Jen Frederick & Jassica Clare-HITMAN #2-Last Breath

LAST BREATH Hitman, 02

Jen Frederick & Jessica Clare

Spis 1................................ .............................. 5 2 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18 3 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29 4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43 5 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54 6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61 7 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71 8 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77 9 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86 10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96 11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108 12 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120 13 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127 14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 138 15 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 156 16 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 175

17 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 184 18 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203 19 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 214 20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 225 21 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 237 22 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 250 23 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 258 24 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 268 25 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 283 26 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 289 27 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 292 2 8 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 303 29 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 318 30 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 332 31 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 345

Tłumaczenie nieoficjalne: Korekta:

30

Oraz:

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym,łamie prawo.

4

1 MĘŻCZYZNA NADE MNĄ POPYCHA MNIE. Czuję jego ciężar na plecach. Wpatruję się w ścianę, myślę o zombie i układam mentalny alfabet filmowy. Jestem miłośniczką horrorów, ale nie mogę przypomnieć sobie, czy istnieją jakieś filmy o zombie zaczynające się na literę A. Być może Atak Żywych Trupów. To prawdopodobny tytuł, ale mogę zmyślać. Mężczyzna pieprzący mnie ściska mój tyłek i gada coś w obcym języku. Chyba po portugalsku. Ignoruję go i mentalnie kontynuuję sortowanie mojej listy filmów zombie. Są tu Świt Żywych Trupów. Oczywiście Noc Żywych Trupów. Wysyp Żywych Trupów. Ziemia Żywych Trupów. Ale nie mogę wymyśleć tytułu filmu zaczynającego się na A. Anarchia Żywych Trupów? Przybycie1 Żywych Trupów? Z pewnością ktoś nazwał film Przybycie Żywych Trupów, prawda? Całkiem pewny jest Powrót Żywych Trupów, więc jeśli wracają, muszą w pewnym momencie przybyć. Racja? Ktoś

1

Arrival. Czyli na A 

5

naprawdę powinien dostać tę całą A tytułową rzecz. Przesuwam dłonie po podłodze, myśląc o filmach. Okej, teraz nie mogę myśleć o niczym innym, nawet o literze B. O matko. Utknęłam w tej grze. Klient ściska boleśnie moje biodra, zwracając uwagę z powrotem na siebie. - Cadela - warczy, uderzając moją skórę wystarczająco mocno, aby sprawić mi ból. Pcha we mnie ponownie. Celowo stara się, żeby mnie bolało, ale w ciągu ostatnich kilku tygodni stałam się niezwykle biegła w wyłączaniu się. Przynajmniej wtedy, kiedy mam facetów za plecami. Gdy wpakowują swoje odziane w gumę chuje w mojej usta, jest trudniej odepchnąć świat i utrzymać swój biegnący mentalny dialog. To dlatego zazwyczaj gryzę. Mam opinię gryzącej amerykańskiej dziewczyny, jednak od czasu do czasu muszę im o tym przypomnieć, kiedy chcą wepchnąć kutasa w moje usta. Mężczyzna wyrzuca z siebie wściekłą wiązankę słów w tył mojej głowy i ciągnie mnie za włosy, ale ciągle go ignoruję, ponieważ wiem, że to go wkurza. Mężczyźni, którzy kupują mój czas, chcą dziewczyny, która walczy. Jednej z tych, które płaczą. W Rio cipek jest bez liku, przynajmniej tak mi powiedziała burdelmama. Ale pieprzenie uwięzionej amerykańskiej dziewczyny, która walczy z tobą i płacze? To jest coś specjalnego, a oni płacą za to ekstra. A ponieważ płacą ekstra, robię wszystko, aby ich ignorować, nawet kiedy mnie krzywdzą. Wwierca się we mnie, uderzając swoim ciałem o moje, więc upadam na cienki, brudny materac, który jest moim domem przez ostatnich kilka tygodni. Odkąd zasnęłam w Rosji i obudziłam się tutaj, w Rio, pielęgnując kaca po gównianych, nielegalnych środkach usypiających. Teraz mój właściciel mówi po portugalsku zamiast po rosyjsku, ale nadal przykuwają mi nogę do ściany, więc nie mogę uciec. Niektóre rzeczy pozostają bez zmian.

6

Ponuro przyciskam swój policzek do materaca i pozwalam mu siebie pieprzyć, ignorując dłoń zaplątaną w moich włosach, którą ciągnie zbyt mocno. Chce żebym krzyczała, płakała i błagała o litość, więc nie chcę dać mu tej satysfakcji. Zamiast tego wracam do swojej mentalnej gry. Gdzie byłam? B? Och poczekaj, Narzeczona2 ReAnimatora. To jest z pewnością film na B. Przechodzę do C. C jest łatwiejsze. Dzieci Żywych Trupów3. D także jest łatwe… Mężczyzna wychodzi ze mnie i teraz ciągnie mnie za włosy, krzycząc na mnie. Chce mojej uwagi, a ja jej mu nie daję. Kiedy ciągnie mnie do swojej twarzy, nadal wrzeszcząc, daję mu mały, bolesny uśmiech i pokazuję środkowy palec. Pieprz się, myślę. Nie dostaniesz ode mnie łez. Początkowo dużo płakałam. Nigdy nie zrozumiałam, jak to się naprawdę stało. Czy zrobiłam coś, aby zostać porwaną i sprzedaną, jakbym była niczym? Wszystko co wiem to, że jednego popołudnia odwiozłam swoją współlokatorkę, Daisy, do pracy i po powrocie zabrałam się do nauki. Pożyczyłam od niej telefon, ponieważ swój zgubiłam. Daisy miała zadzwonić do mnie, kiedy będzie gotowa, by wyjść z pracy. Godzinę po tym jak podrzuciłam ją, dwóch mężczyzn pojawiło się w drzwiach mojego mieszkania. Dwóch wysokich, przerażających nieznajomych w garniturach, z zimnymi oczami. Jeden był blondynem i był olbrzymi, a drugi był szczupły i brzydki. Mieli ciężkie, wschodnioeuropejskie akcenty i natychmiast pożałowałam otwarcia drzwi. Ale było już za późno. Przepchnęli się do mieszkania, związali, zakneblowali mnie i zaciągnęli do samochodu. Trzydzieści minut później dojechaliśmy do stacji benzynowej, gdzie pracowała Daisy. Po chwili również i ją wpakowali do samochodu. Później dowiedziałam się, że chłopak Daisy zadarł z nieodpowiednimi ludźmi i że to, dlatego została zabrana.

2 3

Bride of Reanimator Children of The Living Dead

7

Ja? Zostałam porwana, ponieważ miałam telefon Daisy… i ponieważ miałam urocze usta. Zaciągnięto nas do prywatnego samolotu i wkrótce potem zostałam zawleczona na tyły i zgwałcona przez tego brzydkiego. Yury. Trochę z nim walczyłam, ale podał mi środek usypiający. Przypuszczam, że nie dbał o to, czy jego dziewczyny były przytomne czy nie. To wszystko, co sobie przypominam. Dwa dni później tabletki przestały działać i poczułam, że byłam obolała po całym zainteresowaniu Yury’a. Znalazłam się w małym pokoju hotelowym, z nowym przyjacielem Yury’a, który także mnie zgwałcił. Nienawidziłam się za to, że pozwalałam mu robić sobie te okropne rzeczy. Nie byłam dziewicą, ale nie byłam wcale taka doświadczona w sprawach seksu. Uprawiałam seks ze swoim chłopakiem, Mike’em, ale tylko z nim. Teraz byłam pieprzona wbrew woli przez dwóch mężczyzn. Yury nigdy nie wrócił. Jednak jego znajomy zrobił to. I po tym jak ponownie mnie zgwałcił, włożył torbę na moją głowę i wsadził mnie odurzoną do samochodu. Wyglądało na to, że zostałam ukradziona dwa razy. Raz ze Stanów, a teraz ten mężczyzna ukradł mnie od moich oryginalnych porywaczy. Gówna ciągle piętrzą się wokół. Kiedy się obudziłam, byłam w Rosji, w burdelu, przykuta do ściany. Byłam przerażona. Martwiłam się nie tylko o siebie, ale również o biedną, Daisy, która żyła pod kloszem i była całkowicie niewinna. Prawdopodobnie gdzieś tam przeżywała takie samo piekło jak ja. Mogła nawet być martwa. Na początku wmawiałam sobie, że ktoś nas znajdzie. Że Regan Porter, amerykańska studentka college’u z Minnesoty nie mogła zapaść się pod ziemię. Z pewnością był ktoś, kto jej szukał. Coś takiego jak zniknięcie bez śladu nie mogło się przytrafić dziewczynie, której największym lękiem było wjechanie w jelenia w środku nocy.

8

Znalezienie mnie i Daisy zabierze trochę czasu, mówiłam sobie. Policja była zobowiązana do szukania pary amerykańskich dziewczyn, które zniknęły, prawda? Mój chłopak, Mike, nie opuściłby mnie. Również moja rodzina i przyjaciele. Więc trzymałam się nadziei. Przez pierwszy tydzień w burdelu cały czas płakałam i miałam nadzieję. Płakałam za każdym razem, kiedy dotykał mnie mężczyzna, każdy gwałt czułam, jakby był to pierwszy raz. Płakałam każdej nocy, gryząc swoje kostki, aby stłumić łkanie. Opierałam się, kiedy mnie dotykali, ponieważ jeśli pozwoliłabym im na to, to nie byłby gwałt, prawda? Przestałam płakać, gdy uświadomiłam sobie dwie rzeczy. Zdałam sobie sprawę, że nikt nie przybędzie. Na pewno nie Dasiy. Również nie Mike. Nikt. Zostawili mnie tutaj, bym zgniła. Zniknęłam i nikt mnie nie odnajdzie. Nigdy. Zdałam sobie również sprawę z tego, że mężczyźni, którzy płacili za pieprzenie mnie, lubili, kiedy płakałam i walczyłam. Podniecali się tym, podobnie jak podniecało ich chowanie swoich fiutów wewnątrz mnie. Po tym odkryciu nauczyłam się lepiej maskować swoje emocje. Nauczyłam się wrzeszczeć mentalnie na to, co mężczyźni robili z moim ciałem, chroniąc w ten sposób swój umysł. Mogli mieć moje ciało tak jak chcieli, ale nie dostaną mojego umysłu. To było wszystko, co im dawałam. Więc rozpraszałam się. W głowie od nowa pisałam horrory. Zmieniałam obsadę aktorską moich ulubionych filmów, wymieniając aktorów i aktorki, powtarzając scenariusze. Wymyślałam gry, jak tą z alfabetem, układając tytuły filmów w kolejności. Robiłam wszystko co mogłam, aby zdystansować się od tego, co działo się z moim ciałem. W końcu to nie było takie złe. Prawda? Jeśli nie zwracałam uwagi, nie pamiętałam twarzy. Nie pamiętałam mężczyzn policzkujących mnie i krzyczących na mnie, abym bardziej walczyła. Prawie zapomniałam, że moja kostka była przykuta do belki na ścianie i że byłam więźniem. Żyłam w swojej głowie.

9

I nie pozwalam sobie myśleć o mężczyznach. Oni byli dla mnie niczym. Jeśli byli bokserami, nie dawałam im powodu, aby byli szorstcy. Nowa Regan nie chciała walczyć. Nie chciała nawet zwracać uwagi. Zdarza się jednak, że trudno się dostroić. Jak w tej chwili. Mężczyzna chwyta mnie za włosy i ciągnie na kolana, krzycząc nieprzyzwoitości w twarz. Uderza mnie w poprzek ust i smakuję krew. Chcę wydrapać mu oczy, ale przypuszczam, że mogłoby mu się to spodobać. Chce, żebym walczyła. Zawsze, kiedy przychodzi ten mężczyzna, jestem pokrzywdzona. Jeśli stawiałabym opór, skończyłabym z policzkiem przyciśniętym do ściany, a on gwałciliby mnie mocniej niż wcześniej. Walka nigdy nie jest odpowiedzią. Zazwyczaj. Mężczyzna nachyla się, twarz ma brzydką i pomarszczoną przez zbyt długi czas spędzany na słońcu. Jego brwi są grube i śmierdzi potem. - Ty - mówi łamanym angielskim. – Jedz mojego fiuta. - Nie mówili ci? - Pytam. – Gryzę.- Zgrzytam zębami. Ugryzłam dwóch mężczyzn zanim w burdelu zaczęli ostrzegać klientów. – Twoja strata. Mężczyzna rzuca mi ohydny uśmieszek i sięga pod siebie. Wyciąga pistolet z przekrzywionym kurkiem i przykłada do mojej skroni. Świszczący, przerażony oddech wydobywa się z moich płuc. Nie powinien mieć tutaj pistoletu. Nie powinien mieć pistoletu. Nie powinnam mieć obrażeń od klientów. Oczywiście jest za późno, aby się z kimś kłócić. - Teraz się boisz? - pyta. – Jedz mojego fiuta. Bez gryzienia. Zapłacę dobre pieniądze. - I przyciska pistolet mocniej do mojej skroni. Jego dłoń wkręca się w moje włosy i szarpnie mnie do dołu.

10

Wciąż chcę żyć. Łzy, który nienawidzę spadają strumieniami z moich oczu w dół policzków. – Proszę, nie zabijaj mnie. Uśmiecha się szeroko i kieruje moją głowę w kierunku swojego schowanego w prezerwatywie penisa. Nie walczę.

PO TYM JAK WYSZEDŁ, opróżniam żołądek do wiaderka na siki i zwijam się na materacu, wpatrując się w ścianę i płacząc. Zawsze płaczę, jak wyjdą. To moje uwolnienie. Staram się myśleć o filmach zombie… nigdy nie dotarłam dalej niż do D… ale mój umysł jest w szoku w tej chwili. Pistolet rozbłyska w moich myślach i przełykam mocno, przypominając sobie kliknięcie kurka. Przełykanie przypomina mi o jego smaku, mieszance potu i lateksu, który wydawał się wypalać tył mojego umysłu i ponownie rzucam się w kierunku wiadra. Kilka minut później, kiedy kończę wymiotować, ktoś podchodzi do drzwi. Rozlega się pukanie, a następnie drzwi otwierają się z impetem. - Regan? To jedna z pracujących tutaj kobiet. Alma. Jest dla mnie miła. Siedzę prosto, odsuwając włosy z twarzy. - Cześć. Rozgląda się wokół zaniepokojona, następnie wygładza szary mundurek pokojówki. Nosi go każdego dnia. To, puls jej nerwowe zachowanie, świadczy o tym, że jest tu tylko sprzątaczką. - Senor Gomes przysłał mnie. Mówi, że jak się umyjesz, odwiedzi cię jego bardzo specjalny przyjaciel. - Och, smakołyk - mówię płaskim głosem. Wiem, co to oznacza. Jest to mężczyzna, którego widzę w swoich koszmarach.

11

Nie znam jego imienia, ale pierwszy raz widziałam go w Rosji. Byłam w burdelu od kilku tygodni i wciąż pracowałam nad ignorowaniem swoich „klientów”, kiedy spotkałam pana Freeze4. Pan Freeze był inny. Kiedy po raz pierwszy wszedł do pokoju, byłam podekscytowana widząc go. Wyglądał na Amerykanina i mówił z nosowym akcentem przypisywanym do Nowej Anglii. Jeśli był Amerykaninem, przybył, aby mnie ocalić, prawda? Fakt, że był blady, miał lodowe blond włosy i wyglądał obco, nie zmienił mojego zdania. Ani to, że miał na sobie drogi garnitur i podążał za nim dość przerażający ochroniarz o wielkiej posturze i zakapturzonej głowie. Nie dbałam o to, z kim się kręcił, tak długo jak był tym, który mnie stąd wydostanie. Wszedł do mojego pokoju. W jego oczach dostrzegłam błysk zainteresowania, kiedy obserwował mnie skuloną w kącie. - Wstań, abym mógł na ciebie spojrzeć. Moje serce ponownie się roztrzaskało. To nie były słowa mężczyzny, który przybył, aby mnie uratować. Więc zignorowałam go. Przestraszona czy nie, postanowiłam nie spełniać rozkazów żadnego mężczyzny. To był błąd. Osiłek od razu ruszył do przodu, chwytając mnie za włosy i ciągnąc na nogi. Krzyczałam, ale nikt nie przyszedł zobaczyć, czy ze mną wszystko w porządku. Nikogo nie obchodziło, co się ze mną działo, kiedy miał mnie Freeze. Wkrótce nauczyłam się, że nikt nie zbliżał się do pana Freeze. Wszyscy się go bali.

4

Mróz…powiało chłodem.

12

Założył lateksowe, chirurgiczne rękawiczki, a następnie podszedł, by mnie zbadać jak wyścigowego konia. Kiedy jego ochroniarz pomógł mi się podnieść, skierował dłoń w dół moich nóg, sprawdzając uda, cipkę, żebra, piersi. A potem kazał mi otworzyć usta. Ku mojemu zaskoczeniu, wyciągnął latarkę i obejrzał moje zęby. - To są prawdziwe zęby? - zapytał mnie. – Czyścisz je dwa razy dziennie? I bierzesz prysznic? - Odpierdol się. Spoliczkował mnie i chwycił moją brodę, dotykając mojej krwi spływającej z rozwalonej wargi. - Odpowiedz mi. Nie odpowiedziałam. Zamiast tego próbowałam go ugryźć. Ponownie mnie spoliczkował. Tym razem zachwiałam się. - Odpowiedz mi. Golili cię, czy miałaś zabiegi laserowe? - Uniósł moje ramię i badał pachę, następnie pochylił się, przyglądając się moim włosom łonowym. – Naturalna blondynka. To dobrze. Czułam, że nie jestem dla niego człowiekiem. Byłam owcą, którą sprawdzał przed sprzedażą. Albo samochodem. - Chcesz kopnąć moje opony, zanim weźmiesz mój tyłek na przejażdżkę dookoła dzielnicy? Odsunął się i spojrzał na mnie tak zimno, że natychmiast wiedziałam, iż popełniłam błąd. Teraz byłam martwa. Tak czy inaczej, przez chwilę była to dobra droga. Ale Freeze tylko patrzył na swojego ochroniarza. Kiwnął w jego kierunku, a mężczyzna uwolnił mnie. Upadłam na podłogę i oplotłam się ramionami, czekając na nieunikniony gwałt.

13

Nie nadszedł. Freeze i jego ochrona rozmawiali przez długą chwilę po rosyjsku, słowa brzmiały dziwnie w ich ustach. Następnie ochroniarz wyszedł, a pan Freeze wpatrywał się we mnie tymi zimnymi oczami. Kilka minut później do pokoju weszła z ochroniarzem rosyjska burdelmama. Była wyraźnie zdenerwowana. - Ta. - Pan Freeze powiedział po angielsku. – Podoba mi się. Chcę ją zabrać. - Pierdol się - wyplułam z mojego miejsca w kącie pokoju. On nie był tutaj, aby mnie uratować. W ogóle. Był tutaj, żeby mnie, kurwa, przygotować. Co za dupek. - Bardzo dobrze – odpowiedziała kobieta. - Znasz jej cenę? - To raczej wysoka cena, za taką, która gryzie - powiedział mrożącym krew w żyłach głosem. – Niemal odgryzła mi palec. Kobieta zatrzymała się w miejscu, a następnie strzeliła we mnie morderczym spojrzeniem. Miałam zostać ukarana, wiedziałam o tym. - Wiesz jak lubię swoje dziewczęta - powiedziała mu. Wciąż mówili po angielsku, co oznaczało, że chciał, abym to usłyszała. – Czysta i złamana. - Ta nie jest czysta, również nie jest złamana. - Dopilnujemy jej umycia. - I?- czekał. - Wiem, gdzie możemy ją wysłać. – Burdelmama powiedziała szybko. – Daj Senor Gomes miesiąc, a będzie miał ją delikatną jak kociaka. - Miesiąc - zgodził się. – Do tego czasu chcę, abyś szczotkowała jej zęby trzy razy dziennie. Suplementy witaminowe w jej jedzeniu. Kąpiel raz dziennie i upewnij się, że ktoś goli ją dwa razy w tygodniu. Żadnego bicia po twarzy. Prezerwatywa dla każdego klienta. I żadnych leków czy narkotyków. Nawet, jeśli o jakieś poprosi. Kobieta kiwnęła głową.

14

Pan Freeze opuścił pokój. - Wrócę, aby ją sprawdzić. Po tej nocy zorientowałam się, że Freeze miał jakiegoś rodzaju blond fetysz i mnie lubił. Szczęśliwa, szczęśliwa ja. Powrócił raz jeszcze, kiedy byłam w Rosji, sprawdzając moje ciało i zęby. Kiedy włożył palce do moich ust, próbowałam go ugryźć. Jednak w następnym tygodniu wszystko się zmieniło. Po trzech tygodniach pobytu w rosyjskim burdelu przyszedł po mnie mężczyzna. Naszpikował mnie narkotykami. Pomyślałam, że minęła moja przydatność, jako ulubienicy klientów amerykańskiej cipki. Zamierzali mnie zabić. Walczyłabym, ale pochwycili mnie zanim się zorientowałam, co się dzieje. Kiedy się obudziłam, byłam w moim obecnym pokoju. Kostki miałam przypięte łańcuchami do nowej ściany, a w rogu leżał brudny materac. Pokój był na tyle duży, że pozwalał tylko… wejść. Łazienka znajdowała się w drugim końcu pomieszczenia i składała się z wiadra na gówno i siki oraz rozpadającej się posadzki z umieszczonym w niej odpływie. Pudełko przemysłowej wielkości prezerwatyw położono w nogach łóżka. W suficie były szpary. Żadnych okien. Nie widziałam słońca od tygodni. Zastanawiałam się, czy zobaczę je ponownie. Moi nowi właściciele dali mi ubrania, jednak… stringi bikini z amerykańską flagą, pokryte koralikami i cekinami swędziały. Mówili głośno w obcym języku. Podsłuchując pod drzwiami, przypuszczałam, że byłam teraz w Rio de Janeiro. I burdel w Rio był prowadzony przez Senor Gomesa. Przypomniałam sobie to imię… Freeze wspominał o nim. Bycie nową zabaweczką Freeze’a natychmiastowo wysłało mnie tutaj, do Rio. Niewolnicza, amerykańska blond cipka była w Rio tak gorąca, że żaden Gomes czy Freeze nie musieli się martwić, kto będzie mnie pieprzył. Tak długo, jak nie robili mi krzywdy.

15

Freeze odwiedził mnie raz, podczas gdy byłam w Rio. Gryzłam, walczyłam i spoliczkowałam go. Ale jego to nie obchodziło. Po prostu obserwował mnie tymi zimnymi oczami, sprawdził moje zęby, zażądał, aby woskowali moje brwi do nadania kształtu i wyszedł. Czekał na mnie, aż będę złamana. Klienci w Rio nie różnią się od tych w Rosji. Lubią być szorstkimi bokserami. Lubią bić i dawać klapsy dziewczynie zanim ją zerżną. Jestem pewna, że tam na zewnątrz są mili mężczyźni, którzy chcą tylko pieprzyć i przytulać się, ale oni nie przychodzą do magazynu Senora Gomesa. Faceci są tutaj, dlatego, że lubią być brutalni z dziewczynami, a ja jestem tutaj, ponieważ Freeze chce mnie złamać. Ale jeszcze nie jestem złamana. Prostuję się i Alma podchodzi do mnie z ręcznikiem i czepkiem pod prysznic. Wpadłyśmy już w rutynę. Przechodzę w kąt pokoju, tak daleko jak pozwala mi łańcuch. Dzisiaj nie jest dzień golenia, więc przykrywam włosy czepkiem kąpielowym, a ona odkręca wodę. Wąż połączony jest ze zlewem w pokoju. Polewa mnie wężem jak zwierzę. Za każdym razem podczas tego rytuału czuję, że moja godność umiera. Płacący klienci nie chcieli dotykać brudnej dziwki. Każdy używał prezerwatyw, nie tylko dlatego, że Freeze tak powiedział, ale dlatego że nie chcieli złapać niczego, co mogłam mieć. Pojeby. Gdy mój okropny prysznic się kończy, owijam się ręcznikiem, starając się ignorować fakt, że pachnie czyimiś perfumami. Nie chcę myśleć o tym, jak wiele innych dziwek używało go przede mną. Uwalniam włosy, a ona podaje mi ponownie bikini z amerykańską flagą. Jest wyblakłe i brudne, ale nigdy nie miałam go na sobie zbyt długo. Następnie dostaję turystyczną szczoteczkę do zębów i pastę. Posłusznie myję zęby, następnie wypluwam do kratki. Ironiczne jest to, że teraz mogę wypluwać zamiast połykać. Alma posyła mi przepraszający uśmiech. Chwyta ręcznik, składa go ponownie i w milczeniu wychodzi z pokoju.

16

Zwijam się na materacu, przytulając nogi do klatki piersiowej i czekając. Wkrótce będzie tu inny mężczyzna, a potem Freeze, więc cieszę się chwilą ciszy, ponieważ mogę. Boli mnie warga, odkąd ostatni mężczyzna mnie uderzył. Dotykam ją paznokciem, krzywiąc się. Następnie opieram głowę o ścianę, myśląc. Mój umysł jest wypełniony bronią i mężczyzną, który zmusił mnie do seksu. Żołądek podchodzi mi do gardła. Przełykam ciężko i zmuszam się do myślenia o filmach zombie. E. Nie mam pojęcia, jakie filmy zaczynają się na E. To będzie wymagało przemyślenia. Może coś z „Enemy5” w tytule. Rozważam to przez chwilę, wpatrując się w nicość, kiedy ponownie rozlega się pukanie do drzwi. Automatycznie się podnoszę. Boże, mam nadzieję, że to nie jest znowu ten mężczyzna z pistoletem. Myślę, że mój żołądek nie dałby rady, widząc go dwa razy jednej nocy. Ale kiedy drzwi się otwierają, nie stoi tam Freeze. Mężczyzna, który wchodzi do środka zaskakuje mnie. Towarzyszy mu Senor Gomes, mistrz, którego widziałam tylko raz, ale słyszałam o nim cały czas. Kiedy przyjechałam, Gomes spojrzał na mnie, a następnie odszedł, jakbym była nieciekawym kawałkiem własności. Mężczyzna towarzyszący mu jest wysoki, przystojny i ma na sobie luźny garnitur. Ma też miłe, brązowe włosy, ostre spojrzenie i mogę natychmiast stwierdzić po rysach jego twarzy, że jest Amerykaninem. Co do cholery. Nie ponownie. Nie kolejny Amerykanin dupek. To nie ważne czy jest Amerykaninem…jest tu, aby mnie zgwałcić, jak wszyscy przed nim. Z wyjątkiem tego razu? Będę znać wszystkie nieprzyjemne, gówniane słowa, jakie będzie mi krzyczał do ucha. I później, kiedy skończy ze mną i odejdzie, będę się czuła nawet brudniejsza, ponieważ on uczyni rzeczy gorszymi.

5

Wróg.

17

Patrzy na mnie, jego spojrzenie przesuwa się na moje cekinowo gwiazdkowe bikini i nie mogę sobie z tym poradzić. - Co jest grane? - pytam. – Międzynarodowa cipka nie jest dla ciebie wystarczająco dobra?

as

2 18

GRYZIE. Takie ostrzeżenie dostaję, kiedy wskazuję w księdze dziwek Senora Gomesa blondynkę z błyszczącymi oczami. Potrząsa głową i mówi, że ma dostępne tuziny innych, które są lepsze i wszystkie współpracują w każdej perwersyjnej aktywności. Przechwala się, że nie ma chorego, seksualnego aktu, którego Senor Gomes nie mógłby spełnić. Mówię mu, że lubię domowe jedzenie. Teksańczyk w Rio widzi wiele pięknych brazylijskich kobiet, ale czasami chce trochę sielskiego, rodzimego krajobrazu. Kiwa głową, jakby to miało dla niego sens, ale uważam, że to pieniądze, którymi szpanuję, sprawiają, że rozumie. Wchodzimy na drugie piętro budynku zbudowanego z cegły i metalu, i przechodzimy dalej wąskim korytarzem bez okien. Nie mogę tego nazwać domem czy nawet burdelem. Jest to obskurne miejsce, gdzie mężczyźni z głębokimi perwersjami, ale płytkimi portfelami mogą zaliczyć. Nie chcę uprawiać tutaj seksu, wyjaśniam Gomesowi. Mam coś przeciwko piekielnym dziurom i odbywaniu w nich stosunku. Wymachuję dużą ilością gotówki, a Gomes przytakuje i nie zadaje więcej pytań. Jesteśmy dziwnym widowiskiem - Gomes, ja i jakieś mamuśki z tyłu za nami. Zatrzymuje się na chwilę przy ostatnich drzwiach i zdejmuje klucz. Wcześniej widziałem zdjęcie Regan Porter i nie było to w poglądowej księdze Gomesa, jednak nic nie przygotowało mnie na dojrzałą, jak z kolorowego czasopisma, piękność. Nie jadała dobrze; delikatne kości miejscami wyglądają ostro. Jej ramiona, żebra i biodra są widoczne. Ale jej zapierający dech wygląd jest niezaprzeczalny. Blond włosy są wilgotne i przyklejają się trochę do jej idealnej czaszki. Owalna twarz z tymi różowymi policzkami, puszystymi wargami i brwiami, które wyglądają jak skrzydła, wyróżnia się jak kawałek delikatnej porcelany na pchlim targu. Chociaż jest chuda, ma pyszne krągłości w okolicach bioder. I te nieskończenie długie nogi.

19

Cholera. Zamykam oczy i przełykam. Żaden przyzwoity mężczyzna stojący w tym miejscu, nie myślałby o tych nogach oplecionych wokół pasa. Ale ponownie, nie jestem przyzwoity. Już nie jestem snajperem w armii Sił Specjalnych, Danielem Hays, który może poszczycić się obroną kraju i zabijaniem buntowników w Afganistanie. Teraz jestem Danielem Hays, najemnikiem, który zabija ludzi dla pieniędzy i cały swój wolny czas spędza w burdelach, legowiskach ciał takich jak te. Przyzwoitość jest słowem, które już nie wiem, co oznacza. Minęło zbyt dużo czasu odkąd miałem kobietę. To moja jedyna wymówka. To i że staję się potworem, jednym z tych, których ścigam. Skupiam się na siniakach widocznych na jej kolanach, które są otarte do czerwoności, zapewne od czasu spędzonego na podłodze. Ma też otarcia od kajdan wokół jej kostek. Wszelkie uczucia pobudzenia są wyparte przez oczywiste znaki nadużycia. Wpatrując się ostro w Gomesa, zastanawiam się, jak to jest posiadać piękność taką jak Regan Porter. Gomes jest drugorzędnym handlarzem ciał, który utknął tu w slumsach, z domem pełnym kobiet, z czego połowa ma braki w uzębieniu albo jest za stara albo zbyt złamana. Zazwyczaj dostaje to, co rynek nazywa dobrami z drugiej ręki, czyli dziewczyny, których nie chce żaden inny dom. Ale Regan Porter jest wspaniała i pomimo tego, że wygląda na trochę wyczerpaną, wciąż jest wzorem piękności z dużymi, różowymi ustami i szeroko otwartymi, zielonymi oczami. - Ładne cycki. - Uśmiecham się ironicznie do Gomesa, a jej drżenie zdegustowania tylko wzmacnia moje przekonanie, że jestem tak brudny jak handlarz ciał stojący za mną. Ciemność świata, w której teraz zamieszkuję, rozlewa się w mojej duszy jak plamy ropy na oceanie. Nie powinienem chcieć jej dotykać. Ale jeśli muszę wypieprzyć ją przed Gomesem, aby ja stąd wydostać… nie pozwalam sobie nawet dokończyć tej myśli. W jej oczach wciąż jest życie. Jeśli gryzie i wypluwa zgryźliwe zniewagi, duch ją opuszcza, a ja nie chcę być tym, który zgasi ostatni płomień. Widzę w jej spojrzeniu nienawiść i jeśli miałaby nóż, byłbym pocięty od gardła do brzucha. Odwracam wzrok nie dlatego, że jest cholernie piękna, ale dlatego, że wciąż stoi. Nie jestem pewien czy

20

potrafiłbym być tak silny. Nie wiem czy widzi mój zachwyt, czy może potrafi tylko interpretować różne stopnie pożądania i upodlenia, ale najwyraźniej coś dostrzega. Niewidzialny łańcuch rozwija się między nam i dziewczyna rozszerza oczy, kiedy świadomość tego uderza w nią jak porażenie prądu. Przez miesiące pływałem w basenie krwi, śmierci i złych uczynków, i to utrzymywało w równowadze moje zdrowie psychiczne, a może nawet moją duszę. Mówiłem sobie, że ocalenie tych gołębic równoważy szale. Za każde życie, które zabrałem, musiałem jedno ocalić, wtedy to wszystko miało sens. Nie myślę, że jest to w ten sposób rejestrowane w Bramie Świętego Piotra, ale to kłamstwo, które sobie mówię, by spać w nocy i patrzeć na siebie w lustrze następnego dnia. Regan Porter będzie albo moją częścią zbawienia albo krwawym kamieniem, który z wyrytym słowem Zawiódł spocznie na moim nagrobku. - Wygląda na żywą - mówię do Gomesa, grając swoją rolę dupka, płatnego mordercy, który właśnie płaci za jakiś pożal się Boże uczynek i potrzebuje wyruchać w ramach zwycięstwa jakąś niechętną dziwkę. Zezuje na Regan, oceniając jej wartość. Teraz jest cenna, ponieważ chcę zapłacić za nią dużo, a Gomes tak naprawdę nie rozumie dlaczego. - Za dwadzieścia pięć tysięcy możesz kupić harem. Jej cipka nie jest napełniona złotem. Pozwól, że spiknę cię z kimś innym - narzeka Gomes. Nie wiem, dlaczego chce ją tak bardzo zatrzymać, ale mogę zobaczyć, że jest rozdarty między pragnieniem moich pieniędzy a pragnieniem zatrzymania Regan w burdelu. - Preferuję jadanie krajowych - mówię. Gomes tak naprawdę nie oczekiwał odpowiedzi, a przynajmniej nie powinien. Kupno i sprzedaż ludzkiego ciała wymaga dyskrecji, nawet w Brazylii. Prostytucja chociaż jest tutaj legalna, to domy takie jak ten już nie są. Gomes i ja wpatrujemy się w siebie, podczas gdy bransolety pobrzękują w tle. Nie zwracaj na siebie uwagi, w milczeniu rozkazuję dziewczynie.

21

Pragnienie pobicia Gomesa, aż jego własna matka nie będzie go w stanie rozpoznać, ogarnia mnie czerwono-fioletową mgłą. Moja pięść ląduje na jego ustach, obcas mojego buta miażdży jego fiuta - byłoby fenomenalnie. Szukając siostry, bywałem w środku i na zewnątrz takich domów horroru przez ostatnich osiemnaście miesięcy. Wybrała się na swoją pierwszą i jedyną podróż podczas wiosennej przerwy i nigdy nie wróciła. Byłem w Delta Force6 grając snajpera, kiedy dostałem wiadomość. Wróciłem do domu, znajdując matkę zrozpaczoną i tatę… kurwa, nigdy nie zapomnę wyrazu jego twarzy. Tata był zatwardziałym ranczerem, który trzymał się swojego rodzinnego dziedzictwa, składając ziemi ofiarę ze swojej krwi. Mógł gówno widzieć i je robić, ale strata jego dziewczynki spustoszyła go. Jego oczy wyglądały na puste, jakby wiadomości wyssały jego wnętrzności do sucha. Zostałem jedną noc, a następnego dnia we wczesnych godzinach porannych powlókł mnie do ciężarówki i powiedział, że mam nie wracać do domu, dopóki jej nie znajdę. Nie znalazłem jej, więc nie byłem w domu. Nie było tam nic, do czego można byłoby wracać, do czasu aż jej nie znajdę. Przez miesiące, odkąd moja siostra została porwana z Cancun7, uratowałem setki dziewcząt przeznaczonych do prostytucji i wystawionych na sprzedaż. Były wdzięczne, przerażone, złamane. Ani razu nie spotkałem pyskatej. Do czasu Regan. Wygląda, jakby mogła odgryźć mi rękę, jeśli spróbowałbym po nią sięgnąć. Zajęło mi blisko dwa miesiące odnalezienie jej po tym, jak została sprzedana z Rosji. Zabicie Gomesa w dzikiej wściekłości nie utrzyma Regan bezpiecznej ani nie pomoże mi w znalezieniu mojej siostry. Wskazując na Regan, staram się przyspieszyć transakcję.

Operacyjny Oddział Sił Specjalnych armii Stanów Zjednoczonych- amerykańska jednostka specjalna, utworzona w 1977 roku przez pułkownika Charlesa Beckwitha, wzorowana na brytyjskiej Special Air Service (SAS). Najlepiej wyposażona jednostka na świecie. Zajmują się przede wszystkim odbijaniem zakładników. Ale tak naprawdę dużo można sobie o nich poczytać. 7 miasto położone w północnej części stanu Quintana Roo, w Meksyku, na wybrzeżu Morza Karaibskiego. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od Kaan kuum, co w języku Majów oznacza "gniazdo węży”. 6

22

- Skończyliśmy rozmawiać. Daj mi płaszcz dla niej. Nie mogę zabrać jej na zewnątrz w tym dziwacznym stroju. Cholera. Gomes pochyla się do drzwi i wrzeszczy do kogoś, aby zdobył płaszcz dla Regan. - Depressa! Vai-me buscar um casaco. Krzyżuję ramiona, patrząc, jakbym był sekundy od rezygnacji z interesu, kiedy tak naprawdę palce zaciskam na broni umieszczonej pod płaszczem. W tej chwili mógłbym zastrzelić Gomesa, ale pośpieszne decyzje jak ta mogłyby tylko zaszkodzić mojej sytuacji. Nauczyłem się tego wcześnie. Możesz zabić Gomesa, ale tuzin innych jak on wyjdą z rynsztoka jak armia szczurów. Jeśli chcesz coś takiego zatrzymać, musisz znaleźć źródło szczurów i odciąć mu cholerną głowę, a następnie kauteryzować8 ją. Ale wrócę po Gomesa. Nie będę mógł spać w nocy dopóki nie będę wiedział, że jedyna dziura, którą będzie mógł plądrować, to sługus demona w zaświatach. Burdelmama pojawia się w drzwiach i podaje Gomesowi cienki jak bibuła płaszcz, który nawet nie przykryje góry ud Regan. Wyrywam tę rzecz z rąk Gomesa. Nie dotknie jej ponownie. - Chodźmy, Słodkie Policzki - rozkazuję, pstrykając palcami w kierunku Regan. Wypuszcza z siebie niskie, zdziczałe warknięcie. Widząc jej opór, chcę śmiać się w twarz Gomesowi, ale nie mogę pokazać żadnej akceptacji dla jej przedstawienia. Gomes daje potrząśnięcie głową i burdelmama truchta, by odblokować łańcuchy zaciśnięte wokół jej kostki. Jestem zaskoczony, że nie jest zainfekowana. Nagle zawartość mojego żołądka jest z tyłu moich ust i pocieram dłonią po wargach, aby ukryć swoją reakcję. Chcę narzucić na nią koc, wystrzelać wszystkich i wynieść ją stąd. To jest taką cholerną parodią. Mój ton jest ostry i zły. - Włóż to. - Rzucam, a ona łapie go prawie odruchowo, ale jest bardzo powolna wkładając płaszcz, jakby oceniała czy jestem gorszy od diabła, którego zna. Gomes wskazuje na burdelmamę, aby pośpieszyła Regan, ale podnoszę rękę, aby zatrzymać

8

kauteryzacja - zabieg chirurgiczny polegający na przypaleniu chorobowo zmienionych tkanek.

23

działanie mamuśki. Regan nie chce być przez nikogo dotykana. Można odczytać tę awersję w każdym ruchu jej ciała. To dlatego rzuciłem jej płaszcz. Nie potrzebuję z nią walczyć. I szczerze jest mi jej żal. Boże, ona jest ledwie kobietą, na oko w tym samym wieku co moja siostra, która miała dwadzieścia lat, kiedy została porwana. Regan ma dwadzieścia dwa albo coś koło tego. Nick mi powiedział. Nick, który wysłał mnie tutaj, abym ją odnalazł. - Nie mam całego dnia.- Wskazuję na swój zegarek. Mówiłem ludziom, że jest to nagroda za zabicie jakiejś rodziny, która miała czelność powiedzieć mi nie. Przez większość czasu reputacja złego dupka wydostaje cię z trudnych sytuacji lepiej niż dwa pistolety i tuzin magazynków. Chociaż wolałbym móc korzystać w każdej sytuacji z obu możliwości. Rzucam okiem i Regan wciąż bierze swój słodki czas. - Możesz albo zostać tu przykuta do ściany, albo pójść ze mną. To nie jest alternatywa, ale liczę na to, że ona obecnie wymyśla miliony sposobów, w jaki może uciec, gdy znajdzie się na zewnątrz. Kiwa nieznacznie głową, tak naprawdę nie do mnie, ale potwierdzając jakąś decyzję, którą podjęła w swojej głowie. Odsuwam się i odchodzę, udając, że nie dbam nawet przez chwilę o to, czy za mną podąży. Gomes nie rusza się, ale zamiast tego wymienia ostre słowa z burdelmamą po portugalsku, myśląc, że go nie rozumiem. Ale rozumiem. Umiejętność posługiwania się językami i szybkość reakcji są podstawowymi wymogami bycia częścią Delta Force. A ja spędzałem czas w obu państwach, w Portugalii i w Brazylii. - Faz com que ela veste o casaco! - mówi Gomes, polecając mamuśce pomóc Regan włożyć płaszcz. - Eu nao possi. Ela vai me arranhar - odpowiada mamuśka. Burdelmama odmawia, obawiając się, że Regan ją podrapie. Dziewczyna wzbudza strach nawet będąc przykutą do ściany. Jej gwałtowność jest pociągająca jak cholera To nakręca mnie tak bardzo jak jej nogi. Niektóre z dziewcząt, które zabrałem z takich miejsc były zbyt złamane, by móc dostrzec coś więcej poza swoim wykorzystaniem. Niektóre wróciły do interesu, pracując na własną rękę albo przy kimś statecznym, ponieważ nie potrafiły

24

funkcjonować normalnie. Chociaż co, do cholery, było normalne? Nie mam pieprzonego pojęcia. Dźwięk szurania nogami pojawia się z mną i zatrzymuję się. Kroki są lekkie, więc nie należą do Gomesa ani do cięższej mamuśki. - Nie polubisz posiadania mnie - syczy Regan cicho do moich pleców. Jeśli naprawdę byłbym złym frajerem, walnąłbym ją z backhandu, ale moja odpowiedź nie byłaby podyktowana złością, a bardziej rezygnacją. Chciałbym wytrząsnąć z niej trochę sensu i błagać, aby ułatwiła to nam obojgu na jedną sekundę. Zamiast tego chrząkam, ponieważ w głębi duszy część mnie chce pokazać jej, w jakim jest błędzie. W innych okolicznościach, jeśli bylibyśmy sami w ciemnym kącie, w jakimś barze, na tyłach domu, popchnąłbym ją prosto plecami na ścianę i powiedział jej, że nie tylko polubiłaby być moją własnością, ale by, kurwa, o to błagała. Ale nie jesteśmy sami, a ona nie jest jakąś dziewczyną z college’u, więc nie przypieram jej do kąta. Nie wsuwam nogi między jej złote uda i nie zaczynam ssać delikatnej skóry na podstawie jej szyi. Nawet nie odwracam się, aby na nią spojrzeć i przypuszczam, że to sprawia, że staje się bardziej zła. - Gryzę i nie krzyczę, i zwymiotuję, i wysiusiam się na ciebie. Jezu Hermiono Chryste. Ta dziewczyna ma jaja z niecodziennej stali. - Nie mogę się doczekać, Laleczko - mówię, truchtając bokiem po wąskich schodach. Regan jest zaraz za mną. Mogę usłyszeć Gomesa i burdelmamę idących na końcu. Mogę zobaczyć frontowe drzwi i naszą potencjalną wolność za nimi. - Nadal chcesz tę dziwkę? - krzyczy Gomes. - Mam tyle innych. Ta to za dużo kłopotów dla ciebie. Śmieję się gorzko, brzmiąc tak, że Gomes ma pewność, że nie jestem rozbawiony.

25

- Wziąłeś moje pieniądze, Gomes. Nie jestem za międzynarodowymi cipkami, więc biorę tę dziewczynę, a ty zamierzasz cieszyć się pieniędzmi, które za nią zapłaciłem. Jesteśmy przy frontowych drzwiach i Regan zatrzymuje się sycząc obelgi pod moim adresem, ponieważ jest oszołomiona perspektywą ucieczki. - Uważasz, że jak długo będziesz ją trzymał? Odwracam się twarzą do Gomesa, umieszczając dłoń na drzwiach. Tuż przy wyjściu, co jest w tym momencie bardzo niebezpieczne. Gomes ma ochronę przy drzwiach, wewnątrz i na zewnątrz. Prowadzi kłopotliwy biznes i naprawdę nie chcę pieprzyć się z jego małymi sraczami. - Myślisz, że jak płacę ćwierć za nią, to zmierzam pognać z powrotem z nią po wieczorze? - Po uniesieniu brwi Gomesa jest jasne, że myśli, że dziewczyna wróci jutro rano. Potrząsam głową. Za pieniądze, które mu dałem, powinien założyć, że Regan będzie pieprzona do czasu, aż umrze. - Wróci, kiedy będę gotowy, aby ją oddać. Nie płacę takich pieniędzy za jedną noc. - Co chcesz z nią robić? - A co cię to obchodzi? - pytam niecierpliwie. Regan drży pod płaszczem, bransolety głośniej pobrzękują. Jej stopy są prawdopodobnie zimne, stojąc na czerwonych, glinianych płytkach. Na zewnątrz będzie jej cieplej, a tak szybko jak opuścimy favelas9 zdobędę dla niej jakieś buty. Gomes wygląda na trochę chorego. - Muszę mieć ją z powrotem. Potrząsam głową. - Pozwól, że zatroszczę się o nią. Bardziej powinien cię martwić fakt, że rozprzestrzeniałeś opowieści o swoich towarach w paru niebezpiecznych miejscach.

9

slumsy

26

Miejscach, na które policja federalna może zwracać uwagę. Nie bądź gnojkiem i nie rujnuj tego dla reszty z nas. - I przez resztę z nas, mam na myśli ciebie, dupku. Patrzę na dwóch zatrudnionych mięśniaków, którzy stoją wewnątrz salonu, który służy, jako gabinet Gomesa i pokój przedstawień. Na podłodze rozłożony jest ciemny, czerwony dywan z plamami na całości. Nie wiem czy to sperma czy krew, ale cieszę się, że miałem buty, kiedy przeprowadzałem transakcję trzydzieści minut wcześniej. Z dłonią na gałce do drzwi rzucam każdemu sprawdzające spojrzenie. - Skończyliśmy tutaj. Gomes spogląda na swoich zbirów, a następnie na mnie. Jest we mnie coś, czego Gomes nie lubi. A może chodzi o to, że traci cenny kawałek własności. Druga myśl jest wypisana na jego twarzy, więc marszczę marynarkę na boku, zapewniając sobie, na wszelki wypadek, łatwy dostęp do broni. Zbiry zmierzają w kierunku drzwi, napięcie rośnie, powietrze gęstnieje jak smog nadchodzący na slumsy. Obmyślam swój następny krok. Gomes nie wygląda na uzbrojonego. Ma na sobie cienką, bawełnianą, letnią koszulkę i lniane spodnie, pomarszczone, obryzgane płynem wokół kostek. Bawełna ukazywałaby jakąkolwiek ukrytą broń przy jego pasie lub z tyłu. Mógł mieć coś na kostce, ale jestem na tyle dobry, że strzelając byłby martwy zanim, by się przewrócił. Odhaczam mamuśkę. Dwóch mięśniaków to moje jedyne zmartwienia. Przejście do wyjścia jest wąskie jak schody, a my jesteśmy stłoczeni w przedpokoju jak sardynki w małej puszce. Jeśli strzelanina wybuchłaby w tym miejscu, wszyscy bylibyśmy grzankami. Wiem, że Regan nie chce być dotykana, ale muszę w jakiś sposób zasygnalizować, aby stała za mną. - Martwię się o ciebie w favela - mówi Gomes. Kiwa ręką i jeden z jego zbirów podchodzi krok bliżej. - Ricardo będzie cię eskortował, aby mieć pewność, że wrócisz bezpiecznie do swojego hotelu. Albo strzeli mi w plecy i weźmie cenną blond Amerykankę z powrotem do stajni. Nie, to się nie zdarzy, ale jestem zaniepokojony wyjściem z budynku. Ricardo może zostać zdjęty jak tylko znajdziemy się na zewnątrz. Nie ulega wątpliwości, że są tam

27

inni bandyci, których Ricardo planuje spotkać, jednak wciąż mamy większe szanse na zewnątrz. - Cokolwiek - odpowiadam, a następnie popycham mocno drzwi, aby się otworzyły. Uderzają Ricardo w nos i on przeklina. Za mną słyszę stłumione prychnięcie. Dobra dziewczynka, myślę, a następnie wychodzę na zewnątrz z Regan depczącą mi po piętach.

as

28

3 NIE POTRAFIĘ POWIEDZIEĆ CZY jestem szczęśliwa, czy otępiała z paniki. Po raz pierwszy od prawie dwóch miesięcy te okropne łańcuchy zostały odpięte od mojej kostki, a w zamian dano mi do założenia płaszcz. Nie jest ciepły, ale przykrywa absurdalne bikini i sprawia, że czuję się prawie jak człowiek. Kierujemy się na zewnątrz. Powinnam tryskać szczęściem, ale nie mogę przestać się trząść z obawy, że jestem w jeszcze większych tarapatach niż poprzednio. Oni nigdy nie pozwalali mi wyjść z pokoju. Nigdy. Fakt, że uwolnili mnie z łańcuchów i zgodzili się, bym wyszła z tym gładko mówiącym Amerykaninem, może oznaczać tylko jedno. Kupuje mnie. A to może skończyć się źle. Nikt nie chce dziwki na dłużej niż noc. Spoglądam przez ramię na twarz Augustiny i panika powraca do mojego żołądka. Ten mężczyzna jest gorszy niż miejsce, które dopiero opuściłam. Wiem to. Zaczynam podejrzewać, że już jestem martwą kobietą. Przełykam ciężko. Pragnęłam wolności, nigdy nie zrobiłam nic, co pozwoliłoby sądzić, że pragnęłam śmierci. Chcę żyć. Zawsze.

29

Amerykanin kontynuuje wypluwanie zdań z prędkością światła. Mówi po portugalsku do Senora Gomesa i widzę, że o coś się kłócą, kiedy schodzimy po schodach. Idę, ignorując fakt, że podłoga pod moimi bosymi stopami jest zimna, a ja jestem ledwo ubrana. Co się ze mną teraz stanie, gdy ponownie zostałam sprzedana? Nic dobrego, jestem pewna. Jeśli chcę żyć, muszę uciec od tego mężczyzny. Muszę odejść z dala od każdego: Gomesa, Augustiny, tego nowego Amerykanina w garniturze. Muszę wydostać się i uciec. Uciekać, dopóki nie znajdę kogoś, kto zabierze mnie do najbliższej amerykańskiej ambasady. Gomes mówi coś i Ricardo, wielki mięśniak, który pracuje w burdelu, rusza do przodu. Musiałam mu wcześniej usługiwać. On nie idzie z nami, prawda? Jednak wygląda na to, że właśnie tak. Podąża tuż za nami. Amerykański dupek również nie wygląda na zadowolonego. Trzaska frontowymi drzwiami burdelu i trąca nimi Ricardo prosto w nos. Nie mogę się powstrzymać i uwalniam zduszony śmiech. Lubię, gdy te dupki cierpią. To koi moją duszę. Jeślibym mogła, wykreśliłabym twarze ich wszystkich. Amerykanin odwraca się do mnie i unosi brew, a ja rzucam mu wyzywające spojrzenie. - Zamierzasz mnie zabić? Wpatruję się w pozostałych, którzy stoją niedaleko. Słuchają każdego słowa, które wypowiada do mnie. - Nie dzisiaj - mówi. Nie uspokaja mnie to. Mocniej krzyżuję ręce na klatce piersiowej. - Dokąd zmierzamy? - Nie przejdę przez te drzwi, pomimo, że mogę dostrzec brudną ulicę, a każdy instynkt we mnie mówi mi, bym ruszyła do ucieczki. - Jest takie małe, super miejsce, które lubię nazywać Zamknij Się Do Cholery i Przestań Zadawać Pytania. Natychmiast. Chodź. - Wskazuje na szeroko otwarte drzwi, mówiąc rozkazującym tonem. - Trzymaj się blisko mnie. Nie chcesz, żebym cię gonił.

30

Złowieszcze słowa. Ale nie boję się. Co gorszego może się stać? Utknę tutaj ssąc kutasy nieznajomych? Skończę w płytkim grobie? Czuję się tak, jakbym była pobawiona wyborów. Nie możesz tak naprawdę bać się kogoś, jeśli nie masz nic do stracenia. Godzinę temu lękałam się o moje życie, a jeśli pójdę z tym mężczyzną, czuję, że w jakiś sposób je stracę. Przestraszone spojrzenie, jakie rzuca w moją stronę Augustina jest prawdziwe. Ona uważa, że już jestem martwa. Muszę coś zrobić. Stoję obok otwartych drzwi, co stanowi dla mnie wyzwanie, któremu nie mogę się oprzeć. Robię kilka kroków na zewnątrz, podążając za mężczyzną w garniturze. Jest wysoki i elegancki. Uważałabym go za wystarczająco przystojnego, jeśli nie byłoby w tym miejscu, w brazylijskim burdelu, kupując mnie. Skoro to robi, najwyraźniej jest zboczeńcem. Gdy robię krok na zewnątrz, uderza we mnie ogrom wrażeń. Ulice są wąskie i zbite w chaotyczną plątaninę. Nocne powietrze jest chłodne, rześkie i niesie zapowiedź śmierci. Ale czuję podmuch wiatru mierzwiący moje włosy i prawie dławię się łzami. Jestem na zewnątrz. Ucieczka i wolność są w zasięgu ręki, tak blisko, że mogę poczuć ich oddech. Cały czas drżę i podwijam palce u stóp na brudnym, popękanym chodniku wypełnionym śmieciami. - Zimno ci, kochanie? - Amerykanin kładzie wielką dłoń na moim ramieniu, motywując mnie do działania. Na końcu ulicy widzę czekającą taksówkę. Popycha mnie lekko w jej kierunku. Nogi mam sztywne, dlatego się potykam. Wyrywam rękę z jego uścisku, kręcąc się wokół. - Nie dotykaj mnie. Kiedy się odwracam, widzę, że Ricardo idzie za nami, trzymając dłoń pod płaszczem. Ale Amerykanin używa mnie jako rozproszenia. Zanim w pełni zdaję sobie sprawę z tego, co się dzieje, w dłoni trzyma broń i celuje nią w czoło Ricardo. - Niee - mówi Amerykanin cicho, koncentrując się na jego twarzy. - Nawet o tym nie myśl, chyba że chcesz mieć mózg na chodniku. Rzuć go na ziemię. Zamieram w bezruchu, obserwując mężczyzn. Pierwsza myśl, która przychodzi mi do głowy to, że jeśli miałabym broń, miałabym moc. Broń może zmusić drugą osobę

31

do zrobienia właściwie wszystkiego. Jestem zmęczona byciem po drugiej stronie. Pewnego dnia zamierzam trzymać broń, a ktoś inny będzie szlochać i błagać mnie, abym go nie krzywdziła. Pomyślę wtedy o tym. Jednak w tej chwili muszę prędko zdobyć przewagę. Amerykanin jest taki szybki z bronią, taki zabójczy. Porusza się szybciej niż mogłabym sobie wyobrazić. Jeśli z nim pójdę, jestem martwa. Ricardo wolno sięga do swojej kieszeni i pozwala pistoletowi upaść na ziemię, jednocześnie wpatrując się w lufę wycelowaną między swoje oczy. Obserwuję, jak Amerykanin podchodzi, sięga po leżącą broń, następnie coś robi i cały magazynek kul upada na ziemię. Dwa kolejne, błyskawiczne ruchy i lufa jest oddzielona od reszty. Przypomina to sekcję zwierzęcia, tylko że przeprowadzoną na chodniku. Ot tak, w jednej chwili Ricardo jest nieszkodliwy. Przyglądam się przez chwilę całej akcji, a następnie biegnę. Rzucam się do ucieczki, jakby goniły mnie wszystkie diabły świata. Nie zmierzam w kierunku taksówki, czyli tam, gdzie chce mnie widzieć Amerykanin. Biegnę w dół ulicy, do slumsów. Ulice są tam wąskie i ciasne, a domy podobnie do siebie. Gubię się w labiryncie, uciekając od burdelu i psychicznego Amerykanina. Kiedy oceniam, że jest bezpiecznie, rzucam się w dół alejki, a moje bose stopy uderzają o betonową ulicę. - Hej! - Amerykanin woła na mnie. - Czekaj! Nie czekam. Nie jestem głupia. Zawracam w dół zaśmieconej alei i rzucam się przed siebie, biegnąc jak nigdy wcześniej tego nie robiłam. Jestem wolna, mój mózg woła z każdym uderzeniem stóp o chodnik. Jestem wolna. Jestem wolna. Szorstkie ręce chwytają mnie w talii, odciągając na bok, tak prymitywnie, że całe moje ciało się wyrywa. Uderzenie ręki mężczyzny zabiera mi dech w piersiach. Dławię się i sapię, kiedy przesuwa wielką dłoń na moją szyję i przyszpila do siebie. Zaczynam walczyć. Chwilę później, mam pistolet przystawiony do czoła. To nie Amerykanin. To ktoś inny.

32

Dwa pistolety przy mojej głowie w jedną noc. Jeśli byłby to horror, krzyczałabym do ekranu na głupotę bohaterki. Zdławiony chichot pochodzący z mojego gardła nagle się kończy. Łkam. Mężczyzna trzyma mnie, głaszcze w dół szyi, sprawiając, że mój żołądek zaczyna się buntować. Mamrocze coś po portugalsku, a następnie mówi coś do przyjaciela skrytego w cieniu. Wyłapuję z ich obcej rozmowy słowo „Gomes”. Ci mężczyźni pracują dla burdelu. Są tu po to, aby mnie odzyskać. Ostatecznie nie jestem wolna. Głośny trzask brzmi w moich uszach. Mężczyzna za mną osuwa się i upada na ziemię. Kolejny trzask. Odwracam się. Jego znajomy także upada. Mrugam w szoku, moja pierś faluje, kiedy staram się nabrać z powrotem powietrza w płuca. Amerykanin kroczy z odległego końca alejki i rzucał mi zirytowane spojrzenie, gdy przeładowuje broń, ściągając długie, wąskie, lufopodobne coś z końca. To może być tłumik. - Przypuszczam, że powinienem podziękować ci za wykurzenie ich, ale wszystko, co chcę zrobić, to ścisnąć ten twój chudy kark. Czy możemy zakończyć to gówno i wydostać się stąd? W tej chwili? Tak bardzo jak kocham atmosferę favelas i w ogóle, jestem zmęczony, brudny, głodny i naprawdę chciałbym, żeby ta noc się skończyła. Więc, czy moglibyśmy to zrobić, proszę? - Jego głos wypełniony jest sarkazmem. - Czy może chcesz, w połowie naga i z bosymi stopami, odwiedzić jeszcze jakieś inne ślepe uliczki, by zdobyć pieniądze? W osłupieniu wpatruję się w niego przez chwilę, a następnie kręcę głową. - W w porządku, dzięki. - Jakieś inne genialne plany ucieczki? - Pyta, zdejmując tłumik i wkładając go do tylnej części płaszcza. - Ponieważ naprawdę chciałbym nie spędzić całej nocy na pogoni za twoim tyłkiem, Regan. Złośliwa riposta formuje się w moich ustach, ale kiedy uświadamiam sobie, że mnie zna, jedynie odburkuję. - Skąd…skąd wiesz jak mam na imię?

33

- Wiem o tobie dużo rzeczy. Czy uważasz, że nie mogę dostać pieprzenia i dlatego przemierzam slumsy Rio de Janeiro w poszukiwaniu blondynek? - Pokazuje do tyłu, skąd nadeszłam. - Chodźmy. Ruszajmy. - Po raz kolejny próbuje mnie dotknąć. Przemykam w bok, umykając przed jego dotykiem i szczelniej otulam się płaszczem. Patrzę na dwóch martwych mężczyzn u moich stóp. Powinnam coś czuć, prawda? Jakiś rodzaj przerażenia, że zostali zabici na moich oczach? Że ten mężczyzna zastrzelił ich, podczas gdy tam stałam? Ale wszystko, o czym mogę myśleć to, że byli zbyt blisko zaciągnięcia mnie z powrotem do burdelu. A ten mężczyzna zna moje imię. Szukał mnie. Moje serce łomocze w piersi. Raz. Dwa. Może ktoś jednak o mnie pamięta. - Kim jesteś? - pytam, kiedy przechodzę nad pozbawionym życia ciałem jednego z mężczyzn. - Mów do mnie Daniel.

REGAN PATRZY NA MNIE, jakbym zmierzał ją zabić albo gorzej, zabrać ją w jakieś miejsce, przy którym burdel Gomesa wyglądałby jak Disneyland. Nie mam o to pretensji. Gdybym był nią, także uciekłbym w przeciwnym kierunku. Ona nic o mnie nie wie, oprócz tych bzdur, jakie wygadywałem przed Gomesem, czyli że mam zamiar zabrać ją do pokoju hotelowego, gdzie wypieprzę ją tak mocno, że nie zostanie z niej nic więcej niż zwłoki. Nieprawdopodobne dla niej do uwierzenia jest to, że jedynym miejscem, dokąd ją zabieram, jest ambasada USA, więc kłótnie są raczej stratą czasu. Zaczynam iść. Czyny ponad słowami i takie tam. Taksówka pewnie już dawno odjechała, a nawet jeśli nie, zawiozłaby Regan z powrotem do Gomesa, co nie byłoby dobrą opcją. On jest aż nazbyt zainteresowany jej powrotem. Dlaczego więc zastanawiał się nad sprzedaniem jej na noc? To nie miało dla

34

mnie sensu. To nie tak, że Regan jest jedyną blondynką w promieniu stu mil. Nie jestem nawet przekonany, że jest gwiazdą wśród roziskrzonych cipek. Chociaż jest cholernie ładna i może, jeśli dałbym połowę stawki, właściciel burdelu na tyłach alejki mógłby pomyśleć, że dziewczyna taka jak ta mogłaby poprawić moją reputację wśród emigrantów, którzy lubią smak domu. Ale ja nie zapłaciłem tyle, aby o tym myśleć. Zapłaciłem, aby działać. Zlokalizowałem Regan po tym, jak przemierzyłem Rosję wzdłuż i wszerz jak głupiec, odmrażając swoje orzeszki, dopóki nie dowiedziałem się od Petrovich, głowy Bratva, potężnej rosyjskiej rodziny kryminalnej, że dziewczyna została wysłana tutaj. Vasily Petrovich zdradził mi jej miejsce pobytu zupełnie przez przypadek. Miał ją ukrytą w domu Petrovich, tylko że ktoś ukradł ją stamtąd i sprzedał jakiemuś bogatemu gogusiowi w Rio. Przyleciałem więc do Rio, a ona nie była z bogatym kolesiem, ale była u Gomesa. Kolejny tydzień zmarnowany. Po prostu muszę zabrać ją do ambasady, a następnie skupię się na najważniejszej część mojego zadania. Znalezieniu mojej siostry. Vasily dał mi wskazówkę, że strumień blond dziewczyn ze Stanów Zjednoczonych nieprzerwanie płynie do jakiegoś faceta w Rio. Jedną z tych blondynek mogła być moja siostra. Petrovich nie powinni wiedzieć, że jadę szukać Regan. W końcu Nick był w jakimś stopniu przyjacielem, a Regan była najlepszą przyjaciółka jego dziewczyny. Jednak dał mi dwie informacje. Powinienem szukać jakiegoś hakera, którego Vasily nazywa Imperator. Ale jego małe zadanie jest odłożone na później, do czasu aż nie znajdę mojej siostry. Obserwując mnie, Regan idzie pół kroku za mną. Albo raczej to ja stworzyłem ten dystans między nami. Ona wzdryga się za każdym razem, bojąc się, że z końca uliczki czy domu, które mijamy wyskoczy jakiś bogeyman. Strach jest dobrą rzeczą. Sprawia, że stajesz się bystry i ostrożny. Poczucie bezpieczeństwa czyni cię martwym. - Skąd znasz moje imię? - Powtarza. - Nie zadawaj mi żadnych pytań, a nie będę musiał mówić ci kłamstw. - Żartuję. Wydyma wargi, sygnalizując w ten sposób pogardę dla mojego poczucia humoru. Ale nic jej nie mówię. Kto wie, co powiedziałaby ludziom w konsulacie? Jeśli jest

35

bystra, powie im wszystko - włącznie z tym, że wysoki facet w czarnym garniturze i wielkim czarnym pistoletem zabił dwóch Brazylijczyków w slumsach… a następnie mogę podać wojsku USA numery ludzi, którzy chcą widzieć mnie złapanego lub martwego. Lista jest długa i różnorodna, ale wciąż jestem żywy, a większość tych, którzy stanęli na mojej drodze, nie. Walka z pragnieniem, by wpatrywać się w nią jest większym wyzwaniem niż oczekiwałem. Kiedy schodzimy ze wzgórza, kilku chłopców pohukuje, co powoduje, że się wzdryga i przysuwa bliżej mnie. Tylko światła z domów i okazjonalne latarnie uliczne rozświetlają naszą drogę. Ubóstwo i brud wyglądają bardziej jak oryginalność niż nędza. A Regan Porter wygląda jak najwspanialszy kamień w kopalni diamentów. Nie potrafię, kurwa, zdjąć z niej moich oczu. Może to karma w ramach kary zesłała ją dla mnie. Możesz patrzeć, ale nie dotykać, albo gorzej, nie powinieneś nawet patrzeć. Pomimo tego co przeszła, Regan jest magnetyczna. Blond włosy tworzą chmurę wokół jej twarzy i żaden brud czy też trauma nie jest w stanie zatuszować owalnej perfekcji, wysokich kości policzkowych i pełnych warg. Moja ręka bezwiednie unosi się, umieszczając kilka pasm jej włosów za jej ładnym, bladym uchem. Szarpie się ode mnie, z szeroko otwartymi oczami, nozdrzami falującymi jak u przestraszonego mustanga, którego muszę oswoić. Następnie mój kutas przejmuje kontrolę i moje myśli uciekają na niestosowną, okrężną drogę. Myślą o niej bladej, zaróżowionej, ujeżdżającej mnie, i te długie blond włosy muskające moją nagą klatę, pełne usta robiące perfekcyjne okrążenia na moim chuju. Jestem takim pieprzonym dupkiem. Zaciskając pięść, zmuszam się, aby się odsunąć. Czas i miejsce, Daniel, czas i pieprzone miejsce. - Pośpiesz się, kurwa - burczę. Wzdryga się i to pomaga moim nieprzemyślanym pragnieniom. Nie jestem dla lasek, które mnie nie chcą i nie dla tych, które się mnie boją. Ale nie jestem jedynym, którego ona przyciąga. Powinienem poprosić o papierową torbę, aby wsadzić ją na jej głowę. Chociaż nie dałoby to zbyt wiele. Wciąż widoczne byłyby te długie nogi, seksowne wcięcie w jej talii i napór jej cycków na

36

bibułkowy, cienki płaszcz. Dobrze, że nocne powietrze jest ciepłe, ponieważ pomiędzy kostiumem kąpielowym, a serwetką, która nazywana jest płaszczem nie ma zbyt wiele ochrony przed żywiołami. Nie mogę nawet zdjąć mojej marynarki, ponieważ mam pas z pistoletami pod spodem. Ale mogę coś zrobić z jej brakiem butów. Ma brudne stopy zarówno od burdelu Gomesa jak i od nieutwardzonych dróg. Nie spodziewałem się, że będzie biegała po favela. Wykombinowałem, że wepchnę ją do taksówki, wyrzucę w ambasadzie i koniec z tym. Ale teraz idziemy po zaułkach, przyciągając całą niepożądaną uwagę, a ja nie mogę przestać myśleć o tych miękkich nogach pochłaniających bród i kamienie. Zatrzymując się nagle, odwracam się twarzą do niej. Wydaje niewielki dźwięk, jak ranne zwierzę. Zastanawiam się, czy ona myśli, że zamierzam zrobić to tutaj. Rzucę ją na dół i posiądę? Wydając sfrustrowane westchnięcie, klękam, by odsznurować jednego buta i zdejmuję moją jedwabną garniturową skarpetę. Wsadzając z powrotem stopę w skórzane buty, powtarzam to z drugą nogą. Unosząc się na jednym kolanie, wskazuję jej, aby uniosła swoją stopę. - Zamierzam wyczyścić spód twojej stopy, okej? - pytam, klepiąc moje kolano tak, by wiedziała żeby położyć swoją stopę na mojej nodze. Spoglądając w górę na nią, mogę zobaczyć jej wielkie zielone oczy szeroko otwarte ze zdumienia, albo zaskoczenia. - Laleczko, nie mam żadnego dziwnego, skarpetkowego fetyszu. Jej wargi drżą, a oczy zaczynają łzawić. O cholera. Zamierza zacząć płakać, a ja nie potrzebuję tego. Nie potrzebuję tego jak jasna cholera. Więc wyciągam z siebie dupka, ponieważ czuję, że na dupka będzie warczeć, a przy miłym facecie się rozpłacze. - Jestem zmęczony słuchaniem twojego pochlipywania. Jeśli zamierzasz siedzieć tu i płakać, mogę włożyć je z powrotem. Tak jak podejrzewałem, stalowy pręt powraca i ponownie jest twarda. Unosi swoją stopę, przyciskając dwa palce do mojego odzianego w garnitur ramienia. I pomimo garnituru, koszuli i podkoszulka mogę poczuć gorąco, które wypala ścieżkę od ramienia w dół do mojego krocza. Nienawidzę siebie. Naprawdę, kurwa, się nienawidzę. Sytuacja pogarsza się, kiedy unosi stopę i kładzie ją delikatnie na skraju mojego kolana. Mój palec ma wielką ochotę śledzić szlak krzywizn i delikatnej skóry jej kostki. Moje

37

całe ciało płonie. Zasługuję na jej obrzydzenie, ponieważ jej plecy nie są jedyną rzeczą, która jest sztywna jak stalowy pręt. Jest tyle rzeczy, które lubię robić na kolanach, między udami ładnej dziewczyny. Rzeczy, których nie wykonywałem długi kawał czasu. Ostrożnie oczyszczam brud i kamyki z jej stopy. Poświęcam czas, aby szybko przebiec palcem między jej palcami. Szybko sprawdzam, czy na jej kostce i nodze nie ma śladów, a następnie wkładam skarpetkę. Z kieszeni wyciągam plastikową zapinkę, której normalnie używam do krępowania i otaczam nią jej łydkę, by przytrzymywała skarpetkę. Słyszę sapnięcie i jej palce naciskają na moje ramię. Przez chwilę myślę, że zamierza walczyć, ale nie patrzę w górę. Ani razu, ponieważ jeśli to zrobię, będę musiał spojrzeć na jej miękkie uda, ukryte V między jej nogami, jej piersi i zanim dotrę do jej twarzy ona zobaczy żądzę w moim spojrzeniu i będzie miała dobry powód, aby uciekać. Więc utrzymuję spojrzenie na jej stopach. - To tylko po to, aby utrzymać skarpetki wokół kostek - wyjaśniam. Kiedy się nie porusza, przyjmuję to jako zgodę i mocniej zapinam zapinkę. Zamienia nogi bez mojej namowy. Ta kostka ma ślady strupów. Badam ranę. Wygląda na starą i obolałą, ale nie jest zakażona. Regan ma jakieś szczęście. Z mojej pozycji zauważam odcisk dłoni na jej udach i jakiekolwiek pobudzenie, które odczuwałem, umiera. Zamierzam zabić mężczyznę, który zostawił na niej te ślady. Zanim opuszczę Rio, będę go tropił, odetnę jego fiuta i nakarmię go nim, kawałek po kawałku. Zrobię zdjęcie i wyślę je Regan. Spieszę się z oczyszczeniem jej stopy i wkładam na nią skarpetkę, zabezpieczając ją kolejną zapinką. Rzucam na nią spojrzenie, a ona wygląda na w połowie wkurzoną, a w połowie na zawstydzoną. Chcę, żeby w pełni była wkurzona. Nie ma niczego, czego mogłaby się wstydzić. - Masz całkiem dobre ciało, Regan. - Pierdol się - mówi. - Zabiję cię twoją własną bronią zanim położysz na mnie palec. Oboje wiemy, że nigdy nie miałaby możliwości, by mnie rozbroić, ale kiwam głową, jakbym poważnie traktował jej groźbę.

38

- Nigdy bym cię nie dotknął, chyba, że dałabyś mi znak, że to w porządku. – Nie jest to coś, co robię dla niej. Osiemnaście miesięcy wewnątrz i na zewnątrz burdelów takich jak Gomesa sprawia, że nie chcę seksu poza związkiem. Chcę być ważny dla osoby, z którą będę się kochał. Chcę być pewien na sto procent. Osiemnaście miesięcy spędzonych na tropieniu, ratowaniu i zabijaniu ludzi… jedyną ulgą dla mojego fiuta jest zobaczenie Rosie Palm. Być może dlatego choruję na twardość kutasa przy Regan. - Prawdopodobna historia – drwi, a łatwość, z jaką znieważa mnie mówi mi, że czuje się bardziej komfortowo ze mną niż zdaje sobie z tego sprawę lub skłonna jest się do tego przyznać. Mówi mi, że będzie podążać za mną bez większego wahania, więc odchodzimy. Ja w butach, a Regan w moich skarpetkach. Nie jest to idealne rozwiązanie, ale moje buty są dla niej jak kajaki i nie uważam, że jest gotowa, żebym ją niósł. - Byłaś wcześniej w Rio? – pytam, jak przemierzamy naszą drogę w dół wzgórza. Z poziomu hałasu orientuję się, że wkrótce możemy znaleźć taksówkę. - Nie. – Następnie po krótkiej pauzie pyta z niedowierzaniem: - Starasz się prowadzić ze mną rozmowę towarzyską? - Wolisz raczej opowiadać o tym, jak długo byłaś u Gomesa? Milczy, więc przyjmuję to za nie. Kiedy docieramy do głównej drogi przywołuję taksówkę i przytrzymuję dla Regan otwarte drzwi. Waha się i rozgląda wokół, oceniając swoje szanse na przetrwanie w favela. Przesuwam się delikatnie, odsuwając płaszcz, więc może zobaczyć kolbę pistoletu. Zamyka oczy w rezygnacji i wspina się do środka. Bystra dziewczynka. Zamierza być jedną z tych, którym się udaje. A nie jest ich wiele. Czas w niewoli rozpieprzył ich tak strasznie, że najczęściej wpadają z powrotem na tę samą ścieżkę. Rodziny nie chcą im pomagać, finansując ich nowy nałóg zdobyty w niewoli – narkotyki. Albo nie mają innego miejsca, do którego mogą pójść. To jest kolejna gówniana lekcja, której nauczyłem się bardzo wcześnie. Zamierzam trzymać mocno w swojej głowie to wspomnienie, wiec następnym razem, kiedy zobaczę jedną ze swoich porażek, będę mógł odstawić pistolet od swojej głowy. - Ambasada USA - warczę do kierowcy, a następne usadawiam się z tyłu, umieszczając jedną dłoń na kolbie pistoletu i skanując ulice, by wcześniej wychwycić

39

ewentualne kłopoty. Nie ma nikogo za nami, ale uczucie nieprawidłowości wciąż mnie gnębi. Regan chwyta moje ramię i odwracam się, by spojrzeć na nią, oddaloną zaledwie centymetry ode mnie. O cholera. Bliskość generuje uczucie ciepła w dole mojego ciała. Chciałbym, aby moje skupienie miało więcej kontroli nad moim cholernym ciałem. Odchrząkuję: - Co jest? - Zabierasz mnie do ambasady? - Głos Regan jest wysoki i drążący, jak również na granicy łez czy śmiechu. Kiwam powściągliwie głową. Proszę, nie pozwól, aby to były łzy. Sapie, a następnie przykrywa usta. Łzy zaczynają spływać po jej twarzy i rzuca się na mnie. - Dziękuję. Dziękuję. - Powtarza i czuję jej miękki policzek muskający mój lekko zarośnięty. Zastanawiam się przez chwilę, czy drapię ją swoim zarostem, jednak głównie rozmyślam, gdzie powinienem położyć ręce, kiedy jej ciało supermodelki naciska na moje. Jej cycki wypalają dziurę w mojej piersi i przez jej ramię mogę obserwować jej świetny tyłek zawieszony w powietrzu. Łapię spojrzenie taksówkarza we wstecznym lusterku i odpycham Regan. On nie musi widzieć jej tyłka. - Spójrz na nią ponownie, a jesteś martwym człowiekiem - warczę na taksówkarza. Jego oczy natychmiast kierują się na drogę, ale słyszę, jak mamrocze po portugalsku, że jeśli nie chciałbym, żeby patrzył na jej tyłek, powinienem upewnić się, żeby miała na sobie więcej ubrań. - Nie lubisz dotykać brudnej dziwki? - mówi Regan z goryczą. Na początku nie łapię jej słów, następnie uświadamiam sobie, że jest urażona tym, że ją odepchnąłem. Sfrustrowany przebiegam dłonią po włosach. - Facet taki jak ja, byłby cholernym szczęściarzem mogąc cię dotykać Prycha. - Gładka gadka. Niezbyt to pasuje do twojego działania.

40

Nie mogę w to uwierzyć. Bała się włożyć moje skarpety, a teraz jest zła, że ją odtrąciłem. Zgaduję, że powinienem być szczęśliwy, iż wciąż jest w niej ogień po tym, co przeszła. To pozwala mi mieć nadzieję, że pojedzie do domu i będzie prowadziła dobre życie. Chociaż wydaje mi się, że potrzebuje nowego chłopaka. Nick, dawniej znany, jako „wzbudzający strach płatny morderca, Nikolai Andrushko” i facet, który wysłał mnie bym znalazł Regan, powiedział mi, że jej chłopak jest dupkiem. Nie wiedział nawet, że pieściła się, kiedy on chrapał obok niej. Według Nicka, chłopak Regan nie mógłby dać swojej dziewczynie orgazmu nawet, jeśli Dr. Ruth byłaby z nimi w łóżku udzielając mu instrukcji. Przynajmniej taka była moja interpretacja sprawozdania Nicka w sprawie tego, że chłopak zasłużył na kulkę w głowę za brak przyjemności jego kobiety. Myślę, że mężczyzn, którzy nie mogą dać orgazmu swoim kobietom nie powinno się zabijać, ale również nie zasługują oni na boginię taką jak Regan w swoim łóżku. Dla swojego bezpieczeństwa powinni żyć w celibacie, ponieważ rosyjski zabójca chodzi wokół z misją wprowadzenia ich do wiecznego snu. Na szczęście dla tych pozbawionych fiutów cudów świata, którzy nie dbają o przyjemność kobiety, Nick jest zbyt zajęty najlepszą przyjaciółką Regan, aby koncertować się na zabijaniu mężczyzn, którzy są źli w łóżku. - Żadne z nas nie jest gotowe na jakiekolwiek działanie. - Unoszę rękę i wącham. - Jezu, cuchnę. Potrzebuję pieprzonego prysznica. - Padam ze zmęczenia i pomimo przebiegających przez głowę nieodpowiednich myśli o nagiej Regan rozłożonej jak uczta przy Święcie Dziękczynienia, jestem zbyt zmęczony, aby zrobić cokolwiek oprócz spania. Jestem na nogach od około siedemdziesięciu dwóch godzin i potrzebuje trochę odpoczynku zanim upadnę. - Jesteś dość metroseksualny, prawda? - Unosi nogę w moim kierunku i macha palcami. Prowokuje mnie. Strzelam oczami w dół do czarnego jedwabiu, prosto między jej uda. W niewyraźnym świetle taksówki śledzę kuszące cienie rzucane przez dolinę między jej nogami. Zmieniające się jak w zabawie w chowanego światła, zachęcają mnie, bym sięgnął w dół i badał… Po raz kolejny zmuszam się, by się odsunąć. - Lubię ładne rzeczy. Pozwij mnie.

41

- Dlaczego nie powiedziałeś, że zabierasz mnie do ambasady? - Trąca stopą moje kolano. Czy ona zdaje sobie sprawę, jak bardzo jest pociągająca? Mam na myśli, ona, kurwa, dotyka mnie swoją stopą. To jest intymne gówno. Dobrze, że mam na sobie marynarkę. Jezu Hermiono Chryste. - Uwierzyłabyś mi? - Mówię spokojnie. Jest stopa opada i przełykam jęk z heroicznym wysiłkiem. Dobra robota, Daniel. Daje sobie małe klepnięcie po plecach. Ona nie ma pojęcia, co robi, ponieważ myśli o wolności, ucieczce i dobrej starej Ameryce. Ja jestem brudną walizką z brudnymi myślami o dziewczynie, którą właśnie wyciągnąłem z magazynu, gdzie była przykuta łańcuchem do ściany. A ponieważ nie mogę być dla niej miły, odburkuję. - Nie chciałabyś pieprzenia, uwierz mi. - Ta, przypuszczam. - Jej uwaga jest rozproszona i widzę, że zatrzymujemy się przy ambasadzie. - Jesteśmy - mówię z ulgą, ale ona nie robi nic, aby wysiąść. - To tutaj. - Macham ręką przez okno. - Consulado General dos Estados Unido.

as

42

4 NADZIEJA ROZŚWIETLA SIĘ W MOIM SERCU na widok ambasady. Jestem wolna. Jestem krok od powrotu do domu. Wkrótce wszystko będzie złym wspomnieniem i będę mogę wrócić do swojego poprzedniego życia. Chce mi się śmiać na tę myśl. Jestem studentką na stypendium naukowym; wszystkie moje oceny są na pewno unieważnione przez moją nieobecność. Muszę coś wykombinować. Może Mike pozwoli mi wprowadzić się do niego. Oczywiście jeśli będzie mógł mnie dotykać po tym, co przeszłam. Jeśli już nie ruszył dalej i nie znalazł innej dziewczyny podczas mojej nieobecności. Lubię myśleć, że czeka na mnie, ale Mike nigdy nie był szczególnie uczuciowy facetem. Przylgnęłam do niego bardziej, niż on do mnie. Nie mam żadnych złudzeń względem naszego związku. Wpatruję się w ambasadę przez brudną szybę taksówki. Gdy wyjdę z niej, wszystko wróci do normalności. Wrócę do normalnego świata, jako nieco bardziej splamiona wersja dziewczyny, którą byłam. Z jakiegoś powodu, to mnie przeraża. - Jesteśmy - mówi Daniel. - Powiedziałem, że zabiorę cię do ambasady i oto jesteśmy. Nie bądź aż tak podekscytowana.

43

Spoglądam na niego, ukrywając niepewność. - Dziękuję - mówię, ściskając mocniej mój płaszcz. - Nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. - Mogę zgadywać. Rzucam mu wątły uśmiech i przez chwilę rozmyślam o tym, że jest przystojnym facetem. Nie wiem, co robił w burdelu w Rio, ale uratował mnie. Impulsywnie pochylam się i całuję go w policzek, czując zarost pod moimi ustami. Natychmiast chcę się cofnąć przez ten krótki kontakt, ale wiem, że to właściwa rzecz do zrobienia. Podoba mu się mój dotyk. Jego sarkastyczne spojrzenie łagodnieje, kiedy na mnie patrzy i kiwa głową. - Bądź bezpieczna, okej? - Okej - wzdycham i odwracam się ponownie do szyby, z ręką na drzwiach. Mogę to zrobić. Przedstawię się jako Regan Porter. Jestem Amerykanką, która została porwana z ojczyzny, a miły nieznajomy uratował mnie z burdelu i naprawdę, naprawę chciałabym jechać do domu. Naciskam mocniej klamkę i wyglądam przez okno. Oddech zamiera mi w gardle. Tam, przed wejściem do ambasady jest wielki groźny typ. Ochroniarz pana Freeza. Na zewnątrz jest ciemno, ale on stoi blisko drzwi i rozpoznaję tę łysą głowę i wielkie ramiona. Jeśli na zewnątrz byłoby światło, zobaczyłabym te okropne opadające powieki. Wie, że zniknęłam. Ktoś zadzwonił i zawiadomił pana Freeza, że jego ulubiona dziwka, z perfekcyjnym uzębieniem wyleciała z klatki bez jego pozwolenia. Wiem, że jak tylko wejdę do ambasady, powrócę do burdelu. Trzęsę się, a potem nienawidzę się za to. Najwyraźniej jeszcze nie dostrzegł taksówki. Nie wie, że tutaj jestem. Myślę przez chwilę, a następnie odwracam się z powrotem do Daniela, atrakcyjnego Amerykanina, który w jakiś sposób, z jakiegoś powodu, stara się pomóc mi uciec. Odwracam się do niego i rzucam mu słaby uśmiech. - Mogę ci zadać pytanie? - Strzelaj.

44

Jego słowa przypominają mi, że Daniel jest uzbrojony. Zabił tej nocy dwóch mężczyzn, którzy próbowali zabrać mnie z powrotem do burdelu. Kimkolwiek jest, nie jest z Freezem. To automatycznie czyni mnie bezpieczniejszą. - Kto cię wysłał? - Pytałam o to wcześniej, a on unikał odpowiedzi. Posyła mi poważne spojrzenie, następnie patrzy na taksówkarza, jakby pokazywał, że nie jest to odpowiednie miejsce do rozmowy. Potem ponownie patrzy na mnie. - Wspólny znajomy. Nie wiem, kogo ma na myśli. Nie mogę wymyślić jakiejś osoby, która znałaby zabójcę spędzającego czas w burdelach Rio. Podnoszę ponownie wzrok na drzwi ambasady. Mięśniak zniknął, ale wiem, że go widziałam. Wiem, że tam jest, czekając na mnie. Ponownie spoglądam na Daniela. Stara się nie patrzeć na moje nogi. Stara się i zawodzi. Najwyraźniej czuje do mnie pociąg. Kilka razy dostrzegłam blask uznania na jego twarzy, chociaż szybko go ukrył. Próbuje nie czuć tego, ale to dla niego za trudne. Jeśli czuje do mnie pociąg, mogę to wykorzystać. Teraz seks nic dla mnie nie znaczy. Cokolwiek intymność oznaczała wcześniej, teraz zostało mi odebrane. Mogę uprawiać seks z tym mężczyzną. Mogę wykorzystać go, aby utrzymał mnie bezpieczną przed Freezem. Ten mężczyzna zabił dzisiaj dwóch mężczyzn. Jest niebezpieczny. - Powiedziałeś, że nie dotkniesz mnie, chyba że będę tego chciała - szepczę niskim głosem, a następnie celowo przygryzam wargę. Zauważam jego spojrzenie przesuwające się na moje usta. Zdecydowanie czuje pociąg. - To prawda? - Nie jestem potworem, kochanie - mówi i wygląda na prawie znieważonego pytaniem. Przysuwam się trochę bliżej, a moje palce dotykają przodu jego płaszcza. - To… mogę zostać z tobą? Daniel wygląda na zaskoczonego moją sugestią. Nie, na zszokowanego. Jego brwi opadają, a on przesuwa spojrzenie na ambasadę.

45

- Nie możesz ze mną zostać. To nie tak miało być. Podrzucam cię tu. Mam inną robotę w Rio. Chodź. - Sięga ponad moim kolanem po klamkę. - Będą dla ciebie dobrzy w ambasadzie. Nie musisz się martwić. Przyciskam ciało bliżej niego, pozwalając strachowi, który czuję przejść przeze mnie. Nie jest fałszywy; jestem przerażona tym, że jeśli wyjdę z samochodu znów znajdę się w burdelu. - Proszę, Daniel. Proszę pozwól mi zostać z tobą trochę dłużej. - Łapię za przód jego płaszcza i patrzę, najlepiej jak umiem, najbardziej bezradnym i zagubionym wzrokiem. Kiedy on wciąż wygląda na niepewnego, próbuję innej taktyki. - Nie chcę tam iść, tak wyglądając. Przygląda się mojemu ubiorowi; jego oczy zwężają się, kiedy mnie sprawdza, następnie rzuca spojrzenie na zewnątrz. Pochyla się bliżej. - Boisz się czegoś, kochanie? Kiwam, a moje oczy są szeroko otwarte i błagające. Nie chcę powiedzieć tego głośno, ponieważ taksówkarz obserwuje nas we wstecznym lusterku. O ile wiem, też pracuje dla pana Freeza. Jeśli mięśniak mógł być w ambasadzie, czekając na mnie, nikt nie jest pewny. Być może z wyjątkiem Daniela. Daniela, który ma przy sobie dwa pistolety. Może mogę wziąć jeden z nich, kiedy uśnie. Może mogę skusić go, by dał mi jeden, albo pokazał jak się nimi posługiwać. Ale potrzebuję więcej odpowiedzi od niego. Chcę wiedzieć, kto go przysłał, bym mogła wiedzieć,

czy

jestem

rzeczywiście

bezpieczna,

czy

wskakuję

w

większe

niebezpieczeństwo. Ale Daniel jest diabłem, którego znam i w tym momencie nie może być tak zły jak pan Freeze. Przecież nawet nie patrzył na moje zęby. Daniel wydaje zastanawiać się nad moim przerażonym przytulaniem się. Sprawia mi to trudność, ponieważ nie chcę mężczyzny dotykającego mnie, ale powstrzymuję żółć i kontynuuję wyglądanie bezsilnie i niewinnie. Wciąż trzymam przód jego płaszcza.

46

- Ja… możemy iść gdzieś, do miłego pokoju hotelowego? Naprawdę chciałabym wziąć kąpiel i włożyć jakieś prawdziwe ubrania. Może później będziemy mogli pójść do ambasady. Jutro rano, okej? Kiedy ponownie poczuję się jak człowiek. Ale mój umysł już jest wypełniony nowymi planami, nowymi opcjami. Ambasada nie jest bezpieczna. Potrzebuję jakiejś innej drogi, by opuścić ten kraj. Kiedy wykombinuję, skąd Daniel wie, kim jestem, może będę mogła to wykorzystać. - W porządku. – Mówi niechętnie, następnie ze znużeniem pociera ręką twarz. Cholera. Okej. Jedna noc, a następnie wracamy do ambasady. Mam plan, którego musze się trzymać. - Jedna noc - zgadzam się z ulgą i zmuszam się, aby go przytulić, przyciskając do niego piersi. Zamierzam wykorzystać tego mężczyznę. Zamierzam flirtować z nim, uwieść go i ssać jego fiuta, jeśli będę musiała. Cokolwiek pomoże, żeby zabrał mnie ze sobą i utrzymał bezpieczną. Jeśli jest gotów strzelać do ludzi dla mnie, jest lepszy niż ktokolwiek inny dostępny w tej chwili. Odmawiam bycia ponownie porzuconą.

WIEM LEPIEJ. NAPRAWDĘ. Powinienem otworzyć drzwi i zaciągnąć wytworny tyłek Regan do ambasady. Oni muszą mieć tam kogoś, kto może poradzić sobie z tym problemem lepiej ode mnie. Cholera, nawet nie mogę przestać patrzeć na jej nogi, jak jakiś pożal się Boże zboczeniec. Pierwszą rzeczą, jaką zamierzam zrobić, kiedy dotrzemy do mieszkania to walić głową w ścianę, w nadziei, że trochę rozumu wbije się do niej.

47

Ale ona wygląda na cholernie wystraszoną. Zatem ulegam jej błaganiu, chociaż ledwo się powstrzymuję i potrzebuję prawdziwego snu, tak bym mógł ruszyć do mojego kolejnego celu, czyli znalezienia mojej siostry. A następnie muszę znaleźć hakera Petrovich, co może okazać się dość trudne. Dziwne, wszystkie trzy drogi - Regan, moja siostra i haker - prowadzą prosto do Rio. Spowodować to mógł wzrost gospodarki w Brazylii w związku ze zbliżającymi się Pucharem Świata i Igrzyskami Olimpijskimi, lub wzrost ogólnego znaczenia globalnego tej części świata. Więcej pieniędzy oznacza więcej kretynów, chcących wydawać je na nielegalne rzeczy. Sektor bankowy rozrasta się, podobnie jak rynek biopaliw. Wywołuje to jakieś dziwne przekonanie, że jest tam odpowiedni wzrost popytu na kobiece ciała. Nie jest dla mnie zbyt trudne dowiedzieć się tego. Jestem bronią. Wskaż na mnie, a strzelę. Kiedy otrzymałem informację, że Naomi może być w Rio, rozważałem pomysł, że to ona była hakerem. Naomi jest bystrzejsza niż połowa kontynentu. Przechodzenie przez pierścień ukrytej sieci było czymś, co mogła robić we śnie. Ale jest bardzo inteligentna, więc muszę wierzyć, że znalazłaby jakiś sposób, by się ze mną skontaktować. Nigdy nie wykorzystywałem pseudonimów; w świat poszła informacja, że Daniel Hays szuka swojej siostry. Ale ona ani razu nie wysłała mi maila, wiadomości, czy nawet znaku dymnego. Pozwalam Regan zostać ze mną na noc, opóźniając moje poszukiwania, ponieważ desperacko potrzebuję snu. Może rzeczywiście jest zażenowana tym, jak wygląda w niewielkim płaszczu i jeszcze mniejszym bikini. Zabiorę ją do mojej tymczasowej siedziby i ustalę to z nią. Oboje będziemy spać i rano będzie mnie błagać, abym zabrał ją z powrotem do dyplomatów Stanów Zjednoczonych. Mogę trzymać ręce z dala od niej. - Avenida Nossa Senhora de Copacabana - mówię do taksówkarza, by zabrał nas pod adres w dole plaży. Posyła mi szybkie kiwnięcie głową i ponownie ruszamy. Podroż z ambasady zajmuje mniej niż piętnaście minut. Droga prowadzi przez piękną Zatokę

48

Guanabara10. Chodnik i wysokie hotele znikają, więc przez kilka minut jedziemy przez zatokę, gdzie wody morza leją się na kamienie. W oddali, Głowa Cukru11 wznosi się jak kamienna torpeda. Regan ma twarz przyklejoną do szyby. - Co to? - pyta, wskazując na górę. - To Głowa Cukru. Kiedy Portugalczycy transportowali cukier z Brazylii do Europy, wycisnęli trzcinę cukrową do form w kształcie stożków cukru nazwanych głowami cukrowymi. Przypuszczam, że pewnego dnia ktoś powiedział: „hej, ten guz na niebie wygląda jak głowa cukru”. Portugalczycy nazwali to Pao de Acucar. przysuwam się bliżej niej, prawie szepcząc rdzenną nazwę do jej ucha. Kolejne Portugalskie wyrażenie przychodzi mi na myśl. Eu quero te te abracar agora. Chcę cię dotknąć. Zmuszam się, by z powrotem powrócić na siedzenie. Taksówkarz uśmiecha się do mnie szeroko. - A mulher e a sardinha querem-se da mais pequenina - mamrocze radośnie. Ma szczęście, że prowadzi i że Reagan nie mówi po portugalsku. - Co on mówi? - Że kolejki liniowe napakowane są jak sardynki - kłamię. Naprawdę powiedział, że kobiety i sardynki zawsze powinny być małe, co jak sądzę jest odniesieniem do napiętego tyka Regan, który obserwuje w lusterku, ale nie mówię jej tego. Starając się ją rozproszyć, wskazuję na przewody biegnące z lądu w górę. - Tam są kolejki, które mogą zabrać cię na szczyt Głowy Cukru. - Uhm. Nie mogę powiedzieć, czy jest zaintrygowana, czy nie może się doczekać, żeby wynieść się stąd w cholerę. Zgaduję, że to drugie. Każę taksówkarzowi zatrzymać się za rogiem. Nie musi wiedzieć, gdzie będziemy spać. Chciałbym żeby był Carnivale,

– zatoka oceaniczna w brazylijskim stanie Rio de Janeiro. Na południowo-zachodnim brzegu zatoki leży miasto Rio de Janeiro, a na jej brzegu południowo-wschodnim miasto Niterói. 11 Głowa Cukru (port. Pão de Açúcar) - góra usytuowana w Rio de Janeiro w Brazylii nad Zatoką Guanabara nad Oceanem Atlantyckim. Wznosi się na wysokość 396 m n.p.m. Nazwę nadali przybyli tu koloniści z Portugalii. 10

49

ponieważ wtedy błyszczące bikini Regan nie wyglądałoby nie na miejscu. Ale jest jak jest, będzie zwracać uwagę w jej czarnych skarpetkach przytrzymywanych zapinką i cienkim, niewielkim płaszczu, przykrywającym jej kostium kąpielowy. Nic nie robić, tylko zachowywać się tak, jak gdyby nic się nie stało. - Nie ma tu żadnego hotelu - zauważa z niepokojem. Budynki wzdłuż Avenida Nossa Senhora de Copacabana nie są w niczym podobne do favela. Tutaj jesteśmy na wyższej ziemi i wygląda to jak każda inna metropolia niedaleko plaży. Turystycznie i odrobinę zaniedbanie. Zamiast w hotelach, zawsze zostaję w apartamentach, które są prowadzone przez indywidualne osoby. Starają się unikać regulacji rządowych i dodatkowych podatków. Ci ludzie nie biegną rozgłaszać, kim są ich goście. Płacę im w gotówce, a oni są jeszcze bardzie podekscytowani, udając, że miejsce cały czas stało puste, kiedy ciebie nie było. - Idź, jakbyś była właścicielką tego miejsca - mruczę pod nosem, gdy prowadzę ją przez dwa, duże kompleksy mieszkalne, w dół uliczki. Stoją tam trzy piętrowe budynki, w którym mieszczą się trzy mieszkania. Moje jest na szczycie. Regan przetrawia to wszystko i idzie jak królowa, głowę trzyma w górze, jakby czarne skarpetki, brak butów i płaszcz były ostatnim krzykiem mody. Jeśli ktoś patrzy to dlatego, że jest cholernie wspaniała. Czy mogę mieć nadzieję, że z moją siostrą będzie tak samo? Przez tak długi czas martwiłem się, że kiedy ją odnajdę, będzie skorupą, uzależnioną od narkotyków, wycieńczoną i ledwie funkcjonującą. Ale Regan taka nie jest. Jest pyskata i jasno myśli. Lubię ją, bardziej niż powinienem. Od nikogo nie pada komentarz w naszą stronę. Teraz znajdujemy się wewnątrz mieszkania z jedną sypialnią. - Mieszkasz tu? - Włóczy się i rozgląda. To ciasne miejsce. Jedna mała kuchnia, jeden salon z częściowym widokiem na zatokę, i jedna mała sypialnia z łóżkiem królewskich rozmiarów. Szybko z niej wychodzi. - Wynajem - odpowiadam. Otwieram drzwi do łazienki, która zawiera prysznic i normalnych rozmiarów sedes. Niektóre rzeczy nie mogą być dla mnie małe. Wskazuję na jeden dodatkowy ręcznik, dostarczony przez właściciela domu. - Czuj się swobodnie, kiedy będziesz brać kąpiel.

50

Kiwa głową i znika. Woda płynie przez długi czas. Ściągam płaszcz, wyciągam pistolety i zrzucam buty. Przez ten czas woda leci bez przerwy, a para zaczyna sączyć się pod drzwiami. Staram się być zajęty, by wyrzucić z głowy obraz Regan kompletnie nagiej pod prysznicem, z jej dłońmi przemierzającymi po jej wspaniałe ciele, jędrnym biuście, który wcześniej przyciskała do mnie; i przechodzącymi w dół, między jej nogi. Czyszczę drugi pistolet, kiedy wystawia głowę przez drzwi. Jestem zaskoczony, że mieliśmy tak dużo gorącej wody. - Co? - Pytam i to wychodzi bardziej ostro niż zamierzałem, ponieważ muszę odwrócić moje pożądanie do niej. Cofa się trochę, więc wszystko, co mogę zobaczyć to jej oczy między framugą a brzegiem drzwi. To nie jej wina, że jestem gnojkiem bez żadnej kontroli. - Przepraszam. - Wstając, wskazuję w jej kierunku. - Potrzebujesz czegoś? - Masz więcej ręczników? - Pyta. Okej, powinienem o tym pomyśleć. - Pewnie. - W sypialni przetrząsam moją torbę. Mam kilka białych koszul, podkoszulki, dresowe spodnie i bawełniane majtki. Wyciągam podkoszulek i koszulę dresową. Będzie wisieć na jej udach. Może później będę mógł wyjść na zewnątrz i zdobyć dla niej coś ze sklepów usytuowanych wzdłuż plaży. Powinni mieć przynajmniej letnie sukienki. - To wszystko, co mam. - Podaję jej rzeczy, upewniając się, że nie spojrzę na nią. Kiedy bierze je ode mnie, jej dłoń muska moją i ten niepewny, przypadkowy kontakt wysyła elektryczny prąd w dół mojego kręgosłupa. Sztywniejąc, szybko odsuwam dłoń, ale to tylko sprawia, że jest urażona. Ledwo wycofuję swoje palce, by uchronić się od obrażeń, kiedy zatrzaskuje za sobą drzwi. W kuchni, podgrzewam jakiś sos i zagotowuję wodę. Lubię jeść w mieszkaniu, jeśli mam taką możliwość. Nie jesteś nigdy bardziej odsłonięty niż podczas jedzenia, srania i spania12. Albo będąc trzymanym w niewoli seksualnej przez dwa miesiące. Przerywam. Nie, Regan nie jest podatna. To właśnie to czyni ją tak atrakcyjną. Przez

12

Och, jaki ten Daniel poetycki… :P

51

miesiące, które szukałem mojej siostry, widziałem setki, może tysiące dziewczyn i żadna z nich nie byłaby zdolna do przejścia z dumą i ogniem, jakim emanowała Regan Porter. Rzecz, która przyciąga mnie do niej to nie tylko jej wygląd, to jej zachowanie. Podziwiam ją. Jest rzadkością. Natychmiast decyduję, że zamierzam zrobić wszystko co możliwe, by mieć pewność, że wróci bezpiecznie do rodziny. Jedzenie czeka na nią, kiedy drzwi w końcu się otwierają. Jej długie blond włosy są obwiązane ręcznikiem, a biała koszula zwisa z niej. Myślę o tym, że mogę zobaczyć więcej jej intymnych miejsc, więc zmuszam się, by unieść wzrok na jej twarz. Patrzy na mnie spekulacyjnie, jakby była klientem w mięsnym sklepie, licząc i ważąc jakim rodzajem mięsa jestem. Jestem częścią, którą zostawiasz, skarbie. Jestem stary, przeżuty i prawie tak smaczny jak skórzany but. - Chodź jeść. - Wskazuję na stół, odsuwając z dala części mojego pistoletu. Moją główną bronią jest Ruger SR45 i jest to ten, który wyczyściłem, jako pierwszy. Mam go leżącego na krześle obok stołu. Łatwo złapać i strzelić, jeśli zaistniałaby potrzeba. - Mleko? - Pyta, z uniesionymi brwiami. - Mamy pięć lat? - Nie. Mam dwadzieścia siedem, ale wciąż go potrzebuję. - Odsuwam dla niej krzesło i zastanawiam się, czy założyła bieliznę. Przeklinam siebie mentalnie. Oczywiście, że nie; nie dałem jej żadnej. - Potrzebujesz czegoś, um, z dołu? - Lubię bagietki. Bagietki? Czy to specjalny termin na kobiecą cipkę?13 Wgapiam się w nią, a ona rumieni się pod moim spojrzeniem. Wymaga to nadludzkiego wysiłku z mojej strony, żeby nie spojrzeć na jej piersi. Chcę podążyć za tym rumieńcem, by zobaczyć jak wielka część jej ciała zamienia się w róż. Jej oczy opadają i wskazuje w kierunku jedzenia. - Przepraszam, że poprosiłam. Jest okej. Nie potrzebuję, żadnego pieczywa. Ups. Zagaduję, że może ona wzięła dół, jako mnie dosłownie schodzącego na dół, by znaleźć więcej jedzenia. Próbuję być bardziej bezpośredni.

Hahahahahahahhahaha… w tej chwili strzelił mi między oczy.. Śmieję się na głos i jestem pewna, że obudzę połowę domu./ Katuśka30 13

52

-Myślałem, czy nie potrzebujesz jakiejś bielizny? Zapomniałem ci czegoś dać. Nie mam bokserek. Jestem bardziej za slipami. - Kiedy jakieś wkładam. To powoduje, że Regan zmienia się w buraka. - Nie w porządku. - Przesuwa się niespokojnie na krześle, co mówi mi, że ani trochę nie jest w porządku. Nie chcę jej zostawiać samej, ale muszę zdobyć dla niej jakieś ubrania. - Jedz. Zaraz wrócę - mówię i odwracam się w kierunku drzwi. - Nie - podskakuje, jej biodra uderzają w stół, który się przewraca. Sos, makaron i mleko zlatują. - O cholera! - Krzyczy, a następnie nagle wojownicza księżniczka załamuje się. Klęcząc na podłodze zanosi się szlochem, olbrzymim, wyniszczającym płaczem, który brzmi, jakby była rozdzierana. Moja obietnica, by nie dotykać jej dopóki nie da mi pozwolenia rozpuszcza się jak cukier w wodzie i zanim to rejestruje mam ją w ramionach, niosąc na kanapę. Staram się ją położyć, ale ona przywiera do mnie i biorę to, jako niewypowiedzianą zgodę. Podchodząc do rogu, trzymam jej ciało, które drży i trzęsie się przy mnie. Wewnątrz niej trwa burza i nie wiem jak dużo czasu upłynie, zanim się uspokoi. Kiedy sadzam ją na kolana, zdaję sobie sprawę, że świat mógłby płonąć, a ja i tak nie pozwoliłbym jej odejść. Nie w tej chwili. Nie do czasu, kiedy będzie mnie potrzebowała, ponieważ nie mogę przypomnieć sobie ostatniego razu, kiedy czułem się tak dobrze. Być może nigdy.

as

53

5 CAŁKOWICIE STRACIŁAM KONTROLĘ NAD SOBĄ. Myślałam, że trzymam się całkiem dobrze. Sądziłam, że zakopałam wszystko tak głęboko w środku, że nic ponownie nie mogłoby mnie zranić. Przypuszczam, że się myliłam, ponieważ im więcej rzeczy wydaje się być normalne, tym bardziej moje nerwy są na granicy. Daniel zabrał mnie do miłego mieszkania. Nie takiego spełniającego amerykańskie standardy, ale czystszego niż burdel i prywatnego. Jest tylko dla mnie i dla niego, a moją następną myślą jest to, że zamierza rzucić się na mnie, gdy tylko wejdziemy do środka. To w porządku; jestem na to gotowa i mam się dobrze z perspektywą uprawiania seksu z tym mężczyzną, tak długo jak zapewnia mi bezpieczeństwo. Po tym co przeszłam, zadowolenie jednego mężczyzny w łóżku, jest dzieciną zabawą. Ale Daniel jest … miły. Pozwala mi wziąć prysznic w jego łazience i daje mi czyste ubrania do założenia. Nic dziwkarskiego, jedynie jego własne ciuchy. To jasne, że nie zamierzał mnie tu przyprowadzić i nie zrobił tego dla uwiarygodnia opowieści o zabraniu mnie do ambasady. Ten mężczyzna, ten miły mężczyzna, miał na myśli to, co powiedział. On naprawdę zamierzał podrzucić mnie pod ambasadę i iść dalej swoją drogą. Nie miał zamiaru wykorzystać mnie dla seksu, nawet, jeśli czuł do mnie pociąg.

54

I to miesza mi w głowie. Moja nowa rzeczywistość mówi, że ten facet chce szybkiego pieprzenia. Nie wiem jak radzić sobie z ludźmi, którzy są mili, bo są pozytywnie nastawieni do drugiego człowieka. Nic innego. Ubrałam się w ciuchy, które mi dał i usiadłam, aby zjeść posiłek, który przygotował. Jestem jędzowata. Nie mogę nic na to poradzić. Ukrywanie się pod gównianym zachowaniem jest wszystkim, co mi pozostało. Ale on stara się, abym czuła się komfortowo. Nie patrzy na moje ciało, nawet, jeśli jest wyraźnie zaznaczone pod cienkim podkoszulkiem. Nie mam na sobie biustonosza czy majtek. On nawet przygotował mi kolację i nalał szklankę mleka. A teraz wychodzi, aby kupić mi ubrania. Czy pieczywo. Coś. - Jedz. Zaraz wrócę - mówi. Tracę nad sobą kontrolę. Ponownie jestem opuszczana. Chcę krzyczeć, ale zamiast tego skaczę na nogi i rozlewam wszystko. Mój talerz roztrzaskuje się u moich stóp i wygląda to dokładnie tak, jak się czuję. Cała złamana i w kawałkach. Tracę zmysły. Zaczynam niekontrolowanie płakać. W tej chwili wszystko wydaje się mnie przygniatać. Dziś wieczorem uciekłam z burdelu, a ambasada jest dla mnie spalona. Wolność była tak blisko, ale ponownie się oddaliła. A ten mężczyzna stara się być miły, chociaż chce mnie pieprzyć. Nie wiem dłużej, co myśleć. Więc szlocham. Jak bohater z jakiejś bajki, Daniel chwyta mnie w ramiona i trzyma na kanapie. To sprawia, że płaczę jeszcze bardziej, ponieważ jeśli rzuci mnie w tym momencie na podłogę i zacznie pieprzyć, okaże się być tym, za kogo go wzięłam. Wiedziałabym, jak sobie z tym poradzić. Ale on delikatnie głaszcze moje włosy i szepcze uspokajające rzeczy. A. Ja. Nie. Mogę. Rozrywający szloch opuszcza moje ciało. Dłońmi chwytam jego koszulę i pochylam się w jego stronę. Jestem taka przestraszona i zagubiona. I chociaż ten mężczyzna mnie trzyma, czuję się kompletnie i całkowicie samotna.

55

- Kochanie, nie płacz. - Mruczy, gdy głaszcze moje włosy. - Będzie dobrze. Zabierzemy cię rano z powrotem do ambasady i będziesz w samolocie do domu w ciągu kilku dni. Obiecuję. Jego wspomnienie ambasady sprawia, że płaczę jeszcze bardziej. Jeśli tam pójdę, pan Freeze mnie znajdzie. Obejrzy moje zęby, każe mi nieco „złagodnieć”, a kiedy będę całkowicie złamana… Co wtedy? Mam jego obraz, rzeźbiącego mnie w idealną kobietę, której chce… a następnie, nie wiem, zerwie ze mnie skórę i będą ją nosić jak maskę. Może on chce, aby ładna dziewczyna w niewoli zrobiła mu loda. Jeśli upadnę nie będę miała więcej do zaoferowania. Obejmuję Daniela i przytulam go, kiedy głaszcze moje plecy. Uświadamiam sobie, że jestem praktycznie na jego kolanach. Chcę uciec i wziąć kolejny prysznic, ale inna myśl przychodzi mi do głowy. Tym razem, kiedy przyciskam policzek do jego szyi, staram się ukryć fakt, że moje łzy się wyczerpały. Daniel ma broń. Przesuwam dłoń do jego talii, wciąż pochlipując i pociągając nosem, kiedy delikatnie próbuję wyczuć jego pistolet. Jeden leży niedaleko na stole, ale Daniel wydaje się być typem, który ma jakiś cały czas w gotowości. Musi mieć drugi przy sobie. Znalezienie go staje się moim celem. Więc pociągam nosem i wtulam się w niego, zauważając, że namiot wzrósł na przedzie jego spodni. Stara się być spokojny, ale jego ciało i tak odpowiada. Udaję, że niczego nie zauważam, nawet, jeśli pozwalam mojemu biustowi muskać jego klatę. - Przepraszam. - Mówię trzęsącym się głosem. - Nie wiem, co jest ze mną nie tak. Posyła mi krótki chichot. - Żartujesz ze mnie? - Jego palce dotykają mój wilgotny policzek i robię wszystko, co mogę, żeby się nie cofnąć. Każdy dotyk prowadzi do szorstkości, a później do okropnego seksu. - Musiałaś przejść przez piekło i wyjść z drugiej strony. Uważam, że nie pozwalałaś sobie przez dłuższy czas na płacz. Postaraj się jedynie nie zaślinić mnie za bardzo.

56

Lubię humor Daniela14. Pełen łez płacz opuszcza moje gardło, nawet wtedy, gdy moja dłoń muska coś twardego przymocowanego do jego paska, co może być tylko pistoletem. Tak! Zanim mogę go złapać, jego dłoń przykrywa moją, udaremniając moje starania. - Płacz ile chcesz, kochanie, ale broń zostaje ze mną. Wyrywam się, wycierając oczy. Czas na przytulanie minął. - Musisz mi przyznać punkty za próbowanie. Daniel ponownie się śmieje i potrząsa głową w zdumieniu. - Tak zrobię. - Wstaje na nogi, poprawia się ukradkiem, a następnie wskazuje na kuchnię. - Posprzątam to, a potem wyjdę na zewnątrz, by znaleźć dla ciebie ciuchy na zmianę… - Nie! - Skomlę ponownie i łapię się jego nogawek. Stara panika powraca i nie dbam o to, że przywieram do przodu jego spodni, a moje usta są prawie na poziomie jego krocza. Patrzę w górę na niego, błagając. - Nie wychodź. Nie chcę być sama. Nie potrzebuję nowych ubrań. Te są w porządku. - Cholera. Bełkoczę, ale nie mogę nic na to poradzić. - Daj mi parę majtek i będzie dobrze. Obiecuję. Wpatruje się we mnie przez długi czas, a następnie pociera dłonią twarz i kiwa głową. - Okej. Możesz pożyczyć trochę moich rzeczy, ale rano pójdziemy na zakupy. Razem. Ulga przepływa przeze mnie. - Tak. Jak dla mnie brzmi dobrze. Dziękuję. Pomimo mojego protestu, Daniel nie pozwala mi pomóc w sprzątaniu kuchni. Zamiast tego podaje mi kolejny talerz jedzenia i kolejną szklankę mleka, przygotowując mi siedzenie na kanapie. Jem każdy kęs, podczas gdy on zamiata szkło i myje podłogę. Cały czas mówi. Jest dla mnie jasne, że Daniel nie za bardzo lubi ciszę. Mówi o

14

Ja też! Lubię to!

57

pogodzie, o tym, jak inne jest jedzenie w Brazylii, o nadchodzącym Pucharze Świata. Są to nieszkodliwe, proste tematy… jak rozmowa, którą możesz odbyć z taksówkarzem. Słucham, ale nie oferuję dodatkowych komentarzy. Nie znam Brazylii. Byłam przykuta łańcuchami w burdelu. Ale lubię słuchać czegoś innego niż tylko: „otwórz swoje usta, dziwko”, więc doceniam to. Nasza zwyczajna rozmowa sprawia, że czuję się trochę bardziej normalna. Kiedy ziewam i zwijam się na końcu kanapy, a całe jedzenie jest już zjedzone, Daniel przerywa i podchodzi do mojego boku. - Chodź. Czas do łóżka. Sztywnieję, ale wstaję na nogi. Oto jest. Oto, gdzie muszę pracować, by zarobić na swoje utrzymanie. - Jestem gotowa. Zmierzamy do sypialni i czuję, jakby makaron, który jadłam utknął mi w żołądku. Mogę to zrobić. Mogę. Daniel idzie przodem i odciąga koc po jednej stronie łóżka. - Okna są zabite, więc nie radzę przez nie uciekać. Plus, sąsiedztwo jest z rodzaju gównianych. Ponownie, nie zalecam ucieczki. Oferuje mi poduszkę. Czekając, przyciskam ją do piersi. Czy to dla moich kolan? Mam pozostać niezraniona, kiedy będę mu usługiwać? - W porządku. Wtedy przechodzi obok mnie, cofając się z powrotem do drzwi sypialni. - Będę w salonie. Jeśli przestraszysz się, czy będziesz czegoś potrzebować, krzyknij. Okej? A następnie zamyka drzwi. Mimo wszystko on nie chce uprawiać ze mną seksu. Przynajmniej nie dzisiaj. Oddał mi swoją sypialnię. Jestem zszokowana… a następnie mój umysł zaczyna pędzić. Mogę przepchnąć łóżko do drzwi lub tę ciężką komodę i zabarykadować się. Mogłabym jej użyć do zastawienia drzwi, jeżeli łóżko okazałaby się zbyt nieprzydatne. Mogę otoczyć się murem w tym pokoju i być całkowicie, zupełnie bezpieczna.

58

Ale… co jeśli on będzie ponownie próbował wyjść? Co jeśli mnie zostawi? Znajoma panika wzrasta i jestem blisko zwymiotowania całego jedzenia, które zjadłam. Szarpię drzwi, by ponownie je otworzyć i biegnę do salonu, zaskakując go. Siedzi przy stole, czyszcząc broń, ale na mój widok wstaje. - Co się dzieje? Nie mogę wyjaśnić czystej ulgi, którą czuję na jego widok. Wykręcam dłonie i staram się myśleć o prawdopodobnej wymówce, dlaczego nie chcę go w sypialni ze mną… ale nie chcę również spuścić go z oczu. - Ja… um, boję się. - Ciemności? - Kpi, ponownie cały w uśmiechach. - Chcesz przyciemnionego światełka? - Bardzo śmieszne, dupku - mówię, ale uśmiecham się lekko. Spoglądam na kanapę. - Czy mogę… um, czy mogę tutaj spać? - Wskazuję na nią. Teraz on wygląda na zmieszanego. - Chcesz, abym spał w łóżku, a ty na kanapie? - Nie. - Wykrzykuję szybko. Jeśli on spałby w łóżku znalazłabym się w takim samym impasie co poprzednio - Ja… uch, chcę być w tym samym pokoju co ty. Nie w sypialni - dodaję. - … tutaj. Gdzie jest bezpiecznie. Gdzie mogę cię widzieć. Myśli o tym, a po chwili kiwa głową. - Pewnie. Weź swój koc. Tak czy inaczej zamierzam być na nogach przez jakiś czas. Gnam z powrotem do jego pokoju, chwytam koc z łóżka, więc nie muszę spędzać dłużej niż chwilę bez jego widoku, a następnie oplatam się kocem, wracając do salonu. Daniel obserwuje mnie, kiedy wracam. Jego twarz jest pozbawiona uczuć i wkrótce wraca do czyszczenia swojego pistoletu.

59

W jego obecności odprężam się. Nie jesteśmy w sypialni i kiedy leżę na kanapie, widzę stół. Mogę obserwować go podczas pracy, więc trzymam otwarte jedno oko. Przyciągam koc bliżej siebie i zwijam się w kłębek. Jest miękki. To najmiększa rzecz, jaką czuję odkąd zostałam porwana i nagle ponowie ronię łzy, które są małym luksusem. Jutro wykombinuję jakiś sposób, żeby Daniel zatrzymał mnie przy sobie. Nie mogę pójść do ambasady. Nie mogę tego zrobić. Muszę wykombinować jakiś inny sposób, aby dostać się do domu. Patrzę jak Daniel pracuje do momentu, gdy wyczerpana zapadam w sen.

as

60

6 PO RAZ PIERWSZY ODKĄD ZABRAŁEM JĄ Z BURDELU wygląda tak krucho, że mogę ją złamać. Preferuję zadziorną, sarkastyczną dziewczynę. Te załzawione oczy ofiary cholernie mnie przerażają. Nic z moich wcześniejszych interesów nie przygotowało mnie na nią. Co do cholery zamierzałeś zrobić ze swoją siostrą? Drwi mały głos. Mam nadzieję odnaleźć siostrę, zabrać ją do domu i pozwolić ziemi, koniom i naszej mamie uleczyć ją. Ale gdy patrzę na śpiącą Regan, w napiętej i ochronnej pozie, kiedy większość ludzi w trakcie snu jest kompletnie zrelaksowana, zdaję sobie sprawę, jakim to było durnym pomysłem. Żeby dojść do siebie trzeba zrobić coś więcej niż siedzieć na werandzie i pić słodką herbatę przez kilka tygodni, a przecież Regan jest tylko kilka godzin na zewnątrz, z dala od jej więzienia i tortur. Nawet wytrenowani żołnierze potrzebują czasu, by dojść do siebie, a Regan nie miała żadnego treningu. Kiedy byłem częścią Sił Specjalnych, wszyscy przechodziliśmy trening przeżycia, porwania czy tortur, co dokładnie oznaczało bycie porwanym i torturowanym. Grupa starszych żołnierzy porywa cię i zabiera do izolatki. Umieszczają mokry ręcznik na twojej twarzy i zostawiaj cię tam. Na początku czujesz jakby ręcznik był niczym,

61

możesz to przetrwać. Ale mniej więcej godzina bycia nieruchomym wystarcza. Ociekająca tkanina z każdym oddechem przylega coraz bardziej do ciebie, coraz więcej wody wypełnia twoje usta, nos i uszy, dusząc się, wymiotujesz w usta, a następnie przełykasz z powrotem. Dławisz się materiałem, wymiocinami i wodą - to piekło. Następnie kiedy mdlejesz, albo myślisz że umarłeś, zabierają ręcznik i zostajesz zamknięty w pokoju, gdzie fluorescencyjne światła są wyłączane i włączane, a przypadkowe hałasy nadawane są przez głośniki. Trwa to godzinami, przynajmniej masz takie wrażenie. Potem słuchasz, jak twoi koledzy krzyczą w pokoju obok, wydaje ci się, że są torturowani czy gwałceni. Wołają twoje imię, błagając byś im pomógł, uratował, ocalił ich. Ale nie możesz nic zrobić. Często żołnierze próbujący wstąpić do Sił Specjalnych oblewali właśnie psychologiczne testy, nie fizyczne. Wielu ludzi może pływać, biegać, nosić plecak ważący sześćdziesiąt osiem kilogramów przez czterdzieści dwa kilometry. Niewielu może przetrwać psychiczne tortury i nie wyjść z nich z balastem ofiary. Nie wiem, co Regan znosiła i nie chcę wyobrażać sobie tego. Ale podejrzewam, że wycierpiała więcej niż jakikolwiek żołnierz Sił Specjalnych, a nie znalazła się w katatonii. Więc co, jeśli się teraz rozsypie? To gówno jest normalne. Pamiętam, że ledwo mogłem wypowiedzieć dwa słowa, kiedy zakończyłem mój psychologiczny trening. Chociaż w przeciwieństwie do Regan, przebywając na mentalnych wakacjach, byłem w moim mieszkaniu sam pod prysznicem i następnego dnia, kiedy wszyscy klepali mnie po plechach, gratulowali i kupowali drinki, mogłem udawać, że nic się nie stało. Chociaż kilku staruszków, stawiając drinki, posyłało mi wszystkowiedzące spojrzenia, które mówiły, że jednak słabo udaję. Więc tak, jej mały wybuch był niczym innym, jak tylko normalnym zachowaniem. Mam nadzieję, że to wie. Odprowadzenie ją do konsulatu i wysłanie jej w drogę do Stanów, powinno ją uspokoić. W pierwszej kolejności Regan potrzebuje prawdziwych ubrań i butów. Kusi mnie, by wyjść właśnie tym momencie. Rio jest jak Vegas - otwarte dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ale co jeśli obudzi się i zobaczy, że mnie nie ma? To wydaje się być kiepskim pomysłem. Zajmę się ubraniami jutro rano. Skopuję buty, ściągam koszulkę i siadam na krześle z twardym oparciem. Za bardzo potrzebuję drzemki, by mi to

62

przeszkadzało. Moją ostatnią myślą jest, że w mieszkaniu jest cholernie dobre łóżko, które dzisiejszej nocy stoi nieużywane.

- NIE MOŻESZ WYJŚĆ. - Głos Regan jest zabarwiony desperacją, którą dzielnie stara się kontrolować. Udaję, że nie zauważam faktu, że przycupnęła na skraju kanapy, tak daleko ode mnie jak tylko mogła, cały czas nie spuszczając ze mnie oczu. Mam wrażenie, że mój widok zapewnia jej poczucie bezpieczeństwa. Ale ponieważ nie może być stuprocentowo pewna, że nie zamierzam jej zranić, w sposób w jaki była krzywdzona przez ostatnie sześć tygodni, świadomie utrzymuje dystans . Zawieram tyle delikatności, ile mogę, w moim głosie i wyciągam dłoń - nie po ty by ją dotknąć, ale by pokazać jej, że jej nie skrzywdzę. W przeszłości postępowałem tak z końmi i działało, a ponieważ nie mam innych pomysłów … - Nie mogę zabrać cię na dół. Za bardzo się wyróżniasz, a my potrzebujemy trzymać się w cieniu do czasu aż będziemy mogli zabrać cię z powrotem do konsulatu. Kiwa głową, ale nie jestem pewien czy mnie rozumie. Pocieram dłonią twarz. Nienawidzę siebie, że ją zostawiam, ale nie ma wyjścia. Rozglądam się dookoła w poszukiwaniu czegoś. Jak mógłbym sprawić, żeby czuła się bezpieczna? Moje oczy opadają na jeden z pistoletów, który leży rozmontowany na stole. Broń. Przeszukiwała mnie wczoraj po burzy łez, szukając broni. Przez krótką chwilę, myślałem, że pieściła mnie i musiałem ponownie walczyć z całkowicie nieodpowiednim wzwodem wywołanym przez jej wiotkie ciało, nie wspominając już o jej szczupłych palcach przebiegających w górę i w dół mojego brzucha, jak i po pasku od moich spodni. - Czy kiedykolwiek wcześniej strzelałaś z pistoletu? - Nie. - Słowo jest drżące i miękkie. Podchodzę do stołu i składam mojego Rugera. Nie jest to dobra broń dla początkującego. Glock byłby lepszy, ale go nie lubię i co ważniejsze, nie mam żadnego ze sobą. Ruger będzie musiał wystarczyć. Trzymając za lufę unoszę go i podaję jej. Zwija dłonie wokół kolby, a palce natychmiast układa na spuście.

63

- Nuh-uh, uh. – Koryguję sposób w jaki trzyma broń. - Kładź palec na spuście tylko wtedy, kiedy zamierzasz nacisnąć. - Instruuję. Tym razem jej kiwnięcie głowy jest dopasowane do zrozumienia widocznego w oczach. - Widzisz przełącznik tutaj? To bezpiecznik. - Przesuwam jej kciuk po bezpieczniku, sprawiając, że naciska do góry i do dołu. - Do góry i bezpiecznik jest gotowy. Do dołu, nie jest. - Czekam na jej potwierdzenie i obserwuję jak przełącza kilka razy. Biorę jej drugą dłoń i ponownie przykładam do lufy. - Twoja komora jest załadowana. Pistolet jest gotowy do użycia. Możesz wyłączyć bezpiecznik i opleść dłonie wokół kolby. - Odciągam jej lewą dłoń, a przytrzymuję prawą. - SR45 ma delikatny odrzut, ale wciąż daje kopa, co powoduje, że automatycznie kierujesz do góry. Kiedy strzelasz zawsze trzymaj broń do dołu, inaczej trafisz w sufit. - Wycofujesz komorę, uwalniasz bezpiecznik. Mam to. - Pociera palcem wskazującym prawie kochająco po lufie, a mój interes zaczyna ponownie nabrzmiewać. Potrząsając głową na durną odpowiedz ciała, podwajam swoje wysiłki, koncentrując się na pokazaniu Regan elementarnych kroków obsługi pistoletu. Zabieram pistolet z jej dłoni, ale ona nie chce zwolnić uchwytu. Wyrywam go jej, a następnie obiecuję: - Oddam ci go. Chwila. - Niechętnie pozwala wysunąć się broni z dłoni. Przeładowuję, uwalniam kulę, którą mieliśmy w komorze, a następnie naciskam, by wyciągnąć magazynek. Upada na moją doń i z powrotem wkładam kule do środka. Sprawdzam, by upewnić się, że bezpiecznik jest włączony, podaję jej z powrotem pistolet i odchodzę piętnaście kroków, co umieszcza mnie prosto w kuchni i daje odległość około trzech metrów od drzwi. - Czekaj aż intruz znajdzie się w tym miejscu, a następnie strzelaj. Trochę dalej i możesz nie trafić. Patrzy na mnie gniewnie. - Ponieważ jestem dziewczyną? - Ponieważ wcześniej nie strzelałaś z pistoletu. Nie ważne, czy jesteś dziewczyną czy facetem. - Poprawiam. - Zamierzam wyjść i kupić ci jakieś ciuchy, buty, walizkę i… - Macham ręką w kierunku jej ciała. - Inne rzeczy. Kiedy wrócę, powiem swoje imię. Jeżeli będę uważał, że jesteś w niebezpieczeństwie, powiem „Kochanie, wróciłem” i to

64

będzie sygnał dla ciebie, by uciec do sypialni, złapać mój plecak i przedostać się do wyjścia ewakuacyjnego. Zamiast iść na dół, idź na dach i czekaj tam. -Wydawało mi się, że powiedziałeś, że okna są przybite. - Patrzy na mnie gniewnie. - Kłamałem. - A jeśli nie przyjdziesz? – Strach wkrada się do jej oczu. Przysiadam, więc oboje jesteśmy na tym samym poziomie. - Wrócę po ciebie, Regan. Nie opuszczę cię, dopóki nie będziesz bezpieczna. Obiecuję. - Dlaczego? To łatwe pytanie i jest na nie łatwa odpowiedź. Dostałaby ją, jeśli wierzyłbym, że utrzyma swoją buzię zamkniętą. Ale to nie tylko moje życie jest do stracenia. To Nick i jego dziewczyna Daisy, która jest również przyjaciółką Regan. Nie wiem, jaką historię oni chcą bym jej powiedział, więc do czasu, aż nie będę mógł się z nimi skontaktować, muszę trzymać usta zamknięte. Ale nie chcę zostawiać jej bez odpowiedzi. - Ponieważ jesteś zbyt ważna, by nie zostać uratowaną. – W chwili, kiedy mówię te słowa, wiem, że to prawda. Nie zamierzam pozwolić, aby stała się jej krzywda, nie przy moim boku, nie podczas, gdy nadal oddycham. A ponieważ jestem głupim gnojkiem, przysuwam się bliżej i daję jej delikatny pocałunek w skroń. Powietrze wokół nas staje się cięższe od napięcia. Wiem, że napięcie jest po mojej stronie, ponieważ mogę poczuć, jak moje spodnie stają się za ciasne. Natomiast jej napięcie wypływa ze strachu. Natychmiast wstaję, czując zażenowanie. Podnoszę nogawkę spodni, by sprawdzić zapasowy rewolwer przymocowany do kostki. - Dlaczego nie mogę mieć tej broni? - Pyta. – Wygląda, jakby łatwiej się z niej strzelało. - Nie. - Potrząsam głową. - Ta dziecinka ma tylko kaliber 22, a twoja duża dziewczynka to 45.

65

Wzrusza ramionami. Mając na sobie workowatą lnianą koszulę i podkoszulek, który przykrywa dwa noże, odwracam się, by stanąć przodem do Regan. Ona celuje we mnie z cholernej broni. - Chcesz mnie postrzelić, cukiereczku? - Co? - Wygląda na zaskoczoną i odrobinę przygnębioną. - W takim razie nie celuj we mnie. - Wskazuję na sufit. - Celuj w cel, czyli w sufit lub podłogę, chyba że zrobiłem coś, co wykurzyło cię tak bardzo, że nic oprócz kuli nie oczyści powietrza. Rumieni się, ale opuszcza pistolet. - Dobra dziewczynka. - Otwieram drzwi. - Jak jest nasz kod? - Twoje imię oznacza, że jest bezpiecznie, „kochanie, wróciłem” niebezpiecznie. - Dobra dziewczynka. - Powtarzam i zamykam za sobą drzwi. Są cienkie i słyszę zduszony szloch, a następnie głęboki wdech. A potem … nic. Dobra dziewczynka, bardzo dobra. Zbiegam na dół, chcąc jak najszybciej wrócić. Dudnienie w mojej krwi mówi, że Regan potrzebuje mnie z powrotem wkrótce, wkrótce, wkrótce. Będąc na ulicy, kieruję się do Copacabana Palace Hotel. Podczas gdy tuziny małych stoisk rozłożone są wzdłuż plaży, kombinuję, że łatwiej będzie zdobyć wszystko, czego potrzebuję w jednym miejscu. Ale najpierw… robię unik w pierwszą alejkę, przy której przechodzę, a następnie odczekuję trzy bicia serca. Kiedy mój ogon, ciemnowłosy mężczyzna w późnej dwudziestce, z trądzikiem i w głośnych butach, zatrzymuje się przy zaułku, sięgam ręką i łapię jego tchawicę. Rzuca się z pazurami na moje palce, ale mój uchwyt nie słabnie. Z ostrym szarpnięciem, ciągnę go wąskim przejściem między dwoma cementowymi budynkami. Łatwo jest uderzyć tyłem jego głowy w ścianę, choć przeważa nade mną dobre dziewięć kilogramów, ale jestem silniejszy od niego i przynajmniej dziesięć centymetrów wyższy. Moje przedramię

66

pozwala mu oddychać przez trzydzieści sekund. Kiedy robi się niebieski, a jego oddech ciężki i głośny, zwalniam nieznacznie. - Dlaczego Gomes tak bardzo chce jej z powrotem? Pluje w moim kierunku. Obrzydliwe. To właśnie dlatego nienawidzę bliskiego kontaktu. Wszystkie pieprzone płyny, jak krew, mocz, ślina i wymioty mogą rozpryskiwać się na tobie, jak bąbelki z potrząsanej wody gazowanej. Może nie mówi po angielsku. Pytam: - Falas Ingles? Zaciska razem wargi w uniwersalnej, niewerbalnej odmowie na pytanie, więc ponownie zastosowuję przedramię, aby zapobiec napluciu mi w twarz. - Nie jest dla mnie ważne czy mówisz po angielsku czy nie, ponieważ jeśli nie dasz mi dobrej odpowiedzi umrzesz tutaj. - Engasga na minha porra! - Sapie, mówiąc mi, że powinienem dusić się jego spermą. - Nie, dzięki. Wolę jedzenie cipek od picia spermy nieznajomego. - Ta puta nie należy do ciebie. - W końcu mówi, udowadniając, że bardzo dobre zna angielski. - Do kogo należy? Człowiek Gomesa walczy nieskutecznie przeciwko mnie. Podnoszę go wyżej, aż ledwo dotyka ziemi. Mięśnie w moim prawym ramieniu trzęsą się i wiem, że wkrótce muszę go odstawić. - Não é da sua conta. Nie moja sprawa? Czy on, kurwa, żartuje ze mnie? - Odkąd mnie śledzisz i próbujesz zabić, to w pewien sposób moja sprawa.

67

Próbuje przekrzywić głowę, by uderzyć nią we mnie, ale przedramię na jego tchawicy uniemożliwia taki ruch. Złowrogi uśmiech przechodzi przez jego twarz i wiem, że zamierza coś powiedzieć, jeszcze zanim to wychodzi z jego ust. - Ta dziwka kochała każdą minutę mojego kutasa w niej. Moja lewa pięść ląduje w jego ustach i czuję satysfakcjonujący chrzęst szczęki pod moją dłonią. Krew rozbryzguje się na moją koszulkę. Jest lniana. Krew jest cholernie ciężko usunąć z lnu. W supermarkecie nie ma żadnego Tide Stain Stick15 dla zabójców. Czas na zabawę się skończył. Szybkim szarpnięciem kolana w górę, umieszczam jego jaja i kutasa w nerkach. - Przypuszczam, że już nie będziesz tego używał. – Odsuwam się, by upadł na ziemię u moich stóp. Jęczy przez swoją złamaną szczękę. Postanawiając, że świat może się obyć bez jeszcze jednego gwałciciela, przekręcam jego głowę jednym płynnym ruchem. Moja koszulka jest pokryta krwią i śliną. Do dupy. Nie mogę tak iść do hotelu. U ulicznego handlarza kupuję pierwszą lepszą koszulkę, jaką znajduję. Jest jasnoniebieska i można ją zobaczyć z pięciu mil w ciemności, ale i tak jest lepsza niż spryskany wydzielinami len, który zostawiłem w alejce, okrywając nim martwego mężczyznę. Wszystko trwa zaledwie pięć minut i bardzo szybko jestem w hotelu. Moja wizyta w hotelowym sklepie zajmuje dłużej niż zakładałem. Chcą, abym podejmował decyzje o kolorze i materiale. Wzór czy jednolite. Nie obchodzi mnie to i mógłbym śmiało powiedzieć, że Regan również. Po około piętnastu minutach nonsensu, kupuję wszystko, co zalecają. Płacę za ładunek ubrań, butów, bielizny, i innych kobiecych rzeczy gotówką i nikt nawet nie mrugnie. Pewnie dlatego, że jestem głupim północnoamerykańskim turystą, albo dlatego że przestępczość jest tak powszechna, że nikogo nie obchodzi czy moje pieniądze są czyste czy brudne, tak długo jak jest to zbywalna waluta.

15

Sztyft na plamy.

68

Zabieram moje trzy torby z zakupami i śpieszę z powrotem do Regan. Mój zegarek pokazuje, że nie było mnie godzinę. Odczuwam to jak dwa dni. Kiedy podchodzę do drzwi słyszę, jak komora Rugera zostaje odblokowana. - To ja, Daniel. - Mówię, podczas gdy pukam, a następnie odsuwam się na bok w razie, gdyby strzeliła przez drzwi. Słyszę jakieś zduszone odgłosy, a następnie przekleństwo. W końcu odzywa się z rezygnacją. - Wejdź. Mam pistolet wycelowany w sufit, ponieważ nie wiem, jak zrobić tę fantazyjną rzecz z kulami. Zwolnienie blokady. Idę nisko, na wypadek gdyby ktoś był z Regan, ale jest tylko ona. Ma dziwny wyraz twarzy, którego nie potrafię odczytać. - Coś się stało twojej koszuli? - Wskazuje w moim kierunku. Nie chcę jej mówić, że Gomes wysłał po nas innego faceta, więc wzruszam ramionami. - Cóż mogę powiedzieć, lubię niebieski,? Trzymając w górze trzy torby, pytam: - Wymiana? Kładzie pistolet na podłodze przed kanapą, lufą celując w ścianę. Bystra dziewczynka. Szybko łapie. Podoba mi się, że nie muszę jej powtarzać niczego dwa razy. Ona wie i idzie. - Co tam masz? – Wskazuje głową w kierunku toreb. Kładę je na stole, gdzie wcześniej czyściłem pistolety i podnoszę z podłogi zostawionego Rugera. - Rzeczy dla ciebie. Ubrania, buty, bzdety. - Odpowiadam z roztargnieniem, kiedy wyciągam kulę, a następnie zwalniam magazynek. Gdy wszystko jest z powrotem na swoim miejscu, idę do sypialni i wyciągam nylonową kamizelkę kabury i wsadzam moje dwa Rugery do kieszeni umieszczonej na piersi.

69

Kiedy wracam do salonu, Regan przegląda zakupy. Prawie bezsenna noc i wczesna poranna wycieczka, uderzają we mnie. Wyciągam się na kanapie i patrzę na nią, kiedy rozpakowuje torby. - To dużo rzeczy. - Pomyślałem, że możesz powiedzieć w konsulacie, że straciłaś cały bagaż, oprócz podręcznego. Nie wiesz, jak długo zajmie, aby wysłali cię z powrotem, więc przyda ci się tych kilka rzeczy. Torbę podręczną na wszystkie bzdety znajdziesz w jednej z reklamówek. Regan wygląda, jakby coś ją zdenerwowało, ale decyduję, że jestem zbyt zmęczony, by się tym martwić. Skok adrenaliny po walce szybko zanika. Tropiłem ją przez tygodnie i dostanie się do burdelu nie było łatwe. Uważam, że zabicie ostatniego wywiadowcy kupiło nam trochę czasu. Potrzebuję jakiejś drzemki, jeśli zamierzam zrobić dla Regan coś dobrego. W tej chwili nie potrafię myśleć. Jestem tak cholernie zmęczony. - Zamierzam chwilę odpocząć, a następnie porozmawiamy o zabraniu cię z powrotem do konsulatu. - Moje powieki są ciężkie i pozwalam im opaść. - Przy okazji - mówię sennie - w lodówce są babeczki. Zjedz je na śniadanie.

as 70

7 NIE INTERESUJE MNIE śniadanie, które dla mnie zostawił. Nie jestem w stanie jeść. Nie, kiedy mówi, że zamierza zabrać mnie z powrotem do konsulatu. To się nie wydarzy. Muszę działać. Mój umysł wiruje milion mil na minutę, kiedy Daniel relaksuje się na kanapie, podciągając koc na siebie. Wygląda na skonanego i część mnie czuje się odrobinę źle, że to wyczerpanie jest spowodowane poszukiwaniami mojej osoby. Ale inna część mnie, ta panikująca, ma to gdzieś, ponieważ zajęta jest wrzaskami z tyłu mojej głowy. Chce, abym pobiegła do niego, rozbudziła go szarpnięciem i zmusiła do chronienia mnie przed całym światem. Smutne, jak szybko Daniel stał się jedyną bezpieczną rzeczą w moim życiu. Jestem pewna, że to nie jest całkiem normalna sytuacja. Ubrania, które dla mnie wybrał są krzykliwe, jasne, w babcine wzory. Wcześniej śmiałabym się z nich. Ale teraz dotykam miękkiej bawełny, z której uszyta jest letnia sukienka i doceniam fakt, że przykryje ona moje ciało. Kupił komplety bielizny oraz sandałki, które w ogóle nie pasują do reszty ubrań. To oczywiste, że starał się znaleźć coś praktycznego dla moich stóp. Taki miał pomysł.

71

Wyciągam biustonosz, majtki i marszczę brwi na ich widok. W najmniejszym stopniu nie są babcine. Są nieco zdzirowate. Materiał jest przezroczysty i raczej przeznaczony do uwodzenia, niż do noszenia na co dzień. Rzucam Danielowi podejrzliwe spojrzenie, ale jego oczy są zamknięte, a twarz zrelaksowana. Jest pogrążony we śnie. Albo udaje. Dalej rozmyślam nad damską bielizną. Czy kupił ją z jakiegoś powodu? Czy była to jedyna rzecz, jaką mógł znaleźć? Nie znam odpowiedzi, ale już nie ufam mężczyznom, więc podejrzewam najgorsze. Ten konkretny zakup potwierdza, że Daniel mnie pragnie. Tak długo, jak mogę to wykorzystać przeciwko niemu, nie przeszkadza mi to. Obserwuję jego śpiącą twarz, gdy ubieram majtki nie zdejmując ciuchów. Są odrobinę opięte na tyłku, ale nie szkodzi. Nie obchodzi mnie to. Najważniejsze, że nie spadną. I że są czyste. To wszystko, co się liczy. Nie opuszczam pokoju, by włożyć biustonosz. Wsuwam rękę pod koszulkę i pracuję nad zapięciem z tyłu, cały czas obserwując śpiącego Daniela. Powinnam się przebrać w drugim pokoju, ale nie chcę. Myśl o opuszczeniu pomieszczenia powoduje, że wariuję. Boję się, że gdy mnie nie będzie, on zniknie i po raz kolejny zostanę sama. Więc jestem tutaj, przeglądam ciuchy, jeden po drugim, zrywam metki, a Daniel to wszystko przesypia. Kiedy jestem ubrana, siadam przy kuchennym stole i staram się nie panikować. Mam teraz ciuchy. Jestem czysta i ubrana. Powinnam się czuć jak człowiek, bardziej zrelaksować. Zamiast tego trzęsę się ze strachu, a w mojej głowie chaotycznie wiruje milion myśli. Kiedy Daniel się obudzi, na pewno zabierze mnie z powrotem do konsulatu. Jeśli mnie tam zawiezie, pan Freeze znajdzie mnie i skończę tam, gdzie zaczęłam. Jeśli powiem o tym Danielowi, czy się tym przejmie? Postawił sprawę jasno, chce mieć mnie z głowy, a ja tylko pogorszyłam rzeczy przez rozpadnięcie się na kawałki ubiegłej nocy. Chciałam się kopnąć w tyłek za urządzenie wczoraj płaczliwej imprezki, ponieważ myślę, że to go przestraszyło. Myśl, Regan, myśl.

72

Bębnię palcami o stół, a mój wzrok spoczywa na jego lekkiej marynarce zawieszonej na wieszaku przy stole. Przygryzam wargę, spoglądam na Daniela, a kiedy widzę, że nadal śpi, wstaję i podchodzę do marynarki. Przeszukuję kieszenie. Jestem ciekawa, co znajdę. Kondomy? Kule? Noże? Odnajduję zwitek brazylijskich dolarów, fiolkę z jakimś białym proszkiem, który wygląda niebezpiecznie i tani telefon z klapką. Pali się lampka. W porządku, to może być ciekawe. Otwieram cicho i uderzam strzałką w dół, szukając wiadomości. Ma kilka, wszystkie od nieznanego numeru. Czytam ostatnią. Przyjęte, że R, odzyskana. Potrzebuję aktualizacji statusu Imperatora. .

Kolejna od tego samego numeru, wywołuje we mnie panikę. R nie jest w drodze do USA. Zamelduj. Staję się niecierpliwy. Serce łomocze nierówno w mojej klatce piersiowej. Kurwa, kurwa, kurwa. To

jasne, że Daniel jest na misji ocalenia mnie. Powinien skończyć już ze mną, a ktoś jest nieszczęśliwy, że tego nie zrobił. Psiakrew. Założę się, że nie jestem jedyną jego ocaloną. Ma zamiar podrzucić mnie do konsulatu i pójść dalej swoją drogą. Chyba że coś zrobię. Ostrożnie zatrzaskuję klapkę telefonu. I staram się coś wymyślić. Nie mam za dużo opcji. Mogłabym zabrać pistolet Daniela, jego gotówkę i uciec na własną rękę. Ale amerykańska kobieta podróżująca sama? Nie czuję się bezpiecznie. Plus, nie dostanę się daleko, ponieważ nie mam paszportu czy dowodu. Pójście do konsulatu rozwiązałoby ten problem, ale z oczywistych powodów nie mogę tego zrobić. Jeśli Daniel ratuje amerykańską dziewczynę z burdelu, bez wahania zabija mężczyzn i odchodzi, to z pewnością ma lepsze kontakty niż ja. Myślę o wiadomości. I myślę o Freeze. Daniel dobrze radzi sobie z bronią. Muszę z nim zostać. Muszę.

73

Wiem, co muszę zrobić. Przełykam ciężko i zamykam oczy, przygotowując się. Możesz to zrobić, Regan. On jest kolejnym Johnem. Miałam ich mnóstwo, odkąd zostałam porwana. Wszyscy anonimowi gwałciciele zlali się w jedną niewyraźną plamę. Czym jest jedno więcej pieprzenie bez znaczenia, prawda? Jednak na tę myśl czuję mdłości. Daniel był dla mnie miły. Wykorzystanie go, wydaje się być złe. A jednak pożąda mnie. Widzę sposób, w jaki na mnie patrzy. Uważa, że jestem ładna i zakazana. Najwyższy czas to zmienić. Jeśli będę jego ulubioną zabawką do pieprzenia, będzie mnie trzymał przy sobie i ochraniał. Zdejmuję swoją nową letnią sukienkę przez głowę i ostrożnie układam ją na stole. Roztrzepuję włosy i oblizuję usta, następnie szczypię policzki, aby dodać trochę zdrowego koloru. Muszę wyglądać seksownie, jakbym była napalona, jakbym, pomimo wszystko, tego chciała. Jakbym miała umrzeć, jeśli nie dostałabym w ciągu kilku kolejnych minut jego fiuta. Mogę to zrobić. Skręcam mocno sutki, by sterczały. Robię to nawet, jeśli ostatnią rzeczą, jaką w tej chwili czuję jest pożądanie. To co czuję bardziej przypomina strach. On dowie się, że to blef tak szybko, jak tylko mnie dotknie i odkryje, że jestem sucha. Przez chwilę myślę, a następnie zbieram ślinę z ust. Kiedy mam jej wystarczająco dużo, pokrywam palec warstwą i wsadzam go do majtek, by dodać w tym miejscu trochę wilgoci. Muszę to zrobić. Do czasu, gdy się tam znajdzie, będę go miała tak twardego i udręczonego, że nie zauważy… albo nie będzie go to obchodziło. Większość mężczyzn nie obchodzi. Cicho podchodzę do Daniela. Wciąż śpi, jego oddech jest regularny. Ramię opada do przodu i nie trzyma już koca przy swoim ciele. Więc ostrożnie go odkrywam. Ma na sobie spodnie z paskiem. W porządku. Muszę go najpierw pocierać, sprawić, żeby dobrze się czuł i był podniecony, a następnie odpiąć mu klamrę. Klękam obok niego i zanim się zawaham, sięgam ręką po jego kutasa. Muszę upewnić się, że wszystko pójdzie gładko. Wstaję i ściągam majtki, nawet, jeśli mój umysł krzyczy na mnie, bym włożyła je z powrotem, ponieważ majtki w pewnym sensie

74

są bezpieczne. Następnie siadam i delikatnie umieszczam dłoń na jego klacie, obserwując jego twarz. Porusza się, ale się nie budzi. Delikatnie pocieram ręką jego długość, czując jak twardnieje. Ukłucie niepokoju zagnieżdża się we mnie, ponieważ wciąż wiotka długość Daniela jest imponująca. To będzie bolało, ale teraz nic nie można z tym zrobić. Kontynuuję głaskanie go w górę i w dół, czując jak rośnie i twardnieje dzięki moimi staraniom. Mamrocze coś i sięga ręką po swojego fiuta, oczy nadal ma zamknięte. Natrafia na moją dłoń. Zaciska pięść wokół mojego nadgarstka, ale nie rusza się. Gwałtownie otwiera oczy i posyła mi roztargnione, zaskoczone spojrzenie. - …jest, kurwa? - Mamrocze, starając się usiąść. Pochylam się i przyciskam wargi do jego otwartych ust, pozwalając swojemu językowi zahaczyć o jego wargę. Moja dłoń zapomina o kutasie. Przyciskam ją do jego ramienia, starając się zmusić go, by położył się ponownie na kanapie. - Mam problem, Daniel. - Mówię swoim seksownym głosem, kiedy wracam do głaskania kutasa. Przyciskam cycki do jego ramienia, a jego obwód pęcznieje w moim uścisku. Nagle zamglenie znika z jego oczu. Skacze na równe nogi, odtrąca mnie na bok i opadam na oparcie kanapy. - Co ty, do cholery, wyprawiasz? - Wrzeszczy. Świadomość tego, co prawie zrobiłam, co robiłam, uderza we mnie. Próbowałam wykorzystać tego mężczyznę, jak inni wykorzystywali mnie. Jakby był niczym. Jakby był tylko ciałem. Jakbym ja była tylko ciałem. Jestem przerażona i dłużej nie mogę udawać. Wstaję na nogi.

75

- Przepraszam. – Tylko tyle udaje mi się powiedzieć, widząc jego gniewną postawę. Pięści ma oparte na biodrach i wpatruje się we mnie jak wściekły Bóg. - Myślę, że zaszkodziło mi śniadanie. Potykam się i ledwo trafiam do łazienki, zanim wszystko zwracam.

as

76

8 CZĘSTO ŚNIĘ. ZA CZĘSTO. Zazwyczaj w snach widzę moją siostrę, Naomi. Spędzam z nią czas na wakacjach, a czasami chronię ją przed porwaniem. Jednak przeważnie jestem sam, stoję na plaży, widzę, jak fale podchodzą i zabierają moją siostrę do oceanu, a ja płynę i płynę nieprzerwanie, wołając jej imię, ale ona nigdy nie odpowiada. Kiedy próbuję wrócić do brzegu, widzę tam stojących załamanych rodziców, więc odwracam się i nurkuję z powrotem w oceanie. Gdy się budzę, czuję atak paniki, brakuje mi powietrza. Innymi razy śnię o moich misjach, kiedy byłem snajperem w Delta Force. Leżę razem z moim zwiadowcą na pisaku, w siatce maskującej. Strzelam do ludzi bez względu na ich płeć czy wiek, jakbym był na środku zatłoczonej ulicy. Z mojej pozycji nie mam pojęcia, kim oni są, ale dla mojego zdrowia psychicznego to dobrze, ponieważ nie chcę wiedzieć. Wystarcza mi świadomość, że są niebezpieczni dla moich braci, a ja jestem od tego, by ich zabić, zanim oni skrzywdzą jednego z członków mojej jednostki. Po tych snach budzę się, wstrzymując oddech, gotowy by pociągnąć za spust.

77

Ten sen jest zupełnie inny niż wszystkie moje nocne filmy. W tym śnie, Regan mówi mi, że jedynym sposobem na uratowanie jej jest uprawianie z nią seksu. Nie mam wątpliwości, że sen zmierza do kiepskiego końca, tak jak wszystkie inne, ale nie mogę się, kurwa, zorientować się czy płynąć do brzegu, czy w głąb oceanu. Regan zapewnia, że to będzie dla niej dobre, że zostanie uzdrowiona przez mojego penisa. Czuję, że jest to złe, ale nacisk jej ciała na moje skutecznie mnie rozprasza. To całkiem, kurwa, dobry sen, a następnie… budzę się i zadaję sobie sprawę, że to nie jest pieprzony sen. Ta jebnięta laska głaszcze mojego fiuta, a jej oczy są martwe. Nie jestem zainteresowany pieprzeniem zwłok. Wpycham swojego gównianego, twardego kutasa w spodnie i zapinam suwak. Nawet, jeśli jestem na nią wkurzony jak cholera, to podaję jej szklankę wody. W łazience widzę Regan pochylającą się nad toaletą. Jej nagi tyłek spoczywa na piętach. Ona nie tylko wymiotuje. Płacze i stara się wywołać odruch wymiotny każdą komórką swojego ciała. Tak jakby chcę zacząć wymiotować zaraz obok niej. Połowa mnie chce krzyczeć na nią, aż moje gardło byłoby zdarte, natomiast druga połowa chce ją podnieść i otrzeć jej łzy. - Proszę, woda. Musimy porozmawiać. Nie dziękuje. Jej ramiona falują i ciężko oddycha. Kładę szklankę na zlewie i przez chwilę, wahając się, trzymam dłoń przy jej głowie. Widocznie ta część mnie, która chciała ją pocieszyć, zwycięża. Prawdopodobnie stoi za tym mój fiut, więc zaciskam palce w pięść i wychodzę z łazienki, zamykając za sobą cicho drzwi. Odgłosy jej szlochu i smarkania stają się coraz cichsze, ale wciąż je słyszę. Każde echo jej żalu jest jak pieprzona igła wbita w moją skórę. Chwytam leżącą na ladzie komórkę. Musiała ją przeglądać, ponieważ była w kieszeni marynarki. Tego ranka byłem śmiertelnie zmęczony przez lot z Seattle do Rosji, a później do Rio. Wszystko w trzy dni. Kolejne trzy dni poświęcone na odnalezienie Regan u Gomesa w żaden sposób nie pomogły. Przez cały ten czas miałem tylko kilka godzin snu. Tego ranka po załatwieniu zbira Gomesa i kupieniu Regan trochę ubrań, pomyślałem, że mógłbym odpocząć przez chwilę. Mieliśmy kilka godzin w zapasie, zanim martwy koleś Gomesa musiałby się zameldować. Myślałem, że będę miał czas na sen. Potrzebowałem kilku

78

godzin. Moje ciało i umysł miały dosyć, skutecznie utrudniając mi zrozumienie, o co w tym wszystkim chodzi. Dlaczego ona próbowała mnie uwieść? Pozwalam gniewowi na Regan, w całej tej popieprzonej sytuacji, zneutralizować moje poczucie winy. Nie miała interesu w tym, by uprawiać ze mną seks. Nie byłem dla niej inny jak tylko dobry. Wydymała. Mnie. Po. Królewsku. Wychodząc na schody przeciwpożarowe, wybieram numer Petrovich, ponieważ jeśli nie zamelduję się, skurwysyn napisze do mnie. I tak już zrobił swoje ten pieprzony telefon. - Pracuję i jeśli muszę przestać na każdą pieprzoną chwilę, by powiedzieć ci, że korzystam z kibla, to wtedy nie zobaczymy żadnych wyników. - Brzmisz na rozłoszczonego, Daniel. - Słyszę na linii mówiącego prawie bez akcentu Petrovich. - Nie rozzłoszczonego. Zirytowanego. Wiesz, co to jest po rosyjsku? - Tak. Poszedłem do Oxfordu, nie pamiętasz? - Mam gdzieś twój college. Po prostu przestań do mnie, kurwa, pisać. Chciałbym móc się przespacerować, ale schody przeciwpożarowe mają powierzchnię około jednego metra kwadratowego. Jest tu wystarczająco dużo miejsca, by zrobić krok. - Chyba powinienem się zjawić – głośno rozważa. - Pewnie, wpadaj. To miasto z pewnością potrzebuje więcej Rosjan. W ogóle nie będziesz wyglądał tu nie na miejscu - mówię. Petrovich chrząka. - Imperator. Pamiętaj, że ma być pojmany, ale nie zraniony. Musisz zrobisz wszystko, co możliwe, by trzymać go z dala od niebezpieczeństwa. - Taa, wiem - wzdycham i opieram się o metalową poręcz. Wcześniejsza złość odpływa. Regan jest jebnięta. Oczywiście, że zamierza zrobić gównianą rzecz. Potrzebuję więcej cierpliwości. To jest to, co ofiarowałbym mojej siostrze. - Tak czy inaczej, kto jest Imperatorem?

79

Następuje pauza, jakby próbował ocenić czy jestem wart informacji, ale znam Vasilya o wiele lepiej, niż on czuje się z tym komfortowo. Wiem wystarczająco dużo, by móc go szantażować. Nie jest żadną wielka sprawą, dlaczego chce Imperatora, skoro jego wujek, przywódca Bratvy, nie żyje. - Wiesz o Pałacu Cesarza? - Taa, to miejsce skąd dostaje najwięcej zleceń. – Już wiem. - Chcesz osoby, która stworzyła tę nielegalną sieć. Nie dla pieniędzy. Nie potrzebujesz ich. Jest cicho. Nie udzieli mi więcej informacji. Ale to co wiem, wystarczy. Teraz wszystko nabiera dla mnie wyraźnego kształtu. - Chcesz zdobyć coś co jest nie do zdobycia i uważasz, że Imperator może to zrobić - zgaduję, chociaż intuicja podpowiada mi, że mam rację. - Tak - warczy, potwierdzając moje domysły. – Ta osoba stworzyła sieć, która ułatwia handel bronią, narkotykami, wszystkim… i nie daje się złapać. Chcę go. - Moja siostra mogłaby to zrobić - mówię mu. - Nie, żebym pozwolił ci położyć twoje brudne łapy na niej. - Znajdź dla mnie Imperatora. To jest to, za co ci płacę. - Rozłącza się i przez chwilę pozwalam trwać szumowi na linii w moim uchu. Znajdź Imperatora. Znajdź moją siostrę. Cóż, by zrobić to wszystko potrzebuję pozbyć się mojego nadbagażu. Regan musi odejść zanim wykończymy się nawzajem. Wybieram inny numer, by doprowadzić tę sprawę do końca. - Da. - Ostry ukraiński akcent Nicka jest miłą odmianą od miękkiego, romantycznego tonu portugalskiego języka. W tej chwili nie mogę znieść miękkości. - Twoja dziewczyna jest wrakiem - mówię mu. - Regan nie należy do mnie. Nie jest moja. Mam tylko jedną dziewczynę. Nick jest tak cholernie dosłowny. Zazwyczaj śmieję się z tego, ale nie teraz. - Daj Daisy do telefonu.

80

- Nyet. - Tak. Daj swoją cholerną dziewczynę do telefonu, albo odejdę od Regan w tej chwili. W tle słychać szuranie i chrząknięcie Nicka. - Halo? - Daisy brzmi na zdyszaną, ale szczęśliwą. Trochę mojej złości znika. Nie mogę rujnować jej szczęścia. Daisy przeszła zbyt wiele i wiem, że miażdży ją poczucie winy. Jeśli nie chodziłoby o Daisy, Regan nigdy nie zostałaby porwana. Jeśli Daisy nie byłaby dziewicą, Regan nie byłaby zgwałcona. Ne mogę powiedzieć jej tego. Nie może się ode mnie dowiedzieć, o co w tym chodzi. - Daisy, kochanie, ten ponury Ukrainiec utrzymuje cię szczęśliwą? Wiesz, że jestem bardziej niż chętny, aby przybyć ci na ratunek? - Staram się wprowadzić fałszywą wesołość do mojego głosu. Chichocze. - Niee, kocham mojego ponurego Ukraińca. Ty jesteś, jak dla mnie, zbyt wyluzowany. Lubię te smęty i spięcie. Człowieku, ona postawiła Nicka na piedestale. - Nigdy nie miałaś Teksańczyka. Gdy raz spróbujesz wielkiego nieba, nie będziesz chciała wracać. - Myślałam, że wielkie niebo odnosi się do Montany. - Jesteśmy tak niesamowici, że używamy wszystkich najlepszych sloganów, by nas opisać. Montana jedynie nas naśladuje i wszyscy o tym wiedzą. Używają tej nazwy, by uniknąć odpowiedzialności za krycie bydła. Nikogo nie ma w pobliżu, by stwierdzić, jak to się odbywa. - To jest naprawdę obrzydliwe, Daniel. - Wiem. To dlatego tam nie jeżdżę. - Gładka gadka przeciąga się, więc przechodzę do interesów. – Mam dobre wieści. Znalazłem Regan.

81

Chcę rozwalić telefon w dłoni, kiedy Daisy zaczyna płakać. Mam dość łez. Nie mogę znieść kolejnej szlochającej kobiety, nawet jeśli jest szczęśliwa. Ale łzy Daisy nie są łzami ulgi. Mogę usłyszeć w nich winę, smutek i ból. - Słyszysz mnie? Jesteśmy bezpieczni - warczę do telefonu głośniej niż zamierzałem. - Nie podnoś na nią głosu, albo to będzie ostatnia rzecz, jaką powiesz - słyszę grożącego mi Nicka. - Taa, taa. - Na tym etapie z radością przywitałbym możliwość bycia wyrwanym z mojej niedoli. Zaglądam przez okno do łazienki, ale nie słyszę żadnego dźwięku Regan. Z niepokojem wspinam się do środka i zastaję tam tylko martwą ciszę. Cholera, czy coś się jej stało? - Muszę spadać - mówię i odrzucam telefon. W mniej niż pięć sekund staję w drzwiach łazienki i widzę, że sypialnia jest pusta. Delikatne chrząknięcie rozbrzmiewa zza moich pleców. Odwracam się z bronią w ręku. To Regan. Siedzi w rogu na kanapie z uniesionymi w górze dłońmi. Zabezpieczam pistolet i wkładam go z powrotem. - Wyglądasz jak gówno – mówię, bo jestem kompletnie wypluty ze słów. Moje gardło boli od utrzymywania wszystkich wrzasków, jakie chcę z siebie uwolnić. Zanim może odpowiedzieć, dzwoni telefon. Nick i Daisy. - Weź kolejną butelkę wody i wypij ją do dna. Ale wolno. Prawdopodobnie jesteś poważnie odwodniona. Jej spojrzenie podąża w kierunku łazienki, gdzie telefon ciągle dzwoni. Ignorując nieustający dzwonek, ciężko kroczę do lodówki i wyciągam butelkę wody. Cierpliwość. Radzę sobie. Ta dziewczyna przeszła piekło i potrzebuje trochę cierpliwości. Traktuj ją, jakby była twoją siostrą. Z kolejnym głębokim wdechem, zbieram swoją poszarpaną kontrolę i rzucam jej zdeterminowany prawie uśmiech, wręczając butelkę wody. Telefon przestaje dzwonić, a potem znowu zaczyna. - Lepiej odbierz. - Jej głos brzmi, jakby ktoś podrapał go papierem ściernym. Jest szorstki, zgrzytliwy i seksowny jak cholera.

82

- Taa. – Mówię, chociaż nie ruszam się z miejsca. Po dwóch dzwonkach, poczta głosowa daje znak, że mam oczekującą wiadomość. - Przepraszam za ranek - szepcze, a następnie patrzy w dół na dłonie, które są zajęte złuszczaniem etykiety z butelki. W pierwszym odruchu chcę powiedzieć, że to nie jest żadna wielka sprawa, ale to jest wielka, pieprzona, olbrzymia sprawa, więc postanawiam nie zamiatać tego pod dywan, jakby było niczym. - Mam zamiar teraz zadzwonić, ale potem ty i ja porozmawiamy. Powiesz mi, dlaczego Gomes próbuje cię odzyskać. Powiesz mi, dlaczego nie pozwalasz mi zabrać cię do ambasady. Następnie porozmawiamy o tym, co wydarzyło się rano. Ponownie kiwa głową i bierze łyk wody, patrząc na mnie mokrymi, ogromnymi oczami z nad plastikowego opakowania. Wygląda, jakby spodziewała się, że wyrzucę ją na ulicę. Pocierając czoło, staram się odnaleźć w sobie trochę cierpliwości. - Nie zamierzam cię skrzywdzić, Regan. I nie chcę byś wykorzystywała mnie do zranienia siebie. - Głaszczę palcem po jej dłoni, a kiedy się wzdryga ściskam ją. - Jestem po twojej stronie, nie ważne co. Ale nie mogę ci, kurwa, pomóc, jeśli nie pozwolisz mi dowiedzieć się, o co w tym chodzi. Spędziłem tygodnie szukając cię i mówię ci w tym momencie, że raczej będę martwy niż pozwolę, aby cokolwiek złego ci się stało. Więc zaplanuj szczerość, kiedy to wszystko się skończy. Moje słowa powodują, że wydaje z siebie mały, płaczliwy jęk, więc wycofuję się. Nie mogę znieść kolejnego łzawego pojedynku tego ranka. Moje nerwy są w strzępach, tkwię na krawędzi szaleństwa przez brak snu, setkę bzdur, poczucie winy i martwienie się o mężczyzn Gomesa tropiących i odnajdujących nas. Nie kłamałem, mówiąc Regan, że umarłbym zanim bym pozwolił, by została ponownie skrzywdzona. Nie chcę słyszeć, jak wydaje załamane dźwięki. Nigdy więcej. Kiedy jestem w sypialni, podnoszę telefon i widzę, że Nick dzwonił do mnie trzy razy. Wychodzę na schody przeciwpożarowe i zamykam okno. To nie jest rozmowa, którą Regan powinna usłyszeć. Jeszcze nie.

83

- Czy z Regan w porządku? – Mówi Daisy zanim pierwszy sygnał się kończy. - Wygląda okej. Nie zabrałem jej do lekarza czy coś. - Zastanawiam się, czy ktoś z ambasady mógłby o to zadbać. - Może pójść do jakiegoś, kiedy wróci do Minneapolis - rozważa Daisy. Dlaczego ona nie jest w ambasadzie? Myślałam, że taki był plan. - Dzięki Daniel za uratowanie mojej najlepszej przyjaciółki, kiedy nie miałeś nic wspólnego z jej porwaniem - mówię trochę sarkastycznie. Kiedy moje ostre słowa napotykają na ciszę, czuję się jak kutas. - Słuchaj, przepraszam. To było kilka ciężkich dni. Zabrałem ją do ambasady, ale nie chciała wysiąść z taksówki. Zamiast przenoszenia jej przez uliczny zgiełk, taszczenia jej nagiego tyłka przez drzwi, zabrałem ją ze sobą do mieszkania. - To jak zamierzasz przywieść ją do domu? - Wezmę ją jutro ponownie do ambasady, ale jest jeden problem: Ona się mnie boi i mi nie ufa. Więc powiedz mi, jak wiele mogę jej wyjawić? - Wszystko? - Wszystko? Że Nick jest byłym, rosyjskim, płatnym mordercą i że została porwana, ponieważ nie wiedzieli, którą dziewczynę bzykał? - Tak, to wszystko - mówi Daisy płasko. - Albo ja jej powiem. Daj ją do telefonu. - W porządku. Wspinam się z powrotem do mieszkania i podaję Regan telefon. - Do ciebie. Patrzy na mnie, jakby spodziewała się, że przez słuchawkę wypełznie wąż i ją ugryzie, ale po chwili sięga ręką i bierze ode mnie telefon. - Halo? - mówi niepewnie.

84

as

85

9 - O MÓJ BOŻE, REGAN. TAK CUDOWNIE usłyszeć twój głos. Jestem zaskoczona tym, że słyszę ją po drugiej stronie. - D-Daisy? - Jest ostatnią osobą, jakiej się spodziewałam. Mój umysł wciąż jest na kanapie, gdzie bardziej lub mniej próbowałam zgwałcić Daniela. O mój Boże. Stałam się taka jak te dupki, które mnie wykorzystywały. Czuję do siebie wstręt. Przełykam żółć i staram się skupić na telefonie. - To ja. - Słodki, płaczliwy głos Daisy sprawia, że czuję się jeszcze gorzej. Moja współlokatorka, niewinna Daisy jest tą, która przysłała Daniela? Nie rozumiem. Daisy nie znała nikogo, kto przejechałby na czerwonym świetle, a co dopiero mężczyznę, który zabija ludzi i chodzi do burdeli. Zdezorientowana spoglądam na Daniela. Na jego zmęczonej twarz widnieje gniew i surowość. Krzyżuje swoje ramiona i obserwuje mnie, kiedy rozmawiam przez telefon. Jest wkurzony. Nie, jest więcej niż wkurzony. Próba uwiedzenia go, była kiepskim pomysłem, a teraz on zamierza podrzucić mnie do konsulatu, a tam będzie czekał na mnie facet od pana Freeza i mnie przechwyci.

86

- Dzięki Bogu - Daisy papla do mojego ucha. - Z tobą w porządku? Jesteś ranna? Mów do mnie. Nie wiem, co powiedzieć. - Jest okej. - Wszystkie moje bitewne rany są wewnątrz. Fizycznie? Jest super. Jestem tylko… zdezorientowana. Daniel chrząka i wyciąga następny telefon z kieszeni, kolejny na kartę. Jak wiele ten facet ich ma? Zaczyna pisać i jego wzrok przenosi się na mnie. - Powiedz jej żeby zaczęła od początku. Oblizuję wargi, wciąż smakuję żółć, i mówię: - Daniel sugeruje, żebyś zaczęła od początku. - Okej. - Robi głośne wydechy, jakby przygotowywała się do powiedzenia czegoś trudnego. - Znasz Nicka? Faceta z Ukrainy, z którym się spotykałam? - Tak. - Nie spotkałam go osobiście, ale widziałam go kilka razy na korytarzu budynku, w którym mieszkałyśmy, a niewinna Daisy była całkowicie zakochana w tym kolesiu. - Jest płatnym mordercą. A raczej był. Rzucił to dla mnie. Nie jestem całkowicie pewna, czy dobrze usłyszałam. - Jest kim? - Płatnym mordercą. Zabójcą. Zabijał ludzi dla pieniędzy. - Tak dziwne słyszeć te słowa od niewinnej Daisy, ale ona nie jest skruszona z tego powodu. Akceptuje to. Ktoś zabił jego mentora, a Nick tropił go. To, dlatego był w Minneapolis. No dobrze, dlatego i z powodu innej pracy. To trochę skomplikowane. Nick był ścigany przez rosyjską mafię, Bratva. I… pamiętasz, kiedy miałaś moją komórkę? Oni myśleli, że byłaś mną. Zamierzali zabrać mnie, by zmusić Nicka, aby wykonał ich rozkaz. I uważam, że zabrali cię, ponieważ… - waha się - jesteś ładna.

87

Przełykam z trudem, gdy wspomnienia napływają do mojej głowy. O przerażającym, potężnym, blondwłosym facecie, pojawiającym się w mieszkaniu z okropnym Yurym. O Yurym przysuwającym igłę do mojego ramienia, ciągnącym mnie, zrywający ze mnie ciuchy… Potrząsam głową, by pozbyć się przerażających wspomnień, ale one są stale na krawędzi mojego umysłu, czekając na moment słabości. Zabrali cię, ponieważ jesteś ładna. -Ja… - staram się wymyśleć, o co mogłabym zapytać. Buntuję się, ale mam już pytania. - Jak się wydostałaś? - Nick mnie uratował - mówi i mogę usłyszeć miłość w jej głosie oraz czułe mamrotanie odpowiedzi mężczyzny obok. - Próbowaliśmy cię odnaleźć, ale… - jej głos drży. - To było trudne. Uraza wybucha w moich wnętrznościach. Staram się to powstrzymać, więc milczę zanim powiem coś, czego będę żałować. - Sprzedali cię komuś - kontynuuje Daisy. - A później pewni ludzie przyszli po Nicka, więc musieliśmy się ukryć. Wysłaliśmy Daniela, by cię odnalazł. Daniela, którego traktowałam jak gówno. Którego wykorzystałam, przy którym nie robiłam nic innego oprócz płakania. Posyłam mu kolejne ostrożne spojrzenie. - On także jest płatnym mordercą? - Tak. Jest jednym z przyjaciół Nicka. - Okej. - O-okej? Masz więcej pytań? - Brzmi na zmieszaną, jakby odbywała tę rozmowę w swojej głowie miliony razy, a ona nie poszła zgodnie z jej planem. - Nie - mówię bez emocji. - Jest dobrze. - I oddaję telefon Danielowi. Krzywi się i rzuca mi dziwne spojrzenie. Potem bierze z powrotem telefon, wstaje na nogi. Jego głos jest niski.

88

- Daisy, kochanie, dlaczego nie poprosisz do telefonu Nikolai’a? - Chwilę później, przechodzi na inny język i zaczyna wyrzucać z siebie słowa. Nie mogę wyłapać większości z nich, ale słyszę Gomes i Regan zmieszane w tym, co musi być rosyjskim. Albo ukraińskim. Nie znam żadnego z nich. Specjalnie mówią o mnie w innym języku, żebym nie mogła nic zrozumieć. Złączam razem dłonie na moich kolanach i staram się pozostać nieruchomo. Staram się, ale prawda jest taka, że jestem rozgoryczona po rozmowie z Daisy. Okazuje się, że gdy ja zostałam sprzedana do burdelu, ona uciekła do Stanów ze swoim chłopakiem, tym samym chłopakiem, który wpakował nas w ten bałagan. A ponieważ oni nie mogli się wysilić, zostałam tutaj, by ktoś inny mnie odszukał. Oczywiście jestem przekonana, że nie jest to cała historia. Gdybym była racjonalna, to miałoby dla mnie sens. Ale nie potrafię być już dłużej racjonalna. Jestem pokręconą osobą, która próbuje wypieprzyć mężczyzn, nawet, kiedy oni tego nie chcą, i która płacze na zawołanie. Zatrzymali cię, ponieważ jesteś ładna. Skręcam palce i zwalczam pragnienie, by wydrapać swoje własne oczy, by się oznaczyć, by dłużej nie być wystarczająco „ładną”, by być dziwką. Jednakże sposób, w jaki Daniel patrzył na mnie po tym jak próbowałam…dobrze, po tym co się wydarzyło… być może nikt i tak nie będzie mnie chciał. Założę się, że jeśli Daisy zostałaby sprzedana do burdelu, zostałaby odbita od razu. Jej niebezpieczny, ukraiński chłopak postarałby się o to. Ale moim chłopakiem jest Mike. Mike nie przyszedł po mnie. Nikt tego nie zrobił. Do czasu Daniela. A ja byłam okropna dla niego. Jakby wiedział, że moje myśli ponownie krążą wokół jego osoby, Daniel odwraca się, wywrzaskuje szybko słowa do telefonu, a następnie zamyka go z trzaskiem. Jasne jest, że wciąż kipi ze złości, ale nie chce wyładowywać jej na mnie. - Przepraszam - mamroczę, mój głos jest mocny. - Wiem, że jestem wariatką.

89

Posyła mi rozdrażnione spojrzenie i kieruje się do kuchni. Obserwuję, jak chwyta jakąś butelkę alkoholu i dwa kieliszki. Zmierza z powrotem do salonu, siada na drugim końcu kanapy, kładzie szklanki na krańcu stolika i zaczyna wypełniać kieliszki. - Regan, przeszłaś przez piekło, którego nie mogę sobie nawet wyobrazić. Nikt nie oczekuje, byś w tej chwili tryskała radością. Ty i ja musimy współpracować, by cię stąd wydostać, w porządku? Muszę wiedzieć, o co chodzi, a wtedy będę mógł ocalić nam tyłki. Patrzę na niego przez chwilę, a następnie oferuję coś, co nie do końca jest przeprosinami. - Spanikowałam. To dlatego wcześniej próbowałam cię uwieść. Myślałam, że zamierasz się mnie pozbyć. Myślałam, że ci się to spodoba. Widzę jak patrzysz na mnie. I widziałam majtki, jakie mi kupiłeś. - Łzy wylewają się z moich oczu i odpycham je. Przepraszam. Tak bardzo przepraszam. Nie myślałam. Ja po prostu byłam… w desperacji. Nie wiedziałam, co robić. Więc po prostu… zadziałałam. Teraz jestem taka sama, jak ci mężczyźni w burdelu. - Smark ucieka z mojego nosa i jestem bałaganem, ale nie wiem, co zrobić, aby to polepszyć. Staram się naprawić rzeczy, ale chyba tylko je bardziej komplikuję. Daniel wychodzi z pokoju i za chwilę wraca z rolką papieru toaletowego, którą mi podaje. Wydmuchuję nos i posłusznie wycieram oczy. - Taa. - Potrząsa głową. - Zjebałaś. Nie kłam, jestem bardziej niż trochę wkurzony tą całą sytuacją. Słuchaj - podaje mi szklankę czystego alkoholu - prawdą jest, że uważam, iż jesteś wspaniała, okej? Ale nie jestem takim wielkim fiutem. Nie dotykam cię, ponieważ wiem przez co przeszłaś. Ze mną jesteś bezpieczna. Kupiłem ci dziewczęce majtki, ponieważ właśnie takie sprzedawali w sklepie, w którym byłem, a nie chciałem zostawiać cię samej dłużej niż to konieczne. Przepraszam, jeśli wysłałem ci nieodpowiedni sygnał. Nie jestem tutaj, by cię pieprzyć, okej? Jestem tu, aby uratować twój tyłek. - Wychyla swojego drinka i unosi szklankę w toaście. - Jakkolwiek świetne to mogłoby być.

90

Niechętny półuśmiech gości na moich ustach. Spoglądam na dół, na mojego drinka i wącham go. Pachnie… dziwnie. - Co to jest? - Lokalny wybór. Cachaca - mówi jak ka-sza-sa. - Trochę przypomina rum. - Więc, dlaczego pijemy? - Ponieważ jestem pewien jak cholera, że potrzebuję drinka po tym poranku mówi, nalewając sobie kolejnego. - A ty potrzebujesz się zrelaksować. Teraz, do dna. Wzruszam ramionami. Ma rację. Potrzebuje się zrelaksować. Czuję jakbym była w trybie paniki przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny. Przechylam szklaneczkę i wypijam jej zawartość. Na początku rzeczywiście smakuje jak rum, następnie eksploduje w coś całkowicie innego i sprawia, że kaszlę. Moje gardło jest za bardzo otarte od tych wszystkich wymiotów przez które przeszłam. - Och. - Taa, to coś innego. - Ponownie napełnia moją szklankę kolejnym szotem cachaca. - Wypij to i wtedy porozmawiamy. Wychylam kolejnego szota cachaca i alkoholowy płomień zaczyna rozchodzić się po moich kończynach. Normalnie zabrałoby to trochę więcej niż dwa szoty, bym się schlała, ale mam pusty żołądek, a alkohol jest mocny. Wyciągam rękę ze szklanką po kolejnego szota, a Daniel wyświadcza mi przysługę. - Więc? - Pyta. - Teraz czujemy się lepiej? - Lepiej - zgadzam się. I naprawdę jest ze mną odrobinę lepiej. - Dziękuję. - Jak to możliwe, że nie chciałaś rozmawiać z Daisy? Posyłam mu sceptyczne spojrzenie. - Więc plan jest taki, by mnie upić i przepytać? - Bingo - mówi, napełniając moją szklankę ponownie.

91

Opróżniam najnowszą szklaneczkę. Jestem całkowicie wstawiona, ale też i zrelaksowana. Zauważam, że Daniel trzyma wciąż tę samą pełną szklankę, podczas gdy ja wypijałam kolejne. Podstępny facet. Myśl przychodzi mi do głowy i sztywnieję. - Nie zamierzasz mnie upić, by… Daniela otwiera szeroko oczy. - Chryste, nie. Ta fantazja jest dla mnie w tej chwili całkowicie zrujnowana z tą całą ty-skaczącą-na-mnie-a-następnie-rzygającą rzeczą. Mrugam. - Zła decyzja. - Noo - mówi bez emocji. - Ugh. To była ta gwałcona ja. - Ech. To ma sens, w jakiś pojebany sposób. Jesteś w desperacji. - Ponownie napełnia moja szklankę zanim mogę poprosić. - Kiedy jesteś zdesperowana, robisz szalone gówna. Byłem w takim punkcie. Dumam nad jego słowami, omdlewając, ponieważ alkohol robi swoje czary. Więc seks ze mną był fantazją, co? Jeśli tylko, by wiedział. - Prawdopodobnie najlepiej, że fantazja seksualna została zrujnowana - zwierzam się. - Nie wiem czy zauważyłeś, ale mam kilka problemów. Prycha. - Kochanie, jesteś problematycznym dzieciakiem z plakatów. Chichoczę w reakcji na jego słowa. Powinnam być obrażona, ale on ma rację. W głowie mam popierdolone i przyznaję się do tego. Następnie wzdycham, patrząc w dół na moją szklankę. - Ostatecznie tylko w uprawianiu seksu jestem popaprana. To nie tak, że mi czegoś brakuje. - Powiedz.

92

Zerkam na niego i przypominam sobie, że jest raczej atrakcyjny. Ma tę całą amerykański-chłopiec rzecz w sobie. Kompletnie byłabym nim zauroczona, jeśli mielibyśmy razem zajęcia w college’u. - To nie tak, że wcześniej byłam świetna, wiesz? Nigdy nie miałam orgazmu z facetem. Całkiem pewne, że to gówno prawda. Daniel jęczy. - Naprawdę zabijasz mnie, Regan. - Dlaczego? Kręci głową. - Zmiana tematu. Dlaczego potraktowałaś tak szorstko Daisy? Oblizuję krawędź szklanki, ponieważ nie napełnia jej ponownie. Może powinnam zostać pijana przez następny miesiąc. - Dlatego, że nie chciałam być na nią zła. - Dlaczego miałabyś być zła na nią? - Ponieważ ona uciekała - szepczę. - Uciekła i zostawiła mnie. Wszyscy mnie zostawili. - Przełykam mocno i odkładam szklankę. Wtedy patrzę na Daniela. - Nie zamierzasz mnie zostawić, prawda? - Nie, skarbie. Masz moje słowo. - Patrzy na mnie życzliwie, a następnie wychyla swojego drinka. - Ale musisz mi powiedzieć, dlaczego nie chciałaś iść do ambasady. Co tam tak ciebie wystraszyło? - Widziałam mężczyznę - szepczę. - Ochroniarza pana Freeza. - Pan Freeze? Arnold Schwarzenegger? Jak… z gównianego filmu o Batmanie16? Potrząsam głową i pocieram ramię, które drży. Nie jestem już ciepła i wstawiona od alkoholu.

Mr. Freeze (pierwotnie Mr. Zero; alter ego dr Victor Fries) – fikcyjna postać (złoczyńca), pojawiająca się komiksach o Batmanie wydawalniach przez DC Comics, oraz wszelkiego rodzaju adaptacjach komiksów. 16

93

- Blondyn. Taki straszny. Kupuje dziewczyny. Kupił mnie. Wysłał mnie do Rio, bym została „złamana”. Oni mogli być tak szorstcy ze mną jak chcieli, tak długo jak nie zostawiali śladów na mojej twarzy, zakładali kondomy i mieli pewność, że myję zęby. - Twoje…zęby? Zakładać kondomy? Pocieram wskazującym palcem o przednie zęby w zamyśleniu. - Myślę, że miał fetysz na punkcie higieny. Przyjechał i złożył mi wizytę w burdelu. Nie pieprzył mnie. Założył tylko plastikowe rękawiczki zanim mnie dotykał i oglądał. Zapytał ich, czy mnie golili. Wszędzie. - Zadrżałam. - On mnie przeraża. - Może cierpi na lęk przed zarazkami? Potrząsam głową, przypominając sobie ochroniarza, który z nim był. - Wszyscy się go bali. Nawet Senor Gomes. - Więc to jakiś bogaty koleś, który sfiksował na twoim punkcie. Wysłał cię do Gomesa, po co? Trening? Przypuszczam, że to wyjaśnia używanie kondomów, dobrą higienę i to, że Gomes chciał cię z powrotem. - Nie wygląda na zadowolonego z tych wiadomości. - I mówisz, że widziałaś go pod ambasadą? - Jego ochroniarza. - Ponownie drżę, niezdolna do powstrzymania się i po raz pierwszy zdaję sobie sprawę, że siedzę na kanapie ubrana jedynie w biustonosz. Ups. Daniel zauważa moje drżenie i okrywa mnie kocem, otulając mnie nim jakbym była dzieckiem. - Dobrze wiedzieć. Będę musiał wykonać kilka telefonów i zobaczyć, jak znaleźć wyjście z tej sytuacji. A wtedy będziemy musieli wykonać ruch. - Ruch? - Mrugam na niego, wciąż pijąc cachaca. - Dlaczego? - Ponieważ oni dowiedzą się, że jesteśmy w okolicy, w momencie kiedy odkryją, że zabiłem małego zwiadowcę Gomesa. - Mówi to tak swobodnie, jak ktoś komentujący pogodę. - Teraz jesteśmy bezpieczni, ale dziś w nocy musimy się wynieść. Przyciskam bliżej koc.

94

- I zabierzesz mnie ze sobą? - Obawiam się, że jesteś ze mną, dopóki nie dowiemy się, o co chodzi. - Pociera swój kark i wygląda na wzburzonego, ale nie z mojego powodu. - To pieprzony bałagan, prawda? - Mogę dostać pistolet? Posyła mi badawcze spojrzenie. - Czy obiecasz, że przestaniesz płakać? - Tak, jeśli dasz mi pistolet. Wtedy zastrzelę cię, kiedy będę w złym humorze. Z jakiegoś powodu, to sprawia, że się śmieje. - Myślę, że możemy sobie z tym poradzić.

as

95

10 REGAN CAŁY CZAS jest na skraju łez. W tym momencie tęsknię za wojskiem, ponieważ dopuszczalny jest w nim niewielki zakres emocji, szczególnie w Delta Force. Tymi uczuciami są przeważnie brawura i akceptacja. Ciężko mi wczuć się w nastroje Regan, dlatego że introspekcja nie jest zalecana w armii. Spędziłem osiem lat, dusząc uczucia, bym mógł stać się sprawną maszyną do zabijania. To świetny wojskowy trening, ale także doskonałe przygotowanie do stania się płatnym zabójcą. Niestety nie sprawdzało się to przy pomaganiu zranionym dziewczynom. W mojej głowie kłębią się wątpliwości. Martwię się, że przy moim boku Regan stanie się bardziej kłopotliwa, a ja nie po to trudziłem się jej odnalezieniem, by teraz oddać ją z powrotem. Nie jest to dobry pomysł, ale by poprawić jej nastrój, mówię: - Oni z pewnością przyjechaliby, żeby cię odnaleźć, ale Nick dla świata musiał być martwy. Nie mógł szukać cię w Rio, ponieważ jeśli jego imię, by wyciekło musiałby uciekać razem z Daisy. Dodatkowo Nick jest gównianą osobą. Nigdy nie byłby zdolny do wyciągnięcia cię od Gomesa bez olbrzymiej strzelaniny.

96

Nie wiem, dlaczego jej to wyjaśniam. Nick i tak nie jest moim przyjacielem. Jest znajomym. Jeśli byłbym naciskany, powiedziałbym, że jest kolegą. Rodzaj braterstwa Popieprzeni-Faceci-Którzy-Nie-Mogą-Funkcjonować-Bez-Broni. Obserwowałem go przez jakiś czas, ponieważ szukałem kogoś, kto mógłby doprowadzić mnie do siostry. A Nick pracował z łajdakami, odkąd był dzieciakiem. Był płatnym mordercą, pracującym w pojedynkę odkąd miał piętnaście lat. Wyglądał na swoje dwadzieścia pięć lat życia, lecz jego oczy mówiły, iż widział i robił rzeczy, które w najgorszych snach nie śniły się żadnemu z dojrzałych mężczyzn. Nie pomyliłem się w ocenie Nicka, ponieważ dzięki pomocy udzielonej jemu, szef rosyjskiej mafii dał mi pierwszą dobrą wskazówkę od dłuższego czasu. Osiemnaście miesięcy temu blondynka porwana z Cuncun pojawiła się na aukcji w Rio, a następnie zniknęła sprzedana tą samą drogą, którą Regan została sprowadzona. Bum. Dwa ptaszki. Jeden pieprzony ciężki kamień dla mnie. Mam Regan i teraz muszę odnaleźć moją siostrę. Kiedy twarz Regan się zagoi, a odciski dłoni znikną, twarde spojrzenie i napięcie w moim karku ustąpi. Wygląda na to, że nie zamierza płakać. Nalewam jej kolejnego drinka, gdyż najgorszym co może się zdarzyć po maratonie picia, jest zaprzestanie go. A jeśli jest tu osoba, która potrzebuje odrobiny spokoju, jaką może przynieść ta brązowa butelka, to tą osobą jest Regan. - Zatem oni nie opuścili mnie? - Pyta nieswoim głosem, opanowując drżenie. - Tak, wysłali mnie. Wierz mi. Prezentuję się dużo lepiej niż Nick i z pewnością lepiej strzelam. Nie wspominając już o tym, że jestem zabawny jak cholera. Wolałabyś mnie, prawda? - Nachylam się do niej, a ona chichocze. - Tak przypuszczam. To znaczy, lubię Daisy i może zabrzmi to głupio po tym wszystkim co przeszłam, ale bycie opuszczoną przez nią boli bardziej. - Skarbie, masz pozwolenie, by czuć się w każdy cholerny sposób, w jaki chcesz. - Tylko nie płacz, ponieważ twoje łzy bolą bardziej niż nóż zatopiony w wnętrznościach. Powoli kiwa głową, jakby próbowała zmienić swoje emocje względem Daisy. Przypuszczam, że zdrada przez kogoś bliskiego jest gorsza niż ciągłe wykorzystywanie przez nieznajomych.

97

Jej głowa zaczyna lekko opadać. Mogę wypić całą butelkę i nic nie czuć. To mój imprezowy trik. Mogę pić obok każdego przy stole. Vasily Petrovich, nowo nominowany szef mafijnej rodziny Petrovich, i ja mieliśmy zawody w piciu, kiedy czekaliśmy na Nicka, by wspólnie zabić wujka Vasilya. Przysięgał, że żaden człowiek zachodu nie może wypić tak dużo jak Rosjanin. Dotrzymałem mu kroku i Petrovich uznał mnie za kompetentnego do odbicia jego hakera. Cholera, dlaczego wszyscy są w Rio? Kręcę głową. Tak więc pomaganie Regan spadło na mnie, ponieważ Nick Anders nie jest płatnym mordercą. Jest studentem sztuki. Ciężko jest zabić szefa Bratvy i wyjść z tego cało, co tłumaczy, dlaczego Nikolai Andrushko jest martwy, zabity przez Vasilya w odwecie za śmierć jego wujka. Z popiołów zrodził się Nick Anders, spokojny, zamyślony Amerykanin. Więc nie, Nick nie mógłby rozglądać się po slumsach, szukając blondynki z USA, kiedy powinien być martwy, a Daisy… cóż, nie ma nikogo bardziej nienadającego się do uratowania Regan niż jej najlepsza przyjaciółka. - Jesteś śpiąca? - pytam łagodnie. Kiwa głową. - Zamierzam cię podnieść i zanieść do sypialni. - Poruszenie głowy w górę i w dół może oznaczać zgodę lub to, że jest zbyt pijana, by trzymać ją uniesioną. Podnoszę Regan, a ona nie protestuje. Zamiast tego przytula się do mnie, a jej miękki policzek przyciska się do skóry wyeksponowanej przez moją rozpiętą koszulę. - Musimy zabrać cię do lekarza i upewnić się, czy jesteś zdrowa. Ignoruje moje słowa i kontynuuje muskanie czubkiem nosa wgłębienia w mojej szyi, a ja drżę jak cholerny małolat. Muszę kogoś zabić. To tylko zdesperowana, zalegająca sperma. - Ładnie pachniesz - mamrocze. Człowieku, nie miałem pojęcia, że to miejsce na mojej szyi jest tak wrażliwe. Pośpiesznie kładę ją na łóżku. Przekręca się nieznacznie, a materac skrzypi pod jej ciałem, lecz, ona nie wydaje się speszona. Nie opróżniła całkowicie reklamówki z zakupami, więc wyrzucam wszystko na stół i zaczynam składać rzeczy do nowej bagażowej torby, którą jej kupiłem. Gdy moje dłonie gładzą koronkę i satynę staników oraz majtek, które kojarzę ze sklepu,

98

przerywam. To seksowne rzeczy, ale nie rozumiem tego przeskoku od ładnego materiału do lepiej pieprz Daniela, zanim cię opuści. Nie mamy czasu, żeby zatrzymać się i zdobyć nowe rzeczy. Miejmy nadzieję, że Regan wszystko przemyśli i ułoży to w swojej głowie. Jeśli nie, oboje będziemy przeżywać nie najlepszy okres. Odkładam resztę zakupów do torby i zostawiam na stole. Wzruszając ramionami w taktycznej kamizelce, zbieram całe swoje badziewie i kładę spakowaną torbę obok tej należącej do Regan. Dwa pistolety są schowane w mojej kamizelce wraz z całą amunicją. Biorę jedno krzesło i podkładam je pod klamkę drzwi wejściowych. Po powtórnym sprawdzeniu wszystkich okien, by upewnić się, że są zamknięte, kładę się obok Regan. Zamknięcie wszystkich okien i drzwi sprawia, że w mieszkaniu brakuje powietrza, lecz lepiej być zgrzanym i bezpiecznym, niż zimnym i dostępnym dla każdego, kto potrafi się wspinać. Mój telefon brzęczy sygnalizując nadejście nowej wiadomości. To Pereya, człowiek, który dostarcza dobrych i złych ludzi wraz ze wszystkim, począwszy od zaopatrzenia medycznego na broni kończąc. Jego biznes rozwija się kwitnąco. Informator w Morro Dos Macacos. Boisko futbolowe. O świcie. Czy to nie jest, kurwa, fantastyczne? Zabiorę Regan w jedno z najbardziej niebezpiecznych favelas w celu pozyskania jakichś informacji. Założę się, że jeśli umieszczę ją w Palace, to ona ucieknie i nie będzie ważne, że to najładniejszy hotel w całym Rio. Boisko do piłki nożnej? Ostatnio, kiedy słyszałem o nim, znajdowały się na tam ogniste kręgi, ponieważ dilerzy narkotykowi na tyle polubili to miejsce, że torturowali tam swoje ofiary. Umieszczali je wewnątrz ringu z opon, polewali benzyną i obserwowali, jak spalają się żywcem. Ale jeśli to, co mówi Regan jest prawdą, nie mogę jej zabrać z powrotem do ambasady. Odkrycie, że jeden ze strażników pracuje dla człowieka handlującego nielegalnym towarem nie powinno mnie zaskoczyć, ale tak się dzieje. Jednak wątpię, że jest wojskowym. Wielu zatrudnionych przez ambasadę, właściwie większość z nich to byli wojskowi, przechodzą przez wnikliwe badanie ich przeszłości. Lecz rząd często

99

oszczędza na firmach, które zajmują się sprawdzaniem kandydatów. Cholera, fałszywe życiorysy są łatwe do przygotowania, jeśli masz wystarczająca ilość pieniędzy, a jedyną rzeczą, na której zależy handlarzom nielegalnym towarem jest kasa. Mój telefon brzęczy, tym razem z wiadomością od Vasilya. Wszystkie drogi prowadzą do Rio. Nadchodzę. Znajdź go. -V Jeszcze lepiej. Zmuszam się do rozluźnienia pięści, bym nie rozwalił telefonu. Nowy szef rosyjskiej mafii w poszukiwaniu geniusza komputerowego przyjeżdża do Rio. Powinniśmy zaszyć się w jednym z favelas i strzelać, dopóki ostatni mężczyzna patrzę na Regan - czy kobieta jest na nogach. Nie miałem w planie zabierania jej ze sobą. Zamierzałem ją znaleźć, podrzucić do ambasady, a następnie ruszyć na poszukiwanie mojej siostry. Teraz nasze losy zostały związane. Przeznaczenie, karma, jakikolwiek gówniany, kurwa, pan nad nami, który przyświeca swoim marnym światłem, połączył nas razem. Zgoda. Wchodzimy razem i wychodzimy razem. Piszę do mojego kontaktu w Morro Dos Macacos. Dzięki. Potrzebne będzie jakieś zaopatrzenie. Płatne w USD17? USD OK. A ponieważ ona tego potrzebuje, napisałem. Poszukuję lekarza dla kobiety do przeprowadzenia testów. Badanie krwi. Nie ma problemu. Nic nie jest problemem dla Pereya. Jutro zdobędę więcej amunicji, upewnię się, że Regan jest bezpieczna, zobaczę się z informatorem, znajdę hakera Vasilya, ocalę siostrę i spierdolę z Ameryki Południowej. Chociaż teraz, potrzebuję trochę cholernego snu, albo cały plan będzie do niczego. Pozwalam sobie zasnąć, z jedną ręka na moim Rugerze. Ktokolwiek wejdzie, rozpierdolę jego głowę. Na tym etapie nie martwiłbym się tym, jeśli byłby to Vasily.

17

Dolar amerykański

100

DRAPANIE NA ZEWNĄTRZ POKOJU budzi mnie. Regan podczas snu wtuliła się we mnie, przerzucając swoje długie, gołe nogi przez moje. Jestem zdumiony, że nie obudziła się, kiedy zbliżyła się do mnie we śnie. Moje ciało odpowiada na jej bliskość i natychmiast robię się częściowo twardy. Kurwa. Nie mam na to czasu. Wyswabadzam się od niej i odczołguję dalej, przesuwając Regan i siebie na skraj łóżka. Z jedną ręką na jej ustach, potrząsam nią trochę drugą, a następnie przesuwam dłoń w dół, by przycisnąć jej nogi do łóżka. Tak jak przypuszczam, kiedy się budzi, uczucie przytrzymywaną ostro ją wkurza. - Regan, to ja, Daniel – syczę. - Ktoś jest na zewnątrz. Puszczę cię, ale musisz być cicho. Kiwnij głową, jeśli rozumiesz. Zabiera to jej kilka sekund, ale potem robi to, o co prosiłem. W chwili, kiedy ją puszczam, zwija się w kulkę jak płód. - Nie martw się - mówię do niej. – Lepiej będzie, jak doczołgasz się do wanny. Potrząsa głową, zsuwa się z łóżka i kuca za mną. Zaczepia palcami o tył mojej kamizelki. Przypuszczam, że złożone przeze mnie obietnice o powrocie do domu, nie są czymś, w czym pokłada odrobinę wiary. - Pozwolę ci zostać, ale nie możesz się mnie trzymać. - Gdyby mnie trzymała, utrudniałoby to walkę wręcz. Przykucając na podłodze, skradam się do wyjścia. Gdy jestem ustawiony z Regan za sobą, sięgam po klamkę i wypuszczam ją. Drzwi otwierają się i przesuwają na zewnątrz pokoju. Sekundę później, płyta gipsowo-kartonowa nad naszymi głowami eksploduje. Resztki tynku spadają na dół, a strzały przeszywają ściany. - Łazienka. Teraz. - Rozkazuję. Tym razem Regan nie waha się ani sekundy dłużej. Podskakuje i pędzi do łazienki. Strzelam dwa razy i napastnik wtacza się przez otwarte drzwi. Następnie słyszę huk, gdy nieznajomy natyka się przypadkiem na stół. Uśmiecham się do siebie złośliwie. Strzelasz pierwszy i podajesz swoją lokalizację, dupku. Czołgając się, z Rugerem w jednej ręce i nożem w drugiej, widzę czarny but.

101

Mierzę pistoletem sześćdziesiąt centymetrów wyżej i kiedy głośny, wysoki pisk wychodzi z gardła napastnika, wiem, że trafiłem w rzepkę. Podążam za tym głosem i oddaję strzał, tym razem delikatnie na prawo. Kiedy rozbrzmiewa odgłos, wiem, że trafiłem swój cel w ramię. Ludzie są przewidywalni. Strzelasz w nogę, a oni schylają się, by chwycić swoją ranę. Łatwo byłoby go zabić strzałem w głowę, ale chciałem tego dupka żywego. Wciąż na kuckach, ruszam do pokoju i uruchamiam na celowniku laser. Mała czerwona kropka nigdy nie przestaje straszyć ludzi, a jeśli ból jest zbyt duży, pozwala skupić się na czymś. Jestem taki hojny. Mój obiekt jest na ziemi, skręcając się i poruszając dłonią od ramienia do kolana, jakby nie mógł się zdecydować, którą ranę powinien najpierw spróbować uciskać. To nie ma znaczenia. Gdy odpowie na kilka pytań, upewnię się, że nie będzie musiał się martwić o żadną z ran. Szybki rzut oka na wnętrze i upewniam się, że pokój jest pusty. Okno obok kanapy jest otwarte, ukazując zwisająca linę. Musiał przyjść sam, ponieważ nikt inny nie wspiął się po linie, by uratować go, gdy pistolet wystrzelił. Pomimo tłumika, nie ma dobrego sposobu, by zatuszować naddźwiękowy huku, jaki sprawia pocisk po wystrzeleniu. Nie wspominając już o krzykach, jakie wydał, kiedy przebiłem jego rzepkę. To bolesny uraz. Podchodzę i podnoszę jego pistolet, ukrywając go w kamizelce. Kiedy zbliżam się do okna, nadeptuję na jego zranione ramię, co sprawia, że szlocha z bólu. Szarpię za linę. Bez żadnego oporu opada, sygnalizując, że nie jest zabezpieczona. Zwija się po kilku ruchach mojego nadgarstka i wciągam ją do środka. Nie ma sensu reklamować włamania. - Senor Gomes naprawdę lubi tę dziewczynę, co? - Mówię, zwijając linę, robię pętlę i wkładam ją do torby. - Regan - wołam – potrzebuję identyfikacji, proszę wejdź. - Może go rozpozna. Jestem pewien jak cholera, że nie. Regan wychodzi z łazienki na palcach. - Stań w drzwiach. Nie podchodź bliżej. - Ten dupek nie może w żaden sposób zaatakować kociaka, ale chcę być dodatkowo pewny, że Regan nie jest w

102

niebezpieczeństwie. Klękając za intruzem, podnoszę jego głowę za włosy i szarpię go do pozycji siedzącej. - Znasz tego faceta? Wychodzi z niej okrzyk gniewu i rusza z impetem w jego stronę. Facet wyciąga ręce, by odeprzeć jej atak, ale ona z wściekłością mocno kopie go prosto w brzuch, powodując, że się zwija. Kolejne kopnięcie trafia w jego kolano i zaczyna zawodzić do mnie po portugalsku, bym sprawił, żeby ta diabelska kobieta przestała. Przypuszczam, że to oznacza, że Regan zna tego faceta. Niechętnie powstrzymuję jej działania. W mroczny sposób bawi mnie ten jej atak. - W porządku, Regan, muszę zadać temu dupkowi trochę pytań, więc musisz odpuścić. Powstrzymuje się, głośno sapiąc. Na jej nodze widzę krew, prawdopodobnie od przypadkowego kopnięcia rany na kolanie intruza. - Lepiej to zmyj. Nie wiadomo, co on robił ze swoim ciałem. Patrzy w dół na swoje nogi, a następnie się wzdryga. Z krótkim kiwnięciem, odwraca się i kieruje do łazienki. Kiedy słyszę lejącą się wodę, wciskam faceta w krzesło, które pozostało nienaruszone, przymuszając jego nogi do pozycji pochylonej i plastikową zapinką związuję jego dłonie po obu stronach. - Ai meu Deus do Ceu! - Błaga. Nie mogę wykrzesać żadnej sympatii dla tego gwałciciela. - Nie. Żaden Bóg ci dzisiaj nie pomoże. - Klepię ponownie jego kolano i zaczyna się mazać. Podczas gdy płacze, oglądam jego pistolet. - Co to? - Regan wraca. W blasku księżyca jej nogi są wyeksponowane i lśnią od wody, a ja patrzyłbym na nie, nie dbając o naszego niechcianego gościa. - To afrykański Vektor SP-118. Ładny kawałek, zazwyczaj nie używają go ludzie ze slumsów. Większość z tych facetów posiada AR47s lub armas hechizas,

18

Południowoafrykański pistolet samopowtarzalny kalibru 9 x 19 mm Parabellum

103

prowizoryczne pistolety z rury i iglicy19. – Podnoszę broń. - Ten jednak udowadnia nam, że facet jest częścią dobrze finansowanego, dobrze uzbrojonego gangu. - Odwracam się do niej. – Idź, załóż jakieś spodnie. Rumieni się, ale biegnie do torby i wyciąga parę lnianych spodni. Zdaję sobie sprawę, że sposób, w jaki je wyciąga zdradza, że cholernie się boi. Nie pozwala mi zniknąć z oczu. Ucieczka do łazienki była skrajnym aktem odwagi i zaufania z jej strony. Zasługuje na nagrodę i coś do przytulenia. Podrzucam Vektor i oferuję, by go złapała. - Proszę, miej pamiątkę z pobytu w Rio. To 9mm z krótkim odrzutem. Nie taki znowu zły pistolet. Komora trzynastka, ale uważam, że zmarnował około siedmiu. Odwracam się do naszego jeńca, kręcąc się wokół krzesła. - Oto jak to działa. Powiesz nam, co było twoim celem, a później sprawię, że cały ten ból odejdzie. W porządku? Kiwa głową. - Wiem, że Gomes chce moją dziewczynę z powrotem, ale to się nie wydarzy, więc zacznij mówić. Och i po angielsku, dla pani, por favor. - Gomes wysłał mnie, bym odzyskał dziewczynę i cię zabił. - Co potem? Wzrusza lekko ramionami, a następnie krzywi się, kiedy sprawiam ból jego ręce. - Nic. - Jesteś od niego czy na wynajem? - Na wynajem - mówi i pojawia się błysk w jego oczach. Może uważa, że będzie w stanie wynegocjować wyjście stąd. - Masz jakieś pytania do niego, Regan?

19

Część mechanizmu uderzeniowego broni

104

- Czy on lubi jeść swojego fiuta? Ponieważ to jest to, co powinno mu się przydarzyć. - Lubisz? - pytam go. - Ona jest dziwką. Mogę dać ci tuzin lepszych od niej - mówi do mnie po portugalsku. - Próbuje sprzedać mi pomysł, że są tu inne dziewczyny, które mogę mieć, jeśli cię wydam - tłumaczę Regan. Następnie mówię - Po angielsku, debilu. - Kopię go w goleń, a on wrzeszczy i trzęsie się na krześle, starając uciec od bólu. - Chcesz go kopnąć? - Pytam Regan. - Tak - mówi zdecydowanie. Podejrzewam, że chce zrobić więcej niż go kopnąć. - Zaczekaj. - Wyciągam krzesło, które używałem do zabezpieczania frontowych drzwi i łamię nogę. - Użyj tego. Nie chcę, byś musiała brać ponownie prysznic. Trzyma nogę od krzesła jak bat i uderza go, nie w kolano, jak myślałem, ale w twarz. Raz, dwa. Łapię ją przy kolejnym opuszczeniu i walczy ze mną przez chwilę, sapiąc jak dziki pies przed ostatecznym atakiem. - Taa, chcemy utrzymać go przytomnego wystarczająco długo, by odpowiedział na jeszcze kilka pytań - mówię. Odwracam się do naszego intruza, widząc, że prawie mdleje. - Skarbie, pobiegnij do kuchni, weź rondel pełen wody i rzuć w jego twarz. On musi się obudzić. - Wymyślałam te zadania, by pomóc jej się skoncentrować. Kiedy wraca z kuchni, jej oddech jest pod kontrolą. Oblewa dupka wodą, nawet nie uderza go przy tym rondlem. Facet budzi się i zaczyna się dławić. - Ona nie lubi cię za bardzo, a ja nie chcę nikogo innego oprócz niej. Mam na myśli, no proszę cię, gdzie znajdę kogoś, kto wymachuje nogą od krzesła jak Babe Ruth20?

20

George Herman Ruth, Jr., znany jako Babe, The Bambino, The Sultan of Swat (ur. 6 lutego 1895 w Baltimore, zm. 16 sierpnia 1948 w Nowym Jorku) – amerykański zawodowy baseballista (1914-1935), bohater popularnego przesądu, tzw. klątwy Bambino. Nazywany najlepszym zawodnikiem wszech czasów, który dzięki swojej

105

Albo nie załapał odniesienia albo jest zamroczony, bo wpatruje się we mnie obojętnie. - Fakt, że jesteś wynajętym kolesiem trochę mnie martwi, bo Gomes nie jest typem, który zatrudnia ludzi. Jest skąpy. A nawet, jeśli nie byłby, to nie ma takich pieniędzy, aby utrzymać małą armię pełną najemników takich jak ty. Kto cię zatrudnił? Intruz nie odpowiada, oddala spojrzenie. Oczywiście ma za sobą trening i teraz zaczyna z niego korzystać, ponieważ decyduje, że to wszystkie informacje, jakie od niego otrzymam. - Czy powinnam uderzyć go raz jeszcze? - pyta Regan z przejęciem. - Niee. Myślę, że on za bardzo boi się twojego pana Freeza, by powiedzieć nam coś więcej, a my musimy już iść. Wygląda na rozczarowaną. - Potrzebujesz czegoś z sypialni? Może upewnisz się, że niczego nie zostawiliśmy? Z pewną niechęcią kładzie rondel oraz drewniany kij i kieruje się w stronę sypialni. Gdy znika mi z oczu, odwracam się i strzelam skurwysynowi w głowę. Dwa razy. Na dźwięk wystrzału Regan wpada z powrotem do salonu. - Co ty zrobiłeś? - Zabrałem jego cierpienie. Konsternacja malująca się na jej twarzy sprawia, że moje wnętrze nieco się kurczy. Oczywiście, uprawienie z nią seksu jest czystą fantazją, ponieważ nie ma sposobu, by ten diament chciał moich zakrwawionych rąk na sobie. Rozbieram faceta od pasa w dół i zabieram wszystko z jego kieszeni, włączając w to torbę pełną amunicji, nóż przywiązany do nogi i grubą białą kartkę pergaminu z wypisanym na niej moim

waleczności i charyzmie stał się najbardziej rozpoznawalną osobistością szalonych, amerykańskich lat dwudziestych.

106

adresem. Przebiegam przez brzeg jego spodni i koszuli, szukając ukrytych kieszeni, ale nic nie znajduję. Wrzucając ubrania do wanny, nasączam całą stertę alkoholem, a następnie podpalam. - Dlaczego palisz jego ubrania? Czy nie zostawiłeś wskazówek w całym pokoju? Nie włożyłeś nawet rękawiczek. - Unosi dłonie. - Ja również. O mój Boże, pójdę za to siedzieć? - Nie, nie pójdziesz, ponieważ nikt nie wie, że tu jesteś, skarbie. A ja nie martwię się o to, czy ktoś wie, że ja tu jestem. Chcę tylko, żeby nasz nocny przyjaciel był odrobinę trudniejszy do zidentyfikowania. W salonie, przykrywam prześcieradłem martwego faceta, jakby biały materiał w jakiś sposób mógł ukryć moje grzechy. Ale wszystkie złe uczynku, jakie popełniłem wypalają we mnie trwały tatuaż. Moja dusza jest wytatuowana twarzami wszystkich, których zabiłem. Lubię sobie wmawiać, że to były sprawiedliwe zabójstwa. Ale prawdą jest, że pierwsze życie, które zabierzesz sprawi, że nie będziesz już tym samym człowiekiem. A faceci tacy jak ja nie zasługują na kobietę taką jak Regan, nie ważne jak bardzo jej potrzebują. Z tą depresyjną myślą chwytam nasze obie torby. - Chodźmy. Musimy znaleźć nową bazę, a następnie mamy spotkanie w Morro Dos Macacos.

107

11 -WIDZĘ TO TAK, LALECZKO, mamy trzy, wielkie problemy - mówi Daniel, kiedy podaje zwitek banknotów taksówkarzowi, który podrzuca nas do centrum obrzydliwych slumsów i szybko odjeżdża. Jestem pewna, że ksywka ma na celu rozproszenie mnie, bym nie zauważyła, że zostałam wrzucona w sam środek piekła. Nabieram się na przynętę. - Laleczko? Jesteś poważny? - Och, jestem poważny. - Posyła mi szelmowski uśmieszek i mruga do mnie. Jestem okazem jednym na sto. Przewracam oczami i zarzucam na ramię plecak. Daniel dokucza mi odkąd opuściliśmy mieszkanie. Wiem, że robi to celowo. To oczywiste. Zazwyczaj jest wyrozumiały i daje mi przestrzeń, ale w tej chwili szturcha mnie łokciem i nazywa mnie między innymi „słodkim ciasteczkiem” i „laleczką”. Myślę, że założył sobie, iż wścieknę się i będę chciała go udusić, a nie wpadnę w kolejny atak płaczu, kiedy opuści mnie kontrola.

108

Ma rację. Muszę przyznać, że wciąż wariuję. Staram się trzymać to w sobie, ale dzisiejszej nocy Daniel wykonał egzekucję na człowieku w środku salonu. Odwróciłam się plecami na dwie minuty i bum. BUM! Mężczyzna został trafiony dwa razy w głowę, a Daniel nawet nie mrugnął. Nienawidziłam faceta, ale wewnątrz wciąż byłam zszokowana. To był trzeci mężczyzna, który umarł w ciągu ostatnich dwóch dni, każdy zabity przez Daniela. Wyglądało to tak prosto, jakby nie włożył w to jakiegokolwiek wysiłku. Pod tym całym uśmiechaniem się i dokuczliwymi przezwiskami naprawdę jest niebezpiecznym człowiekiem. Mimo to ufam mu, co już jest wystarczająco dziwne. Wierzę, jeśli mówi, że ktoś musi umrzeć. Nie uważam, że Daniel byłby zdolny do zabicia kogoś lekkomyślnie. Miał wiele sposobności, szczególnie, kiedy uratował mnie, ale starał się zrobić to najpierw po swojemu. Pistolet był ostatecznością. To, że musiał wyciągnąć broń tak wiele razy w ciągu ostatnich kilku nocy, mówi mi, w jakim wielkim gównie się znaleźliśmy. Daniel przygląda się murom udekorowanym graffiti, slumsom Morro dos Macacos. - Nie ma jak w norze - mówi. - Trzymaj się blisko mnie, Laleczko. To jedno z tych miejsc, w którym nie możemy się rozdzielić. - Wystarczy już z tą Laleczką. - Mówię mu, ale przysuwam się odrobinę bliżej. Oplata ramieniem moją talię, przyciągając mnie do siebie i prawie protestuję, dopóki nie widzę kilku mężczyzn, czających się w cieniu. W porządku, jeśli muszę trzymać się Daniela, by sprawy były lepsze, zrobię to. - Więc, dokąd zmierzamy? - pytam swoim najbardziej zmysłowym i najseksowniejszym głosem. Staram się posłać Danielowi gorące spojrzenie w nadziei, że wyglądamy, jakbyśmy szli na schadzkę o północy. Mam nadzieję, że nikt nie zatrzyma się by zapytać, co, do cholery, tutaj robimy.

109

Daniel od razu rozumie motywy mojego postępowania, ponieważ posyła mi pełne uznania spojrzenie. Jego dłoń wciąż znajduje się na mojej talii, ale w rzeczywistości chwyta pistolet, który wetknął wcześniej pod moją koszulkę. - Mówiłem ci. To niespodzianka… ale musisz być grzeczna. Przechodzimy obok kryjących się w cieniu mężczyznach, a ja robię, co mogę, by wyglądać naturalnie. - Och, mogę być bardzo grzeczna dla ciebie, kochanie. - O dziwo, chęć zwymiotowania spowodowana jego dotykiem, odeszła. Zgaduję, że wcześniej pozbyłam się tego ze swojego systemu. - Psiakrew - mówi Daniel ochryple, a mi się chce śmiać na widok wyrazu jego twarzy. Wygląda, jakby to przedstawienie stało się dla niego odrobinę zbyt prawdziwe. Ale kontynuuję pocieranie dłonią o jego klatkę piersiową, wyglądając jak oddana, zdzirowata dziewczyna, która nie może się doczekać, aby znaleźć się z nim w domu. Mijamy mężczyzn bez żadnej zaczepki z ich strony i czuję jak kilka minut później ramię Daniela rozluźnia się wokół mojej talii. To oznacza, że zagrożenie minęło jedynie na chwilę, więc w dalszym ciągu musimy kontynuować naszą maskaradę. Przechodzimy kilka przecznic slumsów, które zdaniem Daniela nazywają się favelas. Znajdują się tu betonowe bloki i kiwające się drewniane domy, które trzymają się razem dzięki śmieciom i wymalowanym graffiti, które piętrzą się jedno na drugim niczym karaluchy. Jestem pewna, że reszta Brazylii jest ładna, ale póki co widziałam tylko slumsy. - Więc - pytam go, kiedy idziemy - nigdy nie powiesz mi o tych trzech problemach? - Hmm? – Nieświadomie muska dłonią moją dłoń, a następnie zabiera ją, przypominając sobie, że nie lubię dotyku. Ponownie jestem zaskoczona, że Daniel nie porusza tematu mojego ataku rzygania. Może nasze okropne małe interludium tego ranka było katharsis. Coś jak czyrak, który powinien zostać wycięty. To ohydny mentalny obraz, ale ostatnio widzę tylko takie rzeczy. - Och, taa. Trzy problemy. Jeden jest taki, że twój słodki tyłeczek nie ma żadnych papierów. Drugi, że z oczywistych

110

przyczyn nie możemy pójść do ambasady, by zdobyć te papiery. A trzeci, że ten nieudacznik Gomes kontynuuje wysyłanie większej ilości gości po ciebie. Pan Freeze chce twojego powrotu i to bardzo. - Nie wiem, dlaczego. Nie jestem nikim szczególnym. - Najmilsza, jesteś wyjątkowa. - Jesteś beznadziejny w wymyślaniu przezwisk. - To mój talent. - Uśmiecha się szeroko, a następnie wskazuje na ulicę. - Tam idziemy. - Tam idziemy, co? - Wpatruję się w budynek i staram się nie panikować. Szczerze mówiąc przypomina mi burdel. To narożny, trzypiętrowy budynek z czerwonej cegły. W oknach znajdują się sznurki na pranie, a ze ścian zwisają przewody elektryczne świadczące o tym, że w budynku jest prąd. - Na pewno? - Obawiam się, że tak - mówi Daniel. - Mamy w planach pozostać pod ich nosem przez kilka dni. Zamierzam pociągnąć za kilka sznurków i zobaczę, co uda mi się ustalić. Mój wspólnik jest już w drodze. Nie wygląda na przestraszonego tym gównianym budynkiem, więc przełykam strach i pozwalam mu się prowadzić dalej. Mam pistolet wsunięty w spodnie i zamierzam użyć każdej kuli zanim pozwolę komuś z powrotem zaciągnąć mnie do burdelu. Zbliżamy się do budynku, z którego wydobywa się muzyka. Drzwi są szeroko otwarte, a ludzie tłoczą się wewnątrz brudnego korytarza. Jestem pewna, że ktoś szprycuje się czymś w kącie. Czuć zapach sików, gówna i wszystkich tych rzeczy, łącznie z zapachem mokrego psa. Daniel wchodzi z uśmiechem i zmierza do mężczyzny stojącego niedaleko. - Pereya. – Pyta, ale brzmi to jak rozkaz.

111

Mężczyzna obserwuje Daniela, jego wygląd prosto od fryzjera, a następnie patrzy na mnie. Na wszelki wypadek przysuwam się niepostrzeżenie bliżej Daniela, który wyciąga do mnie rękę. Daniel mówi coś przyjacielsko po portugalsku, ale gładzi kurtkę z tyłu, ujawniając broń. - Znajdź mi Pereya - mówi ponownie. - Teraz. Mężczyzna kiwa głową i znika pośród tłumu. Kilka chwil później pojawia się inny mężczyzna. Ubrany jest w czapeczkę bejsbolową i koszulkę Manchesteru United, mimo, że to brytyjska drużyna. Ma rzadką bródkę, która jest tak długa, że mogłaby być zapleciona w warkocz. Szeroko uśmiecha się do Daniela i wyrzuca ręce w górę. - Mój człowiek. - Pereya. Jak leci? - Wymieniają skomplikowany uścisk dłoni, jak gdyby byli serdecznymi kumplami. - Nie mogę narzekać, nie mogę narzekać. Masz swoje rzeczy w środku. - Pereya ogląda mnie od góry do dołu. - Kochanieńka. - Jest moja - obwieszcza swobodnie Daniel, jakbym nie należała do siebie. Chcę protestować, ale arogancja Daniela niesie ze sobą bezpieczeństwo, więc pozwalam mu objąć prowadzenie. Pochyla się do Pereya, pytając - Doktorek też? Pereya kiwa głową, dotykając nasady nosa kciukiem i rozglądając się wokół. - Taa - Daniel odpowiada na niewypowiedziane pytanie. - To chodźmy. - Wskazuje na grupkę mężczyzn wałęsających się przy drzwiach, by odeszli, a oni powłócząc nogami wykonują polecenie. Być może są to ochroniarze. Pereya patrzy na Daniela i kiwa głową, potwierdzając, że to zaplecze. Daniel łapie moją dłoń i zaczyna prowadzić, ale Pereya kręci głową. - Tylko ty, Hays. Żadnych lasek.

112

Panika wiruje wzdłuż mojego kręgosłupa, ale Daniel ściska moją dłoń i przyciąga mnie bliżej. Najwyraźniej jemu również nie podoba się ten pomysł . - Nie słuchasz mnie, Pereya. Powiedziałem, że ona jest moja. Zostaje przy mnie. Masz z tym problem? Pereya rozważa i mamrocze coś po portugalsku, następnie wzrusza ramionami i prowadzi nas do pokoju na tyłach. O dziwo jest czysty. Nie ma tu okien, a jedyne światło to naga żarówka, która migocze nad naszymi głowami. Pereya prowadzi nas do następnego pokoju, zamykając za nami drzwi, a następnie wyciąga pęk kluczy z kieszeni. Znajduje się tu mały drewniany stół stojący w rogu. To właśnie tam zmierza Pereya. Odciąga go na bok, odsłaniając ukryte drzwiczki z kłódką. Otwiera ją i odwraca się do nas. Pod podłogą są dwie wojskowe skrzynie, również zamknięte. Wskakuje na niski korytarz, by otworzyć pierwszą z nich. - Od czego zaczynamy, Hays? - Myślę, że od tropiciela GPS, jeśli masz takiego. Kilka półautomatycznych. Trochę kul. Może przyjemny granat dla zabawy. Pereya pomrukuje i otwiera skrzynię, ujawniając prawdziwy arsenał przechowywany w pudłach. Moje oczy rozszerzają się. Czy przybyliśmy tu, by zdobyć więcej broni? Jak wiele potrzebujemy? Pereya przekopuje się przez stos amunicji i wyciąga inny pistolet. Oferuje go Danielowi, który sprawdza go w powietrzu. Pomieszczenie jest ciche. Przytłaczające. Oblizuję nerwowo usta, kiedy Pereya wyciąga broń za bronią wraz z amunicją. Daniel patrzy na mnie. - Chcesz coś, Laleczko? - Byś przestał nazywać mnie Laleczką - mówię słodkim głosem. Następnie dodaję: - Może trochę noży. - Chcę być uzbrojona po zęby.

113

- Słyszałeś panią - mówi Daniel, a ja wyłapuję przeciąganie samogłosek w jego głosie. Południowiec albo po prostu w ten sposób działa. - Masz jakieś noże? Pereya wyciąga kilka małych noży w skórzanym futerale. - Dla twojej dziewczyny. Może wsunąć je w buty. - Posyła moim okropnym sandałom sceptyczne spojrzenie. - Masz dla niej buty? - pyta Daniel. - Rozmiar siedem - dodaję z nadzieją. Podoba mi się pomysł dostania butów i wypełnienia ich bronią. - Może również jakieś jeansy. Rozmiar dwa. - Zobaczę, co mogę znaleźć - mówi Pereya, rzucając rzeczy na stos przy nogach Daniela. - Daj mi czas do rana. - Doktorek? - pyta ponownie Daniel. - Wkrótce - odpowiada Pereya. - Potrzebujemy także miejsca na dzisiejszą noc. - Mówi Daniel, wyciągając zwitek banknotów z kieszeni i odliczając właściwą kwotę. Ma milczeć na temat naszej obecności. Pereya obrzuca nas sceptycznym spojrzeniem i ponownie wzrusza ramionami, jakby go to nie obchodziło. - Masz pokój na piętrze. Mogę wyrzucić moją starą na noc, ale to będzie cię kosztowało. - To nie problem - mówi Daniel bez zająknięcia, rzucając więcej pieniędzy dla Pereya. Rozglądam się po pokoju. Żadnych okien. Tylko jedne drzwi. I jesteśmy zamknięci od przodu budynku. Wskazuję na podłogę. - Chcemy ten pokój. Pereya patrzy na mnie, jakbym była szalona. - Tutaj nie ma żadnego łóżka, laluniu.

114

- Przynieś nam koce i poduszki - mówię mu. - Podoba mi się ten pokój. - To prawda. Nie czułabym się bezpiecznie na górze, w pokoju pełnym okien. W tym pomieszczeniu możemy się zabarykadować na noc… i jesteśmy blisko wyjścia, jeśli będziemy potrzebowali ucieczki. Daniel posyła mi półuśmiech, jakby zastanawiał się, o czym myślę, ale nie kłóci się. Patrzy na Pereya, wyciągając kilka banknotów więcej, a następnie podaje je mężczyźnie. - Myślisz, że możesz ustawić nas tutaj na noc? Pereya bierze pieniądze bez spoglądania na sumę. Po prostu wsadza je do kieszeni i zaczyna ostrożnie pakować broń do skrzyni. Zamyka ją, a następnie zatrzaskuje ukryte drzwiczki i zakłada kłódkę. - Wrócę za chwilę z waszym posłaniem - mówi, zostawiając mnie i Daniela w pokoju.

KIEDY PEREYA WRACA, PRZYPROWADZA starszą kobietę, która spogląda na nas przyjaźnie. Ma przy sobie czarną torbę. - Cześć, jestem… Daniel przerywa jej. - Bez nazwisk. Zaciska wargi, kiwa głową i otwiera torbę. - Zamierzam pobrać krew i próbkę moczu. Wyniki będą w ciągu godziny. Nie wiem, czy czuję ulgę, czy przerażenie na widok lekarza. Przypuszczam, że jedno i drugie. Boję się tego, co znajdzie w moim organizmie po tych wszystkich „klientach”, których miałam. Ale… chcę wiedzieć. Pozwalam jej zbadać mnie dokładnie, nie cofając się przed jej dotykiem. Zadaje mi osobiste pytania bez osądzania widocznego na twarzy. Pobiera krew i mocz. Na moją prośbę, Daniel jest obecny przez

115

cały czas. Myślę, że nie czułabym się komfortowo z mocniejszym dotykiem, jeśli nie byłoby go tutaj. Chociaż z szacunku do mnie jest odwrócony. Następnie lekarka wychodzi, by przeprowadzić testy, a ja siadam w pokoju, i czekam. Ręką oplatam klatkę piersiową, jakbym chciała odpędzić strach tłoczący się w moim ciele. Ciszę przerywa dźwięk telefonu. Daniel słucha, mówi kilka słów, a następnie rozłącza się. - Wszystko czyste - mówi do mnie. Chcę upaść z ulgi. - Nic? - Nic. Żadnej STD21; żadnego azotu w moczu. Jesteś zdrowa jak ryba. Wpatruję się w niego. Zdrowa jak ryba? Nie złapałam niczego, ale to nie znaczy, że ponownie będzie ze mną „dobrze”. Mimo to, czuję taką ulgę, że brak mi słów. Nie jestem chodzącym zapaleniem wątroby. Małe błogosławieństwo. Przypuszczam, że to, dlatego Freeze dbał jak szalony o higienę. - Mówiłam ci, że używali prezerwatyw. Nawet jak im obciągałam. - Nie mogę uwierzyć, że Gomes cię sprzedał. Co za głupi, chciwy pojebaniec. Jeśli go nie dopadnę, pan Freeze to zrobi. - Brzmi na zdegustowanego, jakby nie mógł uwierzyć w jego głupotę. Miękną mi kolana i osuwam się na podłogę. Siedzę blisko sterty broni, u stóp Daniela, a on swobodnie sprawdza ją, gdy cały czas go obserwuję. Ponownie rozglądam się po pokoju. - Jesteś pewien, że to miejsce jest bezpieczne? - Wcale nie - mówi Daniel. - Ale lepsze znane niebezpieczeństwo niż zupełnie obce.

21

STD – w medycynie, choroby przenoszone drogą płciową (ang. Sexually Transmitted Diseases)

116

Wiem, jakie to uczucie. - Słuszna uwaga. Daniel upycha kilka sztuk broni w obu naszych torbach. - Więc wolisz raczej być blisko frontowych drzwi, niż mieć łóżko? - Sposób, w jaki postrzegam świat sprawia, iż wszyscy są dla mnie zagrożeniem - mówię. - Jeżeli byłabym podczas apokalipsy zombie i chciałabym być ocalona, wybrałabym pokój bez żadnych okien i blisko parteru. Nie chcesz być na piętrze w razie nagłego wypadku. Patrzy na mnie, a jego oczy się śmieją. - Apokalipsa… zombie? - Taa - mówię. - I co z tego? Lubię horrory. Są niedocenianymi perełkami filmografii. Daniel potrząsa głową, uśmiechając się szeroko. Nic nie mówi, ponieważ Pereya wraca w towarzystwie kobiety. Przenoszą nam kilka poduszek, koców i podejrzanie wyglądające prześcieradła. To nie ważne. Niedawno sypiałam w gorszych warunkach. Biorę je od niej i zaczynam przygotowywać posłanie w kącie naszej małej twierdzy, podczas gdy Daniel i Pereya rozmawiają. Torba niezdrowego jedzenia i woda gazowana są dołożone do kompletu. Kiedy drzwi zamykają się za nimi, Daniel rzuca się, by przysunąć pękaty stolik pod drzwi, robiąc niezgrabną barykadę. Wraca do mnie i siada obok, na prowizorycznym posłaniu. Daje mi kuksańca łokciem. - Nie dowierzałem ci - mówi. - To naprawdę całkiem rozsądna sugestia, byśmy tutaj zostali. Zaskoczyłaś mnie tym. Trącam go także łokciem, cień zabawnej, pewnej siebie mnie powraca, gdy słyszę z jego ust komplement.

117

- Jeśli masz wątpliwości, spójrz na apokalipsę zombie. Daniel chichocze i po chwili zaczyna ziewać. Nagle przypominam sobie, jak był zmęczony nim ubzdurałam sobie, że mogę go uwieść. Jest wyczerpany, a ja potrzebuję go zdrowego i na nogach w razie gdybyśmy musieli położyć trupem jakiś złych kolesi, czy brać udział w strzelaninie, lub cokolwiek innego, co robią zabójcy. - Dlaczego nie śpisz? - Mogę czuwać - mówi Daniel. - I tak mam lekki sen. - Też mogę czuwać - mówię mu. - Mam pistolety. I nóż. I najwyraźniej granaty do zabawy. - Ponownie trącam go figlarnie łokciem. - Uważasz, że mogłabyś kogoś zastrzelić, jeśli wszedłby przez te drzwi, kochanie? Już nie „laleczko”. - Daniel drażni mnie, ale nadal mogę wyczuć w jego głosie wyczerpanie. - Pewnie. - Mówię beztrosko i klepię jedną z brudnych poduszek, zapraszając go, by położył na niej głowę. - Będę udawać, że ktokolwiek wejdzie jest zarażony wirusem, który zamienia go w jedzącego mózgi potwora. Waha się i widać, że jest rozdarty pomiędzy tym wyborem. - Pod drzwiami jest pęknięcie - mówię, wskazując na nie. Ma około cala wysokości. –Zamierzam obserwować to miejsce całą noc. I będę krzyczeć „zombie”, jeśli pomyślę, że coś się szykuje. W porządku? Pociera wolno twarz, a jego oczy są puste. - W porządku. Ale jeśli będziesz zmęczona, obudź mnie. - Prześpij się - mówię do niego. O dziwo bycie apodyktyczną w stosunku do niego sprawia, że czuję się bardziej jak dawna ja. Daj dziewczynie trochę mocy i to wystarczy. Ale poklepuję łóżko ponownie. - Nawet cię otulę. - Jak mogę się temu sprzeciwić? - mówi Daniel i wspina się do łóżka w pełni ubrany. Pomimo ciągłego hałasu na zewnątrz, zasypia w ciągu dwóch minut. Poza pokojem, budynek wypełniają rozmowy, odgłosy stóp, które maszerują w tę i z

118

powrotem po schodach. Spinam się na każde skrzypienie desek. Daniel śpi z ręką na pistolecie, więc przypuszczam, że nie czuje stuprocentowego bezpieczeństwa. Mimo to, w jakiś sposób zasypia. Zdejmuję sandały i podnoszę broń, upewniając się, że bezpiecznik jest na właściwej pozycji. Potem skradam się do drzwi i kładę się płasko na podłodze, by móc obserwować szparę.

as

119

12 CZTERY GODZINY PÓŹNIEJ BUDZĘ SIĘ z szalonym wzwodem i gorącą kobietą w moich ramionach. Regan po raz kolejny przewróciła się podczas snu i przykleiła do mnie. To byłoby miłe, jeśli czułaby potrzebę zbliżenia, lecz prawdopodobnie jej podświadomość ostrzega ją, by mocno trzymała się boi, unoszącej się na wodzie. Mam coś, czego można się trzymać, kochanie, moja śpiąca podświadomość mamrocze do siebie. Podobnie jak wcześniej, wysuwam się spod niej, ale tym razem porusza się i chwyta mnie mocniej. Jej kolana przesuwają się w górę moich nóg, by ułożyć się pod moimi jajami, które z całej siły napierają na jej ciało. Pogładź lekko, Danny, chłopcze, błagają. Nie mogę dać moim jajom dobrego klepnięcia, którego potrzebują i jestem odrobinę przestraszony. Jeśli podejdę bliżej, dotknę ją, a moja erekcja nie będzie chciała opaść, dopóki nie znajdę jakiegoś miejsca, by zwalić konia. Trzydzieści rodzajów zła – właśnie tym jest pożądanie tej dziewczyny. Jeśli miałaby jakieś pojęcie o tym, jakie myśli krążą w moim małpim mózgu, przyłożyłaby mi w twarz nogą od krzesła. A ja pozwoliłbym jej na to.

120

Dlaczego nie mogę przestać myśleć o jej jędrnych ustach, uformowanych w literę O, kiedy myśli albo o jej nogach, które wydają się być bez końca. Kiedy szliśmy stromą droga do Pereya, mój wzrok obczajał jej tyłek. Jędrne półkule przyciskały się do materiału dzianinowej spódnicy, gdy się wspinała. W końcu objąłem prowadzenie, ponieważ nie byłbym w stanie iść, gdybym ją obserwował przez całą drogę. Tajemnica pana Freeza dekoncentruje mnie. W oczywisty sposób pragnie Regan z powrotem, lecz stracił ją, ponieważ Gomes okazał się być chciwym pojebem, który za dwadzieścia pięć tysięcy pozwolił jej zejść z widoku. Chorzy ludzie popadali w obłęd z powodu rzeczy, których nie mogli posiąść. W późnym stadium Alzheimera moja babcia mogła pić jedynie w niewielkich, plastikowych kubeczkach. Wpadłaby w szał, jeśli zaproponowano by jej inny. Najwyraźniej Regan była takim plastikowym kubeczkiem dla bogatego sponsora Gomesa. Myśl o Regan, która była maltretowana przez Gomesa i jego kumpli jest dla mnie, jak spuszczanie powietrza z balonu. Otrzeźwia mnie. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję jest to, aby Regan napotkała kij w moich spodniach, a następnie przez resztę naszego czasu razem patrzyła na mnie, jakbym był tylko o jeden krok od rzucenia się na nią. Resztki mojej erekcji opadają, a ja czuję niezręczność i niepokój. Towarzyszą mi bliźniacze emocje, których nie doświadczyłem odkąd skończyłem czternaście lat i zabrałem dziewictwo Marybeth z tyłu mojego Forda. A byłem wtedy podekscytowany bardziej niż kiedykolwiek indziej. Rozplątuję jej dłonie, które obejmują mnie w żelaznym uścisku wokół mojej tali, a ona szepcze we śnie. - Hej, kochanie - mówię. To tylko wymówka, by przycisnąć się bliżej, umieszczając jej nos i miękki policzek do miejsca między moim ramieniem a szyją. Dopasowuje się idealnie, jakbym został dla niej stworzony. I erekcja, której się pozbyłem, szaleje na nowo. Od pieprzonego potarcia nosa. Przysięgam na Boga, w minucie, w której skończę tutaj zamierzam znaleźć chętną kobietę w barze w Dallas i będziemy się pieprzyć do czasu, aż nie sprawię, że mój kutas będzie czerwony przez tydzień.

121

Potrzebując zdjąć Regan z siebie, więc używam ksywki, której nienawidzi najbardziej i wkładam w to tyle „dupka” ile mogę. - Laleczko, jestem cały do wypieszczenia rano, ale preferuję rękę na kolanie. Następnie lekko klepię jej tyłek. Odskakuje ode mnie jak kot, którego oblano wodą. - O co chodzi? - Pyta, zabierając z oczu włosy jedną ręką, a drugą gładząc miejsce na swoim tyłku, gdzie ją klepnąłem. Moja doń mrowi od kontaktu z jej pupą. Chce tego kontaktu ponownie. Ja chcę wejść w kontakt z każdą częścią jej ciała. Obracam się i schylam, by zebrać koce. - Tylko cię budziłem, Laleczko i dałem ci znać, że jestem gotowy do baraszkowania na podłodze, ale mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko byciu na górze. Od czasu Afganistanu moje kolana są gówniane. Jestem odwrócony do niej plecami, więc nie widzę jej twarzy, ale zakładam, że kipi z wściekłości. Przynajmniej jest rozbudzona. - Dlaczego mówisz takie rzeczy? - pyta cichym głosem, co, cholera, nie jest tym, co chciałem osiągnąć. Teraz czuję się źle, na dodatek do dupy. Trzymając cienkie poduszki przed sobą, stawiam jej czoła. W jej oczach widzę namysł, jakby starała się mnie rozszyfrować. - Byłaś w stanie wkopać mi męskie rzeczy do gardła, więc wolałem się upewnić, że jesteśmy oddzieleni. - Miło. – Marszczy nos, ten który idealnie pasował do mojej szyi. Jestem chamski. Może powinienem pozwolić jej obwąchiwać mnie dłużej, ponieważ to byłoby wystarczającym pretekstem, aby sprowokować u każdej dziewczyny atak. Dzięki dwóm martwym gościom mam na sobie bród, krew i kto wie jakie jeszcze inne ludzkie płyny i nie brałem prysznica od… Liczę ponownie. Trzech pieprzonych dni. Jeśli byłbym z moją drużyną, żartowalibyśmy o zapachu, mówili, że jeśli nie jest dojrzalszy niż zgniła brzoskwinia, wtedy nie byłeś z laską wystraczająco długo. Stałem się miękki odkąd jestem poza wojskiem. Spanie na polu bitwy jest codziennym chlebem,

122

więc rozkładanie koca i poduszek powinno być luksusem dla płatnego zabójcy. Tymczasem przyzwyczaiłem się do materaca, kołdry puchowej, nie wspominając o gorących prysznicach. Kładę zawiniątko na drewniany stół, a następie wpatruję się Regan. Moje zmęczone usta przemawiają zanim mój mózg może zadziałać. - Jesteś naprawdę cholernie piękna, wiesz? Jestem wdzięczny, ale i zaskoczony, kiedy potrząsa głową i w niedowierzaniu wybucha śmiechem. - Wiesz, że mój chłopak, Mike powiedział, że wyglądam jak źrebię? Tylko nogi, żadnej klatki piersiowej. - Gówno-zamiast-mózgu-Mike? Ten, który nie mógł dać ci orgazmu? Naprawdę słuchasz, co on mówi? Twarz Regan opada. - Nigdy nie powinnam była ci tego mówić. Uważasz, że jestem dziwadłem. Pochylając się przy stole, potrząsam głową w niedowierzeniu. - Jesteś dziwadłem, ponieważ on nie może dać ci orgazmu? - Nawet nie mówię jej o innych rzeczach, które wiem, na przykład o tym, że masturbowała się, kiedy leżała obok niego, gdy spał. I że nie zadzwonił, nawet raz, by dowiedzieć się, co się z nią dzieje. Nick powiedział mi, że rozważał zastrzelenie Mike’a, ponieważ zabierał miejsce we wszechświecie, które mogłoby zostać dane komuś innemu, komuś, kto zainteresowałby się Regan. - Nie, ponieważ powiedziałam ci wszystkie te rzeczy i … - macha ręką w kierunku mojego krocza - inne rzeczy. Nie potrzebuję, aby widziała moje pobudzenie, które ma nadzieję, że poświęci mu prawdziwą uwagę. Muszę zabrać ją z widoku i z moich myśli, zanim zacznę mówić jej, że zamierzam być narzędziem, którego ona użyje być mieć orgazm. Chciałbym, aby to mój dotyk, moja bliskość sprawiły, że stanie się mokra.

123

Martwiąc się, że mnie rozprasza, rozglądam się wokół za miejscem gdzie mogę ją ukryć. W Moro Dos Macacos każdy jest uzbrojony, począwszy od posterunkowych, służących w siłach policji, którzy regularnie przeszukują to miejsce, starając się oczyścić slumsy. Pod tym względem Rio jest szanowane w świecie. Regan łatwo mogłaby zostać trafiona przez zbłąkaną kulę, co zgodnie z moim sposobem myślenia sprawiłoby, że ta cała eskapada warta byłaby rozerwanego na pół Benjamina22. A to oznacza, mniej niż nic. Mentalnie sprawdzam rzeczy, które musimy zrobić. Po pierwsze, potrzebujemy dowodu i paszportu dla Regan, albo nigdy nie opuści Rio. Po drugie, musimy dostać się na lotnisko i wysłać Regan do domu. Po trzecie, muszę odnaleźć hakera. Po czwarte, muszę odnaleźć moją siostrę, a wtedy rodzeństwo Hays znajdzie się w samolocie, wróci na swoje ranczo i nigdy, przenigdy nie opuści go ponownie. Ale zanim wszystko to będzie mogło dojść do skutku, muszę wybrać się na wzgórze i spotkać z moim informatorem, który według Pereya może mieć jakieś informacje o Naomi. Wzburzony przebiegam dłonią przez włosy i rozkazuję jej: - Zostań tu. Zaraz wrócę. Na górze znajduję śpiącego obok swojej żony Pereya. Ręczny nóż uwiera mnie i kładę dłoń na kostce, mogę wyczuć zarys pochwy. Pereya sprzedał mi amunicję i dał miejsce do spędzenia nocy. Nie muszę potraktować jego gardła nożem. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Zamiast tego kilka razy uderzam go w twarz, a następnie, kiedy widzę, że otwiera oczy, przykrywam jego usta. Ciepła ślina i język uderzają w moją dłoń. Zastanawiam

22

Benjamin. Czyli banknot 100dolarowy, na którym jest z podobizna Benjamina Franklina.

124

się, dlaczego za każdym razem nie zakładam rękawiczek. Opierając się pokusie, by zabrać rękę, szepczę mu do ucha: - Potrzebuję od ciebie jeszcze jednej rzeczy zanim odejdę. Pereya kiwa głową, więc uwalniam go, kładąc dłoń na materiale spodni. Wilgotna chusteczka będzie jak najbardziej wskazana, zaraz po tym jak Pereya da mi informacje. - Muszę wiedzieć, gdzie znajdę dobrego fałszerza dokumentów. - Jest ich wielu w favela, ale żaden z nich nie jest dobry. Musisz jechać do Ipanema. Poszukaj mermao, który nazywa się Luiz Soto. On może to zrobić. - Pereya trzyma rękę w górze, a ja wkładam mu kolejną stówkę. To duży napiwek. - Więc, co do dziewczyny - zaczynam mówić, ale trzyma ręce w górze. - Nie ma mowy. - Wykonuje gest strzelania palcami. - Ona musi iść. Zabierz ją do Copa. Nie ma tam kłopotów. Tam jest os homi Rio. - Pereya, nie mogę zostawić Regan samej w Rio nawet, jeśli posterunek policji znajduje się tuż obok. Pozwól mi ją zostawić tutaj. - Wyciągam więcej banknotów i zaczynam przerzucać plik. - Ile? - Ile, za co? – Słyszę Regan za moimi plecami. Odwracam się, a wyraz jej twarzy mówi, że zdradziłem ją. - Nie porzucam cię - mówię, ale gruby stos gotówki oferowany Pereya świadczy o czymś innym. Czuję się bardziej wyeksponowany, niż gdy byłem frajerem na rogu ulicy ze spodniami wokół kostek i policyjnymi światłami świecącymi na mojego wilgotnego fiuta wypolerowanego przez uliczną handlarkę. Oficerze, nie uprawiałem nierządu. Sikałem i mój kutas wpadł do ust tej młodej damy. Wielkie nieporozumienie. Zbolały wyraz jej twarzy mówi mi, że wymierzyłem cios głębiej niż facetowi, którego zostawiliśmy w mieszkaniu. Przeklinając, biorę ją za ramię i ciągnę po schodach na dół, udając, że potrzebuję trochę prywatności. Zniżając głos tak, że mogę

125

przynajmniej uczynić to trudniejszym do usłyszenia dla Pereya, przedstawiam jej mój plan. - Potrzebujemy zdobyć papiery i odejść. - Wskazuję przez ramię na ulicę. – Tam jest dla ciebie zdecydowanie bardziej niebezpiecznie niż w domu Pereya. Ludzie zostawiają go w spokoju, ponieważ on załatwia dobry jakościowo produkt. Jest jak zbrojownia w Szwajcarii. Wchodzisz, zabierasz co potrzebujesz i odchodzisz. Tu jest bezpieczniej niż gdziekolwiek indziej. Jesteś bezpieczna z jego arsenałem. Ona nie słyszy żadnego słowa, jakie do niej kieruję. - Porzucasz mnie - powtarza. - Nie. Wyjeżdżam, a następnie wrócę po ciebie. - Te wszystkie rzeczy, które powiedziałeś wcześniej, były po to, by uśpić moją czujność, prawda? Powiedz ofierze to, co chce usłyszeć. - Nie - protestuję. Uświadamiam sobie, że spierdoliłem na tak wielu, różnych poziomach, że trzeba specjalisty od min lądowych, by wyprowadził mnie z tego bałaganu. - Zabierz ją do Ipanema. Tam jest bezpiecznie - Pereya stojący na szczycie schodów nie jest pomocny ze swoimi radami. Regan zaciska swoje usta i patrzy na mnie bojowo. - Dostałem wskazówkę. Prowadzi do czegoś ważnego. Ale jest w naprawdę niebezpiecznym miejscu. Nie chcę widzieć cię skrzywdzoną. Nie kupuje tego. Nie ma sposobu bym zostawił ją z Pereya. Widzę to na jej twarzy. Z westchnieniem poddaję się. Pakuję całą amunicję, którą kupiłem od Pereya i marszczę taktyczną kamizelkę na ramionach Regan. Być może, jeśli wszyscy zobaczą, że jest uzbrojona, pomyślą dwa razy zanim skierują pistolet w naszym kierunku. Może.

126

13 TEN FACET JEST NIEWIARY-KURWA-GODNY. Nie porzucę cię, Regan. Możesz mi zaufać, Regan. Wszystko to kłamstwa. Wszystko to głupie kłamstwa. Wciąż stara się wymknąć. - Grozi ci niebezpieczeństwo, jeśli pójdziesz ze mną - mówi mi, a te niebieskie oczy proszą o zrozumienie. Wpatruję się w niego. - Nie zaszedłem tak daleko, byś teraz została zabita. - A ja nie zaszłam tak daleko, by skończyć z powrotem w burdelu - syczę na niego, gdy gniew uchodzi ze mnie. Byłam taką dobrą dziewczynką. Nigdy z nikim się nie kłóciłam. Teraz ciągle krzyczę na Daniela. Psiakrew, to jego wina. Jeśli nie byłby tak zdeterminowany, by mi się wymknąć, nie traciłabym kontroli tak często. Patrzy na Pereya, a następnie z powrotem na mnie.

127

- Nie tutaj - woła ponad moim ramieniem. - Potrzebujemy ponownie naszego pokoju, na chwilkę. Zobacz, czy możesz znaleźć jeansy i buty dla niej. - Następnie łapie mnie pod ramię i ciągnie do bezpiecznego pokoju, gdzie spędziliśmy noc. Pozwalam mu się wlec. To w porządku. Jego ręka ściska moje ramię. Jeśli dalej będzie mnie ciągnął za sobą, nie zostawi mnie. To wszystko, o co proszę. Jesteśmy z powrotem w bezpiecznym pokoju. Daniel trzaska drzwiami, następnie się odwraca i wpatruje we mnie. - Okej. Musimy porozmawiać. Reguluję ciężką kamizelkę, którą założył na moje ramiona. Jest nieporęczna i nieprawidłowo umieszczona przy moich piersiach, ale nie zamierzam się do tego przyznawać. Bezmyślna czynność pozwala mi zająć uwagę i uniknąć spoglądania na Daniela. - Zatem mów. - Miejsce, do którego muszę dzisiaj pójść… To niebezpieczna nora. - W przeciwieństwie do wszystkich miłych, bezpiecznych miejsc, do których zabierałeś mnie do tej pory? - Psiakrew, Regan, jestem poważny. Muszę dostać wskazówkę od gościa, który będzie na mnie czekał na boisku. To jest ulubione miejsce lokalnych gangsterów na podgrzewanie w kuchence mikrofalowej. Patrzę na niego zdezorientowana. - Podgrzewanie w kuchence mikrofalowej? - Jakoś nie uważam, żeby chodziło mu o Hot Pockets23. - Taa. Ktoś spieprzy, bierzesz go na pole, rozrzucasz kilka opon dookoła niego, oblewasz go benzyną i podpalasz całe miejsce. Zostawiasz miłe, przypalone ślady hamowania, by ostrzec wszystkich innych, żeby nie popełnili tego samego błędu.

23

Słynne w Stanach dania mikrofalowe.

128

Przełykam ciężko. To brzmi gorzej niż okropnie. I Daniel chce iść w to miejsce? Sam? Co jeśli nigdy nie wróci? Co jeśli zostawi mnie tutaj i będę siedziała z Pereya przez tygodnie, zastanawiając się, co się wydarzyło? Ile czasu minie zanim Pereya zadecyduje się sprzedać mnie temu, kto najwięcej zaoferuje? - Brzmi jak gówniane miejsce. Nadal idę. - Nie - mówi Daniel. - Jestem odpowiedzialny za twoje bezpieczeństwo. Naraziłbym je, zabierając cię tam. Znajdując się na tym terytorium, jesteśmy w samym centrum głównego gangu. - Nie obchodzi mnie to! -Trudno. Jeśli ty nie dbasz o swoje życie, ja to zrobię. Sapię. Jak on może tak do mnie mówić? Drapałam i walczyłam o każdy cal wolności przez ostatnie dwa miesiące. Przetrwałam piekło. W rzeczywistości, wciąż staram się od tego uciec. Fakt, że jedyna osoba, której mogę ufać, po kryjomu stara mi się wymknąć, sprawia, że jestem zła, wściekła i bardziej niż trochę zraniona. Uderzam w jego klatkę piersiową. - Uważasz, że nie dbam o to, czy żyję czy jestem martwa? Naprawdę? Daniel zamyka oczy i bierze głęboki oddech. - Regan, wiesz, co staram się powiedzieć… - Nie, mówisz gówniane rzeczy, próbując się uwolnić ode mnie. Wiem, jak pracujesz. Kłamiesz i starasz się wkurzać ludzi, by trzymali się z daleka. Jednak ze mną ci się to nie uda. Pamiętasz swoją obietnicę? „Nie zostawię cię, Regan. Zamierzam zostać przy tobie i chronić cię, Regan”. Co się z tym stało? - To nie wiąże się z zabieraniem ciebie na pole do zabijania, kiedy możesz tu spokojnie siedzieć … - I co? - Krzyczę, bijąc go pięścią po klatce piersiowej. Uderzyłam go kilka razy wcześniej, kiedy się kłóciliśmy, a on nigdy nie podniósł na mnie ręki. Wiem, że nie powinnam go bić, ale jestem tak cholernie sfrustrowana. - Co się stanie, jeśli nie

129

wrócisz? Jak długo minie zanim ktoś ponownie sprzeda uroczą, amerykańską cipkę temu, kto zapłaci najwięcej? Zaciska usta. - Musisz mi zaufać, Regan. - Zaufać? Kto teraz jest szalony? - Śmieję się cierpko i wyrzucam ręce w górę. Powiedziałeś, że jestem szalona, kiedy rzuciłam się na ciebie. Ale teraz nie jestem już taka pewna, czy to był zły pomysł. Mogę zagwarantować, że jeśli zamoczyłbyś fiuta, poruszyłbyś niebo i ziemię, by upewnić się, że zostałam przy tobie, zamiast starać się wymknąć. Więc kto jest szalony, co? Wyciąga rękę i łapie przód kamizelki kuloodpornej. Zaczynam odsuwać się, ale on tylko zawiązuje razem dwie zapinki przy szyi, które utrzymują kamizelkę zapiętą. - Więc - mówi bez emocji - chcesz porozmawiać o zaufaniu? Co z tobą wskakującą na mnie bez przerwy, za każdym razem, gdy zdążę zamknąć oczy, tylko po to, by mnie zmanipulować, żebym trzymał cię przy sobie? Jak mam ci niby zaufać po czymś takim? Jestem zszokowana jego słowami. Jak łatwo może odwrócić całą sprawę z zaufaniem przeciw mnie? Trafia w sedno. Manipulowałam nim. - Ale… ty lubisz mnie - protestuję. - Uważasz, że jestem seksowna. - Zgadza się - potwierdza, zawiązując sznurek na kokardkę, a następnie sięga po kolejny umieszczony pod pachą, tak by mógł dopasować kamizelkę kuloodporną ściślej do mojego ciała. - Uważam, że jesteś piękna. Uważam także, że twoja wdzięczność do mnie jest nie na miejscu i nigdy nie postąpiłbym tak, jak myślałaś. Czy zrobiłem cokolwiek, byś czuła się nieswojo? Postępowałem niewłaściwie? Poza kilkoma klapsami w tyłek i mówieniem do mnie laleczko? Chce na to wskazać, ale oboje wiemy, że to miało mnie jedynie wkurzyć i rozproszyć. Ma rację. Był dobry dla mnie, nawet kiedy nie musiał. Jeśli pstryknąłby palcami, byłabym na kolanach, ssąc jego kutasa z wdzięczności, ponieważ czułabym, że to sprawi, iż zabrałby mnie ze sobą.

130

Jak popieprzone to jest? I jak popieprzone jest to, że zwiadowca Daniela daje radę, a to ja jestem tą, która rzuca się na jego ciało. Po tym wszystkim co przeszłam seks zrujnowałby mnie. Uważam, że nie mogłabym dotknąć ponownie mężczyzny bez myślenia o burdelu. Ale wtedy patrzę na usta Daniela. Był naprawdę przerażony tym, że nigdy nie miałam orgazmu. Wydymając wargi na imię Mike’a, jak gdyby wyrządził mi jakąś krzywdę. Jakby wszyscy inni byli problemem, nie ja. Nie Pracująca-BardziejBy-Sprawić-Żeby-Się-Polepszyło Regan, która odmawia zobaczenia problemów w związku. Nie Głowa-W-Piasku Regan, która stara się ignorować świat, więc jej mała bańka nie jest zakłócona. Ta Regan teraz nie żyje. Daniel kończy wiązać moją kamizelkę po jednej stronie, a następnie przechodzi na drugą, gdy ciągle go obserwuję. Ma długie rzęsy i silną szczękę, cholera jest… naprawdę atrakcyjny. Przez chwilę zastanawiam się, jak by to było go pocałować. Naprawdę pocałować. Może przemawia przeze mnie syndrom sztokholmski, ale to nie tak, że byłoby to coś gorszego niż to, co już przeżyłam. Niespodziewanie pragnę tego. Jeśli pocałowałabym Daniela, czy byłoby to jak całowanie mężczyzn w burdelu? Czy chciałabym zwymiotować, jeśli jego usta dotknęłyby moich? A może byłoby to całowaniem… Daniela? Mężczyzny z gładką gadką, który desperacko mnie pragnie w swoim łóżku, a nie chce mnie dotykać, ponieważ wie, że mam problemy ze sobą. Rozmyślając, oblizuję usta. - Co? - pyta Daniel i zdaję sobie sprawę, że znowu na mnie patrzy. Nagle staję się nerwowa. Podchodzę bliżej i kładę rękę na jednym guziku jego pomiętej koszuli. - Czy mogę… czy mogę czegoś spróbować? - Strzelaj. - Patrzy na mnie z rezerwą, ale pozostanie na miejscu.

131

Staję na palcach i przyciskam usta do jego ust. Sztywnieje, a ja rozdzielam wargi, pozwalając językowi muskać jego usta. Nie czuję absolutnie niczego. Równie dobrze można całować kamień. Po chwili odsuwam się, marszcząc brwi. - Dlaczego nie oddajesz pocałunku. - Staram się rozszyfrować twój punkt widzenia. Z jakiegoś powodu to rani moje uczucia. Opadam na pięty i staram się nie czuć głupio. - Chciałam cię pocałować i zobaczyć, czy byłoby to jak całowanie facetów w burdelu. Czy byłoby inne, dlatego, że to ty? Chciałam się przekonać, czy wszystko jest całkowicie zrujnowane? Jęczy i zamyka oczy, następnie przyciska czoło do mojego. Jego dłoń obejmuje tył mojej głowy. - Zabijasz mnie, Regan. Wiesz to, prawda? - Przepraszam - mówię przyciszonym głosem. - Szz. Nie ma za co przepraszać, kochanie. Jeśli chcesz pocałunku, wyświadczę ci przysługę. Masz gówniane wyczucie czasu. - Rzuca spojrzenie na zamknięte drzwi za nami, następnie wzrusza ramionami i odwraca się z powrotem do mnie. – Jeden pocałunek. Nie jesteś gotowa na więcej, a ja nie mogę pozwolić sobie na rozproszenie. Wszystko dobrze? - Tak. Ja tylko chcę zobaczyć… - Milknę w środku zdania, ponieważ naprawdę nie mogę zakończyć tego we właściwy sposób. Chcę tylko wiedzieć, czy jestem złamana. Chcę tylko wiedzieć, czy naprawdę mam pojebane w głowie. Chcę tylko wiedzieć, czy dobrze smakujesz. Chce tylko wiedzieć, czy będę wymiotować.

132

- W porządku. Jednak bez rzucania się. Gotowa? - Jego dłoń dotyka mojego policzka. - Nie krępuj się mnie odepchnąć, jeśli ześwirujesz. Możesz to przerwać w każdej chwili. Kiwam głową. Danel pochyla się, a jego nos ociera się o mój, gdy jego twarz znajduje się zaledwie oddech od mojej. Zaczynam zamykać oczy, ponieważ każdy pocałunek jest zazwyczaj lepszy w ten sposób. Ale obawiam się, że jeśli je zamknę mogę zobaczyć nieodpowiednią twarz. Więc trzymam je otwarte, kiedy jego usta ostrożnie muskają moje. Delikatnie przesuwa swoimi wargami po moich, a następnie zaczyna ssać moją dolną wargę, całując ostrożnie. Jestem zaskoczona, że jest taki czuły. Spodziewałam się, że Daniel tylko gada i nie posiada żadnej finezji, ale ten mężczyzna całuje mnie nieskończenie czule. Jego oczy są zamknięte, jakby całowanie mnie było jedyną rzeczą, jaka się liczy w tym momencie. I… nie nienawidzę tego. To jest dobre. Kontynuuje nacisk miękkich pocałunków na moich ustach i pozwalam sobie zagłębić się w uczuciach. Nie jestem obrzydzona i nie chcę zwymiotować. Jeśli cokolwiek chcę, to by całował mnie odrobinę mocniej. Mike nigdy nie był pocałunkowym typem. Chciał to robić tylko wtedy, kiedy prowadziło do czegoś więcej. A ja to akceptowałam. Ale Daniel… Podejrzewam, że Daniel mógłby całować dziewczynę przez godziny, by zobaczyć jak na nią działa. Ta myśl wysyła drżenie przez moje ciało. Usta Daniela kontynuują ocieranie się o moje. - Z tobą dobrze? - Dobrze. - Szepczę w jego usta. - Chcesz język?

133

O Boże. Z jakiegoś powodu, pobudza mnie to, że zapytał. Jakby całkowicie wszystko było uzależnione ode mnie. On tylko daje mi to, o co proszę i to sprawia, że czuję się bezpiecznie. Szepczę cicho: - Tak - i czekam na zmianę pocałunku. Chwilę później usta Daniela rozszerzają się przy moich i jego język ociera się o moje zamknięte wargi, szukając wejścia. Rozdzielam je i pozwalam mu wejść, napinając się, kiedy czekam na inwazję choroby i obrzydzenia. Ale jego język tylko delikatnie owija się o mój, namawiając mnie. To tak, jakby pytał mnie czy pobawię się z nim. I zdaję sobie sprawę, że chcę tego. Zakopuję palce w jego koszuli. I całuję go w odpowiedzi. I… jest to całkiem cholernie niesamowite. Język Daniela ociera się o mój, na początku uspokajająco, potem z niewielkim naciskiem, który wysyła impuls przez moje ciało. Całuje mnie, jakby miał cały czas świata na smakowanie, a ja roztapiam się pod nim. Nie jest to pocałunek głodnego mężczyzny, który rzuca mi kość, by mieć ssanego kutasa. Nie jest to mężczyzna, który chciałby mnie zdominować i pokazać, kto jest szefem. To koneser i chce mi udowodnić, jak dobre to może być. To pocałunek i zaproszenie w jednym. Odpowiadam z pożądaniem, mój własny język spotyka jego i z gardła wydostaje mi się miękki, lekko słyszalny dźwięk, który pochodzi z nieziemskiej rozkoszy. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo… naprawdę, naprawdę lubię całowanie i jak bardzo tęskniłam za intymnością pocałunku. Nawet, nie zdając sobie z tego sprawy, zamykam oczy, by smakować pieszczotę ust Daniela. Czuję jakby to było to, czego zawsze potrzebowałam A to z kolei sprawia, że jestem zdezorientowana. Czy nie powinnam być teraz rozpieprzona? Wymiotować przez dotyk Daniela? Ale on mnie nie dotyka jak inni. On ustami uprawia ze mną miłość. Odsuwam się odurzona i zauważam, że ma zmrużone oczy z pożądania. Przymyka powieki. Jak mogłam wcześniej nie zauważyć, że Daniel jest taki seksowny?

134

Tak muskularny? To musi być syndrom sztokholmski; zakochuję się w Danielu, ponieważ jest jedynym połączeniem z moim światem. To musi być to. Oblizuję usta, smakując go i mówię: - Nie możemy się rozdzielać. Za każdym razem, kiedy ludzie rozdzielają się w horrorach, dziewczyna umiera w okropny sposób. Wygląda na zaskoczonego moimi słowami, a następnie niewielki uśmiech pojawia się na jego twarzy. - Podaj nazwę filmu. Zaczynam wyliczać je na palcach. - Dom w głębi lasu, Zejście, Wstrząsy… - Okej, okej. - Pogromcy duchów… Rzuca mi spojrzenie. - Nikt nie umiera w Pogromcach duchów. - Scooby Doo… Daniel wyrzuca ręce w górę. - W porządku. Możesz iść ze mną. - Mierzy wzrokiem moje włosy. Potrzebujemy czapeczki, by zakryć twoje włosy. Jeśli nikt nie dostrzeże z daleka, że jesteś kobietą, powinno nam się udać. Uśmiecham się. - Przestań próbować mi się wymknąć, w porządku? - Staram się uratować twoje życie. Wybacz mi bycie ostrożnym - mówi i jest w jego głosie ta dokuczliwa nutka.

135

- Raczej wolałabym umrzeć z tobą w strzelaninie, niż być wysłaną ponownie do burdelu - odpowiadam. I w stu procentach jestem szczera, co do tego. Nie zamierzam wracać. Nigdy. Daniel posyła mi otrzeźwiające spojrzenie, a następnie potrząsa głową. - Wiesz, że oszukałaś Daisy. To wyrwane z kontekstu stwierdzenie zaskakuje mnie. - Och? - Taa. – Daniel zaczyna umieszczać noże w kuloodpornej kamizelce i ponownie ją dopasowuje. - Powiedziała mi, że byłaś słodką, miłą i niesprawiającą jakichkolwiek kłopotów dziewczyną. Nic nie mogę poradzić na to, że chichoczę, słysząc ten żałosny opis. Może wcześniej byłam słodka i miła, lecz teraz nie jestem. Jestem zmęczona poniżającym mnie światem, zamierzam być twarda. - Zgaduję, że nie znała mnie za dobrze. - Pewnie nie. Powinniśmy się lepiej poznać, jeśli mamy być przyklejeni do siebie przez następny tydzień. - Przesuwa wzrok z powrotem na moje usta, jakby rozważał wszystkie sposoby, na jakie mógłby poznać mnie lepiej. Z jakiegoś powodu, to sprawia, że czuję się dobrze. -W porządku, na początek, lubię horrory. A… i nie lubię jak się mnie zostawia. Daniel śmieje się. - Kochanie, to już wiem.

As 136

137

14 MUSZĘ PRZEORGAZNIZOWAĆ PLANY. Jasne, że Regan nie zostanie z Pereya, nawet jeśli byłby chętny ją przetrzymać. Pereya przynosi jakieś jeansy i buty, ale żadnej czapki. Gdy znajdujemy się poza domem, biorę Regan za rękę. - Trzymaj się blisko mnie - niepotrzebnie rozkazuję. Jej uścisk na mojej dłoni mógłby złamać mi palce, gdybym był odrobinę słabszy lub gdyby ona była silniejsza. Robię sobie mentalną notatkę: powinna zjeść, zanim dostaniemy papiery. - W przedniej kieszeni jest batonik proteinowy - mówię. - Zjedz. - Nadal jest niedożywiona i jestem przekonany, że potrzebuje zdecydowanie więcej pokarmu. Potem muszę zabrać ją na jakiś dobry posiłek. - Rozkazujesz mi dlatego, że jesteś wkurzony? - pyta, ale przeszukuje kieszenie i znajduje batonik. Przełamuje go na dwie części i podaje mi połowę. Podczas gdy ona go skubie, ja wsadzam cały kawałek do ust i przełykam zanim odpowiadam. Regan jest moją odpowiedzialnością, a jej strach pokonuje każdy odruch zdrowego rozsądku. Po tym, co zdarzyło się w pokoju narad u Pereya, nie mam serca powiedzieć jej, że mnie spowalnia. Ale zadbam o to, by podjęła podstawowe środki ostrożności. Szarpiąc jej rękę, odwracam ją, więc może zobaczyć, że jestem poważny, a w następnej chwili

138

zgubiony, patrząc w dół w te głębokie, zielone oczy, bardziej tajemnicze i piękne niż wody Rio. Jestem tak cholernie wyczerpany psychicznie, emocjonalnie i fizycznie. Chciałbym zanurkować w tych wodach i nie wychodzić przez kilka dni. Męczy mnie to niekończące się poszukiwanie mojej siostry, połączone ze strachem, że pewnego dnia znajdę jej ciało w worku. Wiem, że takim szumowinom jak Freeze czy Gomes i inni, wszystko uchodzi płazem. Ale to jest Regan. Udowadnia mi, że chociaż rzeczy mogą pójść do piekła, coś i tak zostanie ocalone. To moja praca, więc nie spieprzę tego. Muszę… nie, chcę utrzymać ją bezpieczną. - Nie jestem wściekły na ciebie. Nie mam na to czasu. Martwi mnie ta sytuacja. Musisz postępować zgodnie z moimi instrukcjami za każdym razem. Jeśli mówię skacz, skaczesz. Jeśli mówię byś jadła, jesz. Jeśli mówię, żebyś się mnie trzymała, to oznacza, że nie ma między nami więcej miejsca niż dla kartki papieru. Nasze wydostanie się stąd zależy od twojego słuchania. Łapiesz? Kiwa głową i ponownie widzę u Regan mignięcie miłego, słodkiego, własnego ja. Ta cała sytuacja jest pojebana i nie mówię nawet o zabieraniu jej w głąb slumsów. Chodzi o mój głupi pociąg do niej i jej potrzebę sprawdzenia, czy kłótnią może wydusić ze mnie jakąś odpowiedź. Jestem rozdarty, chcę powiedzieć, że jeśli czułbym większy pociąg do niej, nie byłbym w stanie wstać i iść, nie odczuwając dyskomfortu. - Au – słyszę, jak mówi i uświadamiam sobie, że ściskam jej palce za mocno. - Przepraszam. - Pozwalam opaść jej ręce i przyśpieszam tempo. Im szybciej się stąd wydostaniemy tym lepiej. Ulice są wąskie i zakręcone na Monkey Hill. Nikt nie zatroszczył się o zaplanowanie jezdni. Została ułożona w surowy, geometryczny deseń. Ludzie w favelas zbudowali tę okolicę przez ułożenie na szczycie okrytych zardzewiałą blachą chałup z czerwoną cegłą. Przypomina to układanie przez dziecko pustych puszek, oparte na wierze, że konstrukcja jakoś przetrwana. U podnóża góry znajduje się stadion Maracana, gdzie trwają przygotowania do organizacji Mistrzostw Świata To tu za dwa lata zostanie rozegrana olimpiada. Jego

139

lśniące, nowe mury błyszczą jak przyświecająca, wielka, biała nadzieja. Rio stara się wysprzątać dzielnice nędzy, sypiąc gradem kul. Baronowie narkotykowi wycofują się, ale nie umierają. Na ulicach wciąż utrzymuje się gryzący zapach. Zapach wystrzelanych kul, palonych ciał i żalu. W dole, w Ipanema czy Leblon, wszyscy się do ciebie uśmiechają. Tu, na górze, wychodzenie za drzwi jest aktem odwagi. Uśmiech do nieznajomego sygnalizuje twoją chęć bycia zastrzelonym za głupotę. Trzy dzielnice dalej place stają się widoczne. Kiedyś kompleksy mieszkalne zapewniały przedszkola, baseny i boiska do piłki nożnej dla mieszkańców Moneky Hill. Teraz baronowie narkotykowi nie pozwalają wypełniać basenu bez wyraźnego powodu. Myślę, że kiedyś zechcą skorzystać z możliwości utopienia ludzi. Boisko do piłki nożnej jest pozbawione trawy z wyjątkiem brzegów. Na środku znajduje się olbrzymi owal brudu. To tam kiedyś rodzili się prawdziwi piłkarze. Jedna rzecz, z którą wszyscy tutaj się zgadzają to, że błogosławiony Pele mógłby przejeść po tej ziemi nietknięty. Baronowie narkotykowi czy mieszkańcy slumsów, oni wszyscy kochają swoich piłkarskich bogów. Edson Arantes do Nascimento i Manuel Francisco dos Santos lepiej znani jako Pele24 i Garrincha25, są bardziej szanowani niż Maryja Dziewica. Szybkie spojrzenie na pole nie ujawnia nikogo. Prowadzę Regan przez połowę ceglanej ściany, która jest oznaczona przez małe gangi starające się pokazać ich miejsce w ADA, głównym gangu, który działa w Monkey Hill. - Przysuń się pod ścianę - mówię do niej, ale nie siadam obok. Zamiast tego przykucam, ogarniając teren w metodyczny sposób, gotowy do działania. Prawie odruchowo trzymam w dłoni mojego Rugera. - Czy powinnam wyciągnąć mój pistolet? - pyta Regan. - Twój pistolet? - Moja uwaga zostaje natychmiastowo rozproszona, gdy zawracam się w jej kierunku. Blond włosy straciły blask, na twarzy ma ślady brudu, są też na czole i delikatnie na brzegach policzka. Jest brudna, trochę śmierdząca, ale nie Pelé, właśc. Edson Arantes do Nascimento – brazylijski piłkarz, działacz sportowy, polityk, honorowy prezydent New York Cosmos, w latach 1995–1998 minister sportu Brazylii. 25 Manuel Francisco dos Santos, znany jako Garrincha (ur. 28 października 1933 w Magé, zm. 20 stycznia 1983 w Rio de Janeiro) – brazylijski piłkarz, który zdobywał mistrzostwo świata w 1958 i 1962. Jeden z największych graczy w historii futbolu. 24

140

sądzę bym widział kogoś bardziej atrakcyjnego w swoim życiu. Zdaję sobie sprawę, że moje

pragnienie

zostawienia

Regan

za

sobą,

nie

ma

nic

wspólnego

z

niebezpieczeństwem, jakim ona jest dla mojego ciała. Chciałem zostawić ją z Pereya nie dlatego, że dopiero bez niej naprawdę mogę się skupić i nie dlatego, że nie mógłbym jej ochronić. Im więcej czasu z nią spędzam, tym co raz mniej chcę pozwolić jej odejść. Klepie kaburę na kamizelce, gdzie znajduje się pistolet, który wzięliśmy od naszego nocnego gościa. - Taa, zdecydowałam, że ten jest mój. - Jeszcze nie, Annie Oakley26, zostawmy to na czas, kiedy będziemy w prawdziwych tarapatach. W tej chwili najbardziej martwię się tym, że mój informator się spóźnia. - Powracam do przeczesywania wzrokiem terenu. - Skąd będziesz wiedział kto to? Noszą czerwone kwiatki w swoich butonierkach? Dławiąc śmiech, mówię: - Będę wiedzieć. - Nikt oprócz donosicieli i patroli nie jest na nogach tak wcześnie. - Pereya dał mi wskazówkę i opisał informatora. Sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu. Chudy. - Prawdopodobnie będzie próbował zadźgać nas po dostarczeniu wskazówki. Nie mówię tej ostatniej części Regan. - Dlaczego oni nie napełniają basenu? - pyta. - Znak kontroli. Wypełnianie basenu byłoby naruszeniem zasad i wskazaniem, że ADA tracą swoją kontrolę nad ludźmi tutaj. - ADA? - Amigos de Amigos. Każda favela ma swój własny główny gang. Monkey Hill jest prowadzony przez ADA. Przemycają broń i narkotyki, dla kobiet są okej. Regan prycha.

Annie Oakley właściwie Phoebe Ann Mosey[1] (ur. 13 sierpnia 1860, zm. 3 listopada 1926) – amerykańska kobieta-strzelec wyborowy, która przez ponad 16 lat występowała w rewii „Wild West Show” Buffalo Billa 26

141

- WOW, jak obłudnie z ich strony. - Wszyscy mają twarde granice. - Wzruszam ramionami - Dlaczego ludzie się nie buntują? Powiedziałeś, że każdy tutaj jest uzbrojony. - Gangi zapewniają strukturę i jakiś rodzaj stabilizacji. Gliniarze są nieuczciwi, więc silny gang pod przywództwem odpowiedniego lidera może zapewnić lepsze życie tym ludziom niż rząd. Jeśli twoja córka zostanie zgwałcona, gang wcieli w życie swoją sprawiedliwość w twoim imieniu. Monkey Hill jest jednym z lepszych miejsc. Prawdziwym niebezpieczeństwem dla ludzi, którzy tu mieszkają jest konkurujący gang, który naciska z drugiej strony. Wojny terytorialne zabijają więcej ludzi, niż coś innego. - Brzmi jakbyś popierał gangi - mówi. - Służyłem w wojsku i mogę ci powiedzieć, że zabiłem więcej ludzi z błogosławieństwem rządu USA niż na własną rękę. Jest coś co cenię w pozbawionej reguł czy regulacji możliwości chronienia ludzi na jakich mi zależy. Po drugiej stronie jest favela nazywana Łzami Boga i przez ostatnich kilka lat prowadzona jest przez mroczną postać o imieniu Nożownik. Tam baseny są wypełnione, a boiska są ciemnozielone. Przeprowadzają doświadczenia z lokalnymi uprawami, remontują istniejące budowle, burząc te niebezpieczne. Mieszkańcy faveli noszą medalion młotka wykonany z miejscowego granitu. Mówią, że jeśli skrzywdzisz członka faveli ŁB, ty i twoja rodzina, i wszyscy inni zostaną zabici w odwecie. - To brutalne. Myślę o tym, co zrobiłbym ludziom, którzy porwali moją siostrę, tym, którzy skrzywdzili Regan i potrząsam głową. Tymi fantazjami mógłbym ją bardziej przestraszyć niż tymi seksualnymi. - Być może, ale nie słyszałem, żeby trwała tam jakaś terytorialna wojna, ludzie chodzili uzbrojenie po zęby, a policja przemierza ten obszar z tornadem kul i ręcznymi granatami. Samotna postać pojawia się na przeciwnym końcu boiska do piłki nożnej, a ja wstaję i ruszam zanim Regan może odpowiedzieć. Pamięta lekcję, ponieważ mogę

142

usłyszeć jej kroki zaraz za mną. Kładzie dłoń lekko na moich plecach, na koszuli, ale nie tak, by mnie spowolnić albo ograniczyć moje ruchy, jednak wystarczająco, by nie zostać w tyle. Podejrzewam, że jej druga ręka jest na kolbie pistoletu. Informator dostrzega mnie i odwraca się, by odejść w kierunku budynku, który wygląda jak stary, opuszczony sklep spożywczy. Litery w większości są oderwane, ale jedna z ostatnich na oknie deklaruje, że wewnątrz było frutas e legumes. Kiedy dajemy nura do budynku, jest pusty, wewnątrz nie ma nawet metalowych półek. Prawdopodobnie w kilku najbliższych domach służą jako szafki do przechowywania. Płytki na podłogach są połamane i pokryte ciemnymi plamami krwi. Mój informator idzie w kierunku usytuowanych z tyłu budynku drzwi, a ja przyciskam się do ściany zewnętrznej. Nie ufamy sobie, ale jesteśmy nieznajomymi skupionymi na interesach. Zabijanie nie rozpocznie się, dopóki transakcja nie zostanie skończona. Kapuś ma na sobie bluzę i workowate jeansy, uniwersalny strój nastoletniego chuligana, nie ważne w jakim kraju. Z wyjątkiem być może wschodniej Azji. Tamci ludzie mają skłonność do ściślejszych jeansów. - Proszę. – Informator podnosi do góry rękę odzianą w rękawiczkę i pokazuje kartę micro SD. Dłoń lekko się trzęsie, ujawniając nerwowość. Zdenerwowani ludzie mają skłonność do strzelania jako pierwsi, a dopiero później zastanawiają się nad prawidłowością działania. Wszystko w informatorze aż krzyczy nowicjuszem i zastanawiam się czy razem z Regan nie mamy być zabójstwem-inicjacją. Rękawiczki na rękach są za duże, co utrudni wyciągnięcie pistoletu. Workowate spodnie wyglądają jakby miały zaraz spaść, a bluza ukrywa sylwetkę. Przesuwam się trochę w lewo, aby konstrukcja częściowo blokowała jego peryferyjne widzenie. Biorąc kartę SD, wyciągam nieaktywowany smartphone i wsuwam kartę do środka. Włączając aplikację, podaję telefon Regan. - Przeczytaj to. Głośno. Informator protestuje. - Daj mi działkę.

143

-Nie. - Potrząsam głową. Nienawidzę, cholernie nienawidzę, pracować z amatorami. – Najpierw sprawdzimy twoje informacje, kobieto, a następnie dostaniesz coś na wymianę. Jej głowa szarpie się w górę i kaptur opada, odsłaniając bardzo piękną Brazylijkę. Wysokie kości policzkowe, delikatny nos, brudne blond włosy tworzą razem doskonały wizerunek. - Jak… - milknie. - Głos - mówię niecierpliwie. - Dodatkowo twoje biodra. - Wskazuję na jej talię. Kiwając głową na Regan, powtarzam polecenie. - Czytaj. Po chwili Regan zaczyna czytać. Brązowooka kobieta z blond włosami. Przypuszczalnie 20 lat. Miejsce kupna: Cancun. Data: 16 Marzec. Kondycja: Dobre zdrowie. Odmawia patrzenia ludziom w oczy. Ma dziwne drgawki. Możliwość samookaleczenia. Twierdzi, że ma rozległą wiedzę na temat komputerów i systemów internetowych. Zaproponowano, by zahakowała Butterfield Bank na Kajmanach i uzyskała konkurencyjne numery kont bankowych. Wyzwanie zostało zaakceptowane. Cel osiągnięto. Odmówiła wykonania innej pracy, dopóki nie otrzymała własnego pokoju i obietnicy żadnego dotykania. Prośby zostały spełnione. Sugerowana współpraca z organizacją AB. - I jest kilka wymian maili. AB? - Bractwo Aryjskie - wyjaśniam. - Pracują z kartelami, by przemycać dużą ilość narkotyków. Stany Zjednoczone mają jeden z najwyższych wskaźników konsumpcji narkotyków na świecie. - Wystarczy - mówi kapuś.

144

Oto jest. Nie mogę wyjaśnić ulgi, która czuję, po tym jak Regan przeczytała informację. To ona. Moja siostra z wysokofunkcjonującym autyzmem27.Geniusz. - Wystarczy. Wyciągam aksamitną torbę. Wewnątrz jest dwukaratowy musgravit28, kamień, który dał mi Petrovich jako zapłatę za pozbycie się jego wujka. Jest wart blisko sto tysięcy. Zapłaciłbym podwójnie za tę informację. Informator ledwie może podnieść go w swoich palcach przez zbyt duże rękawiczki. Kiedy patrzy w dół, przykładam Rugera do jej skroni. - Daniel - słyszę Regan, mówiącą zszokowanym tonem, ale ignoruję ją. Nie mogę uwierzyć, że może ją dziwić jakiekolwiek ludzkie zachowaniem, ale to kolejny dowód na to, że nie pozwoliła, by porwanie ją zrujnowało. Nadal nie godzi się na to, by krzywda dotykała kogoś innego. Tak jak wspominałem, prawdziwym niebezpieczeństwem Regan jest bryła z lewej strony mojego mostka. Zaczyna ponownie bić. Zastanawiam się czy to dobrze czy cholernie źle. - Oto jak to działa. Zabierasz pakunek i wracasz do swojej bazy. Możesz powiedzieć, że nas zabiłaś. Możesz powiedzieć, że nas torturowałaś. Ani jej, ani mnie nie śpieszy się, żeby opowiedzieć inną historię. Ale spróbuj czegoś, a rozwalę ci łeb właśnie tutaj. Obchodzi mnie to, że jesteś kobietą. Rozumiesz? Kiwa głową, a mój pistolet podąża za każdym ruchem, który ona rejestruje z rozszerzonymi oczami. - W porządku. Używałem tego pistoletu wcześniej wiele razy. Nie zamierzam prosić o twój, ponieważ podejrzewam, że będziesz go potrzebować, ale pamiętaj, że znajdziesz się na podłodze z kulką umieszczoną w tobie zanim nawet będziesz w stanie

Autyzm wysokofunkcjonujący (ang. High-functioning autism, HFA) - nieformalne określenie przypadków autyzmu, w których iloraz inteligencji przekracza 90, co sprawia że osoby nim dotknięte w miarę dobrze funkcjonują w społeczeństwie 28 Minerał należący do grupy krzemianów, niedawno odkryty w pobliżu Musgrave w Australii, stąd nazwa. Obecnie okazy mineralogiczne znajdowane są także w Grenlandii i Madagaskarze oraz okazy fasetowane jakości jubilerskiej pochodzące ze Sri Lanki. Ceny aukcyjne kamienia osiągają ok. 35 tys. Dolarów. Daniel mówi o 100 tys bo ten jego ma 2 karaty, a te 35 tys jest za jeden karat metryczny (ct). Jakoś przelicza się to później i jest;) A najdroższym kamieniem na świecie jest czerwony diament. Za 1 karat około 18 milionów dolarów…  27

145

wyciągnąć broń, którą masz w przedniej kieszeni. Więc bądź mądra, a będziesz żyła przynajmniej dziesięć minut dłużej. - Możesz w to wierzyć - uśmiecha się szyderczo, a następnie widzę małą czerwoną kropkę na jej czole, zanim wszystko się pierdoli.

WSZYSTKO TRWA ZALEDWIE DWIE SEKUNDY. W jednej chwili widzę ładną twarz kobiety, zastanawiając się, dlaczego kropka z czerwonego lasera jest na jej czole, a w następnej jej głowa eksploduje kawałkami czerwonego mięsa, a moja twarz jest spryskana czymś mokrym i gorącym. - Na ziemię!- wrzeszczy Daniel, uderza dłonią moje ramię, nim rejestruję, że mam na twarzy mózg tej dziewczyny. Rzucam się na brudną, poplamioną, betonową podłogę, gdy powietrze uderza w moje płuca. Pistolety i noże zamocowane w mojej kamizelce dźgają mnie w żebra i jestem całkiem pewna, że będę posiniaczona jak cholera, ale wciąż jestem żywa. Na razie. Ciało dziewczyny upada niedaleko, a krew zbiera się przy mojej nodze. Daniel przerywa na chwilę strzelaninę, czołga się po ziemi, zmierzając do ściany. Gdy mój początkowy szok mija, podążam za nim. Blisko jak papier, zgodnie z jego słowami.

146

Docieramy do boku budynku i Daniel przysiada za lodówką, która jest datowana przed Nixonem29. Kolejny strzał rozbrzmiewa, gdy zbliżam się do Daniela i jakiś fragment obłupuje się ze ściany obok. Wydaję przestraszony skowyt, kiedy Daniel bierze moją rękę i przyciąga mnie do siebie. Przyciskam swoje ciało do jego, starając się stać pod jego osłoną tak bardzo jak to możliwe. Jednak odwraca się ode mnie i jestem zmuszona czepiać się jego pleców, gdy odpycha drzwi lodówki, by się otworzyły, dając nam więcej ochrony. Kolejny wystrzał rozbrzmiewa i drzwi lodówki odbijają się. Daniel odpycha je ponownie i tym razem utrzymują się otwarte. Oni wiedzą, że jesteśmy przed nimi i obserwują nas. - Co…co… - staram się sformułować pytanie, które będzie w stanie pomieścić wszystko co się dzieje, ale zawodzę. Daniel potrząsa głową, z pistoletem w ręce spojrzeniem skanuje przód starego sklepu, jakby był zdolny coś zobaczyć. - Nie wiem, dlaczego ktoś zawsze decyduje się kablować. Kapusie zawsze zostają zastrzeleni. Odwracam się i wpatruję w martwe ciało dziewczyny, następnie dotykam palcami twarzy. Wciąż wilgotna. Chcę rzygać, ale wiem, że to nie jest odpowiedni czas. Przełykam ciężko i mentalnie przygotowuję gromadząca się ślinę przy moich ustach, czekając na bardziej sprzyjającą chwilę. - Jest kapusiem? - Była - poprawia Daniel. Patrzę na niego i wyciągam swoją broń z kabury. - Wiedziałeś, że tak się stanie?

Richard Milhous Nixon (ur. 9 stycznia 1913 w Yorba Linda, zm. 22 kwietnia 1994 w Nowym Jorku) – amerykański polityk, 37. prezydent Stanów Zjednoczonych, wcześniej 36. wiceprezydent. Był jedynym, jak dotąd prezydentem, który ustąpił ze stanowiska przed końcem kadencji. Podejrzewam, że chodzi tu o czasy kiedy Nixon był prezydentem, czyli 1969-1974. 29

147

-Przyszło mi to do głowy. Jak mówiłem, kapusie zostają zastrzeleni. To niebezpieczna robota. - Mam nadzieję, że informacja była warta jej życia - mówię, gdy wciąż patrzę na dziewczynę, która stała się martwa tak szybko, tak łatwo. W slumsach życie jest niczym. To przypomina mi o tym, jak bardzo chcę wrócić do domu. - Nie masz pojęcia - mówi Daniel i czuję jakąś żarliwość w jego głosie, która mnie zastanawia. Informacja naprowadzająca na blondynkę sprawia, że Daniel jest rozproszony. Jestem zaskoczona falą zazdrości, która wybucha wewnątrz mnie. Czy jest inna kobieta, której Daniel szukał przez cały czas? To dlatego zgodził się przyjechać po mnie , ponieważ szuka innej? Jego dziewczyny, być może? Jestem trochę zawstydzona tym moim wybuchem zazdrości. Teraz nie ma na to czasu. Może nigdy nie będzie. Jestem bagażem dla Daniela. Złamanym, uszkodzonym bagażem, który nie chce być dostarczony na pocztę, aby dotrzeć do adresata. Nastaje cisza. Nikt więcej nie strzela. Przez jakiś czas pozostajemy bez ruchu, Daniel jest napięty i czujny jak nigdy. - Czy jest na tyle bezpiecznie, by stąd odejść? - szepczę. - Nie, do cholery - mówi Daniel i mały śmiech wychodzi z jego gardła. - Mają snajperów. Spodziewali się, że ktoś donosi i są wkurzeni. Mamy mnóstwo cennych informacji na tym telefonie, a to z pewnością nie poprawia ich nastroju. - Jednak wciąż wygląda na podekscytowanego. - Zatem co robimy? - Pytam. - Jeszcze nie wiem. Myślę. - Możemy ich przeczekać? - Snajperzy mogą czekać przez długi, pieprzony czas - mówi Daniel. - I mają nad nami przewagę, bowiem jesteśmy przyparci do muru. - Zatem co robimy? - Pytam ponownie.

148

- Czekamy, aż popełnią błąd - mówi, a następnie wraca spojrzeniem do mnie. Zarozumiały uśmiech przemyka po jego twarzy, zaskakując mnie tym, że może pojawić się w takiej sytuacji. - A my się, kurwa, uspokoimy, nie wychylaj głowy, by przyjąć strzał, a będzie dobrze. Och, jasne, łatwo mu mówić. - Brałeś wcześniej udział w strzelaninie. Kiwa głową, a jego uwaga powraca do skanowania kiwających się ścian starego sklepu spożywczego. Promienie słoneczne napływają przez pęknięcia, pokazując, że na zewnątrz jest piękny dzień. Idealny dzień na miłą strzelaninę. Tak przypuszczam. - Spokojnie. - Niedbale trzyma pistolet przy drzwiach lodówki, strzela i prawie natychmiast przychodzi odpowiedzi. - Taa, nadal tam są. - Spokojnie. W porządku. - Przyciskam plecy do ściany, ściskając pistolet. Spokojnie, mówi mężczyzna, Jakby ludzie znajdujący się przed tobą, strzelający z pistoletów i zabijający innych nie byli powodem do zmartwienia. To trudne nawet jeśli jestem dobra w mentalnym „trzymaniu się z daleka” w złych sytuacjach. Mam dużo praktyki, więc moje myśli wracają do mojego ulubionego tematu: horrory. Pistolety nie są rzadkie w tego rodzaju filmach, ale większość strzelanin jest jednostronnych. Dobry facet zabija potwora czy kanibala. Emisja o dwudziestej pierwszej. Strzelaniny są rzeczami, które raczej kojarzą się z westernami i filmami akcji. - Jaki jest twój ulubiony film? Daniel podnosi pistolet i natychmiast kolejny pocisk pędzi przez zwietrzałe deski. Szybko obniża broń, krzywiąc się. To dobra rzecz, że mamy starą lodówkę, by nas osłaniała albo zostalibyśmy rozbryzgani jak kapuś. Patrzy na mnie. - Naprawdę pytasz mnie o to w tej chwili? - Hej, ty jesteś tym, który chciał byśmy stali się bestiami zamiast się pieprzyć. Prycha.

149

- Okej. Okej. – Mija chwila, a następnie z powrotem spogląda na mnie. - Szklana pułapka. Powinnam była wiedzieć. - Mógłbyś być bardziej banalny? - Może to jest banalne dlatego, że on jest tak cholernie niesamowity. Poważnie. Koleś wymyślił „Jupikajej, skurwysynu”. Krzyczeliśmy to w wojsku. Nie za dużo filmowych kwestii można przywołać w wojsku. Zazwyczaj jest na odwrót. - Jego oczy zwężają się, gdy podnosi głowę, nasłuchując, a następnie unosi pistolet i strzela na próbę. Tym razem nie ma odpowiedzi. - Jest cicho. To dobrze? - Pytam. - To oznacza, że są w ruchu. Nie martw się. Och, pewnie. Nie martw się, mówi. Nigdy cię nie opuszczę, Regan, mówi. Kiedy Daniel zda sobie sprawę, że jest popaprany? - Peeewnie. - Szklana pułapka - mówi ponownie, zdejmując buta ze stopy. - Zwyciężył zastęp złych gości gołą stopą. Nawet w wojsku, pozwalają zdzierać buty. - Wykrzywia na mnie brwi, jak psotny chłopiec, następnie wyrzuca but przez lodówkę i dalej w kierunku drzwi wejściowych starego sklepu. Przynosi to świeżą partie strzałów, pociski latają ciężko. Robię unik i przyciskam się do Daniela, moje palce zmierzają do jego paska, poszukując komfortu. To tak jakbym trzymając się go, była bezpieczniejsza. - Trochę bardziej w lewo, skarbie. Choć muszę powiedzieć, że kiedy chodzi o grę wstępną, twoje wyczucie czasu jest straszne. O, daj spokój. Tak jakbym obciągała mu w trakcie strzelaniny.

150

- Moje wyczucie czasu jest jedyną rzeczą, która w tej chwili ratuje cię przed ściśnięciem w pięść twojego fiuta. Dokładnie to do czego ma służyć wyrzucenie twojego buta? - Mówi mi, że dalej jesteśmy obstrzeliwani z tyłu budynku. Chociaż nie uważam, żeby nadal strzelali z ukrycia. - Chrząka. - Mówi, że przemieszczają się. A co z tobą? Uwalniam jego pasek i sięgam po mój pistolet. - Co ze mną? - Jaki jest twój ulubiony film? Och, wciąż jesteśmy przy tym? Zapomniałam. Roztargniona, podnoszę pistolet i skanuję pokój. Chcę pomóc, jeśli źli kolesie przyjdą po nas. - Coś, wersja Johna Carpentera z 1982 roku. - To dziwne. - Jest genialny. Czy wolałbyś raczej, żebym powiedziała Pamiętniki Księżniczki?, Ponieważ jestem dziewczyną? - Chce przewrócić oczami na niego. - Jesteś taki banalny, wiesz o tym? Twoim ulubionym kolorem jest moro i masz tuziny beretów snajperskich, dopasowanych do wszystkich czarnych golfów w twojej szafie. Prycha i spogląda na moja drżącą broń. Celuję w ścianę, czekając na cień przechodzący przez promienie. - Starasz się przypomnieć sobie lekcję strzelania? - Teraz jest świetny czas, nie uważasz? - Jezu Hermiono Chryste30. Tylko nie postrzel mnie w moje pieprzone jaja, okej? Potrzebuję ich dla pań. Tuzin ciętych ripost przychodzi mi do głowy, ale zatrzymuję je. Zamiast tego unoszę pistolet, wcelowuję, naciskam spust i nic się nie dzieje.

30

Czy to tylko dla Daniela ma sens? Takie jego powiedzenie, bo ja się nagłowiłam na tym jak głupia… ;)

151

- Bezpiecznik - przypomina, wyglądając zza lodówki. Racja. Zszarpię się z bronią, podczas gdy moje palce dziwnie się trzęsą. Rozwiązuję problem z bezpiecznikiem, odblokowuję go i ponownie podnoszę pistolet. Tym razem wypala, kiedy pociągam za spust, a całe moje ciało trzęsie się od odrzutu. Nie ma wystrzału w odpowiedzi. Daniel wystawia głowę i czeka. Zdejmuje drugiego buta i wskazuje nim na drugi koniec pomieszczenia. - Strzel w tym kierunku. Zamierzam rzucić mój drugi but za chwilę i zobaczę, czy dostaniemy odpowiedź z drugiej strony. Patrzę na odległy koniec pomieszczenia. Jest tam wysokie okno, przez które widzę slumsy. Co jeśli strzelę i trafię przechodnia? - Nie mogłabym strzelić w sufit? - Taa, ponieważ wygląda tak solidnie - mówi Daniel sarkastycznie. - Idealną rzeczą, by zakończyć strzelaninę jest sufit spadający ci na głowę. - W porządku, w porządku - mamroczę. Kiedy macha ręką przede mną, pośpieszając mnie, strzelam w odległą ścianę. Daniel nasłuchuje, a chwilę później wyrzuca drugiego buta przez drzwi. Nie ma nic oprócz ciszy. Jest tak cicho, że mogę praktycznie słyszeć martwą dziewczynę krwawiącą na podłodze. - Brzmi jakby odeszli - mówi do mnie, ale nie rusza się, więc również tego nie robię. Słuchamy upiornej ciszy. Daniel patrzy na mnie, następnie kiwa głową na podłogę magazynu. – Albo to, albo starają się nas wywabić. Zostań tutaj, a ja sprawdzę na zewnątrz. - Nie! - To nie podlega dyskusji. - Idę z tobą…

152

- Nie, nie idziesz - mówi Daniel, wpatrując się we mnie gniewnie. - To niebezpieczne. Zostań tutaj, albo kiedy wrócę odegram przed tobą pieprzonego dupka w nowej odsłonie, rozumiesz? Oddaję jego gniewne spojrzenie, tak samo wściekłe. Obserwuję, jak wyślizguje się zza lodówki, a następnie wymyka się w kierunku boku budynku. Całkowicie ukrył się w cieniu i gdybym mrugnęła straciłabym go z oczu. Niskie drżenie zaczyna przechodzić przez moje ciało. Zastanawiam się, czy to nie tik. A jeśli on zamierza się odwrócić, odejść i zostawić mnie na dobre? Czy wymyka mi się po kryjomu, jak wszyscy inny? Gula niepokoju blokuje mi gardło. Pieprzyć to. Idę z nim. Wychodzę z ukrycia i biegnę. Westchnienie irytacji, które wysyła w moim kierunku przechodzi przez moją głowę. Nie będę ponownie opuszana. Patrzę na jego ciało rozpłaszczone i przesuwające się przy ścianie, pistolet ma uniesiony i przygotowany do strzału. A więc idę w jego ślady, przesuwając się z drugiej strony drzwi tak, że oboje jesteśmy na boku, gotowi strzelać, jeśli ktoś wystrzeli. - Więc co z Coś? - pyta mnie swobodnie. Jego spojrzenie nie jest jednak na mnie. On stale skanuje nasze otoczenie i zastanawiam się, czy pyta, żeby mnie rozproszyć. - To o Kurcie Russelu będącym dupkiem. - Daję krótką odpowiedź. Jestem zdenerwowana, a mój głos w ciszy brzmi zbyt głośno. Denerwuję się. - Robi to, co robią dupki. - Brzmi jak świetna fabuła. Jak mogłem przegapić ten film? - Znowu. Cały sarkazm i dowcip Daniela. Tak jakby im bardziej niebezpieczne rzeczy się działy, tym dowcip stawał się bardziej cięty. Przykuca nisko, zaskakując mnie i cicho pokazuje bym uczyniła to samo. Kiwam głową, co upewnia mnie, że nasza rozmowa może być skierowana na rozproszenie naszych strzelców… co oznacza, że są bliżej niż dotychczas. Staję się coraz bardziej nerwowa. - Jest też tam dużo obciągania. – Kłamię, by zobaczyć czy zwraca uwagę. - Dużo, dużo obciągania.

153

- Brzmi teraz jak mój rodzaj filmu - mówi leniwie. Następnie szybko podrywa się, rusza za drzwi i konfrontuje się z mężczyznami, którzy próbują nas zabić. Słyszę wybuch strzelaniny, coś jak pęknięcia płytek i następnie widzę Daniela odwracającego się i strzelającego w punk poza linią mojego wzroku. Raz. Dwa. Ciało upada na ziemię. Widzę niewyraźny ruch. Dzieje się to tak szybko. Wpatruję się w martwego faceta u stóp Daniela, jego szyja jest pod dziwnym kątem. Daniel strzela ponownie, kładąc rękę na boku. Jeszcze jeden strzał. Blisko słychać głuchy odgłos, a Daniel chrząka, następnie ma pistolet w kaburze. -Jest okej. Możesz wyjść. Wyjść? Nie miałam nawet czasu pomyśleć, by wystrzelić z mojej broni. W oszołomieniu wstaję na nogi, zauważając, że jeden z pocisków utknął centymetrzy od mojej głowy. Jeśli bym stała, nie żyłabym. - Chodźmy - mówi Daniel. - Nie chcemy tu być, gdyby jego kumple wrócili. Nie musi powtarzać tego dwa razy. Pędzę do niego, przechodząc obok martwego faceta u jego stóp. Daniel beztrosko podnosi swojego buta i krzywi się na dziurę po kuli w okolicy palca. W małej odległości leży facet z idealną dziurą po kuli w czole. Jezu. Daniel ruszał się tak szybko. Bierze mnie za ramię, odkąd nie ruszam się wystarczająco szybko i wychodzimy ze sklepu, zmierzając z powrotem do slumsów. Daniel patrzy na mnie. - W porządku? - Taa. - Wciąż jestem oszołomiona jego szybkością, bardziej niż czymś innym. Chciałam pomóc, a byłam bezużyteczna. Bardziej niż bezużyteczna. Po raz pierwszy,

154

zaczynam uświadamiać sobie, o czym mówił Daniel. Nie tylko, że moje życie jest w niebezpieczeństwie, kiedy z nim pójdę, ale również to, że musi na mnie uważać. Nie jest to dobre uczucie. - Wciąż masz ten granat? – Sięga do jednej z kieszeni w mojej kamizelce i odpina ją, a moje oczy rozszerzają się. To wyjaśnia, co raniło mi żebra, jednak gdybym wiedziała o granacie nie padałabym na brzuch. Być może dlatego mi nie powiedział. - Po co? - Pytam go, rozglądając się. - Jest więcej ludzi? - Niee. Zamierzamy wysłać wiadomość do naszych ziomków. Wyciąga zawleczkę i rzuca granatem jak w baseballu, w jedno z okien starego sklepu. - Jaką wiadomość? – Pytam, gdy Daniel chwyta moje ramię i zaczynamy ponowie odchodzić. Dwie sekundy później rozlega się głośne bum i padają odłamki. Patrzy na mnie z chłopięcą radością. - Nasza wiadomość to: „Jupikajej, skurwysyni”. - Przewidywalne - mówię mu, ale uśmiecham się do czasu, kiedy krzywi się i ponownie kurczowo trzyma za żebro. Wtedy zdaję sobie sprawę, że… Daniel został postrzelony.

155

15 - JESTEŚ RANNY? - PYTA. - Proponujesz zabawę w pielęgniarkę? - Poruszam lubieżnie brwiami. - Kocham ten strój. Myślę, że to przez te białe buty. - Czy możesz być poważny przez jedną minutę? - Ciągnie moją koszulkę ku górze, a ja odwracam głowę, by ukryć grymas na mojej twarzy. Zostałem postrzelony; ale stoję i mogę chodzić, adrenalina potrafi zdziałać cuda. Będę potrzebował trochę alkoholu, superglue i będzie dobrze. Najpilniejszą rzeczą jest doprowadzić Regan w bezpieczne miejsce. - Chodźmy, znajdźmy przyjemne miejsce, gdzie będziesz mogła pomóc mi poczuć się lepiej. Będziemy mieć więcej prywatności. Nie jestem za publicznymi przedstawieniami. - Adrenalina mocno przelewa się przez moje ciało. Jeśli byłaby chętna, wziąłbym ją na podłodze sklepu. Przewraca oczami, ale podąża za mną. - Nie uważam, żebyś był w tej chwili zabawny.

156

- Uważasz, że czasami jestem zabawny? - Przyciskam rękę do talii, by zatamować krwawienie, ponieważ zostawiam za sobą krwawy szlak jak okruchy chleba. Mam nadzieję, że skończą się zanim zostaniemy wepchnięci do pieca. - Jestem zainteresowany. Chcę przeanalizować moje żarty, aby w przyszłości sprawić, by moje słowa były bardziej śmieszne. - To brzmi jak coś, co powiedziałaby moja siostra i pozwalam sobie na mały chichot. Regan nie wie, o co chodzi, ale w przeszłości miałem więcej ran niż to cięcie na boku, tak dla informacji. Mój śmiech ją wkurza i oburkuje: - To nie tak, że troszczę się o twoje dobre samopoczucie z innego powodu niż to, że jesteś moim biletem na wolność; sprawa jest prosta, jeśli jesteś ranny, mam przechlapane. Wydaje z siebie tsss dźwięk. - Jeśli myślałbym, że to prawda, musiałbym poradzić sobie z raną w moim sercu. Na szczęście dla nas obojga, wiem, że żartujesz. - W odpowiedzi robi hmph, mrugając okiem. Widzę, że jej słabość do mnie rozwija się. Może to nie jest relacja o podtekście seksualnym, ale ona wyraźnie mnie lubi. Uśmieszek zamiera na mojej twarzy, kiedy docieramy na obrzeża domu Pereya. Nasze bagaże są wystawione na zewnątrz, co oznacza, że miał gości, którzy nas obserwują, a teraz mówi, żebyśmy wynosili się stąd w cholerę. - Co się dzieje? - pyta Regan, kiedy chwytam obie torby bez zatrzymywania się. Ruch powoduje, że jedna z toreb ociera się o mój bok i ból wystrzela, a ja potykam się i jęczę. - Daj spokój, jesteś ranny. - Ciągnie mnie za ramię, jakby uważała, że możemy wrócić do bezpiecznego pokoju Pereya. Zatrzymując się, biorę w dłonie jej policzki. Ten intymny moment uspokaja jej działania. - W tej chwili nie jesteśmy tam mile widziani. - Wydaje zrozpaczony dźwięk. Nie jestem obolały. Naprawdę. Obiecuję, że jeśli będę, powiem ci.

157

- Powiesz? - Jej wielkie, intensywnie zielone oczy podnoszą się na mnie z ufnością i … czy znajduje się w nich pragnienie? Daję sobie mentalny policzek, by pozbyć się tuzina niestosownych myśli - takich jak ona, rzeczywiście posiadająca uczucia względem mnie, które wynikają z czegoś innego niż wdzięczności, pragnąca ponownego pocałunku. Do cholery, jeśli potrzebuje więcej praktyki, jestem jej. Zadawalam się ścieraniem kciukiem smugi brudu z jej policzka. - Nic ci się nie stanie, dopóki wciąż oddycham. Przysięgam. Wpatrujemy się w siebie przez coś, co wydaje się wiecznością czy ostatnimi dwoma cyklami księżyca zanim opuszcza wzrok. - W porządku - mówi delikatnie. Jej miękkie przyzwolenie wzbudza impuls powyżej linii pasa. Jeśli nie uciekalibyśmy przed naszymi życiami, jeśli nie miałbym siostry, którą muszę ocalić, jeśli wszystko byłoby inne, wziąłbym Regan w ramiona i położył na najbliższej płaszczyźnie poziomej i pokazał jej jak szczere są moje słowa. Nie po raz pierwszy, marzę o tym, że poznaję Regan, będąc w wojsku, pełen tupetu i pewności, że nic nie zagraża tym, których naprawdę kocham. Te uczucia dawano odeszły, a przytłaczający ciężar winy i strachu, który zastąpił je, stał się nową normalnością. Moja reakcja na Regan wprawia mnie w osłupienie. By odzyskać równowagę łapię moje śmieci i wygłaszam przemądrzały komentarz. - Jest część mnie, która przeżywa prawdziwe katusze, Laleczko. - Naprawdę Daniel? Musisz to rujnować? Taa, kochanie, muszę, ponieważ żadne z nas nie ma czasu na te dziwne przyciąganie między nami. Posyłając jej znużony uśmiech, zmierzam dalej w dół wzgórza. Podąża za mną jak dobry żołnierz. Po wszystkich tych bzdurach, które w nią rzuciłem, Regan robi to, o co proszę, bez zadawania pytań. Nikt nie staje nam na drodze podczas naszego marszu w dół Monkey Hill. Może wieści o naszej strzelaninie rozprzestrzeniły się i w oczach tubylców wyglądamy niebezpiecznie. Zakurzeni, brudni,

158

krwawiący. Wyglądamy jak dwójka ludzi, którzy wyszli z walki i nie lękają się położyć trupem kogokolwiek, kto stanie na ich drodze. W ostateczności mam nadzieję, że faktycznie tak wyglądamy, ponieważ prawda jest taka, że w tej chwili jesteśmy słabi jak kociaki. Potrzebujemy jedzenia, prysznica i snu. W tej kolejności. Przy granicy favela rozglądam się za jakimś transportem. Mamy do przebycia spory dystans. Ipanema, Luiz i papiery są około godziny drogi na południowy wschód. Pośrodku jest więcej faveli, wzgórz i lasów. Spoglądając w lewo, widzę stary model fiata, a flanelinha nie ma nigdzie w pobliżu. Ciągnę Regan za ramię. - Idziemy. - Nie kradniesz tego, prawda? - Nie, pożyczam. - Biorę pistolet i uderzam w szybę od strony kierowcy. Wskakując do środka, otwieram zamek. - Wsiadaj. Kręci głową, ale wsiada. - Założę się, że ktoś potrzebuje tego samochodu. - Wtedy powinien zapłacić flanelinha, by go pilnował. - Co? - Opiekun samochodu. Płacisz komuś za pilnowanie swojego samochodu, więc jakiś gówniany kryminalista nie przyjdzie i go nie ukradnie. - Miło. - To samo dzieje się w niektórych częściach naszej wielkiej Ameryki Północnej. Niektóre dzielnice są całkowicie transakcyjne. - Ruszam kilkoma drucikami i samochód budzi się do życia. – Dodatkowe pytanie: Czy masz ochotę na czterdziestokilometrowy spacer czy wolisz raczej zjeść w ciągu godziny? - Jedźmy.

159

Błyskając w jej stronę wielkim uśmiechem, wciskam pedał gazu do dechy. Rzucam jej mój telefon i mówię: - Znajdź najbardziej gówniany hotel w Ipanema. Pięćdziesiąt minut później rejestrujemy się w Real Aorporto. Regan czyta opinie, jak jadę wąskimi, stromym uliczkami. - Dywany są brudne. Bałam się nawet leżeć na prześcieradłach, więc spałam w ubraniach, a kiedy się obudziłam, byłam pokryta większa ilością piasku niż można znaleźć na plaży. - Brzmi idealnie. - To nie tak, że narzekam, przecież nie ja za to płacę, ale dlaczego szukamy czegoś tak okropnego? - Ponieważ nie możemy iść do hotelu Copacabana Palace, wyglądając jakbyśmy walczyli z gangiem narkotykowym w Moneky Hill. To miejsce będzie bardziej niż chętne, aby zaakceptować naszą gotówkę, bez zadawania pytań.

- NIE MYŚLAŁAM, ŻE ISTANIEJE TAKIE obskurne miejsce - mówi Regan, gdy otwieramy drzwi naszego pokoju hotelowego. Korytarz cuchnie, jakby wnętrzności ryby rozlały się po całej szerokości i nigdy nie zostały posprzątane. Duchota sprawia, że pokój śmierdzi jak stęchły papieros. Kładę nasze torby na chwiejnym stoliku i sprawdzam łazienkę. Znajduję dwa ręczniki, które są cienkie jak chusteczka higieniczna. Dwa dodatkowe leżą na łóżku. Muchy są wszędzie. - Może powinienem był zapytać cię o drugi z kolei najgorszy hotel. - Dzięki, geniuszu. Rzucam jeden ręcznik pod prysznic. - Stań na nim, kiedy będziesz się kapać. - Dam ci jakieś ubranie, byś mogła się nim wytrzeć. Zapewniam, że jest czystsze niż cokolwiek tutaj.

160

Wewnątrz torby Regan znajduję kostium kąpielowy, przybory toaletowe oraz kosmetyki do makijażu. Sprzedawca w centrum handlowym pomyślał o wszystkim. Zgarniając to w ramiona, niosę do łazienki i jestem nagrodzony wrzaskiem. - Jezu, Daniel - wyrzuca z siebie Regan. - Trochę prywatności. - Przepraszam - mamroczę. Kładąc ubrania i przybory toaletowe na sedesie, staram się coś dostrzec bez zerkania. Ale mały krzyk przerywa moje przesuwanie się w stronę drzwi. Z pistoletem w ręku odciągam zasłonę kabiny prysznicowej i zastaję tam Regan skuloną w kącie. Z pędzącym sercem szukam niebezpieczeństwa. Cieniutkie nóżki wychodzące z tłustego czarnego ciała przylegają do deszczownicy. Cholera. Również nie lubię pająków. Spoglądając przez ramię, widzę, że Regan byłaby szczęśliwa, gdybym zastrzelił robala moim Rugerem. Chowam pistolet z tyłu za jeansy, chwytam rolkę papieru toaletowego i zdejmuję to cholerstwo. - Nie mogę skończyć mojego prysznica - mówi żałośnie. - Pewnie, że możesz. - Nie, ponieważ teraz nie mogę zamknąć oczu. Muszę uważać na pająki. - Możesz wziąć prysznic z otwartymi oczami. - Nie, nie mogę. Nie mogę w ten sposób umyć włosów. Czy mógłbyś…? - Nie kończy swojego pytania. Ale widzę to wyraźnie w jej wzroku. - Proszę, Daniel. W żaden sposób nie jestem w stanie jej odmówić, chociaż wiem, że to będzie dla mnie torturą. Wyciągam pistolet ze spodni i kładę go na krawędzi zlewu. Drugą ręką ściągam koszulę przez głowę i postanawiam, że zostanę w spodniach. Boję się, że jeśli tego nie zrobię, nie będę w stanie powstrzymać fiuta przed zaatakowaniem jej. - Przysuń się bliżej, Laleczko. Robi to, drżąc nawet pod gorącą wodą. - Wiem, że jestem nierozsądna, ale nic mnie to nie obchodzi. Wyciskam trochę szamponu na dłoń.

161

- Odchyl głowę - nakazuję. Robi to i w tej chwili uświadamiam sobie, że moja naga klata jest kilka ekscytujących centymetrów od jej nagiego ciała. I chociaż staram się utrzymać wzrok z dala od niej, prawdą jest, że jej postać jest wyciśnięta we włóknach mojego systemu nerwowego. Te obrazy nigdy nie odchodzą. A teraz dodaję do tego czucie i zapach. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek będę mógł fantazjować o jakiejś innej kobiecie. Przeczesuję palcami jej włosy i masuję skórę na głowie. Kiedy jęczy, czuję jak przez moje ciało przechodzą wibracje, które utrzymują mojego fiuta w pionie. Skacze na baczność i stara się uwolnić przez zamek, by dostać się do niej. Regan nie przestaje jęczeć, co sprawia, że jestem tak napalony, iż nie mogę stać spokojnie. - Musisz przestać, Regan - burczę bardziej ostro niż zamierzałem, ale psiakrew, ile cierpienia może znieść człowiek. - Przepraszam - mówi między jękami - ale nie mogę. To uczucie jest takie dobre. Mógłbym zrujnować ten moment, jak zrobiłem to wiele razy wcześniej, rzucając jakimś głupim, seksistowskim komentarzem, o tym jak mogłaby pochylić się, a ja dałbym jej uczucie, którego nigdy wcześniej nie doświadczyła, ale w jakiś sposób nie mogę tego zrobić. Nawet pozwalam jej oprzeć się na mnie bardziej, co powoduje, że mój bok boli. Ale to słodki ból, jeden z tych, które miło witam, ponieważ oznacza to, że ona mnie dotyka. - Twoje mycie głowy jest skończone, skarbie - mówię chrapliwym głosem. Odwracam ją, różowe szczyty piersi są wyprężone przede mną i robię wszystko, co mogę, by nadal trzymać dłonie w jej włosach, a nie opuścić je na jej ciało, śledząc szlak kropelek wody i patrząc jak mydło i woda tworzą erotyczne wzory na powierzchni jej skóry. Odchyla się, bezgranicznie ufając, że utrzymam ją w pozycji stojącej, a ja to robię. Z jedną ręką na jej karku, by utrzymać ją wyprostowaną, drugą rozprowadzam czystą wodę po jej włosach, upewniając się, że nic z tego nie trafi do jej oczu. Znowu i znowu pozwalam wodzie obmywać nas, nie dbając o to, że moje mokre jeansy ważą tonę, wisząc tylko na moim twardym penisie albo, że mydliny zostały zmyte pięć minut

162

temu. Może moglibyśmy zostać tak przez godziny, mając gorącą wodą, niezmieniającą się w zimną. - W porządku, dziecinko, skończyłaś - mówię delikatnie. Ona pływa na powierzchni świadomości, jej oczy otwierają się sennie. Jest tam pożądanie i potrzeba, a ja chcę sprawić jej przyjemność. Daj mi znak, kochanie. Ale milczy i w końcu wyciągam ją z brodzika, owijam ręcznikiem i wypycham za drzwi. Zamykając drzwi, ściągam jeansy, bieliznę i ściskam mojego pulsującego kutasa. W rzeczywiści mogę powiedzieć, że on chce tylko Regan, ale moja dłoń jest jedyną ulgą, którą dostanie w tej chwili. Wchodząc pod zimną wodę, jedną rękę opieram o płytki, a drugą ściskam fiuta. To nie trwa długo. Zimna woda nie obmywa mnie z obrazu jej nagiego ciała przede mną i pożądania wypisanego na twarzy. W mojej fantazji pochyla się, odpina moje jeansy i rozchyla materiał. Jej delikatnie dłonie sięgają do środka i wyciągają mojego fiuta. Wydaje dźwięk przyjemności, jak przy obciąganiu, a następnie mówi mi: „ Jesteś taki duży.” Jej oczy są wielkimi spodkami zieleni, a jej różowe pulchne usta otwierają się i pochłaniają mnie. Nigdy nie przestaje patrzeć na mnie, nigdy nie przestaje sygnalizować, jak bardzo to uwielbia. Słyszę dźwięki jej jęków wokół mojego kutasa, stłumione przez grube mięso w jej ustach, ale wciąż słyszalne. Moje jaja podjeżdżają w górę i znajome napięcie osiada w dolnej części mojego kręgosłupa. Nie po raz pierwszy przywołuję tę fantazję. Cofam się gwałtownie i unoszę ją w ramionach. Przyciskając do płytek, chowam się w jej wilgotne gorąco, a ona krzyczy do mojego ucha, że kocha to tak bardzo. Wyobrażam sobie, że jej cipka jest ciasna, wilgotna i gorąca. Jej ściany zaciskają się na mnie, kiedy się wysuwam, jakby nie mogła wytrzymać straty nawet jednego cala. Każde pchnięcie w jej ciało odczuwam, jakbym był otoczony przez ciepły uścisk. Nie robiłem tego tak cholernie długo, że wypuszczam jęk ulgi. Moja głowa odchyla się, zbyt ciężka dla mojej szyi, by ją utrzymać. Cała moja energia jest skupiona na krwi krążącej przez mojego kutasa, kiedy wyobrażam sobie posuwanie Regan. Prawdziwe porno nie brzmi lepiej niż jęki i krzyki Regan.

163

- Tak dobrze cię czuć. Jesteś taki duży. Pragnę cię tak bardzo. Dojdź we mnie. I tak robię. Strzelam w nią długimi strumieniami spermy, która wydaje się nieskończona. Tylko moja dłoń i zimna woda, która sączy się do moich nerwów, kończąc mycie. Tak dobrze jak się czuję w tej chwili, wiem też, że byłoby to pięć tysięcy razy lepsze być wewnątrz niej.

TO NIESPRAWIEDLIWE. Nie mam nic przeciwko temu, że wypchnął mnie z łazienki. W jakiś sposób spodziewałam się tego. Byłam wystarczająco samolubna, by poprosić go o pomoc podczas mycia, wiedząc, że doprowadzam go do szaleństwa i nie dbałam o to, co zrobiłam. Może w głębi mojego umysłu był to test, by zobaczyć jak daleko mogę go popchnąć. Jak musiałby być szalony z pożądania, abym mogłam sprawić, że złamałby dane słowo i zaczął ocierać się o mnie. Wtedy, być może, zrozumiałabym go. Mój mózg przemówiłby: Taa, on jest jak każdy inny mężczyzna i wtedy mogłabym schować go do tej samej mentalnej kategorii jak wszystkich facetów: użytkownicy. Ale Daniel nigdy nie łamie swojego słowa. On nigdy nie dotyka mnie z podtekstem seksualnym, a od czasu, kiedy wykopał mnie spod prysznica, jestem zdezorientowana i trochę smutna, zostawiając go tam. Podobało mi się bycie dotykaną przez niego. Podobało mi się to, że dotykał mnie i się nie martwił, że ktoś będę się czuła do czegoś przymuszana. To były tylko pieszczoty i czułość. I Boże, tak bardzo tęskniłam za czułością.

164

Ściągam ręcznik z mojego ciała, przeczesuję szybko włosy, by pozbyć się z nich reszek wody, a następnie wczołguję się z powrotem do łóżka i przyciskam mocno do siebie pościel. Powinnam założyć ubrania, ale czuje się dziwnie bezbronna. To tak jakbym nie chciała się ubrać, ponieważ część mnie chce, by Daniel wyszedł spod prysznica i mnie dotknął. Pokazał mi jak to jest rzeczywiście mieć dobry seks. Pokazał mi wszystko, co potrafi. Do cholery, dotknąłby mnie trochę bardziej, bez zobowiązań. Chciałabym tego wszystkiego. Ale nie mogę prosić. Jestem sztandarowym przykładem syndromu sztokholmskiego, prawda? Powinnam w tej chwili nienawidzić dotyku każdego mężczyzny, a zamiast tego po tym wszystkim co przeszłam pożądam mężczyzny, który traktuje mnie z czułością. Powinnam myśleć o swoim chłopaku. Myśli przychodzą mi do głowy i rumienię się z poczucia winy, skrywając się trochę bardziej pod kołdrą. Ostatnio nie myślałam zbyt dużo o Mike’u. Czy tęsknił za mną? Opłakiwał mnie, jakbym była martwa? Czy nie powinnam umierać z pragnienia, by wrócić do niego, zamiast mieć te niejasne uczucia względem Daniela? Mike jest przystojnym facetem. Byliśmy ze sobą od szkoły średniej. Do cholery, wybrałam college, do którego poszłam, ponieważ tam chciał iść Mike. Ale Mike nigdy nie dał ci orgazmu, szepcze mój zdradziecki mózg. Nigdy nie całował cię, jak robi to Daniel. To musi być syndrom, mówię sobie. Z drugiego pomieszczenia słyszę lejącą się wodę i rozumiem, że Daniel w tym momencie musi brać prysznic. Nie będzie go przez kilka minut. Mogę zadzwonić do Mike’a i… dać mu znać, że żyję. To jest to, co dobra dziewczyna by zrobiła. Podnoszę telefon Daniela i wybieram numer do mieszkania Mike’a. Nie podnosi swojej komórki chyba, że wie, kto jest dzwoniącym, więc próbuję na ten pierwszy. Po czterech dzwonkach, przechodzi na pocztę głosową. - Cześć! Dodzwoniłeś się do Mike’a i Becc’ki. Zostaw wiadomość po sygnale!

165

Rozłączam się, przerażona i zszokowana, ale nie całkowicie zaskoczona. Mike i moja najlepsza przyjaciółka Becca? Ta, która zawsze mówiła mi, jakie mam szczęście, mając takiego świetnego faceta jak Mike? Jak łatwo musi im być razem, jeśli oboje mnie opłakują? Wszystko, co musiało się zdarzyć to butelka wina, jakieś wzajemne, smutne współczucie, a wtedy naturalnie, oczywiście, zamieszkali, kurwa, ze sobą. Nie powinnam być zraniona, ale jestem. Mike może doszedł do wniosku, że nie żyję… ale nie minęły nawet dwa miesiące. Nigdy nie pozwolił, żebym wprowadziła się do niego, a przecież umawialiśmy się od lat. Potrzebuję przestrzeni, kochanie, mówił mi. A ja godziłam się z tym, ponieważ tak robiła Regan Porter. Była miłą dziewczyną, która przyjmowała rzeczy takimi jakimi są. Ale Becca wprowadziła się do mojego, bojącego się zobowiązań chłopaka po mniej niż dwóch miesiącach. Odrzucam telefon. Leżę na plecach, z głową na poduszce, wpatrując się w ścianę. Nie wiem, co czuję w tej chwili. Czy czuję się zdradzona przez ludzi, którzy myślą, że nie żyję? Czy oni w ogóle czekają na mnie? Niski jęk dociera do moich uszu i siadam. To Daniel. Wstaję z łóżka, z prześcieradłem owiniętym wokół ciała i truchtam do drzwi łazienki. Woda nadal leci, ale ponownie słyszę niski jęk. On masturbuje się pod prysznicem. Jestem tym zafascynowana i odrobinę zazdrosna. Seks nie został zniszczony dla Daniela. Zazdrosne myśli przelewają się przez mój umysł, on wciąż może cieszyć się dotykaniem siebie. Nie chciałam się masturbować odkąd zostałam porwana. Kiedyś byłam mistrzem masturbacji, ponieważ seks jednak nie był taki super. Nie winiłam za to Mike’a, w jakiś sposób… przeszłam nad tym do porządku dziennego. Brak orgazmu? To okej, naprawdę. Regan Porter nie ma nic przeciwko. Regan nie ma nic przeciwko niczemu. Ona sama przy własnej pomocy kończyła szybko, kiedy tylko zdążyłeś zapaść w sen.

166

Głupia Regan, myślę sobie. Teraz jest za późno i boisz się wszystkiego. Przerażają cię pająki, przerażają cię mężczyźni, przeraża cię to, co się stanie, jeśli Daniel zniknie ci z oczu. Jestem taka zmęczona baniem się. Byciem niekochaną. Czuję się taka nieszczęśliwa. Wracam do łóżka. Wkładam na głowę poduszkę, leżę z zamkniętymi oczami, zwijając się w kłębek pod pościelą. Chciałabym, żeby świat odszedł daleko na kilka dni. Chciałabym nie martwić się tym, że Mike i Becca są parą. Chciałabym… Chciałabym być z powrotem z Danielem pod prysznicem. Wyobrażam go sobie pod powiekami, jego silne ramiona napinające się podczas, gdy on namydla swojego kutasa i bawi się nim dążąc do spełnienia. Chciałabym móc to widzieć. Nie jestem pewna czy powinnam tego chcieć, ale jestem zmęczona byciem miłą dziewczyną, która robi to, co powinna. Jak do tej pory właśnie takie życie mi wpierdoliło. Woda przestaje płynąć i dwie minuty później drzwi od łazienki otwierają się. - Regan? - pyta Daniel, najwyraźniej zaskoczony, widząc mnie leżącą w łóżku. - Nie chcesz iść na śniadanie? Wzruszam ramionami, pławiąc się w użalaniu nad sobą. Nie otwieram oczu. - W porządku z tobą, Laleczko? - Podchodzi z boku łóżka. Ręcznik opleciony jest wokół jego talii. Przyciska myjkę do rany na boku, co upewnia mnie, że nie jest źle. Jedynie róż sączący się przez biel ręcznika stanowi dowód, że coś się wydarzyło. Wiem, że nazywa mnie ksywką, której nienawidzę, by mnie rozdrażnić, ale nie mam energii, by mu się odgryźć. Jestem splątanym węzłem emocji i w tej chwili jedynym, co może przebić się przez powierzchnię jest smutek. Regan Porter, łapiącaco-może dziewczyna, jest całkowicie złamana. Nienawidzę tego. - Co cię martwi? - pyta i słychać twardą nutę troski w jego głosie. Otwieram jedno oko i widzę jego wzrok skanujący pokój, niewątpliwie oceniając zagrożenie.

167

Czuję się winna temu, że Daniel panikuje, więc wzdycham. - Czy to dziwne, jeśli powiem, że myślę iż potrzebuję uścisku? Patrzy na mnie w zaskoczeniu i chichocze, tym szorstkim uśmieszkiem wkradającym się na jego przystojną twarz. - Chcesz bym wsunął się z tobą do łóżka i cię przytulił? - Brzmi wspaniale - mówię mu i siadam, tuląc pościel przy moim biuście. - To dziwne, że chcę się przytulić? - Czy to ważne? Nikt cię tutaj nie osądza - mówi, przesuwając nogę na łóżko. Trzyma rękę na ręczniku na swojej talii, a następnie leży w łóżku obok mnie i unosi ramię, wskazując, że powinnam przycisnąć moje ciało do jego. I nie mogę się oprzeć. Minęło tak dużo czasu odkąd ktoś dotykał mnie z życzliwością i sympatią, bez wstrętnych motywów, że przysuwam się do niego, przyciskając twarz do zgięcia jego szyi i oplatając rękę wokół jego ramion, nawet wtedy, gdy on umieszcza dłoń na moich plecach. Jest ciepły, wilgotny, i pachnie świeżym mydłem. Tak dobrze. Kocham czucie jego skóry naciskającej na moją i jego rękę gładzącą moje ramię. Nie w seksualny sposób, ale uspakajający. Wtulam się w niego. - Dziękuję. - Cokolwiek zechcesz - mówi cichym głosem. Już nie wariuję przez dotyk skóry Daniela przy mojej. Nie sprawia, że chcę wymiotować. Zamiast tego relaksuję się i wzdycham, kiedy kontynuuje leniwe gładzenie mojej skóry jedną ręką. Przyciskam się mocniej do niego. Oboje jesteśmy mniej lub bardziej nadzy pod pościelą i ręcznikami, ale to uczucie nie jest seksualne. Przynajmniej jeszcze nie. Jednak nie mogę się pozbyć wizji jego masturbującego się pod prysznicem. Jest w moim umyśle za każdym razem, kiedy zamykam powieki.

168

Otwieram oczy ospale, czując ciepło. Czując się prawdziwie kochaną po raz pierwszy w życiu. Mój żołądek burczy, ale nie chcę się ruszać. Jest mi zbyt dobrze. Widzę, że myjka nadal jest przy jego boku, przesuwam dłoń w dół jego klatki piersiowej i odsłaniam jego ranę. Jest tam trochę stłuczenia i wygląda to jak wielkie cięcie. Krew wciąż się sączy. - Jesteś pewien, że z tobą w porządku? - To nic wielkiego, odrobina superglue to naprawi - mówi mi, a jego ręka lekko przesuwa moje włosy z ramienia. To uczucie jest takie dobre, że ponownie przysuwam twarz do jego szyi i muskam go nosem zanim zdaję sobie sprawę z tego, co robię. - Mmm. Daniel napina się przy mnie. - Regan. - mruczy. - Laleczko… - Wiem - mówię do niego i pozwalam językowi przejechać po jego gorącej skórze szyi. Jestem zrelaksowana, swobodna i nie chcę stracić tej chwili. Miła, słodka, przyjemna Regan Porter byłaby zgorszona, przepraszałaby Daniela i wycofała się, ponieważ tego można byłoby się po niej spodziewać. Ale to ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę. On jest ciepły, wyśmienity i czuję się dobrze w jego ramionach. Chcę dalej czuć się dobrze. Więc przysuwam się trochę bliżej, pozwalając pościeli opaść z moich piersi. - Przytulamy się, prawda, Daniel? - Mówię to, kiedy pochylam się i przygryzam jego obojczyk. Och, on jest twardy i muskularny wszędzie, tak ciepły, że wydaje się, jakbyśmy przytulali się pod kocem elektrycznym. - Nie zamierzasz mnie dotykać, prawda? - Nie, dopóki nie powiesz, że tego chcesz - mówi. Nie chcę. Nie jestem jeszcze na to gotowa. Ale czuję się trochę… żądna przygód. Przebiegam dłonią ponownie w górę jego klatki piersiowej, unikając jego rany i

169

podziwiam ciepło jego skóry, to że nie znajduję tam nigdzie ani jednej uncji tłuszczu. Mój zabójca jest przyjemny do oglądania. Jeśli moja głowa nie byłaby popieprzona, śliniłabym się za każdym razem na jego widok. To dobrze, że jestem popieprzona, bo w innym wypadku rzucałabym się na niego przy każdej okazji, jaką bym miała. Moje sutki naciskają teraz na jego skórę i ku mojemu zaskoczeniu to dobre uczucie. Czuję miedzy udami pulsowanie, które mnie ekscytuje. Jestem podniecona tym, co czuję po raz pierwszy w życiu, a Daniel nie robi nic oprócz gładzenia moich włosów i ramion. Jest bezpieczeństwem. I to jest nawet bardziej podniecające. Napieram na niego, pozwalając sutkom ponownie muskać jego skórę i oddycham ostro, kiedy czuję pyszne szarpnięcie, które przeszywa moje ciało, nie myślałam, że dostąpię seksualnej rozkoszy. Odsuwam dłoń z jego klaty i ciekawa wpycham ją między uda. Jestem mokra. Podniecam się dotykając Daniela, przytulając się z nim, wiedząc, że jest bezpieczny dla mnie. - Jestem mokra, Daniel - mówię mu przyciszonym głosem, wsuwając palce w moją cipkę, zachwycając się tym uczuciem. Jęczy tym samym dźwiękiem, który słyszałam z łazienki i sprawia, że moje wewnętrzne mięśnie zaciskając się w kółko. Patrzę w dół. Ręcznik na jego talii tworzy namiot, a jego kutas odpowiada na moje bezwstydne ocieranie się o jego ciało. Albo moje słowa. Albo obydwa. On mnie nie dotyka. Mogłabym ocierać się o niego jak kot, a on nie zamierza zrobić czegokolwiek oprócz przytulania moich ramion, ponieważ wie, że tylko tego chcę. Kontynuuję wsuwanie się między moje nogi, przyciskając piersi do jego boku i liżę jego szyję. Moje biodra wykonują teraz małe okręgi, a ja przesuwam się, wsuwając

170

jeden z moich palców głęboko do środka i kwilę na to uczucie. Och, podniecająca erotycznie przyjemność, mój zaginiony przyjaciel, jak ja tęskniłam za tobą. Sunę językiem ponownie po szyi Daniela, a następnie skubię jego ucho, zadowolona czując dreszcz przechodzący przez niego. Jego dłoń nie rusza się na moim ramieniu, ale ściska mnie odrobinę mocnej niż wcześniej. Podoba mi się to. Poruszam szybciej dłonią między nogami i kołyszę się, ciesząc się doznaniami. Patrzę w dół na jego kolana, na ręcznik teraz praktycznie zsunięty z jego bioder. Jego kutas wydaje się być ogromny pod ręcznikiem. Faceci, tacy jak on, emanujący pewnością siebie są zawsze wielkimi dupkami, prawda? Można nazwać ich pyszałkami. - Masturbowałeś się pod prysznicem, prawda? - pytam go, ponownie trącając nosem jego szyję. - Tak, do cholery. Jesteś seksowna jak diabli - mówi niskim, ochrypłym głosem. - Mmm. - Praktycznie mruczę na tę myśl i ponownie pocieram piersiami o niego, zasysając oddech, kiedy moja cipka zaciska się wokół palca, którym pracuję. - Czy mógłbyś zrobić to ponownie, dla mnie? - Chcesz żebym się ponownie masturbował? - Mmmmmm. Tutaj. - Sunę nosem po napiętej linii jego szyi, rozbudzona przez jego dotyk. - Będę mogła patrzeć. Jednak nie będę dotykać. Mamrocze szorstko: - Chryste - a następnie zaciska dłoń na moim ramieniu, podczas gdy drugą odciąga ręcznik i chwyta fiuta. Kropla preejakulatu znajduje się na jego czubku, a ja podziwiam ten widok, gdy on zaczyna pracę nad nim jedną ręką. Widziałam dużo penisów w ciągu ostatnich kilku tygodniu, więcej niż chciałabym, więc mogę powiedzieć, że Daniel ma przyzwoitego. Gruby i mięsisty, z przyjemnym, wypukłym czubkiem. Taki, którego dziewczyna może dobrze poczuć w swoim wnętrzu. To powoduje we mnie drżenie i mój palec pracuje ciężej w cipce.

171

Kołyszę biodrami, kiedy ujeżdżam palce i obserwuję jak szybko on gładzi swojego kutasa. Uważnie śledzę dłoń pracującą na całej długości z wprawnym uściskiem. Chcę dojść, ale potrzebuję więcej. Dodaję drugą dłoń między nogi i zaczynam bawić się łechtaczką, a moja twarz dociskająca do jego szyi jest jedyną rzeczą, na której się podpieram, gdy pracuję nad sobą. To wciąż za mało. - Powiedz mi - mówię do niego - czy jeśli uprawiałabym z tobą seks, dałbyś mi orgazm? - Psiakrew. – Czuję, jak żyły na jego szyi nabrzmiewają. - Chcesz żebym mówił do ciebie nieprzyzwoicie? Kiwam głową, a następnie ponownie przesuwam językiem po jego szyi. Jestem w tej chwili w moim własnym, małym świecie, nic oprócz Daniela, moich dłoni i potrzeby, która nadchodzi. - Dałbym ci najlepsze pieprzone orgazmy, Regan. Pchnąłbym twarz między te kremowe uda i lizał twoją cipkę przez godziny. Rozszerzyłbym te słodkie, małe wargi i zakopał w nich język dopóki nie kręciłabyś się na nim, a następnie sprawiłbym, że ta mała łechtaczka wyskoczyłaby, zwracając na siebie uwagę. – Porusza szybciej ręką na kutasie, a ja jestem zafascynowana sposobem, w jaki gładzi główkę, rozsmarowując spermę na całej długości szybkimi, zmiennymi ruchami, nie przestając pompować. Drażniłbym łechtaczkę czubkiem języka, dopóki nie ociekałabyś gorącem, które spływałoby na moją twarz, potwierdzając to, jak bardzo mnie chcesz. Jęczę na jego słowa, podczas gdy moje palce pracują szybciej w cipce. Moja skóra wydaje śliskie, mokre odgłosy, ale nie dbam o to. Muszę dojść, chociażby po to, by udowodnić sobie, że mogę. - I wypiłbym to do ostatniej kropli - mówi Daniel. Jego głos jest cichy i ochrypły, a ja czuję wibracje na jego szyi, tuż przy mojej twarzy, która wciąż jest zakopana w tym bezpiecznym miejscu przy jego gardle. - A wtedy sprawiłbym, że dochodziłabyś w kółko, podczas gdy obserwowałbym twoją twarz. A kiedy doszłabyś już wiele razy, krzyczałabyś moje pieprzone imię przy każdym dotyku, rzuciłabym wtedy twoje nogi na moje ramiona i wypieprzyłbym cię na wylot.

172

Wizualizacja tego sprawia, że przechodzi mnie dreszcz, a moje palce poruszają się przy łechtaczce, szybciej i szybciej. - Taa? - mój głos jest miękki i cichy. - O tak - mówi Daniel chrapliwym tonem, a jego ręka mocniej pracuje na fiucie. - Boże, pokochałbym to. Dotykanie w kółko twojej skóry, twój głos, krzyczący moje imię, obraz twoich podskakujących słodkich cycków, kiedy bym cię wypełniał. Ostro wciągam powietrze na jego słowa. - I kiedy krzyczałabyś moje imię, nachyliłbym się i pocałował - mówi cichym, przepysznym głosem. - Więc wiedziałabyś, jak smakujesz. Myśl o Danielu nachylającym się i całującym mnie, gdy mnie pieprzy to mieszanka słodyczy z surowością seksu. To wystarcza by wysłać mnie na krawędź. Wstrząs drżenia przechodzi przeze mnie i zdaję sobie sprawę, że dochodzę. Przygryzam wargę, kiedy się to dzieje, a mój oddech świszczy przy jego gardle, ale nie dbam o to. Karmię się tym cudownym, mokrym, napiętym i wspaniałe wspaniałym uczuciem… dochodzę i to nie jest w ogóle okropne. Jest bezpieczne i wyśmienite… i jest z Danielem. Gdy dochodzę, on wciąż gładzi swojego fiuta, ale jego uścisk nie jest już tak mocny. Wiem, że czeka na sygnał, by móc sobie odpuścić. Myślę, że jeśli powiedziałabym mu, żeby przestał, zrobiłby to. Ale nie chcę tego. Chcę zobaczyć. Więc wysuwam palce z cipki i umieszczam je, wilgotne, przy jego ustach. Jego jęki są ciężkie i wtedy dochodzi. Kołysze biodrami, gdy ociera się językiem o moje palce, smakując mnie, a ja oglądam erupcję nasienia, rozpryskującą się na jego brzuchu i kroczu. I wdycham z przyjemności, czując się ospale i lepiej niż czułam się wcześniej. - Dziękuję, Daniel - mruczę, czyszcząc go pościelą. Jego ręka cały czas jest na moim ramienia. Daje mi całkowite bezpieczeństwo. A ja pragnę go bardziej niż czegokolwiek innego.

173

Mój żołądek burczy, przypominając mi, że przez dłuższy czas nie jadałam normalnego posiłku. Zwijam pościel w kulkę, wykorzystuję do starcia nasienia z łóżka, a następnie ją zrzucam. - Powinniśmy się ubrać. Jestem strasznie głodna. - W rzeczywistości w tej chwili czuję się całkiem wypompowana. Moje serce nadal mocno bije z szoku po przeżytym orgazmie, ale czuję się dobrze i swobodnie. Śliskość między moimi nogami jest przyjemnym uczuciem, ponieważ jest moja i chciałam jej tam. Mimo wszystko nie jestem złamana; jestem odrobinę uszkodzona. I ta myśl sprawia, że czuję się żywa. Daniel, biedny człowiek, wygląda na trochę oszołomionego moją nagłą zmianą nastroju. - Śniadanie? Teraz? – Wygląda, jakby chciał się zdrzemnąć. Kiwam głową i stawiam mój plecak po swojej stronie łóżka, wyciągając koszulkę i biustonosz, a następnie wkładając je po kolei przez głowę,. - Umieram z głodu. Jaki jest nasz plan na dzisiaj? Kiedy w końcu wyciągam głowę z koszulki, widzę, że Daniel szybko pociera twarz, zanim zrzuca nogi z łóżka. - Śniadanie. Potem apteka. Następnie spotykamy się z Luizem po nasze papiery. A na koniec zajmiemy się zdobyciem nowego pokoju. Przygryzam wargę, myśląc o tym, że może powinniśmy zdobyć kondomy. Ta myśl nie sprawia, że chce mi się rzygać, jak to było to dzień wcześniej. Wiem, że w niedalekiej przeszłości chcę, by Daniel mnie dotknął.

as 174

16 REGAN MILCZY PODCZAS gdy zamawiam śniadanie w najczystszej kafejce, jaką mogłem znaleźć najbliżej hotelu. Może myśli o tym, co się, do cholery, wydarzyło przed chwilą, ponieważ ja nie mogę myśleć o niczym innym. Słońce pieczętuje jej zapach na mojej skórze, zatrzymując go w każdym porze mojego ciała. Nie wiem, czy będę kiedykolwiek tego żałował. Jeśli to wszystko, co mogę dostać… będę pielęgnował to wspomnienie, kiedy się rozdzielimy. Czy mi to wystarczy? Musi. - To jest bardzo, hmm, zwyczajne - mówi, nadziewając na widelec kawałek jajecznicy. - Pomyślałem, że chciałabyś zjeść coś znajomego w tych okolicznościach. Polewam jajka gorącym sosem, kiedyś uwielbiałem pikantność kiełbasy chorizo, a w tej chwili czuję tylko woń cipki Regan, gdy przyciskała palce do moich ust. Jedyną rzeczą, którą w tej chwili najbardziej chcę jeść to ona, siedząca na przeciwko mnie, z nogami rozłożonymi szeroko na boki. W tym momencie jedzenie jest odruchem. Moje ciało wie, że potrzebuje paliwa, zatem wsuwam białka i węglowodany tak szybko jak to możliwe. Ale moja głowa jest z powrotem w pokoju hotelowym i nie mamy wzajemnej sesji

175

masturbacji. Och, nie, pieprzę ją. Wjeżdżam głęboko w jej wnętrze i czuję jej śliskie soki smarujące przy każdym pchnięciu. - Skąd znasz Daisy i Nicka? - Pytanie Regan wybija mnie z fantazji i przerzucam uwagę z powrotem na stół, przypominając sobie jej pytanie. Bądź człowiekiem i rozmawiaj, nakazuję sobie. - Ach, przez przyjaciół - mówię niejasno, zastanawiając się, czy mógłbym na zawsze uniknąć tematu Vasilya Petrovich. Rosja jest jednym z czołowych eksporterów ciał, będąc ojczyzną dzielnych ludzi. - A ty? - Daisy odpowiedziała na moje ogłoszenie w sprawie współlokatorki. Dopiero co przeprowadziła się z małej mieściny. Martwiłam się o nią. Wiesz, że nie opuszczała tamtego miejsca przez lata, ponieważ jej tata miał silną agorafobię? Uciekła z domu w wieku dwudziestu lat. - Regan śmieje się trochę zażenowana, chowając kosmyk włosów za delikatne ucho. Jeśli byłbym żołnierzem na kilkutygodniowym urlopie w domu i wpadł na nią, chciałbym być jej jak sos do ciasteczek. Do cholery, walczyłbym z niektórymi z mojej załogi, by ją zdobyć. A teraz chciałbym jej posmakować. Chciałbym słyszeć te seksowne szmery, przechodzące w podekscytowanie, miękkie, mokre dźwięki, kiedy pracowała palcami w cipce, jęki ulgi i satysfakcji, kiedy doszła. I znowu przepadam. - Daisy wydaje się… ufna. - Daisy i Nick są idealni dla siebie. On był szalonym psychopatą, a ona nie wiedziała, że nie był normalny. Niejasno pamiętam sytuację, gdy dawałem Nickowi rady odnośnie randki. Roześmiałby się, gdyby wiedział w jakim teraz jestem położeniu. - Taa, nawet za bardzo, tak myślę. - Regan wzdycha, a następnie przesuwa jajka po talerzu. - Dzwoniłam do mojego chłopaka, kiedy byłeś pod prysznicem. Chłopaka? A jasne, Mike, koleś, który nie może wytrzymać dłużej niż kilka sekund. To się nazywam spuszczenie powietrza. Ja snuję fantazje na temat pięćdziesięciu sposobów, na jakie mógłbym sprawić, że Regan dojdzie, a ona martwi się dzwonieniem do kolesia, który nigdy nie dał jej orgazmu.

176

- W porządku. Tego telefonu nie można namierzyć. - Zastanawiam się, właśnie to ją martwi. - Powinnaś zadzwonić do rodziców. - Co mogę im powiedzieć? Jestem w Brazylii, ponieważ uciekam przed jakimś szalonym kolesiem z blondwłosym, zielonookim fetyszem, który chce powstrzymać mnie przed odlotem do domu? A przy okazji, Mike już ruszył do przodu z moją przyjaciółką Beccą. - Brzmi, jakby nie była prawdziwą przyjaciółką. - Staram się ukryć moją satysfakcję z tego, że Mike nie jest już na widoku. Zastanawiam się, czy powinno mu to ujść na sucho. Tylko przez bycie debilem. Wyświadczyłbym przysługę światu, który może znieść tylko dupków. - Tak - odpowiada posępnie. Ciekawi mnie, czy bardziej smuci się Mikem i Beccą czy rodzicami? Na jej talerzu zostało sporo jedzenia, więc zgaduję, że ma prawo martwić się wszystkimi rzeczami bez wyjątku. Przywołuję, mam nadzieję, pełną współczucia twarzą i kontynuuję jedzenie. Mogę zrobić to albo wsiąść do samolotu i postrzelić Mike'a w orzeszki. - Uczęszczam do college’u, wiesz? Pracuję by zdobyć moje CPP. Biorąc ostatniego gryza mojej chorizo, patrzę z dezaprobatą na leżący obok niezjedzony posiłek Regan. Zastanawiam się czy nie pasuje jej jedzenie czy towarzystwo? Szkoda. Ona potrzebuje paliwa. - Zacznij jeść. Istnieje miejsce, do którego musimy się udać. Marszczy brwi, ale mechanicznie zaczyna ponownie jeść. Odchylam się na krześle i wyciągam nogi. Człowieku, jestem zmęczony. Regan i ja musimy dotrzeć do Luiza, a następnie potrzebujemy pożądanego snu. Albo popełnię błąd i następnym razem dotknę jej, gdy będzie lizała moją szyję. Moje dłonie obejmują kubek kawy, kiedy myślę o tym mokrym ciele i jej palcach, które zanim znalazły się przy moich ustach, były w jej cipce. To nie seks był najlepszym kontaktem, jakiego nie miałem od długiego czasu.

177

- Co z tobą? - Wskazuje na mnie. - Zawsze chciałeś być uzbrojonym maniakiem?

- Niee. Myślałem, że wrócę do domu po wyjściu z wojska i pomogę tacie na ranczu.

- Więc czemu tego nie robisz? - Ponieważ byłem w gorącej wodzie kąpany. Na ostatnim roku walczyłem z kolesiem i złamałem mu kilka żeber. Dupek robił sobie żarty z mojej siostry. Sędzia powiedział mi, że albo będę miał ślad w kartotece, albo muszę zaciągnąć się na cztery lata. Wybrałem werbunek. Mój tata był nieźle wkurzony i wymieniliśmy trochę złych słów na mój temat, chodziło o to, że nie jestem wystarczająco dobry, by prowadzić ranczo, a także o to, że on w zbyt dużym stopniu jest maniakiem kontroli. Skończyłem zostając w wojsku, a potem… - Przerywam. - Potem coś się wydarzyło i nie byłem w stanie wrócić do domu. Ale kiedy uporam się z problemem, poprowadzę ranczo i nie opuszczę go. - Zmieniam temat, ponieważ skończyłem gadać o sobie. - Co to CPP? - Certyfikowany proces płac. Jest to dość intensywny program certyfikacji, dzięki któremu mogę zdobyć pracę w księgowości jaki również zajmować się zasobami ludzkimi. Gdy zdobędę certyfikat, znajdę ofertę pracy w firmie, która świadczy usługi płacowe dla towarzystw Fortune 500. - I właśnie to chcesz robić? Wzrusza ramionami. - Już nie. Nie dam rady podejść do testu w wyznaczonym czasie, co oznacza że wszystkie moje przygotowujące zajęcia zostały zmarnowane, co za tym idzie nie będę mogła zacząć pracy, więc… nie wiem co dalej. - To jest popieprzony świat, kochanie. To, że jeszcze oddychasz powinno być liczone, jako zwycięstwo. - To… jak mogę do tego wrócić?

178

- Do czego? Twojego kutas-zamiast-mózgu chłopaka? Twojej pracy, o której mówisz z tym całym entuzjazmem nijakiej dziewczyny? - Staję się wściekły i nie mogę nawet dokładnie określić prawdziwego powodu. Może dlatego, że ona wciąż zamartwia się o chłopaka po nieudanej próbie skontaktowania się z nim? Dlatego, że wciąż nazywa go swoim chłopakiem? Że nie martwi się wystarczająco o siebie, chcąc być z facetem, który nie może dać jej prawdziwego orgazmu? Że rozważa powrót do Minneapolis, by podjąć pracę, która w przeciągu trzech lat zamieni ją w zombie? A może to dlatego, że jest boleśnie, cholernie piękna i że chcę jej tak bardzo, że moje jaja maleją? Nawet, jeśli moje zewnętrzne słowa, które ze mnie wypływają nie pasują do mojego wewnętrznego lania wody, na twarzy Regan maluje się zaskoczenie, ale szybko się z niego otrząsa. - Wiesz, przeszłam sporo i wciąż stoję, więc możesz zredukować natchnione przemówienia Robina Williamsa ze Szklanej Pułapki. Jesteś w tym do dupy. - To Bruce Willis, i wiem. - Szeroko się do niej uśmiecham, ponieważ nigdy nie byłem tym, który długo się złości, a jej pomyłka Brucea Willisa z Robinem Williamsem jest zabawna jak cholera. - Chodźmy, Wojowniczko. - Wojowniczko. Podoba mi się to. Możesz dalej mnie tak nazywać. - A co powiesz na Wojownicze Maleństwo? Albo na Wojowniczą Laleczkę? Drażnię się. Płacę rachunek i wskazuję Regan, by stanęła przede mną. - Wpatrujesz się w mój tyłek? To, dlatego zawsze chcesz bym szła pierwsza? Odpyskowuje. Nie pozwala się zranić moim nieostrożnym słowom. - Masz świetny tyłek, Wojownicze Maleństwo - gwiżdżę. - Jest pulchny i prosi, by go ugryźć jak soczysty kawałek brazylijskiego owocu. - Jeszcze nie spróbowałeś. Może nie lubisz brazylijskich owoców? - Dumnie kroczy przede mnie, kiedy jej tyłek kołysze się w przód i w tył jak u prawdziwej mieszkanki Rio. Wszystkie panie w Rio wydają się mieć specjalny trik w ich krokach, który sprawia, że obowiązkowo patrzy się w dół. Ale w tej chwili moje oczy przyklejone są do dobra pochodzącego z Minnesoty, a moja głowa porusza się w bardzo oczywistej prowokacji seksualnej. Naprawdę nie wiem, co z tym zrobić.

179

- Lubię owoce - mówię. - Nigdy nie jem, kiedy nie jestem zaproszony. - Jakiego rodzaju zaproszenia potrzebujesz? Wygrawerowanego złotymi napisami? Chcę ją popchnąć na jedną z betonowych ścian budynków ustawionych na Rua Visconde de Piraja i sprawdzić czy to zaproszenie. Śmieje się, a następnie pstryka palcami. - Lepiej zamknij buzię, chłopaczku, albo złapiesz muchy. Zamykam szczękę, śpiesząc za nią. Kto powiedział, że potrzebujemy snu, kiedy skończymy u Luiza? Uważam, że istnieje tuzin innych rzeczy, jakie moglibyśmy robić w miękkim, ciepłym łóżku, między jakimiś chłodnymi, czystymi prześcieradłami. Gwiżdżąc, mrugam na Regan, a ona posyła mi w odpowiedzi wielki uśmiech. Życie jest proste, kiedy nie myślisz o niczym oprócz obecnej chwili. Mamy w planach zdobycie papierów dla Regan, a następnie zameldowanie się w porządnym pokoju hotelowym. - To jest całkiem miłe miejsce - mówi, gdy idziemy w dół alejki pełnej luksusowych sklepów. - To znaczy, uważam, że są tu przyjemniejsze sklepy niż w Minneapolis. - Ipanema jest drugą pod względem zamożności dzielnicą Rio. - I właśnie tutaj zamierzamy zobaczyć się z fałszerzem? - pyta. - Może to się opłaca? - Zatrzymuję się pod adresem, który dał mi Pereya. To galeria sztuki, z górnej półki. - To? - Sceptycyzm wypływa z jej słowa. Otwierając drzwi, wchodzimy do środka, a powietrze z klimatyzacji jest prawie zbyt chłodne dla naszej skóry. Regan wyraźnie drży i instynktownie owijam wokół niej ramiona. Nachyla się do mnie. Dla ciepła, przypominam sobie, ale odnajduję w tym przyjemność.

180

- Tudo bem? - Gibka, wysoka jak modelka kobieta idzie w naszym kierunku, a jej ciemne włosy są splecione w ciężki warkocz, który wije się na jej ramieniu jak wąż31. - Po prostu niesamowicie. - Kłamię. – Mógłbym zaśpiewać, zatańczyć lub zrobić inne tego typu gówno, by przekazać zaszyfrowaną wiadomość, ale powiem otwarcie, muszę zobaczyć się z Luizem. Pereya mnie przysyła. W jej spojrzeniu pojawia się badawczy błysk i mówi: - Poczekajcie tutaj. - To jest to miejsce? - szepcze Regan, kiedy długonoga brunetka znika na zapleczu. - Mam taką nadzieję. - Zmuszam się, by nie podążyć za brunetką na tyły. Poprawiając nasze bagaże na ramieniu, staram się zrelaksować. Grafika na ścianach jest oszałamiająca, ale najwyraźniej skierowana w turystyczne gusta. Są tu zdjęcia Głowy Cukru i posągu Chrystusa Zbawiciela. Środek pomieszczenia zdobi rzeźba wykonana z kryształu, która wygląda jak futurystyczny kawałek kryptonitu, z wyjątkiem tego, że nie jest w kolorze zielni, tylko czystego szkła. Po chwili, kobieta macha do nas z tyłu. Luiz jest niskim mężczyzną, ledwo sięgającym do mojej piersi. Może kiedyś był wyższy, lecz spędzał tak wiele czasu pochylony nad stołem, że jego naturalna wysokość została zredukowana. - Czego potrzebujesz? - Karty kredytowe, paszport. - Dla kogo? - Dwie blondynki - Ta? - Wskazuje na Regan. - Ta i jeszcze jedna. - Masz zdjęcie? 31

Dla Nikolaia rzęsy były jak pająki, a dla Daniela warkocz jak wąż. :P

181

Mam. - Ale teraz jest dwadzieścia miesięcy starsza – ostrzegam, wyciągając portfel. Wysuwam zdjęcia, które trzymam w pergaminowej kopercie w wewnętrznej kieszonce portfela. Właśnie w tym celu od dłuższego czasu mam to zdjęcie przy sobie. Kiedy po raz pierwszy wykonywałem pracę jako najemnik, nie zdawałem sobie sprawy jak ważna jest fałszywa tożsamość. Miała moc. Mogła zmienić twoje imię i ułatwić poruszanie po krajach, a to jest konieczność w mojej pracy. Mam tuziny tożsamości, ale żadnej dla Regan. Mam kilka kradzionych dla mojej siostry, ale równie dobrze mogę dostać jedną więcej, skoro już tu jestem Luiz kiwa głową i zabiera zdjęcie pęsetą. Przez jego skrupulatność mogę stwierdzić, że papiery będą bezbłędne. - Będą za dwa tygodnie. Regan milczy przez całą wymianę, w końcu się odzywa. - Dwa tygodnie? - Jutro - mówię stanowczo i wyciągam zwitek gotówki dla osłodzenia mojego żądania. Luis kręci głową. - Szczegółowa praca wymaga czasu. Regan wydaje przygnębiony dźwięk, a ja popycham gotówkę do Luiza. - Jutro. – Widząc jego wahanie, wyciągam pistolet. Wszyscy robią unik, ale ja celuję w kryształową rzeźbę Głowy Cukru usytuowaną po środku sali pokazowej. - Jutro - powtarzam. Luiz patrzy na mnie, później zauważa ciężkie torby na moich ramionach, a następnie spogląda na gotówkę. - Jutro. – Wskazuje, by Regan stanęła naprzeciw pustej przestrzeni przy białej ścianie i robi jej zdjęcie.

182

Wkładam pistolet do kabury i podaję mu pieniądze. Wskazując głową na drzwi, nakłaniam Regan do wyjścia. - Dlaczego nie teraz? – Wygląda, jakby nie chciała wyjść bez papierów, ale nie chcę dłużej wykurzać Luiza. Wyciągam ją z biura fałszerza prosto na ulicę. Wygląda na nieszczęśliwą, a ja tęsknię za jej wcześniejszymi słonecznymi uśmiechami. - Chodźmy załatwić nasze sprawy, a później zameldujemy się w lepszym hotelu. - Czuję się, jakbym potrzebował kolejnego prysznica po leżeniu w tamtej pościeli. - Kim jest ta dziewczyna? - mówi. - Dziewczyna? - Nie jestem pewny czy za nią nadążam. Jaka dziewczyna? Ona jest jedyną dziewczyną, z którą jestem. - Ta druga dziewczyna. Ta, której zdjęcie jest w twoim portfelu. Kim jest? - Moją siostrą.

as

183

17 JEGO SIOSTRA. Kilka puzzli od razu wskakuje na swoje miejsce, a mój mózg nagle łapie ich znaczenie. On ma siostrę - młodą, ładną blondynkę, która została sprzedana do niewoli, jak ja. To dlatego szuka blondynek. To dlatego odwiedza burdele w slumsach i zna ludzi takich jak Pereya i Luiz. To dlatego był taki roztrzepany, kiedy dostaliśmy informację od kapusia. Chce mi się śmiać z ulgi. Starałam się nie myśleć o innej, tajemniczej blondynce, na myśl, o której znalezieniu jest tak podekscytowany. Byłam okropnie zazdrosna, jednak to uczucie szybko zniknęło. Kto dał mi prawo, by być zazdrosną o coś lub kogoś związanego z Danielem? Nie jest mój. Jest moim wybawcą, którego się trzymam. Ale… nadal jestem wdzięczna, że to jego siostra, a nie rywalka w walce o jego uwagę.

184

Wychodzimy z galerii Luiza i kierujemy się na tłumnie oblegane ulice Ipanema. Patrzę na pełnego energii Daniela, który z trudem się powstrzymuje. Jeśli zabójca może być roztrzepany, to jest nim Daniel. Zastanawiam się, czy to dlatego, że jest bliski odbicia siostry… czy może bliski pozbycia się mnie? Albo oba? Nie jestem pewna jak mam się z tym czuć. Rozmowa przy śniadaniu sprawiała, że pozostaję w sprzeczności ze sobą. Nie wiem, jak mam wrócić do dawnego życia, żyć, jakby nic się nie stało. Jestem studentką na stypendium i istnieje firma, w której chcę pracować, i która sporo zapłaciła za moją edukację. To jeden z powodów, dlaczego poszłam na księgowość: zagwarantowana praca po studiach i to, że ktoś był chętny zapłacić za większość zajęć pod warunkiem, że otrzymam moje GPA. Oczywiście w tej chwili jest środek semestru i przegapiłam dwa miesiące, co oznacza, że wyleciałam z moich zajęć, chyba, że je odrobię. W innym przypadku mam przechlapane. Ale żyję, jak zauważył Daniel. Powinnam być wdzięczna, zamiast piętrzyć problemy. Kiedy zmierzamy z powrotem do niebezpiecznej części miasta, ulice nie są już tak bardzo zatłoczone. Ludzie nie kłębią się, jest tylko kilku wałęsających się przy drzwiach sklepowych, znajdujących się w pobliżu. Spacerujemy ulicami Ipanema, wracając do hotelu, kiedy Daniel łapie mój tyłek. - Cholera, Laleczko. Nie mogę uwierzyć jak jest wspaniały. - Jego głos brzmi głośno, z teksańskim, chropowatym przeciąganiem samogłosek. Zaskakuje mnie, więc podskakuję na jego dotyk, odsuwając się kilka kroków dalej… Co do cholery? - Co ty robisz? - Jego nieczuły dotyk, który pojawia się ni stąd ni zowąd, denerwuje mnie, a złe wspomnienia zaczynają pochłaniać mój umysł. - Myślę, że nie mogę czekać, by klepnąć go ponownie - mówi i jego ramiona znowu mnie otaczają. Zanim mogę zaprotestować, odciąga mnie w alejkę i popycha na ścianę. Jego usta naciskają na moje.

185

Kiedy jego język wsuwa się w moje usta, zalewają mnie złe wspomnienia. Ta agresywność nie jest podobna do Daniela… On zawsze pozwalał mi przejąć prowadzenie, a różnica w jego dotyku jest jak dzień i noc. Pragnęłam więcej jego dotyku, chciałam badać… do teraz. Teraz, chcę żeby mnie puścił zanim się uduszę myślami tłoczącymi się w mojej głowie. Wspomnienia mężczyzn z pistoletami i spocone ciała, zmuszające moje usta do otwarcia, popychające mnie na brudny materac… Skomlę i nadaremnie odpycham jego klatkę piersiową, on nadal przyciska mnie do ściany budynku. Jestem uwiezioną przy jego ciele, kiedy łapie moje nogi, by ułożyć je na swoich biodrach, oplatając nimi siebie nawet, jeśli walczę. - Jesteśmy obserwowani - szepcze przy moich ustach. - Przestań walczyć. - A potem wraca do całowania mnie. Moje pięści przestają go bić w pierś, kiedy uświadamiam sobie, że to wszystko udawanie. Moje oczy otwierają się i patrzę na twardą twarz Daniela. Jego oczy są zwężone, obserwuje pobliskie wejście, gdy jego usta ponownie miażdżą moje. Nie odpowiadam. Nie mogę. To jest za bardzo podobne do tego, co przeżywałam w burdelu. Pojęcie delikatności nie istniało dla mnie. Muszę siedzieć cicho i akceptować. Muszę ufać Danielowi. Ale nie mogę zatrzymać łez, które spływają z moich oczu na policzki, czy śliny gromadzącej się w moich ustach. Zwymiotuję, jeśli to się wkrótce nie skończy. Przeczekaj to, mówię sobie. To nie jest tak jak wcześniej. Nie. Ale nawet, kiedy to sobie mówię, pamiętam pistolet przyciśnięty do mojej głowy i okropne uczucie pozbawione nadziei, gdy opadałam na kolana przed mężczyzną, który mnie kupił. - Cholera. - Mówi Daniel przy moich ustach. - Tak cholernie przepraszam, Wojowniczko. Po prostu trzymaj się mnie. - Ponowie unosi moje nogi i oplata nimi swoje biodra i przylega swoją miednicą do mojej. Właśnie wtedy, gdy to robi, czuję coś trącającego mnie i zdaję sobie sprawę, że wyciągnął pistolet z kabury i trzyma go przy mojej nodze.

186

Kiedy myślę, że nie zniosę tego dłużej, zabiera usta i skanuje ulicę, przechylając głowę. Przełykam ciężko i ukradkiem przecieram usta, starając się zmazać to uczucie. - Nie widzę już faceta z pistoletem, ale nie chcę podejmować ryzyka - mówi Daniel. Daje mi szybki, przepraszający pocałunek w czoło. - Chodźmy. Pójdziemy tą drogą. - Opuszcza moją nogę i wskazuje, że powinnam iść dalej alejką. Cała drżąc, robię jak powiedział, truchtając kilka kroków przed nim, podczas gdy on obserwuje to, co jest za nami. Mój wcześniejszy optymizm został całkowicie skasowany. Czułam się tak dobrze tego ranka, tak normalnie. A teraz, bach, znowu zniknęło. Chcę zwinąć się w kłębek i płakać, to moja ucieczka, po byciu zbezczeszczoną, ale nie mamy teraz na to czasu. Jesteśmy w niebezpieczeństwie. Mogę to stwierdzić przez napięte ramiona Daniela i po sposobie w jaki jego usta ułożyły się w stanowczą, wkurzoną linię, więc przełykam te uczucia i pozwalam Danielowi prowadzić. W końcu, wskazuje drzwi i prowadzi mnie przez nie. Wracamy do hotelu, ale tylnym wejściem, gdzie dostarczane jest czyste pranie i wnoszone są paczki z ciężarówek z jedzeniem.

Ruszamy przez korytarz,

w górę po schodach

przeciwpożarowych, które w końcu zabierają nas z powrotem do pokoju. Korytarze są puste, ale Daniel przyciska się do ściany koło drzwi i ostrożnie przesuwa mnie za siebie. Zdaję sobie sprawę przez jego uniesiony pistolet, że spodziewa się kłopotów w naszym pokoju, zatem czekam na sygnał, wyciągając pistolet, który noszę teraz cały czas przy sobie. Trzymanie go sprawia, że czuję się odrobinę lepiej, wiedząc, że miałabym szansę jeśli inny mężczyzna niż Daniel próbowałby w przyszłości popchnąć mnie na inny brudny materac. Zawsze mogę kogoś zastrzelić, prawda? Albo siebie, przypomina mój mózg. Ale to nie jest opcja. Jednak ponownie, żadnego bycia dziwką. - Poczekaj tutaj. - Mówi szeptem Daniel. - Wchodzę. Strzel do kogokolwiek, kto wyjdzie przez ten próg. Nawet do mnie. Jeśli jest czysto, zawołam „Wojownicze Maleństwo”. Łapiesz?

187

- Łapię - wykrztuszam z siebie po cichu, kiedy przechodzi przez drzwi, pistolet mam w gotowości. A później następuje niewiarygodnie długi moment ciszy, przez który prawie wcale nie oddycham, czekając, by coś usłyszeć, cokolwiek. Chwile później, Daniel mówi: - Wszystko w porządku, Wojownicze Maleństwo. Wejdź. Wypuszczam oddech, który wstrzymywałam i wchodzę do pokoju. Moim oczom ukazuje się przetrząśnięte do góry nogami pomieszczenie. Moje ubrania są w strzępach, zostały porozrzucane po całym pokoju, a łóżko przewrócono. Dzięki Bogu, Daniel zabrał z nami torbę z bronią. Odmówił zostawienia jej i teraz widzę, że miał, co do tego rację. Przełykam ciężko na ten widok. - Dobrze, że wyszliśmy na śniadanie, co? - Staram się nie myśleć o tym, co mogłoby się wydarzyć, gdyby znaleźli mnie w łóżku z Danielem. Oboje moglibyśmy zostać zabici. - Wygląda na to, że twój przyjaciel jeszcze się nie poddał. - Usta Daniela są twardą, wściekłą linią, która jest mi zbyt znajoma. - Pieprzyć to. Przynajmniej mamy większość amunicji. Wygląda na to, że będziesz ją nosić przez jakiś czas. - Ostatecznie niech tak będzie - zgadzam się słabo. - Z tobą w porządku? - pyta mnie. Czuję, jakby moja dolna warga miała zacząć drżeć, ale kiwam głową. - Jest okej. - Nie jest w porządku, ale nie widzę sensu zagłębiać się w to w mojej popieprzonej głowie. - Chodź - mówi Daniel. - Spakuj swoje rzeczy i pójdziemy do nowego hotelu. Zmiana planów. Idziemy do najlepszego hotelu, który możemy wynająć za pieniądze. Myślę, że skoro zorientowali się, w jaki sposób znajdujemy schronienie, to równie dobrze możemy ukryć się na widoku. Będą musieli się napracować dużo bardziej, by ukraść twój tyłek z głównej ulicy.

188

- Okej - mówię ponownie przyciszonym głosem. - Jesteś pewna, że nie wiesz, czemu Freeze jest taki napalony na ciebie? Jesteś rewelacyjna w pony play32 czy coś? - Nawet nie wiem, co to znaczy? - Nie ważne. Jestem dupkiem. To cholerstwo nie ma sensu i zamierzam kopać, dopóki nie odkryję prawdy - Przeczesuje dłonią swoje krótkie włosy i wypuszcza ciężki oddech. - Kurwa. Chodźmy. Szybko pakuję swoje rzeczy. Wsuwam pistolet ponownie za pasek i staram się zachować spokój, podczas gdy Daniel pisze coś na komórce. Kiedy jestem gotowa, kiwam na niego i zostawiamy pokój za sobą. Tak szybko jak jesteśmy z powrotem na ulicy, Daniel wzywa taksówkę i kładzie rękę na moich ramionach, jakbyśmy byli parą. Nie odtrącam go nawet wtedy, kiedy uczucia z przeszłości gromadzą są przy powierzchni. Nie chcę być dotykana, nawet przez chwilę, ale nie proszę Daniela o to, by zabrał rękę. Wsiadamy do taksówki. Daniel podaje kierowcy adres, mówiąc po portugalsku i ponownie mnie obejmuje. - Nie mogę uwierzyć, że w końcu jesteśmy panem i panią Parker - mówi tym fałszywym, teksańskim akcentem, przeciągając samogłoski, zaczynam się uczyć jego „udawajmy” głosu. - Właśnie tak, kochanie - mówię pośpiesznie i przyciskam usta do jego policzka, chociaż mój głos drży odrobinę bardziej niż chciałabym. Wyłączam się, kiedy Daniel nie przestaje trajkotać do mnie i taksówkarza. Odgrywa rolę młodego nowożeńca - turysty z ogromną ilością pewności siebie, okazjonalnie czule mnie dotykając, co pozwala przypomina mi o niespodziewanym pocałunku, na który niedawno tak źle zareagowałam. Odgrywam swoją rolę, starając się

Daniel jest stanowczo za bardzo obeznany… ze wszystkim. :P Nie musiałam tego wiedzieć;/;/;/ Pony play odnosi się rodzaju BDSM, w której odgrywa się role. Gdzie jeden z partnerów udaje młodą klaczkucyka (ang.pony). Oczywiście przyjmując maniery zwierzęcia itp. /A. HAHAHAHHAHAHA, zginęłam. – (Katuska30) 32

189

zachować pozory, ale jestem pewna, że dla obojga, Daniela i taksówkarza, myślami jest wiele kilometrów stąd. Docieramy do hotelu, meldujemy się i zmierzamy do naszego pokoju –w tym samym czasie Daniel papla do mojego ucha o wycieczkach krajoznawczych, brazylijskich plażach dla nudystów, rękę trzyma na mojej talii, blisko pistoletu, przypominając, że mimo uśmiechających się ludzi i nieskazitelnego wyglądu hotelu, nie jesteśmy tu bezpieczni bardziej niż byliśmy wcześniej. Pokój jest wspaniały. Ma królewskich rozmiarów łóżko, ze świeżą pościelą, stosem miękkich ręczników czekających na rogu łóżka i uroczym widokiem na miasto rozpościerającym się z balkonu. Łazienka jest większa niż moje stare mieszkanie. Kiedy wchodzimy do pokoju, Daniel zamyka i zakłada łańcuch na drzwi oraz przesuwa pod nie kredens, a następnie zasłania zasłony. Potem odwraca się do mnie. - Więc - mówi. - Chcesz porozmawiać o tym, co cię trapi?

190

REGAN ODWRACA SIĘ, A JEJ TWARZ rumieni się z… zażenowania? Wstydu? Nie jestem pewien. Nie powinna się tak czuć. Jestem cholernie zdezorientowany. - Przepraszam - mamrocze. - Nie musisz przepraszać. Staram się zrozumieć, by nie popełnić ponownie tego samego błędu. – Obserwuję, jak włóczy się po pokoju, otwierając drzwi i szuflady, szukając czegoś. Albo przynajmniej starając się nie patrzeć na mnie. Zrzucam bagaże na podłogę i udaję się do minibaru. Wewnątrz znajduję butelkę wódki. Idealnie. Podnoszę torbę z apteki zawierającą superglue, po który zatrzymaliśmy się, zmierzając do hotelu i wykładam zakupy w łazience. - Co robisz? - Naprawiam bałagan - żartuję, wylewając butelkę alkoholu na otwartą ranę, która znowu zaczyna krwawić. - Cholernie boli. - Proszę, pozwól mi sobie pomóc. - Odpycha moją rękę. Podaję jej butelkę wódki, ściągam koszulkę i pochylam się nad zlewem, obserwując ją w lustrze. Przygryza dolną wargę zębami, kiedy ciągnie lekko skórę w celu otworzenia rany. - Źle to wygląda komentuje. - Wygląda gorzej niż jest w rzeczywistości. - Wskazuję na butelkę. - Polej tym, a następnie mnie sklej. - To jest naprawdę bezpieczne? - Taa. Robiliśmy tak cały czas podczas walk. - Prawdę mówiąc mieliśmy Dermabond33, medycznej klasy klej, ale prawdziwą różnicą jest to, że Dermabond mniej palił i był silniejszy. Superglue będzie dobry.

Klej do stosowania miejscowego na skórę (cyjanoaktyl 2-oktylu). Jest to jałowy, ciekły klej do skóry, który pozwala złączyć razem krawędzie rany. A superglue jest jest z tej samej rodziny, z wyjątkiem tej końcówki. Tam 3333

191

- Okej. - Zaciska zęby, jakby to na jej otwartą ranę nalewano alkohol, ale cierpiałem gorzej, więc odchylam głową do tyłu i przygryzam wnętrze policzka, kiedy sprawia, że mój bok płonie. Nagle chłodne powietrze uderza we mnie, spoglądam w dół. Regan klęczy przede mną, wydmuchując powietrze, które łagodzi pieczenie. Widok jej na kolanach, tak blisko mojego krocza, sprawia, że coś innego również zaczyna płonąć. Chwytam trochę chusteczek i zaczynam przyciskać je do rany tak, byśmy ją mogli jak najszybciej skleić, a ona wstanie zanim zrobię nieodpowiednią sugestię. Odchyla się do tyłu na piętach podczas, gdy się osuszam. - Chcesz mnie skleić? - Macham na nią buteleczką. Kiwając głową, ściąga końcówkę. - Nałóż cienką linię z obu stron i będzie dobrze. Ostrożnie aplikuje klej, a następnie ściska ciało razem, sycząc trochę jak przy przypalaniu. Rzucam gazę i podaję jej taśmę. Kiedy owija taśmę wokół mojej talii, klatki piersiowej, dotyka pleców, w połączeniu z jej miękkimi dłońmi sprawia to, że robię się twardy. Gorzej, przy trzecim okrążeniu jej ramię muska odrobinę zbyt blisko mojego krocza i moja erekcja wzrasta do pełnego wzwodu. - Przepraszam - mówię przez zęby. - Opóźniona adrenalina. - Całkowite kłamstwo, ale sprawia, że Regan nie świruje jak wcześniej w alejce. Staram się pracować mocno, by nie dokładać pożywienia dla jej koszmarów. - Pozwól mi to skończyć - proponuję zabierając od niej taśmę. - Nie, dam radę - mówi i po dwóch kolejnych okrążeniach zdaję sobie sprawę, że znajduje się tylko trochę dalej od moich dolnych rejonów. To nie ma znaczenia. Sama jej bliskość sprawia, że mam zawroty głowy z podniecenia. - Jak teraz? - w końcu pyta. - Dobrze - mówię, a potem niemal wybiegam z łazienki. Rzucam się na kanapę, chcąc mieć te kilka butelek wódki wlane w gardło, a nie na bok. Muszę coś zrobić, dzięki czemu nie będę myślał co pięć sekund o seksie z Regan. Podąża za mną i nagle wielka sypialnia, którą zarezerwowałem dla nas jest w jakiś sposób za mała. Mógłbym wziąć dwa pokoje, jeśli byłoby to bezpieczne, ale nie zmieniamy ja na etyl, bądź metyl, a nie oktyl. Ale prawdą jest, że nawet superglue stosowany był podczas wojny w Wietnamie w szpitalach polowych, do sklejania ran.

192

mógłbym jej ochraniać, jeśli nie znajdowałaby się w zasięgu mojego wzroku. Może martwi się spaniem w tym samym łóżku. - Nie martw się - zapewniam ją. - Ta kanapa jest rozkładana. Możesz mieć łóżko. W zamyśleniu kiwa głową, a następnie siada na boku łóżka, podskakując, jakby nie była pewna czy ma siedzieć czy chodzić. Zamiast martwić się tym, zamykam oczy i pozwalam wyczerpaniu z kilku dni przejąć na sobą kontrolę. - Opowiedz mi o swojej siostrze - mówi. Wolałbym raczej składać zwierzątka z moich skarpetek, ponieważ historia Naomi da Regan słuszny powód, by mnie nienawidzić, ale prawdopodobnie zasługuje, by usłyszeć o wszystkim. - Jest siedem lat młodsza ode mnie i jest pieprzonym geniuszem. Kiedy była w szkole podstawowej wyobrażała sobie okręgi wokół mnie. Pomagała mi w matematyce, nie na odwrót. Pominęła niektóre klasy. Ukończyła szkołę średnią mając czternaście lat, a potem zaczęła zajęcia w college’u. Nie byliśmy pewni czy jest naprawdę autystyczna czy ma jakieś symptomy niedostosowania społecznego. Relacje z dzieciakami w jej wieku przychodziły jej z trudnością. Naomi jest naprawdę nieporadna wśród ludzi. Przeżywała ciężkie chwile z tego powodu, ale była tak cholernie słodka, Regan. - Mój głos jest zbolały, kiedy myślę o tym, co nastąpiło. – Chciałem, by miała trochę zabawy, wiesz? - Nie możesz myśleć, że to, co się jej zdarzyło, jest twoją winą - protestuje Regan. - Naprawdę? Może zachowasz osąd dopóki nie skończę opowieści - mówię krótko. Wstając na nogi, rzucam się w stronę minibaru. Potrzebuję trochę alkoholu, aby skończyć tę historię. W lodówce znajduje się sześć lub więcej butelek alkoholu. Wyciągam Jacka Danielsa i przechylam butelkę. Podczas mojej nieobecności Regan przeprowadziła się na kanapę i klepie poduszki. Z westchnieniem zmierzam z powrotem i otwieram butelkę rumu. Trzymając ją w rękach, kończę historię – Powiedziałem jej, by wyrwała się i porobiła jakieś normalne rzeczy. Studiuje na MIT, jakąś teorię strun, cholerstwo, które jest bardziej skomplikowane niż konstrukcja F16. Podczas jednej z naszych rozmów na skype, poinformowała mnie, że jacyś ludzie z jej zajęć zamierzają

193

wybrać się na przerwę wiosenną do Cancun, więc zachęciłem ją, by pojechała. Nie. Przerywam i dopijam butelkę, odrzucając puste opakowanie na stolik do kawy. Nie ma wystarczającej ilości alkoholu, by sprawić, że ból tego wspomnienia minie. - Zmusiłem ją by pojechała. Powiedziałem, że marnuje swoje życie w szkole; że prawdziwy świat przemija, że musi wyjść i żyć. - Te ostatnie słowa wychodzą ze mnie ze zbyt dużą ilością goryczy i nienawiści do samego siebie. - Pojechała, a drugiego dnia została porwana. Dostałem telefon z Czerwonego Krzyża, linii, której członkowie rodziny mogą użyć, by poinformować o nagłym wypadku. Leciałem dwadzieścia godzin do domu. Kiedy dostałem się na ranczo, moja mama wyglądała, jakby postarzała się o pięćdziesiąt lat i ledwo podniosła się z krzesła, by mnie powitać. Mój tata nie chciał nawet, abym wszedł na werandę naszego domu. Powiedział mi, żebym ją znalazł i nie wracał do domu, dopóki tego nie zrobię. - Och, Daniel - Regan pochyla się i zaczyna gładzić moje ramiona, co sprawia, że czuję się w tym momencie dużo lepiej niż na to zasługuję. - Ratowałeś dziewczyny przez osiemnaście miesięcy? To i zabijanie ludzi. - Za każdym razem, gdy wchodziłem do tych domów, albo zatrzymywałem na poboczu ciężarówkę, w której były, kurwa, porwane dziewczyny, nie wiedziałem, czy czułem ulgę, czy rozczarowanie, że nie zobaczyłem jej twarzy. Jeszcze przed kilkoma godzinami wierzyłem, że nie żyje. - Kulę się na kolanach, używając rąk, by trzymać głowę w dłoniach. - A teraz czuję taką pieprzoną ulgę, że nie mogę ci tego nawet powiedzieć, Regan. - Potrzebujesz to wykrzyczeć? - szepcze. - Co? - podnoszę głowę. - Wykrzyczeć to? No wiesz, uwolnić to. Tak moja, przypuszczam była, przyjaciółka Becca i ja zwykłyśmy radzić sobie z rzeczami. - Mam nadzieję, że wiesz, że nie jestem Becca. Uśmiecha się trochę smutno.

194

- Nienawidzę tego, że znalazłeś mnie w tamtym domu. Nienawidzę tego, że jestem popieprzoną ofiarą. Odwracając się szybko, łapię ją obiema rękami - Nie jesteś ofiarą. Jesteś pieprzoną ocalałą. Masz w sobie więcej życia niż połowa ludzi żyjących swoim zwykłym życiem. - Potrząsam nią trochę, tak by to zrozumiała. - Nie jesteś ofiarą. Myślę, że to nie dociera do niej, ponieważ kontynuuje: - Wcześniej w alejce - wskazuje mało precyzyjny kierunek za sobą ześwirowałam, ponieważ przyciskałeś się do mnie. Poczułam się, jakbym z powrotem była w tamtym pokoju. - Łapie oddech, jakby powstrzymywała łzy, ale nie zachęcam jej do wykrzyczenia tego. Nie wiem czy w tej chwili potrafię poradzić sobie z jej łzami. - Co jeśli nie mogę uprawiać seksu jak normalna osoba? Co jeśli wszystko, co mogę to wspólna masturbacja? Jej słowa w mojej głowie obrazują dzikie, erotyczne przebłyski, których jestem pewien, że nie doceniłaby. Przełykając ciężko, odpycham moja żądzę i staram się mówić normalnie. - Myślę, że musisz ruszyć z tym dalej. - Pragnęłam cię tego ranka - przyznaje. - Mam na myśli… widziałeś mnie. Naprawdę cię pragnęłam. Fantazjowałam o tobie dotykającym mnie, pieszczącym mnie, o twoim kutasie wewnątrz mnie. O Chryste. Ta gadka o seksie sprawia, że mój kutas podnosi się. Ale co jeśli…? Myślę. To bardzo samolubna myśl. Jest generowana przez mojego fiuta, ale nie mogę nic na to poradzić. Wstając, mówię: - Więc weź mnie. - Co masz na myśli? - Brzmi na skonsternowaną, ale zaintrygowaną. Rozpinam spodnie, a następnie kładę się na łóżku.

195

- Dlaczego nie podejdziesz i nie wykorzystasz mnie? Rób to, co lubisz. Mów, co chcesz, bym zrobił, a zrobię to. Jeśli wszystko, czego ode mnie chcesz to leżenie tutaj podczas, gdy ty będziesz mnie obmacywała, to właśnie to zrobimy. Jeśli chcesz się wspiąć na mnie i ujeżdżać mnie, to fajnie. Cholera, możesz nawet związać mi ręce. Drżę na tę myśl. - Wykorzystaj mnie. - Co jeśli się zdenerwuję i zostawię cię? - Podnosi się na nogi i stoi tuż przy brzegu łóżka, chwytając za spód koszulki tak, jakby chciała ją zdjąć. Rób to, dziecinko. - Więc zwalę sobie sam. Dobrze ci z tym, prawda? Kiwa głową. - Będzie w porządku. - Rozkładam ramiona. - Nie ruszę się, dopóki mi nie powiesz. - A co jeśli będę na tobie, a potem z tobą i będę chciała um, uwolnić się? Umieszcza kolano na boku łóżka. - Więc mówisz, że ujeżdżasz mnie, a soki twojej cipki pokrywają mojego fiuta i wtedy decydujesz, niee, ta próbna jazda jest zbyt szorstka i czuję mdłości? Jej głowa podskakuje, a oddech ma odrobinę szybszy i głośniejszy. - Wtedy, zgaduję, zejdziesz i za pomocą dłoni zajmę się sobą, będę się masturbował z twoimi gorącymi, małymi oczami obserwującymi każdy ruch, albo pójdę do łazienki. - Ale to brzmi tak niesprawiedliwie w stosunku do ciebie. - Tym razem klęczy obok mnie na łóżku. Mój penis jest taki twardy, że mógłbym powiesić na nim pięćdziesiąt funtów. - Sprawienie, że będzie ci dobrze jest zaszczytem, nie katorgą. Słyszysz mnie? Nie ważne, co się wydarzy, powiedz sobie, że dostanie się w pobliże twojej cipki jest pieprzonym zaszczytem. Łapiesz? Dostaję tylko skinienie, ale to ważne cholerstwo i chcę, by je powtórzyła. - Powiedz to. Powiedz: „Sprawianie mi dobrze jest zajebistym zaszczytem”.

196

Chichocze, ale powtarza moje słowa. - Sprawianie mi dobrze jest zaszczytem. - Nie, „zajebistym”. Powiedz ponownie. Wykrzykuje to. - Sprawianie mi dobrze jest zajebistym zaszczytem. - Następnie upada na łóżko obok mnie i oboje się śmiejemy. Nie wiem czy to śmiech, może uwolnienie, ale mogę powiedzieć, że oboje czujemy się lepiej. - To nie będzie zbyt trudne zatrzymać się w pewnym momencie? - pyta, przekręcając się na bok. Jej głowa leży na jednym z rozpostartych ramion. Jestem ostrożny, staram się nie poruszyć tak, jak obiecałem. - Dałem radę przez długi czas, dziecinko. Mogę wytrzymać jeszcze kilka dni mówię cierpko, wiedząc, że jej następnym pytaniem będzie, jak długo. Ponieważ to jest Regan: zawsze pyta o dalszą część. Powinna być reporterem, albo detektywem lub kimś innym, na pewno nie księgową. - Jak długo? Uśmiecham się szeroko. - Nie mogłaś się powstrzymać, prawda? Odpowiada uśmiechem i potrząsa głową. - Jeśli wiedziałeś, o co zamierzam zapytać, dlaczego nie powiedziałeś? Wzruszając ramionami i odrobinę bardziej zagłębiam się w łóżku. Przysuwa się bliżej mnie i układa głowę na moim ramieniu, podczas gdy jej lewa ręka z roztargnieniem gładzi moją klatkę piersiową. - To było… - Zezuję w dal. - Kilka lat? Moją ostatnią opuściłem w barze w San Antonio. Jakaś kuguarzyca składała mi propozycję, więc zabrałem ją na górę do niej, bo oferowała, że nauczy mnie jakiś ruchów. I taa, zanim zapytasz, nauczyła mnie kilku rzeczy. - Nie wiem o co najpierw zapytać. Jak, dlaczego tak długo i czego cię nauczyła?

197

- Nauczyła mnie słuchać partnera, dzięki temu była szczęśliwa, kiedy kończył się nasz dobry, wspólny czas. - Przyciskam wolną dłoń do ust. - Po tym jak moja siostra została porywana i zacząłem wiedzieć więcej o tym, co działo się z tymi dziewczynami, w pewien sposób straciłem apetyt na seks. - Ale ze mną to wydawało się jak… - przerywa. - Że cały czas jestem twardy? - Tak. - Nie wiem, jak to wyjaśnić. Działasz na mnie jak nikt inny. - Naprawdę pozwolisz mi siebie związać? Wszystko co słyszę, to prawdziwa ciekawość i chcę ją nakarmić, dopóki nie zmieni się w pożądanie, pragnienie i niepohamowaną potrzebę, którą zaspokoi źródło Daniela. - Taa, ale zamierzam być szczery: byłbym zdolny wydostać się z każdego ograniczenia, jakie mogłabyś wymyśleć, tak więc związanie mnie będzie złudne. Ufasz mi? - Wstrzymuję oddech, ponieważ żadna z tych rzeczy nie będzie działać, jeśli ona nie wejdzie w to całą sobą. Regan musi być w stanie zaakceptować własne reakcje, a przede wszystkim musi uwierzyć, że jest ze mną bezpieczna. Wpatruje się w podłogę i milczy. Słyszę jedynie mój własny, ciężki oddech, który brzmi jak zakłócenia na fali radowej. - Nie wiem czy mogę ci ufać - mówi w końcu. – Problemem polega na tym, że nie wiem, co byłabym w stanie przyjąć lub nie. Świta mi, że Regan nie potrzebuje zaufania, ona potrzebuje wiedzieć, że nie tylko jej ufam, ale również akceptuję wszystko, co zrobi. Muszę poświęcić się w pełni i pozwolić jej robić to, o co poprosi - z wzięciem mnie, z wykorzystaniem mnie. Skupiam się na uspokojeniu oddechu. - Oto moja obietnica: nie zamierzam być zły o coś co zrobisz, czy nie zrobisz w sypialni.

198

Przygryza wargę i następnie kładzie dłoń na moim ciele. Jest to bardziej erotyczne, niż gdyby zatańczyła na moich kolanach. - Nie jestem pewna, co powinnam zrobić. Powinnam zdjąć moje ubrania? Tak, proszę. Ale to jej przedstawienie. - Cokolwiek chcesz. Ponownie dotyka rąbka swojej koszulki, a następnie spogląda w górę, za zasłoną rzęs, wyglądając tajemniczo i skromnie, lecz to tylko jej braki w pewności siebie. Posyłam jej swój brawurowy uśmiech, jakby to, co robi nie miało znaczenia. Jakbym mógł w każdej chwili wyjść. Jakbym nie miał umrzeć, gdyby nie położyła na mnie dłoni. Daję jej kilka sugestii. - Możesz mnie pocałować. Możesz pozwolić mi pocałować swoja sodką cipkę. Albo możeś ocierać się o mnie. - Albo wszystko na raz. - Jestem odrobinę wilgotna - przyznaje. Ja też. - Wejdź na górę i pozwól mi się pocałować między nogami, aż staniesz się mokra. Chciałabyś tego, prawda? Chciałabyś mojego języka wysysającego te wszystkie soki? Niewidoczne ograniczenia na moich ramionach są ciężkie do zdarcia. Chcę zakopać palce i język w jej gorącej, mokrej cipce, ale obiecałem, że się nie poruszę dopóki mi tego nie powie. Ale wciąż zamierzam mówić. - Myślałam, że ja dowodzę? - Skarży się, ale mogę powiedzieć, że czuje się bardziej komfortowo. - Prowadzisz, dziecinko. Podsuwam pomysły. Regan ściąga koszulkę, a następnie przerzuca nogi nade mną tak, że siedzi okrakiem na moim brzuchu. Jej wilgotne majteczki ocierają się o moją nagą skórę. Wpijam ręce w materac, gdy walczę z rządzą, chcąc złapać ją za tyłek. To jest dużo trudniejsze niż cokolwiek i kiedykolwiek robiłem wcześniej. Moim jedynym ujściem są teraz moje usta, więc niech latają.

199

- O tak. Czuję cię, skarbie. Czuję, jak się podniecasz. Jeśli byłabyś odrobinę wyżej, mogłabyś umieścić swoją pierś w moich ustach. Uwielbiałbym ssać jednego z twoich sutków, dopóki nie byłby dobry i twardy. Myślisz, że mogłabyś poczuć to między swoimi nogami? Nie mogę się doczekać, aż moje usta będą na całej tobie i będę lizał, i ssał każdy centymetr twojej skóry, zrobię to co najmniej dwukrotnie. Przebiega dłońmi po mojej klacie, gładząc palcami moje mięśnie, a następnie przechodzi w dół po moim brzuchu. Nigdy nie byłem maniakiem fitnessu. Wykonywałem ćwiczenia fizyczne, ponieważ pomagały w przetrwaniu na misji, ale teraz cieszę się, że moje ciało dobrze wygląda, ponieważ mogę stwierdzić po tym, w jaki sposób mnie pieści, że moje ciało ją podnieca. - Powiedz mi, czego pragniesz - błagam. - Zabijasz mnie. - Będziesz mnie ponownie oglądać. Kiwam gorliwie głową. Kładzie trzy palce na moich ustach i ssę je, pokrywając każdy palec językiem. Wyciąga je i jestem niechętny, by pozwolić im uciec. Moje oczy śledzą te połyskujące palce, dopóki nie znikają w jej majtkach. - Zdejmij swoje majtki, skarbie. Pozwól mi naprawdę zobaczyć, że pracujesz w swojej cipce. Jej klatka piersiowa faluje, kiedy robi to, co mówię. Zsuwa się po moich nogach i spycha majtki z tyłka, podnosi się odrobinę i łapię spojrzenie jej miękkich włosków i uroczego ciemnoróżowego ciałka jej cipki. Oblizuję wargi, a ślina gromadzi się, kiedy przypominam sobie, jak dobrze smakuje. Potrzebuję tego więcej. Muszę na niej świętować. Następnie z powrotem znajduje się na mojej klatce piersiowej, ale tym razem trochę wyżej. - Jestem za ciężka dla ciebie? - sapie, kiedy pociera się, a trzy palce, które ssałem są teraz w jej sokach. - W ogóle. – Tym, co mnie teraz zabija, nie jest jej niewielka waga. To moja niezdolność dotknięcia jej. - Ale jeśli posuniesz się wyżej, pomogę ci dojść. Mogę ssać twoją łechtaczkę i wychłeptać twój orgazm.

200

Jej palce zatrzymują się, gdy odpowiada na moje słowa. Przygryzając wargę, niepewnie zerka w dół, a następnie lekko kiwa głową. Powstrzymuję się od pompowania pięścią, to jest lepsze. Podnosząc się na kolanach, przesuwa się do przodu i opada na mnie. - Chwyć jedną ręką wezgłowie łóżka, dla ustabilizowania - mówię do niej. Robi to, ale jej cipka jest wciąż około dwa centymetry za wysoko. Myślę, że boi się, by nie zgnieść mojej twarzy czy coś w tym stylu, ale jeśli cokolwiek ma zostać złamane to mój fiut, ponieważ jest tak przeklęcie twardy, że mocniejszy wiatr mógłby go uszkodzić. Niżej, kochanie. Usiądź na mnie. - Nie uduszę cię? - zamartwia się, ale obniża, dopóki ta soczysta cipka nie spoczywa wprost na moich ustach. - Och, kochanie, gdyby tylko. - Daję jej długie liźnięcie, od jej palców gładzących kość łonową aż do jej maleńkiej tylnej rozetki. - Och - sapie. - Ta cipka jest wyśmienita. Ukształtowana jak jeden z tych białych kwiatów i za każdym razem, gdy pchnę fałdkę językiem, znajduję więcej słodyczy. - Powiedziałbym jej więcej, ale jestem zbyt zajęty wjeżdżaniem językiem wewnątrz niej, wyciąganiem jej pobudzenia, ssaniem każdej z warg jej cipki, a następnie łechtaczki. Słyszę jak dyszy nade mną, każdy szybszy oddech mówi mi jak bardzo tego chce, ale nawet kiedy nie mogę jej usłyszeć, mogę zobaczyć namacalne dowody jej podniecenia, w tym jak mokre i nabrzmiałe jest jej ciało. Wbijam w nią mój język, a potem smagam jej łechtaczkę do czasu, gdy nie dochodzi nade mną, a jej uda nie zaciskają się na moich policzkach. Zrezygnowała z palcówki, by złapać moje włosy, na przemian ciągnąć je, popychając moją twarz bliżej swojej cipki. Kocham to. Kocham jej ostry dotyk i wysiłek fizyczny. Jest ze mną. Tylko ze mną całkowicie traci kontrolę nad zmysłami i całkowicie odpuszcza. Rozdarłbym każdego na strzępy, kto spróbowałby wejść między mnie a Regan. Od tej pory jedynym, który usłyszy jej krzyk, kiedy będzie dochodziła, jestem ja. Jedynym mężczyzną, który posmakuje nektaru między jej nogami, jestem ja. Jedyny

201

kutas, który kiedykolwiek sprawi jej przyjemność, od tej chwili do czasu, kiedy nie wypuszczę ostatniego oddechu, jest mój. Jem z niej, docierając do jej pobudzenia i słuchając dźwięków jej przyjemności, kiedy dochodzi. Moje ręce tak bardzo chcą jej dotknąć. Mój fiut pulsuje z potrzeby. Ale obietnica, którą jej złożyłem jest tak silna jak więzy. Nigdy bym jej nie zranił, nigdy nie złamię obietnicy, którą jej złożę. Nie w tym życiu, czy w następnym. Kiedy ostatni z jej orgazmów zostawia ją osłabioną, opada na ścianę i wezgłowie, a następnie zsuwa się w dół, dopóki nie pada na mnie. - Czy mogę cię trzymać? - Proszę - mówi. Obejmuję ją tak mocno, że piszczy. - Przepraszam. - Zmuszam się, by rozluźnić uchwyt, ale jej nie puszczam.

202

18 DŁOŃ DANIELA DELIKATNIE GŁADZI moje plecy. Leżę na nim, moje nogi rozłożone są na jego biodrach, moje piersi ugniatają jego klatkę piersiową, a on w ciszy gładzi moje plecy, ignorując wściekłą erekcję, którą czuję napiętą przy mojej cipce. Oboje ją ignorujemy. Przypuszczam, że wcześnie czy później, będzie potrzebowała uwagi. Po prostu… nie w tej chwili. Czuję się tak za dobrze, aby myśleć o czymś innym oprócz tego, co zrobiliśmy. Jego palce tańczą po moim kręgosłupie w delikatnym dotyku. - Złamałem cię? - pyta i słyszę drażniącą nutkę w jego głosie. Śmieję się odrobinę, ale prawdą jest, że czuję się lekko odurzona. Pierwszy raz doświadczyłam seksu oralnego i każdy kawałek był tak dobry, jak powinien być. Siedziałam na twarzy Daniela, a on zachowywał się tak, jakbym to ja podarowała mu prezent. Myślę o Mike’u i tym jak obciągałam mu niezliczoną ilość razy oraz o tym, że nigdy się nie zrewanżował. - Nie jestem wielkim fanem cipek - mówił i narzekał na zapach, jakbym była chorą kobietą, a nie jego dziewczyną. Kilka razy, kiedy błagałam go, aby zrobił coś

203

więcej, mówił mi, że faceci, którzy deklarują, że lubią jeść cipki są kłamcami i robią sobie żarty. Siadam, marszcząc brwi i wpatrując się w Daniela. - Co? - pyta. - Podobało ci się? Jego oczy zwężają się i od razu staje się nachmurzony, jakby nie był do końca pewien, czy zrozumiał pytanie. - Czy podobało mi się jedzenie twojej cipki? Czy to nie było oczywiste? - Po prosu odpowiedz na pytanie. - Mógłbym jeść tę cipkę przez godziny i nigdy nie znudziłby mi się sposób, w jaki smakujesz - mówi Daniel, a jego palce wracają do muskania mojego kręgosłupa. Kocham twój nektar na moim języku i sposób w jaki drżysz, kiedy dotykam twojej łechtaczki. Więc, taa, cholernie to uwielbiam. Nieznacznie drżę pod jego intensywnym spojrzeniem. - Wybacz. Przypuszczam, że to było głupie pytanie. - Nie głupie - mówi do mnie. - Mike nie robił… on… - Czy możemy nie rozmawiać o Mike’u, kiedy jesteś na mnie? - Przestaje wodzić ręką po moim kręgosłupie i uświadamiam sobie, widząc jego zamknięte oczy, że zraniłam jego uczucia. Muszę to naprawić. Więc odchylam się do tyłu i zwijam przy jego twardej klacie. Przyciskam policzek do jego serca. - Przepraszam. Mike jest moim jedynym prawdziwym doświadczeniem… przed. I zaczynam uświadamiać sobie, że nie było takie dobre. Klepie moje plecy.

204

- Jest dobrze. - Czy miałeś kiedyś zły seks? - pytam go. Moja głowa czuje się cudownie wygodnie na jego piersi, a jego sutek jest zaledwie centymetr czy dwa od mojej twarzy. Podnoszę palce i zaczynam go okrążać. Klatka piersiowa Daniela jest porośnięta malutki włoskami, ale podoba mi się. Czuję je przy policzku jako ciepło i odrobinę szorstkości. - Cholera, tak. Kto nie miał? - Ponownie gładzi mnie po kręgosłupie, a chwilę później mówi - Raz miałem numerek z dziewczyną - bazowy króliczek34- która przez cały czas nazywała mnie imieniem mojego sierżanta. Byliśmy oboje zbyt pijani, by się tym przejmować, ale muszę przyznać, że kiedy wytrzeźwiałem fiut zwiądł. Nigdy ponownie nie dotknąłem tej dupy. - Ponieważ miałeś zranione uczucia? - Biedny Daniel. - Nie, dlatego że Sarge była cholernie obrzydliwa. Facet miał siedemdziesiątkę, protezę, najgorszy oddech. Ohydne było to, że pomyliła nas ze sobą. Chichoczę na jego słowa, kiedy wyobrażam sobie dziewczynę, która pomyliła tego niesamowicie wspaniałego mężczyznę z kimś innym. To jest absurdalne. - Może była naprawdę bardzo mocno pijana. - Cholera, mam taką nadzieję. Facet miał te krzaczaste brwi, które wyglądały, jakby były gotowe wczołgać się na jego twarz. Teraz śmieję się, całe napięcie znika, a on sprawia wrażenie gderliwego. Śmieje się pode mną najwyraźniej zadowolony z mojej reakcji. - Cholera, Regan, ale masz przepiękny śmiech. Myślę, że muszę słychać go dużo częściej – mówi, a jego palce pieszczą mój policzek. Właśnie tak, mój śmiech milknie, czuję się zrelaksowana i dobrze… nawet, jeśli jestem bardziej świadoma penisa Daniela przyciskającego się do mnie. Nadal go

Dziewczyny mieszkające przy bazach wojskowych, których życiową ambicją jest zajść w ciążę i „żyć dobrym życiem” jako żona wojskowego. 34

205

ignoruje, ale oczywistym jest, że mnie pragnie. I nagle, ja także go pragnę. Chcę zobaczyć czy mogę uprawiać seks z tym mężczyzną bez świrowania. Oral z nim był niesamowity, a teraz stałam się chciwa i chcę więcej. Jak dobre mogłoby być płaskoleżeć-na-plecach, spoconą, pulsując? W przypływie odwagi myślę, że jeśli będę ujeżdżać Daniela, wtedy zdobędę poczucie bezpieczeństwa, by w każdej chwili wstać i uciec… Ale… zastanawiam się, jakby to by było, jeśli to Daniel przejąłby kontrolę. Czy straciłabym swój spokój, kiedy byłby na górze? Czy byłabym zajęta najlepszym orgazmem życia, by się tym przejmować? Czy chcę spróbować? Moje palce odsuwają się od jego sutka i poruszam nimi w górę do jego ust i śledzę jego wargi moimi opuszkami. Oddycha chrapliwie, a jego język sięga po mój palec. Ucieka mi niski jęk. - Wciąż mogę smakować cię na twoich palcach. - Lubisz to? - pytam miękko. - To sprawia to, że mój kutas staje się twardszy niż głaz. Ruszam lekko biodrami, kołysząc się przy jego erekcji. - Wiadomo. - Mój głos zostaje bez tchu z podekscytowania. - Masz prezerwatywy? - Taa. - Żadne piękne słowa, żadnego pytania czy jestem pewna czy nie. Tylko solidne potwierdzenie. To działa. Z jakiegoś powodu to sprawia, że się uśmiecham. Wszystko zawsze działa z Danielem. Kiedy z nim jestem, jest ciężej wymknąć się spod kontroli. Rozumie mnie. Podoba mi si to. Więc podnoszę się odrobinę i przesuwam się do przodu tak, by jego usta mogły dosięgnąć moich. Całuję go, ponieważ lubię całować tego mężczyznę. Moje usta bawią się jego, lekki pocałunek, delikatny i całkowicie kontrolowany przeze mnie. Jego usta muskają moje, jego język naciska na mój i uczucie tego jest niewyobrażalnie dobre. Tak dobre, że chcę spróbować więcej i pójść odrobinę dalej.

206

Staczam się z niego i moje ręce ciągną jego ramiona, starając się przyciągnąć go na mnie. Ale Daniel siada i posyła mi ostrożne spojrzenie. - Regan, jesteś pewna… Kiwam głową. - Kontynuuj całowanie mnie, okej? Dam ci znać, jeśli zeświruję. - W porządku. - Przenosi swój ciężar, a następnie jego klatka piersiowa przyciska się do mojej, a jego usta znów odnajdują moje. Mogę wyczuć stary strach przemykający w podświadomości i to pragnienie, by zacząć wyliczać filmy o zombie. Ale wtedy język Daniela ociera się o mój i przyjemność powraca. Wydaję cichy jęk protestu, kiedy odsuwa usta od moich, ale on tylko lekko całuje moją szczękę, łaskocząc swoim dotykiem. To również jest w porządku. Jest czuły i kochający. Nie jest jak doświadczenia, które miałam w przeszłości. - Jesteś taka piękna, Regan, Tak cholerne piękna, że to doprowadza mnie do szału. - Jego dłonie suną po moim ciele, pieszcząc, a jego nogi znajdują się między moimi. Porusza się wolno i przyjaźnie. Stara się nie przestraszyć mnie i cholernie to doceniam. To tak jakby wiedział, że to jest dla mnie wielki moment i że mogłabym oddalić się w przeciwny kierunku; być przestraszoną seksem albo przejść obok mojej traumy. Chcę ruszyć dalej. Więcej niż to, chcę ruszyć dalej z nim. Odchylam głowę, eksponując szyję dla jego ust, zachęcając by poruszały się dalej. To uczucie jest tak przyjemne, kiedy wodzi zębami po mojej wrażliwej skórze. Sapię, gdy jego usta zsuwają się na moje ucho, a język lekko je ssie. Jęk wzrasta mi w gardle, a moje sutki bolą. Przekonuję się, że moje uszy są naprawdę wrażliwe. - Lubisz to? - mruczy do mojego ucha, kiedy zaciskam się na nim. - Chcesz mój język wsuwający się w to słodkie małe uszko, jakby to była twoja cipka? Daniel lubi mówić sprośne rzeczy, które są odrobinę szalone, lecz i niesamowicie erotyczne. Z jakiegoś powodu opis tego, czego chce ode mnie, jest równie skuteczny co jego dotyk na moim ciele. Przywieram do niego, zakopując palce w jego krótkich

207

włosach, kiedy poświęca mojemu płatkowi ucha tę samą uwagę, jaką dawał mojej łechtaczce nie tak dawno temu i to, co robi, czyni mnie oszalałą. - Czy mogę dotknąć twoich piersi, Regan? – Muska dłonią mój bok, a jego usta dalej uprawiają miłość z moim płatkiem ucha. - Nie chcę, jeśli ty tego nie chcesz. Ale ja chcę. Wystarczy, że zapytał oraz to że jego usta dalej gryzą i ssą moje ucho, przypominając, że to ma sprawiać mi przyjemności. Nie ma na myśli „brania mnie”. Przyciskam dłoń do jego ręki i przesuwam ją na moje piesi, dając mu milczące przyzwolenie. Jego jęk przyjemności dostaje się do mojego ucha. - Masz najsłodsze, malutkie cycuszki. Założę się, że będą cudownie wypełniać moje usta. Założę się, że te sutki są tak soczyste jak twoja cipka. Prawda? Sapię i kiwam głową, wyjękując jakąś odpowiedź. Daniel pocałunkami nieugięcie szturmuje moje ciało, a ja wracam wspomnieniami do relacji z Mikem. Kiedy zaczęliśmy sypiać ze sobą.

Gdy gra wstępna oznaczała zabawę, a nie

trzydziestosekundową obmacywankę, zanim Mike zdecydował się na seks. Z powrotem do czasu, kiedy chodziło o mnie. I podoba mi się to. Lubię to tak bardzo, że kiedy głowa Daniela przesuwa się na dół, a jego język jest na moim sutku, jęczę głośno jego imię. - Och Boże, Daniel. - Właśnie tak, Wojownicze Maleństwo - mruczy przy wierzchołku moich piersi. - To cały Daniel. A Daniel kocha twoje ciało. Chce podążać ustami na całej tobie. Szczypie go ustami, jakby drażniąc się ze mną tym, co chciałby zrobić. - Chcesz tego? - Tak - jęczę, przywierając do niego. Kiedy Daniel przenosi swoją uwagę z mojej szyi i ucha niżej, na moje piersi, uczucie to jest porównywalne do chwili, kiedy lizał moją cipkę. Każdej z nich poświęca mnóstwo uwagi, muskając moją skórę i drażniąc mnie, szczypiąc zębami, a następnie pożerając moje sutki gorącymi, potrzebującymi pocałunkami. Kiedy myślę, że nie mogę znieść tego dłużej, przesuwa się na moją drugą pierś i poświęca jej tyle samo uwagi, a jego palce bawią się bolącym sutkiem, który

208

zostawił. Do czasu, gdy podnosi się, by znów mnie pocałować, umieram z potrzeby, dysząc jego imię, a moje biodra kołyszą się przy nim. Muszę uprawiać z nim seks. - Prezerwatywa - szepczę. - Zaraz wrócę. - Ponownie całuje mnie tak długo i mocno, że mam na czubku mojego języka to, by zapomniał o prezerwatywie i wszedł we mnie, ale wtedy stacza się z łóżka i truchta przez pokój do swoich spodni. Podnoszę się na łokciach, obserwując jak wyciąga portfel, wysuwając kondomy, a następnie ostrożnie sprawdza datę ważności. - Fiu fiu. W samą porę. Z jakiegoś powodu to odkrycie jest dla mnie śmieszne. Mężczyzna tak seksowny i niebezpieczny jak Daniel nie może mieć w portfelu prezerwatywy przez tak długi okres, że zbliża się do data utraty ważności. Tłumię chichot, ale on i tak go słyszy. - To nie to, co mężczyzna chciałby usłyszeć, zakładając skarpetkę, skarbie - mówi Daniel, rozrywając opakowanie. - Wybacz - mówię, próbując stłumić śmiech, ale zdaje się, nie mogę nic na to poradzić. Daniel jest ostatnią osobą na świcie, która mogłaby mieć umniejszone ego. Wygładza kondoma na swojej długości i wraca do łóżka, uważając na to, by zbliżać się do mnie wolno, w stałych ruchach. Znów przesuwa się powoli i ostrożnie układa się na łóżku obok mnie, pochyla się i bierze w dłonie mój kark i zaczyna ponownie mnie całować. Odpowiadam na jego pocałunek moim własnym głodem i wkrótce zaczynamy od nowa, bliscy zapomnienia o seksie; z wyjątkiem uczucia jego kutasa przyciskającego się do moich bioder i bolącej potrzeby głęboko wewnątrz mnie. Chwilę później uczucie swobody powraca do mnie i rozkładam nogi, miło witając go między nimi. Jego ciężar rozkłada się tam i całuje mnie trochę dłużej, następnie zaczepia jedno moje udo wokół swoich bioder, przenosząc mnie na miejsce. Ciągle mnie całuje i cały czas jest niewiarygodnie.

209

- Możesz się wycofać, Wojownicze Maleństwo - mruczy przy moich ustach. - Jest okej, przyrzekam. - Chcę tego. Daje mi delikatny pocałunek, a następnie jego kutas przyciska się do mojej otwartej szparki. Daniel pcha, a ja zasysam oddech, kiedy tłum wspomnień i niepożądanych twarzy nagle napływa. O cholera. O cholera. Ale wtedy on przechyla się i całuje mnie ponownie, a jego dłonie gładzą moje włosy. Szepcze ciche, sprośne rzeczy w moje ucho i dopiero wtedy uświadamiam sobie, że to Daniel. Moje napięte ciało relaksuje się pod nim i zaczynam odpowiadać na jego pocałunek, powoli… z wahaniem. Czuję, że jego ciało drży od narzuconej kontroli, a mięśnie napinają się, kiedy wisi nade mną, nie ruszając się z wyjątkiem chwili całowania. Nie zamierza nic robić, dopóki nie będzie pewny, że mam się z tym w porządku. Głaszczę go po policzku, ramieniu, ręce, starając się dać mu znać, że jest dobrze. Że ja mam się dobrze. - Jest dobrze, Daniel – szepczę, kiedy wciąż się nie porusza. Ale on tylko zbliża się do mojej szyi i ponownie zaczyna całować i ssać mój płatek ucha, a jego język robi cudowne rzeczy z tym wrażliwym, małym miejscem. Ponownie zaczynam jęczeć, wić się pod nim. Jego skóra jest śliska od potu, a moje nozdrza wypełnione są jego gorącym, męskim zapachem. To Daniel. Cały Daniel. Mój płatek ucha dostaje od niego delikatne ugryzienie i jęczę, czując ponownie pulsowanie pożądania głęboko w moim rdzeniu. Przesuwa się trochę i jego penis porusza się we mnie, odrobinę i to uczucie również jest tak dobre. Unoszę biodra do niego, wskazując, że chcę więcej. Wtedy daje mi więcej. Jego biodra poruszają się w powolnych, stałych, kołyszących ruchach, które tak wspaniale czuć, więc oplatam ręce wokół jego szyi i przysuwam się do niego, kiedy on kontynuuje lizanie i ssanie mojego płatka ucha. Niedługo później jęczę pod jego naporem, a moje ciało przyciska się do Daniela zmieniając w desperackie ściskanie. Mój puls dudni przez całe moje ciało, a piersi bolą

210

z potrzeby, ale pchnięcia Daniela są jak w zegarku - powolne, stałe. Wiem, że jeśli przyśpieszyłby, byłabym bliżej orgazmu. Ale nie robi tego, nawet gdy błagam i zaczynam mocniej ruszać się pod nim, coraz bardziej dziko wraz ze wzrostem potrzeby. A on wciąż kontynuuje te powolne, stałe poruszanie się, wchodzi do środka, wychodzi nawet wolniej i ponownie wsuwa się głęboko. Przez cały ten czas liże mój płatek ucha, obcałowuje i mamrocze wszystkie te sprośne rzeczy, które chce mi zrobić. - Czy kiedykolwiek miałaś orgazm z facetem wewnątrz ciebie, Regan? Który sprawił, że doszłaś tak mocno, że praktycznie zasysałaś jego kutasa wewnątrz siebie, ponieważ zaciskałaś się na nim? - szepcze w moje ucho i czubkiem języka oblizuje mój płatek ucha. Drżę z potrzeby, ale moją odpowiedzią jest tylko niskie wysapanie jego imienia. - Myślę, że to znaczy nie - mruczy. - I myślę, że to prawdziwy pieprzony wstyd. Ponieważ chcę, byś ścisnęła mnie tak mocno, aż zobaczysz cholerne gwiazdy, Wojownicze Maleństwo. Czy on jest gotowy dojść? Czy to aluzja abym się pośpieszyła i miała orgazm? Byłam całkiem dobra w udawaniu przed Mikem, ale Daniel jest mi nieznany. Więc, posłusznie biorę gwałtowny oddech i zaciskam moje wewnętrzne mięśnie wokół niego, zaczynając mój fałszywy orgazm, by on mógł skończyć. - Uch-uch - mówi do mnie. - Chcę tego prawdziwego. Moja przyjemność nagle odpływa. - Daniel, nie wiem… - Ja wiem - mówi. Jego palce odnajdują moją łechtaczkę i pociera ją kciukiem wycofując się i pchając z powrotem głęboko we mnie. Moje całe ciało zaciska się mocno i zaskakuje mnie przyjemność przechodząca przeze mnie. Sapię, otwierając szeroko oczy. Odczucia, jakie wysyła teraz przeze mnie są tak intensywne, że prawie mnie przerażają.

211

- Daniel… - Szzzz, mam cię, Wojownicze Maleństwo - mruczy i ponownie zaczyna te powolne, stale uderzenia, a jego kciuk faluje przy mojej łechtaczce z każdym ruchem. Nie jestem w stanie się oprzeć. Szaleję pod nim, moje biodra szarpią się z każdym pchnięciem, przyciska mocniej kciuk do mojej łechtaczki, a nasze biodra uderzają o siebie przy każdym ruchu. Jestem oszalała, delikatne małe kwilenie opuszcza moje gardło, kiedy poruszam się wyżej i wyżej ku spełnieniu. Czuję, że to zbyt wiele, ale nie chcę tego zatrzymać i przyciskam się do Daniela, sapiąc jego imię, gdy moje paznokcie wbijają się w jego ramiona. - Właśnie tak, Regan, skarbie. Słodka pieprzona Wojownicza Laleczka. Chodź do mnie. - Jego głos jest pomrukiem potrzeby, a jego pchnięcia stają się bardziej szorstkie zamiast wolniejszego, miarowego wsuwania. Próbuję odepchnąć jego dłoń od mojej łechtaczki, ponieważ to zbyt wiele, ale on nie chce mnie puścić. Wie, że już prawie tam jestem i kiedy dojdę, to będzie więcej niż intensywne. I trochę się tego boję. Skomlę z przerażenia. - Szzz, Regan, mam cię - mówi mi, stale zagłębiając się we mnie. - Jestem tutaj i mam cię. I przyjmuję to ze szlochem. Mój orgazm jest tak mocny, że naprawdę widzę gwiazdy. Moje ciało sprawia wrażanie roztrzaskanego, jakby każdy mięsień został wyciśnięty do ostateczności, a ja czuję się jakbym zwijała się i rozpadała. Wszystko na raz. Wypuszczam oddech, który brzmi jak krzyk i czuję, że cipka zaciska się wokół Daniela w mocnych, drobnych ściśnięciach, powtarzając moje skurcze mięśni, kiedy dochodzę i dochodzę. Daniel szepcze mi coś do ucha, podczas gdy jego ruchy są szorstkie. Uświadamiam sobie, że on również dochodzi. Dochodzi i wciąż mnie ma.

212

Kiedy ponownie mogę odetchnąć, Daniel opada na mnie, a następnie zrywa się, jakby płonął. Sekundę później przerzuca moje wiotkie ciało na swoje i ponownie zaczyna gładzić moje plecy. - Przepraszam. Nie chciałem cię przestraszyć. - Ja… mam się dobrze - mówię i jestem przerażona, widząc, że płaczę. Ale płaczę. Nie wiem, czy to przez intensywność mojego orgazmu, czy bycie z Danielem, czy czymkolwiek to jest, ale płaczę i czuję się dobrze. - Naprawdę. Nie wiem, dlaczego płaczę. Klepie moje ramię. - Bo było tak źle? Możesz mi to powiedzieć wprost. Wiem, że wyszedłem z wprawy. Z jakiegoś powodu to sprawia, że chichoczę przez łzy. - Nie, było do-dobrze - mówię. - Dziękuję. Myślę, że ja… pozwalam, żeby wszystko uszło ze mnie. - I biorę drżący oddech. Wiem, dlaczego płaczę. Płaczę, ponieważ jestem zakochana w Danielu, a z całą pewnością nie powinnam być.

as

213

19 PŁACZ REGAN PO SEKSIE JEST dla mnie jak kij w dupie. Głaszczę ją niezdarnie jedną ręką, a drugą zdejmuję prezerwatywę, skręcam w węzeł i wyrzucam do kosza. Przez ten czas grzebię w pamięci, próbując zobaczyć moment, w którym sprawiłem, że straciła kontrolę nad tym, co się stało. Wydawało się, że to kochała. Jej cipka zaciskała się na mnie tak mocno, że myślałem, iż mój fiut pęknie, byłbym szczęśliwym facetem bez penisa. Dla dobra mojego zdrowia psychicznego, przyjmuję jej łzy za takie, jak powiedziała, pozwalające wszystkiemu ujść. Muskam jej plecy, ciesząc się uczuciem jej miękkiego ciała, rozłożonego na moim. Żądza nadal liże podstawę mojego kręgosłupa. Jeden raz nie był wystarczający. Potrzebowałem, by ujeżdżała mnie, dopóki nie byłoby żadnych emocji i uczucia pustki w naszych ciałach. Dopóki nie wypieprzylibyśmy się nawzajem tak mocno i długo, że moglibyśmy roztopić się w łóżku. Dwie bezkształtne istoty wysuszone przez seks. Świat zewnętrzny mógłby iść do piekła, tak długo jak mógłbym tu leżeć wewnątrz niej. Podróżowałem przez miesiące, rozglądając się po każdej kryjówce i magazynie między Europą, Azją i Amerykami. Wszystko czego teraz chciałem, to trzymać Regan.

214

Okej, trzymać i pieprzyć ją. Będzie mi ciężko pozwolić jej odejść, ponieważ w tak krótkim czasie, odkąd się poznaliśmy, uświadomiłem sobie, że pasuje do mnie bardziej niż ktokolwiek, kogo znam. Jest niewzruszona moim cwaniackim gadaniem i potrafi ciętymi ripostami stawić mi czoła. Jest silniejsza niż inni i nie spowalnia mnie ani na jotę. Dodatkowo, jest gorętsza niż słońce na pustyni. - Powinnaś przyjechać do Teksasu - mówię bez zastanowienia, ponieważ moje usta wciąż są sterowane przez małą główkę, która twardnieje z każdym mijającą minutą. Nagle chcę wylać kilka łez. Jak mogłem nie pomyśleć, by kupić kondomy w farmacia? Cholera, mógłbym skleić swojego fiuta? Skończyłyby rozbijając orzeszki z nadmiaru spermy? - Tak? - pyta, ocierając wilgoć z policzków. - Tak. – Mimo, że bezwiednie podsunąłem taki pomysł, coraz bardziej przekonuję się do niego. Całkowicie mogę zobaczyć Regan na moim ranczu, ubraną w jedną z moich starych, roboczych koszul z połami zawiązanymi pod jej cyckami jak u cheerleaderek Dallas Cowboy. Jej gładki brzuch byłby nagi dla słońca, a jej dopasowane jeansy leżałyby nisko na jej biodrach. Jeździlibyśmy po pastwiskach i oglądali zachód słońca, dopóki gwiazdy głęboką nocą nie okryłyby nas jak kocem. Leżałbym na niej i uprawilibyśmy słodką miłość wśród srebrnej szałwii, która rośnie dziko na polach. Mogłabyś się nauczyć jeździć. Moja mama zrobiłaby rewelacyjną, słodką herbatę i mięso duszone z warzywami. Po obiedzie chodzilibyśmy nad staw i słuchali, jak świerszcze opowiadają sekrety mijającego dnia. Później w nocy, zabrałbym cię do kabiny starego brygadzisty i sprawiałbym ci przyjemność, dopóki słońce nie wzeszłoby następnego dnia. - Brzmi uroczo. - Umieszcza głowę pod moją brodą, a ja przykrywam ją pościelą, by nie drżała od klimatyzacji. - Może mógłbyś przyjechać do Minneapolis. Jest tak zimno jak na Arktyce, ale bez ślicznych pingwinów. - Brzmi nie do odparcia. - Ale to ty, myślę sentymentalnie, ty jesteś wszystkim, czego potrzebuję.

215

- Twój penis stara się wepchnąć w niewłaściwe miejsce. - Kręci lekko tyłkiem, jakby nie była przeciwna temu uczuciu. - Nie mogę nic na to poradzić. Jesteś naga i w dodatku leżysz na mnie. Skończyliśmy bombowy seks, a mój kutas nie jest atrapą. Wie, że jest tam gorące, ciasne, wilgotne miejsce dla niego. - Przenoszę ją lekko i pocieram kutasem o jej coraz bardziej morką szczelinę. Oboje jęczymy. - Po prostu ignoruj to. - Ale chwytam w obie dłonie jej tyłek, pozwalając palcom rozłożyć jej wargi sromowe, by więcej nektaru z jej cipki okryło twardy wał mojego fiuta. - Ignorować, co? - sapie bez żadnych łez w jej oczach, tylko z wrastającą mgiełką pożądania. - Nic, Wojowniczko. To nie mój kutas muska twoją cipkę w tej chwili. Z minuty na minutę nie stajesz się bardziej mokra. Nie trzymam twojego okrągłego jak jabłuszko pośladka w dłoniach. - Wbijając pięty w materac, unoszę biodra i czubek mojego fiuta wsuwa się prosto jej odkrytą cipkę. Moje oczy przewracają się. – Och, kochanie - jęczę. Moje palce naciskają na jej ciało, otwierając ją bardziej. Wiem, że to jest nieodpowiednie, ale nie jestem w stanie przestać i pompuję w nią płytko. Za każdym razem mój fiut zanurza się odrobinę głębiej w jej śliskim, gorącym kanale. - Grałaś w „ja nigdy”? - pytam. - Ponieważ ja nigdy nie czułem niczego tak dobrego jak seks bez zabezpieczenia w twojej ciasnej, małej cipce. Teraz dyszy. - To uczucie jest niewiarygodne. Przysięgam, że mogę poczuć każdą żyłę i krawędź twojego penisa. Jest ogromny. Jej słowa sprawiają, że wydłuża się i twardnieje bardziej niż kiedykolwiek. - Nie mam pierdolonego kondoma - klnę, ale ona nie schodzi ze mnie, a ja nie mogę zmusić się do tego, by go wyciągnąć. Gorzej, ona ściska mnie mocniej i czuję, że strzelam w nią ładunkiem spermy - Wiem, że brzmi to głupio, ale przysięgam, że jestem czysty. Byliśmy sprawdzani regularnie w wojsku... na wszystko. - A oboje wiemy po zorganizowanej wizycie lekarskiej, że ona jest czysta.

216

Kiwa głowa, a następnie ponownie zaciska się na mnie. - Tak. - Wychodzi to na zduszone, seksualne westchnięcie. W jednym gwałtownym ruchu, osadzam się całkowicie i Regan wydaje z siebie niski lament. Jej czoło przyciska się do mojego i biorę jej usta, pieprząc ją swoim językiem i kutasem. Ona odpowiada podobnym głodem. Tym razem jest to szalone pieprzenie, a nasze ciała klapią o siebie, jakbyśmy brali udział w wyścigu kto doprowadzi drugiego do szaleństwa. Wbija dłonie w moje ramiona, witam ból miłym westchnięciem, bo to oznacza, że ona bardzo mnie potrzebuje. Wbijam się w nią długimi, mocnymi uderzeniami. Unosząc ją lekko, a następnie z powrotem popychając. - Mocniej, pieprz mnie mocniej, Daniel - sapie w moje usta. Docinka, uwaga, cokolwiek to było, wpada przez mój pokryty parą mózg i przerzucam ją na plecy, rozkładam nogi tak, że jej pupa znajduje się w górze. W następnym ruchu chowam się ponownie w jej pochwie, pchając w nią, kiedy dźga piętami w moje ramiona, a jej paznokcie wbijają się po obu stronach moich ud. Oznacza mnie, chichocze mój mózg i kocham to. - Jesteś taka gorąca, taka piękna w tej chwili - mówię jej. - Twoja cipka pochłania mnie, jak wygłodniały kwiat. - Napięcie mojego orgazmu zbiera się u podstawy kręgosłupa i jestem gotów, by dojść razem z nią. - Dochodzisz ze mną, Regan? - Warczę na nią. - Dojdź ze mną. Podnoszę jej jedną nogę na moje ramię i sięgam wokół tak, że mogę bawić się palcami jej łechtaczką. Potrzebuję, by dzieliła ze mną ten moment. Moje palce łapią, drażnią i szczypią jej łechtaczkę, kiedy uderzam w nią mocniejszymi, szybszymi pchnięciami. Krzyczy, najwyraźniej z przyjemności. Odrzuca głowę, dopóki orgazm nie przejmuje nad nią kontroli. Napina całe jej ciało. Jej punkt kulminacyjny powoduje, że jej cipka opanowuje mnie i potrzebuję nadludzkiej siły, by oderwać się od niej. Wyciągam mojego pulsującego kutasa i rozlewam się na całym jej brzuchu i cyckach. Czuję jakbym dochodził przez godziny i kiedy czerwona mgła pożądania rozwiewa się,

217

widzę, że ona jest mną pokryta. Strumienie mlecznobiałego nasienia wyglądają jak abstrakcyjna sztuka na jej zaróżowionym ciele i czuję się bardziej utalentowany niż pieprzony Picasso. Wcieram wszystko w jej miednicę, brzuch i w jej piersi. - Dobrze wyglądasz w mojej spermie. Ledwo starcza jej energii, by wysunąć na mnie język, ale parska lekko. Jej twarz odwraca się do materaca i stara się złapać oddech. Ja również. Opadam obok niej, wciąż wcierając moją spermę w jej skórę. - Jesteś zwierzęciem - szepcze, ale nie jest to zniewaga. To prosta obserwacja i prawda. - Nie wątp w to, Wojowniczko. - Przyciągam ją bliżej siebie i tym razem nasz pocałunek jest ospały i badawczy zamiast szaleńczego spotkania ust, zębów i języków. Jej wargi są miękkie jak płatki róży i smakuje jak dom, lepiej niż słodka herbata mojej mamy i mięso duszone z warzywami. Mógłbym żyć jej smakiem i niczym innym. Walenie do drzwi przerywa naszą sesję po seksie. - Ignoruj to - mówię, bardziej zainteresowany trzymaniem języka Regan w moich ustach niż jedzeniem w żołądku. Domyślam się, że to obsługa hotelowa, chociaż nie przypominam sobie, kiedy mogliśmy ją zamówić. Myśl przenika mnie i gwałtownie siadam. Nikt nie wie, że tu jesteśmy. Wyskakując z łóżka, chwytam Rugera ze stolika nocnego. - Właź pod łóżko - rozkazuję ochrypłym głosem. Kiwa głową i wsuwa się pod łóżko, ale najpierw łapie za drugi pistolet. - Nie strzel do mnie - mówię z uśmieszkiem, starając się złagodzić trochę strach. Stojąc obok futryny, z plecami przy ścianie, mówię wytrwałemu gościowi, by odszedł. - Nie potrzebujemy żadnej pomocy. - Otwieraj drzwi - głęboki głos nakazuje po rosyjsku.

218

Och, pieprzcie mnie. Vasily Petrovich35. Właśnie to, czego nie potrzebuję. - Wstrzymaj konie. - Nie mam pojęcia czy ten wschodni idiom się tłumaczy, ale myślę, że przekazuje wiadomość. Przechodząc przez pokój przykucam przy Regan, która klęczy pod łóżkiem, przyciskając pistolet obiema rękami. Sięgam ręką i z powrotem go zabezpieczam. - W jakim języku mówiłeś? - Patrzy na mnie podejrzliwie. Pieszcząc jej policzek dłonią, szukam odpowiednich słów, ale zanim mogę coś powiedzieć drzwi zostają wykopane. Regan podnosi pistolet, odbezpiecza go i strzela dwa razy. - Skurwiel! - krzyczy Petrovich, upadając na bok. Trącam rękę Regan i wyszarpuję jej pistolet. I wtedy zdaję sobie sprawę, że oboje jesteśmy nago i prawdopodobnie ona lepi się od mojej spermy. - Kurwa. - Podnoszę i przenoszę szamoczącą się Regan do łazienki. Sięgając pod prysznic, odkręcam gorąca wodę, a następnie siadam na toalecie. Jej ciało trzęsie się ze strachu, nie z pożądania. Nie pozwala sobie na płacz. - Ten facet tam… - Wskazuje trzęsącą ręką w kierunku Petrovich, który przestaje jęczeć. - Musiałaś postrzelić go w rękę, Wojowniczko. Próbuję podnieść ją pod prysznic, ale całe jej ciało jest kończynami. To tak jakby zmagać się z ośmiornicą. Wsadzam ją do kabiny, lecz cały czas walczy. - W tej chwili nie mamy czasu na prysznic - krzyczy na mnie. Nagle zrozumienie uderza w nią i wpatruje się we mnie spod strumieni wody. Nie mogę stwierdzić czy są to łzy zmieszane z wodą, ale jej wyraz twarzy zabija mnie.

Yeees! Nawet nie wiecie jak się cieszę. W tych okolicznościach to nawet Vasily stał się moim sprzymierzeńcem, bo proszę Was… ile można. Daniel i Regan tak aktywnie spędzali czas, że już myślałam, że zamiast opisów ich „aktywności” będę wstawiała „ …i znowu to samo…”. / Potwierdzam. /Katuska30 35

219

- Znasz go. - Jej głos jest płaski. Zero modulacji. - Pozwól mi wyjaśnić. Cofa się, dopóki jej plecy nie uderzają w płytki na ścianie. Potrząsa głową tam i z powrotem, jakby siłą woli starała się odepchnąć tę wiedzę. - Nie. Nie, ty jesteś jednym z nich. Jej ciało jest spięte i wygląda jakby miała zwymiotować. - Pozwoliłam ci się dotykać. Zaufałam ci. - Jej słowa są krzykiem, ale to nie głośność sprawia, że się krzywię, to strzępy bólu w każdym dźwięku. - Regan, proszę. - Upadam na kolana, nie dbając o to, że woda wylewa się przez drzwi łazienki. - Znam go tylko dlatego, że naprowadził mnie na ciebie. On wysłał mnie po ciebie. Na ratunek. Przysięgam. - Skąd mam wiedzieć, że nie jesteś częścią tego całego kręgu? Też zamierzasz mnie sprzedać? - Nie! – Przysuwam się na kolanach trochę bliżej, ale trzyma wyciągnięte ręce, jakbym był diabłem przychodzącym, by ukraść jej duszę. - Jestem Daniel Hays. Jestem byłym żołnierzem z Teksasu. Moja siostra została uprowadzona. Nie skłamałem ci. Ani razu, przysięgam. - Podnoszę ręce w powietrze. Jej następne słowa zabijają mnie. - On mnie sprzedał. I moje serce łamie się. Opadam na podłogę i całuję jej stopy. - Przepraszam, Wojowniczko. Przepraszam. - Z twarzą na zimnym płytkach i dłońmi po obu stronach jej stóp, czekam, by mi wybaczyła. Potrzebuję, by mi wybaczyła. - Gdzie jest drugi mężczyzna? - Trzęsie się tak mocno z wściekłości, że nie może stać i osuwa się po ścianie. Jej głos jest niski i ochrypły. - Zgwałcił mnie zanim mnie oddał.

220

- Zabiłem go. Skręciłem mu kark i zostawiłam na stacji benzynowej. Powinienem był zrobić to bardziej boleśnie, właśnie teraz tak bym uczynił. - Siadam obok niej. Gorąca woda jest prawie zimna, kiedy dociera do naszych stóp. Kiedy słyszy, że Yury jest martwy, lekko się relaksuje i ten okropny, kruchy wygląd odpływa wraz z wodą do ścieków. Ale moje serce nadal łamie się dla niej. Nad jej losem. Wskazując w kierunku pokoju, pyta niedowierzająco: - Naprawdę jesteście przyjaciółmi? - Z kim? Z Nickiem? - Nie, z handlarzem niewolników. - Znam go. Spotkałem go kilka miesięcy temu. Chociaż słyszałem o nim wcześniej. - Mówię jej wszystko. - Poszukiwałem siostry, więc zostałem zaangażowany z jakimiś facetami, którzy dawali kasę za zabicie tych złych. - Płatni zabójcy? - Najemnicy. Płatni mordercy. Potrzebowałem sposobu, by odnaleźć Naomi. Zacząłem obserwować ludzi, docierałem do nich, gdy zaistniało podejrzenie, że mają jakiś osobisty problem. Myślałem, że mogę im zaufać. Nick był jednym z nich. Był bardzo ostrożny w pracy, którą wykonywał, więc dotarłem do niego. Kiedy ty i Daisy zostałyście porwane, wiedziałem, że to moja szansa, by wyświadczyć mu przysługę, dzięki czemu byłby mi coś winien. - Słucha mnie, co biorę za dobry znak - Petrovich Bratva jest potężną mafią, ale głowa organizacji działała spod ziemni. Vasily Petrovich zwrócił się do mnie. Powiedział, że nam pomoże, jeśli zabijemy szefa i upewnimy się, że to nie doprowadzi nikogo do niego. Nick, Daisy i ja zajęliśmy się Sergeiem Petrovich’em. Vasily podał mi informacje o tobie, a następnie dał do zrozumienia, że był długi ciąg blondynek z Rosji do Rio. Myślę, że również Naomi jest tu. Znasz resztę. - Pocieram ręką o głowę. - To co on tu robi?

221

- Jest tu coś, czego on chce. - Obawiam się tego, czym to jest, ale myślę, że dla Regan wystarczy rewelacji na tę chwilę. - Nie chcę być blisko niego. - W jej obecnym stanie emocjonalnym bunt zastępuje strach. - W porządku. Zabiorę go na dół, na plażę i dowiem się, czego chce. Kiwa głową. - Czy z nami okej? - pytam. Nie ma niczego oprócz milczenia, a następnie jej dłoń wsuwa się w moją. - Nie mogę tam wrócić. Podnoszę się na kolanach. - Przysięgam na życie mojej siostry, że więcej nie spotka cię krzywda. Choćbym musiał spustoszyć całe południowe wybrzeże, by utrzymać cię bezpieczną. Nigdy tam nie wrócisz. Dolna warga Regan drży, ale zagryza ją, utrzymując emocje, a następnie klęka naprzeciw mnie. Jej małe dłonie podkradają się na moją szyję. - W takim razie wierzę ci, Danielu. Chcę całować ją, ale w tej chwili byłoby to bardzo głupie. Zamiast tego ściskam jej ramię. Podnosząc się na nogi, mówię, by wzięła prysznic. - Przyniosę ci jakieś ubrania. - Oplatam ręcznik wokół talii i zostawiam Regan, by się umyła. Na zewnątrz znajduję Vasily’a siedzącego na kanapie, z białą szmatką wokół ramienia. - Z nią dobrze? - Szarpie brodą w kierunku łazienki. Podchodzę do toreb i wyciągam dla nas jakieś ciuchy.

222

- Nie dzięki tobie. - Nie zdawałem sobie sprawy, że Vasily był bezpośrednio zaangażowany w jej sprzedaż, nawet, jeśli wiedziałem, że ją porwał. Właściwie działał na rzecz planu swojego wuja, a jego nastawienie: cel uświęca środki sprawia, że chcę przyłożyć koniec mojego pistoletu i przestawić mu twarz. Pozbywając się tej myśli, wracam do łazienki. Regan wyciera się i mocno się staram nie patrzeć na nią, ale łazienka jest zbyt mała, by było to możliwe, więc kilka razy rzucam okiem na jej ciało. Moje własne ciało reaguje przewidywalnie i ręcznik wokół talii podnosi się. - Przepraszam - mamroczę. - Zamierzam przyjąć to jako komplement - wzdycha. - Mój miernik oburzenia został zużyty. Jestem wyczerpana. Prędko się ubieramy, a ja ignoruję wzrastającą twardość. Regan wychodzi jako pierwsza z łazienki, ale szybko zatrzymuje się z sapnięciem. Vasily jest bez koszulki, jego pasek leży na łóżku. Klęczy z rękami splecionymi nad głową. - Co ty wyprawiasz? – Regan domaga się odpowiedzi. - Rekompensata. - Vasily nie odwraca się. Ledwo się rusza. - On chce, byś uderzyła go paskiem - podpowiadam. - Czy on uważa, że uderzenie go naprawi sprzedanie mnie? - wrzeszczy. - Tak przypuszczam? Regan podchodzi do łóżka i podnosi pasek. Czekamy. Przekłada pasek przez palce, a następnie żongluje klamrą w ręku, być może testując ją. - Opleć mniejszy koniec wokół dłoni i uderz całą ręką - instruuje Vasily36. To jest surrealistyczne. Vasily daje Regan instrukcje, jak najlepiej sprawić mu lanie. Rozglądając się, dostrzegam kanapę i zmierzam w jej kierunku. Ta scena wydaje się być

Trzecia cześć Hitmana z Vasily’em w roli głównej coraz bardziej zaczyna mi się podobać. Raczej nudno nie będzie. „Rozrywkowy” z niego chłopak. A do tego szef Bratva… / JA TEŻ CZEKAM, bardzooo. / Katuska30. 36

223

czymś w rodzaju słabego dramatu. Regan postępuje według jego instrukcji, owijając miękki koniec wokół dłoni. Smaga paskiem w górę i w dół kilka razy. Wzdrygam się, ale Vasily pozostaje w bezruchu. Jej ramię wycofuje się i smaga w przód. Wszyscy słyszymy gwizd, kiedy pasek przecina powietrze. Vasily nie rusza się nawet o milimetr, kiedy klamra opada niegroźnie. Regan odrzuca pasek na łóżko. - Żyj z poczuciem winy - wyrzuca z siebie. - Nie rozgrzeszę cię. - Nie miałaś być sprzedana - mówi Vasily. - Miałaś czekać bezpiecznie w domu na pojawienie się Daniela, który miał po ciebie przyjść, ale… - przerywa. - Coś poszło źle. Ktoś, komu ufałem, zdradził mnie. To jest zbyt wiele do usłyszenia dla Regan, więc opada na kanapę obok mnie.

as

224

20 PONOWNIE PRZECHODZĘ OD CZYSTEGO SZCZĘŚCIA do czystej rozpaczy. Daniel, mój wspaniały, niesamowity Daniel, w którym zakochałam się tak mocno. Mój wybawca z burdelu pracuje z jednym z mężczyzn, którzy mnie sprzedali. Daniel ciągle powtarza, abym mu zaufała. Ufam. Ale to trudne. Za każdym razem, kiedy spotykam nieznajomego mężczyznę, oczami wyobraźni widzę swoje mieszkanie i od razu przypominam sobie, jak byłam zakneblowana, bym nie mogła krzyczeć i związana, bym nie mogła się bronić. Widzę twarz Yury’a, kiedy wydaje pomruki i poci się na mnie. Ale Daniel zabił Yury’a. Dobre i to. Teraz obserwuję twarz tego ogromnego blondyna. Wciąż czeka, klęcząc na podłodze i patrząc przed siebie. Jakby oczekiwał, że zmienię zdanie i powiem: Och, tak, rzeczywiście mam ochotę cię zbić. Jakby oczekiwał, że podniosę pasek i nagle pójdę z nim na całość. Jakby oczekiwał, że zniżę się do ich poziomu.

225

Nie zrobię tego. - Więc, nie miałam zostać sprzedana? - Mój głos wydaje się być matowy, nawet w moich własnych uszach. - To jest zbyt wielki, pieprzony błąd, aby mógł się zdarzyć, nie uważasz? Dłoń Daniela muska mój policzek. - W porządku? Instynkt mówi mi, bym go odepchnęła, aby chronić siebie, ale po raz pierwszy od długiego czasu ignoruję go i pochylam się w stronę jego dotyku. Jeśli nie mogę ufać Danielowi, nie mam nic. - W porządku. - Musisz dostać swoją rekompensatę - mówi blondyn, przerywając nam. Ponownie zerkam na niego, lecz on dalej pozostaje bez ruchu. Jego twarz, twardsza i w jakiś sposób okrutniejsza niż Daniel kiedykolwiek mógłby mieć, jest opanowana. Wciąż czeka. - Jak się nazywasz? - pytam. - Jestem Vasily Petrovich z Petrovich Bratva - mówi szybko z pamięci. Jego głos jest jednym z najgłębszych, jakie kiedykolwiek słyszałam, ma nieznaczny akcent, ale znajomy i tak znienawidzony. - No dobrze, Vasily… - Myślę przez chwilę. Patrzę na Daniela, lecz on wygląda, jakby czuł się niekomfortowo, kiedy jestem w towarzystwie Vasily’a. -Wybaczam ci. Wielki Rosjanin sztywnieje. - Nie możesz mi wybaczyć bez rekompensaty. - Nie - mówię, odmawiając tego, czego chce. - Wybaczam ci. Zacznijmy od nowa. - Oczywiście, że nie mam tego na myśli, ale wiem, że będzie to dla niego jeszcze większa kara, niż ja biorąca pasek, bijąca go w ramach rekompensaty. Zgaduję, że ból

226

sprawia, iż czuje więcej niż miłosierdzie, ale to nie miłosierdzie oferuję. Nie naprawdę. Bawię się jego umysłem. I nie mam z tego powodu poczucia winy. Vasily nie rusza się. Wstaję z siedzenia i staję przed wielkim, przerażającym Rosjaninem, który wciąż klęczy na ziemi, czekając na uderzenie, które nigdy nie nadejdzie. Zamiast tego, wysuwam dłoń przy jego twarz. - Potrząśniesz nią? Od teraz możemy zacząć od nowa. Odsuwa się od mojej dłoni, co mnie zaskakuje. Wtedy Daniel podchodzi, odciągając mnie. Może przejrzał moją grę i nie popiera jej. Nie winę go, to jak drażnienie zranionego niedźwiedzia. - Vasily nie jest typem, który ściska dłoń - mówi do mnie. - Nie lubi być dotykany. - Och. - Och, to amunicja, którą mi daje. - W porządku - mówię słodko. Nie zapomnę tej małej, drogocennej informacji. Daniel przesuwa się do dalszej części łózka i podnosi swój pistolet, sprawdzając magazynek i zaczynając uzbrajać się od nowa. Rzuca okiem na Vasilya, który nadal pozostaje w bezruchu, rozdrażnienie przecina mu twarz. - Wstawaj, człowieku - mówi Vasily’owi. - Wkurwiasz mnie. Regan nie chce cię bić. Vasily wygląda raczej na niezadowolonego, co sprawia, że jestem szczęśliwa. Powoli wstaje na nogi i powraca do swojej pełnej wysokości. Daniel jest wysoki, ale ten facet jest gigantem. Zapominałam, że jest tak wielki i przerażający. I on chciał żebym go wychłostała? Dziwny człowiek. Przysuwam się bliżej Daniela, sięgając po mój pistolet, ale Daniel odsuwa go zanim mogę go dotknąć. Unosi brwi na mnie, jakby pytał, kogo zamierzam postrzelić. Przewracam oczami i chwytam się jego ramienia, więc mogę wyciągnąć pistolet z jego dłoni.

227

- Nie zamierzam dłużej strzelać - mruczę, sprawdzając, czy jest zabezpieczony zanim wkładam go za pasek. Tłumik przymocowany do lufy odczuwam jak naturalną część, która przywiera do mojego biodra. Vasily znowu patrzy na mnie, a następnie podnosi swój pasek. Rozważa to co się stało, kiedy powoli zaczyna go przekładać przez szlufki w spodniach. - Pieprzony czubek - mówi do niego Daniel, ale jego głos jest zrelaksowany, niemal czuły. - Zakładaj cholerną koszulę i powiedz mi, jak nas znalazłeś. - Przyczepiłem ci ogon, kiedy dowiedziałem się, że nie podrzuciłeś dziewczyny do ambasady – tłumaczy Vasily. Kiedy przeciąga pasek przez pętelki, jego ramiona sekrecją się i zdaję sobie sprawę z tego, co powinnam zauważyć wcześniej, plecy Vaisly’a są jednym wielkim kawałkiem blizn. Moje bicie nie byłoby jego pierwszym i sądząc po jego charakterze nie ostatnim. Dobrze, więc… - Ogon? Dzięki, kurwa, za całe to zaufanie. - W tej chwili nikomu nie ufam - mówi Vasily z ciężkim angielskim akcentem. Moja własna Bratva gnije od środka. Najlepszy zabójca, jakiego znam, zbiegł, by zamieszkać w Stanach z kobietą. Mój wuj został zamordowany, ponieważ nie mogłem mu ufać. Nyet, towarzyszu, nikomu nie ufam w tym momencie. Daniel prycha i wymienia magazynek w swoim pistolecie. - Musiałeś się teraz pokazać? - Brzmi gderliwie. - Regan i ja byliśmy zajęci. - To jest oczywiste - mówi Vasily tym głębokim, zimnym głosem. Następnie warczy po rosyjsku coś, czego nie rozumiem. - Odpieprz się – ripostuje Daniel i spina się przy moim ramieniu. - I mów po angielsku. To cholernie niegrzeczne. Oczy Vasily’a są zimne. Jego wzrok przesuwa się po mnie, potem lekceważy mnie jakbym była niczym i wraca do Daniela. - Powinieneś był odesłać ją do Nicka.

228

- Nie zrobiłem tego. - Moje plany nie przewidują ciągnięcia wszędzie kobiety. - To zmień je. Spojrzenie Vasily’a jest złowieszcze, co sprawia, że zaczynam się niepokoić. - Narażasz ją na niebezpieczeństwo, żeby móc łatwo pobzykać, towarzyszu? To jest cios poniżej pasa. Daniel praktycznie wibruje napięciem i podejrzewam, że Vasily celowo stara się być dupkiem. Stara się zwyciężyć w tej walce. Albo naprawdę jest tak wielkim dupkiem. W każdym razie to drażliwy punkt Daniela. Czekam, aż powie, że nie mogłam pójść do ambasady sama, kierując tym samym winę na mnie. - Ona zostaje, więc wymyśl coś. - I siada na krawędzi łóżka, przyciągając mnie do siebie. Pochylam się i przyciskam piersi do boku twarzy Daniela, kiedy kurczowo się go trzymam. Uczucie zadowolenia z siebie jest potężne. On jest po mojej stronie. Mógł mnie sprzedać Vasily’owi, który najwyraźniej wie i pracuje w tym jakiś czas, ale chroni moje sekrety. A to sprawia, że pragnę rzucić się na niego i pieprzyć go na okrągło. To zabawne, że lojalność kogoś, kto chroni mnie, jest tak potężnym afrodyzjakiem. Vasily obserwuje mnie z takim niesmakiem, że nagle znowu czuję się brudna. Co on sobie myśli, że nie jestem wystarczająco dobra dla Daniela? Dlatego, że jestem brudną dziwką? Czekam, aż coś powie, ale on jedynie zakłada podkoszulek przez głowę, a ogromne mięśnie napinają się, kiedy to robi. Następnie bierze swoją koszulę z łóżka i zaczyna wolno i ostrożnie zapinać guziki. - Co jest takiego ważnego, że nie mogło poczekać kilku godzin? - Daniel chce wiedzieć. - Poprosiłem kogoś, by pojechał do Rio i zdobył hakera Hudsona. Powiedział do mnie: „Tak, zdobędę hakera, a ty wyświadcz przysługę Nickowi”. Teraz widzę, że

229

przysługa Nicka jest wykonana, a mojego hakera nigdzie nie ma. - Twarz Vasily’a wygląda jak wyryta w kamieniu. - A ty zastanawiasz się, dlaczego ci nie ufam? - Odpieprz się, człowieku. Zamierzałem to zrobić. W pewien sposób byliśmy zajęci przez ostatnich kilka dni, zabierając nasze tyłki z dala od strzelaniny. Sprawa Regan nie wygląda tak prosto, jak zakładaliśmy. Ma jakiegoś gnojaka napalonego na nią, który ją śledzi i który zabił moją wtyczkę tuż przed moim nosem. Robimy co możemy, by utrzymać się przy życiu. - W moich oczach wygląda to tak, jakbyś robił co możesz, by ją pieprzyć - mówi Vasily. Ponownie na mnie patrzy, a potem na Daniela. - Czy jesteś pewny, że chcesz ją wtajemniczyć we wszystkie nasze plany? Ona może być przynętą. - Nie jest przynętą. - To słodka pułapka. Wysłana, by zniewolić cię i zniszczyć wszystko od wewnątrz. - Jestem tutaj - przypominam. - Wszystko słyszę. Daniel ponownie sztywnieje w moich ramionach i mogę powiedzieć, że jest zirytowany słowami Vasily’a. - Nie jest żadną cholerną, słodką pułapką. - Lepiej miej nadzieję, że nie, kolego, ponieważ najwyraźniej dajesz się jej omotać. Teraz wolałabym postrzelić go w coś więcej niż w rękę. Vasily jest kutasem przez wielkie K. Wygładza wgniecenia na swojej koszuli i patrzy na Daniela. - Na tę chwilę skończyłeś pieprzenie? - Taa, twoja wizyta skutecznie zabiła każdą cząstkę mojego wzwodu, jaką mogłem mieć - mówi Daniel suchym głosem. - A Regan może być niezawodna. Nie chcę, byś mówił o niej jakieś bzdury, okej? Jest wojowniczką i jest ze mną. Nie opuści mojego boku.

230

Boże, kocham słyszeć, jak mówi takie rzeczy. 37 Za to całkowicie zasłużył na obciąganie tak szybko, jak zostanę z nim sama 38. - Więc chcesz ją zabrać do kompleksu Hudsona? - prycha Vasily. - To jest, jak to mawiają Amerykanie, twój pogrzeb. - Wiesz, gdzie jest Hudson? - Daniel wygląda na odrobinę zaskoczonego. – Jak to zrobiłeś? - Podczas gdy ty bzykałeś, ja pociągnąłem za sznurki i smarowałem dłonie. Wyraz twarzy Vasily’a jest całkowicie zimny i strzela we mnie kolejnym obwiniającym spojrzeniem. - Nie jest trudno znaleźć ludzi, którzy zauważą bladego jak śnieg człowieka z fetyszem do blondynek z Północnej Ameryki, otoczonego armią najemników. Krzywię się na jego słowa. - Czy … czy ty powiedziałeś blady jak śnieg? -Spojrzenie Vasily’a przenosi się na mnie, a jego oczy zwężają się. - Da. W tej chwili moje serce zaczyna łomotać nieregularnym rytmem w mojej klatce piersiowej i czuję, że moja skóra szczypie zbyt znajomym przerażeniem. Oblizuję wargi, a następnie wykonuję gest ręką, pytając: - Krótkie, prawie białe włosy? Blade oczy i blada skóra? Mniej więcej tej wysokości? Wskazuję kilka centymetrów ponad głową. - Ubiera się w jasne garnitury i nosi okulary przeciwsłoneczne nawet w budynkach? - Znasz tego człowieka? - To pan Freeze - szepczę przez odrętwiałe wargi - Ten, który chce mnie z powrotem, by mnie złamać. Jest tym, który obserwuje ambasadę, by mnie schwytać. Ramię Daniela mocniej oplata mnie w talii, kiedy zauważa moje przerażenie.

37 38

Ja chyba też :P / hahahahahaha, śmiałam się tak głośno, że aż mi mama uwagę zwrócił. ?K30. Na to, to ja już się nie zgadzam. Ludzie, odłóżcie na bok swoje „aktywności” Freeze sam się nie zamrozi! :D

231

- On cię nie dostanie. Przyrzekam. - Więc - mówi Vasily - zostawiamy ją tutaj, a ty i ja złożymy Hudsonowi wizytę. Odbijamy tego hakera i zdobywamy więcej informacji na temat twojej siostry. Wszyscy będą szczęśliwi. - Czekajcie, nie - wykrzykuję i przywieram do Daniela. Tym razem, miażdżę jego twarz swoim biustem, ale nie dbam o to. - Nie możesz mnie tu zostawić. Musisz mnie ze sobą zabrać. Głos Daniela jest stłumiony przez moje piersi. - Wojownicze Maleństwo, wiesz, że nie prosiłbym cię o trzymanie się z dala, jeśli byłoby bezpiecznie, ale…. - Nie! Nie zostawisz mnie. - Regan… - Idę z tobą. – towarzystwo Vasily’a sprawia, że znowu jestem podenerwowana i mam złe przeczucia. Ściskam kurczowo Daniela, mocniej niż normalnie. Nawet myśl o jego wyjściu z pokoju na pięć minut i pozostawieniu mnie samej z Vasilyem wystarcza, by na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka. - Nie możesz mnie zostawić. Nie możesz. Obiecałeś. Wzdycha. - Wiem. Wiem. Myślimy o czymś. To… popieprzone. To nie jest bezpieczne, okej? - Czy cokolwiek z tego przez co przeszliśmy było bezpieczne? - pytałam go. Vasily prycha. - Idę - mówię uparcie. - Nie jesteś zaproszona – wtrąca Vasily.

232

- Jeśli zostawisz mnie tutaj, podążę za tobą – zwracam się do Daniela, walcząc z paniką, która narasta. Nie może mnie zostawić. Nie po tym wszystkim. Nie może. Jeśli to zrobi, wiem, że skręcę za budynek i zobaczę Freeza czyhającego tam na mnie. - Słyszałeś panią - mówi Daniel. - Idzie. Vasily wypluwa z siebie kolejne zdanie po rosyjsku, ale Daniel pokazuje mu środkowy palec. Wydają się gotowi rozerwać się na kawałki, kiedy wpatrują się w siebie. Jednak po pełnym napięcia momencie Vasily wyrzuca w górę ręce, dając za wygraną. Daniel spogląda przez celownik swojego karabinu, obserwując kompleks. - Trzydzieści jeden - mówi. - Co znaczy, że w środku będzie więcej. Nasza trójka siedzi wewnątrz jednej z ruder na Monkey Hill. Zatrzymaliśmy się u Luiza, odebraliśmy nasze papiery i wróciliśmy do slumsów, po tym jak dwójka mężczyzna ponownie starała się wyperswadować mi pójście. Odmówiłam. Nie opuszczę boku Daniela. Nie poczuję się bezpieczna do czasu, aż nie dostarczy mnie z powrotem na mój próg w Minneapolis, więc to, że zmierzamy do jakiegoś niebezpiecznego miejsca nie ma zupełnie znaczenia. Wszędzie jest niebezpiecznie. W slumsach Daniel zapłacił komuś, byśmy mogli skorzystać z jego domu przez kilka godzin. Vasily pilnuje drzwi, trzyma wysoko wielgachny pistolet, kiedy skanuje korytarz. Kucam obok Daniela przy oknie, z kawałkiem papieru w dłoni, kiedy zaznaczam X na moim szkicu kompleksu Hudsona. Mam X w każdym miejscu, w którym Daniel zauważył żołnierza. Moja kartka jest pozaznaczana X-ami. - Trzydzieści dwa - mamrocze Daniel. - Jeden pilnuje klatki schodowej. Kurwa, facet ma armię przy sobie. Paranoiczny skurwysyn. Zaznaczam kolejny X na moim rysunku i patrzę na Daniela. Wciąż zerka przez celownik swojego karabinu, monitorując sytuację.

233

- Więc, co to oznacza? - To oznacza, że nie zbliżymy się do niego. Krzywię się i zerkam przez okno, przyglądając się ścianom. Budynek nie jest ładny, jest niepozorny. Ściany są wykonane z ogromnych, betonowych bloków, a podwójne drzwi otwierają się tylko sporadycznie dla ciężarówek. Mury oplata drut kolczastym. Zgodnie z tym co mówi Daniel, mają snajpera na dachu. - Więc dlaczego nie zaczniemy strzelać? Zdjąć tylu ilu można, a następnie zaatakować po zabiciu grupki chłopaków? Vasily mruczy coś drwiącego po rosyjsku i jestem całkiem pewna, że nazwał mnie głupią. - Nie można tak zrobić, Wojowniczko - mówi Daniel, w końcu odkładając swój karabin, by na mnie spojrzeć. - Mógłbym zdjąć jednego czy dwóch zanim zauważyliby nas, a wtedy zdaliby sobie sprawę gdzie jesteśmy i ruszyliby na wzgórze. To zbyt niebezpieczne. - To dlaczego nie spróbujemy w nocy? Moglibyśmy zdobić jakieś koce i drabiny, narzucić koc na drut kolczasty i przejść nad nim. Kiedyś widziałam to w filmie. - Jeśli on ma trzydziestu mężczyzn na zewnątrz, może mieć trzydziestu więcej w środku - odpowiada. - On czeka na nas. Jest gotowy. Potrzebujemy nowego planu. Daniela pociera dłonią twarz, wyglądając na tak sfrustrowanego, jak ja się czuję. Chcę żebyśmy tam poszli, strzelając z pistoletów. Strzelałabym w pana Freeza, w jego obrzydliwą, bladą twarz, by nigdy więcej nie mógłby przyjść po mnie. Ale jeśli dwóch zabójców mówi, że jest to zbyt niebezpieczne, to prawdopodobnie tak jest. - Więc co robimy? - pytam. - Łzy Boga. - Kurwa. Nie ma mowy - odparowuje Daniel. - Nie zabieram tam Regan. - Co to Łzy Boga? - pytam, a moje spojrzenie przesuwa się między Vasily’em a Danielem. - Co?

234

- Pamiętasz, kiedy mówiłem ci o faveli, która jest kontrolowana przez najemników? Ta, z którą nikt nie zadziera? - To Łzy Boga? - Wiszą mi przysługę - mówi lakonicznie Vasily. - To może być przysługa. - Pieprzyć to, nie, Vasily. - Dlaczego? - pytam ponownie. Daniel strzela we mnie mrocznym spojrzeniem i wydaje się być zmartwiony. - Nikt nie wchodzi do Łez Boga bez uprzedniego sprawdzenia. Zabierają twoją broń, zabierają twoje ciuchy i przeszukują cię. Całą ciebie. Nie pozwolę ci przez to przejść. Pieprzyć to. Wymyślimy coś innego. Vasily warczy coś do Daniela. Przełykam ślinę, starając się wyobrazić sobie bycie poklepywaną przez najemników. Wejście do tego miejsca sprawi, że będę naga i bezbronna. Ale istnieje dwójka ludzi przetrzymywanych w tym kompleksie: siostra Daniela i haker. Daniel powiedział mi, że gdziekolwiek znajdziemy hakera, znajdziemy Naomi. Nie mogę przestać o tym myśleć. Może ona przechodzi przez to samo, co ja mam za sobą. Hudson lubi, kiedy jesteśmy złamane. Staram się wyobrazić sobie dziewczynę podobną do Daniela, lecz już złamaną i drżę wewnętrznie, utrzymując wymuszony, spokojny wyrazem twarzy. - Mogę to zrobić. - Nie, Wojowniczko… - Nie, Daniel. Powiedziałam, że pójdę z tobą. Muszę przyjąć dobro i zło. Mogę znieść poklepywanie przez kilku facetów, obiecuję. Zaciska szczękę i mogę powiedzieć, że nie jest zadowolony. To przerażające; będziemy nadzy i zostaniemy na ich łasce, jeśli czegoś spróbują. Jeśli zdecydują się nas pozbyć, mamy przejebane.

235

Ale ufam Danielowi. Więc wymuszam uśmiech. - Chodźmy.

as

236

21 - TUTAJ NIE MA WEJŚCIA. - Niepokój Regan podsyca moją frustrację. To znak. Jeśli wierzysz w znaki, ostrzeżenia czy symbole, brak oczywistego wejścia do Łez Boga rozumiesz jako spierdalaj. Przebiegam dłonią po betonowych ścianach i falistej metalowej barierze, która stoi w miejscu, gdzie powinno być wejście. - Co ty właściwie wiesz o tej grupie? - Odwracam się do Petrovicha, który stoi na lekko rozstawionych nogach z rękami na biodrach, spoglądając w górę, jakby sam Jezus miał się schylić, by dotknąć ręką i otworzyć na nas metalowe morze. - Mężczyźni w ich świecie są lojalni - odpowiada, a następnie wskazuje sentencję wypisaną po portugalsku nad bramą. - Co to znaczy? - pyta Regan. - Apokalipsa świętego Jana rozdział dwudziesty pierwszy, wers czwarty. - To z Pisma Świętego. Czytam na głos. - A Bóg otrze z ich oczu wszelką łzę; i śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu, już odtąd nie będzie.

237

- Brzmi nieźle. Może byłoby to bardziej krzepiące, jeśli nie byłoby sztyletów wystających na końcu - zauważa cierpko Regan, więc posyłam jej szybki uśmiech. Moja dziewczynka. Wyciągam pistolet i celuję w sztylet. - Co robisz? - syczy Regan. - Muszę jakoś zwrócić ich uwagę. Nim oddaję strzał, drzwi otwierają się w ścianie z mojej lewej strony i wychodzi z nich wielka postać w typie hulka. Jego pochodzenie nie jest jednoznaczne, co czyni go prawdziwym Brazylijczykiem. Rdzenni Brazylijczycy są bardziej barwnym tyglem wielokulturowym niż mieszkańcy USA, Afrykańczycy, Azjaci czy Amerykanie zmieszani w fantastycznej harmonii. Jedyną tak naprawdę ważną rzeczą w nieznajomym jest jego rozmiar, super wielki i super uzbrojony. Ma karabiny maszynowe przypięte pasami przy klatce piersiowej jak szelki. Na jego ramionach widnieją skórzane ochraniacze na nadgarstki, które służą dodatkowo, jako pochwa na noże. Ma karabin AK przypięty na plecach i pasek z arsenałem pistoletów, noży i większej ilości amunicji. Utopia najwyraźniej rządzona jest prawem wojskowym. Ale całe to widowisko oznacza jedno: ten facet musi być słabym strzelcem. Wsuwam pistolet do kabury, mimochodem próbując ukryć Regan za mną i podnoszę ręce do góry. - Jesteśmy tu, by zobaczyć się z Nożownikiem. - Określ swój interes. - Zakłada masywne ramiona na piersi, a ruch popycha rękojeść noża przy nadgarstkach w moją stronę. Dokonując szybkiej, mentalnej kalkulacji wymyślam, że mogę wyciągnąć jeden z noży i przyszpilić jego dłoń do klatki piersiowej w około dziesięć sekund, pod warunkiem, że ostrze jest wystarczająco długie. Czuję za sobą, skradającą się Regan. -Chodzi nam o handel. - Nie handlujemy ciałami - warczy.

238

Rozumiem. On myśli, że chcemy przehandlować Regan za… coś. Ciągnę ją na bok. - Niee, ona jest ze mną. Mój rosyjski koleżka zamierza wydać trochę kasy, więc możesz przekazać, że jesteśmy zainteresowani informacjami i jakimiś usługami w zamian za gotówkę. - Nie chcę, żeby strażnik pociągnął za spust, kiedy Petrovich będzie sięgał do kieszeni w garniturze. Petrovich podje zwitek banknotów strażnikowi, który nawet ich nie przelicza, tylko podrzuca na swojej ręce, jakby mierzył nas ilością gotówki. Może powinniśmy przynieść złoto. Bez słowa znika w środku i zamyka drzwi. - Uroczych masz przyjaciół, Petrovich - szydzę. - Współpracuję z tobą, nieprawda39? - odpowiada. Regan tłumi na wpół histeryczny chichot. Mija minuta. Może pięć. Przechodzę przez ulicę i siadam na krawężniku. Nie odejdziemy dopóki nie porozmawiamy z osobą dowodzącą. Petrovich stoi przy drzwiach jak żołnierz oczekający na rozkazy. - On jest bardzo dziwny - zauważa Regan. - Taa. - Naprawdę chciał, żebym go zlała. - Taa. - Czy wszyscy twoi przyjaciele są tak popieprzeni? - Taa. Milczy przez chwilę. - Chyba rozumiem, dlaczego mnie lubisz.

39

Uuuu… punkt dla V. a ja myślałam, że Daniel jest najlepszy w słownych gierkach :P

239

Sprawia, że się uśmiecham. - Wojowniczko, ty jesteś najmniej popieprzoną ze wszystkich ludzi, których znam. Jesteś jak kontrola normalności w próbce pełnej szaleństwa. - Z drugiej strony, nie zawsze byłeś częścią tego. - Wskazuje na favela. Opierając się na łokciach, unoszę twarz w stronę nieba. Słońce jest tu cieplejsze, intensywniejsze. Jego promienie niemal dotykają cię, czule otulając. Gdyby nie porwanie mojej zaginionej siostry i gburowaty Rosjanin stojący pięć stóp dalej, mógłbym udawać, że leżę na plaży, sącząc owocowego drinka z parasolką40, z Regan w ledwie zakrywającym ją bikini, kiedy jej ciało lśniłoby od olejku, jaki rozsmarowałbym po każdym skrawku jej ciała. - Wiesz, dlaczego ci źli wygrywają? - Nie. - Brzmi na tak przygnębioną, jak ja się czuję, co jakiś czas spoglądając na kompleks Hudsona. - Ponieważ mieszkają w pieprzonych kompleksach. Kiedy tu skończę, kupię sobie własną wyspę i ty, moja siostra i ja będziemy tam mieszkać i popijać owocowe drinki z parasolkami. Będę grillował steki, a później będziemy upajali się sobą, ty i ja wejdziemy do środka i będziemy uprawiać słodką miłość przy śpiewającym nam serenady Marvinie Gaye. - Podoba mi się, że tak dużo o tym myślisz. Zanim decyduję się wyciągnąć broń i wystrzeliwać dziury w ścianie przede mną, strażnik wychodzi i wskazuje byśmy weszli do środka. Drzwi otwierają się do małego pokoju z jednym stołem. Nie ma okien, a pomieszczenie jest ciemne i chłodne, oświetlone tylko kilkoma nagimi żarówkami. W środku znajduje się dwóch innych strażników stojących przed jedynym wyjściem. Miło. Moja dłoń z pistoletem drży. Pierwszy strażnik podaje pęk gotówki z powrotem do Petrovicha.

40

Owocowe drinki z parasolką i Daniel… czy tylko mi coś tu nie pasuje? ;)

240

- Rozbierać się. - Unoszę brew na Regan, a ona posyła mi mizerny uśmiech. Kiedy jej ręce podnoszą się do bluzki, strażnik warczy: - Stop. - Zastygamy. - Nie ty - macha w kierunku Regan. - Stań tam - rozkazuje, ale Regan nie rusza się. Jej palce skradają się i zaplątują w pasek na mojej tali. - Nie opuszczę Daniela - mówi. - Wybaczcie - wzruszam ramionami. - Jesteśmy transakcją wiązaną. Strażnik wskazuje palcem na innego mężczyznę stojącego przy drzwiach. Kilka minut później pojawia się kobieta, niosąca złożone ubrania. Zbliża się. - Jeśli pójdziesz ze mną, przebierzesz się w to. Obiecuję zwrócić cię całą. Regan patrzy niechętnie, jakby rozbieranie się przed trzema facetami mogło być mniej traumatyczne, niż bycie oddzieloną. - Nie odejdę bez ciebie. Obiecuję. - Mówię jej, a ona uwalnia mnie z niechęcią. Gdy Regan odchodzi, Petrovich i ja szybko zdejmujemy ciuchy. Strażnik, który odprowadził kobiety wraca i poklepuje nas między nogami. Nie jestem pewien jak wielu ludzi może ukrywać broń w tyłku i myślę, że nie chcę wiedzieć, ale strażnicy tutaj są bardziej inwazyjni niż agenci TSA41. Mam nadzieję, że Regan nie przeżywa podobnej inspekcji. - Lekka przesada, nie sądzisz? - Petrovich jest wyborowym strzelcem, a w tym pokoju jest mnóstwo broni pomimo tego, że jesteśmy nadzy. Facet na kolanach przede mną może mieć zmiażdżoną tchawicę moją nogą. Mam nadzieję, że nie dojdzie do tego. Wręczają nam luźne, szerokie tkaniny do ubrania. To tak jak noszenie worka. Z naszymi rękami zabezpieczonymi za plecami nowoczesną zapinką, która wygląda podobnie do tych, których używaliśmy w armii,

41

Czyli ta ochrona na m.in. na lotniskach

241

zostajemy eskortowani z małego pokoju na ulice. Mogę teraz zobaczyć, że główna droga do favela została zablokowana przez stojące w rzędzie trzy domy. Służą jako strażnicze bramy. Ktokolwiek dowodzi tutaj jest paranoikiem i przygotował ten skrawek ziemi na twierdzę gotową wytrzymać długie oblężenie. Regan czeka na nas, ubrana w podobny luźny worek, który rozszerza się za kolanami. Jest dość długi i nie pozwala na wykonanie zbyt dużego ruchu. Chcąc uciec, musiałbyś podnieść materiał do góry. Kiedy wspinamy się krętą drogą po schodach, ludzie wyglądają przez okna i drzwi. Jesteśmy bladą imitacja pochodu Carinival. Żadnych platform, tylko prawie nadzy cudzoziemcy z uzbrojonymi strażnikami przed nami i za nami. Na szczycie wzgórza jest co raz mniej domów i znajduje się tam duża przestrzeń żwiru przeplatana wypalonymi miejscami na ziemi. Wielka granitowa płyta umieszczona jest jak ołtarz ofiarny między wypalonymi znakami. Po prawej stronie leżą rupiecie, ułożone w stosy, usytuowane obok siebie w dokładnych odległościach. Istnieją pogłoski na temat tej faveli, mówiące o tym, że palą swoich wrogów na stosach. W tej chwili chciałbym kopnąć Petrovicha w jaja za przyprowadzenie nas tutaj oraz za to, że naraził Regan na niebezpieczeństwo. Nagle przed nami pojawia się mężczyzna, ubrany w prostą, bawełnianą koszulę, z podwiniętymi rękawami, które ukazuję wyatutowane ramiona. Ma na sobie luźne bawełniane spodnie i jest całkowicie bez broni. Promienie słoneczne zamazują jego twarz do czasu, aż podchodzi bliżej. - Jezu Chryste. Rafe Mendoza? Co do cholery? - Jestem zszokowany, widząc jednego z członków mojej starej jednostki Delta42, stojącego przede mną. Mendoza jest prawdopodobnie tak oniemiały, że przez chwilę nic nie mówi, ale następnie wyciąga rękę, by chwycić moją. Kiedy uświadamia sobie, że jestem związany jak kurczak na Święto Dziękczynienia, niezręcznie klepie mnie po plecach. - Hays, co do cholery robisz na moim małym lennie?

42

Właśnie zbieram szczękę z laptopa… / Katuśka30

242

Szarpię ramieniem w kierunku Petrovich, który w milczeniu obserwuje całą wymianę zdań. - Jestem z tym dziwakiem. Mówi, że wisisz mu przysługę. Mendoza przypatruje się Rosjaninowi. - Nie znam go. - Nie ty, porucznik. Przyszedłem mu z pomocą w bijatyce w Dubaju, sześć miesięcy temu - wyjaśnia Petrovich. Kiwa głową i odwraca się do chłopca, który, sadząc po jego wzroście, ledwie co wyszedł z okresu dojrzewania. - Potwierdź to u Fetlera. - Młody chłopak biegnie, a Mendoza z powrotem odwraca się do mnie. - A dziewczyna? - pyta. - Jest ze mną - odpowiadam. - Wesoły zespół - żartuje. - Każda banda potrzebuje przynajmniej jednego Rosjanina i jednej jędzy. Rozciągam się, by złagodzić napięcie na plecach. Nie umrzemy dzisiaj. Nie ma potrzeby, by prowadzić więcej gadkę szmatkę, ponieważ chłopak wraca i szepcze coś do Mendozy. - Fetler ręczy za ciebie - mówi do Petrovicha - co oznacza, że wykastruję go, jeśli skrzywdzisz kogokolwiek, kto należy do mnie. Petrovich kiwa sztywno głową. - Nikt z twoich ludzi nie zostanie zraniony moimi rękoma. Podążamy za Mondozą między wypalonymi znakami, by znaleźć się na otwartym polu, a następnie idziemy w górę do ostatniego budynku na wzgórzu, umiejscowionego przed krzewami dzikich jeżyn, gdzie zaczyna się dżungla. Z zewnątrz

243

wygląda to dziko, ale wewnątrz jest większe niż przypuszczałem. Zastajemy tu kilkanaście osób. W jednym pokoju składają i segregują koperty. W innym jest rząd komputerów. Mendoza prowadzi nas na zaplecze, które okazuje się czymś w rodzaju biura. Znajduje się tu kilka drewnianych krzeseł, prostokąty stolik i biurko na samym końcu. - Uwolnij ich - rozkazuje strażnikowi, który podążał za nami od frontowej bramy. Wiązania wokół naszych nadgarstków opadają, a Mendoza wskazuje, byśmy usiedli. - Co sprowadza was do tego pięknego miasta? - pyta. Opowiadam mu całą historię. Kiedy dochodzę do części, gdzie Regan jest w burdelu Gomesa, Mendoza przerywa mi. - Silva, idź i przyprowadź Gomesa tutaj. Macha, bym kontynuował. - Nie ma dużo więcej. Gomes pracuje dla Hudsona, który musi mieć z sześćdziesiąt ludzi chroniących go non stop. Jest tam haker Petrovicha. - Nie wspominam o tym, co może być prawdą, a czego nie chciałem przyjąć do wiadomości, odkąd stanąłem na Moneky Hill, słuchając jak Regan odczytuje mail z telefonu wtyki. Naomi musi być Imperatorem - hakerem, którego Petrovich desperacko chce dostać w swoje ręce. Ona jest tą samą osobą, którą kontroluje Hudson. Nie chcę, by Petrovich wiedział, że jego haker jest kobietą i w dodatku moją siostrą. Ta walka odbędzie się później. Najpierw muszę ją stamtąd wyciągnąć. - Nie mamy tylu ludzi, by strzelać do kontrahenta rządu USA, który odpowiada za ochronę ambasady - przyznaje ponuro Mendoza. - Straciłem na niego jednego z moich. Wysłaliśmy ludzi, by odnaleźć naszego zagubionego gołębia, ale wrócili z pustymi rękoma. Nie wiem, gdzie są przetrzymywane dziewczyny. Nie działamy z powodu jego powiązań wojskowych, ale… - To czas, by się nim zająć - deklaruję, a Mendoza posyła mi krótkie skinienie. Moc Mendozy jest tutaj niekwestionowana. Hudson musi odejść.

244

- Być może nie potrzebujemy strzelaniny - sugeruje Petrovich. - Po prostu musimy wejść do środka, Daniel i ja. Wyciągniemy stamtąd jedną kobietę i jednego mężczyznę. - Vasily ma rację. Znalezienie Naomi jest naszym największym wyzwaniem. Możemy wywalczyć naszą drogę na zewnątrz. - W taki razie, co wiesz o Hudsonie? - pyta Mendoza. - Jest zamożnym kontrahentem wojska USA z fetyszem do blondynek z Ameryki Północnej. Prawdopodobnie ma kontrolę nad Imperatorem. Mendoza wcina się. - Imperator? Od Pałacu Imperatora? Petrovich kiwa głową. - On jest mój. Staram się go nie uderzyć. Naomi należy do siebie samej. Do rodziny Hays. Nie do jakiegoś rosyjskiego szaleńca. Mendoza gwiżdże. - Musi zarabiać fortunę z tymi wszystkimi nielegalnymi pieniędzmi, które przechodzą przez sieć. - Nie interesują mnie pieniądze - mówi Petrovich. - Potrzebuję umiejętności specjalistycznych. - Potrzebujemy więcej informacji - wtrącam. Nie jestem fanem słuchania o Naomi, kiedy mówią o niej ludzie tacy Petrovich. - Nie mamy czasu. Mendoza kiwa głową, a następnie sięga po telefon na biurku. Jest zbyt daleko od nas, byśmy mogli cokolwiek usłyszeć, chociaż bardzo się staram. Wszyscy się staramy. - Co on mówi? - pyta Regan. Portugalski jest zbyt nikły i szybki, bym mógł zrozumieć.

245

- Nie jestem pewien, ale wspomniał konsulat. Kiedy Mendoza wraca, mówi: - Mam kogoś , kto przyjdzie i może da nam jakiś wgląd w sytuację. Do tego czasu, chodźmy coś zjeść. Misy świeżych owoców, mięsa i sery poustawiane są w formie bufetu w innym pokoju, w tym, który wychodzi na duży obszar z wypalonymi znakami. - Co ty tutaj robisz? – pytam, kiedy stoimy przed wielkim oknem. - Bezpieczeństwo, Daniel. - Słyszałem, że od odejścia z armii pracujesz na własny rachunek. - Słyszałem to samo o tobie. - Moja siostra została porwana. Muszę ją znaleźć. Zarabianie pieniędzy, zabijając złych gości podczas zbierania informacji, wydawało się jak bonus. - odpowiadam. - A ja potrzebuję kasy, by zbudować tutaj armię. - Stuka w okno. Tłum dzieciaków dochodzi do szczytu wzgórza i porusza się w dół połaci żwiru w kierunku trawiastym, którego na początku nie widziałem. - Ci ludzie są moją rodziną. Czy wiesz, że Cesarstwo Rzymskie było tak potężne, że obywatele mogli chodzić po całym kraju bez przeszkód? Było wiadomo, że każdy obywatel był tak ważny dla cesarstwa, że gdy jeden został okaleczony, a cała bestia spadała na głowę sprawcy. Chcę tego dla moich ludzi. Chcę, by mogli chodzić ulicach Brazylii czy Afryki czy Stanów Zjednoczonych. Chcę dać pewność ludziom, że jeśli jeden z moich zostanie skrzywdzony, cała ręka Boga spadnie zemstą na nich i ich rodziny. Hudson jest plamą na naszym interesie i to jest idealna okazja dla mnie, by dać pokaz władzy. Więc pomogę wam, a wtedy ty kiedyś będziesz mógł.. zwrócić mi przysługę. - Nie ma problemu. - Szaleńcy i ich kompleksy. Muszę dostać się do jednego z nich.

246

Przepychanka na zewnątrz kieruję moją uwagę na główne drzwi. Gra w piłkę zostaje wstrzymana i dzieci stają w luźnej linii. Wprowadzają mężczyznę, a następnie przywiązują go do kamiennej płyty. Wiele z młodszych dzieci odchodzi, ale starsi zostają. - Regan - woła Mendoza. - Potrzebujemy identyfikacji. Wychodzimy gromadnie na słońce, zmierzając w kierunku granitowego ołtarza. Kiedy dochodzimy do niego, mężczyzna jest związany jak orzeł z rozpostartymi skrzydłami. Jest kompletnie nago i ma smycz wokół fiuta, ciągnącą go między jego udami. - To Gomes - mówi Regan z sapnięciem. Mendoza kiwa głową na jednego ze swoim żołnierzy, który w ręku trzyma coś podobnego do bicza. - Identyfikacja przeszła pozytywnie. - Bat wysuwa się i trzaska Gomesa między nogami. Petrovich i ja krzywimy się podczas, gdy wszyscy inni stoją tam jak w każdą inną sobotę. Krzyki Gomesa rozchodzą się po dziedzińcu, strasząc ptaki i inne małe zwierzęta w ukryte liściach. Spoglądając do tyłu, zauważam, że piątka lub coś koło tego dzieci z boiska do piłki nożnej stoi w bezruchu, jakby uczestniczyli w zajęciach z zarządzania imperium. - Zadaj pytanie - rozkazuje Mendoza. Regan i Petrovich patrzą na mnie. Drapiąc się w głowę pochylam się, nie za blisko, ponieważ nie chcę dostać niechcąco batem w jaja. - Gomes, wyglądasz naprawdę zawstydzająco. Pochlipuje; łzy i smarki spływają mu po twarzy. Wygląda okropnie. - Puśćcie mnie - błaga. - Ja nic nie wiem. - Rzecz w tym, że tak jakby wiemy, że to kłamstwo. - Daję zielone światło Mendozie, który wydaje polecenie, by wychłostać faceta. Skórzane paski wymachują i teraz, kiedy znajduję się bliżej zauważam, że na końcu bata umieszczona jest granitowa

247

piłka. Uderzenie wywołuje kolejny głuchy odgłos, kiedy granit uderza o granit, kolumna niewiele robi, by amortyzować uderzenie. Nawet, jeśli oczekuję uderzenia, wciąż wzdrygam się, ale może to ze względu na piskliwy krzyk wychodzący z ust Gomesa. Może i jest to sadystyczne, ale to jest prawdziwa kara, jeśli wierzyć w przysłowie oko za oko. Właśnie według tej zasady działa Mendoza. Gomes łka. - Dlaczego Regan? - pytam. Okręca się lekko, a jego spojrzenie jest nieskupione z bólu. - Hudson lubi blondynki. Przypominają mu jego żonę. Ale ta była wyszczekana. Hudson przysłał ją do mnie na trening. - Wtedy, co? Otwiera usta, a następnie je zamyka. - Zła decyzja – mówię i patrzę na Mendozę. Piłeczka upada ponownie i tym razem jestem przygotowany. Ale nie uważam, żeby Gomes był. Czekamy aż ból i krzyki ustępują i pytam go ponownie. - Co się dzieje, kiedy dziewczyny są wytrenowane? - Wracają do jego kompleksu. Służą mu, jako towarzystwo dopóki… - Gomes urywa, ale wszyscy możemy sobie dokończyć za niego. Mendoza macha ręką i mężczyźni znikają, a dzieciaki wracają do ich gry. - To twoje wejście - mówi wskazując na Regan. - Nie - Potrząsam głową - To się nie wydarzy. Wymyślimy coś innego. - Nie ma innego wyjścia - nie zgadza się Petrovich. Patrzę na Regan, ponieważ w tej chwili ona jest jedyną, która się liczy. Nie chcę opuszczać siostry, ale nie mogę wysłać Regan z powrotem na pewny gwałt. Nie chcę. Jest inne wyjście. Wykombinuję jakie.

248

as

249

22 WYRAZ TWARZY DANIELA JEST OKROPNY. Wygląda jak człowiek, który jest przyparty do muru i nie ma innego wyjścia, jak przystać na propozycję. Może mnie wysłać do piekła Hudsona w nadziei na wydostanie swojej siostry albo może o niej zapomnieć. Tak czy owak jest przygnębiony. Potrząsa głową na Mendozę. - Kurwa, zapomnij o tym, człowieku Dopiero co zabrałem stamtąd Regan. Do cholery, nie ma mowy, żebym z powrotem wysłał ją do tego sadysty. Wielki Rosjanin, Vasily, tylko patrzy na mnie, jakby czekał, abym coś wtrąciła. Dla niego jestem kolejną częścią zabawy, tą która jest jedynie użyteczna, by zostać tu wysłaną. Nie myli się. Ja jestem tą, która tutaj wszystko psuje. Tą, która spowalnia Daniela. Jeśli nie chodziłoby o mnie, czy miały z powrotem swoją siostrę? - Jak długo? - pytam. - Regan, nie - głos Daniela jest pełen wściekłości. - Nie wyślę cię z powrotem, byś była gwałcona…

250

Przesuwam się do niego i klepię go w ramię, starając się go uspokoić. Praktycznie najeża się na moją propozycję i wiem, że jej nienawidzi. - Nie zaszliśmy tak daleko, by teraz zawrócić, Daniel. Mogę to zrobić. Po tym wszystkim co przeszłam, co znaczy jeden więcej gwałt w moim rejestrze? Nie mówię tego głośno, ponieważ wiem, że jeśli bym to zrobiła, Daniel całkowicie by się zamknął. Chcę to zrobić dla niego. Dla niego i dla jego siostry, która utknęła w tym samym piekle, przez które ja przechodziłam przez tak długi czas. Nie mogę pozwolić jej tam zostać, tak samo jak nie mogę pozwolić Danielowi się poddać. - Wojowniczko, nie - mówi do mnie Daniel delikatnym głosem. Dotyka mojego policzka, nieświadomy wywracającego oczami Vasilya. - Nie musisz…. - Wiem - mówię miękko i przygryzam czubek jego kciuka, który muska moją wargę. - Ale zamierzasz przyjść po mnie, prawda? - Musiałbym umrzeć, żeby ciebie tam zostawić - mówi Daniel, a intensywność jego spojrzenia mówi mi, że to prawda. - W takim razie zróbmy to - mówię. Odwracam się do Mendozy. Wciąż jestem zaskoczona widząc, że ten mężczyzna, prowadzący ten dziwny wojskowy kompleks pełen rodzin i dzieci, jest młody i przystojny, mógłby być na okładce GQ. No dobrze, może bardziej w Guns & Ammo, ale wciąż jest piękny. Ma bardzo dużo mięśni i jest mocno opalony, jego włosy są ciemne, kręcone na czubku głowy, a oczy mają fascynujący odcień bursztynu, który wdziałam tylko u modeli. Moja przyjaciółka Becca zjadłaby go. Pieprzyć Becca. Mendoza przygląda mi się przez dłuższą chwilę, czekając, by zobaczyć czy nie stracę zmysłów. Kiedy odwzajemniam jego spojrzenie, jestem spokojna i odprężona. - Najwyżej dzień. - Dzień? - Wybucha Daniel. - Cały dzień? Nie. Absolutnie nie…

251

- Jaki jest plan? - przerywa Petrovich, jego akcent jest spokojny i ciężki.- Wyślesz ją z trucizną? Przełykam ciężko. Mam kogoś zabić? - Nie wiem, czy mogę to zrobić. Mendoza przerywa mu machnięciem ręki. - Możemy umieścić na niej GPS. Wysłać ją z nim. Nawet jeśli zostanie unieruchomiona, zlokalizujemy ją. Wysyłałem to z cateringiem, z technikami od napraw, ludźmi od basenu, ale nie mamy zlokalizowanych bezpiecznych pomieszczeń. Przypuszczam, że są na dole, ale nie byliśmy w stanie się tam dostać. Mamy technologię do mapowania opartą na ruchach Regan. - Mendoza wyszczerza się do mnie i wraca do słabego uśmiechu.

–

Trzymałem ją na

odpowiedni moment.

Wejdziemy,

przyprowadzimy kobiety i mężczyznę, których chcecie odzyskać, wyjdziemy i zniszczymy wszystko za nami. Kiwam głową. - Więc wchodzę i staram się dostać do jak największej ilości miejsc. Szukam amerykańskiej blondynki o imieniu Naomi, szukam hakera i grzecznie siedzę. Mogę to zrobić. - Spoglądam na Daniela, ale jego twarz jest jak sopel lodu. Nie jest szczęśliwy, ale wie, że utknęliśmy. - Ale jeśli wyślesz mnie z Gomesem, skąd będziemy wiedzieć, że nie ostrzeże innych, że to pułapka? - On ma samochód prawda? - Mówi Mendoza. - Wyślemy cię jego samochodem wraz z notatką. Gomes wspominał, że jutro są urodziny Hudsona. Wyślemy cię w prezencie. Drżę na tę myśl. - W porządku. - Kiedy to zrobimy? - Pyta Vasily. - Każda godzina, którą marnujemy jest kolejną godziną, w której on może dowiedzieć się, co kombinujemy i się wymknąć.

252

- Zaczynamy rano - mówi Daniel. - Im szybciej to skończymy, tym szybciej zabiorę stąd Regan. Kiwam głową ukrywając drżenie moich rąk. To ryzyko, które musimy podjąć. - Zróbmy to.

PLAN JEST PROSTY ALE WADLIWY. Jest tak wiele rzeczy, które mogą pójść źle, ale jeśli nie pozwolimy jej iść… Musi być inny sposób, lecz jeśli ludzie Mendozy byli tam więcej niż raz i nie mogli odnaleźć kryjówki, to wysłanie Regan z GPS-em może być naszą jedyną szansą. Staram się nie kochać się z nią tej nocy, jakby to był nasz ostatni czas razem. Kiedy przesuwam ręką po wgłębieniu jej talii, w dół po jej pośladkach, do ustronnego miejsca między jej nogami, zapamiętuję tę ścieżkę, ponieważ jest piękna i erotyczna, i każdy człowiek powinien mieć to w pamięci. Następnie pochylam głowę do jej klatki piersiowej, ssę pierś i gryzę wrażliwe ciało, kiedy ona trzyma w pięści moje włosy i dyszy moje imię jak modlitwę dziękczynną. Zamykam oczy i staram się odcisnąć ten moment w moim umyśle tylko dlatego, że ścieżką dźwiękową mojego życia powinny być delikatne okrzyki podniecenia, po którym następują krzyki zakończenia. - Daniel, Daniel, Daniel - intonuje, kiedy poruszam się niżej między jej nogami. Nie śpieszę się tam, liżąc ją długimi, powolnymi ruchami. Tak dobrze. Jej smak na moim języku jest afrodyzjakiem. Mój kutas staje się twardszy, pęcznieje z każdą kroplą pobudzenia, która uderza o mój język.

253

Zagłębiam nos w jej cipce i oddycham głęboko. To jest jedyny zapach, który zawsze chcę mieć w głowie. Wewnątrz jej kanału jest więcej esencji i wsuwam język do środa, starając się go pochłonąć. Moje palce rozszerzają ją mocno, tak, że każdy cal jej delikatnego ciała jest wyeksponowany dla mego wygłodniałego apetytu. Mój język, wargi i zęby pracują na każdym calu jej cipki i łechtaczki, dopóki nie przemacza ich swoim pożądaniem. - Dojdź na moim języku - warczę. Jej uda drżą z siłą jej orgazmu, a ja wychłeptuję każdy cząstkę jej płynów. Mój kutas jest mokry od mojego małego uwolnienia. Rozsmarowuję mój przed-wytrysk po obu stronach, a następnie wyciągam dłoń do jej twarzy. - Zliż to. Ona robi więcej niż to. Bierze w usta każdy palec i owija go językiem. Jęczę i dyszę, kiedy jej język na moich palcach sprawia, że chcę dochodzić w kółko. Z ogromnym wysiłkiem odsuwam się, więc mogę wsuwać dwa palce do jej wnętrza, gdzie gromadzi się jej wilgoć i rozprowadzam ją na moim naprężonym fiucie. - Chcę cię całą na mnie - szepczę. Jedną ręką pieszczę główkę mojego fiuta przy jej otwarciu, muskając jej małą łechtaczkę, dopóki jej drobne ciało nie drży z potrzeby. Sunę po niej wolno, moje zęby są zaciśnięte, bawiąc się każdym pulsowaniem jej ścian cipki przy moim kutasie. Ścięgna na szyi wyraźnie się odcinają, ponieważ odchyla głowę w odpowiedzi na moje pierwsze pchnięcie. Wchodzę w nią prawie w całości, a następnie płytko pompuję tak, że przytula głowę, a ja chcę by ta noc trwała wiecznie. - Boże, Daniel - ona w połowie szlocha, w połowie się śmieje, a następnie unosi się na łokciach, by wbić we mnie swoje spojrzenie. - Przestań mnie dręczyć, cholera jasna. Kładę twardą dłoń na jej miednicy, przesuwam ją jednym ruchem, aż w pełni siedzę. Upada do tyłu z krzykiem. - Tak chcesz? - Mój głos jest taki twardy i szorstki, że ledwie go rozpoznaję. - Tak - odburkuje. - Chcę mocniej, szybciej. Chcę więcej.

254

Moje biodra poruszają się z taką siłą, że zsuwa się z materaca. Jej ręce i nogi walczą o uchwyt. Łapię ją wokół bioder i przyciągam do siebie. Być może zaczęło się to łagodnie, ale moja kontrola mnie opuściła i istnieje tylko jeden sposób wyjścia z tego wiru. Jej dłonie łapią moje nadgarstki. Jakby młot pneumatyczny przeszedł po moim kręgosłupie, pcham w nią nieustannie. Moje palce zostawiają sińce na jej skórze, ale sposób, w jaki ściska moje ramiona mówi mi, że jest ze mną całą sobą. - Jestem blisko. Taaak blisko - wykrzykuje. Utrzymuję swój rytm, mocny, szybki i stały, dopóki ona nie eksploduje. Następnie leży z jedną ręką za głową, a obie jej nogi ułożone są na moich ramionach, więc uderzam wściekle między jej wilgotnymi udami, dopóki mój orgazm nie nadchodzi. - Mam cię - krzyczę. - Odpuść. Po orgazmie upadam obok niej, przyciągając ją w ramiona. Muskamy swoje plecy i ramiona, i składamy miękkie pocałunki na naszych wrażliwych ciałach. - Kocham cię - szepcze między pieszczotami. Nie ważne co wydarzy się jutro, będziemy to mieli. Przyciskam jej ciało bliżej, więc mogę czuć przy sobie jej bicie serca.

WYGLĄDA NA TO, ŻE JESTEM CAŁKIEM dobra w okłamywaniu siebie. Mówiłam sobie, że po opuszczeniu burdelu nigdy nie będę chciała, by jakiś facet mnie dotykał. Kłamstwa. Mówiłam sobie, że już nigdy ponownie nie będę bezbronna. Kłamstwa. Jestem bezbronna za każdym razem, kiedy Daniel patrzy na mnie z tym szelmowskim uśmiechem na twarzy. a moje serce podskakuje w odpowiedzi.

255

Mówiłam sobie, że nigdy nie powrócę do burdelu. Ale oto jestem, zgłaszam się by pójść do domu Freeza, ponieważ tam jest Naomi, a ja byłam tym, czego potrzebowaliśmy, by ją wydostać. Wiem, że Daniel nie osądzałby mnie, gdybym stchórzyła. On nie chciał, bym szła. Ale muszę pójść. Jeśli nie dla Naomi, to dla tych wszystkich dziewcząt, które zostały sprzedane i zniknęły za tymi murami, nigdy nie pojawiając się z powrotem. Robię to nie tylko dla Daniela. Ale … znowu to robię, okłamuję siebie. Gładzę jego kręgosłup, bawiąc się uczuciem jego śliskiej od potu skóry. W ramionach Daniela jestem cała. W ramionach Daniela świat jest bezpieczny. Ale jutro opuszczę jego ramiona dla wroga. Drżę i zakopuję twarz w jego szyi, wdychając jego pot. - W porządku z tobą? - pyta Daniel, przebiegając dłońmi po moim ramieniu. - Jeśli coś pójdzie jutro źle - proszę miękkim głosem - przyjdziesz i mnie odnajdziesz, racja? Nie ważne, czego to będzie wymagać? Podnosi się na łokciach i spogląda na mnie, a całe odprężenie znika z jego ciała. On praktycznie wibruje napięciem. - Nic nie pójdzie źle, Regan. - To tylko… - przełykam ciężko. - Hudson ma nie po kolei w głowie. Uważam, że nie byłabym w stanie wytrzymać z nim dwóch miesięcy. Żyłam w burdelu przez te dwa miesiące, ale nie uważam dałabym radę zrobić to z nim. Jeśli nie będziesz mógł po mnie przyjść, wykombinuję sposób… - Sposób, na co? - Głos Daniela jest szorstki - By sprawić, żeby mnie zastrzelili - mówię. Ale mój głos jest słaby w porównaniu z jego złością. - Nie - warczy i chwyta moją brodę, zmusza mnie, bym na niego spojrzała, kiedy odwracam wzrok. - Myślisz, że nie chciałbym po ciebie przyjść? Myślisz, że pozwoliłbym, by ten skurwiel położył palec na tobie, podczas gdy ja bym oddychał?

256

Nie rób niczego, czego nie ma w planie, Regan, ponieważ przysięgam, że, kurwa, przyjdę po ciebie i uratuję cię jak pieprzony rycerz w lśniącej zbroi. A ty nie przestaniesz wierzyć, dopóki nie położą u twoich stóp moich zwłok, w porządku? A myśl o twoim samobójstwie, dlatego że nie masz żadnej nadziei rozpierdala moje trzewia i nie mam zamiaru puścić cię tam, gdy rozważasz to nawet w maleńkiej części. - W porządku - mówię miękko. - W porządku. - Nie jest w porządku. - W jego spojrzeniu jest dzika zaborczość, kiedy przyciąga mnie bliżej i zaczyna gorączkowo całować moją skórę. - Jesteś moja, Regan Porter. Ty nie decydujesz, czy umrzesz czy nie. Ponieważ jeśli to zrobisz, zniszczysz i mnie. - To była tylko sugestia - mówię i wplatam palce w jego bałagan na głowie. - Nie miałam na myśli nic złego. Ale proszę, znowu siebie okłamuję.

as

257

23 RANO zostaję zapakowana jak prezent. Jedna z pań w favela bierze mnie na stronę i daje białą luźną sukienkę, która jest praktycznie przeźroczysta. Pod spodem mam na sobie białe koronkowe majtki i dopasowany biustonosz. Nie wiem jak oni zdołali zorganizować wszystkie te rzeczy w tak krótkim czasie, ale ludzie Mendozy są niesamowicie efektywni. Gdy jestem ubrana, kobieta podkręca moje włosy, robi mi makijaż, a następnie umieszona GPS w kształcie perły w szew miseczki mojego stanika. Jest zupełnie niewidoczny, ale czuję go i to sprawia, że jestem zaniepokojona. Chciałabym móc mieć mój pistolet, ale nie mogę. Nie mogę mieć nawet butów. Kiedy wychodzę, zmierzając do samochodu, czekają na mnie Mendoza, kilku innych mężczyzn i Vasily Petrovich. Są uzbrojeni po zęby. Daniel kuca na podłodze, przeczesując w kółko włosy. Na mój widok wstaje na nogi i podchodzi do mnie z mrocznym wyrazem twarzy. - Jak wyglądam? –Mówię cicho, by nie mógł dowiedzieć się, jak bardzo się boję. - Jak wojowniczka - mówi ponuro Daniel. Gładzi moje ramię i dalej się we mnie wpatruje, jakby chciał się upewnić, że ze mną wszystko w porządku.

258

Zmuszam się do uśmiechu. - Nie taki był cel, Daniel. Powinnam wyglądać seksownie. - Regan - mówi do mnie i łapie mój kark, przyciągając do siebie. Mój biust jest przyciśnięty do jego kamizelki taktycznej, która jest załadowana bronią. Podczas gdy się przygotowywałam, on też to robił. -Pamiętaj, to, że cię tam wysyłamy, nie oznacza, że musisz robić cokolwiek ten sadystyczny skurwiel chce, okej? Walcz z nim, jeśli cię dotknie. Potrząsam głową. - Daniel, wiesz, że nie mogę. Byłam wysłana do Gomesa, ponieważ chciał bym była posłuszna. Jeśli nie będę, on nie będzie mnie przy sobie trzymał. - Nie obchodzi mnie to - wypluwa z siebie Daniel, a jego głos jest ostry z ledwo powstrzymywanej wściekłości. Przyciska czoło do mojego. - Nie wysyłam cię tam, byś została skrzywdzona. Nie mogę przyjąć tego… Uciszam go pocałunkiem, który rujnuje mój błyszczyk na ustach. Jest szybki, ale uwielbiam uczucie jego ust na moich. - Wiem - oddycham przy nim, a następnie się odsuwam. - Daniel, kocham cię. Ufam ci. Przyjdziesz i zabierzesz mnie. Wiem, że tak zrobisz. Ma udręczony wyraz twarzy. - Regan… - A kiedy to zrobisz - mruczę ponownie przy jego ustach, chcąc mieć czas, by pocałować go odpowiednio - znajdziemy jakąś prywatna wyspę i będziesz mógł spędzać cały czas rozsmarowując olejek na mnie. Obiecuję. - Cholera, Wojowniczko. Nie doprowadzaj mnie teraz do wzwodu. Chichoczę.

259

- Czas ruszać - mówi nami niskim tonem Vasily. Przez chwilę mój śmiejący się, niefrasobliwy Daniel wygląda morderczo, ale puszcza mnie z kolejnym szybkim pocałunkiem w czoło. Samochód Gomesa czeka na zewnątrz i widać, że lubi się nim popisywać, ponieważ ma lśniący wiśniowy kolor i niskie podwozie. Ta, będziemy zauważalni. Gomes siedzi za kierownicą i poci się z przerażenia. - Możemy mu zaufać? Mendoza otwiera dłoń, ujawniając małą fiolkę. - Jest otruty, a ja jestem jednym, który ma antidotum. Będzie uważał. Jakikolwiek sygnał zdrady, a to pójdzie na dno studzienki kanalizacyjnej. - Kreatywnie - mamroczę. Kolejna kropla potu stacza się z nosa Gomesa, kiedy na niego patrzę. Vasily podje mi coś. Jest to kartka urodzinowa. Prycham i trzymam kopertę przy sobie. - Powinnam, no wiesz, zrobić coś, jeśli to wszystko będzie szło źle? Czy powinnam mieć zapasowy plan? - Nie - mówi Danel cicho. - To nie jest ważne, ponieważ i tak po ciebie przyjdę. Uśmiecham się na to. - Umowa. Testujemy nadajnik, by upewnić się czy działa, a potem nie ma już czasu na przeciąganie. Biorę głęboki oddech, wsiadam na tylne siedzenie samochodu i Gomes wyrusza z kompleksu. Ściskam kopertę w trzęsących się palcach, obserwując na przemian ulice i Gomesa, kiedy jedziemy przez favela. Poci się jak świnia i martwię się, czy to nas nie zdradzi. To musi zadziałać. Musi.

260

Zbyt szybko dostrzegam wznoszący się znajomy kompleks. Tłumię panikę, która rośnie we mnie. Mogę to zrobić. Mogę to zrobić. Naomi, myślę. Naomi i haker. Potrzebuję ich obojga. Tak naprawdę wszystko, o co się troszczę, to Naomi, ale jeśli Hudson przetrzymuje jeszcze kogoś wbrew jego woli, chcę również ocalić tego człowieka. Gomes podjeżdża do bramy wjazdowej, moje drzwi są skierowane do ogromnej furtki. Podchodzą dwaj żołnierze z pistoletami w rękach. - Czas byś wyszła - mówi do mnie Gomes drżącym głosem. - Idę - mówię cicho i otwieram drzwi. Jeden z mężczyzn celuje we mnie pistoletem, podczas gdy drugi podchodzi, a moje serce staje. Moja dłoń drży, kiedy wyciągam rękę z kartką urodzinową nic nie mówiąc. Mężczyzna bierze ją i patrzy na Gomesa. Następnie kiwa głową i patrzy na mnie. Mówi coś do mnie po portugalsku. To jest pytanie. Panikuję. - Ja… nie wiem - mówię cicho i wzdrygam się, kiedy powtarza. Nie jest ciężko wyglądać na przestraszoną przed tymi mężczyznami. Jestem przerażona. Mówi coś raz jeszcze, a następnie zaczyna mnie szorstko poklepywać, nie śpiesząc się, kiedy ściska mój tyłek i piersi. Wzdrygam się i znoszę jego dotyk. Moje oczy są zamknięte i straszne wspomnienia rozchodzą się ponownie przez mój umysł. Mogę to zrobić. Mogę to zrobić. Naomi, powtarzam sobie. Muszę ocalić Naomi. Facet uderza mnie w tyłek i śmieje się, kiedy podskakuję, następnie z powrotem podaje mi kartkę. Bramy otwierają się. Właśnie wtedy zdaję sobie sprawę, że słyszę głośną muzykę. Oczywiście. To jego impreza urodzinowa. Strażnik wpuszcza mnie do środka i wpatruję się w oszołomieniu, jak ludzie wirują wokół nas. Są tu balony, ludzie w garniturach i dziewczyny w bikini. I pistolety.

261

Wszędzie są pistolety… i uzbrojeni mężczyźni. Kontrast między kimś trzymającym karabin szturmowy i stojącym obok wazy do ponczu jest dezorientującym widokiem, ale tak jest. A przy stole pod parasolem obok basenu siedzi pan Freeze. On jest lodowatym srebrem wśród morza kolorów i czuję, że mój żołądek ściska się ze strachu na jego widok. Strażnik prowadzi mnie prosto do niego i wszystkie oczy odwracają się w naszą stronę. O Boże, czuję, że rzucam się w oczy. Czy wiedzą, że mam nadajnik? O Boże. O Boże. Hudson wstaje, jego blade włosy lśnią w popołudniowych promieniach słonecznych. Jego garnitur jest jasny, a jego jasnoniebieskie oczy wydają się białe, na dodatek jego krawat jest w tym samym kolorze. Jego okulary przeciwsłoneczne są jedyna plamą koloru. Mówi coś do strażnika, czego nie rozumiem, a następnie oboje spoglądają na mnie. Drżąca dłonią, podaję kartkę urodzinową. Głowę trzymam opuszczoną. Hudson bierze kartkę, otwiera i czyta ją, następnie odrzuca na bok. Przybliża się i dłonią muska mój policzek. Nawet jego palce są zimne. Ciężko jest nie wzdrygnąć się przed nim, ale utrzymuję opuszczone spojrzenie. - Więc, mała gryzaczka - mówi. - Jesteś teraz gotowa być moją? - Tak, panie - mówię. Nienawidzę tych słów. Nienawidzę ich. On nie jest moim panem. Wciska palec pod moją brodę i odchyla głowę, przypatrując się mojej twarzy. Moje powieki drgają, ale utrzymuję wzrok nisko, pozwalając sobie na dreszcze, by widział, że się go boję. Po chwili odchrząka zadowolony. - I nauczyłaś się zabaw, które lubię? Zabawy?

262

Panika przechodzi przeze mnie. Zabawy? Jakie zabawy? Gomes miał nauczyć mnie zabaw? Jaki rodzaj chorych gierek lubi ten człowiek? Musiał odczytać moją odpowiedź z twarzy. Robi tsss i odwraca się do stołu, mówiąc coś sympatycznym głosem. Następnie wskazuje na swojego strażnika. - Zabierz ją do mojego pokoju. Niech będzie gotowa. Strażnik łapie mnie za łokieć i zanim mogę zapytać, co to znaczy, jestem wleczona do środka. Rzucam okiem na rezydencję wypełnioną roślinami doniczkowymi i podłogi wyłożone płytkami. Prowadzi mnie po schodach i w głąb korytarza. Mijamy jeszcze kilka drzwi i jestem w sypialni. Strażnik idzie przez sypialnię w kierunku drzwi znajdujących się z tyłu pokoju. - Dokąd idziemy? - Jąkam się. - Halo? Strażnik nie odpowiada. Zamiast tego otwiera drzwi do szafy wnękowej. Ale nie jest to szafa. To kolejny pokój. Siedzi tam strażnik i pali papierosa, kartkując czasopismo. Wstaje na mój widok i zaczynają rozmowę. Ten nowy patrzy na mnie lubieżnie, a ja przechodzę obok niego. Kierujemy się przez kolejne drzwi i schodzimy w dół po wąskich, zimnych schodach. Dom Hudsona to labirynt i to sprawia, że czuję, iż jestem zabierana do sekretnego tunelu czy czegoś podobnego. Mam nadzieję, że Daniel będzie wiedział, gdzie mnie znaleźć, jednak z każdą chwilą staję się bardziej przerażona. Nowy strażnik zabiera mnie kilka drzwi dalej, a następnie otwiera te oznaczone napisem PRIVADO. Ten pokój… to pokój do seksu. Jest tu krzyż z kajdankami, a z tyłu pokoju stoi drewniany koń i są tu wszystkie rodzaje różnych rekwizytów. To odrażające. Mój przerażony jęk sprawia, że strażnik się śmieje i popycha mnie do środka. - Rozbieraj się. - Ja… co? - Trzymam się koszuli, którą mam na sobie.

263

- Rozbieraj się - mówi mi, celując pistoletem w moim kierunku. O Boże, GPS. Czy Daniel wie, dokąd poszłam? - Rozebrać? - Powtarzam, grając na czas. - Rozbieraj. Się. Kiedy mężczyzna zmierza, by samemu to zrobić, macham na niego i zaczynam zdejmować ubrania. Zerkam na strażnika, ale on nie zwraca na mnie uwagi. Zamiast tego udaje się na drugi koniec pokoju, kiedy pozbywam się nakrycia. Zdejmuję wszystko i razem zwijam w kulkę, umieszczając majtki i stanik w koszuli, by nie mógł znaleźć GPS. Patrzę na drzwi. Byłabym w stanie uciec zanim, by mnie zastrzelił… ale co wtedy? Wtedy Naomi będzie zgubiona. Zasysam oddech i ściskam zwinięte ubrania przy piersi. Strażnik powraca chwilę później z kajdankami. Zabiera ubrania z moich rąk i zapina kajdanki wokół mojego nadgarstka. Ciągnie mnie w kierunku metalowego słupka znajdującego się na środku pokoju. Na szczycie słupka jest kilka metalowych okręgów i zapina na jednym z nich drugi koniec kajdanek. - Zostań - mówi do mnie. - Dobry pies. - Śmieje mi się w twarz. Wciąż się śmieje, kiedy zostawia mnie w tym okropnym pokoju. Jestem naga, skuta w kajdanki i otoczona przez zboczone zabawki, które najwyraźniej przynoszą jednej osobie przyjemność i to nie jestem ja. Znajdują się tu kolce, baty i rzeczy, których nie mogę sobie nawet wyobrazić, nie wiem, do czego służą, ale nie wygląda to dobrze. Jestem naga, uwięziona i nie mam już mojego nadajnika GPS. Nie widać nigdzie Naomi. Nikogo nie widać. Utknęłam w tym pokoju tortur całkiem sama. Moja odwaga opuszcza mnie i zaczynam szlochać.

CZAS MIJA, A JA WCIĄŻ PŁACZĘ dopóki nie chrypnę, dopóki szlochy, które torturują moją klatkę piersiową nie są okropne i bolesne. Nie mogę przestać. To tak jakby cała presja, która się we mnie nagromadziła eksplodowała i nic nie zostało z

264

wyjątkiem łez. Zawiodłam wszystkich. Powinnam była odnaleźć siostrę Daniela, hakera i zająć się sprawami. Zamiast tego jestem naga i zapięta kajdankami w piwnicy sadysty. Więc płaczę. I płaczę. I płaczę. Rozlega się pukanie do drzwi, które powoduje, że jeszcze bardziej płaczę i przenoszą się z powrotem do horroru. Prostuję się jak tylko pozwala mi na to pasek. Chwilę później drzwi otwierają się, pojawia się w nich kobieta w czapeczce bejsbolowej. Zezuje w moim kierunku, zamyka drzwi i podchodzi do mnie - Musi być cisza, kiedy pracuję. Takie są zasady. Mrugam, by pozbyć się łez. Jestem zaskoczona. - C-co? - Cisza. Mówiłam Hudsonowi, że jeśli chce, bym była jego Imperatorem, muszę mieć ciszę. Cisza sprawia, że atomy są szczęśliwe. Jeśli atomy są szczęśliwe, mój mózg funkcjonuje na wyższym poziomie. - Krzyżuje ramiona i patrzy na mnie. - Ty sprawiasz, że moje atomy są bardzo nieszczęśliwe43. - Ja… przepraszam? - Kręcę kajdankami. Ta dziewczyna jest dziwna. Ona jest dziwna, ale jest również mniej więcej w moim wieku, a ja mam przeczucie. - Jesteś… jesteś Naomi? - Mówiłam mu – kontynuuje, kiedy wygładza stale swoją sfatygowaną czapeczkę. - Jeśli on chce Imperatora do pracy, to musi być cisza, a całe jedzenie musi być brązowe albo zielone, ale nie oba razem. Takie są zasady i on powiedział, że są w porządku. A teraz jesteś tu, robiąc cały ten hałas… - Jej palce dygoczą na brzegu czapki. Jest wzburzona i unika mojego ciekawskiego spojrzenia. - I nie mogę myśleć! Pociągam nosem. - Przestanę płakać, jeśli mnie odepniesz.

43

Już ja lubię!!!:D

265

- Naprawdę? – Spogląda na mnie, a następnie tak szybko jak to jest możliwe odwraca głowę. - Tak, naprawdę. Przypatruje się prętowi, do którego jestem przypięta, a jej palce suną po brzegu czapeczki i tak w kółko. Myśli. Nagle mówi: - Muszę związać cię gdzieś indziej. Takie są zasady. - Dobrze - mówię szybko. Gdzie indziej będzie dużo lepsze niż bycie przypiętym kajdankami tutaj. - Jeśli zwiążesz mnie gdzie indziej i dasz mi coś do ubrania, to obiecuję, że przestanę płakać. - Dobrze. Dobrze. - Kiwa głową, a jej palce drgają ponownie na krawędzi czapki. - Wrócę. - Nie, czekaj - mówię, ale ona znika tak szybko, jak się pojawiła. Walczę z pragnieniem, by zacząć krzyczeć; mój horror bycia samą powraca jak fala przypływowa. Przełykam szloch na to, co wydaje się wiecznością. Ale wtedy ona powraca i ma ze sobą koszulę do spania. - Proszę - mówi podając mi ją. Brzęczę kajdankami nad głową. - Czy możesz się tego pozbyć? - Tak, oczywiście. - Daje mi koszulę i kieruje się do odległej ściany, ściągając klucz z haka, co sprawia, że zastanawiam się, jak wiele innych kobiet widziała w tym pokoju. Wraca, chwyta jeden z dziwacznych taboretów, wspina się na niego i otwiera zamek w kajdankach. - Teraz będziesz cicho, bym mogła pracować? Przyciskam nadgarstek do piersi. Czuję, jakbym miała znowu zacząć płakać, ale byłoby to bezcelowe. - Będę cicho. Ty jesteś Naomi? Mruga na mnie, schodzi ze stołka, a następnie wzrusza ramionami

266

- Przez większość czasu. Czasami jestem Imperatorem. Zakładam koszulę przez głowę. Jest z Myszką Miki i staram się nie świrować przez coś tak czystego i dziecięcego w tym cudacznym miejscu. Dobrze jest mieć coś na sobie. - Imperator? To nie kolejny haker? Ty jesteś hakerem? - Jestem hakerem - przyznaje, a jej wzrok prześlizguje się ponownie na drzwi, jakby nie podobało jej się patrzenie na mnie. - Ale nie mogę niczego hakować, jeśli nie ma ciszy. - Przepraszam - mówię i wykręcam ręce. Czuję się roztrzęsiona i krucha, ale i podekscytowana w tym samym czasie. - Przysyła mnie Daniel - mamroczę po cichu. Jest tu, by cię wydostać. - Och nie - mówi. Niepokój przechodzi przez nią i ponownie zaczyna bawić się rąbkiem czapki. - Och nie. To nie dobrze. On nie może tu być. - Czekaj, dlaczego nie może tu być? Chcesz zostać? - Jestem zszokowana. Naomi patrzy na mnie, a następnie kręci głową, ponownie uciekając wzrokiem. - Nie bądź niedorzeczna. Oczywiście, że chcę odejść. Ale on nie może tu być. Jest niebezpiecznie. Jest niebezpiecznie. - Nie mam żadnego sposobu, by powiedzieć mu, żeby nie przychodził. Mam nadajnik GPS, ale zabrali go razem z moimi ciuchami. Kiwa głową z roztargnieniem i ciągnie mnie za rękaw. - Wymyślimy coś. Chodź ze mną.

267

24 POZWOLENIE REGAN WRÓCIĆ DO Hudsona jest chyba najgorszą decyzją, jaką kiedykolwiek podjąłem. Petrovich i Mendoza dosłownie siedzą na mnie, bym nie wyciągnął Gomesa i nie bił go, dopóki jego twarz nie byłaby surowym, zbitym na miazgę mięsem. Coś w rodzaju tego, co było teraz między jego nogami. - Już czas. - Petrovich podaje mi tanią parę czarnych spodni, białą koszulę i kamizelkę. Są to nasze uniformy. Nadajnik Regan pokazał nam jej lokalizację i mam nadzieję, że odnajdzie moją siostrę. Petrovich wciąż pracuje nad tym, gdzie może być jego haker. Obstawia piwnicę. Ale naprawdę nie dbam o to. - Mam przylepić taśmą pistolet do dna tacy? - Żadnej broni - przypomina mi Mendoza. Nawet ci z kuchni są sprawdzani ze względu na ich przebywanie w sąsiedztwie noży i ciężkich narzędzi, ale zgaduję, że kelnerzy nie. W którymś momencie Petrovich i ja mamy rozbroić dwóch strażników, zabrać im broń i odnaleźć Regan. Dostanie się do kompleksu jest bułką z masłem, jeśli nie masz żadnej broni i jesteś ubrany jak personel. Mendoza robił to wcześniej. Kiedy nie mógł odnaleźć swojej

268

zaginionej dziewczyny. Zgaduję, że to go nadal gnębi. Oraz to, że jesteśmy tymi, którzy biorą na siebie całe ryzyko. - Jadłeś to gówno? - pyta Petrovich, wąchając kwadraciki surowego tuńczyka. - Nie możemy żyć na barszczu - kpię, podnosząc swoją tacę. - Zróbmy jedno okrążenie, spotkamy się z powrotem tutaj, a następnie zadecydujemy co dalej. Kiwa głową i z kolejnym obrzydzonym pociągnięciem wychodzi. Petrovich i ja jako kelnerzy - idiotyczne przebranie. Już widzę ludzi Hudsona patrzących podejrzliwie na nas. Jeśli byłbym tylko ja, być może nie byłby to problem, ale Petrovich jest człowiekiem w typie niedźwiedzia ze srogim wyrazem twarzy. Jak Nick. Bez humoru. Doliczam się ośmiu mężczyzn Hudsona stacjonujących w rogach pokoju i dwóch przy każdym wyjściu. Ich broń nie jest widoczna, ale ich wszystkowidzące oczy odróżniają ich od gości. Straże są na tyłach pokoju; ich oczy błądzą po ledwie odzianych ciałach kobiet uczestniczących w imprezie. Idea imprezy Hudsona to dwie do jednego prostytutek na mężczyznę. Domyślam się, że kilku „gości” naprawdę jest biznesmanami, chociaż poznaję po specjalnej fryzurze kilku wojskowych. Pieniądze, alkohol i brak kontroli nad penisem może spowodować upadek wielu karier. - Mężczyźni na tyłach - informuję Petrovicha, kiedy spotykamy się w pomieszczeniu, gdzie dostarczane są z kuchni wszystkie tace z jedzeniem. Kiwa głową. - Jest czterech na zewnątrz. Najpierw zlikwidujmy dwójkę przy francuskich drzwiach. Zapewnię rozproszenie. Podnoszę swoją tacę i zmierzam na tyły do głównego imprezowego pokoju. Francuskie drzwi są otwarte i przechodzi przez nie strumień ludzi, zmierzających w kierunku basenu. Kobiety rozbierają się do naga i poruszają się wśród tłumu. Łatwo jest pojawić się za strażnikiem po prawej. Jeszcze łatwiej wbić w jego szyję widelczyk koktajlowy, który przywłaszczyłem sobie z pobliskiego stolika. Upada do tyłu i jest to niezauważone, kiedy Petrovich głośno wrzeszczy:

269

- Bomba. Tu jest bomba. Goście zaczynają krzyczeć i uciekać w różnych kierunkach, jakby nikt nie był pewny, gdzie zlokalizowana jest bomba. Skręcam kark strażnikowi i pozwalam mu upaść na podłogę. Chwilę później, jego kurtka jest na moich ramionach i czuję znajomy ciężar półautomatycznej broni w mojej dłoni. Zdejmuję strażnika w rogu, uderzając go łokciem w nos. Dwóch za nami, milion więcej przed nami. Ponad bijatyką widzę Petrovicha rozbrajającego strażnika w poprzek drogi. Mam amunicję i broń dla dwóch. To wystarczy. Szarpnięciem głowy, daję do zrozumienia, że zmierzam do prywatnych pokoi kompleksu Hudsona. Wciągam telefon z kieszeni i włączam lokalizator GPS. Dobrze, działa na odległość pięciu stóp, jak poinformował mnie Mendoza. Sygnał wskazuje, że jest to na północny zachód od mojej pozycji, ale patrzę na północny zachód i widzę tylko dobrze utrzymany trawnik. Dom nie rozciąga się na północny zachód od mojego położenia w pobliżu tarasu i francuskich drzwi, prowadzących na basen. Czyli piwnica. Cholera jasna. Chciałbym mieć plan tego pieprzonego miejsca. Lokalizator nie pokazuje mapy tylko punkt. Regan była prowadzona na północ, a następnie ją wycofano, lecz prywatna przestrzeń jest zamknięta. Zamierzam znaleźć inny sposób wejścia. W kuchni panuje chaos. Ludzie krzyczą i biegają w różnych kierunkach. Łapię pracownika za kołnierzyk, kiedy przebiega obok mnie. - Onde fica a adega? Wzrusza ramionami i wije się, jak robak na haczyku. - Gdzie jest pieprzona piwnica? - Wrzeszczę, ale nikt nie odpowiada pieprzonemu Teksańczykowi. Metodycznie zaczynam otwierać drzwi. Garderoba, spiżarnia, schody do piwnicy. Bingo. Zbiegam po schodach, obok drewnianych skrzyń, półek z serem i beczek z winem. Zapach jest chłodny i świeży, jakby był tu regularny obieg powietrza. Gruby mur maskuje górny nieład, a jedynymi dźwiękami, jakie słyszę, jest szum wody i elektryczności - nic więcej.

270

Poruszam się po piwnicy tak bezszelestnie, jak to możliwe, zauważając, że jej wielkość pozostawia w tyle dom. Około trzydziestu stóp dalej pomieszczenie kończy się i nie ma nic oprócz stosów produktów spożywczych i butelek wina w ścianie. Ale świeżość powietrza nie pasuje do pokoju, który kończy się na trzydziestu stopach. Nade mną widzę wywietrzniki powietrza i elektryczne przewody, które nie kończą trasy w murze, ale faktycznie są pociągnięte dalej. Zaczynam stukać, by odnaleźć otwarcie. Między dwoma beczkami wina i skrzynkami czegoś, odnajduję pionowy szew w murze. Po lewej, na podłodze jest wgłębienie. Umieszczam w nie stopę i uciskam. Wstrzymując oddech, opieram się o ścianę i otrzymuję nagrodę w postaci dźwięku odbezpieczanego mechanizm. Niewielkie pchnięcie i ukryte drzwi drgają na dobrze naoliwionych zawiasach. Brzęczenie elektryczności jest teraz głośniejsze i zastanawiam się, czy nora hakera jest ulokowana tu na dole. To by wyjaśniało kanał kablowy i cyrkulację powietrza. Trzymam pistolety w obu rękach, kiedy skradam się korytarzem, a jedno ramię mam przyklejone do ceglanej ściany po mojej prawej stronie. - Jestem głodna – słyszę kobiecy głos. Jest zduszony, ale nie brzmi jak Regan. - Co chcesz? - Root beer float44. Dla mnie i mojej nowej przyjaciółki. Myślę, że potrzebuje root beer float. - Hudson nie będzie zadowolony, że przyprowadziłaś ją tutaj. - Ten płacz mi przeszkadzał. Tobie nie przeszkadzał? Jak mam niby pracować, jeśli jest tu ten cały płacz? Boże, ten głos. Znam ten głos. - Ty będziesz tą płaczącą, jeśli zamknie cię gdzieś. Ostatnim razem, kiedy to zrobił nie mogłaś przestać pochlipywać całymi dniami - męski głos kpi z tyłu.

44

Jest to napój, który składa się z lodów i napoju bezalkoholowego albo smakowego syropu z gazowaną wodą.

271

- I stracił kilka milionów dolarów, więc uważam, że nie wrócę do zamknięcia w niedługim czasie. To nie miałoby sensu. – Och, Jezu. Zsuwam się na tyłek. To Naomi. Ulga jaką czuję, słysząc jej głos zabiera całą moją energię. Chcę się położyć na betonie i płakać jak dziecko. - Robisz błąd, zakładając, że Hudson podejmuje racjonale decyzje. Ech, twój problem. - Chwila ciszy, a następnie słyszę go mówiącego. - Imperator chce root beer float. Przygotuj dwa. - Kolejna pauza. - Co do cholery dzieje się tam na górze? Skradam się bliżej, dopóki nie jestem przy drzwiach. Głosy są teraz wyraźne. Umieszczam pistolet z powrotem w kieszeni. Moja siostra jest w tym pomieszczeniu. Regan też może być. Nie mogę podjąć ryzyka, że postrzeliłbym je. - W porządku - brzmi na rozdrażnionego. - Idę na górę. – Słyszę szelest. - Coś się dzieje na górze. Zostańcie na miejscu. - Gdzie niby miałabym pójść? - Nie ma sarkazmu z pytaniu. Nie, Naomi naprawdę nie wie. - Nie wybieraj się ponowie na wędrówki, nieważne kto płacze. - Głos jest bliżej mnie, jak również kroki. Nie wiem, kto jeszcze jest w pokoju, więc czekam kucając. Drzwi otwierają się i stopy wychodzą. Podnoszę się szybko, zderzam się moją pięścią z nosem mężczyzny. Dźwięk chrupnięcia chrząstki jest niezwykle zadawalający. Potyka się do tyłu, odpycham go, przykucając nad nim z ręką na jego tchawicy i lewym kolanem na jego jajach. Moja broń jest teraz wyciągnięta i rozglądam się szybko po pokoju. Na krześle, z zaklejonymi ustami, związanymi stopami i nadgarstkami siedzi Regan, patrząc z szeroko rozszerzonymi oczami, przestraszona i lekko wkurzona. Można powiedzieć, że bardzo wkurzona. Za dużą ilością komputerów jest moja siostra, Naomi, wyglądająca odrobinę doroślej niż osiemnaście miesięcy temu, ma blade oczy i bladą cerę, jakby nigdy nie widziała światła słonecznego. Nie ma tutaj nikogo innego. - Odwróćcie się - rozkazuję dziewczynom, ale żadna tego nie robi. - Pieprzyć to! - Mówię. Przyciskam łokieć do tchawicy powalonego strażnika dwa razy i traci

272

przytomność z powodu braku tlenu. Ale nie zostawiam tego samemu sobie. Wyciągam go na korytarz i strzelam raz w głowę, a potem kolejny raz w klatkę piersiową. - Był z Massachusetts - mówi moja siostra za mną. - Nawet nie wiem, dlaczego jest to ważne. - Nie czekam na jej odpowiedź i biorę ją w ramiona. - I nie chce słyszeć, że nie lubisz być dotykana. To nie zadziała na mnie dzisiaj. Stoi sztywno w moich ramionach, ale nie obchodzi mnie to. Ulga, poczucie winy, radość obmywają mnie komfortowym prysznicem emocji, chociaż sprawiam, że cierpi przez mój dotyk. Ale to dlatego, że jestem tak wdzięczny, że widzę ją żywą. Ściskam ją mocno, a następnie zmierzam do Regan. Jej oczy błyszczą i może, jeśli mojej siostry by tu nie było, a martwe ciało nie leżałoby u moich stóp, zrobiłbym coś znacznie więcej niż zakopanie mojej głowy w zgięciu jej szyi, dziękując wszystkim bóstwom tam wysoko za okazanie mi odrobiny pieprzonej łaski. - Czy to zadziała? - Następuje klepnięcie na moim ramieniu i odwracam się, widząc Naomi trzymającą długi nóż. Sądzę, że zabrała go zmarłemu. Z krótkim kiwnięciem głową, zabieram się do roboty z więzami Regan. Po minucie jest wolna, z powrotem w moich ramionach i czuję płynące łzy. Jestem całkiem pewny, że niektóre z nich są moje.

TO NAOMI WYMYŚLIŁA, BY MNIE ZWIĄZAĆ, żeby mogła mnie trzymać przy sobie. Przypuszczam, że strażnicy byli przyzwyczajeni do jej dziwnych zachowań. Normalnie paradowała ze mną po swoim miejscu pracy, posadziła mnie i zaczęła wiązać skomplikowanym zestawem wiązań, sprawdzając je po kilka razy, a następnie wróciła

273

do swoich zajęć. Ale nie związała mnie mocno i ze spojrzenia, jakie posłała w moją stronę wiedziałam, że zrobiła to specjalnie. Ale wtedy drzwi zostają otwarte szarpnięciem i jest tu Daniel. Ledwo zauważam, że w kilka sekund bez trudu pokonuje mężczyznę. Wszystko o co dbam, to właśnie to, że jest tutaj i przychodzi, by mnie zabrać. Jestem zawstydzona, że ponownie zaczynam płakać. Mówię sobie, że powinnam być silna, że mogę to znieść, że muszę być wojowniczką, którą Daniel myśli, że jestem. Ale wciąż szlocham. Byłam tak kompletnie przerażona, a zobaczenie go sprawiło, że wróciłam do samego początku.. Skręcam moje więzy, zaniepokojona, kiedy Daniel przytula swoja siostrę i mogę zauważyć ulgę i szczęście na jego twarzy, kiedy przyciąga ją bliżej. Znam to spojrzenie - osiągnął już swój cel. Odnalazł swoją dawno zaginioną siostrę. Może teraz wracać do domu. Dziwne, że tak bardzo mnie to przeraża. Jeśli Daniel skończył tutaj, co to oznacza dla mnie? Czy zamierza wysłać mnie do domu z poklepaniem po plecach i kilkoma wspomnieniami? Jednak teraz nie jest pora, by o tym myśleć. Tak szybko jak przytula siostrę zmierza do mnie i jego nóż w ciągu kilku sekund rozrywa staranne węzły Naomi. Następnie przyciąga mnie w ramiona i zakopuje twarz w mojej szyi. Czuję, jak drży przy mnie i zdaję sobie sprawę, że był tak samo zaniepokojony o mnie jak o swoją siostrę. I moje łzy spadają na nowo. - Przepraszam - mówię, tuląc się do Daniela. - Starałam się być wojowniczką, ale zabrali moje ubrania i przykuli w tamtym pokoju i ja-ja nie mogłam… - Szloch ucieka z moje gardła. - Szzz. - Głaszcze moje włosy. - Jesteś najdzielniejszą dziewczyną, jaką znam. Nie ma za co przepraszać.

274

Przywieram do niego, a następnie zaczynam składać pocałunki na jego twarzy, gardle, wszędzie gdzie mogę odnaleźć skórę. Czuję taką ulgę, że go widzę. Wiedziałam, że po mnie przyjdzie, ale wiedza, a widzenie to dwie różne rzeczy i podczas długich minut, kiedy byłam w pułapce, naga, w więzieniu Hudsona, martwiłam się, że moje szczęście wyczerpało się. Że nie było dla mnie żadnego żyli długo i szczęśliwie. Naomi wydaje niezadowolony dźwięk na nasze przytulanie, więc Daniel natychmiast odsuwa się, stawiając mnie na nogi. Jego ręka trzyma mnie mocno i jestem za to bardzo wdzięczna. Następnie rozluźnia ją i podaje mi pistolet, co sprawia, że jestem prawie szczęśliwa. Wraca do Naomi i przygląda się siostrze. Ona odsuwa się, marszcząc nos, kiedy ponownie mocno ją tuli i dotyka, oglądając siniaki. - Wszystko w porządku, Naomi? Nie jesteś ranna? Podnosi do góry palec. - Zacięłam się papierem. Śmieje się przez chwilę i wygląda, jakby czuł taką ulgę, że też chce mi się śmiać. - Nie, mam myśli, czy ci sukinsyni nie skrzywdzili cię? Dotykali cię? - Nie wiem, dlaczego nie zaliczasz do tego mojego zacięcia się papierem – Naomi mówi gderliwe. - Jest całkiem głębokie. Daniel pochyla się i daje jej szorstki pocałunek w policzek. - Kocham cię, ty wariatko. Wiesz o tym, prawda? - Ze mną wszystko w porządku - mówi delikatniej. - Jeśli o to pytasz. Nikt mnie nie krzywdził. - Odsuwa ręce i zaczyna rozprostowywać ubranie Daniela, poprawiając kołnierzyk i wygładzając zmarszczki na rękawie. - Dzięki Bogu. – Wydaje się, że zeszło z niego całe wstrzymywane powietrze, ale następnie patrzy na mnie. – Chodźmy. - Mówi. - Musimy się stąd wydostać. Mamy jeszcze jednego faceta do znalezienia, a potem uciekamy z tej indyczej farmy.

275

- To nie farma indycza - mówi Naomi, a bruzdy pojawiają się na jej czole. Jej palce tańczą ponownie po krawędzi czapki, najwyraźniej robi to w reakcji na zdenerwowanie. - To ekstremistyczny kompleks. I jeśli oni dowiedzą się, że uciekałam, zabiją mamę i tatę. Nie mogę odejść. - Nie zabiją nikogo, Naomi. Obiecuję. - Daniel jest taki pewny siebie w tych słowach, że nawet ja mu wierzę. - Teraz chodźmy. Musimy się stąd wydostać. Ale Naomi się waha, a następnie kręci głową. Odwraca się do swojego biurka i zaczyna porządkować rzeczy, jakby schludny pokój miałaby zatrzymać niepokój, który odczuwa. - Nie mogę odejść. Nie mogę. Wszyscy zostaliby zranieni, gdybym to zrobiła. Kiedy siada, Daniel posyła jej zirytowane spojrzenie i rusza do mnie. - W porządku, Wojowniczko? Kiwam głową, niezdolna zrobić więcej niż to. - Dobrze. Okej. Zostań tu i strzelaj do każdego, kto wejdzie przez te drzwi oprócz mnie czy Petrovicha. Cholera, zastrzel Petrovicha. Nie dbam o to. Utrzymaj siebie i Naomi bezpiecznymi i nie martw się Petrovichem. Wszystko, o co on się troszczy, to znalezienie hakera. - Tutaj - Naomi woła zza biurka. Unosi dłoń, jakbyśmy byli w klasie. Zanim Daniel może cokolwiek powiedzieć w odpowiedzi, masywna postać wypełnia drzwi i wszyscy się odwracamy, celując naszymi pistoletami. To Petrovich i przez chwilę mój palec ma wielką ochotę pociągnąć za spust. Ma krew rozbryzganą na twarzy i jest ubrany w ten sam śmieszny strój kelnera co Daniel. Opina się na jego ramionach i wygląda w nim, jakby był napchany. Nie pozostawia zbyt wiele do ukrycia. Trzyma broń uniesioną ku górze i ma dziki błysk w oczach. - Musimy stąd wyjść, w tej chwili - mówi tym złowieszczym, głębokim głosem. - Do widzenia - mówi Naomi ze swojego stanowiska pracy, a jej głos jest smutny. - Znaleźliście hakera? - pyta Vasily.

276

- Tutaj - mówi ponownie Naomi i podnosi dłoń. Nie patrzy na mężczyzn, ale po prostu wraca do stukania na klawiaturze. - Naomi jest Imperatorem - szepczę do Daniela, przysuwając się bliżej, kiedy Petrovich rusza przez pokój. - Ona jest hakerem. To ta sama osoba. - Wiem. - Wzdycha. - Ona jest moja - mówi Vasily usatysfakcjonowanym głosem. - Pójdziesz ze mną – zwraca się do Naomi. - Poczekaj jedną, pieprzoną, minutę - zaczyna Daniel. Naomi wstaje, patrzy na Petrovicha w ten dziwny nie-za-bardzo-patrzący-ci-wtwarz sposób, następnie wyciąga dłoń i wygładza jego kołnierzyk. - Nie zamierzam z tobą iść.

- CZY MOŻEMY, KURWA, POROZMAWIAĆ o tym później? - Nie ma mowy, by moja siostrzyczka poszła z tym popieprzonym Petrovichem. Sam go zabiję, jeśli będę musiał, ale na razie potrzebuję jego mięśni, by się stąd wydostać . - Mamy furgonetkę cateringu, która przestała działać, i którą zostawili ją. Chodźmy już - rozkazuje Petrovich. - Idźcie. - Wskazuję na kobiety, które po chwili gnają za Petrovichem, kiedy on mknie przez korytarz. Ścigamy się w kierunku piwniczej części, zlokalizowanej pod kuchnią. Petrovich jest pierwszy na schodach. Wystrzela dwa razy, a następnie

277

przeklina. Kiedy jego magazynek uderza o stopnie, uświadamiam sobie, że nie ma naboi. - Daj mu swój pistolet - nakazuję Regan. - Co? – ściska czarna kolbę mocniej między dłońmi. - Nie! - Dawaj mi pieprzony pistolet, ty głupia kobieto - Petrovich łapie za broń, ale Regan nie ustępuje. - Nie nazywaj jej głupią, ty palancie. - Mknę przez schody obok Naomi i odsuwam Regan. - Proszę, weź mój. Ty jesteś głupim pojebem, któremu zabrakło kul. Regan pociąga nosem i natychmiast podaje mi Rugera. - Dzięki, Wojowniczko. - Daję jej szybki pocałunek w usta i popycham Petrovicha, by szedł przed nami, wykorzystując go jako tarczę. Co mnie obchodzi czy jego niedźwiedzie ciało zostanie podziurawione kulami? Chcę tylko wydostać moje dziewczyny z tego pierdolonego miejsca. Petrovich wychyla się i wtedy rozlega się kilka serii. Dwoje ludzi Hudsona zabarykadowało się na środku za kuchenną wyspą. - Ebanatyi pidaraz - wrzeszczy, a następnie nurkuje w tamtą stronę, strzelając szybciej. W odpowiedzi słyszę strzały i cofam Regan. Za mną słyszę ostry, pełen niepokoju oddech Naomi. - Pierdolony skurwysyn - tłumaczy niepotrzebnie, może robi to dla Regan. A następnie zaczyna się kołysać na piętach. - Za głośno - mówi nagle, trzymając ręce na uszach. Kurwa. Kurwa. Kurwa. Ostatnie przekleństwo wygłaszam głośno. Muszę je stąd wydostać. Regan płacze, ale umieszcza pocieszająco ramię wokół Naomi. Nie mam czasu, by powiedzieć Regan, że Naomi nie jest fanką dotykania, zanim Naomi uwalnia się z przenikliwym krzykiem. - O cholera. Przepraszam, Naomi - mówi Regan, natychmiast ją puszczając. Moja siostra kołysze się na stopach, z dłońmi na uszach. Petrovich patrzy na nas, jakbyśmy byli cyrkową grupą. Jest na tyle źle, że mógłby strzelić, by zabrać nas z naszego nieszczęścia.

278

Pieprzyć to gówno. - Zostańcie tutaj. – Rozkazuję, a następnie wychylam się w kierunku Petrovicha. Pada więcej serii pocisków i czuję ogień w swoim wnętrzu. Kurwa. Musiałem otworzyć swoją sklejoną ranę. Czołgając się jak wojsku w kierunku wyspy, czuję kawałki płytek i tynku spadające na nas. - Ile bym dał za trochę C4 w tej chwili - żartuję do Petrovicha, który mruczy. - Masz plan? - pytam. - Strzelaj. Zabij. Odejdź. - Odpowiada Pterovich. - Niezły plan. Na dwa? - Wskazuję w górę. Kiwa głową w zrozumieniu. - Raz. Dwa. - Podnosimy się szybko za ladę. Ludzie Hudsona wciąż rozglądają się po bokach i jest już za późno dla nich, ponieważ kiedy jestem za ladą, strzelam obu w głowę. Petrovich strzela do kolejnego faceta w wejściu. Przez chwilę jest cisza. Powraca tylko echo pocisków. - Teraz - wskazuję na dziewczyny pistoletem, ale Naomi nie rusza się i Regan wydaje się być niepewna co do podążania za moim poleceniem i zostawienia Naomi za sobą. Jeśli wcześniej bym jej nie kochał, to teraz, kiedy widzę troskę jaką okazuje Naomi, zawładnęłaby moim sercem. Taa, Regan nigdy się mnie nie pozbędzie. Mój bok boli jak szalony, ale biegnę do Naomi. Jednak Petrovich wyprzedza mnie, podnosi ją i przerzuca przez ramię, jakby była workiem ryżu. - Chodźmy. Nie czekam na kolejne zaproszenie, chwytając dłoń Regan, wybiegamy na zewnątrz. Furgonetka cateringowa wciąż tam jest, drzwi są otwarte, a metal podziurawiony kulami. Wrzucam Regan do środka, a Petrovich robi to samo z Naomi. Zamykamy drzwi, a następnie Petrovich chowa głowę pod maskę. Bawi się czymś, zanim podchodzi do miejsca kierowcy. - Głowica rozdzielcza zapłonu?

279

Kiwa głową, przestawia furgonetkę w drugą stronę i wciska gaz do dechy, podczas gdy dziewczyny latają na tylnych siedzeniach. - Do dołu - warczę. Regan pociąga Naomi w dół, kiedy wychylam się z samochodu, by strzelać w strażników przed główną bramą, która jest zamknięta. - Nie zatrzymuj się, kurwa. Petrovich burczy, ale nie zwalnia. Zostało mi sześć kul. Jest trzech strażników. Furgonetka chwieje się, jak pijany próbujący chodzić po torach. Podnosząc pistolet, celuję w pierwszego strażnika, tego który kuca. Przestrzeliwuję jego rzepkę i upada. Furgonetka przechyla się na bok, kiedy Petrovich prowadzi dalej. Strażnik przy bramie jest następny. Dostaje dwie kule. Jedną w czoło. Puf. Drugą w klatkę piersiową. Dla pewności. Trzeci strażnik znajduje się po stronie Petrovicha, co wymaga ode mnie wyciągnięcia tyłka z furgonetki i wystawania się z okna, by strzelić nad furgonetką. Szczęśliwa kulka trafia mnie w ramię i sprawia, że pierwszy mój strzał chybia, ale poprawiam się i kolejne dwa powalają go z nóg, kiedy Petrovich taranuje zamkniętą bramę. Siła uderzenia wyrzuca mnie do przodu i wypadłbym przez okno, gdyby nie Petrovich i Regan, ciągnący mnie z powrotem do środka. - Dzięki, Wojowniczko. Regan posyła mi blady uśmiech. Odwracając się, widzę Naomi skuloną w kulkę na podłodze. Liczy się tylko to, że żyje. Jasna cholera. Wszyscy mamy się dobrze, Petrovich prowadzi jak szaleniec do faveli Łez Boga, ale wciąż wydaje się, jakby to było zbyt długo. - Myślę, że rozerwał się klej na moim boku - mówię Regan. Patrzy na mnie zmartwiona. - Pozwól, że spojrzę. - Niee, to nic. – Mówię, chociaż czuję lekki ból głowy. To od bycia poobijanym. Może uderzyłem głową i nie pamiętam tego. - Chcę żebyś wiedziała, że byłaś tam kurewsko wspaniała.

280

- Raaacja - prycha. - Uciekłam. Płakałam. Nie chciałam oddać pistoletu Petrovichowi. - Starałaś się zadbać o moją siostrę w tym całym gównie. Dziękuję - mówię jej. A teraz chodź tutaj i pocałuj mnie jak bohaterka, którą jesteś. To sprawia, że pojawia się na jej twarzy uśmiech i wdrapuje się na moje kolana. Ignoruję ostry ból w moim boku i ramieniu, ponieważ kogo to obchodzi? Mam ciepły ciężar Regan Porter na kolanach. Wojowniczkę. Ocalałą. Tę skopującą tyłki. - Czy mówiłem, że cię kocham? - Jeszcze nie. - Kocham cię, dziecinko - chrypię. Zsuwając ją w dół, rozszerzam jej wargi moimi i jej język śliska się przy moim, wysyłając wesołe, elektryzujące drgania do mojego krocza. Wygina się przy mnie w łuk, a ja cieszę się czuciem jej piersi muskających moją klatkę piersiową. Wspomnienia naszej gorącej nocy przebiegają mi pod zamkniętymi powiekami. Moje ręce opadają, trzymam jej pośladki i przyciągam ją bliżej. - Oł - stękam, kiedy jej ręka dociska moje ramię. Zaczyna się odsuwać, ale z powrotem ją przyciągam. Nie mam jej dość. Chciałbym unieść jej koszulkę i przykryć wierzchołki jej piersi językiem, ssać jej sutki ustami, dopóki nie byłbym jej syty. - Uchh - stękam ponownie, ból w moim ramieniu jest bardziej przeszywający. Odkładając ją na bok, udaje mi się odsunąć jej rękę i ulga jest natychmiastowa. Ale nie mogę przestać jej całować. Nie obchodzi mnie to, że Petrovich jest obok. Moją jedyną myślą jest trzymanie jej blisko. Jej miękkie dłonie dotykają mojej twarzy, a ja mam w dłoniach jej słodki tyłeczek. Staram się otworzyć oczy, by wpatrywać się w nią, obserwować jej wypełnione żądzą spojrzenie, kiedy uciska mnie tam na dole, ale przed oczami pojawia mi się mgła, która przesłania moją wizję. Nacisk jej warg zmniejsza się i woła moje imię. Walczę, by odpowiedzieć. Moje usta są otwarte, ale żaden dźwięk z nich nie wychodzi. Regan. Wołam do niej. Regan. Regan. Regan. Ale nie ma odpowiedzi. Żadnego dźwięku. Tylko szum w moich uszach a następnie… nic.

281

as

282

25 NIE ISTNIEJE NA ŚWIECIE GORSZE UCZUCIE niż całowanie faceta, który całkowicie zamiera pod tobą. Na początku nie zdaję sobie sprawy z tego, co się stało Danielowi. Całujemy się i w ogóle, adrenalina po ucieczce z kompleksu Hudsona buzuje w moim ciele tak samo jak w jego. A następnie czuję, jak jego usta rozszerzają się i opadają, a ja wpadam w panikę. Siadam i uświadamiam sobie, że jego wzrok stał się szklisty. - Daniel? Kiedy jego oczy przewracają się, krzyczę. - Daniel? - powtarzam jego imię w kółko, klepiąc go w policzek. - Daniel? Daniel!

283

Nie ma odpowiedzi. Zsuwam się z niego i sapię, widząc krew z boku jego koszuli i podobną plamę na jego ramieniu. - O mój Boże, kurwa, jak bardzo on jest ranny? - Zbyt głośno, zbyt głośno - za nami krzyczy Naomi. Jej dłonie dociskają uszy i zwija się w małą kuleczkę na podłodze w samochodzie. - Za głośno! - Wszyscy, kurwa, zamknąć się - warczy na nas Vaisly. - Prowadzę! Chcę uspokoić Naomi, ale boję się o Daniela. Jego twarz jest taka blada. Rozrywam jego koszulę, teraz nasączoną krwią, by sprawdzić, jakie są uszkodzenia. Znajduję ranę na jego ramieniu, z której cieknie krew, ale jego bok wygląda znacznie gorzej. Wygląda to na trafili go po raz drugi w to samo miejsce. Krew jest wszędzie. Przełykam szloch i zaczynam rwać jego koszulę na kawałki, przyciskając materiał do rany, by zatamować krwawienie. Porwałabym koszulę nocną, którą mam na sobie, ale to jest wszystko co mam. Wtedy myślę sobie, pieprzyć to. I tak ją rwę. Nie dbam o to, że jestem naga. Tuziny mężczyzn widziało mnie i dotykało. Wszystko co się liczy to, by Daniel żył. - Za głośno - pojękuje ponownie Naomi. Vasily mamrocze przekleństwo i wpatruje się we wsteczne lusterko, kiedy kolejny wystrzał rozbrzmiewa donośnie. - Śledzą nas. - Oczywiście, że jesteśmy śledzeni – krzyczę. Moje dłonie są całe we krwi Daniela, kiedy usilnie staram się zatamować krwawienie. Jest wszędzie i wzrasta we mnie coraz większa panika. - Wykradłeś pierzonego Imperatora spod jego nosa. On nie zamierza wyrzucić w górę rąk i powiedzieć „Niech będzie!”. Wielki Rosjanin rzuca mi spojrzenie z ukosa. - Obudź go. Potrzebujemy go, by strzelał. - Pieprz się - mówię.- Jest ranny.

284

- Wszyscy będziemy ranni chyba, że ktoś zatroszczy się o nich - warczy na mnie. Patrzę na Naomi, ale ona jest bałaganem. Nie wiem, co mam robić. Zostawić go w spokoju i mieć nadzieję, że się nie wykrwawi? Czy trzymać się Daniela i mieć nadzieję, że nie zostaniemy zastrzeleni jako pierwsi? - Możemy powstrzymać ich do momentu, aż wrócimy do Łez Boga? - Jeśli nie odpowiemy ogniem, wystrzelają nas. Wtedy nigdzie nie dojedziemy wrzeszczy Vasily i przysuwa w moim kierunku pistolet. - Okej! Okej, cholera z tym! – Chwytam broń. - Naomi! - wrzeszczę, chociaż wewnętrznie mrugam na ton mojego głosu. - Chodź, przyłóż ręce do ran Daniela. - Brudne - jęczy z rękami przy uszach. - Im szybciej to zrobisz, tym szybciej dostaniemy się do bezpiecznego i cichego miejsca - mówię jej, odbezpieczając broń i kierując się na tył furgonetki, kiedy ponownie słyszę strzały kierowane w naszym kierunku. Daję nura, kiedy tylna szyba rozpada się. Vasily przeklina ponownie, a Naomi piszczy, lecz zmierza do Daniela. Ignoruję szkło na podłodze i czołgam się dalej. Później opatrzę rany. Moje śliskie od krwi ręce, sprawiają ze ciężko mi trzymać pistolet, ale unoszę go, nawet kiedy furgonetka gwałtownie skręca. Strzelam. Dwa razy. Nie trafiam w nic, ale jestem zadowolona, widząc, że samochód Hudsona gwałtownie skręca w rekcji na strzały. Jeśli mogłabym utrzymać go jak najdalej od nas, mogłabym kupić nam trochę czasu. - Jedź, kurwa, szybciej - drę się na Vasilya, a kiedy dociska gaz, moje ciało uderza o bok furgonetki. No dobrze, przynajmniej robi to, co chciałam. Krzywię się, kiedy więcej szkła wbija się w moje stopy, ale ponownie podnoszę pistolet do strzału. Jeśli trafiłabym w przednią szybę… Przygryzam wargę, wykorzystując obie ręce, by ustabilizować pistolet i zaczynam strzelać. Tak mocno odrzuca mnie przy każdym strzale, że za każdym razem chybiam. Każdy pieprzony raz. Wtedy, ku mojemu zaskoczeniu, szczęśliwie trafiam w

285

boczne lusterko, a samochód zaczyna ponownie się trząść. W oddali ludzie Hudsona zaczynają gwałtownie skręcać. - Strzelaj dalej - mówi mi Vasily. Jakbym nie wiedziała. Odpalam jeszcze raz, celując w dół zamiast na poziomie oczu. Wszystkie moje strzały przechodzą daleko, więc próbuję innej taktyki. Bang! Tym razem przednia szyba roztrzaskuje się i patrzę jak samochód wpada w poślizg. - Tak! - krzyczę. - Głośno! - Naomi odkrzykuje. - Przepraszam - mamroczę i znowu unoszę broń. Wciąż za nami jadą, ale już nie tak blisko, jednak widzę, że ciągle lawirują w tej wąskiej uliczce, to z jednej strony to z drugiej. Mój spust klika w mojej dłoni. Cholera. - Po mnie - krzyczę do Vasilya. - Prawie jesteśmy na miejscu - woła do mnie. - Trzymaj się. Będzie gorąco! Nie mam nawet czasu, by zapytać się, co to znaczy zanim wprowadza samochód w ostry zakręt, a moje całe ciało uderza o przeciwną ścianę furgonetki i uderzam w szafkę do przechowywania, która grzechocze przez miliony kawałków srebra stołowego. Wpadam na pomysł i odrzucam broń, szarpnięciem otwieram szafkę i zaczynam wyciągać sztućce, i wyrzucać jej przez okno. Może da nam to trochę czasu albo dystansu, jeśli uda się trafić w samochód Hudsona. Ponownie strzelają, ale bardzo mocno skręcają… tak jak my. Uderzam ponownie o ścianę i widzę gwiazdy, kiedy moja twarz obija się o drzwi. To będzie bolało, ale krew pompuje adrenalinę i nawet na moment nie przerywam. Każda garść widelców sprawia, że samochód Hudsona huśta się dziko na boki. Wtedy słyszę, jak Vasily daje po hamulcach i przechylam się ponownie na bok. Jezu. Będę posiniaczona od tej jazdy.

286

- Jesteśmy - woła Vasily. Wpatruję się w horror, kiedy furgonetka zatrzymuje się, a Hudson wciąż jest za nami. - On jest wciąż za nami - krzyczę. - Vasily! - Dobrze - mówi najbardziej brutalnym głosem, jaki kiedykolwiek słyszałam. Hudson zatrzymuje się praktycznie za nami i zanim mogę zażądać, żeby Vasily ponownie uruchomił furgonetkę, rozbrzmiewają strzały. Pozostałe okna w samochodzie Hudsona roztrzaskują się i ktoś krzyczy coś po portugalsku. Widzę, jak podnoszą ręce do góry. Hudson się poddaje. Wybuch płaczu i ulgi ucieka mi podczas, gdy czołgam się na przód samochodu do Daniela. Naomi jest u jego boku, a jej dłonie uciskają jego rany. On wciąż oddycha, lecz wygląda tak blado. - Potrzebujmy lekarza, Vasily - mówię mu, ale on nie wysiada. Kiedy rozglądam się wokół, są tam mężczyźni, uzbrojeni mężczyźni, tłoczący się przy samochodzie Hudsona. To Mendoza i jego ludzie. Och, dzięki Bogu. Popycham drzwi od strony pasażera i praktycznie wypadam na beton, naga, zakrwawiona i ze smarkami na twarzy od płaczu. - Mendoza - wykrzykuję. - Daniel potrzebuje lekarza! Został postrzelony! Rusza do mnie, wydając rozkazy swoim ludziom. Ktoś podaje mi koszulę i staram się podnieść, ale czuję ukłucia bólu. Upadam na podłogę i wpatruję się na czerwone pięty, które lśnią od kawałków szkła. Nie potrafię ustać na stopach. - Daniel - mówię, kiedy ktoś próbuje pomóc mi się podnieść. - Zabierzcie Daniela!

287

Następnie widzę mężczyzn wyciągających go z furgonetki, którzy wskazują na innego mężczyznę - mam nadzieję, że lekarza - przed nimi. Mendoza umieszcza koszulę na moim nagim ciele, kiedy tulę jedną z moich pokrytych szkłem stóp. - Chodź. - mówi do mnie. - Włóż koszulę. Chcę widzieć ciebie i Daniela w izbie chorych. Przytakuję i wsuwam ramiona w koszulę, przytrzymując ją bliżej. Mendoza podnosi mnie i chcę krzyczeć na niego, by nie dotykał mnie, ale nie mogę chodzić, a chcę do Daniela bardziej niż cokolwiek innego. Przekręcam szyję i widzę, że zabrali go do środka, więc tam chcę być. Widzę też, że Hudson trzyma ręce za głową i jest otoczony tuzinami uzbrojonych mężczyzn,. Dobrze. Tak szybko jak wchodzimy przez drzwi kompleksu, słyszę, jak silnik zostaje uruchomiony. Zamieram, odwracam się w tym samym czasie co Mendoza i obserwuję jak furgonetka cateringowa odjeżdża, pomimo niezliczonej liczby ludzi zgromadzonych na podwórku. Rozglądam się, ale Naomi nigdzie nie ma. Ani Vasilya Kumpel Daniela wykradł jego siostrę. Och nie. Moje serce opada. - Potrzebujemy transfuzji krwi - ktoś krzyczy i zapominam o wszystkim oprócz Daniela. Mocno trzymam się ramion Mendozy, nie relaksuję się, dopóki nie jestem w klinice z Danielem. A następnie nie potrafię zrobić niczego innego niż obserwować jak lekarz ratuje mężczyznę, którego kocham.

288

26 - SIERŻANCIE HAYS, MASZ TELEFON z Czerwonego Krzyża. Spoglądam w górę ponad stolik piknikowy, gdzie dostałem dziesiątkę i piątkę. Rubens z mojego oddziału szturmowego ma figurę i czwórkę. Uderzam czy zostaję? - Czekaj - mówię. - Powiedziałeś Czerwony Krzyż? Kapral dostarczający wiadomość kiwa głową. Czerwony Krzyż kontaktuje się z nami w razie wypadków, specjalny numer, przez który kontaktują się rodziny rozmieszczonych żołnierzy nie ważne, w jakim miejscu się znajdujemy. Nigdy w ciągu ośmiu lat nie miałem żadnego - nawet kiedy byłem na głównym obszarze aktywności wojskowej45 i mój staruszek miał atak serca. Był niewielki, ale dowiedziałem się o nim z maili cztery dni po tym, jak wróciłem z misji w Bejrucie, pomagając libańskim W org był w teatrze. Ale że to coś nie … to sprawdzałam. Dziękować za słowniki. Czyli operacje „teatralne” to operacje na obszarach gdzie trwa wojna. 45

289

służbom wytropić jednego z czołowych członków Al-Kaidy. Wojsko Stanów Zjednoczonych lubi wykorzystywać Bliski Wschód jako scenę do przeprowadzania wszystkich rodzajów misji Sił Specjalnych. - Uderzasz - mówię drugiemu snajperowi przypisanemu do mojego oddziału. Wykłada ósemkę. - Kurwa. - Moje - Rubens pieje i zgarnia papierosy, których używamy jako waluty. Trzy z nich łamią się i tytoń pozostawia ślad na popękanej drewnianej powierzchni. - Sierżancie? Szarpię głową. Nic dobrego nie przychodni z telefonu Czerwonego Krzyża, ale idę i podnoszę słuchawkę, która waży więcej niż pięćdziesięciocalowy karabin maszynowy. - Twoja siostra została porwana. Musisz wrócić do domu i ją odnaleźć. - Głos mojego ojca jest szorstki, jakby spędził całą noc płacząc albo, co bardziej prawdopodobnie, krzycząc na ludzi. Rozstawiam nogi, szukając krzesła, ale nie mogę żadnego znaleźć. Zsuwam się na podłogę. - Kiedy? - pytam. Potrzebuję szczegółów, lecz po drugiej stronie panuje cisza. W końcu mój tata wzdycha. - Dwa dni temu. - Dwa pieprzone dni temu, a ty dzwonisz dopiero teraz? - Wrzeszczę do telefonu. Moje serce bije tak mocno i szybko, że boję się, że wyskoczy mi z piersi. To moja wina. Tylko moja, pieprzona, wina. Ja byłem tym, który przekonywał ją, by odbyła tę podróż. Prawie siłą zmusiłem ją do niej, mówiąc, że potrzebuje spędzić trochę czasu z ludźmi w jej wieku. - Musisz wrócić do domu, Daniel. - To głos mojej mamy, tak cichy, że ledwo mogę go usłyszeć. Płacze, a jej łzy przypominają mi o Naomi. - Daniel, wróć do domu. - Więcej łez. Dużo łez. - Ocal mnie, Daniel.

290

Widzę te słowa w tysiącach twarzy. Pościg za Naomi zaczął się w Cancun, ale zabrał mnie wszędzie: od Filipin przez Dubaj, Rosję do Londynu. W każdym z tych miast dziewczyny były sprzedawane. Ich czerwone usta i cieniutkie dłonie sięgały po mnie, ale zanim mogłem je uchwycić, oni zabijali je, jedną po drugiej. Odwracam się, by zatrzymać tego, który strzela, ale nikogo nie dostrzegam. Ciężar w moich ramionach sprawia, że patrzę w dół na jeszcze dymiący pistolet. Odrzucam go z krzykiem. Czuję ogień w moim ramieniu i drugi, który pali w mojej talii. Płonę. To pali jak cholera, myślę sobie. Jestem w piekle i spalam się za moje niepowodzenia. Za moje grzechy. - Daniel. Przestań. - To Regan. - Wojowniczko. Czekaj na mnie - mówię jej. - Idę po ciebie. Wilgoć spada na moją twarz. - Obiecywałeś, że mnie nie zostawisz - krzyczy. Jej wrzask jest taki głośny. Widzę Hudsona nad nią, jego bat porusza się, by ponownie uderzyć, a ja nie mogę po nią sięgnąć. - Reagan - krzyczę. - Idę po ciebie. Wytrzymaj. Ramiona starają się utrzymać mnie leżącego, ale muszę się do niej dostać. Nie zostawię jej. Muszę dotrzymać obietnicy. - Nie wracaj do domu, dopóki jej nie znajdziesz. - Sroga twarz mojego ojca pojawia się obok mnie, podczas gdy moja matka rozpada się u jego stóp. Czuję, jak ktoś potrząsa moim ramieniem. - Idę, Regan, czekaj na mnie. - Unieruchomili mnie, ale nie zdołają mnie zatrzymać. - Nie odejdę bez ciebie! - Wrzeszczę, podczas gdy uderzenie w moją twarz sprawia, że wszystko robi się czarne.

291

27 OD GODZIN ŚCISKAM W MOJEJ DŁONI DŁOŃ DANIELA. Dzięki mocnym lekom, które mu zaaplikowali jest pogrążony we śnie i pozostaje poza świadomością. Nie zostawiłam go nawet na chwilę. I tak nadal siedzę, trzymając jego dłoń. Wpompowują w niego krew, a kolor jego bladej skóry się poprawia. Jego rany zostały zszyte i zapewnili mnie, że wyzdrowieje. Ale nie uwierzę, że będzie z nim dobrze, dopóki nie obudzi się, nie uśmiechnie do mnie, i nie zawoła „Wojowniczko”. Wtedy będę wiedziała, że ma się dobrze. Wtedy będę mogła mu powiedzieć, że jego siostra ponownie zaginęła. Vasily znikał. Mendoza wysłał kilkunastu ludzi, by go schwytali, spróbowali zatrzymać, ale oboje, on i Naomi zaniknęli z radaru. Mendoza uważa, że Daniel będzie wiedział, gdzie Vaisly zabrał Naomi, a ja łudzę się, że tak będzie.

292

Martwię się, że będzie wściekły na mnie, za to że nie zrobiłam wystarczająco dużo, by zatrzymać Vasilya i zapobiec ponownemu porwaniu Naomi. I martwię się, że Daniel spojrzy na mnie z nienawiścią, ponieważ wciąż jestem tutaj, a jego siostra znowu zaginęła. Przeważnie jednak siedzę i się martwię. Jeden z lekarzy w favela przekręca Daniela i go bada. Ma nowego siniaka na twarzy, gdzie Mendoza walnął go w szczękę, by przestał się drzeć. Doktor uśmiecha się do mnie; myślę, że jest pod wrażeniem tego, że nie opuściłam go nawet na chwilę. Sprawdza oznaki życiowe Daniela, podłącza kroplówkę i kieruje się do wyjścia. - Czy on się wkrótce obudzi? - pytam. Doktor nie wydaje się być zaniepokojony. - Wkrótce. Jak twoje stopy? - W porządku - mówię bez emocji. Mam pełno siniaków, a moje stopy są pocięte od tego całego szkła, które musiałam z nich wyciągać, ale to nie jest ważne. Tylko Daniel się liczy. - Jak wkrótce jest „wkrótce”? Doktor wzrusza ramionami i odwraca się do wyjścia. Wygląda na takiego niezainteresowanego jego losem. Może przyzwyczaił się do opatrywania dziur po kulach. W odpowiedzi tylko kiwa głową. - Wkrótce. A następnie wychodzi. Przyciskam usta do wewnętrznej strony dłoni Daniela. Jest taki bezbronny w tym łóżku, brakuje mu wyrazistości, do której byłam przyzwyczajona. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo pełen życia jest Daniel i jak bardzo pragnę ponownie zobaczyć jego diabelski uśmieszek. Zamiast tego jestem tutaj, słuchając każdego oddechu, który bierze z nadzieją, że nie jest jego ostatnim.

293

- Obiecywałeś, że mnie nie zostawisz - szepczę przy jego dłoni. - Obiecałeś, Daniel. Nie odpowiada. Oczywiście, że nie. Rozmyślając, ponownie umieszczam pocałunek na jego dłoni, a następnie uśmiecham się. - Jeśli to byłby horror, bylibyśmy martwi, wiesz. - Przerywam, jakbym wyobrażała sobie jego wzburzoną odpowiedź, wtedy kiwam głową. - To prawda. Horrory podążają podstawowymi stereotypami. Jako pierwsza umiera zawsze zdzirowata blondynka. Źli chłopcy uwielbiają dobre, zdzirowate blondynki. Wyobrażam sobie jego śmiech i gładzę palcami jego skórę. - Zazwyczaj umierają wrzeszcząc i uciekając do lasu, w ramach planu awaryjnego, ponieważ mają na sobie te niewyobrażalnie wysokie szpilki. A ty oczywiście byłbyś pewnym siebie, aroganckim stereotypem dupka. Tacy też umierają całkiem szybko. Jesteś zbyt właściwy, zbyt dobry w tym, co robisz, zbyt przystojny. Myślę, że scenarzyści mają w tym swoją misję, by nie być dobrymi dla takich jak ty. - Szczypię jego palce. - Co jest ironią, ponieważ obydwoje wiemy, że zastrzeliłbyś każdą osobę i każdą rzecz, która stanęłaby przed tobą i zrobiłbyś to z uśmiechem. - Kto przeżywa? Moja głowa szarpie się w górę na te delikatnie wypowiedziane pytanie, a serce dudni w mojej piersi. Oczy Daniela są ledwie otwarte, ale uśmiecha się do mnie i ściska moją dłoń. - Hej, Wojowniczko. - Cześć – mówię, a mój obraz zamazuje się i więcej łez spływa po policzkach. Czuję taką ulgę. Lekarze mówili, że miało być dobrze, ale nie wierzyłam niczyim słowom. Ufam tylko Danielowi. On jest wszystkim, w co wierzę, czego potrzebuję. - Hej, hej - jego głos jest delikatny i stara się sięgnąć ręką do mojego wilgotnego policzka. - Dlaczego płaczesz, Wojowniczko?

294

Potrząsam głową, usprawiedliwiając łzy. - Reakcja emocjonalna. Rozgląda się po pokoju, oszołomiony. - Naomi? Zastygam na chwilę. Nie chcę mu mówi, co się stało. Nie w tej chwili, nie, kiedy wiem, że wyczołgałby się z łóżka, odpiął swoją kroplówkę i poszedł po nią. On potrzebuje odpoczynku. - Wyszła - mówię i mam nadzieję, że później nie będzie na mnie zbyt rozłoszczony. Kiwa głową i relaksuje się ponownie w łóżku, a jego zaspane oczy są wpatrzone we mnie. - Wyglądasz na zmęczoną, Wojowniczko. Wzruszam ramionami. Jestem zmęczona, ponieważ nie spałam odkąd Daniel został postrzelony. Ale brzmi na wyczerpanego, więc utrzymuję to w tajemnicy. - Ze mną będzie dobrze. - Jak poważny był postarzał. - Jeden w ramię i jeden w bok. Mówią, że miałeś szczęście, że kula nie uszkodziła żadnych z organów. - Drżę, łapiąc się tych słów. - Powinno być tobą dobrze w ciągu kilku dni. Straciłeś sporo krwi. - Mmm. - Jego spojrzenie ponownie sunie po postrzale i wygląda na wyczerpanego. Ponownie całuję jego dłoń. - Śpij, Daniel. Nigdzie się nie wybieram. Wysuwa rękę z mojej i poklepuje brzeg łóżka.

295

- Chodź, zwiń się obok mnie. Będę lepiej spał z twoim ciałem obok. Nie powinnam. Te wszystkie rurki i kroplówki. On jest cholernie zraniony, ale nie mogę się oprzeć. Kładę się na łóżku przy jego zdrowym boku i mam nadzieję, iż nie zauważy, że moje stopy są pokryte od łydki w dół puszystym bandażem, z wielkimi białymi puszystymi skarpetkami na nich. Ale jego oczy są zamknięte, a kiedy zwijam się przy nim i moja pupa leży na skraju łóżka, on oplata mnie ramieniem i trąca nosem moją szyję. - Mmm, pachniesz tak dobrze - mówi. - A ty powinieneś spać, erotomanie - mówię mu przesadnym tonem. Chichocze, ale ponownie zostaje cicho. Tulę się bliżej niego i słucham przez dłuższy czas jego oddechu, słodkich sekund spokoju. Wtedy, chwilę później, mówi śpiąco. - Kto przeżyje? - Hmm? - W horrorze. Kto przeżyje? - Och. - Myślę przez chwilę. - Niewinna dziewczyna. Dziewica. Prycha, jakby to było absurdalne. - Każdego dnia wybrałbym cię do horroru zamiast Daisy. Uśmiecham się i przysuwam się nawet bliżej. - Śpij. Tak robi, a ja śpię obok niego.

296

PIWERWSZEGO DNIA JESTEM mocno obolały, ale drugiego, leki, które lekarz Mendozy wpompował we mnie, maskują mój ból, przynajmniej ból w moim ramieniu, a słodkie pocałunki Regan i jej paluszki doprowadzają mnie do szaleństwa. - Wojowniczko, potrzebuję, byś w tej chwili wspięła się na mnie. - Ból w moich spodniach zabije mnie, jeśli nie zdobędę ulgi. - Zamknij się, nie będziemy uprawiać seksu. - Jak możesz tak mówić? - biadolę. - Jestem rannym człowiekiem. Musisz wyssać ze mnie jad. Proszę, ssij mnie. - Całkiem pewne, że byłoby to pomocne - mówi, ale mały uśmiech gości na jej ustach. - Myślę, że mogłabym w to wejść. - Mój fiut jest taki twardy w tej chwili, że jeśli nie przykryjesz go swoją cipką, złamie się. Wątpię, że chciałabyś czuć się odpowiedziała za tego rodzaju uszkodzenia. - Moje prawe ramię nie jest uszkodzone, więc wykorzystuję je, by chwycić w dłoń jej słodką pierś. Sutek napręża się pod moimi palcami i Regan przygryza wargę. Taa, tak łatwo można ją przekonać. Oplatam rękę wokół jej pleców i obniżam ją. Opiera się na początku, ale z solidnym pociągnięciem mam jej usta dokładnie przy moich. - Udawaj, że jestem Śpiącą Królewną - szepczę przy jej wargach, a ona śmieje się, dopóki nie wsuwam języka w jej usta. Sodko wyjękuję odpowiedź. Zanurzam język w jej ustach, tak jak chciałbym pieprzyć jej gorącą, małą cipkę.

297

- Wdrap się na mnie, Wojowniczko. - Moja dobra dłoń chwyta jej pupę i popycha na mnie, ale jej ciuchy wchodzą w drogę naszemu dobremu samopoczuciu. Na szczęście ma na sobie luźną spódnicę, którą wyszarpuję z drogi. Słychać tylko drący dźwięk, ale nie będę się teraz o to martwić. Cienki koc przykrywający moje dolne rejony zostaje odrzucony, a następnie jej gorąca cipka śliska się po moim twardym jak kamień kutasie. Wilgoć wycieka z niej, a moje ciało staje w płomieniach. Spalam się z potrzeby posiadania jej. - Jezu, potrzebuję cię na moim kutasie w tej chwili. - Biorąc mojego obolałego fiuta w dłoń, umieszczam go w jej wejściu, a ona powoli osuwa się na niego. Nie potrafię przestać patrzeć na nasze połączone ciała. Kiedy jej gorąca, wilgotna cipka przyjmuje mnie, odchylam głowę, a obie jej ręce lądują po obu stronach mojej głowy. Jej biodra unoszą się i jeżdżą prawie po całej długości, zanim znowu nie opadają w powolnych torturach. To tak, jakby chciała mnie zabić, ale jeśli tak mam odejść, wtedy chwała, kurwa, alleluja. Moja dłoń chwyta jej biodro, kiedy staram się ją pośpieszyć, ale ona nic sobie z tego nie robi. - Śpiąca Królewno - szepcze - jeśli chcesz, bym uratowała cię od nikczemnika Bólu Jąder, to musisz pozwolić mi poprowadzić to przedstawienie. - Tak, pani - mówię, ponieważ co innego możesz zrobić, kiedy miłość twojego życia, w zasadzie mówi ci, że wypieprzy cię na śmierć, a następnie cię wskrzesi? Cholernie cię kocham. - Też cię kocham - odpowiada i zaciska cipkę, by udowodnić swoje słowa. Jestem zdyszany, ponieważ robi coś niezwykłego z moim ciałem. Jej śliskie ściany przy wrażliwej, gołej skórze mojego penisa zabijają mnie. Czuję każdą żyłkę oraz krawędź w jej cipce i uczucie to jest kurewsko wyśmienite. Niebo nie byłoby lepsze. Cholera, to jest niebo. Bycie wewnątrz ciasnej cipki dziewczyny, którą kochasz bardziej niż swoje życie jest czymś niesamowicie wspaniałym. Nic nie sprawiło, że

298

czułem się lepiej i podejrzewam, że nic nie sprawi. Zawsze będę szukał tylko jej, starając się dostać do jej cipki nawet, kiedy będę miał osiemdziesiątkę. Podpieram się nogą na cienkim materacu, pcham trochę i jestem nagrodzony dyszącym jękiem. - Właśnie tutaj - jęczy. Chciałbym móc przekoziołkować się nad nią i pchnąć w nią, ale nie mogę. Nie w moim opłakanym stanie. Zamiast tego sięgam ręką między nas i znajduję jej guzek rozkoszy. Ściskam go lekko i czuję jak osiąga spełnienie w tym samym czasie. - O mój Boże, Daniel - wykrzykuje. Pocieram jej łechtaczkę między palcami i ruszam biodrami do góry. Jeśli mógłbym utrzymać to uczucie zawsze, zrobiłbym to, ale oboje gonimy dalej w huragan przyjemności. Ignorując ból, używam lewej ręki, by przyciągnąć jej głowę do mojej, tak by się wzajemnie pierzyć ustami w tym samym czasie, co mój kutas wbija się w nią. Uderzamy o siebie, kiedy jej orgazm ponownie nadchodzi. Jej ścianki zaciskają się wokół mnie jak fala, zasysając i uwalniając. Jej cipka jest gorącą rękawicą mocy i jestem całkowicie pod jej kontrolą. Pulsujący uścisk wyciąga mój orgazm od podstawy moich pleców. - Dojdę w tobie w ciągu trzech sekund. Wyjdź, jeśli nie chcesz grona moich zawodników atakujących twoje jajeczka. - To jedyne ostrzeżenie jakie mogę wypowiedzieć, ale Regan przygryza swoją dolną wargę i patrzy mi prosto w oczy. - Chcę tego. - A ja eksploduję na jej polecenie. Moje gorące nasienie tryska w nią strumieniem, a ona odrzuca głowę i ponownie się zaciska. Jej drugi orgazm goni mój własny. W końcu kończymy, a ona upada na łokcie, uważając, by uniknąć kontaktu z moim zranionym ramieniem. - Jesteś taka wspaniała, Regan Porter - mruczę, przebiegając dłonią przez chmurę jej blond włosów. - Jesteś w tym pieprzoną gwiazdą rocka. Chichocze przy mojej szyi.

299

- Nie, poważnie, jesteś. - Odwracam głowę i mocno całuję jej policzek. Najlepsza. - Naprawdę? - pyta i pojmuję, że pytanie nie jest retoryczne. - Serio. - Opuszczam ją obok siebie, ponieważ posiadanie jej ciała obok mojego jest warte każdej ilości bólu. Rana po kuli w moim ramieniu nie utrzyma nas osobno. Nic ponownie tego nie zrobi. - Będę potrzebował dziennej dawki, by w pełni odzyskać sprawność. Może dwóch dawek na dzień. Nawet, jeśli nie mam nic przeciwko odpoczywającej na mnie Regan, ona wierci się, przekręcając na bok, unikając obu moich ran. - Co się dzieje? - pyta. - Zmierzamy do domu. Ty, ja i Naomi. Nie odpowiada, co mnie martwi. - Albo mogę pojechać do Minnesoty razem z tobą. - Nie opuszczę jej. Nienawidzę ci tego mówić, ale teraz utknęłaś ze mną. Zamierzam cię mieć stale przy sobie i jeśli nie wpuścisz mnie do swojego domu, będę siedział na ganku. - Nie, pozwolę ci się wczołgać przez otwór dla piesków. - To wystarczająco dobre dla mnie - mówię, dając jej jednoręki uścisk. Tak też zapadamy w sen, przynajmniej ja to robię. Kiedy się budzę, Mendoza stoi obok mnie. Szybko spoglądam w dół, by upewnić się, że ciało Regan jest okryte. Jest. Dzięki Bogu. Nie uważam, by czuła się komfortowo z Mendozą widzącym jej nagość. - Co jest? - szepczę, starając się jej nie obudzić. - Wyrok - odpowiada ponuro. Kiwam głową i wysuwam się spod Regan. Mamrocze coś miękko, ale się nie budzi. Mendoza rzuca mi spodnie i koszulę. - Potrzebujesz pomocy przy ubieraniu?

300

- Nie, poradzę sobie. Szarpie w moją stronę podbródkiem i wychodzi. Założenie spodni kosztuje mnie trochę trudu. Mają elastyczny pas, więc łatwiej je ubrać. Guziki od koszuli stwarzają większą przeszkodę, ale biorąc pod uwagę, że nie jestem w stanie podnieść lewej ręki, nie ma mowy, bym założył koszulę przez głowę. Decyduję się nie zapinać jej. To nie tak, że idę na proszony obiad na plażę. Mam zobaczyć egzekucję. W drzwiach zatrzymuję się i patrzę przez ramię na Regan. Jej ręce są zwinięte pod jej policzkiem i wygląda jak jakaś uczennica, ale nią nie jest. Została okradziona z niewinności. Nie jestem pewien czy dobrze robię, ale wiem, że to nie jest decyzja, którą mogę podjąć za nią. - Regan. - Potrząsam delikatnie jej ramieniem. Jej zaspane oczy otwierają się gwałtownie i posyła mi najsłodszy uśmiech po tej stronie równika. I wszystko we mnie buntuje się przez to, co robię. - Hej, skarbie - mówi, sięgając ręką, by dotknąć mojej szczęki. Obracam się lekko i całuję ją w dłoń. Mój posępny wyraz twarzy alarmuje ją, że dzieje się coś, co może jej się nie spodobać. - Co jest nie tak? Przykładam rękę do jej czoła, wygładzając zmarszczki, które się pojawiły, ale nie mogę się ociągać. Mendoza czeka. - Wojowniczko, na zewnątrz Mendoza jest gotowy, by wymierzyć trochę sprawiedliwości Hudsonowi. Możesz tu zostać, a ja wkrótce wrócę, albo możesz pójść na zewnątrz i oglądać. To zależy od ciebie. Jej dłoń opada i odwraca głowę. Na zewnątrz słyszę odgłosy młotka, trwają prace nad przygotowywaniem krzyża. Wkrótce będzie to dźwięk przebijania ciała i kości. - Jeśli zostaniesz w środku pewnie nie będziesz chciała być tego świadkiem. Umieszczam dwie słuchawki do uszu w jej dłoni. - Wytłumią trochę hałas, ale nie całkowicie. Możesz także zejść w dół wzgórza. Tam, w drugim od końca domu, będzie miejsce, gdzie będzie grała głośno muzyka. - Nie wszyscy w raju Mendozy zgadzają się

301

z jego metodami, ale być może zgadzają się w jednym, że nie chcą być tego częścią. Ale ja muszę wzywać go do sądu. Podnosi słuchawki i zamyka dłoń wokół nich. - Będzie źle? - Taa. - Nie upiększam tego. - Możesz mieć koszmary. Posyła mi smutny uśmiech. - Jestem gotowa zmierzyć się z tym. Być może nie będzie to koszmarem. Być może to zabije niektóre z nich. Potrząsam głową. - Nie jestem psychologiem. Jestem żołnierzem. Nie wiem czy to osłabi twoje lęki czy wywoła nowe, z których nie będziesz mogła się otrząsnąć. Niektóre rzeczy… Przerywam i wracam myślami do czasu, który spędziłem w Afganistanie, niektóre z tajnych operacji, na których byłem i wszystkie wystraszone spojrzenia dziewcząt, które uratowałem. - Niektóre rzeczy nie powinny być widziane. - Ale ty tam będziesz? Kiwam głową. - Też mam koszmary. On jest jednym z nich. Nie jest mi przykro, że zobaczę jego śmierć. - Mi również. - Kładzie swoją dłoń w mojej i czuję słuchawki między nimi. Chodźmy.

302

28 DANIEL OSTRZEGŁ MNIE, ŻE TO NIE BĘDZIE PRZYJEMNY WIDOK. Ale nie przypuszczam, że próbował ochronić mnie przez tym. Mimo wszystko przechodzimy przez to razem, bo to miało być naprawdę okropne. Widzę krzyż na środku podwórza kompleksu i to wystarcza, by moim ciałem wstrząsnęły dreszcze. - Czy oni zamierzają… - Taa - odpowiada Daniel bez emocji. - Och. - Mój żołądek buntuje się na myśl o podpałce umieszczanej pod krzyżem. Ludzie tłoczą się. Mężczyźni Mendozy są uzbrojeni po zęby, a na ich twarzach widnieją ponure miny, gdy osłaniają ring, by nikt się do niego nie dostał. Hudson stoi nieopodal, sztywny jak deska, wpatrując się w dal. Obok niego wartę pełnią dwaj uzbrojeni mężczyźni, lecz on pozostaje spokojny. Zachowuje spokój nawet w chwili, gdy prowadzą go przed krzyż. Znajduje się tam już inny mężczyzna. Klęczy

303

a jego ręce są związane za plecami, głowę ma pochyloną. Myślę, że musi płakać, ponieważ jego ramiona się trzęsą. Mendoza staje nad nim, a pochodnie za nim oświetlają całą makabryczną scenę. - Wyrecytuj przestępstwa - poleca człowiekowi na ziemi. - Carl Hudson dopuścił się aktów… - mężczyzna w połowie mówi, a w połowie szepcze, słowa zostają zagłuszone przez szlochy. - Głośniej - rozkazuje Mendoza. Związany mężczyzna zaczyna od początku. - Carl Hudson dopuścił się aktów deprawacji, za które będzie ukarany. Ukradł trzydzieści cztery kobiety, zgwałcił je i oddawał je swoim współpracownikom, dopóki nie zginęły. Dwie z tych kobiet należały do Łez Boga. Ci ludzie należeli do Rafaela Mendozy i miały jego ochronę. Dotykanie osób Mendozy oznacza śmierć. Dla reszty trzydziestu dwóch kobiet, domagamy się więcej niż egzekucji. Mendoza i Łzy Boga domagają się wyroku. Mendoza podnosi ręce do swoich ludzi. - Czy zgadzamy się, że Carl Hudson powinien umrzeć za swoje grzechy, powinien zostać osądzony przez Cristo Redemptor w jego końcowym miejscu przeznaczenia? - Zgadzamy się! - Odkrzykuje tłum. Nienawidzę faceta, ale nie jestem pewna czy mam tyle siły, by być w stanie obejrzeć, jak zostaje przybity do krzyża, a następnie podpalony. Przełykam ciężko, a moja dłoń podkrada się do Daniela. Przyciąga mnie do siebie. Przysuwa moje ciało i wsuwa moją twarz w jego szyję, trzymając mnie tam. Mruczy mi do ucha: - Nie zawsze musisz być silna, Wojowniczko.

304

Przytakuję, wdychając jego zapach, trzymam się go kurczowo, gdy moje ręce oplatają jego szyję. Zostaję tam, ponieważ nie chcę być gdziekolwiek indziej. Jestem tam, kiedy rozlega się dźwięk wbijania gwoździ i Hudson zaczyna krzyczeć. Jestem tam, kiedy młotek uderza raz za razem, a następnie krzyki stają się głośniejsze i zaczynają trzaskać płomienie. Dym wypełnia powietrze. Wdycham zapach Daniela, starając się nie wdychać smrodu palonego ciała, więc ukrywam moją twarz przy nim, pozwalając mu mnie trzymać. Po chwili krzyki zamierają, a Daniel dotyka mojego policzka. - Po wszystkim. Chodźmy do środka, Wojowniczko. Nie patrzę za siebie. Nie muszę tego widzieć, to i tak będzie powtarzać się w moich koszmarach. Wychodzimy i wracamy do pokoju Daniela w przychodni. Daniel siada na skraju łóżka, a Mendoza wchodzi za nami. Siadam na krześle blisko Daniela. Ostatnią rzeczą, jakiej on potrzebuje, to dziewczyna czepiająca się za każdym razem jego ramienia, podczas gdy rozmawia ze swoim starym kumplem z wojska. Ale chciałabym być tą, która czepia się kurczowo. Chciałabym znaleźć się przy jego boku, by trzymał mnie, podczas gdy próbowałaby przetworzyć to, co się zdarzyło. Hudson nie będzie nas dłużej martwił. Nie będzie przychodził do mnie, by sprawdzić moje zęby. Nie będzie czekał na mnie do momentu, aż się złamię. Dziewczyny dłużej nie będą znikały w jego lochu. Nigdy się ponownie nie pojawi. Robiąc to, ocaliliśmy tak wiele i dostaliśmy sprawiedliwość za ich życie, i wiele więcej. Powinnam czuć ulgę w związku z tym wszystkim, ale wszystko o czym mogę myśleć, to jak krzyczał, kiedy został przybijany do krzyża. I nie czuję się z tym dobrze. Mogę spróbować być twardą i być wojowniczką, ale nie wiem, czy kiedykolwiek będę na tyle twarda, by Daniel mnie potrzebował. Te myśli martwią mnie, kiedy Mendoza poprawia pas z pistoletami. To dla niego nic nadzwyczajnego chodzić dookoła uzbrojonym po zęby, mieszkać w favela, gdzie

305

ludzie nie mrugają okiem, kiedy wróg jest przybijany do krzyża i spalany żywcem.

Dla nich tak brzmi bezpieczeństwo. Dla mnie to brzmi jak tortury. - Jak dziury po kulach? - Mendoza pyta, kiedy Daniel krzywi się poklepując swój bok. - Cóż, w jakiś magiczny sposób mają się teraz lepiej - odparowuje Daniel. - Może to dlatego, że jesteś odrobinę zbyt energiczny w swoim łożu boleści, co? - Szczerzy się do Daniela, a moja twarz się czerwieni. - Ona całowała moje kuku - Daniel mówi z łatwością. - Nie nienawidź, ponieważ jedna ze stron twojego łóżka jest zimna. - Taa, do cholery - mówi Mendoza, a ja ponownie staję się zażenowana. Zwijam nogi pod siebie na krześle i staram się udawać, że Mendoza i wszyscy jego ludzie nie widzieli mnie niedawno nagiej. Oni nie są bezpieczni jak Daniel i wciąż sprawiają, że czuję się zaniepokojona, nawet jeśli są mili. - Więc - mówi mimochodem Daniel, wpatrując się w Mendozę, a następnie we mnie. - Kiedy ktoś zamierza mi powiedzieć, co stało się z moją siostrą? Zastygam na krześle, a niepokój uwypukla się na moim czole. Głos Daniela jest spokojny, nawet jeśli szukał swojej siostry przez dwa lata. Jak się poczuje, gdy dowie się, że pozwoliłam Vasilyowi zabrać ją? Nie wiem co zrobię, jeśli spojrzy na mnie z tą zimną obojętnością. Potrzebuję Daniela. Potrzebuję go w sposób, jaki potrzebuję powietrza. Wiem, że to nie jest prawidłowe podejście, ale nie dbam o to. Szarpię włosy rękami w niepokoju. Ukrywałam przez kilka dni, że Naomi zniknęła i za każdym razem, kiedy Daniel zaczynał się rozglądać po pokoju albo zadawać pytania, rozpraszałam go pocałunkami. To nie tak, że nienawidziłam tych pocałunków. Boże, uwielbiam je aż za bardzo, ale wiem, że wykorzystałam moje stare sztuczki, których Daniel nienawidzi. Nie chcesz, żeby cię porzucił? Uzyskaj uwagę jego fiuta.

306

To głupie i złe, ale nie mogę nic na to poradzić. Jestem przerażona, ponieważ nie wiem, co się teraz stanie. Byłam z Danielem dopóki nie zdobyliśmy papierów i Naomi. Następnie dodaliśmy „zdjęcie Hudsona” do listy. Teraz, mam papiery, Naomi ponownie zaginęła, a Hudson zginął. Nie ma powodu, by Daniel trzymał mnie dalej przy sobie, chyba że dla seksu. Nie liczy się to, jak bardzo go kocham i desperacko pragnę być z nim. Wciąż mam popieprzone w głowie, głęboko wewnątrz siebie wiem, że jeśli odeśle mnie do domu, rozpadnę się na milion drobnych kawałeczków. Daniel powtarza, że mnie kocha i rzuca mi słodkie słówka, ale w końcu jestem tylko zwykłą cipką dla niego? Co się stanie, kiedy ponownie namierzy swoją siostrę i stanie się to niebezpiecznie? Jest snajperem, zabójcą. Pracuje z niebezpiecznymi ludźmi. Nie ma tam miejsca dla dziewczyny takiej jak ja, ponieważ ona stanowi obciążenie. Ale jeśli jestem dobrym pieprzeniem, może zatrzyma mnie. Może. Nieruchomo, wpatruję się w twardą twarz Daniela, kiedy czeka aż ja lub Mendoza odpowiemy. I rozpadam się. Dyszący szloch uchodzi z mojego gardła i ponownie tracę zmysły. Nie jestem wojowniczką, jaką Daniel chce, bym była. Jestem przerażona, że teraz mnie zostawi, mimo tego, że kocham go tak bardzo.

307

MENDOZA WYGLĄDA NA PRZERAŻONEGO, tak jak każdy mężczyzna może być, kiedy konfrontuje się z horrorem jakim jest płacząca kobieta. Opuszcza nas szybko, jakby Bóg uderzył błyskawicą nad nami. Ja? Zabiorę Regan zasmarkaną i szlochającą. Przynajmniej ją mam. Oboje żyjemy. Moja siostra jest bezpieczna i wracamy do domu. - Muszę to powiedzieć - wyznaję niskim tonem, starając się ją rozśmieszyć. Robię najgorsze gafy, kiedy płaczesz. Naprawdę nie wiem o co chodzi, ale mam zamiar poradzić sobie z tym. Zgaduję, że to odprężające. Laski płaczą bez powodu. W wieku dwunastu lat zrobiłem mojej mamie tandetną, ręcznie wykonaną kartkę walentynkową, którą złożyłem miedzy moją poranną sesją masturbacji a śniadaniem. Ciągle szlochała, kiedy ją jej dałem. Musiałem klepać mamę niezręcznie po plecach, dopóki nie uratował mnie tata. Zabrał mnie na zewnątrz, starając się powiedzieć trochę o kobietach. Albo przynajmniej o mamie - Bądź szczęśliwy, że płacze - mówił. – To znaczy, że wciąż coś do ciebie czuje. Kiedy patrzą na ciebie z suchymi oczami to oznacza, że straciłeś je. Płacz Regan nie słabnie, więc wciągam ją na kolana i staram się scałować jej łzy. Nie kłamałem o erekcji. Pojawia się prawie natychmiast, kiedy jej pupa ląduje na moich udach. Może to przez bliskość jej cipki przy moim penisie. Może to dlatego, że jestem sprośnym skurwysynem. Może jedno i drugie. Przesuwam ją trochę, by nie dotykała mojej erekcji swoim tyłkiem, podczas gdy szlocha. Następnie przytulam ją do siebie, dziwiąc się, że nam się to udało. Gdy jej czkawka jest zapowiedzią końca burzy, odchylam jej głowę i przykrywam jej usta moimi, dając jej komfort, którego nie potrafię wyrazić słowami. Po mało entuzjastyczniej próbie oddania pocałunku, Regan odpycha usta z dala ode mnie. - Muszę ci coś powiedzieć - szepcze.

308

- Strzelaj, Laleczko, nie mogę sobie wyobrazić, byś powiedziała mi cokolwiek bardziej interesującego niż nasze całowanie. – Żartuję, lecz nić strachu wije się po moim kręgosłupie, ponieważ naprawdę coś ją martwi. - Nie chcę, byśmy zostali rozdzieleni. - Przesuwa się wyżej na moich kolanach, dopóki pośladki nie znajdują się na mojej półtwardej erekcji. W kontakcie rośnie mocniej, ale ona nie poświęca temu żadnej uwagi, co sprawia, że jestem smutny i zaniepokojony. - Nie będziemy - zapewniam ją. - Mój kutas, by odpadł jeśli spędziłbym więcej niż kilka godzin z dala od ciebie, więc zaufaj mi, trzyma się ciebie jak pszczoła miodu. Tłumię moje pragnienie, widząc jej przygnębiony wyraz twarzy, Próbuję rzucać żartami, mając nadzieję, że jeden z nich uderzy w czułe miejsce. - Słodkie Cycuszki, nic co powiesz nie zmartwi mnie, chyba że zostawiasz mnie, co zignorowałbym i podążył za tobą jak bezpański pies, którego wyżywiłaś i który spodziewa się, że będziesz go karmić dalej. - Słodkie Cycuszki? – Odpowiada, a obraza jest wypisana na jej twarzy. W końcu odpowiedź bez łez. - Próbowałem cię jakoś rozkręcić. Jak wypadło? - Taa, nigdy więcej nie nazywaj mnie w ten sposób. - I przez chwilę myślę, że jesteśmy w drodze do szczęścia, ale wtedy jej twarz ponownie załamuje się. Niecierpliwie przesuwam ją na nogach. - Regan, chodźmy znaleźć Naomi i wynośmy się stąd. Jestem gotowy zjeść jakiegoś grilla i wypić trochę Shiner Bock46. Myślisz, że mają Shiner Bock w Minneapolis? Bo jeśli nie, będziesz musiała mnie trzymać, kiedy będę płakał.

46

Teksańskie piwo

309

Na wspomnienie imienia Naomi, łzy zaczynają ponownie spadać i ta nić niepokoju, którą wcześniej poczułem, zostaje przekształcona w ciężki płaszcz strachu. - Naomi ma się dobrze, racja? - Nie widziałam co się stało - szlocha. - Byłam tak zaniepokojona tobą, następną rzeczą, jaką wiedziałam było zniknięcie Naomi i tego dupka Petrovich. Mendoza mówi, że szukali wszędzie, ale pomiędzy strzelaniną przed bramą, tobą krok od śmierci i tym jak oni rozprawiali się z Hudsonem, straciłam ślad. - Jej głośne szlochy sprawiają, że niektóre z jej słów są trudne do zrozumienia i przez chwilę jestem rozporoszony przez ilość słonej wody wyciekającej z jej ciała. Niedługo odwodni się. Następnie jej słowa docierają do mojej świadomości. Ten brudny, pieprzony świr ma moją siostrę. Z rykiem wołam Mendozę. Wstaję, ale Regan wciąż kurczowo się mnie trzyma, więc bujam ją w ramionach i kroczę do drzwi. Mendoza spotyka mnie w wejściu, ale nie wchodzi dalej. - Przepraszam - unosi ręce. - Jestem do dupy z płaczącymi kobietami. Całkiem niezły w zabijaniu ludzi i sianiu strachu w sercach wielu. Nie za dobry w krzepiących rzeczach. - Cholera, człowieku, gdzie moja siostra? - Wyrzucam z siebie. Potrząsa głową. - Nie mam pojęcia. Jak powiedziała twoja dziewczyna, to było chaotyczne. Byłem bardziej zainteresowany zabiciem ludzi Hudsona i zabraniem go, niż upewnianiem się, że ten Rosjanin nie ucieknie z twoją siostrą. Z pstryknięciem palcami zwraca uwagę dzieciaka obwieszonego pasem od amunicji. Przewracam oczami, a Mendoza wzrusza ramionami. - Dzieciaki - mówi. - Co możesz zrobić? - Dzieciak podaje mu tace z jedzeniem, którą Mendoza wnosi do pokoju. - Jedzcie. Mam samolot transportowy, który zabierze was do Kostaryki. Stamtąd będziecie mieli możliwość wrócenia do domu. Masz papiery?

310

Kiwam głową. - Dzięki. - Przykro mi z powodu twojej siostry. – Zatrzymuje się w drzwiach i mówi z odrobiną tęsknoty w głosie. - Masz tę dobrą. Trzymaj się jej. Więc król chce, by królowa dotrzymywała mu towarzystwa w łóżku47. Interesujące. Nie poświęcam więcej myśli brakowi romantycznych perspektyw Mendozy, ponieważ mam inne troski, którymi muszę się zająć. Na tacy znajduje się dzban wody z dwiema miskami, z obfitym gumbo i kilkoma bułkami z serem. Regan milczy przez całą wymianę zdań, a jej łzy stopniowo ustają. Sadzając ją na łóżku, przesuwam przed nią stolik. - Pao de queijo. - Podaję jej bułkę. - To ser i chleb. Wierz mi, jest to jedna z najlepszych rzeczy, które kiedykolwiek zostały zrobione. Jakby Cristo Redentor48 sam dostarczył przepis dla pierwszych osadników Rio. Posyła mi smutny, pełen łez uśmiech i bierze bułeczkę. Ponieważ te bułki są tak dobre, nawet smutna Regan nie może powtrzymać się przed wydaniem jęku przyjemności. - Prawda? - Mówię, jedząc połowę mojej bułki. - Chrupiąca skórka na zewnątrz i pieprzona niebiańska rozkosz wewnątrz. – Czekam, aż przełknie całą bułkę zanim podaję jej szklankę wody. - Wojowniczko, jesteśmy w tym razem. To nie twoja wina, że Vasily uciekł z moją siostrą. Wiem, gdzie on mieszka. Dosłownie. Więc zjemy, a następnie wyruszymy do Kostaryki. - Chcę z tobą jechać - mówi z ustami w połowie drogi wokół pao de queijo. - Pewnie. - Pochylam się i daje jej szybkiego buziaka. - Nie chciałbym wracać do Minneapolis, czy też bałaganić w systemie płacowym.

I ten król, jak się domyślacie lub nie, będzie naszym 4 głównym bohaterem czyli 4 Hitman o tytule „Last Hope” Chrystus Odkupiciel – 38-metrowy pomnik Jezusa Chrystusa wzniesiony na szczycie granitowej góry Corcovado w Rio de Janeiro w Brazylii. Statua jest jednym z symboli Rio oraz imponującym i charakterystycznym obiektem w tym mieście 47 48

311

W końcu dostaję od niej maleńkie chrząknięcie śmiechu. - Naprawdę nie jesteś na mnie zły? - Chryste, nie. - Odkładam jedzenie i wpatruję się w nią w zaskoczeniu. - Czy ten potok łez to z tego powodu? Że mógłbym być zły ze względu na Naomi? - Posyła mi małe przytaknięcie. -Zrozum, Naomi nie była twoją odpowiedzialnością. Jeśli czyjąś, to moją i to moja wina, ponieważ dałem się postrzelić. Mój początkowy strach wznowił się, ponieważ Naomi ponownie zaginęła, a ja wiem, że ulice Rio nie są dobre. A Naomi nie jest dobra z nowymi miejscami, jasnymi światłami, nieładem czy tłumami - co jest tym, czym jest Rio. - Czuję się okropnie. Myślałam, że możesz ze mną skończyć. Odstawiając miskę gumbo, ujmuję jej twarz w dłoń, a drugą ręką odpycham stolik. - Nie mam zamiaru nigdy z tobą skończyć, Wojowniczko. Co ja ci wcześniej mówiłem? Musiałabyś mnie zabić, żeby się mnie pozbyć. - Przerywam, a następnie mówię. - Brzmiało to trochę mniej przerażająco w mojej głowie. Śmiejąc się, palcem błądzi po grzbiecie mojej widocznej erekcji. Cienkie lniane spodnie są słabe w ukrywaniu tego, co się dzieje, zwłaszcza gdy jestem wolny od uprawiana seksu. - Twoje przerażające myśli sprawiają, że czuję się bezpiecznie. - Jej głos nabiera dokuczliwego tonu i wilgotna palma pojawia się przy koniuszku jej palca, - Jeśli o to chodzi, to mam więcej. - Sadzam ją na sobie i kiedy liżę wnętrze jej ust, wiem, że nic nigdy nie będzie smakować tak dobrze jak ona. Drży pod moimi rękami i jęczy w moje usta. - Czy możesz zawsze nosisz spódnice? - Pytam, podnosząc materiał i znajdując prawdziwe niebo na ziemi. Moja dłoń zagłębia się między jej nogami i pęcznieję jeszcze bardziej, jestem większy, grubszy, kiedy zauważam, że ocieka wilgocią i jest kompletnie nago.

312

- W Minnesocie jest zimno- sapie. - Są dni, kiedy nie mogę ich nosić. - W takim razie musimy zamieszkać gdzieś, gdzie jest cieplej. - Ściągając własne spodnie wystarczająco nisko, by wyciągnąć penisa, podnoszę ją i ustawiam się przy jej wilgotnym gorącym wejściu. Pierwsze pchnięcie zawsze jest wspaniałe, kiedy jej cipka wita mnie w jedwabistym, ciasnym uścisku. Chciałbym móc całować ją z mniejszą gwałtownością i w głębi duszy krzywię się na znaki, jakie zostawiam. Na pomysł, że Regan będzie nosić zostawione przeze mnie oznaki posiadania na tyłku robię się nawet twardszy. Mam nadzieję, że sprawi, iż będę miał na ciele podobne. Ugniatając jej pośladki jedną ręką, wbijam się w nią całkowicie. - Nigdy cię nie zostawię - mówię jej, a pożądanie sprawia, że mój głos jest ochrypły. - Nie na dzień czy godzinę, lub minutę. Zawsze zamierzam być z tobą. Oplata mnie nogami i rękami. - Zawsze zamierzam walczyć po twojej stronie. - To nawet więcej niż każdy inny człowiek mógłby oczekiwać. - Kończę z gadaniem. Miażdżąc jej usta moimi, plądruję ją. Pieprzę ją mocno językiem i kutasem, dopóki nie czuję spazmów jej podniecenia, które ciasno mnie oplata. Mój szept przerywa kontrolę, a ciało zaczyna wbijać się w jej, kiedy krzyczy O mój Boże, Daniel, tak i Mocniej, mocniej, co mówi mi, że ma się dobrze ze mną będącym w niej. Wychodzę z niej w ostatniej chwili i dochodzę w fałdy jej spódnicy, która marszczy się między nami na jej talii. - Psiakrew. - Gwiżdżę, opadając na plecy. - Niedługo musimy załatwić gumki albo tabletki. Pociera policzkiem o moją pierś. - A może nie? Przyciągam ją bliżej. Dziecko z Regan? Po tym jak moja siostra została porwana nie było życia we mnie. Miałem tylko jeden cel, a posiadanie rodziny i pozostanie w

313

jednym miejscu, nie było częścią mojej przyszłości. Nie byłem nawet pewien czy zasługiwałem na przyszłość. A teraz mam Regan. Ona trzyma mnie za jaja i jeśli chce wodzić mnie za penisa, jestem szczęśliwy, by za nią podążać. Cokolwiek. Jeśli chce dziecka, wtedy, do cholery, tak. Chcę mieć rodzinę z nią. Życie staje się coraz lepsze. - Taa, podobałoby mi się to. W końcu dźwigam się na nogi ponieważ musimy ruszać. - Zjedz swoje jedzenie - mówię do niej, a następnie wlokę się do mojej torby. W środku są ubrania, w których mogę podróżować. Para bawełnianych spodni, bielizna i koszula. Na dnie jest trochę broni, amunicja, noże i komórka, której nie można namierzyć - wszystko jak wyjadę zostawię Mendozie. Światełko przypomina mi o telefonie i zauważam, że jest tam dla mnie wiadomość. Podnosząc telefon, wprowadzam kod, by ją odczytać. To Naomi, a ponieważ to od niej, nie ma przywitania. Według niej pozdrowienia są zbędne.

Vasily zabiera mnie w podróż po Rosji. Mówi, że są miejsca w Rosji, gdzie jest biało i nie ma tam zbyt wielu ludzi. Podoba mi się to. Chce, bym zajęła się czymś dla niego. Twierdzi, że to pomoże ludziom. Myślę, że uważa, iż to pomoże jemu, ale twierdzi również, że to może - jak on to nazwał? - że zrekompensuję tym złe uczynki, jakie robiłam dla Hudsona. Mój bilans jest nierówny, więc będę z nim. Vasily mówi, że muszę do ciebie zadzwonić, inaczej podążysz za mną do Rosji. Nie rób tego. Nie chciałabym tego. Lubię to, że Vasily jest cicho. Pomrukuje przez większość czasu, a ja uczę się co te pomruki oznaczają.

Biorę oddech i przerywam.

Kocham cię, Daniel. Ukradłam całą wirtualną kasę, którą ludzie zostawili w fałszywym banku w Pałacu Imperatora i przekształciłam ją na franki, a następnie

314

przelałam na pięć różnych kont bankowych w USA. Było tego za dużo jak na jedno konto. Prześlę ci szczegóły mailem. Musiałam dać trochę Vasilyowi, albo nie pozwoliłby mi na dostęp do internetu. Udało mi się trochę zaoszczędzić dla ciebie i Regan. Również mama i tata potrzebują ich. Są od złych ludzi, więc nie będą źli. Naprawdę możesz ukraść pieniądze od złych ludzi. To jak redystrybucja. Jak rekompensata.

Tylko tyle. Naomi nie żegna się. - To była Naomi? - Głos Regan jest tak pełen nadziei, że cieszę się mogąc powiedzieć, że tak. - Mówi cześć i że przekształciła fałszywe, narkotykowe pieniądze w prawdziwe. Uważa, że spodoba się jej w Rosji. - Czuję się odrobinę oszołomiony. Będę musiał trzymać telefon przy sobie. - Poczekaj - mówię Regan. - Muszę zadzwonić do Petrovicha. Telefon dzwoni tylko raz. To tak jakby Petrovich oczekiwał mojego telefonu. Napadam na niego, zanim może wypowiedzieć choćby słowo. - Więc porwałeś moją siostrę. Podaj mi jeden powód, przez który nie powinienem przyjechać i dopaść cię jak psa. Albo jeszcze lepiej, ujawnić twojej Bratvie, jak byłeś powiązany z zabójstwem twojego wujka. Pterovich milczy, być może nie spodziewał się mnie rzucającego to w jego twarz. Ale pieprzyć honor. Moja rodzina jest na pierwszym miejscu. - Przysięgam na grób mojej matki, że nie skrzywdzę twojej siostry. Będę ochraniał ją, jakby była moja własną siostrą z łona mojej maki. Każdy ból jakiego doświadczy, podwoję w pieniądzach. Będzie miała wszystko czego potrzebuje i zwrócę ją zdrową na łono rodziny. W tle słyszę jakieś pomruki, a następnie spór.

315

- Tak, Naomi. Zwrócę cię. - Następnie mówi do mnie twardym głosem: - Zwrócę Naomi tylko wtedy, kiedy będzie tego pragnęła. Obiecałem jej to. Zanim mogę coś jeszcze powiedzieć, rozłącza się. - Czy z nią będzie dobrze? - pyta Regan. Kiwam głową i biorę kilka głębokich oddechów. - Taa, obiecał na swoją zmarłą matkę, więc wiesz, wszystko będzie dobrze. - To dlaczego zmiażdżyłeś twój telefon? Spoglądam w dół i widzę popękany ekran, a na brzegach krew z mojej dłoni. Odrzucam go, oplatając ramiona wokół Regan, ponieważ to ona stała się teraz moją bezpieczną przystanią. Jej szyja pachnie ciepło i spokojnie, a złość dudniąca w mojej głowie na wieść, że moja słodka siostra jest w rękach Petrovicha, powoli ustępuje. - Chyba muszę mu zaufać. Mam całkiem wielką broń przystawioną do jego głowy, więc dopóki nie będziemy musieli zmierzyć się z najpotężniejszą rosyjską rodziną przestępczą, po prostu musimy uwierzyć jego obietnicom. Petrovich przejął kontrolę w Bratvie zabijając przy naszej pomocy Sergeia, a Sergei zastępcę. Jeśli reszta organizacji dowiedziałaby się, że to zrobił, zostałby zabity. Dodatkowo - pocieram czoło - on naprawdę wierzy w honor i rodzinę, co jest powodem śmierci Sergeia, gdyż doprowadzał rodzinę Petrovich do ruiny i Vasily musiał go powstrzymać. - Pojadę z tobą do Rosji - proponuje Regan. - Wiesz co, Wojowniczko? Najlepszy i największy Daniel jest wykończony. On potrzebuje trochę R i R. - Myśl o wyjeździe do Rosji i spieraniu się z Petrovichem psychicznie mnie wykańcza. Wiem, że Naomi jest bezpieczna. I wiem, że wkręciła się w nowy projekt, co oznacza, że musiałbym walczyć z obojgiem, by zabrać ją do domu. A teraz, jestem tak pieprzenie zmęczony tym wszystkim. Chcę wziąć Regan w ramiona i pieprzyć ją do końca dni, nie martwiąc się niczym oprócz kończących się prezerwatyw.

316

- R i R mają się dobrze - mówi Regan, przygładzając kosmyk włosów na moim czole w zaborczym geście. - Po prostu chcę, byś wiedział, że jestem z tobą. Jesteśmy drużyną, racja? Ściskam ją mocno i umieszczam pocałunek na jej czole. - Jesteśmy drużyną. - Więc… co teraz robi ta drużyna? Z trudem wstaję i chwytam plecak. Wyciągając rękę, mówię: - Jedziemy do domu.

as

317

29 TRZYMAM DŁOŃ DANIELA, kiedy wysiadamy z taksówki i kierujemy się do budynku mieszkalnego. To jest… ruina. - Jesteś pewien, że to ten adres? - To adres, jaki wysłał mi Nick, taa. - Ponownie sprawdza swój telefon, a następnie wzrusza ramionami. - On jest Ukraińcem. Może uważa, że to oznacza życie na wysokim poziomie. Marszczę nos. Nie jest tak źle, jest czysto, dach jest w jednym kawałku i nie ma żadnych śmieci na ulicach. To automatycznie sprawia, że jest lepiej niż w większości faveli. - Myślałam, że to będzie… nie wiem. Nie mogę wyobrazić sobie Daisy tutaj. Słodka, urocza, mała Daisy z niewinnymi, niebieskimi oczami, która zawsze coś psuła w naszym starym mieszkaniu.

318

- Wspominał, że to miejsce jest przeznaczone do generalnego remontu - mówi Daniel i rozluźnia mój uchwyt, by zarzucić nasze bagaże na swoje ramiona. Następnie ponownie bierze mnie za rękę, ponieważ wie, że go potrzebuję. Jego dotyk jest moim oparciem. Byliśmy z dala od Rio od dwóch dni. Dwa dni podróży, nocowania w hotelach. Nie jestem całkiem pewna, skąd dokąd lecieliśmy; wszystko co wiem to, że nie było to w prostej linii. Coś w stylu nie bycia oczywistym i unikania nieodpowiednich ludzi. Nie zadawałam pytań. Daniel zna ciemną stronę prawa lepiej niż ktokolwiek inny i ufam mu, że utrzyma mnie bezpieczną. Jednak wciąż mam koszmary. Dotyczą one tego, co zobaczyłam oraz śmierci Hudsona, który nawiedza moje sny. Daniel trzyma mnie blisko i mówi mi, że to normalne po tym przez co przeszłam. Nigdy mnie nie opuszcza. On jest dokładnie tym, kogo potrzebuję, bym ponownie poczuła się cała. Kierujemy się do środka i ledwie wchodzę do holu budynku, kiedy Daisy mknie po schodach i leci do mnie z wyciągniętymi ramionami. - Regan! - Piszczy szczęśliwym głosem i w jednej chwili znajduje się na mnie, mocno przytulając mnie do siebie, zanim mogę powiedzieć, że nie lubię być dotykana przez nikogo oprócz Daniela. - Daisy - zaczyna Daniel. - Nie… Ale jest okej. To tylko Daisy, delikatna, mała Daisy ze swoimi wielkimi chabrowo-niebieskimi oczami, ciemnymi włosami i okrągłą, niewinną twarzą. Daisy, która wygląda, jakby śpiewała w kościelnym chórze i modliła się przed snem. Daisy, która zakochała się w płatnym mordercy i przez którą wpadłam w ten bałagan. Ukrywam gorycz i oddaję uścisk. To nie wina Daisy, że cokolwiek z tego się stało. I podczas, gdy nie jestem zadowolona, że zostałam zabrana do niewoli, to teraz mam Daniela. A Daniel jestem wszystkim, co się liczy. Kiedy przytulam Daisy przez długi czas, posłała mi lekko zatroskane spojrzenie, sprawdzając, czy mam się dobrze. Kiwam głową i również przytulam Daisy do siebie. Pachnie czystością i świeżością, i jak zwykle zdrowo, a ja czuję się trochę lepiej,

319

wiedząc, że mimo wszystko Daisy pozostała tak niewinną i kochającą osobą, jaką była wcześniej. Cieszę się, ponieważ naprawdę mam to na myśli. - Cieszę się, że cię widzę - mówię do niej delikatnie. Odsuwa się, a łzy wylewają się z jej dużych oczu. - Tak martwiłam się o ciebie. Ale Nick powiedział, że wyślemy Daniela, a Daniel jest najlepszy, więc… - Daniel jest najlepszy - zgadzam się i klepię Daniela, kiedy kątem oka widzę, że robi sprośny wyraz twarzy. - Chodźcie na górę - mówi mi Daisy, jest tak podekscytowana, że praktycznie podskakuje jak piesek. - Nick przygotowuje obiad. - O cholera - mówi Daniel z uśmieszkiem. - Muszę to zobaczyć. Kierujemy się w górę budynku. Daisy mówi, że w tej chwili winda jest nieczynna. Najwyraźniej Nick próbował naprawić instalację elektryczną, wkurzył się, kiedy poraził go prąd i w odwecie walił w nią młotem. Daisy wygląda na odrobinę niezadowoloną przez tę sytuację, a ja widzę, że za nami Daniel dławi się ze śmiechu. - Nick niezbyt dobrze radzi sobie z domowymi sprawami - mówi, a jej policzki rumienią się. - I pozwalasz mu przygotowywać obiad? - pytam, starając się nie chichotać. Jak dobrze czuć Daniela za mną, jego dłoń na plecach, upewniającą mnie, że tam jest i Daisy paplającą przede mną. Skaza Rio uchodzi ze mnie, jakby nigdy nie istniała. - Twierdzi, że chce pomóc - mówi Daisy z bezradnym wzruszeniem ramion. - To takie urocze. Pewnego dnia, przychodzę z zajęć do domu, a on przygotowuje Hamburger Helper49. „Potrzebuję trochę pomocy” mówi do mnie. Po prostu nie mogłam. Chichocze nawet teraz, myśląc o tym.

Hamburger Helper jest to zapakowany produkt żywnościowy produkowany przez General Mills, ale sprzedawane pod marką Betty Crocker. Hamburger Helper składa się z makaronu, sosu w proszku i przypraw. 49

320

Daisy oferuje nam szybkie zwiedzanie budynku, kiedy poruszamy się w stronę jej mieszkania. Na najwyższym piętrze są zniszczenia spowodowane przez wodę, więc nad większością mieszkań nadal trwają prace. Układają od początku pyłki na podłodze. Ona i Nick są rozlokowani na drugim piętrze. Jest tam również mieszkanie jej ojca, które czeka na niego, jeśli kiedykolwiek będzie chciał ich odwiedzić. On nie opuszcza swojej farmy zbyt często, ale to, że w ogóle wychodzi, sprawia, że jest szczęśliwa. - A to jest mieszkanie dla ciebie - mówi, wyciągając klucz i podając go mi. - Dla mnie? - jestem zaskoczona. - Dlaczego? - Straciłyśmy tamto mieszkanie - mówi zażenowanym głosem. - Kiedy wróciłam, znalazłam informację o eksmisji. Wszystko co mogłam zrobić, to zabrać nasze rzeczy i przenieść je tutaj. - Och - mówię, a mój głos jest cichy. Oczywiście, że straciłyśmy nasze mieszkanie. Ledwo wiązałam koniec z końcem z funduszami stypendialnymi, zanim wprowadziła się Daisy, by płacić swoją część. Ale z jakiegoś powodu myślałam, że moje mieszkanie zawsze będzie na mnie czekać, aż będę gotowa wrócić. Fakt, że go nie ma, w jakiś sposób zbija mnie z tropu. Świat szedł do przodu, nie zważając na moją nieobecność. Jakbym nigdy nie istniała. Myślę o Mike’u i Becce i przełykam ciężko. - W porządku, Słodkie Cycuszki? - mówi mi Daniel do ucha, a jego oddech przynosi ze sobą ciepło. Daisy odwraca się i posyła naszej dwójce zszokowane spojrzenie. - Jak ją nazwałeś? Z jakiegoś powodu wybucham śmiechem. Może to z powodu osłupiałej miny Daisy lub faktu, że Daniel jest tak frywolny, nazywając mnie w ten sposób przy niej, ale nie mogę się kontrolować. Histeryczny, dziecinny śmiech buzuje we mnie i muszę się trzymać pod boki, bo tak mocno się śmieję. Daniel chichocze, a jego palce dotykają czule mojego policzka, podczas gdy Daisy patrzy na mnie, jakbym była szalona.

321

W końcu opanowuję się i wciąż chichocząc, wycieram łzy z oczu. - To taki nasz żart - mówię jej, ponieważ wygląda na gotową wbić palec w twarz Daniela. - Ja… idę sprawdzić Nicka i obiad - mówi mi i wyciąga rękę, otaczając moje palce z kluczami, które mi dała. - Dlaczego nie sprawdzicie twojego mieszkania? Nie śpieszcie się. Będziemy trzymać obiad gorący. - Jej twarz jest uczynna, słodka, i tak całkowicie Daisy, że chcę cały czas ją przytulać. Nie robię tego, ale myślę, że ona wie dlaczego. - Dzięki, Daisy. - Będziemy w 2A - mówi mi. – Przyjdź, kiedy będziesz gotowa. Następnie idzie przez korytarz, zostając mnie z Danielem i moim kluczem do nowego mieszkania. Przypatruję się kluczowi przez chwilę, a następnie spoglądam na Daniela. - Ponownie Słodkie Cycuszki, co? - Moje wargi rozszerzają się w uśmiechu. - Świetny początek rozmowy, nie sądzisz? - drwi. - Potrzebuję rozpoczęcia rozmowy w moim stylu – mamroczę, kiedy wkładam klucz do zamka. – Słuchaj, Uroczy Kutasie albo Wielkie Jaja. - Czy mogę zagłosować? - pyta. - Ponieważ ja jestem za Wielki Johnson albo Psiakrew-Daniel-Twój-Penis-Jest-Taki-Wielki. Prycham i otwieram drzwi, starając się ponownie nie chichotać. Następnie jestem cicho, kiedy wpatruję się w moje nowe mieszkanie. Daisy jest troskliwa, muszę jej to przyznać. To miejsce, pomimo nieco innego rozkładu i wyższego sufitu, jest podobne do mojego starego lokum. Musiała rozpakować wszystko i rozmieścić tak, jak było, pamiętała nawet o moim słoiczku na ciasteczka umieszczonym na ladzie i o moich plakatach z horrorów klasy B na ścianach. Jest też

322

gówniany futon, który miałam zamiast sofy i moje DVD umieszczone na podobnej półce. Jakbym weszła do snu. - To moje rzeczy. Wszystkie. - Łzy wypełniają moje oczy, kiedy wchodzę do środka. - To było miłe ze strony Daisy - mówi ostrożnym głosem Daniel zza mnie. Kładzie nasze bagaże na futonie i wyciąga pistolet ze spodni, przechadzając się dalej po całym mieszkaniu i sprawdzając je, podczas gdy ja stoję sparaliżowana w drzwiach. To nasz rytuał i normalnie nie mam nic przeciwko niemu, szczególnie po Rio, ale teraz wydaje się to być dziwne. - Czysto - mówi mi chwilę później, a następnie przesuwa się do mnie, by zamknąć drzwi i je zablokować. Wchodzę do środka wciąż oszołomiona. Tam, na stoliku do kawy, jest stare zdjęcie mnie i Mike’a z wesela przyjaciół. Podnoszę je, wpatrując się w jego twarz. Nic nie czuję i jest to dziwne. No może irytację, że zamieszkał tak po prostu z Becc’ą, ale nie istnieje żadna utracona miłość, żaden smutek. Ramiona Daniela oplatają mnie w tali i zerka przez moje ramię. - To będzie niegrzeczne, jeśli powiem, że facet wygada jak parszywy skurwiel? Ponownie chichoczę. - Brzmisz na zazdrosnego. - Jestem zazdrosny - przyznaje, a jego ramiona mocniej mnie przytulają. - On powinien wypieprzyć twój mózg, dając ci wiele krzyczących orgazmów, a wszystko co zrobił, to myślenie o sobie. - Daniel brzmi na całkowicie zniesmaczonego. Odkładam zdjęcie i odwracam się w objęciach Daniela, zarzucając ręce na jego ramiona.

323

- Nie ma potrzeby być zazdrosnym. O nigdy nie dał mi orgazmu. Ty dałeś mi więcej orgazmów ostatniej nocy, niż on zrobił to przez te wszystkie lata, kiedy byliśmy razem. - Jestem całkiem niesamowity - droczy się, udając że to rozważa. - Dosyć niesamowity - zgadzam się i nagle czuję się świetnie. Myślenie, że facet tak wspaniały, seksowny i niebezpieczny jak Daniel jest zazdrosny o mojego starego chłopaka jest tak… słodkie. Daniel jest tysiąc razy lepszy dla mnie niż Mike. Nie ma porównana. I chcę mu pokazać za jak seksownego go uważam. - Czy kiedykolwiek miałeś robioną laskę na futonie, podczas siedzenia pod plakatem „Atak zabójczych Pomidorów”? - „Atak zabójczych pomidorów”? To prawdziwy film? - Och, jest prawdziwy. Mam go na DVD. Jego i sequel. - Robisz mnie w chuja. Zrobili sequel tego? - Zrobili kilka - mówię mu, popychając go tyłem na futon. - Wolałbyś raczej go obejrzeć zamiast obciągania? - Chryste, nie - mówi. - Ale nie chcesz się zobaczyć z Daisy i Nickiem? - Niedługo - mówię mu, dodając zmysłową nutę mojemu głosowi. - Ale w tej chwili chcę twojego kutasa między moimi wargami. Jęczy i wiem, że wygrałam tę rundę. Jestem zadowolona, kiedy upada plecami na materac, wyciągając pistolet ze spodni i odrzucając na stary, rozwalający się stolik do kawy, który uratowałam z wyprzedaży rzeczy używanych. Przygląda mi się płonącym wzrokiem. - Kocham cię - mówię mu, kiedy upadam przed nim na kolana, rozkładając jego nogi.

324

- Kocham cię bardziej niż cokolwiek innego - mówi mi i jest tak poważny przez chwilę, tak intensywny, że czuję dreszcze przechodzące przez moje ciało. Następnie posyłam mu kolejne uwodzicielskie spojrzenie i odpinam jego spodnie. - To też mnie kocha, oczywiście. - Cholera, taa, kocha - mówi. - Kurewsko nie ma ciebie dość. - Mmm. - Jest już twardy i oplatam dłonie wokół jego długości, wielbiąc go. Myślę, że tym mogłabym zastąpić mój obiad. Jego oczy błyszczą, kiedy się pochylam. Jego ręka zmierza w moje włosy, zabierając je z mojej twarzy. - To idealny punkt obserwacyjny, chcę widzieć, jak mnie ssiesz. Nawet jeśli prowadziliśmy przez cały czas sprośne gadki w łóżku, te słowa przypomniały mi burdel. Pistolet przyłożony do mojego czoła. Zamykam oczy i ciężko przełykam. Te wspomnienia nie odchodzą. Nie wiem, czy kiedykolwiek odejdą. Ale następnie dłoń Daniela gładzi mój policzek. To czuły dotyk. - Boże, jesteś piękna. I tak po prostu, znowu jest ze mną w porządku. Otwieram oczy i widzę przystojną twarz przed sobą, i to jego ciepłą skórę mam pod dłońmi. A kiedy pochylam się, by mój język dotknął czubka fiuta, to smak Daniela czuję na języku. Mogę mieć nowe wspomnienia, zaczynając od teraz. Omiatam główkę szybkim liźnięciem i patrzę w górę na niego, kiedy jego dłoń zamknięta w pieść jest zawinięta w moich włosach. - Próbujesz mnie rozproszyć, chłopczyku? - Kurwa, nie - sapie. Unosi ręce w powietrze, jakby chciał mi pokazać, że mnie nie dotyka. - To ostatnia rzecz, której chcę.

325

Ponownie biorę główkę w moje usta, chichoczę i czuję jak drży, kiedy wibracje mojego śmiechu przechodzą przez jego skórę. Chwytam w dłoń gruby trzon jego fiuta, drażnię i muskam jego główkę językiem, podczas gdy drugą bawię się jego moszną. Jestem zadowolona, kiedy jego głowa opada do tyłu, a całe ciało napina się, gdy kutas wydaje się wyraźnie pęcznieć w moich dłoniach. Jest ekstremalnie twardy, a z główki wycieka płyn przez co muszę go szybciej ssać. On uwielbia to, a ja uwielbiam to jemu robić. Kocham widzieć przyjemność na jego twarzy. - Chcę w tej chwili położyć ręce na tobie - mówi Daniel, kiedy nachylam się i ssę jego długość, uważając na zęby. - Tylko wyciągnę te cycuszki z bluzki i pobawię się nimi, podczas gdy ssiesz mojego fiuta. Nie dotyka mnie jednak. Tylko leży i obserwuje to, co mu robię. Może zdaje sobie sprawę, że jeśli by mnie dotknął, to byłoby dla mnie zbyt wiele ze wspomnieniami wpychającymi się do mojej głowy. To sprawia, że kocham go jeszcze bardziej i pokazuję moją miłość przez branie go głęboko i ssanie go tak mocno, że moje policzki zapadają się. Cudownie jest słyszeć jego jęk przyjemności. Więc podwajam moje wysiłki. Wszystkie umiejętności, które zdobyłam, doskonalę ustami i teraz obiema rękami na półtwardym fiucie, pompując od czasu do czasu. - Chryste, jesteś w tym taka dobra - ciężko oddycha, kiedy jego penis podskakuje do tyłu mojego gardła, a ja rozluźniam szczękę, by pozbyć się odruchu wymiotnego. Nie odpowiadam - moje usta są pełne. Moje usta są pełne Daniela, jego słonego smaku, czucia jego ciepłej skóry, widzę malującą się przyjemność na jego twarzy z każdym pchnięciem w moje usta. To nic innego jak moja przyjemność. Jestem rozczarowana, kiedy mnie łapie i rzuca na futon. Cóż, prawie. A następnie wbija się we mnie, aż wydaję skrzek zadowolenia i przywieram do niego jak dzika kotka. Pompuje we mnie, aż uderzamy futonem o ścianę, ale to nie jest

326

ważne, ponieważ oboje dochodzimy mocno i szybko, a ja jestem tak szczęśliwa, że mogłabym pęknąć. Nie idziemy do mieszkania Diasy przez dobrą godzinę. I to też jest w porządku. Myślę, że Daisy spodziewała się tego.

UPRAWIANIE MIŁOŚCI Z REGAN w miejscu, gdzie nie muszę utrzymywać jednego oka na drzwiach i jednej nogi na podłodze jest dziwne i wspaniałe. Nie mogę się doczekać, by rzeczywiście pójść z nią do łóżka, a następnie obudzić się i mieć z nią poranny seks. Potem możemy wrócić z powrotem do spania, obudzić się i mieć przed popołudniowy seks. Kiedy zasugerowałem, że zostaniemy na małym futonie i udamy, że zasnęliśmy, pokręciła głową. Daisy się nas spodziewa. Cóż, pieprzyć Daisy, myślę, ale zakładam spodnie i dołączam do gburowatego Ukraińca i jego wiejskiej dziewczyny50 na obiad. Przynajmniej mają jedzenie. W kuchni dziewczyny przygotowują drinki, które zawierają lizaki. Nie mam nic przeciwko owocowym drinkom, ale wyciągam laskę lizaka z mojego alkoholu. Nick, w rzadkim przypływie wnikliwości, zaprasza mnie na dach. W teorii to dobry pomysł. Wyjście na zewnątrz i złapanie świeżej perspektywy. Rzeczywistość wymaga wychodzenia na ujemne temperatury, co wysyła moje jaja wewnątrz mojego ciała w celu ogrzania. Mam nadzieję, że chłopcy wyjdą, kiedy ponownie zobaczymy

ALE TO CHAMSKIE! / Katuska30. Wcale nie takie chamskie, no może trochę. Ale D też chce zrobić ze swojej kobiety wiejską... więc jednak to chyba komplement /A. 50

327

Regan. Nick pochodzi z Ukrainy, więc najwyraźniej jest odporny na zimno, ponieważ stoi na zewnątrz w cienkiej, bawełnianej koszuli, wyglądając, jakby cieszył się arktycznym powietrzem. Piję moje Shiner Bock tak szybko jak to możliwe, by wprowadzić trochę ciepła do mojego krwiobiegu. Nick nic nie mówi, zaledwie zerka niewzruszenie w dal. Zastanawiam się czy tęskni za Rosją, albo jak czuje się w związku z obecną sytuacją na Ukrainie, lecz nie dzielimy tego typu znajomości, więc zamiast pytać, podziwiam nocny krajobraz. Noc jest bezchmurna, a plasterek księżyca rozświetla niebo wystarczająco, by dostrzec granat i czerń atmosfery. Jednak to dziwne widzieć Nicka bez broni. Był wymagającym, metodycznym, wziętym płatnym mordercą. Jeśli przyjmował zlecenie, cel był martwy. Jedynym projektem, którego nie ukończył, był jego ostatni, ponieważ musiał uciec, by uratować Daisy w Rosji. Teraz jest studentem sztuki i właścicielem budynku. Świat stanął do góry nogami. - Spotkałeś się z jej rodzicami?- pyta Nick w zadumie, jakby się o mnie martwił. - Pierwsza rzecz na jutro – odpowiadam, a następnie się krzywię. To oznacza żadnego przedpołudniowego seksu. Może pierwszą rzeczą, jaką zrobimy po obudzeniu, będzie seks i może będę mógł ją konsumować pod prysznicem. To może utrzymać mnie do czasu, kiedy będę miał ją ponownie po lunchu. - Dlaczego? Czy masz jakieś problemy z tatusiem Millerem? Nick przytakuje. - On nie lubi ludzi. - W takim razie powinniście być najlepszymi ziomkami, ponieważ ty również nie jesteś towarzyską osobą - zauważam. - Da, to prawda. - Oczywiście Nick bierze mnie na poważnie. Choć doceniam jego troskę, nie martwię się spotkaniem z rodzicami Regan. Moim największym problemem jest to, co zamierzam teraz zrobić z moimi, kiedy nie jestem skupiony na poszukiwaniach mojej siostry. Na szczęście nie muszę decydować o tym dzisiaj, jutro czy nawet w następnym tygodniu. Osuszam moją butelkę i sięgam po kolejną. Jedną

328

pozytywną rzeczą w lodowatym otoczeniu jest to, że wsadzenie butelek w śnieg utrzymuje piwo odpowiednio schłodzonym. Około cztery minuty milczenia później, po tym jak kompletnie zapomniałem o temacie, Nick pyta: - Ziomki? - Najlepsi przyjaciele - wyjaśniam. Zawsze mnie dziwi jak nieporadny w interakcji społecznej jest Nick, ale biorąc pod uwagę, że spędził większość swojego czasu zabijając ludzi, przypuszczam, że wnoszenie barier emocjonalnych ma sens. Armia pełna jest ludzi, którzy zabijają, ale jest to w jakiś sposób rodzina. Snajper jest nikim bez zawiadowcy, nawet rozpoznające jednostki składają się z czterech czy pięciu członków. Nagle uświadamiam sobie, że część emocjonalnego żniwa ostatnich osiemnastu miesięcy przyjąłem na siebie i to dlatego, że przez większość czasu byłem sam. Podczas mojego epizodu jako najemnik, starałem się nawiązać kontakty z takimi ludźmi jak Nick, ponieważ tęskniłem za moją drużyną tak bardzo, a teraz tęsknię za moją rodziną. Regan mówi o tym, że nie mogę jej nigdy zostawić, ale dla mnie nie ma życia bez Regan. Jeśli opuściłaby mnie, byłbym niczym. Równie dobrze mogłaby mi strzelić w głowę, ponieważ jej odejście ode mnie znaczyłoby, że umarłbym z powodu ustania akcji serca. - Vasily Petrovich ma twoją siostrę - duma Nick. - Taa. Zagroziłem, że wydam go Bratva jeśli ją skrzywdzi. - Albo możemy go zabić - proponuje Nick tak nonszalancko, jakby pytał czy chcę papierosa. Przypuszczam, że jeśli wychowałeś się zabijając, zanim mogłeś się sam nakarmić, wtedy tak właśnie działasz. Kim jestem, by tak mówić? Zabiłem ostatni cel Nicka - chirurga urazowego w Seattle, który zbierał uszkodzone organy i sprzedawał je na czarnym rynku, więc Nick mógł odejść z biznesu. Był to ślubny prezent dla niego i Daisy, chociaż jeszcze się nie pobrali. - Z jakiegoś powodu rzeczywiście mu ufam. Poza tym, ty nie możesz wrócić do Wschodniej Europy, pamiętasz? Nick wzrusza ramionami.

329

- Zabicie Petrovicha może byłoby tego warte. Siadam, wyciągając nogi i kończąc moje drugie piwo, ale nie otwieram kolejnego. Mam plany na wieczór z Regan, które wymagają trzeźwości. - Jestem zmęczony tym Nick. Zmęczony zabijaniem ludzi, zasypianiem z pistoletem na piersi, nie będąc pewnym czy obudzę się strzelając. Jestem zmęczony zamykaniem oczu i widzeniem rozbryzgów krwi. Chcę chodzić spać w tym samym łóżku każdej nocy i budzić się rano. Chcę uprawiać seks z Regan na prawdziwym materacu, z miękka pościelą. - Z dachu mogę zobaczyć panoramę Minneapolis na północy i zarys samolotów startujących z lotniska na południu. Rozumiem dlaczego Nick wybrał to miejsce. Subtelne znaki podnoszenia statusu tej dzielnicy są wszędzie. W ciągu kilku lat to miejsce będzie warte fortunę, ale mieszkanie w mieście, odpowiadanie na codzienne skargi, albo malowanie obrazów, nawet z dużą ilością czerni i czerwieni nie interesuje mnie. Chcę do domu. Chcę pokazać Regan ziemię, na której osiadł mój prapradziadek. Mieć ją przy tym jak rodzą się źrebięta i jak łubin niebieskolistny wysuwa się z ziemi. Odwracając się w stronę Nicka, mówię: - Skończyłem ze śmiercią. - Da, ja też. - Podnosi butelkę wódki. – Ale wiesz co? - Nie wiem człowieku. Jakaś rada dla mnie? - To żart, nawiązanie do tego, kiedy Nick poprosił mnie o radę odnośnie randki, gdy prześladował Daisy. Ale Nick nie wie, jak żartować, więc daje jakąś poważną myśl, kiedy pije ćwiartkę wódki. - Łatwiej jest decydować czy pociągnąć za spust, czy udusić, by zdjąć cel, niż o tym co przyniesie szczęście w przyszłości - deklaruje Nick. - Wiem, że Regan sprawia, że jestem szczęśliwy. Zamierzam się tego trzymać. A teraz, dlaczego nie dasz mi spojrzeć na jakieś twoje listy obowiązków domowych?

330

as

331

30 TERAZ, GDY PONOWNIE JESTEM w Minneapolis, sporządzam listę zadań do wykonania. Idę do lekarza po antykoncepcyjny zastrzyk, więc Daniel i ja będziemy mieć wspaniały, niesamowity, intensywny seks. Ponownie przechodzę badania na choroby weneryczne, ponieważ jestem paranoiczką. Jestem czysta od wszystkiego, włączając w to ciążę. Właściwie trochę mnie to smuci, ale to nie jest to najlepszy czas na założenie rodziny. Idę zapisać się na terapię, ponieważ nadal miewam napady paniki, kiedy Daniel wychodzi z pokoju na dłuższy czas. Poza tym wciąż męczą mnie koszmary. Wiem, nie jest ze mną całkiem w porządku. Psycholog rozumie i wspiera. Daniel chodzi tam ze mnie i to jest dobre. To krok w prawidłowym kierunku. Chcę wrócić do college’u i wskoczyć z powrotem w moją obraną ścieżkę kariery zawodowej, ale psycholog odradza mi to, sądzi że to nie najlepszy pomysł. Jestem zaskoczona, kiedy Daniel przyznaje mu racje. Sugeruje, że powinnam zrobić sobie

332

przerwę i skorzystać ponownie z życia. Żyć normalnie. Tylko co to znaczy? Ludzie wciąż sprawiają, że czuję się niespokojna. Z całych sił staram się zanurzyć z powrotem w „normalności”. Oglądam z Danielem dużo horrorów, a w międzyczasie malujemy nasze mieszkanie, by mieć coś do roboty. Odwiedzam rodziców, ale każde spotkanie jest wypełnione łzami i masą niezręczności. Nie powiedziałam im, że spędziłam dwa miesiące na plecach w burdelu. Myślę, że to złamałoby ich prawie tak bardzo, jak blisko było złamania mnie. Zamiast tego stworzyliśmy kulawą, wymyśloną historyjkę. Wybrałam się do Cancun na zorganizowane w ostatniej chwili wakacje razem z moją współlokatorką Daisy. Obudziłam się w szpitalu z amnezją, a teraz dochodzę do siebie. Daniel leżał na łóżku obok cierpiąc na tropikalną chorobą. W efekcie zakochaliśmy się w sobie. To całe Dni Naszego Życia i nie jestem całkiem pewna czy kupili to, ale to zdecydowanie milsza wersja, niż ta prawdziwa. Niemniej jednak teraz skupiają się na moim zdrowiu. Chcą, żebym na dobre wróciła w domu. Jednak nie mogę. Nie jestem już dłużej ich małą dziewczynką. Zostajemy z nimi przez kilka dni, ale to napędza we mnie niepokój. Jasne, że nie rozumieją, dlaczego Daniel musi sprawdzać pokój zanim wejdę do środka, po prostu to sprawia, że czuję się bezpieczniejsza. Daisy jest moją nową najlepszą przyjaciółką i zawsze jest po mojej stronie. Kiedy Daniel i Nick są zajęci remontem, Daisy chodzi ze mną na zakupy, albo biega za mnie na posyłki, albo robi cokolwiek, co ma zostać zrobione. Nie jestem sama nawet przez sekundę i to sprawia, że czuję się bezpieczniejsza. Nie wiem czy Daniel poprosił ją, by była moim cieniem, albo czy ona wyczuwa, że jestem przerażona byciem opuszczoną, ale bardzo to doceniam. Przez uwagę, którą mi poświęca, skutecznie leczy urazę, którą do niej czułam i długo przed nią ukrywałam. Pewnego dnia odważę się odwiedzić Mike’a i Becce. Nie zabiorę Daniela; lękam się, że mógłby zastrzelić Mike’a. Za bycie samolubnym i zaabsorbowanym sobą, który bzyka się z moją najlepszą przyjaciółką. Jednak nie uważam, że to wina Mike’a. Ruszyłam dalej. To dłużej nie jestem ja.

333

Zabieram ze sobą Daisy, ponieważ nie lubię nigdzie chodzić sama. Zatrzymujemy się przed mieszkaniem Mike’a, tym które dobrze znam. Jak wiele razy przyjeżdżałam tu po meczu futbolowym na szybkie pieprzenie i przytulanie, ponieważ nie chciał się kochać? Jak mogłam się kiedyś na to godzić? - Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? - Pyta Daisy po raz setny, kiedy idziemy do budynku i zmierzamy do windy. - Jestem pewna - mówię jej. - Mike też zasługuje na zamkniecie, nie uważasz? - Tak myślę - mówi Daisy i wygląda na zakłopotaną. Jest dobrą przyjaciółką. Ściskam jej dłoń, dając znać, że jest okej. Kierujemy się na piąte piętro, gdzie Mike mieszka od kilku lat. Pukam do jego drzwi, nawet jeśli mam klucz do mieszkania. Znajduje się na dnie w moim słoiku na ciasteczka. Używałam go tylko w razie nagłych wypadków. W razie gdyby Mike potrzebował, bym zajęła się czymś, kiedy był z kolegami poza miastem. Nigdy nie musiałam nosić go ze sobą. Człowieku, naprawdę wcześniej byłam popychadłem. Szyderczo się do siebie uśmiecham na tę myśl. Ciekawe co Mike pomyśli o mnie teraz. Otwiera drzwi. Jestem odrobinę rozczarowana, że nie jest to Becca, ponieważ byłaby to świetna rozmowa na początek. Ale Mike wygląda na całkowicie zaskoczonego moim widokiem. - O mój Boże, Regan. Zalewa się łzami i wyciąga ręce, by mnie przytulić. Muszę przyznać, że nie tak wyobrażałam sobie nasze spotkanie. Niezręcznie klepię go po plecach i rzucam Daisy bezradne spojrzenie, kiedy Mike przytula mnie i beczy w moje ramię. Jest taki wdzięczny, że widzi mnie żywą, co mówi między szlochami. Myślał, że nie żyłam. A następnie odsuwa się i próbuje mnie pocałować, a ja się wzdrygam.

334

- Nie rób tego - mówię. Nie chcę być całowana ponownie przez niego, nigdy więcej. Wygląda na zszokowanego, gdy odsuwam się od niego - Coś nie tak? Kochanie, wszystko w porządku? - Co jest nie tak? Mike, wiem, że jesteś z Beccą. – Z miejsca, gdzie stoję widzę jej badziewie na kuchennej ladzie. Potrząsa głową, a jego twarz jest trochę bledsza. Zauważam, że zaczyna zbliżać się do drzwi swojego mieszkania, które są za nim, blokując nam w ten sposób widok i zwalczam pragnienie, by nie chichotać, kiedy słodka, mała Daisy przewraca oczami na jego ruch. - Nie, kochanie. To była, wiesz, taka sytuacja. Uspokajaliśmy się nawzajem. - Ummm - mówię bez emocji. - Jak szybko wasza dwójka zaczęła się uspokajać? Jestem ciekawa. Czy to było tego dnia, czy następnego po tym jak zostałam porwana, a może czekałeś cały tydzień? Sądząc po brzydkim rumieńcu, który zdobi jego policzki, nie jestem daleka od prawdy. Jest zakłopotany. - To nie tak, Regan. Byłem… taki zmartwiony twoim zniknięciem. - Ściska moje ramię, a ja ponownie się wzdrygam. - Upiłem się, a Becca przyszła, by porozmawiać. I ona… w pewien sposób nigdy nie odeszła. - Sprawiasz, że brzmi to, jakby Becca uczepiła się twojego kutasa. Ponownie potrząsa głową i stara się gładzić moje ramię, ale odsuwam go. - Kochanie, wiesz, że cię kocham. Tylko ciebie. - Uśmiecha się do mnie przez łzy. - Czy z tobą… z tobą wszystko w porządku? - Lepiej niż z tobą - mówię i jestem zaskoczona tym, że to prawda. Ma gila spływającego po twarzy i jest totalnym bałaganem. Jego koszulka jest brudna i poplamiona śniadaniem. Wygląda, jakby nie golił się od tygodnia czy dwóch, a jego włosy są tłuste. Sprawia wrażenie, jakby przeszedł piekło. Co jest ironią, bo to ja jestem

335

tą, która przeszła przez piekło, nie on. Ale kiedy jego oczy znowu zaczynają łzawić, poklepuję go po ramieniu. - Nie uważam, że nie cierpiałeś, Mike - mówię. - Jestem pewna, że byłeś zraniony i samotny. Po prostu nie potrafisz być inny. - Co? – mówi, jakby nie słyszał mnie dobrze. - Czy ty w ogóle dostrzegłeś moją nieobecność, Mike? Albo czy słyszałeś, że zaginęłam, nim zacząłeś pieprzyć moją starą BFF? Jego spojrzenie się zmienia i z kamienną twarzą odwraca się do Daisy, szukając współczucia. Nie znajdzie go tam. - Dlaczego mnie obwiniasz? - mówi smutnym głosem. - Zrobiłem wszystko, co mogłem. Policja powiedziała, że zajmie się tym - Jestem pewna, że tak zrobili - mówię. Może w swoim umyśle, Mike uważa, że zrobił wszystko. Może myśli, że może spokojnie spać w nocy, wiedząc, że wykonał kilka telefonów i był stosownie zmartwiony, że jego dziewczyna zniknęła. Może to wszystko, co jest wymagane w przypadku Mike’a. Ale myślę o Danielu. Myślę o nim, przeszukującym okropne ulice i przekopującym się przez burdele przez półtora roku, gdy szukał Naomi. Myślę o tym wszystkim, co razem przeszliśmy. I wiem, że jeśli zaginęłabym, on przetrząsnąłby świat, by mnie odnaleźć. I nigdy by nie przestał. I… uśmiecham się. Jestem z odpowiednim mężczyzną. Może musiałam przejść przez piekło, by mieć go przy sobie, ale jestem tam, gdzie być powinnam. Mike odpowiada niezobowiązującym uśmiechem, ale jest najwyraźniej zmieszany. - Wejdziesz, kochanie? - Nie - mówię mu. - I dłużej nie jestem twoim kochaniem. Teraz jest nim Becca. - Klepię jego dłoń. - Mam nadzieję, że wasza dwójka będzie razem bardzo szczęśliwa.

336

- Ale… nie - zaczyna Mike. - Regan, chcę… Potrząsam głową. - Jestem tu, by zamknąć nasz związek, Mike. - Ściskam lekko jego dłoń. - Ty i ja, to skończone. Ruszyłam dalej i ty też. Ponownie zaczyna płakać. Daisy krzywi się przerażona tym, z czego później będę się śmiać, kiedy opowiem Danielowi o wszystkim. - Ale, Regan, kocham ciebie, nie Beccę. - W takim razie sugeruję, żebyś zakończył tę relację - mówię delikatnie i daję mu impulsywny ucisk. Odsuwam się, zanim może ponownie opleść mnie ramionami. Żegnaj, Mike. Słyszę jego zniekształcone przez szlochy „do widzenia”, kiedy Daisy i ja idziemy korytarzem. On nie przybył po mnie, Mike nie jest takim typem. A wcześniej, ja nie byłam typem dziewczyny, która myślała, że potrzebowała takiego faceta. Przypuszczam, że obydwoje się zmieniliśmy.

337

REGAN MÓWI MI, ŻE odwiedziła Mike’a. Opowiada o jego reakcji na wieść, że ruszyła dalej. Nie przejmuję się zdrowiem psychicznym Mike’a i wciąż myślę, że oddałbym światu przysługę, zabijając go jak chorego, bezwartościowego psa, którym jest, ale przypuszczam, że Regan nie podziela mojej opinii. Wszystko co ma znaczenie to, że jest szczęśliwa. Spędzamy miło czas, ponownie odwiedzając jej rodziców. Nadal traktują mnie, jakbym był bogiem, jakby zakochanie się w niej w czasie, gdy cierpiała na amnezję, było jakimś wspaniałym osiągnięciem. Jedna dobra rzecz wynikająca z odwiedzin u jej rodziców to tony jedzenia, które nam dają. Regan i ja jemy przez kilka następnych dni. Może powinienem rozważyć zajęcia z gotowania. Regan nie jest najlepszą kucharką, ja zresztą też. Jedno z nas musi nauczyć się czegoś więcej na temat kuchni niż tylko, jak podgrzać zupę. Popełniłem błąd, skarżąc się na zimno, co skłoniło jej tatę do wyciagnięcia dla mnie starej kurtki, w której wyglądam jak Mr Stay Puff51. Tej nocy Regan każe nam oglądać film „Pogromcy Duchów”, który jest, jak twierdzi, pewnym rodzajem horroru. Poprosi mnie, bym włożył kurtkę i umieszcza dwa kawałki papieru na mojej głowie, imitujące czapkę potwora. Robię to, ponieważ śmieje się tak bardzo, że w jej oczach lśnią łzy szczęścia. Odegrałbym taki pokaz w parku, jeśli to miałoby utrzymać na jej twarzy ten oszałamiający uśmiech. Dochodzimy do wniosku, że potrzebuję cieplejszego ubrania, więc następnego dnia idziemy do banku, gdzie Naomi przelała pieniądze, które ukradła od dilerów narkotykowych. Regan jest oszołomiona ich ilością. Ja, tak jakby, spodziewałem się tego. Naomi była tak dobrze traktowana właśnie dlatego, że była tak cenna. - Możesz być panią swojego losu. – Żartuję, kiedy wychodzimy z banku. Ja chciałem tylko mieć wystarczająco kasy, by kupić sobie moją własną kurtkę, taką w której nie czułbym się, jakbym chodził z dwiema poduszkami pod spodem. Jednak ilość pieniędzy na tym jednym koncie sprawia, że rozmyślam o zakupie kompleksu wysp. - To brzmi okropnie - mówi. - Oszalałabym siedząc i nic nie robiąc.

51

Potwór z Pogromców Duchów. Ten wieki, miśkowaty.

338

- Z drugiej strony, to dobrze, że znasz się na rachunkowości. - Nie sadzę, żeby mój kalkulator podołał temu - odpowiada z niezadowoleniem. Całując ją w czoło, kładę rękę na jej ramionach, gdy idziemy na przystanek autobusowy. - Po prostu pomyśl o tym, możesz umieścić na plecaku naklejkę z napisem: „Moja druga torebka jest od Hermesa”. Uderza mnie w brzuch, lecz wyściółka płaszcza całkowicie mnie osłania. Hmm, może jednak jest na coś potrzebna. Jestem zajęty, pracując jako złota raczka dla Nicka. Jak na faceta, który mógł obserwować swój cel godzinami bez ruszania się, okazuje zaskakująco mało cierpliwości przyziemnym rzeczom, które są związane z budynkiem. - Naprawdę uważasz, że bycie właścicielem mieszkań jest dla ciebie odpowiednim zajęciem? - Wołam do oddalających się pleców Nicka, który zmierza do mieszkania na pierwszym piętrze, by zakręcić wodę. Staramy się podłączyć ją do zlewu, ale najwyraźniej robimy coś źle. Jestem całkiem niezły w łamaniu badziewia, strzelaniu z pistoletów i spędzie bydła, ale okablowanie i hydraulika? To jak odkrycie, jak pracuje kobiecy umysł. Potrzeba czasu i cierpliwości, niestety Nick nie dysponuje ani jednym ani drugim. A ja nie jestem zainteresowany wysilaniem się. Regan wychodzi na uniwersytet, starając się wywalczyć możliwość przystąpienia do testu i zdobycia dyplomu. Nie wyobraża sobie, że miałaby zaprzepaścić semestr i zacząć go od nowa. Jedną z rzeczy w życiu w świecie z zasadami jest to, że nie możesz przystawić komuś pistoletu do głowy i zmusić go do twojej woli. Przypuszczam, że mógłbym, ale Regan by na to nie pozwoliła. Podrzucam klucz w mojej dłoni. Jest ciężki i koniec zapadkowy mógłby narobić wielu szkód. Mógłbym zabić człowieka jednym, dobrze przyłożonym ciosem w skroń. Zdecydowanie obezwładnić kogoś w walce, rzucając na kolana i łokcie. Kiwam ramieniem, testując opór powietrza przy ciężkiej stali narzędzia. - Co robisz?

339

Podskakuję, widząc Regan w drzwiach uchylonych przez Nicka. - Ach, nic? - Mówię wymijająco, przechodząc do wyimaginowanej pozycji, gdzie przestrzeliwałem kolana mojemu wrogowi nową bronią. Z miną winowajcy umieszczam klucz francuski na ladzie i podchodzę do niej. - Wygląda, jak jakieś ćwiczenia dla zabójców. - Sceptycyzm na jej twarzy i ton głosu jest oczywisty. Przyciągając Regan w ramiona, składam wilgotne pocałunki wzdłuż jej gardła. - Nigdy nie wiesz, kiedy będę musiał obronić cię przed pająkiem czy karaluchem. Nie mogę pozwolić, by moje umiejętności zardzewiały. Przechylając głowę na bok, pozwala mi na lepszy dostęp do wrażliwej skóry na szyi. Drży, kiedy sięgam do ukrytego miejsca za jej uchem. Jej ramiona oplatają mnie i myśli o naprawie domu wypadają mi z głowy, zostając zastąpione przez czucie jej kształtnego ciała przy moim. Odkąd wróciliśmy z Brazylii Regan je regularnie i to doskonale wpływa na jej figurę. Bardzo podoba mi się czucie jej krągłości w moich dłoniach. - Boże, jesteś tak kurewsko gorąca. Chodźmy na górę. - Nie czekając na odpowiedź, przerzucam ją przez ramię i ściskam jeden rozkoszny pośladek. - Tracę cała krew ze swojej głowy - skarży się. - Nie martw się. Wkrótce znajdzie się ona między twoimi nogami. - To dobra pozycja, ponieważ nie może zobaczyć mojego zadowolonego z siebie wyrazu twarzy. - To ty, chłopczyku. - Myślałem, że uzgodniliśmy, że będziesz nazywała mnie Obdarzonym Wielkim Kutasem Danielem. Moją nagrodą jest kilka uderzeń w moje plecy, ale te małe ciosy pięścią przemieniają się w gładzenie, gdy jesteśmy w sypialni, a moja głowa jest między jej nogami. Ugniata moje ramiona, kiedy skupiam się na smaku i zapachu jej fantastycznej cipki.

340

Kiedy w końcu w nią wchodzę, nagradza mnie przepięknym uśmiechem i obserwuje, nie oddychając. - Masz olbrzymiego penisa, Daniel. - Staję się większy z każdym komplementem - sapię, ściskając mocno jej biodra, gdy ujeżdżam ją mocno w jej słodkim ciepełku. - On jest ogromniasty. Większy niż słoń. Moje dygotanie przeradza się w śmiech i pozwalam jej przerzucić mnie, by móc mnie ujeżdżać, jakbym był dzikim mustangiem. Seks z Regan jest wspaniały - zabawny, intensywny, namiętny. Po spoconej rundzie gry łóżkowej, Regan wiruje swoim palcem wskazującym dziwne wzory na mojej klatce piersiowej. Gdyby w moim ciele pozostało jakiekolwiek czucie, to mogłoby wywołać łaskotki, lecz jestem niewzruszony, ponieważ mnie wykończyła. - Wydajesz się ostatnio niespokojny. - Myślę, że potrzebujemy większego łóżka. Nie ma tu wystarczająco dużo miejsca, by naprawdę robić wszystko, o czym fantazjuję. Przesuwa kilka włosów - Mówię poważnie. Martwię się o ciebie. Nie wiem czy bycie złotą rączką jest tym, co chcesz robić przez resztę życia. Przerzucam ją i przyciskam jej ręce nad głową. - Jeśli resztę mojego życia spędzę z tobą, wtedy wszystko będzie w porządku. To jedyna rzecz, która ma jakieś znaczenie. - W takim razie powinieneś wsadzić swojego fiuta z powrotem we mnie. - Jej głos jest figlarny, lecz w jej oczach widzę zmartwienie, którego naprawdę nie potrafię rozwiać. - Chcesz do domu?

341

- Jestem w domu. – I to nie jest przejęzyczenie. To prawda. Mój dom jest z nią. Tak długo jak mnie kochasz, jestem kompletny. – Wygląda, jakby chciała protestować, albo nawet kłócić się, ale mam inne pomysły. Biorąc ją w ramiona, niosę ją pod prysznic, gdzie pokazuję jej, jak dobrze jest w domu. Nie jest ważne, że nie mogę wrócić do domu, dopóki Naomi nie skończy swojej sprawy w Rosji, ponieważ i tak nie puściłbym Regan. Nawet dla wszystkich rancz w Teksasie. Następnego dnia wracam do pracy nad zlewem. Nick jest na zajęciach sztuki, a ja mam sporo do zrobienia bez niego, kręcącego się i przeklinającego po ukraińsku podczas kopania nogą rury. Łazienkowe zlewy są połączone i muszę dodać kolanko, by podłączyć młynek na odpady, i będzie skończone. Regan się myli. Zamierzam spędzać czas naprawiając rzeczy i nie mam nic przeciwko temu. Jestem tak pochłonięty pracą, że nie słyszę otwierających się drzwi czy kroków, które zmierzają do mieszkania. Nie zdaję sobie nawet sprawy, że nie jestem sam, dopóki nie wypełzam spod zlewu i nie widzę mojego staruszka stojącego obok Regan, wyglądającego, jakby miał około trzydzieści lat więcej niż rzeczywiście ma. - Tato - mówię ostrożnie, zdejmując skórzane rękawiczki i odrzucając je na zlew. - Przybyłeś długą drogę z rancza. - Nie pamiętam, kiedy ostatnio mój staruszek opuścił Teksas. Mrugam kilka razy, by upewnić się, że to nie halucynacja. - To był bezpośredni lot z Dallas - mówi krótko i rozgląda się po pokoju, patrząc na wszystko z wyjątkiem mnie. Wykorzystuję okazję i zerkam, w sposób zdradzający lekkie zdziwienie na Regan, lecz ona się tylko tajemniczo uśmiecha. - Miłe miejsce. - Nie moje. – Krótko kwituję jego słowa. Czuję, że będziemy się komunikować monosylabami. Regan wyrzuca w górę ręce, jakby nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje i odwraca się, obdarzając ojca wspaniałym uśmiechem. Biorąc pod uwagę fakt, że Regan jest gorętsza niż tuzin cheerliderek Dallas Cowboy, ten uśmiech działa na mojego tatę lepiej niż bekon. Oszołomiony mruga kilka razy. Po chwili Regan podchodzi do mnie i obdarza mnie podobnym uśmiechem. Na szczęście jestem w części uodporniony na to. - Więc, tato, dobrze cię widzieć. Mama jest z tobą?

342

Potrząsa głową. - Twoja siostra… - Przerywa i odchrząkuje. Wspomnienie Naomi sprawia, że jestem sztywny jak deska. - Twoja siostra dzwoniła i powiedziała, że pracuje nad projektem i jeszcze nie może wrócić do domu. - Wysyłała mi maila i powiedziała, że radzi sobie dobrze - mówię mu. Część mojej umowy z Vasilyem to regularny kontakt; czasami musi jej przerywać, by skontaktowała się ze mną. Naomi przez większość czasu lubi być w swoim świecie. Tata potakuje. - Tak. I wtedy nie ma nic więcej do powiedzenia, dopóki Regan nie wyrzuca w górę rąk i nie krzyczy: - Na miłość boską. Jesteście niemożliwi. Naomi dzwoniła do mnie i pytała, dlaczego nie jesteśmy na ranczu, a ja powiedziałam, że nie możesz wrócić do domu, dopóki jej tam nie ma. Wtedy ona powiedziała, że nie wie, kiedy wróci, więc zadzwoniłyśmy razem do twoich rodziców. Daniel, twoi rodzice chcą być wrócił. Tata kiwa głową. Patrzy w dół na podłogę, następnie podnosi wilgotne oczy na spotkanie moich. - Tęsknimy za tobą, synu. Twoja mama potrzebuje swojego chłopca. Ciężko jest mi mówić, ponieważ mam wielką gulę w gardle, ale po minucie jestem zdolny, zwrócić się do Regan. - Chcesz jechać, zobaczyć mój dom? Posyła mi zachwycający uśmiech i mówi. - Jestem z tobą do mojego ostatniego oddechu.

343

as

344

31 JEDZIEMY Z MINNESOTY DO TEKSASU SAMOCHODEM, więc mogę zabrać moje pudełka DVD, ciuchy i mój mały samochód typu hatchback. Daisy płacze cały czas podczas pożegnania, obiecując przyjechać w odwiedziny. Nick wygląda tak stoicko i ukraińsko jak nigdy, jednak on i Daniel wymieniają szybkie, jednorękie uściski zanim odjeżdżamy. To dziwne, ale nie jestem smutna, zastawiając Minnesotę za nami. To całkowite zerwanie. Przeniosłam moje zajęcia z college’u na lokalny uniwersytet. Nie zostawiam dużo w Minnesocie, tylko kilka rzeczy, które przydadzą się na weekend, gdybyśmy chcieli odwiedzić to miejsce. Jeśli Daniel zmierza do Teksasu, ja również pragnę się tam znaleźć. Jedziemy kilka godzin, zatrzymując się w miejscach przy drodze przeznaczonych na odpoczynek i robiąc dla zabawy zdjęcia kolejnym znakom „WITAMY W…”. Trafiamy na kilka pułapek turystycznych, jemy w zatłuszczonych jadłodajniach, parkujemy samochód i kochamy się stłoczeni na tylnym siedzeniu, kiedy nie możemy dłużej wytrzymać. To najzabawniejsza wycieczka na jakiej kiedykolwiek byłam. Każdego dnia budzę się i widzę twarz Daniela obok mojej i jestem wdzięczna, że jest

345

całym moim światem. Wiem, że nigdy nie zrezygnuje ze mnie, nawet gdy jestem najbardziej potrzebującą i ogromnie wymagającą. Nie każdy facet mógłby wytrzymać z uszkodzoną dziewczyną, która do niedawna była przetrzymywana w burdelu. Ale Daniel nigdy nie sprawia, że czuję się brudna, albo wykorzystana. Zawsze traktuje mnie tak, że czuję się niesamowicie piękna. Jeśli chce jechać do Teksasu i pomóc rodzicom na farmie, to kierujemy się do Teksasu. Nie mam więcej pytań. Teksas jest kompletnie nie tym, czego się spodziewałam. W głowie wciąż mam kowboi i długorogie krowy, więc to zakasujące, gdy zauważam, że najważniejszą rzeczą odnośnie Teksasu jest to, że… jest płaski. Jest płaski przez rozciągające się kilometry. Znajdują się tu jakieś krępe drzewa, albo w ogóle niekończące połacie trawy. Daniel mówi mi, że to zachodni Teksas, właśnie tam zmierzamy i różni się on od wschodniego, gdzie rosną same drzewa. Ranczo Haysów jest położone na odludziu. Jestem zaskoczona, kiedy zjeżdżamy z drogi i widzę wielką metalową bramę z bokami H podzielonymi przez D. - To nasz znak - mówi mi Daniel i słyszę ślad dumy w jego głosie. Jestem zafascynowana. - A czym dokładnie się zajmujecie? - pytam go, kiedy jedziemy przez bramę. - Młode woły, cielęta, blondynki, które nie są ułożone. - Potrząsa brwiami, co sprawia, że prycham - Przypuszczam, że w takim razie powinnam się zachowywać - mówię zmysłowym głosem i kocham fakt, że jęczy, i ściska moje kolano. - Lepiej tak - mówi. - Ponieważ nie mogę mieć drewna w spodniach, kiedy będę przytulał moją mamę. Chichoczę, podczas gdy dojeżdżamy długim podjazdem i parkujemy przed ranczerskim domem. Jest zbudowany z drewna i kamienia, z długą werandą. W każdym innym stanie nosiłby miano rezydencji. Tutaj nazywa się go domem.

346

Tak szybko jak wysiadamy z samochodu, dwójka ludzi wychodzi na zewnątrz. To tata Daniela i kobieta z siwymi włosami, która musi być jego matką. Płacze i ma rozpostarte ramiona, jeszcze zanim schodzi z werandy. Następnie przytula Daniela i nadal płacze, a jego tata dołącza. Przez kilka minut stoją zagubieni w ich własnym małym świecie. Następnie matka Daniela odrywa się, wyciera policzki i kieruje się do mnie z otwartymi ramiona. - Och, mój Boże. To musi być Regan. Ona jest taka piękna, Daniel. - I otacza mnie ramiami, przytulając niespodziewanie, zanim mogę się odsunąć. Jej dotyk sprawia, że przez chwilę sztywnieję, a następnie czuję rękę Daniela na moim ramieniu i w mgnieniu oka jest w porządku. - Mamo, mówiłem ci… - Och - sapie i odrywa ręce. - Tak bardzo przepraszam… - Jest dobrze - mówię szybko, zanim ktoś może poczuć się urażony. - Mam się dobrze. Posyła mi uroczy uśmiech. - Byłam tak podekscytowana, aby zobaczyć moją nową córkę. Nowa córka? Czy jest coś, o czym nie wiem? Rzucam Danielowi podejrzliwe spojrzenie, ale on tylko przyciąga mnie do pocałunku. - Mówiłem jej, że jesteśmy transakcją wiązaną. Myślę, że przyjęła, iż zamierzamy się pobrać. - Och… - mówię spłoszona. - Jak… w tej chwili? Daniel się śmieje. - Może nie w tej chwili, ale… wkrótce? Widzę pytanie w jego oczach, a ja jestem zaskoczona i zadowolona w tym samym czasie.

347

- Może kiedy dostanę prawdziwe oświadczyny - drażnię się z nim. - Wymagająca Mała Wojowniczka - mówi z wielkim uśmiechem na twarzy. Jego matka gada jak najęta, a ojciec ma swój cierpliwy wyraz twarzy, który przypomina mi tak bardzo Daniela w jego cichszych momentach. Jesteśmy w domu. Godziny później wczołguję się do łóżka razem z Danielem. Dom ma podzielony rozkład, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Jesteśmy w czymś, jakby oddzielnym małym domku, połączonym z głównym domem przez osłonięte przejście na tyłach. Jest tu bardzo luksusowa łazienka i nawet malutka kuchnia. Po drugiej stronie naszego małego domku jest basen, a w niewielkiej odległości stajnie. Daniel mówi, że domek został zbudowany jako miejsce dla teściowej , ale nigdy wcześniej nie był używany. Jesteśmy na tyle oddaleni od jego rodziny, by mieć wystarczająco prywatności i na tyle blisko, by spędzać z nimi dużo czasu. To był pracowity dzień. Zostałam zabrana na przejażdżkę po ranczu i wokół granic, obejrzałam setki długorogich krów i stodołę. To tak, jakby byli właścicielami maleńkiej wyspy. Podoba mi się tu. To jest jak mała twierdza, ale zamiast mężczyzn z pistoletami jest tu bydło. Tak czy owak, to sprawia że czuję się bezpiecznie. Daniel również wydaje się być szczęśliwy. Powróciło do niego światło, które mogę dostrzec w jego oczach. Nigdy wcześniej nie wiedziałam go w Rio. Teraz, kiedy na mnie patrzy, nie może przestać się uśmiechać. Wiem, co to jest - jego obraz jest kompletny. Odnalazł Naomi i nawet jeśli ona nie chce wracać do domu, jest bezpieczna. On jest w domu z rodziną. Ma mnie. - Jutro - mówi, kiedy pociąga moje ciało na swoje i zaczyna zostawiać pocałunki na mojej szyi. - Jutro pojeździmy na koniach i pokażę ci nowonarodzone koziołki. Spodobają ci się. Urocze maleństwa. - Jego dłoń sunie po moich piersiach i skubie je. - Mmm. - Wsuwam palce w jego włosy. - Czy ty planujesz zamienić mnie w wiejską dziewczynę? Ponieważ ostrzegam cię, w momencie, kiedy coś zrobi kupę, nie ma mnie. Możesz być zawiedziony. Chichocze i roluje moje sutki między palcami, rozpraszając mnie

348

- Wojowniczko, nigdy nie będę tobą zawiedziony. Z jakiegoś powodu, to sprawia, że zaczynam płakać. - Nie? -Wychodzi to trochę delikatniej i płynie więcej łez, niżbym chciała. Daniel myśli, że jestem silna, ale ja wydaję się być płaczliwa. - Nigdy - mówi mi żarliwie, umieszczając swoje ciało na mnie. Następnie jego wzrok schodzi w dół, a jego palce muskają moją szczękę. - Jak mogłabyś mnie kiedykolwiek zawieść, Regan? Jesteś odrobinę uszkodzona. Tak jak ja. Może oboje jesteśmy odrobinę bardziej popieprzeni niż normalnie, ale to będzie miłe. Będziemy popieprzeni razem. I któregoś dnia, będziemy mieć rodzinę, Naomi wróci do domu i wszyscy będziemy zarządzać ziemią. Przytakuję, ponieważ to brzmi pięknie. - Razem. - Do mojego ostatniego oddechu - mruczy ponownie Daniel. - Nigdy cię nie opuszczę. Przenigdy. I wiem, że to prawda.

as 349

KONIEC

350