Galenorn Yasmine - 1 Witchling

„Siostry Księżyca” Tłumaczenie z francuskiego: fort12

„Jesteśmy siostrami D'ARTiGO: w połowie ludźmi, w połowie wróżkami. Agentkami CIA z królestwa wróżek. Bycie wróżka w waszym świecie daje wiele korzyści: jesteśmy raczej dobrze «przyjmowane» w przeciwieństwie do naszych kolegów trochę mniej, powiedzmy... seksownych. Niestety, nasze pochodzenie czasami płata nam figle. Moja siostra Dalilah kiedy panikuje zamienia się w kota, za to moja druga siostra Menolly jest wampirem, który próbuje dostosować się do warunków. Natomiast ja, Camille, jestem... czarownicą. Tyle tylko, że moja magia jest tak nieprzewidywalna jak pogoda i moi wrogowie będą musieli się nauczyć z nią liczyć !”

Rozdział 1 W Seattle, pogoda prawie zawsze jest przygnębiająca, ale w październiku może być szczególnie trudna. Spadł deszcz, zalewając srebrzyste niebo i spływając po oknach, tworząc tym samym małe strumienie które ciurkały po szybach. W szczelinach chodnika wypełnionych chwastami, zbierała się woda. Na szczęście, drzwi do sklepu były wystarczająco wysoko aby uniknąć zmoczenia. Niemniej poślizgnęłam się na krawędzi lądując sandałami w błocie... Będąc już wewnątrz, parsknęłam wpisując kod bezpieczeństwa. Dzięki mojej siostrze Delilah, alarm działał bez zarzutu nie psując się po drodze a tylko odstraszając złodziei. Cała przemoczona udałam się do mojego ulubionego fotela, gdzie zdjęłam moje ukochane trzy calowe szpilki i zabrałam się za ich czyszczenie. Bycie w połowie wróżką miało swoje zalety. Nie zapłaciłam ani grosza za moje buty, w rzeczywistości zostały mi one podarowane przez członków Klubu Obserwatorów, którzy uwielbiali wróżki jak również byli częstymi bywalcami w moim sklepie. Dwa dni po tym, jak zobaczyli mnie oglądającą je w katalogu, otrzymałam torbę z «Nordstrom». Wahałam się z przyjęciem prezentu przez co najmniej trzydzieści sekund, ale moje pragnienie posiadania ich zwyciężyło. Więc łaskawie podziękowałam wszystkim członkom Klubu za ich gest po czym założyłam je (a muszę przyznać ze leżą doskonale). Po kontroli i wcześniejszym wyczyszczeniu ich z błota i takich tam, z wielką ulgą zauważyłam, że nie ucierpiały w żaden widoczny sposób. Po wyschnięciu moje stopy mogły ponownie znaleźć swoje miejsce... Wyjęłam więc swój notebook by przyjrzeć się liście rzeczy do zrobienia. Miałam książki do poukładania i zlecenia kupna do wypełnienia. Zgodziłam się również pełnić rolę hostessy w comiesięcznym spotkaniu Klubu Obserwatorów mającym odbyć się w południe. Delilah będzie zajęta przez większość dnia. Podczas gdy moja druga siostra Menolly będzie oczywiście spała. Równie dobrze mogę zabrać się do pracy natychmiast. Włączyłam radio, którego dźwięk rozszedł się echem po sali. Później będę chciała zmienić na coś klasycznego ale wcześnie rano gdy byłam sama w sklepie, robiłam co chciałam. Zdesperowana że nic ciekawego się nie dzieje, chwyciłam karton z książkami które właśnie otrzymałam, a które zobowiązałam się umieścić na półkach. To właśnie

wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi, oznajmiając mi tym samym, że pojawił się Chase Johnson. Podczas gdy Chase zdejmował swój długi płaszcz i wieszał go na haku, ja zajęłam się kontemplacją książki którą wcześniej ustawiłam na półce. Po prostu cudownie, tylko tego brakowało aby rozjaśnić mój dzień. Podrywacz roku podążający po moich śladach.. Nie powiem, komplementy są miłe, za to pojemniki z klejem dużo mniej, ale to już inna historia. Dlatego też Chase był daleki od bycia moim ulubieńcem. Nie był nawet w pierwszej dziesiątce! Przy każdej okazji robiłam wszystko co w mojej mocy aby go sprowokować i wyprowadzić z równowagi. Miłe? Może nie. Ale za to śmieszne. To pewne. — Musimy porozmawiać Camille. Teraz. Chase pstryknął mi palcami przed oczami zanim zasiadł przy kontuarze. Zatrzepotałam rzęsami. — Co? Nawet żadnego słodkiego słowa? Czuję się zraniona. Mógłbyś przynajmniej powiedzieć "proszę". — Zwróć uwagę na swoja postawę (Chase wzniósł oczy do nieba). — Czy nie możesz zaprzestać tych ataków? (zadrwił potrząsając głową). — Pochodzisz spoza tego świata i czego słuchasz? Tego gównianego heavy metalu ! — Wyłącz to ! — Mnie się podoba, lubię to, jest ok ! — To jest znacznie bardziej żywe niż wszystko inne czego mogłam słuchać dorastając. Przynajmniej nie próbował mnie obmacywać. To przeoczenie powinno dać mi znać, że coś jest nie w porządku. Gdybym słuchała mojej intuicji bardziej niż mojego rozdrażnienia, już bym się spakowała, złożyła rezygnację i wróciła do mojego świata choćby tego samego popołudnia.

Niechętnie odłożyłam na bok książkę po to tylko, abyśmy mogli odbyć naszą miłą poranną pogawędkę. Następnie wsunęłam się za kontuar i ściszyłam radio bez wyłączania go. Oficjalnie, «Półksiężyc Indigo » była moją księgarnią ale w rzeczywistości pełniła ona role przykrywki dla OIA równoważnej CIA. Jestem jedną z ich agentek na Ziemi, a raczej « lokajem » jeśli chcecie znać moje zdanie. Rozejrzałam się wokół . Jeszcze za wcześnie na klientów. «Jakie szczęście !» Możemy rozmawiać w ciszy i spokoju. — ok, co się dzieje ? W międzyczasie, pociągnęłam nosem, świadoma ostrego zapachu, który pochodził od Chasa. Pierwszą myślą było, że przyszedł tu prosto z siłowni. Wyczuwałam na nim tyle zapachów : pragnienie, testosteron, pocenie się po wysiłku i jego wieczne pikantne tacos z wołowiny. — Cholera Chase! Czy nigdy nie bierzesz prysznica ? (zamrugał) —Dwa razy dziennie. Dlaczego ? Poczułaś coś co ci się podoba ?? — Nie bardzo. Odpowiedziałam, unosząc brew. Starałam się określić charakter zapachu, gdy nagle uderzyło mnie, że to co czuje było strachem. Co nie było dobrym znakiem. Nigdy wcześniej nie czułam tyle troski emanującej od niego. —Mam złe wieści, Camille (Chase przeszedł od razu do rzeczy). Jocko nie żyje. —Żartujesz ?! To niemożliwe! Jocko był gigantem pod względem siły, choć stosunkowo niewysoki jak na agenta, osiągał 220 ale od strony bicepsów... nie było nic więcej do dodania. —Jocko jest silny jak wół. Co się stało ? Autobus go staranował ? —Nie, został zamordowany.

Mówiąc to miał poważny wyraz twarzy (żołądek podszedł mi do gardła). — Co się tak naprawdę stało ?Zazdrosny mąż odkrył, że ktoś uderza do jego żony ?? To było jedyne logiczne rozwiązanie. Żaden normalny człowiek nie mógł się z nim mierzyć. Chase potrząsnął głową. —Nie uwierzysz, Camille. Rzucił okiem po sali. —Czy jesteśmy tu naprawdę sami ? —Nikt nie powinien słyszeć naszej rozmowy. Zazwyczaj, gdy Chase chciał rozmawiać ze mną na osobności, to było to po to aby próbować dostać się pod moją spódnicę, ale nie miałam większych problemów z opieraniem się jego urokowi osobistemu, który działał na większość kobiet, wyłączając mnie. Chase nie był w moim typie. Po pierwsze, ponieważ był zbyt przystojny (wręcz boski jeśli chcecie znać moje zdanie), a po drugie ponieważ był HSP – inaczej człowiekiem czystej krwi bez żadnej magicznej domieszki. Te dwie rzeczy zadecydowały bym dała sobie z nim spokój. Nigdy nie spałam z żadnym HSP i to nie było tak, że zacznę teraz. Jedna z moich złotych zasad: „nie łączyć interesów z przyjemnością” Ubrany w Armaniego od stóp do głów, brązowe falowane włosy, orli nos, Chase mierzył 190 cm. Ponadto posiadał ten rodzaj męskiego piękna … co go niewątpliwie wyróżniało z tłumu. Pamiętam, jak podczas naszego pierwszego spotkania kiedy się poznaliśmy, ja i moje siostry myślałyśmy nawet, że posiada on w sobie domieszkę krwi wróżek. Ale po dokładnym sprawdzeniu okazało się, że Chase jest jak najbardziej ludzki. Wręcz obrzydliwie ludzki. Na koniec dodam, że był dobrym detektywem. Był po prostu dość «szorstki» w obyciu, szczególnie z kobietami wliczając w to jego matkę, która stale wydzwaniała na jego komórkę pytając go kiedy stanie się dobrym synem i ją odwiedzi. —Gdzie jest Delilah? Jego oczy się zaświeciły. Wysłałam mu mój najpiękniejszy

uśmiech. Dobrze wiedziałam co myśli o moich siostrach i jakie robią one na nim wrażenie. Nie zmieniał tego nawet fakt, iż Delilah miała w zwyczaju straszyć go i drażnić mając przy tym kupę frajdy. Zresztą nie ona jedyna... Za to Menolly, cóż dodać... terroryzowała biedaka, a robiła to często nieświadomie. —Ma sprawy do załatwienia. Dlaczego chcesz wiedzieć? Boisz się, że nagle wyskoczy znikąd krzycząc « bouh » ? Delilah nie miała w zwyczaju zaskakiwać ludzi. I wierzcie mi, nie miała z tego żadnej przyjemności. Ale z racji tego kim była... miała zwyczaj poruszać się bezszelestnie jak kot którym była po części... Chase wzniósł oczy do nieba. —Naprawdę muszę koniecznie porozmawiać z wami trzema. — Naturalnie. Odpowiedziałam uśmiechając się. —Zdajesz sobie sprawę że będziemy musieli poczekać do zachodu słońca? Nie ma takiej możliwości, aby Menolly mogla być z nami teraz. Nie przed zachodem słońca. —Czy skontaktowałeś się już z OIA w sprawie Jocko ? Nie żebym miała tak naprawdę nadzieje uzyskać uczciwa odpowiedz. Gdy Centrala nakazała nam trzem żyć na Ziemi, zrozumiałyśmy, że jesteśmy o krok od dymisji. Nawet jeśli ciężko pracowałyśmy, to i tak w oczach Centrali znaczyłyśmy niewiele. Jedno było pewne, żadna z nas nigdy nie zostanie nazwana pracownikiem miesiąca. Tymczasem mijały tygodnie bez żadnego kontaktu z ich strony ani żadnej ważnej misji dla nas. To mimowolne przeniesienie, które nie było żadnej z nas na rękę, miało tylko same wady. Nie sprawiało bynajmniej by nasze samopoczucie miało ulec polepszeniu. Przynajmniej dobrze się bawiłyśmy, budząc ogólne zainteresowanie. Ale teraz kiedy Jacko nie żył, to na nas spadł obowiązek posprzątania. Jeśli mamy tu faktycznie do czynienia z morderstwem, OIA zażąda odpowiedzi, których my nie miałyśmy.

A które nie były łatwe do znalezienia, biorąc pod uwagę nasz brak wyników w przeszłości nie wspominając o naszych poprzednikach... —Centrala nie ma tu nic do roboty, powiedział Chase powoli (zaciskając przy tym usta). — Skontaktowałem się z nimi jeszcze tego ranka i wszystko co mi powiedzieli to żeby was poinformować o sprawie. Ponadto mam wam we wszystkim asystować. — To wszystko (zamrugałam)? Żadnego śledztwa? Dochodzenia? Żadnych biurokratycznych przepisów, których należy przestrzegać w naszym dochodzeniu? (Chase wzruszył tylko ramionami). — Widocznie nie uważają śmierci Jocko jako priorytetu. W rezultacie osoba z która przyszło mi rozmawiać była wyjątkowo oschła. Miałem wręcz ochotę powiedzieć coś złego... Chociaż z pewnością nie było to pierwszy raz, kiedy Chase został podobnie potraktowany. Mimo wszystko reakcja Sztabu była dość dziwna, co pragnę zauważyć. Rzuciłam okiem po pustych korytarzach. Nawet jeśli nie było jeszcze żadnych klientów, to w krótkim czasie sklep zapełni się nimi podobnie jak fanami wróżek. Bycie rozpraszanym przez grupę fanów z aparatami fotograficznymi nie należy do moich dziesięciu ulubionych rzeczy, ale oprócz płacenia rachunków służy poprawie stosunków. Szczególnie kobiety bywały przyjazne, choć przyznam, nieco frywolne. —Co jeśli porozmawialibyśmy trochę? Kontyngent z Klubu Obserwatorów nie pojawi się wcześniej niż przed południem, tak wiec mam trochę czasu do stracenia. —Klub Obserwatorów Wróżek ? (przyszła kolej na Chase by się uśmiechnąć) —To nie jest prawda! Nie mów mi, że dałaś sobie spokój ?? Przyznaj, że kochasz być gwiazdą ! —Oczywiście (mruknęłam). Uwielbiam być w jednym koszyku z Anną Nicole Smith.

Na ziemi wszystkie wróżki żyją w Tabloid Land, wiesz? (w rzeczywistości brukowce wiedziały, że z naszym pojawieniem się, nastąpi duże „bum”. Nasza obecność dostarczała świeżej krwi brukowcom takim jak „Informator” czy ”Gwiazda” jak również innych tabloidów) Hej, mogło być gorzej! Mogłam mieć Stróżujące Psy, depczące mi po piętach!. —Módl się, żeby to się nie stało (mruknął Chase). Stróżujące Psy, grupa broniąca HSP (ludzi), kazała się nazywać „Dziećmi Ziemi”. Uważała, że mieszkańcy Świata Wróżek stwarzają potencjalne zagrożenie dla społeczeństwa. Byli zaskoczeni, kiedy dowiedzieli się, co czai się w cieniu na długo przed otwarciem bramy po naszej stronie. Z chwilą pojawienia się wampirów, wróżek i innych stworów, sytuacja zrobiła się dość nerwowa. Stróżujące Psy sądziły, że ich misją było obserwowanie i rejestrowanie wszystkich wypadków dotyczących Sidhe i jej podobnych. Byli oni ponadto o wiele bardziej przerażający niż sami Obserwatorzy wróżek którzy z niewiadomych dla nas powodów trzaskali nam masę zdjęć na każdym kroku i przy każdej nadarzającej się okazji. Nieustannie prosząc nas przy tym o autografy. Ale poza tym byli nieszkodliwi w odróżnieniu od tych pierwszych… banda fanatyków robiąca kupę szumu wokół siebie. — Powiedz, myślisz, że mają one coś wspólnego ze śmiercią Jocko? Czyż nie? — Mam na myśli Stróżujące Psy. Zapytałam prowadzać Chasa ku składanemu stolikowi blisko półki pełnej powieści paranormalnych. Po wciśnięciu w siebie kanapki z jajkiem i kiełbasą, następnie wypiciu mojej porannej porcji mokki, bez której nie mogłam się obyć, byłam gotowa rozpocząć nowy dzień. Skinęłam by usiadł. — Nie wierzę, powiedział Chase. Oni mówią dużo, ale niewiele robią oprócz swoich odwiecznych manifestacji i transparentów. Siedząc z nogami skrzyżowanymi na stole, upewniłam się jeszcze, czy aby moja spódnica przykrywa wszystko co Chase chciałby zobaczyć. — Czy masz pomysł, kto mógł pragnąć śmierci Jocko? Sposób w jaki się to stało... — Nowe buty? Zapytał Chase, unosząc brew.

— Tak, odpowiedziałam, bez wdawania się w szczegóły. — Więc jak? Czego dowiedziałeś się o śmierci Jocko? Chase westchnął głęboko. — Został uduszony. — Uduszony? Usiadłam ściągając tym samym nogi ze stołu. Coś było nie tak. — Jesteś pewien, że powiadomiłeś Centrale jak umarł Jocko? A oni nie mają z tym nic wspólnego? (co nie było by po raz pierwszy...) — Już mówiłem (oparł się o krzesło i wsunął ręce w kieszenie). — Ale mam dziwne uczucie. Nie sądzę, byśmy mieli do czynienia z człowiekiem. Nie mogę Ci wytłumaczyć, dlaczego. To tylko moje przeczucie. — Gdyby został uduszony, a na pewno masz rację.... Nie pierwszy raz zdarza się, iż rożne szumowiny z zaświatów przechodzą przez portale,a dotarłszy już tu, nie zawsze przestrzegają tutejszych zasad (zmarszczyłam brwi) . — Możliwe, że ktoś ma urazę do „gigantów” lub upił się winem ze złymi goblinami? — A może ktoś był w złym humorze i postanowił zastrzelić barmana? To może być ktoś z drugiej strony wyładowujący swoja frustracje na Ziemi. — Możliwe, skinął Chase, potrząsając powoli głową. Ale, nie sądzę. Spojrzałam na stół mrugając przy tym oczami. Chase miał rację. Coś się nie zgadzało. — Dobrze, rozważmy to jeszcze raz. Na Ziemi nikt nie ma takiej siły aby móc udusić Jocko. Przynajmniej nikt kto jest w pełni człowiekiem. — Czy znalazłeś jakieś ślady czy wskazówki, które mogłyby nam powiedzieć, że Sidhe są w to zaangażowani? — Niczego takiego nie zauważyłem. Ale nie wiem też tak naprawdę, czego mam szukać. Znalazłem za to linę, która została użyta do uduszenia Jocko. Masz! (Chase rzucił mi skórzany rzemień cały we krwi).

— Za każdym razem kiedy go dotykam czuję coś dziwnego.... — Pomyślałem, że może tobie uda się odkryć coś nowego? W tym momencie zrozumiałam ze Chase miał niewielki acz jednak dar jasnowidzenia. Zaciskając w ręce rzemień, zamknęłam oczy. Skupiając się wyczulam słaby zapach siarki, który spłynął do mojego nosa, podczas gdy coś bardzo złego i ciemnego zaczęło pełznąc wzdłuż nitek, osadzając się na moich palcach jak spalony olej. Linka upadła a ja wzięłam głęboki oddech. — Nie jest dobrze..... — Co? Co udało Ci się odkryć? Przełknęłam gulę która stanęła mi w gardle. — Demon. Każde pojedyncze włókno jest przesiąknięte demoniczną energią. Chase pochylił się do mnie. — Czy na pewno, Camille? Skrzyżowałam ramiona na piersi przed cofnięciem się. — Jestem absolutnie pewna. Nic nie jest porównywalne do energii demona. A ta lina jest nią wręcz przesiąknięta. Tajemnica została rozwiązana. W tym momencie nie było ważne, czy mamy do czynienia z wróżkami, wściekłymi karłami czy tez innymi stworami, które byłoby nam łatwiej złapać i deportować. Sprawy się komplikowały, a my mieliśmy przejebane.... Chase myślał dokładnie to samo... — Myślałem, że demony zostały wypędzone z krainy wróżek już dawno temu?

— Jasne, większość z nich, tak. — Ale nie zapominaj, że mamy również skrzaty, gobliny, grupy wampirów i inne im podobne. Jednak żaden z nich nie jest w stanie wytworzyć takiej aury (cały czas nie spuszczałam oczu z narzędzia zbrodni). — Drżę na samą myśl, że istnieje szansa iż jakiś demon powrócił z podziemnego królestwa i przeszedł przez bramę, dostając się tutaj. — Wolę nawet nie myśleć że to możliwe! Przy czym jego wyraz twarzy sprawił, że zrobiło mi się go prawie żal. — Masz rację. Odpowiedziałam.Tymczasem OIA zapewniła nas, że nie ma możliwości aby demony mogły uciec i przedostać się tutaj. Wszystkie raporty monitorujące portale na przestrzeni setek lat wskazują, iż żaden wampir, tym bardziej demon nie mógł się wydostać. Po raz kolejny OIA składała nam obietnice bez pokrycia. Tak więc jeśli chodzi o poziom biurokracji, ludzie nie mają nic do pozazdroszczenia Sidhe. Chase spróbował szczęścia jeszcze raz, patrząc z innego punktu widzenia. — Czy aby na pewno... twój wewnętrzny zegar.... magiczny... działa? — Mój „wewnętrzny zegar magiczny» ?? — Posłuchaj, Chase — Zadałeś mi pytanie, a ja ci na nie odpowiedziałam. Ta lina należy do demona. Wierzysz mi, lub nie, wybór należy do ciebie. — Dobrze już dobrze, powiedział Chase. — To dlatego ze się martwię i nie podoba mi się to wszystko... Co mam zrobić w sprawie OIA? Mam im powiedzieć o linie i o tym co odkryłaś dotykając jej? — Możesz spróbować, mruknęłam. Zobaczymy, czy to da im wystarczającego kopa w tyłek. — Radzę ci się z nimi skontaktować jak najszybciej.

Braterstwo czarodziejów, specjalistów od komunikacji ze Światem Wróżek, założyło sieć agentów OIA na Ziemi. Problemem była jednak komunikacja pomiędzy nami a Centralą, która regularnie nas ignorowała nie odbierając telefonów i tym podobne rzeczy.. A co za tym idzie, ograniczając się do minimum udzielanych nam informacji. Tymczasem kiedy role się odwracały i to oni potrzebowali nas, byliśmy zmuszeni być w gotowości. Chase rozejrzał się wokół siebie. —Czy jesteś pewna, że możemy tu rozmawiać bezpiecznie? —Nie mogę sobie nawet wyobrazić, co by się stało, gdyby prasa odkryła, co się dzieje i tym samym ogłosiła, że jakiś demon grasuje na wolności mordując ludzi. — Już i tak wystarczająco trudno jest z wami wróżkami i innym wam podobnymi. W tym momencie miałam wielka ochotę mu przywalić lub choćby przypomnieć, że sama jestem w połowie człowiekiem . Powinnam się była tego spodziewać. By nie zdradzić jak bardzo zraniło mnie co powiedział, przywołałam na twarz coś na kształt uprzejmego acz ironicznego uśmiechu. – Wyglądasz jak stara kwoka, kiedy się denerwujesz, Chase. Uspokój się. Nie dalej jak wczoraj wzmocniłam zabezpieczenia więc nie masz się czego obawiać. – Tak, to wszystko... Jesteś pewna, ze wszystko dobrze zrobiłaś a to miejsce nie jest naszpikowane mikrofonami ? Jego śmiech okazał się zabójczy dla moich uszu. – Słucham? Pochyliwszy się nad stołem tak by moc spojrzeć mu prosto w oczy powiedziałam: już to kiedyś przechodziłam, dlatego nie pozwolę abyś mnie dłużej obrażał. Nikomu nie pozwalam na podobne traktowanie. Tym bardziej komuś takiemu jak ty „człowieczku”. Prawdą jest, że moje magiczne moce są ograniczone co jednak nic nie zmienia. Masz z tym jakiś problem?

– „Ograniczone magiczne moce” ? Tak to nazywasz?? – Czy mam Ci przypomnieć, jak Cię znalazłem zupełnie nagą na oczach wszystkich, powiedział Chase z uśmiechem od ucha do ucha nie przestając przy tym rozbierać mnie wzrokiem. – Skończ z tym fantazjowaniem, Johnson. Może, zamiast rozbierać mnie wzrokiem i rozpamiętywać coś co nie jest teraz istotne, spróbujesz trochę czarów? Odparowałam. – Pokaż mi, na co cię stać Supermenie!. Zapadła cisza. Jedną z niewielu rzeczy, jakie odkryłam po przyjeździe do Belle-Faire poza nędznymi przedmieściami Seattle było to, że Chase pożądał władzy jak nikt inny. Nie mógł rzecz jasna władać magią jak ja z racji tego, iż takowej nie posiadał. Musiał za to ukrywać swój dar jasnowidzenia tak, by OIA się o tym nie dowiedziała. Co było dla niego wystarczająco frustrujące, niemniej pozwalało mu to być w centrum wydarzeń. Dawało mu to też iluzję władzy i bycia kimś ważnym. Tylko dlatego wciąż dla nich pracował. Często miałam wrażenie że wręcz uwielbiał, gdy nie szlo mi za dobrze z czarami lub kiedy powijała mi się noga.. Chase podniósł rękę, aby utrzymać mnie z dala. — Przepraszam! Nie chciałam trafiać w twój czuły punkt. Rozejm? Pozwoliłam sobie przy tym na westchnienie. Brak taktu, czy nie, miał rację. Bo co jeśli uznamy, że cala sprawa z liną i wynikające z niej konsekwencje nie były w tej chwili najważniejsze? Zaś kwestia mojego zranionego ego była najmniejszym z naszych problemów. —Tak, ok, zawieramy rozejm. —Tymczasem wracając do tematu, oprócz mojej magii, Delilah ma zainstalowany elektroniczny system nadzoru. Ona kocha wasze wynalazki. Ustawiła go tak, by był

w stanie wykryć mikrofon lub inne urządzenie podsłuchowe, które mogłoby być tutaj umieszczone. Pominęłam przy tym drobny fakt, iż przy instalacji przepaliła bezpiecznik wylewając na niego swój sok pomarańczowy. Przy czym nastąpiło zwarcie, iskra przeleciała przez cały sklep. Ale Dalilah nie była z tych, co łatwo rezygnują. Zajęło jej co prawda trochę, by zrozumieć działanie całego systemu. Ale w rezultacie udało jej się wszystko zrobić prawidłowo. – Jesteś dobrą dziewczyną. Wiedziałem, że nas nie zawiedziesz. – Dziewczyna? (rzuciłam mu długie spojrzenie). – Chase, mogłabym być twoją matką... (Chase zamrugał) – Mam tendencję do zapominania, szczególnie że nie wyglądasz … – Jeszcze jedno słowo a pożałujesz! (ostrzegłam go unosząc brew). Byłam bardzo dumna z mojego wyglądu i wkładałam dużo pracy w to, by jak najlepiej się prezentować. To jedna z zalet życia na Ziemi: makijaż jest tutaj fantastyczny! Głównie dlatego, że nie plami jak kosmetyki z ziół i jagód których zwykłam dawniej używać. W moim świecie, zwykłam wyglądać niczym Piktowie ze swoimi ciałami pokrytymi tatuażami, a to z racji tego iż używałam do makijażu specjalnego zioła, które barwiło na pastelowo... nie muszę chyba dodawać jaki do dawało efekt końcowy. Dlatego powiedziałam sobie: nigdy więcej! Przed powrotem do domu, chciałam jeszcze uzupełnić swój zapas kosmetyków, w szczególności szminek i błyszczyków jak również jasnego, brązowego cienia do powiek. To jedna z moich słabości. Chase zakaszlał. Widziałam rozbawienie w jego oczach. — Dobrze, powiedział. Otóż jak to się stało. Dziś rano odebrałem telefon od bezdomnego, który mieszka w alejce blisko Voyagera. To właśnie on znalazł

ciało Jocko. — Już wcześniej pracował dla mnie jako mój informator, w innych sprawach które prowadziłem. Tak więc przybyłem tam jako pierwszy, co jest dobrą rzeczą, zważywszy iż widok Jocko nie należał do najprzyjemniejszych. Oczywiście, od razu umieściłem FH-CSI. Stłumiłam uśmiech. Stworzenie specjalnej brygady składającej się w połowie z ludzi a w połowie z wróżek było pomysłem Chasa. Składała się ona zarówno z ludzkich jak i naszych agentów . Którzy po odpowiednim przeszkoleniu mieli za zadanie zwalczanie przestępczości pomiędzy dwiema stronami. Chase umiał wykazywać inicjatywę i nieprzewidywalność, to muszę mu przyznać. Pech chciał, że odpowiedzialny za wszystko był tak naprawdę Devins, gnojek który stał parę stopni wyżej niż Chase. Mimo wszystko Chasowi udawało się ukryć przed nim niektóre rzeczy. Co było dobre. — Wezwaliśmy lekarza sądowego z OIA, a tym samym wszystkie informacje zostały utajnione. Zrobiło mi się słabo. Nagle wszystko wydało mi się zbyt realne. Myślenie o Jocko umierającym w jakiejś alejce sprawiło, że miałam ochotę się gdzieś zaszyć. Nawet jeśli Jocko nie należał do najbystrzejszych ludzi jakich znam, zyskiwał przy bliższym poznaniu. Ponadto nikt nie zasługiwał by tak zginąć, szczególnie Jocko do którego miałam wielki szacunek. — Jocko był ogromnej postury, przy czym posiadał wielkie poczucie humoru, nie znałam nikogo kto by mu w tym dorównywał. Dlatego też dostał tę pracę. Nawet kiedy był zły, potrafił rozmawiać z ludźmi bez użycia pięści. To był naprawdę bardzo dobry człowiek, który starał się robić wszystko jak najlepiej i dawał z siebie maksimum. Będę za nim tęsknić.

– To nie był człowiek, odpowiedział Chase, zmarszczywszy przy tym nos. Był gigantem. Był niegrzeczny, chamski i wyśmiewał się stale z mojego stylu ubierania. – Sam powiedziałeś przecież, że był «ogromniasty». Oni już tacy są, mogło być gorzej. Czego oczekiwałeś ? Chase rzucił mi irytujące spojrzenie... – Nie mam pojęcia. Nie znałem żadnych innych gigantów. Nigdy nie widziałem wampira lub wilkołaka czy zmiennokształtnego. Dopóki nie spotkałem ciebie i twoich sióstr, więc nie wiń mnie, że nie wykazuje w związku z tym wielkiego entuzjazmu. Olbrzymy, krwiopijcy, wilkołaki … – Zmienny kot. Wilkołak oznacza tego który potrafi się przekształcić w wilka. Co nie dotyczy Delilah która zamienia się w kota. Jeśli Delilah by usłyszała ze zaliczasz ja do grupy psowatych sama osobiście wydrapała by Ci oczy swoimi pazurami. – To prawda, zmienny kot. Jak mogłem się tak pomylić? Przepraszam. Coś w jego głosie powiedziało mi, że nie był do końca szczery. – Jeszcze jedna rzecz do zapamiętania : « Zmienni nie są do siebie podobni i nie reprezentują tego samego gatunku» – Dokładnie, Nie zapominaj więc o tym.. Niektóre z nich bowiem mogą rozerwać ci gardło kiedy o tym napomkniesz. Byłam w stosunku do niego szorstka, ale myślę że lepiej tak, niż żeby miało się to w przyszłości dla niego źle skończyć. — Nieważne. Próbuję powiedzieć to, że do niedawna były to tylko mity i legendy, aż kilka lat temu okazały się one prawdą i wyszły na światło dzienne. — Nawet ty... jesteś.... czarownicą! Wciąż nie mogę się przyzwyczaić!. — Masz u mnie punkt (odpowiedziałam). Myślę, że to musiał być dla Ciebie szok, zwłaszcza gdy uczono cię przez całe życie, że nie istniejemy. Cóż, to było dawniej.... A teraz powiedz mi coś więcej o śmierci Jocko. Bar grill «Voyager» podobnie jak mój sklep, był częścią światowej sieci agentów strzegących portali. Bar był także miejscem ich spotkań.

Wielu fanów było gotowych stać w kolejkach po to tylko, by mieć okazję popatrzeć na nas lub porozmawiać z nami. Sala zawsze była pełna i panowała rodzinna atmosfera. Moja siostra Menolly która była wampirem, pracowała nocami, słuchając krążących plotek i pogłosek wśród podróżnych przybywających z różnych stron świata. Jej obecność tam była dobrym sposobem, aby zapobiec ewentualnym kłopotom. Była to tez świetna okazja by dowiedzieć się wielu interesujących rzeczy, zanim ujrzały światło dzienne. Było to również jedno z niewielu miejsc, gdzie mogla znaleźć prace w nocy, a była wystarczająco silna, by zastąpić bramkarza w razie potrzeby. Chase wyciągnął paczkę papierosów, ale zaraz schował ją z powrotem, kiedy pokręciłam głowa na znak nie nie życzę sobie palenia w moim sklepie. Dym nikotynowy powodował wiele szkód w moich płucach. Podobnie działał na Delilah, tyle że dla niej było to jeszcze gorsze. Jedyną której problem ten nie dotyczył była Menolly, która z definicji była martwa. Czuła jedynie krew, strach i feromony. Rzuciłam okiem na zegar. – Nie mogę budzić Menolly przed zapadnięciem zmroku. Delilah ma rzeczy do załatwienia i nie będzie jej aż do późnego popołudnia. – Czemu nie wrócisz tu koło 18 tej ? Możemy spotkać się tutaj wszyscy po zachodzie słońca. Tymczasem możesz skontaktować się z Centralą. – Nie można by jej obudzić teraz? Jest pochmurno (powiedział Chase). – Chase zrozum wreszcie, że wampiry i słońce nie idą ze sobą w parze. Ponadto sam fakt że jest zamknięta w domu przez cały dzień nie jest dla niej łatwe. Im dłużej śpi, tym mniej jej dolega klaustrofobia. Menolly jest młodym wampirem jak na standardy. Ona nadal uczy się jak nim być. A my staramy się jej to ułatwiać. Robię co w mojej mocy by jej pomoc co nie zawsze jest łatwe. W rzeczywistości, przygotowuję dla niej niespodziankę za którą mnie na pewno znienawidzi, ale trudno to dla jej dobra.

– Widzę (powiedział Chase w zamyśleniu). – Dobrze, więc. Tymczasem ja skontaktuje się z Centralą i zobaczymy co nam to da. – Tak na marginesie. Gdybym był Menolly, to udawałbym że jestem dziś chory. Jeśli mamy tu faktycznie do czynienia z demonem, to może mieć on urazę do agentów OIA . A jeżeli do tego ma on wspólnika w środku, to może też wiedzieć, że Menolly jest naszym szpiegiem. Wspólnika? Nawet o tym nie pomyślałam... – Świetnie! Jakby wszystkiego było nam mało... (odpowiedziałam z uśmiechem) – OK, to do zobaczenia wieczorem! Chase skierował się do drzwi. Podczas gdy ja obserwowałam go dyskretnie jak wychodził. Wyciągnęłam nawet dłoń w jego kierunku, która drżała ale zaraz ją opuściłam kiedy zniknął w mroku. Morderstwo Jocko, zapoczątkowało szereg niebezpiecznych wydarzeń które miały dopiero nadejść. I choć nie miałam pełnego obrazu sytuacji to czułam, że coś wisi w powietrzu.... Powróciłam więc do mojej pracy, zmuszając się tym samym do uśmiechu i wiedząc, że za niespełna godzinę sklep zapełni się klientami i wspomnianymi wcześniej Obserwatorami wróżek.

Rozdział 2 Po ułożeniu wszystkich książek na półkach, złapałam telefon by wybrać numer Delilah. Nie wiedziałam nad czym obecnie pracowała, ale nieważne. Śmierć Jocko była teraz najważniejsza. Wiedziałam, że przeczucie mnie nie myli. Co nie dawało mi spokoju, to jakiego rodzaju istocie udało się tu dostać? I w jakim celu? Delilah odebrała po drugim dzwonku. Opowiedziałam jej dokładnie, co się stało. – Przynieś swój tyłek tutaj o 18tej. I pod żadnym pozorem nie zbliżaj się do Travelera zanim nie dowiemy się, z czym mamy do czynienia. – Biedny Jocko, był słodki, powiedziała. – Myślisz, że zginął, bo był agentem OIA? – Mam nadzieję że nie, odpowiedziałam. – Ważne by Menolly została dziś w domu. Nawet jeśli Jocko był dobrym człowiekiem, był też kretynem. Nie ma wątpliwości, że mamy do czynienia z czymś poważnym. Co nie wróży dobrze na przyszłość. Problemy będą się tylko nawarstwiać a my siedzimy w tym po uszy. – Myślisz o podziemnym świecie? Ton jej głosu zdawał się błagać, abym powiedziała "nie". Delilah zawsze była niepoprawna optymistką przy czym zawsze liczyła na szczęśliwe zakończenie, uśmiechając się przy tym niezależnie od wszystkiego. Dlatego nie wiem jak udało się jej pozostać agentką będąc tak naiwną? Zmrużyłam oczy, czując rosnące poczucie strachu w piersi. Jednocześnie sięgnęłam ku mojej wewnętrznej magii. Choć nie zawsze mogłam przewidzieć przyszłość, czułam zbliżające się niebezpieczeństwa. Moja magia dawała o sobie znać szczególnie w pełni księżyca, gdy bardzo chciałam. Zdarzyło mi się usłyszeć rożne rzeczy niesione wiatrem, przy magii gwiazd i księżyca. – Nie jestem pewna, ale coś się święci.

Delilah wypuściła oddech. – Muszę iść! Jestem tu, by zrobić zdjęcia, a mój cel właśnie się oddala ze szkoły. Warknęłam. —Robisz zdjęcia dziecku?! W co nowego znowu się wpakowałaś? — Oczywiście że nie, głupia! To nauczycielka! Jej mąż myśli, że ma romans. Lepiej jeśli już pójdę. — Miała mieć spotkanie w południe, ale zamiast tego kieruje się do swojego samochodu. Do zobaczenia wieczorem! Odłożyła słuchawkę śmiejąc się przy tym. Kim jestem? Nazywam się Camille D'Artigo i jestem czarownicą, pół wróżką, pół człowiekiem. Przypuszczam, że bardziej szczegółowa prezentacja nie zaszkodzi, a jest wręcz wymagana. Jako najstarsza z trójki dzieci, urodziłam się w Królestwie Wróżek. Oczywiście w naszym świecie posiadamy inne imiona, ale łatwiej jest, kiedy używamy tego samego w obu. Większość Ziemian uważała, iż Kraina Wróżek nie istnieje, dopóki jedno z nas nie wyskoczyło znienacka krzycząc „bum”. A kiedy już wyszliśmy z ukrycia, to staramy się nie robić rzeczy połowicznie. Skok w następny wymiar, świetna rzecz. Kraina Wróżek zamieszkała jest w dużej części przez Sidhe, jak również wszelkiego rodzaju krasnoludy, elfy, wróżki, jednorożce, wilkołaki, wampiry, driady, nimfy, satyry, rzygacze, smoki, gobliny i inne cudowne istoty tak dziwne, że większość ludzi nigdy o nich nawet nie słyszała. Dorastanie w Krainie Wróżek było jak życie w świecie baśni. Mimo iż czasami nasz świat zdawał się mieć więcej koszmarów nic opowieści braci Grimm czy Babci Gąski, kochaliśmy go i wszystkie zamieszkujące go stwory. Aż do ostatnich lat rzadko przekraczaliśmy portale w dużych ilościach. Również każdy, kto spotkał jednego z nas, trzymał to zazwyczaj w tajemnicy by nie zostać wziętym za głupca. Albo jeszcze gorzej... Teraz, oczywiście, jesteśmy atrakcją turystyczną. Ludzie przychodzą do mojego sklepu, aby nas obserwować i robić nam zdjęcia. Co jest dobre dla interesu. Prawie każdy kupuje co najmniej jedną książkę. Więc staram się im to wynagradzać kusząca postawą i tym samym ukłonem w ich stronę.

Bywało też, iż sporadycznie ktoś brał nas na cel bo uznał, że byliśmy pomiotami szatana. Szczęśliwie dla nas, nie zdarzało się to często. Prawie wszędzie byliśmy mile widzianymi gośćmi, na wszelakich imprezach czy rautach. Wszystko to może wydawać się męczące ale w imię poprawnych stosunków byliśmy zmuszeni się dostosować i tym samym udawać, że wszytko jest w porządku. Wraz z moimi dwiema siostrami Delilah i Menolly dorastałyśmy niedaleko pałacu królowej. Nasza matka, Maria, była śmiertelna i to jej imię nosimy tu na Ziemi: ARTiGO. Nasz ojciec był natomiast z rodu Sidhe. Powiedziałam, ze była śmiertelna.....? Bardziej uzasadnionym byłoby powiedzieć, że była człowiekiem, ponieważ większość mieszkańców Krainy Wróżek jest śmiertelna. Żyją długo, to prawda. Ale nie są nieśmiertelni. Prawdziwe nieśmiertelni są tu wyjątkiem, który nie ma nic wspólnego z istotami z krwi i kości. Och..... i nie możemy zapomnieć o bogach którzy nie są jednak ostatnio zbytnio rozmowni, tym samym wolą by zostawiono ich w spokoju. Słyszałam pogłoski, że Demeter, bogini płodności, zaczęła przechadzać się po Ziemi. Zdarza jej się zapominać iż Persefona, małżonka Hadesa a jej córka, jest dorosłą kobietą, zadowoloną z bycia władczynią świata podziemia. W chwilach szaleństwa przypomina sobie, kiedy ta za zgodą swego ojca Heliosa, została porwana przez Hadesa. Doprowadzona do ostateczności Demeter opuściła Olimp i zabrała ziemi płodność. Zaniepokojony wszystkim Zeus zgodził się w końcu zwrócić córkę Demeter. Jak wiadomo większość bogów odwróciła się do ludzi plecami, gdy ci zrobili to samo. Brak szacunku potrafi być druzgocący dla ego co niektórych... W każdym razie, nasza matka pochodziła z Seattle. Była sierotą. Podczas trzeciego roku studiów wyjechała do Hiszpanii w celu przygotowania pracy dyplomowej ze sztuki jak również w poszukiwania innych członków swojej rodziny. Potem wybuchła II Wojna Światowa, została tym samym zmuszona do porzucenia studiów i rozpoczęcia pracy w fabryce. To właśnie tam na przedmieściach Madrytu poznała naszego ojca, gdzie został wysłany z misją. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Nasz ojciec załamał się i wyznał naszej matce całą prawdę o sobie.

Po tym matka wyruszyła z nim do Krainy Wróżek, gdzie się pobrali ku dezaprobacie Królowej. Kilka lat później, przyszłyśmy na świat. Miała pięćdziesiąt lat, kiedy zmarła po upadku z konia na polowaniu. Od tego czasu ojciec wychowywał nas sam. Dorastanie jako pół-człowiek w świecie wróżek nie było łatwe. Byłyśmy stale wyśmiewane. Ale to najmniejszy z naszych problemów. Nasi rodzice bardzo szybko odkryli to, co dało połączenie ludzkiej krwi naszej matki z rodowodem naszego ojca. Wszystkie trzy byłyśmy wyjątkowe i niepowtarzalne. Jak już wcześniej wspomniałam, jestem czarownicą, ale moje moce a co za tym idzie czary maja w zwyczaju płatać mi figle... i nie zawsze układają się po mojej myśli.. Czasami są one wręcz doskonałe, a czasem.... nie bardzo. Weźmy przykładowo ostatni miesiąc. Kiedy to próbowałam zmusić się do stania niewidzialną a to tylko dlatego, by uniknąć irytującego mnie klienta... coś poszło źle, a ja wylądowałam kompletnie porośnięta futrem... Ot co ! Całości dopełniały moje długie czarno-niebieskie włosy (które są moim naturalnym kolorem o czym każdy już teraz wie...) do tego figura w kształcie klepsydry... czy muszę dodawać coś jeszcze? Moi stali klienci stojący w kolejce byli bardziej niż szczęśliwi móc obserwować mnie i komentować wszystko zanim nie odkryłam co się stało. Co niestety nastąpiło dopiero po paru godzinach.... nieświadoma niczego dałam świetny pokaz, nie ma co! Na domiar złego czar trwał cały tydzień! Dlatego też byłam zmuszona powierzyć pieczę nad sklepem mojej asystentce Iris. Jeszcze do dnia dzisiejszego słyszę różne aluzje i docinki pod swoim adresem, ale staram się robić dobrą minę do złej gry i udawać że nic się nie stało. Delilah i Menolly mają swoje własne problemy. Nawet jeśli nasze powiedzmy „niedoskonałości” uniemożliwiają nam bycie idealnymi agentkami, trudno. Staramy się mimo to iść do przodu i nie poddawać przeciwnościom. Jeśli ci na górze myśleli, że wysyłając nas na Ziemie nie wywołamy zamieszania... Cóż zawiedli się. Miejscowi Obserwatorzy powinni się tu pojawić lada chwila. Rozejrzałam się po sklepie który nie mógłby być chyba bardziej czysty, a to dzięki Iris, która spisała się na medal. Muszę pamiętać by ją zaprosić dziś po południu na zakupy do sklepu z tkaninami.

Kiedy dokładnie w południe, drzwi otworzyły się wpuszczając pierwszych Obserwatorów Wróżek, zdążyłam jeszcze rzucić okiem w lustro by się upewnić, czy aby mój makijaż nie wymaga poprawy.. szczególnie moja szminka która miała paskudny zwyczaj rozmazywania się... następnie przybrałam mój najpiękniejszy uśmiech na twarz by powitać pierwszych wchodzących. Pierwszą osobą z jaką przyszło mi się przywitać, była Erin Mathews, prezes lokalnego klubu której towarzystwo bardzo lubiłam. Ponadto prowadziła ona sklep z bielizną kilka przecznic od mojego sklepu. Podczas naszego pierwszego spotkania podarowałam jej gorset. Czasami wyskakiwałyśmy również razem na kawę i babskie pogawędki. Uważałam jej przyjaciół za trochę, powiedzmy sobie, zwariowanych ale po głębszym zastanowieniu uznałam, że moi nie są dużo lepsi. Wiec kim jestem, by ją osądzać? — Camille, zastanawialiśmy się właśnie czy sprawiłabyś nam ten zaszczyt i pozowała z nami do zdjęcia grupowego? Uśmiechając się z nadzieją, świadoma tego, iż wielokrotnie już pytała mnie o to samo w przeszłości: — Oczywiście! Nie musisz nawet pytać! Odpowiedziałam. Pragnę zaznaczyć, iż ludzie tu byli znacznie bardziej hojni w obdarowywaniu kogoś przyjaźnią aniżeli tam skąd pochodzę. Ustawili nas w trzech rzędach i pozwolili mi stanąć pośrodku. Iris pstryknęła nam zdjęcie z bliska. Po czym ustawiła się za kontuarem by zrobić nam jeszcze jedno z większej odległości. Technicznie rzecz biorąc, Iris była juniorem w OIA, zajmowała się sklepem, kasą a kiedy trzeba było, układała wszystko na miejscu. W skrócie była moją prawą ręką i była niezastąpiona. Była mała i krępa o jasnej twarzy, która wzbudzała zaufanie. Umiała przyciągać klientów, stale uśmiechnięta z filiżanką herbaty i domowymi ciasteczkami. Wokół mnie zebrała się grupa piętnastu kobiet i mężczyzn. Natomiast Erin wzięła głęboki oddech i podniosła do góry egzemplarz książki Katharine Briggs „ Encyklopedia Wróżek”. – Więc powiedz nam, zaczęła, co jest prawdą a co nie? Tłumiąc jęk, wzięłam książkę. Czego nienawidziłam, to granie roli profesora który

ma wyjaśnić zebranym gdzie znajduje się granica, która oddziela fantazję od rzeczywistości. Z pojawieniem się Delilah, sklep był już opustoszały. Pozostał jeszcze Henry Jeffries, stały bywalec. Po machnięciu mi ręką na powitanie, moja siostra zniknęła na schodach prowadzących do małej obskurnej nory, która służyła jej za biuro. Cały budynek był własnością OIA. Udostępnili jej pierwsze piętro, by mogla tam założyć swoją agencję detektywistyczną. Co może wydawać się hojne z ich strony, nie dajmy się jednak zwieść! Całość była ciemna, brudna i ponura. W zamian miała ona zmniejszyć populacje grasujących tam szczurów. Na co przystała, zaznaczając przy tym, że nie zamierza ich jeść. Prawie codziennie, otwierała okno swojego biura z widokiem na kubły na śmieci, by wyrzucić jednego lub dwa. Zwykła mawiać: „Kto wie, co je tu przyciąga? Jeść szczury kanalizacyjne?! To jakiś żart!" —Twoja siostra w ogóle cię nie przypomina, zauważył Henry wypisując mi czek. Henry był jedną wielką chodzącą dobrocią, czym przypominał mi mojego wujka, z tą różnicą, że miał on zwyczaj rozmawiać z drzewami, a Henry był młodszy ode mnie, nawet jeśli wyglądał na starszego. Poza tym, traktował nas z uprzejmością i kurtuazją co było rzadkością. Raz dwa zapakowałam jego książki do torby. Henry był zapalonym fanem science fiction i fantasy, który pochłaniał średnio pół tuzina książek tygodniowo. Podałam mu torbę. —Wdałam się w ojca. Za to Delilah przypomina nasza matkę która była człowiekiem. To nie tylko odnosi się do jej wyglądu. Delilah była złotym dzieckiem, wychowywała się w otoczeniu ludzi i miała z nimi więcej wspólnego niż ja. Posiadała miękkie serce, przy czym była przekonana, że dobro istnieje w każdym człowieku. Czasami martwiłam się o nią. Jeśli chodzi o naszą siostrę Menolly, nikt z nas nie wiedział do kogo jest podobna. Rude włosy które występowały w linii każdego z naszych rodziców, nie były w tym przypadku żadną wskazówką. Jej przemiana w wampira jeszcze bardziej skomplikowała sprawy.

Po odprowadzeniu Henry'ego do drzwi, odwróciłam tabliczkę z napisem „Otwarte” na „Zamknięte”, po czym oparłam się o nie. Już prawie przestało padać, choć widać było jeszcze ostatnie krople. Chwyciłam jedną na język, po czym skrzywiłam się z powodu jej kwaśnego smaku. W Krainie Wróżek, deszczówka była czysta i bogata w minerały podobnie jak lodowce. Jeszcze jedna rzecz, za którą tęsknię. Z westchnieniem zamknęłam drzwi i skierowałam się ku ladzie. Prawie ciemno. Dzięki zachmurzeniu, zmierzch zapadł wcześniej niż dotychczas. Kolejna zaleta mieszkania tu. Kiedy dotrę do domu, będzie czas by obudzić Menolly. Podczas gdy ja liczyłam dzienny utarg, Delilah zaczęła schodzić w dół schodów. —Chasa jeszcze nie ma? zapytała, wychylając się zza kontuaru, gdzie przechowywałam pieniądze w sejfie. Objęła kolana rękami, głowę przechylając na bok, by lepiej widzieć. Przysięgłabym, że jej uszy się poruszyły. Rzuciłam okiem na drzwi. – Nie, ale mogę się założyć, że jest już w drodze. Chase nigdy się nie spóźnia, no

chyba że wyskoczy mu coś niespodziewanego. – Więc co? – Jak tam twoje śledzenie? Złapałaś kogoś na gorącym uczynku? Delilah posłała mi swój uśmiech. – Wcale nie. Okazało się, że kobieta była umówiona na lunch w sierocińcu na

Wilson Street. Przeprowadziłam małe śledztwo i odkryłam, że chciałaby mieć dziecko, ale niestety jej mąż jest bezpłodny. – Myślę, że chciałaby zaadoptować dziecko, ale boi się mu o tym powiedzieć. – Co mu powiedziałaś? – Prawdę, że żona go nie zdradza. A spotkanie nie było w szkole. – Powinien przestać się martwic, tylko kochać swoja żonę tak jak na to zasługuje (uśmiechnęła się). Myślę że to on na nią nie zasługuje. – Wiesz, czasami nie rozumiem tej kultury. Jeśli się kogoś kocha, to nie powinno się w niego wątpić . Zaśmiałam się.

— Nie sądzę abyśmy miały zrozumieć to wszystko w jeden dzień. To niemożliwe

nawet dla nas. Nie wiem jak naszej matce udawało się tu żyć. — Dobrze, była może w stu procentach człowiekiem, ale na pewno pamiętasz, co

znaczyła dla niej lojalność i wierność, powiedziałam. Wiesz co by się stało, gdyby nasz ojciec miał kogoś na boku?! Gdyby tylko zamierzał spać z inna? Brrr, Nasza matka zamieniła by jego życie w piekło! — Ale o czym my tu mówimy? Wiadomo przecież, że to nigdy by się nie stało. Ojciec nigdy nie spojrzał na inna kobietę. Dla niego liczyła się tylko i jedynie nasza matka. Delilah pociągnęła nosem. — Żałuje, że go tu nie ma. Czułabym się bezpieczniej, gdyby był z nami. Uśmiechnęłam się do niej. — Ty, wykwalifikowana agentka OIA, chcesz by tatuś przyszedł i cię chronił? (widząc jak się rumieni i jak czuje się zakłopotana, machnęłam ręką). — Prawdę mówiąc sama żałuje, że go tu nie ma... Delili zabłyszczały oczy. — Brakuje mi mamy. Chciałabym, aby mogla żyć dłużej i być tu teraz z nami. Nie miałabym nic przeciwko dowiedzeniu się czegoś więcej o naszej ludzkiej stronie. Mama na pewno mogłaby nam wiele opowiedzieć... — Mogłaby... (przy tym odgarnęłam jej delikatnie spadające na twarz włosy). Podczas gdy tu jesteśmy, warto będzie rozejrzeć się w poszukiwaniu jakichś żyjących członków naszej rodziny. Wszystko we mnie krzyczało, żeby tego nie robić. Że byłaby to wielka pomyłka. Ale wiedziałam też, że to pozwoli uspokoić Delilah. Z nas trojga to jej brakowało najbardziej matki. Jako że to mi przyszło być najstarszą, na mnie spadł obowiązek wzięcia spraw we własne ręce. Menolly była zawsze niezależna i to od samego dzieciństwa. Natomiast Delilah.... pozostawała blisko uczepiona jej spódnicy, zanim odważyła się wyruszyć samotnie na odkrywanie świata. Delilah zmarszczyła nos. — Zapewne ludzie maja pewność siebie we krwi. Czyż nie? — W końcu nasza matka zdecydowała się podążyć za naszym ojcem do świata

którego nigdy wcześniej nie znała. To wymagało z jej strony dużo odwagi. — Nie zapomnij, jak jej się udało uzyskać zgodę na wyjazd. Co nie było łatwe zważywszy iż była człowiekiem. Wzruszyłam ramionami otulając się szczelniej moim płaszczem, który podobnie jak większość moich ubrań posiadał swój „dramatyczny” urok. Z wyglądu bardziej przypominał pelerynę jaka widuje się w starych butikach z kostiumami teatralnymi. To właśnie tam ja znalazłam i zapłaciłam za nią jedynie 30 dolarów ! —Jesteś niepoprawna romantyczką, Delilah. Zawsze nią byłaś. Porozrzucane wszędzie pluszaki, kocięta, serduszka... – Hej! Jeśli chcę, mogę być prawdziwą tygrysicą! (podając mi przy tym idealnie pasującą do peleryny torebkę wyszywana perłami). – Po prostu, wolę chować moje pazury, kiedy nie są mi potrzebne. Zaśmiałam się. —Oj, moja kochana, nie denerwuj się tak. Jesteś równie odważna jak nasza matka. Wszystkie jesteśmy. Podobnie jak ona, opuściłyśmy nasz dom dla tego miejsca. A nasza praca przynosi rezultaty. —Jesteśmy odkrywcami (powiedziała z uśmiechem, który ujawniał czubek jej kłów). W przeciwieństwie do wampirów, kły Delilah się nie chowały. Była przez to bardzo popularna wśród ludzi, którzy kochali niebezpieczne kobiety. —Poszukiwaczki przygód! (odparłam, odwzajemniając jej uśmiech) —Kretyni z agencji rządowej, którzy biorą nas za martwych i niezdolnych do okazywania uczuć (uniosła przy tym do góry dwa palce na znak „zwycięstwa”). W tym momencie otrzeźwiałam. Działania OIA w ostatnim czasie nie wróżyły nic dobrego. Nie zapominajmy jednak, że to my same byłyśmy na tyle szalone by przyjąć tę robotę (nagły ruch za oknem odwrócił moją uwagę). —Jest już Chase, który nie wygląda na zadowolonego. —Przepraszam za spóźnienie, powiedział ostrym głosem, który nie zachęcał do dalszej rozmowy. Udało mi się skontaktować z Centralą. Wstrzymajcie się jednak z pytaniami, dopóki nie znajdziemy się w jakimś bezpiecznym miejscu, gdzie będziemy mogli porozmawiać.

– Jesteś gotowy? Skinął głową. Delilah, przeskoczyła przez ladę by chwycić swoja kurtkę lotniczą. Budziła powszechne zainteresowanie, szczególnie wśród mężczyzn, mierząc metr osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, ubrana w dopasowane jasne dżinsy i opinający ją top. Całości dopełniały wysokie szpilki. Wzbudzała tym respekt, co było ważne szczególnie w jej profesji Wychodząc włączyłam alarm, po czym każde z nas udało się w kierunku swojego samochodu. Nasz dom w stylu wiktoriańskim, składał się z dwóch pięter i piwnicy, którą zajmowała Menolly osłonięta przed słońcem i innymi niebezpieczeństwami. Ja zajmowałam pierwsze piętro, Delilah natomiast drugie. Parter by wspólny dla nas wszystkich. Obiady jadałyśmy wspólnie, natomiast Menolly zadowalała się dotrzymywaniem nam towarzystwa. Sam teren zajmował dwa hektary, przy czym położony był blisko lasu, który prowadził do wielkiego stawu. Jak można się domyśleć, cena była ciut wysoka. Szczęśliwie dla nas, podczas lat spędzonych na Ziemi, naszemu ojcu udało się zgromadzić spora sumkę pieniędzy, która przez wszystkie dziesięciolecia była dobrze ukryta. Po objęciu przez nas stanowiska, ojciec podarował nam swoje oszczędności z wszystkimi nagromadzonymi odsetkami. Razem z tym, co pozostawiła nam nasza matka, miałyśmy dość, by kupić dom i go umeblować. Po czym żyć prosto, ale wygodnie. Zaraz po naszym urodzeniu, matka nalegała, byśmy miały numer ubezpieczenia społecznego. W tym celu nasz ojciec przywiózł tu naszą matkę by ta dopełniła wszystkich niezbędnych formalności. Tak oto po przybyciu tu, udało nam się bez problemu otworzyć rachunek w banku, a po odpowiednim treningu obgryzania paznokci i nieprzespanych nocy, uzyskać upragnione prawo jazdy. Dzięki dalekowzroczności naszych rodziców, uniknęłyśmy jednego z najgorszych losów jaki spotykał nowo przyjętych funkcjonariuszy po przybyciu na Ziemię. Zajmowanie lokum wielkości znaczka pocztowego pełnego karaluchów i innego robactwa. Do tego w dzielnicy położonej gdzieś na obrzeżach miasta. Był to subtelny sposób, by trzymać nas z dala od ludzi jednocześnie nie spuszczając nas z oka. Rzecz jasna, ludzie tacy jak Jocko czy gobliny, byli bardziej niż szczęśliwi

z zajmowanego lokum. Przywykli bowiem do życia w schronach lub jaskiniach gdzie zwykł unosić się zapach skunksa... Jedynym minusem mieszkania w Belles-Faire była droga prowadząca do Seattle. Trzeba było nakładać pół godziny extra by dostać się do miasta rano i drugie tyle z powrotem. Najbliższy portal mieścił się jakieś osiem kilometrów od Seattle. Był on ukryty głęboko w lesie i chroniony przez jedną z „Wiedźm Przeznaczenia”. Wiedźmy nie były ani złe ani dobre. Miały za zadanie zachować równowagę po obu stronach, obserwując bieg losu i wkraczając na scenę kiedy coś szło nie tak. Korzystały przy tym z pomocy wróżek i innych istot nadprzyrodzonych. W zamian za pomoc, pozwalano nam uprawiać na ich terenie niezbędne do czarów zioła. I tak oto Delilah reguluje populację myszy, nawet jeśli skarży się przy tym na niestrawność. Menolly natomiast może swobodnie polować bez bycia zauważoną. Jestem pewna, że gdyby Chase poznał jadłospis Menolly, z pewnością by się rozchorował. Kiedy pytał na co poluje Menolly mówiłyśmy, że poluje na małe zwierzęta. Co było bliskie prawdy, ponieważ atakowała tylko tych złych i naprawdę wrednych. Podczas gdy Delilah, wyskoczyła ze swojego samochodu, ja skierowałam się ku gankowi. Chase szedł za nami. Odwróciłam się by coś powiedzieć siostrze: —Dlaczego nie zaproponujesz Chasowi drinka, podczas gdy ja pójdę obudzić Menolly? Widać było, że Chase miał ochotę zaprotestować, ale tylko wzruszył ramionami, po czym podążył za Delilah do salonu. Kiedy tylko upewniłam się że nikt mnie nie widzi, skierowałam się do kuchni gdzie użyłam tajnego przejścia, prowadzącego do piwnicy. Wszystko to, by zapewnić Menolly bezpieczeństwo i chronić ją gdy spała i nie była w stanie sama się obronić. Schodząc po schodach na palcach, poczułam mrowienie na skórze. Wchodzenie do legowiska wampira nigdy nie było dla mnie zabawne. Nawet jeśli tym wampirem była moja siostra. Przynajmniej była nietuzinkowa.... ściany zostały pomalowane na kolor kości słoniowej, natomiast pościel i poduszki na krzesła miały kolor popielato – zielony. Sam pomysł udekorowania wnętrza narodził się po oglądnięciu jakiegoś programu w

telewizji. Rezultat końcowy przeszedł nasze najśmielsze oczekiwania. Wszystko fantastycznie ze osobą współgrało. Dlatego też byłam pewna, że powinna spróbować szczęścia w dekoracji wnętrz. Należy wspomnieć, że Menolly zawsze wykazywała zamiłowanie dla sztuki. W odróżnieniu od wielu wampirów, unikała wszystkiego co krzykliwe. Przykładała za to dużą wagę do szczegółów. Bardzo dbała o porządek i ograniczenie wszystkiego do minimum. Podobnie rzecz się miała z jej stylem ubierania się. Nie spała w trumnie, jak niektórzy myśleli, ale w prawdziwym łóżku. Wydzieliłyśmy jej nawet specjalną odpowiednio wentylowaną przestrzeń, gdzie mogla doprowadzić się do porządku po wcześniejszym pożywieniu się tak, by nie zabrudzić niczego domu. Ponieważ do mnie należy większość prac domowych, tym bardziej doceniam jej zamiłowanie do porządku. Kiedy Delilah bywała zbyt zestresowana i zajęta by pomóc nam w porządkach, Menolly robiła co mogla by nasz dom był czysty i zadbany. Ale wiadomo wszystko ma swoje granice. W swoim czasie wysłałam nawet zapytanie do OIA czy nie mogli by nam podesłać pokojówki? Wspominając o zamku w Hiszpanii i takie tam... zawsze można pomarzyć, prawda? Zbliżając się do łóżka, obliczyłam dystans dzielący mnie od drzwi. O tym jak silne są wampiry zaraz po przebudzeniu przekonałam się na własnej skórze. O moim braku ostrożności przypominają mi dwie długie blizny na ramionach. Rzecz jasna Menolly czuła się z tego powodu winna, ale ja nie miałam do niej o to żalu. Wina leżała tak naprawdę po mojej stronie, gdyż nie byłam wystarczająco ostrożna. U niej natomiast zadziałał instynkt, który kazał jej zaatakować. Budzenie wampira ze snu, nachylając się nad nim kiedy ten jeszcze się nie pożywił jest najgłupszą rzeczą jaką można zrobić. Jednak tym razem, nie byłam już tak głupia, by stanąć przy jej łóżku. —Menolly? Menolly?

Była piękna kiedy spała. Przypominała mi porcelanową lalkę o pięknych i gładkich rysach. Bez śladu zmarszczek, których nigdy nie będzie miała. Jej cera była oczywiście zbyt blada, ale nie można było z tym nic zrobić. Testowanie samoopalacza też nie było dobrym pomysłem: jej twarz robiła się po nim pomarańczowa, co w połączeniu z jej rudymi włosami zaplecionymi w warkoczyki i poprzewlekane koralikami dawało piorunujący efekt. Przypominała Bo Derek w „Wampirach” Uwielbiałyśmy oglądać wspólnie stare filmy by uzupełnić nasze braki w znajomości ludzkiej kultury. —Hein? Wstała, mrugając przy tym. Odskoczyłam. Coś do czego nie mogłam przywyknąć to czerwony kolor jej oczu zaraz po przebudzeniu, które dopiero po paru minutach zmieniały barwę na jasno błękitną. Kiedy spojrzała na mnie, jej oczy były już normalne. To pozwoliło mi odetchnąć z ulgą. —Camille? Już czas wstawać? (rzuciła okiem na zegar). Dopiero wpół do siódmej? Słońce już zaszło? — Dosłownie przed chwilą. Nie masz się czego obawiać. Stało się coś złego, inaczej bym cię nie budziła. Chase jest na górze. I mamy zadanie do wykonania. Po przeciągnięciu się, wyskoczyła z łóżka. Zazdrościłam Menolly figury. Miała obfity biust będąc przy tym smukłą i wysportowaną. Podobnie jak Delilah mierzyła 1,85 cm więc przewyższała mnie o 15 cm. Z nas trzech to ja byłam tą najniższą... Można było ją porównać do Sarah Connor. Miejmy tylko nadzieje, że śmierć Jocko nie sprawi, że będziemy musiały się zmierzyć z naszym własnym Terminatorem. Menolly założyła dżinsy i zielony sweter z golfem. Wszystko leżało na niej jak ulał. Nie potrzebowała nawet nosić stanika.

—Co się stało? Spytała, poprawiając swoje uczesanie. Dźwięk koralików sprawił, że się uśmiechnęłam. Pamiętam jak powiedziała mi kiedyś że sprawiają iż czuje że żyje. Cisza tak typowa dla wampirów doprowadzała ją do szału. Siedząc na łóżku, nogi skrzyżowane, zwlekałam z odpowiedzią bawiąc się rąbkiem kołdry. —Jocko został zamordowany. Centrala zleciła nam wyjaśnienie sprawy. Powiedzieli że jego śmierć była przypadkowa. Ale ja czuję, że za wszystko odpowiedzialny jest demon. Nie pracujesz dzisiaj. Już do nich dzwoniłam i uprzedziłam ich, że bierzesz wolne. —Zamordowany? Demon zabił Jocko? Mimo iż jej twarz wydawała się być nieruchoma, wyczulam drżenie w jej głosie. W ostatnich miesiącach Jocko i Menolly stali się dobrymi przyjaciółmi. Na tyle na ile to możliwe. Oboje zdawali się skarżyć na swój los: Menolly na to, że stała się wampirem wbrew swojej woli, Jocko z racji swego niskiego wzrostu. Skinęłam jej głową. — Naprawdę jest mi przykro. Pochyliłam się w jej stronę by ją objąć. Podczas gdy ona wpatrywała się w swoje ręce. Domyśliłam się, że stara się powstrzymać łzy. Łzy wampirów były czerwone jak krew która piły. A Menolly nie znosiła śladów jakie ta pozostawiała. —Jak? Jak to się stało? I kim jest dupek, który go zabił? Jocko nigdy nikogo nie skrzywdził bez powodu (westchnęła). — Wszystko to jest do bani. Pocałowałam ją w czoło. — Wiem. Został uduszony. Wszystko to jest straszne. — Chase wszystko ci wyjaśni. Wrócił właśnie z Centrali, po tym jak wyczułam demona na linie którą został uduszony Jocko. Powiedział, że udało mu się z nimi porozmawiać. Kto wie jak to się potoczy?... W przeciwnym razie, mam dla ciebie niespodziankę. —Zabiorę cię w jedno miejsce dziś wieczorem i nie chcę słyszeć żadnych pytań. Czy

zaufasz mi i obiecasz, że ze mną pójdziesz? —Nie jest to klub ze striptizem, mam nadzieje? Po ostatnim fiasku, wolę nie przechodzić przez to jeszcze raz. Niestety nasze pomysły nie zawsze się sprawdzały w praktyce. Po tym jak udało mi się wyciągnąć Menolly z baru pomagając jej odzyskać kontrole, zdecydowałam że nagie ciała były ostatnią rzeczą, jaką musi oglądać. Oznaczało to, że kluby z męskim striptizem, sauny, szatnie i inne podobne im miejsca odpadają. Było to dla niej zbyt wielka pokusą. —Zaufaj mi, to się nie powtórzy. To nie ma nic wspólnego z tamtym. Obiecaj mi, że ze mną pójdziesz! Westchnęła kiedy wprowadziłam ją po schodach na górę. —Dobrze, niech będzie. Obiecuję. Ale lepiej by było to tak zabawne, jak tam gdzie pracuję. W kuchni czekali już na nas Chase i Dalilah. Chase popijał butelkę piwa, natomiast Delilah szklankę mleka. Oboje odetchnęli kiedy nas zobaczyli. Nie mogłam się powstrzymać od zachichotania. —Niewiele do powiedzenia, co? Delilah patrzyła w sufit pogwizdując, Chase wpatrywał się za to w swoją butelkę piwa. —Przejdźmy od razu do rzeczy (drżąc, usiadłam na moim miejscu). Chase tymczasem obserwował Menolly, starając się nie okazać przy tym strachu. Punkt dla niego. Miał powód, by ją szanować. Mogła z nim zrobić co chciała, kończąc z nim jednym ugryzieniem. Nalałam sobie kieliszek wina. Menolly nigdy nie piła kiedy miałyśmy gości. Mimo iż krew przypominała z wyglądu sok pomidorowy, który przechowywałyśmy w lodowce, mogło to być mimo wszystko żenujące. Ponadto sam jej zapach budził wstręt dla tych, którzy nie byli przyzwyczajeni. —OK, jest tego trochę (Chase odchrząknął i wyciągnął swój notes). —Camille wie już co i jak, ale zacznę od początku tak, by każdy był na bieżąco. Dziś rano pół do piątej, w bocznej alejce niedaleko Voyagera zostało odnalezione ciało. Odnalazł je bezdomny – a zarazem mój informator. Zadzwonił do mnie a ja

zjawiłem się dziesięć minut po jego telefonie. Jocko został uduszony. Ten kto to zrobił musiał być naprawdę silny. Jak nam wszystkim wiadomo, Jocko nie był ułomkiem. Ponadto są ślady świadczące o tym, że się bronił. Lekarze sądowi zgadzają się ze mną, że Jocko został zabity wewnątrz baru, następnie ciało zostało przeniesione na zewnątrz. W środku odkryliśmy ślady walki w postaci porozrzucanych krzeseł a tylne drzwi były szeroko otwarte. Delilah się skrzywiła. —Biedny Jocko. Czy lekarze sądowi orzekli coś jeszcze? Chase rzucil okiem na swoje notatki. —Nie bardzo. Znaleźli na nim ślady energii, która nie należy do człowieka. Kiedy Camille powiedziała, że wyczuła opary demona na linie, wróciłem do nich i poprosiłem, aby jeszcze raz wszystko sprawdzili. Niestety, osoba która przeprowadzała autopsję nie potwierdziła wersji Camille. Mimo to zdecydowałem się poprosić o pomoc innego specjalistę by ten jeszcze raz wszystko sprawdził. Na pewno dam wam znać, jeśli dowiem się czegoś nowego. — Tymczasem przeraża mnie myśl, iż gdzieś tam czai się ktoś wystarczająco silny, by udusić Jocko. Menolly uniosła brew i wskazała na Delilah. Spojrzałam na nasza blond boginię. Niewielkie oznaki stresu były widoczne na jej twarzy. Przyjęła śmierć Jocko gorzej niż myślałam. A może była po prostu zmęczona? Za parę dni będzie pełnia, a ona wciąż cierpi na comiesięczne dolegliwości. Aby dodać jej otuchy, poklepałam ją po ramieniu. —Pij swoje mleko kochanie, to cię uspokoi. Chwyciła delikatnie szklankę i oblizała jej krawędzie zanim wzięła duży łyk. Z łokciami na stole, Menolly nie spuszczała wzroku z Chasa. – Więc nie wiemy co go zabiło, oprócz zapachu demona?. Chase, potrząsnął głową. – Nie, jak już powiedziałem wcześniej, po rozmowie z Camille skontaktowałem

się z Centralą. Nie byli zbyt rozmowni, zadawali za to wiele pytań. Byli szczególnie zainteresowani czy aby nie zapomniałaś zgłosić niczego podejrzanego w barze? Menolly wzięła głęboki oddech – bardziej dla efektu niż samej potrzeby, następnie odsunęła krzesło i wstała. —Co ty insynuujesz, dokładnie, Johnson? Że zrobiłam coś głupiego i zapomniałam o tym wspomnieć? Albo, że jestem zdrajcą??! Ups! Widziałam charakterystyczne oznaki zbliżającego się wybuchu. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowaliśmy był spór między Chase i Menolly. Chrząknęłam. —Nie sądzę, aby Chase coś insynuował. Pytanie wyszło z Centrali. Chase jest tu, by nam pomóc. Rzuciłam mu spojrzenie które oznaczało "pomyśl zanim coś powiesz." Zamrugał, zdając sobie sprawę, jak blisko był bycia zjedzonym. – Nie, nie! To nie o to mi chodziło! powiedział. Nie chciałem zranić twoich uczuć. – Więc to Centrala uważa, że źle wykonuje swoją pracę? zapytała Menolly nie spuszczając z niego wzroku. Delilah poczuła w tym wszystkim jakąś niespójność. – Proszę, nie sprzeczajcie się! Nienawidzę, kiedy się kłócicie! Miała przy tym spanikowane spojrzenie. Odsunęłam swoje krzesło by wstać i do niej dołączyć, ale nagła fala przecięła powietrze. Kolory zmieniały się i mieszały ze sobą, jej obraz zaczął zanikać. Jej kończyny zaczęły się kurczyć a całe jej ciało zmieniać. Straszne było patrzeć na to nawet jeśli Delilah mówiła coś przeciwnego. Ponadto cały proces zdawał się być dla niej bolesny. Prysznic złotego światła rozbłysł wokół niej, a na jego miejscu, pojawił się pomarańczowy, pręgowany kot, siedzący spokojnie, o pustym spojrzeniu ale uroczy.

Rozdział 3 —Na wszystkie świętości ! Zobaczcie, co zrobiliście! Ostrożnie, zbliżyłam się do niej, po czym uklękłam z rozpostartymi ramionami. —Delilah? Kici, kici, kici... chodź tu. Chase patrzył na nią jak zahipnotyzowany. —O cholera! Nawet jeśli już kiedyś widział Delilah w jej kociej formie, to nigdy nie był świadkiem jej transformacji. Co się dzieje? Jest już pełnia księżyca? —Nie, ale sytuacje stresowe - zwłaszcza dotyczące rodziny – mogą wywołać samoistną przemianę. Czasami udaje jej się nad tym zapanować ale jak widać nie jest to łatwe. Kiedy próbowałam ją złapać, Delilah przestraszona, wspięła się po zasłonach. Stojąc oparta o lodówkę, westchnęłam. Menolly? Potrzebuję twojej pomocy, proszę. Menolly odpowiedziała uśmiechem. —- Brawo, Johnson, odwaliłeś kawał dobrej roboty! zawołała zbliżając się do okna. Delilah? Kochanie? Już idę do ciebie, nie bój się! (Stąpając przy tym jak po lodzie). Delilah miauknęła, nie próbowała też uciekać. Kiedy Menolly zbliżyła się ku zasłonie, pewną ręką chwyciła za jej niebieską obróżkę. Chodź tu, kluseczko, nawoływała pieszczotliwie. Menolly wzięła ją na ręce i przytuliła do siebie, nie puszczając jej, dopóki jej stopy nie dotknęły ziemi. Po czym mi ją wręczyła. Podczas gdy Delilah drżała skulona na moim ramieniu, ja nie przestawałam drapać jej za uszami. —Moje kochane maleństwo, to koniec. To koniec, szepnęłam. Chase odchrząknął z szeroko otwartymi oczami. —Jak długo taka pozostanie? —Dopóki się nie uspokoi. —Ma tak od małego? zapytał. Zaskoczyło mnie kiedy Menolly odpowiedziała zamiast mnie. —Tak, Delilah urodziła się taka. W przeciwieństwie do innych, nie zamienia się w wielkiego kota, tylko tą małą uroczą złotą kotkę z długimi włosami. Roześmiała się głęboko po czym spojrzała na Chase i dodała: —Inne dzieci śmiały się z niej, kiedy była mała. Czasami była też zmuszana zmieniać

się wbrew sobie. Często była tez obiektem drwin i żartów. Po jakimś czasie nasi rodzice musieli zabrać ją ze szkoły. Chase pokręcił głową. —Jest wiele rzeczy w was trzech, których jeszcze nie rozumiem. — Trudno jest określić, co sprawia, że się zmienia, wyjaśniłam. Nie raz widziałam jak staje twarzą w twarz z najgorszymi przestępcami w naszym świecie i potrafi przy tym zachować spokój, ale kiedy wszystkie trzy się kłócimy, najeża się. Delilah zamiauczała mi do ucha. Głośno. Zwróciłam się w kierunku Menolly i Chasa szepcząc: — Lepiej zrobicie przestając się kłócić inaczej sama was uciszę. Chase wzniósł oczy do nieba. — Pewnie, a co zamierzasz zrobić? Zdjąć swoje ubranie i tańczyć nago, być może? — Oszczędź mi swoich pomysłów, Johnson (widział, że w obecnym stanie ducha byłam o krok by wybuchnąć). Może nie jestem w stanie wiele zrobić dla Menolly, ale na ciebie mogę rzucić zaklęcie. — Czy kiedykolwiek myślałeś jak to jest być ropuchą? A może myszą? Chcesz wiedzieć, co Delilah robi z małymi myszkami? Widząc wyraz twarzy Chase, Menolly zaprezentowała swoje kły w szerokim uśmiechu. —Ona nie żartuje, Chase. Nie liczyłabym, że jej się powinie noga. Na twoim miejscu ładnie bym ją przeprosiła. —Dlaczego to ja mam przepraszać? Jesteś tak samo winna... —Och, to nieprawda! Nie można was zostawić samych na pięć minut w tym samym pomieszczeniu byście się nie kłócili? Niespodzianka, Delilah próbowała wspiąć się po moim ramieniu wbijając mi tym samym pazury. Pogłaskałam ją po grzbiecie, aby się uspokoiła). Czy możecie zaprzestać tych kłótni, tylko w ten wieczór? Proszę? Wysyłając Chasowi długie spojrzenie, na co on tylko westchnął. —OK, przykro mi. Obiecuję być grzeczny. Menolly pokręciła głową.

—Jak zawsze, Camille, jesteś głosem rozsądku (wyciągając do niego tym samym z gracja rękę i chowając swoje kły). Po czym pochyliła się i powiedziała do Delilah: —Delilah, kochanie, nie martw się, Chase nie będzie mi dziś służył za koktajl. Chase oparł ręce o stół. — To na pewno nie moja sprawa, ale jeśli Delilah urodziła się zmiennym kotem, to znaczy, że ty urodziłaś się wampirem? zapytał delikatnie. Nikt nigdy nie mówił mi nic o tobie, oprócz tego, że jesteście siostrami i że jesteście w połowie ludźmi. — Cholera! Kilka lat temu nie wiedziałem nawet, że wampiry istnieją! Nie mówiąc o czarownicach i zmiennych kotach, dodał z uśmiechem. Rzuciłam okiem na Menolly, która wzruszyła tylko ramionami, po czym skierowała się do kuchni. —Nie zostaje ci nic innego jak mu powiedzieć, rzuciła wychodząc. Chase odczekał aż ta opuści pokój, by mówić dalej. —Wrażliwy temat? Zapytał. —Można tak powiedzieć. Nikt nie rodzi się wampirem. Konieczne jest, by ktoś cię przemienił. Prawie każdy może nim zostać. Menolly była bardzo utalentowaną akrobatką, mogla się wspiąć na co tylko chciała..... w większości przypadków. Z dniem kiedy wstąpiłyśmy do OIA, kazali jej szpiegować klan krwi d’Elwing, grupę wyjętych spod prawa wampirów, którzy odmawiali przestrzegania zasad obowiązujących w naszym świecie. Wszystko po to, by chronić innego wampira o wiele potężniejszego, który powinien był zostać deportowany do Królestwa Podziemi. Poprzez swoje działania, przyczynili się do panującej obecnie złej reputacji ich rasy. Chase uniósł brew. —Nie wszystkie wampiry są złe? —Mają swoje miejsce w świecie. Byłbyś zaskoczony jak wiele z nich było na Ziemi jeszcze przed naszym przybyciem. Ale, jak powiedziałam wcześniej, klan Elwing nie przestrzega prawa. Menolly zbierała potrzebne informacje, wykorzystując swój dar wspinania się po ścianach. Ale doszło do wypadku, kiedy to podczas takich wspinaczek ześlizgnęła się po murze i tym samym została zdemaskowana i złapana przez nich. Kiedy odkryli, dla kogo pracowała, ich plan spalił na panewce.

—W tym momencie? —Nawet sobie nie wyobrażasz! Wszystkie techniki jakie wykorzystywali by ją złamać zarówno jej umysł jak i ciało. Torturowali ją, po czym przemienili w wampira. Mając zamknięte oczy, przypomniałam sobie ten dzień, kiedy rano wróciła do domu, ledwo trzymając się na nogach, jej ciało było całe połamane, z duszą, która nie należała już do niej. Pamiętam jak podeszła do mnie, zanim jeszcze nie uciekła do swojego pokoju i nie zamknęła drzwi na klucz krzycząc bym poszła poszukać pomocy. Po czym nie odzywała się przez dwa tygodnie. OIA zajęło dwa miesiące aby pomóc jej odzyskać zmysły. —O mój Boże, to jest straszne. —Tak, to prawda. Blizny pozostaną na jej ciele i nigdy nie znikną, ale mam nadzieję, wymazać te z jej serca. — I mimo tego wszystkiego, OIA pozwoliła jej kontynuować? — To długa historia... odpowiedziałam z westchnieniem. Pewnego dnia opowiem ci ciąg dalszy. Na razie staram się jej pomóc przyzwyczaić się do nowego życia. Do zabawy, nawet jeśli jest ... hmm ... nie żyje. — Nie żyjąca; masz na myśli? Uśmiechnęłam się. — Definicje są zbyt śliskie. Po kolejnej niezręcznej ciszy, Menolly wróciła z kuchni i usiadła z nami w jadalni. —OK, to co mogę powiedzieć. Zebrałam wszystko, co wydawało mi się podejrzane. Jeśli istnieje Infiltrator, to jest mistrzem kamuflażu. Czuję równie dobrze nieumarłych jak ty czujesz pisklęta… (zaśmiała się widząc Chase'a mrugającego oczami). Och, nie miej takiej niewinnej miny. Wąchasz tyłek Camille od naszego przyjazdu tutaj. Dopóki jej nie dotykasz, nie obchodzi mnie ani trochę to co myślisz. Ona cię nie chce. Im szybciej to zaakceptujesz, tym lepiej. Mówię ci to wszystko byś wiedział, że jestem w stanie wykryć nieumarłych. Mogę także zidentyfikować niektóre demony, nawet jeśli mam jeszcze wiele do nauczenia się na ich temat. Potrafię rozpoznać i wyczuć nieumarłych, ponieważ jestem jedną z nich… (sama objęła się przy tym ramionami, a jej paznokcie wbiły się jej w ciało w bardzo subtelny sposób). Chase zbladł.

—Tak, to dokładnie to, co zrozumiałem. Menolly nachyliła się nad nim, łaskocząc go czubkiem języka w ucho i posyłając mu swój złowrogi uśmiech. Chase wydawał się być wszystkim przerażony i podekscytowany zarazem. —Dobrze (Menolly usiadła w fotelu). Próbuję powiedzieć, że jestem jedyną pracującą w Voyagerze. Nie ma tam nikogo innego. A jeśli zabójcą jest demon – z Podziemnego Królestwa czy innego mu podobnego miejsca – to jest to częścią wyścigu, a ja niestety nie nauczyłam się jeszcze rozpoznawać ich wszystkich. Przy czym większość z nich jest najlepsza w stosowaniu kamuflażu, stapiając się tym samym z resztą ludzi. Kolejna chwila niezręcznej ciszy. Nawet Delilah przestała nagle mruczeć, zmarszczyła nos poruszając przy tym wąsami które łaskotały mnie w ramię. Jej sierść zaczęła falować. By nie powtórzyć błędu bycia podrapaną, zdjęłam ją z ramienia i postawiłam na podłodze koło krzesła. Powietrze nagle zafalowało. Po czym Delilah na powrót stała się człowiekiem, mrugając przy tym oczami. —Przepraszam, powiedziała, przeciągając się przy tym. Po szybkim oblizaniu swojej reki, dodała: ja nie chciałam... — Nie musisz przepraszać, odpowiedziałam. Menolly powinna wiedzieć, że nie należało cię straszyć. Menolly patrzyła w sufit, nie próbując przy tym nawet ukryć uśmiechu. Za pomocą łyżeczki stuknęłam o kieliszek, chcąc zwrócić na siebie uwagę wszystkich. —Proszę o uwagę - może teraz, kiedy emocje już trochę opadły, moglibyśmy kontynuować nasza rozmowę? (Podniosłam wzrok na Chase, który obserwował Delilah z nieprzeniknionym wyrazem twarzy). Wskazując na jego notatnik, dodałam: co więcej możesz nam powiedzieć ? Chase otworzył swój notes. —Tylko jedno. Mianowicie, osoba z OIA z którą rozmawiałem jeszcze na samym początku, nagle porzuciła pracę, a jej miejsce zajął ktoś inny. Facet o bladej twarzy i siwych włosach... wyglądający groźnie... przekazał mi dla ciebie wiadomość Camille. (Chase przełknął). Zagroził, że pozbawi mnie jaj jeśli, ci jej nie przekaże. Mimo, że wyraz jego twarzy był bezcenny, nie mogłam się uśmiechać. Moje serce

zdawało się być poruszone. Mój umysł zalały wspomnienia, ciemnych, namiętnych obrazów. Cholera! Wiedziałam aż za dobrze o kim mówił Chase. —Trillian pracuje dla OIA? Niemożliwe! On nigdy nie powinien zostać zatrudniony! Rzuciłam okiem na Delilah i Menolly, które tylko uniosły brwi. —Znasz tego faceta? Nie czekając na odpowiedź, kontynuował: powiedział, cytuję: ”Plotka głosi, że w Głębi szykuje się coś nowego. Mają nowego lidera i jest on znacznie bardziej ambitny, niż Beasttàgger. Nie licz na pomoc swojego świata.” Poczułam dreszcz wzdłuż kręgosłupa. —Według ostatnich posiadanych informacji, Beasttàgger był jeszcze na swoim miejscu. Sukcesja odbywa się przez pozbawienie życia panującego, więc Beasttàgger miał zapewne spotkanie pierwszego stopnia z ostrzem zamachowca. Czy Trillian powiedział ci coś jeszcze? Z jednej strony, miałam nadzieje, że przekaże mi wiadomość osobiście, z drugiej jednak strony wchodzić głębiej do mojego świata, kiedy mogło się z niego nigdy nie wydostać było proszeniem się o kłopoty. Dlatego doskonale go rozumiałam. Opierając się na krześle, Chase grzebał rękami w kieszeniach. —Cóż, dodał jeszcze, powiedz Camille że to „Skrzydlaty Cień” teraz rządzi i jest wściekły. Mówi ci to coś? Menolly wzięła głęboki oddech. Delilah, przestraszona wypuściła małe "och". Podczas gdy ja nie spuszczałam wzroku z Chase'a. —Skrzydlaty Cień? Jesteś pewien? Skinął głową. —Co się stało? I o co w tym wszystkim chodzi? Wygląda jakbyś zobaczyła ducha! (Przy czym się skrzywił). Zapomnij o tym, twój najlepszy przyjaciel jest na pewno jednym z nich. Wszystkie myśli o zapomnianym Trillianie, sprawiły, że czułam się załamana. Nazwa „Skrzydlaty Cień” była dobrze znana w świecie wróżek. Demoniczny i potężny przywódca, który miał w zwyczaju działać w wyjątkowo bezwzględny sposób, który był dla mnie zupełnie niezrozumiały. Nic nie mogło go powstrzymać. Kiedy chciał czegoś, zawsze to osiągał. Przez wieki jego nazwisko budziło strach i przerażenie. Ponadto miał ewidentnie w planie pozbycie się ludzi tak, by przestali istnieć. Z krążących o nim opowieściach byłam w stanie uwierzyć, że grozi nam totalny kataklizm.

Ojciec ostrzegał nas, że OIA prosiła Trybunał i Koronę, aby ta miała oko na rosnące niepokoje wśród wszystkich istot, ale królowa, zagubiona w swych marzeniach wywołanych opium, nie słuchała nikogo. Jedno było pewne, jeśli „Skrzydlaty Cień” osiągnie swój cel, to zarówno Ziemia i wszyscy jej mieszkańcy, w tym świat wróżek, czeka zagłada. —Jestem pewien, że OIA nie będzie nawet chciała o tym słyszeć, pozostaje pytanie czy za śmiercią Jocko nie stoi „Skrzydlaty Cień”? Zaskoczona zwróciłam się w stronę moich sióstr. —O, cholera. (Menolly spadła z krzesła). To jest ostatnia rzecz o jakiej chcę myśleć. Delilah zamrugała oczami. — Czy aby za bardzo nie dramatyzujemy? Może to tylko odizolowany przypadek głupiego demona uwięzionego na Ziemi? Posłałam jej długie spojrzenie. —Czy nie słyszałaś wiadomości którą przekazał nam Trillian? Delilah wzruszyła ramionami. —Dokładnie, to była wiadomość od Trilliana … Zdecydowałam się pozostać na swoim miejscu. Żadna z moich sióstr nie lubiła mojego ex, ale wewnętrzny głos mówił mi, że był to szczyt góry lodowej a wróg był znacznie niebezpieczniejszy, niż by się mogło zdawać. Bardziej niż cokolwiek z czym OIA miała kiedykolwiek do czynienia. Po odprowadzeniu Chase'a, który wydawał się wszystkim oszołomiony, usiadłyśmy przy stole, by raz jeszcze wszystko spokojne przedyskutować. Ze Skrzydlatym Cieniem z Podziemnego Królestwa, nasza praca zdawała się stawać coraz bardziej niebezpieczna. Nie wspominając już o moim osobistym zaangażowaniu. Trillian wrócił i wybrał mnie i tylko mnie. Jak to się stało, że dołączył do OIA? Zważywszy iż nie akceptowali nikogo poza mną i moimi siostrami. Trilian był demonicznego pochodzenia, a jego uroda nie może się równać żadnej innej istocie. Bardzo atrakcyjny, potrafi uwieść każdego, czym zresztą zapracował na swoją złą reputację. Większość z jego braci to zwykli donżuani. Niemniej jednak istnieją pewne wyjątki, czego przykładem bym Trillian.

Żołądek przypomniał mi że nic dziś jeszcze nie jadłam. Głodna, udałam się do lodówki, aby wyjąć z niej opakowanie szynki z kurczaka, sera szwajcarskiego i miski z pomidorami, do tego chleb pełnoziarnisty. Rozanielona Delilah, przyjęła jedną z kanapek którą jej podałam. —Cóż, będzie trzeba upiec nowy chleb, powiedziałam próbując mojej kanapki. —Jestem pewna, że mordercą Jocko był demon lub ktoś mu podobny. Lina jest impregnowana jego smrodem. Menolly zmrużyła oczy. —Pytanie brzmi: czy Skrzydlaty Cień ma coś wspólnego ze śmiercią Jocko i czy demon działał sam? A może w całą sprawę zamieszani są śmiertelnicy? A może Sidhe? Ktoś kto nie jest zadowolony ze status quo? —Czy ostatnimi czasy, nie pojawił się nikt nowy w Voyagerze? Ktoś, kogo nie podejrzewasz, może zmiennokształtny? Stukając w stół paznokciami, Menolly zmarszczyła brwi. —Niewielu, ale każdy z nich pochodzi z krainy wróżek. Oczywiście, to niczego nie gwarantuje. Sami posiadamy swoje czarne owce. Skinęłam głową. Choć Podziemne Królestwo kryje w sobie stworzenia o wiele większe i niebezpieczne, to w Świecie Wróżek było wielu niezadowolonych z obecnej sytuacji. Ale mimo wszystko nie pasuje mi to do stereotypów. —Czy Jocko miał tam przyjaciół?, spytałam. Menolly się uśmiechnęła —Miał powodzenie u kobiet. Widocznie był dobrze ustawiony, a jego ludzka krew czyniła go jeszcze bardziej atrakcyjnym i uwielbianym. Wiem że spędził wiele czasu w szczególności z jedną. Miała na imię ... niech pomyślę chwilę. Ach tak, właśnie, Louise. Louise Jenkins. —Wiesz gdzie mieszka? —Nie mam pojęcia, odpowiedziała Menolly potrząsając głową — OK, wiem już co zrobimy. Delilah, jesteś naszym detektywem. Dowiedz się wszystkiego o tej Jenkins. Gdzie mieszka, z kim się przyjaźni, czy widziano ją w ostatnich dniach z Jocko. Wszystko co wyda ci się ważne.

Delilah posłała mi swój uśmiech. Czasami miałam wrażenie, że bardziej kochała swoją przykrywkę bycia detektywem, aniżeli prawdziwą pracę dla OIA. —Już się robi szefie! — A co ze mną? Spytała Menolly. — Jest wielu przywódców gangów i włóczęgów w okolicach baru. Myślę, że powinnaś złożyć im małą wizytę i zobaczyć co uda ci się z nich wyciągnąć. (spojrzałam przy tym na nią dłużej). Wiedziała, co miałam na myśli. Powoli, uśmiech rozjaśnił jej twarz. — Jestem głodna, szepnęła. — Weź tylko tyle ile potrzebujesz aby ukoić pragnienie, powiedziałam by ją ostrzec. Po czym usuń ich wspomnienia. Byłoby lepiej nie pozostawiać nowych zwłok na miejscu zbrodni, jeśli nie chcemy mieć Chase'a na głowie. Skinęła głową, śmiejąc się. Perły w jej włosach zagrzechotały. — A ty? Co zamierzasz zrobić? Spytała. Zamknęłam oczy. — Jedyną rzeczą, która przychodzi mi na myśl to odwiedzić babcię Kojot. Oniemiałe Menolly i Dalila popatrzyły na mnie z szeroko otwartymi oczami. Machnięciem ręki powstrzymałam je przed potencjalnym protestem. —Wiem, wiem - czarownice przeznaczenia są niebezpieczne, ale nie mamy wyboru. Może babcia Kojot będzie potrafiła powiedzieć nam coś więcej. Czy "Skrzydlaty Cień” ma coś wspólnego ze śmiercią Jocko? (Menolly wstała) —Lepiej pójdę się przygotować zanim wyruszę na polowanie. —Nie tak szybko, powiedziałam zatrzymując ją. Poczekaj do północy, gdy będzie mniej ludzi na ulicach. Poza tym obiecałaś mi coś i chcę byś dotrzymała słowa. Spojrzała na mnie przez chwilę, mrużąc oczy, po czym zwróciła się do Delilah. — Hej mój koteczku, wiesz może gdzie Camille chce mnie zabrać? Bardzo szybko, Delilach zajęła się kontemplacja swoich paznokci. —Potrzebuję manicure. Moje paznokcie zaczynają rosnąć zbyt szybko, zauważyła pogwizdując. Menolly odchrząknęła.

—Zadałam ci pytanie. A ja ci nie odpowiedziałam, powiedziała Delilah wstając z krzesła. Nie obwiniaj mnie, Menolly - to jest pomysł Camille! —Zdrajczyni! Rzuciłam, podczas gdy Delilah wspięła się po schodach nie przestając się śmiać. Odwróciłam się do Menolly, która nie wyglądała na uszczęśliwioną. Bierz swój płaszcz i idziemy! —Nie potrzebuję płaszcza, nie mogę zmarznąć, odparła. —Nie, ale możesz przemoknąć, leje jak z cebra! Założyłam swoją pelerynę i chwyciłam klucze. W ciszy, Menolly udała się za mną do auta. Podczas gdy ja uruchamiałam silnik, ona włożyła płytę cd do odtwarzacza. Po chwili rozeszły się żałosne pieśni Godsmack. Naszym celem była piwnica w starej szkole przerobionej na miejski dom kultury. Poczułam gęsią skórkę na ramionach, gdy Menolly szepnęła mi do ucha: —Co to wszystko ma znaczyć? Gdzie mnie zabierasz? Spytała po raz już setny odkąd wyjechałyśmy. —Czy nie potrafisz zamilknąć i usiedzieć spokojnie dopóki nie dotrzemy na miejsce? (dobrze wiedziałam że nie będzie szczęśliwa). —Dowiesz się bardzo szybko, a teraz postaraj się proszę nie zadawać więcej pytań. Menolly westchnęła. —Dobrze, już dobrze, ale wisisz mi przysługę. —A ty nie omieszkasz mi o tym przypomnieć, wiem. Uśmiechnęłam się do niej co sprawiło że wzniosła oczy ku niebu. U podnóża schodów znajdowały się podwójne drzwi na których w przyćmionym świetle powiewała przypięta kartka z napisem: "Spotkanie V.A., godz. 22" —Mam nadzieję, że nie jest to co myślę … (zaczęła, kiedy otworzyłam jej drzwi). Po wejściu do środka i rozejrzeniu się wokoło, Menolly warknęła.

—Psia kość, Camille, o czym ty myślałaś przyprowadzając mnie tutaj?? —Czy nie chcesz przestać narzekać i spróbować tylko raz? spytałam. Znajdź nam krzesła. I upewnij się, że będziemy siedziały blisko siebie. Nie czuję się naprawdę bezpiecznie sama. —To cię czegoś nauczy, mruknęła. Jednak, złapała mnie za ramię i rozejrzała się wokół. Są dwa miejsca w trzecim rzędzie. Dobrze zrobisz siadając blisko korytarza. Jesteś po prostu kawałkiem mięsa na tym spotkaniu, wiesz? Wiedziałam, że miała rację, ale wiedziałam też, że nigdy nie zgodziła by się tu ze mną przyjść, gdybym jej powiedziała wcześniej. Pomieszczenie mierzyło 10 metrów na 10 metrów i składało się z czterech rzędów krzeseł naprzeciw biurka, które było pokryte krwistoczerwona tkaniną. Był tam też składany stół, na którym stały butelki, które zdawały się być wypełnione świeżą jeszcze ciepłą krwią. Stał tam również półmisek ciasteczek i termos kawy dla rodzin. Piwnica nie miała okien, wyjście awaryjne prowadziło do chodnika. Co wydawało się dobrym pomysłem, biorąc pod uwagę charakter spotkania. Wokół roiło się od innych zaproszonych gości. Niektórzy z nich patrzyli na scenę inni natomiast niemal w transie wpatrywali się w sufit. Każdy z obecnych był blady podobnie jak Menolly. Niektórzy mieli brudną skórę, splątane włosy i i zapach który mówił, że potrzebują dobrej kąpieli, podczas gdy inni byli niemal zbyt czyści. Wtedy moja uwaga skupiła się na kobiecie o siwych włosach, która była przy tym obdarzona figurą za którą można było umrzeć. Miała na sobie sukienkę Yves Saint Laurent Rive Gauche, na stopach zaś miała baletki ozdobione wstążkami związanymi w kostce. Z jej szkarłatnymi ustami i paznokciami, które kontrastowały z jej bladą cerą, była olśniewająco piękna. Zamrugałam. Była to Sassy Branson, gwiazda ostatniego wydania magazynu „Seattle”z zeszłego tygodnia. Czytywałam lokalne gazety, by być na bieżąco. Pojawiła się w artykule poświęconym wielkiej zbiórce pieniędzy na cele charytatywne, do której doszło kilka miesięcy wcześniej. Wiec to tak, Sassy była wampirem? Kto by pomyślał? Nozdrza rozszerzone, dwa lub trzy wampiry patrzyły na mnie z nieukrywanym zainteresowaniem. Ale gdy Menolly oplotła rękę wokół mojej talii, ci zachowali dystans. Jeden z nich o włosach związanych w koński ogon i światłem padającym na brodę, ubrany był w koszulkę Microsoft i dżinsy z dziurami. Kiedy nasze oczy się spotkały, mrugnął do mnie po czym podniósł butelkę w górę by mnie pozdrowić. Przełknęłam ślinę i zbliżyłam się do Menolly.

—Może to nie był taki dobry pomysł by tu przychodzić....(Menolly się uśmiechnęła). —Tak myślisz? Teraz kiedy już tu jesteśmy możemy zostać i zobaczyć co będzie? Jej oczy błyszczały. Miałam wrażenie że cala ta sytuacja ją bawi nie mówiąc o tym, że nie mogłam ukryć iż nie czułam się tu komfortowo co zdawało się sprawiać jej jeszcze większą frajdę. Chrząknęłam. —Czy jestem jedyną żyjąca tu? W rzeczywistości nie tak to sobie wyobrażałam. —Nie martwcie się tym, powiedział głos za nami. Członkowie mają zakaz pożywiania się na gościach w pomieszczeniach wewnątrz budynku. Jesteście bezpieczne, przynajmniej fizycznie rzecz biorąc. Nie kontrolujemy myśli uczestników. Odwróciłam się szybko. Mężczyzna, który mówił był średniego wzrostu i miał wybielone włosy. Miał na sobie marynarkę z tweedu ze skórzanymi łatami na łokciach, stylowe dżinsy i okulary w kwadratowych, plastikowych oprawkach. Zanim mogłam się powstrzymać wypaliłam: — Nie wiedziałam, że wampiry noszą okulary! — Nawyk, wyjaśnił. Nie są to prawdziwe okulary, ale nie czuję się dobrze, jeśli ich nie noszę. Stale jestem młodym wampirem. W rzeczywistości, to ja zainicjowałem te spotkania. Jego wzrok padł na Menolly, którą taksował wzrokiem. Jeśli mogę coś powiedzieć to obie jesteście piękne. Menolly zdawała się być oszołomiona. Dokładnie wiedziałam co mu chodzi po głowie. Dużo czasu minęło odkąd ktoś jej powiedział coś równie miłego. Ludzie nie mogli im się oprzeć ze względu na ich urok zza grobu. Bycie komplementowanym przez podobnego sobie to już zupełnie inna historia. —Dziękuję, odparła powoli. Mam na imię Menolly a to moja siostra Camille. Skinął głową. —Jeśli się nie mylę, to obie jesteście również w połowie wróżkami? Będziemy zaczynać. Proszę bardzo moje panie, zajmijcie swoje miejsca. Podczas gdy my zajęłyśmy już nasze miejsca, Menolly cały czas milczała. Byłam pewna, że miała to i owo do powiedzenia obserwując zgromadzoną publiczność, w

szczególności tych najbardziej brudnych. Ale zachowała to dla siebie. Wampir, z którymi rozmawiałyśmy, zajął miejsce naprzeciwko nas. Nie spuszczając wzroku z około dwudziestu zgromadzonych tam wampirów. —Witamy was, dzieci nocy i wszyscy tu obecni. Na naszym cotygodniowym spotkaniu Anonimowych Wampirów. Dla tych którzy są tu po raz pierwszy chciałbym wyjaśnić dlaczego tu jesteśmy. Rozglądając się wokół, Menolly wierciła się na krześle. Nikt nie wydawał się się być skrępowany, z czego wynikało że była jedyną tu nowo przybyłą. —Jesteśmy grupą wampirów niedawno przemienionych - wraz z naszymi najbliższymi - i mamy problemy w dostosowaniu się do naszego nowego stylu życia. Lub śmierci, jeśli wolicie. Za życia, byłem psychiatrą, do czasu gdy jeden z moich pacjentów nie uznał, że będę lepszy jako wampir. Teraz jedynie doradzam moim starym kolegom. Ale może lepiej nie rozwódźmy się w tej chwili nad mało istotnymi sprawami a wróćmy do tego co się dzieje tu i teraz. Zacznę od prezentacji. —Dobry wieczór, nazywam się Wade i jestem wampirem od pięciu lat. Publiczność odpowiedziała mu gromkim chórem: —Witamy Wade! Menolly zamrugała. Widziałam, że zmagała się by nie wybuchnąć śmiechem. Atmosfera, która zawiodła przed rozpoczęciem spotkania i która była dość napięta, znalazła swe odbicie na ścianach gdzie każdy człowiek - wampir - podawał swoje nazwisko za co był witany oklaskami. Kiedy przyszła kolej Menolly, ta chwyciła moją rękę posyłając mi spojrzenie, które oznaczało: "Na litość boską, nie każ mi tego robić”. Wade musiał wyczuć jej dyskomfort j bo rzucił: —Proszę, nie denerwuj się. Wiem, że to może brzmieć głupio na początku ale posiadanie tego miejsca gdzie możemy podyskutować o istnieniu nieumarłych przynosi ulgę. Te cotygodniowe spotkania są otwarte dla wszystkich wampirów i ich rodzin. Mamy też spotkania zastrzeżone jedynie dla wampirów które odbywają się co dwa tygodnie, aby porozmawiać o innych sprawach bardziej dla nas osobistych. Menolly powoli puściła moja rękę. Wyczuwało się że pragnęła znaleźć się jak najdalej stąd. Ale wstała i powiedziała czystym głosem: —Cześć, nazywam Menolly. Jestem w połowie wróżką, w połowie człowiekiem. Wampirem jestem od 12 ziemskich lat.

Kiedy usiadła na swoim miejscu, wszyscy zebrani zawołali : —Dobry wieczór Menolly! Po tym Menolly odzyskała swój tak dobrze mi znany uśmiech. Pod koniec spotkania, wampiry starały się być jak najbardziej cywilizowane w stosunku do mnie by uniknąć traktowania mnie niczym wielkiego Big Maca z frytkami. Menolly wymieniła się numerem telefonu z kilkoma wampirami. W tym w szczególności z Sassy Branson, która zyskała sławę dzięki sukni Gauche Rive, a która zarazem wydawała się być tam ważną osobistością. Wydawała się przy tym zachować w sobie wystarczająco dużo człowieczeństwa by nas oczarować i zrobić na nas dobre wrażenie. Może to ze względu na to, kim byłyśmy a w szczególności na nasza domieszkę krwi Sidhe, którą odziedziczyłyśmy po naszym ojcu. Najważniejsze, że obie z Menolly przyjęłyśmy jej zaproszenie na cocktail party, które organizowała co roku na początku grudnia. Nagle mnie olśniło. Czy aby nie jesteśmy środkiem do celu? Czy aby nie pragnie ona zwiększyć swojej popularności bywając z nami, pomimo iż prosiła by nikomu nie wspominać że obie z Menolly są wampirami. —Moi znajomi nic nie wiedzą i chcę by tak zostało, wyjaśniła chytrze. Oni tylko myślą, że byłam chora. Tak tylko grałam na moich dziwactwach, by uniknąć dalszego zadawania pytań. To była prawdziwa przyjemność poznać was dziś wieczorem dziewczęta. Camille, jesteś dobra siostrą dla Menolly, że podjęłaś się przyprowadzenia jej tutaj. Wade również nie omieszkał poprosić nas o numer telefonu, zaś Menolly wydawała się być bardziej niż szczęśliwa dając mu go. W drodze powrotnej, rzuciłam na nią okiem. —Nie masz mi za złe, że cię tam zabrałam? (Menolly spojrzała przez okno). —Na początku tak, ale teraz... nie sądzę (wzruszyła ramionami). Możesz mieć rację. Z pewnością dobrze było poznać inne wampiry, które zdają się być w porządku nie jak większość ze Świata Wróżek. Sassy wygląda przynajmniej na taką! Po tym wiedziałam, że zostało mi przebaczone.

Rozdział 4 Kiedy dotarłyśmy do domu była prawie 23:30. Delilah wystawiła głowę zza drzwi. —Czy mogę wyjść bez ryzyka że mnie zaatakujesz? Spytała. Menolly uśmiechnęła się do niej szeroko. — Nie gryzę czego przykładem jest Camille, która jak widzisz jest w jednym

kawałku. Możesz więc śmiało podejść. No śmiało, wyłaź koteczku! Kiedy Delilah do nas dołączyła, Menolly rzekła: nie uszło mojej uwadze, że nie było cię dzisiaj ze mną by dodać mi wsparcia... Delilah pozwoliła sobie na mały uśmieszek, wydając dźwięk, który zabrzmiał jak mruczenie. — „Wieczny” jest dobrym słowem. Pomyślałam, że będzie lepiej kiedy zostanę w

domu by pozbierać to, co pozostanie z Camille kiedy już z nią skończysz. Cieszę się, że nie jesteś zła. Następnym razem - jeśli wrócisz – chętnie będę ci towarzyszyła. — Sama jeszcze nie wiem, powiedziała Menolly, wzruszając ramionami. Być

może. Przekonamy się jeszcze. Tymczasem idę się przebrać. Nadszedł czas, by zapolować. Zanim zniknęła, wysłała nam buziaka kierując się ku tajnemu przejściu prowadzącemu do piwnicy. Czułam w powietrzu całe jej pragnienie i głód, które były wręcz namacalne, a którymi emanowała niczym najjaśniejszy kamień. Zdałam sobie sprawę, że już wcześniej tego wieczoru wyczułam je w niej. Teraz jednak zdawały się one być silniejsze w miarę zbliżającego się polowania. Możliwość dzielenia jej uczuć była fascynująca. Po chwili zwróciłam się do Delilah. —Znalazłaś już może coś o tej Jenkins? Wstała, przeciągając się; jej twarz była jak maska przyjemności, kiedy odwróciła się w moją stronę. —Nie. Oglądałam „Seks w wielkim mieście”. Ale mam zamiar zająć się tym teraz. Chcę pogrzebać trochę w internecie używając do tego laptopa Tyra. Delilah miała zwyczaj robienia sobie drzemek w ciągu dnia, podobnie zresztą jak wszystkie koty była najbardziej aktywna nocami, kiedy to polowała i zajmowała się swoja pracą.

Wszystko to sprawiało, że uzależniła się od nocnych programów telewizyjnych, których ja z kolei za wszelką cenę starałam się unikać. Sama za to lubiłam chodzić do kina na coś spokojnego. Zaś Delilah gustowała we wszystkim co złowrogie, co było dziwne zważywszy na jej pacyfistyczny charakter. Potępiała wszystko co złe, w tym wojny, wszelkie konflikty i inne objawy agresji. Przynajmniej zazwyczaj w nocy, kiedy spałam. Jednak wcześnie rano, Delilah lubiła mieć towarzystwo… przestałam liczyć, ile razy starała się namówić Menolly by ta oglądała z nią programy Jerry Springera. —Louise nie powinna być trudna do znalezienia. Kiedy zamierzasz złożyć wizytę babci Kojot? Spytała z lekkim drżeniem głosu. Naprawdę ci nie zazdroszczę. Sama myśl o niej przyprawia mnie o gęsią skórkę. —Jesteś tylko małą myszką , rzuciłam pieszczotliwie. Ale i tak cię kocham. Na zewnątrz panowała burza. Przy czym wiał silny wiatr, który poruszał całymi drzewami. W niecały tydzień będzie pełnia księżyca. Wtedy też Delilah nie będzie mogla nam już pomóc. Menolly za to wyruszy na polowanie, a moje moce osiągną swój szczyt co sprawiało, że stawałam się ciut nerwowa.. —Lepiej już pójdę, powiedziałam. Nie sądzę, by babcia Kojot chodziła po lesie w ciągu dnia, kiedy jakiś idiota z bronią mógł by ją zastrzelić. Delilah zadrżała. —Nie chciałabym być teraz na twoim miejscu. Bądź ostrożna, Camille. Różni ludzie włóczą się po tych lasach a ich intencje nie zawsze są szczere. Istnieje wielu złych ludzi na tym świecie, dodała. Przyjrzałam jej się dłużej. Od czasu naszego przybycia na Ziemię, optymizm Delilah zdawał się niepostrzeżenie słabnąc. —Będę ostrożna, obiecuję. Po ucałowaniu jej na do widzenia, udałam się po schodach do siebie. Nagle moją uwagę przykuł stłumiony szum wiatru. Przystanęłam by popatrzeć przez okno na szeleszczące drzewa. Delilah dołączyła do mnie. — Wieje dziś, jakby się diabeł powiesił, powiedziała. Zamknęłam oczy. Delilah miała rację. W powietrzu unosił się zapach cmentarza i echo umarłych. Udając się do swojego pokoju, jeszcze raz przeanalizowałam ostatnie wydarzenia.

Dotychczas może nie byłyśmy niezbędne, ale teraz w obliczu grożącego nam zagrożenia ze strony Skrzydlatego Cienia, OIA nie mogla sobie pozwolić na utratę nas. Ponadto stałyśmy na pierwszej linii. Moje mieszkanie idealnie odzwierciedlało moje zmieniające się nastroje. Składało się ono z łazienki i czterech pokoi z których jeden został przekształcony w magiczną świątynie. Jako jedyna posiadałam również balkon. Ze stołem i krzesłem umieszczonymi pod oknem, mogłam siadać przy nim w świetle gwiazd by naładować baterie. Kiedy zdjęłam swoje robocze ubranie owiał mnie chłód nocy. Całe ciało zaczęło mnie boleć. Nie uprawiałam seksu odkąd opuściłam Krainę Wróżek. Zbyt długo, jeśli chcecie znać moje zdanie. W rzeczywistości nikt na Ziemi nie wzbudził mojego zainteresowania. Trillian był ostatnim który mnie dotknął. A teraz znowu pojawił się w moim życiu, przynosząc wieści które zburzyły wszystko co udało mi się osiągnąć. On i jemu podobni zamieszkiwali Podziemne Królestwo. Jednak po krótkim czasie zmienili oni front i osiedlili się w Krainie Wróżek. Spotkaliśmy się w bezksiężycowe noce, kiedy byłam szczególnie podatna na jego urok. Jeszcze zanim mnie dotknął, wiedziałam że jestem stracona. Że nie będzie nikogo innego. Tym samym,Trillian skradł moje serce równie łatwo jak przywłaszczył sobie moje ciało. Zdając sobie sprawę co się dzieje, zdecydowałam się go porzucić. Ze wszystkiego wyszłam ze złamanym sercem, ale było już za późno. Po tym jak zakosztowałam raju w jego ramionach, nikt inny nie mógł się z nim równać. Zdobycie mnie zajęło mu kilka miesięcy. Zanim zdecydowałam się ukryć w swoim domu, chroniona przez moje siostry. Do czasu gdy poczuję się wystarczająco silna by stanąć z nim twarzą w twarz. Jednak od tego czasu wszyscy mężczyźni bledli w porównaniu z nim. Potrzebowałam pasji którą dzieliliśmy i którą mnie do siebie przywiązał. Trillian, był płazem, dobrze o tym wiedziałam. Ale i tak bardzo mi go brakowało. Przebiegłam dłońmi wzdłuż mojego ciała, aż zatrzymałam się na piersiach. Czułam jak moje sutki twardnieją. Następnie przebiegłam nimi wzdłuż ciała, by poczuć jak

energia przepływa przeze mnie przynosząc minimalna ulgę. Sama myśl o nim sprawiała, że byłam podniecona. Zmusiłam się jednak by przestać. Nie miałam czasu na poddawanie się swoim fantazjom. Miałam pracę do wykonania. Zanurkowałam w szafie by wreszcie znaleźć to czego szukałam - czarną spódnicę, która sięgała mi do kostek, koszulę z długim rękawem, która grzała lepiej niż futro, do tego pelerynę sięgającą mi poniżej kolan, która jednocześnie idealnie mnie okrywała. Cały strój pochodził z mojego świata. Był specjalnie zaprojektowany, by chronić od zimna jednocześnie zapewniając swobodę w poruszaniu się po lesie. Po założeniu spódnicy i pasującego do niej topu, zawiązałam moje skórzane buty. Następnie odwróciłam się w stronę lustra by ocenić swój wygląd. Moja twarz zdawała się być blada co w połączeniu z peleryną sprawiało, iż byłam niemalże niewidzialna. Całości dopełniały moje oczy, które świeciły jasnym fioletowym blaskiem i długie kruczo-czarne włosy. Gdy uprawiałam magię przez dłuższy czas lub gdy przechadzałam się po moim świecie, moja cera zwykła przybierać srebrne refleksy. Z westchnieniem padłam na łóżko. Stawałam się zbyt nostalgiczna. Ziemia była światem mojej matki, nie moim. Królestwo Wróżek tym bardziej. Wiedziałam, że Dalila i Menolly czuły to samo. Byłyśmy uwięzione między dwoma światami, to jak bycie między młotem a kowadłem. Pomiędzy dwiema rasami i dwoma rożnymi wymiarami. Kiedy byłyśmy dziećmi, nasi rówieśnicy śmiali się z nas wołając na nas „Poruszające się na wietrze”. Istoty, które nigdy nie osiedliły się w jednym miejscu i nie należały do żadnego kraju ani do żadnego klanu. Kiedy wstępowałyśmy do OIA, miałyśmy nadzieję zbliżyć się do ludzi. Jednak nasza „inność” wzrosła w momencie schwytania i przemienienia Menolly w wampira. Nawet gdybyśmy chciały, było już za późno. Po wzięciu się w garść, wstałam i skierowałam się w stronę balkonu. Następnie skoczyłam w noc, stapiając się z otoczeniem. Otoczył mnie metaliczny szary cień ukryty we mgle, która nagle powstała znikąd. I tak oto odnalazłam moja drogę przez mgłę, za którą podążyłam rzucając jeszcze okiem na Księżyc z którym byłam związana poprzez przysięgę i wszystkie próby, które musiałam przejść podczas mojej inicjacji.

Zawsze mogłam liczyć na Matkę Księżyca która mnie strzegła i czuwała nade mną. Ale również sprawiała iż dostawałam szału, szczególnie podczas pełni, kiedy to rozpoczynało się „Polowanie”. Babcia Kojot mieszkała w lesie blisko Belles-Faire. Została tu sprowadzona, by strzec bramy. Była również pod całkowitą jurysdykcją OIA. W ciągu dnia, pracowała jako stara wróżka w najgorszych dzielnicach miasta. W nocy na powrót stawała się sobą, Czarownicą Przeznaczenia. Nie tkała ani nie tworzyła przyszłości. Śledziła tylko jak ta przemija. Czasami za dobra zapłatą przepowiadała ją innym. Dojechawszy na skraj lasu, wysiadłam z samochodu i zamknęłam oczy, z głową przechyloną do tyłu tak by poczuć wiatr. —Pokaż mi drogę, mruknęłam. Gwiazdy mnie słyszały i często też odpowiadały. Ich śpiew brzmiał głośno wśród cedru i jodły. Gałęzie drzew prześlizgiwały się po mojej pelerynie. W lesie czułam się jak ryba w wodzie. Szłam zygzakiem między pniami, mijając połamane drzewa ogołocone z liści, które blokowały mi drogę. Niechcący rozdarłam pajęczynę. Mały pajączek spadł mi na rękę. Dałam mu klapsa by wrócił do siebie i na nowo zaczął tkać swoją sieć. Podobnie jak mój ojciec i inni Sidhe, dobrze widziałam w ciemnościach... na pewno nie tak dobrze jak Sidhe pełnej krwi ale wystarczająco, aby bez większych trudności odróżnić kolory i kształty. Po kilku chwilach moim oczom ukazały się borówki i paprocie, za którymi była mała, okrągła polana. Zatrzymałam się, rozglądając wokoło i szukając śladów energii która wskazała by mi drogę. Magia była tutaj bardzo potężna: magia starych lasów, Panów Ciemności i ich wielkich tajemnic. Niektórym ludziom udawało się ją wyczuwać ale zdarzało się to niezwykle rzadko. To wtedy poczułam jej obecność. Babcia Kojot obserwowała mnie, ukryta za jednym z dębów. —Pokaż mi się i wskaż gdzie jesteś. Musze zadać ci kilka pytań. Mam również wiele wątpliwości którymi chciałabym się z tobą podzielić babciu. Potrzebuję cię, mruknęłam.

W jednej chwili las zadrżał ukazując mi starą kobietę. Stąpając cicho po trawie, podeszła do mnie. Miała na sobie długą, szaro-zieloną suknię. Jej włosy były ukryte pod kapturem. Jej twarz naznaczona zmarszczkami tak, iż trudno było sobie wyobrazić jaka była w młodości, otaczały kępki białego futra jej kaptura. Może urodziła się już stara? Babcia Kojot była związana z Ziemią ale służyła wszystkim żywiołom. Żyła ponad czasem, nieśmiertelna. Przynajmniej na tyle, na ile świat jej na to pozwalał. Z chwila gdy Ziemia umrze, ona również. Żaden demon nie mógł jej zabić, żaden człowiek nie mógł jej zranić, żaden mieszkaniec Świata Wróżek nie mógł rzucić na nią czaru. Była nietykalna, połączona ze wszystkim co przemierza planetę. Jak również świadkiem wszystkich zachodzących na niej zdarzeń. Była niejako ogniwem łączącym wszystko w jedną całość. Jej wzrok był skupiony na mnie i emanująca z niej moc nie pozwalała mi się poruszyć. Stałam w miejscu nieruchomo, pozwalając jej zajrzeć do swego wnętrza. Babcia Kojot odzywała się lub też nie, zależnie od własnej woli. Widać moja postawa i zachowanie sprawiły, że zdecydowała się do mnie przemówić: —Czego tu szukasz, córko Y'Elestrial i Ziemi? spytała. (Y'Elestrial było miastem w Królestwie Wróżek z którego pochodziłam). Uklękłam. —Bardzo ładnie, powiedziała głosem który brzmiał jak chichot. —Ale obie wiemy, że pozory mylą. Żadna siła lub czary nie są w stanie ukryć pustego serca. —Wstań i pozwól mi usłyszeć twoje. Wstałam by następnie usiąść obok niej na pniu. Podczas gdy niebo się rozchmurzyło, ukazując lśniący garbaty księżyc, którego srebrzyste światło oświetlało nasze twarze. —Pracuje dla OIA i szukam odpowiedzi w sprawie niedawno popełnionego zabójstwa i przejęcia władzy. Musimy wiedzieć co się dzieje. Czy możesz mi pomóc? Babcia Kojot nie spuszczała ze mnie wzroku. Nic nie zdawało się umknąć jej uwagi. Najmniejszy atom mojej istoty, najmniejsza myśl czy pragnienie w mojej duszy. Czułam się wręcz naga pod jej spojrzeniem. Wszystko było dla niej widoczne. Nie byłam w stanie nic przed nią ukryć.

Po chwili skinęła bym poszła za nią do podnóża jednego z okolicznych drzew, którego pień był bardzo duży. Tak duży, że zmieściło by się na nim kilku mężczyzn. Kiedy zbliżyłyśmy się do niego, nagle pojawił się lśniący blask, a pień przekształcił się w drzwi. Babcia Kojot schyliła głowę by wejść. Podążyłam za nią. Znalazłszy się wewnątrz pnia, poprowadziła mnie labiryntem korytarzy, które prowadziły do jaskini, w której stał stół i dwa krzesła rzeźbione w dębie. Podczas gdy ja siadłam naprzeciwko niej rozglądając się wokół, węzły w drewnie mrugnęły. Miałam nieprzyjemne uczucie siedząc na czyjejś twarzy, ale starałam się o tym nie myśleć. To naprawdę nie był najlepszy moment by skarżyć się na niewygodę. Babcia Kojot wymówiła zaklęcie by zapalić świeczkę. Naraz wokoło zrobiło się jasno. Na dębowym stole przy którym siedziałyśmy, stała kryształowa kula - prawie tak duża jak moja głowa. Pochyliła się i dmuchnęła na nią. Para z jej ust otoczyła ją niczym mgła. W sercu kryształu zapaliła się iskra. Następnie otworzyła aksamitną torebkę przymocowaną do pasa przemówiwszy: —Zobaczmy co powiedzą nam kości. Wybierz trzy, odparła. Bardzo ostrożnie zanurzyłam rękę w woreczku, natrafiając na coś, co w dotyku przypominało wypolerowaną kość słoniową. Kości ozdobione były szeregiem znaków i symboli nie znanych mi, przedstawiających różne rasy i gatunki. Przełykając ślinę, wyłowiłam trzy z nich. —Połóż pierwszą na stole, powiedziała. Otworzyłam dłoń, ukazując pierwszą długą kość z wygrawerowanymi na niej symbolami, których nie byłam w stanie odczytać. Babcia Kojot obserwowała ją przez dłuższą chwilę, następnie zwróciła się w stronę kryształowej kuli. —Nadchodzi wielkie niebezpieczeństwo. Ktoś chce zdominować trzy światy. Urodzony w płomieniach, chciwość jest jego naturą. Nagle uniosła głowę, wtedy też mimo że nie znała strachu, wyczulam w jej glosie drżenie. —Pożeracz dusz. Urzeka ptaki na drzewach, ryby w wodzie. Gromadzi najpotężniejszą armię. Nawet w tej chwili gdy tu jesteśmy, zdążył wysłać zwiadowców w poszukiwaniu...... (zatrzymała się i pokręciła głową).

—Nie jestem jeszcze pewna czego lub kogo szuka, powiedziała. Skrzydlaty Cień. Zapewne to jego miała na myśli. Pożeracze dusz byli najgorszymi z najgorszych. Pożerali swych wrogów, wchłaniając ich dusze i moce. Sprawiając, że te przechodziły w stan zapomnienia. Ponadto stali oni w hierarchii najwyżej wśród demonów i stanowili rzadkość. Ogólnie rzecz biorąc, zdobyli oni władzę przy pomocy czarów i przemocy. Byli tyranami a ich panowanie kończyło się rozlewem krwi i rzezią. Kiedy ich podwładni lub ofiary orientowali się w sytuacji, było już za późno. —Druga kość, poprosiła babcia Kojot. Rzuciłam na stół drugą kość, był to palec krasnoludka. Ze strachem wyciągnęłam dłoń by chwycić ją i schować tak by nie zauważyła, licząc że miała zamknięte oczy. Ale wtedy właśnie babcia Kojot przemówiła: —Dawno temu, władcy żywiołów zostali mianowani strażnikami pieczęci duchowej, która została podzielona na dziewięć części i przekształcona w wisiorki. —Niestety, z czasem strażnicy stali się mniej czujni. Naszyjniki zaczęły ginąć. Znalazły się one w rekach śmiertelników, którzy je znaleźli i zachowali dla siebie, nie wiedząc z czym mają do czynienia. To właśnie ich szukają teraz nasi wrogowie. Kiedy znajdą już wszystkie pieczęcie, oddadzą je „Głębi” gdzie na nowo zostaną połączone, a wtedy Pożeracz Dusz będzie mógł przejść przez bramę dzieląca oba światy. Pieczęcie duchowe? Musiałam wyglądać na zdziwioną, bo spojrzała na mnie uważnie, mówiąc. —Nie wiesz co to pieczęcie duchowe ani czym są ? Spytała. Potrząsnęłam głową. —Nie, nigdy o nich nie słyszałam. —Doprawdy, nie można polegać na systemie edukacji, zarówno tutaj jak w Królestwie Wróżek, mruknęła. Ale mnie to nie dziwi. Jeśli chodzi o śmiertelników, mają oni niestety w zwyczaju zapominać o przeszłości i powtarzać swoje dawne błędy. —Poczekaj tu powiedziała, po czym zniknęła zostawiając mnie samą.

Powoli rozchyliłam dłoń, aby obejrzeć ostatnią kość. Był to ludzki palec – kobiety. To wszystko co mogłam zobaczyć. Chciałam wstać, kiedy krzesło na którym siedziałam oplotło mnie ramionami wokół talii. —Hej! Co robisz? Próbowałam się poruszyć, ale ono zacisnęło mocniej ramiona trzymając mnie w miejscu. Widocznie nie miałam prawa wstawać. Przynajmniej nie próbowało mnie obmacywać. Krzesło jakby wyczuło że się uspokoiłam, bo poluźniło więzy. Wykorzystując jego chwile nieuwagi, raz jeszcze spróbowałam wstać co prawie mi się udało, jednak w ostatniej chwili zostałam na nowo przygwożdżona do siedzenia. —OK, OK, wygrałeś, wymamrotałam. Właśnie ten moment wybrała Babcia Kojot na pojawienie się. —Staje się bezczelny? Nie bierz tego do siebie. Podobnie jak ja, nie chce by obcy pętali się po moim labiryncie. Przy czym uśmiechnęła się po raz pierwszy. —To właśnie sprawiło, że zdecydowałam się zamieszkać pod ziemią, powiedziała. Jej zęby były ostre jak żyletki, lśniące w ciemności niczym metal. W porównaniu z nią kły Menolly zdawały się być niczym. Nie zauważyła mojego zmieszania, lub udała że nic nie widzi, bo zamiast tego wręczyła mi książkę. —Daję ci ją. Pozwoli ci to poznać historię pieczęci duchowej, przynajmniej na tyle, aby zrozumieć z czym masz do czynienia. Przyjmując książkę, wyszeptałam "dziękuję". Okładka była wykonana ręcznie ze skóry smoka. Pozwoliłam swoim palcom przebiec po niej. Od bardzo dawna nie słyszałam o śmierci żadnego smoka. Książka musiała być bardzo ale to bardzo stara. Bardzo ostrożnie, odłożyłam ją na bok, po czym położyłam na stole trzecią a zarazem ostatnią trzymaną w dłoni kość. Babcia Kojot jej dotknęła po czym potrząsnęła głową. — Blisko Babci Żabki znajdziesz pieczęć. Należy ona do mężczyzny. Pragnie ją zdobyć Pożeracz Dusz. — Jak ją rozpoznam? spytałam. Myśląc jednocześnie o Parku Narodowym.

Babcia Kojot się uśmiechnęła. — Talizman Energii, Wicher Dusz, czy Wiatrak jak wolisz. Szukaj go na szyi mężczyzny imieniem Tom Lane. Jej oczy zdawały się obracać, zamrugałam oślepiona nagłym blaskiem. Opiekun czy ktoś przypadkowy? — Czy jest on człowiekiem? spytałam. — Tak i nie, ale to wszystko co mogę ci powiedzieć. A teraz zapłata za moje usługi, odpowiedziała. Zaczęło się, pomyślałam. Miała pełne prawo żądać zapłaty. Miałam tylko nadzieje, że nie zażąda czegoś co było mi niezbędne do życia. —Co byś chciała? spytałam. Posłała mi swój nonszalancki uśmiech. —Brakuje mi palca demona do mojej kolekcji. Och, OK. To wydawało się wykonalne, zakaszlałam. —Nie znam żadnego demona. A nawet jeśli, to wątpię by dał mi jeden ze swoich palców, by mnie zadowolić. —Powiem ci coś za darmo, moje dziecko. W ciągu najbliższych kilku lat, spotkasz na swojej drodze wiele demonów, więcej niż byś chciała. Obiecaj mi, że jeśli przeżyjesz masakrę którą szykuje ci los, wybierzesz jeden i przyniesiesz mi go. Jeśli ci się nie uda, jeden z twoich załatwi sprawę. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, znalazłam się pośrodku polany. Odwróciłam się szybko w nadziei na znalezienie babci Kojot, ale ta zniknęła. Przez chwilę pomyślałam czy aby nie wyobraziłam sobie tego wszystkiego, ale wtedy ujrzałam u moich stóp cztery obiekty: trzy kości połyskujące w świetle księżyca i książkę. Po zabraniu wszystkiego, poczułam wielką potrzebę by jak najszybciej opuścić ten las. Zaczęłam więc biec najszybciej jak umiałam, przedzierając się między drzewami i krzakami. Obserwując księżyc i od czasu do czasu spoglądając przez ramię. Za kilka dni rozpocznie się Polowanie, gdzie myśliwi będą ścigać nocne wiatry. W całym tym bałaganie, nie mogłam sobie pozwolić na bycie rozproszoną przez

pościg który wywoływał pierwotne instynkty, ale gdy matka Księżyc wzywała, musiałam odpowiedzieć. Gdy znalazłam się już przy samochodzie, spojrzałam ostatni raz na las. W jednej chwili ujrzałam w ciemności setki czerwonych oczu które pojawiły się znikąd a które patrzyły na mnie nie spuszczając wzroku. To wszystko czego potrzebowałam by jak najszybciej opuścić to miejsce: czym prędzej wsiadłam do środka i nie oglądając się więcej za siebie odjechałam, skupiając się na drodze i starając się zachować zimną krew. W drodze powrotnej, zastanawiałam się, gdzie w tym świecie uda mi się znaleźć demona, który dobrowolnie odda mi swój palec?. Ponieważ nie miałam najmniejszego zamiaru rezygnować z własnego. Kiedy dotarłam do domu, był już środek nocy. Skierowałam się do salonu, gdzie znalazłam Delilah i Menolly, która musiała wrócić już z polowania bo obie siedziały przed telewizorem. Jeden rzut oka na ekran i wiedziałam, że pewne rzeczy się nie zmieniają... —Randka w ciemno? Kochanie, będziemy musiały popracować nad rozszerzeniem twoich zainteresowań. Może powinnaś zacząć oglądać wiadomości? Delilah zachichotała chwytając opakowanie chipsów. —Ty i twoja armia? Pan wielki zły demon? Śmiejąc się,Menolly zaklaskała, wyłączając telewizor. Najwyraźniej była dobrze najedzona. W odróżnieniu do Delilah, która z miną mówiącą mi co o tym wszystkim sądzi, wręczyła mi plik papierów. —Znalazłam Louise Jenkins! Chcesz złożyć jej jutro wizytę? —Jedna minuta. Daj mi chwilę bym mogla się przebrać, rzuciłam. Będąc już na schodach i przeskakując po dwa stopnie na raz by jak najszybciej znaleźć się u siebie. Podziwiając a jednoczenie dziękując w myślach ziemskim kreatorom mody, narzuciłam moją nocną satynową koszulkę i dopasowany do niej szlafrok. Sklepy z elegancką bielizną były moim sekretnym placem zabaw. W jednej chwili moje myśli podryfowały w kierunku Trilliana, który uwielbiał jedwab i satynę. Z westchnieniem wyszczotkowałam włosy a na stopy wsunęłam puszyste kapcie. Kiedy wróciłam do salonu, całe napięcie wywołane spotkaniem z babcią Kojot

zaczęło opadać. Ramiona w dalszym ciągu mnie bolały. Usiadłam na podłodze naprzeciw Menolly. —Możesz pomasować mi kark? spytałam. Menolly zmarszczyła nos, uśmiechnąwszy się do mnie. Jej kły były schowane, ale zapomniała usunąć plamy krwi z dolnej wargi. Bez słowa wyciągnęłam w jej kierunku chusteczkę. —Wnioskuje, że miałaś udaną noc? Spytałam. —Bardzo dobrą, odparła, masując mi ramiona. Miała taką siłę w ramionach, że z pewnością zrobiła by karierę jako masażystka. Zapomnijcie o tym!. Obraz Menolly masującej kark i szyje kogoś obcego, przywodziła mi na myśl zupełnie inne obrazy, do tego bardzo nieprzyjemne. To nie był taki dobry pomysł jak myślałam. Menolly miała dużo samokontroli ale mimo najlepszych chęci w chwili słabości potrafiła być niebezpieczna nawet dla jednej z nas. —Dowiedziałam się więcej niż myślałam, odparła. —Ten świat wręcz roi się od zboczeńców i innych im podobnych, zaczęła. Chodzi o trenerkę, która wręcz prosiła się o to by zginąć. Zdecydowałam się jednak darować jej życie po czym wymazałam jej pamięć. Następnie zajęłam się jej rzekomym konkurentem. Wcześniej jednak zasugerowałam, aby poszukała pracy jako kelnerka. Nie wykluczam, iż po przebudzeniu zdecyduje się wrócić na ulicę. Menolly miała skłonność do tropienia wszystkich szaleńców i świrów którzy zasługiwali na śmierć. Tym samym wyręczając w tym policję, która w zamian zwykła przymykać na wszystko oko. Menolly robiła im przysługę, oszczędzając im tym samym straty pieniędzy i energii. —Dobra robota. Więc, co odkryłaś? Spytałam. Jej oczy rozbłysły na kolor jasno-czerwony by po chwili wrócić do swojego naturalnego niebiesko-szarego. —Rozmawiałam z jednym z mężczyzn, którzy śpią w kartonach w pobliżu

restauracji... nie był to informator Chase'a. Facet był kompletnie pijany. Wspomniał mi o paru rzeczach o których zapomniał wspomnieć Chasowi. Wydaje mu się, że widział, jak wcześnie rano trzy osoby wyszły przez tylne drzwi Voyagera, ciągnąc za za sobą Jocko. Porzucili go w alejce i uciekli. Mój człowiek spał za stertą skrzynek. Mam złe wieści. Bardzo złe wieści. Wstrzymałam oddech. —To znaczy? —Trzy demony. Z jego opisu zrozumiałam z kim mamy do czynienia, nie licząc w tym Czarnoksiężnika. —Świetnie, tylko tego nam jeszcze brakowało, odparłam. Ci ostatni byli wyjątkowo paskudni. Z natury przypominali Inkubów, z tym wyjątkiem, że ci nie tracili czasu na zabawianie się ze swoimi ofiarami. Rzucali na nie czar co kończyło się ich gwałtowną i krwawą śmiercią. Aha, i byli głupi. Bardzo głupi. Ponadto posługiwali się czarną magią. —To nie koniec... odparła ze złowrogim uśmiechem. —Drugim jest Harpia, co już jest niebezpieczne samo w sobie. Mamy tu do czynienia z większymi problemami niż myślałyśmy. Jej nozdrza się rozszerzyły a jej kły lekko wydłużyły. Menolly była wyraźnie czymś podekscytowana. Delilah odłożyła książkę, patrząc na nas poważnie. Nagle to do mnie dotarło. Babcia Kojot ostrzegała mnie, że Skrzydlaty Cień wysłał zwiadowców przez portal. Jak widać mówiła prawdę. Może miałam więcej szans na zdobycie obiecanego palca demona niż mi się wcześniej zdawało?. —OK, daje głos kotu. Kim jest trzeci mężczyzna? —Pamiętasz demona, z którym walczył nasz Ojciec podczas rekonesansu? Ten sam który zabił wujka Therasin? Pamiętasz jak Ojciec go nam pokazał w kryształowym zwierciadle? —O cholera! zawołałam upadając do tyłu. Luc Le Terrible!

Menolly pokręciła energicznie głową. —Dobrze słyszałyście moje panie. Luc Le Terrible jest w mieście. Wyłożyłam na mały stolik złożone kości i książkę. Menolly rozszerzyły się oczy. Tymczasem Delilah, pochyliła się, by lepiej im się przyjrzeć. —Pozwólcie że i ja doleje oliwy do ognia, zaczęłam. Babcia Kojot powiedziała mi, że Skrzydlaty Cień wysłał zwiadowców przez portal - innymi słowy, nasze urocze trio demonów. Trillian miał rację - Skrzydlaty Cień coś knuje. Odkryłam także, z jakiego rodzaju demonem mamy do czynienia. — I tak oto moje panie mamy tutaj do czynienia z Pożeraczem Dusz z Podziemnego Królestwa! Zapadła cisza. Wtedy nagle rozpętało się piekło a drzwi otworzyły się z hukiem. W jednej chwili Delilah stała z pistoletem w jednej ręce i długim nożem w drugiej. Menolly za to w jednej sekundzie wzniosła się ku sufitowi, z wyciągniętymi ramionami, gotowa do ataku. Słuchając instynktu zwróciłam się do Matki Księżyca. W jednej chwili moje ręce wypełniły się z trzaskiem energią, a ja zostałam w ten sposób uzbrojona w srebrną błyskawicę. —Pokaż się ! Czy jesteś martwy?! krzyknęłam, mając nadzieję ukryć swój strach. —Z przyjemnością! Wtem w wirze falującej energii ukazała się sylwetka mężczyzny. Opuściłam ręce. O rzesz w mordę! Naprawdę nie trzeba go ... nie teraz. Nigdy. Bicie mojego serca osiągnęło górną granicę. Nogi miałam jak z waty. Obok mnie stanęła Delilah ze spuszczonymi ramionami i Menolly która wymamrotała coś czego nie mogłam zrozumieć. —Proszę, powiedzcie, że to się nie dzieje, wymamrotałam. Walcząc z pragnieniem rzucenia się w jego ramiona. Przed nami w pełnej okazałości stanął nikt inny jak Trillian, kłaniając nam się z ironicznym wyrazem twarzy. Miałam straszną ochotę rzucić się na niego ale udało mi się powstrzymać.

—Co ty tu robisz? spytałam. Kto ci powiedział, że jesteś mile widziany w tym domu? —Twój ojciec wybrał mnie, bym sprawdził jak się macie i bym przekazał wam trzem wiadomość. Zdecydował, że potrzebujecie kogoś kto by wam pomógł a jednocześnie nie należał do Agencji. —Śmierdzący wiatr wstaje, moja słodka, a ty i twoje siostry stoicie na jego drodze. Następnie podszedł do światła. Gdy na niego spojrzałam zdałam sobie sprawę, że nic się nie zmienił od naszego ostatniego spotkania. Jak zawsze przystojny i arogancki. Jednym słowem: najpiękniejsze znane mi stworzenie na całym świecie. Ze skórą koloru obsydianu i jasno niebiesko-szarych włosach, był uosobieniem seksu, mocy i chaosu jaki wprowadzał gdziekolwiek się pojawił. Doskonale wiedziałam jak piękny i wyjątkowy był ten konkretny „Svartan”. Zbyt często widywałam go nago, Czy też może niewystarczająco często? Wszystko zależy od punktu widzenia. Jedno było pewne, Trillian był wspaniały. Kiedy ja starałam się zebrać w sobie, nie pokazując jednocześnie jak wielkie wrażenie sprawił pojawiając się tak nagle, on z wielkim uśmiechem na twarzy podszedł do mnie jak gdyby nic i oplótł ramię wokół mojej talii, tuląc mnie do siebie. Powinnam była z nim walczyć. Powinnam mieć..... w tym momencie nic już nie wiedziałam. Kiedy chwycił mnie za włosy odchylając tym samym moją głowę do tyłu a jego język wkradł się między moje wargi, wiedziałam że już po mnie. Zamiast się opierać, poddałam mu się, pozwalając sobie zatonąć w pragnieniu najgłębszej i najciemniejszej rozkoszy jaką mógł mnie obdarować, a której nie miałam od bardzo bardzo dawna....

Rozdział 5 Pocałunek trwał i trwał. Z chwilą gdy naparł na mnie biodrami, poczułam rosnącą falę pożądania, której brakowało w moim życiu od bardzo dawna. Będąc na skraju zdarcia z siebie ubrania i ofiarowaniu mu się, zdołałam zebrać się w sobie i go odepchnąć. Ten rozluźnił uścisk nie wypuszczając mnie z objęć. Po czym stale mnie obejmując, spojrzał mi w oczy. Patrzył na mnie oczami, które tak dobrze znałam i kochałam. —Nie powinnaś była mnie zostawiać, powiedział ochryple. Przełknęłam. —Wiesz, że nie miałam wyboru. Jesteś Svartånem, odparłam. Co tłumaczyło wszystko. —To nie ja zrobiłem pierwszy krok. To była twoja decyzja. Niezależnie od tego co czujesz, myślisz czy robisz, zawsze byłaś i będziesz moja. Jego słowa sprawiły że ugryzłam się w wargę aż do krwi. Trillian pochylił się obejmując mnie na nowo i nie przestając delikatnie mnie kąsać. Po czym nagle przestał, wypuszczając mnie ze swoich objęć. Pozostawiając mnie drżącą i niezaspokojoną. Kiedy starałam się odzyskać kontrolę, Delilah schowała swój nóż. Wcześniej zabezpieczyła broń. Następnie spojrzała na mnie smutnym wzrokiem. Podobnie Menolly pojawiła się przy moim boku, nie spuszczając wzroku z Trilliana. Nawet jeśli obie nie pochwalały mojego związku z nim, wiedziałam że mogę na nie liczyć. Niezdolna odwrócić wzroku, oblizałam wargi. To czego najbardziej się obawiałam stało się rzeczywistością. Mimo upływu czasu nadal byłam pod jego silnym wpływem. Uświadomienie sobie tego było dla mnie niepokojące, zważywszy iż wcześniej obiecałam sobie zamknąć ten rozdział mego życia i nie wracać do niego. W szale namiętności owładnięta miłością, zdawałam się niczego nie zauważać. Kim tak naprawdę dla niego byłam? Czy coś dla niego znaczyłam? To że miłość oślepia, przekonałam się na własnej skórze. Pytanie było, co dalej? Trillian był jednym z tych ciemnych cudownych dzieci, które zdawały się obiecywać noce pełne namiętności zakrapianej winem..

—Camille? Camille? (głos Delilah sprowadził mnie na ziemię) —Jeśli ojciec poprosił go, by pełnił role posłańca, to chyba nie musi się to odbywać w naszym domu? W momencie gdy Trillian zrobił krok w moją stronę, ja cofnęłam się instynktownie, potykając się o stojący za mną niski stolik. Cholera! Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam, to by zdał sobie sprawę że nadal może mnie kontrolować, co zdawało się nie pozostawać długo tajemnicą, zważywszy jak się teraz zachowywałam. Widząc mój wyraz twarzy, zaśmiał się. Widać cała sytuacja go bawiła. —Cieszę się że o mnie nie zapomniałaś, powiedział. —Przynajmniej nie czuje się osamotniony w swojej obsesji. W jednej chwili podniosłam gwałtownie głowę. —Co masz na myśli? Oblizał wargi, sprawiając że musiałam się powstrzymać, by nie podbiec do niego. —Jesteś jedyną kobietą która kiedykolwiek mnie opuściła. Więc to dlatego był zły. Opuściłam go zanim sam mógł to zrobić. Potrzebowałam wszystkich swoich sił by trzymać go z dala, szczególnie że sama nie byłam pewna siebie. Kiedy nagle zniknął mi z oczu, pomyślałam że może wrócił do Podziemnego Królestwa ale on tylko stanął ciut dalej. —Jakie jest przesłanie Ojca i dlaczego myśli że potrzebuję ochroniarza? Spytałam. Jeśli sprawię że rozmowa będzie dotyczyła neutralnych tematów, to może uda mi się wyjść z tego bez szwanku. Trillian usiadł. —Najpierw interesy, potem.... tak powinno być w przypadku ... w tych niepewnych czasach. Właśnie ten moment wybrała Menolly aby nam przerwać. —Na co czekasz? Co masz nam do przekazania Svartanie?

Patrzył na nią długo nim odpowiedział: —Menolly, wyglądasz niemalże jak żywa! Czy to zasługa nietoperzy? Menolly warknęła, co wywołało jeszcze większy uśmiech na jego twarzy. Tymczasem, Delilah przyłączyła się do rozmowy. —Dość, wy dwoje! Nie mamy czasu na wasze gierki, a i ja nie mam teraz wielkiej ochoty na zmianę. Najpierw Chase a teraz, Trillian. —Menolly, dlaczego nienawidzisz wszystkich mężczyzn, którzy interesują się Camille? Trillian posłał mi długie spojrzenie, ale nic nie powiedział. Menolly westchnęła. —Nie podoba mi się to mroczne spojrzenie, więc nie każ mi bym udzieliła ci lekcji, odparła. Delilah zaczęła drżeć, chwyciłam ją za ramiona by dodać jej otuchy i by ją uspokoić. —Nie masz się czym martwic! Postaraj się nie myśleć o tym i weź się w garść, kochanie! Możesz nad tym panować! Wymieniłam spojrzenia z Menolly. —Uspokój się Koteczku, szepnęła. To nie o ciebie mi chodzi, dobrze już? W jednej chwili, Delilah padła na kanapę. Menolly usiadła obok niej, aby wziąć ją za rękę. Skinęłam Trillianowi. —Ty też powinieneś usiąść, powiedziałam, zachowując jednoczenie niezbędną odległość między nami. —Może zaczniesz od wytłumaczenia nam, dlaczego ojciec wybrał właśnie ciebie w tej gonitwie? Tym bardziej iż dobrze wiem co o tobie myśli. Trillian usiadł na jednym z foteli, następnie wyciągnął nogi krzyżując je w kostkach. —Powód jest bardzo prosty. Twój ojciec myślał, że mój przyjazd pozostanie niezauważony. Z racji iż nie mogę być częścią OIA, pozostaję poza wszelkimi podejrzeniami. (Jego wyraz twarzy był poważny, kiedy pochylił się do przodu.) —Posłuchajcie mnie teraz wszystkie uważnie. Y'Elestrial ma kłopoty, duże kłopoty.

—Wasz ojciec chce abyście wiedziały, że być może wkrótce OIA nie będzie w stanie zapewnić wam wsparcia na które liczycie, nawet jeśli mówi inaczej. Otrzymał raport Johnson'a, który wszystko wyjaśnia. —Więc ojciec nam wierzy, powiedziałam z ulgą. (Z naszym ojcem u boku miałyśmy znacznie większe szanse). Wiemy też o wiele więcej. Jesteśmy pewni że Skrzydlaty Cień przejąwszy władzę w Podziemnym Królestwie, planuje zaatakować Ziemię jak również Krainę Wróżek. Twarz Trilliana pociemniała. —Wiem. Właśnie stamtąd wróciłem. Byłem świadkiem chaosu, jaki tam panuje. Ale skąd wy o tym wiecie? W ciszy wstałam i podeszłam do stołu, skąd podniosłam lezące tam kości i książkę. —Odwiedziłam babcie Kojot, odparłam. —Na boga, Camille! Czarownicę Przeznaczenia? Wiesz, że to nie żarty! Składanie im wizyt i proszenie ich o pomoc ma swoją cenę! —Zdaje sobie z tego sprawę, odpowiedziałam czując pod palcami ich dotyk. I winna jej jestem... no, co jestem winna nie będzie łatwe do znalezienia, ale było warto. Udzieliła mi wielu ważnych informacji, które OIA wydaje się ewidentnie ignorować lub tez nie traktuje ich poważnie. (Mówiąc to starałam się unikać jego spojrzenia). —Trillian, słyszałeś może coś o pieczęciach duchowych? Skrzywił się i skinął głową. —Niejasno. Kiedy byłem dzieckiem, słyszałem, szeptane opowieści o wielkim skarbie który może zjednoczyć Trzy Królestwa – pokojowo lub siłą. —Dlaczego? zapytał, pochylając się do przodu. Znalazłaś jedną? —Nie, ale Skrzydlaty Cień jej szuka. Chce je wszystkie wykorzystać jako klucz. Dzięki niemu, będzie w stanie otworzyć bramy i wprowadzić swoją armię. Co gorsza wie, gdzie znaleźć pierwszą. Na szczęście, my też teraz o tym wiemy. Będziemy musiały zdobyć ją przed nim. Następnie, opowiedziałam mu dokładnie wszystko, czego się dzisiaj dowiedziałam. Jako Svartån, Trillian był dobry w ukrywaniu emocji, ale znając go, wiedziałam, że był zarówno zaskoczony jak i zaniepokojony wszystkim.

Po zabraniu książki którą dała mi babcia Kojot, udałam się do jadalni. Wszyscy podążyli za mną, okrążyli mnie kiedy zaczęłam studiować pierwsze strony. Jej tekst został napisany w starym języku,mimo wszystko udało mi się odczytać jej niektóre fragmenty i zrozumieć co zostało napisane: „W czwartym wieku naszego świata potężny demon wyższy o imieniu Tagatty, przejął władzę w Podziemnym Królestwie, jednocząc inne królestwa i tworząc potężną armię do inwazji na Ziemię. Aby walczyć z ludźmi z Północy poprzez śnieg i ogień. Wojna szalała, grożąc rozprzestrzenieniem się do czasu, gdy bogowie nie zwrócili się z prośbą o pomoc do władców żywiołów. Ci zgodzili się jej udzielić. Nie przez przypadek od tego czasu czarownice przeznaczenia miały pełnić jedynie rolę obserwatorów. I tak bogowie wspólnie z władcami żywiołów, wykuli potężne pieczęcie duchowe, które oddzieliły trzy królestwa i stworzyły portale dzielące je: poszczególne punkty połączeń, które pozwoliły podróżującym na przejście z jednego świata do drugiego. Delilah zmarszczyła brwi. —Co się stało z pieczęciami? W jaki sposób zaginęły? —A jak myślisz? zapytał Trillian. Niezgrabność. Trzeba wiedzieć, iż bycie wiecznym, nieuchronnie sprawia iż zapominamy parę rzeczy po drodze. Ponadto władcy żywiołów podobnie zresztą jak bogowie, wydają się być trochę roztrzepani. Zbyt dużo władzy nie zawsze jest dobrą rzeczą. Wystarczy spojrzeć na historię Ziemi by zobaczyć i zrozumieć: Hitler, Stalin, stary dobry Vlad … —Vlad się nie liczy, był wampirem, który udawał człowieka. Ale masz rację, przyznałam. Czytaj dalej. „Duchowa pieczęć została złamana na dziewięć kawałków, powierzonych władcom żywiołów. Piecze nad portalami powierzono Strażnikom Des’Estar. To dzięki ich potomkom tysiąc lat później, narodziła się OIA. Przez tysiąclecia władcy żywiołów stali na straży pieczęci. Z czasem wielkie wojny zostały zapomniane a pieczęcie zaginęły. Znalazły się one w rękach śmiertelników, którzy mimowolnie stali się ich gospodarzami. Każdy kto znajdzie duchową pieczęć i zdoła ją otworzyć, może wykorzystać zawarte w niej tajemnice. Odnalezienie wszystkich pieczęci i złożenie ich w całość, spowoduje otwarcie portali i połączenie się trzech królestw w jedną całość. I tak oto, każdy będzie mógł swobodnie przejść z jednego świata do drugiego”. Odłożyłam książkę.

—Przed podziałem - Ziemia, Królestwo Wróżek i Podziemne Królestwo oddziaływały na siebie wzajemnie. Menolly postukała palcem o blat stołu. —Potem, w czasie wielkiej wojny, władcy żywiołów utworzyli pieczęcie, które miały chronić Krainę Wróżek,Ziemię i portale, które były jedynym sposobem na przemieszczanie się między światami.... z wyjątkiem naturalnych punktów ogniskowych. Jeśli Skrzydlaty Cień dostanie w swoje ręce wszystkie pieczecie, może je zniszczyć wcześniej niszcząc Ziemię. W momencie gdy wszystko stało się dla nas jasne, wymieniliśmy między sobą zatroskane spojrzenia. Potencjał zniszczeń był ogromny, wręcz niewyobrażalny. Jeśli nie uda nam się powstrzymać Skrzydlatego Cienia, ten zdziesiątkuje Ziemię i królestwo Wróżek. Nawet wojskowi nie dadzą rady demonom. Podobnie rzecz się ma z armią Królestwa Wróżek, która nie widziała bitwy ani nie brała udziału w żadnej od bardzo dawna. Potrzeba by dużo czasu aby ta mogła zacząć działać sprawnie. Chrząknęłam. —Pieczęć jest podzielona na dziewięć części. Według naszych informacji, Skrzydlaty Cień nie ma jak do tej pory żadnej. Dzięki babci Kojot, znamy nazwisko i miejsce pobytu człowieka, który posiada pierwszą z nich. —Trillian, wracaj z powrotem do naszego ojca i wyjaśnij mu wszystko. Może uda mu się przekonać OIA, że sprawa jest poważna. W tym czasie my poszukamy tego Lane'a i ukryjemy go w Świecie Wróżek, zanim Luc Le Terrible zdąży połapać się we wszystkim. —Babcia Kojot wyjaśniła ci co się stało... i co ma nastąpić. Myślisz że powiedziała by to wszystko demonom, gdyby ją o to zapytały?, spytała Delilah. W momencie gdy wszystkie głowy skierowały się w moją stronę, czekając na odpowiedź, zdałam sobie sprawę, że mimowolnie stałam się liderem naszej małej grupy. Wzruszyłam ramionami. —Nie mam pojęcia. Trudno zgadnąć co by zrobiła: mogłaby im wszystko powiedzieć po to tylko, by zrównoważyć siły, nieprawdaż ? Byłaby w stanie wyrwać jeden z palców Luc'a Le Terrible używając do tego własnych zębów! To jest to, co jej jestem

winna, palec demona do jej kolekcji. Trillian zakaszlał. —Urocze... proste ale skuteczne! —Tak, a jeśli mi się nie uda, mogę pożegnać się z jednym ze swoich. Więc dołożę starań, aby jej dać to czego chce. (Wysłałam mu swój uśmiech. Trillian śmiał się, a jego głos rozszedł się echem w głębi mojego ciała). —Byłam pewna, że uznasz to za zabawne, powiedziałam, ignorując zaskoczony wyraz twarzy Delilah. —A pozostałe pieczęcie? spytała Menolly. Nie należałoby zacząć ich szukać? Wstałam z krzesła by następnie zajrzeć za ciężkie aksamitne zasłony, które oddzielały jadalnię od świata zewnętrznego. Nadal padał deszcz który bębnił o dach. Widać było poświatę zbliżającego się świtu. —Zajmiemy się nimi po kolei, jedna po drugiej. Nie można tego zrobić inaczej. Oprócz utrzymywania nadziei, powinnaś udać się na spoczynek Menolly. Świt nie jest daleko i nie sądzę, abyś chciała zobaczyć wschód słońca, nawet jeśli nigdy nie widziałyśmy go z tego pokoju. —Mogę go poczuć, powiedziała. Moje ruchy stają się wolniejsze. Dobranoc, obudź mnie kiedy będziesz mogła. Wychodząc posłała nam jeszcze buziaka. Poprosiłam Trilliana by poczekał na mnie w salonie. Po chwili usłyszałam Menolly, która sunęła cicho do biblioteki, trzymając się blisko ściany. Otworzyła ją, a kilka sekund później usłyszałam jak schodzi po schodach do piwnicy. Sekretne drzwi zamknęły się za nią cicho. Kiedy zawołałam Trilliana by przeszedł za mną do kuchni, zadzwonił telefon. Odebrała Delilah: —Nie, przykro mi, będzie nie będzie jej przez cały dzień... Tak, powiem jej. Czy może mi pan podać swoje imię? (zapisała wiadomość w notesie leżącym blisko telefonu). Tak zapisałam. Do widzenia! —Kto dzwonił? spytałam. —Facet o imieniu Wade. Chciał się umówić z Menolly. —Wiedziałam! Zawołałam śmiejąc się, następnie tłumacząc Delilah kim był i jak się mają sprawy . Może to sprawi, że Menolly zdecyduje się przyłączyć do

Anonimowych Wampirów, w końcu … Delilah, ziewnęła, oczy same jej się zamykały. —Bardzo się cieszę... ale szczerze mówiąc, naprawdę muszę iść do łóżka. Moja ostatnia drzemka sięga kilka godzin wstecz. Dobranoc. Życząc nam dobrej nocy udała się do siebie. Podobnie jak Delilah, padałam z nóg. Nie spałam całą noc, do tego moje spotkanie z babcia Kojot wyczerpało mnie niemiłosiernie. Zwróciłam się w stronę Trilliana. —Nadszedł czas, aby się pożegnać. Ojciec na ciebie czeka. —Tak, muszę już iść, mruknął. (W jednej chwili prześlizgnął się za mnie, ręce wokół mojej talii. Jego oddech łaskotał mi ucho). —Ale najpierw powiedz mi dlaczego mnie zostawiłaś, Camille. Wiem, że w przeciwieństwie do swojej rodziny, zwykłaś żartować z mojego pochodzenia. Czy ja cię zraniłem? Przygryzłam wargę i pokręciłam głową. —Nie, ale wcześniej czy później byś to zrobił. Swartanie znani są z krzywdzenia tych których kochają. Nie miałam ochoty czekać aż pewnego dnia znudzisz się mną i porzucisz mnie jak starą koszulę. —Wiec odeszłaś ze strachu że kiedyś cię porzucę? Przycisnął usta do mojej szyi w pieszczocie która sprawiła że zadrżałam. —Nie rób tego, Trillian. Jeśli zaczniemy, nie jestem pewna czy będę miała w sobie wystarczająco dużo siły, by odejść jeszcze raz. Zakochałam się w tobie ... Wiesz równie dobrze jak ja, co to oznacza. —Więc dlaczego odeszłaś? mruknął. —Dlaczego mnie zostawiłaś skoro byłaś we mnie zakochana? Czy nie wiedziałaś jak bardzo pragnąłem być z tobą? Czuję jak twoje ciało mnie wzywa. Chcesz mnie ... Czuję cię, gorącą i spragnioną. Pozwól sobie, nam. Obiecuję, że nie pożałujesz. Wspomnienia nas razem zalały mój umysł. Svartånie nie dawali swego serca jednej osobie. Nikomu. Byłam od niego uzależniona. Sam pomysł że mnie odrzuci, był przerażający. Prędzej zniosłabym gdyby miał inne kochanki, ale nie że odwraca się do mnie plecami.

Swartanie byli niezwykle namiętni, jedna noc w ich ramionach sprawiała że chciało się więcej i więcej. Wystarczająco trudne było wyobrażenie sobie by ktoś inny miał mnie dotykać. Pozostawało pytanie, czy odważę się znowu zaryzykować? Pozwalając mu tym samym na nowo zaistnieć w moim życiu? Z wzrokiem utkwionym w drzwiach zaczęłam się wycofywać. Chciałam mu powiedzieć, żeby mnie zostawił i zatrzymał to. Oczywiście, jeśli by chciał, potrafił by bardzo dobrze sprawić bym się rozebrała, położyła i rozłożyła nogi. A ja nie miałabym innego wyboru jak być mu posłuszną. Od zawsze posiadał nade mną moc i dobrze o tym wiedział. Gdzieś w środku miałam nadzieje że tego nie wykorzysta. Trillian się skrzywił. —Nie zamierzam cie zmuszać do niczego, powiedział. Nigdy nie zmusiłem żadnej kobiety by poszła ze mną wbrew swojej woli. Ale Camille, pomyśl trochę: pamiętasz jak cudownie było nam razem? Mając zamknięte oczy, zawahałam się. Czy warto raz jeszcze przechodzić przez to wszystko? Cały lęk i strach? Tylko po to by dostąpić chwili rozkoszy w jego ramionach? Patrząc mu w oczy wyciągnęłam do niego rękę. —Zamknij się i chodź ze mną. —Spraw by gwiazdy zabłysły. Znalazłszy się w moim pokoju, pragnęłam ściągnąć swój szlafroczek, kiedy Trillian powstrzymał mnie ruchem dłoni. —Pozwól mi najpierw nacieszyć się twoim widokiem. To było tak dawno … Jego oczy zabłysły ogniem lodu, było już za późno by się wycofać. Bardzo powoli okrążył mnie nie spuszczając ze mnie wzroku. Jego palce musnęły mnie w dotyku tak subtelnym jakby go wcale nie było. Wzdrygnęłam się. Wstrząśnięta i jednocześnie zawstydzona jego obecnością,

zaczerwieniłam się. Poczułam całą moją miłość do niego i wiedziałam że moje oczy błyszczą, odbijając cień księżyca. Trillian obudził drzemiącą w moich żyłach krew i magię wróżek. W chwili łączenia się Sidhe i Svartån, magiczna energia tworzyła wir którego nawet ludzka krew mojej matki nie była wstanie powstrzymać. W momencie gdy nasze przeciwstawne sobie natury łączyły się, tańcząc ze sobą i sprawiając, że wszystko wokoło przestawało istnieć. —Zdejmij koszulę, poprosił. (w sposób w jaki nie byłam w stanie mu odmówić. Podporządkowałam mu się). Teraz koszulka, powiedział nie spuszczając ze mnie oczu. Ściągając ramiączka w dół , pozwoliłam by upadla swobodnie u moich stóp, moje piersi stały się bolesne. Ze ściśniętym gardłem, obserwowałam jak schylił się nade mną umieszczając pocałunek na mojej szyi, tak słodki i lekki niczym piórko. —Czego chcesz? Zapytał. Mój głos drżał: —Dotknij mnie. Chcę czuć twój język i usta na moim ciele. Chcę zobaczyć cię nagim, chce czuć twoje ciało i dotykać cię. Gdy zdjął spodnie i koszulę, które mogły pochodzić z dowolnego sklepu w mieście, nie mogłam oderwać oczu od jego twarzy i ciała. Jego skóra była jak polerowane szkło - gładkie, lśniące i czarne. Pociągnął za rzemyk sprawiając, że jego włosy rozlały się niczym kaskada, sięgając mu do ramion i otulając jego twarz w lśniącym świetle Księżyca Matki. Opuściwszy oczy, zamarłam wstrzymawszy oddech. Mimo iż często widywałam go nagim, zapomniałam jak pięknym był mężczyzną. —Proszę, nie każ mi czekać … Nienawidziłam siebie błagającej go, ale potrzeba i przyciąganie były ponad moje siły. To było tak dawno, kiedy ostatni raz kosztowałam nektaru mojego mrocznego kochanka. Naraz poczułam nadpływające łzy, na myśl że mógłby się mną tylko bawić. To wtedy światło księżyca przebiło się przez chmury oświetlając nas. Zaś moc Matki Księżyca otuliła mnie, dodając mi sił bym mogla bez strachu spojrzeć mu w oczy. Jego wyraz twarzy powiedział mi wszystko co chciałam wiedzieć. —Camille, szepnął, wyciągając do mnie rękę. Zrobiłam krok do tyłu i wyciągnęłam się, na cala swoja długość. Każdy mięsień w moim ciele drżał z powodu pragnienia i ledwo powstrzymywanej żądzy, która

walczyła o uwolnienie. —Chcesz mnie? Zapytałam. Patrzyłam jak jego nozdrza rozszerzają się. Przez chwilę myślałam, że był zły, dopóki nie zauważyłam błysku radości w jego oczach. Kochał grę dominacji. — Pragnę cię każdą cząstką siebie i każdy centymetr twego ciała.. Powiedz mi, Camille, czy też pragniesz mnie równie mocno? W tym jednym momencie, nic oprócz nas dwojga się nie liczyło. Wszystko na rzecz mego Graala, który zabierze nas oboje do krainy, gdzie nasze dusze połączą się w jedno. Z głową ukrytą w jego szyi, pozwoliłam się zanieść do łóżka. Oboje wiedzieliśmy, że po tak długim czasie, nasze połączenie nie będzie bynajmniej powolne: pragnienie i ochota były zbyt duże. Jego oczy błyszczały, kiedy pogrążony głęboko we mnie skupiał się na sprawieniu mi coraz to większej przyjemności, Nienasyceni. Jego biodra, napierające na moje. Wszystkie moje myśli zdały się ulecieć, spadając w otchłań, która zamknęła się za nami. I nagle tam byliśmy: nad przepaścią, starając się zachować kontrolę. W chwili wybuchu, Trillian zadrżał, obejmując mnie ciasno ramionami, wydając jednocześnie krzyk który zerwał łańcuchy, łącząc na nowo nasze dusze i serca w jedno. W jednej chwili oboje odnaleźliśmy siebie na nowo. Kiedy otworzyłam oczy, słońce przelewało się przez zasłony a zapach bekonu unosił się w powietrzu. Wzdrygnęłam się. Szyja podobnie jak cala reszta bolały mnie po naszych nocnych akrobacjach ale było to nic w porównaniu z uczuciem pełności jakie czułam. Przeciągnęłam się leniwie przed wstaniem. Już od bardzo, bardzo dawna nie czułam się tak dobrze. Druga polowa łóżka była pusta. Po wszystkim, Trillian wrócił do Podziemi by porozmawiać z moim ojcem. Więc tak oto, na nowo zaczęłam bawić się ogniem, ale uśmiech na mojej twarzy był zbyt jasny by ta myśl mogla popsuć mi ten cudowny ranek pozbawiając mnie cudownego nastroju. Rzuciłam okiem na zegar. dziesiąta, o cholera! sklep! Z prędkością światła, założyłam na siebie spódnice w kolorze śliwki, która układała się zalotnie otulając mnie powyżej kolan i blado kaszmirowy sweter. Nałożywszy na stopy kozaczki na obcasie zapinane na zamek, popędziłam ku schodom, starając się jakoś upiąć w koński ogon moje niesforne i niedające się ułożyć włosy. Na dole z błyszczącymi oczami, czekała na mnie Delilah z gotowym śniadaniem.

—Umieram z głodu, powiedziałam. (Po czym wślizgnęłam się na swoje miejsce, nakładając sobie plastry bekonu). —Dziękuję. Już jestem spóźniona. Delilah zmarszczyła nos. Była ubrana w koszulę z patchworku, w odcieniach błękitu i kości słoniowej do tego luźne dżinsy. Całości dopełniały buty z grubą podeszwą dodające jej wzrostu. —Powinnaś dziś zadzwonić do Iris. Musimy zacząć nasze poszukiwania Toma Lane'a. Miałam nadzieję, że z chwilą przebudzenia się, będzie już na mnie czekała wiadomość od OIA. Tym bardziej, że nie było żadnego znaku życia od Chase'a czy Trilliana. — Masz całkowitą rację, odparłam. — Nie mamy czasu do stracenia. (Złapałam czym prędzej telefon, aby zadzwonić do Iris używając do tego linii prywatnej). Cześć! Czy mogłabyś się dzisiaj zająć sklepem? spytałam. OIA nas potrzebuje. Iris robiła notatki, podczas gdy ja w skrócie zrelacjonowałam jej ostatnie wydarzenia, następnie obiecała zadzwonić pod koniec dnia, by zdać mi raport. Mówiła doskonale po angielsku, mimo że spędziła większość swego życia w Finlandii, gdzie jej bliscy zostali związani pokojowym paktem, aż do śmierci ostatniego z nich. W chwili gdy została sama i nie miała się już kim opiekować, wstąpiła do OIA, które znając jej wiedzę o Ziemi, postanowiło ją wykorzystać. Podczas, gdy ja kończyłam swój makijaż, Delilah, zajęła się listą rzeczy do zrobienia. Odrobina brązowego cienia na powieki, czarna kreska by podkreślić ich kontur, następnie kilka warstw maskary na moje długie rzęsy i prawie skończyłam. Jeszcze odrobina błyszczyku koloru czerwonego burgunda na wargi i odrobina różu na policzki. —Od razu lepiej, powiedziałam. Spoglądając w małe lusterko. —Wydajesz się być dzisiaj w świetnej formie, zauważyła Delilach. Tak więc, co twoim zdaniem, powinniśmy najpierw zrobić?

—Cóż, na początek, musimy dowiedzieć się czegoś więcej o tym Lane. Obawiam się jednak, że tutaj to dość często spotykane nazwisko. —Masz absolutną rację. Czekając na ciebie zrobiłam mały rekonesans. Wielu Tomow Lane zamieszkuje Seattle i jego okolice. A jeśli on mieszka wysoko w górach, to może nie mieć telefonu. Posmarowawszy masłem grzankę, Delilah wbiła w nią zęby pomrukując przy tym rozkosznie. Miała dobry apetyt i żadnych problemów z nadwagą. —Może lokalne wróżki będą mogły nam pomóc? (zlizywałam z palców resztki jedzenia, starając się zachować moją szminkę nienaruszoną). —Myślisz że Tom i pieczęć stali by się czymś w rodzaju miejskiej legendy? —Dlaczego nie spytać Riny? —Jeśli dobrze pamiętam, mieszka w Seattle i jest historykiem. Delilah wydala radosny pisk, będąc dumną iż sama wpadła na ten pomysł. —Kim jest Rina? Spytałam. I wtedy sobie właśnie przypomniałam. Kilka lat temu, Rina - członek Sądu i Korony - spała z królem. Co nie było przestępstwem samym w sobie. Problemem było to, że nie poprosiła o pozwolenie królowej. Lethesanar nie była znana z pobłażliwości względem złodziei skarbów królewskich czy jej klejnotów, podobnie rzecz się miała z kochankami króla. Tak więc Rina została wygnana z Krainy Wróżek z zakazem powrotu. —Prawie zupełnie o niej zapomniałam, wyznałam. (Ciekawa byłam co się z nią stało po jej spektakularnym odejściu? To nauczyło mnie, jak zresztą wielu innych, by pod żadnym pozorem nie zadzierać z rodziną królewską). —Wiesz może gdzie się teraz znajduje? Delilah otworzyła swojego laptopa i zaczęła pisać z prędkością która zjeżyła mi włosy na głowie.. Kiedy zostałyśmy poinformowane o naszej misji i przeniesieniu na Ziemię, Delilah nauczyła się go używać. Ja nie. —Mam, znalazłam stronę poświęconą emigrantom. Hej! Mieszka obok sklepu! Ma

sklep z antykami, a nad nim swoje mieszkanie. —Jest członkiem OIA? Spytałam. —Wcale nie, odparła Delilah potrząsając głową. —Królowa udusiłaby każdego, kto dałby jej jakieś oficjalne stanowisko. Lethesanar nie wybacza łatwo. Chwyciłam swoje klucze i torebkę. —Złożymy jej wizytę? Spytałam. W sekundzie, Delilah wyłączyła swojego laptopa i wsunęła go do torby. —Dlaczego nie? Po wszystkim możemy też wpaść z wizytą do Louise Jenkins. Może do czasu aż Menolly się nie obudzi, uda nam się zdobyć jakieś nowe informacje? (Po czym podążyła za mną do drzwi, nie spuszczając ze mnie wzroku). —Jak się czujesz dzisiaj rano? Zauważyłam, że Trillian nie został na śniadaniu... To nie było pytanie ale stwierdzenie faktu. Rzuciłam jej jedno z moich spojrzeń. — Słuchaj, nie zaczynaj, dobrze? Został trochę. Spaliśmy ze sobą, to prawda. Następnie wrócił do siebie. — Och Camille! Jesteś naprawdę w nim zakochana, co? (spytała, kiedy schodziłyśmy po schodach) Miałyśmy mały problem z odblokowaniem mojego samochodu. Ale z pomocą breloczka od kluczy udało mi się go otworzyć. Nowoczesne technologie nie były dalekie od magii, pomyślałam. Zdawały się ją nawet prześcigać. Podczas gdy usiadłyśmy w samochodzie i zapięłyśmy pasy, potrząsnęłam głową.. —Jestem w nim zakochana, tak, ale wcale mnie to nie cieszy. Nie bardzo. Jest jak narkotyk, Delilah: namiętny, ekscytujący… można się uzależnić. Przerwałam, zaczerpnąwszy tchu i nie wiedząc, jak zakończyć zdanie. —Sprawia rzeczy, które tylko on może sprawić, skończyła za mnie.

Rzuciłam na nią okiem. —Dokładnie tak, nadal go czuję i wszystko co się między nami wydarzyło ostatniej nocy... Szczerze mówiąc, nie wiem czy chcę z tego rezygnować. W czasie jazdy, Delilah zdawała się w dalszym ciągu szukać właściwych słów, po chwili powiedziała: —Może nie jest tak źle być zależną od kogoś? To sprawia, że jesteś szczęśliwa, Camille. Pamiętam kiedy byliście razem. Nie lubię go, ale jeśli go kochasz, będę cię wspierać, wiesz o tym. Zaczęło padać coraz mocniej, tak że musiałam zwiększyć obroty wycieraczek. Droga która wiodła od naszego domu do centrum zdawała się ciągnąc w nieskończoność, zważywszy iż mijałyśmy rożne dzielnice jedna za drugą. Od starych majestatycznych domów począwszy a kończąc na tych najuboższych, których wygląd odzwierciedlał panujące tu ubóstwo i nędze rodzin z pięciorgiem lub sześciorgiem dzieci i rodziców którzy starali się zaoszczędzić parę groszy zamieszkując na obrzeżach Seattle. —Trillian jest Svartånem. W końcu mnie zostawi, a wam pozostanie zbieranie tego co po mnie zostanie. Związki na wieczność nie leżą w jego naturze. Nie spuszczając oczu z drogi, uważnie rozglądałam się na boki. Często można tu było spotkać dzikie zwierzęta, jak również porzucone psy a nawet kojoty. Delilah zmarszczyła brwi. —Nie leży w naszej naturze bycie monogamicznymi. Nie zapominaj że w końcu w połowie jesteśmy wróżkami. —Nie mówiłam o monogamii. Czego nie mogę znieść, to myśl, że mógłby mnie zostawić ze złamanym sercem. Jesteśmy również w połowie ludźmi, odpaliłam. —Czym przypominasz naszego ojca, powiedziała Delilah. Skręcając w bulwar prowadzący prosto do centrum, uśmiechnęłam się od ucha do ucha. —Niestety, widać odziedziczyłam po nim więcej niż wygląd. Byłabym gotowa skoczyć w płomienie za mężczyzną który sprawił by, że ziemia się poruszy. Kocham seks, a seks z Trillianem jest lepszy niż jakikolwiek narkotyk jaki kiedykolwiek testowałam.

—Jakbyś próbowała wiele... zawsze oblewałaś tę część treningu kiedy byłyśmy dziećmi, powiedziała Delilah. (zmarszczywszy w grymasie brwi). —Wiesz, szczerze mówiąc nie sądzę, by interesowali mnie mężczyźni. Albo kobiety. Nie wiem co zrobiłabym z facetem gdybym jakiegoś miała. Ale jestem też ciekawa. Chciałbym się kochać co najmniej raz... by zobaczyć jak to jest i o co tyle szumu. Zaskoczona, rzuciłam jej ukradkowe spojrzenie. Do tej pory byłam pewna że Delilah miała swoje przygody, tylko nie lubiła o nich mówić. A ja jej nigdy o nic nie pytałam. —Chcesz powiedzieć, że jesteś dziewicą? Zarumieniła się. —Cóż, w mojej ludzkiej postaci, tak. Z głową pełną pytań, zamrugałam. Nawet jeśli od czasu Trilliana nie byłam z żadnym innym mężczyzną, nie brakowało mi pomysłów na uprzyjemnienie sobie wolnego czasu. Ale to było dalece niewystarczające. Dobrze, czas rozładować napięcie. Z drugiej strony w moich książkach nie było nic, co mogłoby zastąpić człowieka z krwi i kości... —Nigdy nie chciałaś? Spytałam. Delilah się uśmiechnęła. —Nie powiedziałam że jestem oziębła, odparła. Tyle, że zrobienie tego z kimś innym wydaje się tak przekonujące... i kuszące (spojrzała na mnie z boku). —Powiedz mi, jak to jest z Trillianem? Co robi, aby doprowadzić cię do szaleństwa? To był pierwszy raz gdy ktoś mnie zapytał, jednocześnie nie oceniając ani nie krytykując. Co tak naprawdę przyciągało mnie do Trilliana? Ciekawa jej opinii, wyrzuciłam za okno całą swoją skromność i zaczęłam opowiadać jej dokładnie o moim kochanku Svartanie...

Rozdział 6 Będąc już na miejscu odnosiło się wrażenie, że sklep i jego okolice mieszczą się w dość nieciekawej dzielnicy. Ponadto panował tu raczej specyficzny klimat. Mimo szarych okien wystawowych, sam butik podobnie jak inne mieszczące się przy tej samej ulicy, oferowały dość kosztowne wręcz ekskluzywne produkty. I tak oto po jednej stronie mieściła się restauracja, do której prowadziła ciemna klatka schodowa, po drugiej sklep z meblami skórzanymi, który z mety przyciągnął moją uwagę. W oknie, dostrzegłam piękną bordową, ręcznie robioną otomanę. Jednak rzuciwszy okiem na jej cenę,mój zapał znikł jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nawet jeśli zostały nam jakieś oszczędności, to zakup podnóżka za siedemset dolarów nie należał naszych priorytetów. Jeśli chodziło o nasze wynagrodzenie, OIA płaciła nam dosłownie grosze, które bynajmniej nie starczały na minimum wydatków nie mówiąc już o jakiś ekstrawagancjach. Tak więc nawet jeśli wolałam zakupy w Thomasville, na chwile obecną musiałam zadowolić się tymi robionymi w IKEA. Gata Bella była otwarta. Oprócz jednego lub dwóch klientów, którzy zdawali się podziwiać perkal i porcelanę, sklep był pusty. Zbliżywszy się do lady (a za mną Delilah), ujrzałam kobietę. Przez chwilę myślałam, że była człowiekiem. Dopóki nie poczułam bijącego od niej blasku, którym starała się ukryć kim naprawdę jest... Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że gotowa była potroić swe wysiłki by nie zostać odkrytą. Szczerze mówiąc, nie raz zdarzyło mi się spotkać na swojej drodze straszydło, które nie miało nic wspólnego z Billem Gatesem. Oparłszy się o ladę, spytałam. —Szukamy Riny, powiedziałam bez mrugnięcia okiem. Po jej reakcji, wiedziałam że ją znalazłyśmy. —Czego chcesz? spytała, wyraźnie zaniepokojona. — Informacji. Jesteśmy z OIA. Na te słowa, jej wygląd się zmienił ukazując całe jej piękno. W momencie gdy ujrzałam jak jej włosy niespodziewanie pojaśniały, oczy pociemniały a rysy wygładziły się, zrozumiałam dlaczego królowa ją wygnała. Rina była jedną z

najpiękniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widziałam. Łatwo było sobie wyobrazić, jakie to zagrożenie dla królewskiego ego. —Czy to Lethesanar cię przysłała? Jej ramiona były napięte, jakby przygotowywała się do walki. Zaśmiałam się. —Naprawdę myślisz, że królowa zwróciłaby się z tym do nas? W przypadku, gdybyś nie zauważyła, jesteśmy w połowie ludźmi. Uspokój się, nie chcemy żadnych kłopotów. Po prostu wiemy kim jesteś. Chciałybyśmy cię spytać czy znasz jedną szczególną legendę. Jestem Camille D'Artigo, dodałam, kłaniając się. A to moja siostra, Delilah. Rina zamrugała. —Mówisz, że nie jesteś czystej krwi, czyż nie? Teraz sobie przypominam: dużo się o was mówiło w trybunale. Niektórzy chcieli nawet wysłać was troje do krainy goblinów. Najwyraźniej znaleźli inne rozwiązanie. W jej glosie wyczuwało się tak dobrze nam znaną wrogość i chęć zachowania odpowiedniego dystansu. Widać Rina nie stanowiła tu wyjątku... Zmrużywszy oczy, pochyliłam się w jej stronę. —Słuchaj, "przyjacielu". Nasze początki nie mają nic wspólnego z tą dyskusją. Pracujemy dla OIA, potrzebujesz czegoś więcej? Emigrantka czy nie, twoim obowiązkiem jest być wierną Sądowi i Koronie. Dowiedzieliśmy się o kilku nowych, potencjalnie niebezpiecznych faktach. Pomożesz nam dobrowolnie czy mam skontaktować się z HQ? W tym momencie blefowałam, ale ona nie musiała o tym wiedzieć. Zatrzymała się. Domyślałam się, że rozważa wszystkie opcje. Szczerze mówiąc, nie miała powodu lubić królowej a tym bardziej pomagać nam. Ale może gdy ją troszkę przycisnę, zdecyduje sie nam pomóc? Nie zaszkodzi spróbować. —Co chcesz wiedzieć? zapytała w końcu. —Czy wiesz coś na temat Toma Lane, człowieka, który posiada pieczęć duchową. Wiemy, że żyje i mieszka niedaleko Mount Rainier. Musimy go odnaleźć za wszelką cenę. Rina rzuciła okiem na kilku klientów, którzy przemierzali sklep. —Poczekajcie na mnie w moim biurze wskazując na drzwi w korytarzu za ladą.. Dołączę do was za chwile.

Znalazłszy się w jej biurze rozglądnęłyśmy się wokoło. Było to małe pomieszczenie, urządzone skromnie acz praktycznie. Mieściło bibliotekę, duże biurko orzechowe i skórzany fotel. Usiadłam na kanapie spoglądając na Delilah. Na raz poczułam silną migrenę. Przy czym miałam niejasne wrażenie, że to nie tylko z powodu braku snu. Coś było nie tak. —Nie masz dziwnego uczucia? Spytałam. —Dziwnego, jak? —Och, energia ... zapach ... coś jest nie tak. Ale nie wiem jeszcze co to. Delilah przestała wąchać powietrze. Zamknęła na chwilę oczy przechyliwszy głowę na bok. Jej ramiona były napięte. Na raz rzuciła sie w stronę drzwi, szarpiąc za klamkę. —Drzwi są zamknięte, szepnęła. Co się dzieje? —Nie mam pojęcia i wcale mi sie to nie podoba. Mając nadzieję znaleźć odpowiedź, otworzyłam swój umysł. Biorąc głęboki oddech nabrałam powietrza w płuca by następnie je wypuścić. Nagle ciszę przerwał dźwięk tłuczonego szkła. Od wejścia do sklepu, usłyszałyśmy stłumiony krzyk. —To Rina! (skoczyłam z miejsca rozglądając sie rozpaczliwie w poszukiwaniu czegoś czym dało by się otworzyć drzwi). Musimy się stąd wydostać! Delilah skinęła bym sie odsunęła. Przez chwilę wpatrywała się w drzwi by obliczyć trajektorię. Następnie kopnęła w nie mocno obcasem, celując poniżej klamki. W skutek jej uderzenia, w drzwiach powstała dziura. Pragnę wspomnieć że w Świecie Wróżek Delilah uczyła sie sztuk walk od najlepszych. Dziś moja siostra miała równowartość czarnego pasa w kung fu. Potem rzuciłyśmy się w kierunku sklepu. Rina leżała na ladzie, martwa. Plamy krwi barwiły ziemię aż do środka pomieszczenia, w którym nagle sie urywały. Pociągnęłam nosem. Powietrze wypełnił metaliczny zapach. Wyczuwałam też ozon. Ktoś niedawno użył magii. Patrząc w dół, odkryłam, leżące u moich stóp brązowo-żółte pióro. Kiedy pochyliłam się, aby je podnieść, Delilah warknęła i cofnęła się. —Demon. Należy do demona, powiedziała. Czuję to tutaj. —To cholerna harpia. (wziąwszy je do ręki, odkryłam, że było brudne i pokryte

tłuszczem). Jeśli umieścisz dłoń na tej suce, ta zacznie pluć jadem a następnie zrobi z ciebie pieczeń. —Myślisz, że podobnie jak my szukała informacji o pieczęci? —Nie mam pojęcia, ale dzwonię do Chase'a. Musimy sporządzić raport. Myślę że nie zaszkodzi poprosić go, by sie skontaktował z nekromantą. Z westchnieniem, wyciągnęłam swój telefon i nacisnęłam 7, aby wybrać zapisany numer. Podczas gdy czekałyśmy na jego przybycie, miałam okazję przyjrzeć się z bliska ciału Riny. Jeszcze chwilę wcześniej była piękną kobietą, zdolną zawrócić w głowie samemu królowi. Patrząc na nią w tej chwili, trudno było odgadnąć iż była tą samą osobą. Krew na podłodze pochodziła z wielu skaleczeń na jej ciele i twarzy. Starałam się nie patrzeć na jej łono, które zostało wypatroszone. To nie to, że nie byłam przyzwyczajona do podobnych widoków. A jakże, niejednokrotnie musiałam je oglądać, tyle że nie było to coś co bym lubiła. Delilah dołączyła do mnie starając się unikać patrzenia na to co zostało z Riny. Wiedziałyśmy że nie możemy jej niczym okryć. Powinniśmy szukać wskazówek i śladów. Ponadto jeśli miałyśmy porozmawiać z nią po śmierci, musiałyśmy starać się nie pozostawiać żadnych odcisków palców. —Myślisz, że Luc le Terrible był z nią? spytała. Potrząsnęłam głową. —Nie sądzę. Pachnie bardziej jak kurczak … W rzeczywistości prawdziwe imię Luc le Terrible składało się z dwudziestu ośmiu liter i było prawie niemożliwe do wymówienia. Ojciec zdradził je nam, ale Lucianopoloneelisunekonekari było naprawdę zbyt skomplikowane, dlatego zostało skrócone do «Luc le Terrible» to ostatnie oznaczało "Groźny" i zostało dodane ze względu na jego zasłużoną renomę. —Nie, to jest robota harpii (zauważyłam pióro). Jego kolor i ślady pozostawione na

ciele Riny... zostały najprawdopodobniej zrobione przez jej szpony. Delilah się skrzywiła. —Te brudne stwory! Jak udało im się przejść przez portal? Jocko był strażnikiem na

służbie i bardzo poważnie traktował swoje obowiązki. —To zdaje się potwierdzać podejrzenia Chase'a co do istnienia wspólnika, powiedziałam. Gdy nagle otworzyły się drzwi do sklepu. O wilku mowa... Chase zajrzał do środka. Dałam mu znak by do nas dołączył. Chase wszedł z wręcz bolesnym wyrazem twarzy, ostrożnie zbliżył się do ciała Riny. Czasami zwykłam zapominać że ludzie mają znacznie słabszy żołądek niż ja.. —Mój Boże, co tu się stało? Wyjął notatnik, potrząsając głową. Wydaje się to prosto wyjęte z horroru. —Harpia. Ale więcej dowiemy sie od nekromanty. “Rozmawiający ze zmarłymi” wydaje się być bardziej precyzyjnym określeniem (wręczyłam mu pióro). To należy do mordercy, jak przypuszczam. Ostrożnie wziął je do ręki, nie spuszczając ze mnie wzroku. —Gdzie byłyście w tym czasie? Skrzywiłam sie. —Zostałyśmy zamknięte na zapleczu, kiedy czekałyśmy na Rine aż przyjdzie i porozmawia z nami. Ktoś zamknął nas od zewnątrz. —Dałyście się zamknąć?! I wy nazywacie siebie agentkami? Stłumił chichot. —Zamknij się! Twoim zdaniem dlaczego zostałyśmy tutaj wysłane? Niezależnie od wszystkiego, okaż trochę szacunku! Ta biedna kobieta zmarła w męczarniach (z westchnieniem, podrapałam się za uchem. Moje kolczyki miały być srebrne, ale czułam że są tylko posrebrzane). Przybyłyśmy tutaj by zadać jej kilka pytań. Teraz to już nieważne. Harpie pochodzą z Podziemnego Królestwa, Chase. Są demonami. Cofnęłam się aby zrobić mu miejsce. —Cholera, zaklął. Miałaś rację mówiąc, że jakiemuś demonowi udało się przedostać. Nie masz chyba na myśli Skrzydlatego Cienia? Potrząsnęłam głową. —Nie. Ta harpia jest tylko czyjąś zabawką. Obecnie wiemy, że trzy demony przedostały się tutaj. To harcerzyki. Masz rację, one na pewno mają wspólnika, który im pomaga. Kogoś, kto wie jak otworzyć bramy piekieł. Może to być inny demon lub

wróżka która dla nich pracuje. Na pewno nie jest to dobra wiadomość… —Mówiąc o nowościach. Centrala skontaktowała się dzisiaj ze mną. Podwyższają Menolly poprzeczkę. Została mianowana nową właścicielką Voyagera. —Cóż, to zmienia wszystko. I nie znaczy to, że jest to dobra wiadomość. Menolly stanie się głównym celem. Mówisz, że to pomysł HQ? —Znalazłem dziś na swoim biurku oficjalną decyzję. Aha, jest jeszcze jedna rzecz o której powinnaś wiedzieć. Prasa została powiadomiona o zabójstwie Jocko. Tym samym Stróżujące Psy zapowiedziały iż będą manifestować. —Czy będą przechodzić obok mojego sklepu? spytałam. Skinął głową. —Przed wszystkimi prowadzonymi przez wróżki. Nieważne czy jesteś w połowie człowiekiem, oni nadal uważają cię za zagrożenie. Policja będzie starała się ich uspokoić, ale z całą tą pokręconą polityką wolności słowa... Zmarszczyłam brwi. Czasami kagańce nie są wystarczającym luksusem by uciszyć najgłośniejszych i tych najbardziej pyskatych. Stróżujące Psy były przekonane, iż bronią biednych przed wpadnięciem w łapy samego diabła. Kiedy Skrzydlaty Cień i jego żołnierze osiągną swój cel... zapewne to pozwoli im zrozumieć iż szukali wroga tam gdzie go nie ma, ignorując jednocześnie prawdziwe zagrożenie. A jak przyjdzie co do czego, to będą nas jeszcze błagać byśmy im pomogły. To sie nazywa ironia losu... Chase wstał wybierając numer telefonu. —Mówisz, że musimy się skontaktować z nekromantą? Mruknął. Skinęłam głową. —Upewnij się, że jest to faktycznie nekromanta, w przeciwnym razie możemy mieć do czynienia z kimś, kto nie ma odpowiednich kwalifikacji. Potrzebujemy go tutaj zanim ktokolwiek dotknie ciała. Nie upłynęło parę minut, jak zamówił nekromantę. Wchodzili oni w skład specjalnie utworzonej jednostki i mieli na celu rozpatrywanie spraw dotyczących OIA. Sąd i Korona dały bardzo szczegółowe instrukcje w postępowaniu z ciałami wróżek i innych im podobnych. Niektóre obrzędy nie mogły być przeprowadzone, jeśli wcześniej ciało nie zostało odpowiednio zabezpieczone. Nawet jeśli Rina była persona non grata w Świecie Wróżek, w chwili gdy zmarła, kończyło się jej wygnanie i tym samym mogła spędzić wieczność w ramionach swych przodków.

Banda hipokrytów, pomyślałam, kręcąc głową. Tymczasem z pomocą Delilah, poinformowałam Chase'a o przeszłości Riny, wyjaśniając mu również dlaczego była zmuszona osiedlić się na Ziemi. —Myślałem, że monogamia nie była powszechna wśród was? Chase był zaskoczony. Zaśmiałam się. —Monogamia nie ma tu nic do rzeczy. Rina nie okazała należytego szacunku królowej : co jest nazywane przestępstwem przeciwko suwerennym. Gdyby poprosiła królową o zgodę by sypiać z królem, ta prawdopodobnie by się zgodziła. Mówiąc najprościej, Rina ukradła koronę. Chase wydawał się być bardziej zakłopotany niż kiedykolwiek. —Król się zgodził. Czy on również nie reprezentuje korony? Niemal mu współczułam. —Tak, ale to może być mylące. By to zrozumieć, musisz spojrzeć na to naszymi oczami: król należy do królowej. Nawet jeśli jest jednym z naszych suwerenów, nie może kiwnąć palcem bez wyraźnej zgody Lethesanar. Chase zakaszlał. —Twój Świat, naprawdę nie sprzyja ludziom, prawda? —Nie, raczej nie. Władza przechodzi z matki na córkę. Królowa wybiera swego partnera wśród swoich kuzynów - nie zawsze muszą być oni spokrewnieni - i żadne dziecko nie rodzi się poza łożem małżeńskim a jeśli już dojdzie do tego, to nie mogą się oni ubiegać się o tron. —Uch ... A jeśli królowa nie będzie miała żadnej córki? —W tym przypadku, jej siostra lub córka siostry dziedziczy tron. Wszystkie kobiety z rodziny królewskiej są zachęcane do posiadania dzieci. Przynajmniej dwoje lub troje, jeśli jedno z nich jest chłopcem. Król ma władzę, ale królowa jest suwerenem. Gdy ta wybierze sobie męża wybiera również całą resztę. Z chwilą gdy skończyłam swoje wyjaśnienia, drzwi otworzyły się z hukiem. Zjawił się cały zespół medyczny. Na jego czele pojawił się mały człowiek owinięty

długim czarnym welonem, który wręcz unosił się. Poświata unosząca się nad nim pochodziła z tkaniny indygo, która pokrywała całe jego ciało i twarz ukrytą pod wieloma warstwami tkanin. Zrobiłam krok do tyłu. “Rozmawiający ze zmarłymi” sprawiali, że stawałam się nerwowa. Nie z samego faktu że to robią ale dlatego, że byli oni zazwyczaj zniekształconymi ciemnymi wróżkami, które mieszkały w głębi Ziemi. Wygnane z miasta Y'Elestrial, chyba że ich wzywano. Ich rasa nie miała znanej nazwy i nikt nigdy nie widział ich twarzy. Mężczyźni kryli się w podziemnych miastach a i ich żony zajmowały się rozmowami ze zmarłymi. Stąd wniosek że była to kobieta. Chociaż większość z nich przestrzegało zasad, to jednak niektórzy z nich żyli poza nimi dzięki czemu stawali się dzicy i uważani byli za niebezpiecznych. Rozmawiający ze zmarłymi, ukląkł obok Riny. —Czy ktoś jej dotknął, po tym jak umarła? Jej głos brzmiał głucho. Po wzięciu głębokiego oddechu, uklękłam obok niej, uważając, aby jej nie dotknąć. Legendy mówiły że w chwili dotknięcia jej przez wróżkę dochodziło do wybuchu energii... nie zamierzałam sprawdzać ich prawdziwości. —Sprawdzałam jej puls, aby upewnić się czy jeszcze żyje. Poza tym myślę, że morderca jest ostatnim który jej dotykał (pokazałam jej pióro). Znalazłam to na podłodze obok niej. Podniosłam je bez zastanowienia. Jej głowa ukryta w kapturze zwróciła się w moją stronę i przez chwilę myślałam, iż widzę stalowe oczy oceniające mnie, których spojrzenie było zimne i przyprawiało mnie o gęsią skórkę.. —Harpia. To było tylko słowo ale wystarczyło, aby potwierdzić moją hipotezę. Przez lata, zdarzyło mi się spotkać wielu do niej podobnych. Jak również obserwować ich jak pracują. Ich pasja i zaangażowanie dziwiły mnie i fascynowały. Za to Delilah obserwowała wszystko zza Chase'a. Zdawała się być wszystkim podenerwowana. Co i tak było niczym w porównaniu z Chasem... Na szczęście dla nas, miał wystarczająco dużo profesjonalizmu by wiedzieć, kiedy nie należy się odzywać. Zawoalowana postać pochyliła się nad ciałem Riny i delikatnie przycisnęła swoją

twarz do jej zakrwawionej. Z ustami na jej, podarowała jej głęboki pocałunek, biorąc jednocześnie to co pozostało z jej duszy. Dobrze wiedziałam co teraz nastąpi: “Usta do ust, wargi do warg, Nadchodzi zawoalowany mówca, By ssać ducha, głosząc Jego słowo, Niech Tajemnice zmarłych się ujawnią.” Wersy rozbrzmiewały w mojej głowie; pieśń nucona przez dzieci do odpędzania złych duchów. Ale to był żart w porównaniu do wszystkich istniejących stworzeń nieważne kim były. Przynajmniej złe duchy nie pytały czy mogą zostać w ciele. Rina spocznie ze swymi przodkami, ale nie jej serce. Czekaliśmy w ciszy. Stale była pochylona nad ciałem. W miarę upływających minut, powietrze zdawało się być coraz cięższe. Spojrzałam na Chese'a. Wydawał się być na skraju przepaści. Delilah widząc w jakim jest stanie, wzięła go za rękę. Zaskoczony, spojrzał na nią, ale zgodzili się i odwzajemnił uścisk. Mogłam usłyszeć jak był o krok od zwrócenia swego śniadania, ale udało mu się nad sobą zapanować i wyprostować ramiona. Zapach strachu mieszał się z zapachem krwi. Cieszyłam się że Menolly nie ma z nami, nawet jak dla niej mogło się to okazać zbyt wiele. Po chwili wstała, tak cicho jak się pojawiła. Podeszłam bliżej niej. Nadszedł czas, aby sprawdzić, czy jej się powiodło. —Rina? Słyszysz mnie? Spytała. Głosem, który należał do Riny nie będąc zupełnie jej, szepnęła: —Tak. Mieliśmy tylko kilka minut, zanim jej dusza opuści ciało. Warto wiedzieć, że nie zawsze wszystko kończyło się podobnie jak teraz.. —Kto cie zabił? Przerwa, a następnie nowy szmer: —Harpia. —Czy wiesz dlaczego? —Nie

Świetnie. Krótko, ale uroczo. Zmarli nie zawsze byli skorzy do rozmowy, co było zrozumiałe. Musieliśmy znaleźć właściwe pytania. Starałam się myśleć jak nigdy wcześniej. Mieliśmy jeszcze szansę, a może nawet dwie. O co mogłabym ją jeszcze zapytać? Wtedy miałam objawienie. Zadawanie jej więcej pytań na temat jej śmierci było stratą czasu, musiałam dowiedzieć się więcej o tym, co mnie do niej przywiodło.. —Gdzie jest Tom Lane? Zaskoczona pytaniem, zadrżała. Jednak udało jej się zachować kontrolę i powiedzieć: —On jest szalony jak zając, szalony jak kapelusznik. Idź do lasu, ale bądź czujna, jest dobrze strzeżony. Smocza jaskinia. Musisz przez nią przejść aby znaleźć starszych, którzy chronią burzę. Ciało Riny wpadło w konwulsje. —O cholera! krzyknął Chase. Co to za gówno? Z chwilą gdy było już po wszystkim, rozmawiająca ze zmarłymi upadła niczym szmaciana lalka na jednego z agentów OIA. Delilah wbiła paznokcie w ramię Chase'a. Powróciłam do swoich towarzyszy. —Uspokój się, to tylko oznacza, że połączenie zostało zerwane. Dusza Riny przeszła przez zasłonę. W momencie gdy wzrok Chase'a padł na nieruchome już ciało Riny, zdawało mi się iż ujrzałam w jego oczach błysk. —Jak się masz? Spytałam. Wziął głęboki oddech zanim mi kiwnął głową. —Tak. Tyle, że... jestem tak przyzwyczajony do oglądania zwłok, że czasami zapominam, że są to istoty ludzkie. Następnie głos z pochodzący z tego.... czegoś.... by następnie być świadkiem jak te wpada w konwulsje.... Nigdy nie myślałem o tym, co następuje po śmierci. Nie wiedział co myśleć, może był też trochę przestraszony, uśmiechnęłam się do niego. —Nie myśl o tym za dużo. Jesteśmy przekonani, że dusza idzie swoją własną drogą. Rina jest wciąż żywa, ona po prostu nie posiada już ciała. Wróciła do swoich przodków.

Podczas gdy wszystko było porządkowane, Chase zadrżał spojrzawszy na rozmawiającą ze zmarłymi. —Jaka należy jej się zapłata? Spytał. Kto powiedział, że nie będzie zabawnie?. —To pierwszy raz, że pracujesz z jednym z nich, prawda? —Tak, i raz mi wystarczy. Chociaż czuję, że to życzenie się nie spełni.... Spojrzałam w dół na swoje buty stwierdziwszy iż były trochę zużyte. Będę musiała pomyśleć o zakupie nowej pary. Chase odchrząknął, co sprawiło że zamrugałam. Udało mi się odwrócić jego uwagę od przykrych spraw. Ale jak miałam mu powiedzieć, co bierze za swoje usługi? Czasami lepiej jest być bezpośrednim. Wzruszyłam ramionami. —Ona weźmie jej serce. Pielęgniarze już się tym zajmują. Rozmowa z umarłymi, wysysa z nich dużo energii, ponadto łączy ich to niejako z nimi. Jest to rodzaj komunii jaki przyjmują po całej ceremonii. —O mój Boże, żałuję że spytałem. Podczas gdy jego wyraz twarzy idealnie odzwierciedlał jego uczucia, odwróciłam go w swoją stronę tak by nie zobaczyła jego twarzy i malujących się na niej uczuć. —Nie rób tego, mruknęłam. Jej praca jest święta. Dzięki temu czym się zajmuje jest również niemalże czczona. Oni traktują to jak prace. Nie jesteśmy nawet pewni, do jakiego gatunku należą ani co nadaje im moc. To umiejętność z jaką się rodzą, a która nigdy nie została wykryta u Sidhe. Nie rób niczego, co mogłoby ją rozdrażnić. Jest strażnikiem zmarłych. Musimy ją za to szanować a nie gardzić nią. Zamrugał. —Nie zabijaj mnie teraz! Przynajmniej twoja siostra rozumie dlaczego.... ja również się.... —Boisz? —Pudło. Niczego się nie boję. Chase posłał mi spojrzenie zadowolonego z siebie. Ale błysk w jego oku powiedział mi, że oprócz naszych spraw jego uwaga koncentruje się również na moich piersiach.

—Jesteś pieprzonym kłamcą Johnson. I patrz mi w oczy kiedy do ciebie mówię! Warcząc, skrzyżowałam ramiona na piersi spoglądając przez okno. Podczas gdy reszta przygotowywała Rinę do jej ostatniej drogi, Delilah rozmawiała z pielęgniarkami. Chrząknąwszy, Chase podszedł do mnie szepcząc mi do ucha: —Jesteś taka piękna, że nie mogę się powstrzymać. Chodź Camille, przyznaj się, że pragniesz mnie równie mocno jak ja ciebie. Z niewinnym uśmiechem na twarzy, odwróciłam się w jego stronę i zanim miał czas by zareagować chwyciłam go za jego klejnoty rodowe, bez uszkadzania ich ale wystarczająco mocno by poczuł ból, następnie go puściłam. —Trzymaj tak dalej, a nie zawaham się użyć kolana, będziesz miał okazję zakosztować czegoś co jest naprawdę perwersyjne! Po wszystkim zostawiłam go samego rozpaczliwie poszukującego jakiegoś krzesła i starającego się zapanować nad oddechem. Z uśmiechem na twarzy skierowałam się w stronę pielęgniarzy by asystować w przygotowaniach Riny. Kiedy na powrót do niego wróciłam, Chase posłał mi swoje zabójcze spojrzenie, ale nie wyglądał już tak blado jak przed momentem. —Tak wiec, zaczęłam naturalnie, jak gdyby nic. —Jesteś gotowy do śledzenia harpii? Jest równie niebezpieczna dla ludzi jak Sidhe. Czułam że gotował się z wściekłości, ale zaskoczył mnie, mówiąc: —Camille, muszę przyznać, że masz więcej odwagi niż wszyscy ludzie jakich znam. Nikt nigdy nie odważył by mi się tego zrobić. Tym bardziej myślę, że zasłużyłem na to (westchnął). Powinienem cię przeprosić… —Powinieneś... Czy wszystko w porządku? —Tak, wszystko ok. Swoją drogą musisz mi pokazać jak to zrobiłaś. Niektórym z moich kolegów przydałaby się podobna lekcja. Podniósłszy brew, wzruszyłam ramionami. —Jeśli chcesz nauczyć się łapać piłki, nie ma sprawy, ale wróćmy teraz lepiej do

naszych problemów. Następnie oboje udaliśmy się na zaplecze, by przeszukać biuro Riny, w nadziei na dowiedzenie się dlaczego harpia zdecydowała się wziąć ją na cel. Chase przyjrzał się rzeczom, które w międzyczasie wyjęłam z szuflady biurka. —To jak to jest z tą harpią? Przypominają te z mitologii greckiej? (Wyjął paczkę małych papierowych torebek). Powinienem rozglądnąć się za odciskami palców? —Uch, Chase, harpie nie mają żadnych odcisków palców. One nie są jak ludzie czy wróżki. —Ale mają palce, prawda? —Tak, i jeśli uda mi się położyć rękę na jednej z nich, będę mogła zaprowadzić ją do babci Kojot (przerwałam mu zanim zdążył cokolwiek powiedzieć). Nie pytaj mnie teraz o nic więcej. Wytłumaczę ci wszystko później. W każdym razie harpie są demonami. Myślisz że to mordercy czy bandyci są źli lub niemoralni? To nic w porównaniu z tym do czego zdolne są harpie. Chwyciłam w rękę jej notatnik z adresami. Może okazać się przydatny. Kartkując go natknęłam się na znane mi nazwiska, następnie przekazałam go Chasowi, który wsunął go do papierowej torby. —Czy istnieje szansa, że pracowała z ludźmi? —To możliwe, ale zazwyczaj ludzie, którzy zadają się z demonami nie żyją wystarczająco długo, abyśmy mieli się tym zajmować. Czytali zbyt wiele bajek. Wierzą, że w zamian za ich dusze, diabeł da im wszystko, czego zapragną. Nie zdają sobie sprawy, że przepisy te istnieją tylko w ich świecie. Demony zwykły wykorzystywać ludzi dla swoich własnych korzyści, a kiedy z nimi kończą, pozbywają się resztek. To takie proste. Na raz zdałam sobie sprawę, że trzeba by wprowadzić Chase'a w szczegóły dotyczące Skrzydlatego Cienia i tego co zamierza. —Chase, wiemy czego szukają demony. A raczej kogo.. mruknęłam. Odwrócił się. —Co? —Co powiesz na to abyśmy skoczyli gdzieś na kawę, a ja ci opowiem wszystko czego się dowiedzieliśmy wczoraj w nocy?

Nie zamierzałam rzecz jasna mówić mu, że przespałam się z Trillianem. Lepiej by niektóre rzeczy pozostały tajemnicą.

Rozdział 7 Podczas gdy ja wprowadzałam Chase'a w szczegóły, Delila pojechała zobaczyć się z Louise, zahaczywszy wcześniej o sklep i pożyczywszy samochód Iris. My z Chasem udaliśmy się do Starbucks. Jedną z rzeczy, której brakowało mi w moim świecie to kawa, która u nas nie istniała. Jeszcze nie. Wtedy doznałam objawienia. Dlaczego nie otworzyć Starbucks w Y'Elestrial? Ściągałabym do siebie wróżki na frapuccino i karmelowe latte! Dzięki naszemu okresowi wzrostu, drzewa kawowe rozwijały by się bardzo szybko. Potencjał tego pomysłu był ogromny! Po przestudiowaniu karty, zdecydowałam się na dużą mokkę z karmelem i z dodatkową bitą śmietaną. Chase zamówił czarna kawę. Kiedy usiedliśmy przy stoliku w kącie, popatrzył na mnie nieśmiało. —Słuchaj, dziękuję raz jeszcze za zapobiegniecie zrobieniu dziś z siebie głupka. Prawie zemdlałem, kiedy ta rzecz... pocałunek... ciała. —Ta rzecz, jak mówisz, była cenioną wróżką w moim świecie. Wyjaśniłam po chwili ciszy. —Pobladłeś i byłeś wręcz przezroczysty, nawet Delilah to zauważyła. Myślisz, że dlaczego wzięła cię za rękę? Bynajmniej nie z sympatii. Wzięłam głęboki łyk swojej mokki, rozkoszując się jej smakiem i aromatem. —Słuchaj, problemem jest to, że stale patrzysz na wszystko przez różowe okulary. Elfy, jednorożce, księżniczki z bajki i wszystkie inne. To prawda, elfy i jednorożce istnieją mamy także króla i królową. Są też wampiry, wilkołaki i stwory, które zjadają ciała swoich ofiar. Jest to świat w odcieniach szarości Chase, podobnie jak większość stworów które go zamieszkują. Więc przestań nas porównywać do fałszywie kreowanego obrazu tworzonego przez ludzi. Zaakceptuj rzeczy takimi jakimi one są, a zapewniam cię, że będziesz sypiać o wiele lepiej. —Albo odwrotnie, mruknął. Jesteś w połowie człowiekiem, ale nie myślisz w ogóle, jak my, prawda? Kiedy cię spotkałem na początku, myślałem że rozumiem cię lepiej niż innych agentów OIA... Teraz zastanawiam się, czy to że jesteś w połowie człowiekiem a w połowie Sidhe nie sprawia, że jesteś jeszcze bardziej dziwna niż Sidhe pełnej krwi. Słuchałam go jednocześnie obserwując padający na zewnątrz deszcz i mijających nas przechodniów. — Dlaczego? Ponieważ nie chcę iść z tobą do łóżka? Spytałam.

Ignorując moje pytanie, mówił dalej: — Naprawdę myślisz, że wszystko sprowadza się do tego? Myślę, że przedstawiłem ci fałszywy obraz, przepraszam. To prawda, pragnę cię, jesteś seksowna i nie jestem nieczuły na twój urok. Przynajmniej jestem szczery. Jednak nie ma to nic wspólnego z tym, co powiedziałem (przy czym zmienił swoją pozycję i zmrużył oczy). Dam ci przykład: jak tylko nekromanta wykonał swoją pracę, nawet nie mrugnęłaś okiem. Dla ciebie to było całkiem normalne. Zaczynam myśleć, że tkwię po uszy w czymś czego do końca nie rozumiem. Zamilkł na chwilę, po czym dodał: Myślałem nawet o mojej rezygnacji. Nie wiem czy wytrzymam dłużej. Wstrząsy występują jeden po drugim. Nie do końca zastanawiając się nad tym co chcę powiedzieć, pochyliłam się w jego stronę mówiąc: —Nie możemy sobie pozwolić na utratę ciebie, Chase. To ty stworzyłeś oddział ISC. Jesteś naszym największym zwolennikiem! Potrzebujemy cię, a teraz nawet bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Naprawdę chcesz, żeby twój szef zajął twoje miejsce i zniszczył wszystko co udało ci się stworzyć? Ten argument musi zadziałać. Wiedziałam że musi. Choć Chase teraz narzekał to wiedziałam że kocha swoją pracę. To Devins był dupkiem do potęgi, oboje o tym wiedzieliśmy. Już podczas naszego spotkania miałam wielką ochotę ciut nim wstrząsnąć. —Dziękuję, powiedział szorstko. Nie martw się, dam sobie rade. Więc, co znalazłyście? Opowiedziałam mu o Skrzydlatym Cieniu i pieczęciach duchowych. Po wysłuchaniu mnie, wyglądał jakby mu przybyło z dziesięć lat w pięć minut. —OIA to wszystko przed nami zataiła? Potrząsnęłam głową. —Nie sądzę. Nie są na tyle sprytni. OIA jest powolna, weźmy na przykład całą biurokrację i formalności z nią związane. W czym Strażnicy Des'Estar nie mają im nic do pozazdroszczenia. Z biegiem lat Sąd i Korona pozostawiły wojsko samemu sobie. Monarchia stała się leniwa i samowystarczalna. Dowództwo wojskowe jeszcze bardziej. —Większość agentów jakich poznałem wydaje się mieć wymagane kwalifikacje,

zajmując swoje stanowiska, odparł Chase. —Chase, istnieje różnica między agentem i wojownikiem. Agenci których znam traktują swoją pracę poważnie, ale nie są żołnierzami. Ani my. Jakby tego było mało, Centrala nas spowalnia. Mój ojciec jest częścią Gwardii. Niejednokrotnie był świadkiem apatii otoczenia. Był z nas bardzo dumny, kiedy poszłyśmy w jego ślady wstępując do OIA. Ale wierz mi, nawet on przyznaje że na chwilę obecną nie jesteśmy gotowi pokonać Skrzydlatego Cienia jeśli ten zaatakuje, nikt z nas nie jest gotów. Uwierz mi. Demony są w stanie połknąć nasze czołgi i karabiny maszynowe bez mrugnięcia okiem. Ponadto są ich tysiące, Chase, tysiące! Chase obserwował mnie w milczeniu popijając swoją kawę, gdy na nowo podjął temat. —Co możemy więc zrobić? Jeśli wszystko, co mówisz jest prawdą, to nasze dwa światy są w niebezpieczeństwie. Marszcząc brwi, raz jeszcze pomyślałam o wszystkim co powiedział mi Trillian. —Poczekaj, to nie jest najgorsze. Jeśli nasze źródła mówią prawdę, OIA może wkrótce nie będzie w stanie nam pomóc. Coś się święci, chciałabym wiedzieć co. (Na raz mój żołądek przypomniał mi, że od śniadania nie miałam nic w ustach). —Poczekaj, zaraz wracam, powiedziałam. Po chwyceniu torby, kierując się w stronę barku, zastanawiałam się na co miałabym ochotę. Kanapka z tuńczykiem i karmelem oraz mięta wydawały się dobrym wyborem. Zapłaciwszy, zauważyłam duże zainteresowanie swoją osobą, kilka głów skierowało się w moją stronę, patrząc na mnie z szeroko otwartymi oczami i opadającymi szczękami ze zdziwienia. Uśmiechnęłam się do nich bezmyślnie po czym wróciłam do naszego stolika. Podczas gdy siadałam, Chase pokręcił głową. —Co? Nie lubisz tuńczyka? Spytałam. —Obie z Delilah pochłaniacie jedzenie jakbyście były wygłodniałe. Czy nie dają wam jeść w Świecie Wróżek? Przy czym mrugnął do mnie, a ja zdałam sobie sprawę, że się ze mną drażni. —Nasz metabolizm rożni się znacznie od waszego dlatego potrzebujemy znacznie więcej, odparłam, połykając kawałek mojej kanapki.

Przewróciłam oczami z rozkoszy. Tuńczyk był tak dobry jak naori, ryba którą zwykłam jadać w moim świecie. Martwiła mnie trochę zawarta w niej rtęć. Na szczęście dla nas, nasz organizm potrafił sobie z nią radzić usuwając ją z naszej krwi. —Wiele kobiet chciałoby być na twoim miejscu, odparł. —Gdyby więcej ćwiczyły zamiast przejmować się wszystkim, miały by się dużo lepiej, odpowiedziałam. Naprawdę nie rozumiem dlaczego wszyscy chcą wyglądać tak samo, zamiast zaakceptować siebie takim jakim się jest. W moim świecie występują wróżki we wszystkich kształtach, różnej wielkości i we wszystkich kolorach. Dla nas piękno przerasta wygląd. Nie mogę uwierzyć, jak dużo jest ludzi na Ziemi, którzy nie są zadowoleni ze swojego wyglądu. To naprawdę smutne. Wzięłam kolejny kęs swojej kanapki, popijając ją mokką. Chase wzruszył ramionami. —Mamy nasze własne problemy, na pewno, ale wątpię by była to wyłącznie cecha nas ludzi. A wracając do tematu, powiedz mi coś więcej o Skrzydlatym Cieniu jak również o tych demonach. Jak one wyglądają? Zamrugałam. Nawet jeśli nie byłam przygotowana na kurs z demonologii, to miało sens. Chase był po naszej stronie i miał prawo wiedzieć z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Chrząknęłam i zaczęłam wykład: —OK, najpierw musisz wiedzieć, że istnieją trzy kategorie demonów, na które składa się wiele różnych gatunków. Po pierwsze, masz demony wyższe stojące najwyżej w hierarchii. Skrzydlaty Cień jest właśnie jednym z nich. Są to te najgorsze. Zabicie ich jest wręcz niemożliwe. W każdym razie jest to niemożliwe bez pomocy innych czarownic i im podobnych. Następnie istnieją demony mniej potężne, takie jak harpie lub Luc le Terrible, których bynajmniej nie należy lekceważyć. Wszystkie mieszkają w podziemnej krainie, w której się urodziły. Trzecia kategoria to pomniejsze demony; niektóre nie są nawet tak złe jak by się mogło zdawać. Są to diabły i wampiry. Nie wszystkie mieszkają w podziemnych królestwach. —Rozumiem, tak więc jako wampir, twoja siostra jest demonem? zapytał, spoglądając nerwowo przez ramię. Zaśmiałam się. —Nie martw się, jestem pewna że wolałaby tego nie słyszeć, dlatego nie zamierzam jej tego powtarzać. Tak, technicznie, teraz, Menolly należy do klasy demonów.

Jednak, jak powiedziałam wcześniej, definicje mogą być mylące. Pomniejsze demony nie są złe. Niektóre są po prostu szkodliwe. Podobnie rzecz ma się z ludźmi i wróżkami, nie wszystkie są dobre. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam było by Chase nabrał uprzedzeń w stosunku do mojej siostry, tym bardziej zaskoczył mnie mówiąc: —Menolly mnie przeraża. Ale nie sądzę, żeby była zła. Zrewanżowałam mu się wdzięcznym uśmiechem. —Dziękuję. Tak naprawdę nie masz się czego obawiać. Możesz martwic się tymi najwyższymi i prostymi demonami, to one stanowią największe zagrożenie. —Prawdę mówiąc, większość demonów jest silniejsza od ludzi. Ponadto dysponują potężną magią. Są one znacznie bardziej niebezpieczne, niż sobie wyobrażasz. Pomyśl o kulach ognia, błyskawicach i trujących dymach wychodzących z ich ust. —Widzę co masz na myśli, powiedział Chase, biorąc połowę niedojedzonej przeze mnie kanapki. Nie jesz więcej? Ze śmiechem popchnęłam swój talerz w jego stronę. —Czuj się jak w domu. Chase się zaśmiał. —Życie było znacznie prostsze przed waszym pojawieniem się! Oferuję kolejną filiżankę kawy, chcesz coś jeszcze? Spytał wstając. —Tak, odpowiedziałam, chętnie wypije jeszcze jedną filiżankę mokki z potrójnym karmelem, lodami i do tego jeden rogalik. —Jesteś pewna? Cała ta kofeina może uderzyć ci do głowy.... —Niech cię o to głowa nie boli, idź lepiej i przynieś nam nasze napoje, odpowiedziałam machając ręką. Wzruszając ramionami, udał się do barku. Dwie kobiety, które obserwowały mnie chwile wcześniej, skorzystały że zostałam sama by podejść do mojego stolika. —Przepraszam że przeszkadzam, powiedziała jedna z nich. Jej niebieskie oczy błyszczały. Promieniała podnieceniem.

Zastanawiałyśmy się z przyjaciółką czy pochodzi pani pierwotnie ze Świata Wróżek? Pokazała mi swój aparat fotograficzny i znaczek przypięty do koszulki, na której widniał napis COF w srebrnym kolorze na granatowym tle z brokatem wokół. Świetnie, miałam przed sobą fanki wróżek. Zdawały się czekać za każdym rogiem. Nigdy wcześniej ich nie widziałam w grupie Erin Mathews. Popatrzyłam na nie przez chwilę. Wydawały się być pełne nadziei, także nie miałam serca ich rozczarować. —Tak, pochodzę z krainy wróżek. A dokładniej jestem właścicielem «Półksiężyca Indigo » — A nie mówiłam ci, Elizabeth? Wiedziałam! Wykrzyknęła mniejsza z nich mając w oczach gwiazdy. — Mogło ci się tylko zdawać, odpowiedziała jej pierwsza. Ona nie wygląda tak samo jak ten, którego spotkałyśmy w San Francisco. Cóż... myślę, że oni wszyscy nie są do siebie podobni. Nieco zmęczona i lekko poirytowana faktem iż rozmawiają o mnie jakby mnie tam wcale nie było, przerwałam im mówiąc: —W krainie wróżek żyje wiele ras i gatunków... Tym bardziej trudno oczekiwać że wszyscy będziemy wyglądać dokładnie tak samo. Policzki Lindy naraz zabarwiły się na czerwono. —Naprawdę mi przykro. Nie chciałam być niegrzeczna. Przyjechałyśmy z małego miasteczka w stanie Iowa, aby odwiedzić naszego dobrego znajomego. Kiedy usłyszałyśmy, że istnieją wróżki w Seattle, skoczyłyśmy z radości na myśl, że możemy spotkać choćby jedną... Wie pani, u nas nie ma zbyt wielu obcokrajowców. Kilku czarnych, to wszystko... Obie zdawały się być zdenerwowane. Można było przeczytać ostrzeżenia, że Sidhe mogą być nieprzewidywalni, szczególnie pod wpływem krytyki. Dlatego ogólnie rzecz biorąc lepiej było trzymać język za zębami i nie prowokować ich. —A więc, witamy w Seattle! Chcecie może zdjęcie? zapytałam. To było jak ocet, który przyciąga muchy... chociaż nigdy nie zrozumiałam wartości tego wyrażenia. Kiedy byłyśmy dziećmi, matka zwykła go używać cały czas. Nawet wtedy zastanawiałam się, dlaczego ktoś chciałby łapać muchy na ocet? Poza goblinami, które uwielbiały je z grzankami.

Uśmiechając się ponownie, Linda i Elizabeth skinęły głową. W międzyczasie pojawił się Chase. Rzuciwszy okiem na ich plakietki i aparaty fotograficzne, posłał mi tylko swoje spojrzenie wyrażające dokładnie co o tym myśli. Tym bardziej, że niejednokrotnie widywał mnie w podobnej sytuacji. —Chase, czy będziesz tak miły i zrobisz mi zdjęcie z tymi uroczymi paniami? Podałam mu aparat. Chociaż dostrzegł sarkazm w moim glosie, nic nie dał po sobie poznać, tylko zrobił nam kilka zdjęć po czym oddał im aparat. —Moje panie, zaczął pokazując im swoją odznakę, będą nam panie musiały teraz wybaczyć wzywają nas obowiązki służbowe... Niechętnie odeszły, posyłając nam "dziękuję" i "było nam miło". Kiedy już odeszły, poczułam się nieskończenie wdzięczna Chasowi za jego pomoc. —Wiesz, czasem nie jesteś taki zły, powiedziałam z uśmiechem. Jego zęby zabłyszczały w ciemności. —To musi być piekło, zauważył, wskazując oddalające się kobiety. Często tego doświadczasz? —Nie tak bardzo jak inni. Poza tym jestem w połowie człowiekiem. Ale tak, Sidhe zostali wybrani tego roku na atrakcje turystyczną. Myślę że to potrwa trochę czasu (pochyliłam się w jego stronę). —Wracając do rzeczy. Oto nasz plan: uzyskać dowody, że OIA nie współpracuje z demonami czy Skrzydlatym Cieniem. Odnaleźć Toma Lane'a i sprowadzić go bezpiecznie do krainy wróżek. Kiedy wszyscy dowiedzą się co się naprawdę dzieje, będą zmuszeni do działania. Kończąc swoje drugie śniadanie, nie mogłam powstrzymać się przed myślą, czy nasz plan się powiedzie? I czy mieliśmy realną szansę na zwycięstwo? Następnym krokiem było znalezienie Harpii. Ale Chase musiał najpierw pójść na policję. Jeśli chodzi o mnie, postanowiłam wstąpić wcześniej do sklepu. —Spotkajmy się w sklepie, powiedziałam. Do tego czasu postaram się znaleźć sposób, aby zlokalizować Harpię. Tak naprawdę nie byłam pewna jak uda mi się wyśledzić gigantycznego ptakakobietę w wielkim mieście. Wiedziałam że muszę przejąc inicjatywę i że Chase nie

będzie w stanie mi w tym pomóc. Jedno było pewne, nie będzie jej się łatwo ukryć w mieście. W końcu, ile kobietptaków może być w Seattle? Liczyłam na to że ktoś coś zauważył i zgłosił to policji. Musiałam zaparkować trzy bloki od sklepu, ale to najmniej ważne w tej chwili. Między moim miejscem parkingowym a sklepem mieścił się między innymi sklep z bielizną Erin Mathews. Mając do dyspozycji pełną godzinę, chciałam przyjrzeć się jej najnowszej kolekcji. Za ladą, Erin wyglądała znacznie bardziej profesjonalnie niż na spotkaniach fanów wróżek. W momencie gdy przekroczyłam próg, jej oczy rozbłysły po czym skinęła mi głową na powitanie. W swoim czasie pozwoliłam jej zamieścić swoje zdjęcie na ścianie z napisem: «Camille D’Artigo - właścicielka sklepu Księżyc Indigo - robi tutaj zakupy». To wystarczyło, aby zapewnić sobie wierną klientelę. Niewątpliwie my wróżki byłyśmy dobre dla biznesu... Erin wyszła zza lady kierując się w moją stronę z niesamowitą szybkością. —Camille! Tak się cieszę że cię widzę! Jak idą interesy? Nie mogłam rzecz jasna powiedzieć jej, że poluję na demony. Dlatego tylko skinęłam jej głową i mamrocząc pod nosem rozglądnęłam się po jej sklepie w poszukiwaniu czegoś nowego. —Pomyślałam, że przyjdę zobaczyć co masz nowego. Szczególnie interesuje mnie satyna lub jedwab w kolorze śliwki lub purpury. Były to ulubione kolory Trilliana... ale nie tylko dlatego o nie spytałam. Wcale nie. W rzeczywistości, w międzyczasie postanowiłam że nie będę z nim więcej spać. I to był błąd. Cudowny i namiętny, oczywiście, ale jednak błąd. Jakkolwiek Delilah mnie poparła... Stop! Dlaczego jest tak, że nie mogę przestać o nim myśleć raz na zawsze? Erin uśmiechnęła się do mnie. —Mam dwie lub trzy kreacje, które powinny cię zainteresować. Wydają się być stworzone dla ciebie. Poczekaj na mnie tutaj. Podczas gdy Erin zniknęła na zapleczu, skorzystałam z chwili by się rozejrzeć w poszukiwaniu jedwabiu, satyny, koronki i bawełny. Czasami brakowało mi mojego

świata, a szczególnie jego wyjątkowej bielizny szytej ręcznie. Niewątpliwie zaletą było to iż nikt nie posiadał podobnej.... Ale tutaj, tkaniny i wybór też były fantastyczne. Szczerze mówiąc, można tu było znaleźć rzeczy które nie istniały nawet w moim świecie. —Szukasz czegoś szczególnego by okryć swe piękne ciało? Zaskoczona, odwróciłam się stanąwszy twarzą w twarz z mężczyzną z blond peruką (przynajmniej tak wyglądała) jego skóra była tak opalona, że wyglądała prawie jak brązowa. Całości dopełniały różowa szminka i zielony cień do powiek, które były niewątpliwie wykonane przez profesjonalistę od wizerunku. —Nazywam się Cleo Blanco. A ty? Podał mi rękę. Jego manicure był perfekcyjny, lepszy niż mój... Cóż, jest to ciekawy zwrot wydarzeń! W moim świecie podobni do niego nie istnieli. Wszystko czego potrzebowaliśmy, czerpaliśmy z natury: wanilia, mięta. Ogólnie rzecz biorąc wróżki nie miały w zwyczaju stroić się, nie żeby nie lubiły... Wreszcie, ponieważ nasze ubrania były odważniejsze niż te noszone na Ziemi, może dlatego cala reszta była mniej istotna. Podałam mu rękę. —Jestem Camille D'Artigo. Właścicielka Półksiężyca Indigo. (Ciekawa co więcej może mi powiedzieć o sobie, przekrzywiłam głowę przyglądając mu się uważnie). —Co mogę dla ciebie zrobić? Spytałam. Zaśmiał się, a jego śmiech okazał się istną poezją. —Jest raczej odwrotnie. Kochanie, wiem że mężczyźni gotowi są zapłacić tysiące dolarów za noc z tobą. Twój kotek może otworzyć Ci duże możliwości. Gdybym była człowiekiem, to niewątpliwie w tym momencie zaczerwieniłabym się po czubki moich uszu. —Dziękuję, że pomyślałeś o mnie.... Niestety, myślę że będę musiała odmówić. Mój kotek jest w ramach poszczególnych najmów i nie pasuje do wszystkich rozmiarów. Technicznie rzecz biorąc, nie było to do końca prawdą. Ale wolałam by to pozostało moją słodką tajemnicą. Z uśmiechem, poklepał mnie po ramieniu, w przyjaznym geście, co nie było dla mnie krępujące, dlatego też nie zaprotestowałam.

—Kochanie, już cię polubiłem. Mam nadzieję, że się o to na mnie nie gniewasz?. Widzisz, znam kilka dziewczyn, które korzystają ze swego pochodzenia, zarabiając przy tym duże pieniądze. A ja... cóż... nie lubię tracić dobrej okazji. Wróżki, które wprowadzały śmiertelników w zakazane rejony? Myślę, że to było do przewidzenia. Z naszą magią i tym jakie robimy na nich wrażenie, wcześniej czy później można się było tego spodziewać. Sam pomysł prostytuowania się dla pieniędzy bynajmniej mnie nie pociągał, ale nie byłam tym też zszokowana. W naszym świecie, seks nie był tematem tabu i był łatwy do znalezienia, co wyjaśniało brak prostytutek i burdeli. Przynajmniej wśród Sidhe. Czasami używałyśmy go jako broni. Wiele politycznych batalii i sporów było rozwiązywanych właśnie w łóżku, a niektóre w pojedynkach. Zaśmiałam się. —Nie mam powodów by się na ciebie gniewać. Tak więc Cleo, co tu porabiasz? Pracujesz na ulicy? Pogwizdując spojrzał w sufit. —Nie, jestem w show-biznesie a konkretnie odgrywam rolę kobiety. Pracuję w nocnym klubie na East Pine, niedaleko centrum Seattle University. We wtorki i w środy rano staję się Betti Davis, kochanie, a przez resztę tygodnia Marilyn Monroe. W niedzielę odpoczywam i widuję moją córkę i jej matkę. Właśnie ten moment wybrała Erin na swój powrót, niosąc kilka ubrań. Zobaczywszy Cleo, zmarszczyła brwi. —Wciąż próbujesz drażnić moich klientów, Cleo? Spytała. Po tonie jej głosu wiedziałam, że się z nim drażni. Cleo odpowiedział śmiechem. —To mi nie przeszkadza, powiedziałam, przyglądając się z bliska rzeczom które dla mnie przygotowała. Mówiłaś prawdę! Te rzeczy są przepiękne! Mogę je przymierzyć? —Oczywiście! Erin usiadła za ladą. Cleo pochylił się w jej kierunku i wyciągnął w jej stronę

rubinowy pierścień. —Spójrz, co Jason mi dał. Jest prawdziwy, sprawdziłem. Pomachałam mu ręką na do widzenia kierując się w stronę przymierzalni, kiedy mnie zawołał. —Mówisz, że pracujesz w Indigo? —Jestem właścicielką. Wpadnij jak znajdziesz wolną chwilę, zawołałam, znikając za zasłoną. Pierwszy top okazał się być zbyt dopasowany. Drugi bez ramiączek z wyhaftowanymi czarnymi różami – pasował idealnie. Ponadto, koronki wykonane były wyjątkowo starannie i stylowo tak, że mogłam śmiało go nosić wieczorem z bolero. Po odłożeniu go na bok, chwyciłam ostatnią rzecz jaką wybrała dla mnie Erin: była to najpiękniejsza rzecz jaką kiedykolwiek widziałam w kolorze pawich piór. Jedwab był prawie przezroczysty i błyszczał złotem oraz haftowanymi perłami. Przejrzawszy się w lustrze zaparło mi dech w piersi. Przy każdym najmniejszym ruchu materiał mienił się kolorami sprawiając wrażenie, iż jest wyszywany szlachetnymi kamieniami. Gorset idealnie uwypuklał moje kształty, unosząc lekko moje piersi i wyszczuplając talię. Wiedziałam że bez względu na cenę, muszę go mieć. Niechętnie go zdjęłam, po czym założyłam swoje rzeczy i skierowałam się w kierunku kasy. —OK, wygrałaś. Biorę te dwa. Będę szczęśliwa jeśli znajdziesz mi jeden, który nie jest tak przejrzysty. Chciałabym również suknię z tej samej tkaniny i w podobnych kolorach (rozglądając się wokół, zdałam sobie sprawę, że Cleo zniknął). —Twój przyjaciel już wyszedł? Spytałam. —Wydawał się sympatyczny. —Cleo jest fantastyczny. Jest trochę zagubiony i nie wie kim naprawdę jest - ale ma dobre wnętrze. Wszystko co zarabia daje swojej córce i byłej żonie. Jak powiedział mi któregoś dnia, obie nie wiedziały że jest gejem, albo bi, cokolwiek. Żeby zapewnić im przyszłość, podjął na nowo studia, zajęcia w ciągu dnia. Nocami pracuje w klubie. (Erin podliczyła moje zakupy po czym zawinęła je w specjalny papier i załadowała w różową torbę z czerwonymi uchwytami). To będzie 257,34 dolarów, powiedziała. Wypisując jej czek, spytałam: —Co studiuje?

—Programowanie. Chce się dostać do Microsoftu. (Podała mi torbę). Jeśli potrzebujesz informatyka koniecznie do niego zadzwoń. Skinęłam jej głową. Postaram się pamiętać. Dobry haker może okazać się przydatny. Jeśli miałyśmy pokonać Luc le Terrible i jego zbirów, to miałam złe przeczucia, że przygotowania zajmą nam sporo czasu. Po wysłaniu całusa Erin, wyszłam na ulicę, kierując się w kierunku mojego sklepu, kiedy deszcz zaczął mocno padać. Po tym jak dotarłam na miejsce, Iris zdawała się bardziej niż szczęśliwa widząc mnie. —Mamy problem, powiedziała. —Oh, naprawdę tak myślisz? Utknęłam na Ziemi z trzema demonami krążącymi na wolności... Oczywiście że mamy problem! (Potrząsnęłam włosami żeby szybciej wyschły, następnie położyłam torbę za ladą). Widząc jej spojrzenie i bojową postawę,westchnęłam. —OK, co się stało? Termity? Dach przecieka? Ktoś ukradł kilka książek? —Nic z tych rzeczy. Naszym problemem jest to, że w przyszłym tygodniu Stróżujące

Psy będą pikietować pod naszym sklepem (pokazała mi broszurę). Znalazłam to na drzwiach tego ranka. Chwyciłam papier czytając go. Napis był czarny na biało-niebieskim tle: "Zawiadomienie" kazano nam spakować walizki i wrócić do swojego świata, jeśli nie chcemy "ponieść konsekwencji"... Oznaczało to, że będą krążyli z transparentami przed wejściem do sklepu, wykrzykując głośno obelgi i tym samym odstraszając potencjalnych klientów. Przynajmniej w założeniu... —To jest dobre dla naszych interesów, odparłam. Niech przychodzą! W razie kłopotów wezwę Chasa. Iris uśmiechnęła się od ucha do ucha. —Chcesz żebym umieściła kilka zaklęć na zewnątrz? Spytała, mrugając do mnie. —Oj, to nie byłoby bardzo miłe. Wiesz co? Jeśli okaże się tak źle jak myślimy, to faktycznie jest to całkiem niezły pomysł. Jeśli to ma cię uszczęśliwić, to do dzieła! Będziesz miała sporo czasu zanim ja złapię za telefon. Bez szkody dla nich, rzecz jasna, zwłaszcza jeśli starają się nam zaszkodzić. Ja w tym czasie odwrócę głowę i będę udawała że nic nie widzę. Szczególnie jeśli użyjesz zaklęcia, które sprawi na przykład że ich ubrania znikną... lub coś równie interesującego...

Ze śmiechem potrząsnęła głową. —Jesteś super! Dlatego uwielbiam z tobą pracować, powiedziała. Jak tam dochodzenie? Nie widzę żebyś specjalnie uganiała się po mieście za demonami. Zniżając głos wskazała mi na Henrego Jeffriensa, który stał niedaleko nas, przeglądając najnowsze tytuły. Czułam że Iris wpadła mu w oko, ale znając go dostatecznie długo wiedziałam, że nie odważy się zrobić pierwszego kroku. —Chase niedługo się tu zjawi. Musi wpierw zobaczyć się ze swoim szefem. Dokładnie w tym momencie otworzyły się drzwi i na progu ukazał się Chase. Sądząc po jego minie nie wyglądał na szczęśliwego. —Hej! Co się stało? Zawołałam. —Widzę czarne chmury nad twoją głową! (Chase chrząknął tylko). —Przestań. Po prostu dostało mi się po głowie od Devins'a. Najwyraźniej Stróżujące Psy narobiły jeszcze większego jazgotu, a on chce wiedzieć dlaczego nie udało mi się ich jeszcze uciszyć. Powiedziałem mu, że nie jestem parlamentarzystą. A ten na to, że wszystko co dotyczy wróżek, podlega mojej jurysdykcji. —Brzmi śmiesznie. Mam dla ciebie coś na pocieszenie, powiedziałam. Chyba mam pomysł, jak wyśledzić naszą harpię, powiedziałam wymachując piórem. —Mam wrażenie, że będę tego żałować, mruknął, ale nic nie może być gorsze od rozmowy z Devinsem. Więc, w drogę na przejażdżkę do piekła! Potrząsając głową kontynuowałam: —Nie żartuj sobie, zwłaszcza z tego. Chcesz poznać mój plan, czy nie? Potrząsnął głową. —Oczywiście, w ten sposób mój dzień będzie kompletny. Zaśmiał się. Idź pierwsza, moja droga Camille, nigdy jeszcze nie kosztowałem harpii z grilla…

Rozdział 8 —Więc, jaki jest ten plan? Zapytał Chase . —Rzucę lokalizujące zaklęcie na pióro. Powinno zadziałać. —Naprawdę? Uniósł brwi. Czy muszę założyć kamizelkę kuloodporną i wszystko inne co przyjdzie mi do głowy by czuć się bezpiecznym? Jego głos wyraźnie zdradzał wątpliwości. —Jesteś tak zabawny... Moja magia działa przez większość czasu. Wskazałam na drzwi. Chodź. Musze się dostać na dach, skąd rozciąga się widok na panoramę całego miasta. —"Większość czasu", nie jest to bardzo pocieszające, odparł. I naprawdę musimy w tym celu wchodzić na dach? —Nie, ale muszę się skoncentrować. Chwyciłam swoją torbę i uścisnęłam Iris. Do zobaczenia! Nie pozwól nikomu położyć łapy na moim sklepie… Chase pokręcił głową. —Bez wątpienia będę tego żałować, powiedział przytrzymując mi drzwi. Jeśli potrzebujesz dobrego widoku znam idealne miejsce. Ale proszę, nie pozwól nam wpaść w próżnię. Pół godziny później staliśmy przed Space Needle. Nie miałam jeszcze okazji, aby odwiedzić ten symbol Seattle. Inaczej rzecz się miała z Delilah, która uwielbiała drapacze chmur. Natomiast ja starałam się ich unikać z racji tego iż mnie przerażały. W moim świecie, niektóre zamki były wyższe od tej surowej metalowej konstrukcji, jednak z racji iż pełniły obronną rolę, przechadzanie się po nich nie sprawiało mi żadnych problemów. Przez dłuższą chwilę przyglądałam się Chasowi. —Czy nie mógłbyś być bardziej dyskretny okazując swoje zadowolenie? (Na co ten posłał mi swój szeroki uśmiech). —To ty mówiłaś o wysokości i widokach. Space Needle posiada panoramiczny taras, który pozwoli nam zobaczyć całe miasto. Czego chcieć więcej? Nie zamierzasz wywołać pożaru, prawda? Nie jestem pewien, żeby miało mi się to spodobać … —Nie, nie będę palić niczego, odpowiedziałam zirytowana. Ile jestem ci winna? —Nic, potraktuj to jako prezent.

Chase, kupił nam dwa bilety. Na szczęście w październiku i w tygodniu, tłok nie był tak duży, podobnie kolejki. Czekając na przyjazd windy, zaproponowałam abyśmy użyli schodów. Na co Chase posłał mi spojrzenie w stylu „jesteś szalona!” —Taras widokowy mieści się na wysokości ponad sto osiemdziesiąt metrów! Myślisz, że jestem masochistą? Zbzikowałaś jeśli myślisz że na to pójdę. Mam bardzo dobre nogi, dziękuję, nie ma potrzeby poddawania ich tego rodzaju próbom. Narzekając, Chase popchnął mnie w kierunku windy. Po znalezieniu się w środku, starałam się trzymać jak najbliżej brzegu. Zapominałam że ludzie mają znacznie mniejszą wytrzymałość niż Sidhe. Nawet przy mojej mieszanej krwi, mogłam iść szybciej niż ktokolwiek na tej planecie. Podobnie rzecz się miała ze snem, potrafiłam się bez niego obyć przez kilka dni. Gdy winda ruszyła, zamknęłam oczy. W czterdzieści jeden sekund przejechaliśmy ponad sto osiemdziesiąt metrów; niech nikt mi nie mówi że to normalne! Po dojechaniu na miejsce, wyszłam nieco oszołomiona. Ciesząc się iż stoję na własnych nogach a cała reszta nie rusza się wokół mnie, podążyłam za Chasem. Tłum nie był zbyt gęsty. Każdy wydawał się pragnąć unikać deszczu przez trzymanie się w środku i spoglądanie na całość zza szyby. Byliśmy daleko poza sezonem turystycznym. Trzymając się kurczowo barierki, zebrałam się w sobie by spojrzeć w dół. To uświadomiło mi, że może nie był to wcale najlepszy pomysł przychodzić tu. W końcu te sto osiemdziesiąt metrów, to było naprawdę dużo.... zwłaszcza w razie upadku. —Nie widzę nikogo po stronie południowej, powiedział Chase. —Bo nie ma miejsca gdzie można by się ukryć przed deszczem, odparłam. Z powodu dla którego się tu znaleźliśmy i tego, iż potrzebowałam intymności, perspektywa zmoczenia wydawała się najmniejszym z naszych obecnych problemów. Z zamiarem uporania się ze wszystkim i jak najszybszym powrotem skierowałam się w stronę, gdzie nie było nikogo przy barierkach ochronnych które uniemożliwiały samobójczy skok w próżnię. Tak naprawdę jeśli ktoś by się uparł to przy odpowiedniej determinacji niewątpliwie by mu się to udało, choć nie łatwo...

Znaleźliśmy się w miejscu położonym z dala od wścibskich oczu. Po wyjęciu pióra, spojrzałam w niebo. Brak gwiazd lub choćby księżyca, tylko masa szarych chmur i deszczu. Przynajmniej byliśmy na zewnątrz, gdzie wiatr wzmocni moją magię. Koncentrując się, wzięłam głęboki oddech. Czułam ją w moich żyłach, ogień ogarnął mnie paląc od środka. Kiedy iskra tworzenia zapaliła się, zebrałam całą swoją energię kierując ją na pióro. “Stworzona przez noc, demonie harpio, Gdzie się ukrywasz? Pokaż mi drogę, Pióro w ciele, strzałka losu, Pani Księżyca, ujawnij mi mego wroga.” Powtarzając w kółko swoją mantrę, Chase rozglądał się nerwowo wokoło. —Nic się nie dzieje, powiedział Chase. —Doprawdy? odparłam. Twoja wiara we mnie jest powalająca. —Nie trzeba być sarkastycznym, powiedział Chase. Widząc wyraz jego twarzy wiedziałam, iż dobrze zdawał sobie sprawę że mnie denerwuje, podczas gdy powinien być mi oparciem, i widać sprawiało mu to przyjemność. —Słuchaj, odparłam odwróciwszy się w jego stronę. Zdecydujesz się w końcu co wolisz? Gdy coś się dzieje? Czy gdy wokół panuje cisza? Twój nastrój udziela się i mnie, co nie ukrywam wyprowadza mnie z równowagi i nie pomaga mi się skoncentrować. Musimy dowiedzieć się kilku rzeczy i byłabym wdzięczna gdybyś siedział cicho i mi nie przeszkadzał! Chase stłumił śmiech. —Camille, jesteś doskonała. Po prostu doskonała z magią i … zatrzymał się nagle, patrząc na pióro w mojej ręce. Co się dzieje? Pióro się powiększyło. Aura którą emanowało całkowicie się zmieniła. Ostrożnie położyłam je na ziemi, osłonięte od wiatru. — Co to jest? Spytal Chase zduszonym głosem.

Kiedy na niego spojrzałam, ujrzałam w jego oczach strach i niedowierzanie. —Nie wiem, odpowiedziałam. Ale myślę, że bardzo szybko się dowiemy. Nie tak miało być, coś poszło nie tak i moje zaklęcie zaczęło żyć swoim własnym życiem. Normalnie pióro powinno wskazać nam kierunek w którym ukrywała się harpia. Oczywiście moje czary nie zawsze działały tak jakbym tego chciała... Jak zwykła mawiać Menolly: “Zrób z tym coś !” Coś było cholernie nie tak. Pióro zaczęło się rozszerzać i zmieniać swój kształt. Cofnęłam się, ustawiając Chase'a za mną. Awaria lub nie, nie ważne jak by to nazwać, magia była moją domeną. Dlaczego rzeczy nie układały się nigdy tak jak powinny? Gdyby nie okoliczności, miałabym wielką ochotę zapomnieć o wszystkim i uciec. Ale wiedziałam że oprócz mnie i Chase'a, znajdowali się tu również niewinni ludzie nieświadomi niczego. Dlatego musiałam zmierzyć się z nieuniknionym niezależnie co by to miało być. —O cholera! Zamrugałam, nie wierząc w to co widzę. Z obłoku iskier i mgły wyłoniła się w pełnej krasie nasza harpia. Prawie dwa metry wysokości, jej dolna cześć ciała przypominała strusia z brązowo-żółtymi piórami. Od pasa w górę była niewątpliwie kobietą. Jej plecy zdobiły ogromne skrzydła, twarz natomiast zdawała się należeć do starszej kobiety. Kiedy nas zobaczyła, jej oczy zabłysły. — Co to jest do jasnej cholery! To coś jest najbrzydszą rzeczą jaką kiedykolwiek widziałem! zawołał Chase gwiżdżąc przez zęby. Nieco zdenerwowana całą sytuacją, nie mogąc się powstrzymać wybuchnęłam serdecznym śmiechem. —Zamknij się, dobrze? To jest niebezpieczne! Dwie dziewczyny będące wystarczająco blisko, by zobaczyć co się dzieje, krzyknęły po czym uciekły w przeciwnym kierunku jak by gonił je sam diabeł. —To cholernie zaklęcie działa! Tylko zamiast naprowadzić nas na jej ślad, sprowadziło ją do nas, wymamrotał Chase.

—W każdym razie to coś nie wygląda na szczęśliwe. O cholera... uwaga! Nagły krzyk Chase'a wybudził mnie z szoku. Co było dobre, bo harpia wybrała ten moment, aby mnie zaatakować. Pochyliłam się chcąc jej uniknąć. Jej szpony miały rozmiar małych noży i były równie ostre. Dlatego też wolałam nie poczuć ich na sobie. Czego doskonałym przykładem była Rina, a raczej to co z niej zostało... dobrze wiedziałam do czego jest zdolna. Po wzięciu głębokiego oddechu, zwróciłam się do Matki Księżyca. Nawet jeśli jej nie widziałam, wiedziałam że tam była, nad warstwą chmur. Czułam jej energię i chęć odpowiedzenia na moje wołanie. —Pani, nie opuszczaj mnie teraz, mruknęłam wznosząc ręce do góry by pochwycić światło księżyca formując je w kulę ognia. —Atakuj! Poleciłam mojej energii, koncentrując w sobie całą moją magię. Jasna kula rozbłysła świetlistym ostrzem do walki z harpią. To wtedy Chase skoczył na mnie z krzykiem oddając serię strzałów. Nawet jeśli przez moment poczułam się zdezorientowana widziałam go stale oddającego strzały w jej kierunku. —To nieprawda! Doprowadzisz mnie do utraty kontroli ! Przestań! Krzyknęłam, ale było już za późno. Kula świetlna została uwolniona. Wydawała się postawić sobie za cel harpię i unicestwienie jej. Atakując harpia przeniosła swój ciężar uwagi. Kule Chase'a nic jej nie zrobiły, może tylko trochę ją zdezorientowały. Uwolniwszy się z pod ciężaru Chase'a, starałam się odzyskać kontrolę nad kulą ale bez powodzenia. Straciłam ją. Nie mając żadnego wpływu na to co się działo, starałam się za wszelką cenę zdobyć torbę którą miała przy sobie.. Harpia przez cały czas pluła jadem. Podczas gdy ja starałam się wymyślić w jaki sposób ją obezwładnić. —Potrzebujmy ją żywą, Chase! krzyknęłam. Nie odrywając wzroku od stworzenia, powoli zbliżyłam się do kręgu w którym stała. I ponownie wezwałam na pomoc Matkę Księżyca. Na raz od ramion do czubków moich palców poczułam zbierającą się energię. Podniosłam ręce do góry kierując je w stronę harpii. —Do ataku! Na raz promień rtęci uciekł z moich rąk, kierując się w stronę demona i tym razem uderzył ją z całej siły. Siła uderzenia podniosła ją do góry i rzuciła w stronę barierek

unieruchamiając jednocześnie. W wyniku całej operacji udało mi się złapać jej torbę. Chciałam tylko ją unieruchomić, ale widać włożyłam w to zbyt dużo serca ponieważ na raz spowiło ją światło unieruchamiając jej skrzydła i sprawiając iż była jak sparaliżowana. Nagle rozległ się jej przeraźliwy krzyk, po czym spadła i rozbiła się u podnóża budynku. —O cholera! To niemożliwe! Oboje podbiegliśmy do barierki by zobaczyć jak ta z pełną siłą uderzyła w chodnik gdzie pozostała po niej jedynie czerwona plama. Odgłos zbliżających się kroków poinformował nas o biegnących w naszą stronę ochroniarzy. Zwróciłam się w stronę Chase'a. —Co robimy do diabła? spytałam. —Porozmawiam z nimi. Postaram się im wcisnąć bajeczkę o popełnieniu samobójstwa przez jakąś wróżkę. Następnie skontaktuję się z OIA. Ty natomiast odejdź stąd jak najszybciej! Z torbą harpii w ramionach, zrobiłam jedyną rzecz jaka przyszła mi do głowy. Modląc się, by moja magia tym razem zadziałała jak trzeba, skupiłam się na zebraniu światła wokół siebie aby stać się niewidzialną. I tak oto, dziękując bogom że tym razem wszystko poszło jak trzeba i moje ubrania nie zniknęły, udałam się w stronę schodów, pozostawiając Chase'a samego. W chwili, kiedy wydostałam się z budynku, znalazłszy się już w swoim samochodzie, oparłam się plecami o siedzenie, odetchnąwszy i zamknąwszy oczy czekałam aż czar przestanie działać. Z moim szczęściem to mogło zająć cały dzień. Mogę tak tkwić tutaj uwięziona dopóki ktoś po mnie nie przyjdzie, z racji iż samochody nie prowadzą się same lub z niewidzialnym kierowcą, jak to było w moim przypadku. Siedziałam spokojnie czekając i nie chcąc przyciągać niczyjej uwagi bo wiedziałam, że w mieście czają się diabły. Udało nam się ubić harpię, ale gdzieś tam na wolności czaił się Luc le Terrible. To był pierwszy raz, gdy walczyłam z demonem. I ta konfrontacja wstrząsnęła mną do głębi. Nawet jeśli wolałabym pozostać z boku nie stając na pierwszej linii ognia, to jednak wiedziałam, że z moim szczęściem moje życzenie niestety się nie spełni. Mimo że dzisiaj szczęście zdawało mi się sprzyjać. W pewnej chwili poczułam jak moje ręce zdają się powracać... patrząc na swoje

palce, dostałam objawienia i warknęłam. Musiałam pamiętać by przypomnieć Chasowi, aby skontaktował się z koronerem by ten zbadał szczątki które zostały z harpii a konkretnie zdobył dla mnie jej pazur. Mając nadzieję że babcia Kojot zaakceptuje go jako spłatę długu. Myślałam o powrocie do sklepu, gdy worek który udało mi się odebrać harpii zaczął się ruszać na moich kolanach. Co jest...? Ostrożnie rozwiązałam węzeł i go otworzyłam. Co było tak cenne dla harpii, że chciała to ukryć przed światłem księżyca? Wpierw zobaczyłam oczy koloru topazu wpatrujące się we mnie. I tak oto miałam na kolanach dziecko gargulca. Jego sierść była miękka i puszysta, jego łuski były białe. A jego spojrzenie było najbardziej godne podziwu. —Witaj, powiedziałam, podnosząc ją delikatnie. Jej skrzydła były za małe, aby ją unieść, tak więc na razie nie będzie latać. Maleństwo na moich kolanach było za małe by zostać odebranym matce. Patrząc w jej oczy, naszła mnie jedna tych nagłych myśli, które od zawsze krążyły po mojej głowie... Gargulce i jednorożce były jednymi z najbardziej popularnych wśród demonów i bardzo przez nie cenionych. Od lat krążyły pogłoski, że były one chowane w podziemnym świecie i traktowane jak przegryzka. Zgrzytając zębami, przytuliłam ją do siebie. Mała miała czkawkę. Wydawszy z siebie dźwięk który przypominał krzyk i płacz jednocześnie, uchwyciła się mnie kurczowo, starając się jednocześnie wspiąć po mojej piersi —Jesteś głodna. Obawiam się, że nie mam mleka moja piękna, powiedziałam, ale jestem pewna, że znajdziemy coś w domu. Chwilę zajęło mi wyplatanie jej ze swoich włosów, po czym ułożyłam ją na tylnym siedzeniu. Udało mi się jej nawet zapiąć pas bezpieczeństwa. W międzyczasie czekałam aż na nowo stanę się do końca widoczna. Kiedy tylko poczułam że moje stopy są na powrót moje, odpaliłam silnik i skierowałam się w stronę domu. —Jak masz zamiar ją nazwać, spytał Chase. Przybył do domu tuż po zakończeniu wszystkich spraw z harpią. Teraz siedząc przy stole, bawił się z małym dzieckiem gargulca, starając się ukryć swoje zdziwienie jego obecnością tutaj.

—Maggie, odpowiedziałam. Mnie przypomina Maggie. —Myślałem że gargulce są posągami rzeźbionymi w kamieniu, zauważył łaskocząc jednocześnie jej mały włochaty brzuszek. Umieściłam miskę na stole obok niej. Spojrzała na nią niezdecydowana, ale po chwili pochyliła się nad nią wylizując jej zawartość. Kiedy piła, Chase zapytał: —Co jej dałaś do jedzenia? Usiadłam na krześle obok niego. Pochylona do przodu obserwowałam jak ta w mgnieniu oka zjadła cały swój posiłek. —Mieszanka śmietany, cukru, cynamonu i szałwii. Musimy natychmiast zacząć ją tym karmić. —Dlaczego? —Bo gargulce potrzebują tego by prawidłowo się rozwijać. Zrobię wszystko co w mojej mocy, by miała wszystko czego jej potrzeba. Ale teraz patrząc na to spokojnie, myślę że jest w niej coś szczególnego.... —To znaczy, oprócz faktu że wygląda jak zdeformowany kot ze skrzydłami? Nawet uśmiechając się nie spuszczał z niej oczu. Zdałam sobie sprawę że był nią oczarowany. Więc tak, kochał zwierzęta... nieważne czy były to te ziemskie czy te najrzadziej spotykane. Ta myśl sprawiła, że jeszcze bardziej urósł w moich oczach. —Gargulce zamieniają się w kamień tylko wtedy gdy są poszukiwane. Z natury są obserwatorami i świadkami wydarzeń... Są one dość inteligentne i mają ograniczony zasób słownictwa. Z drugiej strony nie myślą w ten sam sposób jak my. Żyją bardzo długo, więcej niż Sidhe. Niektóre z nich można spotkać na murach Notre-Dame czy innych katedr. Mają za zadanie obserwować co dzieje się na Ziemi. To było tak dawno, kiedy stały się posągami że nawet jeśli by chciały, nie są w stanie zmienić się z powrotem. Nie znam całej ich historii, ale teraz kiedy mamy Maggie myślę że warto by było dowiedzieć się o nich czegoś więcej. Chase nie przestawał głaskać jej delikatnie po plecach. —Jest słodka. Masz zamiar ją tu trzymać czy może przenieść ją do świata wróżek? Wzruszyłam ramionami. Jeśli miałabym ją wysłać do swojego świata, to nie byłabym pewna czy ktoś należycie by się nią opiekował. Sąd i Korona odpadały. Ci nie

interesowali się nimi. Dbali tylko o siebie z wyjątkiem jednorożców i pegazów. W odległej przeszłości w Y'Elestrial, gargulce zostały zniewolone i pozbawione wszelkich praw. Są one często postrzegane jako zwierzęta, na pewno inteligentne, ale jednak zwierzęta. —Maggie jest jednym z Cryptos, stworzeniem, które zostało wymyślone na Ziemi. Występuje w tutejszym folklorze. W większości gargulce żyją w pojedynkę i nie mieszają się ze sobą. Dlatego myślę, że ją zatrzymam. Przynajmniej wiem że zemną będzie bezpieczna (instynktownie pogłaskałam ją po głowie). —Powiedz mi lepiej, co się stało z harpią? Nie pomyślałeś przypadkiem żeby odciąć jej palec? Mógłby mi się naprawdę przydać..... (nie da się ukryć że tym pytaniem zwróciłam na siebie jego całkowitą uwagę). —Oczywiście, palec harpii! Czemu od razu o tym nie pomyślałem! Nie, przepraszam, nie przyszło mi to nawet do głowy. —Powiedz mi, do czego trzeba ci tego pieprzonego palca demona ? —By zapłacić za pewne uzyskane informacje. Jeśli nie znajdę palca demona, to będę musiała się pożegnać z jednym z moich własnych. Zapomniałam ci wcześniej o tym wspomnieć. Za bardzo byłam pochłonięta wydostaniem się z tego cholernego Space Needle. Już nigdy więcej nie chce tam iść. Jak zdążyłeś zauważyć, to miejsce mnie przeraża i wywołuje u mnie lęk wysokości... A teraz powiedz mi proszę czego się dowiedziałeś? Spojrzał na mnie z szeroko otwartymi oczami, jakbym była szalona. —Musisz zapłacić komuś palcem demona za informacje? W jak szaloną i pokręconą grę grasz Camille? Albo wiesz co, nic mi lepiej nie mów, nie chce nic więcej wiedzieć. Co do reszty, wszystko poszło gładko. W momencie gdy im pokazałem moją odznakę i zadzwoniłem do OIA, wycofali się bez zadawania żadnych pytań. —Przynajmniej agencja będzie wiedzieć, że istnieją demony które żyją na wolności. To powinno ich przekonać o powadze zagrożenia. Czy badając jej szczątki, znaleźli może coś co mogło by nas zainteresować? Chase rzucił okiem w kierunku kuchni. —Nie masz czegoś do picia? Spytał. —Mam ze sobą raport koronera. Zrobiłem wszystko co w mojej mocy, aby

przyspieszyć autopsję. Nie skontaktowali się z...... jak to się nazywa? Ach tak, rozmawiający ze zmarłymi... —To normalne. Rozmawiający ze zmarłymi nie mają żadnych mocy nad demonami. —Och, nie wiedziałem, odparł Chase. Ale przyprowadzili ze sobą czarnoksiężnika. Był tam... pozwól mi sprawdzić (po czym zajrzał do swoich notatek). Ach tak, zajmował się analizą sygnatury demona. Mówi ci to coś? —To standardowa procedura wyjaśniłam wstając od stołu, by pogrzebać w lodówce. Może być lemoniada? A może wolisz coś mocniejszego? Wino? Absynt, Nektar wróżek....? —Absynt jest nielegalny. —Nie w moim Świecie. Technicznie rzecz biorąc, dom agenta OIA z krainy wróżek uważany jest za jej terytorium. To swego rodzaju ambasada. Dlatego mam do niego prawo we własnym domu, nigdzie indziej. Setki lat temu absynt, specjalność świata wróżek, został przywieziony na Ziemię przez Królową Wróżek, jako prezent Sidhe dla śmiertelników. —Może później. Chętnie napiłbym się czerwonego wina jeśli takowe posiadasz. Wyjęłam butelkę czerwonego wina podarowaną nam jeszcze przez naszego ojca. Wino pochodziło z najlepszych winogron rosnących w moim świecie, bogatych zarówno w smak jak i kolor czerwony niczym krew, o niezwykle łagodnym smaku przypominającym najlepszą brandy. Po napełnieniu dwóch kieliszków, podałam jeden Chasowi, drugi wzięłam dla siebie. Po skosztowaniu, jego oczy zrobiły się okrągłe jak spodki. —Nigdy nie piłem nic równie wspaniałego! zawołał poważnym głosem. —To wino wróżek.... a wracając do naszej harpii? Rzuciłam okiem na Maggie, która skończyła jeść a następnie zwinęła się w kulkę, na poduszce którą jej przygotowałam na stole. —Była demonem, co do tego nie ma wątpliwości. Jacinth – czy to nazwisko mówi ci coś? To patolog który pracował nad harpią. Jest ona również odpowiedzialna za śmierć Jocko.

Skinęłam głową. Jacinth i ja znałyśmy się od dzieciństwa. Była jedną z tych miłych. Nigdy się z nas nie wyśmiewała z powodu naszej mieszanej krwi, czym zdobyła mój szacunek i wdzięczność. —Jacinth mówi że harpia była na Ziemi w ciągu ostatnich kilku dni. Co zbiega się z zeznaniami ludzi, którzy widzieli demony wychodzące z Voyagera (raz jeszcze sięgnął do swoich notatek). Tutaj. Najwyraźniej miała na sobie naszyjnik, który oznaczał jej przynależność do brygady Degath. O cholera! —Jedną z ich głównych funkcji jest szukanie informacji u tych najwyżej postawionych. To wyjaśnia wszystko! Babcia Kojot miała rację, Skrzydlaty Cień rzeczywiście wysłał zwiadowców by ci szukali pieczęci! Spojrzenie Chase'a stało się zachmurzone i ciemne. —I co teraz zrobimy? —Znajdziemy Toma Lane'a i pieczęć. Będziemy eliminować demony zanim te znowu kogoś zabiją. Mam tylko nadzieję, że nie przyjdzie nam wpaść na nie w pierwszej kolejności. —Też mam taką nadzieję. O której wraca Delilah? —Zaraz ci powiem, odparłam wyjmując z torebki swój telefon i wybierając jej numer. Delilah. odpowiedziała po trzecim dzwonku. Wracaj prosto do domu, spotkaliśmy harpię i zabiliśmy ją. Wydawała się odetchnąć z ulgą. —Dzięki Bogu! Będę z powrotem w dziesięć minut, uprzedziła mnie mówiąc że była u Louise Jenkins. —O cholera! Louise nie żyje? Rzuciłam okiem na Chase który nagle podniósł głowę, podając mi bez słowa swój notes w którym zapisałam mu nazwisko i adres Louise. —Tak. Chase na pewno będzie chciał wysłać tu zespół, odparła. Wątpię by ktoś coś widział, nie ma nawet cienia policjanta. Użyłam rękawiczek i byłam ostrożna, aby nie dotykać niczego gołymi rękami.

—Chase jest ze mną, powiedziałam. Jaki jest numer jej mieszkania? (zapisałam wszystko dokładnie). OK, dziękuję. Powiedz, mogłabyś kupić dwie lub nawet trzy pizze po drodze? Kiełbasa, szynka, ananas i co tylko chcesz. Odkładając telefon zdałam sobie sprawę, że Maggie zasnęła głęboko ciężko dysząc. Ledwie udzieliłam mu niezbędnych informacji, ten złapał swój telefon i skontaktował się z OIA wysyłając ekipę i prosząc by informowali go na bieżąco. Czekając na Delilah, przygotowałam Maggie wygodne posłanie z pustego pudełka, które zaaprobowała z wielką radością. Następnie wspólnie z Chasem oglądnęliśmy wiadomości w telewizji. Była tam krótka wzmianka o «dziwnej i tajemniczej» wróżce, która spadła ze Space Needle. Przynajmniej dziennikarze nie wiedzieli że harpia była demonem, ale nawet to nie powstrzymało ich od brzydkich dowcipów. Nie było żadnej wzmianki o Louise Jenkins, co oznaczało że nic jeszcze nie zostało oficjalnie ogłoszone i że śledztwo jest w toku. Z chwilą gdy moja siostra przekroczyła próg, byłam głodna jak wilk. Wzięłam od niej pudełka z pizzą i umieściłam je na stoliku do kawy. —Idź do kuchni i zobacz co znalazłam. Zabierz ją ze sobą wracając, jeśli się obudziła. Podczas gdy Delilah ruszyła do jadalni, otworzyłam pizzę z grzybami, kiełbasą i dużą ilością sera na wierzchu. —Macie najlepsze jedzenie Chase. Tylko ono pozwoliło mi przyzwyczaić się do życia na Ziemi. Zachichotał. Delilah wybrała ten moment, by pojawić się w progu trzymając w ramionach Maggie. —Ona jest urocza. Gdzie ją znalazłaś? Następnie usadowiła się z nią w bujanym fotelu nie przestając jej głaskać pod brodą i tulić do siebie. Oboje z Chasem zdaliśmy jej dokładną relację z naszego spotkania z demonem. —Moje zaklęcie nie zadziałało jak trzeba, ale przynajmniej udało nam się wyciągnąć z tego coś dobrego, odparłam kierując swój wzrok na Maggie. Harpia wchodziła w skład brygady Degath. Wiesz, co to znaczy.

W jednej sekundzie jej uśmiech zniknął. —Skauci z piekła. —Tak, i nawet jeśli teraz nie żyje, to nadal mamy do czynienia z dwoma najbardziej niebezpiecznymi z nich. Musimy skonsolidować nasz plan aby znaleźć Lane'a. W mojej opinii, nie mamy wiele czasu. Więc powiedz nam, czego dowiedziałaś się o Louise. Delilah wzniosła oczy do nieba. —Mam złe wieści i to na całej linii! Wolę poczekać aż Menolly się obudzi zanim powiem wam więcej. Odwróciła się do Chase , który skinął jej niechętnie głową. Po wzięciu Maggie w ramiona, podeszłam do okna. Zaczęło się ściemniać. —Jestem głodna, zawołałam. Po czym podałam Chasowi Maggie gdy przestawiałam z Delilah stolik z naszą kolacją. Zanim zdążył zaprotestować, wcisnęłam mu Maggie wręczając jednocześnie pilota. Dając Delilah znak głową, chwyciłam wszystkie pizze kierując się w stronę kuchni. Podczas gdy ja nakrywałam do stołu, Delilah przyniosła dla nas wino, dla siebie natomiast napełniła szklankę mleka. —Umieram z głodu, powiedziała Delilah oblizując wargi, odłożywszy parmezan ze swojej części. Odniosłam wrażenie, że Chase jest dziś wyjątkowo sympatyczny. Nie traktował mnie jak jakiegoś dziwaka. Uśmiechając się, spojrzałam na nią. —Być może, po dzisiejszym spotkaniu z harpią zrozumiał jak bardzo jesteś normalna. Śmiejąc się, wstawiła do mikrofalówki talerz z brokułami, nastawiając jednocześnie timer. —Wiesz, choć tęsknię za domem to muszę przyznać, że technologia jest bardzo wygodna. Trudno było by mi żyć bez energii elektrycznej. —Mieliśmy tam co prawda służbę, ale przyznasz że trzeba podziękować naszej matce! Przynajmniej poznałyśmy już język i kulturę Amerykanów. Od dzieciństwa nasza matka uczyła nas angielskiego, byśmy zrozumiały tutejszą kulturę i zwyczaje.

—To prawda. Myślę, że to czyni nas idealnymi kandydatami do tej misji. Patrząc na to z drugiej strony, może nie była to taka znowu straszna dla nas kara ze strony Centrali?... Większość agentów zesłanych na Ziemię potrzebowało dużo czasu na przystosowanie się, a my wiedziałyśmy od początku dużo więcej o życiu na Ziemi i to jeszcze przed wstąpieniem do OIA. —To na pewno pocieszające. Delilah rzuciła okiem do salonu, gdzie Chase z Maggie zasnęli. Ona jest taka słodka. Naprawdę możemy ją zatrzymać? Jej nostalgiczne nastawienie wywołało uśmiech na mojej twarzy. Gdy Deliliah była mała, zwykła przynosić do domu zbłąkane zwierzątka, którymi mogla by się opiekować. Nasza matka swego czasu poprosiła nawet naszego ojca by zbudował coś na kształt schroniska w ogrodzie tak, by pomieściło wszystkich jej podopiecznych. —Tak, możemy ją zachować. Zresztą jej prawdziwa matka powinna była się nią należycie zająć, czego nie zrobiła oddając ją harpii. Jestem pewna że nikt jej nie zechce. Ciekawa tylko jestem co powie na to wszystko Menolly? —Wszystko jest gotowe. Możemy jeść. Poszła obudzić Chase'a. Gdy ten mył ręce, pokazałam Delilah jak przygotowywać jedzenie dla Maggie. Wcześniej dałyśmy jej mleko przed ułożeniem jej do snu, tak byśmy mogli spokojnie zasiąść do naszej kolacji. —Czy gargulce są inteligentne? spytał Chase, chwytając swój trzeci z kolei kawałek pizzy... —Niektóre, odpowiedziałam cicho, tak na wszelki wypadek gdyby Maggie umiała nas zrozumieć. Mogą być genialne jak również posiadać IQ kota. Wszystko zależy od tego co jedzą i przede wszystkim co jadła jej matka w czasie ciąży, ich rodowód, i jak byli traktowani w chwili urodzenia. Z racji iż była w rękach harpii, nie jestem pewna jak z nią będzie. Być może nigdy nie będzie w stanie zastygnąć. W tym przypadku będzie bezużyteczna dla OIA. Ale zważywszy jak gargulce są traktowane na Ziemi, to nie najgorsza rzecz jaka może ją spotkać. Niektóre z nich, zwłaszcza te o ograniczonej inteligencji, nie mają możliwości zmiany w kamień. Wtedy nagle przerwało nam głośne chrapanie dochodzące od jej posłania. Chase wstał by sprawdzić jak ta się ma. Pochylając się nad nią zamrugał. —Czasem przypomina mi kota a i innymi razy świnkę.

—A kiedy są szczęśliwe, mówią przez nos odparłam, rzucając okiem na zegar. Nadszedł czas, aby obudzić Menolly. Musimy też opracować nowy plan. —Do czasu gdy znajdziemy Toma Lane'a, zanim zrobi to Luc le Terrible…, powiedziała Delilah. — I zanim on znajdzie nas! Odparłam.

Rozdział 9 Z chwilą gdy Menolly się przebudziła, koraliki w jej włosach wydały jakże znajomy mi dźwięk. —Więc? Jaki jest program na dzisiaj? Założyła na siebie wytarte jeansy i narzuciła kurtkę, posyłając mi swój uśmiech. Jej kły zalśniły w półmroku, co sprawiło że poczułam się niepewnie. Spojrzała na mnie. —Co się stało z Trillianem? Na powrót wrócił do twojego życia? Pozwoliłam sobie usiąść opierając się plecami o jej łóżko. —Tak, jestem słaba. Rzuć we mnie kamieniem. —Nie mogłaś zainteresować się jednym z naszych kuzynów? Albo nawet wampirem? Wiem, że niektórzy z nich są całkiem do rzeczy. Ujrzawszy błysk rozbawienia w jej oczach, wiedziałam że się zemnie naśmiewa. —To wszystko... Potrzebuję nieumarłego kochanka jak... dziury w bucie. A mówiąc o wampirach, Wade dzwonił. Wygląda, że jest tobą oczarowany... —Żartujesz sobie? Wade dzwonił? Tutaj? Starała się wyglądać na złą, ale przyjrzawszy się jej dokładniej wiedziałam że była podekscytowana. Błysk podniecenia w jej oczach i uśmiech, który starała się ukryć, powiedziały mi swoje. —Widziałam twój uśmiech, więc przestań! Nie umiesz blefować. Jeśli dałaś mu swój numer, to znaczy że nie jest ci obojętny. Chodź, mam ci wiele rzeczy do powiedzenia. Razem z Chasem przyszło nam się dzisiaj zmierzyć z naszą harpią. Niestety ta wcześniej zamordowała Louise Jenkins i inną wróżkę. Opuściwszy jej lokum, udałyśmy się do salonu gdzie czekali na nas Delilah i Chase. Menolly spojrzała na Chase'a, a następnie zajęła miejsce naprzeciwko niego. Kiedy przedstawiłam jej Maggie, wydawała się przyjąć to wyjątkowo optymistycznie. Maggie za to czuła się wspaniale w jej ramionach zważywszy na jej szeroki uśmiech i błyszczące oczy. Naprędce przedstawiliśmy jej wszystko co się ostatnio wydarzyło. —Wynajęliśmy rozmawiającą ze zmarłymi, by dowiedziała się czegoś od Riny w

sprawie Toma. —Co wam powiedziała? zapytała Menolly. —Dała nam zagadkę: "On jest szalony jak zając, szalony jak kapelusznik. Wystarczy przejść się do lasu, ale należy być czujnym. Smocza jama, musisz przez nią przejść by znaleźć starożytnego, który chroni burzę”. Jeśli wiesz, co to oznacza nie wahaj się nam powiedzieć! Delilah zmarszczyła brwi. —Smok? —O ile wiem, nie ma żadnego na północno-zachodnim wybrzeżu, odpowiedziałam. —Ale wziąwszy pod uwagę że OIA powiedziała nam również że nigdy żaden demon nie przedostanie się na Ziemię.... możemy spodziewać się wszystkiego, włącznie ze smokiem, odparła Delilah. Menolly się uśmiechnęła. —Zgadzam się z Delilah. Nie byłby to pierwszy raz kiedy OIA zataja przed nami tak ważne informacje. Najprawdopodobniej gdzieś w okolicy żyje smok. Być może chroni Toma? Jęknęłam. Naprawdę nie potrzebowaliśmy smoka! Smoki z natury były samolubne i chciwe. Za to sprawdzały się idealnie w roli najemników, bo były prawie niemożliwe do zabicia. Jeśli Tom wynajął go do ochrony – lub uczynił to ktoś inny - wtedy powinniśmy być przygotowani do walki. A nikt z nas nie był w stanie się z nim zmierzyć. —Dobra, powiedzmy że jest to numer jeden na naszej liście rzeczy do zrobienia. Zastanawiam się, czy Luc le Terrible i czarnoksiężnik też o tym wiedzą? Pytanie brzmi, jak go znaleźć? Wydaje się ukrywać w pobliżu Mount Rainier, na granicy Parku Narodowego lub wewnątrz niego. —Jest za późno, żeby tam teraz jechać. Drogi są nieprzejezdne: części parku jest już zamknięta na zimę. Wybierzemy się tam jutro, powiedział Chase. —Delilah, czy w międzyczasie mogłabyś zrobić małe rozeznanie? Możesz skorzystać z mojego biura. Tymczasem spotykamy się tu wszyscy jutro rano. Ja prowadzę. Czy ósma rano wam pasuje? —Idealnie, powiedziała Delilah.

—Chcielibyście może wiedzieć, co mi się przydarzyło w mieszkaniu Louise? Jak wcześniej wspomniałam, harpia była tam przede mną. Miała nad nami duże wyprzedzenie. Louise była naprawdę w złym stanie. Jej ciało było już sztywne stąd wniosek, że musiała ją zabić przed pójściem do Riny. Przeszukałam jej mieszkanie, ale nic nie znalazłam. Następnie przyjrzałam się bliżej Louise, lub temu co z niej zostało... (zadrżała, kręcąc głową). Wszędzie było dużo krwi... W każdym razie, zauważyłam pierścień na jej palcu. Złoto i diament. —Obrączka? —Dokładnie. Zastanawiam się, czy aby oboje z Jocko nie wzięli potajemnie ślubu bez informowania o tym OIA. Bo gdyby ci dowiedzieli się o tym, oboje bez wątpienia zostali by zwolnieni. —Możliwe że byli zaręczeni, powiedziała Menolly. —Jocko niejednokrotnie wspominał że mu się tu podoba i że nie byłoby złym pomysłem tu pozostać. Szczególnie że był tu potrzebny tylko ze względu na swoją masę, zupełne inaczej niż w królestwie wróżek... Zwróciłam się do Delilah: —Nie zauważyłaś nic więcej? Zdjęcia? Coś, co mogło by nam więcej powiedzieć o nich razem? Mrużąc oczy, Delilah się zamyśliła. Po chwili odpowiedziała: —Jej mieszkanie było wywrócone do góry nogami, więc nie mogłam zrozumieć jej osobowości. Nie było żadnych zdjęć a i ja nie chciałam niczego dotykać. Menolly pstryknęła palcami.. —Chwileczkę! Jocko prowadził pamiętnik. Kilka tygodni temu widziałam go z nim. Był mały, z rysunkiem... rodzaj antycznej mapy na okładce. Znalazłaś może coś podobnego? zapytała Menolly zwracając się do Chase'a, który wydawał się zaskoczony. —Nie, w ogóle. W rzeczywistości, nie moglibyśmy powiedzieć, że tam mieszkał. Byłam zaskoczona, że olbrzymy są tak uporządkowane. Czy pamiętnik może być w barze? Ludzie z OIA dokładnie przeszukali jego mieszkanie i nie pamiętam by zgłaszali coś podobnego. A wracając do baru, czy Camille mówiła ci o twoim awansie?

Mrugając oczami, Menolly pokręciła głową. —Awans? Co masz na myśli? Jej blada skóra zaświeciła, gdy zdała sobie sprawę, co to było. Och nie, to nie może być prawda! Zostałam mianowana kierownikiem baru, prawda? —Załapałaś,wszystko, powiedział Chase. Domyślam się że czeka cię dziś wieczorem praca. Korzystając z okazji, rozejrzyj się dokładnie po barze. Może jest gdzieś ukryty? Weź ze sobą Camille a co najważniejsze bądź czujna. Jeśli faktycznie mamy kreta… a on wie że jesteś agentką, możesz być w poważnym niebezpieczeństwie. —Chase ma rację. Jocko był jedynym, który wiedział że jesteśmy siostrami. Dlatego myślę, że dobrze będzie jak wpadnę dziś do baru na drinka. A jutro wybierzemy się do Mount Rainier. Tymczasem ty Delilah bierz się z Chasem za wasze poszukiwania, może do rana uda wam się coś znaleźć. Co dwie głowy to nie jedna. Delilah spojrzała na Maggie. — Co z nią zrobimy? —Nic nie powinno się jej stać do mojego powrotu, szczególnie że teraz śpi spokojnie. —OK. Chase, rusz swój tyłek! Chase stłumił śmiech. —Z przyjemnością... ale uważaj, abyś sama nie palnęła jakiegoś głupstwa!. —Wy dwoje na zewnątrz! W razie problemów, dzwoń na moją komórkę. Czym prędzej pobiegłam na górę aby się przebrać, zakładając swoją skórzaną obcisłą spódniczkę a do niej jeden z moich nowych topów, ten czarno-czerwony. Moje piersi w nim wyglądały jakby chciały wyskoczyć. Na stopy nałożyłam swoje kozaczki na szpilce. Spoglądając w lustro raz jeszcze przyjrzałam się sobie. Wow! Wystarczająco dobrze by zostać schrupaną! Potrzebowałyśmy wszystkich możliwych środków dla uzyskania informacji. Jeśli kret był w barze to na pewno nie będzie chciał rozmawiać z Menolly, ale ze mną? Czemu nie? Szczególnie z moim wdziękiem i odrobiną kokieterii? Po narzuceniu na ramiona aksamitnego szala zeszłam ostrożnie po schodach, unikając licznych pęknięć w drewnie. Szczególnie teraz, mając na sobie te

niebotyczne obcasy. Wszedłszy do kuchni, Menolly spojrzała na mnie. Sądząc po wyrazie jej twarzy robiłam piorunujące wrażenie. I dobrze, oto właśnie mi chodziło. —Masz szczęście że nie ma tu z nami Trilliana. Gdyby cię tylko zobaczył, nigdy nie pozwoliłby nam wyjść. —To może się zdarzyć. I przyznam, że nie jest mi z tym łatwo. Jesteś gotowa? —W każdej chwili, odpowiedziała Menolly pokazując mi swoje kluczyki od samochodu. —Wezmę moje. Lepiej żeby nikt nie widział nas razem, szczególnie nasz kret. Raz jeszcze upewniłam się że niczego nie zapomniałam, kierując się w stronę drzwi. —Ty pierwsza! Na zewnątrz noc była burzliwa. Jak zwykle, atmosfera w Voyagerze była na wysokim poziomie. Będąc w środku,, miało się wrażenie bycia w innym świecie. Światło przypominało to jakie dają lampy naftowe a i wystrój wyglądał rustykalnie. Klientów witały szerokie, drewniane, długie ławy. Były też rzecz jasna boksy, które zapewniały więcej prywatności. Oprócz wina i piwa, serwowano takie specjalności jak cryptozoïque i krasnoluda. Oba bardzo drogie i zarezerwowane dla specjalnej klienteli. Wzdłuż tylnej ściany były schody prowadzące do dwóch kolejnych pięter, które zawsze były pełne. Portal był ukryty w piwnicy, gdzie 24 godziny na dobę stał strażnik sprawdzający paszporty. W barze Menolly zdawała się mieć istny kocioł. Pracowała jak szalona w słabym świetle padającym na nią. Otoczona przez tłum ludzi, którym podobało się to że jest wampirem. Większość z nich zachowała stosowny dystans ale byli i tacy którzy pragnęli znaleźć się jak najbliżej niej. Nawet jeśli wampiry były akceptowane to wszystko zajmowało czas. Oczywiście, poświęcone im horrory i inne wampiry-megalomani nie poprawiały ich już i tak mocno nadszarpniętej reputacji.

Weźmy na przykład przypadek Draculi. Żył w piekle aż do jego deportacji do Podziemnego Królestwa, z którego udało mu się uciec na Ziemię. Sam jeden położył kres wszelkiej komunikacji między ludźmi i wampirami na setki lat. Zajęło mi sporą chwilę by przebić się w pobliże barku. Stoliki zapełnione były w większości przez kobiety, ubrane tak „krótko”i skąpo iż w porównaniu z nimi czułam się jak zakonnica. Wszystkie czekały na pojawienie się mężczyzny Sidhe. Te kobiety chciały się bawić, a może nawet i coś więcej. Nazywały siebie „sługami wróżek”. Były też takie, które uzależniły się całkowicie od seksu z Sidhe. Bóg jeden wie, jakby zareagowały na seks z prawdziwym Svartånem. Kobiety nie były jedynymi szukającymi mocnych wrażeń. Byli też mężczyźni, którzy bardziej krążyli wokół baru aniżeli pozostawali w miejscu. Większość z nich miała świadomość znikomej szansy na odniesienie sukcesu. Wszystko zdawało się być smutne ale prawda była taka że Sidhe trzymali się z dala, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Usiadłam przy stołku w pobliżu baru, obserwując otoczenie. Tu i tam zauważyłam jedną lub dwie wróżki. Było nawet kilka wilkołaków rozpoznawalnych przez światło w ich oczach. W chwili gdy nasze oczy się spotykały, kiwali mi głową lub machali ręką, dając znać że rozpoznają nasze wspólne korzenie. Od czego by tu zacząć? Nagle poczułam mrowienie z tylu głowy co postawiło mnie w stan pogotowia. Zrobiłam tył w zwrot. W boksie niedaleko mnie siedział młody mężczyzna, zdawał się być Azjatą. Przyjrzawszy mu się dokładniej poczułam otaczający go urok. —Kieliszek białego wina, szepnęłam, gdy Menolly wreszcie podeszła do mnie. Znasz tego faceta? Tego który siedzi w rogu? Stawiając przede mną kieliszek, nie spuszczała z niego wzroku. Po chwili odpowiedziała mi szeptem: —Pierwszy raz go tu widzę. Jestem pewna, że nie pochodzi ze świata wróżek. Czuję demona... i założę się że nie pochodzi też z Podziemnego Królestwa. Po skosztowaniu wina, podeszłam do jego stolika. Widząc mnie zbliżającą się, mężczyzna podniósł głowę. Nie był tak młody jak myślałam na początku. Jego twarz była gładka i bez zmarszczek ale jego oczy mówiły, że przeżył niejedno. Oparłam się o ścianę oddzielającą jego boks od innego, czekając jak zareaguje. I nie zawiodłam się.

—Czy urocza pani nie zechce usiąść? Zapytał. Przyjęłam jego zaproszenie zajmując miejsce naprzeciw niego. Obracając kieliszek w dłoniach wiedziałam, że nasze spotkanie nie jest przypadkowe. Choć nie wiedziałam dlaczego na mnie czekał. Po chwili ciszy powietrze zdawało się trzaskać wokół niego. Nie ma wątpliwości. Magia. — Babcia Kojot powiedziała mi, że na pewno potrzebujesz mojej pomocy, zaczął nagle. Gdy zamrugał, jego oczy zmieniły kolor z czekoladowego na kolor topazu, zaskakujące. Bingo! Wiedziałam, że jest w nim coś znajomego. Pachniał męskim piżmem. Ale mogłam też wyczuć zapach bardziej subtelny, energię Babci Kojot zmieszaną z jego aurą, zupełnie jakby siadła na jego ramieniu i poklepała go po plecach. W obliczu nowego wydarzenia, wzięłam łyk wina. —Być może. Bawiąc się swoim kieliszkiem, starałam się odgadnąć kim naprawdę był. Menolly miała rację. Nie pochodził z Podziemnego Królestwa, byłam tego pewna. Nie wyglądał mi też na czarnoksiężnika. Pozostawało pytanie, czy był w zmowie z Luc le Terrible. Niezależnie od wszystkiego, był wyjątkowo przystojny. Miał długie gładkie i lśniące czarne włosy, które zebrał w kucyka. Nie miał zarostu z wyjątkiem malej bródki i bardzo cienkich wąsów. Patrząc na niego widać było, że pod zielonym swetrem który nosił, ukryte było muskularne i umięśnione ciało. Hmm... był naprawdę słodki. Co mógł nosić pod spodem? Szkoda że nie mogłam go poprosić aby wstał bym mogła zobaczyć całą resztę ze spodniami włącznie. Dając koniec moim fantazjom o nim, spytałam: —Więc kim jesteś? W jednej chwili na jego ustach pojawił się uśmiech. Jeden z tych mówiący że bardzo dobrze zdaje sobie sprawę jakie robi wrażenie na kobietach. Czyżby wiedział o czym przed chwilą myślałam? Z bijącym sercem zmieniłam pozycję czekając na rozwój wypadków.

Na co on zaśmiał się nie spuszczając ze mnie wzroku. —Morio. Właśnie przyjechałem do miasta. Morio? Morio to japońskie imię... —W każdym razie nie z Krainy Wróżek, rzuciłam bez zastanowienia. Jeśli nie jesteś Sidhe, to kim jesteś? (Ups... jedną z najgorszych rzeczy przy pierwszym spotkaniu było zadawanie podobnych pytań, starałam się więc od razu naprawić swój błąd :)) Przepraszam... że okazałam się nieuprzejma. Nazywam się Camille. Więc tak, Babcia Kojot przysłała cię do mnie? Skąd wiedziałeś że będę tu dziś wieczorem? —Szedłem za tobą od twojego domu, odparł zdmuchnąwszy opadający mu na oczy kosmyk włosów. Cholera, to oznaczało że wiedział o Menolly. Lepiej żeby był po naszej stronie. —Śledziłeś mnie? Nie za bardzo mi się to podoba . Morio wzruszył ramionami. —Nie wiedziałabyś, gdybym ci teraz nie powiedział. Więc nie martw się o to. Przyjechałem wczoraj z Japonii. Rozejrzał się wokół. Długo mnie tu nie było. Olbrzym zniknął. (Po szybkim skinieniu głową Menolly, pochylił się ku mnie). Nie zdradzę twojej tajemnicy. Podobnie jej. Wzięłam głęboki oddech. Zadawanie mu pytań bezpośrednio nie zadziała. —Czego chcesz ode mnie? Narysował skomplikowany wzór na stole, wyglądający jak zaklęcie. Jednakże ponieważ nie czułam emanującej z niego magii, próbowałam się uspokoić. —Nie chodzi o to czego chcę od ciebie, ale o to, co mogę dla ciebie zrobić. Następnie wziął głęboki wdech wąchając wokoło. —A co dokładnie możesz dla mnie zrobić? Podobnie jak on, nachyliłam się w jego stronę. —Mogę pomóc ci znaleźć to czego szukasz, powiedział. Znam las. Wiem jak podążać szlakiem, tropić i polować.

Podniósł głowę, spoglądając głęboko w moje oczy. Zdezorientowana, poczułam jak krew szybciej płynie w moich żyłach, jak dobre wino. Otoczyła nas energia z lasu. Ciemna i głęboka, starożytna i dzika, tkająca płaszcz który nas otulał. —Ale jeśli chcesz coś innego, to jestem pewien, że możemy dojść do porozumienia. Podczas gdy starałam się odzyskać oddech, zdałam sobie sprawę, że to ziemski duch i był częścią tego świata. —Babcia Kojot skontaktowała się z tobą w naszym imieniu? Kolejny uśmiech, kolejne nurkowanie w kalejdoskopie wirujących liści, gałązek i korzeni głęboko w glebie. —Nie do końca. Ona pokazała mi tych, którzy zagrażają temu światu. Mojemu światu. Jestem do twojej dyspozycji. Daj mi coś do zrobienia. Gdy podniósł kieliszek trącając się nim ze mną, odwzajemniłam się tym samym nie wiedząc, co powiedzieć. Mój dylemat został rozwiązany, gdy Menolly przykuła moją uwagę, dając mi znak bym do niej podeszła. Z racji iż była moją siostrą, doskonale ją znałam i nie potrzebowałam ekstra zaproszenia. Kiedy dokładniej się jej przyjrzałam, zauważyłam że trzyma w ręce pamiętnik Jocko przewiązany gumką. —Powinnaś iść z nią porozmawiać, a ja tymczasem poczekam tu na ciebie, powiedział Morio. Nie spuszczając oczu z mojego nowego znajomego, wstałam powoli. W jednej chwili zrozumiałam, że od czasów Trilliana, żaden mężczyzna nie sprawił bym poczuła się jak teraz z Morio. Czy było to dobre czy złe, to się jeszcze okaże. Czas pokaże. Ale niewątpliwie zapowiadało się interesująco. Kiedy do niej podeszłam, skorzystałam z okazji zamawiając jeszcze jeden kieliszek wina, na co Menolly posłała mi jedno ze swoich spojrzeń. —Musimy porozmawiać. —Nie mogę zrobić sobie teraz przerwy, ale kiedy tylko znajdę wolną chwilkę, będę chciała zrobić małą rundkę po barze. Może uda mi się odkryć kto pomaga Luc le Terrible. Tobie natomiast, przekazuje pamiętnik Jocko. A tak w ogóle, to kim jest ten przystojniak z tobą? Tylko na litość boską, nie mów mi że jest po stronie Skrzydlatego Cienia!

Unosząc brew, wyłapałam spojrzenie Morio który podniósł kieliszek w moim kierunku. —Nie jestem pewna... to Babcia Kojot wysłała go do nas. Jeśli jest demonem to jest on związany z Ziemią. W każdym razie jestem pewna, że nie ma nic wspólnego z naszymi dużymi złymi demonami. Czułabym je na nim. —Ach tak? (Menolly napełniła mój kieliszek i pchnęła go w moją stronę). Wiedziałam. Jest coś ciekawego między wami. Jestem ciekawa co to jest... może jest czarownikiem? Pokręciłam głową. —Nie sądzę, ale nie mogę być pewna. OK, idę. Ale na pewno zabiorę go ze sobą. —Potrzebny wam jest koc? spytała z uśmiechem. Miałam rzucić jej jakąś zjadliwą ripostę, kiedy się zatrzymałam. Kogo starałam się przekonać? —Nie przeszkadza mi odkryć, co kryje się pod jego ubraniem, przyznaję. W rzeczywistości, to nazywa się MORIO. Jeśli coś mi się stanie, trzeba tylko poprosić o wyjaśnienia Babcię Kojot. Po schowaniu pamiętnika do torby i dopicia kieliszka wina, dałam mu znać ręką. —Idziesz? Bez słowa wstał, założył swoją torbę na ramię i poszedł za mną. Deszcz padał tak mocno, że zadrżałam. Czułam jakby moje nogi były atakowane przez rój pszczół. Morio, zdawał się niczego nie dostrzegać. Bardzo dobrze wiedział gdzie był zaparkowany mój samochód i zaprowadził mnie do niego. Otwierając drzwi, zastanawiałam się, czy nie jestem trochę szalona by jeździć z tym dziwnym stworzeniem? Wzięłam głęboki oddech żeby się uspokoić, zapięłam swój pas i czekałam, aż on zrobi to samo. —Wracasz do domu? Zapytał. Posłałam mu ukradkowe spojrzenie. —Dlaczego?

—To wydaje się mieć największy sens. Musisz się wyspać, aby przygotować się na jutro. Wyruszamy na poszukiwanie Tom Lane, prawda? Westchnęłam. —Słuchaj, nie przykładam wagi do tego czym jesteś i jak dużo wiesz. Nie ważne czy będę nieuprzejma czy nie ale potrzebuje szczerych odpowiedzi. Mówisz że Babcia Kojot powiedziała ci o mnie. Szpiegowałeś mnie, wiesz gdzie mieszkam, wiedziałeś który jest mój samochód! Co się dzieje? Uśmiechnął się do mnie w sposób tak uroczy że miałam wielką ochotę go przytulic. —Camille, masz naprawdę niezły charakterek... Oczarowana lub nie, miałam ochotę pozostawić go na szosie. Gdy nagle zobaczyłam coś co pędziło ku nam z podjazdu. Kiedy wielki czarny cień skoczył na przód samochodu i uderzył w przednią szybę kamieniem. Szkło zadrżało. Pękniecie pojawiło się wzdłuż całej szyby. W szoku, spojrzałam na głupie stworzenie, które stało grożąc nam w świetle moich reflektorów. Przynajmniej do czasu, kiedy zrozumiałam że kieruje się w moim kierunku. —Jasna cholera! Krzyknęłam. Uświadomiłam sobie wówczas, że Morio ciągnie mnie za nadgarstek w swoją stronę. Naraz drzwi otwarły się na oścież a my oboje znaleźliśmy się na zewnątrz. —Uciekaj! powiedział popychając mnie w kierunku dobrze oświetlonego skrzyżowania. Uciekaj! Ledwo zrobiłam kilka kroków, mój obcas utknął. Poleciałam głową naprzód po betonie. Mokry żwir zatonął w moich dłoniach i brodzie. Skrzywiłam się. Po zdjęciu butów, wstałam. Mogłam rozróżnić za mną niewyraźne kształty. Ujrzałam Morio. Nasz napastnik zniknął. Morio rozejrzał się przed dołączeniem do mnie. Starał się schować coś do swojej torby. To coś było w kolorze kości słoniowej ze świecącymi oczami. Czaszka? Nie mogę być pewna, ale tak wyglądało. Kiedy zamknął torbę, pochylił głowę i powąchał powietrze. Po chwili wrócił do mnie i wyciągnął do mnie rękę. Wciąż oszołomiona, z chęcią ją przyjęłam. Następnie, nieoczekiwanie wziął mnie na ręce bez najmniejszych trudności, jak gdybym była Maggie. Morio okazał się znacznie silniejszy niż na to wyglądał.

—Co to było? spytałam nie protestując. Pewnie miał swoje powody a i mnie bardzo się to podobało... W rzeczywistości, to było bardzo miłe. —Zmiennokształtny związany z Ziemią w zmowie z siłami ciemności. Odepchnęłam go, ale zaraz jego ramiona na powrót mnie otoczyły. Chodź, musimy się stąd wydostać, zanim on wróci i przyprowadzi ze sobą przyjaciół. Zaniósł mnie do samochodu i posadził na miejscu kierowcy. Nie zwlekając włączyłam silnik kierując się w stronę domu. Przez całą drogę Morio milczał. Dlatego też postanowiłam wstrzymać się z zadawaniem pytań do czasu, gdy dotrzemy bezpiecznie do domu. Musiałam jednak ostrzec Menolly. Wyciągnęłam telefon wybierając jej numer. Menolly odebrała po dwóch dzwonkach. —Słuchaj, mamy problem. —Morio? Zawsze była bezpośrednia. —Nie. Wracamy do domu. Zostaliśmy zaatakowani przez zmiennokształtnego po opuszczeniu baru. To nie było daleko od Voyagera, więc uważaj! Poproś kogoś zaufanego by odprowadził cię do samochodu jak skończysz. Jeśli to konieczne, wezwij Chase'a, choć szczerze wątpię by kule mogły temu czemuś coś zrobić. Zadzwoń do mnie przed wyjazdem i jak będziesz w drodze. Usłyszałam wahanie w jej głosie. —Czy jesteś pewna że będziesz z nim bezpieczna? Mimo iż nie mogla mnie teraz zobaczyć, potrząsnęłam głową, śmiejąc się. —Nie jestem pewna czy gdziekolwiek będę bezpieczna, rzuciłam. Do zobaczenia! Reszta podróży minęła nam bez problemów. Wjeżdżając na podjazd, raz jeszcze upewniłam się czy zaklęcia ochronne wokół posiadłości są jak je zostawiłam. Zdawało się że nie reagują na obecność Morio, więc może nie było tak źle. Po zaparkowaniu wyłączyłam silnik, dziękując bogom za dotarcie z powrotem bezpiecznie i w jednym kawałku. Ale jeśli Morio odkrył nasz dom, każdy może to zrobić. Moje myśli zwróciły się w stronę Maggie, która była sama. Boso, pobiegłam

na ganek. Trzęsącymi się rękami udało mi się otworzyć drzwi i wejść do ciemnego korytarza. Morio stał tuż za mną. —Pomogę ci przeszukać dom, zaproponował jakby tutaj mieszkał. —Dobrze, możesz pomóc, ale nie wkładaj nosa w sprawy, które ciebie nie dotyczą , OK? I nie próbuj robić niczego tajemniczego. Wspólnie przeszukaliśmy dom od góry do dołu, z wyjątkiem piwnicy. Kiedy wróciliśmy do salonu pewni że nikt nie chowa się w szafkach czy pod łóżkami, Morio położył torbę na kanapie siadając w pozie lotosu. Bardzo elastyczny pomyślałam, zastanawiając się jednocześnie jak bardzo elastyczny potrafi jeszcze być? Całe moje ciało zapłonęło a umysł przestał funkcjonować. Zaproponowałam mu drinka, poprosił o piwo. Gdy mu je podałam, spojrzał na mnie od stóp do głów w sposób, który sprawił że zadrżałam. Nie zdając sobie sprawy z tego co robię, nieświadomie oblizałam usta. Miałam w zwyczaju przyciągać wzrok mężczyzn - głównie ze względu na rozmiar moich piersi - ale to było coś innego, co mogło zaprowadzić nas dalej. Tak szybko po wizycie Trilliana? Nie byłam pewna, czy to dobry pomysł. Usiadłam w fotelu. —Odrzućmy grzeczność na bok, powiesz mi kim jesteś? Morio nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. —Widzę, że nie zadowolisz się prostym wyjaśnieniem? —Nie jeśli chodzi o ciebie. Karty na stół, jak mawiają. Wzruszył ramionami. —Znasz moje imię - Morio - i mówiłem prawdę. Babcia Kojot wysłała mnie do pomocy. Jestem Yokai-kitsune. —Kit, jak? O ile mi wiadomo, to mogla to być nazwa klanu, plemienia lub tajnego braterstwa. —Yokai-kitsune. "Demon Lis” jest najdokładniejszym tłumaczeniem.

Demon? O cholera! Instynktownie zaczęłam się rozglądać w poszukiwaniu broni. Srebrne miecze, które podarował mi ojciec były bezpiecznie ukryte w szafie w salonie. Jedyną rzeczą jaka miałam w zasięgu ręki była poduszka. Podniosłam ręce do góry chcąc prosić o pomoc Matkę Księżyca i mając nadzieję, że tym razem wszystko pójdzie jak trzeba. Morio, uniósł brwi. —Masz zamiar mnie zaatakować? To nie jest bardzo uprzejme z twojej strony... —Jesteś pewien, że nie pochodzisz z Podziemnego Królestwa? Dlaczego Babcia Kojot cię tu przysłała? —Nie, nie pochodzę z Podziemi. Wysłała mnie bo jasne jest, że nie możesz poradzić sobie sama. Gdybym pochodził z piekła, już byłabyś martwa a ja grałbym twoimi kośćmi. (Poklepał miejsce obok siebie). A teraz przestań opowiadać niestworzone historie i wracaj tu! Ze wszystkich aroganckich... jeden rzut oka na jego twarz wystarczył by mnie zatrzymać w miejscu. Miałam ochotę zostawić go i podąsać się w kuchni ale wiedziałam, że potrzebowaliśmy każdej możliwej pomocy. Wzdychając, usiadłam obok niego. Zadowolony z siebie, uśmiechnął się do mnie. —Dobrze. Mówiłem, że jestem Yokai-kitsune. Pochodzę z Japonii, ale bywałem tu niejednokrotnie. Winny byłem Babci Kojot przysługę, to dlatego się ze mną skontaktowała. Chce żebym ci pomógł w poszukiwaniu pieczęci. Teraz kiedy wiem co się dzieje, cieszę się że mogę pomóc. Nikt nie zaatakuje mojego świata bez liczenia się z konsekwencjami. Obserwowałam uważnie jego twarz. Teraz przyglądając mu się z bliska zobaczyłam, że jego uszy były szpiczaste a zęby bardzo ostre. Stąd wniosek że nie mógł być człowiekiem... Jednak w przeciwieństwie do ojca, nie był też wróżką ani Sidhe. —Mówisz, że jesteś demonem? zapytałam. —Ujmę to tak: demon, duch natury: wybierz które wolisz. Wierz mi, nazwa jest najmniej istotna. Ważne że nie jestem człowiekiem, mimo iż przez większą część czasu przyjmuje tą formę. —Wilkołak? Pokręcił głową.

—Nie. Demon Lis. Zrozumiałam że nic więcej nie uda mi się z niego wyciągnąć, zmieniłam więc temat. —Myślałam że Babcia Kojot nigdy nie interweniuje? —Nie osobiście, ale może zwrócić się o pomoc do innych. Skrzydlaty Cień grozi równowadze. Czarownice przeznaczenia nie chcą by cokolwiek temu zagrażało. Następnie wyciągnął z torby to, co jak podejrzewałam wcześniej, okazało się czaszką. —To mój przyjaciel. Potrzebuje go by przybrać ludzką formę. Jeśli ją stracę, na powrót stanę się lisem i takim pozostanę na zawsze. Została mi podarowana w chwili narodzin. Mówię ci to wszystko na wypadek gdyby przyszło ci do głowy użyć jej do swoich zaklęć. Zarumieniłam się. —Nawet mi to nie przyszło do głowy, odparłam. Jednak w głębi duszy przypomniałam sobie, że miałam jeszcze do zdobycia palec demona dla Babci Kojot, a jeden właśnie siedział w moim salonie. Ale byłam dobrą gospodynią. W żadnym wypadku nie miałam intencji zabijać faceta po to tylko, żeby buchnąć mu jego czaszkę nie mówiąc o obcinaniu mu palca. Zwłaszcza nie po tym jak zaoferował nam swoją pomoc w walce ze Skrzydlatym Cieniem. A wracając do co poniektórych części jego ciała... znalazłoby się parę, które niewątpliwie przyciągały mój wzrok... i które pragnęłabym bliżej poznać... —Więc co powiedziała ci Babcia Kojot? —Wszystko, co muszę wiedzieć. Szukasz duchowych pieczęci, które zaginęły. Jeżeli nie znajdziesz ich przed Skrzydlatym Cieniem, będziemy mieli naprawdę prawdziwe kłopoty. Czego nie rozumiem, to dlaczego OIA nie interweniuje aby rozwiązać problem?. —Bo nie są w stanie. Nic nie mogą zrobić. Głos, który dotarł do nas od progu, sprawił że oboje podskoczyliśmy. Biorąc głęboki oddech, wstałam gwałtownie. Trillian. Jeszcze jego tu brakowało. Tym bardziej że nie wydawał się uszczęśliwiony widokiem Morio.

Rozdział 10 —Przestań! A na przyszły raz zadzwoń! W chwili gdy wszedł i usiadł na krześle, posłałam mu ponure spojrzenie. Nie spuszczając ze mnie wzroku spojrzał w stronę Morio. —Dlaczego? spytał. Dobrze wiesz, że niepotrzebne nam wszystkie te kurtuazje? —To jeden z powodów, dla którego nie jesteśmy razem! odparłam zirytowana. —Jak dobrze pamiętam byliśmy razem nie dalej jak ostatniej nocy i jeśli pamięć mnie nie myli, nie narzekałaś zbytnio. Odwrócił się w stronę Morio. Nazywam się Trillian i jestem kochankiem Camille. —Dość! Może popełniłam błąd spędzając z tobą ostatnią noc, ale nie jesteś moim kochankiem. Poza tym (tu westchnął) jesteś arogancki, niegrzeczny i źle wychowany. —Co przez to rozumiesz? spytał, podchodząc do mnie i nie spuszczając ze mnie wzroku. Ze złością odwróciłam się do niego plecami, kiedy mówił dalej. Być może, OIA nie może interweniować bezpośrednio, ponieważ królowa ma wszystko w dupie, ponadto nie ma pojęcia co się dzieje. Jeśli chodzi o generałów, ci siedzą sobie bezpiecznie w swoich domach ze swoimi dawkami opium oddając się ucztom i orgiom.. —Nawet jeśli wiedzą co się dzieje, to ich żołnierze nie są wystarczająco dobrze przeszkoleni. Nienawidzę ci tego mówić, ale w sytuacji walki nawet się nie ruszą. Naszą jedyną nadzieją jest użycie sztuczek, ponieważ kiedy rodzina królewska zda sobie sprawę że coś jest nie tak, to do tego czasu Skrzydlaty Cień zdąży odnaleźć wszystkie pieczecie duchowe. A wtedy będzie już za późno. Skończywszy, wrócił na swoje miejsce. —Ojciec ci to wszystko powiedział? Jeśli tak było, byliśmy naprawdę w kłopocie. —Twój ojciec nie jest jedynym który tak myśli. Wiatr przynosi złe wieści dla królowej. Nawet po upływie tysięcy lat, wrogowie nie znikają. Trzeba by królowa przypomniała sobie o tych, których pokonała w przeszłości. Po chwili spojrzał na Morio. Więc tak, stara czarownica cię przysłała? Mały wilczek przyszedł wykonać pracę człowieka? Myślę, że to lepsze niż nic … —Yokai - kitsune, jeśli już chcesz. Morio się zjeżył a jego nozdrza się rozszerzyły.

—Wiem, kim jesteś. W przeszłości nasze drogi się już krzyżowały w górach na północy. Nie prowokuj mnie Svartånie! Genialnie, pojedynek testosteronów! Dokładnie tego potrzebowałam. —Wy dwaj, uspokójcie się. Morio, akceptuję twoją pomoc. Moje siostry się ze mną zgodzą. Trillian, daj sobie na wstrzymanie! Podnosząc do góry brwi, posłał mi swój zmysłowy uśmiech. —Przyjmiesz również moja pomoc? Jak wczoraj w nocy? Jego oczy błyszczały. Och, och! Wziąwszy głęboki oddech, zmusiłam się by pokręcić głową. Chwilę później Trillian znalazł się dokładnie za mną. Jego palce pieściły moje ramiona. —Przestań! —Twoje emocje są przejrzyste... zaczął, ale zanim zdążył dokończyć zdanie, Morio złapał mnie za nadgarstek, odciągając od Trilliana. —Zostaw ją w spokoju. Oczywiste jest, że dziewczyna nie życzy sobie twoich umizgów. Następnie nie spuszczając wzroku z Trilliana, Morio wypchnął mnie za siebie. —Przekraczasz dozwolone granice szczeniaku! Lepiej nie wsadzaj nosa w sprawy które cię nie dotyczą. Z rękami na biodrach Trillian wyglądał jakby był gotowy do ataku. Wiedziałam że miał długi nóż schowany w bucie. Miałam też przeczucie iż dysponuje bronią bardziej nowoczesną. A ostatnią rzeczą jakiej mi było trzeba, to by użył na Morio skradzionego pistoletu. —Dość! (Zirytowana stanęłam pomiędzy nimi, nie spuszczając z nich wzroku tak że oboje się wycofali). —Uspokójcie się chłopaki. Mówię poważnie. Kiedy obaj usiedli patrząc na siebie jak wściekłe psy, skierowałam się do kuchni. —Idę zobaczyć, jak ma się Maggie. Jeśli któryś z was rozpocznie, zmasakruje was obu. A jeśli chodzi o moją magię.. cóż... Mogę zamienić was we włochate kulki z którymi nie będę mogla nic zrobić.

Z uśmiechem na twarzy, Trillian spojrzał na mnie intensywnie po czym podjął wpatrywanie się w Morio. Kiedy byłam już pewna że rozejm został ustanowiony, poszłam do kuchni. Maggie spała zwinięta w kłębek na starym kocu w swoim kartonie. Na widok jej ciała pokrytego ryżym meszkiem i czarno białym puszystym futerkiem, mój gniew zniknął w jednej chwili. Po urodzeniu gargulce były małe. Rosły tak powoli, że trzeba by roku aby stały się dorosłe. Uklękłam obok niej, głaszcząc ją delikatnie. Śpiąc, mówiła przez nos. W rzeczywistości zawsze chciałam mieć kota - czarnego, który nie stawał by się człowiekiem - ale koty nie lubią Menolly. Za to Delilah byłaby zazdrosna i zdolna bronić swojego terytorium. Maggie była idealnym kompromisem. Nie bała się wampirów (bo nie była przez żadnego maltretowana). A i Delilah nie czuła się zagrożona. Naprawdę, nie potrzebowaliśmy tego typu problemów terytorialnych. Maggie odwróciła się na drugi bok, zamrugała i natychmiast na powrót zasnęła. Po upewnieniu się że w jej miseczce jest woda, pokroiłam jej ciut mięsa, dołożyłam chleba i mleka. Następnie postawiłam miseczkę ze wszystkim blisko jej posłania. Maggie otworzyła oczy i spojrzała na jedzenie. Westchnęła wydając dźwięk podobny do «mouf» a następnie ziewnęła. Kiedy ją podniosłam, zainteresowała się wodą i jedzeniem które dla niej przygotowałam. Jak tylko skończyła jeść, pogłaskałam ją po brzuszku. Następnie wyniosłam na zewnątrz i postawiłam na ziemi. Gdy już zrobiła co miała zrobić, wzięłam ją w ramiona. Jej skrzydła nie były w stanie utrzymać jej ciężaru przez długi czas. A i ja wolałam by nie włóczyła się na zewnątrz sama. Po ułożeniu jej w kartonie, nalałam sobie kieliszek wina i wróciłam do salonu gdzie miałam nadzieję zastać Trilliana i Morio grzecznych . Widocznie byli zmęczeni czekaniem na mnie bo zaczęli rozmawiać ze sobą chcąc wypełnić ciszę. —Królowa nigdy nie zrozumie ogromu niebezpieczeństwa jakie nam zagraża, wyjaśnił Trillian. Jest zbyt uzależniona od opium by zdać sobie ze wszystkiego sprawę. Główny Dowódca próbuje coś z tym zrobić, ale stale napotyka na swojej drodze przeciwności. Ostatnie spotkanie przywódców okazało się czystą farsą. Z powodu braku organizacji i braku wyraźnego celu, ludzie ze Straży masowo opuszczają jej szeregi. Ponadto spada lojalność w stosunku do OIA.

—Co takiego? Zapytałam. Gdzie to wszystko usłyszałeś? —Nie mówię tu tylko o twoim ojcu, odpowiedział z uśmiechem. Mam własnych szpiegów. Jeden z członków rządu jest moim przyjacielem. Mówię poważnie, Camille. Nie należy się spodziewać pomocy Trybunału i Korony: z biegiem czasu wszystkie one pogrążyły się w korupcji tak bardzo, że teraz nikt nie ma wystarczająco dużo władzy, by utrzymać wszystko w kupie i zrobić coś sensownego. Przynajmniej jeszcze nie. Szybko podniosłam głowę, aby spojrzeć na niego. Jeszcze? Trillian nie miał w zwyczaju mówić podobnych rzeczy równie lekkim tonem. Z racji tego iż nie wiedziałam co się dzieje, nie chciałam tego komentować. Moje zaufanie do Morio było jak na razie ograniczone, dlatego wolałam nie poruszać przy nim pewnych tematów. Nie byłam pewna czy nie powtórzy tego komuś. Gdyby królowa dowiedziała się, że jej umiejętności zostały zakwestionowane, byłabym już martwa... w najlepszym wypadku modliłabym się o rychłą śmierć. Lethesanar była ekspertem w przekonywaniu swoich więźniów, że śmierć nie jest aż tak złą rzeczą. Pewna liczba jej wrogów wybrała to właśnie rozwiązanie. Samobójstwo było lepszą rzeczą aniżeli pozwolenie jej na wieczne tortury z których czerpała niewyobrażalną przyjemność.. —Chcesz powiedzieć, że OIA będzie musiała radzić sobie sama? Trillian skinął głową. —Chce powiedzieć, że będzie robić wszystko co w jej mocy by wam pomóc, ale na pewno nie na długo. Nie ufaj im, a co najważniejsze, nie opierają się na Trybunale i Koronie aby zabezpieczyć sobie tyły. Z westchnieniem upadłam na krzesło. Moja rodzina nigdy nie była wystarczająco blisko Trybunału i Korony, by poznać ich wewnętrzne funkcjonowanie. Obecność matki wystarczyła by rozłożyć ojca na łopatki. Podobnie ja i moje siostry nie wiedziałyśmy jakie panują relacje między Koroną, Trybunałem a OIA. Nagle pożałowałam że mój ojciec nie może być z nami. Wiedział coś, bo inaczej nie byłoby tu Trilliana. Jednakże byłam świadoma, że musi minąć trochę czasu nim powie nam o wszystkim. Ojciec był wierny swojej ukochanej gwardii. To co się działo musiało być naprawdę złe, inaczej Trillian nie starał by się utrzymać tych informacji w tajemnicy. —I co teraz? Spytał Morio.

Usłyszeliśmy trzaśniecie drzwi. Delilah wróciła dołączając do nas. —Widzę że mamy towarzystwo, zauważyła, kładąc torbę na krześle. Przyjrzałam się jej dokładnie. Coś było nie tak. Po prostu to wiedziałam. Jej policzki były zarumienione z racji tego, iż temperatura na zewnątrz zaczęła spadać; mogło to być wywołane zimnem. Nie, chodziło o coś innego. Inaczej się zachowywała. Kroki jakie stawiała też były inne, ponadto wyglądała jakby brakowało jej tchu. Nagle zrozumiałam. Chase i Delilah spali ze sobą! Ten sam Chase który od miesięcy próbował zaciągnąć mnie do łóżka. Dopiero niedawno poznał moją siostrę. Uwiódł ją, wiedząc dobrze iż nie uda mu się to ze mną i że na pewno nie będę szczęśliwa dowiedziawszy się o tym. Wzięłam ją za rękę. —Chodź, muszę z tobą porozmawiać. Trillian warknął. —Zostawiasz mnie znowu z tym złym wilkiem? —Lisem, imbecylu! Jestem Yokai-kitsune a nie jakimś tam wulgarnym wilkołakiem! odparł Morio podnosząc ręce. W jednej minucie, na moich oczach, w miejsce paznokci pojawiły mu się długie pazury a jego oczy zaczęły błyszczeć. —Spokój chłopcy! powtórzyłam dwa razy. Czy muszę wam wynająć opiekunkę, abyście zachowywali się w cywilizowany sposób? Chwile później Morio spojrzał na mnie, wycofując swoje pazury. —Nie ma problemu, Camille. Nie chcąc pozostać w tyle, Trillian pospieszył jeszcze dodać: —Będziemy grzeczni. Idź sobie pogawędzić i nie martw się o nas! Wyraźnie zakłopotana Delilah spojrzała na mnie, kiedy prowadziłam ją do kuchni gdzie usiadłyśmy niedaleko Maggie. Delilah pogładziła ją chwilę i wzięła głęboki oddech. Następnie spojrzała mi głęboko w oczy.

—Wiesz, prawda? Zauważyłaś? Spuściła głowę. —Oczywiście. Od razu poczułam jego zapach na tobie. Nadal czułam jego wodę kolońską na niej. Jedyną rzeczą która się liczy to to, że jesteś szczęśliwa i bezpieczna. —Nie zrobił ci krzywdy? Jej oczy rozszerzyły się. —Krzywdy? Nie, ale żeby być z tobą szczera to podrapałam go nie zdając sobie z tego sprawy. Kiedy otrzeźwiałam, naszła mnie nagła myśl. —Och nie! ty go nie... Wiedziałam do czego prowadzi nas ta rozmowa i nie byłam pewna, czy chcę poruszać ten temat. Delilah spojrzała na mnie zszokowana. —Nie! Przynajmniej nie podczas... Stało się to po, prawdopodobnie z powodu napięcia. Zmieniłam się w jego ramionach. Chase był tak przestraszony, że spadł z łóżka! powiedziała śmiejąc się. Stłumiłam śmiech. Biedactwo musiał doznać szoku! Ludzie nie zdawali sobie sprawy z mocy jakie posiadały wróżki, nawet te pół krwi. W krainie wróżek więcej osób straciło życie z powodu pierwotnego pragnienia, niż we wszystkich wojnach razem wziętych. —Jesteś na mnie zła? Spytała. Następnie zanurkowała w szafce w poszukiwaniu chipsów, które otworzyła zębami. Wiem że od dłuższego czasu zalecał się do ciebie. Nie byłam pewna czy... —Doskonale wiesz że Chase mnie nie interesuje, przerwałam biorąc od niej garść chipsów. Ale nadal byłaś... dziewicą. Dobrze się czujesz? Przynajmniej nie musiała się martwić ciążą czy złapaniem jakiejś choroby. Jeszcze przed wyjazdem odwiedziliśmy doktora naszej matki, który dał nam coś, co sprawiało że tymczasowo byłyśmy bezpłodne. Dotyczyło to również zabezpieczeniu

nas przed wszelkiego rodzaju chorobami. Dlatego bardziej niepokoił mnie jej stan emocjonalny aniżeli fizyczny. Potrząsnęła głową. —Tak, czuje się dobrze. Będę ostrożna nie martw się. To był mój pierwszy raz i nawet jeśli zrobiłam to z człowiekiem, znam ryzyko. Średnio jeden Sidhe na dziesięć tysięcy tracił rozum po swoim pierwszym kontakcie seksualnym. Często kończyło się to tym, że spędzał resztę życia podróżując po świecie jako szalony prorok. —W rzeczywistości Chase jest uroczy, dodała. Poza tym chciałam się dowiedzieć jak to jest. —Więc? Co o tym myślisz? Stanął na wysokości zadania? Po wyjęciu z lodówki butelki mleka nalałam jej szklankę i podałam. —Tak naprawdę nie mam skali porównawczej, powiedziała przyjmując ją ode mnie. —Było miło, ale nic specjalnego. Dlatego nie rozumiem o co tyle zamieszania. Prawdę powiedziawszy mam więcej zabawy gdy poluje na myszy... Oczywiście nie chcąc go urazić powiedziałam, że było genialnie. Obserwując ją doszłam do wniosku, że nasz inspektor nie za bardzo się postarał! Może to dlatego że jest człowiekiem? a Delilah... dobrze... jest nim tylko w połowie. W każdym razie miałam nadzieje, że nie będzie tego żałować. —Tak długo jak jesteś w porządku... mamy większe problemy (i wyjaśniłam jej co się stało w barze, jak również o naszym spotkaniu ze zmiennokształtnym). Tak więc dzięki Babci Kojot, Morio jest z nami by nam pomóc. Minusem wszystkiego jest to, że nie możemy polegać na OIA, podobnie jak na Sądzie i Koronie. Nie wiem co się tam dzieje, ale to nie wróży dobrze. Delilah miała właśnie coś powiedzieć, kiedy dotarł do nas od drzwi głośny „trach”. Nie zastanawiając się pobiegłam kierując się w stronę wejścia. —Idioto, nie zabijaj go! Na wszystkie świętości... robisz wszystko na opak! Dostanę go! zawołał Morio. W holu wpadłyśmy na siebie z Delilah. Drzwi były otwarte. Trillian stał na ganku, trzymając w ręku kurtkę. Morio pobiegł szybciej niż jakikolwiek człowiek lub wróżka jaką kiedykolwiek widziałam. Niestety, nie mogłam zobaczyć nic więcej.

Czyżby zmiennokształtny nas znalazł? Stwór nie miał na sobie ubrania, tego byłam pewna. Bez słowa wzięłam kurtkę z rąk Trilliana. Po rzuceniu okiem na Morio który zaprzestał pościgu i kierował się w naszą stronę, dałam znak Delilah aby za mną poszła. Po znalezieniu się w salonie , przeszukałyśmy kurtkę i znalazłyśmy dwie interesujące rzeczy: nóż i mały notes. Kiedy udało mi się unieszkodliwić ukryty mechanizm noża, ze środka wyskoczyło około ośmio-calowe ostrze, o mało nie odcinając mi palców. —Całkiem niezły, rzuciłam przyglądając mu się dokładniej (zamykając oczy, zbadałam jego energię. Żadnej niebezpiecznej aury, choć z drugiej strony całkiem czysty też nie był. Brak oznak demonicznego światła lub ognia wróżek). —Myślę, że mamy do czynienia z człowiekiem, powiedziałam. Nóż nie był modyfikowany. Nie znajduje żadnego śladu magii wewnątrz. Delilah zaczęła kartkować notes. —Jest tu nazwisko: Georgio Profeta. Ale nie ma żadnego adresu ani numeru telefonu. Nagle poczułyśmy, jakby ktoś odciął dopływ powietrza. Oparłam się na jej ramieniu. Napisany małym drukiem, pojawił się fragment dotyczący pieczęci. Poniżej zostało doklejone zdjęcie przedstawiające ogromnego jasno białego smoka, długiego jak wąż. Obok smoka stał wyczerpany drwal i napis: Tom Lane. —Co to za cyrk? Wyjęłam jej notes z rąk i zaczęłam sama przeglądać jego zawartość. Z wyjątkiem kilku niezrozumiałych wierszy nie było tam nic więcej. Skupiłam się więc na zdjęciu oglądając je pod światło. Smok na nim zdawał się być mieszaniną zachodnich i wschodnich ras: biała bestia z ciałem węża, majestatyczne skrzydła, długie wąsy i rogi. Jeśli chodzi o drwala, był wielkim człowiekiem o dzikim spojrzeniu. Zaniedbanym, z brodą i długimi wąsami. Ponadto miał długie włosy fruwające na wietrze. —Wygląda jak zaczarowany, zauważyła Delilah. Nie wiem, coś w jego oczach… Przyjrzałam mu się dokładniej. Miała rację. Jego oczy błyszczały nienaturalnym światłem. To wtedy zobaczyłam łańcuch na jego szyi. —Chcesz się założyć, że ten człowiek naprawdę jest Tomem Lanem? Jeśli nosi pieczęć od dłuższego czasu, to z pewnością ma ona wpływ na jego umysł.

Ten moment wybrali Morio i Trillian na swój powrót. Skinęłam im głową by usiedli. —Co się stało? —To jest to, czego chciałbym się dowiedzieć, powiedział Trillian. Usłyszeliśmy hałas na ganku, poszliśmy więc zobaczyć co się dzieje i natknęliśmy się na łasicę. Ale ten tutaj mały wilczek ją zgubił. Morio posłał mu mordercze spojrzenie. —Lis Svartånie. Jestem lisem! To prawda, zgubiłem ją. Nigdy nie widziałem nic równie szybkiego i jest to pierwszy raz, kiedy straciłem jej trop tak szybko. To było tak, jakby rozpłynęła się w powietrzu. Nie byłoby problemu, gdyby udało ci się ją przytrzymać! Zwrócił się do mnie. Ten idiota złapał ją za płaszcz, zamiast postarać się obezwładnić! I tak zostaliśmy z niczym... —Skąd mogłem wiedzieć, że była taka śliska? (Trillian położył palec na jego piersi grożąc mu). Nie stało by się tak, gdybyś był bardziej pomocny.... —Znowu się zaczyna: spokój! Mój głos rozszedł się echem po pokoju. Obaj zaprzestali, rzucając sobie nawzajem oskarżycielskie spojrzenia. Gdy znaleźli się po przeciwległych kątach pokoju, kontynuowałam: Ponieważ moje zabezpieczenia nie uległy zmianie, to „coś” nie powinno stanowić dla nas zagrożenia. Postaramy się jutro poznać jego tożsamość. Chase również będzie mógł przeprowadzić swoje prywatne śledztwo. —Tymczasem wy dwaj obejmiecie wartę na zmiany. Pilnujcie aby nikt tu nie wszedł. Delilah, zanim pójdziesz spać, nie zapomnij zadzwonić do Menolly aby upewnić się że z nią wszystko dobrze. Jeśli chodzi o mnie, to muszę się przespać aby naładować baterie. Walka z harpią mnie wyczerpała. Trudno mi utrzymać oczy otwarte. Nagle ciężar całego dnia zdał się opaść na mnie. Naprawdę potrzebowałam odpoczynku w miejscu ciemnym i cichym. Kierując się w stronę schodów, byłam wdzięczna że mają balustradę. Będąc jednocześnie szczęśliwą, że to Delilah mieszka na drugim piętrze a nie ja. I że ktoś zastąpi mnie mając na wszystko oko. Dotarłszy do siebie, rozebrałam się i wsunęłam pod kołdrę, sprawdzając wcześniej, by drzwi na taras były zamknięte. Kilka sekund później moje oczy zamknęły się i

zasnęłam. Nie wiem ile czasu minęło, kiedy poczułam że nie jestem sama. Przebudzając się i zmagając z rożnymi poziomami swojej świadomości by się obudzić. Mój umysł wypełniały obrazy zmiennokształtnego, harpii i Luca le Terrible. W chwili gdy otworzyłam oczy i usiadłam, łóżko ugięło się pod ciężarem kogoś kto wślizgnął się za mnie. Spanikowana spróbowałam usiąść, lecz oplatające ramiona powstrzymały mnie, unieruchamiając w miejscu, tak że teraz leżałam na plecach. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie że to Trillian który pochylał się nade mną głaskając moje włosy. —Och, na miłość Boską, nie możesz poczekać?! rzuciłam bez przekonania. Trillian tylko pokręcił głową. Ciii! Wiesz, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Pozwól mi cię kochać. Jego głos był miękki jak aksamit. —Trillian, jesteś niepoprawny. Pozwól mi spać. Chociaż starałam się go odepchnąć, to moje ciało buntowało się przeciwko temu. Svartån zdawał się czuć mój dylemat i skorzystał z okazji całując mnie. Będąc pod nim i czując cały jego ciężar, dałam się ponieść pasji pocałunku, który zdawał się trwać wiecznie. Jego język spotkał się z moim w szalonym tańcu. Jego oczy koloru lodu błyszczały tworząc kontrast z jego ciemną skórą. Rozwiązał rzemyk przytrzymujący włosy, a te rozsypały się srebrną kaskadą wokół mnie, otulając nas oboje i tworząc coś w rodzaju kokona. Starałam się przekonać siebie, że poprzednia noc była błędem i ta również nim będzie jeśli go nie powstrzymam. Jednak widać moje ciało miało co do tego inne zdanie... Kiedy mnie dotknął nasze aury połączyły się w jedną. W chwili gdy dotknął wargami moich piersi, wszystkie powody dla których powinnam była mu się opierać zniknęły, zastąpione pragnieniem i pasją. Nikt ani nic nie mogło nam teraz przeszkodzić. Wszystko co dzieliliśmy było zbyt dobre, bym mogla temu zaprzeczyć. Pragnęłam go. Pragnęłam jego serca, ciała i tego wszystkiego co może mi ofiarować. A nade

wszystko pragnęłam go w sobie. Opuściłam rękę by go objąć. W chwili gdy moje palce zacisnęły się na nim, pieszcząc go wiedziałam że jest bardziej niż gotowy by zabrać nas oboje w tą magiczną podróż do raju. Trillian, złapał mnie za nadgarstki jednocześnie jego usta rozpoczęły długą drogę w dól, znacząc pocałunkami każdy centymetr mojego ciała a kończąc tam gdzie najbardziej go pragnęłam. Jęknęłam. Wytworzyliśmy iskry, które oświetliły pomieszczenie. Kiedy rozłożyłam szerzej nogi, on wykorzystał to zanurzając się głęboko we mnie i sprawiając, że oboje dosięgnęliśmy gwiazd. —Proszę, nie zatrzymuj się, mówiłam chowając ręce w jego włosach i przyciągając go bliżej siebie. Ogień który nas połączył, wzrósł. Piorun i lód, zapłakałam raz lub dwa osiągnąwszy szczyt. Z błyskiem triumfu w oczach, podniósł głowę i patrząc mi głęboko w oczy na powrót zanurzył się wgłąb mnie. Tłumiąc jęk, zaczęłam poruszać się wraz z nim, wychodząc naprzeciw jego pchnięciom. W tym momencie, nikt nie mógłby mnie od niego oderwać. Będąc już na skraju, wiedziałam że sam długo nie wytrzyma. Nagle poczułam że upadam. Z głową miedzy moimi piersiami, Trillian wydal głośny krzyk, na co ja pocałowałam go namiętnie w podziękowaniu za naszą „małą śmierć”. W chwili gdy fale przyjemności zaczęły opadać. Oparł się na poduszkach wysyłając w moja stronę fale ciepła które wędrowały po moim ciele ogrzewając mnie. Trillian mruknął coś, czego nie mogłam zrozumieć. Zadowolił się oplatając ramiona wokół mnie i sprawiając że czułam się kochana i bezpieczna. —Naprawdę, bardzo mi ciebie brakowało, powiedział. Nic nie było takie samo bez ciebie. Żadna inna kobieta nie sprawiła tego co ty. A wierz mi, zrobiłem wszystko, co mogłem, aby znaleźć twoją następczynię. Przyjrzałam mu się. Czyżby Trillian przyznał że coś do mnie czuje? Choć wiedziałam, że pragnie mnie mieć w swoim łóżku, usłyszenie z jego ust że mu mnie brakowało, było jak słuchanie Donalda Trumpa, mówiącego że porzuca swoje imperium na rzecz kawalerki!

—Naprawdę ci mnie brakowało? Zadowolona i zmęczona, otuliłam się szczelniej. Cholernie miło było spać z kimś! Zawahał się, po czym skinął głową i marszcząc brwi, dodał: — W przeszłości zostawiłem wiele kobiet, ale ty jesteś pierwszą która mnie opuściła. Jesteś inna, Camille. Kiedy byliśmy razem, zawsze myślałem o tobie, i to się nie zmieniło. Jesteś jak wino driady - jeden łyk wystarczy byś nigdy go nie zapomniał. — Myślałam, że to właśnie jest ryzyko kochania Svartåna, zauważyłam. Usiadłam opierając się o poduszki. Trillian wiesz dlaczego odeszłam? — Powiedziałaś mi, ale nie słuchałem, powiedział. To był dokładnie Trillian, jakiego znałam. Jeśli rozmowa nie przynosiła mu osobistego komfortu, nie miał w zwyczaju słuchać innych. Głęboko w sobie był samolubny. —Zostawiłam cię bo wiedziałem, że sam to zrobisz. Svartånie znani są z odstawiania na bok swoich partnerów. W rzeczywistości większość z twoich ludzi jest tak hedonistyczna, że w porównaniu z wami Sidhe wydają się być święci. Chciałam chronić swoje serce, Trillian. Jestem Sidhe. Nie mam nic przeciwko poligamii, ale jestem też w połowie człowiekiem, a kiedy się zakocham nie chcę nic udawać. Nie mogłam znieść myśli zostania odrzuconą. Z suchym gardłem, wstałam udając się do łazienki by nalać sobie szklankę wody. Cuda techniki. Czysta rozkosz, pomyślałam. Z kolei, Trillian wstał i znowu poczułam że go pragnę. Przeciągnął się z gracją jak kot. Jego mięśnie grały w blasku księżyca padającego przez okno. Posłał mi uśmiech pełen obietnic. —Camille, och moja Camille..... Już ci mówiłem, że nie czeka cię taki sam los jak wszystkich innych. Dlaczego mi nie zaufasz? Kiedy zbliżył się się do mnie, ktoś zapukał do drzwi. Po czym te otworzyły się ukazując w progu Morio. Wściekły, Trillian stanął naprzeciw Morio. Zanim zdążył krzyknąć, niewzruszona swoją nagością stanęłam pomiędzy nimi. Co nie sprawiło żadnego problemu Morio, który wydawał się bardziej doceniać to co widzi aniżeli czułby się tym skrępowany.

—O co chodzi? Spytałam. —Dzwoni twoja siostra Menolly i chce z tobą rozmawiać. Poza tym gargulec płacze. Myślę, że jest głodny. Gdy spojrzał na Trilliana, jego wyraz twarzy był znużony. —Twoja zmiana warty rozpoczyna się za 10 minut dodał, zamykając za sobą drzwi. Po rzuceniu okiem na łóżko, Trillian zwrócił się do mnie: —Chcesz to zrobić, prawda? Widziałem przelatujące między wami iskry w salonie. Westchnęłam. —Co chcesz mi powiedzieć? To pierwszy mężczyzna, który zwrócił moją uwagę Odchrząknął. —Baw się z lisem tyle ile tylko chcesz. Ale nie pozwól, by stanął między nami. Ton jego głosu sprawił, że zabrzmiało to jak ostrzeżenie. Podniosłam rękę, aby zapobiec dalszym dyskusjom. —Ubieraj się. On również musi spać. Nie chcę słyszeć jak się kłócicie. Założyłam moją nową koszulkę, która jak miałam nadzieję, bardzo mu się spodobała. Następnie wsunęłam na stopy moje puchate kapcie i zeszłam na parter, aby dowiedzieć się czego chciała Menolly.

Rozdział 11 Ledwo zdążyłam podnieść słuchawkę i powiedzieć cześć, gdy Mennoly od razu przeszła do rzeczy. —Wiem co robiłaś. Pytanie brzmi z kim? (Od czasu transformacji, moja siostra była w stanie wyczuwać seks na odległość. Może to zasługa jej zmysłu węchu, słuchu, a może czegoś innego?) Nieważne. Podasz mi wszystkie soczyste szczegóły później. Dzwonię żeby ci powiedzieć, że właśnie zmierzam do mojego samochodu. Prosiłaś bym dała ci znać kiedy skończę. Rzut oka na zegarek powiedział mi, że była dokładnie druga w nocy. —OK. Zadzwoń do mnie jak będziesz w drodze. A tak w ogóle, to gdzie zaparkowałaś? To coś - zmiennokształtny - jest nadal na wolności. W dodatku ktoś dostał się na teren posiadłości. Trillianowi i Morio nie udało się go złapać. Jednakże mamy jego kurtkę i znalazłyśmy w niej bardzo interesujące rzeczy. —Hmm... (mogłam prawie usłyszeć jak pracują trybiki w jej głowie). Zaparkowałam w garażu Ayers, na rogu Broadway. Odłożyła słuchawkę i ja powoli zrobiłam to samo. Dzielnica Capitol Hill była pełna dziwnych facetów z tatuażami i przechadzających się gotów. Tak dziwnych, że przestałyśmy wręcz uważać ich za ludzi. Bardziej martwiła mnie duża liczba kręcących się tam narkomanów i bandytów. Kiedy podniosłam głowę, Morio stał oparty o ścianę przyglądając mi się. —O co chodzi? Spytałam czując się nagle skrepowana. Z podniesioną brwią wzruszył ramionami i odpowiedział: —Naprawdę nie rozumiem co w nim widzisz, ale najwyraźniej coś silnego jest między wami. Jeśli zechcesz o tym porozmawiać, daj mi znać. Czułam, że słowo "rozmowa" oznaczało wiele rzeczy w słowniku demona lisa. Jednak on odwrócił się nie spuszczając wzroku z Trilliana, który lekkim krokiem schodził po schodach, w pełni ubrany, z uśmiechem na twarzy. —OK, śmiało możesz iść spać, powiedział Trillian. Po rzuceniu na niego okiem, Morio spojrzał na mnie. Wskazałam mu głową mały

salonik, którego prawie nigdy nie używałyśmy. —Możesz się tam przespać. Kanapa jest wygodna i nikt będzie ci przeszkadzał … chyba ze Pan Profeta postanowi się pojawić. Skinął mi głową i wyszedł. Z wzrokiem wbitym w telefon, modliłam się by ten nagle zadzwonił. Zwłaszcza Menolly, pomyślałam, bądź ostrożna. Nawet wampir mógłby przegrać mierząc się z istotą jaką przyszło nam spotkać. Trillian zdawał się wyczuwać mój niepokój i obawę, bo oplótł rękę wokół mojej talii trzymając mnie blisko siebie. Próbując uspokoić oddech, oparłam głowę na jego ramieniu. Może teraz będzie inaczej. Może on się zmienił. Ale czy lampart naprawdę może stracić swoje plamki? Zadzwonił telefon przerywając moje myśli. Nie zwlekając podniosłam słuchawkę. —Menolly? Czy to ty? Zaśmiała się. —Nie, Święty Mikołaj... oczywiście że to ja! Jestem bezpieczna w swoim samochodzie, w drodze powrotnej. Będę za pół godziny. Idź i odpocznij... chyba że masz inne plany oczywiście. Kto jest z tobą? Tylko Morio? Aha, próbowała dowiedzieć się czy spałam z demonem lisem. —Nie, odparłam powoli. Delilah śpi ... Morio poszedł się położyć... jest ze mną Trillian. Usłyszałam jak warknęła. —Och, to niemożliwe! Znowu poszłaś do łóżka z tym svartanem! Jej głos był pełen irytacji z odrobiną złości. Dobrze, powiedz mu ode mnie, że jeśli cię skrzywdzi to wysuszę go do ostatniej kropli krwi po czym rzucę jego resztki na pożarcie sępom. Przełknęłam. —Nie sądzę by był to dobry pomysł … —Zrób to! Z reguły gdy Menolly coś chciała, zawsze to osiągała. Może byłam najstarsza ale to ona zwykła dyktować warunki. —Dobrze.... ale ostrzegam cię, jeśli się zdenerwuje to będzie twoja wina. Odwróciłam się i spojrzawszy na Trilliana powiedziałam:

—Menolly powiedziała, że jeśli mnie skrzywdzisz to wypije całą twoją krew a następnie rzuci cię sępom na pożarcie. Na moment na jego twarzy pojawił się błysk gniewu ale zaraz zniknął. Następnie Trillian roześmiał się. —Daj mi telefon, powiedział. Kochana, urocza, śmiertelna Menolly, chcę żebyś wiedziała, że zamierzam traktować twoją siostrę z całym należytym jej szacunkiem. (wysłuchał odpowiedzi Menolly i roześmiał się ponownie – jego głęboki głos zdawał się odbijać echem wewnątrz mnie). Ależ mam taką nadzieję. Liczę na to. Na wszystkich świętych, musiałam odzyskać słuchawkę, aby zakończyć to połączenie. Zaczęli żartować sobie razem, co oznaczało że coś było nie tak. Podczas gdy Trillian objął wartę, wychodząc od czasu do czasu sprawdzić czy nie było żadnych zapachów czy dźwięków, poszłam do kuchni, gdzie odnalazłam Maggie zwiniętą w kulkę z oczami szeroko otwartymi. Wzięłam ją na ręce siadając w bujanym fotelu i mając nadzieje zdrzemnąć się jeszcze kilka minut. Obudził mnie szum nadjeżdżającego samochodu Menolly. Po ułożeniu Maggie i wygładzeniu mojego szlafroka, nastawiłam wodę na herbatę. Od mojego przyjazdu na Ziemię, uzależniłam się od herbaty z pomarańczy i ziółek. W szafce miałam jej siedem różnych rodzajów. Wrzuciłam cztery torebki do wcześniej przygotowanego imbryka. Czekając aż się zaparzy, przygotowałam Maggie mleko i postawiłam przed nią miseczkę. Dopóki nie będzie miała wszystkich zębów, powinna dostawać dwa posiłki półstałe i pić trzy miseczki mieszanki mlecznej dziennie. Ledwie zdążyłam usiąść do stołu z filiżanką herbaty, Menolly weszła do kuchni a zaraz za nią Trillian. Spojrzała na mnie, a następnie na niego potrząsając głową. —Nadal uważam że jesteś szalona, powiedziała. Trillian, nie chcę cię zdenerwować, ale nigdy nie przynosisz nic dobrego. Nie bierz tego do siebie. Zachichotał. —Oczywiście że nie, kochanie. Nie uważam tego za istotne. Szczególnie jeśli mówi to wampir. —Wystarczy! Uspokójcie się oboje! Jutro czeka nas długi dzień i muszę się wyspać. Ponieważ nie możesz pójść z nami, chciałam wprowadzić cię w szczegóły naszego planu.

Usiadła na krześle naprzeciw i wzięła mnie za rękę. Jej dłoń była chłodna. Nie czułam też pulsu ale nie liczyło się to dla mnie bo była moją siostrą. Patrząc jej w oczy, przypomniałam sobie nasze rozmowy do późna w nocy kiedy byłyśmy jeszcze małe... Śmiałyśmy się, bywałyśmy podekscytowane jak nie powiem co, lub tez pocieszałyśmy się wzajemnie kiedy inni wyśmiewali się z naszego pochodzenia. Jej życie teraz bardzo się zmieniło. Wampiry były obserwowane w Podziemnym Królestwie. Podobnie rzecz się miała w królestwie wróżek gdzie były ledwie tolerowane, podobnie jak na Ziemi gdzie wbrew temu co mówią, czyhało na nie wiele niebezpieczeństw. Ścisnęłam jej dłoń. Wampir czy nie, była moją siostrą. Kochałam ją i miałam szczęście mając ją po swojej stronie. Klan Elwing zostawił ją by umarła. Często zastanawialiśmy się, co by było lepsze? Ale tego nigdy się nie dowiemy. Ważne że była tu teraz z nami. Nic więcej się nie liczyło. Trillian obserwował nas w milczeniu. Po chwili pochylił się w naszą stronę. —Nie powinnaś wprowadzić jej w szczegóły? Biorąc głęboki oddech, opowiedziałam jej wszystko, co się wydarzyło, jak również pokazałam jej nóż i książkę które znalazłyśmy z Delilah. —Mamy do czynienia ze zmiennokształtnym. Nawet jeśli jest to zbieg okoliczności, ten ktoś jest zaznajomiony z pieczęciami, ponadto czai się gdzieś w ciemności. Nie czuje się dobrze z myślą pozostawienia cię tutaj samej, podczas gdy my wyruszymy na poszukiwanie Toma Lane'a. —Ale ja naprawdę nie mogę iść z tobą, powiedziała. Trillian odchrząknął. —Mogę zostać by pilnować domu i mieć oko na gargulca. Chase będzie z wami, poza tym macie szczeniaka który aż się pali żeby wam pomóc... —Lepiej przestań go tak nazywać, odparłam rzucając okiem w stronę saloniku. Któregoś dnia może nie wytrzymać i się zdenerwować, a jestem pewna że jest bardzo silny. —Wierzę, że wkrótce się o tym przekonasz, powiedział z uśmiechem. W każdym razie zostanę tu podczas waszej nieobecności.

Westchnęłam głęboko. Przynajmniej Trillian dotrzymuje zobowiązań. Jego moralność była wątpliwa i zawsze miał ukryte motywy, ale wiedziałam że nas nie zawiedzie. —To mnie uspokaja, odparłam. Pokażę ci jak karmić Maggie i możesz objąć wartę. —Więc załatwione. (Pochylił się wąchając moją herbatę). Naprawdę nie rozumiem, jak możesz to pić. —Chwileczkę, wtrąciła Menolly. Prosisz svartana żeby ten odegrał rolę opiekunki? Wykluczone! —On albo Chase, wybieraj, odparłam. Westchnęła głośno, ale przestała protestować. Przez chwilę zastanawiałam się, czy powinnam powiedzieć jej o Chasie i Delilah. Ale postanowiłam pozostawić ten zaszczyt naszej blond siostrze. Coś mi mówiło, że bardzo szybko sama odkryje prawdę. —OK, myślę że to wszystko. Skończyłam swoją herbatę. A teraz do łóżek! Dzięki Bogu, że pełnia będzie dopiero za parę dni. W przeciwnym razie mielibyśmy tu jutro bałagan. Dobranoc Menolly. Potrząsnęła głową. —A Maggie? Czy będzie tu bezpieczna? —Trillian wszystkiego dopilnuje. Wszystko będzie dobrze. Podczas gdy się przeciągałam, Menolly pochyliła się nad Maggie i szepnęła jej coś do ucha. Na co ta przechyliła głowę na bok i spojrzawszy na nią posłała jej swój pozbawiony cynizmu uśmiech. Być może obie mogły sobie w jakiś sposób pomóc wzajemnie? Z tą myślą udałam się do swojego pokoju. Ledwie zasnęłam, obudził mnie przeraźliwy pisk. Nie zastanawiając się wiele wyskoczyłam z łóżka zbiegając po schodach. Rzut oka na zegarek powiedział mi że jest 5:00 rano. Świtało, ale słońce nie wstanie wcześniej niż za godzinę. Po drodze omal nie wpadłam na Delilah, która miała na sobie piżamę Hello Kitty. —Co się dzieje? Spytała. —Nie wiem....

Nagle coś wzbudziło mój wewnętrzny alarm. Musiałam chwycić się poręczy by nie upaść. Zgięłam się w pół. Delilah chwyciła mnie za ramię. —Co ci się stało? Pokręciłam głową, oczyszczając mgłę sprzed oczu. Alarm był tak głośny, że myślałam iż ogłuchnę. —Coś przekroczyło bariery ochronne wokół domu. Módl się żeby to nie był Luc le Terrible! Kolejny krzyk przerwał ciszę. Wpadłyśmy do salonu w samą w porę by zobaczyć Morio przelatującego przez pokój i uderzającego o przeciwległą ścianę. Ogromny włochaty stwór ewidentnie stracił zainteresowanie Yokai-Kitsune by podejść bliżej Trilliana, który leżał na ziemi nie okazując oznak życia. —Zmiennokształtny! Szepnęłam. —Martwa szumowino! zawołał Morio podnosząc się. Włosy luźno opadały mu na ramiona. Jego uszy były wydłużone, ponadto cały pokryty był futrem. Jego paznokcie zostały przekształcone w długie pazury, ostre jak żyletki. Z błyskiem w oku rzucił się na zmiennokształtnego raniąc go w plecy i wyrywając mu kawałek ciała. Naraz czarna krew pokryła całe jego futro. Odwróciwszy uwagę od Trilliana, wyciągnęłam ręce. Nawet jeśli istniało ryzyko że mi się nie uda, wiedziałam że muszę spróbować interweniować. Za oknem zaczęły kłębić się chmury energii. Postanowiłam wezwać na pomoc piorun zamiast Księżyca. W odpowiedzi na moje wołanie, przez pokój przeleciała błyskawica. Poczułam jak ogień ogrzewa moje ramiona i gromadzi się w moich rękach. Wiedziałam że nie mogę go jeszcze użyć nie ryzykując zabicia Morio. Zamiast tego, musiałam dotknąć tej istoty bezpośrednio. Z wielkim tasakiem w ręku, w salonie pojawiła się Delilah. Rzuciła się w stronę stwora atakując go i odwracając jego uwagę ode mnie. Temu jednak udało się ją chwycić i rzucić nią w stronę kanapy. Usłyszałam uderzenie a po nim "O cholera!". Podczas gdy Delilah się podnosiła, wykorzystałam chwilę by podejść do niego wyciągając w jego stronę ręce. W kontakcie ze stworzeniem, piorun uciekł z moich rąk zderzając w niego białą energią. Po chwili poczuliśmy w powietrzu zapach spalenizny.

Z pomrukiem, zmiennokształtny odwrócił się do mnie i chwycił mnie za nadgarstek owłosioną łapą, a drugą owinął wokół mojej szyi dusząc. —Kitsune-bi! Krzyknął Morio. Otoczył nas mur światła. Ale zamiast dotknąć mnie jak się spodziewałam, skupił swoją uwagę na stworzeniu, uderzając go w oczy i tym samym oślepiając go. Ten wydał z siebie przeraźliwy krzyk, starając się zasłonić oczy przed światłem, następnie zabłysł jak latarnia jasnym płomieniem. Wykorzystując chwilę jego nieuwagi, na nowo skierowałam ręce w jego stronę, gdzie pozostałość błyskawicy uderzyła w niego z nową siłą powalając go. Na co dobiegła Delilah wbijając tasak głęboko w jego pierś. Zaczerpnąwszy tchu, zrobiłam krok do tyłu. —Czy on nie żyje? Morio podszedł sprawdzić. —Nie, jest martwy, nie ma wątpliwości. —Co się dzieje? (W drzwiach pojawiła się Menolly). Miałam zasnąć, gdy usłyszałam zamieszanie ... Cóż, widzę że mamy gościa. Podbiegłam do Trilliana. Czułam że siniaki na mojej szyi ciemnieją z minuty na minutę, podobnie jak u Delilah i Morio. Podczas gdy Menolly zajęła się Delilah, demon lis ukląkł obok mnie nie spuszczając ze mnie wzroku. —Czy on...? W nadziei że poczuję jego oddech, pochyliłam się nad swoim czarnym kochankiem. Wyczułam oddech choć bardzo słaby. —Oddycha, ale został poważnie ranny. On potrzebuje pomocy natychmiast. Delilah! Zadzwoń do Chase'a, niech przyśle zespół medyczny z OIA. Prędko! (Starając się zachować spokój, wzięłam rękę Trilliana i ścisnęłam mocno). Co ten zmiennokształtny mu zrobił? Morio ponuro pokręcił głową. —Myślę, że on dotknął go swoimi pazurami. Zmiennokształtni wydzielają jad, który może zabić ofiarę lub ją tylko otruć. Spojrzał na jego drugie ramię. Cóż, widzisz ten krój? Nie ma zbyt wiele krwi, ale wygląda jakby się sączyła. Choć płytka, rana była

pokryta ropą. Czułam jak mój żołądek skręca się na myśl, że ta spływa po jego pięknym ciele. —Czy on umrze? Szepnęłam. Svartanie posiadają dużą odporność. Jad zmiennokształtnego musiał być bardzo silny. —Tak, to jest Komodo, smok na dwóch nogach. Trillian może z tego wyjść jeśli pomoc przybędzie w porę. Ale nie może tu zostać. Będzie potrzebował opieki jakiej tu nie ma. Marszcząc brwi skinęłam głową. Nie podobał mi się ten pomysł. Jednak aby przetrwać, będzie potrzebował magii o wiele potężniejszej niż ta tutaj. —Masz rację, oczywiście. Musi wrócić do siebie. Słaby zapach dochodzący od zmiennokształtnego przykuł moją uwagę. Byłam zdenerwowana, mimo iż wiedziałam że już nie żyje. —Toto nie jest demonem, on tylko był w pobliżu jednego. Ale nie wystarczająco blisko by… Menolly, możesz mi powiedzieć do jakiego gatunku się zalicza? Menolly uklękła i powąchała stwora z wyrazem obrzydzenia na twarzy. —Tak, to jest demon. Mniej lub więcej. Założę się, że za wszystkim stoi Luc le Terrible. To na pewno on opłaca zbirów by nas śledzili. Nie zdziwiłabym się gdyby to on stal za wszystkimi atakami. Co oznacza że wie, iż pracujemy dla OIA. Naraz spojrzałam na zewnątrz. Świtało, widziałam już pierwsze promienie słońca. Nawet jeśli na niebie było kilka chmur, z pewnością przez parę godzin nie będzie padać. —Pierwsze światło dnia! Menolly musisz się ukryć w piwnicy! Śmiało! I pamiętaj by dobrze zablokować wejście. Pogłaskała mnie po twarzy. —Żałuję że nie mogę wam dzisiaj pomóc. Uważajcie na siebie i bądźcie ostrożni! Do zobaczenia wieczorem! Kiedy zniknęła w kuchni, Delilah podeszła do mnie i usiadła obok. Wciąż ściskałam dłoń Trilliana. Wiedziałam że się nie poddam i nie zostawię go bez walki. —Zadzwonię do Iris, powiedziała Delilah. Zaopiekuje się domem i Maggie w czasie

naszej nieobecności. Ten jeden raz możemy nie otwierać dzisiaj sklepu. Niezdolna by coś powiedzieć, skinęłam jej głową. Morio zajął miejsce po drugiej stronie obejmując mnie ramieniem. Wyczerpana pozwoliłam sobie oprzeć się o niego. Przez cały czas wszyscy siedzieliśmy w ciszy wsłuchując się w jego oddech, gdy nagle w oddali usłyszeliśmy dźwięk syren. Przyjechała ekipa ratunkowa. Ale czy nie jest za późno by go uratować? Wszystko to zdawało się zbyt znajome. Zmusiłam się by wstać i zrobić miejsce innym, którzy - miałam nadzieje - zdołają mu pomóc. Młoda pielęgniarka elf położyła dłoń na moim ramieniu. Była to Sarah, siostrzenica elfickiego dygnitarza. Nawet jeśli pomoc Svartanowi nie była jej na rękę, to nie dała tego po sobie poznać. Z pomocą Morio, opowiedziałam im co się stało. Pielęgniarka zbadała też zwłoki zmiennokształtnego gdy inni skoncentrowali się na udzieleniu pomocy Trillianowi. Cofnąłem się i skamieniała z przerażenia, patrzyłam jak go rozbierają i wbijają w ramię strzykawki z niebieskim płynem. Eliksir miał sprawić, by jego serce nadal pracowało do czasu aż ciało wyeliminuje neurotoksyny z jego organizmu. Rzucając okiem na Chase'a zauważyłam, że oplótł swe ramię wokół talii Delilah. Obserwując ich poczułam się nagle samotna. Gdyby tylko Menolly mogla zostać dłużej... Jakby wyczuwając mój nastrój, Morio podszedł do mnie i chwycił za rękę. Wspólnie oglądaliśmy zespół ratujący życie Trilliana. Wreszcie jeden z ratowników usiadł i otarł czoło chusteczką. —Jego stan jest stabilny. Można go przetransportować. Musi niezwłocznie znaleźć się u siebie. W przeciwnym razie, jego stan zdrowia pogorszy się i on umrze... Otrzymał śmiertelną dawkę trucizny zmiennokształtnego. Gdyby nie był tak silny już by nie żył (po czym spojrzał na nas po kolei). Czy ktoś jeszcze został ranny? Nawet pojedyncze zadrapanie? Morio pokręcił głową. —Tylko siniaki, bez cięć. Lub przynajmniej tak mi się wydaje, Camille? Delilah? Obie zostałyście zaatakowane. Dobrze się czujecie?

Koncentrując się zbadałam swoje ciało. Szyja nadal mnie bolała ale oprócz tego i kilku siniaków wszystko zdawało się być w porządku. —Nie mam pojęcia, odparłam. —Chodź ze mną, powiedziała Delilah chwytając mnie za rękę. Sprawdzimy czy wszystko jest ok. Rzucając ostatnie spojrzenie na Trilliana, którego oczy były zamknięte jak gdyby spał, dałam się jej poprowadzić do łazienki. Rozebrałyśmy się, oglądając jedna drugą. Były pewne znaki na moim ramieniu, ale zrobiła je Delilah będąc w postaci kota a po których ślad już prawie zniknął..Brak nowych zadrapań lub czegokolwiek co by wyglądało podejrzanie. Podczas gdy Delialah zakładała swoją piżamę, ja nałożyłam na siebie moją rozdartą koszulkę i usiadłam na krawędzi wanny. Wzięła mnie za rękę siadając obok mnie. —Uratują go. Po przybyciu na miejsce wszystko będzie dobrze. —Jeśli się nim zaopiekują. Svartanie nie są tam specjalnie lubiani, wiesz? Szepnęłam wpatrując się w podłogę. —Nie, wszyscy uzdrowiciele odpowiadają przed Trybunałem i Koroną, odparła. Wszystko będzie dobrze, Camille. On jest silny i cię kocha. W przeciwnym razie, dlaczego miałby wrócić? Dobrze wiesz, że Svartanie nie mają w zwyczaju biegać za swoimi kochankami. A on jednak tak właśnie zrobił. Pokręciłam głową. —Nie, nie chcę zacząć wierzyć w coś co może okazać się nieprawdą. Zwłaszcza gdy jego życie wisi na włosku. Nie chcę i nie mogę o tym teraz myśleć... Jeśli przeżyje, porozmawiamy i wszystko sobie wyjaśnimy. Jednakże w głębi serca prosiłam Bogów, aby pozwolili mu żyć. Nawet jeśli miałabym go już nigdy więcej nie zobaczyć. Wszystko było gorsze od świadomości że mogłabym go stracić na zawsze. Delilah zmusiła mnie żebym wstała. —Lepiej zrobimy wracając tam... będziesz mogla się z nim jeszcze pożegnać zanim go zabiorą.

Wracając do salonu zastanawiałam się, czy to ostatni raz kiedy widzę go żywego? Nie upłynęło nawet kilka minut jak wszyscy opuścili dom zabierając ze sobą również zmiennokształtnego. Zabrali Trilliana do Voyagera gdzie znajdował się najbliższy portal, a następnie do jego Świata. Nawet jeśli Babcia Kojot by się zgodziła, to droga przez jej las i zarośla mogłaby go zabić. Jak tylko ambulans zniknął na horyzoncie, obie z Delilah udałyśmy się każda do siebie, aby się przebrać. Morio i Chase pozostali na dole. Delilah przebrała się w jeansy i sweter, natomiast ja założyłam na siebie długą bawełnianą spódnicę i lejącą się bluzkę. Zakładając buty spojrzałam ukradkiem na Delilah, która posłała mi swój czuły uśmiech przyglądając mi się uważnie. —Co? Zapytałam. Jej uśmiech mnie zaskoczył bo przypominał mi zbyt dobrze naszą matkę. W tym momencie miałam wielką ochotę zostawić wszystko w diabły i schronić się u mojej rodziny. Ale mama nie żyła. A naszym obowiązkiem było bronić tego świata podobnie jak naszego. —Właśnie pomyślałam że jesteś piękna. Wiesz, wyglądasz jak ciotka Rythwar. Nasza ciotka była jedną z najpiękniejszych znanych mi kobiet. Ponadto jej pozycja na dworze była bardziej stabilna niż naszego ojca z racji poślubienia mężczyzny z wyższych sfer. Co sprawiało również, że była nieprzewidywalna. Krążyły pogłoski że miała wielu kochanków i żadnemu nie udało się jej usatysfakcjonować. Nie posiadając jednak żadnych dowodów wolałam pozostawić to jak jest. Na szczęście dla siebie samej, jej obecny mąż zachowywał się dobrze i nigdy nie narzekał. —Minęły wieki odkąd ostatni raz ją widziałam. Ale dziękuję. Przyjmę to za komplement. Więc powiedz mi, jak zamierzasz postępować teraz z Chasem? Delilah pokręciła głową. —Nic się nie zmieniło. Spaliśmy razem, to wszystko. Może jeszcze to powtórzymy. To naprawdę bardzo proste. Poczułam się wyczerpana wszystkim.

—Nie bądź tego taka pewna. Jedno czego nauczyłam się w ostatnich dniach, to że nigdy nie należy mówić nigdy. Zwłaszcza w odniesieniu do przyjaciół i kochanków. Po wzięciu torby skierowałam się w stronę schodów. Delilah była tuż za mną ze swoim plecakiem. Zastałyśmy salon uporządkowany. Wszystkie meble wróciły na swoje miejsce. Z kuchni unosił się aromatyczny zapach jajecznicy z boczkiem. Wszystko to zasługa Chase. Natomiast Morio zajął się karmieniem Maggie. Wzruszona łagodnością z jaką głaskał ją gdy ta chłeptała swoje mleko, uklękłam obok niego pocałowawszy go delikatnie. —Dziękuje za wszystko, powiedziałam. Bez ciebie bylibyśmy już martwi. Morio nie spuszczał ze mnie wzroku podobnie zresztą ja z niego. Zapadła cisza. Niestety nie udało się mi nic wyczytać z jego spojrzenia. —Przyjemnością jest dla mnie być do twojej dyspozycji. Jeśli będziesz mnie potrzebowała... lub czegoś... wystarczy że poprosisz. Kątem oka zauważyłam jak Chase wyciąga rękę do Delilah, przyciągając do siebie, na co ona zmarszczyła nos i wysłała mu buziaka. —Jeść. Nakarm nas! Pachnie cudownie a ja umieram z głodu, powiedziała Delilah. Trochę zdezorientowany, Chase skierował swój wzrok na nas. —Nie ma problemu. Po tym wszystkim co się stało pomyślałem, że warto będzie wyruszyć wcześniej. Z pomocą Delilah nakryłyśmy do stołu. Po zakończeniu posiłku, Chase odsunął swój talerz. —Otrzymałem dziś instrukcje od OIA. Oficjalnie przyznają, że trzem demonom udało się przedostać na Ziemię. Jednocześnie odmawiają potwierdzenia by stał za tym Skrzydlaty Cień. Nie mogąc zapanować nad nerwami upuściłam z łoskotem mój widelec. —Głupcy! Nie ruszą zadków dopóki nie poczują smrodu siarki. Więc? Jakie są ich zalecenia odnośnie naszej misji?

—Chcą byście je ścigali a następnie wyeliminowali. Dając jasno do zrozumienia, że możecie liczyć tylko i wyłącznie na siebie. To wszystko co powiedzieli. Żadnego wsparcia ani oficjalnego potwierdzenia misji. Chase zaproponował mi jeszcze jedną kromkę chleba, ale odmówiłam kręcąc głową. —Nie wspomnieli nic o pieczęciach lub Tomie Lane? zapytałam. Wiesz może czy wiedzą o nekromancie? —Nic o tym nie mówili, więc myślę że nie. —Jeśli dobrze rozumiem... naszym zadaniem jest wyeliminowanie demonów którym udało się tu przedostać przez portale? Ponieważ nie mieliśmy pieczęci którą moglibyśmy im pomachać przed oczami, Centrala uważała całą tę sytuację za jedną wielką mistyfikację. Jednak nasz ojciec zdążył poznać w przeszłości Luca le Terrible, dlatego podejrzewał że ten szykuje coś, co jest jedynie początkiem misternie zaplanowanej akcji. Pozostawało pytanie co szykuje dla nas los i jaką mamy w nim odegrać rolę? Chase wzruszył ramionami. —Najwyraźniej. Wyrazili się niezwykle jasno. Użycie formalnej drogi na nic się nie zda. —Ok, powiedziałam wbijając wzrok w swój talerz. Delilah uprzątnęła stół. —Znalazłaś może coś nowego na temat Toma Lane'a? Może to gdzie mieszka? W jednej chwili zaczerwieniła się po uszy nie ukrywając jednocześnie uśmiechu na twarzy i zerkając dyskretnie w strunę Chase'a, który rozbierał ją wzrokiem podobnie jak zwykł robić to w przeszłości ze mną. Z tą różnicą że teraz jego wzrok był znacznie bardziej czuły i lubieżny zarazem. Założę się, że nie miałby nic przeciwko powtórce. —Tak, spałam kilka godzin. Następnie obudziłam się wcześnie aby jeszcze pogrzebać w starych archiwach. —Jest Tom Lane który mieszka na obrzeżach Parku Narodowego. Jego dom jest pół godziny drogi od Goat Creek, chociaż z tego co zrozumiałam, to jest to bardziej chata. Nie wydaje się mieć stałej pracy, ale nie korzysta również z pomocy

społecznej. To mniej więcej wszystko. —Przynajmniej mamy jakiś trop, zauważyłam. Chase wskazał na kalendarz. —Mamy połowę października. W tym sezonie wiele dróg jest zamkniętych. Dostanie się tam będzie piekłem. Tym bardziej mam nadzieje że tam go znajdziemy. Dalszą rozmowę przerwało pukanie do drzwi i pojawienie się Iris, która promieniowała troską i współczuciem. Sama jej obecność tutaj poprawiała mi samopoczucie. Pomimo że nieraz widziała wojny, głód i wiele innych nieszczęść, jej miłość do ludzi pozostała nienaruszona. Dzięki Chasowi który przyjechał swoją terenówką, mogliśmy się zabrać wszyscy razem. Podczas gdy Delilah zbierała wszystko co mogło nam się przydać po drodze, Morio i ja tłumaczyliśmy Iris jak ma karmić Maggie, oprowadzając ją jednocześnie po domu. Mimo swego niskiego wzrostu Iris była więcej niż w stanie obronić siebie i innych. W jej żyłach płynęła krew wróżek, ponadto praktykowała magię defensywną na najwyższym poziomie. Raz jeszcze obeszłam dom sprawdzając wszystkie zabezpieczenia i mając nadzieję, że Menolly będzie tak żywa jak to tylko możliwe. Chwyciłam pamiętnik Jocko, który cały czas leżał na stole i schowałam do swojej torby. Następnie wszyscy skierowaliśmy się do auta. Chase i Morio usiedli z przodu, my z Dellilah usadowiłyśmy się z tyłu. Tak oto miała rozpocząć się nasza misja.

Rozdział 12 Po drodze, opowiedziałyśmy Chasowi o wizycie naszego tajemniczego gościa jak również o tym, co znalazłyśmy w jego płaszczu. Kiedy wyciągnęłam pamiętnik i otworzyłam go pokazując mu zdjęcie, ten nagle zahamował zatrzymując się na poboczu. —Cholera. To smok? Miał wzrok który mówił, że byłby gotowy wyskoczyć z samochodu krzycząc: "Uciekajcie! " na modłę Monty Pythona. —Chase, twój zmysł obserwacji robi na mnie wrażenie! (potrząsnął głową). —Oczywiście, że to smok! A myślałeś że co to jest? Jaszczurka? Chase rzucił mi zabójcze spojrzenie. —Zmieniłem zdanie. Wolę twoją siostrę od ciebie. Jest mniej agresywna. —Spała z tobą. Nic dziwnego, że ją wolisz, odparłam z uśmiechem. —Hej! Mam uszy, wiecie?! wtrąciła Delilah cała w pąsach. Jej pozorna nonszalancja była tylko fasadą za którą chciała ukryć swoje prawdziwe uczucia. Ponad wszystko przypominała zbitego kota. Uśmiechnęłam się aby pokazać jej że żartuję. —Facet obok smoka jest ogromniasty, kontynuował Chase. Jest wróżką? Wzruszyłam ramionami. —Trudno powiedzieć. Nie wygląda, ale mogę się mylić. Może to być zwykły człowiek. —No dobrze, powiedział Chase (po czym oddał mi zdjęcie i uruchomił samochód). —Co zrobimy jeśli natrafimy na tą wielką jaszczurkę? Jak możemy poskromić tę bestię? Wypuściłam jęk rozczarowania. Żaden z nas nie był przygotowany na taką konfrontację.

—Nie będziemy nic poskramiać. Tylko bardzo potężni czarnoksiężnicy są w stanie to zrobić. I nawet jeśli moje moce są nieprzewidywalne, to jestem daleko od bycia wystarczająco silną. Jeśli smok cię zaatakuje, to nie masz trzydziestu sześciu możliwości do wyboru, w najlepszym wypadku pozostają ci trzy: możesz spróbować go ubłagać by darował ci życie, możesz się też ukryć mając nadzieję że ten się zmęczy i zrezygnuje, co może potrwać tygodnie lub go zabić. Morio odchrząknął. —Zabicie smoka przynosi pecha. Kiedy jego bracia się o tym dowiedzą, będą ścigać cię aż do śmierci. Jedynym sposobem, aby pozostać przy życiu jest zniknięcie. Zmiana tożsamości, wyglądu a co najważniejsze, bardzo dużo szczęścia. Pochylając się nad zagłówkiem,obserwowałam ich obu. —To prawda, szczególnie jeśli dotyczy to smoków z zachodu. Nie są one częścią tej samej rasy, co wschodnie. Niektóre są bardziej złe od innych, mają paskudniejszy charakter. Ale jedno jest pewne, wszystkie są aroganckie - odwracając się w stronę Chase'a dodałam - pamiętaj: nigdy nie igraj z ego smoka. Jeśli to konieczne, ugryź się w język zanim go obrazisz. I pod żadnym pozorem go nie prowokuj... to najlepszy sposób by skończyć na grillu! Spojrzał na mnie, po czym na powrót odwrócił się w stronę Morio który skinął mu głową. —Jasne. Zapamiętam. Czy twoim zdaniem smoki mogą sprzymierzyć się z demonami? —Nie, odpowiedziałam prostując się i siadając poprawnie. Wątpię. Smoki zjadają proste i małoletnie demony. Poza tym są najemnikami. Nie pomogą nikomu jeśli nie widzą w tym korzyści dla siebie. Wjeżdżając na autostradę, Chase zmienił bieg. —Kierujemy się ku parkowi Nisqually. Goat Creek musi być niedaleko. Musimy znaleźć drogę pokrytą żwirem wśród splątanych krzaków, która doprowadzi nas do celu. —Ma nazwę? spytał Morio. —Nie, ale może będzie skrzynka na listy. Chociaż... pan Lane odbiera swoją korespondencję na poczcie. Ale wiem że z każdej strony rosną dwa duże krzaki

ostrokrzewu. To nie powinno być trudne do znalezienia. Wyjęłam z torby pamiętnik Jocko i otworzyłam go. Delilah pochyliła się w moją stronę by lepiej widzieć. Większość podobnych mu, mówiło dialektem gardłowym, którego pismo było transkrypcją fonetyczną. Jocko nie był wyjątkiem. Przetłumaczenie wszystkiego zajmie nam niemało czasu. Ale jeśli przestawimy niektóre rzeczowniki i czasowniki, to może uda nam się zrozumieć co miał na myśli. Wreszcie, jeśli tylko udałoby nam się odczytać jego pismo oczywiście… Wpisy z pierwszych miesięcy nie były zaskoczeniem dla kogoś, kto żył tak daleko od domu. Jocko był samotny, brakowało mu górskiego powietrza. Jednak był zadowolony że nikt nie wyśmiewa się więcej z niego. Żałował że nie może częściej widywać swojej matki, ale przynajmniej był daleko od swojego ojca. Najwyraźniej senior Jocko miał gwałtowny charakter. Mimo że był wierny OIA, Jocko nie dał się zwieść: wiedział, że agenci za granicą nie mogą liczyć na pomoc. Gdzieś w środku czytania padło imię Louise. „Wróciła dziś. Odważyłem się ją spytać jak ma na imię. Louise. To dziwne imię, ale piękne. Ona jest bardzo miła. Opowiedziała mi jak kocha być otaczana przez wróżki. Więc powiedziałem: "Jestem jedynie gigantem. I daleko mi od bycia najlepszym.” Ale ona powiedziała mi, że jestem słodki! Zabiera mnie do kina w tym tygodniu. Nigdy wcześniej nie byłem w kinie. Słyszałem o nim, ale za bardzo bałem się iść tam sam. Wszystko wydaje mi się takie dziwne”. Delilah posłała mi szeroki uśmiech. —Był w niej zakochany! —I możliwe że z wzajemnością. Spojrzałam przez okno. Nie czułam się dobrze kopiąc w jego prywatnym życiu. Nawet jeśli nie żył, było to sprzeczne z moją naturą. Czytanie jego myśli które jestem pewna - wolałby zachować wyłącznie dla siebie. Musimy się jednak dowiedzieć, co się stało i dlaczego Louise została zabita. —Jesteśmy prawie w Puyallup, ogłosił Chase. —Jest tam targ, prawda? We wrześniu Chase zaprosił mnie na targ w Puyallup ale odmówiłam. Teraz jadąc autostradą i mijając go wydał mi się idealnym miejscem na przerwę i odpoczynek. Salony samochodowe i stacje paliw. Sklepy, bary, kasyna, wszystko to co może

powitać zmęczonych i strudzonych nocną jazdą podróżnych. —Tak. To będzie tam, Góra Rainier, powiedział wskazując ruchem głowy na wschód. Wejście do parku jest około godziny drogi stąd. Przyglądając się lodowcom przez kilka minut, na nowo powróciłam do czytania pamiętnika Jocko. Kartkując go natrafiłam na zapis na tydzień przed jego śmiercią. Znalazłam ciekawy wpis: „Louise pokochała pierścionek który jej dałem. Kiedy uda mi się odłożyć dość pieniędzy, pozwolę jej przejść cicho przez portal. Spotykamy się prawie każdej nocy. Wiem że moja rodzina nigdy jej nie zaakceptuje, więc pozostaje nam żyć z dala od naszych bliskich. Moi przełożeni z OIA nie będą zadowoleni kiedy się dowiedzą ale nie obchodzi mnie to. Wczoraj wieczorem Louise natknęła się w piwnicy na Wisterie. Ostrzegłem ją, że powinna przestać tam chodzić. Nie ma pozwolenia aby zbliżać się do portalu. Podobnie Louise, ale wiem że niczego nie dotyka. Wisteria powiedziała mi, że po prostu chciała sprawdzić zapasy więc myślę, że wszystko jest dobrze. Nie wiem co miała na myśli Centrala wysyłając mi ją; praktycznie w ogóle mi nie pomaga. I jest prawdziwą suką. Nie chce pracować w nocy kiedy jest Menolly, ponieważ nie cierpi wampirów. Próbowałem ją przekonać, że Menolly jest inna, że jest miła dla ludzi, ale Wisteria nie chciała mnie słuchać”. —Więc to tak. Jocko planował przejść przez portal z Louise a następnie zniknąć. Kim jest ta Wisteria? Menolly mówiła coś o niej? Marszcząc brwi, próbowałam sobie przypomnieć czy kiedykolwiek słyszałam to imię. Delilah zmrużyła oczy. —Nie sądzę. Ale muszę przyznać że nigdy nie zwracałam specjalnie uwagi na to, co się dzieje w Voyagerze. Myślisz, że to jest nasz kret? —Być może. Zaraz jak tylko wrócimy będzie trzeba to sprawdzić. Czytałam ostatnie zdania w pamiętniku. Nocą której zginął, Jocko planował specjalną kolacje a następnie kręgle. Ta rutyna, wszystkie wspólne wyjścia... sprawiały, że żołądek wiązał mi się w supeł. Jocko nie miał pojęcia że umrze. Nie zdawał sobie sprawy, że jego obecność naraża Louise na niebezpieczeństwo. Gdyby wiedzieli, że ta noc może być ich ostatnią, zapewne przekroczyli by portal a następnie ukryli się gdzieś, gdzie nikt by ich nie znalazł. Byłam przekonana że zabiła go jego własna

ignorancja. Podnosząc głowę zobaczyłam, że zatrzymaliśmy się przed małym sklepem w miasteczku o nazwie Elba, którego główną atrakcją była półgodzinna wycieczka kolejką na Górę Rainier o długości dwudziestu kilometrów. Wyglądało ładnie. Muszę koniecznie tu wrócić kiedy będzie już po wszystkim. Panująca tu cisza i otaczające nas zewsząd lasy działały na mnie uspokajająco. —Czy ktoś musi iść do toalety? Lub kupić coś do jedzenia? Chase wysiadł z samochodu by zatankować. Towarzyszyła mu Delilah. Sama postanowiłam rozejrzeć się po okolicy. Zbudowane w pobliżu jeziora miasteczko żyło z turystów, którzy wjeżdżali na Górę Rainier. Podobnie jak sklepik z widokiem na jezioro, przy którym się zatrzymaliśmy. Spacerując wzdłuż jeziora obserwowałam kłębiące się chmury, które groziły w każdej chwili ulewą. Do tego wiał przyjemny wietrzyk. Delilah dołączyła do mnie, trzymając się z dala od brzegu. Jak większość kotów, nie przepadała za wodą. Dzięki Bogu kąpiel nie była dla niej problemem. Jednak OIA naciskała by Delilah nauczyła się pływać i uzyskała wymagane świadectwo. Od tego dnia jej kąpiele ograniczały się na moczeniu w wannie. Otulając się szczelniej, spojrzała na mnie. —Jak tu zimno! Nie czuję się tutaj dobrze. Jest tu zbyt dziko i staro. —Za staro? Pochodzimy ze świata wróżek a ty mówisz że to miejsce jest za stare? Wzruszając ramionami, odpowiedziała: —Może nie aż tak bardzo.... chyba... to tylko dlatego, że czuję się tutaj inaczej niż gdziekolwiek indziej. W lasach jakie znam energia wręcz buzuje dając im życie. Tutaj natomiast drzewa zdają się nic nie mówić. One żyją w swoim własnym królestwie ciemności. Nie słyszę co myślą. Mówiła prawdę. W naszym świecie ziemia była ściśle związana z jej mieszkańcami, którzy razem tworzyli wspólnotę. Nawet w najciemniejszym lesie wśród drzew czuło się mile widzianym. Na Ziemi istniała wielka przepaść dzieląca las i ludzi. Co wyjaśniało brak zaufania jakie czułam wokoło. Ludzie nie ufali naturze. Prymitywni w dążeniu do podporządkowania jej sobie. Kierowała nimi obawa i strach przed nieznanym. Za

wszelką cenę starali się ją oswoić i zdominować. To tak jakby byli z nią w stanie ciągłej wojny. Gdybyśmy tylko mogli osiągnąć kompromis… Nagle ciszę przerwał jastrząb który przeleciał nad jeziorem, polując. —Czasami zastanawiam się co by się stało, gdyby nie bariera oddzielająca nasze światy. Tak jak kiedyś, kiedy jeszcze jej nie było i każdy mógł podróżować swobodnie pomiędzy naszymi światami. Co by to zmieniło? —Dwa światy podpisałyby na siebie wyrok śmierci, powiedział Morio stojący za nami. Pojawił się cicho i znienacka zaskakując nas. (Niespodzianka, zaczęłam ale położył mi rękę na ramieniu dając mi czas na ochłonięcie). —Przepraszam, nie chciałem was przestraszyć (wbił swój wzrok w Delilah by po chwili ponownie spojrzeć na mnie). Przy obecnej ewolucji Ziemi, umożliwienie wszystkim swobodnego przepływu byłoby wielkim błędem. Być może będzie to możliwe w przyszłości, gdy obie strony będą gotowe zmierzyć się z dzielącymi je różnicami. —Możemy już jechać?! krzyknął Chase. Wróciliśmy szybko do samochodu. Chase miał ogromną torbę wypakowaną żywnością, która zapewne starczyłaby na wykarmienie całego plutonu. Coś w jego spojrzeniu powiedziało mi, że nie myślał jedynie o ekstra paczce chipsów które kupił w ostatniej chwili. —Coś nie tak? Obserwując okolice zastanawiałam się, co mogło się wydarzyć w ciągu ostatniego kwadransa. —Rozmawiałem ze sprzedawcą. Mówił że w ostatnim czasie dzieją się tu dziwne rzeczy. Opuszczone budynki zostały spalone, bydło i owce zniknęły. Znaleziono też ślady krwi. Co o tym myślisz? —Pachnie mi to smokiem (zwróciłam się w stronę Delilah i Morio). Mam złe przeczucie, że niedługo przyjdzie nam go poznać. Perspektywa walki ze smokiem sprawiała że czułam się chora. Po pierwsze, co on tu robi? Co łączyło go z Tomem Lanem? Zdjęcie w notesie Georgio Profeta wskazywało na to, że się znają. I wreszcie, co było tak wyjątkowego w Tomie Lanie że miał w swoim posiadaniu pieczęć duchową?.

Byłam już w samochodzie. Moje przewidywania względem pogody sprawdziły się. Chmury pociemniały i naraz lunął deszcz zapowiadający burzę. Wielkie krople deszczu bębniły o dach, prawdziwa ulewa! Chase jechał ostrożnie. Droga była znacznie węższa i prowadziła serpentynami głęboko w góry. —Przypomnij mi co mam robić, gdy przyjdzie mi stanąć twarzą w twarz ze smokiem, powiedział Chase spoglądając we wsteczne lusterko. —Po pierwsze, kiedy go zobaczysz wycofaj się po cichu do tyłu. Najlepiej zrobisz chowając się gdzieś. W przypadku gdy cię zobaczy, to albo natychmiast zaatakuje i po tobie lub spróbuje z tobą porozmawiać. Jeśli tak, to pozwól mu mówić i wysłuchaj go. W żadnym wypadku nie sprzeczaj się z nim. Nie pozwól, by duma cię zaślepiła. I nigdy nie podawaj mu swojego imienia. Chyba że szukasz kłopotów. Przeproś że wszedłeś na jego terytorium i poproś go grzecznie czy możesz odejść. Cokolwiek zrobisz nie wyciągaj broni, koniec. W torbie z zakupami odkryłam batony Milky Way. Chase zakaszlał. —Cudownie. Jeśli dobrze rozumiem, jako człowiek przegrywam na całej linii? —Dokładnie, wtrącił sie Morio odchrząknąwszy. W przeszłości zdarzyło mi się spotkać smoka który był raczej przyjazny. Wysłałam mu znaczące spojrzenie. —Spotkałeś smoka? —Nawet dwa, ale nie denerwuj się. Za pierwszym razem udało mi spotkać miłego. Był głodny, a ja wiedziałem gdzie gospodarz oporządza swoje krowy. Drugi natomiast, był znacznie bardziej okrutny. Towarzyszyłem młodemu księdzu, który zdecydował, że jest silniejszy od smoka. Mylił się. —O cholera, to naprawdę nie jest to, co chciałem usłyszeć, poskarżył się Chase zwolniwszy aby skręcić. Pokryta żwirem droga prowadziła nas przez gąszcz lasu. Po obu jej stronach rosły jagody i paprocie, krzewy jeżyn i jałowca. Ogromne jodły Douglasa, krzewy róży i dzikich jabłoni, klony i czerwony cedr. Tu i tam widniały kępy wierzb, których kwiaty przekwitły już dawno temu.

Podczas gdy samochód podskakiwał na wybojach, ziemia pokryła się dziką i ciemną energią otulając wszystko mgłą. Dokładnie tak jak mówiła Delilah . Za zakrętem pojawił się stary dom. Tu droga się kończyła. Stały tam też dwa samochody, które z wyglądu nadawały się jedynie na złom. Z tyłu stały dwie chaty, które wydawały się lada moment runąć. Rozejrzałam się w poszukiwaniu drwala. Chase o mało nie skręcił sobie karku rozglądając się wokoło aby sprawdzić, czy nie ma tu smoka. Jak tylko samochód się zatrzymał wszyscy wysiedliśmy. Chase skierował się lekkim krokiem w stronę domu, unikając złamanej deski, która groziła załamaniem pod jego ciężarem. Zapukał do drzwi, ale nie otrzymał odpowiedzi. Poślizgnęłam się, będąc z drugiej strony domu i szukając oznak życia. Kiedy zbliżyłam się do najmniejszej z chat porośniętej mchem, usłyszałam huk eksplozji i krzyk Chase'a: —Na wszystkich świętych! Biegnąc w kierunku domu, zobaczyłam jak Chase został odrzucony w powietrze. Iskry przeleciały dookoła, mówiąc nam jasno, że był to efekt magii. Leżał na ziemi, obok niego klęczała Delilah. Morio zbliżył się ostrożnie do dziury która przypominała drzwi. Pokonując po dwa stopnie naraz trzymałam się blisko Yokai-kitsune. Położył palec na ustach. —Ktoś jest w środku, mruknął. Biorąc głęboki oddech zebrałam tyle energii, ile tylko mogłam. Choć padał deszcz, grzmoty były jeszcze daleko stąd. Natomiast obecność Matki Księżyca - niewidoczna zza chmur i światła – była jasna i silna. Zwróciłam się ku jej mocy, na co ona odpowiedziała wysyłając mi ją. Następnie moc ta zgromadziła się w moich rękach. —Jest dobrze (szepnęłam dając Morio zielone światło). Jestem gotowa. Przekonajmy się z kim mamy do czynienia. Wewnątrz znaleźliśmy się twarzą w twarz z wróżką. Jej skóra była blada, koloru mięty. Jej oczy przypominały odrobinę moje: liliowo –

lawendowe. Małe pędy różnych roślin wyrastały z jej ciała. Miała na sobie suknię tak przejrzystą, że wydawała się być niemalże naga. Piękna i atrakcyjna, patrzyła na Morio, który mrugając jak zaczarowany zaczął do niej podchodzić. Złapałam go za ramię. —Nie! Jedzie demonem, wyjaśniłam. Wiedziałam już kto przed nami stoi: Wisteria. Jocko wspominał o niej w swoim pamiętniku. W mojej opinii, Luc le Terrible nie powinien znajdować się daleko stąd. Wisteria zwróciła swoją uwagę na Morio. Znowu na niego skinęła. Uderzyłam go mocno w ramię, widząc jego rozmarzoną twarz. —Obudź się! Używa swego uroku by cię zauroczyć. Potrząsnąwszy głową, Morio zamrugał. Wisteria wyglądała na wściekłą, rozchyliła wargi ukazując małe ostre zęby. Co najmniej jedno było jasne: nie była po naszej stronie. W tym momencie pojawili się Delilah z Chasem. Na widok czterech napastników, Wisteria wybrała ucieczkę. Śledząc jej trajektorię, podniosłam ręce wysyłając masę energii w jej stronę. Energia ta powinna trafić ją w plecy, ale ku memu przerażeniu, odbiła się rykoszetem od ścian i uderzyła z pełną siłą w Chase'a który upadł. —Kurcze! Chase! dobrze się czujesz? Podczas gdy ja uklękłam przy nim, Morio z Delilah rzucili się na Wisterię. Słychać było ich walkę. Kiedy podniosłam głowę zobaczyłam, że udało im się ją złapać. Morio przyciskał ją do ziemi a Delilah usiłowała ją zakneblować. Mrugając Chase usiadł. Miał szczęście... energia nie uderzyła w niego z pełną siłą, inaczej na pewno by już nie żył. Spojrzał w dół na swoją rozdartą koszulkę i zadrżał. —Nic nie złamałeś? Potrzebny ci lekarz? spytałam, pomagając mu wstać. Otrzepał dżinsy po czym delikatnie pomacał się po brzuchu gdzie tkanina miała brązowy odcień. —Dziękuję bardzo! Kochałem tę koszulkę. Cholera, to boli. Trzeba przyznać że masz uderzenie!

—A nie otrzymałeś całej dawki. Naucz się doceniać małe rzeczy w życiu, odparłam ponuro. Błyskawica nie powinna była odbić się rykoszetem. Ale z racji tego, że moja magia była nieprzewidywalna, zawsze istniało ryzyko że coś pójdzie źle. W rzeczywistości wszystkie trzy byłyśmy na szczycie łańcucha pokarmowego OIA. Nikt nie zatrzyma nas w polowaniu na demony które zdecydowały, że nadszedł czas inwazji na Ziemię. Kiedy upewniłam się że Chase z tego wyjdzie, zwróciłam się w stronę Wisteri. Delilah i Morio udało się ją unieruchomić w pobliżu dużego, dębowego stołu przykrytego lnianym obrusem. Na krześle leżała masa starannie złożonych rzeczy. Złapałam ręcznik i podeszłam do naszego więźnia przyłożywszy go do jej ust. Delilah cofnęła rękę. —Ona jest silna, ostrzegła mnie. Nagle wróżka szarpnęła się dziko próbując się uwolnić. Moja siostra trzymała ją przyciśniętą do ziemi a Morio zacieśnił uścisk. Klęcząc obok przyjrzałam się jej, zastanawiając się do jakiej rasy należy. Oczywiste było, że była związana z lasem. Winorośle i liście nie były jedynie ozdobą jej sukni, były częścią jej samej. Odgarnęłam dłonią jej długie blond włosy koloru pszenicy by móc przyjrzeć się jej oczom. Na czole miała wyraźny znak koniczyny. —Potomkini driady jak się domyślam, powiedziałam, starając się sobie przypomnieć czego uczyłam się o nich w szkole. —Bachantka? zaproponował Morio. Jest wystarczająco lotna. Pokręciłam głową. —Nie czuję mięsa, które jest ich głównym pokarmem. Dam sobie głowę uciąć, że nigdy w życiu nie tknęła hamburgera. Nie, myślę że Wisteria jest wściekłą driadą która obraca się w niewłaściwym towarzystwie. Problem jest taki, że teraz jest zamieszana w dwa morderstwa. Chase dołączył do nas przyglądając jej się z bliska. —Są tu rośliny które z niej wyrastają! —Pan jest geniuszem, nieprawdaż?

—Ech, wyluzuj. Przypominam ci, że prawie mnie zabiłaś. W mgnieniu oka zdałam sobie sprawę że żartuje. —Wiem! zawołałam strzelając palcami, należy do nimf. Rzadka gałąź driady. Nienawidzą ludzi. Zmarszczyłam brwi. Co mamy z nią zrobić? Rośliny wzmacniały moc nimf a my byliśmy w samym środku lasu. Morio wydawał się rozumieć sytuację. —Nie możemy pozwolić jej odejść. Stanowi niebezpieczeństwo dla nas i dla misji. —Myślisz, że zrozumie jeśli jej wyjaśnimy? spytała Delilah. —Wątpię w to ale zawsze można spróbować, odpowiedziałam (Wisteria walczyła. Posłałam jej mój zimny uśmiech). Spokojnie siostro. Nie ruszaj się i wysłuchaj nas. Sprawdziłam czy nie miała na sobie broni. Ogólnie nimfy nie nosiły żadnej, jednak nic nie szkodzi się upewnić. I dobrze bo w fałdach sukni miała ukrytą długą wąską rurkę i kilka strzałek. Dobrze zrobiłam sprawdzając ją! Lepiej dmuchać na zimne. Następnie powąchałam ostrożnie groty strzałek. —Śmiertelna trucizna. Szczęście, że udało nam się ją złapać zanim zaatakowała któregoś z nas (skinęłam na Chase'a). Podrzyj ten obrus na paski, proszę. Potrzebujemy czegoś, aby związać jej ręce, inaczej może rzucać czary. Przesłuchamy ją. —Dlaczego nie użyjemy kajdanek? spytał Chase, podając mi je. Przyjrzałam im się. Stalowe. Nie są wygodne ale nie palą jak żelazo. Nawet my reagowałyśmy źle na metale, mimo że byłyśmy w połowie ludźmi. —To powinno zadziałać jeśli skrępujemy jej ręce za plecami, następnie rzuciłam okiem po sali. Filary były rozproszone równomiernie. Przywiązaliśmy Wisterie do jednego z nich. Stała z wyprostowanymi plecami. Pochyliłam się aby związać jej ręce z tylu. Walczyła. Jej skóra była miękka jak jedwab. Aby mieć pewność, że nie będzie w stanie się uwolnić, sprawdziłam wielkości jej nadgarstków. —OK, powiedziałam cofając się. Nie mogło być lepiej. Usuń jej knebel ale uważaj na jej nogi. Morio zrobił o co go poprosiłam. Odkaszlnąwszy Wisteria podniosła

głowę, aby spojrzeć na mnie zabójczym spojrzeniem. —Suko, obraziłaś mnie, powiedziała zmrużywszy oczy. Nie masz tu nic do roboty. Nie jesteś u siebie. —Moja matka była człowiekiem. Jestem u siebie tak samo tutaj jak i w krainie wróżek (pochyliłam się, zobaczywszy że znak koniczyny na jej czole zaczął świecić). Uspokój się. Wiemy że jesteś w zmowie z demonami i że jesteś również zamieszana w zabójstwo Jocko. I prawdopodobnie też Louise. Zadrżała. Naprawdę. Podczas gdy większość wróżek mogła kłamać bez mrugnięcia okiem, zaskoczenie było widoczne na jej twarzy. Zrozumiałam że nie wiedziała o śmierci Jocko. —Co to znaczy? zapytała. Jocko i Louise nie żyją? Kto ich zabił? —Twoi kumple. Dziwacy którym pomogłaś przedostać się tutaj. Mówiłaś im o Louise, prawda? Powiedziałaś im, że widziała cię przy portalu? Jestem pewna że to dlatego ją zabili. Żeby ją uciszyć. Wyraz jej twarzy powiedział mi wszystko co chciałam wiedzieć. —Fantastycznie! zawołałam. Nie tylko jesteś zdrajczynią! Wiedz że twoje działania doprowadziły do zabójstwa naszego kolegi z OIA. Jesteś również odpowiedzialna za śmierć człowieka. Co się stało po ich przybyciu na Ziemię? Luc le Terrible i jego zbiry powiedzieli ci, byś wróciła do domu i zachowywała się tak jakbyś ich nigdy nie widziała? Czy obiecali ci że nikt nie zostanie ranny? Zapewne powiedzieli ci że mogą przywrócić Ziemi jej dawną świetność? To tak właśnie było? Nawet jeśli nie odpowiedziała, byłam pewna, że mam rację. Mój gniew był tak wielki, że chciałam dokonać jej egzekucji tu na miejscu, ale udało mi się opanować. —Czy to prawda? spytała patrząc na Morio. Jesteś związany z ziemią. Nie okłamiesz mnie, prawda? W momencie gdy nasze spojrzenia się spotkały, zachowałam ciszę. Demony lisów były bardzo dobre w iluzji i kamuflażu. Nawet jeśli jeszcze nigdy nie byłam świadkiem tego co potrafi, to wiedziałam że oszustwo jest częścią ich natury. Niektórzy z nich używali swych mocy, aby zranić. Morio wybrał bardziej szlachetną drogę. Ze skrzyżowanymi ramionami, spojrzał na Wisterie, odpowiadając: —Na bicie serca Inari, przysięgam, że nie kłamię. Jocko nie żyje. Za wszystko

odpowiedzialne są demony (podniósł rękę robiąc znak, którego nie rozpoznałam). Na oddech strażnika des Rizières, mówię prawdę. Wisteria mówiła patrząc na swoje nogi. —Nie wiedziałam że go skrzywdzą. On był dla mnie miły... (zastanawiałam się, czy żałuje swojego czynu wystarczająco by przyłączyć się do nas, do czasu gdy podniosła głowę. Jej oczy były zimne jak wody z lodowca). Śmierć Jocko jest przykra ale jak mawiają ludzie ”to ofiara wojny”. Jeśli chodzi o Louise, co mogłam zrobić? Była jedynie człowiekiem i się nie liczy. Wojna na Ziemi będzie wkrótce zakończona. Odzyskamy ją z powrotem i tym razem nie oddamy jej tak łatwo. Chase się zakrztusił. Podniosłam rękę, żeby go uciszyć. —Wisteria, gdy demony skończą już z tym światem, nie zostanie nic do obrony. Wiesz jakie one są, powiedziałam. Najbardziej nienawidzą tego co rośnie. Oni nienawidzą życia i obfitości. Mają trochę szacunku dla ptaków na niebie i zwierząt leśnych, dla ludzi i wróżek (zmrużyłam oczy). Można powiedzieć że ich koncepcja natury jest taka sama jak twoja dotycząca Louise. Skrzydlaty Cień i jego podwładni nie skończą dopóki wszystkiego nie zniszczą i nie ogołocą. Życie z demonami będzie jeszcze gorsze niż z ludźmi. —Kłamcy! Zawołała próbując się wyswobodzić. Obiecali mi … —Jesteś zbyt głupia, by przeżyć? zapytał Morio uderzając ręką w filar do którego była przywiązana. Naprawdę myślisz że oni mówią prawdę? Babcia Kojot miała rację: równowaga została zagrożona a szaleńcy tacy jak ty nigdy tego nie zrozumieją. Nie mówię że ludzie nie działają na szkodę planecie, ale porównując to z tym co planuje Skrzydlaty Cień, jest to istna kpina i żart! Kto pomógł ci się skontaktować z Luc le Terrible? Wisteria splunęła mu w twarz. Odchodząc, Morio nie przestawał zaciskać pięści. Na nowo zbliżyłam się do niej. —Jeśli nie jesteś w stanie nam uwierzyć nic więcej nie mogę zrobić. Jednakże odmawiając nam pomocy skazujesz nasze oba światy na piekło. Gdy ona stale uparcie kręciła głową, zwróciłam się do moich towarzyszy. Ona nie zmieni zdania. Nimfy są uparte jak muły. A mały groszek, który służy jej jako mózg jest przekonany, że demony będą polegać na duchach natury. W chwili gdy wszyscy ludzie będą martwi lub zaczarowani, ci otrzymają klucze. Jeśli to zawiedzie, mam nadzieję zobaczyć wyraz jej twarzy gdy zda sobie sprawę co naprawdę się dzieje. Do tego dnia, niech bogowie będą świadkami że poszatkuje ją na małe kawałeczki.

Wściekła poprosiłam Delilh i Morio aby przeszukali dom, mając nadzieje że może znajda coś na temat Toma Lane'a. Tymczasem sama poszłam sprawdzić, czy będę w stanie rzucić czar który zadziała jak trzeba. Zerwał się zachodni wiatr sprawiając, że zrobiło się mroźno. Zapowiadało się na deszcz i to jeszcze przed nastaniem nocy. Wzięłam głęboki oddech, wdychając zapach drzew pokrytych mchem, sosen i grzybów pokrywających ziemię i sprawiających że wokoło było ślisko. W tym sezonie klony, dęby i inne liściaste drzewa były niemal nagie. Ich liście zostały porwane przez burze i wiatr, które były tu na porządku dziennym. Nawet jeśli w świecie wróżek byłam przyzwyczajona do stałej niepogody północnego wybrzeża Pacyfiku, która trwała co najmniej dziewięć miesięcy w roku, brakowało mi słońca. Trzeba było długo na nie czekać a Chase nie wystawiał swego nosa na zewnątrz na dłużej niż kilka minut. Stojąc tu teraz, w godzinach popołudniowych i czując w powietrzu wilgoć, zadrżałam, otuliłam się szczelniej kurtką. Po chwili poczułam obecność magii. Była ona starożytna i pochodziła z głębi ziemi. Nie była to moc czarowników. Pochodziła spod ziemi, karmiąc się wszystkim wokoło. Magia ziemi, bogata, ciemna, pełna tajemnic drzemiących przez lata w zbutwiałych liściach i gałęziach. Ta energia wydzielała coś uroczystego, tak ciężkiego a jednocześnie ogłuszającego wciągając mnie. Ciemna jak najciemniejsza noc. Skrywała w sobie tajemnice ani dobre ani złe, była silna sama w sobie. Gdy zielona poświata błysnęła wokół mnie, uświadomiłam sobie, że skontaktowałam się z jej najmniejszym żywiołem. Uklęknęłam i położyłam rękę na mokrej ziemi. Słuchaj, powiedziałam do siebie. Miło mi cię słyszeć. Nie rzucaj się, nie wzywaj mocy księżyca i gwiazd. Słuchaj i zachowując szacunek spytaj, gdzie możesz znaleźć Tom Lane'a. Nagle zauważyłam coś, co było jak wizja. Drwal, może - ale nie w swojej postaci. Był duży i silny. Pod jego siwiejącą brodą, kryła się szlachetność innego czasu i miejsca. Jego oczy miały w sobie płomień szaleństwa wspólnego dla tych wszystkich, którzy żyli zbyt długo i zbyt wiele przeżyli. Potem wyciągnął do mnie rękę prosząc mnie o pomoc nie spuszczając ze mnie wzroku. Kto to był, do diabła?! I dlaczego miał pieczęć duchową? Przed moimi oczami ukazało się ciemne wejście do jaskini. Zrozumiałam, że się

ukrywa. Po wsłuchaniu się w swój wewnętrzny radar, byłam szczęśliwa otrzymawszy wyraźny sygnał, że przyszedł z lasu. Tom Lane był niedaleko stąd. Ale potrzebowaliśmy czasu by go usłyszeć, czasu którego nie mieliśmy. Ponadto deszcz na pewno nie pomoże nam w poszukiwaniach. Starając się oczyścić z nagromadzonej energii, usłyszałam ochrypły krzyk dochodzący z domu. Nie wahając się ani sekundy pobiegłam.

Rozdział 13 Na miejscu zastałam śmiejącą się od ucha do ucha Wisterię. Obok na ziemi leżał Chase zwijając się z bólu; byli z nim Morio i Delilah. —Co się stało? —Trzeba założyć jej knebel, odpowiedziała Delilah. Najwyraźniej może rzucić urok samym głosem. Chase znalazł się zbyt blisko... była w stanie trafić go między nogi. Mocno. Morio próbował pomóc mu wstać. Kopnięcie musiało być bardzo mocne bo Chase był blady jak płótno. Do tego stopnia, że zaczęłam się zastanawiać czy z tego wyjdzie. Jego twarz doskonale odzwierciedlała jego ból. Odwróciłam się w stronę Wisterii która miała triumfalny wyraz twarzy. Wściekła, złapałam ją za kark i uderzyłam jej głową w filar. —Zrób to jeszcze raz a jesteś martwa. To jest tak proste. Moja siostra chętnie zabawi się z tobą. Znasz Menolly? Wiesz że jest wampirem? Twoja krew powinna ją zadowolić, nie sądzisz? Moja groźba widać odniosła zamierzony efekt. Wisteria przełknęła ślinę, cofnęłam się powoli patrząc na jej nogi. —Delilah, rozedrzyj obrus i zwiąż nim jej nogi. Założyłam jej knebel. Kiedy z nią skończymy będzie jak indyk bożonarodzeniowy. Podczas gdy Delilah zajęta była Wisterią, Morio skinął mi głową, dając znać bym podeszła. —Myślę że wszystko z nim będzie dobrze. Jest jednak pewne że nie będzie w stanie dalej z nami iść. Co w związku z tym robimy? Westchnęłam. —Pozostaje nam jedynie zostawienie go tu by pilnował Wisterii. Może warto będzie zapewnić mu jakiś rodzaj ochrony. Morio, jesteś dobry w iluzji, prawda? Skinął głową. —Mekuramashi. Iluzjonista. Mogę to zrobić tak by mógł odpocząć na kanapie dochodząc do siebie, a my wyruszymy na polowanie.

—Świetnie. Pomóżmy mu się tam dostać. Wiem gdzie znaleźć Toma Lane'a... Myślę że jest w niebezpieczeństwie i potrzebuje naszej pomocy. Musimy go jak najszybciej znaleźć. Pomogłam Morio w podniesieniu a następnie ułożeniu Chase'a na kanapie. Biedak próbował utrzymać pozory godności. Kiedy na mnie spojrzał, posłałam mu swój niepewny uśmiech. —Odpocznij tutaj. Wszystko będzie dobrze. Zakneblowałam Wisterię. Widocznie nimfy przypominają syreny, co nie jest dobrą rzeczą gdy jest się człowiekiem. Delilah dołączyła do nas i wzięła go za rękę. Poduszka za nim wydała mi się nagle bardzo interesująca. Oddaliłam się dyskretnie zostawiając ich oboje razem tak, by mogli porozmawiać na osobności. Znalazłam Morio siedzącego przy stole. —Przypuszczam że jesteśmy prawie gotowi? Czego potrzebujesz do swoich czarów? Kiwając głową, odpowiedział cichym głosem: —Potrzebuję tylko mojego przyjaciela ale nie chcę aby go zobaczyła. To co zna i widzi nie może zostać wykorzystane przeciwko niej. Czy możesz założyć jej przepaskę na oczy? —Nie ma problemu, westchnęłam. Wszystko zdaje się być o wiele bardziej niebezpieczne, niż myślałam. Nie miałam pojęcia, że nimfy mogą być równie potężne. —Nie jest ona jedynie duchem lasu, to pewne, przyznał. Jest bardzo tajemnicza. Jeśli mam być szczery, Camille, lepiej byłoby ją zabić. Szykuje się wojna a ona jest naszym wrogiem. Czuję że sprawi nam wiele kłopotów. Kłopotów których można by uniknąć. Zagryzłam wargi. Miał rację. Wiedziałam to, ale... to nie był demon czy wampir wyjęty spod prawa ani nawet harpia. To była wróżka! Zła, tak, ale miałam problem by podnieść rękę na kogoś takiego jak ja. A tym bardziej zabić ją. Z drugiej strony czy faktycznie była taka jak ja? Jasnym było że nienawidzi mojej ludzkiej strony. Jednak gdybym była pełnej krwi sidhe, też zapewne znalazłaby coś innego by mnie nienawidzić. Moje wahanie było być może spowodowane faktem, że nie tolerowałam przemocy. Od dnia w którym zobaczyłam jak Trillian został zaatakowany przez zmiennokształtnego, coś we mnie umarło i czułam się przez to

pusta. —Masz rację, wiem, ale... Nie wiem czy jestem w stanie to zrobić. —Sam mogę to zrobić, zasugerował. Byłam członkiem OIA i córką mojego ojca. Jeśli zdecydujemy się ją zabić będzie to na mnie ciążyć do końca życia. Pokręciłam głową. —Pozwól mi o tym pomyśleć. Może uda nam się dowiedzieć czegoś więcej o demonach. Może jeśli przywiążemy ją kajdankami i zakneblujemy to nie będzie w stanie nic zrobić? —Jeśli spróbujesz jej dotknąć sama możesz zostać zraniona (wyraźnie sfrustrowany, po prostu wzruszył ramionami). Ok. Zadecydujemy o jej losie jak wrócimy, dobrze? —To mi odpowiada, rzekłam z ulgą wiedząc jednocześnie że zostało mi niewiele czasu na podjecie decyzji. W międzyczasie zakryłam jej oczy. Morio tymczasem skupił się na Chase by stworzyć iluzję która sprawi, że detektyw pozostanie nieruchomy jak sterta prania. Nawet z moim małym darem jasnowidzenia, udałoby mu się mnie oszukać. —Jesteś naprawdę utalentowany, pochwaliłam go. Z głową przechyloną na bok, Morio oceniał swoje dzieło. —Nieźle, trzeba przyznać (odparł uśmiechnąwszy się do siebie). Jestem też dobry w innych rzeczach, jeśli jesteś zainteresowana. Nawet bardzo dobry. Wiesz, Svartånie nie są jedynymi, którzy potrafią być namiętni. Nie czekając na moją odpowiedź, skinął na Delilah i oboje skierowali się do drzwi. Zastanawiałam się czy mówił poważnie i czy sama byłabym wystarczająco odważna by wziąć jego słowa serio? I z tą oto myślą dołączyłam do moich towarzyszy. Delilah rzuciła okiem w stronę domu. —Jesteś pewna że nic mu nie grozi? Krople deszczu kapały jej na twarz. Bez wahania założyła kaptur. —Mam taką nadzieję, szepnęłam brodząc przez gąszcz. Dopóki zostawi ją w spokoju i gdy nikt nieproszony nie wejdzie do domu, wszystko będzie dobrze. Iluzja Morio

była naprawdę dobrze zrobiona. Las był tak gesty, że nas spowalniał. Każdy pojedynczy krok sprawiał, że miało się wszystkiego dość. Pomysł spaceru może by mnie i cieszył gdyby nie fakt, że jako jedyna znałam cel naszej wyprawy. Nie trzeba geniusza aby wiedzieć, że było to jedyne rozwiązanie. Znaleźliśmy się w punkcie skąd nie było drogi odwrotu. Pozostawało nam mieć nadzieję, że misja się powiedzie. —Morio, ty który żyłeś na Ziemi przez całe swoje życie, jak udało ci się ukryć przed ludźmi swoją prawdziwą naturę? spytałam przedzierając się przez krzewy borówek i ogromnych paproci. Drobna gałązka uderzyła mnie w twarz. Z powodu deszczu który utrudniał nasz marsz, wszystko wokół zdawało się zlewać w jedną całość. —Urodziłem się w małej wiosce (są jeszcze takie w Japonii) gdzie mieszkałem przez większość swojego życia. Dziadek nauczył mnie wszystkiego. Niedawno ukończyłem uniwersytet drogą korespondencyjną. —Wyszliście z ukrycia kiedy pojawili się Sidhe? W pewnym sensie nasze przybycie uczyniło sprawy łatwiejszymi. Szczególnie dla właścicieli gruntów i innych Cryptos. To pozwoliło im się rozwijać. Obecnie bycie innym oznaczało bycie egzotycznym. Na całym świecie ludzie zaczęli szukać nagle tajemniczych przodków którzy mogliby pochodzić z mojego świata. Oczywiście wampiry i zombi nie zostały zaakceptowane w ten sam sposób, ale to było akurat zrozumiałe. Wzruszył ramionami. —Tylko kilka osób. Nie zamierzam ogłaszać tego światu. —Wolałbyś abyśmy się nie ujawniali? spytałam. Będąc bardzo blisko mnie, odpowiedział: —To bardziej skomplikowane niż by się zdawało. Nie, bo był to czas, gdy ludzie nie wiedzieli o naszym istnieniu. Obecnie magia i mistycyzm stały się handlowym cyrkiem... Zaśmiałam się. —Jakby nie było tak wcześniej! Od niepamiętnych czasów ludzie śnili o magii.

—Myślę że nasza wspólna historia pamięta dni kiedy świat wróżek dzieliło jedynie parę kroków i gdy Avalon jeszcze nie zniknął we mgle... Władca Pierścieni, Harry Potter ... wszystkie te książki wzmocniły moje przekonanie, że ludzie nas potrzebują. Trzeba aby na nowo nauczyli się zachwycać swoim Światem i rozwijać drzemiące w nich moce, które posiadają wszyscy śmiertelnicy. A może my również musimy przypomnieć sobie jak to jest być słabym i bezbronnym? —Myślę że ludzie mogą nas dużo nauczyć, wtrąciła Delilah. Współczucie na przykład, jest bardziej cechą ludzi aniżeli Sidhe. Nie możesz temu zaprzeczyć. Zastanowiłam się nad tym, co właśnie powiedziała. Mimo bycia porywczą, nasza matka miała złote serce. Podobnie zresztą nasz ojciec. —Masz absolutną rację siostrzyczko. Nagle krzaki ustąpiły dużej polanie otoczonej cedrami naznaczonymi magią. Prawdopodobnie były dedykowane bogom lub innym stworzeniom. Przekroczywszy krąg drzew poczułam jakbym bezcześciła to miejsce. Trujące grzyby utworzyły wewnątrz polany okrąg, znajdujący się dokładnie w samym jej centrum. —Kopiec? zastanawiała się Delilah, marszcząc brwi. Nie wiedziałam, że nadal są wykorzystywane, a jeszcze mniej na kontynencie. —Jeśli wierzyć temu co czytałam, większość została porzucona po Wielkiej Separacji. Ale to... to emanuje taką samą energię jak w pobliżu portali. Gdzie my jesteśmy? I co to za miejsce? Powoli zbliżyłam się stąpając po trawiastym zboczu, szukając wejścia. Słyszę fletnię pana. Słuchając uważnie, zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nie słyszałam muzyki, nie do końca. Dźwięk bardziej przypominał szept niesiony przez wiatr, wciągająca melodia której każda nuta zabarwiona była magią tak żywą, że porywała do tańca. Moje stopy kazały mi zdjąć buty i kurtkę, aby przejść się po łące. Po wzięciu głębokiego oddechu, odrzuciłam głowę do tyłu i zaczęłam się śmiać, byłam jak pijana i taka lekka... Za mną skoczyła Delilah w postaci kota. Biegała jak szalona, wyłapując krople deszczu i polując na wyimaginowane myszy. Z jakiegoś powodu olśniło mnie że powinnam przestać, ale muzyka była tak chwytliwa, że na powrót zaczęłam wsłuchiwać się w jej dźwięki. Gdybym tylko mogła znaleźć wejście... pragnęłam dowiedzieć się kto grał na fletni.

—Camille - Camille! Słyszysz mnie? Morio stał obok, patrząc na mnie dziko. Przyjrzałam mu się dokładniej z bliska. Jedno było pewne, był naprawdę przystojny. Poczułam mrowienie gdzieś poniżej pępka. W rzeczywistości całe moje ciało wrzało. Zdałam sobie sprawę, że jedynym rozwiązaniem było... zwilżyłam językiem usta i wyciągnęłam do niego rękę. —Potrzebuję cię. Tutaj. Natychmiast. Przyciągnęłam go do siebie. Mój oddech przyspieszył, podobnie bicie mojego serca uderzającego w rytm staccato. Pożądanie odbiło się echem w mojej klatce piersiowej, brzuchu i udach. Jego czarne włosy i oczy były zniewalające, przyciągając mnie jak magnes i podsycając jedynie moją pasję. Pragnęłam tylko jednego: rzucić go na ziemię i ujeżdżać. Z pomrukiem Morio podszedł do mnie. —Przemyśl to, ostrzegł ochrypłym głosem, bo wezmę cię za słowo. Ja nie gram. Jeśli mnie chcesz, jestem twój, ale pamiętaj że kiedy zacznę nie będę mógł się już zatrzymać. Jego piżmowy zapach dochodził do moich nozdrzy. Był gotowy, nie było potrzeby by był nago bym to wiedziała. Wyobrażenie go sobie nagiego wystarczyło bym zadrżała z niecierpliwości. Mój umysł buntował się, pytając mnie co do cholery robię, ale moje ciało zachęcało mnie do kontynuowania. Zdecydowałam że mój mózg potrzebuje przerwy i odrzuciłam zahamowania. Nie żeby było ich wiele... —Nie potrzebuję byś był delikatny. Weź mnie od razu tu i teraz. Z przodu, z tyłu, jakkolwiek, szepnęłam. Będąc na krawędzi wybuchu zadrżałam, kiedy jego oczy zabłysły pierwotnym blaskiem. —Zobaczmy jak daleko jesteś w stanie się posunąć, powiedział przed rzuceniem się na mnie. Jego usta przeciwko moim, złapał mnie za nadgarstek. Oboje toczyliśmy zażartą walkę o dominację. Oplótł ramię wokół mojej talii przyciągając mocno do siebie. Podczas gdy ja szarpałam się ze swoją sukienką starając się ją zdjąć, Morio chwycił mnie za ręce i pchnął na ziemię. Tam podniósł moja spódnicę i rozpiął spodnie. Po

rozerwaniu mojej sukienki, wziął moje piersi w usta podgryzając je i pozostawiając na nich ślady swoich zębów. To tylko zaostrzyło mój apetyt. Zmarszczywszy niebezpiecznie oczy nie spuszczał ze mnie wzroku. W chwili gdy poczułam go w sobie, wszystko porwała magia, która ogarnęła całą polanę. Otworzyłam się na niego, rozkoszując się tym jak zanurza się we mnie coraz głębiej i głębiej. Dotykając każdej cząstki mnie. Poddałam mu się czując jak nasze dusze się łącza. Z błyszczącymi oczami i głową odrzuconą do tyłu, wypuścił skowyt zadowolenia. Muzyka rosła w siłę. Morio uśmiechnął się, odsłaniając ostre zęby i paznokcie które zamieniły się w szpony. Kiedy ugryzł mnie w ramię, poczułam jakbym nagle budziła się ze snu. Czar? Coś sprawiało, że zawładnęła nami dzika wręcz zwierzęca żądza. Zaklęcie było połączone z ziemią i czerpało z niej energię. Nagle przerażona, zdałam sobie sprawę co się dzieje. Starałam się uwolnić ale nieznana mi siła nie pozwoliła mi się poruszyć. Im bardziej się szarpałam tym bardziej ucisk Morio stawał się silniejszy... Połączyła nas energia która była nieporównanie silniejsza niż ta łącząca mnie z Trillianem. Unosiłam się na falach przyjemności, nie mogąc oddychać ani nie pamiętając swego imienia. Znalazłam się poza swoim ciałem. Zalał mnie unoszący się w powietrzu zapach róż. Jak również poczucie władzy jakiego nie czułam od bardzo dawna. Uczucie to było tak potężne, że chciałam więcej i więcej. Morio zdawał się zauważyć że coś było nie tak ponieważ wziął krótki oddech i szepnął mi do ucha: —Przestań. Jego głos sie załamał. Musimy przestać natychmiast - to dzieło uroku bardzo niebezpieczne. Zmusił się, aby przekręcić się na drugi bok. Trudno było mu utrzymać ręce z dala ode mnie podobnie zresztą jak mi. Idź w dół, musisz wyjść z kręgu grzybów! Zaskoczona barwą jego głosu, wstałam bez zwłoki potykając się po drodze. Z błyszczącymi oczami, Morio zerwał się na równe nogi. —Mówiłem ci, biegnij! Pospiesz się!! I tak właśnie zrobiłam. Pobiegłam do kręgu cedrów. Poczułam jakbym wyszła z hedonistycznej matrycy. Zatrzymując się nagle, upadłam na kolana. Czułam się jakby ktoś walił mnie po głowie. Podobnie moje ciało, czułam je w zupełnie inny sposób. Podczas gdy świat kręcił się wokół mnie, wzięłam kilka głębokich oddechów dopóki nie poczułam że wszystko wraca na swoje miejsce. —Co ...? wymamrotałam

Z mojego punktu widzenia mogłam zobaczyć Morio goniącego Delilah. Nagle zniknął, a na jego miejscu pojawiła się mysz. Bijąc ogonem Delilah ruszyła za nią w pościg. poruszając wąsikami skradała się powoli w kierunku ofiary. Kiedy zaatakowała, iluzja znikła. Morio udało się złapać Delilah za kark. Potem pobiegł z nią kierując się w moją stronę. W chwili, gdy przekroczył krąg, Delilah zaczęła drżeć. Morio ułożył ją na ziemi kilka kroków ode mnie w pobliżu cedrów. W chwili gdy na powrót przybrała swoją ludzką formę, rysujące się na jej twarzy zaskoczenie sprawiło, że miałam ochotę się roześmiać. Prawie, zważając na okoliczności. Ten kto stworzył tę barierę, bo tym była, zrobił cholernie dobrą robotę. —OK, co się stało? Z wypiekami na twarzy przyjęłam rękę Morio, który pomógł mi wstać. W chwili gdy dotknęłam jego ręki przeleciały między nami iskry. Mieliśmy kłopoty. Jedno było pewne: że będziemy wyrywać sobie włosy z głowy starając się je rozwiązać. Zwłaszcza że czuliśmy, iż coś nas do siebie przyciąga od samego początku. Przez chwilę Morio patrzył na mnie. Po czym znów zwrócił swoją uwagę na kopiec. —To jest magia sidhe. Nieco różni się od twojej. Ilu Sidhe pozostało na ziemi kiedy kontakt został przerwany? Pokręciłam głową. —To było tak dawno temu, że nikt nie pamięta. Wiele duchów natury tutaj żyło. Podobnie Cryptos zostali tu pozostawieni... albo sami wybrali osiedlenie w tym miejscu. Nawet jeśli mamy wspólnych przodków, podział jest bardzo stary. Myślisz że to dom Wisterii? —Jeśli pracuje w Voyagerze i jest częścią OIA, pewnie mieszka w drzewie po stronie Seattle. Nie, ta magia jest zbyt potężna jak na nią. Muzyka przypomina Pan Sam, ale według plotek ta baba nie opuściła Grecji. Kiedy zrobiłam krok ku niemu, nasze oczy się spotkały. Pozwoliłam mu się przytulić. Pocałował mnie potem, powoli, pocałunkiem jakże delikatnym i różniącym się od tych którymi obdarowywaliśmy się będąc jeszcze pod wpływem czaru. —Musimy później porozmawiać, powiedziałam. Moje myśli podryfowały do Trilliana. Mimo że się o niego martwiłam, moje ciało było na swój sposób niezależne. Pasja z jaką odpowiedziałam na demona lisa przeraziła mnie. Co gorsza Morio mi się podobał. Może Trillian sprawiał że drżałam ale kochałam go i nienawidziłam jednocześnie. Ale tak naprawdę nie szanowałam go. Czas pokaże co wyniknie z całego tego bałaganu ale zapowiadało się bardzo

interesująco... —Wiem, odpowiedział Morio westchnąwszy. Na razie musimy skupić się na naszej misji i unikać tego typu sytuacji. —Przepraszam, wtrąciła Delilah. Co robicie? Po tym jak Morio odszedł, wskazałam głową w stronę zbocza. —Podczas gdy ty dobrze się bawiłaś w postaci kota, my skończyliśmy w uścisku który może być klasyfikowany jako potrójne X. Nie zauważyłaś warstwy błota które postanowiłam dodać do mojego zestawu? Niestety, to nie był żart. Z dzikiej jazdy pana lisa, tył mojej kurtki i spódnicy pokryty był błotem i liśćmi. Na domiar wszystkiego byłam cała przemoczona. —Zastanawiałam się ale byłam zbyt uprzejma aby zapytać, rzekła Dalilah kaszląc. Och, och, już nie mogę się doczekać by się dowiedzieć jak to wszystko się skończy! Sadystyczny uśmiech zagościł na jej twarzy. W każdym razie cieszę się, że udało wam się mnie złapać, zanim zgubiłam się w lesie. —Nie ma za co, dzikie dziecko. Wróćmy do naszych baranów. Jeśli to nie robota Wisterii, to kto za tym stoi? To jest magia sidhe związana z Ziemią i z krainą wróżek. Morio ukląkł obserwując muchomory. —Camille ma racje. To jest bardzo potężna magia, realne zagrożenie jeśli pozostawi się ją samą sobie. Delilah obserwowała kopiec, marszcząc brwi. —Więc pytanie brzmi: jak przełamać iluzję? Mam ochotę dowiedzieć się co się za nią kryje. —Mogę z pewnością uczynić w niej wyłom. Jednak kiedy moja magia wejdzie z nią w kontakt, są duże szanse że nastąpi wybuch. Nie jestem pewna, ale warto spróbować. Może uda nam się ją obejść? Morio przechylił głowę na bok. —Mogę spróbować, ale nie jestem pewien czy uda mi się usunąć pole siłowe. To nie jest jedynie iluzja. Dlaczego nie spróbujemy razem? Może gdy połączymy siły to zadziała. Co ty na to Camille?

—Co za odwaga! Zaczęłam masować sobie plecy, były naprawdę poobijane. Morio był znacznie silniejszy niż sobie wyobrażałam. Czeka mnie masa ćwiczeń i rozciągania by zrelaksować uda. Jesteś pewien? Jeśli coś pójdzie nie tak, nie mogę zagwarantować ci bezpieczeństwa. Zauważył mój dyskomfort. —Potrzebujesz masażu? zapytał mrugając. Podczas gdy ja coś bełkotałam pod nosem dodał: nie martw się, myślę że jestem w stanie się obronić. —Miło, dziękuję, ja też cię kocham. Zmarszczyłam brwi. Czułam jakby igła przebiła skórę moich pleców. Co jest...? Delilah, jest coś na moich plecach? Wstałam, żeby mogła spojrzeć z bliska. Podczas gdy Morio nie starał się nawet udawać że nie patrzy. Pokazałam mu język. —Tak, wbił ci się kawałek ciernia. Szybkim gestem wyrwała go, wydałam zdławiony okrzyk. —Tak się dzieje kiedy nachodzi cię ochota na akrobacje w lesie, wymamrotałam. Oczywiście, tego rodzaju rzeczy nie zdarzały się w moim świecie. Gdzie jeżyny rosły na specjalnie wytyczonych działkach. —OK, ruszamy dalej. Jeśli się nie pospieszymy, Chase zacznie się zastanawiać co robimy, powiedziałam obserwując kopiec. Ty zajmiesz się rozproszeniem wszystkich iluzji związanych z nim. Stań tam, powiedziałam wskazując mu miejsce. Podczas gdy Delilah stanęła na baczność, my zajęliśmy nasze pozycje. Podniosłam ręce by odwołać się do Matki Księżyca. Energia polany zatrzeszczała. Deszcz przestał padać a wiatr podniósł się sprawiając, że drzewa zaczęły tańczyć. Skupiając wszystkie swoje myśli na otworze który chciałam wybić, stałam koncentrując całą magiczną moc. W tym czasie Morio stanął u mego boku aby rozproszyć złudzenia i złamać ich wpływ na ziemię. Bariera zdała się słabnąć i trzeszczeć, powietrze przeszył ryk a ziemia zadrżała pod naszymi stopami. Starałam się utrzymać równowagę, ale trzęsienie stawało się z każdą chwilą intensywniejsze. Oboje upadliśmy. Pole siłowe zostało rozerwane na miliony niewidzialnych odłamków. Następnie zapanowała cisza .

—Cóż, można powiedzieć że się wprowadzamy, mruknęłam podnosząc się. —Co to było? Otoczenie wygląda jak strefa zdemilitaryzowana... zapytała Delilah. Zamiast pięknych połaci zieleni była tam teraz pochyła skarpa i zgliszcza. W centrum kręgu drzew rozchodził się szept złych mrocznych pragnień i myśli. Ziemia została spalona na popiół ukazując nam zwęglone pnie drzew. —Cholera! Widzieliście szkody?! wykrzyknęła Delilah z szeroko otwartymi oczami. —To podsumowuje sytuację (poszukałam wzrokiem Morio, który rozmasowywał sobie ramię). Co tu się stało? —Spójrz, powiedział Morio pokazując mi ciemny otwór w kopcu prowadzący wgłąb ziemi. Czy to jaskinia? Deszcz który zaczął padać, zmusił mnie do przymknięcia oczu. Miał rację. To była jaskinia. Jaskinia... Wiedziałam że gdzieś tam był Tom Lane. —To jest nasz cel. OK, kochani. Idziemy. Kiedy miałam zrobić krok w stronę jaskini, moją uwagę przykuł szum wiatru. Wsłuchując się w niego ujrzałam jak zza nasypu wyłania się duży cień. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie okazał się on być ogromnym białym smokiem, który stanął przed nami w całej swej okazałości. Nie wyglądał na zadowolonego. Wyglądał na głodnego....

Rozdział 14 —Smok! Zawołała Delilah patrząc przerażonym wzrokiem. —Nie ma potrzeby krzyczeć, widziałam go. Jak do licha uda nam się wyjść cało z tego bigosu? Sielankowy krajobraz nagle przekształcił się w pole minowe. Jakoś straciłam ochotę do tańców. Zamiast tego, chętnie wzięłabym nogi za pas i wyniosła się stąd w diabły, ale to by nam niestety nie pomogło w niczym. Smoki były duże i silne. Były szybkie. I co najważniejsze pożerały czarownice takie jak ja. Był mieszaniną ras wschodnich i zachodnich. Jego ciało było długie, podobne do węża, a jego skrzydła były ogromne wręcz monstrualne. Nie wyglądał na takiego co musi kraść. Na czole miał rogi które w rzeczywistości były antenami. Nie było mowy byśmy mogli go pokonać w walce. Był jasnego koloru, coś pomiędzy blado różowym a kremowym. Przyglądając się jego oczom koloru srebra musiałam przyznać że był piękny. Minęły wieki odkąd miałam okazję zobaczyć smoka i to z tak bliska. Część mnie pragnęła jedynie na niego patrzeć urzeczona jego pięknem. Inna sprawiła, że miałam ochotę wziąć nogi za pas i uciec tak szybko jak się tylko da. Udało mi się jednak otrząsnąć wracając do rzeczywistości. Było powszechnie wiadomo, że stworzenia te potrafią zahipnotyzować swoją ofiarę... co było praktyczne i bardziej wygodne do przygotowania grilla. Może jednak wszystko jakoś się ułoży? Zważywszy iż nie wszystkie smoki pluły ogniem... Wszystko byłoby dobrze gdyby nie otaczający mnie krajobraz który zdawał się temu przeczyć. Ostrożnie zaczęłam się wycofywać nie spuszczając oczu ze smoka i będąc gotowa w każdej chwili do ucieczki. Wszystko byle tylko uratować życie. Rzuciłam okiem w stronę Morio. On również próbował stać się niewidocznym. Nigdzie za to nie widziałam Delilah. Przy odrobinie szczęścia udałoby jej się ukryć za drzewem. Daleko od oczu, daleko od serca a zwłaszcza z dala od żołądka. —Czy powinienem cię zjeść teraz czy zostawić sobie na później? (Jego głos był najgorszy jaki kiedykolwiek słyszałam). Miałaś już swoją okazję i ją zmarnowałaś, teraz moja kolej. Starałam się przypomnieć sobie wszystko co wiedziałam o smokach. Co

powiedziałam wcześniej Chasowi? Nie staraj się przyćmić smoka będąc bardziej próżnym niż on. Nie można rzecz jasna zapomnieć o jego ego. Istoty te były tak aroganckie, że zrobiłyby z łatwością leguminę z tych, którzy odważyliby się zakwestionować ich wyższość. Z drugiej strony, niektóre z nich ceniły odwagę. Tchórze nie mieli żadnych szans. Chrząknęłam. —Przepraszamy. Nie byliśmy świadomi iż wkraczamy na twoje terytorium. Litości! Jeśli pozwolisz nam odejść obiecamy nigdy tu nie wracać. Kompromis ... to może być rozwiązanie. Zrobiliśmy błąd, ale nie należy się tym przejmować. Boże, zmiłuj się nad nami i daj nam przejść. Sztuka uległości i czołgania się u stop nie leżała w mojej naturze... Smok warknął. Prychnął dymem z nozdrzy. —Oczekujesz że to kupię mała czarownico? Więc jesteś jedną z tych diabelskich Sidhe? Jego oczy zabłysły następnie jego umysł wszedł w kontakt z moim, cofnął się gwałtownie.. i ponownie się zaśmiał. —Nie do końca, widzę. Mieszaniec. Człowieka z wróżką... hm, pyszne połączenie. Świetne na deser! Ale powiedz mi, mała czarownico, co ty tu robisz? W przeciwieństwie do swojego towarzysza, nie jesteś związana z Ziemią. Po czym odwrócił się w stronę Morio. Skorzystałam by wypuścić długo wstrzymywany oddech czując, że jeszcze chwila a mój gorset nie wytrzyma. Morio nonszalancko wsunął ręce do kieszeni skinąwszy mu głową w formie pozdrowienia. Widać próbował podejścia ”facet na faceta”; życzyłam mu szczęścia. —Pozdrowienia, czcigodny starożytny. Jest nam bardzo przykro, że przeszkodziliśmy ci. Zgubiliśmy drogę a szukamy kogoś. Głos Morio był miękki i słodki. Chyba nie starał się użyć iluzji by go oszukać? Nie, żaden urok nie działał na smoki, prawie. Zmusiłam się by pozostać cicho. Morio wiedział co robi. A przynajmniej miałam taką nadzieję. Smok zadyszał. Kolejna chmura dymu wypłynęła z jego nozdrzy. Miała niewątpliwie zapach pieczonego mięsa. Naprawdę nie czułam się tutaj komfortowo. Modliłam się by Tom Lane nie był w jego brzuchu wraz z pieczęcią duchową! Wypatroszenie jelenia nie jest łatwe... co dopiero smoka. Co gorsze musielibyśmy go zabić. Po chwili milczenia smok odezwał się ponownie:

—Człowiek – lis. Spróbuj tylko na mnie swoich czarów a będziesz pierwszy który umrze. Będę używał twoich kości jako wykałaczek. Teraz powiedz mi prawdę, dlaczego jesteście na moim terytorium? Morio poszukał mnie wzrokiem. Mieliśmy około trzech minut, zanim stary smok zaatakuje. Jeśli był w zmowie z demonami, już jesteśmy martwi. Jeśli gra solo co jest bardzo prawdopodobne - to kto wie, co może się zdarzyć? Pewne było że smoki były bardzo dobre w wyczuwaniu kłamstw. W końcu wzruszyłam ramionami i powiedziałam: —Szukamy człowieka imieniem Tom Lane. Musimy z nim porozmawiać. Oczy smoka zabłysły. —Chcecie porozmawiać z tym wścibskim głupcem, który węszy wokoło wsadzając nos w nie swoje sprawy? Och och! Sądząc po tonie jego głosu było oczywiste, że Tom nie był jego przyjacielem, ale nie czułam też żadnej demonicznej aury wokół niego. Może obaj się posprzeczali? W tym przypadku dlaczego Flam nie rozwiązał problemu ogniem? Nie byłoby dyplomacją zapytać go o to. —Musimy go znaleźć, kontynuowałam. I nagle mnie olśniło. —Jeśli powiesz nam gdzie on jest, weźmiemy go ze sobą by nie sprawiał ci więcej problemów. Smok zwinął się na kopcu. Jego głowa tańczyła zupełnie jak u kobry. Był ogromny. Patrzył na mnie z wysokości około trzech metrów. Starałam się przybrać bezbronną i niewinną postawę. —Jak masz na imię, mała czarownico? Nie ma mowy. Nigdy nie podawaj swego imienia smokowi. Pokręciłam głową. – Nie jestem głupia. Dobrze wiesz, że ci go nie podam, więc nie kłopocz się pytaniem mnie o nie. Ryk wypełnił powietrze, gdy nabrał haust powietrza i roześmiał się. —Podobasz mi się. Zabawna i odważna jednocześnie, nie widuję tego często. Ten którego szukacie, zaszył się w jaskini dziś rano. Ścigałem go tak daleko jak tylko moglem ale uciekł mi.

Jeśli go odnajdziecie i zabierzecie ze sobą, daruje wam życie i pozwolę odejść. Jeśli nie, będziecie służyć mi za śniadanie. Westchnęłam. Dlaczego miałam wrażenie że tak właśnie powie? "Jeśli nie przyniesiesz mi palca demona, wezmę jeden z twoich”. „Jeśli nie zabijesz demonów te zniszczą świat”. „Jeśli nie zabierzesz Toma Lane'a daleko stąd, zjem cię na śniadanie". —Przypuszczam że nie mamy wyboru. Umowa stoi (co mogłam powiedzieć innego?). Musisz jednak pozwolić nam wejść do jaskini byśmy mogli go znaleźć. A co najważniejsze, nie strasz go i nie przeszkadzaj nam kiedy będziemy próbowali go złapać. Żadnych numerów! Słyszałam Morio który starał się stłumić chichot i wiedziałam co myślał. Tym razem naprawdę byliśmy w kłopotach. Ponadto nie czułam nigdzie obecności Delilah. Smok wzruszając ramionami odparł: —Masz moje słowo. Przysięgam na mój ogień i wąsy, mała czarownico. Jego słowo, jasne! To tak jakbym nie wiedziała ile jest warte. Postanowiłam jednak zachować te myśli dla siebie. Z pochyloną głową wskazał w kierunku jaskini. —Jak już mówiłem, ścigałem go tak daleko jak mogłem. Pospieszcie się i znajdźcie go prędko, nie jestem dziś w dobrym nastroju. Ostrożnie zbliżyliśmy się do wejścia jaskini; zmusiłam się patrzeć prosto przed siebie. Chciałam odnaleźć Delilah ale smok mógłby coś podejrzewać. Przed wejściem do niej odwróciłam się i spytałam: —Powiedz mi, dlaczego do tej pory go nie złapałeś? Jego oczy zabłysły. —Nie chcę nabawić sie niestrawności. Czułam jego ciepły oddech w powietrzu. W rzeczywistości w porównaniu z deszczem, był całkiem miły. Część mnie chciała zostać i ogrzać się w jego pobliżu. Jednak po tym jak smok dał mi przydomek "mała czarownica", mój wcześniejszy zapał i ciekawość wyparowały w jednej chwili. Czasami lepiej nie kusić losu. Zapach węgla i mięsa był tak silny, że wzdrygnęłam się przed wejściem.

Morio stał tuż za mną z dłonią na moim ramieniu. Starałam się nie okazywać strachu. Nie wolno denerwować smoka, bo można tego pożałować. Jednak będąc już w środku, zadrżałam oparłszy się o ścianę. —To jest spotkanie, które miałam nadzieje nigdy nie nastąpi. I nie mam ochoty go powtarzać. A teraz, gdzie może się ukrywać ten cholerny Tom Lane? potrząsając głową i rozglądając się dodałam: Ściany jaskini błyszczą, Fluorescencja? Ogień wróżek? Zamknąwszy oczy starałam się wykryć oznaki życia. Tam... blask, duch lasu po prawej stronie. —Jestem pewna że ktoś tu jest. Nie powiem żebym skakała z radości na myśl o wejściu głębiej w ciemność. Nienawidziłam jaskiń. Wszystko byle nie jaskinie. Najlepiej dom w którym wiedziałam że jestem bezpieczna. Zamiast tego znajdowałam się w tej cholernej jaskini ryzykując życiem i końcem na dnie szybu, przywalona tonami kamieni. Morio rzucił mi pytające spojrzenie. —Cierpisz na klaustrofobię? Wzruszyłam ramionami. —Tak jakby. Mam również lęk wysokości, miewam zawroty głowy i nie znoszę zmiany pieluch. Całkowicie się do tego nie nadaję. Z westchnieniem oparłam się o ścianę jaskini. Szczerze mówiąc, nie cierpię na klaustrofobię w prawdziwym tego słowa znaczeniu, ale z racji tego iż moja magia pochodzi od księżyca i gwiazd, nie lubię zamkniętych przestrzeni. Tym bardziej nienawidzę być uwięziona pod ziemią. Nigdy nie odwiedziłam miasta krasnoludów, ponieważ jest ono w dużej mierze zbudowane we wnętrzu góry. Mój ojciec zabrał tam Delilah i Menolly. Ja nie mogłam... —A twoja matka? zapytał. —Ona również nie była w stanie. Tak oto zafundowałyśmy sobie obie tydzień zakupów w Aladril, mieście proroków nad brzegiem morza. Bez słowa ojciec zapłacił za nasz pobyt i zakupy z racji tego, iż nie umiał odmówić naszej matce czegokolwiek. —Chciałbym któregoś dnia odwiedzić świat wróżek, powiedział Morio rozglądając się po jaskini. Pomóż mi znaleźć jakąś gałąź żebyśmy mogli ją zapalić.

—Za pomocą ognia lisa? Zmrużywszy oczy, rozejrzałam się wokoło. To jest to. Gałąź mierząca około trzydziestu centymetrów. Podałam mu ją. W ciągu kilku sekund, rzucił zaklęcie i jaskinia rozjaśniła się. Nasza pochodnia dawała o wiele jaśniejsze światło niż świeca ale nie tak dobre jak lampa naftowa. —„Ogniowy lis” jest imieniem powszechnie znanym, nawet jeśli nie do końca prawdziwym, powiedział Morio. W Japonii nazywają go „Kitsune-bi”. Chodźmy, będę szedł przodem. Idąc za nim czułam jego zapach, poczułam dreszcz. Walczyłam z pragnieniem by go nie dotknąć. Świetnie, co ja zrobię z Trillianem? Jeśli wróci, pomyślałam ze smutkiem. Jeśli przeżyje. Myśl ta podziałała na mnie jak zimny prysznic. —Spodobałby ci się świat wróżek, odparłam posuwając się ostrożnie do przodu. Jaskinia była wilgotna i chłodna. Wilgoć w powietrzu skraplała się na ścianach tak, że mogłam zobaczyć na nich różne plamy, grzyby i mnóstwo pełzających stworzonek ponad-gabarytowych. Owady mi nie przeszkadzały, byłam do nich przyzwyczajona od dzieciństwa - jednak formy porośnięte mchem... owszem sprawiały że stawałam się nerwowa. Co prawda te tu wyglądały na martwe, mimo to przypominały mi te w moim świecie które były jak najbardziej żywe i mogły okazać się bardzo niebezpieczne, dlatego starałam się trzymać od nich jak najdalej... —Jaka jest? Spytał Morio. —Kraina Wróżek? Rozległa. Sąd i Korona rządzą w Y'Elestrial stolicy Sidhe, ale jest wiele innych ziem i miast. Miasta są w większości piękne. Niestety, nie można powiedzieć tego samego o wsiach. W większości są biedne a ich mieszkańcy żyją z dnia na dzień. —Czy jest jeden rząd? Pokręciłam głową. —Nie, każde państwo jest autonomiczne. Jednak mieszkańcy Y'Elestrial są tymi, którzy maja najwięcej kontaktów z ludźmi, to my kontrolujemy portale. Posiadamy również wiele lasów i dzikich terenów gdzie żyją inne rodzaje wróżek. Nie mają one wiele wspólnego z Sidhe. Lub z czymkolwiek.

Znowu pożałowałam, że nie zostałam w domu zamiast włóczyć się po ciemnej i mokrej jaskini w poszukiwaniu tajemniczego człowieka ściganego przez demony. W tym momencie zmiana kariery wydawała się dobrym pomysłem ale wiedziałam, że tego nie zrobię. Mój ojciec nie był typem który się poddaje i to właśnie w tym duchu lojalności zostałyśmy wychowane. Kiedy nic nie odpowiedział, zastanowiłam się czy nie potrafi czytać w moich myślach. —Nie dalej jak dziesięć metrów przed nami jest odgałęzienie. Skręcamy w lewo czy w prawo? spytał wskazując koniec przejścia. —Zatrzymaj się na chwilę, zaraz ci powiem. Nie będąc pewna, oparłam się o ścianę unikając porastających ją białych grzybów. Zamknęłam oczy starając się znaleźć iskrę którą czułam wcześniej. Za ścianą? Nie, tam były tylko dwa szczury, które szukały czegoś do jedzenia. Po mojej prawej stronie złapałam ruch spektrum... ducha lub widma. Prawdopodobnie pozostałości po posiłku Flama. Po chwili usłyszałam powolny, ale stały rytm. Potężna magia po naszej lewej stronie. Stara i tak silna, że prawie przyparła mnie do ziemi. Magia ziemi, głęboka i donośna, która pochodziła z głębi świata. Jednak kryło się za nią coś jeszcze... światło gwiazd, wiatr w drzewach. Podłączona do tej siły której nie rozumiałam, odnalazłam i usłyszałam bicie serca człowieka. On również wydawał się stary... starszy niż ja. Możliwe że to on. —Tamtędy, powiedziałam jak zahipnotyzowana. Idąc dalej wyjaśniłam Morio co poczułam. —Jeśli to on, to energia musi należeć do pieczęci duchowej. Czy historia nie mówi że były one podarowane władcom żywiołów? Czy nie każdy z nich otrzymał po pieczęci a następnie ją utracił ? Głęboka energia ziemi może oznaczać, że pieczęć należała do Robyn'a, Księcia Dębów. Oczywiście! Robyn, władca lasów na ziemi, który tańczył w lesie i był w stanie przenieść się z jednego świata do drugiego. —To wydaje się logiczne. Książę Dębu, spędził więcej czasu z ludzi niż wszyscy inni władcy.

Uwielbiał śmiertelników i dbał o nich. Ludzie w podzięce zrewanżowali mu się zniszczeniem dżungli i lasów co złamało mu serce. Spotkałam go raz bardzo dawno temu, kiedy przyszedł okazać swój szacunek Trybunałowi i Koronie. Z pochodnią w ręku, Morio obrócił się wokoło a następnie zatrzymał. —Czekaj. Wyczuwam iluzję w rogu. Pozwól mi zobaczyć. Podczas gdy poszedł sprawdzić co kryje się w ciemności, ja stałam w miejscu obserwując go. Sprawdził podłoże przed sobą zanim zrobił następny krok. Nagle potknął się i omal nie upadł. Skoczyłam podtrzymując go za rękę. —Co się stało? W ciemności nie widziałam tego co sprawiło że stracił równowagę. —Przed nami pośrodku ścieżki jest rozstęp. Został ukryty iluzją, ale jest tam i na pewno wystarczająco głęboko aby złamać kark. Postaram się rozproszyć to złudzenie. Po wręczeniu mi pochodni mamrotał zaklęcie, które zdawało się trwać w nieskończoność. Po chwili ziemia zaczęła się trząść i ujrzałam niejasny zarys otchłani. Iluzja przestała działać ujawniając przed nami przepaść. —Cóż, wygląda na niebezpieczną, szepnęłam. Morio przejął ode mnie pochodnię by następnie skierować ją w stronę dziury. Rozejrzał się. —Jest. Uważaj gdzie stawiasz stopy. Zbliżyłam się do niej ostrożnie. Ciemna otchłań była głębokości trzydziestu metrów lub więcej, słychać było szmer wody. Gdzieś tam płynął podziemny strumień. Upadek byłby śmiertelny. —Co za radość! To znak, że nie jesteśmy tu mile widziani. Przynajmniej nie czuję Toma dlatego wierzę że żyje. Przed nami była przepaść, która zajmowała ponad dwie trzecie drogi. Trudno byłoby ją przegapić. Sama myśl o chodzeniu po jej krawędzi sprawiała że dostałam gęsiej skórki. Morio patrzył na mnie uważnie.

—Zastanawiam się czy to nie on stworzył iluzję. Czy wie że demony go szukają? Czy próbuje się ukryć? Smok zdawał się nie dbać o niego a mimo to nie udało mu się tu prześlizgnąć, podczas gdy demon … —Demon mógłby. Ale Tom jest człowiekiem. Jak mógł stworzyć iluzję jak ta tutaj? Magia ludzi jest ograniczona technicznie. Niektórym udaje się ją opanować w pewnym stopniu ale są to pojedyncze jednostki (nie spuszczając wzroku z przepaści starałam się to zrozumieć). Czy iluzja mogłaby być częścią jaskini? Może Tom wiedział o niej? Morio pokręcił głową. —Z upływem czasu iluzje znikają. Otwór jest prawdopodobnie stary, ale złudzenie, nie może mieć więcej niż kilka godzin. Chodź, musimy iść dalej. Jeśli Tom wierzy, że demony są blisko, to na pewno tu są. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebujemy to walka pod ziemią na śmierć i życie. —Nie podobają mi się te słowa, mruknęłam. —Jakie? —"Śmierć". One oznaczają coś nieodwracalnego. Podczas gdy Delilah i Menolly nie ma ze mną. Mówiąc o Delilah, zastanawiam się co robi. Mam nadzieję, że udało jej się uniknąć Flama. —Pewnie wróciła do domu aby sprawdzić czy z Chasem wszystko w porządku. Jest mądra, nie bierz jej za bardziej naiwną niż jest. Wzruszyłam ramionami. —Inteligentna - tak. Konserwatywna? Nie bardzo. Cóż, jak zamierzasz przenieść mnie na drugą stronę? Śmiejąc się, Morio bez wahania stanął lekko na brzegach. Będąc po drugiej stronie ułożył pochodnię na ziemi, opierając jej koniec o ścianę. Wysunął rękę w moją stronę. —Ustaw się twarzą do ściany i weź mnie za rękę. Teraz zrób krok. Nie obawiaj się, jestem wystarczająco silny aby cię utrzymać. —Jasne, jak to że noszę rozmiar 38

Jako że nie miałam innego wyboru, przycisnęłam twarz do kamienia i zaczęłam poruszać się powoli. Podtrzymując mnie ręką, Morio pomógł mi bez przeszkód przejść całą drogę. Morio podniósł pochodnię i poszliśmy dalej. Z każdym krokiem upewniał się sprawdzając, czy ziemia nie jest jedynie iluzją. Często jedna pułapka kryła następną i tak w nieskończoność. Trzydzieści metrów dalej droga rozgałęziała się ponownie. Mieliśmy wybór iść prosto lub na prawo, wgłąb góry. Ponownie powołałam się na swoją magię. Tym razem obecność była silniejsza na prawo. —Tamtędy, powiedziałam wskazując na prawo. Idąc ścieżką, Morio nagle się zatrzymał. —Spójrz... na wprost. Widzisz światło? To nie jest iluzja. Rzeczywiście, przez widoczne pęknięcia w skale wydostawało się światło. Zbliżywszy sie zostaliśmy rzuceni na ziemię. Stacja końcowa. —Musi być tu gdzieś tajne przejście, powiedział macając rekami wzdłuż szczeliny. Nie wykrywam żadnej iluzji. Przynajmniej żadnej mi znanej. Trzymając się z tyłu myślałam o naszym problemie. Jeśli nie było drzwi w tunelu, to prawdopodobnie je przeszliśmy. Wytężając słuch zaczęłam macać po omacku wokół siebie. Najpierw usłyszałam słaby szept strumienia powietrza, następnie usłyszałam oddech... powolny i urywany. Trzymając ręce na kamieniu, poczułam oddech dotykający mojej skóry. Granit był zimny i szorstki. Zmrużyłam oczy, próbowałam zobaczyć kontury drzwi. Tutaj niewielkie, ale widoczne w ciemności. Mierzyły około dwóch metrów szerokości. Pytanie: jak je otworzyć? Skinęłam na Morio. Podczas gdy ja śledziłam kontury, on zapalił pochodnię by łatwiej mi było znaleźć przerwę lub klamkę. Blisko ziemi znaleźliśmy uchwyt. Odetchnęłam ciężko wkładając rękę w ciemny otwór. Moje palce napotkały na lodowatą dźwignię... Cholera! szybko wycofałam rękę przyglądając jej się w świetle. Na moich kostkach zaczęły powstawać małe czerwone pęcherze. Żelazo. Nawet jeśli paliło jak jasny gwint, udało mi się pozostać cicho. Morio dał mi znak bym się wycofała.

Sam chwycił za klamkę i z małym "kliknięciem" drzwi otwarły się powoli. Wielki kamienny blok obrócił się na zawiasach tworząc wąskie przejście przez które wślizgnęliśmy się do środka. Gapiłam się z otwartą buzią. Miejsce było ogromne. Stalagmity i stalaktyty tworzyły las kolumn wzdłuż jaskini, reszta była pusta i lśniąca. Kaskady wapienia i ściany pokryte lodem błyszczały chłodnym blaskiem. Z boku, wypełniony kalcytem perełek, stał basen do kąpieli mineralnych otoczony przez skały i unoszące się nad nim pęcherzyki powietrza i błyszczące kamienie. Wreszcie ściany rozpraszały słabe promyki światła. —Toto, mam wrażenie, że nie jesteśmy w Kansas mruknęłam, rzucając okiem na drzwi za nami. Jakby na potwierdzenie moich słów, pojawiła się musująca bariera udowadniając, że jesteśmy teraz w innym królestwie. Ta część jaskini nie była na żadnej mapie topograficznej ani w żadnym przewodniku. Przeszliśmy do portalu prowadzącego.... gdzie? Do świata wróżek? Czy w zupełnie inne miejsce? —Gdzie my jesteśmy? Szepnęłam. Mimo że mówiłam szeptem, dźwięk mojego głosu rozbrzmiewał w jaskini. Podeszłam do Morio który oglądał ściany z alabastru. Opiekuńczym gestem objął mnie ramieniem a następnie złożył delikatny pocałunek na czubku mojej głowy. —Nie jestem pewien, Camille. Pierwszy raz stykam się z tego rodzaju energią co sprawia, że jestem trochę nerwowy. Jesteś pewna, że Tom tu jest? Skinęłam głową. —Tak, czuję go. Jak był w stanie znaleźć takie miejsce? Portal nie jest w żadnych rejestrach OIA, tego jestem pewna. Przytulając się do niego zadrżałam. Powietrze tutaj nie było wilgotne. Ale obecna tu magia mrowiła mi wzdłuż ramion w górę i w dół. Coś - lub – ktoś kto tu mieszkał, posiadał wielką moc. Zanim Morio zdążył odpowiedzieć, naszą uwagę zwrócił hałas. Byłam gotowa do obrony ale okazało się, że nie mamy do czynienia z demonem.

Zza kolumny wyłoniła się olśniewająco piękna i zmysłowa kobieta, mierząca na oko metr osiemdziesiąt. Ubrana była w zwiewną niczym pajęczyna suknię, a teraz zmierzała w naszą stronę majestatycznym i pewnym siebie krokiem. Zanim zdążyłam pomyśleć, spytałam: —Kim jesteś? I gdzie jest Tom Lane? Zamrugała, następnie uśmiech rozjaśnił jej twarz. —Mówisz o moim zwierzątku? Mój drogi i cenny chłopczyk? Rzuciłam okiem na Morio, który podobnie jak ja czuł się zdezorientowany. —Nie rozumiem. Twoje zwierzątko? Kim jesteś? Kiedy się uśmiechnęła, ujrzałam przebłyski srebra w jej oczach. Czyżby była Sidhe? Nagle odległe wspomnienie wróciło do mnie i wiedziałam już kim jest. Legendy były prawdziwe! Kiedy Kraina Wróżek zerwała wszelkie kontakty z Ziemią, ona nie chciała odejść. —Jesteś Titania, czyż nie? Przechyliła głowę lekko na bok, a moje serce skoczyło. Emerytowana królowa wróżek. Titania była niebezpieczna i nieprzewidywalna. Nawet żyjąc tu, dalej pozostawała mniej ludzka niż Sidhe. Na nowo spojrzała na mnie, przyglądając się uważnie. —A teraz (zaczęła). Powiedz mi, co chcesz od mojego biednego marcowego zająca Tama Lin?

Rozdział 15 Tam Lin? Tom Lane? Wszystko było teraz jasne! Ale Tam Lin miał odnaleźć świat śmiertelników wieki temu. Tom nie mógł być Tamem Lin o którym legenda głosiła, że zakończył swoje życie z żoną i dziećmi. Czyż nie? —Jak to jest możliwe? Tam Lin zmarł wieki temu! Powoli przesunęłam się na lewo. Nie ufałam Titani. Według plotek straciła rozum. —Jesteś tego pewna? zapytała Titania. Jej słowa były skierowane do mnie, ale nie spuszczała wzroku z Morio co nie wróżyło nic dobrego. Demon lis był chyba podobnego zdania bo wydawał się rosnąć... —Daj nam porozmawiać z Tomem, krzyknął. Z uśmiechem na twarzy spuściła głowę. Urok, pomyślałam. W jednej chwili rysy jej twarzy się wygładziły, oczy pojaśniały i stała się jeszcze bardziej atrakcyjna. Co do jej piersi, to urosły na tyle iż miało się wrażenie że wstrzymuje oddech. —Nasza mała czarownica odmówiła podania mi swego imienia, ale ja dobrze wiem kim jest. Camille nieprawdaż? Zamrugałam. —Jak się dowiedziałaś? Zdawała się ignorować mnie, koncentrując całą swoją uwagę na Morio. —Ty natomiast... nieważne kim jesteś. Zechciałbyś podać mi swoje imię? Rzuciłam na niego okiem. Głos Titanii zadrżał. Może była pijana lub też była to zasługa otaczającej nas magi. Lub samotne lata spędzone z dala od domu, które niewątpliwie były trudne do zniesienia. Albo naprawdę oszalała. Nieważne co by to było, nie czułam się z nią bezpiecznie. Widocznie Morio myślał podobnie jak ja bo się opierał. —To pułapka. To nie może być Tam Lin. Wróżka dała się złapać na haczyk.

—Śmiesz nazywać mnie kłamcą, śmiertelniku?! —Wiec udowodnij nam że się mylimy! Rękawica została rzucona. Morio był przystojnym mężczyzną, dokładnie takim jakich lubiła Titania. Po chwili wahania zmrużyła oczy. —Wiesz że nie muszę wam nic udowodniać. Tutaj jestem królową wróżek, nie zapominaj o tym, sama zdecydowałam o swoim losie. —Opowiesz nam o Tomie? zapytałam cicho. Proszę? Z westchnieniem upadła na wapienną ławkę jak worek kartofli. Prawdopodobnie miała bardzo niewielu przyjaciół i towarzyszy którym mogłaby się zwierzyć. —Wiedziałam że po kilku latach z żoną i dziećmi starzejącymi się z dnia na dzień, Tam Lin wróci do mnie. I miałam rację. Pewnego ranka znalazłam go na polanie niedaleko groty czekającego na mnie. Więc trzymałam go tutaj od setek lat, karmiąc chlebem wróżek i pojąc nektarem życia. Z biegiem czasu utracił śmiertelność. Teraz należy do mnie, w całości i na zawsze, dodała po czym jej głos się załamał. —Coś poszło nie tak, prawda? zapytałam. Co się stało? Posłała mi chytre spojrzenie, a potem jej twarz złagodniała. —Czarownica, w połowie człowiek lub nie, odziedziczyłaś dar jasnowidzenia i posiadasz znaczną moc. Będąc urodzoną między dwoma światami, wiesz jak radzić sobie z upływającymi latami które cię przytłaczają swoim ciężarem. Tam Lin urodził się śmiertelnym ale nie udało mu się zaaklimatyzować. Skinęłam głową na znak że rozumiem. Ojciec zaproponował matce pić nektar życia który mógł przedłużyć jej życie, ale była wystarczająco inteligentna, aby zrozumieć ryzyko z jakim się to wiązało. Odmówiła. Po upadku z konia, śmierć przyszła po nią. —Co mu się stało? zapytał Morio miękkim głosem. On również zrozumiał konsekwencje tego co zrobiła. Po jej policzku spłynęła łza niczym diament składający się ze stu pryzmatów. Po prostu doskonała. —Stracił rozum. Zaczął miesiącami biegać po lesie ze zwierzętami. Pewnego dnia znalazł go Książę Dębu i przyprowadził tutaj. On mnie skarcił... mnie Titanię!

Królową wróżek! Upomniał mnie jak upomina się kapryśne dziecko (jej głos stawał się coraz bardziej donośny, jej policzki pokryły się szkarłatem). Kazał mi obiecać, bym pomogła Tamowi się dostosować, podarowując mu wisiorek który miał go chronić. Zatem Tam Lin stał się Tomem Lane i przez wszystkie wieki żył w tym świecie. Odwołując się do moich kontaktów, pomagam mu przy tworzeniu nowych tożsamości tak by mógł żyć w społeczeństwie. Z czasem staje się to coraz trudniejsze ze względu na wszystkie wymagane dokumenty i formalności. Znajduję mu też prace by go czymś zająć. Na koniec każdego cyklu kiedy staje się zmęczony lub gdy ktoś zaczyna coś podejrzewać, mój ukochany wraca do mnie a ja wymazuję jego wspomnienia. Kiedy na powrót budzi się w swoim mieszkaniu, czeka już na niego nowe życie. Zdumiona patrzyłam na nią w milczeniu. Jak można być takim egoistą? Najpierw wyrwała go z jego świata sprowadzając do swojego i traktując jak więźnia. Potem uciekł i wrócił do domu ale nie na długo, bo znowu sprowadziła go do siebie. Stale wymazując jego wspomnienia, ofiarowała mu życie do którego jego umysł nie mógł się przystosować. —Na wszystkich świętych! Dlaczego go nie uśpisz? Umieść go w stanie letargu aż do końca czasu! Na pewno byłby szczęśliwszy! Mogła mnie zaatakować jeśli by tylko chciała. To co zrobiła gryzło się ze wszystkimi moimi zasadami. Niestety, wielu podobnych jej śmiało by się z tej sytuacji. Titania wstała gwałtownie. Otaczała ją aura gniewu, miałam odruch by schować się za ochronną tarczą. —To prawda że jesteś tak dobra i cnotliwa! Śmierdzisz Svartanem! Jakim prawem mnie osądzasz, kiedy sama grasz kochankę diabła, mieszańcu! Jestem Titania, królowa wróżek. Drżyj przed mną! Magia zabłysła w jej oczach, po czym zgasła. Iluzje i wspomnienia były wszystkim, co jej pozostało. Wyblakła królowa piękności, trzymająca się starych fotografii i czasów swej świetności. —Moje działania nie zagrażają nikomu, odparłam robiąc krok do przodu. Nikogo nie oszukuję ani nie ranię (popchnęłam ją na ławkę i nachyliłam się nad nią). Posłuchaj mnie. Dokonałaś wyboru rezygnując z korony i decydując się pozostać na Ziemi. Cóż, mam wspaniałą wiadomość dla ciebie: królowa elfów bardzo dobrze sobie radzi. Jest też nowa królowa Sidhe, która miałaby wielką ochotę cię pożreć.

Na te słowa, cała jej pewność siebie zniknęła. Tak, wiedziałam jak zrobić dobre wrażenie. —Jesteś sama, Titanio. Twój czas się skończył. Lepiej zrobisz zostając w cieniu i zachowując twarz aniżeli próbując czegoś co miałoby zaszkodzić krainie wróżek. Teraz pomówmy o Tomie. W imieniu Y'Elestrial, OIA i Strażników Des'Estar biorę go ze sobą. Morio zbliżył się do mnie. Na widok mojej odznaki, emerytowana Królowa pochyliła głowę. To była skóra i zaczarowana tak, że groziła samozniszczeniem gdybym ją straciła. Posiadanie jej było wystarczającym dowodem jej autentyczności. Kiedy załamała ręce, poczułam dla niej prawie litość i było mi jej żal. Przez cały długi okres historii, była najpiękniejszą istotą na Ziemi, stała na czele tysięcy wróżek. Teraz wszyscy o niej zapomnieli. Dinozaur. —Dlaczego nie bierzemy... zaczął Morio, ale zatrzymałam go wiedząc co miał do zaproponowania. —Nie znajdzie swego miejsca w świecie wróżek, powiedziałam cicho. Straciła głowę dawno temu, zupełnie jak Tam Lin. Titania jest zbyt dumna by przyznać, że jej czas się skończył. Niektóre Sidhe żyją przez tysiące lat... jednak większość z nich postanowiła opuścić świat śmiertelników długo przed tym. Z powodu zmęczenia lub znudzenia. —Zawołam Toma, powiedziała Titania podnosząc głowę (odniosłam wrażenie, że nas słyszała). Zróbcie z nim co chcecie. Grałam w tę grę od tysięcy lat, myślę że nadszedł czas aby się wycofać. Skierowała się w kierunku przeciwległej ściany prowadzącej do tunelu. Słyszałam jej głos niesiony przez wiatr kiedy prosiła Toma by dołączył do nas. Wróciwszy spojrzała mi w oczy, bez sztuczności. —Muszę ci podziękować, mała czarownico. Przypomniałaś mi kim naprawdę jestem. Nie pozostanę w cieniu i nie będę królową która odwróciła się plecami do świata do którego przynależy. Weź Tama Lina i odejdź. Smok pozwoli wam przejść jeśli pokażesz mu to. Wręczyła mi srebrną pieczęć wykutą w promieniach księżyca. Czułam moc jaką zawierał talizman. Spojrzałam na nią. —Nie musisz tego robić, powiedziałam. Zdała się rozumieć że nie mam na myśli Toma.

—Oczywiście że tak, odpowiedziała. Świat stał się zbyt mały. Teraz kiedy świat wróżek pomieszał się ze światem ludzi, nie ma tu dla mnie więcej miejsca. Nawet jeśli bym bardzo chciała, nie mogłabym przenieść się do miasta gdzie dzikie ziemie są nieliczne i rozproszone. Obróciłam talizman w ręce. Runa smoka. Tak więc Flam zawarł sojusz z Titanią. Bez tej pieczęci nie mielibyśmy żadnych szans. Wsuwając ją do kieszeni zobaczyłam Toma, który stał pod łukiem jaskini. Szpakowaty i zmęczony, wyglądał bardziej jak drwal niż rycerz którym był kiedyś. Jego oczy były puste. I uświadomiłam sobie, że opuścił ten świat już dawno temu. Nie byłam pewna miejsca gdzie znajdowała się jego dusza, ale był ranny, upadły. Jego umysł składał się jedynie z fragmentów... Wisiorek na jego szyi błyszczał, kaboszon szmaragd przeplatany złotem i srebrem. Ilekroć na niego spojrzałam, klejnot zmieniał się tworząc nowy wzór. Pierwsza pieczęć duchowa. —Mój drogi Tomie posłuchaj mnie, zaczęła cichym głosem Titania. Wymieniliśmy z Morio spojrzenia. Pomimo swoich nieodpowiedzialnych wyborów, Titania żywiła w stosunku do niego uczucia. Na swój sposób go kochała. Teraz żył przez setki lat rożnymi życiami czułam, że stał się domowym zwierzątkiem, starym ukochanym psem który będzie z nami do końca. —Pójdziesz z tymi ludźmi. Zaopiekują się tobą. Spojrzał zdziwiony. —Gdzie mam spać? Kto da mi jeść? Morio podszedł by poklepać go po ramieniu. —Zadbamy by niczego ci nie brakowało, Tom. Czy pójdziesz z nami? Tom zawahał się, ale jako że Titania nalegała skinął głową. —Dobrze, pójdę z wami. Poprosiłam Morio na stronę. —Moglibyśmy wziąć wisiorek. To jest ten, którego szukamy. Teraz kiedy zobaczyłam Toma, nie mam skrupułów odbierając mu go. Morio pokręcił głową.

—Myślę, że pieczęć jest do niego podłączona. Jeśli ich rozdzielimy bez użycia Kreatora, możemy pogłębić jego szaleństwo. Należy zabrać go ze sobą. —Jest coraz gorzej. Co Książę Dębów sobie myślał? Obecna sytuacja może doprowadzić jedynie do chaosu i zniszczenia. Wielu niewinnych ludzi będzie cierpieć kiedy to się skończy. Spojrzałam w stronę Titani, która odgarnęła Tomowi kosmyk włosów z oczu. On chwycił ją za rękę i ucałował. —Nie mam ochoty tego robić, odparłam. —Zapomni, powiedział Morio łapiąc mnie za brodę, aby spojrzeć mi w oczy. To jest to co robi za każdym razem kiedy wymazuje jego pamięć. Może wasi uzdrowiciele będą mogli mu pomóc? Lub zaoferują mu wieczny odpoczynek. —OK, bierzemy go i zbieramy się do domu. Eskortujemy go do krainy wróżek. Żałuję, że Trilliana nie ma z nami powiedziałam, przecierając skronie (pół królestwa za Ibuprofen!). Czułabym się bezpieczniej gdyby był tu z nami. Dla swojego bezpieczeństwa i bezpieczeństwa tych których obiecał chronić, Trillian działał bez skrupułów. A teraz nie byłam nawet pewna czy przeżyje. Morio wydawał się mnie rozumieć. —Mimo że za nim nie przepadam, mam nadzieję iż z tego wyjdzie. Dowiemy się więcej o jego stanie kiedy wrócimy, obiecuję. Jeśli to konieczne, będę ci towarzyszył do końca. Oboje spojrzeliśmy w stronę Titani, która właśnie stanęła na palcach by pocałować Toma delikatnie w usta. —Żegnaj mój rycerzu w lśniącej zbroi. Po tych wszystkich latach gra się kończy i kurtyna opada. To czas kiedy aktorzy wracają do swoich domów (przechyliła głowę w bok, patrząc na mnie). Proszę dbajcie o niego. Upewnijcie się że nic mu się nie stanie. Skinęłam jej głową i na nowo poczułam wyrzuty sumienia. —Zrobię wszystko aby go chronić Titanio. Wiedz że pomagając nam pomagasz w ratowaniu dwóch światów. On kryje w sobie wielką tajemnicę. Przekażę ci wieści o nim tak szybko jak się da. —Nie, lepiej żebym wymazała go całkowicie ze swojego życia. Idźcie już, zostawcie mnie w ciszy.

Powoli Morio wziął Toma za ramię i oboje skierowali się do wyjścia z jaskini, pozostawiając za sobą starą królową. Nie sądziłam że była w stanie kogoś pokochać. Okazała się być bardziej wrażliwa niż myślałam. Droga powrotna zdała się być znacznie krótsza. Na szczęście udało nam się ją pokonać bez przeszkód. Mimo iż umierałam z ciekawości by dotknąć pieczęci i poczuć zawartą w niej moc, byłam na tyle inteligentna by nie zanurzać ręki w słoiku z ciasteczkami. Rozłąka tych dwojga zdała się dawać o sobie znać. Na początku zachowywał się jakby był pod wpływem narkotyków. Jednak im bardziej oddalaliśmy się od Titani stawał się coraz bardziej czujny. Zaledwie kilka kroków od wyjścia z jaskini, zatrzymał się aby wyjrzeć na zewnątrz. —Nie chcę wyjść na zewnątrz, powiedział. —Dlaczego? Co się stało? —Złapią mnie, odparł. Rzuciłam okiem na Morio. Co się dzieje? O co chodzi? —Kto cię, złapie Tom? Ktoś chce cię skrzywdzić? Po chwili wahania, wzruszył ramionami - jak dziecko, które decyduje się zaufać autorytetowi jednego z rodziców. —Nie wiem kim są, ale wcześnie rano ktoś kręcił się w pobliżu mojego domu, więc się przestraszyłem. Pobiegłem do lasu by schronić się u Titani. Patrzyłam na niego przez chwilę. Nie, nie był tak szalony, jak myślałam. Być może sama obecność Titani działała na niego jak narkotyk? —Jak wielu ich było? —Myślę, że było ich troje. Dwóch mężczyzn i kobieta. Dwóch mężczyzn i kobieta. Zwróciłam się do Morio. —To na pewno Luc le Terrible, czarnoksiężnik i Wisteria. Po śmierci harpii prawdopodobnie ją zatrudnili. Założę się że grozili iż ją zabiją jeśli nie będzie im posłuszna.

—Pewnie masz rację, skinął głową, zwracając się do Toma. Byli na zewnątrz domu? —Tak, odpowiedział skinieniem głowy. Poszedłem do lasu, by złapać coś na obiad. Rzeki są pełne pstrągów. Po powrocie usłyszałem dziwny hałas. Najpierw poszedłem szlakiem by sprawdzić kto to był. Nie lubię cudzoziemców. W pobliżu domu kręciły sie trzy osoby, ale było zbyt ciemno bym mógł je dobrze widzieć. Nie zwlekając wycofałem się, szczególnie że wyglądali podejrzanie, powiedział prawie przepraszając. Westchnęłam. Oczywistym było że demony go szukają. Mieliśmy szczęście że wybrał sie w tym czasie na ryby i w porę udało mu się uciec. W przeciwnym razie, to oni mieliby teraz duchową pieczęć i byliby już w drodze do Podziemnego Królestwa... Gdzie byli teraz? Wisteria zapewne czeka w domu ale Luc le Terrible i czarnoksiężnik? Powinniśmy jak najszybciej dostarczyć go bezpiecznie do miasta. Pozostawało pytanie, co dalej? Morio spojrzał na zewnątrz jaskini. —Flam nadal tam jest, odparł. Spojrzałam na smoka. —Zastanawiam się... Titania dała nam pieczęć dzięki której możemy pójść jako przyjaciele. Zastanawiam się czy to wystarczy by go przekonać aby nam pomógł dostać się bezpiecznie do samochodu? —Nie zaszkodzi spróbować. Nie mamy wielu opcji. Wiec nic nie ryzykujemy pytając go. Boisz się smoka? zapytał Toma. Ten potrząsnął głową. —Nie. Jest miły jak na smoka. Kiedy czuję się samotny, chodzę z nim porozmawiać. Często grozi że mnie zje, ale należę do Titani więc wiem że tego nie zrobi. —No cóż, nie będę tu stała i czekała cały dzień. Poczekajcie tu na mnie a ja pójdę porozmawiać z panem „ziejący ogniem”. I opuściłam jaskinię kierując się w jego stronę) —Hej, smok! Odwrócił głowę i spojrzał na mnie. —Gdzie jest ta zaraza? —W jaskini (i pokazałam mu talizman). Titania powiedziała żebym ci go pokazała.

Co przyniosło oczekiwany efekt bo zamrugał i cofnął się. —Dała ci swój glejt? W tym przypadku, mała czarownico, musisz być naprawdę wyjątkowa. Możesz iść, nie posłużysz mi już za obiad. Cała ta dyskusja o obiedzie i deserach zaczynała mnie drażnić. —Słuchaj Flam … —Jak mnie nazwałaś? (pochylił się nade mną i znalazłam się w obliczu jego gigantycznego oka, które wyglądało jak ściana lodu). Mała czarownico, nie bądź zbyt arogancka. —Nie znam twojego imienia. Nie chcesz chyba bym wołała na ciebie „Hej ty!" lub „Smok” prawda? Tak długo jak nie podasz mi swojego imienia będę mówiła na ciebie Flam! (westchnęłam). Bynajmniej nie poprawiało to naszych relacji, równie dobrze mogliśmy otrzymać zaproszenie na obiad. Ale dzięki bogu Flam się zaśmiał : —Szkoda, że nie możesz zostać i pobawić się ze mną. —Słuchaj, naprawdę potrzebuję twojej pomocy, powiedziałam. Bardzo by nam pomogło gdybyś podał nam pomocną dłoń. —A więc teraz potrzebujecie mojej pomocy? Zamrugał —Czego chcesz? Chrząknęłam. —Bierzemy Toma z nami, ale potrzebujemy eskorty. Gdzieś czają się demony które chcą go złapać. I nie zamierzają bynajmniej zaprosić nas na piknik. Jeśli im sie uda cały świat poniesie tego konsekwencje. To prawda że smoki mogą być bardzo nieprzyjemne kiedy maja ochotę na przekąskę. Jednak nie są demoniczne ani tak naprawdę złe. Szczęśliwie dla nas zazwyczaj nie lubią demonów. Uczyłam się o tym w szkole. Flam zmarszczył brwi... co nie było łatwe dla smoka. Po chwili ciszy która zdawała się trwać wieczność, powiedział: —Demony, powiadasz? Jedno jest pewne, nie są mile widziane na mojej ziemi. Chodź, będę wam towarzyszył do domu.

Gdy smok się wycofał, zagwizdałam uprzedzając Morio. Nagle oślepił mnie błysk światła. Kiedy zniknął i na nowo odzyskałam wzrok ujrzałam potężnego mężczyznę w długim białym płaszczu który stanął obok mnie. Jego srebrne włosy opadały mu do łydek, jego skóra przypominała alabaster. Tylko jego oczy pozostały takie same stalowo zimne. Mówiono mi, że smoki mogą przyjąć ludzką formę, przynajmniej te starsze, ale nigdy do końca nie wierzyłam że to prawda. Na widok olbrzyma, Morio otworzył szeroko oczy. —Jesteś … —Flam jak widać, odparł z lekkim uśmiechem. Zbierajmy się zanim zacznę się nudzić. Mając jego obraz w głowie ruszyłam za resztą. Zostałam nieco w tyle by móc go obserwować. Stał się człowiekiem! (nadal nie mogłam w to uwierzyć). Mimo surowego wyrazu twarzy był bardzo przystojny.... Ale mój prawdziwy podziw budziła tak naprawdę jego aura. Jego stara energia dawała mu majestatyczny wygląd. Wiec mógł mnie zjeść zarówno w swojej postaci smoka jak i człowieka. Muszę pamiętać by być grzeczna i nie drażnić go. —Wprawiam cię w zakłopotanie? zapytał bez odwracania się. Zarumieniłam się. Widać zauważył moją fascynację nim. —Po prostu... inaczej, odpowiedziałam jąkając się. Cały mój wdzięk, mój spokój i moje doświadczenie wydawały się zniknąć. Zostały wylane z kąpielą, jak dziecko. Morio spojrzał na niego czujnie. —Powiedz mi, czy gdybyśmy spotkali teraz kogoś w lesie, co ten by ujrzał patrząc na ciebie? —Mnie oczywiście! Tak jak widzisz mnie teraz ty: miły i ekscentryczny turysta. Oczywiście chciałbym nosić dżinsy i skórzaną kurtkę. Chyba muszę być głodny i samotny bo nie boję się przyłapania na gorącym uczynku. Zaśmiał się pod nosem co przypomniało mi, że mówię do smoka, a nie do człowieka..

—Czy zjadłeś dużo ludzi? zapytałam nie do końca będąc pewną czy chce znać odpowiedź. —Pytanie brzmi: co rozumiesz przez „dużo”. Kiedy odwróciłam się do niego, posłał mi swój uśmiech. Okay, smoki wiedzą jak używać swego uroku. —Poluję zależnie od swoich potrzeb, powiedział w końcu. Dlaczego nigdy nie byłam w stanie uzyskać od niego prostej odpowiedzi? Wszystko zależało od pytania. Smoki uwielbiały zagadki i niedomówienia. Kiedy zbliżaliśmy się do domu Toma, poczułam zdenerwowanie. Kto wie co tam znajdziemy? Czy są tam demony? Czy Chase i Delilah byli bezpieczni? Flam szedł przodem. Jego długi biały płaszcz owinął się wokół jego nóg. —Cóż, nie boi się... mruknął Morio. —Nie ma powodu, odpowiedział Tom. I zaśmiał się. —Zgadza się. Tom, posłuchaj mnie chwilę, powiedziałam otrząsnąwszy się . Ważne byś został z nami i trzymał się nas blisko. Za nikim nie idź nawet jeśli cię o to poprosi, ok? I nie zostawaj w tyle. Cały czas trzymaj się nas. —Bardzo dobrze ale chciałbym wiedzieć dlaczego mnie potrzebujecie. Nie mam nic specjalnego. Skrzywił się i spojrzał wyraźnie zdziwiony. Starałam się znaleźć zadowalające wyjaśnienie. Byłoby lepiej bym w tej chwili nie mówiła mu o wisiorku który nosił na szyi. Może zechce mu się grać bohatera i skorzystać z mocy ukrytych w pieczęci. Czułam że pieczęć kryła w sobie potężne siły o których nawet księga Babci Kojot nie wspomniała. Flam dał nam znać że możemy wyjść już z zarośli w których się ukryliśmy. Ledwie ruszyliśmy stopa w stopę, drzwi domu otworzyły się. Delilah i Chase wyszli nam naprzeciw nie spuszczając wzroku z naszych towarzyszy. —Wszystko dobrze... zaczęłam kiedy nagle od strony cedrów doszedł mnie tajemniczy dźwięk.

Wszyscy jednocześnie odwróciliśmy się w tamtym kierunku by ujrzeć mężczyznę wychodzącego zza starego cedru. Rozczochrany z błyskiem szaleństwa w oczach, wyglądał jak Albert Einstein. Miał na sobie coś w rodzaju kolczugi. Przyglądając mu się dokładniej zauważyłam że była zrobiona z folii aluminiowej. —O cholera, wymamrotałam. Jeszcze tego potrzebowaliśmy: kolejny świr! —Stuknięty, to pewne, odparł Flam przyglądając się naszemu tajemniczemu gościowi który starał się wyciągnąć długi nóż umocowany na łydce. Mój kolega wrócił. —Twój kolega? Zapytał Morio. Znasz tego faceta? —To nie jest demon, wtrąciłam. Flam zadrwił. —Demon? Oczywiście że nie. Ten mały facet odwiedza mnie od czasu do czasu. Próbował dwadzieścia razy. —Próbował dwadzieścia razy? Spytałam nie bardzo rozumiejąc. Próbował co? —Zabić mnie, powiedział Flam robiąc krok naprzód. Mała czarownico, przedstawiam ci starego George'a, który spędził ostatnie piętnaście lat próbując zabić smoka i jak się zapewne domyślasz wybrał sobie na cel mnie.

Rozdział 16 Stary George? Zaintrygowana spojrzałam na niego. —Georgio Profeta! Tak się nazywa, czyż nie? W tym czasie Delilah podbiegła do nas. Georgio lub Stary George, nieważne jak się nazywał, nie zauważył jej obecności zanim ta nie skoczyła na niego obezwładniając go. W tym samym czasie, lecz znacznie wolniej, dołączył do niej Chase. Nadal był blady i coś mi mówiło, że jego rodzinne klejnoty będą odpoczywały w wodzie do końca dnia. Jedno było pewne, Delilah nie będzie miała dziś z niego żadnego pożytku. Flam zbliżył się do pseudo-bohatera. Nie omieszkał rzucić okiem na moją siostrę po czym zwrócił swoją uwagę na człowieka pod nią. —George, George, George ... co ja mam z tobą zrobić? Już ci mówiłem żebyś dał sobie spokój. Nie uda ci się mnie zabić, wróć do domu i zapomnij o wszystkim a najlepiej zajmij się czymś innym. Wydawało się że polubił tego człowieka. —Kim są ci ludzie? spytała Delilah. Zamrugałam. —Cóż, myślę że poznałaś już pana Profeta, przynajmniej jego płaszcz. A on, powiedziałam wskazując na Flama (stał bezczynnie i wydawał się cieszyć sytuacją) to Flam smok. —Jak kapitan Flam? —Nie! Nie! Nie!!! S-M-O-K. Smok. Bez imion, ok? Zakryła usta dłonią. —Ach... ach, rozumiem! Smoki były mądre. Nawet jeśli zaczęłam szanować Flama, podanie mu naszych imion nie byłoby dobrym pomysłem.

—Jesteś twarda, mała czarownico, powiedział składając lekki pocałunek na moim czole. W kontakcie z wirem energii stworzonej przez jego usta, prawie omdlałam przed nim. Na szczęście udało mi się wziąć w garść. Delilah obserwowała nas z niedowierzaniem , po chwili na jej twarzy pojawił się uśmiech podobnie zresztą jak u Flama. —Pomóż mu wstać. On nie może mnie skrzywdzić i nic ci nie zrobi. Delilah wysłała mi pytające spojrzenie. Skinęłam jej głową. Następnie chwyciła go za ręce i pomogła mu wstać. Kiedy on starał się wygładzić swoją pseudo-kolczugę, dołączył do nas Chase trzymając w ręce rewolwer. Pokręciłam głową. —To nie jest dobry pomysł, powiedziałam wskazując na Flama. Ten ostatni spojrzał na niego i uśmiechnął się. —Miło mi. Ty musisz być… ? zapytał. Jego głos był uroczy, ciepły, co sprawiło że chciałeś powierzyć mu swoje najmroczniejsze sekrety. W chwili gdy Chase otworzył usta, chwyciłam go za ramię przyciągając do siebie. Wydał jęk protestu. —Przykro mi. Wiem że wciąż nie czujesz się za dobrze. Nie chcesz podawać temu mężczyźnie swego imienia, uwierz mi! Cokolwiek zrobisz, nie wymieniaj przy nim naszych imion. Pamiętasz smoka o którym rozmawialiśmy wcześniej? Witaj w jego świecie! —Smok? Wyraz zakłopotania na jego twarzy mówił jasno ”Och nie, nie znowu! " —Tak, powiedziałam "smok". Bardzo potężny. Flam może wygląda jak człowiek, ale uwierz mi pod tym atrakcyjnym wyglądem czai się prawdziwy ”ziejący ogniem”. Poznając twoje imię mógłby użyć go przeciwko tobie. Chase rzucił okiem na Flama po czym skupił swoją uwagę na mnie. —Piękny wygląd, co? Nie wygląda jak smok, to prawda. Muszę przyznać że otaczająca go aura arogancji wystarczy mi za dowód.

—Tak, dobrze. Godzinę temu był na tyle duży by zniszczyć twój dom. —Co oznacza, że smoki mogą przybrać ludzką formę? jęknął. Świetnie, więc może rozmawiałem nawet z jednym z nich ... dwadzieścia lat temu, nie wiedząc o tym? —To podsumowuje sytuację, powiedziałam. Nawet jeśli większość z nich nie spędza czasu na ulicy na rozmowach z przechodniami. Mają tendencję do... hmm... do zjadania ich. Lub trzymania w niewoli. Chase posłał mi kolejny swój uśmiech, który ujawniał jego strach. Ważne że mi uwierzył. —Powiedz, spytał (zachowując pozory zrelaksowanego co było tylko fasadą), myślisz że Delilah może wydać mu się słodka? Stłumiłam uśmiech. —Chase, chłopcze... zejdź na ziemię. Czy sam ślinisz się na widok modelek? Heidi Klum? Tyry Banks? Czerwieniąc się pochylił głowę. —Ech... i... —Tak właśnie myślałam. Więc wiedz, że w świecie wróżek Flam jest supermodelem. Przystojnym, seksownym, przykładem samca alfa. Ponadto Trillian wygląda przy nim jak skaut a wierz mi, trudno to sobie wyobrazić. Prawie straciłam oddech myśląc o moim kochanku Svartanie, który znajdował się teraz między życiem a śmiercią, ale nie dałam się przytłoczyć smutkowi. Smutek może poczekać. Na razie musiałam zająć się ważniejszymi sprawami. Chase się skrzywił. —Dobra, dobra. A kim jest ten facet na ziemi? —Georgio Profeta, nasz tajemniczy gość ze zdjęciem Toma Lane'a w swoim notesie. W rzeczywistości dowiedzieliśmy się czegoś o Tomie: to jest legendarny Tam Lin. Od setek lat był pod wpływem czaru królowej wróżek. Od tamtego czasu żyje pełnią życia. Nie pamięta jednak swego pochodzenia ani wieku. —Och, to robi się coraz lepsze, wymamrotał Chase. Zasadniczo wyglądem przypomina „Nieśmiertelnego”!

Zmarszczyłam brwi przypominając sobie film który polecił nam Chase. Oglądnęłyśmy go z Delilah, ale szczerze mówiąc jedyne co przykuło naszą uwagę to główny bohater. Obie byłyśmy pod wrażeniem głosu Christophera Lamberta. —Cóż, nie do końca. Tom nie będzie rządzić na ziemi i nie jest nieśmiertelny, choć dzięki nektarowi życia jest najstarszym człowiekiem jaki kiedykolwiek żył. —Nektar życia? (Chase zmarszczył brwi). Widzę że naprawdę czeka nasz długa rozmowa. Więc co robimy? Są tu demony? Co możemy zrobić z tą „rośliną” która nadal jest związana w środku? Zgodnie z naszym regulaminem musimy zabrać ją do świata wróżek na przesłuchanie. —Weźmiemy ją ze sobą. Co oznacza, że musimy się upewnić że będzie związana i zakneblowana. Prawdziwa przyjemność... Mam zamiar zadać kilka pytań Georgio, chce się dowiedzieć co tu robi. Powinieneś iść z Morio i Delilah przygotować Wisterię do podróży. Chase rzucił okiem na Flama. —Jesteś pewna że będziesz z nim bezpieczna? —Tak, myślę że mnie lubi, odpowiedziałam uśmiechając się. Pozostaje pytanie, czy to dobrze czy źle. Pospiesz się, musimy wyruszyć zanim pojawi się Luc le Terrible i jego zbiry. I chciałabym żeby Flam nam towarzyszył. Po tym całą trójką udaliśmy się do domu. Co do Toma, ten siedział uderzając butem w ziemię. Flam posłał mi spojrzenie prawie nie do odczytania. Ale to, co udało mi się zrozumieć sprawiło, że stałam się nerwowa. Czasami smoki przybierały ludzką postać aby przyciągnąć kobiety - były równie potężne jak zmysłowe, nawet jeśli z tych związków nie rodziły się dzieci. Nie mówię z własnego doświadczenia oczywiście, ale patrząc na piękno Flama rozumiałam pokusę. Pokręciłam głową aby oczyścić myśli. Najwyraźniej Trillian i Morio obudzili moje libido o którym myślałam że śpi. Stąpałam po niebezpiecznym gruncie, choć na pewno również zabawnym. Podeszłam do Georgio który leżał na ziemi i patrzył na smoka. Klęcząc obok niego, położyłam mu rękę na ramieniu. Wyglądał jak mały chłopiec któremu udało się wspiąć na karuzelę ale wcześniej zgubił bilet.

Ze wzrokiem miękkim a jednocześnie zdezorientowanym, podniósł głowę w moim kierunku. —Tak? —Nazywasz się Georgio, czyż nie? Georgio Profeta? Zamrugał, jakby rozważał moje pytanie, po czym skinął głową. Nie bardzo rozmowny. Zrobiłam kolejną próbę. —Co robiłeś w pobliżu naszego domu? Mamy twój notes i kurtkę. Po chwili milczenia odpowiedział: —Byłem w barze, kiedy rozmawiałaś o Tomie z Japończykiem. Myślałem że chcecie zabić smoka. Musiałem wam przeszkodzić! To jest moje przeznaczenie. Śledziłem cię by odkryć, kim jesteś. Więc to tak, pomyślałam, chciał pokonać Flama? —Georgio, nawet nie wiedzieliśmy o istnieniu smoka dopóki nie znaleźliśmy twojego notesu. Odkąd wiesz że tam jest? —Bardzo długo, powiedział unikając mojego wzroku. —Ilu dokładnie znasz ludzi? Mrugnął do mnie z uśmiechem. —Zbyt dużo, odparł smok, mieszkam tu przez długi czas. Na szczęście większość z nich nie jest w stanie znaleźć moich śladów. Jestem dobry w iluzji, jak ty i twój chłopak który może zaświadczyć. —To tylko przyjaciel, odpowiedziałam. —Jeśli to jest przyjaciel, chciałbym wiedzieć jak traktujesz swojego kochanka, zadrwił (prychnął dymem z nozdrzy i mrugnął... gdzie była granica między człowiekiem a smokiem?) Nie masz chłopaka, mała czarownico? —Przestań z tym uśmiechem, odparłam (po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że Flam był świadkiem wszystkiego). Tak, mam chłopaka. Jeśli mam być szczera, to Svartån, więc bądź grzeczny bo na pewno nie będzie zadowolony wiedząc że mi zawracasz głowę.

Jego oczy zaświeciły z wściekłości. —Nie strasz mnie! Nigdy nie zapominaj z kim rozmawiasz! Zadrżałam. Źle, bardzo źle. Miły czy nie, smok pozostaje smokiem, niezależnie od swego wyglądu. —Przykro mi, powiedziałam cicho. —Wróżki... wszystkie jesteście plagą, warknął. Po chwili milczenia dodał: Jeśli dobrze rozumiem, twój chłopak jest Svartånem a ty uprawiasz seks z demonem lisem? Nic nie odpowiedziałam. Czasami milczenie jest złotem. —Pokazałaś mi że ludzie nie widzą tylko tego, co chcą zobaczyć. Mają też dużo wyobraźni. —Posłuchaj! powiedziałam zwróciwszy sie do Georgio, nie jesteśmy tutaj aby zabić Flama. Szukaliśmy Toma, to wszystko. Ale... nie możesz dalej tak żyć. To jest niebezpieczne, w końcu zostaniesz pożarty. Usta Georgio zaczęły drżeć. —Jestem święty George! Zabijanie smoków jest moim przeznaczeniem! Spojrzawszy mu głęboko w oczy zrozumiałam, że naprawdę w to wierzy. Jednak w przeciwieństwie do wspaniałej przeszłości Toma, Georgio nie był świętym za którego się podawał. Jeśli faktycznie planuje zabić smoka to umrze nie zdążywszy nawet wyciągnąć miecza. Musi wrócić do domu i ktoś powinien mieć na niego oko. Przejechałam palcami po jego kolczudze. Była rzeczywiście plastikową imitacją pomalowaną sprejem - niewygodną i bezużyteczną. W chwili gdy podeszłam do Flama, zmarszczyłam nos wyczuwając zapach dymu i piżma. Wyprostowałam ramiona. —Opowiesz mi o nim więcej? spytałam wskazując na Georgio. Marszcząc brwi, Flam miał wygląd obrzydzenia na twarzy. —On myśli że jest pogromcą smoków. Pierwszy raz kiedy mnie wyzwał, byłem ostrożny. A potem coś mnie w nim zafascynowało i darowałem mu życie. Podczas jego drugiej wizyty przybrałem ludzką postać, aby zrobić rozeznanie w mieście. Najwyraźniej ma na moim punkcie obsesję ale nie jest to niebezpieczne. Mieszka z babcią i pracuje na targu gdzie zajmuje się prostymi rzeczami.

Każdy inny smok byłby go już dawno pożarł. Nie zdając sobie sprawy z tego co robię, położyłam rękę na ramieniu Flama. —Żal ci go, prawda? Dlatego go nie zabiłeś. Jego wzrok padł na moja rękę następnie odepchnął mnie. —Nie czuje żalu dla żadnego człowieka, odparł, choć wyraz jego twarzy mówił coś innego. —Nie zabiłeś Toma, choć miałeś ku temu okazję, rzuciłam. Przyznaj się, masz słabość do ludzi. Kiedy ostatni raz zjadłeś człowieka ? Nagle smok złapał mnie w pasie, przyciągając do siebie. Moje stopy nie dotykały ziemi. Zdyszany, przycisnął czoło do mojego patrząc mi prosto w oczy. —Mała czarownico, to moje ostatnie ostrzeżenie: uważaj na to co mówisz. Starałam się uwolnić, ale jego uścisk był stalowy. Jaka byłam głupia. Jąkając się wydusiłam przeprosiny: —Przykro mi, naprawdę. Postaw mnie proszę. Flam zacieśnił uścisk. —Mógłbym zabrać cię ze sobą, szepnął z nosem w moich włosach. Nikt nie mógłby mnie powstrzymać. Po tym wszystkim, jesteś mi coś winna. —Flam, odpowiedziałam mając nadzieję że mój głos nie drżał. Puść mnie, proszę. Wiele zależy od bezpieczeństwa Toma. Nie miałam zamiaru mówić mu że wisiorek Toma zawierał ogromną moc - na pewno nie byłoby to wskazane. Jego oczy zaczęły mienić się wieloma kolorami. Z twarzą ukryta w moich włosach, zaczął bardzo powoli lizać moje ucho. Zgubiona w uczuciach, zamknęłam oczy, zrelaksowana, po chwili ułożył mnie delikatnie na ziemi. —Dziękuję, powiedziałam drżąc. Raz jeszcze przepraszam. Patrzył na mnie spokojnym i czujnym wzrokiem. —Idź, powiedział. Nie martw się o George'a. Sprawię że wróci bezpiecznie do domu.

Ale pamiętaj mała czarownico że wkrótce się zobaczymy. Obiecuję ci to. Nie zwlekając wycofałam się. —Chodź Tom, idziemy, musimy się spieszyć, rzuciłam. W drodze do domu rzuciłam okiem przez ramię. Na skraju lasu stał Flam obserwując każdy mój krok. Kiedy poczuł mój wzrok, skinął mi ręką po czym zniknął w lesie. George szedł za nim jak szczeniak. Delilah i Chase pomogli Morio który niósł Wisterię. Związaną jak świąteczny indyk i szczelnie zakneblowaną. —Pospieszmy się. Mamy mało czasu, czuję to w powietrzu. Wszyscy załadowaliśmy się do samochodu. Jako że Chase nadal nie doszedł do siebie, Delilah zaproponowała że poprowadzi. W myślach podziękowałam swoim szczęśliwym gwiazdom za pomoc w uwolnieniu Toma. Ogólnie rzecz biorąc wszystko układało się lepiej niż to sobie wyobrażałam, ale mieliśmy przed sobą jeszcze długą drogę. W drodze powrotnej atmosfera była ciężka. Z jednej strony dlatego, że mieliśmy ze sobą związaną i zakneblowaną Wisterię. Z drugiej strony, ponieważ Luc le Terrible deptał nam po piętach. Szept wiatru powiedział mi że odkrył prawdę i przeklął nas wszystkich. Im więcej o tym myślałam tym bardziej mnie to martwiło. Sfrustrowana skupiłam swój wzrok na drodze. —Nie możemy jechać szybciej? Na siedzeniu obok mnie Chase pokręcił głową. —To nie jest dobry pomysł, Camille. Jeśli zostaniemy zatrzymani... mam odznakę, ale z Wisterią związaną z tyłu możemy mieć problemy. Miał rację. Przyjrzałam się Morio siedzącemu z nią z tyłu. Jego oczy były w niej utkwione. Był czujny i przygotowany na najgorsze. Musieliśmy dostarczyć ją OIA jako szpiega działającego na szkodę Agencji. Ponadto było możliwe, że uda nam się dowiedzieć czegoś więcej o planach Skrzydlatego Cienia. —Mam jechać bezpośrednio do Voyagera? Spytała Delilah. Pomyślałam przez chwilę.

Tak byłoby najszybciej ale istniało duże prawdopodobieństwo że czekają tam na nas dwa demony. Pokręciłam głową. —Nie. Menolly powiedziała że zna tajne przejście. Potrzebujemy jej by nam je wskazała. Najlepiej jak ukryjemy się w domu i poczekamy aż się obudzi. W ten sposób zaprowadzi nas tam. —Może udało nam się zabić zmiennokształtnego ale jestem pewny, że demony mają wielu innych sojuszników poza tą tu, odparł Morio. Należy się ich spodziewać. —Zgadzam się, odpowiedziałam. Delilah, wjedź boczną drogą i zaparkuj z tyłu domu. Nie trzeba rozgłaszać naszego przybycia. Wjechaliśmy na podjazd prowadzący do tylnych drzwi gdzie powitały nas pierwsze promienie świtu. Podczas gdy ja rozglądałam się wokoło skanując cały obszar, naraz od szyi do ramienia przebiegł mnie dreszcz. Demoniczna aura. —Ktoś tu jest, szepnęłam. Mam nadzieję że wszyscy mają się dobrze. Delilah zaparkowała w pobliżu wielkiego dębu. Nie wyłączając silnika odwróciła się do mnie. —Co robimy? Wchodzimy? Rozważałam nasze opcje. —Pójdę pierwsza. Chase, będziesz mi towarzyszył. Delilah, Morio, wy zostaniecie tutaj i będziecie pilnować Toma i Wisterii. Jeśli coś nam się stanie, udajcie się niezwłocznie do Voyagera. Kiedy wysiedliśmy z samochodu kierując sie błotnistą ścieżką w stronę drzwi, Chase zdawał się jeszcze trochę cierpieć choć ewidentnie było z nim lepiej. Wyciągnął pistolet z kieszeni marynarki. Podeszłam do niego cicho. —Kule nic nie zrobią demonom, chyba że są poświęcone wodą święconą. —Woda święcona? spytał nieruchomiejąc. Pokręciłam głową. —Może i woda święcona będzie działać ale lepsza byłaby ta zaczarowana przez czarodziejów, którzy wiedzą jak okiełznać demony. Chase odchrząknął.

—Nie masz jej przypadkiem ze sobą? —Niestety nie, odpowiedziałam. Nie mam również ukrytego w rękawie czarodzieja tego kalibru. Wierz mi, chciałabym! W ostatnich latach OIA zdawała się wszystko lekceważyć, także nie byliśmy przygotowani do tego rodzaju sytuacji. Jednak.... (zaczęłam myśleć o Voyagerze) może są ze dwie butelki w barze. Wątpię w to, ale może będziesz miał szczęście. —Zajrzymy do środka? spytał z wahaniem stając na ganku. Wtedy zrozumiałam że się boi. Bycie częścią OIA było fajne, zapewne czuł się silny i ważny. Jednak teraz, stojąc w obliczu realnego zagrożenia jego praca zdawała się tracić swój urok. Minęłam go na schodach. —Nie możemy sobie pozwolić na to aby dowiedzieli się o naszej obecności. Chodź Chase. Opamiętaj się. Poza tym aura którą czuję należy do istoty mniej niebezpiecznej. Goblin lub coś w tym stylu... Ostrożnie otworzyłam drzwi. Na tyłach domu przechowywałyśmy masę narzędzi ogrodowych. Jednak w odróżnieniu od innych, my trzymałyśmy również worki 50cio kilowe z solą i podobne z piaskiem dla kotów, dla mojej siostry. Chase trzymał się blisko nie spuszczając ze mnie wzroku. Widać w tej chwili ufał mi bezgranicznie. Miałam nadzieję, że go nie zawiodę. Drzwi do kuchni były zamknięte na klucz. Starając się rozbroić zamek, próbowałam zajrzeć przez szczelinę między zasłonami. Z tego co udało mi się zobaczyć, pokój wydawał się być pusty, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło. Demony mogą wtopić się w tło. Biorąc głęboki oddech odwołałam się do mocy Matki Księżyca. Prąd zatrzeszczał w moich rękach, następnie ramieniem pchnęłam drzwi i weszłam do kuchni rozglądając się czujnie wokoło. Wszędzie panowała cisza, a jednak coś było nie tak. Starając się zrozumieć co to, zauważyłam że karton Maggie zniknął. Brak oznak Iris. Duchy domu które kochały jedzenie. Cholera, co się z nimi stało? Chase złapał mnie za ramię. —Odsuń się dwa kroki, mam wystarczająco dużo siły w rękach, aby przeciąć cię na pół. Uwierz mi, nie chcesz tego, szepnęłam.

Z rewolwerem skierowanym w stronę sufitu, Chase zdawał się być zdenerwowany. —I co teraz? —Chcę wiedzieć gdzie są Maggie i Iris, odpowiedziałam mrużąc oczy. Miałam nadzieje znaleźć je tu obie. Musiało istnieć logiczne wytłumaczenie. Nie podobała mi się unosząca się w powietrzu energia... Skupiając się natrafiłam na zakłócenia. Nie wyczuwałam Maggie, Iris ani nawet Menolly. Spojrzałam w kierunku korytarza który prowadził do salonu. Demoniczna aura zdawała się rosnąć w tamtym kierunku. Nasz wróg miał więcej mocy niżbym sobie tego życzyła. Przez chwilę wahałam się czy nie zawołać Delilah i Morio. Porzuciłam jednak tę myśl wiedząc, że nie możemy zostawić Toma samego. Olśniło mnie, że demony mogły się rozdzielić. W takim przypadku pokonanie jednego byłoby łatwiejsze niż dwóch... Co nie zmieniało faktu że powinniśmy się mieć na baczności. Powoli ruszyłam korytarzem modląc się by demony nie znalazły Iris i Maggie. Jeszcze dziś rano nie sądziłam byśmy byli w niebezpieczeństwie, nasz dom był chroniony. Niemniej komuś lub czemuś udało się pokonać zabezpieczenia. Z tą myślą żołądek podjechał mi do gardła. Modliłam się by moja wyobraźnia nie spłatała mi figla. Byłam głupia zostawiając je same... Chase trzymał się za mną, czułam jego strach i zniecierpliwienie. Część niego cieszyła się z sytuacji. Tropienie i polowanie. Nie rozumiałam go za dobrze. Matka Księżyca nie była miłą boginią która obserwuje swoje dzieci szeptając im do ucha bajki. Była potężną i surową władczynią, która wymagała posłuszeństwa. Na końcu korytarza usłyszałam ruch. Wziąwszy głęboki oddech byłam gotowa do działania. Gdy weszłam do salonu, zobaczyłam wysokiego mężczyznę stojącego na środku pokoju. Z włosami koloru blond i szkarłatnymi oczami. Nosił jedwabną koszulę i brązowe spodnie. Jeśli Morio byłby ze mną, zapewne udałoby mu się usunąć iluzję ujawniając jego prawdziwą naturę. Chase zatrzymał się, urzeczony. —Jest piękny, zaczął. —Nie (przerwałam mu). Jest iluzją. To czarnoksiężnik i rzucił na ciebie urok. Bądź ostrożny. Blondyn roześmiał nieprzychylnie.

Oczywiście nie był naprawdę Świętym Mikołajem (szczerze mówiąc, poznałam prawdziwego świętego... wierzcie mi, nie przypominał tego tutaj). Ten człowiek... nie, nie człowiek – demon! Demon w pięknym opakowaniu. Byłoby mu niewątpliwie na rękę gdybym straciła koncentrację tym samym podpisując na nas wyrok śmierci.. —Nie patrz mu w oczy, powiedziałam. Nagle uświadomiłam sobie, że nie znałam mocy tej istoty poza zdolnością rzucania uroków. O ile mi wiadomo, nie może być tak silny jak Flam. Żałowałam że nie ma go z nami. —Jeśli dasz mi człowieka daruje ci życie wyrzucił demon. —Jakiego człowieka? Tego tutaj? spytałam wskazując na Chase, jakbym nie rozumiała. Chciałam go zapytać gdzie są Iris i Maggie, nie chciałam jednak ryzykować ujawnienia ich obecności. Obserwując Chase'a stworzenie zachichotało. Przez chwilę złudzenie zakołysało się ukazując mi jego prawdziwy wygląd. Był duży, ciemny i miał skórę gada. W rzeczywistości to wyglądał jak jaszczurka z dwoma nogami. Jego palce zakończone były ostrymi jak żyletki pazurami. —Cholera! Chase, idź stąd i sprowadź Morio i Delilah. Następnie zamknij się w samochodzie. Ustawiłam się między nimi dwoma. Chase się wahał. Krzyknęłam: Pośpiesz się! Rób co mówię albo umrzesz. Zaufaj mi! Chase zaczął biec. Skoncentrowałam się na kuli Księżyca która pojawiła się na końcu moich palców. Już wystarczająco długo rozmawialiśmy. —Płoń! krzyknęłam stając naprzeciw czarnoksiężnika. Energia uciekła z moich rąk uderzając z całej siły w jego klatkę piersiową. Kiedy się osunął, zobaczyłam jak z jego skóry wydobywa się dym a złudzenie które stworzył znika. Ukryta za łukiem prowadzącym do salonu, skorzystałam z okazji zbierając jeszcze więcej energii. Czując jak ta energia zbiera się we mnie, starałam się sobie przypomnieć wszystkie znane mi zaklęcia których mogłabym teraz użyć. Jednak nic nie było tak radykalne i efektywne jak użycie kuli energii... Bez powodzenia starałam się usłyszeć jego oddech co było dziwne... Ze wszystkimi zabezpieczeniami otaczającymi dom musiałam coś wyczuć. Nie byłam na tyle głupia by spojrzeć gdzie się obecnie znajduje. Ale musiałam wiedzieć gdzie poszedł. Rzucając okiem ujrzałam go stojącego z drugiej strony drzwi tak, że mógł swobodnie wyjść przez okno.

Zbierając się na odwagę, zbliżyłam się ostrożnie by wyjrzeć na zewnątrz. Okna były zamknięte, ale nie było również żadnego śladu demona. Gdzie się podział? Nie mogłam szukać go teraz będąc jednocześnie gotową do ataku. Niechętnie, skoncentrowałam się na poszukiwaniu jego energii. Tam! Skierował się na środek salonu. Purpura i szkarłat były widoczne jak ślady na piasku. Ale nagle zniknęły! Cholera! Albo użył teleportacji albo zatarł za sobą ślady. Teraz może być wszędzie. Sfrustrowana opuściłam broń. Pierwszy błąd jaki popełniłam. Drugi oznaczałby moją śmierć. Zamyślona nie usłyszałam szelestu za sobą. Zanim mogłam cokolwiek zrobić, potężne ręce demona zamknęły się wokół mojej talii przyciągając mnie do siebie. —Daj mi człowieka albo zrobię z ciebie miazgę, zagroził chrapliwym głosem. Kiedy mówił, usłyszałam inny dźwięk. Czarnoksiężnik wydał krótki krzyk a potem mnie puścił. Upadłam. Kiedy stanęłam na nogi, odwróciłam się i zobaczyłam Iris która dźgnęła go w plecy parą nożyc. Kiedy ten zrobił krok w jej stronę duch domu którym była wycofał się przerażony.

Rozdział 17 —Ratuj siebie Iris! Sprowadź pomoc! Zanim zdążył mnie usłyszeć, zrobiłam unik podcinając mu nogi. Czarnoksiężnik potknął się i upadł, przeklinając mnie w swoim języku .Nie czekając aż odzyska siły, wysłałam mu błyskawicę, która uderzyła powalając go, ale nie na długo... Wściekły demon wstał. Jego skóra była jak skórzana zbroja koloru zaśniedziałej miedzi. Kiedy otworzył usta, zobaczyłam na jego zębach i kłach lśniące krople. Świetnie! Gościu miał jad w ślinie! To było powszechne wśród pomniejszych demonów. —Ty naprawdę jesteś brzydki… Kiedy poczułam pocałunek pioruna, otworzyłam swój umysł wchłaniając jego energię. Po chwili uderzyła we mnie z całą siłą. Za wszelka cenę musiałam zachować przytomność. Gdybym zemdlała, odwróciłaby się przeciwko mnie. Drżąc, wstałam. Czarnoksiężnik zdawał się mnie naśladować gotowy do ataku. Zupełnie jak Jukoni z wyspiarskich Krajów Cienia. Oboje czekaliśmy na sygnał by rzucić się sobie do gardeł. I jak oni, będziemy walczyć aż do śmierci. Jednak w przeciwieństwie do wojowników oceanu, nie czułam się gotowa na śmierć. —Daj sobie spokój, czarownico. Wiesz że nie możesz mnie pokonać, powiedział demon ochrypłym głosem wydając przy tym syk swoim długim językiem. Ignorując zagrożenie i groźby, skupiłam swoją uwagę na energii wewnątrz. Czułam jak rosła we mnie stając się przerażająca. Płomienie zaczęły pojawiać się na moim ciele. Biorąc głęboki oddech poprosiłam Matkę Księżyca o pomoc. Ona odpowiedziała z całą swoją potężną mocą. Jej czysto srebrna krew popłynęła w moich żyłach, krew przeciw krwi, oddech przeciw oddechowi, skóra przeciw skórze. Biorąc ostatni wdech uniosłam ręce. Może i był demonem ale ja byłam w połowie wróżką a w połowie człowiekiem. Chociaż moje moce czasami płatały mi figle, mogłam kontrolować Księżyc i błyskawice. Zmrużył oczy i zatrzymał się. —Czarownica... —Dokładnie, odpowiedziałam. Zapomniałeś o lekcji uprzejmości numer jeden. Nigdy, przenigdy nie wkurzaj czarownicy!

Następnie energia spłynęła z moich rąk. Błyskawica uderzyła go z całą siłą w pierś. Jęknął i zakołysał się. Poczułam w powietrzu zapach spalonej skóry. Natychmiast byłam gotowa na kolejny atak. Gdy demon rzucił się próbując uderzyć mnie jedną ze swoich wielkich łap, zwinnie uniknęłam jego ciosu. Ale on nie zamierzał rezygnować, na nowo zaatakował. Tym razem prawie mu się udało. Starając się nie stracić równowagi, rzuciłam się na bok lądując w drugim końcu pokoju. Jeśli ktoś szybko mi nie pomoże skończę jak kebab. Przyczajona wsłuchiwałam się w otoczenie licząc na wsparcie. Nada. Kiedy już straciłam nadzieję, usłyszałam coś - małe "klik" dochodzące z kuchni. Dzięki grubej warstwie chmur, słońce zaszło wcześniej. —Ha! Demon! Choć i skop mi tyłek! zabrzmiał znajomy głos. W momencie gdy czarnoksiężnik się odwrócił, zobaczyłam czerwone oczy i kły Menolly. Kiedy skoczyła na niego, posłałam mu nowa dawkę energii celując w nogi. Jego skóra była tak gruba, że strzał pozostawił po sobie jedynie powierzchowne obrażenia. W pokoju rozbrzmiał grzmot i błyskawica przeszyła jego ciało. Menolly mruknęła powarkując, piorun nie mógł jej zranić ale ich nienawidziła. A demon jeszcze bardziej. Odwrócił się. Udało mu się mnie trochę zadrasnąć i przygnieść do podłogi. Kiedy zobaczyłam jego zęby blisko swojej twarzy, krzyknęłam. Na szczęście Menolly, moja młodsza siostra, zdjęła go ze mnie i podniosła jedną ręką. Cofnęłam się, by dać jej wolne pole. Z otwartymi ustami Menolly pochyliła głowę. Jej kły błysnęły, śmiercionośne i ostre jak igły. Opanowana przez żądzę krwi upadła wraz z nim na ziemię wgryzając się głębiej w jego szyję. Czarnoksiężnik walczył, ale jej uścisk był zbyt mocny. Piła.. słyszałam ssanie. Czując nudności nie mogłam oderwać od niej wzroku, patrząc z chorobliwą fascynacją jak moja siostra się pożywia. Nigdy wcześniej nie widziałam jej pożywiającej się .- przynajmniej nie w tym stylu. Nie raz widywałam ją w towarzystwie potencjalnych ofiar, zwykle byli to cudzoziemcy. Ale ani ich nie zabijała ani nie raniła. Nie zdawałam sobie sprawy, że wampiry były tak silne. Nawet gdyby to była kwestia życia i śmierci, ta wizja mi przerażała. Jednak starałam się ignorować swoje obrzydzenie. Nie miałam prawa czuć współczucia lub litości dla niego. Gdyby miał okazję, to zabiłby nasz wszystkich. Ponadto miałam własne problemy do rozwiązania. Pod wpływem skurczów zaczęłam się trząść.

Przywołanie pioruna, szczególnie dużej ich ilości w krótkim czasie, ma swoje wady. Kiedy oparłam się o drzwi, Morio wpadł do pokoju. Obserwując sytuację, podszedł do mnie. —Wszystko w porządku? spytał. Skinęłam głową i zadrżałam słysząc demona krztuszącego się, a następnie tracącego przytomność. Pochylając się nad nim, Menolly stała na palcach, co nie było normalne samo w sobie. Krew ściekała jej po brodzie ... ciemna krew, prawie czarna, ale jednak krew. Z dzikim błyskiem w oczach podniosła rękę na znak bym nie podchodziła. —Nie zbliżaj się do mnie, powiedziała ochrypłym głosem. Zaraz wracam. Po czym skierowała się w stronę kuchni. —Czy wszystko z nią dobrze? mruknął Morio. —Musi kontrolować swoje pragnienie krwi, odparłam krzywiąc się od bólu w plecach i skurczów. Cholera, wszystko mnie bolało. Menolly wróci jak się uspokoi. W międzyczasie powinniśmy przyjrzeć się czarnoksiężnikowi. Zdrętwiała starałam się rozprostować kręgosłup. —Gotowa? spytał Morio. Skinąwszy głową zbliżyłam się do stwora i dałam mu kopa, aby sprawdzić czy żyje. —Myślę że on nie żyje. Morio ukląkł obok niego. Ostrożnie odwrócił jego głowę na bok Z dwóch widocznych nacięć spływała jeszcze krew, ale najwyraźniej Menolly zakończyła jego żywot skręcając mu kark. Z racji iż nie pił jej krwi, nie mógł przeżyć. Dwa mniej! Pozostawał tylko Luc le Terrible. —Jeden problem z głowy, odparłam pozwalając sobie upaść na ławkę. Teraz możemy iść po Toma i rozważyć jak bezpiecznie dostarczyć go do Voyagera. Nie należy zapominać o Lucu i wierz mi, jest znacznie gorszy od harpii czy nawet czarnoksiężnika. Prawie udało mu się zabić mojego ojca! Zaskoczył mnie nagły hałas. Na szczęście była to tylko Menolly która wychyliwszy głowę zza drzwi spytała ponurym głosem: —Czy on nie żyje?

—Nie żyje. Wszystko w porządku? Spojrzała na mnie jeszcze bledsza niż zwykle. Zastanawiałam się jaki wpływ miała krew demonów na wampiry. Wzruszając ramionami odpowiedziała: —Myślę że tak. Ta istota była okropna! Przez nią mam nudności. Musze doprowadzić się do ładu. To powiedziawszy udała się do piwnicy. Nawet jeśli pragnęłam jej towarzyszyć wiedziałam, że potrzebuje teraz samotności. Wampir czy nie, nikt nie lubi źle wyglądać. —Morio, wpuść resztę. Idę poszukać Maggie i Iris. —Iris jest w porządku. Przybiegła do nas tak jak ją prosiłaś. Morio dał kopa demonowi, tak na wszelki wypadek. Czarnoksiężnik ani drgnął. Zaraz wrócę, krzyknął kierując się w stronę drzwi. Mając nadzieję, że nikt nie będzie ubiegać się o ciało (na przykład Luc le Terrible), skierowałam się do kuchni. Tajne przejście prowadzące do piwnicy było otwarte. Powoli zeszłam schodami na dół. Usłyszałam jak wymiotuje w pokoju obok. Świetnie! pomyślałam czując jak żołądek podjeżdża mi do gardła. Jeszcze chwila a do niej dołączę. Myśl o smaku krwi demona sprawiała, że bolało mnie serce ze względu na Menolly, ulżyło mi wiedząc że jej też nie smakowała. Wreszcie,.... —Muf Muf! Z drugiej strony łóżka blisko ściany usłyszałam dźwięk. Przyspieszyłam kroku kierując się w tamtą stronę. W kartonie siedziała rozbudzona już Maggie bawiąca się kostką Rubika, co widać sprawiało jej dużo frajdy (szczególnie podgryzanie jej). Zobaczywszy mnie wyciągnęła do mnie łapki; nie wahając się wzięłam ją na ręce. — Witaj kochanie, to Iris cię tu przyprowadziła? — Myślałam że będzie tu bezpieczniejsza gdy demon dostał się do domu, odparła Iris stojąc u stóp schodów. Oprócz naszej trójki była jedyną która wiedziała o ukrytym przejściu. Oczywiście obiecała zachować to w tajemnicy. —Miałaś rację, powiedziałam. Cieszę się że żadnej z was nie stała się krzywda! Co się stało? (zanim zdążyła odpowiedzieć, podniosłam rękę).

Poczekaj, opowiesz nam gdy będziemy wszyscy razem. Chodźmy, Menolly dołączy do nas w ciągu kilku minut. Uważając by dobrze zamknąć za sobą wejście, skierowałyśmy się do salonu. Tam czekali już na nas Delilah i Chase wraz z Wisterią, która nadal była związana i zakneblowana. Morio trzymał wartę przy oknie. Co do Toma, to siedział zdezorientowany w bujanym fotelu. Wyglądał na zmęczonego. Usadowiłam się trzymając Maggie w ramionach na podłodze, w pobliżu Delilah. Starałam się rozluźnić mięśnie szyi. Gdybym była człowiekiem, miałabym już pewnie parę złamanych kości albo gorzej, przetrącony kark. Jeśli o mnie chodzi to potrzebowałam dobrej masażystki i to jak najszybciej. Kiedy oparłam się plecami o nogi Delilah, ta zaczęła powoli masować mi ramiona. Maggie wykorzystała tę chwilę by jeszcze bardziej się we mnie wtulić. Początkowo nikt nie odważył się powiedzieć ani słowa, a po chwili wszyscy zaczęli mówić naraz. —Hola! Uspokójcie się! Naraz zaczęła mnie boleć głowa. Potyczka z czarnoksiężnikiem nie przyniosła mi nic dobrego. Po przekazaniu Maggie Delilah, wstałam. W tym momencie, weszła Menolly. Wymieniłyśmy spojrzenia. Bez słowa jedna zrozumiała drugą. Czekała nas długa dyskusja na temat śmierci demona. W międzyczasie skinęłam by usiadła. Menolly rzuciła okiem na Wisterię. —Co ona tu robi? I dlaczego jest związana? Pokręciłam głową. —Poczekaj chwilę, powiedziałam. Musieliśmy omówić wiele spraw ale robienie tego w obecności Wisterii byłoby wielkim błędem, potencjalnie śmiertelnym. Musieliśmy ją gdzieś ukryć nie ryzykując że znajdzie ją Luc le Terrible lub jego zbiry. —Nie możemy jej tu trzymać, powiedziałam wskazując na nią palcem.

Jej oczy zabłysły tak, iż byłam pewna że przy pierwszej okazji z wielką przyjemnością zabije nas jednego po drugim. —Nadal uważam że powinniśmy ją zabić, interweniował Morio niewzruszony. Stanowi dla nas zagrożenie, dla nas i dla naszej misji. Nie możemy pozwolić by nam uciekła. Wiedziałam że ma rację, ale było mi trudno pogodzić się z jej śmiercią. Rzuciłam okiem na Menolly która przyglądała się ze zdziwieniem nimfie. Marszcząc brwi Delilah pokręciła głową. —Nawet jeśli to ma sens, nie możemy tego zrobić. Najlepiej będzie przekazać ją OIA, może im uda się wydobyć z niej informacje o innych szpiegach. —Szpieg? Tym jesteś? spytała Menolly zwracając się do Wisterii. Od początku jesteś szpiegiem??!, Jocko ci zaufał! Jeśli masz coś wspólnego z jego śmiercią...(jej kły wydłużyły się). Ostrzegam cię, może nie masz w żyłach ciepłej krwi ale mogę cię zabić równie łatwo jak muchę. —Dość! krzyknęłam (coraz bardziej bolała mnie głowa, moim jedynym życzeniem było zakopanie się pod kołdrą). Menolly, nawet jeśli miała współudział w śmierci Jocko, nie sądzę by wiedziała o tym. Bardziej przyda nam się żywa niż martwa. Lepiej znajdźmy dla niej lokum, bo musimy porozmawiać. —To proste, odpowiedziała Menolly podchodząc do niej i uderzając ją w głowę wystarczająco mocno by ta straciła przytomność. Problem rozwiązany. Umieśćmy ją teraz w saloniku. Unosząc brew, Delilah przekazała Maggie Chasowi. Następnie z pomocą Morio umieścili Wisterię w saloniku. Przez cały ten czas milczała. Żałowałam że nie ma nikogo kto by mógł stanąć na straży... pozostawało mi jedynie zaciągnąć zasłony i zostawić drzwi uchylone. Wróciwszy do salonu, Delilah wzięła mnie na stronę. —Menolly jest na granicy. Co się stało? —Zabiła czarnoksiężnika. Być może to jego krew jej zaszkodziła? Nie mogłam przestać myśleć o Menolly. Jakie inne skutki może wywołać krew demona na wampira? Menolly karmiła się wszelkiego rodzaju szumowinami. Czy jego krew mogla mieć na nią negatywny wpływ? Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się nad tym.

Gdy wszystko się skończy, będę musiała z nią o tym porozmawiać. Wraz z Morio wyjaśniliśmy co się stało, przedstawiając jej jednocześnie Toma. Na co Menolly skinęła mu głową, tymczasem Iris podeszła do niego. —Chcesz filiżankę herbaty? spytała, wciąż troszcząc się o dobro innych. Z nieśmiałym uśmiechem skinął głową. —Dziękuję. Bardzo chętnie. —Najpierw opowiedz nam co się stało, potem będziesz mogla zrobić herbatę dla wszystkich, jeśli zechcesz. Kiedy jej mrugnęłam, odpowiedziała mi uśmiechem. Miło było mieć kogoś kto grał role mamy... i troszczył się o nas. Choć wyglądała młodo, Iris była znacznie starsza od nas. Wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze, ręce złożone na kolanach, jakby przygotowywała się do wygłoszenia mowy. —Skończyłam podawać śniadanie Maggie gdy usłyszałam hałas w salonie. Rzuciłam okiem w jego kierunku i zobaczyłam demona. Zanim mnie wyczuł złapałam Maggie i jej karton... (zatrzymała się by spojrzeć na Chase'a i Morio). Ukryłam się tam gdzie mnie znaleźliście. Kiedy usłyszałam odgłosy walki wyszłam z ukrycia. Talon-haltija miały bardzo dobry słuch, mogły znaleźć myszkę do stu metrów. Nie byłam więc zaskoczona że nas słyszała ukryta w tajnym przejściu. Wdzięczna że nie ujawniła tajemnicy Menolly, chrząknęłam: —Jestem pewna że czarnoksiężnik był sam, odparłam. Co oznacza że Luc le Terrible oczekuje nas w Voyagerze. Zastanawiam się czy wie że jego giermek został unieszkodliwiony. —Uważasz że są powiązani telepatycznie? zapytał Chase. Wzruszyłam ramionami. —Nie mam pojęcia. Minęło sporo czasu odkąd ktoś z OIA miał do czynienia z demonem, z wyjątkiem naszego ojca i jego pułku, ale on jest jedynym ocalałym. Demony posiadają wiele talentów i lubią ich używać na szkodę innych. Żałuję że nie słuchałam uważniej historii ojca o jego walce z Luc.

Może mogłoby nam to teraz pomóc (zwróciłam się do moich sióstr). Czy przypominacie sobie coś, co mogłoby być przydatne? Przy odrobinie szczęścia były bardziej uważne ode mnie. Menolly siedząca w fotelu zmrużyła oczy. —Tylko tyle że prawie umarł, odparła przygryzając wargę. Hej! Czy pamiętasz jak nam powiedział, że demon miał miecz z ognistym ostrzem ? Ogniste ostrze? Hmm... wtedy sobie przypomniałam. Ojciec rzeczywiście wspomniał Luca i jego ognisty miecz. —Masz rację. Ojciec powiedział że Luc zabił dziesięciu żołnierzy na raz – ostrze potrafiące ciąć kości... —Cholera! wykrzyknęła Delilah. Zapomniałam o tym wszystkim. Jedyne co pamiętam to to, że gdy ojciec czegoś próbował, Luc zdawał się przewidywać każde jego posuniecie, każdy jego ruch (spojrzała na mnie). Nie jest to bardzo pocieszające, prawda? —Nie bardzo, wymamrotałam. Ogniste ostrze? Zdolność przewidywania ataków przeciwnika? Wszystko to jedynie zniechęcało. Zakaszlałam, próbując znaleźć coś pocieszającego do powiedzenia, ale jedyną rzeczą która przyszła mi do głowy było: Może powinniśmy zakwestionować wszystko? A jeśli Skrzydlaty Cień po prostu szukał miejsca na wakacje? —Byłoby miło, powiedział Morio. Czy myślisz że uda ci się skontaktować z OIA ? spytał Morio, kierując pytanie do Chase'a. Chase rzucił mi spojrzenie. —Masz szepczące lustro, prawda? (było ono jak telefon i kamera jednocześnie, założywszy iż osoba po drugiej stronie miała takie samo). Wskazałam na schody. —W moim biurze. Lepiej się pospieszmy. Jednak ktoś powinien tu zostać i pilnować Toma i Wisterii. A wracając do naszego gościa, to spał w bujanym fotelu z głową odchyloną do tyłu i chrapał. Morio podniósł rękę. —Iris i ja staniemy na straży. Śmiało. Nie możemy stale się tu ukrywać.

Morio zajął pozycję przy oknie, Iris natomiast poszła do kuchni aby sprawdzić czy drzwi są zamknięte . Talon-haltija byli istotami o wielu talentach, Iris była jedną z najbardziej uzdolnionych. Jako duszek domu miała magiczną moc piekła. Delilah Chase i Menolly poszli za mną na górę. Inspektor rozglądał się po moim gabinecie z dużym zainteresowaniem. Musiałam mu pogratulować. Ponieważ odkąd zainteresował się Delilah, nie próbował mnie więcej podrywać. Miał więcej klasy niż bym mu przyznała kilka dni wcześniej. Moje biuro było miejscem gdzie praktykowałam swoją magię, gdzie przygotowywałam swoje eliksiry i inne koktajle. Spędzałam tu również dużo czasu na czytaniu, skulona w ulubionym fotelu. Pokryte czarnym welonem lustro szeptało w rogu pokoju. Ściągnęłam z niego aksamit którym było przykryte. Podobnie jak mój sekretarzyk na którym stało, zostało wyrzeźbione w górach Nebelvuori – w krainie krasnoludków. Samo lustro było przeplatane metalem ozdobionym różami i liśćmi. Dzięki gildii czarodziejów, lustro było silniejsze niż na to wyglądało. W rzeczywistości jeśli nie zostanie złamany jego czar, może istnieć aż do końca świata. Jego powierzchnia była wyjątkowo gruba. Lustro reagowało tylko na mnie i moje siostry; byłyśmy jedynymi które z niego korzystały. Chase posiadał podobne u siebie. OIA pomyślała że nie byłoby bezpiecznie trzymać je na posterunku policji dlatego poprosili go, żeby ukrył je u siebie z dala od ciekawskich oczu.. Wiedziałam że trzyma je zamknięte na klucz i pod ochroną systemu alarmowego. Po zajęciu miejsca powiedziałam: —Camille. Lustro ożyło i stało się mgliste. Z Delilah, Menolly i Chasem stojącymi za mną, czekaliśmy spokojnie. Po chwili dotarł do nas głos z drugiej strony: —Z kim chcecie się połączyć? —Oddział na Ziemi pragnie złożyć raport. Jak już powiedziałam Sidhe nie mają czego zazdrościć ludziom pod względem biurokracji. Kiedy mgła się rozproszyła moje odbicie zniknęło zastąpione twarzą której brakowało mi od bardzo dawna. —Ojcze! Zawołałam.

Prawie spadłam z krzesła, ale że nie byłoby to zbyt stosowne, starałam się nie ruszać. Przede wszystkim był starszym oficerem i powinniśmy go szanować. Dostałabym kazanie gdybym nie postępowała zgodnie z procedurą. Ostatnią rzeczą jakiej mi było trzeba to notatki w moich aktach... Jednak Delilah nie mogła się powstrzymać: zaczęła skakać i wymachiwać za mną. Za to Menolly pochyliła się nad moim ramieniem, obserwując otoczenie. Brakowało jej domu, dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak bardzo... W tym momencie zdałam sobie również sprawę, że poświęciła dużo więcej niż Delilah i ja przychodząc tutaj. —Camille! Z uśmiechem na twarzy Ojciec pochylił się, mrużąc oczy. Piękny według ludzkich standardów, wyglądał młodo ale był o wiele starszy od wszystkich ludzi na całym świecie. Z wyjątkiem oczywiście Toma Lane'a. Średniego wzrostu był w bardzo dobrej kondycji fizycznej, muskularny z niebieskoczarnymi włosami zebranymi w długi warkocz. To po nim odziedziczyłam kolor włosów podobnie jak jego fioletowe oczy. W rzeczywistości byłam zaskoczona, że nie interesuje się innymi kobietami. Od śmierci matki lata temu, nie zdawał się interesować płcią przeciwną. —Cieszę się że was widzę, powiedział. Zgłosiłem się dziś ochotniczo przy odbieraniu telefonów ponieważ złapałem przeziębienie. Nie wierzyłem że będę miał okazję porozmawiać z wami (jego oczy prześlizgnęły się po każdej z nas). Jak się macie? Westchnęłam. I zanim zdążyłam pomyśleć spytałam: —Widziałeś Trilliana? Czy żyje? Czy powiedział ci co się tu dzieje? Błagam, powiedz mi że żyje. Ojciec skinął głową. —Tak. Był ciężko ranny, ale przeżył. Lekarzom udało się zwalczyć truciznę. Spojrzawszy za siebie zbliżył się do lustra i powiedział cicho: możesz im podziękować za wszystko co zrobili ratując mu życie (wziąwszy pod uwagę ich nienawiść). Mamy tu duże problemy, Camille. Nie sądzę by było tu dłużej bezpieczne. W ciągu kilku dni... nikt z nas nie będzie bezpieczny. Zmrużyłam oczy. —Co się dzieje? Centrala nie wydaje się przejmować tym co się tu dzieje. Nasze dwa światy są w niebezpieczeństwie.

Demony zostały tu sprowadzone w poszukiwaniu duchowych pieczęci które pomogą im w zniszczeniu wszystkich portali. Skrzydlaty Cień zaczął działać i planuje inwazję Ziemi. Następna będzie kraina wróżek. Ponadto jesteśmy w trakcie walki z Luc le Terrible. Ojciec pokręcił głową. —Wiem. Trillian mi powiedział. Co się stało po waszej walce ze zmiennokształtnym? Pospiesz się i nie zapomnij żadnego szczegółu. Powiedziałam mu wszystko, co wiedziałam. —Tom jest z wami? —Tak, odparłam. Jest na dole. Morio go pilnuje to Yokai - kitsune, który pracuje z nami, z pozdrowieniami od Babci Kojot. Dzięki bogom że postanowiła się wtrącić podsyłając nam go, ponieważ więcej niż jeden raz uratował nam życie. Jednak Luc le Terrible przebywa na wolności i na pewno spróbuje nam przeszkodzić w dostarczeniu Toma do portalu w Voyagerze. Marszcząc brwi ojciec analizował wszystko co mu powiedziałam. Spojrzałam na Delilah, która nie spuszczała wzroku z lustra. Menolly również. Widać wszelka złość ojca wywołana zamianą Menolly w wampira zniknęła. Widząc jego twarz, poczułyśmy się znacznie lepiej. Zdałam sobie sprawę, że w całym tym zamieszaniu zupełnie zapomniałam o Chasie który trzymał się dyskretnie z tyłu. —Przykro mi, zapomniałam o manierach, odparłam. Ojcze, chcę ci przedstawić Chase'a Johnsona. Chase jest koordynatorem OIA na Ziemi. Chase, poznaj naszego ojca Sephreh ob Tanu który wchodzi w skład Straży i Sądu i ma stanowisko komisarza. Obaj przywitali się ze sobą krótkim skinieniem głowy. —Nasze nazwiska mogą być niełatwe do zrozumienia. Nazywaj mnie kapitan Sephreh, odparł ojciec. Inspektor odchrząknął i wyprostował ramiona. —Miło mi pana poznać. Żałuję że w tych okolicznościach.

Nerwowo przeczesał ręką włosy. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Poznanie rodziców jest zawsze kłopotliwe. —Co powinniśmy zrobić według ciebie? zapytałam. Czy wiesz,w jaki sposób pokonać Luca? Jeśli jest silniejszy od czarnoksiężnika to jesteśmy w tarapatach. Nie czując się komfortowo ojciec zmienił swoją pozycję. W końcu pochylił się do lustra i szepnął: —Nie wiem czy powinienem wam to mówić ale myślę, że nie mam wyboru. Sąd i Korona są w rozsypce. OIA nie otrzyma już żadnej dyrektywy. —Co się dzieje? spytałam, czując jednocześnie jak dreszcz przebiegł mi wzdłuż kręgosłupa. Jesteś przynajmniej bezpieczny? Skinął głową. —Nie martw się o mnie. Wszystko jest dobrze. Coś się szykuje, coś co wstrząśnie wszystkimi gałęziami rządu, w tym również armii. Skrzydlaty Cień wybrał najlepszy moment na atak. Zwilżyłam wargi wahając się. Jednak wiedziałam, że muszę zapytać. —Coś? zapytałam. —W rządzie panuje chaos. Siostra królowej chce przejąć koronę. Tanaquar ma wielu zwolenników zwłaszcza tych, którzy zostali ukarani lub zranieni przez Lethesanar. Jesteśmy na krawędzi wojny domowej. Wątpię by wszystko się ułożyło, najstarszych z gwardii niepokoją demony i ich inwazja. Oniemiała wpatrywałam się w niego. —Wojna domowa? Ale ... królowa jest Sądem! zawołałam. —Kto wspiera Tanaquar oprócz ofiar królowej? zapytała Delilah. —Dobre pytanie, zauważyłam odwracając się w jej stronę. Kto? Ojciec westchnął głęboko. —To dlatego odeślę wam Trilliana najszybciej jak się da. Całe miasto Svartalfheim uciekło do krainy wróżek przed Skrzydlatym Cieniem.

Svartånie informują na bieżąco Tanaquar o tym co się tam dzieje. Obiecała zająć się demonami jeśli ci pomogą jej przejąć koronę. Oboje tworzą sojusz. Trillian poinformował mnie o tym kilka dni temu. Chciał dać mi czas na ucieczkę. Niezdolna przetrawić wszystkich informacji, wzięłam głęboki oddech. —Czy rozmawiałeś o tym z Trybunałem? Mój ojciec był najbardziej lojalnym strażnikiem. Jeśli zachował tę informację dla siebie to oznaczało że był to naprawdę koniec wszystkiego. Potrząsnął głową. —Camille... dziewczyny... jestem wierny Trybunałowi i Koronie, ale Lethesanar okryła hańbą nasze miasto. Zhańbiła dobre imię Y'Elestrial przez porzucenie swoich ludzi. Odkąd odeszłyście jest coraz gorzej. Wszyscy przeciwnicy królowej są torturowani a orgie opium niszczą królestwo. To nie Koronie składałem przysięgę. Jako człowiek etyki, pozostał wierny Trybunałowi ale niekoniecznie tej która nosiła koronę.

—Wczoraj Tanaquar złożyła publiczne oświadczenie. W tym momencie emisariusze svartans wkraczają na scenę. Królowa jest wściekła. Nawet jeśli zesłała ich z miasta na banicję, nie może powstrzymać ich przed powrotem. Utworzyli sojusz z krasnoludami. Wiesz jak mroczne elfy nienawidzą swoich braci... Jednak ich królowa musiała zrozumieć zagrożenie jakim jest Skrzydlaty Cień, bo podpisała rozejm z królem Svartalfheim. Nie mogłam strawić tego co usłyszałam. Taki sojusz był bezprecedensowy. —Cholera! Ojcze, musimy dostarczyć Toma do świata wróżek. On i pieczęć duchowa nie są tu bezpieczni. Potrząsnął głową. —Mogę ci powiedzieć, jakie są słabe strony Luca. Ale w żadnym wypadku nie sprowadzajcie pieczęci duchowej do Y'Elestria! Królowa będzie w stanie użyć jej przeciwko siostrze. Zalała mnie fala bezsilności. —Więc co możemy zrobić? Gdzie możemy ją ukryć?

Z twarzą nie wyrażającą żadnych uczuć, odpowiedział: —Poproś Babcię Kojot o pozwolenie na przekraczanie jej portalu. Tutaj jest strzeżony przez Babcię Misia, która jest poza jurysdykcją OIA. Musisz dostarczyć pieczęć Asterii, królowej elfów. To ona będzie miała z niej największy pożytek i będzie wiedziała jak jej użyć. Myślę że możemy jej zaufać. Nie mów o niczym nikomu z OIA. Zabijcie Luca i potraktujcie to jako odosobniony incydent. Wiedziałam że nie chciał działać za plecami Agencji. Nie kazałby nam tak postąpić gdyby nasze życie nie było zagrożone. Kiwając głową, oparłam się o oparcie krzesła. —Zrobimy jak powiedziałeś ojcze. Teraz powiedz nam o Lucu. Czy ma jakieś słabe punkty? Ojciec zamknął oczy. Wyglądał na zmęczonego. —Opowiem wam jeszcze raz naszą walkę ale obawiam się, że zabicie go będzie najtrudniejszym zadaniem jakie kiedykolwiek wykonałyście.

Rozdział 18 Kiedy rozmowa dobiegła końca, wszyscy wyglądaliśmy na tak samo zmęczonych jak mój ojciec. Widać było że Chase jest wstrząśnięty wszystkim. Teraz kiedy dowiedział się, że jego ukochana agencja jest skorumpowana i na domiar złego stoimy w obliczu wojny domowej... Z wyrazu jego twarzy wnioskowałam że stara sobie wszystko jakoś poukładać. Podczas gdy Delilah z Chasem zajęli się przygotowywaniem kanapek, ja dzieliłam się informacjami z Morio i Iris. Wisteria cały czas pozostawała związana w salonie gdzie łatwiej było jej doglądać. Co do Toma to już inna historia. Nie mówił wiele, tylko nucił sobie coś pod nosem. Jednak zobaczywszy Maggie jego twarz pojaśniała i zapytał czy może ją ponosić. Zmęczona obserwowałam ich bawiących się razem. Nasi wrogowi stanowili realne zagrożenie dla tych dwojga. Nie mieliśmy wyjścia, musieliśmy z nimi walczyć. —Będziemy potrzebować pomocy Babci Kojot i jej portalu (stukając palcami po stole próbowałam ułożyć plan). Następnie musimy wytropić Luca i pozbyć się go jak najszybciej. Z widocznym strachem w oczach, Morio pokręcił głową. —Czuję że Luc pojawi się na naszej drodze szybciej niż byśmy tego chcieli. I to zanim jeszcze wejdziemy do lasu Babci Kojot. Jego giermek powinien już nawiązać z nim kontakt. Poza tym na pewno wie że Tom jest z nami. —Czy myślisz że udałoby ci się zakraść do lasu i zapytać Babcię Kojot czy pozwoli nam skorzystać z jej portalu? W jednej chwili powróciły do mnie obrazy nas razem. Po powrocie Trilliana czekał mnie spacer po cienkiej linie, bo nie zamierzałam rezygnować z żadnego z nich. Rzuciłam okiem na Delilah która właśnie skończyła przygotowywać lunch. —Jak tylko skończę jeść. W międzyczasie może warto by było abyś rzuciła zaklęcie lokalizujące Luca. Założę się o wszystko, że jest już w drodze do nas. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebujemy, to zaskoczenie. —Świetnie, tylko tego nam jeszcze trzeba, odparłam. Jeśli zaklęcie które rzuciłam na harpię podziała podobnie na Luca, to ten stanie na środku naszego salonu.... Wiedziałam że Morio miał rację. Nie możemy siedzieć bezczynnie czekając aż Luc przyjdzie do nas. Po wzięciu kanapki z indykiem którą wręczyła mi Delilah, zmusiłam się by ugryźć kęs coraz bardziej pogrążając się w czarnych myślach.

—Dobrze, Morio wygrałeś, odparłam. Spróbuję ale najpierw musimy opracować plan działania. To będzie walka na śmierć i życie, przyjaciele. Chase usiadł na krześle obok mnie. —Camille, od jak dawna trwają przygotowania do wojny w Y'Elestrial? zapytał Wzruszyłam ramionami. —Kto wie? Prawdopodobnie od setek lat. Lethesanar bierze opium odkąd pamiętam. —Powinniśmy rozwiązać Wisterię, wtrąciła nagle Delilah. Siedziała na blacie stołu z dyndającymi nogami. —Hmm? Dlaczego mielibyśmy zrobić coś takiego? Ta suka jest niebezpieczna! zawołałam, zastanawiając się jednocześnie czy Delilah straciła rozum. —Minęło parę godzin od kiedy ją związaliśmy, musi jej być niewygodnie. Moja siostra... zawsze pełna współczucia. Westchnęłam. Nawet jeśli jej intencje były dobre, ryzyko było zbyt duże. —Delilah, kochanie, pomyśl pięć minut. Wisteria próbowała nas zabić. Jest w zmowie z demonami. Nienawidzi nas! A ty chcesz żebyśmy ją rozwiązali??! Przypomnij sobie co zrobiła Chasowi! —W tym względzie zgadzam się z z Camille. Nie możemy podjąć takiego ryzyka. To zbyt niebezpieczne. Delilah spojrzała na Menolly szukając u niej wsparcia, na co ta tylko potrząsnęła głową. —Rozumiem. Tylko wydaje mi się okrutnym trzymanie jej tak związanej cały czas. Może przynajmniej zapytamy jej czy chce wody? Z zaciśniętymi ustami nie chciałam grać złego gliny. Kiedy Chase spojrzał na mnie widziałam, że ma dokładnie takie samo zdanie co ja. Menolly ubiła komara. —To nie jest księżniczka mój koteczku, powiedziała. To jest duch lasu, który postradał zmysły.

Bez wahania poderżnęła by ci gardło (Delilah patrzyła na nią swoimi dużymi niewinnymi oczami). Wreszcie, Menolly wzruszyła ramionami. Rób jak chcesz ale nie skarż się jeśli coś pójdzie nie tak. Chodź pomogę ci, damy jej trochę wody. Ostrzegam cię, jeśli poruszy choćby jednym mięśniem, skręcę jej kark. —Nie wiem czy to ma mnie uspokoić, mruknęła Delilah. Stojąc na stołku Iris myła naczynia. Powiedziałbym jej żeby przestała ale po chwili zmieniłam zdanie. To była część jej natury, jej charakteru. Kochała pomagać przyjaciołom i troszczyć się o ich dobro. Podobnie jak sarkazm Trilliana i ograniczona inteligencja Jocko. Odwróciła się by wytrzeć ręce. —Co mam robić kiedy wy będziecie walczyć z demonem? —Ukryj się z Maggie i Tomem i chroń ich. Zrobimy wszystko aby trzymać go z dala od was. Zastanawiając się nad naszą sytuacją, dokończyłam swoją kanapkę. Czułabym się znacznie bezpieczniejsza, gdyby nasz ojciec mógł być z nami, ale nie było o tym mowy. Zastanawiałam się czy królowa wie o Trillianie ? Starałam się znaleźć sposób jak bezpiecznie dostarczyć Toma do elfiego miasta. Wracając myślami do Tanaquar miałam nadzieję że zwycięży. Młodsza siostra królowej była inteligentna i potężna nawet jeśli posiadała ciemne strony jak większość Sidhe. Jednakże w odróżnieniu od Lethesanar która była pod wpływem opium, jej wyroki były sprawiedliwe. I tak oto na chwilę obecną nie miałyśmy do czego wracać. Pozostawało nam skoncentrować się na czekającej nas walce. Porzuciwszy swoje rozmyślania, wstałam. —Chase, Morio, wyjdźcie z kuchni proszę. Musze ukryć Iris i Maggie. Następnie mam zamiar rzucić zaklęcie lokalizujące Luca. —A ja muszę iść porozmawiać z Babcią Kojot, powiedział Morio całując mnie szybko. Uważaj na siebie do mojego powrotu. Kiedy wyszedł popatrzyłam za nim przez okno. Nagle człowiek został zastąpiony przez lisa biegnącego w kierunku lasu. Kiedy Chase wyszedł, podeszłam powoli do Toma.

—Weź Maggie, w porządku? szepnęłam do Iris. Kiedy Iris zrobiła jak prosiłam, Tom podniósł głowę patrząc na mnie z najsłodszym uśmiechem jaki widziałam. —Byłaś dla mnie bardzo miła, panienko. Czy mogę coś zrobić aby ci pomóc? Jego pytanie sprawiło że jeszcze bardziej go polubiłam. Zaczęłam rozumieć dlaczego Titanii tak na nim zależało. —Uwierz mi Tom, nawet jeśli nie zdajesz sobie z tego sprawy, już nam pomagasz.. Teraz chciałabym abyś się położył i zamknął oczy. To czas na drzemkę (nie zapomniałam pomodlić się do bogów by wszystko dobrze poszło i bym nie popełniła błędu. Kiedy mnie posłuchał, położyłam rękę na jego czole a drugą na jego ramieniu). Posłuchaj mnie i zapomnij. Śpij... Matko Księżyca wzywam cię... wyszeptałam. Przez chwilę, moje słowa krążyły w powietrzu otulając wszystko welonem. Jak do tej pory żadnych komplikacji. W ciągu kilku sekund jego oddech zwolnił. Pochyliłam się nad nim szepcząc mu do ucha: —Chodź ze mną Tom, ale bądź ostrożny gdzie stawiasz stopy. Wstał. Biorąc go za rękę, poprowadziłam ku tajnemu przejęciu które otwarła Iris stojąca z Maggie w ramionach. Czekała aż oboje zejdziemy bezpiecznie, następnie zamknęła za nami drzwi. Na miejscu usadziłam go w fotelu a Iris przykryła go wełnianym kocem. —Będzie spał kilka godzin, powiedziałam. Cokolwiek zrobisz nie wyprowadzaj go stąd. Jeśli coś pójdzie nie tak lub wyczujesz zagrożenie, weź jego wisiorek, Maggie i ukryjcie się jak najlepiej. W przypadku gdybyśmy nie wrócili, musisz udać się do Babci Kojot przejść przez jej portal z wisiorkiem a następnie dostarczyć go królowej elfów. Na koniec uścisnęłam ją i udałam się na górę dokładnie zamykając za sobą bibliotekę. Szłam do salonu gdy wpadłam na Menolly. Była zła lub należałoby raczej powiedzieć - wściekła. Jej oczy świeciły na czerwono a kły miała wydłużone. —Och, och... co się stało?

—Wisteria próbowała grać wampira, odparła Menolly spoglądając przez ramię.. Ujrzałam Delilah trzymającą sie jedną rękę za szyję. Krew spływała jej między palcami. — W imię siedmiu gwiazd, co się stało?! Podeszłam do niej odciągając jej rękę od rany. Menolly miała rację. Wisteria wbiła zęby w moją siostrę!. Krew sączyła się z jej rany a na jej brzegach widać było dziwną zieloną ropę. —Przyjęła szklankę wody która przyniosła jej Delilah, następnie ją zaatakowała. Menolly opadła na krzesło z elegancko skrzyżowanymi nogami. —Zabiłaś ją...? zapytałam. Teraz gdy widziałam moją siostrę w akcji, nie miałam wielkich nadziei. Jednakże jej reakcja mnie zaskoczyła. —Nie, oszczędziłam życie naszego cennego zakładnika. Jednakże teraz nigdy nie uda jej się uwolnić samodzielnie, odparła z figlarnym uśmiechem. Wierzcie mi, wiem jak robić węzły, ponadto mięśnie będą ją boleć jeszcze przez kilka dni. Na moje nalegania, Delilah zgodziła sie bym ją opatrzyła. Ponieważ rana nie wyglądała zbyt ładnie, użyłam antybakteryjnego proszku który dostałyśmy od naszych uzdrowicieli. —Równie dobrze mogę powiedzieć "a nie mówiłam?", wymamrotałam. Kiedy nauczysz się mnie słuchać? spytałam kończąc bandażowanie. —Hej! Zamknij się! odparła Delilah z uśmiechem na ustach. Nie martw się, nie czuje już dla niej litości, straciłam ją w chwili gdy mnie zaatakowała, dodała. Nie mogę uwierzyć że próbowała wgryźć się w moją szyję. —Wyglądasz na zaskoczoną. —Pomyślałam, że... nie sądziłam... Kiedy moja siostra unikała mego wzroku, wiedziałam co jej przeszkadza. —Kotku, może grasz uczciwie ale Wisteria jest naszym wrogiem. Nigdy o tym nie zapominaj, powiedziałam ostrożnie dotykając brzegów opatrunku.

To są krwiożercze demony. Chcą najechać ten świat, nasz świat. Nikomu nie darują życia. Nie możemy pozwolić im wygrać. Jej wargi zadrżały. Moja siostra miała wielkie serce i zawsze starała się widzieć wszędzie dobro, często ignorując przy tym sygnały. Zaczynała rozumieć czym jest wojna. Ta lekcja była dla niej trudna ale musiała się jej nauczyć. —Na pewno masz rację, odparła. Ale nie mogę sobie wyobrazić, jak nasi bracia mogli do nich dołączyć. Czy Wisteria nie zdaje sobie sprawy że demony ją zabiją? Kiedy próbowałam jej to wyjaśnić, roześmiała się. —Przed czy po tym, jak cię ugryzła? (odłożyłam apteczkę na miejsce, następnie umyłam ręce). Posłuchaj mnie. Ludzie - ludzie i wróżki oraz Sidhe - słyszą to, co chcą usłyszeć i wierzą w to co chcą uwierzyć. Takie jest życie. Teraz musimy ukryć gdzieś Wisterię bym mogla rzucić zaklęcie lokalizujące. Wszelkie sugestie będą bardzo mile widziane. —Nie może opuścić tego domu. Jeśli Luc się pojawi, na pewno ją uwolni a wtedy będziemy mieć oboje na karku, powiedziała Menolly marszcząc brwi... Dlaczego nie schowek na miotły? Można by ją tam zamknąć jednym z twoich zaklęć. —Nie, to nie zadziała, odparłam (mój nauczyciel starał się mnie nauczyć tworzenia magicznych zamków, co niestety okazało się jedynie stratą czasu dla nas obojga). Mogę spróbować... ale nic nie gwarantuję..... —Jak dla mnie ok.... jest szansa że ci się uda! Wiec dobrze, przekonajmy się, odparła wstając. Jeśli jesteś gotowa idę przyprowadzić potwora. Pokręciłam głową. —Menolly, zastanawiam się czy jesteś po prostu naiwna czy zbyt pewna siebie? Dobrze, przyprowadź ją. Ale pamiętaj że nic nie obiecuję. Delilah skrzywiła się widząc Wisterię ale po chwili radośnie otworzyła przed nią drzwi do schowka na miotły. Delilah i Chase wyjęli swoje rewolwery. Menolly zatrzymała się i czekała aż do niej podejdę by mogła pokazać mi coś na zewnątrz. Morio. Ostrożnie otworzyłam drzwi by mógł się wślizgnąć. Na widok rozwścieczonej Wisterii w szafie i bandażu na szyi Delilah, znieruchomiał, zaskoczony.

—Co się stało? —Wisteria próbowała wampiryzmu. Musiałyśmy ją zamknąć w szafie. Jesteś na czas by nam pomóc. Następnie zamknęłam drzwi na klucz. Udało ci się? Rozmawiałeś z Babcią Kojot? Co powiedziała? —W postaci lisa jestem szybszy, powiedział Morio. Tak, znalazłem ją. Zgodziła się byśmy skorzystali z jej portalu. Domyślam się że jedno z was wie jak go używać? Menolly podniosła rękę. —Ja. Nauczyłam się w Voyagerze. A skoro o tym mowa to z całą pewnością mogę pożegnać się z moją pracą, zważywszy iż się tam dzisiaj nie pojawiłam. —Wątpię w to, ponieważ ... (zdając sobie sprawę z obecności Wisterii, przerwałam). Cicho! Nasz szpieg słucha i pewnie robi notatki. Moja siostra sprawdziła drzwi od schowka, a następnie cofnęła się. —Proszę bardzo. —Dziękuję, pani wampir (nie mogłam uwierzyć że chcę spróbować raz jeszcze. Wieki temu porzuciłam nadzieję że kiedykolwiek mi się uda). Jak już mówiłam brakuje mi wprawy więc lepiej się odsuńcie. Gdy wszyscy się wycofali, zamknęłam oczy skupiając się na przywołaniu magii. Czy wspominałam już że mój ojciec był mistrzem tego zaklęcia? Często używał go w domu. Był to dar wrodzony ale widać w moim przypadku odziedziczyłam jego dość żałosną wersję. Starałam się nie myśleć o niepowodzeniu, co było trudne zważywszy na okoliczności... jak mawiają wiara czyni cuda. Niestety nie musiałam długo czekać by poczuć znajome szarpnięcie jakby energia zablokowała się w pewnym momencie. Nagle magia uciekła z moich rąk trafiając w drzwi. Zawiasy eksplodowały a ogromna drzazga wbiła mi się w ramię. —Jasna cholera!! Bolało jak wszyscy diabli! Zginając ramię starałam się wyjąć tkwiący w nim około pięciocentymetrowy kawałek metalu .

Nie podtrzymywane niczym drzwi zadrżały a następnie runęły robiąc przy tym straszny hałas. Dzięki bogu w ostatniej sekundzie zdążyłam uniknąć najgorszego. Wszyscy rzucili mi się na ratunek. Na widok krwi, Morio chwycił mnie za rękę oglądając ją dokładnie. Po czym poprosił bym usiadła przy stole, natomiast Delilah poszła szukać apteczki tej samej której wcześniej używałam... —Jeśli byłaś zazdrosna o mój bandaż, wystarczyło powiedzieć, odparła Delilah drażniąc się ze mną. Zaśmiałam się. —Jasne! to najnowszy trend w tym roku. Z tego co mówią, królowa będzie nosić podobny kiedy Tanaquar z nią skończy, odparłam przygnębiona. Jak dotąd moja magia działała całkiem nieźle. Widać jestem stworzona do wysadzania rzeczy w powietrze... Wreszcie ... wszystko co dobre szybko się kończy. Menolly zajęła się Wisterią która miała zwycięski wyraz twarzy. W tym momencie miałam wielką ochotę ją uderzyć, jednak udało mi się powstrzymać. —Eskortuję naszego gościa do rupieciarni, powiedziała Menolly. Nie ma tam okna. Zamkniemy drzwi na klucz, modląc się by wszystko poszło jak w zegarku. —Dobry pomysł, mruknęłam. Mam tylko nadzieję, że nie popełnię tego samego błędu z Lucem. Morio podszedł do mnie ze szczypcami, które jak na moje oko zbyt go inspirowały. —Weź głęboki wdech następnie wypuść powoli powietrze kiedy będę wyciągał tą cholerę z twojego ramienia. I tak zrobił. Jednak gdy kawałek metalu rozdarł mi skórę, nie mogłam powstrzymać się od krzyku. —Mógłbyś być trochę bardziej delikatny, powiedziałam na co on tylko pokręcił głową. —Byłoby gorzej i bardziej by bolało. Popiecze trochę jak będę to dezynfekował. Muszę sprawdzić czy nie został w środku jakiś kawałek. Czując jak polewa ranę środkiem dezynfekującym, zacisnęłam zęby obiecując sobie nie krzyczeć. Następnie osuszył ją i posypał proszkiem, ale kiedy zabrał się za bandażowanie postanowiłam porzucić swoją dumę.

—Na miłość boską! Próbujesz mnie torturować? —Oddychaj, oddychaj, powiedział gładząc wnętrze mojej dłoni. Czując jego dotyk zapomniałam o bólu. Wszystko zdało się być jedynie złym wspomnieniem, zastąpionym przez jego dotyk... —Właśnie tak, skup się na moim głosie, zapomnij o bólu, czuj jedynie przyjemność. Pogrążona w jego oczach, miałam tylko jedno pragnienie: rzucić się na niego. Z trudem odwróciłam wzrok. – Czujesz się lepiej? spytał z uśmiechem. Uczucie ciepła jego ciała oddaliło się. Wokół mnie stali Delilah i Chase. Czy wiedzieli że byłam o krok od orgazmu? Morio użył w stosunku do mnie mocy „mekuramashi”. —Powinieneś to zabutelkować i sprzedawać po najwyższej cenie, powiedziałam ochrypłym głosem. Kupiłabym całe pudełko. —Cieszę się że moglem pomóc. Później podaruję ci więcej, szepnął tak że tylko ja mogłam go usłyszeć. Z trudem przełknęłam. Wiedziałam że po wszystkim będę musiała pozbyć się napięcia. I tak oto w mojej głowie zaczął kształtować się jasny obraz nas obojga razem. —Kiedy będziemy mieli więcej czasu, odpowiedziałam. Pochylił się, całując mnie. W tym momencie wróciła Menolly. —Wisteria jest zamknięta na klucz, odparła pokazując mi go przed wsadzeniem do kieszeni. A teraz co robimy w sprawie Luca? Bardzo dobre pytanie. —Szkoda byśmy tracili więcej czasu, powiedziałam prowadząc ich do salonu w pobliże kominka. —Jeśli zadziała podobnie jak na harpię, to będziemy mieli kłopoty. Delilah wyciągnęła swój długi nóż. Broń palna na nic się nie zda.

Chyba żeby to było AK-47 ale niestety nie był on częścią arsenału Chase'a. Menolly wypuściła pazury. Morio natomiast z zamkniętymi oczami zaapelował do swojej magii. Czułam jak rośnie wokół niego. Chase za to wyciągnął z kurtki pistolet. I metalowe „nunchaku” (rodzaj broni w formie dwóch pałek połączonych ze sobą za pomocą łańcucha lub linki) Posłałam mu pytające spojrzenie. Uśmiechnął się. —Nauczyłem się bronić nie tylko naciskając na spust, Camille. Zaufaj mi, wiem jak go używać. Powiedziałaś mi że kule nic nie robią demonom, szczególnie tym kalibru Luca, prawda ? Pomyślałem że to zrobi na nim większe wrażenie, nie uważasz? Roześmiałam się. —Masz rację. Dobra, jesteśmy gotowi. Żałuję że Trillian nie jest z nami, przydałyby nam się jego umiejętności. Chodźcie, potrzebuję kryształową miskę i butelkę czystej krystalicznej wody. —Przyniosę, zawołała Delilah będąc już na schodach i pokonując po dwa stopnie naraz. —Czy mogę coś zrobić? zapytał Chase, rozglądając się wokoło. Może na przykład poprzesuwać meble? —Nie, dziękuję. Zazwyczaj zapalam świecę jako element ognia. Ale z racji tego iż ogień jest żywiołem Luca, nie chce by był obecny jak ten się pojawi. Może zostać wykorzystany do zniszczenia nas i spalenia domu (zastanawiałam się co jeszcze będzie nam potrzebne) Wiem! Możesz iść do kuchni i przynieść gaśnicę. Możemy ją wykorzystać aby go oślepić. Przynajmniej na chwilę. Prawdą było, że nie wiedziałam jaki może mieć wpływ na demona. Jednak nic nie kosztuje spróbować. Po chwili Chase wrócił z gaśnicą stawiając ją blisko mnie; wzięłam go za rękę. —Mam nadzieję że oboje z Delilah wykorzystacie dany wam czas, nieważne ile by to trwało, szepnęłam (z tego co zauważyłam, Morio i Menolly mogli nas usłyszeć). Byłoby lepiej gdyby Chase nie wiedział że wszyscy mamy bardziej rozwinięty zmysł słuchu od ludzi.

—W ostatnich miesiącach byłam dla ciebie niemiła, ale wiem że Delilah cię kocha a i ty nie boisz się już stać u jej boku. —Wiem że w przeszłości tylko cię denerwowałem, powiedział z błyszczącymi oczami. Jesteś tak ... nie wiem. No nie wiem... Pełna witalności? Życia? Kiedy pracowaliśmy razem z Delilah, coś między nami zaiskrzyło. Dobrze ją poznałem. Nigdy wcześniej tak tego nie widziałem. Trzymając się z dala od ciebie mogłem zobaczyć co to naprawdę jest. Umierałam z chęci by mu powiedzieć, że wcale jej nie zna. I miałabym rację. Wiedziałam jednak że sam musi odkryć kim tak naprawdę jest Delilah, rzecz jasna jeśli ona sama będzie tego chciała. —Po prostu pamiętaj że jest w połowie Sidhe. Może wyglądać jak człowiek ale nim nie jest, nie do końca (widząc wyraz jego twarzy zrozumiałam że za daleko się posunęłam). Chrząknęłam. Cóż, musimy postawić stolik przed fotelem. No i proszę! Jest Delilah ! Moja siostra wróciła niosąc misę w jednej ręce a butelkę wody w drugiej. Wody która pochodziła z tygrysiej rzeki w krainie wróżek. Woda pochodziła ze studni która brała swój początek u świętego źródła, płynącego w górach wiosną. Płynęła tak szybko, że prędko zamieniała się w rzekę. Okresowo grupa kapłanów mieszkających w klasztorze na najwyższych stokach górskich, błogosławiła wodę i miejsce gdzie płynie. Była to jedna z najstarszych żyjących wspólnot duchowych. Mnisi byli samotnikami, byli też niebezpieczni. Jednak nie bronili nikomu dostępu do niej dopóty, dopóki nie zagrażało to górom lub klasztorowi. Po wlaniu wody do miski, postawiłam ją na stole i czekałam aż przestanie falować. Na powierzchni widoczne były promienie światła. Poprosiłam wszystkich by usiedli. —Proszę by nikt się nie odzywał. Jeśli Luc skorzysta z przejścia w piekle, musicie zaatakować go pierwsi, ponieważ będę potrzebowała czasu na wyjście z transu. Czy jesteście gotowi? Wszyscy skinęli głowami. Z zamkniętymi oczami wzięłam głęboki oddech. Jako że nie miałam nic co by do niego należało, musiałam użyć specjalnego rodzaju zaklęcia aby go zlokalizować. Wślizgując się w wir energii, w myślach ułożyłam pytanie. —Gdzie się znajduje demon „Lucianopoloneelisunekonekari”?

Gdzie jest w tej chwili? Otworzyłam oczy by spojrzeć na wodę. Po chwili na jej powierzchni utworzyła się mgła, przypominająca ruch spirali DNA. Na powierzchni pojawiły się miniaturowe tornada. Woda zaczęła bulgotać tworząc owalną ramkę nad tabelą. Wewnątrz ognia tańczyły wróżki. Pod wpływem emocji, wstałam powoli. Używałam tego czaru kilka razy, ale nigdy nie otrzymałam podobnej odpowiedzi, do tego stopnia że nie wiedziałam czego się spodziewać. Czy powinnam zacząć krzyczeć by wszyscy uciekali czy powinnam odważyć się na czyn, który sprawiłby że mój nauczyciel byłby teraz ze mnie dumny? Upłynęło zaledwie pięć sekund potem dziesięć, wreszcie pół minuty. Mgła nadal falowała emitując owalne światła. Zdałam sobie sprawę, że nie jest to jedynie piękny widok. Płomienie wróżek się rozproszyły ukazując mi obraz, zupełnie jak ten w telewizorze. Z tą różnicą że żaden znany mi prezenter się nie pojawił. W oddali rysował się dom, w pierwszym momencie pomyślałam że to nasz stojący dumnie w pełni księżyca. Ciężkie spiętrzone chmury groziły burzą. Z tyłu rosły cedry i inne drzewa, jak brzozy i jodły. Na gałęzi drzewa wisiał karmnik dla ptaków, dalej była ścieżka prowadząca do ogrodzenia domu. I nagle zrozumiałam. —Oczywiście! Patrzymy na dom zza drzew z tyłu (poczułam gniew, zapewne pochodził on od Luca). Był gdzieś tam. Już wiem co się dzieje! Zamiast pokazać nam gdzie się znajduje, pokazuje nam to co on sam widzi! W podnieceniu straciłam koncentrację i mgła się rozproszyła. Luc jest gdzieś na terenie posiadłości.. —Ukrywa się w lasku cedrowym, rzekła Delilah. Wiem dokładnie gdzie. Widzisz ścieżkę która prowadzi wśród brzóz do stawu? To tam. Rozpoznaję otoczenie. Widząc malujące się na jej twarzy poczucie winy zdałam sobie sprawę, że będąc w swojej kociej postaci musiała nieraz polować na ptaki. —Chodźmy, powiedziałam. Jeśli zbliży się do domu to może go zniszczyć. Nie chcę żeby tak się stało. —Zapomnij o domu przez pięć minut. Najważniejsze aby nie udało mu się zniszczyć nas, wymamrotała Menolly. OK, więc przechodzimy do ataku? Nie do końca pewna naszej przyszłości, skinęłam głową. —Chodźmy.

Właśnie miałyśmy wyjść, kiedy zabrzmiał dzwonek u drzwi. Ostrożnie spojrzałam przez wizjer. Luc nie dzwoniłby raczej do drzwi, prawda? Zaskoczona tym co zobaczyłam, otworzyłam drzwi na oścież. —Co ...? Przede mną stał uśmiechnięty Flam. —Pomyślałem że przyda wam się pomoc, powiedział. Miałem wrażenie że coś się święci, więc przyszedłem zaoferować swoje usługi. Nie mogąc wydusić słowa stałam wpatrując się w niego, nie wiedząc co zrobić. Człowiek smok? W końcu gestem zaprosiłam go do środka. Ani przez sekundę nie spuszczał ze mnie wzroku.

Rozdział 19 —Co ty tu robisz? Spytałam kiedy już odzyskałam głos. —Och Camille, odparł, też się cieszę że cie znowu widzę. Spięłam się w sobie. Znał moje imię? Niedobrze, niedobrze. —Jak się ...? —Jak poznałem twoje imię? To nie było bardzo trudne. Odbyłem krótką pogawędkę z Titanią. Potrafi być bardzo rozmowna kiedy czuje się samotna i kiedy za dużo wypije. Jako że brakowało jej Toma, topiła swoje smutki w nektarze. Nie za dobrze radzi sobie z alkoholem, dodał. Patrząc w jego lodowate oczy, nie mogłam zobaczyć czy żartował czy mówił poważnie. Z jakiegoś powodu Titania znała moje imię a teraz i Flam je zna. Zapewne w niedługim czasie pozna również imiona moich sióstr i całej reszty. Pozostaje pytanie czy nie zechce wykorzystać tego przeciwko nam? Przynajmniej dopóki nie wyeliminujemy Luca... ale potem powinniśmy być ostrożni. —Pomożesz nam zabić Luca? —Tak myślę... choć słyszałem, że demon przechadzający się po twoim ogrodzie to nie żartowniś (zaśmiał się w reakcji na ponure spojrzenie które mu posłałam). Nie myśl że nie wiem co się dzieje. Nie będę w stanie przemienić się w smoka w lesie, mogę to zrobić jedynie na polanie. Mam jednak kilka sztuczek w kieszeni które mogą być pomocne. Po przedstawieniu mu Menolly skierowaliśmy się do wyjścia. Bardzo wysoko na niebie Księżyc był prawie w pełni, czułam jego przyciąganie i wpływ jaki miał na mnie. Podobnie jak Delilah, której wygląd zdawał się migotać zupełnie jakby miała problem z utrzymaniem go. Jeśli chodzi o dzisiaj, wszystko powinno być dobrze. Co do jutra to już inna historia. Walka musi się zakończyć o świcie. Z tyłu ogrodu rosły drzewa osiągające prawie dwadzieścia metrów wysokości. Była tam również ścieżka prowadząca do stawu. Zaniedbane i pozostawione same sobie ogrodzenie i rosnące wokół cedry, jodły, brzozy, borówki i paprocie. Można było też zobaczyć czerwony klon i kilka dębów rosnących tu i ówdzie. Jednakże roślinność była tak gęsta, że musieliśmy iść na przełaj. —Szopa jest daleko? zapytałam. Istniało duże prawdopodobieństwo że czeka tam na nas.

Niestety nie mogliśmy nic na to poradzić. Każda upływająca sekunda dawała mu przewagę. —Około dziesięć metrów, powiedziała Delilah. Niedaleko. Mam nadzieję że nie zechce wykorzystać okazji by dostać się do domu podczas gdy my przedzieramy się przez zarośla. Zmarszczyłam brwi, nie pomyślałam o tym. —Miejmy nadzieję że Luc nie okaże się równie mądry jak ty. Z zamkniętymi oczami badałam okolice w poszukiwaniu działalności demonicznej. Znalazłam! W pobliżu pawilonu. Nie był w lesie. W rzeczywistości kierował się do domu. Zmieniając kierunek przyspieszyłam biegnąc i krzycząc tak głośno, jak tylko mogłam. Nie było potrzeby zaskakiwania go. Ale może uda nam się go powstrzymać zanim dostanie się do domu i wszystko zniszczy. Moi towarzysze trzymali się blisko mnie. Zbliżając się słyszałam ich kroki za sobą na mokrej trawie. Nagle ujrzałam go za ozdobną altaną. Poczułam jednocześnie jak Flam wpada na mnie. Poczułam jego rękę na swoim tyłku, ale nie miałam czasu by go odepchnąć. Luc le Terrible nie było jego prawdziwym imieniem. «Luc le Terrible» przywodziło na myśl awanturnika, piłkarza lub kogoś kto uwielbia sprawiać kłopoty. Jednak Lucianopoloneelisunekonekari nie miał nic wspólnego z człowiekiem. Mierzący dwa i pół metra może przypominał odrobinę człowieka ale tu podobieństwo się kończyło. Nie był byle jakim demonem. Jego puste oczy błyszczały ogniem piekielnym. Jego ręce i nogi były umięśnione; patrząc na niego miało się wrażenie iż jest naładowany sterydami. Zupełnie nagi, jego jego męskość była widoczna jak na dłoni. Wydawał się wystarczająco silny by urwać głowę byka gołymi rękami. Jeśli biednemu Jocko się nie udało to jakim cudem nam miałoby się to udać? Przytłoczona strachem, zamarłam. Flam się oddalił. Zaczęłam się zastanawiać czy ma jakiś plan, kiedy zrozumiałam że szuka otwartej przestrzeni by móc się przemienić w smoka. Mario zbliżył się do mnie powoli... Wszyscy z zapartym tchem obserwowaliśmy jak demon zbliża się do nas. —Co robimy? O cholera! Jak możemy walczyć z czymś takim? Jest ogromny! krzyknęła Delilah na skraju paniki.

W chwili gdy demon otworzył usta, wyszedł z nich dym, Delilah jęknęła. —Trucizna! krzyknął Morio. To trucizna, czuję ją nawet tutaj. Trzymajcie się za nim i nie pozwólcie by chuchnął wam w twarz. Na świętą Matkę Gór! Tylko tego nam jeszcze było trzeba. Miał ramiona wystarczająco silne aby nas zmiażdżyć. Gdy tylko się uspokoiłam, wezwałam na pomoc Matkę Księżyca. —Potrzebuje cię tej nocy, Matko. Wypełnij mnie całą swoją energia, nawet jeśli miałoby mnie to zabić. Pani, daj mi swoją moc! Gdy podniosłam ręce do nieba, chmury zasłaniające Księżyc rozproszyły się. Srebrne promienie zaczęły pieścić moje palce, następnie wypełniła mnie energia sięgając aż do mojego serca i sprawiając że się zachwiałam. Chase wyciągnął swój nunchaku, robiąc jednocześnie krok w lewo. —Jeśli się rozproszymy to może nie uda mu się nas zabić za jednym zamachem, powiedział drżącym ze strachu głosem. Byłam zaskoczona że będąc człowiekiem jest gotowy stanąć z nim twarzą w twarz zamiast ukryć się za najbliższym krzakiem. —Masz rację – rozproszcie się! Nie mieliśmy czasu na strach czy wątpliwości. Mieliśmy misję do spełnienia. Menolly ustawiła się przede mną. —Trucizna nic mi nie zrobi, powiedziała nie zatrzymując się. Kiedy złapałam ją za ramię, odepchnęła mnie. Mogłam tylko patrzeć, jak zbliża się do niego. Ten zatrzymał się obserwując ją. Małą bladą kobietę, która stała przed nim z pochyloną głową. —Przysyłają mi najsłabszą z grupy by otworzyła bal? zapytał głosem który odbił się echem w ogrodzie. Jednak gdy Menolly podniosła wzrok, jego śmiech zniknął. Ze swojej pozycji nie widziałam wyrazu jego twarzy, ale wystarczająco dobrze znałam Menolly by wiedzieć jak wyglądała wyruszając na polowanie. Widziałam jak zaatakowała czarnoksiężnika.

Świecące oczy i lekko uchylone wargi ukazujące jej długie lśniące kły. Demon cofnął się i wziął głęboki oddech. —Wampir? Zaskoczony, przechylił głowę na bok. Tylko na to czekała Menolly, w ułamku sekundy w zawrotnym tempie skoczyła w powietrze. Z okrzykiem Luc starał się zrobić unik, ale moja siostra była szybsza. Wylądowała na jego klatce piersiowej, wbijając się w niego swoimi szponami. Następnie odrzuciła głowę do tyłu wbijając kły w jego twarz. Dzielna dziewczynka, pomyślałam. Tak więc nie mógł plunąć w nas trucizną. Z rękami na biodrach, Luc próbował ją zrzucić. Jednak jej zęby były głęboko osadzone w jego policzku. Kiedy podrapała go po oczach, demon warknął ponownie. Podeszłam do niej od prawej strony. Koncentrując siłę w rękach, kątem oka zobaczyłam Flama, który znalazł miejsce wystarczająco duże by się przekształcić. W następnej chwili, majestatyczny biały smok stanął w ogrodzie, niszcząc nasze róże. Obierając sobie demona za cel wypuścił dym z nozdrzy. Zamiast ognia który na nic by się zdał, mruknął i uderzył ogonem w ziemię, która aż zadrżała. Wszyscy zamarliśmy. Odzyskawszy równowagę cisnęłam w niego błyskawicą która uderzyła go w plecy. Dodając do tego trzęsienie ziemi spowodowane uderzeniem ogona smoka, zmusiło go to do puszczenia Menolly. Będąc już na ziemi, odsunęła się a następnie zwymiotowała. Znowu ta stara dobra krew demona... W tej chwili przyszła kolej na Morio, który krzycząc «Kitsune-bi!» wypuścił w stronę demona kulę ognia lisa, która dotknęła jego twarzy. Rozległ się potężny huk. Demon pokręcił głową. Oślepiające światło rozjaśniło noc.. Kiedy demon ocierał oczy, Delilah weszła na scenę. Zamiast zadać mu cios nożem jak się spodziewałam, wyjęła z kieszeni butelkę i polała go nią. W kontakcie z wodą (jak się okazało była to woda święcona z Tygrysiej Rzeki) jego skóra zaczęła się topić. Warcząc i kołysząc się na boki, demon chwycił ją w pasie a następnie posłał sześć metrów w górę. Delilah odwróciła się w powietrzu lądując miękko na ugiętych nogach. Można było się spodziewać że jak na kota przystało wylądowała na czterech łapach. W tym samym czasie Luc odwrócił się do mnie, rozwścieczony do granic. Przerażona wyrazem jego twarzy rzuciłam się do ucieczki.

W chwili gdy zobaczyłam pierwsze drzewa, poczułam za sobą falę ciepła i usłyszałam trzask płomieni. Nawet jeśli nie miałam czasu by się obejrzeć, wiedziałam że Luc wyciągnął swój ognisty miecz. Przeskakując przez krzaki wpadłam po kostki w błoto. Starałam się wydostać gdy usłyszałam szelest drzew, który powiedział mi de demon znajduje się tuż za mną. Zmieniając kierunek biegłam, mając pod nogami stare liście i gałęzie. Znalazłam się twarzą w twarz z pniem średnicy półtora metra. Obrośnięty mchem był bardzo śliski. Wspinając się na niego słyszałam Luca depczącego mi po piętach. Co powinnam zrobić? Ojciec uczył nas, że ogień nie działa na demony, ani czary ani żadna inna broń. Jeśli nie mam w zasięgu ręki czołgu lub działa to jestem w kłopocie. Jakoś zdołałam wspiąć się na pień ukrywając się za nim. Zawsze lepsze to niż nic. Cisza. Zmusiłam się by oddychać powoli aby nie zostać zauważoną. Po chwili usłyszałam krok, następnie drugi. Na pewno nie zobaczył mnie ukrytej pod pniem który doskonale maskował ciepłotę mego ciała. Kuląc się jeszcze bardziej jeśli to tylko możliwe, analizowałam sytuację starając się znaleźć jakieś wyjście. Piorun go nie zabije. Co może zniszczyć ogień demona? Woda ... woda święcona. Ale potrzebowałabym jej cały basen. Co jeszcze może zadziałać? Łamałam sobie głowę starając się wymyślić rozwiązanie, kiedy nagle... wiedziałam, co mam robić! Jedyna słaba strona demonów. Mój ojciec był jedynym ocalałym wśród strażników, którzy zaatakowali Luca. Zabił ich wszystkich z wyjątkiem mojego ojca, który był poza jego zasięgiem. Jeśli udało mu się uciec, to tylko dlatego że go dwa razy ranił swoim mieczem. . Ojciec nigdy nie zrozumiał co się stało. Tym bardziej że jego miecz nie uszkodził żadnego ważnego organu i nie spowodował żadnych szkód. Niezależnie od wszystkiego nie odkrył przyczyny. W rzeczywistości ledwo udało mu się uciec. Jako dziecko nieraz czyściłam miecz ojca. Ostrożnie rozprowadzałam na nim mieszankę oleju i wosku pszczelego a następnie polerowałam go do połysku. Jako że był srebrny, łatwo tracił połysk i matowiał. Nie liczył się cios zadany nim lecz to, z czego był zrobiony. Luc był tak samo podatny na srebro jak wróżki i Sidhe na żelazo! Byłam o tym przekonana. Potrzebowałam więc srebrnego ostrza. Lub srebrnej kulki.

Powinnam podzielić się tym z resztą ale jak? A jeśli udałoby mi się przemienić lub stać niewidzialną? Blisko moją uwagę przykuł ruch. Kot o złotym futrze ułożył się na moich kolanach. Ponadto miał na sobie niebieską obróżkę. Nawet w tej formie Delilah mogła mnie zrozumieć. Pochyliłam się ku niej i szepnęłam do ucha: —Tylko broń ze srebra może go zabić jeśli dotknie się go nią przynajmniej dwa razy. Kot polizał moją twarz po czym zniknął wśród drzew. Kolejny ruch poinformował mnie, że Luc znalazł mnie i robi się coraz bardziej niecierpliwy. —Wyjdź z ukrycia, obiecuję że niczego nie poczujesz, powiedział. Postanowiłam zignorować jego urocze zaproszenie. Może mogłabym zamienić się w owada lub coś - cokolwiek - wystarczająco małego aby uciec niezauważonym. Niezależnie od wszystkiego wychodząc podpisałabym na siebie wyrok śmierci. Nagle lasem wstrząsnął huk drzew i skrzypienie gałęzi. Co do diabla? —Brr! zawołał Luc jakby otrzymał cios w plecy. Kiedy się podniosłam, piekło otworzyło sie przede mną. Las był oświetlony jak Waszyngton na święto 4 lipca. Ku mojemu przerażeniu, blisko mnie upadła pochodnia. Obróciłam się w kierunku bitwy. Luc walczył z Flamem, któremu udało się wejść do lasu, powalając przy tym wiele drzew. Demon rzucił w niego płomieniem, który tylko zadrasnął jego smoczą zbroję. Flamowi widać puściły nerwy bo przeszedł do kontrataku atakując demona pazurami. Całe starcie przypominało scenę z filmu Godzilla kontra King Kong. W tym samym czasie Delilah, Chase i Morio pojawili się u mego boku niosąc srebrny miecz, który trzymaliśmy w gablocie w salonie. Oni również zaatakowali go niezwłocznie. Flam podał Delilah broń do reki. Na powrót wezwałam na pomoc błyskawice. Kiedy Luc się pochylił wszyscy naraz go zaatakowali. Dzięki srebrnemu mieczowi, ostre acz krótkie pchnięcia sprawiały więcej szkód niż sama utrata krwi. Wiedziałam co muszę teraz zrobić. Zamiast wysyłać mu błyski energii zebrałam je razem, tworząc gigantyczną strzałę i wycelowałam ją między jego srebrne oczy.

Strzała trafiła go dokładnie w środek czoła. Luc upadł na ziemię. Delilah rzuciła się na niego przeszywając jego serce mieczem.. Wszystko się skończyło. —Naprawdę nie żyje? spytała Delilah dotykając go czubkiem ostrza. Pojawił się Flam, zamigotawszy wrócił do swej ludzkiej postaci. Pochylił się nad Lucem sprawdzając kilka rzeczy w których nie chciałam uczestniczyć. —Nie żyje, powiedział po czym wstał i wytarł ręce. —Wierzyłam że nam się uda (nie spuszczając wzroku z miecza, Delilah usiadła na pobliskim pniu). Dzięki Bogu że Ojciec go nam ofiarował, odparła nie spuszczając wzroku z miecza. Zbliżywszy się, upadlam na kolana blisko smoka. —Miecz Ojca był srebrny. Pamiętasz jak zadziałał na Luca? Z perspektywy czasu, wydaje mi się to jedynym logicznym rozwiązaniem (w pewnej chwili naszła mnie pewna myśl... odwróciwszy się do Morio, spytałam). Możesz podać mi miecz? Wręczył mi go zupełnie jakby wiedział, co zamierzam zrobić. Nie wahając się jednym cięciem odrąbałam mu cztery palce. Nawet Flam odwrócił wzrok. —Nigdy nie wiadomo kiedy mogą się przydać! odparłam. Jeden dla Babci Kojot a trzy pozostałe do mojej magicznej szafy. —O cholera! Naprawdę wolałbym tego nie oglądać, wymamrotał Chase. Kiedy Delilah przytuliła się do niego, ten automatycznie oplótł ramię wokół jej talii. Posłałam mu szeroki uśmiech. —Poczekaj aż zobaczysz jak Delilah łapie myszy. Spodoba ci się. —Co zrobimy z ciałami? Tym i czarnoksiężnika? zapytał Morio. —Powinniśmy oba dostarczyć królowej elfów. Jeśli Lethesanar jest zbyt zajęta by zwracać uwagę na świętą misje OIA, powinniśmy przekonać kogoś kto zrozumie powagę sytuacji. —Ale zabiliśmy demony i odnaleźliśmy pieczęć! zauważył Chase. —Jedną z dziewięciu, przypomniałam mu (zalała mnie fala strachu, ale udało mi się ją odpędzić. Przeżyliśmy i wygraliśmy. Trzeba to uczcić).

Chase, to jeszcze nie koniec. Nawet jeśli udało nam się zdobyć pierwszą pieczęć, zanim udało się to Skrzydlatemu Cieniowi, to zostało jeszcze osiem. Każda z nich może dać mu przewagę. Nie możemy do tego dopuścić. —Dobrze. Kto chce zanieść go do domu? zapytał Chase dając kopa demonowi. Nie jestem pewien, czy będę w stanie się poruszyć. —Och nie! Niemożliwe! Odsuń się! powiedziała Menolly, podchodząc i zarzucając sobie demona na plecy. Chase spojrzał na mnie zaskoczony. —Jest naprawdę silna. —Jest wampirem, odparłam. —Wszystkie wampiry są tak silne? spytał, spoglądając na nią trochę zielony. Uśmiechnęłam się do niego łagodnie. —Chase, mój drogi, Menolly jest jeszcze młoda i słaba. Na przestrzeni wieków stanie się potężna. Na razie jest tylko neofitką. Dlatego mówię ci, nigdy nie zbliżaj się do wampira bez czosnku w kieszeni lub srebra wokół szyi. —A krzyż? —Piękna legenda, nic więcej. Po tym podążyłam za moją siostrą. Musieliśmy przejść przez portal. Dopóki nie znajdziemy się w Królestwie Elfów, nie będę czuła się bezpiecznie. Kiedy dotarliśmy do domu, Menolly zdążyła uprzedzić Iris że wszystko poszło dobrze. Z Maggie na kolanach i szeroko otwartymi oczami, Talon-haltija siedziała w bujanym fotelu, gotowa usłyszeć naszą historię. Po skończeniu, rzuciłam okiem na zegar. Dobrze po północy. —Menolly, jeśli przejdziesz przez portal z nami, ryzykujesz wyjście w biały dzień. Myślę, że to zbyt niebezpieczne. —Nie ma problemu. Zabierzcie ze sobą nimfę, jeśli nie chcecie żeby posłużyła mi za aperitif. —Dzwoniłaś do Wade'a? spytałam nagle.

—Naprawdę myślisz, że to dobry moment? spytała. Już sobie wyobrażam jego reakcję. Powiadomię go zanim się położę. Wygląda na miłego faceta, powinnam poznać miejscowe wampiry. Siedząc na biurku, spojrzała na zegar. —Muszę się pożywić i to czymś znacznie lepszym niż czarnoksiężnik. On i jego przyjaciel sprawili że jest mi niedobrze. Mogę też wpaść do Voyagera dzięki czemu może ocalę pracę. —Więc musisz się pospieszyć. Zostało jedynie kilka godzin przed wschodem słońca. Nade wszystko bądź ostrożna. Skinąwszy głowa, wyślizgnęła się przez drzwi, cicha jak śmierć. Po jej odejściu zwróciłam się do Delilah. —Musimy znaleźć sposób, jak dostarczyć demony. Nie możemy ich nosić jak Menolly. —Wy nie ale ja tak, zauważył Flam (posłałam mu pytające spojrzenie). Mimo iż mam wielka wiedzę, nigdy nie widziałem krainy wróżek. Idę z wami. Jeśli zajmiecie się nimfą, to ja mogę ponieść dwa demony bez żadnego problemu. Jego wyraz twarzy nie pozostawiał miejsca na jakąkolwiek dyskusję. —Ok, problem rozwiązany. Chase i Iris, wy zostaniecie tutaj do powrotu Menolly. Morio, chciałabym abyś nam towarzyszył do Babci Kojot, następnie wrócił do domu i miał na wszystko oko. Z pomocą Delilah i Flama, eskortuję Toma i pieczęć. Prawdę mówiąc nie miałam ochoty na spacer po lesie. Wiedziałam jednak że dla bezpieczeństwa wszystkich musimy dostarczyć go bezpiecznie do domu. Podczas gdy Iris poszła po niego, Delilah i ja skierowałyśmy się do swoich pokoi by tam doprowadzić się do porządku a tym samym założyć coś, w czym będziemy mogły zaprezentować się na dworze królowej. Zakładając srebrną suknię i pelerynę koloru pawich piór, olśniło mnie że czekająca nas podróż zmieni wszystko. Mimo iż spieszyłam się by zobaczyć naszego ojca, to w całym panującym chaosie lepiej było unikać Y'Elestrial jak ognia. Zamiast tego skierujemy się prosto do Elqavene, miasta elfów.

Ponadto jeśli Lethesanar odkryła co zrobiłyśmy, to wszystkie możemy skończyć w lochu, losie gorszym od śmierci. Po wyrazie twarzy Delilah wiedziałam, że myśli to samo. Miała na sobie złotą tunikę i swoje najlepsze jedwabne pończochy. Wszystkiego dopełniał turkusowy pas. —Lepiej zrobię zostawiając rewolwer powiedziała, przypinając do pasa srebrny miecz. —Gotowa? zapytałam. Skinęła głową i razem zeszłyśmy po schodach na parter. Z Flamem który niósł dwa demony i Morio który podjął się pilnowania Wisterii, zanurzyliśmy się w las.

Rozdział 20 Podróż przez portal była trochę tak, jak zaśnięcie na milisekundę a następnie obudzenie się z kacem i uczuciem że prawa natury zostały pogwałcone jeden raz za dużo. Babcia Kojot zaakceptowała palec demona z radością; mój dług został spłacony. Towarzyszyła nam do drzewa zawierającego przejście. Weszliśmy w wiązkę światła która prowadziła do wnętrza pnia. Chciałabym wierzyć że nasz Ojciec się pomylił i że królowa elfów powie nam że w Y'Elestrial wszystko ma się dobrze. Sama podróż trwała tylko chwilę. Po drugiej stronie bramy - duża jaskinia w środku Gór Czterech Pór Roku, granica Elqavene. Słońce już wstało oświetlając wszystko wokół. Powietrze pozbawione było zanieczyszczeń i posiadało swój własny magiczny klimat. Wszystko tętniło życiem: dęby i buki, kryształowe kamienie, wszystko miało duszę. Gdyby nie ludzie i ich nieszanowanie przyrody, wszystko mogłoby wyglądać równie pięknie na Ziemi. Strażnicy szybko nas zauważyli i poprowadzili przez tłum gapiów. Znalazłszy się w mieście, demony i Wisterię umieszczono na rydwanie zaprzężonym w konie. Ulice d’Elqavene były brukowane i ozdobione kwiatami. W nocy światła wróżek oświetlały wszystko wskazując drogę tym, którzy nie widzieli w ciemnościach. Wielu kupców krzyczało zachwalając swe towary. Widocznie trafiliśmy na dzień targowy. Kobiety zaprowadzały swoje dzieci do szkoły. Elfy i duchy domów robiły zakupy. Elfy również miały swoich służących, ale z reguły traktowały ich z szacunkiem. Każdy spoglądał na nas z ciekawością. Nawet jeśli byli grzeczni i trzymali się z dala to czułam że mieli masę pytań. Oni od razu zorientowali się że obie z Delilah byłyśmy w połowie ludźmi a w połowie Sidhe. Tom był człowiekiem, nie będąc nim jednocześnie. Co do Flama, nie potrwa długo zanim zrozumieją, że jest istotą magiczną w przebraniu. Z błyszczącymi oczami, zupełnie jak dziecko które odkryło sekretne szuflady wypełnione cukierkami, Tom rozglądał się wokoło. Dom który dzielił z Titanią przypominał odrobinę te tutaj. Nawet jeśli go nie pamiętał, to magia wewnątrz niego tchnęła iskrę wspomnień w jego umysł.

Znajdując się u stóp pałacu, byłam zaskoczona skromnym wyglądem dziedzińca w porównaniu z tym w Y'Elestrial. Lethesanar kochała robić wszystko z wielką pompą. Tutaj natomiast, nawet jeśli pałac był imponujący zupełnie jak błyszczący alabaster, to jego architektura była prosta. Ponadto zamiast posągów i zewnętrznego dziedzińca, otaczały go ogrody. Straż odprowadziła nas do wielkiej sali, gdzie sprawdzono czy nie mamy broni. Następnie zaprowadzono nas do apartamentów królowej. Jasna i błyszcząca jak księżyc stara jak świat, Asteria siedziała na tronie z dębu i ostrokrzewu. Panowała jeszcze od Czasów Podziału. Przez tysiąclecia rządziła i nie było żadnych wątpliwości że nie zrezygnuje z tego. Kiedy nas zobaczyła, wstała. Poczułam jak stojący obok mnie Tom zadrżał. —Nie przynosicie dobrych wieści, zaczęła. Martwe demony i związany duch lasu, który wydaje się być szalony? Wykonałam ukłon. —Możemy porozmawiać na osobności? Mamy tak wiele do powiedzenia! Poprowadziła nas do pokoju gdzie czekał już jej doradca i trzech strażników. Opowiedzieliśmy jej wszystkie wydarzenia jak również to, czego dowiedzieliśmy się od naszego Ojca o Y'Elestrial. Pod koniec naszego opowiadania wyraz jej twarzy wahał się pomiędzy strachem i obrzydzeniem. —Bałam się że coś takiego się wydarzy, powiedziała. Podziemne królestwa są aktywne, tak aktywne że zostaliśmy zmuszeni do podpisania rozejmu z naszymi wrogami. Nienawidzę tej sytuacji. Wszystko to wina Skrzydlatego Cienia. Lethesanar jest idiotką. Przyjemność jest dla niej ważniejsza od jej ludu. Znajdzie się na swoim miejscu kiedy jej siostra przejmie tron. Jeśli odmówi … Chrząknęłam. Dobrze wiedziałam co insynuowała ale milczałam. Nie chciałam od razu się zgadzać podejrzewając, że może to być podstęp mający na celu przetestowanie naszej lojalności do Trybunału i Korony. Po chwili królowa uderzyła o ziemię swoim berłem. Elfy i wróżki również starzały się przez wieki. Ich kości stawały się kruche i łamliwe. —Bardzo dobrze. Zobaczymy co da się zrobić, powiedziała. W międzyczasie, wrócicie na Ziemię. Kiedy dowiem się czegoś więcej o pieczęciach wyślę moich własnych ludzi do monitorowania demonów. Będziecie naszymi agentkami podobnie jak jesteście agentkami OIA. —Podwójni agenci? zapytałam wściekła.

To byłaby zdrada. Jednak nie mieliśmy prawa głosu w tej sprawie. —Dokładnie. Kiedy tylko Trillian dojdzie do siebie, przyślijcie go do mnie. Będzie naszym pośrednikiem. Jeśli wie co dla niego dobre, zgodzi się. Ach tak, Trillianowi się to spodoba, pomyślałam. Delilah dała mi kuksańca i mrugnęła mi. Królowa zignorowała naszą cichą komunikację. —Możecie odejść. Emisariusz skontaktuje się z wami w ciągu kilku dni. To nie koniec, moje panienki. Skrzydlaty Cień na pewno wyśle następnych. Nie zrezygnuje dopóki nie zdobędzie wszystkich pieczęci. Konfrontacja z której wyszłyście zwycięsko była tylko potyczką. Prawdziwa bitwa dopiero się rozpocznie. —Co zamierzasz zrobić z pieczęcią? zapytałam. Królowa Elfów zacisnęła wargi. —Ukryjemy ją w bezpiecznym miejscu. Ze względu na niebezpieczeństwo jakie stanowi, nie powiem ci gdzie się ono znajduje. Nie możecie wyjawić czegoś czego nie wiecie. Pomimo jej uśmiechu zawoalowana groźba krążyła w powietrzu. Gdybyśmy zostali schwytani i torturowani przez Skrzydlatego Cienia i tak nie moglibyśmy mu nic powiedzieć. Ta myśl podziałała na mnie jak zimny prysznic. Spuściłam wzrok. Skrzydlaty Cień na pewno prędko dowie się o śmierci swoich zbirów jeśli już się nie dowiedział. A my wkrótce staniemy sie jego głównym celem. —Dajcie już spokój, mruknęła królowa. Nie myślcie o tym, co może się zdarzyć. Skoncentrujcie się na swojej misji. Czarownice przeznaczenia przepowiadają przyszłość, ale wolna wola istnieje. To jest to co nas ocali, moje drogie. W tym zdaniu dała nam do zrozumienia że możemy odejść. Przed wyjściem spojrzałam jeszcze na Toma. —Co się z nim stanie? zapytałam. Posłała mi pocieszający uśmiech. —Spędzi tu miłe chwile do czasu, aż nie znajdziemy sposobu na odwrócenie działania nektaru życia. Wszystko inne poczeka na swój czas. —Nie zrobicie mu krzywdy, prawda? spytałam patrząc jej w oczy. On nie zrobił nic, by na to zasłużyć. Ponadto chronił pieczęć od setek lat.

Jej mądrość i inteligencja wydały się świecić. Zrozumiałam dlaczego jej lud tak ją kochał. —Nie zrobimy mu żadnej krzywdy. Obiecuje wam to. A teraz zabierzcie swojego przyjaciela smoka i wracajcie. Tak, dobrze wiem kim jesteś, powiedziała. Czeka nas dużo pracy! Dopóki Lethesanar będzie ignorować naszą umowę, będę waszym sprzymierzeńcem. Na koniec Flam miał czelność wysłać jeszcze buziaka królowej. Potem zaprowadzono nas do portalu. Po drodze zatrzymałam się by uzupełnić swój zapas wody z Tygrysiej Rzeki. Spoglądając przez ramię, nie miałam ochoty wyjeżdżać. Mój ojciec był w krainie wróżek. Chciałam tu zostać podobnie zresztą jak na Ziemi, ojczyźnie mojej matki. Winniśmy jej były wierność. Poza tym byłyśmy tam potrzebne. —Gotowa? spytałam Delilah. Skinęła głową ale widziałam te same sprzeczne emocje na jej twarzy. Ręka w rękę przeszłyśmy wszystkie trzy portale i znalazłyśmy się ponownie w lesie. Padał deszcz. Drżąc otuliłam się ciaśniej płaszczem. Samochód czekał na nas tam, gdzie wcześniej zostawił go dla nas Morio. Kiedy krople spadły na moją twarz, skrzywiłam się. Niewątpliwie wróciłyśmy do domu... —Wiecie, nawet jeśli znam wasze imiona, obiecuję że zachowam je dla siebie, mruknął Flam siedzący na tylnym siedzeniu. Nie użyję ich przeciwko wam. Od razu poczułam się lepiej. —Wracajmy do domu. Trillian dołączy do nas dziś wieczorem. Wszyscy potrzebujemy odpoczynku. W ciągu dnia skontaktujemy się z Ojcem i dowiemy się co się dzieje w Y'Elestrial. Jeśli chodzi o Menolly, ma kilka spraw do naprawienia... Asteria miała racje, czeka nas mnóstwo pracy. Delilah zapięła pas. —Nie sądzę by dokładnie to miała na myśli. Ale masz rację, wszystko przed nami. Powinniśmy zorganizować pokój w salonie dla Maggie, by miała trochę prywatności. —To nie jest zły pomysł, odpowiedziałam włączając radio. Jestem pewna że go pokocha. Czy zauważyłaś jak Menolly się do niej przywiązała?

—Tak … to dobre dla nich obojga, powiedziała zwiększając głośność. I tak oto ruszyłyśmy w drogę powrotną, gdy w aucie rozbrzmiały pierwsze nuty Demona Days Gorillaz. Przyjrzałam się mojej siostrze. —Nasz nowy hymn? zapytałam. Z głową odrzuconą do tyłu wypuściła długie westchnienie. —Tak i zapowiedź na przyszłość (mój mały palec powiedział mi, że miała rację).