James Sallis Kierowca

Tytuł oryginału: DRIVEN Copyright © James Sallis 2012 All rights reserved Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2012 Polish translation copyright © Andrzej Szulc 2012 Redakcja: Barbara Nowak Ilustracja na okładce: Konstantynov/Shutterstock Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz Skład: Laguna ISBN 978-83-7659-458-3 Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS A. KURYŁOWICZ Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com 2012. Wydanie elektroniczne Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom. Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o. o.

Spis treści

Motto Kierowca Wszystkie rozdziały dostępne w pełnej wersji książki.

Dla Vicky, w dowód uznania i wielkiego uczucia

Przyszli po niego tuż po jedenastej w sobotni ranek, we dwóch. Było upalnie, coraz upalniej; słońce lśniło na spoconym czole Elsy. Kiedy mijał wraz z nią niewielki zaułek, dostrzegł kątem oka jakiś ruch – to był pierwszy z nich. Obróciwszy się na pięcie, kopnął go w prawe kolano od zewnętrznej strony i usłyszał trzask pękającej kości. Kiedy facet upadł, ta sama stopa przydeptała mu gardło. Zadygotał dwa razy, próbując zaczerpnąć powietrza przez strzaskaną tchawicę, po czym znieruchomiał. Wtedy z tyłu zaatakował drugi, ale

Kierowca przypadł do ziemi, wykonał obrót i stanął za nim, zaciskając lewą rękę na szyi napastnika i blokując prawym łokciem nadgarstek. Po kilku minutach było po wszystkim. Kierowca zorientował się wtedy, co opóźniło atak drugiego. Elsa opierała się o ścianę opuszczonej kafejki, krew tryskała z rany pod jej piersią. Próbowała się do niego uśmiechnąć, kiedy światło gasło w jej oczach.



Na filmach facet, który o mało nie utonął, wynurza się niczym morświn z wody na słońce, łapie powietrze, którego tak długo nie mógł zaczerpnąć, i ma ulgę wypisaną na twarzy. Kiedy Kierowca wynurzył się po raz pierwszy, sześć, siedem lat wcześniej, było podobnie, tyle że na odwrót. Słońce, powietrze, wolność – w pierwszej chwili chciał się zanurzyć z powrotem. Pragnął mroku, bezpieczeństwa, anonimowości. Potrzebował ich. Nie rozumiał, jak może bez nich żyć. Miał wtedy dwadzieścia sześć lat.



Teraz miał trzydzieści dwa i siedział przy stoliku na tarasie HIPPIE PALACE, z boku, daleko od ulicy. – Kiedy postawili tę budę – opowiadał mu Felix – to był wypisz, wymaluj plażowy domek. Piasek wszędzie, gdzie spojrzysz. Nie wzięli pod uwagę, że w okolicy jest pełno bezpańskich

kotów. Koty pokochały go, zbiegały się z odległości paru mil. Największa kuweta pod słońcem, rozumiesz? Na szczeblu korporacyjnym dokonano przeszacowania. – Trzymając ręce na stole, Felix odchylił się i spod jego rękawów wyjrzały wyblakłe tatuaże. Nie było tam serc, kotwic, kobiet ani kobiecych imion. Noże. Jeden albo dwa płomienie. Wilk. – Kopę lat. A wiesz, jak niewielu rzeczom udaje się tu przetrwać próbę czasu. Żarcie jest nędzne, ale sprawdzone. Kierowca nie wiedział zbyt dużo o Felixie, w każdym razie o jego przeszłości. Wiedział, że walczył w operacji Pustynna Burza, w rangersach, sądząc z jego nielicznych wzmianek na ten temat. A jeszcze wcześniej był członkiem gangu, zajmował się ochroną czy może wymuszeniami. Stale zaczynał nowe życie. Poznali się w trakcie roboty, w której, jak się zdawało, Felix brał udział przede wszystkim po to, by pilnować jednego z innych facetów. Podobnie wyglądało to podczas Pustynnej Burzy: Felix i jego chłopak walczyli tam razem. Zasadą jest, że po robocie ludzie są dla siebie obcy. Ale coś zaskoczyło. Kierowca i Felix byli w dalszym ciągu w kontakcie. A z kim lepiej się skontaktować, kiedy człowiek chce się przyczaić? W taki czy inny sposób Felix przez całe życie pozostawał poza ekranem radaru. – Dziękuję za pomoc – powiedział Kierowca. Kawa zalatywała trochę rybnymi tacos, które były specjalnością HP. Felix przyglądał się dwóm kobietom, które usiadły przy balustradzie od strony ulicy. Matka i córka? Dwadzieścia, trzydzieści lat różnicy wieku, podobnie ubrane. Taka sama mowa ciała, takie same nogi. – Czy mamy jeszcze coś do załatwienia? – Na przykład? – Och, na przykład przekonać tych, którzy cię namierzyli, że to może się okazać bardzo złym pomysłem. – To nie są ludzie, do których się podchodzi i rozmawia. – Nie miałem na myśli rozmowy.

– Wierzę. Ale nie ma takiej potrzeby. Stanę się niewidzialny. Kiedy zniknę im z oczu, będzie po sprawie. – Niewidzialny, tak? To dlatego siedzimy teraz przy samym śmietniku i przyszedłeś tu w nasuniętym na nos kapeluszu. – Felix pociągnął łyk swojej kawy i skrzywił się. – Smakuje o wiele gorzej, niż pachnie. Ale kapelusz jest ekstra. Starsza z kobiet uśmiechnęła się do Felixa. Mogła mieszkać w Highland Park, górnym East Side albo Scottsdale, tam gdzie są pieniądze, klasa, przywileje. Mimo to uśmiechała się do tego podstarzałego twardziela z wyblakłymi tatuażami i niemytymi włosami. Felix

działał w ten sposób na ludzi. Młodsza kobieta obejrzała się, żeby sprawdzić, na co patrzy jej towarzyszka. Po chwili też się uśmiechnęła. – Tak czy owak, niewidzialny czy nie, będę uważał na wszystko, wypatrywał, czy nie płoną flary. – Pod pewnymi względami Felix nigdy nie opuścił pustyni, podobnie jak nigdy nie opuścił LA. Nie odłożył sztangi; nosił ją w sobie. – Klucz jest tam gdzie zawsze. Z tego, co wiem, nikt tam nie mieszka. Jeśli kogoś zastaniesz, będziesz musiał odbyć rozmowę… Johnny, mój drogi. Kelner podszedł, żeby zapytać, czy czegoś im nie trzeba. Opalony blondyn, z tych, którzy mają dwadzieścia pięć lat, a wyglądają na osiemnaście i będą tak wyglądać do chwili, gdy zderzą się z ostrym kantem czterdziestki. – Moglibyśmy się napić po piwie. Kiedy będziesz miał wolną chwilę. Nie ma pośpiechu. Felix popatrzył na plecy odchodzącego Johnny’ego, a potem zerknął ponownie na swoje dwie kobiety. – I nie masz pojęcia, co to za jedni, ten morderczy duet? – Ani dlaczego się pojawili. Najmniejszego. – Nie mieli chyba przy sobie dowodów tożsamości. – Wątpię. Ale i tak nie zostałem dość długo, żeby to sprawdzić. – Jesteś pewien, że to miało być zabójstwo? – Musiało być, biorąc pod uwagę, jak się do tego zabrali. – Ze wszystkich sposobów zabicia człowieka ten jest chyba najgłupszy. Zbyt wiele niewiadomych, niepewny rezultat, mieszkasz w okolicy. Dlaczego załatwiać to z bliska? – I dlaczego zabijać Elsę? – Co zrobili, zanim jeszcze zabrali się do ciebie. Jaki to ma sens? Johnny przyniósł piwo. Przetarł mokrą ściereczką stół, a potem lewą ręką zabrał z niego dwa kubki, a prawą postawił butelki. – Nie zdarzyło się ostatnio nic, co mogło to sprowokować? – zapytał Felix.

Kierowca potrząsnął głową. – Więc to jakaś sprawa z przeszłości. – Tak zwykle bywa. Felix upił trochę piwa i trzymał je przez chwilę w ustach, zanim połknął.

– Wspaniały bukiet – rzucił i spojrzał na drzewo, na którym jakiś ptak dawał z siebie wszystko, jakby za godzinę miał nastąpić Sąd Ostateczny albo czekały go końcowe egzaminy. – Myślisz, że ptaki płuczą sobie gardła? – zapytał i nie odwracając wzroku, dodał: – W łazience, w szafce pod umywalką. Wyciągnij wszystkie graty, jest tam deska, którą możesz podważyć. Na wypadek gdyby okazało się, że jest ci potrzebny. – Dzięki, Felix. – De nada. Niech ci droga lekką będzie, przyjacielu.



Felix nazywał to swoim labiryntem. W przeciwieństwie do większości ludzi, którzy nie są na dobre przygwożdżeni, wyprowadzając się z jakiegoś miejsca, nie pozbywał się go, lecz zachowywał. Zasada, że nigdy nic nie wiadomo, była również reakcją na to, co rzucało mu w twarz życie i o co go pytano: dlaczego robił różne rzeczy, dlaczego tak, a nie inaczej

postępowali inni, jakie były jego zdaniem szanse na to, że nazajutrz wzejdzie słońce. Labirynt składał się z mieszkań, niepozornych domów i melin rozrzuconych po całym Phoenix. Tą konkretną komórką labiryntu był apartament w południowo-wschodnim rogu budynku, który w czasach gdy obecne śródmieście było przytulnym przedmieściem, stanowił porządny jednorodzinny dom. Z boku podjazdu wisiały na kratkach zwiędłe pnącza. Pod spodem śmigały po betonowej ścianie jaszczurki. Klucz leżał pod cegłą u podnóża agawy, przy dwustanowiskowym garażu, który służył teraz lokatorom za składzik. Kierowca zajrzał do środka przez okno. Dziesiątki pudeł, meble, żeliwny piecyk, obrazy w ramach, wiekowa kolumna głośnikowa Fendera. Wszystko wyglądało tak samo jak wtedy, kiedy tam ostatnio zaglądał przed rokiem, choć od tego czasu lokatorzy zmienili się prawdopodobnie dwa albo trzy razy. Przed rozpakowaniem rzeczy policzył szybko karaluchy – dwa żywe w wannie, sześć na widoku w kuchni, w większości martwe. Rozpakowanie się zajęło mu mniej więcej tyle samo czasu, co liczenie karaluchów. Nigdy nie gromadził rzeczy, więc łatwo było mu opuścić dom i całą resztę. Trudniej było odejść od ciała Elsy. Miał standardowy bagaż, marynarski worek, a w nim równie standardowe ubrania: dżinsy, spodnie khaki, niebieskie koszule i blezer, T-shirty, bielizna oraz czarne skarpetki, proste zwyczajne rzeczy ze sklepów Targeta i Searsa. Wsadził ubrania do pomalowanej na kolor klonowego syropu komody, której górne warstwy laminatu złuszczyły się niczym skała w korycie rzeki. Doliczył do rachunku trzy karaluchy. Na zewnętrznym parapecie okna w sypialni jakiś ptak uwił porzucone już gniazdo, które osypywało się przez brakujący kawałek siatki do środka. Tkwił tam fragment nakrapianej skorupki jajka. Od poprzedniego ranka Kierowca żył powietrzem, nerwami i kawą. Dwie ulice dalej, gdzie była meksykańska restauracja, kiedy ostatnio tamtędy przejeżdżał, spostrzegł knajpę U Billy’ego albo U Bully’ego, trudno to było odczytać na szyldzie. Historyczne zapachy restauracji przeszły do nowego właściciela, zupełnie jakby papryczki

chili, kolendra i kminek były dodatkowymi pigmentami w pokrywającej ściany niebieskiej farbie. Sądząc po rzędzie barowych stołków, lożach oraz wąskich jak otwory strzelnicze okienkach do kuchni, lokal należał w którymś ze swoich wcześniejszych wcieleń do sieci Big Boy albo Denny’ego. Siedzący przy barze starszy, siwowłosy pan z żonkilową grzywką

wyglądał, jakby przyrósł do stołka. Kelner stał w bezpiecznej odległości, rozmawiając przez niskie drzwiczki z kimś w kuchni. W narożnej loży przy tylnym wyjściu ewakuacyjnym siedziała młoda para, oboje ciężko zajęci trzymanymi w dłoniach urządzeniami, iPodami, komórkami czy co tam mieli.

Kierowca siadł przy barze w pewnej odległości od żonkila, który zerkał co chwila w jego stronę. Jajka były zaskakująco dobre, bekon grubo krojony, z akurat taką jak trzeba warstewką tłuszczu. Kawa świeża, lecz wodnista. Kiedy kucharz wyjrzał przez okienko, Kierowca skinął z uznaniem głową i podniósł widelec. Na blacie z formiki ktoś wyrył imię Gabriel – sądząc po kształcie nacięć, trzymanym pochyło ostrzem scyzoryka. Kierowca zdał sobie sprawę, że zastanawia się, w którym wcieleniu knajpy to się zdarzyło, kim była osoba, która to zrobiła, jaka historia kryje się za tym imieniem – własnym? Przyjaciela? Ukochanego? Myślał również o tym, że wszyscy staramy się zostawić po sobie jakiś ślad, świadectwo, że tu byliśmy, że tędy przechodziliśmy. Że napisy podobne do tych, a także fantazyjne tagi na murach, ścianach domów i podporach estakad są miejskimi ekwiwalentami malowideł naskalnych. Zapłacił przy kasie siedem dolarów i dwadzieścia osiem centów i ruszył przez parking z powrotem. Tuż dalej trafił na osiedle stojących w rzędzie pięciu domów, które zupełnie tutaj nie pasowały, będąc w tak idealnym stanie – czyste okna, nieprzysypane śmieciami dachy, świeżo przystrzyżone trawniki, elegancko wykończone krawędzie podjazdów i alejek – że zastanawiał się, czy ich właścicielem lub stróżem nie jest ta sama kompulsywna osoba. Chwilę później przeszedł na drugą stronę ulicy i znalazł się ponownie w realnym świecie, wśród ruder i prowizorki. I zauważył, że naprzeciwko jego domu stoi samochód, opływowy buick w miejscu zdominowanym przez pick-upy i stare rzęchy. W środku był jeden mężczyzna. Domyślił się, że drugi będzie na tyłach domu. Podszedł do muru biegnącego wzdłuż alejki. Leżało przy nim dość gratów, by wyposażyć pięć albo sześć domostw, wszystkie pozbawione jakichś części: meble nóg, lustra szkła, sprzęt elektryczny przewodów i innych elementów. Wiedział ze wstępnego rekonesansu, że zamykającego furtkę łańcucha można dosięgnąć przez szparę, ale nie da się przy tym uniknąć pewnego hałasu. Nie stanowiło to jednak problemu, bo mur miał tylko trochę ponad sześć stóp wysokości, a przez szparę widział drugiego faceta, który opierał się o boczną ścianę starego garażu i spoglądał w stronę domu.

Kiedy ulicą przejechał powoli jakiś samochód i odwrócił na chwilę uwagę faceta, Kierowca przeskoczył przez mur i dopadł intruza. Wypielęgnowane paznokcie przeorały jego rękę. Na jednym z palców tkwił podobny do żelki sygnet z rubinem albo heliotropem. Dobry chwyt duszący nie pozwala ofierze wierzgać. Zakładając go, blokuje się nie tylko

oddech, ale tętnice szyjne, zamykając dopływ krwi do mózgu. Pracując przy filmach kungfu i czekając na moment, kiedy trzeba będzie siąść za kółkiem i jechać, człowiek spędza sporo czasu z gwiazdami i kaskaderami. Uczy się różnych rzeczy. W ogóle nie myśląc – w tym momencie wszystko rozgrywało się na poziomie, na którym myślenie i działanie są czymś nierozdzielnym – Kierowca cisnął facetem o bok garażu i usłyszał odgłos podobny do uderzenia w bęben, przez chwilę jeszcze odbijający się echem. Następnie wcisnął się w wąską lukę między garażem i murem. Minęły całe trzy minuty, nim pojawił się drugi. Przyszedł, trzymając coś w lewej ręce: pistolet, skarpetę z piachem bądź paralizator. Zauważył swojego partnera, powoli do niego podszedł. Przyczajony Kierowca obserwował go przez szpary między deskami. A zatem mańkut. Dźwigający czterdzieści funtów nadwagi. Kierowca czekał. Facet podszedł bliżej, po raz ostatni się rozejrzał i z wysiłkiem przykucnął, opierając się o ziemię lewą ręką. Kiedy spojrzał w drugą stronę, Kierowca przydeptał mu mocno dłoń. Palce, które obejmowały rękojeść pistoletu, głośno chrupnęły. Mężczyzna nie wydał jednak żadnego dźwięku. Patrzył pustym wzrokiem na Kierowcę, czekając, jak to się rozegra. Kierowca kopnął go w głowę. W oddali, gdzieś na wysokości McDowell Road, rozległo się wycie syren, które może się zbliżały, a może oddalały. Kierowca się rozejrzał. Wszystko odbyło się bez hałasu, który zaalarmowałby sąsiadów, lecz w zasięgu wzroku były trzy albo cztery piętrowe domy, ktoś mógł to zobaczyć i zgłosić. Przez chwilę znowu nasłuchiwał syren. Zbliżały się? Chociaż miał wielką ochotę pogadać z tymi dwoma, odbyć, jak ujmował to Felix, rozmowę, nie mógł ryzykować. Ruszył szybko alejką i kiedy dwa radiowozy skręciły w San Jacinto, był już za rogiem.



– Tak sobie wyobrażasz przyczajenie się? – Najwyraźniej wyszedłem z wprawy. Kierowca rozmawiał z jednorazowej komórki. Felix zadzwonił do niego w odpowiedzi na wiadomość zostawioną w salonie masażu na Camelback Road.

– Ktoś mógłby dojść do wniosku, że chowanie się za śmietnikami niewiele tu pomoże. – Racja. W jakiś sposób ponownie mnie namierzyli, i to szybko. – Mnie też to się nie podoba. Skoro znaleźli ciebie, jest duże prawdopodobieństwo, że wiedzą o mnie więcej, niż ktokolwiek powinien. – To samo przyszło mi do głowy, dlatego dałem ci znać. – Skasowałeś czterech ich ludzi i w dalszym ciągu są w lesie. Bez względu na to, co do ciebie mieli, teraz traktują to o wiele poważniej. Jak mogę ci pomóc? – Potrzebuję innej kwatery. – Pieniędzy? – To już załatwione. – Dawne nawyki nie skończyły się wraz z dawnym życiem. Miał pochowane w różnych miejscach pieniądze, dowody tożsamości, karty bankowe. – Może trzeba będzie się skontaktować z Maurice’em. – Twoim facetem od fałszywych dokumentów? – Nie tylko dokumentów. Tworzy ludziom całą nową tożsamość. Świadectwa urodzenia, dokumenty z wojska, dyplomy uczelni. I jest tak samo dobry w ich kasowaniu. Na tym etapie rozsądnie będzie jeszcze gruntowniej zatrzeć za sobą ślady. – Masz rację. – Wpadnij za godzinę lub dwie do Ink Spot. Justin będzie miał wszystko, czego potrzebujesz. Klucze, ubranie. Jeśli będziesz chciał czegoś więcej, dzwoń bezpośrednio do mnie. – Felix podał mu numer. – Ten telefon mam zawsze przy sobie, zawsze włączony. – Bardzo ci dziękuję, przyjacielu. – Nie ma za co. Trzymaj się ciepło… – …i uważaj. Tak zrobię. – Kierowca się rozłączył. Druga rozmowa była tą, której się obawiał, ale wiedział, że musi ją przeprowadzić. Pan Jorgenson odebrał po siódmym dzwonku. Po pierwszym „halo” nie powiedział nic więcej, ani kiedy Kierowca się przedstawił, ani kiedy oświadczył, jak bardzo mu przykro, ani kiedy poinformował, że nie będzie się już z nim więcej kontaktował. Razem z Elsą zawsze żartowali, jak typowymi Amerykanami z klasy średniej są jej

rodzice. – Grzanka z serem! – mówiło jedno. – Tapicerowana kanapa – odpowiadało drugie. – Galaretka owocowa! – Ziemniaki puree!

– Lawrence Welk! 1. Kiedy Kierowca umilkł, w słuchawce przez jakiś czas panowała cisza. – Pani Jorgenson i ja wiedzieliśmy od początku, że nie znamy całej historii, Paul.

Wiedzieliśmy to. Ale nasza córka kochała cię i ty ją kochałeś i bez względu na to, co czuliśmy, jakie obawy budziła w nas ta dziwność, która stała niewidoczna za tobą, wszystkie te rzeczy, które nie były do końca jasne… nic z tego nie miało większego znaczenia. Przez chwilę znowu trwała cisza. – Nie potrafię nawet spróbować wyrazić, jak straszliwie nam jej brakuje.

Pełną wersję tej książki znajdziesz w sklepie internetowym ksiazki.pl pod adresem: http://ksiazki.pl/index.php?eID=evo_data&action=redirect&code=8e708b5b897