Harper Sloan - Axel 01 PL

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

AXEL – HARPER SLOAN

Los nie zawsze był przyjacielem Isabelle West. W rzeczywistości, los był dla niej wredną suką. Isabelle na własnej skórze dowiedziała się, jak ciężkie może być życie, kiedy los nie jest po twojej stronie. Może podać ci marzenia na srebrnej tacy, ale może też ci je wyrwać i zmienić w koszmary. Jednej rzeczy Isabelle była pewna, że los był zdecydowany odebrać jej wszystko, co kochała. Przez ostatnie dwa lata Isabelle powoli zaczęła oczyszczać swoją przeszłość z ciemnych chmur. Szczęście w końcu pojawiło się na horyzoncie. Miała dobrze prosperującą firmę, wspaniałych przyjaciół i z powrotem swoje życie. Wszystko, co musiała zrobić, to przejść przez ostatnią przeszkodę… swojego byłego męża. Kiedy problemy zaczynają nękać jej nowe życie i wspomnienia, które lepiej, by pozostały zapomniane, zaczynają wydostawać się na powierzchnię, ostatnią rzeczą, której potrzebuje jest duch z przeszłości pukający do jej drzwi. Axel nigdy nie myślał, że w swoim życiu ponownie zobaczy Isabelle West i nie jest pewny, czy teraz tego chce. Nosił swój gniew tak długo, że nie był pewny, czy może tak po prostu się od niego odwrócić, ale kiedy jest zmuszony do jej ochrony i niespodziewane pożądanie znów pojawia się jeszcze raz, życie staje się nieco bardziej skomplikowane. Jak Axel i Isabelle poradzą sobie, gdy wszystkie karty zostaną wyłożone na stół i wszystko, co uważali za prawdę uderzy ich w twarz?

1

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Prolog

Boże…spraw by się spóźnił. Korek? Szef potrzebujący pomocy? Do diabła, jeśli to by pomogło, modliłabym się nawet o niezawiązanego buta. O COKOLWIEK, co dałoby mi kilka dodatkowych minut. Biorąc sfrustrowany oddech, przypomniałam sobie, że przestałam się modlić już lata temu. Żeby być dokładnym, dziesięć lat temu. W dniu, kiedy on odszedł z mojego życia. W dniu, kiedy słońce przestało świecić, a mój świat poszarzał. W dniu, kiedy marzenia zmieniły się w koszmary. Tęskniłam za marzeniami, słońcem i tęskniłam za nim. Tak cholernie mocno, choć wiem, że nie powinnam. Mimo wszystko, co dobrego przyniesie tęsknota za duchem? No dalej … No dalej… Cicho błagałam, by zmieniło się światło. Jak to jest, że za każdym razem, kiedy się śpieszę, łapią mnie czerwone światła? -Cholera! Po prostu się zmień! – Wiedziałam tylko, że jeśli w ciągu następnych dziesięciu minut nie będę w domu, uwolnię piekło. Wreszcie, tak szybko jak światło zmieniło się na zielone, nacisnęłam pedał gazu. Wszystko, co musiałam zrobić, to pośpieszyć się i będzie dobrze. Prawda? Wtoczyłam się na podjazd o 5: 45, zaparkowałam samochód i biegiem ruszyłam do domu. Na szczęście byłam na tyle przewidująca, że zanim wyszłam z domu, nastawiłam obiad. -Dobrze, dobrze… - mruczałam, podczas przechodzenia wokół wyspy kuchennej do stołu. Gdybym się nie pospieszyła… nie. Nie mogę tak myśleć. To spowodowałoby, że ogarnąłby mnie taki strach, którego nie potrafiłabym opanować. -Oddychaj głęboko Iz… po prostu oddychaj. – przypomniałam sobie, ustawiając na stole miski z chili. Tak szybko jak tylko mogłam, nakryłam do stołu i upewniłam się, że szklanki i srebro są do siebie odpowiednio dopasowane. Nie miałam zamiaru znowu popełnić tego błędu. Ruszając do kuchni, upewniłam się, że umyłam i wytarłam wszystkie naczynia i ślady mojego powolnego gotowania. Została mi nawet chwila czasu bym mogła się upewnić, że moja „twarz”, jak on ją pięknie nazywa, nie wygląda jakbym się śpieszyła, podczas wykonywania moich obowiązków. Punktualnie o 6: 05 usłyszałam jak podnoszą się drzwi garażowe. Oddychaj. Kilka chwil później, on wszedł do domu. Oczywiście, on nigdy się nie spóźniał. Broń Boże wróciłby do domu minutę po swoim zaplanowanym czasie powrotu. Wtedy nadszedłby koniec świata, niebo mogłoby upaść, a świnie zaczęłyby latać. Nie, nie mój mąż: on nigdy nie ma dość swojej gry.

2

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Dobry wieczór Isabelle. Jak minął ci dzień? – pyta, ściągając płaszcz ze swoich ramion i odkładając teczkę i klucze. Upewnia się, że jego płaszcz wisi idealnie: zmarszczki nie ośmieliłyby się z nim zadrzeć. Nawet one wiedzą, że nie należy drażnić niedźwiedzia. Po tym jak rozporządzi swoją komórką, portfelem i innym dziadostwem znalezionym w kieszeni, wreszcie spogląda na mnie swoimi zimnym, martwym spojrzeniem. Pozwolenie na odezwanie się, zostało w ciszy udzielone. -Dobry wieczór, Brandon. Wszystko dzisiaj było normalne, jak zazwyczaj. Zrobiłam pranie, wysłałam przesyłki, o które mnie prosiłeś i wróciłam do domu koło 3:00. Wiem, że mówiłeś, że twoi rodzice myślą o przyjeździe do nas na weekend, więc chciałam się upewnić, że mam wystarczająco dużo czasu, by przygotować pokoje, zanim zaczniemy obiad. Kłamstwa, wszystko kłamstwa…. Tylko po to, aby przy odrobinie szczęścia nie pomyślał, że byłam dłużej na zewnątrz. -Hmmm – stwierdził podczas podciągania rękawów. –Więc – popatrzył na mnie ze swoim złym uśmiechem i martwymi oczami. – To nie ty Isabelle, zjeżdżałaś w dół Oak Street jakby piekielne nietoperze siedziały ci na zderzaku? Pierdol. Mnie. -Brandon, przysięgam, to nie tak jak myślisz. – zapiszczałam. Cholera, będzie źle. – Dee zatrzymała się w mieście, więc chciałam powiedzieć cześć, pogadać trochę. Nie widziałam się z nią od sześciu miesięcy… Jego uśmiech zmroził mnie, natychmiast zaczęłam się cofać. O cholera, znam to spojrzenie. -Teraz…Isabelle. Co ja ci mówiłem o Denise? Hmm? Jeśli dobrze pamiętam, to było coś o tym, że masz z nią nie rozmawiać lub dzwonić do niej i zdecydowanie masz się z nią KURWA nie widywać!-Zaczął się do mnie zbliżać. Gorączkowo zaczęłam się rozglądać za drogą ucieczki, ale on blokował mi jedyne wyjście. –Już ci to powiedziałem i myślałem, że przyjęłaś lekcję sześć miesięcy temu. Czy to nie tak dużo czasu minęło od ostatniego razu? Co do diabła mam zrobić, żeby wbić ci to, do tej twojej pieprzonej głowy? Jezu Chryste jesteś głupią, pierdoloną dziwką. – Jego oczy były lodowate, gdy wstąpił na moją przestrzeń. – Jakiej części tego, że jesteś moja i tylko moja, nie rozumiesz od czasu, kiedy ostatnio byłem zmuszony ci to wytłumaczyć? Nie będę się tobą dzielił z nikim. Słyszysz mnie Isabelle? – wyszydził moje imię, jakby jego brzmienie było skazą na języku. Teraz, kiedy przyszpilił mnie do ściany i nie miałam drogi ucieczki, wpadłam w panikę. – Żadna pieprzona osoba na tym cholernym świecie nie znajdzie się w pobliżu ciebie. Tylko. Pieprzony. Ja. – Kontynuował wytrzeszczanie oczu i opluwanie mnie drobinkami śliny w twarz. – Jesteś niczym więcej, niż tylko głupią dziwką, nieprawdaż Isabelle? Powinienem był tamtej nocy w Fire przejść na drugą stronę. Powinienem wyczuć bar z dziwkami na kilometr. Ale nie! To wszystko twoja wina, że mój kutas, nie chciał przejść na drugą stronę. – ryknął głośno i uderzył mnie w policzek. Zacisnęłam dłonie w pięści, wbijając paznokcie w dłonie, by powstrzymać się od krzyczenia. Czułam krew spływającą wzdłuż mojego karku, od cięcia,

3

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

które jego pierścień musiał zrobić mi na szczęce. Mogłam być w sytuacji bez wyjścia, ale prędzej zgniję w piekle, niż pozwolę mu się złamać. -Co ja kurwa powiedziałem, Isabelle? ŻADNEJ DENISE! Żadnego wieczornego gadania jak dwie małe suki. Masz być tutaj, sprzątając mój pieprzony dom, gotując mój pieprzony obiad i rozkładając swoje grube pieprzone uda dla mojego kutasa! – chwycił miskę chili i rzucił nią z całej siły w ścianę. Patrzyłam jak kawałki mięsa, fasoli i sosu spływając wzdłuż moich szczęśliwie żółtych ścian. – I co to za gówno? Mówiłem ci pieprzona suko, że chcę lazanię. Czy to wygląda jak lazania? – Powinnam wiedzieć, że to nadchodzi, ale moja uwaga nadal była skupiona na moich szczęśliwie żółtych ścianach i na wciąż spływającym po nich obiedzie. Właśnie się do niego odwracałam, kiedy jego pięść uderzyła mnie w skroń, momentalnie rozmazując mój wzrok. Przynajmniej tak wydawał się sądzić mój pozbawiony rozsądku mózg. Rzuciłam się w prawo, próbując szybko uciec przed drugim uderzeniem, które z pewnością zaraz miało nadejść. Zbyt późno, zawsze zbyt późno. Drugie uderzenie dostałam w żebra, tracąc chwilowo oddech. Brandon chwycił moje grube włosy i z każdym skrętem nadgarstka, jestem z powrotem na jego łasce. Łasce, której nie posiada. Rzucając mnie na korytarz z siłą dziesięciu mężczyzn, szybko kopnął mnie w brzuch. -Ty głupia suko. Nie możesz mnie po prostu słuchać. Posiadam ciebie, całą ciebie. Ja. Nikt inny. Nikt, inny nie dotknie tego, co MOJE. A zwłaszcza nie pieprzona DENISE! Ostrzegałem cię, co się stanie. Nie, obiecałem twojej głupiej dupie, co się stanie, jeśli się do niej zbliżysz. Kopniak…klaps…uderzenie…kopniak. -Nigdy się nie nauczysz, prawda? – dyszał z wysiłku, sroga ciemność powoli odbierała mi wszystko, co mam, ale obiecałam sobie, że nie pozwolę się złamać. Nawet, jeśli drętwienie będzie postępowało szybko. Straciłam poczucie jak długo stał nade mną, krzycząc i bijąc mnie nogami i pięściami na przemian. Wolność była wszystkim, czego teraz pragnęłam. Zamknęłam oczy i zemdlałam.

*~*~*

Kiedy się obudziłam, dom pogrążony był w ciemności. Każda kość, mięsień i włos na mojej głowie bolał. Nie mogłam wziąć głębokiego oddechu, bez pragnienia śmierci. Czułam wilgoć na różnych częściach mojej głowy i mojego ciała. Cholera. Nigdy nie było tak źle. Nic nie słyszałam na moje lewe ucho, co do diabła się z nim stało? Cholera, muszę się ruszyć. Owijając ramię wokół mojego brzucha, powoli wstałam na nogi. Rozejrzałam się dookoła, moje oczy były bardzo opuchnięte, ale i tak zauważyłam, że obiad nadal leży na stole. Potłuczona miska i chili rozmazane na ścianie drwiły ze mnie. Poruszając się cichym i 4

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

powolnym krokiem, zajrzałam do salonu. Żadnego znaku Brandona. Szurając, doczłapałam się do kuchni i zobaczyłam, ze klucze zniknęły. Jasna cholera! Nie ma go tutaj. Nigdy, ani razu przez sześć lat nie zostawił mnie samej w domu po „lekcji”. Idąc wzdłuż ściany i trzymając się jej, jako wsparcia, sięgnęłam po torebkę, rozsunęłam suwak i sięgnęłam po mój telefon. Telefon, o którym nie wie Brandon. Nie pozwolił mi mieć telefonu, odłączył domowy i zabrał go ze sobą, kiedy wyszedł. Widziałam na tyle słabo, by ledwo włączyć telefon. Przesunęłam palcem po ekranie, odblokowując go. Wreszcie, po naciśnięciu kilku złych przycisków, nawiązałam połączenie. -Słucham? Halo Iz? Iz, jesteś tam? Wszystko w porządku? IZ?? – słyszałam ją, praktycznie krzyczała. Ale nie mogłam wydusić z siebie żadnego słowa. Wiedziała, że nie dzwoniłabym do niej tak późno. Do diabła, wiedziała, że nie zadzwoniłabym wcale. Biorę płytki oddech i wysapuję jedyne słowo, które może przynieść mi zbawienie. -Pomocy… Potem wciąga mnie ciemność.

5

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 1

Nie zawsze byłam taką słabą osobą: tą złamaną kobietą. Kiedyś marzyłam, a gdy to robiłam, były to wielkie marzenia. Miałam plany, plany na przyszłość tak jasną, że mogłaby cię oślepić. Wciąż pamiętam dni tych marzeń, tych ogromnych planów i tej przyszłość, której blask byłby w stanie sprawić, by słońce zniknęło. W tamtym czasie po prostu nie wiedziałam. W tamtym czasie myślałam, że wszystko będzie dobrze. Mimo wszystko, która siedemnastoletnia dziewczyna nie myśli, że jest niezwyciężona? To, nawiasem mówiąc, był ten sam dzień, w którym zdecydowałam, że los mnie nienawidzi. Nie, ono mnie nie nienawidziło…ono brzydziło się mną. Ludzie mówią, że karma jest suką, ale mam dla ciebie nową wiadomość, karma nie ma nic wspólnego z przeznaczeniem, kiedy czuje rządzę krwi. Ani jednej wspólnej rzeczy. Chciałabym wiedzieć, dlaczego los postawił na mojej drodze fatum. Może to przez to, że się urodziłam? Lubiłam myśleć, że z tym było wszystko w porządku. W końcu moi rodzice mnie kochali, byli ze mnie dumni i byłam dla nich wszystkim. Więc, nie, nie myślę by chodziło o dzień moich narodzin. A może to był dzień, kiedy ukradłam budyń Maggie Jones? Ale Maggie była tyranem, nigdy nie była miła i zawsze miała napuszoną twarz, więc lubiłam myśleć, że zrobiłam jej przysługę. Kiedyś ukradłam ze sklepu tabliczkę czekolady, ale poważnie? W takim razie przeznaczenie dopadałoby mnie po każdym nastoletnim wybryku. Nie myślę, że przeznaczenie mnie znienawidziło, kiedy w pierwszej klasie szkoły średniej wmaszerowałam do Dale High School i moja droga skrzyżowała się z Axelem. Sens miał fakt, że powód, dla którego mnie nienawidziła, był powodem mojego całego bólu. Powodem, dla którego byłam przekonana, że przeznaczenie nie będzie już więcej świeciło dla mnie. Dlaczego by miało? Odebrało mi już wszystko? Wymazało każdą jedną rzecz, jaką tylko kochałam, jednym szybkim kopnięciem. Pewnego dnia może dowiem się, co było powodem, przez który przeznaczenie nienawidziło mnie, Isabelle West. Ale, aż do tego dnia, byłam tego cholernie pewna, będę ostrożna z moimi marzeniami i planami: moim sercem i duszą. Przeznaczenie mogło mnie nienawidzić, ale to nie powstrzymywało mnie od nadziei, że pewnego dnia zapomni o swojej ulubionej zabawce. A kiedy ten dzień nadejdzie, mam nadzieję, że karma zabawi się z tą suką – przeznaczeniem.

6

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

*~*~* ( 2 lata później )

Czuję słońce ogrzewające skórę. Uwielbiam ten błogi stan między snem, a przebudzeniem się. Przypomina mi to stan odrętwienia. Nie uderzyłaś jeszcze w przełącznik, by włączyć swój umysł, dając mu pozwolenie na przetwarzanie i pamiętanie. Po prostu jesteś. Uwielbiam budzić się czując jak słońce ogrzewa moją skórę: przypomina mi to, że żyję. Żyję i przetrwałam. Wzdycham i przewracam się na łóżku, śmiejąc się, kiedy widzę głupią poduszkę ubraną jak mężczyzna, z dziwnie realistyczną twarzą narysowaną na jej szczycie. Dee nalegała, że potrzebuję tego w swoim życiu. Jej teoria polegała na tym, że skoro nie chcę mężczyzny to przynajmniej nie będę spała sama. Cokolwiek to znaczyło. Przestałam próbować zrozumieć Dee już lata temu. Była moją najlepszą przyjaciółką od jedenastu lat. Była siostrą, której nigdy nie miałam i bez cienia wątpliwości wiedziałam, że zawsze będzie mnie wspierała. Poznałyśmy się, kiedy miałam osiemnaście lat i byłam wkurzona na świat. Ona wstrząsnęła pokojem pełnym pierwszoroczniaków, uśmiechając się do każdego, kto tylko na nią spojrzał. Tylko raz spojrzała na mnie, kiedy zdecydowała, że będziemy najlepszymi kumpelkami. Myślę, że zobaczyła we mnie złamaną duszę, a ze swoją zaraźliwą radością zdecydowała, że będzie najlepszym lekarstwem. Była ze mną przy każdym wzlocie i upadku, a wierzcie mi dużo było tych upadków. Była moją największą czirliderką i wsparciem i samemu z powrotem wniosła światło do mojego życia. Podniosła mnie, kiedy upadałam, otrzepała z kurzu i pomogła się uleczyć. Zrobiła to ponownie dwa lata temu. Bez zadawania żadnych pytań. Rzuciła wszystko, przybiegła mi na ratunek i pomogła się uzdrowić ponownie. Straciłyśmy to „siostrzeństwo” na chwilę, kiedy wyszłam za Brandona. To nie było łatwe, ale byłam w stanie pozostać z nią w kontakcie przez skradzione rozmowy i tajne spotkania. Wiem, że się martwiła, wiedziała, że rzeczy nie układały się dobrze w domu, ale Dee będąc Dee przychodziła z uśmiechem, wiedząc, że jeśli będę jej potrzebowała to ona tam będzie. I nie kłamała: rzucała wszystko i przybiegała na jedno słowo. Wiem, że czuła się trochę winna za przedstawienie nas sobie. To było nieuzasadnione, ale było. Widziałam to czasami w jej oczach, kiedy spędzałyśmy razem czas z kilkoma butelkami wina. Dobrze to ukrywała, musiałam jej to przyznać, ale ja znałam moja dziewczynę i z sercem tak wielkim jak tylko ona posiada nie mogła nic na to poradzić. Poznałam Brandona, kiedy miałam dwadzieścia jeden lat, będąc beztroską i patrząc na świat przez pryzmat picia i imprez. Był pierwszym mężczyzną po Axelu, któremu poświęciłam drugie spojrzenie. Minęły już prawie cztery lata i byłam gotowa spróbować kochać ponownie. 7

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Oh, jak ślepa wtedy byłam. Brandon był na zewnątrz idealny. Był kilka lat starszy ode mnie, już ukończył Uniwersytet Północnej Karoliny i był zatrudniony w zajmującej się księgowością firmie ojca. Odnosił sukcesy i był na dobrej drodze, by osiągnąć jeszcze więcej. Nie był zbyt wysoki, miał około sześciu stóp1 i ciało chudego biegacza. Piaszczyste brązowe włosy i brązowe oczy. Był idealnym chłopakiem, oszołomił mnie romansem, ekstrawaganckimi wakacjami i prezentami, zawsze zabierał mnie na niespodziewane wycieczki, robiąc rzeczy, które zawsze wiążemy z myślą o idealnym mężczyźnie. Sześc miesięcy po tym, jak się spotkaliśmy, ten idealny chłopak stał się moim narzeczonym i pięć miesięcy później stałam się panią Brandonową Hunter. Wtedy Brandon, którego poznałam i w którym zakochałam się, zaczął się powoli zmieniać. Stopniowo zaczął odsuwać mnie od mojej rodziny, przyjaciół i co najważniejsze od Dee. Wiedział, że ze wszystkich więzi, które mam, jej jest najsilniejsza. Stałam się więźniem własnego życia. Wiedziałam, że moi dziadkowie są zmartwieni, ale na tyle przebiegły, zawsze znajdywał idealny powód, przez który nie możemy się u nich pojawić, a przy tych rzadkich okazjach, kiedy to zrobiliśmy, z jakiegoś powodu zawsze dzwonił do domu. Dee było mu trudniej usunąć, ale zrobił to. Albo przynajmniej myślał, że to zrobił. Był dobry: trzeba mu to przyznać, był mistrzem kontroli i manipulacji. On wręcz mnie przerażał. Bicie nie rozpoczęło się dopóki nie byliśmy małżeństwem z dwuletnim stażem. Poszłam zobaczyć się z Dee, kiedy byłam zobowiązana odebrać jego pranie. Tęskniłam za moją najlepszą przyjaciółką i szczerze mówiąc myślałam, że zdążę ze wszystkim zanim on wróci. Ale Brandon Hunter zauważył wszystko. Na początku uderzenia nie były złe. Klepnięcie tu i tam za jakiekolwiek przewinienie, które uznał za wymagające uderzenia. Ostatecznie, jeśli coś mu się bardzo nie spodobało, na następny dzień chodziłam z podbitym okiem. Kiedy wyćwiczył swój prawy sierpowy, naprawdę utknęłam. Odcięta od tych, których kochałam i przerażona jego gniewem: nigdzie się nie wybierałam. To były te lata, kiedy się modliłam by Axel odnalazł swą drogę do mnie. Na koniec każdego okrutnego dnia, jaki zaserwował mi Brandon, próbowałam przenieść się w inne miejsce. W miejsce gdzie był Axel, gotowy do wzięcia mnie w objęcia i bycie moim bohaterem. Ale w końcu musiałam zmierzyć się z faktami… mojego bohatera nie było. Zamykając oczy: cofnęłam się myślami do momentu, kiedy życie dla mnie było najszczęśliwsze. Dokładnie dwanaście lat wcześniej.

1

Lekko ponad 182 cm wzrostu-chyba warto to ludziom napisać nie każdy wie ile ma stopa:D

8

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Nie mogę uwierzyć, że to nasza ostatnia wspólna noc na następne sześć miesięcy. Będę za tobą tęsknił tak bardzo, skarbie. – spoglądam w jego jasne zielone oczy. Boże, kocham jego oczy. Myślę, że byłabym szczęśliwa po prostu siedząc tutaj i patrząc na tą przystojną twarz przez godziny. Zatracając się w nim. Jak dam sobie radę bez niego? Kochałam tego chłopca, bardziej niż cokolwiek innego. Oparłam głowę na ciepłej klatce piersiowej, czując jak silne serce bije pod moim uchem. Znałam tego pięknego chłopca, od kiedy miałam czternaście lat i Axel był miłością mojego życia przez ostatnie trzy lata. Żaden dzień nie przeminął mi bez niego. Jak mam przetrwać dzień bez niego, nie mówiąc już o sześciu miesiącach. -Skarbie skończ. Będę z powrotem zanim się zorientujesz, że mnie nie ma. – usłyszałam, jak szepcze przy moim uchu, wiedząc dokładnie, o czym myślę. Leżeliśmy tutaj w jego małym podwójnym łóżko przez godziny, po prostu zatracając się w sobie. Wiedziałam, że nienawidzi tego domu. Jego rodzina zastępcza nie była złą rodziną, ale bardzo daleko było jej też do dobrej, przynajmniej ja tak myślę. Równie dobrze mógłby być dla nich talonem na posiłek. Mam wrażenie, że odliczają sekundy zanim się wyniesie. I będą mogli zastąpić go kimś nowym. Te chciwe dupki, nie chcieli by zniknęły ich czeki. Jego zastępczy rodzice nigdy mnie nie lubili. Nie wydaje mi się, bym kiedykolwiek zrozumiała, dlaczego, ale Axel myślał, że to przez to, iż byłam w pobliżu przez ostatnie trzy lata, zajmując ich miejsce i jedząc ich jedzenie. Kto to tam wie, ja po prostu nie mogę się doczekać, kiedy będzie od nich wolny. Nie mogę uwierzyć, że mój piękny chłopak wyjeżdża jutro by przystąpić do Marines, Marines… Boże, Ax naprawdę wyjeżdża. Nie pozwalam sobie wyobrażać, co może mu się stać, kiedy już wyjedzie. Axel był urodzonym wojownikiem, ocalałym, nic nie mogło mu się stać i ja po prostu musiałam w to uwierzyć. Zaczął poruszać się pode mną, wślizgując się pod moje ciało i przetaczając nas na bok. Patrzę w jego jasne, błyszczące oczy ponownie, uśmiechając się do niego. On naprawdę jest idealny. Gęste potargane czarne włosy, tworzące fale przez to, że ciągle przesuwałam przez nie palce, mocne kości policzkowe i potężna szczęka zawsze przypominająca mi o tym jak bezwzględny potrafi być. Śledzę palcem jego idealnie prosty nos, a następnie przesuwam nim po tych grubych wargach, w których uwielbiam się zatracać : śledzę dolną, a potem górną wargę. Jego usta drgają i pojawia się leniwy uśmiech, który tak bardzo kocham. -O czym myślisz Księżniczko?

9

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Boże Ax o tym jak bardzo będę za tobą tęsknić. Obiecujesz, że do mnie wrócisz? – Pytam go, do moich oczu napływają łzy, a melancholia, która stale mi towarzyszyła od ukończenia szkoły powraca. -Tylko spróbuj mnie powstrzymać.–mówi, pochylając si,ę by złapać moje usta w pocałunku, który sprawia, że kurczą się palce u stóp. Jego język liże dolną wargę i wtedy chwyta ją między zęby, delikatnie ją przygryzając. Otwieram usta by pozwolić mu wejść do środka, złapać jego jęk. Pchając jego ramiona przetaczam go pod siebie, czując jak jego już twardy penis naciska na moje wilgotne sedno. -Mmmm, kochanie już? – jęczy. -Zawsze, Axel. Dla ciebie zawsze jestem gotowa. – mówię, gdy unoszę się do góry pomagając mu wśliznąć się do wnętrza mojego ciała. Gdy zaczynam się poruszać w doskonale opanowanym rytmie, na tym szczupłym i twardym ciele, myślę sobie jak trudno mi będzie jutro odprowadzić mojego chłopaka na autobus, wiedząc, że minie sześć długich miesięcy zanim ponownie go zobaczę. Wiem, że ostatni raz spojrzę mu w oczy, kiedy odwróci się by do mnie pomachać wchodząc do autobusu, a autobus zabierzesz ze sobą moje serce. Serce, które już nigdy do mnie nie wróci.

*~*~*

Jak powiedziałam, nie zawsze byłam tą słabą kobietą. Myślę, że nikt nie budzi się i mówi: „Hej, dzisiaj będę słaba, złamana i kompletnie popieprzona!” Na pewno nie. Myślę, że ciężko pracowałam by stać się tym, kim jestem dzisiaj. Z pomocą dr. Maxwella ( i oczywiście Dee) powoli stałam się tą sobą, którą byłam kiedyś. To nie było łatwe i nadal mam słabsze chwile. Nie jestem w stanie usłyszeć swojego pełnego imienia bez cofnięcia się w mroczne lata z Brandonem. Sześć miesięcy temu, podjęłam kroki mające sfinalizować nasz rozwód. W tym samym czasie uzdrowiłam się na tyle, by ruszyć do przodu. Założyłam swoją własną firmę projektującą strony internetowe, coś, co zawsze kocham robić i co wydawało się być idealnym wyborem. Będąc w stanie pracować w domu czułam się wygodnie i bezpiecznie. Brandon jednak niczego mi nie ułatwiał. Można by pomyśleć, że jasne czarno białe raporty policyjne i obdukcje ze szpitala pokazują, co małżeństwo z nim mi zrobiło i nie miałabym żadnego problemu z szybkim rozwodem. Ale nie… mnie nic nigdy nie przychodziło łatwo. Przez cały ten czas z nim walczyłam. Przez prawników oczywiście. Właściwie to nie widziałam go od dnia, w którym dwa lata temu wyszłam ze szpitala.

10

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

To był tez dzień, w którym Dee i nasz duet stał się triem. Dzień, w którym poznałam Grega. Gdzie Dee było moją siostrą, a Greg bratem. Kiedy nasza więź stała się tak mocna, że nic nie było w stanie jej złamać. Greg był naszym obrońcą, czy go potrzebowałyśmy czy nie. Pilnował nas i nie bał się piątkowych wieczorów, które spędzałyśmy oglądając kobiece filmy i jedząc niezdrowe jedzenie. Poznałam Grega tydzień po tym jak zostałam wypuszczona ze szpitala, zdrowiejąc po tym jak Brandon mnie zbił. Dee przyjechała, by mnie odebrać, wsadziła mnie do mini vana pełnego pudełek. Spoglądając w przeszłość śmieję się z jej bezcennej reakcji na moje pytanie, po co jej tyle pudełek. Posłała mi wtedy śmiertelne spojrzenie i z zapalczywym wyrazem twarzy odpowiedziała: „dziewczyno jeśli myślisz, że zostawię cię tutaj z twoim gównianym mężem, to jesteś głupia. Nie, nie ma mowy. Pakujemy cię i ruszamy w drogę. Teraz świat jest naszą ostrygą, czy coś takiego… Potem mi wytłumaczyła, że spotkała się z lokalnym szeryfem, by upewnić się, że Brandon z czymś nie wyskoczy. Dee była gotowa na wszystko, powiedziała mi, że nie muszę przejmować się prawem, ale umówiła się też z jednym ze swoich przyjaciół, który miał na nas czekać przed moim domem. Nie podała mi szczegółów a ja o nie dbałam. Chciałam, by to się po prostu skończyło. Kiedy podjechałyśmy pod dom, który dzieliłam z Brandonem, oczywiście był tam szalejący ze złości. Ja tylko siedziałam na siedzeniu pasażera trzęsąc się jak liść: Dee okrążyła samochód i pomogła mi wyjść, wykorzystując swoje drobne ciało jak tarczę. Oczy trzymałam spuszczone w dół, dopóki nie napotkałam dwóch ogromnych butów na swojej drodze. Podążając w górę nóg, solidnej klatki piersiowej i mocnych ramion spojrzałam w rzucające gromy niebieskie oczy. On był wielkim mężczyzną, który nade mną górował. Na widok wyrazu jego twarzy skurczyłam się ponownie, mając nadzieję, że tego nie zauważył, ale nic nie umknęło jego oczom. Ostrożnie zmienił wyraz twarzy i narzucił na mnie ramię, chroniąc mnie pod nim. Gdy poprowadził mnie do domu, miękko powiedział: „ Nie martw się dziecinko, teraz się tobą zajmiemy” Nie wiem, co to było, ale dzień zajęło mi zaakceptowanie tych słów. Godzinę później mieliśmy zapakowane i załadowane na samochód sześc lat mojego życia. Musiałam zostawić wszystko, wzięłam jedynie ubrania, ważne dokumenty, zdjęcia z dzieciństwa i ukryte małe skarby sprzed życia zanim poznałam Brandona. Od tamtej pory nie obejrzałam się w tył.

*~*~* 11

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Przewracam się w łóżku, godzinę po tym jak się obudziłam, mogłam być żywa, ale dzisiaj byłam żywa razem z suką, która zwie się kacem. Patrząc na zegarek, potrząsam głową widząc, która godzina. Jak do diabła przespałam, aż tyle? Racja, Dee. Przez Dee przespałam aż tyle czasu. Szalona suka wróciła wczoraj do domu i stwierdziła, że powinnyśmy spędzić wieczór z Jackiem. Pewnego dnia będzie musiała zapamiętać, że Jack i ja nie jesteśmy przyjaciółmi. Nigdy nie byliśmy. Nigdy nie będziemy. Noce spędzone z Jackiem zawsze kończą się w ten sam sposób. Ja, wkurzona i na kacu. Cholera, lepiej żeby Dee przygotowała mi tego ranka śniadanie, znaczy tego wieczoru. Dlaczego ostatniej nocy pozwoliłam jej ze sobą rozmawiać? Ostatnie, co pamiętam to Dee wracająca do domu z pracy z wielką brązową torbą w ramionach, krzyczącą: dostawa alkoholu suko! Myślę, że to się dzieje, gdy przyjaźnisz się z kimś przez długi czas. Wiedziała, że jej potrzebowałam i cholera to, potrzebowałam Jacka. Więc, jej ogłoszenie spotkało się z zaczerwienionymi oczami, rozmazanym makijażem i najlepszą przyjaciółką z jej trzecim pudełkiem lodów. Znała mnie i wiedziała, że ten weekend będzie dla mnie ciężki. Zamiast pozwolić mi pić samej, chwyciła dwie szklanki i zaczęła upijać się ze mną. Pomagając mi zapomnieć, pomagając mi otępić umysł i po prostu będąc tam. Przechodząc obok biurka, próbując pozbyć się mgły z zeszłej nocy, spoglądam w dół na kalendarz leżący na moim biurku i trzy razy sprawdzam datę. Tak, nadal jest 8 sierpnia. Moje trzydzieste urodziny. I również dwunasta rocznica najgorszego dnia mojego życia. Idąc pod prysznic, bez pomocy Jacka, nie mogę powstrzymać mojego umysłu od zawędrowania do tamtej chwili.

-DZIADKU! – krzyczę z całej siły. – Dziadku, o mój Boże, DZIADKU! Tu jest krew, tak dużo krwi, Dziadku! Co ja zrobiłam? Dlaczego tu jest tak dużo… dlaczego w ogóle jest…? – całkowicie rozhisteryzowana zmieszałam proporcje mojego krzyku. To nie może się dziać! Nie ma mowy, by Bóg był tak okrutny, by zabrać mi również to! Opadam na kolana skłaniając się na pół i kuląc się w sobie, krzycząc i modląc się…modląc się i krzycząc. Pociągając nosem i przełykając ogromne łzy. W końcu głoś dziadziusia dosięga mojego umysłu pełnego żałości, on bierze mnie w ramiona i niesie mnie do ciężarówki. -Już jesteśmy malutka, zapnij się i nie zajmuj zmartwieniami swojego pięknego serduszka. Dziadek się tobą zaopiekuje.

12

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Potrząsając głową, powracam z tego okropnego dnia. Moje osiemnaste urodziny wciąż, dwanaście lat później, znaczą moje wszystkie inne urodziny i powodują nieustający ból. Pewnego dnia, obiecuję sobie, pewnego dnia będę w stanie obudzić się w swoje urodziny i uśmiechnąć się. Nie mogę doczekać się tego dnia. Czując się bardziej człowiekiem, niż pół roku temu, zarzucam mój puszysty szlafrok na nagie ciało i idę szukać swojej przyjaciółki. Wchodzę do kuchni i uśmiecham się widząc notatkę od Dee.

Hej! Zrobiłam ci jakieś żarcie, zjedz, weź prysznic, bo założę się, że śmierdzisz jak wczorajsze gówno. Musiałam lecieć do biura, ale bądź gotowa. Będę w domu koło południa. Idziemy na jakieś poważne zakupy i przygotuj się do tego! Właśnie tak, nie obędzie się bez tego! WIEM, ŻE MNIE KOCHASZ!

Podnosząc sałatkę z baru, który jest na końcu ulicy, spoglądam w dół z uśmiechem. Taa jasne, zrobiła mi żarcie. Pojechała w dół ulicy i zapłaciła komuś by je zrobił. Zostaw to Dee, a zajęta jak zawsze w piątki przed długim weekendem, upewni się, że zjem i zajmę się sobą. Takie momenty przypominają mi, jaką szczęściarą jestem mając ją w swoim życiu: naprawdę nie wiem, co bym bez niej zrobiła. Uratowała mnie od siebie samej, więcej razy niż jestem w stanie zliczyć. Wiedząc, że będzie w domu w niecałą godzinę, tylko to udowadnia. Wie, że tego weekendu jej potrzebuję, więc zamyka sklep pół dnia wcześniej. Kończę śniadanie i sprzątam kuchnię. Wracam do swojego pokoju, by zebrać brudne ubrania i posprzątać trochę w domu zanim wróci Dee, chcę zrobić cokolwiek, co utrzyma mój umysł wolny od złych wspomnień. Wiem, że ma dobre zamiary, ale wolałabym bardziej zostać w domu i być sama. Wiem, dlaczego chce mnie czymś zająć, naprawdę, ale nie jestem pewna, czy będę w stanie to zrobić. Kolejny rok przechodzenia do „normalnych: czynności. Kolejny rok tęsknienia za nim, za nimi, tęsknienia za wszystkim. Szybki rzut oka na zegarek sprawia, że przyśpieszam. Mała Miss Szczęścia powinna niedługo wrócić. A ja powinnam się przygotować zanim tęcze i brokat zaczną sobie ze mną pogrywać.

*~*~* Jestem zanurzona głęboko w mojej szafie, nieskutecznie próbując znaleźć coś do ubrania, kiedy słyszę jej…śpiewanie. Śmiejąc się do siebie, pozwalam uśmiechowi wkraść się na moją

13

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

twarz. Dee nie byłaby w stanie wyśpiewać odpowiedniej melodii, nawet, gdyby miało to uratować jej życie, ale to nigdy jej nie powstrzymywało. Wpada do mojego pokoju podskakując i uśmiechając się od ucha do ucha. -Cześć laska, widzę, że zdecydowałaś się zawojować swoje dzisiejsze urodziny strojem. Niezły wybór, chociaż możemy mieć małe problemy z wejściem do galerii przez to jak wyglądasz. Myślę, że to jest niezgodne z prawem. Ale, hej, masz więcej mocy! - uderza mnie w tyłek, tak mocno, że aż siadam na łóżku. -Do diabła Dee! Jak drzwi są zamknięte to pukaj! – próbuję nakrzyczeć na nią w sposób, jaki Greg zawsze to robi, ale to kończy się tym, że jej śmiech zmienia się w chichot. Opada brzuchem na moje łóżko. -Więc, moja seksowna „starsza” przyjaciółko, co założysz dzisiaj na swoją nagość? Zakładam, że właśnie to robisz przekopując swoją szafę. -Nie wiem, Dee. – krzywię się. – Musimy to robić akurat dzisiaj? Nie możemy po prostu zostać w domu? Nie sądzę bym stanowiła dzisiaj dobre towarzystwo i w ogóle. – Błagam ją i założę się, że brzmię na tak zdesperowaną jak się czuję. Wiem, że dzisiaj nie będę przyjemna. Planowałam dzisiaj zrobić powtórkę wczorajszej nocy. Zmierzyć się z gównem, upaść i zapić się. Czy to zdrowe? Nie, ale działa, więc dlaczego miałam pakować się w cokolwiek innego? -Iz, zbieraj swój chudy tyłek w tej chwili. Jedziemy do galerii, znajdziemy nam jakieś seksowne wdzianka, zobaczymy się ze Swayem w salonie i odprężymy się zanim Greg przyjdzie do nas na kolację. Nie będziesz siedziała w domu samotnie. Wiem, że taki miałaś plan. Ale nie znowu Izz, nie w tym roku. Jej brwi unoszą się w górę i wygląda jakby miała zaciągnąć mnie tam nagą, jeżeli się nie zgodzę. Jezu. Naprawdę nie ma sensu się z nią kłócić, kiedy już się na cos zdecyduje. Po prostu później wyskoczę z jakąś wymówką i zostawię ją z Gregiem, a sama wrócę do domu do Jacka. No teraz to mam obiecujący plan.

14

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 2

Robiłyśmy zakupy przez godziny. A przynajmniej mnie się wydawało, że minęły godziny, bo nie przepadałam za zakupami. Dee zaczęła ciągnąć mnie po sklepach w sekundzie, gdy przeszłyśmy przez drzwi galerii. Była kobietą z misją. Byłyśmy już w drugim sklepie: drugim sklepie po trzech innych sklepach z bielizną. Miałam więcej cholernych majtek, niż potrzebowałabym do końca życia. Najwyraźniej, pierwszym krokiem misternego planu Dee było upewnienie się, że wszystko w moim życiu będzie nowe. Poruszam się, kiedy zauważam jej intencję. Nie ma cholernej mowy. Po małej walce, w końcu się zgadzam: jeden strój, jeden kompletny strój i to wszystko. I to właśnie doprowadza nas do tego momentu. Jestem zmęczona tym wszystkim. W każdym stroju Dee znajduje jakiś minus. Wreszcie, zawiązuje mi na szyi błyszczący cukierkowo czerwony szalik. Mówię szalik, bo inaczej nie można nazwać tej sukienki. -Oh, Dee…gdzie jest reszta tej sukienki? – zadaję pytanie. -To jest ona, Iz. Po prostu wiem, że to ta sukienka. – podskakuje, dosłownie podskakuje w miejscu. Jej kręcone włosy podskakują wraz z nią. Gdybym nie była taka zła, stwierdziłabym, że wygląda słodko w tej chwili. -Nie mam mowy bym to założyła, Dee. Czy ta rzecz ma w ogóle tył? I czy moja wagina naprawdę będzie grała w chowanego całą noc. Nie ma mowy. W ogóle nie ma mowy. – praktycznie dyszę z jękiem. Ostatnie dwa lata spędziłam ukrywając moje ciało. Straciłam całą wagę, którą przybrałam w czasie mojego małżeństwa, ale nadal, gdy patrzyłam w lustro, widziałam grubą dziewczynę, którą kiedyś byłam. Dee cały czas nade mną wisiała, bym przestała nosić znoszone jeansy i męskie koszulki, co czule nazywała moim brakiem stylu. Ja lubiłam mój styl, jeansy i tenisówki, one były łatwe i idealne. Cholera. Wzdychając, spoglądam w dół na kawałek pięknego czerwonego materiału, myśląc sobie, że to tylko jedna noc, tylko jedna noc, kiedy będę musiała mieć na sobie czerwony szalik, który wywoła uśmiech na twarzy Dee. Po wszystkim, co dla mnie zrobiła, paradowanie z waginą uśmiechającą się do wszystkich jest małą ceną. -W porządku, ty arogancki gówniarzu, zobaczę jak będę w tym wyglądała, ale nie obwiniaj mnie jeśli to nie zadziała. – mówię jej z fałszywą irytacją. Odwracając się od jej uśmiechniętej twarzy, wchodzę do przebieralni i zdejmuję moje codzienne ubrania jeszcze raz. W chwili, gdy wciągam na biodra mały kawałek materiału, wsuwam na ramiona małe paseczki, które utrzymają tą „sukienkę” na moim ciele. Sięgając do 15

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

tyłu do zasuwaka, spotykam się z nagą skórą. Przykładając dłoń do pleców, potwierdzam, że ta sukienka naprawdę nie ma pleców. Powoli obracam się dookoła i spoglądam w lustro, mierząc się z moim przeznaczeniem. Nie będąc w stanie powstrzymać małego sapnięcia, które ucieka z moich ust, mierzę się wzrokiem. Czy to ja? Sukienka pasuje idealnie, ale po tym, jak Dee ja wybrała, wiedziałam, że będzie. Przód sukienki idealnie owija się wokół moich piersi, tak, że ich średni rozmiar wygląda jakby były większe o całą miseczkę. Prosty dekolt zaczyna się tuż pod moim obojczykiem, zasadniczo zakrywając wszystko. Małe ramiączka owijają moje ramiona sprawiając, że wyglądam na elegancką i wątłą. Nie jest tak źle. Biorąc głęboki oddech, odwracam się by zobaczyć szkody. Kolejne małe sapnięcie ucieka zanim zdążam przygryźć wargi i wchłaniam wszystko z powrotem. Możesz zobaczyć ramiączka trzymające sukienkę, obejmujące moje ramiona jakby się bały, że w każdej sekundzie mogą pęknąć. Podążam za wyeksponowaną linią mojego kręgosłupa do dwóch dołków ponad tyłkiem i małym kawałkiem czerwonej materii obejmującej go. Jak niby mam nosić bieliznę pod tą sukienką? Dee wybiera ten moment, by zacząć stukać niecierpliwie do drzwi przebieralni. -Izzzzy. – śpiewa. – Izzy, wiem, co tam robisz. Przestań wariować i pozwól mi zobaczyć! Otwieram drzwi, posyłając jej kolejne wredne spojrzenie Grega. -Zamierzam cię za to zabić. Śmieje się, gdy wpycha się do mnie do przebieralni, mierząc mnie wzrokiem od góry do dołu. Uśmiech, który pojawia się na jej twarzy przeraża mnie, nie sadzę bym dotąd widziała go na jej twarzy. Wygląda tak… cholera, wygląda jakby sączyła się z niego radość. -Wiedziałam, po prostu wiedziałam. Izzy, ukrywałaś to boskie ciało przez zbyt długi okres czasu. Nigdy więcej, może powinnyśmy dalej kontynuować zakupy. – spogląda w dół na swój zegarek. – nadal mamy czas. Powinnam cię całkowicie ubrać w kilka godzin. Ubrania do pracy, sukienki, spódnice, spodnie, bluzki… - rozgadała się. Nie jestem nawet pewna czy ona nadal mówiła do mnie. Jestem w stu procentach pewna, że jej oczy rozbłysły niczym gwiazdy. -Denise Anne Roberts, do diabła, uspokój się w tej chwili. Powiedziałam ci, jeden strój. JEDEN. Nie powiedziałam, że spędzimy resztę wieczności wykupując całą cholerną galerię. Jedna, Dee, jedna sukienka. Już okupiłam się bielizny. – szepczę do niej ostro. Posyła mi zranione spojrzenie, zanim na jej usta wraca ten przerażający uśmiech.

16

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Dobrze, dobrze cholera Izz, już więcej nic nie kupimy. Ale pewnego dnia, pozwolisz mi skompletować całą swoją szafę. Nadal potrzebujemy butów, więc solenizantko, rozbieraj się i daj mi tą niesamowitą sukienkę, kiedy ty będziesz wciskała się w te brzydkie znoszone jeansy i męską koszulkę. Podskakuje ponownie i cholera, nawet, kiedy się uśmiecham jestem trochę zmartwiona tym, w co właśnie się wpakowałam. *~*~* Dwie godziny później wreszcie docieramy do naszego ulubionego salonu i najlepszego stylisty na świecie, Swaya. Sway jest niskim, grubym Afroamerykaninem z długimi platynowoblond włosami. Kiedy kołysze się na obcasach swoich butów, prawie jestem w stanie spojrzeć mu w oczy. Sway, który naprawdę ma na imię Dilbert Harrison III, jest najzabawniejszym facetem, jakiegokolwiek spotkałam. Jak często w małym miasteczku w Georgii, mały czarny facet, podchodzi do ciebie na swoich czterocalowych obcasach, obcisłych jeansach i ciasnej dopasowanej koszulce, całuje cię w oba policzki i wmawia, że wyglądasz „wspaniale, kochanie”? Przysięgam, nie często. Sway dostał w swoje ręce moje długie mahoniowe włosy. Gdy po raz pierwszy je układał był zaszokowany, kiedy powiedziałam mu, że nie używałam żadnych farb. Od zawsze byłam obdarzona tymi idealnymi włosami. Ciemny brąz z różnymi odcieniami kasztanu, który gdy zaświeciło słońce wyglądał jakby ktoś go podpalił. Zmęczona moją zakupową misją z Dee, siadam i mówię mu, by zrobił z moimi włosami co tylko chce. -Słodki Jezu w żłobku…słodkie dziecko, o Panie zmiłuj się, proszę powiedz, że dobrze słyszę? – zwrócił swoje podekscytowane oczy pełne uniesienia i czystej euforii na mnie. -Jasne, Sway, tylko proszę, nie spraw bym tego żałowała. – uśmiechając się do niego przez lustro, pozwalam sobie odpłynąć.

*~*~*

Moje pierwsze spotkanie ze Swayem odbyło się dwa lata wcześniej, kiedy przybyłyśmy z Dee do miasta. Był naszym drugim przystankiem, po wypakowaniu wszystkich jej rzeczy i moich kilku pudełek w naszym nowym domu. W drodze Dee wyjaśniła mi, że to nowy rozdział naszego życia. Szansa by zacząć od zera i stać się nowymi ludźmi. Wiedziałam, co zostawia uciekając razem ze mną. W Bakersville w Karolinie Północnej prowadziła odnoszące sukcesy towarzystwo ubezpieczeniowe. Na szczęście zajmowała się funduszami dla dzieci, więc nie było jej ciężko rzucić tej pracy i wyjechać. Zebrałyśmy wszystko, co miałyśmy i wyjechałyśmy na Południe. Jedynym kołem ratunkowym, jakie miałam było konto, które Dee pomogła mi założyć z pieniędzmi, które mój dziadek mi zostawił, kiedy odszedł pięć lat temu. 17

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Jej pieniądze kupiły nam dom, ale moje ubezpieczyły mnie tak, że miałam czas na uzdrowienie zanim zrobię jakiekolwiek plany. Pierwszy plan, jaki sporządziłam to natychmiastowe to zerwanie z wyglądem żony ze Stepford, który Brandon na mnie wymusił. Sway musiał próbować i to zajęło trochę czasu, ale wreszcie moje włosy były długie i bujne ponownie, opadając prawie do tyłka grubymi falami. Już nie wyglądałam jak ta przestraszona kura domowa, dzięki Bogu za to. Sway mamrocze coś o najnowszych torebkach, które widział w sklepie z akcesoriami, o kolczykach, które planuje dopasować do nowych torebek i również o tym, które obcasy do nich dopasuje. Przysięgam, ten facet doznał ogromnej niesprawiedliwości, rodząc się z penisem. -Oh kochanie, mówiłem ci o nowym mężczyźnie, który kupił przestrzeń w sąsiedztwie? Słodka miłości Boga powyżej, jest ogromny, kochanie, po prostu ogromny. Założę się, że jest ogromny wszędzie, jeśli wiesz, co mam na myśli? – patrzy w dół na mnie z taką powagą, że chwilę zajmuje mi powędrowanie myślami od torebek do męskiego cukierka. -Co? Oh, tak…przystojny, co? – odpowiadam, mając nadzieję, że nadążam. -Dziewczyno nie masz pojęcia. Co Sway by zrobił, gdyby nie rzucił okien na ten chodzący mokry sen. Był wysoki przynajmniej na siedem stóp. Ogromny, mówię o muskułach na jego muskułach. Nie mam pojęcia jak jego koszulka pozostała w jednym kawałku, bo była tak rozciągnięta i tak ciasno owinięta wokół tej seksownej klatki piersiowej i tych porządnych ramionach. Chciałem po prostu opaść u jego stóp i modlić się, by zatrząsnął moim życiem. Ale powiem ci, nie ma mowy by taki mężczyzna jak on był za tęczą. Nie ma mowy. Szkoda dla Swaya, ale dla tak pięknej dziewczyny jak ty, to są dobre wieści. Najlepsze. Powinniście się spotkać. Pokochałabyś go. Ma grube czarne włosy, co ja bym zrobił, żeby dostać je teraz w swoje ręce, oh doprawdy. – Czy mówiłam, że Sway czasami przesadza, gdy jest zbyt podekscytowany? Zaczynałam być lekko zaniepokojona orgazmem, który Sway najwyraźniej przeżywał myśląc o tym facecie i trzymając nożyczki nad moja głową. To mogło się źle skończyć. Uśmiechnęłam się z wahaniem do Swaya i jego rozmarzonych oczu. -Sway, skarbie, wiesz, że cię kocham, ale nie chcę, byś potem musiał naprawiać jakieś szkody. Żadne. Więc wywal to ze swojej głowy w tej chwili. -Oh, dziewczyno, pewnego dnia spotkasz mężczyznę i on puknie cię w tyłek. Zapamiętaj moje słowa dziewczyno. Puknie cię prosto w ten mały, idealny tyłek. – odpowiedział z niegrzecznym uśmiechem.

18

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Wątpię w to Sway, skończyłam z płcią męską. Mogę nawet wyrwać stronę z twojej książki i zacząć startować do swojej własnej drużyny. – śmieję się i siadam z powrotem, pozwalając sobie na relaks, teraz, kiedy nożyczki2 tego faceta uspokoiły się.

*~*~*

Dee i ja skończyłyśmy ze Swayem i jego sługami piękności, koło piątej i zostało nam wystarczająco dużo czasu, by ruszyć do domu i ubrać się zanim Greg przyjdzie zabrać nas na obiad. Wjeżdżając na podjazd, zauważam na schodach paczkę. Wołając Dee, wysiadam z samochodu, chwytam kilka torb, zatrzymuję się by podnieść paczkę i otworzyć drzwi. Torby odkładam na ziemię i szybko dezaktywuję system bezpieczeństwa i wchodzę do kuchni. Dee wchodzi akurat, kiedy odkładam paczkę na wyspę kuchenną i odwracam się po nóż. -Co to? – pyta. -Nie jestem pewna, nie ma adresu zwrotnego, prawdopodobnie to coś od mojego klienta z okazji urodzin. – odpowiadam, rozproszona przez moją misję przecięcia taśmy. Dee zajmuje się swoimi własnymi sprawami, idąc w dół korytarza do swojego pokoju, z pewnością by zacząć swoje przygotowania. Przecinając resztę taśmy oklejającej paczkę, otwieram klapę i przekopuję się przez popcorn do pakowania. Kawałek złożonego papieru odsuwam na bok, kładąc go na ladzie i wyjmuję to, co wydaje się być ramką. Ostrożnie odwracam ją, sapię i upuszczam zdjęcie na ziemię, rozbijając szkło wokół swoich stóp. Na ten hałas Dee przybiega z pokoju, próbując dowiedzieć się, co mnie przestraszyło. Pochyla się w dół i podnosi ramkę, odwracając ją i odkrywając zdjęcie. -A to skurwysyn. – mówi pod nosem. – Co za pieprzony skurwysyn! – krzyczy. Przez łzy płynące z moich oczu, spoglądam w dół na ramkę przedstawiającą Brandona i mnie. Wziął coś ostrego i na zdjęciu zarysował mój brzuch. Patrzy na mnie ze zdjęcia z przystojnym, idealnym uśmiechem na swojej twarzy, z ramieniem wokół moich pleców trzymając mnie blisko swojego ciała. Ja wyglądam na smutną, ale nadal się uśmiecham. Myślę, że to było zrobione w nasze ostatnie wspólne święta, na jednym z przyjęć w jego firmie. Ramię, które owijało się wokół moich pleców spoczywało na części mojego brzucha, którą tak strasznie zdrapał i wymazał ze zdjęcia.

2

Ciekawe czy jego penis tez się uspokoił?bosh co za facet….

19

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Dee podnosi kawałek papieru, który położyłam na ladzie. Rzucając na niego okiem, z powrotem odkłada go, dysząc jakby zaraz miała wypuścić z siebie całą parę. -Drań, ten drań…. Zamierzam odciąć mu jaja i go nimi nakarmić zanim zabiję skurwiela gołymi rękami. – zaczyna rozglądać się za telefonem, momentalnie zapominając, że zostawiła kartkę tam, gdzie mogłam ją zobaczyć. Spoglądam w dół i czytam jego notatkę: Czujesz się dzisiaj pusta? Ile lat miałby bękart w tym roku? Wszystkiego Najlepszego, droga żono. Zaskakująco, łkanie nie zaczęło się zaraz po przeczytaniu tego, stałam tam przez długi czas, po prostu patrząc na papier, kiedy to we mnie uderzyło, mocno. Potykając się cofam się aż moje plecy uderzają w ścianę, po której osuwam się na tyłek, podwijając nogi do klatki piersiowej i owijając ochronnie ramiona wokół siebie. Moje czoło uderza w kolana i wszystko, co ostrożnie zaszufladkowałam w głowie w pudełku „nie otwierać”, wylewa się na zewnątrz. Moim ciałem wstrząsa szloch, sapię pragnąć złapać oddech między nim, cała moja klatka piersiowa jest szarpana siłą mojego smutku. Dee porusza się po pokoju, słyszę jak rozmawia przez telefon, ale jest zbyt daleko bym właśnie teraz zrozumiała, co mówi. Jej ramiona owijają się wokół mnie i czuję jak się ze mną kołysze, wciąż mamrocząc coś do telefonu. Łzy nie chcą przestać płynąć i mój płacz staje się głośniejszy. Nie mam pojęcia jak długo siedzę na tyłku na kuchennej podłodze, płacząc i kołysząc się. Spoglądam w górę z nadzieją, kiedy silne ramiona owijają się wokół mnie, zahaczają kolana i unoszą mnie z podłogi. Kolejny szloch łapie mój oddech, kiedy spoglądam w pełne bólu niebieskie oczy Grega. Układając głowę na jego klatce piersiowej, pozwalam mu objąć kontrolę. Idąc w stronę kanapy, siada na niej i przysuwa mnie blisko swojego ciała. Mimo tego jak wdzięczna jestem Dee za wszystko, co dla mnie zrobiła, w momencie takim jak ten jedyną rzeczą, która może sprawić bym czuła się bezpieczna to mocny uścisk silnym ramion Grega. Jeżeli ktokolwiek mógłby zrozumieć gdzie przebywałam teraz myślami, to tylko Greg. Część powodu, przez który nasza więź jest taka silna odnosi się do tego momentu. Miesiąc po tym jak spotkałam Grega, wziął mnie na bok i wyjaśnił mi, że kiedy był na morzu stracił siostrę. Jej mąż był prawdziwym kutasem i Greg zawsze się zastanawiał się, ale nigdy nie potwierdził, czy on ją bił. Na nieszczęście nie był w stanie uratować swojej siostry: była poza jego ochroną, kiedy walczył o wolność wszystkich innych. Kiedy spotkał mnie, powiedział, że pierwsze, co przyszło mu do głowy, to to jak bardzo mu ją przypominam. Ta rozmowa nie była dla niego łatwa, ale pomogła mi zrozumieć, dlaczego wyglądał tak morderczo w dniu, kiedy zobaczył mnie stojącą na krawężniku przed moim starym domem, pobitą, posiniaczoną i złamaną. Patrząc wstecz rozumiem, w jaki sposób udało mu się rozpoznać mój strach i zamiast poddania mnie ostrej krytyce, zabrał go i zmienił w moje nowe życie: był moim obrońcą. Od tamtej pory chronił mnie cały czas. 20

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Dziecinko? Wiem, że jesteś przerażona, ale zapisz sobie moje cholerne słowa, on cię nie dotknie. Słyszysz mnie? Nie będzie oddychał twoim cholernym powietrzem, obiecuję ci to. – jego zacięty głos huczy mi w uszach. Nie wątpię w to, że to, co mówi, naprawdę ma na myśli. Greg zrobiłby wszystko by chronić swoją rodzinę. -Znajdę go. Mam przyjaciela Reida, który właśnie wprowadził się do miasta, on kupuje Cage Investigation&Security. Co prawda częściej bywał ochroniarzem, ale chcę rozszerzyć działalność na instalowanie systemów i śledztwa, więc zajmiemy się tobą dziecinko. Kilka lat temu był na Zachodzie poważną osobą. Były członek Marines, twardy skurwiel. Pogadam z Reidem, wyjaśnię sytuację i się tym zajmiemy. Nie chcę byś o tym myślała, rozumiesz mnie dziecinko? Jak się z tym kłócić? Po prostu, nie należy tego robić. Nie, kiedy chodzi o Grega w jego trypie ochronnym. -Tak Greg, rozumiem.

*~*~*

Plany na dzisiejszą noc, zostały zniszczone przez jedną paczkę, Greg przysiadł ze mną i Dee nad filmem, popcornem i piwem. Ja odpadłam jeszcze zanim Mike zawładną sceną po raz pierwszy. Jak przez mgłę usłyszałam, że Greg burczy coś o oglądaniu „pieprzonych filmów o striptizerkach”, kiedy striptizerki mają kutasy.

21

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 3

Następny dzień powitał mnie tak samo, jak ten wczorajszy. Z wyjątkiem tego, że tym razem nie zaszalałam z Jackiem. Mój emocjonalny kac był gorszy. Moja siła wydawała się być ze mnie wydarta w sposób, przez który ciężko było mi pamiętać, że nie jestem już złamaną i słabą kobietą. Próbuję pamiętać, że przetrwałam, że już nie ma powodu bym dalej bała się życia, że jestem wolna i jestem panią samej siebie. Ciężko, jest jednak pamiętać, że w moim życiu nadal są jakieś pozytywy. Przypominam sobie, że już nie chcę być tamtą kobietą, że jestem silna i że to przetrwam. Wtedy przypominam sobie zdjęcie. Zadrapanie na moim pustym łonie. I wtedy cała ta siła i opanowanie wylatuje przez okno. Pieprzyć siłę, ja tylko chcę się skulić w sobie i umrzeć. Puk, puk… -Uhh, Dee…wróć później, nie chcę teraz rozmawiać. – skomlę, odwracając głowę w poduszkę. Może, jeśli będę miała szczęście po prostu zasnę, a ona odejdzie. -To nie Dee dziecinko, odwróć się, żebyśmy mogli porozmawiać dobrze? – głęboki głos Grega uderza we mnie nie pozostawiając miejsca na żaden argument. Dlaczego zadawał pytania? Wiem, że nie odejdzie dopóki nie porozmawiamy. Ale wtedy wszystko sobie przypominam i pieprzyć to. -Odejdź G. Nie interesuje mnie teraz żadna lekcja dotycząca życia. – mój głos jest stłumiony przez poduszkę. Załapie, a jeśli nie… pieprzyć go. -Iz, wstań w tej chwili. Kocham cię dziecino, ale nie będę tutaj siedział, kiedy ty popadasz w samo destrukcję. Jest wkurzony, ale nie aż tak jak ja. Dlaczego nie mogą mi po prostu pozwolić zostać w łóżku i może przynieść trochę więcej Jacka. -Odejdź Greg. -Na Boga pomóż mi Iz, wstawaj. Weź prysznic. Wygadaj się. Zjedz śniadanie. Tylko o to proszę, a to nie jest wiele. -Nie jestem zainteresowana pomaganiem ci w zabawianie się w Dr. Phila, Greg. Po prostu chcę wrócić do spania. 22

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Więcej moich stłumionych skarg, wypełniło powietrze, sprawiając, że stały się bzdurami. -Cholera Iz. – narzeka, stając na moim łóżkiem, dając mi sekundę na uwolnienie oddechu, który nieświadomie wstrzymałam. Dzięki Bogu, wychodzi, to była moja jedyna myśl, zanim prześcieradło zostało ze mnie zdarte, a ja uniosłam się w powietrze. – Nie bawię się w to gówno, Iz. Mamy kilka rzeczy do przedyskutowania i nie mam czasu na radzenie sobie z twoją depresją. Rozumiem, dziecinko, rozumiem jak się teraz czujesz, ale musisz się obudzić i zrobisz to właśnie teraz, bo są tu ludzie, którzy się o ciebie martwią. Dee i ja nie mamy zamiaru pozwolić ci zamknąć się w sobie ponownie, nie ma kurwa mowy. – wycedza każde słowo, gdy przerzuca mnie przez ramię i wchodzi do łazienki. -GREG – krzyczę. – postaw mnie w tej chwili! -Nie ma mowy. – to była jedyna odpowiedź, jaką dostałam zanim wrzucił mnie pod prysznic, odkręcił wodę i zasuwając zasłonę, zostawił mnie tam oszołomioną, z zimną i mokrą twarzą. -Greg Cage! Skopię ci tyłek, cholernie mocno! – krzyczę na niego. Przysięgam słyszałam jego śmiech, gdy wychodził z łazienki.

*~*~*

Bojąc się opuścić łazienkę, zostaję pod prysznicem dopóki nie zaczęła lecieć zimna woda. Wychodząc, suszę się, czeszę włosy, myję zęby i zarzucam szlafrok. Biorę głęboki oddech i otwieram drzwi. I oto jest, olbrzymi dupek, siedzący na moim łóżku z łokciami podpartymi na kolanach. Tłumiąc śmiech i próbując wyglądać poważnie, patrzy prosto na mnie,. Dupek. -Dobra, chciałeś żebym wyszła – rozkładam ramiona. – oto jestem, co jest takie ważne, huh? Uśmiecha się do mnie, uwalniając kilka gburowatych uśmieszków. – Spróbuj być dupkiem innego dnia, Izzy. Jestem cholernie zmęczony. Kiedy zeszłej nocy wyszedłem byłem u Reida. Przedstawiłem mu sytuację, ale nie powiedziałem wszystkiego. Wie o mężu, który nie chce zostać byłym i nie siedzi cicho. Ale nie wie, co się kryje za tym całym obrazkiem, ale to nie jest na tyle niepokojące, więc wczoraj w nocy tego nie kwestionował. Chcę być z nim szczery, to ważne by dobrze wykonywał swoją pracę, Iz. On nie zna niczego innego niż to gówno, w którym się znajdujesz i musi trochę wiedzieć o twoim małżeństwie, by zrozumieć zagrożenie. Porządnie utknął na bite dwa tygodnie w jednej sprawie, ale powiedziałem mu ze będę miał na ciebie oko dopóki nie wprowadzimy planu w życie. Spotkasz się z Reidem, wyjaśnisz całą sytuację, wszystko i naprawdę mam na myśli wszystko i wtedy coś zrobimy. Rozumiesz? 23

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Sekundę zajmuje mi przetworzenie tego, co właśnie Greg powiedział, to dużo i wiem, że on chce jak najlepiej, ale nie chcę by ktoś jeszcze pakował się w moje sprawy. -Greg – zaczynam. – Naprawdę poczułabym się lepiej, jeżeli chodziłoby o samo poradzenie sobie z tym. Naprawdę nie znam tego faceta i … -To nie podlega negocjacji, Iz. Jestem dobry, ale nie jestem aż tak dobry jak Reid. Wzdychając , patrzę na Grega, przekonana odpowiadam. – Dobra, G. Ty wiesz najlepiej. -To prawda, dziecinko. Nie martw się, Reid jest tym, kogo potrzebujesz. On, jego chłopaki i my wszyscy, nie ma cholernej mowy, żeby ten popierdoleniec położył na tobie rękę, rozumiesz mnie? -Tak, G. Rozumiem.

*~*~*

Greg wyszedł chwilę temu zostawiając mnie ze zmartwioną Dee. A zmartwiona Dee planowała kolejną „zapomnij o bożym świecie” misję. Nie jestem pewna, czy ją zniosę. Jej najnowszy plan, kontynuuje urodzinowy weekend. Odkąd wczoraj nasze plany poszły się ciąć, zadzwoniła do niego by dać znać, że planujemy drinki i tańce w clubie Carnal. Fantastycznie. Po prostu tego chciałam. Mój pokonany nastrój trwał przez cały dzień, więc już po prostu nie mam siły, by kłócić się z Dee o to. Zniosę jedną noc z Dee i Gregiem, z dużą ilością drinków i głośną muzyką, która zagłuszy ból.

*~*~*

Spędziłam cały dzień wegetując na kanapie i ogólnie, nienawidząc życia. Dlaczego on nie mógł, po prostu, zostawić mnie w spokoju? Rozwód ciągnął się już przez dobre pół roku. Niczego nie chciałam, ani domu, samochodów albo pieniędzy. Niczego, co by mnie przywiązało do Brandona. Zaczynałam myśleć, że on nigdy nie odejdzie. Dee dołączyła do mnie w czasie lunchu, nie powiedziała nic o poprzednim dniu, ale wiedziałam, że chciała. Ciągle to analizowała w swojej głowie: próbując zrozumieć jak najlepiej poruszyć ten temat. Bez wątpienia również słyszała wszystko, co Greg miał do

24

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

powiedzenia. Wiedziała, że skulę się w sobie i zacznę wracać do ciemnych miejsc: ale nie było mowy, by pozwoliła mi to zrobić.

*~*~*

Siedziałam na swoim łóżku składając pranie i unikając świata, kiedy ona weszła do mojego pokoju. -Hej, masz chwilę? – pyta, w jej głosie brak było radości, z którą zazwyczaj mnie witała. -Jeśli chcesz poruszyć to gówno, to myślę, że dzisiaj nie jest na to dobry dzień Dee. Kocham cię, ale nie wiem, co chcesz usłyszeć. – odpowiedziałam, odkładając pranie na bok i robiąc jej miejsce by obok mnie usiadła. -Po prostu chciałam zobaczyć, gdzie jesteś myślami: upewnić się, że wszystko jest w porządku. -Nie wiem, naprawdę nie wiem, Dee. Czuję się jakbym nie mogła nic zrobić w tej sprawie. On wie gdzie jesteśmy, nawet, jeśli miałam nadzieję, że pozostaniemy dla niego niewidzialne. Głupio z mojej strony, ale ja ciągle pielęgnuję tą myśl. Wiem, że miał kontakty, ale szczerze myślałam, że nie będę go obchodzić. Dlaczego miałabym? Ciągle się pytam, co on chce uzyskać kontynuując tą grę? – przełykam łzy. Nie mogę tam iść, nie znowu. -Kochanie, nigdy się nie dowiemy, o co chodzi temu choremu draniowi po głowie. Myślę, że tu chodzi o to byś wiedziała, że on ciągle może po ciebie przyjść, jeśli zechce. On wie, że tutaj jesteś, wie, że chcesz rozwodu, z pewnością wie tez, że już nie jesteś dziewczyną, którą z łatwością może kontrolować. Iz, nie wiem jaki ma plan, ale naprawdę myślę, że powinnaś pogadać z przyjacielem Grega. Skłamałabym mówiąc, że nie boję się o to, z czym wyskoczy jeszcze Brandon. Wiem, że ma rację. Do diabła, żyłam z tym złem przez sześć lat, bardziej niż ktokolwiek innych, wiedziałam, do czego jest zdolny Brandon Hunter. -Wiem i zrobię to. To po prostu jest dla mnie trudne, rozumiesz to prawda? – kiwa głową ze współczuciem rozświetlającym jej oczy. -Rozumiem to, naprawdę rozumiem, ale kiedy chodzi o twoje bezpieczeństwo, twoje życie… cóż, nie zaryzykuję tego Izz. Zaszłyśmy już tak daleko, TY zaszłaś tak daleko, to po prostu nie wydaje mi się poprawne, że los znów wrzuca go do twojego życia. Ha, znowu ta suka los. Powinnam wyjaśnić Dee jak bardzo ona mnie nienawidzi, ale ona by nie zrozumiała, nie ze swoim pełnym nadziej optymizmem. -Porozmawiam z nim, z Reidem, Greg powiedział, że właśnie tak ma na imię. Dwa tygodnie, mam dwa tygodnie, na przygotowanie się na powtórne otwarcie tych ran. Boże Dee, nie chcę 25

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

znowu tego przechodzić, pamiętać tego wszystkiego, a Greg mówi, że muszę mu powiedzieć o wszystkim. Nie myślisz, że miał na myśli całkiem wszystko? Z pewnością to, co było przed Brandonem nie ma znaczenia? – myślę, że to panika przemawia przez mój głos, a utwierdzają mnie w tym wodniste oczy Dee. -Izzy skarbie, to zdjęcie. Myślę, że wszystko, co było przed Brandonem też jest ważne. On wie ile wczorajszy dzień dla ciebie znaczył, co oznacza, że on nie przestanie przywoływać twojego bólu: naprawdę najlepiej by było gdybyś powiedziała temu facetowi o wszystkim. Greg i ja będziemy przy tobie, nie pozwolimy przechodzić ci przez to samej. Już nigdy. Patrzę głęboko w brązowe oczy Dee i wiem, że jest przygotowana na walkę u mojego boki i kocham ją za to. Może to nie jest dobre z mojej strony polegać na jej sile, ale próbuję jak mogę: po prostu nie mogę znaleźć innego sposobu. -W porządku Dee. Kiedy Greg zorganizuje spotkanie, razem pójdziemy porozmawiać z tym facetem i dowiemy się, co robić dalej. Z nieśmiałym uśmiechem, załzawionymi oczami i ulgą w nich ukrytą, przytula mnie i wstaje. Z małym klaśnięciem, oficjalnie się z tego otrząsa i decyduje, że na dzisiejszy dzień koniec tego ciężkiego nastroju. -Teraz, kiedy już odbyłyśmy tą rozmowę, przygotujmy się. Greg przyjdzie zaraz po tym jak weźmie kilka rzeczy na noc ze swojego mieszkania, zatrzyma się w swoim biurze i da wszystkim znać, co się dzieje. To powinno dać nam mnóstwo czasu na przygotowanie się do dzisiejszej nocy. – ogromny uśmiech, tak, moja Dee, królowa radości i szczęścia wróciła. Z jękiem pozwalam jej na wyciągnięcie się z łóżka i wpakowanie pod prysznic.

*~*~*

Przeszłam dzisiaj przez woskowanie, polerownie, golenie i generalnie zostałam z molestowana przez różne poprawiające urodę produkty do czasu aż Greg zaczął pukać do drzwi. Akurat na czas, by być światkiem małego show. Siedziałam na podłodze w salonie malując paznokcie u stóp, a Dee siedziała na kanapie kończąc paznokcie, kiedy krzyknęłam do niego by wchodził. Usłyszałam jak drzwi się otwierają a jego ciężkie kroki przesuwają się wzdłuż korytarza i podniosłam wzrok i zobaczyć wykrzywiony wyraz jego twarzy. -Co kurwa? Co do diabła wam mówiłem o zapraszaniu kogokolwiek do tego pieprzonego domu? – ryczy, tak ryczy na nas. Gdyby to był ktokolwiek inny niż Greg, siedziałabym właśnie teraz na swoich własnych sikach. -Oh daj spokój Greg, wiedziałyśmy, że to ty. 26

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Oh naprawdę? Więc od teraz widzicie przez cholerne drewno i stal? Nie wiedziałem, że zyskałyście super moce. Następnym pieprzonym razem przypomnijcie mi o tym, to nie będę przyjeżdżał i zaoszczędzę na gazie. Upss, zgaduję, że nasz wielki obrońca Greg nie jest w nastroju na żarty. -Iz, dziecinko, nie założyłem tego cholernie drogiego alarmu, żebyś go teraz nie włączała, ale zostawiając otwarte drzwi praktycznie zapraszasz Toma, Dicka i Harrego by sami tutaj przyszli. Czy naprawdę musze ci przypominać o niebezpieczeństwie? Jeśli próbował powiedzieć to miękko i miło, przejechał się na tym. Momentalnie się zamknęłam, a moje spojrzenie opadło na podłogę. -Przepraszam – mamroczę. -Nie rób tego, Izzy. I podnieś swoją piękną główkę. Po prostu obiecaj mi, że zaczniesz zamykać drzwi, używać alarmu i na litość boską sprawdzać cholerne drzwi, zanim pozwolisz komukolwiek wejść, dobrze? -Rozumiem: alarm, zamek i sprawdzić. – podnoszę swoje lakiery i idę z nimi do pokoju. Mam trochę czasu by się przygotować, planujemy wyjść dopiero późnym wieczorem, niech Dee zajmie się uszczęśliwianiem niedźwiedzia. – Idę się zdrzemnąć zanim wyjdziemy, obudź mnie za niedługo Dee. – wołam, kiedy wchodzę do swojego pokoju. Zamykam drzwi i ściągam ciuchy zanim wczołguję się do swojego łóżka. Uśnięcie zajmuje mi kilka chwila, ale kiedy już to robię sen jest spokojny. Koszmary z Brandonem i marzenia o przyszłości nawiedzają mój sen. Kiedy koło ósmej Dee puka mi do drzwi, pytając czy chcę coś zjeść, chwilę zajmuje mi przypomnienie sobie gdzie jestem i co robię. -Tak, daj mi się ubrać i zaraz do was przyjdę. – krzyczę przez drzwi, nadal starając sie pozbyć, snu z umysłu. Wstaję z łózka, chwytam szlafrok i wyruszam na poszukiwania Dee i Grega. -Pizza, siadaj…jedz. - Greg mówi z ustami pełnymi pizzy. -Klastycznie, Greg, a ja zastanawiałam się, dlaczego nadal jesteś singlem. – śmieję się z niego. Spogląda na mnie z drwiącym spojrzeniem, co powoduje, że śmieje się jeszcze bardziej. Jemy w komfortowej ciszy, po prostu ciesząc się swoim towarzystwem. Kiedy nadchodzi czas na ubranie się, umalowanie i ułożenie włosów, usadzamy Grega przy telewizorze ustawionym na jakiś sportowym kanale, by go uszczęśliwić. Spędzamy z Dee około dwóch godzin na doskonaleniu naszych fryzur i twarzy. Jej sięgające ramion brązowe loki są idealnie na swoim miejscu: podskakując jak zawsze. Dee zakręciła też moje długie włosy i spięła je z tyłu, aby utrzymać je z boku tak, by spływały w dół mojego ciała w efektownych falach i żeby całe moje plecy były odsłonięte. Muszę przyznać, minęła 27

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

się z powołaniem. Jej makijaż jest podobny do mojego, ciężki i odpowiedni do klubu. Podkreśliła moje wielkie jasno zielone oczy grubą linią, przyciemniła moje powieki przepięknym połączeniem srebra, czarni, szarości i bieli, moje policzki były doskonałe różowe, a centralnym punktem były usta. Bujne i w kolorze czerwonego wozu strażackiego. Chwytając swoją nową sukienkę wchodzę do pokoju i nakładam na siebie ten kawałek tortury. Mogłam sobie uświadomić, że ma rację i że dobrze wyglądam, ale to nie znaczy, że muszę cieszyć się pokazywaniem każdego cala mojej skóry. Miło by było robić małe kroczki, a nie zostać rzuconym od razu na głęboką wodę. Stoję przed swoją szafką przez długi czas, po prostu się przygotowując. Obcisła czerwona sukienka, idealnie zrobione włosy i nieskazitelny makijaż. Gdybym to nie była ja: stwierdziłabym, że laska w lustrze jest oszałamiająca. Ale to jestem ja i obecnie wytykam sobie każdą pojedynczą wadę. Piersi wyglądają na zbyt wielkie, nawet z moim wzrostem, jestem bardzo wysoka, a dodając do tego wysokie obcasy… mogłabym tak wyliczać przez godziny, jednak na moje nieszczęście Dee wybiera akurat ten moment, by wejść do mojego pokoju. Wygląda oszałamiająco. Wszystko, czego moja sukienka nie zakrywa, jej to robi. Jest to prosta mała czarna i sięga tego samego poziomu, co moja… czyli poziomu pochwy. Albo przynajmniej to byłby poziom pochwy, gdyby się zginała, siadała, albo generalnie brała głęboki oddech. Pasując idealnie, obejmuje jej krzywizny i sprawia, że jej tyłek wygląda fantastycznie. Zawsze byłam zazdrosna o kształty tej dziewczyny. Ona jest szczupła i ma wszystko dokładnie tam, gdzie powinno to być. Świetny tyłek i świetne nogi. Tam gdzie moja sukienka się kończy, jej jest niebezpiecznie blisko zagrania w nip slip central. Przód jest ścięty do środka i kończy się tuż przy mostku. -Cholera jasna, Dee… jeśli źle się ruszysz, cycki ci wylecą. – gapiąc się na nią, jestem pewna, że wyglądam śmiesznie. -Bardzo zabawne Izzy. Taśma, skarbie, mam te dziewczynki tak przyklejone, że żadna nie wyleci. – podnosi ręce do góry i robi jakieś dziwne zamachy poruszając jednocześnie udami. Nie jestem w stanie powiedzieć czy tańczy czy próbuje polecieć, ale mówiła prawdę, jej cycki pozostają na swoim miejscu. Ale co tam, mamy tutaj o wiele poważniejszy problem. Jak na przykład, jak do diabła mam się poruszać w tych pięciocalowych obcasach? Jestem zwolenniczką baletek, dziewczyną kochającą wszystko, co płaskie. Nigdy nie nosiłam takich obcasów. Kiedy poślubiłam Brandona, chciał bym pozostawała mała, więc obcasy nie były dozwolone, ponieważ niebezpiecznie zbliżały mnie do jego wzrostu. -Jest możliwość bym mogła założyć swoje sandały na płaskim obcasie, Dee? Przysięgam, w tym czymś złamię sobie dzisiaj kark. Jak ty chodzisz w swoich? -Wszystko zależy od skupienia, dziewczyno. I nie. Nie zrujnujesz tej sukienki płaskimi butami. – ona praktycznie wypluwa z siebie słowa.

28

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Mamrocząc pod nosem o korzyściach posiadania ubezpieczenia zdrowotnego w razie upadków i złamać ważnych części ciała, podnoszę niewiarygodnie wysokie buty z łóżka i podążam za Dee do drzwi, a potem wzdłuż korytarza do salonu. Greg podchodzi do nas z uśmiechem na twarzy, samemu wyglądając niewiarygodnie przystojnie. Ma na sobie ciemne spodnie i jasnoniebieską koszulę z podwiniętymi rękawami, odsłaniającymi jego silne ramiona. -Panie, wyglądacie prześlicznie – mówi zarzucają swoje ramię na moje ramiona i zatrzymuje się w połowie kroku do kuchni. Chwilę zajmuje mi zorientowanie się, że przestał iść, więc skończyłam kilka kroków przed nim. Słyszę jego gwałtowny oddech i odwracam się. Na jego twarzy już nie ma uśmiechu, za to jego gromkie spojrzenie wzbudza dreszcze. -Iz, gdzie kurwa jest twoja sukienka? -Patrzysz na nią G, a przynajmniej na jej kawałek. To robota Dee: wiesz, jaka ona jest. To był ostatni raz, kiedy oddałam jej całkowitą kontrole nad wyborem mojego stroju. – odpowiadam jasnym tonem On patrzy na mnie jakby wyrosły mi dwie głowy i zaczęłam mówić wieloma językami. Szybko spoglądam w dół by upewnić się, że moje wszystkie atuty są zasłonięte. Wracając do niego, spotykam jego wkurzone spojrzenie, zmieszana pytam: - Co? -Co? Kurwa. Jak ja mam cię bronić, kiedy chodzisz naga! – wrzeszczy. -Serio, nie jest tak źle. Tak myślę. Dee była taka szczęśliwa, a poza tym tylko kilka godzin będę nosiła to coś. Naprawdę jest w porządku, dopóki się nie schylę. – próbuję zażartować, ale jestem w stanie powiedzieć, że on nadal jest wściekły za mój brak stroju. Co mogę powiedzieć, kiedy zdecydował się na zaadoptowanie mnie, jako swojej młodszej siostry, przyjął mnie z całym inwentarzem. Nie mam czasu na jego zachowanie starszego brata, mimo że, w tym momencie bardzo je doceniam: on powstrzymuje mnie od alkoholu i mojego taniego biletu do zapomnienia. Cały dzień udawało mi się powstrzymywać pazury mojej przeszłość od zakorzenienia się we mnie i nie miałam zamiaru teraz odpuścić. Odwracając się, kontynuuję spacer do kuchni, gdzie Dee posyła mi wszystkowiedzące spojrzenie. Podnosząc szota, którego właśnie mi nalała, połykam go i odsuwam ramię w uldze. Śmiejąc się nalewa mi kolejny kieliszek, a potem odwraca się by powiedzieć do Grega. -Tak, więc wielki chłopcze, jesteś gotowy na zabawę? -Tak. – burczy Greg. Narzeka i burczy… wygląda na to, ze ktoś nie jest szczęśliwy z powodu mojej niedbałości dla jego zmartwień starszego brata. -Twoi przyjaciele nadal się tam z nami spotykają? - pyta, rzucając okiem na mnie, by sprawdzić czy załapałam to nowe odkrycie.

29

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Jacy przyjaciele? – pytam ich obojga. -Moi chłopcy, nie martw się. Spotkają się z nami w Carnal później – odpowiada, jego ton nadal jest ostry, a jego oczy patrzą prosto na mnie. Dee patrzy na niego zmieszana, nie rozumiejąc, dlaczego tak się czepia mojego stroju. -Serio Greg, potrzebujesz się kurwa określić. – śmieję się z niego, próbując poprawić mu nastrój. Patrzy na mnie ostro: Żartujesz sobie ze mnie Iz? Wasza dwójka jest praktycznie naga, a ty się spodziewasz, że to będzie dla mnie w porządku? - wskazując na Dee mówi. – Przynajmniej jedna z was zdecydowała się coś założyć. Odwracam się by spojrzeć na Dee w jej krótkiej czarnej sukience i cyckach prawie przełamujących prawo grawitacji i nie rozumiem, dlaczego on myśli, że ona jest mniej naga ode mnie. Patrzę z powrotem na Grega, który stwierdził, ze stymulacja jest lepsza na radzenie sobie z gniewem niż siedzenie w ciszy i kapryszenie. Ale to już mi obojętne, nie mam na to czasu. Nie dzisiaj. -Pogódź się z tym Greg, serio. Nie potrzebuję dzisiaj cholernego ojca. Wiesz, czego potrzebuję? Najlepszego przyjaciela, alkoholu i trochę dobrej zabawy. Nie chcę radzić sobie jeszcze z byciem suką, ponieważ martwisz się, że komuś się spodobam z tym wyglądem. Nie obchodzi mnie to i nie mam czasu na to gówno. Rzucam swoje obcasy na wyspę, chwytam butelkę tequili od Dee i pociągam duży łyk prosto z gwinta, ciesząc się paleniem gardła. Podnoszę głowę i zauważam, że oboje patrzą na mnie z nieukrytym współczuciem. Wiedzą jak ciężki będzie ten weekend, zwłaszcza teraz, kiedy do tego wszystkiego doszedł jeszcze Brandon. Jestem pewna, że on naprawdę o mnie dbają, martwiąc się, ale nie chcę tego teraz słyszeć. Wczoraj Brandon pomógł mi przejść przez najgorszą część tego wszystkiego rzucając mi nią prosto w twarz. Dosłownie. Mój urodzinowy weekend, znany również, jako dzień w którym straciłam kawałek miłości, której nawet dobrze nie poznałam. -Więc, Greg – zaczyna Dee, próbując przekierować nasze myśli na coś innego – powiedz jeszcze raz, kto ma się tam z nami spotkać? -Moje chłopaki, z czasów Marines. – zaczyna, trzymając spojrzenie skierowane na mnie. Zatrzymuję się na chwilę, spoglądając w dół na swój kieliszek, i nadal po tak długim czasie nie potrafię sobie poradzić ze smutkiem przesuwającym się przez moje ciało na wspomnienie Marines. Boże, ale ja za nim tęsknię. Greg obserwuje mnie uważnie. Wie o mojej przeszłości, więc wie też, co to małe słowo ze mną robi. Nie rozmawialiśmy o tym dużo, ale on wie wystarczająco. Myślę, że on ma równie 30

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

wielki problem, co ja, kiedy idzie o rozmawianie o tych dniach. Nigdy nam nie powiedział, za co został odwołany. Wiem, ze został zraniony, ale jeszcze nie wiem jak. Zakładam, że sam nam to powie, jeżeli będzie chciał o tym rozmawiać. Spoglądam na Dee, która posyła mi znaczące spojrzenie i szybko zmienia temat. Rozmawiamy na błahe tematy przez około godzinę, zanim zbieramy rzeczy i kierujemy się do samochodu Grega. Obie z Dee jesteśmy już lekko wstawione. Przez cała drogę do Atlanty i Klubu Carnal, milczymy. Życie za obrzeżach miasta czasami ma swoje zalety. Już zapomniałam, jak bardzo tęskniłam za Georgią i mieszkaniem w małym miasteczku, takim jak Hope Town, godzinę drogi od czegoś większego. Nadal pamiętam jeden postój w czasie, którego Dee wyciągnęła mapę stanu, spojrzała na mnie z wielkim uśmiechem i powiedziała, co wybiera. Hope Town było idealne, wszystko, na co miałyśmy nadzieję zaczynając od nowa, jako dwójka przyjaciół. Nie wróciłam do domu do Dale odkąd skończyłam siedemnaście lat, było zbyt wiele wspomnień, o których chciałam zapomnieć. Większość z tych wspomnień było szczęśliwych. Moi rodzice i nasze życie zanim zostali mi zabrani przed wcześnie, zostawiając mnie, jako nastolatkę ze złamanym sercem. Kiedy odeszłam nie dbałam o to, co zostawiam za sobą. Teraz kiedy nie było moich rodziców, nic tam na mnie nie czekało. On tez odszedł, więc jaki był teraz sens powrotu tam? Otrząsając się, szybko odpycham bolesne wspomnienia do pudełka w głowie, które oznaczyłam, jako „nie wchodzić kurwa”. Ciężko pracowałam by pokonać przeszłość i jako trzydziestolatka wreszcie czułam się „zdrowa”. Już nie czułam codziennie strachu. Otoczyłam się pozytywnymi i z reguły szczęśliwymi ludźmi: negatywne myśli nie miały już swojego miejsca w mojej duszy. Ból nadal tam był, ale już nie tak ostry jak wcześniej. Jestem szczęśliwa, a przynajmniej jestem na dobrej drodze do szczęścia. Widzę już ulice, na której znajduje się Carnal i linię ludzi prowadzącą do głównego wejścia. No cóż Izzy, pomyślałam, nadszedł czas by nałożyć na twarz maskę i cieszyć się nocą.

31

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 4

Klub Carnal usytuowany jest w samym środku Atlanty, w starym przebudowanym magazynie. Razem z Dee chodzimy do niego, odkąd cztery lata temu, został otwarty. To elegancki klub, ma swój dress code i inne podobne rzeczy i nawet kamerdynera stojącego w wejściu i nigdy niewpuszczającego więcej niż sto osób. Zaletą chodzenia tam z Gregiem jest to, że znał ludzi i to chyba wszystkich. Wjechał na parking i wręczył kluczyki do samochodu dzieciakowi, ubranemu tak samo jak lokaj. Po tym jak pomaga mi i Dee wysiąść z samochodu, wdaje się w rozmowę z krzepkim mężczyzną stojącym przy drzwiach i podaje mu rękę. Robią ten swój dziwny męski uścisk i wymieniają kilka słów, kilka razy spoglądając w tył na mnie i Dee. Gość kiwa głową i wpuszcza nas do środka. Przysięgam, Greg jest w stanie dostać wszystko, czego chce. Kiedy idziemy ciemnym korytarzem prowadzącym do głównego pomieszczenia, czuję w powietrzu pulsującą muzykę, światła są przyciemnione, ale jest wystarczająco jasno, bym zobaczyła morze ciał poruszające się w rytmie muzyki. Ignoruję to wszystko i kieruję się prosto do baru. Gregowi i Dee chwilę zajmuje uświadomienie sobie, że opuściłam ich bok, by wykonać swoją misję całkowitego schlania się. Kiedy będę opuszczała to miejsce, planuję być nawalona. Machając na barmana, zamawiam trzy szoty tequili i mówię mu by je przyniósł, wskazując na Grega i mówiąc – On płaci. Greg potrząsa głową, ale wyjmuje portfel i podaje barmanowi swoją kartę, by założyć rachunek. -Do dna, suki. – mówię, pijąc szybko od razu wszystkie trzy kieliszki.

*~*~*

Spędziliśmy przy barze godzinę, wtapiając się w atmosferę i ogólny klimat tego miejsca. W każdym razie Greg i Dee to robili, ja byłam zbyt zajęta przełykaniem swoich drinków. Dee starała się dotrzymywać mi tępa, ale nie miała tej samej misji, co ja. Jej celem była zabawa, moim odrętwienie. Właśnie ukradłam jej Jacka z colą, który położył przed nią barman. Spojrzałam na nią, uśmiechnęłam się i wypiłam do dna.

32

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Serio, Iz… nawet nie możesz udawać, że się dzielisz? – jej twarz jest zmarszczona. Wie, co robię i nie jest z tego powodu szczęśliwa, ale będąc taką przyjaciółką, jaka jest, oznacza że będzie stała u mojego boku i łapała mnie kiedy upadnę. Właśnie zamówiłam nam rundę Tight Snatches, wódki, brzoskwiniowej wódki, pomarańczowego i żurawinowego soku, kiedy złapałam ich wzrok na sobie. Na początku myślałam, że to z powodu mojej decyzji zamawiania całej masy drinków, ale kiedy przyjrzałam się im bliżej, zobaczyłam troskę, zmartwienie i niepewność. Podnoszę swój drink i ogłaszam. – Dobra , zacznijmy tą cholerną imprezę! Trzydziestkę ma się tylko raz, woooooohooo! – krzyczę, dlaczego ja znowu krzyczę? Chichotając, spoglądam na Grega, patrzy na mnie ze stoickim wyrazem twarzy, potrząsając głową i akceptując to, że jego przyjaciółka jest naprawdę zalana. Widzę, jak jego wargi się skurczają, przypominając, że jest nietykalnym ochroniarzem. Do diabła z tym. Śmiejąc się jeszcze bardziej, chwytam ich dłonie i wyciągam ich na środek parkietu. Z opóźnieniem zauważam z jakąś łatwością chodzi się w tych obcasach, kiedy nie czuje się nóg. Lekcja numer jeden dla miłośników obcasów: kiedy je nosisz, bądź pijana. Co prawda to sprawia, że tańczenie jest wyzwaniem, ale niczego nie czuję i to jest piękne. Piosenka zmienia się na znajome dźwięki Macklemore & Ryan Lewis: Cant’t Hold Us. Wypełnia moje uszy i jej brzmienie czuję w samych kościach. Wyrzucając ręce w górę, odwracam się i patrzę na Grega, który nadal ciężko próbuje nie śmiać się. Pozwalam muzyce opanować swoje ciało, zaatakować mięśnie i przeniknąć duszę pulsującym rytmem. Teraz czuję za sobą Grega, nieporuszającego się. Dee tańczy tuż obok mnie, jest pochłonięta muzyką tak samo jak ja. Patrzy na mnie z doświadczonym uśmiechem. Posyłam jej pierwszy prawdziwy uśmiech. Ona wie jak się poruszać, w collegu regularnie chodziłyśmy do klubów… znaczy przed Brandonem. Mrugając do niej, by uprzedzić ją o moich intencjach, odwracam się i owijam ramiona wokół szyi Grega. Nawet w swoich obcasach muszę unosić głowę, by na niego spojrzeć. Uśmiechając się, zaczynam się poruszać przy jego wysokiej postaci, co nie jest łatwym zadaniem. Jego dłonie w końcu chwytają moje biodra. Dee wygląda zza jego pleców i posyła mi uśmiech, a potem zaczynamy razem tańczyć. Czuję huczenie jego głosu w piersi, kiedy szepcze mi do ucha: - Masz szczęście, że cię kocham dziecinko. – śmieję się z niego, zauważając, że wreszcie jego twarz też się rozjaśnia w uśmiechu. Nienawidzi tańczyć, ale Dee i ja za cel obrałyśmy sobie, przy tych rzadkich okazjach kiedy wychodzimy, torturowanie go tak bardzo, jak to tylko możliwe. On wiedział, że to nadchodzi, ale to nie znaczyło, że musi mu się to podobać. Zgadza się na to, ponieważ nie odważyłby się opuścić naszego boku. Wie, w jakiego rodzaju kłopoty nasza dwójka mogłaby się wpakować. Kiedy kończy się piosenka wyruszamy, śmiejąc się w stronę baru, po raz kolejny pod pretekstem nawodnienia. Przynajmniej to jest wymówka ich, ja po prostu chcę uzupełnić

33

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

alkohol, który spaliłam na parkiecie. Czuję, że moje oszołomienie znika, a ja nie mogę na to pozwolić.

*~*~*

Spędziliśmy w Carnal kilka godzin. Ostatni raz, kiedy sprawdzałam czas, wyruszałam na parkiet. Pytam Grega, kto powiedział, że jest trochę po 1: 30 rano: pewna, że możemy sobie z tym poradzić. Dee i ja na zmianę zamawiamy najbardziej skandaliczne napoje, jakie byłyśmy w stanie wymyślić, z pomocną naszych telefonów I wyszukiwarki Google oczywiście. -Barman, poproszę dwa Złote Deszcze! – krzyczę przez bar. Kiedy ktoś wziął mojego ostatniego drinka? Co to w ogóle było? Chyba Blow Job. Tak, to było to. Spędziłyśmy dobre piętnaście minut śmiejąc się, po tym jak zmusiłyśmy Grega, by nam je zamówił. Obecnie posyłał nam spojrzenie pełne skrajnego niezadowolenia. Nie wyglądał na tak wściekły, jak chciał, ale Greg krzyczący na całe gardło, że zamawia Blow Job było przezabawne. Zapytaj klientów dookoła nas, choć to chyba zbędne, śmiali się tak samo głośno jak my. Nawet w czasie chwil takie jak ta, kiedy wie się, że on mógłby spędzać czas w lepszy sposób, on nie marzyłby o byciu gdzie indziej. On był stale obecny w moim życiu od dnia, w którym pokazał się z Dee. Starszy brat, którego nie miałam, zawsze tam gdzie go potrzebuję najbardziej. W sposób, w jaki rozgląda się po tłumie jestem w stanie powiedzieć, że jest właśnie na swoim trybie ochronnych: jest tak jakby ciągle myślałam, że zaraz coś go zaatakuje. Albo mnie. Drżę, Brandon czai się na skraju moich myśli, zwłaszcza po tej ostatniej przesyłce. Jestem w stanie powiedzieć, że Greg na mnie patrzy, jakby się bał, że w każdej chwili mogę się załamać. Niewyraźny głos Dee przerywa moje myśli głośnym piskiem. – Ty suko! Pij to! Zamówiłam ci jedną z tych rozwalających cipki rzeczy... to było.. The Pussy Panty Pulldown3. Kurwa.– wypluwa słowa z taką frustracją, że prawie spada ze swojego stołka. Patrzy ponad mną i wiedzę, że próbuje zdecydować, czy prawidłowo wymieniła nazwę drinka. -To nie w porządku, Dee! Greg! Powiedz jej, która to była cipka. Ty znasz się na cipkach, prawda Greg? – śmieję się z niego, przechylając głowę na bok, zastanawiają się, dlaczego jego grymas jest chwiejny. -Wy dwie doprowadzacie mnie do szaleństwa. Tylko dlatego, że znam się na cipkach, nie znaczy że w tym gównie też się będę orientował. Ja jem i przełykam to i cholera nie robię

34

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

tego z pieprzonej szklanki. Na litość boską następnym razem zamówcie wodę. Pieprzcie się, jeżeli wiem, o jaką cipkę wam chodzi. – potrząsa głową spoglądając na nas. – Jeśli zamówicie jeszcze jednego drinka z cipką w nazwie, koniec z tym wszystkim, rozumiecie? Dobrze. On myśli, że tu rządzi, nieprawdaż? Spoglądam na Dee, która próbuje z całych sił nie wybuchnąć śmiechem, unosząc ramię, by dać sygnał barmanowi. Ponownie. -Co tym razem moje piękne? – przychodzi z zalotnym pytaniem. -Skoro, cipki są na liście niedozwolonych rzeczy, może mógłbyś nas czymś zaskoczyć? Może Powolnym Pieprzeniem albo Krzyczącym orgazmem. Twój wybór. – słyszę jak Greg zirytowany przeklina pod nosem. Nadal się śmieję, kiedy Dee krzyczy, że to nasza piosenka teraz leci . – Chodź Iz, to nasza piosenka, wstawaj, po pląsamy trochę. -Każda pieprzona piosenka, jest nasza Dee. – mówi Greg ze śmiertelną powagą. Śmiejąc się odwracam się na obcasach i uderzam w mur. Cholera, to bolało. Unoszę dłonie i próbuję zorientować się, co mnie otacza: skupiam się albo przynajmniej próbuję. Chwilę, od kiedy mury mają bijące serca? Niemożliwe by to było normalne. Do cholery, co to za klub? Wciskam swoje dłonie w ścianę, hmm, jest ciepła. Miła w dotyku, ale bezcelowa w takim klubie. Robię mały krok do tyłu i skupiam się najlepiej jak potrafię. Spoglądam w górę i jeszcze trochę wyżej, wreszcie moje oczy lądują na parze śmiejących się oczu. Od kiedy ściany mają oczy? -Uważaj, cukiereczku. – mówi ściana. -Co? – jestem cholernie zmieszana. -Beck, bracie, co się dzieje? – mówi Greg zza mnie. Chwytając moje biodra i przysuwając mnie do swego boku, zarzuca znajome ramie na moje. – Widzę, że poznałeś moją dziewczynę, Iz. Izzy to jest Beck, jeden z chłopaków, o których ci mówiłem. Czuje w jego słowach uśmiech. Greg często mówił o swoich „chłopakach”. Wiem, że on myśli o tej grupie jak o kimś więcej niż jak tylko o przyjaciołach. Mimo wszystko, kiedy walczy się u swojego boku przez tak wiele lat, powierzając im swoje życie, stają się dla ciebie kimś więcej, niż tylko zwykłymi ludźmi. Braterstwo z więzią tak mocną, że prawie nietykalną. Wiem, że już nie mógł się doczekać, by przedstawić ich mnie i Dee. Wydostaję się z mgły przysłaniającej mój umysł na wystarczająco długi moment by spojrzeć na Becka. On naprawdę jest przystojnym olbrzymem. Ma przynajmniej sześć stóp i jest niewiele niższy od Grega, ponadto mają podobną budowę ciała. Ma bardzo ostre rysy twarzy. Ma nos, który wygląda jakby był złamany kilka razy, jego czekoladowe oczy błyszczą z 35

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

humorem, a głęboki śmiech czai się w kącikach jego ust. On z pewnością jest mężczyzną, który często się uśmiecha. Jego włosy są trochę przydługie, ale dobrze w nich wygląda. Naprawdę dobrze. -John Beckett. Dużo o tobie słyszałem, panienko, miło cię wreszcie poznać. – wyciąga w moja stronę swoją ogromną dłoń. Dziwne jest potrząsanie jego dłonią, po tym jak praktycznie kilka chwil wcześniej było się przyklejonym do jego ciała. -Izz… to znaczy. Izzy West. – wyduszam z siebie. Dee właśnie musiała zauważyć nowego przybysza, bo usłyszałam tuż przy uchu: - Kim gorący i seksowny przystojniaku jesteś? Zostaw to Dee, on wie, co lubi I wygląda na to, że lubi Becka. Uśmiechając się odwracam się by spojrzeć na swoją przyjaciółkę i o tak, Dee jest teraz w niebie. Jestem w szoku, że jeszcze nie dyszy i nie ociera się o niego. Odwracając się z powrotem do Grega, zauważam, że dołączyło do nas dwóch nowych przystojniaków. Odkąd Dee jest teraz zajęta Beckiem, siadam na podłodze i szczęśliwa piję swojego drinka. Greg odwraca się, zauważa mnie i chwyta moją wyciągniętą dłoń. -Dziecinko, to jest Zeke Cooper i Maddox Locke. Chłopaki, to Izzy. – przedstawia mnie z ogromnym uśmiechem. Nie wiedziałam Grega takiego szczęśliwego od długiego czasu. Wiem, że czekał na tą chwilę, na przedstawienie dwóch odłamów jego „rodziny” sobie nawzajem. Nie wiem zbyt wiele o tych mężczyznach poza faktem, że razem z Gregiem służyli w Marines. Zapewne razem też pracowali w tej samej firmie ochroniarskiej w Kalifornii: czymś, co założyli, kiedy opuścili Marines. Greg nie mógł się doczekać, by połączyć ich firmę ze swoją, przekształcając Cage Investigation&Security w przedsięwzięcie na ogromną skalę. -Hej chłopcy, miło na was zawiesić wzrok. – mówię im. O mój boże, czy to właśnie wyszło z moich ust. Jeśli ich bliźniacze uśmieszki nie przywidziały mi się, to tak. Cholera, czy Greg zna tylko samych gorących facetów? Obaj mają więcej niż sześc stóp, są olbrzymi, więc wyzwaniem jest spojrzenie na nich, dla kogoś takiego jak ja, a cholera jasna miło się na nich patrzy. Obaj mężczyźni mają ciała, które mogłyby być czczone, długo i mocno. Zake ma blond włosy, przycięte przy samej czaszce, oczy tak niebieskie, że nawet w przytłumionym świetle klubu wyglądając na czyste i oślepiający pełny uśmiech z dołkiem po każdej stronie twarzy. Przypomina mi modela prosto z Abercrombie. Jest idealną wizją chłopaka, który mógłby być twoim sąsiadem. Maddox jest jego całkowitym przeciwieństwem. Ma tak samo dużo mięśni, ale na nim, wyglądają na ogromne i imponująco. Jego brązowe włosy są dłuższe niż te Zeke’a i są ułożone w taki bałagan, który wygląda, jakby przesuwał przez nie dłoń przez cały dzień: jak włosy po seksie. Jego twarz jest mocna, ale przyjazna, w dziwnej kombinacji wydaje się to ze sobą współgrać. Ale jego oczy, które trzymają mnie w niewoli, są mroczne i wyglądają jakby były czarne i pozbawione dna. 36

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Uświadamiam sobie, że siedzę tak nieruchomo pożerając ich wzrokiem, kiedy Greg odchrząkuje. Patrząc na niego, na jego twarzy widzę ogromny uśmiech. Myśląc, że uśmiecha się do mnie, ja również posyłam mu jeden z moich najjaśniejszych uśmiechów i zaczynam się odwracać by prawidłowo się przedstawić do jego dwóch przyjaciół. Nie zrobiłam zbyt dobrego pierwszego wrażenia. Otwieram usta by się odezwać, kiedy Greg kwitnie, tak kwitnie. -Reid, cholera dobrze cię znowu widzieć. Drugi raz w ciągu dnia, to musi być mój szczęśliwy dzień, ty pieprzony dupku. Jezu, tu jest kolejny z tych mężczyzn. Może ten będzie niski, gruby i łysiejący. Ha, nie wygląda by to było możliwe patrząc po tych męskich ciasteczkach. Nawet ich imiona są gorące. Beck, Zeke, Maddox i Reid. Odwracam się bokiem, posyłając Dee uśmiech, który wyraża jak szczęśliwa jestem. Ona nadal stoi obok Becka, ale jej uśmiech dawno zniknął. Wyraz szoku i coś jeszcze, czego nie mogę nazwać, opanowała całą jej twarz. Co do diabła? Wygląda jakby połknęła cholernego motyla i patrzy tuż ponad moim ramieniem ze szczęką wbitą w podłogę. Cholera, ten musi być jeszcze gorętszy niż pozostała dwójka. Robię mentalną notatkę, by przedyskutować to z nią później. Może i jestem poza grą, ale nawet ja myślę, że to dziwna technika flirtowania. Kończę swój obrót patrząc w największą klatkę piersiową, jaką kiedykolwiek w życiu widziałam. Jeśli wcześniej inni chłopcy sprawiali, że czułam się mała, to ten facet sprawiał, że czułam się jak cholerny krasnal. Cóż, potrafię zrozumieć jej zdziwienie, teraz bycie tak ogromnym nie jest normalne. Jak w ogóle ta koszulka wytrzymuje ten napór? Jego ramiona sa tak duże i mocne, że co chwila testują siłę materiału jego koszulki, która jest rozciągnięta na masywnych ramionach i włożona w spodnie. Otrząsam się, mentalnie się karcąc za myśli. Właśnie wzrokiem wypieprzyłam nieznajomego faceta nawet się nie odzywając. Może nie powinnam pić tego ostatniego drinka. Spoglądam w górę i spotykam najbardziej oszałamiające zielone oczy, jakie w życiu widziałam. Oczy, które już wcześniej wiedziałam. Oczy, w które wpatrywałam się godzinami. Kochając i robiąc plany. Oczy, których nie wiedziałam przez ostatnie dwanaście lat. Czując mdłości, chwytam się pierwszej stabilnej rzeczy, jaką jestem w stanie znaleźć i jest to Greg. – Co kurwa? – mamrocze pod swoim oddechem. To się nie dzieje. To się nie może dziać. Jego nie ma. Wiem to. Gdyby to nie była prawda, nie spędziłabym ostatnich dwunastu lat tęskniąc za nim tak bardzo.

37

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Ostatnią rzeczą, o której myślę zanim czuję że mój świat zaczyna wirować i sypać się nade mną, jest to, że Axel tu jest. Że nie jest martwy. Że nie straciłam jego ostatniej części razem z dzieckiem, które poroniłam w swoje osiemnaste urodziny. I zanim tracę ostatni kontakt z rzeczywistością przysięgam, że słyszę: - Kurwa żartujecie sobie ze mnie? Isabelle jest twoją cholerną Iż? Muszę śnić, ponieważ MÓJ Axel nigdy nie wycedziłby mojego imienia z taką złością i nienawiścią.

38

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 5

-Kochanie. – słyszę jego głęboki, uwodzicielski pomruk, kiedy palcami wytycza ścieżkę wzdłuż mojego kręgosłupa. Boże kocham, kiedy mnie budzi: zawsze dotykając mojej skóry, tak jakby sam kontakt sprawiał, że czuł się całością. Jego twarde ciało jest przyciśnięto mocno do mojego, co sprawie, że jest mi przytulnie i ciepło u jego boku. -Dziecinko – nuci mi do ucha, całując miejsce tuż za nim, miejsce, które sprawiało, że zawsze krew we mnie wrzała. Gęsia skórka natychmiast zaczęła wyskakiwać na mojej skórze. Nikt nie potrafił wzbudzić we mnie takiego ognia. Nikt nigdy nie kochał mnie tak jak on. Axel, moja miłość, moje serce, moje wszystko. Ponownie jestem w jego silnych ramionach. Jak się tutaj dostałam? Moje serce zamiera, a oddech nie wydostaje się z płuc. To wszystko było snem, musiało. Okropnym koszmarem, z którego nie sądziłam, że kiedykolwiek się obudzę. Moi rodzice nadal żyją. Ax mnie nie opuścił. Nasze dziecko nadal jest bezpieczne w moim łonie. Wszystko jest idealnie. Ogrom tej chwili uderza we mnie jak ciężarówka. Duży, wstrząsający ciałem szloch niszczy moje ciało. On tutaj jest, mój Axel jest tutaj. Ponownie jestem w jego ramionach. -Dziecinko. – jego głos mówi ponownie, coraz słabszy jakby się ode mnie oddalał.

*~*~*

-Izzy? Dziecinko, proszę obudź się. Dlaczego Greg mnie trzyma? Nie powinien tutaj być. To jest nie na miejscu. Gdzie jest Axel? Przed chwilą tutaj był. Nie chcę Grega, chcę Axa!

39

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Mój płacz nasila się i czuję jak jego ciało tężeje próbując zorientować się, jak mnie opanować. Słyszę samą siebie: muszę brzmieć śmiesznie z moim histerycznym bełkotem. Błagam Grega, błagam i proszę go o to by zabrał mnie znów do Axela. Wiem, że to, co mówię nie ma sensu, ale nie mogę się zorientować, dokąd sięga rzeczywistość i gdzie w swojej mgle zostawiłam Axela. Chcę, żeby ten sen powrócił, nie mogę stracić go ponownie… nie przetrwam tego po raz drugi. W końcu się uspokajam, kilka dreszczy wraz z moim oddechem ucieka mi z ciała. Desperacko próbuję zrozumieć sens tej sytuacji? Jak to się stało? Rozglądając się dookoła, po raz pierwszy zauważam, że jesteśmy w biurze, a ja siedzę na ogromnej skórzanej kanapie. Maddox stoi tuż przy drzwiach niczym strażnik: jego twarz straciła tą odrobinę przyjacielskości, którą posiadała wcześniej. Patrzę na Grega, jego twarz wyraża czystą furię. On też na mnie spogląda z małym wymuszonym uśmiechem. Teraz słyszę Dee, teraz, kiedy wreszcie przestałam szlochać z czystej żałości: brzmi tak jakby była milion kilometrów ode mnie. Jej głos jest na tyle stłumiony, że nie rozumiem słów, ale jej jadowity ton dociera do moich uszu. Greg nadal trzyma mnie mocno w ramionach, szepcząc pocieszające słowa do ucha. Przynajmniej ja myślę, że są one pocieszające, jego ton jest miękki i spokojny, delikatny. Chociaż mój umysł nie jest w stanie wyłapać słów, nadal szukam Axela. -Zejdź z mojej drogi kobieto, nie powiem ci ponownie żebyś spieprzała. – słyszę stalowy ton głosu. Nie słyszałam go do tak dawna. Brzmi prawie dziko. Nigdy nie słyszałam by ten głos przybierał taki ton. – Dostanę się tam z powrotem. Isabelle, słyszysz mnie kurwa? Porozmawiam z tobą. – kontynuuje krzyk przez drzwi, które są pilnowane przez Maddoxa. Na dźwięk swojego pełnego imienia, moje ciało zaczyna się trząść. Czuje jak każdy mięsień w moim ciele napina się. Każda kość wydaje się zmieniać w kamień, a dreszcze przechodzące przez moje ciało stają się silniejsze. Moje serce zaczyna szybciej bić, a mój oddech staje się płytki. Nikt mnie tak nie nazywał od dwóch lat i nikt by się nie ważył. To było imię, jedyne imię, którego używał Brandon i podążało prawie za każdym jego uderzeniem czy kopniakiem. Nikt, kto by mnie znał nie użyłby tego imienia. Pierwszy raz, kiedy Dee mnie tak nazwała, zaraz po tym jak opuściłam Brandona, musiałam zostać zabrana do szpitala, ponieważ nie mogłam się uspokoić. Boże, nie mogę oddychać. Patrzę w zmartwione oczy Grega: wiem co widzi, kiedy patrzy w dół w moje oczy: całkowite, surowe przerażenie i strach. Strach, że ponownie jestem w tamtym miejscu i przerażenie, że Brandon znowu mnie znalazł. Sapiąc by złapać, choć odrobinę powietrza, zaczynam wbijać paznokcie w jego ramię, próbując najbardziej jak mogę uwolnić się od tego wszystkiego. Muszę uciekać. Muszę się ukryć. Jeśli Brandon jest tutaj, tym razem się nie zatrzyma, dopóki mnie nie zabije. 40

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Kurwa – wypluwa Greg - pierdolone kurwa. – przyciąga mnie bliżej do swojego ciała, z wielką desperacją próbując mnie uspokoić. Próbuję wtopić się w jego ciepło, tak jakbym próbowała wpełznąć do jego ciała. Czuję jak moje ciało wypełnia się lodem: wypełnia całkowicie moją duszę lodowato zimnym strachem. Prawie tonę we wspomnieniach wywołanych przez przerażenie: ona całkowicie opanowują moje ciało i mój umysł. -Kurwa – Greg mamrocze ponownie. Brzmi na zmartwionego. Chciałabym mieć teraz słowa, które go pocieszą, które zapewnią go, że ze mną wszystko w porządku i że to wszystko jest śmieszne. Ale oboje wiemy, że ze mną nic nie jest w porządku: bo jestem od tego daleka, tak bardzo, że równie dobrze mogłabym się znaleźć w innym kraju. Nie miałam takiego epizodu od bardzo dawna: nie od wczesnych miesięcy po tym jak opuściłam Brandona. Radziłam sobie tak dobrze: pokonywałam panikę i wreszcie widziałam światło. W rzeczywistości wczorajsze załamanie po „prezencie z piekła” było pierwszym, które miałam od kilku miesięcy. -Locke, chodź tutaj stary. Potrzymaj ją przez chwilę, żebym ja mógł walnąć tego skurwysyna w łeb. – Greg miękko rzuca swoją prośbę w stronę Maddoxa. Wygląda na to, ze ma dość patrzenia jak się rozklejam. Łatwo było mu patrzeć na efekty pobicia i złamaną kobietę. Po tym jak pierwszy raz był świadkiem jednego z moich ataków paniki, pamiętam, że nie był w stanie opuścić mnie, przez kilka dni. Obserwował każdy mój ruch niczym jastrząb, czekając aż znowu się rozkruszę. Czuję jak moje ciało zostaje uniesione i następnie ułożony na nowym zestawie mięśni. Maddox owija jedno ramię wokół mnie i przysuwa mnie do swojego torsu, unosząc moje nogi i je również przyciskając do ciała. Gdy zaczyna nucić pod nosem powolną melodię w jego ramionach czuję się prawie jak dziecko. Nigdy nie spodziewałam się, że on o tak twardej powłoce zewnętrznej, znajdzie dla mnie takie zrozumienie. Wreszcie czując, że atak paniki ustępuje łapię pierwszy haust powietrza od godziny: próbując uspokoić swoje serce. Może to jego ciepło, albo sposób, w jaki ten duży twardy mężczyzna zwinął mnie przy sobie i zaczął mi miękko śpiewać pod nosem. Może to tylko fakt, że nie chcę by ta nowa osoba widziała jak wszystko pieprzę, ale w końcu uspokaja mnie na tyle, bym poczuła, że stres i zmęczenie uchodzą z mojego ciała. Patrząc w górę, spotykam skoncentrowane spojrzenie ciemnych oczu Maddoxa. -Wszystko w porządku, dziewczyno? -Nie. – szepczę do niego. Co za absurdalne pytanie. Gdybym mogła wybuchnęła bym przez nie śmiechem. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek będzie w porządku. Ponownie przykładam głowę do torsu Maddoxa i mam nadzieję na cud.

41

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

*~*~* (Axel)

To musi być jakiś cholerny żart. Jakie są na to szanse, po tak długim czasie? Isabelle pieprzona West. Nadal jestem w rozterce przez ten nowy sprzęt. Moja przeklęta Izzy jest przyjaciółką Grega, która potrzebuje pomocy? Nie, to nie tak, ona nie jest już moja. Przestała być moją, kiedy nie zaczekała na mnie, kiedy nie wytrzymała tych kilku miesięcy. W końcu przestała być moja w dniu, w którym ją znalazłem, a ona wyszła za mąż za innego pieprzonego mężczyznę. Kurwa! Jak to możliwe, że Isabelle, którą znałem tak wiele lat temu, jest tą samą kobietą, o której Greg mi wczoraj opowiadał. Opisywał ją, jako przerażoną, niewinną i bardzo złamaną kobietę. Izzy, którą znałem nigdy nie pozwoliłaby na złamanie swojego ducha. Do diabła, w ciągu tych trzech lat, kiedy była moją dziewczyną, nawet ja miałem problemy w powstrzymaniu jej ducha przed całkowitym owładnięciem mną. Była tak pełna życia i szczęścia. Nie ma mowy by to była ta sama dziewczyna. Kiedy Greg zadzwonił do mnie wczoraj byśmy porozmawiali, wyjaśnił, że jego dziewczyna miała problem. I to nie tego rodzaju problem, który powinna mieć zwykła dziewczyna. Nie miałem wczoraj czasu by przysiąść i przyjrzeć się szczegółom, będąc w samym środku przeprowadzki i zakładania biznesu razem z Gregiem. To wszystko, to jakieś szaleństwo. Kilka dni temu zakończyłem operację na zachodzie, szybko wskoczyłem do ciężarówki i pojechałem na wschód. Szybko kupiłem dom i właśnie podpisałem umowę najmu nowego biura. Teraz wszystko, co mi pozostało, to dojście do porozumienia z Gregiem i zapoznanie się z jego sprawami. Co prawda istniała lista zaległych spraw do nadrobienia, ale nie trudno było przekonać Locke’a, Becka i Coopa by zaczęli biznes z nami tutaj w Georgii. W ciągu naszego szybkiego wczorajszego spotkania, dał mi bardzo mglisty obraz tej sprawy. Miał dobrą przyjaciółkę, uciekającą przed złym małżeństwem, jak bardzo złym jeszcze nie wiedziałem. Mieszkała tutaj już od dwóch lat i przez ostatnie sześć miesięcy prowadziła sprawę rozwodową. Skurczybyk nie chciał jej uwolnić. Greg powiedział, że on nie był wielkim problemem do wczoraj, kiedy przesłał jej pocztą pieprzone zdjęcie. Wyjaśnił mi, że jej były jest jakimś chorym popierdoleńcem i to jasno dało mi do zrozumienia, że coś poważnego jest na rzeczy. Nie zdradził mi jej pełnego imienia, nazwał ją Iz. Pamiętam, że parsknąłem wczoraj ponuro na to imię. Ale wczoraj, ostatnią rzeczą, o której bym pomyślał, to to, że jego Iż jest moją Isabelle West. Od prawie dekady byłem blisko z Gregiem. Nadal pamiętam jak kilka lat temu zwołał nas i powiedział, że musi wrócić do Północnej Karoliny i być jakimś pieprzonym białym rycerzem.

42

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Nie pamiętam szczegółów, nawet gdybym chciał, po prostu pamiętam, że po tym jak wrócił nie odzywał się przez miesiąc. Zawsze mówił o swoich dwóch dziewczynach, które mieszkały tutaj w Georgii. Chłopaki i ja dawaliśmy mu popalić za tą utratę jaj, przez to, że tak dużo czasu spędza z cipkami. Zawsze gadał o tych dwóch laskach, jakby były cholernymi królowymi: przeklętymi Matkami Teresami. Szczerze mówiąc nigdy nie słyszałem, by źle się wyrażał o którejkolwiek z nich. Co za gówno. Ta mała kobietka blokuje mi wejście do biura właściciela, tak jakby była w stanie przyjąć na siebie każde zagrożenie, gdybym próbował dostać się do Isabelle. Gdzie jest ten mały elf, o którym mówił Greg? -KURWA! – ryknąłem. – Zejdź z mojej drogi przeklęta kobieto! – jak tam malutka kobieta myślała, że powstrzyma go przed wyważeniem i zniszczeniem drzwi? Spoglądam na Coopa i Becka: wydają się zmieszani przez tą całą sytuację tak samo jak ja. Jezu, dostanę się do tego cholernego biura, nawet gdybym musiał fizycznie usunąć tą kobietę ze swojej drogi. Jestem zmęczony graniem miłego. Może i nie miałam matki, ale nawet ja wiem, że kobiety trzeba szanować: chociaż ta jedna, wystawiała moją cierpliwość na taką próbę, że nawet pieprzony święty by nie wytrzymał. Kiedy właśnie miałem ja podnieść i usunąć ją z drogi, drzwi się otworzyły i wyszedł z nich, czerwony na twarzy i wściekły Greg Cage. -Ty – wskazał palcem na moją klatkę piersiową, wkraczając w moją przestrzeń osobistą. – wynoś się stąd. Możesz być większy niż ja, ale kiedy idzie o nią, kurwa zabiję cię. Co. Do. Kurwy. Co do diabła, to było. -Kim do diabła myślisz, że jesteś, bracie, mówiąc mi, że nie mogę z nią pogadać? – czuję wibracje czystej przemocy przesuwającej się przez moje żyły. Nawet z małą myślą, że ja pewnie bym zrobił to samo, nadal nie mogę się uspokoić. Bierze głęboki oddech, posyła mi mordercze spojrzenie i wypowiada słowa, które prawie zatrzymują moje serce. -Jeśli się nie odczepisz, dosłownie teraz, Iz skończy opuszczając to miejsce w karetce...znowu. Co kurwa? – O czym ty do diabła mówisz, Greg? Ponieważ to jest cholernie pewne, że brzmisz jakbyś mówił jakimś kodem. Wzdychając głęboko, jestem w stanie powiedzieć ile to spotkanie, twarzą w twarz, go kosztuje. – Słuchaj Reid, wiesz, że cholernie cię szanuję. Byłeś moim bratem przez cholernie długi czas, ale Iz… ona nie jest teraz w najlepszym stanie. Wczorajszy dzień był dla niej wystarczająco ciężki, ale Dee i ja przekonaliśmy ją by wyluzowała. Kurwa, nawet przez tą paczkę od tego chorego dupka, nie załamała się tak bardzo jak teraz. Na razie musisz się wycofać. Jeśli chcesz z nią porozmawiać, w porządku, ale to się odbędzie na jej warunkach, a nie wtedy, kiedy walczy z każdym demonem, który zawładnął jej duszą. Nie dzisiaj. Słyszałeś 43

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

mnie dobrze Reid, porozmawiam z nią i coś umówię, ale nie dopóki ty nie powiesz mi skąd znasz moją cholerną dziewczynę. -Co masz na myśli mówią twoją dziewczynę G? Musiałem się zachowywać jak kompletny idiota, zwłaszcza po tym ostatnim gównie. Greg gapi się na mnie, jakby próbował znaleźć rozwiązanie, które zaprowadziłoby na świecie pokój. Wytrzymuje moje spojrzenie, przez dłuższą chwilę i prawie byłem w stanie zobaczyć trybiki obracające się w jego głowie. Wreszcie, niesamowicie neutralnym tonem mówi: - Reid, jak długo znasz Iz? Może i brzmiał neutralnie, ale jego oczy wydawały się mi jasno dawać znać, że jeżeli nie polubi mojej odpowiedzi, nie będziemy rozmawiali o Izzy. Spoglądam w dół na swoje buty i pocieram kark: próbując uwolnić trochę napięcia. Co za powalone pytanie. -Czy to ma jakieś znaczenie, G? -Powiedz mi bracie, po prostu mi powiedz. Jak długo ją znasz? Prostując się do swojego całkowitego wzrostu 6,6 stóp4, próbując dać sobie mała przewagę, spoglądam w dół na niego z pasującym ponurym wyrazem twarzy. Co do diabła się tutaj dzieje? Zachowują się jakby Izzy była jakimś zranionym ptakiem, nie ma mowy by to była ta sama dziewczyna, którą znałem. -Znam Isabelle od szesnastu lat i dwanaście lat temu, kiedy opuszczałem dom, zostawiłem serce w jej pieprzonej dłoni. Nie wiedziałem jej, ani nic od niej nie słyszałem od tamtej pory – odpowiadam ze spokojem, którego wcale nie czuję. Przynajmniej na razie. Oczy Grega natychmiast się uspokajają i po chwili ciszy mruczy. – Nie nazywaj jej Isabelle. Nigdy. – potem się odwraca na pięcie i zostawia mnie stojącego w ciszy z Beckiem, Coop’em i Dee, która oczami wypalała mi dziury w plecach. Co do diabła? Rozglądając się wokół, cofam się i sadzam tyłek na twardej podłodze: przygotowując się na czekanie.

*~*~*

Siedziałem tak w korytarzy przez czas, który zaklasyfikowałbym, jako kilka godzin. Mój tyłek był zdrętwiały, ale nie wiem, czy to od siedzenia tam czy od muzyki bębniącej w 4

2metry i 2 cm

44

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

podłogę pode mną, nie miałem pojęcia.. spojrzałam w dół na swój zegarek by zobaczyć, że minęło jedynie pół godziny od tajemniczego komentarza Grega. Co tam się dzieje? Nie lubię tego obezwładniającego uczucia bezradności: nie czułem się tak od bardzo długiego czasu. Naprawdę nie mam pojęcia, co tam się dzieje. Czuję się jakbym brał udział w jakiejś wielkiej układance i brakowałoby mi jednego puzzla. Puzzla, który wziął jakiś dupek i nie chciał oddać. Co stało się z siedemnastoletnią dziewczyną, która miała w oczach gwiazdy i którą zostawiłem za sobą dwanaście lat temu? Pewnie, była smutna, że jadę na podstawowe szkolenie, ale wiedziała, że do niej wrócę. Mieliśmy plany, marzenia i wyznaczoną przyszłość gotową do zrealizowania. Dlaczego ona się zachowywała jakby to ona była zraniona? To nie ona przybyła do domu sześć miesięcy później, zmęczona, ale dumna że ponownie będzie miała swoją ukochaną w ramionach ponownie, tylko po to by dowiedzieć się że zniknęła. Naprawdę zniknęła, rozpłynęła się w powietrzu. Nie było żadnego cholernego śladu prowadzącego mnie do mojej dziewczyny. Pamiętam dzień, w którym wróciłem do naszego rodzinnego miasta Dale w Georgii. Byłem tak podekscytowany, że wreszcie owinę wokół niej swoje ramiona. Sprawy w Marines były poważne, ale na chwilę wróciłem do domu. Miałem teraz nową rodzinę, grupę braci z niezniszczalna więzią. Nie mogłem się doczekać, aż wprowadzę do tej rodziny Izzy: sprawiając że wreszcie wszystko będzie dla mnie kompletne. Podstawowe szkolenie nie było takie, jakiego oczekiwałem. Wiedziałem, że będę idealnym kandydatem do Marines, kiedy się tam zapisywałam: po prostu nigdy nie wyobrażałem sobie doskonalenia w tak szybkim tempie. Przybywając jednego dnia, następnego byłem już w pokoju konferencyjnym i moje życie zaczęło się zmieniać. Byłem dobry, cholernie dobry, a oni mnie chcieli. Jedynym problemem było, jak zresztą wszystko, co wiąże się z rządem, że nikomu nie mogłem nic powiedzieć. Ściśle tajne na najwyższym szczeblu. Swój pierwszy list od Izzy otrzymałem tego samego dnia, co przypomniało mi jak ciężkie będzie bycie daleko od mojej dziewczyny: mimo że mnie znała i wiedziała, jak wiele dla mnie znaczy. Napisałem do niej piekielnie romantyczny list tego samego dnia, którego opuściłem specjalne szkolenie, wiedząc, że dotrze do niej zanim wrócę do domu. Kiedy w końcu zadzwoniłem do domu, nie było mnie przez trzy długie, ciężkie miesiące. Nadal czuję szok na słowa operatora, że ten numer został odłączony. Nie mając, kogo zapytać co się dzieje, musiałem się po prostu modlić, że moja dziewczyna mnie zna i że nasza miłość wystarczy by na mnie zaczekała. Nie mogłem się martwić, musiałem jasno myśleć. Więc z całą nadzieją naiwnego nastoletniego marzyciela uwierzyłem, że wszystko będzie w porządku. Izzy i ja żyliśmy w czymś, co moglibyśmy nazwać bajką, jeżeli ktoś wierzy w to gówno. Poznałem ją pierwszego dnia, swojego trzeciego roku w liceum. Była małym przestraszonym pierwszakiem, kimś z całkowicie innego świata. Ale czy ona to pokazywała? Nie, nie moja Izzy, wkroczyła do Dale High z wyprostowanymi ramionami i głową uniesioną wysoko. Jej jasne zielone oczy były skierowane przed siebie, gotowe na zawładnięcie światem. Spojrzałem na nią tylko raz i wiedziałem, że będzie moja. Od tamtej chwili, była moja, a ja byłem jej. 45

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Jej rodzice byli najlepszym marzeniem każdego dzieciaka, akceptowali wszystkich i każdego, niezależnie od tego skąd pochodził. Nie mieli nic przeciwko temu, że ich jedynie dziecko, ich jedyna córka zakochała się w dzieciaku z domu zastępczego, ze złej strony miasta: ona mnie kochała, więc oni też. Byłem zaszokowany, kiedy dowiedziałem się o ich śmierci. Adam i Holly West byli wspaniałymi ludźmi i wiedziałem, że Izzy musi ich śmierć bardzo przeżywać. W moim przesiąkniętym miłością umyśle, nadal wierzyłem, że ona na mnie czeka: teraz zastanawiałem się tylko gdzie. Wiedziałem, że ma gdzieś rodzinę, ale nikt nie wydawał się wiedzieć gdzie oni mieszkają. A wierzcie mi, pytałem. Wszyscy jej przyjaciele powiedzieli mi tylko, że była załamana: że gdy odzywali się do niej na stypie jej rodziców milczała. Powiedzieli, że całkowicie się zmieniła, była jak zombie. Po prostu siedziała i patrzyła w przestrzeń. To zabijało mnie bardziej niż cokolwiek innego, wiedząc, że jest zraniona i samotna. Stałem się szalony w swoich poszukiwaniach. Miałem trochę czasu zanim znowu będę musiał wrócić na szkolenie. Jedyną rzeczą, której byłem się w stanie dowiedzieć, że była w Karolinie Północnej, albo Południowej, mieszkając z rodzicami jej mamy. Jedyny problem był taki, że nie znałem panieńskiego nazwiska jej matki. Nie mając więcej odpowiedzi, mój czas się skończył a ja skierowałem się z powrotem do bazy, zawiedziony, ale nadal zdeterminowany by ją znaleźć. Nie zrobiłem sobie przerwy przez cztery długie lata. Ciągnąłem za każdą nić, którą miałem i wydałem każdy grosz i nie znalazłem jej. Ale kiedy dostałem wiadomość, myślałem, że dostałem cholernego zawału serca. Miała męża. Moja dziewczyna wzięła ślub. Isabelle West-Hunter była w związku małżeńskim od czterech miesięcy. Moje informacje były jasne, ale założyłem, że jest szczęśliwa i zdrowa. Od tego momentu, moje serce całkowicie zamknęło się dla każdego. Zostało zamknięte w ognioodpornym, bezpiecznym i głęboko ukrytym schowku w moim ciele. Nie popełniłbym tego błędy ponownie, nikt nie będzie robił ze mnie takiego głupka, zwłaszcza nie suka, taka jak Isabelle West.

46

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 6

W pewnym momencie musiałam zasnąć przy Maddoxie: jego silne ramiona nie przestały mnie mocno trzymać. Obudziłam się dziesięć minut temu, kiedy Greg szturmem wpadł do biura, od tamtej pory nie przestał po nim chodzić. Co się teraz działo? Wiem, że nadal jesteśmy w Carnal, słyszę ciche uderzanie basu dochodzące z pomieszczenia pod nami. Stan nieważkości, z którym niedawno się bawiłam, już dawno minął: spakował się i pojechał do Meksyku z wilczym biletem. Maddox jest cichym mężczyzną: nadal mi nuci i trzyma mocno, ale cisza jest tym, czego potrzebuję. Nie zmusza mnie do rozmowy, nawet, jeśli ma jakieś pytania. Musi myśleć, że jestem obłąkana. Jednej chwili się uśmiecham, a następnej omdlewam u jego stóp. Więc o ile pierwsze wrażenie się udało, będzie ono chyba ostatnim. Greg wreszcie przestaje chodzić i mamrotać do siebie i patrzy na mnie. Widzę złość przesuwającą się po jego twarzy: natychmiast się uspokaja rozumiejąc, o co chodzi. -Chodź tutaj dziecinko. Nowy szloch wydostaje się ze mnie, kiedy schodzę z Maddoxa i biegnę w kierunku bezpiecznych ramion Grega. Nie mogę nawet zliczyć ile razy ten mężczyzna był moją ostoją. Moją siłą, moim wsparciem: zaczął zbierać mnie do kupy i nie zatrzymał się dopóki nie skleił mnie w całość.

*~*~* (Axel)

Słyszę jak otwierają się drzwi i natychmiast prostuję się, ze swojej pozycji na podłodze. Wyraz czystego gniewu w oczach Locke’a zatrzymuje mnie przed wstaniem. On nie jest mężczyzną, który okazuje emocje, nigdy. Kurwa, nie jestem nawet w stanie sobie przypomnieć, kiedy ostatnim razem byłem w stanie powiedzieć, co myśli, a już z pewnością nie, co czuje. Chociaż teraz nie było na to żadnego odpowiedniego pytania. Jego oczy pluły w moją stronę ogniem. Nie długo zajęło mi zrozumienie, jaki jest tego powód. Tak, ustaw się w kolejce skurwysynie. 47

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Przez ostatnie czterdzieści-pięć minut musiałem się nieznacznie uspokoić. Czułem pewność, że jestem wystarczająco spokojny by być w tym samym pokoju z jedyną dziewczyną, jaką kiedykolwiek kochałem i spróbować jej wysłuchać. Mój umysł żądał odpowiedzi. Chciałem wiedzieć, dlaczego na mnie nie zaczekała…dlaczego wyszła za mąż za innego. Nie, mój spokój nie wrócił mi całkowicie. Ciągle rozmyślałem nad tym wszystkim i to nie miało nic wspólnego ze złością. Nie mogłem pozbyć się jej oszałamiającej twarzy, twarzy, która opanowała moje marzenia i ścigała moje wspomnienia przez tak cholernie długi czas. Nawet ze swoim gniewem, na widok jej dotykającej mężczyzn, których uważałem za braci, nadal nie mogłem powstrzymać swojego kutasa przed próbą uwolnienia się z moich spodni. A wystarczyło tylko bym spojrzał na jej gibkie, seksowne jak grzech ciało, mające na sobie prawie nic i okazało się, że nagle chcę się do niej przykleić. Od wielu lat nie czułem, by mój penis był tak twardy. Nawet nie wiedziałam, kim była, a przyciąganie do niej było tak silne, jak zawsze. Kiedy wszedłem do baru i zobaczyłem jej seksowny tyłek opięty przez czerwony materiał, zdziczałem. Byłem jak wściekły byk uwolniony z zagrody. tylko z jednym celem przed oczami. Moje oczy przesunęły się po jej plecach: każdym delikatnie wyeksponowanym skrawku skóry i moją jedyną myślą było zaciągnięcie jej do łóżka bym mógł podążać językiem za linią jej kręgosłupa, aż zanurzę się głęboko między jej kremowymi udami. Ale wtedy się odwróciła, a ja zamarłem. Pożądanie zniknęło i zamiast czuć chęć zaciągnięcia tego gorącego tyłeczka do pustego pokoju, chciałem przerzucić ją przez ramię wyciągnąć ją z tego baru i zażądać odpowiedzi. Czekałem na ten moment przez cholerne dwanaście lat. Ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewałem, kiedy zobaczę ją ponownie to to, że omdleje. -Na co się kurwa gapisz, Locke? – wysyczałem. Nie sądziłem bym dał radę sobie poradzić z tym całym gównem. Szukałem walki. -Gapię się na ciebie, skurwysynie. – zawarczał na mnie, z taka zaciekłością, że momentalnie straciłem głos. -Co do diabła? Jest jakiś powód, przez który myślisz, że jestem wkurzony na ciebie? Patrzy prosto na mnie, przekrzywiając głowę, a ja przyłapuję się na tym, że jestem znowu zaszokowany, gdy otwiera usta. – Ja po prostu siedziałem tam i trzymałem jakąś laskę, której nie znam, laskę, która niecałą godzinę temu wyglądała jakby była na szczycie pieprzonego świata, szczęśliwa z życia i spędzająca czas ze swoimi przyjaciółmi. Jej uśmiech umarł, rozumiesz to Reid? Jedno spojrzenie w twoje oczy i ten wielki uśmiech po prostu umarł. Życie kompletnie uszło z jej oczu, a jej ciało się poddało. Czy ty to kurwa rozumiesz? Po prostu siedziałem tam i praktycznie pozwoliłem jej wkulić się w swoje ciało ze strachem sączącym się od niej. Strachem, który zdecydowanie TY w niej wywołałeś. Szczęśliwa kobieta, z wcześniej, już dawno zniknęła i chciałbym wiedzieć, dlaczego ty jesteś tego powodem. Szok spowodował, że milczałem, szok i zmieszanie.

48

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Pociągnięcie nosem po mojej lewej stronie, rozproszyło mnie i spojrzałem na Dee. Patrzyła na mnie w części zmieszana, w części zła i zraniona. Potrząsając głową patrzę z powrotem na Locke’a. – Nie mogłem ci o tym wcześniej powiedzieć odkąd nie widziałem jej ani nie słyszałem od niej od dwunastu lat. Suka się zebrała i zniknęła, więc jeśli chcesz odpowiedzi, pytasz złą osobę. -Słucham? Ta laska cię zostawiła? To ta sama, o której mówisz, że jest zimną suką bez serca? Ponieważ musze powiedzieć, Red, że tak kobieta, która załamała się w moich ramionach z pewnością nie jest suką bez serca. Ta kobieta czuje ciężar świata na swoich ramionach. -O czy ty kurwa gadasz? To jest to samo gówno, które w kółko powtarza Greg. Może, jeśli chcesz bym kupił to dałbyś mi jakąś wskazówkę. – ryczę na niego. -W porządku, chcesz wiedzieć, o czym gadam? Tam jest kobieta, która wygląda jakby jej świat się właśnie skończył. Wygląda jakby zobaczyła ducha. Jest zagubiona i przerażona. Trzęsła się tak bardzo, że gdybym jej nie trzymał upadłaby na ziemię. Więc, zapytam cię jeszcze raz, jesteś pewny, że to jest suka, która cię zostawiła? Słyszę kolejne sapnięcie. Ja pierdole, ta laska musi uspokoić swoje cycki. -Jakie to ma teraz znaczenie, co? To była dwanaście pieprzonych lat temu. Nie sądzę, by proszenie o dwie minuty jej czasu, był czymś wielkim. Jestem pewien, że jej mąż nie miałby nic przeciwko. Wiem, że uderzam poniżej pasa, ale jestem tak wściekły, że nic nie widzę przez czerwień przysłaniającą mi wzrok. Słyszę kolejne sapnięcie. Patrzę na Dee. – Wszystko z tobą w porządku? Jej szczęka otwiera się i zamyka, szybko. Wygląda jak cholerna ryba pozbawiona wody i próbująca złapać powietrze. Nie mam czasu na to gówno. – Serio, potrzebujesz czegoś? Wody, krzesełka, pieprzonego Midolu? Jej usta się zamykają i formują w cienką linię zanim zmniejsza odległość między nami i stając ze mną oko w oko. – Słuchaj mnie ty…ty tyranie, nie będziesz tutaj siedział i był małym gównem. Nie masz pojęcia, co się dzieje, ale obiecuję ci to, to jest coś więcej niż tylko twoja malutka pogawędka. Rozumiesz mnie!? - za jej wybuchem podąża kilka uderzeń w klatkę piersiową. -Nie, dziewczynko. Kurwa nie rozumiem cię, ani trochę. Więc może zbierzesz swój tyłek i wreszcie powiesz mi, o co chodzi?– czuję się, jakby ściany wokół nas miały się zaraz zwalić od mojego wybuchu złości. W każdej sekundzie moja głowa eksploduje. Czuję to. Wzdychając miękko, zmywając frustrację i gniew z twarzy, patrząc na mnie ze współczuciem mówi: - Nie mogę Axel. To nie moja historia. 49

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Czekaj chwilę. – Skąd znasz moje imię? Nie byłem nazywany Axelem od bardzo dawna, więc jeśli ktokolwiek wie, co tu się dzieje, to to z pewnością będziesz ty. -Oczywiście, że wiem, co się dzieje, ale tak jak powiedziałam to nie jest moja historia. – wskazuje na zamknięte drzwi. – To jej historia. Zawsze była. Po prostu nigdy nie myślałam, że nadejdzie dzień, kiedy będzie musiała zostać opowiedziana. Znowu to tajemnicze gówno, czuję się jakbym wszedł do Strefy Mroku. Potrząsając głową z irytacji, nie mogłem przestać wpadać w gniew za każdym razem, gdy myślałem o tym, o co walczymy. – W porządku, nie mówi mi, ale pozwól, że zadam ci pytanie, czy jej pieprzony mąż wie, że jest poza domem, ubrana w taki sposób i że flirtuje z każdym, kto się do niej odezwie? – w tej chwili nie mogłem powstrzyma gówna, które wydostawało się z moich ust i minąłem już punkt, w którym, by mnie obchodziło to, co mówię. Jedyną rzeczą, którą w tej chwili widziałem to raport, który przeczytałem osiem lat temu, mówiący mi, że moja dziewczyna na mnie nie zaczekała. -Ty skurwysynie… - parska na mnie. Zanim jestem w stanie zarejestrować, co się dzieje, mała dłoń uderza w mój policzek. Cholera, ta suka jest silna jak na taką małą rzecz. Zanim prostuję głowę, odrobina krwi skapuje na podłogę, a ja ścieram ją butem. Patrzę na nią z zaszokowanym wyrazem twarzy. – Za co to cholera było? – huczę. Patrząc ponad jej ramieniem widzę Becka i Locke’a z zaszokowanymi wyrazami twarzy i pieprzonymi uśmieszkami na ich ustach. Coop wybucha śmiechem zanim szybko się opanowuje. Z jakiegoś powodu jest tak, jakby nie tylko ona myślała, że zasługuję na to uderzenie. -O cholera…cholera… Nie przepraszam za to, dostałeś to, co ci się należy, ale musisz uważać na słowa i na to, co mówisz o Izz. Dopóki nie będziesz wiedział, co się naprawdę dzieje, nie masz prawa w ogóle się odzywać. W ogóle. Jestem teraz całkowicie zagubiony, najwyraźniej nie zostanę dopuszczony nigdzie w jej pobliże. Wydaje się, że połączyli siły by chronić tego małego tchórza ukrywającego się za zamkniętymi drzwiami. Sięgając za siebie i wyjmując portfel, chwytam jedną ze swoich wizytówek i wyciągam ją do obrońcy Iz. – Masz, daj jej to i powiedz, żeby zadzwoniła. -Powiem jej, ale niczego nie obiecuję. Jeśli rozumiesz, o co mnie prosisz…zrozumiałbyś gdybyś wiedział skąd pochodzę. Ponownie otwieram usta by jej przerwać, kiedy słyszę jak drzwi się otwierają. Pierwszą rzeczą, jaką widzę to para seksownych wypieprz-mnie-butów, które zwieńczają najgorętsze nogi, które kiedykolwiek były wokół mnie owinięte, a Greg pieprzony Cage trzyma ciało należące do nich. Przystawiona mocno do jego ciała, przykryta jego kurtką jest śpiąca Izzy. Jego kurtka przykrywa każdy jej cal, od podbródka do ud, ale ja wiem, co jest pod spodem, seks…czysty seks… jestem w stanie powiedzieć, że płakała, ślady łez pokrywają jej policzki, jej oczy są opuchnięte i ma je zaczerwienione. Nawet z tym, dla mnie nadal jest najpiękniejszą dziewczyną na świecie.

50

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Moje ramiona bolą od pragnienia wyrwania jej od niego: do zatwierdzenia tego, co jest moje. Nawet z całą swoją złością, nadal jej pragnę. Stoję tam kompletnie oszołomiony, tylko patrząc na nią. Upajając się nią. Greg kompletnie mnie ignoruje, tak jakbym nawet nie stał przed nim. Patrzy prosto na Dee i mówi miękko: - Jakieś dziesięć minut temu w końcu się uspokoiła. Zabierzmy ją do domu, dobra? -Jasne, G, pozwól, że otworzę wam boczne drzwi. Oni już zaparkowali twoją ciężarówkę z tyłu tak żebyśmy nie musieli wynosić jej głównym wejściem. – odpowiada słabo, całkowicie zdeptana. Wydaje się jakby wszyscy wiedzieli, o co chodzi: wszyscy z wyjątkiem mnie. Nie mam zielonego pojęcia, co spowodowało tą scenę. Największe pytanie czające się w moim umyśle, nie brzmi, dlaczego odeszła, nie, ja chce wiedzieć, co się stało mojej Izzy, dziewczynie, która nigdy nie pozwoliłaby, by ktoś ją pokonał. Widzę Becka i Coopa idących razem z Dee, próbujących pomóc jej magicznymi kluczami otworzyć boczne drzwi zostawiając mnie tym samym z Lockiem Gregiem i… Izzy. Obaj patrzą na mnie jakbym to ja był tutaj złym facetem. A ja tylko chciałbym wiedzieć, co zrobiłem by zasłużyć na taki wzrok.

*~*~* (Izzy)

Otwieram oczy, kiedy czuję jak ktoś mnie kładzie, otwieram je na tyle by być w stanie zobaczyć Grega patrzącego wprost na mnie z uniesioną brwią i notując to na jak zmęczonego wygląda. Chwilę zajmuje mi przypomnienie sobie tego wszystkiego. Momentalnie siadam. Jestem w domu, w swoim pokoju. Patrząc na zegarek widzę, że zbliża się czwarta nad ranem. -Jak się dostałam do domu Greg? Gdzie jest Dee? – przerywając sapię i patrzę na niego. – O mój boże, on naprawdę tam był? Axel? Przeklinając cicho pod nosem, odwraca wzrok. Jestem świadoma, że próbuje sformułować swoją odpowiedź, waży swoje słowa. Zawsze wydawał się zmartwiony tym, że zniknę w ciemnym miejscu i ponownie znajdę się tam, gdzie mnie znalazł. Nie będę kłamać, czasami tak robię, ale nie mogę pozwolić by traktował mnie jak małe dziecko. -Greg, proszę…proszę po prostu bądź ze mną szczery. – błagam go.

51

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Iz dziecinko…. Ja po prostu nie wiem, co powiedzieć. Gdybym miał pojęcie, że Axel, o którym mi opowiadałaś to Reid… - odsuwa się i patrzy w przestrzeń. Nie mam pojęcia, co dzieje się w jego głowie, ale jak znam Grega to się teraz o to obwinia. -Co? Sprawiłbyś wtedy by przyszedł do mnie? Trochę za późno na to, G. miał swoją szansę LATA temu! Lata! To nie tak, że nie dałam mu znać jak mnie znaleźć. Adres moich dziadków zostawiłam u jego matki zastępczej. Czekałam. Czekałam przez lata i czekałabym wiecznie. Ale, on gdzie był? Co? Gdzie był, kiedy go potrzebowałam? Te wszystkie razy, gdy go potrzebowałam. To prawda, nie było go. – czuję ucisk gniewu formującego się w moim żołądku. – Myślałam, że jest martwy przez cały ten czas, wiesz o tym Greg: przez dwanaście lat myślałam, że chłopak, którego kochałam, odszedł za zawsze. Dwanaście lat uczucia pustki, zagubienia i niewiarygodnej samotności. – znowu płaczę i po prostu nie mogę przestać. Waga powrotu Axela jest tak ciężka: potrzebowałam go tak bardzo. – Wiesz, rok temu pojechałam zobaczyć się z June, jego matką zastępczą. Po prostu chciałam się upewnić, czy to jest, aż tak głupie. Wiesz, co mi powiedziała? Powiedziała, że jest teraz w lepszym miejscu beze mnie. Jak ja miałam to przyjąć? Greg wstaje i zaczyna ponownie chodzić. Nie mam pojęcia, o czym teraz myśli, ale jestem w stanie powiedzieć, że męczy się z tym. Wie wszystko o mojej przeszłości razem z niesławnym Axelem. Pamiętam jedną bardzo złą noc dla mnie, jakieś sześć miesięcy po tym jak opuściłam Brandona, oglądaliśmy telewizję, nie mam nawet pojęcia, co to za film był, z pewnością jakiś głupi. Pamiętam jak aktorzy przysięgali sobie wieczną miłość, że nic nie będzie w stanie ich rozdzielić. I wtedy się właśnie zatraciłam. Rzuciłam swoim kieliszkiem wina w telewizor, krzycząc i jęcząc o tym jak wszyscy odchodzą i nic nie trwa wiecznie. Greg musiał siłą przytrzymać mnie w miejscu dopóki nie byłam w stanie się uspokoić. Kiedy w końcu przestałam wszystko rozwalać: posadził mnie i zażądał rozmowy. Opowiedziałam mu wszystko od dnia, w którym poznałam Axela w wieku czternastu lat do dnia w którem odszedł, kiedy miałam siedemnaście lat. Opowiedziałam mu o każdym wspaniałym wspomnieniu, jakie z nim dzieliłam w ciągu tych trzech lat. Potem opowiedziałam mu o swoich rodzicach, o dziecku i potem o imprezach. Wiedział o tym jak bardzo zdewastowana się czułam, kiedy traciłam i traciłam więcej ludzi. Wiedział jak i kiedy poznałam Brandona: bogatego, odnoszącego sukcesy i przystojnego Brandona. Wiedział jak nieszczęśliwa byłam, kiedy on pojawił się w moim życiu i poskładał mnie: nie wiedziałam wtedy, że jest diabłem w przebraniu. Greg wiedział wszystko, co mogłabym mu powiedzieć, ale nigdy nie podzieliłam się z nim nazwiskiem Axela. Zgaduję, że ta mała bomba była dla niego uderzeniem. Będąc byłym wojskowym zawsze sympatyzował się z Axelem, o którym mu opowiadałam. Zawsze mi powtarzał, że Axel nie chciałby bym przez niego cierpiała i jak silną i bohaterską osobą musiał być. Kłamstwa, wszystko to pieprzone kłamstwa. Axel nie umarł jak bohater: żył jak zdrajca.

52

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Wszystkie marzenia, które mieliśmy, obietnice, które sobie złożyliśmy, teraz wszystkie wydawały się jednym wielkim uderzeniem w twarz. Tak długo radziłam sobie ze stratą jego i nas. On był jedynym powodem, dzięki któremu przetrwałam w rękach Brandona. Po prostu zamknęłabym się w sobie i myślała o nim i czasie, gdy byliśmy razem. Był moim ratunkiem w mrocznych momentach. - Ehh, to nie ma znaczenia. Jak on to może wyjaśnić, G? Nie mogę tam dalej iść, nie mogę tam wrócić, nie z nim. Nic, co powie nie uzdrowi ran, które spowodował. – melancholia zapuściła we mnie swoje korzenie. -Iz, nie znam jego powodów. Nie sądzę, by to było intencjonalne, dziecinko, naprawdę nie sądzę. Rozmawiałem z nim, widziałem jego twarz i on całkowicie nie miał pojęcia, co się dzieje. Nie wiem nawet czy połączył razem to, że jesteś kobietą, o której wczoraj z nim rozmawiałem. Tu brakuje jakiegoś elementu, tylko na razie nie wiem, jakiego. -Nie miał pojęcia, Greg? Żartujesz sobie teraz ze mnie? -Nie, dziecinko. I mimo, że bardzo mnie boli wypowiedzenie tych słów, myślę, że wasza dwójka powinna ze sobą porozmawiać. -Co? Nie ma mowy Greg. Nie. Nie mam mu nic do powiedzenia, ani jednej rzeczy. Widziałeś jak wściekły był? Nawet nie widziałam jego twarzy, ale słyszałam to. Czułam tą złość. On zachowuje się tak jakbym to ja zrobiła coś okropnego. Co jest okropnego w kochaniu kogoś? -Nie wiem, Iz. Po prostu myślę, że macie do obgadania kilka spraw. Kilka spraw? Śmieję się z siebie, gdy opieram się o ramę łóżka. Ten facet stracił swoje pieprzone jaja, jeśli myśli, że mogę, albo chcę usiąść i pogadać z Axelem. Nie mogę, po prostu nie mogę. To musi być jakiś okrutny żart tego powyżej. Wiedziałam, że musiały być jakieś konsekwencje tego, że przestałam się modlić. Nikt, kto obrzuciłby kogoś takim gównem, nie był godny zaufania. Czy nie przechodziłam przez to ponownie? A właśnie znowu zaczęłam czuć się normalnie. Do diabła, miesiąc temu przestałam widywać się ze swoim terapeutą! -Idź, Greg. Po prostu idź już. Odwracam się i naciągam pościel na głowę i płacze cicho w poduszkę. Słyszę jak zamykają się drzwi, a ciężkie buty stąpają w kierunku korytarza, podłączając za cichym mamrotaniem. Właśnie wtedy, kiedy już zasypiam, czuję ramie owijające się wokół mnie i trzymające mnie mocno. -Kocham cię Iz, poradzimy sobie z tym. Pocieszające słowa Dee są ostatnią rzeczą, jaką słyszę zanim zapadam w niespokojny sen, modląc się o tym bym wreszcie znalazła jakiś spokój. 53

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 7

-Boże Izzy, jesteś tak cholernie wspaniała owinięta wokół mojego kutasa... Tak kurewsko…ciasna. - Chrypi, gdy powoli wsuwa się w moje oczekujące ciało. – Nigdy nie czułem nic tak dobrego jak ty. Jego dłonie zaciskają się na moich biodrach, gdy zwiększa szybkość swoich uderzeń: jego silne kołysanie powoduje, że we wspaniały sposób ocieram się sutkami o prześcieradło. Wbijam paznokcie w prześcieradło, próbując powstrzymać jęki. Chcę tylko przestać krzyczeć z przyjemności, z każdym pchnięciem i każdym dotknięciem bioder. Wbija się we mnie głęboko, czubek hojnie obdarzonego penisa, uderza w moją szyjkę macicy: każde pchnięcie napina moje ciało i sprawia, że przechodzą przez nie impulsy czystej przyjemności. Moje palce mrowią, palce u stóp kulą się: czuję jak moje piersi pulsują. Każdy cal mojej skóry pragnie tego chłopaka. -Kurwa…- huczy, jego oddech staje się szybki na moich plecach. – Jesteś dla mnie stworzona, skarbie. Boję się otworzyć usta, odpowiedzieć jakimkolwiek dźwiękiem, który da mu znać, że czuję dokładnie to samo. W sekundzie, gdy otwieram usta, krzyki czystej ekstazy wydostają się. Boże, kocham go. Ma rację: pasujemy do siebie, jakbyśmy byli sobie przeznaczeni. Nasze ciała idealnie się wypełniają, nasze ruchy są ze sobą w idealnej synchronizacji, a nasze myśli komunikują się bez słów. Sięga dłonią między moje uda i zaczyna przesuwać kciukiem w delikatnych kołach: sprawiając, że przyjemność sięga wyższego poziomu niż wcześniej. -Dojdź ze mną, Księżniczko. Dojdź ze mną. Właśnie wtedy moja przyjemność osiąga poziom nie do pokonania, a pazury potężnego orgazmu zaczynają mnie chwytać…

Budzę się.

Ogromnie wstrząśnięta siadam prosto, po swojej prawej słyszę łomot i odwracam się by zobaczyć zmęczoną głowę Dee wystającą zza łóżka. Nieszczęście z ukłuciem zmieszania szpeci jej ładną twarz: jej włosy sterczą na wszystkie możliwe strony, a jej nieskazitelny makijaż z poprzedniej nocy tworzy smugi pod jej oczami i ustami. Gdybym nadal nie odczuwała efektów snu, roześmiałabym się. Wyglądała absolutnie śmiesznie. -Jezu Chryste Iz. Prosta pobudka też by wystarczyła.

54

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Przepraszam – parskam, zdobywając kolejne spojrzenie. Odrywam oczy od małej kulki nieszczęścia na podłodze i powoli rozglądam się po swoim pokoju, próbując dowiedzieć się, dlaczego czuję się tak inaczej. Cóż, poza tym, że obudziłam się z Dee na swoim łóżku, nie ma nic dziwnego. Pukanie do drzwi sprawia, że bardziej marszczę brwi, a ja nie rozumiem, dlaczego czuję się taka oddalona od tego wszystkiego. Drzwi się uchylają i do pokoju głowę wkłada Greg. – Hej – mówi wahając się. – Mogę wejść? I wtedy wszystko do mnie powraca, krystalicznie jasno jak w HD Technikolorze. Mój urodziny, paczka, klub Carnal i Axel. Dee podciąga się z podłogi, pocierając tyłek, gdy spycha Grega ze swojej drogi na zewnątrz pokoju, mamrotając ostrzegawcze słowa pod nosem. -Ktoś obudził się szczęśliwy – mówi Greg, podchodząc do krawędzi mojego łóżka i siadając na nim. Patrzy na mnie, z tego co widzę, wydaje się to być małymi, miłymi odwiedzinami. – Dzień dobry, dziecinko, dobrze spałaś? Wygląda dziwnie w moim dziewczęcym pokoju. Jego brązowe włosy sa potargane, tak jakby właśnie się obudził, sprawiając, że wygląda prawie chłopięco ze swoją zaciętą twarzą. Ma na sobie dresy i obcisły biały podkoszulek, pokazujący umięśnione ramiona. W moim pokoju krzyczy męskością. -Spałam przyzwoicie, albo przynajmniej tak mi się wydaje. – strzepuje ze swojej pościeli jakiś wyimaginowany pył, nie będąc w stanie spojrzeć mu w oczy. Czuję jak zmienia pozycję, obracając się na bok, tak, że teraz znajduje się przodem do mnie. Mimo to nadal na niego nie patrzę. -Spójrz na mnie dziecinko. Muszę wiedzieć, że wszystko jest w porządku. Biorę głęboki łyk powietrza, wstrzymuję go i unoszę wzrok. Jego śpiące spojrzenie już dawno zniknęło, zajęte przez stalowe, kontrolowane spojrzenie. Spojrzenie, do którego nie jestem przyzwyczajona. Widziałam wcześniej jak posyłał je milion razy: to spojrzenie zawsze oznaczało interesy, nie ważne jakie, to było spojrzenie, z którym nigdy nie chciałam się skrzyżować. Czyli to oznacza, że coś jest na rzeczy: naprawdę miałam nadzieję, że on po prostu odpuści. Nie było tu niczego, w co mógłby się wmieszać. – Słuchaj, G, wiem, że chcesz dobrze, ale to gówno…. To nie jest coś, z czym chciałabym sobie radzić. Nie teraz, nie później. Nie jestem w ogóle pewna, czy w ogóle będę chciała coś z tym zrobić. Co mi zostaje do powiedzenia w tym momencie, co? To nie jest droga, którą chce podążać. Na długi czas została zablokowana przez ogromny znak, naprawdę ogromny pieprzony znak ostrzegający, bym szła w innym kierunku. Mówiący to, ponieważ jeżeli jednak poszłabym tą drogą sprowadziłabym na siebie więcej bólu, złamane serce, a to nie jest coś, czego bym pragnęła. Czy to zbyt wiele z mojej strony bym prosiła o odrobinę szczęścia, aby trochę tych ciemny chmur, które nade mną wiszą się rozproszyły? – nie dałam mu nawet szansy by się odezwał, przerywając mu zanim 55

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

zdążył spróbować odpowiedzieć mi. – My teraz ….wiemy, że ty i …że ty i on jesteście przyjaciółmi. Po prostu to zostaw. Możesz być jego i moim przyjacielem. Nie rozumiem, dlaczego nie potrafiłbyś tego razem połączyć. Jestem w stanie powiedzieć, że próbuje uspokoić swój temperament, albo może próbuje wydobyć z siebie jakiś kontrargument, kto wie. Nie dbam o to, nie ma mowy bym to zrobiła. Nie, kiedy rany na mojej skórze są nadal takie świeże. Czuję się jakby w mojej głowie przesuwały się obrazy z filmu, wciąż i wciąż od nowa te same obrazy. Obrazy zapomnianej przeszłości i zagubionej przyszłości. -Izzy, to nie zniknie. Prędzej czy później, będziesz musiała się z tym zmierzyć. – wiem, że ma rację, naprawdę wiem, ale to nie znaczy, że muszę się z nim zgadzać. Odmowa jest całkowicie dopuszczalną formą wyboru, taką samą jak spakowanie się i wyprowadzka. – On teraz będzie moim partnerem, będzie żył i mieszkał tutaj Iz. On nie zniknie. Nie mam siły na tą kłótnię, a wiem, że ta się źle skończy: to będzie kłótnia, przy której będę potrzebowała całego swojego zdrowego rozsądku, kłótnie z Gregiem nigdy nie były łatwe. -Wiem, że unikanie tego nie zadziała, ale to nie znaczy, ale muszę radzić sobie z tym wszystkim akurat teraz. – czuję się jakbym w cos uderzała. Dlaczego nie możemy udawać, że ostatnia noc w ogóle się nie wydarzyła? Jestem pieprzona mistrzynią zamiatania wszystkiego pod dywan, w tej grze jestem normalnie najlepsza. Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. -Dziecinko to mnie boli, czuję się cholernie winny. Może jesteś w stanie zapomnieć, albo próbować, ale ja nie mogę. Wiem, ile kosztowała cię ostatnia noc i nie mogę tu siedzieć wiedząc, że ty cierpisz. – potrząsa głową, niebieskie oczy tracą swój blask. – Powinienem wiedzieć, ale kurwa…Iz, nie znałem go, jako Axela. – ponownie przerywa, nie wiem czy to jego talent do dramatyzowania, albo tylko próba dowiedzenia się, w jaki sposób najlepiej mnie wkurzyć, ale w chwili, gdy jestem gotowa by ze świrować, on kontynuuje: - Ja go zawsze znałem jako Reida. Kiedy spotkaliśmy się w bazie, był H. Reidem i od tamtej pory, nazywaliśmy go tak, Axel… cholera dziecinko…on nigdy dla nas nigdy nie był Axelem. Kiedy po raz pierwszy wyszliśmy i zaczęliśmy myśleć o firmie ochroniarskiej, ten jeden jedyny raz słyszałem jak przedstawia się inaczej niż Reid, ale przysięgam ci to nie było imię Axel. Dlaczego to jest takie ważne? Gdybym nie dbała tak bardzo o swoją przyjaźń z Gregiem. Kurwa bym go zabiła. Oszalej biała dziewczyno, no śmiało. – Holt, prawda? – roześmiałam się bez radości. – Zawsze nienawidził tego imienia, mówił ze przypomina mu jego starego. – mamroczę, powracając do niewidzialnej nitki, która szarpię. – Greg, proszę, naprawdę proszę, możemy nie robić tego teraz? Spogląda na mnie, oceniająco, badając mnie i po raz kolejny próbując się dowiedzieć, jak dobrać słowa. – Iz, właśnie to kurwa robimy. Nie pozwolę ci tutaj siedzieć i tonąć w żalu. Nie, kiedy potrafię to naprawić, nie kiedy mam moc zrobienia czegoś tym razem. – twardo i dobitnie, żadnego argumentu. Jego ton nie pozostawia miejsca na sprzeciw, jest zdecydowany doprowadzić to do końca. 56

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Pieprzony uparty dupek. Czasami jesteśmy do siebie zbyt podobni. -Ze mną wszystko w porządku. Muszę to tylko sobie przetworzyć. – kłamię. On wie, że kłamie. Widzę to na jego twarzy. Może i jest gotowy by się bawić, ale nie ma w swoich oczach tej twardości, którą widziałam na początku. Moje kłamstwo jest tylko potwierdzeniem jego myśli o tym, że nie radzę sobie za dobrze. -Nie jest w porządku dziecinko, jesteś daleka od tego i jeśli spodziewasz się, że będę tutaj siedział i przyjmował ten talerz gówna, które mi oferujesz, straciłaś pieprzony rozum. Zapomniałaś, że wiem. Ta zagrywa na mnie nie zadziała. -Greg, poważnie? – piszczę. – Jesteś kurwa poważny w tej chwili? Nie próbuję wcisnąć ci żadnego gówna. Po prostu nie chcę poruszać teraz tego tematu. To naprawdę jest takie proste. Nie ma tutaj żadnych ukrytych motywów. Po prostu daj mi cholerna przerwę, wiesz kurwa, co to dla mnie znaczy. Mógłbyś dać mi minutę, na nie wiem… przetworzenie tego całego gówna? Martwy, G, on był martwy przez dwanaście lat i w końcu się okazuje, że to nie prawda, to nie jest coś, z czym się po prostu obudzisz i nie będzie żadnej sprawy. – wiem, że poruszyłam w nim jakiś nerw i czułabym się przez to źle, gdybym nie była tak wkurzona. On nie pozwala mi sobie z tym poradzić, nie pozwala mi pomyśleć, ja po prostu chcę sekundy, jednej pieprzonej sekundy, by opanować to kolosalne gówno. Po moim wybuchu wygląda jakby wreszcie mnie rozumiał, nie wszystko, ale patrząc na niego widzę, że próbuje, postawić się na moim miejscu. – Dam ci dzień dzisiejszy Izzy, ale zapamiętaj, ze porozmawiamy o tym. Bez żadnego odpychania, bez zamykania się w sobie. Puszka została otworzona i nie ważne jak będziesz próbować, nie schowasz w niej ponownie robaków. – ściska moje nogi i wstaje, posyłając mi poważny wzrok i odwracając się by wyjść z pokoju: delikatnie zamykając dzrwi za sobą. Nieźle, poszło całkiem nieźle. Wiem, że ma rację, naprawdę wiem. Musze się z tym zmierzyć. Mogę tego nie chcieć i może to nie być ładne, ale muszę sobie z tym poradzić. Ze wszystkim, co się teraz dzieje, to nie jest coś, z czym chciałabym mieć do czynienia. Ale poradzę sobie z tym, na swoich własnych warunkach i to nie będzie dzisiaj. Kładę się ponownie i przekręcam się na bok, spoglądając w duże okno: patrząc na jasne zachmurzone niebo Georgii. Co za cholerny bałagan. Nadal musze radzić sobie z Brandonem: z rozwodem, albo raczej jego brakiem i z jego ciągłym przypominaniem, że nadal jest w moim życiu i wie jak po mnie sięgnąć…jak mnie zranić. Teraz, teraz musze jeszcze radzić sobie z Axelem i przeszłością, którą próbowałam zapomnieć i usunąć ze swojego życia. Oh jak okrutny potrafi być los.

*~*~* 57

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

To zabawne jak czasami wszystko zatacza pełny krąg. W chwili, gdy myślisz, że wychodzisz ze swoim życiem na prostą, światła się zmieniają na czerwone, a razem z nimi wszystko inne. Nie ma dnia, kiedy bym nie pragnęła, aby moi rodzice szczęśliwie zamieszkiwali jakieś małe miasteczko w małym ranchu z trzema pokojami. Gdybym ich nie straciła, nigdy nie poznałabym Dee i nawet, jeśli to nie zabiera bólu ich straty, w pewnych sferach uważam się za szczęściarę. Nawet, jeśli mroczne czasy mojego małżeństwa, prawie zerwały naszą przyjaźń, ja wiedziałam, że ona jest gdzieś tam przy mnie i że zawsze będzie. Po Dee, przyszedł Greg, kolejna osoba, której nie miałabym w swoim życiu, gdyby moi rodzice przeżyliby wypadek. To kolejna osoba, którą Dee przyciągnęła swoją wszechogarniającą osobowością. Poznała go, kiedy umawiała się z jego kuzynem i nawet, jeżeli znajomość z jego kuzynem nie przetrwała, to jej przyjaźń z Gregiem się udała. Nic nie mogła na to poradzić, po prostu miała w sobie coś, co sprawiało, że ludzie chcieli być przy niej. Miała stały pogląd, że wszystko na świecie ma swoje miejsce. I na szczęście dla mnie, był akurat blisko tamtej nocy, kiedy przyszła mnie uratować, nawet, jeżeli nie pamiętam tego, że pokazał się razem z nią. Do czasu, kiedy do mnie dotarła, ja już zdążyłam całkowicie odlecieć. Pierwszy raz, gdy go zobaczyłam, moja pierwszą reakcja był strach: wściekły Greg nie był kimś, przy kim chciałbyś być, ale kiedy zobaczył jak wychodzę wtedy z vana, jego reakcja przeraziła mnie. Wielki, wściekle zły i gotowy by zabić. Nikt nie był bardziej zaszokowany ode mnie, kiedy ten gigant zmienił się w żywą tarczę. Był gotowy bronić mnie przed wszystkim i to się nigdy nie zmieniło. Wiem, że jestem szczęściarą dzięki przyjaźni Dee i Grega, sa tylko dwójką ludzi, którzy zostali mi na tym świecie. Są jedynymi ludźmi, którzy prędzej by umarli niż mnie skrzywdzili. Teraz są moją rodziną, rodziną, którą czasami chcę zranić, ale rodziną, niczym mniej. Czasami ciężko poradzić sobie z całym moim popierdoleniem. Wiem, że to nie jest dla nich łatwe. Kiedy mam załamanie, oboje sobie z nim radzą stojąc u mego boku. Skulam się w sobie i załamuję, a Dee przechodzi w tryb matki, a Greg zmienia swoją osobowość na obronnego samczego grizzly. Dee i ja jesteśmy blisko i zawsze będziemy, ale Greg i ja dzielimy specjalną więź straty i bólu, której nikt inny nie jest w stanie dotknąć. Kiedy powiedział mi o swojej siostrze, nadal pamiętam wyraz jego oczu. To był jedyny raz, kiedy wiedziałam, jak ta twarda ostoja płacze. Załamałam się, wspinając się na niego, płacząc za jego siostrą, ale również czując ból ostatnich sześciu miesięcy, z ostrą zimną wiedzą, że mogłam mieć inne zakończenie. To był dzień, w którym obiecał mi, że nie pozwoli by mój mąż mnie dotknął: dzień, w którym obiecał, że zrobi wszystko w swojej mocy bym już nie cierpiała. Ponownie przewracam się na plecy i wpatruję, podążając wzrokiem za ruchami wiatraka, pozwalając wspomnieniom przeszłości przetoczyć się przeze mnie. Pamiętam, gdy byłam tak samo stale szczęśliwa jak Dee, zawsze patrząc na świat przez różowe okulary. Nie byłam najpopularniejszą dziewczyną w szkole, ale miałam dobrą liczbę przyjaciół, moje dzieciństwo było pełne śmiechu i miłości: moi rodzice, byli czystym marzeniem. Zawsze byli szczęśliwi, uśmiechnięci i pełni miłości. Miłości do mnie i do życia. 58

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Co do relacji między dzieckiem, a rodzicami nasza nie była najbardziej konwencjonalna. Mogłam do nich iść z czymkolwiek, a oni nigdy mnie nie osądzali. Nie minął mi żaden dzień bym nie czuła radości, którą wnoszę w ich życie. Miałam dużo szczęścia spotykając miłość swojego życia w tak wczesnej młodości. Nasz związek przypominał mi związek moich rodziców. Zawsze szczęśliwi, uśmiechnięci i pełni miłości. Spędziłam z tym chłopcem trzy najlepsze i najgłupsze lata młodości. Myślałam, że jestem nietykalna, i że nasza miłość jest nie do pokonania. Razem mogliśmy pokonać wszystko, co rzuciło przed nas życie. Przy jego boku, byłam kompletna. Axel wyjechał na obóz trzy dni po ukończeniu szkoły i to, na nieszczęście oznaczało, że zostawiał mnie za sobą. Rozumiałam to piekło, a nawet go wspierałam. Chciałam by był szczęśliwy i wiedziałam, że odnalazł swoja ścieżkę: udowadniając światu, że nie jest taki, jak jego rodzice, którzy dbali bardziej o następna działkę niż o własnego syna. Axel żył w rodzinach zastępczych przez większa część swojego życia i wiedząc, że nie ma mi nic do zaoferowana, zrobił jedyną rzecz, która miała dla niego sens: zaciągnął się do piechoty morskiej. Razem, z rodzicami u boku, podrzuciliśmy go na przystanek autobusowy z obietnicą powrotu i spełnienia naszych marzeń, kiedy ja ukończę szkołę w przyszłym roku. To był mój pierwszy ciężki dzień w życiu. Pozwoliłam by gorzki śmiech uciekł z moich ust, kiedy myślałam o tych głupich marzeniach. Sa zabawne: marzenia niewinnej nastolatki, nigdy nie wiesz, że gdy planujesz, zamiast nich tworzysz koszmary. Nie byłam złamana, kiedy wyjeżdżał, co prawda byłam zasmucona, ale wiedziałam, że wróci: wróci do mnie. Moi rodzice zaplanowali kilka wycieczek tego lata bym nie tęskniła za Axelem, a przynajmniej dopóki znowu się nie odezwie. Byłam tak podekscytowana tym dniem, nawet wiedząc, że to będzie tylko list: nie mogłam się doczekać by usłyszeć o wszystkich zmianach i z czym ma beze mnie do czynienia. Ale ten dzień nigdy nie nadszedł. Dwa tygodnie po tym jak pomachałam mojej miłości na dowiedzenia, moi rodzice zostali zabici w wypadku samochodowym. Byłam załamana i zdruzgotana. Spoglądając teraz wstecz, to był początek mojego upadku. Nie poradziłam sobie dobrze z ich śmiercią, zwłaszcza bez Axela, który by mnie wspierał. Oboje moi rodzice byli jedynakami, a rodzice mojego taty już dawno nie żyli. Jako, że nie pozostał mi żadna inna rodzina, zostałam przeniesiona do Karoliny Północnej by zamieszkać z rodzicami mamy. Nawet mimo mojej żałoby, nadal trzymałam się nadziej, że Axel wróci w moje ramiona i zabierze ode mnie ten cały ból. Kochałam swoich dziadków, nie zrozumcie mnie źle, ale oni byli starsi i po prostu nie wiedzieli jak radzić sobie z moim bólem, zwłaszcza, że oni też cierpieli. Zostawiłam ich adres u zastępczej matki Axa, June. Wiedziałam, że mnie nienawidzi, ale miałam nadzieję, że jeśli ja nie będę mogła się z nim skontaktować, on to zrobi.

59

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Otępienie z powodu śmierci rodziców wreszcie zniknęło, kiedy dowiedziałam się, że jestem w drugim miesiącu ciąży. Minął już prawie miesiąc od chwili, w której ich straciłam i nie było dnia bym nie czuła kłującego żalu, ale ciąża dała mi coś, na czym mogłabym się skupić. Coś, na co czekałam. Dowiedziałam się o niej w Dzień Niepodległości, o ironio. Pamiętam siedzenie w łazience w domu dziadków, myśląc o kolejnej najlepszej rzeczy, którą mam od Axela: kawałek jego i mojej miłości. Nadal byłam przestraszona: w końcu byłam siedemnastolatką. Praktycznie byłam sama i w ciąży. Kochałam to dziecko od chwili, kiedy zobaczyłam, że test wyszedł pozytywny. Wiedziałam, że każde dziecko stworzone dzięki miłości będzie piękne. Z nowym powodem do życia, zaczęłam planować swoją przyszłość. Nie mogłam się doczekać, by podzielić się tymi wieściami z nim. Każdego dnia pisałam do niego, wysyłając listy, do jego dawnego domu zastępczego. Nie wiedząc gdzie stacjonuje, myślałam że to będzie najlepsze. Martwiło mnie to, że nie dostawałam żadnej odpowiedzi, ale wiedziałam, że on mnie znajdzie. Zawsze. Byłam w około dziesiątym tygodniu ciąży, kiedy dostałam maila od June. Powiedziała mi, żebym przestała wysyłać listy do jej domu, bo Axel nie wróci i że powiedział, bym zostawiła go w spokoju. Byłam zmieszana i miałam złamane serce. Mój Axel nie powiedziałby czegoś takiego, kochał mnie i mieliśmy przed sobą przyszłość. Próbowałam napisać do niego do bazy, kiedy początkowo miał stacjonować, ale moje listy były zwracane, z dopiskiem, że nie ma nikogo o takim imieniu. Nie wiedziałam, co robić. Wiedziałam, ze June powiedziała, że chciałbym zostawiła go w spokoju, ale myślałam, że zasługuje chociaż na to, by wiedzieć o dziecku. Więc, moim jedynym wyjściem była ponowna próba kontaktu z June. Ponownie napisałam list wyjaśniający, dlaczego to takie ważne by Axel się ze mną skontaktował. List, jaki w odpowiedzi dostałam zaszokował mnie całkowicie. Otworzyłam go natychmiast jak przyszedł i od razu poczułam zapach dymu papierosowego. Otwierając kawałek papieru, przeczytałam słowa i mój świat zamarł. Dwa słowa. Jest martwy. Nie mogłam w to uwierzyć, po prostu nie mogłam. June musiała kłamać. Ponownie próbowałam napisać do niego do bazy, ale moje listy dalej były zwracane, mówiąc, że żadne żołnierz o takim imieniu nie istnieje na liście aktywnych służbistów. Kiedy ten list powrócił, musiałam uwierzyć w to, co napisała mi June i znowu się załamałam. Dwa tygodnie później straciłam nasze dziecko. W tamtym dniu straciłam jakikolwiek kontakt z rzeczywistością, a depresja wypełniła czarną dziurę. Odpychałam wszystkich, kiedy straciłam ostatni kawałek Axa, który mi pozostał. Zwróciłam się w stronę alkoholu i wiele godzin spędziłam na piciu czegokolwiek, co tylko znalazłam. Moi dziadkowie nadal radzili sobie ze stratą mojej mamy i byli ślepi na moje 60

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

zachowanie, albo po prostu go nie zauważyli. W każdym razie, ponownie byłam całkowicie sama, tylko, że tym razem nie miałam już nadziei, że Axel mnie uratuje. Dopiero osiem miesięcy później Dee wpadła do mojego świata i powoli przywróciła mnie do życia. A reszta jest…jak to mówią: historią. Historią, o której myślałam, ze już nie będę musiała sobie radzić.

Nie wiem jak dużo czasu spędziłam leżąc w łóżku, patrząc na nic, przypominając sobie tylko te dni. Do tego czasu mój brzuch zaczął przypominać mi, że potrzebuję czegoś do jedzenia. Podnoszę się, mentalnie brzydząc się siebie i idę pod prysznic. Nie chcę być znowu słaba, i jestem zdeterminowana by pozostać silną: by poradzić sobie z tym nowym cholerstwem zesłanym przez los. To czas by porzucić starą Izzy i zacząć szukać dziewczyny, którą kiedyś byłam. Piętnaście minut później, robię wyprawę do kuchni, mając nadzieję, że znajdę coś, co mogłabym przegryźć zanim będę musiała jechać do pracy. Mam kilku klientów, którym musze odpisać: muszę zaakceptować niektóre propozycje, a niektóre strony potrzebują rutynowego uaktualnienia. Wszystko jest podstawą do zajęcia mojego umysłu, bym nie musiała myśleć o tym, co mnie otacza. Pracuje od kilku godzin, kiedy słyszę, że drzwi garażowe się otwierają. – Cholera – mamroczę żałując, że nie będę miała spokojnego popołudnia. Skoro ktoś idzie to znaczy, że nie będę w stanie całkowicie ignorować życia dookoła mnie, co jest po prostu do bani. Z dramatycznym westchnieniem, zapisuję i zamykam programy, nad którymi pracowałam, zamykam swój laptop i prostuję się nad papierami, które rozwalone są na całym kuchennym stole. Wchodzi Dee, posyłając mi smutny uśmiech, właśnie wtedy, gdy wszystko od siebie odpycham. – hej, jak tam się czujesz? – ah, spodziewałam się, że rzuci się na mnie by mnie pocieszyć. Najwidoczniej jednak rozumie jak poważna była ostatnia noc. Wahanie i ta powściągliwość nie pasują do mojej przyjaciółki. -Lepiej niż ostatniej nocy, a przynajmniej tak mi się wydaje. – zmuszam się do uśmiechu. Jestem pewna, że to wygląda nawet gorzej, ponieważ mruga do mnie zanim siada obok mnie. -Wiem, że nie chcesz o tym rozmawiać i szanuję to, naprawdę. Możemy pomyśleć nad tym później i wiesz, że nie będę cię osądzać, jeżeli naprawdę chcesz zachowywać się w ten sposób. Ale, pozwól mi powiedzieć to i to będzie koniec dopóki nie zdecydujesz, że jesteś gotowa na taką rozmowę, dobrze? - nie czeka, aż odpowiem, wiem co bym zrobiła, gdyby dała mi na to szansę. – Masz, dał mi to ostatniej nocy i … cóż, nawet mimo tego nie zamierzam cię do niczego popychać. Po prostu myślę, że powinnaś to mieć. – sięga do kieszeni kurtki i wyciąga mała białą kartę, i wysuwa ja w moją stronę. Wstaje, lekko mnie 61

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

ściska i szepcze do mojego ucha: - Nie będę cię popychała, ale myślę, że powinnaś coś z tym zrobić – mały uśmiech później, wychodzi z pokoju, pozostawiając mnie z tą mała karteczką, którą trzymałam jak zarazę. Po małym wahaniu, wreszcie unoszę wizytówkę do góry. To nie powinien być dla mnie szok, wiedziałam, co prawdopodobnie znajdę, ale mimo wszystko wypuściłam z ust syk powietrza.

Holt Reid Corps Security 770.555.6839

Gdyby ktokolwiek mnie obserwował powiedziałby, że całkowicie się zagubiłam. Każda cząstka mnie się poluzowała i oto jestem, nie tylko stuknięta, ale nie przyznaje tego. Histeryczny śmiech opuszcza moje płuca zanim mogę go powstrzymać. Ocierając z oczu łzy, próbując się uspokoić, wreszcie znowu skupiam się na tej głupiej wizytówce. Holt. Dla mnie nigdy nie był Holtem. Siedzę tam, nie wiem jak długo… godziny, minuty, do diabła to mogły być sekundy, po prostu patrząc na imię, które jest elementem całego skryptu, próbując dowiedzieć się, kim jest dzisiaj Holt Axel Reid. Jest żonaty? Moje serce przestaje bić na jedną chwilę, gdy moje myśli wędrują do kolejnego pytania…czy ma dzieci? To logiczne pytanie: nie jesteśmy już tymi zaślepionymi miłością nastolatkami. To ma sens, że ruszył dalej, ja… nawet jeżeli to był ruch warty śmiechu, też ruszyłam dalej. Dlaczego on w ogóle chce ze mną rozmawiać? Najwidoczniej już dawno temu zdecydował, że ze mną skończył. Los jest jedną pieprzoną zdzirą, stykając nasze ścieżki. Chowam wizytówkę do przedniej kieszeni mojej bluzy z kapturem i siadam do pracy drugi raz tego dnia: co mogę powiedzieć, ja i moje obowiązki staniemy się teraz najlepszymi kumplami.

Dee wraca kilka godzin później i pyta czy chcę zamówić obiad. Nie dbam o obiad, ale mówię jej, że jestem chętna i zamawiam to, co według mnie wygląda dobrze. Wiem, że jeżeli nie będę się zachowywała normalnie, albo przynajmniej tak normalnie jak to możliwe, zacznie się martwić i namawiać mnie do rozmowy. Nie jestem na to gotowa. Cztery godziny później i dwie wypite butelki wina, siedzę z powrotem w moim dziewczęcym pokoju patrząc na małą, białą wizytówkę. Holt, Holt Reid. Jestem pewna, ze chichot, który ucieka z moich ust, brzmi tak samo jak ten wcześniejszy, ale nic nie mogę na to poradzić. Jak bardzo to wszystko było popieprzone. Holt…

62

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

To może być najgłupsza decyzja, jaką podjęłam od dłuższego czasu, ale podnoszę telefon z szafki nocnej i przesuwam palcem w dół dotykowego ekranu. Dodaję jego głupie nowe imię do kontaktów i zapisuję je. Otwierając nowy ekran wiadomości i myśląc, co do diabła, równie dobrze mogę się odezwać, a robiąc to w ten sposób nie będę musiała patrzeć w te wspaniałe zielone oczy.

Ja: Więc, teraz jesteś Holt, co? Axel „Holt”: Izzy? Ja: Bingo… czy ktokolwiek inny nie zna cię jeszcze, jako „Holta”? Axel „Holt”: Mnóstwo osób, Księżniczko. Ja: Nie, nie jestem twoją Księżniczką. Axel „Holt”: Dobrze, będziemy dalej się zachowywać jak pieprzone dzieci? Napisałaś do mnie IZZY, więc powiedz, o co chodzi? Ja: Nie zachowuję się jak dziecko. Po prostu nie rozumiem, dlaczego kłopotałeś się proszeniem o to, bym się z tobą skontaktowała. Myślę, że oboje się zgodzimy, że przeszłość musi zostać…w przeszłości. Axel „Holt”: Nie, nie zgodzę się z tym. W ogóle. Gdzie jesteś? Przyjadę do ciebie, nie będziemy rozmawiać przez cholerne wiadomości. Ja: Nie, nie. Nie sądzę by to był dobry pomysł. Jesteś na martwej pozycji i dlatego porozmawiamy na moich warunkach. Muszę sobie to wszystko przetworzyć. Nie mogę tego zrobić w ciągu jednego dnia. Chcesz rozmawiać, w porządku.. ale nie teraz. Axel „Holt”: Przetworzyć? Co do diabła jest tutaj do przetwarzania? Gdzie jesteś, Izzy? Nie zapytam cię o to ponownie i nie będę rozmawiał o tym przez wiadomości jak niedojrzały płciowo gówniarz.

Naprawdę powinnam wiedzieć lepiej. Wzdychając, odkładam telefon. Nie ma sensu kontynuować tą kłótnię. Zrobiłam, co chciałam i poprosiłam go by dał mi trochę czasu. Jeśli nie jest w stanie tego uszanować, to niech się pieprzy i będzie przeklęty. Dziesięć minut później, telefon piszczy. Kolejne dziesięć minut później dostaje przypomnienie, podążające za kolejnym piskiem. Cholera.

Axel ‘Holt’: Będziemy o tym rozmawiać Izzy. Znam cię, nie zapominaj o tym. Nie pozwolę byś mnie zapomniała, tak jak zrobiłaś to wcześniej. 63

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Axel ‘Holt’: Zrozum mnie, jeśli myślisz, ze możesz mnie ignorować i ignorować tą rozmowę, w takim razie bardzo się pomyliłaś. Chcesz pieprzonego czasu, w porządku. Jeden tydzień, tyle zamierzam ci dać. W następną sobotę się widzimy i nie obchodzi mnie czy będę musiał pukać do każdych drzwi w Georgii. Znajdę cię i porozmawiamy. Rozumiesz?

Kurwa.

Ja: jeden tydzień, „Holt”, myślę, że tyle czasu mi wystarczy. W piątek dam ci znać czy jestem gotowa. Dobranoc. Axel „Holt”: Jeśli nazwiesz mnie Holtem jeszcze jeden pieprzony raz, przełożę cię przez kolano, rozumiesz? Dla ciebie nie jestem Holtem i cholernie dobrze o tym wiesz.

Sapiąc z zaskoczenia na jego śmiałość, szybko wyłączam telefon i rzucam nim przez pokój jakby się palił. Zdecydowanie nie jestem w stanie sobie z tym poradzić.

64

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 8

Następny poranek nadszedł zbyt szybko, ale obudziłam się z dobrym przekonaniem, że to będzie dobry dzień. Musiałam poradzić sobie z Axelem, ale nie zamierzałam robić tego dzisiaj. Niedziele zazwyczaj są dniami, kiedy Dee i ja krzątamy się wokół domu, nadrabiając nasze zaległości w DVR i spędzając wspólnie trochę czasu. Odkąd nasze ‘Synday Funday’ zostały zakłócone przez mój nowy życiowy dramat, przełożyłyśmy tamten dzień na dzisiaj. Dee zadzwoniła do pracy mówiąc, że nie da rady się tam dzisiaj pojawić i zaczęłyśmy planować nasz ‘Monday Funday’. Ten wspólny czas jest dla nas ważny, zwłaszcza przez wczorajszy dzień, więc jestem szczęśliwa, że mamy swój dzień dzisiaj. Może i razem mieszkamy, ale w ciągu tygodnia jesteśmy zajęte, albo przynajmniej ona jest. Moja praca jest bardziej „spokojna”, więc pracuję w różnych godzinach to tu to tam. Praca w domu ma korzyści, albo przynajmniej jedną korzyść: samotność. Sama czuję się lepiej, będąc samą nie muszę się martwić o sprawdzanie swojego otoczenia co dwie minuty. Czuję się bezpieczniej. Przeszłam długą drogę od Brandona, ale większość pozostałych moich problemów tyczy się nie wychodzenia z domu. A kiedy już wychodzę z domu, nigdy nie robię tego sama. Przestałam oglądać się przez ramię i bać się własnego cienia, przestałam żyć, życiem przeznaczonym do śmierci. Czuję, że się uzdrawiam. Pierwszym krokiem rozpoczynającym moje uzdrawianie było zaczęcie nowego życia. Zajęło mi to chwilę, ale wreszcie jestem szczęśliwa. Szczęśliwsza. Mój biznes się rozrasta i moi przyjaciele są świetni. Dwójka moich przyjaciół. Nie potrzebowałam miliona przyjaciół, by czuć się kompletną, byłam całkowicie zadowolona z Dee i Grega. Nie ufałam ludziom w ogóle, więc ten postęp był dla mnie czymś dużym. Pierwsze półtora roku po Brandonie, spędziłam na terapii i prostowaniu swojego życia, kupując dom, pomagając Dee założyć nowy biznes, uciekając i wreszcie zaczynając swój. Nie miałam zbyt wiele czasu na bycie sobą, to było zdrowe, albo może nie tak zdrowe jak rozpraszające. Chwilę zajęło mi zdecydowanie, że jest na tyle dobrze bym znów zaczęła żyć i nie pozwolę Axelowi tego zmienić. Więc nadszedł czas by Izzy West zrobiła to, co wychodzi jej najlepiej: rozproszyła się.

Spędzamy z Dee cały poniedziałek leżąc w domu i oglądając filmy z lat osiemdziesiątych. Wyłączyłyśmy wszystkie telefony, zasłoniłyśmy zasłony i cieszyłyśmy się ze wspólnego dnia, bez dręczącego na świata. Jeśli Greg próbował się do nas dodzwonić, nie wiedziałyśmy

65

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

o tym i to było dla mnie w porządku. Nie byłam gotowa, by radzić sobie teraz z jego wścibskimi pytaniami. Wtorek jest wypełniony nadrabianiem pracy i telefonami od Grega. Udaję, że pracuję, więc jestem w stanie go zbyć. Wiem, że to nie będzie długo działać, ale nie jestem na niego gotowa. Nie okłamałam go całkowicie: mam mnóstwo rzeczy do roboty i muszę się skupić, by je zacząć. Informacja rozprzestrzenia się szybko i wreszcie dostaję jakieś większe zlecenie z Atlanty. Dee nie ma dłużej niż zazwyczaj: wiem, że jest w środku jakichś problemów ze starym odziałem w Północnej Karolinie. Więc, do czasu, aż wraca do domu, ja jestem tak zmęczona, że nie jest w stanie nic ze mnie wyciągnąć. Ponownie, idealnie mi to pasuje. Środę spędzam załatwiając interesy na mieści, sprzątając w szafie i organizując przestrzeń w spiżarni. Nawet szoruję wszystkie trzy toalety w domu. Cały czwartek kluczyłam w kółko i uciekałam się do wymówek dla Grega i zajmowałam się rzeczami, które mnie rozpraszały. Najgorsze jednak było to, że sobota zbliżała się coraz szybciej i szybciej. Greg wydawał się być zajęty uzyskiwaniem nowych klientów i ulepszaniem Corps Security, więc czas pracował na moją korzyść. Dzwonił dwa razy, ale kiedy odesłałam go na sekretarkę, musiał się poddać. Powinnam czuć się zmartwiona tym, że przestał się odzywać, ale byłam zbyt zajęta powstrzymywaniem paniki wywołanej zbliżającą się sobotą. Cały piątek spędziłam z mopem szorując podłogi i pozbywając się kurzu z każdej powierzchni w tym cholernym domu. Dee pracuje dzisiaj w domu i podejrzewam, że zaczyna myśleć, iż powoli zaczynam się gubić. Właśnie siadłam przed naszą wielką kolekcją DVD, by posegregować je alfabetycznie, ponownie, kiedy usłyszałam dzwoniący telefon. Podskoczyłam i pobiegłam do swojego pokoju, zobaczyć czy mogę ponownie zignorować Grega. Kiedy uniosłam swój telefon i zobaczyłam imię „Axel‘Holt’” zaczęłam krzyczeć i rzuciłam telefon. Pobiegłam z powrotem do salonu i ponownie zabrałam się do swojego ogłupiającego zajęcia. Słyszę, że mój telefon dzwoni jeszcze trzy razy, zanik kończy. Decydując, że muszę wyciągnąć ciężką kawalerię, ruszam by znaleźć Dee. To będzie wystarczająco proste, nawet jeżeli będzie to dla mnie bolesne. Wszystko, czego potrzebuje, to jedna jej wzmianka, że wreszcie kończymy wymianę mojej szafy, zapomnienie o wszystkim innym i skupienie się na zakupach. To może była brudna sztuczka, ale jedyna, jaką w tej chwili miałam. Będę musiała spędzić dzień z Dee, pozwalając jej ciągać mnie po sklepach, ale to zadziała. Nie tylko przestanę myśleć o wszystkim, oprócz tego ile pieniędzy będzie mnie ona kosztować, ale będę z daleka od domu i Axel nie będzie w stanie mnie znaleźć. Nienawidzę zakupów, ale jeżeli to zadziała, to może być warto się poświęcić. Ja i Dee przeciw całemu światu, może o tym nie wie, ale zaraz stanie się moim bohaterem.

66

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

*~*~*

Moje uszy wreszcie przestały dzwonić po szalonym krzyku Dee, kiedy ogłosiłam, że wreszcie jestem gotowa zastąpić moje starte jeansy i tenisówki i pozwolić jej czynić magię. Tak jak myślałam, natychmiast wpadła w tryb wariatki i zapomniała o otaczającym ja świecie. Czasami kocham to, jak łatwo przekupić ją. Jest wczesny poranek i jesteśmy już w galerii od kilku godzin, kiedy dzwoni mój telefon, patrząc na ekran, nie mogę się powstrzymać i uśmiecham się, kiedy widzę napis „Dzwoni Greg”. Z powodzeniem trzymałam go od siebie z daleka cały tydzień i teraz, kiedy mnie nie ma w domu i Axel jest poza zasięgiem, wreszcie zamierzam odebrać telefon. -Hej, tam – uśmiecham się do telefonu. -Dziecinko, rozmawiasz ze mną dzisiaj? – jego głęboki baryton dudni na linii. -Zależy od ciebie, o czym chcesz porozmawiać? -W porządku, rozumiem, że to znaczy nie. Co robisz? Podjechałem pod dom, ale nikogo nie było. -Zakupy! – mój głos musi być przepełniony sarkazmem. – Dee i ja jesteśmy w Lenox Hall. Zdecydowałam, że nadszedł czas na zmianę szafy. Wyszłyśmy, powinieneś się z nami tutaj spotkać… ponosić te wszystkie torby albo zrobić coś produktywnego. Będzie fajnie – tak, sarkazm wisi w powietrzu. Dee jest zupełnie oczywista w tej rozmowie: albo to, albo zdecydowała się wszystko ignorować. -Ponosić torby, co? Musiało ci się coś poprzestawiać w głowie skoro myślisz, że dołączę do tej pełnej estrogenu wycieczki, lubię jak moje jaja są na swoim miejscu. – śmieje się do mnie, wreszcie tracą twardość, która się wydawał zaadoptować w stosunku do mnie. Nie lubię być odbiorcą jego gniewu. -Cipka – żartuję. – Duża, stara cipka boi się przyjść i pochodzić ze swoimi przyjaciółkami po centrum handlowym. Myślę, że właśnie straciłeś jaja z których jesteś taki dumny, G. – odrzucam głowę do tyłu i śmieję się głośno, zarabiając kilka okropnych spojrzeń od stronnych bogatych suk, robiących zakupy rzeczy, których nie potrzebują. Czyli tak jak ja, odjąć tylko tą bogatą część. Słyszę jak próbuje się nie śmiać. To jest właśnie Greg, którego kocham, to i całe nasze droczenie się. -No chodź, żartuję przecież, myślę, że wkrótce pójdziemy na lunch, albo przynajmniej mam nadzieję, że wielki mistrz pozwoli mi coś zjeść. – spoglądam na Dee, która wibruje podekscytowaniem odkąd zaczęłyśmy tą wielką przemianę, by potwierdzić plan zjedzenia czegoś, albo przynajmniej znalezienia się w pobliżu jedzenia. Ona na mnie nie patrzy, zamiast tego skupia się na kolejnym sklepie. Równie dobrze mogę po prostu podać jej moją kartę 67

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

kredytową i powiedzieć, że spotkamy się w domu. Nie miałam wpływu na żaden zakup, odkąd zaczęłyśmy i jeżeli siedem toreb zwisających z mojego ramienia nie jest wystarczająca, równie dobrze mogę uciec. Co, do diabła, ja sobie myślałam? Oh no tak… rozproszenie, bycie z daleka od domu i Axela, który odkąd tylko dzień się zaczął, dzwonił już trzy razy. Odchrząkując, ponownie odzywam się do telefonu nawet, jeżeli Dee się nie zgodzi, wkrótce będziemy coś jeść. – No, więc jak zdecydowałeś się? Chcesz się z nami tutaj zobaczyć, czy coś? -Jasne, Izz, jeżeli w taki sposób się dzisiaj bawimy, to spotkamy się na miejscu. Zadzwonię do ciebie, kiedy już będę i dowiem się jak cię wyśledzić. -Idealnie, tylko puść mi szczura i możesz mnie ratować! – spoglądam na Dee by upewnić się, że przynajmniej, choć trochę rozumie mój nowy plan. Wygląda na zawiedzioną, że musimy przestać, ale Chryste kobieto, nie mogę tak długo robić zakupów bez jedzenia. -Do zobaczenia, dziecinko – rozłącza się, a ja chowam telefon do kieszeni, odwracając się z jasnym uśmiechem do Dee. Ma najśmieszniejszy wyraz twarzy, jaki kiedykolwiek u niej widziałam. -Przestań w tej chwili Dee. Byłam dobrą dziewczynką i podążałam za tobą jak mała suka, kiedy ty wydawałaś tysiące dolarów z mojej karty. Myślę, że proszenie cię o trochę jedzenia nie jest zbyt wielką rzeczą, co? – próbuję nadać głosowi srogi ton, ale kończę śmiejąc się jej w twarz, kiedy jej podbródek drży jakby zaraz miała się rozpłakać. -Dobrze, dobrze… ale jeżeli zaraz musimy przestać, najpierw idziemy do Neimana. Buty, Izz, słyszę jak nas wzywają. Cholernie dziwne.

Prawie godzinę później wreszcie jestem w stanie wyciągnąć Dee. Greg dzwonił ostatnie piętnaście minut, pytając gdzie do diabła przepadłyśmy w tym „głupim dziewczyńskim sklepie”. Jestem w stanie wyobrazić go sobie jak właśnie teraz stoi przed wejściem do Naimana. Umarłby zanim, zanim postawiłby tutaj swoją pieprzoną stopę. Wyszłyśmy z sześcioma dodatkowymi torbami. Sześć cholernych toreb. Przysięgam, skończę sprzedając nerkę by spłacić dług na mojej karcie kredytowej. Greg, tak jak przewidziałam, stoi przed samym wejściem. Kiedy wreszcie nas zauważa, zatrzymuje się, krzyżuje ramiona na swojej pokaźnych rozmiarów klatce piersiowej, przybierając na twarz grymas niezadowolenia. Nie zabiłoby go, gdyby przynajmniej udawał, że cieszy się, iż tu jest ale nawet, jeśli jest zrzędliwy, to i tak jestem zadowolona. -Cholera jasna, teraz to zdecydowanie jest warte przerwania zakupów. – jestem trochę rozproszona przez chrapliwy szept Dee, byłam tak skupiona na niewygodzie Grega, że nie 68

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

zauważyłam przystojnego mężczyzny obok niego. Joe? Nie, to nie on. Niejasno pamiętam go z klubu z tamtej nocy. Przyjaciel Grega, jego chłopak, co znaczy, że jest też przyjacielem Axela. Ślicznie, naprawdę mam nadzieję, że to nie jest jakaś sztuczka ze strony Grega bym się otwarła. Nie wiem, jak wiele ci mężczyźni wiedzą o mojej przeszłości z Axelem, ale nie otworzę się dla niego dzisiejszego dnia. Idąc spacerkiem do mężczyzn, Dee i jak otrzymujemy od Grega ciepłe uściski. Może i wkurza mnie czasami, ale on chce dobrze. Chociaż teraz ciężko jest pamiętać, że pochodzi z dobrego miejsca razem ze swoją opiekuńczością i troskliwością. Zaczynam wciskać mu torby do rąk, nie dając mu nawet szansy na odmowę, jednocześnie obserwując Dee, która prawie ślini się na widok mężczyzny stojącego obok Grega. Nie widzi nawet, że jej palce posiniały od tego ciężkiego brzemienia. Patrzę na Grega, wskazując głową na Dee i uśmiecham się, parska śmiechem, ale nadal wygląda na wkurzonego, że zmuszam go do noszenia moich toreb. -Dee, skończ. – szepcze cicho do niej. Potrząsa głową i patrzy na mnie z zaczerwienionymi policzkami i oczami wypełnionymi pożądaniem. O… kej… wygląda na to, że Dee nie będzie wkurzona za przerwanie naszego zakupowego maratonu. Greg wreszcie ma wszystkie moje torby, przyjmując obrażoną postawę. – Pamiętacie Becka? – wskazuje głową na swojego przyjaciela. Beck, racja. John Becett. Mamroczę powitanie, ale zauważam , że nie skupia się na mnie: on i Dee praktycznie omijają grę wstępną i pieprzą się samym wzrokiem. Co za interesujące odkrycie. Dee lubiła się bawić, ale nie pamiętam, kiedy ostatni raz wykazała takie zainteresowanie mężczyzną. Najpierw była skupiona na swojej karierze, a przez ostatnie kilka lat na mnie. Czuję się winna, będąc przeszkodą, przez którą nie znalazła miłości, ale ona twierdzi, że i tak by jej nie znalazła. Z powrotem patrzę na Grega by zobaczyć czy zauważył iskry latające między Dee i Beckiem i zauważam, że jego szok pasuje do mojego. Odchrząkuję, mając nadzieję, że te oczy przestaną się pieprzyć, zanim oboje przeżyją jakiś dziwny orgazm po środku centrum handlowego. – Więc… Greg się śmieje, gdy oboje podskakują jakby zostali przyłapani na kradzieży. – Chcecie przerwać zakupy i pójść do Heavys na jakieś BBQ? -sugeruje, wiedząc, że Heavys jest moim ulubionym miejscem w mieście. Wygląda na to, że dzisiaj wyciąga ciężką kawalerię i zaczyna używać brudnych sztuczek.

-Beck, wiedziałeś, że seks biochemicznie niczym nie różni się, od dużej ilości czekolady? – nic nie poradzę na to, że się śmieję, ale jego twarz wygląda komicznie. Razem z Dee spędziłyśmy ostatnią godzinę siedząc i zarzucając ich nieprzydatnymi faktami o seksie. Zabawne jest obserwowani jak ci dwaj dorośli faceci wiercą się na swoich siedzeniach. Greg jest do tego przyzwyczajony, ale Beck wydaje się mieć problemy z naszym doborem tematu,

69

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

prawdopodobnie dlatego, że nadal patrzy na moją przyjaciółkę ze wzrokiem przyprawiającym o gęsią skórkę. -To prawda, wiesz – podnosi głos - Doznam wystarczająco dużo przyjemności z worka pocałunków niż od jakiegokolwiek mężczyzny. -Nie mylisz się kochana. Pocałunki są o wiele bardziej przyjemniejsze niż którykolwiek z moich przyjaciół na baterię. Tak samo satysfakcjonujące, ale bez żadnego wysiłku. – myślę, że jesteśmy też już przy naszym drugim, lub czwartym piwie i śmiech przychodzi mi tak często, że jestem zmartwiona tym, iż zaraz się posikam. -Iz, jesteś stuknięta… wszystko jest lepsze niż jakieś pieprzone dildo. -Mówię tu o prawdziwych mężczyznach, jednak rzuć mi trochę czekolady i jestem w niebie. Mój śmiech staje się głośniejszy, kiedy widzę szok zapisany na jej twarzy, gdy uświadamia sobie, co powiedziała. -Cukiereczku – Beck przerywa moje zmieszanie, mrugnięciem – Jeśli czekolada zadowala cię bardziej niż seks, w takim razie ktoś nie wykonuje swojej roboty zbyt dobrze. – ponownie się do mnie uśmiecha, ale szybko zwraca swoje oczy na Dee. A z tego, co zauważyłam, Dee ponownie milczy. Siedzę między Gregiem i Dee przy okrągłym stole, który zajęliśmy, gdy przybyliśmy do Heavys. Greg podsuwa mi więcej jedzenia: myśli, że w jakiś sposób zwolni moje pochłanianie alkoholu zajmując mnie czymś. Obojętne mi to. -Nie wiem, jaki jest tego powód, ale ja tak myślę. Jest lepiej, ponieważ „ktoś” już nie istnieje. Robię to dla zabawy, kiedy tylko chcę. – przerywam swoją powagę, wskazując na nich swoją frytką, którą właśnie jem. – Mam czekoladę i czekolada wywołuje moją satysfakcję. Kocham czekoladę. Może czasami brudzi, ale nie wywołuje dramatów. Dee teraz kiwa entuzjastycznie głową. – To prawda, powinieneś zobaczyć naszą ukrytą czekoladę. Wystarczy przynajmniej na dobry rok orgazmów. Kto potrzebuje chłopaków, kiedy ma Harsheys! Greg uśmiecha się do nas, wybuchając śmiechem zaraz za Beckiem. – Jesteście stuknięte, wiecie o tym? Otwieram usta by odpowiedzieć, kiedy Dee krzyczy: - Hej, to prawda, że wy faceci myślicie o seksie siedem razy dziennie? – patrzy bezpośrednio na Becka. Roześmiałabym się, gdybym nie zdecydowała, że zdobycie tej wiedzy to poważna sprawa. Zatrzymuję się na tyle długo, by przemyśleć ten punkt. Nigdy o tym nie myślałam, w każdym razie wcześniej nie miałam tyle seksu bym musiała o tym myśleć. – Tak, czy robisz coś takiego, bo twój gigantyczny penis buja się tam na dole i cały czas przypomina ci, że musisz go używać? Jakbyś miał tam jakiś nadajnik.– jestem teraz całkowicie poważna. 70

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Greg i Beck patrzą na siebie, potem na nas i odrzucają głowy do tyłu, śmiejąc się tak bardzo i tak głośno, że zwracają uwagę, prawie wszystkich, w tym miejscu. Chyba nie rozumieją jak bardzo jestem poważna. – to nie jest zabawne! – wydymam wargi. Greg przestaje się śmiać i zaczyna odpowiadać z humorem błyszczącym w oczach, ale jego telefon mu przerywa. Patrząc na ekran z marsową miną, przeprasza i wstaje od stołu. Oh, jak tam chce. Patrzę na Becka i do niego zwracam pytanie. – Więc? Robisz tak? Myśli o seksie tak dużo? -Cukiereczku – zaczyna, zanim zwraca swoją uwagę na Dee. – Myślałem o seksie, ostrym, brudnym seksie z tysiąc razy od chwili, gdy siedliśmy do stołu. – patrząc na mnie, pyta: - Czy to wystarczająca odpowiedź na twoje pytanie? O mój… -Ah… no cóż…Myślę, że potrzebujemy więcej piwa! - chwytam pusty kufel i ruszam z nim do baru by zwrócić uwagę kelnerki. Ponownie patrzę na stół i zauważam, że oczy Dee i Becka ponownie są złączone, a na jej twarzy widać całkowity zachwyt. Odwracam się, dając tym dwóm zboczeńcom chwilę na to cokolwiek teraz robią, zanim wracam do stolika. -W takim razie, jakie są nasze następny plany na dzień, albo raczej na noc? – pytam, próbując z całych sił nie śmiać się z dwójki moich towarzyszy. Jeśli zrobi się jeszcze goręcej, mogę się poczuć jakbym brała udział w jakimś trójkącie. Dee odchrząkuje i patrzy na mnie, pożądanie nadal kłębi się w jej brązowych oczach. – Umm, wiem, chodźmy zrobić jakieś tatuaże! Ciągle mówisz jak bardzo chciałabyś mieć jeden! -Dee nie sądzę, by to był dobry pomysł. Myślę, że szerokim łukiem omijają ludzi, którzy przekroczyli limit spożycia alkoholu. Dee i ja kontynuujemy naszą debatę nad korzyściami zrobienia tatuażu, kiedy jest się dalekim od trzeźwości, kiedy wraca Greg. Śmiech i lekkość, które wcześniej były na jego twarzy zniknęły, a jego niezadowolenie powróciło. Wygląda na to, że niezadowolony Greg wrócił. -G, Dee chce zrobić jakiś tatuaż, osobiście myślę, że to może być nienajlepszy pomysł… wiesz, ze względy na liczbę wypitych piw i w ogóle, co myślisz? – wydaje się zaszokowany moim pytaniem. Może spodziewa się, że dalej będę go podjudzać albo to może chodziło o fakt, że wreszcie postanowiłam oznaczyć siebie czymś permanentnym. -Nie sądzę by to był dobry pomysł, dziecinko. To nie jest coś, co robisz, gdy nie myślisz jasno i z cholerną pewnością nie coś, co chcesz zrobić, kiedy twoja głowa nie jest na właściwym miejscu – patrzy prosto na mnie, kiedy to mówi, nie ma wiec mowy, żeby było to skierowane do kogoś innego. W jego głosie nie ma żadnego żartobliwego tonu, powaga ciąży nad całą jego odpowiedzią. Nie ma cholernej mowy, wiedziałam że nie odpuści na długo i teraz ten 71

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

komentarz wkurza mnie. Moja głowa jest dokładnie tam, gdzie powinna być i nie chcę by robił mi jakieś psychoanalizy. Patrzę na Dee, która wydaje się być tak samo zaszokowana jego odpowiedzią jak ja. Co tylko wkurza mnie bardziej. Niech diabli wezmę irytujących facetów. – Dee, gdzie jest to miejsce, o którym mi mówiłaś? Wiesz, to, o którym mówiła ci twoja asystentka? Patrzy na mnie, próbując osądzić, czy mówię serio czy nie, a ja praktycznie wyrzucam swoje oczy z orbit, aby zakomunikować, że jestem bardzo cholernie poważna. -Racja, masz na myśli Smudge, to nowy salon tatuażu nad Grove. Ona powiedziała, że wielki facet, który robił jej tatuaż jest najlepszy, ale nie powiedziała mi jego imienia. -Idealnie, po prostu idealnie. Kończcie ludzi, mamy gdzie iść. – klaszczę dłońmi i patrzę na Grega z całą powagą, jaką w sobie mam. Nie powstrzyma mnie. Nie ma cholernej mowy, by mnie teraz powstrzymał. -Masz nie po kolei w głowie, pieprzony dupku. - Jest wkurzony, wiem to. Wypijam kolejne dwa piwa spotykając Dee wzrokiem. Wygląda jakby zgadzała się na wszystko, co powiem, ale jest wyraźnie zdezorientowana, moją zgodą na wizytę w Smudge. To był jej pomysł, więc powinna być na niego gotowa. Greg pochyla się i mówi coś Beckowi, zanim podnosi się i ponownie maszeruje w kierunku dzrwi. Obserwuje jak otwiera drzwi i szturmem wychodzi na zewnątrz spoglądam na Becka. – Jaki do diabła ma teraz problem? -Nie wiem, Cukiereczku, powiedział tylko, że musi coś zrobić i spotka się z nami na miejscu. Dobrze, może mnie trochę za bardzo poniosło, ale wiesz, co jestem chora przez traktowanie mnie jak dziecka, jakbym była jakąś porcelanową lalką, która na najmniejszy dotyk, roztrzaska się. Moja ścieżka do odnalezienia starej Izzy zaczyna się właśnie teraz i nie zamierzam pozwolić Gregowi na spieprzenie tego. -Jesteście gotowi do wyjścia? Idę zapłacić nasz rachunek, żebyśmy mogli stąd wyjść. Pomyśl, o tym, co chcesz sobie zrobić, zołzo i pamiętaj, że to był twój pomysł. – wstaję i wychodzę, jeszcze raz zostawiając ich przy stoliku, ale wątpię by ponownie zatonęli w swojej chmurze pożądania. Beck prawdopodobnie próbuje oszacować, w jakie gówno się wpakował, a Dee pewnie znowu się martwi. Przynajmniej tym razem nie jest zmartwiona moim stanem psychicznym, albo przynajmniej mam taką nadzieję. Pewnie jest zmartwiona o ten wielki kawałek głazu, który pojawił się między mną, a Gregiem.

72

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 9

Kiedy wsiadamy do taksówki, po opuszczeniu Heavy’s, Dee milczy. Prawdopodobnie wciąż odtwarza moją odmowę, kiedy zapytała się, czy może jechać z chłopakami. Zostawiłyśmy jej samochód pod Heavy’s i wskoczyłyśmy do pierwszej taksówki, jaką zobaczyłam, zostawiając wkurzonego Grega i zdezorientowanego Becka stojących obok ciężarówki. Greg czekał przed Heavy’s, kiedy wyszłyśmy. Miał tak wiele rzeczy, którymi musiał się zająć. Wiedziałam, że jeżeli pozwolimy Gregowi prowadzić, to on zadecyduje o celu naszej wyprawy, byłam tego pewna. Przez pierwsze pięć minut siedzi cicho i patrzy przez okno, cicha muzyka country sączy się z głośników, nie za głośno, ale wystarczająco, żeby panująca cisza nie była dziwna. Wreszcie ma dosyć i odwraca się do mnie. -Dobra, powiedz, o co tak naprawdę chodzi, Iz. To coś więcej niż kilka drinków i żarty o seksie. Powiedz, co się tam dzieje?- Wyciąga rękę i poklepuje moją głowę. - Nic się tam nie dzieje, Dee. Mam dość tego, że wszyscy patrzą na mnie, jakbym była zepsutą zabawką. Zabawką, którą nieważne ile razy skleisz Elmerem i tak się rozpadnie. Mam dość bycia tą dziewczyną, Dee. Greg po prostu trafił w mój czuły punkt, kiedy powiedział, że mam nie po kolei w głowie. Czuję się dobrze, tylko że nie chcę rozmawia o… Axelu, ale to nie znaczy, że jestem nienormalna. To nie tak. - Kogo, tak naprawdę, próbujesz przekonać Izzy?- mówi delikatnie. - Nikogo nie próbuję przekonać. Po prostu potrzebuję twojego wsparcia i zaufania, że poradzę sobie z tym na moich własnych warunkach. - Wypuszczam sfrustrowane westchnienie i odwracam się do okna, żeby obserwować przemykające za oknem miasto. Jestem zmęczona po całym tygodniu unikania Grega i uciekania przed Axelem, chcę, żeby to się skończyło. Ten zły sen, z którego jestem bardziej niż gotowa, aby się obudzić. - Okay, Iz. Rozumiem cię, a przynajmniej próbuję. Po prostu nie lubię patrzeć jak cierpisz i nie lubię patrzeć, jak ty i Greg się kłócicie. Wiesz, on też cierpi, zrobiłby wszystko, żeby zabrać od ciebie ból. Wiesz o tym. Nie myśl, że on chce być takim fiutem, jemu naprawdę zależy. Nie odpowiadam na to. Jaki to ma sens? Nie wiem, co mam myśleć o Gregu. Jestem pewna, że mu zależy, ale teraz, kiedy jego lojalność jest rozdarta, szczerze przyznaję, że nie wiem, którą drogę wybierze, żeby ze mną porozmawiać. Chce, żebym była szczęśliwa, doskonale o tym wiem, ale jakim kosztem? Kilka minut później, zatrzymujemy się przed Smudge, kierowca wysadza nas dokładnie przed wejściem. Szybko mu płacę i pędzę do drzwi. Kiedy wchodzę do wnętrza budynku, widzę ciężarówkę Grega wjeżdżającą na ulicę. On nie wywoła sceny, nie w miejscu publicznym

73

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

takim jak to. Może patrzeć na mnie z niezadowoleniem i oceniająco, ale nie powie ani słowa. Nie, dostanie mi się dopiero później. Wchodzimy do jasno oświetlonego budynku, ściany są pomalowane na kolor głębokiej czerwieni a sufit i płytki są czarne. Pomieszczenie jest podzielone na boksy, które ustawione są naprzeciw bocznych ścian i każdy z nich ma ścianki o wysokości około 120 cm. Kilka pokoi znajduje się naprzeciw czarnej ściany i wszystkie mają przyciemnione szyby. Nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć, co się tam odbywa. Podchodzę do przeszklonego kontuaru w kształcie litery U, ustawionego na środku pomieszczenia. Stoi za nim młoda, mocno wytatuowana kobieta. Jej krótka, chłopięca fryzura sterczy we wszystkich kierunkach i ma elektryzująco niebieski kolor. Jej twarz jest klasycznie piękna i wyglądałaby dziwnie, na tle wytatuowanego ciała oraz specyficznej fryzury, gdyby nie wymyślny makijaż. Jej cienie na powiekach są równie niebieskie, co jej włosy, grube, czarne linie okalają prawie fioletowe oczy, a usta są pomalowane na czerwono. - Jak leci, drogie panie? Jestem Trix. Witam w Smudge. Mamy przed wami kilku klientów, ale myślę, że gdzieś was wciśniemy. Która z was planuje zrobić sobie tatuaż? - Pyta z pogodnym uśmiechem. Dee patrzy na mnie, najwyraźniej żałując otwarcia swojej wielkiej gęby w Heavy’s, ale nie ma szans, żebym pozwoliła jej się wycofać. - Obie. - Rzucam do Trix, uśmiechając się do niej ironicznie. Słyszę brzdęk dzwonka nad drzwiami i nie muszę się odwracać, żeby wiedzieć, kto właśnie wszedł. Nawet gdybym nie wiedziała, że to Greg, to spojrzenie, które Trix posyła nad moim ramieniem mówi wszystko. Greg może być dla mnie jak brat, ale nawet ja muszę przyznać, że jest gorący. Tak samo Beck, jestem pewna, że chłopcy stanowią miły dla oka obrazek. - Taa, to gdzie mamy poczekać? - Nie może ukryć pożądania, kiedy ma przed sobą taki widok. Spogląda z powrotem na mnie, a rumieniec oblewa jej jasne policzki. - Przepraszam, okej, potrzebuję kopii waszych dokumentów i musicie wypełnić dla mnie te papiery. Usiądźcie na kanapach i przejrzyjcie albumy, które leżą na stole, jeśli potrzebujecie jakiegoś pomysłu na to, czego chcecie. Pójdę i sprawdzę, kto już kończy, żeby mógł się wami zająć. - Odwraca się, aby jeszcze raz spojrzeć na Grega i Becka, zanim podchodzi do rzędu boksów. Mam wystarczająco dużo czasu, żeby zauważyć jej jaskraworóżowe tutu, zanim znika w jednym z pokoi na tyłach. Hmmm, może następnym razem powinnam ją poprosić, by zabrała mnie na zakupy, tutu prezentowało się zajebiście. Łapię Dee za ramię, ciągnę ją do kanapy i podaję podkładki wraz z formularzami. Wypełnijmy je, a później pooglądamy. - Mówię, wskazując na segregatory. Szybko wypełniam papiery, wyjmuję dokumenty z portfela i podchodzę do Trix. Wręczam jej wszystko, żeby mogła się tym zająć, po czym idę z powrotem i siadam obok Dee. Tak wolno wypełnia dokumenty, że wiem, iż próbuje się wycofać, ale nie ma, kurwa, mowy.

74

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- To był twój pomysł, pamiętasz? - Podnosi na mnie wzrok. Dostrzegam strach w jej oczach, ale też zaciekawienie, jest ciekawa, jak daleko zamierzam się posunąć. - Wiem, nie martw się, nie zamierzam się wycofać, ale obiecujesz, że niedługo o tym porozmawiamy? - Boże, jak ja ją kocham. - Jasne, Dee. Kiedyś. - Sięgam po jedną z książek leżących na stole, podnoszę okładkę i widzę bardzo dokładne i osobiste zbliżenie penisa z metalową sztangą przyczepioną do główki. Okej, najwyraźniej zajmują się tu nie tylko tatuowaniem. Przewracam kilka kolejnych stron i docieram do damskiego pircingu i to nie wygląda już tak traumatycznie jak przekute penisy. To sprawia, że cycki tej laski wyglądają… pięknie. Patrzę na nie przez chwilę i zastanawiam się, jak dziwne to jest, że gapię się na cycki jakiejś dziewczyny. Dee rzuca okiem i lekko parska. -Serio, Iz? Kolczyki w sutkach? - Może - mamroczę, rozważając w myślach przewagę pircingu nad tatuażem. Przyznaję, że kiedy zareagowałam na słowa Grega, nie przemyślałam tego dokładnie. Jasne, chciałam mieć tatuaż już od jakiegoś czasu, ale to powinno być coś, co przemyślałam i zaplanowałam, a nie coś, na co zdecydowałam się w złości. Kolczyk z drugiej strony, cóż… Zawsze mogę go wyjąć, kiedy mi się znudzi. Trwałość nie jest tu problemem, to tylko coś ładnego, na co można przez chwilę popatrzeć. Dee kartkuje jeden z albumów z tatuażami. Na nic tak naprawdę nie patrzy, tylko przerzuca strony i strzela spojrzeniami w kierunku Becka. Greg jest sztywny i najwyraźniej bardzo wkurzony, jego oczy wypalają we mnie dziury. Wstaję i podchodzę do Trix, pochylam się nad ladą i szepczę jej do ucha. Odpowiada mi krótkim skinieniem i ponownie podchodzi do pokoju z zaciemnionymi szybami. - Izzy, - zaczyna Greg. - Co ty, do cholery, robisz? Odwracam się i posyłam mu przemądrzały uśmiech, nie zawracając sobie głowy ukrywaniem mojego utrzymującego się wkurwienia. - Zupełnie nic, Gregory. Po prostu czerpię przyjemność z tego, że mam całkowicie popieprzone w głowie. Wracam do Dee, która patrzy na mnie i nawet z oczami wypełnionymi troską, próbuje powstrzymać się od śmiechu. Zdecydowanie jesteśmy dysfunkcyjną rodziną. - Wybrałaś już coś? - Pytam ją. - Taa, nic wielkiego, ale wybrałam. - Idealnie, ale jeśli nie jesteś pewna, czego chcesz, nie czuj się jakbyś była zmuszona to zrobić, tylko dlatego, że ja próbuję coś udowodnić temu wielkiemu idiocie. - Znów ma na twarzy szczęśliwy uśmiech, może nie chciała się zdradzić, ale widzę, że już jej to nie przeszkadza. - Jest dobrze, Iz, nie byłoby mnie tutaj, gdybym tego nie chciała. Czy rzeczywiście chcesz mieć kolczyki zwisające z cycków? - Parska. 75

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Może i jestem wkurzona, ale nie jestem głupia, potrzebuję czasu, żeby wymyślić idealny tatuaż i żadna głupia kłótnia z Gregiem nie sprawi, że to przyspieszę. Poza tym, myślę, że moje cycki będą wyglądały zajebiście z tymi błyskotkami. - Obie głośno się śmiejemy, kiedy jakiś przystojny koleś wychodzi i pyta, która z nas to Izzy. Z jakiegoś powodu założyłam, że osoba, która zrobi mi kolczyki będzie kobietą. Czy nie jeździłam na drugi koniec miasta, żeby uniknąć ginekologa mężczyzny? A teraz osobą, która będzie dziurawić moje cycki igłą, okazuje się to ciasteczko? Cholera, nie spodziewałam się tego. - Ja jestem Izzy. - Mówię, wstając i wyciągając rękę. Kątem oka dostrzegam Grega, który wygląda jakby zaraz miał wybuchnąć. Wygląda jakby był wykuty z kamienia i wiem, że przygotowuje się, by to z siebie wyrzucić. Przenoszę moją uwagę z powrotem na mężczyznę przede mną. - Tyler, miło mi. Gotowa? - Jasna sprawa, Tyler. Kiedy kierujemy się w stronę jednego z pokoi, słyszę za sobą szorstki głos Grega. Nie odwracam się, żeby sprawdzić, do kogo mówi, nie uda mu się mnie powstrzymać. Przechodzimy do pokoju z przyciemnionymi szybami i jestem zszokowana tym, jak tu jasno. Te szyby sprawiły, że oczekiwałam raczej ciemności i mroku. Ściany, sufit i podłoga pasują do wystroju, jaki jest za drzwiami. Na środku znajduje się pojedynczy, wyglądający jak dentystyczny fotel i długi stół naprzeciwko czarnej ściany. Rzeczy, których będzie potrzebował, są już przygotowane na małej tacy obok krzesła. - Pierwszy pircing? - pyta Tyler, wskazując żebym wskoczyła na fotel. - Tak, poza tym w uszach. - Ah, idealnie. Uwielbiam takie perełki. - Uśmiecha się do mnie. Zdecydowanie jest, na co popatrzeć. To może okazać się o wiele zabawniejsze niż myślałam. Ma jasnobrązowe, dłuższe włosy, które zawijają mu się za uszami i czapką, którą ma na sobie. Jego oczy są jasnoniebieskie i błyszczą szelmowsko, zapewne zakłada, że to moje zboczenie. Ma perfekcyjną twarz jak u modela. Gdyby nie duże tunele w uszach, kolczyk w wardze, dwa w brwi i kolorowe rękawy na obu rękach, pomyślałabym, że znajduje się w nieodpowiednim miejscu. - Ha, jestem pewna, że to uwielbiasz. Co mam robić? - Rozbierz się, kochanie. Koszulka, stanik, możesz też zdjąć spodnie, jeśli tylko chcesz. Usiądź wygodnie i oprzyj się. Najpierw muszę wszystko zaznaczyć, żeby mieć pewność, że wyjdzie równo. Nie chciałbym zepsuć tych idealnych cycków. Ignoruję ten oczywisty flirt, łapię rąbek koszulki i ściągam ją. Sięgam za plecy i rozpinam stanik, rzucam obie rzeczy na stojące w rogu krzesło. Rozsiadam się na fotelu i zbieram moje gęste włosy w luźny kok na czubku głowy, obserwując jak pożądanie pojawia się na jego twarzy. 76

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Tyler wyciąga rękę i pochyla mnie do przodu, żeby móc oznaczyć moje sutki. Jego okryte rękawiczkami dłonie są zimne, ale spieszy się ze swoim markerem. Krótko ściska moją pierś zanim ją wypuszcza i jestem pewna, że to miało więcej wspólnego z jego przyjemnością, niż wyznaczeniem odpowiedniego miejsca. Nie obchodzi mnie to, minęło dużo czasu, odkąd ktoś poza mną, dotykał moich piersi i chociaż to trochę dziwne, to jego dotyk nie jest niepożądany. - Jesteś gotowa? – pyta. Czuję lekkie ukłucie igły na lewym sutku. Nie jest to nieprzyjemny ból, raczej coś na pograniczu bólu i przyjemności. Niewątpliwie nienaturalne jest to, że jestem aż tak nakręcona. -Taa, czyń swoją powinność – mocno zaciskam oczy i czekam. Czuję ostre ukłucie zanim przebija sutek na wylot. Wypuszczam oddech, który wstrzymywałam… nie jest tak źle. Ból już zniknął, a zastąpiło go dziwne, palące odrętwienie. Jeżeli tak jest przy każdym kolczyku, to już rozumiem, dlaczego Tyler ma ich tak dużo. - Nie jest tak źle, co? – pyta, okrążając krzesło. Wygląda na to, że porzucił flirtowanie i zmienił się w prawdziwego profesjonalistę. Patrzy na mnie i puszcza oczko. No, może niezupełnie porzucił. - Nie - śmieję się. – Nie jest. - Dobrze, gotowa na drugi? - Dajesz – ponownie zamykam oczy i powtarza cały proces, ale w chwili, kiedy czuję, że zakłada bigla na mój nowy kolczyk, słyszę uderzenie drzwi, które zostają szeroko otwarte. Wyskakuje przede mnie, żeby mnie osłonić. Z mojego miejsca zza Tylera, widzę długą, odzianą w dżinsy nogę i ciężki but. Nie znam tych butów. Kolejną rzeczą, którą dostrzegam, jest wielka, zaciśnięta i drgająca przy nodze pięść. Następnie słyszę cichą komendę, wypowiedzianą z taką furią, że jedynie idiota mógłby ją zignorować. Zaciskam oczy, modląc się o to, żebym myliła się, co do tego, kto stoi przed Tylerem. - Rusz się. Zejdź mi z drogi. W tej, kurwa, chwili. Cholera, cholera, cholera. Tyler spogląda na mnie przez ramię, próbując się zorientować, czy wiem, kto to jest i czy powinien go wyprowadzić. Zabawne, nie ma mowy, żeby udało mu się go stąd wrzucić. Musiałby zwołać wszystkich ludzi z całego budynku, żeby ruszyć tę wkurzoną bestię. Sięga za siebie i wyciąga ręcznik zaczepiony o pasek jego spodni. Nie jest to najczystsza rzecz na świecie, ale pomoże zakryć moje ciało. Albo jego część. - Dzięki – mówię cicho do Tylera. – Jest w porządku, zaraz wyjdę by zapłacić. - Okej, jesteś pewna? – pyta, a kiedy potwierdzam, szybko daje mi wskazówki dotyczące pielęgnacji i mówi, że zostawi dla mnie notatkę z instrukcjami u Trix w recepcji.

77

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Spoglądam w dół i sprawdzam, czy ręcznik wszystko zakrywa, następnie podnoszę wzrok i napotykam jaskrawozielone, wkurzone spojrzenie Axela. To nie będzie zabawne. Nie chodzi tylko o to, że siedzę przed nim naga od pasa w górę, patrzenie na niego sprawia, że czuję jakbym dostała cios w brzuch. Aż ciężko mi oddychać. Wygląda zupełnie inaczej niż chłopiec, którego pamiętam, ale to wciąż Axel, tyle, że o wiele twardszy. Czas zadziałał na jego korzyść. Zawsze był wysoki, ale nie aż tak. Kiedy wyjechał w wieku osiemnastu lat, miał ciało chłopca, ale teraz już go nie przypomina. Wygląda, jakby podwoił masę, mięśnie pulsują na jego ramionach, zaciskając się energicznie. Ze złością. Czarna koszulka ciasno go opina, nie tylko na wytatuowanych ramionach, ale też na płaskim brzuchu. Mogę nawet dostrzec jego kaloryfer, odznaczający się pod materiałem. Nogi okryte dżinsem są długie i szczupłe. Czuję, że jego ciało wibruje i wiem, że nie jest to oznaka szczęścia. Mam przeczucie, że nie jest jedynie niezadowolony z tego, jak go dziś spławiłam. Powiedział, że pokona każde drzwi, kiedy zagroził, że mnie znajdzie. Tylko skąd wiedział, gdzie mnie szukać? Robi krok do przodu i zatrzaskuje za sobą drzwi, zamykając nas w pokoju i stając między mną a moim ubraniem. - Co ja ci do cholery powiedziałem, Izzy? Powiedziałem, że cię znajdę, nie uciekniesz od tej rozmowy, słyszysz mnie? A teraz, czy zechcesz mi kurwa wytłumaczyć, co ty tu do diabła robisz i to bez koszulki? – Nie muszę na niego patrzeć, żeby ocenić jego nastrój, jest bardziej niż wkurzony. - Czy możesz mi podać ubranie, proszę? – pytam i wydaje mi się, że to najbezpieczniejsze, co mogę powiedzieć. Może uda mi się unikać go wystarczająco długo, żeby uciec. – Proszę, Axel. Pochyla się, bierze mój stanik i koszulkę z krzesła za nim, nie zawracając sobie głowy odwracaniem się. Dobra, to nie tak, że nie widział ich wcześniej, po prostu nie widział ich takich. Najwyraźniej mój akt buntu nie wygląda aż tak gorąco. Biorę stanik i pozwalam ręcznikowi opaść, jego ostry wdech powoduje, że podnoszę wzrok. Jego oczy są utkwione w mojej klatce piersiowej i na mojej nowej biżuterii. Widzę, jak jego klata unosi się szybko, nozdrza falują, a pięści ponownie zaciskają się i otwierają. - Co do cholery? Pozwoliłaś jakiemuś obcemu gościowi dotykać swoich cycków? Nawet nie wspomina o moich sztangach, jak mógł je przeoczyć, sterczą w całej swojej chwale z moich różowych sutków. - Nie twój interes, Axel. Już od dawna to nie jest twój pieprzony interes – mój glos brzmi zabawnie. Moja wcześniejsza pewność siebie zniknęła i brzmię jakbym była martwa. Chcę tego czy nie, ta rozmowa się odbędzie, muszę tylko zdecydować, co i jak dużo mu powiem. I jak przez to przejdę? - Nie mój interes? Jeszcze się przekonamy, Izzy. A teraz zakładaj to cholerne ubranie zanim ktoś jeszcze cię zobaczy.

78

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Szybko się ubieram, zachowując ostrożność przy moich wrażliwych i obolałych sutkach. Kiedy jestem już całkowicie okryta, staję przed nim i podnoszę wzrok, gapiąc się na niego. Nie mogę uwierzyć, że on naprawdę stoi przede mną, żywy i bardzo wkurzony. Nie potrafię nic wyczytać z jego oczu, wydaje się, że dominuje w nim złość, ale mogę dostrzegam też ulgę. Podnosi rękę i nie wiem, jaki jest jego cel, ale szybko się cofam, zaciskam oczy i odwracam twarz od jego dłoni. - O co tu kurwa chodzi, Izzy? – Nie odpowiadam mu, nie potrafię. Wciąż jestem odwrócona i czekam na uderzenie. – Odwróć się, natychmiast. – Warczy. Cicho przeklina, kiedy wzdrygam się jeszcze bardziej, całkowicie się od niego odwracając. Nic nie mogę poradzić na łzy, które spływają po moich policzkach. Wiem, w głębi serca wiem, że Axel by mnie nie skrzywdził, ale to była moja codzienność przez tak długi czas, że instynkt każe mi się bronić. - Izzy, proszę, Księżniczko, odwróć się. – Mówi po długiej przerwie. Wciąż mogę wyczuć jego gniew, ale głos ma delikatny i uspokajający. Odwracam się powoli, przygotowana na każdą reakcję, ale ból w jego oczach kompletnie mnie zaskakuje. – Chodźmy. Porozmawiamy i to w tej chwili. Izzy, posłuchaj mnie wyraźnie, nie będziesz się mnie bać. Nigdy. Nieważne jak mnie wkurzysz, nigdy cię nie uderzę. Słyszysz mnie, włos ci przy mnie z głowy nie spadnie, Księżniczko. Wzdrygam się, ale nie ma to nic wspólnego ze strachem. To, że znów nazywa mnie Księżniczką jest prawie tak bolesne, jak oglądanie go. Nigdy nie przypuszczałam, że jeszcze usłyszę jak to słowo opuszcza jego usta. Kiwam głową, potwierdzając, zanim ruszam za nim w kierunku drzwi. Podążam za nim z oczami wlepionymi w podłogę, przechodząc obok boksów i dookoła recepcji. Podnoszę wzrok i napotykam spojrzenie Trix, co dziwne, nie jest ono utkwione w Axelu, patrzy na mnie z nieukrywaną ciekawością. Posyłam jej niepewny uśmiech i pytam ile płacę. - Już zapłacone, tu masz instrukcje od Ty’a, zapisałam ci też numer do salonu, na wypadek, gdybyś miała jakieś pytania. – Patrzy na mnie i widzę, że próbuje mi coś przekazać, ale nie potrafię odczytać co. Mój umysł jest skupiony tylko na jednej rzeczy. Dziękuję jej i rozglądam się za Dee. Dostrzegam ją przy Becku, cicho płacze, a on trzyma ją w ramionach, mocno przytulając. Nie potrafię nawet zmusić się do uśmiechu, zresztą zna mnie tak dobrze, że to bezcelowe. Wychodzę na zewnątrz i zatrzymuję się, czekając, aż reszta tej pieprzonej wycieczki dołączy do mnie na chodniku. Axel wychodzi pierwszy. Staje za mną i zagradza mi drogę, uniemożliwiając ucieczkę. Dee podchodzi do mnie i obdarza dziwacznym uściskiem. – Będzie dobrze, Iz. – Szepcze mi do ucha, po czym odsuwa się i staje przy Bekcu. On uśmiecha się do mnie, ale nic nie mówi, bo tak właściwie, nie ma tu nic do powiedzenia. Wtedy napotykam niebieskie oczy Grega. - Te gierki, dziecinko, nie będę stał z boku i patrzył jak niszczysz się tymi popieprzonymi gierkami. Możesz być zła i wiem, że będziesz, ale skończysz z tymi gierkami. Zadzwonię do

79

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

ciebie jutro i może wtedy zrozumiesz, dlaczego nie miałem innego wyboru. Kocham cię, dziecinko, ale to gówno musi się skończyć. Moje oczy rozszerzają się w szoku, słyszę jak Dee wzdycha się za nim i wyczuwam burczenie Axela za moimi plecami. Widzę, że Dee jest równie zszokowana jak ja, słysząc, że Greg przyznał się do powiadomienia Axela o tym, gdzie jestem, nie wiem tylko, jaki Axel ma w tym interes. Jestem zdruzgotana. Jak on mógł mi to zrobić? Łzy zaczynają spływać po moich policzkach, jeszcze szybciej niż poprzednio. Greg wygląda na wstrząśniętego moim płaczem. Ta walka, próba bycia silną, wszystko, nad czym pracowałam, znika w jednej chwili. Jestem całkowicie załamana jego zdradą. Wypuszczam oddech, zanim zwracam się do Grega – Nie kłopocz się, Greg. Przestań. Jestem pewna, że potrafisz skasować mój numer. Jestem dla ciebie martwa, słyszysz mnie? Nie istnieję dla ciebie. – Patrzę mu w oczy, a łzy płyną coraz szybciej, nie próbuję ukryć swojego bólu. Na początku wygląda na oniemiałego, ale później jego twarz zmienia się i jestem pewna, że odzwierciedla ból malujący się na mojej twarzy. Nie myślę o tym. Odwracam się i patrzę w płonące oczy Axela. - Nie mam tu samochodu, przyjechałam taksówką. Jeśli chcesz ze mną porozmawiać, zrobisz to tutaj, albo spotkasz się ze mną gdzie indziej. – Nie rozpoznaję własnego głosu, jest płaski i bez wyrazu. Jego oczy płoną, gdy powoli wyciąga rękę i łapie moją dłoń. Nie wzdrygam się na jego dotyk, ale czuję wywołane jego bliskością iskry, które mkną w górę po mojej ręce i rozszerzam oczy. Jeśli jego szybki wdech coś oznacza, to wiem, że on też to czuje. - Nie spuszczę cię z oczu, musisz to w końcu zrozumieć. Pożegnaj się z przyjaciółmi, porozmawiamy teraz, zanim spróbujesz uciec. Znowu. – Nie ma miejsca na kłótnie, jest stanowczy, a mi już nie zależy. Zdrada Grega boli wystarczająco mocno, ale myśl o rozdrapywaniu starych ran dobija mnie całkowicie. Nie wiem, jak sobie z tym poradzę.

80

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 10

Posyłam Dee kolejne spojrzenie, wydaje się, że mnie rozumie, bo lekko kiwa głową. Całkowicie ignoruję Grega, odwracam się i przygotowuję, żeby pójść za Axelem w nieznane. Wiedziałam, że to nadchodzi i nie jestem na to gotowa, ale coś mówi mi, że nie mam innego wyboru. Axel chce odpowiedzi, ostrzegał mnie i jestem pewna, że nie odpuści. Może myśleć, że z powrotem wepchnie się w moje życie, jakby nie był nieobecny przez ostatnie 12 lat, ale zdziwi się, jeśli myśli, że się poddam i zgodzę na to. Może przestałam walczyć, ale jestem od tego daleka. Idziemy w dół chodnikiem, on prowadzi, a ja cicho podążam za nim. Kiedy docieramy do jego ogromnej ciężarówki, zatrzymuję się i spoglądam na nią. Jak ja do diabła mam do niej wejść? Podnóżek znajduje się na wysokości moich oczu. Czy ta rzecz nie powinna pomagać ludziom we wsiadaniu? Mężczyźni i te ich zabawki. Axel stoi obok mnie przytrzymując drzwi, czekając aż wsiądę. Przenoszę spojrzenie z niego na ciężarówkę i z powrotem kilka razy. Nie może być poważny. - Natychmiast wsiadaj, nie mam już cierpliwości do tego gówna. – Jego głos ciągle brzmi niebezpiecznie. Nie wiem, co go tak zdenerwowało, jestem tu i teoretycznie ciągle mamy sobotę…. Nawet, jeśli zostało już tylko parę godzin. Tak, więc nie zrobiłam nic złego. Dotrzymałam słowa i jestem z nim, prawda? - Nie lubię mówić o czymś, co jest oczywiste, Holt, - nie mogę się powstrzymać, żeby złośliwie wypowiedzieć jego nowe imię. – ale właściwie jak oczekujesz, że wsiądę, zgodnie z twoim uroczym rozkazem? Jego oczy błyszczą i wypełniają się jeszcze większą furią. Twarz przybiera twardszy wygląd, jakby była wykuta z kamienia. – Co do cholery powiedziałem ci na temat zwracania się do mnie Holt? – Rzuca się na mnie. Nasze nosy praktycznie się stykają, a jego szybkie oddechy uderzają w moje usta ciepłymi falami. Mogę poczuć go na języku i wzdycham zaskoczona. Moje oczy rozszerzają się w odpowiedzi na jego bliskość. Pomimo mojego obecnego nastroju, nie mogę przestać myśleć o czasach, kiedy ciągle wpatrywałam się w te oczy. Tyle, że wtedy nie były wypełnione gniewem, a miłością. – Przysięgam na Boga, powtarzam to ostatni raz. Wsiadaj do tej cholernej ciężarówki. – Podnosi głos, rzucając we mnie każdym słowem. - A jak myślisz, co robię, idioto? Stoję tu, żeby poplotkować i chichotać? Zdecydowanie nie. Nie mogę wsiąść do twojej pieprzonej ciężarówki. Gdybyś spojrzał, choć przez chwilę, wiedziałbyś o tym. Twój mały Kompleks Napoleona jest naprawdę uroczy, ale to on powstrzymuje mnie przed dostaniem się do tego cholernego wozu. – Ostatnią część wykrzykuję mu prosto w twarz, tak głośno, że nawet mi dzwoni od tego w uszach. Natychmiast zakrywam usta dłonią, żałując swojego wybuchu i obawiając się jego reakcji.

81

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Zaskakuje mnie, bo zamiast na mnie naskoczyć, zaczyna się cicho śmiać. – Kompleks Napoleona, co? Czy mam ci przypomnieć jak nieprawdziwe jest to stwierdzenie, Izzy? Spójrz na mnie, mój wzrost nie jest jedyną rzeczą, która powiększyła się od czasu twojej ucieczki. Jego nieoczekiwany komentarz sprawia, że znów jestem w szoku. Uciekłam? Gdyby nie komentarz o tym, jak się zmienił, pomyślałabym, że ma na myśli ostatni tydzień. O czym on mówi? Ja nie uciekłam, on to zrobił. Moje zdezorientowanie wzrasta i jestem coraz bardziej pewna, że nie chcę przeprowadzać z nim tej rozmowy. Wreszcie, odzyskując panowanie nad sobą, łapie mnie za biodra i podnosi, bezceremonialnie wrzucając na siedzenie. Groźnie mamrocze, żebym ‘zapięła cholerny pas’, zanim zatrzaskuje drzwi i znika za samochodem. Moja buzia jest wciąż otwarta, kiedy wciska swoje ogromne ciało na siedzenie i przekręca kluczyk, z rykiem budząc tę bestię do życia. Wbija bieg i wycofuje samochód. Wreszcie, otrząsając się z szoku, spoglądam na jego surową twarz – Dokąd mnie zabierasz, do mojego domu jedzie się w drugą stronę. – Mówię łagodnie. - Wiem gdzie jest twój dom, wiem też, że byłaś tam przez cały tydzień, ignorując mnie. Nie jedziemy tam, gdzie możesz liczyć na obronę ze strony swojej przypominającej pit bulla przyjaciółki. Będziemy rozmawiać i zrobimy to tak, żeby nikt nam nie przerywał i nie pomógł ci skryć się za zamkniętymi drzwiami. Przyjmij to do wiadomości. - Nie uważam, że to dobry pomysł. Może powinniśmy po prostu pójść do Starbucksa na rogu? – Może, jeśli będę odrobinę bardziej przekonująca, potraktuje mnie poważnie. Ostatnią rzeczą, jakiej chcę, to być z nim sam na sam w jego mieszkaniu. - Zapomnij. To, co mam ci do powiedzenia, nie zostanie powiedziane przy świadkach. Przygotuj się Księżniczko, skończyłem z tymi gierkami. Nie interesuje mnie, jak długo to zajmie, w końcu ze mną porozmawiasz. Zamykam usta i odwracam się do okna, żeby obserwować miasto, próbując wymyślić sposób, jak się z tego wykręcić, jak uciec. Nie jestem na to gotowa i jestem pewna, że nigdy nie będę.

(AXEL)

Czuję, jakby serce miało wyskoczyć mi z piersi w każdej chwili, tak po prostu opuścić moje ciało. Jednak jego bicie, nawet głośno dudniące w moich uszach, nie zagłusza cichego pociągania nosem dochodzącego z drugiej strony samochodu. Chciałbym, żeby uodporniło się na nią, ale dźwięk jej płaczu rozrywa mnie na kawałki. Nie powinienem mieć dla niej żadnego współczucia, powinno zniknąć już dawno temu. Sądząc po tym, jak zareagowałem, kiedy zobaczyłem ją ponownie w zeszłą sobotę, wiedziałem, że ta rozmowa nie będzie łatwa. Wróciły uczucia, o których myślałem, że dawno 82

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

odeszły i przepadły na zawsze, zamknięte w pudełku wraz z moim sercem. Ta dziewczyna rozerwała moje serce na kawałeczki, a ja nigdy nie dowiedziałem się, dlaczego. Byłoby szybciej, gdyby po prostu strzeliła mi prosto w serce. Przynajmniej umarłbym od razu, zamiast wykrwawiać się powoli, przez ostatnie dwanaście lat. Chryste, nie mogłem wyrzucić z głowy jej obrazu, kiedy zakrywała swoje smukłe ciało tym małym ręcznikiem. Kiedy wypuściła go z ciasnego uścisku, myślałem, że połknę własny język. Jej cycki zawsze były idealne, ale widząc je w ten sposób, z przekutymi sutkami i kolczykami w kształcie sztangi, myślę, że mógłbym wybuchnąć w swoje spodnie. Tak bardzo jak chciałem paść przed nią na kolana i ssać jej sutki, nie mogłem pozbyć się myśli, że ten skurwiel położył na niej ręce. Trzymał jej cycki w swoich dłoniach. Co z tego, że mózg podpowiadał mi, że ona nie jest już moja, widziałem na czerwono. To moje cholerne cycki i moja dziewczyna. Nie ma dla mnie znaczenia, że minęła ponad dekada, odkąd miałem okazję się nimi cieszyć, ktoś inny dotykał tego, co było moje. Gdybym nie wiedział, że wykorzysta okazję i znowu zwieje, zabiłbym tego pajaca. Myślałem o niej przez cały tydzień. Była dla mnie stałym stresorem, którego nie potrzebowałem, w chwili, kiedy próbowałem poukładać swoje życie. Greg i ja byliśmy wystarczająco zajęci całą to papierkową robotą i problemami wynikającymi z rozkręcania firmy. Dodając do tego spotkania i przenoszenie się do nowego biura, szkolenia z nim i pozostałymi chłopcami oraz konsultacje z klientami, nie miałem czasu na oddawanie się wspomnieniom. Tak było aż do środowego wieczoru, kiedy Greg przyszedł do mnie, aby porozmawiać o swojej przyjaciółce. Iz była zastraszona przez męża, który nie pozwalał jej odejść. Wściekłość, to była pierwsza rzecz, jaką poczułem. Pamiętam, że kiedy ją zobaczyłem pomyślałem o tym uczuciu, ale to szybko odeszło, kiedy rozpętało się piekło. Potrzebowałem więcej informacji i to na wczoraj. Nie wiedziałem, jakie niebezpieczeństwo jej grozi i nie wiedziałem nic o jej małżeństwie. Przez tyle lat zakładałem, że jest szczęśliwą mężatką, byłem załamany i wkurzony, że nie mogłem wrócić do jej życia, kiedy była szczęśliwa. Nawet teraz, pragnąc odpowiedzi, byłem skupiony głównie na tym, żeby dowiedzieć się, o co chodziło z tym palantem. Czas na uzyskanie pozostałych odpowiedzi w końcu nadejdzie, najpierw musimy porozmawiać o jej mężu. Wczoraj czekałem na jej telefon, oczekując jakiegoś gównianego powodu, dla którego nie mogłaby się dziś ze mną spotkać. Nie spodziewałem się, że zniknie i będzie się ukrywać przez cały dzień. A powinienem był. Kiedy minęła pora lunchu, a ja wciąż nie miałem od niej żadnych wieści, pojechałem do jej domu. Gdy się tam dostałem i odkryłem, że jest zamknięty i nikogo nie ma, poważnie się wkurzyłem. Zadzwoniłem do Grega, chcąc zyskać, chociaż jednego sojusznika w tej walce, ale usłyszałem jedynie – Nie dam się w to wciągnąć, wie, co czuję i zacznie mówić, kiedy będzie gotowa. Nie zgadzam się z tym, ale będę ją wspierał, bo to moja dziewczynka. – Nie był zachwycony, kiedy zacząłem mu wrzeszczeć do ucha. Nie była jego pieprzoną dziewczynką. Nie ważne ile 83

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

razy prosiłem lub żądałem odpowiedzi, nie powiedział mi, gdzie byli. Kiedy niecałą godzinę później odebrałem telefon od Grega, który wkurzony podał mi ich lokalizację, byłem w totalnym szoku. Kiedy tam pojechałem i wszedłem do studia tatuażu, moje wkurwienie dorównywało jego. Cholera, te cycki wyglądały zajebiście. Po kolejnych pięciu minutach jazdy i sporadycznych pociągnięciach nosem ze strony Izzy, dojeżdżam do bramy przed moim domem. Po wpisaniu kodu wprowadzam samochód na podjazd. Czuję się, jakbym oglądał mój dom jej oczami, próbując wyczuć jak ona zapatruje się na mój sukces. Może i jestem trzydziestojednoletnim mężczyzną, ale ciągle mam nadzieję, że dostrzeże ile osiągnąłem, jak z sieroty i biedaka doszedłem do tego. To była część naszego planu z przeszłości, poza tym, że nie była to kawalerka, o której wtedy myśleliśmy. Pomimo tego, że czuję się jak dupek, mała część mnie chce, żeby zazdrościła mi mojego idealnego życia, tego, jak daleko zaszedłem bez niej. To śmieszne. Z radością oddałbym każdy grosz, jeśli to mogłoby sprawić, że miałbym przy sobie moją Izzy przez te wszystkie lata. Ale nie tą Izzy. Tej nawet nie znałem. Dom, który kupiłem był przesadą, wiedziałem o tym, ale już nigdy nie będę narzekał na brak miejsca. Tysiące myśli cisnęło mi się do głowy, aby dołączyć do tony gówna, które już tam było. Wiem, dlaczego go kupiłem i nie potrzebuję, żeby ktokolwiek mówił mi, że próbuję przepędzić demony z dzieciństwa. Mijamy ostatnie grusze zasadzone wzdłuż podjazdu i dom pojawia się w polu widzenia. Ogromny i imponujący. Ciemnoczerwona cegła wyglądała prawie jak czarna na tle nocnego nieba, a światło nad podwójnymi czerwonymi drzwiami świeci jasno i radośnie, niemal zapraszająco. Śmiechu warte. Budynek w kolonialnym stylu był stworzony, żeby stać się domem, a nie żartem, w który go przekształcałem. Duża weranda wygląda bardzo przytulnie, z krzesłami poustawianymi pomiędzy czterema dużymi kolumnami i kwiatami jest bardzo rodzinnie, co stanowi całkowitą odmianę od mojego życia. Otoczenie domu nie pasuje do wnętrza. Ten dom jest odzwierciedleniem tego jak się czuję i wcale mi się to nie podoba. Nadszedł czas, by sobie z tym poradzić. Nadszedł czas, by dowiedzieć się, na czym polegają jej małżeńskie problemy i co się jej, do cholery, przydarzyło. Izzy ciągle patrzy przez okno, ale ponieważ znajdujemy się w ciemnym garażu, przypuszczam, że to jej sposób na unikanie mnie. Jak dalej zamierza to robić, skoro przebywa w moim domu i potrzebuje mnie, żeby się stąd wydostać, jest poza moim pojęciem. Czuję, że mój gniew rośnie. Walczę ze sobą o kontrolę, nad moją frustracją, nad bólem, na który nie ma już miejsca w moim sercu i nad rosnącą wściekłością, która skierowana jest na Izzy. Nigdy wcześniej nie miałem aż tak wielkiego problemu z kontrolowaniem tego, co się dzieje.

84

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Musi wyczuwać moje spojrzenie, bo odwraca się w moją stronę. - Co teraz? – Ledwie szepcze i gdybym na nią nie patrzył, przegapiłbym to. - Wysiadaj, będziemy rozmawiać. Tak po prostu. Kiedy sprawy się komplikują, robi się bałagan i zaczynają się głupie gierki. Współpracuj ze mną, bo mam już kurwa dość tej zabawy. – myślę, że jestem wystarczająco miły, do czasu aż łzy zaczynają spływać po jej jedwabistych policzkach. Ja pierdolę. Wysiadam z kabiny i okrążam samochód, żeby podejść do jej drzwi, przypuszczając, że będę zmuszony wyciągnąć ją ze środka i przerzucić przez ramię. Zaskakuje mnie, stojąc przy zamkniętych drzwiach, wyraźnie wkurzona tym, że musiała wysiąść. -Tędy. – wyrzucam z siebie zaproszenie. Jestem pewien, że może wyczuć moje nastawienie, duszące ją. Ciężko przeoczyć, że ktoś wolałby być gdziekolwiek indziej, niż z osobą, z którą jest. Trudno mi powiedzieć, czy robiłbym to wszystko, gdyby to nie było dla Grega, który poprosił mnie o pomoc dla przyjaciółki. Instynkt podpowiada mi, że powinienem ją zostawić, zapomnieć o niej i odpowiedziach, których pożądam. Instynkt podpowiada mi, że powinienem pozwolić temu odejść, przekazać sprawę Locke’owi i Coopowi i udawać, że nigdy nie spojrzałem w te jasnozielone oczy. Marne szanse. Otwieram drzwi wyjściowe z garażu i zapraszam ją do domu. W środku jest ciemno, więc zatrzymuje się zaraz za drzwiami. Wchodząc za nią, wpisuję kod alarmu i zapalam światło w kuchni. Są tu chromowane sprzęty, szafki z ciemnego drewna i granitowe blaty, i nic poza tym. Żadnego stołu, tylko dwa stołki barowe stojące przy kuchennej wyspie. Wszystko aż krzyczy witaj w domu. Wskazuję na stołek i mówię – Siadaj. Spogląda na stopy i siada, nawet nie próbując się ze mną kłócić. Daję jej chwilę, wie, po co tu przyjechaliśmy i mam nadzieję, że po prostu powie mi to, co chcę wiedzieć, bez robienia scen. Mija dziesięć minut, podczas których patrzę na nią, a ona zaciska ręce na kolanach. - Mów. – żądam, a dźwięk odbił się od nagich ścian. Gdyby nie to, że obserwuję ją od wieków, mógłbym przegapić, jak lekko podskakuje słysząc mój ton. Kiedy podnosi głowę, ciężko powiedzieć, czy wystraszyła się mnie, czy coś innego kryje się w jej oczach. - Nie wiem, co chcesz usłyszeć. – ciągle szepcze. Myślę, że będę potrzebował aparatu słuchowego podczas tej rozmowy. - Pomyślmy. Nie przyprowadziłem cię tu, żeby urządzić ci wycieczkę, nie potrzebuję też najnowszych plotek i jestem cholernie pewny, że nie przyprowadziłem cię tu dla 85

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

towarzystwa, więc zostaje nam tylko jedna rzecz. Po pierwsze, wyjaśnisz mi, o co chodzi z twoim mężem, ze szczegółami. – wyrzucam z siebie, a moje rozgoryczenie jest bardzo wyraźne. – później możesz mi wyjaśnić, o co chodziło z tą pieprzoną paczką. Szczegóły, Izzy, to nie jest zabawa i mogę ci powiedzieć, że gdyby Greg mnie o to nie poprosił, to by mnie tu nie było. To trwa sekundę, widzę jak przetwarzała moje słowa. Kilka razy otwiera usta, ale nie wychodzą z nich żadne słowa. I kiedy zaczynam już tracić cierpliwość, odzywa się. - Czy nie może się tym zająć ktoś inny? Czy to musisz być ty? – Mam ochotę ją udusić. Co za gówno, Greg będzie mi wisiał ogromną przysługę. - Skończ z tym dramatem jak z liceum. Nie prosił konkretnie o mnie, żebym wyciągnął cię z tego gówna. Jestem dobry w tym, co robię, Izzy. Locke i Cope też mogliby się tym zająć, ale ja jestem lepszy. Co się dzieje? Zamyka oczy na kilka minut i głęboko oddycha. - Brandon… mój ex, cóż, prawie ex. Nasze małżeństwo było wyzwaniem. Odeszłam od niego ponad dwa lata temu i przeniosłam się tutaj. Nie pozwala mi na rozwód. – Nie muszę długo myśleć, aby wiedzieć, że coś pominęła i to bardzo wiele. - Pozwól, że o coś zapytam, Izzy. Jak oczekujesz, że będę mógł ci pomóc, jeśli nie mówisz mi nic poza tym, że twoje małżeństwo się nie układało? Zdradzał cię, czy co? Miał dosyć waszego idealnego życia? Powiedz mi, bo po prostu nie łapię. To, co zobaczyłem podczas tego tygodnia wydaje się być wszystkim, czego chciałaś. I nie rozumiem, naprawdę nie rozumiem, dlaczego on nie pozwala ci odejść. – Nawet dla mnie zabrzmiało to o wiele bardziej surowo, niż zamierzałem. Byłoby miło, gdybym uzyskał jakąś wskazówkę, która rozjaśniłaby całą sytuację, bo kiedy zalewa się łzami i ucieka w głąb mojego domu jestem całkowicie rozdarty. Zszokowany. Co do diabła? Mrucząc jak idiota idę jej poszukać. Trzydzieści minut później, zawężam obszar poszukiwań. To nie powinno być takie trudne, biorąc pod uwagę, że mam więcej pustych pokoi niż mebli. To jest to, co dostajesz, kupując dom z sześcioma sypialniami, których nie potrzebujesz. Zaglądam do każdego pokoju na parterze i nic, wbiegam na piętro i tam również sprawdzam każde pomieszczenie, ciągle nic. Kiedy przechodzę obok pokoju przy schodach, słyszę cichy płacz. Już raz sprawdziłem ten pokój i nie było jej tam. Używam go, jako przechowalni na akta starych spraw i biorąc pod uwagę, że poza sypialnią, jest to jedyne pomieszczenie, które nie stoi całkowicie puste, nie mogła wybrać lepszej kryjówki. Nareszcie ją znalazłem, wepchniętą pomiędzy dwa rzędy pudeł. Jest całkowicie schowana pomiędzy nimi, zwinięta w ciasny kłębek, z kolanami przyciśniętymi do klatki piersiowej i owiniętymi wokół nich rękami. Kołysze się, porusza w przód i w tył. - Izzy, wyjdź. – próbuję. 86

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Nie słyszę nic poza cichym płaczem. - No już, wychodź stamtąd. - próbuję ponownie. Cisza. - Poważnie, Izzy, jestem za duży, żeby się tam wepchnąć. Wyjdź. – i znowu. Próbuję bez przerwy, przez dziesięć długich minut, ale nic z tego. Mam dość tego gówna. Zaczynam podnosić pudła znajdujące się dookoła niej, torując sobie drogę do jej zwiniętego w kulkę ciała. Kiedy jestem pewny, że jej dosięgnę, wyciągam rękę, łapię ją i podnoszę. Nie spodziewałem się, że odskoczy od mojej wyciągniętej dłoni. Odsuwa się tak daleko, że stoi ciasno przyciśnięta do ściany. Kurczy się jeszcze bardziej i opada z głuchym łoskotem. - Cholera. – Syczę, zanim biorę ją na ręce i zanoszę do swojego pokoju. Zapalam światło przy użyciu łokcia, zanim podchodzę do łóżka i delikatnie układam ją na materacu, głaszcząc ją po włosach. Niezła próba, dziewczynko. - Dobra, Izzy, dość tego. Teraz możemy jeszcze dodać wyjaśnienie tego, co zrobiłaś do naszej listy. Moja cierpliwość się kończy. Rozpływa w powietrzu. Mój nastrój pogarsza się z każdą sekundą, a ona jedynie patrzy na mnie pustymi oczami. Tak, jakby jej tu w ogóle nie było. Po prostu przesuwa spojrzeniem po mojej twarzy. Pomimo tego, jak bardzo jestem wkurzony, nie mogę nic poradzić na to, że chłonę jej widok. Wygląda na przerażoną, ale wyraz jej twarzy sprawia, że jestem jak sparaliżowany, wygląda jakby ktoś kopnął jej szczeniaczka, zabił kota, albo powiedział, że nie dostanie kucyka na gwiazdkę. -Proszę, mów. – Podskakuje, słysząc moją cichą prośbę. Jeszcze przez chwilę analizuje wszystko, zanim zaczyna mówić. Jej ton jest płaski, brzmi tak cicho i bezbronnie. Jej słowa wywołują we mnie dreszcze. - To było trudne, Axel. Tak bardzo trudne. – Odwraca wzrok, skupiając go na czymś w pokoju, zamiast na mnie. – Pierwszy rok był dobry. Dużo pracował, ale to nie było takie złe. Nie chciał, żebym pracowała, powiedział, że jedyne, co muszę robić, to dbać o niego, o dom i o… dzieci. Jak mogłam tego nie widzieć, głupia, załamana Iz, jak mogłam być tak ślepa? Co? Wreszcie odwraca się do mnie, wygląda, jakby była duchem. Wiedziałem, że to nie będzie dobre, jeszcze zanim zaczęła mówić. Muszę zwalczyć potrzebę uderzenia czegoś, sam o to prosiłem. - W drugim roku zaczął się powoli zmieniać. Już nie odwiedzaliśmy dziadków tak często, prosił mnie, żebym została w domu zamiast wyjść z Dee na lunch czy kolację. To były małe rzeczy, na które na początku nie zwracałam uwagi… Zanim zmieniły się w coś dużego. 87

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Parska gorzko, zanim nabiera kolejny haust powietrza. – Nie widziałam Dee już od kilku tygodni, myślę, że to była środa… nie wiem. Miał wrócić później i jedyne, o czym mogłam myśleć, to, że w końcu zobaczę się z Dee. Półgodzinne spotkanie przy kawie z Dee skończyło się rozciętą wargą. Nie myślałam, że zrobił coś złego, wiesz, wydawało mi się, że na to zasłużyłam. Myślę, że Dee zawsze wiedziała, że coś jest nie w porządku. Wpadłam na nią miesiąc później. Błagała, żebym się przed nią otworzyła, ale powiedziałam jej, że wszystko gra. To było niezłe kłamstwo. Gdybym nie czuł przepływającej przez moje ciało krwi, pomyślałbym, że zmieniłem się w kamień. Nie mogę nic powiedzieć, a moje wcześniejsze drwiny uderzają prosto w moją twarz. Zabiję tego skurwiela. - Księżniczko. – Sięgam po jej dłoń, ale przyciska ją mocno do swojego ciała. – Czy to był jedyny raz, kiedy podniósł na ciebie rękę? – Próbuję być delikatny, ale nie da się ukryć wściekłości w moim głosie. - Przez jakiś czas. Przez kilka miesięcy nie było tak źle. Zachowywał się, jakby było mu przykro, a to był wypadek. Nie było źle, aż do naszej trzeciej rocznicy. - Co masz na myśli mówiąc źle, bo nie mogę pojąć, że może być coś dobrego w tym, że mężczyzna dotyka kobiety w taki sposób. Kiedy jej oczy spotkają moje i jedna duża łza spływa po jej policzku już wiem, po prostu wiem. - Nie lituj się nade mną, to nie był twój bałagan. Nie zmusiłeś go, żeby to zrobił. Powinnam była odejść, być silna na tyle, żeby odejść. Nie miałam nikogo, Axel, ale nie myśl, że o tym nie myślałam. Był mądry, odciął mnie od wszystkich. Nie pojechałam nawet na pogrzeb własnej babci, a Pops, też nie czuł się dobrze. Nie chciałam, żeby Dee wiedziała, jak źle ze mną było, utknęłam… zupełnie sama. Ogromny ból uderza we mnie po jej słowach. Powinienem tam być, i jak niedorzeczne to było, nie mogę pozbyć się myśli, że przyczyniłem się do upadku tej dziewczyny. Przez tyle lat nienawidziłem jej, myśląc, że zapomniała o nas i ruszyła dalej, a jej cierpienie zupełnie tu nie pasowało. - Wiesz o mamie i tacie, prawda? – Spogląda na mnie, smutna i załamana, kiedy potwierdzam. Gdy zauważa moje skinienie, kontynuuje – Została mi tylko Dee. Któregoś dnia złapała mnie, gdy byłam sama, robiłam zakupy. To była jedyna rzecz, jaką mogłam robić sama. Zaciągnęła mnie do łazienki i błagała, żebym z nią porozmawiała, żebym od niego odeszła. Zbyłam ją. Kupiła mi komórkę i powiedziała, że mogę do niej zadzwonić, nieważne w dzień czy w nocy, jeśli będę jej potrzebować. Mogłyśmy porozmawiać i wymknąć się na kilka spotkań, ale nie za wiele. Nie mieszkała daleko, więc zawsze mogła przyjechać, gdy udało mi się wyrwać. – zatrzymuje się na chwilę, a ja siedzę i gapię się na nią głupio, cały czas powstrzymując się, żeby nie znaleźć tego skurwiela.

88

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Jesteś pewien, że musimy przez to przechodzić? To nie będzie ładne, Axel. Chcę krzyczeć, że nie, nie chcę tego słuchać. Wszystko byle nie to. – Taa, Izzy, mów dalej. - Okay, - pauza. – Więc, - pauza. Wdech. Wydech. – Kilka lat temu wyszłam, żeby spotkać się z Dee, nic wielkiego, po prostu chciałam ją zobaczyć. Wszystko zaplanowałyśmy. Dzień wcześniej zadzwoniłam do niej z komórki, którą mi dała i powiedziałam, że za nią tęsknię i chcę spędzić z nią trochę czasu. Postawiłam kolację na podgrzewaczu, załatwiłam swoje sprawy i wymknęłam się na spotkanie z Dee. Było by dobrze i o niczym by nie wiedział, gdybym się nie spóźniła. Wszedł do domu zaraz po mnie i myślała, że mi się udało, ale … on wiedział. – Zatrzymuje oczy na moich, jej oczy mają teraz prawie szary kolor, zawsze zmieniały się zgodnie z jej nastrojem… a szary był tym, który lubiłem najmniej. - To była noc, kiedy w końcu zadzwoniłam do niej o pomoc. Nie zdaję sobie sprawy, że wstrzymuję oddech, dopóki moje płuca nie zaczynają boleć. Nie mogę się ruszyć, nie mogę pozwolić sobie na ruch, o mój Boże… - Miałam szczęście, że zemdlałam, bo gra przestała być dla niego zabawna i po raz pierwszy wyszedł, kiedy ze mną skończył. Dee przyjechała i szybko mnie stamtąd wyciągnęła. Nie widziałam go od tamtego dnia. Rozwód zawisł w próżni jakieś pół roku temu. Nie mogę już dłużej tego słuchać. Chcę, żeby to była jakaś bajeczka, a nie jej prawdziwe życie, kiedy myślałem, że była szczęśliwa. Nie dotykanie jej staje się nie do zniesienia. Wyciągam rękę i łapię jej dłoń, zanim może się wyrwać, przesuwając kciukiem po jej miękkiej skórze i patrząc w jej oczy. Jak ciężko było mi tego słuchać, wiem, że jeszcze trudniej było to opowiedzieć. - Nawet nie wiem, co powiedzieć, Księżniczko. Po prostu nie wiem. Zabija mnie myśl, że musiałaś tak żyć, nie przez chwilę, a przez całe lata, Izzy, nigdy bardziej nie chciałem być tam dla ciebie. – Jeszcze zanim kończę mówić, wyrwa swoją dłoń i odsuwa się na drugi koniec łóżka. -Przestań mnie tak nazywać, Axel. Nie idziemy w tamtą stronę. Wyjaśniłam ci, o co chodziło z moim małżeństwem, ale nie idziemy w tamtą stronę. Zostaw to, proszę. – Jej jawna desperacja jest jedyną rzeczą, która powstrzymuje mnie przed kłótnią. Porozmawiamy o tym, ale wiem, że zamknie się przede mną, jeżeli będę ją do tego zmuszał w tej chwili. - Dobra, Izzy, rozumiem. Teraz wytłumacz, o co chodziło z tą paczką. Greg powiedział mi, co to było, ale nie rozumiem, co to ma wspólnego z historią, którą mi opowiedziałaś. Czy wy… mieliście dzieci? – Wiele mnie kosztuje, żeby utrzymać neutralny ton. Myśl, że inny mężczyzna jej dotyka jest wystarczająco zła, ale myśl, że inny mężczyzna uwalnia się w niej, jest nie do zniesienia. Ona była moja. Jest moja. Zawsze będzie tylko moja. 89

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Widzę, że ponownie wznosi swoje mury, odpycha mnie i dokładnie ukrywa swoje emocje. Nie mam pojęcia, co do tego doprowadziło. Mógłbym wetknąć jej metalowy pręt w tyłek i ciągle będzie tak sztywna, jak jest teraz. - Nie mogliśmy mieć dzieci. – mówi cicho i szybko. – To właśnie było to, przypomnienie, że nie mogłam dać mu dziecka. – Zrobione. Powiedziała to w taki sposób, że wiedziałem, że nie ma szans na uzyskanie szczegółów. Muszę przyznać, że nie znam wielu kobiet, które nie byłyby załamane, gdyby wiedziały, że nie mogą mieć dzieci, i wiem, że świat bez szansy na więcej małych Izzy byłby strasznym miejscem. - To pierwszy raz, kiedy się z tobą skontaktował?- pytam, zmieniając temat i notując w pamięci, żeby poprosić Grega o więcej szczegółów. - Nie był pierwszy. Myślę, że ciężko było mu mnie znaleźć. Dopiero niedawno zaczęłam pracować, więc musiał szukać Dee, żeby do mnie dotrzeć. Było kilka telefonów, ale nic strasznego. Do czasu tej paczki. Jest coś, co mi umyka. Nie mogę pozbyć się uczucia, że brakuje dużej części tej układanki. Ten dupek był cicho przez długi czas z wiszącym nad nim widmem rozwodu i nie wykonał żadnego ruchu. Czegoś mi nie mówi, ale mogę się założyć, że bardziej się przede mną nie otworzy. Sprawdzam zegarek i zauważam, że jest już bardzo późno, co tylko podkreśla fakt, że skończyliśmy na dziś. - Musimy pogadać z Gregiem i chłopakami. Muszę sprawdzić system alarmowy w twoim domu, a później ty musisz mi powiedzieć, jak chcesz to rozwiązać. Ale to może poczekać do jutra, jestem pewien, że twoje wcześniejsze przygody nie wpływają dobrze na twoją czujność. Dam ci jakieś ciuchy, możesz skorzystać z łazienki i iść spać. Możemy zwołać chłopaków jutro rano. Jej oczy rozszerzają się w szoku. – Nie będę tu spać. Możesz odwieźć mnie do domu, albo mogę zadzwonić i ktoś po mnie przyjedzie. Chciałeś porozmawiać i zrobiliśmy to. A teraz chcę stąd wyjść. Odrzucenie głowy i śmianie się nie było zapewne najlepszym pomysłem, ale musi być szalona, jeśli myśli, że spuszczę ją z oczu zanim ułożę jakiś sensowny plan. Jeszcze o tym nie wie, ale niedługo staniemy się najlepszymi przyjaciółmi. - Nie kłóć się ze mną. Jest późno i jestem pewien, że wszyscy, do których możesz zadzwonić są już w łóżkach. Jedna noc cię nie zabije, kochanie. To łóżko równie dobrze mogłoby mieć przepaść po środku. Zostanę po swojej stronie, a jutro spróbujemy to wszystko rozwiązać i naprawić cały ten bałagan. Nie wkurzaj mnie, ściągaj ubranie, idź się umyć i spać. – Podchodzę do komody, wyciągam z nie koszulkę i bokserki, rzucam w nią, trafiając prosto w zszokowaną twarz. To wydaje się pokonać wszystko, co ją powstrzymywała. Wstaje z głośnym westchnieniem i pyskując, udaje się do łazienki, i zatrzaskuje drzwi. Czuję jak lata nienawiści do niej powoli się ulatniają.

90

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Nie mogę uciszyć pragnienia, by uczynić ją moją, ciągle to czuję, ale nie mogę zapomnieć, że tak łatwo mnie zostawiła i zapomniała o mnie. Zajmę się jej problemem, a później zajmiemy się nami. Na razie mamy wystarczająco dużo rzeczy, z którymi musimy się zmierzyć, wszystko inne może poczekać. Nie potrafię zdecydować, czy chcę z nami skończyć, czy wszystko naprawić. Czas pokaże, zajmijmy się jedną rzeczą naraz. Wychodzę z pokoju, wyciągam telefon z kieszeni i wybieram numer Grega. Jeden sygnał i ten skubaniec odbiera, jakby tylko na to czekał. Nie wiem, co mam myśleć o ich związku, ale nie jestem zachwycony tym, jak blisko są ze sobą związani. - Wszystko z nią w porządku? – pyta i cholera, brzmi na załamanego. Nie, nie załamany, wydaje się kompletnie zniszczony. - Będzie w porządku, a teraz opowiedz mi o jej ex. Nie wspomniałeś mi o tym, że ją skrzywdził. Nie powiedziałeś nic o tym, jak źle z nią było, Greg. Problematyczny mąż, który nie chce rozwodu, tylko tyle mi powiedziałeś. Czy możesz sobie wyobrazić, co czułem, kiedy dowiedziałem się, że ją bił? - Będziesz zachowywał się jak dupek później, Reid. Jak ona się czuje? - Jeszcze nie skończyliśmy tej rozmowy, słyszysz mnie. Przebiera się, zostaje tu na noc. Spotkanie rodzinne, dupku, jutro rano, u mnie. – powinienem się cieszyć, że ma kogoś, kto się o nią troszczy, ale to zaszło za daleko. Wróciłem i Greg nie będzie już odwalał mojej roboty. - Zostaje tam na noc? Masz tylko jedno łóżko, Reid. Mogę po nią przyjechać i odwieźć do domu. Zostanę z nią do jutra, a później przyjedziemy na zebranie, wtedy wszystko ponownie ocenimy. - Nie. Skończ z tym Greg, będę walczył i nie odpuszczę ci z tym. Słyszę jak głośno wypuszcza powietrze. – Nie podoba mi się to, w żadnym razie. Jeśli namieszasz jej w głowie, to przysięgam na Boga, że cię zabiję. Odsuwam telefon od ucha, przekonany, że źle go usłyszałem. - Nie czas na to, Greg. Mam ważniejsze rzeczy, z którymi muszę się zmierzyć. Jeżeli oczekujesz ode mnie zapewnienia, to słuchaj i zapamiętaj,… nie skrzywdziłbym nawet pojedynczego włosa na jej głowie. Nigdy. - Jeśli wierzysz w to, co mówisz, to jesteś strasznie naiwny, Reid. Gwarantuję ci, że samo przebywanie tam rani ją, bardziej niż myślisz. – Słyszę jak się rozłącza, zostawiając mnie bardziej skołowanego niż byłem.

91

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 11

Gdybym mogła zostać w środku tej luksusowej łazienki, zostałabym. Czułam się jakby moje serce zostało wydarte z ciała i podeptane. Wypatroszone, całkowicie wypatroszone. Wystarczająco ciężkie było mieszkanie przez te lata z Brandonem, ale zrobiłam to i pracowałam tak ciężko, by ruszyć dalej. Przerabiając to jeszcze raz z osobą, która zawsze była w posiadaniu mojego serca, osobą, która jak myślałam, zniknęła na zawsze, ból był niezgłębiony. Nigdy nawet w swoich najdzikszych marzeniach nigdy nie wierzyłam, że Axel powróci do mojego życia. Ciężka męka wynikająca z samej wiedzy, że zawsze żył, ciąży mi najbardziej. Przez głowę przebiegają mi myśli o momentach, kiedy potrzebowałam go u swojego boku. Wszystkie te rzeczy, z którymi musiałam radzić sobie sama. Kiedy zapytał mnie o zdjęcie serce mi stanęło. Właśnie tam pośrodku jego pokoju, właśnie stanęło. Nie łudziłam się, że Axel wrócił i jest mój. Oh, ten statek już odpłynął. Trzymałam się malutkiej nadziei, że może gdzieś tam jest, ale nie mogę zignorować faktu, że mnie zostawił. Zostawił mnie, a kiedy to zrobił, zostawił tez swoje dziecko. Dziecko, którego nie byłam w stanie ochronić. Oczywiście Brandon wiedział jak ciężkie było to dla mnie, nie żeby kiedyś był chętny dzielić mnie z jakimkolwiek dzieckiem, które byśmy stworzyli razem, ale wiedział, dlaczego tak łatwo się zgodziłam na nie posiadanie dzieci. Mojego dziecka już nie było, tak jak jego ojca i to nie było coś, czym chciałabym się z nim podzielić. Nie zasługiwał, by wiedzieć i jeśli jestem szczera z sama sobą, wątpię by go to obchodziło. Po tym wszystkim, skoro z taka łatwością mógł zostawić osobę, której wyznał głęboką miłość, dziecko nie zmieniłoby nic. Robię szybki użytek z łazienki: biorę krótki prysznic, krzywiąc się, gdy gorąca woda opada na moje obolałe sutki. Szybko się suszę i wkładam koszulkę, która pachnie jak Axel: sięga mi ona do samych kolan. Jezu, on nie był taki wielki, kiedy byliśmy dziećmi. Był wysoki, ale nigdy aż tak… postawny. Nawet nie próbuję zakładać jego bokserek, po co skoro tonę w jego koszulce. Przesuwając palcami przez włosy, szybko skanuje kontuar, zaglądam do niektórych szafek w nadziei, że znajdę jakąś szczoteczkę do zębów. Nie znalazłam. Czy to nie cudownie? Pieprzyć to. Ten dupek chciał mnie tutaj, więc równie dobrze mogę użyć jego rzeczy. Po tym jak kończę mycie zębów i udzielanie sobie mentalnego wykładu, wychodzę. Kurwa…kurwa…kurwa. Oto jest. Wchodzący do pokoju, wielki i pyszny. Chcę wyjść, uciec i nigdy nie wrócić. -Która strona? – lekkie drżenie w moim głosie jest prawie niezauważalne, więc mentalnie dopinguję się by utrzymać taką odważną twarz. -Nie obchodzi mnie to. Łóżko to łóżko – i z tym, wchodzi do łazienki i zatrzaskuje za sobą drzwi. 92

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Cóż – zgaduję, że w takim razie to wszystko. Podchodząc do strony najbardziej oddalonej od łazienki, szybko gaszę światła, nurkuje w pościeli i zakopuję się w niej. Oczywiście, ze swoim szczęściem wybrałam stronę, na której on musi spać. Czuję się jakbym zanurzyła się w chmurze pachnącej Axelem. Przez tą odrobinę zapachu, czuję jak wspomnienia do mnie wracają, szybko i agresywnie. Przygryzając wargę tak mocno, jak mogę bez upuszczania krwi, zaciskam oczy. Wykorzystując każde mentalne ćwiczenie, jakie znam, próbuje przeskoczyć przez tą niewidzialną przeszkodę. Przeszłość nie może mnie dotknąć. Jestem silniejsza od tego. Jestem ocalałą. Pieprz się, losie.. pieprz się mocno. Po kilku minutach słuchania prysznicu i moich wewnętrznych rozważań, cały stres z tego tygodnia i wydarzeń z dnia, wreszcie mnie usypia. Niedługo po tym jak łóżko się zapada, uśmiecham się przez sen, bo słyszę cichy szept: - Tęskniłem za tobą…tak cholernie mocno Księżniczko. – Czasami sny nie zawodzą cię, bo to jedna z rzeczy, na które czekasz od dnia, w którym opuścił mnie na zawsze. W moich snach, wszystkie problemy odpływają, ponieważ jestem bezpieczna. Bezpieczna i w ramionach Axela.

*~*~* (Axel)

Wychodzę z łazienki, po spędzeniu tam cholernie dużej ilości czasu pod prysznicem, zapobiegając problemowi, który spowodowała Izzy i prostym staniu tam. Woda wciąż skapuje z mojego torsu znikając, kiedy sięga ręcznika mocno związanego wokół talii. Izzy znowu jest w moim łóżku. Kurwa: ciężar, który zbyt długo spoczywał mi na ramionach, trochę spada. Nie dużo, ale wystarczająco bym odczuł ulgę. Powinienem wiedzieć, że jeśli kiedyś jeszcze wróci do mnie w taki sposób, nie będę w stanie powstrzymać swojego gniewu. Obchodzę łózko i zbliżam się do małej kulki pod pościelą. I oto jest, twarz, która potrafi rzucić mnie na kolana. We śnie wyglądała tak spokojnie, dłonie miała złożone pod policzkiem, a włosy rozsypały się na mojej poduszce. Jak anioł, jak moje Księżniczka. Straciliśmy tak wiele, przegapiliśmy tak wiele czasu. Nawet, jeśli wiedziałem ile zostało nam jeszcze rzeczy do wyjaśnienia i ten mały szczegół przypomniał mi, że jest moja, ja nie potrafię zwalczyć natychmiastowego wzwodu, jaki mnie dopadł. 93

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Znowu czuję się całością. Wiem, że lepiej nie mieć nadziei, ale nic nie mogę poradzić na myśli, że zrobię wszystko by zatrzymać ją przy sobie. Wracając na swoją stronę, zrzucam ręcznik i wchodzę do łóżka. Cicho wzdycha przez sen i to sprawia, że owijam wokół niej ramiona. -Tęskniłem za tobą…tak cholernie mocno, Księżniczko. I z Izzy znowu znajdującą się w moich ramionach, przyciśniętą do mnie tak, że nie ma między nami wolnej przestrzeni, wreszcie zasypiam.

*~*~* (Izzy)

Pierwsza rzeczą, jaką zauważam, kiedy rano zaczynam się budzić to to, jak niewiarygodnie ciepła jestem. Wreszcie Dee posłuchała mnie, kiedy mówiłam jej, że nie możemy mieć ustawionego ogrzewania na najniższa temperaturę. Zagnieżdżam się, trzęsąc się i próbując znaleźć idealne miejsce, które znowu zabierze mnie z powrotem w błogi sen, w którym byłam. To właśnie kręcenie sprawia, że się budzę i to ciepło odpływa ode mnie, pozostawiając mnie zamarłą. Moje wrażliwe piersi pokrywa ogromna dłoń, a miękki oddech łaskocze moją szyję. To ciepło, które sekundę wcześniej kochałam, kopie mnie w tyłek i to dosłownie. Czuję twardość, bardzo nagą ścianę mięśni i siły przy plecach, obejmujące mnie ciasno jak rękawiczka. Próbuję wydostać nogi, ale one są zaplątane z większymi, bardziej owłosionymi. Największym i naprawdę mam na myśli największy, problem, który mam właśnie teraz, to ogromna erekcja szturchająca mnie, umieszczona zaraz przy mojej cipce. A całe to zagnieżdżanie się, całe to szukanie ciepła we śnie, to wszystko sprawiło, że zapałałam pożądaniem. Otwierając jedno oko, rozglądam się po pokoju. Zaczynając od wysokiej komody i kończąc na stosie bielizny leżącej obok. Moja wędrówka dookoła ogromnego pokoju zaczyna się przy wysokiej komodzie, a kończy na stercie prania leżącej na podłodze obok. Najwyraźniej długo nie używanego/opróżnianego. Patrząc w dół na ramie, które przyciska mnie mocno do ciała właściciela, próbuję wymyślić sposób na to, jak mam wydostać się z tego uścisku. On ma rękę wsuniętą pod moją koszulkę, ściskającą moją pierś mocno, jakby to była jego kotwica. Poruszając się, próbuję pozbyć się go naturalnie, ale wszystko, co dostaję to zaciśnięcie się jego dłoni i ramienia i ruch wciskający mnie bardziej w jego ciało.

94

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Pieprzyć moje głupie hormony. Jego twarda erekcja jeszcze bardziej zanurzyła się nawet bardziej między nogi, uderzając w wargi sromowe ostrym dźgnięciem. Sapię z czystej przyjemności. O mój boże. Musze go od siebie odsunąć. Uderzam łokciem w tył, zdobywając chrząknięcie i mocniejszy uścisk. Cholera. To się nazywa szczęście. Moje ciało mówi mi, żebym przestała się wiercić, moje serce mówi mi bym uciekała, a mój rozum siedzi tam ciesząc się papierosem, gdy jego biodra zaczynają się przy mnie poruszać. -Axelu Reidzie, obudź się w tej chwili! – krzyczę – Zabieraj swoja łapę z mojego cycka i odwołaj swojego kutasa, który poszukuje mojej cipki, już ją znalazł, a teraz cofnij się. -Urmmpf… To wszystko, co dostałam. Nic więcej. Znowu mnie przygniótł. Tylko, że tym razem, jako bonus muszę dodać zarost łaskoczący moją szyję i buczenie. Jeśli teraz przez moje ciało ma mokry sen, zabiję go. -AXEL! -Zamknij się Izzy. Próbuję się tym cieszyć. – Nie śpi. Ten dupek nie śpi, a w jego głosie nie pobrzmiewa ani nutka zaspania. Próbuję się odsunąć, ponownie wciskając tyłek na jego penisa i nie będąc zdolną do powstrzymania jęku. Wreszcie po małej walce nóg i zepchnięciu jego ramienia, jestem wreszcie wolna. Zsuwam się na krawędź i zeskakuję z łóżka. Odwracam się, gotowa na przywalenie mu, ale zamieram, moje usta opadają i ślinię się, jestem tego pewna. Doskonałość. Leży na białym prześcieradle, wielki i solidny. Jednym ramieniem przysłania oczy, a drugie spoczywa na idealnie wyrzeźbionym brzuchu. Oba jego ramiona pokrywa tatuaż plemienny, owijając się wokół ramion i z przodu jego klatki piersiowej. Z boku ma anielicę unoszącą swoje dłonie w modlitwie, a jej skrzydła oplatają plecy. Nie wiedzę jej twarzy, ale stąd jestem w stanie powiedzieć, że jest piękna. Moje oczy wędrują w dół i widzą jeszcze więcej tuszu znikającego pod prześcieradłem, które luźno opada na jego biodra. Cienkie prześcieradło nie robi nic by ukryć wybrzuszenie erekcji. Długa, mocna i bardzo pobudzona. Porusza ramionami, a jego jasne szmaragdowe oczy spotykają moje zdziwione. Jeszcze raz przesuwam oczami po jego ciele, zanim odwracam wzrok i spotykam jego pytające spojrzenie. -Jasna cholera, co ci się stało? - chwalę, albo przynajmniej to ma brzmieć jak pochwała, ale bardziej wychodzi mi słaby jęk.

95

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Śmieje się sprawiając, że wszystkie te napięte mięśnie zapraszające do lizania drżą. Tak bardzo chcę je lizać. – Mówisz o tuszu czy o ciele? Trafiłem na zaklęcie wzrostu, urosłem nieznacznie. Pracowałem ciężko, moje ciało jest moim atutem, wiec nie mogę osłabnąć. Tak naprawdę niewiele się zmieniło On musiał sobie żartować. – Nic za bardzo się nie zmieniło? – powtarzam po nim. – Wyglądasz jakbyś przybrał pięćdziesiąt lub więcej funtów samych mięśni, ponieważ nie pamiętam, żebyś wyglądał tak wcześniej. I tak, cóż….tatuaże są zdecydowanie nowe. -Wszystko się zmienia, kiedy z dzieciaka stajesz się mężczyzną, Izzy. To nadal jestem ja. -Nic o tym nie wiem. I masz rację, wszystko się zmienia. Możesz być sobą, ale ja jestem cholernie pewna, że nie jestem taka, jaka byłam wcześniej – zagłębiam się w swoje myśli. – Nie mam nic, co mogłabym na siebie założyć, a chciałabym się przygotować do powrotu do domu. Tak, to powinno zakończyć rozmowę naprawdę szybko. -Tak, unikasz. Rozumiem. Komoda jest tam, weź sobie jakieś dresy i nową koszulkę. Spotkam się z tobą na dole. –jest tak szybki, że nie mam nawet sekundy by odwrócić się, gdy całkowicie zrzuca prześcieradło odkrywające ciało, pozostawiając mnie jeszcze bardziej oniemiałą. Ja nie mogę, nie za wiele się zmieniło. Wygląda na to, że te kilka cali nie przybyło mu tylko we wzroście. Z ciężkimi krokami i napiętym ciałem, podchodzi do szafy i zatrzaskuje drzwi. Podbiegam do komody, a potem wchodzę do łazienki by się ubrać.

*~*~*

Trzydzieści minut później, idę wzdłuż korytarza i schodów, szukając kuchni. To nie powinno być zbyt trudne, ale ten dom jest wielki i sądząc po zapachu, śniadanie się gotuje. Kilka razy źle skręcam i znajduje tylko puste przestrzenie. W zeszłym tygodniu musiał się wprowadzić, bo tu nic nie było. Wychodząc zza rogu, wreszcie wchodzę do kuchni. Axel stoi tuż koło wyspy, przerzucając bekon na drugą stronę, z jajkami już nałożonymi na talerz i sokiem pomarańczowym wypełniającym filiżankę. -Siadaj i jedz. Greg i banda powinni być tu za jakąś godzinę – nie zostawia mi miejsca na żadne argumenty, posyła mi tylko zimne spojrzenie i rzuca mi na talerz trochę bekonu, sam nakładając sobie też trochę jedzenia i opierając się biodrem o wyspę. Siedzimy w taki sposób, w ciszy, kończąc jeść. On nawet na mnie nie patrzy, nie zerka. Powinnam czuć się tym pocieszona, ale skłamałabym mówiąc, że nie przeszkadza mi, że potrafi się od wszystkiego odciąć. Posiadanie go tak blisko siebie, znowu miesza mi w

96

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

głowie. Chcę tylko wpaść w jego ramiona i pozwolić by wszystko ze mnie spłynęło, zapomnieć o świecie. Odchrząkując przełamuję ciszę. – Więc, co teraz? Naprawdę chciałabym wrócić do domu. -Powiedziałem ci zeszłej nocy, razem ze wszystkimi przedyskutujemy, gdzie pójdziesz. Pójdziesz do domu, kiedy wymyślimy, co dalej. Nie traktuje tego lekko, Iz, możemy nie wiedzieć, dlaczego to wysłał, ale to zdecydowanie było z jakiegoś powodu. Moja praca polega na dowiedzeniu się, jaki to był powód i co ma, jeśli ma, na ciebie. -Hmpf – jestem bardziej niż sfrustrowana. Ponad wszystko chcę wrócić do domu i ukryć się przed moimi problemami, przed Axelem. Ostatnią rzeczą, jaką od niego chcę to, by ponownie stał się częścią mojego życia. Mam tylko nadzieję, że Dee i Greg zachowają dla siebie wszystko, co wiedzą, a czego Axel nie wie.

Nadal w ciszy stresuję się, co by się stało gdyby Axel o wszystkim się dowiedział, kiedy słychać trzask drzwi w domu odbija się echo ciężkich kroków. Gdyby ciało Axela nie pozostało takie zrelaksowane, zmartwiłabym się. Musiała przybyć kawaleria. -Yoł, Reid. Gdzie jesteś? – w domu rozlega się głos. -Umieram z głodu, Coop, niech Reid lepiej ma tym razem coś w lodówce – mówi drugi głos. -Za wcześnie na to gówno, moja głowa nadal unosi się od bycia zanurzonym po jaja całą noc w Jasmine, albo to była Jane? Judy? – narzeka trzeci głos. -Dupki, zamknijcie się. – Greg. Ten głos rozpoznam wszędzie. Unoszę wzrok, kiedy Ax wrzuca talerz do zlewu i patrzy twardo w stronę drzwi. Po głosie Grega rozlega się miękkie chichotanie, które zwraca moją uwagę i razem z nim patrzę w stronę dzrwi. Dee? Co ona tutaj robi? Dee wchodzi pierwsza i szybko rusza w moim kierunku, by owinąć ramiona wokół mnie – Wszystko w porządku? -Będzie. Po prostu chcę stąd wyjść. -Wkrótce Iz, musisz zaufać tym facetom. Wiem, że to nie będzie łatwe, ale oni wiedzą, co robią. – szepcze do mojego ucha. -Jak ty się tu znalazłaś? Czy Greg nie zabrał cię zeszłej nocy do domu? Cofa się i potem odwraca wzrok, ale zdążam zauważyć rumieniec, który tańczy na jej twarzy. Co to do cholery znaczy? -Skończyłyście już swoje damskie bzdury? Musimy porozmawiać.

97

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Patrzę w wzburzone, zielone oczy Axa i marszczę brwi. – Pamiętasz to małe przyjęcie przy herbatce było twoim pomysłem. Nie wsadzaj kija w dupę, ponieważ twoje żądania zostały spełnione. Grupa za mną wydaje kilka męskich pomruków, czy z powodu humoru czy szoku, że rzuciłam się z zębami na niedźwiedzia, nie wiem. Patrzę na tą przepełnioną testosteronem bandę, unikając twarzy Grega, ale nie przegapiając jego małego uśmiechu. Coop i Beck robią, co mogą, żeby się nie śmiać, Locke wygląda jakby miał lepsze rzeczy do roboty, ale zauważam radość tańczącą w jego oczach. -Zamknij się, Izzy, to nie jest pieprzona gra. Locke, dowiedziałeś się gdzie jest były? -Tak, w Kalifornii, ma jakiś zjazd biznesowy czy coś takiego. Sekretarka powiedziała mi, ze wyjechał w środę wieczorem ze swoją nową dziewczyną. Nie wydaje się być zainteresowany resztą świata. -Co? – pytam. – Naprawdę, nie może podpisać papierów rozwodowych, ale zapewnia sobie ciepłe łóżko? – nikt mi nie odpowiada, ale znowu odpowiedź nie jest potrzebna. -Coop przejrzałeś jego historię? - kontynuuje Axel -Czyste. Kilka mandatów za parkowanie, to wszystko. Wygląda na to, że miał problemy z bójkami w szkole średniej, ale już nic w collegu. Zadłużenie karty kredytowej wynosi ładne 65K. – patrzy na mnie ze współczuciem, zanim kontynuuje. – Osoby do towarzystwa, trochę hazardu, ale głównie osoby do towarzystwa i kluby ze striptizem. – kontynuuje. To wrzuca mnie do jakiejś pętli. Mimo, że Brandon był dupkiem, zawsze był przy mnie i zawsze kontrolował. Jak mogłam nie wiedzieć, o tej jego stronie? -Beck, masz coś? - pyta Axel, jego ton jest ostrzejszy niż wcześniej. -Nie wiele, gadałem z kilka osobami, które pokopią w jego środowisku, jeśli jest coś więcej, będę o tym wiedział. Co? – O czym wy mówicie? – kieruje swoje pytanie do Becka, zakładając, że szansa na uzyskanie odpowiedzi, u niego będzie większa. -Nic, cukiereczku, nic, o co ty musiałabyś się martwić – na twarzy ma uśmiech, ale to nie maskuje poważnej postawy. -O, nie. To jest moje życie i nie chcę by coś przede mną ukrywano. Nie spodziewaj się, że to oleję. – mój temperament zaczyna rosnąć i chociaż znam tych mężczyzn dobrze, nie mogę znieść nie wiedzy i nie posiadania, choć odrobiny kontroli. -Izzy, spójrz na mnie – mówi Axel. – Zaufaj mi, że zajmę się tym. Nie będę zwalał na ciebie ciężaru niepotrzebnych problemów. Ale też obiecuję, że najważniejsze informacje będą ci przekazane.

98

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-NIE, Axel. Chcesz żebym bez niczego pozwoliła ci grać rycerza na biały koniu? Kurwa, już jest za późno na to gówno. Jedynym powodem, przez który tutaj jestem to dlatego, że TY nie chciałeś wczorajszej nocy zabrać mnie do domu. Nie jestem głupia i wiem, że tylko ty wymyślisz jak wydostać się z tej sytuacji, ale nie jestem też ślepa. Chcę znać każdy wasz cholerny krok, albo będę próbowała dowiedzieć się tego sama! – zmniejszam dystans między nami, uderzając palcem w jego tors z taką siłą, z jaką można wyrzucić małe dźgnięcie. Pocierając pierś i robiąc krok w tył mówi: - Jezu Chryste, jesteś jak ból w dupie. Beck sprawdza kilku miejscowych policjantów, by zobaczyć czy wiedzą coś o Brandonie. Nie masz się, o co martwić. Ciągniemy tylko za kilka sznurków i prosimy lokalnych gliniarzy by mieli oko na to, co się dzieje. -A co spodziewacie się znaleźć? – pytam, nie pewna, czy podoba mi się to, dokąd to zmierza. -Jeszcze nie jesteśmy pewni, z pieniędzmi i kobietami według mnie kryją się narkotyki albo przynajmniej coś w tym stylu. Chcę mieć w ręku każdego asa zanim pójdę pogadać sobie z tym skurwysynem. -O czym ty do diabła mówisz? Dlaczego miałbyś z nim rozmawiać? - Dee sięga i chwyta moją dłoń. Po raz pierwszy odkąd zaczęła się rozmowa, przypominam sobie, że ona tu jest. -Chcesz rozwodu i chcesz żeby zostawił cię w spokoju? Bardzo proste. -Nie sądzę. To zadanie moich prawników, nie twoje – ostatnią rzeczą, jaką chce to Brandon i Axel przebywający w tym samym pomieszczeniu. Kiedy Brandon i ja zaczęliśmy się umawiać, miałam kilka zdjęć Axela, może teraz wygląda on trochę inaczej, ale nie długo zajmie Brandonowi uświadomienie sobie, kim on jest, a to nie skończyłoby się dobrze. -Zobaczymy Izzy. Odpuść na razie – posyła mi kolejne twarde spojrzenie, zanim mnie mija i odwraca się by spojrzeć na grupę stojącą w kuchni. -Greg, opowiedz mi o systemie bezpieczeństwa założonym w jej domu. -Pełny system z każda aktualizacją. Do jej domu nie dostanie się nikt niepowołany, kiedy włączy ta cholerną rzecz. – ostatnia część powiedziana ze zwyczajową frustracją, jako przypomnienie, że nigdy nie pamiętam o tym, by włączyć ten cholerny alarm, kiedy jestem w domu. -Cholera, spójrz na mnie Izzy. – znowu patrzę mu w oczy. – Odpuszczę teraz, tylko dlatego, że to gówno właśnie się zaczęło, ale od teraz masz włączać alarm. Kiedy wychodzisz, kiedy przychodzisz, i kiedy tam jesteś w pełnym uzbrojeniu. Żadnych pytań. -Obojętnie… - mamroczę. Wiem, że ma rację, ale to nie znaczy, że muszę się z tym pogodzić. Rozmowa ciągnie się przy mnie: Axel wydaje więcej dyspozycji, a potem gadają o następnym kroku, który sprawi, ze Brandon zniknie z mojego życia. Uzgadniają, że muszę mocniej naciskać na rozwód i sprawdzić, czy to nie zakończy naszego kontaktu. Mam naciskać tak

99

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

mocno jak tylko dam radę, żeby to popchnęło całą sprawę dalej. Wreszcie, Axel mówi, że ktoś osobiście musi porozmawiać z Brandonem na temat podpisania papierów. -Nie, to się nie stanie – mówię, przerywając Beckowi, który właśnie odpowiadał Axelowi. – Niech prawnicy sobie z tym poradzą. Nie proszę o nic, chcę tylko jego podpisu. -Dziecinko, nie podpisał papierów przez sześć miesięcy, co sprawia, że myślisz, iż obudzi się po prostu pewnego ranka i z góry je podpisze? – pyta Greg. -Zamknij się, Greg – pluje na niego. Wzdryga się, ale zaraz odzyskuje fason. -Mówię serio, Axel, nie będziesz z nim rozmawiał – patrzę na niego dopóki nie przełamuje kontaktu spojrzeniem na Maddoxa. -Dobra – parska i nadal patrząc na Maddoxa mówi – zabukuj bilet i odwiedź tego dupka, zdobądź cholerny podpis. Weź ze sobą Coopa i zrób, co musisz. – patrzy z powrotem na mnie i aroganckim tonem pyta. – Czy teraz jest dobrze, Księżniczko? -Nienawidzę cię – parskam na niego, wywołując śmiech. Boże to będzie koszmar. Patrzę na Dee i macham ręką, czas dowiedzieć się, co ona tu robi. - No …gadaj – szepczę jej do ucha. -Nie ma nic do gadania. – mówi z jasnym rumieniem na policzkach. – Beck i ja mieliśmy wczoraj trochę zabawy, to nie wielka sprawa. Wiedziałam! – Oh, porozmawiamy o tym później. Nie mogę uwierzyć, Dee! Czy ty w ogóle cokolwiek o nim wiesz? -Daj spokój, Iz, to było tylko trochę zabawy – to się nie powtórzy, on jest jednym z tych antyzwiązkowych facetów. Dla mnie spoko, i tak chciałam tylko kogoś, kto pomoże pozbyć mi się stresu. A ty musisz pozwolić tym facetom działać. Oni nie są wrogami, Izzy. Proszę pozwól wykonywać im ich robotę – wypuszcza zirytowana oddech zanim wraca do grupy, rzucając kilka sugestii. Co do diabła się dzieje?

100

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 12

Minęły już dwa miesiące, odkąd Axel wtargnął do salonu tatuażu. Dwa miesiące jego wiszenia nade mną i rzucania mi prosto w twarz swoich bzdurnych wymagań. Mam już tego dość, wkurwia mnie każdego jednego dnia. Z Brandonem nic więcej się nie stało, a ogromnym szokiem był fakt, że w piątek rano dostaliśmy telefon, że podpisał papiery. Oficjalnie byłam kobieta rozwiedzioną/rozwódką. Wreszcie. Maddox i Zeke, albo „Locke i Coop”, jeśli zapytasz mężczyzn, wrócili z wizyty u Brandona w poniedziałek. Wrócili i powiedzieli, że nie było żadnych problemów i Brandon wydawał się na tyle miły, że zgodził się podpisać potrzebne papiery. Zgodził się? Co za żart. Nie wiem, co zrobili, by go do tego popchnąć, ale jestem zachwycona tym, że to koniec. Maddox i Beck już na stałe wpasowali się do domu mojego i Dee. Beck jest tutaj z oczywistych powodów i wszystkie one zaczynają się i kończą na Dee. Nieco to bezwstydne. Maddox i ja nawiązaliśmy dziwna przyjaźń. Jestem w stanie powiedzieć, że nie dopuszcza do siebie często ludzi, ale z jakiegoś powodu pozwolił mi ominąć swoją stoicką postawę i z jakiegoś powodu potrzebował tej przyjaźni tak bardzo jak ja. Zaczynałam uczyć się wszystkich jego nastrojów, a on był w stanie powiedzieć, kiedy potrzebuję dobrego uspokojenia. Najważniejsze, że jest dobrym przyjacielem i wspaniałym rozproszeniem. Dodatkowo, mając go przy sobie, jako „opiekuna/obrońcę” to dobra wymówka na to, że nie potrzebuję w pobliżu Axela. Greg i ja nie rozmawialiśmy za wiele od jego udziału w „uprowadzeniu przez Axela”: tęsknię za nim, ale nie jestem w stanie być z nim, w tym samym pokoju bez wyrzucania mu w twarz gówna. On, spośród wszystkich, wiedział, dlaczego unikam Axela, ale zdecydował się wziąć sprawy we własne ręce. Głęboko w sobie wiedziałam, że chciał dobrze, ale nie byłam gotowa zapomnieć, z jaką łatwością się ode mnie odwrócił. Posiadanie w pobliżu Maddoxa to kolejny plus, jeśli chodzi o Grega: Maddox nie dogaduje się dobrze z innymi, nawet ze swoimi „braćmi”. Jeśli się smucę, Maddox zmienia się w grizzly. Byłam tak przyzwyczajona do posiadania tylko Grega i Dee, że posiadanie kolejnej osoby, której mogę ufać jest pokrzepiające. Jest sobota rano i w Georgii listopad jest w pełni sił, więc mamy zimne, deszczowe dni. Dzwonię do Maddoxa, by zobaczyć czy chce przyjść i obejrzeć jakiś mecz futbolowy, wypić jakieś piwo i poświętować moją nowoodkryte singielstwo. Dee już była w sklepie i kupiła tort, serpentyny i cholerne balony. Myślę, że ona jest bardziej podekscytowana niż ja. Axel

101

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

nie odzywał się od początku tygodnia, kiedy zadzwoniłby przekazać mi, że będzie poza miastem i żebym dała mu znać, jeżeli coś się stanie. Nie ma mowy bym to zrobiła. Maddox pokazał się wczesnym popołudniem z jednym ze swoich rzadkich uśmiechów. Dee pozwoliła mu wejść i nie marnując czasu, podszedł do mnie, by mi pogratulować. -Hej dziewczyno, szczęśliwa? - zostaw to jemu, te trzy słowa spowodowały, że do oczu nadeszły mi łzy. -O. Mój. Boże. - mówię między szlochem. – To koniec, Mad. Możesz w to uwierzyć? Osiem lat mojego życia, zakończyło się tylko jednym podpisem. Wolność, wiesz jak długo modliłam się o wolność od Brandona? -Tak, rozumiem dziewczyno. Żadnych więcej zmartwień – owija silne ramiona wokół mnie i pozwala mi się wypłakać. Są to łzy ulgi, radości i może szoku. Nie wiem jak długo po prostu tak siedzimy, słowa nie są potrzebne, ponieważ on je właśnie dostał, on wie, że muszę się wypłakać w celu ruszenia dalej i całkowitego pochowania bólu, spowodowanego przez to małżeństwo. Po tym jak przestaje używać jego ramienia, jako chusteczki, patrzę do góry i spotykam jego zazwyczaj pustą twarz, spodziewając się znaleźć zirytowanie, ale zamiast tego dostaję uśmiech zanim odrzuca swoją głowę do tyłu i wybucha śmiechem. To kolejna chwila Maddoxa, która nie zdarza się często. -Dziewczyno, wyglądasz jak topielec szopa. Całe to gówno, które wy laski nakładacie na twarz, jest rozmazane po twojej twarzy. Idź się umyć zanim zostanę zmuszony zadzwonić do schroniska by przyszli skontrolować twój tyłek. Rzucam poduszą z kanapy w jego twarz zanim opuszczam salon i idę się umyć. Słyszę jak włącza telewizor i odgłosy gry, przełamując cisze panującą w domu. Wchodząc na korytarz prawie wyskakuję ze swojej skóry, kiedy prawie zderzam się z Dee. -On naprawdę jest miękki pod swoją postawą nie dotykaj mnie, prawda? – pyta. -Nie pozwól mu usłyszeć jak to mówisz, ale tak, był wspaniały przez te ostatnie kilka tygodni. -Jestem szczęśliwa słysząc to. Wiem, że byłam mało obecna przy tobie, ale wiesz, że tu jestem gdybyś mnie potrzebowała – wygląda na winną i nawet, jeśli wiem, że chce dobrze, to łamie mi serce. -Dee, nie waż się czuć źle z powodu, że masz swoje własne życie. Czuję się dobrze, naprawdę dobrze i nie byłam sama. Mad był w pobliżu i Coop czasami przychodził, dodatkowo ty jesteś tutaj… nawet, jeśli to obejmuje zaszywanie się w pokoju z Beckiem i trzęsienie ścianami – odchodzę zostawiając ją czerwoną na twarzy, ale śmiejącą się. -Kocham cię, głupia zołzo – krzyczy za mną.

102

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Alarm zapikał kilka razy kiedy byłam w łazience myjąc się, sygnalizując, że ktoś otworzył i zamknął frontowe drzwi kilka razy. Zakładając, że to jest albo Beck albo Coop, po prostu to olałam i kontynuowałam przygotowywanie się. Zrzuciłam swoje spodnie do jogi i podkoszulek, zamieniając je na znoszone jeansy i moją ulubiona koszulkę z logo Uniwersytetu w Georgii: jest to niezbędny element każdego fana Georgii, podczas oglądania meczu. Moja twarz jest już czysta od czarnych śladów pod oczami i śladów łez na policzkach. Związuje włosy w wysoki kucyk, kiedy głęboki głos odchrząkuje za mnie, powodując, że podskakuję. -Dziecinko, proszę, możemy porozmawiać? -Nie, jeśli próbujesz ściągnąć mnie na ziemię, Greg. Dzisiaj nie jest odpowiedni dzień na robienie tego, świętujemy. -Izzy, wiesz jak bardzo bolało usłyszenie od Locke, że ten dupek wreszcie podpisał papiery rozwodowe? On znał cię kilka miesięcy i jemu powiedziałaś najpierw? Byłem przy tobie, podczas każdego kroku, a ty nawet do mnie nie zadzwoniłaś. -Dobra, chcesz to robić, w porządku. Jestem wkurzona, Greg. Za moimi plecami zadzwoniłeś do niego i nie tylko zadzwoniłeś, ale też rzuciłeś cholerna flarę i wskazałeś mu, gdzie ma mnie szukać. Jak mogłeś? Jak kurwa mogłeś do zrobić? Pochyla swoją głowę i wzdycha. – Wiesz jak to jest siedzieć i obserwować jak ktoś, kogo kochasz zamyka się w sobie? Znowu wchodziłaś w ten cholerny dół, w którym byłaś wcześniej. Nie myśl, że przyszło mi to lekko, Izzy. Ani przez sekundę nie czułem by było łatwo. Unikałaś rozmowy na ten temat i z Dee i ze mną i robiłaś wszystko by się zająć tak, byś nie musiała radzić sobie ze swoim życiem. Martwiliśmy się, nie tylko o to, co może wymyślić Brandon, ale bardziej o to jak sobie poradzisz z tym, że Axel znowu się pojawił. Nie myśl sobie, że nie znam prawdziwego powodu, przez który uciekasz. I ty wiesz równie dobrze jak ja, że gdybym cię nie zmusił do spotkania, uciekałabyś do dnia dzisiejszego. -To nie była twoja decyzja do podjęcia, G. Była moja i przez zmuszanie mnie do podania ręki, odebrałeś mi moją kontrolę, jedyną rzecz, którą w życiu wywalczyłam. Jakby tego było mało, napuściłeś go na mnie. Po prostu nie wiem, czy mogę o tym tak łatwo zapomnieć. Mogę ci wybaczyć, ponieważ nawet piekielnie wkurzona wiem, że nie chciałeś mnie zranić, ale wiedziałeś, do kurwy nędzy, wiedziałeś jak ciężkie to dla mnie będzie. Chciałam się spotkać na swoich warunkach, kiedy będę gotowa – ciężko jest utrzymać z nim kontakt wzrokowy, ponieważ zaczyna chodzić po moim pokoju. To pewny znak, że Greg jest sfrustrowany i zmartwiony. -Przepraszam, kurwa przepraszam, nie wiem, co jeszcze powiedzieć. Jesteś moją rodziną i gdybym miał szansę zrobiłbym to jeszcze raz, jeśli to byłoby to najlepsze posunięcie mające ci pomóc. Poza tym, to gówno z Brandon było naprawdę popierzone i potrzebowałaś pomocy z każdej strony, jaką byliśmy w stanie zdobyć. Jedyną rzeczą, jakiej żałuję to zasmucenie cię.

103

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Nienawidzę kłócić się z Gregiem. To jest najgorsze i szczerze mówiąc, nie posiadanie go przy sobie jest ciężkie. On jest moją skałą, Maddox staje się kimś równie ważnym, ale nikt nie zastąpi tego, co znaczył dla mnie Greg. -Rozumiem to, naprawdę. To boli, ale widzę, co masz na myśli – poddaję się i idę w jego otwarte ramiona. – Koniec kłótni, dobrze? Ale nie rób, już czegoś takiego. -W porządku, żadnych więcej kłótni dziecinko. -No dalej, zaraz powinno zacząć się wprowadzanie piłki w grę i jeśli przez ciebie je przegapię, będziesz oglądał mecz z kimś innym. Śmiejąc się podąża za mną, prawie wpadając na mnie, kiedy wchodzę do salony i zamieram. -Co do biała tu robisz? – pytam mężczyznę odpoczywającego na mojej kanapie z nogami opartymi na stoliku i piwem w dłoni. -Cóż, dzień dobry Księżniczko. Coop zadzwonił, powiedział, że będzie tutaj oglądał mecz z Lockiem, więc dołączyłem. Nie pomyślałem, że będziesz miała coś przeciwko – pewny siebie, arogancki dupek. Po prostu wyzywa mnie bym skopała mu tyłek. -Jesteś kutasem, wiesz o tym Axelu Reidzie? Zamknij się i zdejmij nogi z mojego stolika – skopuję jego nogi, kiedy go mijam, dostając tylko głęboki śmiech zanim z powrotem je zakłada na stolik – zdejmij je dupku. – mamrocze pod nosem, gdy idę do kuchni by przynieść jedzeni i piwo. Coop i Maddox stoją przy wyspie, kiedy wchodzę. Od Maddoxa dostaję małe parsknięcie, zanim podchodzę do Coopa i uderzam go w bok głowy – dupek, nie zapraszaj go tu więcej. Maddox wybucha śmiechem, zanim chwyta tacę z taco i idzie do salonu. – Dziewczyno, on prawdopodobnie nawet tego nie poczuł. -Zamknij się, mad – uśmiecham się na jego odpowiedź, zanim w stronę Coopa rzucam: Kretyn. Chwytam chrupki i kilka piw, zanim wchodzę z powrotem do salonu, akurat w momencie wykopu. Dee i Beck siedzą razem pod ścianą, Greg i Coop zajęli fotele, zostawiając Maddoxa i Axela siedzących na kanapie z wolnym miejscem pomiędzy nimi. – Musisz sobie żartować, siadaj na podłodze dupku – próbuję posłać Axelowi wredne, twarde spojrzenie, którym zawsze wszystkich zaszczyca Maddox. -Wyglądasz jakbyś chciała się wysrać Księżniczko. Nie gryzę, dopóki nie będziesz tego chciała – złośliwy arogancki uśmiech pojawia się na jego ustach, a pewność siebie błyszczy w jego szmaragdowych oczach. Tez mogę grać w tą grę, mogę zachowywać się jakby przebywanie w jednym pokoju z tym przystojniakiem nie rozrywało mnie na kawałki. To jest łatwe, prawda?

104

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Nie wiesz, że wolę teraz mocno i ostro, Axel? Ale ty zachowaj zęby i wszystko inne dla siebie. Wyraz jego twarzy jest jasny, żadnego więcej męskiego ego i dumy. Nie, nie miałam zamiaru pozwolić mu uzyskać nade mną przewagi. Dee i Beck są zbytnio zajęci sobą by zauważyć napięcie w pokoju. Greg wygląda na zaniepokojonego, Coop jakby zaraz miał się roześmiać, a Maddox patrzy w telewizor, ale widzę, że chce się odezwać. Ja po prostu siadam tak blisko Maddoxa jak mogę, bez pakowania się na jego kolana i ignoruję Axela tak długo jak mogę. *** Dzwonek do drzwi dzwoni, kiedy jesteśmy w trakcie oglądania trzeciej rundy. Macham do Dee i kieruję się do drzwi, zauważając, że jest trochę zbyt późno na bycie tak trzeźwą jak jestem ja. Wypijałam piwo za piwem przez ostatnia godzinę, nie jedząc, ponieważ nadal nie jestem w stanie wytrzymać tego, że Axel przebywa w moim domu. Wychodząc z salonu i przechodząc przez mały przedpokój, słyszę głośnie śmiechy i męskie chrząknięcia spowodowane kolejnym przyłożeniem, gdy docieram do drzwi. Jest lepiej niż dobrze. Otwierając drzwi, piwo wypełnia mój umysł, gdy rejestruję, kto stoi na moim ganku. Kiedy to robię, moją pierwsza reakcją jest zatrzaśnięcie drzwi i przeklnięcie się, za niesprawdzenie przez wizjer, kto przyszedł, a kiedy już zamykam drzwi napotykają one na opór stopy. Zanim jestem w ogóle w stanie krzyknąć, sięga i wyciąga mnie na zewnątrz, zamyka drzwi i popycha mnie do tyłu. Moje plecy uderzają w drzwi, mocno, powodując, że wypuszczam z ust mały jęk bólu. Zaciska dłoń wokół mojej szyi i ściska, odcinając mi dopływ powietrza i zatrzymując krzyk wołania o pomoc. -Witaj, Isabelle. Myślisz, że możesz pozbyć się mnie tak łatwo? Spójrz, co twój chłopak zrobił mi z twarzą! Jego nos jest obandażowany przy nasadzie, trzymając złączone kości razem. Oczy są podbite, a usta przecięte w kąciku. Gdybym nie była tak przerażona, uśmiechnęłabym się, Brandon wreszcie zasmakował swojego własnego lekarstwa. -Myślisz, że nie wiem, kim on jest, Isabelle? Mówiłaś o nim wystarczająco dużo bym wiedział dokładnie, kim jest, gdy tylko otworzę drzwi. Myślisz, że mnie zastraszysz? Powiesz mojemu ojcu i wspólnikom o moich dodatkowych zajęciach? Nie sądzę, Izabelle. I jeśli wiesz co jest dla ciebie dobre, odwołasz te przeklęte zwierzęta węszące wokół moich spraw. Podpisałem papiery, ale słuchaj mnie, zawsze będziesz moja. Zawołaj ich teraz. – wygląda na wściekle szalonego, jest tak blisko mnie, że każde ze słów, które wypluwa uderza mnie bezpośrednio w twarz. Nie mam pojęcia, o czym on gada. – Odpowiedz mi suko, powiesz im, żeby zostawili mnie w spokoju, rozumiesz? – ponownie pcha mnie na drzwi, opluwając. Wbijam paznokcie w jego dłoń próbując rozluźnić jego uścisk czuję, że moje płuca płona żądając tlenu. Moje paznokcie wbijają się w jego dłoń i nadgarstek, desperacko próbując zdobyć odrobinę powietrza. Mój brak oddechu zawsze był znakiem Brandona, jego gniew zmusza go do pewnych reakcji. Mój obraz zaciemnia się przy krawędziach, ale nie przed tym 105

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

jak widzę, że cofa rękę, a potem uderza z całej siły pięścią w moją twarz. Moja głowa uderza we framugę drzwi, posyłając do brzucha kolejną falę bólu. Uwalnia moja szyję i rzuca mnie na ganek, stając nad moim ciałem, z nogami po obu stronach mojego brzucha. Pochyla się do przodu i szepcze do mojego ucha – Będziemy w kontakcie, Isabelle, ale powiesz tym skurwysynom by przestali wokół mnie węszyć i zadawać pytania. Zrobiłem to, co kazał mi twój chłopak i podpisałem papiery, ale nie potrzebuję ich by udowodnić, do kogo należysz. Kurwa słyszysz mnie, suko? Jesteś moja. Zabiję go, jeśli cię dotknie, rozumiesz? Będę miał cię na oku, Isabelle. – jeszcze raz uderza mnie w prawe oko, a ja wreszcie uwalniam krzyk, który utknął mi w gardle. Potem już go nie ma. Ból w ciele powstrzymuje mnie od wmówienia sobie, że to był tylko sen. Czuję ich, ze swojej pozycji na podłodze werandy, czuję ich biegnących w domu. Frontowe drzwi otwierają się i silne dłonie unoszą mnie w górę. Mrugam z bólu, kiedy plecy spotykają się z silnymi ramionami. -Co jest kurwa! – Greg, tak myślę, mówi z miejsca gdzieś za moimi plecami. -O mój boże, Izzy! Ona krwawi, o boże! - krzyczy Dee z tego samego miejsca. Mój obraz jest zamazany, jestem w stanie tylko powiedzieć, że osoba trzymająca mnie jest płci męskiej. Gdybym nie poczuła zapachu cynamonu nie wiedziałabym, że to Axel trzyma mnie tak czule. -Coop, Locke znajdzie tego skurwysyna zanim odjedzie. – mówi, jego ton brzmi śmiertelnie. – Niech ktoś zadzwoni po cholerna policję, teraz! Księżniczko, jesteś gdzieś jeszcze ranna oprócz głowy? -Szyja – sapię – plecy – świszczę – to był…Brandon…był tutaj – nie widzę jego wyrazu twarzy, moje prawe oko pulsuje z bólu i spuchło tak bardzo, że się zamknęło. Nie mogę nawet otworzyć lewego oka, ponieważ ruch powoduje większy ból, który wybucha w mojej czaszce jak błyskawica. Później, czuję jak coś ciepłego spływa w dół mojego karku. Na wspomnienie Brandona ramiona wokół mnie zacisnęły się jeszcze bardziej. To nie coś, co spodziewałby się usłyszeć. Ale potem znowu, nie planował też, że sobotnie oglądanie meczu zmieni się w bałagan. -Masz, potrzymaj to – mówi Greg, przysuwając do tyłu mojej głowy coś. Axel dostosowuje pozycję do mnie, czuję jak wchodzi do domu, przez salon. Słyszę dźwięk osób poruszających się po pokoju. Axel siada na kanapie, ale nie wypuszcza mnie, -Usiądź Księżniczko, spojrzymy na twoje plecy, dobrze? Pomaga pochylić mi się do przodu, a potem czuję jak ciepłe dłonie unoszą moją koszulkę do góry. -Kurwa! – krzyczy Greg – jak to się kurwa stało! Masz obrzęk na całej długości kręgosłupa, Iz! 106

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Nie odpowiadam, ponieważ to naprawdę nie ma sensu, myślę ze to dosyć oczywiste jak zdobyłam ten obrzęk. Słyszę pojawienie się syren, sprawiających, że przybliżam się do bezpiecznych ramiona Axela. To stało się akurat wtedy, kiedy myślałam, że jestem już wolna, co to za cholerny żart…. Zaczynałam myśleć, że już nigdy nie uwolnię się od Brandona. Dee prowadzi oficerów policji i medyków do salonu, słyszę Grega rozmawiającego przyciszonym tonem z Maddoxem gdzieś na boku. Nie jestem w stanie powiedzieć gdzie, kto się znajduje, ale nie śpieszę się by otworzyć oczy i sprawdzić. -Proszę pani – nowy głos dołącza do grupy – może pani otworzyć oczy? – Axel przesuwa się i odsuwa mnie od swojego ciepła, układając moje ciało w sposób, który pozwala nowej osobie na dotknięcie mojej twarzy. Natychmiast znowu wtulam się w jego ciało. -Ciii, Izzy, pozwól mu na siebie spojrzeć– jego ciepły oddech łaskocze moje ucho, a ramię zaciska się wokół mnie przypominając mi, że tutaj jest i że jestem bezpieczna. Jego głowa odwraca się od mojego ucha i zwraca się do nowego głosu. – Nie jestem pewien czy ona jest w stanie otworzyć bezboleśnie oczy. Próbowała zaraz po tym jak ją tutaj przyniosłem, ale natychmiast je zamknęła. Od tamtej pory ich nie otworzyła. Jej oddech jest chrapliwy, a głos wydawał się zachrypnięty, kiedy była w stanie się odzywać. Ale od tamtej pory się nie odzywała. Jej plecy to jeden wielki siniak od kości ogonowej do łopatek. Nie byłem w stanie dobrze mu się przyjrzeć. Ma uszkodzoną szyję, a źródłem krwawienia jest tył jej głowy, ale temu też się dobrze nie przyjrzałem – musiał mówić do sanitariuszy, ponieważ kiedy skończył, poczułam miękkie dłonie w rękawiczkach dotykające mojej twarzy, szyi i gardła. -Proszę pani, musi pani powoli pochylić się odrobinę do przodu bym mógł spojrzeć na twoje plecy i tył głowy i dać mi znać, kiedy poczuje jakby… - nie ma szansy skończyć, bo opróżniam swój żołądek na podłogę. -Dobrze, wszystko jest dobrze. Czujesz jeszcze mdłości? -T-tak – odpowiadam, znowu nie rozpoznając swojego głosu. Brzmię jakbym kilka ostatnie godzin spędziła krzycząc. -Uderzyłaś się w głowę? -Nie…tak – szepczę w odpowiedzi. – Nie pamiętam, zostałam popchnięta na framugę drzwi, zanim złapał mnie za szyję, nic po tym nie pamiętam. -W porządku, sprawdźmy cię tutaj, dobrze? – jego lekkie dłonie spędzają kilka minut badając ciśnienie mojej krwi, a potem kontynuują uciskanie i sprawdzanie mojej wrażliwej skóry, zarabiając kilka syknięć z bólu i warknięcie od Axela. Znowu pochylają mnie do przodu, rozsuwając włosy i sprawdzając źródło krwawienia, a potem sprawdzając moje plecy. -Proszę pana, nie mogę być pewny czy nic jej nie jest bez wzięcia jej do szpitala, ale założę się bez sprawdzania, że rana głowy wymaga założenia szwów, jej plecy też są problemem, ale

107

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

tez znowu nie mogę gwarantować, że wyrządzona szkoda jest tylko powierzchowna: nie liczyłem nawet urazów na twarzy. Radziłbym zrobić wycieczkę do szpitala. -W porządku, ale ja ją zawiozę. Nie spuszczę jej teraz z oka – nawet ja mogę powiedzieć po jego tonie, że nie ugnie się w tej sprawie. Biedny facet próbujący wykonać swoją robotę próbuje wyjaśnić mu, że będę całkowicie bezpieczna jadąc karetką, ale to nie ma sensu. Przemawia Axel i cała jego upartość i dzisiaj będzie możliwy tylko jeden sposób, zawiezienia mnie do szpitala. Niechętnie, przestaje protestować i prosi Axela by ten podpisał oświadczenie, że dalsze leczenie przez sanitariuszy jest niepotrzebne. Oczyszcza moja twarz i bandażuje mi plecy mówiąc Axelowi, że musi asekurować moją głowę dopóki nie dotrę do szpitala. Dostaję kilka paczek lodu i przytrzymuje jedna przy prawym oku, a kolejną przy obolałej szyi. Po tym, gdy zrobił, co tylko mógł, sanitariusz odchodzi. Zaraz po tym zaczynam się kiwać, słuchając głosów wokół mnie wyjaśniających jak doszło do tego, że skończyłam leżąc na ganku. Próbuję odpowiedzieć na pytanie funkcjonariuszy, ale mój senny i zdezorientowany umysł ciągnie mnie w dół. Axel budzi mnie kilka razy i jestem w stanie powiedzieć im, kto mnie zaatakował, ale po ponownym zaśnięciu, słabo słyszę jak axel mówi im, by spotkali się z nami w szpitalu, jeśli mieliby kolejne pytania. W jego spokojny i silny głos, słyszę małe drżenie strachu. On chwyta mnie w ramiona i zaczyna wstawać. Potem słyszę jak mówi komuś, by przyprowadził ciężarówkę i zawiózł go do szpitala. Pozwalam by bezpieczeństwo jego silnych ramion i pocieszający zapach, który kojarzy mi się jedynie z Axelem, odprowadził mnie w ciemność.

Budzi mnie denerwujący, pikający dźwięk i mdłości wywołane środkiem antyseptycznym i środkami czystości. Śmierć, zawsze myślałam, że szpital pachnie jak śmierć. To zapach, którego nigdy nie zapominasz i taki, którego zawsze nienawidzisz. Próbuję otworzyć oczy, ale nie słuchają moich rozkazów. Próbuje otworzyć usta i zażądać odpowiedzi, ale nic się z nich nie wydostaje. Jest tak jakby moje ciało, zdecydowało się udawać martwe. -Lekarz powiedział, że nie masz żadnych wewnętrznych obrażeń, tylko same siniaki i dużo dawno złamanych kości, które źle się zrosły. Domowa robota, przynajmniej on tak powiedział. Patrzyłem na prześwietlenie, Reid, to wyglądało jakby każda kość w jej ciele była złamana przynajmniej raz. Z chęcią zabiłbym tego skurwysyna, gdybym dostał go w swoje ręce – Coop. Nigdy nie słyszałam, żeby brzmiał na tak wkurzonego. On zazwyczaj był tym z grupy, który kochał zabawę. – Zrobili jej dziesięć szwów na głowie, nic poważnego i wszystko powinno być dobrze, jej szyja jest opuchnięta, dupek musiał zacisnąć na niej śmiertelny uścisk. Największym problemem jest teraz wstrząśnienie mózgu i stan pola jej widzenia, kiedy się obudzi.

108

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Ciepła trzymając mnie dłoń wygina się i zaciska kilka razy w trakcie wymienia tej listy wyrządzonych szkód. Nawet z zamkniętymi oczami i zamglonym umysłem, czuję, że atmosfera w tym pokoju staje się ciężka. Sprawia, że włoski na moich ramionach staja dęba. -On jest cholernie martwy, słyszysz mnie? Zabiję tego popierdoleńca sam – uwalnia moja dłoń i zaraz wraca, zakładając moje włosy za ucho. – Wypruwa mi flaki to, że ona żyła z nim przez tyle lat. Wiedza, że teraz nie jest nawet zbliżona do najgorszego stanu, w jakim była wcześnie… kraje mnie na kawałki. -Wiem, Reid. -Gdzie jest Dee, Greg? – musiał mieć odwróconą głowę, bo ciężko mi zrozumieć jego pytanie. Jestem zaszokowana, że Dee jeszcze przy mnie nie ma. -Beck zabrał ją, żeby coś zjadła, bo powiedziała, ze nie przestanie się trząść i zrobi zaraz coś szalonego. Ostatni raz widziałem Grega, kiedy wiercił się jakby miał hemoroidy, kiedy trzymał się tak mocno. Jesteś pewien, że między nimi niczego nie ma? Wydają się być bardzo ze sobą związani. -Są tylko przyjaciółmi – mówi. – To nie ma znaczenia, on jej nie dotknie. Jego dłoń wraca do moich, a jego usta wyciskają na nich mały pocałunek. Tak czuły i niepodobny do Axela, z którym radziłam sobie prze ostatni miesiąc. -Rozumiem cię. Idę teraz dowiedzieć się czy Locke coś znalazł. Mija kilka minut, jego czoło spoczywa na moim biodrze, jego usta na naszych złączonych dłoniach. Czuję jak jego usta się poruszają, ciepły oddech pieści moją skórę, ale nie potrafię zrozumieć szeptanych przez niego słów. – Izzy, proszę obudź się. Proszę, proszę Księżniczko. – nie wiem, co szokuje mnie bardziej, jego delikatne błaganie czy pojedyncza łza, która uderza w moją dłoń. Nie wiem ile czasu minęło nam w taki sposób, kilka osób weszło i wyszło zadając Axelowi jakieś pytania, pytając go czy chce wyjść i zrobić sobie przerwę. Przyszli policjanci by zobaczyć czy się już obudziłam, pielęgniarki przyszły sprawdzić wyniki i funkcje życiowe. Przez cały ten czas ja próbowałam zmusić swoje ciało by mnie posłuchało. Dee wraca do pokoju, myślę, że razem z Gregiem i Beckiem. Ku mojemu przerażeniu rozmawiają o przemocy, w jakiej żyłam. Słyszę jak Dee wyjaśnia Axelowi, co się stało nocy, kiedy poszła mnie uratować, wyjaśnia mu jak długo byłam zmuszona zostać w szpitalu by wyzdrowieć i teraz opisując najgorsze obrażenia, jakie miałam. - Ja pierdolę – słyszę jak mówi Axel, kiedy ona mu mówi jak wiele wtedy miałam złamanych kości. Zaczyna mówić, ale przerywa, kiedy wreszcie zmuszam się by wyszeptać. -Dee…

109

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-O boże – krzyczy zanim rusza w moja stronę. Otwieram lewe oko i patrzę na jej twarz. Wygląda strasznie, tusz spływa wzdłuż jej policzków, jej oczy sa czerwone i napuchnięte. Na sam dźwięk mojego głosu bełkocze: - Oh, Iz… tak się bałam! -Dobrze, jest dobrze – rozglądam się po pokoju i zauważam, że to nie tylko Dee, Greg i Axel tu byli, ale także Maddox i Coop stoją pod ścianą z kamiennymi wyrazami twarzy. Kiedy spotykam spojrzenie Axa, jego oczy błyszczą i są pełne współczucia. -Cześć Księżniczko – tylko to starcza bym dołączyła do histerycznego płaczu Dee. Krótko po tym przychodzi pielęgniarka i zaczyna sprawdzać maszyny, kroplówki, zmieniając bandaż na mojej głowie i wkraplając mi cos do prawego oka. Lekarz, który wygląda jakby już dawno powinien przejść na emeryturę przychodzi następny i oczyszcza pokój by sprawdzić moje rany, ale Axel znowu się stawia i odmawia wykonania tego polecenia. Walka jest daremna, więc potrząsam głową i czekam aż doktor zajmie się wszystkim. -Pani west – zaczyna, patrząc zmartwiony na Axela. Musiał założyć, że to on jest przyczyna moich obrażeń – jak się pani czuje? Chociaż wiem, że to będzie cholernie bolało, nie mogę powstrzymać śmiechu, który we mnie wybucha. -Tak jakbym została uderzona przez ciężarówkę, odrzucona na kilka stóp, a potem przejechana przez autobus. -Cóż. To nie jest powód do żartów pani West. Rozumiem, że odbyła wczoraj wieczorem pani sprzeczkę – czy on powiedział wczoraj wieczorem? -Um, tak. Tak, proszę pana. Z byłym mężem. -Tak. Pozwolę pani dziś po południu iść do domu. Zakładam, że pani współlokatorka pani Roberts, będzie panią obserwować i wróci z panią tutaj gdyby coś się działo. Dostała już listę, na co ma zwracać szczególną uwagę. Przez następne 48 godzin pani głowa ma być sucha. Po umyciu włosów, wysuszona najlepiej jak się da. Na plecach musi być stosowana maść. Otwarte rany muszą być zakryte i trzeba uważać na znaki świadczące o infekcji. Dałem jej wszystkie recepty. Zarówno na antybiotyki jak i na środki przeciwbólowe. Ma pani jakieś pytania? Najwyraźniej dziadek nie specjalizował się w odwiedzaniu pacjentów z radością. -Nie, proszę pana. -Pani Robrts już podpisała wszystkie wypisujące panią ze szpitala papiery. Na przyszłość proszę być ostrożną, pani west – na to Axel warczy. Ściskam jego dłoń by upewnić się, że będzie trzymał usta zamknięte.

110

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Pięć godzin później, jestem wieziona w stronę wyjścia i załadowana do ciężarówki Axela. Dee już wyszła z Beckiem i Gregiem, by zdobyć leki. Maddox i Coop wspinają się na tyle siedzenia i odjeżdżamy, z dala od ohydnego zapachu śmierci. Kilka minut jazdy później uświadamiam sobie, że nie jedziemy w kierunku mojego domu. – Axel, gdzie jedziesz? – przetaczam głowę na bok z pomocą oparcia i patrzę na niego jednym dobrym okiem. -Do mojego domu – odpowiada tak spokojnie jak tylko on potrafi. -Nie chcę się z tobą kłócić, Ax. Proszę zabierz mnie do domu. Dee może się mną dobrze zająć. -Nie zabiorę cię tam z powrotem, Księżniczko. Nie dopóki te dupek ci zagraża. -Zabierz mnie do domu, Ax. Proszę. Chcę do domu – łzy zaczynają szczypać mnie w powieki, gdybym miała wystarczająco energii prawdopodobnie krzyczałabym na niego. -Nie – to wszystko dostaję w odpowiedzi. -Axel, zabierz mnie do domu. Teraz. -Izzy, zrozum mnie teraz, ten skurwysyn podszedł do twoich drzwi. Pod same drzwi. Na podjeździe były trzy ciężarówki, nie wspominając o motocyklu Maddoxa. A on podszedł do twoich drzwi, jakby to nie był żaden problem i zaatakował cię pod naszymi nosami – zaciska kierownicę tak mocno, że zaczynam się martwić, iż ją rozłamie – nie wyślę cię z powrotem do dom,u do którego on nie boi się podchodzić i nie zaryzykuję że dostaniesz się w jego ręce. To się kurwa nie stanie – patrzy na mnie płonącymi oczami, jego nozdrza się rozszerzają, a krew w żyłach płonie. Wygląda jak wściekła bestia. – Nie pozwolę by znowu stała ci się krzywda, nie, kiedy jestem w stanie coś z tym zrobić. -Proszę… To powoduje, że porasz kolejny odwraca do mnie głowę – NIE – huczy. Wzdychając głęboko pytam – Maddox? -Tak dziewczyno? – dochodzi mnie odpowiedź. -Zabierz mnie do siebie, proszę. Przerywa na chwilę, a od Axela dochodzą mnie wibracje wkurwienia. – Dobrze, dziewczyno. -Kurwa! – warczy Axel, uderzając pięścią o kierownicę. – Porozmawiamy później Locke. Coop cicho się śmieje, ale resztę drogi spędzamy w napiętej ciszy.

111

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 13

Przebywam w mieszkaniu Maddoxa od dwóch dni. Kiedy tu przyjechaliśmy ulokował mnie w sypialni dla gości i przez całą noc oglądał ze mną głupie reality show. Pomagał mi w oczyszczaniu ran i ubieraniu się oraz przypominał o braniu leków o odpowiednich porach. Niespodziewanie, jest całkiem niezłą pielęgniarką. Rzeczą, której się nie spodziewałam, są wyrywające mnie ze snu głośne krzyki dochodzące z jego sypialni w środku nocy. Wiedziałam, że zmaga się z demonami, ale nie wiedziałam, że to aż tak poważne. Zachowujemy się, jakbyśmy się umówili, że nie rozmawiamy o jego nocnych koszmarach. Axel stał się codziennym gościem. Nie jest zadowolony, że stracił kontrolę nad sytuacją, ale nie wiem, czy zniosłabym przebywanie w jego mieszkaniu na dłuższą metę. Coop i Beck wrócili do Bakersvill, żeby zbadać miejsce pobytu Brandona. Dziś rano dostaliśmy telefon od detektywów pracujących nad moją sprawą – Brandon ma alibi. Jego dziewczyna zeznała, że spędził weekend w jej domu, a dokładniej w jej łóżku. Tak, więc nie mogą mu nic zrobić, skoro jest świadek potwierdzający jego wersję. Muszę przyznać, że z tego powodu nie uważam powrotu do domu za bezpieczny, ale też wiem, że mój pobyt tutaj staje się dla Maddoxa problemem. Nie, dlatego, że mnie tu nie chce, ale boi się o mnie, gdy tu przebywam. Nie mogę zrozumieć jego strachu. Mieszka na strzeżonym osiedlu z odźwiernym przy drzwiach i systemem alarmowym, który zawstydziłby nawet Pentagon. Jego mieszkanie jest prawdopodobnie najbezpieczniejszym miejscem dla mnie. Jego strach zdaje się być związany z demonami, z którymi zmaga się w nocy. Nie chce, żeby ktokolwiek o ich wiedział. Kiedy drugiej nocy siedzimy przy kolacji, postanawiam o to zapytać. - Hej, Mad? Mogę o coś zapytać? – pytam niepewnie. - Tak mała, możesz pytać, ale to nie znaczy, że odpowiem – przygląda mi się i chociaż wiem, że się droczy, dostrzegam niepewność w jego spojrzeniu. - Wiem. Ja tylko – ja chcę, żebyś wiedział, że jestem tu, gdybyś chciał porozmawiać. Słyszę cię – wiesz o tym? Wiem jak to jest, kiedy koszmary dopadają cię w każdym śnie. Po prostu chcę wiedzieć, czy chcesz o tym pogadać? – patrzę mu w oczy, zapewniając, że pomimo własnych problemów, poradzę sobie z jego. Chcę pomóc, chcę tu być dla mojego przyjaciela. - Nie masz się, czym martwić, mała. Niektóre rzeczy lepiej zostawić w spokoju, dobrze? - Jasne, Mad. Ale gdybyś chciał pogadać, jestem tu – podnoszę widelec i ponownie zabieram się za sałatkę.

112

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Izzy? – pyta. Zaskakuje mnie, nie dlatego, że słyszę nadchodzące pytanie, ale tym, że nigdy nie słyszałam, żeby wypowiadał moje imię. - Maddox? – droczę się. Co zaszło pomiędzy tobą a Reidem? – pyta z troską wymalowaną na twarzy. Zrozumienie dla mojej sytuacji i współczucie wywołane moim bólem. Nie wiem, co sprawia, że otwieram usta, ale jakiekolwiek demony dręczą mnie, jego są o wiele gorsze. Chociaż raz nie czuję przeszywającego bólu, który zazwyczaj towarzyszy myślom o dawnym Axelu i Izzy. Po raz pierwszy chcę z kimś porozmawiać, mieć kogoś, kto zrozumie, dlaczego zachowuję do niego dystans. - Dobra, - zaczynam, odkładając widelec na stół i odchylając się na krześle - jak długo znasz Axela? - Jakieś dziesięć lat. Wiem o tobie, opowiadał nam. Po prostu nie mogę pojąć, że jesteś tą samą dziewczyną, o której mówił. Nie rozumiem jego złości i twojego złamanego serca. - Dziesięć lat, co? Prawie od chwili, gdy się zaciągnął. Czy wiesz, że miałam być przy jego boku dziesięć lat temu? Mieliśmy wszystko zaplanowane, nawet dzieci, myśleliśmy, że nic nie może stanąć nam na drodze. Kiedy wyjechał na szkolenie miałam siedemnaście lat, miałam przed sobą jeszcze rok szkoły, ale on miał wrócić. Dał mi pierścionek z maleńkim diamentem, tak malutkim, że niemal niewidocznym, … ale dla mnie był warty więcej, niż wszystkie klejnoty świata. Wyjechał na szkolenie i miał wrócić za parę miesięcy. Planowaliśmy, że skończę szkołę, weźmiemy cichy ślub i pojadę z nim, tam gdzie Marines go wyślą. Porzucił te plany, porzucił i nawet nie obejrzał się za siebie – przestaję wgapiać się w stół i podnoszę wzrok na niewidzące spojrzenie Maddoxa. - Porzucił je? – pyta. -Tak, nigdy po mnie nie wrócił – czuję, że emocje zaczynają mnie dławić, ale nie chcę do tego dopuścić. - Izzy, jesteś pewna? Nigdy nie wrócił do domu? – wydaje się być zdezorientowany. - Nie wiem, czy kiedykolwiek wrócił – zaczynam i otrzymuję kolejne zdziwione spojrzenie od Maddoxa. – Dwa tygodnie po tym jak wyjechał, moi rodzice zostali zabici przez pijanego kierowcę. Ponieważ wciąż byłam niepełnoletnia i nie miałam żadnej rodziny w okolicy, zostałam odesłana do dziadków, do Karoliny Północnej. - Czy Reid, Axel… Czy Axel wiedział o tym? - Tak, wiedziałby o tym w chwili, w której pojawiłby się w mieście. Życie w małym miasteczku oznacza, że wszyscy o wszystkim wiedzą. Nie mam mowy, żeby nie dowiedział się o ich śmierci. - Nie o to mi chodzi, mała. Czy wiedział, gdzie jesteś?

113

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Um, tak. Zostawiłam adres moich dziadków jego matce zastępczej. Ciągle do niego pisałam, nawet do bazy, w której miał stacjonować, ale wszystkie listy do mnie wracały. June, jego matka zastępcza, wiedziała, w jaki sposób się ze mną skontaktować. To nie było tak, że się ukrywałam, Maddox. Jego zazwyczaj pozbawiona wyrazu twarz wygląda zupełnie inaczej, kiedy pozwala wypłynąć emocjom. Jego nozdrza są rozszerzone, oczy zwężone, a usta mocno zaciśnięte. Jednocześnie wygląda na przygnębionego, trochę zdezorientowanego i upartego, wszystko w jednym. - Dziewczyno, wygląda na to, że jest między wami mnóstwo napięcia – ciągle wygląda dziwnie. – Czy to wszystko? Bo wydaje mi się, że chodzi o coś więcej niż niezrealizowane plany. - Taa, Mad… jest tego o wiele więcej. Siedzi cicho czekając, aż będę kontynuować. To dziwnie uwalniające, zrzucić ten ciężar z piersi, wiedząc, że nie będę oceniana i ktoś inny zrozumie, dlaczego jestem, jaka jestem. - Mad, wiem, że próbujesz być tu dla mnie, ale to może być dziwne, skoro jesteś jego przyjacielem. - Jego przyjaciel, twój przyjaciel. Nie widzę różnicy, z kim dzielę się moimi ciasteczkami w czasie przerwy – jego próba rozładowania atmosfery działa, wywołując mój chichot, zanim kręcę głową i spoglądam w dół na złączone dłonie. - Wiesz, że próbowałam pozostać z nim w kontakcie, te wszystkie listy… to śmieszne, jak bardzo zaślepiona byłam. Nigdy nie przestałam wierzyć, że po mnie przyjedzie. Wszystko, nawet ból po śmierci rodziców, wydawało się mniejsze, bo wiedziałam, że on po mnie wróci – śmieję się cicho i podnoszę oczy, napotykając jego poważny wzrok – nigdy nie straciłam nadziei. Tak było przez dwa miesiące, aż zaczęłam panikować i martwić się – głęboko wzdycham i czuję drżenie w moim głosie, odwracam wzrok zanim kontynuuję – rozłąka nie była długa, więc nie miałam wielu powodów do niepokoju. Wiedziałam, że nie będziemy mogli często rozmawiać, ale byłam pewna, że do mnie zadzwoni, znajdzie sposób, aby się ze mną skontaktować, gdy dowie się o śmierci moich rodziców. Boże, byłam głupia. Taka głupia… Nie zdawałam sobie sprawy, że odpłynęłam i gapiłam się w przestrzeń, aż Maddox zakaszlał, oczyszczając gardło i przerywając moją podróż aleją wspomnień. – Co zdarzyło się później, Izzy? Odwróciłam się i spojrzałam w głębokie, ciemne oczy. Przez chwilę patrzyłam w wyrozumiałą twarz, zanim powierzyłam mu swój największy ból – Co się stało? Wreszcie miałam coś, co przywróciło mi radość, dało motywację do odszukania Axela. Byłam w ciąży, Maddox. Siedemnastolatka, samotna i w ciąży z dzieckiem, które kochałam najbardziej na świecie. Pomimo tego, jak bardzo tęskniłam za Axelem, znowu zaczęłam się uśmiechać, bo owoc naszej miłości rósł we mnie. Byłam szczęśliwa. Nawet bez moich rodziców, bez Axela będącego przy moim boku, znów czułam się żywa. 114

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Jego usta są szeroko otwarte z powodu szoku, oczy powiększają się i wychodzą z orbit, trybiki pracują tak szybko, że wydaje się, jakby miał odlecieć. Zszokowałam tego wielkoluda. - Uh, - odchrząkuje kilka razy, przerywając, żeby poskładać myśli, albo raczej pozbierać je na nowo, po tym jak rozrzuciłam je po całym pokoju. Jestem pewna, że nie spodziewał się tego. Greg też był zszokowany, a wtedy jeszcze nie wiedział, kim był mój Axel. - W ciąży? – spogląda na mój brzuch, jakby oczekiwał, że po tych dwunastu latach ciągle będę w ciąży. – Izzy, co stało się z dzieckiem? Brzmisz, jakbyś chciała tej ciąży i wybacz, jeśli się mylę, ale nie widziałem żadnego dziecka? – jego ton jest lekki i wiem, że nie chciał wywołać ostrego bólu, który przeszywa moje ciało. Nie mogę powstrzymać wzdrygnięcia, które odrzuca mnie na siedzenie. Czuję, jakby mnie uderzył i chociaż wiem, że nie takie były jego intencje, nie potrafię powstrzymać łez, które wypełniają moje oczy. Uśmiecham się do niego smutno i wznawiam moją opowieść. – Nie, nie widziałeś żadnego dziecka. Straciłam mój mały skarb, gdy byłam w trzecim miesiącu – łzy zaczynają płynąć i tak bardzo, jak boli opowiadanie o tym, czuję się lżejsza, bo mogłam się tym z kimś podzielić. - Maleńka, chodź tutaj – odpycha swoje wielkie ciało od stołu i otwiera ramiona. Zwijam się na jego kolanach i mocno go trzymam, wyrzucając z siebie ból wywołany moją stratą, pozwalając mu zabrać cierpienie i wyrzucić całą rozpacz. Siedzimy tak przez chwilę, głaszcze mnie po plecach, daje mi oparcie, kiedy wyrzucam to z siebie. Nie naciska, nie zadaje pytań, po prostu jest tutaj. W tym momencie wiem, że Maddox na zawsze pozostanie częścią mojej ‘rodziny’. Wreszcie się uspokajam i zaczynam podnosić, kiedy odchrząkuje. Patrzę na niego, zszokowana wilgocią w jego oczach i niekontrolowanym smutkiem ogarniającym jego twarz. – Izzy, jesteś najsilniejszą dziewczyną, jaką znam. Wysłuchaj mnie i proszę, nie zrozum mnie źle. Czuję cię, mała. Czuję twój ból. To mnie rani, ty i Reid. Wy dwoje musicie porozmawiać, bo przyrzekam ci…. on nie ma pojęcia. To nie moja historia do opowiedzenia, ale mała, nie ma pojęcia. To nieporozumienie między wami, to bardziej przypomina popieprzone kłębowisko nieporozumień, i jeżeli nie usiądziecie, i nie porozmawiacie o tym, to nigdy nie uda się wam tego rozwiązać. Obydwoje cierpicie i cierpicie bez powodu, a szkoda. Wielka szkoda. Czasem brzmi jakby mówił jakimś szyfrem, nie widzę sposobu, żebym coś opatrznie odebrała. Dla mnie wszystko jest całkowicie jasne i proste. Wiem, że Axel nie miał pojęcia o naszym aniołku, ale nie mógł grać głupiego, jeśli chodzi porzucenie naszych planów i zostawienie mnie. - Nie wiem, Mad. Myślę, że jeśli chodziłoby o coś innego, to próbowałby mnie odnaleźć. Pomyślę o tym, ale niczego nie obiecuję, ok? - To wszystko, o co proszę. Nie możesz tego wiecznie ukrywać, mogło być łatwiej, gdy nie było go w pobliżu, ale teraz nie możesz tego ukrywać. 115

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Mad, wiesz, że możesz ze mną porozmawiać, prawda? Nie naciskam, ale wiem, że coś cię gryzie i wydaje mi się, że to coś poważnego – Maddox jest zamknięty w sobie, ale wiem, że to, iż dzielę się z nim moją przeszłością jest dla niego ważne. Chciałabym, żeby się przede mną otworzył, pozwolił sobie pomóc. - Wiem o tym, mała. Pewnego dnia, ale to, nie stanie się dziś. Ani jutro, ale pewnego dnia. I to wszystko. Tej nocy udaję się do łóżka, czując się o wiele lżej niż przez ostatnie lata. Dr. Maxwell miała rację, kiedy mówiła mi, że powinnam dopuścić do siebie innych. Przez te wszystkie lata bałam się opuścić moją gardę, aż w końcu pewien wielki ex-Marine sprawił, że ponownie poczułam się sobą. Po raz pierwszy od lat śpię bez koszmarów, spokojnym snem wypełnionym obietnicami, dopóki kilka godzin później nie budzi mnie przerażający krzyk Maddoxa.

***

Kiedy następnego ranka robię dla nas śniadanie, rozlega się głośne pukanie do drzwi. Maddox ciągle śpi. W nocy kilka razy słyszałam jego krzyki. Cokolwiek go prześladuje, tej nocy dało o sobie nieźle znać. Moje serce łamie się z powodu mojego przyjaciela. Rzucam okiem na zegarek i zauważam, że jest siódma rano – za wcześnie na normalne towarzystwo. Muszę sobie przypominać, że to nie moje mieszkanie i mądrze byłoby obudzić Mada, w końcu jestem to z jakiegoś powodu. Pukanie powtarza się, więc podchodzę do drzwi i spoglądam przez wizjer. Kiedy dostrzegam, kto stoi za drzwiami, odskakuję od nich jak oparzona. Axel. Ktoś, kogo nie chcę widzieć o poranku. Może i nie chcę go widzieć, ale jakaś część mnie podskakuje jak jakaś cheerliderka, na sam widok jego przystojnej twarzy. - Poczekaj, poczekaj… - mamroczę pod nosem, gdy wyłączam system alarmowy i otwieram drzwi. – Dzień dobry, wasza dupkowatość. Czym sobie zasłużyłam na ten zaszczyt? – przywołuję na twarz złośliwy uśmiech i podnoszę wzrok za rozszerzone, zszokowane oczy. - Co ty, do cholery, masz na sobie? – warczy. Uh, oh. Patrząc w dół zauważam, że ciągle mam na sobie ciuch do spania. Koszulkę na ramiączkach i majteczki, które właściwie niczego nie zakrywają.

116

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Cholera. - Dopiero wstałam, Axel. Myślisz że, w czym sypiam? Kombinezonie narciarskim? - Oczekuję, że nie chodzisz nago przy innym mężczyźnie. - Że co? Jakie to ma znaczenie, co mam na sobie, kiedy śpię! – potrzebuję kofeiny, zanim zacznę zmagać się z tym gównem. - Idiota – mamroczę i odwracam się z powrotem w kierunku kuchni. Ściągam jajka z palnika, wykładam bekon na talerz i wyciągam tosty z tostera. Nakrywam stół dla dwóch osób i ignorując Axela udaję się do pokoju Maddoxa. Czuję spojrzenie Axela wlepione w moje plecy. Chcąc go wkurzyć, mocniej niż zazwyczaj kręcę biodrami. Jego jęk wywołuje mały uśmiech na mojej twarzy. Pukam lekko i wołam Maddoxa, - Hej, chcesz coś zjeść? - Nie, - słyszę jak odpowiada zaspanym i pustym głosem. Wiedziałam, że nie będzie dziś w dobrym nastroju, ale miałam nadzieję, że uda mi się go poprawić, będąc tu dla niego. - Na pewno? zrobiłam ci śniadanie – przekręcam klamkę i zaglądam do środka. Maddox siedzi na skraju łóżka z łokciami opartymi o kolana, z twarzą ukrytą w dłoniach. To łamie mi serce. – Jestem tu, jeśli mnie potrzebujesz, okay? Nawet, jeśli to wszystko, co mogę zaoferować, wiem jak ważne jest posiadanie kogoś, kto pomoże ci dźwigać twoje brzemię. - Wiem, mała. Idź jeść, ze mną w porządku – patrzy na mnie, jego ciemne oczy wydają się mnie nie dostrzegać. To jasne, że Maddox jest zajęty swoimi myślami. - Dobrze, Mad. Przyszedł Axel i jest wkurzony, ale to żadna nowość. Odwracam się i od razu cofam. Axel stoi za mną i bez ostrzeżenia jestem przyciśnięta do jego twardego ciała. Obydwoje bierzemy głośne wdechy. Czuję jak moje ciało natychmiast staje się świadome jego bliskości. Czuję ciarki na każdym centymetrze nagiej skóry przyciśniętej do jego zakrytej dżinsem i bawełną ciała. I ten lekki dotyk wystarczy, żeby moje majtki przemokły w jednej chwili. Jego oczy są ciemne z pożądania, a oddech staje się płytki, przynajmniej nie jestem w tym sama. Przysuwa się bliżej, dociskając swoją grubą erekcję do mojego brzucha. Wypuszczam kolejny urywany oddech, nawet nie zdawałam sobie sprawy, że go wstrzymywałam przez cały ten czas. Mój nos wypełnia się jego ostrym zapachem. Apetycznym. Moje sutki twardnieją a serce zaczyna łomotać. Wyciąga swoje wielkie dłonie i łapie moje małe nadgarstki. Wolno, oh tak boleśnie wolno, pieści moje ręce sunąc w górę i wywołując tym gęsią skórkę. Kiedy dociera do ramion, podnosi swoje dłonie, jedną z nich umieszcza na moim karku, palce wplątuje we włosy. 117

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Druga wędruje do twarzy, delikatnie przytrzymuje policzek i kawałek szyi. Moje ciało płonie. Skóra, której dotyka parzy i ogarnia mnie przytłaczająca potrzeba, żeby go poczuć. - Tak. Cholernie. Idealna. – szepcze naprzeciwko moich ust, obniża głowę o kilka ostatnich centymetrów i w końcu dociska swoje wargi do moich. Skubie i przygryza moją dolną wargę, a jego język śledzi te same miejsca, łagodząc ból zanim łapie górną zębami i ciągnie. Zaskoczone westchnienie otwiera mi usta na tyle długo, że wsuwa w nie język. Pożądanie przepływa przez moje żyły, serce prawie eksploduje, a przemoczone majteczki praktycznie roztapiają się. Podczas gdy nasz pocałunek trwa, stając się jeszcze bardziej podniecającym, przesuwa rękę z mojego policzka w dół pleców, jego palce błądzą po kręgosłupie, zanim łapie mnie za tyłek. Jego uścisk jest stanowczy, gdy przyciąga mnie jeszcze bliżej. Nie ma już miejsca, w którym moje ciało nie dotykałoby jego. Odchylając moją głowę w bok kontynuuje lizanie i pieszczenie każdego milimetra moich ust. Nasze języki toczą ze sobą pojedynek, oboje jesteśmy przytłoczeni uczuciami, jakie wywołuje ten pocałunek. Ręka, która spoczywała na moim karku podąża ścieżką wyznaczoną przez poprzedniczkę i kiedy dociera do tyłka, rozszerza palce, zaciska je i podnosi mnie. Instynktownie unoszę nogi i owijam je wokół jego ciała, przesuwając moim rozgrzanym wejściem po jego erekcji. To jest to, czego pożąda moje ciało domagające się, aby spełnić jego potrzeby. Nie zdawałam sobie sprawy, że się poruszamy, dopóki moje plecy nie dotykają chłodnej ściany, odrywam się od jego ust i lekko odsuwam. To tylko sprawia, że moja rozgrzana cipka ociera się mocniej o jego zakrytego dżinsem penisa. Powstrzymując jęk spoglądam w jego zielone oczy, pociemniałe i wypełnione pożądaniem. – Nie powinniśmy tego robić – protestuję słabo. Chcę tego, Bóg jeden wie jak bardzo tego pragnę. Nie ważne czy to dobre czy złe, czuję się jak w niebie, nawet czekolada nie ma porównania, do tego uczucia elektryczności przepływającej przez moje ciało. Każdy włosek stoi na baczność, moje wnętrze zaciska się w oczekiwaniu na orgazm, który jest w zasięgu ręki. Boże, błagam, nie pozwól mu potraktować moich słów poważnie. Zrównuje twarz z moją, pocierając moimi zapomnianymi wcześniej sutkami o swoją koszulę. Wbijam palce w jego boki jęcząc ponownie, kiedy czuję jak twarde i ciepłe jest jego ciało pod moimi dłońmi. Kiedy się odzywa, słowa owiewają moje usta, przypominając mi o pocałunku, co sprawia, że jęczę głośno i przyciskam się do jego twardej długości. Bierze głęboki oddech zanim zaczyna mówić, głos ma zmieniony pożądaniem. – Oh, Księżniczko, nie mogę myśleć o niczym innym, czym moglibyśmy się zajmować. Czujesz to? Czujesz jak cholernie twardy jestem dla ciebie? Nawet przez moje pieprzone spodnie czuję jak twoja gorąca cipka ściska mojego penisa, płoniesz dla mnie. – Porusza biodrami ocierając się o mnie i dociskając moje ciało do ściany. Obydwoje wzdychamy, a moja głowa opada do tyłu i uderza o ścianę. Przesuwa lewe ramię pod mój tyłek i podtrzymuje mnie, podczas gdy jego prawa ręka sunie przez moje biodra, łaskocze mój bok i sięgając do piersi. Opuszkami 118

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

palców pociera ją, pociąga za top i obniża go tak, że unosi moje piersi w górę. Przebiega palcami w dół i okrąża nimi sztangę w moim sutku, a ja dyszę, czując zbliżający się orgazm. Kiedy ściska mój wciąż wrażliwy sutek między kciukiem i palcem wskazującym, wypuszczam cichy jęk ponownie przyciskając się do jego penisa. – Ciągle boli? – pyta, brzmiąc jakby stał na końcu tunelu. – Hmm… nie możesz mówić, co kotku? Tylko pomyśl, jakie to będzie wspaniałe uczucie, gdy zanurzę mojego kutasa głęboko w twojej rozgrzanej cipce, gdy wypieprzę cię tak mocno, że będziesz to czuła przez kilka dni. Sprawię, że zatopisz się w przyjemności, będzie ci dobrze, cholernie dobrze – potwierdza to kolejnym uderzeniem bioder. Zamykam oczy, jestem zbyt przytłoczona tym, co robi z moim ciałem, żeby udawać, że rozumiem. Wypuszcza piersi i już chcę zaprotestować, kiedy czuję ciepło jego ust. Jego język krąży po krawędzi sutka, przygryza delikatną skórę poniżej piersi i liżąc wraca w górę zanim zamyka usta na sutku i kolczyku, ciągnąc mocno. - O mój Boże, nie przestawaj… proszę nie przestawaj – błagam, desperacko poruszając się naprzeciwko niego, dążąc do spełnienia. Jego palce łaskoczą mój brzuch, kiedy sunie nimi w dół po moim torsie. Rozsuwa je szeroko i mocno dociska kciuk do mojej łechtaczki. – Mokra, cholernie przemoczona, nie mogę się doczekać, aż położę tam moje usta i zliże całą tą wilgoć – kręci kciukiem i miażdży mi usta pocałunkiem, połykając mój jęk satysfakcji, krzyczę, gdy przepływa przeze mnie najbardziej intensywny orgazm. Czuję, jakby całe moje ciała się zapaliło, budząc się do życia z każdą falą obezwładniającego mnie orgazmu. Jego język plącze się z moim, ten pocałunek jest pełen pasji. Nasze języki współpracują, gdy sprowadza mnie na ziemię, zataczając kręgi biodrami przy mojej wciąż pulsującej cipce. Kiedy czuję ocierającą się o mnie twardość, przypominam sobie, że on ciągle jest gotowy, aby kontynuować. - Cholera, skarbie… tak dobrze czuć cię znowu w moich ramionach – patrzę w jego oczy, próbując pojąć sens jego komentarza. Surowość odznaczająca się na jego twarzy, do której zdążyłam się już przyzwyczaić, nagle zniknęła, zastąpiona przez czyste uczucie. Wygląda jak stary Axel, ten przepełniony miłością do mnie i nic innego nie ma znaczenia. W tej chwili prawie mogę w to uwierzyć, prawie wierzę, że możemy do siebie wrócić i po tym, co właśnie zrobiliśmy, uświadamiam sobie, że tego pragnę. Chcę Axela z powrotem. Chcę nas i naszej miłości. Nigdy wcześniej nie czułam czegoś takiego, nawet z nim. Może i czas nie był po naszej stronie przez te ostatnie lata, ale teraz… Mogę mieć nadzieję, że los postanowił mnie pokochać i dla odmiany dać mi szansę na szczęście. - Co my robimy, Axel? – pytam, zacieśniając ramiona na jego szyi i opierając czoło o klatkę piersiową. Co my robimy? Nie znam na to odpowiedzi, ale mam nadzieję, że on nie uzna tego za błąd. To by mnie zabiło. - Nie wiem, Księżniczko, nie wiem. Ale to jest zdecydowanie zbyt dobre uczucie, żeby je zignorować – na powrót przenosi dłonie na moją twarz i unosi ją, abym na niego spojrzała. – Mamy pewne rzeczy do rozwiązania, Izzy…, ale później, nie pozwolę ci odejść dopóki tego nie naprawimy. To się nie stanie. Czujesz to? Wszystko, co do siebie kiedykolwiek czuliśmy, 119

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

ciągle tu jest Izzy i nie pozwolę ci się odepchnąć. Istnieje powód, dla którego ponownie weszliśmy w swoje życia. Kiwam głową, bo co mogę na to powiedzieć? Ma rację, muszę tylko uwierzyć, że po tym, jak usiądziemy i przywołamy wszystkie te wspomnienia, on wciąż będzie mnie mocno trzymał. – Okay, Axel. Masz rację, musimy porozmawiać. Białe flagi zostały wywieszone, ponownie opuszczam głowę i kładę na jego piersi. Jego serce łomocze przy moim uchu, jego zapach, teraz zmieszany z moim podnieceniem, wypełnia moje zmysły. Podnoszę ręce, owijam wokół niego i mocno przytulam. Wzdycha delikatnie, poprawia moje ciało, by móc przyciągnąć mnie bliżej i cieszyć się tym, że nasze serca są znowu razem. Spokój. Pomimo strachu przed powiedzeniem mu wszystkiego, moja dusza jest spokojna.

Głośne chrząknięcie sprowadza mnie z powrotem na ziemię. Wychylam się zza ramienia Axela i spoglądam prosto w roześmiane oczy Maddoxa. To tak rzadki widok, że odbiera mi mowę. Wygląda zupełnie inaczej, gdy pozwala sobie na okazanie emocji, młodo i przyjaźnie, w przeciwieństwie do zwyczajowej twardości i chłodu. - Interesujące, porno na żywo. Czy moglibyście się godzić za zamkniętymi drzwiami? Albo we własnym domu? – jego oczy uśmiechają się do mnie, ale pytania skierowane do Axela są niewypowiedzianym ostrzeżeniem. Wygląda na to, że zyskałam kolejnego opiekuńczego brata. - Przepraszam, Mad – szepczę nad ramieniem Axela i mrugam do niego. - Przepraszam? Pieprzyć to, Izzy – Axel opuszcza moje nogi na podłogę i łapie za biodra, abym złapała równowagę, gotowy, aby zwrócić się do Maddoxa. Pochyla się i warczy cicho – Nie ruszaj się, Izzy. Nie pozwolę, żeby Locke gapił się na ciebie, półnagą z całym tym blaskiem. Cholera…. mmmm. Nie mogę się doczekać aż będę głęboko w tobie – daje mi niewinnego buziaka i odwraca się do mnie plecami, upewniając się, że jego wielkie ciało całkowicie mnie zasłania, zanim zwraca się do Maddoxa. - Mój błąd, bracie. Nie będę przepraszał za to, co się stało, nie ma takiej opcji, to było moje najlepsze śniadanie w życiu – trzęsie się ze śmiechu. Wbijam mu palce w koszulkę i ukrywam rozgrzaną twarz w jego plecach. To zawstydzające. - Śmieszne, po prostu przezabawne. Cholera, muszę zaliczyć. Dupek – Maddox przechodzi obok nas i kieruje się do kuchni. Ma na sobie znoszone spodnie, które wiszą nisko na jego biodrach. Dobrze, że nie patrzę na niego w ten sposób, bo widok jego, drapiącego się po tyłku podczas przeszukiwania lodówki, nie jest najlepszy. - Stylowo, Mad – wołam do niego, nie mogąc powstrzymać śmiechu. – Nie powinieneś mieć żadnego kłopotu z paniami, jeśli wciąż będziesz grzebał w tyłku – śmieję się jeszcze mocniej, czując jak ciężar przytłaczający moje ciało znika niemal całkowicie. 120

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Axel obraca się, posyła niewielki uśmiech i bierze w ramiona, podnosząc z podłogi, żeby móc swobodnie szeptać do mojego ucha. - Tęskniłem za tym dźwiękiem, tak bardzo – całuje ścieżkę od mojego ramienia do ucha, wysuwa język i liżąc muszlę, sprawiając, że drżę i jęczę jego imię. - Wy dwoje powinniście się wynieść za drzwi. Nie mogę znosić tego widoku tak wcześnie. Idźcie godzić się gdzie indziej, jestem cholernie poważny. Rozumiem i powiem to tylko raz – w samą porę – mówi Maddox, rozsmarowując masło na toście. Odsuwam się od Axela i patrzę w jego oczy. Widzę, że wciąż błyszczą z uwielbieniem. Mam nadzieję, że chociaż trochę pokazuję mu, co czuję, gdy uśmiecham się do niego. Maddox miał wczoraj rację, nie mogę tego dłużej ukrywać, a kiedy mam Axela z powrotem w swoich ramionach, ta niepewność nie jest już tak przerażająca. W całym tym bałaganie, którym jest teraz moje życie, czuję, że mogę sobie poradzić z tą jedną rzeczą i ruszyć dalej. Mam nadzieję, że moja decyzja jest słuszna, nie mogę już dłużej trzymać się przeszłości. Nie mogę trzymać się tego bólu i co ważniejsze, jestem gotowa, aby go wpuścić. Wpuścić go i mieć nadzieję, że możemy być znowu razem, nie tylko w tym fizycznym, seksualnym znaczeniu. - Idź się odświeżyć, dobrze? I załóż jakieś pieprzone ubranie, bo jak piękne jest to ciało, nie chcę, żeby ktokolwiek inny je oglądał. - Jasne, Axel, odświeżę się, ale nie rozumiem, jaki masz problem z moimi ubraniami. Większość kostiumów kąpielowych odsłania o wiele więcej, niż to, co mam na sobie. Maddoxa to nie obchodzi, nie patrzy na mnie w ten sposób – próbuję go przekonać i mogłoby mi się udać, gdyby Maddox trzymał usta zamknięte. - Tylko, dlatego że nie popycham cię na ściany i nie zachowuję się jak cholerne zwierzę, nie znaczy, że nie doceniam widoku. Po prostu nie przyłapałaś mnie na patrzeniu – śmieje się ze mnie, pomiędzy kolejnymi kęsami. - Ugh, świnia! – krzyczę, biegnąc do pokoju, w którym się zatrzymałam. - Izzy, pakuj swoje rzeczy. Wrócę w porze lunchu, żeby cię odebrać. Ta pieprzona nocowanka się skończyła. Jedziesz ze mną do domu, rozumiesz? – woła za mną. Gotowa czy nie… nadszedł czas, aby odnaleźć dawno zakopaną odwagę i stawić czoła rzeczywistości. Ax wrócił i albo to naprawimy, albo zakończymy, nadszedł czas na spowiedź. Po raz pierwszy, od wielu lat, myśl o otwarciu starych ran mnie nie przeraża.

121

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 14 (Axel)

Pieprzyć mnie. Myślę, wychodząc z mieszkania Locke’a i wsiadając do samochodu. Siedzę przez sekundę, nieskutecznie próbując się uspokoić i wiercę się lekko, chcąc zmniejszyć uczucie dyskomfortu w moich spodniach. Mój penis jest tak twardy, że mogą na nim zostać trwałe ślady od suwaka. Pocieram twarz dłońmi, usiłując przywrócić mojemu sercu normalny rytm. Cholera. Ciągle ją czuję, pozostałości jej podniecenia oblepiają moje palce, co sprawia, że robię się jeszcze twardszy. Przysięgam na Boga, nigdy nie byłem tak bliski eksplozji, nawet w czasach, gdy byłem napalonym nastolatkiem, który robił się twardy na widok każdej kobiety. Cholera. Jest nawet lepiej niż zapamiętałem. Iz obudziła się pod moim dotykiem, wystarczył jeden pocałunek, by wszystko inne przestało istnieć. Całkowicie mnie pochłonęła. Jej drżące jęki, delikatna skóra, cholernie słodkie pocałunki i mokra cipka błagały mnie, abym ją wziął. Nie planowałem tego, gdy tam jechałem. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Od tej soboty, kiedy pojawił się jej ex, zacząłem powoli wariować. Wiedziałem, że była zraniona, ale to, że nie było mnie tam, by ją ochronić, przez cały tydzień trzymało mnie na krawędzi. Nie zrobiłem najmniejszej rzeczy w biurze i nawet, jeśli Greg to zauważył, nic nie powiedział. Martwił się o Izzy tak samo jak ja, dodatkowo obawiał się, że nie udało mu się w pełni odzyskać jej przyjaźni. Wiem, że rozmawiali przed sobotnim meczem, ale od tego czasu nic, jedynie parę sprawdzających telefonów. Może też źle się czuł z tym, że nie mógł jej obronić, nie mam pojęcia. Nie pytałem o to, ale wiem jedno, nawet, jeśli są najlepszymi przyjaciółmi, wymieniającymi się bransoletkami przyjaźni, to chronienie mojej Izzy nie jest już jego zadaniem. Ciągle zmagałem się z pożądaniem, które było pomiędzy nami od kilku miesięcy. Nawet, kiedy nie ma mnie przy niej, wiem, że jest tam, w zasięgu ręki i w końcu dotarło do mnie, że nie jestem gotowy, aby pozwolić jej odejść. Nie tym razem. I jeśli mam być ze sobą szczery, to nigdy nie porzuciłem myśli, że ona była i zawsze będzie tą jedyną. Nie mam złudzeń, mamy wiele gówna do rozpracowania, ale jestem gotowy, by walczyć, nie tylko o nas, ale też z każdym, wliczając w to ten kawał gówna – jej ex-męża. Potrząsając głową, odjeżdżam, żeby poczynić jakieś przygotowania. Jeśli Izzy ma się u mnie zatrzymać, to potrzebuję jakiegoś jedzenia i potrzebuję prezerwatyw. Nie ma mowy, zwłaszcza po tym, co stało się w mieszkaniu Locke’a, że będę przebywał z nią sam na sam i nie skończymy nago. Jestem gotowy, żeby uczynić moją dziewczynkę ponownie moją.

122

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Kilka godzin później lodówka jest wypchana większą ilością jedzenia, niż będziemy kiedykolwiek potrzebowali, mam też największe pudełka prezerwatyw, jakie udało mi się znaleźć. Trzy pudełka mogłyby być przesadą dla przeciętnego faceta, ale nie dla mnie, chcę mieć pewność, że jestem przygotowany. Planuję zasiać spustoszenie w tych pudełkach tak szybko, jak to tylko możliwe. Mój fiut ciągle stoi na baczność i zaczynam się bać, że moje jaja wkrótce odpadną. Zdesperowany, żeby zaznać ulgi zanim pojadę po Izzy, wspinam się po schodach i udaję do łazienki, rozbierając się po drodze. Odkręcam wodę, wchodzę do środka i zaczynam się myć, uważam przy tym, żeby omijać pulsującego penisa. Kiedy kończę się namydlać i spłukiwać, opieram głowę o ścianę i pozwalam wodzie spływać po moich napiętych ramionach. Owijam dłoń dookoła fiuta i wypuszczam ostry syk. Przesuwam po nim kilka razy, przenoszę rękę niżej, by zająć się jądrami, po czym wracam i delikatnie łapię go z powrotem. Wystarczy kilka pociągnięć i czuję, jak jaja się zaciskają. Moja ręka wyrównuje tempo, porusza się od nasady po czubek w wolnym, regularnym i stanowczym rytmie. Wszystko, co widzę, to twarz Izzy, dochodzącej dziś rano i razem ze wspomnieniem jej jęków rozkoszy zatrzymuję moją rękę i pozwalam by orgazm ogarnął moje ciało. Mięśnie tężeją z każdym wystrzeliwującym z niego strumieniem. Spłukuję się ponownie i wychodzę spod prysznica. Szybko się wycieram i zakładam parę dżinsów i czarną koszulkę, i wyruszam, by zabrać swoją kobietę. Na samą myśl o tym, po kogo jadę i co dla nas zaplanowałem, penis znów się podnosi i budzi do życia. Odblokowuję drzwi i wsiadam do samochodu, z oczekiwaniem i wiedzą, że już za kilka godzin, z bożą pomocą, będę miał jej napięte, gorące ciało pode mną. Z uśmiechem na ustach, twardym jak skała penisem w spodniach i spokojem w sercu, czuję jakbym mógł stawić czoła całemu światu i wygrać. Czas podkręcić te przygotowania, bym mógł mieć ją z powrotem w swoich ramionach. Przygotuj się, Izzy, nadchodzę. *** (Izzy) Po tym jak Axel wyszedł, jestem całkowicie oszołomiona. Gdyby nie to ożywienie ciągle przebiegające przez moje ciało, pomyślałbym, że to wszystko mi się przyśniło. Cóż, to i fakt, że Maddox nie przestaje uśmiechać się do mnie ironicznie, już od godziny. Bezczelny mały drań. - Myślisz, że to przezabawne, prawda? – pytam, przegrywając dziesięciominutowy pojedynek spojrzeń. - Nie mała, nie zabawne. Wiedziałem, że to się w końcu wydarzy. Wy… wy dwoje macie tą jedną na całe życie rzecz, która wszystko zwycięży. Możecie próbować, ale nie unikniecie tego. Mam na myśli to, co powiedziałem wczoraj w nocy, nie możecie tego powstrzymać.

123

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Możecie zapomnieć jak to było, być z dala od siebie nawzajem, ale ten rodzaj namiętności nigdy nie umiera – odwraca się ode mnie i idzie do pokoju. Wydaje mu się, że skończyliśmy. - Hej, poczekaj chwilę. Co ja robię, Mad? Popełniam wielki błąd? - Zawsze będziesz popełniać błędy w związku, mała. Chodzi o to, żeby rozmawiać i wyciągać z nich wnioski. Z tego, co widzę, jedynym problemem jaki macie, jest komunikacja. Musisz powiedzieć mu to, co powiedziałaś mi wczoraj. Przyjmie to dobrze, albo i nie. Ale musisz się przygotować i ujarzmić tą falę, kiedy nadejdzie. Chcesz go, więc walcz o to. Bądź szczera, to wszystko, co możesz zrobić. - A co jeśli mnie znienawidzi? – szepczę, nie utrzymując z nim kontaktu wzrokowego. - Izzy, spójrz na mnie – kiedy podnoszę na niego wzrok, kontynuuje. – Nie wiem jak zareaguje. Nie możesz podchodzić do tego ze strachem. Powiedziałem ci wczoraj, że to niedomówienia pomiędzy wami wszystko psują. Jakby dzieliło was zbyt wiele, byście byli w stanie się porozumieć. Jeżeli nie przyjmie tego dobrze, zadzwonisz do mnie, a ja po ciebie przyjadę, ale nie możesz tam iść z przekonaniem, że on cię znienawidzi. Cholera, mała, byłaś jeszcze dzieckiem. To, co mówi ma sens, ale ja się boję wpuścić Axela z powrotem, tylko po to, żeby go znowu stracić. Bez cienia wątpliwości wiem, że to go zasmuci i martwię się, że będzie mnie obwiniał o utratę naszego dziecka. - Dobrze, Mad. Obiecuję, że utrzymam otwarty umysł, ale lepiej żebyś przyjechał, jeśli będę cię potrzebowała. - Zawsze, mała. Po tym, nasze drogi się rozeszły. Maddox przebrał się i wyszedł, aby zająć się robotą, cokolwiek to znaczy. Ciągle nie jestem pewna, czym oni się zajmują. Nie zajmuje mi dużo czasu spakowanie się, nie mam tu wielu rzeczy, bo Dee przyniosła mi tylko tyle, ile potrzebowałam. Nie sądzę, aby którakolwiek z nas potrafiła przyznać, że może mnie nie być przez jakiś czas. Nie jesteśmy w stanie nic zrobić z Brandonem z powodu jego alibi, więc póki co, możemy jedynie obserwować, czekać i modlić się, żeby już dał mi spokój. Nie jestem aż tak głupia, by w to uwierzyć. Biorę prysznic, najlepiej jak potrafię nakładam maść na plecy i zaklejam bandażem najgorsze rany. Moje oko wygląda lepiej, cóż…, jeśli za lepiej można uznać to, że jestem w stanie je otworzyć, bo ciągle ma ten paskudny żółto-brązowy kolor od uderzenia. Ciągle jest lekko spuchnięte, ale nie aż tak, jak trzy dni temu. Nic nie mogę zrobić, aby usunąć ten bałagan z mojej twarzy, więc z powrotem spinam włosy w luźnego koka i kończę zbierać swoje rzeczy z pokoju gościnnego Maddoxa. Zdaję sobie sprawę, że mam jeszcze sporo czasu nim Axel po mnie przyjedzie, więc decyduję się posprzątać mieszkanie Maddoxa. Biorę swojego iPhonea z torebki i zakładam słuchawki. 124

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Kiedy ‘Feel Again’ One Republic wypełnia mi uszy, nie mogę powstrzymać uśmiechu, który wypływa na moją twarz. Mogę się założyć, że wyglądam śmiesznie stojąc na środku kuchni Maddoxa, z wybielaczem w jednej ręce i szczotką w drugiej, z wielkim, oślepiającym uśmiechem na twarzy. Głęboko w środku, mam nadzieję, że to kolejny znak mówiący, iż los w końcu się do mnie uśmiechnie. Właśnie kończę sprzątać łazienkę, gdy słyszę pukanie do drzwi. Motylki natychmiast budzą się do życia w moim brzuchu, sięgam i przykładam do niego rękę, żeby sprawdzić, czy mogę je poczuć. Śmieję się cicho z mojego niedorzecznego zachowania, odkładam przybory do sprzątania i otrzepuję spodnie. Biorę głęboki oddech. Spoglądam przez wizjer i dostrzegam przystojną twarz Axela. Wygląda na to, że zmienił ubranie i usiłował się nieco odświeżyć. Nawet przez tą małą dziurkę widzę zarozumiały uśmiech i jasne iskierki w szmaragdowych oczach. Wygląda, jakby wyszedł z jakiejś seksownej reklamy wody kolońskiej. Biorę kolejny głęboki oddech. Wyłączam alarm, przekręcam zamek, otwieram drzwi i po prostu na niego patrzę. Mój wzrok przesuwa się po jego ciele, w górę do twarzy i z powrotem w dół. Dżinsy opinają nogi, uwypuklają imponujące wybrzuszenie i dodatkowo podkreślają fakt, że dosłownie rozrywa ono zamek. Oblizuję usta, nie robię tego celowo, ale gdy stłumione westchnienie dobiega do moich uszu, ponownie spoglądam na jego twarz. Oczy płoną, są takie przejrzyste, odchrząkuje i sięga w dół, by poprawić spodnie. - Jeśli dalej będziesz na mnie patrzeć w ten sposób, nigdy stąd nie wyjdziemy, Księżniczko – jestem taka nakręcona, sam dźwięk jego zgrzytliwego głosu sprawia, że zaczynam się wić. Jestem gotowa, by dojść w tej chwili, wszystko czego mi trzeba, to delikatny dotyk jego skóry na mojej. - Jestem cholernie poważny, Izzy. Jeśli ciągle będziesz na mnie patrzeć, jakbym był ostatnią kroplą wody na pustyni, wezmę cię właśnie tu, w progu. Jezu, jestem tak zajebiście twardy, myślę, że mógłbym nim wbijać gwoździe – brzmi na wkurzonego, ale jestem przekonana, że bardziej denerwuje go nasza lokalizacja niż to, że dosłownie pieprzę go wzrokiem – Cholera, skarbie, pragnę cię tak mocno – szepcze, zanim pociąga mnie w ramiona. Pochyla się i zanurza nos w zagięciu mojej szyi, głęboko się zaciągając – Pachniesz tak cholernie dobrze. Od lat używam tych samych perfum, od czasu, gdy Axel kupił mi pierwszą butelkę Light Blue. W tamtym czasie, to było coś, czego nie mogłam znieść, ale również coś, co dodawało mi siły po jednym zaciągnięciu się. Przypominało mi o Axelu i tym, co nas łączyło tak dawno temu jedynie czując ten zapach.

125

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Kiedy czuję jego gorący, mokry język sunący po moim obojczyku, zanim przenosi się na ucho, kolana mi miękną, a ciało obejmuje obezwładniające pragnienie. Musimy wydostać się z mieszkania Maddoxa. Teraz. Niechętnie odpycham go za ramiona i otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale zatrzymuję się, kiedy podnosi głowę i delikatnie przyciska wargi do moich. To nie jest pocałunek, który dzieliliśmy wcześniej, tamten był pełen pożądania i skrywanego zachwytu. Ten jest przepełniony obietnicą, z rodzaju powolnych tortur. Nie spieszy się, delikatnie pocierając językiem o mój. Z ostatnim liźnięciem, odsuwa się i patrzy na mnie pociemniałymi oczami. - Wow – wzdycham. – Za każdym razem jest coraz lepiej – mruczę i sama słyszę zdumienie w moim głosie. Kiedy byliśmy nastolatkami był między nami żar, ale nigdy nie doświadczyliśmy tego, jako dorośli. Myślę, że oboje dobrze wiemy, że nie ważne, co los rzucił wam w przeszłości pod nogi i z kim was zetknął i tak pozostałe rzeczy przestaną się liczyć. - Chociaż z przyjemnością zaciągnąłbym cię z powrotem do tej sypialni i wziął w tej chwili, to potrzebuję czasu, żeby się pobawić. Jeśli zaczniemy tutaj, przestanę dopiero wtedy, gdy wróci Locke. Chcę cię samą, w moim domu, gdzie tylko ja będę mógł słuchać jak krzyczysz. O boże. - Gdzie są twoje torby? – pyta. Milcząco wskazuję na dwie torby leżące na kuchennym stole. Śmieje się lekko, zanim podchodzi i je zabiera. Włączam alarm i zamykam drzwi, zanim chowam klucz do kieszeni, Axel wyciąga mi go z ręki. – Nie będziesz go więcej potrzebowała, Księżniczko. Upewnię się, żeby mu go oddać – mruga i chowa klucz do kieszeni, po czym sięga w dół, zaplatając nasze palce. Nawet nie pamiętam tego jak szliśmy do windy, przechodziliśmy przez hol, ani jak wsiadłam do jego niedorzecznie wysokiej ciężarówki. W jednej chwili znajdowałam się w salonie Maddoxa, a w drugiej przedzieraliśmy się przez korki w drodze do jego domu. Siedzę i myślę o nadchodzącej nocy, gdy sygnał mojego dzwoniącego telefonu przerywa moje niegrzeczne myśli. Cholera. Wiercę się na siedzeniu, spoglądam na wyświetlacz i uśmiecham się dostrzegając napis ‘Dee dzwoni’ i jej roześmianą twarz. - Hej tobie – odbieram i z przyzwyczajenia spoglądam na Axela. Muszę sobie przypominać, że on nie jest Brandonem i telefon od Dee mu nie przeszkadza. - Hej tobie też. Czyż nie jesteś małą niegrzeczną latawicą? – wzdycha do mojego ucha. Jezu, zabiję Maddoxa. - Nie wiem, o czym mówisz – ściemniam, decydując, że najlepiej grać głupią. Dee będzie drążyć ten temat. Nie ma mowy, że odpuści po tym, co usłyszała.

126

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Nie udawaj, że nie wiesz, o czym mówię, panienko! Odwiedził mnie dziś wysoki, ciemny przystojny facet. Możesz go znać, mówią na niego Axel? Zadzwonił do mnie uradowany, nieludzko wcześnie i muszę dodać, że był zbyt zadowolony z siebie jak dla mnie, będącej przed poranną kawą! Nieważne, więc zadzwonił i poprosił, żebym zaczekała przed wyjściem do biura, by mógł wpaść i chciał, bym spakowała torbę. Dużą torbę, Izzy. Czy teraz zechcesz mi powiedzieć, dlaczego Axel zadzwonił do mnie i poprosił o spakowanie dużej torby twoich rzeczy? – ta małpa śmieje się ze mnie. Cieszy się z tego zdecydowanie za bardzo. - Tak, tak. Jakbyś już nie wiedziała. Niech zgadnę, Maddox wpadł do ciebie, czy coś takiego? – pytam sarkastycznie. - Maddox? Dlaczego miałby do mnie wpadać? - Serio, Dee? Nie rozmawiałaś z nim? - Nie. Axel na serio do mnie zadzwonił i poprosił, żebym zebrała twoje rzeczy razem. To było coś w stylu ‘ja Tarzan, zabieram Jane do domku na drzewie, gdzie nie będzie nosić ubrań i będziemy uprawiać łóżkową gimnastykę do końca życia’, a później wybrał cztery największe torby i zapakował do nich prawie wszystkie twoje rzeczy. Czy teraz zechcesz mi powiedzieć, co tak naprawdę się dzieje? – brzmi na zdenerwowaną, jakby nie była pewna, czy postąpiła słusznie pozwalając mu na spakowanie moich rzeczy. - To skomplikowane, Dee. Ze mną w porządku, obiecuję. My… my rozpracowujemy to. Ale muszę przyznać, że cztery torby to lekka przesada – odwracam się do niego, słysząc dudniący śmiech. - To nie jest zabawne – syczę do niego. - Skarbie, to jest przekomiczne. Naprawdę myślisz, że gdy już zanurzę się głęboko w twojej cipce i poczuję jak twoje wnętrze zaciska się na moim fiucie, to pozwolę ci znowu odejść? Chyba postradałaś zmysły, Księżniczko. Nawet nie będę w stanie wypuścić cię z łóżka, dopóki nie nadrobimy każdego dnia, który straciliśmy – pochyla się i cmoka mnie w usta, zanim spogląda na drogę z uśmiechem. - O… mój… Boże… - mówi cicho Dee – Myślę, że właśnie doszłam. To było naprawdę gorące, Iz – nie jest jedyną, która mogła mieć orgazm w tej chwili. I jeżeli wystarczą same jego słowa, by mnie aż tak podniecić, to zaczynam się denerwować tym, co się stanie

127

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 15

Kiedy ostatni raz byłam u niego domu, musiałam być naprawdę oszołomiona, bo nie pamiętam tego na co właśnie patrzę. Jego dom jest śmieszny. Moje rozumowanie przekraczał fakt, dlaczego jeden mężczyzna potrzebuje tak wielkiego domu. -Ax? – pytam, spoglądając na mężczyznę wychodzącego z wielkiego czarnego samochodu. – Powiedz mi jeszcze raz, dlaczego potrzebujesz domu z sześcioma pokojami? – nie ma rodziny, dawniej byłam tylko ja i kilka dzieciaków, które pod drodze spotkał, więc po prostu nie mogę tego zrozumieć. Sama myśl o nim posiadającym rodzinę z kimś inny, sprawia, że moje serce zaciska się z bólu. Wygląda na prawie zawstydzonego odpowiedzią i zanim się nawet odzywa, wszystko nabiera sensu. Kiedy byliśmy w szkole średniej, miał pokój wielkości szafy. Mężczyźnie takiemu jak Axel, chodzi o uczucie wygody i wiedzy, że już nie jest tamtą osobą. -Miałem dość życia w pudełku. Dawno temu obiecałem sobie, że już nigdy więcej nie będę martwił się o miejsce. Albo o posiadanie go – podchodzi do mnie i wciąga mnie w ramiona – wiesz jak było w dziurze, którą June i Donnie nazywali pokojem. Kiedy się zaciągnąłem, miałem jeszcze mniejszy pokój. Nie dla wielu ma to sens, ale ty wiesz – ściskam go, niewerbalnie przekazując mu moje zrozumienie. -Racja, chodźmy się rozpakować zanim rozpalę grilla i ugotuje obiad. Będziesz potrzebowała dzisiaj siły Księżniczko. Ciepło przesuwa się przez moje ciało, pragnienie, by ominąć obiad i skierować się prosto do sypialni podkręca mnie do poziomu, którego nie jestem w stanie wytrzymać. -Chociaż – kontynuuje – miło by było ominąć steki i przejść, od razu do deseru. Dreszcz podniecenia przeszywa moje ciało i gdyby nie to, że otaczają mnie jego silne ramiona, roztopiłabym się tutaj, na podjeździe. Tym razem zaparkował przed domem, zamiast w garażu, więc kiedy wchodzimy do środka, spotykam się z jasnym, ale pustym wnętrzem. Po środku bardzo pustego holu są ogromne schody, po mojej lewej jest kolejny pusty pokój, a po mojej prawej jeszcze następny. Po obu stronach schodów są dwa korytarze, ale mam wrażenie, że one też prowadzą do pustki. Kiedy byłam tu wcześniej, najwyraźniej widziałam tylko część domu. On patrzy na mnie uważnie i zdaje się, że na coś czeka. -Jest…um…miło? Cholera. Oczywiście, wyszło mi to jak pytanie. Naprawdę przekonująco, Iz! -Miło, co? Czy to w taki sposób chcesz powiedzieć, że nienawidzisz mojego domu?

128

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Nie? – jestem pewna, że zawstydzenie widoczne jest na całej mojej twarzy. Nawet po takim czasie, nie potrafię skłamać temu mężczyźnie. Zanim klepie mnie w tyłek, wybucha śmiechem, potrząsając głową. Schyla się i podnosi moje torby i kieruje się w stronę schodów. – Chodź Księżniczko. Rozpakujmy cię przed obiadem. Podążam za nim w górę i w górę i w górę. Kiedy docieram na szczyt, znajduję dwa korytarze prowadzące w przeciwnych kierunkach. On idzie na prawo, w czasie swojej drogi, mijając kilka otwartych par drzwi. Każdy pokój jest pusty z wyjątkiem tego, z którego wcześniej uciekłam. Eh, co za wstyd. Miałam nadzieję, że nigdy nie będzie świadkiem jednego z moich epizodów, ale wydawało się, że im więcej jestem w jego pobliżu, to tym częściej one się pojawiają. Wchodzi do pokoju i kładzie torby zaraz przy szafie. Kiedy odwraca się w moją stronę, szybko unoszę wzrok, by spojrzeć mu w oczy, które błyszczą rozbawieniem. Właśnie zostałam przyłapana na gapieniu się na jego tyłek. Uśmiecha się. Ja się rumienię. On mruga. Ja oblizuję usta. Jego uśmiech nagle znika z twarzy i ciszę między nami wypełnia długi jęk. Uśmiecham się. I właśnie w taki sposób, on jest na mnie. -Myślałem, że mogę zaczekać – mówi zanim podnosi mnie w górę i rzuca na materac. Zanim jestem w stanie mrugnąć, jego ogromna postać przyciska mnie do miękkiego materacu. Moje nogi rozsuwają się bez wahania, a jego uda spotykają moje. Teraz to ja wypuszczam z ust zduszony jęk – Myślałem, że mogę cię tu przyprowadzić, poczęstować jakimś obiadem, bez zanurzenia w twoim wilgotnym cieple. Kurwa skarbie, czuję cię, aż stąd. Założę się, że twoja cipka jest przemoknięta i gotowa na mnie – językiem wytycza szlak wzdłuż mojego ramienia do mojego uch, zanim chwyta je ustami i przygryza. Liże ugryzienie i otacza moje ciało, podpierając się na łokciach. Kładąc obie, wielkie dłonie na mojej twarzy, pochyla się i przykłada usta do mojego ucha. – Nie mogę się doczekać, skarbie, aż zedrę z ciebie, te ciasne spodnie i zanurzę twarz między kremowymi udami. Chcę czuć tą ciasną cipkę na języku. Sprawię, że będziesz krzyczeć Księżniczko i kiedy nie będziesz już mogła więcej znieść – mocno naciska na mnie pokrytymi jeansem udami, jego gruba erekcja pociera łechtaczkę w przepyszny sposób. – wtedy wyliżę to słodkie ciało i wreszcie uczynię cię moją – porusza biodrami, a ja sapię. Jestem tak blisko. -O Boże – dyszę, patrzą w jego jasne oczy. On patrzy w moje, najwyraźniej zadowolony z tego, co widzi, zanim zniża usta do moich i pożera mnie. Nie ma innych słów by opisać to, co 129

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

robi swoim językiem w moich ustach. Nasze usta poruszają się razem w mokrym tańcu. Przesuwam dłonie na jego plecy i przyciągam go bliżej, rozkoszując się uczuciem jego ciężkości, ciałem mocniej przyciskającym mnie do materaca. Pod dłonią czuję napięte mięśnie i jestem zdesperowana, by poczuć jego skórę przy sobie. Niezręcznymi i gwałtownymi ruchami, zrywam z torsu koszulkę, pozwalając jego ustom odsunąć się na tyle, by przeciągnąć ją przez głowę. Unosi się i palcami wytycza ścieżkę w dół ciała. Jego szorstkie i zrogowaciałe dłonie, przesuwają się po jedwabnej bluzce, chwytają jej koniec i podciągają do góry. Pochylam się do przodu i pomagam mu ściągnąć bluzkę, zanim sięgam do tyłu i sama rozpinam stanik. Nie mam nawet chwili, by wyprostować ręce, ponieważ jego usta zamykają się wokół napiętego sutka i mocno go ciągnął. -O tak – jęczę, wsuwając dłoń we włosy Axela i przyciągając jego głowę bliżej piersi - To takie dobre, Axel – jestem tak blisko dojścia, że to zawstydzające. Z Axelem to zawsze było łatwe. W odpowiedzi z jego gardła wyrywa się jęk, który powoduje, że do cipki napływa więcej wilgoci. Przenosząc się na drugi sutek, jego dłonie wędrują w dół brzucha, odpinając guziki jeansów i wsuwając rękę pod pasek. Jego gruby palec wsuwa się we mnie w jednym błyskawicznym pchnięciu i natychmiast dochodzę. Dochodzę tak mocno, że unoszę się w powietrzu. Mój obraz jest zamazany, a krzyk, który wyrywa mi się z gardła odbija się echem po pokoju. Podnosi głowę z mojej klatki piersiowej i z niesamowicie aroganckim uśmiechem, wyciąga dłoń z moich majtek i zlizuję moją istotę ze swojego palca. -Kurwa skarbie, nigdy nie miałem tak ciasnej cipki dojącej mój palec. Nie mogę się doczekać, by wejść w twoje ciało. Nic nie smakuje lepiej niż pieprzona cipka, nic. – przyciąga mnie bliżej do swojego ciała i całuje mocno. Moja naga skóra ociera się o jego, co tylko sprawia, że robi mi się goręcej. Potrzebuję tego mężczyzny, potrzebuję go bardziej niż czegokolwiek innego w życiu i jeśli wkrótce go nie rozbiorę, po prostu umrę. Zeskakuje z łóżka i ściąga jeansy. Zrzuca buty i skarpetki. Staje obok łóżka, moje stopy dotykają jego nagich, owłosionych ud. Żadnego wstydu. Ale znowu z drugiej strony, dlaczego miałby się wstydzić. Jego ogromne ciało jest ubite i twarde dzięki samym mięśniom. Ciemna skóra, tatuaże i każdy cal ogromnego penisa jest na widoku. Ciesząc się czasem, oczy wędrują od erekcji przyciskającej się do jego mięśni do małych ciemnych sutków, a potem do oczu pełnych pożądania. Moje usta otwierają się, kiedy widzę pożądanie czające się w jego szmaragdowych oczach. -Śniłem o tym tak cholernie długo, Izzy – szybko ściąga z moich nóg jeansy, przemoczone majtki schodzą razem z nimi. Rzuca je za swoje, klęczące przy łóżku, ciało. Chwyta moje kostki i powolnym dręczącym ruchem przesuwa dłonie w górę moich nóg. Kiedy dociera do kolan, wsuwa pod nie dłonie i zarzuca je sobie na ramiona, całując lewe, a potem prawe kolano. Z małym uśmiechem, kieruje miękkie pocałunki w górę uda, omijając pulsujący

130

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

punkt, a potem robi to samo z prawym. Jego dłonie opadają na moje biodra i szorstko przesuwają mnie na krawędź łóżka w kierunku czekającego języka. Wydaję piskliwy krzyk rozkoszy, moje dłonie chwytają prześcieradło i pcham nogi bardziej na jego ramiona pragnąc być bliżej jego ust. Śmieje się i spowodowane tym wibracje wywołują kolejną falę wilgoci, która spotyka się z jego językiem. Przygryza moje wargi, trącając każdy cal wrażliwej skóry zanim jego język obmywa moje opuchnięte wargi sromowe, wchodząc głębiej. Mogę poczuć jak jego ręka doprowadza mnie do niewiarygodnej rozkoszy, która rozpala mi zmysły, przez co nie mogę się na niczym innym skupić. Jego gruby palec dotyka mojej skóry zanim znowu wsuwa się do środka. Daje mi kilka płytkich pchnięć, zanim nabiera prędkości. Natychmiast, moja cipka zaciska się mocno i czuję, że nadchodzi szybko kolejny orgazm. -O ja pierdole, Axel! Nie przestawaj, proszę nie przestawaj! – krzyczę. Zagina palec i zaczyna naciskać na mój punkt G, tylko na tyle bym wystrzeliła jak rakieta. -Oh Axel… kochanie, o boże. To jest takie dobre….oh, boże…nigdy nie czułam niczego lepszego. – jęczę, moja głowa odchyla się do tyłu i z powrotem na łóżku. Podnosi się znad mojej łechtaczki , a ja patrzę w dół na jego twarz między moimi udami. – Księżniczko, musisz puścić moją głowę, żebym mógł skończyć jedzenie tej pysznej cipeczki. O. Mój. Boże. Właśnie, przez to znowu jestem gotowa do dojścia. -Dobrze – szepczę chrapliwie i niechętnie zabieram palce z jego jedwabistych włosów. Z mrugnięciem znowu powraca do lizania każdego calu mojej napuchniętej cipki i każdej kropli mojego orgazmu, zanim zanurza język głęboko we mnie. Płaczę i wykrzykuję jego imię, dźwięk odbija się między ścianami sypialni. Nie mogę powiedzieć nic więcej, on powoli zabija mnie przyjemnością. -Proszę kochanie, pozwól mi się kochać – sapię. -Jeszcze nie – mówi przy mojej skórze, wprawiając ją w dreszcze. – Daj mi jeszcze jeden. Chcę jeszcze jeden orgazm, Izzy. Potem będę pieprzył cię tak mocno, że kiedy z tobą skończę, nie będziesz w stanie chodzić – pochyla głowę i zanurza język głęboko w mojej cipce. Krzyczę. On jęczy. Wykrzykuję jego imię. On owija ramię wokół mojego biodra i przyciska kciuk do mojej łechtaczki, zanurzając i wyciągając język w stałym rytmie.

131

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-AXEL! – krzyczę, dochodząc pod jego językiem, zanim moje ciało opada bezwładnie na materac. Właśnie wracam na ziemię, kiedy czuję jak jego niegodziwe usta całują wnętrze moich ud, wędrując pocałunkami, aż do mojego brzucha. Każdemu z moich obolałych sutków, daje kilka liźnięć i gryzów, zanim kontynuuje wędrówkę, aż do moich ust. Zachłannie oddaję mu pocałunek. Mój język tańczy razem z jego, czuję na nim swój smak i jęczę w usta, przez to jak mnie to podnieca. Nigdy nie spodziewałam się, że tak będę się cieszyła czując swój smak na mężczyźnie. Jednak z Axelem wszystko mnie podnieca. Jego ręce chwytają mnie pod ramionami i z powrotem przesuwają mnie dalej na materac, a on przygniata mnie swoja twardą masą. Wargi cipki otwierają się szeroko dla jego wielkiego penisa. Jęczy w moje usta i kołysze się w tył i przód, wsuwając twardą długość w moją wilgotność. Razem przekręcamy się i poruszamy pocierając o siebie spoconą skórą. Przesuwam dłonie w dół jego pleców i chwytam napięty tyłek, przyciągając go bliżej do swojego ciała. Unoszę ręce do góry i owijam je ciasno wokół jego pleców, a nogi owijam wokół jego talii. – Proszę, Axel, potrzebuję cię we mnie. -Wkrótce skarbie, wkrótce – odsuwa się od moich ust i patrzy mi w oczy. Usta ma opuchnięte od naszych pocałunków, twarz jest zaczerwieniona, a oczy ciemne z pragnienia – To się skończy zanim w ogóle się zacznie skarbie, więc musze trochę ochłonąć… chcę cię tak cholernie bardzo – miażdży moje usta i wplątuje dłoń w moje gęste włosy, kiedy jego druga dłoń spokojnie przesuwa się w dół. Pieści moją rozgrzaną skórę zanim sięga między nas. Cofa swoje biodra, dając wystarczająco miejsca by był w stanie chwycić się dłonią i przyciska swoją główkę do mojego rdzenia. Pocierając moją łechtaczkę kilka razy, zanurza się w niej, tylko po to by zaraz się wycofać i rozmazać moje soki wokół warg sromowych. Powtarza ten ruch kilka razy, kiedy kwilę w jego usta, jęczy tuż przy mnie i wiem, że dręczy się tym powolnym procesem tak bardzo jak ja. -Tak dobrze… jesteś taka gorąca. Nie mogę się doczekać całkowitego zanurzenia w twojej ciasnej cipce – mówi w moją szyję, całując i ssąc miękką skórę, gdzie moja szyja styka się z ramieniem. I z tym, dzięki jednemu pchnięciu zanurzony jest w moim pragnącym ciele. Krzyczę, szok spowodowany jego wejściem i ciasnością, za które były odpowiedzialne dwa lata mojej abstynencji, przyniósł szczypiący ból, bo nie byłam na to przygotowana. -Kurwa Księżniczko, wszystko w porządku? – chrypie będąc nadal wewnątrz mnie. – Boże, jesteś tak ciasna. Kiwam głową, że wszystko jest dobrze, ale żadne słowa nie opuszczają moich ust. -Skarbie, potrzebuję tych słów… muszę wiedzieć, że dobrze się czujesz.

132

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Dobrze – szepczę, załamuje się, kiedy czuję poruszenie wewnątrz mnie i jęczę, kiedy łaskotki przyjemności wędrują z mojego łona, powodując, że zaciskam się na nim. -Kurwa, skarbie…to się skończy zanim się poruszę, jeśli twoje ciepłe ścianki będą obejmowały mnie tak mocno – jęczy, zniżając usta i składając na moich ustach czuły pocałunek. -W porządku – sapię, kiedy cofa się powoli do tyłu. – Po prostu minęło trochę czasu. Czuję się dobrze, tak dobrze…proszę nie przestawaj! Takiego zapewnienie potrzebuje, ponieważ zaczyna zwiększać prędkość pchnięć. Nasze oczy są złączone, jego spojrzenie wypala się w moim. Nasze jęki łaskoczą usta, a nasze gorące oddechy mieszają się razem. Wbijam paznokcie w jego plecy i poruszam się razem z jego ciałem. Unoszą biodra, kiedy on ciągnie swoje w dół. Poruszamy się, jakby nasze ciała nie były nigdy osobno, jakbyśmy byli dla siebie stworzeni. Nie mogę powstrzymać łez wolno toczących się z moich oczu. Ta więź, ta miłość między nami nigdy nie umarła. Moje serce sprawiało wrażenie, że zaraz wybuchnie. Pazury kolejnego bardziej potężniejszego orgazmu zaczynają wspinać się po kręgosłupie i kiedy zaciskami się wokół niego, jego rytm słabnie. -No dalej skarbie, zaraz dojdę i chcę byś zrobiła to razem ze mną. Jęczę, kiedy uderza w moje ciało, pocierając moją łechtaczkę z siłą wystarczającą, by wysłać moje ciało na krawędź orgazmu tak potężnego, że czuję jak palce u stóp kulą się, wstrzymuję oddech, oczy odlatują na tył głowy, a na skórze czuję małe igiełki. To najbardziej oszałamiający orgazm jaki w życiu miałam. -AXEL! oh Boże…. AX! – krzyczę. Czuję przy szyi jego chrząknięcie: zanurza się we mnie jeszcze kilka razy, zanim jego ciało zamiera przy moim. Nie jestem w stanie powiedzieć jak długo trwaliśmy w tej pozycji, jego ciało wtopiło się ciasno w moje. Jego penis był nadal wewnątrz mnie, a ja nadal drżałam. Ze łzami wciąż wypływającymi mi z oczu i wrażliwością, która opanowała ciało, nie mogę nic poradzić na to, że z ust ucieka mi szloch. Natychmiast podnosi się, opierając wagę na ramionach, a jego, nadal twardy kutas, wsuwa się we mnie dalej, co powoduje, że jęczymy. -Skarbie? – pyta. Potrząsam głowę, a z moich ust ucieka kolejny szloch. -Izzy? Księżniczko, zraniłem cię? – wygląda na udręczonego. Znowu potrząsam głową, sięgam do góry i kładę dłoń na jego karku. Wplątując ją we włosy, które na końcach się kręcą i przysuwam jego usta do moich, mając nadzieję, że to wyrazi wszystkie emocje, które we mnie szaleją. 133

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Nadal go kocham. Tego mężczyznę, o którym myślałam, że już na zawsze jest dla mnie stracony. Jeżeli jestem ze sobą całkowicie szczera, nigdy nie przestałam go kochać. Ale cała ta wiedza, nie powinna mnie przerażać. Młodzieńcza miłość, którą dzieliliśmy dekadę temu, urosła do takiego rozmiaru, że gdybym go teraz straciła, zabiłoby mnie to. -Tak bardzo….za….tobą….tęskniłam – szlocham, dysząc gdy ogarniają mnie emocje. -Boże Księżniczko, nawet nie masz pojęcia. Pieprzonego pojęcia – mówi, przetaczając się na bok i przyciągając mnie bliżej do swojego twardego ciała. – Nigdy nie pozwolę ci odejść, Izzy. Nigdy. – szepcze mi w włosy, ściskając mnie trochę mocniej. Pozwalam mu trzymać się przez chwilę, gdy oczyszczam się z przytłaczających emocji. -Muszę cię wyczyścić skarbie, nie ruszaj się – stacza się z łóżka, przechodzi przez ogromny pokój i wchodzi do łazienki. Przetaczam się i patrzę w sufit obejmując się mocno. Słyszę spłukiwanie toalety i płynącą wodę. Wychodzi z łazienki całkowicie nie przejmując się swoją nagością, prosto do krawędzi łóżka – Otwórz się skarbie i pozwól się wyczyścić – pozwalam rozsunąć się nogom i obserwuję w zdumieniu, jak czyści naszą wspólną wydzielinę z mojej cipki. Ciepło myjki powoduje, że zrywam się kilka razy, kiedy dotyka wrażliwej skóry. Po kilku sekundach, rzuca ręcznik w kierunku łazienki i opada na materac biorą mnie znowu w swoje ramiona. -Mów do mnie Izzy. Co to było? – nie brzmi na złego, tylko na zmieszanego. Wzdychając głęboko odpowiadam. – To było zbyt wiele, Ax. Zalało mnie zbyt wiele emocji na raz. Nigdy, nawet w najdzikszych snach, nie myślałam, że znowu będziemy tu razem i wierz mi długo o tym marzyłam – chwytam kolejny głęboki oddech zanim kontynuuję, patrząc prosto w jego pytające oczy – Musisz zrozumieć Ax. Nie wiem jak to przez cały ten czas było z tobą, ale ja myślałam, że cię nie ma. Nie tylko nie ma. Myślałam, że jesteś martwy - przez szloch dostaję czkawki i chwilę zajmuje mi dojście do siebie. Moje wilgotne oczy spotykają się z jego zaszokowanymi. – Przez sześć długich lat żyłam w piekle, ale te lata były niczym… absolutnie niczym w porównaniu z bólem, jaki czułam przez cały czas myśląc, że nie żyjesz. -Co? – pyta, tak cicho, że przegapiłabym to, gdybym nie patrzyła na tą przystojną twarz. -Nie rozumiem, czego tu nie łapiesz Axel? – teraz naprawdę jestem zmieszana. Wydaje się kompletnie zdezorientowany. Jak może myśleć, że myślałabym inaczej! Zniknął z mojego życia, rozpłynął się w powietrzu. Jak inaczej mogłabym to przyjąć? -Skarbie – krztusi się – proszę wyjaśnij mi to, co masz na myśli mówiąc, że myślałaś, iż jestem martwy? Odwracam głowę na bok i obserwuję go. Jestem więcej niż zmieszana. Jego brew jest wygięta ku górze, jego usta zaciśnięte mocno, a oczy… oczy wyglądają na pełne bólu. -Proszę, możemy się ubrać? Może też coś zjemy zanim przeprowadzimy tą rozmowę?- pytam słabo. Potrzebuję chwili, by zastanowić się jak to teraz rozegrać. 134

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Potrząsa głową jakby odganiał mgłę i skina. -Jasne Księżniczko. Wstajemy. Rzuca we mnie koszulką wyjętą z komody, zanim wciąga jakieś dresy na swoje wąskie biodra. Podchodząc do miejsca, w którym stoję, wciąga mnie z powrotem w swoje ramiona i ściska mocno. Prawie zbyt mocno. -Wiem, że to czujesz skarbie. Nie ma kurwa mowy, by coś tak potężnego umknęło twojej uwadze. Słuchaj mnie teraz i zrozum, porozmawiamy, ale nic, co powiesz nie zmieni faktu, że ty i ja staliśmy się. Nie pozwolę ci odejść Izzy. Nigdy. Jesteś moja, rozumiesz to, Księżniczko? Czy rozumiem? Czy oddam serce mężczyźnie, który jest w stanie mnie zniszczyć? Tak. Oddam. Gdybym teraz od niego odeszła, równie dobrze mogłabym dźgnąć się sztyletem, bo i tak bym umarła. -Tak, rozumiem. Ale, Ax? -Co skarbie? -Ja zawsze byłam twoja, wiesz to, prawda? I z jasnym uśmiechem, który sięga jego pięknych oczy, przyciąga mnie bardziej i składa miękki pocałunek na ramieniu, szyi, i uchu zanim szepcze – Oh tak, skarbie, wiem.

135

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 16

Przez ostatnie dziesięć minut stałam na tarasie, obserwując jak Axel obraca steki na grillu i ciesząc się widokiem. Gdybym nie rozumiała, co motywowało nim, kiedy kupował ten wielki dom, teraz, kiedy patrzyłam na rozległy brzeg, na którym stał dom, zrozumiałabym ten powód. Miał ogromny taras, oczywiście bez mebli lub siedzeń, ale miał jeden ogromny, błyszczący grill. Był też ładny trawiasty kawałek zieleni, który spotykał się ze żwirową ścieżką tu przy nabrzeżu. A dalej było jezioro. W zasięgu wzroku nie było innych domów. Tylko lasy i dużo wody. To miejsce oszałamiało. -Skarbie, jesteś gotowa by coś zjeść? – pyta, wychodząc zza moich pleców i podając mi kieliszek wina. Patrzę przez ramię i po prostu go wypijam. Nadal jest nagi od pasa w górę, a jego dresy zjeżdżają nisko na biodra. Seksowne V, które znika pod materiałem sprawia, że do moich ust napływa ślinka. Jego mięśnie napinają się, a z jego gardła rozbrzmiewa niskie warknięcie. -Przestań Izzy. Przestań w tej chwili, albo wezmę cię właśnie tutaj, na tym cholernym tarasie. -Przepraszam Ax, ale zapytałeś czy jestem gotowa, by coś zjeść – drażnię go. -Kurwa! – wyrzuca ręce w górę i podchodzi do grilla. Śmieję się i powracam do napawania się widokiem, kiedy on mruczy pod nosem coś o tym, bym trzymała cholerne usta zamknięte. Pozostajemy w komfortowej ciszy, do momentu, w którym kończy grillować, a ja kończę rozmyślać. Podążam za nim do domu, nakładam na talerze soczyste steki, pieczone ziemniaki, paprykę i cebulę, przynoszę je do baru i siadam na jedynym meblu, który posiada w kuchni. Stołku barowym. -Axel musisz wprowadzić do tego domu trochę życia. Poza sypialnią, pustymi pokojami, widziałam tu tylko te stołki, twój mamuci telewizor i leżak – wskazuję widelcem na niego, po nabiciu kawałka pysznego steku. Jęczę pod wpływem soczystego smaku, który eksploduje mi w ustach, zanim jestem w stanie kontynuować – Nie możesz kupić domu tak wielkiego bez wypełnienia w nim przestrzeni. Unoszę wzrok i spotykam jego oczy po tym jak zauważam, że mojej rozmowie towarzyszy cisza. Ups. Może się trochę zapędziłam. To znaczy, to nie jest mój dom i to naprawdę nie moja sprawa. Rumieniąc się, odkładam widelec i patrzę na dłonie złączone na kolanach. -Dlaczego to robisz? – pyta. -Robię, co? – wykręcam się.

136

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Zachowujesz się jakbyś wstydziła się pytania o cokolwiek, nawet, jeśli zachowujesz się jak mały wścibski bachor. -Ja…ja nie wiem? -Tym też mnie nie oszukasz Izzy. Zapomniałaś, że cię znam. Może minęły lata odkąd byliśmy razem, ale znam cię. Wzdychając patrzę mu w oczy. Nie wygląda na złego, tylko na zdezorientowanego. Jego spojrzenie szuka odpowiedzi – To nie jest coś, co robię świadomie. Musisz zrozumieć Axel, nie cofnę lat podporządkowywania się. Żyłam w taki sposób przez tak długo, że czasami się zapominam i znowu staje się starą sobą. Cóż, to znaczy starą sobą po tobie. -Mogę to zrozumieć, naprawdę mogę, ale nie potrafię zrozumieć, dlaczego czasami wydajesz się taka przestraszona. Dużo ci się przydarzyło, ale musisz wiedzieć, że nigdy kurwa bym cię nie zranił. -Nie, nie zraniłbyś mnie fizycznie. Wiem to – odpowiadam patrząc na swoje dłonie. -Izzy? Co masz na myśli? Czy nie zdecydowaliśmy właśnie, że to się nie stanie? Rozumiem, że się boisz, ale posłuchaj mnie, naprawdę mnie posłuchaj: NIE zranię cię. Nie ma ani jednej rzeczy, która znowu by nas rozdzieliła. Straciliśmy już zbyt wiele czasu, Księżniczko. Zbyt wiele czasu, w trakcie którego powinienem trzymać cię w ramionach – sięga po mnie i wciąga na kolana. Jedno ramię ma na moich plecach, drugie na kolanach. Zanim kontynuuje chwyta moją dłoń. – Nie było dnia żebym za tym nie tęsknił. Spędziłem mnóstwo czasu, naprawdę mnóstwo, myśląc, że jesteś szczęśliwa, że radzisz sobie lepiej beze mnie. Boże, skarbie… - odsuwa dłoń i unosi ją do góry, chwyta moją twarz i unosi ja tak bym spojrzała mu w oczy – To zabija mnie każdego dnia odkąd wróciłaś do mojego życia. Wiedza, że mogłem coś zrobić by cię uratować od tego skurczybyka. Teraz jestem bardziej niż zdezorientowana. O czym on mówi, myślał, że jestem szczęśliwa? I jak błyskawica to we mnie uderza. -Wiedziałeś, że tu byłam? – pytam, i nie mogę powstrzymać szczypty złości, która barwi mój głos. -Nie od początku. Wreszcie cię znalazłem, zaraz po tym jak wzięłaś ślub – mówi, a ból w jego oczach zatrzymuje moje serce. -Co? – szepczę cicho. Unosi palce i przesuwa nimi po moich zmarszczonych brwiach, zsuwając je po nasadzie nosa i wędruje po linii wargi. W silną dłoń chwyta policzek, przysuwa usta bliżej i składa na nich miękki pocałunek. – Skarbie szukałem cię. Szukałem, chwytałem się każdej, nawet najmniejszej szansy, przez prawie cztery lata. Podążałem każdym tropem, jaki miałem, ale to nigdy nic mi nie dało. Kurwa nic. Wiedziałem o twoich rodzicach i skarbie wiem, że to ciężkie i przykro mi z tego powodu, że nie było mnie przy tobie, ale dlaczego? Dlaczego nie powiedziałaś mi gdzie jedziesz? Musiałaś wiedzieć, że po ciebie przyjadę – ten silny 137

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

mężczyzna dopuszcza mnie do siebie i pozwala mi zobaczyć ból, który czuł przez te wszystkie lata. Nie mogę powstrzymać łez, nawet jeśli chcę to zrobić. Próbowałam, panie próbowałam, ale wiedza, przez co przeszedł próbując mnie znaleźć łamie tą odrobinę świadomości, która mi pozostała. Mój temperament jest teraz puszczony luzem. - Kiedy wróciłem do domu dowiedziałem się, co się stało i że ciebie nie ma. Nikt nie wiedział gdzie mieszkają twoi dziadkowie. Jedyne, co wiedziałem, to to, że mieszkasz w małym mieście w Karolinie, ale nikt nie wiedział, w którym. To nie dlatego, że nie próbowałem, Księżniczko, proszę zrozum to. Po prostu nie miałem źródeł i czasu, by cię wyśledzić. Doszedłem do punktu, w którym myślałem, że jeżeli chciałabyś być znaleziona, zostawiłabyś mi wiadomość, gdzie cię szukać. Do diabła, zostawiłabyś jakiś okruch, znak, sygnał… przyjąłbym wszystko. Jego próba poprawienia sytuacji, spala na panewce. Próbuję przyjąć te nowe informacje, wszystkie te fakty, których przez te lata nie rozważałam. Chciał mnie znaleźć? Jak to możliwe? Zostawiłam swój adres June. Wiedziała, że chcę by Axel mnie znalazł, wiedziała, że na niego czekam. Nie mogę znieść złości, która powoli rozpala moje ciało. Co za pieprzona suka! -June! – warczę, schodząc z jego kolan i poruszając się po ogromnej pustej przestrzeni jego kuchni. Odwracam się, by spojrzeć na niego i zauważam zdezorientowany wyraz przystojnej twarzy. Zaczynam wyjaśniać: - Ta suka, June. Dałam jej wszystko Axel, kurwa – wszystko, czego byś potrzebował, by mnie znaleźć. Adres moich dziadków w Północnej Karolinie, ich numer telefonu i pisałam listy, tak wiele cholernych listów. Kiedy zaczęto odsyłać mi te, które pisałam do bazy, zaczęłam pisać do domu June. Stwierdziłam, że jeśli jest jakikolwiek sposób byś je dostał, to będzie wtedy, kiedy wrócisz do domu. O mój boże, Ax! Cały ten czas. Cały ten pieprzony czas! Nie miałeś pojęcia, nie miałeś pieprzonego pojęcia, że ta suka trzymała nas z dala od siebie, co mi powiedziała… – moja furia jest namacalną rzeczą. Wypełnia cały pokój i całkowicie zaćmiewa smutek, który wcześniej czułam. Jestem zmuszona zatrzymać swój gorączkowy krok, kiedy czuję za plecami klatkę piersiową, a wokół mojego ramienia zaciska się dłoń Axela. -Księżniczko, przestań. – mówi cicho, przyciągając mnie do swojego torsu i zamykając w swoich ramionach – Nie mogę tego naprawić, jeśli nie powiesz mi, co spowodowało, że tak wariujesz. Wydostaję się jego uścisku i odwracam, by spojrzeć mu w oczy. Muszę spojrzeć w te oczy. Być w stanie osądzić, gdzie znajduje się teraz jego umysł. Jedyną rzeczą, jaką widzę jest zmieszanie i może, miejmy nadzieję, odrobina miłości. -Masz pojęcie jak bardzo cię potrzebowałam? Kiedy moi rodzice umarli byłeś jedyną rzeczą, która powstrzymywała mój ból, ale cię przy mnie nie było. Pogodziłam się z tym, wiesz, że nigdy nie wykorzystałabym tego przeciw tobie – wyjaśniam, kiedy widzę emocje pojawiające się na jego twarzy. – Byłam z ciebie taka dumna, Axel. Nie było dnia, bym mimo tego bólu, nie pomyślała o tym jak dumna jestem – sięga w moją stronę i ściera łzę, która wypływa z 138

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

mojego oka. – Miałam tyle rzeczy do zrobienia w tygodniu, kiedy umarli. Byłam zraniona, zagubiona i sama… byłam tak daleko od jakiejkolwiek stabilności. Babcia i dziadziuś, byli dobrymi ludźmi i kochali mnie, ale też byli zagubieni i w końcu musieli radzić sobie z nastolatką w depresji. Czasami zastanawiam się czy oni po prostu nie wiedzieli, co ze mną zrobić, ale próbowali. Dziadziuś nie mógł być długo z dala od domu, a babcia nie chciała. Nienawidziła podróżowania, to, dlatego nigdy jej nie poznałeś. Odchodzę od niego i zbliżam się do okna, by spojrzeć na jezioro, teraz ciemne i odbijające w swojej tafli błyszczące światło księżyca. – Upewniłam się, że dałam June wszystko, czego byś potrzebował by się ze mną skontaktować. Nie wiedziałam, komu jeszcze mogłabym to dać. Zbyt długo cię nie było i nie wiedziałam, jak inaczej się z tobą skontaktować. Jedyną rzeczą, jaką miałam była baza gdzie miałeś stacjonować – szloch pojawia się w moim gardle i uniemożliwia mi dalsze opowiadanie. – Był-był-aa-m taka głu-głupia – płaczę. Odwracam się by na niego spojrzeć i znajduję go tuż za sobą, z czekającymi i wyciągniętymi w moją stronę ramionami. Wbiegam w nie i pozwalam ujść smutkowi. Pozwalam mu być moją ostoją, skałą, której potrzebuję od tak dawna. Owijam ramiona wokół jego pleców i przyciągam go tak blisko jak jestem w stanie. Czuje jego usta na włosach, klatkę piersiową unoszącą się i opadającą szybko i bicie jego serca pod uchem. -Skarbie…Jezu. Chciałbym wtedy to wiedzieć. Chciałbym wtedy być przy tobie. Zabijasz mnie, ćwiartujesz mnie na kawałki. Spójrz na mnie Izzy. – mówi, nie pozostawiając mi wyjścia. Patrzę w jego błagające oczy – Rzuciłbym wszystko, by zaoszczędzić ci każdej uncji bóli. Jeśli jest to teraz w moim zasięgu, przegonię kurwa każdy skrawek bólu, który będzie chciał dotknąć twojego serca, skarbie. Zabija mnie to, z jaką łatwością rozdzielił nas świat. Przez lata myślałem, że mnie opuściłaś. Że sama zdecydowałaś się mnie opuścić. Boże… - pochyla się by pocałować moje usta. Ten pocałunek jest całkiem inny od tych, które dzieliliśmy odkąd znowu pojawił się w moim życiu. Jest pełen smutku, z powodu tego, co mieliśmy i co straciliśmy, ale jest też obietnicą tego, co mieć będziemy. Jego usta kochają się z moimi. -Moje serce należało do ciebie cały czas. Do dzisiejszego dnia, żadna inna kobieta go nie miała i mieć nie będzie. Kurwa, skarbie, to co do ciebie czuję jest czasami tak silne, że zastanawiam się czy to mnie nie zniszczy – szepcze kiedy zrywa pocałunek, by przycisnąć mnie mocniej do swojej klatki piersiowej. Zamieram na te słowa. Miłość? Wiem, co do niego czuję, ale szok spowodowany tym, że on mi to powiedział jest wszechogarniający. On nie może mnie kochać. Jeszcze nie teraz, kiedy nie wie wszystkiego. Ogarnia mnie mała panika, ale szybko ją miażdżę. Musze być silna. Musze być silna dla niego, ponieważ po tym, nie wiem, co będzie nadal do mnie czuł.

139

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Przyciskam dłonie do jego klatki piersiowej i lekko go odpycham. Patrzy na mnie, zdezorientowany tym, że go odpycham zamiast przyciągać bliżej. Albo może jest to szok, spowodowany tym, że nie poddałam się sentymentom. Gdyby tylko wiedział, jaka miłość do niego we mnie płonie. -Axel jeszcze nie skończyłam. Musisz pozwolić mi skończyć – desperacko mówię, robiąc krok w tył by wyrwać się z jego uścisku. Patrzę na niego stojącego przy oknie, tam gdzie go zostawiłam. Opiera się o nie, ze skrzyżowanymi na piersi ramionami. Nie jestem w stanie odczytać emocji buzujących w jego oczach. Wiem, że jest zdezorientowany, ale wydaje się tym prawie wstrząśnięty. -Boże… to jest takie trudne – szepczę do siebie. Powinnam wiedzieć, że ten głupi pusty dom, nie zatrzyma tych słów tylko dla mnie. -Izzy, nie wiem, co jeszcze mogłoby tam być. Już o nim wiem. – prycha. Zatrzymuję się i patrzę na niego. Moje serce łamie się jeszcze raz, przypominając mi noc moich osiemnastych urodzin. -Chciałam tego tak bardzo – ponownie szepczę. -Co? – pyta, odpychając się od okna i podchodząc do mnie, biorąc moje ręce w dłonie i zmuszając mnie bym przestała się wiercić. Krztuszę się nerwowym szlochem, który rodzi mi się w gardle, ale jestem bezsilna i nie mogę powstrzymać łez wypływających z moich oczu. -Chciałam tego tak bardzo, tak cholernie mocno – wyrzucam z siebie, desperacko próbując mu coś przekazać przez cały ten ból. -Księżniczko, nie mam pojęcia, o czym teraz mówisz. – mówi, jego frustracja powoduje, że lekko mną potrząsa. Patrzę na jego przystojną twarz, wyobrażając sobie po raz milionowy, jakby wyglądało nasze dziecko. Niezdolna, by pozbyć się anielskiej perfekcji, która wypełniła mój umysł, opieram czoło o jego klatkę piersiową i płaczę. Opłakuję, co bezpowrotnie straciliśmy. -Dziecko… - kwilę w jego pierś. – Dziecko, które kochałam każdą komórką w ciele i każdą uncją miłości, którą miałam dla ciebie. Dziecko, którego nie byłam nawet w stanie obronić przed własnym ciałem! – krzyczę histerycznie w jego klatkę piersiową. Moje ciało poddaje się pod ciężarem agonii i żalu, która atakuje umysł, więc opadam na podłogę, zanim jest w stanie mnie złapać. Uczucia, nad ukryciem których pracowałam tak ciężko, wracają, zalewają ciało, powodując potężny płacz. -Nie, dziecko…nie! – słyszę jak nade mną krzyczy. Bardziej czuję niż widzę, że jego ciało też opada na podłogę obok mnie, bo owija wokół mnie mocno ramiona i zaczyna mnie kołysać. Mój policzek spoczywa na jego ramieniu, a nos zanurzony jest w cieple jego karku. Nie wiem 140

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

jak długo tak siedzimy, wydaje się, że upłynęły godziny, ale to równie dobrze mogły być minuty. Z nim, trzymającym mnie przy swoim ciele, ramionami i nogami owiniętymi mocno wokół mnie, dopóki nie czuję ciepłych łez uderzających w moją twarz, przez co spoglądam w górę, w oczy, które teraz odzwierciedlają moje własne. Nie robi nic by ukryć ślady swojej rozpaczy. Nigdy, przez te lata, które go znałam nie widziałam, by płakał poza tym jednym razem, kiedy byłam w szpitalu. Wtedy tylko kilka łez mu uciekło, zanim się w sobie zebrał. Jego ciało chwieje się, kiedy próbuje odzyskać nad nim kontrolę. -Kurwa, Skarbie…Księżniczko, nie miałam pojęcia, kurwa żadnego – biorę jego twarz w dłonie i kciukami ocieram łzy – Co się stało? – pyta. Wiem, o co pyta, chce wiedzieć, co stało się naszemu dziecku. Biorę głęboki wdech i kończę to, co musi zostać powiedziane. – Właśnie zakończyłam pierwszy trymestr, kiedy poroniłam. Całe trzy miesiące i straciłam nasze dziecko – szepczę, patrząc mu w oczy w czasie mówienia tego. – Lekarz powiedział, że nie było nic, co mogłabym zrobić, by temu zapobiec, że to była wola Boża – potrząsam głową i patrzę w dół przyciskając głowę do jego piersi. – To były moje urodziny – mówię zaraz potem. Sztywnieje. Słyszę jak odwraca głowę, wszystkie kawałki wreszcie pasują – Klub? To o tym mówił Greg – oświadczenie. On wie. Nie ma wątpliwości. Z każdego dnia, w którym mógł pojawić się w moim życiu, ten był najgorszy. -Tak. Klub. – odpowiadam. Siedzimy tak, on trzyma mnie w ramionach. Nogi mam tuż przy klatce piersiowej przytrzymując je mocno rękami. Jego ręce otaczają moją szyję, a nogi rozciągnięte są po obu moich stronach. Siedzimy tak i w ciszy oferujemy sobie jedyną rzecz, jaką możemy. Siebie nawzajem. Ciężko postawić mi się na jego miejscu. Nie wątpię, że ciąży mu ta sytuacja, ale nie miał jeszcze czasu by przetrawić faktu, że było dziecko. Mielibyśmy dziecko, zrodzone z miłości. Nawet w naszych młodych sercach wiedzielibyśmy, że dziecko byłoby naszym największym osiągnięciem. Byłoby radością, którą przywitalibyśmy z otwartymi ramionami nawet pomimo tego, że sami byliśmy jeszcze dziećmi. -Założę się, że wyglądałaby jak ty, z tą okrągłą twarzą, mięciutka skórą i najbledszymi oczami, jakie kiedykolwiek widziałem. Z włosami które wyglądałby jak płonący ogień, kiedy biegałaby po podwórku, z uśmiechem , który sprawiałby, że nawet najtwardsi skurwysyni by się uśmiechali, byłaby obrazem doskonałości – mówi mi do ucha. Lekkość jego tonu nie pokrywa jednak słyszalnego w jego głosie smutku. On próbuje pocieszyć mnie, kiedy to ja powinnam pocieszać jego. -Nie, on byłby dokładnie taki jak jego ojciec. Najsilniejsza twarz spośród tych, jakie można zobaczyć u dziecka. Włosy tak ciemne, że przypominają północ i oczy tak zielone, że można by przypuszczać, że okradł sklep jubilerski. Byłby odważny i silny, idealny. I kochałabym go,

141

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

tak mocno jak kocham jego ojca – szepczę, kończąc małym haczykiem, który daje mi uwolnienie. Możemy próbować rozjaśnić nasz smutek, ale nic nie zmieni faktu, że oboje straciliśmy dziecko. -Nigdy więcej Izzy West. Nie pozwolę by ktokolwiek mi ciebie odebrał, albo by nas rozdzielił – jego słowa wiszą między nami, jako obietnica i groźba. W tej chwili wiem, że ten mężczyzna umarłby za mnie, tylko po to, by chronić mnie przed światem. -Nie chcę być nigdzie indziej – opieram się o niego i daję mu kilka miękkich pocałunków. Szybko poddajemy się pożądaniu, by odsunąć od siebie ból, który ciąży nam w sercach. -Chodź Księżniczko, idziemy do łóżka, tak? – pomaga mi się podnieść z podłogi i wtedy ku mojemu zaskoczeniu bierze mnie w swoje ramiona i zaczyna iść. -Potrafię chodzisz, wiesz? – żartuję, pochylając się ku jego szyi i wdychając jego odurzający zapach. Jego ramiona zaciskają się wokół mnie, zanim odpowiada potrzebuję tego. Po prostu bądź cicho i pozwól mi się nieść.

– Wiem, ale w tej chwili

Mogę mu to dać. Unoszę głowę z miejsca, gdzie ją opieram i patrzę na jego silny profil. Ten mężczyzna, ten niesamowity mężczyzna jest zraniony. Mogłam to stwierdzić po zaciśniętej szczęce i zdeterminowanym spojrzeniu. W końcu nie co dzień, człowiek dowiaduje się, że byłby ojcem. Nawet, jeśli dziecko było widoczne tylko na niewyraźnym zdjęciu USG. Zdjęciu, o którym nawet nie wiedział, że istnieje. Ostry ból przeszywa moje serce, kiedy myślę o tym jak bardzo by kochał nasze dziecko. Zawsze rozmawialiśmy o tym jak bardzo chcemy mieć dzieci. -Wszystko w porządku? – szepcze, kiedy wchodzimy na drugie piętro. Ignoruje mnie, kiedy ja próbuję się przekonać, że jednak nie usłyszał mojego pytania, dopóki nie przełamuje ciszy. -Nie. Ale będzie. Dla obojga nas. – zatrzymuje się, kiedy dociera do swojej sypialni i delikatnie kładzie mnie na łóżku. Patrzę w górę i spotykam jego smutne oczy zanim przełamuje kontakt i ściąga swoje dresy. Siadam i ściągam koszulkę, rzucam ją na podłogę zanim przyciska swoje ciało do mojego, popychając mnie na materac. Każdy cal naszej skóry od ramion po palce u stóp jest dotykany. Rozsuwam nogi i witam jego długość, jego biodra przesuwają się po moim podnieceniu. Przyciska czoło do mojego, jego oddech owiewa moje usta i miesza się razem z moim. Ręce trzymają mnie z szacunkiem, ogrzewając moje policzki. -Potrzebuje cię Księżniczko – szepcze miękko przy moich ustach. 142

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Masz mnie – odpowiadam. Unosi swoje biodra i pomaga mi nakierować swoją twardą erekcję na moje czekające ciało. Nie rusza dłoni z mojej twarzy, ani nie unosi się znad mojego ciała. Jego czoło opiera się o moje, tak, że może wycisnąć mi na ustach najbardziej czuły i kochający pocałunek, jaki jest w stanie. To nie jest szybki seks, który mieliśmy wcześniej. To jest czysta miłość. To są dwie dusze, które były od siebie zbyt daleko i wreszcie się odnalazły. To jest uzdrawianie. Unoszę nogi, owijając je wokół jego bioder. Moje ręce zaciskają się mocno na jego ramionach. W tej chwili nie ma niczego szybkiego. Jego oddech przychodzi w ciężkich sapnięciach, odzwierciedlając mój. Uderza we mnie, nie przełamując powolnego i stałego rytmu, który rozwleka się na godziny. Kiedy nasze łzy mieszają się na moich policzkach, uwalnia mój policzek od jednej z dłoni, wsuwa ją pod moje kolano I unosi wysoko w górę. -O Boże…. – krzyczę, kiedy przed moimi oczami wybucha światło, a moje palce u stóp kulą się. Moje paznokcie wbijają się w jego ramiona, przymocowując mnie do jego gwałtownych ruchów. -Nigdy. Nie. Pozwolę. Ci. Odejść – sapie, akcentując każde słowo pchnięciem w mój rdzeń. Jego miednica uderza w moją łechtaczkę w doskonałym ruchu. Krzyczę znowu, kiedy kolejny orgazm uderza we mnie, tak samo mocno, jak ten pierwszy. Zanurza swoja głowę w moim karku i ze zduszonym krzykiem dochodzi w moje ciało. Leżymy tak, pokryci potem i złączenie w każdy możliwe sposób, przez długi czas. Jego ciało idealnie pasuje do mojego. Mój oddech zwalnia i wreszcie czuję, że jestem w stanie się odezwać. Odwracając lekko głowę, przysuwam usta do jego ucha i szepcze tak cicho jak potrafię, słowa, których dawno do niego nie wypowiadałam. -Kocham cię, Axel. Zawsze cię kochałam i nigdy nie przestanę. Zostałeś dla mnie stworzony, skarbie. Dla mnie. Nigdy więcej mnie nie opuszczaj. Nigdy. Wolałabym raczej umrzeć niż znowu bez ciebie żyć. Na sekundę tężeje zanim przetacza się tak, że teraz ja leżę na nim: moje nogi oplatają go tak samo jak ramiona. Unosi ręce i przyciąga mnie nawet bliżej do swojego ciała. Czuję nasz orgazm przeciekający między moimi nogami, przypominając mi, że nadal jesteśmy intymnie połączeni. -Nawet gdybyś próbowała, nie byłabyś w stanie się mnie pozbyć – pochylam się i patrzę na jego twarz, zapamiętując każdy jej szczegół, zanim pocieram o niego policzkiem – Czuję się jakby serce zostało wyrwane z ciała. Nie mogę zaakceptować tego, co straciliśmy. To nasza 143

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

druga szansa, Izzy i nikt nie spieprzy tego tym razem – jego głos jest cichy, a jego usta są ciepłe kiedy wyciska przy moim uchu pocałunek, zanim znowu się na mnie przetacza i wolno wysuwa z mojego ciała. Kwilę cicho na jego stratę. -Księżniczko to już drugi raz, jak nie użyłem zabezpieczenia. Obiecuję ci, jestem czysty, ale mogę załatwić papiery, jeśli mi nie wierzysz. Czy to będzie problem? - mówi lekko, ale sposób jaki patrzy na mój brzuch jestem w stanie powiedzieć, że nie to ma na myśli. – Tak bardzo jak chciałbym, żebyś nosiła w brzuchu moje dziecko, nie jesteśmy jeszcze na to gotowi.. Będziemy. Ale nie dopóki mój pierścionek nie będzie na twoim palcu – dodaje, a zaraz potem zostawia mnie oszołomioną. -Um… -odchrząkuję kilka razy i patrzę w jego śmiejące się oczy - Będzie dobrze. Jestem na tabletkach. – szepczę. -Dobrze. W takim razie zgaduję, że nie potrzebuję tego pudełka prezerwatyw, co? – śmieje się, gdy wchodzi do łazienki i zamyka za sobą drzwi. Nic nie mogę poradzić na to, że zastanawiam się, co do diabła właśnie się stało. Czy to były jakieś dziwne oświadczyny? Nie, na pewno nie. Zgodziliśmy się, ze zobaczymy, dokąd to zmierza, ale małżeństwo? W ciszy wariuje, kiedy powraca do łóżka i czule mnie oczyszcza. Rzuca ręcznik w kierunku łazienki i wciąga mnie w swoje ramiona i trzyma mocno. Moja głowa spoczywa na jego piersi, a pod uchem czuję jak jego serce wolno bije. Owijam ramię wokół niego i zahaczam nogę o jego biodro, dotykając w tej czynności penisa. -Spokojnie Księżniczko, chyba chcesz, żeby później działał? Śmieję się zanim pozwalam jego ciepłemu ciału i spokojnemu oddechowi wciągnąć mnie w najbardziej spokojny, pozbawiony koszmarów, sen, jaki miałam od dwunastu lat.

144

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 17

Obudziłam się czując między nogami najsmaczniejszy ból w życiu i ból mięśni, które nie były używane od lat. Rozciągając się, spodziewam się znaleźć ciepłe ciało Axela obok swojego, ale dotykam tylko zimne prześcieradło. Otwieram oczy i rozglądam się po pokoju. Pusty. Schodząc z łóżka, podnoszę koszulkę z ostatniej nocy, zakładam parę spodni od jogi, które znajduję w swojej torbie i kontynuuję poszukiwania Axela. Łazienka jest pusta, tak jak każdy pokój, który później sprawdzam. Nie ma go w kuchni, ani garażu, ale jego samochód nadal jest przed domem. Stoją na tylnym tarasie patrząc na jezioro, na słońce, które ledwie wyszło zza drzew. Jezioro jest spokojne we wczesnych godzinach i świat wydaje się spać. Właśnie mam zaprzestać poszukiwań, kiedy widzę ruch na końcu doku. Ścieżka do doku pokryta jest linią drzew, i we wczesnych porannych godzinach boję się, że oczy żarty sobie ze mną robią. Kiedy ponownie widzę ruch, uświadamiam sobie, że właśnie go znalazłam. Drobne kamyczki wbijają się w moje bose stopy, kiedy wchodzę na żwirową ścieżką prowadzącą do przystani. Jestem wpatrzona w jego nagie plecy. Siedzi na samym końcu przystani, nogi ma uniesione w górę i objęte ramionami. Trwał tak, dopóki nie podeszłam trochę bliżej i nie uświadomiłam sobie, że jego głowa spoczywa na jego ramionach i ciężko oddycha. Musiał usłyszeć moje kroki odbijające się w cichy, ale nawet jeśli to zrobił, nie zmienił swojej postawy. -Ax? – pytam cicho. Brak odpowiedzi. -Kochanie? – próbuję ponownie. Nic. Wzdychając głęboko siadam i przysuwam ciało do niego. Rozsuwam nogi i jego zimna skóra pleców styka się z moją. Musi być zamarznięty. -Jezu, Axel, jak długo tutaj jesteś? Nic. -Ax, kochanie przerażasz mnie. Co się dzieje. Milczy przez chwilę. Jego ciało porusza się lekko, dając mi znać, że jest świadomy mojej obecności. Mój wielki silny mężczyzna jest załamany. Wiedziałam, że trzyma ból głęboko w sobie, próbując być silnym dla mnie. Próbując ukryć swoją udrękę. Unoszę ramiona i łączę palce na jego torsie: jego serce bije szybko. Tężeje, kiedy przyciskam usta do jego pleców i szepczę jedyna rzecz, która wydaje mi się właściwa: - Już dobrze Ax. 145

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Nie musisz tego w sobie trzymać. Przez lata to robiłam i nie pomogło – potem milczę, trzymając go mocno i mając nadzieję że się na mnie otworzy. -To moja wina – wreszcie mówi. Jego głos jest nasączony emocjami. -Co? Co jest twoją winą? – pytam. -Wszystko. Znowu milknę i próbuję zrozumieć jego odpowiedź. Oboje jesteśmy ofiarami okrutnej gry losu, który chciał nas rozłączyć. Nie rozumiem nawet jak może obwiniać siebie. -Kochanie, musisz powiedzieć mi więcej. Nie ma mowy by cokolwiek było twoją winą – proszę. Prostuje swoje ciało, ale nie odwraca się do mnie. Pozwala swoim nogom się wyprostować, potem odwraca głowę i obserwuje jak słońce wschodzi zza drzew. Unosi ramiona z odprężonej pozycji przy boku i zamyka je na moich, zanim odciąga je od swojej klatki piersiowej i zamyka je razem na swoich kolanach. -Pierwszą rzeczą jaką zrobiłem gdy opuściłem dom June i Donnie’go to zgłoszenie ich do opieki. Przez warunki, w jakich żyliśmy, jedzenie, którego nam odmawiali i straszne zachowanie Donnie’go, co do małych dziewczynek, było, na co zwrócić uwagę. Stracili każde dziecko, za które płacił stan. Nic dziwnego, że zatrzasnęła mi drzwi przed nosem, kiedy cię szukałem. – wypuszcza z ust pozbawiony radości śmiech i kontynuuje. – Nie poszedłbym tam nawet, Izzy…, ale tak bardzo ciałem cię znaleźć. -Otworzyła drzwi i kiedy zobaczyła, że to ja, ta suka, splunęła mi prosto w twarz. Nawet jeszcze nie zdążyłem się odezwać. Powiedziała mi tylko o twoich rodzicach, nic więcej. Musiała uwielbiać to, że ma klucz do znalezienia cię, klucz do trzymania mnie z dala od ciebie. Kiedy czuję jak coś mokrego opada na moją dłoń leżącą na jego kolonie, unoszę policzek z pleców i wpatruje się w zachmurzone niebo zanim uświadamiam sobie, że pochodzi ona od niego. Moje serce łamie się bardziej, kiedy uświadamiam sobie jak głęboki jest ten ból. -Nigdy nie dostałem twoich listów, Izzy. Wiesz, gdybym cholera wiedział, przybiegłbym do ciebie. Nie dostałem ani jednego. Nie byłem w bazie długo. Nie mogę za wiele powiedzieć, ale przydzielili mnie szybko i musiałem wyjechać. Najwyższa tajemnica kochanie. Napisałem ci list wyjaśniający wszystko, ale to, co stało się z twoimi rodzicami wyjaśnia, dlaczego nigdy go nie dostałaś. Nie miałem pojęcia, że pisałaś próbując mnie znaleźć – potrząsa głową, jakby ten prosty ruch miał sprawić, że zniknął wszystkie gorzkie wspomnienia. -Kochanie… - nie wiem, co powiedzieć. Ściska moją rękę i daje znać, że tego potrzebuje. Potrzebuje się tego pozbyć. -Zabija mnie … Izzy.. wiedza, że byłem tak blisko ciebie, a jednak tak daleko. Wiedząc, że ty i nasze… dziecko – szloch przerywa jego słowa – Nasze dziecko, Boże nasze dziecko, to 146

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

dziecko byłoby najidealniejszym stworzeniem jakie kiedykolwiek by się narodziło – jego wielkie ciało skłania się w pół i teraz szlocha już na dobre. Łzy spływające po mojej twarzy uderzają o jego plecy, ale nadal mocno go trzymam. Daję mu czas, którego potrzebuje, trzymając go mocno i szeptając mu do ucha słowa pełne miłości. Siedzimy tam przez chwilę. On dający upust swojemu cierpieniu i ja, oferująca mu tyle siły ile jestem w stanie. Słońce wreszcie wschodzi, kiedy siada i odwraca głowę. Jego oczy są czerwone, ciągle wypływają z nich ciche łzy. Jego widok w takim stanie niszczy mnie. -Kochałbym to dziecko, kochałbym to dziecko tak mocno, Izzy. Bylibyśmy tacy szczęśliwi – mówi, każde słowo wbija niewidzialny sztylet w moje serce, coraz bardziej. Wiem, że to nie moja wina, że poroniłam i miałam dużo czasu by sobie z tym poradzić, ale właśnie w tej chwili czuję się jakby stało się to wczoraj. -Wiem, Axel. – twierdzę. – Szkoda, że nie wiem, co powiedzieć, by ulżyć ci w tym bólu. Odwraca się teraz w moją stronę, tak że całym ciałem znajduje się na przystani i otwiera ramiona, w które zaraz potem wchodzę. – Przez wszystkie te lata byłem na ciebie taki zły i trzymałem się tej złości by nie czuć bólu. Kurwa, Izzy. Myślałem, że byłaś szczęśliwa, że ruszyłaś dalej bez oglądania się w przeszłość. Nie wiem jak sobie z tym poradzić. Nie wiem jak opłakać dziecko, którego nigdy już nie poznam – jego słowa są ciche i rozbrzmiewają tuż nad moją głową, kiedy siedzimy i patrzymy jak woda uderza o przeciwny brzeg. Siedzimy cicho i opłakujemy przeszłość, która została nam odebrana bez naszej wiedzy. -Kiedy straciłam dziecko, nie byłam w dobrym stanie, Axel. Minęła długa chwila zanim znowu zaczęłam czuć się jak człowiek. W tamtym momencie myślałam, że nie żyjesz, Ax… Myślałam, że już na zawsze cię straciłam i kiedy straciłam swoje dziecko, to było tak jakbym straciła część miłości, którą dzieliliśmy – odwróciłam się by na niego spojrzeć – Kiedy spotkałam Brandona byłam bezbronna. Nikogo nie szukałam, ale ona wiedział jak wszystko rozegrać i sprawić bym zaczęła go potrzebować. Spoglądając wstecz, wiem, że nigdy go nie kochałam. Potrzebowałam miłości, którą myślałam, że on mi zapewni. Byłam taka samotna. Chcę, żebyś wiedział, iż nigdy nie przestałam cię kochać Axel, proszę nie martw się tym. Patrzy na mnie jakby zaglądał do mojej duszy zanim składa miękki pocałunek na moim czole – Wiem Izzy. Nie znam wszystkich szczegółów dotyczących twojego małżeństwa, ale znam ciebie i wierzę w to. Siedzimy tam, nad jeziorem, kiedy wieje zimny listopadowy wiatr i mówię mu o spotkaniu z Brandonem i wcześniejszych latach, jeszcze przed przemocą, która zaczął wobec mnie stosować. Axel znosi to dobrze, napinając się tylko kilka razy. Kiedy zaczynam przechodzić do gorszej części czuję budujący się we mnie gniew. Zatuszowałam wiele złych rzeczy, ale pod koniec rozmowy Ax i tak o wszystkim wiedział. Myślę, że ma ochotę w coś uderzyć, kiedy mówię mu o liście, który dostałam od June. -Co ci kurwa powiedziała?! – krzyknął. 147

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Uh. Powiedziała, że nie żyjesz. Nie wiem, czemu jej uwierzyłam, naprawdę nie wiem. Musisz wiedzieć, że gdybym wiedziała, że żyjesz nigdy nie poddałabym się. Ale Axel? Powiedziała, że jesteś martwy, a ja nie miałam innego sposobu na potwierdzenie tego. To był jej sposób na sprawienie bym myślała o najgorszym i tak zrobiłam – wygląda na złego. Nie, nie na złego. Wygląda na rządnego krwi. -Zbiję tą sukę – cedzi przez zęby. Jego oczy błyszczą, a jego nozdrza rozszerzają się z każdym gwałtownym oddechem. -Poważnie Ax, możemy po prostu ruszyć na przód? Nikt nie chce bardziej by odpowiedziała za to, co zrobiła niż ja, ale spójrz gdzie jesteśmy. Wygraliśmy. Ty i ja, wreszcie jesteśmy tu gdzie mieliśmy być. Nie pozwól jej wygrać. Proszę – chwilę zajmuje mu uspokojenie się. Milczymy, kiedy on trawi wszystko, co powiedziałam. Na jego twarzy widzę wszystkie emocje, od gniewu do ulgi. -Żałuję, że nie próbowałem bardziej. Myślę o tym, że wszystko byłoby inne gdybym się z tobą skonfrontował, kiedy wreszcie cię znalazłem. Moglibyśmy mieć więcej dzieci. Wreszcie założyłbym na twój palec obrączkę. To mnie zabija, kurwa zabija – mówi, kiedy kończę wyjaśniać, co przydarzyło mi się przez ostatnie dwanaście lat. -Przestań - Schodzę z jego kolan I klękam przed jego odprężonym ciałem, na drewnianej przystani. Chwytając jego twarz w dłonie I pochylam się blisko, zanim kończę – Możesz siedzieć tutaj i zastanawiać się co by było gdyby. Długo zajęło mi uświadomienie sobie, że co by było gdyby, nie zmieni przeszłości, Axel. Tutaj i teraz musisz mi obiecać, że będziemy iść na przód. Koniec z myśleniem o tym, co moglibyśmy mieć. Od tego dnia, jesteśmy nowym Axelem i nową Izzy. Na jego twarzy pojawia się mały uśmiech i trochę smutku opuszcza jego oczy. Pochylam się i całuję go szybko zanim uwalniam jego twarz i siadam obok niego. -Axel i Izzy, co? To znaczy, że chcesz być moja dziewczyną, albo czymś takim? - śmieje się i to brzmi jak muzyka dla moich uszu. -Nie, po prostu chcę być twoja. To wszystko, czego zawsze pragnęłam – odpowiadam, sięgając do niego i łącząc nasze dłonie. -Księżniczko, zawsze byłaś moje. Zawsze. Obiecuję ci, że spróbuję, ale to będzie ciężkie. Nawet nie masz pojęcia, co chcę zrobić temu skurwysynowi. -Wiem, ale możemy spróbować? Czy możemy traktować każdy kolejny dzień, jako dar, którym jest? Wreszcie cię odzyskałam i po raz pierwszy od dłuższego czasu czuję się sobą. Kochanie, czuję się silna. Jego oczy płoną, kiedy przyciąga mnie bliżej i składa pocałunki pełne miłości na moich ustach, tak że zimno które nas otacza zostaje zapomniane. -Wejdźmy do środka. Umieram z głodu – mówi z mrugnięciem. Wstajemy i ręka w rękę wchodzimy do ciepłego, pustego domu. 148

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

*~*~* (Axel)

Po raz drugi tego ranka poruszam się na łóżku po wyczerpaniu Izzy. Cholera, wsuwanie się do jej ciasne cipki było jak ponowne wracanie do domu. Mój kutas zaczął twardnieć na sama myśl o tym jak szorstko razem doszliśmy. Mimo uczuć wiszących między nami, wreszcie poczułem, że ta dziewczyna znowu sprawia, że czuję chęć oznaczenia jej. Patrzę na Anioła śpiącego w moim łóżku i uśmiecham się. Odleciała i wątpię by w tym momencie obudziło ją trzęsienie ziemi. Minęły trzy godziny odkąd wróciliśmy do domu z naszej rozmowy na przystani. Trzy godziny intensywnego kochania się doprowadziło nas oboje do krzyku wciąż i wciąż. Nie jestem nawet pewny czy w moich jajach pozostała, choć odrobina spermy w tym momencie. Wyssała mnie do sucha, dosłownie. Kilka razy. Musze opuścić ten pokój zanim widok jej nagiego ciała spowoduje, że zapragnę więcej. Co ważniejsze, muszę zadzwonić zanim się obudzi. Zbiegając po schodach i wchodząc do kuchni, namierzam swój telefon na ladzie, gdzie go rzuciłem ostatniej nocy i wybieram numer. Telefon dzwoni kilka razy zanim słyszę na linii przytłumiony głos Grega. -Czego skurwysynie? – mówi. -Miło. Też cię witam, dupku – jest 10.00 rano, nie powinieneś robić czegoś produktywnego? – Długa noc? -Czego chcesz Reid? -Jezu Chryste, zawsze z rana jesteś taką suką? Zapomnij o tym, chcę żebyś spotkał się z Lockiem i znalazł na jej byłego każdą pieprzoną rzecz. Chcę każdy pieprzony brud i chcę to na wczoraj. Słyszałeś to G, chcę z nim skończyć tak, że w swoim gardle będzie czuł mojego kutasa. Musimy znaleźć coś co zamknie tego dupka na zawsze. To zwróciło jego uwagę. -Wreszcie się na ciebie otworzyła, co – to nie było pytanie, ale dostał odpowiedź. -Wiem wszystko G. Między nami nie ma już żadnych tajemnic. Jak dostaniemy tego skurwysyna, wreszcie będę mógł zapewnić mojej dziewczynie przyszłość, na jaką zasługuje. Nie podoba mi się, że jesteś tak blisko z MOJĄ dziewczyną, ale doceniam wszystko, co dla niej zrobiłeś. -Tak słyszę cię. 149

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Zrób to. Zadzwoń do Locke’a i zróbcie to, co musicie. Dawaj mi znać, co się dzieje, ale planuję zamknąć swoje drzwi i zanurzyć się w swojej dziewczynie na wiele dni. Nie przeszkadzaj mi dopóki nie będziesz miał czegoś. Rozłączam się słysząc jego śmiech zanim wspinam się po schodach, powoli, opadam do łóżka i przyciągam do siebie moją dziewczynę. Wreszcie czuję się jakby moje serce znowu biło.

*~*~* (Izzy)

Słońce ogrzewa moją skórę. Uwielbiam ten błogi stan między snem, a przebudzeniem. Ale już nie smakuje tej chwili poprzez bycie odrętwiałą, nie… teraz smakuję tą chwilę, ponieważ czuję, że żyję. Słońce wpada przez wielkie okno i ogrzewa moje plecy, a twarde ciepło pod moim policzkiem sygnalizuje mi, że to Axel. Mój Axel. Wzdycham, powoli unoszę głowę z jego klatki piersiowej i patrzę na jego śpiącą twarz. We śnie wygląda tak młodzieńczo. Twardość, która zwykle jest tam widoczna została wyczyszczona. A emocje ciążące od wczorajszego dnia są zastąpione przez uśmiech, który drażni jego usta, przypomina mi o naszej obietnicy. W tym momencie, miedzy nami nie ma bólu ciężkiej przeszłości. Znowu jesteśmy Axelem i Izzy. I to jest cholernie piękne. Przesuwając oczami wzdłuż jego długiego, twardego ciała, zauważam namiot wystający z pościeli, spoczywający luźno na biodrach. Z niegrzecznym uśmiechem, lekko przesuwam dłoń w dół jego brzucha, ciesząc się jego napiętymi mięśniami, gdy pieszczę każdy ich cal. Upewniam się, że śpi, zanim powoli ściągam pościel z jego ciała. Jego grupy penis unosi się, wreszcie wolny od pościeli. Wyrastający z jego ciała i błagający o uwagę, sądząc po małej kropli na jego szczycie. Jezu, nadal nie mogę uwierzyć jak inne jest jego ciało. Moja ręka sięga w dół starannie przyciętych włosów łonowych, przesuwam go i obejmuje jego jądra. Masuję je delikatnie, by sprawdzić ich wagę zanim przesuwam dłoń w górę, przez jedwabistą skórę jego erekcji. Więcej spermy pojawia się na szczycie, a do moich ust napływa ślinka.

150

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Podnosząc się z miejsca, w którym leżę, tuż obok jego ciała, siadam obok jego ud, moje nogi złożone są pode mną, a ja przysuwam usta w stronę jego penisa. Zlizuję kroplę ze szczytu zanim składam delikatny pocałunek na jego rozgrzanej skórze. Jęczy miękko i przesuwa się, ale nie budzi. Owijając dłoń wokół jego podstawy, po raz pierwszy zauważam jak wielki jest. Czy w ogóle zmieści się w moich ustach? Oblizując usta, otwieram je szerzej i wsuwam czubek do ust, wirując językiem dookoła, zanim wypuszczam go i przesuwam językiem od podstawy do szczytu. Jęczy głośniej, a ja widzę kotem oka, jak zaciska pięści na prześcieradle. Kontynuuję lizanie i pieszczenie jego penis, kiedy głośno przeklina i porusza się, unosząc tors szorstko do góry. Ten ruch rozprasza mnie na tyle, że jego penis wypada z moich ust z głośnym dźwiękiem rozbrzmiewającym w pokoju. Jego ciemne oczy pełne są pożądania: głodu, która ciąży w pokoju. -Dzień dobry – mówię z niegrzecznym uśmiechem – Zgłodniałam. Kurwa. Zgłodniałaś, co? Jezu kochanie, zabijasz mnie – uśmiecha się zanim sięga w dół i przyciąga mnie w stronę swojego ciała. – Uwielbiam twoje usta na moim kutasie, kochanie, ale twoją cipkę kocham bardziej – chwyta mnie za biodra i unosi je. Nie potrzebuje pomocy by przekonać mnie bym wsunęła go do mojego ciała. Byłam na niego gotowa w chwili, gdy otworzyłam oczy. Kochamy się szybko i mocno. Zanim to sobie uświadamiam oboje krzyczymy w czasie orgazmu. Opadam na jego pierś, śliska od potu. -Dzień dobry Księżniczko – mamrocze w moje włosy. Oboje się śmiejemy i trzymam go mocniej, ciesząc się tą nową lekkością między nami. Przytulamy się przez chwilę, zanim podnosi się, by się wyczyścić. Uśmiecham się, kiedy wraca z łazienki z myjką w dłoni -Wiesz, że potrafię się wyczyścić sama, prawda? – żartuję. -Moja praca. Lubię patrzeć na moją spermę na twojej skórze. Moją. To jest moja robota. – kontynuuje wycieranie mnie do czysta zanim pochyla się i daje mi czuły pocałunek, który powoduje, że jęczę długo i głośno. Śmieje się lekko, opadając na plecy tuż obok mnie. -W końcu możemy chcieć wstać – mówię, patrząc w okno. Słońce wisi wysoko na niebie, dając nam znać, że przegapiliśmy sporą część dnia. -Jestem szczęśliwy tu, gdzie jestem i nie planuje opuszczać dzisiaj łóżka.

151

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Nienawidzę ci tego przypominać, ale w końcu będziemy musieli coś zjeść – patrzę w jego śmiejące się oczy zanim kontynuuję – To znaczy, nie wiem jak ty, ale ja planuję cieszyć się tym tyłeczkiem dłużej, niż tylko dzisiejszego dnia i będę potrzebowała trochę paliwa. Jego ciało trzęsie się od cichego śmiechu, a ja przytulam się do jego ciała. Dotykam dłonią anioła wytatuowanego na jego boku. Nie widzę stąd ciała, ale z tego, co pamiętam został zrobiony w bardzo dbały sposób. -Dlaczego anioł? – pytam Milczy przez kilka sekund zanim odpowiada – Przyjrzyj się – to wszystko, co dostaję. Zaskoczona jego odpowiedzią, unoszę się nad jego ciałem i przysuwam twarz bliżej do tatuażu. Sapię, kiedy dobrze przyglądam się jej twarze. To ja. Jasna cholera, to ja. -Um…. – mówię bez przekonania. -Powiedziałem ci, że jesteś jedyna osobą, której kiedykolwiek oddałem moje serce. Zawsze byłaś moim aniołem Izzy. Pojawiłaś się w moim życiu, kiedy najbardziej cię potrzebowałem, zawsze szczęśliwa i pełna miłości. Każdego dnia wiedziałem jak się czułaś. Mam go od kilku lat. Może fizycznie nie byłaś przy mnie, ale nie mogę zaprzeczyć, że towarzyszyłaś mi mentalnie. Każdego dnia myślałam o tobie i nawet, kiedy myślałem ze straciłem cię na dobre… - unosi się i patrzy w moje oczy. – Nawet przez złość, którą czułem przez to, że cię straciłem… - nadal wiedziałem, że byłaś moim aniołem. Moim światłem. O mój boże. -Kocham cię Księżniczko. -Ja też cię kocham – skrzeczę i wpadam w jego ramiona. W tej chwili wiem, że to, co przez te lata było złamana, wreszcie stało się jednym. Byłam całością.

152

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

153

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 18 (Miesiąc później)

Axel i ja stawaliśmy się coraz silniejsi od tego weekendu, który spędziliśmy zamknięci w jego domu. Czasem jestem zszokowana, gdy myślę o tamtej przestraszonej i zagubionej dziewczynie, którą byłam jeszcze miesiąc temu. Przywrócił dawną mnie. I czuję, że błyszczę. Mamy nowe marzenia i plany na przyszłość, i chociaż raz zaczynam myśleć, że przeznaczenie jest po mojej stronie. Jestem szczęśliwa. Jestem zakochana. Triumfuję. Podczas ostatnich kilku tygodni prawie każdą chwilę spędziliśmy razem. Axel lubi żartować, że nadrabia stracony czas. Te żarty szybko się urywają, bo zawsze przypominają mi o czasie, który spędziliśmy osobno. Do momentu, gdy on zaczyna mnie rozbierać. Nasze pożądanie jest jak płomień, który nigdy nie gaśnie. Nie spędzamy zbyt dużo czasu z naszymi przyjaciółmi, ale kilka razy wyszliśmy razem na kolację czy drinka. Mogę zajmować się swoimi sprawami, z domu Axela, on również wykonuje większość swojej pracy z domowego biura. Gdy stało się jasne, że żadne z nas nie chce być oddzielone od drugiego, pierwszą rzeczą, którą zrobiliśmy, był zakup mebli do gabinetu. Teraz oboje dzieliliśmy dużą przestrzeń biblioteki, jako nasze wspólne biuro. Jego część zajmuje znacznie więcej miejsca. Monitory i inne gadżety stoją na każdej powierzchnię po jego stronie pokoju. Ja mam mały kącik, ale to mi wystarczało. Przeważnie pracujemy w ciszy, ale jesteśmy razem i to jest to, czego obydwoje potrzebujemy. Kolejną naszą inwestycją był stół kuchenny i kanapy do salonu. Gdybyś wiedział jak wyglądał jego dom wcześniej, byłbyś zszokowany, ale powoli zmieniamy tą wielką, pustą skorupę, którą kupił w prawdziwy dom. Wróciliśmy do bycia ‘nami’ w ciągu trzech tygodni, odkąd powiedział mi, że się do niego wprowadzam. Nie było miejsca na kłótnie i szczerze, nie zamierzałam protestować. Dla większości mogło się wydawać, że jest za wcześnie, ale z całym tym czasem, który straciliśmy, dla nas miało to sens. Zawarliśmy pakt, że ruszamy naprzód i to właśnie zrobiliśmy. Zbierając kawałki, które pogubiliśmy i składając je na powrót w całość. Podążając za naszymi marzeniami. Axel naciska na małżeństwo, ale nie jestem pewna, czy jestem na nie gotowa. Tak, wiem, że to się stanie, i że zrobię to z nim, ale wróciliśmy do siebie dopiero miesiąc temu. Cholera, wrócił do mojego życia zaledwie kilka miesięcy temu. Czuję, że potrzebujemy czasu. Czasu, nie jestem pewna, na co, ale kiedy nadejdzie, będziemy o tym wiedzieć. 154

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Nie jest szczęśliwy z tego powodu. Mogę powiedzieć, że chce małżeństwa i dziecka tak szybko jak to możliwe. Jego argumentem jest to, że nie stajemy się młodsi i oboje wiemy, że to w końcu się stanie, więc, po co czekać? To jedyna rzecz między nami, która nie została ustalona. Jest sobotni poranek i zostało już tylko dwa tygodnie do świąt. Z powodu przeprowadzki do Axela, brakuje mi stałej obecności Dee. Tęsknię za najlepszą przyjaciółką. Wiem, że cieszy się z naszego powodu i sama również jest zajęta swoimi sprawami, ale do pełni szczęścia ciągle potrzebuję widywać ją, co kilka dni. Zaplanowałyśmy, że dzisiejszy dzień spędzimy na zakupach, wizycie u Swaya i kolacji z całą paczką w Heavy’s. Axel i tak będzie poza domem przez większość czasu, ma jakieś rzeczy do załatwienia w swoim biurze. Tak więc, to idealny dzień, by spędzić go z Dee. Kiedy słyszę dźwięk dzwonka do drzwi, właśnie kończę się ubierać. Zapinam moje ulubione brązowe skórzane kozaki na dopasowanych dżinsach i po raz ostatni spoglądam w lustro, zanim biegnę przez korytarz, schody i hol. Otwieram drzwi z ogromnym uśmiechem i mam tylko chwilę na przygotowanie, gdy Dee rzuca się w moje ramiona. - Dziewczyno, tęskniłam za tobą! – nuci mi do ucha. - Przecież dopiero, co mnie widziałaś, głuptasie – śmieję się i odsuwam, wygładzam moją kremową bluzkę nim spoglądam w jej błyszczące, brązowe oczy. Moja przyjaciółka jest szczęśliwa jak zawsze, ale teraz, kiedy i ja jestem szczęśliwa, wygląda jakby mogła eksplodować w każdej chwili. Jej szczęście osiągnęło niewyobrażalne rozmiary. - Promieniejesz, Dee. Przysięgam na Boga, że któregoś dnia cała ta radość, którą w sobie gromadzisz w końcu z ciebie wypłynie. Jak u jakiegoś szalonego skrzata – śmieje się i idzie za mną przez korytarz do kuchni. - Wezmę tylko torebkę i możemy się zbierać. Na którą jesteśmy umówione do Swaya? – pytam, przerzucając rupiecie na blacie w poszukiwaniu telefonu. Wiem, że go tu rzuciłam, kiedy wróciliśmy z Axelem z kolacji. Praktycznie rzucił się na mnie, gdy tylko przeszliśmy przez drzwi. - W południe. Powiedział, że musimy, cytuję: przywlec tam nasze małe, chude, białe tyłki jak najszybciej, żeby Sway mógł usłyszeć wszystkie dobre ploteczki o naszych nowych męskich cukierkach – jej podobieństwo do Swaya jest niepokojące. - Dobra, dobra. Ax przez cały dzień będzie w biurze. Wcześnie rano odebrał telefon od Mada i szybko wyszedł. Czy Beck wspominał ci o tym? – patrzę na jej twarz, jej uśmiech lekko zanika, ale szybko powraca. – O co chodzi, Dee? Czy ty i Beck macie jakieś problemy? – spotyka się z Beckiem już od paru miesięcy. Z tego, co wiem, to znaczy, że regularnie ze sobą sypiają, bo nigdy nie wyszli razem sami. 155

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Ahhh… - spogląda na telefon, próbując uniknąć mojego wzroku. – Postanowiliśmy trochę z tym zwolnić. - Okej – odpowiadam. Widzę, że nie chce o tym rozmawiać i znając Dee wiem, że jeśli nie chce o czymś mówić, nie zrobi tego. – Nie przeszkadza ci to? - Jasne, że nie – przywołuje fałszywy uśmiech. – To był mój pomysł, okej? Chciał czegoś więcej, a ja nie jestem na to gotowa. Jest w porządku, naprawdę. Gotowa? Okej. To oznacza, że temat został zamknięty. Wychodzimy i wsiadamy do Lexusa Dee, udajemy się na świąteczne zakupy. Jakoś udaje mi się ostudzić jej zakupowy szał, co jest to niemal przyjemnym doświadczeniem. Wybieram kilka ubrań dla Axela i zajebistą skórzaną kurtkę, którą według mnie musi mieć oraz kilka seksownych kompletów z Victoria’s Secret dla mnie. Wstępuję też do jubilera, żeby odebrać łańcuszek, który zamówiłam na jego prezent świąteczny. Nie mogę się doczekać, aż mu go dam. Poprosiłam jubilera o zrobienie nieśmiertelnika. Dodałam do niego mój mały diament ze starego pierścionka – obietnicy, który dał mi w dniu, w którym wyjechał na szkolenie i poprosiłam o grawer pod nim. Maleńki diamencik był ledwo dostrzegalny, ale jubiler dodał małe znaczki dookoła niego, doskonale go uwydatniając. Ciężko jest mi rozstać się z tym pierścionkiem. Zawiera tyle wspomnień i obietnic. Jedynym powodem, dla którego mogę to zrobić jest świadomość, że Axel otworzy swój prezent i będzie wiedział, co oznacza ten diament. Spędziłam wiele godzin, szukając odpowiedniej inskrypcji na jego nieśmiertelnik. Pewnego dnia po prostu mnie to uderzyło, słowa same pojawiły się w mojej głowie. Kiedy jesteś ze mną, jestem wolna. Jesteś moją siłą. Moim sercem. Moim wszystkim. Nasza miłość będzie trwać wiecznie. Amor Vincit Omnia ‘Miłość Wszystko Zwycięży’ to idealne. Nasze. Axel jest tajemniczy, co do swoich planów. Kilka razy wybrał się na zakupy, ale nigdy nie przyniósł niczego do domu. Coś mi podpowiada, że powinnam spodziewać się oświadczyn i chociaż ta myśl sprawia, że zaczynam panikować, że to za wcześnie, wiem, że nie będę w stanie mu odmówić. Jest moim marzeniem. Jest moją przyszłością.

156

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Zbliża się czas naszej wizyty u Swaya i jednocześnie nie mogę się doczekać i boję się jej. Wiem, że gdy Sway zorientuje się, kim jest Axel, zapewni nam wielki, ekstrawagancki pokaz. - A co to za wielki, głupkowaty uśmiech? – pyta Dee, przerywając moje myśli. - Nawet nie wiedziałam, że się uśmiecham. Po prostu myślałam o tym jak Sway zareaguje, kiedy się dowie, że to wielkie ciacho z budynku obok to Axel. - O mój Boże! Całkowicie o tym zapomniałam. Dziewczyno, to będzie zabójcze! - To nie są żarty. Miałam nadzieję, że się nie dowie, ale gdy opowiedziałam to Axelowi, uznał, że to zbyt zabawne, żeby to ominąć. Najwyraźniej chłopcy zamierzają przyjść i się przywitać, kiedy tam będziemy. Patrzy na mnie zszokowana, jadąc w stronę salonu. Oczekiwałam rozbawienia, a ona prawie panikuje. - Wszystko w porządku, Dee? Wiem, że nie rozmawiamy tyle, co dawniej, ale wczoraj wydawało mi się, że z tobą dobrze. Nieznacznie się krzywi, zanim przywołuje normalny wyraz twarzy – Ze mną dobrze. Po prostu mam dużo pracy. Kłamczucha. Muszę zapamiętać żeby zapytać Axa, czy Beck mu coś powiedział. - Dobra, ale wiesz, że jeśli będziesz chciała pogadać, jestem tutaj. Zawsze będę tu dla ciebie, Dee – od czasu wyprowadzki, sprawy z Dee stały się dziwne. Wiem, że cieszy się ze mną, i że kocha Axela, ale coś jest nie tak – Kocham cię, Dee. Nie mogę znieść tego, że coś cię gryzie i nie chcesz o tym porozmawiać. - To nic – wzdycha – Mam, o czym myśleć, ale sama muszę to rozpracować. Przyrzekam – posyła mi swój firmowy uśmiech i porzucam temat. Na razie.

Docieramy do salonu piętnaście minut przed czasem. Siedząc z przodu i patrząc na rząd przedsiębiorstw na tym małym odcinku nie mogę powstrzymać uśmiechu, gdy moje oczy spoczywają na napisanej prostą czcionką nazwie Corps Security. Okna są przyciemnione, więc nie możemy zajrzeć do środka, ale wiem, że on tam jest. Mój mężczyzna jest blisko, a serce to czuje i zaczyna przyspieszać. Wysiadamy z samochodu i kierujemy się do budynku. Dee wygląda pięknie w dopasowanych dżinsach, sweterku z długim rękawem i cieniutkich szpilkach. Próbowała mnie namówić na pozbycie się starych ubrań, ale przyzwyczaiłam się do tego, co znajome. Nigdy nie będę miała takiego wyrafinowanego stylu jak ona, ale zaczęłam wypracowywać własny.

157

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Przez wysokie od sufitu do podłogi okna dostrzegam, że Sway macha nam ze środka jak obłąkany. Jest ubrany podobnie do Dee, w obcisłe dżinsy i długi różowy sweterek. Ale jego sweter jest rozkloszowany od pasa i przy łokciach. Wygląda jak ogromna wata cukrowa. Jego buty sięgają kolan, ale w przeciwieństwie do moich na płaskiej podeszwie, jego mają dwunastocentymetrowe obcasy. Jego blond peruka upięta jest w wysoki kucyk. Boże, gdybym go nie kochała, na pewno bym się roześmiała. - Wygląda na podekscytowanego – śmieje się Dee. W chwili, gdy staję przed salonem Swaya, drzwi Corps otwierają się szeroko i Axel pojawia się przed nimi. Ręce ma skrzyżowane na szerokiej piersi, a na twarzy ironiczny uśmieszek. Zastygam w miejscu, z ręką wyciągniętą w stronę drzwi, aż Dee wpada na mnie z tyłu. - Oh wow – słyszę jak mamrocze za mną. Zgadzam się z tym oh wow. Jego ciemne dżinsy opinają umięśnione uda, a zielona koszulka z długim rękawem idealnie przylega do ciała. Jego gęste ciemne włosy wyglądają tak samo jak rano, kiedy przesuwałam przez nie palcami i trzymałam go przyciśniętego do mojej cipki. Zielone oczy, które tak bardzo kocham, błyszczą wesoło. Moje majtki od razu przemakają. - Chodź tu i okaż swojemu mężczyźnie trochę miłości – mruczy, wywołując kolejną porcję wilgoci w moich majtkach. Rzucam torebkę w ramiona Dee i przebiegam krótki dystans między nami. Lekko podskakuję, a on łapie mnie za tyłek i przyciska do ciała. Czuję każdą twardą cząstkę jego ciała ocierającą się o mnie. Wypuszczam cichy jęk, zanim opuszczam usta na jego i zanurzam się w jednym z najlepszych pocałunków w życiu. Ściska mój tyłek, po czym uwalania moje usta i uśmiecha się do mnie. – Hej, Księżniczko. - Hej skarbie. I wtedy zaczyna się pisk. - Słodki Jezu. Nie mówiłaś Swayowi, że znasz takie ciasteczko, oj nie mówiłaś. Święty Boże w niebie, potrzebuję zimnego prysznica po czymś takim, dziewczyno. Zabieraj swoje śliczne małe ciałko na mój fotel i opowiesz Swayowi o wszystkim. Każdy smakowity kąsek, jeśli wiesz, co mam na myśli. O niebiosa, potrzebuję drinka. Odwracam głowę ze swojego miejsca w objęciach Axela i śmieję się do Swaya. Stoi w drzwiach salonu, wachlując swoją twarz. - Co to jest? – szepcze Axel do mojego ucha, więc tylko ja mogę go usłyszeć. Odwracam się i mówię z szerokim uśmiechem – To jest Sway. - Nie wiem czy powinienem się śmiać, czy uciekać – żartuje.

158

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Ja bym uciekał, ty wielki, piękny przystojniaczku – Sway przekrzykuje mój śmiech. – O mój Boże, ja bym uciekał. Dodatkowo, powinieneś zdjąć koszulkę, gdy będziesz to robił… słodki Jezu, tak! Śmieję się jeszcze bardziej i prawie wypadam z jego objęć. Kiedy w końcu mogę się opanować, spoglądam w uśmiechniętą twarz. Jego uśmiech jest ogromny, a oczy wypełnione miłością – Kocham słuchać jak się śmiejesz, Księżniczko. To najpiękniejszy dźwięk na świecie. Delikatnie stawia mnie na nogi i wyciąga rękę do Swaya. – Holt Reid, miło cię poznać. - Oh skarbie, cała przyjemność po mojej stronie… cała. Sway to moje imię, ale możesz do mnie mówić jak tylko chcesz – delikatnie wsuwa dłoń w wielką rękę Axela i potrząsa nią. Oglądanie ich razem to najzabawniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam. Axel to sześć stóp czystych mięśni, a Sway ze swoją okrągłą figurą wciśniętą w damskie ciuchy wygląda przy nim niedorzecznie. - Ej, Reid… dokończymy to gówno, czy panujesz stać tam przez cały dzień – słyszę głęboki baryton Grega dobiegający zza otwartych drzwi za Axelem. - O słodki Boże na niebie… jest ich tam więcej? – pyta Sway patrząc na mnie przez ramię, jego długi kucyk odbija się od klatki piersiowej Axela. Nie mogę na to odpowiedzieć, bo na widok przerażenia na twarzy Axela znowu wybucham śmiechem. - Chodź Sway, zabierzmy cię do środka, tam sobie pochichoczesz – mówi Dee z małym uśmiechem. Popycha mnie i potykam się lekko zanim łapię równowagę. – Jeśli nie pomożesz mi zabrać go stad nim wyjdzie reszta, to chwilę tu postoimy. On ledwo dyszy, Iz. - Dobra, Sway. Później pomarzysz o moim mężczyźnie. Kocham cię, skarbie – wołam przez ramię, gdy wpychamy Swaya z powrotem do salonu. - Oh Izzy, jak ty możesz mu pozwalać chodzić w ubraniu. Szkoda, straszna szkoda, gdy taki facet zakłada ubranie. Reszta naszej wizyty przebiegła mniej więcej tak samo. Sway nie zamyka się nawet na sekundę i całkowicie odlatuje, gdy zauważa Grega i Maddoxa przechodzących przed witryną. Obaj machają na powitanie do mnie i Dee. Sway zaczyna podskakiwać i do końca mojej wizyty nie przestaje narzekać na niesprawiedliwość, że żadne z tych ‘gorących ciasteczek na dwóch nogach’ nie jest gejem. Kiedy (w końcu) kończymy u Swaya, jest prawie piąta. Ciężarówka Axela wciąż stoi przed budynkiem, więc razem z Dee wchodzimy do biura. Obszar, w którym znajduje się recepcja jest czarno-szary. Na środku stoi biurko, a na ścianie za nim wisi logo Corps Security, wypisane dużymi literami. Biuro jest proste, ale profesjonalnie urządzone. Uśmiecham się do Emmy - sekretarki i pytam, czy Axel jest zajęty. - Ani trochę, a przynajmniej nie był jeszcze przed chwilą. Nie mógł się doczekać aż skończysz obok, ale tak między nami, za bardzo bał się tego blond kolesia, żeby tam pójść. 159

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Lubię Emmy, jest delikatna i na swój sposób nieśmiała, ale z tego, co mówi Axel, nie poradziłby sobie bez niej. Ma około dwudziestu pięciu lat i długie blond włosy, jasne brązowe oczy i usianą piegami twarz. Jest idealnym przykładem dziewczyny z sąsiedztwa. Nie mogę nie zauważyć, że za każdym razem, gdy chłopcy są w pobliżu ona milknie, ale jej oczy nigdy nie opuszczają Maddoxa. - Mogę tam wejść? – pytam. - Idź śmiało. Beck i Coop kręcą się gdzieś w pobliżu. Greg i Locke wyszli jakiś czas temu – nie potrafię powstrzymać uśmiechu, gdy się rumieni. Tak, ta dziewczyna zdecydowanie czuje coś do Maddoxa. - Zaczekam tutaj – mówi Dee. Patrzę na nią, ale jej twarz pozbawiona jest wyrazu, wzniosła swoje mury. Zdecydowanie coś się z nią dzieje i mogę się założyć, że ma to coś wspólnego z Beckiem. - Dobrze, zaraz wracam. Idę wzdłuż korytarza, szukając Axela. Mijam otwarte biura pozostałych chłopaków nim docieram do celu, nie mogę powstrzymać uśmiechu, myśląc o tym, ile osiągnął Axel. Zawsze wiedziałam, że jego przeznaczeniem jest wielkość. Zanim mogę zapukać do drzwi Axela, powstrzymują mnie głośne, rozwścieczone głosy. - Co masz kurwa na myśli mówiąc, że nie możesz znaleźć tego skurwiela? – mówi niskim, niebezpiecznym głosem. To oznacza, że stracił cierpliwość. Uh oh. Cisza – On co? – cisza. – Cholera! Nie, chcę żebyś tam siedział i bawił się, debilu. Znajdź go. Chcę wiedzieć gdzie jest ten drań – po raz kolejny następuje cisza i pojawia się więcej krzyków Axela, zanim rzuca słuchawkę na widełki. Czekam jeszcze chwilę i otwieram drzwi, lekko pukając. Uderza we mnie jego rozwścieczony wzrok, a napięcie jest tak wyraźne, że nieświadomie wycofuję się na korytarz. Wyrywa mi się mały pisk, gdy moje plecy uderzają o kogoś stojącego za mną. Odwracam się i widzę, że to Coop, Beck stoi trochę dalej. Zazwyczaj pogodne spojrzenie Coopa jest twarde i zdeterminowane. Beck też nie wygląda jak beztroski facet, do którego przywykłam. - Wszystko w porządku?- pytam. Chłopcy wymieniają spojrzenia zanim Axel odpowiada na moje pytanie i kiedy patrzę na niego, stara się zamaskować swój gniew. - Tak, Księżniczko. Chodź tutaj i Coop? – rzuca groźne spojrzenie nad moim ramieniem. – Zabieraj swoje cholerne ręce od mojej kobiety. Boże, kocham, kiedy jest taki władczy.

160

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Coop śmieje się, przyciąga mnie do wielkiego uścisku i całuje mój policzek, czym zarabia głębokie warknięcie od Axela. - Zdajesz sobie sprawę, że on jest uzbrojony, palancie? – pyta Beck z uśmiechem. Uzbrojony? Spoglądam na Axela, ale nie dostrzegam nic nadzwyczajnego. - Tylna kabura, wisi za krzesłem. Zgaduję też, że ma przy sobie przynajmniej pięć noży i kaburę na kostce – szepcze Coop, gdy dostrzega mój pytający wyraz twarzy. - Tylko trzy i nie mam dziś kabury na kostce – mówi Axel z niebezpiecznym błyskiem w oku. O matko. - W porządku, jeśli wy dwaj skończyliście wkurzać wszystkich dookoła, czy możemy już iść? Dee jest w recepcji i jesteśmy gotowe, jeśli i wy jesteście – podchodzę do niego i daję szybkiego buziaka, wiem, że jeśli się nie pospieszymy, nie pójdziemy na kolację jeszcze przez długi czas. - Pozwól mi tu dokończyć. Musze wprowadzić tych dwóch idiotów i możemy wychodzić. Idź, poczekaj z Dee w recepcji – mogę stwierdzić, że myśli o biznesie, cokolwiek usłyszałam wcześniej po raz kolejny zawisa w powietrzu i wywołuje jego gniew. - Dobrze skarbie – daję mu jeszcze jednego całusa, wychodzę z biura i zamykam za sobą drzwi. Ignoruję jego nastrój i idę w dół korytarza. Wiem, że mierzą się z poważnymi sprawami i cokolwiek go rozwścieczyło, jest normalną częścią codziennych operacji. Wracam do recepcji z uśmiechem i siadam obok Dee i Emmy. Zanim się orientuję, toczymy zażartą dyskusję na temat wad i zalet sexesemesów. Notuję w pamięci, że mam wysłać Axelowi jakieś zabawne zdjęcia, gdy następnym razem będzie się wybierał do biura. Kiedy docieramy na miejsce, Heavy’s jest wypełnione po brzegi. W sobotę zawsze jest tu duży ruch, ale dzisiaj to miejsce pęka w szwach. Maddox i Greg przyjechali wcześniej i zajęli dla nas miejsce. Przekonałyśmy Emmy żeby do nas dołączyła i do czasu, aż wszyscy przyjeżdżają, jesteśmy już hałaśliwi i rozrabiamy. Siedzimy w kącie na tyłach, cała nasza ósemka jest ściśnięta dookoła małego stołu. Jedzenie i napoje wypełniają każdą wolną przestrzeń. Już od dwóch godzin śmiejemy się i miło spędzamy czas. Kiedy kolacja dobiega końca, Axel wciąga mnie na kolana i zaczyna szeptać do ucha o wszystkich niegrzecznych rzeczach, które zamierza mi zrobić później. Próbuję skupić się na naszych przyjaciołach, ale wszystkim, o czym mogę myśleć, jest powrót do domu. - Co do cholery? – ponad muzyką dudniącą w barze słyszę westchnienie Dee. Muszę oczyścić umysł, bo przez pożądanie Axela i wypite piwo nie zauważyłam jej nagłej zmiany nastroju. 161

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Patrz się na drugi koniec pomieszczenia, gdzie Beck i Coop zamawiają przy barze następną kolejkę piwa. Coop flirtuje z barmanką, a Beck wpycha język do gardła kogoś, kogo nazywamy Suką z Heavy. Regularnie bywa w barze i jest tandetna. To zdecydowanie nie w stylu Becka. Nie trzeba być geniuszem żeby zorientować się, że robi to na złość Dee. - Głupi mały kutas. Mam nadzieję, że jego fiut zgnije i odpadnie – krzyczy do mojego ucha. Axel zaczyna trząść się ze śmiechu i uderzam go łokciem w żebra. Posyłam mu groźne spojrzenie i skupiam się na Dee. Teraz, kiedy alkohol ją rozluźnił, pod maską złości dostrzegam, że jest zraniona. Coś wydarzyło się między nią i Beckiem. Zanim otwieram usta i pytam, o co chodzi, wstaje i przechodzi przez bar. - Uh oh, wygląda na to, że zaraz zacznie się dramat – krzyczy Greg ze swojego miejsca przy Maddoxie i Emmy. Emmy, która jest lekko onieśmielona przez nasze rozwrzeszczane towarzystwo – Jaki ona ma problem, Izzy?- pyta Greg. - Nie wiem. Nie chce o tym gadać. Myślałam, że spędzają razem czas? - Nie, od zeszłego tygodnia. Nie znam szczegółów, ale pojawił się u mnie, wkurzony jak diabli, szukając zaczepki. Wszyscy obserwujemy jak Dee podchodzi do baru i łapie Sukę z Heavy za źle ufarbowane blond włosy i odciąga ją z uścisku Becka. Nie słyszę, co mówi, ale jej twarz wygląda przerażająco. Nie sądzę żebym kiedykolwiek widziała tyle nienawiści wypływającej z mojego małego balonika radości. Co do cholery? Próbuję wstać z kolan Axela i ruszyć jej z pomocą, ale on zacieśnia ramiona dookoła mnie. - Nie. Wystarczy jedno słowo. Nie zamierza pozwolić mi się w to wtrącić. - Ax, muszę. - Nie. To nie twoja kłótnia. Sami muszą rozpracować to gówno. Obserwujemy ich jeszcze przez chwilę. Ku mojemu zdziwieniu, Dee wkłada całą swoją siłę w ruch, którego nie powstydziłby się żaden twardziel. Wyciąga rękę i dosłownie rzuca tamtą kobietą na drugi koniec pomieszczenia. Wszyscy przy stoliku są zszokowani, a wtedy rzuca się do twarzy Becka, dźgając go palcami w klatkę piersiową i szybko wyrzucając z siebie słowa, a on uśmiecha się do niej dziko. Przechyla głowę na bok i głośno wrzeszczy, gdy doskakuje do niej i przerzuca ją przez ramię. Zanim ktokolwiek może mrugnąć, są już za drzwiami. - Co się właśnie stało? – pytam.

162

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- O mój Boże – wzdycha Emmy. Maddox jest cichy, ale Greg wybucha głośnym śmiechem. - Księżniczko, to się dzieje, kiedy ruszy się gówno, a suki zachowują się jak suki – odwracam się do Axela i posyłam mu groźne spojrzenie. Odrywa ode mnie obydwie ręce i podnosi je w geście kapitulacji. - Zamknij się. Czy będzie z nią w porządku? – pytam, odkładając żarty na bok. - Tak dziecinko. Zgaduję, że rano będzie po prostu porządnie wypieprzona. - Zgadzam się – mówi Coop, wślizgując się na miejsce, które zwolniła Dee. – To było nieźle popieprzone, kto by pomyślał, że nasza Mała Cheerliderka ma w sobie coś takiego. Wszyscy się śmieją, ale ja nie mogę przestać się martwić, że Dee wpadła po uszy z Beckiem. Noc trwa dalej z większą ilością piwa, pysznego jedzenia i śmiechu. Nawet Emmy zaczyna powoli wychodzić ze swojej skorupy, ale z każdym spojrzeniem na Maddoxa, wraca do niej. Axel zaczął głaskać moje nogi trzydzieści minut temu i zaraz wyjdę ze skóry. - Jesteś już gotowa, Księżniczko?- mówi w moją szyję, delikatnie przygryzając skórę, nim pozwala mi odwrócić głowę. – Jeśli powiesz nie, nie biorę odpowiedzialności za moje czyny. Jestem tak cholernie twardy. Gotów jestem rzucić cię na ten stół i wziąć przy wszystkich. Zapalam się. - Chodźmy. Uśmiecha się, szybko żegnamy się ze wszystkimi i wracamy do domu. Nie robimy nawet dwóch kroków w głąb domu, gdy ma mnie przy ścianie, krzyczącą z przyjemności.

163

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 19

O Boże. Odrzucam głowę na poduszkę i głośno jęczę. Kiedy Axel porusza się obok mnie, czuję szarpnięcie w żołądku. - Wszystko w porządku? - pyta, głaszcząc moje nagie ciało. Potrząsam głową. To sprawia, że mój żołądek zaczyna protestować. - Nie wypiłaś aż tak dużo, skarbie. Co ci dolega? - Żołądek – skrzeczę. O cholera. Wyskakuję z łóżka i nago przebiegam przez pokój, opadam na kolana przed toaletą. Wyrzucam z siebie wszystko, co zjadłam podczas wczorajszej kolacji. Wyczuwam, że Axel wchodzi za mną, odgarnia moje włosy i przykłada zimny okład na kark. - Po prostu to z siebie wyrzuć, Księżniczko. Wiedziałem, że całe to BBQ ugryzie cię w końcu w tyłek. - Zamknij się – mamroczę, po czym ponownie wymiotuję. Mój żołądek jest całkowicie pusty, ale ciągle czuję jakby był zwinięty w supeł. Na samą myśl o całym jedzeniu, które wczoraj pochłonęłam, wszystko podchodzi mi do gardła. Axel zostaje ze mną dopóki nie czuję się na tyle dobrze, żeby wstać. Myję zęby i pozwalam mu zanieść się z powrotem do łóżka. - Lepiej? - pyta z wymalowanym na twarzy niepokojem. - Tak. W porządku. Zgaduję, że wepchnięcie w siebie tych ostatnich dwóch talerzy nie było najmądrzejszym pomysłem, co? - posyła mi słaby uśmiech, po czym całuje w czoło i wstaje z łóżka. Po raz pierwszy od miesięcy widok jego nagiego ciała nie sprawia, że chcę na niego od razu wskoczyć. Nie, nie dziś. - Spróbujmy może jakichś tostów, dobrze? - pyta. Widzę, że wychodzi ze skóry, obawiając się, że coś jest nie w porządku. - Jest dobrze, skarbie. Po prostu coś mi zaszkodziło. Ze mną w porządku – posyłam mu słaby uśmiech, wtulam twarz w poduszkę i wdycham jego zapach. Moje nerwy natychmiast opadają. Stoi tak jeszcze przez kilka minut, aby upewnić się, że ze mną wszystko w porządku, po czym wychodzi. Słyszę jak szpera w komodzie, szukając czegoś do ubrania. - Zaraz wracam, Księżniczko. - Okej – mamroczę, ponownie zapadając w sen.

164

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Axel wraca po paru minutach niosąc tacę z tostami i napojem imbirowym. Kiedy na niego patrzę, uśmiecha się nieśmiało. - Boże, kocham cię – mówię. - Ja też cię kocham, Księżniczko. Jak twój żołądek? - Lepiej. Przynajmniej nie mdli mnie na widok jedzenia. Siedzimy tak przez chwilę, a ja powoli jem swoje śniadanie. Wszystko wydaje się być w porządku i widzę, że zmartwienie opuszcza oczy Axela. - Masz jakieś plany na dziś? - pyta, włączając kanał z lokalnymi wiadomościami. - Nie za bardzo, umówiłam się z kilkoma klientami, którzy potrzebują paru rzeczy – właściwie to planuję zapakować jego prezenty, ale nie musi o tym wiedzieć. - Muszę ci o czymś powiedzieć i nie wiem jak to przyjmiesz. Nie podoba mi się jak to brzmi. Odkładam tacę na stolik obok łóżka i odwracam się w jego stronę. - Okej... o co chodzi? - ze sposobu, w jaki na mnie patrzy wnioskuję, że mi się to nie spodoba. - Axel? - zachęcam. - Okej. Chcę, żebyś pamiętała, że wszystko, co robię jest po to, aby cię chronić. Rozumiesz? Kiwam głową i mrużę oczy. - Dobrze. Moi chłopcy już od jakiegoś czasu sprawdzali wyciągi tego popaprańca. Jak do tej pory nie posunęliśmy się ani odrobinę na przód, aż do zeszłego tygodnia, kiedy to Locke odkrył pewne nieprawidłowości w firmowych raportach- chcę mu przerwać, ale kręci głową. Nie pytaj jak je zdobyliśmy, nie musisz znać szczegółów. W każdym razie, głowił się nad tym raportami dzień i noc, aż odkrył, o co chodzi. Rozgryzł to, skarbie. Wykradał tysiące, co ja mówię, setki tysięcy, tuż spod nosa staruszka. Dwa dni temu Locke zbadał ten trop i prowadził on prosto do kieszeni Brandona. Krótko mówiąc, Locke wysłał do tatuśka miłą paczkę, która zawierała wszystkie dowody. Ostatnią rzeczą, jaką słyszałem od mojej wtyczki było, że staruszek przekroczył najwyższe progi wkurzenia. Wezwano policję, która wystawiła nakaz zatrzymania Brandona. - studiuje moją twarz, szukając oznak niezadowolenia z tego, że nie uszanował mojej prośby o porzucenie tej sprawy. Ale ich nie znajdzie. Jestem rozczarowana, że miał oko na Brandona, ale też rozumiem, dlaczego to zrobił i szanuję to. - I... - dodaję. - wiem, że jest coś jeszcze Axel, o czym mi nie mówisz – mój ton jest neutralny, ale całe ciało się spina.

165

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Mam człowieka, który go obserwuje, to żaden z naszych chłopców, ale znam go i ufam mu. W tej chwili Brandon jest nienamierzalny. Szuka go policja, szukają go moi ludzie. Ja też go szukam. Nie ukryje się przede mną. Słyszysz mnie, skarbie, znajdę tego skurwiela. Jednak muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczna. Trzymaj się blisko znanych miejsc w tym tygodniu, dobrze? Wiem, że nie cieszysz się z tego powodu, ale tak musi być. Wyciągam rękę i łapię jego dłoń, lekko ją ściskając. – Rozumiem. Nie jestem zła. Może trochę smutna, ale rozumiem, co tobą kieruje. Jeśli mam być szczera, nie wydaje mi się, że będę się czuła bezpieczna, wiedząc, że on kręci się w pobliżu – posyłam mu mały uśmiech, zauważając, że zmartwienie opuszcza jego twarz. - Znajdę go – to groźba. Kiedy położy swoje ręce na Brandonie, nie okaże mu litości. Wtulam się w jego bok i spędzamy resztę poranka w łóżku, oglądając telewizję i ciesząc się sobą nawzajem. Reszta dnia mija spokojnie. Na pracach domowych i nadrabianiu rzeczy, które odkładałam przez cały tydzień. Wydzwaniam do Dee przez cały dzień, ale nie odbiera telefonu. Axel powiedział, żebym zostawiła to na jeden dzień, bo możliwe jest, że nie może podejść do telefonu. On również próbuje skontaktować się z Beckiem, gdyż nie daję mu spokoju, ale włącza się poczta. Postanawiam dać sobie spokój i tak jak mi poradził, poczekać aż sama do mnie zadzwoni. Nie czuję się całkowicie dobrze, więc kończymy wieczór oglądając filmy w łóżku, zanim idziemy spać. Poniedziałkowy poranek zaczyna się podobnie jak poprzedni. Axel daje mi buziaka zanim wschodzi słońce i mówi, że musi jechać do biura na kilka godzin, ale wróci na lunch. Obracając się powoli, próbuję uspokoić swój żołądek, ale nie udaje mi się i kilka minut później pędzę do łazienki. Spędzam następne trzydzieści minut z głową w toalecie, po czym wczołguję się z powrotem do łóżka. Niedługo po tym jak moja głowa dotyka poduszki, odpływam w niespokojny sen. Budzę się w szoku, czując dreszcze na kręgosłupie. Zrzucam kołdrę, biegnę przez korytarz, schody i wpadam do gabinetu. Otwieram mój kalendarz i w głowie zaczynam wykonywać gorączkowe obliczenia. Nie trwa to długo, nim opadam ciężko na biurowy fotel. Jasna cholera. To niemożliwe. Siedzę gapiąc się przez okno naprzeciwko biurka, obserwuję kołysane wiatrem drzewa i pofalowaną taflę jeziora. To ma sens. To było weekend po ataku na mój dom. Pamiętam, że codziennie jak w zegarku brałam swoją tabletkę, ale zażywałam też silne antybiotyki. Jasna cholera. Kilka razy uderzam czołem o biurko i pozwalam sobie po świrować przez chwilę.

166

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Podnoszę telefon z biurka i po raz kolejny próbuję dodzwonić się do Dee, ale bez skutku. Wciąż jest wcześnie, więc nagrywam się jej żeby oddzwoniła najszybciej jak będzie mogła. Rozłączam się i wybieram numer mojego lekarza, umawiam się na wizytę za kilka godzin. Na trzęsących się nogach wspinam się po schodach i przygotowuję do wyjścia. Nie kłopoczę się czesaniem i makijażem. Wciągam na siebie jakieś dżinsy i bluzę, i szybko wychodzę. Docieram do gabinetu o 9: 30 i szybko się wpisuję. Nie muszę długo czekać, aż zostaje wywołane moje nazwisko. Stwarzam pozory przed pielęgniarką i siedzę, czekam, i wewnętrznie świruję. Godzinę później, to pewne. Jestem w ciąży. Jasna cholera, jestem w ciąży. - Kiedy miała pani ostatni okres, panno West? - pyta starszy mężczyzna. - Um… nie wiem. Myślę, że w październiku, może na początku listopada? – nie mam pojęcia, wciąż jestem w szoku. – Nie pamiętam. Przepraszam – mamroczę słabo. - W porządku, kochanie. Chodźmy na USG i zobaczmy, dobrze? Nie odpowiadam. Po prostu idę za nim do słabo oświetlonego pokoju. - To jest Jane. Zrobi ci USG, kochanie. Porozmawiamy, kiedy skończy – posyła mi uprzejmy uśmiech i wychodzi z gabinetu. Przenoszę moje zszokowane spojrzenie na Jane, wygląda jak Diabelska Pielęgniarka. - Rozbierz się od pasa w dół. Przykryj się prześcieradłem. Za chwilę wracam – i już jej nie ma. Postępuje tak, jak mi powiedziała i siadam niepewnie na krawędzi stołu lekarskiego. Czuję jakby serce miało wyskoczyć mi z piersi. Nie wiem jak Axel to przyjmie. Poza krótką rozmową tamtego dnia na nabrzeżu, nie rozmawialiśmy o dzieciach. Wiem, że wciąż nie może sobie poradzić ze stratą naszego pierwszego dziecka, o którym do niedawna nawet nie wiedział, ale to, co innego. To nasz świeży start. Nasz nowy początek. Opiekuńczo przykładam dłonie do brzucha. Dziecko. Będziemy mieli dziecko. Pozwalam sobie na mały uśmiech, ale zsuwam dłonie z brzucha, gdy słyszę delikatne pukanie i Jane wchodzi do pokoju. Zakłada prezerwatywę na sondę i mówi żebym rozszerzyła nogi. Blednę, ale robię, co karze. Po jednym dziwnym powolnym pchnięciu spoglądam na monitor i zafascynowana gapię się na maleńką ziarnistą plamkę.

167

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Proszę, oto jest – mówi i po raz pierwszy brzmi niemal słodko. – Ta plamka tutaj, to jest płód. Wygląda na to, że jesteś w piątym, prawie szóstym tygodniu, co daje datę rozwiązania na trzeciego sierpnia – drukuje małe zdjęcie mojej kropeczki i wkłada je w moje roztrzęsione dłonie. Szybko się ubieram, nawet na chwilę nie spuszczając wzroku ze zdjęcia naszego dziecka. Nasze dziecko. Stojąc tam, pośrodku gabinetu USG, ogarnia mnie największe poczucie spokoju. Axel i ja będziemy mieli dziecko i nie mogę się doczekać, aby podzielić się tą wiadomością. Boję się, ale w głębi serca wiem, że będzie szczęśliwy. Przykładając dłoń do płaskiego brzucha i obiecuję sobie, że będę chronić tą małą kropeczkę ze wszystkich sił. To dziecko już jest kochane. Miłość przepełnia moje ciało i czuję się jakbym płynęła na chmurze. Niebo. To moje niebo. Czuję jakby świat leżał mi u stóp.

Wracam do domu tuż przed lunchem, szybko chowam zdjęcie z USG, dopóki nie wymyślę jak najlepiej powiedzieć o tym Axelowi. To musi być wyjątkowe. Nie było go tu ostatnim razem, nigdy nie doświadczył tego szoku i radości z oczekiwania na dziecko. Nie mogę się doczekać, aby tym razem przeżyć to razem z nim. Jako, że do świąt został już tylko tydzień, doskonale wiem jak mu o tym powiedzieć. Axel dociera do domu krótko po mnie. Jemy razem lunch zanim zanosi mnie do sypialni na deser. Uwielbiam popołudniowe desery z Axelem. Na szczęście dla mnie i mojego oczekiwania, resztę dni przed świętami spędzam z Axelem, nieskutecznie próbującym namierzyć Brandona. Nie potrafię się teraz na tym skupić, bo wiem, że jutro podzielę się z nim moją wiadomością. Jest wigilia i decydujemy się spędzić ten wieczór oglądając stare filmy. Wreszcie udało mi się skontaktować z Dee dwa dni temu. Praktycznie zniknęła tego dnia, gdy Beck wyniósł ją z baru. Rozmowa jest krótka, a ona brzmi na zdenerwowaną. Wstępnie umawiamy się na jutro, aby wymienić się świątecznymi prezentami, ale to wszystko. Kładę się do snu z uśmiechem na ustach i motylkami w brzuchu. Jutro nadejdzie dzień, w którym spełni się jedno z naszych marzeń. - Dzień dobry, Księżniczko, wesołych świąt – słyszę jak cicho szepcze mi do ucha, po czym składa lekki pocałunek tuż za nim. – Czas wstawać. Śniadanie i Mikołaj – mówi z uśmiechem.

168

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Jeśli będziesz Mikołajem, to czy mogę najpierw usiąść ci na kolanach? – odpowiadam, odwracając się i pocierając nabrzmiałymi sutkami o jego klatkę piersiową. Wypuszcza jęk, zanim jego usta opadają na moje. Z powolnymi pocałunkami i ugryzieniami zjeżdża w dół szyi, przez obojczyk, przeciąga językiem po piersi i bierze boleśnie nabrzmiały sutek do ust. Ssie mocno i drażni kolczyk językiem. Przesuwa dłoń i zaciska drugi sutek między palcami. Czuję to w całym ciele. - Jak bardzo gotowa na mnie jesteś, Księżniczko? Czy twoja słodka cipka jest dla mnie mokra? Błaga o mnie?- przesuwa dłonią po moim brzuchu, a moja wrażliwa skóra błaga o to, co tylko on potrafi mi dać – Co, Księżniczko? Mam sprawić żebyś krzyczała? - O tak, proszę Axel, proszę… Potrzebuję cię, tak cholernie mocno – błagam. Moja cipka prosi, aby ją wypełnił, wypełnił i ostro zerżnął. - Jezu Chryste, Izzy, jesteś cholernie mokra – podnosi dłoń i widzę swoje podniecenie lśniące na jego palcach. Wylizuje je do czysta zanim obejmuje penisa dłonią i przesuwa nim po mojej łechtaczce. Moje łono zaciska się i jęczę głośno i bezwstydnie. – Moje dziewczynka chce mojego fiuta, czyż nie? – mówi. Kiwam głową, nie mogę wypowiedzieć słowa. Czuję jak orgazm powoli ogarnia moje ciało, każdy centymetr mojej skóry płonie. Czuję jak główka rozciąga moje wejście, zanim się wsuwa, zakopując głęboko we mnie. - O Mój Boże! – krzyczę i zaciskam się na jego penisie. Syczy i zatrzymuje się we mnie. – Kochanie, musisz przestać, inaczej dojdę w tym momencie, cholera, twoja ciasna cipka kocha mojego fiuta – zakopuje głowę w mojej szyi i nieruchomieje, po czym porusza biodrami. Zaczyna powoli, budując tarcie, aż nie mogę tego dłużej znieść, ale na szczęście przyspiesza. Zanim się orientuję, wykrzykuję jego imię, a on uderza w moje ciało. Opuszcza dłonie niżej i łapie mnie za biodra, tak, że spotykają każde potężne pchnięcie. Moje dłonie błądzą po jego ciele, paznokcie wbijają się w skórę, odrzucam głowę do tyłu i krzyczę. Mogę przysiąc, że dom porusza się dookoła nas, światła eksplodują a cały świat się trzęsie. Z ostatnim mocnym pchnięciem, czuję jak opróżnia się wewnątrz mnie. Leżymy przez chwilę, gdy nasze ciała powracają na ziemię. Pocieram moimi rękami jego spocone plecy i całuję go w policzek. – Wesołych pieprzonych świąt – szepczę, ciesząc się uczuciem, jakie wywołuje jego na wpół twardy penis poruszający się wewnątrz mnie. Dreszcze wciąż przebiegają przez ciało. - Wesołych pieprzonych świąt jest odpowiednie, Księżniczko. Wysuwa się ze mnie powoli i oboje głośno wciągamy powietrze z powodu utraty tego połączenia. Szybko mnie oczyszcza, ubieramy się i schodzimy do salonu przygotowanego na święta. Zajmuję się śniadaniem, podczas gdy on przygotowuje pokój. Zaczyna znosić paczki z całego domu i z diabelskim uśmiechem dołącza do mnie w kuchni.

169

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Skąd one się wzięły? – pytam zdumiona. - Byłem zajęty, skarbie – mówi siadając i zabierając się za naleśniki. - Najwidoczniej – uśmiecham się i przyłączam do niego, szybko jedząc śniadanie, abyśmy mogli zająć się prezentami. Nie przestaje się uśmiechać przez cały posiłek i kiedy kończymy jeść, oboje dzielimy niedorzecznie szeroki uśmiech. Zaczynamy od jego prezentów. Na początku są małe, nowe programy projektowe, których szukałam, kolczyki, ledwo dostrzegalna bielizna, za którą dostaje kuksańca, inne większe rzeczy, których potrzebowałam do wykończenia domu, na końcu jest wielka, ale płaska paczka, którą wyciąga zza choinki. Patrzę na niego pytająco, a on po prostu wskazuje na prezent. Podchodzę do niego z szezlongu, na którym się wyleguję i delikatnie odwijam papier. Kiedy w końcu go rozpakowuję, zauważam, że wpatruję się w tył ogromnego płótna. Patrzy na mnie z cierpliwością, ale też odrobiną strachu. Marszczę na niego brwi i odwracam obraz. Kiedy dostrzegam, co przedstawia zdjęcie, prawie się rozklejam. Jest piękne. Gdybym to dawna ja spojrzała na to zdjęcie, tak jak to robiłam przez te wszystkie lata, wywołałoby to bolesne wspomnienia. Ale teraz, z Axelem u mojego boku mogę patrzeć na nie z uśmiechem. Mogę dostrzec obezwładniającą miłość, jaką darzy się ta dwójka dzieciaków. - Jest olśniewające, Axel. Kocham je – mówię miękko, ledwo dosłyszalnie. - Nie jesteś na mnie zła? Kilka tygodni temu zostawiłaś na wierzchu pudełko ze zdjęciami i wtedy przyszedł mi do głowy ten pomysł – wydaje się chodzić na paluszkach, obawiając się, że mi się nie spodoba albo, co gorsze, wywoła u mnie ból. - Boże, nie. Jest idealny – i taki właśnie jest. Zdjęcie przedstawia Axela i mnie w dniu, kiedy wyjechał na szkolenie. Wciąż pamiętam dzień, w którym mama przyniosła je od fotografa. Uśmiechała się ze łzami w oczach. Oprawili je i podarowali mi tego samego dnia. Na zdjęciu Axel wychyla się z okna autobusu, jedną rękę położył na oknie, a drugą trzyma moją dłoń. Można dostrzec jego szerokie ramiona ubrane w moro i świeżo ogoloną głowę. Wciąż pamiętam, jak goliłam jego ciemne loki maszynką ojca, na dzień przed wyjazdem. Ja stoję na palcach, wyciągając się jak mogę i łącząc swoje usta z jego, w słodkim pocałunku. Specjalnie na ten dzień kupiłam delikatną żółtą letnią sukienkę, która pięknie podkreśla moje młode ciało. W tym zdjęciu jest tyle miłości, obietnic i smutku. To jesteśmy my. Nasza przeszłość i przyszłość, i jest absolutnie idealna.

170

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Łzy spływają po mojej twarzy, gdy delikatnie opieram je o ścianę i zarzucam mu ramiona na szyję, przyciągając jego twarz do pocałunku. – Kocham je, Axel. To najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam. Kocham cię, tak bardzo. - Ja też cię kocham, Księżniczko – całuje mnie delikatnie i owija ramionami moje plecy, mocno przytulając do swojego ciała. Stoimy tak przez jakiś czas, ciesząc się ze spokojnej radości wypełniającej pokój. - Moja kolej? – mówię w jego szyję. - Jeszcze nie, Księżniczko. Jeszcze jeden – rozluźnia swój uścisk, opuszcza moje stopy na podłogę i lekko się cofa. Sięga do kieszeni i wyciąga małe niebieskie pudełeczko, po czym opada przede mną na jedno kolano. Łzy, które opanowałam, znowu zaczynają płynąć. O. Mój. Boże. - Izzy, od pierwszego razu, kiedy nasze oczy się spotkały, wiedziałem, że jesteś tą jedyną. Nie było dnia, w którym nie miałaś mojego serca. Wszystko, co zrobiłem w swoim życiu, robiłem z myślą o tobie, nawet, jeśli myślałem, że ta chwila nigdy nie nadejdzie, jest wszystkim, o co się modliłem. Nasza droga tutaj nie była łatwa, ale od tego dnia już zawsze będę robił wszystko, co w mojej mocy żeby sprawić by była idealna. Szczęśliwa jak na to zasługujesz, skarbie. Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? – kiedy kończy, ledwo dostrzegam go przez łzy płynące z moich oczu, zakłócające mój widok. - Tak. Tak, milion razy tak! – krzyczę i opadam na podłogę przed nim, zarzucając mu ręce na szyję i całując z miłością i entuzjazmem. – Tak! – wołam, odrzucając głowę do tyłu z szerokim uśmiechem. Śmieje się i otwiera pudełko. W środku jest piękny pierścionek. Duży okrągły diament w grubej platynowej obrączce. Po obu stronach kamienia są trzy rzędy mniejszych diamencików, środkowy rząd jest nieznacznie większy niż dwa pozostałe. To najpiękniejszy pierścionek, jaki w życiu widziałam. Wkłada go na mój palec, unosi dłoń do ust i delikatnie całuje. - W końcu zostaniesz moją żoną – mówi przy mojej ręce, jego oddech łaskocze mi skórę. - W końcu zostaniesz moim mężem – uśmiecham się do niego. Daję mu jeszcze jednego całusa, odsuwam się i spoglądam na dłoń. Nie mogę powstrzymać myśli nareszcie, nareszcie. NARESZCIE. - Okej, ciężko będzie to przebić – posyła mi zarozumiały uśmiech i podchodzi do szezlonga, który przed chwilą zwolniłam.

171

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- O tak, Księżniczko. Nie ma szans, że uda ci się to przebić – odpowiada, wskazując na moją dłoń. Uśmiecham się do siebie i zaczynam wręczać pudełka. Śmieje się, gdy wyjmuje bieliznę z Victoria Secret. – Wielkie umysły myślą podobnie – śmiejemy się razem, a on odkłada pudełko na bok. Wręczam mu paczkę z nieśmiertelnikiem i obserwuję jego twarz, gdy ją otwiera. Siedzi przez długi czas, po prostu wpatrując się w pudełko. Jego twarz nie wyraża żadnych emocji. - Jezu – wyrzuca. – Izzy, Księżniczko to jest niesamowite – patrzy na to jeszcze przez chwilę i pyta, co oznacza ostatnia linijka. - Miłość wszystko zwycięży – odpowiadam z uśmiechem. Delikatnie gładzi naszyjnik i po raz pierwszy dostrzega diament. – Czy to… - urywa. - Tak, zatrzymałam go. Szczelnie zamknęłam, ale nie mogłam wyrzucić tego pierścionka, myślałam, że jest idealny. - Bo jest… jest idealny – szepcze. Podnosi wzrok i emocje w jego oczach sprawiają, że lekko się chwieję. – Będę go zawsze nosił…. Nigdy nie zdejmę – mówi, wyciągając łańcuszek z pudełka i przekłada przez głowę, pozwalając mu opaść na klatkę piersiową. - Jeszcze jeden – mówię, a motylki zaczynają wariować w moim brzuchu. – Właściwie pomogłeś mi go wybrać – dodaję, podchodzę do drzewka i podnoszę małe pudełko. Uśmiech na jego twarzy wyraża czyste szczęście. Ten dzień jest idealny i mam nadzieję, że to będzie wisienka na torcie. Zaczyna rozrywać papier i otwiera pudełko, wyciągając z niego kubek. Trzyma go tyłem naprzód, więc patrzy na mnie ze zmieszanym wyrazem twarzy, który zamienia się w pytający, gdy dostrzega moje zdenerwowanie. – Obróć go – mówię, rysując kółko palcami. Bierze kubek i odwraca go. Obserwuję, kiedy zaczyna rozumieć i jego szczęka opada w szoku, spogląda na mnie, na kubek, na mój brzuch i ponownie na moją twarz, i na kubek, który nabożnie trzyma w dłoniach. Siedzi z opuszczoną głową i wpatruje się w niego. Widzę to w mojej głowie, bo wiem, na co patrzy i mały uśmiech pojawia się na moich ustach. Szary kubek ma na sobie kopię pierwszego zdjęcia z USG i podpis, który mówi: Tata #1Nadchodzę tego lata. Jest cicho przez tak długi czas, że zaczynam się niepokoić. Oh Boże, nie pomyślałam o tym, co zrobię, jeśli się z tego nie ucieszy. Nie mogę znieść myśli o życiu bez niego, ale jeśli nie będzie chciał naszego dziecka, będę musiała nauczyć się z tym żyć. 172

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Axel? – pytam. Odstawia kubek na stolik do kawy i wstaje. Nie widzę wyrazu jego twarzy, gdy delikatnie owija mnie ramionami i przytula. Wciąż nie potrafię ocenić jego nastroju, ani uczuć dotyczących bycia ojcem. Obawy przejmują nade mną kontrolę i czuję, że mogę się pochorować. - Księżniczko… - łka. Jego ogromne ciało drży lekko pod moim dotykiem i zdaję sobie sprawę, że jest zbyt przytłoczony emocjami by mówić. Trzymam go tak jak on trzyma mnie i czuję jak jego łzy moczą moją koszulkę. Moje również zaczynają płynąć. Odsuwa się i patrzy mi w oczy, podnosząc rękę i wycierając swoje łzy. - Dziecko? Będziesz miała dziecko?- mówi zdumiony. – Będziemy mieli dziecko? – powtarza, ogromny uśmiech rozświetla jego twarz. – Będziemy mieli dziecko! – wyskakuje na środek salonu, podnosi mnie, mocno przytula i kręci dookoła. Śmieję się z jego ożywienia. Ponownie stawia mnie na nogi i upada przede mną na kolana, podciągając moją koszulkę i delikatnie całując brzuch. Rozkłada na nim dłonie i szepcze przy skórze. - Będziemy cię bardzo kochać, maleństwo. Wymyka mi się szloch i przebiegam dłońmi przez jego włosy. Patrzy na mnie swoimi szmaragdowymi oczami, pełnymi spokoju i lśniącymi miłością. – Będziemy mieli dziecko – ciasno owija ramiona wokół mojego pasa i przyciąga blisko z głową wtuloną w mój brzuch. Trzymam jego głowę przy skórze i powtarzam po nim. – Będziemy mieli dziecko.

173

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 20

Ciągle nie mogę w to uwierzyć. Nie tylko jestem zaręczona, ale też nasze dziecko rozwija się w moim ciele. Kiedy Axel otrząsa się z szoku, spędzamy resztę dnia w sypialni, świętując. Nie potrafię mu odmówić, jest w siódmym niebie i chcę tej bliskości, którą tylko on może mi dać. Zasypiamy dobrze po północy, jego ręce przerzucone są przez mój brzuch, a wielka dłoń obejmuje go. Następnego ranka mój telefon zaczyna wibrować, przypominając mi, że ustawiłam alarm żeby nie spóźnić się na spotkanie z Dee. Axel i ja zaplanowaliśmy kolację na dzisiejszy wieczór, aby świętować, tym razem w ubraniach. Podnoszę dłoń Axela z brzucha i przechodzę przez pokój do łazienki. Zatrzymuję się żeby spojrzeć na pogrążone we śnie ciało, pościel jest nisko zrolowana na nagich biodrach. Jedną rękę ma zarzuconą na brzuch, druga jest wsunięta pod moją poduszkę. Pragnienie, by wrócić do łóżka i przytulić do niego jest ogromne, ale muszę się pospieszyć na spotkanie z Dee, tak abym zdążyła wrócić wystarczająco wcześnie na kolację. Kiedy ja i Dee zaczniemy rozmawiać, wiem, że nie wrócę prędko do domu. Zakładam ulubioną parę czarnych legginsów i oversiezowy robiony na drutach sweter. Zabieram moje czarne buty, wychodzę z garderoby i praktycznie zderzam się z Axelem. Oglądam go od stóp, przez twardego jak skała penisa, do głów. Wygląda apetycznie. - Zabijasz mnie, Ax! Wiesz, że muszę się zbierać, zanim Dee zacznie dobijać się do naszych drzwi. To powinno być zabronione, wyglądać tak dobrze o poranku jak ty – przesuwam dłonią w dół jego brzucha obejmuję jego penisa, gładząc go delikatnie kilka razy – Kocham to jak twardy dla mnie jesteś – całuję kącik jego ust i odsuwam się nim może mnie złapać. Głęboki dudnienie ucieka z jego ust – Pamiętasz jak wczorajszej nocy błagałaś żebym pozwolił ci dojść? Będę cię trzymał na krawędzi godzinami. Godzinami, skarbie – klepie mnie w tyłek, po czym wchodzi do łazienki i uruchamia prysznic – Zadzwoń, gdy dotrzesz na miejsce – przekrzykuje płynącą wodę. - Zadzwonię, kocham cię. Kiedy jestem w drodze do domu Dee, mój telefon zaczyna dzwonić. Odbieram, przełączam go na głośnik i odkładam z powrotem – Hej! Wesołych świąt. - Wesołych świąt, dziecinko – słyszę głęboki głos Grega – Brakowało mi ciebie wczoraj. Czuję się trochę winna, że odcięliśmy wczoraj naszych przyjaciół, ale to nasze pierwsze wspólne święta odkąd wróciliśmy do siebie, poza tym, jako para dzieliliśmy tyle wyjątkowych momentów, których nie chciałam przeżywać przed wszystkimi – Wiem, G. Ja też tęskniłam. Jestem w drodze do domu Dee, gdybyś chciał dołączyć do nas na lunch. Mam twoje prezenty w samochodzie. Dodatkowo, mam dla ciebie wieści – uśmiecham się, kiedy 174

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

zapada cisza. Znam Grega, w tym momencie najprawdopodobniej zgaduje, jakie wieści mogę dla niego mieć. Może się domyślać, ale nie ma szans, aby odgadł obie. - Nie przegapiłbym tego, dziecinko. Muszę dokończyć pracę zanim przyjadę. Dam tobie i Dee trochę czasu na babskie sprawy. - Brzmi nieźle. Cieszę się, że cię dziś zobaczę. Mówiłam wczoraj Axowi, że musimy zaprosić was wszystkich na kolację. - Coś mi mówi, że Reid nie chce się tobą dzielić, co? - Ah… coś w tym stylu- śmieję się i przez chwilę prowadzimy luźną rozmowę zanim się rozłączam. Próbuję dodzwonić się do Dee żeby dać jej znać, że Greg do nas dołączy, ale nie odbiera. Ignoruję przebłysk niepokoju, który przepływa przez moje ciało. Znając Dee, wciąż siedzi w łazience z muzyką podkręconą na nieludzką głośność, podczas gdy się przygotowuje. Wjeżdżam na podjazd mojego starego domu, który dzieliłam z Dee i wysiadam. Mamy piękny poranek. Niebo jest czyste i niebieskie, a zimowy wiaterek wieje lekko. Zapowiadali śnieg na ten weekend, ale znając pogodę panującą w Georgii, wszystko zmieni się zanim nadejdzie weekend i nie będzie żadnego śniegu. Moje włosy fruwają dookoła mnie, gdy silny podmuch uderza mnie w twarz, wywołując dreszcze. Owijając się ciaśniej płaszczem podchodzę na tył samochodu. Podchodzę do bagażnika i wyjmuję wszystkie prezenty, które mam dla Dee, później wrócę po te dla Grega. Jestem wystarczająco obładowana tymi dla Dee. Idąc krótkim chodnikiem, zatrzymuję się i wyciągam klucze z kieszeni. Gdyby była na nogach, już dawno wyskoczyłaby przez drzwi jak jakaś cheerliderka na cracku. Upuszczam kilka paczek nim udaje mi się wyjąć klucze. Cholera! Zapomniałam zadzwonić do Axela. Wyciągam telefon, wybieram jego imię i czekam na połączenie wkładając klucz do zamka. Przekręca się i zanim mogę otworzyć drzwi, są szeroko otwarte i spotykam niespokojne brązowe oczy mojego byłego męża. - Hej, Księżniczko – słyszę głos dobiegający z telefonu. Brandon uśmiecha się, zimnym i złym uśmiechem. - Jesteś tam? – słyszę odległy głos. Moje ciało zastyga w przerażeniu. - Witaj, Isabelle – mówi Brandon. Jest tyle kontroli w tych trzech słowach, ale słyszę, że są podszyte poważną groźbą. Wszystkie paczki wypadają z moich ramion, dołączając do telefonu na schodach. - Izzy – słyszę, gdy Brandon wyciąga pięść i uderza mnie w skroń, sprawiając, że świat dookoła mnie pogrąża się w ciemności.

175

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Boże! Dlaczego boli mnie głowa? Cholera. obracam się, ale przestaję, gdy głowa zaczyna mi pulsować. Dlaczego nie pamiętam, co się stało? - Ah, Isabelle. Cieszę się, że do nas dołączyłaś – gwałtownie otwieram oczy i rozglądam się po salonie Dee. Wszystko do mnie wraca i moja krew tężeje, gdy zauważam Brandona stojącego nad Dee. Związał jej ramiona za plecami i zakleił usta kawałkiem taśmy. Jej spojrzenie jest dzikie i przerażone. Mogę dostrzec siniaka, który formuje się na jej policzku, jej włosy wysunęły się z kucyka. Próbuje być dzielna, ale widać ślady łez na jej twarzy. - Ta mała suka była na tyle miła, że zaprosiła mnie do środka. Dobrze wiedzieć, że jej maniery nie zniknęły całkowicie. Właśnie zadawałem jej kilka pytań o moją ukochaną żonę, gdy przyjechałaś. Dziękuję, Isabelle, że ułatwiłaś mi znalezienie cię – potrząsa głową w tył i przód i zaczyna krążyć w tę i z powrotem za Dee. Odrywam spojrzenie od niego i upewniam się, że nic jej nie jest. Widzę jak błaga, żebym nie zrobiła nic głupiego. - Twój mały chłopak stwarza pewne problemy, Isabelle. Ostrzegałem cię, co się stanie, jeśli się nie odczepi. Zastanawiam się, ile czasu mu zajmie, nim przybędzie na ratunek, co? Kontynuuje swój spacer i kiedy Dee łka cicho, mocno uderza ją wierzchem dłoni w twarz. Opada na kanapę i nie porusza się. To wystarcza żeby otrząsnęła się z szoku - Ty draniu! - krzyczę i zaczynam się podnosić z podłogi, ale zatrzymuję się, gdy wymierza we mnie pistolet. - O nie, nie robiłbym nic pochopnie. Moja żona chyba zapomniała gdzie jest jej miejsce. Nie możemy się tym teraz zająć, czyż nie? Siadaj i się zamknij, głupia dziwko. Zastygam w połowie ruchu, ale szybko skanuję pokój. Musi być jakieś wyjście. Nie pozwolę mu wygrać. Kontrolował mnie przez zbyt długo i w końcu jestem szczęśliwa. Przeznaczenie jest nareszcie po MOJEJ stronie. Rozważam opcje i prostuję plecy. Wygram. Ponownie próbuję się podnieść z podłogi, ale podchodzi do mnie i łapie za włosy. Pochyla się i zbliża twarz do mojej. Jego słowa są ostre, a kiedy mówi, pluje mi w twarz - Ty mała dziwko. Myślisz, że możesz uciec i rozkładać nogi przed innym mężczyzną. Jesteś moja! Słyszysz Isabelle. Nie pozwolę temu skurwielowi dotykać tego, co moje! - krzyczy. Kiedy ciągnie mnie w górę, czuję jakby wyrywał mi wszystkie włosy. - Proszę, Brandon, zostaw nas w spokoju. Czego chcesz? Pieniędzy? Dam ci ile chcesz. Proszę odejdź - błagam. Jedyne, o czym mogę myśleć to ucieczka i obrona Dee i dziecka przed jego szaleństwem. Przesuwa po mnie dzikim spojrzeniem i odrzuca głowę do tyłu. Dźwięk, który wydobywa się z jego ust, jest niemal zwierzęcy i śmiertelnie mnie przeraża. Wywołane lękiem dreszcze przebiegają przez kręgosłup i wnikają w kości.

176

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Myślisz, że pozwolę żeby cię miał? O nie, Isabelle. Musisz zrozumieć, że nigdy się mnie nie pozbędziesz. Czy on myśli, że może cię ode mnie zabrać? Może próbować, ale przejdzie przez grad pocisków nim położy te podłe łapy na MOJEJ ŻONIE! - widzę w jego oczach, że traci kontrolę i jest to jakby ktoś zgasił światło. To nie jest mój były mąż. Irracjonalna złość przesłania mi zdrowy rozsądek i możliwość zrozumienia jak mogłam z nim być – Zmuszę go żeby patrzył jak przełożę cię przez kolano i ukarzę za całe to gówno, które spowodowałaś. Zedrę z ciebie ubranie i będzie patrzył, kiedy będę cię brał za to gówno, które on spowodował. Tak jest, - mówi, a moje oczy się powiększają; - Myślisz, że nie wiem, kto nasłał na mnie policję? A później, wiesz, co się stanie później? – nawet nie mruga i przerywa. Przywołuje nieżyczliwy uśmiech i jego na swój sposób przystojna twarz ukazuje czyste zło – A później strzelę prosto w twoje cholerne serce, a on będzie na to patrzył. Nie mogąc mnie powstrzymać. Pomimo przepływającego przez ciało strachu wiem, że muszę się od niego uwolnić. Blokuje korytarz prowadzący do drzwi wejściowych, ale nie ten do kuchni. To ryzykowne, ale może będę w stanie uciec na tyle szybko by się ukryć. Wiem, że Axel jest w drodze i to wywołuje większy strach niż ten mężczyzna stojący przede mną z bronią. Z kanapy dobiega niski jęk i zauważam, że Dee zaczyna się ruszać. Cholera! Nie mogę zostawić Dee. - Dlaczego, Brandon? – pytam, starając się odwrócić jego uwagę od Dee. Musi pozostać skupiony na mnie. - Dlaczego? Bo ten skurwysyn wszystko zepsuł! W końcu miałem mieć wszystko, a on to zepsuł! Nie pozwolę mu zabrać również ciebie! JESTEŚ MOJA! – krzyczy. Podnosi dłoń i ciągnie za włosy, uderzając bronią o czoło, nim celuje nią w Dee. Całkowicie się zatracił. Nie pozostała w nim nawet odrobina człowieczeństwa. Kontynuuje wędrówkę. Lekko odsuwa się od korytarza, ale nie przestaje mierzyć w Dee. Widzę cień przemykający przez próg i moje serce przyspiesza, kiedy zdaję sobie sprawę, kto to jest. Greg. O Boże nie! Stracę wszystkich, których kocham, w chwili, gdy Brandon go zauważy. Przykłada palec do ust. Klepie się po nadgarstku i wskazuje głową na kuchnię, pokazując mi, że mam uciekać, kiedy wykona ruch. Moje serce wkrótce stanie. Nie ma mowy, że może bić tak szybko i się nie poddać. Oczy Dee są rozszerzone. Spogląda na mnie i zauważam przerażenie w jej niespokojnych brązowych oczach. Przesuwam dłoń na bok i pokazuję jej żeby poczekała, następnie wskazuję oczami na kuchnię. Jej nogi nie są związane, więc jeśli będzie w stanie biec, będziemy w stanie wydostać się z pokoju. 177

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Czekamy zmrożone przerażeniem, podczas gdy Greg powoli zbliża się do Brandona, ale nim może go dosięgnąć Brandon odwraca się. Ze zdumienia zatrzymuje się na sekundę i to wystarczy abym podskoczyła, złapała Dee za ramię i pociągnęła ją za sobą do kuchni. Kiedy uciekamy, słyszę jak zderzają się ze sobą. Odgłos wystrzału sprawia, że słabnę. Wpycham Dee za kuchenną wyspę i rozglądam się za czymś, czym mogę się obronić. Cholera! Noże stoją przy otwartym wejściu do kuchni, przez które wbiegłyśmy. Jedyną rzeczą, którą widzę jest żeliwna patelnia zostawiona przez Dee po śniadaniu. Dzięki Bogu! Podnoszę ją i oceniam ciężar metalu w dłoni, po czym opuszczam rękę. Pochylam się i sprawdzam, co z Dee. Jest roztrzęsiona, ale poza tym wydaje się, że z nią w porządku – Wejdź pod blat i się nie ruszaj – mówię jej. Szybko rozwiązuję węzeł za jej plecami i pozwalam jej się odsunąć. Patrzę jak pędzi na drugą stronę wyspy i wpełza pod wbudowany w ścianę blat. Zasuwam za nią krzesło, zakrywając jej ciało najlepiej jak potrafię. Podchodzę z powrotem do wyspy, staję pewnie na nogach i czekam. Nie wiem, kto wyjdzie zza rogu, ale jestem gotowa. Nie pozwolę mu wygrać. Nie pozwolę mu odebrać mojego szczęścia. Nadszedł czas i pamiętam, co jest ważne i będę walczyć o przyszłość, której pragnę. Przyszłość, na którą zasługuję. Przyszłość, na którą zapracowałam. Przyszłość z Axelem i naszym dzieckiem. Słyszę jego złowieszczy śmiech i moje obawy się potwierdzają. O mój Boże, Greg! - O Isabelle? Wychodź, wychodź gdziekolwiek jesteś! – śmieje się ponownie i wpada do kuchni. - Gdzie ta mała dziwka, twoja przyjaciółka, Isabelle? – przechyla głowę na bok i zauważam, że jego lewe ramie zwisa pod dziwnym kątem i nie ma broni. Czuję się odrobinę lepiej wiedząc, że Greg był w stanie podjąć walkę. Strach o Grega powraca, ale odsuwam go od siebie i prostuję ramiona. Nie pozwolę temu mężczyźnie wygrać. Nigdy więcej. - Gdzie jest Greg? – pytam, zszokowana, że mój głos brzmi mocno i pewnie. - Nie martw się o niego, Isabelle – robi krok naprzód. Jeszcze tylko parę kroków i okrąży wyspę – Chodź tu suko – wyrzuca. - Nie – mój głos brzmi mocno w pogrążonym w ciszy domu.

178

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Pożałujesz tego. Rzuca się do przodu, ale nie dociera daleko nim odwracam się gwałtownie i uderzam patelnią o jego czaszkę. Zdumiony spogląda w moje oczy i osuwa się na podłogę. Odrzucam patelnię i przeskakuję nad jego ciałem. Wbiegam do salonu i prawie upadam na podłogę, kiedy zauważam nieruchome ciało Grega leżące w kałuży krwi formującej się pod jego klatką piersiową. Zduszam szloch wypływający z moich ust i szybko rozglądam się za bronią. Opadam na kolana i sprawdzam pod meblami, w końcu znajduję ją w rogu pokoju, wetkniętą pod kanapę. Kilka razy próbuję ją dosięgnąć, nim mi się to w końcu udaje. W chwili, gdy zaciskam dłoń na rączce, słyszę go. Zanim mogę się podnieść z podłogi, silna dłoń zaciska się na moich włosach i odrzuca mnie pod przeciwległą ścianę. Moje ciało zderza się z Gregiem, który nie porusza się nawet pod wpływem uderzenia. Jego ciepła krew przemacza mój bok. Spoglądam w zmarszczoną twarz Brandona i uśmiecham się, czując zimy metal ciągle znajdujący się w mojej dłoni. Robi krok w przód, ale zatrzymuje się, gdy podnoszę broń i celuję w jego klatkę piersiową. - Pieprz się! – krzyczę i pociągam za spust, opróżniając magazynek w jego klatę. Słyszę krzyk Dee dobiegający z drugiego pokoju zanim moje ramię opada w dół, przytłoczona przez obezwładniający strach przepływający przez moje żyły, pozwalam, aby odrętwienie objęło ciało. Jak przez mgłę słyszę, że broń upada na podłogę, po czym osuwam się obok ciała Grega i ogarnia mnie ciemność.

(Axel)

- IZZY! – ponownie krzyczę do słuchawki, zbiegam po schodach i wskakuję do samochodu. Kiedy usłyszałem głos jej byłego męża dobiegający z telefonu, zamiast jej, pomyślałem, że wyobraźnia płata mi figle. Szukaliśmy go od wielu dni. Nie było żadnych poszlak, gdzie mógłby być i w chwili, gdy zniknęła mi z oczu… rozgrywa się najgorszy scenariusz, a ja jestem bezsilny. Nie mam mowy, że zdołam tam dotrzeć wystarczająco szybko. Wyjeżdżając z podjazdu łapię za telefon i dzwonię do Grega, to jedyna osoba, która przychodzi mi na myśl, że będzie wystarczająco, blisko, aby ocalić moją dziewczynkę. - Co słychać, Reid, właśnie rozmawiałem z- Zamknij się. Gdzie ty do cholery jesteś? – przerywam mu. - Cholera, jestem w drodze do Dee, Izzy zadz- Brandon tam jest – znów mu przerywam. Nie mam czasu. Izzy nie ma czasu. 179

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Co? – cała wesołość opuszcza jego głos. - Właśnie odebrałem telefon od Izzy, ale to jego usłyszałem po drugiej stronie. Nie słyszałem jej nawet raz, Greg – daję sobie sekundę na uspokojenie nim mogę kontynuować. Fakt, że nie wiem, czy z nią wszystko w porządku nie pomaga – Jestem za daleko. Jedź tam, Boże błagam, jedź tam i ocal moją dziewczynkę – nawet nie zauważam, że łzy płyną po moich policzkach, do czasu aż słyszę udrękę w moim głosie. - Będę tam za pięć minut. Wydostanę ją. - Nie pozwól mu zabrać jej ode mnie – błagam. - Zrozumiałem – bierze głęboki oddech i wiem jak bardzo sam się powstrzymuje. Greg kocha Izzy i po raz pierwszy zdaję sobie sprawę jak silna jest ich więź. Był jej rodziną i wsparciem, kiedy ja nie mogłem. Jeśli ktokolwiek może zrozumieć, jaki strach odczuwam w tym momencie, to jest to Greg. Muszę uwierzyć, że zdąży na czas. Nie ma mowy, że po raz drugi zostanie mi odebrana. Łamię każde ograniczenie prędkości i każdy przepis docierając do domu Dee w czasie o połowę krótszym niż zazwyczaj. Wjeżdżam na trawnik przed domem, zaciągam hamulec, wyskakuję i pędzę do drzwi. Na chodniku zauważam samochód Grega zaparkowany pod dziwnym kątem. Sprawdzam, ale nie widzę go na zewnątrz. Drzwi wejściowe są szeroko otwarte i nie dostrzegam żadnego ruchu. Cisza. Cisza i szloch. Wyciągam broń z kabury na kostce, powoli przechodzę przez próg i idę w dół długiego korytarza. Szloch staje się głośniejszy i oddycham, po raz pierwszy od przyjazdu. To damski szloch. Nadzieja ożywa i szybko wychodzę zza rogu, ale zastygam na widok sceny przede mną. Pierwszą rzeczą, którą zauważam jest martwe ciało Brandona w drzwiach kuchennych. Nie muszę sprawdzać żeby stwierdzić, że nie oddycha. Nie ma szans, aby przeżył z tyloma ranami postrzałowymi w klatce. Dee klęczy na podłodze obok splątanych ciał Izzy i Grega. - NIE! – warczę podbiegając do nich, ślizgając się na krwi pokrywającej podłogę dookoła nic. – O Boże, Izzy! - Z-z-zadzwoniłam pod 911 – jąka się Dee – To nie jej – szepcze. - Co? – szlocham, głaszcząc nieruchome ciało Izzy, szukając jakichkolwiek ran i delikatnie odwracam ją na bok. Jej klatka piersiowa unosi się i opada w normalnym rytmie, jest nieznacznie bledsza niż zazwyczaj. Poza kilkoma zadrapaniami i siniakami nie wydaje się być zraniona.

180

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Po raz pierwszy odwracam się do Grega, rozumiejąc jej słowa – Kurwa! - obracam go i zauważam mokrą ranę w jego boku – KURWA! – ściągam koszulkę przez głowę i przyciskam ją do jego brzucha z nadzieją, że to wystarczy, aby go ustabilizować do przyjazdu karetki – Sprawdź jego puls – mówię do Dee, ale gdy podnoszę wzrok, płacze nad ciałem Izzy. Kiedy patrzę na jej nieruchome ciało, moje serce zamiera na chwilę. Dlaczego się nie rusza? Przenosząc uwagę na Grega, odrywam jedną rękę od jego rany i sprawdzam puls. Słaby, ale wyczuwalny. Przyciskam do niego koszulkę i czekam. Wydaje się, że czekamy wieki nim ratownicy wbiegają do domu. Greg zostaje szybko wsadzony do karetki i zabrany z Dee. Przyklękam przy Izzy, gdy sanitariusze nad nią pracują. - Proszę pana? Proszę pana? Muszę panu zadać kilka pytań – mówi stojący z boku policjant. - Nie teraz – gładzę jej włosy i modlę się. Musi z nią być w porządku. Musi to przetrwać. - Dlaczego się nie budzi?- pytam sanitariusza obok mnie. - Nie wiem. Wygląda na to, że jej ciało broni się w ten sposób. Wszystkie parametry są w normie, właściwie idealne, mimo wszystko – posyła mi współczujące spojrzenie – będzie z nią dobrze. Wypuszczam oddech, który nieświadomie wstrzymywałem, opuszczam głowę na jej ramię i płaczę. - Jest w ciąży – szepczę do mężczyzny przede mną. – Jest w ciąży z moim dzieckiem – słowa brzmią dziwnie w moich uszach i wiem, że nie wytrzymam długo, jeśli wkrótce nie zobaczę tych pięknych jasnych oczu. - Przyjąłem. Teraz ją zabierzemy. Jest pan mężem? – pyta. - Tak – odpowiadam i szybko idę za nimi do karetki. - Proszę pana. Potrzebujemy pańskiego oświadczenia – mówi oficer, biegnąc za nami. - Nie. Teraz. – powtarzam – Chcesz oświadczenia, to wsiądziesz w samochód i pojedziesz za mną do szpitala. Nie opuszczę jej boku. Słyszałeś mnie. Młody oficer zatrzymuje się na chwilę i wydaje się być zszokowany moim ostrym tonem. Nie spodziewał się tego. Widzę, że zamierza zaprotestować, ale szybko mu przerywam – Słuchaj – przerywam, żeby sprawdzić plakietkę z nazwiskiem – Oficerze Benson, nie próbuję uciec. Ta kobieta jest moim życiem i nie spuszczę jej z oczu po tym, co się wydarzyło. Czy możesz, chociaż przez pieprzoną chwilę spróbować zrozumieć, przez co przechodzę i pojechać do cholernego szpitala, co? – mówię, ale odwracam się i wsiadam do karetki nie czekając na jego odpowiedź.

181

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Ambulans rusza, biorę jej dłoń w swoje i pochylam się do jej ucha – Kocham cię, Księżniczko, obudź się żebym mógł zobaczyć te piękne oczy patrzące na mnie. Pozwól mi zobaczyć miłość, skarbie. Trzymam głowę przy jej uchu i szepczę wszystko, co przychodzi mi na myśl, aby dać jej znać, że jest bezpieczna i jestem przy niej. Dziesięciominutowa jazda do szpitala dobiega końca i zanim mogą ją wynieść, jej oczy otwierają się i spotykają moje spojrzenie. - Hej, Księżniczko – mój głos jest ściśnięty od emocji i czuję jak obejmuję moje ciało – Hej, moja kochana. - Axel… kocham… cię – mówi słabo, zamyka oczy i ponownie odpływa. Wyskakuję z karetki i idę za noszami na izbę przyjęć. W końcu oddycham normalnie po raz pierwszy odkąd odebrałem jej telefon.

(Izzy)

Pierwszą rzeczą, którą zauważam po przebudzeniu jest ciche nucenie. Otwieram oczy, rozglądam się po słabo oświetlonej Sali szpitalnej, próbując się zorientować w swoim położeniu. Czuję delikatne łaskotanie na ramieniu i odwracam głowę, aby spojrzeć. Axel siedzi przy moim łóżku z krzesłem przysuniętym tak blisko, jak to możliwe. Delikatnie trzyma moją dłoń a jego usta są przyciśnięte do mojej skóry. Mruczenie, które słyszałam pochodzi od niego, cicho szepcze przy mojej skórze. Mówi na tyle cich, że nie potrafię odróżnić słów, ale jego ton jest lekki i kochający. - Ax-xel? – mówię, moje gardło jest suche i boli, kiedy mówię. Jego głowa podrywa się, a zaczerwienione oczy spotykają moje. - Księżniczko…- szepcze. Łzy gromadzą się w jego oczach i mały uśmiech unosi kąciki ust – Moja dziewczynka, moja dzielna dziewczynka – mówi, a kilka łez spływa po jego twarzy. Zamyka oczy i wypływają kolejne łzy – Myślałem, że cię straciłem. Kiedy wszedłem do domu i cię zobaczyłem… zobaczyłem cię leżącą w kałuży krwi… - ucina, ale jego słowa docierają do moich uszu. Krew? Nie krwawiłam. A może jednak? O nie! Dziecko! - Dzie… dziecko? – pytam ochryple. – Proszę… - gwałtownie potrząsam głową, a łzy płyną po mojej twarzy. Nie nasze dziecko! Proszę Boże, nie nasze dziecko! - Co? Oh, Izzy, nie dziecko. Z dzieckiem wszystko w porządku, z tobą również. Przepraszam, nie miałem na myśli twojej krwi. Księżniczko, przestań płakać, przyrzekam, że z naszym

182

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

dzieckiem wszystko dobrze – zapewnia mnie szybko, w kółko i w kółko powtarzając, że nasz mały skarb jest bezpieczny i wszystko z nim dobrze. Kiedy w końcu się uspokajam, spoglądam w jego oczy, te piękne oczy – Z nami dobrze? – pytam. - Idealnie – odpowiada z uśmiechem, całując mnie słodko. - Greg? Dee? – pytam, kiedy podnosi się i siada na łóżku. - Z Dee będzie dobrze. Jest roztrzęsiona, cholernie roztrzęsiona, ale wyjdzie z tego. Z tego, co mówiła, Brandon jedynie ją związał i zakleił usta. Był tam tylko przez godzinę zanim się pojawiłaś. Myślę, że największym urazem jest miejsce gdzie ją spoliczkował, gdy otworzyła mu drzwi i rozcięta warga. Wszystko z nią dobrze, skarbie. - Gdzie ona jest? – pytam ponownie rozglądając się po pokoju. - Beck ją zabrał. Zawiózł ją do swojego mieszkania na jakiś czas. Powiedziała, że wystawia swój dom na sprzedaż- przyswajam to i próbuję przetworzyć. Rozumiem ją, ja też nie chciałabym tam dłużej mieszkać. - Zaproponowałem, żeby przez jakiś czas zatrzymała się u nas, ale powiedziała, że musi to przemyśleć. Marszczę na to nos – Dlaczego musi się zastanawiać nad zatrzymaniem się u nas? - Nie wiem, Księżniczko. Sama będziesz musiała o to zapytać. - Co z Gregiem? – pytam, bojąc się poznać odpowiedź. - Z nim też będzie w porządku. Niedawno skończyła się jego operacja. To nie było nic poważnego, chociaż tak wyglądało. Kula przeszła na wylot i ominęła wszystkie organy. Jest szczęściarzem. - Z nim naprawdę w porządku? Było tyle krwi, Axel. A on się nie ruszał, wcale się nie ruszał – ponownie zaczynam panikować – Axel, muszę go zobaczyć! – krzyczę. - Hej, hej… uspokój się skarbie. Przyrzekam, że z nim w porządku. Jest na Sali pooperacyjnej, ale zobaczę, co mogę zrobić, żeby cię do niego zabrać, dobrze? Podnoszę wzrok i zauważam jak lekki niepokój przebiega przez jego twarz, ale szybko go maskuje. Wiem, że wariuje z powodu tego, co się stało, ale trzyma się i jest silny, dla mnie. - Dobrze. Po prostu muszę go zobaczyć, Axel. Na własne oczy muszę zobaczyć, że z tego wyjdzie. - Rozumiem, Księżniczko. Załatwię to – pochyla się i całuje mnie delikatnie – Zrobisz miejsce dla jeszcze jednej osoby, skarbie? Muszę poczuć cię blisko – jego maska lekko opada ukazując, czającą się tuż pod powierzchnią, wrażliwość. 183

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Tak. Jasne, że zrobię – odpowiadam i delikatnie się przesuwam, żeby mógł położyć się obok mnie. Jego nogi zwisają poza łóżko i większa część ciała wisi na krawędzi, ale ciasno owija mnie ramionami, a ja wtulam się w niego wdychając jego zapach i pozwalając, żeby spokój, który tylko on może mi zapewnić, obmył moje ciało. - Już nigdy nie chcę odczuwać takiego strachu, Izzy- szepcze mi we włosy i mocno przytula – Nigdy tak bardzo się nie bałem. Leżymy tak, złączeni razem, dopóki pielęgniarka nie wchodzi do pokoju. Awanturuje się dopóki on nie wraca na swoje krzesło. Nie mogę powstrzymać śmiechu na widok jego nadąsanej twarzy, podczas gdy ona sprawdza moje parametry. Kiedy mnie słyszy, jego wyraz twarzy natychmiast się zmienia i spogląda na mnie z ogromnym uśmiechem – Kocham ten dźwięk, Księżniczko. To najpiękniejszy dźwięk na całym świecie.

Zostaję w szpitalu na noc. Nie dzieje się ze mną nic złego, ale chcą mnie monitorować i upewnić się, że moja rana nie jest poważna. Na szczęście, całe to piekło skończyło się jedynie małym guzem na mojej skroni. Kiedy zostaję wypisana, Axel i ja udajemy się na piętro, na którym leży Greg. Gdy tam docieramy, Maddox i Coop siedzą w jego pokoju. Greg jest przytomny, ale ospały. Wchodzę do jego pokoju z Axelem pod ramię, nie puszcza mnie odkąd się obudziłam. Greg spogląda na mnie i mały uśmiech pojawia się na bladych ustach. - Dziecinko – mówi, a łza wypływa z jego oka – Dziecinko, jesteś cała. Podchodzę do jego łóżka, spycham Coopa z krzesła, na którym siedzi i przysuwam je jak najbliżej niego – Hej – tak, to wszystko, co mam, zanim się rozklejam i zakopuję twarz w łóżku obok jego biodra. Axel podchodzi do mnie z tyłu i głaszcze po plecach. - Dziecinko, jestem cały. To nic, z czym nie mogę sobie poradzić. - Myślałam, że nie żyjesz, G! - płaczę jeszcze mocniej – Nigdy więcej mi tego nie rób! Śmieje się, ale zgadza się i siedzę, trzymając go za rękę, podczas gdy rozmowa toczy się dookoła nas. Coop mówi Maddoxowi o ładnych pielęgniarkach, które ciągle wpadają oferując kąpiel gąbką, i że być może skorzysta z okazji. Maddox kręci głową, ale jego oczy nigdy nie opuszczają moich. - Wszystko w porządku, dziewczyno? - pyta, gdy Coop w końcu zamyka usta. Axel ściska moje ramię wspierająco, a ja wstaję i podchodzę do Maddoxa. Kiedy się zbliżam, otwiera dla mnie ramiona, a ja obejmuję go swoimi – Ze mną dobrze – mówię w jego klatkę. - Dobrze, to dobrze – mówi i przytula mnie lekko, po czym, mnie wypuszcza.

184

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

- Chodź tutaj, Izzy – słyszę za mną głos Axela. Przewracam oczami do Maddoxa i wracam do Axela – Moja – mówi do Maddoxa i przyciąga mnie do ciała. Zarabia tym rzadki śmiech od Maddoxa i ot tak, całe napięcie opada i znów możemy normalnie oddychać. Greg i Dee są cali. Ja i dziecko jesteśmy cali. I Axel trzyma mnie w swoich ramionach. Życie jest piękne.

185

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Rozdział 21 (4 miesiące później)

-Jesteś gotowa skarbie? – pyta Axel przesuwając ręce na moją talię i pocierając dłońmi mój napuchnięty brzuch. Naprawdę zaczął pokazywać się kilka tygodni temu. Mój mały brzuszek, powoli stawał się coraz bardziej podobny do ciążowego brzucha. Uwielbiałam to, a jeszcze bardziej, kiedy Axel zachodził mnie od tyłu i kładł dłonie na moim małym brzuszku. Kiedy zdarzały się chwile takie jak ta, tylko Axel i ja, przypominałam sobie jak szczęśliwi jesteśmy. Od dnia z Brandonem przebyliśmy ciężką drogę. Byłam ścigana przez koszmary, a Axel radził sobie ze strachem o mój stan psychiczny. Dwa miesiące po ataku Brandona, umówiłam spotkanie z Dr. Maxwell. Oboje wiedzieliśmy, że nie radzę sobie z jego odebraniem sobie życia. Wreszcie, cztery miesiące później poradziłam sobie ze wszystkim, co się wydarzyło. Moje koszmary nadal się zdarzają, ale żyję, tak jak ludzie których kocham. Z każdym dniem nabieram coraz więcej sił, a to przez tego mężczyznę. Kontynuuję nakładanie makijażu, kiedy on przesuwa palcami po mojej skórze – Jeśli chcemy zdążyć na spotkanie, musimy wkrótce wyjść. -Dobra, śpieszę się. Byłabym już dawno gotowa, ale nie mam nic, co by teraz na mnie pasowało – nakładam swoją maskarę i odwracam w jego ramionach. Staję na palcach i owijam ręce wokół jego szyi, zanurzając palce w jego gęstych włosach. Patrzę na siebie w lustrze i nie jestem w stanie powstrzymać uśmiechu formującego się na ustach. Moje włosy spływają w długich falach: mój makijaż jest gotowy, w neutralnym tonie, który pasuję do jasnego żółtego koloru mojej sukienki. Materiał rozciąga się na mojej klatce piersiowej, ale rozszerza się na brzuchu. To jest tego warte, kochanie. Uwielbiam patrzeć na ciebie, kiedy nosisz w sobie moje dziecko – opuszcza dłonie na moje biodra, podnosi mnie i sadza na ladzie. -Uważaj, Axel. Prosisz się, żebyśmy naprawdę się spóźnili – mówię otwierając dla niego nogi by przysunął się bliżej mojego ciała. Moja sukienka unosi się wyżej na moje uda. Mój brzuszek wbija się w jego twardy brzuch. Wybucha śmiechem zanim przyciska swoje usta do moich i sprawia, że moje palce u stóp kulą się, pod wpływem gorąca tego pocałunku. – Księżniczko, mógłbym wziąć cię właśnie teraz i ciebie nawet by nie obchodziło, że przegapimy spotkanie, i nie myśl sobie, że nie wiem, iż nie mogłaś doczekać się tego dnia – nie myli się. Dzisiaj mieliśmy spotkanie u ginekologa, bo dziecko miało już dwadzieścia tygodni i wreszcie mieliśmy się dowiedzieć czy to będzie chłopiec czy dziewczynka. Axel był przekonany, że to chłopiec. Ja nie mogłam się zdecydować, ale głęboko w sobie też miałam nadzieję, że to chłopiec. Byłam w stanie wyobrazić sobie małą wersję Axela biegającą wokół domu.

186

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Chwytam w pięści materiał jego koszulki, zgadzam się z nim i pochylam się po kolejny pocałunek. Tuż przed tym jak jego usta spotykają się z moimi, w brzuchu czuję ostre szarpnięcie. Axel odskakuje do tyłu i patrzy w dół w kompletnym szoku. Od tygodniu chcieliśmy uchwycić ten moment by Axel mógł go poczuć, ale zazwyczaj Axa przy mnie nie było, kiedy dziecko było aktywne. W każdym razie, to był pierwszy raz, gdy poczuł ruch dziecka. Patrzy teraz w dół na mój zaokrąglony brzuch i wtedy szybko patrzy mi w oczy. Widok czystego zaskoczenia w jego oczach, wywołuje na moich ustach uśmiech. On jest całkowicie sparaliżowany przez tą mała osóbkę w moim brzuchu. Sięgam po jego dłonie i kładę je w centrum brzucha. Dziecko kopie jeszcze kilka razy. Cały czas obserwuję twarz Axa i te wszystkie emocje przesuwające się po niej. Szok, strach, zachwyt. Jest zafascynowany tym uczuciem, uczuciem do naszego dziecka. -O czym myślisz? - pytam go po kilku minutach. Patrzy na mnie z szerokim uśmiechem i błyszczącymi oczami. – O tym jak cholernym szczęściarzem jestem – pochyla się i całuje mnie, nie zdejmując dłoni z mojego brzucha. -Hej! – słyszymy jak Dee krzyczy ze schodów. – Gdzie są wszyscy? Axel jęczy i pomaga zejść mi z lady. Co prawda zaproponował Dee, by została z nami, ale jestem w stanie powiedzieć, że zaczęła zachodzić mu za skórę. Ma świetne wyczucie czasu i przerywa nam zazwyczaj w najgorętszych momentach. Kocham ją, ale w tej chwili jest moim małym, szczęśliwym niszczycielem zabawy. -Bądź miły Tatusiu – śmieję się i klepię w tyłek, zanim go wymijam i wychodzę z sypialni. Wsuwam stopy w jakieś klapki i schodzę na dół by w holu spotkać się z Dee. Wygląda oszałamiające w długiej do ziem pomarańczowej sukience, która idealnie pasuje na jej ciało. -Jesteś beznadziejna, chuda suko – mówię, uśmiechając się do niej. Oczywiście ona góruje nade mną w swoich czterocalowych obcasach. Jestem mikrusem w porównaniu do tych gigantów, którzy mnie otaczają. Ale w ostatnich dniach, czuję się dobrze tylko w klapkach. -Oj tam, Iz! Wyglądasz pięknie. Prawda, Axel? - parska, ale kontynuuje schodzenie po schodach. -Gdzie jest G? – pytam ich. Wątpliwe jest, kto był bardziej podekscytowany, kiedy powiedzieliśmy wszystkim o dziecku, Dee czy Greg. Powiedzieliśmy wszystkim na małym rodzinnym spotkaniu w domu, by powitać powrót Grega. Spędził w szpitalu prawie dwa tygodnie po postrzeleniu, ale teraz już w 100% się wyleczył. Kiedy im powiedzieliśmy, Dee się rozpłakała, Maddox posłał mi jeden ze swoich rzadkich uśmiechów, Coop pochwalił Axa za jego super pływaków, a Beck uprzejmie nam pogratulował. Jednakże Greg nie okazał swojego podekscytowania, tylko wciągnął mnie w

187

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

swoje ramiona, przez co Axel na niego warknął. Greg się tyko roześmiał i przytulił mnie jeszcze mocniej. Od tamtego dnia dzwonił codziennie by sprawdzić moje postępy. Nakupił sobie książek o dzieciach i zasypywał mnie informacjami o nich. Wiedziałam, że będzie się cieszył, ale to przechodziło wszelkie pojęcie. -Powiedział, że się spóźni, mówił coś o spotkaniu i że będzie czekał na nas w biurze – zawołał Axel z kuchni. Patrzę na Dee, a ona wzrusza tylko ramionami. Podążam za głosem Axa i znajduje go w kuchni, gdzie na telefonie sprawdza swoje maile. Podnosi wzrok, a ja zatrzymuję się, kiedy widzę w jego oczach głód. -Wyglądasz tak dobrze, że mógłbym cię zjeść. Nie mogę się doczekać, kiedy wrócimy tak, że będę mógł zaciągnąć się do sypialni. Potrzebuję się w tobie głęboko zanurzyć, kochanie. -O mój Boże, Izzy! To seryjnie było gorące! – Dee mówi zza moich pleców. Zamykam oczy i słyszę jak Axel przeklina. -Jak idzie poszukiwanie domu Dee? – pyta, a ja śmieję się z powodu jej zdziwionego wyrazu twarzy. -Uwielbiamy to, że jesteś tutaj z nami, Dee, ale myślałaś już może o znalezieniu czegoś? Patrzy w dół i milknie. -Dee? – pytam. -Nie wiem jeszcze czy mogę to zrobić – mówi po kilku sekundach ciszy. Posyłam Axelowi znaczące spojrzenie. Dee zmaga się ze wszystkim od wydarzenia z Brandonem. Nie czuje się bezpieczna i zazwyczaj jest blisko kogoś z nas. Pracuje więcej przy biurku Axa w domowym gabinecie niż on sam. -Dobrze Dee, rozumiemy to. Przysięgam. Patrzy na mnie z dezaprobatą, a w jej oczach widzę strach. -Zostań tak długo jak chcesz – oferuje Axel. Kiwa głową, a potem opuszcza pomieszczenie chwytając torebkę. -Pasuje ci to Axel? – wiem, że jest gotowy na odzyskanie swojego domu, ale kiwa głową ze zrozumieniem w zielonych oczach.

188

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Kilka minut później opuszczamy dom i jedziemy prosto do kliniki. Całą drogę Axel trzyma moją dłoń, a uśmiech czai się na jego ustach. Uśmiech, dzięki którym, dziękuję moim gwiazdom, że znowu nas ze sobą zetknęły. Kiedy wchodzimy do głównego biura, widzę stojącego w drzwiach Grega, który rozmawia przez telefon. Podnosi wzrok, kiedy słyszy ciężarówkę Axela i szybko się żegna. Patrzę na Axa zastanawiając się czy zauważył jak szybko Greg skończył rozmowę. -Trzymaj się od tego z daleka, Izzy. Jeśli będzie chciał być wiedziała, powie ci, dobrze? Jęczę, ale pozostaję cicho, kiedy okrąża ciężarówkę i otwiera mi drzwi, zanim chwyta mnie delikatnie za biodra i stawia na nogi. Słyszę jego jęk, kiedy ocieram się o jego penisa. -Nie podniecaj mnie teraz, kiedy idę zobaczyć swoje dziecko – śmieje się, ale w jego głosie ukryte jest napięcie. -Później – obiecuję i wymijam go wpadając w wielki uścisk Grega. Dee trzyma się z tyłu, ale też podchodzi by uściskać Grega. -Jesteś gotowa, dziecinko? – pyta z uśmiechem. -Boże, tak. Jak myślisz to będzie twój siostrzeniec czy siostrzenica? Uśmiecha się zanim patrzy ponad moim ramieniem na Axela. – Chłopiec, dziecinko, to zdecydowanie będzie chłopiec. -Dlaczego wszyscy jesteście pewni, że to będzie chłopiec? Obaj się śmieją głośno, a ja z Dee po prostu patrzymy na siebie zdezorientowane. -Dziecinko spójrz na niego. Nie ma cholernej mowy by to była dziewczyna, naprawdę – nadal się śmieje, kiedy wchodzimy na recepcję i rejestrujemy się. Posyłam mu kilka złych spojrzeń i siadam obok Axela i stosu magazynów o dzieciach. Czekamy piętnaście minut zanim jesteśmy wywołani. -Czy moja rodzina też może z nami wejść? – pytam technika. -Pewnie kochanie, im więcej tym lepiej. Podążamy za nią korytarzem i wchodzimy na salę z USG. To duży pokój z kanapą po jednej stronie, a ogromnym fotel tuż obok USG. Jedyna rzeczą oprócz tego w pokoju jest duży ekran przywieszony do sufitu. Kiedy siadam na fotelu zauważam ogromna ściana przede mną też jest ekranem. -Proszę bardzo, połóż to prześcieradło na swoich kolanach, w ten sposób nie pokażemy nic więcej w trakcie procesu – śmieje się i pomaga mi się przykryć. Patrzę na Axela i widzę nerwowość na jego twarzy. Uśmiecha się do mnie i chwyta moją wyciągniętą dłoń. Kocham cię. Porusza wargami. 189

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Ja też cię kocham. Odpowiadam mu. -W porządku pani West, przygotujmy cię – uśmiecham się do Axela jeszcze raz, kiedy widzę że się zmarszczył słysząc moje nazwisko. Nie był szczęśliwy, kiedy powiedziałam, że chcę poczekać aż dziecko się urodzi, zanim się pobierzemy. Niechętnie się zgodził, kiedy przekupiłam go seksem. To nie to, że nie chciałam wychodzić za Axela, wręcz przeciwnie. Nie mogłam się doczekać by stać się panią Axel Reid, ale po prostu czułam, że będzie właściwiej, kiedy dziecko będzie z nami. Kiedy uspokoiłam go i wyjaśniłam swoje powody, nie był już tak zdenerwowany, ale to nie znaczyło, że jest szczęśliwy. -Zamierzam zrobić kilka pomiarów zanim przyjrzymy się maleństwu, dobrze? Kiwam głową, zbyt pochłonięta wizerunkiem dziecka na dużym ekranie przed nami. Axel ściska moją dłoń i słyszę jak wstrzymuje oddech. -Niesamowite – słyszę jak Greg szepcze do Dee, która jest zbyt zajęta pociąganiem nosem by odpowiedzieć. Kiedy bicie serca dziecka wypełnia pokój, wszyscy wydają się wstrzymać oddech ze zdumienia. Radością wypełnia mnie ten odgłos. -Mamusiu, tatusiu, jesteście gotowi? – pyta z uśmiechem. -Tak – mówi Axel szybko, zanim jestem w stanie otworzyć usta. Patrzą na nią z uśmiechem, mruga do mnie zanim zwraca swoją uwagę z powrotem na ekran – Cóż, spójrzcie na to. Ktoś w ogóle nie jest nieśmiały – śmieje się do siebie, a my siedzimy tam obserwując małą poruszającą się istotkę. Nie zajmuje nam długo zorientowanie się, o czym mówi. Właśnie tam, jest mój syn. Axel wypuszcza powietrze i podskakuje na krzesełku. Pochyla się i całuje mnie zanim przybij piątkę z Gregiem. Śmieję się z powodu ich zachowania, a jednocześnie z moich oczu płyną łzy. Axel wraca do mojego boku i pochyla się nade mną. Chwytając twarz w dłonie i przyciskając swój nos do mojego, pociera je o siebie i uśmiecha się tak, że moje serce przyśpiesza. – Będziemy mieli chłopca – mówi – Dasz mi syna – składa delikatny pocałunek na moich ustach i zamyka oczy. Kiedy je otwiera, są pełne miłości i szczęścia - Sprawiasz, że moje marzenia się spełniają, Księżniczko. Sprawiasz, że moje życie jest coś warte. Kocham cię tak bardzo, skarbie. Chwytam jego głowę i wyciskam na jego ustach pocałunek, który mam nadzieję, że wyraża wszystkie moje uczucia. -Kocham cię Axel. Reszta wizyty przemija rozmyta. Axel nadal trzyma moją dłoń i trzęsie się z podekscytowania. Nie może się doczekać, aż opuści tą salę tak żeby móc wykrzyczeć światu, że będzie miał syna. 190

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Kiedy technik kończy podaje nam wydruki, a on chwyta je zanim jestem w stanie je wziąć i podziękować. Zachowuje się jak dziecko, które dostało nową zabawkę. Całkowicie zakochany. Idę zapłacić, a Axel wychodzi na zewnątrz by natychmiast wykonać kilka telefonów. Sa szanse, że zaraz cały stan dowie się, że będziemy mieli syna. Kończę płacić, odwracam się i spotykam Grega stojącego za mną. -Szczęśliwa, dziecinko? -Bardziej niż jesteś w stanie to sobie wyobrazić. Uśmiecha się i zarzuca na mnie ramiona i ponownie mnie szybko przytula. Axel odwraca się, widzi go i przerywa rozmowę – Ręce przy sobie, Cage! Greg śmieje się i opuszcza ramiona. -Chodźmy! Gang spotyka się z nami w Heavys, by uczcić zdrowie mojego syna – krzyczy przez parking. Jedyną rzeczą, o której jestem w stanie teraz myśleć, to spokój rozbrzmiewający w jego głosie i to, że wreszcie jesteśmy razem, tak jak przeznaczone nam było.

191

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Epilog (5 miesięcy później) (Axel)

Przez cały dzień staram się upewnić, że wszystko jest na swoim miejscu. Są urodziny Izzy i między pełnym niepokoju oczekiwaniem na syna i radzeniem sobie ze wspomnieniami, które nawiedzają ją tego dnia: dzisiejsza noc zmienia się w koszmar. Jak dotąd, najlepsza częścią tego dnia był moment, kiedy obudziła się z uśmiechem na ustach. Poza tym… wszystko mogło pójść nie tak. Dostarczyciel się spóźnia. Tort się jeszcze nie pojawił, a solenizantka będzie tutaj za godzinę. Tracę nad wszystkim panowanie. Ten dzień musi być idealny. Dee zabrała Izzy z rana by spędziły dzień w salonie tuż obok biura. Unikam tego miejsca, ponieważ nie obchodzi mnie jak wiele razy Izzy mówi mi, że ten mały mężczyzna jest nieszkodliwy, ja tego nie kupuję. Jednego dnia uszczypnął mnie w tyłek, a Izzy myślała, że to jest zabawne. Nawet nie mogłem się zezłościć, kiedy ona tak tam stała, śmiejąc się. Jej ogromny brzuch trząsł się z każdym oddechem. Byłem bliski poproszenia go by zrobił to jeszcze raz, byle tylko wywołać ponownie taką reakcję u mojej dziewczyny. Kilka ostatnich miesięcy szybko przeleciało. Każdą chwilę spędziliśmy przygotowując się do porodu i wreszcie zapełniając dom meblami. To sprawiało, że Izzy była szczęśliwa i uśmiechała się. Stanąłbym na głowie gdyby to miało sprawić, że ten uśmiech pozostanie na jej twarzy. Te kilka dni było dla niej ciężkie. Nie tylko dlatego, że radziła sobie z ciążą, ale też dlatego, że gorąco Georgii unieszczęśliwiało ją. Wszyscy robiliśmy wszystko, co mogliśmy by ułatwić jej życie, ale jestem w stanie powiedzieć, że było jej coraz ciężej. Wczorajszy dzień był jednym z gorszych. Spędziła go w łóżku płacząc i nie pozwoliła mi opuścić swojego boku. Mówiła o aniołku, który przegapi narodziny swojego braciszka. Zabijało mnie słuchanie tego, co mówi, ale nie skłamałbym mówiąc, że mi też to nie przeszło przez myśl. Ciężko pracowaliśmy by poradzić sobie z żałobą, nawet chodziliśmy na terapię, by porozmawiać o rzeczach, które nadal były bolesne. Byliśmy bliżej niż kiedykolwiek, ale to nie znaczyło, że to wszystko nadal nie ciąży nam na sercach. -Yo! Reid, mam tort. Ta suka w piekarni próbowała mi wmówić, że nie powiedziałeś jej, że potrzebujesz go na to popołudnie. Zrozumiałem, ale nie było za fajnie – Coop przechodzi przez drzwi z głupim pieprzonym tortem, o który prosiłem się ostatnie dwa dni. Idioci. -Dee właśnie dzwoniła, powiedziała, że Sway wreszcie skończył wcierać wszystko w brzuch Izzy i zajął się jej włosami. To powinno zając kolejne dwie godziny. Dobra wiadomość jest 192

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

taka, że jesteśmy w stanie się zorientować, gdzie są dostawcy – mówi Greg wchodząc do kuchni z tarasu. Zaraz zacznę wyrywać sobie wszystkie pieprzone włosy. To nie jest duże przyjęcie. Przychodzą wszystkie chłopaki i kiedy ostatni raz sprawdzałem, nawet Maddox przyprowadza randkę. Emmy była tutaj odkąd Izzy wyszła i pomagała zawiesić mi balony i serpentyny. Obecna zabawka Dee i najnowsze „wkurwienie Becka” też tutaj jest, pomagając. Nie znam go za dobrze, ale Izzy mówi, że jest wystarczająco miły. Chciałbym, żeby ta dwójka zaprzestała swoich pieprzonych gier i po prostu przyznała, że chcą być razem. Kilka razy gadałem z Beckiem o tym, ale zmienił temat i powiedział, że to nie był jego pomysł. Myślę, że wiem, o co chodzi Dee, ale mam dość bycia w środku tego. -Gdzie jest Locke? – pytam. Nie ważne, kto mi teraz odpowie. -Pojechał odebrać Daisy – Emmy mówi miękko. – Albo może to była Candy – parska i odchodzi. Potrząsam głową myśląc, jeszcze raz, że byłoby miło, gdyby ktoś przestał pakować mnie w sam środek tego bałaganu. Znowu wchodząc do naszego salonu, odpycham na bok balony, które wydają się unosić we wszystkich kierunkach i staję przed kominkiem. Na samym środku jest zdjęcie, które podarowałem Izzy na święta. Natychmiast przez moje ciało przelewa się fala spokoju. Biorę głęboki wdech i przypominam sobie, jaki jest powód tego ogromnego bólu głowy. Moja dziewczyna. Moja dziewczyna i zmiana dnia jej urodzin w coś szczęśliwego, a nie, łamiącego serce. Z nową determinacją, odwracam się i wracam na ganek, gdzie kończymy dekoracje. Do balustrady przyczepione są białe i różowe balony. Ścieżka prowadząca do przystani wyłożona jest lampionami, a z drzew świecą światła strumieniowe, które oświetlają nasze podwórko. Emmy spędziła godziny zaśmiecając nasze podwórko różowymi i czerwonymi płatkami róż. Coop i Beck świetnie się bawili przez te róże. Niech się śmieją, ale kiedy wreszcie znajdą swoje kobiety, też będą zatrzymywali się na każdych przystankach by upewnić się, że życie jest idealne. Ustawiliśmy stoły na podwórku, bokiem do całego jedzenia. Mój ogród zmienił się w marzenie Księżniczki. Nie mogę się doczekać, by zobaczyć jej uśmiech. -Greg! -krzyczę do niego – Odezwali się skurwysyni od jedzenia? - po to zatrudniłem dużą firmę zajmującą się cateringiem. Powinienem utknąć z Heavy’s. To i tak tylko tam w ostatnich dniach jada. Kurwa, Heavy’s!

193

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Przerywam mu zanim jest w stanie otworzyć usta – Zadzwoń do tych dupków i powiedz, że odkąd się nie pokazali mogą już o tym zapomnieć. -Coop, rusz swój tyłek do ciężarówki i pojedź do Heavy’s. Wykup to miejsce. Wszystko, co myślisz, że może się przydać i przywieź to tutaj – rzucam do niego mój portfel i odwracam się do Grega z uśmiechnięta twarzą. -Z czego się śmiejesz? – unosi dłonie i odchodzi śmiejąc się. -Musisz się uspokoić. Nie słyszałam cię takiego spiętego od ostatniej wiosny – mówi Emmy, znowu podkradając się do mnie. Przysięgam ta laska prześlizguje się niczym ninja. Zawsze pojawia się znikąd. -Jestem spokojny – nie jestem spokojny. Straciłem już rozum. Moja dziewczyna jest smutna, próbuje to ukryć, a ja nie potrafię tego naprawić. Mój syn odmawia przyjścia na świat i jeżeli dzisiaj coś jeszcze pójdzie nie tak, oleję wszystko, porwę swoją kobietę i zaciągnę ją do sypialni. Przynajmniej tam wiem, jak ją uszczęśliwić. -Nie jesteś spokojny, ale będziesz - mówi zanim znowu znika. Rozglądam się za nią, zanim znowu wchodzę do domu, i chwytam piwo. Do czasu, kiedy dzwoni Dee by powiedzieć, że opuszczają salon, wszystko wreszcie się uspokaja. Coop wraca z jedzeniem: wygląda tak, jakby, zamówił wszystko, co Heavy’s miało w ofercie. Locke też wreszcie przybył i uruchomił system dźwiękowy. Emmy biegała dookoła, upewniają się, że na wszystkich stolikach są kwiaty i że ukryte maszyny produkujące bańki mydlane, działają. Coop był gdzieś ze swoja randką, a Beck przyniósł chłodziarki z napojami. Jeszcze nie widać świateł, ale pochodnie są już zapalone, a płatki róż na zielonej trawie wyglądają jakby były dywanem czerwieni i różu. Balony kołyszą się na wszystkie strony pod wpływem lekkiego wiatru. Jest idealnie. Dzisiaj już nic nie może pójść źle. -Wjeżdżają na podjazd! – słyszę jak Greg krzyczy z domu. Zaparkowaliśmy samochody za garażem, na jednej z małych dróg przyległych do posiadłości. Nie zobaczyłaby ich z miejsca, w którym sama teraz parkuje. Gdyby przeszła przez garaż nie zobaczyłaby też balonów wypełniających salon. -Zaraz wrócę – mówię podając swoje piwo Locke’owi zanim wchodzę do domu. Wycieram spocone dłonie w szorty i wchodzę do kuchni by spotkać się ze swoją dziewczyną. Wchodzi przez garaż wyglądając jak anioł, którym zawsze myślałem, że jest. Ma na sobie długą białą sukienkę, która ładnie obejmuje jej piersi i ogromny brzuch. Powiewa wokół reszty ciała, sprawiając, że wygląda jakby chodziła w powietrzu. Jej skóra nadal błyszczy od czasu, który tego lata spędziliśmy nad jeziorem. Cokolwiek Sway zrobił jej włosom, teraz spływają długie, grube i kręcone. 194

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

-Pięknie wyglądasz. -A ty nie wyglądasz źle jak na siebie, kochanie – mówi wchodząc w moje ramiona i całując mnie. Czuje jak mój syn przewraca się w jej brzuchu. -Dobrze się czujesz, Księżniczko? -Czuję się świetnie. Sway dobrze się mną zajął. Namówił nawet chłopca od szamponów by wymasował mi stopy! Gryzę się w język z powodu niezadowolenia, że inny mężczyzna położył dłonie na mojej kobiecie. Ona jednak potrzebuje by dzisiejszy dzień był idealny, a to, że będę zaborczy nie pomoże w tym. -Może Dee zostać na obiad? Powiedziałam jej, że będziemy robić grilla, a ona stwierdziła, że chciałaby spędzić ze mną więcej czasu. -Pewnie, kochanie – przytulam Dee i zaczynam prowadzić Izzy w stronę przystani. Słyszę jej sapnięcie, kiedy jej oczy rejestrują wszystko, co się przed nią znajduje. Nasi przyjaciele krzyczą niespodzianka, a ja przez nasze złączone dłonie czuje jak podskakuje, jej dłoń zaciska się na mojej mocno, więc się odwracam. Wygląda na zaszokowaną, ale nie przez swoje otoczenie. -Um…Axel? – słyszę jak Dee woła z domu. Stoi za Izzy i patrzy w dół na ziemię z dziwnym wyrazem twarzy. -Tak? -O Jezu – mówi podnosząc wzrok, a ja zwracam uwagę na przerażenie wymalowana na jej twarzy. Izzy ściska moją dłoń, mocniej tym razem i szepcze moje imię – Axel? - wymawia to tak cicho, że prawie go nie słyszę. Kurwa, musi jej się nie podobać. -Izzy, co się stało? -CHOLERA JASNA WODY JEJ ODESZŁY! – słyszę jak Greg krzyczy zza mnie. Patrzę w dół, a między jej stopami jest mała kałuża wody. Jej uścisk na moich dłoniach zelżał i wiem, że moja dziewczyna czuje ból. Kiwa sztywno głową i czeka kilka sekund na skurcz, potem otwiera oczy i patrzy w moje. -Nadchodzi – szepcze z pięknym uśmiechem. Od tego momentu wszystko rusza pędem. Szybko wprowadzam ją do samochodu, ciężarówki przestaliśmy używać miesiąc temu, kiedy wsiadanie i wysiadanie, stało się dla niej niekomfortowe. Dee i Greg biegną do jego ciężarówki. Za nami Emmy krzyczy, że zostanie i 195

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

upewni się, że wszystko jest powyłączane i spotka się z nami w szpitalu. Nie obchodzi mnie to. Dom może spłonąć, ale mój syn już jest w drodze. Do szpitala docieramy szybko, ale do tego momentu Izzy czuje większy ból niż wcześniej. Jej skurcze przychodzą szybko, a ona stara się nie krzyczeć z bólu. Zabija mnie to, że jest raniona i że nic nie mogę z tym zrobić. Zaczynam mówić jej jak bardzo ją kocham i próbuje pocieszyć ją swoimi słowami, dopóki nie patrzy na mnie z ogniem w oczach i każe mi się zamknąć. Tak szybko jak te słowa opuszczają jej usta, zaczyna mnie za nie przepraszać. Moja biedna dziewczyna, gdybym mógł coś dla niej zrobić, zrobiłbym to bez wahania. Zatrzymuję się przed szpitalem i nawet nie zamykając samochodu, biegiem wnoszę ją do środka. Ktoś przestawi samochód. Jeśli tego nie zrobi, równie dobrze mogą go zabrać, ale nie zamierzam opuszczać mojej dziewczyny. Sanitariusze sprawdzają nas szybko i prowadzą do pokoju. Izzy jest podłączona do miliona różnych ekranów i maszyn. Powiedziałbym, że monitorują one stan jej i naszego syna, ale jestem zbyt zmartwiony, by nawet zwrócić uwagę na pielęgniarki. Wydają się myśleć, że nie musimy się śpieszyć. Dlaczego ktoś czegoś nie zrobi? Czegokolwiek? Jesteśmy tutaj już od godziny, kiedy Izzy wydaje z siebie najgłośniejszy, najbardziej napełniony płaczem krzyk. Dźwięk zatrzymuje moje serce, i fanatycznie szukam dla niej pomocy. Pielęgniarki ruszają do akcji i zaczynają odsuwać łóżka obok, odwracając się do różnych maszyn i warcząc do mnie rozkazy. Trzymam dłoń Izzy i próbuję jej pomóc, ale patrząc na jej piękną twarz w agonii, jest dla mnie zbyt wiele. -Świetnie sobie radzisz Księżniczko. On tutaj wkrótce będzie. Próbuje posłać mi uśmiech, ale urywa się on, kiedy znowu zaczyna krzyczeć. -Ma pani pełne rozwarcie, zaczyna się. Izzy zaczyna pchać na rozkazy lekarza, a ja powoli zaczynam umierać od środka. Moja dziewczyna, nie mogę znieść tego, że czuje tak ogromny ból. Próbuję ukryć moje cierpienie psychiczne i być wsparciem, którego potrzebuje. Ocieram jej czoło mokrą szmatką, którą pielęgniarka wsadziła w moje dłonie. Zwijam ramiona wokół jej pleców i pomagam się jej pochylać, kiedy pcha, jednym ramieniem trzymając jej nogi rozwarte. Trzydzieści minut później, po końcowym pchnięciu słyszę najbardziej magiczny dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałem. Mój syn łapie swój pierwszy oddech i wypuszcza głośny, zdrowy krzyk. -Tatusiu, chciałbyś odciąć pępowinę? – pyta lekarz. Kiwam głową pewnie i chwytam nożyczki. Po tym jak kończę, pielęgniarka zabiera go na bok.

196

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Patrzę na Izzy i całuję jej czoło. Patrzy na mnie i ze łzami w oczach mówi: - Cześć tatusiu. – to wszystko sprawia, że ronię kilka łez. -Dziękuję ci Księżniczko. Uczyniłaś mnie najszczęśliwszym człowiekiem we wszechświecie – oboje obserwujemy z podziwem zabiegi pielęgniarki, która waży i mierzy naszego syna i zawija go ciasno w niebieski kocyk. Jego głową jest okryta małą niebieską czapeczką. Wkładają go w ramiona Izzy. Widząc ją tutaj z naszym synem czuję na skórze gęsią skórkę, a moje serce przyśpiesza. -Doskonały – szepcze. Patrzę na jej twarz i myślę, że się nie myli. Ma małą okrągłą i pulchną twarzyczkę. Jego usta są małe i ułożone w idealną podkówkę. Wydaje miałczące dźwięki i wydyma usteczka, pokazując dołek, który ma w prawym policzku. Unoszę czapeczkę i widzę główkę pełną czarnych włosków. -On wygląda tak jak ty, Axel – tak to prawda. Siedzimy tak dopóki lekarz nie kończy czyszczenia jej i pielęgniarka zaczyna wychodzić, mając jeszcze kilka rzeczy do zrobienia. Ten właśnie moment, sprawia, że czas, przez który byliśmy rozdzieleni, jest tego warty. Kompletny. Czuje się kompletny. Pochylając się i całując swojego syna w małą główkę i wdychają dziecięcy zapach, znowu krztuszę się swoimi emocjami. -Czekaliśmy na ciebie. Jesteś tak idealny jak się tego spodziewaliśmy. Kochamy cię mały człowieczku. – Całuję go jeszcze raz zanim przesuwam usta na Izzy. Całują ją dwa razy zanim zaczynam scałowywać każdą łzę, która wypływa z jej oczu – Tak bardzo cię kocham, Księżniczko.

*~*~* (Izzy)

Obserwowanie jak Axel zakochuje się w swoim synu jest najpiękniejszą chwilą w moim życiu. -Ja też cię kocham, skarbie. Tak bardzo.

197

Tłumaczenie: M.R.Black & annja_1908

Axel odmawia opuszczenia mojego boku i powiedzenia wszystkim, że dziecko już tu jest, właśnie przenieśliśmy się do prywatnego pokoju, kiedy zaczęli wchodzić do środka. Jestem pod wrażenie, że nie trwało to dłużej. Zaczynam być zmęczona, ale pragnienie moich przyjaciół by spotkać mojego syna, powstrzymuje mnie od zaśnięcia. -O mój boże! Spójrz na niego, jest dokonały! – mówi Dee podekscytowanym szeptem. Składane są nam gratulacje, a my cieszymy się dzieląc ten moment z naszą rodziną. Wszystkie osoby najważniejsze w naszym życiu, są tutaj. Obserwuję jak Axel trzyma naszego syna blisko przy piersi i myślę, że wygląda jak mała piłka w ogromnych ramionach Axa, kiedy słyszę jak ktoś pyta o jego imię. Axel patrzy na mnie z uśmiechem i lekko potrząsa głową. Patrzę po swoim przyjaciołach i ogłaszam. – Nathaniel Gregory Reid – kiedy patrzę w oczy Grega, z powodu szoku w kącikach jego oczu zbierają się łzy. Podchodzi do mnie i składa pocałunek na moim czole. -Dziękuję ci dziecinko, to wiele dla mnie znaczy…. Uśmiecham się do niego i ocieram oczy. Axel podchodzi i podaje mi Nate’a i wspina się na łóżko obok mnie. Wszyscy siedzimy tak i cieszymy się tym momentem dopóki dziecko nie zaczyna płakać. Axel wygląda na zmartwionego, ale pochylam się i szepczę, że to czas by go nakarmić. Z szybkim ( Maddox, Beck i Coop) i powolnym ( Dee i Greg) pożegnaniem, nasza rodzina wychodzi, a Axel wraca do mnie. Obejmuje mnie i przysuwa do swojego ciała, układają Nate’a tak by on tez mógł go obserwować ze mną. Kiedy przysuwam go do moich piersi i czuję pierwsze pociągnięcie, uśmiecham się do niego i myślę, że los mnie jednak kocha. Los przyjmuje mnie z otwartymi ramionami i błyszczącymi miłością oczami, spogląda na moja rodzinę. Zaśnięcie nie zajmuje mi wiele czasu, bezpieczna w ramionach Axel zapadam w sen z darem miłości w swoich ramionach.

KONIEC

198