstał i wyszedł z biura. * Zima rozgościła się na dobre, skuwając miasto mrozem aż po jego betonowy szkielet. Popadłem w nastrój równie ponury jak szare chmury wiszące nad wyspą. Myślę, że był to objaw utraty nadziei. Charlene i Bryce udało się wydostać z kolonii karnej, wrócili tam, gdzie zaczęli. Nic nie wskazywało na to, że coś podobnego przydarzy się Leonardowi lub mnie. Chicago było dla nas zamknięte, natomiast awans w Nowym Jorku wydawał się nieprawdopodobny. Rozwój kariery zawodowej jest niemożliwy, kiedy jest się niewidzialnym, a właśnie taki byłem. Niewidzialny. Czułem się, jakby świat zapomniał o moim istnieniu. Myślałem o tym, żeby zmienić pracę, jednak na tak konkurencyjnym rynku jak Nowy Jork wymagałoby to nadludzkiej energii, pewności siebie i świetnych referencji. Nie miałem żadnego z tych atutów. W głębi duszy nadal snułem fantazje o powrocie do Kolorado, do czasów błogiej niewiedzy, do złudnego przekonania, że moja rodzina mnie kocha oraz że Ashley i ja jesteśmy dla siebie stworzeni. Była to przyjemna, ale fałszywa wizja. A z fałszu nie da się wycisnąć szczęścia, tak jak nie można się napić wody z ujrzanej w fatamorganie studni. Najbardziej dokuczała mi tęsknota za April. Czasami do tego stopnia, że czułem ból w klatce piersiowej. Brakowało mi jej i nienawidziłem siebie za to, że nie kochałem jej tak samo, jak ona kochała mnie. Opuszczając Kolorado, zgodziłem się zapłacić za cudze grzechy. Jednak rozstanie z April obciążało wyłącznie moje sumienie. I ta świadomość przysparzała mi jeszcze większego bólu. Nie miałem pojęcia, jak mógłbym odzyskać moją dziewczynę. Nie pozostawało mi nic innego jak zdać się na łaskę losu i liczyć, że w sercu April tlą się resztki uczucia do mnie – oraz że moje serce wytrzyma do chwili, kiedy dana mi będzie szansa spotkać się z ukochaną. * Kiedy człowiek pracuje tylko z jedną osobą, to albo ją lubi, albo uczy się ją tolerować, albo ją zabija. Choć może to zabrzmi dziwnie i niewiarygodnie, prawda jednak była taka, że im lepiej poznawałem Leonarda, tym bardziej go lubiłem. Czułem do niego coś w rodzaju sympatii. Jak do kolegi z tej samej celi. Pomimo jego wyraźnie zauważalnej niepewności siebie i całkowitego braku umiejętności zachowania się w grupie Leonard miał dobre serce. Nie był też złym copywriterem, choć nierównym. Raz na jakiś czas wpadał na zaskakująco dobry pomysł, uświadamiając mi, dlaczego kiedyś został przyjęty do Leo Burnetta. Oprócz kilku spektakularnych sukcesów zaliczył jednak też wiele wpadek, ale podobnie rzecz się miała z Babe Ruth4.

W czwartek siedemnastego listopada pracowałem nad zleceniem na promocję bezpośrednią dla HoneyBaked Hams, gdy zadzwonił telefon. Odebrałem, ponieważ Leonard wyznaczył mnie do tego zadania. – Leo Burnett – powiedziałem. – Joseph, tu Charlene. – Charbaby! – To takie niepoprawne politycznie – powiedziała. – Ale nie waż się przestać. – Możesz na mnie liczyć. Miło słyszeć twój głos. Jak tam życie na szczycie? – Może sam się przekonasz? – Bardzo chętnie – rzuciłem nonszalancko. – Wskaż mi tylko drogę. – Mogę zrobić jeszcze więcej. Mogę również otworzyć ci drzwi. Dyrektor Ferrell chciałby się z tobą spotkać. – Co takiego? – Słyszałeś. Dyrektor Ferrell chce cię poznać. Poprosił, żebym was umówiła. Do głowy nie przychodził mi żaden powód, dla którego dyrektor naczelny nowojorskiego oddziału agencji Leo Burnetta chciałby ze mną rozmawiać. – Dlaczego? – zapytałem. – Pamiętasz te materiały reklamowe, które od ciebie wzięłam? – Tak. – Dałam je do przejrzenia dyrektorowi Ferrellowi. Był pod dużym wrażeniem. Mówiłam ci, że to dobre materiały. Więc łap taksówkę i przyjeżdżaj tu. – Zaraz będę. – Już nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę – powiedziała Charlene. – Chłopaku od snów. * Dziesięć minut później wyszedłem z windy na siedemnastym piętrze, gdzie mieściły się pokoje zarządu. Na mój widok Charlene się uśmiechnęła. Nacisnęła guzik na swoim telefonie. – Już jest, panie dyrektorze. W głośniku rozległ się donośny męski głos: – Wpuść go. Charlene wstała zza biurka, żeby się ze mną przywitać. Objęliśmy się. – Jesteś gotowy? – Nie bardzo wiem, na co powinienem być gotowy. – Na spełnienie snu. Otworzyła drzwi do gabinetu dyrektora Ferrella, a gdy wchodziłem, klepnęła mnie w plecy. Dyrektor George Ferrell był wysokim zadbanym mężczyzną o sportowej sylwetce i opalonej twarzy. Na sobie miał szary garnitur od Valentina z francuskimi mankietami ze spinkami ze złota, wystającymi spod rękawów marynarki. Pełne owłosienie jego głowy było nienagannie ułożone i nieco przyprószone siwizną. Dyrektor Ferrell emanował sprawnością i pewnością siebie. Jego energię wyczuwało się nawet w powietrzu. – Joseph – powiedział, mierząc mnie wzrokiem. – Wejdź, proszę. Podszedłem do jego biurka. – Usiądź – powiedział. – Tak, panie dyrektorze. Przyglądał mi się badawczo tak długo, że zacząłem się czuć nieswojo.

– Miałem okazję zapoznać się z ponad dwudziestoma kampaniami, które napisałeś. Wszystkie są twojego autorstwa? – Tak, panie dyrektorze. Pokiwał głową. – Jesteś bardzo utalentowany. Charlene powiedziała, że skazaliśmy cię na dogorywanie w naszym biurze satelickim. Jak do tego doszło? – Czy chce pan poznać całą historię? – Skróć ją – polecił. – Czyż my, spece od reklamy, nie robimy tego najlepiej? Wkładamy długą treść w małe, smakowite kąski. – Zgoda. Zostałem przeniesiony do agencji Leo Burnetta w Chicago z małej agencji w Kolorado. W pierwszym tygodniu pracy wymyśliłem kampanię dla BankOne, co przyniosło mi awans na kierownika zespołu kreatywnego, pracującego na potrzeby BankOne. – Czy chodzi o kampanię pod hasłem „Masz to jak w banku”? – Tak, panie dyrektorze. Pokiwał głową. – Wykorzystałem ją jako przykład zawodowego majstersztyku na jednym z zebrań zarządu. Mów dalej. – Wszystko szło dobrze, dopóki nie naraziłem się naszemu dyrektorowi kreatywnemu Peterowi Pottsowi. – Co się stało? – Jego narzeczona zapragnęła poznać mnie bliżej. – Paskudnie. – Tak, panie dyrektorze. Ponieważ była to sprawa osobista, Potts nie mógł mnie zwolnić, więc zdegradował mnie i wysłał tak daleko, jak tylko się dało – do biura satelickiego w Nowym Jorku. I to by było tak z grubsza. Ferrell myślał przez chwilę o mojej historii, potem powiedział: – OK, zostawmy tę sprawę na boku. Jesteś dobry w tym, co robisz, Joseph. Twoje pomysły są świeże, a hasła zapadają w pamięć. W naszej skali ocen dostałyby siedem z plusem. Niektóre z nich są niemal genialne. – Podniósł się z fotela i stanął obok biurka. – Leo Burnett powiedział: „Nauczyłem się, że byle głupiec może napisać złą reklamę, ale tylko prawdziwy geniusz wie, jak nie zepsuć dobrej”. Tak się niefortunnie składa, że mamy niedobór geniuszy. Obecnie w naszym środowisku nikt nie potrafi trzymać rąk przy sobie. Jakość współczesnej reklamy spada. Obniża się też prestiż naszego zawodu. Były czasy, kiedy specjalistów od reklamy poważano tak samo jak poetów i polityków. W latach pięćdziesiątych więcej widzów oglądało przerwy na reklamę niż same programy. Potrafisz to sobie wyobrazić? W latach sześćdziesiątych, w czasach Davida Ogilvy’ego, teksty reklamy Alka-Seltzera stały się ulubionymi powiedzonkami Amerykanów. Jestem przekonany, że nasze środowisko się zagubiło – nie dlatego, że stajemy się mniej kreatywni, ale dlatego, że stajemy się bardziej ostrożni – a to dlatego, że nasi klienci stają się bardziej ostrożni. Z pozoru może to się wydawać dobrym zjawiskiem, ale to nieprawda. Ostrożność nigdy nie urodzi geniusza. Ostrożność to matka miernoty. Popatrz na przemysł filmowy. Pomijając kino niezależne, jedyne, co produkuje dziś Hollywood, to prequele, sequele oraz komiksy. Czy doczekamy się kiedyś drugiej Casablanki albo drugiego Obywatela Kane’a? Wątpię. Fakty są takie, że im więcej osób musi zaakceptować na piśmie wydatki na kampanię reklamową, tym słabsza kampania. Wszystkie wielkie zmiany, wszystkie rewolucje zaczęły się od śmiałego pomysłu w głowie geniusza, a nie w sali konferencyjnej. Ta agencja, posiadająca swoje oddziały na całym świecie, została zbudowana przez jednego człowieka z głową wypełnioną wspaniałymi pomysłami. Leo Burnett

stworzył symbole, które dla wielu pokoleń stały się częścią kultury. A nagrodą dla klientów za zaufanie, jakim obdarzyli agencję Leo Burnetta, były zarobione miliardy. Wyobrażasz sobie przeforsowanie pomysłu na Jolly Green Giant w jednej z obecnych komisji marketingowych? Dzisiaj ta postać nigdy by nie ujrzała światła dziennego. Dzisiaj śmiałe pomysły są mielone przez tryby biurokratycznej machiny tak długo, aż staną się kaszką. – Kaszką? – Papką – wyjaśnił. – Bezbarwną, mdłą papką słowną. Marzę o tym, żeby przełamać tę tendencję. Od jakiegoś czasu poszukuję osoby o wyjątkowym talencie, która stawi czoło biurokratycznej mentalności i przywróci właściwą rangę naszemu zawodowi. Myślę, że taką osobą jesteś ty. Patrzyłem na niego z niedowierzaniem. – Ja? – Nie zapoznałem się z twoimi pomysłami dzisiaj. Analizuję je od wielu tygodni. Przedstawiłem je ludziom, którym ufam najbardziej. Twoje prace odznaczają się naturalną błyskotliwością, może nawet w większym stopniu, niż przypuszczasz. – Bardzo mi to pochlebia, naprawdę, ale nie mam zbyt dużego doświadczenia w administracyjnym aspekcie reklamy. – Otóż to – powiedział, celując we mnie palcem. – Potrzebny jest mi ktoś nieskażony stworzonymi przez nas wewnętrznymi systemami, które doprowadziły do opisanego przeze mnie upadku. Marzy mi się renesans kreatywności, zaczynający się u Leo Burnetta, tu i teraz. Chcę, żebyś został orędownikiem zespołów kreatywnych i kontaktował się bezpośrednio z naszymi klientami. Chcę osłabić wpływ komisji i doprowadzić do narodzin kolejnego złotego wieku reklamy. Chcę, żebyś motywował nasze zespoły kreatywne w taki sposób, by robiły to, co potrafią najlepiej – tworzyły. Chcę, żebyś się dowiedział, gdzie i jak podcinamy skrzydła naszym innowatorom, i naprawił tę sytuację. Będziesz miał nowe, wyjątkowe stanowisko, podległe wyłącznie mnie. – Usiadł na krawędzi biurka. – Co o tym myślisz? – O samym pomyśle czy pana propozycji? Uśmiechnął się. – O jednym i drugim – odrzekł. – Jestem przekonany, że ma pan rację co do wpływu komisji. Zacząłem pracę w małej agencji obsługującej średniozamożnych klientów z regionu. Zapewniało to nam o wiele większe możliwości działania, a także większą elastyczność, i dlatego potrafiliśmy prześcignąć naszych potężniejszych konkurentów, górując nad nimi zarówno liczbą nagród, jak i wynikami. Ferrell pokiwał głową. – Dokładnie to mam na myśli. – Jeśli natomiast chodzi o pana propozycję, to mam tylko nadzieję, że pana wiara we mnie nie jest przesadna, ale byłbym głupcem, gdybym się nie zgodził. Kiedy zaczynamy? Ferrell się uśmiechnął. – Od razu – powiedział, przechodząc do frontowej części gabinetu. – Podejdź do stołu, pokażę ci, jak urzeczywistnimy moje marzenie.

4 Babe Ruth, właśc. George Herman Ruth junior, jeden z najsłynniejszych amerykańskich bejsbolistów, znany z imponujących wyczynów na boisku, ale również z nieodpowiedzialnego i beztroskiego stylu życia (przyp. tłum.).

Rozdział 26 Nieraz się zastanawiałem, jak to się dzieje, że nasze największe triumfy mają swój początek w chwilach naszej największej niedoli. Może tak musi być, ponieważ z natury jesteśmy niechętni zmianom w życiu i ruszamy się z miejsca dopiero wtedy, kiedy zrobi się ono zbyt gorące, byśmy dali radę dłużej w nim pozostać.

Z dziennika Josepha Jacobsona Dyrektor Ferrell nazwał swój program Inicjatywa Florencka (IF) na cześć Florencji, włoskiego miasta, w którym narodził się renesans. Bezpowrotnie minęły spokojne dni pracy od dziewiątej do piątej w biurze satelickim. Sprawy potoczyły się tak szybko, że nawet nie miałem okazji spotkać się i pożegnać z Leo­nardem, ale do niego zadzwoniłem. Ku mojemu zaskoczeniu zdawał się naprawdę cieszyć z mojego awansu. Cieszyłem się, że miałem okazję go poznać. Przydzielono mi biuro obok gabinetu dyrektora Ferrella z pięknym widokiem na Seventh Avenue. Zatrudniłem własną asystentkę – Krysten – młodą absolwentkę marketingu z Nebraski. Moje wynagrodzenie wzrosło ponad czterokrotnie. Dostałem premię startową, dodatek na eleganckie ubrania, fundusz reprezentacyjny oraz kartę członkowską New York Athletic Club. Natomiast moje życie osobiste wyglądało nędznie, ale cierpienie w luksusie jest łatwiejsze niż cierpienie w ubóstwie. Program IF, podsycany pasją dyrektora Ferrella, ogarnął całą agencję niczym fala powodziowa. Sześć następnych miesięcy spędziłem, spotykając się z każdym nowojorskim zespołem kreatywnym i zapoznając się ze wszystkimi kampaniami, nad którymi pracowała agencja – co oznaczało setki godzin czytania, krytycznego analizowania i następnie kontroli efektów. Nie miałem nic przeciwko długim godzinom pracy. Od wieków mężczyźni i kobiety rzucali się w wir szaleńczej pracy, aby uciec przed smutkiem i bólem w życiu osobistym. Dyrektor Ferrell miał całkowitą rację co do syndromu komisji i jego rujnującego wpływu na pracę naszych zespołów kreatywnych. Analizowanie kampanii przed i po aprobacie komisji przypominało oglądanie twarzy boksera przed walką o tytuł mistrzowski i po niej. Moje zadanie polegało na obronie stanu „przed”, to znaczy na walce o zachowanie oryginalnych pomysłów i zamiarów naszych zespołów kreatywnych. Nie oczekiwałem, że będzie to łatwa praca, i rzeczywiście taka nie była. Początkowo dyrektorzy kreatywni podejrzliwie odnosili się do moich intencji i byli zaniepokojeni moim angażowaniem się w ich pracę. Jednak kiedy pokazałem im, że moim celem jest przywrócenie im kontroli nad ich własnymi pomysłami, zmienili nastawienie. Doszło do tego, że zaczęli mnie postrzegać jako swojego największego sprzymierzeńca. Jeden z nich nawet ukuł dla mnie tytuł, który szybko przyjął się w całej agencji: Kreatywny Car. Trzeba było prawie roku, by program dyrektora Ferrella zaczął przynosić efekty. Ale się opłaciło. Kiedy o naszych zespołach kreatywnych zrobiło się głośno na Madison Avenue, Wall Street i Main Street America, nasi klienci zaczęli znowu oddawać więcej władzy w ręce agencji. Magazyn „Ad Age” opublikował na pierwszej stronie artykuł pod tytułem Renesans agencji o nowym obliczu Leo Burnetta. W tekście była tylko jedna wzmianka o mnie i na dodatek pomylono moje imię, napisano John Jacobson, ale się tym nie przejąłem. Artykuł przedstawił dyrektora Ferrella w bardzo korzystnym świetle, a sprawienie, że szef wypada

korzystnie, gwarantuje jego pracownikowi stałe zatrudnienie. Poza tym pomysły były jego, nie moje. To, o czym marzył dyrektor Ferrell, renesans zespołów kreatywnych, naprawdę zaczynało się urzeczywistniać. W atmosferze sukcesów i dowodów uznania nie powinno było mnie jednak zaskoczyć, że wraz z nadejściem okresu świątecznego doszło do kolejnych zmian.

Rozdział 27 Wszystko dobrze się układa, co oczywiście oznacza, że pora na zmiany. Nie ma rzeczy, której los nie znosiłby bardziej niż ludzkiego zadowolenia.

Z dziennika Josepha Jacobsona Dzień przed Świętem Dziękczynienia Charlene zadzwoniła do mojego biura. – J.J., dyrektor Ferrell chciałby się z tobą zobaczyć. – Teraz? – Tak. Natychmiast. – Powiedz mu, że zaraz będę. Charlene uśmiechnęła się, gdy podszedłem do jej biurka. – Czeka na ciebie – powiedziała. – Dzięki. Dyrektor Ferrell siedział za swoim biurkiem. Przed nim stały butelka dom pérignon i dwa kryształowe kieliszki na smukłych nóżkach. – Słucham, panie dyrektorze. – Usiądź, Joe. (Dyrektor Ferrell był jedyną osobą w firmie, której pozwalałem mówić do siebie Joe. On pozwolił mi zwracać się do siebie George, ale ja nigdy się na to nie zdobyłem). Usiadłem w skórzanym fotelu przed jego biurkiem. – Szykujesz się do Święta Dziękczynienia? – zapytał. – Tak, żadnych wielkich przygotowań. Spędzam je samotnie. – Brzmi kusząco prosto – stwierdził. – Do nas zjeżdża cała rodzina Peggy. Może wymknę się do ciebie. – Proszę mnie tylko uprzedzić. Kupię jeszcze jeden mrożony zestaw obiadowy Hungry-Man. Uśmiechnął się, po czym spoważniał. – Muszę ci coś powiedzieć. – Odchylił się na oparcie fotela. – Wczoraj wieczorem zadzwonił do mnie Don Shelton. Wiesz, kto to jest? – Nie, panie dyrektorze. – Don jest prezesem zarządu agencji Leo Burnetta. Powiedział mi o kilku sprawach, którymi chciałbym się z tobą podzielić. – Rozumiem, panie dyrektorze. – Najpierw dobra wiadomość. Plotki krążące po firmie, które na pewno słyszałeś, okazały się prawdą. Dostałem awans na dyrektora generalnego Leo Burnett Worldwide. – Fantastyczna wiadomość! – powiedziałem. – Zasłużył pan na to stanowisko. – Dziękuję – powiedział, bagatelizując moją ekscytację. – A teraz zła wiadomość. Moja radość uleciała równie szybko, jak się pojawiła. Patrzyłem na niego z niepokojem. – Obawiam się, że po moim odejściu tutaj, w nowojorskim biurze, nie będzie dla ciebie miejsca. Starałem się nie okazać zaskoczenia ani rozczarowania. – Przykro mi to słyszeć. Myślałem, że wszystko idzie dobrze. – Bo tak rzeczywiście było – odparł Ferrell. – Ale jeśli biznes czegoś mnie nauczył, to

tego, że nic nie jest tak stałe jak zmiany. – Patrzył na mnie przez chwilę, potem podjął: – Mam nadzieję, że utrata pracy tutaj nie wpłynie niekorzystnie na twoją energię twórczą, ponieważ chciałbym, żebyś odszedł wraz ze mną i został nowym globalnym dyrektorem kreatywnym. Gapiłem się na niego z niedowierzaniem. – Pan mnie awansuje? Uśmiechając się szeroko, otworzył butelkę szampana i napełnił nasze kieliszki. – Oczywiście, że cię awansuję. – Obszedł biurko i podał mi jeden z kieliszków. – Będziesz moim numerem jeden. Nie byłem w stanie wydobyć z siebie słowa. – Dobrze nam się razem pracuje – powiedział. – Nie jestem głupi. Głównym powodem, dla którego dostałem ten awans, jest Inicjatywa Florencka. A my dopiero się rozkręcamy. Jestem przekonany, że my dwaj potrafimy urzeczywistnić moje marzenie o renesansie zespołów kreatywnych – nie tylko dla Leo Burnetta, ale dla całego świata. – Ja też jestem o tym przekonany, panie dyrektorze. – Wiem. Jesteś marzycielem tak jak ja. Uniosłem swój kieliszek. – Za nasze marzenie! – Nie – powiedział Ferrell, wznosząc swój. – Za marzycieli.

Rozdział 28 Życie zagwarantowało mi maksymalnie teatralną scenerię.

Z dziennika Josepha Jacobsona Awanse dyrektora Ferrella i mój oznaczały, że czekało nas przeniesienie do centrali agencji Leo Burnetta w Chicago. Chicago. Denerwowałem się, ale muszę przyznać, że również cieszyłem na myśl o chwili, kiedy zobaczę minę Pottsa, gdy wrócę jako szef szefa jego szefa. Zdecydowanie warto było swoje odcierpieć. Ale powrót do Chicago oznaczał również powrót do miejsc przypominających mi April i odnowienie rany w moim sercu. Postanowiłem, że po przyjeździe na miejsce nie będę udawał, że nie cierpię, tylko pójdę do restauracji i stawię czoło wspomnieniom. Dyrektor Ferrell miał przenieść się do Chicago dopiero za trzy tygodnie, tyle bowiem czasu potrzebował, żeby przekazać stery nowojorskiej agencji swojemu następcy. Zaplanowałem wyjazd z Nowego Jorku mniej więcej w tym samym czasie. Było mnóstwo spraw do załatwienia przed tą wielką zmianą. Dwa tygodnie przed naszym przeniesieniem dyrektor Ferrell wezwał mnie do swojego gabinetu. – Joe, mówiłeś, zdaje się, że pochodzisz z okolic Gór Skalistych, prawda? – Z Kolorado. – Kolorado. Idealnie. Potrzebujemy mieć przedstawicielstwo w obszarze Gór Skalistych i zastanawiamy się nad kupnem istniejącej już agencji w Utah albo Kolorado. W Kolorado jest agencja, która przedstawia się bardzo obiecująco. Jest pierwsza na naszej liście. – Podał mi papiery. – Znasz ich może? Spojrzałem na kartkę. Serce mi zamarło. AGENCJA JACOBSON REKLAMA I PUBLIC RELATIONS 2001 Altura Drive, Denver, Kolorado – Znam, panie dyrektorze. – Co o niej wiesz? – Chyba wszystko – odparłem. – To w tej agencji zaczynałem. Pracowałem tam osiem lat. Ta wiadomość najwyraźniej ucieszyła Ferrella. – Interesująca firma. W ostatnich piętnastu latach zdobyli wszystkie możliwe nagrody. Cały czas mieli rewelacyjną reputację, ale w ostatnim roku ich akcje znacznie spadły. Sytuację zbadał nasz dział finansowy. Jak wiesz, jest to firma rodzinna. Dyrektorem naczelnym jest ojciec, Israel Jacobson. Od roku dość poważnie choruje. Z powodu kryzysu gospodarczego oraz nieobecności dyrektora agencja straciła trzech największych klientów. Jeśli ktoś ich szybko nie uratuje, firma może upaść. Chciałbym, żebyś przyjrzał się bliżej tej agencji i ocenił, czy warto ją ratować. Czy możesz się tym zająć? Byłem wstrząśnięty wiadomością o chorobie mojego ojca.

– Zrobię wszystko, czego pan sobie zażyczy, panie dyrektorze. Ale powinienem pana poinformować, że zachodzi tu konflikt interesów. – Mianowicie? – Moje odejście z tej agencji odbyło się w nieprzyjemnych okolicznościach. Zostałem zmuszony do odejścia. – Bez wątpienia jeden z ich największych błędów prowadzących do upadku – stwierdził Ferrell. – Nie jestem pewien, czy będę umiał zachować całkowity obiektywizm. – Wykażesz się czymś lepszym niż obiektywizm. Wykażesz się pasją. – Ta agencja należy do mojej rodziny. Ferrell uniósł jedną brew. – Więc nie żartowałeś, mówiąc, że znasz tę agencję, nie? – Nie, nie żartowałem. – Mimo wszystko, jeśli to nie byłoby dla ciebie zbyt trudne, chciałbym, żebyś się zajął tą sprawą. Mam do ciebie całkowite zaufanie. Zrobisz to dla mnie? – Oczywiście. – Świetnie. Już się nie mogę doczekać twojego raportu. Idąc z powrotem do siebie, zatrzymałem się przy biurku mojej asystentki i podałem jej kartkę, którą otrzymałem od Ferrella. – Krysten, proszę, skontaktuj się z Rupertem i Simonem Jacobsonami z tej firmy. Oni wiedzą, kim jesteśmy. Powiedz im, że chcę się z nimi spotkać w naszej siedzibie w ten czwartek po południu. Moja asystentka spojrzała na kartkę. – Agencja Jacobson. – Podniosła wzrok na mnie. – Jacobson. To jakaś rodzina? – Daleka – odparłem. – Bardzo daleka. – W porządku – powiedziała. – Na jak długo mam zaplanować to spotkanie? – Nie wpisuj mi już innych spotkań na to popołudnie. To może się przeciągnąć. – Odszedłem kilka kroków, po czym przystanąłem i odwróciłem się. – Krysten, jeszcze jedno. Nie podawaj im mojego nazwiska. Mów o mnie tylko pan Joseph. Popatrzyła na mnie zdziwiona. – Nie rozumiem. Dlaczego? – To proste – odparłem. – Nie chcę, żeby wiedzieli, kim jestem.

Rozdział 29 Nawet w złamanym sercu może mieszkać miłość.

Z dziennika Josepha Jacobsona W nocy ze środy na czwartek prawie nie zmrużyłem oka. Targały mną przeróżne emocje. Moi bracia wypędzili mnie w nieznane. Powinienem ich nienawidzić za to, co mi zrobili, ale gdyby się mnie nie pozbyli, nigdy nie osiągnąłbym tego, co osiągnąłem. Nigdy nie zostałbym dyrektorem kreatywnym w jednej z największych agencji reklamowych na świecie. Nigdy nie poznałbym April. Może trudno to uznać za dobrą rzecz, jeśli weźmie się pod uwagę, ile wycierpiałem z powodu utraty ukochanej, jednak bez względu na to jak bolesne było nasze rozstanie, nigdy nie żałowałem, że się poznaliśmy. Czuć miłość April, nawet przez tak krótki czas, było lepsze, niż nie wiedzieć, że taka miłość istnieje. Przynajmniej tak sobie powtarzałem. Bez względu na motywy postępowania moich braci, bez względu na cierpienie, na jakie mnie narazili, byłem im wdzięczny za to, co zrobili. Ale to miało niewiele wspólnego z kupnem rodzinnej agencji. Ważniejsze pytanie brzmiało: Czy będę potrafił pracować z braćmi? A to zależało od dwóch jeszcze ważniejszych pytań: Gdyby bracia znowu mieli okazję, czy postąpiliby tak samo jak wcześniej? Czy mieli wyrzuty sumienia, że mnie wypędzili? Odpowiedzi na te pytania miały zadecydować o tym, czy możemy ze sobą pracować. Ostatecznie to ich serca miały przesądzić o ich losie. W czwartek rano przy goleniu uważnie przyjrzałem się sobie w łazienkowym lustrze. Bardzo się zmieniłem w ostatnich trzech latach. Nie tylko mentalnie i emocjonalnie, ale również fizycznie. Zrobiłem w myślach listę tych zmian. Straciłem na wadze i zrobiłem się bardziej muskularny. Smuklejszy. Zmieniłem uczesanie, co było o wiele poważniejszą zmianą, niż moglibyście sądzić. Mój ojciec, który był żołnierzem w latach sześćdziesiątych, czyli w epoce „uprawiajcie miłość, a nie wojnę”, czuł wstręt do „hipisowskich czupryn”. Więc tak jak moi bracia zawsze nosiłem krótko przycięte włosy, z boku powyżej ucha. Obecnie włosy sięgały mi do kołnierzyka i całkowicie zakrywały uszy. Ojciec byłby przerażony. Mój styl ubierania się również zmienił się radykalnie – dzięki zmianie otoczenia, a także dzięki firmowej karcie kredytowej. Z wyglądu zdecydowanie bardziej pasowałem do Nowego Jorku niż do Denver. Przygotowując się do wyjścia do pracy, włożyłem granatowy garnitur od Armaniego i golf. Wątpiłem, czy bracia mnie poznają. Prawdę mówiąc, nie byłem pewien, czy sam bym siebie poznał. Były również inne, niematerialne czynniki. Kiedyś przeczytałem, że o rozpoznaniu człowieka w dziewięćdziesięciu procentach przesądza kontekst, a moi bracia na pewno się mnie nie spodziewali. Ale jeśli kiedykolwiek czytaliście romans, to wiecie, że zawsze zdradzają nas oczy. Założyłem okulary przeciwsłoneczne z żółtymi szkłami marki Ray-Ban, a potem wyjąłem moje prawo jazdy wydane w Kolorado i porównałem swoją twarz z fotografią. Każdy gliniarz zakwestionowałby moją tożsamość. Byłem pewien, że bracia mnie nie rozpoznają. * Wszedłszy do biura, przypomniałem Krysten, by nie używała mojego prawdziwego

nazwiska. Godzinę później na moim biurku zabrzęczał telefon. – Ci panowie już tu są – poinformowała mnie asystentka. Serce zaczęło mi szybciej bić. – Wprowadź ich. – Oczywiście. Pierwszy wszedł Rupert. Niepokoiłem się, że on mnie rozpozna, ale okazało się, że to ja miałem problem z rozpoznaniem jego. Właściwie ich obu. Simon też się zmienił. Postarzeli się: przybyło im siwych włosów i zmarszczek. Ciężkie przeżycia odcisnęły na nich swoje piętno. – Panie Joseph – powiedział Rupert, wyciągając do mnie rękę. – Jestem Rupert Jacobson. Miło pana poznać. Mocno uścisnąłem jego dłoń. – Mnie również jest miło. – Zwróciłem się do Simona. Zauważyłem, że zmienił się jeszcze bardziej niż Rupert. – Kim pan jest? – Simon Jacobson – odparł, wyciągając rękę. Uścisnąłem ją. Była to ta sama dłoń, która podała mi pióro, bym nim podpisał swoją rezygnację. – Nosicie panowie to samo nazwisko. Jesteście braćmi? – Tak – odparł Simon. – A więc to firma rodzinna. Proszę usiąść. Gdy usiedli, Rupert powiedział: – Piękny gabinet. – Dziękuję. Wieczorem widać stąd kontury wieżowców na tle nieba. W zeszłym tygodniu Empire State Building był oświetlony na zielono-czarno z okazji jubileuszu musicalu Wicked. – Usiadłem za biurkiem i odchyliłem się na oparcie fotela, przyglądając się moim gościom badawczo. Zastanawiałem się, czy jednak podświadomie nie rozpoznali mnie po głosie. – Wybaczcie mi, panowie, że noszę okulary. Jestem po badaniu i mam rozszerzone źrenice. – Oczywiście – powiedział Rupert, uśmiechając się nerwowo. – Według mnie świetnie pan wygląda. Jak Bono. Simon uśmiechnął się w podobny sposób. – Ja też tak myślę – rzucił. – Jak panowie wiecie, nasza agencja planuje rozwój działalności w obszarze Gór Skalistych i stąd nasze zainteresowanie państwa firmą. Przeanalizowaliśmy stan waszych finansów, ale chciałbym dowiedzieć się o waszej agencji od was. – Zwróciłem się do Ruperta. – Pan jest dyrektorem naczelnym? – Nie, jestem głównym menedżerem. – Aha – powiedziałem, udając rozczarowanie. – Więc to spotkanie nie jest dość ważne dla waszego naczelnego? Rupert zbladł. – Skądże – powiedział szybko. – Jest bardzo ważne. Chodzi tylko o to, że nasz naczelny ostatnio nie czuje się dobrze. Nie może podróżować. Wiedziałem już o tym od Ferrella, jednak gdy usłyszałem tę wiadomość od braci, stała się ona bardziej realna. Potrzebowałem chwili, żeby się uspokoić. – Wasz naczelny choruje? – zapytałem. – Niestety tak. Znowu poczułem ukłucie bólu. – A co mu dolega? – Można powiedzieć, że naszą rodzinę dotknęła strata – powiedział Rupert. – Ojciec źle

to zniósł. Poczułem paniczny strach. W pierwszej chwili pomyślałem o mamie i Benie. Może coś im się stało? Musiałem włożyć sporo wysiłku, żeby na zewnątrz zachować stoicki spokój. – Ktoś zmarł? – zapytałem. – Nie – odparł Rupert. – Jeden z jego synów nagle opuścił dom. Dla ojca to był cios. – Przykro mi to słyszeć – powiedziałem cicho. – Utrata członka rodziny bywa ciężkim przeżyciem. A wy, panowie? Dla was to też musiało być przykre. Obaj milczeli. – Nie było? – zapytałem. – Było bardzo przykre – odpowiedział Rupert. Przeniosłem spojrzenie na Simona. – Naprawdę? Kiwnął głową potwierdzająco. – Jak ma na imię ten brat? – pytałem dalej. Na twarzy Simona pojawiło się zakłopotanie. – Nie jestem pewien, czy ta rozmowa ma związek z tematem… – W normalnych warunkach nie miałaby – uciąłem stanowczo. – Ale ponieważ rozpatrujemy zakup firmy rodzinnej, sytuacja panująca w tej rodzinie ma istotne znaczenie dla nas jako ewentualnych nabywców, nie sądzi pan, panie Jacobson? Simon poruszył się niespokojnie w fotelu. – Tak, oczywiście. Przepraszam. Nie chciałem nadawać naszej rozmowie zbyt prywatnego charakteru. – Pod pewnymi względami ta inwestycja ma prywatny charakter. Jak ma na imię panów brat? – Joseph – odrzekł Simon. – A dlaczego opuścił rodzinę? Długa cisza. W końcu odezwał się Simon. – Chciał spróbować czegoś nowego – pracy w większej agencji. Właściwie to został zatrudniony tutaj. W Leo Burnett Chicago. – Czyli pracuje dla nas – stwierdziłem. – Interesujące. Bo zakładam, że nadal jest tu zatrudniony. – Tego nie wiemy – powiedział Rupert. – Straciliśmy z nim kontakt. – Mogę to sprawdzić. Jeśli u nas pracuje, to zna i rozumie system wartości wyznawanych w naszej firmie. Jestem pewien, że to, co nam powie o możliwości dopasowania obu agencji, okaże się bardzo przydatne. Na twarzach obu mężczyzn odmalował się niepokój. Zwróciłem się do Simona. – Kiedy zapytam waszego brata, dlaczego odszedł, potwierdzi waszą wersję? Znowu zapadła cisza. W końcu Simon powiedział: – Nie sądzę. Prawdopodobnie nie. – A co, według pana, mi powie? – Prawdopodobnie powie, że odszedł przeze mnie. Ja go do tego zmusiłem. Zmarszczyłem czoło. – Dlaczego pan tak postąpił? Znowu milczenie. – To bardzo krępujący temat. – Proszę mówić. Im więcej wiem, tym lepiej będę przygotowany do zarekomendowania

waszej agencji naszemu dyrektorowi naczelnemu. Simon wolno wypuścił powietrze. – Byłem o niego zazdrosny. Był ode mnie bardziej utalentowany i ojciec o tym wiedział. Bałem się, że stracę swoje stanowisko na rzecz Josepha. Patrzyłem na niego chłodnym wzrokiem. – Takie rzeczy są dla mnie ważne – rzekłem. – Firma, w której toleruje się prześladowanie ludzi odnoszących sukcesy, nie zajdzie daleko. – Zdążyliśmy się o tym przekonać – wtrącił Rupert. – Staraliście się wynagrodzić temu bratu doznaną krzywdę? – Chcieliśmy – odparł Rupert. Dostrzegłem wzruszenie na jego twarzy. – Ale nie wiedzieliśmy, jak się z nim skontaktować. – Przed chwilą powiedzieliście, że został zatrudniony w naszej siedzibie w Chicago. Odszukanie go nie powinno stanowić żadnego problemu. – Prawda była taka – odezwał się Simon – że było nam za bardzo wstyd. Rupert potwierdził skinieniem głowy. Po chwili wolno wypuściłem powietrze z płuc. – OK. Zostawmy ten temat. – Uniosłem kartkę papieru. – Nasz dział finansowy przeprowadził szczegółową kontrolę waszych ksiąg rachunkowych za ostatnie pięć lat. Pewna rzecz zwróciła moją uwagę. Wygląda na to, że doszło do nadużycia. Około trzech lat temu miała miejsce wypłata pokaźnej sumy na rzecz jednego z waszych pracowników. Jeśli pamięć mnie nie myli, ma na imię Benjamin. Zauważyłem, że obaj poruszyli się nerwowo. – Ten Benjamin również nosi nazwisko Jacobson, więc przypuszczam, że należy do waszej rodziny. – Tak – bracia odpowiedzieli niemal jednocześnie. – To nasz brat – dodał Rupert. – Jeszcze jeden? To ilu was jest? – Dwunastu braci – powiedział Simon. – I jedna siostra. – Spora rodzinka – stwierdziłem, kręcąc głową, niby zaskoczony. – Ale wróćmy do spraw firmy. Wysokość tej wypłaty wynosiła trzydzieści sześć tysięcy dolarów. Co mi możecie, panowie, powiedzieć na ten temat? – Benjamin pożyczył te pieniądze – odparł Rupert. – Pożyczył od firmy, która jest spółką akcyjną? – zapytałem. – Tak. – Czy oprócz tego, że jesteście agencją, działacie również jako bank? – Nie. – Chyba nie muszę mówić, że to naganna praktyka biznesowa. Ale dlaczego w takim razie wypłata nie została wtedy zaksięgowana jako pożyczka? Wygląda na to, że doszło do próby jej zatuszowania. Obaj bracia siedzieli bez słowa. – Czy w tej sprawie uczestniczył panów ojciec? – Skądże! – zaprzeczył gwałtownie Rupert. – Czyli ojciec, dyrektor naczelny, był nieświadomy tego, co się dzieje w jego własnej firmie. Rupert spuścił wzrok i przez chwilę wpatrywał się w podłogę. Potem spojrzał na mnie. – Panie Joseph, wiem, że to paskudnie wygląda. Nie jest to jednak wina mojego ojca. Tamta wypłata była wpadką, ale tylko jednorazową. Proszę pamiętać o kilku dekadach sukcesów naszej firmy. – Pamiętam. – Odchyliłem się na oparcie fotela i przez chwilę im się przypatrywałem.

Naprawdę było mi ich żal. Z powodu ich desperacji. – Zauważyłem pewien zastanawiający zbieg okoliczności. Data tej „pożyczki” zbiegła się w czasie z odejściem z firmy waszego brata Josepha. Czy był związany z tą sprawą? – Tak – odparł Simon. Zaskoczył mnie tą odpowiedzią. – W jaki sposób? – zapytałem. – Wykorzystałem ten incydent, żeby zmusić go do odejścia z firmy. – Jak pan to zrobił? – Joseph chciał wpłacić pieniądze za swojego brata. Ale powiedziałem mu, że jeśli nie opuści granic stanu, oddam Bena w ręce sprawiedliwości. Ben jest jego „pełnym” bratem. – „Pełnym”? – zapytałem. – Obaj mają tego samego ojca i tę samą matkę – wyjaśnił Rupert. – Więc ten Joseph jest winien próby zatuszowania tego, co może być uważane za sprzeniewierzenie. A teraz pracuje w naszej agencji. Niestety, panowie, ale będę musiał podjąć stosowne kroki. Obaj bracia pobledli. – Panie Joseph – odezwał się Rupert – jedyną rzeczą, o którą można by oskarżyć Josepha, jest współczucie. On nie miał nic wspólnego z oszustwem. Postawiliśmy go w okropnej sytuacji. Jeśli ktoś powinien zostać zwolniony, to ja. To wszystko moja wina. Nie powinienem był wciągać Josepha w tę sprawę. – Umilkł pod wpływem wzruszenia. – Proszę go nie zwalniać. Proszę nie karać go za moje czyny. – Niestety ten świat działa na innych zasadach – powiedziałem. – Czy nam się to podoba, czy nie, nasze czyny zawsze mają wpływ na życie innych ludzi. – W takim razie proszę pozwolić mi zapłacić za swój błąd. Simon podniósł wzrok. – Ja też powinienem ponieść karę. To wszystko to był mój pomysł. Wpatrywałem się w nich przez dłuższą chwilę, uświadamiając sobie, że pod pewnymi względami mieli gorzej ode mnie. Przypuszczałem, że przez ostatnie trzy lata musieli dźwigać brzemię swoich win. – Czy ojciec panów zna prawdziwy powód, dla którego odszedł jego syn? Obaj pokręcili głowami. – Ojciec bardzo się zdenerwował – powiedział Rupert. – Obawialiśmy się, że rozwiąże firmę i wyrzuci nas ze swojego życia. My na to zasłużyliśmy, ale on nie. Zastanowiłem się nad jego słowami. – Sprawdźmy, czy dobrze zrozumiałem. Mówicie mi obaj, że jesteście gotowi poświęcić swoje stanowiska dla waszego brata Josepha? Przez chwilę obaj milczeli, po czym Rupert powiedział: – Jeśliby doszło do takiej sytuacji, to tak. Jestem gotowy. – A pan? – zapytałem Simona. Pokiwał głową ze smutkiem. – Ja też. Ich odpowiedzi bardzo mnie poruszyły. – Muszę coś wiedzieć – rzekłem. – Gdyby wasz brat znajdował się teraz w tym pokoju, to co byście mu powiedzieli? – Poprosiłbym go o wybaczenie. – Głos Simona łamał się od wzruszenia. – A pan? – zwróciłem się do Ruperta. Kiwnął głową, również bardzo wzruszony.

– Zrobiłbym to samo. – Uważacie, że Joseph powinien wam wybaczyć? Simon spuścił wzrok i powiedział: – Nie. Nie powinien. Ale chciałbym, żeby przynajmniej wiedział, że bardzo żałujemy. Ukrywanie emocji sprawiało mi coraz większą trudność. Odczekałem chwilę i rzekłem: – Wszyscy popełniamy błędy. Ale najważniejsze jest to, jaką nauczkę wyciągamy z naszych błędów. – Odsunąłem się od biurka. – Kupując agencję, nie kupuje się cegieł i zaprawy murarskiej. Kupuje się organizację. Przeszłość oraz, jak mamy nadzieję, przyszłość. Agencja Jacobson od trzydziestu lat znajduje się w czołówce agencji reklamowych. Wy dwaj, panowie, ponosicie winę za ten niefortunny incydent, ale należy się wam również uznanie za wiele lat dobrej pracy. A najważniejsze jest to, że z tego przykrego doświadczenia wyciągnęliście właściwe wnioski. Odwróciłem się od nich, żeby unieść okulary i wytrzeć oczy. Potem ponownie spojrzałem w ich twarze. – Tym, co mnie najbardziej intryguje w życiu, jest to, jak często z czegoś złego powstaje dobro. Gdybyście nie zmusili swojego brata do odejścia, pewnie nadal byście go nienawidzili… A on nie mógłby dziś tu być i proponować ratunku dla was i waszej agencji. Na twarzach obu braci odmalowało się zaskoczenie. – Nie rozumiem – powiedział Rupert. Zdjąłem okulary przeciwsłoneczne. – Rupercie, Simonie, to ja. Nadal mnie nie poznawali. – … Wasz brat Joseph. Po oczach Ruperta widziałem, że mnie rozpoznał. – Joseph? – Nie poznajesz własnego brata? Rozpłakał się. – J.J. – wydusił zdławionym głosem. Simon tylko patrzył z niedowierzaniem. Wstałem i podszedłem do nich. Rupert również podniósł się z fotela. Padliśmy sobie w objęcia. Odwróciłem się do Simona. Bał się spojrzeć mi w oczy. Nie pozwalał mu wstyd. – To wszystko moja wina – powtórzył, kręcąc głową. – W takim razie tobie też muszę podziękować – skwitowałem. – Bardzo mi przykro. – Wiem. Właśnie to udowodniłeś. Simon wstał i objęliśmy się. Wtedy zaczął płakać. Właściwie łkał, dając w ten sposób upust nagromadzonym przez trzy lata wyrzutom sumienia. – Jak możesz nam wybaczyć po tym, co ci zrobiliśmy? – Tak właśnie postępuje rodzina, bracie. Wybacza. Poza tym oddaliście mi przysługę. Gdyby nie wy, nigdy nie miałbym szansy tak się spełnić w życiu. – Odsunąłem się od Simona i zrobiłem krok do tyłu. Do oczu napływały mi łzy. – Tak dobrze was znowu widzieć. A teraz chodźcie. Pokażę wam miasto. Mamy do nadrobienia trzy lata zaległości.

Rozdział 30 Życie lubi paradoksy. Tylko utraciwszy dom, mogłem prawdziwie go odzyskać.

Z dziennika Josepha Jacobsona Wieczorem zabrałem braci do Keens Steakhouse, jednej z moich ulubionych restauracji w Nowym Jorku. Opowiedziałem im o wszystkim, co się wydarzyło od chwili, gdy wyjechałem z Denver. Jak przewidywałem, chcieli poznać Leonarda i spuścić łomot Pottsowi. Dla mnie największym zaskoczeniem tego wieczoru była wiadomość, że zaledwie pięć miesięcy po moim wyjeździe z Kolorado Ashley wyszła za mąż za Chucka Terana, pięćdziesięciodwuletniego właściciela UpHill Down. Przekonała go, żeby zrezygnował z usług naszej agencji, a zaraz potem przeniosła się z nim do Palm Springs. Moja wdzięczność wobec braci jeszcze wzrosła. Następnego ranka Rupert i Simon odlecieli do domu. Wymogłem na nich obietnicę, że nie powiedzą o mnie ojcu. Postanowiłem, że opowiem mu o wszystkim, kiedy się zjawię, żeby sfinalizować kupno agencji. Uznałem, że tak będzie najlepiej. * Dziesięć dni później, tydzień przed Bożym Narodzeniem, poleciałem do Denver. Kiedy z okien samolotu zobaczyłem pokryte śniegiem Góry Skaliste, wzruszenie ścisnęło mnie za gardło. Nie potrafię opisać radości, jaką czułem na myśl o powrocie do domu. Nawet rzeźba Błękitny mustang wydała mi się mniej demoniczna. Godzinę po wylądowaniu w Denver zobaczyłem się z pozostałymi braćmi. Od Ruperta i Simona wiedzieli o przebiegu naszego spotkania, ale wyczułem, że uwierzyli im dopiero, kiedy zobaczyli mnie na własne oczy. Uściskałem każdego z nich. Naprawdę dobrze było znowu znaleźć się w domu. Rupert i Judd przywieźli ojca do agencji pod pretekstem poznania „pana Josepha”. Nadal miałem długie włosy, a na sobie nowojorskie ubranie, ale ojciec rozpoznał mnie natychmiast. – Joseph! – krzyknął. Podbiegł do mnie, zarzucił mi ramiona na szyję i wycałował mi twarz. – Wróciłeś do domu. Mój syn wrócił. – Tęskniłem za tobą – powiedziałem, a łzy popłynęły mi po policzkach. – Każdego dnia martwiłem się o ciebie. – A ja martwiłem się o ciebie przez cały czas, synu. W każdej minucie. Bracia przypatrywali się naszemu powitaniu, milczący, zaskoczeni, zawstydzeni. Kiedy ojciec i ja już trochę opanowaliśmy wzruszenie, podeszli do nas Rupert i Simon. Nigdy nie widziałem, by którykolwiek z nich był tak poruszony. – Tato, nadeszła pora, żebyś dowiedział się prawdy o tym, co się stało – powiedział Rupert. Ojciec odwrócił się do niego. – Już ją znam, synu. Wiedziałem o wszystkim od samego początku. – Wiedziałeś, że zmusiliśmy Josepha do odejścia? – zapytał Rupert. Ojciec pokiwał głową. – Wiedziałem.

– Nie rozumiem – odezwał się Simon. – W takim razie dlaczego nas nie wyrzuciłeś? Było widać, że ojcem targają silne emocje. Do oczu napłynęły mu łzy i z trudem wydobywał z siebie głos. – Ponieważ ja też byłem winien temu, co się stało. Raniłem wasze uczucia, a to również jest grzech. Już straciłem jednego syna. Nie chciałem stracić ani jednego więcej. – Wiedziałeś, co zrobiłem? – zapytał ze skruchą Ben. Ojciec odwrócił się do niego. – Tak. – Dlaczego mnie nie ukarałeś? – Musiałeś sam się przekonać, że twoje złe uczynki krzywdzą innych ludzi. Nie uprawiałeś hazardu od czasu, gdy wyjechał Joseph, prawda? – Nie uprawiałem, ojcze. – Masz wobec swojego brata wielki dług wdzięczności. – Wiem. – Oczy Bena napełniły się łzami. Zarzucił mi ramiona na szyję. – Już nigdy więcej nie sprawię ci zawodu. Nigdy. – Wiem – powiedziałem. – Bardzo za tobą tęskniłem. Ben położył głowę na moim ramieniu i się rozpłakał. Po chwili rozłączyliśmy się. – Czy mógłbym odzyskać moją kurtkę? – zapytałem ojca. Uśmiechnął się. – Przechowywałem ją z myślą o tym dniu. Jest w domu. Ale myślę, że najpierw powinieneś zobaczyć się z mamą.

Rozdział 31 W tym miesiącu widziałem, jak spełniły się dwa moje sny.

Z dziennika Josepha Jacobsona Spotkanie z mamą było cudowne. Ona nigdy nie uwierzyła w historyjkę o moim zniknięciu. Wiedziała, że przydarzyło mi się coś złego – nie wiedziała tylko co. I cały czas modliła się o mój powrót do domu. – To najwspanialszy dzień w moim życiu – powiedziała, całując moją twarz. – Absolutnie najwspanialszy. Wymogłem na niej obietnicę, że nie będzie nosić w sercu urazy do moich braci za to, co mi zrobili. Przyrzekła mi to, ale niechętnie. – Ale to wcale nie znaczy, że im ufam – oświadczyła. – Na moje zaufanie będą musieli zasłużyć. Boże Narodzenie spędziłem w Denver. Choć nie posiadałem się z radości, że jestem w domu, w sercu czułem ból. Było mi ciężko ze świadomością, że całkiem niedaleko jest Utah. Snułem fantazje, że lecę do południowego Utah i szukam April. Ale na tym się kończyło – na fantazjach. Choć byłem obdarzony bogatą wyobraźnią, nie potrafiłem ogarnąć umysłem etycznej strony tej sytuacji, a tym bardziej jej praktycznego aspektu. Jak znaleźć kobietę w kolonii poligamistów? Opowiedziałem mamie o April. – Czas goi rany – pocieszyła mnie. – Czas goi rany. Wieczorem w ostatnim dniu mojego pobytu w Denver cała nasza rodzina pojechała na Colfax do Mataam Fez, autentycznej restauracji marokańskiej, w której siedzi się na podłodze i je palcami. (Po moim wyjeździe z Kolorado ojciec usunął Giuseppe z listy ulubionych restauracji). Trzydziestego grudnia poleciałem z Denver do Chicago i do czasu znalezienia mieszkania zatrzymałem się w hotelu Monaco położonym przecznicę od agencji Leo Burnetta. Dyrektor Ferrell przyleciał wieczorem tego samego dnia co ja i w sylwestra odbyliśmy pierwsze spotkanie z Edwardem Grantem, dyrektorem naczelnym chicagowskiej siedziby agencji. Dyrektor Grant wiedział oczywiście o naszych dokonaniach w Nowym Jorku i bardzo zależało mu, żeby jego zespół został objęty naszym programem. Ponieważ był sylwester, agencja kończyła pracę o dwunastej w południe, więc po dwóch godzinach uznaliśmy, że pora przedstawić dyrektora Ferrella pracownikom działów kreatywnych. Kiedy wstaliśmy, żeby wyjść, dyrektor Grant zapytał mnie, dlaczego wyjechałem z Chicago. Powiedziałem mu prawdę. Kiedy skończyłem, Grant nacisnął guzik interkomu i powiedział do swojej asystentki: – Poproś do mnie Holly z działu kadr. * Wyszedłszy z gabinetu, przeprosiłem dyrektora Ferrella i zjechałem windą, żeby spotkać się z poszczególnymi dyrektorami kreatywnymi. Zacząłem od piętra, na którym kiedyś pracowałem. Wstąpiłem do sali energetyzującej po trochę popcornu, a potem poszedłem na spotkanie z Kim. Była tak pochłonięta pracą na komputerze, że nie zauważyła, kiedy stanąłem przy jej biurku.

– Myślałem, że już cię wypuścili za dobre sprawowanie – powiedziałem. Kim podniosła wzrok. Na jej twarzy odmalowało się najpierw zaskoczenie, a zaraz potem ogromna radość. – J.J.! – Zerwała się z miejsca, obeszła biurko i wzięła mnie w objęcia. – Co ty tu robisz? – Przyjechałem na stare śmieci. – Fajnie znowu cię widzieć. Jaki jest Nowy Jork? – Nowy Jork był… – Urwałem, szukając właściwego słowa. – Interesujący. Ale znowu zostałem przeniesiony. Do Chicago. Kim tak się ucieszyła, że ponownie mnie uściskała. – Fantastycznie! – zawołała. – Skąd ta ekscytacja, Kim? – zapytał Potts, wychodząc ze swojego biura. – Myślę, że to z mojego powodu, Peter – powiedziałem. Na mój widok Potts stanął jak wryty. – Co ty tu robisz? – Zaczynam pracę. – Na pewno nie za mojej kadencji. Nie wiem, jak to zrobiłeś, ale gwarantuję ci, że nie posiedzisz tu dłużej niż tydzień. Nie zauważył, że podeszli do nas dyrektorzy Grant i Ferrell. – Nigdy nie gwarantuj czegoś, czego nie możesz zapewnić, Peter – powiedział Grant z dobrze słyszalną, ale kontrolowaną złością. – Dyrektorze… – zaczął Potts. Potem spojrzał na Ferrella. – Dyrektorze Ferrell, poznać pana to dla mnie zaszczyt – powiedział przymilnie. – Pański projekt, Inicjatywa Florencka, to dzieło geniuszu. – Powinien pan to powiedzieć człowiekowi, który wprowadził ten projekt w życie – rzekł Ferrell, zwracając się w moją stronę. – O ile mi wiadomo, już pan zna Josepha Jacobsona, naszego nowego globalnego dyrektora kreatywnego w Leo Burnett Worldwide. Potts miał minę, jakby właśnie uznano go za winnego podwójnego morderstwa. – Niestety – ciągnął Ferrell – z tego, co słyszałem, wynika, że współpraca z panem Jacobsonem sprawia panu trudności. Potts poczerwieniał. – Nie. Skądże. Wszystko się dobrze układa – powiedział i zwrócił się do mnie: – Wszystko dobrze, prawda? – Nie wszystko – głos zabrał dyrektor Grant. – Jak wiesz, Peter, tu, u Leo Burnetta, jesteśmy dumni, że udało się nam stworzyć egalitarne warunki pracy. Włożyliśmy wiele wysiłku w zlikwidowanie elit i tradycyjnego modelu korporacyjnej hierarchiczności. W ich miejsce wprowadziliśmy zasady współdziałania i pracy zespołowej. Właśnie rozmawiałem z działem kadr. Najwyraźniej twój sposób postępowania, który z braku lepszego terminu nazwałbym „zsyłaniem personelu”, zasadniczo odstaje od przyjętych u nas norm. Z tego powodu wprowadzamy kilka zmian. Na stanowisku dyrektora kreatywnego zastąpi cię Timothy Ishmael. Na twarzy Pottsa odmalował się paniczny strach. – Proszę mnie nie zwalniać! – Nie zwalniamy cię – powiedział dyrektor Grant. – Proponujemy ci wspaniałą posadę w Nowym Jorku. Mówiąc ściśle, jest to dokładnie to samo miejsce, do którego wysłałeś pana Jacobsona, i zobacz, jak dobrze na tym wyszedł. – Grant puścił do mnie oko. – I o ile mi wiadomo, znasz już swojego nowego szefa, Leonarda Sykesa. Nareszcie zrozumiałem sen, który przyśnił mi się w Nowym Jorku. Oraz potłuczone garnki Leonarda5. 5 Gra słów (ang.): broken pots – potłuczone garnki, i broken Potts – zdegradowany Potts (przyp.tłum.).

Rozdział 32 Postanowiłem udać się ciemną ścieżką do mojej przeszłości – aby odnaleźć światło nadziei albo na zawsze je zgasić.

Z dziennika Josepha Jacobsona W południe agencję zamknięto. Zaniosłem swoje rzeczy do hotelu, a potem wsiadłem do błękitnej linii na stacji Clark/Lake. Jakaś beznadziejnie optymistyczna cząstka mojej duszy miała nadzieję, że April zadzwoniła do restauracji i zostawiła wiadomość kontaktową u Ewy albo innej kelnerki. Ale zdroworozsądkowa strona mojej osobowości wiedziała, że to mało prawdopodobne. Jechałem do restauracji, żeby ostatecznie przekonać się o poniesionej stracie i raz na zawsze pożegnać się z przeszłością – podobnie jak człowiek, który idzie na pogrzeb, żeby zobaczyć zmarłego. Zamierzałem udać się prosto do Pana G, ale kiedy pociąg zatrzymał się na Irving Park, poczułem, jak zaciska mi się gardło. Ileż to razy z żalem patrzyłem, jak właśnie na tej stacji April wysiada z wagonu i kieruje się w stronę domu? Niespodziewanie do głowy przyszła mi pewna myśl. Może Ruth, współlokatorka April, wie, jak ją znaleźć? Wyskoczyłem z pociągu tuż przed zamknięciem drzwi. Pomimo zamarzniętych kałuż całą drogę do mieszkania April pokonałem biegiem. Główne drzwi wejściowe były zamknięte, więc nacisnąłem przycisk domofonu raz, potem drugi, ale nie było żadnej reakcji. Nie poddawałem się. Po kilku minutach nadeszła mieszkanka bloku i otworzyła drzwi kluczem. Wślizgnąłem się za nią i pobiegłem schodami pod mieszkanie April. Na drzwiach wisiała kartka „DO WYNAJĘCIA”. Nie wiem, dlaczego to tak bardzo mnie zaskoczyło. April wyjechała prawie dwa lata temu. Nie powinienem był robić sobie żadnych nadziei. Wróciłem na stację, wsiadłem do następnego pociągu, przejechałem dwa przystanki i wysiadłem na Jefferson Park. Dojście do ulicy, przy której kiedyś mieszkałem, zajęło mi piętnaście minut. Było tuż po trzeciej po południu. Ruch samochodowy na Lawrence był niewielki, wszędzie leżał biały puch, wysokie zwały brudnego śniegu przykrywały krawężniki. Pomimo przejmującego zimna na schodach domu stojącego naprzeciwko mojego dawnego bloku siedziała kobieta w ciepłej kurtce z kapturem i puszczała bańki mydlane dla swojego psa. Nie mogłem uwierzyć, że kiedyś mieszkałem w tym miejscu. Już teraz wydawało mi się, że to było wieki temu. Przez głowę przemknęło mi pytanie, czy właśnie tak czują się żołnierze, gdy w czasie pokoju wracają na pole bitwy. Przypomniałem sobie swoją pierwszą, bezsenną noc w Chicago. Szedłem Lawrence Avenue i najpierw wstąpiłem do polskiego marketu, a potem, późnym wieczorem, do restauracji. Tamtego wieczoru poznałem April. Bardzo często drobne, pozornie błahe zdarzenia mają największe znaczenie dla naszego życia. A gdyby April pamiętała, żeby o właściwej porze zamknąć na klucz drzwi restauracji? Moje życie byłoby teraz zupełnie inne. Czułbym się w tej chwili zupełnie inaczej. Tak łatwo było się zakochać w April. Dlaczego pogodzenie się z jej odejściem nie było równie łatwe? Telefonem komórkowym zrobiłem zdjęcie brzydkiego bloku, w którym kiedyś

mieszkałem, po czym ruszyłem w kierunku restauracji. Widok lokalu Pana G wywołał u mnie falę tak intensywnych wspomnień, zarówno radosnych, jak i bolesnych, że nie byłem pewien, czy zdołam nad nią zapanować. Może to jednak nie był wcale dobry pomysł, żeby tu przychodzić – pomyślałem. Nie, nie była to łatwa rzecz, ale na pewno słuszna. Przedłużanie cierpienia nie miało sensu. Nadeszła pora, żeby po raz ostatni zapłakać nad swoją porażką, zamknąć nad nią wieko trumny, odejść i spróbować zapomnieć. Był sylwester i restauracja działała, ale świeciła pustkami. Taka pora – za późno na lunch, za wcześnie na kolację. Wszystko wyglądało tak samo jak kiedyś. Usiadłem w jednym z boksów i wziąłem do ręki kartę dań, choć dobrze wiedziałem, co w niej jest. Nic się nie zmieniło. Nawet danie dnia było takie samo. Nieprawda, wszystko się zmieniło. – Czym mogę służyć? – Nade mną stanęła Ewa. – Cześć! Szmat czasu – powiedziała, nieco się zacinając, jakby dopiero co nauczyła się tego wyrażenia. – Miło cię widzieć, Ewa. – Miło, że to mówisz. Co u ciebie? – Żyję. – Lepsze to niż nic – stwierdziła. – Na ogół tak. – Zaczerpnąłem głęboko tchu. – Miałaś może jakieś wiadomości od April? Ewa patrzyła na mnie, jakby nie zrozumiała mojego pytania. – Jakieś wiadomości? – zapytała zdziwiona. – No, na przykład czy dzwoniła. – Dzwoniła. – Jak ona się czuje? – Myślę, że dobrze. Mogłoby być lepiej, ale jest dobrze. – Jest szczęśliwa? Ewa zmarszczyła czoło. – Bardzo trudno odpowiedzieć na to pytanie. Może powinieneś sam ją o to zapytać. – Kobieta odwróciła się do kontuaru. Stała tam April i wpatrywała się we mnie. – April! Zerwałem się z krzesła i podszedłem do niej. Nie spuszczaliśmy z siebie wzroku. Na twarzy April nie malowały się żadne emocje. Nie miałem pojęcia, co myśli. Staliśmy zaledwie kilkanaście centymetrów od siebie. A może wiele kilometrów. Nie byłem pewien. – Nigdy nie chciałem cię stracić – powiedziałem. Do jej oczu zaczęły napływać łzy. – Wtedy przyszedłem tu… Ale ty już wyjechałaś. Potem przenieśli mnie do Nowego Jorku. – Zapragnąłem jej dotknąć – porwać w objęcia. – Nigdy nie przestałem o tobie myśleć. – Patrzyłem jej w oczy w nadziei, że coś powie. Milczała. – Dlaczego wyjechałaś? April otarła łzy. – Myślałam, że zostawiłeś mnie po tym, co ci opowiedziałam. To było już ponad moje siły. Jesteś pierwszym mężczyzną w moim życiu, którego sama wybrałam. W Boże Narodzenie zadzwoniłam do Ewy, żeby jej złożyć życzenia. Powiedziała, że mnie szukałeś. Zadzwoniłam do ciebie, ale miałeś wyłączony telefon. Więc wróciłam. Poszłam do twojego mieszkania… – Urwała. – Ale ciebie już nie było. Nie wiedziałam, że serce może być złamane dwa razy. – Tak mi przykro – powiedziałem drżącym od emocji głosem. – Zachowałem się jak skończony głupiec. Zraniłem cię. To przeze mnie wyjechałaś.

– Nie zraniłeś – powiedziała. – Musiałam tu wrócić. Musiałam poukładać sprawy ze swojej przeszłości, żeby zacząć budować przyszłość. Sparaliżował mnie strach. – Czy jestem częścią tej przyszłości? – zapytałem. Popatrzyła mi w oczy w jakiś osobliwy sposób, po czym wolno pokręciła głową. – Nie. Serce mi zamarło. – Nie? – Nie chcę, żebyś był jej częścią – odparła. – Miałam nadzieję, że będziesz całą moją przyszłością. Przylgnęła do mnie i złączyliśmy się w pocałunku. Namiętnym. Nieskrępowanym. Tym razem nie było żadnej przeszłości, która zniewalałaby April, żadnych tajemnic, które mogłyby mi ją odebrać, żadnego poczucia winy, które mogłoby nią zawładnąć. Tym razem po raz pierwszy April była całkowicie moja. I nie miałem zamiaru pozwolić jej odejść.

Epilog Najcenniejsze nauczki, jakie dostajemy od życia, to często te, których najbardziej pragniemy uniknąć.

Z dziennika Josepha Jacobsona W dniu, w którym uzyskałem dyplom ukończenia college’u, ojciec dał mi niniejszy list: Mój Drogi Synu, jestem z Ciebie bardzo dumny. Teraz, kiedy przygotowujesz się do wyruszenia w nową podróż, chciałbym Ci udzielić jednej rady. Nigdy nie zapominaj, że: Przeciwności losu nie są przeszkodą na drodze życia. Są częścią tej drogi. Napotkasz wiele przeszkód. Popełnisz wiele błędów. Bądź wdzięczny za każdą z tych rzeczy. Napotkane przeszkody i popełnione błędy będą Twoimi najlepszymi nauczycielami. Błędów możesz uniknąć tylko w jeden sposób – nie robiąc nic, ale to błąd największy z możliwych. Życiowe trudności, jeśli się o to postarasz, staną się Twoimi największymi sprzymierzeńcami. Góry mogą Cię pokonać lub przysłużyć się Twojej chwale, zależnie od tego po której stronie góry postanowisz stać. Historia świata potwierdza, że ludzie wybitni, ci, którzy wpłynęli na losy ludzkości, zmagali się z wielkimi trudnościami. I w przeważającej liczbie przypadków to właśnie te trudności we właściwym czasie doprowadziły ich do triumfu. Wystrzegaj się bycia ofiarą. Brzydź się roszczeń. Żadna z tych postaw nie jest darem, a raczej klatką, w której nasza dusza jest skazana na potępienie. Każdy, kto stąpał po tej ziemi, doświadczył niesprawiedliwości. Każdy. A nade wszystko wystrzegaj się zbyt pospiesznego złorzeczenia na spotykające Cię przykrości. Wyboista droga, którą przyszło Ci podążać, może tak naprawdę być jedyną drogą, która zaprowadzi Cię do sukcesów. List ten czytałem wielokrotnie. Nigdy jednak przez myśl mi nie przeszło, jak prorocze okażą się słowa ojca – zwłaszcza ostatnie zdanie. Gdyby nie zmiany życiowe, które na mnie wymuszono, nigdy nie znalazłbym się w sytuacji, w której byłem w stanie uratować tych, którzy byli mi najdrożsi. Nigdy nie odkryłbym swojej prawdziwej duszy. I nigdy nie spotkałbym JEJ. Pewien filozof napisał kiedyś, że „życie można zrozumieć tylko wtedy, gdy się na nie patrzy wstecz, a żyć musimy do przodu”6. Miał rację. Kiedy patrzę wstecz, moja dotychczasowa podróż miała sens. Kiedy byłem w jej trakcie, żadnego sensu w niej nie widziałem. * Uważam się za człowieka obdarzonego licznymi łaskami. April i ja pobraliśmy się w czerwcu, pół roku po tym jak się ponownie odnaleźliśmy. Gdybym miał jeszcze raz przejść przez wszystko, co doprowadziło mnie do odzyskania jej, zrobiłbym to. Nie wahałbym się ani sekundy. Ojciec nareszcie jest na emeryturze i oboje z mamą podróżują po świecie. Za cel postawili sobie odwiedzić wszystkie kraje świata. Jestem pewien, że tego dokonają. Ojciec zawsze

realizuje to, co sobie postanowi. Jakaż to wspaniała spuścizna dla jego dzieci. Agencja reklamowa Leo Burnett/Jacobson świetnie prosperuje. Jest to teraz największa agencja w Kolorado. Rupert pełni obowiązki dyrektora naczelnego. Jestem dumny ze swojego starszego brata. Moja kariera zawodowa dobrze się rozwija. Dyrektor Ferrell dobrze mnie traktuje. Praca w reklamie dobrze mi służy. Chicago to miłe miasto, dobrze się tu mieszka. Może któregoś dnia Chicago Cubs zdobędą mistrzostwo. Choć nie bardzo w to wierzę. Chyba jednak działa klątwa kozła7. * Jeszcze jedno. Oboje z April wkrótce zostaniemy rodzicami. Dziecko ma przyjść na świat w październiku. Jeśli to będzie dziewczynka, damy jej na imię May.

6 Søren Kierkegaard, Dziennik 1843 (tłum. H. de Broekere – przyp. red.). 7 Aluzja do klątwy rzuconej na drużynę Chicago Cubs przez Billy’ego Sianisa po tym, jak został wyproszony ze stadionu wraz ze swoim wydzielającym przykry zapach kozłem (przyp. tłum.).