Kaim Karolina - Czarownica. Tom

© Copyright by Kajko Wszelkie prawa zastrzeżone. Rozpowszechnianie i kopiowanie całości lub części niniejszej publikacji jest zabronione bez pisemnej zgody autora. Zabrania się jej publicznego udostępniania w Internecie oraz odsprzedaży zgodnie z Regulaminem Wydaje.pl.

Kajko

Cykl Sfora Tom I

Czarownica

2

PROLOG

Idąc korytarzem nawet przez myśl jej nie przeszło, żeby wyszeptać sobie jakieś słowa otuchy. Przestała to robić, kiedy skończyła dwanaście lat i nie zamierzała zacząć na nowo. Nie była już naiwna. Zamiast tego próbowała sobie przypomnieć, dlaczego właściwie tu jest. To pytanie błąkało jej się po głowie już od jakiegoś czasu i coraz rzadziej znajdowała na nie odpowiedź, która nie brzmiałaby żałośnie nawet w jej uszach. Boże, miała dwadzieścia pięć lat i żyła w swojej złotej klatce zupełnie bez celu i bez nadziei. Nie żeby oczekiwała jakiegoś celu, przecież znała swoje przeznaczenie od kołyski, ale mimo wszystko… Dusiła się. A im bardziej szukała wokół siebie powietrza do oddychania, tym bardziej uświadamiała sobie, że nie chce być tutaj, gdzie jest. - Wasza wysokość? Dobrze się czujesz? Izzy drgnęła i spojrzała na jedną z Wybranek, które snuły się za nią jak cienie i musiała powściągnąć dziecinną ochotę, żeby wywrócić oczami. Naczelna Rada Sabatu wybrała jej siedem młodych dziewic w charakterze towarzyszek i przyjaciółek, ale nikt nie zapytał jej o zdanie. Prawdę mówiąc, to nikt jej nigdy o nic nie pytał, choć to ona była podobno głową i sercem sabatu. Aczkolwiek, jakby o tym logicznie pomyśleć, to zaraz po urodzeniu została ubezwłasnowolniona i tak sobie wegetuje w tym stanie od lat. Marionetka w rękach Rady. Symbol starej władzy i monarchii. Pionek w politycznych rozgrywkach. Ostatnia czarownica królewskiej linii Lennoxów. Księżniczka wszystkich sabatów. Taaa, człowiek-nikt. Miliony małych dziewczynek, ludzi, czarownic, elfic, zmiennokształtnych i wszystkich innych gatunków, poświęcają się długim marzeniom na temat życia księżniczek, ale żadna prawdopodobnie nigdy nawet nie pomyślała jaki to okropny los. Zwłaszcza, gdy jesteś do tego sierotą i jedynaczką, a twoje życie jest kartą przetargową w dyplomatycznych szachach. Nie podejmujesz samodzielnie decyzji, bo ci nie wolno. Nie myślisz samodzielnie, bo wszyscy mówią ci, co masz myśleć i mówić. A kiedy uznają, że nadszedł czas, to bez wahania potraktują cię jak przechodni przedmiot, w celu dobicia jakiegoś większego targu. Tak jak dzisiaj. 3

- Nic mi nie jest – odparła, mając przy tym straszną ochotę by zabrzmieć ironicznie, ale głupia dziewucha zaraz by się obraziła i poleciała na skargę do Rady i Izzy musiałaby nasłuchać się na temat tego, jaka jest plebejska. Tak jakby to było coś złego. No ale w oczach Rady była mniej więcej czymś jak relikwia i nienawidziła tego statusu. Zwłaszcza dzisiaj. - Czekają, wasza wysokość – rzuciła inna z jej przeklętych Wybranek, więc ze złością się odwróciła i ruszyła wzdłuż sterylnego korytarza, prowadzącego do sali tronowej, obojętnie mijając drogocenne obrazy, zabytkowe wazy i złote amulety, zdobiące każdą ścianę w pałacu. Do licha, nie mogła nawet decydować kiedy chce zejść na dół! Wszystko musiało być zorganizowane za nią: jej ubiór, jej biżuteria, jej posiłki. A teraz nawet to Rada zdecydowała z kim ma się związać na życie! A przecież nie była byle popychadłem bez mózgu! Do diabła, była ostatnią z najpotężniejszego czarodziejskiego rodu, jaki istniał! Po mieczu miała w sobie krew czarodzieja jedenastego poziomu, najwyższego jaki odnotowano w historii sabatów, a po kądzieli krew królewskiego rodu elfów! Dysponowała magią na dziesiątym poziomie, czym mogło się poszczycić tylko kilku czarnoksiężników przed odebraniem im mocy i jeszcze mniej czarodziejów! A przynajmniej teoretycznie dysponowała, bo Rada bardzo dbała, by nie rozwijała swoich talentów powyżej siódmego poziomu, co w takim razie oczywiście robiła po kryjomu. Ale wracając do meritum, mówiła biegle szesnastoma językami, skończyła trzy kierunki ludzkich studiów i była absolutnie wybitną kucharką, z czym też musiała się ukrywać, bo Rada twierdziła, że księżniczce nie wypada biegać po kuchni. Tak jakby ich zdaniem, całą misją jej życia powinno być po prostu bycie tą przeklętą księżniczką! Nic, tylko leżeć i pachnieć. Boże, miała tego dość. Dość życia pod kloszem, dość wysłuchiwania Rady, dość udawania, że jest głupią laleczką i dość bezsensownego uśmiechania się, kiedy jej życie przelatuje przez palce. Bardzo długie życie, dzięki elfickimgenom. A teraz jeszcze to. Kiedy miesiąc temu Rada jej zakomunikowała, że znaleźli dla niej samca, przy czym naprawdę powiedzieli „samca”, to autentycznie się ucieszyła. W jej mniemaniu oznaczało to ni mniej ni więcej, tylko że wyrwie się z tego przeklętego pałacu, nigdy więcej nie zobaczy starych capów z Rady, będzie mogła swobodnie praktykować magię na swoim poziomie, a więc nareszcie będzie wolną kobietą. I dopóki nie usłyszała z kim ma 4

się związać, było jej praktycznie obojętne komu ją oddadzą, bo marzenia o romantyczniej miłości porzuciła w chwili, gdy jej pierwsza piastunka odsunęła od siebie jej dziecinne ramionka i powiedziała, że przytulanie się do służby jest niegodne jej pozycji i ma tego więcej nie robić. A kiedy się rozpłakała i powiedziała, że ją kocha, piastunka odparła z lodowatą obojętnością, że tego rodzaju uczucia są zarezerwowane dla przeciętnych, a nie dla królewskich. Od tamtej pory Izzy już nawet nie próbowała i nie czekała na to, że ktoś ją pokocha. Było wielce prawdopodobne, że jej drugą połówką jabłka był diadem, nie jakaś oddychająca osoba i pogodziła się z tym faktem dawno temu. No tak, tylko że wtedy najstarszy członek Rady, bez najmniejszej emocji na twarzy oświadczył jej, że po wiekach niesnasek i szczerej nienawiści chcą zawrzeć sojusz z wilkami, dlatego ma zostać partnerką syna alfy jednej z większych watach. To było kubłem zimnej wody na jej pełną marzeń głowę. Wilk. Chcą ją oddać wilkom. Nie żeby osobiście miała coś do zmiennych wilków. Bogiem a prawdą, żadnego nawet w życiu nie spotkała, a wiedziałaby gdy było inaczej, bo jednym z jej talentów była umiejętność wyczuwania wszystkich magicznych stworzeń. Nie jak wilk, przez węch i nie jak elf, po aurze, ale w jakiś sposób, zawsze wiedziała z kim ma do czynienia. A o zmiennokształtnych krążyły różne historie, niektóre bardzo nieprzyjemne, przy czym o wilkach nie słyszała nigdy niczego dobrego. Już jakoś tak było, że wilki i czarodzieje się nie kochali, można nawet powiedzieć, że się szczerze nie lubili. Chyba bardziej od sabatów wilki nie znosiły tylko wampirów, ale czarowników sytuowano jedynie odrobinę wyżej od nieumarłych krwiopijców. Wilki są bardzo terytorialne i nie tolerują żadnych stworzeń, które mogłyby im zagrozić na ich ziemi, w związku z czym nie posiadają wielu przyjaciół. W elfach nie wyczuwają zagrożenia, więc je tolerują, choć to duży błąd, bo nie ma lepszych wojowników od elfów, wampirów nienawidzą, ludzie są dla nich podgatunkiem, a inni zmienni po prostu gorszą rasą. Przy czym z kotami na siebie polują, a wszystko inne zjadają. A przynajmniej takie krążą plotki. Wilki nie kochają nikogo, kto nie jest wilkiem, a i między watahami często się nie lubią i spierają. Mają niezwykle snobistyczne poczucie wyższości, a do tego są podobno niezwykle brutalne i gwałtowne. Nie bez powodu najlepszymi zabójcami są właśnie wilki. Lepiej im nie podskakiwać. I to właśnie im rada postanowiła ją oddać? Naprawdę aż tak jej nienawidzą? 5

Izzy nie odmówiła Naczelnej Radzie, bo nawet nie mogła tego zrobić, ale przez ostatni miesiąc pilnie edukowała się w zakresie zmiennych, żeby jakoś przygotować się na to co ją czeka i pogodzić się ze swoim losem. Na szczęście nie była ciepłą kluchą i wiele mogła znieść. Nawet to, że wilki się nie pobierają, tylko parują i jeżeli ma zostać partnerką jednego z nich, to musi mu się dać ugryźć i oznaczyć. A przynajmniej takie informacje udało jej się znaleźć. Dorobiła sobie do tego nawet oszukańczą ideologię, że czym będzie takie małe poświęcenie w obliczu pogodzenia ich rodzajów ze sobą, po wiekach walk? Niestety była pełna podejrzeń na temat tego nagłego i niespodziewanego sojuszu Rady i wilków. Coś tu było nie tak, albo jej o czymś nie powiedziano, bo wilki jakoś nie miały powodu do krzyżowania się z rasą, którą gardziły. Dla Rady to silny sojusznik, ale co zyskują zmienni? Ją? Marny zysk. No chyba, że chodzi im tylko o jej krew. Niezwykle silną krew. Na samą myśl o tym, że skończy jako gryzak dla sfory wilków przeszedł ją dreszcz. Słyszała o kilku watahach na północy, wśród których szczególnie jedna słynęła z tego, że wzbudzała strach nawet u innych wilków, ale najwyraźniej to nie w nią ma się „wżenić”. To zawsze jakiś plus. Problem w tym, że bardzo jej się to wszystko nie podobało i choć była gotowa spełnić swoją powinność, to nie była pewna, czy tego chce. Na szczęście, naprawdę wiele potrafi znieść. Idąc do sali tronowej na pierwsze spotkanie swojego przyszłego małżonka, zaczęła sobie przypominać o wszystkich naukach, które odebrała w ciągu tego miesiąca, a które miały ją przygotować do nowej roli. Nie prowokować. Nie patrzeć w oczy. Nie okazywać strachu, bo podobno mogą go wyczuć z daleka i to je tylko nakręca do ataku, a ich zmysły zaczynają szaleć. Tak jakby to było takie łatwe. Szła na spotkanie nowego życia i już z samego tego powodu nogi jej się trzęsły. Co jeszcze? Nie walczyć, nie szamotać się, nie robić nic co spotęguje agresje, bo z panny młodej może szybko stać się krwawą ofiarą. Niestety nic, co powiedziano jej o wilkach nie brzmiało ludzko i zachęcająco. Były dzikie, szybkie i niebezpieczne, obdarzone dwoma naturami i nigdy nie było wiadomo, która akurat dojdzie do głosu. Już kilka metrów od potężnych, mosiężnych drzwi do sali tronowej, Izzy czuła, że wilki są w środku. Chyba pierwszy raz w historii tego pałacu. Była zbyt zdenerwowana, żeby wyczuć ile ich tam jest, ale to nie miało znaczenia, bo zaraz miała się przekonać na własne oczy. Mimo obietnicy, szybko odmówiła w duchu modlitwę, by syn alfy nie był potworem, po czym wyszeptała kilka zaklęć ochronnych i zrobiła to tylko z przyzwyczajenia. Nie umiała 6

zaklinać losu, nikt tego nie umiał, więc bez względu na to do jakiej magii by się nie odwołała, to i tak będzie to co ma być. Dwóch strażników przy wrotach na jej widok natychmiast je rozwarło, a majordomus zgodnie ze starą tradycją oznajmił wszystkim wszem i wobec, że oto nadeszła i będzie wchodziła do sali. Nienawidziła tego. - Jej wysokość, Isabelle Cornelia Gabrielle Siódma, ostatnia księżniczka linii krwi Lennox, córka świętej pamięci króla Thorra i królowej Arweny. Majordom zastukał ciężką laską o marmurową posadzkę i Izzy poczuła jak wszystkie spojrzenia kierują się w stronę drzwi, przez które właśnie przeszła. Przez tą całą licytację jej wydumanych imion nadawanych po babkach i prababkach nigdy nie mogła wejść niezauważona, żeby poobserwować wydarzenia, zanim znajdzie się w ich centrum. Z całą godnością na jaką mogła się zdobyć i starając się nie potknąć o powłóczystą, lejącą się szatę ceremonialną oblubienic, wkroczyła do sali i błogosławiąc widzenie obwodowe oceniła sytuację. Zebrała się tu cała Naczelna Rada i kilka ważniejszych czarownic z najczystszych linii krwi. Było też sześć wilków i choć wyglądali bardzo ludzko, to natychmiast poczuła charakterystyczne ukłucie, razem z głosem szepczącym jej w głowie: Wilki, wilki, wilki… Byli duzi, ale myślała, że będą więksi. Wyczuwała od nich niebezpieczną aurę drapieżców, połączoną z czymś mrocznym i złym, czymś czego nie umiała zidentyfikować. Lodowata pięść zacisnęła jej się na żołądku. Uciekła wszelka nadzieja, że trafi jej się ktoś porządny. Jeszcze zanim spojrzała w ich twarze, wiedziała, że lubują się w okrucieństwie. Prawie słyszała w głowie płacz ich ostatniej ofiary i czuła ich podniecenie, gdy się nad nią pastwili. Da radę. Zaciśnie zęby. Jest silna i uparta. Wszystko wytrzyma. Pomimo wszelkich ostrzeżeń uniosła z dumą głowę i idąc w kierunku centrum pomieszczenia, uważnie obejrzała wszystkie wilki. Trzech stało bardziej z tyłu i groźnie lustrowało otoczenie, co znaczyło, że to ochrona. Trzech bliżej członków Rady obserwowało ją z groźnym żarem w oczach, jakby była ich kolejnym posiłkiem, a oni byli bardzo głodni. Biorąc pod wagę to kim byli, to nie wróżyło jej to niczego dobrego. Jeden na oko dobiegał pięćdziesiątki, ale to mogło być mylące, bo wilki żyją o wiele dłużej niż ludzie i czarodzieje, ale znowu nie tysiąclecia, jak wampiry. Był w zaskakująco dobrej formie i nawet te kilka siwych włosów na skroni nie odejmowało mu poczucia 7

wszechwładnego autorytetu i twardej, zimnej siły. To alfa, zdecydowała. Lewą stronę twarzy miał naznaczony trzema długimi bliznami, zaczynającymi się na czole i kończącymi przy żuchwie. Wyglądało to jak przerażające ślady po pazurach i ponieważ przecinały też oko, to był cud, że nie stracił wzroku. Miał lodowate oczy i wąskie, mocno zaciśnięte usta, świadczące o pociągu do okrucieństwa. I nawet jeżeli w jego oczach tlił się żar do jej ciała, to poza tym było tam bardzo wiele pogardy dla tego kim jest. To też nie wróżyło dobrze żadnej unii. Jeżeli nią gardził, to czemu chciał ją dla swojego syna? Pozostałe dwa wilki były młode i postawne, a do tego taksowały ją jak klacz na wybiegu, niemal rozbierając ją wzrokiem. Słyszała co nieco, że wilki są notorycznie napalone, ale nigdy, za całe jej życie, nikt nie patrzył na nią tak bezczelnie. Życie w pałacu było potworne, ale przynajmniej zawsze okazywano jej chłodny szacunek. Już wiedziała, że w tym stadzie się tego nie doczeka. Mogła i być księżniczką, ale dla nich będzie znaczyła tyle, co pierwsza lepsza dziwka. Zakręciło jej się w głowie i teraz strach ścisnął ją za gardło. Te wilki nie chciały sojuszu. Chciał jej, ale nie było w tym niczego pozytywnego. Zapach jej strachu musiał dolecieć do młodych samców, bo obaj unieśli w górę głowy i zaczęli się nim zaciągać niemal z wyrazem ekstazy na twarzach. Gdyby byli teraz w zwierzęcych formach, to pewnie zaczęliby w podnieceniu machać ogonami. A gdy znowu wlepili w nią spojrzenia, ich oczy były żółto-pomarańczowe. Zdaje się, że nawet powarkiwali. Wbrew wszelkim naukom, popatrzyła im w te żółte ślepia, co im się najwyraźniej nie spodobało, ale trudno. Była księżniczką. Nie opuszczała wzroku przed żadną bestią. Pierwszy był trochę wyższy, bardziej nieodgadniony na twarzy i byłby nawet przystojny, gdyby nie to zimne okrucieństwo wypisane w rysach. Coś z nim było nie tak, ale nie wiedziała co. Elegancki, metro seksualny, groźny. Bezwzględny. Chcący ją widzieć na kolanach. Drugi był niższy o kilka centymetrów, ale miał takie same jasne włosy i identyczny nos. Prawdopodobnie to bracia, ale nie z jednej matki. Zgadywała, że pierwszy to bękart, a drugi następca alfy. Jej partner. Nie był brzydki, choć nic w nim jej się nie podobało. Czuć było jego wyrachowanie i zamiłowanie do przemocy. Nie będzie nawet próbował być dla niej dobrym. Już teraz patrzył na nią jak na swoją własność i oblizywał wargi. Jej przerażenie osiągnęło punkt krytyczny. On

8

miał w nosie unię i sojusze. Przyszedł tu po nią, bo po prostu jej zapragnął i postanowił ją sobie wziąć. Nie, on nie musiał jej wcale brać. Rada z uśmiechem na ustach mu ją dawała. Weź się w garść, Izzy – zrugała samą siebie. – Nawet jeżeli zamierza cię łamać kawałek po kawałku, wykorzystywać i rzucać swoim koleżkom do zabawy, to dumy i godności ci nie zabierze. Myliła się. - Wasza wysokość, księżniczko Isabelle – chłodno i oficjalnie powiedział do niej przewodniczący Rady, gdy ona i tłumek Wybranek już zatrzymały się na środku sali. W jego głosie nie było ani grama sympatii. Równie dobrze mogłaby być szafą, którą sprzedawał temu, kto da najwięcej. – Powitaj alfę sfory z Gortham, Borysa Lamarra i jego dwóch synów, Axela i Marco. Axel, to był ten wyższy, a Marco – ten niższy. Z jakiegoś powodu imię tego pierwszego napawało ją histerycznym rozbawieniem. Nie wyglądał jak siekiera. O wiele bardziej przypominał sztylet ukryty w bucie, ale prawdopodobnie byłoby to za długie imię. Jej szaleńczy, niepokorny umysł wyobraził sobie, jak ludzie wołają za nim „Sztylecie w bucie!” i łamią sobie na tym języki, jednocześnie w duchu klnąc go po wszech czasy za takie idiotyczne, długaśne imię. Niemal się od tego zaśmiała, co pewnie było bardzo niestosowne. Absurdalne rozbawienie jej przeszło, kiedy je od niej wychwycił i spojrzał na nią tak nienawistnie, że już wiedziała, iż z lubością będzie patrzył jak dzieje jej się krzywda. Z nich wszystkich budził w niej największy strach, bo był najbardziej nieprzewidywalny. To prawdopodobnie jeden z tych, którzy się uśmiechają, by po sekundzie z rozkoszą rozerwać ci gardło, wychłeptać krew i po wszystkim elegancko otrzeć usta, jakby nigdy nic. Izzy skinęła im oszczędnie głową, na co Rada posłała jej karcące spojrzenie. Niechętnie dygnęła i pilnując by nie patrzeć na nich z odrazą, tak neutralnie jak tylko mogła, powiedziała: - Witajcie. Na dźwięk jej głosu ten cały Marco wystrzelił w jej stronę, na co odruchowo się cofnęła o krok, ale potem zagryzła zęby i wbiła pięty w ziemię. Nie będzie się bać i uciekać. To nie leży w jej naturze. Tak jak niestety pokora i powściąganie języka. Marco dopadł do niej w kilku susach i nie bacząc na to, że zachowuje się wybitnie obraźliwie, najpierw przygwoździł ją pożądliwym spojrzeniem, a potem niemal brutalnie 9

odchylił jej głowę do tyłu i zaczął obwąchiwać jej gardło w okolicy tętnicy. Powarkiwał przy tym w ukontentowaniu. Miała natychmiastową ochotę przywalić mu w zęby, więc z całych sił zacisnęła pięści, by się pohamować. Słyszała jak przez jej Wybranki i część Rady przeszedł cichy szmer oburzenia, albo zaskoczenia na tak pozbawione szacunku zachowanie, ale nikt nie zrobił choć jednego kroku by jej pomóc i uwolnić ją od obrażającego ją dupka, który trzymał swoje stalowe zębiska tuż przy jej szyi. Marco zaciągnął się jej zapachem jak narkoman, po czym wreszcie ją puścił i uśmiechnął się tak mrocznie, że zobaczyła końcówki jego kłów. - Taaak, to ona – powiedział do bliżej niezidentyfikowanego adresata, nie przestając świdrować jej żółtymi oczami. Odwzajemniła mu się spojrzeniem, żeby sobie nie myślał, że ją zastraszył, choć byłoby kłamstwem, gdyby powiedziała, że się nie boi. - Jesteś pewien? – zagrzmiał jego ojciec i głos miał równie lodowaty i okrutny jak twarz. – Nie przyjmą reklamacji, kiedy z nią skończysz i uznasz, że to nie była ta. Ponownie ją obrażano i ponownie po czarodziejach przeszedł szmer, ale nikt nie zareagował. Była otoczona swoimi ludźmi, ale tak naprawdę była sama jak palec. - To ona – potwierdził Marco i zaczął ją okrążać jak drapieżnik swoją ofiarę. No proszę, ale przecież on był drapieżnikiem, a ona była ofiarą. – Mogę jej się od razu wbić w szyję. To moja partnerka. Tylko nie to, pomyślała nerwowo. To miał być układ zaaranżowany, nikt jej nie powiedział, że ten młody alfa myśli, że jest jego jedyną partnerką. Podobno kiedy wilk poczuje samicę, która jest mu przeznaczona, to od razu o tym wie i zrobi wszystko, żeby ją oznaczyć. Na ogół one jednak też wyczuwają w nim swojego partnera, a Izzy niczego takiego nie czuła. Dlatego, że nie była wilkiem? Czy to możliwe, żeby los ją połączył z… z nim? - Mój syn wyczuł cię jakiś czas temu, gdy był w okolicy i stwierdził, że należysz do niego – oschle wyjaśnił alfa, choć wyczuwała pożądanie w tym jak na nią zerkał i pierwszy raz w życiu znienawidziła swojego wyglądu. – Oznaczy cię, a potem sparuje ze sobą. Nie będziesz mogła nigdy od niego odejść, będziesz mu też we wszystkim posłuszna i uległa. Rozumiesz? Teraz miała ochotę uderzyć starego. Czym ona sobie zasłużyła na taki los?! - Pójdziesz z nami na nasze terytorium – ciągnął alfa tonem przywykłym do wydawania rozkazów i do absolutnego posłuchu. – Nie będziesz tam nigdy używać żadnej magii, inaczej jesteśmy gotowi cię zabić. Zgodnie z umową z twoimi ludźmi, zawieramy 10

sojusz, a ty zostaniesz z moim synem na zawsze. Żeby to było jasne, tutaj już nie wrócisz. Samice ze stada nauczą cię jak zachowuje się dobra partnerka, ale wiedz, że nie pobłażamy naszym suką. Izzy poczuła, że się dusi. Posłuszna? Uległa? Niepraktykująca? Suka?! Mogą ją zabić od razu. - Zaprezentuj nam się – drapieżnie zażądał Axel tonem, jakby sprawiało mu to przyjemność. Nie tylko nie wiedziała, o co mu chodzi, ale jeszcze miała zawroty głowy. Naprawdę będzie w stanie być męczennicą i poświęcić wszystko dla ludzi, którzy jej nigdy nawet nie przytulili? - Zaprezentuj mi się – jak papuga powtórzył Marco, najwyraźniej coraz bardziej podniecony. Była zbyt oszołomiona, żeby w ogóle zrozumieć co on do niej mówi. - Co? - Rozbierz się, padnij na ręce i kolana i wypnij do mnie tyłek – wyjaśnił niecierpliwie. – Chcę zobaczyć, co biorę. Aż się zachłysnęła. Kilkoro innych czarodziejów i czarownic zrobiło to samo. Zaprezentować się?! Za chwilę zaprezentuje mu cały ogrom swojej rodzącej się wściekłości, przebijającej się nawet przez strach. A zobaczyć wściekłą czarodziejkę dziesiątego poziomu, to naprawdę coś. - Jeszcze jedno – od niechcenia rzucił alfa do Rady. – Sparowanie ma się odbyć publicznie, żeby wszyscy świadkowie widzieli, że była dziewicą i została wzięta przez wilka. Teraz szmer już przeszedł przez całą salę, najwyraźniej takiego afrontu nie było w umowie. Ale po raz kolejny, nikt nie zaoponował. Nikt nie ratował jej honoru rozbijanego o bruk. Honoru swojej księżniczki. Głęboko w jej piersi zrodził się szloch. A myślała, że godności jej nie odbiorą. Publiczny seks połączony z gryzieniem. Sponiewieranie jej na oczach jej ludzi i tłumu wilków. Zrobienie z niej dziwki. A Rada, choć wszyscy zbledli, jak jeden mąż posłusznie pokiwała głowami. Właśnie tyle dla nich znaczyła. Została sprzedana i upokorzona. Szloch był coraz bliżej powierzchni i była pewna, że za chwilę się rozpłacze. W mieszaninie dzikiej wściekłości, upokorzenia i rozpaczy, uderzyła młodego wilka prosto w 11

kroczę, na co pisnął boleśnie i padł na kolana, a wszyscy pozostali zmienni wściekle zawarczeli. - Nigdy – wycedziła do jęczącego wilkołaka i przy okazji do wszystkich w sali. – Nigdy, przenigdy nie dam ci się nawet dotknąć, ty zawszony nosicielu parwowirozy, a jak jeszcze raz spróbujesz mnie zeszmacić, kundlu, to pożałujesz, że kiedykolwiek choć o mnie pomyślałeś! Odwróciła się na pięcie i uciekła z sali zanim ktokolwiek zdołał ją zatrzymać, czemu towarzyszyły oburzone i przerażone szmery, ale miała to w nosie. To koniec jej kadencji w tym pałacu. To koniec jej oddania swoim ludziom. Nie poświęci dla nich godności, bo niczego więcej już nie ma. I żaden okrutny wilk nie będzie się nad nią pastwił. Nikt jej już nigdy też nikomu nie sprzeda, niczym bezwolną kukiełkę. Czuła jak wilki startują, by ją dopaść, ale mrożący krew w żyłach głos Axela, przepełniony przerażającym i groźnym zadowoleniem, zatrzymał pościg. - Niech ucieka, bo nie odejdzie daleko. A ściganie jej będzie bardzo przyjemne. Żebyś się nie zdziwił, pomyślała gorzko i już niezatrzymywana przez nikogo, wypadła z komnaty. Mieli ją za wychowaną w zamknięciu idiotkę, która nie zna świata i sobie nie poradzi poza pałacem. To się zdziwią. W ciągu kilku minut była spakowana i wymykała się z pałacu tajnym wyjściem. Nie będzie tęsknić za tym miejscem. Będzie wolna i szczęśliwa, choćby to miało ją kosztować życie. Ucieknie przed tym sadystycznym psycholem i nigdy nie pozwoli mu się tknąć choćby jednym palcem. Niech on, jego tatusiek i psychotyczny brat idą do diabła. Tak jak i cała Rada. Nigdy by nie przypuszczała, że będzie uciekać ze swojego domu, ale teraz to było dla niej jedyne wyjście. Skoro nikt nie chciał jej ratować, musiała uratować się sama. Niestety, wtedy nie wiedziała jeszcze tylko jak bardzo wilki kochają polowanie. Nie było możliwości, żeby przed nimi uciec, kiedy raz wyruszyły, żeby kogoś złapać. Zwłaszcza, jeśli uciekała przed samcem, uważającym ją za swoją samicę. Wiedziała za to z niezłomną pewnością, że stary alfa w jednym miał rację: nigdy już tutaj nie wróci.

12

Rozdział I

- Xedric się sparował z jakąś młodą samicą z Pacontis. Wpadli na siebie w czasie ostatniej gorączki księżycowej i ją ugryzł. Dziewczyna po wszystkim dała nogę, bo miała się sparować z kimś innym, ale wytropił ją i do siebie przygruchał. Podobno był bliski szału, kiedy mu zniknęła z oczu i niewiele brakowało, a straciłby rozum, z nią podobno nie było lepiej. Ale teraz już sprowadził ją do siebie do domu i parzą się radośnie jak króliki. - Gorączka księżycowa jeszcze się nie zaczęła. - Ich się zaczęła. - A po co mi to mówisz? - Bo nie przyjdzie do pracy. Croft zmiął w ustach przekleństwo i głośno zatrzasnął w ekspresie nowy filtr. Powinien zwolnić skurczybyka, ale w zasadzie to nie była jego wina, że przez kilka dni będzie się wyłącznie tarmosił w pościeli. Samiec, który oznaczył swoją samicę, stawał się bezwolnym idiotą, a samiec, który już się z nią sparował, stawał się po prostu szajbnięty. I nie było na to rady, choć było to idiotyczne. Croft na szczęście nie był sparowany i, do diabła, nie zamierzał być. Nawet nie rozumiał całej tej idei łączenia się w pary na całe życie, choć matka ze wszystkich sił to proklamowała i przy każdej okazji suszyła mu głowę, że powinien znaleźć partnerkę i założyć z nią rodzinę. Tak jak i jego braciom. To był jeden z głównych powodów, dla których niezbyt często zaglądali do domu. Żaden argument na temat sparowania nie przemawiał mu do rozumu i sumienia. Zdarzyło mu się w życiu oznaczyć kilka samic, ale na ogół w okresie gorączki księżycowej i tylko po to, żeby nie biegać po okolicy jak napalony zwierzak, aby zaliczyć pierwszą lepszą kobietę. Jakoś nie czuł potrzeby połączenia się z którąś na stałe. Podobno samiec, spotkawszy przeznaczoną sobie partnerkę, nie jest w stanie oprzeć się pokusie oznaczenia i sparowania jej, a im bardziej z tym walczy, tym bardziej jest bliski utraty rozumu, ale Croft czuł, że jemu to nie grozi. Nie miał najmniejszej ochoty na monogamizm i nie zamierzał pchać się w związek, jaki daje sparowanie. Związek nierozerwalny, przez który wilk pragnie tylko i wyłącznie tej jednej jedynej i tylko z nią może doznać seksualnego spełnienia. Jeżeli nawet będzie wystarczająco podniecony by iść do łóżka z inną samicą, to i 13

tak nie będzie w stanie dojść do finału, bo natura zaprogramowała go tak, by mógł mieć młode tylko z jedną partnerką. Bardzo niefortunny układ, zwłaszcza jeśli do sparowania dochodzi przypadkiem i partnerzy za sobą nie przepadają, co już się zdarzało. Innymi słowy, nie każdy samiec spotyka przeznaczoną sobie partnerkę i to jego zdaniem była dobra rzecz. Szał oznaczenia dość szybko mija, ale szał sparowania nigdy się nie kończy, a sparowany samiec rozdzielony ze swoją partnerką może popaść w taki obłęd, że jedynym humanitarnym wyjściem jest zastrzelenie chłopa, żeby się już więcej nie męczył. O nie, Croft nie miał zamiaru się w coś takiego pakować, podobnie jak żaden z jego braci. Miał wszystko, czego mu było potrzeba, zapobiegawczo zawsze używał prezerwatyw i spotykał się tylko z takimi samicami, którym taki układ pasował i nie dążyły do tego, żeby złapać wilka za ogon i udupić na resztę życia. Swoją drogą, to natura porządnie sobie z nich zakpiła. Nie dość, że wilki z natury były napalone, to jeszcze raz w miesiącu wpadały w prawdziwą gorączkę i parzyły się jak szalone. Jeżeli facet miał w tym okresie oznaczoną samicę, to nie było problemu, po prostu nie wychodzili z łóżka przez dwa, trzy dni. A ponieważ do oznaczenia było potrzebne tylko jedno ugryzienie, przez które potem wilk dążył do sparowania, to wystarczyło używać prezerwatywy i jeszcze na wszelki wypadek uważać, by nie gryźć w czasie szczytowania. Jak do tej pory Croft nie miał z tym żadnego problemu i nie zamierzał mieć. Koniec, kropka. Zapach zostawiony w czasie oznaczenia wyparowuje po jakimś tygodniu i potem znowu wszystko jest w porządku. I gdyby nie to, że wilkowi jest się ciężko oprzeć gryzieniu, to żeby wziąć dziewczynę do łóżka wcale nie trzeba by jej było oznaczać. Nic dziwnego, że zmiennokształtni są powszechnie uważani za rozpustników i napaleńców. To było zapisane w ich kodzie genetycznym. Razem z zamiłowaniem do polowań, bezwzględną ochroną tego, co do nich należy i szaleńczą agresją w obliczu zagrożenia. - Swoją drogą to coraz więcej chłopaków gada o tym całym parowaniu się. Może to kwestia zimnych, długich nocy – ciągnął Shane, czym na powrót przykuł uwagę Crofta. - Potrzebne to jak czyrak na dupie – mruknął, poprzez swój ton wyrażając cały stosunek do tematu, a na co Shane zachichotał. - Oj, stary, już teraz współczuje twojej przyszłej partnerce – rzucił z rozbawieniem i przyjacielsko klepnął Crofta w plecy.

14

- Taaa i to powiedział Pan Celibat – prychnął Croft, na co Shane szeroko się uśmiechnął. Znali się ze sobą milion lat i obaj doskonale zdawali sobie sprawę, że przydomek „Pan Celibat” tak do niego psuje jak kolce do nart. Mówili tak na niego z czystej przekory, bo Shane, z tą jego irytującą urodą gwiazdora z Hollywood, nie spędził chyba w życiu samotnie jednej nocy. Już nawet teraz wydekoltowana blondyna czekała, aż skończy pracę, żeby iść z nim do domu. Cholera. To uświadomiło Croftowi, że skoro Xedric nie przyjdzie dzisiaj do roboty, to on będzie musiał zostać i stać za barem za niego. Niech to szlak. Tym sposobem jego własne plany związane z seksowną, rudą wilczycą, z którą zamierzał spędzić księżycową gorączkę w tym miesiącu, poszły się jebać. - Lepiej, żeby ją zapłodnił, bo inaczej tak mu polecę po pensji, że się nie pozbiera przez trzy miesiące z rzędu – warknął, coraz bardziej zirytowany. Ostatnio wszystko go irytowało, z jego durnymi braćmi włącznie. Albo szczególnie oni, ale nie zamierzał teraz o tym myśleć. Drażliwość też była zapisana w kodzie genetycznym wilków, a jego wilk siał dość spory postrach, więc raczej starano się go nie prowokować. Z tym, że właśnie sprowokował go Xedric, nawet nie będąc w pobliżu. Teraz musi zadzwonić do rudego wampa i powiedzieć jej, że z ich testowej nocy przed gorączką nici. Pewnie się na niego wkurzy i tym sposobem zostanie bez samicy na czas pełni i będzie się zwijał z niezaspokojonego pożądania, albo będzie musiał zapolować na jakąś desperatkę, postawioną w takiej samej sytuacji jak on. Ani jedno, ani drugie rozwiązanie mu się nie podobało. Wielkie dzięki, Xedric. - Widzę cię, kurwa – warknął na upierdliwego klienta, który machał na niego ręką od kilku minut, jakby był dziwką, która próbuje złapać klienta. – Machnij na mnie tą łapą jeszcze raz, a oderwę ci ją zębami od tułowia. Facet, sądząc po zapachu, młody samiec z Pacontis, zbladł i natychmiast grzecznie opuścił rękę na ladę. Musiał co nieco słyszeć o mrocznym, niegrzecznym właścicielu „Luny”, albo po prostu zadziałał na niego autorytet alfy, który wyczuwał każdy zmienny, bez względu na reprezentowany gatunek. Była to spuścizna po jego ojcu, obecnie rządzącym na tym terenie alfie, który wszystkim swoim synom przekazał po cząstce tej siły, bo zaplanował sobie, że kiedyś jeden z nich zostanie nowym przywódcą watahy. Nie żeby któremuś z nich się do tego spieszyło. 15

- Ty to masz podejście do klienta – zarechotał Shane, sprawnie nalewając piwo do wysokiej szklanki. – Nie ma co, tylko cię wystawiać do reklamowania lokalu. Rzeczywiście, nie był wzorem sympatyczności, ale to nie miała znaczenia, bo „Luna” świetnie prosperowała i nie potrzebowała dodatkowej reklamy. Klientów nie odstraszał nawet warczący właściciel, jeden z „szalonych Whitmorów”, jak nazywali jego rodzinkę. Zapewne odnosiło się to głównie do sławnych, porywczych temperamentów Whitmorów, którzy potrafili rozszarpać wroga na kawałki, zanim ten w ogóle zdąży odsłonić kły. I nawet jeżeli się ich bano, to nie było tajemnicą, że przewodzą jednej z największych sfor w Stanach, są nieźle sytuowani, a ich miasto, Wulfridge, jest niemal w całości zamieszkane przez wilkołaki, co się rzadko zdarzało. Zabawne tylko, że ci dość nieliczni ludzie, którzy też tutaj mieszkali, nie mieli bladego pojęcia kogo mają za sąsiadów. Croft wyprowadził się z rodzinnego domu niemal dziesięć lat temu, co było normą wśród wilczych rodzin, bo młode opuszczały legowisko, gdy tylko nabierały cech charakteru niezbędnych do przetrwania. Kupił rozwalającą się ruderę, ulokowaną w świetnym punkcie przy głównej szosie i w niedługim czasie zrobił z niej swoje wypieszczone dziecko, solidny bar, który błyskawicznie stał się ulubionym miejscem spotkań nie tylko sfory z Wulfidge, ale także ludzi i innych zmiennych z całej okolicy. A ponieważ to właśnie w tym rejonie było najwięcej samic, to w czasie gorączek księżycowych zjeżdżały się tu wilki z najróżniejszych części kraju, z nadzieją, iż znajdą sobie partnerkę, albo po prostu zaliczą. I prędzej czy później, zawsze trafiali do „Luny”, chlały i zostawiały tu dużo kasy, dlatego wataha nauczyła się tolerować obcych na swoim terenie. Mimo to, strażnicy sfory, zajmujący się patrolami i pilnowaniem granic, zawsze, ale to zawsze bardzo dokładnie wiedzieli, gdzie i z kim znajduje się obcy zmienny. A także, co robi i co robić zamierza. No ale przez to Croft musiał tolerować w swoim barze tabuny obcych wilków, drażniących jego nos swoimi zapachami, ludzi, upijających się i prowokujących wilkołaki do awantur, z których bez jego interwencji nie mieli by szans wyjść z życiem, a także nieliczne elfy, szukające nowych rozrywek. Koty z zasady i dla własnego dobra trzymały się z daleka, nie spotkał też wampira na tyle głupiego by odważyć się tu wejść, ale bywało, że zaglądały tu zmienne niedźwiedzie, hieny czy kojoty. Zresztą, jego bramkarz i ochroniarz „Luny” był potężnym brunatnym niedźwiedziem grizli, ważącym w swojej zwierzęcej formie ponad pół tony i sięgający w pozycji wyprostowanej prawie trzech metrów wysokości. Każdy zmienny, który tu przychodził już na wstępie go wyczuwał i wiedział, że jak nie zastosuje się do zasad 16

„Luny” to czeka go bliskie spotkanie z potężnym i groźnym ochroniarzem, który z niespotykanym spokojem zaprowadzał absolutny porządek w barze. Właściwie to Croft go jeszcze nie widział porządnie wkurzonego i miał nadzieję, że nie zobaczy, bo wkurzony grizli to naprawdę nie jest przyjemny widok. Zasady obowiązujące w „Lunie” były bardzo proste i ten, kto ich nie przestrzegał, był po prostu wywalany na pysk. Ja nie czepiam się ciebie, ty nie czepiasz się mnie. Wywołujesz burdę, płacisz za szkody i zostajesz ukarany w sposób bardzo fizyczny. Każdy ma prawo robić, co chce, chyba że wkurzy tym właściciela, albo ochronę. Ludzie są absolutnie i w sposób bezdyskusyjny nie do zaczepiania, więc mają być zostawieni w spokoju. Zresztą ta ostatnia zasada była też zapisana w wilczym prawie całego Wulfridge i strażnicy pilnowali, by była respektowana, bo zdarzało się, że w czasie księżycowej gorączki ludzkie kobiety były napadane i gwałcone przez wilki, co najczęściej kończyło się dla nich śmiercią. Tutaj było to absolutnie zakazane, o czym był powiadomiony każdy zmienny, wkraczający na terytorium sfory, a jeśli mimo to zaczepiał ludzi, to zabierał się za niego egzekutor, taki jak Croft. To, co zostawało po takim zaczepnym chojraku, na ogół nie nadawało się potem nawet do zmiecenia szufelką. To też stąd brała się mroczna opinia o tutejszej watasze. Mogli starać się trzymać z daleka od spraw innych wilków, ale jeżeli ktoś nie przestrzegał ich praw na ich terytorium, to po prostu prosił się o śmierć. Croft postawił trzy butelki piwa przed młodym szczeniakiem, który wcześniej tak go zirytował, zainkasował należność i popatrzył jak dzieciak umyka pospiesznie do swoich dwóch kumpli, siedzących w kącie sali. Dobrze zrobił. Każdy, kto choć trochę zna Whitmorów, ten wie, że lepiej nie testować ich wytrzymałości, choć Croft to jeszcze nie był taki najgorszy. Buster, to był kawał sukinsyna i prawdopodobnie, gdyby to on był właścicielem tego miejsca, to w barze nie pojawiałaby się nawet jedna żywa dusza, bo budził powszechne i kompletne przerażenie, nie miał za grosz litości i trochę przypominał jakąś mroczną szumowinę pokroju filmowego Hitmana. Ale mimo to Croft nieźle rozumiał się z bratem, nawet jeżeli czasami sam miał mu ochotę przypierdolić i to krzesłem. No ale w końcu on, Buster i Rusty byli trojaczkami, więc siłą rzeczy mieli ze sobą wiele wspólnego, nawet jeżeli nie byli do siebie z wyglądu tak podobni jakby się mogło wydawać. Rusty też był draniem, ale Busterowi nie dorównywał pod tym względem. Do licha, nikt mu nie dorównywał!

17

Dalej był Troy, cholerny geniusz technologiczny i najzwyklejsza w świecie menda, tak jak to z braćmi bywa. Urodził się sam jeden, ale nie odbiegał charakterkiem od reszty klanu, a jak wysłać gdzieś razem jego i Rusty’ego, to miało się tym sposobem murowane, że wywołają z kimś jakąś burdę, nawet jeżeli poszli tylko na pocztę. Wykupywanie ich z aresztu niestety najczęściej spadało na Crofta, co go wcale nie bawiło. Albo inaczej, przestało bawić po pierwszych pięciu latach. Potem były bliźniaki: Ryder i Harper oraz młodsza od nich o dwa lata Sonia, ich jedyna siostra i jednocześnie oczko w głowie każdego z nich. Nie daj Boże by ktoś o niej choć pomyślał w sposób, który zinterpretowaliby jako niewłaściwy, a już zwłaszcza, żeby jej dotknął. Jego flaki przez długie miesiące zdobiłyby najbliższą ścianę i były dość klarowną wiadomością dla innych śmiałków. Nikt nie miał prawa zbliżyć się do Sonii Whitmore, jeżeli nie chciał umierać długo i boleśnie, mając nad sobą jej siedmiu braci, cieszących się każdą sekundą jego śmierci. Oczywiście, był to powód licznych kłótni i gorliwych wyznań nienawiści z jej strony, z czego absolutnie nic sobie nie robili. Jeszcze się taki nie urodził, co byłby warty choć drugiego spojrzenia ich małej siostrzyczki, a jeżeli taki Buster wybierał się do kogoś by mu grzecznie wyperswadować pomysł myślenia o niej w seksualnej kategorii, to można było mieć pewność, że ten ktoś już drugi raz nie popełni takiego błędu. I owszem, oni zaliczali wiele samic, więc to była czysta hipokryzja z ich strony, ale nic ich to nie obchodziło. Sonia pozostanie nieposzlakowaną dziewicą, bo ten stan w połączeniu z jej imieniem bardzo jej braciom odpowiadał. Jej już mniej. Do licha, na samą myśl, że Sonia miałaby być dotykana przez jakiegokolwiek faceta, czy to zmiennego, człowieka czy elfa, Croft był bliski wylewu krwi do mózgu i miał ochotę zacząć gryźć. A dysponował fantastycznym zestawem zębów, które łamały kości jak zapałki. Ostatni i najmłodszy był Mickey, jeszcze nastolatek, mieszkający z rodzicami i Sonią, no i otaczany opieką przez wszystkich, tak jak to już bywa z najmłodszymi. Na razie był szczeniakiem, więc matka trzymała go pod kloszem, ale za kilka lat też wyfrunie z gniazda. Podobnie jak Troy i Rusty przejawiał spory talent tropiciela, co cieszyło ojca, bo dobrzy tropiciele w stadzie byli na wagę złota. Croft i Buster byli egzekutorami, Ryder i Harper strażnikami, a Sonia - zwiadowcą, z czego był wyjątkowo dumny, bo sam ją tego uczył. Najczęściej wilki dość wcześnie przejawiały ukierunkowanie do konkretnej specjalizacji w stadzie i potem już były uczone konkretnie pod tym kątem. Ale czasami można było tym 18

trochę zamanipulować i z pełną premedytacją zrobili to z Sonią, ponieważ praca zwiadowcy jest najbezpieczniejszą robotą w stadzie, a im wszystkim zależało na tym, by była jak najdalej od wszelkich zagrożeń. Była wściekła, kiedy się o tym dowiedziała, ale wtedy już lubiła swoją robotę i jakoś im to wybaczyła. Croft przesunął spojrzeniem po swoim barze, żeby starym nawykiem ocenić wszelkie ewentualne zagrożenia. Miał tu dzisiaj tłum wilków z Wulfridge, Pacontis, ale też kilka z Kalifornii i Kanady. Trzy samice kojotów przerzucały przez ramiona rude grzywy i flirtowały z kilkoma szczeniakami, a dwie hieny zbierały się do wyjścia. I całe szczęście, bo tak od nich waliło, że jutro będzie musiał prawdopodobnie wietrzyć bar przez cały dzień, żeby się pozbyć tego ich smrodu. Nie wyrzucił ich od razu, bo cholerni padlinożercy całkiem nieźle płacili. Przy jednym ze stolików do gry w bilard dwóch młodych samców zaczęło się między sobą przepychać, patrząc przy tym na siebie wyzywająco, co prawdopodobnie miało związek z wydekoltowaną samicą, którą bajerowali przez cały wieczór. Croft sapnął, przeczuwając, że jak tak zostawi sytuację, to za chwilę mogą się zacząć naparzać, jak to wilki miały w niechlubnym zwyczaju przy byle okazji, a wtedy w drzazgi pójdą stoliki, kije bilardowe i krzesła, czego wolałby uniknąć. Ciągłe wymiany sprzętów i asortymentu były poważnie wkurzające, a już i tak miał zły humor, więc wziął do ręki pilota od sprzętu audio, z którego płynęło mocne rockowe brzmienie i ściszył muzykę, po czym wydał jeden przeciągły, wibrujący, śmiertelnie groźny warkot, słyszalny przez wszystkich zmiennych w barze. Wszyscy poza ludźmi zamarli i niespokojnie na niego spojrzeli, ale on skupił niebezpiecznie przymrużone oczy na dwóch popychających się wilkach. Natychmiast zrozumiały nieme ostrzeżenie, odskoczyły od siebie i wysoko uniosły głowy, odsłaniając mu gardła w uległym geście. Wydał pomruk zadowolenia, na co cały bar się rozluźnił, a dwa wilki pokornie skinęły mu głowami i już grzecznie wróciły do gry. Croft ponownie pogłośnił muzykę, odłożył pilota i przestał zwracać na nich uwagę. Byliby skończonymi durniami, gdyby po takim ostrzeżeniu znowu zaczęli brać się za łby. Croft znowu ciężko sapnął, oparł się biodrem o bar i wyjął z kieszeni spodni swoją komórkę. Czekała go bardzo nieprzyjemna rozmowa z gorącą, rudą suczką, która za chwilę da mu pełen pokaz swoich umiejętności wydzierania się i przeklinania. - Z kim byłeś umówiony? – domyślnie spytał Shane, nawet nie próbując ukrywać rozbawienia, za co Croft w tej chwili go nienawidził. Ten gość nie wiedział, czym są problemy

19

z kobietami, bo było mu dosłownie wszystko jedno, z którą sypia, a jak jakaś zaczynała robić problemy, to po prostu wymieniał ją na nowszy model. - Z Tanyą – odparł półgębkiem, słuchając sygnału w słuchawce i czekając na połączenie. Shane wydał niemy gwizd. - Nieźle. To żyleta. - I co z tego, skoro muszę grzać dupę tutaj. - Może to i lepiej – Shane lekko wzruszył ramionami, otwierając nową butelkę ginu i wlewając go do shakera. – Słyszałem, że rozgląda się za partnerem na stałe i chce się sparować. To się całkowicie kłóciło z obrazem rudego wampa jakiego znał i już miał zapytać starego druha co dokładnie słyszał, gdy w słuchawce rozległ się bardzo znajomy, mruczący, kobiecy głos. - Mmm, mój ogier dzwoni – uwodzicielsko przeciągała sylaby. – Jesteś już w drodze? Bo jestem właśnie naga, w łóżku, sama i bardzo rozgrzana… Jego ciało powinno natychmiast zareagować na tę wizję, ale jakoś teraz to na niego nie podziałało. Może przez tę informację, że jego kochanka chce się sparować, bo to działało na niego wyjątkowo trzeźwiąco. Już miał jej odpowiedzieć, że dzisiaj oboje obejdą się smakiem, gdy swoim wyczulony, wilczym słuchem usłyszał dźwięk otwieranych drzwi, czemu towarzyszył dość mocny, chłodny podmuch powietrza, niosący ze sobą zapach nowo przybyłego. Specjalnie to tak zaprogramował, bo lubił wiedzieć, kto wchodzi, zanim jeszcze mógł go zobaczyć. Ale tym razem zamarł i nawet jego puls zatrzymał się w cichym oczekiwaniu. Nie, to było niemożliwe, żeby poczuł to, co mu się wydawało, że poczuł. A jednak… Croft uniósł wyżej głowę i pełną piersią zaciągnął się nowym zapachem, a jego puls podskoczył do galopu wraz z dzikim wyrzutem adrenaliny. Powinna nim targnąć dzika wściekłość i chęć mordu. To nie była czysta, czarodziejska woń, ale z całą pewnością należała do czarodzieja. Do czarodziejki, poprawił się, gdy zapach zaczął się bardziej klarować i doszły go czyste, kobiece feromony w natężeniu, które o mało go nie powaliło. To nie było coś, co kiedykolwiek poczuł i co znał. Ten aromat był upajający, podniecający, uderzał mu do krwi

20

jak najlepszy alkohol. Przyszedł mu do głowy zapach świeżo skoszonej trawy i mokrej ziemi, coś co mu się podobało. Automatycznie jego całe ciało stwardniało w natychmiastowej, pulsującej gotowości, a jego wilk poderwał do góry głowę i zawył w upojeniu oraz dzikim podnieceniu. Moja. Co, do diabła?! - Croft? – w jego uchu rozległ się zniecierpliwiony głos Tanii. – Jesteś tam? Ponownie wciągnął głęboko powietrze, żeby jej odpowiedzieć, ale wtedy ponownie znokautował go oszałamiający zapach przeklętej czarodziejki i w głowie mu się zakręciło od natężenia wirówki zmysłów. Jeszcze bardziej stwardniał, nawet kły go zaczęły swędzieć. Moja – warczał wilk w nim. – Chcę. - Croft, dobrze się czujesz, stary? – spytał Shane. – Masz dziwną minę. - Croft, do licha odezwiesz się czy nie?! – jednocześnie dziko warknęła Tanya w słuchawce, którą nadal trzymał przy uchu. Nie słyszał ani jego, a ni jej. Krew mu waliła w skroniach, jakby chciała przebić tętnice, a jego wilk powarkiwał w szaleńczym ukontentowaniu, na zmianę powtarzając dwa te same słowa i wprawiając go tym niemal w przerażenie. Żył w zgodzie ze swoim wilkiem i coś podobnego nigdy w życiu mu się nie zdarzyło. O co tu chodzi? To nie jest to, co mu się wydaje. To NIE MOŻE być to, co mu się wydaje! Wyciągnął szyję jak żyrafa, żeby jak najwięcej zobaczyć, przy jednoczesnym najpłytszym oddychaniu, by ten upajający aromat nie mącił mu tak w głowie i nie podniecał jego wilka, ale w barze był tłok i nic na razie nie widział. - Croft? – powtórzył Shane, gdy zorientował się, że przyjaciel jest w jakimś dziwnym stanie, ale wtedy też pociągnął nosem i na sekundę zamarł, po czym gwałtownie skierował oszołomione spojrzenie w stronę tłumu przed wejściem. - A niech mnie – szepnął z niedowierzaniem, bo najwyraźniej też od razu zorientował się kogo tu przyniosło, ale najwyraźniej na nim ten zapach nie zrobił takiego wrażenia jak na Crofcie. Szlak, szlak, szlak! Sekundy ciągnęły się jak godziny, ale wreszcie jakaś postać przedostała się przez ciżbę i fantastyczna, uzależniająca woń niemal zaczęła go bombardować, zmuszając do zatrzymania powietrza w płucach i wstrzymaniu oddechu. Na dodatek ledwo wierzył w to co 21

widzi. Kobieta miała na sobie zwykłe dżinsy, opinające smukłe, cholernie długie i podniecające nogi, sportowe buty i czarną, skórzaną kurtkę, o wiele za cienką jak na zimną noc. Była średniego wzrostu, o pięknie zaokrąglonych biodrach, wąskiej talii i doskonałym biuście, ładnie zarysowanym pod kurtką. Na głowie miała czarną czapkę, przypominająca patrolówkę, pod którą ukryte były włosy, a głowę trzymała nisko, przez co nie mógł zobaczyć jej twarzy. Nagle, przechodząc wzdłuż baru, tak jakby wyczuła, że jest obserwowana, uniosła w górę głowę i ich spojrzenia się skrzyżowały. O kurwa. Miała idealną, jasną karnację, doskonałą skórę i przepiękne, lekko skośne, szmaragdowe oczy, otulone najdłuższymi rzęsami jakie w życiu widział. Różowe, pełne usta były stworzone do całowania, a lekko wygięte brwi chciało się natychmiast pogłaskać i wygładzić. Nie była piękna. Była olśniewająco idealna. Niech to diabli! - Croft, ty sukinsynu, zamierzasz się odezwać?! – ryknęła mu do ucha Tanya, na co wreszcie zareagował, ale nadal nie mogąc oderwać oczu od małej czarodziejki, tak jakby rzuciła na niego jakiś urok. - Nie przyjdę dzisiaj – rzucił krótko, odjął telefon od ucha i wyłączył go, nie czekając nawet na odpowiedź. Bez wątpienia zobaczył w jej oczach mieszankę zafascynowania i zaskoczenia, ale słyszał tylko warczenie swojego wilka: Moja. - A niech mnie! Od kiedy te młode czarownice tak wyglądają?! – powtórzył już głośniej Shane, który najwyraźniej też uważnie przypatrzył się ich nowej klientce i nie umknęła mu jej niebywała uroda. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu Croft poczuł złość na starego druha i aż ręka go zaświerzbiła, żeby go uderzyć, a jego wilk odsłonił kły, jakby chciał bronić tego, co uważa za swoje. To jeszcze bardziej przeraziło Crofta. Na Boga, co się z nim dzieje?! Dziewczyna potknęła się, a całe ciało Crofta aż się szarpnęło, żeby ją złapać przed upadkiem. Powstrzymał odruch tylko siłą woli, ale kosztowało go to tak silne zagryzienie zębów, że o mało ich sobie nie połamał. Gwałtownie odwrócił się do niej plecami, żeby się odciąć od kuszącego widoku, ale jej zapach nadal go otaczał i spowijał jak rozkoszna mgiełka. Tym gorzej dla niego, bo wilki nie zapominają zapachu, który już raz poczuły. 22

- Croft, Ashur chce wiedzieć, czy ma ją wyprowa… - Nie – przerwał, nim Shane skończył, ale to było wszystko, co mógł powiedzieć przez zaciśnięte zęby. Cały czas walczył ze swoim podnieconym wilkiem, który na zmianę wył w jego głowie, skomlał i warczał: Moja. To stawało się nie do zniesienia, a płuca aż go paliły, tak bardzo starał się nie oddychać. - Stary, co z tobą? – zaniepokoił się Shane. – Wyluzuj, zaraz pogonimy czarownicę, bez względu na to jaki ma seksowny tyłeczek. Warkot wyrwał się prosto z piersi Crofta i to zanim w ogóle sobie uświadomił, że chce zawarczeć. Cholera jasna! Shane zmarszczył brwi. - Co jest? Masz dziwny wyraz twarzy i dziwnie się zachowujesz, prawie jak Xedric, kiedy… - Shane urwał gwałtownie, szeroko otworzył oczy, po czym spojrzał najpierw na niego, potem na nią i w końcu znowu na niego. Croft znowu się szarpnął i znowu z trudem to zatrzymał. Jego wilk nie chciał, żeby taki przystojny playboy, a do tego „Pan Celibat”, na nią patrzył. Kłapał paszczą i dziko warczał. - Ale numer – stwierdził w końcu Shane i choć najwyraźniej starał się okiełznać rozbawienie, to marnie mu to szło. – Niewiarygodne. Tylko mi nie mów, że twój wilk wyczuł w niej swoją pa… - Nie kończ. Tego. Zdania. – Przez zaciśnięte zęby wycedził Croft. Shane posłusznie chrząknął, ale nie przestawał zerkać na dziewczynę, co doprowadzało Crofta do szału. Spróbował wciągnąć trochę powietrza i wtedy doleciała go świeża cyrkulacja, niosąc ze sobą nie tylko całą gamę jej zapachu, ale jeszcze całą feerię jej emocji. Wyraźnie unosił się wokół niej zapach zmęczenia, strachu i nawet pulsowanie bólu, a mimo gwaru nawet mógł słyszeć szybkie bicie jej serca. Odruchowo obejrzał się za siebie i skwitował, że usiadła przy samym końcu lady i zdjęła czapkę, stąd ruch wzniósł w powietrze nową porcję jej aromatu. Wypuściła na plecy całą swoją kaskadę długich, doskonale prostych i niezwykle platynowych włosów, w odcieniu, który widział chyba tylko u elfów. Aż chciało się wsunąć w nie rękę, unieść jej głowę i… Jego wilk zaskomlał rozpaczliwie, a nigdy mu się to nie zdarzało, po raz kolejny stał się jeszcze twardszy. Przeklął w duchu i znowu się odwrócił. Nie obchodzi go kim jest i co tu robi. A to, że się boi to nic dziwnego, skoro była na tyle głupią czarownicą, by wejść do baru pełnego zmiennych wilków, nienawidzących jej rasy. 23

Weszła to wyjdzie, a on wymaże ją z pamięci i nie poświęci jej już nawet jednej myśli. W żadnym wypadku nie był zainteresowany parowaniem i do diabła, nie miał najmniejszego nawet zamiaru się do niej zbliżyć! Przeklęty Xedric! Gdyby tu był, to Croft nigdy by jej nie poczuł, spędziłby dzisiejszą noc w objęciach rudego wampa i żyłby dalej tak, jak lubił najbardziej! Bez żadnej, cholernej partnerki w okolicy! Do tego czarownicy! A niech to szlak! - Dobra, no to co z nią robimy? Za chwilę poczuje ją cały bar, bo apetycznie pachnie – rzucił Shane, na co po raz kolejny z trzewi Crofta wyrwał się groźny, ostrzegawczy warkot. – Może ją pójdę obsłużyć? Jego wilk niemal dostał ataku wścieklizny na wyobrażenie sobie jak ten bawidamek do niej podchodzi i zaczyna ją czarować. Boże, to było jakieś szaleństwo! - Nie podchodź do niej – warknął wrogo, po czym, żeby nie wyjść na idiotę, jakim się przez to czuł, dodał: - Nie wiadomo jaki urok na nas rzuca. - Widziałem Xedrica w bardzo podobnej sytuacji, więc nie nazwałbym tego urokiem, ale hej – uniósł dłonie na wysokość ramion w geście poddania, - nie ma sprawy. Ty tu decydujesz. Decyduje, to było za dużo powiedziane. W tej chwili nawet nie decydował o własnych odruchach. Ponownie drzwi się otworzyły i do środka wszedł zapach następnych wilków. Ten był jakiś nowy i zupełnie mu nieznany, co mogło oznaczać kolejnych poszukiwaczy samicy przed gorączką. Nie miał teraz głowy do badania kim i skąd są, bo miał poważniejszy problem. Dziewczyna siedziała przy barze i najwyraźniej chciała tu posiedzieć. Tak więc albo powinien ją wyrzucić i wcale nie był pewien, czy jest w stanie, albo to on powinien wyjść. Przed podjęciem decyzji złapał za szklankę i zaczął ją polerować, choć nie było takiej potrzeby. Ale koniecznie musiał czymś zająć zaciskające się pięści. Nowe wilki były cztery, wyszły przed tłum, wypatrzyły coś i natychmiast ruszyły w tamtym kierunku. W ogóle nie zwróciłby na to uwagi, gdyby nie doszedł go dźwięk gwałtownie rwącego się pulsu ślicznotki, połączonego z cichym jękiem. Natychmiast na nią spojrzał. Jeszcze mocniej uderzył go zapach jej strachu i determinacji, ale tym razem patrzyła na nowo przybyłych. Bała się tych wilków. Jeżeli wyczuli, że jest czarownicą i ją ścigali to miała powody. 24

Instynktownie na nich spojrzał i zaczął oceniać zagrożenie. Czterech młodych samców, dwóch zmęczonych, a dwóch wściekłych, podnieconych i triumfujących. Jeżeli na nią polowali, to nigdy nie powinna była uciekać, bo tylko je tym nakręciła. Wyglądali przeciętnie, niezbyt silnie i niezbyt groźnie, ale to według jego standardów. Dla niej byli śmiertelnym niebezpieczeństwem, zwłaszcza w stanie w jakim teraz się znajdowali i jak słabo nad sobą panowali. - Będą kłopoty – stwierdził Shane, który najwyraźniej też to wyczuł i Croft kątem oka zobaczył, że wyciąga już spod lady kij bejsbolowy i dubeltówkę. - Witaj, kochanie – rzucił niższy z dwóch podnieconych do czarownicy, która zerwała się ze stołka barowego i automatycznie zaczęła się cofać. Obok zapachu strachu, unosił się nad nią solidny obłok dumy i determinacji. Nie była typem ofiary. Będzie walczyć, stwierdził, a ten fakt szalenie spodobał się jego wilkowi. Pragnął wojowniczki. - Idź do diabła – odparła dziewczyna lekko ochrypłym głosem, od którego przeniknął Crofta rozkoszny dreszcz. Nawet głos był w niej pociągający. Cholera. - Mówiłem ci, że cię złapiemy, moja droga – powiedział wyższy z tych dwóch. – To było tylko kwestią czasu. Dziewczyna oddychała gwałtownie, a wilk Crofta zawarczał złowrogo. Musiał sobie stanowczo powiedzieć, że to nie jego sprawa i że będzie się trzymał do tego z daleka. Wtedy zobaczył jak czarownica rozgląda się nerwowo, najwyraźniej szukając drogi ucieczki, albo pomocy. Ich spojrzenia na chwilę się skrzyżowały, co tylko jeszcze bardziej podnieciło jego wilka. Musiał się dosłownie zmusić, żeby się ponownie od niej odwrócić. - Żadna suka nie będzie ode mnie uciekać, moja mała samico – warknął ten niższy, nie przestając na nią nacierać, co było łatwo wywnioskować z przemieszczania się dźwięku. – Mamy swoje sprawy do dokończenia. - Nie – powiedziała mu wyzywająco, na co penis w spodniach Crofta tak gwałtownie szarpnął się do góry, że aż miał ochotę jęknąć. Jedno jej słowo, a u niego takie podniecenie? Był chorym draniem. - Nie będziesz nigdy więcej ode mnie uciekać, rozumiesz, suko? – wycedził niższy. – Czy wiesz jaka kara cię za to czeka? - Sam twój widok jest już najgorszą z możliwych kar, zawszony kundlu – odparowała mu natychmiast, na co chyba została pochwycona, bo nagle wydała dźwięk, jakby z jej płuc uszło powietrze. 25

- Będę się cieszył każdą jedną sekundą zadawania ci potwornego cierpienia – cedził przez zęby niższy i coś chrupnęło, jakby jakieś ciało zostało uderzone o ścianę, ale Croft się trzymał dzielnie i nie zamierzał się odwrócić. To nie jego sprawa. Nic go to nie obchodzi. – A wiesz co będziemy robić potem? Będę cię brał jak każdą zwykłą, tanią sukę, kochanie. Dziewczyna stęknęła, co znaczyło, że coś jej zrobił. To i jego słowa sprawiły, że wilk Crofta zaczął się miotać z dzikością, z jakiej słynęli Whitmorowie, szczekał, podwijał wargi i szczerzył kły z zamiarem wbicia ich w gardło szczeniaka. Chciał go rozerwać na strzępy i to on zamierzał się cieszyć każdą tego sekundą. Sukinsyn miał cierpieć takie męki, jakich nie cierpiał jeszcze nikt na świecie. I tak Croft mógł fantazjować o różnych metodach zabijania nieznajomych wilków, ale nadal nie zamierzał się w to mieszać… …dopóki nie wciągnął powietrza i nie doszła go nowa fala jej zapachu, tym razem przesycona czymś jeszcze. Jej krwią. Wilcze instynkty przejęły kontrolę, zrobiło mu się czerwono przed oczami. Ranna. Krwawiąca. Moja. Nigdy więcej. Targany niezrównaną wściekłością, przez którą kilka wilków i hieny natychmiast uciekły z baru, odwrócił się na pięcie i ocenił sytuację. Niższy sukinsyn przyciskał dziewczynę do ściany, wbijając jej łapska w ramiona. Dotykał tego, co do niego nie należało i już za samo to zasługiwał na śmierć. Drugi kmiotek stał obok i napawał się bólem na jej twarzy, wyglądając jakby właśnie to go podniecało i zaraz miał sobie wyjąć i zacząć robić dobrze. Pozostali dwaj stali bardziej z tyłu, nerwowo pilnując ich pleców. Croft w ogóle już się nie zastanawiał nad tym, co robi. Przeszedł do końca lady, przeskoczył na jej drugą stronę i w sekundzie był już za plecami niższego, bo to on miał zginąć najpierw. - Puść ją - warknął niskim, wibrującym głosem, od którego przechodził gwałtowny dreszcz przerażenia. – I wypierdalaj z mojego baru.

26

Rozdział II

Izzy nie oszalała, a przynajmniej nie tak do końca. Od ucieczki z pałacu minęły już prawie dwa miesiące, a ten durny, napalony pchlarz i jego eunuchowaty brat nie przestawali jej ścigać. Nigdzie nie spędziła dwóch dni w tym samym miejscu, nocowała w najpodlejszych norach, przemieszczała się co dwanaście lub dwadzieścia cztery godziny. A mimo to ci psychopaci nie chcieli zrezygnować z pościgu, na co liczyła, kiedy decydowała się uciec. Była tak potwornie zmęczona i osamotniona. Głupi bracia Lemarr byli święcie przekonani, że dziewczyna z pałacu nie poradzi sobie sama poza jego obszarem, ale gorzko się pomylili. Dzięki studiom dość dobrze poznała świat ludzi, nauczyła się samodzielności i dobrze wiedziała jak duże miasta wybierać, by utrudnić wilkom złapanie tropu. Nie sądziła jednak, że oni się nie poddadzą. Najwyraźniej wilk, kiedy raz ruszył w drogę, to już nie zawracał. Ale miała coraz mniej siły, żeby uciekać. W końcu wymyśliła plan, który tak po prawdzie był jej ostatnią deską ratunku, a który wymagał dotarcia do głównej osady elfów i błagania o azyl. Jej matka była ich księżniczką, Izzy miała w sobie ich krew i zawsze okazywano jej z ich strony dużo sympatii, dlatego zamierzała ich prosić o pomoc. Elfy to świetni wojownicy, więc byłaby z nimi bezpieczna, ale nie była pewna, czy się zgodzą na wojnę z wilkami, z którymi żyją w pokojowych stosunkach. Tak czy siak, musiała tam najpierw dotrzeć. Niestety, najwyraźniej Axel, jak się okazało mózg pościgu, bo Marco to skończony debil, przewidział takie posunięcie i zaczaili się na nią na długo przed elfim królestwem. Wpadła w pułapkę i choć było ich tylko czterech, to i tak o czterech za dużo. Nie miała szans z wilkami, a nie nauczono jej magii pomocnej w atakach i walce. Udało jej się tylko spowić się mgłą i jakoś wydostać z ich łap, ale wtedy zaczęto do niej strzelać. Nie wiedziała już, czy naprawdę chcieli ją zabić, ale kula przeszyła jej ramię, wywołując potworny ból i stanowczo utrudniając dalszą ucieczkę. Krew miała bardzo mocny zapach dla każdego wilka i teraz o wiele łatwiej było im ją tropić. To wszystko skomplikowało. W geście rozpaczy postanowiła zaryzykować przejściem przez Wulfridge, istnym wilczym królestwie, z nadzieją, że ci idioci nie odważą się wejść na terytorium innej watahy, ale najwyraźniej znowu się pomyliła. Nie rozumiała dlaczego i bardzo żałowała, że tak mało 27

wie o zmiennych wilkach. Była przekonana, że obce wilki nie mogą wchodzić na terytoria zajęte przez inne stada, ale wtedy po prostu nie miała pojęcia na temat polityki Wulfridge w czasie księżycowej gorączki. Ba, wtedy nawet nie wiedziała, że istnieje coś takiego jak księżycowa gorączka! Kiedy zorientowała się, że nadal za nią idą, zdecydowała się jeszcze bardziej zaryzykować i wejść do baru, w którym wyczuwała, że aż roi się od wilków. Miała nadzieję, że jej oprawcy nie wyłapią jej zapachu w takim aromatowym pomieszaniu z poplątaniem. Było to szalenie ryzykowne, bo jak inne wilki wyczują, kim jest, to mogą ją zabić na miejscu, ale nawet to było lepsze, od dania się złapać parszywym, obrzydliwym Lemarrom. Nie szukała baru celowo, „Luna” po prostu wyrosła na jej drodze i to ją zainspirowało do podjęcia ryzyka. Modliła się, żeby podstęp się udał, a w barze wzięli ją za elfa, a nie za czarownicę. Fasada „Luny” jej się spodobała i w innych okolicznościach chętnie by ją dokładniej obejrzała, ale teraz się spieszyła. Zobaczyła tylko neon z nazwą i wizerunkiem wilka w czasie skoku, na tle którego był ogień i runiczne symbole, co znaczyło, że bar należy do sfory i jest pod jej opieką. Nie zastanawiając się dłużej, bo mogłaby zwątpić, że da radę to zrobić, otworzyła drzwi i weszła do środka. Uderzyło ją rozkoszne ciepło, tak przyjemne po całonocnej ucieczce w tej wieczornoniskiej temperaturze, ale nie było czasu na rozkoszowanie się odmarzaniem skostniałych palców. Natychmiast zaatakował ją instynkt, rzucający krótkimi nazwami zmiennych, którzy byli w pobliżu: wilki, całe morze wilków, hieny, kojoty… Najwyraźniej trafił jej się bardzo tolerancyjny bar. Za drzwiami, ale jeszcze przed przejściem do głównego wnętrza, siedział facet wielkości góry, silnie opalony i całkowicie łysy. Miał bite dwa metry wzrostu i jakieś sto dwadzieścia kilo żywej wagi, przy czym to raczej nie był tłuszcz. Bicepsy to miał prawie wielkości jej głowy, a na prawym na dodatek czernił się wielki tatuaż, pokrywający niemal całe ramię, a przedstawiający misternie namalowaną czaszkę z profilu, z której ewidentnie wyrastały róże. Nie wiedziała, czy to bardziej przerażające, czy poetyckie, ale z całą pewności wiedziała, że ma przed sobą niedźwiedzia grizli. O dobry Boże. Niedźwiedź, który był ubrany w opiętą czarną koszulkę, co mogło świadczyć, że jest ochroniarzem, nie powiedział do niej ani słowa, ale za to uniósł lekko głowę i pociągnął nosem. Była gotowa do ucieczki, ale nie wpadł w złość, nie pogonił jej i nie zabił na miejscu, 28

co też istotne, za to uniósł leciutko brwi i dał jej spokojnie przejść. W ogóle był bardzo spokojny i zadecydowała, że to musi być miły gość i wziął ją ze elfkę. Czarownicy by pewnie nie wpuścił, choć chyba akurat z niedźwiedziami nie mieli wielkich sporów. To były po prostu istoty, którym na ogół wszystko było obojętne, także czarodzieje. Ucałowałaby tego wielkiego misia, ale lepiej było nie przeginać i szybko przeszła do głównej sali. Była spora, oświetlona przytłumionym światłem, z licznymi stolikami i lożami otoczonymi miękkimi, czerwonymi kanapami. Przytulne miejsce. W głębi, po lewej stronie stało kilka stołów do bilardu, automatów do gry oraz plansz do rzutek, za to po prawej, naprzeciwko długiego baru było niewielkie podium, co znaczyło, że czasami jest tu muzyka na żywo. Było nawet miejsce do tańczenia. Spodobało jej się to. Panował tu dość duży ruch, więc posłusznie czekała aż będzie mogła przejść do przodu, bo nie zamierzała się przepychać, rozsiewać swojego zapachu i przyciągać do siebie uwagi. Chciała tu tylko usiąść i przeczekać pościg, a potem natychmiast ruszyć dalej do stolicy świata elfów. Ale kiedy w końcu wysunęła się na przód i ruszyła wzdłuż lady, poczuła dziwne mrowienie w całym ciele, co mogło znaczyć tylko o tym, że jest obserwowana. Nerwowo poderwała do góry głowę, by ocenić zagrożenie i niemal się zachłysnęła powietrzem na widok barmana, który na nią patrzył. Był… duży. Instynktownie wiedziała, że to wilk, co ją zaskoczyło, bo sądząc po knypkach od Lamarra, to myślała, że wilki są raczej niewielkie w ludzkich formach. Ale ten tutaj był naprawdę spory, a do tego patrzył prosto na nią z czymś, co odczytała jako niesamowite wkurwienie. Najwyraźniej we wszystkich wilkach budziła skrajne emocje. Obok niego stał drugi wilk o urodzie Brada Pitta i też był wielki, ale ledwo go zauważała przy tym pierwszym. Boże, a ten był zabójczy. Pod czarną koszulką, która najwyraźniej była noszona jako znak firmowy przez wszystkich pracowników, rysowały się same mięśnie i ani grama zbędnego tłuszczu. Był równomiernie opalony na złocisty brąz, ma dużych nadgarstkach miał skórzane usztywniacze, a na szyi wisiał jakiś rzemień, z tym że jego końcówka niknęła pod materiałem i nie mogła powiedzieć, co ma na nim zawieszone. Ale to nie tylko atletyczna sylwetka przywykła do ruchu robiła wrażenie, tak właściwie to był cholernie przystojny, niemal boski, jeżeli można to uznać za miarodajne określenie. Miał wyraziste, męskie rysy, mocną szczękę i najbardziej niezwykłe, niebieskie oczy, jakie w życiu

29

widziała. To był odcień jasnego błękitu, niemal taki jaki mają psy husky. Ale to zdecydowanie był pełnokrwisty wilk. Zabójczo przystojny, pełnokrwisty wilk. Włosy sięgały mu do ramion, ale ich górna część była zaczesana do tyłu i ściągnięta nad karkiem, więc tylko dolne pasma opadały mu na ramiona, lekko się kręcąc na końcach. Były w kolorze ładnego, jasnego brązu. Facet był na tyle wysoki, żeby spokojnie patrzyć na nią z góry, a silne, umięśnione plecy na tyle szerokie, żeby móc ją spokojnie zgnieść w uścisku. Albo schować w objęciach. Do tego dochodziły wąskie biodra i fakt, że nie przekroczył jeszcze nawet trzydziestki, a stawał się absolutnie i nieporównywalnie najatrakcyjniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkała. Prawdopodobnie przez dobrą chwilę gapiła się na niego jak idiotka i dokładnie za taką ją uznał, ale trudno. Miał tyle zwierzęcego magnetyzmu, że aż się potknęła i tylko cudem nie skompromitowała się jakimś spektakularnym upadkiem na nos. Koleś stał oparty biodrem o bar i trzymał słuchawkę przy uchu, ale był raczej nieruchomy i ustami też nie poruszał. Może zadzwonił do alfy, żeby mu donieść, kogo tutaj przywiało? Boże, miała nadzieję, że nie, bo robiło jej się słabo na myśl, że będzie ją ścigać jeszcze więcej wilków. I to takich potężnych. Kiedy odzyskała równowagę i znowu zerknęła na przystojnego barmana, gość już stał odwrócony do niej plecami i niemal ją to rozczarowało. Przyjemnie się na niego patrzyło, przyjemne było też to uczucie ściśnięcia w brzuchu, jakie u niej wywoływał. No ale cóż, była tylko przeciętną czarownicą, a on kimś bliżej boga pożądania, więc nie było dziwne, że szybko stracił nią zainteresowanie. Może nawet to i lepiej. Dokuśtykała się do końca baru i usiadła na wysokim stołku przy ladzie, dyskretnie się krzywiąc na swoją niezdarność i rozmasowując bolącą stopę. Mimo to nawet teraz nie mogła sobie odmówić zerkania na plecy wielkiego, mrocznie przystojnego wilka. Gdyby miała normalne życie i dużo wolnego czasu, to wpadałaby tu, żeby tylko powiedzieć przy tym barze i po prostu się na niego pogapić, może nawet z kilkoma głębszymi westchnieniami. Ale nie miała normalnego życia i była znienawidzoną, ściganą czarownicą. Z cichym, zrezygnowanym sapnięciem zdjęła z głowy czapkę i rozsypała włosy na plecach, bo nagle przez tego wilka zrobiło jej się gorąco. Przeciągnęła obolałe mięśnie i niemal natychmiast poczuła palący, rwący ból w rannym ramieniu. Skrzywiła się. Na ręce miała żywą ranę, ledwie tylko zasklepioną, bo nie miała czasu jej jeszcze wyleczyć, gdyż 30

musiała uciekać. Drętwiała jej od tego cała ręka i lekko kręciło się w głowie, ale nie mogła sobie pomóc, dopóki nie będzie daleko od Lemarrów. Dziękowała tylko Bogu, że krew już się nie sączyła, ale i tak musiała pamiętać, żeby nie zdjąć kurtki, bo wtedy nie ukryje jej zapachu przed zmiennymi i to je może podniecić do ataku. Nie dotykając opuchniętego ramienia, ostrożnie przesunęła nad nim dłonią i zamknęła oczy. Kula nie przeszła na wylot, co znaczy, że przed wyleczeniem, będzie ją musiała wyjąć. To będzie makabrycznie bolało. Złapał ją nagły skurcz niepokoju i jej tętno przyspieszyło do galopu, więc pospiesznie spojrzała w stronę wejścia. Instynkt rzadko ją zawodził, a w ciągu dwóch miesięcy nauczyła się już rozpoznawać skurcze, oznaczające niebezpieczeństwo. I rzeczywiście, niemal natychmiast zobaczyła jak z ciżby wyłaniają się jej oprawcy, na co cała krew odpłynęła jej z twarzy. Boże, nie udało się ich zmylić, nie zgubili tropy, pomimo tylu nowych zapachów! Ma przechlapane! Zerwała się ze stołka, nie odrywając oczu od wściekle zadowolonych z siebie Marco i Axela. Zwłaszcza ten drugi ją przerażał. Był inteligentniejszy, ale w bardzo zły znaczeniu tego słowa, a kiedy czuł czyjś ból, to miał niemal ekstazę wymalowaną w zimnych oczach. On nie da jej znowu uciec. Strach, ból i determinacja ścisnęły ją za gardło i nieświadomie jęknęła. Gwałtownie kombinowała co teraz zrobić, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Nie znała tego baru, więc był dla niej pułapką. Przed sobą miała cztery podniecone wilki, a za sobą tylko ścianę i bar. Co prawda po drugiej stronie lady widać było jakieś drzwi, ale nie wiedziała dokąd one mogą prowadzić i wślizgnięcie się tam mogło być wpakowaniem się w jeszcze większą pułapkę. Do licha, do licha, do licha! - Witaj, kochanie – rzucił Marco i niemal podskoczyła na zimny dźwięk jego głosu. Lekko chrypiał z zimna, tak jak i ona, a po jego oczach widziała, że w jego opinii to już koniec. Odruchowo zaczęła się cofać w stronę ściany, ale raptownie sobie uświadomiła, co robi i wbiła pięty w ziemię, żeby się zatrzymać. Nie będzie uciekać jak tchórz, bo na pewno nim nie była. Jest dumną córką swoich rodziców, księżniczką o czystej, królewskiej krwi i byle pchlarz nie będzie jej poniewierał. Uniosła dumnie głowę i z głębi serca, z całą swoją nienawiścią, odparowała: - Idź do diabła.

31

Na jej słowa utracił odrobinę swojej obrzydliwej satysfakcji i jego oczy rozbłysły zimnym okrucieństwem. Za to Axel nie stracił ani odrobiny ze swojej przerażającej pewności siebie i bez cienia emocji powiedział do niej: - Mówiłem ci, że cię złapiemy, moja droga. To było tylko kwestią czasu. Nikt nie przerażał jej w życiu tak jak lodowaty, okrutny Axel i teraz też przeszył ją dreszcz, a jej oddech był tak gwałtowny, że prawie zaczął się rwać. Pospiesznie zaczęła się rozglądać w rozpaczliwej próbie znalezienia drogi ucieczki, albo jakiejś pomocy, choć na to drugie akurat nie liczyła. Skoro nawet jej właśni ludzie nie chcieli jej pomóc, to obcy zmienni na pewno tego nie zrobią. Mimo to jej wzrok na chwilę spotkał blado niebieskie oczy seksownego barmana, który teraz odwrócił głowę i patrzył na nią i wilki przy niej. Pewnie sprawdzał tylko, co to za zamieszanie, a mimo to kiedy ich oczy się spotkały, znowu poczuła ten przyjemny uścisk w dołku. Ale wiedziała, że jej nie pomoże, miał to wypisane na twarzy, razem z tym potwornym wkurzeniem. Nie zamierzał wplątywać się w nieswoje sprawy. Trudno mu się dziwić. Nie dziwiła się też, że ostatecznie znowu się odwrócił. Była przyzwyczajona do zdania na samą siebie. Ale to nie poprawiało jej opłakanej sytuacji. Pospiesznie zlustrowała potencjalną drogę do wyjścia, ale miała na drodze Marca, Axela i ich obstawę, a nawet jeżeli byli debilami, to mieli wilczą szybkość. Nie prześlizgnie się. - Żadna suka nie będzie ode mnie uciekać, moja mała samico – warknął Marco, nacierając na nią i coraz bardziej więżąc ją między sobą a ścianą.– Mamy swoje sprawy do dokończenia. Nigdy w życiu, pomyślała i skrzywiła się z obrzydzeniem. Posłała mu najbardziej wyzywające spojrzenie jakim dysponowała, choć to może nie było najmądrzejsze, tak jak patrzenie mu prosto w oczy i podkreślanie swojej wyższości. - Nie – odparła, wyraźnie akcentując każdą literę. To jedno, krótkie słowo podziałało na Marca jak czerwona płachta na byka, uniósł groźnie górą wargę, jakby zamierzał na nią zawarczeć, a jego naturalnie brązowe oczy przemieniły się w żółte, wilcze ślepia. Izzy natychmiast znowu zrobiła krok do tyłu, wpadając na ścianę. Marco tracił kontrolę i zaczynał się przemieniać. Z Marcem- człowiekiem ciężko by jej się walczyło, z Marcem- wilkiem nie miała szans na przeżycie.

32

- Nie będziesz nigdy więcej ode mnie uciekać, rozumiesz, suko? – wycedził młodszy z Lemarrów. – Czy wiesz jaka kara cię za to czeka? Bezczelna odpowiedź natychmiast pojawiła się w jej ustach, jeszcze zanim w ogóle pomyślała, że dalsze prowokowanie go może nie być najmądrzejszym posunięciem w jej sytuacji. - Sam twój widok jest już najgorszą z możliwych kar, zawszony kundlu. Marco się wściekł, co było do przewidzenia. Jego rysy stały się odrobinę bardziej zwierzęce niż ludzkie, a oczy świeciły jak u bestii. Skoczył na nią, złapał ją za ramiona i uderzył jej plecami o ścianę, aż całe powietrze uszło jej z płuc. Na dodatek celowo, albo przypadkiem zacisnął dłoń dokładnie na jej ranie i ścisnął tak mocno, że ugięły się pod nią nogi z bólu. Natychmiast też poczuła, że postrzał znowu krwawi, spływając jej w dół ręki i mocząc od wewnątrz rękaw kurtki. Bardzo niedobrze. Jeżeli inne wilki poczują krew… Ale Marco nie ograniczył się tylko do otworzenia jej rany. Jego pazury wystrzeliły z palców i gdyby nie miała skórzanej kurtki, to wbiłyby się jej prosto w ciało. Tak to po prostu przecięły jej ubranie. - Będę się cieszył każdą jedną sekundą zadawania ci potwornego cierpienia –wycedził jej prosto do ucha Marco, gniotąc ją w bolesnym uścisku i ponownie uderzając nią o ścianę, aż coś chrupnęło jej w kościach. To oraz palący ból ramienia sprawiały, że zaczęły jej drżeć kolana i wirowało jej w głowie. – A wiesz co będziemy robić potem? Będę cię brał jak każdą zwykłą, tanią sukę, kochanie. Izzy znowu stęknęła, ale to nie zrobiło na prześladowcy żadnego wrażenia. Dyszał na nią śmierdzącym oddechem, podczas gdy Axel napawał się jej krzywdą z miną, jakby odczuwał przez to iście fizyczną przyjemność. Nie chciała na to patrzeć, na dodatek wściekle bolesne pulsowanie w ramieniu dosłownie ją ogłuszało, a Marco z parszywą satysfakcją coraz mocniej ściskał krwawiące miejsce. Za chwilę strzaska jej kości w drobny mak, a ona pewnie odpłynie w niebyt i będą mogli z nią zrobić, co tylko będą chcieli. Nie mogła sobie na to pozwolić. Zacisnęła powieki, walcząc o odzyskanie siły i wytrzymałości, by walczyć z Marcem, ale wirowało jej w głowie. Jak się nie pozbiera, to naprawdę skończy jako gryzak tego sukinsyna, a od tego o wiele lepsza jest już śmierć. Nagle, gdzieś przed nią rozległ się złowrogi, wibrujący i przerażający głos, który zdawał się dochodzić prosto z mroku trzewi i spowodował, że przeniknął ją potężny dreszcz, a oddech po prostu się zatrzymał. 33

- Puść ją –zabrzmiało złowróżbne warknięcie, po czym padło coś, co na pewno nie było prośbą. – I wypierdalaj z mojego baru. Całkowicie zaskoczona Izzy pospiesznie otworzyła oczy, żeby zobaczyć kto i dlaczego to powiedział i aż ją zatkało, na widok tego samego barmana, którego tak podziwiała, a który teraz stał obok Marca i wyglądał dokładnie jak prawie dwa metry potwornie wkurwionego samca. W tej chwili naprawdę nie wyglądał przyjacielsko. Szerokie ramiona trzymał po bokach, ale w pozycji niewróżącej niczego dobrego, całe ciało zdawało się być gotowe do ataku, a opuszczona głowa i warkot wydobywający się z jego piersi sprawił, że praktycznie w całym lokalu zapanowała cisza. Budził przerażenie. Potrafiła to zrozumieć. Na szczęście to nie ją przygwożdżał groźnym spojrzeniem, a Marca, ale i tak jej puls zaczął szaleć. Boże, może jednak nie będzie musiała jeszcze dzisiaj umierać. Chyba że to on osobiście będzie chciał ją rozerwać na strzępy. Marco nie puścił jej, ale też drgnął i spojrzał za siebie, tak jak Axel. Obaj byli zaskoczeni, że ktoś się wtrącił, ale poruszyli się nerwowo, gdy zobaczyli tego, który to zrobił. Natychmiast musieli wyczuć w nim wilka i poczuć się zagrożeni jego wielkością. A przynajmniej miała taką nadzieję. - Ten bar ma tylko kilka zasad – warczał mężczyzna i brzmiało to tak, jakby już był w skórze wilka – i kurewsko mnie drażni, jeśli ktoś nie potrafi się ich trzymać, ale jesteście tu nowi, więc powiem wam jak wygląda sytuacja. W „Lunie” nikt nie zaczepia kobiety, chyba że ona chce być zaczepiona, a mój nos wyraźnie mi mówi, że ona nie ma na to ochoty. Macie w takim razie dwa wyjścia, szczeniaki: albo grzecznie zabierzecie od niej ręce i wyniesiecie się z tego lokalu, albo oderwę wam głowy i wyślę kurierem do waszej watahy. - Czy zdajesz sobie sprawę, kim ona… - zaczął Axel, ale facet przerwał mu z warkotem. - Doskonale wiem, kim ona jest. A teraz wypierdalać. Marco puścił Izzy, przez co ugięły się pod nią nogi i lekko osunęła się po ścianie. Wielki wilk rzucił jej jedno krótkie spojrzenie, po czym pociągnął lekko nosem i chyba wyczuwając krew, ponownie wściekle odwrócił się w stronę Lemarrów. Nagle domyśliła się, dlaczego zainterweniował. Wyczuł posokę i nie chciał, żeby wszystkie wilki w barze ją tutaj rozszarpały. Może nie uśmiechało mu się sprzątanie flaków ze ściany. - A czy ty wiesz kim ja jestem? – z niedowierzaniem wyrzucił z siebie Marco, na co wielki wilki zareagował błyskawicznie i złowrogo nachylił do niego głowę, warcząc mu teraz prosto w twarz. 34

- A gówno mnie to obchodzi, koleś. Izzy mogłaby go za to serdecznie ucałować, choć trochę niepokoiła się, czy on naprawdę nie wyczuł od Marca krwi alfy. Wilki na ogół czysto instynktownie to wyczuwały i wycofywały się przed jego mocą. Boże, miała szczerą nadzieję, że przystojny barman się nie wycofa. Ochrona Lemarrów drgnęła, jakby chciała atakować, ale ledwie się poruszyli, a z tyłu rozległ się wyraźny i charakterystyczny dźwięk załadowania i zatrzaśnięcia dubeltówki, więc wszyscy tam spojrzeli. To był drugi barman, ten przypominający Brada Pitta, który w jednej ręce trzymał strzelbę, wycelowaną w ochroniarzy, a w drugiej trzymał kij bejsbolowy, który nonszalancko opierał sobie o kark. Kij był na tyle poobijany, żeby było jasne, że jest dość często i intensywnie używany. Wszystkie cztery wilki zamarły. - To jest moja partnerka! – syknął Marco, który najwyraźniej dość szybko tracił grunt pod nogami. Przystojniak posłał mu uśmiech, w którym nie było ani grama wesołości, sama drapieżność. - Nie, nie jest, szczeniaku. - Jest! – syknął Marco i zrobił krok w stronę większego wilka, co zdaniem Izzy było iście heroicznym, lub idiotycznym posunięciem, ale Axel, który najwyraźniej miał jakieś przeczucia, złapał go za kurtkę na plecach i w porę zatrzymał, choć przystojniak już miał wysunięte pazury i chyba cieszył się na myśl, o podziurawienie nimi młodszego Lemarra. Kontrola jaką ten facet miał nad sobą była imponująca. Potrafił panować nad każdą częścią swojej przemiany i cofać ją w dowolnym momencie. Nie sądziła, że to w ogóle możliwe. - Oznaczyłeś ją? – padło krótkie pytanie i wcale nie czekał na odpowiedź, bo najwyraźniej świetnie ją znał. – Więc nie pierdol mi tu i wyjazd z mojego baru, a potem z mojego terytorium. To było ostatnie ostrzeżenie. - Kim jesteś? – spytał Axel, mrużąc lekko oczy, trzymając brata i pociągając nosem, jakby zapach wilka coś mu mówił, ale nie mógł sobie przypomnieć co. Facet nie odpowiedział i nie musiał, bo natychmiast zostali otoczeni przez kilkanaście wilków, które nie uciekły i teraz powarkiwały wrogo, a wszystkie były naprawdę sporych rozmiarów. Najwyraźniej to byli członkowie jego stada. A sam facet spojrzał na Axela i jego oczy stały się niezwykle żółto-pomarańczowe, ale były o wiele piękniejsze od oczu Lemarrów. 35

Coś też zrobił, coś czego ona nie mogła zobaczyć, ale mogła odrobinę poczuć. To było coś jak zmiana ciśnienia w pomieszczeniu. A sądząc po tym Axel i Marco się skrzywili i natychmiast lekko zwiesili ramiona, to znaczyło, że była to moc alfy i to bardzo silna, silniejsza od mocy Marco. Izzy zbladła. O cholera, on jest alfą? Marco chyba nie wiedział co jest grane i czemu jakaś moc przygniata go do ziemi, ale Axel szybciej łączył fakty. Najpierw zbladł, a potem lekko poczerwieniał i po praz pierwszy wyraźnie zobaczyła w jego oczach ślad strachu. Ktoś, kogo bała się taka szumowina jak Axel, musiał być naprawdę groźny. - Jesteś jednym z Whitmorów – oświadczył z nagłym zrozumieniem i kimkolwiek oni byli, to najwyraźniej uważał ich za groźnych. Izzy po raz kolejny, ale z większą niepewnością, przyjrzała się przystojnemu, mrocznemu wilkowi. Boże, a jak wpadła z deszczu pod rynnę? Słyszała o jakiejś przerażającej, wielkiej watasze na północy, określanej jako najgroźniejsza i najbardziej przerażająca ze wszystkich, której przywódcy to bezkompromisowe, krwiożercze bestie, niebiorące jeńców, ale nikt jej nie powiedział jak się to stado nazywa. Możliwe, żeby w całym swoim pechu to właśnie na nich trafiła? Facet zrobił drapieżny krok w ich stronę i Axel natychmiast się cofnął, ciągnąc brata za sobą. Cudownie ich było widzieć wystraszonych, ale nie miała pewności, co to może znaczyć dla niej. - Wychodzimy – spolegliwie i ostrożnie powiedział Axel, uważnie przypatrując się większemu wilkowi. – Nie chcemy awantur. Chcielibyśmy tylko zabrać czarownicę ze sobą. Ścisnęło ją w żołądku ze strachu i nie była pewna, czy przystojniak to wyczuł, ale bez cienia namysłu odpowiedział Axelowi krótkie, warczące: - Nie. Axel drgnął i błysnął gniewem, ale szybko się pohamował i ostrożnie skinął głową. Obserwowanie tego było niesamowite. - Nie wychodzę bez niej! – syknął Marco do brata, ale ten tylko mocniej przyciągnął go do siebie i odwarknął, nadal czujnie obserwując przystojniaka, jakby w gotowości do odparcia niespodziewanego ataku: - To jest Whitmore. Z Wulfridge – warknął do brata ostrzegawczo, przez zaciśnięte zęby i znacząco dodał: - Wychodzimy. 36

- Ale… - zaoponował Marco, jednak urwał pod stalowym spojrzeniem brata i nawet lekko się pod nim skulił, a Izzy zaczęła się zastanawiać, który z nich tak naprawdę ma większą moc odziedziczoną po alfie. - Teraz – syknął Axel, po czym znów spojrzał czujnie na przystojnego wilka. – Nie zamierzaliśmy naruszać waszego terytorium w czasie naszego polowania i powiedziano nam, że przed gorączką pozwalacie tu przebywać członkom innych sfor. - Tylko jeżeli mają dobre maniery – wibrująco warknął większy wilk i ruchem głowy przywołał do siebie olbrzymiego niedźwiedzia sprzed drzwi. Jego moc alfy nie zmalała ani na jotę i wilki z jego watahy nadal powarkiwały. – Ashur odeskortuje was do granicy, zanim wyrwę wam serca i zacznę tym wojnę. Macie zakaz wracania tutaj i jeżeli strażnicy was wyczują, to zostaniecie na miejscu zabici bez ostrzeżenia. - A czarownica?! – syknął Marco, świdrując Izzy pałającym wzrokiem, na co miała ochotę na niego napluć. Wilk mu nie odpowiedział i to zaniepokoiło dziewczynę. Duzi zmienni się rozstąpili i czterem wygnańcom nie pozostało nic innego, jak skierować się do wyjścia w asyście niedźwiedzia. Przy czym Axel musiał wyciągać Marca siłą, co znaczyło tylko, że ten głupiec ma większe jaja niż rozum. Na do widzenia posłał jej jeszcze jedno spojrzenie, mówiące, że to jeszcze nie koniec, po czym drzwi za nimi się zamknęły i Izzy została sama, w otoczeniu kilkunastu obcych wilków, teraz intensywnie pociągających nosami, jakby nie mogły uwierzyć, że mają tutaj prawdziwą i do tego ranną czarownicę. A wilki najchętniej polują na ranne i najsłabsze zwierzyny. Przystojny

wilk,

nazywany

Whitmorem

nie

wyglądał

jednak

na

usatysfakcjonowanego. Zaciskał szczęki jakby chciał sobie połamać zęby, mięśnie mu podrygiwały i krew uderzała na skroniach. O tak, ewidentnie ten wilk chciał dzisiaj kogoś zabić. Padnie na nią. Ze świstem wciągnęła powietrze, bo od dobrej chwili je wstrzymywała i ten dźwięk zwrócił na nią uwagę przystojniaka. Odwrócił się w jej stronę, spojrzał na jej ciało przyciśnięte do ściany i ciężko westchnął, a wtedy moc alfy natychmiast opadła w pomieszczeniu, ku oddechowi ulgi u pozostałych wilków. Co prawda nie rozluźnił się do końca, ale poruszył kilka razy głową, jakby chciał rozładować napięcie i wygiął do tyłu silne

37

ramiona, jakby je przeciągał, by z nich też spuścić parę. Jego oczy znów stały się blado błękitne. - W porządku? – zawołał do niego barman, a gdy nie spuszczając z niej oczu skinął mu głową, gość zabezpieczył broń i razem z kijem schował ją pod ladę, energicznie mówiąc do tłumu: - Koniec przedstawienia, rozejść się, albo wynosić! Większość wilków od razu posłuchała, ale kilka nadal patrzyło na Izzy, pociągając nosami. - Tak pachną czarownice? – zapytał ktoś. – Myślałem, że walą starą miotłą. - Mnie bardziej obchodzi, czy wszystkie tak wyglądają – dodał inny, ale przystojniak zawarczał krwiożerczo i oba wilki natychmiast zniknęły. Został tu tylko jeden i dość mocno marszczył czoło. - W obliczu tego, co robią nam tacy jak ona, to bardzo niefortunne, że się tu znalazła. Mam zadzwonić do alfy? Może będzie chciał ją przesłuchać. Do alfy? Więc kim był ten stojący przed nią? - Nie – odparł przystojniak, nadal się jej przyglądając, ale z pewną ulgą odnotowała, że jego głos nie brzmi już tak morderczo. – Sam się tym zajmę. Ok., to dodanie jej się nie spodobało. Wilk skinął głową, jeszcze raz na nią zerknął, po czym też odszedł i tym sposobem została w kącie sama z Panem Atrakcyjnym i Zabójczym. Nie ruszał się, po prostu na nią patrzył i milczał, jakby bijąc się przy tym z myślami. Spróbowała mocniej stanąć na nogach i przestać być zależną od ściany za plecami, ale serce waliło jej tak szaleńczo, że bała się, iż jak puści tę pomocną, twardą powierzchnię, to nogi jej nie utrzymają w pionie. Nerwowo zwilżyła czubkiem języka usta i bezmyślnie wypaliła pierwsze, co jej przyszło do głowy: - Jesteście tutaj naprawdę… duzi. Croft stał przed tą małą, zabójczą pięknością, próbując okiełznać żądania swojego wilka skierowane pod jej adresem i przemożną żądzę krwi tamtych sukinsynów, przez których krwawiła. Nigdy wcześniej nie atakowały go takie zaborcze uczucia i takie intensywne. W ogóle ich nie chciał, ale jego wilk domagał się, by odgarnął jej te niezwykłe, platynowe włosy z ramienia i wbił się zębami u nasady szyi, żeby ją oznaczyć. Rzecz jasna nie miał zamiaru tego zrobić, ale kiedy tak stał i na nią patrzył, to nie miał pojęcia co w takim razie ma z nią zrobić. Była czarownicą, a oni za nimi nie przepadali, od kiedy mieli poważne

38

problemy z jednym magikiem, porządnie psującym im krew. Gdyby była mężczyzną, to pewnie już by była martwa i to jeżeli nie za jego sprawą, to za sprawą jednego z jego wilków. A, do diabla, był egzekutorem i to on powinien wykonać wyrok. Był już prawie gotowy przygnieść swojego wilka do ziemi razem z tymi jego wszystkimi żądaniami i kazać jej się stąd zabierać, gdy się wyprostowała, odważnie na niego zerknęła i odezwała się tym seksownie schrypniętym głosem. Na dodatek nie błagała o litość, co mu się jeszcze bardziej spodobało. Do licha, jej słowa go rozbawiły i nawet sprawiły, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki reszta napięcia z niego opadła. Jego wilk uznał ją za swoją partnerkę, ale może się pomylił. Może to było po prostu zwykłe pożądanie wywołane jej boskim ciałem i niezwykłą urodą. Jak na zawołanie, jakby z natychmiastowym wykpieniem tej teorii, jego wilk z rozkoszą zamruczał: Moja. Och, zamknij się, do diabła! Croft uśmiechnął się do niej kątem ust, szanując jej słodziutką odwagę, a Izzy na ten widok prawie upadła. Jeżeli był zabójczo przystojny, kiedy był wkurzony, to kiedy się uśmiechał po prostu odbierał rozum. Do tego doszła ulga, że nie skoczył na nią z zębami i się uśmiechnął, która też zrobiła swoje i lekko ugięły się pod nią kolana. Utrzymała się na nogach tylko siłą woli. Croft wciągnął powietrze i wyraźnie wyczuł słodkawy zapach jej ulgi. Nawet jeżeli patrzyła mu odważnie w oczy, to się go bała i myślała, że zechce ją zaatakować. Uderzył go też silny zapach jej krwi, uderzającej do głowy jak narkotyk. To była czysta kwintesencja jej aromatycznej esencji, przepiękna mieszanka. I znowu był podniecony. Gorzej niż nastolatek. - Jesteś ranna – stwierdził oczywisty fakt, ale i tak poczekał, aż ostrożnie skinęła głową. Dobrze, że nie próbowała go okłamywać, ale, cholera, to była już kolejna z rzędu rzecz, która mu się w niej podobała, a powinien się jej jak najszybciej pozbyć, zanim ktokolwiek się dowie, że mu tak odwaliło, albo oszaleje do reszty i ją oznaczy. - Chodź ze mną – rzucił na przekór swoim wszystkim racjonalnym myślom i podniósł ruchomą część lady, robiąc jej przejście za bar, w stronę swojego biura na zapleczu. Nawet nie drgnęła i nerwowo zerknęła na zamknięte drzwi, do których wskazywał jej drogę.

39

- Wolałabym już wyjść – rzuciła i Croft domyślał się, że obawia się tego, co może ją spotkać kiedy zostaną sami. Wymownie uniósł jedną brew. - Naprawdę chcesz wyjść, zanim tamte kmioty nie znajdą się za naszą granicą? Przygryzła dolną wargę naprawdę się nad tym zastanawiając, co go znowu trochę rozbawiło. - Nic ci nie zrobię – powiedział zupełnie szczerze. – Porozmawiamy i im szybciej to zrobimy, tym szybciej będziesz mogła odejść swoją drogą. Jej oczy zabłysły i wyglądały teraz jak dwie, przepiękne, zielone gwiazdy. Jego wilk się szarpnął do niej i tylko Croft wiedział ile go kosztowało utrzymanie rąk przy sobie. - Wypuścisz mnie? - Jak najszybciej – odparł, bo naprawdę miał taki zamiar. Im szybciej znajdzie się od niej daleko, tym szybciej może uda mu się pozbierać i opanować, bo zdecydowanie nie chciał i nie szukał partnerki. - Dlaczego mam ci wierzyć? – spytała trochę wyzywająco, czym na nowo jego koleżka w spodniach szarpnął się jakby ciągnięty niewidzialnym sznurkiem. Pierwszy raz w życiu mu się zdarzyło, żeby odważny, dumny i wyzywający ton u kobiety tak go podniecał. - Masz moje słowo, że nic ci nie zrobię i nie będę cię zatrzymywał dłużej niż to konieczne do rozmowy, a porozmawiać musimy, czego chyba jesteś świadoma, skoro weszłaś na nasz teren i do mojego baru pełnego wilków. Przez kilka sekund rozważała jego słowa, po czym ku jego zaskoczeniu zapytała: - Jesteś alfą? - Nie. - Ale miałeś moc… - urwała i poruszyła głową, jakby części układanki wskoczyły jej na swoje miejsca. – Jesteś synem alfy – to był stwierdzenie, ale i tak skinął w odpowiedzi głową. – Nie mam zbyt wiele zaufania do synów alf – rzuciła gorzko. Od razu wiedział, o kim mówi, bo wyczuwał przedtem niewielką siłę innego alfy, ale była zbyt słaba, żeby go choć zaniepokoić. - Który to był z nich? Wyższy czy niższy? Trzeba jej przyznać, że od razu wiedziała, o co mu chodzi. - Niższy. Skinął głową, ale to było zaskakujące. Prędzej powiedziałby, że wyższy. 40

Do diabła, lepiej, żeby o nich nie myślał, bo znowu zapragnie poderżnąć im gardła własnymi zębami. - Ja dotrzymuję swojego słowa. I uwierz mi, jeszcze bardziej od ciebie chcę mieć to już za sobą. Izzy gwałtownie zastanawiała się, czy mu wierzyć, ale zasadniczo była w sytuacji, w której niewiele miała do powiedzenia. I tak powinna docenić to, że nie zawlókł jej tam gdzie chciał siłą. Ale jego obietnica trochę uspokoiła jej instynkty obronne, które rzadko się myliły. Nawet nie poczuła się urażona, że chce się jej jak najszybciej pozbyć. Świetnie to rozumiała. Z determinacją odepchnęła się od ściany, zachwiała się, ale dość szybko złapała równowagę i ruszyła za bar, mnąc w dłoniach czapkę. Croft znowu poczuł wewnętrzne szarpnięcie by ją złapać i podtrzymać, przez co aż musiał docisnąć ręce do boków, żeby jej nie pomóc. Cholera, to było irytujące, a zgodnie z plotkami, które słyszał, z biegiem czasu było tylko coraz gorzej. Im bardziej wilk przywiązywał się do partnerki, tym bardziej przestawał nad sobą panować. Szła sztywno wyprostowana, co znaczyło, że nadal jest napięta. Wcale jej się nie dziwił. W porównaniu z nim była bezbronną kruszynką i to bez względu na to jakie sztuczki pokroju hokus pokus znała. Zamknął za nimi ladę i otworzył przed nią drzwi na zaplecze, po czym puścił ją przodem. Drgnęła, jakby zaskoczona, że zna podstawowe zasady dobrego wychowania, więc instynktownie się na to do niej uśmiechnął z rozbawieniem. Podświadomie liczył na to, że odpowie mu uśmiechem i wreszcie zobaczy jak on wygląda w jej wykonaniu, ale tylko pokręciła głową, jakby chciała się czegoś z niej pozbyć i pospiesznie weszła do pomieszczenia. - Hej, stary, a może przydałaby ci się jakaś pomoc z małą czarodziejką? – zawołał z rozbawieniem Shane, ramieniem przyciskając telefon do ucha, a wolnymi rękami nalewając piwo do szklanek. Dobrze, że chociaż jego ta sytuacja bawiła. Croft pokazał mu środkowy palec nawet na niego nie patrząc, wszedł do biura i cicho zamknął za sobą drzwi. Przez chwilę się o nie opierał, patrząc na plecy swojej towarzyszki, która czujnie się rozglądała, jakby sprawdzała którędy w razie czego może uciec. Nie mogąc się powstrzymać, przechylił głowę do ramienia i przesunął wzrokiem po jej długich nogach w opiętych dżinsach, kończąc swoją wędrówkę na krągłym, seksownym tyłeczku w kształcie serca. 41

Obaj, i wilk i mężczyzna, zamruczeli z aprobatą. Izzy skończyła oceniać surowe, męskie, biurowe wnętrze i odwróciła się do dużego wilka, który nonszalancko opierał się o drzwi i świadomie, albo nieświadomie blokował jej jedyną drogę ewakuacji. Było w nim coś szalenie pociągającego i pewnie to był ten osławiony wilczy magnetyzm połączony z aurą niebezpieczeństwa. Nie sądziła, że mogłaby być na coś takiego podatna, ale teraz, kiedy tak na niego patrzyła, to nie wyobrażała sobie nawet jednej kobiety, która nie chciałaby go zabrać do domu, zamknąć w sypialni i wykorzystać do cna. Znowu potrząsnęła głową, żeby się pozbyć głupich myśli i skupiła się na pulsującym bólu ramienia, które było już spuchnięte do granic możliwości i zaczynało bardziej przypominać dziurawe udo, niż rękę. - Ktokolwiek wypuścił cię w nocy z domu zupełnie samą, powinien za to zginąć – rzucił nagle wilk, odpychając się od drzwi, obchodząc ją łukiem i schylając się do jakiejś dużej szafki na tyłach pomieszczenia, za biurkiem. – Nie próbuję być złośliwy, kociaku, ale jeśli nie będziesz wychodzić z domu nocą, to pożyjesz dłużej. A kimkolwiek jest twój chłopak, to powinien bardziej cię pilnować i przestrzec, żebyś nie wchodziła na tereny należące do wilków. Właściwie, to jak dasz mi jego numer, to zaraz sam mu to powiem. Izzy prędzej by się spodziewała, że będzie snuł przed nią rozległe groźby na temat tego, co może ją spotkać, gdy znowu się tu pojawi, a nie że będzie ją pouczał w kwestiach bezpieczeństwa i to jej osoby. A do tego strasznie trudno było się skupić, gdy kucał tak do niej tyłem i pokazywał jej te swoje szerokie plecy oraz tyłek w czarnych dżinsach. Do tego podwinął mu się krótki rękaw koszulki i zobaczyła, że na ramieniu ma kilkucentymetrowy, czarny tatuaż, przedstawiający jakiś dziwny symbol, wyglądający trochę jak konik morski z dwoma wywiniętymi do góry ogonami. To mogła być też wywrócona do góry nogami literka „F”, ale jak na literę, tatuaż był trochę zbyt fikuśny. Nad nim runiczny napis w starym celtyckim głosił: „Siła”. To do niego pasowało. Stary celtycki był używany jako język dobrych wróżby i przepowiedni, co by znaczyło, że wilki też mają jakieś magiczne rytuały, o czym nikt jej nigdy nie powiedział. Ponieważ nie odpowiadała, to Croft przerwał szukanie czegoś i spojrzał na nią przez ramię. Przywołała się do porządku i szybko rzuciła: - Dlaczego? - Dlaczego co? 42

- Dlaczego miałbyś to zrobić? Bo, do diabła, zarówno on jak i wilk chcieli wiedzieć, czy ona jest z kimś w jakiś sposób związana. On, żeby pomogło mu się to trzymać od niej z daleka, a wilk, żeby go dopaść i wyrwać mu kręgosłup. Ucieszyłaby się to, gdyby to usłyszała? - Bo mama mnie wychowała na dżentelmena – rzucił i wrócił do poszukiwań, choć czuł dziwną irytację, że mu nie odpowiedziała i nadal nie wiedział, czy ma jakiegoś faceta. Ale na pewno ma. Kobieta, która tak wygląda nie może być sama. Ale sukinsyn był beznadziejny, jeżeli dopuścił do tego, że znalazła się w mieście wilków, na dodatek ścigana przez kilka. Powinien ją lepiej chronić, a jeżeli tego nie potrafił, to na nią nie zasłużył. To nie była tylko wilcza filozofia, więc powinien zdawać sobie z tego sprawę. Cholera, Croft powinien go odszukać i zabić. Tak dla zasady. - Nie znasz mnie – powiedziała podejrzliwie. – A nasze rodzaje się nienawidzą. - Fakt, ale ja nie wojuję z kobietami. Powinnaś jednak wiedzieć, że bardzo nie lubimy tu czarodziejów, bo mamy z nimi dużo nieprzyjemnych problemów. Zwłaszcza z jednym. - To tak jak ja z wilkami – mruknęła. Znowu spojrzał na nią przez ramię, ale mogłaby doszukać się w jego oczach swoistego porozumienia. - Właśnie widziałem. No to się rozumiemy. O tak, rozumiała. Tylko że ona nigdy nic nie zrobiła żadnemu wilkowi i gdyby zażądano od niej niższej ceny, to już dawno doprowadziłaby do pokoju między ich gatunkami. Skinęła głową, a przystojniak wrócił do poszukiwań. Pulsowanie w ramieniu znowu o sobie przypomniało, na co się skrzywiła. Straciła już tyle krwi, że jak tak dalej pójdzie, to nawet jak ją wypuści, to nie będzie w stanie odejść o własnych siłach. - Czy będzie ci przeszkadzało, jeśli teraz się opatrzę? – spytała, głównie po to, żeby wysondować jak na niego podziała zapach jej krwi i czy jak ją poczuje, to nie zechce jej zaatakować. Ale jakby w odpowiedzi Przystojniak wyprostował się z dużą apteczką w ręce, której to tak zawzięcie szukał. Wzięła to za przyzwolenie i ostrożnie zaczęła rozsuwać zamek kurtki. Bolało jak wszyscy diabli. Odpięła się i tak delikatnie jak tylko potrafiła, zaczęła zsuwać z ramion czarną skórę, jednocześnie cały czas świadoma, że wilk nie spuszcza z niej oczu. 43

Przysiadł na skraju biurka i nie pchał się do niej z łapami, co doceniała. Zdecydowanie wolałaby, żeby jej nie dotykał. Croft miał nerwy jak postronki, kiedy dziewczyna z grymasem bólu zsuwała z siebie kurtkę, a zapach jej krwi wypełnił całe pomieszczenie. Jego wilk wył mu w głowie, domagając się zemsty i nie był pewien ile jeszcze da radę się powstrzymywać, zanim nie wyjdzie w noc, złapie trop i pójdzie zabić tamte cztery wilki. Dopilnowałby też, żeby czuli, że konają. Fantazjowanie na ten temat nie były zdrowe, ale dawały mu cholernie dużo satysfakcji. Chciał jej pomóc, ale coś mu mówiło, że jak się choćby zbliży o krok, to jego ślicznotka przybierze pozycję obronną, a to teraz nie było im potrzebne. Najpierw trzeba było ją opatrzyć, usunąć krew, która pobudzała jego zmysły i dopilnować, żeby jakoś uśmierzyć jej ból. Ten mały sukinsyn musiał jej wbić pazury w rękę. Tę łapę straci w pierwszej kolejności. Izzy w końcu uporała się z kurtką i z grymasem obejrzała ramię. Całą rękę miała we krwi, zarówno świeżej jak i zaschniętej, więc wyglądała jak ofiara ataku rekina. Rana po kuli była trochę poszarpana i bardzo spuchnięta. Do tego sina jak śliwka. A kula nadal tkwiła w środku i Izzy praktycznie mogła ją poczuć. Jej towarzysz był bardzo cicho, więc uniosła głowę, by na niego spojrzeć i wtedy gwałtownie odskoczyła w przestrachu. Stał tuż obok niej, dosłownie kilka centymetrów dalej, a ona nawet nie słyszała, kiedy się poruszył! Do tego pochylał głowę w stronę rany, pociągał lekko nosem, a jego twarz wyrażała absolutną, dziką furię. Jego oczy były przemienione. - To rana po kuli! – warknął wściekle i wibrująco, przez co przeszedł ją dreszcz. To był krwiożerczy dźwięk. Do diabła, jej krew jednak go pobudziła! Gotowy za chwilę ją zaatakować! Instynktownie zaczęła się cofać, wyciągając przed siebie zdrową rękę w geście obrony. Drgnął na to, zacisnął zęby, pięści i oczy, jednocześnie ciężko dysząc przez zęby. Cortwiedział, że znowu ją wystraszył, dlatego teraz próbował się uspokoić, ale jego reakcja na widok jej rany była po postu automatyczna. Krew go zalała. Myślał, że to będzie skaleczenie po pazurach, a to była cholerna rana postrzałowa! I to paskudna! Każdy nerw w jego ciele domagał się przemiany i dopadnięcia wszystkich, którzy brali udział w skrzywdzeniu jej. To była czysta, zwierzęca żądza krwi. I niech te sukinsyny się

44

modlą, żeby go nigdy więcej nie spotkać, bo nie zapomni ich do końca egzystencji i prędzej czy później pozbawi ich za to życia. - Dobry piesek – rzuciła dziewczyna tonem, jakby naprawdę mówiła do niesfornego psa. – Siad. Leżeć. Zostań. Oddychaj przez usta, zaraz się jakoś okryję. Parsknął śmiechem, bo była cholernie zabawna i jeszcze bardziej niezwykła. Wystarczyło, że powiedziała słowo, a jego wilk zaczynał się uspokajać. Bardzo mu to pomagało i bardzo było teraz potrzebne. Musiała myśleć, że to ją chce zaatakować. Gdyby znała prawdę, byłaby bardzo zdziwiona. - Ale wiesz, że jestem wilkiem, a nie psem, prawda? – zapytał z rozbawieniem i na powrót przemienił oczy, żeby się nie bała. I co prawda, została tam, dokąd odskoczyła, ale przynajmniej opuściła rękę. - No nie wiem – mruknęła. – Dużo warczysz i wyglądasz jakbyś był nosicielem wścieklizny. - Nie martw się – mrugnął do niej szelmowsko okiem. – Weterynarz mnie zaszczepił. Atmosfera trochę się rozładowała, ale Croft na powrót spochmurniał, gdy spojrzał na jej siną, ociekającą krwią rękę. Żeby jej bardziej nie straszyć nie ruszył się z miejsca, ale wskazał na nią brodą. - Kto ci to zrobił? - Znowu warczysz. Tak jakby mógł coś na to poradzić. - To był ten niski czy wysoki? - Nie wiem, było ciemno. - Ale jeden z nich? - Mam nadzieję – odparła, na co spojrzał na nią marszcząc czoło, więc wyjaśniła: Mam nadzieję, że to był jeden z nich i że nie mam aż tylu wrogów, którzy chcieliby mnie zabić. Wiesz, żart przestaje być śmieszny, kiedy trzeba go tłumaczyć. Doceniał jej poczucie humoru i fakt, że próbuje go uspokoić, ale tak długo jak będzie czuł jej krew i zapach bólu, który od niej bił, to będzie mógł myśleć tylko o zabijaniu. - Trzeba cię umyć – stwierdził i ruszył do przyległego pomieszczenia, które było niedużą, prywatną łazienką. Zapalił w środku światło i zaczął na nią czekać, ale najwyraźniej się wahała, przestępując z nogi na nogę. - Poradzę sobie sama. 45

- Wiem. Chcę tylko dopilnować, żebyś mi nie zakrwawiła podłogi – skłamał gładko, ale nadal się wahała. – Nic ci nie zrobię, kociaku – dodał łagodniej. - Jesteś pewien, że ci znowu nie odwali? – spytała i powinien się obrazić na takie określenie, ale ona po prostu nie wiedziała, co się z nim działo. - Słowo – rzucił, na co w końcu ruszyła w jego stronę. Czuł, że cierpi, jest zmęczona i osłabiona. Nie wiadomo ile krwi straciła. Co więcej, wydawało mu się, że z każdą chwilą jest coraz bledsza. Weszła do łazienki i stanęła przed umywalką. Zauważył, że zerknęła do lustra naprzeciwko siebie i skrzywiła się lekko. Ciekawe, co jej się nie podobało w takiej pięknej twarzy. W końcu odkręciła ciepłą wodę i zaczęła delikatnie obmywać rękę. Croft czekał cierpliwie z ręcznikiem, chociaż aż go paliło, żeby samemu ją umyć i zadbać o jej ranę. Nie zdarzyło mu się mieć takich opiekuńczych uczuć do jakiejkolwiek kobiety poza matką i siostrą. Może faktycznie mu odwaliło, ale nie w takim sensie o jakim ona myślała. - Powinien to zobaczyć lekarz – zadecydował, kiedy dotknęła rany i syknęła, a on na ten dźwięk aż cały się napiął i podskoczył. – Kula nie przeszła na wylot, trzeba ją wyjąć i pewnie zaszyć dziurę. Mamy tutaj doskonałego chirurga, który jest jednym z nas i zajmuje się naszymi ranami. Zadzwonię po niego. Spojrzała na niego nieufnie, kończąc czyszczenie ręki z krwi. - Niby czemu miałbyś to zrobić? - Do licha, cały czas będziesz taka nieufna? - Masz rację – parsknęła. – Przepraszam. Zmarszczył z zaskoczeniem czoło. - Tak? W bardzo czarujący sposób wywróciła oczami. - Oczywiście, że nie, ty głupku. Nie wiesz co to ironia? Jesteś wilkiem, oczywiste, że zamierzam być nieufna! O tak, teraz zabrzmiała bardziej wiarygodnie. Ale ktoś jej powinien powiedzieć, że przezywanie wielkiego wilka „głupkiem” może jej nie wyjść na zdrowie. - Poza tym – ciągnęła, zakręcając wodę i przyjmując od niego ręcznik do wytarcia ręki, przez co jego wilk zamruczał z zadowolenia. To był ręcznik przesycony jego zapachem, więc właśnie nieświadomie się nim oznaczyła i to się bardzo spodobało jego bestii. – Muszę tylko wyjąć kulę i wszystko będzie dobrze. 46

Zamarł jak posąg. - Chcesz sobie sama grzebać w ramieniu? Izzy spojrzała na swoją drżącą dłoń, po czym podniosła na niego oczy. A co jej tam? Wiele ryzykowała, ale zaczynało jej się robić wszystko jedno. A on obiecał, że jej nie skrzywdzi i na razie dotrzymywał słowa. - Właściwie to mogłabym poprosić o to ciebie. Jego brwi podjechały niemal do samej linii włosów, ale nawet nie wahał się sekundy z odpowiedzią. - Wykluczone. - Dlaczego? Jestem pewna, że już to robiłeś. - Ale nie kobiecie. - Wiesz, moja ręka anatomicznie nie różni się zbytnio od męskiej – odparła i na jej ustach pojawił się pierwszy cień uśmiechu. Do diabła, Croft odpadł. Całe jego ciało się do niej szarpnęło, był twardy jak kamień i już niemal obolały z tego powodu. Wilk podsunął mu wizję jak przechyla ją nad tą umywalką, odchyla do tyłu jej głowę i bierze w posiadanie te słodkie, kuszące usteczka. A potem nachyla się do jej szyi i znakuje ją tak, żeby wszyscy widzieli, że jest jego. Cholera jasna! - Nie ma mowy. - Strasznie mnie boli – skrzywiła się lekko i jego ciało znowu się do niej szarpnęło. To się robiło nie do zniesienia. - Właśnie dlatego nie chcę tego robić. Jak nie chcesz lekarza, to zadzwonię po moją siostrę. Studiuje medycynę i terminuje w szpitalu. - Jest wilkiem, prawda? Więc nie będzie miała żadnego powodu, żeby mi pomóc. Oczywiście, że by to zrobiła, gdyby ją o to poprosił, ale wtedy musiałby jej wytłumaczyć, dlaczego o to prosi i Sonia potem nie dałaby mu żyć. Właściwie, to najlepiej by było, żeby seksowna czarodziejka szybko stąd zniknęła, zanim ktokolwiek z jego rodziny się o niej dowie i jeszcze zaczną go naciskać, żeby się sparował, a nie miał takiego zamiaru. Ale przecież nie wypuści jej stąd tak poważnie ranną. - Zapomnij – mruknęła z rezygnacją i zaczęła się rozglądać. – Sama to zrobię. Masz jakąś pincetę?

47

Przeklął. Była dla niego tylko jedna wersja wyobrażenia gorsza od tego, że on to robi: kiedy ona to robiła. - Poczekaj tutaj – rzucił i mamrocząc pod nosem wyszedł z powrotem do baru po butelkę whisky, bo piwo było w tym przypadku za słabe. A nie było bata, żeby zrobił to bez znieczulenia zarówno siebie jak i jej. - I jak tam sobie radzisz ze swoją małą czarownicą? – natychmiast wesoło spytał Shane, ale Croft nie zamierzał podjąć zaczepki, pokazał mu więc tylko ponownie środkowy palec i wrócił do biura, w akompaniamencie jego śmiechu. Po drodze zgarnął jeszcze apteczkę i wszedł z tym wszystkim do łazienki. Na widok butelki alkoholu dziewczyna uniosła pytająco ślicznie wygiętą brew. - Chcesz się urżnąć, żeby dowiercić mi się szczypcami przez ramię do serca? - Uwierz mi, jak będę chciał się dostać do twojego serca, to znam krótsze dogi – odparł i wygrzebał z apteczki wszystkie leki przeciwbólowe, jakie tam miał, a nie miał ich wiele, bo wilki praktycznie nie chorowały, a ich rany goiły się błyskawicznie, wystarczyło się przemienić i już po sprawie. To co tu miał, to był raczej zestaw na kaca i pierwszy raz żałował, że nie podprowadził Sonii trochę lidokainy. - Znieczulenie – wyjaśnił jej. – Możesz wybrać między metylofenolem, paracetamolem, ibuprofenem i whisky. Nie wiem, co najbardziej działa na czarodziejów. Izzy spojrzała najpierw na pojemniczki z lekami oraz alkohol, a potem na niego. To było miłe, że w ogóle o tym pomyślał. Naprawdę bardzo miłe. Tak jak miłe było to, że ją uratował z łap Lamarrów i ani razu nie zaatakował, choć sam przyznał, że nie lubi czarodziejów. Był zupełnie inny niż Axel i Marco. Owszem, bardzo groźny, nawet śmiertelnie, ale nie wywoływał w niej przerażenia. Właściwie to obchodził się z nią milej, niż ktokolwiek kiedykolwiek. - Jak ci na imię? – spytała łagodnie i niemal czule, z ciepłem patrząc mu w oczy. Kolejna rzecz, którą się różnił od tamtych: jemu chyba nie przeszkadzało, kiedy to robiła i wcale go to nie prowokowało. Spojrzał na nią trochę zaskoczony pytaniem, ale kiedy zobaczył jej ciepły wzrok, to miała wrażenie jakby coś w nim uroczo zmiękło. Może chodziło o głos, bo kiedy odpowiedział, był niemal serdeczny. - Croft – powiedział i zamilkł na chwilę, jakby jej dawał czas na oswojenie się z tym imieniem. – A ty? 48

- Izzy – odparła miękko i wyciągnęła do niego rękę, co było pewnie szaleństwem, ale czuła, że w tej chwili jest to bardzo odpowiednie. – Od Isabelle. Izzy, powtórzył w głowie, smakując to imię. Isabelle. Piękne. Jak ona. I bardzo do niej pasowało. Prawdę mówiąc, dla niego brzmiało tez cholernie erotycznie, ale wszystko w niej takie było. Jego wielki, groźny wilk zaczął mruczeć jak mały kociak. Jemu też się podobało. Do licha, niepotrzebnie ją o to zapytał. Teraz to imię wyryło mu się pod czaszką i będzie jeszcze trudniej o niej zapomnieć, żeby pozbierać się do kupy. Spojrzał na jej małą, zgrabną dłoń, którą do niego wyciągnęła w pokojowym geście i teraz to on prawie zamruczał na głos. Wiedział już jak pachnie i teraz chciał jej smakować, więc może to nie było mądre, żeby jej dotknąć, ale oczywiście i tak uścisnął jej palce. Kopnął go prąd i przeszła go przyjemna wibracja. Mogło mu się wydawać, ale ona chyba lekko zadrżała. Miała drobne kości, smukłe palce, prostokątne paznokcie i niesamowicie miękką skórę. A do tego gładką jak aksamit. Cholera, ależ miał dziką ochotę ją pogłaskać. - Dziękuję – powiedziała zupełnie szczerze i miękko. – Za uratowanie mnie przed wilkami, za to, że mnie nie zabiłeś, gdy poczułeś kim jestem i za to, że pomożesz mi wyjąć tę kulę. Naprawdę jestem bardzo wdzięczna i jeżeli mogę za to coś dla ciebie zrobić, to po prostu powiedz. Mogła, a nie chciał wiele. Tylko, żeby była naga, jęcząca jego imię i pokryta od stóp do głów jego zapachem. I żeby dała mu się ugryźć, żeby mógł wprowadzić zapach też do jej krwi. Żeby dała mu się pieścić, całować, dotykać i lizać. Wszędzie. Instynktownie pogłaskał kciukiem wnętrze jej dłoni i znowu poczuł, jak zadrżała. Hmm, może to czego chciał było całkiem możliwe do spełnienia? I może jeżeli się z nią prześpi, to jego wilk przestanie szaleć? Otrząsnął się, gdy uwolniła dłoń. Była czarownicą i nie chciał partnerki. Chyba mu się przed chwilą coś zwyczajnie popierdoliło w głowie. - Dobra – rzucił trochę ochryple z winy swoich fantazji i wyjął z apteczki niewielką pincetę, po czym obficie zlał ją spirytusem do odkażania. – To co wybrałaś? Izzy szybko znów spojrzała na jego zestaw znieczulający i było to takie miłe, że darowała sobie komentarz, iż żadna z tych rzeczy jej nie pomoże na ten rodzaj bólu, który ją czeka. Liczyło się tylko to, że w ogóle o tym pomyślał. 49

- Chyba się napiję – powiedziała, a to było ryzykowne posunięcie, zważywszy na to jaka była osłabiona i zmęczona. Croft bez słowa wziął butelkę Jacka Danielsa, zdjął zakrętkę przy pomocy zębów i jej podał. Nadal drżała jej ręka, zarówno z bólu jak i wymęczenia, ale jakoś dzielnie udało jej się ją unieść do ust i pociągnąć solidny łyk. Zapiekło ją w gardle i oczy zaszły jej łzami, ale wypiła jeszcze trochę, ciesząc się przyjemnym ciepłem, które teraz płynęło do jej żołądka, a Croft w tym czasie obficie polał jej ranę środkiem do odkażania w marchewkowym kolorze. Kiedy oddała mu butelkę, po prostu przytknął ją sobie do ust, odchylił głowę i pił w sposób, który ją dosłownie zafascynował. Patrzyła jak porusza mu się grdyka i starała się pamiętać, że to wilk. Groźne zwierzę. Ale jak na razie był jedyną osobą, która jej w życiu pomogła i to budziło w niej całe morze ciepłych, choć głupiutkich uczuć. No i do tego wystarczył jeden jego dotyk, żeby przeszyło ją podniecenie i miała nadzieję, że tego nie poczuł. Była cholerną, dziewiczą księżniczką i pewnie zostanie nią do śmierci, ale jakoś też nigdy wcześniej nie miała aż takiej ochoty tego stanu zmienić. Ten wilk dorobiłby się milionów, gdyby mógł paczkować i sprzedawać ten swój magnetyzm. Wreszcie Croft odstawił butelkę, ale widać było, że nie pała optymizmem, do tego co ma zrobić. Popchnął ją lekko w stronę toalety, opuścił klapę od sedesu i nakierował ją, żeby tam usiadła. To był bardzo dobry pomysł. Usiadła, a on kucnął obok niej, więc odwróciła głowę w drugą stronę, żeby nie widzieć co będzie robił, ale po chwili bezowocnego czekania, znów na niego spojrzała. Wahał się. Ten wielki, potężny, śmiertelnie niebezpieczny wilk wahał się przed zadaniem jej bólu. To było takie urocze. Boże, gdyby choć jedna osoba w pałacu była dla niej tak łaskawa… - Wszystko w porządku? – spytała go, choć to przecież ona była tutaj ranna i cierpiąca. - Jesteś pewna, że nie chcesz, żeby to zrobił lekarz? - Kiedy wyjmiesz kulę, lekarz nie będzie mi już potrzebny – odparła, a gdy spojrzał na nią z pytaniem w oczach, dodała tylko: - Zobaczysz. Znowu zawisnął nad jej pulsującym ramieniem, a ona czuła jak alkohol szybciutko wpływa do jej żył i kieruje się do głowy, by ją oszołomić. Praktycznie nic dzisiaj nie jadła, więc pewnie nie powinna była pić, ale to lekkie szumienie w głowie odrobinę zagłuszało rwanie w ręce.

50

- Ale zrobimy to po mojemu? – spytał nagle i choć nie wiedziała co to znaczy, to skinęła głową. Wtedy wyciągnął duże, silne, lewe ramię, objął ją nim i wsunął palce w jej włosy z tyłu głowy. Udało jej się nie odskoczyć, ale nie dała rady nie wstrzymać oddechu. On tymczasem łagodnie przejechał palcami po jej jasnych splotach, po czym ujął ją za kark i zaczął przyciągać jej głowę do swojej piersi. Nie miała szans z nim walczyć i wygrać, poza tym tak właściwie to już nawet wcale nie chciała, bo nie zrobił tego brutalnie i w każdej chwili mogła to zatrzymać. Przycisnął jej twarz do swojej szerokiej piersi i wtedy przypomniała sobie o oddychaniu. Cudowanie pachniał, jak mokry mech, wiatr, mężczyzna i Hugo Boss. I choć nie była zmiennym o wyczulony powonieniu, to mogłaby wtulić w niego nos i po prostu go radośnie obwąchiwać. - Uwierz mi – powiedział i poczuła jak wibruje mu klatka piersiowa, gdy mówi – będziesz tego potrzebować. Nie wiedziała, co miał na myśli, ale westchnęła, odprężyła się i oparła całe czoło na jego torsie. Croft jeszcze raz pogłaskał ją po głowie, po czym jego duża, silna dłoń zacisnęła się na jej karku i go unieruchomiła. Nie robił jej krzywdy, ale poczuła lekką panikę i byłaby zaprotestowała, gdyby właśnie wtedy nie wsunął szczypców do rany. Spazm bólu, który wstrząsnął całym jej ciałem, sprawił, że powietrze ze świstem uciekło jej z płuc, zajęczała i zaczęła drżeć. Teraz już wiedziała, dlaczego ją unieruchomił w takiej pozycji. Ból był rozdzierający i wyrwał jej się szloch z gardła, a palce dłoni zdrowej ręki spazmatycznie zacisnęła na jego koszulce, w okolicy wyrzeźbionego brzucha. Nawet jeżeli wbiła mu paznokcie, to nie odsunął jej, a ona nawet jeszcze mocniej do niego przywarła, starając się opanować szloch. Na szczęście to trwało tylko chwilę i Croft sprawnie wyciągnął z niej pocisk, ale ból pozostał i nadal wgniatała się w niego, zaciskając na jego koszulce zęby i palce. Nic nie mogła poradzić na to, że się trzęsie, na szczęście udało jej się zdusić okrzyk. - Już w porządku – zamruczał do niej niemal czule Croft, przez co miała ochotę się zwinąć u jego boku jak kotka, pozwalać mu się tak głaskać i pocieszać do końca świata. - Już po wszystkim, mam ją, kociaku. Zwolnił ucisk na jej karku, ale zaczął ją głaskać po włosach, bynajmniej jej od siebie nie odsuwając, za co była wdzięczna. Potrzebowała jeszcze chwili na pozbieranie się, a kojący dotyk jego ciała bardzo jej w tym pomagał. Dyszała jeszcze chwilę, ale w końcu zebrała się na to, żeby go puścić i się odsunąć. Pomięła mu koszulkę, a w miejscu, w którym zacisnęła na 51

niej zęby była mokra plama. Starając się nie myśleć o tym, że ma łzy na policzkach, szybko spojrzała na lekko spłaszczony pocisk i z nienawiścią pomyślała o Lemarrach, bo to była ich wina, że tak cierpiała. Proszę bardzo, nowy sposób radzenia sobie z odrzuceniem: nie chciała cię dziewczyna? Kup broń i ją zastrzel. - Znowu krwawisz – powiedział Croft i wrzucił pocisk, razem z pincetą do umywalki, ale z niepokojem patrzył na jej spuchnięte ramie. – Obyś faktycznie wiedziała, co z tym zrobić. Tak, miał rację, pora się załatać i myślała o tym niemal z błogością. Szybko otarła policzki, dłoń wytarła o udo, po czym uniosła ją i delikatnie przyłożyła do rany. Zamknęła oczy i wyrecytowała w myślach stare, elfickie słowa, które służyły uzdrawianiu, a wtedy niemal natychmiast poczuła jak jej dłoń się rozgrzewa i koi ranę. Jej palce musiały już błyszczeć jasnym światłem, bo Croft głośno wciągnął powietrze, ale nie otwierała oczu i nie przestawała recytować, dopóki jej ramię się całkowicie nie wygoiło, nie przestało boleć i nie zniknęła sina opuchlizna. To było bardzo przyjemne. Jak nagroda za to, że wytrzymała wcześniejszy ból. Gdy skończyła, otworzyła czy i odjęła rękę od ramienia, a na miejscu postrzału była już tylko mała, okrągła, połyskująca blizna, która z czasem miała zmatowieć. Przeniosła wzrok na Crofta, a ten patrzył na nią w niezwykłym skupieniu. - Jesteś elfem – powiedział ni to z ulgą, ni ze złością, ale zabrzmiało trochę jak wyrzut. Musiał już gdzieś kiedyś widzieć uzdrawiającą moc elfów. Pokręciła głową. - Jestem czarownicą, mam po prostu kilka umiejętności po elfach. Moja mama była elfką, dlatego umiem goić rany. - To dlatego masz taki dziwny zapach i takie włosy – powiedział jakby coś wreszcie zrozumiał i jeszcze raz przejechał dłonią po jej puklach. To było niesamowicie przyjemne, zwłaszcza kiedy nie zwijała się w agonii bólu. - Dziwnie pachnę? – zmarszczyła czoło. – Obrażasz mnie teraz? Wolno na jego usta wpłynął lekko rozbawiony, zmysłowy uśmieszek i nie przestawał bawić się jej włosami. - Pachniesz bardzo ładnie, kociaku, jak świeżo skoszona trawa, tylko po prostu nie pachniesz ani jak czarodziej, ani jak elf. 52

- A chcesz wiedzieć jak ty pachniesz? Jeszcze szerzej się uśmiechnął, wyraźnie ubawiony. - Masz za cienki nos, żeby móc to wiedzieć. - Ale wgniotłeś mi go w swoje wielkie cielsko, więc coś tam chyba mogłam poczuć. - No to jak? – nie przestawał się uśmiechać. - Jakbyś potrzebował prysznica – rzuciła, na co wybuchnął śmiechem i aż przysiadł na piętach. Izzy też się uśmiechnęła. Robiły mu się zmarszczki w kącikach oczu, gdy się śmiał. To było całkiem atrakcyjne. Przypomniała sobie jak dotykała stalowego sześciopaku na jego brzuchu i zrobiło jej się goręcej. Musi się stąd zabierać, a trochę żałowała. Gdyby on nie był wilkiem, a ona czarownicą, no i gdyby nie była ścigana przez dwóch psychopatów, no i może jeszcze gdyby do tego nie była księżniczką wszystkich sabatów, to chyba mogłaby go polubić, a on może mógłby polubić ją. Cóż, trzeba mu przyznać, że był dla niej dość wyrozumiały, zwłaszcza dla jej ciętego, złośliwego języczka. A do tego wyglądał jak młody bóg i pachniał jak las. Tak, zdecydowanie nie miałaby problemów z polubieniem go. - Dzięki – rzuciła jeszcze raz, bo naprawdę była wdzięczna. Croft przestał się śmiać i skinął jej głową w geście przyjęcia podziękowań. Próbował się skupić, ale było ciężko. Jej zapach, świadomość, że celowo, bądź też nie, ale go dotykała, rozkoszna gładkość jej włosów, to ciepłe spojrzenie szmaragdowych gwiazd w oczach, mokra plama na koszulce po jej ustach i ta skąpa, podwójna podkoszulka na ramiączkach, pod którą tak seksownie wystawał jędrny, okrągły biust… Cholera, było z nim coraz gorzej. Musi znaleźć w niej choć jedną rzecz, która mu się nie spodoba, żeby się jej trzymać, gdy odejdzie, a on będzie się szamotał ze swoim rozochoconym wilkiem. - Boli cię jeszcze? – spytał, bo to było nadal najważniejsze i wymagało uwagi w pierwszej kolejności. - Nie, już wszystko ok. To dobrze, nie chciał, żeby cierpiała, kiedy był bezradny i nie mógł nic na to poradzić. Skinął głową i zaczął wstawać. Teraz dopiero była kolej na rozmowę. - Chodź – rzucił i wyciągnął do niej rękę, żeby jej pomóc wstać. – Pogadajmy.

53

Rozdział III

Izzy bez wahania podała mu dłoń i pozwoliła pomóc wstać. Nawet sobie nie uświadamiała już, że to niebezpieczne. Tak jakby ten nieprzyjemny zabieg usunięcia pocisku jakoś ją z nim złączył i zaczęła się odprężać w jego towarzystwie. Jasne, był zagrożeniem, ale nie zrobił nic, żeby jej zaszkodzić i najwyraźniej skruszyło to jej obawy. Była mu wdzięczna i jakoś udawało jej się przedłożyć to nad lęk przed wilkami. I tak właściwie, to nie znała żadnych wilków poza Lemarrami, więc może nie potrzebnie uogólniała swój strach przed zmiennymi. Nie ważne czy wilk, czarodziej, czy elf, w każdej społeczności będą jakieś sukinsyny i jakieś porządne typy. Może ten tutaj był po prostu porządny. - Nazywasz się Croft Whitmore? – spytała, gdy prowadził ją z powrotem do biura, nie puszczając jej dłoni, ale nawet jej to nie przeszkadzało. W gruncie rzeczy, jeżeli nie będzie próbował jej zabić, to nawet nie będzie jej przeszkadzało, że jest wilkiem. Spojrzał na nią przez ramię z uśmiechem. - Zastanawiam się, czy nie zaprzeczyć, bo nie wiem, co mogłaś o mnie słyszeć. - Nic – wzruszyła lekko ramionami. – Wiem tylko, że na północy mieszka jakieś niebezpieczne stado, z którym lepiej nie zadzierać. To wy? - Absolutnie nie – odparł, ale błysnął szelmowskim uśmiechem, więc wiedziała, że to dokładnie oni. Czyli to wilki z Wulfridge są tymi najgroźniejszymi, których boją się nawet inne watahy. Choć, właściwie to mogła to zrozumieć, sądząc po ich wielkich posturach i zabójczej aurze niebezpieczeństwa wokoło nich. Tylko, że jakoś dopiero tutaj nie jest atakowana. - Dlaczego mnie nie zaatakowałeś? – spytała, uwalniając od niego dłoń i siadając na jednym z dwóch, ładnych, miękko obitych krzeseł ustawionych przed biurkiem. Myślała, że Croft przejdzie na swoją stronę biurka i usiądzie na swoim fotelu, ale on po prostu przysiadł na skraju blatu i skrzyżował ramiona na piersi, przez co znowu zobaczyła jego tatuaż. Głupi malunek zaczynał ją niezdrowo fascynować. - Nie walczę z kobietami. I nie obraź się, ale nie wyglądasz na groźną.

54

- Nie jestem – potwierdziła, bo taka była prawda. – Ale jeżeli jesteście tymi, o których słyszałam, to myślałam, że zabilibyście mnie w chwili, w której poczulibyście, kim jestem. Podobno tak robicie. Bo faktycznie tak robią z wrogami. Ale jej nie mógłby skrzywdzić i nie pozwoliłby na to żadnemu ze swoich wilków. Choć właściwie im więcej na nią patrzył, tym bardziej się zastanawiał, czy którykolwiek z chłopaków z jego watahy byłoby w stanie ją zabić. Była zbyt piękna, zbyt krucha. I sądząc po reakcji tych wilków, które już ją widziały, to raczej walczyliby między sobą o to, który ją posiądzie, a nie który odbierze jej życie. Cholernie mu się to nie spodobało. - Słyszałaś za dużo plotek, kociaku. To tak jakbym ja mówił, że gdybym trafił na pierwszego lepszego czarodzieja, ten od razu zamieniłby mnie w parchatą ropuchę, a jednak nadal tu siedzę, będąc w pełni sobą. - Byłbyś piekielnie dużą ropuchą – uśmiechnęła się do niego z przekornym rozbawieniem, na co znowu zalała go fala gorącego pożądania. Jego wilk znowu mruczał jak jakiś cholerny pluszowy futrzak. Niepotrzebnie pytał ją o imię i niepotrzebnie chciał zobaczyć jej uśmiech. Niepotrzebnie nadal tu siedział, rozmawiał z nią i nie mógł oderwać od niej oczu. - Gdzie jest twój chłopak? – spytał, bo nie dawało mu to spokoju. Trafiał go szlak na samą myśl, że może gdzieś oddychać jakiś typ, który jej dotykał, całował i mówił, iż do niego należy, ale mimo to chciał usłyszeć odpowiedź. Co też było niepotrzebne, już i tak był pełen żądzy krwi. Uśmiech wolno spełzł z jej twarzy, zastąpiony przez lekki grymas. Znała tylko jednego faceta, który w pewien patologiczny sposób mógłby być nazywany jej chłopakiem. - Nie wiem. - A kim jest? – spytał, wyjątkowo zirytowany tym, że potwierdziła posiadanie w swoim życiu jakiegoś faceta. - Poznałeś go – prychnęła. Tego się nie spodziewał. - Ten niski kundel? – spytał z niedowierzaniem. – Ten, który cię postrzelił? Jeszcze bardziej się skrzywiła. - Jestem jego partnerką. O mało co nie spadł z biurka. 55

To była czysta bzdura. Możliwość, żeby dwóch samców wilka wyczuło swoją partnerkę w jednej kobiecie była tak rzadka, jak opad deszczu na Saharze. A on miał za dużo obaw na temat tego, co się z nim działo, żeby wiedzieć, że to bzdura. - Nie, nie jesteś – zaprzeczył natychmiast, trochę surowiej niż zamierzał. - Skąd wiesz? - spojrzała na niego z taką nadzieją, że jego wilk natychmiast się ukoił. – Potrafisz to jakoś wyczuć? Bo to, że mnie nie oznaczył i nie sparował, to jeszcze nic nie znaczy, a wilki podobno po prostu wiedzą, kto jest ich… - Wiem, co potrafią wilki – przerwał jej, zastanawiając się jak jej wytłumaczyć, że ma absolutną pewność, iż tamten durny szczeniak nie jest jej partnerem. – I wiem, że nie jesteś oznaczona. - No to skąd wiesz? Najwyraźniej bardzo jej zależało na odpowiedzi. Miał jej powiedzieć, że wie, bo jego wilk wyczuł w niej swoją partnerkę? Pewnie wcale nie to chciała usłyszeć. A on cale nie chciał tego mówić na głos. - Po prostu wiem. Zaufaj mi. Nie należysz do niego. Należysz do mnie. - Dzięki Bogu – westchnęła i nieświadomie potarła świeżą bliznę na ramieniu, co mu nie umknęło. Bała się tamtych wilków, a on coraz bardziej chciał wiedzieć dlaczego i o wszystkim, co jej zrobili. Ciężko było z tym walczyć. - Kim oni właściwie byli i dlaczego cię ścigali? – zapytał, chociaż nie powinien był tego robić. Powinien wiedzieć o niej jak najmniej. – Co im zrobiłaś? Ostatnie pytanie ewidentnie ją rozdrażniło. - Nic – warknęła. – Oczywiście, że nic. Sam powiedziałeś, że nie jestem groźna. Trochę go to rozbawiło. Jego mała czarownica była bardzo zabawna. - No to kim byli i dlaczego twoi ludzie cię przed nimi nie bronią? Na sekundę zabłysnął w jej oczach ból, ale zaraz potem odwróciła spojrzenie i nie mógł już patrzeć w te dwa szmaragdy. Jej ból zaniepokoił wilka, który zaczął się nerwowo poruszać. Co jej zrobiono? - Ścigają mnie, bo od nich uciekłam – odparła oględnie, nie zamierzając mu mówić, kim naprawdę jest. Przyznanie się, że jest księżniczką sabatów byłoby największą głupotą, jaką mogła w swojej sytuacji popełnić. Tak jak powiedzenie mu kim były wilki, które ją ścigały. Co prawda, pogonił Lemarrów i musiał nie poznać ich zapachu, ale to jeszcze nie 56

znaczyło, że nie mają jakiegoś sojuszu z ich watahą i nie poczuje się zobowiązany im jej oddać. – Jak już wiesz, ten mniejszy myśli, że jestem jego partnerką i nie zamierza przestać mnie ścigać. - Uciekłaś, bo to wilk i się go boisz – zakończył, na co posłała mu stalowe spojrzenie. - Uciekłam, bo chcieli mi zakazać uprawiania magii i domagali się publicznego sparowania. Croft zamarł, najpierw z niedowierzania, a potem ze wściekłości. Już nie chodziło nawet tylko o to, że jego samica miałaby być z innym wilkiem. Myśl, że chciano czymś takim jak publiczne sparowanie skompromitować jego małą czarownicę, sprawiła, iż o mało nie wyskoczył ze skóry. Rozlało się po nim morze nienawiści. Nawet wilki nie robią czegoś takiego kobietom, bo to było po prostu barbarzyńskie. Seks na oczach całej watahy? Do diabła, gdzie się jeszcze praktykuje coś takiego?! A może chciano jej to zrobić tylko dlatego, że była czarownicą? Sukinsyny. Nie był świadomy, że opuszcza niżej głowę i obnaża zęby, kiedy pytał: - Z jakiej watahy oni są? Głos Crofta brzmiał jakby pochodził z najgłębszej otchłani piekła i to sprawiło, że drgnęła i nerwowo na niego spojrzała. Może za szybko uznała, że jej nie skrzywdzi? Croft zorientował się, że znowu ją straszy, więc spróbował się opanować, ale to było cholernie trudne. Chciał zabijać. Okaleczać. Podpalać. Wciągnął mocniej powietrze i po czym zaczął próbować relaksacyjnych oddechów, ale teraz gówno mu to dawało, bo każdy mięsień w jego ciele szarpał się do tych popieprzonych, zboczonych wilków. - Wybacz – powiedział, przez zaciśnięte zęby. – Nie praktykujemy takich ceremoniałów, nie tutaj. - Nawet, gdyby ktoś parował się z czarownicą? - Nawet, gdyby parował się z puszką konserwy – odparł i otworzył oczy, żeby na nią spojrzeć, a Izzy z ulgą odnotowała, że już jakoś się uspokoił. – Więc skąd są te wilki? Pokręciła głową. - To nie ma znaczenia. Nie zamierzam przestać uciekać. Najwyraźniej nadal chciał drążyć temat, ale się powstrzymał. Ciężko sapnął, uważniej jej się przyglądając. 57

- Masz dokąd pójść? Gdzieś, gdzie ktoś cię będzie bronił? - Tak sądzę – odparła, co mu się nie spodobało. Choć nawet zdecydowane „tak” pewnie by mu się nie spodobało, gdyby to nie on miał być tym, który będzie zajmował się jej bezpieczeństwem. Zmarszczył czoło. - Pójdziesz do rodziny? - Jasne – odparła, ale coś subtelnie zmieniło się w jej zapachu. Kłamała. – A skoro już o tym mowa… – dodała i wstała, po czym sięgnęła po zapomnianą kurtkę i czapkę. – Chciałabym już iść, o ile nadal pozwalasz mi odejść. Chciałabym jak najszybciej oddalić się od tamtych wilków. Obiecuje opuścić wasze terytorium tak szybko, jak to będzie możliwe. Croft też wstał. Miał ochotę zapytać, dokąd dokładnie pójdzie, ale lepiej, żeby tego nie wiedział. Była zbyt piękna, zbyt kusząca i zbyt smakowita i wcale nie był pewien, czy jak mu powie, to kiedyś niby przypadkiem się tam nie znajdzie. Nie żeby miał jakiś problem ze złapaniem jej tropu i jej wyśledzeniem, ale i tak lepiej, żeby wiedział na jej temat jak najmniej. A już zwłaszcza o miejscu jej przebywania. Jego wilk wył rozpaczliwie i drapał pazurami, nie chcąc tracić z oczu dziewczyny i napełniając go niemal panicznym lękiem. Ale walczył z tym i nie zamierzał się poddać władzy wilka. Partnerka nie była mu potrzebna i śliczna czarownica musiała stąd odejść. - Którędy chcesz iść? – zapytał ją, starając się odsuwać od siebie wycie wilka, który nie chciał jej wypuścić. - Zawrócę do waszej granicy i… - Czy pójdzie ci szybciej, jeśli przejdziesz przez Wulfridge? – przerwał jej, na co zastanawiała się przez chwilę, po czym lekko skinęła głową. – W takim razie możesz przejechać przez miasto. Spojrzała na niego z zaskoczeniem. - Ale inne wilki… - Oznaczę cię moim zapachem, to pozwoli ci bezpiecznie się przemieszczać po naszych ziemiach. Każdy kto go na tobie poczuje, nawet się do ciebie nie zbliży. Niemal podskoczyła. - Chcesz mnie ugryźć?! - Tylko, jeśli ładnie poprosisz – odparł i na jego ustach pojawił się zmysłowy uśmiech, któremu towarzyszyło mrugnięcie oka. 58

Przyjrzała mu się podejrzliwie. - Obsikać? Zaśmiał się na jej nieufne podejrzenia. Była urocza z tą minką. W ogóle była urocza. Nie przypominała, żadnej typowej wiedźmy. - Nie byłoby to zbyt higieniczne, prawda? – wyszczerzył zęby w uśmiechu. Nerwowo zerknęła na jego krocze, na co znowu boleśnie się szarpnął. Miała moc absolutną nad jego ciałem. - Nie ma mowy, żebym ci pozwoliła… - powiedziała z uroczym rumieńcem i wymownie zatoczyła ręką łuk. Nie mógł sobie odmówić podroczenia się z nią, przynajmniej troszeczkę. - Nie? Myślę, że by ci się spodobało. Prawdopodobnie powiedziałabyś „proszę” przed i „dziękuję” po. Wciągnęła gwałtownie powietrze i zobaczył, że zerknęła na jego usta. Bolesne pulsowanie w spodniach przybrało na sile, bo wyglądała jakby przez chwilę się naprawdę nad tym zastanawiała. Teraz już nie wiedział, czy bardziej go rozczaruje, kiedy jednak odmówi, czy przerazi, kiedy się zgodzi. Nie mógł jej nawet dotknąć, jeżeli nie chciał się z nią sparować. - Jesteś bardzo arogancki, Croft – rzuciła w końcu. Na dźwięk swojego imienia w jej ustach, znowu nim szarpnęło. Rozpaczliwie chciał jej spróbować. Dosłownie potrzebował tego jak tlenu. - Jak wszystkie wilki, kociaku. Uciekła od niego spojrzeniem i zerknęła na drzwi, co sprawiło, że znowu westchnął. Trzeba było w końcu przeciąć ten węzeł, zanim zaplącze się jeszcze bardziej. - Już teraz masz na sobie mój zapach, ale za mało. - Jak…? Ach, ręcznik. Skinął głową. - Otrę się o ciebie i jeszcze trochę oznaczę twoje włosy. To zatrzyma wszystkie wilki i pozwoli ci bezpiecznie przejść. A jak dotrzesz do domu, to wypierz ubranie, weź prysznic i umyj włosy, wtedy usuniesz cały mój zapach. - Och – rzuciła i wyglądała na uspokojoną. – Więc wystarczy tylko, że się o mnie otrzesz? W porządku. Dzięki. Będzie musiał jej dotknąć, a to był zły pomysł, zwłaszcza teraz. Ale nie mógł jej stąd wypuścić niezabezpieczonej przed innymi zmiennymi. 59

- Gotowa? – spytał, bardziej, żeby przygotować siebie niż ją. W końcu ona nie będzie cierpiała niewysłowionej męki, kiedy będzie się to działo. Energicznie pokiwała głową i już nawet zrobiła krok w jego kierunku, kiedy drzwi gwałtownie trzasnęły i do środka dosłownie wpadła elegancka wilczyca, rzucając naokoło spojrzenie spod zmrużonych powiek. Nie wyglądała na więcej niż czterdzieści lat, ale prawdopodobnie była starsza, choć krągła, bardzo kobieca figura na to nie wskazywała. Szare oczy błyskały mądrością doświadczonej kobiety, na głowie miała zgrabną, krótką fryzurkę ze złotych, zakręconych loków, a przy oczach zmarszczki bardzo podobne do tych Crofta. Klasycznie elegancka mała czarna, białe perły i klasyczny płaszczyk oraz buty na wysokich obcasach jasno mówiły, że to nie jest byle kto. A gdy do tego skupiła swoje szare oczy na Izzy, a ciśnienie w pokoju trochę się zmieniło, od razu wiedziała, że to Wadera. Właśnie stała przed nią matka Crofta i uważnie jej się przyglądała, co na pewno nie wróżyło niczego dobrego. Żona alfy miała w watasze władzę niemal tak dużą jak Basior, do tego to ona dowodziła wszystkimi samicami w stadzie. Croft darował Izzy życie, ale nikt nie powiedział, że jego matka zrobi to samo. Zwłaszcza, że Croft na jej widok szkaradnie przeklął i najwyraźniej wpadł w bardzo ponurą złość, choć nie bardzo wiedziała dlaczego. No chyba, że on też już wiedział, iż teraz Izzy musi zgiąć. Czy ta noc nigdy się nie skończy? Izzy uniosła głowę, tak jak to miała w zwyczaju w pałacu i z godnością spojrzała na piękną wilczycę. Nie chciała jej prowokować, jedynie pokazać, że nie będzie już dawać się zastraszyć. I tym sposobem przez chwilę na siebie patrzyły, w czasie gdy Croft warczał pod nosem przekleństwa. Nagle ciśnienie w pokoju zupełnie opadło, samica uniosła wyżej głowę i przepięknie się uśmiechnęła, najwyraźniej nawet z rozbawieniem. - Mamy temperamencik, co, kochanie? – rzuciła do niej wilczyca, na co Izzy poczuła się trochę pogubiona. Wadera nie przyszła tu jej zabić? - Mamo – warknął Croft u boku Izzy, prężąc się jak dziki kot, a nie wilk. – Można wiedzieć, co tu robisz? Izzy zerknęła na Crofta, ale on patrzył buro na matkę. Dziwnie z nią rozmawiał, jakby wiedział, że ona o czymś wie, co wcale mu się nie podoba.

60

- No to chyba oczywiste, prawda, kochanie? – odparła radośnie wilczyca i znów spojrzała na Isabelle, tym razem oglądając ją od stóp po głowę. Zamruczała z wyraźną, matczyną aprobatą. – Jaka śliczna. Croft miał ochotę zajęczeć, albo walnąć głowę w ścianę. Wydarzył się najgorszy scenariusz. Jego matka już wiedziała. I była z tego powodu absurdalnie szczęśliwa. A niech to szlak! - Kto ci doniósł? – warknął Croft, ale matka tylko się do niego uśmiechnęła, więc już wiedział kto i ryknął: - Shane, do diabła! Zabiję cię! W drzwiach, za Waderą, pojawiła się rozbawiona głowa barmana ala Brad Pitt. - Wybacz stary, jestem strażnikiem, musiałem o tym zameldować. Poza tym, w świetle rozmowy, którą nie tak dawno odbyliśmy, pomyślałem, że będziesz próbował ją wypuścić i uznałem, że twoja matka może chcieć o tym wiedzieć. Wiesz, lubię cię i nie chciałbym, żebyś… - Shane urwał i znacząco pokręcił palcem przy skroni, pokazując gestem utratę rozumu. Croft warknął na niego zabójczo, na co jego matka natychmiast się odwróciła i matczynym gestem poklepała Shane’a po policzku, jednocześnie zamykając przed nim drzwi. - No już, już, cukiereczku – zacmokała. – Pozwól mnie się teraz tym zająć. Shane zaśmiał się za drzwiami i teraz Croft z głębi serca i z czystą perfidią mu życzył, żeby jego kiedyś spotkało dokładnie to samo i żeby Laila Whitmore też mu się w to wmieszała. A to była kobieta, która zawsze dostawała czego chciała i zawsze stawiała na swoim. Zawsze. Piękna Wadera z promiennym uśmiechem znowu się odwróciła przodem do Crofta i Izzy, po czym energicznie złączyła dłonie w łódeczkę i ogarnęła ich oboje radosnym spojrzeniem. - No to jak stoi sytuacja, dzieci? Croft warknął głucho. Od początku wiedział, że tak będzie, kiedy matka się dowie. Jej było absolutnie wszystko jedno, kim będzie jego partnerka, byleby tylko wreszcie jakąś miał.

61

Croft kątem oka zobaczył jak Izzy zerka na niego z niepewnością, bo biedna dziewczyna była zupełnie nieświadoma tego, co się naprawdę dzieje i wolałby, żeby tak zostało. Nie chciał partnerki. Tylko, że jego matka bardzo skomplikuje całą sprawę. - Mamo – warknął do Wadery, czym w ogóle się nie przejęła. No cóż, ta kobieta miała rosłego męża, wychowała siedmiu buńczucznych synów i matkowała większości ich kumpli, więc jakikolwiek samczy warkot nie robił na niej żadnego wrażenia. Lekceważąc jego jawne niezadowolenie ruszyła przez pokój i zatrzymała się przed Izzy, która, co trzeba jej przyznać, nie skuliła się ze strachu. I jak znał swoją matkę, to była tym zachwycona. - Witaj, kochanie – powiedziała piękna Wadera i Izzy przez kilka sekund zastanawiała się, czy mówi faktycznie do niej. Jasne, „kochanie”, to taki zwykły zwrot, ale nawet w pałacu nie nazywały jej tak jej własne piastunki. - Wadero – odparła w końcu z należytą grzecznością, ale sytuacja była skrajnie dziwna. Ta kobieta patrzyła na nią, jakby była zachwycona jej obecnością, a jej syn obok wyglądał, jakby go w środku skręcało. Może nie wyczuła, że jest czarownicą i ma ją za elfkę? A Croft martwi się, że się wyda i będzie miał problemy przez to, że chciał ją wypuścić? Wilczyca zamruczała z zadowoleniem i zerknęła przewrotnie na syna, po czym znowu skupiła się na Izzy i pociągnęła nosem. Sekundę później lekko się skrzywiła, a Izzy miała ochotę zrobić krok w tył. Bez wątpienia samica właśnie wyczuła w niej czarownicę i zaraz zacznie się piekło. Tymczasem Wadera po prostu spojrzała krzywo na syna. - Nie oznaczyłeś jej – powiedziała z wyrzutem. - I nie zamierzam – warknął Croft, choć przecież jeszcze chwilę wcześniej jej mówił, że zostawi na niej swój zapach, żeby mogła przejść przez ich ziemie. - Tak myślisz? – wilczyca uniosła w górę jedną, zadbaną brew, w geście bardzo podobnym do syna, po czym prychnęła. – Jeszcze zobaczymy. - Mamo – warknął, ale wilczyca już znowu była skupiona na Izzy, chociaż zwróciła się do niego.

62

- Jeśli sądzisz, że pozwolę, żeby mój syn oszalał, to się lepiej zastanów jeszcze raz, chłopcze. Możesz sobie nie wierzyć w konsekwencje tego co się dzieje, ale zapewniam cię, że wszystko, co na ten temat słyszałeś, to nie są plotki. Croft zgrzytnął zębami, ale Wadera już zwracała się do Izzy: - Jak ci na imię, moja droga? Izzy zerknęła na Crofta, ale raczej nie był teraz pomocny, więc uważnie przyjrzała się jego matce. Jej instynkt nie szalał i nie krzyczał, żeby uciekała, co mogło znaczyć, iż Wadera nie zamierza zrobić jej krzywdy, choć Bóg jej świadkiem, nie wiedziała dlaczego. - Izzy – odparła automatycznie, a Croft natychmiast rzucił: - Isabelle. Jego matka spojrzała na niego z rozbawieniem, co mu chyba uświadomiło, że zrobił coś głupiego, bo znowu zaczął kląć pod nosem. - O tak, synu – powiedziała radośnie. – To już się zaczęło! - Nie – powiedział, na co ona tylko wzniosła oczy do nieba, jakby nie zamierzała się kłócić z upartym dzieckiem, skoro oczywiste było, że i tak to ona ma rację. Zamiast tego znowu uśmiechnęła się do Izzy. - Bardzo ładne imię, kochanie. Tak więc przypuszczam, że już wiesz, iż musisz tu z nami zostać? - Nie! – powiedzieli jednocześnie Izzy i Croft, na co Wadera pytająco zamrugała, a Isabelle natarła na przystojnego wilka: - Powiedziałeś, że będę mogła odejść! - Bo będziesz mogła – warknął Croft, ale chyba nie do niej, tylko do matki, która to zaraz posłał mu groźne spojrzenie. - Czyżby? – odparła synowi i przez chwilę mierzyli się wzrokiem. – A wiesz co się będzie działo, kiedy to się stanie? - Poradzę sobie. - Tylko ci się tak wydaje, chłopcze. Boże, doprawdy nie wiem, dlaczego wszyscy moi synowie są tacy twardogłowi! Croft miał ochotę udusić własną matkę, ale to nie robiło na niej żadnego wrażenia. Już wiedział, że ona nie pozwoli mu wypuścić tej małej, pięknej czarownicy i jego wilk szczerzył kły z zachwytu. Jego to tak nie cieszyło. Im bliżej niego będzie ten jej upajający zapach, tym trudniej mu będzie zagłuszyć to wszystko, co przez to czuł. I matka o tym wiedziała. Zrobi wszystko, żeby prędzej czy później ją ugryzł i wziął do łóżka. 63

- To czarownica! – powiedział do matki, chwytając się ostatniej deski ratunku, choć wiedział, że ona już o tym doskonale wie, choćby od Shane’a. - Wiem, chłopcze, mój nos pracuje całkiem dobrze – odparła Wadera w bardzo protekcjonalny sposób, a on poczuł na sobie zirytowane spojrzenie Izzy. - To nie jest jakaś zakaźna choroba, żeby o niej mówić z takim obrzydzeniem – powiedziała zimno, uświadamiając mu, że najprawdopodobniej ją uraził. Jeszcze tego mu było trzeba. Jednak nie dała mu szansy na wyjaśnienie tego, bo zwróciła się już do jego rozbawionej matki. – Wiem, że naruszyłam wasze terytorium i bardzo za to przepraszam, ale nie miałam złych intencji. Przysięgam. Jestem tylko przejazdem. Trafiłam tu w wyniku pościgu i miałam nadzieję, że wilki, które mnie goniły nie odważą się wejść na ziemię innej watahy. Jednak przyszły tu za mną i dopiero twój syn je wygonił, za co jestem bardzo wdzięczna. Wyjaśnił mi, dlaczego mam się tu więcej nie pojawiać i zamierzam posłuchać jego rady, więc naprawdę możecie pozwolić mi odejść. Nie jestem dla was żadnym zagrożeniem. - Wyjaśnił ci? – Wadera lekko przechyliła głowę do ramienia i zerknęła z rozbawieniem na syna. – Jestem bardzo ciekawa, co ci dokładnie wyjaśnił. - Powiedział mi, że mam się trzymać z daleka i nie wchodzić więcej na ziemie wilków. Przykro mi z powodu waszych problemów z czarodziejami, ale… - Izzy nagle urwała, gdy uświadomiła sobie, że nikt jej nigdy nie mówił, że czarodzieje zaczepiają wilki. Powtarzano jej, że to zmienni robią same problemy. A bądź co bądź była głową Naczelnego Sabatu, więc chyba powinna wiedzieć co tu się dzieje. Zmarszczyła czoło. – A jakie dokładnie macie problemy? - Czarodzieje chcą nas wypędzić z naszej własnej ziemi, która należy do nas od pokoleń – rozległ się mocny, głośny, lekko mroczny głos od strony drzwi i Izzy automatycznie tam spojrzała, podobnie jak Croft, podczas gdy jego matka nadal obserwowała ją z lekkim, tajemniczym uśmieszkiem. – Podpalają nasze domy i interesy, zatruwają wodę, niszczą lasy, przepędzają naszą zwierzynę i rzucają cholerne zaklęcia na naszych ludzi. W progu stał wielki mężczyzna, który swoja obecnością przytłaczał chyba każde pomieszczenie. Był chyba jeszcze mocniej zbudowany od Crofta i jeszcze twardszy, a do tego miał ciemne włosy, ale miał też oczy w bardzo podobnym odcieniu i taki sam zdecydowany wyraz szczęki, co Croft. O nie, pomyślała Izzy. Do rodzinnego zebrania dołączył alfa.

64

Jego moc napełniła biuro, ton miał mroczny, a minę nieprzystępną. Na oko dobijał pięćdziesiątki, ale pewnie to nie był jego dokładny wiek. Miał na sobie marynarkę i garniturowe spodnie, ale nie wyglądał na takiego, co by się brzydził ciężkiej pracy. Z tym, że na twarzy miał bardzo zacięty i zdecydowany wyraz, co budziło naturalne obawy. Izzy poruszyła się, kiedy nawet na nią podziałała jego moc, ale nie ugięła karku domyślając się, że właśnie to próbował wymusić. - Nie jestem wilkiem – powiedziała już bezpośrednio do niego. – Nie jestem nawet zmienną. Nie wystawię brzucha. - Tak myślisz? – groźnie, cichym głosem spytał alfa i drapieżnie ruszył w jej stronę, a jego moc natarła na nią jak taran. Zachwiała się, ale nie cofnęła, choć trzeba było przyznać, że był potężnym alfą. Jego moc dosłownie ją przygniatała, jakby zrzucił na nią kilka ciężkich głazów. Basior zatrzymał się tuż przed nią i nachylił do niej twarz, prawie dotykając ją nosem, przez co z trudem przełknęła ślinę. - Hmm – zamruczał prosto do niej, przechylając lekko głowę w bardzo „psim” geście. – Interesujące. Mogłaby zapytać, co jest takie interesujące, gdyby nie to, że teraz przez niego ciężko jej się oddychało. Nagle, niespodziewanie, Croft złapał ją za ramię i jednym ruchem wciągnął ją za siebie, wydając przy tym groźny warkot. Wyglądał jakby już od dobrej chwili walczył z tym zamiarem i w końcu się mu poddał. Alfa wyprostował się i Izzy po raz pierwszy poważnie się zmartwiła o swojego wybawiciela. Alfa niby był jego ojcem, ale wyglądał jakby twardo trzymał stado. A jeżeli zechce go jakoś ukarać za to, że jej pomógł i chciał ją wypuścić? Nie chciała, żeby z jej powodu miał poważne kłopoty. Izzy szybko poklepała Crofta po dużej łopatce i wysunęła się zza jego pleców, za którymi ją schował. - Spokojnie, Pluto, jesteś bardzo nerwowy, pij więcej melisy – mruknęła, żeby go uspokoić, bo nie chciała, żeby jego alfa natarł mu uszu. – Jak będą chcieli mnie skrócić o głowę, to i tak mnie skrócą. Croft drgnął i spojrzał na nią przez ramię z komicznym niedowierzaniem wymalowanym na twarzy, ale nie to teraz było najważniejsze. Ważne, że przestał warczeć na swojego alfę. 65

Wadera zachichotała i odwróciła się do męża, po czym rzuciła radośnie: - Słyszałeś? „Pluto”! Izzy zaczerwieniła się, uświadamiając sobie, że może faktycznie wypaliła coś znowu bezmyślnie, ale Croft nie wyglądał na urażonego, raczej na zaskoczonego i może nawet lekko rozbawionego. Za to jego matka chichotała na całego. Nagle skończyło się też to ciśnienie alfy w pokoju, a Basior całkowicie zmienił wyraz twarzy i zaczął się uśmiechać. To całkowicie zmieniło jego oblicze i teraz wcale już nie wyglądał mrocznie. Wręcz przeciwnie, śmiał się i to chyba z miny swojego syna. - Widzisz? – szepnęła Wadera do swojego Basiora, nie przestając chichotać. – To już się zaczęło. - „Pluto”? – rzucił do Izzy Croft z komicznym niedowierzaniem. – Możesz mi wierzyć, nie jestem kłapciaty i żółty. Chrząknęła, bo nie chciała rozmawiać o tym przy jego ubawionych rodzicach i zerknęła na alfę. Nie wyglądał już przerażająco, więc postanowiła wrócić do tego, co powiedział, kiedy się pojawił. - Po co jakiś czarodziej miałby chcieć waszej ziemi? Nie jesteśmy terytorialni. Duży Basior spojrzał na nią, ale już nie próbował jej zdominować i straszyć. - To bardzo dochodowa ziemia. Izzy zmarszczyła lekko czoło. - Nie potrzebujemy dużych pieniędzy – mruknęła. – Większość rzeczy potrafimy przywołać i… - urwała, gdy uzmysłowiła sobie, że znowu papla. – Jak się nazywa ten czarodziej? - Nie wiemy – odparł jej alfa, obejmując żonę szerokim ramieniem. Byli śliczną parą. – Ale kiedy się dowiemy, to nie pożyje długo. Skoro jesteś czarownicą, to może powinnaś to wiedzieć. Nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Jeżeli rzeczywiście jakiś czarodziej stosował magię, żeby robić im krzywdę, to na pewno zasłużył na jakąś karę. Kto mógłby robić coś takiego? Tak, tylko że teraz raczej powinna się zająć pilnowaniem własnej skóry, a nie zaprzątać sobie głowę innymi czarodziejami.

66

Tak, tylko że ktoś sprawujący władzę wśród sabatów powinien się tym zająć. Nawet jeżeli ta władza była tylko taka symboliczna jak jej, ale czuła się dziwnie odpowiedzialna za poczynania innych czarowników. - Przykro mi – powiedziała bez sensu. – Nie wszyscy są tacy. - Miejmy nadzieję, skoro masz tu zostać – powiedział alfa, na co ścisnęło ją w dołku. - Ona nie zostaje – warknął Croft, na co ojciec posłał mu rozbawione spojrzenie. - Ja myślę, że w zaistniałych okolicznościach zdecydowanie powinna zostać, synu. - Jakich okolicznościach? – spytała szybko Izzy. – Nie zagrażam wam, choć jestem czarownicą. Przysięgam. Trafiłam tu przypadkiem i teraz mam dług wdzięczności wobec Crofta, więc szybko oraz grzecznie stąd odejdę i nigdy tu nie wrócę. Alfa spojrzał na nią z jakimś pytaniem w oczach, ale to jego żona się do niego pochyliła i wyszeptała w sposób słyszalny tylko dla wilków: - Nie powiedział jej i myśli, że może ją odesłać – wzniosła oczy do nieba. – Nie pozwolę, żeby mój syn oszalał z powodu własnej głupoty. - Mamo – warknął Croft. – Do diabła, możecie mi pozwolić robić to, co uważam za najlepsze? - Musiałbyś wiedzieć, co jest dla ciebie najlepsze – ofuknęła go matka i ponownie ciepło spojrzała na Izzy. – Jestem Laila, a to mój partner James. Jesteśmy rodzicami Crofta i bardzo mi wstyd za niego, że nas nie przedstawił. Z całą pewnością lepiej go wychowałam. Izzy zerknęła na wielkiego wilka, który ją uratował, absurdalnie rozbawiona tym, że matka, o wiele mniejsza samica, może z nim zrobić co tylko chce, a on tylko wznosi oczy do nieba i klnie, albo się modli pod nosem. Zawsze słyszała, że wilki są bezwzględnymi mordercami i jak wpadnie w ich ręce, to przerobią ją na mielonkę, ale tutaj się działo coś dziwnego. Byli dla niej całkiem… mili. Znowu cicho chrząknęła i z lekkim skinieniem głowy odparła: - Bardzo mi miło. Jestem Isabelle. I jestem czarownicą. - Wiemy, dziecko, wiemy – zapewniła ją Laila i spojrzała na syna. – Zamierzasz robić problemy? – Kiedy w odpowiedzi posłał jej wrogie spojrzenie, lekko się skrzywiła, przyjmując je za odpowiedź. – Tak myślałam. Zrób coś, James, ja nie mam do niego siły. - Jest dorosły, kochanie.

67

Laila posłał swojemu wilkowi takie spojrzenie, że natychmiast zmienił zdanie, a Izzy nie powstrzymała cichego śmiechu, choć cała ta sytuacja była co najmniej dziwna. Ta kobieta trzymała w garści nie tylko syna, ale i męża. A obaj mieli w sobie porządną moc alfy. - Zrobisz to synu, czy nie? - Nie – warknął Croft. - W porządku, twoja sprawa, nie ty, to ktoś inny – rzucił alfa, na co z piersi Crofta wyrwał się wibrujący warkot, ale nikt się tym najwyraźniej nie przejmował, bo teraz alfa spojrzał na Izzy. – Wiesz, że nie przepadamy za magią i ludźmi, którzy się nią posługują, no i bardzo dbamy o swoich, zwłaszcza kiedy coś mogło by im zagrozić, prawda? Zabrzmiało to trochę jak ostrzeżenie, więc skinęła głową, a Laila dźgnęła męża upominająco łokciem w żebra, posyłając mu przy tym karcące spojrzenie. - Nie strasz jej. - Ona się wcale nie boi – odparł jej Basior i znów spojrzał na Izzy. – Tak się składa, że potrzebujemy czarownicy, która pomoże nam się dowiedzieć, kto nam bruździ. Nam się to nie udało od dawna, a żaden sabat nie użyczy nam swojego człowieka. Potrafiłabyś to zrobić? Zatkało ją, podczas gdy Laila posłała mężowi spojrzenie mówiące: O to, to! Świetny pomysł!, a Croft aż sapnął: - O na pewno nie. - Wybacz synu, jasno wyraziłeś swoje zdanie, więc to ciebie już nie dotyczy – spokojnie odparł mu ojciec. – Właściwie, to możesz już nawet odejść, nie musisz tu z nami stać. Jesteśmy cywilizowani i nie będziemy cię zmuszać do niczego, czego nie chcesz. - Nie będziecie mnie zmuszać, ale nie dacie jej odejść? – warknął wymownie. - Wychowałam nie dość, że gbura, to jeszcze egocentryka – rzuciła Laila. – Nie wiem dlaczego myślisz, że wszystko kręci się wokół ciebie – dodała niewinnie, a Croft z niedowierzaniem, rezygnacją i irytacją wyrzucił ręce w górę i zaczął chodzić po biurze jak lew… albo wilk… w klatce. Dobrze wiedział, co robią jego rodzice i doprowadzało go to do szału. Wcale nie chcą czarownicy na swojej ziemi, ale ponieważ jego wilk uznał ją za swoją partnerkę, to zamierzają ją zaakceptować i zatrzymać w Wulfridge, żeby nie zwariował z powodu stracenia jej z oczu, bo podobno takie były konsekwencje, jeśli się spotkało swoją partnerkę, a nie sparowało z nią. Biedne samce, które utraciły swoje drugie połówki stawały się nie do życia, czasami

68

popadały w czysty obłęd. Rozumiał obawy rodziców, że i jego coś takiego spotka, ale to nie zmieniało faktu, że nie chciał mieć towarzyszki. Do diabła, nie chciał, ale miał i stała tu teraz oszołomiona, nieufna i zdezorientowana. Trudno jej się dziwić, przecież nie miała pojęcia, o co tu naprawdę chodzi. A Croft z wielkim trudem panował nad potrzebą odciągnięcia jej od rodziców i ochronienia przed tym wszystkim co się dzieje. Kiedy ojciec próbował ją wystraszyć i zdominować, to pierwszy raz w życiu o mało na niego nie skoczył. Może już zaczęło mu odbijać? Izzy spojrzała na miotającego się Crofta, zastanawiając się, czy właśnie jest świadkiem jakichś wilczych spraw, o których po prostu nie ma pojęcia i nawet chciałaby, żeby tak było, bo to by znaczyło, że nie zwariowała i że alfa najgroźniejszej watahy w kraju nie zapytał się jej właśnie, czy jest w stanie im pomóc namierzyć innego czarodzieja. I że tylko jej się wydaje, że jego syn naprawdę bardzo nie chce, żeby tu została. - Nie martw się, dziecko – powiedział wielki alfa, na jakiś swój sposób odczytując jej milczenie. – Oczywiście pozwolimy ci się skontaktować z twoim sabatem, żeby wiedzieli, że jesteś cała i zdrowa, no i włos ci tu z głowy nie spadnie. Bo jesteś partnerką mojego syna, a my nigdy nie pozwalamy, aby kobietom w naszej rodzinie działa się jakakolwiek krzywda, bez względu na to kim one by nie były – odczytał ze spojrzenia ojca Croft i zastanawiał się, czy alfa pije też do niego. Tak jakby mógł choć myśleć o tym, że ktoś ją krzywdzi, już nie mówiąc by samemu jakoś potrafić to zrobić. Prawdopodobnie prędzej jego własny wilk by go rozszarpał. Na wspomnienie o kontakcie ze swoim sabatem, Izzy drgnęła i nie uszło to jego uwadze. Przez chwilę miała rozgoryczenie i ból wymalowane na twarzy, a on niemal też mógł to poczuć. Nie wiedział skąd ta pewność, że coś się wydarzyło i dziewczyna została sama, bez opieki swojego gatunku. Wygnali ją? Mało ważne. Ważne, że w takim razie na zewnątrz Wulfridge nie było nikogo, kto by się nią zaopiekował i chronił ją przed tamtymi wilkami. A on prawie ją stąd wypuścił. Niech to diabli. Izzy ocknęła się, gdy Croft się zatrzymał i spojrzał na nią, przyłapując na tym, że się nie niego gapi, gdy tak się miota tam i z powrotem. Szybko przeniosła spojrzenie na parę alf, ale oni chyba też zauważyli, że się gapiła, co było dość krępujące. Na szczęście żadne z nich nie wyglądało na oburzonych tym faktem. 69

- Wiem, jak odszukiwać czarodziejów, ale nie mogę tu zostać. Jestem czarownicą – powiedziała to, co oczywiste, rozkładając przy tym na boki ręce i podkreślając ostatnie słowo. - Tak, to już wiemy, kochanie, powtarzasz to dość często, a jak sama wspomniałaś, to nie jest zakaźna choroba – rzuciła Laila z rozbawieniem. – Masz jakąś rodzinę? Automatycznie powiedziała prawdę, kręcąc głową. - A czy gdybyś miała – ciągnęła Laila niemal ze współczuciem – nie próbowałabyś jej chronić na wszystkie możliwe sposoby, nawet przed nimi samymi? – Oczywiście, chroniłaby i właśnie taką odpowiedź Wadera wyczytała z jej oczu. – No właśnie. Więc nas rozumiesz. Dbamy tylko o tych, którzy do nas należą i chcemy, aby byli bezpieczni. Poza tym, naprawdę nie możemy walczyć magią z magią, bo jej nie mamy i potrzebujemy kogoś, kto się na tym zna. Mogłabyś nam pomóc. Izzy potarła ze zmęczeniem kark, próbując okiełznać opanowującą ją empatię. Współczuła tej pięknej, silnej samicy, bo ona naprawdę martwiła się o swoich ludzi. Izzy nawet gorzko pomyślała, że ta wataha jest błogosławiona, mając takich przywódców, bo oni staliby za swoimi ludźmi murem i nie pozwoliliby nikomu ich skrzywdzić, czy upokorzyć. Wilki były bardzo lojalne. Czarodzieje już nie. Dlaczego nie mogła urodzić się wilkiem? - Choć chciałabym wam pomóc, to nie powinnam tu zostać. Ciągną się za mną kłopoty i one raczej się szybko nie skończą. Tylko bym was jeszcze bardziej naraziła. Poza tym, próbuję się dostać gdzieś indziej. - Kłopoty? – natychmiast nadstawił ucha James, a Laila przyjrzała jej się z bardzo kobiecą inteligencją. - Mówisz o tych wilkach, które cię ścigają, tak? Uciekając tylko je bardziej podniecasz i nie sądzę, żebyś dała radę uciec daleko. Jak długo to trwa? Coś takiego ciepłego było w Lailii, coś czego nie doświadczyła nigdy w życiu, rodzaj matczynej troski, której nie dało się oprzeć. U niej się chciało szukać rady i pociechy. I przez to znowu zupełnie szczerze odparła: - Dwa miesiące. Croft znieruchomiał i spojrzał na nią z niedowierzaniem. Uciekała od dwóch miesięcy? I jej się to udawało? 70

Dlaczego nie zbił tych skurwysynów, kiedy miał ich w garści?! - Moje biedactwo – czule wymruczała Wadera i zanim Izzy się zorientowała co się dzieje, już była przez nią zagarnięta w ramiona. – Musisz być taka przerażona i zmęczona! To prawda, była wręcz skonana, a nie tylko zmęczona, ale teraz była przerażona raczej tym, że Wadera ją trzyma w objęciach. Spojrzała szybko na alfę, obawiając się, że właśnie szykuje się, żeby rozerwać ją na strzępy, ale on tylko z zamyślonym marsem na czole drapał się po policzku. Nie wiedząc co robić, przeniosła przerażone spojrzenie na Crofta i kiedy zobaczył jej wielkie oczy, uśmiechnął się do niej ze sporym rozbawieniem. Rozłożyła na boki ręce, pokazując mu, że nie ma pojęcia jak się zachować, na co zaśmiał się cicho i bezgłośnie, po czym przeszedł na jej stronę i nachylił jej się do ucha. Kiedy jego oddech musnął jej skórę, wstrząsnął nią rozkoszny dreszcz, ale teraz bardziej ją martwiła piękna, bardzo ważna wilczyca, trzymająca ją w objęciach. - Możesz ją też objąć – szepnął z rozbawieniem Croft, skutecznie przyspieszając jej krwiobieg. – Ona to bardzo lubi. Izzy krótko na niego zerknęła, po czym ostrożnie uniosła ramiona i objęła nimi jego matkę, zastanawiając się jak doszło do tego, że znalazła się w mieście najgroźniejszej wilczej watahy i tuli się do ich Wadery. Jasne, to było miłe, ale absolutnie abstrakcyjne. Kątem oka widziała, że Croft się śmieje z jej zmieszanego przerażenia rozwojem wypadków i naprawdę mogłaby go za to uderzyć. - Te wilki tu były, synu? – spytał alfa Crofta, przez co ta menda nareszcie przestała się śmiać i skupiła na ojcu. – To te cztery, o których mówił Shane? - Tak. Nie znam ich, nie rozpoznałem też zapachu. - Mogę wiedzieć, co z nimi zrobiłeś? - Żyją, niestety. Kazałem Ashurowi odprowadzić ich do granicy i wyjaśniłem co się z nimi stanie, jeśli kiedyś tu wrócą. Alfa skinął głową, a Izzy usłyszała coś jak pociągnięcie nosem i zamarła. Spróbowała odsunąć się trochę od wilczycy, ale to nie było takie łatwe. - Wszystko w porządku? - spytała ją niepewnie. James westchnął jak stary, doświadczony małżonek, który wie, że kobiety czasem płaczą zupełnie bez logicznego powodu i lepiej nie dociekać, czemu tak się dzieje.

71

- Kochanie… - zaczął, ale Laila akurat wtedy puściła Izzy, szybko otarła dwie łzy z policzków i uniosła pionowo dłoń w stronę swojego partnera, tym go uciszając. - Ani słowa. Każda kobieta ma prawo uronić kilka łez, kiedy pierwszy z jej synów wreszcie znajduje… A zresztą nieważne – i tu posłała krzywe spojrzenie Croftowi. – Zapomniałam, że mój syn tego nie chce. Jest po prostu dziwny. Wszyscy moi synowie są dziwni, a ja i tak ich muszę kochać, bo ich rodziłam w bólach. James wysłuchał monologu swojej żony i tak jak każdy mąż z wieloletnim stażem, nie wnikał w jej emocjonalne wywody, tylko skinął głową i wrócił do rozmowy z synem o sprawach, które potrafił zrozumieć. - A te wilki chciały Isabelle z jakiegoś konkretnego powodu? Skoro rozmowa była o niej, to Izzy uznała, że ma prawo odpowiedzieć za siebie, a poza tym zachowanie Wadery trochę ją martwiło. Zastanawiała się nawet, czy jest na jakichś lekach i czy mogła dzisiaj pominąć jakąś dawkę. - Jeden z nich uważa mnie za swoją partnerkę. - Och? – zaniepokoiła się Laila i posłała szybkie, pytające spojrzenie w stronę Crofta, na co on zacisnął zęby, ale pokręcił głową. - Nie, nie jest. Wilczyca na powrót się rozluźniła i już bardziej opanowana, znowu spojrzała na Izzy. I znowu z inteligencją w oczach. - Czy te wilki wiedzą dokąd zmierzasz? - Zaczęłam się obawiać, że tak. - W takim razie, czy to możliwe, że będą tam na ciebie czekać? – spytała Wadera, a ponieważ to było nawet więcej niż możliwe, to był niemal pewne, Izzy mogła się tylko skrzywić i skinąć głową. – W takim razie nie możesz tam iść, a przynajmniej nie teraz. Możesz zostać tutaj i możesz być pewna, że nikt nie ochroni cię lepiej przed wilkami, niż inne wilki. Ty pomożesz nam, a my pomożemy tobie. Na terenie naszej watahy będziesz bardzo bezpieczna, a jeżeli nawet jeden z tych zmiennych spróbuje się tu dostać, to nasi strażnicy i tropiciele dopadną go w ciągu kilkunastu minut, a nasi egzekutorzy postarają się, żeby ten ktoś już nikomu nie zagrażał. Nie wiem, dokąd się wybierałaś, kochanie, ale mało jest miejsc na świecie, w których tym wilkom byłoby cię ciężej dopaść, niż to. Tak się składa, że potrzebujemy czarownicy, a ty najwyraźniej potrzebujesz nas, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy nawzajem o siebie zadbali. 72

Do jakiej alternatywnej rzeczywistości się przeniosła, że najgroźniejsze wilki oferują jej schronienie i opiekę, w zamian za uprawianie dla nich magii, bez której i tak nie może żyć? - Dlaczego nie wysłaliście prośby do Naczelnej Rady Sabatu o przysłanie tu jednego ze Strażników Praw, by rozwiązał wasz problem z czarodziejem? Na pewno by wam pomógł, jeżeli ten magik łamie zasady. - Wysłaliśmy – odpowiedział jej James i w jego oczach pojawiły się groźne błyski. - Tak? – zdziwiła się szczerze, bo Rada na ogół omawiała takie rzeczy na zgromadzeniu, na którym Izzy też musiała siedzieć, a niczego takiego sobie nie przypomina. – I co? - Przysłano nam obraźliwą odpowiedź, z której wynikało, że to my ich obraziliśmy sugestią, iż jakiś czarodziej mógłby się zachowywać tak, jak to opisaliśmy i że ich księżniczka podjęła decyzję, iż nikt nie przyjedzie do Wulfridge z powodu zwierzęcych fantazji. Izzy zakręciło się w głowie i nagle zrobiło jej się duszno. - Co?... – rzuciła trochę piskliwie i złapała się dłonią za gardło. Rada pisała takie rzeczy w jej imieniu? I podpisywali ją pod tym? Jak długo to trwało i jak wiele jeszcze podobnych obraźliwych listów dostali zmienni, albo elfy, które naprawdę potrzebowały pomocy? Wolną ręką złapała się za krzesło za plecami, żeby się nie przewrócić. W głowie jej wirowało jak na karuzeli. Za chwilę będzie musiała usiąść. - Dobrze się czujesz? – spytał Croft, który wyrósł u jej ramienia. - Wydajesz się zaskoczona – rzucił alfa. – Możesz mi wierzyć, że ten wasz cały Naczelny Sabat bardzo często odrzuca prośby, z których nie ma dla siebie wymiernych korzyści. I nienawiść między wilkami i czarodziejami się nie skończy, dopóki nie przestaną traktować zmiennych jak gówno na swoim bucie. - James – mruknęła upominająco Laila, ale Izzy wiedziała, że on ma rację. Nawet ją Rada sprzedała, żeby coś na tym zyskać, choć gardzili wilkami, którym ją oddawano. Chciała zakończyć nienawiść między ich rodzajami, a okazuje się, że to jej imieniem się posługiwano, by ją jeszcze bardziej rozdmuchać. - Zostanę tak długo jak będzie trzeba, żeby wam pomóc – powiedziała, podejmując tę nagłą decyzję. Nie była winna, ale taka się czuła. Nie była też dobra w myśleniu o sobie ponad innymi. A jeżeli naprawdę mogą ją tu ukryć i ochronić, to zrobi wszystko, by pomóc im pozbyć się wrednego czarodzieja. 73

Croft znowu zesztywniał i chyba na chwilę przestał oddychać, ale jego niechęć, żeby tu została teraz nie miała znaczenia. Po prostu będzie go unikać i schodzić mu z drogi, choć w zasadzie nie zrobiła mu niczego, co by wyjaśniało tę awersję. Już jak ją pierwszy raz zobaczył, to był na nią z jakiegoś powodu wkurzony. Może ten typ po prostu tak ma. - Wspaniale! – Laila błysnęła do syna uśmiechem godnym kota z Chestershire, po czym znów ciepło na nią spojrzała. – Nie musisz się martwić, na pewno ci się tutaj spodoba. Skoro mój syn jest dość głupi i uparty jak muł, to myślę, że już go możemy tu samego zostawić i zająć się sobą. Dzisiaj z radością cię ugościmy w naszym domu, ale myślę, że najlepiej będziesz się czuła, kiedy będziesz mogła mieszkać sama i swobodnie. Znam nawet pewien śliczny dom, który na pewno świetnie się do tego nada – tu znowu Laila posłała synowi złośliwy i chytry uśmieszek. - Będę musiała używać magii, ale przysięgam, że nigdy nie użyję jej przeciwko wam – powiedziała Izzy, nadal zbytnio poruszona tym, co robiła Rada, żeby zwracać uwagę na cokolwiek innego. - Na to liczymy – powiedział James i również posyłając synowi rozbawiony uśmieszek, wyciągnął do niej rękę. – Witamy w watasze Wulfridge, moja droga. Będziesz pod moją osobistą opieką, więc zapewniam cię, że nikt ci się nie będzie naprzykrzał dlatego, że jesteś czarownicą. Bardzo respektujemy prawo opieki. - Zrobię wszystko, żeby wam pomóc – obiecała uroczyście, na co James błysnął szelmowskim uśmiechem, który syn po nim odziedziczył, wyciągnął do niej ramię i przerzucił je przez jej plecy, prowadząc ją w stronę drzwi. To było dla niej wybitnie niezwykłe doświadczenie. - Chodźmy do samochodu, moja droga, to sobie jeszcze pogadamy, a Laila w tym czasie pomówi chwilę z naszym synem. To przypomniało Izzy o Crofcie i szybko się na niego obejrzała. Stał w miejscu, ale zwieszał nisko głowę, nie spuszczał zamglonych oczu z jej i swojego ojca oraz ciężko oddychał, jakby się z czymś bardzo męczył. Może Laila miała rację i był jakiś dziwny? Ale i tak było jej jakoś żal od niego odchodzić. Naprawdę mogłaby go polubić. Czuła z nim jakąś więź, której nie potrafiła dokładnie zidentyfikować, ale była pewna, że sobie jej nie wymyśliła. Szkoda, że najwyraźniej był bardzo niezadowolony z powodu jej obecności.

74

- Jeszcze raz dzięki za pomoc, ranę i, wiesz, za wszystko – powiedziała na pożegnanie, ale nadal tylko płonął mu wzrok. Ponieważ najwyraźniej nie zamierzał odpowiedzieć, to po prostu zabrała swoje rzeczy i dała alfie się wyprowadzić z biura. Gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły, Croft miał ochotę je staranować, wyrwać z zawiasów i przyciągnąć ją do siebie z powrotem. Jego wilk wył jak szalony, a całe ciało napinało mięśnie. Chciał brutalnie oderwać od niej samca, który jej dotknął i mało go obchodziło, że tym samcem był od wielu lat szczęśliwie zakochany jego ojciec. - No już, przestań warczeć na swoją rodzoną matkę – powiedziała do niego Wadera i nie było już w tym śladu po rozbawieniu. To była sama, czysta irytacja. – Na litość boską, to jest twój ojciec, nic jej nie zrobi. I, naprawdę, ty myślałeś, że dasz radę z tym walczyć? Musisz ją oznaczyć jak najszybciej, a potem natychmiast bierz ją do łóżka i sparuj ze sobą! Zerknął gniewnie na matkę, ale zaraz potem jego wzrok wrócił do drzwi, które go dosłownie wabiły, by je roztrzaskał. - Nie chcę partnerki. - No to dobrze, że to nie jest koncert życzeń, tylko biologia, Panie Wredny. Spójrz co się z tobą dzieje. Wiesz co by było, gdyby twój wilk przestał ją wyczuwać w pobliżu? - Czy będzie, czy nie będzie w pobliżu, to i tak nie zamierzam się z nią sparować! - A czego jej brakuje? Jest taka piękna, że można by ją oprawić w ramki i powiesić jako obraz, do tego wyczuwam w niej bardzo miłe dziewczę. I ma ikrę synu, coś czego ze świecą szukać i coś co zapewni ci bardzo urozmaicone życie. Czego chcieć więcej? - Jest czarownicą – warknął, bezskutecznie próbując oderwać wzrok od drzwi. - No cóż – Laila wzruszyła ramionami. – Nikt nie jest idealny. Ale wyczuwam w niej też krew elfów, więc nie jest tak źle. I tak z radością powitam ją w rodzinie i będę kochać jak córkę. - Nie chcę partnerki! – powtórzył ze złością, co teraz już do reszty rozsierdziło jego matkę, jak zawsze kiedy prowadzili rozmowę na ten temat. - Nie? Jesteś pewien? Świetnie, nikt cię zmuszać nie zamierza. Nie chcesz jej ty, będzie chciał ją ktoś inny, o tym to akurat cię zapewniam. Ona na pewno nie będzie długo sama. Z gardła Crofta wyrwał się złowrogi, dziki warkot, ale matka już szła do drzwi i wcale się tym nie przejęła.

75

- Warcz sobie, warcz, teraz tylko tyle ci zostanie, skoro ją odrzuciłeś. A nie, nawet warczeć w takim razie już nie masz prawa, bo ona nie jest twoja. Mam nadzieję, że się nie pogniewasz, iż dopóki nie sparuje się z innym samcem, będzie mieszkała w twoim domu, skoro ty i tak sypiasz tutaj na poddaszu? Szkoda, żeby stał ciągle pusty. Ale nie martw się, jestem pewna, że bardzo szybko jakiś inny wilk ją do siebie przygrucha i nawet ten pusty dom odzyskasz i będziecie sobie obaj stali puści obok siebie. Oczywiście, jeżeli do tego czasu nie stracisz rozumu, ale to już twoja sprawa! Ostatnie słowa Laila praktycznie groźnie wywarczała, po czym wyszła i trzasnęła drzwiami, a Croft poczuł przemożne pragnienie, żeby też czymś trzasnąć. Najlepiej sobą. A mimo to jeszcze dobrą chwilę był w stanie tylko stać i warczeć dziko na drzwi, od których po prostu nie mógł oderwać oczu. Dopiero po jakimś czasie i długim monologu wewnętrznym na temat tego jaką ma potworną rodzinę, odkleił się w końcu od podłogi i wściekle przeszedł do łazienki po zapomnianą butelkę whisky, a wtedy natychmiast znowu zaatakował go zapach krwi Izzy. Ręcznik cały przesiąknął jej aromatem, a w umywalce leżała zapomniana już kula, którą wyciągnął z jej ramienia. Jego wilk znów zażądał krwi tych, którzy ją skrzywdzili, ale chciał też znowu znaleźć się blisko swojej partnerki. To się naprawdę robiło nie do zniesienia i Croft gwałtownie zaczął potrzebować przestrzeni. Musiał pomyśleć i się zmęczyć. Najlepiej naraz. Nie zastanawiając się więcej, ściągnął koszulkę i ruszył do wyjścia, żeby przejść na zaplecze, tam się przemienić i wybiec w las. Jeżeli teraz tego nie zrobi, to pójdzie pod dom rodziców, albo co gorsza, pójdzie prosto do niej. Musiał się oddalić od tego miejsca i musiał to zrobić szybko. Ale jakkolwiek by nie planował od niej uciec, to przed wyjściem z łazienki i tak zabrał nabój, który był w jej ciele i wsunął go sobie do kieszeni, żeby go cały czas czuć przy sobie, w czasie tej ucieczki. I, co więcej, zrobił to zupełnie nieświadomie.

76

Rozdział IV

Kiedy alfa wyprowadzał ją z biura, cały czas trzymając ją pod swoim ramieniem niczym córkę, Izzy nadal była całkowicie oszołomiona. Z tego wszystkiego nawet jakoś zapomniała, że wilki są złe i groźne. Jak mogą być złe, skoro zaproponowały jej ochronę i tuliły jak własne dziecko? Szkoda, że Croft był z tego powodu taki niezadowolony. Nie chciała go denerwować, w końcu miała wobec niego dług wdzięczności, ale nie mogła nie naprawić krzywdy, jaką wyrządziła tutaj Rada. Ktoś powinien to zrobić. Ale, choć rodzice Crofta okazali się zadziwiająco życzliwi, to i tak chyba wolałaby z nim zostać. To porozumienie, które się między nimi wytworzyło, kiedy pomagał jej wyjąć nabój z ramienia, sprawiło że teraz jeszcze bardziej ją do niego ciągnęło. Na szczęście w życiu doznała tyle odrzucenia, że i z tym sobie z łatwością poradzi. I naprawdę się postara nie wchodzić przystojnemu wilkowi więcej w drogę, nawet jeżeli miała na to ochotę. Tak mu się odwdzięczy za pomoc. - O, wychodzicie? – rzucił przystojny barman, kiedy alfa wyszedł z nią przed ladę i nakierowali się na wyjście. Brad Pitt, który najwyraźniej miał na imię Shane, opierał teraz całe przedramiona na blacie baru, pochylał się w ich stronę i szelmowsko się uśmiechał, a Izzy zaczęła podejrzewać, że ten uśmiech towarzyszył mu praktycznie stale. Właściwie, to sprawiało to, iż miał niezaprzeczalny urok Piotrusia Pana i na pewno większość kobiecych serc biło od tego mocniej. A sądząc po tym jak przewrotnie na nią patrzył i jak się przy tym uśmiechał, to pierwszy raz w życiu ktoś z nią flirtował. Automatycznie odpowiedziała mu uśmiechem, na co jeszcze bardziej wyszczerzył do niej zęby. - Cześć, cukiereczku – powiedział do niej, mrugając przy tym okiem. – Jestem Shane. - Cześć – odparła z rozbawieniem, bo był bardzo urokliwie zabawny z tym swoim uśmieszkiem. Alfa chrząknął, więc zarówno ona jak i barman na niego spojrzeli, ale James skupiał lekko zmrużone oczy na wilku.

77

- Shane – powiedział z lekko wyczuwalną mocą w głosie. – Czy poznałeś już Isabelle, którą znalazł mój syn? Znalazł, to było dość nieadekwatnie powiedziane, ale uznała, że alfy się raczej nie powinno poprawiać. Oczywiście nie wiedziała, że Basior doskonale wie, co mówi. Shane wyprostował się i skłonił lekko głowę w wyrazie uległego szacunku, a do tego zmienił wyraz twarzy na odrobinę mniej flirciarski, ale z ust nie zniknął mu zawadiacki uśmieszek. - Jasne. Jak się masz, Isabelle? - Izzy – poprawiła automatycznie, bo pełna wersja jej imienia źle jej się kojarzyła z pałacem i zdecydowanie wolała wersję skróconą. Plebejską, jak jej mówiono w domu. – Dobrze, a ty? - Świetnie – szeroko się do niej uśmiechnął, ale kiedy Basior znowu zmrużył na niego oczy, to trochę go stonował. – Czuję, że nie krwawisz. Już jest ok.? - Krwawiłaś? – spytał James i uważnie ją zlustrował, jakby szukał otwartej rany. - Była ranna – wyjaśnił Shane i znowu oparł się na bar, żeby się do nich nachylić, jednocześnie zupełnie obojętnie lekceważąc czekających klientów przy dalszej części lady. – Sądząc po tym, że Croft potrzebował dla siebie znieczulenia w postaci Jacka Danielsa, żeby ją opatrzyć, to poważnie. James się najwyraźniej zaniepokoił i znowu zaczął ją lustrować, więc szybko pokręciła głową. - Postrzał, nic poważnego. Croft pomógł mi wyjąć kulę i wtedy mogłam się uzdrowić – jako dowód wskazała mu małą, lśniącą bliznę na ramieniu. - Croft sam wyjął kulę? – Shane się zaśmiał. – Założę się, że bolało go to nie mniej niż ciebie, cukiereczku. Nawet sobie wyobrażam jego minę, gdy to robi. - Świetnie sobie poradził – odparła, czując się w obowiązku wstawić za mężczyzną, który naprawdę bardzo jej pomógł. Obydwa wilki spojrzały na nią z jakimś rodzajem zadowolenia, którego nie rozumiała, po czym nadal z sympatią, ale już trochę poważniej Shane rzucił: - Przypuszczam, że tu z nami zostajesz? - Isabelle – zaczął alfa, po czym na nią spojrzał. – Czy Izzy? Wolisz, żeby się tak do ciebie zwracać? 78

- Byłabym wdzięczna. - No więc Izzy – podjął na nowo James w stronę swojego wilka – zostanie w Wulfridge. - Przez jakiś czas – dodała szybko, żeby nikt o tym nie zapomniał. - Przez jakiś czas – zgodził się alfa, ale jakoś bez większego przekonania i zwrócił się do Shane’a: - Na razie zatrzyma się u nas i chciałbym, żebyś powiadomił o tym resztę watahy. Nie chcemy nieprzyjemnych niespodzianek, jeżeli jej zapach zostanie mylnie zinterpretowany przez jakiegoś strażnika. Niech się wszyscy z nim oswoją. Jutro, albo pojutrze chcę widzieć wszystkich na posiedzeniu, żeby mogli ją powąchać. Powiedz im dokładnie kim jest i że znajduje się pod moją opieką. - Pod twoją, a nie pod… - zaczął Shane z zaskoczeniem. – To znaczy, że Croft odrzucił…? - Spójrz potem na niego i odpowiedz sobie na to pytanie – przerwał mu alfa i Izzy znowu miała wrażenie, że rozmawiają jakimś kodem. – Jeśli chodzi o te cztery wilki, to chciałbym, żeby strażnicy, tropiciele i egzekutorzy mieli ich zapach, na wypadek, gdyby chciały tu wrócić. I jakkolwiek rozumiem, że mój syn chce, żeby byli martwi, to miałbym do nich najpierw kilka pytań, zanim ich zabijecie. Shane posłusznie skinął głową. - Ashur będzie miał na sobie ich zapach, dopilnuję, żeby poznali go strażnicy i tropiciele. Egzekutorom przekaże go na pewno Croft. James skinął głową z ukontentowaniem i znowu pociągnął ją w stronę drzwi, więc Shane posłał jej na pożegnanie jeszcze jeden, czarowny uśmiech. Też posłała mu szybki uśmiech, po czy spojrzała z zaskoczeniem na Jamesa, który, swoją drogą, nadal obejmował ją ramieniem. - Croft jest egzekutorem? Skinął jej w odpowiedzi głową, zlustrował wzrokiem bar pewnie w jakimś starym, obronnym nawyku i wyprowadził ją na korytarzyk, w którym przedtem widziała siedzącego niedźwiedzia. Tutaj w bardzo szarmancki sposób zabrał od niej kurtkę i pomógł jej ją założyć, podczas gdy ona myślała o tej nowej informacji na temat swojego wybawiciela i zastanawiała się, dlaczego ten fakt sprawił, że stał się dla niej jeszcze bardziej pociągający? W końcu egzekutorzy to niemal zabójcy na usługach alfy. Są śmiertelnie groźni i absolutnie przerażający. 79

Może to całe życie w pałacu z dala od prawdziwego świata coś w niej zepsuło i czuła pociąg do tego co najbardziej ryzykowne? James wyprowadził ją z budynku, na co znowu uderzyła w nią fala chłodu i najwyraźniej poczuł jak zadrżała, bo znowu przygarnął ją do swojego boku, a był bardzo ciepły. Wilki chyba w sposób naturalny utrzymywały wyższą temperaturę ciała niż ludzie, czy czarodzieje, co im na pewno ułatwiało długie bieganie na mrozie w zwierzęcej postaci. W każdym razie teraz to ciepło naprawdę dobrze jej robiło. Na parkingu, wśród tłumu motocykli i zwykłych samochodów, stał mercedes klasy S i Izzy nawet nie była zdziwiona, że to do niego alfa ją podprowadził. Był nawet na tyle dobrze wychowany, że otworzył jej drzwiczki na tylne siedzenie i dopiero kiedy już była w środku, to obszedł samochód i usiadł za kierownicą. I gdyby nie jego charakterystyczny, drapieżny chód, to znowu musiałaby sobie zadać pytanie, czy to naprawdę są te najgroźniejsze wilki na kontynencie? W aucie było ciepło i przyjemnie pachniało leśnym zapachem samochodowym, a skórzane fotele były tak wygodne, że natychmiast przypomniała sobie ze szczegółami całokształt swojego zmęczenia i musiała się upomnieć, żeby się tu nie położyć i nie zasnąć. Nawet było jej już obojętne, że usnęłaby w pobliżu groźnego alfy. Od dwóch miesięcy nie przespała całej nocy i musiała się zadowalać kilkoma, niemal „kradzionymi” godzinami odpoczynku każdej doby. - Będę potrzebowała kilku rzeczy do rytuału poszukiwania – rzuciła, żeby się trochę obudzić. – Świece, mapy, kreda, sól, kadzidła i jakieś ciche miejsce. Ze swoich rzeczy mam tylko kryształ. James spokojnie skinął głową, zapalając silnik i podkręcając ogrzewanie, pewnie specjalnie na jej użytek. - Spokojnie, będziesz miała czas, żeby wszystko spisać i dostarczymy ci, co tylko będzie potrzebne. Dzisiaj przyda ci się porządna kolacja i dużo odpoczynku. - Nic mi nie jest. Alfa odwrócił się w fotelu tak, żeby móc na nią patrzeć i trochę poruszyło ją jego piekielnie inteligentne spojrzenie. - Za chwilę zemdlejesz, prawda? - Nie. Uśmiechnął się koniuszkiem ust, dokładnie tak samo jak jego syn. 80

- Masz więcej ducha walki niż jakikolwiek inny czarodziej, prawda, dziecko? - Nie wydaje mi się – mruknęła, nagle speszona. Przechylił lekko głowę, jak pies, kiedy coś uważnie obserwuje. - Twoja uroda, kolor włosów, umiejętność uzdrawiania… Masz w sobie krew elfów, prawda? Po matce? Izzy ostrożnie skinęła głową, a James powtórzył ten gest, jakby zadowolony, ze nie próbowała go okłamać. Obejrzał ją sobie jeszcze raz, po czym bardzo spokojnie rzucił: - Jesteś księżniczką wszystkich sabatów, prawda? Nazywasz się Lennox. Izzy poczuła jak grunt ucieka jej spod nóg i aż zachłysnęła się powietrzem w kompletnym przerażeniu. Nie wiedziała skąd wie i po czym poznał, ale aż ścisnęło ją w krtani. Patrzył na nią spokojnie i cierpliwie, ale nie wiedziała, co tak naprawdę sobie myśli. I co teraz z nią zrobi. - Nie bój się, moja droga – powiedział spokojnie, ale najwyraźniej zadowolony, że swoją reakcją potwierdziła jego przypuszczenia. – Nie zamierzam nikomu o tym mówić, skoro sobie tego nie życzysz, ale musisz zrozumieć, że ja sam musiałem wiedzieć. - Skąd wiedziałeś? – spytała z niepokojem, a przez strach i zaskoczenie jej głos znów brzmiał chrapliwie. - Nie było trudno się domyślić, kiedy nie ugięłaś się pod moją mocą alfy. Nie wiele osób to potrafi, nawet jeżeli nie są zmiennymi. Muszą mieć do tego dużo własnej mocy, a to mają tylko urodzeni z władzą. Do tego twój wygląd i zapach oraz to jak zareagowałaś, gdy dowiedziałaś się o odpowiedzi Rady w twoim imieniu i nie trudno było połączyć wszystkie fakty. Słyszałem, że ostatnia z Lennoxów ma krew elfów i czarodziejów, nie wiedziałem tylko, że nie siedzi w swoim pałacu. - Nadal nie jestem dla was zagrożeniem – powiedziała szybko. - Wiem, dziecko. - I już nie jestem księżniczką. Opuściłam pałac na stałe. - Bo chciano cię połączyć z wilkiem? Z dziko walącym sercem pokręciła głową. - Powiedziano mi, że jak się z nim połączę, to przyczynię się do zawarcia sojuszu między naszymi rodzajami, więc zamierzałam to zrobić. Uciekłam dopiero, kiedy zażądano ode mnie zaprzestania używania magii i publicznego sparowania. James w skupieniu zmarszczył czoło. 81

- Nie praktykuje się takich obyczajów od co najmniej kilkuset lat. Nie potrzebujemy publicznego sparowania, skoro potem i tak możemy z daleka wyczuć, że do niego doszło. Interesujące. Której watasze chciano cię oddać? Izzy rozpaczliwie pokręciła głową. - Nie wiesz, czy nie chcesz powiedzieć? - Kiedy się dowiesz, poczujesz się w obowiązku mnie tam odesłać. - Tak? Bo właściwie to rzadko czuję się w obowiązku do czegokolwiek, czego sam nie chcę. A my zawarliśmy porozumienie, zgodnie z którym tutaj zostaniesz. - Nadal chcesz, żebym tu została? – przyjrzała mu się nieufnie. - Oczywiście – odparł z lekkim wzruszeniem ramion. – Kto nam lepiej pomoże w naszym problemie, niż księżniczka Naczelnego Sabatu we własnej osobie? Mam tylko nadzieję, że jeśli poczujesz, że twoi ludzie cię szukają, to mnie o tym uprzedzisz, abyśmy mogli się przygotować na ewentualny najazd. Mówił tak, jakby mieli wtedy stanąć w jej obronie, żeby nie dać jej odejść. - Nikt mnie nie będzie szukał – mruknęła. – Nie chcę już należeć do sabatu. - A do watahy byś chciała? – spytał, a Izzy zrobiła taką minę, że się roześmiał i na powrót odwrócił przodem w fotelu, bo z baru wychodziła już jego wilczyca i nie spuszczał z niej czujnego wzroku, przez całą jej drogę, jakby był gotowy bronić ją przed każdym możliwym zagrożeniem, na co Izzy lekko ścisnęło w sercu z zazdrości. – Tak tylko pytam. Nie martw się, nasza umowa nic a nic się nie zmieniła i to co powiedziałaś, zostanie między nami. Nie będę cię też tytułować, ale chyba ci na tym nie zależy, co? - Ani trochę – odparła natychmiast. – Czy… Czy jesteś pewien, że chcesz, żebym tu została? Nadal mogę odejść. Posłał jej w lusterku jedno, ciepłe spojrzenie. - Nie ma takiej potrzeby. Jak na razie jesteś jedyną czarownicą, która jest tu mile widziana. - Bo jestem księżniczką? – zdziwiła się, a wilk na przednim siedzeniu się zaśmiał. - Niezupełnie dlatego, ale przyznaję, że to ciekawy dodatek. A teraz się odpręż i spróbuj nie przejmować. Wszystko będzie dobrze. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, Izzy poczuła jak jej ciało się relaksuje i zaczęła podejrzewać, że to jakaś alfia sztuczka, ale nie miała mu tego za złe. Prawdę mówiąc,

82

to nawet jej ulżyło, że komuś o tym powiedziała. Teraz już wie o wszystkich zagrożeniach jakie może przynieść jej obecność na jego ziemi, a i tak zgodził się, żeby tu została. Odwdzięczy się za to. Znajdzie każdego, kto rzucał na nich zakazane czary. Laila dotarła do samochodu, energicznie wskoczyła do środka i posłała Izzy olśniewający uśmiech, a potem skinęła na męża, żeby ruszał. Prychnął na jej dyktatorskie zapędy, ale zaraz potem grzecznie zwolnił hamulec i wyjechał z parkingu. To było niezwykłe jak bardzo się kochali i jak bardzo ten wielki mężczyzna był posłuszny swojej o wiele drobniejszej partnerce. Isabelle wiedziała, że to jest żałosne, ale znowu ukuła ją zazdrość. Może i to były wilki, ale były o wiele bardziej ludzkie, od wszystkich, kogo do tej pory poznała. - Byłeś miły? – ostrzegawczo zapytała Basiora Wadera, na co Izzy, pomimo całej niepewności, którą nadal czuła, nie mogła się nie uśmiechnąć. - Oczywiście, że tak – wilk wzniósł oczy do nieba, bardzo płynnie prowadząc samochód po krętych uliczkach. – Zawsze jestem miły. - Tylko w swoim przekonaniu – zgasiła go samica, wygięła się tak, by móc patrzeć do tyłu i uśmiechnęła się do Izzy. – Był miły? - Był bardzo miły – potwierdziła z czułym rozbawieniem, na co Basior mrugnął do niej okiem w lusterku. - No cóż, to dobrze, nie chcielibyśmy, byś myślała o nas jak o nieokrzesanych bestiach. Nie mamy najlepszego PR-u wśród naszych pobratymców. Wszyscy myślą, że w kółko tutaj zabijamy. Też tak myślisz, co? - Prawdę mówiąc, to właśnie staram się o tym nie myśleć. Laila zachichotała, a James się uśmiechnął. - Jest urocza, prawda? – rzuciła Wadera do Basiora, który w odpowiedzi skinął głową. - Miła dziewczyna. - W ogóle nie przypomina żadnej czarownicy, która widziałam – mówiła dalej Laila, a Izzy poczuła się dość miło zażenowana. Otrząsnęła się z próżnych rozmyślań nad sobą i postanowiła skupić się na tym, co było ważniejsze od niej. - Czy będę mogła zobaczyć ten list od Naczelnej Rady Sabatu? Jeżeli to nie kłopot. - Poszukam go jak tylko dotrzemy do domu – odparł spokojnie James i posłał jej jeszcze jedno spojrzenie w lusterku w niemym porozumieniu, które uznała, że zawarli. 83

Podziękowała mu skinieniem głową i zasępiła się nad myślą o Radzie. Nie mogła zrozumieć dlaczego mieliby podżegać nienawiść między czarodziejami i wilkami i do czego dążyli w takim razie, próbując ją jednym oddać. Nigdy nie chcieli jej dopuszczać do podejmowania politycznych decyzji, ale i tak czuła się winna. Gdyby bardziej walczyła o niezależność, może dzisiaj wszystko wyglądałoby inaczej? Chwilę później James Whitmore już parkował przed dużym, piętrowym domem zbudowany w starym stylu, z czerwonej cegły i wystarczająco dużym, żeby pomieścić tuzin osób. Był zadbany, ale ani trochę nie przypominał sterylnego pałacu i chyba właśnie to jej się w nim tak spodobało. - No to jesteśmy – wesoło rzuciła Laila i nie czekając na pomoc męża, co chyba go irytowało, wyskoczyła z samochodu i nawet otworzyła Izzy drzwi. - Czy pozwolisz, że to ja będę mężczyzną i ja to będę robił? – burknął do niej James, na co tylko machnęła dłonią. Byli zabawną parą. Isabelle wysiadła z mercedesa i natychmiast Laila zagarnęła ją pod ramię i zaczęła prowadzić do jasno oświetlonej werandy. - Przepiękny dom – powiedziała Izzy zupełnie szczerze, na co została nagrodzona promiennym uśmiechem. - Dziękuję, kochanie. Mnie też się podoba. Trochę pusty, odkąd większość dzieci wyfrunęła z gniazda, ale jakoś nie mogłam się zdecydować na zamianę na jakiś mniejszy. Mam dobre wspomnienia związane z tym miejscem i mam nadzieję, że ty też takie będziesz miała. - Na pewno – zgodziła się, bo chciała sprawić wilczycy przyjemność i najwyraźniej jej się to udało. Pierwszy raz w życiu Izzy poczuła się, jakby należała do jakieś rodziny. Weszły do domu i od razu zaatakowało ją przyjemne ciepło i zapach. Znalazły się w krótkim, szerokim holu, pełnym kwiatów i kolorów. Na wprost znajdowały się pół kręte schody na piętro, a na prawo, po dwóch niskim stopniach wchodziło się do obszernego, gustownie urządzonego salonu, z miękkim dywanem, kremowymi sofami i dwoma wysłużonymi fotelami, wyglądającymi na bardzo wygodne. Przed nimi płonął kominek, po bokach którego duże okna tonęły w zielonych, doniczkowych kwiatach. Laila natychmiast wciągnęła Izzy do salonu, zdjęła płaszcz i rzuciła go na najbliższą sofę, co czarownica wykorzystała, żeby się rozejrzeć. Było tu pełno zdjęć dzieci i wilków, a 84

obrazy na ścianach przedstawiały otwarte pejzaże. Żadnych ciężkich portretów, złoconych masek i amuletów. Poczuła się tu jak w domu, którego nigdy nie miała. Z lewej strony dużego salonu znajdował się wielki stół na kilkanaście osób, udekorowany kilkoma srebrnymi świecznikami i ciętymi różami. Dalej, za nim były wahadłowe drzwi prawdopodobnie prowadzące do kuchni, a ściana po lewej stronie była złożona z kilku francuskich okien oraz szklanych, rozsuwanych drzwi, przez które można było wyjść do ogrodu, w którym dostrzegła nie tylko ogromnego grilla, ale i duży basen. Najwyraźniej w Wulfridge rzeczywiście dobrze się powodziło. Nagle wahadłowe drzwi za stołem się poruszyły i do salonu weszła młoda, złotowłosa, szczupła wilczyca, o urodzie Charliz Theron, pomimo że miała na sobie rozciągniętą koszulkę z Kubusiem Puchatkiem, włosy miała ściągnięte na czubku głowy w bezładny koczek, na stopach miała puchowe kapcie i w rękach trzymała spory kubełek lodów. A mimo to, nadal świetnie wyglądała, co automatycznie wywołało u Izzy uśmiech. Miała równie niezwykle błękitne oczy jak Croft, co musiało znaczyć, że może być tą siostrą, o której wspominał. - O! – ucieszyła się Laila na jej widok. – Sonia, to jest właśnie Isabelle, o której mówił Shane. - Cześć – rzuciła do niej młoda blondynka, uśmiechając się szeroko. – Gdzie masz miotłę? Izzy nawet nie musiała się zastanawiać nad odpowiedzią, po prostu sama z niej wypłynęła: - Pewnie tam, gdzie ty ogon. Sonia zachichotała, wsunęła łyżeczkę z lodami do ust i podeszła do Izzy, trochę przy tym człapiąc swoimi puchatymi papuciami. Nie było w niej ani grama wrogości, choć pewnie powinna być. Izzy z miejsca ją polubiła. - Mam bardzo ładny ogon, jeśli już musisz wiedzieć – powiedziała Sonia, błyskając na nią zawadiackim uśmiechem swojego brata. – Miękki, biały i puchaty. - A ja mam bardzo ładną miotłę – odparła Izzy z rozbawieniem. – Długą, giętką i poręczną.

85

Sonia znowu się zaśmiała, tym razem głośniej, po czym dyskretnie pociągnęła nosem i ze zdziwieniem spojrzała na matkę. - Croft nie…? Laila lekko się skrzywiła. - Twoi bracia nie są zbytnio rozgarnięci. Niestety. Pod tym względem nam się z ojcem nie udali. Nie bardzo wiem czemu. Wszystko robiliśmy jak trzeba. - Mamo – jęknęła Sonia. – Naprawdę nie chcę słuchać o twoim pracowaniu nad dziećmi z moim ojcem. Już i tak mam wystarczająco spaczoną psychikę. Izzy przetoczyła spojrzeniem od jednej do drugiej, odnotowując, że są sobie bardzo bliskie. Słyszała, że wilki są bardzo rodzinne, nie wiedziała tylko, że to się tak sympatycznie objawia. - Ale tu przyjdzie? – upewniała się Sonia. - Wiesz jaki jest uparty. Zawziął się i koniec. - Ale zaczęło się już…? - O tak, już przepadł. Sonia znów się zaśmiała. - No to będzie ciekawie. Izzy przyjrzała się najpierw jednej, a potem drugiej. - Jest jakiś problem? - Nie, wszystko w porządku – odparła jej Laila, a Sonia przez chwilę wyglądała jakby łączyła wszystkie kawałki układanki i kiedy jej się udało, znowu się zaśmiała. - Och, będzie zabawnie! Muszę zadzwonić do Troy’a. Padnie jak się dowie. No dobra, jeszcze raz: cześć, Isabelle, jestem Sonia i jestem siostrą Crofta, zresztą najfajniejszą z całego rodzeństwa – dziewczyna wrzuciła łyżeczkę do kubełka i wyciągnęła do Izzy rękę. – Witaj w Whitmorach. - Izzy – poprawiła automatycznie, zastanawiając się, czy powinna też poprawić na „u Whitmorów”, ale z tego zrezygnowała. Może po prostu mieli tutaj jakiś inny rodzaj mówienia? – Nie zostanę wam na głowie długo. - To dopiero zobaczymy – zachichotała Sonia, na co Izzy zmarszczyła czoło, ale Laila wtrąciła się, zanim zdążyła poprosić o wyjaśnienie: - Izzy zamieszka na Sosnowym Wzgórzu, ale dzisiaj zostanie z nami.

86

- Zamieszka tam sama? – Sonia zmarszczyła czoło. – Ja też chcę mieszkać wreszcie sama! - Proszę cię, nie zaczynajmy znowu tej rozmowy – westchnęła Laila. - Mam dwadzieścia trzy lata, mamo, chyba naprawdę już mogę się stąd wynieść, nie sądzisz? - Nie, nie sądzę. - Ale naszej małej czarownicy pozwolicie mieszkać samej, a ma chyba tyle samo lat, co ja! To jest trochę nie fair, nie uważasz? - Nie uważam – warknęła Laila, ale nie brzmiało to tak przerażająco jak w przypadku mężczyzn. - Mam dwadzieścia pięć lat – wtrąciła Izzy z rozbawieniem. - Widzisz? – podłapała Laila. – Ma dwadzieścia pięć lat. A ty nie. - Hej, Platynowa, nie pomagasz mi – mruknęła do Izzy Sonia, czym jeszcze bardziej ją ubawiła i znowu skupiła się na matce. – Zawrzyjmy jakieś porozumienie, mamo, bo ja już naprawdę chcę się wynieść. - Proszę bardzo: wyprowadzisz się, ale zamieszkasz u jednego z chłopaków. Już ci to mówiłam. Sonia warknęła z głębi piersi. - Już bym wolała się zastrzelić. Może jeszcze z Busterem? To od razu dajcie mi broń. - Twój wybór – pogodnie rzuciła matka i zrzuciła z nóg buty, wysyłając je w kąt. - To żaden wybór – ponuro wyjaśniła Sonia Izzy. – Równie dobrze mogłabym się dać od razu wykastrować, bo oni już by zadbali o to, żebym została żelazną dziewicą. Widziałaś w „Lunie” tę trumnę? Izzy aż się lekko zakrztusiła ze śmiechu. - Trumnę? Nie. - No to jest tam, następnym razem zwróć uwagę. I zapytaj któregoś z tych durni, co to jest. Z ochotą wszystkim opowiadają, kto w niej leży. - A kto w niej leży? – spytała ze śmiechem. - Nikt, ale zapytaj. Zobaczysz. - A może byś tak przestała trajkotać i zabrała Izzy na górę? – rzuciła Laila, kierując się w stronę wahadłowych drzwi. – Miała ciężką noc i na pewno marzy, żeby się położyć. Ja zrobię coś do jedzenia, bo założę się kona też z głodu. Bądź gościnna, Soniu! 87

- Bądź gościnna – mruknęła pod nosem dziewczyna. – Zawsze jestem gościnna, do licha. Mam przygotować pokój gościnny? – zawołała za Lailą. - Nie rób sobie problemu, ja… - zaczęła Izzy, ale Sonia tylko machnęła na nią ręką, czekając na odpowiedź rodzicielki, która to posłała jej przez ramię przekorny uśmiech. - Ależ skąd, Isabelle nie jest byle gościem. Będzie spała tam, gdzie powinna, u Pana Wrednego. Sonia spojrzała na Lailę i szczerze się roześmiała. - Och, jesteś taka złaaaa! - Jestem po prostu matką – stwierdziła Laila i poszła dalej. - Ale pamiętaj, że jeszcze wrócimy do tematu wyprowadzki! – zawołała za nią Sonia, na co Wadera warknęła i zniknęła za drzwiami. - I tak się kiedyś wyniosę – postanowiła na głos Sonia, po czym spojrzała na Izzy i wskazała na schody. – Idziemy? - O co chodziło z… - zaczęła Isabella, a Sonia domyślnie odparła, jeszcze zanim dokończyła zdanie. - O zapach, oczywiście. O zapach, który na tobie osiądzie. Ale nie przejmuj się, jeśli nic z tego nie rozumiesz, prędzej czy później ci wyjaśnię. To takie nasze wilcze zboczenia. Loda? Śmietankowe. Izzy spojrzała na łyżeczkę z zimną, białą masą, jaką Sonia jej podawała i poczuła przyjemne ciepło w sercu. To było takie serdeczne i naturalne. W pałacu nikt nie zaoferowałby jej jedzenia ze wspólnej łyżeczki, czasami nawet nie jedzono z nią w jednej sali! Bez zastanowienia przyjęła łyżeczkę i zjadła z niej lody. Były wyśmienite. - Chodźmy – rzuciła Sonia, kierując się ku schodom, więc Izzy poszła za nią. I prawdę mówiąc, zrobiła to z przyjemnością. – Ładnie pachniesz, czarodziejko. I skąd masz takie włosy? To L’Oreal? Z rozbawieniem zaprzeczyła ruchem głowy. - Elfie geny. - O ty farciaro – rzuciła i przesunęła palcami po włosach Izzy, po czym skrzydełka jej nosa lekko zafalowały. – Hmm, mój brat cię głaskał? Izzy drgnęła i spojrzała na nią ze zdziwieniem, niepewna, czy powinnam wspomnieć o tym, że faktycznie trochę ją głaskał. Nie chciała go wpakować w jakieś kłopoty. - Może to od ręcznika, którym wycierałam rękę z krwi. To był jego ręcznik. 88

- Yhm – mruknęła Sonia, ale Izzy wcale nie była pewna, czy jej uwierzyła. Zamiast tego po prostu przyjęła z powrotem łyżeczkę i nabrała sobie znowu lodów. – A czemu krwawiłaś? - Byłam ranna – odparła, a kiedy Sonia się zatrzymała i zmarszczyła czoło, Izzy uznała, że najszybciej będzie jej po prostu pokazać. Rozpięła kurtkę i pokazała połyskującą bliznę. - To po kuli – stwierdziła Sonia, nachylając się nad jej ramieniem. – Nie ma rany wylotowej. A czemu ta blizna tak lś… Aaaa, wiem. Elfie geny, co? Umiesz uzdrawiać – Sonia strzeliła palcami. – Super. Studiuje medycynę, bardzo by mi to ułatwiło pracę. Nasz najlepszy miejscowy chirurg jest elfem. Ma złote ręce i jest słodki jak cukiereczek. No dobra, no to ktoś cię postrzelił, krwawiłaś i miałaś pocisk w ręce. Ktoś ci go wyjął? Mam nadzieję, że tak, inaczej będę musiała cię rozciąć i go usunąć, żeby nie wdało się jakieś zakażenie, czy inne cholerstwo. - Croft. - Co Croft? - Croft wyjął pocisk. Sonia spojrzała na nią, patrzyła tak przez kilka sekund, po czym aż zakrztusiła się lodami od wibrującego śmiechu. - Nie wierzę – rechotała. – Jak ci się udało go do tego zmusić? Ha ha ha, już sobie wyobrażam jaki był zielony na twarzy, kiedy to robił! - Właściwie to poradził sobie raz dwa i zrobił to bardzo delikatnie – powiedziała z uśmiechem. - Jasne, jasne – Sonia mrugnęła do niej okiem i znowu ruszyła po schodach do góry, więc Izzy razem z nią. Śliczna wilczyca ponownie załadowała całą łyżeczkę śmietanowej rozkoszy i bardzo bezpośrednio nakarmiła nią Isabellę. – A tak właściwie kto cię postrzelił? I czemu ten wielki bawół po mnie nie zadzwonił? Przynajmniej bym ci jakieś znieczulenie dała. Musiało boleć jak diabli. - Zaproponował to, ale powiedziałam, żeby tego nie robił. Kiedy wyjął kulę to od razu się uzdrowiłam, nie było potrzeby nikogo ściągać po nocy. - Słyszałam, że ścigały cię jakieś wilki, to oni cię postrzelili? Albo nie, nie odpowiadaj. Pewnie masz dość mówienia o tym. Wyciągnę to od mamy, albo Crofta. Otwórz buzię, jadą lody. Izzy posłusznie dała się znowu nakarmić i wtedy Sonia kolejną łyżkę wpakował sobie do ust. To było tak, jakby znały się co najmniej całe życie. 89

- W sumie to nie uczciwe, że jesteś taka ładna – ciągnęła Sonia, kiedy weszły już po schodach i znalazły się w ciepło oświetlonym, rozwidlonym korytarzu. – Powiedz chociaż, że musisz się strasznie wysilać, żeby zachować figurę, bo wszystko ci idzie w biodra. - I to mówi dziewczyna, która w środku nocy wcina wielki kubełek lodów? - Hej, bez nienawiści do lodów – rzuciła z pełnymi ustami, nabierając porcję dla Izzy. – Lody nie tuczą. Jak sobie to będziesz powtarzać, to stanie się to prawdą. A poza tym, jestem wilkiem i mam wielkie zapotrzebowania energetyczne. Spalę to przy pierwszej przemianie. Ty pewnie będziesz musiała latać na miotle z godzinę, żeby ci uda nie urosły, ale za to jesteś obrzydliwie piękna, więc to jest sprawiedliwe. Izzy zaśmiała się ze szczerą sympatią i poszła za Sonią w głąb korytarza. Przez całą drogę do pokoju wilczyca karmiła je obie lodami, jakby były najlepszymi przyjaciółkami. - Masz ze sobą jakieś rzeczy, czy tylko to, co na tobie widzę? - Miałam bagaż, ale musiałam się go pozbyć, bo mnie spowolniał. - Jak chcesz, to wyślemy kogoś, żeby go znalazł. Rusty może iść. Przynajmniej zrobi coś pożytecznego w tym swoim próżniaczym życiu. - Nie wiem, o kim mówisz, ale nie ma takiej potrzeby. - Tak? No to w takim razie pojedziemy sobie na zakupy. Będzie fajnie. I kupimy ci nową kurtkę, bo ta chyba wpadła na jakieś pazury. Izzy spojrzała na dziury na rękawach i bez namysłu nakryła je dłonią. Wyrecytowała w duchu kilka słów i zabrała rękę, a kurtka już była z powrotem cała i zdrowa. - To jest bardzo fajna sztuczka – stwierdziła Sonia z entuzjazmem. – Mam świetną sukienkę, którą mój durny mały bart sobie pożyczył parę lat temu jako element jego stroju na Halloween i porobił w niej dziury. Myślisz, że da się radę coś z tym jeszcze zrobić? - Nie wiem, to zależy jakie duże są szkody. Mogę spróbować, jeśli chcesz. - Super, podrzucę ci ją jutro. W sumie to dobrze będzie mieć czarownicę w rodzinie. Mam nadzieję, że znasz jakieś fajne sztuczki i umiesz kogoś oparchacić jak sobie zasłuży. Miałabym kilku kandydatów. Znowu się zaśmiała. - Obiecałam twojemu ojcu nie użyję magii przeciwko jego wilkom. - Wiedziałam, że ktoś mi zepsuje zabawę – mruknęła i wreszcie zatrzymała się przed solidnymi, sosnowymi drzwiami. Otworzyła je, przytrzymała łyżkę zębami i po omacku zaczęła klepać po ścianie, żeby znaleźć kontakt i zapalić światło. Ponieważ coś nie mogła go 90

namierzyć i fuknęła z irytacją, Izzy strzeliła palcami, żeby jej pomóc, a wtedy wszystkie światła w pokoju rozbłysły. Sonia spojrzała na nią z uwielbieniem. - Uważaj, bo zaczynam się zastanawiać jak ja bez ciebie żyłam. Et voilà! Witaj w królestwie testosteronu Wrednego. Izzy nadal nie wiedziała o co chodzi z tym całym „Wrednym”, ale weszła do pokoju i się rozejrzała. Sypialnia była spora, o granatowych ścianach, białym suficie i kremowej wykładzinie na podłodze. W centralnym miejscu, trochę na lewo, z zagłówkiem pod ścianą, stało łóżko iście królewskich rozmiarów, z białą pościelą i granatową narzutą. Nad nim, na ścianie był bardzo wiernie odmalowany, ogromny szaro-biało-czarny wilk, który szczerzył groźnie kły. Wyglądał jak żywy. - Taa, jeżeli uznasz, że nie będziesz w stanie usnąć, mając nad sobą coś takiego, to się nie krępuj i powiedz. Jestem wilkiem, a sama też chyba nie dałabym rady. Niestety Croft uważał, że to spodoba się dziewczynom i będzie bardzo samcze. - To pokój Crofta? – spytała od razu Izzy, nagle lekko zafascynowana. - Tak, ale nie przejmuj się, on tu już nie mieszka od lat. Wyprowadził się z domu dawno temu. Niestety, tylko mnie się na to nie pozwala. Isabelle rozluźniła się i znowu rozejrzała. Gdyby sama miała wybierać pokój w tym domu, to też chciałaby, żeby to był jego. Trochę to głupie i naiwne, ale skoro on i tak tu nie mieszka, to jemu będzie wszystko jedno, a ona może znowu poczuje tę przyjemną więź. Dobrze się przy nim czuła i jakoś absurdalnie bezpiecznie, więc może tutaj jej się to udzieli. W sypialni było jeszcze biurko, przestronne okna, szafa, trzy komody, kilka regałów oraz jeszcze jedne drzwi, co znaczyło, że Croft nie potrzebował wiele. Albo po prostu zabrał swoje bibeloty, kiedy się wyprowadzał. - Nie, dzięki, podoba mi się tu. Sonia uśmiechnęła się koniuszkiem ust, po czym podeszła do dodatkowych drzwi, otworzyła je i pstryknęła światło, tym razem już bez problemów namierzając włącznik. - Łazienka – powiedziała i wskazała na równy stosik czystych ręczników na półeczce. – Tu są ręczniki, szczoteczki i pasta do zębów są w szafce pod umywalką, a ja zaraz przyniosę ci trochę babskich szpargałów. Na pewno chętnie się wykąpiesz. Prysznic tu, wanna tam, kosmetyki zaraz ci przyniosę. Poszukam ci też czegoś do spania, chyba że wystarczy ci jedna z koszul Crofta, bo chyba kilka ich tu zostało. Przyniosę ci tylko bieliznę na zmianę, żebyś nie 91

musiała latać z gołym tyłkiem. Mój najmłodszy brat, Mickey, teraz już śpi, ale jak rano wstanie i się o tobie dowie, to będzie wręcz marzył, żeby zobaczyć twój tyłek bez okrycia. Ma piętnaście lat i doprowadza mnie do szału swoimi hormonami. No dobra, idę. Trzymaj lody. Zaraz wrócę. Gadatliwa Sonia wepchnęła jej kubełek do rąk i wyszła z gracją baletnicy, a Izzy odprowadziła ją rozbawionym spojrzeniem. Dobry Boże, miej ją w opiece, ale naprawdę zaczęło jej się tutaj podobać. Westchnęła i odłożyła lody na komodę, po czym zajrzała do szafy. Faktycznie, wisiało tu kilka dużych koszul i Izzy wybrała sobie jedną z nich, po czym ją powąchała. O tak, to była ta sama mieszanka mchu, wiatru, lasu i Hugo Bossa, którą już dzisiaj czuła. Świetna kombinacja. Nie było tu jego żadnych innych osobistych rzeczy, ale faktycznie cały pokój zdawał się być przesiąknięty Croftem, czy też Panem Wrednym, jak go nazywała matka i siostra. Swoją drogą, to Laila wspomniała o „chłopakach” co mogło znaczyć, że Sonia ma więcej niż dwóch braci. Ciekawe ilu Whitmorów było w Wulfridge. Chwilę później Sonia wróciła z naręczem ubrań, kosmetyków i kobiecych bibelotów, a do tego przydźwigała ze sobą tacę z parującą zawartością. I dopiero kiedy Izzy wyczuła zapach tej zawartości, to poczuła jak żołądek naprawdę skręca jej się z głodu. - O, widzę, że znalazłaś koszulę. Dobrze. Tu rzucam ubrania, żebyś miała co jutro na siebie narzucić, a tu trzymaj kolację – powiedziała Sonia i położyła przed Izzy pękatą tacę, tonącą w pieczywie, owocach, wędlinach i wielkiej, parującej misce gulaszu.

Do tego

dochodziły sery, dwa rodzaje sałatki i wielki, średnio wypieczony stek. Aż sapnęła z wrażenia. - Dzięki, ale ja tyle nie zjem. - To nic, zjedz ile chcesz. My, wilki, mamy iście smocze apetyty i mama już po prostu nie ma odpowiedniej miary, jeśli chodzi o karmienie innych. Zaniosę ci kosmetyki do łazienki. Aha i spotkałam po drodze ojca, powiedział, żebym ci to dała, bo chciałaś to zobaczyć – rzuciła Sonia i wygrzebała spomiędzy ubrań list na grubym papierze, w którym od razu rozpoznała papeterię Rady. Wzięła list i przeczytała kilka razy, z niedowierzaniem patrząc na własną pieczęć na dole strony. To nie był żart, Rada naprawdę podpisywała ją pod decyzjami, których nigdy nie podjęła. Gdyby wierzyła, że to coś da, to chyba by się rozpłakała nad całym swoim, 92

zmarnowanym życiem. Nie tylko była figurantką Rady, ale jeszcze ich kozłem ofiarnym. Miała dziką ochotę ich wszystkich zmieść z powierzchni ziemi, albo wrzucić na stos. A najlepiej jedno i drugie. - W porządku? – spytała Sonia, uważnie ją obserwując, więc złożyła papier i skinęła głową. Nie było w porządku, ale nie musiała obarczać tym miłej wilczycy. – Potrzebujesz jeszcze czegoś? - Nie i dziękuję za wszystko. Jesteś bardzo miła. Nie musiałaś tego wszystkiego dla mnie robić. - Och, ale chciałam – uśmiechnęła się czarująco. – Skoro musisz tu zostać, to nie ma powodu, dla którego nie mogłybyśmy się lepiej poznać. Bóg mi świadkiem, że potrzebuję więcej sióstr. No dobra, a teraz wcinaj, myj się i kładź się do łóżka, bo wyglądasz jakby nawet unoszenie powiek było już dla ciebie ekstremalnym wysiłkiem. Zobaczymy się jutro i pójdziemy na zakupy, a potem urządzimy ci dom. Tylko nie lewituj pod sufitem w czasie snu, czy coś. I nie przywołuj jakichś duchów, bo wystarczająco dużo potworów już plątało się po tym domu. Słodkich snów, Izzy. - Dobranoc – rzuciła i kiedy drzwi już się zamykały, to jeszcze krzyknęła: - I dziękuję! Kiedy już została sama, jeszcze raz się rozejrzała, po czym zabrała się za jedzenie. Była głodna, zmęczona i obolała, ale jakoś już się nie bała. Pewnie, może Whitmorowie i mogli ją zabić, ale nie zachowywali się jakby chcieli. W zasadzie, to byli dla niej dużo milsi niż ludzie w pałacu, których znała od kołyski. Nie byłoby tu tak źle zostać na zawsze. Żyć sobie spokojnie, wesoło, bezpiecznie. Tylko że musiałaby być wilkiem, żeby się dostać do watahy, a nawet ona nie znała magii, która mogłaby jej to umożliwić. Zmiennym się trzeba było urodzić, tak jak elfem. Spoglądając na wielkiego, przepięknego wilka na ścianie, spokojnie przyłożyła dłoń do chłodnej powierzchni i nawet nie była zdziwiona tym co poczuła. Dom pulsował w równym, spokojnym rytmie, bez żadnych złych wibracji czy zakłóceń. To było szczęśliwe miejsce. Nikomu się tu nie działa krzywda. Przymknęła na chwilę powieki i wsłuchała się w echo ścian, wyłapując szum głosów, śmiechy i przekomarzania. W swoim czasie to miejsce tętniło życiem, dzisiaj było po prostu spokojne i ciepłe. Prawie miała ochotę się do niego przytulić, żeby zaczerpnąć trochę tych dobrych fluidów i dodać sobie pozytywnej siły.

93

Skończyła jeść, odstawiła tacę na komodę i powlokła się do łazienki, czując się stara i zmęczona. Zrezygnowana. To będzie cud, jeśli w ogóle tu uśnie, bo nowe miejsca i brak poczucia bezpieczeństwa nigdy jej nie służyły. Ale była już na skraju wyczerpania, a chciała być pełna sił, żeby pomóc wilkom, które przyjęły pod swój dach swojego, jakby nie patrzeć, wroga i pogoniły Lemarrów. Dzięki pachnącym kosmetykom od Sonii, przygotowała sobie aromatyczną kąpiel i prawie się rozpłakała z przyjemności, kiedy zanurzyła się w wannie i nie musiała odliczać sekund do dalszej ucieczki. Było jej tak rozkosznie ciepło i błogo, że o mało nie usnęła w wodzie. Niech Whitmorowie będą błogosławieni. Wreszcie spokojnie wyleczyła wszystkie swoje siniaki, zadrapania i skaleczenia, nawilżyła ciało cudownym balsamem i poczuła, że znowu mogłaby popatrzeć w lustro bez grymasu na twarzy. Nawet wreszcie miała czas, żeby za pomocą magii wydepilować nogi. Założyła białą koszulę pachnącą jak Croft i choć prawie w niej utonęła, to chyba w niczym w życiu nie czuła się lepiej. Ciekawe, czy go w ogóle jeszcze zobaczy? Nie żeby na coś liczyła, ale był tak przystojny i dekadencko grzeszny, że po prostu sprawiało jej przyjemność gapienie się na niego. Może brało jej się to stąd, że z młodymi mężczyznami tak naprawdę miała kontakt tylko na studiach, a żaden ludzki człowiek nie umywał się do Crofta Whitmora. Izzy z trudem dowlokła się z powrotem do sypialni, ale nie mogła jeszcze się położyć. Najpierw musiała nałożyć zaklęcia ochronne na ten dom i jego domowników, tak jak to było najwłaściwsze za to, że ją przygarnęli i otoczyli życzliwością. Przez prawie pół godziny opierała się całym ciałem o ścianę, bo nie miała już siły ustać na nogach i recytowała tak potężne, stare, skomplikowane zaklęcia, że złamać by je mógł chyba tylko dobrze wyedukowany inny czarodziej dziesiątego poziomu. A kiedy w końcu dotarła do łóżka i położyła się w pościeli również pachnącej Croftem, pozwoliła sobie na jedną, małą fantazję przed snem i w tej fantazji wcale nie był wściekły, że została w Wulfridge, a do tego namacalnie jej udowadniał, co rozumiał przez: powiesz „proszę” przed i „dziękuję” po. W ciągu dziesięciu minut spała już twardo jak kamień, po raz pierwszy od dwóch miesięcy.

94

Croft biegał o wiele krócej niż zamierzał, a to wszystko dlatego, że im bardziej starał się oddalić od myśli o Isabelle, tym bardziej zbliżał się do domu rodziców. Tak jakby łapy same go tam niosły. Cholera, jak wpadł. Myślał, że wszelkie plotki o obsesji na punkcie partnerki są mocno przesadzone, ale najwyraźniej były całkowicie prawdziwe. Popadł w dziwny stan, w którym mógł myśleć tylko o niej, jej mlecznej skórze, różowych wargach i tych niesamowicie seksownych nogach, najlepiej zawiniętych wokół jego bioder. Ale to nie było tylko pożądanie. On naprawdę chciał wiedzieć, gdzie ona jest, z kim, co robi i czy jest bezpieczna. I to było absurdalne, bo przecież wiedział gdzie jest i przy jego rodzicach nic jej nie zagrażało, a mimo to jego wilk nie chciał się uspokoić, dopóki nie nabierze pewności. A pewności nie nabierze, dopóki nie zobaczy. Taaa, ale jak tam pójdzie, to może jej już nie zostawić w spokoju. Zostawił Shane’a za barem, warcząc na niego, żeby sobie radził, skoro miał czas wydzwaniać do jego matki, po czym powlókł się na górę, do swojego mieszkania na poddaszu i jeszcze chwilę się miotał, walcząc ze swoim wilkiem. Ostatecznie jednak uświadomił sobie, że cały czas obraca w palcach pocisk, który wyjął z Izzy i to przepełniło czarę. Postanowił zadzwonić i zapytać, czy wszystko w porządku. To wszystko. Tego wymaga dobre wychowanie, skoro to on był tym, który grzebał jej pincetą w ramieniu. Chciał tylko usłyszeć jej głos. Nic więcej. Zlekceważył nieodebrane połączenia od Troy’a i Rusty’ego, bo najwyraźniej już wiedzieli i dlatego dzwonili. Do diabła, w tej rodzinie informacje rozchodziły się szybciej niż gaz w powietrzu. Czując się doprawdy żałośnie, wybrał numer do domu i czekając na połączenie, odmawiał niemą modlitwę by po prostu odebrała Izzy, albo względnie Mickey. Oby to tylko nie był ojciec, albo obdarzona złośliwym poczuciem humoru sios… - Halo? – rozległ się męski głos w słuchawce i Croft się skrzywił. Spojrzał w sufit, zastanawiając się, czy Bóg ma z niego duży ubaw. - Daj mi ją do telefonu, tato. - Kogo? – spytał ojciec niewinnie i Croft wyobraził sobie, jak alfa się śmieje pod nosem.

95

- Tato, jestem potwornie wkurwiony i chcę ją tylko usłyszeć, więc czy możesz po prostu darować sobie komentarze i ją zawołać? - A nie prościej było ją oznaczyć, synu? Wściekłość i przerażenie, że nie ma jej obok byłyby o wiele mniejsze, nawet gdybyś nie od razu dokończył sparowanie. - Czy możesz ją zawołać? – warknął przez zęby. - Nie bardzo. - Bo? - Bo jej tu nie ma – odparł niemal pogodnie ojciec, a Croft poczuł jak całe jego ciało się boleśnie napina i wilk powarkuje niespokojnie. - Jak to jej nie ma? – nie był świadomy, że prawie krzyczy. – A gdzie jest?! - Na górze – odparł ojciec i Croft wyraźnie poczuł, że stary, wredny alfa się uśmiecha. Przecież maltretowanie syna jest takie zabawne. – W twojej sypialni, żeby być ścisłym. Croft poczuł jak coś w nim wybucha i rozlewa się po żołądku. Gwałtowne ukojenie? Podniecenie? Wystarczy, że spędzi tam chwilę, a będzie cała przesiąknięta jego zapachem. To była bardzo przyjemna wizja. A do tego jak będzie spała w jego łóżku… Boże, to była czysta męka. Dosłownie ją tam widział, z włosami rozsypanymi po poduszce, zaróżowioną od snu, ubraną w jego koszulę… Jego matka była okrutnym przeciwnikiem, ale trzeba jej oddać, że bardzo skutecznym. - To nie możesz jej zawołać? – spytał, ze zmęczeniem pocierając czoło i walcząc z atakującymi go wizjami, od których wysychało mu w gardle. - Nie za bardzo – radośnie odparł ojciec i Croft zaczynał go za to nienawidzić. – Właśnie się kąpie. W twojej wannie. Naga. Croft wystrzelił z fotela jak z procy i zaczął krążyć po pokoju niemal w agonii. Naga. W jego wannie. Potem w jego łóżku. Z jego zapachem na ciele. Obrazy, które przesuwały mu się przed oczami były po prostu katuszą. Jej słodka buzia, boskie ciało, rozkoszne usta… I świadomość, że jest tam, gdzie jest, gdzie on był przez lata… Okrucieństwo jego rodziców nie zna miary. - Czy jak skończy mam jej powiedzieć, że chcesz jeszcze do niej dzisiaj wpaść? – wesoło spytał ojciec, kiedy cisza po stronie Crofta się przedłużała.

96

O tak, chciał wpaść. Chciał ją mieć w każdy możliwy sposób, chciał wdychać jej zapach i brać co jego. Chciał ją smakować i chciał ją ugryźć, by ją do siebie przywiązać. - Synu? – spytał ojciec, bo nie odpowiadał. Nagle cholernie trudno mu było sobie przypomnieć te wszystkie powody, dla których nie chciał partnerki. - Nie – warknął w końcu, chodząc po mieszkaniu i ściskając pocisk tak mocno, że zaczynał się deformować i wbijać mu w ciało. - Jak długo będziesz się opierał? Aż weźmie ją inny samiec, a ty go za to zabijesz? - Zapanuję nad tym – warknął, na co jego ojciec po prostu się perfidnie zaśmiał… - Powodzenia z tym. …a potem się rozłączył. A niech to szlak. Wanna. Naga. Łóżko. Moja. Chcę! A niech to jasny szlak!

97

Rozdział V

Izzy westchnęła błogo przez sen, mocniej wtuliła głowę w poduszkę i zastanawiała się co tak nieziemsko pachnie wszędzie dookoła… Było jej ciepło, miękko, cudowny spokój napełniał całe jej ciało. Relaks. O tak, już dawno nie czuła się tak dobrze. Jakby umarła i znalazła się w niebie. - Może zapadła w jakąś czarodziejską śpiączkę? – usłyszała jak przez mgłę, gdzieś z oddali, co ją w ogóle nie zaniepokoiło. Absolutnie nic jej nie niepokoiło. Była tak szczęśliwa, wypoczęta i przyjemnie zdezorientowana po bardzo twardym śnie, że aż się uśmiechnęła z czystą rozkoszą i znowu głęboko westchnęła. Nie budziła się taka spokojna od… Wolno, z uśmiechem zaczęła unosić powieki i zamrugała, kiedy zobaczyła przed sobą jakiś kształt. Nie zrobiło to na niej żadnego wrażenia, po prostu się dalej uśmiechała, jakby to było najnormalniejsze w świecie. Zwłaszcza w świetle tego, o czym tak realistycznie śniła. A potem zamrugała znowu i wzrok jej się wyostrzył wystarczająco, żeby zobaczyła, że kształt przez nią jest młodym chłopakiem z ciemnymi, rozczochranymi włosami, wpadającymi mu trochę do oczu, który był tak blisko jej twarzy, jakby chciał sprawdzić czy oddycha. A kiedy zorientował się, że otworzyła oczy, posłał jej szeroki, bardzo szelmowski uśmiech. - No cześć. Puls Izzy gwałtownie podskoczył, wrzasnęła z przerażenia i wyskoczyła z łóżka jak oparzona, jednocześnie potykając się o splątaną pościel i w efekcie jak długa wylądowała na podłodze, za łóżkiem. Rąbnęła całym ciałem o ziemię i tylko wykładzina lekko złagodziła jej sromotny upadek, ale to nie znaczyło, że i tak nie będzie posiniaczona. Stęknęła głucho i dopiero wtedy bardzo gwałtownie sobie przypomniała gdzie jest i co się wydarzyło wczorajszej nocy. Boże, spała tak twardo jakby straciła przytomność. Jak jej się to udało w domu wilkołaków? - O rany – usłyszała zatroskany głos i z krawędzi łóżka wychyliła się do niej głowa chłopaka, który ją tak przeraził. – Wystraszyłaś się? Nie chcieliśmy cię przerazić. Nic ci się nie stało?

98

Czując się zażenowana jak jeszcze nigdy w życiu, podniosła czoło z podłogi i odchyliła głowę w górę. Chłopak miał jakieś piętnaście lat, słuchawki zawieszone na szyi, grzywę sterczących włosów i takie same błękitne oczy jak Croft i Sonia. Był bardzo szczupły i patykowaty, jak to nastolatek, ale już teraz przystojne rysy zdradzały z jakiej rodziny pochodzi. Wystraszyła się najmłodszego brata Sonii. Zaczerwieniła się niemal po korzonki włosów. - O Boże – mruknęła. Nie tylko rozdarła się na jego widok jak szalona, to jeszcze zaliczyła najbardziej niezdarny upadek w historii ludzkości. - Nie Bóg, Michael – chłopak wyszczerzył do niej radośnie zęby, po czym spojrzał przez ramię i rzucił: - Chyba trochę się uderzyła w głowę. Izzy szybko poderwała wyżej głowę, przerażona tym, że jeszcze ktoś był świadkiem jej paskudnej wywrotki i naprawdę jęknęła na widok osoby, do której mówił Mickey. Facet stał oparty o framugę drzwi od łazienki w bardzo nonszalanckiej pozie, z ramionami i kostkami skrzyżowanymi, ale kiedy na niego spojrzała, to uniósł jedną dłoń i szelmowsko pomachał do niej palcami. Był szalenie rozbawiony. I rozkosznie przystojny jak kolejny, pogański bóg. Wysoki, atletycznie zbudowany, na pewno nie starszy od Crofta, a do tego o nieziemskim uśmiechu, teraz szalenie rozbawionym. Miał włosy ciemniejsze od Crofta i trochę krótsze, ale pewnie też sięgały gdzieś do nasady szyi, choć ciężko powiedzieć, bo teraz były ściągnięte na karku. Na twarzy miał seksowny, dwu lub trzydniowy, ciemny zarost, a blado błękitne oczy Whitmorów dosłownie się śmiały. Wyglądał na rasowego drania, który pożera kobiece serca na śniadanie, obiad i kolację. I zawsze ma co jeść. Boże, był zabójczy. Kolejny. Czy wszystkie wilki w Wulfridge takie są? - Cześć, kochanie – zamruczał do niej z rozbawieniem i nieodzowną, szelmowską nutką. - Boże, tylko nie to – mruknęła i znowu stuknęła czołem o podłogę. Jej upokorzenie sięgnęła punktu krytycznego. A przynajmniej tak myślała, dopóki Mickey nie chrząknął: - Wiesz, Izzy, Sonia rozerwałaby mi gardło, gdybym w takiej sytuacji jej tego nie powiedział, więc może powinnaś wiedzieć, że koszula ci się trochę podwinęła. Izzy ponownie gwałtownie poderwała głowę i z przerażeniem po sobie spojrzała. Powiedzieć, że koszula jej się podwinęła, było niedopowiedzeniem. Ona się dosłownie 99

zawinęła wokół jej klatki piersiowej, odsłaniając przed nimi całą lędźwiową część jej kręgosłupa, z tatuażem triquetry tam usytuowanym, tyłek okryty tylko czerwonymi, prześwitującymi, koronkowymi szortami pożyczonymi od Sonii i całą rozpiętość jej nagich nóg. Dobrze, że przynajmniej je wydepilowała. Ponieważ gorzej już być nie mogło, znowu jęknęła i pospiesznie zaczęła obciągać koszulę, żeby zakryć przynajmniej pupę. - Ale ty jesteś głupi – rzucił przystojniak spod drzwi do chłopaka, ale nadal szalenie rozbawiony. Najwyraźniej całkiem dobrze mu się patrzyło, więc cała czerwona na twarzy, odchyliła głowę i posłała mu bure spojrzenie. - To nie peep show, koleś – burknęła, po czym przeniosła spojrzenie na nastolatka. – Dzięki. - Proszę bardzo – odparł i znowu wyszczerzył do niej zęby. – Ale powiedziałbym, że nie masz się czego wstydzić – rzucił, a kiedy znowu jęknęła, pospiesznie dodał: - Ale to niestosowne, więc oczywiście tego nie powiem. Przystojniak pod ścianą zaśmiał się szelmowsko, na co pomyślała, że będzie pierwszą osobą na świecie, która naprawdę umarła z zażenowania. - A co tu się dzieje? – rozległ się zirytowany, kobiecy głos i do pokoju wpadła Sonia. Na widok obu budzików Izzy, będących ewidentnie rodzonymi braćmi wilczycy, z jej gardła rozległ się bardzo groźny warkot i wzięła się pod boki. - Czego z „Nie-Budźcie-Jej-Do-Jasnej-Cholery!” nie zrozumieliście, durnie?! - Sama się obudziła! – obronnym tonem powiedział Mickey, bo jego starszy brat nadal gapił się na Izzy, uśmiechając się przy tym szelmowsko i wprawiając ją w jeszcze większe zawstydzenie, czym chyba się zresztą napawał. – Poza tym, byłem się ciebie zapytać, czy z nią na pewno wszystko w porządku, bo nikt zdrowy nie może tyle spać, ale byłaś tak długo w łazience, że gdybym ja tam siedział tyle czasu, to na pewno zrobiłbym sobie jakąś krzywdę. Tyle spać? – zapytała samą siebie Izzy i zerknęła w stronę okna. Nie dało się ukryć, że słońce było już wysoko na niebie. Naprawdę przespała pół dnia? - Poczekaj, niech się tylko matka dowie, że się tu czaiłeś jak Boogymen, a dopiero zobaczysz, co to znaczy mieć zrobioną jakąś krzywdę – warknęła do niego siostra, złapała go na plecach za koszulkę z Wolverinem i zaczęła go zwlekać z łóżka, jednocześnie celując

100

palcem w większego z braci. – A ty dupku, co tutaj robisz, co? To ty go podpuściłeś, żeby tu się czaić, mam rację? Jesteś jak egipska plaga, jak Boga kocham! - Chcieliśmy ją tylko zobaczyć – odparł przystojniak niewinnie i szelmowsko mrugnął okiem do Izzy, która wreszcie zdecydowała się przewrócić na plecy i zacząć jakoś wyplątywać ze skołtunionej pościeli. - Pewnie i tylko po to siedzisz tu od świtu, doprowadzając mnie do cholery?! – wywarczała Sonia, wlokąc opierającego się Mickey’a do drzwi. – Boże, dlaczego nie dałeś mi sióstr?! - Do zobaczenia, Izzy! – zawołał jeszcze Mickey, zanim został wyrzucony z pokoju, a wielki wilk tylko uroczo wzruszył ramionami. - Cóż mam powiedzieć? Winny. Izzy instynktownie jeszcze raz na niego spojrzała i od jego uśmiechu zrobiło jej się jakoś cieplej. I chyba zaczynała doceniać komizm sytuacji. Z jego perspektywy musiało to wyglądać niebywale zabawne. - To nie jest śmieszne – powiedziała do niego, chcąc brzmieć srogo, ale efekt został zepsuty przez drżenie warg od powstrzymywanego uśmiechu. - Oczywiście, że to nie było zabawne – zgodził się z nią, flirtując z nią wzrokiem. – To było szalenie urocze. - Jak dla kogo. - Rusty - warknęła Sonia i wskazała palcem drzwi. – Wynocha! - Nie widzisz, że się zaprzyjaźniamy? - Wynocha – powtórzyła, obniżając głowę i zniżyła głos - albo zadzwonię do Crofta. Na dźwięk tego imienia puls Izzy znacząco podskoczył, przez co uznała, że jest potworną idiotką. Rusty wreszcie wzniósł oczy do nieba, ale znowu szelmowsko mrugnął do Izzy i odepchnął się od framugi, ruszając do wyjścia. - Nie bądź taka nerwowa, Lilijko, bo się pomarszczysz jak suszona śliwka – wymruczał do siostry i przechodząc obok niej, wycisnął jej na policzku buziaka, chociaż dzielnie się przed tym opierała. - Fuj, nie całuj mnie, Bóg tylko jeden raczy wiedzieć, kogo dotykały te usta! – sapnęła Sonia, odpychając go, ale zdaniem Izzy to była tylko czysta, siostrzana przekora. Coś, czego nie mogła nigdy doświadczyć, a zawsze bardzo pragnęła. 101

Rusty zaśmiał się wibrującym, zmysłowym śmiechem i wyszedł za próg, ale jeszcze się odwrócił, jakby chciał coś powiedzieć do Izzy, jednak Sonia po prostu zatrzasnęła mu drzwi przed samym nosem. - Coś nieprawdopodobnego – mruknęła pod nosem wilczyca, po czym Izzy usłyszała jak zaskrzypiał materac na łóżku i głowa Sonii wychyliła się z łóżka prosto w miejscu, w które spadła Isabelle. – Żyjesz? – spytała. - Nie wiem – odparła i pomasowała sobie obolałe czoło. – Zaliczyłam upadek roku. I zaświeciłam prawie gołym tyłkiem. - Domyśliłam się po minie Rusty’ego – powiedziała Sonia, zeszła po tej stronie łóżka i wyciągnęła do Izzy rękę, żeby jej pomóc wstać. Dzisiaj dziewczyna miała już na sobie dżinsy i turkusową bluzkę wiązaną na szyi, która pięknie podkreślała kolor jej oczu, podczas gdy lśniące, długie włosy przetykane jaśniejszymi pasemkami zostawiła rozpuszczone, a delikatny, naturalny makijaż tylko podkreślał jej urodę. – Uśmiechał się jak mysz do sera. Zawsze ma taką minę, jak zobaczy zgrabny tyłek. Ale nie czuję go na tobie, choć czuję trochę Mickey’a. Izzy stanęła na nogach i poprawiła za dużą koszulę. - Nie dotykał mnie. Stał przy drzwiach i się stamtąd nie ruszał. - No to chociaż tyle – mruknęła Sonia, a gdy Izzy posłała jej pytające spojrzenie, wyjaśniła: - Nasze zapachy łatwo osiadają na innych. Ok., wybacz za tę niecodzienną pobudkę. Mówiłam im, żeby tu nie zaglądali, ale to jakbym waliła głową w mur, z nadzieją, że się przebiję na drugą stronę. - Bracia, co? – spytała, choć już wiedziała, że tak. - Niestety. Ty masz jakieś rodzeństwo? – w odpowiedzi Izzy pokręciła głową, a Sonia westchnęła: - Szczęściara. Izzy była tego samego zdania o niej. - Długo spałam? - Mniej więcej tyle, co ludzie w śpiączce, ale nie przejmuj się, jeszcze przez jakiś czas będzie jasno i zdążymy podbić miasto. Ubieraj się, ale nie musisz się spieszyć. Jak skończysz to przyjdź na dół. Aha! A to chyba twoje. Isabelle spojrzała na plecak, stojący w kącie i aż wydała okrzyk radości. To był jej plecak z rzeczami, które zabrała z pałacu i który musiała porzucić, kiedy Lemarrowie dopadli ją i postrzelili. Nie sądziła, że go jeszcze kiedyś zobaczy. 102

Izzy w dwóch susach doskoczyła do plecaka i rozpięła zamek. - Boże! Myślałam, że przepadł! Skąd… Jak…?! - Zadzwoniłam do Rusty’ego – odparła Sonia z przyjaznym uśmiechem, opierając się ramieniem o ścianę obok Izzy, grzebiącej w plecaku. – Pomyślałam, że może jednak będziesz chciała mieć coś swojego. Kazałam mu tu przywlec dupę, dałam do powąchania rzeczy, które miałaś wczoraj na sobie i powiedziałam, żeby nie wracał, dopóki nie znajdzie. Gdybym wiedziała, że potem nie będzie już chciał stąd wyjść to zadzwoniłabym po kogoś zupełnie innego. No ale Rusty jest tropicielem i to cholernie dobrym, pomimo tego jakim jest kochasiem. Nie ma rzeczy, której nie wytropi, jeśli złapie zapach. Tak więc… - zakończyła Sonia, wzruszając ramionami, jakby to nie było nic wielkiego. Ale dla Izzy to było coś wielkiego, zwłaszcza kiedy zobaczyła, że w środku nadal jest jej rodzinny grimuar Lennoxów, zawierający tak trudne i skomplikowane zaklęcia, których z pamięci nigdy nie mogłaby odtworzyć. To była jedna z najpotężniejszych magicznych ksiąg, jakie widziała i była prze szczęśliwa z powodu jej odzyskania. Czarodzieje niższego poziomu nie mieliby z niej wielkiego pożytku, bo prawdopodobnie nie mieliby tyle mocy, by rzucić którekolwiek z tych zaklęć, ale i tak, gdyby grimuar dostał się w jakieś niegodziwe ręce… Poza tym, to była jedyna rzecz, która została jej po ojcu. Zerwała się na nogi, porwała Sonię w objęcia i ścisnęła ją z całej siły, wyrażając swoją ogromną wdzięczność. - Dziękuję! Sonia zaśmiała się z lekkim rozbawieniem i poklepała ją po plecach. - Nie ma za co. I tak właściwie, to Rusty to przyniósł. - Ale to ty o tym pomyślałaś! Bardzo dziękuję! Ubrania i reszta nie są ważne, ale za księgą bym tęskniła. - Proszę bardzo – Sonia szerzej się uśmiechnęła i zerknęła na opasłe tomisko, które teraz leżało obok plecaka. – Co by z ciebie była za czarownica, gdybyś nie miała swojej magicznej księgi i kryształowej kuli? I swojej miotły? Izzy zachichotała i wreszcie ją puściła. - Beznadziejna. Jakoś ci się kiedyś odwdzięczę, daję słowo. - Przemień moich braci w krasnale ogrodowe i jesteśmy kwita. Zaśmiały się do siebie, po czym Sonia odepchnęła się od ściany w sposób bardzo podobny do Rusty’ego oraz Crofta i ruszyła w stronę drzwi. 103

- Będę na dole, jakbyś czegoś potrzebowała. I nie wysadź teraz domu w powietrze, jak masz swoją czary mary księgę, bo nie wiem, jak wytłumaczyłabym to rodzicom. Sonia wyszła i cicho zamknęła za sobą drzwi, a Izzy zabrała księgę, przysiadła na łóżku i szybko ją przewertowała. Wyglądało na to, że w żaden sposób nie ucierpiała, poza tym miała na siebie nałożonych tyle zaklęć ochronnych, że nawet teraz Izzy czuła jak opasłe, skórzane tomisko lekko wibruje jej w rękach. Księga wyglądała na pustą w środku dla każdego, kto nie znał przeciw zaklęcia, dzięki czemu ludzie, wampiry, a nawet zmienni nie potrafili jej odczytać. Tylko elfy i czarodzieje wiedziałyby co z nią zrobić, gdyby ją znalazły, ale Izzy miała nadzieję, że już nigdy nie będzie musiała się z nią rozstawać. Pewnie, nie warto dla niej umrzeć, ale była zbyt cenną pamiątką, by ot tak po prostu ją wyrzucić. Odzyskanie grimuaru wprawiło ją w doskonały humor i z ochotą jeszcze raz wyściskałaby za to Sonię. Jednak zamiast tego starannie ukryła księgę na dnie plecaka, wzięła prysznic i wygrzebała swoje ubrania, bo skoro miała je już powrotem, to nie musiała nosić rzeczy Sonii. Wysuszyła się, pomagając sobie przy tym odrobinką magii, po czym też za jej pomocą odświeżyła swoje ciuchy i obejrzała je. Wszystkie były białe, co mogłoby kogoś zaskoczyć, zabawa jednak tkwiła w tym, że Izzy mogła dowolnie zmieniać ich kolory oraz kroje, w związku z czym tak naprawdę potrzebowała tylko kilku rzeczy, z którymi potem mogła robić, co chciała. Teraz założyła spodnie i przemieniła je w niebieskie dżinsy, do tego białą, dopasowaną do ciała podkoszulkę i na to zarzuciła koszulę, którą zabarwiła w niebieską kratę. Pierwszy raz od dwóch miesięcy, zamieniła też sportowe obuwie na buty na obcasach. Nie była pewna po co to robi, czy po to by podobać się sobie, czy Croftowi, gdyby go gdzieś przypadkiem zobaczyła, ale bliżej była tego drugiego powodu. Utknął jej w głowie jak cierń, myślała o nim przed zaśnięciem, a potem jej się przyśnił. Powinna się opanować, tylko że to wszystko odbywało się jakby poza udziałem jej rozumu. Izzy wyszła z pokoju i kierując się ku schodom, wiązała włosy w wysoką kitkę z tyły głowy. Dzisiaj, kiedy już była wypoczęta i bardziej przytomna, mogła się uważniej rozejrzeć po domu i niczym się nie rozczarowała. Tu było po prostu przytulnie, ciepło oraz ładnie i uświadomiła sobie, że gdyby miała kiedyś własny dom, to urządziłaby go bardzo podobnie. Zeszła na dół i zanim ruszyła do wahadłowych drzwi, najpierw wyjrzała za szklany portal prowadzący do ogrodu. Ktoś równo skosił trawę, wyczyścił basen z liści oraz paprochów i zagarnął wszystkie wiklinowe meble pod zadaszenie patio. Do licha, było tu po prostu idealnie. 104

Izzy pchnęła wahadłowe drzwi i weszła do obszernej, lśniącej kuchni, utrzymanej w jasnych kafelkach i z meblami wykonanymi z ciemnego drewna. Naprzeciwko szafek była ulokowana zgrabna wyspa, a pod ścianą stał niewielki stół dla kilku osób. Było tu też kuchenne wejście do domu. Przy stole siedział Mickey, a Sonia właśnie podawała mu lunch. Na widok Izzy chłopak znowu wyszczerzył się w zaraźliwym uśmiechu, przez który uznała, że nie da się na niego gniewać i też się do niego uśmiechnęła. Wystraszył ją na śmierć, ale wydawał się bardzo sympatyczny. Za to przy wyspie, opierał się o nią biodrem Rusty, trzymając w ręce kubek z kawą i teraz znowu uśmiechający się do niej szelmowsko. To chyba był jego stały uśmiech, tak jak Shane’a. - Cześć – rzucił do niej znowu i unosząc kubek do ust przesunął po niej spojrzeniem. Odwzajemniła mu się tym samym i musiała przyznać, że dobrze wygląda w ciemnej, dopasowanej, rozpiętej pod szyją koszuli z podwiniętymi rękawami i w garniturowych spodniach bez jednej zbędnej zmarszczki. I podobnie jak Croft, też miał na szyi jakiś kauczukowy rzemyk, ale nie mogła zobaczyć co na nim. Rusty był słodki. Poddała się na tę myśl i spokojnie ruszyła w stronę wyspy, świadoma, że nie spuszcza z niej wzroku i nie przestaje się uśmiechać kącikiem ust. - Kawy? – zapytał, wskazując głową na wypasiony, nowoczesny ekspres, stojący na blacie między kuchennymi meblami. - Sama sobie wezmę – stwierdziła i miała nadzieję, że posłała mu groźne spojrzenie. – Nie wiesz, że lepiej nie podglądać śpiącej czarownicy? - Nie wiem – odparł i lekko poruszył brwiami. – A robicie coś zbereźnego przez sen? - Masz szczęście, że akurat byłam bardzo zmęczona, nie zmieniłam się w smoka i cię nie pożarłam – odparła, chociaż chciało jej się śmiać. Rusty gardłowo zamruczał, zanim odpowiedział: - Mhmm, możesz mnie pożreć kiedy tylko chcesz, nie mam nic przeciwko. - Boże, Rusty, ty zboczeńcu – rzuciła Sonia, kładąc przed rozbawionym Mickey’em dzbanek z sokiem. – Daj jej spokój. Izzy doszła wreszcie do wyspy i teraz się już zaśmiała. Na Rusty’ego też nie dało się gniewać. 105

- Dzięki za znalezienie moich rzeczy – wyciągnęła do niego rękę. – Jestem bardzo zobowiązana. I mam na imię Izzy. - Ależ bardzo proszę – odparł z przewrotnym uśmieszkiem, błyskawicznie znalazł się dwa kroki bliżej, po czym ujął jej rękę i uniósł ją do ust, nie przestając kokietować jej łobuzerskim uśmieszkiem. – Rusty – rzucił, zanim jego usta musnęły wierzch jej dłoni. Obserwowała to z uśmiechem i choć było to miłe, to nic poza tym. Z całą pewnością nie chciałaby być jego kolejnym posiłkiem, ale miło by było być adorowaną przez takiego czarusia. - Rus – mruknęła jego siostra, pojawiając się obok i odpychając go biodrem. – Ty się nigdy nie nauczysz? Nie ruszaj, co nie twoje. - Skoro on nie chce – rzucił Rusty z przewrotnym uśmiechem, na co Sonia tylko równie wymownie prychnęła i uśmiechnęła się do Izzy. - Kubki są w szafce nad zlewem, kawa w ekspresie, herbata na półce koło kredensu, soki w lodówce. Bierz co chcesz i siadaj na naleśniki. I od razu się nie martw, nie ja je zrobiłam, więc są w pełni jadalne i nietrujące. Rus – odwróciła się do brata i mruknęła: Zachowuj się. Albo idź już. Po co tu jeszcze wystajesz? - Piję kawę – odparł niewinnie. Izzy uśmiechnęła się, uznając, że mogłaby słuchać ich przekomarzania się do końca życia. To było trochę jak fajna komedia oglądana w telewizji, coś zupełnie nowego i jej nieznanego, bo nie miała okazji doświadczyć tego na własnej skórze. Podeszła do zlewu i stanęła na palcach, żeby sięgnąć po kubek, ale wtedy natychmiast wyrosły obok niej ramiona Rusty’ego i Mickey’a. Obaj wyjęli jej po kubku i wyszczerzyli zęby w identycznym uśmiechu - No Boże – westchnęła Sonia bezradnie. - Pajace. Izzy zachichotała, przyjemnie połechtana atencją i wzięła oba kubki, po czym poszła do ekspresu. Rusty lekko szturchnął brata ramieniem, patrząc na niego z rozbawieniem. - Co ty robisz, młody? - A ty? – odparował Mickey rezolutnie. Rusty zaśmiał się z sympatią, przygarnął do siebie ramieniem o wiele mniejszego brata i poczochrał go trochę po głowie. - Przez ciebie wychodzimy na głupków – śmiał się Rusty. 106

- Tak jakby wiele wam do tego było trzeba – mruknęła pod nosem Sonia, po czym wzięła wielki talerz ogromnych naleśników i spojrzała na Izzy. – Próbują ci się przypodobać. Lekceważ to. Izzy nadal chichotała, gdy przechodziła ze swoim kubkiem kawy do stołu, a bracia nadal udawali, że się przepychają i coś do siebie pomrukiwali. - Jak dzieci – stwierdziła Sonia, położyła przed Izzy ten wielki talerz i wzięła od niej pusty kubek, żeby nalać sobie kawy i się dosiąść. - Ta ilość przekracza moje możliwości – poinformowała ją Izzy, na co Mickey wyswobodził się od swojego brata, umknął mu pod ramieniem i szybko się do niej dosiadł, uśmiechając się przy tym uroczo. - No coś ty, to jest najmniejsza porcja – powiedział chłopak, co rusz spoglądając na nią z czymś co można było nazwać nawet uwielbieniem. – Jesteś za szczupła, musisz nabrać trochę masy. - Za szczupła, powiadasz? – też się do niego uśmiechnęła i z rozbawieniem popatrzyła na ogrom naleśników na jego talerzu. – A ty to wszystko zmieścisz? - To i jeszcze dokładkę – poinformował ją i obficie polał naleśniki syropem. – Jestem głodny jak wilk – dorzucił i błysnął przy tym zębami w przewrotnym uśmiechu. - Tak? – zaśmiała się. - Duże zapotrzebowanie energetyczne – rzuciła Sonia, siadając z kubkiem kawy. – Mówiłam ci. Te potwory jedzą na tony. A ten tutaj się martwi, że nie urośnie taki wielki jak reszta, więc je na zapas. - Wcale się nie martwię – zaprzeczył chłopak z pełnymi ustami. - Jasne, że nie – Sonia wywróciła oczami. – I nie jesz też jak z koryta. Izzy uśmiechnęła się z rozbawieniem, kiedy Mickey chciał jej odpowiedzieć, ale że miał pełne usta, to tylko się zakrztusił i Sonia musiała znowu wywrócić oczami i poklepać go po plecach. Zerknęła na Rusty’ego, a ten został tam, gdzie był, z tym że teraz oparł się przedramionami na blacie wysypy i pochylał się w ich stronę, trzymając kubek w obydwu dłoniach. Obserwował ich z uśmieszkiem czającym się w kąciku ust, a kiedy przyłapał spojrzenie Isabelle, szelmowsko do niej mrugnął. - Jedz – zachęciła ją Sonia, delektując się kawą. - Laila i James wyszli? – spytała, krojąc naleśnika i wracając myślami do tego, dlaczego tu jest i co ma zrobić. 107

- Są na spotkaniu Rady Miasta, ale zobaczysz się z nimi wieczorem. - Mam zrobić listę rzeczy potrzebnych do… - Wiem, wiem, nie rozpędzaj się tak – Sonia machnęła ręką. – Mamy dużo czasu. Najpierw cię tu zaaklimatyzujemy, a potem będziemy myśleć o reszcie. - Im szybciej spróbuję namierzyć tamtego czarodzieja, tym szybciej będziecie mogli zdecydować jak się pozbyć problemu. - Wytrzymaliśmy prawie pół roku, to wytrzymamy jeszcze parę dni. Masz się nie spieszyć. Tak powiedział ojciec. - Nie ma powodu, żebym wam tu siedziała bezczynnie. - Nie przejmuj się, na pewno nie będziesz siedziała bezczynnie. Musimy cię tu urządzić. Mama zagoniła kilka samic, żeby przygotowały ci dom, bo długo stał pusty i trochę się tam nakurzyło, ale i tak trzeba go będzie obejrzeć, czy w ogóle ci się tam spodoba. Izzy pospiesznie przełknęła. - Nie potrzebny mi cały dom! - Nie marudź, jakby mnie pozwolili się stąd wynieść, to nie byłoby mnie tu w trzy sekundy. Poza tym, dzięki temu będziesz miała ciszę do swoich czarów i nie będziesz miała rano takich niemiłych niespodzianek jak dzisiaj – powiedziała Sonia i wymownie spojrzała na braci. - Chcieliśmy się tylko przedstawić – rzucił Rusty z chochlikami w oczach. – I grzecznie czekaliśmy, aż sama się obudzi, więc nie zarzucisz nam nietaktu. Sonia spojrzała na niego, ale najwyraźniej uznała, że nie warto tego komentować. - Hej, ale naprawdę jesteś czarownicą? – spytał Mickey. – To znaczy, fakt, inaczej pachniesz, ale nie wyglądasz na czarownicę. - A jak wyglądają czarownice? – odparła z sympatią. - Bo ja wiem… Inaczej. Są stare, śmierdzą i mają kurzajki na twarzy. Takie są w książkach. - Nie obiecuję, że zacznę śmierdzieć, ale jak chcesz, to dochowam się kilku kurzajek. - Nie! – zaprzeczył gwałtownie, niemal z przerażeniem i zaraz też zmieszał się swoim wybuchem. – To znaczy, byłaby wielka szkoda, bo jesteś strasznie ładna. Serio, jesteś śliczna jak z bajki Disneya. Nie rób sobie żadnych… kurzajek. Rusty parsknął śmiechem, Sonia też się uśmiechnęła, a Mickey intensywnie się zaczerwienił. 108

- No co… - Wiesz co? – rzuciła do niego Izzy, bardzo czule rozbawiona jego słowami i pochyliła się lekko w jego stronę. – Ty mi się też podobasz. Masz dziewczynę? - Nie – odparł, rozświetlając się w uśmiechu jak latarnia, ale potem chyba sobie o czymś przypomniał, bo lekko się skrzywił. – Ale jest taka jedna… Hej, a może znasz jakiś fajny czar miłosny? Bo próbowałem już wszystkiego, żeby zwrócić jej uwagę: zaczepiałem ją, zabierałem książki, nawet ciągnąłem za włosy i nic. - A próbowałeś się do niej odezwać, żeby zobaczyła, że jednak nie jesteś małpą? – rzucił do niego Rusty, unosząc jedną brew. Sonia zarechotała, Izzy też z trudem opanowała wybuch śmiechu, a Mickey rozłożył na bok ręce. - Pewnie, śmiejcie się, a ja tu cierpię. - Wiesz, jest kilka czarów miłosnych – powiedziała rzeczowo, chociaż nadal była rozbawiona. – Tylko ja bym z nimi nie ryzykowała. Zwykle kiedyś przestają działać i skutek jest zupełnie odmienny od zamierzonego. Ale coś ci dam – stwierdziła w przypływie chęci pomocy i sympatii dla chłopaka, po czym zdjęła z szyi łańcuszek z białym kryształem w kształcie dwóch stożków, złączonych ze sobą podstawami. Dmuchnęła na niego, po czym zamknęła go w dłoni i wyszeptała bezgłośnie zaklęcie, przez które kryształ napełnił się jasnym światłem, a potem zgasł. Izzy uśmiechnęła się, nachyliła do Mickey’a i założyła mu łańcuszek na szyję. – Będziesz mi go musiał oddać, bo będzie mi jeszcze potrzebny, ale masz moje słowo, że tak długo jak będziesz go miał na sobie, to będziesz w stanie przykuć uwagę każdej dziewczyny, tamtej też. Musisz tylko do niej zagadać i zobaczysz co się będzie działo. - Serio? – ucieszył się, oglądając kryształ. – Super! Jesteś najlepsza! Izzy uśmiechnęła się do niego, zastanawiając się, czy to małe oszustwo z kryształem nie było zbyt nieuczciwe, no ale ostatecznie uznała, że nikomu krzywda się od tego nie stanie, a jeśli w czymś pomoże… To tylko się cieszyć. - Dobra, zbieraj się do szkoły, amancie i lepiej wymyśl jak wyjaśnisz rodzicom, że nie poszedłeś na większość lekcji – powiedziała z rozbawieniem Sonia. Mickey pospiesznie dokończył ostatni kawałek naleśnika, bardzo ostrożnie schował kryształ pod koszulkę i zerwał się od stołu, łapiąc przy tym plecak. Zarzucił go na jedno ramię i posłał Izzy jeszcze jeden szeroki, chłopięcy uśmiech. - Dzięki, opowiem ci później jak poszło! 109

- Liczę na to. Mickey mrugnął do niej identycznie jak swoi starsi bracia, odwrócił się na pięcie i jeszcze uścisnął sobie na pożegnanie rękę z Rustym. - Się masz, stary! Pamiętaj, że dzisiaj gramy i przypomnij Troy’owi, bo nie zamierzam znowu pocałować klamki. I Shane’owi! - Raz się zdarzyło, a ty tak biadolisz jak baba. Przestań się spóźniać, to nie będziesz się całował z klamkami. - Dobra, dobra. Cześć! – zawołał do ogółu, po czym włożył do uszu słuchawki, wypadł przez drzwi kuchenne i trzasnął drzwiami. Sonia warknęła groźnie, a wtedy natychmiast drzwi się otworzyły, Mickey wsunął głowę do środka i z obłędnym uśmiechem rzucił przepraszające: - Sorki, wymknęły mi się – po czym znowu wyszedł i znowu trzasnął drzwiami. - Jak dziecko specjalnej troski – stwierdziła Sonia i posłała Izzy chytry uśmieszek. – Wcale nie zaczarowałaś tego kryształu, co? Uśmiechnęła się i pokręciła przecząco głową. - Nie. Ale jeżeli musi najpierw uwierzyć w magię, by uwierzyć w siebie, to nie ma sprawy. Zawsze do usług. - To było miłe – serdecznie stwierdziła Sonia, podczas gdy Rusty zabrał swój kubek, odepchnął się od wyspy i ruszył w ich stronę, by zająć miejsce zwolnione przez młodszego brata. – Dzięki. Mickey ciągle zmienia obiekty zainteresowania, więc to raczej nie było nic poważnego, ale i tak fajnie to wymyśliłaś. Ten chłopak po prostu za dużo siedzi z Rustym i potem nie umie sobie znaleźć żadnej dziewczyny na stałe. - Hej, obrażasz mnie – Rusty błysnął uśmiechem, siadając na wolnym miejscu. – Jestem bardzo stały w uczuciach! - O tak, jak Casanova. Ty jesteś stały, tylko one się ciągle zmieniają. Stały poligamista. - Nie słuchaj jej – przewrotnie rzucił Rus do Izzy. – Jak nie dostanie od razu po przebudzeniu swojej porcji kofeiny, to robi się bardzo marudna. - No nie wiem, jak tak patrzę, to dochodzę do wniosku, że masz coś z Trampa – rzuciła Izzy. Sonia parsknęła w swój kubek tak bardzo, że aż popluła się kawą. - Och dziewczyno – rzuciła, ocierając usta. – Nawet nie wiesz jak dobrze trafiłaś!

110

- Kochanie – zamruczał uwodzicielsko Rusty – nawet nie wiesz z jaką ochotą pokazałbym ci, że nie jestem byle kundlem i bardzo gorącokrwisty ze mnie wilk. - Kochanie – odmruczała, też nachylając się w jego stronę. – Jeśli nie chcesz, żeby twój ukochany, męski organ uschnął jak stary ogórek na słońcu, to nie będziesz mi niczego pokazywał. Sonia aż zachłysnęła się swoim własnym śmiechem. - Boże! Kocham ją! Rusty jeszcze szerzej się uśmiechnął, poczęstował się ciastem naleśnikowym z jej talerza i powiedział z wyraźną aprobatą: - Podobasz mi się, mała czarownico. Izzy już mu miała powiedzieć, że vice versa, kiedy rozległ się dzwonek jego telefonu. Rusty wyciągnął go z kieszeni, spojrzał na wyświetlacz i uśmiechnął się jak sam diabeł wcielony. - Croft – rzucił do Sonii i Izzy, po czym wcisnął zieloną słuchawkę i przystawił sobie telefon do ucha, wolną ręką nadal skubiąc Isabelle z talerza. – Halo? Izzy starała się zignorować fakt, że na imię Crofta jej serce znowu zaczęło obijać się o żebra, a żołądek zacisnął się w nerwowym podnieceniu, ale po uśmieszku jaki Sonia rzuciła w swój kubek, domyśliła się, że młoda wilczyca usłyszała jak szaleje jej puls. - Nie, jeszcze nie byłem – rzucił Rusty do słuchawki i szelmowsko mrugnął okiem do Izzy. – Miałem coś do załatwienia. Musiałem czegoś poszukać… Nie, kazałem ci się odpierdolić, bo była trzecia nad ranem i ja o tej porze śpię, a nie biegam. Łyknij jakieś valium, czy coś, może się uspokoisz… - Melisę – mruknęła cicho Izzy. – Niech spróbuje z melisą, nie będzie taki nerwowy. Sonia znowu parsknęła w kubek, Rusty wyszczerzył zęby w uśmiechu, a po drugiej stronie słuchawki zapanowała cisza, którą nawet Isabelle słyszała. Kiedy Croft znowu się odezwał, odniosła wrażenie, że jego słowa są krótkimi warknięciami. - Nie, nie jestem u siebie, ale zawsze towarzyszą mi piękne kobiety, stary… Teraz? Teraz jestem w domu u rodziców. Siedzimy sobie z Izzy i pijemy kawę, dyskutując o moim uroku i penisie. Jest całkiem miło. Był bezczelny, ale w całej tej swojej bezczelności komicznie czarujący, więc Izzy się zaśmiała, chociaż Sonia pukała mu się do głowy.

111

- Chcesz boleśnie umrzeć? – spytała go, po czym próbowała odebrać mu telefon, ale Rusty uparcie i z łobuzerskim uśmiechem odsuwał się poza jej zasięg, podczas gdy po drugiej stronie słuchawki chyba coś się działo, bo warkot, który stamtąd dochodził mógł być tylko zwierzęcy i aż podnosił Izzy włosy na rękach. A Rusty najwyraźniej nic sobie z tego nie robił. - Ale co jest bracie? Słyszałem, że odrzuciłeś tę sprawę, więc czyżbym cię czymś zdenerwował? Jakieś warkotliwe słowa po drugiej stronie i dziwny trzask mogły oznaczać, że Croft albo się rozłączył, albo rozwalił telefon o ścianę. Rusty chichotał, kiedy chował komórkę. - Ucieszyłeś się? – spytała go siostra. – Było to potrzebne? - Uwierz mi, oddałem mu wielką przysługę – rzucił Rusty. – Mógłbym po prostu zabrać to, czego nie chciał, a uwierz mi, z każdą chwilą to coraz bardziej kuszące, za to dałem mu nowe powody do przemyślenia całej sprawy. - Ale wiesz, że on ci za to wleje? - Nie pierwszy raz – Rusty uśmiechnął się szelmowsko do Izzy, która zmarszczyła czoło. - Crofta bardzo denerwuje, że tu zostałam, prawda? Rodzeństwo na nią spojrzało. - Jego wiele rzeczy denerwuje, ale to go akurat przeraża – prychnął Rusty. - Czemu? Nie zamierzam nic nikomu zrobić, a już na pewno nie jemu. Chodzi o to, że jestem czarownicą? Mówił o tym z wyraźnym obrzydzeniem. Ma jakiś osobisty problem z czarodziejami? - Nie, to nie jest nic osobistego – pospiesznie zapewniła ją Sonia, kopnęła też brata pod stołem, bo już otwierał usta, żeby jej odpowiedzieć i miał przy tym ubawione spojrzenie. – Nie chodzi o to, że jesteś czarownicą. To takie… wilcze sprawy, ale zapewniam cię, że szybko mu przejdzie. Znam Crofta, nie będzie walczył ze sobą zbyt długo, bo i tak jest na straconej pozycji. - Ja bym zdecydowanie nie walczył – wymruczał zmysłowo Rusty, znowu kokietując Izzy spojrzeniem. - Taa, poczekamy zobaczymy – prychnęła Sonia, a ponieważ Izzy chciała drążyć temat, to wilczyca szybko i zapobiegawczo rzuciła do brata: - Daj kluczyki. 112

Uśmiech spełzł z przystojnej twarzy Rustey’ego i posłał jej spojrzenie spod zmrużonych powiek. - Chyba sobie kpisz. - No nie bądź taki, daj kluczyki, przecież nie będziemy się plątać po mieście na nogach, a Izzy nie ma swojej latającej miotły – mrugnęła okiem do Isabelle i przybrała śliczną, proszącą minkę w stronę brata. – No weź. - Nie ma mowy. - Rus, wilczku kochany, jesteś moim ulubionym bratem. Pożycz mi samochód. Prychnął. - Mówisz to każdemu i za każdym razem, gdy czegoś chcesz. Czemu to ode mnie chcesz ciągle pożyczać wóz? Wszyscy mają samochody. Uśmiechnęła się demonicznie. - Ale tylko ty masz maserati. No bądź dobrym bratem, przecież wiesz, że będę ostrożna. - A nie byłoby prościej, gdybyś w końcu kupiła sobie samochód? - Nie stać mnie. - To ja ci go kupię, do diabła, bylebyś tylko przestała żulić mój – burknął, ale wsunął rękę do kieszeni, wyjął kluczyki i zawiesił je nad dłonią szczęśliwej Sonii z ostrzegawczą miną: - Jedna rysa, a złapię cię za ten twój włochaty, biały ogon i dość mocno ci go przefasonuję, rozumiemy się? Sonia gorliwie pokiwała głową, a wtedy Rusty z ciężkim westchnieniem położył jej na dłoni kluczyki. Pisnęła z uciechy i skoczyła mu na szyję, a on w tym czasie dość skutecznie ją parodiował. - Jesteś najlepszym bratem pod słońcem! - Taa, taa, i tak masz mi go oddać z pełnym bakiem i w stanie nienaruszonym. Jak znowu nie zatankujesz, to klnę się na księżyc, że dorwę twój biały tyłek i go złoję. Sonia oderwała się od niego i z uśmiechem zaczęła go szczypać w policzki jak małego chłopczyka. - Jakie ty mi zawsze mówisz słodkie rzeczy, mój ty mroczny, niebezpieczny, starszy bracie. - Nie mam do ciebie słów – westchnął, ale czule pogłaskał ją pod brodą.

113

- Za mało książek czytasz to i słownictwo masz ubogie – zaćwierkała natychmiast z uśmiechem. Jedno było pewne: Sonia Whitmore jest oczkiem w głowie swoich wielkich, groźnych, potężnych braci. I wykorzystuje to do cna. - No dobra! – Sonia radośnie poderwała się na nogi i machnęła na Izzy kluczykami. – Gotowa? Podbijemy świat! – rzuciła, po czym zanuciła melodyjkę z bajki „Pinky i Mózg” Izzy zachichotała i nie mogąc się powstrzymać, całkiem zgrabnie podrobiła Pinky’ego, zacierając przy tym ręce: - Och, Móżdżku, co będziemy robić dziś w nocy? - Dokładnie to samo, co robimy każdej nocy, Pinky: opanowywać świat! – odparła naśladując kreskówkową mysz, po czym zaśmiała się jak duch w horrorze. Rusty parsknął śmiechem, po czym wzniósł oczy do nieba. - One będę najlepszymi przyjaciółkami. Biada rodzajowi męskiemu. - Przybij, dziewczyno, dobra robota! – stwierdziła Sonia, po czym Izzy ze śmiechem przybiła jej „piątkę” i wstała. – To my idziemy w tango – rzuciła wilczyca do brata. – Podrzucić cię gdzieś po drodze? - Nieee – odparł, uśmiechając się przy tym łobuzersko i wygodnie wyciągając przed siebie nogi. – Chyba tu sobie posiedzę i podelektuję się kawą. Sonia uniosła jedną brew. - Ale wiesz, że po tym, co nagadałeś, to nie jest zbyt bezpiecznie tu zostawać? Wyszczerzył do niej zęby. - W tym cała zabawa, nie uważasz, Lilijko? - Dobra, my w każdym razie idziemy i jak będziesz miał łapy wyrwane z dupy, to nie chodź za mną, żebym cię poskładała – rzuciła, biorąc swoją torebkę, która do tej pory wisiała na oparciu krzesła i zagarniając dwa termo kubki z blatu wyspy. – Jakby ktoś pytał, to nie wiem, kiedy wrócimy. - Zatankuj! – rzucił za nią Rusty i mrugnął do Izzy, kiedy Sonia już wyciągała ją z kuchni do salonu. - Czemu powiedziałaś, że to nie jest bezpieczne, żeby tam został? - Och, Croft się na pewno na niego wkurzył i jest w drodze, żeby sprawdzić, czy musi mu przestawić przegrodę nosową. Nie myśl o tym, oni już tak mają. Zawsze robią wszystko, by mieć pretekst do bójki. Nie wiem, czy to wina niespożytej wilczej energii, czy po prostu ich 114

prywatnej głupoty, ale straciłabym za dużo lat, próbując to zrozumieć. No dobra, to teraz patrz, czym jeździ ten cholerny Rus – dodała z niemal kocim zadowoleniem, po czym wyprowadziła ją z domu i mruknęła z aprobatą na widok samochodu, zaparkowanego przed domem. Srebrne maserati granturismo lśniło w słońcu jak diament i Izzy zaczęła rozumieć, dlaczego: A – Sonia tak bardzo lubiła sępić właśnie od niego samochód i B – dlaczego on tak niechętnie jej go pożyczał. - Czym właściwie zajmuje się Rusty? – spytała Izzy, podchodząc z Sonią do auta i oglądając je ze zmarszczonym czołem. – Diluje prochy? - Gorzej – parsknęła. – Jest prawnikiem i to cholernie dobrym, chociaż jest leniwy. Mama chciała, żeby zaczął coś robić ze swoim życiem i założył tutaj własną kancelarię, ale on woli stać za barem w „Lunie”, czym doprowadza ją do szału. Pewnie się zastanawiasz, jak w takim razie mógł sobie pozwolić na taki wóz. Gra na giełdzie, a właściwie nie on, tylko Troy. Koszą na tym grubą kasę, zresztą inwestują dla całej rodziny. Po prostu nie wszyscy szpanują zyskiem jak Rusty. - Troy? – spytała, kiedy Sonia przyciskiem na breloczku odblokowała auto i mogły wsiąść do środka. – Kolejny brat? - Taa, ma dwadzieścia osiem lat i jest takim samym lowelasem co Rusty. Zresztą razem mieszkają, co wiele wyjaśnia. To cholerny geniusz, możesz mi wierzyć. Elektronika nie ma przed nim żadnych tajemnic, skończył MIT jako pierwszy na roku, buduje oprogramowania, z których korzystają CIA i Nasa i, wierz mi lub nie, robi to wszystko hobbistycznie. To chodzące Google. A teraz zgadnij, czym się zajmuje zawodowo. - Nie wiem – spojrzała na nią, podczas gdy Sonia zapinała pasy i odpalała silnik. – Jest pewnie jakimś inżynierem, albo prezesem. Sonia skinęła głową, jakby przypuszczenia Izzy odpowiadały jej wyobrażeniu odpowiedzi, po czym rzuciła: - Jest mechanikiem samochodowym. Prowadzi warsztat. Isabelle uniosła wysoko brwi, a Sonia zwolniła hamulec i posłała jej bardzo wymowne spojrzenie. - Otóż i to. Powiem ci, że żarty żartami, ale ci synowie jakoś moim rodzicom faktycznie się nie do końca udali. Ich dziwność nawet mnie nie zaskakuje.

115

Kiedy Sonia ostrożnie ruszała spod domu, Izzy mogła tylko westchnąć. Dziwnie czy nie, to była najbardziej niezwykła rodzina, jaką kiedykolwiek spotkała. I to poruszało w niej głęboko zakopane nuty, których już myślała, że nigdy nie będzie miała okazji odgrzebać. Tęsknotę za własną rodziną. Croft sam nie wiedział, czemu się daje sprowokować swojemu bratu, ale w ciągu piętnastu minut był już w domu. Po co? Bóg wie. Ale po nieprzespanej nocy, kilku godzinach bezsensownego biegania i wyładowaniu złości na Xedricu, który pojawił się tylko na chwilę, z prośbą o urlop, był po prostu wyzuty z całego rozsądku. Wiedział tylko, że chce zobaczyć Isabelle, wjebać Rusty’emu i chce tego natychmiast. Jego wilk dostawał ataku wścieklizny na samą myśl, że oni są tam, razem, sami, a on siedzi w cholernym barze i przyjmuje dostawę piwska. To on powinien z nią siedzieć, pić kawę i rozmawiać o… Oj, Rusty, tak krótko pożyjesz. Nadal nie chciał partnerki, ale nie był w stanie znieść myśli, że ona może być z tym Casanovą z bożej łaski. Nie przepuszczał żadnej ładnej samicy, a Izzy była nie tylko ładna. Boże, jeżeli on jej dotknął…! Brat, nie brat, zabije sukinsyna! Croft wpadł do domu od frontu, trzasnął drzwiami, aż dom się zatrząsł i od razu mocno zaciągnął się powietrzem. Seksowny zapach Izzy był delikatny, ale z całą pewnością go wyczuwał. To wreszcie złagodziło napięcie, które odczuwał od wczoraj. Była tutaj i była bezpieczna. Wyczuwał tylko wilki ze swojej rodziny, więc nikt jej nie zagrażał. Do licha, potrzebował tej świadomości. I matka wiedziała, że tak będzie, dlatego nie pozwoliła jej odejść. Nie wiedział czy jest jej bardziej wdzięczny, czy zirytowany. Może gdyby Isabelle była teraz gdzieś daleko, to jego nie piekłoby w przełyku jak zgaga, z tym że to wcale nie była zgaga. To było pragnienie. No dobra, oszukiwał się. Gdyby ona stąd odeszła i on nie wiedział dokąd, to nawet bardziej niż prawdopodobne, że straciłby rozum. Nie był w stanie wytrzymać dwudziestu czterech godzin, żaby tutaj nie przyjść, więc ile by upłynęło zanim by za nią pojechał i próbował ją znaleźć? Instynktownie najpierw skierował się po schodach do swojego starego pokoju i piekielnie go rozczarowało, że jej tam nie zastał. Ale za to pachniało nią tutaj i był to

116

najlepszy zapach jaki czuł w życiu. Koił jego bestię i przynajmniej na chwilę wracał mu zdrowy rozsądek. Niestety, kiedy wracał mu rozsądek, to uświadamiał sobie, że jest głupim, napalonym stalkerem, który właśnie obwąchuje pokój niczego nieświadomej dziewczyny. Gdyby o tym wiedziała, pewnie rzuciłaby na niego jakąś bolesną klątwę i nawet by jej za to nie winił. Croft przeszedł przez pokój i przez chwilę inhalował się aromatem, który najintensywniejszy był na łóżku, gdzie jednocześnie przyjemnie mieszał się z jego zapachem. Jego wilk zamruczał z zadowolenia, na myśl, że nawet w tej chwili może nosić go na sobie. Chciałby go jednak wzmocnić, najlepiej ugryzieniem. Na łóżku leżała równo złożona koszula, w której rozpoznał jedną ze swoich starych. Zapach Izzy, który ją przesiąknął nie pozostawał mu złudzeń na temat tego w czym spała i natychmiast stwardniał. Było dokładnie tak jak w jego wizjach, które nawiedzały go przez całą noc. Ona, naga, ubrana tylko w tę koszulę, którą zresztą on zdziera z niej zębami. Czując się jak jakiś zboczeniec, podniósł koszulę i wtedy zobaczył czerwone, koronkowe majtki. Jęknął. Jego fantazja już i tak pracowała pełną parą, teraz go po prostu wykończy. Te koronki na jej ślicznym tyłku… Był chorym draniem. Musiał walczyć z pokusą zabrania majtek, co już byłoby szczytem wszystkich szczytów, ale na szczęście zobaczył plecak, co go rozproszyło. Na pewno nie miała go przy sobie wczoraj, więc nie czuł się winny, kiedy do niego zaglądał. Chciał tylko sprawdzić, skąd się to wzięło i co jest w środku. Kiedy znalazł opasłą, skórzaną księgę, odruchowo ją przewertował, ale pożółkłe strony były puste. Wyczuwał na księdze potężną magię, więc pospiesznie ją odłożył. Nie wiedział czego się spodziewać, a jakoś nie uśmiechało mu się przypadkowe ściągnięcie na siebie uroku, czy czegoś podobnego. Mądry wilk nie wsadza łap w miejsca, których nie zna. Postanowił, że zapyta matkę, albo Sonię skąd to się tu wzięło, więc wyszedł z pokoju i zszedł na dół. Nadal chciał ją zobaczyć. Teraz, po zorientowaniu się w czym spała, to chyba nawet jeszcze bardziej. Instynktownie wiedział, że w domu jest Rusty, więc skierował się do kuchni. Nadal chciał mu obić mordę, jednak ważniejsze było to, że nie wyczuwał Isabelle w pobliżu, a to bardzo niepokoiło jego wilka. Miała tutaj być, pod opieką jego matki. Więc gdzie się podziała? 117

Rusty siedział przy kuchennym stole, pił kawę i jadł jakieś naleśniki. Ani trochę się nie zdziwił na widok Crofta, uśmiechnął się tylko w sposób, za który Croft właśnie w duchu zaplanował wybić mu jeden ząb. Najlepiej z przodu, żeby już nie był takim ślicznym chłopczykiem. - O, Croft – rzucił, uśmiechając się perfidnie. Jak menda, którą był. – Rodzice są na zebraniu Rady Miasta. - Gdzie ona jest? – warknął, obiecując sobie, że jak tylko dostanie odpowiedź, to wreszcie się wyładuje na tym głupim dupku. - Hmm, kto? – zapytał niewinnie i Croft miał ochotę natychmiast złapać go za szyję i dusić dotąd, aż poczuje się usatysfakcjonowany. - Gdzie? – warknął z dzikością, z jakiej słynął, opuszczając nisko głowę i niemal szczerząc na niego kły. Rusty oparł się wygodnie o ścianę za plecami i zaczął mruczeć jak wielki kociak. - Isabelle? – spytał, przeciągając litery, jakby się delektował brzmieniem tego imienia. Croft postanowił go zabić. – Nie ma jej. - Gdzie. Jest. – Wycedził, już zaciskając pięści. - Wyszła z Sonią na zakupy – odparł z rozbawieniem, jakby już wiedział, że jest o włos od śmierci. – Ale zastanawiam się co tu robisz. Słyszałem, że ją odrzuciłeś. Zmieniłeś zdanie? - Wal się – syknął i drapieżnie ruszył w jego stronę. – Jeżeli ją tkniesz, to wyrwę ci serce i wetknę tak głęboko w dupę, że je w gardle poczujesz. - No ale skoro ty jej nie chcesz, to ktoś powinien ją tknąć. Szkoda żeby taki apetyczny kociak się zmarnował. - Nie waż się, sukinsynu – ostrzegł Croft, czując jak przemieniają mu się oczy, a paznokcie stają się pazurami. Rusty najwyraźniej dobrze ocenił sytuację, bo wstał i ustawił ciało w pozycji, w której najłatwiej by mu było odeprzeć atak. - Lubię ją – powiedział wyzywająco. – Myślisz, że skrzywdziłbym dziewczynę brata? Nawet jeżeli on sam jeszcze nie wie, czy ją chce? Croft sapnął, doskonale wiedząc, że z tą swoją patologiczną, nieuzasadnioną zazdrością zachowuje się jak czubek. Poznał ją kilkanaście godzin temu. Ledwie ją zna, a naprawdę był gotowy rozszarpać Rusty’ego tylko za to, że oddychał tym samym powietrzem co ona. 118

- Do diabła, proszę, powiedz, że nie rozmawiałeś z nią o swoim penisie – rzucił niemal ze zmęczeniem. - Nie rozmawiałem z nią o swoim penisie – odparł posłusznie, ale kiedy Croft już miał spokojniej odetchnąć, dodał: - Ale ona o nim mówiła. Ja byłem bardziej zainteresowany jej ślicznym tyłeczkiem w czerwonych, koronkowych majteczkach i ciekawym tatuażem nad nimi. Szarpnęło Croftem, jakby ktoś go postrzelił, a zaraz potem targnęła nim taka wściekłość, że pierwszy raz w życiu nie kontrolował przemiany.

Skoczył na brata,

przemieniając się w locie i rozrywając w strzępy ubranie. Był wściekły jak jeszcze nigdy w życiu. Fakt, że Rusty wiedział o jej bieliźnie i najwyraźniej widział ją półnagą, doprowadził go do granicy. Chciał mu się tak mocno wgryźć w kark, aż poczuje pod zębami kręgosłup. Rusty nie stał i nie czekał jak kołek, ale z szybkością zadziwiającą nawet jak na wilka, prześmignął na drugą stronę kuchni, przez co Croft, jako olbrzymi, wysoki na ponad metr, srebrno-biało-czarny wilk, poślizgnął się na kafelkach i zatrzymał się dopiero na ścianie. Dziko warcząc pozbierał się na łapy i odwrócił w stronę brata, akurat by zobaczyć, jak też się przemienia, z tym że on zdążył zdjąć ciuchy. Teraz, w ciągu kilku sekund był już równie wielkim, choć tylko szaro-białym wilkiem. I zrobił najgorszą możliwą rzecz, jaką mógł w tej chwili: pokazał kły. Croft zaatakował go bez cienia namysłu. Był egzekutorem, zabijał zawodowo i był w tym cholernie dobry, obaj wiedzieli, że mimo wszystko w każdej chwili może zamordować Rusty’ego jednym kłapnięciem zębami i skręceniem karku, jeżeli naprawdę straci nad sobą kontrolę, ale najwyraźniej Rus miał nadzieję, że do tego nie dojdzie. Croft też. Skoczył przez kuchnię, rozwalając po drodze stół i dwa krzesła, ale Rusty znowu mu się wyślizgnął. Ta jego pieprzona szybkość. Croft był silniejszy i Rus wiedział, że jak dorwie mu się do karku, to już się nie wywinie. Sukinsyn szczeknął wyzywająco, na co oczy Crofta zaszły czerwoną mgłą furii. Nie bacząc na to, co niszczy po drodze, ponownie skoczył na brata i przeorał mu pazurami bok. Ten nawet nie pisnął, choć na kafelki zaczęła kapać krew. Zamiast tego wywinął się całym ciałem i też skoczył na Crofta. Zderzyli się pazurami i prawie siedmiocentymetrowymi kłami, jeżąc sierść i warcząc dziko. Croft przygniótł brata swoim ciężarem, próbując zacisnąć szczęki na jego karku, ale Rusty zbyt energicznie się wiercił, żeby mógł to zrobić. Starli się w kulę sierści, kłów i pazurów, po czym przeturlali się po całej kuchni, rozwalając następne krzesło, zrzucając garnki na ziemię i zakrapiając swoją krwią 119

podłogę. Na zmianę walczyli o dominującą pozycję i próbowali dostać się sobie do gardeł, bezlitośnie tnąc się po ciałach. Wpadli na szafki i zrzucili na podłogę kilka talerzy, które rozpadły się na drobne kawałeczki, na które wpadli, kalecząc się po łapach. Żaden z nich w ferworze walki nie zauważył, że otworzyły się drzwi i w progu stanęły bliźniaki. Unosząc brwi ocenili sytuację, po czym wymienili spojrzenia i bardzo niespiesznie zaczęli zdejmować przez głowy koszulki, podczas gdy Croft i Rusty nadal próbowali porozrywać sobie gardła. - Jak myślisz? – rzucił bliźniak w czapeczce z daszkiem do niemal identycznego brata. – Kasa czy panienka? Bliźniak z rozległym tatuażem na plecach, sięgającym od jednej do drugiej umięśnionej łopatki i przedstawiający wilka w skoku, takiego samego jak na szyldzie „Luny”, głosem lekko ochrypłym od rzadkiego używania, bez wahania odparł: - Kobieta. Bliźniak w czapeczce, przechylił głowę do ramienia i patrząc na wilki niespiesznie zaczął wyciągać pasek ze spodni. - Rusty przeleciał samicę Crofta – zadecydował po chwili namysłu, ale jakby stwierdzając niezbyt ważny fakt, jedynie interesujący. Jego bliźniak w milczeniu pokręcił głową, więc posłał mu pytające spojrzenie. – Croft samicę Rusty’ego? Bliźniak wywrócił oczami, na co wilk w czapeczce się zniecierpliwił. - No to co się stało? Kto kogo przeleciał? Naprawdę – burknął – rozmawianie z tobą przypomina wyrywanie zęba. Bierz Crofta, bo sukinsyn jest silny jak wół. Po tych słowach najpierw bliźniak w czapeczce, a potem jego brat skoczyli do przodu i przemienili się w wielkie, identyczne szaro-czarne wilki, tylko odrobinkę mniejsze od starszych braci. Zwierzęta wskoczyły między walczące bestie i ze znaczącym jazgotem znokautowały braci skokami z góry. Jeden złapał za kark Crofta, a drugi Rusty’ego i zaczęły ich od siebie odciągać, niezbyt groźnym warczeniem przekazując, że mają się uspokoić. Rus zrobił to od razu i choć szybko dyszał, to posłusznie dał się odholować, po czym położył się płasko na podłodze i grzecznie ułożył głowę między łapami, choć czujnie obserwował przy tym swojego trojaczka. Croft nie był taki łatwy do uspokojenia. Szarpał się z trzymającym go w zębach Ryderem, przez co coraz bardziej rozrywał sobie skórę na karku, ale było mu to obojętne. Chciał się uwolnić od brata, żeby znowu skoczyć na Rusty’ego, ale na szczęście Ryder mocno 120

go trzymał, choć Croft był od niego silniejszy. I dopiero kiedy Ryder się już zirytował i warknął na niego ostrzegawczo, zaczął się opamiętywać. Nie żeby się bał Rydera, ale ten chłopak dość bardzo przypominał Bustera i obaj byli wyjątkowymi sukinsynami, kiedy się naprawdę zdenerwowali. Croft zamknął oczy i zaczął oddychać, żeby się uspokoić, co trochę pomogło. Wyładowanie się na Rustym też nie było bez znaczenia, bo wreszcie trochę z niego opadło to cholerne napięcie, które od wczoraj go pożerało. Przestał się szarpać z młodszym bratem, na co ten mruknął z aprobatą, ale nadal go nie puszczał. Chcąc, nie chcąc, Croft musiał się położyć na brzuchu, wyciągnąć przed siebie przednie łapy i położyć między nimi głowę, żeby mu pokazać, że już się opanował. I rzeczywiście, było już z nim lepiej. Teraz już przynajmniej nie chciał rozerwać na strzępy rodzonego brata z jednego miotu. Ryder znowu mruknął z aprobatą, po czym zaczął go puszczać. Robił to stopniowo, na wypadek, gdyby Croft nadal zamierzał spożytkować nowo odzyskaną wolność na atak. Ale on już nie miał takiego zamiaru i wyczekał, aż Ryder go puści, po czym od razu zaczął się przemieniać. Był pokiereszowany jakby wpadł do miksera i zaczynał czuć ból, więc dobrze by było zacząć się uzdrawiać. Dzięki Bogu za wilczą moc szybkiego gojenia. Do wieczora powinien już znowu być cały i zdrowy. Gdy bracia zobaczyli, że wraca do ludzkiej formy, kolejno też się zaczęli przemieniać: najpierw Rusty, potem Harper, który go odciągał i na końcu, niemal niespiesznie, Ryder. - Zdemolowaliście kuchnię i zalaliście krwią podłogę – zauważył Harper, sięgając po swoje spodnie. – Matka was zabije, więc mam nadzieję, że było warto. - Było – stwierdził Rusty, trzymając się za żebra, ale obserwując Crofta z uwagą. – Lepiej ci? Croft, czując się winnym, że zaatakował brata, usiadł, oparł się o wyspę i otarł krew z nosa. - Lepiej. Dzięki stary. Potrzebowałem tego, a Bustera nie ma w mieście. - Proszę cię bardzo – odparł Rusty i skrzywił się, próbując się pozbierać z podłogi. – I weź się już w garść, bo moje żebra nie zniosą takiej powtórki. - Ty też już nie gryziesz jak szczeniaczek – odparł Croft i spojrzał na solidną ranę po zębach na swoim boku.

121

- Jak wchodziliśmy to waliło testosteronem, ale teraz to tu jakiś estrogen wyczuwam – mruknął Harper, na co Ryder parsknął śmiechem. – Hej Ryd, jak się zaczną ściskać i całować, to spierniczamy! - Grabi ci się, chłopcze – burknął do niego Rusty i zaczął się rozglądać za swoimi ciuchami. – Musimy się ubrać, bo Sonia powiedziała, że jak znowu zobaczy nas nago, to sobie wydłubie oczy. Croft oparł głowę o wyspę i zamknął oczy, starając się zamknąć w klatce swojego wewnętrznego demona, podczas gdy bracia się ubierali. On będzie musiał pożyczyć coś od ojca. - Gdzie rodzice? – spytał Harper, jak zawsze gadatliwy. - Na zebraniu Rady Miasta – odparł Rusty, szukając koszuli i lekko krzywiąc się z bólu. Faktycznie, był nieźle pokiereszowany. - A wy postanowiliście im na nowo udekorować kuchnię? Czy może zasada „Bijcie się na podwórku” przestała obowiązywać? - Croft potrzebował sobie ulżyć, więc dałem mu okazję – stwierdził Rusty, podczas gdy Ryder podał Croftowi rękę, żeby mu pomóc wstać. – Przez jakiś czas nie będzie w najlepszej formie – dodał z rozbawieniem. - Tak? – rzucił z ciekawością Harp, który zapiął już motocyklowe spodnie i teraz wciągał przez głowę koszulkę. – A to dlaczego? Rusty znieruchomiał i spojrzał na niego z rozbawieniem. - To wy nic nie wiecie? - Byliśmy w Pacontis, dopiero co wróciliśmy – odparł Ryder i był wyraźnie zaciekawiony. Rusty parsknął śmiechem i spojrzał na Crofta, który zdusił w ustach ponure przekleństwo, ale brat się tym nie przejął. - Croft znalazł partnerkę – wesoło oznajmił Rusty, na co i Harper i Ryder wysoko unieśli brwi w zdziwieniu i spojrzeli na obiekt rozmowy, a wodzirej dokończył: - I nie chce jej sparować. Bliźniaki

jednocześnie

głośno

wciągnęły

powietrze.

Każdy

wilk

słyszał

o

konsekwencjach niesparowania, więc wiedzieli jak to rozumieć. - Pieprzysz! – wyrzucił z oszołomionym rozbawieniem Harper. – Mamy coś jakby nową siostrę? 122

- I ostrożnie – rzucił do nich Rusty, też nadal rozbawiony. – Może i mówi, że jej nie chce, ale jest cholernie zazdrosny o swoją małą czarownicę. - To czarownica? – szczerze zdziwił się Ryder. – I jest tutaj, w Wulfridge? - Nie byle jaka czarownica – zaśmiał się Rusty. – Bardzo interesująca czarownica. Gdy Croft zupełnie nieświadomie zawarczał, Rusty wyszczerzył zęby i dodał: - W bardzo neutralnym znaczeniu tego słowa, oczywiście. Matka mówi tylko o niej, Sonia przygruchała ją do siebie jak własnego szczeniaka, a Mickey zakochał się, kiedy tylko ją zobaczył. I to wszystko w ciągu mniej niż doby. Na twarzy obydwu bliźniaków pojawiło się spore zainteresowanie, a Croft miał ochotę teraz się na nich rzucić. - Czy ona jest…? – spytał wymownie Harper, a w odpowiedzi Rusty, zapinając koszulę, domyślnie skinął głową i uśmiechnął się w swój firmowy, szelmowski uśmiech. Croft wiedział, o co pytał i zaczęła go znowu brać cholera. Chcieli wiedzieć, czy jest ładna, a wiadomo, że gust Rusty’ego nigdy nie zawodzi, jeśli chodzi o kobiece wdzięki. Harper i Ryder spojrzeli na siebie, po czym jednocześnie rzucili się do drzwi. - Są na zakupach! Tylko uważajcie co mówicie, bo ona jeszcze o niczym nie wie! – zawołał za nimi Rusty z wyraźnym śmiechem w głosie, po czym wzruszył ramionami na mordercze spojrzenie Crofta. – Wszyscy chcą ją poznać. Jest rodziną. Croft policzył w duchu do dziesięciu, żeby nie przywalić Rusty’emu, a za braćmi nie pobiec i nie zmusić ich do bezwzględnej uległości. - Nienawidzę swojej rodziny – burknął pod nosem. - Raczej się ciesz, stary, że ją masz – rzucił Rusty i klepnął go przyjacielsko w ramię. – I że akceptują twoją partnerkę bez względu na to czy jest, czy nie jest czarownicą. A swoją drogą, mówiłem prawdę: lubię ją. Ma ikrę, jest zabawna, na temat jej urody chyba nie muszę ci nic mówić. Croft starał się, naprawdę starał się o tym zapomnieć, ale… - Co ona właściwie mówiła o twoim penisie? Rusty zaśmiał się łobuzersko, jakby wiedział, że to pytanie w końcu wypłynie. - Że mi go ususzy jak starego ogórka, jeżeli czegoś z nią będę próbował. Croft rozluźnił się i poczuł taką ulgę, jakiej się nie spodziewał. Izzy nie chciała Rusty’ego, a wszystkie kobiety zawsze za nim latały. Dopóki nie poczuł tej ulgi, to nawet nie wiedział, że tak go to niepokoiło. 123

- Naprawdę? Rusty z przyjacielskim uśmiechem skinął głową. - I wiem, że nie chcesz partnerki, ale może zainteresuje cię fakt, że na dźwięk twojego imienia dostaje rumieńców. Na samą myśl Croft gwałtownie stwardniał, a Rusty lekko się skrzywił. - Tak, widzę, że się cieszysz, ale weź się jakoś okryj, człowieku. I zastanów jeszcze raz, bo twoje reakcje są w dość zaawansowanym stadium i będzie jeszcze gorzej. A jeżeli ją odrzucisz, to wiele wilków spróbuje ją sobie wziąć. Mam tylko nadzieję, że rodzina będzie miała pierwszeństwo. Croft znowu zawarczał nieprzyjaźnie. - Zabiję każdego samca, który jej dotknie, czy to z rodziny, czy nie. - Domyślam się – Rusty wyszczerzył zęby. – I nawet ci się nie dziwię. Jest o co powalczyć. Croft miał jeszcze jedno pytanie, ale wahał się, czy je zadawać, podejrzewając, że jak usłyszy odpowiedź, to znowu rzuci się na brata, ale ostatecznie nie wytrzymał: - Skąd, do kurwy nędzy, wiedziałeś, jakie ona nosiła majtki? – wysyczał. Rusty nie wydawał się być wystraszony, ale zapobiegawczo zrobił krok w tył. - Bo byłem tu jak wstawała. Po prostu zaliczyła małą wywrotkę i w efekcie pokazała swoją zgrabną pupcię. Tatuaż jest ciekawy. Powinieneś ją kiedyś zapytać, co znaczy, chyba że chcesz, żebym ja to zrobił. Dzikie, wściekłe warknięcie wystarczyło za odpowiedź. - A po co tu w ogóle wysiadujesz od rana? – syknął. – Nie masz co robić? To weź dodatkową zmianę w „Lunie”! - Lilijka po mnie dzwoniła – wyjaśnił z rozbawieniem. – Wysłała mnie, żebym znalazł plecak twojej czarownicy, który zgubiła po drodze. Szedłem po jej zapachu aż od „Luny” przez jakieś dobre dwadzieścia kilometrów za Wulfridge. Pewnie zainteresuje cię, że przez cały ten czas krwawiła. Ale wyłapałem też trop tych sukinsynów, którzy za nią szli, więc przekażę go reszcie tropicieli, żeby się na niego uczulili. Croft znowu spuścił parę z płuc. Musi przestać zapominać, że to jego brat i że jest absolutnie lojalnym draniem. - Dzięki, będę wdzięczny.

124

- Nie masz za co – odparł i w jego oczach pojawiły się stalowe błyski. – Przecież już mówiłem, że ją lubię. I na pewno nikt z nas nie pozwoli, żeby twojej partnerce stała się jakaś krzywda, możesz być tego pewien. Rusty miał rację i wiedział o tym. Miał bardzo dobrych braci, choć czasami brali się za łby i chcieli się pozabijać. Ale to tylko czasami. Za to dla siebie zabiliby zawsze. - Dlaczego Sonia nie zadzwoniła po mnie? – potarł ze zmęczeniem czoło. – Sam bym poszedł po ten plecak. - No nie wiem… - z rozbawieniem odparł Rusty. – A nie, czekaj, wiem! Bo się wyparłeś Izzy i powiedziałeś, że jej nie chcesz. Tak, to musiał być powód. Albo też to, że to ja jestem tropicielem i jestem w tym od cholery lepszy od ciebie. Taa, coś w tym było. - Dzięki – powtórzył. – I za jej rzeczy i za trop. Odbija mi na samą myśl, że ktoś mógłby jej coś zrobić. W ogóle cały czas mi odbija. Lewo nad sobą panuję i to cholernie frustrujące. Rusty skinął głową w porozumieniu i rozejrzał się po trochę zdemolowanym wnętrzu. - Musimy to ogarnąć, zanim wróci mama, bo inaczej obaj zostaniemy dywanikami z wilka. I żebyś sobie nie myślał, że zostanę twoim gryzkiem na zły humor, jak to macie w zwyczaju z Busterem i Deaconem. To była jednorazowa przysługa, żebyś nie dostał wylewu. A jak matka zobaczy połamane meble, to od razu zwalę na ciebie. Żeby to było jasne. Croft wzniósł oczy do nieba i ruszył do salonu, żeby znaleźć sobie coś do ubrania, ale usłyszał jeszcze za sobą krzyk brata, od którego ponowne zastanawiał się, dlaczego los nie mógł mu dać więcej sióstr. - Masz pięć minut, żeby tu wrócić, wredny dupku, bo nie będę tego sam, kurwa, sprzątał! To dla twojej partnerki mogę być pieskiem aportowym, nie dla ciebie! Ona jest o wiele seksowniejsza niż ty!

125

Rozdział VI

Zakupy z Sonią były jak wpadnięcie w wir tornada, co nie znaczy, że były nieprzyjemne. Dziewczyna miała świetny gust, a w czasie licznych przymiarek Izzy zauważyła, że też ma tatuaż na ramieniu. Jej był inny niż Crofta, przypominający trochę głowę kreskówkowej myszy, ale ustawionej z profilu, ze szpiczastym nosem i przecinającą ją małą literką f. Runiczny napis nad nim oznaczał: Uzdrawianie. Izzy była coraz bardziej ciekawa, czy wszystkie wilki mają takie tatuaże i co one właściwie symbolizują. W czasie wędrówki po sklepach z ciuchami i dodatkami, tylko raz się pokłóciły, kiedy przyszło do płacenia. Izzy miała całkiem pokaźne konto, z majątkiem odziedziczonym po rodzicach, a że mieszkała w pałacu, to nie musiała z niego korzystać, ale w czasie ucieczki wykorzystywała kartę tak rzadko, jak tylko mogła, z obawy, że to będzie trop, który naprowadzi na nią jej prześladowców. Nawet teraz nie była przekonana, czy powinna robić zakupy i wyjaśniła Sonii, że ma moc zmieniania ubrań, ale wilczyca była uparta. Zresztą, nie chciała też jej dać za siebie płacić. Dysponowała platynową kartą swojego ojca i wcale nie zamierzała jej oszczędzać. Nawet mruknęła w pewnym momencie z rozbawieniem, że Croft i tak odda potem ojcu co do grosza, ale Izzy uznała, iż coś źle usłyszała. Bo i niby dlaczego przystojny wilk miałby płacić za jej zakupy? W każdym razie nakupowały tyle najrozmaitszych wspaniałości, że samochód Rusty’ego zaczynał przypominać ciężarówkę. Gdyby to zobaczył, to chyba by osiwiał. Spędziły na wędrówce po mieście długie godziny i dobrze się razem bawiły. Izzy nigdy nie przypuszczała, że znajdzie prawdziwą przyjaciółkę pod postacią drapieżnej wilczycy, ale były naprawdę bratnimi duszami. I chyba obie to wyczuwały. Późnym popołudniem Sonia zapakowała ją do samochodu i zabrała w jakieś malownicze, lekko odosobnione miejsce, które nazwała Sosnowym Wzgórzem i oznajmiła, że to tutaj Izzy będzie mieszkać. Przy tej ulicy stało tylko kilka domów i sądząc po ukłuciach intuicji, Isabelle przypuszczała, że mieszkają tu same wilki. To było dla nich czarowne miejsce, bo domy były ulokowane po obydwu stronach ulicy, a za nimi była już tylko ściana lasu i po przemianie mogły od razu w nim zniknąć.

126

Sonia zatrzymała się przed najładniejszym z domów, otoczonym zgrabnym, kutym, nie bardzo wysokim ogrodzeniem o wymyślnej fakturze, przetykanym słupkami z czerwonej cegły. Podjazd był wykonany z granitowej kostki w różnych odcieniach szarości, a dookoła niego rozprzestrzeniał się spory ogród z dużą ilością kwiatów i tui. Jakiś nastolatek właśnie kosił trawę. Sam dom był bardzo malowniczy, z podwójnym garażem, czerwonym dachem półszczytowym, urozmaiconym kilkoma oknami oraz solidnym kominem, no i z kremowymi ścianami. Na zewnątrz każdego z wysokich okien, o czerwonych ramach, znajdowały się donice z białymi kwiatami. I na pierwszy rzut oka budynek nie wydawał się bardzo duży, bo miał tylko parter i strych, albo poddasze, ale im bardziej się do niego zbliżały, tym bardziej Izzy była przekonana, że mieści co najmniej z sześć sypialni. Do frontowych drzwi wchodziło się po trzech długich stopniach z białego marmuru, ale z tego co udało jej się zauważyć, to z boku były jeszcze francuskie drzwi ogrodowe. - Czyj to właściwie dom? – zapytała Izzy, kiedy Sonia otworzyła sobie pilotem bramę i wjeżdżała na podjazd, czym przykuła uwagę nastolatka z kosiarką. Sonia odruchowo otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, po czym najwyraźniej ugryzła się w język i rzuciła: - Należy do rodziny. Rodzice chcieli, żeby wszystkie ich dzieci miały gdzie mieszkać, jak się wyniosą z domu. I hej, niecały kilometr stąd, po drugiej stronie lasu, mieszkają Rusty i Troy, więc jakbyś czegoś potrzebowała, to mogą tu być w pięć minut, tak więc nie musisz się martwić, że będziesz tu mieszkała sama. Mogliby mieszkać osobno, samce zazwyczaj preferują własne terytoria, ale lubią się i jakoś im to nie przeszkadza. Poza tym, Troy ma obok warsztat. Izzy pochyliła się do przodu i jeszcze raz uważnie obejrzała piękny dom. - Na pewno mam tu zostać? To znaczy, dom jest przepiękny, ale… - …ale będzie ci tu cholernie wygodnie – zakończyła Sonia, zatrzymując samochód i odpinając pasy. – Wiem co mówię, sto razy dziennie marzę o chwili samotności i spokoju. Masz tu sześć pokoi, kuchnię, spiżarnię, jadalnię, dwie łazienki i nawet garderoby. Będziesz się czuła jak księżniczka. Izzy skrzywiła się lekko, wysiadając z samochodu. - Tego to akurat wcale nie chcę – mruknęła pod nosem.

127

- Chodź! – wesoło zawołała Sonia, przesuwając na głowę nowe okulary przeciwsłoneczne i ujmując Izzy pod ramię. – Mama mi kazała sprawdzić jak posuwają się przygotowania, a przy okazji się rozejrzysz. To twój nowy dom! - Przez jakiś czas – dodała, bo miała dziwne wrażenie, że Sonia celowo o tym zapomina. Piękna wilczyca błysnęła uśmiechem i pociągnęła ją w stronę uchylonych, czerwonych drzwi, a chłopak od kosiarki wlepił w Isabelle spojrzenie ładnych, złotych oczu i aż poruszył się nerwowo. - To jest ta czarownica? – spytał Sonię, kiedy koło niego przechodziły. - Masz mówić Isabelle, albo Izzy – warknęła na niego Sonia, na co chłopak lekko położył po sobie uszy. Ciekawe czy to też była jakaś siła odziedziczona po alfie? - Jasne, wiem, ja tylko… - mruknął chłopak i zaczerwienił się lekko. – Nie wierzyłem, że to będzie prawda. W ogóle nie wygląda na czarownicę. - Nie ma sprawy – rzuciła Izzy i podeszła do niego z wyciągniętą ręką. – Mickey już mi to mówił. Kurzajki i te sprawy. Chłopak niepewnie ujął podawaną mu rękę. - Znasz już Michaela? I jak to powiedział, to nie zamieniłaś go w ropuchę, czy coś? - Rzucanie uroków praktykuję tylko w czwartki. W pozostałe dni tygodnia jestem całkiem nieszkodliwa. Niepewnie się uśmiechnął. - Nie chciałem być nieuprzejmy. Nie znam wielu czarownic. - Nie ma sprawy, ja też nie znałam wcześniej wielu wilków i okazało się, że jesteście zupełne inni niż słyszałam. Więc myślę, że jesteśmy kwita. - Fajnie – uśmiechnął się szerzej. – Dzięki. Jestem Key. - Cześć, Key – uśmiechnęła się z sympatią. Chłopak był mniej więcej w wieku Mickey’a, miał tak samo rozczochrane włosy i podobnie chłopięcą, szczupłą sylwetkę. Najwyraźniej tutejsze wilki nie od razu stają się wielkie jak Croft, czy Rusty lub James. - Hej, Key, co przeskrobałeś, że tu odpracowujesz karę? – z rozbawieniem rzuciła Sonia, a chłopak posłał jej takie spojrzenie, które świadczyło, że czuje do niej lekką miętą. – Mickey nic nie mówił. Cokolwiek zrobiliście, to brał w tym udział?

128

- A nic takiego – odparł Key, ale lekko się przy tym zaczerwienił, więc Sonia zachichotała i znowu wzięła Izzy pod ramię, żeby pociągnąć ją do domu. - Twoja mama jest w środku? – zawołała do niego jeszcze. - Tak, jest! – zawołał, a wtedy Sonia zaczęła wprowadzać Izzy po stopniach. - To koledzy Mickey’a i jak jeden coś przeskrobał, to można mieć dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewności, że reszta też jest w to zamieszana – powiedziała wilczyca. – On, Lee i Theo są trojaczkami Omara, bety ojca. Późno założył rodzinę, więc to na razie jego jedyne dzieci. Jego partnerka, Nalla, jest najlepszą przyjaciółką mamy i zaproponowała, że dopilnuje tutaj pracy samic. Na całe szczęście, inaczej ja bym musiała to zrobić. - Wiesz, jestem czarownicą, a nie inwalidą, mogłam sama posprzątać i w ogóle. - Oj tam, oj tam – odparła z przewrotnym uśmiechem i weszły do domu. Znalazły się w niewielkim, jasnym kwadratowym wiatrołapie, w rogu którego stał narożny stolik ze świeżymi kwiatami i jakimiś rzuconymi tutaj kluczami, wbudowana szafa na płaszcze i fikuśny stojak na parasole.

Po lewej stronie były drzwi prawdopodobnie

prowadzące go garażu, a na wprost były kolejne, szklane, z subtelny, kwiatowym żłobieniem. I to w ich kierunki się skierowały. Z wiatrołapu przeszły do trochę większego holu, skąd zaraz po prawej przechodziło się do kuchni, z drugiej strony otwartej na jadalnię. - Chodź po domu, zwiedzaj i rozglądaj się po każdym kącie – rzuciła do niej zachęcająco Sonia. – Tu kuchnia, tam wejście do salonu – mówiła wskazując na otwarte przejście niecałe dwa metry od drzwi do kuchni, też po prawej stronie, po czym machnęła ręką na lewo, gdzie korytarz się zakręcał. – Tam są schody na górę. Ja muszę poszukać Nalli. Zanim Izzy jej odpowiedziała, Sonii już nie było, więc wzruszyła ramionami i weszła do kuchni po prawej stronie. Zaraz koło wejścia była wbudowana w ścianę, niewielka spiżarka, dalej roztaczała się ładna, narożna kuchnia z nowiutkimi meblami oraz sprzętami, które chyba nawet nie były jeszcze ani razu używane. Okno nad zlewozmywakiem wychodziło na podwórko przed domem. Dalej było duże, otwarte przejście, w którego lewym rogu stał podłużny stolik dla czterech osób, przypominający ladę. Izzy przeszła obok niej, przesuwając opuszkami palców po lśniących czystością meblach i znalazła się przed wypukłą na zewnątrz wnęką, całą złożoną z dużych okien, po środku której stał solidny, okrągły rodzinny stół, otoczony dziesięcioma krzesłami. Izzy odgarnęła ślicznie udrapowaną, świeżutką firankę i wyjrzała wprost na kwiaty w ogrodzie. Tu było przepięknie! 129

Czarownica wyszła z jadalni i minęła wejście do kuchni, wchodząc prosto do salonu, do którego można było się też dostać bezpośrednio z holu. Był wielki i bardzo słoneczny, z sofami, stolikiem, sprzętem TV i wielkim kominkiem. Tutaj też było dużo kwiatów, pachniało czystością, a francuskie okna i drzwi wychodziły na ogród i można było tędy do niego przejść. Zresztą, drzwi były otwarte, a na zewnątrz Sonia rozmawiała z jakąś ładną wilczycą w średnim wieku, która pewnie była Nallą. W samym salonie też były jeszcze dwie inne wilczyce, ale po tym jak nieufnie na nią spojrzały, znacząco pociągając nosami, Izzy wolała się wycofać z powrotem do kuchni. Nie potrzebowała jakiegoś starcia kobietami, które wychowały się we wrogości do czarodziejów. Na powrót przeszła przez kuchnię i wróciła do holu. Stąd skierowała się na lewo, gdzie Sonia wskazywała schody. I faktycznie tu były, solidne i dębowe, a do tego lekko kręte i przykryte czerwonym dywanem. Pod nimi był schowek na mopy, odkurzacz i inne sprzęty porządkowe. Natomiast naprzeciwko nich, a w linii prostej od wejścia były najpierw drzwi do zgrabnej łazienki, a potem jeszcze jedne, do jednego z pokoi, zresztą bardzo przyjemnego. Coraz bardziej zachwycona Izzy wycofała się z pokoju i weszła po schodach na górę, podziwiając po drodze małe, oprawione obrazki, zdobiące ścianę. Ktoś urządził ten dom z wielkim smakiem. Zapewne Laila. Na górze był kolejny korytarz, z pięcioma kolejnymi drzwiami. Po lewej były dwa pierwsze pokoje, dzielące ze sobą balkon od strony ogrodu, na wprost schodów, na końcu korytarza kolejny, troszkę mniejszy od tamtych. Po prawej, jedne drzwi prowadziły do dużej, nowocześnie urządzonej łazienki z dwoma stanowiskami przed lustrem, no i drugie do ostatniego pokoju, zdecydowanie największego, z przyległą garderobą i potężnym, zachęcającym łóżkiem. Tutaj były kolejne dwie wilczyce, które właśnie zawieszały zasłony i zakładały świeżą pościel, ale na widok Izzy zamarły, spojrzały nieufnie i chyba wstrzymały oddechy. Były wystarczająco młode, że powinna znaleźć z nimi wspólny język, ale ich reakcja raczej nie była zachęcająca. Właściwie to wyglądały, jakby zamierzały pilnować sobie nawzajem pleców, na wypadek, gdyby Isabelle miała je znienacka zaatakować. Postanowiła nie trzymać urazy i po prostu wyjść. Ich reakcje nie były zaskakujące, pewnie czarodzieje tak samo by reagowali na widok obcego wilka, wchodzącego do pokoju. Zwłaszcza, gdyby wiedzieli, że ten wilk ma tu zostać, na ich ziemi.

130

Izzy wróciła na dół z zamiarem znalezienia Sonii i dlatego skierowała się do salonu, a z niego do ogrodu. Wilczyce zniknęły, ale sądząc po odgłosach dochodzących z kuchni, to teraz tam urzędowały. Może to i lepiej. Isabelle wyszła na patio i rozejrzała się po zadbanym ogrodzie. Po Sonii nie było tu już ani śladu, ale panował tu tak cudowny spokój, że z ochotą usiadłaby między kwiatami i po prostu tak sobie posiedziała. To było najpiękniejsze miejsce na świecie. Pałac się nawet do niego nie umywał. Zachwycona Izzy podeszła do ściany i oparła o nią otwartą dłoń. Zamknęła oczy i zaczęła się wsłuchiwać w rytm domu, ale właściwie było mało co do odsłuchania. Okazało się, że budynek jest relatywnie nowy i z całą pewnością nikt tu wcześniej nie mieszkał. Słyszała jakieś dalekie echo pojedynczych głosów, z których jeden z całą pewnością należał do Crofta, ale ten dźwięk nie był na stałe przypisany do budynku. I rozpoznała go pewnie tylko dlatego, że miała na jego punkcie jakąś obsesję. Nagle bardziej wyczuła niż usłyszała czyjąś obecność i jej instynkt od razu jej powiedział, że to wilki. Nic nowego. A mimo to kiedy otworzyła oczy i spojrzała przed siebie, to ugięły się pod nią nogi. Przed nią naprawdę stały olbrzymie, włochate wilki. I to dwa. Była w takim miejscu, że nie powinno jej to dziwić, ale jednak aż mocno wciągnęła powietrze. Czego ją uczyli? A tak, nie okazywać strachu, nie patrzeć w ślepia… W tej chwili uznała, że o dupę rozbił takie rady. Wilki były wielkie, każdy z nich wysoki prawie na metr, przez co bardziej przypominał małego niedźwiedzia, niż psowatego. No i z całą pewnością nie były takimi kurduplami jak Lemarrowie po przemianie. Te tutaj były szaro-czarne i identyczne, zupełnie jak swoje wersje ksero. Siedziały na tyłkach o pięć kroków od niej i obserwowały ją tak uważnie jakby nie mogły się napatrzeć. Przy czym jeden lekko zamiatał po ziemi ogonem, a drugi czujnie spuszczał głowę, jakby postanowił zachować ostrożność. Miała nadzieję, że to zmienni, a nie jakieś prawdziwe, całkowicie zwierzęce wilki. Obydwa miały czarne głowy z jasnymi, szarymi obwódkami wokół oczu, jasnym wnętrzem postawionych uszu i jasnymi bokami pysków. Tak samo szare miały klatki piersiowe, końcówki łap i wewnętrzne strony ogona. Trzeba przyznać, że były piękne, nawet pomimo tej mrocznej aury dookoła.

131

- Cześć – rzuciła do nich, starając się nie wykonywać gwałtownych ruchów. – Chcecie się poznać? Jedne z wilków, ten z merdającym ogonem, szczeknął i posłał jej bardzo psi uśmiech, wysuwając długi jęzor po boku pyska. Drugi chyba warknął, co ją trochę zaniepokoiło, ale wtedy ten pierwszy szturchnął kolegę głową, a potem walnął go lekko ogonem. Warczący wilk się uspokoił i wtedy ten pierwszy wstał na swoje wielkie łapy i nadal się uśmiechając, ruszył w jej stronę. Boże naprawdę był wielki. Mógłby jej skręcić kark jednym kłapnięciem paszczą. I chociaż żółte oczy błyszczały humorem, to nie była pewna jakie ma zamiary. Wilk jakby wyczuł, że nie wie o co mu chodzi, bo zatrzymał się o dwa kroki od niej i wesoło zamerdał pięknym, bujnym ogonem, po czym pochylił głowę i szturchnął nią jej dłoń. Gwałtownie odetchnęła z ulgą. - Och, chcesz trochę pieszczot, tak? Ależ oczywiście, mój piękny! – rzuciła może trochę zbyt infantylnie, ale zupełnie teraz o tym nie myślała, tak jak o tym, że ten wilk jest jakimś obcym mężczyzną. Nie musiała się nawet zbytnio pochylać, tak był wysoki, wystarczyło, że opuściła trochę dłoń i już mogła go podrapać pod brodą. Wygiął się z zachwytu, uniósł głowę jakby chciał jej to jeszcze bardziej ułatwić i zaczął mruczeć jak przerośnięty kociak. To, jak i fakt, że nadal miała całe ręce, bardzo ją zachęciły, więc do pieszczochów dołączyła jeszcze drugą rękę, którą zaczęła drapać go po wielkiej głowie. - Lubisz to? – zapytała, tak jakby miał jej odpowiedzieć. – No popatrz jaki jesteś śliczny. Gdzie cię jeszcze podrapać? Wilk znowu się do niej uśmiechnął po swojemu i w rytm ruchów jej paznokci, zaczął machać tylną łapą w powietrzu, jak pies w wyrazie ekstazy. Bez namysłu uklękła i teraz ich twarze znajdowały się na równym poziomie, a wilk przeciągnął wielkim, mokrym jęzorem po jej policzku. Zachichotała i wytarła policzek ramieniem. - Fuj, ale i tak jesteś uroczy. Czy ja też mogę cię pocałować? Wilk entuzjastycznie nadstawił jej pysk, więc cmoknęła go prosto między oczy. Nie pachniał jak pies. To była jakaś ciekawa kombinacja zapachowa, niemal orientalna. Izzy zerknęła na jego kolegę, który nadal siedział w tym samym miejscu i ją obserwował z lekko przechyloną głową. - Chodź – zachęciła go, klepiąc się po udzie. – Ty też jesteś śliczny.

132

Drugi wilk warknął cicho, a jego towarzysz akurat kładł się przy Izzy, przysuwając się tak blisko jak to tylko było możliwe i opierając wielką, kudłatą głowę na jej udach, niechybnie chcąc wrazić nos w okolice jej kroku. Chrząknęła znacząco. - Hej, koleś, aż tak dobrze się nie znamy i aż tak dobrze nie wyglądasz. Wilk posłał jej uśmiech, który można nazwać tylko szelmowskim, a wtedy Izzy zobaczyła, że drugi wilk wstał i wolno, niemal drapieżnie ruszył w ich stronę. Myślała, że to z jej powodu, ale on po prostu szturchnął nosem kolegę i cicho na niego warknął, jakby coś mu mówił. Jej adorator wywrócił oczami i jeszcze mocniej zaczął się do niej łasić, na co jego towarzysz, nie da się tego inaczej nazwać, westchnął. Wróciła do głaskania pierwszego wilka, ale spojrzała na drugiego. - A ty chcesz trochę pieszczot? Bo jak nie, to nie ma sprawy. Siedzenie obok siebie też jest fajne. W oczach wilka błysnęło coś jakby rozbawienie, po czym szturchnął ją przyjacielsko nosem w ramię. Lekko odetchnęła. - To dobrze, bo wyglądałeś jakbyś naprawdę myślał, czy nie przegryźć mi szyi, a jestem do niej dość przywiązana. To co, mogę…? – urwała znacząco, a wtedy wilk przy niej usiadł i przytknął zimny nos do jej obojczyka, jakby napawał się jej zapachem. Uznając to za po zezwolenie, zaczęła go delikatnie głaskać za uszami. I uznała, że ma o wiele mocniejsze nerwy, niż kiedykolwiek w życiu przypuszczała. Ponieważ wilki były najwyraźniej przyjaźnie usposobione, z zapałem obdarzała je pieszczotami i całusami. Wolała usunąć z pamięci fakt, że oni kiedyś się przemienią i będą jak najbardziej ludzcy. Jakoś nie wyobrażała sobie tak przytulać się z obcymi facetami, ale z wilkami najwyraźniej nie miała większego problemu. Nagle pierwszy wilk poderwał się na nogi i szczeknął radośnie, po czym rzucił się w stronę tyłu domu, ku lasowi. Drugi warknął za nim i też poderwał się do biegu. - To co, już idziecie? – zapytała, a wtedy drugi wilk zatrzymał się, szczeknął dwa razy, co uznała za „nie”, po czym odbiegł. Nie wiedziała jak chcą się przedostać przez ogrodzenie, ale oni najwyraźniej mieli jakiś pomysł. - Ok., Izzy – powiedziała pod nosem sama do siebie, ale dalej siedziała na piętach tam, gdzie uklękła. – To było najgłupsze, co zrobiłaś w życiu, ale ewidentnie śmierć cię na razie omija.

133

Po niecałych pięciu minutach, jako pierwszy wrócił ten bardziej otwarty, niosąc w paszczy zająca. Podszedł do niej, drapieżnie poruszając w czasie ruchu łopatkami, po czym bardzo delikatnie położył przed jej kolanami martwe zwierze i spojrzał na nią z rozbawionym wyczekiwaniem. - Eee – mruknęła, patrząc na biednego, martwą zwierzynę. – Dzięki? Wtedy zza domu wyszedł drugi z wilków, poruszając się jeszcze drapieżniej od pierwszego. Też niósł w paszczy zająca, ale większego od kumpla. I też zostawił go przed nią, jakby dawał jej prezent. Pierwszy wilk popatrzył najpierw na martwe zwierzę, przyniesione przez towarzysza, potem spojrzał na niego, wilki warknęły na siebie i oba jednocześnie rzuciły się ponownie w stronę lasu. - Ok., robi się dziwnie – mruknęła z nadzieją, że biedne zające już naprawdę nie żyją i zginęły szybką śmiercią. Już nawet pomijając fakt, że bardzo szpeciły piękno ogrodu. Co ona z nimi teraz zrobi? Niedługo trwało zanim wilki znowu wróciły. Jeden dźwigał w paszczy samicę dzika, a drugi samca. Gdyby to nie było takie dziwne, to parsknęłaby śmiechem. Zmienni upuścili swoje zdobycze obok zajęcy, prychnęli na siebie wrogo, po czym znowu rzucili się w stronę lasu. Izzy bała się zbyt pochopnych wniosków, ale najwyraźniej była uwodzona w bardzo wilczy sposób. - Hej, czekajcie! – zawołała za nimi, bo szczerze obawiała się, co teraz mogą przynieść. – Wystarczy, chłopaki, serio. Zające i dziki są super. To wszystko, czego mi trzeba. Wilki zahamowały, wbijając pazury w ziemię i obejrzały się na nią, po czym znów spojrzały na siebie i ten bardziej otwarty palnął kumpla łapą. Tamten na niego warknął ostrzegawczo, ale wtedy znowu zarobił w nos. Teraz już mu oddał, takim samym uderzeniem. - O-o – mruknęła Izzy, obawiając się, że wilki zaraz zaczną ze sobą walczyć. Szybko wstała i wsunęła głową do domu z okrzykiem: - Sonia! Nie musiała wołać głośniej i nie musiała tego powtarzać, bo praktycznie natychmiast w salonie pojawiła się Sonia. Cudowny wilczy słuch. Przeszła przez pokój, wyszła na taras i od razu zobaczyła wilki.

134

- Spokój – warknęła takim tonem, że obaj adoratorzy Izzy natychmiast skamieniali i się na nią obejrzeli. Wtedy Sonia zobaczyła martwe zwierzęta na trawie i sapnęła z irytacją. – Durni idioci! Wilki odwróciły się w jej stronę i oba uśmiechnęły się w bardzo psi sposób. - Przepraszam – szybko rzuciła Izzy. – Głaskałam je, a nagle zaczęły znosić martwe zwierzęta. Co się dzieje? - Łaszą się do ciebie po swojemu – odparła Sonia i groźnie spojrzała na wilki. – Odbiło wam? Mam zadzwonić do Crofta? - Czy ty każdego straszysz Croftem? – mruknęła pod nosem Izzy, na co Sonia posłała jej kącikiem oka rozbawione spojrzenie. - Zależy, czasami tak. A braci to już na pewno, przynajmniej jeśli chodzi o ciebie. - Braci?! – wypaliła Izzy i znowu spojrzała na wilki. – To kolejni bracia?! - Whitmorowie z krwi i kości – Sonia skinęła głową. – To bliźniaki, Harper i Ryder. Jesteście rówieśnikami. – Przyjrzała się braciom ze zmarszczonym czołem i w końcu zawyrokowała: - Ten po prawej to Harper, a po lewej jest Ryder. - Skąd wiesz? – Izzy przyjrzała się obu zmrużonymi oczami, ale w jej przekonaniu byli identyczni. – Niczym się nie różnią. - Ryder w życiu nie pomachałby ogonem – wyjaśniła obojętnie. – Za to Harper jest gadułą, nawet kiedy jest w wilczej postaci. No dobra, gryzonie – rzuciła do bliźniaków i wskazała na martwe zwierzęta. – Co to niby ma być? Dekoracja krajobrazu? Zabierać mi stąd to ścierwo i to raz dwa. - Wiesz – przyznała Izzy – mogłam niechcący ich zachęcić. To znaczy nie wiedziałam, że to robię. Nie planowałam tego. - Ależ proszę cię, weź się tym nie zadręczaj. Oni tam doskonale wiedzieli co robią. Postanowili ci się przypodobać, więc musiałaś im się spodobać. Ale nie będą ci tu znosić martwej zwierzyny, bo nie jesteś wilczycą i już na pewno nie mogą do ciebie smalić chlewek. No to, panowie, zabierać swoje prezenty i wynocha. Nie zmuszajcie mnie do zadzwonienia do mamy. Wilki sapnęły ciężko, po czym powlokły się do dziewczyn i oba jednocześnie szturchnęły Izzy nosami, więc odruchowo je pogłaskała. - Właściwie to było miłe – powiedziała do nich, żeby ich jakoś pocieszyć, na co obaj wyszczerzyli się do niej w psich uśmiechach. 135

- Psik – rzuciła do nich Sonia. – Zmykajcie. Mamy z Izzy robotę. Skąd się tu w ogóle wzięliście? Widzieliście się z Rustym? Ten bardziej towarzyski wilk ochoczo skinął głową i szczeknął radośnie. - Tak myślałam – mruknęła pod nosem, po czym mrugnęła do nich szelmowsko okiem. – I jak? Podoba wam się? Izzy szturchnęła ją łokciem, ale wilk i tak radośnie szczeknął, z wyrazem aprobaty. - Zabójczo ładna, nie? – ciągnęła Sonia, na co Izzy znowu ją szturchnęła, ale wilczyca nic sobie z tego nie robiła. Wilk znowu energicznie zaszczekał i żeby podkreślić swoje słowa, zatoczył wesołe kółko, na co nie dało się nie uśmiechnąć. - Wiem, wiem – rzuciła Sonia, po czym znowu machnęła na nich ręką. – Zabierajcie swoje prezenty. Ona nie jest wilkiem i co najwyżej może ją to obrzydzać. Wymyślcie inny sposób, żeby ją powitać wśród nas. Sprzątać i do widzenia – zarządziła, po czym ujęła Izzy za rękę, wprowadziła ją do domu i demonstracyjnie zamknęła drzwi. –Dobrze że zbytnio nimi nie przesiąknęłaś, ale serio, czy jest ktoś, kto kiedyś na ciebie spojrzał i nie oszalał na twoim punkcie? - Nawet setki ludzi – odparła i spojrzała jak wilki sprzątają swoje podarunki. – Byli tacy słodcy. Jako ludzie też tacy są? Sonia prychnęła i trochę kpiąco rzuciła: - Tak, zwłaszcza Ryder. Słuchaj, a jak podoba ci się dom? Może być? Nalla nie była pewna, czy kolory zasłon i kwiaty będą ci odpowiadać. Powiedziałam, że tak. - Tu jest genialnie – odparła z rozmarzeniem Izzy. – Jak w bajce. Ale nie wiem, czy powinnam tu zostać. Nie potrzebuję aż tyle miejsca, no i te wilczyce chyba się nie cieszą, że tu jestem. Jak na zawołanie w salonie pojawiły się te młode wilczyce, które były na górze i zwiedzone zapachem Whitmorów teraz spłynęły na dół, by się powdzięczyć pod szklanymi drzwiami. Najwyraźniej Harper i Rusty mieli niezłe wzięcie, ale nie wyglądali jakby samice w domu choć trochę ich zainteresowały. - Tak? – spytała Sonia i groźnie zmrużyła oczy. – Czy coś ci powiedziały? - Nie, oczywiście, że nie. Po prostu chyba nie czują się za dobrze, z powodu mojej obecności. Trudno im się dziwić. W odwrotnej sytuacji pewnie też byłabym pełna podejrzeń. Sonia zlekceważyła jej słowa i zwróciła się do samic: 136

- Raczyłyście już poznać Isabelle? Zostanie z nami i jest tu bardzo mile widziana. Samice zmieszały się na jej słowa, ale zaraz też gorliwie potaknęły i znowu zaczęły zerkać do ogrodu, na piękne wilki. - To nie było potrzebne – mruknęła Izzy do Sonii kącikiem ust. - To było niezbędne – poprawiła ją i uśmiechnęła się czarująco. – Czyli dom ci się podoba? Mama się ucieszy. Obawiała się, że nie przypadnie ci do gustu. - Tu jest pięknie – odparła zgodnie z prawdą. – Nawet nie wiesz jak żałuję, że nie miałam takiego domu jak dorastałam. - A jaki miałaś? – podłapała Sonia, ale Izzy szybko zmieniła temat: - A ty jakim jesteś wilkiem po przemienianie? - Białym – odparła z wzruszeniem ramion. – Od czubka nosa po koniuszek ogona. To dlatego Rusty woła za mną „Lilijka”. W jego przekonaniu to jest zabawne. - Pewnie jesteś pięknym wilkiem – rzuciła Izzy z rozmarzeniem. – Jakie to uczucie? - Przemiana? Boli tylko za pierwszym razem. Za każdym kolejnym to przyjemne rozciągnięcie i swędzenie. Czasami po prostu czujemy jakbyśmy mieli oszaleć, jeżeli tego nie zrobimy. Wilk to nasze alter ego, coś, bez czego nie czujemy się kompletni. Pewnie ty tak masz z magią. - Czasami – przyznała. - Pierwsza przemiana następuje wkrótce po osiągnięciu dojrzałości płciowej. Ja miałam dwanaście lat i przeszłam przez to dzięki pomocy mamy. U nas w rodzinie jakoś wszyscy przemieniali się po raz pierwszy po dwunastym roku życia. A kiedy wiesz, co się z tobą dzieje, to masz najłatwiej. Poza gorączką księżycową, wtedy nam odbija. - Gorączką księżycową? – powtórzyła Izzy z ciekawością, podczas gdy razem kierowały się już do wyjścia. – A co to jest? - Nie słyszałaś o tym wcześniej? To okres, kiedy się rozmnażamy. Samice są wtedy najbardziej płodne i rozglądają się za partnerem, a samce biegają po ulicach jak skazańcy, którzy dopiero wyszli z więzienia i koniecznie chcą zaliczyć. Emocje są tak silne, że wtedy najczęściej dochodzi do sparowania. Wilki bez pary głównie szukają partnera do łóżka. Żeby się wtedy przypadkiem nie sparować, to na potęgę używają prezerwatyw, a przynajmniej moi bracia. Oni się wszyscy panicznie boją sparowania. W sumie to nie wiem dlaczego. Nie chcą partnerek i tyle. - Więc to właśnie to się dzieje w czasie pełni? 137

Sonia spojrzała na nią z rozbawieniem. - A myślałaś, że przemieniamy się w wyleniałe bestie, żywiące się ludzkim mięsem? Nie, po prostu wtedy mamy chcicę i to większą niż w ciągu reszty miesiąca. A żeby być uczciwym, to samce na okrągło są napalone. Pełnia to tylko podkręca. Wtedy też prowadzimy rytualne polowania. Nie na ludzi – dodała, żeby uniknąć domysłów. – Na największe zwierzyny jakie wytropimy. - Jeżeli wilki biegają po ulicach i szukają szybkiego numerku, to nie zagrażają miejscowym ludziom? - Nasze wilki wiedzą, że karą za skrzywdzenie człowieka jest śmierć. Ludzka kobieta nie przeżyje gwałtu wilkołaka, a na ogół polują w grupach. Wielokrotny gwałt na ludzkiej samicy… Boże, nawet nie chcę sobie tego wyobrażać. Mamy w Wulfridge prawo, które zakazuje zaczepiania ludzi. W czasie około gorączki mamy tutaj wielu turystów z innych watah, ale oni też muszą pilnować prawa. Nasi strażnicy dbają, by tak się działo, a egzekutorzy błyskawicznie wykonują wyroki. Zresztą, gwałt na samicy wilka też jest niedopuszczalny, ale rozwiązanie czegoś takiego i zadośćuczynienie leży w gestii alfy i rodziny. Przypuszczam, że rodzice nie chcą, żebym się wyprowadziła, bo boją się, że ktoś się spróbuje do mnie dobrać, choć każdy wie, że wtedy ojciec zabijał by go długo i powoli, aż w końcu brutalność tego czynu przeszłaby do historii. Tak jakby znając moich braci ktokolwiek choć o mnie pomyślał w tym sensie. Wiesz, nawet jeżeli moi bracia wydają ci się miłymi pluszakami, to tak naprawdę są łotrami jakich mało. Kiedy spotykamy się całą rodziną, nazywają nas bandą zbirów, stąd ta opinia w innych stadach. W czasie tej rozmowy zdążyły wrócić do samochodu, wsiąść do środka i Sonia odpaliła silnik. Izzy, zapinając pasy, zmarszczyła czoło. - Kiedy wypada następna gorączka? - Jest jeszcze trochę czasu – odparła Sonia i zerknęła na nią domyślnie. – Ale nie martw się, nikt cię nie dotknie. Tylko by spróbował, a szybko przekonałby się jak mało znaczy jego życie. Kupiłam ci telefon i jak wrócimy do domu, to wprowadzę ci do niego nasze numery, więc w razie czego po prostu zadzwonisz. Ale pamiętaj o Rustym i Troy’u, bo mieszkają o rzut kamieniem. Wiem, że wyglądają jak niedojrzali emocjonalnie kochasie, ale są groźnymi draniami. Dopilnują, żebyś była bezpieczna. - Myślałam raczej o tobie. Poczujesz moc gorączki?

138

- Tak, ale nie tak intensywnie jak doświadczone wilki. Jestem dziewicą, to zmienia moje zapotrzebowania – mruknęła. – Nie żebyś miała o tym komuś opowiadać, mam nadzieję. To wymienienie faktów wyłącznie między nami. - Oczywiście – zgodziła się Izzy. – Ja też, jeśli chcesz wiedzieć. Sonia spojrzała na nią z niedowierzaniem. - Żartujesz? Jak to jest możliwe? Wyglądasz jak milion dolarów. Ty nie chciałaś, czy…? - To długa historia – odparła oględnie, nie chcąc się wdawać w szczegóły swojego życia jako księżniczki Sabatów. – A jak to jest ze sparowanymi wilkami? - To zależy czy już oznaczyły i spały ze swoją partnerką, czy tylko ją spotkały. W tym pierwszym przypadku, wilki po prostu zamykają się w czterech ścianach i robią szczeniaki. Czasami praktycznie non stop przez kilka dni, a przynajmniej tak słyszałam. Wilki, które znalazły partnerkę, ale z jakiegoś powodu jej jeszcze nie sparowały dostają świra. Jeżeli nie zrobią z nią tego w czasie gorączki to mogą naprawdę oszaleć. Ale ogólnie, wilki które nie chcą sparować samicy stają się czubkami, bez względu na to, czy trwa gorączka, czy nie. Potrzeba połączenia się z partnerką dominuje nad wszystkim innym. A podobno tak mówią. - A jak to się dzieje, że wilk wie, kto jest jego partnerką, kiedy tylko ją zobaczy, albo poczuje? Nie do końca to rozumiem. Sonia westchnęła cicho. - To trudne do wyjaśnienia, po prostu się to wie. Wyobrażam sobie, że to nie jest tak jak w przypadku jakiegoś zakochania, kiedy to na okrągło zastanawiasz się nad swoimi uczuciami i czy chcesz z kimś być czy nie. Sparowanie to bezwzględna świadomość, że spotkałeś kogoś z kim masz spędzić całe życie. Kto będzie dla ciebie centrum wszechświata. Kto da ci wszystko, czego ci potrzeba. Po prostu wiesz, że masz z nim być i koniec. - Trudno to racjonalnie pojąć. - Wiem – Sonia wzruszyła lekko ramionami, sprawnie prowadząc samochód. – Myśl o tej osobie odbiera ci możliwość myślenia o kimkolwiek innym. A poza tym, wilki to najlepsi partnerzy. Pamiętaj o tym, gdybyś chciała się z kimś umówić. Kiedy wilk znajdzie partnerkę, tylko z nią może mieć dzieci i tylko ona go podnieca na tyle, by osiągnął satysfakcję. Jesteśmy bezwzględnie wierni. A nawet jeżeli wilk chciałby przepasać się z kimś innym niż jego samica, to nie dojdzie do finału, więc co za sens?... Wilczyca ma to samo. Choć słyszałam, że sparowane wilki to nawet nie pragną nikogo innego. Chcą siebie i basta. To tak jakbyś spotkała osobę szytą na miarę dla ciebie, która chce byś była bezwzględnie bezpieczna, 139

szczęśliwa i spokojna. Wilk paruje się raz na całe życie. A gdy jedno z partnerów umiera, drugie bardzo szybko idzie w jego ślady. Izzy zamyśliła się nad tym. Brzmiało fantastycznie. - Czy któryś z twoich braci jest sparowany? – spytała, choć właściwie, to chciała zapytać, czy Croft ma partnerkę. Tak jakby to miało jakoś wpłynąć na jej życie. Głupota. - Nie i dostają apopleksji na samą myśl. Kochają swoją wolność. Spotykali się z całym tabunem samic, ale w żadnej nie odkryli swojej partnerki. Bo wiesz, samo oznaczenie samicy poprzez ugryzienie nie jest trwałe. Utrzymuje się tylko kilka dni, może trochę ponad tydzień. Sęk w tym, że jeśli ugryziesz samicę, a nie będziesz miał jej pod ręką w czasie gorączki, to mogą się wydarzyć potworne rzeczy. Kiedy zaczyna się gorączka, a wilki są po oznaczeniu, muszą się ze sobą przespać, żeby zachować rozum. Kiedy gorączka przechodzi, a wilki się nie sparowały, to siła oznaczenia znika i można o tym zapomnieć. Jeżeli jednak w czasie seksu ugryzą się ponownie, a do tego dojdzie do wniknięcia spermy w samicę, to zapach samca zostaje na niej niemal na zawsze i może ona już być tylko z nim. Pewnie myślisz, że to dziwne. - Raczej fascynujące. Myślałam, że wiem co nieco o wilkach, ale najwyraźniej guzik wiem. Czyli żaden z twoich braci nie ma partnerki? Sonia ewidentnie zawahała się przed odpowiedzią, po czym łagodnie się do niej uśmiechnęła. - Myślę, że jeden z nich ma, ale jeszcze z tym walczy. Czy chce, czy nie chce, przed najbliższą gorączką będzie musiał coś z tym zrobić, albo trzeba go będzie na ten czas uśpić. A, słuchaj, może zorganizujemy ci jutro przeprowadzkę? – zmieniła temat. – Dzisiaj jest już na to za późno, poza tym tata chce, by wszyscy poznali twój zapach, ale pojutrze możesz być już niezależna na Sosnowym Wzgórzu. Nalla mówiła, że powinny do tego czasu skończyć. Co ty na to? Weźmiemy do pomocy Troy’a bo ma pakowanego chevroleta silverado, a mama chce, żebyś zabrała ze sobą różaną toaletkę, którą kupiła wieki temu z myślą o tamtym domu, ale nie było po co jej tam zabierać, bo chłopaki prychały na samo wspomnienie tak kobiecego mebla. Musimy ci też zapakować trochę garnków i talerzy. No i są te nasze dzisiejsze zakupy. Hmm, jak tak o tym teraz myślę, to chyba silverado może nie wystarczyć. Izzy po raz kolejny miała wrażenie, jakby Sonia robiła plany, zakładające, że ona już tutaj zostanie, co było miłe, ale niewskazane z oczywistych względów. Zastanawiała się

140

nawet, czy nie porozmawiać z nią znowu na ten temat, ale była w takim dobrym humorze, że nie chciała jej tego psuć. Nawet przy ostrożnym prowadzeniu Sonii, dość szybko wróciły do domu. Już zmierzchało i robiło się ciemno, ale pod domem Lailii i Jamesa kłębiło się sporo samochodów. - Co się dzieje? – spytała Izzy, kiedy parkowały. - Spotkanie starszyzny. Przedstawiciele wszystkich rodzin i specjalizacji przyjechali, żeby cię poznać i powąchać. Potem przekażą twój zapach reszcie stada. Nie chcielibyśmy, żeby ktoś przez przypadek wziął cię za intruza i zaatakował. Och, cholera! – uderzyła się w czoło. – Oczywiście nie zatankowałam! Rusty mnie zabije! Słuchaj, idź już do środka, bo zaczną się niecierpliwić, a ja szybko skoczę na stację. - Ok. – odparła i zaczęła zbierać paczki i torby, ale Sonia machnęła ręką. - Zostaw, jak wrócę, to każę Mickey’owi rozpakować samochód i zanieść wszystko do domu. Zmykaj już. A jak będzie tam nadal Rusty, to powiedz mu, że właśnie tankuję, niech się nie piekli. Izzy skinęła głową, wysiadła i skierowała się do drzwi. Miała podejrzenia, że nie wszystkie wilki będą zachwycone jej obecnością w mieście, ale i tak weszła do środka i uniosła głowę. Tak ją nauczono jeszcze w pałacu i miała nadzieję, że przynajmniej raz ta umiejętność naprawdę na coś jej się przyda. Wystarczyło, że otworzyła drzwi, a usłyszała jak wszystkie głosy w salonie milkną i zaczyna panować napięte oczekiwanie. Żeby dłużej nie trzymać w niepewności siebie i ich, poprawiła ubranie i weszła do dużego pokoju. Natychmiast spoczęło na niej kilkadziesiąt spojrzeń. Same wilki, ani jednego człowieka. Będzie ciężko. - Jesteś – rzucił na jej widok James i przywołał ją do siebie ręką. Podeszła do niego bez wahania, starając się nie potknąć po drodze. Wilki nie spuszczały z niej spojrzenia, dosłownie śledziły ją oczami. – Nie musisz się denerwować, Izzy, jesteś tutaj całkowicie bezpieczna – ciepło rzucił James, usuwając wszystkie jej złudzenia na temat tego, że dobrze się kontroluje i ukrywa swoje emocje. Dotarła do wielkiego alfy, znacząco dominującego nad tłumem i spojrzała po wilkach. Praktycznie nikogo nie znała, rozpoznała tylko Shane’a, który posłał jej szelmowski uśmieszek, no i Rusty’ego, który stał obok niego z nonszalancko skrzyżowanymi ramionami na piersi i pokrzepiająco, z uśmiechem, mrugnął do niej okiem. 141

Jasne, dla Piotrusia Pana pewnie wszystko zawsze wydaje się proste. I bez wątpienia, Shane i Rusty to kumple. Ze Stowarzyszenia Szelmowskich Łobuzów. - Jak już mówiłem – podjął James kiedy znalazła się u jego boku, pod obstrzałem spojrzeń – Isabelle zostaje w Wulfridge. Zamieszka oczywiście na Sosnowym Wzgórzu i chciałbym, żeby wszyscy uszanowali jej prawo do prywatności. Pomoże nam rozwiązać nasz problem z czarodziejem. - Przecież sama jest czarownicą – mruknęła jakaś samica z tyłu sali. – Niby dlaczego miałaby pomagać? I będzie tylko gościem, prawda? James wydał ostrzegawczy, lekko wibrujący warkot, a wtedy samica natychmiast opuściła nisko ramiona, spuściła głowę i zrobiła krok w tył. - Owszem, jest czarownicą, ale wiecie już też dlaczego tutaj jest. Radziłbym nie zapominać o tym, o czym rozmawialiśmy zanim weszła. Dopóki nie postanowię inaczej, Izzy jest pod moją opieką i każdy, kto będzie sprawiał jej jakieś problemy, będzie sprawiał problemy mnie. A ja nie lubię problemów. Pewnie się też domyślacie, że jej opiekun może się zmienić, to przestroga dla wszystkich samców, którzy chcieliby się skusić. Znacie nasze prawo. To kim jest nie ma pod tym względem żadnego znaczenia. Izzy zmarszczyła czoło i spojrzała na niego pytająco, ale już wskazywał jej silnego, dużego mężczyznę przy swoim drugim boku. - To jest Omar, mój beta, jest wprowadzony w całą sytuację i do niego również możesz się zwracać po pomoc. Duży wilk skinął jej głową na potwierdzenie słów swojego alfy, ale chyba coś go przy tym bawiło. Pewnie ona. Najwyraźniej bawiła wiele wilkołaków. - Będzie łatwiej jak już będziesz oznaczona – powiedział, na co jej brwi zawędrowały pod samą linię włosów. - Niby dlaczego miałabym być… - Teraz – przerwał od razu alfa – chciałbym, żeby moje wilki kolejno do ciebie podchodziły i z bliska poznawały się z twoim zapachem. Nie masz się czego obawiać, choć rozumiem, że to może być niekomfortowe. Gdyby coś cię zaniepokoiło, będę obok. Chciałabyś o coś zapytać, albo jakoś się przygotować? A może potrzebujesz czegoś, co pomoże ci się czuć bardziej swobodnie?

142

Izzy jeszcze raz przetoczyła spojrzeniem po tłumie zmiennych i uznała, że jedyną rzeczą, która pomogłaby jej teraz czuć się komfortowo mogłaby być szklana, pancerna klatka, w której mogłaby się zamknąć od środka. - Nie – odparła z głową sztywno uniesioną. – Wszystko jest w porządku. Możemy zaczynać. Przez tłum przeszedł pomruk niechętnego szacunku, a James spojrzał na nią z wyraźną aprobatą. - Dobrze w takim razie – rzucił i gestem przywołał wilki, które natychmiast utworzyły do niej kolejkę. – Pojedynczo – zarządził, więc dwuszereg natychmiast się zmienił w wężyka. – Spróbuj się nie ruszać – dorzucił jeszcze do niej alfa i uznała, że to akurat będzie najprostsza część, bo miała tak zesztywniałe ciało, że nie była w stanie nawet drgnąć. Pierwszy wilk podszedł, popatrzył sobie na nią, a potem pochylił się ku jej szyi i mocno się zaciągnął. Prawdopodobnie wcale nie zamierzał jej skrzywdzić pod nosem swojego alfy, ale i tak nie czuła się najlepiej. Wolałaby zachować zdrowy dystans. Żeby jakoś zająć swoje myśli i nie zwracać uwagi na to, że jest obwąchiwana przez naprawdę rosłe, zmienne wilki, zaczęła śledzić wzrokiem kolejkę i obserwować reakcje nieznajomych. Dzięki temu bardzo szybko się zorientowała kto byłby jej przychylny, kto pozostał nieufny, a kto najchętniej by ją zjadł. Od tej ostatniej grupy zamierzała się trzymać jak najdalej. W salonie nie było Crofta i była tym niemal rozczarowana. Jasne, po co miałby ją obwąchiwać, skoro już znał jej zapach? Ale Shane i Rusty też go znali, a jednak wpadli. Dobrze było widzieć jakieś znajome, życzliwe twarze, nawet jeżeli była w asyście Basiora i nikt przy zdrowych zmysłach by jej przy nim nie znieważył. Z zainteresowaniem odnotowała, że samice były o wiele częściej jej nieprzychylne, niż samce. Może uważały ją za zagrożenie w kwestii swoich partnerów, albo konkurencję w kwestii kawalerów? Będzie musiała zapytać Sonię o co chodzi, bo wilczyce w domu na Sosnowym Wzgórzu też łypały na nią buro. Dzięki rozproszeniu myśli nie zwracała tak uwagi na to kto ją wącha i jak blisko się przysuwa, co było błogosławieństwem. Kolejka też wtedy szybciej się ruszała i coraz więcej wilków przechodziło już na bok i podejmowało między sobą dyskusje, przestając ją stawać w centrum swojej uwagi. Nawet James odwrócił się bokiem i zaczął rozmawiać z Omarem. Izzy strasznie by chciała, żeby był tu Croft. Albo chociaż Sonia. 143

Nagle drzwi się otworzyły i z podmuchem wieczornego powietrza wpadły do środka kolejne dwa wilki. Nie mając niczego lepszego do roboty, obejrzała sobie przybyłych. Byli młodzi, obaj ubrani jak motocykliści, w charakterystyczne spodnie z elementami ze spandexu, dobrze dopasowane, ciemne koszulki i skórzane kurtki: jeden czarno-czerwonobiałą, a drugi – czarno-szarą. Ponieważ szybko się ruszali, a do tego kręciło się tu wiele wilków, to trudno było im się dokładniej przyjrzeć, ale odniosła wrażenie, że są dość podobni. I dopiero kiedy podeszli do Shane’a i Rusty’ego, stojących poza kolejką w rogu pomieszczenia, udało jej się zobaczyć ich twarze. O tak, byli nie tylko podobni, byli praktycznie tacy sami. Jeden, ten w kurtce z czerwonymi elementami, miał na głowie czapeczkę z daszkiem z czerwonym „B”, co jak sądziła oznacza, że jest kibicem Red Soxów, spod której wystawały krótkie, czarne włosy. Był opalony, dość wysoki i szczuplejszy pod względem umięśnienia od takiego Crofta, ale i tak budził respekt atletyczną figurą. No i był przystojny, nawet bardzo, jak każdy z Whitmorów. Zaraz, przystojny jak Whitmore? Szybko wypatrzyła kolor jego oczu. O tak, bez wątpienia, blado błękitne. To jest Whitmore. Do tego bardzo atrakcyjny i z charakterystycznym, łobuzerskim uśmiechem na przystojnej twarzy. Szybko otaksowała drugiego z chłopaków i z ukontentowaniem stwierdziła, że ma taką samą rozkosznie przystojną twarz jak jego brat oraz takie same oczy i włosy, lekko postawione do góry. Miał trochę szerszą i mocniej wyrzeźbioną pierś od brata, ale poza tym chyba nic ich nie różniło. A nie, jednak coś było. Drugi z braci nie uśmiechał się tak uroczo, bo właściwie wcale się nie uśmiechał i wyglądał szalenie mrocznie. Pociągająco mrocznie. Croft miał w sobie odrobinę takiego mroku, ale ten tutaj dzierżył go wystarczająco dużo, żeby budzić absolutne przerażenie. Z nim się nie zadzierało, bo on nie wybaczał. Prawie ją dreszcz przeszedł na tę myśl. Bliźniaki o charakterach różnych jak dzień i noc. Czy to możliwe, że to Harper i Ryder? I, Boże, jak Laila to zrobiła, że każdy z jej synów jest po prostu boski? Jakby wyczuwając jej spojrzenie, bliźniaki na nią spojrzały, po czym pierwszy radośnie wyszczerzył zęby, a drugi lekko uśmiechnął się koniuszkiem ust, co przypuszczała, że jest jego odpowiednikiem uśmiechu brata. I jeżeli to możliwe, to był przez to jeszcze bardziej pociągający. 144

Po raz kolejny, jakby wyczuwając jej podejrzenia, co do ich tożsamości, Harper wesoło uniósł rękę i jej pomachał, a Ryder wbił dłonie w kieszenie i spokojnie, z tym lekkim uśmieszkiem, skinął jej głową. Izzy automatycznie westchnęła. Każda kobieta przynajmniej raz w życiu powinna zobaczyć braci Whitmorów obok siebie, a potem może już się położyć i umrzeć. A tu było ich dopiero trzech. Jeżeli ten Troy też tak wygląda, a do tego dorzuci się tutaj Crofta, to można rozpłakać się z czystej, wizualnej rozkoszy. Rusty zorientował się, że Izzy ich obserwuje, szeroko się uśmiechnął i też jej pomachał. Shane zrobił to samo. Poczuła się naprawdę jak członek ich rodziny. Zobaczyła, że podchodzi do nich dwóch kolejnych wilków, ale po szybkim skontrolowaniu ich oczu odetchnęła z ulgą. To nie byli już następni bracia, no ale na dobrą sprawę, to ile w końcu można? Choć trzeba przyznać, że młode wilki też były bardzo atrakcyjne. Na dodatek jeden roztaczał taką mroczną aurę jak Ryder, więc pewnie byli kumplami. Oderwała od nich spojrzenie, kiedy usłyszała nad sobą głos Jamesa: - Wszystko w porządku, moja droga? Wyjdę na chwilę, ale zaraz wrócę, dobrze? Świetnie sobie radzisz. Sztywno skinęła głową i kiedy James razem z Omarem i sporą grupą wilków, które już ją obwąchały, wyszli do kuchni, postarała się powściągnąć panikę. Chyba tylko cudem jej się to udało. Nie zwracała uwagi na obwąchujące ją wilki, dopóki nie poczuła czyichś ciepłych palców pod brodą i czyjaś dłoń i nie odwróciła jej głowy w swoją stronę. Drgnęła zaskoczona, na widok niebrzydkiego wilka, który to zrobił, udając że wcale jej to nie przeraziło. Nikt poza nim jej nie dotknął. Tymczasem wilk pogładził ją pod brodą, po czym nachylił się do jej szyi i mocno się zaciągnął. Starała się nie skulić, ale kiedy zbliżył twarz do jej obojczyka, po czym przesunął nosem w stronę wrażliwego miejsca pod uchem, oddech jej się urwał. No a kiedy ją tam ewidentnie lekko polizał, podskoczyła. - Jesteś bardzo smakowita, czarownico. Więc czemu cię nie chce? Nie miała pojęcia o czym mówił i gdy znowu zaczął pochylać do niej usta, a drugą rękę wyciągnął w stronę jej włosów, była gotowa na ryzykowny manewr kopnięcia go w kroczę. Na szczęście obeszło się bez tego, bo jakaś wielka dłoń złapała jego rękę i najwyraźniej ścisnęła, bo amant się skrzywił i szybko uniósł w górę głowę. Izzy też to zrobiła i aż musiała 145

mocno wciągnąć powietrze, na widok wilka, który powstrzymał typka. Był wielki niczym niedźwiedź, tak mroczny i przerażający jak sam diabeł, a do tego jego atrakcyjną twarz przecinała blizna, nadająca mu bardzo srogiego wyglądu. Nie był przyjacielski i to chyba dla nikogo. - Locky – sapnął młodszy wilk, a wtedy warkotliwy, groźny głos tamtego zawibrował w powietrzu jak wystrzelona strzała. - Nie dotykaj. - Ale… - Nie – wycedził, chyba jeszcze mocniej zaciskając dłoń – dotykaj. - No ale co ciebie to w ogóle obchodzi? - Buster nie będzie tak miły jak ja – rozległ się groźny warkot. – Miej to na uwadze, chłopcze i odstąp od niej teraz. Kiedy alfa się dowie, wyrok zapadnie w sekundę i z radością go natychmiast wykonam. Chyba że będzie to chciał zrobić Croft. Na dźwięk imienia Crofta miała ochotę sapnąć z ulgą, choć jej sytuacji to raczej nie poprawiało. - Nie ma na sobie jego zapachu – obronnym tonem powiedział wilk. - Ale będzie miała – rozległ się za jego plecami złowrogi głos Rusty’ego i Izzy wreszcie uwierzyła, że on wcale nie jest mniej groźny od Crofta czy Rydera. – Chyba, że chcesz walczyć. Izzy poderwała głowę w drugą stronę i zobaczyła, że teraz jest praktycznie otoczona przez braci Crofta i ich kolegów, w tym Shane’a. Whitmorowie groźnie powarkiwali z głębi piersi, co powinno być niepokojące dla nieznajomego, a ich towarzysze mrużyli oczy jakby też byli gotowi na atak. Bronili jej? Mogłaby się rozpłynąć z zachwytu. Wilk szybko ocenił sytuację, pospiesznie cofnął rękę, którą jej dotykał i zrobił krok w tył. Dopiero wtedy olbrzym zwany Locky go puścił. - Zajęta – rzucił, unosząc dłonie na wysokość piersi. – Zrozumiałem. Plotki są fałszywe. Plotki? Jakie plotki? - I lepiej trzymaj się od niej z bardzo, bardzo daleka – warkotliwie ostrzegł go Rusty, a Ryder zawarczał tak, że chłopaka nie było w salonie w ciągu trzech sekund. I wtedy, jak za

146

dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wszystko wróciło do normy, szelmowscy Withmorowie znowu byli szelmowskimi Whitmorami i ponowie patrzyli na nią niemal z rozbawieniem. - To było dziwne – mruknęła i z obrzydzeniem wytarła miejsce, w które typ ją polizał. – I obleśne. - Pokaż – rzucił Rusty i obrócił do siebie jej szyje, ale kiedy on to robił jakoś jej to nie przeszkadzało. Powąchał lekko miejsce i też się skrzywił. – Cholerny śmierdziel. Zaraz to naprawimy – stwierdził, ale szybko odsunęła głowę i spojrzała podejrzliwie. - Teraz wy zamierzacie mnie lizać? Fuj! - Kobiety zazwyczaj mówią: o tak, poproszę – z rozbawieniem rzucił Rusty, co przypomniało jej słowa Crofta: „Powiesz proszę przed i dziękuję po”. Zrobiło jej się cieplej, o wiele cieplej. - Poza tym, tak jakby jesteś nasza – wyszczerzył się Harper, na co wycelowała w niego palec. - Ty już wyczerpałeś na dzisiaj limit lizania, koleś. Wszyscy na niego spojrzeli z niedowierzaniem, że to zrobił, ale tylko szerzej się uśmiechnął. - Nie mogłem się oprzeć. Jest strasznie słodziutka. - Jesteś martwym wilkiem – poinformował go Shane rzeczowo. – Jak nic cię oskalpuje, gdy się dowie, a się dowie, bo mam zdać relację. Nadal nie miała pojęcia, o czym oni w ogóle mówią, ale i tak dodała: - A za ten numer z wpychaniem nosa tam gdzie nie trzeba, to ciesz się, że nie śpiewasz teraz falsetem. - Yeep – rzucił Shane z lekkim skinieniem głowy. – Jesteś cholerne martwym wilkiem. - Cały Harper – Rusty wzniósł oczy do nieba. – Subtelny jak wystrzał z armaty. Chodź tu i nie bój się, nie będę cię lizał, życie mi miłe. Faktycznie, nie zrobił tego, ale zamiast tego zwilżył koniuszki palców językiem i potarł nimi miejsce, w którym oznakował ją tamten wilk. - To też jest obrzydliwe – poinformowała go, na co reszta wilków zachichotała, a Ryder znowu uśmiechnął się koniuszkiem ust. - Ranisz moje ego – Rusty wyszczerzył zęby. – Samice raczej chętnie noszą na sobie ślad mojego zapachu.

147

- Więc dobrze, że jestem kobietą, a nie tylko samicą – odparła i spojrzała na Locky’ego, który lekko ją powąchał i zaczynał się oddalać. – Hej, dzięki! Zerknął na nią niemal obojętnie, po czym skinął głową jej asyście z wilków i ruszył do wyjścia. Nawet sposób w jaki się poruszał budził grozę i inni schodzili mu z drogi. - Locky nie jest bardzo towarzyski – wyjaśnił jej pogodnie jeden z kompanów bliźniaków, ten mniej mroczny. – To piekielny ogar, zresztą szalony, ale dobry w swojej robocie. Ale raczej wszystko go gówno obchodzi, więc wtrącił się chyba tylko ze względu na Bustera. Chyba tylko z nim się lubi, o ile on kogokolwiek lubi. Buster? A to znowu kto? - Może tu zostaniemy przy tobie na czas tego pochodu wąchaczy? – luźno zaproponował Rusty, strzepując niewidzialny pyłek z ramienia. – Nie będziesz się tak nudzić. Mogłaby go ucałować. A po nim całą resztę. Nikt jej znowu nie dotknie jeśli będą obok i kamień spadał jej z serca. Niewiele brakowało, a wyrazie ulgi przykleiła by się do jego ramienia. - O tak, zostańcie, poproszę. - Hej, a tak w ogóle to jestem Harper! – rzucił bliźniak w czapeczce. – A to Ryder. Mam nadzieję, że nie przestraszyliśmy cię dzisiaj w ogrodzie tymi upolowanymi zwierzętami. To był taki wilczy prezent powitalny. - Polowaliście dla niej? – Rusty wzniósł oczy do nieba i spojrzał na Shane’a, ale ten tylko wyszczerzył się w uśmiechu. - Nie patrz na mnie, ja tu jestem tyko szpiclem. Ale chyba powinienem to zacząć spisywać, żeby czegoś nie pominąć, bo to coraz zabawniejsze. Weź mi pożycz jakiś notesik. Kolega Harpera dźgnął go łokciem w bok i spojrzał znacząco. - Co? - Jesteś domyślny jak mandarynka – mruknął. – Przedstaw nas. - Po co? - Dupek – podsumował chłopak i spojrzał na Izzy. – My już się widzieliśmy, pamiętasz? Zmarszczyła czoło próbując sobie przypomnieć i nagle ją oświeciło: „- Tak pachną czarownice? Myślałem, że walą starą miotłą. - Mnie bardziej obchodzi, czy wszystkie tak wyglądają”. O tak, to byli oni, teraz ich poznała. Pierwsze zdanie powiedział ten bardziej podobny do Harpera, a drugie ten mroczny jak Ryder. 148

- Pamiętam – powiedziała, na co się rozpromienił. - Mam nadzieję, że się nie obraziłaś za to o miotle. Jestem Drako, a to jest Ice. Witaj w Wulfridge. Z nowym zaciekawieniem przyjrzała się młodym wilkom. Drako, z tą swoją ciemniejszą karnacją, włosami ogolonymi na jeżyka, niebiesko-szaro-zielonymi oczami i uśmiechem rasowego łajdaka, przypominał Jessego Williamsa, a Ice’owi z tą mocą linią szczęki, dłuższymi, nastroszonymi włosami, krócej ściętymi po bokach i z zielonymi oczami było bliżej do Jensena Acklesa. Ale cokolwiek by o nich nie mówić, obaj mieli ten wilczy, zwierzęcy magnetyzm, któremu trudno się było opierać, nawet jeżeli mroczna aura Ice’a wywoływała lekkie ciarki. - Cześć – powiedziała, wyciągając rękę do Drako, a kiedy ją uścisnął, to do Ice’a. – Przykro mi, że nie pachnę miotłą. Drako wyszczerzył radośnie zęby. - O nie, pachniesz o wiele seksowniej, znaczy ładniej – poprawił się pod spojrzeniem Rydera – niż jakaś tam miotła. Bardzo pozytywne rozczarowanie. Podoba ci się tutaj? - Dobra, nie trajkocz jak dziewczyna – wtrącił Rusty, przysiadł na oparciu sofy i na chwilę przestał taksować kolejkę wilków, by posłać Izzy podejrzliwe spojrzenie. – Sonia nie zatankowała, prawda? - Robi to właśnie w tej chwili – odparła mu pogodnie, teraz już rozluźniona i naprawdę już jej nie przeszkadzało, że obce wilki nadal ją obwąchują. – Kazała ci powiedzieć, żebyś się nie pieklił. - Jasne – burknął. – Założę się, że przypomniała sobie w ostatniej chwili i tylko dlatego, że wyczuła, że dalej tu jestem. Muszę przestać nabierać się na te jej wielkie oczy i nie dawać jej już kluczyków. - Bardzo dbałyśmy o twój samochód – poinformowała go radośnie i mrugnęła do reszty wilków, na co Shane, Harper i Drako natychmiast się do niej wyszczerzyli, a Ryder i Ice lekko się uśmiechnęli. - A jak ci się podobało na Sosnowym Wzgórzu? – spytał Rusty, najwyraźniej wcale nieurażony tym, że śmiała się z jego przywiązania do samochodu. – Słyszałaś już, że będziemy prawie sąsiadami? - To przepiękne miejsce, a dom jest po prostu niezwykły. Nie wiem tylko, czy powinnam tam mieszkać. 149

- Oczywiście, że powinnaś, skoro jesteś… - zaczął Drako, ale urwał ze stęknięciem, kiedy Harper przywalił mu łokciem w bok. - Będziemy cię często odwiedzać – z szerokim uśmiechem poinformował ją Harper, na co skinęła głową, ale ze zmarszczonym czołem przypatrywała się Drako, który maskował sobie bok. Nie trzeba być geniuszem, żeby zauważyć, że wszyscy wokoło zachowują się dziwnie, nawet jak na wilki. - Czy jest coś, co powinnam wiedzieć, a o czym mi nie mówicie? – spytała podejrzliwie, na co teraz już wszystkie wilki, łącznie z mroczną parką, wyszczerzyły się do niej radośnie i pokręciły głowami. Kłamcy. - No to kiedy się przeprowadzasz? – wesoło spytał Shane, wygodnie się rozsiadając obok Rusty’ego. - Chyba jutro – odparła z lekkim roztargnieniem, bo próbowała wymyślić, cóż takiego mogą przed nią ukrywać, co ich tak bawi. - Będzie ci się tam dobrze mieszkało – zapewnił ją pogodnie Shane i posłał rozbawiony uśmieszek Rusty’emu. – Już nie mogę się doczekać. - Zamknij się – odparł mu Rusty, ale też z uśmieszkiem, a kiedy spojrzał na Izzy, uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Wiesz co zauważyłem? Bardzo mało czarujesz jak na czarownicę. Jestem prawie rozczarowany. Isabelle dała się powąchać kolejnemu wilkowi i posłała mu spojrzenie z politowaniem. - Masz złe wyobrażenia o czarodziejach. Nie rzucamy uroków na prawo i lewo, jeżeli nie musimy. Czary to głównie pewne rytuały, zbieranie ziół i wprowadzanie równowagi w świecie. Czarodziej, z którym macie problemy jest pewnie czarnoksiężnikiem, bo najwyraźniej celowo tę równowagę zakłóca. - Nago? – z ożywieniem spytał Drako. - Co? – nie miała pojęcia o co mu chodzi. - No, te rytuały odprawiasz nago? Słyszałem, że tak robią czarownice. - Stary! – Harper wywrócił oczami, a Izzy miała ochotę się głośno roześmiać. Najwyraźniej ich wyobrażenie o czarownicach było takie samo, jak jej o wilkach. - O tak – powiedziała w końcu, z całych sił starając się utrzymać poważny wyraz twarzy i co chyba nabrało wszystkich, bo teraz wszyscy patrzyli na nią z bardzo żywym zainteresowaniem i nie miała wątpliwości, że właśnie wyobrażają ją sobie bez ubrania. – 150

Zawsze w czasie pełni zbieramy się całym sabatem i zdejmujemy ubrania w blasku księżyca. Nawet w zimie. Potem rozpalamy ognisko i wykonujemy wokół niego pewien rytualny taniec, najczęściej z wykorzystaniem ziół, w zależności od tego jaka jest pora roku. Następnie przychodzą do nas czarodzieje, też nadzy i razem zaczynamy rzucać czary. Najczęściej na siebie i na ziemię. - Zawsze czarujecie nago? – Drako był absolutnie zafascynowany. Posłała mu szeroki uśmiech. - Jasne. To bardzo wygodne. Nacieramy się też nawzajem olejkami – stwierdziła, na co wilki zgodnie jęknęły. Najwyraźniej jeszcze nie zorientowali się, że buja, więc postanowiła posunąć się jeszcze dalej. – A wiece co robimy, jak już skończymy obrzędowe czary? Słyszeliście o czarodziejskich orgiach? Odpowiedziało jej kilka wytrzeszczonych oczu, po których poznała, że kilka osób teraz bardzo chętnie nauczyłoby się czarować, więc parsknęła śmiechem i rozległ się ewidentny jęk zawodu. - Blefowałaś – podsumował Rusty. – Cholera, a aż do tego fragmentu z olejkami byłem gotowy uwierzyć… - To nie czarujecie nago? – Drako był pełen zawodu. – Ani troszeczkę? Chichocząc, poklepała go po głowie. - Tak mi przykro. - Akurat – Shane wyszczerzył do niej zęby. – A wiesz, czym może się skończyć rozochocenie kilku wilków? Nie przestając się uśmiechać, raźnie skinęła głową. - Jasne, że tak. Kilkoma dywanikami z wilka. Jej towarzysze się zaśmiali. - Jest nieznośna i bardzo mi się to podoba! – podsumował Drako. – Może się umówimy? Shane wywrócił oczami. - Jesteś taki martwy, chłopaku. Tym razem już miała zapytać, czemu Shane ciągle to powtarza, ale trzasnęły drzwi i w domu pojawiła się Sonia. I nawet stąd Izzy widziała jak pociągnęła noskiem, a potem lekko się skrzywiła i spojrzała prosto na Shane’a. To było ciekawe.

151

Sonia przez kilka sekund się wahała, jednak w końcu lekko wzruszyła ramionami i weszła do salonu, po czym do nich podeszła. - Masz tu jakieś kółeczko wzajemnej adoracji? – spytała i Izzy odniosła wrażenie, że ostentacyjnie omija Shane’a wzrokiem. To było więcej niż ciekawe. Czyżby, czyżby…? - Poznałam twoich dwóch kolejnych braci i ich kolegów, a teraz wyobrażają mnie sobie biegającą na golasa po ogrodzie i śpiewającą do księżyca – Izzy wyszczerzyła do niej zęby. Sonia tylko uniosła jedną brew. - Ty to wiesz jak zjednać sobie przyjaciół, mała czarownico. - Mój samochód? – wymownie spytał Rusty, na co Sonia wywróciła oczami i rzuciła do niego kluczyki. - Wyluzuj, wypieszczony i zatankowany do pełna. Trzeba tylko wypakować nasze rzeczy i zanieść na górę. Jest Mickey? - Nie – odparł Rusty, wsuwając kluczyki do kieszeni, po czym mrugnął do Izzy. – Ma randkę. - Tak? – ucieszyła się Isabelle. – Brawa dla niego! - Taa, taa, kolejny kochliwy rozpustnik – stwierdziła Sonia i bez wątpienia posłała Shanowi wymowne spojrzenie, na co nie zareagował i po prostu na nią patrzył. – W każdym razie trzeba rozpakować maserati. Ktoś będzie dżentelmenem? - My pójdziemy – zaoferował się Ryder, skinął na brata i kolegów, po czym skierował się do wyjścia. Ice podążył za nim jako pierwszy, po nim zrobili to Harper i Drako, ale obaj najpierw jeszcze raz wyszczerzyli się do Izzy. Miała ochotę ich poklepać po główkach jak dwa psotne szczeniaczki. - Zanieście wszystko na górę i nie grzebcie w tych rzeczach! – zawołała za nimi Sonia, po czym rzuciła okiem na kończącą się wreszcie kolejkę. – Widzę, że za chwilę będzie po wszystkim. To dobrze, bo umieram z głodu, a musimy cię jeszcze przygotować na jutro. - Nie musisz iść do pracy, albo na zajęcia? - Wzięłam sobie wolne – odparła, po czym nagle nachyliła się do Izzy i lekko pociągnęła nosem, by potem posłać zirytowane spojrzenie Rusty’emu: - Rusty, kretynie! - Musiałem! – odparł obronnym tonem. – Już jeden idiota się rozochocił. Powinna nosić zapach jednego z nas, tak na wszelki wypadek.

152

- Poważnie, on oddał mi przysługę – wtrąciła się Izzy, zanim Sonia zdenerwuje się na brata. – Jeżeli to ma sprawić, że obcy faceci nie będą mnie oblizywać, to mogę się nawet cała wytarzać w jego zapachu. Nie przeszkadza mi to. Zresztą Croft mówił, że wystarczy nawet otarcie się. - No właśnie, Croft – Sonia ze złością spojrzała na brata i Shane’a. – A gdzie on jest? - Został w barze – odparł jej niespiesznie Shane i Izzy pierwszy raz widziała go bez szelmowskiego uśmieszku. Patrzył na Sonię z czymś innym, jakąś nutą powagi, do której nie wiedziała, że w ogóle jest zdolny. – Cześć, Soniu. Prychnęła. - „Cześć” się mówi, kiedy ktoś wchodzi, nie w połowie zdania. Czemu on tu nie przyjechał, a ty nie zostałeś w barze? Shane wzruszył ramionami, ale dalej ją obserwował. - To już nawet nie mówimy sobie „cześć”? - Na szczęście nie musimy, nie jesteśmy przyjaciółmi – podsumowała go, po czym spojrzała na rozbawionego brata. – Widziałeś się z nim dzisiaj? - Próbował mi przegryźć gardło – odparł z wesołymi chochlikami w oczach, na co Izzy niemal wykrzyczała: - Walczyłeś z Croftem?! Boże, dlaczego?! - Dla sportu, zdrowia i urody – wyszczerzył zęby. Sonia tylko zamruczała coś pod nosem, wyjęła komórkę i zaczęła zawzięcie wciskać klawisze, najwyraźniej pisząc esemesa, ale sądząc po jej minie, nie była to miła wiadomość. - I jak idzie? – rozległ się głos Jamesa, który wrócił z kuchni, zatrzymał się przy Izzy i ocenił wzrokiem pozostałą kolejkę. – Widzę, że kończymy. Jak się czujesz, Izzy? - Świetnie – odparła, bo tak wypadało. - Zaraz będzie po wszystkim – pocieszycielsko powiedział James i w bardzo ojcowskim geście pogłaskał ją po plecach. Tęsknota za własną rodziną prawie ją znokautowała. Już praktycznie zapomniała jak to jest mieć kogoś, kto się tobą opiekuje i to nie dlatego, że mu się za to płaci. Jej własny ojciec zmarł wkrótce po jej urodzeniu, podobnie matka, więc praktycznie ich nie znała. Doświadczanie ojcowskiej troski było dla nie porażającą, ale wzruszającą nowością. - Mama jest w kuchni? – spytała Sonia, a gdy James potaknął, ruszyła w tamtą stronę, nie przestając pisać wiadomości. Zapowiadała się długa. 153

- No to… cześć? – rzucił za nią Shane, ale tylko spojrzała na niego przez ramię i wyszła. Ale z tego co Izzy zauważyła, Shane odprowadzał ją spojrzeniem z dość zamyślonym marsem na czole. - Wy się dobrze znacie? – spytała go Izzy, nie mogąc się powstrzymać, choć pewnie wtykała nos w nie swoje sprawy. – To znaczy, ty i Sonia? - Od szczeniaka – odparł, wreszcie odrywając wzrok od drzwi, za którymi wilczyca zniknęła. – Większość z nas się zna całe życie. - Ale nie jesteście… sparowani, czy coś? Ledwo wypowiedziała te słowa, a Shane skamieniał, jakby ktoś go zamienił w posąg, a Rusty i James spojrzeli na nią z wysoko uniesionymi brwiami. - Sparowani? – powtórzył James i zabrzmiało to chyba trochę ostrzej niż zamierzał. – Moja córka i… Shane? Izzy z całej siły ugryzła się w język, ale jak zwykle, zrobiła to poniewczasie. - Ja… eee – zaczęła, oblewając się rumieńcem. – To było głupie pytanie, przepraszam. Po prostu Sonia wyjaśniła mi dzisiaj jak to działa i ot tak sobie palnęłam. Nie miałam niczego na myśli, ja się nawet na tym nie znam. Przepraszam. - W porządku – powiedział Shane, choć dość napiętym głosem i zerknął przy tym nerwowo na swojego alfę. – Ja już pójdę. Muszę jeszcze zajrzeć do „Luny”. - Dobry pomysł – stwierdził James, patrząc na niego bykiem. – I powiedz mojemu synowi, że zauważyłem jego nieobecność. Powiedz mu, że w świetle tego, co tu się działo, cholernie tego nie pochwalam. Shane skinął głową, jeszcze raz dziwnie zerknął na Izzy i skierował się do wyjścia. Rusty też wstał i choć myślała, że będzie rozbawiony jej głupimi słowami, to jakoś na takiego nie wyglądał. Oni sobie chyba naprawdę wszyscy wyobrażali, że Sonia nigdy się z nikim nie sparuje. Trochę to nadopiekuńcze. - Czekaj, Shane, powiozę cię – rzucił i podali sobie z ojcem ręce. – Lekko ją oznaczyłem, na wypadek jakichś ewentualnych roszczeń. Mogę ją ugryźć, jeśli chcesz. Alfa lekko warknął. - Przed gorączką? Nie. Szlachetna propozycja, ale nie dam moim synom się pozabijać. Nie będziemy więcej poruszać tego tematu.

154

Rusty skinął głową, ale chyba nie był zbytnio rozczarowany decyzją ojca. Izzy też nie była. Jakkolwiek go polubiła, to nie chciałaby się z nim parzyć jak króliki, tylko dlatego, że księżyc byłby w pełni. - Trochę szkoda, nie? – Rusty wyszczerzył do niej zęby, zupełnie jakby wiedział, o czym pomyślała. Prychnęła. - Że nie wbijesz mi kłów w szyję? Wybacz, jakoś nie żałuję. Aczkolwiek doceniam intencje. Parsknął śmiechem, James też się lekko uśmiechnął. - Jest słodziutka, prawda? – rzucił Rusty do ojca. - Nie da się zaprzeczyć. I dobrze też zobaczyć, że jakaś samica cię nie chce, choć to pewnie rani twoje ego. - Przerośnięte ego, jak sądzę – wtrąciła pod nosem. James szeroko się uśmiechnął, jego syn zrobił to samo. - Jakoś sobie poradzę z odrzuceniem – zapewnił Rusty i szelmowsko do niej mrugnął. – Do zobaczenia, słodka czarownico. Śpij dobrze. - Ty też, Rus. Dzięki za wszystko. Posłał jej jeszcze jeden życzliwy uśmiech, po czym poszedł za Shanem. Wtedy Izzy niepewnie spojrzała na wielkiego alfę. - Naprawdę nie miałam niczego na myśli. Nie wiem, czemu to powiedziałam. Obraziłam Shane’a, albo ciebie? - Nie – odparł całkiem ciepło i znowu objął ramieniem, tak jak wczoraj. – Shane to dobry chłopak, trochę zbyt podobny do Rusty’ego, ale wiem, że gdyby któryś z nich spotkał swoją partnerkę, to by się diametralnie zmienili. Po prostu zawsze widziałem Sonię jako Waderę w jakimś stadzie. Do Shane’a nic nie mam, ale miejsce Sonii jest przy jakimś młodym alfie. I przypuszczam, że Shane też to wie. Zresztą, z tego co zauważyłem, ona za nim nawet nie przepada. - Nikt nie ośmieliłby się ruszyć twojej córki, prawda? - Mam taką nadzieję. Izzy zapatrzyła się na ostatnich mężczyzn w kolejce, ale myślami była przy reakcji Shane’a. Nie uznał tego za zabawne, choć wszystko go bawi. To było bardzo ciekawe, choć to nie jej sprawa. Poza tym, Sonia mówiła, że wilki, które spotkały swoją partnerkę, to tylko jej 155

pragną, a Shane był Casanovą. No ale on nie spotkał Sonii, on ją znał całe życie. Może to zmienia postać rzeczy? Dziesięć minut później obwąchiwanie się skończyło i wróciła Sonia z Lailą oraz bliźniaki z przyjaciółmi. Kobiety porozmawiały chwilę o domu na Sosnowym Wzgórzu, potem wszyscy razem zjedli przepyszną kolację, którą przygotowała Wadera i w końcu Izzy i Sonia przeniosły się na górę, ku wyraźnemu rozczarowaniu młodych wilków, które wtedy się pozabierały i sobie poszły. Ten dom był najbardziej rodzinnym miejscem, jakie Izzy w życiu widziała. - Ojciec zapytał, czemu tak mało kupiłyśmy – zachichotała Sonia, gdy razem składały całe stosy nowych rzeczy Isabelle, po czym pakowały je do kartonów do przeprowadzki. Zupełnie jakby miała już na stałe zostać na Sosnowym Wzgórzu. Nierealna, ale cudowna perspektywa. – Widocznie jeszcze nie dostał rachunku. - Muszę mu zwrócić pieniądze. Nie powinnaś była za to wszystko płacić. - Nie przejmuj się tym, najważniejsze, że masz już wszystko, czego ci trzeba do twojego vodoo. Bo masz już wszystko, nie? - Wszystko poza kryształem. - Tym, który pożyczyłaś Mickey’owi? Powiem mu jutro, żeby ci go przyniósł. Rany, jaka ta koszulka jest piękna! Będziesz w nie wyglądać jak bogini. Chyba też sobie taką kupię, tylko w sumie po co mi to? Izzy obrzuciła krytycznym spojrzeniem czarną, koronkową nocą koszulkę, wystarczająco skąpą, że powinna być sprzedawana tylko w sklepie dla bardzo dorosłych. - A mnie to na co? Będę sama w wielkim domu i mało prawdopodobne, żeby ktokolwiek ją kiedykolwiek zobaczył. - Nigdy nie mów nigdy – wesoło stwierdziła Sonia i wrzuciła koszulkę do pudełka. - Sonia? - Hmm? - Jak bardzo się zwykle wściekasz? - Co? - Kiedy ktoś powie ci coś, czego nie chcesz usłyszeć, bardzo się wściekasz? - A chcesz mi coś takiego powiedzieć? - Bardzo możliwe, że zapytałam Shane’a w towarzystwie Rusty’ego i twojego ojca, czy nie jesteście przypadkiem sparowani. 156

Teraz to Sonia znieruchomiała i dopiero po długich kilku sekundach odwróciła głowę w jej stronę. - Zrobiłaś co? - Nie wiem, skąd mi to przyszło do głowy – sapnęła z frustracją. – Chyba przez to, że tak cię obserwował, a ty się denerwowałaś w jego obecności… Sama nie wiem. Przeprosiłam ich i wyjaśniłam, że to objaw mojej głupoty, a nie wiedzy na ten temat. - I co on zrobił? - Shane? Powiedział, że nic się nie stało, pożegnał się i szybko wyszedł. - Dupek – podsumowała Sonia. Izzy lekko uniosła brwi. - Więc wy…? - Oczywiście, że nie! – natychmiast rzuciła Sonia i wróciła do pakowania ubrań. Była zirytowana, ale nawet się nie wściekała. – Ale założę się, że się posikał ze strachu, jak to usłyszał. I to jeszcze przy alfie! Na samą myśl o sparowaniu dostaje padaczki jak moi bracia. Boże, miej litość nad samicą, która na niego trafi. - Sonia… - I na dodatek jest cholernym tchórzem! – ciągnęła wilczyca, zupełnie nie świadoma, że Izzy chce zwrócić jej uwagę. – Byłby prawdopodobnie jedyną osobą na świecie, zdolną postawić się moim tyranizującym braciom i ojcu alfie, ale nigdy tego nie zrobi, zbyt mu tak wygodnie. - Soniu… - A tak naprawdę nie ma w sobie ani grama tego magnetyzmu, który ma Rusty i Troy! Może i wygląda jak aktor z Hollywood, ale nic poza tym sobą nie reprezentuje. Ma mózg jak orzeszek laskowy i do tego umiejscowiony między nogami. Izzy z lekkim rozbawieniem przechyliła głowę do ramienia. - Lubisz go. To usłyszała i znowu skamieniała. - Czy ja ci właśnie nie próbuję wyjaśnić, dlaczego go nie lubię? - Wiesz, niektórzy czarodzieje mają mocno rozwiniętą intuicję, a moja dość dobrze działa. Jesteś pewna, że nie jest twoim partnerem? Sonia spojrzała na nią z paniką, ale myślała nad tym całe trzy sekundy. - Nie jest! 157

- Skąd wiesz? - No chyba bym poczuła, gdyby był, a znam go od lat - powiedziała, ale Izzy miała wrażenie, że nie brzmi to do końca szczerze. - No właśnie, znacie się całe życie, może to wtedy inaczej działa i nie jest takie gwałtowne? Sonia znowu poświęciła tej myśli całe trzy sekundy, wyglądając przy tym na spanikowaną, po czym się otrząsnęła i znowu była zupełnie sobą. - Za bardzo się chyba nudzisz, skoro wymyślasz te swoje rewolucyjne teorie, dziewczyno. Nie musisz polatać nago po ogrodzie i pozrywać jakichś chwastów? - Robię to tylko w czasie pełni – wyszczerzyła zęby. - No to teraz zajmij się pakowaniem tych rzeczy i nie gadaj przy tym głupot. Najlepiej w ogóle nie gadaj i bardzo cię proszę, nie mów nigdy więcej takich przerażających rzeczy. Nie mam zamiaru skończyć z tym klaunem. A teraz rzuć jakieś czary-mary na te kartony, bo Mickey znowu zarąbał taśmę klejącą i nie mamy czym tego zakleić. I Izzy? - Yhm? - Jeśli lubisz swoje platynowe włosy, to nie sugeruj mi więcej takich rzeczy, bo inaczej którejś nocy moje nożyczki mogą przez czysty przypadek spotkać się z twoją głową. - Załatwione – zaśmiała się znowu i na wszelki wypadek szybko zwinęła włosy w kok.

158

Rozdział VII

Croft miał cholernie zły dzień. I najwyraźniej z każdą minutą miał być jeszcze gorszy. A wszystko przez jedną, małą, niesamowicie seksowną czarownicę. Po powrocie do „Luny” bardzo próbował zająć się pracą, ale nie mógł przestać o niej myśleć. Przerażające było to, że jego wilk miał policzone co do sekundy ile jej już nie widział. A przecież ledwo ją znał. To było jakieś zwykłe, niezrozumiałe szaleństwo. Tak jak wysłanie Shane’a do domu rodziców, żeby dla niego szpiegował. Powinien sam tam być, zwłaszcza że dziewczyna miała być obwąchiwana przez niemal całą sforę. Musiała być przerażona, zważywszy na jej dotychczasowe kontakty z wilkami, no i na jej ewidentny brak umiejętności wykonywania jakichś agresywnych, atakujących czarów. Powinien był tam być. Jego wilk wył z wściekłości. A jak któryś jej dotknął? Klienci w barze go drażnili. Siostra i jej wyjątkowo obraźliwe esemesy też go drażniły, choć miała rację. Myśl o swoich rodzonych braciach, będących teraz bez wątpienia w domu z Izzy też go drażniła. Może nawet najbardziej. Zwłaszcza myśl, że może tam być Rusty, albo Troy. Rusty, któremu przypadła do gustu. Ta chora, patologiczna zazdrość nie dawała mu ani chwili wytchnienia. Jak tak dalej pójdzie, to może faktycznie stracić rozum. Najwyraźniej to nie było przesadzone. Croft oparł się tyłkiem o bar i zapatrzył się na swój telefon, położony dokładnie naprzeciwko niego. Skrzyżował na piersi ramiona, tak na wszelki wypadek, żeby nie wziąć go do ręki i nie zadzwonić do domu. W jego przekonaniu minęło już cholernie dużo czasu i ktoś powinien do niego zadzwonić, żeby powiedzieć, czy na zebraniu starszyzny wszystko było w porządku. Na przykład jeden z jego popieprzonych braci. Po co mieć ich tylu, skoro z żadnego nie ma pożytku? Powinien był zapytać Deacona, czy będzie na zebraniu i to jego zmusić potem do pełnej relacji. Facet jest dobrym kumplem, egzekutorem, co już samo w sobie stawia go w kategorii odpowiedzialnych i zaufanych ludzi, a do tego nie ma chorego poczucia humoru Shane’a. - Hej, Croft, można dwa piwa?

159

Nawet się nie odwrócił, żeby zobaczyć, kto się odezwał. Poznał tego młodego szczeniaka po samym zapachu. Ależ go wszyscy dzisiaj wkurwiali. - Spierdalaj. Nie musiał dwa razy powtarzać. Na taką odprawę ze strony egzekutora nikt przy zdrowych zmysłach nie ponowiłby zaczepki. Może powinien zadzwonić do Sonii? Ale jej wiadomość nie pozostawała złudzeń co do tego w jakim jest nastroju. Najwyraźniej jego nieobecność uznała za wielką obrazę dla jego partnerki, a to znaczyło, że mała czarownica kupiła ją w całości. Sonię, rodziców, Rusty’ego, Mickey’a… Tylko patrzeć, aż bliźniaki stracą dla niej głowę, potem Troy, no i może jeszcze Buster… A jak kupi tego sukinsyna Bustera, to nikt w Wulfridge nie będzie już dla niej wyzwaniem. - Nagrody dla barmana miesiąca to ty nie dostaniesz – usłyszał za sobą trochę rozbawiony i trochę zirytowany głos Shane’a. – Nikt ci nie mówił, że ten interes się kręci właśnie dlatego, że sprzedaje się piwo, kiedy ktoś chce kupić? Croft spojrzał na niego przez ramię, walcząc z pokusą złapania go za kark i trzepnięcia jego twarzą o ladę za tak późne przybycie. Na jego szczęście nie miał zbyt radosnej miny, właściwie to wyglądał jakby go bolał brzuch i to go bardzo wkurwiało. To dobrze. - Zahaczyłeś po drodze o Kanadę? – warknął. - Nie kazałeś mi się spieszyć, to się nie spieszyłem. Mam wiadomość od twojego ojca. - Wręcz nie mogę się doczekać. - Kazał ci powiedzieć, że bardzo nie pochwala twojej nieobecności. - Sonia już zdążyła mi to zakomunikować w dość niewybrednych słowach – mruknął. - Taa – na sekundę Shane się lekko skrzywił, po czym szybko zmienił wyraz twarzy. – Ale jeśli cię to pocieszy, to twoja słodka czarownica chyba też była rozczarowana. Croft nienawidził się za to, ale poczuł jak jego wilk mruczy z aprobatą, a on sam się błogo uspokaja. Był żałosnym stworzeniem, ale cholernie chciał, żeby była rozczarowana. Oczywiście to nie dlatego nie poszedł, po prostu nie ufał sobie przy niej, ale i tak czuł błogą satysfakcję z tego powodu. - Tak? Co powiedziała?

160

- A co miała powiedzieć? – wzruszyła ramionami, ale wyglądał trochę jakby go to bolało, bo miał napięte mięśnie. – Nic nie powiedziała. Zresztą, mieliśmy lepsze tematy do rozmowy niż ty. Croft warknął ostrzegawczo, na co Shane się psotnie uśmiechnął. - Ojej, wielki, zły wilku, poczułeś się dotknięty? Wybacz, po prostu stwierdziłem fakt. Ale jeśli cię to pocieszy, to chyba zmartwiła ją informacja, że pogryzłeś się z Rustym. Tylko nie wiem, czy martwiła się bardziej o ciebie, czy o niego. Croft znowu warknął i teraz już odwrócił się w jego stronę. Czy potrząśnięcie swoim pracownikiem podlega pod mobbing? - A Rusty, oczywiście, nadal, kurwa, tam był! - Czekał na swój samochód. Zresztą to on mnie podrzucił, więc nie martw się, nie nocuje w domu alfy. Pojechał do siebie. - To kto tam jeszcze był? – warknął. Shane cicho gwizdnął. - Stary, kupa ludzi. Przecież nie będę ci wszystkich wymieniał. Cała starszyzna, przedstawiciele specjalizacji i samic, część członków, Rusty, bliźniaki, ten gadatliwy Drako i Ice… Od was był Locky, jeśli cię to zaciekawi. - Cholera – mruknął Croft. Jeśli istniał ktoś na świecie gorszy od Bustera, to był to Locky. Nikogo nie lubił i nie udawał, że jest inaczej, ale był świetnym egzekutorem i jeszcze lepszym wojownikiem z wampirami. - W porządku – rzucił od razu Shane. – Jak na siebie to był bardzo grzeczny. Przypuszczam, że to ze względu na Bustera, bo na pewno nie dlatego, że to czarownica. W sumie trochę dziwne, że jej nie pożarł. Widocznie zostawia to Busterowi, kiedy ten w końcu wróci. - Buster nawet się do niej nie zbliży – zapalczywie warknął Croft i naprawdę był gotowy nawet walczyć z bratem, jeśli będzie chciał ją skrzywdzić. Walczyć? Wyrwie mu serce jeśli będzie trzeba. - Wyluzuj, nie skrzywdziłby twojej partnerki, nawet jeżeli jej nie chcesz. A tak między nami, to nie chcę cię naciskać, ale wszyscy już wiedzą, że jej nie oznaczyłeś. Zadają pytania. Do diabła, powiem ci od razu, żebyś nie usłyszał od kogoś innego. Ona się wszystkim podoba. Drako się obślinił, ale na szczęście Ryder go ustawi do pionu. Bliźniaki dzisiaj dla niej polowały, zresztą Harper chyba gorliwie próbował jej się przypodobać. Ale jeżeli jej nie 161

oznaczysz, to inni będą próbowali. Jack Lockwood ją polizał, stary. Praktycznie przy wszystkich. Nie wyczuł na niej ciebie i trochę go poniosło. Swoją drogą, to nie wszystkim się też spodobało, że będzie tu czarownica. Croft skamieniał i nienawidził swoich reakcji, ale były zupełnie odruchowe. Dzika wściekłość. Nie tylko ktoś jej dotknął, on jeszcze… - Zrobił CO? – warknął z głębi piersi w sposób, od którego wszystkie wilki w barze umilkły. Shane ciężko sapnął. - Słuchaj, jestem tylko posłańcem. Polizał ją. Niewiele brakowało, a by mu przywaliła, co nie skończyłoby się dla niej dobrze. To Locky mu przerwał, potem się włączyliśmy i uciekł. Przecież wiesz, że twoi bracia nie daliby nikomu jej tknąć, nawet gdyby jej nie lubili. Ale powinieneś tam być i choćby za nią stać, to by odstraszyło wszystkie napalone wilki, stary. Gdyby Rusty nie zmazał zapachu Jacka i nie zostawił swojego zrobiłyby się z tego niezłe ja… - Rusty zrobił CO?! – ryknął i już nawet wyciągnął ręce, żeby udusić Shane’a, ale zatrzymał się na ladzie, a wilk zdążył umknąć. - Taa, przewidział, że się wściekniesz, więc nawet nie wchodził. No ale pomyśl, coś musiał zrobić, skoro ty się tam nie pojawiłeś. Sam fakt obwąchiwania przez wilki był dla niej ciężki, a tu jeszcze ktoś wyciąga do niej język. Poza tym, gdyby inne wilki wyczuły na niej zapach Jacka, wyszedłbyś na rogacza, czy jeszcze coś gorszego. Ale nawet pomijając ciebie, jakiś samiec musiał zostawić na niej zapach, dla jej własnego dobra. Kiedy wyczuwali na niej twojego brata, to wiedzieli, że jest pod opieką Whitmorów. Miej to na uwadze zanim wbijesz jego głowę w chodnik. Jasne, Shane miał rację, ale to nie zmieniało wściekłości Crofta. Najpierw ta akacja rano, teraz jeszcze to. Ile można wytrzymać? Dlaczego, do kurwy nędzy, wszyscy nie mogą zostawić jej w świętym spokoju?! Wściekły Croft wrzucił telefon do kieszeni, przeskoczył ladę i od razu skierował się do wyjścia. Będzie musiał znowu obić bratu mordę. Nie ma innej rady. Do niego słowne argumenty nie trafiają, trzeba mu dać w ryj, żeby zrozumiał. A potem musi jechać do rodziców, wsadzić Isabelle pod prysznic, wyszorować każdy centymetr jej pięknego ciała, a potem wylizać każdy jego fragment, aż jedyny zapach jaki będzie ją otaczał, będzie należał do niego. Do diabła, był w takim stanie, że myśl o ugryzieniu jej była bardziej niż kusząca. Była właściwa. 162

- Zostajesz za barem – warknął wściekle. - Mam wolne. - Już, kurwa, nie. Kiedy mijał Ashura, stary druh posłał mu pytające spojrzenie, ale nie zatrzymał się, żeby wyjaśnić swój stan. Wściekle dotarł do swojego SUV’a, trzasnął drzwiczkami i skierował się w stronę domy Rusty’ego i Troy’a. dopiero w połowie drogi sobie uświadomił, że znowu zachowuje się jak wariat i że jak zobaczy tego sukinsyna, to prawdopodobnie znowu będzie chciał mu podgryźć gardło. Rzecz w tym, że Shane miał rację: Rus nie musiałby interweniować, gdyby był tam, gdzie powinien. Tylko że, do diabła, dostawał białej gorączki na myśl, że dotykał Izzy i bez wątpienia mu się to podobało! W ciągu kilkudziesięciu godzin stał się obłąkany. Gwałtownie zmienił trasę, ale wyjął telefon i wybrał numer brata. Lepiej dla niego, żeby odebrał. - Słuchaj – rozległ się w słuchawce głos Rusty’ego, który co prawda nie był przejęty, ale od razu zaczął od tłumaczenia – nic się nie stało. Nie ugryzłem jej, ani nic z tych rzeczy. Nawet jej nie przytuliłem. To była zwykła grzeczność, żeby dać ostrzeżenie innym. Gdyby ojciec był akurat w pokoju, to on by to zrobił. Ucieszysz się, bo też nie była tym w pierwszej chwili zachwycona. I jeśli chcesz kogoś zabić za lizanie jej to wyładuj się na Lockwoodzie, albo na Harperze, bo ja w odróżnieniu od nich trzymałem język w gębie. Co prawda Harp był wtedy wilkiem, ale i tak posunął się o wiele dalej niż… Croft tak gwałtownie wcisnął hamulec, że gdyby ktoś za nim jechał, to właśnie doszłoby do potwornego wypadku. - Bliźniaki poszły do niej jako wilki?! – ryknął, prawdopodobnie nabawiając brata trwałej głuchoty. – I Harper ją całował?! Po drugiej stronie przez chwilę panowała cisza. - Hmm, czyli Shane o tym jednak nie wspomniał – mruknął w końcu Rusty jakby do siebie. - Pozabijam was wszystkich! – Croft rąbnął ręką w kierownicę. – Banda kretynów! Czym sobie zasłużyłem na pokaranie taką rodziną i jeszcze gorszymi ludźmi, uważającymi siebie za moich przyjaciół?! Co oni sobie myśleli, żeby iść do niej jako wilki?!

163

- Nie planowali jej wystraszyć, po prostu chcieli ją poznać. Poza tym, najwyraźniej nie tylko się nie przestraszyła, ale na dodatek jej się spodobali. No wiesz, wilki ksero. I ona też bardzo przypadła im do gustu. - On ją całował?! - Ale po wilczemu, więc się nie liczy. Croft zamknął oczy i policzył w myślach do dziesięciu. Nie pomogło. - Chcę – zaczął wolno, przez zaciśnięte zęby – żebyś się więcej do niej nie zbliżał, Rus. - Czemu ja? Akurat ja nic nie zrobiłem. - Zamierzam to powiedzieć jeszcze tylko jeden raz: nie życzę sobie, żebyś się koło niej kręcił. Masz się trzymać od niej z daleka. Zrozumiałeś? W słuchawce zapanowała cisza, która tak zdenerwowała Crofta, że aż wysunął pazury. - Zrozumiałeś, Rus? – warknął. - Zastanawiam się, czy się na to zgodzić. Mogę czasami nie mieć na to wpływu. I lubię ją. To sympatyczna i zabawna czarownica. - Ty się nie masz co zgadzać, chuju, bo to nie była prośba! – warknął. – Nie zbliżaj się do niej! Znowu zapadła cisza i to już niemal do reszty wyprowadziło Crofta z równowagi. - Rusty – warknął. - W porządku, bracie – rzucił w końcu Rus. – Jeśli to ma cię uspokoić, to nie będę się z nią widywał. Tylko wiesz, dopóki jej nie sparujesz, to nie poczujesz się od tego znowu sobą. Croft odetchnął dwa razy i poczuł jak jego przemiana się cofa. Przynajmniej tyle. - Dzięki za wszystko co zrobiłeś, żeby ją ochronić, Rus, ale nie rób tego więcej. - Nie obiecam ci tego. Jeśli będzie potrzebowała ochrony, a ciebie nie będzie, to zrobię to co uznam za słuszne. Wiesz jak to działa, Croft, nie będziesz miał już innej partnerki, więc czy tego chcesz czy nie, Isabelle weszła do rodziny. A my opiekujemy się swoją rodziną. Croft nie mógł się kłócić z takim stwierdzeniem, nawet gdyby chciał, bo dostawał skurczy na samą myśl o nich razem i to jeszcze nawet nie w seksualnym znaczeniu. W odwrotnej sytuacji pewnie zrobiłby to samo. Co prawda trudno sobie wyobrazić, żeby Rusty miał jedną, stałą partnerkę, ale gdyby tak się stało, byłaby dla Crofta bratową. I chroniłby ją jak Sonię. - Po prostu nie zbliżaj się do niej – powiedział już trochę spokojniej. – Potrzebuję świadomości, że jesteś od niej odpowiednio daleko. 164

- W porządku, stary. Ale daję ci dobrą radę, przemyśl sprawę jeszcze raz. Naprawdę mogę zrozumieć, że można nie chcieć partnerki, ale skoro już się na nią trafiło… Rozumiesz co mam na myśli? Niestety, zaczynał rozumieć. Wilki znajdują w życiu tylko jedną partnerkę i czy chciał, czy nie chciał, to znalazł swoją. Jeżeli nie weźmie tej, to nie będzie miał innej. I nie chodziło już tylko o seks, bo od kilkudziesięciu godzin nawet nie potrafił sobie wyobrazić seksu z inną. Chodziło bardziej o świadomość, że Izzy jest tuż obok i że należy do niego. Pomimo wszystko. Inne po prostu przestawały być do czegokolwiek potrzebne. I był w stanie, który nie wskazywał na to, żeby miało się to zmienić. - Rozumiem – mruknął. - Świetnie! – teraz Rusty najwyraźniej był rozbawiony. – To miej to na uwadze i nie rób niczego głupiego. A teraz wybacz, stary, ale mam umówione spotkanie z pewną czarnowłosą samiczką, która jest bardzo zabawna po jednym kieliszku szampana, a właśnie wypiła drugi. - Czemu mnie to nie dziwi? – mruknął do siebie Croft, ale się rozłączył. Fakt, że Rusty bynajmniej nie porzucił swoich ulubionych kochanek był trochę uspokajający. Nie żeby podejrzewał, że będzie się dobierał do Izzy – no może przez chwilę podejrzewał – ale w gruncie rzeczy lubił swojego trojaczka i nie chciałby iść z nim na wojnę z powodu kobiety. Problem w tym, że by poszedł, a nawet nie chciał jej przecież sparować. Dopiero kiedy dojechał pod dom rodziców, jakoś odzyskał równowagę. Może nie do końca, ale przynajmniej już nad sobą panował. Zwłaszcza, że już od progu czuł jej zapach. To był balsam na jego obłąkańczą głowę. A teraz po prostu ją sobie zobaczy całą i zdrową, po czym wyjdzie jak człowiek cywilizowany, jakim kiedyś był. Bliźniaków już nie było, na całe szczęście dla Harpera, a w domu panowała kojąca cisza. To dobrze, może nie natknie się na… - Proszę, proszę, kogo my tu mamy. Nie pomyliły ci się godziny, braciszku? A może na zaproszeniu był błąd? … na Sonię. Miał ochotę zamknąć oczy i nie otwierać ich dopóki to całe szaleństwo nie minie. Problem w tym, że starsze wilki często powtarzały, że to nie mija, nie tak do końca. Uniósł głowę i zobaczył swoją siostrę w rozciągniętym podkoszulku z Kubusiem Puchatkiem, siedzącą na schodach i najwyraźniej blokującą mu drogę. Może i była śliczna i 165

słodka, ale kiedy przychodziło do walki, stawała się zaciekłą, wredną, nieczysto walczącą wilczycą. I wiedział o tym, bo sami ją tego nauczyli. - Nie mam ochoty na kłótnię – powiedział i zrobił krok do przodu, gotowy ją ominąć, ale odwróciła się na bok i wyciągnęła długie nogi na całą długość stopnia, a stopy w puchowych kapciach oparła o ścianę. I najwyraźniej nie miała zamiaru się stąd ruszyć. - Gdzie się niby wybierasz? – spytała wyzywająco. - Powiedziałem, że nie chcę się kłócić – powtórzył i uznał, że jest tak cierpliwy, iż powinien zostać za to błogosławionym. – Po prostu mnie przepuść. Sonia niespiesznie, ale za to z gracją baletnicy wstała i stanęła dokładnie na środku stopnia. - Nie. Croft aż musiał potrząsnąć głową. Jego siostra najwyraźniej zamierzała z nim walczyć. Świat oszalał, tak samo jak on. - O co ci chodzi, do diabła?! Najpierw mnie wyzywasz od najgorszych w wiadomościach, za to, że nie przyszedłem, a kiedy już jestem, to nie chcesz mnie wpuścić?! - Izzy śpi. Wszyscy śpią. A ty, dupku – wskazała na niego palcem – jeśli chciałeś ją zobaczyć, to trzeba to było zrobić kiedy był na to czas. Ale ty, w tej swojej chorej dumie, czy Bóg jeden wie, co ty tam sobie myślałeś, postanowiłeś ją zostawić samą na pastwę tłumu wilków, które najpierw uważały ją za trędowatą, a potem zastanawiały się, czy to że jej nie oznaczyłeś może znaczyć, że mają pozwolenie startowania do jej majtek. Masz cholerne szczęście, że ona o niczym nie wie, bo inaczej powinna cię znienawidzić za takie upokorzenie. - Nie miałem zamiaru jej upokorzyć! I skąd wiesz, że nie przyszedłem jej oznaczyć?! Prychnęła. - Bo nadal wyglądasz jak kupa gówna. Gdybyś się zdecydował, czułabym twoje podniecenie, idioto. Ja doskonale wiem, po co tu przylazłeś. Shane, ten konfident, powiedział ci, że Lockwood się do niej dobierał i Rusty oznaczył ją śliną. Na samą myśl krew cię zalała i przyszedłeś sprawdzić, czy porządnie zmyła z siebie jego zapach. Nie jesteś wilkiem, tylko psem, Croft i to psem ogrodnika. Cholerna, wszystko wiedząca Sonia. Powinien ją udusić i tym sposobem usunąć sobie z drogi. - Gdzie jest matka? Ona by mnie do niej puściła ze swoim błogosławieństwem.

166

- Bo naiwnie wierzy, że zrobisz to co powinieneś. Czy jeżeli teraz cię puszczę na górę, to oznaczysz ją? Tak, tak, tak! – powarkiwał wilk. - Nie – powiedział. Jeśli ją oznaczy, nie będzie już wyjścia. Problem w tym, że teraz też nie dostrzegał wyjścia. Sonia wymownie uniosła jedną brew. - Więc idź do siebie. Wzięła prysznic i nie ma już na niej zapachu żadnego samca. Twoja misja została spełniona jeszcze zanim się tu dowlokłeś. To była duża ulga, ale nie chciał jeszcze wychodzić. Chciał ją tylko przez chwilę zobaczyć. Może powdychać trochę jej zapachu. Czuł się strasznie stary, jakby od chwili, kiedy widział ją ostatnio minęło sto lat, a nie mniej niż dwie doby. - Jeszcze coś? – spytała niecierpliwie wilczyca. Croft nie chciał się przyznawać, że po prostu musi ją zobaczyć. Próbował wymyślić jakiś racjonalny powód swojego wejścia na górę, ale jakoś nic wiarygodnego nie przychodziło mu do głowy. Wtedy zobaczył na schodach nowy telefon komórkowy, na pewno nie należący do Sonii, chyba że znowu zepsuła stary. - Kupiłaś jej telefon – powiedział niemal z ulgą. Świetnie! Teraz po prostu w każdej chwili będzie mógł do niej zadzwonić, usłyszeć jej głos i przestanie się wewnętrznie miotać jak wariat. To było tak doskonałe rozwiązanie, że aż powinien Sonii za to podziękować! Ledwie sięgnął po komórkę, a wilczyca błyskawicznie poderwała ją ze schodów i schowała za plecami. Croft zmarszczył czoło. - Co znowu? Daj mi chociaż jej numer. - Po co? Żebyś mógł dzwonić i dyszeć jej do słuchawki jak jakiś perwersyjny zbok? Sonia nie była ani czarująca, ani słodka. To był wredny, kurduplowaty potwór. - Daj mi ten numer – warknął. – Już. - Jak będzie chciała to sama ci da – odparła i miał już tego dość. Doskoczył do niej i po krótkiej szamotaninie, w czasie której próbowała go ugryźć wysuniętymi kłami, udało mu się zdobyć telefon i odskoczyć z nim bliżej drzwi. Najwyraźniej Sonia właśnie uzupełniała w nim listę kontaktów, więc szybko ją przejrzał. Kiedy zbliżał się do końca listy, miał ochotę trzasnąć telefonem o ścianę. Był w stanie znieść, że są tu numery Sonii, matki, ojca, Omara, a nawet obydwu bliźniaków, Mickey’a i, do diabła, Troy’a. Ale kiedy zobaczył, że jego numer nie 167

został wprowadzony, za to numer Rusty’ego był zaraz na początku listy, choć alfabetycznie powinien być niemal ostatni, to zgniótł komórkę tak, że aż coś w niej chrząstnęło. - Numer do Rusty’ego jej nie będzie potrzebny – warknął i natychmiast go usunął. Wiedział, że to głupie i dziecinne, ale nic go to teraz nie obchodziło. – I, oczywiście, mojego numeru tu nie ma. Jakżeby inaczej – dodał gorzko i osobiście wpisał najpierw numer swojej komórki, potem do „Luny” przy barze, i w końcu jeszcze do swojego biura na zapleczu. Chciał, żeby zawsze miała przy sobie wszystkie. - Raczej jej unikasz, więc chyba nie spodziewasz się, że będzie do ciebie wydzwaniać – Sonia lekko wzruszyła ramionami i spojrzała na niego nieufnie. – I niby czemu nie może mieć numeru do Rusty’ego? Bardzo go polubiła. - Właśnie dlatego – warknął dziko. – A on się już więcej do niej nie zbliży na krok. Wyjaśniliśmy to sobie dzisiaj. Sonia skrzywiła się lekko. - Naprawdę jesteś dupkiem. Ciekawe, czy ona to zrozumie. - Nie musi – warknął i odrzucił siostrze telefon. – Nie wprowadzaj jego numeru ponownie. Wzruszyła ramionami, ale i tak wiedział, ze jak tylko wyjdzie, to siostra jak zwykle zrobi, co zechce. Naprawdę chciałby ją udusić. Żeby powstrzymać ten odruch, wyjął własny telefon i wprowadził numer Isabelle, choć było wielce prawdopodobne, że w ciągu trzech sekund zdążył już wyryć mu się w głowie. - Jaki ty masz z nią właściwie problem, Croft? – spytała w tym czasie Sonia, swoim najbardziej irytującym, bo przemądrzałym tonem. – W porządku, nawet mogę zrozumieć, że nie chcesz partnerki i unikałeś sparowania jak ognia. Ale skoro ona sama już tutaj się pojawiła i nie masz na to wpływu, to o co ci chodzi? Na co czekasz? Jest niewystarczająco ładna, bystra, pociągająca? Nie będziesz miał innej. A ona nie planuje tutaj zostać na stałe, więc co zrobisz, jeśli ją stracisz na dobre? Spójrz co się dzieje kiedy nie masz jej przy sobie, choć wiesz, że jest zdrowa i bezpieczna. Ty się lepiej prześpij z tą myślą i pogódź z faktami: Izzy jest ci przeznaczona. Ona i tylko ona. Tu już nawet nie ma z czym walczyć, chłopie, bo to wszystko już się dzieje. Rozumiesz, co ja do ciebie mówię? Weź się w garść i przestań się wygłupiać. To twoja partnerka, jedyna jaką kiedykolwiek będziesz miał i wszechświata już nie obchodzi jaki jest twój stosunek do sparowania. Zawsze będziesz jej już potrzebował przy sobie, a skoro do tego pragniesz jej jak opętaniec, to przestań robić z siebie uciśnionego 168

pawiana i weź sobie to czego tak chcesz. Jeśli się odrobinę wysilisz, to możesz ją już zawsze mieć dla siebie. Boże, dlaczego ja ci muszę tłumaczyć takie oczywistości? Nie ma potrzeby już się tak ze sobą męczyć, bo nie ma takiej możliwości, żebyś z tym wygrał, po prostu się sam wykończysz. Pogódź się z obecnym stanem rzeczy, swoim zwyczajem weź sobie to czego chcesz i, do cholery, ulżyj sobie w szaleństwie, a kto wie, może się okazać, że taki nowy układ będzie dla ciebie bardzo przyjemny? Jesteś wilkiem, Croft, więc to wilka słuchaj, a on bez wątpienia wie, co jest dla ciebie najlepsze. Croft spojrzał na nią przez ramię, ale mina siostry nie zachęcała do dyskusji. Po prostu wygłosiła monolog, a teraz czekała aż sobie pójdzie, żeby mogła zamknąć drzwi na klucz. Pewnie na wypadek, jakby chciał znowu spróbować się tutaj zakraść. Mimo wszystko, jeszcze kiedy wychodził z domu, w uszach brzęczały mu jej słowa, a jego wilk powarkiwał z aprobatą. Gdyby go słuchał, natychmiast by się przemienił, odbił od ziemi i wskoczył do swojego starego pokoju przez okno. Właściwie wilka powstrzymywała tylko myśl, że Izzy mogłaby dostać zawału na ten widok. Tylko, że naprawdę chciał ją zobaczyć… Do diabła, Sonia tutaj miała rację: zawsze po prostu sobie brał to, na co miał ochotę. Po jaką właściwie cholerę teraz tak się męczy? Ale nie chciał być sparowany. Sęk w tym, że nie czuł teraz, żeby miał jakikolwiek wpływ na to co się dzieje. Ale nie potrzebował partnerki. Rzecz w tym, że już ją miał. Niech to szlak, najwyraźniej czeka go kolejna nieprzespana noc. Cholerna Sonia. Tym razem, kiedy Izzy rano otwierała oczy, była już przygotowana na każdą niespodziankę i jeszcze pod kołdrą obciągnęła koszulę niemal do kolan. Do tego najpierw lekko uchyliła tylko jedną powiekę, żeby ocenić sytuację, ale okazało się, że dzisiaj nie podglądają jej jacyś niespodziewani goście. Trochę dziwne, bo mogłaby przysiąc, że czuła czyjąś obecność. Ale dom nie był nawiedzony, bo zorientowałaby się o tym już wczoraj, więc to musiało jej się po prostu przyśnić. Dziwne, ale naprawdę miała w nocy wrażenie, że nie jest sama. Wydawało jej się też, że jak się kładła to okno było zamknięte, ale teraz było uchylone. Może Sonia wpadła rano po kartony i otworzyła? 169

Izzy zostawiła swoje urojenia za sobą, wzięła długi prysznic, spakowała resztę swoich rzeczy i pogodnie zeszła na dół. Prawdę mówiąc podniecała ją perspektywa zamieszkania na Sosnowym Wzgórzu, choć właściwie nie było mądrze mieszkać tam samej. W końcu to było miasto wilków, a ona była czarownicą, ich niemal naturalnym wrogiem. No i byli jeszcze Lemarrowie i było bardzo mało prawdopodobne, że o niej zapomną. Powinna uciekać, gdzie pieprz rośnie, a tymczasem miała urządzać się w najpiękniejszym domu, jaki w życiu widziała. I była dziwnie szczęśliwa. Wesoło wkroczyła do kuchni i powitał ją apetyczny aromat kawy i świeżych tostów. Uśmiechnęła się na samą myśl. Tu było tak rodzinnie, jak w jakimś familijnym serialu. Będzie jej tego brakować, kiedy już stąd odejdzie. - Dzień dobry! – rzuciła wesoło. Laila stała przy kuchence i posłała jej promienny uśmiech, James siedział przy stole i czytał gazetę, ale teraz ją opuścił, żeby jej odpowiedzieć na powitanie, a Sonia poderwała się z krzesła i natychmiast do niej doskoczyła. Dzisiaj też świetnie wyglądała. Ciekawe czy wiedziała jaka jest ładna. - No nareszcie! Dziewczyno, sypiasz jak niedźwiedź! - A ty mnie teraz chwalisz, czy obrażasz? Sonia wywróciła oczami i złapała ją za rękę. - Chodź, idziemy. - No chwileczkę – rzuciła Laila, marszcząc czoło na córkę. – A może byś tak dała jej coś zjeść, wypić kawę, w ogóle pozbierać się? Przecież się nie pali. - Troy już prawie spakował samochód. - „Prawie” jest kluczowym słowem, moja droga. Chodź, Izzy, w ogóle się nią nie przejmuj. Siadaj. Naleję ci kawę, kochanie. Zjesz francuskie tosty? - Jasne, dziękuję – odparła, uśmiechnęła się do wywracającej oczami Sonii, która chyba bardzo chciała się jak najszybciej wyrwać z domu i usiadła przy stole, naprzeciwko Jamesa. - Już ci podaję, kochanie – zaćwierkała radośnie Laila, najwyraźniej bardzo szczęśliwa, kiedy mogła kogoś nakarmić. Alfa spokojnie złożył gazetę, uniósł do ust filiżankę kawy i praktycznie ciepło spojrzał na Isabelle. - Czy udało wam się z Sonią dostać wszystko, czego potrzebujesz? 170

- Tak, a nawet jeszcze więcej. I już wiem, w których sklepach mogę dostać to, czego byłoby mi potrzeba, więc właściwie jestem prawie gotowa do rytuału. - Nie ma pośpiechu – oznajmił zupełnie spokojnie. – Kilka dni nie sprawia nam żadnej różnicy, nie musisz się czuć odpowiedzialna. - Będę szczera: chcę się odwdzięczyć. I nie musisz zaprzeczać, bo wszyscy wiemy, że mam za co. A poza tym, ten kto zakłóca równowagę i podżeguje waśń między wilkami i czarodziejami powinien zostać ukarany. Te stosunki już dawno powinny zostać naprawione i gdybym wiedziała wcześniej… - urwała gwałtownie, uświadamiając sobie, że prawie wypaplała o kilka słów za dużo. Chrząknęła i zaczerwieniła się lekko, na co James się uśmiechnął. No cóż, wiedział, co chciała powiedzieć. Wiedział kim była. - Nie jesteśmy łatwym celem, moja droga. Nasz linia obrony jest nadal silna. Nie musisz się spieszyć i naciskać. Wilki są bardzo cierpliwe. Uśmiechnęła się do niego, po czym podziękowała Laili, która podała jej kawę i wielki talerz tostów. Najwyraźniej wilki jadły nie na sztuki, a na kilogramy. - Jesteście zupełnie inni niż wilki, które poznałam. Zastanawiam się dlaczego. To znaczy, nie w złym sensie. Po prostu tu jest tak… wyjątkowo. Ciepło. Ja… Tamte wilki są mniejsze, zimne, barbarzyńskie. Tutaj jest inaczej. - Może jeszcze po prostu nie widziałaś nas z najgorszej strony – rzuciła Sonia, podciągając się na rękach i siadając na wyspie. – Powinnaś zobaczyć kiedyś Lockiego, kiedy wpada w szał. Twoja definicja barbarzyństwa bardzo by się zmieniła. - Sonia – warknęła Laila. - Nie, w porządku – rzuciła od razu Izzy. – Już zdążyłam się domyślić, że wszędzie są lepsi i gorsi. - Locky i Buster należą do Gwardii – wyjaśnił James z tym swoim spokojem. – Nie może być miłym, pluszowym wilczkiem. - Do tej osławionej Gwardii Zmiennych? – spytała Izzy, unosząc wysoko brwi. – Tej od walki z wampirami? Od świętej wojny? James lekko się uśmiechnął i skinął głową. - Należą do niej tylko najlepsi i najtwardsi wojownicy z watah, stad, rodzin i dum. Są bardzo starannie wybierani i selekcjonowani. To duży zaszczyt dla sfory, jeżeli jej egzekutorzy są zapraszani do Gwardii. - A co wtedy z ich obowiązkami tutaj na miejscu? 171

- Wypełniają je kiedy są dostępni. Ale rzeczywiście, dość często wyjeżdżają. Na szczęście, w watasze zawsze jest więcej egzekutorów. Izzy przełknęła szybko kolejny z kęsów tostu i spojrzała pytająco na Jamesa. - To może być niestosowne pytanie, ale czym w ogóle zajmują się poszczególne specjalizacje? To znaczy, wiem jakie są i wiem jakie funkcje pełnią zwykłe, dzikie wilki w lesie, ale chyba nie do końca się orientuje jak to się przekłada na życie społeczności takiej jak wasza. - Och, ależ to nic niestosownego, kochanie – powiedziała ciepło Laila, która chyba smażyła następne tosty i to było trochę niepokojące, bo Izzy szczerze wątpiła, czy podoła tym, które już przed nią leżą. – Możesz śmiało o wszystko pytać. - Dobra, czarownico, najwyraźniej potrzebujesz szybkiej reedukacji – Sonia strzeliła palcami. – Na samym czubku piramidy stoi alfa i jego Wadera. To oni sprawują władzę absolutną. Izzy wywróciła oczami. - Nie jestem ograniczona, tylko trochę niedoinformowana, lożo szyderców. Sonia błysnęła uśmiechem i zaczęła wyliczać: - Potem jest beta i czasami omega, choć nie w każdym stadzie się trafia. Dalej jest rada starszych, ble ble ble. W końcu jesteśmy my, czyli wyjątkowe wilki ze specjalizacji. Najpierw egzekutorzy, jak Croft – dodała, a kiedy puls Izzy automatycznie przyspieszył, chyba lekko się uśmiechnęła. – To nasi zawodowi zabójcy. Wykonują wyroki, atakują, są pierwszą linią obrony i natarcia. Pierwszą i najczęściej jedyną, bo żadna więcej nie jest już potem potrzebna, jeśli rozumiesz o co mi chodzi. Są agresywni, waleczni i niebezpieczni. Strażnicy, jak bliźniaki, są ochroną watahy, pilnują jej granic i oznaczenia terenu, patrolują ziemię, monitorują przejezdnych i gości. A do tego pilnują wewnętrznego porządku i jeżeli ktoś narusza nasze prawa, powiadamiają alfę, który wzywa egzekutorów do zaprowadzenia porządku. To tak w wielkim skrócie. Tropiciele, jak sama nazwa wskazuje, pracują nosem. Znajdą każdego, wszędzie i zawsze. Gdyby ktoś wymknął się strażnikom, a egzekutorzy mieli na niego zlecenie, to tropiciel go znajduje. Potrafią też znaleźć inne rzeczy, jak już zresztą wiesz po wyczynach Rusty’ego. Kiedy polujemy, to tropiciele znajdują zwierzynę. No i w końcu są zwiadowcy – tutaj Sonia wskazała na siebie. – Są szybcy, bystrzy, spostrzegawczy i bardzo sprytni. Moim zdaniem to najważniejsze wilki w stadzie – oznajmiła, na co jej ojciec chrząknął z rozbawieniem, a matka wywróciła z uśmiechem oczami. – Zwiadowcy nie mają 172

dużo roboty, chyba że trzeba prześledzić i poobserwować wroga. Zbieramy informacje o siłach, lokalizacji i zamiarach przeciwnika, a jak trzeba to jeszcze znaczymy do niego drogę. Dobry zwiadowca wie wszystko, ma zdolność do genialnego archiwizowana danych i kiedy trzeba, to potrafi nawet zmienić swój zapach, żeby się przedostać na terytorium wroga i infiltrować go od środka. Ciągle nad tym pracuję – dodała pod nosem. – Oczywiście są też wilki nie objęte żadną specjalizacją, głównie samice, przeznaczone do parowania i rodzenia szczeniaków, ale o nich nie warto zbytnio mówić. - Sonia – mruknęła Laila karcąco. - Rzeczywiście, takie są nasze obowiązki wobec stada – przyznał z rozbawieniem James. – Ale poza tym prowadzimy też bardzo zwykłe, ludzkie życie. Pracujemy w różnych zawodach, staramy się dbać o nasze środowisko i czynnie współpracujemy z ludźmi w różnych sprawach. - Jesteście bardzo imponująco zorganizowani – pochwaliła Izzy, na co James podziękował jej skinieniem głową. - Ale to też prawda, że nie jesteśmy towarzyscy – dodał trochę bardziej stanowczo. – Mamy swoje wewnętrzne prawa i nie uznajemy kompromisów w kwestii ich przestrzegania. Jeżeli czujemy się zagrożeni, atakujemy. Kiedyś nawet nie było takiej możliwości, żeby jakiś obcy wilk wszedł na naszą ziemię, ale czasy się zmieniły i odkryliśmy w tym sposób na napędzanie gospodarki. Jak też słusznie zauważyłaś, jesteśmy dużymi wilkami, więc budzimy strach u pobratymców. Jestem świadomy plotek, jakie o nas krążą, ale to nie znaczy, że wszystkie są fałszywe. - Jesteście najsilniejszą watahą w kraju – powiedziała z mieszaniną podziwu i szacunku. – Rozumiem. Rozumiem też, że taki stan wymaga używania siły. - Mam nadzieję, że cię nie wystraszyłem. Izzy lekko wzruszyła ramionami. - Gdybyście chcieli mnie zabić, już byłabym martwa. Mam tego pełną świadomość. Nie umiem się bronić tak jakbym chciała, choć zamierzam nad tym popracować. W każdym razie dziękuję za gościnę, życzliwość i opiekę. Wykazaliście się zadziwiającą tolerancją. Sonia uśmiechnęła się głupio i wymieniła ukradkowe, rozbawione spojrzenie z rodzicami. Cokolwiek to znaczyło, Izzy uznała, że nie ma w tym niczego złego. - A jak dzisiejsza noc? – serdecznie zapytał James, choć w kącikach jego ust czaił się rozbawiony uśmieszek. – Wyspałaś się? Nic ci nie przeszkadzało? 173

- Nie – odparła wesoło i skończyła pierwszego tosta. I to by już jej zupełnie wystarczyło, więc szybko zabrała się za kawę, z nadzieją, że Laila nie przygotowuje dla niej następnej porcji. – Spałam jak nieżywa. Chyba sprzyja mi atmosfera tego domu. Albo tamtego pokoju. Sonia parsknęła krótkim śmiechem, po czym cicho chrząknęła i zaczęła się bawić rąbkiem bluzki. Izzy postanowiła nie wnikać w jej rozbawienie. Czasami chyba lepiej nie wiedzieć, co się dzieje w głowie tej zakręconej wilczycy. - To dobrze, cieszę się – odparł James, chyba jeszcze bardziej rozbawiony. Znowu miała wrażenie, że wiedzą tutaj o czymś, o czym jej nie mówią. Ale jakoś jej to nawet nie przeszkadzało. – Mam nadzieję, że na Sosnowym Wzgórzu też będzie ci się dobrze spało. I że będziesz się czuła bezpiecznie. Postaramy się, aby tak było. - Dziękuję – uśmiechnęła się, a Laila właśnie płynęła w jej stronę z nową porcją tostów, na co prawie stęknęła. – Och, dziękuję bardzo, ale ja chyba już poprzestanę na tym, co zjadłam. Właściwie to więcej nie zmieszczę. Laila spojrzała krytycznie na jej talerz i z troską zmarszczyło czoło. - Ale przecież prawie nic nie zjadłaś, kochanie. Może źle się czujesz? - Nic jej nie jest, mamo – rzuciła Sonia. - Kochanie, ale ty zjadłaś takich sześć – rzuciła Laila do Sonii, na co Izzy zakrztusiła się kawą i aż trochę popluła. Sonia spojrzała na matkę bykiem. - Dziękuję ci bardzo, teraz ona będzie myślała, że jem jak słoń. Tak dla wyjaśnienia – dodała do Isabelle – to wilki dużo jedzą. I tyle. Mamy duże zapotrzebowanie… -…energetyczne – weszła jej Izzy w słowo, starając się nie roześmiać. – Tak, wiem, już mówiłaś. - Kochanie, myślę, że powinnaś jeszcze trochę zjeść – zachęcała ją Laila matczynym tonem. – Jesteś taka chudziutka i drobniutka. Sonia prychnęła. - Mamo, ona nie jest wilkiem, dziobie jak wróbel i to jej wystarcza. A tak poza tym, to ma figurę jak marzenie. Możemy już iść? Laila sapnęła, ale nie pozostało jej nic innego jak skinąć głową i smutno popatrywać na pozostawione tosty. - Super! – Sonia zeskoczyła z blatu. – Platynowa, zbieraj się, idziemy podbijać świat. 174

- Znowu, Móżdżku? – Izzy udała, że jęczy. - Zawsze, Pinky, zawsze – błysnęła uśmiechem i niemal potruchtała do salonu. - Wiesz co, kochanie – rzuciła Laila do męża ze zmartwionym wyrazem twarzy. – Obawiam się, że jednak z naszą córką też jest coś nie tak. - To dobrze – odparł James i mrugnął okiem do Izzy. – Przynajmniej pasuje do reszty. - James – mruknęła Wadera, ale pacnęła go serdecznie w ramię i zachichotała. Izzy wstała i alfa zrobił to samo. Przypuszczała, że w dużej mierze z grzeczności, choć pewnie i dlatego, że nikt nie powinien nad nim górować, nawet kiedy po prostu siedzi i pije kawę. - Jeszcze raz dziękuję za wszystko – powiedziała. – Czułam się tutaj jak w domu. - Bardzo mnie to cieszy, moja droga – odparła Laila, po czym bezceremonialnie objęła ją ramionami i przytuliła. Jak matka. – Będziemy cię odwiedzać, jeśli pozwolisz. Obawiam się też, że od Sonii i moich synów nie będziesz się mogła odgonić, ale jeżeli będą cię zbytnio nękać, to nie krępuj się i natychmiast mi o tym powiedz. Mam nadzieję, że Sonia zapisała ci nasze numery. Dzwoń kiedy zechcesz. - Dziękuję – odparła po raz nie wiadomo który dzisiejszego ranka i trochę niezgrabnie pogłaskała Lailę po plecach, tak jak tamtego wieczoru, kiedy się pierwszy raz zobaczyły. Nie była przyzwyczajona do matczynych uścisków, ale miała wrażenie, że z każdym kolejnym razem coraz bardziej jej się podobały. Mogłaby się do tego przyzwyczaić. - No już, już – rzucił James z rozbawieniem i odkleił żonę od Izzy. – Ona nie wynosi się na drugi koniec świata, tylko kilka ulic dalej. - Wiem, wiem – zamarudziła Laila, a wtedy Izzy i James podali sobie ręce. - Nie spiesz się z decyzjami na temat opuszczenia nas – powiedział alfa, patrząc jej w oczy, przez co wiedziała o tym, co pozostało niedopowiedziane: miała jego pozwolenie, żeby zostać, pomimo wszystkich konsekwencji, które mogło to przynieść. To było miłe. Była tylko ciekawa, dlaczego właściwie jej to oferuje. – Własna czarownica mogłaby nam się tu przydać. I jeśli mogę mieć jakąś prośbę, to chciałbym, żebyś najpierw do mnie przyszła, kiedy podejmiesz decyzję o wyjeździe. - Oczywiście – siknęła głową, by wzmocnić obietnicę. – Z całą pewnością nie ucieknę po kryjomu. To mogę obiecać. Tak jak to, że pomogę wam z waszym czarodziejem. - Nie wątpię – odparł z lekkim uśmiechem, na który odpowiedziała tym samym.

175

Izzy jeszcze raz pożegnała się z wylewną Lailą, po czym wreszcie udało jej się wyjść z kuchni. Kto by przypuszczał, że Basior i Wadera najgroźniejszej watahy w kraju są tacy serdeczni? Przeszła przez salon i w holu spotkała Sonię, która niecierpliwie przebierała nogami. - Dłużej się już nie dało, dziewczyno? - Przypuszczam, że przed trzydziestką skończysz z zawałem – odparła z rozbawieniem i skierowała się ku schodom. – Pomyśl o czymś na uspokojenie i jakiejś medytacji. Sonia złapała ją za podkoszulkę na plecach i pociągnęła ją do tyłu, a trzeba jej przyznać, że nie brakowało jej siły. Kolejny plus na liście wilczych genów. - A ty dokąd, panienko? - Po swój plecak. Zaraz wrócę - rzuciła przez ramię i zobaczyła, jak Sonia wywraca oczami. - Już dawno jest w samochodzie. Kiedy ty smacznie spałaś, ja ciężko pracowałam. A teraz idziemy, bo niespodzianka czeka. - Ooo? Jaka niespodzianka? - No chyba jak ci powiem, to nie będzie już niespodzianki, prawda? - Mogę udawać zaskoczenie. - Nie bądź taka sprytna, czarownico. Chodź wreszcie. Sonia otworzyła drzwi i po prostu wyciągnęła ją na zewnątrz. Izzy spojrzała na nią z rozbawieniem, ale szybko przeniosła uwagę na wypakowany po brzegi chevrolet, stojący przy ulicy, no i na mężczyznę, który nonszalancko się opierał o bok pojazdu, z dłońmi wbitymi w kieszenie i rozbawionym uśmieszkiem na twarzy. Izzy westchnęła. Odruchowo. To było od niej po prostu silniejsze. To musiał być genialny, dwudziestoośmioletni Troy. I był praktycznie dosłownie taki, jakim go sobie wyobrażała, mając na uwadze jego braci: wysoki, nieprzyzwoicie przystojny i pociągający. Kolejny, z niesamowitą porcją zwierzęcego magnetyzmu. Troy był wysoki i atletycznej budowy, ale z całą pewnością bliżej mu było do Rusty’ego niż do Crofta. Miał krótkie, czekoladowe, lekko zwichrzone włosy, firmowe oczy Whitmorów i uśmiech od którego miękły kolana. Do tego najwyraźniej golił się tak często jak Rus, stąd na jego twarzy widniał seksowny, dwu albo trzydniowy zarost. I miał tak figlarne spojrzenie, że z miejsca wzbudził w niej taką sympatię jak Rusty. Och tak, byli do siebie podobni. Nic dziwnego, że tak dobrze im się razem mieszkało. 176

- Troy – rzuciła cicho i normalny człowiek by jej stąd nie usłyszał, ale wilk nie miał z tym żadnego problemu. Pewnie słyszał nawet wszystko, co się mówiło w domu. Jakby w odpowiedzi, przystojna szelma skinęła jej głową, znowu uśmiechnął się tak, że można by się potknąć na prostej drodze i lekko przechylił głowę do ramienia, po czym ją sobie obejrzał. Korzystając z doświadczeń zdobytych przy kontaktach z jego braćmi, odwzajemniła mu się tym samym. Jeszcze szerzej się uśmiechnął. - I jak ci się podobam, maleńka? – spytał przewrotnie, kiedy były już na tyle blisko niego, że Izzy mogła go spokojnie usłyszeć. Wzruszyła ramionami, ale nie mogła zatrzymać uśmiechu. - Może być. Troy parsknął śmiechem, po czym odbił się od lśniącego samochodu i wyciągnął do niej silną dłoń o długich palcach. - Dużo o tobie słyszałem, nasza mała czarownico. Teraz, kiedy cię widzę, rozumiem, że to nie były informacje przesadzone. – Błysnął uśmiechem, po czym z pomrukiem aprobaty wciągnął powietrze. – I faktycznie ślicznie pachniesz. Tak apetycznie, że można by cię zjeść. - Nie uważam tego za komplement, kiedy mówi to wielki, naprawdę wielki wilk – odparła, a Troy szelmowsko do niej mrugnął. - Mogłoby ci się spodobać. - Mój Boże – stęknęła Sonia tuż obok. – Jak w szkole średniej. Troy, weź się w garść. Chcesz skończyć jak Rusty? Przystojny Troy wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Teraz, kiedy ją zobaczyłem, to zdecydowanie nie. - Więc zachowuj się przyzwoicie, jeśli jeszcze pamiętasz jak to się robi. Izzy, to Troy. Troy, to Isabelle. Poznani? Poznani. To wsiadajmy i jedźmy. - To czysta przyjemność – oświadczył łobuzerko Troy i wypracowanym gestem uniósł do ust jej knykcie. Bracia chyba się prześcigali w próbach adorowania jej, co było o tyle urocze, że w ogóle nie mącili jej w głowie jak Croft. Uśmiechnęła się. - A jak skończył Rusty? Troy uśmiechnął się zawadiacko i już miał jej odpowiedzieć, ale Sonia po prostu pchnęła go łokciem w stronę samochodu.

177

- Masz dwa wyjścia: wsiąść i prowadzić, albo dać mi kluczyki, to ja poprowadzę. Wtedy pozwolę ci jeszcze z nią poflirtować przez pięć minut. Troy chyba przez chwilę rozważał tę ofertę, jednak ostatecznie posłał Izzy uśmiech i otworzył jej drzwiczki do chevroleta, ale kluczyki zatrzymał przy sobie. Taaak, mężczyźni i ich samochody. - Przecież jestem dobrym kierowcą – mruczała pod nosem Sonia, też pakując się do środka. – Nigdy nie miałam wypadku. Sam uczył mnie jeździć. Troy zamknął za nimi drzwiczki, znowu błysnął uśmiechem i obszedł samochód, żeby zająć miejsce za kierownicą. Sonia sama wskoczył na tylne siedzenie, więc Izzy znalazła się obok przystojnego wilka i pozwoliła sobie trochę na niego pozerkać. Pod względem uśmiechu konkurował z nim tylko Rusty. Miał gracje pantery, a nie wilka i do tego wszystkiego podobno był geniuszem. Whitmorowie byli niezwykli. Wszyscy, co do jednego. Jak Laili i Jamesowi się to udało? Ktoś powinien ich za to jakoś nagrodzić. Troy przyłapał ją na ukradkowym spoglądaniu i znowu się do niej uśmiechnął. Odpalił silnik, zwolnił hamulec i bardzo płynnie ruszył wzdłuż ulicy. - Jak wypadam w tych oględzinach? – spytał łobuzersko i, jak zdołała wyczuć, bez grama szyderstwa. - Zastanawiam się jak waszym rodzicom się to udało. - Co mianowicie? - O nie – jęknęła z tyłu Sonia. – Jak powiesz, że są przystojni, to puszczę pawia. Wszystkie kobiety na nich lecą jak muchy do miodu. Ale przyjrzyj mu się Izzy, tak obiektywnie: wcale nie jest taki boski. Isabelle zastosowała się do polecenia i nawet lekko przechyliła na bok głowę. - No właśnie patrzę. - Och, Boszszsz… - stęknęła Sonia i w dramatycznym geście uderzyła plecami o opieranie fotela. Izzy posłała jej do tyłu uśmiech, po czym spojrzała na Troy’a. - Nie podrywam cię, stwierdzam fakt. - Serio? Szkoda. A już miałem nadzieję. Cholera, gdybym wiedział, że kto pierwszy ten lepszy, to wczoraj sam poszedłbym po twój plecak. Dzisiaj bylibyśmy już najlepszymi przyjaciółmi. 178

Izzy automatycznie odpowiedziała na jego zaraźliwy uśmiech. - Więc mieszkasz z Rustym, prowadzisz warsztat i jesteś genialny, tak? – spytała z autentyczną ciekawością. Troy posłał w lusterku krzywe spojrzenie swojej siostrze. - Znowu gadałaś bez opamiętania? - Wybacz, stary, ale każdy kto robi oprogramowanie dla NASA jest dla mnie genialny – odparła machając na niego dłonią, w geście mówiącym niemal: „Odejdź stąd”. - Nie ma sprawy – rzuciła wesoło Izzy. – Jestem świetna w dochowywaniu tajemnic. I tak swoją drogą, też uważam, że to objaw geniuszu. Więc skoro już ustaliliśmy, że jesteś genialny, to jak tam idzie warsztat? Sonia parsknęła śmiechem i z aprobatą poklepała ją po ramieniu, a Troy westchnął dramatycznie. - Widzę, że już jestem na przegranej pozycji. Taka jest właśnie moc siostrzanych plotek na twój temat. No dobra, to co tam jeszcze ci nagadała? Poluję na małe, puchate króliczki i zaganiam je na śmierć? - Mam nadzieję, że nie, inaczej będę musiała objąć cię jakąś ciężką klątwą. - Czy ta klątwa zagrozi mojej męskości? – spytał z szerokim uśmiechem, zapewne odwołując się to groźby, której użyła na Rustym, co znaczyło, że brat mu dokładnie wszystko opowiedział. Swoją drogą, ciekawe, czy tak zawsze wszystko sobie mówią. - Zależy, czy bardzo jesteś do niej przywiązany. - No cóż, przyznaję, że bez niej byłoby mi ciężko. Będziesz ją musiała zobaczyć, zanim rzucisz urok? – wyszczerzył zęby, na co Sonia znowu głośno jęknęła. - Zabijcie mnie. Subtelny jak uderzenie pioruna. Powiedz mi, Troy, czy to naprawdę kiedyś zadziałało na jakąś dziewczynę? - Jeszcze nie wiem, próbuję tego po raz pierwszy – odparł i znowu posłał Izzy szelmowski uśmiech. – I jak mi idzie? Pogodnie skinęła głową. - Nie wpuszczę cię do łóżka, ale masz urok. Troy zaśmiał się serdecznie i znowu posłał siostrze spojrzenie w lusterku. - No i Rus miał rację. Jest zabawna. - Ale umie być też wredna. Dalej, Izzy, bądź wredna. Zepsuj mu samochód! - Hej – rzucił natychmiast. – Bez nienawiści do samochodu! 179

Isabelle zaśmiała się cicho i posłała pocałunek desce rozdzielczej chevroleta, jednocześnie w duchu wypowiadając krótkie, magiczne polecenie. Silnik natychmiast zgasł. Na szczęście, ulica była pusta. Sonia pisnęła z uciechy, a Troy posłał Izzy niedowierzające spojrzenie. - Nie zrobiłaś tego. - Obawiam się, że zrobiłam. Szkoda, że nie ma z nami mechanika, nie? Najwyraźniej bardzo starał się przybrać srogi wyraz twarzy, ale zdradzały go drżące od ukrywanego śmiechu kąciku ust. - Jaka niedobra czarownica. Chcesz rozdrażnić złego wilka? Wiesz co spotkało Kapturka jak to zrobił? - Nie martw się – pocieszyła go wesoło i jednym pstryknięciem palcami odpaliła silnik. – Na szczęście elektronika mnie lubi. Pokręcił głową, jakby zdumiony jej zuchwałością, ale dalej lekko się uśmiechał, kiedy ponownie ruszał. - Nie szukasz pracy? Mogłabyś zostać moim elektrykiem. - Obawiam się, że nie znam się na samochodach. Właściwie to nawet nie umiem prowadzić. Troy uniósł wysoko brwi w niedowierzającym wyrazie, a Sonia chyba zilustrowała słowami jego myśli. - Nie pitol! Jak to możliwe? - Jakoś tak wyszło. Nie było mi to do niczego potrzebne. - Miotła nie wbijała ci się za bardzo w miejsca intymne? – parsknęła Sonia, na co się uśmiechnęła, a Troy się nawet zaśmiał. - Nic straconego – rzucił, szczerząc się niemal w demonicznym uśmiechu. – Dzięki temu mogę cię nauczyć. Czego jeszcze nie umiesz? Mogę cię uczyć wielu rzeczy. - Troy – mruknęła Sonia. – Niebezpiecznie zbliżasz się do statusu quo Rusty’ego. To chyba była groźba, ale Troy jakoś się tym nie przejął. Mrugnął szelmowsko do Izzy (tak, kolejny łobuzersko mrugający Whitmore), a kiedy zobaczył w lusterku spojrzenie siostry, to tylko się zaśmiał. Izzy jakoś nie była pewna, skąd jej się wzięło to pytanie, ale samo z niej wypłynęło, wprawiając ją zaraz potem w lekkie zakłopotanie. - A co tam u Crofta? Jest jeszcze na mnie zły o to, że zostałam? 180

Akurat odwracała się bokiem, żeby widzieć i brata i siostrę, więc zauważyła jakie pełne satysfakcji spojrzenie Sonia posłała Troy’owi, który też uśmiechnął się lekko z aprobatą. - Co? – spytała odruchowo. – Dalej się boczy? - Croft się na ciebie nie boczy, myszko – rzucił Troy i była ciekawa, czy to, że nazwał ją „myszką” oznacza, że ją zaakceptował. – On się boczy na samego siebie. - Przeze mnie? – spytała, próbując jakoś to wszystko zrozumieć. - Tak – rzucił Troy. - Nie – jednocześnie powiedziała Sonia. - Potrzebujecie chwili, żeby uzgodnić wersję? – zaśmiała się. - Nie ma czego uzgadniać – odparła wilczyca. – Croft jest palantem. Wszyscy moi bracia nimi są. I kiedyś sam ci to wyjaśni. Prawda, Troy? Ton jakim zadała mu to pytanie, nie pozostawiał mu innego wyjścia, jak tylko się uśmiechnąć i potaknąć. - Prawda. - I co? – spytała trochę zagubiona Isabelle. – To już koniec tematu? - Oo, popatrz, Izzy, dojeżdżamy! – rzuciła Sonia. Zbita z tropu Izzy spojrzała pytająco na Troy’a, ale posłał jej tylko serdeczny uśmiech i zatrzymał się pod bramą, prowadzącą na podjazd nowego domu Izzy. Wtedy Sonia rzuciła jej na kolana klucze z elektrycznym breloczkiem. - No to chyba teraz klucze przypadną tobie i musisz przyzwyczaić się otwierać bramę biperem, a nie siłą umysłu. No więc, witaj w domu, nasza mała czarownico! Izzy spojrzała najpierw na klucze, a potem na dom przed sobą. Witaj w domu. Nikt jej nigdy tak nie powiedział. Rzuciła spojrzeniem na Troy’a, ale on tylko zachęcającym gestem wskazał jej bramę przed nimi, więc uniosła breloczek i wcisnęła przycisk, żeby mogli wjechać. Kiedy stąd odejdzie, to wspomnienie będzie ją prześladować do końca życia i sprawiać, że będzie płakać po nocach. Troy uśmiechnął się, jakby wyczuwał, albo odgadywał jej wzruszenie, po czym manewrując na kierownicy tylko jedną ręką, płynnie wprowadził duży samochód na podjazd. Kiedy tylko się zatrzymał Sonia od razu wyskoczyła z samochodu, więc Izzy poszła w jej ślady.

181

Nawet sobie przy tym nie uświadamiała jak mocno ściska klucze w dłoni, dopóki nie wbiły jej się w skórę i w ciągu sekundy nie doskoczył do niej Troy. - Krwawisz – oznajmił już bez wesołości w oczach i z głową uniesioną do góry, jakby szedł za zapachem. No tak, wilczy węch. Bezbłędnie zlokalizował źródło jej krwawienia i całkiem delikatnie, jak na wielkiego wilka, rozłożył jej palce i wyjął klucze, które ją skaleczyły. - Myszko, myszko – zamruczał łagodnie. – Chyba potrzebujesz opieki. - To nic takiego, ja zaraz… - Zagoić ci to? – wszedł jej w słowo, co ją trochę zaintrygowało. Wiedziała, że wilki mają możliwość samoregeneracji i błyskawicznie się uzdrawiają, ale nikt jej nie mówił, że potrafią też zrobić to komuś innemu. Croft też o tym nie wspomniał, gdy miała kulę w ramieniu. - Potrafisz? – spytała z fascynacją. Uśmiechnął się do niej z sympatią. - Możemy wyleczyć drobne rany poprzez specjalny enzym w ślinie. - W ślinie? – powtórzyła niemal z rozczarowaniem. – Więc ty też musiałbyś mnie polizać? Sonia zachichotała trochę bardziej jak hiena niż wilczyca i poklepała trochę ogłupiałego brata po plecach. Chyba bardzo ją cieszyło to, że Izzy wcale nie mdleje z rozkoszy na myśl, że któryś z jej rozchwytywanych braci miałby ją lizać z jakiegokolwiek powodu. - To znaczy, dziękuję – opamiętała się Izzy, podczas gdy Troy wracał do siebie i na jego twarzy zaczynał wykwitać bardzo szeroki, bardzo rozbawiony uśmiech. – Jestem bardzo ciekawa jak to działa, więc pewnie, pokaż mi – podsunęła mu skaleczoną dłoń, którą sama mogłaby wyleczyć w sekundę. Troy chichotał jakoś tak niebywale ubawiony, kiedy unosił jej dłoń do góry i pochylał się nad nią. Lekko przeciągnął ciepłym językiem po małej rance i Izzy była szczerze zaskoczona, że nie zareagowała na to w żadne specjalny sposób. W końcu wyglądał jak młody, pogański bóg. A mimo to, było to po prostu… miłe. Z drugiej strony, gdy wyobraziła sobie, że po wnętrzu jej dłoni przesuwa się język Crofta wstrząsnął nią taki dreszcz, że prawie podskoczyła. Najwyraźniej jej zmysły były zaprogramowane na tego jednego, konkretnego brata. - Bolało? – z rozbawieniem zapytał Troy, kiedy już odebrała od niego swoją dłoń i z ciekawością patrzyła jak ranka grzecznie znika. Dziwne, zawsze myślała, że tylko elfy potrafią 182

robić takie rzeczy. Co prawda, czytała, że ślina psów ma właściwości bakteriobójcze i przyspiesza proces gojenia, ale nikt jakoś nie wspominał, że zmienne wilki potrafią coś takiego. Ciekawe do czego im się to przy… A tak. Przecież wilki się gryzą przy oznaczaniu i parowaniu. Muszą potrafić jakoś zamykać rany partnera, choć mógłby sam się zregenerować, bo nigdy nie słyszała, żeby wilk sparował się z kimś innego gatunku. - Nie, nie bolało – powiedziała szybko, gdy uświadomiła sobie, że Troy czeka na odpowiedź. – Może troszkę łaskotało. - Hmm, a może ci się spodobało? – zapytał przewrotnie, na co bez namysłu odparła: - Nie, nie bardzo. To całe lizanie jest dziwne. Chyba zostanę przy swoich, elfich metodach. Są mniej inwazyjne. Sonia ryknęła śmiechem i aż podskoczyła z uciechy. - Bardzo dobrze, bardzo dobrze! Dobij go jeszcze bardziej! Powiedz mu, że wcale ci się nie podoba i brzydziłabyś się zostać jego seksualną niewolnicą, bo jest obleśnym dziadem! Troy też parsknął śmiechem i to uzmysłowiło Izzy, że w zasadzie mogła go trochę obrazić swoimi słowami. Zaczerwieniła się lekko. - Przepraszam, uraziłam cię? Nie chciałam. Ale twoją seksualną niewolnicą nie zostanę, choć jesteś trochę uroczy. Troy zaczął się śmiać tak bardzo jak Sonia. - Hej, myszko, ale Croftowi dałabyś się polizać nie tylko po ręce, co? Nie wiedziała skąd wiedział, ale i tak zaczerwieniła się po korzonki włosów, podczas gdy Sonia dźgnęła go w bok i popukała mu się do głowy. - Niby dlaczego miałabym… - zaczęła asekuracyjnie Izzy, ale Sonia już zagarnęła ją pod ramię i zaciągnęła do drzwi. - Nie słuchaj go, zawsze pamiętaj, że moi bracia są spaczeni i mają poczucie humoru, którego człowiek przy zdrowych zmysłach nie ogarnie. Dobra, a teraz bierz te klucze i nas wpuść. Teraz ty tu rządzisz. Isabelle wzięła klucze i wsunęła do zamka, głównie po to, żeby jakoś zatrzeć swoje zażenowanie. Dała się podejść z tym Croftem, a to musiał być właśnie przykład tego poczucia humoru Whitmorów. Myślała o tym jeszcze przechodząc przez wiatrołap i wchodząc do holu. Było tu tak jak wczoraj: czysto, jasno i pachnąco. Samice wykonały kawał dobrej roboty, przygotowując ten 183

dom do użytku. Może powinna im za to podziękować, choć nie pałały do niej zbyt wielką sympatią. Izzy przeszła przez hol i właśnie miała skręcić do salonu, gdy zaatakował ją połączony ryk kilku męskich głosów: - Witaj w domu, Izzy! Podskoczyła nerwowo, potknęła się o własne nogi i byłaby poleciała na twarz, gdyby nie czuwająca Sonia, która w porę zdążyła ją złapać. Pomału stawała się jej aniołem stróżem od wszystkich niezgrabnych wypadków. - To miała być niespodzianka, a nie próba morderstwa! – fuknęła Sonia w stronę salonu. – I dlaczego zażarliście ten tort?! Cymbały! Mieliście go tylko kupić! Izzy szybko poderwała w górę głowę i rozejrzała się po salonie. Wygodnie, jak u siebie, porozsiadali się tu Harper, Ryder, Rusty, Drako, Ice i nawet Shane. Na środku pokoju leżały cztery duże pudełka z cukierni i kilka wielkich butelek szampana. Ktoś nawet nadmuchał kilka balonów. Do pełni filmowej atmosfery brakowało tylko wielkiego napisu na prześcieradle „Witaj w domu!”. Odebrało jej mowę. - Spoko, nie panikuj, kupiliśmy cztery – rzucił Harper z tym swoim łobuzerskim, szerokim uśmiechem. - I dwa już pożarliście – fuknęła Sonia, co jakoś bardzo ubawiło Troy’a, który z chichotem obok nich przeszedł i dołączył do braci i ich przyjaciół. Izzy, całkowicie wzruszona i rozbrojona, spojrzała wielkimi oczami na swoją wilczą przyjaciółkę. - Zorganizowałaś mi przyjęcie powitalne? - Coś ty – odparła i pomogła jej wreszcie twardo stanąć na nogach, po tej niemalże książkowej próbie wywrotki. – Na przyjęcie to miałam o wiele za mało czasu. Ale może jeszcze się doczekasz. Ja tylko powiedziałam im, że się przeprowadzasz i ściągnęłam Troy’a do pomocy. To oni plotkowali między sobą i powiedzieli, że chcą tu przyjść, więc kazałam im przynajmniej kupić tort i szampana. To miała być mała niespodzianka. - Dziękuję! – wybuchła entuzjastycznie i rzuciła jej się na szyję. – To najmilsze, co kiedykolwiek ktoś dla mnie zrobił! Jak ja ci się odwdzięczę? - Pomyśl o tej zamianie w żaby i osły – odparła z rozbawieniem i odwzajemniła uścisk. - Czy to nie urocze? – spytał Shane, co ewidentnie podniosło Sonii ciśnienie. 184

- Kto go tu w ogóle zaprosił? – warknęła natychmiast, ale Izzy uspokoiła ją kolejnym uściskiem, po czym pociągnęła ją bliżej zebranych. - To takie urocze! Jesteście tacy kochani! A nawet mnie nie znacie! - Ale poznamy i to całkiem nieźle – rzucił Troy z przewrotnym uśmiechem, na co jego bracia z jakiegoś powodu też się zaśmiali. - Kto nadmuchał balony? – spytała Izzy, zupełnie obojętna na ich dziwne reakcje i odwiązała balony od kominka, żeby się po prostu przekonać, że nie śni i są prawdziwe. Nigdy, w całym jej dwudziestopięcioletnim życiu nikt nie nadmuchał dla niej balonów, nawet gdy miała urodziny. - Uznajmy, że jest po jednym od każdego z nas – odparł z sympatią Rusty, wstając i podchodząc do niej, ale utrzymał jakiś dziwny dystans i nie dotknął jej nawet opuszkiem palca. – I niestety, bardzo mi z tego powodu przykro, ale muszę już iść. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że też cię tutaj witam. - Oj, musisz? – odwróciła się w jego stronę naprawdę rozczarowana. Nie żeby brakowało jej tu towarzystwa, ale polubiła Rusty’ego. Był draniem, ale czarującym i jakoś podświadomie wiedziała, że mogłaby się z nim zaprzyjaźnić. – Szkoda. - Ja też żałuję – odparł z lekkim uśmiechem, po czym mrugnął do niej, ale ręce trzymał za plecami, jakby ich pilnował, żeby przypadkiem jej nie dotknąć. Dziwne, wczoraj się tak nie zachowywał, no ale może po prostu przesadzała. - Bawcie się dobrze – rzucił Rusty, posłał pozostałym szelmowski uśmiech, co z jakiegoś powodu ich ubawiło, po czym jeszcze raz mrugnął do Izzy i skierował się w stronę drzwi do ogrodu. - Czekaj, odprowadzę cię, banito – z rozbawieniem powiedział Troy i chichocząc, do niego dołączył. - Hmm, no to do zobaczenia, Rus! – zawołała za nim Izzy, na co do niej pomachał i obaj bracia zniknęli w ogrodzie. Izzy odwróciła się na pięcie w stronę pozostałych, przez co balony nad jej głową aż zafalowały i objęła ich wszystkich niemal rozkochanym spojrzeniem. - Nie wiem, co powiedzieć. Właściwie to zastanawiam się, czy to nie najmilsza rzecz jaka mnie w życiu spotkała. Dziękuję. Sonia zmarszczyła czoło.

185

- Żartowałaś, prawda? Banda wilkołaków z balonami nie może być najlepszą rzeczą, jaka przytrafiła ci się w życiu. - Właściwie to… - Izzy wzruszyła ramionami. - To najsmutniejsza rzecz jaką w życiu słyszałam – oświadczyła Sonia, po czym strzeliła palcami na mężczyzn i ponad swoimi ramionami wskazała im kciukami drzwi. - Żadnego więcej jedzenia, dopóki samochód nie będzie rozpakowany. Raz, raz, przydajcie się na coś. Wilki bez ociągania wstały i mówiąc coś między sobą ze śmiechem, ruszyły do drzwi. Izzy, w przypływie wesołych, ciepłych uczuć, zaszła im drogę, przez co pierwszy w kolejności Harper musiał się zatrzymać. Pochyliła się do niego i mocno cmoknęła go w policzek. - Dziękuję, że przyszliście. Natychmiast radośnie wyszczerzył do niej zęby w uśmiechu. - Chyba będę wpadał codziennie. Można jeszcze w drugi policzek? - Spadaj – rzuciła jego siostra i jej ton nie zachęcał do dyskusji. Następny w kolejce był Ryder i Izzy nie była do końca pewna, czy on sobie życzy takiego buziaka, bo ciągle otaczała go ta mroczna aura. Ale kiedy grzecznie się przed nią zatrzymał i w kącikach jego ust pojawił się cień uśmiechu, a w oczach zabłysły iskierki, Izzy się już nie wahała i jego też mocno cmoknęła. Ryder był trochę jak ledwo oswojone zwierze, ale w tej całej jego dzikości była też wielka czułość. Wyczuwała to. I dlatego z łatwością udało jej się pozbyć wcześniejszych obaw, więc nawet pogłaskała go po drugim policzku, co sprawiło, że Sonia oniemiała, a Ryder parsknął cichym śmiechem, pochylił się i też lekko pocałował ją w policzek. O tak, nie było wątpliwości, nie miała w nim wroga. Po Ryderze stanęła twarzą w twarz z wyszczerzonym Drako. Ten już nie wahał się ani chwili i głośno cmoknął ją prosto w usta, co wywołało warkot z piersi zarówno Sonii jak i jej braci. To było szalenie miłe, że się nią tak zaopiekowali. A Drako w ogóle się tym nie przejął i radośnie poszedł do wyjścia, pogwizdując pod nosem, na co Harper i Ryder po drodze go poszturchiwali. Ice był jeszcze bardziej mroczny niż Ryder, więc też nie była pewna jak się zachować, ale zaskoczył ją przejęciem inicjatywy. Po prostu ujął jej dłoń i grzecznie pocałował ją w knykcie. Uśmiechnęła się do niego i po chwili stał już przed nią Shane.

186

- Uważaj – mruknęła buro Sonia. – Niewiadomo kogo te usta całowały i jakie bakterie osiadły na tej jego łajdackiej gębie. Możesz jeszcze złapać jakiś syf. Shane uniósł lekko górną wargę w groźnym wyrazie zapowiadającym warkot, a Izzy, jak to zwykle jej się zdarzała, palnęła bez namysłu: - Myślałam, że wilki nie mogą chorować i rozsiewać zarazków? Oboje, i Sonia i Shane spojrzeli na nią w sposób, który dobitnie jej uświadomił, że wilczyca chciała być po prostu wredna. - Taaa – rzuciła, zadowolona, że jej głupota przynajmniej zapobiegła awanturze. – No cóż, w takim razie zaryzykuję – dodała i cmoknęła Shane’a, trafiając nie tyle w policzek, co w kącik jego ust. Wytrzymał to nieporuszony, bo cały czasu buro popatrywał na Sonię. Tych dwoje zdecydowanie miało jakieś zaszłości. - Pójdę na zewnątrz i pomogę chłopakom – powiedział, jeszcze raz buro popatrzył na wilczycę i poszedł sobie, ale wyglądał przy tym teraz bardziej jak wilk, niż jak człowiek, a przynajmniej jego sposób poruszania się wydawał się bardzo drapieżny. Sonia w ogóle nie była przejęta tym, że być może go zraniła. Spokojnie podeszła sobie do stolika, na którym stały kartony i butelki, wzięła jednego szampana i otworzyła go z wprawą barmana. - Hej! – rozległ się krzyk z zewnątrz, chyba należący do Harpera. – Słyszeliśmy to! Nie pijcie bez nas! Sonia bez słowa pokazała środkowy palec w stronę drzwi do ogrodu, wcisnęła butelkę w ręce Izzy i otworzyła sobie drugą. - Nie za wcześnie na szampana? – spytała Isabelle, ale nie włożyła w to zbyt wiele przekonania. Sonia zerknęła na zegarek, po czym spokojnie uniosła butelkę do ust. - Już można, właśnie minęło południe. Twoje zdrowie, mała czarownico. Pij zanim wrócą i nic nam nie zostawią. Izzy uśmiechnęła się i pociągnęła kilka łyków, jednocześnie z fascynacją obserwując przyjaciółkę, która potrafiła bardzo zdrowo żłopać prosto z gwintu. Kiedy w końcu Sonia odjęła butelkę od ust, posłała Izzy olśnione spojrzenie. - Zainspirowałaś mnie z tym przyjęciem. To może być fajne. Zrobimy grilla nad basenem u rodziców. Będą obowiązywały stroję kąpielowe i klapki. Zaprosimy trochę starszyzny i samic, żeby cię lepiej poznały. Cholera, to jest świetny pomysł. 187

Izzy zaśmiała się. - Hej, nie domagałam się imprezy na swoją cześć! To było tylko takie pytanie, bez podtekstów. - Taa, taa, wiem – machnęła ręką, jakby zatopiona we własnych myślach. – Ale to genialne i bardzo sprytne. Tak zrobimy. Pogadam dzisiaj z mamą. I nic się nie martw, wszystkim się zajmę. - Sonia, nie potrzebuję żadnego przyjęcia – powiedziała, myśląc o tym, na ilu już w życiu uczestniczyła wbrew swojej woli. Ale żadne z nich nie było grillem w klapkach nad basenem. – Dobrze jest jak jest. Sonia znowu napiła się szampana i najwyraźniej miała już swój plan i nie zamierzała z niego zrezygnować. Ale w sumie, dlaczego nie? I dlaczego by nie pić w południe szampana z gwintu? Dlaczego nie przeżyć życia w pełni? Do domu zaczęły wracać wilki, każdy coś dźwigał, ale nie wyglądali jakby im to ciążyło. Zresztą, Ryder, który niósł solidną toaletkę, podtrzymywał ją sobie tylko jedną ręką i nie wyglądał jakby ważyła więcej niż pół kilo. Zanotować: wilki są super szybkie, super sprawne i super silne. Mają super zmysły i przypuszczalnie, wysoko skaczą. Warto będzie mieć to w pamięci. Ale to nie wróżyło dobrze jej sprawie z Lemarrami. - Hej, ostrożnie z tym! – zawołała Sonia i skoczyła w ich kierunku, po czym zaczęła ich nawigować. Wydawała polecenia, co do rozmieszczenia przedmiotów, a wilki posłusznie robiły, co kazała. Może James miał rację i Sonia byłaby świetną Waderą. Izzy uśmiechnęła się do siebie i powoli podeszła do rozsuwanych drzwi do ogrodu i zapatrzyła się w kwiaty. Ktoś chyba nad nią czuwał w niebie, skoro udało jej się tutaj trafić. Gdyby jeszcze mogła tu zostać na zawsze… Nie rozczulała się nad sobą. Napiła się jeszcze szampana, podeszła do ściany obok kominka i położyła na niej jedną dłoń. Uśmiechnęła się, kiedy otuliło ją łagodne, spokojne echo domu. W tym miejscu nie wydarzyło się nigdy nic złego, nikt nie umarł, nikt nie płakał, nikt nie cierpiał. To była oaza i sprzedałaby duszę, żeby tak pozostało. I żeby ten, kto tu po niej zamieszka, był zawsze szczęśliwy. Z cichym westchnieniem zamknęła oczy i zaczęła szeptać skomplikowane zaklęcia ochronne, takie same jakie nałożyła na dom alf. Dzięki nim nikt o złych zamiarach nie będzie 188

w stanie przestąpić progu tego miejsca, trochę podobnie jak wampiry nie mogły bez zaproszenia wejść do czyjegoś domu. Czuła jak jej palce wibrują i wokół niej unosi się jasna poświata energii, ale nie przerwała. Nawet jeżeli ją ktoś zobaczy, to po prostu wyjaśni mu co robi. Pozwolono jej tutaj używać magii, jeżeli nie będzie ona zagrażać wilkom. Dano jej więcej, niż oferował jej własny sabat. Spokojnie, mechanicznie powtarzała starodawne formuły, przy których niejeden młody adept magii o niższym poziomie połamałby sobie język i czuła jak wokół budynku formuje się niemal elektryczna tarcza, niewidzialna dla nikogo, z nią włącznie. Natomiast jeżeli ktoś spróbował by tu wtargnąć w złych zamiarach, nie tylko nie przestąpiłby nawet progu, ale jeszcze gorzko by tego pożałował. Bariera ochronna odbiłaby go jak piłkę i przy okazji poraziła prądem jak paralizator. To była mocna ochrona, najlepsza jaką mogła zagwarantować temu miejscu. I jedyna, dzięki której udało jej się w czasie ucieczki ukraść kilka godzin snu w obskurnych norach. Nie mogła tam zostawać długo, bo choć Lemarrowie nie mogli wejść do środka, to ona też nie mogłaby tam przecież siedzieć wiecznie, a kiedy tylko by wyszła, wpadłaby w ich łapy. - Hmm, co robisz? Drgnęła na dźwięk uprzejmego głosu, bo nawet nie usłyszała, że ktoś się zbliża. Do listy wilków trzeba dodać: potrafią się cichutko skradać. Izzy otworzyła oczy i zobaczyła obok siebie Troy’a, opartego w bezpiecznej odległości o ścianę, jakby chciał sprawdzić, czy coś od niej poczuje, do tego z nonszalancko skrzyżowanymi ramionami na piersi i zainteresowanym spojrzeniem. Uśmiechnęła się do niego, żeby wiedział, że go usłyszała, ale zanim odpowiedziała, zaintonowała jeszcze jedno zaklęcie i powtórzyła je szeptem. Tajemnicą magii i rzucania poważnych zaklęć były słowa. Ich wypowiedzenie miało wielką wagę, o wiele większą niż samo o nich pomyślenie. Izzy zamknęła jeszcze na chwilę oczy i zakończyła rytuał zamykającą formułą. Dzielenie się taką ilością magii na raz było męczące, bo nie miała w tym takiej dużej wprawy jakby chciała, ale była zadowolona. Otworzyła oczy, uśmiechnęła się jeszcze raz do Troy’a i zachwiała się lekko na co natychmiast skoczył, by jej pomóc. Powstrzymała go uniesieniem dłoni, sama złapała pion i upewniła się, że czuje się już dobrze, zanim się odezwała. - Muszę poprawić swoją kondycję. Jest beznadziejna.

189

- A czy wiesz, że się świecisz jak energooszczędna żarówka po wyłączeniu jej od prądu? Już nie mówiąc o tym, że przed chwilą jaśniałaś jak pochodnia, a ściana wibrowała. Jakiego rodzaju czary to były? - Fajne – odparła pogodnie i zaproponowała mu swoją butelkę, żeby się napił. – Magia ochronna. Stare, celtyckie zaklęcia, rzucane na dom pomagają w nocy spać spokojnie. - Jak to będzie działało? – uniósł jedną brew i łyknął szampana. Wyglądało na to, że pytał nie tyle dlatego, że był czujny, a dlatego, że był ciekawy, ale jak dla niej, to i jeden i drugi powód był warty odpowiedzi. - Dom nie wpuści nikogo kto ma złe zamiary. W sumie to tyle. - Skąd dom będzie wiedział, że ktoś ma złe zamiary? - Będzie wiedział – uśmiechnęła się szeroko. – Zaufaj mi. - I co się stanie, jeśli ktoś taki spróbuje się tu dostać? - Nie da rady. Bariera ochronna go nie przepuści, magia go odrzuci na kilka metrów i trzepnie go prąd. Ale przyrzekam, że nikt nie zginie. Nie zrobię nikomu krzywdy. - Wiem – odparł trochę zbyt pewnie i zbyt beztrosko, ale nie wnikała w to. Może wszyscy byli tutaj po prostu naiwni, że tak jej wierzyli, ale z drugiej strony, ona wcale nie była lepsza, skoro im zaufała na tyle, by zostać. Bądź co bądź, to były wilki i mogłyby ją pozbawić głowy jednym kłapnięciem paszczą. – To skuteczne? - Nie słyszałam, żeby kiedykolwiek zawiodło. No chyba, że jakiś inny, silny czarodziej zdejmie zaklęcie. - Hmm – powiedział z namysłem i spojrzał na ścianę. – Ciekawe. Przypuszczam, że w domu rodziców zrobiłaś to samo? - Obawiam się, że tak, ale w niczym im to nie zagraża, ręczę głową. Po prostu do ich domu nie wejdzie nikt, kto chce im zaszkodzić. Zostawiłam zaklęcie, ale jeżeli uważasz, że powinnam je zdjąć, to oczywiście, zrobię to. - Nie, nie sądzę, żeby to było konieczne. Matka będzie wzruszona twoją troskliwością, a ojciec na pewno zainteresuje się jak to działa. - Ale nie poczuje się obrażony, prawda? To nie jest tak, że uważam, iż nie ochroni swojej rodziny, ja tylko pomyślałam, że… - Bez obaw – posłał jej ten swój śliczny, czarujący, łajdacki uśmiech. – Nie obrazi się. Choć nie wiem, czy się ucieszy na myśl, że otacza go teraz magia, dlatego powiemy mu o tym dopiero, jak to będzie absolutnie konieczne, co ty na to? 190

Odetchnęła i uśmiechnęła się. - W porządku. - Czyli, uściślając, jakbym chciał tu wejść, żeby cię napaść, to odbiję się od drzwi i kopnie mnie prąd? Skinęła głową. - Właśnie tak. - To chyba bardzo silna magia – zauważył, przyglądając jej się tymi swoimi inteligentnymi oczami. – Wyczerpuje cię. - Jest silna, ale istnieje silniejsza. Dopóki nie zacznę krwawić z nosa i nie padnę u twoich stóp, to znaczy, że wykonywana magia mieści się w moich możliwościach. - Zapamiętam. A ta jasna aura wokół ciebie? To normalne? - Przy silnych zaklęciach tak. Drobne nie wymagają takiego skupienia i takiego zużycia mocy, więc promień magii nie wydostaje się z ciała. - Więc to coś, to był promień magii? - Mniej więcej – odparła, dość przyjemnie zaskoczona jego zainteresowaniem. Nie żeby to były tajemnice, ale nie sądziła, że kogoś zaciekawi jak działają czary. - I to prawda, że magia ma różne kolory? Och, czyli Troy nie był taki całkiem świeży w tych sprawach. Może zgromadził nawet jakieś informacje o magii na użytek sfory, skoro był tutaj chodzącym Google, a teraz miał niepowtarzalną okazję potwierdzić swoje dane. Udzieli mu wszystkich informacji i to więcej niż chętnie. - Jest cała dziedzina nauki w sabacie, zajmująca się kolorami magii. Najprostsze zaklęcia nie mają barwy, ale każde kolejne używane w zależności od poziomu na jakim jest czarodziej, zaczynają epatować światłem, mniej więcej takim jakie widziałeś. Żółte, które mogłeś teraz zobaczyć, oznacza magię na siódmym poziomie. Na szóstym zobaczyłbyś zieleń, na piątym błękit, a na czwartym słaby fiolet. Magia poniżej czwartego nie ma koloru. Ósmy jest lekko brązowy, dziewiąty intensywnie pomarańczowy, a dziesiąty ogniście czerwony. - Dziesiąty jest najwyższy – podsumował jakby własne myśli. – Więc władasz magią na siódmym poziomie. Nieźle. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie wyprowadzić go z błędnego przekonania, ale jednak z tego zrezygnowała. Troy co nieco wiedział i pewnie był świadomy, że czarodziejów

191

na dziesiątym poziomie jest tylko kilkoro na świecie. Zacząłby zadawać pytania, a ona wolałaby jednak na nie jeszcze nie odpowiadać. Na szczęście uniknęła dalszej rozmowy, bo wróciła Sonia z wilkami. - Wszystko już zakwaterowane – oznajmiła, choć osobiście nie rozstała się z butelką i prawdopodobnie tylko wydawała rozkazy. – Jeśli będziesz chciała coś przemeblować, to śmiało, ale bez dźwigania. Jest tu kilka wilków i nie wahaj się ich użyć. - Super – odpowiedziała. – Dzięki. A teraz może nagrodzę was czymś do jedzenia? Może ugotuję na szybko coś dobrego? – spytała entuzjastycznie, na co natychmiast pomysł został gorliwie poparty przez wszystkie wilki, które wyglądały przy tym, jakby zaproponowała im mannę z nieba. Cóż, żołądki bez dna. To też trzeba zapamiętać. - Nie mów mi, iż jesteś tak odrażająco idealna, że nawet gotujesz – Sonia wzniosła oczy do nieba. – To jest dopiero niesprawiedliwość. - Chodź! – wesoło rzuciła Izzy, zostawiła Troy’owi butelkę, by się nią zaopiekował i pociągnęła Sonię za łokieć w stronę kuchni. Mogła uprawiać magię i mogła gotować. Była w raju. – Możesz mi pomóc. Sonia prychnęła, ale posłusznie dała się wyciągnąć z salonu. - Popatrz jak się cieszę – mruknęła. – Jupi, jupi.

192

Rozdział VIII

Izzy była niezaprzeczalnie szczęśliwa. Co prawda czuła się złudnie bezpiecznie, ale jakoś jej to nie przeszkadzało. Spędziła z gronem wilków niemal cały dzień, ugotowała im posiłek, który ilością zadowoliłby armię żołnierzy, a jakością najlepszego francuskiego krytyka kulinarnego, rozpakowała się i nawet poprzestawiała niektóre meble według własnego widzimisię, co było o tyle łatwe, że również Sonia była zdolna bez wysiłku unieść całą szafę, a miała tutaj przy sobie pięć jeszcze silniejszych wilków. Wilków, które się rozkochały w jej kuchni. Czy mogło być lepiej? Dopiero wieczorem, kiedy wszyscy już sobie poszli i Izzy została sama, wróciły do niej jej demony. Kradła czas. Nie można było tego inaczej nazwać. I jakkolwiek jej się tu podobało, wilki traktowały ją jak swojaka, a dom, w którym pozwolono jej zostać, był ucieleśnieniem jej marzeń, to nadal była księżniczką wszystkich sabatów, nadal ścigali ją bracia Lemarrowie i nadal jej jedyną szansą na przeżycie było dotarcie do Elfiego Lasu i wyproszenie azylu. Jeżeli jej odmówią, a istniało takie prawdopodobieństwo, to znowu znajdzie się w punkcie wyjścia. I możliwe, że będzie się czuła jeszcze gorzej niż przed dwoma miesiącami, bo zobaczyła, że nie wszystkie wilki są kanaliami i pierwszy raz w życiu czuła się tutaj niemal normalna. Ciężko będzie o tym zapomnieć. Ciężko? Chyba tylko silne zaklęcie utraty pamięci by to usunęło z jej głowy. Ta pierwsza noc tutaj nie upłynęła tak beztrosko jak w domu alfy, co było ciekawe. Najwyraźniej chodziło o świadomość, że jest tutaj sama, naprawdę, zupełnie sama. I chociaż rzuciła ochronę na dom, dwa razy sprawdziła, czy zamknęła wszystkie drzwi i okna, to i tak cisza jaka panowała na zewnątrz, w połączeniu ze sporadycznymi, dziwnymi odgłosami i odległymi wyciami wilków, jakoś nie dawały jej usnąć. To miejsce było piękne, nie było co do tego żadnych wątpliwości, ale kiedy siedziała tu sama, jakoś jej się przypominało kim jest i kto ją ściga. No i że może być księżniczką, ale nie żyje w bajce. A na pewno nie w bajce z happy Endem.

193

Zajęła największy pokój na piętrze, ale tylko dlatego, że Sonia na to nalegała, choć równie dobrze mogłaby się ulokować w tym przytulnym pokoiku na dole. Nawet myślała o tym, kiedy już została sama, ale musiałaby znieść wszystkie swoje stare i nowe rzeczy na dół, a było tego sporo, więc po prostu jej się nie chciało. Wzięła długą kąpiel w potężnej, wbudowanej w ziemię wannie na piętrze, która była takich gabarytów, że bez problemu pomieściłaby ze dwa wilki w ich włochatej postaci, a potem przez kilka godzin przewracała się w pachnącej pościeli, w łóżku zdecydowanie za dużym jak dla jednej osoby. Tylko, że łóżko u Whitmorów też było wielkie, a jakoś jej to nie przeszkadzało. Padała na nie i traciła przytomność. No tak, ale tamto łóżko pachniało Croftem. Zganiła się za tę głupią myśl, kiedy tylko wyrosła w jej głowie, ale jakoś nie mogła się jej pozbyć. Pomysł, że zapach tego wielkiego wilka miałby ją uspokajać i dawać bezpieczeństwo był o tyle głupi, co dziwny. Nawet go nie znała. Mało ważne, że jakoś ją do niego ciągnęło, w końcu nie miała piętnastu lat. No i on najwyraźniej wcale nie chciał jej już więcej oglądać, dlatego sam pomysł, żeby przypadkiem wpaść do „Luny” byłby jak strzał we własne kolano. Musi szybko załatwić sprawę z czarodziejem i wyjechać. Tak będzie najlepiej. Kiedy wstawała następnego dnia, słońce już było wysoko na niebie i mocno świeciło, a ona miała lekki ból głowy i mocne postanowienie, że zadzwoni do Whitmorów i poprosi Mickey’a, żeby przyniósł jej kryształ. Odprawi rytuał, załatwi sprawę i zacznie się pakować. Tak będzie najlepiej dla wszystkich, z nią włącznie. Przemyciła na Sosnowe Wzgórze koszulę, w której spała w domu alf, wmawiając sobie, że chce ją po prostu wyprać i wyprasować przed oddaniem, ale jakoś jej to nie powstrzymało, żeby mimo to znowu w niej spać. Była wygodna i miała ten unikalny zapach… Izzy się na siebie wściekła, że znowu o tym myślała. Bolała ją głowa, potrzebowała kawy i uznała, że jeżeli będzie musiała tu jeszcze trochę zostać, to może zapyta Sonię, czy nie chciałaby tu z nią pomieszkać. Perspektywa wyrwania się z domu powinna ją niebywale ucieszyć. Tak, to był dobry pomysł. Wyszła z pokoju boso, rozczochrana i w samej za dużej koszuli, ale nie zwracała na to większej uwagi. Chciała tylenolu i kawy. Miała nadzieję, że zarówno jedno jak i drugie znajdzie w kuchni. Zeszła po schodach, przeszła przez korytarz i wchodząc do kuchni, 194

przeciągnęła wszystkie, obolałe mięśnie. Przy okazji pozwoliła sobie na szerokie ziewnięcie. Może dlatego nie od razu jej instynkt zareagował prawidłowo i wyczuła, że w kuchni ktoś jest. Nie byle jaki ktoś. Zmienny wilk. Skamieniała, gwałtownie otworzyła oczy i zamrugała kilka razy, jednocześnie próbując pobudzić swój umysł do jakiejś szybkiej pracy. W kuchni, plecami o blat opierał się olbrzym, który swoimi rozmiarami zmniejszał powierzchnię pomieszczenia niemal o połowę. Był wysoki, miał potężnie umięśnione ciało, zresztą opalone na ciemno i muskuły zapaśnika. Podkoszulek z krótkim rękawem, choć chyba był największego rozmiaru, to opinał jego ciało, jakby został na nim zszyty. Był szerszy w ramionach niż Croft i chyba nie wiedział, co to tłuszcz. A do tego otaczała go tak przerażająca aura, że pod tym względem mógł się równać tylko z Lockym i to wywołało u niej autentyczny dreszcz strachu. W jej domu stał zabójca. To nie ulegało wątpliwości. Izzy wciągnęła gwałtownie powietrze i zatrzymała je w płucach, rozpaczliwie zastanawiając się co zrobić. Nikt nie usłyszy jej krzyku. Telefon zostawiła na górze. Magia? Ale, do licha, nie znała zaklęć przydatnych w ataku i obronie. Nie ucieknie przed tym facetem, wyglądał jakby nikt nigdy w życiu nie dał rady przed nim uciec, a kiedy próbował, to dopadał go i nie okazywał grama litości. Taaak, rzecz w tym, że zabójca w jej domu stał nonszalancko w kuchni, opierał się o blat i trzymał w wielkiej ręce parujący kubek ze świeżo zaparzoną kawą. Włamał się, napił kawy i dopiero potem zamierza jej oderwać głowę? Gwałtownie poderwała patelnię, którą miała pod ręką i świadoma, że to żałosna linia obrony w obliczu wilkołaka jego gabarytów, to stanowczo przytrzymała ją przed sobą niczym broń. - Jak się tu dostałeś? – warknęła tak groźnie jak tylko potrafiła i od razu wytaczała sobie w duchu trasę ucieczki, bo to pytanie, nawet jak na nią, było po prostu głupie. Potężny, śmiertelnie groźny zmienny, uniósł kpiąco jedną brew. - Drzwiami? - Były zamknięte, sprawdzałam dwa razy. Włamałeś się do własności Whitmorów. Wyjdź teraz, a może nic im nie powiem. Tak, Izzy, twoje groźby sprawiają, że ludzie mdleją z wrażenia.

195

- A może miałem klucz? – spytał niskim głosem, który był drapieżny, nawet jeżeli nie próbował mu nadawać takiej barwy. Klucz? Niemożliwe, żeby miał klucz. Możliwe? Izzy poderwała w górę głowę, bo żeby na niego popatrzeć, to musiała naprawdę ją unieść i szybko otaksowała jego twarz, która jakoś jej umknęła w obliczu jego śmiercionośnych mięśni. No cóż, miał silną linię szczęki, mocne, ale regularne rysy, przydługie, ściągnięte z tyłu głowy włosy i torques na szyi, z dwoma łbami wilków zwróconymi w swoją stronę. Był przystojny, nawet bardzo, ale ta aura zagrożenia wokół niego jakoś odwracała od tego w pierwszej chwili uwagę. Był atrakcyjny, mrocznie, demonicznie atrakcyjny, jakby z czymś takim dość znajomym… Zaraz. Gwałtownie spojrzała mu w oczy. Były zimne, nieprzyjazne i z lekką nutką kpiny, ale z całą pewnością miały rzadką, błękitną barwę. Barwę psów Husky. Gwałtownie wypuściła powietrze i opuściła ręce z patelnią. Ulga nie była na miejscu, biorąc pod uwagę jego niechęć i wielkie mięśnie, ale przynajmniej już nie groził jej zawał. - Jesteś Whitmorem - powiedziała niemal z wyrzutem i znowu na chwilę przymknęła oczy. Była pod opieką jego ojca, więc chyba nie rozerwie jej na kawałeczki. Ta myśl dodała jej animuszu i znowu na niego spojrzała, tym razem buro. – Na litość boską, to ile was właściwie jest? Jego brew ponownie uniosła się w kpiącym wyrazie. - To zależy kogo już poznałaś, wiedźmo. Zlekceważyła wiedźmę, choć z pewnym trudem i odstawiła patelnię na wieszak. - No Crofta, Sonię, Mickey’a, Rusty’ego, Harpera, Rydera i Troy’a. I myślałam, że to już komplet. Więc ty jesteś…? - Buster – powiedział i zabrzmiało to trochę jak jakaś groźba. Bo zapewne to była groźba. Prawdopodobnie kiedy podawał komuś swoje imię, ten był już posikany ze strachu, bo słyszał jaką jest bestią. No cóż, ona nie słyszała i już na pewno nie sikała pod siebie. - No tak – mruknęła. – Słyszałam kilka razy to imię. Jest jeszcze ktoś poza tobą? Chyba był zdziwiony, że nie kuliła się jeszcze ze strachu, ale nadal nie zaskarbiła sobie ani grama jego sympatii. Ciekawe. Reszta rodziny raczej ją polubiła. 196

- Nie – odparł, ale zauważyła, że wilczym zwyczajem nie odrywa od niej zimnych oczu, jakby śledził każdy jej ruch i przewidywał następny. W razie, gdyby zrobiła cokolwiek, żeby go zaatakować, natychmiast by ją zabił. Pewnie trwałoby to ułamek sekundy. Prawie westchnęła. Wilki były agresywne. Będzie musiała uważać, żeby go nie sprowokować, w czym niestety nie była najlepsza. Miała niewyparzoną gębę i talent do wyprowadzania ludzi z równowagi, słyszała to od dziecka. No ale z drugiej strony, przypomniała sobie o tarczy ochronnej. Dom go wpuścił, co znaczyło, że nie przyszedł tu w jakichś złych zamiarach, nawet pomimo tego, że jego groźna mina temu przeczyła. Na wszelki wypadek Izzy musnęła dłonią ścianę, żeby się przekonać, czy jej zaklęcia jakimś dziwnym trafem nie opadły. Poczuła magiczną wibrację. Tarcza działała. To ją trochę uspokoiło. - Ok. – rzuciła, obciągnęła trochę koszulę i przygładziła włosy, żeby przynajmniej nie wyglądać jakby dopiero co wstała z łóżka, choć właśnie tak było. – Przepraszam za swój wygląd, nie spodziewałam się odwiedzin. - Oboje wiemy, że jesteś w pełni świadoma tego, jak ponętnie teraz wyglądasz, więc możemy sobie darować fałszywą skromność, wiedźmo – powiedział i może nawet uznałaby to za komplement, tylko że jego ton wcale nie był uwodzicielski. Przeciwnie. Był chłodny i prawie oskarżycielski. A na tę „wiedźmę” aż cicho zgrzytnęła zębami. Mimo wszystko, postanowiła zachować klasę. - Jestem… - zaczęła, ale natychmiast jej przerwał. - Doskonale wiem, kim jesteś, wiedźmo. Zazgrzytała zębami, tym razem głośno. Przyszedł, żeby sprawdzić jej wytrzymałość na obrazy? A może, żeby wyprowadzić ją z równowagi, doprowadzić do użycia magii i tym sposobem sprawić, że zostanie wywalona z Wulfridge? - Czuję, że do tej rozmowy będę potrzebowała bardzo dużo kofeiny – mruknęła buro i skierowała się do blatu kuchennego, choć odwracanie się do niego bokiem było ryzykowne. – Mam nadzieję, że zostawiłeś mi trochę kawy. Znowu go zaskoczyła i była z tego zadowolona. Najwyraźniej był przekonany, że ucieknie od niego z krzykiem. Fakt, była tego bliska, ale teraz zwyciężało jej poczucie dumy. Buster brodą wskazał jej ekspres i natychmiast nalała sobie z niego wielki kubek napoju. Jak na kogoś, kto przyszedł ją zastraszyć, zaparzył całkiem dobrą kawę. I w ilości, oznaczającej, że przewidział jej udział w wypijaniu. Cóż, można to uznać za pozytyw. - Gdzie jest Croft? – spytał, kiedy uzupełniała kawę o cukier. 197

Spojrzała na niego i uniosła brwi pod samą linię włosów. - A skąd ja mam to wiedzieć? - A kto ma wiedzieć, jak nie ty, wiedźmo? Ok., zaczynał ją wkurzać z tą „wiedźmą”. - A niby dlaczego ja miałabym to wiedzieć? – warknęła. Buster przyglądał jej się przez chwilę, jakby chciał ją przyłapać na kłamstwie, po czym coś zabłysło w jego oczach i spokojnie napił się kawy. Miał ręce niemal jak bochenki chleba, jakby złapał nimi jej głowę, to oderwałby ją od korpusu nawet bez przemiany w wilka. Do tego zauważyła, że na wewnętrznej stronie przedramion ma jakieś napisy wytatuowane gotykiem i chociaż nie mogła ich rozszyfrować, to przypuszczała, że są jakimś bardzo mrocznym ostrzeżeniem przed zadzieraniem z nim, jeżeli się nie chce stracić życia. Do tego na nadgarstkach miał usztywniacze, podobne do tych noszonych przez Crofta, z tym że ciemniejsze i nabite jakimiś ćwiekami. No i miał broń. Specjalne szelki zakładane na plecy, ukazywały pod jego pachami dwie kabury. Rasowy zabójca. A rasowy zabójca raczej nie wpada na towarzyską pogawędkę przy kawie. Kiedy unosił kubek do ust, rękaw jego koszulki się lekko podwinął i zobaczyła na ramieniu kolejny tatuaż, tym razem w stylu, w jakim mieli go jak na razie wszyscy, których tu poznała. Ten przypominał trochę oko drapieżnego sokoła, z przecinającą je w kąciku linią, która u swojej podstawy krzyżowała się z jeszcze jedną, bardziej wywiniętą. Napis nie odsłonił się cały, ale z łatwością domyśliła się, co tam wykaligrafowano: Nieustraszony. Lekko melodramatyczne, ale pasowało do niego. - Więc nie wiesz, że to jego dom, wiedźmo? – spytał nagle, na co wróciła do rzeczywistości i aż rozsypała cukier po blacie. Ponownie wstrzymała oddech, kiedy spojrzała na niego kątem oczu. - Ten dom jest własnością Whitmorów, więc jego też, wiem o tym. Wolno pokręcił głową, znowu uważnie ją obserwując, na co w jej żołądku pojawiła się ciężka, stalowa kula. Sonia, zabiję cię. - Ten dom należy do Crofta. A ja mam jego zapasowe klucze. Zawirowało jej w głowie jak na karuzeli. Dlaczego jakoś nikt o tym nie wspomniał?! Croft najwyraźniej nie zapałał do niej sympatią, a umieścili ją w jego domu? W życiu by się na to nie zgodziła, gdyby o tym wiedziała.

198

- Ale nie mieszka tutaj – złapała się tej myśli jak koła ratunkowego. – Dom stał zamknięty. Jeszcze przez chwilę jej się przyglądał, po czym znowu niespiesznie się napił. - Nie, nie mieszka, wiedźmo. Odetchnęła. No to nie jest tak źle. Po prostu ulokowali ją w pustym domu, bo i tak w nim nie mieszkał. Rozsądne. Ale, do licha, i tak powinni jej byli powiedzieć! I jeszcze ta „wiedźma”. Zmarszczyła czoło i spojrzała na niego ze złością. - Nie nazywaj mnie tak. Jego jedna brew ponownie ironicznie przesunęła się do góry. - Nie? Przecież nią jesteś. - Nie, nie jestem – warknęła, odwdzięczając mu się takim samym chłodnym spojrzeniem, jakie on fundował jej. - No proszę – powiedział kpiąco, odwracając się teraz tułowiem w jej stronę i opierając jedną, dużą dłoń o blat. – Jaka mała, temperamentna wiedźma. - Czarownica – poprawiła go ze zirytowanym zmarszczeniem brwi. - Wiedźma. - Czarownica – warknęła. Po raz pierwszy posłał jej spojrzenie, które można by określić jako trochę rozbawione. - Tak? A co różni czarownicę od wiedźmy, poranny ptaszku? „Poranny ptaszku” było bez wątpienia powiedziane ironicznie, bo jeśli wierzyć zegarowi to minęło południe, ale była na tyle zirytowana, że i tak odpowiedziała, wykonując przy tym rozległy ruch ręką, mający podkreślić jej słowa. - No, co najmniej trzydzieści lat! Coś jak rozbawienie znowu zabłysło w jego oczach, choć uśmieszek, który wykwitł mu na wargach był zdecydowanie ironiczny. Może po prostu innego nie miał. - Jaka zabawna wiedźma. Wbiła w niego swoje najgorsze spojrzenie spod zmrużonych powiek. - Jak mnie nazwiesz tak jeszcze raz, to złamię słowo dane twojemu ojcu i podpalę ci sierść, Goofy. Znowu posłał jej jakby rozbawione spojrzenie, ale jakoś nie była pewna, czy taki rasowy bandzior wie, co to rozbawienie, więc zlekceważyła to. Zaczynało jej się robić zimno 199

w stopy, więc wzięła swoją kawę i skierował się w stronę wnęki z jadalnią, a po drodze zauważyła, że w zlewozmywaku leży pusta miska po resztkach jej wczorajszych kulinarnych pomysłów. Więc nie tylko wszedł tutaj cicho jak duch i zrobił sobie kawę, ale jeszcze wyjadł to co zostało w lodówce. Może rzeczywiście wyjdzie z tego spotkania żywa. Mijając go, wskazała broda na miskę. - Mam nadzieję, że przynajmniej to podgrzałeś, to nie chcę być odpowiedzialna, za to, że zimne jedzenie usiadło ci na żołądku i się pochorowałeś. - Dobrze gotujesz – stwierdził, ale nie doszukała się w tym ani grama komplementu, więc po prostu sama sobie wzniosła toast kawą i kpiąco do siebie mruknęła: - I to tylko jeden z moich rozlicznych talentów. Dotarła do jadalni, usiadła tak, żeby słońce wpadające przez duże okna pieściło jej twarz i jedną nogę pod siebie podwinęła, a drugą stopę oparła o obicie w taki sposób, że kolano wystawało ponad stół. Wyszła z założenia, że widział już niejedno damskie kolano, więc się nie zaczerwieni. Niejedno też pewnie już obciął, albo oderwał. Właściwie, jak wyobraziła sobie, że miałby się czerwienić, to prawie parsknęła śmiechem i tylko na wszelki wypadek, obciągnęła koszulę tak, by nie przyświecić mu niechcący majtkami po twarzy. Wystarczy, że Rusty już widział jej bieliznę. - A jakie są inne? – spytał Buster, razem ze swoim kubkiem do niej dołączając i siadając dokładnie naprzeciwko niej. Pewnie po to, by dalej śledzić każdy jej ruch. Oczywiście, usłyszał jej monolog skierowany do samej siebie. Pewnie nawet słyszał bicie jej serca. - Słuchaj – powiedziała, wbrew wszelkim naukom, patrząc mu w oczy. Któregoś dnia pewnie za coś takiego jakiś zmienny naprawdę ją zaatakuje. – Nie musisz mnie lubić. Serio, zniosę to dzielnie. Ale jeżeli przyszedłeś sprawdzić, czy możesz mnie sprowokować do ataku, żeby potem powiedzieć alfie jaka to jestem groźna i jak to trzeba mnie stąd szybko wykurzyć, to możesz się zrelaksować i dać sobie spokój, bo i tak nie mogę tu długo zostać. A poza tym, nie jestem groźna. Nie znam magii ataku. Boże, nawet nie znam magii obrony i pewnie stąd biorą się wszystkie moje problemy. Nie wiedziałam, że to dom twojego brata, ale nie będę go zajmowała długo. Jestem tutaj, bo Croft właściwie uratował mi życie, a wy potrzebujecie pomocy z jakimś czarnoksięskim draniem. Wiesz, może i nie jestem wilkiem, ale też mam swój honor i spłacam swoje długi. Jeżeli chciałeś interweniować i mnie stąd pogonić, to po prostu poczekaj kilka dni, a sama odejdę. 200

Przez chwilę tylko jej się przyglądał. Trudno powiedzieć, czy jej przemowa zrobiła na nim jakieś wrażenie i czy dobrze odgadła powód jego wizyty. - Dokąd chcesz pójść? – spytał w końcu tym swoim drapieżnym głosem. Oparła się wygodniej o zaplecek krzesła i tuląc w dłoniach ciepły kubek, spojrzała tęsknym wzrokiem na ogród. - Do Elfiego Lasu – odparła, bo chyba nie było sensu tego ukrywać. – Nie pojawię się tutaj więcej. Zaciągnął się powietrzem i spojrzał na nią z odrobiną ciekawości. - Jesteś po części elfem – bardziej stwierdził niż zapytał. - Po matce – odparła i znów na niego spojrzała. - Elfy są bardziej godne zaufania niż wiedźmy. - Będziesz śmierdział spaloną sierścią, facet – ostrzegła go lojalnie. – Tego smrodu nie da się łatwo wywabić. Znowu oczy błysnęły mu rozbawieniem, o ile Terminator może być rozbawiony. - Masz jaja czarownico – rzucił i uznała, że nazwanie jej „czarownicą” jest dużym postępem w ich znajomości. - Niestety, nie mam, możesz mi wierzyć na słowo. Gdybym miała, moje życie byłoby o wiele prostsze. Znowu chwilę jej się przyglądał, tak jakby podsumowywał wszystkie swoje wnioski na jej temat. Dała mu na to czas, spokojnie popijając kawę. Ostatecznie, to spotkanie nie poszło tak źle. Zawsze mogła już być martwa. - Dlaczego jesteś tutaj sama? – spytał nagle i zaskoczył ją tym pytaniem. - A dlaczego miałabym nie być? - Jeżeli faktycznie nie umiesz się bronić, to jesteś dziecinnie łatwym łupem. - Twój ojciec wziął mnie pod opiekę i wszystkim o tym powiedział – wzruszyła ramionami. – A jeżeli to nie wystarczy, to obłożyłam dom zaklęciami ochronnymi. I właściwie to jest jedyny powód, dla którego tu siedzimy i w miarę cywilizowanie rozmawiamy. Gdybyś przyszedł tutaj, żeby mnie skrzywdzić, dom nie wpuściłby cię do środka. Jesteś tutaj, więc uznałam, że do pewnego stopnia jestem bezpieczna. - Może i nie jesteś groźną wiedźmą, ale za to sprytną. Jedno gorsze od drugiego. Pochyliła się w jego stronę z groźną miną.

201

- Słuchaj, Goofy, uznaj to za ostatnie ostrzeżenie. Ślicznie cię proszę, nie nazywaj mnie wiedźmą. Może być czarownica, czarodziejka, Izzy, albo nawet dziecko szatana, ale nie wiedźma. - Dlaczego? Wiedźma mi się podoba. - Świetnie – oznajmiła i znowu z irytacją się oparła. – To ja będę cię nazywać Goofy. Ciekawe, czy nadal będziesz siać taki postrach, jak będziesz kojarzony z głupkowatym psem z kreskówki. Założę się, że już nikt nie posika się ze strachu na twój widok. Wiem! – strzeliła palcami. – Załatwię ci taki tatuaż! Magią! Na tyłku! Znam nawet odpowiednie zaklęcie. Dziewczyny się ucieszą. Myślała, że go rozdrażni, albo co najmniej zirytuje i doczeka się jakiejś ciętej riposty, zakończonej słowem „wiedźma”, ale on, ku jej kompletnej konsternacji, spokojnie oświadczył: - Troy jedzie. Drgnęła i spojrzała przez okno w stronę podjazdu, ale samochód Troy’a dopiero pojawił się na ulicy. Ależ ten drań miał węch, albo słuch. Izzy spojrzała na niego trochę zaskoczona i wybita z rytmu i prawie spadła z krzesła, gdy zobaczyła, że ten łajdak się autentycznie lekko uśmiecha, co próbuje skryć za kubkiem z kawą. Jej groźby go bawiły. Dlaczego jej to nie dziwiło? Nie odzywali się już do siebie, choć wiedziała, że dalej jest ubawiony. Każde z nich popijało swoją kawę, czekając aż w domu pojawi się Troy, co zresztą nastało bardzo szybko. Najwyraźniej już na podjeździe wyczuł obecność swojego demonicznego, starszego brata. - Izzy? – rozległo się lekko zaniepokojone wołanie, natychmiast gdy wszedł z wiatrołapu. - Tutaj jestem! – odkrzyknęła i to tonem o wiele serdeczniejszym niż w przypadku tego, jak zwracała się do Bustera, co, po prostu ewidentnie, też go rozbawiło. Troy natychmiast przeszedł przez kuchnię i pojawił się przed wnęką. Przez jedno ramię miał przewieszony plecak, a w ręce trzymał jakąś metalową walizkę. Najpierw rzucił szybkim spojrzeniem na Isabelle, jakby sprawdzając czy jest cała i zdrowa, po czym trochę uspokojony wynikiem oględzin, spojrzał na cywilizowanie siedzącego naprzeciwko niej Bustera i lekko zmarszczył czoło. - Kiedy wróciłeś? 202

- Dzisiaj – odparł wielkolud, ale nadal spokojnie popijał kawę i nadal patrzył przed siebie, czyli na Izzy. I nadal z tymi iskierkami, które nazywała na własny użytek, rozbawieniem. - No proszę – powiedziała, nie mogąc się powstrzymać. – I od razu przybiegłeś prosto do mnie? Czuję się taka zaszczycona, Goofy. Walizka prawie wypadła Troy’owi z ręki, ale jakoś udało mu się ją utrzymać. Chrząknął. - Czy nazwałaś właśnie Bustera Go… Bus oderwał od niej spojrzenie, żeby posłać bratu zupełnie inne, spod zmrużonych powiek. - Ty tego nie powtarzaj. Troy wydał coś pomiędzy chrząknięciem a rechotem i szeroko uśmiechnął się do Izzy. - Był miły? – wskazał głową brata. - Po prostu czarujący – oparła, jednocześnie posyłając Busterowi spojrzenie mówiące, że wcale nie żartowała z tym tatuażem. - Pewnie nie mógł się powstrzymać, mając przed sobą taki słodki widok – odparł Troy błyskając uśmiechem w stronę jej rozczochranych włosów i nagiego kolana, widocznego nad stołem. – Nie wystraszyłaś się go? Już otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale ku zaskoczeniu zarówno jej jak i Troy’a zrobił to Buster, przy czym nadal popatrywał na nią z tymi iskierkami. - To mnie się powinieneś zapytać, czy się nie wystraszyłem. Groziła mi najpierw patelnią, potem podpaleniem, a na koniec wytatuowaniem tyłka. A ja nie zrobiłem jej nic, poza tym, że spokojnie sobie stałem i piłem kawę. Ujął to w taki sposób, że Izzy się lekko zaczerwieniła. No cóż, rzeczywiście, w zasadzie on jej niczym nie zagroził. Stał i pił. - Pewnie byłeś przerażony – Troy wyszczerzył do niego zęby w uśmiechu, położył przyniesione pakunki pod ścianą, przemknął obok brata tak, by usiąść bliżej Isabelle i bardzo bezczelnie zajrzał jej do kubka, po czym się poczęstował jego zawartością. A ona mu na to pozwoliła niemalże z uśmiechem. Bezpośredniość Whitmorów coraz bardziej jej się podobała. - Co ty robisz? – spytał go Buster i obdarzył brata takim mrocznym spojrzeniem, jak ją kiedy pojawiła się w kuchni. 203

- Częstuję się – odparł beztrosko i szelmowsko mrugnął do Izzy. – Bus jest strasznym formalistą, wierzy w zasadę, co nie twoje to nie rusz. Będziesz mu tatuować tyłek? - Wolałabym nie, ale jak mus, to mus. Troy znowu parsknął krótkim śmiechem. - I co mu tam namalujesz? Izzy spojrzała Busterowi prosto w oczy. - Goofy'ego. Prawda, Goofy? Odpowiedział jej rozbawionym spojrzeniem i, ku jej zaskoczeniu, skinął głową. - Prawda, wiedźmo. Troy przesunął spojrzeniem od brata do niej i z powrotem, po czym chrząknął z rozbawieniem. - A tak w ogóle, to kto ci powiedział? – spytał Bustera. Bus oderwał od Izzy to roziskrzone spojrzenie, tylko po to, żeby popatrzeć groźnie na brata. - No właśnie, ciekawe dlaczego dopiero Locky mi o tym powiedział? - Może dlatego, że chcieliśmy uniknąć twojego włamania się tutaj, wystraszenia jej na śmierć i może nawet uszkodzenia jej cennego ciała? Buster popatrzył na niego z politowaniem, po czym spokojnie dokończył swoją kawę. Izzy zaczęła się domyślać, że ten jego spokój jest objawem jego grozy. Pies, który szczeka nie gryzie; ten który wygląda i zachowuje się jak on, zapewne rozszarpuje na kawałki. - Wiesz, w zasadzie, gdyby chciał mnie skrzywdzić, to by tu nie wszedł – przypomniała Troy’owi i spojrzała na jego porzucony ekwipunek. – Nie wiedziałam, że wpadniesz i nie mam nic do jedzenia. - Nie zostało to cudo z wczoraj? - Goofy zjadł zanim wstałam. A co to jest? - Pojadę ci później na zakupy – zaoferował sam z siebie, pewnie wiedziony myślą, że w zamian mu coś upichci. – A to sprzęt od SSWiN. Mama rano zadzwoniła wściekła, że spałaś tu sama i kazała mi przyjechać i go zamontować. - Wściekła, że spałam tu sama? – powtórzyła ze szczerym zdziwieniem. – Przecież właśnie po to mnie tu umieściła. Skoro wszyscy wrócili wczoraj do domów, to z kim miałam tu spać?

204

Troy wymienił dziwne spojrzenie z Busterem znad jej kubka, po czym błysnął uśmiechem, zarzucił ramię na oparci jej krzesła i wymownie spojrzał na jej obszerną koszulę. - Hmm, co masz pod spodem? Zalała się rumieńcem, szturchnęła go łokciem i wywróciła oczami. - Troy. - Nie masz nic, prawda? Cholera, teraz zacznę to sobie wyobrażać. Znowu go szturchnęła i wskazała brodą na ekwipunek. - Co to jest SSWiN? - System Sygnalizacji Włamania i Napadu – odparł, dokończył jej kawę i odstawił kubek z powrotem przed nią. – Takie zabawki dla chłopców, nie będziesz musiała się tym zajmować. Okablujemy tym dom i podłączymy go do centrali na moim serwerze, razem ze wszystkimi naszymi pozostałymi domami. Ponieważ nadal patrzyła na niego pytająco, uczynnie wyjaśnił: - Czujki, sygnalizatory, laser na podczerwień, urządzenie sterujące, dialer telefoniczny… Mózgiem będzie inteligentna centrala, która będzie analizować wszystkie dane zbierane z frontu i z wewnątrz domu i będzie podejmować działania, jeśli będą konieczne. To cichy alarm, ale jeżeli ktoś się będzie próbował tu dostać, zobaczysz błyskająca lampę. W razie czego, wewnętrzna centrala wyśle informację na mój serwer, który z kolei poinformuje mnie i każdego, kogo dodam do listy adresowej. Ja, albo Rusty będziemy tutaj w ciągu najwyżej dziesięciu minut od włączenia alarmu, żeby się zająć sytuacją. Izzy czuła, że robi wielkie oczy. - To brzmi na bardzo drogi system. Posłał jej ten swój czarujący uśmiech. - Nie aż tak, jeżeli się go stworzyło. Podłączenie wszystkiego zajmie mi kilka godzin, a potem możemy się wybrać na zakupy. Zawiozę cię i przywiozę. - A ja w zamian za to zrobię obiado-kolację? – domyśliła się. Wyszczerzył radośnie zęby. - Skoro to proponujesz. Wywróciła oczami. - Ale po co to wszystko? Przecież wiesz o moim zaklęciu.

205

- Nic nie szkodzi. Jedno drugiego nie wyklucza. Oo, widzisz, gdyby system był już podłączony, to wiedzielibyśmy, że włamał się tutaj Buster i ktoś by go powstrzymał przed przerażeniem cię na śmierć. - Miał klucz – powiedziała, powtarzając słowa olbrzyma. – Technicznie rzecz biorąc, nie włamał się, tylko wszedł do domu swojego brata. Nie wspomnieliście mi o tym. Co Croft na to, że tu mieszkam? Założę się, że nie był zachwycony. - Corft nie jest problemem – powiedział Troy i spojrzał na brata. – Ale Buster może być, bo jest kawałem sukinsyna. Terminator tylko wzruszył ramionami, wcale nie urażony. Może wśród braci było to pieszczotliwe określenie. - Gdzie jest Croft? – spytał po prostu. - Nie wiem, pewnie w „Lunie” – odparł Troy i uśmiechnął się głupio. – Ale zanim się z nim spotkasz i powiesz, co zrobiłeś, to może lepiej wcześniej do niego zadzwoń. Ostatnio jest dość… nerwowy. Buster znowu spojrzał spokojnie na Izzy i wytrzymała to jego spojrzenie tak twardo jak tylko była w stanie. Ewidentnie go to bawiło. - Domyślam się. - Nadal mogę cię podpalić – poinformowała go tak na wszelki wypadek. - Mam to na uwadze, wiedźmo – odparł, znowu iskierki błysnęły w jego oczach i odsunął krzesło, żeby wstać. - Bo zaraz spadnę z krzesła – ze śmiechem rzucił Troy do Izzy. – Czyżbyś sprawiła, ze nasz zły wilk się śmieje? - Chcesz mi powiedzieć, że ta kamienna mina z dziwnym tikiem nerwowym w kąciku ust jest uśmiechem? – spytała powątpiewająco. Troy wyszczerzył zęby. - Lepszego u niego nie zobaczysz. Buster zmierzył brata wzrokiem, po czym, już stojąc, jeszcze raz spojrzał na Izzy. - Możesz tu zostać, nie będziesz stąd wyrzucana, wiedźmo. Udała, że łapie się za serce. - Och, naprawdę, Goofy? Tak się cieszę! Jakże ci dziękuję za tę wielkoduszną deklarację! Nie zapomnij wspomnieć swemu ojcu, alfie, że podjąłeś taką wiekopomną

206

decyzję i dałeś mi swe łaskawe pozwolenie. Niech wie, że miał twoją zgodę na zatrzymanie mnie tutaj. Troy zaczął się śmiać, a Buster tylko uniósł lekko koniuszek ust do góry i to chyba był w jego wykonaniu najbardziej rozbawiony uśmiech jaki można było dostać. - Naprawdę masz jaja, dziewczyno – podsumował i uznała, że to był komplement. Mimo to, kiedy ruszył w stronę kuchni, a jego pusty kubek został na stole, odchrząknęła i zawołała: - Goofy? – Kiedy zatrzymał się i spojrzał na nią, wskazała mu brodą kubek. – Sam się do zlewu nie zaniesie, a nie jesteśmy aż tak dobrymi przyjaciółmi, żebym po tobie sprzątała. Troy uniósł wysoko brwi, ciekawy co jego terrorystyczny brat zrobi na taki wyraźny rozkaz, a Buster spojrzał najpierw na kubek, potem znowu na nią. Najwyraźniej nikt nigdy nie miał odwagi mu rozkazywać. Trudno, w takim razie będzie pierwsza. Ostatecznie Buster znowu błysnął tym czymś, co można by względnie nazwać uśmiechem, po czym spokojnie zabrał kubek i poszedł z nim do kuchni. Izzy miała ochotę jednocześnie odetchnąć i zawołać za nim „Dobry piesek”, ale to już by chyba było przegięcie. - Zajrzyj do domu! – zawołał za nim rozbawiony Troy. – Mama się ucieszy! - Nie zasiedź się! – odpowiedział mu brat, po czym cicho trzasnęły za nim drzwi. Kiedy tylko wszelkie echo po nim ucichło, Troy zaczął się śmiać pod nosem. Izzy spojrzała na niego pytająco, więc z rozbawieniem wyjaśnił: - W zasadzie poradziłaś sobie z nim lepiej niż ktokolwiek z nas. Bus nie jest miły, nigdy nie był i nigdy nie będzie. Należy do Gwardii Zmiennych i całe jego życie toczy się wokół zabijania wampirów. Nie jest też zbyt towarzyski i bardziej bym się spodziewał, że jak czarownica każe mu posprzątać po sobie ze stołu, to odgryzie jej głowę, a nie że posłusznie to zrobi. - Niech zgadnę – rzuciła, starając się powstrzymać mroczny dreszcz, który chciał przebiec się wzdłuż jej kręgosłupa. – W wolnych chwilach poluje na czarownice i potem je spala na stosie? Troy wyszczerzył zęby. - Nie wnikajmy w to aż tak głęboko. - Wszedł kiedy spałam, Troy. Ma klucze. Jest wielki i przerażająco silny. Jeżeli będzie próbował mnie zabić, to wolałabym być na to przygotowana. 207

Troy spokojnie pokręcił głową. - Nikt ci tutaj nie zrobi krzywdy, myszko. Nikt z nas na to nie pozwoli, z Busterem włącznie. Przyszedł tutaj, żeby cię zobaczyć, jak każdy z nas, a potem swoim zwyczajem próbował cię zastraszyć, żeby sprawdzić ile masz zimnej krwi. To był jego test. Zdałaś śpiewająco i zaryzykowałbym nawet stwierdzeniem, że przypadłaś mu do gustu. Kobiety zazwyczaj kulą się przed nim ze strachu, co w końcu nawet największego dupka może zacząć irytować. Postawiłaś mu się, co mu zaimponowało. Świetna robota. Miała ochotę prychnąć. Niewiele jej brakowało do skulenia się ze strachu, albo uciekania gdzie pieprze rośnie na jego widok. - Zdradzę ci sekret: jeżeli jeszcze raz zobaczę nieznajomego zabójcę w swojej kuchni, to ja się nie skulę ze strachu, tylko dostanę na miejscu zawału. Jak myślisz, czemu musiałam usiąść? Kolana mi drżały. Serdecznie się zaśmiał. - W takim razie to był blef stulecia. Chapeau bas. Doskonale sobie z nim poradziłaś. Westchnęła. - Ale, Troy… - zaczęła, na co domyślnie jej przerwał: - Nie martw się, postaramy się, żeby żaden nieznajomy zabójca nie witał cię już w twojej kuchni. - Dzięki – odpowiedziała i opuściła nogi na ziemię. – Tylko może mu nie mów, że blefowałam. Jeszcze spróbuje jakichś ostrzejszych sztuczek z tym zastraszaniem. - To będzie nasza tajemnica – wyszczerzył się w uśmiechu. - Fajnie – stwierdziła i wstała. – Idę się ubrać, a ty rób sobie tutaj co tam chcesz. Aha, tylko, Troy… - urwała i spojrzała znacząco na kubek, na co wyszczerzył do niej zęby. - Tak, tak, wiem, wiem, zaniosę kubek do zlewu. Może nawet go umyję. Izzy uśmiechnęła się i pogłaskała go po głowie jak szczeniaczka. - Jaki grzeczny chłopczyk – zaćwierkała i na szczęście w porę odskoczyła, inaczej zarobiłaby klapsa w pośladki. Cóż, niemal jakby miała brata. Przyjemna myśl. I rozpogodziła jej dzień, nawet pomimo mrocznego spotkania z Królem Zabójców. Z którego wyszła żywa. To ważny fakt. Uśmiechała się przez całą drogę na górę.

208

Croft się poddał i wbrew wszelkiemu rozsądkowi, napawało go to ekscytacją. A może nie jego, tylko jego wilka. No cóż, znalazł partnerkę. Przepiękną dziewczynę, obdarzoną magicznymi zdolnościami i ciałem, o którym śniło się na jawie. No i dostawał szajby, kiedy nie miał jej obok siebie. Chciał ją oznaczyć, chciał sprawić, że będzie należało tylko i wyłącznie do niego, na zawsze i jeszcze dłużej. Chciał ją czuć, smakować i chciał ją sparować. Zaczynał wierzyć, że tylko to da mu jakieś ukojenie. Może by i jeszcze ze sobą walczył, gdyby nie ta wredna, przemądrzała Sonia i jej monolog z przedwczoraj. Ta dziewczyna miała talent do wbijania ludziom słów prosto do czaszki, przez co nie mogli przestać o nich myśleć. No ale, do diabła, miała rację. Chciał Isabelle, a zawsze dostawał to, czego chciał. W tej chwili to, czy chciał, czy nie chciał partnerki było drugorzędne. Pragnął jej i chciał urwać jaja każdemu, kto choćby na nią spojrzy. Te kilkadziesiąt godzin, w czasie których jej nie widział niemal pozbawiły go do cna rozumu. Efekt? Po rozmowie z Sonią, zamiast wrócić do „Luny”, przemienił się i wskoczył do swojego dawnego pokoju. W młodości robił to tysiące razy, więc otworzenie okna od zewnątrz to był pikuś. Gdyby choć trochę logiczniej myślał, to pamiętałby o tym, że gdyby się obudziła i zobaczyła go tam w pokoju w wilczej postaci, pewnie umarłaby na zawał. Na jego szczęście, spała jak kamień i mógł uspokoić swojego wilka jej obecnością. Boże, jakaż ona była piękna. Jej zapach go odurzał, upajał i uspokajał. Jak skończony idiota leżał przy niej, kiedy spała, o czym zapewne wiedział cały dom, poza nią. Będą mu to wypominać do śmierci i śmiać się przy tym jak hieny. Ale zadziwiająco dobrze mu to zrobiło. Przestał się wypierać. Musiał ją mieć. Należała do niego. Gdyby wtedy odeszła, tak jak myślał, że będzie najlepiej, to dzisiaj miałby już bzika i szukałby jej po kraju w prawdziwym amoku. Plotki były prawdziwe: nie można było po prostu zlekceważyć faktu spotkania swojej partnerki. Chciał ją zobaczyć. I tym razem chciał, żeby ona zobaczyła jego. Po drodze do domu rodziców zastanawiał się jak najlepiej wytłumaczyć kobiecie, która nie jest wilkiem i nie wie, czym jest sparowanie, że będzie jedynym partnerem w jej życiu i jak ktoś jej dotknie, to wyrwie mu serce, a potem go nim nakarmi. Pewnie nie powinien użyć takich słów. Ale jakoś będzie musiał jej powiedzieć, że są związani i będą razem. 209

Cholera, bardzo chciał ją zobaczyć. Pod domem rodziców panował spokój i był zadowolony, że przynajmniej jego bracia się tu nie kręcą. Drażnili go. Wiedział, że żaden nie zrobi czegoś, co byłoby jakoś wyjątkowo niewłaściwe, ale i tak lepiej się czuł, kiedy nie było ich w pobliżu. Podobno byli przystojni. Głupi i nieprawdziwy szczegół, ale Izzy nie była wilkiem, mogła sobie nawet nie zdawać sprawy ze sparowania, no i nieświadomie zrobić coś, co zaogni jego dziką zazdrość. A nie chciał skrzywdzić braci. Co innego Lockwood. Odwiedził go po wyjściu od Isabelle. Niewiele brakowało, a przywiązałby mu jego własny język do penisa. Jedno było pewne: sukinsyn już się do niej nie zbliży. Przez dłuższy czas nie będzie w stanie się zbliżyć do kogokolwiek. A jak dowiedzą się inni, to nikt się do niej nie zbliży. To bardzo odpowiadało jego wilkowi. W domu zastał tylko matkę. Szkoda, bo może powinien jeszcze raz porozmawiać z Sonią. - Mamo – powiedział z szacunkiem, wchodząc do salonu, w którym Wadera siedziała nad jakimiś dokumentami. Co prawda miał ochotę natychmiast wypalić, dokąd Sonia zabrała Isabelle, ale jakoś się powstrzymał. Nie podniosła głowy, tylko przewróciła jakąś stronę. Najwyraźniej była na niego zła. Może chodziło o to, że właściwie włamał się w nocy do domu, ale nie oznaczył Izzy. No ale jak miał ją oznaczyć? Spała. Nie chciał jej budzić. Właściwie to chciał leżeć przy niej i czuwać nad jej bezpieczeństwem jak rasowy pies stróżujący. - Raczyłeś się pojawić? – spytała, ale jej ton nie zachęcał do przyjacielskiej pogawędki. - Musiałem przemyśleć parę rzeczy – odpowiedział, co nawet było zgodne z prawdą. - Mój syn myśliciel – mruknęła kpiąco. – Filozof! Sapnął. Do tej pory matka i siostra były jedynymi stałymi kobietami w jego życiu. W ciągu ułamka sekundy, kiedy zobaczył Isabelle tamtego wieczoru, stała się równie ważna. Nic dziwnego, że musiał o tym pomyśleć. - Ojca nie ma? – spytał, żeby jakoś zagaić rozmowę, choć aż go telepało, żeby zapytać o Isabelle. I ona pewnie o tym wiedziała, ale i tak zerknęła na niego buro. - Przecież widzisz, że nie. Gdzieś był ostatniej nocy? Uniósł lekko brwi. - To znaczy?

210

Natychmiast zalała go jej moc alfy. Była silna i była zła. Podpadł jej bardziej niż przypuszczał. - Byłeś z samicą, zamiast ze swoją partnerką? – warknęła, przyszpilając go złym, pałającym wzrokiem. – Inaczej cię wychowałam, Croft. Rozczarowałeś mnie. Powinieneś być u jej boku kiedy stanęła przed starszyzną i powinieneś być z nią, kiedy została sama. Do diabła, jak w ogóle mogłeś pozwolić, żeby została sama?! Nie miał zielonego pojęcia o czym jego matka mówi. Miał czasami ten sam problem z Sonią. - Nie byłem z żadną samicą – odpowiedział, choć właściwie nie miał na to ochoty. Ale to była Wadera. Kiedy Wadera pyta, odpowiadasz, zwłaszcza jeżeli jest twoją matką. – I wiesz o tym. Choćbym chciał, żadna mnie nie pociąga. Gdzie są Sonia i Izabelle? – wypalił w końcu. Przez chwilę matka przypatrywała mu się jakby w ogóle się zastanawiała, czy chce mu powiedzieć, ale miał nadzieję, że to zrobi, bo nie chciał wdawać się z nią w awanturę. - Sonia jest w szpitalu – odpowiedziała, wracając wzrokiem do dokumentów. – A Izzy jest w tym samym miejscu, w którym była wczoraj i w którym była w nocy. Jego wilk szarpnął się niespokojnie, on sam też zacisnął pięści. Zalał go niepokój. - Czyli gdzie? – spytał wolno, starając się nie mówić przez zaciśnięte zęby, bo matka tego nie lubiła. Uniosła głowę i intensywnie na niego spojrzała. Żółte oczy wróciły do normalnego koloru, a moc alfy trochę opadła. - Nie wiesz? - O czym? - Twoja Isabelle już się przeprowadziła na Sosnowe Wzgórze. Wczoraj. Ponieważ nie byłeś zainteresowany, to twoi bracia i siostra pomogli jej się urządzić, a potem poszli do siebie. Gdybym choć przez sekundę przypuszczała, że zostawisz ją tam na noc całkiem samą, w życiu bym jej stąd nie wypuściła. Jest śliczną samicą, nie została oznaczona, a jesteśmy przeddzień gorączki. Jego partnerka. Sama. W nocy. W domu na odludziu. Warkot, który z niego wypłynął był zabójczy. - Dlaczego – wycedził przez zęby – nikt mi o tym nie powiedział? Zgrabnie wzruszyła smukłymi ramionami otulonymi żakietem od Chanel. 211

- A dlaczego ktoś miałby cię szukać, żeby ci o tym powiedzieć? Jego wilk zaczął z wściekłości klapać paszczą i łapać nią powietrze. - Dlaczego Sonia z nią nie została na noc? – warknął. - A to nie oczywiste? Założyłyśmy, że jak się zorientujesz, że wszyscy wyszli, to wreszcie się pojawisz, bo żaden porządny wilk nie pozwoliłby, aby jego partnerka była narażona na jakiekolwiek niebezpieczeństwo. - Nie wiedziałem – warknął dziko. - To twój problem, nie mój. Nie wiedziałeś, bo się tym nie zainteresowałeś. Żelazna kobieca logika. Nie do ujarzmienia dla mężczyzny. Miał ochotę zawyć i przesunąć dłońmi po włosach. Najwyraźniej skończył się prosty okres w jego życiu. - Mamo – warknął, siląc się na zachowanie jako takiego opanowania. – Gdzie ona teraz jest? - Niedawno dzwoniła z domu, więc przypuszczam, że nadal tam jest. Ponieważ zostawiłeś ją samą na całą noc, byłam zmuszona zadzwonić rano do Troy’a i poprosić go, żeby do niej pojechał i założył tam ten sam system ochronny, który mamy tutaj i w „Lunie”. To konieczność, skoro się nie popisałeś, a przecież nie mogę pozwolić, żeby zamieszkał z nią któryś z chłopców, dopóki nie zostanie przez ciebie oznaczona. Nie przed gorączką. Tutaj też jej nie mogę z powrotem sprowadzić, bo jak jej to wyjaśnię? – Laila zerknęła na zegarek na bransoletce na nadgarstku. – Kiedy dzwoniła wybierali się właśnie na zakupy, ale sądzę, że już powinni wrócić. Croft równie dobrze mógłby dostać obuchem w brzuch. Troy. Troy był na jego liście tylko odrobinę wyżej od Rusty’ego. A teraz siedzi z nią sam na sam przez cały dzień. Do diabła, na zakupy razem pojechali! - Croft – rzuciła ostrzegawczo Laila. – Nie wysłałabym go do niej, gdybym miała choć najmniejsze wątpliwości co do tego, czy zachowa się stosownie względem partnerki swojego brata. Nie pozwalam ci wyładowywać na nim frustracji z powodu własnych błędów – ponownie zalała go moc alfy, co znaczyło, że to wcale nie jest prośba. – Powinieneś mu podziękować za to, że zgodził się bez wahania i obiecał mi się nią dzisiaj zaopiekować. Wszyscy ją polubiliśmy. Miej to na uwadze.

212

Croft zgrzytnął zębami. Troy i Izzy. Nienawidził się za to, że wyobraźnia podsyłała mu jakieś perwersyjne obrazy, bo przecież miał zaufanie do brata. Mógł być mendą, ale kiedy chodziło o rodzinę zawsze był wzorowo lojalny. Wszyscy byli. Tylko że po prostu szalał z zazdrości. Odwrócił się i ruszył do wyjścia. Uspokoi się jak tylko ją zobaczy. Z jakiegoś powodu działała na niego jak nerwosol. Moja – warczał wściekle wilk. – Moja, moja, tylko moja. Twoja, twoja – ryknął mu w duchu Croft. – A teraz stul pysk! - Synu? – usłyszał jeszcze głos matki, więc spojrzał na nią przez ramię. Jej oczy błyszczały płynnym złotem. – Czy mam dzisiaj wysłać Sonię by z nią nocowała, a bliźniaków, by patrolowali okolicę? Jest czarownicą, nie chcemy, żeby były na nią jakieś ataki. Jest naszą czarownicą. Ton alfy. Matka nie miała już najmniejszego zamiaru jej wypuścić z rodziny. Z jakiegoś powodu przynosiło mu to ulgę. - Nie – powiedział z absolutnym przekonaniem. – Sam się tym zajmę. Ostatnie co widział, zanim wyszedł z domu, to niemal koci uśmiech swojej matki. Warczał sam do siebie przez całą drogę na Sosnowe Wzgórze. Nawet nazwa tego miejsca go teraz irytowała. Dlaczego to musiał być Troy? Przecież wiedział dlaczego. Troy był ich ekspertem od techniki i zabezpieczeń. Nikt inny nie nadał by się do tego lepiej. Ale, do licha, nie chciał, żeby byli tam sami. Był na miejscu szybciej niżby wypadało. Zaparkował po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko bramy i omiótł złym spojrzeniem chevroleta na podjeździe. Miał jakąś dziecinną ochotę go zdemolować. A byłoby to takie proste. Wystarczy wysunąć pazury, albo wyrwać silnik spod maski. A potem podnieść resztki samochodu i wywalić je za bramę. Zbyt proste. Musiał się jakoś pozbierać, więc nie natarł od razu na dom. Oparł się o zderzak swojego SUVa i zacisnął pięści w kieszeniach. Natychmiast poczuł pod palcami znajomy, zniekształcony kształt naboju i to go trochę ułagodziło, ale i tak potrzebował chwili na okiełznanie palącej zazdrości. Dopiero teraz uświadomił sobie jak niewiele wiedział do tej pory na temat tego uczucia.

213

Drzwi frontowe się otworzyły i zobaczył w progu brata, który musiał go wyczuć. Głupi szczeniak głupio się uśmiechał. Chyba nie zdawał sobie sprawy jak bliski jest śmierci, bo gdyby wiedział, nie odważyłby się ruszyć w jego stronę z takim parszywym rozbawieniem wymalowanym na gębie. Troy spokojnie przeszedł przez podwórko, otworzył sobie bramę i przeszedł do niego na drugą stronę ulicy. Kiedy nonszalancko oparł się obok niego o samochód, Croft musiał aż powstrzymywać groźne warknięcie. Naprawdę nie chciał skrzywdzić brata, ale jak nie przestanie być tak głupio szczęśliwy… - Wiesz, skoro już mam ze sobą wszystkie narzędzia, to może postawić ci tu od razu budę? – zapytał Troy, za co Corft w myślach właśnie łamał mu nogę. – Przypniemy ci łańcuch, kupimy ładną obrożę i będziesz całkiem dobrze wyglądającym wilkiem stróżującym. - Jeśli chcesz zachować życie, Troy, to lepiej mnie teraz nie prowokuj – warknął, nie mogąc oderwać wzroku od domu, jakby hipnotyzował go, żeby Isabelle się pojawiła na horyzoncie. Do licha, bardzo tego teraz potrzebował. - Domyślam się – odparł i miał na tyle przyzwoitości, że się nie roześmiał. – Więc… co tam słychać? Nie wejdziesz się przywitać? Jeśli nie wiesz co powiedzieć kobiecie na dzień dobry, to przeproś. Zawsze jest za co – zażartował. - Potrzebuję chwili – warknął, nawet na niego nie patrząc. - Żeby mi nie rozerwać gardła? – spytał domyślnie, głupio się przy tym uśmiechając. - Matka mi zabroniła – potwierdził, na co Troy lekko się zaśmiał. - Bo wiesz, ja jestem tutaj całkiem niewinny. Zakładam alarm, bo matka się wściekła, że nie przyszedłeś z nią zostać w nocy. - Nie wiedziałem, że się przeniosła tutaj – warknął, na co Troy pojednawczo uniósł dłonie na wysokość piersi. - Mnie się nie tłumacz. Mama i Sonia za bardzo chciały cię wziąć podstępem i tak się to skończyło. Ale teraz już będziemy mieli dom na oku, więc możesz się nie martwić. - Wpisz mnie na listę powiadomień – to nie była prośba. Troy skinął głową. - Wpiszę cię zaraz pode mną. Czyli nie zostajesz tutaj? - Nie wiem, czy mi pozwoli – mruknął, zresztą zgodnie z prawdą. To, że on szalał z pożądania, to wcale nie znaczyło, że ona podziela te uczucia. I pewnie powinien był myśleć o tym, a nie na temat tego jak bardzo nie chce sobie komplikować życia partnerką. 214

Troy chrząknął z rozbawieniem, ale darował sobie komentarze i Croft uznał, że w zamian za to może mu nawet darować życie. - Myślisz, że kiedyś przejdzie ci na tyle, żeby nie chcieć nas zabić, kiedy tylko na nią spojrzymy? - Nie wiem – odparł szczerze. Troy znowu tylko chrząknął z rozbawieniem. Croft poprzysiągł sobie, że jak jego kiedyś spotka to samo, będzie równie niestosownie ubawiony. - Widziałeś się może z Busterem? - Nie ostatnio. Nie ma go. - Wrócił. Croft pierwszy raz oderwał wzrok od domu i spojrzał miażdżąco na brata. - Tylko mi nie mów tego, co myślę, że chcesz powiedzieć. - Może lepiej, żebyś to usłyszał od razu i miał czas to przegryźć. Wrócił dzisiaj. Jak przyjechałem koło południa, to już był w środku. Najwyraźniej Locky mu powiedział i chciał sprawdzić na własne oczy czy to prawda. Buster – następny na liście do natychmiastowej eksterminacji. Był beznadziejny. Nie uchronił jej nawet przed spotkaniem z jego demonicznym, dziwnym bratem, miłującym się w zastraszaniu ludzi. A obiecywał sobie, że nie dopuści go do niej. Kurwa. - Zabije go – syknął wściekle. Troy cicho prychnął. - Taa, chciałbym to zobaczyć. W każdym razie powinieneś wiedzieć co zobaczyłem jak wszedłem do domu. A spodziewałem się wielu rzeczy, poza taką. Siedzieli w jadalni przy stole, pili kawę i rozmawiali. Croft na chwilę zgłupiał. - To na pewno był Buster? - Z całą pewnością. Ale tak na przyszłość, to może mu jednak teraz odbierz te zapasowe klucze. Ja je chętnie wezmę. - Wal się. Troy uśmiechnął się z rozbawieniem i wrócił do tematu: - Myślę też, że powinieneś wiedzieć, że Bus się śmiał. 215

Croft otworzył usta, ale jakoś nic z nich nie wypłynęło, więc musiał je znowu zamknąć. Potrzebował kilku sekund, żeby odzyskać mowę. - Jesteś pewien, że to był on? - powtórzył z naciskiem. - Zdecydowanie. Nie wiem co dokładnie twoja dziewczyna mu zrobiła, ale był rozbawiony. Ostatni raz go widziałem w takim stanie, jak rozszarpał na raz cztery wampiry. Wygląda na to, że przyszedł ją nastraszyć, ale skończyło się na tym, że to ona groziła mu patelnią, podpaleniem i wytatuowaniem słowa „Goofy” na zadku. A tak, wydaje mi się, że Izzy jest jedyną osobą na świecie, która nazwała go Goofym i zachowała potem życie. - Nazwala go Goofy? – spytał z niedowierzaniem i w którymś momencie jego głos się dosłownie załamał. Troy uśmiechnął się pod nosem i skinął głową. - Kilkakrotnie. - I pozwolił jej na to? - Jej tak, mnie nie. To dość wymowne, prawda? Trzeba przyznać, że o mało nie padł na twarz po tej rewelacji, ale przynajmniej zapomniał o własnej zazdrości. - Co ona mu zrobiła? - Nie mam pojęcia, ale przeszła jego test w wielkim stylu. Kiedy wychodził poinformował ją, że może tutaj zostać. Chyba wiesz co to znaczy. Buster pozwolił czarownicy zostać na wilczej ziemi. Świat się będzie kończył. Prędzej by się spodziewał, że bez względu na to czy jest, czy nie jest jego partnerką, Bus przetnie ją na dwie równe części, a potem podpali. Pozwolił jej zostać. To prawie tak jakby ją zaakceptował, a Bus miało kogo akceptował. A ona pewnie nawet nie wiedziała, czego dokonała. Pokręcił głową. Będzie potrzebował więcej niż chwili, żeby to jakoś ogarnąć umysłem. - A jak ona się czuje? - Całkiem dobrze. Świetnie udawała, że nie jest nim przerażona. Przypuszczam, że Bus o tym wiedział i nawet mu to zaimponowało. - Nazwała go Goofy? – powtórzył, bo nie mogło mu się to pomieścić w głowie. Troy radośnie wyszczerzył do niego zęby w uśmiechu. - Wielokrotnie, Pluto, wielokrotnie.

216

Croft warknął groźnie. Oczywiście, już wiedział, że jego ochrzciła Plutem. Jego bracia plotkowali więcej niż stare panny. - No dobra – rzucił Troy i odepchnął się od samochodu. – Mam robotę, więc wracam. Wspomnieć jej, że tu wystajesz? Croft nie miał szansy odpowiedzieć, bo frontowe drzwi się otworzyły i natychmiast spojrzał w tamtą stronę, jak człowiek, który nigdy nie widział słońca i właśnie miał je ujrzeć po raz pierwszy. Izzy wyszła z domu i stanęła na schodach, najpewniej szukając Troy’a. Jego wilk szarpnął się do niej tak gwałtownie, że to aż bolało. Czy tego chciała, czy nie, był cały jej. A jej widok odbierał mu z głowy wszystkie szaleńcze myśli. Cholera, jaka była piękna. Nawet w zwykłych dżinsach i skromnym podkoszulku burzyła mu krew w żyłach. Niczego tak nie pragnął jak skoczyć do niej i wziąć co jego. - Tak, tak, jest śliczna – rzucił Troy, na co Croft warknął na niego naprawdę dziko. Będzie musiał nad tym popracować, bo przecież nie zamknie jej w piwnicy i już zawsze wszyscy będą widzieli, jaka jest piękna. Będzie się musiał jakoś z tym pogodzić. Ale i tak chciał zrobić bratu jakąś, choćby drobną krzywdę i pewnie by to zrobił, gdyby nie przyłożyła dłoni do oczu, osłaniając je przed słońcem i ich tutaj nie zauważyła. Natychmiast go poznała, na co jego wilk mruknął z aprobatą. A kiedy jej twarz rozjaśnił tak przepiękny, szeroki uśmiech, że aż cała pojaśniała, to po prostu się rozpłynął. Cały gniew się z niego ulotnił. Nawet nie pamiętał, że chciał poczęstować Troy’a swoimi kłami. Pierwszy raz od kilku dni był spokojny i znowu czuł się sobą. Izzy, nie przestając się uśmiechać, uniosła rękę i radośnie do niego pomachała. Automatycznie odpowiedział jej uśmiechem i też uniósł rękę w geście powitania. O Troy’u w ogóle by zapomniał, gdyby ta menda się nie roześmiała. - O tak, stary, jesteś pewien, że nie chcesz, żeby zarzucić ci na szyję smycz i jej drugi koniec dać jej do ręki? Tym razem uszczypliwość brata mu nie przeszkadzała. Miał przed sobą swoje prywatne ukojenie, a jego wilk ponownie zaczął wyliczankę: Chcę, chcę, chcę… No cóż, tutaj się z nim zgadzał. On też jej chciał. Bardzo. Izzy zeszła po schodkach i truchcikiem ruszyła w stronę bramy. Szła do niego. W tym samym momencie kiedy to zobaczył, odepchnął się od samochodu i ruszył jej na spotkanie.

217

Rozdział IX

Izzy była właściwie całkowicie pewna, że nie powinna się tak cieszyć, ale to stało się automatycznie, kiedy tylko zobaczyła Crofta. Stał tam z Troy’em, opierał się o samochód i nonszalancko trzymał ręce w kieszeniach, tym samym prezentując całą wspaniałość swojej silnej sylwetki. Był najprzystojniejszym draniem jakiego widziała. Nie wiedziała tylko, że ma aż taką słabość do drani. Kiedy mu pomachała i potruchtała w stronę bramy, kierowała się tylko impulsem i swoim dudniącym sercem. Nawet nie wiedziała, że aż tak bardzo chciała go tu zobaczyć. Może się zakochała? Boże, lepiej, żeby nie. Niedługo miała stąd odejść, a zostawienie tutaj z nim swojego serca nie wchodziło w rachubę, bo mało prawdopodobne, by jeszcze kiedyś miała się tu pojawić. Poza tym był wilkiem. Boskim, to fakt, ale wilkiem. Czy czarownica powinna stracić głowę dla wilka? Spotkała się z nim przy bramie, przy czym ona była po jej wewnętrznej stronie, a on po zewnętrznej. Troy chichotał kiedy zwinnie przeskoczył ogrodzenie i wracał do domu, ale i tak była zapatrzona w Crofta. Ta twarz, ten zapach… O tak, wszystko dobrze zapamiętała. No może poza jego uśmiechem, bo ten był jeszcze bardziej seksownie łobuzerski niż w jej wspomnieniach. - Cześć – rzuciła prawie bez tchu, uczepiając się dłońmi górnej części ogrodzenia. Był tak blisko, że jakby wyciągnęła rękę przez żelazne pręty, to mogła by ją na nim oprzeć. - Cześć – odparł zadziwiająco miękko jak na kogoś, kto nie chciał jej tutaj. Może mu przeszło? Miała nadzieję, że tak. - Nie wiedziałam, czy cię jeszcze zobaczę – przyznała, zapatrzona w te jego niezwykłe oczy. – Już się nie złościsz, że zostałam na kilka dni? - Nie złościłem się – odparł i miała wrażenie, że nachylił lekko do niej głowę, zaciągnął się jej zapachem i w jego oczach pojawiło się jakby błogie ukontentowanie. – Wszystko w porządku? - Tak, dlaczego? - Serce ci mocno wali. Nie opanowała wykwitu rumieńca do końca i lekko się zaróżowiła. - Po prostu każdy dzień tutaj jest pełen emocji. Wpadłeś… przejazdem? 218

- Tak jakby – odparł i wyciągnął rękę nad ogrodzeniem, po czym odgarnął jej zbłądzone włosy z policzka. Założył je za ucho i z jakiegoś powodu rzucił spojrzenie w stronę jej złączenia szyi z ramieniem. – Wszystko u ciebie w porządku? Dobrze cię traktują? - Och, nawet wspaniale. Masz świetną rodzinę. Jeszcze nie udało mi się załatwić tej sprawy z czarodziejem, ale zamierzam nad tym popracować. A u ciebie w porządku? Chyba jesteś zajęty, bo nie było cię ostatnio na tym całym spotkaniu watahy. Izzy wiedziała, że paple bez sensu, ale nic nie mogła na to poradzić. Cieszyła się jak dziecko, że go widzi. - Tak – odparł wolno i zdaje się, że znowu zerknął na jej szyję. Może się czymś wybrudziła, jak pomagała Troy’owi z założeniem instalacji? Musiała zwalczyć pokusę, by przetrzeć to miejsce ręką. – Było kilka rzeczy, z którymi musiałem się uporać. Ale słyszałem co się tam stało. Możesz być pewna, że to się więcej nie powtórzy. - Och, w porządku – odparła beztrosko. – Nie było tak źle. Rusty się tym zajął i potem już wszystko było dobrze. Bardziej wyczuła niż zobaczyła, że wspomnienie Rusty’ego z jakiegoś powodu mu się nie spodobało. Ciekawe czemu. Może fakt, że ostatnio się pokłócili i pobili miał na to wpływ. - Twoja mama pozwoliła mi się tutaj zatrzymać – zmieniła temat i machnęła ręką w stronę domu. – Dopiero dzisiaj się dowiedziałam, że to twój dom. Jeśli chciałbyś go odzyskać, to powiedz tylko słowo i już mnie tu nie ma. Znowu ją zaskoczył, kiedy ponownie wyciągnął rękę i ponownie przesunął palcami po jej włosach, teraz odgarniając je z jej ramienia na plecy. To był bardzo miły, czuły gest. Aż mogłaby się wtulić w tę jego dłoń. Oj, niedobrze. - Nie, kociaku – odparł w sposób, od którego przeniknął ją rozkoszny dreszcz. Wtedy, kiedy się poznali też ją tak nazywał, ale teraz kiedy to mówił, jego ton był jakiś taki rozkosznie miękki. – To jest twoje miejsce. Pasujesz tutaj. - A mogę wiedzieć, czemu ty tu nie mieszkasz? Oczywiście, zrozumiem, jeżeli powiesz, że to nie moja sprawa. Właściwie to pewnie w ogóle nie powinnam pytać. - To żadna tajemnica. Wszyscy mamy swoje domy, bo wilki są terytorialne. Ale wygodniej mi było nad „Luną”. To duży dom jak dla jednej osoby. - Tak, to prawda – zgodziła się z nim. – Ale to też najpiękniejszy dom jaki widziałam. Więc nie będzie ci przeszkadzało, jeśli tutaj będę? 219

- Właściwie to nie wyobrażam sobie, że miałabyś być gdziekolwiek indziej. Zalało ją przyjemne ciepło i posłała mu uśmiech. Jego palce przesunęły się wtedy z jej włosów na policzek i pogłaskał ją. I nawet jej przez myśl nie przeszło, żeby mu to uniemożliwić. - Jak twoje ramię? – zapytał, co zwróciło jej zdrowy rozsądek i usunęła twarz z zasięgu jego palców, ale nie przestawała się uśmiechać. - Świetnie – odparła i nawet pokazała mu niewielką, jasną bliznę na ręce. – Już nawet wyblakła. Wiesz, myślę, że jakbyś chciał zmienić profesję, to byłbyś całkiem dobrym chirurgiem. - Taaa, być może, ale jednak wolałbym tego więcej nie robić. Nie boli? - Nie – odparła i lekko zmarszczyła czoło, zaskoczona jego troskliwością. Coś się w nim zmieniło od ich ostatniego spotkania. Wtedy też był troskliwy i zadziwiająco delikatny, ale jakoś jakby… inaczej. – Na pewno wszystko u ciebie w porządku? Mogę coś dla ciebie zrobić? Mam u ciebie niespłacony dług, jeśli pamiętasz. Kącik ust Crofta wygiął się w bardzo szelmowskim uśmiechu, od którego miała ochotę aż przygryźć dolną wargę. Właściwie nie wiedziała dlaczego. Och, tak, wiedziała. „Myślę, że by ci się spodobało. Prawdopodobnie powiedziałabyś <> przed i <> po.” Ciekawe, dlaczego właśnie te słowa tak jej utkwiły w pamięci. - Właściwie to miałbym kilka pomysłów – rzucił szelmowsko, na co pasowałoby tylko chrząknąć. - No patrz, a już prawie zapomniałam, jaki jesteś arogancki – skrzywiła się lekko. Pochylił się do niej z bardzo uwodzicielską miną. - Kociaku – zamruczał. – Nie jesteś ani trochę ciekawa? Zabrakło jej powietrza w płucach. Jakie jest prawdopodobieństwo, że boski facet, o którym myślisz bez ustanku od kilku dni, nagle się pojawi i zacznie cię uwodzić? Minimalne. Zrobiła to? Rzuciła na niego jakiś czar, którego nie była świadoma? Podobno takie rzeczy się zdarzały rozchwianym emocjonalnie czarownicom. Ale Boże, tylko nie to! Jeżeli coś zrobiła, to wtedy jego stan nie będzie prawdziwy i naturalny. Miała ochotę zacząć przeklinać. Jak sprawdzić, czy go niechcący zaczarowała? Dlaczego nikt jej nie nauczył takich praktycznych rzeczy? 220

Niechętnie odsunęła się od furtki i pociągnęła ją za sobą, żeby ją otworzyć. - Wejdziesz? Możesz z nami zjeść, zrobiłam steki. Croft na chwilę znieruchomiał, najwyraźniej czegoś słuchając, po czym skrzywił się w stronę domu. - Zamknij się, Troy. Izzy spojrzała z rozbawieniem na dom, a potem znowu na Crofta. - Co powiedział? Przeszedł przez furtkę i posłał jej lekko niezadowolone spojrzenie. - Że świetnie gotujesz. Gotowałaś dla niego? Tym razem nawet Izzy usłyszała rechot Troy’a, dochodzący z domu, ale ponieważ Croft najwyraźniej czekał na odpowiedź, to wzruszyła ramionami. - Między innymi dla niego. Zrobiłam wczoraj coś na szybko dla wszystkich. Troy pomógł mi z przeprowadzką. Croft najwyraźniej nie był z tego faktu zadowolony, ale nic nie powiedział. To było dość interesujące. Czy jeśli wśród wilków się kogoś nakarmi, ma to jakieś znaczenie, o którym nikt jej nie powiedział? Niespiesznie ruszyli w stronę domu i Izzy znowu poczuła, że chce jej się paplać tylko po to, by jakoś rozładować to całe podekscytowanie, które w niej wezbrało. No i, co ciekawe, czuła wręcz porażającą ochotę, by opowiedzieć mu o wszystkim co przeżyła od czasu kiedy ostatnio się widzieli. Zupełnie jakby byli najlepszymi przyjaciółmi. - Udało mi się już poznać wszystkich twoich braci. Jest was trochę. No i Sonia jest wspaniała. Ma energii za trzy osoby. Aha i Buster tu dzisiaj był. Jeśli dobrze zrozumiałam, to dopiero skądś wrócił i cię szukał. - Właśnie słyszałem, że tu był – odparł Croft i przyjrzał jej się uważnie. – Nie powinien był cię nachodzić. Wszystko w porządku? - Nawet nie było tak źle, ale raczej wolałabym go nie spotkać w nocy w jakimś ciemny zaułku. Jest… wyjątkowym osobnikiem. Croft spojrzał na nią z rozbawieniem. - Bardzo wyrozumiałe określenie. - Cóż mam powiedzieć? – uśmiechnęła się pogodnie. – Jestem bardzo wyrozumiałą czarownicą. - I naprawdę nazwałaś go Goofy? 221

- Oczywiście, Pluto – odparła śpiewnie i bez cienia zażenowania. – Właściwie to mogłabym znaleźć kreskówkowe imiona dla każdego z twoich braci. - Tak? – spytał z rozbawieniem, puszczając ją przodem przez drzwi do domu. - No pewnie. Popatrzmy. Pluto i Goofy już są. Rusty jak nic jest Trampem – zachichotała i wydało jej się, że Croft zacisnął zęby. – To tylko żarty – zapewniła go. – Mam przestać? Croft otrząsnął się i spojrzała na nią już bez tego chwilowego rozdrażnienia. - Nie, kontynuuj, to ciekawe – powiedział, a kiedy znowu rozległ się śmiech Tory’a, głośniej dodał: - A Troy to będzie kto? - Astro – odparła bez namysłu i z chichotem weszła do kuchni. Croft nie odstąpił jej nawet o krok. – No wiesz, taki pies przyszłości. - Cały ja – zaśmiał się gdzieś z salonu Troy. – Hau, hau. - Mickey będzie Cliffordem – mówiła dalej z rozbawieniem. – No wiesz, martwi się, że nie urośnie taki duży jak jego silni bracia, więc pewnie was jeszcze przerośnie. Pomyślmy, kto dalej. Harper to będzie Odie – zachichotała. – Albo Scooby Doo. Takie ADHD zamknięte w wilczej formie. Mam problem z Ryderem, bo raczej dużo nie mówi i trudniej go wyczuć, do tego otacza go taka aura jak ciebie, czy Bustera, więc mogę tylko przewrotnie powiedzieć: Snoopy. Troy znowu zaczął się śmiać i właściwie liczyła na tę samą reakcję ze strony Crofta, ale on spojrzał na nią ze szczerym zdziwieniem. - I wyczułaś to wszystko w ciągu trzech dni? Zaczerwieniła się lekko i zajęła się przygotowywaniem talerzy. - To są tylko żarty. Nie w stosunku do Bustera, w stosunku do niego to jest złośliwość, ale poza tym wyjątkiem, to są żarty. Wiem, że wszyscy jesteście bardziej jak Biały Kieł. Croft przez chwilę nie mógł wyjść z prawdziwego podziwu. Ona nie tylko uwiodła całą jego rodzinę, ona ją jeszcze zdążyła rozszyfrować. Widocznie miała dar obserwowania ludzi. Praktycznie płonął z ciekawości jej wniosków na jego temat. - Dobrze się czujesz? – z niepokojem spytała Izzy i odsunęła się od niego na krok, czym go zaskoczyła. – Twoje oczy znowu robią te swoje sztuczki z kolorem, a tym razem nie mam krwawej dziury w ramieniu. Potrzebujesz kilku oddechów? Jego oczy się przemieniły? Nawet tego nie poczuł. Najwyraźniej pożądanie trawiło nie tylko jego, ale i wilka, no i teraz obaj walczyli o władzę nad jego ciałem. Interesujące jednak 222

było, że chociaż Isabelle zrobiła krok w tył, to nie wyczuł na niej charakterystycznej woni strachu. Dała mu pole na oddech, ale nie zamierzała uciec z krzykiem, że się przemienia. Cholernie mu się to podobało. - Nie, nic mi nie jest – odparł i skupił się na opanowaniu przemiany. Do diabła, jakby znowu był nastolatkiem. Jak na zawołanie w kuchni pojawił się czujny Troy. Pieprzony rycerz w lśniącej zbroi. Błyskawicznie ocenił sytuację, włączając w to stan Crofta, po czym najwyraźniej uznał, że nie ma powodu do interwencji, bo podszedł do Izzy i zajrzał jej przez ramię do garnków. Croft zamarł. Troy stał za blisko. O wiele za blisko. Jeszcze jeden krok i oparłby tors na jej plecach. I chociaż Croft starał się tak tego nie postrzegać, to wszystko w nim warczało, a wilk chciał się wydostać i odsunąć od niej jego brata. Nawet przemocą, jeżeli będzie trzeba. - Pachnie zabójczo – rzucił Troy, zupełnie nieświadomy jak bliski jest śmierci. - Mam wrażenie, że wszystko co jest jadalne, pachnie dla was zabójczo – zaśmiała się Isabelle i odwróciła głowę w stronę Crofta, żeby zobaczyć, czy przynajmniej teraz się śmieje. Ale on nie tylko się nie śmiał, on zachowywał się dość dziwnie. Nie odrywał złociście żółtych oczu od Troy’a, a całe jego ciało zdawało się napinać, jakby przygotowywało się do ataku. Nozdrza mu lekko falowały, a żyła na skroni pulsowała w bardzo groźnym rytmie. Właściwie to miała wrażenie, że temperatura w kuchni spadła o kilka stopni i ciśnienie bardzo wzrosło. Moc alfy? Troy chyba też wyczuł gwałtowną zamianę nastroju brata, bo posłał mu trochę zaniepokojone spojrzenie. Tylko, że gdyby ktoś ją pytał, to powiedziałaby, że wcale nie Crofta się bał, a obawiał się czegoś zupełne innego, czego nie udało jej się wyjaśnić. - Z tobą jest naprawdę źle – powiedział ostrożnie Troy. – Weź się w garść, stary. To ja. Nic jej nie zrobię. Izzy posłała mu zdziwione spojrzenie. - Przecież on wie, że nic mi nie zrobisz – rzuciła coś, co jej zdaniem było po prostu oczywiste, po czym lekko zmarszczyła czoło w stronę Crofta. – Na pewno dobrze się czujesz, Croft? Chyba nie chcesz mi oderwać głowy, co? Nie odpowiedział i nadal wpatrywał się tym strasznym wzrokiem w brata. Coś było bardzo nie tak. Izzy, wbrew rozsądkowi i wszelkim odebranym naukom, zrobiła krok w jego stronę, ale Troy wyciągnął ramię, żeby ją zatrzymać. Natychmiast z piersi i gardła Crofta wyrwał się taki warkot, że aż włoski jej stanęły na karku. 223

- Może lepiej poczekaj tutaj, aż się opanuje – powiedział Troy, również nie spuszczając z brata oczu. - On też mi nic nie zrobi – powiedziała, a przynajmniej miała nadzieję, że nic jej nie zrobi i odsunęła ramię Troy’a, po czym znowu zaczęła się przesuwać w stronę Crofta. – Nie po to uratowałeś mi życie i wyjąłeś kulę z ramienia, żeby mi teraz odgryźć głowę, prawda? – spytała go, choć nie liczyła na odpowiedź. Z każdym jej małym kroczkiem w jego stronę, coraz mniej warczał i to ją przekonało, iż dobrze robi. W końcu stanęła tuż obok niego i ostrożnie pogłaskała go po umięśnionym ramieniu. – Nie przemieniaj się tutaj, ok.? Za dużo jest tu rzeczy, które mogą się stłuc. Mam wyjść? Poczujesz się lepiej jak wyjdę na chwilę? Nie odpowiedział od razu, ale wyciągnął mocne ramię, objął ją nim w talii i przycisnął do swojego boku, na co dosłownie wstrzymała oddech. Modliła się, żeby nie poczuł jej podekscytowania, bo byłaby to najbardziej żenująca chwila w jej życiu. - Po prostu postój tu przez chwilę, dobrze? – powiedział nagle i zrobił to zadziwiająco miękko jak na fakt, że przed chwilą bardzo groźnie warczał na własnego brata. - Jasne – odparła natychmiast, starając się nie wstrzymywać oddechu i uspokoić szalejący rytm serca, ale z marnym skutkiem. Jego ramię cały czas oplatało ją w talii, a ciepła dłoń zakotwiczyła się na jej brzuchu, co było najbardziej podniecającą rzeczą, jakiej doświadczyła w życiu. Zdecydowanie za mało doświadczyła. Croft zamknął oczy i wiedziała, że stara się uspokoić i powstrzymać przemianę. Doceniała jego starania, więc grzecznie stała niemal przytulona do jego boku, co wcale nie było nieprzyjemne. No, ale lada chwila może zamienić się w olbrzymiego wilka, więc jednak zdecydowanie powinna jakoś uspokoić swój zdradliwy puls. Zerknęła na Troy’a. Już nie przybierał pozy, jakby miał odeprzeć atak. Teraz stał spokojnie tam, gdzie go zostawiła, przechylał lekko głowę i obserwował swojego brata z mieszaniną zaciekawienia i rozbawienia. Cokolwiek się tu przed chwilą wydarzyło, ktoś będzie musiał jej to wyjaśnić. Troy zauważył jej spojrzenie i oderwał wzrok od Crofta tylko po to, by szelmowsko do niej mrugnąć. Szybko przestał być przejęty. Zagrożenie minęło? - Uspokajasz go – powiedział z tą mieszanką rozbawienia i zafascynowania. - Jesteś pewien, że go uspokajam, a nie prowokuję jeszcze bardziej? - Sprawdź sama. Obejmij go. 224

Zawahała się. Croft wcale mógł sobie nie życzyć być obejmowanym przez czarownicę, której zapach prawdopodobnie drażnił jego wilka. No ale ile razy jeszcze w życiu będzie miała szansę objąć Crofta Whitmore’a? Uniosła w górę głowę, żeby widzieć jego twarz i ostrożnie otoczyła go ramionami w pasie. Ku swojemu zdumieniu poczuła jak ciśnienie w kuchni wraca do normy i napięcie opada z Crofta. Tory miał rację! Uspokajała go! Zachęcona tym odkryciem, pogłaskała go po szerokich plecach, na co lekko drgnął, ale już nie wyczuwała w tym agresji. Otworzył oczy i spojrzał prosto na nią w dół. Przemiana się cofnęła i miał już z powrotem swoje oczy. - Przeraziłem cię – bardziej stwierdził, niż spytał. Przypomniała sobie o oddychaniu i mocno wciągnęła powietrze. I całe szczęście, bo w płucach już ją paliło. - Nie wiem, odpowiem ci, jak dojdę do siebie. Jesteś dość niestabilny, prawda? Tamtej nocy też mieliśmy taki wypadek. - Jeśli zostaniesz tu, gdzie jesteś, obiecuję, że będę bardzo spokojny i, jak to ujęłaś, stabilny. - Będzie nam dość trudno jeść w takiej pozycji. Troy parsknął śmiechem, tym samym przypominając o swojej obecności. Na szczęście, kiedy teraz Croft na niego spojrzał, nie wyglądał już jakby chciał go rozczłonkować. - Linia – powiedział mu krótko Croft, ale nie był to ton przepraszający. – Byłeś za blisko. Troy wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Ile będzie właściwie? - Co najmniej trzy kroki. Troy znowu zaczął się śmiać, a Izzy żonglowała spojrzeniem od jednego do drugiego. Żaden jej tego nie wyjaśni? Serio? - Czy teraz już wszystko jest w porządku? – spytała Crofta, znowu unosząc na niego wzrok. Drań był wysoki i rozkosznie zbudowany. – Uspokoiłeś się? - Jest coraz lepiej – stwierdził, ale zamiast rozluźnić uchwyt, w którym ją trzymał, to jeszcze bardziej go zacieśnił. – Ale lepiej tu zostań, bo mogę znowu odlecieć. Żartował, czy nie żartował? Nie była w stanie powiedzieć, nawet pomimo tego, że w oczach błysnęły mu iskierki. Westchnęła cicho, ale nie zabrała ramion z jego pasa. Właściwie, to teraz była przyklejona do jego boku, z jego ręką owiniętą wokół jej talii. Pewnie powinna 225

się czuć niezręcznie, ale jakoś wcale tak nie było. Właściwie to śniły jej się o wiele mniej niewinne rzeczy z jego udziałem, od zwykłego przytulenia. - Co się właściwie stało? – spytała, podczas, gdy Troy już najwyraźniej uznał, że zagrożenie minęło i teraz znowu grzebał po garnkach z bardzo rozbawioną miną. – Czymś cię sprowokowałam? Tymi żartami z twoich braci? Nie będę tego więcej robić. A może to przez to, że pachnę magią? Wiesz, mogę to jakoś zagłuszać perfumami. Croft westchnął ciężko, pochylił do niej twarz i oparł czoło o czubek jej głowy, przez co na chwilę znieruchomiała z zaskoczenia. On tymczasem po prostu parokrotnie zaciągnął się jej zapachem i jeszcze mocniej ją do siebie przycisnął. Teraz już była praktycznie rozpłaszczona na jego boku. - Może lepiej tego nie rób – powiedziała niepewnie. – Możesz znowu chcieć się przemienić. - Lubię twój zapach – powiedział spokojnie. – Jest śliczny i unikatowy. Izzy spróbowała opanować ciepło, które zalało wszystkie jej wnętrzności, ale nie dała rady. Kolana jej zmiękły i gdyby jej nie trzymał, to mogłaby klapnąć na ziemię. - Czyli chodziło o to, co powiedziałam? - Nie – odpowiedział wolno. – To nie była twoja wina. I nie chcę, żebyś się bała, kociaku – uniósł głowę, żeby móc na nią spojrzeć. – Włos ci z głowy przy mnie nie spadnie. Nigdy. Nawet jeżeli się przemienię. - Jesteś pewien? – zażartowała. – A jak pragnienie odgryzienia mi głowy będzie dominować? - Nigdy – powtórzył, na co znowu zalało ją ciepło i nieświadomie zacisnęła palce na jego koszulce na plecach. - To była moja wina, myszko – rzucił Troy, podwędzając kawałek pieczonego ziemniaka z półmiska. – To ja go wkurzyłem, choć nie celowo. Ty na niego działasz jak lek uspokajający. Możemy już jeść? - Nie nazywaj jej tak – burknął Croft. - Odnotowałem – Troy błysnął szelmowskim uśmiechem. – To jemy? - Tak, już jemy – mruknęła i spojrzała ze zmarszczonym czołem na Crofta. – Często tracisz kontrolę bez konkretnego powodu? Może przydałaby ci się wizyta u jakiegoś wilczego specjalisty od nadmiaru agresji? – spytała, ze szczerą troską, a nie ze złośliwością, ale Troy i tak aż zakrztusił się ze śmiechu ziemniakiem i dostał od tego ataku kaszlu. 226

Croft skrzywił się lekko w stronę brata, a potem sapnął nad Izzy. - Dzięki, kociaku, ale jakoś dam sobie radę. Najwyżej będę się częściej kręcił wokół ciebie. Jeszcze mocniej zmarszczyła czoło. - I to działa? Jak to możliwe? - To… skomplikowane. „Skomplikowane”. Nie była to w żadnej mierze satysfakcjonująca odpowiedź. Może wszyscy myśleli, że ona nie zauważa ich dziwnych spojrzeń i zachowań? Izzy, rozczarowana, że nie chcą jej powiedzieć prawdy, puściła go i odsunęła się, co nie było łatwe, bo miał stalowe ramię, które nie chciało jej wypuścić z objęcia. - Puść mnie, Pluto – mruknęła, starając się od niego uwolnić. Croft zmarszczył lekko czoło. - Co się stało? - To skomplikowane – powtórzyła jego słowa, uwolniła się od jego ramienia i wyjęła z kredensu talerze oraz sztućce, po czym wcisnęła je Troy’owi. - Nakryjesz do stołu? Troy zerknął z rozbawieniem na starszego brata, ale zabrał naczynia i poszedł do jadalni, a Izzy zajęła się przygotowywaniem jedzenia. Czuła, że Croft cały czas za nią stoi, ale ponieważ on się nie odzywał, ona też nie zamierzała. Nie chcą jej powiedzieć, co się z nim dzieje? W porządku. Nie będzie więcej pytać, ale niech radzi sobie ze swoim gniewem sam. Bez słowa wcisnęła mu do ramion półmisek ze stekami, zabrała resztę naczyń i poszła do jadalni. Bardziej czuła niż słyszała, że podążył za nią. Jak na olbrzymie wilki, wszyscy tutaj poruszali się podejrzanie cicho. - Smacznego – rzuciła i nałożyła sobie niewielką porcję mięsa oraz dodatków. Troy z ochotą natychmiast napakował sobie górę jedzenia, do czego już zaczęła się przyzwyczajać. Wyglądało na to, że jeżeli chcesz zjednać sobie wilka, musisz go po prostu nakarmić. Rozbawiła ją ta myśl i uśmiechnęła się do Troy’a, po czym spojrzała na Crofta, ale ten, choć usiadł tuż obok niej, to jakoś nie garnął się do posiłku. - Co tym razem? – spytała go z sapnięciem. - Zastanawiam się, czy nie mogłabyś mi nałożyć – odparł tonem, jakby naprawdę poważnie się zastanawiał nad tą sprawą życia i śmierci.

227

Uniosła wysoko brwi, ale ponownie nie doczekała się wyjaśnienia, a choć Troy aż na chwilę przerwał posiłek i najpierw spojrzał z rozbawieniem na brata, a potem wyczekująco na nią, to też milczał, więc wzniosła oczy do nieba, wzięła jego talerz i naładowała mu na niego co najmniej tyle, ile wziął sobie Troy. Kiedy już postawiła przed nim jedzenie, nie mogła się powstrzymać przed złośliwością. - A mięso też ci pokroić, czy sobie poradzisz? Uśmiechnął się do niej bez cienia urazy. - Jakoś dam sobie radę. Bezradnie pokręciła głową. - Jesteś trochę dziwny, Croft. Troy znowu zaczął się cicho śmiać, a Croft, na dźwięk swojego imienia, wydał niski, zadowolony pomruk. A potem sam też zaczął uzupełniać jej talerz tym, co uznawał za najlepsze. Niewiele brakowało, żeby się zakrztusiła szparagiem. - A co ty myślisz, że robisz?! – zdołała wychrząkać przez kaszel i osłoniła swój talerz ramieniem, żeby przestał jej na niego wrzucać jedzenie. - Odwdzięczam uprzejmość – odparł spokojnie, choć jego brat naprawdę się nie ukrywał ze śmiechem. - To dziękuję bardzo, a teraz się odczep od mojego talerza i zajmij swoim. Błysnął w jej stronę uśmiechem, od którego coś dziwnego zaczęło się dziać z jej brzuchem, po czym wziął widelec i zerknął na Troy’a. - Nie zapomnisz o tym wspomnieć matce? - Nikomu nie zapomnę o tym wspomnieć – odparł i wyszczerzył się w uśmiechu. – Dzięki temu, że powrócił ci rozum będzie bardzo szczęśliwa. Izzy patrzyła a to na jednego, a na drugiego, zastanawiając się, czy oni na pewno są do końca normalni. Może Sonia nie żartowała, kiedy mówiła, że jej bracia są trochę nie halo? Dlaczego Laila ma być szczęśliwa, gdy usłyszy, że Croft pakował jej na talerz jedzenie? Pytanie o to, co tu się, do diabła, dzieje, utknęło jej w gardle, gdy trzasnęły frontowe drzwi. Najwyraźniej miała następnego gościa, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Zawsze miała ochotę sprawdzić jak to jest żyć w otwartym domu, do którego ciągle ktoś wpada bez zapowiedzi i wszyscy czują się tutaj jak u siebie. - Hej, Izzy! – zawołał Mickey, na co automatycznie się uśmiechnęła i odkrzyknęła: - Tutaj! 228

Nastolatek szybko pojawił się przed wnęką i jego młodzieńcza twarz rozświetliła się w sympatycznym uśmiechu. Dzisiaj znowu miał powieszone na szyi słuchawki, a przez ramię przerzucone ramiączko plecaka. Gdyby nie wiedziała, że jest wilkiem, w życiu by się tego nie domyśliła. - Cześć Troy, cześć Croft – rzucił, jakby było zupełnie normalne, że tu ich widzi. No tak, pewnie wyczuł ich już z podjazdu, więc dla niego to nie była żadna niespodzianka. W każdym razie zaraz potem skupił się na Izzy i posłał jej niemal rozkochany uśmiech. – Hej, jesteś najbardziej czadową czarownicą na świecie, Izzy! I najładniejszą! I najbardziej zajebistą! - Nie wyrażaj się – burknął Croft, ale wszystkim najwyraźniej udało się go zlekceważyć. Nie dziwił się, że Izzy się trochę zirytowała, kiedy nie dostała wyjaśnienia całej sytuacji, ale jakoś nie wyobrażał sobie z nią o tym rozmawiać przy Troy’u. Sprawa z podawaniem jedzenia pewnie jeszcze bardziej ją skonfundowała, ale przyjdzie chwila, że wszystko jej wyjaśni. Swoją drogą, jak jej sabat mógł chcieć ją oddać wilkom, nie poznawszy jej najpierw ze wszystkimi ich zwyczajami? Zrobienie dla kogoś posiłku było dla wilków czymś wybitnie znaczącym, a przynajmniej tak było dawniej. Podobnie jak podanie jedzenia. Nie było większej oznaki, że ktoś jest kimś zainteresowany. I może nie powinien wmanewrować w to Isabelle, skoro nie wiedziała, co to oznacza, ale straszliwie chciał to zrobić. Tak samo jak najlepsze kąski podsunąć jej. Pragnął jej tak bardzo, że nawet teraz z trudem skupiał się na czymkolwiek poza rozkosznym owalem jej piersi pod podkoszulkiem. Nie był zdziwiony, że Mickey patrzy na nią z czystym uwielbieniem. Najwyraźniej każdy kto tylko ją pozna, natychmiast zaczyna ją uwielbiać. I najwyraźniej nikogo nie obchodziło, jak on się z tym czuje. Nie ma to jak rodzina. Izzy zaśmiała się cicho w stronę Mickey’a, po czym szelmowsko mrugnęła do niego okiem i było to takie seksowne, że penis Crofta natychmiast poderwał się do góry, a wilk zaskuczał. Żałosne, zważywszy na to, że to nawet nie do niego było skierowane to rozkoszne spojrzenie. - I jak tam? – spytała wesoło jego najmłodszego brata. – Wszystko poszło po twojej myśli? - Jadła mi z ręki! – chłopak był rozpromieniony. – Wczoraj byliśmy na pierwszej randce, dzisiaj idziemy na następną! Jesteś po prostu cuuuudowna! Wyjdziesz za mnie? Musiałabyś na mnie poczekać jeszcze tylko kilka lat. 229

Croft warknął głucho i był to odruch bezwarunkowy. - Nie – odparła Izzy ze śmiechem – ale wiedz, że zawsze będę podziwiała twój dobry gust. Mickey jeszcze bardziej się wyszczerzył, po czym zerknął na Crofta, jakby chciał mu się popukać do głowy. - Wyluzuj, stary – mruknął z politowaniem. – Ja mam piętnaście lat, pamiętasz? Croft naprawdę miał ochotę się zawstydzić. Owszem, zachowywał się niepoważnie, ale nic nie mógł na to poradzić, że warczał, gdy jakiś samiec do niej podchodził zbyt blisko. W stosunku do Mickey’a też był już przecież bardzo wyrozumiały, przecież nie chciał mu jeszcze oderwać głowy jak Troy’owi i to właśnie dlatego, że był jeszcze szczeniakiem. A propos Troy’a, jak ta szumownia nie przestanie się śmiać, to… - W każdym razie – Mickey ponownie wyszczerzył się do Izzy i niebywale ostrożnie ściągnął z szyi łańcuszek z jakimś kryształem. – Bardzo o niego dbałem, słowo. Key chciał go pożyczyć, ale go wysłałem na drzewo. Izzy z rozbawieniem odebrała łańcuszek i beztrosko zarzuciła go sobie na szyję. Kryształ natychmiast błysnął czerwonym światłem, po czym znowu zgasł i wyglądał zupełnie normalnie, jak przeciętna błyskotka. - Doceniam to – odparła z rozbawieniem. - Słuchaj, a gdzie można dostać takie cacko? – ekscytował się Mickey. – Fajnie by było takie mieć, sama wiesz czemu. Podczas gdy Croft uniósł jedną brew w wymownym wyrazie pytania: „Czemu?”, Isabelle znowu się zaśmiała. - W okolicy raczej go nie kupisz, ale poszukaj online. Rozglądaj się za najbardziej przejrzystym górskim kryształem jaki znajdziesz. A jak już go będziesz miał, to przyjdź do mnie, a ja zajmę się resztą. - Super! Jesteś po prostu boska! Ona jest boska, Croft – poinformował entuzjastycznie brata. Izzy znowu się cicho zaśmiała, po czym poklepała obicie krzesła obok siebie, między nią a Croftem. - Zjesz z nami? - Steki? Pewnie! – ucieszył się chłopak i rzucił plecak pod ścianę, po czym chciał odsunąć sobie krzesło, ale Croft był szybszy. Błyskawicznie odsunął je do tyłu, złapał nogę 230

krzesła Izzy i bezceremonialnie przysunął je do siebie, jakby zarówno mebel jak i ona nic nie ważyli. Na jej szeroko otworzone z niedowierzania oczy, po prostu wzruszył ramionami, a Troy tak bardzo starał się ukryć śmiech, że chyba popękało mu kilka żeber. - Naprawdę jesteś trochę dziwny – poinformowała go, podczas gdy Mickey bez cienia zaskoczenia, czy choćby zmieszania, po prostu usiadł sobie wygodnie u jej drugiego boku. - Mogę prosto z półmiska? – zapytał grzecznie nastolatek, na co skinęła mu głową, nie przestając patrzeć na Crofta ze zmarszczonym czołem. – O jaa – rzucił chłopak po pierwszym kęsie jednego z trzech steków, które zostały w naczyniu. – Niebo w gębie! Izzy oderwała zamyślony wzrok od Crofta tylko po to, żeby uśmiechnąć się do Mickey’a i przyjacielsko poczochrać go po włosach. - Warzywa też zjedz – rozkazała, choć pewnie nie musiała tego robić, bo Mickey nie wybrzydzał nad półmiskami. - Co to jest? – spytał Croft, znowu zwracając na siebie jej uwagę. Jak się też okazało, wyciągał do niej rękę i trzymał w palcach kryształ. - To skalny kryształ, inaczej zwany górskim lub lodowym – wyjaśnił Troy, też przypatrując się wisiorkowi. – Tworzy się między innymi w warunkach hydrotermalnych. Ma siódemkę w sakli twardości Mohsa, co znaczy, że rysuje szkło. Ma kruchy, muszlowy przełam. Ale to jest dość niespotykany szlif, raczej robi się z niego stożki lub łezki. Kiedy zarówno Izzy jak i Croft spojrzeli na niego z lekkim zaskoczeniem, że to wie, tylko wzruszył ramionami. - Nie jest szlifowany – wyjaśniła Izzy. – Wykuła go magia, dlatego ma taki kształt. Nie dotykały go narzędzia. - Ciekawe – przyznał Troy. - To twój amulet? – spytał Croft i zdaniem Izzy, jak na kogoś, kto nie chciał jej oglądać przez ostatnie dni, był bardzo ciekawski. - To skomplikowane – wypaliła bez namysłu, a kiedy ich spojrzenia się spotkały, wyzywająco uniosła jedną brew. Croft uśmiechnął się koniuszkiem ust, jak wilk przed upolowaniem swojej ofiary, z którą miał ochotę się trochę pobawić. To był ten uśmiech, od którego gubiła wątek. Może jednak nie powinna go prowokować. Natomiast Croft był ciekawy, czy wie jaka jest kusząco pociągająca. I co by zrobiła, gdyby nagle rzucił ją na ten stół, zdarł z niej zębami ubranie i uprawiał z nią teraz dziki seks. 231

Dosłownie miał już przed oczami jak to robi. Wspaniała wizja. Troy odchrząknął i znowu z trudem panował nad rozbawieniem. Wskazał widelcem kryształ i spytał: - To jest ten, o którym wspomniał Rusty? Croft skrzywił się. Rusty. Znowu. Oczywiście, że tak. - Izzy mi go wypożyczyła z pewnym zaklęciem do załatwienia takiej jednej sprawy – rzucił Mickey z ustami pełnymi mięsa. – Działał bezbłędnie. - Chcemy wiedzieć jak? – Croft uniósł jedną brew, a Mickey uśmiechnął się demonicznie. - I tak bym wam nie powiedział. Izzy się zaśmiała i Croft musiał uczciwie przyznać, ze to bardzo kojący dźwięk. Mógłby go słuchać godzinami. Swoją drogą, to niezłe wyzwanie – sprawić, by śmiała się godzinami. Koniecznie będzie musiał się go podjąć. Tak jak tego, by godzinami krzyczała z rozkoszy. Co za perspe… Dzwonek telefonu przerwał jego wyuzdane wizje. Ze zirytowanym warkotem wydobył go z kieszeni i pewnie by go wyłączył, gdyby na wyświetlaczu nie migotało „Alfa”. Sprawy sfory. Będzie musiał iść i zostawić ją znowu z Troy’em. Aż stęknął na tę myśl. Croft odebrał i przez chwilę słuchał krótkich słów ojca. Był pilnie wzywany. Jego partnerka będzie musiała poczekać. - Muszę już iść – powiedział, po rozłączeniu połączenia. Przez sekundę miał wrażenie, że w jej oczach błyszczało rozczarowanie, ale szybko to zamaskowała. Mimo to poczuł się cholernie usatysfakcjonowany. - W porządku – rzuciła nonszalancko. – Miło, że wpadłeś sprawdzić czy żyję. Nie mógł się nie uśmiechnąć. Zamierzał o wiele, wiele więcej niż tylko sprawdzić czy żyje. - Sprawy sfory – wyjaśnił, nie mogąc powstrzymać uśmiechu zadowolenia. – Naprawdę muszę iść. - Oczywiście, to zrozumiałe. Miłego dnia. Dalej się uśmiechał kiedy wstawał. Zanim miała szansę mu umknąć, pochylił się i musnął ustami jej wargi w niemal motylim pocałunku. Wstrzymała oddech i skamieniała, a do tego usłyszał jak jej serce o mało nie wyskakuje z piersi. Jeszcze szerzej się uśmiechnął.

232

- Wrócę – poinformował ją cicho, po czym się wyprostował i mrugnął do niej okiem, choć nadal się nie ruszała i tylko patrzyła z niedowierzaniem. – I naprawdę wspaniale gotujesz, kociaku. Palce lizać. Nadal się nie odzywała i chyba nadal nie oddychała. Był z siebie cholernie zadowolony. Jego mały, słodki kociak. Miał nadzieję jeszcze wiele razy odebrać jej mowę. Posłał krótkie, stalowe spojrzenie Troy’owi. - Troy – warknął ostrzegawczo. - Wiem, wiem, trzy kroki – wyszczerzył się w uśmiechu, więc Croft mógł tylko mruknąć z aprobatą, ostatni raz zerknąć sobie na Izzy, po czym skierować się do wyjścia. Musi tu później wrócić. Koniecznie. Musi też zabić Rusty’ego i Troy’a. Może to nawet w pierwszej kolejności. Niechętnie powlókł się do samochodu i skierował ponownie do „Luny”, w której czekał na niego ojciec z zadaniem. Miał nadzieję, że to będzie coś błyskawicznego, bo nie uśmiechało mu się biegać za kimś przez całe popołudnie, które mógłby spędzić na Sosnowym Wzgórzu. Było jeszcze relatywnie wcześnie, więc tłumów w barze nie było, ale Ashur i tak siedział na swoim posterunku. Przywitał się z nim, wymienili kilka uwag na temat dzisiejszych klientów, po czym Croft wszedł do środka. Shane był za barem, ale Rusty i tak tu tkwił. To dobrze, nie będzie go musiał szukać, żeby wyładować się na nim za to, że Izzy ciągle o nim wspomina. Zorientował się, że coś się dzieje, kiedy zobaczył tu jeszcze bliźniaków, pięciu innych strażników i Bustera. - Co się dzieje? – spytał od razu. - Jesteś. Dobrze. – Z zadowoleniem powiedział ojciec i skinął głową Harperowi, jako pozwolenie na mówienie. - Cztery godziny temu w czasie patrolu Justin i Kyle natknęli się na obcy zapach tuż przy naszej granicy. To były wilki, co najmniej trzy. Nie naruszyli naszych ziem, ale dość długo kręcili się w pobliżu. Jus i Kyle zawiadomili mnie i Rydera, więc poszliśmy to sprawdzić. Musimy teraz uważać na obcych, żebym nam nie skrzywdzili Izzy – powiedział Harper zupełnie naturalnie, ale Croft lekko zgrzytnął zębami. Jasne, fajnie, że jego partnerka, czarownica, przypadła im do gustu, ale mimo to wolałby, żeby się w niej tak nie durzyli. Była tylko jego. – Rozdzieliliśmy się i poszliśmy za ich zapachem przy granicy. Trzymali się 233

wyznaczonej linii, ale okrążyli Wulfridge, jakby czegoś szukali. Głowy nie dam, ale przypuszczam, że to ci, którzy ją ścigają. Szukali miejsca, w którym jej zapach przekroczy granicę, żeby pewnie za nią pójść dalej. Nie znaleźli, więc prawdopodobnie już wiedzą, że tutaj została. Musimy teraz poczekać i zobaczyć, co zrobią. A więc wrócili jej szukać, kiedy zorientowali się, że nie poszła dalej. Sukinsyny. Nie mógł się doczekać, kiedy wpadną w jego ręce. - Uznaliśmy, że to ty powinieneś o tym usłyszeć, a nie ona – spokojnie powiedział alfa. – To będzie teraz twoje zmartwienie, nie jej. Croft skinął głową. Nie zamierzał dopuścić, żeby cokolwiek ją martwiło, zwłaszcza, że nadal paliło go w płucach, gdy sobie przypominał jak się bała tamtych kundli. - Niech nikt jej nic nie mówi. Harper – dodał ostro – pysk na kłódkę. Jeśli te chuje tutaj wejdą, to sam się nimi zajmę, ale ona nie potrzebuje więcej stresu. - Tego się właśnie spodziewałem – z zadowoleniem powiedział James. – Miło słyszeć, że się nawróciłeś. Domyślam się, że teraz chciałbyś pójść do granicy i sprawdzić, czy to były te same wilki, które przygoniły ją tutaj. Deacon już tam czeka. - Przygoniły i postrzeliły – dodał nienawistnie. – Tak, idziemy – rzucił i natychmiast ściągnął koszulkę, w ogóle nie przejmując się tym, że w barze mogą być ludzie. Guzik go to teraz obchodziło. - Na zewnątrz, Croft – zarządził James i dotknęła go moc alfy, przez co polecenie stawało się rozkazem nie do złamania. – Harp i Ryder cię zaprowadzą na miejsce. Pójdzie z wami kilku strażników, bo chcę by ten zapach poznało ich jak najwięcej. - I ja – dodał Buster tym swoim drapieżnym tonem, na co Croft automatycznie wbił w niego żółte oczy. - O tak, pójdziesz, bo mam ci tyłek do skopania, sukinsynu. Nie nachodź jej nigdy więcej, albo rozerwę ci gardło, Buster. Bus był na tyle bezczelny, żeby posłać mu trochę kpiące spojrzenie, unosząc przy tym jedną brew, ale zanim Croft znowu mógł mu nabruździć, znowu rozległ się głos alfy: - I Rusty – dodał James, tonem alfy, choć Croft posłał Rusty’emu dzikie spojrzenie. – Owszem, synu, to nasz najlepszy tropiciel. Pójdzie poznać ten zapach. Niewiadomo, czy nie będziemy ich musieli wytropić i zlikwidować.

234

Croft zawarczał, ale nic nie powiedział. Rusty’emu też skopie tyłek, za to, że go tak polubiła. Posłał mu spojrzenie, obiecujące poważne uszkodzenie ciała, ale ten się tylko lekko uśmiechnął. Jak on nienawidził swoich braci. Miał rodzinę z piekła rodem. - Idziemy – warknął i natychmiast skierował się w stronę wyjścia. Im bardziej uświadamiał sobie ile czasu mu zajmie zbadanie tej całej sprawy, a co za tym idzie, ile czasu będzie znowu z daleka od Isabelle, tym jego humor znacząco się pogarszał. Źle to wróżyło Rusty’emu i Busterowi. Oczywiście, ani przez chwilę nie wierzyła, że faktycznie zamierza wrócić. Już dawno temu słyszała, żeby nigdy nie wierzyć mężczyźnie, bo to cukierek maczany w truciźnie. A mimo to była tak rozproszona, że za nic nie mogła się skupić na rytuale odnalezienia. Właściwie, to nawet nie próbowała się skupić. I wszystko przez to, że dostała buziaka na pożegnanie. Boże, to nawet nie był buziak. To było tylko takie przyjacielskie muśnięcie, jakie ona zaserwowała wszystkim, którzy powitali ją w domu. Więc dlaczego tak zakłóciło jej pracę mózgu? Przez większość dnia szwędała się za Troy’em i pomagała mu w czym tylko mogła. Choć tak właściwie, to raczej tylko mu przeszkadzała, ale nie powiedział na ten temat ani słowa. Nawet pozwalał jej wierzyć, że jest przydatna, kiedy na przykład dawał jej coś do potrzymania, a na koniec pozwolił sobie samej wymyślić kod dezaktywujący alarm. Wybrała numer, przeprowadzili kilka prób sprawnościowych całego systemu, a w końcu Troy się zabrał do siebie, żeby przeprowadzić jeszcze kilka testów na odległość. Wszystkie poszły świetnie, serwer reagował odpowiednio i powiadamiał go na telefon, kiedy coś się działo. Właściwie, to był świetny patent i Troy pewnie by się na nim nieźle dorobił, gdyby choć trochę mu na tym zależało. Ale on najwyraźniej lubił swój obecny status quo. Mickey posiedział z nią jeszcze dłużej niż Troy, a kiedy wychodził, akurat wpadała po pracy Sonia. Zupełnie tak jakby nie chcieli, żeby była choć przez chwilę sama. To miłe z ich strony, zwłaszcza, że obsesyjnie myślała o tym niby pocałunku, nie-pocałunku. Co prawda, Sonia nie zadawała pytań, po tym jak usłyszała, że wpadł tutaj Croft, ale potem też nie posiedziała już długo. A kiedy się zmyła, Izzy została już sama i zaczęła myśleć o rytuale. Nie mogła się skupić, więc pół wieczoru siedziała w kuchni. To ją odprężało. Efektem było 235

upieczenie kilku ciast, nasmażenie tony naleśników i upieczenie wielkiego indyka. No cóż, przynajmniej w czasie następnej wizyty wilków będzie ich czym nakarmić. A jutro znowu będzie trzeba zrobić jakieś zakupy. Oczywiście, że Croft nie wrócił. Nie żeby na niego czekała, a przynajmniej stanowczo sobie powtarzała, że nie czeka. Mimo to kiedy późno kładła się spać i nie mogła usnąć przez ten cholerny pocałunek, wzięła swoją księgę i zaczęła testować trudniejsze zaklęcia. Nic jej nie wychodziło. Nagle w ciągu zaledwie kilku sekund Croft sprawił, że stała się całkowicie bezużyteczną czarownicą. Ale i tak podskakiwała na samą myśl, że miałaby go znowu zobaczyć. Rano znowu wstawała z bólem głowy. Ale tym razem przynajmniej już po wyjściu z pokoju usłyszała, że nie jest w domu sama, więc zdążyła wrócić i się ubrać. Kiedy potem wchodziła do kuchni była już głęboko przekonana, że mało kiedy będzie wstawać i nie będzie miała tutaj towarzystwa. Harper i Ryder siedzieli przy wąskiej ladzie i kończyli pierwsze z ciast, podczas gdy w zlewozmywaku leżały talerze z resztkami indyka. Sprzeczali się o coś, choć bardziej właściwe byłoby stwierdzenie, że to Harper się sprzeczał, bo Ryder odpowiadał mu wyłącznie spojrzeniem. Sonia stała obok kuchenki i pochylała się nad ekspresem z bardzo zaciętym wyrazem twarzy. Najwyraźniej szturchnięciami, poklepywaniami i wymamrotanymi przekleństwami chciała go zmusić do działania. Rodzinka niemal w komplecie. Tak jakby wcale nie wyprowadziła się z domu alfy. Bardzo ją to złagodziło i wreszcie poczuła się lepiej. - Dzień dobry – rzuciła w progu, wiążąc włosy w kucyka. Nikt nie był zaskoczony jej wejściem, pewnie nawet słyszeli jak wstawała z łóżka. - Dobry! – wyszczerzył się do niej Harper, podczas gdy Ryder skinął jej głową. – Szarlotka pierwsza klasa! A jaki indyk! Palce lizać! Co będzie na obiad? Izzy zerknęła na zegar. Znowu spała do południa. Będzie musiała sprawdzić, czy w komórce nie ma budzika. - Nie wiem – odparła i podeszła do Sonii, po czym wcisnęła odpowiedni przycisk na ekspresie, ale nic się nie włączyło. – Zależy czy pójdziecie na zakupy. - Nie trudź się – Sonia ze złością warknęła na ekspres, po czym spojrzała groźnie na braci. – Ci idioci go zepsuli. 236

- Jak można zepsuć ekspres do kawy? – spytała Izzy i sama też pochyliła się nad sprzętem. Parokrotnie wcisnęła przycisk zasilania, ale nic to nie dało, więc wyszeptała zaklęcie. Niestety, to też nie pomogło. – Faktycznie zepsuty. - Jakim trzeba być półmózgiem, Harper, żeby zepsuć ekspres? – rzuciła Sonia do brata. - Nie działał już jak przyszliśmy – Harp uniósł ręce na wysokość piersi. - Może coś się zablokowało? – zapytała sama siebie Izzy i zaczęła szukać jakiejś widocznej usterki, ale Sonia ją od tego odciągnęła. – Zostaw. Jak coś się zepsuje, to Troy nie lubi, żeby przy tym grzebać zanim się pojawi, bo potem jest jeszcze tylko gorzej. Jakby na zawołanie trzasnęły drzwi i w progu stanął uśmiechnięty Troy. Hmm, naprawdę prawie cała rodzina w komplecie. - Dzień dobry! – rzucił z tym olśniewającym uśmiechem, po czym postawił na blacie dwie wielkie papierowy torby ze sklepu i zerknął na unoszącą brwi Izzy. – Na obiad – stwierdził tonem wyjaśnienia. Izzy odwróciła się w stronę Harpera i posłała mu spojrzenie spod uniesionych brwi, ale tylko wyszczerzył zęby i strzelił palcami. - Na obiad! Spodziewali się, że coś dla nich będzie gotować, czy jakimś sposobem uprawiali błyskawiczną telepatię? Ale jeśli to telepatia, to z jakimś kosmicznym wyprzedzeniem, skoro Troy zdążył odebrać wiadomość, zrobić zakupy i zjawić się tutaj dokładnie w kilka sekund po tym jak rozmawiali o jedzeniu. - Nic z tych rzeczy – poinformowała ją Sonia jakby czytała w myślach. – Po prostu bezczelnie cię wykorzystują jako osobistą kucharkę. Troy uśmiechnął się bez cienia skrępowania i cmoknął siostrę w policzek w geście wesołego powitania, a wtedy Sonia wskazała mu ekspres. - Harper zepsuł. - Niczego nie zepsułem! – zaperzył się Harp. – Tylko trochę go uniosłem, bo mógł mi się trochę przewrócić. - Czemu tobie wszystko zawsze się trochę przewraca? – Sonia wywróciła oczami. Izzy postanowiła dać im się sprzeczać i spojrzała błagalnie na Troy’a. - Magia nie pomogła, a jak nie napiję się kawy, to na pewno nie będę robiła żadnego obiadu. 237

Troy tylko rzucił okiem na ekspres. - Nie jest zepsuty. - Nie działa – zauważyła Izzy i nie zabrzmiało to inteligentnie. Troy posłał jej rozbawione spojrzenie, po czym nachylił się nad blatem, złapał za kabel i pociągnął go do góry. Wtyczka nie była włączona do gniazdka. - Tak – Sonia lekko się skrzywiła. – To było żenujące. - Ile próbowałaś go włączyć? – Izzy wyszczerzyła do niej zęby. - Cicho bądź, czarownico. To wina Harpera, musiał wyrwać wtyczkę z kontaktu i nawet nie sprawdził. Idiota. - Ja tu jestem i cię słyszę – poinformował ją wspomniany brat. Przedrzeźniała go, zostawiła w spokoju ekspres i przyjrzała się Izzy tym swoim przerażająco bystrym spojrzeniem. - Nie pachniesz inaczej – mruknęła. - Dziękuję bardzo – burknęła Izzy, wylewnym głaskaniem po ramieniu podziękowała Troy’owi za podłączenie ekspresu i włączyła go. – A myślałam, że się porządnie umyłam. Troy parsknął cichym śmiechem, a Sonia tylko wywróciła oczami. - Nie o to mi chodziło. Tak sobie tylko pomyślałam, bo zapach Crofta jest wszędzie wokół domu. Można się w nim aż udusić. - Bardzo dziwne, zważywszy, że to jego dom – mruknęła, bo już naprawdę nie chciała myśleć o Crofcie. Cała noc wystarczyła. Sonia nie była przejęta jej sarkazmem. Raczej przybrała ten swój zamyślony wyraz twarz. - Dziwne – rzuciła w przestrzeń. - A tak z czystej ciekawości – powiedziała Izzy, wypakowując z pomocą uczynnego Troy’a torby. – Jak dezaktywowaliście ten super nowoczesny alarm, skoro dopiero wczoraj sama wymyśliłam kod? - Dobijali się do mnie rano, więc wysłałem im numer – przyznał Troy. – Nie dawali mi spokojnie spać. Ale dzięki temu wiedziałem, że jeżeli wejdą tu bliźniaki, to będziesz gotować, więc pomyślałem, że się wproszę później na obiad. - I zrobiłeś zakupy – wyjaśniła sama sobie. – Sprytne. Błysnął uśmiechem.

238

- Wpadłem je tylko podrzucić i jadę otworzyć warsztat. Powiedz tylko o której wrócić na obiad. - O trzeciej? I zabierz Rusty’ego. Sonia przebudziła się ze swojego zamyślenia i spojrzała dziwnie na Troy’a. - A wysłałeś wczoraj numer Croftowi? - Nie – odparł ze wzruszeniem ramion, po czym na chwilę znieruchomiał. – A to by wyjaśniało, czemu do mnie wydzwaniał przez pół nocy. Izzy o mało nie upuściła na ziemię kartonu soku. Czyli co? Naprawdę wrócił tutaj wczoraj? Harper wydał bardzo złowrogi śmiech. - Lepiej się spakuj, zmień nazwisko i uciekaj póki masz czas, bo jak cię dopadnie, to ogryzie ci ogon. Wczoraj się zabierał nawet za Bustera. Troy zbytnio się tym nie przejął bo znowu posłał Izzy szelmowski uśmiech. - Wstawisz się za mną jak coś, prawda, myszko? - Może – odparła, przygotowując sobie płatki na śniadanie. – Gdybym choć przez chwilę wiedziała, o czym wy właściwie mówicie. Mimo przytyku, nikt jej niczego nie wyjaśnił. Zaczynała się do tego przyzwyczajać. - Siadaj, siadaj! – zawołał Harper i razem z Ryderem zaczęli się ścieśniać, żeby zrobić jej miejsce. Nie zdążyła jeszcze nawet dojść do stolika, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. To ciekawe, bo Izzy była już przekonana, że pewnie nigdy nie pozna tego dźwięku. - Chodź, mamo! – zawołała nieporuszona Sonia i znowu wywróciła oczami. – Nikt tutaj nie dzwoni do drzwi! Chwilkę później w kuchni stanęła jak zawsze elegancka Laila. - A powinien – rzuciła na wstępie. – Nie wychowywałam bandy dzikich psów. Może Isabelle nie życzy sobie, żeby ją nachodzić. - Zasadniczo twoi synowie nie dają jej wyboru – odparła beztrosko Sonia i niedojrzale, ale bardzo po siostrzanemu, pokazała Harperowi język. Laila nie uśmiechnęła się, bo zamiast tego wciągnęła powietrze i natychmiast spochmurniała. - Nie, jeszcze nie – rzuciła Sonia w odpowiedzi na spojrzenie matki.

239

W oczach Laili zabłysły zirytowane ogniki i sapnęła ze złością, co zabrzmiało dziwnie podobnie do wilczego warknięcia. - A co wy wu wszyscy robicie? – wyładowała się na swoich dzieciach. - Ja właśnie wychodzę – asekuracyjnie rzucił Troy, mrugnął do Izzy, znowu cmoknął Sonię w policzek, a potem, przed wyjściem cmoknął jeszcze na pożegnanie matkę. - Troy zrobił mi zakupy – powiedziała z rozbawieniem Izzy. Wzrok Wadery trochę złagodniał. - Bo to jednak jest dobry chłopak, prawda? Uczynne, dobre dziecko. Izzy stłumiła śmiech. Tylko jego własna matka mogła nazwać Troy’a „dobrym dzieckiem”. Dobry może i był, ale był też bardzo daleko od bycia dzieckiem. - My też jesteśmy uczynni i dobrzy – rzucił Harper i wyszczerzył do Izzy zęby. – Pomagamy jej zrobić miejsce na te zakupy. Dzięki nam niczego nie wyrzuca. - Byliście kiedyś najedzeni? – spytała go Izzy czysto retorycznie. - Mamy duże zapotrzebowanie energetyczne – odpowiedział jej chór złożony z Sonii, Harpera i nawet Rydera. Izzy parsknęła w swoją miseczkę płatków. Dokładnie takiej odpowiedzi się spodziewała. Posłała Laili rozbawione spojrzenie. - Zaprosiłam ich wszystkich na obiad. - I teraz tu siedzą i pilnują, żebyś się nie rozmyśliła i nie odwołała zaproszenia? – Laila wymownie uniosła jedną brew. Harper natychmiast złapał aluzję. - Hej, Ryd, czy zrobiliśmy już to co mieliśmy zrobić, a o czym zapomnieliśmy? Lepiej chodźmy to zrobić teraz. Podnieśli się, ale wrócili jeszcze po resztę ciasta, po czym każdy z nich obdarzył Izzy swoją wersją uśmiechu. - Ale wrócimy później – poinformował ją radośnie Harp, obaj ucałowali swoją matkę i tyle ich widziała. Kiedy zostały same, Laila z zadowoleniem skinęła głową. - I tak, moja droga – rzuciła do Isabelle – właśnie się to robi. Nie musisz ich znosić. - Są sympatyczni – uśmiechnęła się. – Lubię ich towarzystwo. - No dobrze – rzuciła Laila, jakby nie zamierzała z tym dyskutować, bo przecież też lubiła swoich synów. – A teraz się zbieraj, idziemy. Sonia, ty też. 240

Izzy uniosła pytająco brwi. - Idziemy? - Tak – oznajmiła zdecydowanie. – Jestem zła i muszę się zrelaksować. Idziemy do SPA. Wszystkie. - To nie jest dokładnie SPA, ale ma duże aspiracje do zostania jednym z nich – wyjaśniła Sonia i spojrzała psotnie na matkę. – Zamierzasz to, co myślę, że zamierzasz? - Babski wieczór – oznajmiła zdecydowanie Laila. – A wcześniej babskie popołudnie. Później pójdziemy razem się zabawić, ale najpierw się do tego odpowiednio wypięknimy. Izzy wstrzymała oddech. To byłoby jak wyjście z matką i siostrą. Coś, czego nigdy nie doświadczyła i nie sądziła, że kiedykolwiek doświadczy. Sonia zachichotała radośnie. - Będziemy potrzebowały szampana i truskawek! - I to dużo – warknęła jej matka, która najwyraźniej naprawdę była zirytowana i chciała to odreagować. - Ale nie możemy – rzuciła szelmowsko Sonia. – Ta samarytanka powiedziała, że naprawdę zrobi im na trzecią obiad. Bynajmniej nie zrażona Laila po prostu zrzuciła marynarkę i zgrabnie podwinęła rękawy. - No to do roboty. Jak się za to weźmiemy już teraz, to będą mieli wszystko gotowe i sami się obsłużą. Nie są dziećmi z autyzmem. A przynajmniej nie na co dzień. - Nie będę dla nich gotować – burknęła Sonia. – Wiesz jak tego nie znoszę. - Wszyscy musimy się czasem poświęcać – odparowała jej matka i łagodnie spojrzała na wstrzymującą oddech Isabelle. – Wybacz, kochanie, że nawet nie spytałam. Czy masz ochotę spędzić z nami ten dzień? Czy miała? Nawet nie potrafiła wyrazić jak bardzo miała. - O tak! – wypaliła w końcu i jak sprężyna wystrzeliła z krzesła. Cóż, rytuał będzie musiał jeszcze trochę poczekać. Lista osób Crofta do natychmiastowej eksterminacji stale się wydłużała. Teraz był na niej jeszcze Troy. Ten sukinsyn najpierw założył alarm, potem nie podał mu kodu, a w końcu zniknął gdzieś na całą noc i nie odbierał telefonu. Cała jego rodzina chyba specjalnie go tak

241

gnębiła. Mieli sadystyczne zapędy i obserwowanie jak się męczy na pewno sprawiało im wiele radości. A on, dureń, krążył wokół domu praktycznie do rana i trafiał go jasny szlak na myśl, że nie może wejść do środka. To znaczy, mógł wejść. Ale to uruchomiłoby całą skalę zdarzeń, w wyniku których nie tylko natychmiast zwaliłaby się tutaj cała jego rodzina, ale i pewnie kilku dodatkowych egzekutorów, albo strażników. Fakt, że musiał włamać się do własnego domu był wystarczająco upokarzającą perspektywą, żeby pohamował swoje pragnienia i powstrzymał się przed wściekłym wyważeniem drzwi. Mógł też zapukać. Mógł. Ale kiedy wreszcie wrócił na Sosnowe Wzgórze, Izzy już spała i nie chciał jej budzić bez konkretnego powodu. Znowu nie chciał jej budzić. Ale nie zamierzał jej zostawić tutaj samej. Krążył wokół domu i spał na wycieraczce jak typowy podwórkowy kundel, ale jakoś wcale tak tego nie odczuwał. Dbał o bezpieczeństwo swojej partnerki i to go bardzo koiło. Zwłaszcza, że zapach, który znalazł przy granicy zdecydowanie należał do tamtych sukinsynów. Do diabła, jak bardzo chciał się dowiedzieć jak się nazywają. Gdyby to wiedział, natychmiast by się nimi zajął i raz na zawsze wyjaśnił kwestię czyją partnerką jest Izzy. Niestety, nawet Buster nie rozpoznał smrodu tych pchlarzy. Będzie musiał wydobyć tę informację od Izzy, tylko że najpierw będzie ją musiał przekonać, że może mu ufać. A to może być nawet trudniejsze od wyjaśnienia jej, że jest jego partnerką. Prześledził trasę ich zapachu wzdłuż całego Wulfridge, co nie było konieczne, bo już dawno ich tam nie było, ale i tak chciał dokładnie zobaczyć dokąd szli i gdzie się zatrzymywali. Wyglądało na to, że Harper i Ryder mieli rację: szukali Izzy. Czekali na nią gdzieś poza ziemią Whitmorów, a kiedy się zorientowali, że nie opuściła ich terytorium, to wrócili to sprawdzić. Teraz to tylko kwestia czasu, aż tu wejdą i będą za nią węszyć. I dlatego nie ma takiej możliwości, żeby Isabelle zostawała sama. Co prawda, mało prawdopodobne, żeby kundle dotarły do niej, zanim je ktoś zauważy i zatrzyma, ale nie zamierzał podejmować żadnego ryzyka. Nie jeżeli chodziło o nią. Dlatego teraz strasznie się wkurwiał, że nie może się do niej dodzwonić. Po co kobietom telefony, jeżeli nigdy ich nie odbierają? Kiedy wrócił rano do „Luny” to miał w planie tylko wziąć prysznic, ubrać się, żeby nie biegać w futrze, albo na golasa, a potem wracać na Sosnowe Wzgórze. Niestety natknął się

242

znowu na Rusty’ego, który wydawał producentowi zużyte beczki po piwie i ten go poinformował, że nie powinien się spieszyć, bo Izzy lubi rano dłużej pospać. Wtedy Rusty dostał w pysk za to, że w ogóle o tym wiedział. Potem się trochę poprzepychali i w efekcie Rusty powiedział jeszcze, że bliźniaki tak namieszały w grafiku, żeby teraz kręcić się na patrolach w pobliżu Sosnowego Wzgórza, więc nie musi się denerwować, że jest tam sama. Ostatecznie skończyło się na tym, że został w „Lunie” dłużej niż zamierzał i zajmował się jakimiś durnymi papierami. W końcu spróbował do niej zadzwonić. Kiedy pierwszy i drugi raz nie odebrała nie był jeszcze zaniepokojony, ale kiedy nie odebrała po raz trzeci, zapakował się do samochodu i pojechał na miejsce. Czuł siebie wszędzie wokół domu, ale teraz jeszcze dochodziły do tego zapachy bliźniaków, Troy’a, Shane’a i nawet Drako. To było strasznie denerwujące. Czemu oni wszyscy ciągle się tu kręcą? I, do diabła, dlaczego oni wszyscy właściwie ciągle wchodzą na jego terytorium? Wszedł do domu i trzasnął drzwiami. Alarm był już dezaktywowany, ale nadal nie znał tego cholernego kodu. Wydusi go z Troy’a i do dosłownie. Wszędzie w domu pachniało Isabelle, ale od razu wiedział, że tu jej nie ma. To było cholernie niepokojące. Kierując się swoim nosem, przeszedł przez kuchnię i zatrzymał się przed jadalnią. Cała zbieranina na jego widok przestała gadać, a Croft szybko ocenił sytuację. Siedzieli tu i żarli. A jakże. Żarli przepyszne rzeczy przygotowane przez jego partnerkę, rzeczy, które on powinien jeść. Siedzą w jego jadalni, na jego krzesłach i wyżerają jemu należne jedzenie, przygotowane przez jego partnerkę. O tak, jego lista do odstrzału stale się powiększała. - Nie ma Izzy – powiedział Harper. - Co ty, kurwa, nie powiesz? - Te, Pluto, uspokój się – rzucił Troy, wystukując coś na telefonie. – Jest z Sonią i mamą. Podobno mają dzisiaj babski dzień, czy jakoś tak. Możesz być pewien, że wszystkie są bezpieczne. Pin do alarmu właśnie ci wysłałem. Wpisałem cię też na listę kontaktową, więc jakby się coś tutaj działo, to się dowiesz wtedy, co ja. - Gdzieś ty był w nocy? – warknął. – Możesz mi powiedzieć na chuj ci telefon, jeśli go nie odbierasz?

243

- Byłem zajęty – odparł bez grama strachu czy niepokoju. – Miałem towarzystwo i nie zamierzałem odbierać żadnych telefonów. Croft zrobił krok w jego stronę i groźnie obniżył głowę. - A gdyby to była aktywacja alarmu? – syknął. - Mam na to ustawiony inny dźwięk. Kiedy przyszliśmy, dziewczyn już nie było. Zanim mnie pogryziesz, to tak, dzwoniłem do Sonii. Powiedziała, że będą razem cały dzień i nie wie, kiedy odstawią Isabelle z powrotem. Croft spróbował się uspokoić, ale to było ciężkie, kiedy jej tu nie było. - A co wy tu w ogóle, do diabła, robicie? Nie można mieć od was chwili spokoju? - Wielkie dzięki, starszy bracie – burknął Harper. – Myślałby kto, że będziesz wdzięczny za zaglądanie do twojej kobiety, z którą jakoś jeszcze nie pokwapiłeś się zamieszkać. - Doceniałbym, gdybyście nie zaglądali o wiele częściej niż wypada. I nie wpraszali się na obiadki! - Jest zazdrosny – z rozbawieniem wyjaśnił Troy. – Będzie trochę łatwiej z nim żyć, kiedy już ją oznaczy. A propos, Croft, jakieś postępy w sprawie oznaczenia? Bo wiesz, tak sobie myślę, że nigdzie nie jest powiedziane, że skoro ty się wreszcie przełamałeś, to ona też cię będzie chciała. Croft szarpnął się, żeby mu wbić te słowa z powrotem do pyska, ale Ryder zdążył wstać i zastąpić mu drogę. On i Buster byli prawdopodobnie jedynymi sukinsynami, którzy by się na to odważyli. No i może jeszcze Locky, ale trudno powiedzieć, żeby Locky był w pełni władz umysłowych. - Opanuj się – powiedział spokojnie Ryder. – To są tylko żarty. - Cholernie śmieszne. - W porządku, Ryd, puść go – rzucił Troy i machnął ręką. – Za ten wyborny obiad jestem gotowy nadstawić mu głowy, żeby sobie ulżył. Ostatecznie, w końcu jesteśmy u niego. Możesz też z nami usiąść i zjeść, Croft. Twoja dziewczyna jest świetną kucharką. Crot trochę się uspokoił, gdy usłyszał „twoja dziewczyna”. Nie powinien się wyładowywać na braciach i przyjaciołach za to, że spodobało im się przesiadywanie z nią i że rozsmakowali się w jej kuchni, bo naprawdę miała talent do gotowania. Najlepiej by było, gdyby po prostu zawsze tutaj był, kiedy przychodzą. Wtedy jego zazdrość może by aż tak nie paliła. 244

- Wracam do „Luny” – rzucił z lekkim ociąganiem, bo jeszcze trochę go nosiło, żeby ich stąd wywalić na zbite pyski. – Shane, nie spóźnij się znowu na swoją zmianę, do diabła. A ty, Troy, do mnie zadzwoń, jeśli będziesz tutaj jak wrócą. - Nie sądzę, żebym tu jeszcze wtedy był, bo raczej długo ich nie będzie. Ale jak coś, to zadzwonię. Wyluzuj się, chłopie. Croft miał ochotę parsknąć. Jeśli Bóg jest miłosierny i sprawiedliwy, to któregoś pięknego dnia powie mu dokładnie to samo i zrobi to z szyderczym uśmiechem na ustach. - Mamy dom na oku – rzucił jeszcze Ryder, zanim Croft odszedł, chyba jedyny, który szanował nową, obsesyjną zazdrość swojego brata, za co był mu bardzo wdzięczny. – Nie martw się, będziemy patrolować okolice. Podziękował mi skinieniem głową, ostatni raz obrzucił zbieraninę nieprzyjemnym spojrzeniem, po czym poszedł do wyjścia. Miał stanowczo za dużą rodzinę i stanowczo za mało wolnego czasu. Z jednym, albo drugim będzie trzeba coś zrobić. Pomysł, żeby pić szampana z dwoma wilczycami nie był najlepszy, ale dowiedziała się o tym dopiero po fakcie. Bawiła się z nimi wspaniale, ale miały o wiele większe możliwości jeśli chodziło o alkohol, niż ona, więc dość szybko zaczęła się zmagać z szumieniem w głowie. A to jeszcze wcale nie był koniec, bo wilczyce też zamierzały pić dotąd, aż zaszumi im w głowach i Izzy musiała im przy tym asystować. Najpierw wysiedziały się w ślicznym, małym Spa, w którym zafundowały sobie saunę, kąpiel błotną i masaż. I już wtedy przy każdej z tych czynności towarzyszył im szampan, truskawki i dużo śmiechu. Potem były zabiegi na cerę, manicure, pedicure, fryzjer i makijażystka. Sonia zdecydowała się obciąć włosy niemal do ramion i Izzy miała tylko nadzieję, że nie pożałuje tego jak alkohol jej wyparuje z głowy. Co prawda, wyglądała fantastycznie, ale chyba lubiła swoje włosy. Wieczorem, pachnące i piękne, pojechały do domu alfy, gdzie miały się wystroić. Dopiero wtedy Izzy zaprotestowała po raz pierwszy tego dnia, kiedy Sonia pokazała jej, co jej zdaniem powinna założyć. - Absolutnie nie – powiedziała, sącząc bąbelki z kieliszka, wygodnie rozparta na czymś podobnym do szezlongu, co znajdowało się w sypialni Laili i Jamesa, w której się ulokowały. Kiedy wróciły do domu nikogo tutaj nie było, więc mogły być głośno i rozrzucać ubrania po połowie domu. Było dużo zabawy z przebierankami i wyborem ciuchów na to jakieś wielkie, 245

wieczorne wyjście, choć Izzy właściwie nie była pewna, czy jak będą dalej tak wypijać butelkę za butelką, to będą w stanie iść dzisiaj gdziekolwiek. - Nie miej kija w tyłku – rzuciła Sonia, przyłożyła do siebie sukienkę i obejrzała efekt w dużym lustrze. Uśmiechnęła się z kocim zadowoleniem. – O tak, założysz to. - Nie ma mowy. - Ależ tak. - Nie. Sonia odwróciła się w jej stronę i posłała jej spojrzenie, które już rozpoznawała jako: mów sobie co tam chcesz, ale i tak będzie po mojemu, dziecinko. - Tak. Drzwi się otworzyły i wróciła Laila z następną butelką. Izzy prawie jęknęła na ten widok. Jeszcze nie przestało jej szumieć po poprzedniej. - Komu dolewkę? – spytała Laila i chociaż Izzy nic nie powiedziała, jej kieliszek został napełniony jako pierwszy. - Nie założę tego – powtórzyła Izzy i spojrzała na Lailę, z którą przeszły dzisiaj na „ty”: - Powiedz jej, że tego nie założę. Laila obrzuciła krytycznym spojrzeniem sukienkę, którą prezentowała Sonia, po czym wyszczerzyła się w uśmiechu. - Dlaczego nie? Może Izzy się pomyliła i były bardziej pijane niż na to wyglądały? - Jest czerwona. - Karmazynowa – poprawiła Sonia i bezceremonialnie rzuciła sukienką w Isabelle, która wiedziona szampanem, tylko zachichotała. – Zakładasz to. Izzy wypiła trochę z kieliszka, po czym jeszcze raz obejrzała sukienkę. - No dobra – rzuciła nagle. – Ale jak ja mam wyglądać jak dziwka, to ty też. Ja ci wybiorę ciuchy i założysz cokolwiek sobie zażyczę. Sonia rzuciła sekundowe spojrzenie na stertę swoich ciuchów, zapewne na szybko rozważając co tam ma, po czym beztrosko skinęła głową. - Zgoda, czarownico. Laila zachichotała, a Izzy uśmiechnęła się demonicznie i trochę chwiejnie wstała. W asyście chichotów wilczyc rozłożyła ręce, złapała pion i podeszła do stosu ubrań. Nie miała żadnych wątpliwości, że Sonia nie miała tam już żadnej tak odsłoniętej sukienki, jak ta, którą 246

kazała założyć Izzy. Ale Isabelle miała asa w rękawie, o którym ta mała wredota zapomniała: była czarownicą. Pijaną, ale jednak nadal czarownicą. Przez chwilę grzebała w ciuchach, podczas gdy wilczyce piły, chichotały i coś sobie szeptały. Wreszcie Izzy znalazła coś, co ją bardzo usatysfakcjonowało: czarną, koronkową koszulę, która swoje najlepsze lata miała już pewnie za sobą. - Aleś wybrała – zarechotała Sonia, na co Izzy tylko chrząknęła i rozłożyła koszulę na podłodze. Przez chwilę wyobrażała sobie to, co chciała z nią zrobić, po czym zmarszczyła czoło i spróbowała skupić się na odpowiednim czarze. Niestety, po pijaku to nie było takie łatwe. Nic dziwnego, że pijanym czarownicom zdarzało się niechcący wywołać śnieżyce w maju, albo suszę w grudniu. W końcu udało jej się skupić na tyle, by nie podpalić przypadkiem materiału i zaczęła przesuwać dłonią po koszuli. Przygryzła koniuszek języka, całkowicie pochłonięta swoją pracą, podczas gdy wilczyce przyglądały się z ciekawością jej poczynaniom. Kiedy skończyła i oceniła swoje dzieło, nie mogła nie zachichotać. - Wiesz, że to było oszustwo? – spytała Sonia, oglądając nieufnie dzieło Izzy. A było na co popatrzeć, bo koszula była teraz małą, obcisłą sukienką, zrobioną z koronki, podszytej pod spodu nieprześwitującą satyną. Na dekolcie była po skosie, bo miała tylko jeden rękaw i ten już był w całości z prześwitującej koronki. Wyszło nawet lepiej niż Izzy planowała. - Czyżbyś zamierzała wycofać się z umowy? – wyszczerzyła do niej zęby. Sonia zmrużyła groźnie oczy, ale potem wyszarpnęła od niej sukienkę i obejrzała ją z bliska. Teraz naprawdę obie będą wyglądać jak ekskluzywne prostytutki. Laila zachichotała i wstała, żeby przejść do swojej garderoby. - To ja też się przebieram. Tylko Sonia, lepiej, żeby ojciec cię w tym nie zobaczył – chichotała. – Dostałby zawału i wydłubał oczy każdemu, kto na ciebie spojrzy. - A jakżeby inaczej – potaknęła ponuro Sonia i udała, że salutuje. – Żelazna dziewica potwierdza swój stan nienaruszony. Izzy zaczęła się śmiać i aż od tego klapnęła na dywan. Dostała też czkawki. Lepiej, żeby odstawiła już kieliszek. - A ty co założysz? – rzuciła Sonia w stronę garderoby. Nie musiała podnosić głosu, bo matka i tak ją świetnie słyszała. - Coś bardziej przyzwoitego – odparła ze śmiechem. – Nie jestem już radosną dwudziestolatką. No i nie mam takiej figury jak wy. 247

- No nie powiedziałabym – stwierdziła Izzy. – Wyglądasz tak, że niejedna dwudziestka by się zawstydziła na twój widok. Laila wypłynęła z garderoby z sukienką w ramionach i pieszczotliwie uszczypnęła Izzy w policzek. - Moja ty słodka i kochana. Jaki z ciebie rozkoszny, milutki cukiereczek! Izzy zachichotała, a Sonia wywróciła oczami i zabrała od matki sukienkę. - Mamo, czy masz coś w swojej szafie co nie jest czarną Channel? Trzeba coś z tym zrobić, bo to nudne. Chodź tu Izzy. - Hej, hej, tylko bez szaleństw, Sonia. Jestem Waderą, muszę wyglądać stosownie. Izzy z chichotem zaczęła się zbierać z podłogi, co wcale nie było takim prostym zadaniem. Kiedy w końcu znalazła się przy Sonii, wilczyca uśmiechała się demonicznie. - Rób swoje hokus pokus. - A co mam zrobić dokładnie? Sonia zamyśliła się na chwilę, po czym pochyliła się do niej i zaczęła szeptać. Izzy nie dałaby głowy, że Laila mimo to wszystkiego nie słyszała. W końcu z chichotem zanurzyła rękę w materiale i wymruczała zaklęcie. Sukienka najpierw stała się stalowo szara, potem się odpowiednio pomarszczyła i w

końcu w jej talii pojawiło się coś, co można nazwać

usztywnieniem o charakterze gorsetu. Nie wyszło do końca tak, jak Izzy chciała, ale i tak nieźle jak na pijaną wiedźmę. Sonia z chichotem oddała matce ulepszoną sukienkę. - Teraz możemy się ubierać. Ty w garderobie, Izzy w łazience, ja tutaj. Do roboty, moje panie, bo robi się późno, a ja jutro idę do pracy. Isabelle nadal się śmiała, kiedy brała czerwoną sukienkę i szła do łazienki. Z wilczycami było fajnie. Nie musiała krzyczeć, a i tak wszystkie się słyszały. - A po co właściwie wychodzimy? Już jesteśmy pijane. A przynajmniej ja – dodała pod nosem. - Bo nie po to się wypiękniłyśmy, żeby nas widziały tylko te cztery ściany – odparła jej Laila. Izzy trochę niezdarnie zrzuciła z siebie ciuchy i krytycznie obejrzała czerwoną sukienkę. Jak to się właściwie zakłada? - A gdzie idziemy? – spytała. - Do „Luny”! – bez wahania odparła Wadera. 248

Izzy skrzywiła się pod nosem. A jakże. Do „Luny”. Do Crofta. - Nie ma tutaj innego baru? – spytała samą siebie, ale i tak Sonia uraczyła ją odpowiedzią. - „Luna” jest barem, w którym jest najwięcej naszych. Wszyscy tam chodzą, nawet starszyzna czasem robi tam posiedzenia. Ubrałaś się już? - Nie – odparła i znowu przymierzyła się do sukienki. Będzie w niej prawie naga. - A może trzeba ci pomóc? - Spadaj. Sonia zaśmiała się łobuzersko, a Izzy z westchnieniem wsunęła materiał przez nogi. To właściwie nie była sukienka, tylko skrawek materiału. Seksowny, czerwony skrawek materiału, który więcej odkrywał, niż zakrywał. Bardzo prawdopodobne, że w tym zamarznie. Dobrze, że tyle wypiła, przynajmniej nie poczuje jak wpadnie w hipotermię. - Ruszaj się – ponagliła ją Sonia. Izzy wymownie sapnęła, wciągnęła do końca sukienkę i wsunęła na nogi czarne szpilki na niebotycznych obcasach. Alkohol to dobra rzecz. Jeśli połamie w tym nogi, to będzie przynajmniej znieczulona. Wyprostowała się, złapała pion i obejrzała się z grymasem w lustrze. No cóż, jeśli ktoś produkuje takie sukienki, to znaczy, że ktoś je musi nosić. Mimo to nie była do końca przekonana, czy odważy się w tym wyjść z domu, ale jak wiadomo, szampan wspomaga podejmowanie takich szalonych decyzji. Właściwie nie było tak źle, choć niepokojąco wyzywająco. Dół sukienki zrobiony z elastycznego materiału nie sięgał dalej niż do połowy ud i opinał biodra jak druga skóra. Górna część była całkowicie pozbawiona pleców, za to z przodu była marszczona i luźno zawieszona na cienkim ramiączku zarzuconym wokół szyi. Materiał przy dekolcie swobodnie opadał z powodu marszczeń, przez co w trójkątnym wycięciu można było zobaczyć część dołka między piersiami. Na szczęście sukienka dobrze się trzymała pod pachami, więc była szansa, że Izzy nie przyświeci nagle gołym biustem. Zerknęła jeszcze na swoje odbicie w lustrze. Fryzjerka lekko zakręciła jej włosy, więc teraz opadały miękkimi falami i okalały jej twarz, na której makijażystka wymalowała ładny, wieczorowy make up.

249

Czy jeszcze trzy miesiące temu pomyślałaby, że będzie mogła się tak ubrać i umalować? Nie i choćby dlatego właśnie powinna tak wyjść. W zasadzie, kiedy jeszcze będzie miała taką szansę? Stukając obcasami o kafelki, podeszła do drzwi i je otworzyła. - … i jeżeli teraz jej nie oznaczy, to już chyba nigdy. Och, Izzy! – Laila gwałtownie zmieniła temat i uważnie ją otaksowała. – Wyglądasz oszałamiająco. - Wyglądam jak call girl – rzuciła. - Ale za to luksusowa – Sonia wyszczerzyła się w uśmiechu. Izzy na nią spojrzała. Też miała już na sobie koronkową kreację, która przylegała do jej świetnego ciała jakby była do niego przyklejona. - Nie wyglądasz dużo lepiej – wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Wiem – Sonia spróbowała trochę obciągnąć w dół sukienkę, ale nic to nie dało. Nadal ledwo zasłaniała jej tyłek. – Masz – dodała Sonia i rzuciła Izzy jej skórzaną kurtkę. – Nie zamierzamy zamarznąć. Izzy włożyła kurtkę, zadowolona, że przynajmniej trochę ją to okryje, a wilczyce w tym czasie ubrały własne okrycia. Chwilę później zostawiły już w sypialni bałagan i schodziły na dół. - A tak w ogóle, to kto nas zawiezie? – spytała Sonia i przytrzymała Izzy zanim ta się zachwiała i nie spadła ze schodów. - Deacon – odparła Laila. – James go przysłał jak zadzwoniłam mu powiedzieć, gdzie idziemy. Czeka na nas w samochodzie. - Taaak? – Sonia poprawiła włosy i rozwiązała swój krótki płaszczyk, żeby odsłonić sukienkę, co Izzy sobie przetłumaczyła, że owy Deacon musi być ciachem. - No już dziewczęta – Laila przytrzymała im drzwi i zaczęła je poganiać w stronę czekającego samochodu. Na ich widok wysiadł z niego wysoki, mocno zbudowany mężczyzna, mniej więcej koło trzydziestki. Miał ciemne włosy, intensywnie zielone oczy i coś takiego w sobie, że z łatwością można go było sobie wyobrazić jako kowboja. Może przez to jak się poruszał, albo przez tę małą wykałaczkę, którą trzymał w kąciku ust. W każdym razie, spowijał go znajomy mrok i Izzy od razu wiedziała, że jest egzekutorem. I było w nim jeszcze coś znajomego, ale jakoś nie mogła dojść co.

250

Eh, te wilki z Wulfridge to sami przystojni atleci. Jak im się udało uchować to w sekrecie przed światem? Przecież gdyby kobiety wiedziały jak oni wszyscy tutaj wyglądają, to robiłyby całe pielgrzymki tylko po to, żeby sobie na nich popatrzeć. Deacon najpierw skłonił się głową Laili, potem z lekkim zaskoczeniem otaksował Sonię i w końcu spojrzał na Izzy. Tylko że ona, w odróżnieniu od Sonii, starannie okryła górną część ciała, więc jedyne na co mógł sobie popatrzeć, to cała krasa jej długich nóg. I z tego co zauważyła, to obejrzał je sobie bardzo starannie. - Wy się jeszcze nie znacie – wesoło powiedziała Laila. – Deacon, to jest nasza Isabelle, Izzy, to jest Deacon, jeden z naszych najlepszych egzekutorów i dobry przyjaciel Crofta. Wierzę też, że już poznałaś jego brata, Ice’a. Izzy strzeliła palcami. Ice! To było to! To coś znajomego w nim, to był Ice. W gruncie rzeczy, byli nawet do siebie dość bardzo podobni, z tym, że Deacon był starszą wersją brata. - Tak jest. Od razu wiedziałam, że masz w sobie coś znajomego – powiedziała, z nadzieją, że nie bełkocze, ani nic z tych rzeczy. Uśmiechnął się lekko samym koniuszkiem ust i było to zadziwiająco uwodzicielskie. - Jesteśmy troszkę wstawieni? – spytał z rozbawieniem. Ot i tyle jeśli chodziło o ukrycie swojego stanu. - Odrobinkę – szeroko uśmiechnęła się Laila i otworzyła dziewczynom drzwi na tylne siedzenie samochodu. – Dziękujemy za podwiezienie. - To czysta przyjemność – powiedział i patrzył jeszcze jak Izzy wsiada do wozu, wyjątkowo zainteresowany tym, jak jej sukienka się podsunęła do góry. Sonię uważnie omijał wzrokiem, co ją chyba bardzo rozczarowało, a z jego strony było przejawem dużej ilości rozumu i samozaparcia. Samozaparcia, bo była przecież niezwykle seksownym widokiem, a rozumu, bo kto chciałby zadrzeć z jej siedmioma braćmi, gdyby uznali, że muszą bronić honoru siostry? Już sam jeden Buster wystarczał, żeby chyba każdemu odechciewało się amorów. Biedna Sonia. - Dokąd jedziemy? – spytał Deacon, kiedy wszystkie już były w wozie, zamknął za nimi drzwiczki i usiadł za kierownicą, obok Wadery. - Do „Luny” – pogodnie rzuciła Laila, na co Deacon, wcale nie zdziwiony, jeszcze raz rzucił okiem na Izzy za pomocą wewnętrznego lusterka, po czym odpalił silnik.

251

Kolejna zaleta alkoholu. Kiedy ktoś wgapia się z dość lubieżnym zainteresowaniem w twoje ciało, po prostu nie zdajesz sobie z tego sprawy. I tym sposobem, Izzy nie zwracała na to żadnej uwagi. Właściwie to myślała o Crofcie i przez to jednocześnie lekko wirowało jej w głowie i zaciskał jej się żołądek. Chciała go zobaczyć. Może i to było poniżające, ale naprawdę chciała go zobaczyć. Wyglądało na to, że coraz bardziej się w tym zatraca. - Sonia? – szturchnęła przyjaciółkę. - Co? – spytała, najwyraźniej nadal wzdychając nad tym, że nawet w wyzywającym stroju nie udało jej się sprawić, że ktoś zapomni o tym, kim ona jest. Alkohol ma też swoje wady. Kiedy wydaje ci się, że szepczesz, nie trzeba być nawet wilkiem, żeby doskonale usłyszeć każde twoje słowo. - Myślisz, że Croft tam będzie? Laila z przodu westchnęła z dużym zadowoleniem, Deacon posłał jej w lusterku rozbawione spojrzenie, z czego nawet nie zdawała sobie sprawy, a Sonia uśmiechnęła się w taki sposób, że każdy trzeźwy, kto to zobaczy, zdecydowanie powinien się zacząć obawiać jakiegoś diabolicznego podstępu. - O tak, Izzy, myślę, że Croft na pewno tam będzie.

252

Rozdział X

Croft nawet jakimś sposobem się uspokoił i ogarnął skłębione emocje. Izzy była z jego matką, więc była absolutnie bezpieczna i na pewno dobrze się bawiła, bo Laila z jakiegoś powodu strasznie ją polubiła. No ale wszyscy ją polubili. Była słodka jak na czarownicę i nie dało jej się nie lubić. Z tym, że on miał jeszcze ochotę wycałować każdy kawałek jej ciała i miał nadzieję, że takiego pragnienia jego bracia już nie podzielają, inaczej naprawdę posypałyby się głowy. Zerknął na telefon. Nikt nie dzwonił. Ani Troy, ani Sonia. A więc wszystko musi być w porządku, pewnie nawet potraciły poczucie czasu. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie zadzwonić do matki i zapytać, kiedy Izzy będzie w domu, ale powstrzymał się. Nieważne kiedy wróci, bo przecież i tak będzie tam na nią czekał. A nie chciał wychodzić na stalkera. - Regularnie co piętnaście minut – Shane uśmiechnął się głupio. – Tak jakbyś miał zamontowany zegarek w tyłku. - Sprawdzam tylko godzinę. - Oczywiście, że tak. - Zamknij się. Shane zaśmiał się i obsłużył następnego klienta. Mieli tu dzisiaj spory ruch, ale panował spokój. Wilki zajmowały się swoimi sprawami, ludzie siedzieli z ludźmi, a ta garstka innych zmiennych, którzy tu dzisiaj wpadli, najwyraźniej też nie szukała żadnych kłopotów. I bardzo dobrze, bo nie chciał żadnej zadymy w swoim barze. Właściwie, to odliczał już minuty do wyrwania się stąd i pojechania do domu. Będzie musiał wymyślić jakiś wiarygodny powód, dla którego powinien tam nocować. Może powie, że w jego mieszkaniu nad „Luną” pękła rura? To było dość wiarygodne. Tak, a poza tym był bardzo żałosny. Tak żałosny, że aż lepiej się do tego nikomu nie przyznawać. Ashur przeszedł się po barze, żeby rozprostować nogi i akurat zniknął między stołami bilardowymi, kiedy Croft usłyszał otwierane drzwi. Już miał wyjść zza kontuaru, żeby sprawdzić swoich nowych gości, kiedy poczuł ten zapach.

253

Ten wspaniały, niewymownie seksowny zapach mieszanki czarownicy i elfa. Zapach swojej Izzy. Drgnął zaskoczony i wlepił wzrok w wejście z przedsionka. Przyszła do niego? Radosne podniecenie o mało nie zwaliło go z nóg. - Oho – rzucił z rozbawieniem Shane. – Kobiety z twojej rodziny chyba postanowiły przenieść imprezę tutaj. Kobiety? Croft ponownie uniósł głowę i się zaciągnął. No tak, matka i siostra też tu były. Może to i lepiej, bo to znaczyło, że Isabelle nie przemieszcza się sama. Jeszcze jeden wdech i… Deacon. Croft skrzywił się lekko. Owszem, był jego przyjacielem, ale zauważył, że kiedy chodzi o Isabelle, z jakąś wielką łatwością nie ma przyjaciół. Czekał niecierpliwie, aż wejdą do środka i wreszcie najpierw zobaczył matkę, która beztrosko zrzuciła płaszcz i powiesiła go na wieszakach przy wejściu, po czym od razu go zauważyła i do niego pomachała. Uśmiechnął się do niej lekko. Z każdym kolejnym mijającym rokiem była coraz piękniejszą kobietą. Szara sukienka podkreślała jej jasną urodę, a gorset zwracał uwagę na nienaganną talię. Hmm, jeżeli ojciec ją dzisiaj taką zobaczy, to bardzo możliwe, że wyprodukują następnego Whitmore’a. Może to i niezbyt dobra perspektywa, skoro już jest ich za dużo. Po matce wyłoniła się Sonia, która najpierw rzuciła krótkie spojrzenie w głąb baru, jakby sprawdzała kto tu dzisiaj jest, po czym zdjęła krótki płaszczyk i powiesiła obok matki. Croft natychmiast poczuł jak opada mu szczęka. Miała na sobie koronkową, bardzo małą sukienkę, prezentującą każdy powab jej ciała, ścięła włosy i założyła wysokie szpilki. I wyglądała świetnie. O wiele za świetnie jak na jego małą siostrzyczkę. Do licha, tyle jeśli chodziło o spokój w barze. Dzisiaj na pewno poleje się tu krew i to on ją będzie musiał przelać, jeśli ktoś choć na nią spojrzy. Z groźnym warknięciem przeczesał szybko salę wzrokiem. Lepiej żeby nikt nie zapomniał, że to jego siostra. Kiedy jego wzrok zatrzymał się na Shanie, poczuł ochotę, żeby dać mu w mordę. Ten pajac wgapiał się w małą Sonię z rozdziawioną gębą, w sposób, w jaki na pewno nie powinien na nią patrzeć. Jakby zobaczył ją po raz pierwszy w życiu. Taksował jej długie nogi i krągłości, by na koniec z niedowierzaniem patrzeć na jej buzię i skróconą fryzurkę. A zapach, który się wokół niego unosił jawnie świadczył, o czym teraz ten sukinsyn myśli. Croft bez namysłu zacisnął rękę na jego karku w ostrzegawczy sposób. 254

- Jeżeli jeszcze raz spojrzysz na moją siostrę w ten łajdacki sposób, to cię wykastrują, Shane. Dobrze ci radzę, trzymaj się od niej z daleka. Jeden niestosowny gest, a nie będzie mnie obchodziło, że jesteśmy kumplami. Żadnego z nas to nie będzie obchodziło – syknął. Shane drgnął, jakby się z czegoś wybudził. Przez chwilę wyglądał jakby był przerażony, ale powodem raczej nie były słowa Crofta. Miał dziwny, głupi wyraz twarzy, coś czego jeszcze u niego nie widział, ale Shane skrył to tak szybko, że Croft nie poświęcił temu wiele uwagi. Shane sztywno skinął głową i natychmiast zajął się szklankami, ale trudno było powiedzieć, czy faktycznie przestał się gapić na Sonię. Lepiej dla niego, żeby przestał. W końcu Croft niecierpliwie wrócił spojrzeniem do wejścia i wreszcie zobaczył tam też Izzy. Właśnie zdjęła skórzaną kurtkę, a serce Crofta po prostu się zatrzymało. O kurwa. Kompletnie stracił poczucie rzeczywistości, zapomniał gdzie jest i co się dzieje. Nic nie słyszał i poza nią, nic nie widział. Tak jakby racjonalna część jego umysłu się wyłączyła, a cała zasilająca ją krew spłynęła nisko poniżej pasa. Czy ona ubrała się tak specjalnie? Jeden rzut okiem na jego matkę utwierdził go w przekonaniu, że to ona ją tak ubrała. To musiał by jej kolejny wielki plan, mający na celu doprowadzenie go do oznaczenia jej. I cóż, trzeba przyznać, że grała nieczysto, ale bardzo skutecznie. Teraz to on gapił się na Izzy tak, jak przed chwilą zabronił tego Shane’owi w stosunku do Sonii. Ale ta sukienka była tak skonstruowana, żeby patrzeć na kobietę, która ją nosi. Patrzeć, pożądać i marzyć. I niemal dosłownie cierpieć. Na stopach miała buty na wysokich obcasach, przez co jej nogi, cholernie zgrabne, seksowne nogi, sięgały niemal do sufitu. Nie potrzeba było wiele wysiłku by wyobrazić je sobie owinięte wokół własnych bioder. Czerwona sukienka sięgała jej do połowy ud i odsłaniała tyle ciała, że chciało się ją zakryć przed wzrokiem wszystkich obecnych. W końcu to tylko on jeden miał prawo patrzeć. Dolna część opinała jej biodra jakby celowo doprowadzając go do czystej agonii, a górna część doskonale układała się na jej biuście i talii. Do diabła, widział fragment rowka między jej piersiami. Do tego ten cholerny, wiszący dekolt aż się prosił, żeby zaczepić o niego palec i ciągnąć go w dół, aż się odsłoni całą tę krainę dobrobytu. Izzy odwróciła się by powiesić kurtkę i wtedy jęknął. Wcale nie cicho. Nie miała nic na plecach, dosłownie nic. Były idealnie nagie, gładkie i wyzywające. A ponieważ dolna część sukienki zasłaniała niewiele więcej ponad ten śliczny tyłeczek w 255

kształcie serduszka, to teraz widział jeszcze znaczną część tego tatuażu, o którym mówił Rusty. O tak, w zagłębieniu kręgosłupa miała tatuaż. I aż chciało się wodzić po nim językiem. Sukienka była tak skonstruowana, że musiała nie mieć pod nim stanika. Znowu jęknął. Nie mógł oderwać od niej oczu i trochę poniewczasie sobie uzmysłowił, że chyba nikt w barze nie mógł. Jego partnerka i jego siostra skupiły na sobie wszystkie męskie spojrzenia. Zapach piżma świadczący o podnieceniu wszystkich samców zamaskował wszelkie inne. O tak, dzisiaj poleje się tutaj krew. Zawarczał w stronę sali. I to zawarczał tak, że nikt przy zdrowych zmysłach nie kontynuował pożądliwego patrzenia. Zmienni zaczęli zerkać na niego nerwowo, wyczuwając zagrożenie i tylko ludzie, którzy nie usłyszeli ostrzeżenia nadal się poszturchiwali i pokazywali sobie obie dziewczyny. Croft zawarczał jeszcze raz, choć przecież oni nie mogli tego słyszeć. Ale usłyszał to Ashur, pojawił się przed mężczyznami i najpierw zasłonił im sobą widok, a potem w krótkich słowach im wyjaśnił co się z nimi stanie, jak nie przestaną. To był, kurwa, jego bar i nikt w jego barze nie będzie się pożądliwie gapił na jego kobietę. Poza nim. Jak magnes wrócił spojrzeniem do Isabelle. Już znowu się odwróciła i oglądała bar. Miała lekko zamglony wzrok i chwiejne ruchy. Była pijana? Matka i Sonia ją upiły? Boże, ich plan był naprawdę demoniczny. W końcu Izzy go zobaczyła i posłała mu przepiękny uśmiech, a on się cały od niego roztopił. Za każdym razem, gdy go widział, mogła z nim zrobić co tylko chciała, bo był ugotowany. I nawet mógł się do tego przyzwyczaić. Z całego baru wybrała tylko jego, żeby się do niego tak pięknie uśmiechnąć. Nie zrobiła tego do Shane’a, nie do Deacona, nie do jakiegokolwiek innego samca a barze. Już sam ten fakt podwoił jego podniecenie i sprawił, że odpowiedział na jej uśmiech. Cholera, była taka piękna. Chciał się z nią kochać, chciał ją pożreć, chciał zamknąć w ramionach i już z nich nie wypuszczać. Ona była jego. A on był jej. To było już przesądzone. Izzy zostawiła jego matkę i siostrę przy drzwiach i dalej się do niego uśmiechając, ruszyła w jego stronę. Rozkosznie kręciła tyłeczkiem. To był widok, dla którego mężczyźnie warto żyć. Zwłaszcza, że jego wcześniejsza interwencja sprawiła, że nikt nie miał odwagi na 256

nią patrzeć. To był widok zarezerwowany tylko dla niego. Co prawda, jej ruchy były trochę zbyt rozchwiane, ale uznał, że to urocze. Nawet wstawiona była tak seksowna i czarująca, że topniał jak lody na pustyni. No, może poza jednym organem, który zdecydowanie podrywał się do życia. Kiedy stanęła przy barze przed nim, przypomniał sobie, że nie oddycha, więc wciągnął powietrze. Otoczył go jej aromat i to było jak środek uspokajający. Niczego więcej mu nie było potrzeba do szczęścia. - Cześć – wymruczała i był to najseksowniejszy dźwięk na świecie. Oparł dłonie na ladzie, żeby nie zacząć jej nimi dotykać, i pochylił się w jej stronę. Była takim apetycznym kąskiem. - Cześć, kociaku. - Deacon powiedział, że koniecznie będę musiała do ciebie podejść i się przywitać. Podobno się przyjaźnicie – z jakiegoś tylko sobie znanego powodu, zachichotała. Deacon chciał, żeby poczuł jej zapach i się na wstępie uspokoił. Croft ostrożnie nabrał powietrza, ale nie miała na sobie nawet szczątków jego zapachu. Chwała Bogu. No i to jest właśnie prawdziwy przyjaciel. Nie dotknął jej nawet koniuszkiem palca. Oparł przedramiona na ladzie i pochylił się do niej jeszcze bardziej. Bar mógłby się teraz zawalić, albo spłonąć, a jego gówno by to obchodziło. Tak jak gówno go obchodziła kolejka klientów, czekających na obsłużenie. - Wyglądasz zabójczo, kociaku. Obdarzyła go uszczęśliwionym uśmiechem, po czym obróciła się wokół własnej osi, żeby mu się dokładniej zaprezentować. Fakt, że przy tym nie upadła był nawet imponujący, zważywszy na jej stan. Ale kiedy znowu zobaczył całą krasę jej pleców, tatuaż, te nogi… no cóż, miał ochotę ponownie jęknąć. - Sonia mnie tak ubrała – wyjaśniła wesoło. Sonia, ty mała diablico. - Byłyśmy dzisiaj w Spa, u fryzjera, kosmetyczki i w ogóle – wyjaśniła mu wesoło, choć brzmiało to też trochę chaotycznie i podciągnęła się na stołek barowy, żeby przed nim usiąść. Niemal żałował, że między nimi jest bar, bo inaczej mógłby podziwiać te jej rozkoszne nogi. Ale mimo to się uśmiechnął. Może to wynik jej upicia się, ale przyszła do niego, by opowiedzieć mu o swoim dniu. Bardzo mu to odpowiadało. – Och i powiedz Sonii, że

257

świetnie jej w nowej fryzurze – dodała konspiracyjnie. – Myślę, że jak wytrzeźwieje, będzie się zastanawiać dlaczego pozwoliłyśmy jej obciąć włosy. - Na pewno jej powiem – obiecał, śledząc ruch jej seksownych, delikatnie pomalowanych ust. Wystarczyłoby się jeszcze trochę pochylić i mógłby je zagarnąć w dzikim pocałunku. - Nigdy nie byłam w błotnej kąpieli, ale była całkiem przyjemna i świetnie wygładziła skórę. Sam zobacz – podsunęła mu swoje nagie ramię i bezceremonialnie położyła na nim jego dłoń. Była bardzo gładka. Aż musiał chrząknąć, żeby nie zacząć chrypieć z podniecenia. – Potem piłyśmy. Strasznie dużo. Twoja mama i siostra mają nieprzeciętne możliwości, to pewnie przez waszą przemianę materii – znowu zachichotała. – Świetnie się bawiłam. A ty co dzisiaj robiłeś? Czekałem na chwilę, w której znowu cię zobaczę, będę mógł rozebrać i pieścić każdy centymetr tej cudownie gładkiej skóry… - Nic ciekawego, prawie cały czas byłem tutaj. Izzy cicho odchrząknęła i znowu się do niego pochyliła. Naprawdę miała zamglony wzrok. Będzie ją musiał odprowadzić do domu. Aż szeroko się wyszczerzył na tę myśl. - Ty faktycznie wczoraj w nocy wróciłeś? – wyszeptała z ciekawością. Croft wygodniej się ułożył i też jeszcze bardziej nachylił. Teraz ich twarze dzieliły tylko centymetry. - Mówiłem, że wrócę. Lekko przechyliła głowę na bok, a jej loki musnęły go po twarzy. - Mogłeś zapukać. - A wpuściłabyś mnie? Westchnęła z rozbrajającym uśmiechem. Ociekała słodyczą. Alkohol najwyraźniej bardzo ją rozluźniał i usuwał wszystkie jej moralne opory, bo pochyliła się do niego i go pocałowała. Ponownie stracił oddech, chociaż to było tylko lekkie muśnięcie ust o usta, niemal takie, jakie on sam jej podarował ostatnio. Boże, musi ją mieć. I to naprawdę bardzo, bardzo szybko. Odsunęła się, zwilżyła języczkiem wargi i zachichotała, czym prawie doprowadziła go do krawędzi. Już prawie wyciągnął po nią rękę, gdy obok jego dziewczyny pojawiła się matka i siostra. Obie się szczerzyły w wielkim zadowoleniu. Nic dziwnego, jeśli chciały, żeby stracił

258

głowę, to wybrały perfekcyjną metodę. A to mu tylko uzmysławiało, że z kobietami w jego rodzinie lepiej nie zadzierać i zawsze od razu robić to, czego chcą. Izzy dalej chichotała, kiedy zeskakiwała ze stołka. Zachwiała się i już miał ją łapać, kiedy sprawnie zrobiła to Sonia. Czuwała nad jego Izzy. Może nawet nie była taką złą siostrą. - Lubisz go całować, co? – Sonia spytała z uśmieszkiem Isabelle, a ta posłała mu rozchichotane spojrzenie i nawet do niego mrugnęła okiem. O mało mu grunt nie uciekł spod nóg. - Co zrobiłaś z włosami? – spytał Shane Sonię dziwnym tonem. Wilczyca obdarzyła go mało zachęcającym spojrzeniem i wzruszyła ramionami. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem i Croft przerwał to zupełnie niechcący, choć pewnie gdyby wiedział, że na siebie patrzą, to przerwałby to świadomie i celowo. - Znajdź im stolik – polecił, nadal patrząc na Izzy. – Gdzieś z boku. Shane skinął głową, jeszcze raz zerknął na Sonię, po czym odszedł, ale miał dość ciężki oddech, jakby się z czymś zmagał. Izzy wyszczerzyła się do przyjaciółki. - Podobasz się Shane’owi. - Jak wszystko, co ma cycki i tyłek – odparła obojętnie, po czym skinęła na Crofta. – Dla mnie tequila, dla mamy Martini – zerknęła na Izzy i do niej dodała: - A dla ciebie co, cukiereczku? Croft nam stawia. - Nie uważasz, że ona ma już dość? – spytał Croft, ale i tak kładł już szklanki na blacie. - Nie marudź, synu – stwierdziła Laila i pomachała do jakiejś znajomej wilczycy w kącie. – Świetnie się bawimy, nie zepsuj nam tego. - Nie ośmieliłbym się – odparł z rozbawieniem. Zabawne, ale nie był już napięty i zirytowany. Nawet mimo to, że jego matka i siostra celowo upiły Isabelle. Wyglądała na tak szczęśliwą, że on też automatycznie stawał się szczęśliwy. - Dla niej mojito – stwierdziła Sonia, podciągnęła się na ladzie i wyłowiła spod niej pilota od sprzętu audio. Nie dało się nie zauważyć, że Shane wtedy znowu wgapił się w jej wypięty tyłek. Croft na niego warknął, opanowując chęć, by czymś w niego rzucić. Pan Celibat natychmiast się opamiętał i skupił na ludziach, których właśnie bezceremonialnie wyrzucał od stolika.

259

- O co chodzi z tymi sukienkami? – spytał siostrę, kiedy ta celowała pilotem w wielką wieżę i szukała muzyki, która jej będzie odpowiadać. - Uznaj to za siostrzaną pomoc – odparła, wybrała stare, rockowe kawałki i z zadowoleniem odrzuciła pilota pod ladę. – I moje poświęcenie dla ciebie, bo nie chciała się tak ubrać, jeżeli ja też się tak nie ubiorę. Kiedyś mi spłacisz ten dług. - To nie było potrzebne – powiedział, z czystą rozkoszą patrząc jak jego Izzy i matka coś do siebie szepczą. Sonia prychnęła, podążając za jego spojrzeniem. - Spójrz na nią, Croft. To wszystko może być twoje. Dobrze było wiedzieć, co można dostać za tak niewielką cenę, jaką jest sparowanie. Zerknął na siostrę, ale szybko odwrócił od niej uwagę, bo Izzy znowu się do niego uśmiechnęła. - Będziemy przy stoliku – powiedziała Laila, biorąc Izzy pod jedno ramię, a Sonię pod drugie. – Bardzo prosimy nam tam podać nasze drinki. - I nie ściszaj muzyki – dodała Sonia. – Zrobimy sobie potem karaoke. - Żadnego karaoke w moim barze – rzucił za nimi, na co odpowiedział mu chórek trzech chichotów. Uśmiechnął się do ich pleców i skupił na wydekoltowanych Izzy. Widział jak ruszają się jej mięśnie przy ruchu. Subtelna, seksowna gra ciała i światła. Nogi stworzone do grzechu. Cienki, srebrny łańcuszek dyndający w połowie pleców i łączący poły sukienki. Tatuaż zapraszający do prześledzenia jego linii. Aż przygryzł koniuszek dolnej wargi. Jego matka i siostra mogłyby prowadzić przesłuchania terrorystów. Ich metody znęcania się nad ludźmi nie miały sobie równych. Goście powiedzieliby im wszystko w dziesięć minut. Sprawnie przygotowywał im drinki, jednocześnie automatycznie na nie zerkając i ich pilnując. Nie żeby były w jakimś zagrożeniu, ale to po prostu wychodziło mu samo z siebie. I wcale mu się nie spodobało, że kiedy już się rozsiadły, ponownie zaczęto je obserwować, a nawet dwóch odważniejszych ludzi do nich podeszło. Dupki chciały się dosiąść. Croft zagarnął drinki i wyszedł zza baru, po drodze mijając się z wracającym Shanem. Ciągle miał minę jakby go coś bolało, tylko że teraz Crofta to nie obchodziło.

260

- Wypierdalać – rzucił na wstępie do ludzkich mężczyzn, a ton jakiego użył nie zapraszał do dyskusji. Przez chwilę rozważali, czy opłaca im się mu postawić, ale kiedy ogarnął ich spojrzeniem, zrezygnowali i odeszli. Najlepiej by było, gdyby w ogóle wyszli z jego baru, no ale najwyraźniej nie można mieć wszystkiego. - Jesteś taki niemiły – burknęła Sonia. – Może chcieli się tylko przywitać? - To się przywitali – stwierdził, postawił przed nimi ich drinki, po czym jeszcze gestem właściciela przesunął ręką po plecach Izzy. Zadrżała. Podobało mu się to, nawet jeżeli tak naprawdę był to wynik za mało podkręconego ogrzewania, a nie jego dotyku. - Chcesz z nami posiedzieć? – spytała Laila pogodnie. Pewnie doskonale wiedziała, co się dzieje w jego głowie i spodniach. Chciał, bardzo chciał. Ale ruch był za duży, żeby zostawił Shane’a samego za barem, a Rusty’ego jeszcze nie było. Jak Xedric wreszcie wróci po tej swojej gorączce, to na dzień dobry dostanie kopa w dupę, za to że wybrał sobie na urlop właśnie taki okres. - Oczywiście, że nie będzie nam tu siedział i cenzurował – oświadczyła Sonia i machnęła na niego ręką. – Idź robić następną kolejkę. - Pijesz jak stary marynarz – nie mógł się nie zaśmiać. - Przecież nie będę śpiewać na trzeźwo. Pokręcił głową, nadal pieszcząc palcami nagie plecy Izzy. Nie zaprotestowała w żaden sposób. - Mówiłem poważnie, Sonia, żadnego śpiewania. Wypłoszysz mi stąd wszystkich klientów. Fuknęła i posłała mu groźne spojrzenie, na co Laila i Izzy zachichotały. Naprawdę lubił dźwięk jej śmiechu. - Sugerujesz, że nie umiem śpiewać? - Nie sugeruje, tylko stwierdzam i nie, że nie umiesz śpiewać, tylko że niemiłosiernie fałszujesz. - Odszczekasz to – zagroziła mu - albo poskarżę się ojcu. On lubi jak śpiewam. - Bo jak byłaś dzieckiem, to nie umiał ci powiedzieć, że to przez twoje śpiewanie wszystkie dzikie wilki w okolicy wyją. Izzy ze śmiechu zakrztusiła się swoim mojito. Sonia groźnie zmrużyła oczy. - Powiedz jeszcze słowo, a zacznę się domagać praw autorskich od nazwy tego twojego szanownego baru. Wynajmę Rusty’ego jako prawnika i puścimy cię w skarpetkach. 261

- „Luna” to był twój pomysł? – zapytała Izzy i posłała Croftowi rozbawione spojrzenie. – Wiesz, wydaje mi się, że ona mogłaby z tobą zrobić wszystko, co by chciała. - Niestety – przytaknął. Co nie znaczyło, że Izzy nie mogłaby zrobić z nim o wiele więcej, gdyby tylko się uśmiechnęła. - Idź już – fuknęła Sonia. – Mamy tu babskie sprawy do przedyskutowania. Wywrócił oczami, jeszcze raz pogłaskał Izzy i nachylił się lekko do matki. - Ojciec wie, że tu jesteście, czy mam do niego zadzwonić? Poklepała go lekceważąco po ręce. - Wie, wie, nie musisz zwracać na nas uwagi. Pracuj i nie przeszkadzaj sobie. Będziemy grzeczne. To znaczy, że ojciec wie, że tu są, ale nie wie, że popijają. Będzie jednak musiał go o tym uprzedzić, żeby się nie zdziwił, albo nie roześmiał, gdy zobaczy później żonę. Z ociąganiem zostawił je przy stoliku i ruszył w stronę baru. - Croft, poczekaj – usłyszał rozbawione wołanie Izzy, więc natychmiast się odwrócił. Właśnie zbierała się na nogi i ruszyła za nim, nadal rozkosznie kręcąc tyłeczkiem. I pomyśleć, że jego wygodne łóżko jest zaraz nad tym sufitem. Była naprawdę słodko wstawiona. Zachwiała się, kiedy do niego dotarła, więc wyciągnął ramię, objął ją nim i przyciągnął do swojego boku. Trzeba przyznać, że pasowała do niego idealnie. - Muszę cię o coś zapytać – rzuciła, między chichotami. O co? O to, czy wróci z nią dzisiaj do domu? Czy dostał pomieszania zmysłów na jej widok? Czy ma ochotę ją osobiście rozebrać z tej maleńkiej sukienki? - Pytaj – zachęcił ją, z przyjemnością wchłaniając w siebie jej zapach. Izzy psotliwie zerknęła za siebie na Sonię, po czym znowu spojrzała na niego tymi wielkimi, rozbawionymi, szmaragdowymi oczami. - Czy to jest trumna? – wskazała brodą w stronę kąta za barem. Ach, więc o to chodziło. Niemal był rozczarowany. - Zdecydowanie trumna – potwierdził ze skinięciem głową. Spojrzała na niego z rozbawionym niedowierzaniem. - A po co ci trumna? – spytała wolno z chichotem w oczach. Cholera, ależ miał ochotę ją pocałować. - Jest w niej ostatni kretyn, który zaprosił moją siostrę na randkę. 262

Pisnęła cicho ze śmiechem, podczas gdy Sonia warknęła wrogo. - Hej, tam wcale nikogo nie ma, prawda? Powiedz, że nie trzymasz tam jakiegoś nieszczęśnika – rzuciła Izzy na wpół ze śmiechem, na wpół z powagą. - Trzymam – rzucił, z przyjemnością patrząc na jej śliczną, rozbawioną twarz. - Nie – powiedziała z tą słodką mieszanką niedowierzającego rozbawienia i próby utrzymania powagi. - Ależ tak. Chcesz zobaczyć? Zaśmiała się, pacnęła go przyjacielsko w pierś i posłała do tyłu rozbawione spojrzenie. Sonia właśnie z irytacją tłumaczyła matce, dlaczego musi się wyprowadzić z daleka od swoich patologicznych braci. - Wiesz, ona nie będzie szczęśliwa, jeśli nie dacie jej trochę luzu – w końcu rzuciła do niego Izzy. – Żeby nie mogła nawet z nikim porozmawiać bez was na ogonie… - Pokaż mi tylko kogoś, kto zasługuje na jej uwagę, a na pewno dostanie wystarczająco luzu. Wywróciła pięknymi, choć szklistymi oczami i puściła go, żeby wrócić do kobiet. Obserwował ją, aż usiadła rozejrzał się czy nikt się wokół nich nie zaczyna kręcić i z ciężkim sapnięciem wrócił za bar. Shane natychmiast zajął się robotą, co mogło znaczyć, że znowu się gapił. Przy ladzie siedział też Deacon i można uznać, że się śmiał, o ile uznać, że ten jego dziwny uśmieszek oznacza śmiech. W zasadzie najczęściej był tak mroczny jak Ice i ciężko było tych dwóch wyczuć, co tam naprawdę czują, choć Deacon przynajmniej czasami posługiwał się słowami, a nie tylko mrocznymi spojrzeniami. - Dopiero dzisiaj ją poznałem – rzucił Deacon i przesunął wykałaczkę z jednego kącika ust do drugiego. – Jest ciekawa. Croft, napełniając szklankę piwem, zerknął na stolik, przy którym siedziały jego kobiety. Głośno się śmiały, podczas gdy matka coś im opowiadała. Mógłby się założyć, że jakieś kompromitujące sprawy z jego dzieciństwa. Aż wolał się w to nie wsłuchiwać. - Taa – rzucił do przyjaciela. – Jest ciekawa. Deacon uniósł lekko brwi. - I to wszystko? – spytał z rozbawieniem. Croft zawsze lubił Deacona. Poza braćmi, można uznać, że był jego jedynym przyjacielem, może dlatego wiedział kiedy można mówić, a kiedy najlepiej jest trzymać język za zębami. 263

- Starałeś się przynajmniej nie patrzeć, prawda? – spytał go, choć wiedział, że musiałby być ślepym eunuchem, żeby na nią nie popatrywać. - Starałem się nie patrzeć więcej niż by wypadało – odparł, błyskając wesołymi ognikami w oczach. Kolejny, który miał z niego ubaw. – Czyli co, przenosisz się na Wzgórze? - Myślę o tym – powiedział, podał klientowi piwo i zainkasował należność. - Ale się porobiło, co? – uśmiechnął się lekko. – Ty i czarownica. - Taaa – mruknął ponownie i znowu na nią zerknął. Nawet stąd widział jej zgrabne nogi. A kiedy założyła jedną na drugą, to aż jęknął. – Cholera. Deacon zerknął przez ramię do tyłu, po czym wyszczerzył się do niego w okrutnym uśmiechu. - Wiesz, w zasadzie możesz ją po prostu stąd zabrać, przerzucić przez ramię i zanieść do domu. Tam możesz już spokojnie zbadać te długie nogi. To były właśnie słowa prawdziwego przyjaciela, a nie te szpilki wbijane pod paznokcie jakimi dostawał od braci. - Rusty musi przyjść na swoją zmianę. - I tak muszę odwieźć potem Waderę i Sonię do domu, więc mogę cię zastąpić, dopóki nie przyjdzie. - Dzięki, ale poczekam jeszcze – sam nie wierzył, że to powiedział i zobaczył jak Izzy wstaje i kieruje się do łazienki. Odprowadził ją wzrokiem na samo miejsce. Prawdopodobnie nie tylko on jeden, ale teraz, kiedy ją czuł, jakoś łatwiej było panować nad chorobliwą zazdrością. Dopiero kiedy zniknęła za drzwiami damskiej toalety, wrócił spojrzeniem do Deacona. – Chyba dobrze się bawią – wyjaśnił swoją decyzję o poczekaniu. Deacon zaśmiał się bezgłośnie w kubrak i Croft wcale nie miał o to do niego żalu. Jakim trzeba być idiotą, żeby przedłożyć jej dobrą zabawę nad własną nieopisaną żądzę? - A tak przy okazji, popytałem trochę wśród starych kontaktów, tak jak to wczoraj ustaliliśmy – rzucił Deacon, czym znowu zwrócił na siebie jego uwagę. Deacon był obecnie najemnikiem na wczesnej emeryturze, ale zachował wiele przydatnych kontaktów poza Wulfridge. Właściwie, jako najemnik to był kawałem ciężkiego sukinsyna, ale dobrze było mieć wśród przyjaciół kogoś takiego. Choć, z drugiej strony, poza nim Croft najlepiej rozumiał się jeszcze z Busterem, a ten był jeszcze gorszy. Chyba było z nim coś nie tak. – Nie mam na razie żadnych przydatnych informacji – mówił Deacon – ale poprosiłem kilku starych znajomych, żeby się rozejrzeli. Jeżeli ktoś usłyszy, która wataha chciała sobie wżenić 264

czarownicę, to mnie powiadomią. Nie powinno być trudno poznać jakieś nazwiska, bo to nie jest raczej częste postępowanie. Byłoby łatwiej, gdybyśmy mieli jakąś próbkę zapachu, ale wszystko się wytarło, zanim dało się coś pobrać. - Dzięki. Jeśli się czegoś dowiesz, będę zobowiązany. - Przyznaję, że sam jestem ciekawy. Publiczne sparowanie? Takich rzeczy się już po prostu nie robi. - Jak się dowiem, kim ten skurwysyn jest, to tak mu się przejadę po mordzie, że z bólu sobie sam chuja odgryzie – obiecał Croft. - Słuchaj, a dlaczego po prostu jej nie zapytasz? Czy tak nie byłoby łatwiej? - Pytałem, kiedy ich wywaliłem, ale bała się powiedzieć. Myśli, że to mogą okazać się nasi sojusznicy i poczujemy się w obowiązku im ją oddać. - No ale sytuacja znacząco się zmieniła, nie tak? Może warto ją znowu zapytać? To by nam naprawdę bardzo ułatwiło robotę, bo trudno znaleźć kogoś, nie wiedząc kogo się szuka. - Zapytam ją – stwierdził, przypatrując się drzwiom do łazienki i czekając aż Izzy przez nie przejdzie. – Kiedy tylko będzie okazja, na pewno ją zapytam. Isabelle akurat wyszła z łazienki i uwaga Crofta znowu do niej popłynęła. Poprawiła sobie dół sukienki, najwyraźniej chcąc go obciągnąć trochę niżej, po czym ruszyła do stolika. Na jej drodze pojawiło się trzech ludzkich mężczyzn i coś do niej powiedzieli, ale przez głośną muzykę i gwar w barze, nie mógł usłyszeć co. Odpowiedziała im. Znowu coś do niej powiedzieli i znowu odpowiedziała, po czym pokręciła głową i ruszyła dalej. Po raz kolejny została zatrzymana, tym razem przez złapanie jej za nadgarstek. Croft zawarczał z głębi gardła i podparł się dłonią o ladę, po czym ją przeskoczył. Człowiek by pewnie nie wykonał takiego manewru, bo to nie była niska lada, ale to miało teraz małe znaczenie. Nisko opuścił głowę i warcząc, ruszył jak taran w stronę Isabelle. Deacon odwrócił się w stronę wnętrza sali, oparł łokcie na ladzie za sobą i z rozbawieniem zamierzał podziwiać przedstawienie. Sonia wyrosła na jego drodze i trzeba jej przyznać, że nawet pijana, poruszała się dość szybko. - To tylko ludzie – ostrzegła go. Jednym ruchem odsunął ją na bok. - Więc ich nie zabije. Chwilę później był już przed Izzy. Nie rozszarpie natrętów tylko dlatego, że są ludźmi. 265

- Mamy tu jakiś problem? – zapytał groźnie, znacząco nad nimi górując, co wystraszyłoby nawet wilka. - Och, to właśnie mój chłopak! – zaćwierkała Izzy i objęła go ramionami w pasie, czym skutecznie wyparowała jego irytację, że ktoś jej dotknął. Właściwie, to na chwilę nawet zapomniał, po co tu przyszedł. Mężczyźni ocenili swoje szanse i pokornie się oddalili, a Izzy rozkosznie zachichotała. - Zawsze chciałam to zrobić. - Przytulić mnie, czy nazwać swoim chłopakiem? Puściła go i posłała mu psotne spojrzenie, po czym seksownie szturchnęła go biodrem, kiedy przechodziła obok. - Może jedno i drugie? – mruknęła figlarnie i poszła dalej w stronę stolika. Gdzie ty, kurwa, jesteś, Rusty? Sonia złapała Izzy, zanim ta usiadła, zaciągnęła ją pod podium i zmusiła do gibania się w rytm muzyki. Dwie seksowne dziewczyny na środku parkietu. Za chwilę się tu zrobi tak ciasno, że nawet się muchy nie wbije. No ale śmiały się tak radośnie, że jak miał im tego zabronić? Poza tym, obserwowanie podniecających ruchów Isabelle robiło zabawne rzeczy z jego pulsem. Nie wyczuł nowych klientów w barze, dopóki bliźniaki go nie minęły i w asyście Drako i Ice’a, nie przemknęły do stolika Laili. Harper i Drako szczerzyli się do tyłka Izzy jak szczerbaci do sucharów. I podczas, gdy Ice i Ryder usiedli z Waderą, tamtych dwóch idiotów natychmiast znalazło się przy dziewczynach. Ale, do diabła, może lepiej już, że oni, niż jacyś inni nieznajomi napaleńcy? Swoją drogą, to było bardzo denerwujące, że już się tutaj znaleźli. Nie zadawał sobie pytania, skąd wiedzieli, że kobiety przeniosły tutaj swoją imprezę, bo strażnicy mieli jakiś system komunikowania i zawsze wiedzieli, gdzie kto się znajduje. Taka była ich rola i praca, więc trudno mieć pretensje, że pilnowali też Wadery, jej córki i jego partnerki. Za to zdecydowanie mógł mieć do nich pretensje, że natychmiast tu przybiegli, by do nich dołączyć. Zerknął buro na Harpera i Drako, którzy wprosili się na partnerów od tańca dla Sonii i Izzy, po czym wrócił za bar. Nie będzie kompromitował się kolejnym pokazem zazdrości.

266

Koniec końców, to i tak on wróci z nią dzisiaj do domu. Ta myśl mu bardzo poprawiała humor. - Prędzej bym się spodziewał, że im poodgryzasz głowy, niż że potulnie dasz im odejść. Jak ona to z tobą robi? - Nie mam pojęcia – przyznał szczerze i spojrzał na Izzy. Głośno się śmiała z podskoków Drako. Wszystko było w porządku. - Chcesz, żebym zabrał stad Ice’a? – zapytał Deacon, co doceniał. Wyglądało na to, że naprawdę tylko on jeden, choć nie miał nigdy partnerki, naprawdę rozumiał co się dzieje z przyjacielem. Rzecz w tym, że choć Deacon praktycznie sam wychował Ice’a, to mieli między sobą jakieś problemy i Ice zawsze starał się robić mu na przekór. W sumie to tylko dlatego nie został egzekutorem, choć miał ku temu wszelkie predyspozycje. Ale Deacon chciał, by nim został, więc Ice został strażnikiem. Celowo. - Nie – rzucił, znowu nie wierząc, że to mówi, no ale skoro Izzy się tak świetnie przy nich bawiła, a on mógł nad tym czuwać, to był gotowy znosić swoją zazdrość. – Niech z nimi siedzą. Przynajmniej nikt obcy się już nie zbliży. Sonia też się dobrze bawiła, już nawet nie mówiąc o matce. To mu przypomniało, że musi zadzwonić do ojca i powiedzieć mu, że impreza stała się mocno zakrapiana. Kiedy mu wszystko opowiedział, wspominając też o tym, co obie kobiety zrobiły z jego Izzy, alfa śmiał się długo i głośno. Prawdopodobnie wpadnie tu po nie osobiście, żeby sprawdzić, czy faktycznie się upiły. Croft skończył rozmowę i znowu spojrzał na Izzy i Sonię. Kręciło się wokół nich już trochę więcej samców, ale Harper i Drako jakoś utrzymywali ich na dystans. Przynajmniej raz na coś się przydali. Właśnie wymienili się partnerkami i teraz Izzy znalazła się w zasięgu ramion Harpera, a Sonia Drako, który próbował zgrywać Travoltę, ulokował dłonie na talii Sonii i próbował ją wygiąć, na co oboje stracili równowagę i upadli. Izzy aż musiała przysiąść na podeście ze śmiechu. Dźwięk tłuczonego szkła zwrócił jego uwagę na Shane’a, który właśnie rozbił szklankę i patrzył teraz na nią ze złością. Był dzisiaj jakoś wyjątkowo wytrącony z równowagi i to w ogóle do niego nie pasowało. - Co z tobą? – spytał go Corft.

267

Shane oderwał zirytowany wzrok od szklanki i spojrzał na niego. Co prawda zaciskał pięści, ale chyba starał się opanować. - Nic – rzucił i poruszył palcami, żeby je rozluźnić, po czym sięgnął pod bar po zmiotkę. Skoro nic, to nic i Croft w to nie wnikał. Właściwie to zapomniał o tym już sekundę później, kiedy zobaczył, że jego matka na niego macha pustym kieliszkiem. Przygotował następne drinki i poszedł je zanieść. Czwórka tancerzy właśnie wróciła do stolika, bo Sonia najwyraźniej chciała walnąć Drako w nos za to, że ją upuścił, pomimo tego, że wylewnie ją przepraszał. - Oo, nam też przynieś po piwie! – rzucił Harper, na co zobaczył tylko jego środkowy palec. Matce, siostrze i Izzy mógł przynieść drinki do stolika, ale dla swoich braci kelnerką na pewno nie będzie. Izzy cały czas trochę pijacko chichotała, co naprawdę odczuwał jako urokliwe. Odsunął jej krzesło między Ryderem i Icem, bo ci przynajmniej trzymali ręce przy sobie, na co ślicznie się do niego uśmiechnęła, złapała go za rękę i popchnęła na to krzesło. - Posiedź z nami trochę - poprosiła, a kiedy wylądował już w pozycji siedzącej, beztrosko usiadła mu na kolanach. Cóż, w sumie mógł się przysiąść, Shane sobie przez chwilę poradzi sam. Izzy wygodniej poprawiła swój słodki tyłeczek na jego kolanach, słuchając i śmiejąc się z czegoś, co mówił Drako do wkurzonej Sonii. Croft musiał się pilnować, żeby nie jęknąć, czując na swoich strategicznych miejscach jej krągłości. W sumie, mógłby w takiej pozycji spędzić z nią życie. Może i przeżywałby pewne męki, ale za to, co to by były za rozkoszne męki? Izzy wygodnie się o niego oparła, więc objął ją ramionami. Alkohol zdecydowanie ułatwiał im kontakty. A ponieważ w takiej pozycji nie miał dostępu do jej nagich pleców, to jednym ramieniem ją objął w talii, a drugą dłoń ulokował nad jej kolanem. Pogłaskał ją tam i westchnęła z przyjemnością. Uśmiechnął się jak kot do śmietanki, kiedy wyraźnie poczuł jak jej puls przyspiesza. Może nie tylko on przeżywał tutaj niezaspokojone żądze? - Och, przymknij się już, Drako – sapnęła Sonia – bo za chwilę naprawdę cię uderzę. – Opróżniła duszkiem kieliszek tequili i wstała. – Idę po całą butelkę. Komuś coś przynieść? Izzy? W odpowiedzi Isabelle uniosła swoje świeże mojito i jej pokazała, że Croft już o nią zadbał. Ostatecznie pozbierała zamówienia i poszła w stronę baru. Izzy odchyliła głowę i 268

obserwowała ją z rozbawieniem. Zaciekawiony Croft zrobił to samo i zobaczył, jak Shane pomija innych klientów i słucha Sonii. Sam zrobiłby to samo. Ciekawe jednak, że Shane patrzył jakoś ostrożnie na Sonię, choć już przynajmniej nie był podejrzanie wkurwiony. Izzy już chyba straciła zainteresowanie jego siostrą, bo poczuł jak zaczyna śledzić palcem linię rzemienia na jego karku, po czym zaczepia o niego palec i wolno wyciąga go spod koszulki. Może dawała mu szansę, żeby zaprotestował, ale nie miał takiego zamiaru. Spojrzał na nią z rozbawieniem, co było o tyle łatwe, że jej głowa spoczywała na jego ramieniu, na co słodko i psotliwie się do niego uśmiechnęła i wydobyła na wierzch cały rzemień. Na jego końcu był powieszony duży, biały pazur, którego górna część została wyrzeźbiona głowę wilka z otwartym pyskiem. Pamiątka po jego pierwszym, samodzielnie upolowanym niedźwiedziu, zdobyta na długo przed poznaniem Ashura. Isabelle w jednej dłoni trzymała swoje mojito, a paznokciem drugiej dłoni przeciągnęła po wisiorze. Potem wzięła go do ręki i uważnie obejrzała. - Zastanawiałam się, co to będzie – usłyszał jej głos i trzeba jej przyznać, że mówiła coraz bardziej niewyraźnie, ale poza tym jakoś się jeszcze trzymała. - Wystarczyło zapytać – odparł jej cicho, bo to był rozmowa tylko między nimi. Przy okazji znowu pogłaskał ja nad kolanem i oparł policzek o jej jasną główkę. - Ładne – stwierdziła, bawiąc się pazurem między palcami. Uniosła na niego oczy i ślicznie się uśmiechnęła. – Jakim jesteś wilkiem po przemianie? - Dużym – uśmiechnął się, bardzo przyjemnie zadowolony z jej zainteresowania. Zachichotała. - Ale jakim? Znowu pogłaskał ją po nodze. Teraz drżała już za każdym razem, gdy to robił. - Widziałaś Harpera i Rydera? – zapytał, bo wiedział, że tak. Skinęła głową. – Jestem większy. W jej oczach odbiło się niedowierzanie i to go połechtało. Ciekawe, czy byłaby przerażona, gdyby go zobaczyła w wilczej postaci. W każdym razie teraz znowu zachichotała i dla odmiany zaczęła wodzić palcem po linii jego szczęki. O słodkie tortury… - Też jesteś ciemny? - Mam potrójne umaszczenie – odparł jej ciepło. – Szaro-biało-czarne. Dominuje szarość. 269

- Jesteś ładny? - Jest bardzo ładnym wilkiem – wtrąciła jego matka, najwyraźniej nie mogąc się temu oprzeć. Wilki zawsze podsłuchiwały, nawet jeżeli tego nie chciały. – Musisz go poprosić, żeby kiedyś się dla ciebie przemienił, kochanie! Izzy uśmiechnęła się do Lailii, a potem znów na niego spojrzała, nie przestając wodzić palcem po jego linii żuchwy. - Przemienisz się kiedyś dla mnie? - Jeśli będziesz chciała. - A to boli? - Przemiana? Nie, tylko za pierwszym razem. Potem jest jak łaskotanie. Jakbyś zrzucała wysuszoną skórę, po tym jak za bardzo przypiekłaś się na słońcu. Izzy znowu zakręciła tyłeczkiem, wygodniej się układając i aż stęknął. Zaraz potem jednak wygodnie oparła głowę o zagłębienie między jego szyją a ramieniem i znowu zapomniał o swoich wszystkich fizjologicznych niedogodnościach. - Chciałabym być wilkiem. - Tak? Dlaczego? - Mają kły i pazury do walki. A ja jestem tylko niedouczoną czarownicą, która nawet nie umie się obronić – wyznała gorzko. Mocniej ją do siebie przytulił. - Jesteś bardzo dobrą czarownicą. I ja cię obronię. W odpowiedzi zarzuciła mu jedno ramię na szyję, rozkosznie się do niego przytulając i zaczęła się bawić jego związanymi włosami. - Nie zawsze tutaj będę. To chyba nie była najlepsza chwila, żeby jej powiedzieć, więc tylko ją znowu pogłaskał. - Chcesz się nauczyć zaklęć obronnych? - Nie mam jak – wyznała nieszczęśliwie. – Nie mam ich w swojej księdze. Są z niższego poziomu i nikt ich w niej nie zapisał. Do licha, będzie jej musiał znaleźć nowe grimuary. Musi to zapamiętać. Choć to nie będzie łatwe. Bądź co bądź jest wilkiem, jak ma znaleźć księgę czarów? - Nie chodziłaś na lekcje samoobrony? – zapytał, chcąc ją jakoś pocieszyć. – Czasami nie potrzeba magii, żeby komuś nakopać. 270

Trochę zbyt energicznie pokręciła głową. - Nie umiem nawet prowadzić samochodu – wyznała. – Uważali, że nie muszę, skoro jestem… - urwała. – Ale Troy powiedział, że mnie nauczy. Oczywiście, że powiedział. Pieprzeni samarytanie z tych jego braci. Ciekawe od kiedy? - Ja cię nauczę. Możemy cię też nauczyć się bronić. Możesz sobie wybrać, co cię interesuje: kickboxing, karate, capoeira? Niech moi bracia się na coś przydadzą, skoro już od tylu lat trenują różne rzeczy. Zachichotała i znowu zaczęła się bawić pazurem na rzemieniu. - Lubię cię – oznajmiła nagle, od czego aż się uśmiechnął. To był bardzo dobry początek ich partnerstwa. - Cholerny dupek – rozległo się mruczenie Sonii, która wróciła z częścią zamówień. – A wy sobie idźcie po resztę, bo ja się już na pewno do niego nie zbliżę! Harper wywrócił oczami, najwyraźniej uznając, że to są jej humory, szturchnął Drako i razem poszli do baru. - Co znowu? – zapytała ją Laila. - Powiedział mi, że powinnam się okryć i nie robić sobie wstydu! – wybuchła. – Wyobrażasz to sobie? Sukinsyn. Laila spojrzała w stronę Shane’a, ale nawet jeżeli on słyszał wybuch Sonii, to zajmował się pracą. - Ma gorszy dzień – wytłumaczył go Croft. – Przejdzie mu. - Gorszy dzień, gorszy rok, gorsze życie – burknęła Sonia i ze złością wychyliła kieliszek swojej tequili, skrzywiła się lekko i nalała sobie następny. – Co mnie obchodzą jego humory? Niech pilnuje swojego nosa, albo go w końcu straci. Osobiście mu go amputuję! Izzy znowu zaczęła chichotać i Croft też się do niej uśmiechnął. Lubił ten dźwięk. - Podobasz mu się – stwierdziła ponownie Izzy, sącząc swoje mojito. Sonia ostrzegawczo wycelowała w nią palec. - Powtórz to jeszcze raz, a będę zmuszona wprowadzić ci te słowa z powrotem do gardła, mała czarownico. - Podobasz… - zaczęła Izzy z rozbawieniem, ale Croft zobaczył ostrzegawcze zmrużenie oczu siostry i zdążył zakryć Isabelle usta oraz uśmiechnąć się do Sonii. Potem z rozbawieniem wymruczał Izzy do ucha: - Naprawdę by to zrobiła. Wstyd się przyznać, ale sami ją tego nauczyliśmy. 271

Izzy znowu zaczęła się cicho śmiać, więc dość niechętnie zabrał dłoń z jej słodkich, pełnych usteczek. - Niech spróbuje – chichotała Izzy – a jej sukienka znów stanie się tym, czym była, zanim stała się sukienką. I tylko przypominam, że nie ma nic przy sobie, żeby zakryć tym goły tyłek. Laila cicho się zaśmiała, nawet Ryder i Ice skryli uśmieszki. Natomiast Sonia znowu skierowała w stronę Izzy palec i tylko drżące kąciki ust zdradzały, że z trudem panuje nad rozbawieniem. - Z każdym dniem stajesz się coraz gorsza, Platynowa. Prosisz się o kłopoty. - Za dużo czasu z tobą spędzam. Sonia starała się zmiażdżyć ją spojrzeniem, ale nie wytrzymała i zaśmiała się. Croft poczuł absurdalną dumę z tego, że Izzy tak dobrze radzi sobie z jego trudną rodziną. Wpasowała się w nią z zaskakująca łatwością. Wrócili Harper z Drako i rozłożyli na stole resztę napoi. - Shane jakoś faktycznie nie w humorku – rzucił Drako i potarł głowę jakby przed chwilą mu się w nią za coś dostało. - Prawie jak Croft w swoje gorsze dni – wyszczerzył się Harper. Croft już mu miał powiedzieć, gdzie ma jego opinię, gdy Izzy uniosła się z rozbawieniem w jego ramionach i posłała mu bardzo łobuzerskie spojrzenie. - Bo ty jeszcze nie wiesz, ale w życiu trzeba mniej warczeć, a więcej merdać. Dosłownie czuł jak opada mu szczęka. - Merdać? – powtórzył, na co entuzjastycznie skinęła głową i aż się od tego trochę zatoczyła do tyłu, jednak na szczęście, utrzymał ją na kolanach. - Ogonkiem – oświadczyła wesoło. Na chwilę przy stoliku zapanowała absolutna cisza, po czym stało się dokładnie to, czego można było się spodziewać, po takim oświadczeniu: wszyscy ryknęli takim śmiechem, że „Luna” aż się zatrzęsła. Laila popłakała się ze śmiechu, Sonia o mało nie spadła z krzesła, a reszta z uciechy prawie popękała. Wliczając w to Rydera i Ice’a, którzy, tak na marginesie, nie śmieją się. Niemal nigdy. - Tak, Croft, musisz częściej merdać ogonkiem! – rzucił Harper, szczerząc się od ucha do ucha. – Koniecznie! Na pewno będziesz wtedy w lepszym humorze!

272

Westchnął ciężko, ale ponieważ Izzy też chichotała, to jakoś nie mógł się zmusić do irytacji na tę złośliwą zbieraninę. Aczkolwiek bardzo możliwe, że będą mu o tym przypominać aż do śmierci. Będzie musiał z Izzy przedyskutować jeszcze raz kwestię tego, że jest wilkiem, a nie psem i jako szanujący się wilk, nie merda „ogonkiem” z byle powodu. No chyba, że przyjąć, iż nie o takim „ogonku” mówiła, o czym zapewne pomyślała ta cała rozbawiona grupa przy stoliku. - Chyba zbliża się czas, żeby zabrać cię do domu, kociaku – rzucił do niej z sympatią. - Wcale nie! – zaprotestowała, odkleiła się od niego i znowu poprawiła ułożenie tyłeczka na jego kolanach, przez co aż musiał przełknąć ślinę. W zasadzie, gdyby teraz lekko ruszył jedną nogą, to jego kolano znalazłoby się dokładnie pomiędzy jej nogami. - No proszę, jakaś imprezka i nikt mnie nie zaprosił? – rozległ się z góry głos Troy’a, który jakimś cudem wykombinował sobie wolne krzesło i właśnie się dosiadał. Pewnie, jeszcze tylko jego tutaj brakowało. Stolik był już i tak za mały dla nich wszystkich. Chyba będzie musiał pomyśleć nad kupnem większych. - Cześć, myszko – przyjacielsko rzucił do Izzy, która dalej siedziała Croftowi na kolanach i sączyła swojego drinka. – Jaka odmiana. Ślicznie wyglądasz. - Ona doskonale wie, jak wygląda – burknął do niego Croft. – Nie musi tego od ciebie słyszeć. Troy posłał mu rozbawione spojrzenie, ale na szczęście nie powiedział czegoś głupiego. Szczerzył się tylko jak idiota, który pierwszy raz w życiu zobaczył ładną, skąpo ubraną dziewczynę. - A czy zauważyliście jak Sonii ślicznie w nowej fryzurze? – rzuciła Izzy znad swojej szklaneczki, w zamyśle uśmiechając się niewinnie, przez co tak naprawdę, uśmiechała się demonicznie. Po jej słowach nagle wszyscy zaczęli zauważać, że Sonia ścięła włosy i wyrażać opinie na ten temat. Croft nie mógł się nie zaśmiać. Sami z siebie pewnie nigdy by nie zauważyli, że Sonia obcięła włosy, chyba że nagle zaczęłaby chodzić łysa. Izzy najwyraźniej opiekowała się Sonią, tak samo jak Sonią nią. Croft zerknął w stronę baru. Rusty już też tam był. Właśnie wychodził z zaplecza, wciągając firmową koszulkę. Dobrze, że Izzy akurat tam nie patrzyła. Nie chciał, żeby oglądała nagi tors tego dupka. 273

Ale trzeba mu oddać, że posłusznie trzymał się od niej z daleka. Nawet nie podszedł się przywitać. To było z jego strony duże ustępstwo, więc może nie powinien już tak źle o nim myśleć. I już był na posterunku, więc to znaczyło, że może się stąd zabierać. Razem z Izzy. Z tym, ze ona wyraźnie chciała jeszcze zostać. - Chcesz jeszcze jednego, kociaku? – zapytał ją, stukając palcem w jej prawie psutą szklankę. Uśmiechnęła się do niego, dokończyła drinka i oddała mu szklankę. Powstrzymując dziką ochotę, żeby ją pocałować, delikatnie zsadził ją ze swoich kolan i wstał, po czym posadził ją na krześle. Miał nadzieję, że nie spadnie. - Miej na nią oko, Ryd – rzucił do siedzącego obok brata, który zgodził się nawet z lekkim uśmieszkiem. - Podzielisz się? – Troy chciał poczęstować się tequilą Sonii, ale usunęła ją spoza jego zasięgu i przytuliła do piersi niemal czule. - Nie. Przynieś sobie. Troy najwyraźniej miał ochotę ją poczęstować jakimś cierpkim komentarzem, ale Croft go szturchnął kolanem i wskazał głową bar. - Chodź ze mną. Troy posłał siostrze jeszcze jedno bure spojrzenie, po czym wstał i ruszył za Croftem. - Musisz coś dla mnie znaleźć – rzucił straszy brat. - Muszę? – Troy uniósł brwi. - Potrzebne mi grimuary. Jeśli ktoś będzie je w stanie znaleźć, to tylko ty. - A po co ci? – jeszcze wyżej uniósł brwi. - Odpalę ognisko, będę wokół niego skakał i rzucał uroki – odparł cierpko. – A jak myślisz? Troy chrząknął z rozbawieniem. - Z tego co wiem, to ona ma swoją księgę. Rusty ją znalazł i przyniósł. - Ale w jej księdze nie ma zaklęć obronnych, których ona się chce nauczyć, żeby się bezpieczniej czuć. Więc musisz znaleźć takie, w których taka magia będzie. - Jasne, bo znalezienie samego grumuaru, który będzie można kupić jest zbyt łatwe. Ale nawet zakładając, że jakiś znajdę, to nie będę wiedział co jest w środku. Czarownice otaczają te księgi wyjątkową magią. Potrzeba zaklęcia, żeby móc je odczytać. 274

- Wymyślisz coś – stwierdził. Troy wzniósł oczy do nieba. - A jakżeby inaczej. Ale wiesz, że to nie będzie tanie. Czarownice nie sprzedają swoich ksiąg z zaklęciami tak po prostu. - Domyślam się. Kwota akurat nie gra roli. Troy wyszczerzył się głupio. - Liczy się tylko jej szczęście, prawda? W zasadzie to… - Zamknij się, Troy – przerwał mu ostrzegawczo. Zaśmiał się szelmowsko, ale skinął głową. - Zobaczę co da się zrobić, ale będziesz musiał poczekać, bo nie wiem ile to potrwa. - Tak? Myślałem, że niemożliwe sprawy załatwiasz od ręki. - Ale na cuda trzeba poczekać, a to będzie cud, jeśli coś znajdę. Postawisz mi przynajmniej za to piwo, prawda? - Bezinteresowna rodzina – podsumował Croft, ale postawił pustą szklankę na ladzie i rzucił do Shane’a: - Nalej mu piwo, a potem zrób mi jeszcze jedno mojito. Shane, co powiedziałeś Sonii? - Nic – burknął. - Powiedziałeś coś Sonii? – zainteresował się Rusty. - Nie! – warknął Shane, złapał z łatwością pustą beczkę po piwie i wyszedł z nią na zaplecze. - Co go ugryzło? – spytał Rusty i to on nalał Troy’owi piwo. - Ma dzisiaj humory – Croft wzruszył ramionami i spojrzał do tyłu, by upewnić się, że z Izzy wszystko w porządku. Właśnie z czegoś tak się śmiała, że aż ocierała oczy i trzymała się ramienia Rydera, żeby nie spaść z krzesła. - A między wami lepiej? – spytał Rus i wskazał brodą Isabelle, jednocześnie wrzucając do szklanki od mojito lód. - Na to wygląda – odparł Croft. - Czy to znaczy, że mój zakaz zbliżania się został anulowany? Croft posłał mu wymowne, ciężkie spojrzenie, na co Rusty lekko się skrzywił. - Rozumiem, że nie. - Zamkniesz dzisiaj bar? Weź z biura zapasowe klucze. Rusty spokojnie skinął głową i posłał mu lekko rozbawione spojrzenie. 275

- Czyżbyś miał jakieś plany na tę noc? Wątpliwe, bo Izzy była po prostu pijana. Nie upadł tak nisko, żeby wykorzystywać pijaną kobietę, bez względu na to, jaka piękna i uwodzicielska by nie była. Ale i tak zamierzał zostać z nią w domu. Alarm alarmem, ale nie chciał, żeby była tam sama. - Pilnuj swojego nosa. I dzwoń, gdyby się coś działo. Rusty skrył uśmiech w ramieniu, skończył drinka i podsunął mu szklankę. - Myślę, że jakoś sobie bez ciebie poradzę przez jedną noc. No chyba że planujesz dłuższą nieobecność, to może wystaw mi upoważnienia. Croft już miał odpowiedzieć, gdy otoczył go zapach Izzy. Odwrócił się akurat w chwili, gdy jej ramię pieszczotliwie otoczyło go w pasie, a ona szeroko uśmiechnęła się do Rusty’ego. - Rus! – rzuciła radośnie, co było dla Crofta jak drzazga wbijana pod paznokieć i Rusty bez wątpienia o tym wiedział, sądząc po jego uśmieszku. – Byłeś dzisiaj na obiedzie? Mówiłam Troy’owi, żeby cię przyprowadził! - Wybacz, kochanie, nie mogłem – odparł Rusty i z rozbawieniem zerknął na zirytowaną minę brata. - Musiałem coś załatwić. - Czy to coś miało długie nogi i wielkie cycki? – bezceremonialnie spytała Izzy. - Nie tak długie jak ty – zaśmiał się Rusty, na co Croft warknął, ale uspokoiło go kojące głaskanie Izzy po plecach. Naprawdę, jej wpływ na niego był zadziwiający. - No ale odwiedzisz mnie w końcu? – rzuciła Izzy do Rusty’ego. Znowu przed odpowiedzią zerknął na Crofta. - Pewnie, wpadnę kiedyś. Izzy się rozpogodziła, zabrała od Crofta swojego drinka i ruszyła z powrotem do stolika. Coraz bardziej chwiejnie chodziła. Naprawdę pora się zbierać. - Mógłbyś jej chociaż powiedzieć prawdę – rzucił Rusty. – Czuję się jakbym ją okłamywał. Croft spojrzał na niego buro. - A co ci zależy? Boli cię to? - O dziwo, boli. - Nie wymyślaj. Potrafisz łgać swoim panienkom jak najęty. - Ale ona nie jest moją panienką i nie muszę się od niej uwalniać. Zmień paradygmat postrzegania. Właściwie to jesteśmy teraz rodziną.

276

- Dobra, dobra – Croft tylko machnął na to ręką. Nie miał ochoty nigdy więcej słyszeć od niego jakiego koloru bieliznę nosi jego partnerka. Jeżeli to oznacza, że ma ich trzymać z daleka od siebie do końca życia, to będzie ich trzymał. - Więc co mam jej mówić, jak będzie mnie pytać, czemu jej nie odwiedzam? - Nie będzie cię pytać, bo nie będziesz z nią rozmawiać – podsumował Croft, na co Rusty tylko uniósł powątpiewająco jedną brew, ale Croft miał to w nosie. Nie było żadnego powodu, żeby mieli utrzymywać kontakt. Wystarczy, że to on będzie ich pośrednikiem. - Z każdą chwilą jest coraz dziwniej i dziwniej – mruknął pod nosem Rusty, ale zajął się swoją pracą, więc Croft puścił to mimo uszu. Odwrócił się, żeby sprawdzić jak sytuacja przy stoliku i znieruchomiał na chwilę, gdy zobaczył, że Izzy tam wcale nie dotarła. Właściwie, nie wdział jej nigdzie na sali. Na szczęście jego nos mówił mu, że nadal jest w budynku, więc nie zaczął szaleć. Rozejrzał się po kątach baru, po czym sprawdził łazienkę. Ostatecznie poszedł za swoim nosem i znalazł ją w przedsionku baru. O mało nie padł na twarz, gdy zobaczył, że siedzi na kolanach Ashura, chichocze do niego i głaszcze go po łysej głowie, podczas gdy on rozpaczliwe stara się jej przesadnie nie dotykać i jednocześnie nie dać spaść z kolan. Czy ona sobie zdaje sprawę, że to jest najgroźniejszy gatunek niedźwiedzia na świecie? Choć trzeba przyznać, że można było się tego po nim nie zorientować na pierwszy rzut oka. Ashur bardzo rzadko się denerwował, na ogół bił od niego nieprzeciętny spokój, nawet kiedy wybijał komuś rękę ze stawu, albo przygniatał bardziej awanturującego się wilka do ziemi. Teraz też wydawał się bardziej rozbawiony niż zirytowany, chociaż Izzy machała beztrosko nogami w powietrzu i łaskotała go w ogoloną głowę. Mógłby ją zabić jednym pacnięciem ręką, jak natrętną muchę. Croft nie wiedział czy jest bardziej rozbawiony, czy przerażony. Nikt nigdy nie wdrapał się Ashurowi na kolana i nie próbował go łaskotać. Nikt. Nigdy. Chyba że chciał umrzeć. - Jesteś takim słodkim misiem – zamruczała do niego Izzy, jakby mówiła do noworodka. – Strasznie lubię misie, są takie łagodne i grzeczne! Croft prawie się udławił własnym językiem. Nazwała grizzli „misiem” i wychwalała jego łagodność. Definitywnie pora ją zabrać do domu. - Wiesz co? – mówiła do niego dalej i zachwiała się, ale Ashur zdołał ją utrzymać na kolanach, więc nie spadła na plecy. Zachichotała. – Chyba jestem trochę pijana – wyznała 277

mu, na co, Croft mógłby przysiąc, Ashur się dobrotliwie uśmiechnął. No ale czemu on się dziwił? Wystarczyło, że na kogoś spojrzała tymi wielkimi, zielonymi oczami, a natychmiast jadł jej z ręki i pewnie był gotowy ją zasłonić własną piersią przed nadlatującą kulą. – Ale wiesz co? – powtórzyła. – Jesteś taki rozkosznie duży i słodki! Patrz, mógłbyś mnie zgnieść jedną ręką! – znowu zachichotała. – I nie masz włosów – znowu pogłaskała go po głowie. – Gdzie masz włosy? Croftowi opadły ręce. No cholera, jej się nie dało oprzeć. I za chwilę zbałamuci jego wielkiego, groźnego niedźwiedzia, przed którym kulą się ze strachu nawet liczne wilki z jego watahy. Ashur chrząknął z naprawdę dobrotliwym rozbawieniem i znowu ją przytrzymał, bo tak się wierciła, że znowu prawie spadła. - Czemu nie masz włosów, misiu? – spytała ze szczerym współczuciem. – Chcesz jakieś mieć? Mogę ci wyczarować! Znowu lekko chrząknął. - Wolałbym nie, dziękuję – odparł Ashur i dziwnie było usłyszeć jego głos, bo używał go nawet rzadziej niż Ryder swojego. - Nie? – chyba była rozczarowana. – Na pewno? Bo mogę, jeśli chcesz, wiesz? Jestem czarownicą! Wiesz, że jestem czarownicą? Ashur skinął głową z lekkim, rozbawionym uśmiechem i znowu ją przytrzymał. - Mogłabym ci wyczarować piękne włosy – rozmarzyła się. – Jeszcze tego nie robiłam, ale na pewno mi się uda. I byłoby ci cieplej w główkę, misiu. W główkę? Misiu? Croft mógłby usiąść, gdyby miał na czym. - Podobasz mi się – chichotała Izzy. – Jesteś słodziutki. Słodziutki miś! A jak ci się udało urosnąć takim dużym? Ashur, nadal ubawiony, wzruszył potężnymi ramionami i znowu ją przytrzymał. Najwyraźniej bawiło ją to, że tak nie może się utrzymać w pionie, a Ashur posłusznie, z uśmiechem i bez słowa sprzeciwu, za każdym razem ją łapał i podtrzymywał. Otworzyły się drzwi i z nocnym zapachem weszły do środka trzy męskie hieny. Po raz kolejny będzie trzeba wietrzyć bar, ale przynajmniej będą dobrze płacić. Hieny posłały niedowierzające spojrzenie niedźwiedziowi, ale ten się bynajmniej nie speszył, tylko znowu podtrzymał Izzy. A kiedy hieny, mijając go, chciały dotknąć Izzy, pogonił ich jednym

278

warknięciem. Hieny uciekły w głąb lokalu z charakterystycznym, nerwowym chichotem, a Ashur ponownie się rozluźnił i dał głaskać Isabelle. Teraz Croft wręcz już musiał się oprzeć o ścianę. Nawet nie wiedział, że Ashur umie powarkiwać. I jak Izzy w ciągu kilku chwil zrobiła z niego swojego obrońcę? - A ten tatuaż? – ćwierkała Izzy, wbijając palec w jego wielkie, wytatuowane ramię, na którym muskuł był niemal wielkości kuli do kręgli, a mimo to najwyraźniej nie bała się go ani trochę. – Kto ci zrobił tatuaż, misiu? Tu jest czaszka i róże i wiesz co? To jest takie mrocznie ładne! Groźne, ale fajne. Podoba mi się. Mogę sobie też zrobić taki tatuaż, misiu? Ashur z rozbawieniem chrząknął na znak zgody. Pisnęła z uciechy i ucałowała go prosto w łysą głowę. - Jesteś najfajniejszym misiem ze wszystkich misiów! Chcesz miodu? Misie lubią miód, prawda? Ashur ponownie chrząknął z rozbawieniem na znak potwierdzenia i najwyraźniej tego rodzaju odpowiedzi wystarczały jej w zupełności. - To ja ci przyniosę miodku! – zaofiarowała się, ale znowu prawie spadła, więc ją przytrzymał. – Tylko nie wiem, czy Croft ma tu miód. Myślisz, że ma? Powinien mieć, skoro zatrudnia misia. Ale nie martw się, jak nie ma, to pójdę i ci kupię. Każdy miś musi mieć swój miodek. Próbowała się dostać z powrotem na ziemię, więc musiałaby zeskoczyć z jego kolan, ale cały czas się chwiała i cały czas ją podtrzymywał. W końcu przestała próbować i zachichotała. - Ale wiesz co, misiu? Musisz mnie puścić – z jakiegoś powodu najwyraźniej wydawało jej się to bardzo zabawne. – Jak mnie nie puścisz, to jak mam iść po miód? Mimo to Ashur nadal ją trzymał i Croft w sumie był mu za to wdzięczny, bo najwyraźniej obaj zdawali sobie sprawę, że jak ona będzie próbowała skakać, to na pewno zrobi sobie jakąś krzywdę. Ashur obejrzał się na Crofta przez ramię z rozbawionym pytaniem w oczach, co ma z nią zrobić. Nie było zaskakujące, że wiedział, iż Croft tu jest: nosy niedźwiedzi też pracowały bez zarzutu. Izzy też wychyliła się do tyłu i ponownie Ashur musiał ją przy tym asekurować. Zobaczyła Crofta, rozpromieniła się w uśmiechu i energicznie do niego pomachała. - Patrz, Croft, zaprzyjaźniłam się z misiem! – zawołała. 279

Croft szybko zerknął na Ashura, ale ewidentnie dał jej sobie wejść na głowę i przystawał na to z uśmiechem. Co prawda Croft miał już w głowie wizję jak półtonowy niedźwiedź ją miażdży i rozrywa pazurami, ale najwyraźniej Ashur był bardzo daleki od takiego zamiaru. Croft podszedł bliżej i miał ochotę westchnąć. Wyglądała jak żyleta, a do tego była urzekająco słodka. - Czy masz miód, Croft? – spytała od razu. - Nie, kochanie, obawiam się, że nie mam – odparł, podczas, gdy Ashur wyglądał jakby śmiał się w duchu. - Nie? – była rozczarowana. – Masz tu misia, dlaczego nie masz dla niego miodu? Musiał odchrząknąć przed odpowiedzią. - Nie wiedziałem, że chciałby żebym miał tutaj miód. Zabawnie wywróciła oczami. - To miś! Oczywiście, że chciałby! – przeniosła spojrzenie na Ashura i zachichotała. – Głuptasek. Ashur odchrząknął i zerknął na Crofta, który zaczął się zastanawiać czy Ash chciałby się jej pozbyć czy zatrzymać. - Chodź, kociaku – Croft wyciągnął do niej rękę. – Pora cię zabrać do domu. Izzy przytuliła się do Ashura jak do wielkiego, pluszowego Kubusia Puchatka. - Croft jest zły, że się z tobą zaprzyjaźniłam, misiu? – spytała. Ashur wydał jakiś bulgotliwy dźwięk, który prawdopodobnie był niedźwiedzim śmiechem. - Nie, kociaku, nie jestem zły – powiedział Croft i wziął ją za rękę, żeby jej pomóc zejść z olbrzyma. – Może trochę przerażony – dodał pod nosem – ale na pewno nie zły. Izzy w końcu dała się odkleić od niedźwiedzia, Croft lekko ją uniósł i postawił ostrożnie na ziemi. Posłał Ashuowi niemal przepraszające spojrzenie, zastanawiając się jakimi słowami przeprosić, że jego partnerka absolutnie nie przejęła się tym, iż powinien otaczać się raczej aureolą grozy i w końcu po prostu wzruszył ramionami. - Tak naprawdę to nie wiem co powiedzieć. Ashur parsknął cichym śmiechem i swoją wielką, wręcz olbrzymią łapą pogłaskał ją po jasnowłosej głowie.

280

- Opiekuj się nią – powiedział z rozbawieniem, na co Croftowi pozostało tylko skinąć głową, przytulić ją do swojego boku i zaprowadzić z powrotem do baru. Jeżeli jeszcze kiedyś wytnie mu taki numer, może nawet skończyć z zawałem. Dobrze, że miał niezły staż znajomości z Ashurem i obdarzał go sporym zaufaniem. - Gdzie idziemy? – zapytała Izzy, ufnie wtulając się w jego bok. - Zabierzemy twoją kurtkę, pożegnamy się i pojedziemy do domu. - Bo jestem pijana? – domyśliła się. - Bo jesteś troszkę nietrzeźwa – przyznał. - Dobrze – zgodziła się grzecznie. – Ale załatwisz trochę miodu dla misia, prawda? - Obiecuję – pocałował ją w czubek głowy, zabrał z wieszaka jej kurtkę i zaprowadził ją do stolika, przy którym zabawa trwała w najlepsze. - A wy co, papużki nierozłączki? – wyszczerzył się Harper, na co jego matka wywróciła oczami i szturchnęła go wymownie w plecy. – No co? – zdziwił się. - Zabieram Izzy do domu – poinformował krótko Croft. – Możecie się pożegnać. Laila natychmiast wstała i z promiennym uśmiechem podeszła, po czym zagarnęła Izzy w ramiona i uścisnęła. Musiała być bardzo szczęśliwa, że jej plan zadziałał bezbłędnie. - Do zobaczenie, moje dziecko – rzuciła radośnie, pogłaskała Izzy po policzku i oddaliła się trochę, żeby zadzwonić. Pewnie uznała, że misja zakończona i może sprowadzić już męża. Izzy, nadal przytulona do jego boku, serdecznie pomachała do wilków: - Cześć wszystkim! Odpowiedział jej chórek serdecznych pożegnań, po czym Croft mocniej objął ją w talii ramieniem i zawrócił w stronę wyjścia. Przy okazji sprawdził, czy ma w kieszeni kluczyki, a Izzy wykorzystała to, żeby jeszcze pomachać do Rusty’ego. - Pa, Rus! – zawołała. Pomimo wrogiego spojrzenia brata, Rusty uśmiechnął się do niej i uniósł rękę w geście pożegnania. Przeszli do przedsionka, gdzie Izzy znowu wylewnie pożegnała swojego „misia”, po czym dosłownie założył i zapiął na niej kurtkę, wziął ją za rękę i wyprowadził z baru. Nie opierała mu się, bardzo posłusznie dreptała u jego boku, a kiedy na nią zerknął, ślicznie się do niego uśmiechnęła. Już z daleka wcisnął przycisk, by automatycznie otworzyć SUV’a, a gdy tylko podeszli, otworzył drzwi od strony pasażera, uniósł ją i posadził na fotelu. Po części dlatego, że miała

281

dość chwiejne ruchy, ale główną przyczyną było chyba to, że nie mógł przestać jej dotykać. Nawet zapiął za nią pas. Chichotała i wyglądało na to, że to właśnie z niego się śmieje. Zamknął drzwiczki, przeszedł na swoją stronę wozu i po chwili byli już na ulicy. Nagle stała się bardzo małomówna, choć nadal chichotała. - Ciepło ci? – spytał, na co przeciągnęła się i miauknęła jak zadowolona kotka. Też się na to uśmiechnął, głównie dlatego, że sukienka podsunęła jej się jeszcze wyżej na udach. - To był grizzli, Izzy – rzucił, po to, żeby odciągnąć swoją uwagę od jej zgrabnych nóg. – To nie są słodkie, łagodne misie, kociaku. - Wiem – uśmiechnęła się, przechylając na bok głowę i obserwując go. – Ale był miły. Trudno się było z tym kłócić. Miał tylko nadzieję, że nie brzmi zbyt histerycznie, kiedy jej tłumaczy, czym mogło się dla niej skończyć takie zachowanie. - A czy moglibyśmy się umówić, że nie będziesz się zbliżała do innych niedźwiedzi, nawet jeżeli będą miłe? - A jeżeli to niedźwiedź zbliży się do mnie? - Będę musiał go zabić. A Ashur nie będzie szczęśliwy, jeśli zabiję jego krewniaka. - Opiekujesz się mną. Czemu? Zerknął na nią, ale jej śliczna twarz wyrażała po prostu głębokie zaciekawienie. - Lubię cię – wyjaśnił, bo tłumaczenie całej sytuacji teraz nie miał sensu. - Ale nie chciałeś, żebym została. I nie przychodziłeś do mnie z innymi. Znowu na nią zerknął. Nie wiedział, że zwróciła na to uwagę. Czyżby odczuwała efekty partnerstwa, nie wiedząc nawet, że to właśnie to? - Musiałem przemyśleć parę rzeczy. Ale nie lubiłem cię w tym czasie mniej. - Chociaż jestem czarownicą? - Nie obchodzi mnie, kociaku, czy jesteś czarownicą, wampirem czy człowiekiem. Jesteś moja. To wszystko. Znowu zaczęła się śmiać. Pewnie uznała, że to ona jest pijana, ale on bredzi. - Wiesz co? – powiedziała w końcu, obserwując przez szybę mijaną okolicę. - Co? Znowu na niego spojrzała, ale tym razem jej oczy były bezbrzeżnie smutne. Z jakiegoś powodu i jego to zabolało w piersi. Nie chciał, żeby z jakiegokolwiek powodu cierpiała. Już wolałby samemu cierpieć za nią.

282

- Nikt nigdy nie był dla mnie taki dobry jak wy – wyznała. – Z nikim mi nie było tak dobrze. Prawie jakbym miała rodzinę, która mnie kocha. Croft miał wielką rodzinę przez całe swoje życie i czasami miał ochotę ją pozabijać, ale nie wyobrażał sobie życia bez nich. Byli męczący, denerwowali go i potrafili nawet umarłego wyprowadzić z równowagi, ale mógł liczyć na każdego z nich. I dlatego potrafił zrozumieć jak samotna musi się czuć Isabelle. Rzecz w tym, że już nigdy nie będzie sama. Nawet gdyby z jakiegoś powodu nagle zabrakło jego, nie miał najmniejszych wątpliwości, że jego bracia, siostra i rodzice będą się nią świetnie opiekować. Już to robili, choć oficjalnie nie została z nim jeszcze sparowana. Wyciągnął rękę i pogłaskał ją po policzku. Ufnie wtuliła twarz w jego dłoń i westchnęła. - Teraz to my jesteśmy twoją rodziną – oświadczył, choć nie miał żadnej pewności, że w ogóle będzie o tym jutro pamiętać. – I będziemy się o ciebie troszczyć. Nie będziesz już z niczym musiała zmagać się sama. - Szkoda, że nie mogłoby tak być. - Dlaczego nie? – spytał i nagle zaczął się zastanawiać, czy byłoby bardzo nieetyczne wyciągać z niej informacje, kiedy jest w takim stanie. Rzecz w tym, że nie wiedział, czy jak wytrzeźwieje, to uda mu się czegokolwiek dowiedzieć. - Nie mogę tu zostać, nawet jeżeli bardzo bym chciała. - Dlaczego nie? – powtórzył znowu. Ponownie spojrzała w stronę okna, odsuwając się od jego dłoni. - Nie jestem jedną z was. - A gdybyś była? Wtedy mogłabyś zostać? - Nigdy nie będę wilkiem. I kiedyś ktoś by w końcu zrozumiał, że nie chce tu czarownicy. No cóż, wilkiem nie będzie, ale jako jego partnerka będzie tutaj nie do ruszenia. Partnerstwo jest starym, świętym prawem. Kimkolwiek by nie był partner jednego z wilków, natychmiast stanie się dla innych nietykalny. Nikt nawet nie pomyśli o tym, by ją stąd wyrzucać. - Daj nam szansę, Izzy. Obiecuję ci, że będziesz tutaj bezpieczna. Spojrzała na niego i teraz już szelmowsko się uśmiechnęła. - Czemu właściwie wszyscy mnie tak dobrze traktujecie? 283

- Bo teraz jesteś nasza, a my bardzo dbamy o swoich. Zachichotała, co mogło znaczyć, że jej smutki minęły. Zastanawiał się przez chwilę, czy nie zapytać jej teraz o wilki, które ją chcą dostać, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Dowie się tego w uczciwy sposób, a teraz nie chciał, żeby znowu nawiedzały ją ponure myśli. Chwilę później zatrzymał samochód przed bramą wjazdową na podjazd i wygrzebał ze schowka klucze. Właśnie przyciskiem otworzył bramę, gdy Isabelle znowu zachichotała. - Zabrałeś klucze Busterowi? Bynajmniej nie zamierzał się wypierać. Zabrał mu klucze natychmiast po tym, jak się dowiedział, co ten psychol zrobił. Kiedy dom stał pusty, mógł je trzymać na wszelki wypadek, ale teraz na pewno nie będzie tu zaglądał kiedy tylko mu się zachce. - Nie będzie cię już nachodził i straszył – obiecał, wjeżdżając na podjazd. - Możesz mu je oddać – znowu zachichotała. Spojrzał na nią z lekkim zaskoczeniem, na co rozkosznie wzruszyła ramionami. - Nie przeszkadza mi, że będzie przychodził. Nie jest taki zły. I dobrze, że ktoś w razie czego ma zapasowe klucze, prawda? To tak jakby miał czuwać nad domem ze mną w środku. A jak ktoś taki jak Buster nad tobą czuwa, to chyba tylko dobrze, no nie? Cóż, miała trochę racji. I jeżeli ktoś mógłby jej zapewnić absolutne bezpieczeństwo, gdyby on z jakiegoś powodu nie mógł tego zrobić, to tylko Bus. Nawet gdyby to tylko miało by być jej psychiczne bezpieczeństwo. Skinął głową. - Zawiozę mu jutro te klucze. Nagrodziła go uśmiechem, więc zaciągnął hamulec, odpiął pas i wysiadł z samochodu. Kiedy doszedł na jej stronę i otworzył drzwiczki, właśnie uwolniła się od pasów i z wesołymi błyskami w oczach wyciągnęła go niego ręce, żeby ją wysadził z wozu. Sądząc po figlarnych iskierkach w jej oczach, trochę udawała swoją pijacką nieporadność, ale wcale mu to nie przeszkadzało. Im częściej mógł ją dotykać, choćby tylko po to, by jej pomóc się nie chwiać na nogach, tym lepiej się czuł. Objął Isabelle, swobodnie wyjął z samochodu i z lekkością postawił na ziemi. Miłe było, że wcale nie zamierzała się odsuwać, wręcz przeciwnie: owinęła ramię wokół jego ręki i przylegając do jego boku, skrzyżowała z nim palce. - Jak silne są wilki? – spytała z chichotem.

284

Trzasnął drzwiczkami od samochodu, przytulił ją do siebie i skierował się z nią w stronę drzwi do domu. - Wystarczająco silne – odparł ciepło. – Ale trudno to sprecyzować. - A wy jesteście silniejsi od innych wilków, prawda? Spojrzał na nią z uśmiechem. - Prawda. Też się do niego uśmiechnęła, więc wsunął klucze do zamka i otworzył im drzwi. Już w przedsionku dezaktywował alarm i drgnął lekko zaskoczony, gdy poczuł jak Izzy zaczyna się bawić jego palcami. Ponownie mu puls przyspieszył i zastanawiał się czy to możliwe, żeby kiedyś nadszedł dzień, w którym przestanie tak na nią reagować. Jakoś w to wątpił. - Wiesz co? – powiedziała cicho, przygryzając przy tym wargę, ale jej głos dość wyraźnie rozszedł się w cichym, pustym wnętrzu. Była podniecona. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości i to nie tylko dlatego, że patrzyła na niego kokieteryjnie tymi swoimi pięknymi oczami. Słyszał jak wali jej serce, a oddech staje się szybszy; czuł cudowny, odurzający aromat jej podniecenia, otulający ją jak perfumy. Jego słodka Isabelle pragnęła go tak samo jak on jej. Z czystą rozkoszą zaciągnął się jej zapachem i zbliżył się do niej. Dzieliło ich od siebie tylko kilka centymetrów i musiał się siłą zmusić, żeby się zatrzymać. Jego wilk mruczał jak wielki kociak, powtarzając swoją monotonną wyliczankę: Moja, moja, moja. Nasza, poprawił go i prawie wywrócił oczami, że prowadzi wewnętrzny dialog sam ze sobą. Ale była taka piękna, z tymi wielkimi, błyszczącymi oczami, lekko uchylonymi wargami i zaróżowionymi policzkami. Co prawda stali w kompletnej ciemności, ale widział ją doskonale. Dzięki Bogu za wilcze geny. - Co, kociaku? – zamruczał cicho, mając taką ochotę, by ją pożreć w całości, że to aż bolało. Szybko zwilżyła czubkiem języka wargi, a on niemal jęknął. Czy ona wiedziała jak jest szaleńczo pociągająca? - Pamiętasz… - zaczęła i zobaczył jak się mocniej zaczerwieniła. Może myślała, że ciemność to maskuje, ale nie zamierzał psuć jej wyobrażeń. Rumieniec był równie seksowny jak cała reszta jej. – Pamiętasz, co mi mówiłeś wtedy, w „Lunie”, jak się poznaliśmy?

285

- Mówiłem wiele rzeczy, kociaku – jeszcze bardziej się do niej zbliżył. Już prawie mógł czuć czubki jej piersi ocierające się o jego tors. - Nie mogę przestać o tym myśleć – wyznała szeptem i znowu przygryzła wargę. Och Boże, on też miał ochotę ją przygryźć. – To takie aroganckie, to całe „poprosisz” i „podziękujesz”, ale… ale… Och, więc o to chodziło. Zamruczał z zadowolenia i uśmiechnął się w ciemności. Boże, jaka szkoda, że jest pijana… Ale mimo to nie mógł się powstrzymać przed nachyleniem się do jej twarzy i zawiśnięcia tuż nad nią. Poczuł jak wstrzymała oddech w oczekiwaniu, a zapach jej podniecenia uderzył jeszcze większą mocą. Powinien przestać i to natychmiast, ale tak rzadko robił to, co powinien… - Powiedz mi, czego byś chciała, kochanie – wymruczał prosto w jej usta. Mocno wciągnęła powietrze i znowu zwilżyła usta. Jeśli nie przestanie tego robić, to nie wytrzyma ani sekundy dłużej. - Chciałabym… Chciałabym, żebyś mnie pocałował – wyszeptała i sądząc po głośnym waleniu jej serca, miała na to odwagę tylko dlatego, że była pijana. – Czy… Czy mam cię poprosić? Boże. Z dzikim warkotem błyskawicznie objął ją ramionami, rozpłaszczył o siebie i nakrył jej usta swoimi. I tym razem to nie miało być tylko muśnięcie. Tym razem miała poczuć, jak bardzo jest pożądana. Izzy jęknęła błogo i natychmiast otoczyła jego szyję ramionami. Przytuliła się do niego całym ciałem i ciasno do niego przylgnęła, na co jego dłonie automatycznie wsunęły się pod jej kurtkę na plecach, byle tylko dotknąć nagiego ciała. Już przy pierwszym muśnięciu westchnęła w jego usta tak słodko, że zastanawiał się, czy to mu do reszty nie odbierze rozumu. Przesunął językiem po jej ustach i natychmiast je otworzyła, pozwalając mu pogłębić pocałunek. Zawarczał z przyjemności i zabrał się za energiczne badanie jej ust, w czym szybko zaczęła go naśladować. Jej entuzjazm doprowadzał go na sam skraj jego samokontroli. Smakowała tak słodko, kobieco i apetycznie, że można się by było od tego uzależnić. Do tego ten zapach, taki unikatowy i podniecający, że faktycznie mogłaby mu już teraz założyć na szyję smycz i nazwać swoim.

286

Ich języki starły się w rozkosznej potyczce, na co cudownie jęknęła, zsunęła dłonie z jego karku i zaczęła nimi przesuwać po jego klatce piersiowej. To było jak odpalenie bomby dla jego zmysłów. Z warkotem ujął ją pod pośladkami i uniósł do góry, dzięki czemu on nie musiał się już pochylać do jej ust, a ona nie musiała zadzierać głowy. Nie przewidział tylko, że tak radośnie i odruchowo otoczy go w biodrach tymi ślicznymi, seksownymi nogami, przez co przylegali do siebie teraz w rozkosznej torturze. Poczuł jak jej uda się na nim zaciskają i jego samokontrolę diabli wzięli. Pragnął jej na granicy bólu. Z warkotem przycisnął jej plecy do ściany i lekko na nią naparł lędźwiami. Jęknęła i był to czysty, syreni śpiew. Teraz już wiedział, że żył tylko po to, by go słuchać. Jeszcze bardziej pogłębił pocałunek, podczas gdy jej delikatne dłonie zaczęły zwiedzać okolice jego brzucha i potem przesunęły się na pośladki. O słodki Boże… Znowu lekko na nią naparł lędźwiami i ponownie rozkosznie jęknęła. Zapach jej podniecenia, wymieszany teraz jeszcze z jego, zagłuszyły wszystkie inne i uderzały mu do głowy jak dobry alkohol. Ale chciał więcej. Chciał jej nagiej, pod sobą. Chciał ją całować wszędzie, dotykać, sprawiać, że będzie krzyczała jego imię. I chciał tego teraz. Wykorzystując fakt, że opierała się o ścianę i mógł uwolnić ręce, puścił ją i wsunął dłonie między nich. Znalezienie tego cholernego suwaka od kurtki było tak długie i frustrujące, że musiał walczyć z pokusą by rozerwać tę głupią część ubrania. Ale w końcu, ani na sekundę nie przerywając pocałunku, udało mu się rozpiąć kurtkę, a potem zsunąć ją z jej barków. Ponownie uchwycił ją pod krągłe pośladki i na sekundę oderwał od ściany, a wtedy ona sama z siebie zrzuciła kurtkę na ziemię. Może czytała mu w myślach? Jeśli tak, obrazy które miał w głowie powinny ją zachwycić, albo przerazić. Chciał ją dotykać i musiał mieć do tego wolne ręce, więc mocniej ją ujął i w dwóch krokach znalazł się z nią przy stoliku w kącie. Posadził ją na blacie, od czego stolik przez chwilę się chwiał, a Izzy zachichotała w jego usta. To było równie seksowne jak jej jęki. Z powarkiwaniem ustabilizował stolik i z zachwytem odkrył, że jej nogi nie puściły jego bioder. Otarł się o nią z czystą premedytacją i jej śmiech przeszedł w kolejny jęk. Wystarczyło, że odkrył, iż jej się to podoba, a ponowił słodką torturę. Teraz zaczęła już ciężko oddychać. Była w stanie, w którym po prostu nie było możliwości, żeby ją zostawił niezaspokojoną. Prędzej by sobie strzelił między oczy.

287

Jednocześnie uwalniając dłonie i zsuwając usta na jej policzek, zaczął przesuwać palcami po jej talii, potem po wrażliwych miejscach pod pachami. Drżała pod nim i zaciskała palce na jego koszulce, niemal jak wtedy, gdy wyjmował jej kulę. Z tym, że teraz jęczała z przyjemności. Kiedy przesunął dłońmi po sztywnych czubkach jej piersi i jednocześnie zaczął ssać małżowinę jej ucha, sapnęła ciężko i jeszcze mocniej ścisnęła go udami. Aż sam jęknął z zachwytu. Któregoś dnia, bardzo niedługo, te nogi będą oplatać go, podczas gdy on będzie w niej. Nie dzisiaj, nie w takim stanie, nie w taki sposób, ale już wkrótce. I będzie celebrował każdą sekundę tego. Pieścił palcami jej plecy, zapalczywie liżąc ją po szyi, po czym wsunął dłonie pod materiał sukienki i przeniósł palce na te cudowne, stworzone do dotykania piersi. - Och, tak – wyszeptała i to było wszystko co zdążyła, bo znowu wbił się ustami w jej wargi. Entuzjazm jej odpowiedzi znowu wydusił z niego rozkoszny warkot. Jak tak dalej pójdzie, to nie będzie pamiętał, że miał się zatrzymać, więc przesunął usta na jej gardło i zaczął je lizać. Sądzą po tym jak drżała, to raczej nie będzie miała problemów z przyzwyczajeniem się do takich typowo wilczych pieszczot. Napawało go to satysfakcją, do jakiej nie sądził, że jest zdolny. Izzy przypomniała sobie, że nie zbadała go całego i jej dłonie znowu wsunęły się pod koszulkę, na co każdy mięsień w jego ciele się napiął. Walczyła z materiałem, więc natychmiast odsunął się od niej na milimetr i zdjął koszulkę przez głowę. Westchnęła z zachwytu, choć w ciemności pewnie nie widziała wiele. Natychmiast też zaczęła badać palcami mięśnie jego brzucha i zalała go kolejna fala jej podniecającego zapachu. Najwyraźniej jego pani czerpała dużą przyjemność z dotykania jego ciała. Czy mogło być piękniej? Udało mu się jakimś cudem odpiąć ramiączko jej sukienki, nie rozrywając go i zsunąć materiał aż do pasa. Och, Boże w niebiosach, miał rację, nie miała stanika. Wspaniałe, gładkie kopuły odebrały mu oddech. Miał dziką ochotę zbadać je na wszystkie możliwe sposoby. Na razie zadowolił się wzięciem czubka jednej z nich do ust i ssania, aż cicho krzyknęła. Zaczęła ocierać się o jego lędźwie, doprowadzając go prawie do agonii, ale nie odsunął się ani na milimetr. Nawet gdyby miał teraz umrzeć, to byłaby dobra śmierć. Przeniósł uwagę na jej drugą pierś, czując jak zaczyna w nim narastać dzikie pragnienie, by ją ugryźć. Oznaczyć. Sprawić, że będzie jego. Walczył z wysuwającymi się 288

kłami, ale akurat wtedy pochyliła głowę do jego szyi i pocałowała go pod uchem. Warknął, co najwyraźniej wzięła za pozwolenie, bo zaczęła błądzić po jego szyi językiem. Jego kły wystrzeliły i nie dało się już ich zatrzymać. Pewnie nawet je poczuła na swojej piersi, ale nie zrobiła nic, żeby go odsunąć. Nie spodziewał się, że będzie aż taka idealna. Co więcej, ona ujęła jego głowę w dłonie, poderwała ją do góry i wbiła się w jego usta w namiętnym pocałunku, po którym zaczęła przesuwać językiem po jego kłach. I zajęczała z zachwytu. Cholera, był w tarapatach. Jego kły wydłużył się jeszcze bardziej i zaczynał się obawiać, że zaraz ją skaleczy, więc cofnął twarz i wrócił do lizania jej szyi. To też nie było mądre, tutaj krew pulsowała w niej najszybciej i przywoływał go ten dźwięk. Ale nie mógł się powstrzymać, chciał jej w sposób, w jaki jeszcze nigdy w życiu nikogo nie chciał. To już nie było pragnienie. To była potrzeba. I do tego chciał ją ugryźć. Chciał tego tak bardzo, że nie był pewien, czy teraz bardziej chce w niej być zębami, czy członkiem. A to, że była już tak blisko spełnienia też wcale nie pomagało. Wyczuwał to w tym uścisku na biodrach, w jej paznokciach delikatnie orających jego plecy i w jej oddechu, który zmieniał się w każdej fazie jej podniecenia. Tylko że chciał się trzymać swojego dżentelmeńskiego planu. Chciał by była trzeźwa i świadoma każdej sekundy ich przymierza. Pewnie i wytrwałby w swoim postanowieniu trzymania kłów przy sobie, gdyby nie jej własne ugryzienie. Ukąsiła go prosto pod uchem i nawet nie przebiła skóry, ale z jego gardła i tak wyrwał się warkotliwy pomruk rozkoszy. Nagle stanął na skraju przemiany, co mu się nigdy nie zdarzało w takich sytuacjach. Jego oczy błyskawicznie się przełączyły na wilcze, a bestia w nim zaczęła walczyć o dominację nad ciałem. I tylko resztką świadomości wiedział, że jak nie da swojemu wilkowi tego, czego chciał, to żadne z nich nie zazna spokoju. Zadziałał instynktownie i automatycznie, tak jakby robił coś zupełnie naturalnego. Przesunął usta na złączenie jej szyi prawym barkiem, wylizał je bardzo starannie i wbił w nią kły. Moja. W tej samej sekundzie, w której jego usta napełniły się przepysznym smakiem jej krwi, Izzy wygięła się w łuk i krzyknęła. To była istna niebiańska pieśń. Przysunął się do niej jeszcze mocniej, podczas gdy ona szczytowała i ocierała się instynktownie o jego biodra, które celowo jej podsunął do tego zadania. Miał nadzieję, że udało mu się zamaskować ból, który mogła poczuć i ulżyło mu, kiedy odchyliła do tyłu głowę i szeptem powtarzała jego imię w ekstazie. 289

Ukąsił mocniej, ponownie pociągając jej słodką krew, aż jęknęła i w spazmach kurczowo do niego przylgnęła. Przesunął językiem po trzymanym w ustach ciele i przez chwilę pracował szczęką, podczas, gdy ona przeżywała coraz to kolejne fale rozkoszy. Przycisnął ją mocniej ramionami i z warkotem znowu napił się jej krwi. Ten smak, ten zapach… Nie było niczego na świecie, co by się z tym równało. Wreszcie zrobili pierwszy krok. Teraz była jego. Jeszcze drżała, kiedy w końcu uwolnił jej skórę i wyciągnął kły. Nie sądził, że oznaczył ją aż tak mocno, dopóki krew, pomimo jego kojącego enzymu w ślinie, nie zaczęła się sączyć po jej jasnej skórze. Zlizał każdą kropelkę, po czym dokładnie czyścił ranę dotąd, aż się zamknęła. Nadal czuł ten cudowny smak jej życiodajnej esencji w ustach, co rodziło w nim pokusę, by znowu ją ukąsić. Na szczęście, wrócił mu rozum. Nie była wilkiem, powinien ograniczyć gryzienie do absolutnego minimum. I co prawda, zareagowała bardzo po wilczemu, ale nie może zapominać, że jest o wiele delikatniejsza od każdego z jego gatunku. Odsunął lekko twarz i zlizując z ust ostatnie kropelki czerwonej ambrozji, głęboko się zaciągnął. O tak, mocno ją oznaczył. Teraz nikt nie będzie miał wątpliwości, do kogo należy. Na samą tę myśl poczuł taki spokój, że nawet jego własne niezaspokojenie nie miało żadnego znaczenia. Ulga była wręcz namacalna. Zbyt długo czekał z oznaczeniem jej. Zawarczał wibrująco z ukontentowaniem i przejechał nosem po jej gardle. Nadal dochodziła do siebie. Niemal się uśmiechnął na to spostrzeżenie. Nie sądził, że jej przeżycia będą aż tak intensywne, ale to był bardzo przyjemny fakt. Znowu zamruczał, od czego jego własne gardło zawibrowało, a ją przeniknął dreszcz. Och, będzie im razem tak dobrze… Jeszcze raz polizał jej gardło, trącił je nosem i uniósł głowę. Jej uda już nie zaciskały się tak kurczowo na jego biodrach, ale nadal lekko drżały. Wstrząsy wtórne? Aż wyszczerzył się na tę myśl. Może po prostu bolały ją z wysiłku mięśnie, więc delikatnie przesunął dłońmi po jej gładkich udach, objął je palcami i odwinął z siebie, jednocześnie delikatnie całując ją w usta. Opuścił jej nogi na ziemię, na co też lekko jęknęła, ale tym razem raczej rzeczywiście zaskoczyło ją to, jak bardzo ścierpła. Otworzyła te swoje piękne, szmaragdowe, wielkie oczy i spojrzała na niego z mieszaniną niedowierzania, zachwytu i zwątpienia. Czule się do niej uśmiechnął.

290

- Wszystko w porządku? – spytał cicho, poprawiając górę jej sukienki, bo odsłonięte piersi tylko boleśnie mu przypominały o własnym pulsującym problemie. A pomimo, że dał się ponieść i ją oznaczył, to sparować się z nią chciał, kiedy będzie zupełnie przytomna. Bo nie wierzył już, że dałby radę się z nią kochać, bez ugryzienia jej w trakcie. Skinęła głową, ale nadal miała wielkie oczy. Znowu się uśmiechnął. Zaczynał przypuszczać, że nigdy nie przeżyła tak intensywnego orgazmu. I cholernie się z tego cieszył. - Zrobiłem ci krzywdę? Czu czujesz jakiś ból? Tylko proszę, powiedz mi prawdę. Przełknęła szybko ślinę, jakby chwilę się zastanawiała nad jego pytaniami, po czym równie szybko pokręciła głową. Dopiero wtedy leciutko się skrzywiła. Rana już zaczynała się zabliźniać, ale była na razie świeża, więc ból był zrozumiały. Do jutra nie powinna już nic czuć. - Przepraszam cię za to – wymruczał, pochylił się i delikatnie pocałował miejsce, w które ją ugryzł. Od tego też zadrżała, ale nie było to drżenie bólu. Uśmiechnął się do siebie. – Nie będzie cię bolało zbyt długo. Wgryzłem się trochę mocniej niżby wypadało. Nadal nic nie mówiła, tylko intensywnie patrzyła. Croft zaśmiał się pod nosem. Najwyraźniej odebrał jej mowę. Warto zapamiętać tę metodę. Przejechał palcem po jej obojczyku, na co westchnęła. Znowu się uśmiechnął. Była taka słodka. - Kręci ci się w głowie, prawda? – domyślił się, po tym z jakim trudem utrzymywała głowę w pionie. Nadal nie mogła wydobyć głosu, ale skinęła głową. Otulił ją ramionami, ujął pod kolanami i uniósł na rękach, po czym skierował się do holu. Biodrem otworzył drzwi i starał się nie myśleć o tym, jak jej ciało ociera się o jego bolesne wybrzuszenie. Teraz musiała się położyć i przespać. Będą mieli jeszcze bardzo dużo czasu na dokończenie rytuału łączenia. Wniósł ją po schodach i zaniósł do swojej sypialni, z której czuł jej zapach. Sam fakt, że to właśnie ją wybrała ze wszystkich pokoi w tym domu był bardzo zadowalający. Ułożył ją delikatnie na wielkim łóżku, otulił kołdrą i czule pocałował na dobranoc. Zwinęła się w kłębuszek niemal jak prawdziwy kociak i natychmiast zamknęła oczy. I dopiero kiedy szedł już do drzwi, usłyszał jej bardzo senny, lekko ochrypły głosik: - Croft? Spojrzał do tyłu na szczelnie okrytą postać w wielkim łóżku i przyjemnie ścisnęło go w dołku. Nawet przez sen i pijana, tak rozkosznie wymawiała jego imię. - Tak, kociaku? 291

- Zostaniesz? Uśmiechnął się. - Tak, kochanie, zostanę. Szepnęła coś, czego już nie zrozumiał i natychmiast zapadła w sen, a Croft westchnął ciężko i znowu ruszył do drzwi. Tak, zostanie. Ale najpierw musi sobie zafundować bardzo długi, bardzo zimny prysznic.

292

Rozdział XI

Izzy już prawie się przyzwyczaiła do pobudek z bólem głowy, ale dzisiaj to była stanowcza przesada. Miała ochotę zakopać się pod kołdrą i w ciemności modlić się o jakieś zmiłowanie, ale obawiała się też, że jak się ruszy, to może zwymiotować. Jeździła w nocy na karuzeli? A tak, to nie była karuzela. Zapamiętać: nigdy, przenigdy nie pić z wilczycami. Nawet jeżeli w zamian oferują wspaniały dzień w Spa. Isabelle poruszyła się na próbę i spróbowała przełknąć ślinę, ale miała wrażenie, że jej język przyrósł do podniebienia. I jeżeli to w ogóle fizycznie było możliwe, to jej ślina była sucha. Wolno otworzyła oczy i skrzywiła się na natężenie światła w pokoju. Co prawda zasłony były zaciągnięte, ale i tak było za jasno. I nie pamiętała, żeby zasłaniała okna. Przewróciła się na wznak i skrzywiła się z bólu. Dlaczego bolały ją mięśnie? Właściwie to bolała ją znaczna większość ciała, jakby próbowała przebiec maraton, czy coś w tym rodzaju. Jej kondycja pozostawała wiele do życzenia. Była beznadziejną czarownicą. Nie znała nawet żadnych przydatnych zaklęć na kaca, a teraz bardzo by jej się przydały. Dlaczego Rada tak bardzo zaniedbała jej edukację? Zamiast uczyć ją historii wszystkich rodów czarodziejów, to powinni pozwolić jej zgłębić magię na kaca. O wiele bardziej by jej się to przydało. Mdliło ją, ale i tak postanowiła usiąść. Jeżeli ostatecznie ma zwymiotować, to na pewno nie zrobi tego tutaj. Zaklęcia na wywabianie wymiotów z dywanu też nie znała. Kiedy kołdra się z niej zsunęła, uzmysłowiła sobie, że przynajmniej nie położyła się spać w ubraniu, co było jakąś pociechą. Co prawda nadal miała na sobie makijaż i wczorajszą bieliznę, ale przynajmniej sukienka wisiała na ramie łóżka, a ona miała na sobie swoją wspaniałą koszulę pachnącą Croftem. I nawet po pijaku zapięła starannie wszystkie guziki! Uniosła rękaw do nosa i mocno się zaciągnęła. Niesamowite, że ten zapach tak długo się utrzymywał. A dzisiaj wydawał się nawet intensywniejszy. Od razu poczuła się od tego lepiej. Westchnęła i rozejrzała się, próbując sobie przypomnieć jak się przywołuje z kuchni butelkę wody. Wtedy zobaczyła już przygotowaną butelkę na stoliku przy łóżku. Zmarszczyła 293

czoło, zastanawiając się, czy to ona była taka przemyślna, ale sądząc po tym, jak nieliczne strzępy obrazów pojawiały jej się w głowie, to wątpliwe. Wychyliła się i wzięła butelkę, po czym opróżniła ją niemal do połowy. Chłodna woda tak cudownie łagodziła tę podeszwę w jej ustach, że znowu mogłaby westchnąć. Gdyby jeszcze tylko nie ten ból w czaszce i zawroty. Przechyliła głowę, gdy zauważyła na stoliku coś jeszcze. Ktoś uczynnie przygotował jej tutaj alkazelcer. Była też kartka z napisanym „Dzień dobry! Weź trzy tabletki na raz”, za co zaczęła w duchu błogosławić dobrej duszy, która to przygotowała. Pewnie Sonia, jak przypuszczała. Miała tylko nadzieję, że nie zachowywała się bardzo niestosownie, bo z tego co przebijało się do jej pamięci, to dzisiaj sen o Crofcie był wyjątkowo intensywny. Miała nadzieję, że nie wypaplała Sonii czegoś na ten temat. Wzięła leki i pijąc dalej wodę, jeszcze się położyła. Wstała dopiero kiedy już naprawdę koniecznie musiała wydalić z siebie tę całą butelkę wody, ale na szczęście wtedy już tak nie cierpiała przez ból głowy. Ostatecznie już o wiele lepiej się poczuła po orzeźwiającym prysznicu i wymyciu włosów, więc ubrała się, pościeliła łóżko i zeszła na dół. O dziwo, nikogo tu dzisiaj nie było. Pewnie spodziewali się, że będzie miała kaca giganta i woleli w tym czasie nie wchodzić jej w drogę. W końcu kto wie, do czego jest zdolna czarownica z bólem głowy? Aż zachichotała na tę myśl, ale przeszło jej, gdy sobie uzmysłowiła, że czarownica na rauszu jest zdolna do o wiele gorszych rzeczy. Może nie zrobiła niczego głupiego i na przykład nie zamieniła kogoś w krasnala ogrodowego, tak jak tego sobie Sonia życzyła? Co prawda nie przypominała sobie niczego takiego, ale opieranie się na własnej pamięci w takiej sytuacji byłoby bardzo naiwne. Po namyśle i stwierdzeniu, że jej żołądek jest już gotowy na jakiś posiłek, zrobiła sobie kanapkę i nawet jej nie zaskoczyło, że miała świeże pieczywo. Najwyraźniej ktoś znowu wpadł do niej z zakupami. Ciekawe komu dzisiaj będzie za to musiała dziękować obiadem. Wzięła swoją kanapkę i kawę, po czym rozsunęła drzwi do ogrodu i wyszła się przewietrzyć. Świeże powietrze bardzo dobrze jej zrobiło, uspokoiła ją też inspekcja wszystkich grządek i stwierdzenie, że nie przybyło tutaj żadnych podejrzanych gnomów z gliny. Zjadła w ogrodzie, po czym spróbowała zadzwonić do Sonii, ale nie odbierała. Musiała być w szpitalu. A ponieważ dzisiaj nikt jej nie nawiedzał, to nie bardzo miała co ze sobą zrobić. Może to była dobra chwila, żeby spróbować znaleźć tę kanalię, która zaburzyła tutaj równowagę? Może trzeba wykorzystać to, że czuje się dzisiaj jakaś spokojniejsza? 294

Jakby nie patrzeć, to już najwyższy czas. Zostawiła otwarte drzwi do ogrodu, bo świeże powietrze działało na nią dzisiaj jak balsam, po czym odsunęła stolik i zrobiła miejsce na podłodze między sofami. Wszystkie jej zmysły mówiły, że to jest najbardziej energetyczny punkt w domu, więc zamierzała pójść za instynktem i spróbować tutaj. Dobrą chwilę jej zajęło znalezienie pudełka z potrzebnymi rzeczami, które z jakiegoś sobie tylko znanego powodu, Sonia ulokowała w schowku na szczotki pod schodami. Może pomyślała, że w otoczeniu czarownicy nie ma co ufać zwykłym świecom? To było zabawne. Izzy starannie rozłożyła we wszystkich energetycznych punktach pokoju niebieskie i purpurowe świece, po czym przygotowała na podłodze jedną srebrną i kadzidła. Od razu ułożyła obok też suszone zioła, a potem usypała dookoła tego i siebie otwarty okrąg z soli. W końcu na wierzchu położyła też kredę oraz zwykłą mapę tego regionu i zadowolona ze swojej pracy poszła na górę się przebrać. Po drodze przy okazji rozciągała dziwnie obolałe mięśnie, bo nie wiadomo było ile spędzi na podłodze unieruchomiona w jednej pozycji, zanim uda jej się nawiązać połączenie. Dobrze znała ten rytuał i liczyła, że jeżeli dobrze się skupi, to powinna zbadać sprawę raz dwa. A potem trzeba się będzie pakować. Ale o tym nie chciała teraz myśleć. Potrzebowała wygodnego stroju nie krępującego ruchów, więc włożyła postrzępione dżinsowe szorty, które kazała jej kupić Sonia, a do tego wygodną koszulę bez rękawów, którą wiązało się niczym bolerko. Nie kłamała, kiedy mówiła, że nie odprawiają rytuałów nago, ale w każdej plotce było ziarno prawdy, bo w rzeczywistości, im mnie miało się na siebie warstw odzieży, tym łatwiej przewodziło się energię. A im bardziej skomplikowany rytuał czarownica chciała przeprowadzić, tym częściej robiła to na golasa. Tylko że Izzy nigdy nie preferowała takiego rozwiązania, więc nie było potrzeby komuś o tym wspominać. No i odszukanie nie wymagało też aż takiego poświęcenia. Energicznie wróciła na dół i wiążąc włosy w kitkę na czubku głowy ruszyła do ogrodowych drzwi, żeby je zamknąć zanim „odleci” i w progu niemal zderzyła się z Croftem. Niemal jęknęła na to jak świetnie dzisiaj wyglądał. Założył ciemne dżinsy i granatową koszulę, która wyglądała na nim, jakby to dla niego ją uszyto. Na nosie miał seksowne, ciemne okulary, a do tego włosy miał zaczesane do tyłu i związane jakoś tak, że ich końce rozsypywały się na jego ramionach i można było w tym dostrzec nawet kilka niemal mysich 295

warkoczyków. Czy istniał drugi mężczyzna na świecie, któremu byłoby ta dobrze w takiej niemal gladiatorskiej fryzurze? Jak dobrze, że nie miał pojęcia jaki miała ostatnio dziki sen z jego udziałem. Wszystko było w tym śnie: jego cudowny sześciopak na brzuchu, te usta stworzone do grzechu, wielkie dłonie na jej piersiach i nawet jego wysunięte, śmiertelnie długie i ostre kły. To był najlepszy sen ze wszystkich jakie miała do tej pory. I naprawdę dobrze, że nie wiedział jak wyuzdana i śmiała była w tym śnie. Izzy szeroko się do niego uśmiechnęła, po czym od razu złapała go za rękę i pociągnęła za sobą do środka. - Bardzo dobrze, że jesteś! Świetnie wyczułeś czas! - Hmm, tak? – odparł spokojnie i dał jej się zaciągnąć w głąb pokoju, jakby naprawdę miała na to wystarczająco dużo siły. To było miłe, bo jakby nie patrzeć, mógłby ją udusić przy pomocy tylko jednej ręki. Postarała się opanować radosne podniecenie, które ją ogarnęło na jego widok i wskazała mu ręką na swoje przygotowane miejsce na podłodze, ale nawet tam nie spojrzał. Cały czas taksował ją z góry na dół i z dołu go góry, jakby chłonąc wzrokiem każdy odsłonięty kawałek ciała. Co prawda nie mogła mieć pewności, ale mogłaby przysiąc, że jego oczy pod okularami są bardzo głodne. I co prawda, nie ubrała się tak dla niego, ale i tak czuła jeszcze bardziej radosne podniecenie, że najwyraźniej mu się spodobała. Mimo to uznała, że po prostu trzeba przejść do rytuału, bo jak zacznie myśleć o jego boskim ciele i analizować to spojrzenie, to nigdy nie skupi się na tyle, by znaleźć choćby własny rozum, który dość szybko odłączał się od jej ciała. - Skoncentruj się, Pluto, na pewno już kiedyś widziałeś kawałek nagiego brzucha, trochę pleców i nóg. Potrzebuję cię skupionego, jeżeli masz mi asystować w rytuale. Jak nie dasz rady, to od razu powiedz i możesz sobie iść, bo będziesz mi tylko przeszkadzał, a nie mogę niczego zrobić źle. To bardzo ważne. Zsunął okulary z nosa i trochę niepokojąco dziwnie jej się przyjrzał. - Dobrze się czujesz, Izzy? - Oczywiście – odparła i od razu wkroczyła w otwarty okrąg z soli, żeby jej coś nie podkusiło do gapienia się na Crofta i ślinienia. – Kac już minął, teraz mogę pracować. Sprawnie zamknęła solą okrąg i usiadła po turecku na ziemi. Croft nadal stał nad nią i dziwnie patrzył. 296

- Nie to miałem na myśli. - A co? – zerknęła na niego ze zniecierpliwieniem. Był o wiele za przystojny, żeby można było nie zwracać na niego uwagi. Croft przez chwilę przyglądał jej się w milczeniu, zastanawiając się czy to możliwe, żeby nic nie pamiętała. Kiedy ją zobaczył w progu w tych cholernych skrawkach ubrań jakie założyła, niemal natychmiast pożałował, że jak pojechał się przebrać, to nie wziął w „Lunie” jeszcze jednego zimnego prysznica. Bardzo by mu się to teraz przydało. A z drugiej strony, mógłby ją od razu złapać w pół i ponownie skosztować tych ślicznych usteczek. Zwłaszcza, że na dzień dobry poczęstowała go tym uśmiechem, który tak uwielbiał. Tak, tylko że najwyraźniej jego kochanie miało zanik pamięci. Miał cichą nadzieję, że do tego nie dojdzie. A może odbiło mu do końca i wszystko sobie ubzdurał? Nie możliwe, ale i tak ukłuł go niepokój i pospiesznie zerknął na jej złączenie ramienia z szyją. Ślad był dokładnie tam, gdzie go zostawił, a ona cała była przeniknięta jego zapachem. Uspokoił się i ciężko westchnął. Najwyraźniej będą musieli o tym porozmawiać. Wielka szkoda, bo miał dziką ochotę od razu zanieść ją do łóżka i z namaszczeniem zdejmować z niej te skąpe ciuszki, od których krew odpływała mu z mózgu w dół ciała. Niechętnie oderwał od niej głodny wzrok i spojrzał na dziwną arenę, którą wokół siebie przygotowała. Wolałby, żeby te świece były tutaj dla zrobienia atmosfery, ale nie był aż taki naiwny. Izzy przygotowała się do swoich czarów. Nie specjalnie mu się to podobało, ale magia była jej naturalną częścią, a on akceptował ją w całości, razem z tym darem, który w niej tkwił. Będzie musiał jakoś przyzwyczaić się do widoku świec, ziół i soli rozsypanej po podłodze. - Co robisz? – spytał, zastanawiając się ile będzie musiał poczekać, zanim jej powie, że ją oznaczył, bo wyglądało na to, że przeoczyła ślad na szyi i nie zdawała sobie z tego sprawy. Izzy podciągnęła się do klęczek i usiadła na piętach, jednocześnie wyciągając wysoko w górę ręce i się przeciągając. Nie mogła nie zauważyć jakim wzrokiem przesunął po jej nagim brzuchu i lekko się zaczerwieniła, ale i tak zalało ją lekkie podniecenie. Może jednak nie powinna go była wpuszczać. Za chwilę nie będzie w stanie się na niczym skupić. Kończąc przeciąganie się zauważyła kątem oka, jak lekko uniósł wyżej głowę i poruszył nosem, po czym w jego oczach pojawił się jakiś ognisty blask. Zaczerwieniła się 297

jeszcze mocniej, modląc się, by to nie był wynik wyczucia jej podniecenia. Chyba umarłaby ze wstydu. Na wszelki wypadek odchrząknęła przed odpowiedzią. - Będę szukać waszego czarodzieja – odparła i kątem oka zobaczyła jak potrząsa głową, jakby chciał się od czegoś odgonić, po czym znowu ciężko westchnął i jakby z rezygnacją usiadł na sofie naprzeciwko jej lewego ramienia. Te idealnie błękitne oczy spoczęły na niej jakby w namyśle. - Czemu akurat dzisiaj? - Bo dzisiaj czuję się spokojna i odprężona – warknęła, zupełnie przecząc tym swoim słowom, co chyba wyczuł, bo lekko się uśmiechnął. - Spokojna i odprężona, tak? – powtórzył z jakimś rodzajem rozbawienia, więc spojrzała na niego z lekką irytacją. - Jak masz gadać i mi przeszkadzać, to może lepiej już idź. Naprawdę muszę się skupić. Nigdzie się nie wybierał. Wręcz przeciwnie, usiadł wygodniej, oparł łokcie na kolanach i pochylił się w jej kierunku. - To w czym mogę ci pomóc? Izzy poruszyła głową na boki, bo trochę bolała ją dzisiaj szyja, po czym wydobyła z kieszeni na pupie kapturek do gaszenia świec i mu go rzuciła. Złapał go bez najmniejszego wysiłku, wykazując się świetnym refleksem. Kolejny plus na liście wilczych umiejętności. - Gdybyś zauważył, że coś jest nie tak, po prostu zgaś dowolną z kolorowych świec. Reszta też wtedy zgaśnie. To może być którakolwiek poza tą – wskazała na srebrną przed sobą. – Tej nie możesz ruszać pod żadnym pozorem. Jego twarz zastygła w kamiennym wyrazie. - Co to znaczy: „coś jest nie tak”? – spytał nisko i niemal groźnie. – Coś może ci się stać? Machnęła ręką. - Nie, to tylko taki środek ostrożności. Równie dobrze mogłabym przeprowadzić ten rytuał sama. Właściwie, jak chcesz to możesz iść. Wiem, że nie lubicie magii i nie musisz na to patrzeć. Nie ruszył się z miejsca i nawet nie drgnął. - Co może pójść nie tak?

298

- Wszystko będzie dobrze – rzuciła i przyjrzała mu się. - Powiedziałam to na wypadek, gdyby wydawało ci się, że wszystko trwa za długo, albo trzeba mnie było z jakiegoś powodu przywołać z powrotem. - Teraz każda sekunda będzie mi się wydawała za długa – powiedział i zabrzmiał bardzo szczerze, zwłaszcza że zaraz potem nieufnie spojrzał na przygotowane przez nią rzeczy, jakby dopiero teraz tak naprawdę dostrzegł każdą z nich. – Co dokładnie będziesz robiła? Miała wrażenie, że się o nią martwi i to było najmilsze ze wszystkich rzeczy jakie ostatnio doświadczyła. Aż ścisnęło ja w dołku z czułości. - Nie martw się, Croft – powiedziała z czułym uśmiechem. – Robiłam to już wiele razy. Jeśli coś naprawdę potrafię, to właśnie to. - Możesz mi bardzo dokładnie powiedzieć, co tu się będzie działo? – spytał, nadal nieruchomy jak głaz. Jeżeli to go miało uspokoić, to pewnie, że mogła mu wszystko wyjaśnić. - Spójrz, to jest moja centralna świeca, jest bardzo ważna. Ona mi będzie wskazywała drogę powrotu. - Powrotu? – powtórzył, coraz niższym i coraz to bardziej niespokojnym głosem. Westchnęła. Trzeba będzie zacząć od początku. - To jest dla mnie naprawdę proste, Croft, nie ma powodów do niepokoju. Jak już zacznę, będziesz musiał być po prostu cicho, dobra? Powiem ci po kolei co będę robiła, żebyś wiedział, że wszystko w porządku. Jak widzisz, ułożyłam w pokoju świece. Są potrzebne do skupienia mojej energii i zaprowadzenia mnie tam, dokąd chcę pójść. W tym przypadku, do waszego czarodzieja. - Jak to: pójść? – spytał już całkiem nisko i mrocznie. - Nie przerywaj, to zrozumiesz – ofuknęła go. – Jak widzisz, wytoczyłam okrąg i on jest bardzo ważny. Tak długo jak będę w środku bardzo niewiele zewnętrznych bodźców będzie do mnie docierać i ogromne ważne jest, żeby tak zostało. Dlatego musisz uważać, żeby przypadkiem nie dotknąć i nie rozerwać kręgu. Mnie też nie możesz dotykać dopóki ci nie powiem, że już wolno. Gdybyś przypadkiem wszedł do kręgu, nie jestem do końca pewna, czy nie wciągnęło by cię tam, gdzie będę i czy udało by mi się cię stamtąd wyciągnąć. Więc po prostu się tutaj nie zbliżaj. Kiedy zapłoną świece, wezmę kredę i narysuję nią pewne symbole, po czym położę na nich główną świecę przewodniczkę. Potem narysuję kolejne i 299

położę na nich mapę. Jeżeli wtedy wyda ci się, że sól błyszczy na niebiesko, to się nie denerwuj, tak ma być. Zapalę kadzidło i posypię je ziołami. Poczujesz orientalny zapach, ale w niczym ci on nie zaszkodzi. Będę go mocno wdychać, jednocześnie trzymając w ręce łańcuszek z kryształem uwieszonym nad mapą. Pewnie będę miała zamknięte oczy, mogę ci się wydać w transie, to normalne. Być może będę też do siebie mruczeć. Nie przejmuj się tym. W pewnej chwili upuszczę kryształ na mapę. To też normalne. Kiedy już zobaczysz, że puściłam kryształ, wszystko pójdzie szybko i po chwili będę tu z powrotem. Proste, prawda? Nawet nie mrugał powiekami. - Co to znaczy: „będę tu z powrotem”? Znowu westchnęła. Miała nadzieję, że nie zapyta. - Żeby kogoś znaleźć – wyjaśniła najłagodniej jak potrafiła – muszę się z nim w pewien sposób połączyć. To tak jakbyś do kogoś dzwonił, tylko że ta osoba nawet nie będzie wiedziała, że odebrała, bo wszystko będzie się działo na poziomie jego umysłu. Zobaczę go tak, jakbym stała obok niego. Będę wiedziała na co patrzy i co robi. Jeżeli jest wystarczająco słabo chroniony, to będę też wiedziała o czym myśli. Jeżeli chcę go znaleźć, muszę się przenieść do niego częścią umysłu, a żeby to się udało, muszę nawiązać z nim pewną parapsychiczną więź. Kolorowe świece mnie tam do niego zaprowadzą i pozwolą utrzymać połączenie, ale jeżeli którąś zgasisz, więź natychmiast się urwie i niczego już nie zobaczę, dlatego wolałabym, żebyś tego nie zrobił bez powodu. Srebrna świeca jest moją przewodniczką. Cały czas będę widziała jej płomień i to za nim tutaj wrócę. Jak po sznurku, rozumiesz? Dlatego ona musi cały czas płonąć, bo to nieprzyjemne zgubić się w nagłej ciemności. Ale to naprawdę brzmi dziwniej, niż jest w rzeczywistości, uwierz mi! Przez chwilę nie odzywał się i tylko niespokojnie na nią patrzył. Niemal pożałowała, że już zamknęła się w kręgu, inaczej przytuliłaby go, żeby go uspokoić. Bardzo doceniała jego troskę. - Nie rób tego – powiedział nagle. Uniosła brwi. - Co? - On będzie wiedział, że go szukasz i obserwujesz? - Nie – odparła i zmarszczyła lekko czoło. – A przynajmniej nie powinien. Jestem w tym naprawdę dobra. Bardzo mało inwazyjna. Zdecydowanie pokręcił głową. 300

- Nie rób tego. Rozłożyła pytająco ręce. - Ale dlaczego? - Nie masz pewności, czy on cię nie wyczuje, nie wiesz czy wrócisz bez problemów. - Wrócę bez problemów – powiedziała cierpliwie. – I mam dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewności, że nawet nie będzie wiedział kiedy go zlokalizuję, już nie mówiąc o wyczuciu mojej obecności. - Nie – powtórzył uparcie. – Zawsze zostaje ten jeden procent. I nie będziesz się wiązała jakąś więzią z tamtym sukinsynem. - To jest bardzo nietrwała więź – wyjaśniła, starając się nie uśmiechnąć, bo bardzo nie wypadało w obliczu jego kamiennego, bardzo zaniepokojonego oblicza. Ale to było takie miłe, że się o nią tak martwił. – Skończy się natychmiast, gdy tylko wrócę i zgasną świece. Nie jestem amatorką, Croft. I potrafię się zamaskować, nawet jeżeli jakimś cudem by mnie wyczuł. - Nie – powtórzył uparcie. Wywróciła oczami. - Teraz już jesteś śmieszny. To jest całkowicie bezpieczne. Tak jakbym zadzwoniła i namierzyła połączenie. To wszystko. - Nie musisz tego robić – powiedział z naciskiem, nieświadomie gnąc w dłoni metalowy kapturek. - Ale chcę, przecież wiesz. I zrobię to tak czy siak, więc jeżeli naprawdę ci to przeszkadza, to możesz iść się przejść. Poradzę sobie. Tylko warknął, co uznała za odpowiedź zdecydowanie odmową i aż się od tego uśmiechnęła pod nosem, po czym posłała mu czułe spojrzenie. - Rozluźnij się, Croft, nie wysyłaj mi tu złych wibracji. Znowu lekko warknął, ale już chyba wiedział, że ona i tak zrobi po swojemu, bo w jego oczach pojawiło się poddanie. - Nie chcę, żebyś to robiła – powiedział. - Twój sprzeciw został odnotowany – uśmiechnęła się do siebie i sięgnęła po kredę. – A teraz siedź cicho i co najwyżej rób sobie te swoje mroczne, groźne miny. Miała nadzieję, że go rozbawi, ale nie złapał przynęty i posłał jej jeszcze jedno napięte spojrzenie. 301

- Uważaj na siebie. Bardzo. Proszę. Uśmiechnęła się do niego, gestem nakazała mu już ciszę i na chwilę zamknęła oczy, żeby się rozluźnić. To jej jeszcze o czymś przypomniało. - Aha i Croft? Po wszystkim nie chcę, żebyś się niepotrzebnie wystraszył, jeśli padnę na sofę i natychmiast usnę. To po prostu naturalny wynik zwiększonego zużycia energetycznego. Nie wpadnij w panikę, czy coś takiego, ok.? Posłał jej bardzo bure spojrzenie, na co znowu się uśmiechnęła pod nosem i wróciła do relaksujących oddechów. Ponownie przymknęła powieki i swobodnie ułożyła dłonie na udach. Czuła, że Croft nie odrywa od niej napiętego spojrzenia, ale postarała się to wykluczyć ze świadomości. Nie mogła się rozpraszać. Odetchnęła raz, drugi i trzeci, po czym od razu poczuła znajome uderzenie mocy. Napełniało ją całą, zaczynając od serca i rozchodząc się lekkim mrowieniem po całym ciele. Jej magia była silna, napełniała ją w sposób całkowity i kompletny, jakby łączyła się ze wszystkimi krwinkami w jej ciele i przepływała przez wszystkie narządy. Teraz musiała ją tylko odpowiednio skanalizować i skoncentrować. Pracowała nad tym przez chwilę, po czym jednym uniesieniem powiek otworzyła oczy. Natychmiast zapłonęły wszystkie świece w pokoju, teraz już połączone z nią w bardzo bezpośredni sposób. Weszła w fazę, w której nie docierały już do niej zewnętrzne bodźce, ale miała nadzieje, że Croft nie szaleje. Praktycznie można było poczuć jej potężną magię w powietrzu i on zapewne to czuł. Miała nadzieję, że sobie z tym poradzi. Instynktownie wzięła kredę i zaczęła kreślić na podłodze zawiłe, skomplikowane symbole. Jej dłoń robiła to zupełnie automatycznie, nawet nie musiała o tym myśleć. Zadziałała pamięć mięśni, więc mogła dalej kumulować swoją moc na czekającym ją zadaniu. Potem zaczęła kreślić runy: uruz, thurisaz, hagalaz, eihwaz… W końcu wszystko było gotowe i mogła unieść świecę przewodniczkę. Ujęła ją w obie dłonie i skupiła się na płomieniu. Musiała niemal nawiązać z nim łączność, żeby potem się go trzymać, kiedy będzie wracać. Skumulowała na nim swoją moc i płomień natychmiast wystrzelił w górę, a za nim poszły wszystkie pozostałe. Izzy niemal go czuła w głowie i była z tego bardzo zadowolona. Jej moc się wzmocniła, co było przyjemnym odkryciem. Stawała się coraz silniejsza. Postawiła świecę w centralnym punkcie wymalowanych symboli i dorysowała kolejne, na których spoczęła rozłożona mapa. Przesunęła nad jednym i drugim dłonią, po czym od razu wyczuła wyraźne wibracje. Było dobrze. W oczy uderzył ją też błękitny pobłysk soli. Wszystko szło jak z płatka. 302

Wzięła kadzidło i wsunęła jego koniec do ognia świecy. Błysnęło i zaczęło się dymić. Ukruszyła zioła w dłoni i posypała najpierw kadzidło, a potem płomień świecy. Ogień błysnął na czerwono, po czym wrócił do normalnej barwy i rozszedł się znajomy, intensywny zapach. Póki jeszcze nie odpłynęła, zdjęła z szyi łańcuszek, owinęła wokół dłoni i wsunęła kryształ do ognia. Błysnął czerwonym światłem, po czym wydał cichą, czystą gamę dźwięków. Właśnie się wyciszał, kiedy już zaczynała popadać w ciemność, więc szybko przesunęła rękę z nim nad mapę i zamknęła oczy. Wdychała kadzidło, szeptała zaklęcia i czuła jak część jej świadomości zaczyna się oddzielać od ciała. Powieki jej drgały, ale były zbyt ciężkie, żeby je unieść. Zamiast tego skupiła się na licznych iskierkach, które błyszczały wokół niej. To były płomyki świec, za którymi miała iść. Z całych sił skupiła się na szukaniu czarodzieja, który szkodził jej wilkom. To nie było trudne, już po minucie złapała jego wyraźny trop. Okruchy jego magii walały się naokoło w bardzo niechlujny sposób, co bardzo źle o nim mówiło. Nie potrafił, albo nie chciał po sobie posprzątać. Mogło to znaczyć tylko, że jest na to zbyt głupi i słaby, albo że nawet nie pomyślał o tym, iż ktoś go może chcieć znaleźć. Izzy uchwyciła się swojego tropu i poczuła jak oderwana część jej świadomości płynie przez ciemność. Głowa opadła jej w tył. Kiedy znowu otworzyła oczy, była już na miejscu. Pierwsze co zobaczyła, to ściana lasu. Poruszyła swoją widmową postacią, żeby się uważniej rozejrzeć. Nie poznawała tego miejsca, ale wiedziała gdzie jest. Niezbyt blisko Wulfridge, żeby dać się złapać, ale też nie wystarczająco daleko, żeby wilki były bezpieczne. Izzy zmarszczyła czoło. Ale czemu siedzi w lesie? Znowu się rozejrzała i teraz zaczęła dostrzegać szczegóły. To była jakaś polana, na środku której stał obiekt jej poszukiwań. Miał na sobie teatralną pelerynę czarną z wierzchu i niebieską od spodu. Przed nim, na płaskim kamieniu leżał jakiś młody chłopak, był kompletnie nagi i przerażony. Jego ciało konwulsyjnie drgało, a twarz zastygła w grymasie niewyobrażalnego cierpienia. Był szczupły i drobny, ale może po prostu za dużo napatrzyła się na Whitmorów i już wszystkich do nich porównywała. Ale nawet mimo to, zalało ją współczucie dla cierpiącego mężczyzny i zakryła usta dłonią w zszokowanym niedowierzaniu. Co ten drań mu robił? Jakby na zawołanie czarodziej wyciągnął nad chłopcem rękę, a ten na ten widok aż zapłakał z bólu i przerażenia, jakby wiedział, co go czeka. Niewzruszony mag szeroko rozłożył

303

palce i zaczął wymawiać zaklęcia. Izzy ich nie rozpoznała, ale całe jej ciało przeniknął mroczny dreszcz, a włoski na karku stanęły jej dęba. To nie był czarodziej. A to nie była biała magia. Tym, kto gnębił Wulfridge był czarnoksiężnik i nie wyczuwała w nim ani grama dobra. Był zagrożeniem nie tylko dla wilków, ale i dla wszystkich innych. Jak on się ostał w czasach, gdy Naczelna Rada Sabatu reglamentowała wszystkich czarnoksiężników i ograniczała ich moce? Może się uwolnił? Ale jak? Jakby w zgodzie z mrocznymi słowami, które układał w zaklęcia, z jego dłoni wystrzelił silny, pomarańczowy płomień i spadł prosto na biednego chłopaka. Biedactwo wygięło się w łuk i ryknęło w czystej agonii. Przez całe jego ciało przeszły skurcze, dłonie wygięły się w szpony przez co nie mógł się uchwycić kamienia. Cierpiał tak straszliwie, że aż chciało się płakać, kiedy się na to patrzyło. Ale był teraz jeszcze inny problem, na co aż straciła oddech. To był czarnoksiężnik dziewiątego poziomu, co znaczyło, że nie powinien istnieć, że Rada powinna go uwięzić. Ale jednak tutaj był, stał przed nią, torturował chłopca i nie był tym ani trochę poruszony. Wilki miały naprawdę wielkie kłopoty. O wiele większe niż sądziły. Pospiesznie przyjrzała się czarnoksiężnikowi, bo zamierzała go dobrze zapamiętać, skoro będzie tą, która doprowadzi go do sromotnego upadku. A zrobi to, nawet gdyby to miała być zupełnie ostatnia rzecz w jej życiu. Miał rozwiane, ciemne włosy, wysokie kości policzkowe i szpiczastą brodę. Jego oczy były prawie białe, a do tego tak przerażająco nieludzkie i pozbawione emocji, że cierpła skóra. Do tego przez jeden jego policzek, od czoła aż do szyi, a może i dalej, miał wytatuowane czarne, zawiłe znaki, które Izzy prawdopodobnie widziała w swojej księdze, ale na pewno nie oznaczały one niczego dobrego. Były w dziale z ostrzeżeniami. Czarnoksiężnik przed nią może i wyglądał całkiem dobrze, ale było w nim coś jak mroczna dekadencja, znudzenie, kompletny brak zainteresowania ludźmi i ich emocjami. Bez wątpienia zabijał bez żadnych wyrzutów sumienia. Tortury, które zadawał chłopcu nie robiły na nim żadnego wrażenia. Przypuszczała, że nic nie robi na nim wrażenia, a to znaczy, że jest zdolny do wszystkiego. Czarnoksiężnik socjopata. Było źle. Młodzieniec na skale ryknął zwierzęco i Izzy spojrzała na niego z przerażeniem. Na jej oczach jego kości się łamały, a on się przemieniał, ale nie była to naturalna przemiana. Był w 304

bardzo wymuszonym stanie, który najwyraźniej przysparzał mu potwornych cierpień. Czarnoksiężnik, widząc to, dołożył do uniesionej dłoni laskę z kryształem zamiast gałki, która jarzyła się na pomarańczowo i wzmocnił tempo powtarzanych zaklęć. Czarnoksiężnicy, w odróżnieniu od czarodziejów, nie mieli swojej mocy skumulowanej w sobie i wydobywali ją z kryształów, najczęściej noszonych gdzieś przy ciele. Ich siła była powiązana z umiejętnościami, ale sam fakt czerpania mocy wywodził się z kryształu. Nie sądziła, żeby potrafili bez niego cokolwiek zrobić. Torturowany chłopak zaczął się zmieniać. Jego ciało zmieniło strukturę i zaczęło porastać sierścią, co znaczyło, że był zmiennym. Izzy prawie zemdlała, kiedy zobaczyła jak wydłuża się jego twarz i zamienia w wilczy pysk. Dobry Boże, on był wilkiem! Przemiana znajdowała się już gdzieś na finiszu, choć chyba była dziwnie spowolniona. Chłopak nie był w stanie już po ludzku krzyczeć, mógł tylko boleśnie skuczeć i wyć. Wtedy czarnoksiężnik przywołał jakąś fiolkę, która zaczęła się unosić nad wilkiem, po czym na rozkaz swojego właściciela, z impetem wbiła się prosto w serce chłopca. Wilk zawył i napiął wszystkie mięśnie, a promień magii Czarnoksiężnika wbił się w niego jeszcze mocniej. Izzy czuła w pobliżu śmierć, mag też musiał ją wyczuć, bo wbił świecącą dłoń w serce wilka, jakby go chciał reanimować impulsami energii. Ciało wilka się wiło, z pyska potoczyła się piana, która po chwili zamieniła się w krew. Zadrżał konwulsyjnie, wywrócił oczami i zamarł w bezruchu. Izzy stłumiła łkanie, a Czarnoksiężnik z dzikim warkotem wbił dłoń jeszcze głębiej w serce wilka, niechybnie przebijając ciało i wysyłając pomarańczowy promień prosto w mięsień. Ciało wilka podskoczyło do góry od natężenia mocy, ale potem znowu opadło bezwładnie na kamienny ołtarz. Wilk nie żył i już nic nie dało się zrobić. Mag z grymasem wyrwał ociekającą krwią rękę, po czym z obrzydzeniem kopnął martwe ciało, zrzucając je z zakrwawionego kamienia. Natychmiast podfrunęła do niego biała chustka, w którą wytarł ręce i odrzucił ją za siebie. Izzy ocknęła się ze swojego łkania i spojrzała na chustkę. Było mało prawdopodobne, żeby udało jej się ją zabrać, kiedy była w tej bezcielesnej postaci, ale może udałoby jej się spróbować dotknąć materiału, by nawiązać z nią kontakt i po powrocie spróbować ją przywołać. Gdyby James i jego synowie poczuli zapach krwi biednego wilka, może by go rozpoznali, albo przynajmniej dowiedzieli się z jakiej

305

watahy pochodzi i zawiadomili jego rodzinę. Wiedziona tą myślą, zaczęła się ostrożnie skradać w stronę porzuconej chustki, pomimo tego, że pewnie powinna już wracać. Czarnoksiężnik odwrócił się w stronę ściany lasu i odezwał się zimnym, pozbawionym wyższych uczuć głosem: - To na nic. To chuchro nawet nie próbowało przeżyć. Potrzeba mi tu zmiennego wystarczająco silnego, żeby nie płakać jak dziecko. - Takich jest ciężej złapać – odparł mu ponury, surowy głos. Izzy drgnęła i spojrzała w stronę, z której dochodził, ale nikogo tam nie dostrzegła. Był albo zbyt daleko, albo coś go chroniło. Ale wyglądało na to, że ten drań ma jakiegoś wspólnika. Czego oni chcą od wilków? Czarnoksiężnik z obrzydzeniem machnął ręką w stronę martwego wilka. - Z kolejnym takim truchłem nawet nie będę zaczynać. Są żałosne. - A może to twoja magia nie daje sobie rady? Jasne oczy czarnoksiężnika utkwiły się gdzieś między linią drzew, a górna warga się lekko uniosła w geście niesmaku. - Moja magia jest najlepszą jaką możesz mieć i wiesz o tym. W innym wypadku nie przyszedł byś do mnie. - To dlaczego, do diabła, ciągle nie wychodzi?! Powiedziałeś, że to możliwe! - Bo to możliwe – zimno odparł czarnoksiężnik. – Ale tutaj nie ma do tego właściwych warunków. Wiesz, czego mi potrzeba. - To jest ziemia Whitmorów – warknął Głos. – Nie odejdą stamtąd dobrowolnie i nie oddadzą jej bez walki, a to najbardziej zaciekłe bestie jakie istnieją. Podpalamy ich i zatruwamy im wodę, a te zwierzęta nadal tam siedzą. Co twoim zdaniem jeszcze można zrobić, żeby ich wykurzyć i nie dostać się w ich kły i szpony? Czarnoksiężnik machnął swoją laską, zataczając nią łuk i zostawiając w powietrzu wymowną krwawą smugę. - Mogę ich zmiażdżyć jak robaki. - Nie bądź tego taki pewny. Poza tym, to oni mają ostatecznie zostać nosicielami. Muszą żyć. Czarnoksiężnik obojętnie poprawił sygnet z czaszką na palcu i jakby od niechcenia rzucił:

306

- Więc przyprowadź mi jednego z nich. Jeżeli pożyją dłużej od tych padlin, to może i się uda nawet tutaj. Głos parsknął. - Gdyby to było takie proste, to już trzymałbym ich wszystkich na swoich łańcuchach, ale te bestie wolą umrzeć w walce niż dać się złapać i uwięzić. Czarnoksiężnik tylko na to parsknął i na jego twarzy pojawił się ten sam grymas obrzydzenia. - Jeśli nie umiesz sobie poradzić ze złapaniem przynajmniej jednego zdatnego zwierzaka, to może nie zasłużyłeś na to, żeby jakiegokolwiek posiadać. - Świetnie – warknął Głos – ale nie jesteś tu od wygłaszania komentarzy. To już czwarta padlina. Nie na to się umawialiśmy. - Prawda – Czarnoksiężnik zmrużył groźnie oczy. – I nadal nie dostałem tego, co mi obiecano. - Nic nie poradzę, że nadal nie chcą się stamtąd wynieść! A nie wejdziemy na ich ziemię, kiedy tam będą! Ich strażnicy i tropiciele są jak ogary z piekła! Nikt się nie przemknie! A egzekutorzy? Widziałem jak podrzynają gardła i szlachtują każdego na swojej drodze, przy czym żaden nie odniósł nawet jednego zadrapania! Ten jeden raz wystarczył mi na całe życie. Tam się nie da wejść jeśli ci nie pozwolą, a nam na pewno nie pozwolą. - Jesteś takim marnym, niedouczonym cieniem. Ja mogę się dostać wszę… Czarnoksiężnik urwał gwałtownie i poruszył głową na boki. Nie miała wątpliwości, że ją wyczuł, ale nie mogła odejść przed dostaniem się do chustki. Zmiennokształtny wilk nie żył i jego rodzina zasługiwała na to, by się o tym dowiedzieć. – Znikaj – syknął Czarnoksiężnik w stronę lasu, po czym się odwrócił w stronę ołtarza. Poruszył nosem jakby wąchał, ale wiedziała, że nie ma szans jej poczuć. Nawet gdyby był wilkiem, byłoby to nie możliwe, bo nie była tu cieleśnie. Za to był wystarczająco silny, żeby w końcu poczuć czyjąś obecność i najwyraźniej właśnie ją wyczuł. Jej magia była silna, to też musiał poczuć. - Proszę, proszę, ktoś do nas dołączył – odezwał się czarnoksiężnik, na co szybko doskoczyła do chustki i ją dotknęła. Szepnęła zaklęcie i materiał zniknął z widoku. Kiedy wróci do domu, natychmiast ją do siebie sprowadzi. – Bierzesz sobie pamiątki? – spytał czarnoksiężnik kpiąco, ale był obojętny na jej czyny i nawet nie próbował jej powstrzymać. Najwyraźniej ten gnój czuł się bezkarny. Aż zacisnęła pięści ze złości. Zapłaci za to głową.

307

Wykorzystała to, że jej nie widział i do niego podeszła, po czym położyła płasko dłoń na jego plecach i szepnęła zaklęcie. Odrzuciło go na trzy metry i wylądował twarzą w ziemi. - Zapłacisz za to, co tu robisz – powiedziała, zanim zdołała się powstrzymać. – Nie będziesz nikogo bezkarnie krzywdził, sukinsynie. Czarnoksiężnik poderwał się ze zirytowanym warkotem i to była w zasadzie pierwsza emocja, która odbiła się na tej masce, którą była jego twarz. - Zaczynasz się robić irytująca, mała wiedźmo – warknął, po czym trzasnął nóżką laski o ziemię z syczącym: - Ukaż się! Ziemia pod stopami Izzy zadrżała, ale była na to przygotowana. Nie zdziwiła się też ani trochę, kiedy spojrzał prosto na nią, widząc teraz jej widmową postać. - Proszę, proszę – powtórzył. – Kogo my tu mamy. - Twój najgorszy koszmar, który dopilnuje, żebyś stracił swoją laskę, dupku. A potem zgnijesz w ciemnym, brudnym lochu, w którym jest twoje miejsce! Czarnoksiężnik spokojnie wstał i obrócił laskę wokół nadgarstka jak miecz. Z jego oblicza nie znikał kpiący wyraz twarzy. - Naprawdę myślisz, że przerażę się jednej, słabowitej czarownicy, dziecinko? - A powinieneś. - Uprawiałem swoją magię na długo przed tym jak przyszłaś na świat, mała Lennoxówno – rzucił, zdradzając się z tym, że wie kim ona jest. Nic dziwnego, mało kto znający magię, nie znał jej. A jeżeli wierzyć jego słowom, był stary, choć na to nie wyglądał. Na oko nie dałaby mu więcej niż dwadzieścia osiem lat. A więc magia go zakonserwowała. Nie będzie trudno się dowiedzieć kim jest. - Jeśli myślisz, że wiesz kim jestem, to powinieneś też wiedzieć, że nie należy ze mną zadzierać. Zniszczę cię. - Sama jedna? Och, zobacz jak się boję. A może poprosisz o pomoc swoją drogocenną Radę? Już raz próbowali mi odebrać moc. Jak widzisz, stałem się tylko silniejszy. - Ale na pewno nie mądrzejszy – podsumowała, czym widocznie trafiła w czuły punkt, bo znowu w jego oczach błysnęła irytacja. – Trzymaj się z daleka od ziemi Whitmorów, bo jest teraz pod moją opieką. I nawet nie próbuj się do nich zbliżać ponownie, bo swojemu towarzyszowi możesz się przechwalać swoją wyimaginowaną mocą, ale my oboje wiemy, że są silniejsi od ciebie. Zaśmiał się bez wesołości. 308

- I kto na przykład, czarownico? Ty? Szacowna, wypieszczona księżniczka, którego? Siódmego poziomu? Zmiażdżę cię jak muchę – powiedział i jego kryształ rozbłysnął pomarańczowym światłem. No cóż, nie wiedział o niej tyle, ile mu się wydawało. - Tak myślisz, cwaniaczku? - spytała kpiąco i ułożyła jedną dłoń nad drugą jakby lepiła kulę, po czym między jej rękami pojawił się okrągły płomień energii, który stopniowo się rozrastał, kiedy odchylała dłonie. Nikt na siódmym poziomie i w takiej postaci nie potrafiłby tego zrobić. - Więc ósmy? – zakpił. – Imponujące. Izzy prychnęła i włożyła w kulę całą swoją złość. Zabłysła intensywną czerwienią, na co z satysfakcją zauważyła w oczach czarnoksiężnika niedowierzanie. Lepiej uwierz, szmaciarzu, bo w tym kolorze tkwi twoja zguba, pomyślała, po czym z celowym rozmachem cisnęła w niego kulą. Trafiła go prosto w pierś, wpiła mu się w ciało, paląc je z głośnym sykiem i odrzuciło do o kilka metrów. Otrząsnął się, usunął kulę przypiekającą go jak kurczaka na rożnie i posłał jej idiotycznie podniecone spojrzenie. Pewnie rzadko spotyka kogoś nawet na własnym poziomie, a co dopiero na wyższym. - Och, będzie bardzo ciekawie – zamruczał. – Już się nie mogę doczekać, wasza wysokość. - Nie przestąpisz granicy Wulfridge i gorzko pożałujesz dnia, w którym się urodziłeś, czarnoksiężniku. Znajdę cię w każdej dziurze w jakiej spróbujesz się ukryć – obiecała mu i wskazała na martwego wilka. – A kiedy już z tobą skończę i odbiorę ci każdą cząstkę mocy, którą władałeś, oddam cię pod sprawiedliwość wilków. Zapłacisz im życiem za wszystko, co przez ciebie wycierpiały. Tylko się uśmiechnął i to wcale nie był wesoły uśmiech. Izzy posłała mu jeszcze na pożegnanie nienawistne spojrzenie, po czym skupiła się na promieniu swojej świecy przewodniczki. Powrót do domu zajął jej nie więcej niż minutę, bo chciała jak najszybciej przerwać połączenie z tym socjopatą, a Croft zgodnie z jej prośbą nie zgasił bez ważnego powodu świec. Izzy poruszyła kilka razy oczami pod opuszczonymi powiekami, żeby się upewnić, że wróciła do siebie, po czym najpierw uniosła w górę lekko zdrętwiały, wygięty do tyłu kark, po czym otworzyła oczy. Znowu była w salonie domu na Sosnowym Wzgórzu i przyniosło jej to niewyobrażalne ukojenie po tym, co zobaczyła, że ten typ robi z tamtym wilkiem. Nadal 309

ciężko jej się oddychało, ale to się często zdarzało po rytuale. Jej umysł był bardzo zmęczony, nawet jeżeli ciało nie. Koniecznie musiała się przespać, inaczej z wysiłku pójdzie jej krew z nosa, albo uszu, a Croft by wtedy chyba ją udusił. Właśnie, Croft. Nie siedział już na sofie, krążył teraz wokół niej bardziej jak lew niż wilk i miał taką minę jakby szalał z niepokoju, a przez to był jeszcze wściekły. Coś go musiało bardzo zdenerwować. Ona? Och tak, pewnie gadała na głos i słyszał jej słowa, ale fizycznie nie był w stanie usłyszeć co mówił jej interlokutor. Zważywszy na to, że powiedziała mu, iż facet nie będzie miał pojęcia o tym, że go namierza, faktycznie mógł się trochę zaniepokoić. Westchnęła, przez co natychmiast się zatrzymał i spojrzał na nią pałającymi oczami, ale zgodnie z jej zaleceniami trzymał się poza obrębem kręgu. Prawie się na to uśmiechnęła. Naprawdę jej słuchał. Była taka zmęczona, że była bliska padnięcia do tyłu i uśnięcia na samej podłodze. Nie cierpiała takiego stanu, ale był nieodłączną częścią rozdzielenia świadomości. Poza tym, nadal ciężko znosiła korzystanie z najwyższego poziomu magii. Ale teraz stanowczo będzie musiała nad tym popracować i przygotować się do starcia z tamtym palantem. I będzie musiała tu zostać o wiele dłużej niż sądziła. Rzecz w tym, że akurat to jedno napawało ją jakąś niezrozumiałą radością. Trochę niezdarnie przesunęła dłonią nad srebrną świecą i ją zgasiła. Natychmiast w jej ślady zgasły wszystkie inne. Sól nadal połyskiwała echem błękitu, więc nie mogła otworzyć kręgu, ale za to spojrzała na mapę. Kiedy namierzyła czarnoksiężnika i upuściła kryształ, jego rozgrzany magią czubek opadł na papier i przepalił dziurkę dokładnie w miejscu, w którym znalazła tamtego typa. Niestety, po tym jak mu się tam ujawniła, nie sądziła, że będzie tam nadal czekał na potencjalny atak. Poza tym nie mogła go atakować, dopóki nie wzmocni swojej wytrzymałości. Była od niego silniejsza, ale on miał większą praktykę. W takim układzie sił, nie miała wielkiej przewagi. Będzie potrzebowała Łowcy Czarnoksiężników. Angel. Croft czekał. Nie powiedział ani słowa, tak jak o to prosiła, choć oczy mu gorały. Właściwie, to był wspaniały. Ewidentnie ledwo nad sobą panował, ale nie zapomniał o niczym, co mu powiedziała. Nie zostawił jej też, kiedy to wszystko się działo. Został, trwał obok i pilnował jej jak prawdziwy lew. Coraz mocniej wdzierał się do jej serca.

310

Sól zgasła, magia opadła. Izzy jednym ruchem dłoni odgarnęła ją, otwierając okrąg i powiedziała tylko jedno słowo, zanim zaczęła się osuwać na ziemię: - Już. Croft był przy niej w ułamku sekundy. Złapał ją zanim się osunęła i uniósł w ramionach. Przytulił ją jak cenny skarb, co było jeszcze bardziej kojące. - Muszę… - zaczęła, ale już niósł ją w stronę schodów i choć głos miał napięty, odpowiedział: - Wiem. Musisz się przespać. Uśmiechnęła się do niego sennie i dość słabowicie uniosła rękę, żeby go pogłaskać po policzku. Był naprawdę kochany. Ale zanim straci przytomność, koniecznie musiała mu jeszcze coś powiedzieć. - Potem… Potem będę musiała porozmawiać z twoim ojcem. Czy możesz mnie do niego zabrać, jak wstanę? To potrwa tylko jakieś dwie godziny i znowu będę na chodzie. Pokonując po dwa stopnie na raz, po prostu skinął głową, ale napięcie ani na sekundę nie zelżało na jego szczęce. Pomasowała go w tym miejscu i póki była na siłach, to jeszcze dodała: - I proszę, nie róbcie nic, zanim wstanę. Musimy porozmawiać. Spojrzał na nią i ponownie skinął głową. Zaraz potem położył ją ostrożnie na łóżku i troskliwie okrył. Zresztą, po raz drugi w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, o czym nie wiedziała. Chyba chciał się też odsunąć i dać jej spać, ale przytrzymała go, przytuliła głowę do jego ramienia i dopiero wtedy zamknęła oczy. Po co komu substytut w postaci koszuli, jeśli można mieć zapach oryginału? To była jej ostatnia myśl, zanim kompletnie straciła przytomność. Izzy obudziła się dokładnie dwie godziny później z cichym westchnieniem przyjemności. Była w ciepłym łóżku, wszędzie pachniało Croftem, a ona już nie czuła nawet echa tamtego potwornego zmęczenia. Poruszyła się, trochę szeleszcząc pościelą i wtedy poczuła jak jej poduszka też się lekko porusza. Tylko że to wcale nie była poduszka, a mocne, męskie ramie, na którym się tak wygodnie ułożyła. Nie zostawił jej kiedy spała. Aż się uśmiechnęła na tę myśl. Jeszcze raz się poruszyła i otworzyła oczy. Musiała trochę odchylić w górę głowę, żeby zobaczyć twarz Crofta, ale wcale jej to nie przeszkadzało. On nie spał. Pewnie nawet nie 311

zmrużył oka, więc miała nadzieję, że nie chrapała, albo się zbytnio nie wierciła. Croft po prostu siedział tuż przy niej, obejmował ją ramieniem, na którym trzymała głowę i przytulał ją do swojego boku. Nadal widziała napięcie w linii jego szczęki, ale oczy były trochę spokojniejsze. Może zrozumiał, że wszystko z nią w porządku. - Hmm, cześć – rzuciła głosem jeszcze ochrypłym od snu i uśmiechnęła się do niego. W odpowiedzi pogłaskał ją po brzuchu, na którym ulokowała się jego dłoń i uważnie jej się przyjrzał, jakby szukał najmniejszych śladów nieprawidłowości. - Jak się teraz czujesz? – spytał. - Jak nowo narodzona – odparła z uśmiechem. – Dzięki, że zostałeś. Otworzył usta, jakby chciał coś natychmiast powiedzieć, ale ostatecznie się rozmyślił i je zamknął. Bo i owszem, chciał jej natychmiast powiedzieć, że jest jego partnerką, że ją oznaczył i że to było jego miejsce, nawet kiedy ona robiła jakieś szalone rzeczy, od których siwiał. Ale dopiero się obudziła, nie wiadomo co przeżyła w czasie tego swojego rytuału i jak tak naprawdę się czuła. Westchnął tylko cicho i jeszcze mocniej ją do siebie przygarnął. - Nie wyobrażam sobie, że miałbym być gdziekolwiek indziej. W odpowiedzi znowu się uśmiechnęła, przewróciła się na bok i przerzuciła ramię przez jego pas, jeszcze bardziej się do niego przytulając. To była bardzo właściwa pozycja dla nich obojga. - Byłeś dzielny, kiedy byłam w transie, a potem spałam? – spytała z rozbawieniem, na co dosłownie spuścił z piersi nadmiar pary. Dobrze, że przynajmniej ją bawiło to, co przeżywał. - To były najgorsze trzy godziny w moim życiu, kociaku. - Świetnie sobie poradziłeś – pochwaliła go. – Nie przerwałeś kręgu, ani nie zgasiłeś świec, choć chyba miałeś ochotę i na jedno i na drugie. Dziękuję, że tego nie zrobiłeś. - Izzy – rzucił i spojrzał na nią ciężkim wzorkiem. – Łkałaś i płakałaś, zaciskałaś pięści jakby działa ci się krzywda i mówiłaś bardzo niepokojące rzeczy, jakbyś z kimś rozmawiała. Nie rób mi tego nigdy więcej. Westchnęła i wyciągnęła rękę, żeby go znowu pogłaskać po napiętej żuchwie. Dla niej to też była nowość. Nikt się wcześniej o nią nie martwił. Croft ujął jej palce przy swojej szczęce, uniósł je do ust i ucałował. Przeniknął ją taki dreszcz, jakby ją prąd kopnął, a jednocześnie wydało jej się to jakieś znajome. Na samą myśl była mokra. To było właściwie trochę dziwne. 312

Otworzyły się drzwi i w progu stanął alfa. Natychmiast się zaczerwieniła i cofnęła palce, po czym ukryła je pod kołdrą. Cóż, jako nastolatka nigdy nie została nakryta przez rodzica w krępującej sytuacji, więc widać teraz nadrabia z rodzicami Crofta. - Wybaczcie, że nie zapukałem, ale usłyszałem, że wstałaś i że sytuacja się tu trochę… zmienia. Jeżeli mamy porozmawiać, to wasza gorączka musi chwilę poczekać. Ponieważ nie do końca wiedziała, o czym on mówi, to na wszelki wypadek odsunęła się lekko od Crofta i zaczęła się podciągać do pozycji siedzącej. - Powiedziałam ci, żebyś mnie zawiózł do ojca, a nie zmuszał go do przyjazdu tutaj – mruknęła do Crofta, który w żaden sposób tego nie skomentował, ale za to wyciągnął ramię i znowu ją do siebie przyciągnął. Zaczerwieniła się i zerknęła na jego ojca, ale najwyraźniej nie dostrzegał w tym niczego niestosownego. Interesujące wilcze zwyczaje. - Wszystko w porządku? Oboje są ubrani? – rozległ się rozbawiony głos Harpera, który wkroczył do sypialni zaraz po ojcu i szczerzył zęby. - Jesteś idiotą – odpowiedział mu Croft. - No nie wiem, nie wiem – rzuciła Sonia, kolejna, która przeszła przez drzwi i posłała Croftowi dość ostre spojrzenie. – Mocniej się już nie dało? Musiałeś do samych kości? Izzy uniosła pytająco brwi, ale Croft najwyraźniej wiedział o co jej chodziło, bo lekko się zmieszał. - Przecież tego nie planowałem. - No to trzeba było jeszcze dłużej to odkładać, durna pało, może byś wtedy nawet kości ukruszył. Albo zmiażdżył. - No już, daj mu spokój – rozległ się głos Laili, przez co brwi Izzy podjeżdżały coraz wyżej. Sprowadził całą rodzinę? Laila uśmiechnęła się do nich ciepło. – Spójrz jak ładnie razem wyglądają. Izzy zaczerwieniła się jeszcze mocniej, ale to nie był koniec gości, bo teraz wszedł do środka Buster z Ryderem, trzymającym mapę, której użyła do rytuału, a na koniec był jeszcze Troy z Rustym, choć ten ostatni został zaraz przy drzwiach, jakby bardzo się starał nie wejść do pokoju za głęboko. - Serio, Croft? – spojrzała na niego krzywo i ironicznie dodała: - A Mickey nie mógł się wyrwać ze szkoły? Spojrzał na nią cierpliwie, ale to James odchrząknął i odpowiedział:

313

- To ja poprosiłem ich, żeby tutaj przyszli. Liczyłem, że nie będzie ci to przeszkadzać, a łatwiej ci będzie opowiedzieć nam to, co chcesz za jednym zamachem. Omar jest na dole, ale będzie cię słyszał równie dobrze jak my. - To dlaczego nie wejdzie? - Bo to twoja sypialnia – wyjaśnił jej Croft, jeszcze ciaśniej ją do siebie przytulając. – Nie będzie tu wchodził, żeby mnie nie sprowokować. Wstęp tutaj może mieć tylko rodzina. Spojrzała na niego nie rozumiejąc z tego kompletnie nic. - A dlaczego to miałoby sprowokować ciebie? W pokoju zapanowała cisza i właściwie wszyscy na niego spojrzeli z zaskoczeniem. No i właśnie się wydało, że ją oznaczył, a ona o tym nie wie, no i że nadal jej nie powiedział, że jest jego. Świetnie. To wystarczy, żeby śmiali się z niego do późnej starości. - Jak pies do jeża! – fuknęła Sonia i przywaliła mu w ramię, po czym spojrzała na Izzy. – Wyjaśni ci to jak już wyjdziemy. - Wyjaśnisz mi? – upewniła się Izzy, na co Croft skinął głową. Może choć raz doczeka się jakiegoś wytłumaczenia. Potrząsnęła głową i skupiła się na tym, co teraz ważniejsze. Wszyscy cierpliwie czekali na to co ma do powiedzenia, a trochę to ich tu było. Właściwie to była wdzięczna Croftowi za to, że jej nie puszcza. Był teraz trochę jak jej świeca przewodniczka. Mogła się go uczepić i wiedzieć, że się nie zgubi. - Czy ta wypalona dziura na mapie jest miejscem, w którym jest ten sukinsyn? – spytał w końcu tym swoim mrocznym tonem Buster, a Ryder pokazał jej mapę. Nie było wątpliwości, że niecierpliwie czekają na potwierdzenie, żeby natychmiast tam wyruszyć i zabijać. Pewnie czekali tylko dlatego, że poprosiła Crofta, żeby niczego nie robili zanim nie porozmawiają. - Tak, to jest miejsce, w którym go znalazłam, ale nie ma sensu go tam już szukać – powiedziała. – Już na pewno go tam nie ma. Buster niecierpliwie drgnął. - Będziesz go potrafiła ponownie namierzyć? Kątem oka zobaczyła jak Croft jeszcze mocniej zaciska szczęki z niezadowolenia, ale nic nie powiedział. Pewnie dostawał cholery na samą myśl, że miałaby znowu odprawić ten rytuał.

314

- Będę potrafiła go namierzyć w każdym miejscu i o każdym czasie – odparła z absolutną pewnością i zanim wilki się podekscytują, dodała: - Tylko, że to nie ma większego sensu. A przynajmniej na razie. Żaden z was nie może się z nim zmierzyć i na pewno żadnemu na to nie pozwolę. Wszyscy spojrzeli na nią z zaskoczeniem, nawet Croft, choć on, podobnie jak jego ojciec, czujnie marszczył przy tym czoło. - Dlaczego myślisz, że potrzebujemy do tego twojego pozwolenia? – wycedził Buster. Ojciec uciszył go lekkim syknięciem, a Croft na niego zawarczał. Tego drugiego Izzy uspokoiła prostym pogłaskaniem po ramieniu, choć skupiona była teraz na Busterze. - Bo zginiecie. Każdy jeden z was. Stawanie z pazurami i kłami na przeciw magii nie ma żadnego sensu. To jak porywanie się z patykiem na szablę. - Dlaczego? – ciągnął Buster. – Ciebie możemy rozerwać w dwóch ruchach. Croft znowu zaczął warczeć z głębi piersi na brata, więc szturchnęła go i uciszyła krótkim: - Cicho żesz bądź. Croft spojrzał na nią z niebotycznym zdziwieniem, Laila i większość jej dzieci skryły uśmiechy rozbawienia, alfa też chrząknął, żeby zachować powagę. - Słucham? – spytał ją Croft, myśląc, że może się przesłyszał. - Ciągle warczysz jak wściekły doberman. No ile można? Przecież to twoja rodzina. Croft spojrzał na nią z jeszcze większym niedowierzaniem i wskazał Bustera palcem. - On właśnie powiedział, że może cię rozerwać. Nie dosłyszałaś tego? Wywróciła oczami. - No to tylko powiedział, to nie tak, że miałby na mnie skoczyć i przegryźć mi gardło w tej chwili. Hej, Goofy, chciałeś mi teraz rozerwać tętnice? – rzuciła do Bustera, na co jego bracia i siostra wyszczerzyli się na głupie, niepasujące przezwisko, a Laila wydała jakiś bulgotliwy dźwięk, jakby bardzo chciała się nie roześmiać, ale nie do końca zdołała utrzymać śmiech w gardle. Buster uniósł lekko kącik ust w swojej wersji uśmiechu, zupełnie nie poruszony wesołością rodziny. - Jeszcze przed chwilą nawet o tym nie pomyślałem, ale teraz to rozważam, wiedźmo. Croft znowu zaczął warczeć, na co Izzy bezradnie rozłożyła ręce.

315

- Jak dzieci. Przeproś go Buster, albo nic więcej wam nie powiem. On wszystko bierze tak strasznie poważnie. A potem ty, Croft, go przeproś, że na niego warczysz. Bus uniósł jedną brew. - Chyba żartujesz – rzucił do niej. - Ani trochę. Przeproś go za to, że celowo go denerwujesz, albo guzik się już dowiesz. Wszyscy radośnie spojrzeli na Bustera, ciekawi co zrobi na taki jawny rozkaz. Nie był typem, który słucha rozkazów. A Rusty i Troy mieli takie miny, jakby gryźli się po językach, żeby nie ryknąć śmiechem. Bus przez chwilę mierzył się z nią wzrokiem, po czym z lekkim, niedowierzającym pokręceniem głową przeniósł wzrok na Crofta. - Jest nieznośna i apodyktyczna. - Zauważyłem – burknął Croft. Izzy spojrzała na jednego i drugiego, ale oni już skończyli rozmowę. To były przeprosiny? - Uspokójcie się obaj – zarządził James, choć chyba z trudem przychodziło mu utrzymywanie srogiego wyglądu. Skupił się na Izzy. – Dlaczego uważasz, że nie damy mu rady? - Bo nie jest tym, kim sądzicie. Tutaj jest dobra i zła wiadomość. Dobra, bo nie jest czarodziejem, więc to nie z nami macie problemy. Zła, bo jest czymś o wiele gorszym. Jest czarnoksiężnikiem. - A czym jeden różni się od drugiego? – spytał Harper, marszcząc czoło. - Różnica jest tak ogromna, jak w przypadku was i wilków, które mnie ścigają. Czarodzieje władają białą magią, która jest w nich i z którą się rodzą. Kierują się pewnymi zasadami. Są wyjątki, ale na ogół pilnują równowagi. Nie sięgają do mocy mrocznych i siejących zniszczenie. Czarnoksiężnicy nie rodzą się ze swoją mocą, nabywają ją w wyniku pazerności. Kradną ją z natury. Mają kryształy takie jak ja, ale to zawsze są kryształy kradzione czarodziejom i tylko dzięki nim mają swoją moc. Nie potrafią jej wykrzesać z siebie. Korzystają z najczarniejszych dziedzin magii, które wymagają krwawych ofiar, odwoływania się do nieczystych sił i nie mają zasad. Walczą nieczysto. Wyczułby, że się zbliżacie już z daleka i nie czekałby cierpliwie na sprawiedliwą walkę. Zabiłby was wszystkich jednym zaklęciem rzuconym z ukrycia. - A jeżeli zabierzemy mu jego kryształ? – spytał lekko ochryple Ryder. 316

Pokręciła głową. - Nigdy nie podejdziecie na tyle blisko. Ma za duże doświadczenie i jest na to za silny. - Jak silny? – spytał Troy. Spojrzała mu w oczy, kiedy odpowiadała. - Jest pomarańczowy. Troy błyskawicznie skojarzył fakty. - Kurwa – mruknął. Harper rozłożył wymownie ręce. - A co to znaczy? - Że na dziesięciostopniowej skali siły ma dziewiątkę – wyjaśnił ponuro Troy. – Innymi słowy, jest silny jak skurwysyn. - Jakie są nasze szanse? – spytał go rzeczowo ojciec. Troy pokręcił głową. - Prawie żadne. Jego magia jest wystarczająco zaawansowana, żeby wyczuć każdy nasz krok. Izzy ma rację, nawet do niego nie podejdziemy. Już nie mówiąc o tym, by komuś udało się go dotknąć. Nie ma znaczenia jak silni i sprawni będziemy. Zmiecie nas jak kaczki, bo jest w stanie. James zacisnął groźnie szczękę. - Więc jesteśmy na przegranej pozycji? - Cóż, niezupełnie – rzuciła Isabelle, choć alfa zdawał się mówić do syna. – Macie coś czego on nie ma. Wszyscy na nią spojrzeli. - Czyli co? – spytał Croft. Wzruszyła lekko ramionami. - Mnie. W jego spojrzeniu odmalowało się zdziwienie, ale to Troy się wcześniej odezwał: - Na pewno jesteś bardzo zdolna, myszko, ale twój siódmy czy ósmy poziom to też za mało. Jego magia by cię przygniotła, zwłaszcza, że jest czarna. - Niezupełnie – rzuciła cicho i lekko się zaczerwieniła, bo znowu wszyscy na nią spojrzeli. No cóż, pora odsłonić kilka kart. – Jestem czarownicą na dziesiątym poziomie. W pokoju zapadła cisza i wszyscy patrzyli na nią z niedowierzaniem. Wliczając w to Crofta. Potrafiła to zrozumieć bo na pewno nie wyglądała na czarownicę na tak wysokim 317

poziomie, skoro miała takie braki. Tylko że ona miała braki w podstawach, bo magię powyżej siódmego poziomu zgłębiała od kiedy tylko poznała o sobie prawdę. - Ale widziałem jak posługujesz się magią na siódmym poziomie. Powiedziałem, że nim władasz i nie zaprzeczyłaś – z namysłem powiedział Troy. Zaczerwieniła się jeszcze bardziej. - Technicznie rzecz biorąc, dysponuję magią na każdym poziomie. To, co widziałeś to był siódmy, ale on mnie nie ogranicza. Posługuję się też magią na ósmym, dziewiątym i dziesiątym. Wyższy praktycznie istniał tylko raz w historii, więc można powiedzieć, że dopiero dziesiąty jest szczytem moich możliwości. Troy z zafascynowaną miną zbliżył się do łóżka. Oczy mu płonęły ogniem wiedzy. - Jedenasty poziom pojawił się tylko raz w historii i to w królewskiej linii czarodziejów, a tych na poziomie dziesiątym można policzyć na palcach. Jest ich tylko kilku i nowi jakoś się nie rodzą. - W kraju? – spytała Sonia, unosząc wysoko brwi. Troy oderwał wzrok od Izzy by przesunąć nim wymownie po rodzinie. - Na świecie. W pokoju nastąpiło zbiorowe głębokie wciągnięcie powietrza i Izzy zmieszała się jeszcze bardziej. - To nie tak, że próbowałam to ukryć, tylko po prostu się z tym nie afiszuję. Nie chcę trafić do tego rejestru, o którym wspomniał Troy. To przyciąga za dużo uwagi. A poza tym, mam pewne braki w podstawach i rozgłaszanie tego, że mam dziesiątkę, jest jak chwalenie się, że umie się pisać i czytać, kiedy nie umie się jeszcze dobrze chodzić. - Naprawdę jesteś aż taka potężna? – spytał Croft z mieszaniną wielkiego zaskoczenia i chyba dumy. Spojrzała na niego przepraszająco. - Nie wiedziałam, czy jak się przyznam, to nie każecie mi się stąd zabierać. Ale naprawdę nie jestem dla was żadnym zagrożeniem, przysięgam! - Nikt tak nie myśli, kochanie – powiedziała Laila. – I nikt cię stąd nigdy nie przegoni. Izzy jednak nadal patrzyła na Crofta, czekając na jakąś jego reakcję. Myślał nad czymś przez chwilę, po czym się do niej uśmiechnął w ten sposób, od którego miękła jak wosk.

318

- Też bym się od razu nie przyznał – powiedział, przyciągnął ją do siebie i w dość psi sposób szturchnął nosem jej ucho. – A skoro jesteś taka zdolna i silna, to się trochę podszkolisz i nikt ci już nie podskoczy. Uśmiechnęła się do niego, czując jak spływa na nią czułe, błogie odprężenie. Nawet nie wiedziała, że tak jej zależy na jego akceptacji. - Tak myślisz? - Jestem tego pewien. Trafiła nam się potężnie silna czarownica. Jesteśmy silnymi wilkami, więc nie mogło być inaczej. Izzy znowu się do niego uśmiechnęła i miała dziką ochotę go pocałować, ale było tutaj za dużo osób. Co prawda Laila szturchała męża z wielce wymownym uśmiechem, ale reszta raczej nadal była trochę oszołomiona. Izzy skrzyżowała pod kołdrą palce z Croftem i postanowiła im pomóc wrócić do ważniejszego tematu. - Nie wiem jak nazywa się ten czarnoksiężnik, ale myślę, że mogę go zidentyfikować. Miał bardzo charakterystyczne tatuaże na twarzy, których kształty znam ze swojej księgi. Jestem bardziej biegła w genologii czarodziejskich rodzin niż niejeden historyk, więc jeżeli będę miała dostęp do komputera, to myślę, że bez trudu się czegoś o nim dowiem. Jednak fakt jest faktem, jest silny. Ale ja jestem silniejsza, więc będę musiała tutaj zostać dłużej, ale pomogę was chronić. Są zaklęcia tak silne, że nawet on ich nie złamie, ergo, nie będzie mógł wejść na waszą ziemię, a z tego co zrozumiałam, to bardzo chce. Jest tutaj coś, czego pożąda. - Czyli co? – spytała Sonia, która szybciej od braci się pozbierała. - Nie wiem, ale to musi być coś ważnego, albo cennego. Znajdę to i dowiem się, o co chodzi, będę tylko musiała zobaczyć te miejsca, na które były ataki. Z jakiegoś powodu właśnie Wulfridge jest mu potrzebne i przypuszczam, że teraz kiedy wie, że tu jestem z wami, to ponowi próbę dostania się na waszą ziemię. Nie ma na co czekać i jeszcze dzisiaj chciałabym obejść wasze terytorium. Jeśli mi pozwolicie. Harper natychmiast skinął głową. - Zabierzemy cię. - Ale do czego czarnoksiężnikowi mogą być potrzebne nasze ziemie? – spytała Laila. – Gdyby było tu coś cennego, to byśmy o tym wiedzieli. - Jeżeli to jest coś magicznego, to możecie nie mieć o tym pojęcia. Z czarnoksiężnikiem był ktoś jeszcze, jakiś Głos, ale przepraszam, nie udało mi się go zobaczyć. 319

- I tak dowiedziałaś się już więcej niż my za ostatnie kilka miesięcy – odparł jej James, marszcząc ze skupieniem czoło. – Więc wiemy, że jest ich dwóch i czegoś tutaj szukają. Dlaczego posuwają się do podpaleń i zatruwania wody, zamiast tu po prostu przyjść? - Głos się boi – odparła i uśmiechnęła się do Harpera i Rydera. – Powiedział, że wasi strażnicy i tropiciele są jak piekielne ogary i nikt się tutaj nie dostanie nie zauważony. Wspomniał też o walce z egzekutorami. Powiedział, że widział ich w akcji raz i zapamiętał to na całe życie, więc nie ma zamiaru stanąć z wami do bezpośredniej walki. Wspomniał coś o rozcinaniu gardeł i szlachtowaniu każdego kto się nawinie – dodała i zerknęła na Crofta. – Dopiero teraz naprawdę się cieszę, że mnie nie zaatakowaliście, kiedy się pojawiłam. Croft w odpowiedzi po prostu znowu ją pogłaskał po ramieniu, więc znów spojrzała na jego rodzinę. Teraz pora na tę gorszą część opowieści. - Ale to nie wszystko. Nie wiem, co oni chcą zrobić, ale widziałam jak torturowali młodego, drobnego wilka. Nie sądzę, żeby był od was, bo jesteście o wiele więksi, ale to z całą pewnością był wilk. W pokoju zapanowała absolutna cisza, wszyscy patrzyli na nią w natężeniu. Właściwie czuła jak zwiększa się poziom natężenia agresji w pomieszczeniu. Zresztą doskonale to rozumiała. Gdyby usłyszała, że ktoś torturował czarownicę, którą mogłaby znać, też poczułaby agresywne napięcie. Miała tylko nadzieję, że nie wyładują się na niej. Izzy zerknęła nerwowo na Rusty’ego przy drzwiach, a ten, choć też był napięty jak struna, skinął jej głową na znak, że wszystko jest z nimi w porządku i może mówić dalej. Trochę ją to uspokoiło, nawet jeżeli poczuła jak Croft obok niej napina się jeszcze bardziej. - Ja… nigdy czegoś takiego nie widziałam. Ten młody wilk był w ludzkiej postaci i leżał na skale, wijąc się w agonii. Nie wiem, co ten czarnoksiężnik mu robił, bo nie znam zaklęć, którymi się posługiwał, ale chłopiec bardzo cierpiał. Wydaje mi się, że jakimś sposobem za pomocą magii wywoływał jego przemianę, ale w bardzo spowolnionej formie. Nie wiem, ile wam zajmuje zrzuceni skóry i zamienienie się w wilka? - Pięć sekund – odparł natychmiast James. Skinęła głową. - Tamta przemiana trwała naprawdę długo. I wyglądała na bardzo bolesną. Łamały mu się kości, a mięśnie się deformowały. To była najstraszniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam. Jestem pewna, że to czarnoksiężnik kierował jego przemianą, bo używał nad nim mocy. Zaklęcia były bardzo skomplikowane i w starym języku druidów, a on je wymawiał jak 320

melodyjną pieśń. A kiedy chłopak był już w większości wilkiem, czarnoksiężnik wbił mu coś w serce – spojrzała na lekko przerażoną Sonię, bo jako jedyna miała tutaj medyczne wykształcenie. – To wyglądało jak szpitalna fiolka zakończona igłą, z czymś bordowym w środku, jakąś substancją. Rodzina natychmiast spojrzała pytająco na Sonię, ale ona, nadal trochę przerażona, pokręciła głową. - To mogło być milion rzeczy. Zapytam jeszcze Agavina, ale przypuszczam, że też będzie miał za mało danych, żeby określić co to było. - Jeśli to ci pomoże, to wilk najpierw zaczął toczyć z pyska pianę, a potem pluł krwią – dodała Izzy, choć wolałaby im już tego nie mówić. - Och, dobry Boże – sapnęła cicho Sonia. - Przeżył? – szybko zapytał James. Izzy ze współczuciem pokręciła głową. - Przykro mi, ale nie. Umarł prawie natychmiast, ale w bólach. Tylko to wyglądało tak, jakby nie chcieli go zabić, jakby ten czarnoksiężnik jeszcze próbował go potem reanimować, ale to nic nie dało. Był z tego powodu zirytowany. Powiedział, że ten wilk był za słaby, żeby przeżyć, a Głos dodał, że to już czwarty. Chyba wszystkie wilki w sypialni na raz zaczęły warczeć. - Zabił czworo naszego rodzaju, a my nic o tym nie wiemy? – warknął dziko James. Był naprawdę wściekły i to był trochę przerażający widok. - W szpitalu prowadzimy z Agavinem statystykę zaginięć zmiennych wilków z całej okolicy – szybko rzuciła Sonia. – Wiedzielibyśmy, gdyby zaginęło czworo stąd. To musieli być bardzo nie tutejsi, bo na pewno nikt z naszych. - Musimy się dowiedzieć kim byli i co dokładnie się z nimi stało – powiedziała Laila. – Trzeba będzie rozpytać po innych watahach. Jeżeli zabito ich prawie przy naszej ziemi, to powinniśmy to jak najszybciej zbadać. - Głos powiedział, że nawet gdyby chciał uprowadzić kogoś z was, to nie ma na to możliwości. Zdaje się, że nazwał was najbardziej zaciekłymi bestiami jakie istnieją i powiedział, że wolicie umrzeć w walce, niż dać się złapać oraz uwięzić. Ale chyba nie przestaną zabijać. Będą jednak szukać silniejszych wilków. - Niechby tylko spróbowali porwać się na jednego z naszych – warknął krwiożerczo James i zacisnął pięści. 321

- Czy potrafisz opisać tego wilka? – po raz pierwszy odezwał się spod drzwi Rusty. – Najpierw jako człowieka, a potem jego wilcze umaszczenie? Jakieś znaki szczególne, rozmiar, wiek? Izzy natychmiast zerwała się z łóżka, chociaż Croft próbował ją przytrzymać pod przykryciem. Naprawdę, w takiej sytuacji powinien nie być aż taki pruderyjny. Jego bracia też z pewnością już nie raz widzieli kawałek nóg i nagiego brzucha. - Chyba będę miała dla was coś lepszego – powiedziała i szybko uklękła na podłodze. Płasko położyła dłonie na dywanie i zamknęła oczy, żeby przywołać w myślach obraz zakrwawionej chustki, jej kształt, kolor, fakturę. Jej moc zawirowała w sypialni, kiedy wypowiadała łacińskie zaklęcie. Było dość proste, więc poświata wokół niej zrobiła się lekko fioletowa. Dywan między jej dłońmi lekko zadrżał i po chwili leżała już na nim zakrwawiona chusta. Poderwała ją z ziemi, wstała i wyciągnęła rękę z nią w stronę Jamesa. - Na tym jest krew tego wilka. Czarnoksiężnik wytarł w to ręce, po tym jak chłopak umarł. Pomyślałam, że jak to ukryję i przywołam, to poznacie jego zapach i będzie wam łatwiej odszukać rodzinie chłopaka. No i może poznacie zapach czarnoksiężnika, choć nie wiem jak jest silny, skoro dominuje tutaj krew. James zabrał od niej chustkę, ale wszystkie wilki popatrzyły na nią z niemym podziwem w oczach. Przypuszczała, że to nie z powodu jej magicznego popisu, a raczej dlatego, że pomyślała o przyniesieniu im zapachu. - Przepraszam, że nic więcej nie mogłam zrobić – dodała i spojrzała smutno na Crofta. – Nie znałam czarnej magii, której użył i nie wiedziałam jak ją zatrzymać. Natychmiast wstał z łóżka, podszedł do niej i otoczył ją od tyłu ramionami, przez co mogła oprzeć się na jego piersi. - Zrobiłaś nawet więcej niż moglibyśmy oczekiwać, kociaku. Jesteś naprawdę wspaniała. Westchnęła cicho i znów spojrzała na Whitmorów. Przekazywali sobie chustkę, ale nikt nie podnosił jej do nosa. Musieli z daleka już czuć jej zapach. Szczególnie, że to była krew, którą potrafili wyczuć ze sporej odległości. - Biedny chłopiec – powiedziała ze współczuciem Laila, po przekazaniu chustki dalej. – Musimy powiadomić jego watahę. - Był z Pacontis – stwierdził Troy. – Jestem niemal pewien. Rusty potwierdził jego słowa skinieniem głowy, a Sonia znowu pokręciła własną. 322

- Ale co oni chcieli mu zrobić? I po co? Jest naprawdę bardzo niewiele substancji, które mogą zabić wilka. A jeżeli nie chcieli go zabić, to co robili? - Musimy się dowiedzieć – autorytarnie stwierdził James i powiedział do nieobecnego tutaj bety: - Do tego czasu trzeba wprowadzić dodatkowe środku ostrożności. Powiadom starszyznę i powiedz, że dzisiaj się z nimi spotkam. Chcę też, żeby przez jakiś czas nikt nie szwendał się przy granicach bez potrzeby. I trzeba podwoić patrole strażników. Do każdej dwójki ma teraz dołączać jeden egzekutor. A tropiciele będą robić osobne obchody i sprawdzać każdy nowy trop. Od teraz nie tylko obserwujemy każdego nowego zmiennego na naszych ziemiach, ale też szczegółowo go sprawdzamy i wypytujemy, nawet jeżeli to będzie tylko hiena. Mają też sprawdzać ludzi, zwłaszcza obcych. – Skończył mówić i przez chwilę czegoś słuchał, po czym on i cała reszta spojrzeli na Izzy. Ona jedna nie była w stanie usłyszeć słów bety, ale najwyraźniej miały one jakiś związek z nią. – Izzy, czy potrafisz określić jakiego rodzaju był towarzysz czarnoksiężnika? – spytał ją alfa, najwyraźniej specjalnie na jej użytek powtarzając słowa Omara. - Coś go chroniło – odparła. – Na tę chwilę mogłabym tylko rozpoznać jego głos. Ale mogę spróbować powtórzyć rytuał i go odnaleźć. Może wtedy się dowiem. - Nie – natychmiast odparł Croft. – Żadnych więcej więzi z jednym, albo drugim, dopóki się nie dowiemy co może ci grozić, skoro już wiedzą, że cię mamy. To nie podlega dyskusji Izzy. Już otworzyła usta, żeby zaprzeczyć, ale James automatycznie przyjął odpowiedź syna, jakby była jej własną. - W takim razie będziemy sprawdzać wszystkich. Muszę teraz podzwonić w parę miejsc. Izzy, czy to już wszystko co chciałaś powiedzieć? Skinęła głową, chociaż nadal była trochę zirytowana na Crofta. - Tak. Ale chcę cię zapewnić, że otrzymasz moją wszelką pomoc. Będę was chronić silną magią. A jeżeli sprawa wymknie mi się spod kontroli, to wezwę na pomoc sabat. Czarnoksiężnicy nie są też naszymi przyjaciółmi i od bardzo dawna czarodzieje ich ścigają, żeby zredukować ich moc, bo są zagrożeniem dla wszystkich, nie tylko dla zmiennych. James uśmiechnął się do niej lekko z łagodnym porozumieniem. - Wszyscy wolelibyśmy tego uniknąć, prawda, kochanie? Siknęła głową. James wiedział, co oznaczałoby dla niej powiadomienie sabatu. Na pewno Łowcy Czarnoksiężników, którzy jej podlegali, by się tu zjawili, ale tym sposobem 323

odnalazłaby ją też Rada. I mogłaby zażądać jej powrotu oraz zawarcia przymierza z Lemarrami. Ale jeżeli będzie czuła, że to jedyne wyjście dla wilków, to zrobi to bez wahania. Nie mogła tego zobaczyć, bo Croft stał za jej plecami, ale poczuła, że się uśmiechnął, a kiedy się odezwał gdzieś tuż nad jej uchem, brzmiał jakoś tak… dumnie. - Izzy z nim rozmawiała – rzucił. – Powiedziała mu, że nie da nas skrzywdzić i najpierw odbierze mu całą moc, aż pożałuje, że się urodził, a potem odda go nam, żebyśmy wykonali na nim swoją wersję sprawiedliwości. Zaczerwieniła się, że powtarza te jej gniewne słowa z prawdziwą dumą i szturchnęła go lekko łokciem. - Przestań – burknęła z zawstydzeniem. Ale on nie przestał i nadal się uśmiechał do swojej rodziny, a oni, bardzo zgodnie podzielili jego dumę z jej postawy. Nawet Buster mruknął z wyraźną aprobatą. - Jak tylko będziesz gotowa, zabierzemy cię we wszystkie miejsca, które chcesz zobaczyć – powiedział Harper, a Ryder poprał go skinięciem głową. – Pewnie chcesz się wcześnie… ee… przebrać. Będziemy czekać na dole. - Ja ją zabiorę – warknął Croft, na co Harper groźnie zmarszczył czoło. - Możesz iść z nami, ale nie jesteś strażnikiem. My się tym zajmujemy i my znamy każdy kamień na tej ziemi, więc czy ci się to podoba, czy nie, możesz nam towarzyszyć, ale to wszystko. To nasza działka i my zabierzemy Isabelle do granic. Croft znowu warknął, co już wyprowadziło Izzy z równowagi. Odepchnęła się od niego i posłała mu gniewne spojrzenie. - Możesz mi powiedzieć, co ci dzisiaj odbiło? I jakim prawem najpierw wypowiadasz się za mnie, a potem jeszcze za mnie decydujesz? - Tak – rzucił James. – To my już pójdziemy. Powodzenia, synu. - Jutro grill u rodziców, masz być, bo już rozesłałam do wszystkich maile – rzuciła jeszcze Sonia do Izzy, po czym razem z resztą błyskawicznie zniknęła z sypialni. Isabelle wlepiła ciężkie spojrzenie w Crofta i zmarszczyła czoło. - To znaczy? – spytał, ale już przynajmniej nie próbował jej do siebie przyciągać. - To ja się pytam, co to znaczy, Pluto. Najpierw się wściekasz, że zostałam w mieście, potem mnie unikasz jak diabeł święconej wody, a kiedy już ci mija, to zaczynasz się

324

zachowywać jak mój właściciel. No to mam dla ciebie ciekawostkę, stary: nie jesteś moim właścicielem! Opuścił lekko głowę i posłał jej dość bure spojrzenie, jakby nagle stał się bardzo zniecierpliwiony. - Co pamiętasz z wczorajszego wieczoru? – spytał krótko, nie bawiąc się w zbędne ceregiele. Uniosła brwi i zamrugała z zaskoczenia. - Wszystko – odparła nie do końca zgodnie z prawdą. – A niby co to ma do rzeczy? Spojrzał na nią krzywo, jakby wiedział, że kłamała, po czym po prostu złapał ją za nadgarstek i pociągnął w stronę toaletki. Zanim zapytała, co sobie wyobraża, odwrócił ją przodem w stronę lustra, lekko odciągnął kołnierzyk jej koszuli i wyraźnie jej na coś wskazał. Pochyliła głowę do przodu, żeby lepiej widzieć i prawie uciekł jej grunt spod nóg. Dokładnie w miejscu, w którym szyja łączy się z prawym ramieniem znajdowała się już wyblakła blizna po ugryzieniu. I nie był to tylko ślad po kłach, to było też wyraźne odbicie siekaczy, choć faktycznie te blizny po kłach odznaczały się najmocniej. Izzy jeszcze intensywniej pochyliła się do przodu i z niedowierzaniem silniej odchyliła kołnierz koszulki. - Jesteś pewna, że wszystko pamiętasz? – spytał Croft, unosząc jedną brew. - Przecież to był sen! – wypaliła bez namysłu, na co Croft najpierw znieruchomiał, po czym spojrzał na nią i zaczął się uśmiechać z czymś demonicznym w oczach. - Często śnisz, że się kochamy? – spytał, na co instynktownie spłonęła ognistym rumieńcem, co sobie już odpowiednio przetłumaczył i jeszcze bardziej się uśmiechnął. – Hmm, czyli często. Zreflektowała się, puściła kołnierzyk i spojrzała na niego wielkimi oczami. - Czy ty mnie oznaczyłeś?! Skinął głową i nie wyglądał jakby czuł się choć w najmniejszej cząstce winny. - A my wczoraj… - jeszcze mocniej się zaczerwieniła. – Ja… Ty… O Boże, muszę usiąść. Izzy opadła na krzesło przed toaletką, próbując jakoś opanować i uporządkować pędzące myśli. - Chcesz wiedzieć, czy poszliśmy do łóżka? – zapytał spokojnie, na co natychmiast zakryła dłońmi twarz, żeby nie zobaczył następnego rumieńca.

325

- Myślałam, że mi się to śniło! Jak mogłeś mi nic wcześniej nie powiedzieć?! Twoja cała rodzina tu była! I wiedzieli! – nie miała już co do tego żadnych wątpliwości. Wiedziała jak to działa. Kiedy wilk oznacza samicę, wszystkie inne wilki natychmiast wyczuwają go na niej. - Skąd mogłem wiedzieć, że weźmiesz to za sen? Nie przypuszczałem, że o mnie marzysz w taki sposób. Aż sapnęła. Chciałaby się zapaść pod ziemię. A z drugiej strony, jeżeli to się wydarzyło naprawdę, to rzeczywiście spełniła się jedna z jej fantazji. - Izzy – zaczął łagodnie, ale wolała nawet sobie nie wyobrażać tego, co mu chodzi po głowie, więc natychmiast mu przerwała. - W porządku, w porządku – rzuciła, siląc się na nonszalancję, której wcale nie czuła. – Nie spaliśmy ze sobą. Wiem. Pamiętam. Ale czemu mnie ugryzłeś? - Bo chciałem. Musiałem. I bardzo ci się to podobało. Nie musiał tego dodawać. Sama dobrze wiedziała jak jej się to podobało. Tylko myślała, że to był sen. Kolejna fantazja o Crofcie Whitmorze. Ogarnij się, Izzy – zrugała samą siebie. – Bądź dorosła! Odciągnęła dłonie od twarzy i spojrzała na niego, choć dzikie zażenowanie zmuszało ją do spuszczenia i schowania oczu. - I… I co teraz będzie? – spytała bez tchu. Croft był zadziwiająco spokojny jak na zaistniałe okoliczności. Już sama nie wiedziała, czy bardziej ją to niepokoi, czy koi. Wygodnie oparł się biodrem o toaletkę i skrzyżował ramiona na piersi. - Ile wiesz o wilkach? – spytał, zamiast jej po prostu odpowiedzieć. To było strasznie frustrujące. - Nie jestem idiotką, Croft – warknęła. – Wiem co się dzieje, kiedy wilk oznacza samicę. Jeśli jeszcze pamiętasz, uciekam przed takim jednym, który też chciał to zrobić. Chcę wiedzieć, czy to znaczy, że teraz będziesz mnie potrzebował do… no wiesz. - No wiem co? – spytał bezlitośnie. Chciał ją zabić, czy jak? - Boże, Croft, dałam ci się ugryźć, tak?! Noszę twój zapach i będzie się utrzymywał przez jakiś tydzień, więc twój wilk będzie chciał… - Dłużej – wszedł jej w słowo, wybijając ją z rytmu. 326

- Co? - Dłużej niż tydzień. Nawet o wiele dłużej. Ugryzłem cię dość mocno. Przez chwilę próbowała jakoś za tym wszystkim nadążyć, ale szczerze nie uważała, że w zaistniałych okolicznościach siła jego ugryzienia ma aż takie znaczenie. Było ważniejsze pytanie, na które musiał jej odpowiedzieć. - Dobrze, dłużej niż tydzień, w każdym razie, czy to znaczy, że twój wilk będzie chciał mnie… no wiesz… pokryć? – prawie umarła kiedy to mówiła, a on tylko uniósł jedną brew. - Pokryć? – powtórzył. - Będziesz musiał iść ze mną do łóżka, czy nie?! – warknęła ze zniecierpliwieniem. - A chcesz tego? – odparł natychmiast. Czemu on się tak dziwnie zachowywał? Nie docierało do niego, co się stało? Co oboje zrobili? Teraz, kiedy ją ugryzł, będzie tak jakby do niego należeć w oczach wszystkich. Ona, czarownica. Co prawda, dzięki temu nikt już się do niej nie zbliży tak jak wtedy tamten młody wilk, ale to miało też swoje konsekwencje. Jeśli złapie go ta sławna gorączka godowa, to czy będzie tego chciał, czy nie chciał, po prostu będzie musiał wziąć ją do łóżka. A jakoś nie bardzo jej się podobała myśl, że jej pierwszym miałby być facet, który śpi z nią bo musi, bo ją sobie oznaczył i to jego wilk przez to chciał z nią uprawiać seks, nawet gdyby on wolał do tego jakąś śliczną wilczycę. Załamała ręce. - Czemu się zachowujesz, jakbyś nie wiedział, co się stało? Oznaczyłeś mnie, a ja ci na to pozwoliłam nawet bardziej niż chętnie. Kiedy będzie gorączka nie będziesz już mógł oznaczyć żadnej innej i będziesz skazany na mnie, kiedy będziesz musiał… Croft, włącz się do rozmowy, do diabła. Powiedz mi, czy przez to, że twój enzym jest teraz w mojej krwi będziemy musieli się ze sobą przespać! Odepchnął się od toaletki i zbliżył do niej w typowy sposób dla wszystkich drapieżników. Kiedy się nad nią pochylił, na chwilę straciła oddech. Był tak przystojny, że można było dostać zawrotów głowy na samą myśl o kochaniu się z nim. - Prześpimy się ze sobą – powiedział w sposób nie pozostawiający co do tego żadnej wątpliwości. – Ale nie dlatego, że musimy. Zrobimy to dlatego, że oboje tego chcemy. Gdybyś wczoraj była bardziej trzeźwa, uprawialibyśmy tak dziki i ognisty seks, że do końca życia nie miałabyś już ochoty na żaden inny. Wilki są bardzo dobrymi, wytrwałymi i

327

niezmordowanymi kochankami, Izzy. Nie mówię tu o godzinach obopólnej przyjemności. Mówię o dniach. Ugięły się pod nią nogi, ale na szczęście siedziała. Czy on powiedział, że chce? I wspomniał o dniach? - A jeśli ja wcale nie będę chciała? – spytała czysto retorycznie. Croft kucnął przy jej nogach, przez co ich głowy były teraz na zbliżonym poziomie. Nadal miał błękitne oczy, ale ich odcień był ciemniejszy, bardziej intensywny. Pożądliwy? - Ale chcesz. Jesteśmy połączeni i też to czujesz, chociaż nie jesteś wilkiem. Tak to jest silne. Jesteś teraz moja, Izzy. - Przez trochę ponad tydzień – dodała, nadal całkowicie oszołomiona. Croft przesunął pożądliwym wzrokiem po linii jej obojczyka, krzywiźnie piersi, a w końcu twarzy. Nie skomentował tego, ale nie liczyła na to. Prawdę mówiąc nie miała pojęcia na co liczy, ale wizja wczorajszych wydarzeń, które brała za sen, teraz jak żywe stały jej przed oczami. W zasadzie nie było już o czym myśleć. Sprawa była przesądzona. W czasie, kiedy będzie trwało oznaczenie, będzie musiała być z Croftem, inaczej może mu się coś stać, o czym nawet nie chciała myśleć. Była równie mocno przerażona, co podniecona. Jak ma mu powiedzieć, że nie jest tak doświadczona jak on by pewnie chciał? - Wszyscy będą wiedzieli? – spytała cicho. – Nie krępuje cię to? - Miałem ochotę cię oznaczyć od pierwszej chwili, w której cię zobaczyłem, Izzy. To była tylko kwestia czasu. Serce jej drgnęło. - Tak? Wyciągnął rękę i obwiódł palcem jej ucho, wysyłając miliony iskier wzdłuż jej kręgosłupa. Już teraz była podniecona i on uśmiechał się, jakby doskonale o tym wiedział. - Jesteś najbardziej apetycznym kociakiem, jakiego w życiu widziałem. Jęknęła głucho. Uwodził ją. Po co, skoro już i tak było po zawodach i już właściwie wszystko było przesądzone? - Przyjmiesz mnie? – zapytał ją uważnym tonem, tak jakby jej odpowiedź też miała teraz jakieś znaczenie. No ale wbrew pozorom nie był zwierzęciem i pewnie gdyby

328

stanowczo się sprzeciwiła, to by jej nie tknął nawet palcem, pomimo tego, że groziło mu to poważnym urazem psychicznym i ogromnym bólem, o czym słyszała po kątach. - Przecież wiesz już, że tak – stęknęła i znowu się zaczerwieniła. Croft uśmiechnął się jak wielki zadowolony kot, a nie wilk, po czym błyskawicznie się do niej nachylił i zaczął ją całować. I to nie był pierwszy lepszy pocałunek, to była dzika, szalona pieszczota, od której ciepło zalało każdą jej kończynę, a myśli jeszcze bardziej się poplątały. Przytrzymała się go, czując jak jego język zmysłowo bada jej usta, od czego chciało się zajęczeć. Jak to się stało, że ostatecznie wylądowała w jego ramionach, dokładnie tak jak w swoich snach? Przerwała rozkoszny pocałunek, kiedy ukłuł ją niepokój. Spojrzała na niego podejrzliwie. - Ale nie każesz mi się wcześniej zaprezentować, prawda? Bo przysięgam, że jak to usłyszę, to zrobię z ciebie… - Nie, oczywiście, że nie – przerwał ze zmarszczonym czołem i coś niebezpiecznego zabłysło w jego oczach. – A kto ci się kazał zaprezentować? Pokręciła głową. Jeszcze tylko Lemarrów teraz brakowało w jej głowie. - Nikt ważny. Jesteś pewien, że nie będziesz miał przez to problemów? To, że mnie ugryzłeś nie zmieni tego kim jestem. - To kim jesteś nie ma dla mnie znaczenia. A to co będzie między nami, to nasza sprawa. - I kiedy twoja gorączka minie zostaniemy przyjaciółmi, prawda? – upewniła się. Wyszczerzył się w bardzo dziwnym uśmiechu. - Zawsze będziemy przyjaciółmi, kociaku. Najlepszymi. Znowu sapnęła, ale nadal szumiało jej w głowie. Jego bliskość też nie ułatwiała jej myślenia. Nerwowo potarła miejsce, w którym miała bliznę i odsunęła do tyłu krzesło, żeby wstać. - Muszę się ubrać i iść do chłopaków – mruknęła, starając się na niego nie patrzeć. – I muszę pomyśleć. - O czym? – spytał od razu.

329

Miała o czym. Jakkolwiek przy nim płonęła, to mało o niej wiedział. Była księżniczką, nigdy nie była z mężczyzną i wcale nie była przekonana, czy on powinien się dowiedzieć o jednym lub drugim. A jeżeli się dowie, to jak zareaguje? - Chyba mam o czym, prawda? Jestem troszkę oszołomiona. Croft przez kilka sekund patrzył na nią tym pałającym wzrokiem, po czym zwinnie wstał. - W porządku. Ale nie zapomnij, że już mnie przyjęłaś. Jestem teraz tak samo twój, jak ty moja. I doskonale do siebie pasujemy, kociaku. – Błyskawicznie ponownie ją pocałował, jednak tym razem był to mocny, ale krótki pocałunek. – Ubierz się i okryj trochę bardziej, dobrze? Nie lubię się dzielić widokami, które są tylko moje. - To nie jest śmieszne, Croft. - I wcale się nie śmieję – odparł, rzucił ostatnie głodne spojrzenie na jej nagi brzuch i skąpe szorty, po czym się zabrał i wyszedł. Izzy jeszcze raz potarła bliznę, po czym ponownie spojrzała w stronę lustra, żeby ją obejrzeć. Jak mogła tego rano nie zauważyć? Co prawda nie rozglądała się zbytnio po sobie, ale to jednak była blizna. Dość rozkoszna pamiątka, jeśli być całkiem szczerą. Równie rozkoszna jak perspektywa wcielenia w życie jej snów. I równie przerażająca.

330

Rozdział XII

Spać z Croftem, spać z Croftem, spać z Croftem… Jak nieprzestanie o tym myśleć, to jej przydatność jako czarownicy i nawet jako człowieka ponownie będzie drastycznie niska. No ale jak o tym nie myśleć? Teraz w kółko będzie myślała tylko i wyłącznie o tym. A jak do tego będzie dalej rozpamiętywać wczorajszy wieczór, który, co musiała sobie stale powtarzać, wydarzył się naprawdę, natychmiast dostawała palpitacji serca. No ale pragnęła tego przystojnego wilka i on najwyraźniej świetnie o tym wiedział. Jeżeli oboje tego chcieli, to nic nie stało na przeszkodzie, żeby poszli do łóżka, prawda? A przynajmniej w teorii nic, bo w praktyce ona była czarownicą, a on wilkiem. Ona była dziewiczą księżniczką, on doświadczonym synem alfy. Ona nie będzie mogła o tym zapomnieć przez całe lata, on pewnie zapomni o niej w dzień po wyjściu z gorączki. Ona odejdzie, on zostanie. A mimo to była już oznaczona. Nie było nad czym się zastanawiać. Będą musieli to zrobić. Czemu właściwie dała mu się ugryźć? I czemu po prostu się z nią nie przespał, kiedy była pijana i więcej niż chętna, a zamiast tego dał jej rozkosz, która wręcz nie wydawała się realna, po czym oznaczył i nie wziął nic dla siebie? Miała dziwne, bardzo niejasne wrażenie, że Croft małymi kroczkami do czegoś dąży. Tylko co chce osiągnąć? I czemu po prostu nikt jej tego nie powie wprost? Nieważne, były teraz rzeczy, które miały pierwszeństwo. Na przykład socjopatyczny czarnoksiężnik, porywający młode wilki i rozrywający im czymś serca. No i pragnący się tutaj dostać. Powinna się bardziej skupić na tym, a nie panikować z powodu oznaczenia. Stało się, teraz będzie z tym żyć. Jeżeli dojdzie do czegoś między nią i Croftem, to też będzie z tym żyć. I koniecznie będzie musiała porozmawiać z Sonią i dowiedzieć się, w jakiej sytuacji ją stawia to, że dała się mu ukąsić. No i o co, na Boga, chodzi z tym całym „przyjmowaniem go”? Ale tak naprawdę, jeśli znowu miała być szczera sama ze sobą, to czy mogła sobie wyobrazić bycie z kimkolwiek poza nim? Zwłaszcza po tych wszystkich snach z jego udziałem?

331

Ubrała się w bojówki khaki i ciepłą bluzę z kapturem, bo nie wiedziała ile spędzi na zewnątrz. Nie okryła się dlatego, że jej kazał. Zrobiła to z praktycznych powodów. Ale wyglądało na to, że wilki po oznaczeniu samicy stawały się zaborcze i zazdrosne, więc wolała go nie prowokować. Bóg tylko jeden wie, na kogo mógłby się rzucić z byle powodu. Kiedy zeszła na dół najpierw poszła posprzątać w salonie, ale wyglądało na to, że ktoś już to zrobił. A ponieważ w takim razie nie dało się dłużej odwlekać spotkania z bliźniakami, którzy nie tylko wiedzieli, co wczoraj ona i Croft nawyprawiali, ale też pewnie słyszeli ich dzisiejszą rozmowę i domyślali się, co będą robić ze sobą w przyszłości, to weszła do kuchni. Nie tylko Harper i Ryder tu czekali. Oprócz Crofta był tu też Buster i cała czwórka jadła ciasta, które zostały z wczoraj. Już na wstępie się zaczerwieniła i unikając wzroku Crofta, wyjęła sobie z lodówki butelkę wody, po czym opróżniła ją prawie do połowy. - Powiedzcie jej, że oznaczenie nie jest niczym wstydliwym i nie macie z tym problemu – poinstruował braci Croft, na co posłała mu miażdżące spojrzenie. - Czemu się nie zamkniesz? – syknęła. - Spoko, kochanie, Croft ma rację, po prostu stajesz się coraz bardziej nasza – rzucił figlarnie Harper, po czym trochę bardziej poważnie dodał: - Nie mamy z tym problemu. W sumie, spodziewaliśmy się tego. I z tego co wiem, to niejedna samica by chciała, żeby to ją sobie oznaczył, więc zdecydowanie nie musisz się krępować. Croft wzniósł oczy do nieba, a Izzy głośno wrzuciła butelkę do kosza i z irytacją do niego syknęła: - Więc trzeba było sobie oznaczyć jedną z nich! Croft posłał Harperowi bure spojrzenie. - Czy ty w ogóle słyszysz co ty mówisz? - Ale o co chodzi? – zdziwił się szczerze. – Chciałem pomóc. - Więcej mi nie pomagaj. - Serio, Croft, a tak w ogóle, ile samic już oznaczyłeś? – wypaliła do niego Izzy. – I ile z nich znalazło się przez to w krępującej sytuacji na oczach całej twojej rodziny, z której wszyscy poza nią już doskonale wiedzą, że będzie twoją seks zabawką? - Zauważyłaś, kociaku, że im więcej masz na sobie warstw ubrania, tym bardziej jesteś drażliwa?

332

Aż wciągnęła powietrze, żeby mu odpowiedzieć, jaka jest przyczyna jej drażliwości, ale burkliwie wtrącił się Buster: - Choć wasze życie uczuciowe jest bardzo ciekawe, to nie dla niego tutaj zostałem. Ustalcie między sobą grzecznie, że on jest fiutem, bo najpierw zwlekał z oznaczeniem twojego zgrabnego tyłka, a potem zwlekał, żeby ci powiedzieć, że to zrobił, a ty jesteś drażliwą wiedźmą, która się czuje zażenowana i upokorzona przez to, że cała jego rodzina czuje go na każdym milimetrze twojego ciała, a teraz przejdźmy do tego, co mamy do zrobienia. Nasze terytorium ma ponad trzysta kilometrów kwadratowych, wliczając w to lasy, co jest o wiele za dużo, dla twoich słabowitych, ludzkich nóg i w jedno popołudnie nie masz szans na okrążenie granicy. Na dodatek będziesz nas spowalniać, bo będziemy musieli utrzymywać twoje tempo. Dlatego tu jest mapa, na której są zaznaczone atakowane miejsca i powiedz nam, które chcesz dzisiaj zobaczyć. Izzy chrząknęła cicho, bo Buster, w całej swojej gruboskórności, całkiem dobrze określił sytuację, choć sądząc po minie Crofta, nie podobało mu się to, jak to zabrzmiało. Wzięła się w garść i podeszła do Bustera, żeby zobaczyć mapę. Croft dosłownie natychmiast odsunął ją trochę dalej od brata. - Co znowu?! – warknęła na niego. – Znowu ci odbiło?! - Oznaczyłem cię, Izzy jesteś moja i mam prawo zaatakować każdego samca, który zbytnio się do ciebie zbliży. Takie jest prawo. Dlatego proszę cię byś utrzymywała od każdego dystans trzech kroków. - Czy nie miało mu się poprawić po oznaczeniu? – zapytał Harper Rydera, na co brat wzruszył ramionami. Izzy spojrzała na Crofta jak na wariata, za którego go w tej chwili uważała. - Żartujesz sobie ze mnie? - Nie na wszystko mam wpływ – wyjaśnił jej szorstko. – Nawet jeżeli nie będę chciał, to zaatakuję każdego, kto się do ciebie zbytnio zbliży. Dla mojego wilka on będzie zagrożeniem jego terytorium. Nawet jeśli są to moi bracia. - Boże, więc teraz jestem jakimś „terytorium”? Skontaktuj się ze swoim psychiatrą, Croft – burknęła do niego. – Niech ci wypisze nowe recepty. - To nie jest żart, kociaku. - A jeżeli ja będę chciała się do kogoś zbliżyć? Jego oczy zabłysły żółcią. 333

- To będziesz winna jego śmierci. Wstrzymała oddech. - Ty mówisz poważnie? - Nigdy nie byłem bardziej poważny. Kiedy mówię, że należysz teraz do mnie, to dokładnie to mam na myśli. Zabrakło jej słów, mogła tylko na niego patrzeć z czystym niedowierzaniem. Mówił poważnie, żeby nie powiedzieć nawet: bardzo poważnie. On naprawdę zabije każdego, kto jej dotknie. Właściwie, w całej aurze tego jak było to przerażające, to miało też w sobie pewien urok. A może tylko jej się tak wydawało, bo w całym jej życiu nikt jej nie bronił. Jej własny sabat odsunął się od niej, kiedy wilki zagrażały jej godności. No a Croft nie tylko zamierzał za nią stać i jej pilnować, naprawdę był gotowy uszkodzić każdego, kto się do niej zbliży w sposób, który mu się nie spodoba. Aż strach pomyśleć, co by zrobił komuś, kto naprawdę by jej zagrażał. Czy to minie, kiedy moc ugryzienia się skończy? - To są twoi bracia – powiedziała łagodniej. – To poważnie nie ma teraz znaczenia? Zacisnął szczęki i chyba się z czymś zmagał. Właściwie to zaczynała mu współczuć. Najwyraźniej oznaczenie działało na niego w o wiele bardziej skomplikowany sposób, niż na nią. I podczas gdy ona prowadziła rozległe monologi wewnętrzne na temat swojej sytuacji, to powinna się raczej skupić na jego. - Nie kontroluję się tak dobrze jakbym tego chciał, kiedy chodzi o ciebie – odparł i to wyznanie chyba nie przychodziło mu z łatwością. - Możemy już wrócić do naprawdę istotnych rzeczy? – zagrzmiał Buster burkliwie, na co oderwała wzrok od Crofta i sztywno skinęła głową. Miał rację. Były ważniejsze rzeczy. Przez chwilę nie mogła sobie przypomnieć jakie, ale kiedy wszystko do niej wróciło, pochyliła się nad mapą, pilnując by od Bustera faktycznie dzieliły ją jakieś trzy kroki. - Przykro mi, Goofy, że moje nogi nie są tak wydajne jak wasze cztery łapy, ale jak tak bardzo ci się spieszy, to idź się przebiegnij, a my zajmiemy się badaniem okolicy. Właściwie to nie jesteś mi do niczego potrzebny. - Mimo to zostanę – odparł jej i chyba znowu był rozbawiony tym, że się go nie boi, nawet kiedy burczy i warczy. Bo faktycznie, jakoś coraz mniej się go obawiała. Może i był przerażający, ale gdzieś tam w środku miał też wszystkie te same cechy co reszta braci. I jeśli dobrze zrozumiała wywody Sonii, to on, Croft i Rusty byli trojaczkami, więc musieli mieć w 334

sobie pewne podobieństwo. Rusty’ego uwielbiała, a Croftowi ufała nawet wbrew rozumowi, więc z Busterem też na pewno mogła się dogadać. Uważnie obejrzała mapę. Ich tereny były naprawdę ogromne. Chciałaby otoczyć je całe ochronną magią, ale nie miała szans za jeden dzień obejść całej granicy. Będzie musiała wymyślić coś innego. - Co dokładnie chcesz zrobić? – spytał Buster rzeczowo. - Cicho bądź, muszę chwilę pomyśleć – mruknęła do niego, marszcząc czoło nad mapą. Co prawda po raz kolejny ewidentnie rozbawiła wszystkich braci, ale nie zwracała na to większej uwagi. Musiała wymyślić jakiś sposób na otoczenie magią całej granicy Wulfridge, bez przejścia pieszo naokoło i rzucania kolejnych zaklęć. Już nie mówiąc o tym, że wyczerpałoby ją to doszczętnie. - Czy macie jakieś punkty graniczne? – spytała. – Jakieś słupki, znaczniki, oznaczone kamienie? Ryder bez słowa, ale za to z niesamowitą precyzją zaznaczył markerem na mapie odpowiednie miejsca. - Cała granica jest oznaczona naszym zapachem – powiedział Buster gdzieś nad nią. – Zapach jest stale kontrolowany i wzmacniany, żeby nie wywietrzał. - Problem w tym, że ja go nie wyczuję, Goofy – odparła mu, dalej patrząc na mapę. Znaczników było trzydzieści, rozłożonych równo co dziesięć kilometrów. To dużo. Objęcie magią tak rozpiętego terytorium będzie wymagało jakiegoś wspomagania. – Będę potrzebowała trzydziestu kryształów – rzuciła po namyśle. - Do czego? – spytał Croft, pochylając się nad jej ramieniem, co nie było za dobre dla jej zakończeń nerwowych. Już pomijając nawet fakt, że teraz, kiedy wiedziała, że ma bliznę po ugryzieniu, to swędziało ją to miejsce za każdym razem, kiedy był w pobliżu. - Połączę je z moim – wskazała na swoją pierś. – Wtedy, kiedy rzucę silne zaklęcie na jeden, przejmą je wszystkie. I nie będę musiała obchodzić całego waszego terytorium, wystarczy, że zrobicie to wy i przy każdym znaczniku zakopiecie po jednym krysztale. Ich moc się będzie łączyć, więc zrobi się coś jak niewidzialna tarcza między każdym z nich i w efekcie, wzdłuż granicy. Czarnoksiężnicy epatują magią, a ich kryształy wysyłając pewne wibracje, które moje kryształy przechwycą natychmiast, gdy tylko ktoś będzie chciał przejść z nim przez granicę. Zrobię tak, żeby bariera go nie przepuściła, a kryształy wysłały rezonans do mojego. Zacznie drżeć, więc kiedy to poczuję, będę mogła was powiadomić. A jeżeli 335

oznaczymy zakopane kryształy kolorami, to będę nawet mogła wam powiedzieć między którymi znacznikami czarnoksiężnik próbował się tu dostać. Odpowiedziała jej cisza, więc uniosła głowę i na nich spojrzała. Wszyscy czterej patrzyli na nią trochę nieufnie, a trochę z podziwem. - Potrafisz robić takie rzeczy? – spytał Croft. - Tak. - To będzie trudne? – ciągnął. - Tak. - Wyczerpie cię? Cicho sapnęła. Co mu miała powiedzieć? Że to będę tak silne i trudne zaklęcia, że jak skończy, to będzie potrzebowała co najmniej dwunastu godzin snu, żeby się zregenerować? Przecież natychmiast zacznie się buntować. - Jestem wystarczająco silna, żeby to zrobić, ale potem będę musiała odpocząć. Nie widziałam kryształów w okolicy, ale Mickey chciał znaleźć jeden dla siebie, więc może na jakieś trafił. Zapytajcie go. Ich kształt nie ma najmniejszego znaczenia, ich wielkość też nie, ale wolałabym, żeby nie były mniejsze od kciuka. Wtedy ich wibracje będą silniejsze. - Zajmę się tym – rzucił Harper, sięgnął do kieszeni po telefon i przeszedł do salonu, żeby zadzwonić. Izzy zobaczyła, że Buster przygląda jej się nieufnie, więc spojrzała mu w oczy. - Co? - Jakie to będzie zagrożenie dla nas? To otoczenie twoją magią, a my ani nie lubimy, ani nie ufamy magii. - Dla was to nie będzie żadne zagrożenie – wzruszyła ramionami. – Tylko ochrona. Moja bariera nie zatrzyma żadnego z was i żadnemu nie zrobi krzywdy. Nie powstrzyma też nikogo poza czarodziejami i czarnoksiężnikami przed wejściem na wasz teren, no chyba że znajdzie się ktoś na tyle silny, żeby przełamać czar, ale żeby mu się to udało, będzie potrzebował dziesiątego poziomu. Ci na niższych mogą nawet umrzeć próbując, a nie dadzą rady. Bariera nie zadziała na zmiennych, więc nadal będziecie mieć gości, jeśli będziecie chcieli ich wpuszczać. To najlepsza ochrona, jaka mi teraz przychodzi do głowy, Bus. Nie mam zamiaru was skrzywdzić. Ciągle jestem waszą dłużniczką. Nie wiedziała, czy jej zaufał, ale ostatecznie skinął głową, więc Izzy przeniosła spojrzenie na podejrzanie milczącego Crofta. 336

- A ty co? - Nie bardzo mi się to podoba. - Bo? - Chcesz objąć czarami przeszło trzysta kilometrów. Nie znam się na magii, ale łatwo się domyślić, że wymaga to takich pokładów siły, że będziesz wyczerpana. - Innymi słowy, nie dobierzesz mi się dzisiaj do majtek – burknęła i wróciła wzrokiem do mapy. – O jakże ci współczuję. Podczas gdy Buster i Ryder wymienili rozbawione spojrzenia, Croft znowu się nad nią pochylił i przeniknął ją głęboki dreszcz, gdy poczuła otarcie jego szorstkiego policzka o swoje ucho. - Nie to miałem na myśli. - Nie chcę wnikać w twoje myśli, bo boję się, że bym w nich zabłądziła. I owszem, rzucenie takich czarów będzie wyczerpujące, ale dam sobie radę. Poznałam jego moc i wiem do czego jest zdolny, więc nie zostawię was bez ochrony. Czegoś tu szuka i prędzej czy później będzie próbował tu przyjść, a skoro torturuje wilki, to trzeba się jakoś zabezpieczyć przed taką wizytą. Nie będzie w stanie złamać mojego zaklęcia i to najlepsze co mogę dla was zrobić. Poradzisz sobie z tym? – spytała, odwracając twarz w jego stronę, przez co ich policzki teraz się o siebie otarły i prawie mogli się dotknąć nosami. - Bez względu na to, co powiem i tak to zrobisz, prawda? - Bez cienia wahania. - Więc jakoś będę musiał – mruknął, szturchnął ją nosem jak pies i znowu się wyprostował. Ponownie trochę zamącił jej w głowie. Robił to celowo? Te wszystkie dotknięcia i muśnięcia miały na celu namieszanie jej w głowie i doprowadzenie zmysłów do wrzenia? - Będę potrzebowała mojej księgi – rzuciła do niego. - Gdzie jest? - Pod łóżkiem. Skinął głową i wyszedł. Izzy poczekała, aż jego dziwnie ciche kroki całkiem umilkną na górze, po czym szybko przywołała do siebie Rydera. Mogła zapytać Bustera, ale nie wyglądał na kogoś, kto udzieli jej takich informacji.

337

- Ryder, co to znaczy jeśli samiec pyta samicę, czy go przyjmie? – zapytała szybko i tak cicho jak tylko umiała. – O co chodzi z tym całym przyjmowaniem? To ma związek z oznaczeniem? Ale to czy w takim razie nie powinno paść przed ugryzieniem? Co prawda miała zapytać o to Sonię, ale bała się, że już dłużej nie wytrzyma jak się nie dowie. Ryder chrząknął cicho i najwyraźniej trochę się zmieszał. - Czemu nie zapytasz Crofta? – odparł, naśladując jej cichy ton, co nie znaczy, że na sto procent udało jej się ukryć to pytanie przed uszami wszystkich w domu. - Nie chcę się go pytać, już i tak ma mnie za idiotkę. A ponieważ już się zgodziłam, to naprawdę wyszłabym na idiotkę, gdybym dopiero teraz spytała, co w ogóle miał na myśli. Ryder podrapał się lekko po głowie i spojrzał na Bustera, jakby szukał u niego pomocy. - Najlepiej będzie jak on sam ci to powie, Izzy – mruknął, jakoś zmieszany. Sapnęła ciężko i znowu spojrzała na mapę. Jakaś męska solidarność? Jednak nie obejdzie się bez telefonu do Sonii. - To są te miejsca, na które były ataki? – spytała już w normalnej głośności. – Wszystkie skupiały się w tej okolicy? To było bardzo ciekawe. Nie atakowano samego miasta, tylko północną krawędź Wulfridge. Ataki nie układały się w dokładne półkole, ale przy odrobinie wyobraźni można sobie było wyobrazić, że miały coś otaczać. Jeżeli czarnoksiężnik i jego Głos chcieli wygonić stąd wilki i zmusić je do przesunięcia się z tego regionu, to znaczy, że chcieli tu wkroczyć i do czegoś dotrzeć. Co mogło być aż tak cennego w tej okolicy? - Co tutaj jest? – wskazała palcem na punkt na mapie. Rusty’emu wystarczyło tylko jedno zerknięcie, żeby odpowiedzieć. - Ujęcie wody. Nie korzystamy z niego. - Czyli tędzy idą rurociągi – domyśliła się, przesuwając palcem po mapie. – A tutaj? - Stara kopalnia. Jest zamknięta od lat. - Co wydobywała? - Węgiel – odparł Buster za Rydera. - A tu? – spytała, wskazując kolejne miejsce. - To wyrąb – powiedział Ryder. – Tartak miał tutaj teren do wycinki drzew. Izzy przygryzła dolną wargę. Te miejsca nie za bardzo miały ze sobą coś wspólnego. 338

- No a tutaj? – wskazała jeszcze jeden punkt. - Nic tu nie ma poza rzeką. Nagle coś ją tknęło. - Więc tu jest ujęcie wody, z którego nie korzystacie, nieczynna kopalnia i zamknięty wyrąb tartaku? Dlaczego to wszystko jest nieużywane? - Z powodu swojej starości – burkliwie wyjaśnił Buster. – Kopalnia zagrażała życiu, więc ją zamknęli, rury przy tym ujęciu stale pękały, więc je odcięli, a wycinkę przerwali, bo przenieśli się gdzieś indziej. - Pojedziemy tam? – rzuciła. – Chciałabym zacząć od kopalni, a potem rozejrzeć się po pozostałych miejscach. Ryder od razu skinął głową i wychodząc z kuchni, ściągnął koszulkę. Izzy aż wstrzymała oddech na widok jego pleców. Na znacznej ich części, aż od jednej do drugiej łopatki, miał wytatuowanego wielkiego wilka w czasie skoku, za którym piętrzyły się języki ognia. To był symbol jaki widziała na logo „Luny”, ale zdecydowanie bardziej misterny. Nawet piękny. Ryder posłał jej przez ramię spojrzenie, jakby wiedział na co patrzyła, po czym zniknął w salonie. W tym samym czasie wrócił też Croft z księgą i Harper z telefonem. - Troy zajmie się kryształami – powiedział Harper i spojrzał na Izzy. – To jesteś gotowa? Kiedy skinęła głową, Harper też zniknął w salonie. Po chwili obaj bliźniacy wrócili już jako dwa praktycznie identyczne wilki. Harper otrząsnął się jeszcze jak pies po wyjściu z wody, na co nie mogła się nie uśmiechnąć. Wtedy natychmiast pokazał jej swój psi uśmiech i podreptał bliżej, żeby go mogła pogłaskać po wielkiej głowie. Croft warknął, ale udało jej się nie zwrócić na to uwagi. Pomyślała nawet, że powinna sobie kupić kota. Ciekawe, co jej wilk by wtedy zrobił? - Idziemy – zarządził Buster, składając mapę i wstając. - To jest daleko? – spytała, choć domyślała się, że odpowiedź będzie twierdząca i że ponownie wyjdzie na jaw jej brak kondycji. Zwłaszcza, że nie była najlepszym piechurem po lesie. - My pojedziemy samochodem – stwierdził Croft, nadal cicho powarkując z głębi piersi na brata, ale widać było, że stara się to powstrzymać. – Harper i Ryder pobiegną przodem, żeby się jeszcze rozejrzeć. Spotkamy się na miejscu. 339

Ryder skinął głową na znak zgody, szturchnął nosem bliźniaka i obaj potruchtali do salonu, skąd zapewne wyszli przez ogrodowe drzwi. Izzy nie była zachwycona perspektywą pozostania w ciasnym samochodzie sam na sam z jednej strony z Busterem, a z drugiej z Croftem, mającym się za jej nowego pana i władcę, ale już lepsze było to, od pieszej wędrówki za wilkami. Wzięła sobie jeszcze jedną butelkę wody, siłą odebrała Croftowi księgę, bo z jakiegoś powodu nie chciał jej puścić i wyszła z domu. Liczyła na to, że ktoś zamknie wszystkie drzwi przed wyjściem, więc od razu wskoczyła na tylne siedzenie czarnego SUV’a Crofta, otworzyła księgę i położyła dłoń na pustej stronie. Po chwili papier zapełnił się słowami, rysunkami i magicznymi zwrotami. Przekartkowała grimuar, znalazła to, czego szukała i zagłębiła się w lekturze. Zaklęcie, którym otoczyła dom było dziecinną igraszką w porównaniu z tym, które miała rzucić na kryształy. Jedno źle wypowiedziane słowo i nic z tego nie wyjdzie, a nie mogła sobie pozwolić na zaczynanie od początku, bo nie będzie w stanie. Kątem oka zobaczyła jeszcze, że Croft mówi coś do wilków i te dopiero potem odbiegły na tyły domu. Domyślała się, że znowu będą musieli przeskoczyć ogrodzenie. Muszą naprawdę wysoko skakać. Croft i Buster wsiedli do samochodu i ten pierwszy prowadził. Co prawda zerkał na nią w lusterku, ale próbowała się tego nie zauważać i skupić na zaklęciach. Na szczęście Buster niczego nie komentował. Może po prostu guzik go obchodziło to, że jego brat uwikłał się z nią w dość skomplikowaną relację, albo to, co o tym myślał, zatrzymywał dla siebie. W każdym razie jedno i drugie jej odpowiadało. - Chcesz wiedzieć, co to znaczy, że zgodziłaś się mnie przyjąć? – wypalił nagle Croft, jakby już nie mógł się przed tym dłużej powstrzymywać. Czy przed tymi wilkami dało się cokolwiek ukryć?... - Przeszkadzasz mi – burknęła. - Izzy… - Nie gadaj do mnie! – przerwała mu natychmiast. – To są bardzo skomplikowane zaklęcia, a nie chciałabym się pomylić w jednym słowie i przez przypadek zamienić wszystkie wilki w Wulfrigde w skrzydlate prosiaki. Posłał jej bure spojrzenie, ale zasznurował usta. Buster to też olał. W zasadzie, coraz bardziej go lubiła. Był niemal doskonałym kompanem.

340

Kiedy dotarli do terenów należących do starej kopalni, Harper i Ryder już tu krążyli dobrą chwilę. Wysiadła z księgą, nie bardzo chcąc ją zostawiać w samochodzie, ale dźwigać jej niewiadomo jak daleko też nie chciała. - Ponieść ci ją? – spytał Croft, który z jakiegoś powodu nie tylko odgadywał jej myśli, ale też ciągle był tuż pod ręką. Teraz już tak będzie blisko przez cały czas? Nie byłoby to znowu takie bardzo złe. Właściwie, to nawet mogłaby się do tego przyzwyczaić. Wcisnęła mu opasłe tomisko do ramion i rozejrzała się. Na pierwszy rzut oka nie było tutaj niczego ciekawego. Wejście do kopalni zostało zabite deskami, na których namalowano: „Uwaga, grozi zawaleniem. Nie wchodzić.” Mimo to Izzy skierowała się w tamtą stronę, jednocześnie wyjmując spod bluzy kryształ i wypuszczając go na wierzch ubrania. Nawet nie zdążyła dotknąć desek, kiedy niezłomna siła złapała ją za kaptur i pociągnęła do tyłu. - Tam nie wchodzisz – poinformował ją Croft. - Czy mógłbyś zająć się pilnowaniem mojej księgi, Pluto? – ofuknęła go. - Mam podzielną uwagę. To jego trzymanie się w pobliżu ewidentnie miało też złe strony. - Jak mi będziesz przeszkadzał w pracy, to zadzwonię do twojego ojca i powiem mu, że ma ci kazać stąd odejść. Chcesz zostać odesłanym? W ogóle się nie przejął jej słowami, bo nawet nie puścił jej kaptura. Szamotała się z nim przez chwilę, ale nie dało to niczego poza jego wymownie uniesionymi brwiami. No i musiało to wyglądać bardzo zabawnie, bo Harper i Ryder aż usiedli i kręcili na boki głowami. Zaczerwieniła się. - Nie będę wchodziła do środka, ale chcę dotknąć tych cholernych desek – warknęła w końcu. – Raczyłbyś mi poluzować smycz? Najwyraźniej nie ufał, że nie będzie próbowała się dostać do środka, bo zamiast ją puścić, po prostu sam podszedł z nią bliżej. Spojrzała na niego bardzo buro. - Nie wiem, czy wiesz, koleś, ale oddalasz się od moich majtek z prędkością światła – burknęła. Pochylił się do niej, a jego oczy psotnie zabłysły, gdy odpowiadał: - I bardzo dobrze, bo bardziej jestem zainteresowany tym, co jest pod nimi. Sapnęła ciężko, rozejrzała się, czy reszta wilków znowu się śmieje, ale po Busterze niczego nie dało się poznać, a bliźniaki nadal były w wilczej postaci, więc też nie dało się 341

niczego wywnioskować. Odchrząknęła, przyłożyła dłoń do desek i zamknęła oczy, żeby się skupić. Lekka wibracja przeszła przez jej palce, a w uszach zabrzmiały jej szepty rozmów, które się tutaj odbywały. Najpierw były jedną wielką plątaniną dźwięków, ale po chwili zaczęły się krystalizować i mogła je posegregować. Znacząca większość dotyczyła zamknięcia kopalni, z czego nikt nie był zadowolony. Najwyraźniej od początku jej działalności były tu jakieś problemy z wydobyciem i ze sprzętem. Częste wybuchy metanu były dla wszystkich podejrzane i nawet sądzono, że to jakiś podstęp konkurencyjnego koncernu, który chciał, żeby zbankrutowali. Izzy opuściła rękę i otworzyła oczy. - Jak długo kopalnia jest zamknięta? - Jakieś czterdzieści lat – odparł jej Croft, który natychmiast też zaczął ją odciągać od tego miejsca. - I nikt nie próbował wznowić wydobycia? - Nie. - Dlaczego? - Nie wiem – wzruszył ramionami i przyjrzał jej się uważnie. – A co tam poczułaś? - Raczej usłyszałam – poprawiła go i teraz już udało jej się uwolnić od jego ręki, trzymającej jej kaptur, co znaczyło, że sam zdecydował się ją już puścić. – Wybuchał tu często metan. Nikt nie wiedział dlaczego. - Jak to: usłyszałaś? – spytał podejrzliwie Buster, choć nie podszedł bliżej. – Więc teraz możesz się przenosić w przeszłość? Zrobiła do niego śmieszną minkę, która ubawiła Crofta. - Pewnie, że tak, nie zauważyłeś tutaj mojego DeLoreana i doktora Emmetta Browna? – rzuciła ironicznie, na co Buster groźnie zmrużył oczy, a Croft posłał mu szeroki uśmiech. - Spójrz jak się cieszę, że to ty pierwszy zapytałeś. - Nie przenoszę się w czasie – odparła ze znudzeniem Izzy, dziarsko ruszając przed siebie. – Po prostu mogę usłyszeć strzępy rozmów, które odbywały się w danym miejscu. Słowa mają własną, naturalną moc. Kiedy jedno już padnie, jest bardzo mało prawdopodobne, żeby zaginęło i przeminęło. Wszystko co mówimy zostawia okruchy w każdym miejscu. Słowa wnikają w ściany i drzewa, więc kiedy się człowiek wsłucha, może je stamtąd wydobyć.

342

- Kociaku, dokąd idziesz? – zapytał ją spokojnie Croft, uzmysławiając jej tym, że dźwięk jego głosu dochodzi z odległości, więc za nią nikt nie podąża. - Do ujęcia wody – odparła i spojrzała przez ramię. Croft uśmiechnął się seksownym, szelmowskim uśmiechem i wskazał jej przeciwny kierunek. - No to w tamtą stronę. Zaróżowiła się, ale postanowiła nie tracić moresu, po prostu zawróciła i poszła tam, gdzie jej pokazywał. Teraz już za nią podążył, tak jak Buster podczas, gdy wilki truchtały po bokach jak ochrona. - Hmm, nie byłaś skautem, prawda, kochanie? – zapytał z rozbawieniem Croft. - Zamknij się – poleciła mu, po czym odruchowo pogłaskała po głowie Harpera, który zbliżył się do jej boku. – W tej kopani gaz podobno wybuchał częściej niż w jakiejkolwiek innej, a do tego ciągle coś się psuło. - A to znaczy? – naciskał Buster. - Jeszcze nie wiem. Po drodze do ujęcia wody zahaczyli jeszcze o stare wyrąbisko. Właściwie to udało się wyciąć stąd tylko kilka drzew, co było intrygujące. Izzy od razu objęła ramieniem jeden z pni i zasłuchała się. To miejsce też zamykano w pośpiechu. Wszystkie sprzęty się psuły i uznano, że to wynik jakiegoś przekleństwa. To robiło się coraz bardziej fascynujące. - Myśleli, że to miejsce jest przeklęte – wyjaśniła wilkom z lekkim podekscytowaniem, puszczając drzewo. - A jest? – spytał Croft. Nie było, a przynajmniej niczego nie wyczuwała, ale i tak wysunęła przed siebie dłoń i skierowała wewnętrzną stronę ku ziemi. Odbierała pewne lekkie wibracje, jak te przy kopalni, ale to raczej nie było przekleństwo… Tknęło ją nowe przeczucie i poczuła intensywne mrowienie na karku. Rozejrzała się w poszukiwaniu czegoś, co by je uzasadniało, ale były tu tylko pilnie obserwujące ją wilki. Jej podniecenie zaczęło narastać. Tu w pobliżu było coś niezwykłego, coś wyjątkowego… I to coś przywoływało ją syrenim śpiewem. Czuła narastającą w niej ekscytację i wilki też ją musiały od niej poczuć, bo Croft z zaniepokojonym pytaniem rzucił: - Izzy?

343

Nie miała teraz głowy do odpowiadania. Obróciła się wokół własnej osi, szukając tego, co ją pobudzało. Jej kryształ cichutko śpiewał i błyszczał czerwonym płomieniem. Cokolwiek ją przywoływało, było coraz intensywniejsze. Zafascynowana Izzy wbiła dłoń w ziemię i poczuła nową falę mrowienia wokół kręgosłupa. Wszystko zaczynało wibrować i można było od tego dostać radosnego zawrotu głowy. - Czujecie to? – wyszeptała z fascynacją. Wilki poruszyły się niespokojnie, zaczęły rozglądać i węszyć. - Co? – spytał Buster natychmiast i rozglądał się wzrokiem, jakby szukał napastników. Izzy wbiła drugą dłoń w ziemię, ciesząc się przyjemnym uczuciem pełności. Przeciągnęła paznokciami po miękkim gruncie, a w żołądku zaczęło ją radośnie łaskotać. Coś było bardzo, bardzo blisko. - Isabelle, co się dzieje? – zapytał Croft bardziej napiętym głosem. Jak oni mogli nie czuć tych cudownych fluidów? Zamknęła oczy, napawając się uczuciem mocy i otworzyła je dopiero, gdy jej kryształ zaczął się unosić. Spodni czubek wskazał jej kierunek. Podziękowała mu radośnie w duchu, poderwała się na nogi i puściła biegiem we wskazaną stronę. - Izzy! – zawołał za nią Croft z niepokojem, ale nawet nie zwolniła. Kątem oka zobaczyła po swoich bokach Harpera i Rydera i sądząc po ich oczach, to też byli zaniepokojeni jej dziwnym zachowaniem, ale na szczęście nie próbowali jej zatrzymać. Dostosowali tempo to niej i utrzymywali pozycje gotowe do obrony. Izzy zacisnęła palce na krysztale i zmieniła kierunek, kiedy tylko kryształ go zmienił. Musiała się przedrzeć przez las i prawie spadła ze skarpy, ale Ryder w porę złapał ją zębami za krawędź bluzy i odciągnął od urwiska. Rzecz w tym, ze to nie miało dla niej teraz znaczenia, bo wiedziała tylko, że koniecznie musi się dostać na dół. - Izzy, do diabła! – usłyszała zaniepokojony głos Crofta, który złapał ją tuż przed tym, jak ponownie próbowała zejść ze skarpy. – Co się dzieje? - Ciii! – uciszyła go i zasłuchała się. Miała wrażenie, że im bliżej była tego cudownego miejsca, tym bardziej jej ciśnienie wzrasta z podniecenia. Uczepiła się pięściami koszulki na piersi Crofta i aż zajęczała z przyjemności, kiedy jej moc zaczęła sypać iskrami w jej głowie. To było niezwykłe. – Zabierz mnie na dół – poprosiła bez tchu. - Jesteś pewna? – spytał niespokojnie. – Jesteś dość… pobudzona. 344

- Wszystko w porządku z jej głową? – spytał Buster, ale nie zabrzmiało to złośliwie. Naprawdę pytał szczerze. - To jak… kocimiętka! – wypaliła, jeszcze mocniej zaciskając pięści na jego koszulce. – Kocimiętka dla czarownicy! Po prostu muszę tam iść! Nawet jeżeli Croft nie był do końca przekonany, to zaskarbił sobie całą miłość jej życia, kiedy ją podniósł, przechylił lekko przez swoje ramię i bez wysiłku, za to z ostrożnością zaczął z nią schodzić po skarpie. Próbowała go nie poganiać, ale miała na to dziką ochotę. Ogarniało ją istne szaleństwo, żeby jak najszybciej się znaleźć na dole. Kiedy w końcu postawił ją na nogach, natychmiast zaczęła się rozglądać. Teraz już nie wiedziała, skąd wie, dokąd ma się skierować, ale natychmiast ruszyła w stronę rzeki, po czym prawie pobiegła w jej górę. W końcu znalazła. Trafiła do zalesionej części rzeki, nad którą znajdowało się coś, co można by nazwać małym skalnym wodospadem. Moc przepełniła ją jak po uderzeniu pioruna. Czuła ją w sobie, w każdym kamieniu, w każdym drzewie i każdej grudce ziemi pod stopami. Rozłożyła ręce na boki i radośnie się okręciła, a z czubków jej palców wystrzeliły czerwone iskierki. Spojrzała na swoje ręce i nawet się nie zdziwiła, że unosi się wokół niej czerwona poświata. Wszystko tutaj było intensywniejsze: zapachy, kolory, aury. I moc. Przede wszystkim moc. Zanurzyła dłonie w rzece i zobaczyła jak w dół nurtu rozchodzi się kolorowa tęcza barw płynąca od jej dłoni. Szeroko się uśmiechnęła i wreszcie obejrzała się za siebie na wilki. Oni nie tylko tego nie czuli, ale do tego patrzyli na nią z wyraźną sugestią, jakoby postradała zmysły. Teraz wreszcie czuła to miejsce i mogła im wyjaśnić co się dzieje. - To żyła! – wyjaśniła radośnie. - Izzy? – Croft ostrożnie jej się przyjrzał. Poderwała się na nogi, podbiegła do niego i po prostu ujęła go za rękę. Nie musiała się nawet wcale wysilać by przepłynęła między nimi magia. Połączyła się z nim i przesłała mu wszystko to co sama czuła. - Rozumiesz? – spytała z radosnym przejęciem. Wysoko uniósł brwi, ale wolno skinął głową. Cała feeria jej odczuć mogła go trochę przytłoczyć, bo przecież nie miał wcześniej do czynienia z magią, ale nie uciekł od niej w popłochu, co doceniała.

345

- Wyglądasz jakbyś znalazła świętego Graala – rzucił Buster, teraz podejrzliwie przyglądając się obojgu. – I świecisz się na czerwono. - To przez moc – wyjaśnił mu Croft, choć nadal był dość ostrożny. – Jest nią przepełniona. Coś jest w tym miejscu, co ją… potęguje. - Żyła! – znowu powtórzyła Izzy i spojrzała na Bustera. Będzie musiała jakoś się opanować, bo najwyraźniej naprawdę podejrzewał, że jej odbiło. – Macie tutaj żyłę magii, Bus. To niesamowite. Myślałam, że wszystkie już są odkryte! A trzy czwarte z nich zostało wyczerpanych. Ta wasza jest świeża jak pierwszy wiosenny deszcz! - Ok. – wolno powiedział Buster. – A co to jest? - To skupisko niesamowitej energii płynącej prosto z jądra ziemi – wyjaśniła i puściła Crofta, bo dopiero teraz uzmysłowiła sobie, że nadal go trzyma przy sobie. Hmm, prawdopodobnie to miejsce na chwilę faktycznie odebrało jej rozum. – Tutaj jest własna magia. Coś jak… - szybko szukała odpowiedniego porównania - … jak mikrofalówka! Wkładasz tu gotowe, zimne zaklęcie, a wyjmujesz gorący, intensywny czar! Każde zaklęcie wypowiadane w tym miejscu zostaje zintensyfikowane jakby się od razu przeskoczyło na tabeli magii o kilka poziomów! Nic dziwnego, że czarnoksiężnik chce tu dotrzeć. Jeżeli odkrył tę żyłę, to z pewnością będzie chciał się tutaj dostać, a wtedy byłby praktycznie niepokonany! Jeśli czarodzieje potrafią wydobyć magię z żyły jak ropę z nawiertu, to on też na pewno to potrafi. Z tym że nie wiem, czy ktokolwiek przeżyłby noszenie w sobie takiej ilości mocy. To może odebrać rozum, a ciało może się po prostu rozpaść. Ale jeżeli rzucałby zaklęcia w tym miejscu, jak to, które stosował na tamtym wilku, to byłoby jeszcze potężniejsze – strzeliła palcami w nagłym olśnieniu, na co z jej palców posypało się jeszcze więcej iskier i wilki zapobiegliwie zrobiły krok do tyłu. – To zaklęcie, którego używał na tamtym chłopcu nie poskutkowało tak jak tego chciał! Dlatego chcą się tutaj dostać! Chcą zrobić to samo w żyle, żeby czar był silniejszy i udało im się to co kombinują! – nagle wyraz jej twarzy gwałtownie się zmienił i poczuła lekkie przerażenie. – On nie może tutaj wejść. Musimy jak najszybciej ulokować kryształy na miejscach. Najlepiej żeby żaden czarodziej tutaj nie wchodził i lepiej, żeby nikt nie wiedział o tej żyle. Rada by was napadła. Albo by was wygonili, albo zabili, żeby ją dostać. Zostało ich tak niewiele na świecie, że znalezienie nowej i praktycznie w ogóle nie zużytej będzie sensacją. O nie, o nie, o nie. Trzeba to ukryć. Koniecznie trzeba to ukryć!

346

- Cii, już, spokojnie – Croft objął ją i przytulił do siebie. – To miejsce chyba uderzyło ci do głowy, kociaku. Mówisz troszkę jak pijana. - Kocimiętka – powtórzyła, bo to było bardzo adekwatne porównanie. – Każdy czarodziej będzie tutaj bardzo pobudzony. Magia silnie uderza do głowy. Posłuchaj, Croft, nikt nie może wiedzieć o tym miejscu! Trzeba to ukryć nawet przed waszą watahą. Wy tego miejsca nie poczujecie, nie sprawi wam to żadnej różnicy, ale gdyby dowiedzieli się przypadkiem czarodzieje… Oni tu przyjdą, Croft. Przyjdą całą armią. Będą chcieli wam odebrać te ziemie. Zrobią wszystko, by się tu dostać. Musimy to ukryć, musimy… - Ciii, spokojnie – głaskał ją łagodnie. – Ukryjemy to, nie martw się. Nie dowie się nikt poza starszyzną i ojcem. Zrobimy dokładnie tak, jak każesz. Nadal była pobudzona. Czuła się jakby wypiła skrzynkę napojów energetyzujących. - Magia uzależnia, Croft, każdy chciałby przeskoczyć na wyższy poziom, a tutaj mógłby to zrobić. Wszystko by wyciągnęli z ziemi, wszystko zabrali. Wysuszyliby okolicę. Tartak i kopalnia nie działały, bo ta moc zakłóca pracę elektrycznych urządzeń i intensyfikuje naturalne procesy. To miejsce ostało się tylko dlatego, że to wasza ziemia i czarodzieje tu nie mogli wejść! Ale nie wiem, skąd czarnoksiężnik wiedział! Musimy to ukryć, Croft. Rada nie może się dowiedzieć. Ja muszę to ukryć! - W porządku, ukryjemy to – znowu łagodnie ją pogłaskał. Musiała wyglądać na rozhisteryzowaną wariatkę. – Nie wpuścimy tu żadnych czarodziejów i nie będziemy o tym mówić. - Kryształy! – odsunęła się od niego, żeby mu posłać intensywne spojrzenie. – Muszę to zrobić tutaj! Czar będzie taki potężny! Nikt go nie złamie! - Dobrze – zgodził się. – Tutaj. - Jestem taka nakręcona – mruknęła i potrząsnęła głową, żeby ją trochę ostudzić. – Nie mogę tego opanować. - Widzę – uśmiechnął się lekko i z sympatią. - To miejsce ma dość magnetyczne właściwości. Magia przyciąga magię. Próbuję to uspokoić, ale tu jest tyle bodźców energii! - Trochę cię to rozprasza? – domyślił się. - Trochę – zgodziła się, ale to było bardzo oględne słowo, biorąc pod uwagę to, co faktycznie czuła. - Chcesz stąd iść? 347

Powinna, bo to miejsce mogło uzależnić, ale najpierw je powinna jakoś ochronić. - Nie, nie – odparła i zabrała od niego księgę. – Muszę coś sprawdzić. Croft dał jej grimuar i obserwował jak odchodzi z nim w głąb polany, siada przy rzece i szybko wertuje stare strony. Była naładowana jak akumulator. Miał tylko nadzieję, że jej to nie zaszkodzi. - Jesteś pewien, że powinna tu siedzieć? – spytał go Buster, nadal nieufnie przyglądając się Isabelle. Croft go nie winił, bo wiedział, że brat nie ma za grosz zaufania do magii, ale w chwili w której Izzy pokazała mu co się dzieje w jej głowie, wyczuł też, że mimo to dobrze nad sobą panuje. Owszem, to miejsce uderzyło jej do głowy, ale nie straciła kontroli. Była piekielnie silną czarownicą. - Poradzi z tym sobie – zapewnił, naprawdę o tym przekonany. – Jest tylko trochę podekscytowana. - Trochę? Croft wzruszył ramionami. Jego zdaniem nawet jej ekscytacja była seksownie urocza. Nie wyobrażał sobie co musiałaby zrobić, żeby jej przestał pragnąć. Oszalał na jej punkcie. - Słyszałeś kiedyś o czymś takim jak żyła magii? – spytał Buster. - Nie, ale jestem pewien, że jak Izzy ochłonie to powie nam na ten temat więcej. - Wyglądała jakby była w jakimś transie, kiedy zwietrzyła to miejsce, Croft. Skąd wiesz, że jest odporna i nie zrobi tu czegoś szalonego? Croft warknął na niego ostrzegawczo. - Kontroluje się. Nie stanowi zagrożenia. - Nie znasz jej aż tak dobrze. - Znam ją wystarczająco – warknął. – I jeśli zapomniałeś, jest moją partnerką. Zagroź jej, a rozniosę cię na kawałki. - Nie powiedziałem, że będę jej groził. A kiedy jej powiesz, że jest twoją partnerką? Powtórzysz numer z oznaczeniem? Najpierw ją sparujesz ze sobą, dopiero potem jej o tym powiesz, żeby już nie mogła się wykręcić? - Nie interesuj się – warknął. Buster nie skomentował tego i wyjął z kieszeni telefon, po czym wybrał numer. - Zamelduję ojcu, co znalazła twoja czarownica. - I powiedz, żeby tutaj przynieśli te kryształy. Buster skinął głową i uniósł wyżej telefon, po czym się skrzywił. 348

- Nie ma sygnału. Ta żyła musi nawet w tym mieszać. Wyjdę wyżej poszukać zasięgu, a ty miej oko na tego swojego ćpuna magii. Croft znowu na niego warknął, ale Buster nic sobie z tego nie zrobił i poszedł już w stronę dołu rzeki. Croft znowu zaczął się przyglądać Izzy. Przygryzała dolną wargę, którą on też miał jej ochotę przygryźć i przerzucała strony w księdze, najwyraźniej czegoś szukając. Ciekawe czy zdawała sobie sprawę, z tego co powiedziała. Chciała ich osłaniać. Była czarownicą, a mimo to nie chciała dopuścić, by jej krewniacy gatunkowi dowiedzieli się o tym miejscu, tak ważnym dla czarodziejów, jeśli dobrze zrozumiał. A co bardziej urocze, nawet się nad tym nie zastanawiała. Po prostu natychmiast stwierdziła, że to musi być tajemnica. Podobała mu się. Bardzo. Nawet z tą seksowną, czerwoną aurą wokół niej. Obserwował ją, kiedy wyczytywała jakieś zaklęcia przez które całe powietrze wokół niej wibrowało. Nie miał pojęci co robiła, ale była w tym bardzo piękna. Skupiona, spokojna i zdecydowana. Wyglądała trochę jak nimfa leśna, która nagle znalazła się w miejscu do którego należała. I im dłużej na nią patrzył, tym bardziej robił się głodny. Należała do niego. Czy mogło być lepiej? Na dodatek, przyjęła go. Co prawda nie miała najwyraźniej pojęcia co to znaczy, ale i tak się zgodziła zostać jego partnerką. Nie mógł już się doczekać, aż ją ze sobą sparuje. Oznaczenie złagodziło trochę jego szaleństwo, ale i tak w kółko myślał tylko o nich razem w łóżku. Zwłaszcza, że gorączka godowa była już za progiem. Prawdę mówiąc, nie mógł już się jej doczekać. Izzy pracowała długo i ciężko, choć nadal nie wiedział, co dokładnie robi. Nie przeszkadzał jej, tak jak sobie tego życzyła, kiedy zabierała się za swój rytuał. Trochę potrwało zanim zjawił się Tory z pudełkiem kryształów. To skąd je wziął tak szybko pewnie na zawsze pozostanie jedną z jego wielkich tajemnic. Powiedział, że przy samochodach czeka dziesięciu strażników, poinstruowanych co do tego jak mają roznieść i zakopać kryształy. I teraz Izzy naprawdę zaczęła ciężko pracować. Wiele go kosztowało, żeby spokojnie patrzeć jak wypruwa sobie żyły o wiele ponad swoje siły. Ułożyła kryształy w równym okręgu, po środku położyła swój prywatny, po czym zaczęła melodyjne wymawianie słów, których kompletnie nie rozumiał. Nie był nawet pewien w jakim są języku. Kreśliła runy między kryształami i nawet na sekundę nie przerwała deklamacji. Brzmiało to dziwnie hipnotyzująco, choć czerwone ognie, które raz po raz wyskakiwały gdzieś na jej ciele lub w dowolnym 349

miejscu polany, były bardzo niepokojące. Kiedy pierwszy raz zobaczył, że jej włosy się zapaliły, chciał na nią skoczyć i przerwać to wszystko, na szczęście Troy mu to uniemożliwił. Właściwie to przejawiał dziwne zafascynowanie jej poczynaniami, no ale tego matoła właściwie fascynowało wszystko, co można zbadać i studiować. Jak się później okazało, te ognie nie robiły jej żadnej krzywdy, mimo to wyglądało to dość przerażająco. Nie odrywał od niej oczu, starając się przyzwyczaić do widoku jej uprawiającej magię. To będzie teraz nieodłączna część też jego życia, więc powinien przełamać swoje obawy co do czarów. Mimo to jakoś czuł, że za każdym razem, kiedy będzie ją widział w takiej sytuacji, będzie umierał ze strachu. Zapewne wiedziała co robi, ale i tak będzie przeżywał męki zawsze, kiedy będzie to widział. Naprawdę używała potężnej magii. Nawet on mógł wyczuć jak elektryzuje się w powietrzu. Widział też jak robi się coraz słabsza, a mimo to twardo i z zaciętym wyrazem twarzy melodyjnie powtarzała zawiłe formuły. Kryształy wyglądały jakby zostały rozgrzane do czerwoności i aż się z nich dymiło, ale Izzy nie przestawała. Przez co najmniej trzy godziny rzucała silne czary i chwilami wyglądała jakby miała zemdleć, co go bardzo niepokoiło. Była wykończona, jakby każde wypowiadane słowo wyciągało z niej cząstkę życia. A to, że nie miał żadnej możliwości jej pomóc, było bardziej niż frustrujące. Kiedy w końcu skończyła była blada, miała sińce pod oczami i krople potu na skroni. Słaniała się na nogach, ale chyba była zadowolona z tego co zrobiła. Croft jak na szpilkach czekał, aż da mu jakiś sygnał, że już może jej dotknąć, bo aż go do tego świerzbiło. Czuł, że ona za chwilę może stracić przytomność i trochę go to przerażało. Na ziemi, w kole leżały kryształy które wypaliły w trawie wyraźny czarny ślad. Teraz błyszczały różnymi kolorami i chyba już się ochłodziły. Izzy sięgnęła po swój kryształ i zobaczył jak drży jej ręka. Nie czekał więcej, doskoczył do niej, odebrał od niej łańcuszek i sam założył jej go na szyję. Wyglądała jakby to, co tutaj właśnie zrobiła odebrało jej co najmniej rok życia. - Kryształy są gotowe – powiedziała i głos też jej drżał. – Zakopcie je w ziemi na jakieś dziesięć centymetrów. System zacznie działać, kiedy tylko ostatni kryształ znajdzie się w ziemi i okrąg się zamknie. – Odwróciła się z trudem w stronę Crofta i powiedziała tylko jego imię, a on natychmiast miał ją na rękach. W tej samej chwili, w której zabrał jej grimuar i pospiesznie ruszył w drogę powrotną, Izzy straciła przytomność.

350

Przez całą drogę do domu modlił się, żeby już nigdy więcej nie musieć jej oglądać w takim stanie. Nie był pewien ile lat życia odebrało to jemu. Izzy przeciągnęła się i westchnęła, ale jeszcze dobrą chwilę nie otwierała oczu. Trochę przesadziła z tymi kryształami, ale chciała mieć absolutną pewność, że będą stanowiły barierę nie do przebicia. Zużyła na to wszystkie swoje pokłady energii i nawet wsparcie ze strony żyły magii nie ułatwiło tego. To, że wcześniej użyła wszystkich możliwych sztuczek, żeby sprawić, iż żyła będzie nie do wyczucia przez innych czarodziejów też swoje zrobiło. No ale nie mogła takiego miejsca pozostawić odkrytego, bo skoro znalazł je czarnoksiężnik to było tylko kwestią czasu, aż znajdzie je Rada. Whitmorowie nie ustąpiliby ze swoich ziem, więc doszłoby do masakry. Nie mogła do tego dopuścić. Tym sposobem wycisnęła się przez wyżymaczkę, ale czuła, że zrobiła to co było trzeba. Teraz jej wilki były chronione najlepiej jak potrafiła. Croft, Sonia i reszta byli bezpieczni. W końcu otworzyła oczy i spojrzała która godzina. Wyglądało na to, że przespała całą wczorajszą resztę dnia i całą noc. Nic dziwnego, była wykończona. Nawet nie pamiętała kiedy padła, już nie mówiąc o tym, jak znalazła się w domu. Zaswędziała ją blizna i przypomniała sobie, co jeszcze miało wczoraj miejsce. Był tu gdzieś Croft? Uniosła głowę i rozejrzała się dookoła. Nikogo poza nią nie było w sypialni i niestety nie była w stanie sobie przypomnieć czy jak już znalazła się w łóżku, to Croft wyszedł. Właściwie to nie przeszkadzałoby jej, gdyby został. Czuła się przy nim bezpiecznie, nawet jeżeli nie miała po temu logicznych powodów. Taaak, tylko że na chwilę obecną była jego oznaczoną samicą. Brzmiało to okropnie, ale w wilczym prawie wyższą formą połączenia między kobietą a mężczyzną było już tylko sparowanie. Izzy zmusiła się do wstania i zeszła na dół. Dom był cichy i spokojny, co jakoś jej się nie podobało. Już prawie była przyzwyczajona do tego, że jak wstaje zawsze ktoś tutaj jest i pewnie wyżera zawartość lodówki. Ale nagle przestali ją nachodzić i zastanawiała się, czy to z powodu tego całego oznaczenia. Może nie chcieli narażać się na złość Crofta? Mimo to wolałaby, żeby nadal spontanicznie wpadali. Zdanie Crofta na ten temat w ogóle jej nie interesowało.

351

A propos Crofta, nie było go w domu, ale na lodówce znalazła przyczepioną kartkę, a w ekspresie była świeża kawa. Najpierw nalała sobie kubek, a potem pochyliła się nad kartką. Pismo wyglądało na znajome, na co ukuło ją w brzuchu. Bez wątpienia, ta sama ręka, która napisała tę kartkę, była tez autorem tej, którą znalazła rano. A więc to nie Sonia, a Croft położył ją przedwczoraj do łóżka. A kto ją przebrał w koszulę…? Na samą myśl oblała się rumieńcem i skupiła na czytaniu: „Zjedz śniadanie i wróć do łóżka. Nie wstawaj, aż wrócę. MÓWIĘ POWAŻNIE, MASZ WYPOCZYWAĆ!”. Taaa, pomyślała. Pan i władca przemówił. Nie namyślając się zbyt wiele, wzięła długopis i pod spodem odpisała: „Nie, ale dzięki. Mam coś do załatwienia. I nie musisz czekać, aż ja wrócę”. To go prawdopodobnie troszkę zdenerwuje, ale co jej zrobi? Jeszcze raz ją ugryzie? Jakby nie patrzeć, było to wystarczająco przyjemne, żeby nie musiała się tego bać. Podjęła spontaniczną decyzje, że pójdzie do Troy’a i Rusty’ego, skoro mieszkają ponoć tak blisko, a jej potrzebny był komputer i Internet. Sonia mówiła, że Troy ma świetnie wyposażoną pracownię elektroniczną, więc może pozwoli jej z niej skorzystać. A z Rustym nie miała ostatnio szansy pogadać, więc będzie okazja. Zadowolona z tego pomysłu zrobiła sobie pożywane śniadanie, bo wczoraj z tego wszystkiego przecież prawie nic nie jadła, wróciła na górę się umyć i ubrać, po czym zabrała komórkę i klucze, włączyła alarm i wyszła z domu. Co prawda nikt jej nie powiedział, dokąd ma iść, ale koniec języka za przewodnika. Może się nie zgubi. A nawet jeżeli, to zadzwoni, żeby ktoś ją znalazł i uratował, ale przypuszczała, że prędzej czy później natknie się na jakiegoś strażnika. Mało prawdopodobne, żeby się zgubić na wilczej ziemi i żeby nikt cię na niej nie znalazł, nawet jeżeli nie szukał cię celowo. Isabelle przeszła na tyły domu i po chwili namysłu postanowiła przeleźć przez ogrodzenie, żeby nie musieć obchodzić całego budynku na około i nadrabiać drogi. Niestety, to co przychodziło wilkom w ich zwierzęcej postaci bez najmniejszego trudu, ją kosztowało dość przykry i bolesny upadek na tyłek po drugiej stronie ogrodzenia. No i dość mocne poparzenie się licznymi pokrzywami, które otulały tę stronę. Kiedy w końcu doszła do granicy lasu, była już cała w swędzących bąblach. Pomrukując na samą siebie, uleczyła się i weszła między drzewa. W pierwszej chwili nie znalazła tu żadnej ścieżki i stale się o coś potykała, wykazując się swoją potworną niezdarnością, ale w końcu trafiła na jakiś wytarty szlak, który przy odrobinie wyobraźni można było nazwać ścieżką. Skorzystała z tego znaleziska i podążyła nim przez las. 352

Zastanawiała się nad znalezioną żyłą. Miała bardzo elektryzujące właściwości na czarodziejów, o czym przekonała się na własnej skórze, ale teraz zaczęła się jeszcze poważniej obawiać, co by się stało, jakby znalazł ją jakiś mag o złych zamiarach. To miejsce było silne, epatowało energią, która uderzała do głowy i zachęcała do wykorzystana jej. Co prawda użyła wszystkich znajomych sztuczek, żeby ukryć to miejsce przed niepowołanymi oczami, ale nigdy nie było stu procentowej pewności, że nikt jej nie znajdzie przez czysty przypadek. Czarnoksiężnik o niej wiedział. Kto jeszcze? Była księżniczką i prawdopodobnie powinna powiadomić Radę o swoim odkryciu, ale nie miała takiego zamiaru. Zabierze prawdę o tym miejscu do grobu jeśli będzie trzeba. Skoro Rada posługiwała się jej imieniem, kiedy gnoiła zmiennych, to nie czuła się w żadnym obowiązku względem nich. Ci zmienni okazali jej więcej serca niż jej właśni ludzie. A gdyby kiedyś zdarzyło jej się wrócić do pałacu, nic już nigdy nie byłoby tam takie samo. Zrobiłaby prawdziwie krwawą rewolucję, obaliła Radę i wydaliła każdego z tych starych pryków. Później skrupulatnie sprawdziłaby jak naprawdę wygląda sytuacja sabatów i raz na zawsze zmieniła stosunki panujące ze wszystkimi zmiennymi. Szczególnie z wilkami. Poza Lemarrami. Z nimi nie chciała mieć niczego wspólnego. I choć taki plan był ambitny, to pasowałoby nad nim tylko westchnąć. Mało prawdopodobne, żeby kiedykolwiek tam wróciła. Nawet jak sytuacja z czarnoksiężnikiem zostanie opanowana, to nadal była oddana Lemarrom. I to ich w pierwszej kolejności musiała unikać. System, którym otoczyła Wulfridge działał bez zarzutu. Sprawdziła to zaraz po prysznicu i poszeptała przez chwilę do swojego kryształu. W odpowiedzi usłyszała trzydzieści zgodnych brzdęknięć pozostałych minerałów, które rezonowały do jej kryształu w cichej melodii. To była jakaś pociecha, ale to chroniło ziemie tylko przed czarodziejami i czarnoksiężnikami. Nie wiedziała kim jest Głos i to ją martwiło. Jakoś wątpiła, żeby był jednym albo drugim, a to znaczyło, że jego bariera nie zatrzyma, jeśli będzie chciał tu wejść. Jedyna pociecha w tym, że tak się boi tutejszych wilków. Spacer przez las zajął jej trochę dłużej niż myślała. Ile oni mówili, że im zajmie dotarcie do niej w razie czego? Pięć, dziesięć minut? No chyba na czterech łapach i w galopie. I na jakieś skróty.

353

Po godzinie wyłoniła się po drugiej stronie lasu i znalazła się na obrzeżach miasta. Idąc wzdłuż szosy trafiła na bardziej zabudowaną przestrzeń i wreszcie, pierwszy z brzegu, znalazła skromny, przyzwoity warsztat samochodowy, nad którym najprawdopodobniej było mieszkanie. Sądząc po symbolu wilka w logo, na dodatek takiego samego wilka, jakiego miała w szyldzie „Luna”, a Ryder na plecach, założyła, że trafiła na miejsce. Warsztat był otwarty, a przed nim znajdował się nieduży parking. Sam hangar pewnie też nie był duży, mógł pomieścić najwyżej ze trzy samochody na raz, ale sądząc po kolejce pojazdów pozostawionych na parkingu, ludziom to nie przeszkadzało i zostawiali tutaj swoje auta jak w poczekalni. Widocznie Troy był bardzo dobrym mechanikiem. Isabelle podeszła do szeroko otwartego warsztatu i nie mogła się nie uśmiechnąć na świetne zorganizowanie tego miejsca. Co prawda panował lekki bałagan, ale nie było to nic, czego nie można by się spodziewać w miejscu pracy. A na hydraulicznym podnośniku znajdował się jakiś stary ford, pod którym, na ruchomym wózku leżał Troy. Właściwie, to widziała tylko jego nogi, wystające spod samochodu, ale od razu założyła, że to on. Uśmiechnęła się do starego rocka lecącego z radia, psotnie pstryknęła palcami i łobuzersko zmieniła stację. Miała fuksa i trafiła na balladę Iglesiasa. To powinno być zabawne. Spod samochodu rozległy się przewidywalne, niezadowolone mruknięcia, więc szturchnęła wystające nogi stopą i wesoło rzuciła: - Podobają ci się nowe klimaty? Przy tym na pewno będzie ci się dużo wydajniej pracowało, Astro. Nogi zaparły się o ziemię i wózek wysunął się spod samochodu, po czym spojrzała na nią para niebiesko-zielonych oczu. To zdecydowanie nie był Troy. Izzy zaczerwieniła się gwałtownie i szybko zrobiła krok w tył. - Och, przepraszam bardzo, myślałam, że to Troy. Mężczyzna był młody, na pewno nie starszy od bliźniaków, do tego atrakcyjny w ten magnetyczny wilczy sposób. Wyjął z kieszeni brudną szmatkę i zaczął w nią wycierać smar z dłoni, jednocześnie uśmiechając się do niej wielce uwodzicielsko. - Ależ nie ma za co. Jeśli chodzi o mnie, to proszę częściej. Możesz mnie mylić z kim tylko chcesz. - Wolałabym nie. Jestem… - Wiem, kim jesteś – jeszcze szerzej się uśmiechnął i lekko pociągnął nosem, a potem szybko rzucił okiem na jej szyję. – Cholera – podsumował, na co uniosła pytająco brwi i 354

znowu się wyszczerzył. – Jesteś Crofta. Straszna szkoda. On zawsze zdobywał wszystkie najpiękniejsze samiczki. Z jakiegoś powodu myśl o Crofcie z innymi kobietami jej się nie spodobała. Boże, coraz mocniej się angażowała. A co będzie dalej, kiedy będą ze sobą spać? Nie powinna się włączać uczuciowo. - Jestem też czarownicą – przypomniała mu. – Tak na wypadek, gdybyś nie wyczuł. - Wiem – szelmowsko do niej mrugnął okiem. – Ale jak wy wszystkie tak wyglądacie, to jestem coraz bardziej zainteresowany zalezieniem sobie jednej. - Max, kurwa! – rozległ się rozeźlony głos Troy’a, który zaraz potem wyłonił się gdzieś z zaplecza, z Icem u boku. Sądząc po roboczych ubraniach, to obaj tu pracowali. Ice mechanikiem? Ciekawe zaskoczenie. Troy najwyraźniej nie był zadowolony z tego, co owy Max powiedział. I choć trzymał w dłoni jakąś fakturę, to nie był nią teraz w ogóle zainteresowany, bo groźnie wlepiał wzrok w chłopaka. - Co zrobiłem? – zapytał asekuracyjnie Max, unosząc ręce w górę. - To moja bratowa! – groźnie warknął Troy. – Miarkuj się trochę. Zwłaszcza, że Croft jest teraz trochę jebnięty, a ja nie mam ochoty szukać nowego pomocnika! - Tak jest! – zgodził się natychmiast, uśmiechnął do Izzy i z powrotem wsunął się pod samochód. – Tylko muzykę zmieńcie. Izzy potulnie strzeliła palcami i z głośników znów popłynął rock. Troy nazwał ją swoją bratową? Niby było to strasznie miłe, ale może nie powinien mówić publicznie takich rzeczy. W końcu Croft ją tylko oznaczył. To nie tak, że miałaby być jego partnerką. - Przepraszam – rzuciła. – Myślałam, że to ty. - Ale ty nie masz za co przepraszać – odparł jej Troy, posłał jeszcze jedno bure spojrzenie Maxowi, który już nie mógł go zobaczyć, wcisnął fakturę Ice’owi i ruszył w jej stronę już z o wiele sympatyczniejszym wyrazem twarzy. – Cieszę cię, że wpadłaś, ten fajfus sobie na za dużo czasami pozwala. Cześć, myszko. - Cześć – uśmiechnęła się lekko i machnęła ręką wokoło. – Więc to jest twoje królestwo, co? Fajnie tu. - Oferta pracy jest nadal aktualna – uśmiechnął się do niej tym swoim czarującym uśmiechem i zatrzymał się przy niej. – Tylko nie wolno ci będzie mieszać z muzyką. Radio tutaj to jest święta rzecz. Żadnego Iglesiasa więcej. Nigdy. 355

Wyszczerzyła do niego zęby. - Mogę poszerzyć wasz repertuar. - Nie ma takiej potrzeby, ale dziękuję za ofertę – uśmiechnął się. – A gdzie Croft? Parkuje? - Nie, nie ma go tutaj. Uniósł brwi. - To z kim przyjechałaś? - Z nikim. Przespacerowałam się. Mówiliście, że to blisko. Jego brwi podjechały jeszcze wyżej. - Sama? – spytał wolno i wyraźnie. - Nie – odparła mu w taki sam sposób. – Towarzyszyły mi dziwne głosy w głowie, które czasami każą mi kogoś skrzywdzić. Max pod samochodem parsknął śmiechem, ale uspokoił się, kiedy Ice szturchnął go nogą. - Oczywiście, że przyszłam sama – Izzy wywróciła oczami. – Nie jestem niepełnosprawna, nie potrzebuję ciągłej opieki. No przepraszam, mogłam wcześniej zadzwonić, ale nie pomyślałam i… - Nie, nie, nie – przerwał jej Troy. – To w ogóle nie o to chodzi. Cieszę się, że wpadłaś. Tylko to chyba był przydługi spacer. Odzyskałaś już wszystkie siły? - Tak, czuję się świetnie. I wiem, o co chcesz zapytać, więc: nie, nie zameldowałam się Croftowi. Ale zostawiłam mu kartkę. I przyszłam z prośbą. Uśmiechnął się i wskazał jej na zewnątrz schody obok wejścia, prowadzące na piętro. - To chodźmy na górę. Pogadamy. – Spojrzał przez ramię i rzucił: - Jakby coś, to będę w mieszkaniu. Przypilnujcie warsztatu. Ice skinął głową, więc Izzy mu serdecznie pomachała i razem z Troy’em ruszyła na schody. - Nie zamierzam cię odciągać od pracy, chciałam tylko zapytać czy mogłabym skorzystać z twoich komputerów. Sonia mówiła, że masz świetny sprzęt. Troy uśmiechnął się wielce dwuznacznie, na co Izzy mimowolnie się zaróżowiła i wywróciła oczami. - Rany, chłopcze, zważywszy na to, że padło w tamtym zdaniu imię twojej siostry, to powinieneś trochę pohamować swoje zbereźne wyobrażenia. 356

Wyszczerzył się szelmowsko. - Więc na pewno jesteś zainteresowana tylko komputerami, a nie innym… sprzętem? - Zdecydowanie. Pożyczysz mi swoją pracownię na chwilę? - Jasne – odparł i spojrzał na nią z zainteresowaniem. – A mogę zapytać, co chcesz zrobić? Może będę mógł ci jakoś pomóc. - Chcę sprawdzić kilka rzeczy, bo być może uda mi się dowiedzieć kim jest nasz czarnoksiężnik. Myślę, że mogę go rozpoznać i to nam może powie o nim coś więcej. Skinął głową i zerknął na nią z ciekawością. - A można wiedzieć jak dokładnie chcesz go znaleźć? - W bazie danych. Uniósł wysoko brwi. - Czarodzieje mają bazę danych? Wdzięcznie wzruszyła ramionami. - Jest XXI wiek, słodziutki. Wszyscy mają bazy danych. Parsknął śmiechem, więc też się uśmiechnęła i wskazała za siebie, w stronę warsztatu. - Więc Ice i Max dla ciebie pracują? Skinął spokojnie głową. - Ice jest bardzo cierpliwy i dokładny, więc świetnie się sprawdza. A Max bywa potwornie wkurwiający, ale jest dobrym pomocnikiem. Troy chciał chyba coś jeszcze powiedzieć, ale zabrzmiała melodyjka telefonu, więc zmienił zdanie i zamknął usta. Ponieważ zatrzymał się, ona też to zrobiła, sądząc, że chce odebrać. Ale on postał przez chwilę i w końcu posłał jej rozbawione spojrzenie. - Nie zamierzasz odebrać? Była tak odzwyczajona od posiadania komórki, że nawet nie pomyślała, że to może być ta jej. Pogrzebała w kieszeni i wyjęła aparat, nawet bardzo nie zdziwiona na wyraźny soundtrack z „Czarodziejki z księżyca”, który się z niego sączył. Tylko Sonia mogła jej ustawić coś takiego jako dzwonek. Ciekawe ile myślała nad tym w tym swoim złośliwym, pokręconym umyśle? Izzy wzniosła oczy do nieba, widząc rozbawienie Troy’a i spojrzała na wyświetlacz. Imię Crofta nawet migotało ze złością. Wzruszyła ramionami i ponownie włożyła telefon do kieszeni. 357

- Nie odbierzesz? – zdziwił się Troy. - Nie – odparła spokojnie. - To Croft, prawda? – domyślił się. – Wiesz, że będzie szalał, dopóki nie odbierzesz? Ponownie spokojnie wzruszyła ramionami, na co znowu się szelmowsko uśmiechnął. - Mogę? – spytał, wskazując brodą na telefon. Wyjęła komórkę, która teraz już drugi raz zaczynała wygrywać tę samą melodię i podała mu ją. Zerknął na wyświetlacz, przez chwilę trzymał ją, a w myślach składał w głowie słowa, po czym gestem jej nakazał, by poczekała, wcisnął zieloną słuchawkę i wyrzucił słowa jak kałasznikow, nie zaczerpując przy tym ani razu powietrza: - Jest tutaj, cała i zdrowa, poszła na spacer, potrzebuje komputera, biorę ją do siebie, później ją odwiozę, nie martw się, no to cześć, pa. Wyłączył telefon zanim Croft miał choćby okazję powiedzieć słowo. Izzy zachichotała, ale zanim Troy miał szansę się do niej odezwać, zaczął dzwonić jego własny telefon. Ponieważ nadal chichotała, to szelmowsko do niej mrugnął, po czym odebrał. - No? – przez chwilę spokojnie słuchał wrzasków po drugiej stronie. – Nie… Tak… Wygląda na pełną energii… Nie, przyszła sama… Na nogach… Wiem… Ale z drugiej strony jest tutaj bezpieczna, więc… No wiem, wiem – wywrócił oczami. – Nie, idź do „Luny”, sam ją odwiozę. Poważnie, daj spokój… Tak, powiem jej. No, cześć. Troy rozłączył połączenie i płynnie wsunął telefon do tylnej kieszeni roboczych, nisko opuszczonych dżinsów. Chrząknął z rozbawieniem. - Zdaje się, że nie napisałaś w tej wiadomości na lodówce, dokąd się wybierasz. - On też nie napisał, dokąd się wybrał. Poza tym, mam jakiś wrodzony opór przed wykonywaniem rozkazów. A co? Skarżył się? - Był trochę… zaniepokojony – odparł oględnie, co jej zdaniem było dużym eufemizmem. – Prosi, żebyś odbierała telefon. - I zaraz tu przyjedzie spowity chmurą mrocznej, nieuzasadnionej zazdrości, żeby dopilnować, byś był trzy kroki ode mnie? - Nie – wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Będzie w „Lunie”. Ale nie powiem, żeby przychodziło mu to łatwo. - Naprawdę ma mnie teraz za swoją własność, prawda? – spytała kręcąc głową. To było dla niej coś tak nowego, że nie była wcale przekonana, czy do tego przywyknie.

358

- To nie jest jego wina – wyjaśnił Troy, kiedy znowu ruszyli w górę schodów, ale z trudem skrywał szaleńcze rozbawienie. – Namieszałaś mu w głowie. - Niby czym? – oburzyła się. – To nie ja jego ugryzłam! Tory zachichotał, otworzył dębowe, wzmacniane drzwi wejściowe i wpuścił ją przodem do mieszkania. To było całkiem przytulne miejsce i całkiem spore. Kuchnia była całkowicie otwarta na salon, w którym znajdowały się wygodne, trochę już zużyte meble wypoczynkowe, zachęcające do wywalenia się na nich. Na ścianie wisiał olbrzymi plazmowy telewizor, zajmując prawie połowę jej objętości, a w wyłożonej jasnymi kafelkami kuchni stał duży, solidny stół, na którym jeszcze walały się żetony do pokera i karty. Na szklanym stoliku na wprost sofy leżało kilka praktycznie opróżnionych misek z chipsami i popcornem. Mimo to, podłoga była absolutnie czysta i nawet jeden zbłąkany okruch jej nie szpecił. Niezwykle męskie wnętrze. Choć ktoś pilnował, by podłoga była czysta. Zabawne. - Cholera – mruknął Troy na widok bałaganu i natychmiast rzucił się, żeby zacząć ogarniać stoły. – Wybacz – dodał przepraszająco. – Nie spodziewaliśmy się wizyty i jak widzisz, jest syf. Czasami mamy tutaj wieczór pokera, albo Xbox’a z Mickeyem, trojaczkami od Omara i Shanem, no i właśnie wczoraj graliśmy. Potem zawsze nikt nie ma głowy, żeby posprzątać. - Daj spokój, nie przejmuj się – uśmiechnęła się. – Nie lubię wnętrz, które wyglądają na sterylne. Dzięki temu jest tu jak w domu. Troy mimo to błysnął przepraszającym uśmiechem, porwał miski ze stolika i szybko zaniósł je do kuchni. - Napijesz się czegoś? – spytał i pod nosem dodał: - Jak tylko znajdę jakąś czystą szklankę. Zachichotała. - Woda może być, ale o ile znajdziesz jakąś czystą szklankę. Błysnął uśmiechem i zaczął szperać po szafce, a Izzy rozejrzała się po reszcie salonu. Był pomalowany na ciepły, brzoskwiniowy kolor, dzięki czemu było tu dużo światła. Od pokoju odchodziły trzy pary drzwi, przy czym środkowe były uchylone i widziała, że to łazienka. Przy ścianie po drugiej stronie salonu, naprzeciwko zestawu wypoczynkowego i telewizora znajdowało spore biurko, na którym leżało kilka pojemników z dokumentami, jakieś biurowe akcesoria i trzy zamknięte laptopy. To musiało być małe, prywatne biuro Tory’a. 359

- Podoba mi się tutaj – stwierdziła kiedy Troy wracał do niej ze szklanką wody. - Pewnie się zastanawiasz jak często sprzątamy, czy opuszczamy deskę klozetową i spłukujemy ogolone włosy z umywalki. Wesoło wyszczerzyła do niego zęby. - O włosach akurat nie pomyślałam. Przecież widzę, że się nie golicie. Troy też się uśmiechnął, po czym podszedł do drzwi po prawej stronie, szeroko je otworzył i gestem zaprosił ją do środka. Zaciekawiona podeszła i wsunęła się do pomieszczenia, które najwyraźniej było jego sypialnią. Z tym że poza łóżkiem, szafą i kilkoma komodami, na całej długości jednej ściany znajdowała się lada, na której piętrzyło się chyba z pięć wielkich, płaskich monitorów, jakieś mrugające skrzyneczki, bezprzewodowe klawiatury, myszki, jakieś tablety, cyfrowe piórka, joysticki, większe i mniejsze głośniki… Miał tu wszystko, czego tylko można sobie zamarzyć: drukarki, skanery, adaptery, swiche, dyski, nagrywarki, a i tak była to tylko ta część rzeczy, które potrafiła zidentyfikować. Do tego dochodziła masa kabli, trochę bałaganu i wreszcie w kącie miejsce do pracy twórczej, z jakimiś rozbebeszonymi układami scalonymi, śrubkami, nakrętkami, lutownicami i innymi dziwnymi rzeczami, przy czym jedna wyglądała jak jednoramienny robot. - Wchodź, nie krępuj się – rzucił Troy, podszedł do lady, wskazał jej wygodny obrotowy fotel na kółkach, który chyba był jednym z tych dopasowujących się do ciała, po czym pochylił się i stuknął w jedną z klawiatur. Pięć monitorów natychmiast ożyło, światełka na puszeczkach zaczęły tańczyć i rozległ się cichy szum wiatraczków. Na dwóch monitorach wyświetlało się czarny ekran, pozapisywany jakimiś skomplikowanymi komendami, trzeci natychmiast wyświetlił coś z nagłówkiem: „SSWiN” i wyglądało na to, że nie tylko ten dom, w którym ona mieszkała był na liście obiektów pod ochroną, no i w końcu na dwóch pozostałych wyświetliły się tapety i ikonki systemu operacyjnego. Na jednym leżała zabójcza blondynka w bardzo skąpym bikini, a na drugim równie skąpo ubrana brunetka ze zmysłową miną zaglądała pod maskę jakiegoś mustanga. Troy zauważył, co tak uważnie ogląda z lekko przechyloną głową, cicho chrząknął z lekkim zmieszaniem, po czym znowu coś kliknął i obydwa monitory przybrały bardzo grzeczne, systemowe loga, zamiast seksownych panienek. Izzy z trudem utrzymywała śmiech w gardle, kiedy zrobiła udawaną minę zaskoczenia i niewinnie wypaliła: - To ty nie jesteś grzecznym chłopcem? 360

Posłał jej szelmowskie spojrzenie. - To zależy od okoliczności. I od upodobań towarzyszącej mi ślicznotki. Wyszczerzyła do niego zęby. - Ach tak. Przez chwilę się do siebie głupio szczerzyli, po czym Troy potrząsnął głową, jakby chciał się z czegoś otrząsnąć. - Nie masz pojęcia jaka jesteś urocza, prawda? – wypalił, ale z serdecznym uśmiechem. Znowu zachichotała, po czym Troy ponownie poklepał dla niej fotel. - Śmiało – zaprosił ją, ale jeszcze raz nieufnie spojrzała na wielkie monitory, plątaninę puszeczek oraz kabli i zrobiła krok w tył. - Wiesz, wolałabym tego nie dotykać. Wygląda trochę jak dobrze skonstruowana bomba. I pewnie jak tylko położę rękę na myszce, to wybuchnie. Nie jestem najlepsza w nowoczesnej technologii i nie chciałabym ci tutaj czegoś zepsuć. Parsknął śmiechem. - Bez obaw. Nie sądzę, żebyś potrafiła cokolwiek tutaj zepsuć. - Mimo wszystko to dla mnie chyba za wiele – powiedziała i wskazała głową na salon z przepraszającą miną. – Czy jest jakaś szansa, żebym skorzystała z jednego z laptopów? One wyglądają o wiele mniej groźnie. Znowu parsknął śmiechem, ale skinął głową i ruszył z powrotem w stronę salonu. - Wiesz, naprawdę tam nie ma co wybuchnąć – powiedział, kiedy dołączyła do niego, a on skierował się za biurko, które przedtem wzięła za spore, ale teraz wydawało jej się wręcz malutkie w porównaniu z ladą w pokoju. - Nie znasz jeszcze moich wszystkich talentów. Pamiętasz jak reaguje na mnie elektryka? Uwierz mi, nie chcesz, żebym dotykała twojego sprzętu. Otwierając jeden z laptopów posłał jej szaleńczo rozbawiony, dwuznaczny uśmiech, podczas gdy jego oczy błyszczały szelmowskimi iskierkami. Znowu się lekko zaczerwieniła. - Rany, Troy, myślisz tylko o jednym, prawda? - Zależy w czyim towarzystwie – odparł podobnie jak wcześniej, też się szczerząc. Najwyraźniej bawiło go wprowadzanie ją w lekkie zakłopotanie. Był Rustym numer dwa. - Gotowe – rzucił, zamykając jakieś arkusze kalkulacyjne, na których tutaj najwyraźniej pracował, po czym odsunął jej kolejny obrotowy fotel. 361

- Super, dzięki – odparła, położyła szklankę z wodą na blacie, pilnując by mu nie pomoczyć papierów, po czym klapnęła na fotel, a Troy podsunął jej go do biurka w bardzo grzecznym geście. Laila najwyraźniej wychowała synów wzorowo. - Nie przejmuj się, zaraz to trochę ogarnę – powiedział i zaczął sprzątać dokumenty na biurku. - Serio, nie stresuj się tak – uśmiechnęła się, przesuwając palcem po touchpadzie. – To nie tak, że jestem z sanepidu. Błysnął szelmowskim uśmiechem, po czym wskazał brodą na laptopa. - Przynieść ci myszkę? - Nie, tak jest dobrze. Siknął głową i wrócił jeszcze do szybkiego sprzątania ze stołów w głębi mieszkania. Izzy zachichotała na ten widok. Była ciekawa, czy zawsze rzuca się w taki wir porządków, jak wpada tu jakaś kobieta. Spróbowała uruchomić przeglądarkę, ale wyskoczyło jej brak połączenia z siecią. Spróbowała jeszcze raz, ale skutek był taki sam. Chrząknęła cicho. - Ee, Troy? - No? - Chyba już coś zepsułam. Uśmiechnął się z rozbawieniem, włożył do zlewu jeszcze jedną miskę i podszedł do niej. Okrążył biurko i pochylił się do laptopa nad jej ramieniem. Wyszczerzył do niej zęby, wcisnął dwa przyciski na klawiaturze i przeglądarka natychmiast się połączyła z internetem. - Wystarczy włączyć wifi, myszko – powiedział niemal z czułym rozbawieniem. Znowu się zaczerwieniła. - Nikt ci nie mówił, że nie należy się śmiać z mniej inteligentnych od siebie? – spytała, na co znowu błysnął uśmiechem i przysiadł na poręczy fotela. - Zostać jako osobiste wsparcie techniczne? – spytał, na co nagrodziła go pięknym uśmiechem. - Och, ty wiesz jak oczarować dziewczynę – zagruchała, po czym zajęła się wpisywaniem adresu, pod którym Rada trzymała bardzo tajną bazę danych ze skatalogowanymi czarodziejami i czarnoksiężnikami. Mało kto miał do niej dostęp, ona sama

362

zyskała go dopiero po tym jak podsłuchała rozmowę dwóch członków Rady i wymogła na przewodniczącym haseł dostępu. Teraz pozostawało tylko mieć nadzieję, że ich nie zmienili. - Wchichprojeckt.com? – z wyraźnym sarkazmem przeczytał Troy, kiedy wyświetliła się tandetna strona dotycząca jakichś komercyjnych bzdur związanych z magią. - Hej, trochę wiary – odparła, wybierając na liście panel administratora i starannie wpisując trzy kolejne hasła. – Czy miałbyś ochotę buszować po takiej tandetnej stronie? - Nie – odparł bez wahania. - No właśnie – skinęła głową. – I o to chodziło. Wcisnęła enter i została przekierowana do zupełnie innej strony. To już była rasowa baza danych, z której można było wybrać bardzo szczegółowe informacje dotyczące czarodziejów i czarnoksiężników. Troy uniósł wysoko brwi. - Inwigilujecie siebie nawzajem? Skrzywiła się. - Jeżeli to będzie jakieś pocieszenie, to nie był to mój pomysł. Z jednej strony, to jest potrzebne, bo zostały tu zebrane wszystkie ważne dane na temat osób, które mogą być zagrożeniem. Ale niestety, są tu i tacy Bogu ducha winni, co rzeczywiście jest naruszeniem ich prywatności. - I czarodzieje się na to godzą? - Nie mają o tym pojęcia – przyznała z przykrością, otwierając bazę dotyczącą czarnoksiężników. - Więc skąd ty o tym wiesz? – spytał od razu z żywym zainteresowaniem. No tak, znowu zapomniała, że nie rozmawia z wsiowym głupkiem. Jak dalej będzie tak chlapać ozorem to sama się wyda. - Uwierzysz jak powiem, że jestem magicznym hackerem? – spytała. - Myszko – wymownie uniósł jedną brew. – Nie wpadłaś na to, żeby włączyć wifi. Punkt dla niego. - Dowiedziałam się o tym przypadkiem – wyznała najbliżej prawdy jak tylko się dało. – Gorzej było ze zdobyciem haseł, ale w końcu się udało. - Też jesteś w tej bazie? – zainteresował się, na co oblał ją zimny pot. Była, a jakże. Rzecz w tym, że nie mogła mu tego pokazać, bo tytuł: „księżniczka” na pewno by mu nie umknął.

363

- Taaak – odparła, siląc się na bardzo nonszalancki ton – ale nie ma ta niczego ciekawego. Żadnych nagich fotek. Nawet poziom magii jest przekłamany, z czego się akurat cieszę. Wiesz jak jest. Skinął głową, ale nic nie powiedział. Odetchnęła z ulgą i zabrała się za przeglądanie profili

zidentyfikowanych

czarnoksiężników.

Większość

z

nich

została

dokładnie

skatalogowana, a jak nie były dołączone ich zdjęcia, to dodawano rysunkowe portrety. To było konieczne, bo znaczna część z nich żyła i umarła zanim wynaleziono cyfrową fotografię. - Oni wszyscy już nie żyją? – zadziwił się Troy, kiedy monotonnie przeskakiwała od profilu do profilu. -

Tak,

znaczna

ich

cześć

została

zlikwidowana

przez

naszych

Łowców

Czarnoksiężników. To naprawdę mroczni i piekielni goście. Jak dopadną czarnoksiężnika, to natychmiast poddają go redukcji mocy, w wyniku czego ci często stają się warzywami. Nie są zbyt delikatni, ale bardzo skuteczni. Taki magiczny oddział specjalny. Już po redukcji decydują czy czarnoksiężnik jest na tyle niebezpieczny, że trzeba go zabić, czy nie stanowi wielkiego zagrożenia i można go zamknąć w naszym więzieniu, a to naprawdę paskudne miejsce. - Byłaś tam? - Tylko raz, na wizytacji. To nie jest miejsce, do którego chce się wrócić. Troy nie skomentował tego, ale zmienił temat. - To jak to się stało, że ten nasz czarnoksiężnik dalej sobie biega beztrosko po okolicy? - To dobre pytanie. Czasami się zdarza, że czarnoksiężnik wymyka się łowcom, ale to zaciekłe demony i zazwyczaj ścigają go aż do skutku. Bywa też, że ktoś wymyka się redukcji, ale to naprawdę rzadkie przypadki. Choć ten wasz wspomniał, że próbowano mu już odebrać moc i tylko go to wzmocniło. Przypuszczam, że był silniejszy od reduktorów, którzy po niego przyszli i to on wchłonął ich moc. To jest naprawdę paskudne, bardzo czarne zaklęcie, zupełnie inne od tych, jakich używają łowcy. Ważniejszym pytaniem jest, dlaczego nie wysłano za nim następnych? Musiał się albo dobrze ukrywać, albo sama nie wiem. Może sam poddał się jakiejś dziwnej hibernacji, bo wydaje się stary duchem. Na razie możemy tylko snuć przypuszczenia, ale jak znajdziemy go w bazie danych, to może dowiemy się więcej. - A to możliwe, żeby wydostał się z waszego więzienia i odzyskał moce? Izzy myślała nad tym przez chwilę, marszcząc czoło. - Nie, nie sądzę. Musiałby mieć potężną pomoc. - Na przykład kogoś z Rady? 364

Izzy spojrzała na niego w lekkim szoku. Wiedziała co miał na myśli, ale nie chciała wierzyć, ze ktoś z Rady mógłby paktować z jakimś podłym czarnoksiężnikiem, bo i po co? - Nie chcę w to wierzyć, Troy – powiedziała w końcu, kręcąc głową i wracając wzrokiem do ekranu. – To by znaczyło, że już kompletnie wszystko było kłamstwem w świecie w którym żyłam całe życie. Pogłaskał ją pocieszycielsko po głowie i sam też znowu spojrzał na ekran. Pochylił się trochę bardziej nad laptopem i zaczął stukać w klawiaturę, przez co na ekranie zaczęły się wydziwiać dziwne rzeczy. Uruchamiał i zamykał jakieś czarne i niebieskie okienka, wpisując w nie dziwne polecenia, jakby posługiwał się najnormalniejszym językiem literackim. - Może możemy ułatwić sobie poszukiwania – powiedział, pracując na klawiaturze. – Spróbujmy zagęścić interkom wyszukiwania. Co wiemy, o tym gościu? Że żyje, więc to już zmniejsza bazę o trzy czwarte. Teraz spróbujmy wykluczyć wszystkich poniżej dziewiątego poziomu i wszystkich płci żeńskiej. Teraz określmy znaki szczególne: tatuaże na twarzy. Jaki poziom zagrożenia wpiszemy? - Wysoki – odparła bez tchu, całkowicie zauroczona jego sprawnymi palcami i cudami wyczynianymi na ekranie. – I to jest najfajniejsza magia, jaką w życiu widziałam! Uśmiechnął się lekko pod nosem, całkowicie skupiony na wprowadzaniu danych w czarnym okienku. Po chwili skończył, zrobił jakieś czary mary i na ekranie pojawił się tylko jeden, ale bardzo właściwy profil. Troy kliknął na niego i na wyświetlaczu pojawiła się wyraźna podobizna czarnoksiężnika, którego wczoraj widziała. To był ołówkowy portret, ale bardzo dokładny i świetnie oddawał wygląd tego padalca: atrakcyjny, zimny, wyrachowany, socjopatyczny i najwyżej dwudziestopięcioletni letni. - Ale zakazana morda – mruknął Troy, ponownie odchylając się do tyłu. - To on – powiedziała z lekkim podekscytowaniem i od razu zaczęła przesuwać suwak strony w dół. – To zdecydowanie on! Troy spojrzał na nią, a potem szybko przeniósł wzrok na ekran i zdawał się bardzo starannie chłonąć każdy fragment twarzy czarnoksiężnika, jakby chciał ją sobie wyryć w głowie. - No mówiłem – mruknął. – Zakazana morda. - Niezwykłe – mruknęła Izzy, namiętnie wczytując się w rubryki z danymi. – Jeśli wierzyć jego dacie urodzenia, to powinien mieć siedemdziesiąt osiem lat. Troy spojrzał na nią marszcząc czoło. 365

- Ale rozpoznałaś go bez problemu. - Bo wygląda identycznie jak na szkicu! Kreska w kreskę! W ogóle się nie zmienił. - Jak to jest możliwe? - Głowy nie dam, ale stawiałabym na magiczną hibernację. Czasami stosuje się ją w naszym więzieniu, kiedy ktoś ma potencjał, ale źle ukierunkowany. Wiesz, taki program resocjalizacyjny. Redukuje się jego moc, poddaje hibernacji ciało, ale zostawia aktywny umysł. I potem przez lata poddaje się go praniu mózgu z nadzieją, że się go przeprogramuje. Nie mówię, że to jest dobre – dodała, przenosząc na niego spojrzenie – ale był okres, kiedy stosowano wiele takich praktyk. Rzecz w tym, że definitywnie z nimi skończono za rządów mojego o… - w ostatniej chwili ugryzła się w język. – Mojego króla Luciusa. Wiesz, moralnie to było lepsze od uśmiercania czarnoksiężników, ale efekty nie były wymierne, no i nawet po wybudzeniu, nie darzyło się go zaufaniem. Tak więc zrezygnowano z tych praktyk. No i nigdy czarnoksiężnik wybudzony z hibernacji nie był na nowo wpuszczany między ludzi. – Izzy ponownie skupiła się na ekranie. – No właśnie, tak jak myślałam. Ten też powinien spać. Widzisz? Napisali, że jest w programie resocjalizacyjnym. Ale teraz już się nikogo nie wybudza. - Więc jak to możliwe, że on biega po okolicy? - Nie mam pojęcia – przyznała i zmarszczyła czoło. – Masz tu gdzieś drukarkę? Myślę, że twój ojciec będzie chciał to zobaczyć. Troy natychmiast wstał, obszedł fotel i kucnął przy dolnych półkach biurka. Po chwili wstał z kablem usb w dłoni. Podpiął go do laptopa i wcisnął opcję drukowania, a maszyna natychmiast zaczęła cicho pracować. Izzy przygryzła dolną wargę i wróciła do czytania. Nie było tu tyle informacji, ile się spodziewała. - Nie umiem tego wytłumaczyć – wyznała. – Z tego, co tu podają wynika, że powinien być w więzieniu. Może to jakiś błąd? - A może ktoś mu się pomógł stamtąd wydostać? – zasugerował. - Kto? – spytała samą siebie. – To musiałby być ktoś wysoko postawiony. Ktoś z uprawnieniami. Nie mam pojęcia co o tym myśleć. - Co tam jeszcze jest? – spytał Troy, wracając z powrotem na oparcie fotela. - Niewiele. Pojmano go pięćdziesiąt trzy lata temu i poddano hibernacji. Nie powinni byli tego robić, bo to nie jest człowiek z potencjałem tylko socjopata, ale opinia psychologa 366

wskazuje na – zaczęła dokładnie cytować z wyświetlacza: - „predyspozycje do ogniskowania mocy, talent parakinetyczny i niezwykłą wiedzę praktyczną z zakresu podnoszenia magicznych możliwości”. To odrażające. Zatrzymali go, żeby zbadać jak wchłania moce czarodziejów. Napisali, że wykazuje imponujące predyspozycje do osiągnięcia jedenastego lub nawet dwunastego poziomu magii. - Innymi słowy, jest niedobrze. - Innymi słowy, jest fatalnie. Ale nie mógłby zwiększyć swojej mocy bez użycia żyły magii, więc jeżeli nie znajdzie nowej, a wierz mi, są rzadsze niż rzadkie, to możemy uznać, że zostanie na dziewiątce. Zawsze istnieje też szansa, że jakby wchłonął tyle mocy z waszej żyły, to rozpadłby się na atomy. - Jej, ale ty fajnie wizualizujesz. - No i tak jak myślałam, jest całkowitym socjopatą. Psycholog zrobił nawet specjalną adnotację, posłuchaj: „wykazuje się nadzwyczajnym zaburzeniem osobowości, związanym z zachowaniami antyspołecznymi, irracjonalizmem oraz perswazyjną impulsywnością. Prawidłowo definiuje podstawowe uczucia, ale ich nie rozumie i nie odczuwa. Wykazuje się brakiem poczucia winy i skruchy, niemożnością odczuwania wzruszenia i brakiem przywiązania do jakiejkolwiek istoty żywej. Nawiązuje bardzo znikome kontakty międzyludzkie i wyłącznie jeżeli mają one przywieść wymierne skutki. Podsumowanie: osobowość wysoce dyssocjalna. Zagrożenie: wysokie. Zalecenia: trwałe odizolowanie, stała obserwacja, redukcja rozszerzona”. - Co to jest redukcja rozszerzona? - Redukcja całkowita. Najczęściej kończy się śmiercią. Nie tylko rozbija się jego kryształ, ale też wysysa z niego wszystkie patogeny, dzięki którym był w stanie operować jakąkolwiek mocą. Po takiej redukcji w najlepszym razie można zostać warzywem. Nie zalecono hibernacji, więc to była czyjaś osobista decyzja. Gdybym dostała się do archiwum Sabatów pewnie znalazłabym podpis i dowiedziała się, czyja. - Czy napisali tam, czego on może chcieć od zmiennych? - Nie – Izzy jeszcze raz przejechała wzrokiem po ekranie. – Prawdopodobnie nie ma żadnych osobistych powiązań ze zmiennokształtnymi i to co robi jest wynikiem dążenia do czegoś. Może to Głos go zwerbował, żeby zrobił to, co chce, a w zamian obiecał mu waszą żyłę?

367

- To bardzo prawdopodobna teoria – zgodził się Troy i pochylił się do komputera, żeby przejrzeć wypunktowaną listę. – Izzy, co to jest? - Lista jego udokumentowanych wykroczeń. Choć chyba słowo zbrodni bardziej tutaj pasuje. - Ona ma trzy strony. - Musiał być pracowitym sukinsynem. Troy błysnął w jej stronę uśmiechem. - Znasz takie brzydkie słowa? - Chyba słyszałam jak używała ich Sonia – odparła i znowu spojrzała na ekran. – Ma na imię Valacar - powiedziała z namysłem. – Nie wiem, czemu, ale coś mi to mówi. - Może wrzucimy go w wyszukiwarkę? – zaproponował Troy, otwierając następną kartę przeglądarki i uruchamiając wyszukiwarkę. - Nie sądzę, byś cokolwiek tak znalazł – odparła, nadal zastanawiając się, skąd zna to imię. – Rada bardzo dba, by to co dotyczy magii nie było łatwe do znalezienia dla ludzi. Znowu zadzwonił telefon Troy’a, więc wyjął go z kieszeni i zerknął na wyświetlacz. - Muszę odebrać, to klient – powiedział. – Zaraz wrócę, ok.? - No jasne – machnęła ręką, nadal myśląc. Troy odebrał i wyszedł porozmawiać do swojej sypialni. Izzy wylogowała się ze strony i sięgnęła po pierwszą z góry kopię wydruków. Pijąc wodę, jeszcze raz wszystko starannie przejrzała. Valcar. Skąd mogła znać to imię? Jej przemyślenia zostały gwałtownie przerwane, kiedy otworzyły się drzwi od pokoju po lewej stronie i wypłynęła stamtąd olśniewająca, rudowłosa wilczyca, wyglądająca jak modelka Playboya. Jej włosy nie były tyle rudawe, co rubinowe, a twarz idealna, jakby wykuta z marmuru. Figury mogłaby jej zazdrościć lalka Barbie, a sądząc po wyzywającej, doskonale dopasowanej sukience, którą miała na sobie, to była więcej niż tego świadoma. Piękność przerzuciła długie loki przez ramię, po czym uniosła stopę, by założyć na nią niebotycznie wysoką szpilkę i wtedy zobaczyła Isabelle. Zamarła w bezruchu, spojrzała na Izzy i pociągnęła nosem. Cóż, Izzy już się do tego przyzwyczaiła, więc sądząc, że to musi być jedna z bardzo licznej grupy przyjaciółek Rusty’ego, serdecznie się do niej uśmiechnęła. Ale wilczyca nie tylko nie odwzajemniła uśmiechu, gdy tylko wyczuła kim Isabelle jest, jej oczy zwęziły się w wąskie szparki, a cała piękna twarz wykrzywiła się w grymasie nienawiści. Oj. 368

- Ty! – syknęła wilczyca i pokazała nawet zęby w warknięciu. Izzy uniosła wysoko brwi. - Co ja? - Ty wredna, tępa suko! – syknęła, co już było zdecydowanie bardzo niegrzeczne. Założyła drugą szpilkę i ruszyła w stronę Isabelle w sposób, na widok którego chciało się cofnąć. - Że co, przepraszam? – spytała Izzy, marszcząc z gniewem czoło i nie ruszając się z miejsca. Jeśli wilczyca myślała, że ją przerazi i zmusi do ucieczki, to się grubo pomyliła. - Ty tania dziwko! – nadal syczała nienawistnie ruda. – I jeszcze śmiesz się tutaj pokazywać?! Cała nim śmierdząc?! Izzy przez trzy sekundy musiała kojarzyć fakty. Najwyraźniej rudej krowie chodziło o Crofta, bo kim innym mogła śmierdzieć? - Uspokój się, kobieto – powiedziała i znowu lekceważąco zaczęła czytać wydrukowany profil, co najwyraźniej jeszcze bardziej nie spodobało się wilczycy. - Wyrwę ci serce, cholerna dziwko, za to co mi ukradłaś! – syczała rudowłosa. – Myślisz, że jesteś jakaś lepsza i możesz zabierać każdego, na kogo masz ochotę?! On był mój! To ja miałam nosić jego ślad! To ja miałam być jego partnerką! Och, nie, pomyślała Izzy i skrzywiła się. To musiała być była dziewczyna Crofta. Ale czy na pewno była? Wyszła z pokoju Rusty’ego i wyglądała jakby spędziła tam noc, więc chyba jednak była. - Cóż, przykro mi – odpowiedziała. – Nie prosiłam się o to, żeby mnie ugryzł i na pewno nie jestem dziwką. Rudzielec pochylił się do niej przez szerokość biurka. - No tak, pewnie myślisz, że jesteś jego partnerką, suko – syknęła. – Jaki czar na niego rzuciłaś, żeby miał takie omamy?! Izzy jeszcze mocniej zmarszczyła czoło. - Dziewczyno, bierzesz jakieś leki? - Oczywiście, że nie! - No to może powinnaś. Z dłoni wilczycy wystrzeliły pazury i zamachnęła się nimi, żeby przeorać twarz Izzy. Gdyby w porę się nie uchyliła, szpony pocięłyby jej policzek, a takto przecięły jej skórę na obojczyku. 369

- Myślisz, że dalej będzie za tobą latał, jak pozbędziesz się tej wypieszczonej buźki, dziwko?! Teraz Izzy się wkurzyła. Ponieważ wilczyca znowu chciała ją poczęstować swoimi pazurami, to pospiesznie wstała i znowu zwinnie się uchyliła. - Trzymaj te brudne pazury przy sobie, kobieto! Nie słyszałaś nigdy o cążkach do paznokci?! Rudzielec znowu chciał na nią skoczyć, ale tylko wpadła na biurko. - Nigdy nie będziesz jego partnerką! Kiedy z tobą skończę, nawet hiena cię nie zechce! - O czym ty mówisz, do licha?! - I jeszcze jesteś głupia! Jak on mógł wyczuć swoją towarzyszkę w tępej, śmierdzącej czarownicy?! Izzy miała wrażenie, że jej serce się zatrzymuje. Co ona mówi? - Do tego ledwo się pojawiłaś, a już weszłaś między braci! Co z ciebie za suka?! Izzy potrząsnęła głową. - Co znowu? - Będziesz udawała, że nie wiesz, iż Croft zabronił Rusty’emu choćby się do ciebie odzywać?! Że chciałby pozabijać swoich braci, kiedy tylko na któregoś spojrzysz?! Pieprzona intrygantka! Czarodziejska dziwka! Zdejmij z niego ten urok, albo ja zdejmę z ciebie skórę! Ruda znowu zaatakowała pazurami i chyba była coraz bliżej przemiany, bo jej oczy zapłonęły żółcią. Izzy bez namysłu trzasnęła w nią szklanką z wodą, rozbijając jej ją na rudym łbie. Woda sypnęła po jej twarzy niszcząc makijaż i mocząc sukienkę. - Ostudź się, wilczyco, zanim mnie sprowokujesz do czegoś, czego bym żałowała! Czego się naćpałaś? Wilczego ziela? Wilczyca dostała istnego amoku. Teraz już obie jej dłonie miały pazury i bez wątpienia chciała je zatopić w tętnicy Izzy. - Rozerwę cię na takie drobne kawałeczki, że już nikt cię z nich nie poskleja, wiedźmo! – zawarczała i znowu rzuciła się na Izzy, ale ponownie na jej drodze stanęło biurko. - Co, do…? – zaczął Troy, wynurzając głowę z pokoju, ale w tym samym czasie ciśnienie w salonie znacząco się zmieniło, a natężenie siły alfy sprawiło, że ruda aż jęknęła, podczas gdy od strony drugiej sypialni rozległ się ryk: - Tanja! 370

Obie jednocześnie spojrzały w tamtą stronę, przy czym rudzielec lekko skulił ramiona, nie mogąc nie poddać się naciskom alfiej siły. W progu sypialni stał Rusty i choć wyglądał jakby dopiero co wstał z łóżka, to chyba był na poziomie wkurwienia, na jakim Izzy go jeszcze nie widziała. Miał zwichrzone włosy, jakby dopiero co podniósł głowę z poduszki, nagą pierś i nisko opuszczone na biodrach dżinsy, jakby zakładał je w pośpiechu i do tego nie dopiął nawet guzika. Warczał dziko z głębi piersi, a jego zaciśnięte pięści i żółte oczy utkwione w rudzielcu nie pozostawiały wątpliwości co do tego, kto zaraz oberwie. - Ta wredna dziwka mnie oblała! –wrzasnęła owa Tanja, po czym znowu zamachnęła się pazurami, na to moc alfy w pomieszczeniu jeszcze bardziej wzrosła i wilczycę aż powaliło na kolana. Czyżby wkurzył się też Troy? Rusty z dzikim warkotem natarł na Tanje, na co przez chwilę patrzyła na niego z jawnym przerażeniem, ale szybko je skryła pod maską furii. - To przez tę dziwkę Croft mnie nie sparował i podrzucił tobie jak starą szmatę! Myślisz, że ja nie wiem co się dzieje?! Za jakiego rodzaju idiotkę mnie macie?! Wcześniej za nic nie chciałeś się mną zainteresować, a teraz sam zadzwoniłeś! Wiem, że Croft cię poprosił, żebyś się mną zajął, żebym trzymała się z daleka od niego i tej szmaty, kiedy on będzie ją pieprzył w gorączce, a potem ją sparuje! Izzy aż zachłysnęła się powietrzem na te wszystkie rewelacje, ale Rusty nawet nie zwolnił. Poderwał Tajnę z kolan i obejmując ją ramieniem jak imadłem, uniósł ją jak piórko i skierował się prosto do drzwi. Orała mu pazurami ramię do krwi, ale nie zwracał na to uwagi. Ciągle wściekle warczał, a kiedy Tanja znowu otworzyła usta, żeby coś dodać, dosłownie nią potrząsnął, a jego moc alfy tak w nią walnęła, że aż boleśnie pisnęła. - Znajdź sobie inną parę na czas gorączki – warknął do niej dziko, otwierając frontowe drzwi. – Nigdy więcej tu nie przychodź, a jak się dowiem, że się zbliżyłaś do Isabelle, to rozerwę ci gardło, rozumiesz? I módl się, żeby Croft się nie dowiedział, że upuściłaś jej krwi, bo żadne miejsce na niebie i ziemi nie będzie dla ciebie bezpieczne, żeby się przed nim schronić. - Nie możesz mi tego zrobić! – krzyknęła oburzona. – Gorączka się zacznie lada dzień, powiedziałeś, że ją ze mną spędzisz! Nie możesz mnie teraz zostawić!

371

- To patrz – warknął, bezceremonialnie wyrzucił ją za drzwi i zatrzasnął je jej przed nosem. Jej dziki wrzask zranionej dumy wstrząsnął domem, ale nie miała najwyraźniej odwagi, by spróbować ponownie się tu dostać. Rusty się odwrócił i jego żółte oczy spoczęły na czterech krwawych szramach na obojczyku Izzy. Jego szczęka drgnęła w wyrazie wściekłości. Podobnie było z Troy’em, który wrócił już do salonu, ale nadal trzymał w dłoni telefon. Jego oczy też były żółte i wyraźnie wściekłe. - Co to było, do diabła?! – ryknął Troy na brata. – Nie umiesz zapanować nad tą szaloną suką, którą tu wpuściłeś?! Przecież mogła rozerwać Isabelle gardło! - A skąd miałem wiedzieć, że jak ją poczuje, to jej odpierdoli?! – syknął Rusty. - Bo jest popierdoloną suką, Rus! Zawsze nią była! Izzy miała serdecznie dość całej tej awantury. Nadal szumiało jej w głowie po tym wszystkim co usłyszała i podnosiło jej to ciśnienie to takiego stopnia, że nawet dwa wielkie, seksowne, skaczące sobie do gardła wilki, nie robiły na niej wrażenia. - Czy może mi ktoś powiedzieć – syknęła przez zaciśnięte zęby. – Co tu się, do diabła, dzieje?! Ponownie uwaga obu samców skupiła się na niej. Ich oczy zaczęły wracać do normalnego, błękitnego koloru i obniżył się też poziom agresji w pomieszczeniu. Od echa mocy dwóch synów alfy nadal szumiało jej w uszach, ale o wiele bardziej ją teraz obchodziło to, co ta szalona, wściekła wilczyca jej wykrzyczała. Croft myślał, że jest jego partnerką?! Croft zabronił Rusty’emu się z nią przyjaźnić?! Croft poprosił Rusty’ego, żeby ten zajął się jego byłą dziewczyną, żeby nie przeszkadzała?! Jak spotka Crofta, ten facet będzie miał solidnie przerąbane! - Myszko – zaczął Troy łagodnie, ale wściekle wycelowała w niego palec, z końca którego, aż posypały się czerwone iskry. O tak, była zła. - Nie mów do mnie „myszko”, kiedy zamierzasz mi łgać w żywe oczy, Astro! Chcę w tej chwili wiedzieć, czy to co mówiła ta naćpana wariatka było prawdą! Troy i Rusty wymienili nerwowe spojrzenia, co ją jeszcze bardziej rozsierdziło. - Nie patrzcie się na siebie, patrzcie na mnie, bo to ja mam przorany obojczyk i tak wysoki poziom złości, że za chwilę eksploduję! I to dosłownie! 372

Teraz z całego jej ciała posypało się więcej iskier. Rusty i Troy zgodnie zrobili po kroku w tył. - Kochanie – zaczął Rusty, unosząc dłonie na wysokość piersi. – Uspokój się, ona naprawdę jest rąbnięta. - Nie pieprz, Rus! Croft zabronił czy nie zabronił ci się ze mną zadawać?! I to przed oznaczeniem?! - Izzy… - Odpowiedz mi! – syknęła i posypało się więcej iskier. Westchnął ciężko, jak zmęczony życiem człowiek, po czym popatrzył na nią bardziej łagodnie. - Celowo go drażniłem, wiedząc jak jesteś dla niego ważna, świadomie igrając z jego zazdrością. Dostałem za to to, na co zasłużyłem. Owszem, poprosił mnie, żebym się do ciebie nie zbliżał, bojąc się, że jak poczuje na tobie mój zapach, to zrobi coś głupiego. Zrozum, nie chciał, żebyś mnie polubiła bardziej od niego. Był zazdrosny o ciebie. - I postanowił mi wybierać znajomych?! – syknęła. – Za kogo on się uważa, żeby decydować z kim mi wolno, a z kim nie wolno się zadawać?! Za mojego pieprzonego partnera?! Odpowiedziała jej cisza i to było nawet gorsze niż podejrzewała. Doznała gwałtownych zawrotów głowy, gwałtownie przenosząc wzrok z jednego na drugiego. Wyglądali na zakłopotanych. Nie zaprzeczali. Nerwowo drapali się po tyłach głowy w identycznym geście. Poczuła, że powinna usiąść. On naprawdę myślał, że jest jego partnerką. Co w niej takiego było, że co rusz jakiś wilk odkrywał w niej swoją towarzyszkę?! Croft nie oznaczył jej wcale przypadkowo. A te jego małe kroczki miały prowadzić ich do sparowania. Ona i Croft. Na wieki wieków razem. Jako partnerzy, gdzie jedno bez drugiego praktycznie nie może żyć. Przerażające! I podniecające? Otrząsnęła się. To wszystko tłumaczyło. Przyjaźń wilków, sympatia jego rodziny, opieka alfy. Dali jej dom, obiecali chronić przed innym stadem. Wzięli ją całą, nawet z jej wątpliwym dla nich dobrodziejstwem magii. Przecież czuła, że to wszystko jakieś dziwne. Podejrzane. Nienormalne. Jakie wilki przyjmują czarownicę jak swoją? Ano takie, które uważają, że jest ona partnerką jednego z nich. Dla Laili, Jamesa, Soni i całej reszty od początku była partnerką Crofta i jako taką ją traktowali. A to upicie jej w 373

barze? Chcieli ją wepchnąć w jego ramiona, co się świetnie udało, bo natychmiast ją oznaczył. Zrobiło jej się słabo i wolno usiadła z powrotem na fotelu. To by wyjaśniało też, dlaczego Croft się tak dziwnie zachowywał. Najpierw chciał się jej szybko pozbyć, ale Laila mu na to nie pozwoliła, bo pewnie się bała, że oszaleje jak ona nie będzie w pobliżu. A potem najwyraźniej stwierdził, że jednak ma na nią ochotę i zaczął to całe okrążanie jej! Osaczanie! Powarkiwanie na najbliższych, tylko dlatego, że byli przy niej, że ktoś jej dotknął. On naprawdę myślał, że jest jego przeznaczoną towarzyszką. Jak mogła wcześniej nie połączyć tego w logiczną całość? Miała wielkie, przerażone oczy, kiedy znowu spojrzała na trochę zaniepokojonych braci. Oni wszyscy o tym wiedzieli. Dlaczego nikt jej nie powiedział? - On naprawdę myśli, że jestem jego partnerką, prawda? – wyszeptała. Teraz obaj bracia ciężko odetchnęli. Zdecydowanie nie chcieli być tymi, którzy będą jej o tym mówić. Trudno im się dziwić. Croft powinien był jej powiedzieć w tej samej chwili, w której ta głupota wyrosła mu w głowie. - Kochanie – zaczął bardzo łagodnie i bardzo cierpliwie Rusty. – Ty jesteś jego jedyną, przeznaczoną towarzyszką. Nigdy już nie będzie miał żadnej innej. - Bo tak mu się z nudów ubzdurało? Obaj wolno pokręcili głowami, od czego ścisnął jej się żołądek. - Jemu się to nie ubzdurało, myszko – łagodnie powiedział Troy, serdecznie na nią patrząc. – On to po prostu wie od pierwszej chwili, w której poczuł twój zapach w „Lunie”. Naprawdę jesteś jego. Naprawdę jest jego? Naprawdę jest jego?!

374

Rozdział XIII

Izzy znowu poczuła gwałtowny wzrost ciśnienia. Stawała się tak wściekła, że nie sądziła nawet, iż jest do tego zdolna. Tamtej nocy, kiedy poznała Crofta, przecież zapytała go, czemu uważa, że nie jest partnerką Marco, a on nie pisnął nawet słowa na temat tego, że czuje w niej własną towarzyszkę. Nie mogła sobie dokładnie przypomnieć jego słów, ale z całą pewnością nawet się nie zająknął na temat tego, co sobie ubzdurał! Mocno zacisnęła zęby i pięści. Rusty i Troy nadal się do niej nie zbliżali, doskonale wyczuwając targającą nią złość. Ale to nie była tylko złość, to była też rozpacz. Miała nadzieję, że została zaakceptowana przez to jaka jest, że ich zaufanie wynika z wiary w nią, a nie w to, że należy do jednego z nich, - Oszukaliście mnie – warknęła przez zaciśnięte zęby. – Wszyscy! - Nie – zaprzeczył natychmiast Rusty. – Polubiliśmy cię dla ciebie samej, a nie dlatego, że jesteś jego partnerką. - Ale nikt mi o tym nie powiedział! Jak długo zamierzaliście to przede mną ukrywać?! - To nie była nasz decyzja – przyznał cicho Tory. To była decyzja Crofta. A jakże. Czuła coraz większą ochotę, żeby mu przywalić. - Już raz jeden wilk próbował mi wmówić, że do niego należę. Uciekłam tak szybko, że przez dwa miesiące nie mógł mnie dogonić! - Izzy – głos Rusty’ego zabrzmiał surowiej. – I nie uważasz, że może właśnie dlatego ci nie powiedział? Starła się z nim spojrzeniem, ale nawet w swojej wściekłości musiała przyznać, że to logiczne. Tylko że teraz ją to najmniej obchodziło. - Jest już drugim wilkiem, który tak myśli – syknęła. – Niby dlaczego miałabym wierzyć, że to on ma rację, a nie tamten? - Tego się nie da racjonalnie wytłumaczyć – łagodnie wyjaśnił Troy. – Albo się to wyczuje, albo nie. Tamten wilk kłamał, ale nie umiem ci powiedzieć dlaczego. Może się pomylił, może źle coś zinterpretował. Croft ma pewność. To by wiele tłumaczyło. Marco wcale nie czuł w niej towarzyszki, ale może jej pragnął. Rada w życiu by się nie zgodziła, by była po prostu jego dziwką, nawet oni potrzebowali ku 375

temu logicznego uzasadnienia. Wmówienie wszystkim, łącznie z samym sobą, że wyczuł w niej partnerkę, dawało mu swobodny dostęp do jej majtek, a Radzie wystarczającą wymówkę, by nawiązać sojusz. A kiedy w końcu by się nią jednak znudził lub spotkał swoją właściwą towarzyszkę, to co by z nią zrobił? Oddałby ją innym wilkom? Może Axelowi? Na samą myśl robiło jej się niedobrze. - Skąd może mieć pewność, jeżeli w takim razie tak łatwo jest się pomylić? - Wcale nie jest łatwo – odparł Troy. – Kiedy się to czuje, to podobno nie ma możliwości by nie wiedzieć, co to jest. Poza tym, Croft nie chciał partnerki, naprawdę nie chciał i nie szukał żadnej. Dlatego kiedy poczuł ciebie, nie mógł tego z niczym pomylić. Prawdę mówiąc, dość mocno go to walnęło. Walczył z tym i przegrał. Wbrew rozsądkowi, poczuła się urażona, że tak naprawdę nie chciał partnerki i nie chciał jej, a przynajmniej z początku. To było głupie, przecież ona też nie chciała zostać sparowana. A mimo to, ubodło ją to. Mocno. - I bardzo dobrze, że nie chciał partnerki, bo ja też nie chcę go za partnera! Troy chrząknął cicho, znowu lekko zmieszany, albo lekko rozbawiony. Nie spodobało jej się to i podejrzliwie zmrużyła oczy. - Co? – syknęła. – Nie możesz uwierzyć, że jakaś baba może nie chcieć twojego aroganckiego, despotycznego i wyraźnie stukniętego braciszka? - Myszko… - zaczął znowu łagodnie, ale Rusty mu przerwał z lekkim wzruszeniem nagich, opalonych, świetnie zbudowanych ramion. - Już go przyjęłaś. Powietrze ze świstem uciekło jej z płuc. - Że co?! - Harper powiedział, że wczoraj Croft cię zapytał, czy go przyjmujesz, a ty się zgodziłaś. Mógłby ją uderzyć, a nie zrobiło by to na niej takiego wrażenia jak te słowa. Miała tak gwałtowne pomieszanie z poplątaniem w głowie, że nie zdziwiłaby się, gdyby z uszu zaczęło jej się dymić. Tak, pamiętała o co zapytał i tak, pamiętała co odpowiedziała. Ale przecież on wiedział, że ona nie ma pojęcia co to pytanie oznacza! - Ten wredny bękart! – ryknęła. – Oszukał mnie! Nie miałam pojęcia, co to znaczy!

376

- Więc trzeba było zapytać, zanim powiedziałaś mu „tak” – w Rustym najwyraźniej nie było ani grama współczucia dla jej położenia. Oni się wszyscy z niego cieszyli! - Myślisz, że to śmieszne?! Chcesz, żebym ci zrobiła krzywdę?! - Nie umiesz atakować magią – przypomniał jej z bezczelnym uśmiechem. Punkt dla niego. - Zamknij się! - Pomyśl o tym tak – zaproponował Troy: - Croft jest jakby ulepiony w całości dla ciebie, a jego życie opierać się będzie na próbach uczynienia cię bezdennie szczęśliwą. Sparowane wilki bez wahania zabiją dla swojej partnerki każdego i mam na myśli naprawdę każdego. Jest wykuty w całości pod ciebie. I poza tobą nigdy nie będzie potrzebował żadnej innej kobiety. – Przerwał i szybko zerknął na brata. – Nie wiem, czy ja to dobrze tłumaczę, Rus. - To co Troy chciał powiedzieć, to że jesteś teraz centrum jego wszechświata. A to, że cały czas zachowuje się jak dureń i wariat wynika tylko i wyłącznie z tego – spokojnie wyjaśnił Rusty, obserwując ją. Mogli mówić co tylko chcieli, została wykiwana. Wmanewrowana w sytuację bez wyjścia. Jeśli nie pozwoli Croftowi się do siebie zbliżyć, może mu się stać poważna krzywda. Nie potrafiłaby mu tego zrobić. Ale z drugiej strony, on niczego o niej nie wiedział. Nie mogła tu zostać dla niego. Nie mogła go też zabrać. I nigdy mu nie wybaczy, że dowiedziała się o tym szaleństwie od jego byłej panienki! - Zatłukę dziada! – z wściekłością walnęła pięścią w podramiennik fotela i gwałtownie wstała. Sądząc po minach mężczyzn, uznali ją za zabawną. I w pewnym sensie taka była. Co ona tak naprawdę może zrobić takiemu wielkiemu wilkowi jakim jest Croft? No cóż, w najlepszym razie może mu kazać trzymać łapska przy sobie i właśnie to zamierzała zrobić. - Izzy – zaczął Troy, ale wycelowała w niego wściekłe spojrzenie. - Powiedziałeś mu, że mnie do niego zawieziesz? Więc świetnie, zawieź mnie! Zbieraj się! Poruszył się nerwowo. - Teraz? - Nie, za tydzień – fuknęła. – Natychmiast! - I ona jego nazywa despotycznym – mruknął z rozbawieniem do brata Rusty. 377

- Nie wiem, czy to dobry pomysł, myszko. Jesteś trochę zła. - Trochę zła? – warknęła i znowu posypały się z niej iskry. – Ja mu wyrwę serce i roztrzaskam je o ścianę, Troy! Wykiwał mnie! Wszyscy mnie wykiwaliście! - Wszyscy cię bardzo lubimy i cieszymy się, że jesteś częścią naszej rodziny – wyprostował Rusty i nie było w jego głosie szyderstwa. – Taka jest prawda. Matka płakała ze szczęścia, że pierwszy z jej rozpustnych synów znalazł swoją partnerkę i ułoży sobie życie i natychmiast pokochała cię jak córkę. Ojciec wziął cię pod własną opiekę, na czas, aż Croft się nie ogarnął. Nic z tego nie było oszustwem. Nie wypominał jej tego, po prostu stwierdzał fakty, co ją trochę złagodziło. Ale nie na tyle, żeby nie chciała rozbić czegoś na głowie Crofta. Ona też polubiła ich wszystkich całym sercem, ale to niczego nie zmieniało. Co się stanie z Croftem jak będzie musiała odejść? - Jestem ścigana przez inne wściekłe wilki i kiedyś w końcu pojawią się tutaj z prawem własności do mnie w ręce. I co wtedy? Po raz kolejny przypominam, że już jest taki jeden, który myśli, że jest moim partnerem! - Czy wyglądamy jakby to był dla nas problem? – oczy Rusty’ego zabłysły drapieżnymi iskierkami. – Bronimy tego, co nasze. I naprawdę myślisz, że nie damy sobie rady z jakimiś kundlami z Wygwizdowa Wielkiego? Jesteś teraz naszą siostrą, Isabelle i zostajesz z nami. Musiała siłą opanować ochotę by usiąść i się rozpłakać. Zmienią zdanie, jeśli przyjdzie im toczyć zaciekłą wojnę z pobratymcami o zwykłą czarownicę. Zwykłą? Przecież jak się dowiedzą, kim jest, to natychmiast ją odeślą do Rady, zanim to Rada się dowie, że jest tutaj, uzna, że jest przetrzymywana i wytoczy im następną wojnę. James wie, kim jest. Wie od samego początku. Dlaczego od razu tego nie zakończył? Będzie musiała z nim odbyć długą i poważną rozmowę. - Zabierz mnie do Crofta, albo pójdę do baru na nogach – powtórzyła do Troy’a. Troy spojrzał bezradnie na Rusty’ego, szukając u niego pomocy, ale on tylko ponownie wzruszył ramionami i przeczesał palcami już i tak zmierzwione włosy. - Ale nie skończyliśmy naszych badań – rzucił Troy, jakby koniecznie chciał ją tu trzymać, aż ochłonie. - Wybacz, mam teraz kogoś do wykastrowania – odparła cierpko i ruszyła w stronę drzwi.

378

- Poczekaj, daj mi chwilę – Troy łagodnie złapał ją za łokieć i zatrzymał, po czym podszedł do biurka. – Przyda ci się laptop w domu – mruknął i wybrał jednego z lady. – Ten będzie najlepszy. Izzy speszyła się lekko. Ona im tu urządziła wielką awanturę, a on jej pakował laptopa do usztywnionej torby. - Nie musisz tego… - zaczęła, ale rozglądając się dookoła jakby czegoś na szybko szukał, po prostu odparł: - Ale chcę. Jeszcze ładowarka. Zaczął przekopywać coś pod biurkiem, aż w końcu znalazł w gąszczu najróżniejszych kabli ten właściwy, złożył go i wsunął do torby. - Myszka – mruknął sam do siebie i zniknął szybko w swojej sypialni. Izzy musiała aż chrząknąć, żeby jeszcze bardziej się nie zmieszać. Zerknęła na Rusty’ego, który stał spokojnie z boku, z dłońmi teraz wbitymi w kieszenie i się jej przyglądał. Pewnie się zastanawiał czy zawsze się zachowuje tak paskudnie, kiedy się wścieka. Dlatego odruchowo burknęła, żeby dostało się też i jemu: - Mógłbyś się przynajmniej ubrać, pożal się Boże playboyu. Natychmiast szelmowsko wyszczerzył do niej zęby. - Przecież lubisz na mnie patrzeć, kochanie. Wywróciła oczami. - To prawdziwy cud, że ty i twoje ego mieścicie się razem w tym mieszkaniu. Jeszcze bardziej się wyszczerzył. - No widzisz? Lubisz mnie. W tej chwili nawet bardziej, niż Crofta, więc faktycznie miał się czego chłopak obawiać. Zmrużyła do niego groźnie oczy. - Twój zakaz zbliżania się został anulowany. Jak jeszcze raz będziesz mnie unikał z powodu głupoty swojego brata, to dopiero przekonasz się do czego jest zdolna wkurzona czarownica. Czy to jest jasne? Jeżeli to w ogóle możliwe, to wyszczerzył się jeszcze bardziej. - Tak jest, proszę pani. Z sypialni wynurzył się Troy i w jednej ręce trzymał torbę z laptopem, a w drugiej jeszcze oryginalnie zapakowaną, optyczną myszkę. Spojrzał najpierw na Izzy, potem na pudelku z myszą i znowu na Izzy. 379

- Przyjdę ci to zainstalować – zadecydował w końcu, po czym wrzucił mysz do torby, a Izzy oblała się krwistoczerwonym rumieńcem, podczas gdy Rusty chichotał. - Świetnie, Troy, naprawdę dzięki – burknęła. – Powiedzmy wszystkim jaka jestem nieudolna w tych sprawach. Niech więcej ludzi ma trochę radości. Uśmiechnął się do niej pokrzepiająco, zarzucił sobie torbę na ramię i podszedł do niej, po czym objął jej plecy ramieniem w geście pocieszenia i wsparcia. - Harper psuje nawet ekspres do kawy, a Busterowi do szczęścia w zupełności wystarcza to, że ma w domu prąd. Posiadanie komórki jest u niego najwyższym stopniem zaawansowania technologicznego. - To mnie miało pocieszyć? – burknęła pod nosem, na co szerzej się do niej uśmiechnął i mrugnął do niej okiem. - Troy – Rusty wymownie wywrócił oczami. – Ona idzie prosto do Crofta. Troy na chwilę znieruchomiał, po czym natychmiast grzecznie i dyskretnie cofnął rękę z jej pleców. Chrząknął do tego w odpowiedzi, że brat ma rację. - Dość tych głupot! – wybuchła. – Nie jestem jego prywatną kością! Od dzisiaj każdy kto zechce mnie dotknąć, a ja mu na to pozwolę, ma do tego prawo! I amen, do cholery! Troy przygryzł policzek, żeby nie zarechotać, a Rusty szelmowsko do niej mrugnął. - Będzie bardzo ucieszony, kiedy o tym usłyszy. Izzy wywróciła oczami, złapała Troy’a za rękę i pociągnęła go do drzwi. Miała w głowie tyle rzeczy, które chciała wykrzyczeć Croftowi w twarz, że chyba powinna zrobić wypunktowaną listę, żeby o czymś nie zapomnieć. Troy posłusznie dał jej się zaciągnąć do samochodu, przez co uznała, że jemu jest skłonna szybciej wybaczyć niż reszcie. Rusty’emu może też, bo i on oberwał rykoszetem od Crofta. Troy wygrzebał kluczyki, otworzył swojego chevroletta i wrzucił torbę na tylne siedzenie. - Pozwolisz tylko, że pójdę i powiem, że… - urwał i wymownie machnął ręką na warsztat. Po królewsku odprawiła go machnięciem dłonią, więc poszedł do warsztatu chichocząc, a Izzy wskoczyła na siedzenie i zapięła pasy. Pomimo wściekłości, łaskotało ją też w żołądku. Rewelacja na temat tego, że miałaby być partnerką Crofta nie przeszła bez echa przez jej serce. Z jakiegoś powodu ją to ekscytowało, do czego nigdy by się nie przyznała. Podobał jej się, nawet bardziej niż 380

powinien, ale nie mogła sobie pozwolić na związanie z nim swojego życia. Nawet jeżeli jakaś jej cząstka naprawdę tego chciała. Była potwornie pogubiona we własnych uczuciach. Troy wrócił do samochodu i po chwili już odjeżdżali spod warsztatu. Dobrze prowadził. Naprawdę dobrze, podobnie jak Croft. Chciałaby, żeby ją tego nauczył. Od razu przejechałaby Crofta. - Wiesz – Troy zerknął na nią ostrożnie kątem oka. – Nie będzie niczego złego w tym, że najpierw pojedziesz do domu i trochę ochłoniesz, pomyślisz o tym wszystkim i… - Dziękuję bardzo, ja już pomyślałam. A teraz chcę krwi. Troy chrząknął z rozbawieniem, po czym się opanował i zerknął na jej obojczyk. - A propos krwi… Może byśmy pozbyli się tych szram, zanim dotrzemy do „Luny”? Z przyjemnością bym ci pomógł je zagoić, ale nie wiem, czy Croft byłby w stanie znieść zapach mojej śliny w takim miejscu. Izzy zupełnie zapomniała o tych zadrapaniach. Uniosła rękę, zakryła nią ranki i skupiła się na wygojeniu ich. Kiedy odejmowała dłoń, po szramach nie było już ani śladu. - Hmm, to bardzo użyteczna umiejętność – stwierdził Troy, posyłając jej uśmiech i zdradzając się z tym, że bardzo uważnie śledził jej poczynania. Po chwili znowu spoważniał. – A jeśli chodzi o Tanje… - Tę psychotyczną sukę, którą bzykał najpierw Croft, a teraz przypadła w spadku Rusty’emu? I tak między nami, dzielenie się kobietami jest po prostu odrażające. - To nie jest do końca tak. Owszem, Tanja jest popieprzona i z tego powodu nikt z nas nie tyka jej nawet kijem. Croft był z nią naprawdę krótko, ale dowiedział się, że miała względem niego nieodwzajemnione plany. Tylko dlatego poprosił Rusty’ego, żeby się nią zajął przez jakiś czas. Nie chciał, żeby urządziła ci właśnie taką sceną, jaką urządziła. I tylko dlatego Rusty się zgodził. - Lowelas do wynajęcia – mruknęła buro. – Czy on się zgadza na każdą głupotę, o którą poprosi go braciszek? - Nie – Troy lekko się uśmiechnął. – Ale to była wyjątkowa sytuacja. Też nie chciał, żeby Tanja na ciebie napadła. Poza tym, naprawdę zbliża się gorączka i i tak rozglądałby się za jakąś parą. - Czy te wasze gorączki nie są tylko wygodnym wytłumaczeniem dla bezkarnego seksu, Troy? 381

Zaśmiał się cicho. - Nie do końca. I wiesz, oznaczona partnerka też nie jest wolna od działania księżyca. - Nie jestem wilczycą – przypomniała mu. - A czy ja powiedziałem, że musisz być wilczycą? Spojrzała na niego wysoko unosząc brwi, ale ponieważ nie wyglądało na to, żeby żartował, to lekko się zaczerwieniła. - Jakto? Wskazał brodą na jej ślad po ugryzieniu. - To kwestia tego samego enzymu, który wspomaga proces gojenia i sprawia, że możemy wyczuć na samicy jej samca. Nie ma znaczenia jakiego jesteś rodzaju. Tę gorączkę też pewnie poczujesz. Jeszcze mocniej się zaczerwieniła i jeszcze bardziej się zezłościła na Crofta. Na to też liczył? Że jak opęta ją żądza, to będzie mu łatwiej ją jeszcze bardziej oszukać? - Kiedy zaczyna się ta gorączka? – burknęła. Lekko wzruszył ramionami. - Nigdy nie da się dokładnie przewidzieć. Rzecz jasna, kiedy księżyc będzie już całkiem w pełni na niebie, co zdaje się, że ma być pojutrze, czy jakoś tak, to i my będziemy w centrum gorączki, ale ona zacznie się wcześniej. To zależy od wielu rzeczy, w tym od pogody i stanu zachmurzenia nieba. Nie będę się nad tym rozwodził, jest po prostu dużo czynników, stąd tak trudno podać dokładną datę. Izzy poruszyła się nerwowo. Może to wyjaśniało, dlaczego mimo wszystko nadal nie mogła przestać myśleć o przedwczorajszym wieczorze i tym co się działo w korytarzu, kiedy ją ugryzł… - Czyli to może być już? Spojrzał na nią z rozbawieniem. - Czy czujesz nieprzepartą ochotę, żeby zedrzeć ze mnie ubranie, rzucić mnie na ziemię i wykorzystać do cna? Teraz już była czerwona po korzonki włosów. - Nie. Westchną dramatycznie z rozczarowaniem, które musiało być trochę udawane. - Serio? Ani trochę na ciebie nie działam? Pacnęła go w ramię. 382

- Troy – burknęła. Zachichotał i mrugnął do niej okiem. - Żartowałem. Nie, nie czuję jeszcze działania gorączki, więc jeszcze się nie zaczęła. Ale nawet jak się zacznie, to nie będziesz pragnęła nikogo poza Croftem. To on cię oznaczył i to on też będzie pragnął ciebie. Oznaczeni partnerzy nie mają skoków w bok i innych zachcianek. Tylko my, wolne wilki, możemy puszczać się z byle kim, kto nam się spodoba. Zmarszczyła z niesmakiem nos. - To odrażające. Wyszczerzył do niej zęby. - Cóż zrobić, nie każdy ma na tyle szczęścia, żeby spotkać swoją towarzyszkę, bądź towarzysza i zmonogamizować swoje życie erotyczne. Posłała mu bardzo bure spojrzenie spod brwi. - Załapałam aluzję. I ostrzegam cię po raz ostatni, stąpasz po cienkim lodzie. Nie przestawał się uśmiechać. - Próbuję cię oswoić z nowym stanem i przekonać, że nie jest taki zły. - Fatalna metoda, koleś, fatalna. - Ale pomyśl o tym tak: nie trafiłaś tak najgorzej. - O doprawdy? - Popatrz, zawsze mogłaś trafić na Bustera. Albo Locky’ego! – dodał z przerażeniem. – Nawet Tanwi bym tego nie życzył. - Buster wcale nie jest taki straszny – burknęła, na co tylko się wyszczerzył i w duchu pewnie się z niej uśmiał. Zbliżali się już do „Luny” i Izzy poczuła jak znowu napełnia ją dzika złość. Troy to natychmiast wyczuł, bo znowu zerknął na nią niepewnie. - Jesteś pewna, że chcesz tam iść? Żadna awantura już nie zmieni tego, że jesteście parą. Nie zmieni też tego, co on czuje względem ciebie. - Ale ja się lepiej poczuję – burknęła i niecierpliwie stukała stopą, gdy parkował. Troy westchnął, ale posłusznie manewrował na parkingu. - Poczekam na ciebie – zaproponował. – Ale jeszcze możemy stąd… - Świetnie – przerwała mu i wyskoczyła z samochodu, jeszcze zanim on dobrze odpiął pas. Pomknęła prosto w stronę wejścia do „Luny”, starając się opanować czerwone iskry, które znowu zaczęły się jej sypać z palców. 383

Troy dogonił ją jeszcze przed wejściem, ale zapobiegliwie się nie odzywał. Izzy wściekle wkroczyła do środka i byłaby przemknęła jak burza przez przedsionek, ale zatrzymała się i cofnęła, uzmysławiając sobie, że prawie zdeptała Ashura. Akurat on był niewinny i nie powinien ponosić konsekwencji głupoty swojego pracodawcy. Cofnęła się do Ashura, który chyba był rozbawiony jej stanem ducha, a ponieważ siedział, to wystarczyło, że stanęła na palcach, żeby go cmoknąć w łysą głowę. - Cześć, misiu – rzuciła jakby to było najnormalniejsze na świecie, po czym natychmiast pomknęła wgłąb baru, więc nie była świadoma spojrzenia spod wysoko uniesionych brwi Troy’a, jakie posłał wielkiemu niedźwiedziowi. - Prawdopodobnie widziałem już wszystko i teraz mogę umrzeć – mruknął i podążył za nią. Izzy dopadła Shane’a, który serdecznie uśmiechnął się do niej zza lady, ale potem wyczuł jej emocje i uniósł lekko brwi. - Wszystko w porządku? – spytał. - Gdzie jest Croft? – wypaliła natychmiast. Uniósł brwi jeszcze wyżej. - U siebie, na górze – odparł ostrożnie. – Mam po niego iść? - Nie, nie – rzucił Troy, siadając przy ladzie u boku Izzy i znaczącym tonem dodał do Shane’a: - Dowiedziała się. Cała twarz Shane’a wyraziła nagłe zrozumienie i jedno wielkie „O!”. - Oczywiście – warknęła Izzy. – Ty też o wszystkim wiedziałeś. Shane chrząknął cicho, a Troy po prostu wskazał jej schody w kącie baru, za ladą. - Tamtędy i na górę, myszko. I bądź dla niego łagodna – poprosił, na co zarobił jadowite spojrzenie i Izzy natychmiast ruszyła we wskazanym kierunku. - Oho, będzie tam gorąco – stwierdził Shane. – Który z was się wygadał? - Tanja. Shane cicho gwizdnął. - Będzie bardzo gorąco. Mogłem jej pożyczyć bejsbola spod lady. Izzy więcej już nie słyszała, bo przemknęła przez ladę i natychmiast wbiegła po schodach. U ich szczytu znajdowały się tylko jedne drzwi, więc nie miała żadnego dylematu i opanowując pokusę, by zacząć je kopać, walnęła je pięścią. Ponieważ zostało to zlekceważone, zaczęła wybijać pięścią regularny rytm. 384

Czy tego chce, czy nie chce, otworzy jej te cholerne drzwi. Croft akurat wyszedł spod prysznica i usłyszał dobijanie się do drzwi, bo pukaniem tego nazwać nie było można. Ktoś wyraźnie chciał mu jeszcze bardziej zepsuć dzień, tak jakby sprawa z Izzy była do tego niewystarczająca. Nie pojechanie po nią natychmiast, gdy się tylko dowiedział, że jest u Troy’a, kosztowało go dwa zimne prysznice i niemal fizyczny ból całego ciała. To, że mu się udało powstrzymać, uważał za potwornie wielki sukces. Zwłaszcza, że rozmawiał z Sonią i w bardzo niewybrednych słowach mu powiedziała, co myśli o jego obsesyjnej potrzebie trzymania Isabelle z daleka od każdego samca. A to, że nie ufał własnym braciom, kiedy o nią chodziło, nazwała patologią i kazała mu się leczyć. Tak, nie ma jak wsparcie siostry. No, ale w efekcie, zaufał Troy’owi, że się nią zaopiekuje i utrzyma ręce przy sobie. Co prawda był niewiele lepszy od Rusty’ego, ale będzie musiał do tego przywyknąć, bo te durnie, które są jego braćmi, będą się wokół niej kręcić już do końca życia. Co nie znaczy, że podobało mu się, że ktoś się do niego dobija, jakby chciał wyważyć drzwi. Jak to Shane, to dostanie w pysk, Croft od razu poczuje się lepiej i dzień wszystkich stanie się jaśniejszy. No może poza Shanem. Poprawił ręcznik wokół bioder, a drugim zaczął wycierać włosy, szarpnięciem otworzył drzwi i już miał warknąć, kiedy zobaczył Izzy. Stała tam, cała piękna i świeża, choć mrużyła oczy. Zaniepokoił się. Co się stało? - Izzy? – spytał, zamierając z ręcznikiem przy włosach. – Wszystko w porządku? Przesunęła wzrokiem wzdłuż jego ciała i już samo to wystarczyło, żeby boleśnie stwardniał. To nieustanne podniecenie kiedyś go zabije. - Wybacz – rzucił, po odchrząknięciu. – Brałem prysznic. Spojrzała mu ponownie w twarz i teraz zauważył, że jej oczy nie są po prostu zmrużone. One były wściekle zmrużone, a zapach jest furii unosił się wokół niej jak tarcza. - Domyśliłam się, że się nie wytarzałeś w kałuży – warknęła, odepchnęła go na bok i weszła do małego mieszkanka. Croft uniósł brwi i podążył za nią spojrzeniem. Z jej dłoni chwilami posypywały się drobne, czerwone iskry. To nie mogło wróżyć niczego dobrego. Izzy błyskawicznie rozejrzała się po kawalerce. To był w zasadzie jeden, bardzo męski pokój z aneksem kuchennym. Najwyraźniej więcej mu nie było potrzeba. Były też przesuwane drzwi ze zbrojonego szkła, które prowadziły do łazienki, ale nie były do końca 385

nieprzeźroczyste, więc pewnie dało się obserwować cień osoby w łazience siedząc w pokoju. A więc miał małe potrzeby i przesadnia skromność się do nich nie zaliczała. Dupek. - Czy coś się stało? – spytał Croft ostrożnie. - Ciekawe skąd wysnuwasz taki wniosek – parsknęła i jeszcze raz się rozejrzała, żeby sprawdzić, czy znajdzie tu gdzieś jakąś damską bieliznę, rzuci mu nią w twarz i wyśmieje jego wyobrażenia o sparowaniu się z nią. A poza tym, patrzenie na niego tylko w tym cholernym ręczniku i z drugim przerzuconym przez kark robiło bardzo złe rzeczy z jej głową. I żołądkiem. I innymi częściami ciała. Croft przyjrzał jej się, po czym popchnął frontowe drzwi i je zamknął. Gwałtownie próbował wymyślić, co tym razem mógł przeskrobać, ale przecież nie pognał za nią do Troy’a i nie wyciągnął jej od niego, przerzucając ją sobie przez ramię. - Chodzi o ten telefon? – zaryzykował. – Nie wiedziałem, gdzie jesteś, a „mam coś do zrobienia” było bardzo niepokojące. Nie wszczynałbym pościgu, gdybyś po prostu napisała, dokąd idziesz – powiedział i doskonale wiedział, że kłamie. - Doprawdy? I co byś zrobił? Wsiadł w samochód, wytargał mnie stamtąd za włosy w stylu: Ja-Tarzan-Ja-Rządzić-Ty-Jane-Ty-Siedzieć-W-Domu? Zmarszczył czoło. - Izzy, o co chodzi? Teraz iskry posypały się z jej całego ciała. - Zabroniłeś Rusty’emu się ze mną widywać? – spytała cichym, krwiożerczym głosem. Croft miał ochotę zamknąć oczy z nadzieją, że to tylko sen. Znała odpowiedź, a pytała go tylko po to, żeby usłyszeć potwierdzenie i móc się wściec. W sumie, może i zasłużył? Poniosło go wtedy z tym Rustym, a nie najlepiej panował nad zazdrością. Teraz też miał ten problem, ale kiedy już ją ugryzł, czuł się jakiś spokojniejszy. Otworzył oczy i spokojnie na nią spojrzał. - Tak. - Dlatego, że polubiłam go bardziej od ciebie? – warknęła, ale to co zasugerowała już mu się nie spodobało. - Nie – odparł chłodniej. – A tak właśnie jest? Masz ochotę na Rusty’ego? Jej iskry zaczęły sypać się jeszcze mocniej i kilka z nich go dosięgło. Na szczęście, były zimne.

386

- Jeśli powiem, że tak, mną też się z nim podzielisz? – syknęła, na co jego jedyną odpowiedzią, jaką był w stanie wydać, był dziki warkot prosto z głębi piersi. – Jesteś pewien, że nie chciałbyś mnie mu oddać jak Tanję, kiedy się mną znudzisz? Raptownie przestał warczeć i uniósł znowu brwi. Spotkała Tanję? To nie wróżyło niczego dobrego. - Z Tanją mnie nic nie łączyło, a Rusty’ego zapytałem tylko, czy nie pomoże jej w czasie gorączki. Jest amantem, zmienia panienki częściej, niż się goli. - Z Tanją cię nic nie łączyło – powtórzyła kpiąco i zrobiła drapieżny krok w jego stronę. – A ze mną? A co się niby łączy ze mną? Ta rozmowa stawała się dziwna. I zmierzała w niebezpiecznym kierunku. Jeżeli to nie Rusty i nie spotkanie z Tanją było przyczyną jej furii, co to? Nagle poczuł nieprzyjemne szarpnięcie w żołądku. Nie, ona się chyba nie dowiedziała, że… Ale jedno spojrzenie w jej oczy zabiło jego marzenie, że będzie jej miał szansę sam powiedzieć. - Już wiesz – stwierdził niechętnie. - Och, niby o czym? Czy o tym, że jesteś skończonym sukinsynem?! – krzyczała. – Tak, to już wiem! A może o tym, że wymyśliłeś sobie, że jestem twoją partnerką?! Tak, o tym też już wiem! I wcale nie od ciebie! - Kto ci powiedział? – zawarczał groźnie. – Troy? A może twój cenny Rusty? Wbiła w niego lodowate spojrzenie tych pięknych oczu. - Tanja – syknęła. – Twoja cenna Tanja, która, jeśli dobrze zrozumiałam, spodziewała się lada dzień zostać twoją towarzyszką, a teraz została podsunięta Rusty’emu jak stara szmata, żeby ci nie przeszkadzała w robieniu ze mnie totalnej idiotki! Cholerna Tanja. Od razu wiedział, że z tą szaloną suką będą problemy. Dlaczego, do diabła, nie pomyślał o tym, że ona może właśnie teraz być u Rusty’ego?! - Z mojego punktu widzenia to wygląda zupełnie inaczej, Izzy. - Och, nie pieprz! Punkt widzenia zależy od punktu wkurwienia, Croft, a moje wkurwienie jest w punkcie krytycznym! - Uspokój się proszę i daj mi to wyjaśnić. - A co dokładnie?! To, że mnie upaliłeś w szyję, kiedy byłam pijana, czy to, że podstępem wymogłeś na mnie przyjęcie siebie jako partnera?! Skrzywił się lekko. Wygląda na to, że już się dowiedziała, co to znaczy. 387

- Zapytałem cię wtedy w samochodzie czy chcesz, żebym ci to wytłumaczył, ale kazałaś mi się zamknąć. Niepotrzebnie to powiedział. To tylko mocniej podpaliło jej lont. - I to jest już wszystko, co masz do powiedzenia?! Oszukałem cię i wykorzystałem pierwszą szansę, żeby się zamknąć, kiedy trzeba było mówić?! Mam ochotę cię rozszarpać na strzępy! Spokojnie rozłożył na boki ręce. - Więc zrób to, jeśli ma ci to poprawić humor. Nie zmieni to faktu, że jesteś moją partnerką, oznaczyłem cię, a ty mnie przyjęłaś. - Nigdy, przenigdy nie będę twoją partnerką, Croft! Nie po tym jak zrobiłeś ze mnie idiotkę i jak mnie oszukałeś! Możesz tylko marzyć, że dam ci się dotknąć choć palcem! - Kiedy zacznie się gorączka, będziesz mnie potrzebowała tak samo jak ja ciebie. - Idź sobie do Tanji! Czemu nie weźmiesz wilczycy, która tak bardzo tego chce?! Czemu się uparłeś na mnie?! Jego oczy pociemniały. - Bo to ty, a nie Tanja, jesteś moją towarzyszką – powiedział niskim, niemal drapieżnym głosem. – I to ciebie chcę, a nie jakąkolwiek inną wilczycę. Nie będę z nikim poza tobą, nigdy. - To będziesz bardzo długo sam – syknęła, ruszając w stronę drzwi, ale zasłonił je sobą, odcinając jej drogę. – Cokolwiek byś sobie nie wmawiał, nie jestem twoją partnerką! - Jesteś – zabrzmiało to całkowicie władczo i bezdyskusyjnie. Zaśmiała się bez cienia wesołości. - Zapomniałeś o czymś, Pluto? Ja już kiedyś słyszałam, że jakiś wilk rości sobie do mnie prawa! Uciekłam od niego tak szybko, że do tej pory nie może mnie dogonić! Jego oczy jeszcze bardziej pociemniały, by po chwili błysnąć żółcią. Najwyraźniej nie tylko ona jedna była teraz wściekła. - Nigdy ode mnie nie uciekniesz, Izzy – zawarczał drapieżnie. – Bo znajdę cię zawsze i wszędzie, a kiedy to się stanie, oboje będziemy bardzo nieszczęśliwi, że w ogóle próbowałaś mnie zostawić. - Grozisz mi?! - Ja ci nie grożę, kociaku, ja ci to obiecuję. W twoim życiu nie będzie już nigdy żadnego samca. Będziesz tylko ty i ja. Na zawsze. 388

- Żebyś się nie zdziwił! Zawarczał jeszcze głębiej z piersi i było godne podziwu, że w takim stanie jeszcze nad sobą panuje. Ale nie bała się go ani trochę. Najwyraźniej zaszła w niej ogromna zmiana. Kiedyś kuliła się ze strachu przed Marco i Axelem, dzisiaj stała przed o wiele groźniejszym wilkiem i nie zamierzała nawet mrugnąć. - Każdy kto cię dotknie, natychmiast zginie. Wytropię go i zaszlachtuję jak świnię. A powinnaś wiedzieć, że jestem w tym dobry. - Nie powiedziałam, że będę się puszczać na prawo i lewo, ty zarozumiały dupku, powiedziałam, że akurat ty mnie na pewno nie dotkniesz! I że nie mogę tu zostać tylko po to, żebyś mógł dalej trwać w swoim szaleństwie, że jesteśmy partnerami! Jego wzrok trochę złagodniał i oczy wróciły do niebieskiego koloru. - Dokąd chcesz iść, kociaku? Gdzie się przede mną schowasz? Jesteś moja. Nigdy nie zostawię cię w spokoju. Będę cię bronił za cenę mojego życia przed każdym i będę zostawiał za sobą ścieżkę trupów, jeżeli ktoś spróbuje mi cię zabrać. To jest już przesądzone, Izzy. Przesunęła ręką w powietrzu i powiedziała w myślach zaklęcie, a silna moc odsunęła go od drzwi, odblokowując jej drogę. - Nic nigdy nie jest przesądzone, Croft – syknęła na pożegnanie, szarpnęła za klamkę i wyszła z mieszkania na schody. - Izzy – warknął, idąc za nią na dół, ale nie próbował jej zatrzymać siłą. Czy chciała, czy nie chciała, to ją dotknęło. - Izzy! – warknął głośniej, ale to też zlekceważyła. Przeszła pod ladą i skierowała się w stronę Troy’a, który razem z Shanem im się już teraz przyglądali. - Możemy iść – powiedziała do młodszego Whitmore’a. - Izzy! – po raz kolejny powtórzył Croft, stojąc na ostatnim schodzie, ale nawet się nie obejrzała, kierując się prosto do wyjścia. Teraz dziko warknął do brata: - Nie spuszczaj z niej oka, Troy! Troy skinął głową i podążył za nią, ale odezwał się dopiero, kiedy byli na zewnątrz. - Nie było zbyt miło, co? - Dupek – mruknęła pod nosem, a widząc jego uniesione brwi, dodała: - On, nie ty. Odchrząknął z rozbawieniem. - Zamierzasz uciec? 389

- Nie – odparła bez wahania, bo faktycznie nie zamierzała. Mimo wszystko nie chciała, by stała mu się jakaś krzywda, czy jeszcze coś gorszego. Troy uśmiechnął się. - Ale zasugerowałaś mu, że będziesz zamierzała, prawda? - Tak. Troy zachichotał i to chyba było silniejsze od niego. - Ale nie zamierzasz go zostawić, czyż nie? - Oczywiście, że nie – burknęła. – Za kogo ty mnie masz? Przecież nie chcę, żeby stracił rozum, czy Bóg wie, co jeszcze. Kto wie, co mu odwali, skoro naprawdę jest święcie przekonany, że jesteśmy sparowani ze sobą. Troy z szerokim uśmiechem otworzył przed nią drzwi do samochodu. - Mówiłem ci już, że jesteś niezwykle cudowna, prawda? To dokąd teraz jedziemy? - Do twoich rodziców – odparła bez wahania, wskakując do samochodu. – Muszę natychmiast porozmawiać z twoim ojcem. Troy zawiózł ją do domu rodziców, ale gdy ona milczała i ze złością analizowała każde słowo, które powiedziała Croftowi i każde, o którym jeszcze zapomniała mu powiedzieć, a które teraz po fakcie kapitalnie układały jej się w głowie, to Troy po prostu zerkał na nią z rozbawieniem. Na miejscu wszedł z nią do domu, po którym plątało się trochę osób, bo przygotowywano imprezę w ogrodzie, którą wymyśliła Sonia, zresztą czuwająca nad wszystkim jak generał. - Hmm, tato – rzucił Troy w przestrzeń, jakby ojciec stał tuż przed nim. – Izzy chce z tobą porozmawiać. Alfa natychmiast spokojnie zszedł po schodach i uśmiechnął się lekko na ich widok. - Oczywiście – powiedział, po czym na chwilę skamieniał, bo wyczuł jej emocje i zerknął czujnie na syna. – Co się stało? - Jeśli pozwolisz, sama ci wyjaśnię – odparła Izzy, a kiedy skinął głową, spojrzała na Troy’a. – Dzięki za transport, możesz wracać do pracy. Mam potem jeszcze do pogadania z Sonią, więc nie będę się stąd ruszać. Zobaczymy się potem na tym grillu? - Jasne – odparł i przyjrzał jej się z lekko przechyloną głową. – Ale mam cię pilnować. Jesteś pewna, że mogę cię zostawić? - Uważasz, że jest tu jeszcze za mało wilków, które mnie będą pilnować, Astro? - Ale to nie oni będę mieli połamane nogi, jak znikniesz z horyzontu. 390

Wywróciła oczami i poklepała go po głowie jak szczeniaczka, z tym, że w tym celu musiała rękę unieść do góry, a nie spuścić w dół. - Wracaj do warsztatu, Cerberze, a jeśli on choć dotknie twoich nóg, to nigdy nie dotknie moich. - Okrutna kara – wyszczerzył się w uśmiechu i skinął głową, więc weszła na schody do Jamesa. - Możemy gdzieś porozmawiać? - Oczywiście – odparł i wskazał jej ręką dalsze schody. Wspięli się na górę bez słowa, po czym James zabrał ją do swojego gabinetu, bardzo przypominającego XIX wieczne wnętrze w domu angielskiego arystokraty. - Siadaj, moja droga – powiedział, wskazując jej fotel, a sam przysiadł na skraju dużego, mahoniowego biurka. – Porozmawiamy teraz o tym, co cię rozgniewało? Ten pokój jest dźwiękoszczelny, więc nikt nas nie usłyszy i możesz mówić spokojnie. - Tak – odparła, ale kiedy spojrzała mu w oczy, jej emocje poplątały się jeszcze bardziej i gniew zaczął przechodzić w rozgoryczenie. Alfa przecież wiedział kim była i to od samego początku. Jeśli ktoś zrozumie jej obawy, to tylko on. James wyczuł jej zmianę nastroju i lekko zmarszczył czoło. - Czy ktoś cię źle potraktował? Możesz mi o tym powiedzieć. - Twój syn – odparła z ciężkim westchnieniem. – Oszukał mnie i to bardzo perfidnie. - Croft? – upewnił się James. Tym razem już z czystą rozpaczą spojrzała mu w oczy. - Ja już wiem. Dlaczego pozwoliłeś mi tu zostać? Przez chwilę przyglądał jej się ze zmarszczony czołem, po czym wreszcie za nią nadążył. - Więc Croft ci wreszcie powiedział – stwierdził spokojnie. - Nie, właśnie nie powiedział. Nikt z was mi nie powiedział. Dowiedziałam się tego od kogoś zupełnie obcego. Ale to teraz nie ma znaczenia. To co się liczy, to że nigdy nie powinnam była tutaj zostać i pozwolić, żeby sprawy zaszły tak daleko. Przecież wiesz kim jestem i wiesz, że Croft nie ma pojęcia. Jest dupkiem, który mnie oszukał, ale nie mogę znieść myśli, że stanie mu się krzywda, kiedy odejdę, bo on naprawdę wierzy, że jestem jego partnerką. - Więc nie odchodź – odparł jak gdyby nigdy nic. 391

Skamieniała. - Co takiego? James wygodnie wyłożył przed siebie długie nogi, skrzyżował ramiona na piersi i cierpliwie na nią spojrzał. - Nie masz dokąd pójść. To bardzo przykre, ale prawdziwe. Twój sabat cię sprzedał wilkom, więc zostań z wilkami. - Nie jesteście tymi wilkami, z którymi miałam zostać. - To oczywiste. My jesteśmy od nich lepsi – stwierdził. – Zastanawiałem się nad tym, Isabello. Wilki nie mają wpływu na to, w kim wyczuwają swojego towarzysza życia, dlatego mamy prawa, które nakazują nam chronić partnerów naszych braci i sióstr z watahy, bez względu na to, do kogo poczują więź. Mój syn nie wybrał ciebie, ale ty zostałaś wybrana dla niego. Czy powiedział ci, że dla ciebie umrze? Sztywno skinęła głową, a James uśmiechnął się z zadowoleniem. - Zrobi to, jeśli będzie trzeba. Od chwili, kiedy cię poczuł, pragnie cię chronić. Jesteśmy terytorialni, więc jest też dość dramatycznie zazdrosny. Muszę przyznać, że nawet ja byłem zaskoczony tamtego wieczoru, kiedy zabierałem cię z „Luny” jak bardzo Croft stał się natychmiast zaangażowany. Próbowaliśmy go nakłonić, żeby cię oznaczył, bo to by go uspokoiło i poczułby się lepiej, ale odkładał to zadziwiająco długo jak na wilka, który aż tak mocno się związał ze znalezioną partnerką. - Ugryzł mnie kiedy byłam pijana – wypomniała. - Tak, słyszałem o tym – zaśmiał się cicho. – Z mojej perspektywy ważne, że w ogóle to wreszcie zrobił. Na chwilę ją przytkało. - Naprawdę nie dostrzegasz problemu? - Dostrzegam, kochanie. I rozumiem twoje obawy. Po pierwsze, nikt jeszcze nie wie, kim jesteś. Ale przypuszczam, że twoja pozycja im bardziej zaimponuje, niż ich zmartwi. W końcu nie każdy może się poszczycić posiadaniem księżniczki w rodzinie. Po drugie, jest inny wilk, który powtarza, że jesteś jego partnerką. Przyznaję, że to niecodzienna sytuacja, ale ponieważ znam swojego syna i wiem, że to on ma rację, to nie będziemy się o ciebie targować. Możemy go wytropić i od razu po prostu zabić, co było pomysłem Rusty’ego, lub poczekać i zobaczyć czy w ogóle kiedykolwiek się tu po ciebie pojawi, co mądrze zasugerowała moja droga połowica. Inne watahy nas znają, Izzy, i jest bardzo niewielu 392

odważnych na tyle, by spróbować z nami negocjować. Nie słyniemy z uległości. Więc jeżeli to bardzo cię martwi, to mogę cię zapewnić, że nie wpuścimy tu nikogo, kto może chcieć twojej krzywdy. Bądźmy szczerzy, skoro nie jesteś jego partnerką, to byłby bardzo głupi, żeby kontynuować tę grę, wiedząc, że jesteś u nas. Powiedz sama, czy gdyby ci na czymś nie zależało całym sercem, odważyłabyś się próbować nam to coś odebrać? - Nie – przyznała cicho. - Otóż właśnie – przytaknął spokojnie. – Croft bardzo żąda krwi tych dwóch, którzy cię przygonili do jego baru postrzeloną i być może kiedyś sięgnie po swoją sprawiedliwość, ale nie zrobi tego, jeśli miałoby cię to w jakiś sposób narazić. Dla nas partnerka zawsze przychodzi pierwsza. Być może martwisz się też unią pomiędzy Radą a tamtymi wilkami. Myślałem nad tym, dziecko. Wysłuchałem, co myślą o tobie moi synowie, żona, córka i zastępca. Moja rodzina cię wystarczająco mocno pokochała, żebym uwierzył, iż jako głowa i serce czarodziejskiej nacji rzeczywiście pragniesz zakończenia niesnasek między naszymi gatunkami. A czy istnieje lepsza unia, niż między niewymuszonym partnerstwem córki króla i syna alfy? Dlatego, oczywiście pod pewnymi warunkami, brałbym pod uwagę sojusz między nami. Nie między Radą i wilkami, a między Księżniczką Wszystkich Sabatów a wilkami z najsilniejszej watahy w kraju. Radzie nie ufam i nie zmienię zdania, co chyba rozumiesz, biorąc pod uwagę ich nieprzyjemne odpowiedzi na nasze listy. Ale tobie myślę, że możemy zaufać jako przewodniczce swojego ludu. No i partnerce mojego syna, co chyba oczywiste, który, tak między nami, kiedyś może zostać moim następcą. Izzy wstrzymała oddech w głębokim niedowierzaniu. Takiego rozwoju wypadków się nie spodziewała. - Proponujesz mi… sojusz? Spokojnie skinął głową. - Oczywiście, porozmawialibyśmy o warunkach, ale jako partnerka mojego syna już i tak byłbyś z nami związana. Przeniesienie tego na drogę polityczną, miałoby tyko na celu naprawienie relacji między wilkami a czarodziejami. Gdyby tobie coś groziło, wszyscy poszlibyśmy za tobą, jako za partnerką jednego z naszych, to bezdyskusyjne, ale gdyby czarodzieje potrzebowali jakiejś pomocy, mogłabyś się do nas zwrócić o takową na drodze czysto politycznej. Naturalnie, działałoby to w obydwie strony. Mamy teraz wspólnego wroga, moglibyśmy razem z nim walczyć.

393

Serce waliło jej z zawrotną prędkością, kiedy składała to wszystko w głowie. Rada chciała sojuszu z wilkami i właśnie to oferował jej James, z tym że jego wataha była jeszcze potężniejsza od Lemarrów. To był polityczny strzał w dziesiątkę. - Więc proponujesz mi dokładnie to, czego chciała Rada, z tym, że miałabym zawrzeć sojusz z wami osobiście. - Owszem. Pomyślałem, że to rozwiązałoby twoje problemy z Naczelną Radą, która się nie opiekowała tobą najlepiej, a nam dała szansę na przydatnego sojusznika, bo sądzę, że moglibyśmy ci ufać jako Królowej Sabatów. Aż zaschło jej w ustach. James naprawdę chciał jej pomóc, a to co zaproponował… - Tylko że ja nie jestem Królową, nie mam takiej władzy. Monarchia jest teraz bardzo symboliczna. Tylko teoretycznie panuje członek rodziny królewskiej, bo naprawdę rządzi Rada Naczelna. - Nie zawsze tak było, prawda? Jeszcze twój ojciec sprawował pełne rządy, ale z tego co wiem, po jego śmierci byłaś na to za mała. Dopiero wtedy Rada przejęła władzę i chyba za bardzo się w niej rozsmakowała, bo zapomniała, że ma ci ją oddać. Jeżeli potrzebujesz krwawej rewolucji, żeby móc odzyskać to co prawnie jest twoje, pamiętaj, że masz za sobą teraz stado dość agresywnych i brutalnych wilków. Jeśli takie będzie twoje życzenie, pójdziemy z tobą do pałacu i odbierzemy twoją koronę. Możemy to uznać za pierwszą przysługę w ramach naszego nowego sojuszu. Nie wiedziała co powiedzieć. Owszem, myślała nad krwawym wypędzeniem Rady od chwili, w której przeczytała tamten list, ale nie sądziła, że kiedykolwiek miałaby na to szansę. Że ktoś by jej w tym pomógł. Czarodzieje obawiają się wilków, a gdyby się jeszcze dowiedzieli, że to właśnie te wilki na nich idą z kłami… - Nie wiem co powiedzieć – wyznała szczerze. Jams lekko się do niej uśmiechnął. - Rozumiem. Nie spiesz się, pomyśl o tym. - Jakie by były warunki? – spytała bez tchu. Jeszcze bardziej się uśmiechnął, najwyraźniej zadowolony z jej entuzjazmu. - Oczywiście, trzeba by to jeszcze przemyśleć i musiałbym skonsultować je z naszą starszyzną, ale na tę chwilę mam dwa, które będą bezdyskusyjne. Po pierwsze, żadnych ataków czarodziejów na nas, podczas gdy my nie będziemy atakować was. Wbrew pozorom,

394

nie tylko wilki mają problemy z czarodziejami, kochanie. Przypuszczam, że zechciałabyś się temu przyjrzeć po odzyskaniu władzy. - I to uważnie. - Dobrze. Po drugie, zostałabyś tutaj i stąd byś rządziła. Jesteś mądra i zapewne wiesz, że dobra władza nie wymaga pałaców. W razie potrzeby, mogłabyś podróżować między Wulfridge a królestwem, ale to tutaj byś mieszkała i to my zajęlibyśmy się twoją ochroną. Zrozumiem, jeśli będziesz chciała mieć przy sobie jednego czy dwóch magicznych strażników, ale zapewniam cię, że nasi będą równie dobrzy. Poza tym, potrwa zanim przywykniemy do wchodzenia czarodziejów na nasze ziemie, więc wprowadzałbym to tylko ewentualnie i powoli. Bardzo powoli. Być może zastanawiasz się teraz, czy próbuję zrobić z ciebie zakładniczkę, dlatego od razu wyjaśnijmy sobie, że jestem od tego bardzo daleki. Powody są osobiste, nie polityczne. - Croft – domyśliła się i z jakiegoś powodu zrobiło jej się cieplej w piersi. Przyjmowali ją do rodziny i jako rodzinę chcieli ją zatrzymać. A gdyby to wszystko o czym rozmawiali doszło do skutku, właściwie nie miała by powodów, żeby stąd odchodzić. Mogłaby zostać z Croftem. Mogłaby zostać z Croftem! - Może brzmię jak nadgorliwy rodzic, ale wiem co się stanie z moim synem, gdybyś teraz odeszła. Jego przywiązanie do ciebie jest naprawdę bardzo silne i choć jego metody okazywania tego są bardzo wątpliwe, to proces sparowania już się zaczął i nie da się go zatrzymać. Losy was dwojga zostały przesądzone w chwili, w której weszłaś do jego baru, moja droga. I nawet jeżeli nie przeniesiemy wszystkiego na drogę polityczną, to widzę cię u jego boku jako moją nową córkę. To było bardziej wzruszające niż mogła sądzić, że będzie. Może dlatego, że nie miała szansy poznać własnego ojca, a bardzo za nim tęskniła. James jej oferował godne zastępstwo. - Zastanów się nad naszą rozmową i nie spiesz się – ciepło powiedział alfa. – A wracając do sytuacji między tobą a Croftem… Cóż, słyszałem, że się zgodziłaś zostać jego partnerką. - Bo nie powiedział mi na co się zgadzam – burknęła. Oczy alfy zabłysły rozbawionymi ognikami. - Trzeba przyznać, że jest podstępną gnidą. 395

- Owszem, jest. - Ale rozumiesz, że mimo wszystko jest to wiążące? Ciężko wypuściła powietrze. - Tak. - I nie muszę się obawiać, że spróbujesz go porzucić? – upewniał się. Pokręciła głową i spojrzała na alfę z lekkim grymasem. - To nie znaczy, że mu łatwo wybaczę. - Och, wcale się tego nie spodziewam – odparł wesoło. – Śmiało, możesz go ciągnąć za ogon przez całe lata, nie dopuść tylko do tego, by pomieszało mu się w głowie bardziej niż zwykle. Czy można się było na to nie uśmiechnąć? - Być może zasugerowałam mu, że ucieknę. James serdecznie się zaśmiał. - Okrutna, ale sprawiedliwa kara. Nie sądzę, żeby w najbliższym czasie zmrużył choć oko. Przypuszczam, że Troy już miał cię pilnować? - Mógł mu coś takiego wywarczeć, kiedy wychodziłam. James uśmiechnął się, po czym posłał jej bardzo życzliwe spojrzenie. - Będzie ci z nim dobrze, Isabelle. Ma swoje wady, ale to dobry chłopak. Zaopiekuje się tobą lepiej niż ktokolwiek inny. Izzy westchnęła, ale jakimś sposobem zdołał ją uspokoić. Może to jakaś tajna moc alfy, albo po prostu dobra aura kochającego ojca. - Boję się, że zmieni zdanie, kiedy się dowie, kim jestem – wyznała, z zaskoczeniem dla samej siebie, ale tak właśnie było. – A za jakiś czas zrozumie, że się pomylił i pożałuje, że nie jestem wilczycą. - To, że się w nim zakochałaś, moje dziecko, bardzo wam ułatwi wspólne życie, zaufaj komuś szczęśliwie zakochanemu od lat. Partnerstwo nie wymaga miłości, bo jest do niej bardzo podobne, ale ona bardzo uspokaja i wycisza. Gdybyś mu powiedziała co czujesz, stałby się dużo bardziej opanowany. Izzy gwałtownie się zaczerwieniła i spuściła wzrok. Nie była przecież zakochana w Crofcie. Nie była. Chyba. - A co do reszty, to czy ugryzienie sprawiło ci przyjemność? – zapytał, na co stała się praktycznie fioletowa. – Rozumiem, że tak. Wbrew powszechnej opinii, nie kąsamy się na 396

prawo i lewo. Samica musi na to pozwolić, żeby poczuć przyjemność. A żeby pozwoliła, musi podzielać pragnienie samca. Nie jesteś wilczycą, ale zachowujesz się bardzo po naszemu, moja droga. Gdyby mnie ktoś pytał, a to nie jest tak, że stale dają mi się w tym domu wypowiedzieć, to powiedziałbym, że odczuwasz efekty sparowania równie mocno co Croft, po prostu lepiej nad nimi panujesz. Izzy spojrzała na niego z niedowierzaniem, bo ta teoria wcale nie była głupia. I wyjaśniałaby co się z nią działo, od chwili, w której go zobaczyła. Nawet już miała zapytać, jak to jest możliwe, kiedy rozległ się wyraźnie wściekły kobiecy wrzask, po czym drzwi się otworzyły i wpadła przez nie Laila, w asyście Sonii i Troy’a. Jej moc alfy trochę szalała i Izzy jej jeszcze nie widziała tak wzburzonej. - Kochanie? – spokojnie zapytał James. - Pokaż mi się, moje dziecko! – Laila doskoczyła do Izzy i zaczęła ją oglądać ze wszystkich stron, a jej oczy płonęły żółcią. – Co ci ta wredna suka zrobiła?! Och, o to chodziło. Troy to papla. - Nic mi nie jest, naprawdę. To było tylko lekkie zadrapanie, już się uleczyłam. Laila znowu wściekle wrzasnęła, a od natężenia jej mocy zarówno Izzy jak i jej dzieci się skrzywili. Tylko James pozostał nieporuszony. - Kochanie? – powtórzył cierpliwie i spokojnie, unosząc jedną brew. - Przegryzę jej gardło! Śmiała upuścić ci krwi! Tobie! Mojej synowej! Zedrę z niej skórę i powieszę nad kominkiem! - Ktoś cię zranił? - James natychmiast skupił się na Izzy. - To było nieporozumienie – odparła od razu. – Była zazdrosna o Crofta. Zmarszczył czoło i zachmurzył się. - Rzuciła ci wyzwanie, a nie jesteś wilkiem i nie możesz z nią walczyć. Do tego jesteś pod moją opieką. Będę musiał się tym zająć. - O na pewno nie! – warknęła Laila. – Samice podlegają mnie i to nawet te wredne suki! Ja podejmę jej wyzwanie! Na długo odechce jej się stawać między moich synów a ich partnerki! Chyba, że masz coś przeciwko? – warknęła tonem, który raczej nie zachęcał, by James mógł mieć coś przeciwko. Wyszczerzył do niej zęby. - Absolutnie nie. Zajmij się tym wedle uznania, kochanie. Laila natychmiast machnęła na Sonię. 397

- Zawołaj dla mnie Nallę i trzy samice na świadków, a potem wszystkie pójdziecie ze mną. Zapolujemy na tę sukę! – dodała mściwie. Sonia aż pisnęła z uciechy i wyleciała z pokoju. Laila pogłaskała oszołomioną Izzy po głowie i też wypadła z pokoju. James szczerzył zęby w uśmiechu, a Troy był dziwnie rozbawiony. - O co właściwie chodzi? – zapytała szybko. – Dokąd one idą? Troy lekko wzruszył ramionami, po czym szelmowsko do niej mrugnął. - Jeśli wszystko dobrze zrozumiałem, to Wadera zamierza złoić skórę Tanji w sposób, który będzie bardzo obrazowy dla innych samic. Nie sądzę, żeby jeszcze kiedyś jakakolwiek wyciągnęła na ciebie pazury. Wciągnęła gwałtownie powietrze. - I wy się śmiejecie?! - Mówiłem ci, moja droga – uśmiechnął się do niej James. – Naszej rodziny się nie krzywdzi, jeśli nie chce się samemu zostać skrzywdzonym. A teraz może pójdziemy na mały lunch? Croft nie mógł sobie znaleźć miejsca i znowu Isabelle była tego powodem. No dobrze, może nie postąpił uczciwie oznaczając ją kiedy była pijana, ale to przecież nie było tak, że to planował. Po prostu nie mógł się oprzeć. I pragnął jej do bólu. Szkoda, że nie dała mu szansy tego wyjaśnić. A to, że zapytał, czy go przyjmie też bardziej wynikło z chwili, niż jakiegoś niecnego planu. Co prawda, uważał, że to było sprytne posunięcie, biorąc pod uwagę jej historie z tamtymi wilkami, ale nie zamierzał ukrywać przed nią prawdy. Chciał jej powiedzieć, tylko czekał na odpowiedni moment. No i doskonale pamiętał jakie było jej podejście do tego sukinsyna, który jej wmawiał, że jest jego partnerką i nie chciał, żeby wyrobiła sobie taki sam stosunek do niego. Chciał to przeprowadzić powoli i dać jej się ze sobą oswoić zanim jej powie, że są partnerami. Był przekonany, że to dobra metoda. Ona najwyraźniej nie. Być może wcześniej nie chciał partnerki, ale w tej samej chwili, w której przestał ze sobą walczyć, uznając wyższość tego, że to zupełnie bezcelowe, nie potrafił sobie wyobrazić, że miałaby stąd odejść. I to sama, bez opieki, kiedy sukinsyny, które na nią polują kręcą się w okolicy. Pragnął jej tutaj, u swojego boku, żeby móc czuć jej obecność i zaznać spokoju. Z każdą minutą nerwowego podrygiwania na samą myśl, że już może próbować uciec, czuł jak 398

coraz bardziej siwieje. To było nie do wytrzymania. Jego wilk wył jak opętany, skrobał go pazurami i chciał się wydostać na zewnątrz, żeby się do niej dostać i jej pilnować. Ale nie mógł sobie na to pozwolić, bo już i tak wychodził w jej oczach na psychicznie chorego. Musiał zaufać najpierw Troy’owi, a potem Sonii, że będą ją mieli na oku. I chyba tak było, bo zmusił ich do meldowania się do piętnaście minut, co ich chyba też doprowadzało do wściekłości. No ale co miał zrobić? Nie wyglądała jakby miała mu łatwo wybaczyć. W każdym razie, była w domu u jego rodziców i planował z nią porozmawiać na spokojnie, kiedy pojedzie tam na tę imprezę zorganizowaną dla Izzy przez Sonię. Ciekawe tylko, że na Sonię się nie złościła, choć w tych mailach, które porozsyłała trudno było się doszukać właściwego zaproszenia. To było raczej zażądanie obecności każdego, kogo jego siostra chciała tam widzieć. Może powinien o tym wspomnieć Izzy, żeby odwrócić jej złość od siebie. - Zbieraj się – powiedział do Shane’a, kiedy już nie mógł dłużej usiedzieć na miejscu. – Jedziemy do moich rodziców. - Zostanę – rzucił Shane. – Nie będziesz musiał zamykać baru, a Sonia nie będzie się wściekać, że tam jestem. - Po prostu się zbieraj – podsumował, nie mając ochoty ani nastroju do tłumaczenia mu humorów swojej siostry. Ponieważ nie zostawił mu wyboru i już sam zapakował swój samochód skrzynkami z piwem, teraz pozostawało mu tylko niecierpliwie czekać, aż Shane rozliczy kasę i posprząta. Wykorzystał to na pozbycia się z baru klientów, którzy nie spieszyli się do wyjścia i na przyciśnięcie Ashura, żeby też z nimi pojechał. Wbrew pozorom, jego niedźwiedź był raczej rodzajem samotnika i wolał spędzać swój wolny czas z daleka od większych zbiegowisk. No ale Croft założył, że Izzy ucieszy się jak zobaczy tam swojego misia, więc przekupił go miodowymi cukierkami, na co Ashur bardzo się uśmiał i Croft naprawdę rzadko widział kogoś, kto by się tak śmiał. Sonia zaplanowała imprezę w ogrodzie nad basenem, więc domagała się strojów kąpielowych, ale Croft aż tak bardzo jeszcze nie upadł na głowę i był gotowy się założyć, że żaden z Whitmorów poza nią nie był na tyle stuknięty. Inni może i woleli jej nie podpadać, ale to akurat nie miało dla niego znaczenia. Chciał po prostu w końcu znaleźć się w domu i zobaczyć, że Isabelle jeszcze tam jest. Oszaleje, jeśli będzie się cały czas zastanawiał czy już

399

uciekła, czy może jeszcze nie, ale zasadniczo, nie był teraz w pozycji, żeby robić cokolwiek innego. Wreszcie dotarli na miejsce i we trzech wnieśli do domu skrzynki z alkoholem, ale Croft w zasadzie od razu zajął się namierzaniem Izzy. Fakt, że w potwornej plątaninie najróżniejszych zapachów w domu, wyczuwał jej seksowną woń, był jak balsam dla jego duszy. Mimo to chciał ją jeszcze zobaczyć. To była po prostu bezwarunkowa potrzeba. Znieśli skrzynki do salonu i pomimo sporego tłumu wilków plątających się po domu, można było zobaczyć, że Sonia bardzo się przyłożyła do przygotowania imprezy. Dom był pełen

kwiatów, delikatne rzeczy były pochowane, a na stole w salonie było więcej

półmisków z najróżniejszymi przysmakami, niż można sobie wymarzyć. Drzwi na patio były rozsunięte i kolejny tłumek wilków przebywał nad basenem. Rozłożono leżaki, na których wygrzewało się wiele samic w strojach kąpielowych, kilka wilków i ich wilczyc pluskało się w basenie, a na trzech wielkich grillach smażyły się imponujące pokłady mięsa. W gwarze rozmów ciężko było usłyszeć własne myśli, ale zauważył matkę, która wesoło wynosiła z kuchni tacę z drinkami, którą osobiście wyniosła nad basen. Ona też miała na sobie strój kąpielowy, z tym, że jednoczęściowy i dodatkowo skromnie przysłonięty jakąś chustką. Croft aż uśmiechnął się na ten widok i to pierwszy raz dzisiaj, od chwili w której przeczytał odpowiedź Izzy na jego liścik. Jego matka nadal była bardzo piękną kobietą, a to jak wszyscy bardzo starali się tego nie dostrzegać, żeby nie drażnić jego ojca było bardzo zabawne. Zaraz, zabawne? Nie, wcale nie było zabawne. Po raz pierwszy w życiu w pełni rozumiał ojca. Na samą myśl, że ktoś miałby lubieżnie gapić się na Isabelle, otwierał mu się nóż w kieszeni. No właśnie, Isabelle. A jak ona jest ubrana? Już na samą myśl znowu boleśnie twardniał i do ust napływała mu ślinka. Ale jeżeli ktoś będzie reagował na nią podobnie jak on, poleje się tu dzisiaj krew. Najpierw dostrzegł Mickey’a, który z Lee, Key’em i Theo bajerowali jakieś nastoletnie wilczyce, które chichotały i uroczo się czerwieniły. W zasadzie to strach pomyśleć, co wyrośnie z Mickey’a, skoro już teraz potrafi się dobrać praktycznie do każdej dziewczyny. Zdecydowanie spędza za dużo czasu z Rustym, Troy’em i Shanem. Powinien na jakiś czas znaleźć się w pobliżu Bustera. Problem w tym, że już i tak razem polowali i Bus uczył go jakichś podstaw zaczerpniętych z praw Gwardii Zmiennych, a i tak większe piętno odcisnął na nim Rusty, który z resztą chłopaków przygotowywał go do zawodu tropiciela. 400

A propos braci, to od razu dostrzegł też cała ich resztę. Wcale nie był zaskoczony, że byli wszyscy, z Busterem włącznie. Mało było rzeczy, których nie zrobiliby dla Sonii, a ta piekielnica wiedziała, że jak rozpuści famę, że jej osławieni bracia będą w komplecie, to ilość samic, które się tu zjawią zwiększy się o połowę. Bardzo często wykorzystywała ten manewr, a oni jej na to pozawalali, bo na ogół kończyło się to dla nich wyrwaniem kolejnej panienki. Może poza Busterem, który pewnie przyszedł tylko dlatego, że został do tego zmuszony przez Sonię, albo matkę. No i on też tym razem nie był zainteresowany żadną z obecnych tu kobiet poza tą jedną właściwą, której na razie nie mógł namierzyć. Jego bracia ulokowali się wygodnie w centralnym punkcie salonu, z którego mieli dobry widok zarówno na to co się dzieje w domu jak i na basen. Tak jak przypuszczał, żaden z nich nie postarał się o plażowy wygląd. Sonia będzie wściekła, bo znowu psuli całą jej koncepcję zabawy. Przywłaszczyli sobie jedną z przenośnych lodówek, w której piętrzyły się butelki piwa, więc wziął jedną ze skrzynek i ruszył z nią w ich stronę. Ale zatrzymał się gwałtownie, kiedy doszyły go trochę oddalone słowa jedynej kobiety, która potrafiła jednocześnie wyprowadzić go z równowagi i podniecić do granic możliwości: - O, przyszedł - mruknęła buro. - Wyrodne dziecko Rosemary, znalezione na planie Egzorcysty. Skamieniał jak posąg, zastanawiając się czy się przesłyszał, czy naprawdę powiedziała o nim to co mu się wydawało. Musiała to zrobić, bo doszedł go stłumiony chichot jego siostry, już nie wspominając o wyszczerzonych w uśmiechach mordach jego braci. Wolno rozejrzał się po salonie i w końcu dostrzegł ją na patio, przy jednym z grillów, który najwyraźniej wzięła pod swoją kulinarną opiekę. Patrzyła na niego buro, nisko opuszczając głowę. Wyglądało na to, że jego wcześniejsze wyobrażenie na temat patrzenia na kogoś bykiem, było po prostu błędne, ale właśnie poznał jego właściwe znaczenie. Mimo to, piekielnie się ucieszył, że jest tutaj cała i zdrowa. I nie mógł się oprzeć pokusie, żeby nie przesunąć po niej wzrokiem. Pożądanie tak nim targnęło, że aż nim szarpnęło. Miała na sobie błękitne bikini, okryte zawiązanym na biodrze pareo. I nawet jeżeli nie był to najbardziej skąpy model jaki wyprodukowano to i tak odsłaniał tyle jej ciała, że jednocześnie chciał ja zakryć i zaciągnąć na górę, żeby tam z niej to zerwać. I pewnie by to zrobił, gdyby nie patrzyła na niego, jakby chciała wrzucić go na tego grilla i upiec razem ze stekami. 401

Do diabła, była idealna. W każdej krzywiźnie swojego ciała, w wąskiej talii i tych niesamowicie długich, zgrabnych nogach. Mógł się założyć, że gdyby się odwróciła to znowu zobaczyłaby przynajmniej fragment tego seksownego tatuażu. Cholera, jak on przeżyje to popołudnie? Przełknął ślinę i oderwał wzrok od jej pępka, żeby zobaczyć kto jej towarzyszy. Gdyby to był jakiś samiec to już by nie żył, za sam fakt przebywania w pobliżu jej ślicznego, jasnego ciała. Ale na szczęście, obok niej była wyłącznie Sonia, która zresztą miała identyczne bikini tylko różowe. I zapewne niejednemu na jej widok przychodziły brzydkie myśli. Zdecydowanie obie powinny były się o wiele bardziej okryć. Zobaczył, że Sonia przestała na chwilę chichotać i pokazała gdzieś w jego stronę środkowy palec. Uznałby, że to do niego, gdyby nie to, że to Shane stał obok niego i najwyraźniej lustrował jego siostrę wzrokiem, więc Croft automatycznie walnął go dłonią w plecy. Shane oderwał wzrok od kobiet i nie dostał zjeby tylko dlatego, że wcale nie miał zadowolonej miny. Najwyraźniej miał względem Sonii podobnie braterskie odczucia co oni i pomyślał sobie to samo co Croft. Trudno się dziwić, Shane był dla nich praktycznie rodziną. Croft jeszcze raz spojrzał na Izzy, ale już nie zwracała na niego uwagi i zajmowała się mięsem na grillu. Poobserwował ją przez chwilę i dopiero potem podszedł do braci. No i dopiero teraz zrozumiał dlaczego siedzą właśnie tutaj: był stąd idealny widok na grille i kobiety. W tym Izzy. W tej chwili ich nienawidził. Bez słowa zostawił alkohol i wyjął sobie z lodówki zimne piwo, po czym wlał w siebie połowę. Harper flirtował w kącie z jakąś młodą dziewczyną, Deacon został zaprzężony do wynoszenia z kuchni wielkich tac ze stekami, które posłusznie dźwigał na patio, a Drako pilnował drugiego grilla, choć o wiele więcej czasu poświęcał podglądaniu Izzy i Sonii, niż zajmowaniu się mięsem. Ten szczeniak naprawdę miał kupę szczęścia, że w jego prywatnej opinii był tylko niegroźnym głupkiem. Inaczej miałby poważne kłopoty. Croft usiadł na podramienniku sofy i znowu spojrzał głodnym wzrokiem na Izzy. Co jakiś czas zerkała na niego buro, ale sam fakt, że czasami patrzyła w jego kierunku trochę poprawiał mu humor. Co prawda, na razie była zła, ale kiedyś może jej przejdzie. Powinien postarać, żeby miała pod ręką świeże drinki, to może jej przejdzie szybciej niż „kiedyś”. Nie zwracał uwagi na braci, ale w końcu zauważył, że Troy też obserwuje Isabelle z dziwnym uśmieszkiem, który nie znikał nawet, kiedy podnosił butelkę do ust. Zirytował się i szturchnął go silniej niż było trzeba. 402

- Co robisz? – burknął. - Nic, a ty? - To się nie gap – warknął. - Nie gapię się. Myślę. - Z takim głupim uśmiechem? Troy oderwał wzrok od Izzy i posłał mu jakieś dziwnie rozbawione spojrzenie. - Wiesz co, przeglądałem dzisiaj bazę danych czarodziejów. Wiedziałeś, że oni mają własną bazę danych? - Nie – odparł obojętnie. – I co z tego? - Musiałem ją shackować. - Świetnie, może cię kiedyś od tego zamkną i jak będziemy mieli szczęście, to nie wyznaczą kaucji. - A wiesz, że – ciągnął niezrażony, ale nadal rozbawiony – są tam niemal wszyscy czarodzieje? Nasza Izzy też tam jest. - No to co? - Nic – uśmiechnął się, wzruszył ramionami i znowu miał to głupie spojrzenie. – Tak tylko mówię, że przeglądałem jej profil. Croft wywrócił oczami i znowu spojrzał na Izzy. Była najseksowniejszą kobietą ze wszystkich tutaj obecnych. Nawet wtedy, kiedy buro na niego popatrywała. - Hej, Croft – rzucił Rusty – słyszałeś już, że Tanja wszystko wypaplała? To nie byliśmy my. - Wiem – burknął. - A wiesz już też, że Izzy powiedziała, iż doświadczę całego pokładu jej gniewu, jeżeli jeszcze kiedykolwiek będę jej unikał? I teraz jestem w kropce, czy bardziej mnie przeraża złość czarownicy czy twoja. Izzy chyba wygrywa. Croft warknął głucho, po czym spojrzał na niego buro. - Wiem, do czego dążysz, pajacu. Tak, wycofuję ten durny zakaz. Zadowolony? Rusty wyszczerzył się do swojej butelki piwa. - Bardzo. Croft znowu na niego warknął, po czym wrócił spojrzeniem do Izzy. Akurat odwróciła się do nich tyłem i jego oczom ukazał się ten tatuaż, przez który nie mógł zaznać spokoju.

403

Miał dziką ochotę przejechać językiem po każdej jego linii, by potem zsunąć się jeszcze niżej i… - Twoja czarownica zidentyfikowała tego czarnoksiężnika – zaburczał swoim typowym tonem Buster. – Czy w całym swoim zapatrzeniu na swojego fiuta pomyślałeś, żeby ją o to zapytać? Croft gwałtownie na niego spojrzał. - Jakto zidentyfikowała czarnoksiężnika? Jak? - To po to do mnie przyszła – rzucił Troy, teraz też odrywając rozbawiony wzrok od Isabelle i już mniej wesoło patrząc na Crofta. – To ona pokazała mi tę bazę danych. W profilach czarnoksiężników znalazła tego dupka i rozpoznała go po portrecie. Nazywa się Valacar i ma siedemdziesiąt osiem lat, ale wygląda na dwadzieścia pięć, bo leżał w więzieniu czarodziejów w jakiejś magicznej hibernacji. Z profilu wynikało, że nadal powinien tam leżeć. Wydrukowaliśmy te dane o nim i jak chcesz je przejrzeć, to kilka wersji wydruku jest u ojca w gabinecie. - Ojciec już wie? - Tak, przekazałem mu wszystko, Izzy też już z nim rozmawiała, ale na razie nie podejmujemy żadnych kroków. Izzy twierdzi, że ta ochrona z kryształów jest wystarczająca i dopóki ten Valacar nie znajdzie innej równie silnej żyły magii, to zostanie na dziewiątym poziomie. - A wiemy już, co próbował zrobić z tamtym wilkiem? Troy już otworzył usta, żeby mu odpowiedzieć, kiedy znowu doszedł ich trochę stłumiony, ale nadal całkiem zrozumiały głos Izzy, choć prawdopodobnie mówiła do Sonii. - To jest po prostu całkowicie okrutne z ich strony! Nie powinni siedzieć w kupie wszyscy razem! Każdego z osobna jeszcze można jakoś przeżyć, ale kiedy tak siedzą obok siebie nie można przestać na nich patrzeć! To jest znęcanie się nad wszystkimi kobietami. Naprawdę, każdy z nich wygląda jak pierwszej jakości ogier. Nie wiem jak twoim rodzicom się to udało, ale Laila za to, że ich urodziła, zdecydowanie powinna dostać jakąś nagrodę za upiększanie miasta. - Och, Boszszsz… - stęknęła Sonia. Croft zaśmiał się w duchu i znowu na nią spojrzał, podobnie zrobili wszyscy jego bracia, z Harperem stojącym z boku włącznie. Wszyscy byli ubawieni, nawet Buster zrobił te swoją minę imitująca uśmiech. Croft miał ochotę zamruczeć z zadowoleniem i nawet mu 404

teraz nie przeszkadzało, że nazwała jego braci ogierami, bo też tu był, więc mówiła również o nim. Uważała go za ogiera. Jak mogłoby mu się to nie spodobać. Nagle plecy Izzy zesztywniały, jakby wyczuła na sobie sześć rozbawionych męskich spojrzeń. Dopiero po chwili drgnęła i wyszeptała do Sonii: - Oni to słyszeli, prawda? - Oczywiście, że słyszeli. - Nie mogłaś mnie ostrzec? Sonia wywróciła oczami. - Przyzwyczaj się wreszcie, że wilki słyszą wszystko. To co teraz mówisz, również. Izzy rozkosznie się zaczerwieniła i niepewnie zerknęła na nich przez ramię. Wszyscy poza Busterem, tak jakby to mieli zaprogramowane w genach, unieśli ręce i jej pomachali. Jeszcze bardziej się zaczerwieniła i znowu szybko się odwróciła. - A czy są świadomi – powiedziała już normalnym głosem – że kiedy tak robią, to wszystkie obecne tu wilczyce zaczynają mnie jeszcze bardziej nienawidzić? - Nie, bo oni rzadko w ogóle zdają sobie sprawę, że wszystkie tu do nich wzdychają – odparła Sonia i posłała braciom surowe spojrzenie. – Jej opinia jest wyłącznie wynikiem spożycia dzisiaj za dużej ilości kofeiny. Nie podniecajcie się z radości. Wszyscy się zaśmiali, po czym Troy wrócił do tematu i odpowiedział Croftowi na wcześniejsze pytanie. - Nie, nie znaleźliśmy żadnych jego powiązań ze zmiennymi. Ale możemy rozesłać jego portret. Croft znowu z niemałym trudem oderwał wzrok od ponętnych krągłości Izzy, dokończył piwo i z ciężkim westchnieniem spojrzał na Troy’a. - No dobra, opowiedz mi teraz wszystko, czego się o nimi dowiedzieliście. Izzy miała poważny problem ze skupieniem się kiedy on znajdował się bliżej niżby chciała. To nie znaczyło, że przestała się na niego wściekać, ale nie miała większego wpływu na to jak jej zmysły reagowały na jego obecność. Naprawdę tego nie chciała, ale kiedy siedział w tym salonie, unosił tę zimną butelkę do ust, po prostu nie była w stanie na niego nie zerkać. Był tak przystojnym diabłem, że chciałaby go rzucić na ziemię, oblać czekoladą i zlizywać każdą jej kroplę. Dobry Boże, co się z nią działo? 405

- Długo będziemy tu jeszcze sterczeć i pokrywać się zapachem palonego brykietu? – zamarudziła Sonia. - Nie musisz tu tkwić, możesz sobie iść. Sama przypilnuję mięsa. - Jesteś gościem honorowym. Nie żebym już o tym nie mówiła z siedem razy. Chodźmy do basenu. - Pilnowanie tego mięsa sprawia mi przyjemność, dlatego ja też ci powtórzę, możesz sobie iść. Sonia sapnęła ciężko, ale nie ruszyła się z miejsca. Rozglądała się na boki ze znudzonym spojrzeniem, a Izzy znowu zerknęła na Crofta. Rozmawiał o czymś z braćmi i jakoś nie wyglądało na to, żeby miał się złościć na Rusty’ego, że też tu był. Przeciwnie, wszyscy spokojnie o czymś dyskutowali, prezentując sobą istne zjawisko. Po prostu nie mogła się napatrzeć. Byli boscy, każdy jeden, ale widząc każdego z nich pojedynczo, jeszcze dało się opamiętać. Ale teraz, kiedy siedzieli wszyscy razem, magnetyzm po prostu z nich epatował. Praktycznie każda wilczyca, która tu dzisiaj przyszła prężyła się w ich stronę, wzdychała i próbowała zwrócić na siebie ich uwagę. A ci dranie albo byli tego w pełni świadomi i celowo je lekceważyli, albo naprawdę nie zdawali sobie sprawy jacy są pociągający. Zwłaszcza w komplecie. Znowu przypomniała sobie tamten wieczór z Croftem… Te jego magiczne ręce, grzeszne usta… Co ją nagle opętało? Przecież chciała mu rozbić coś na głowie i powtórzyć to jeszcze parę razy. Wspominanie tego jak ją oznaczał nie było do tego potrzebne. - Wiesz co myślę? – rzuciła Sonia, ze znudzeniem bawiąc się wiązaniem swojego pareo. - Naprawdę nie wiem czy chcę to wiedzieć. - Ukrywasz się tutaj. - I robię to tak sprytnie? W środku ogrodu? Nad grillem? W pełnym towarzystwie? Jestem taka cwana. Na pewno nikt się nie zorientuje. Sonia posłała jej bure spojrzenie. - Nie chcesz poznać więcej wilczyc? - Już jedną poznałam i tyle mi wystarczy. - Nie możesz oceniać ogółu po jednym wybrakowanym elemencie. Poza tym, ona długo będzie pamiętać, żeby się trzymać od ciebie z daleka. 406

- To naprawdę było niepotrzebne – mruknęła i przewróciła steki na drugą stronę. - To było potrzebne. Pójdziemy coś zjeść? Izzy zerknęła na nią z rozbawieniem. - Przecież dopiero co zjadłaś dwa hamburgery. - Hej, czy ja ci wypominam, że odżywiasz się powietrzem? Nie, więc ty nie wypominaj mi moich hamburgerów. Chodź, zjedzmy coś. Wydzielę ci twój liść sałaty i dwa ziarenka groszku, będziesz miała z głowy jedzenie do jutra. Izzy nie miała szansy zaprotestować, bo Sonia złapała ją za rękę i pociągnęła w stronę salonu. W ostatniej chwili Izzy udało rzucić do Drako: - Zerknij też na mojego grilla, Drako, ok.? Sonia wciągnęła ją do salonu i zaprowadziła do stołu. Isabelle instynktownie znowu zerknęła na Crofta i teraz słuchał Rusty’ego, ale obserwował dokąd idą. Ciekawe czy naprawdę uwierzył, że będzie od niego uciekać i stąd ta jego czujność. - A mówiłam ci, że zaprosiłam sobie randkę? – spytała Sonia, pakując sobie na talerz po trochu wszystkiego. - Że co? – oderwała wzrok od Crofta i spojrzała na Sonię. – I twoi bracia już wiedzą? - Teraz już pewnie tak – Sonia posłała złośliwy uśmiech w stronę braci, ale trudno było powiedzieć czy w ogóle jeszcze ich słuchają, bo byli zatopieni w jakiejś bardzo intensywnej dyskusji. Sonia zmarszczyła czoło. – Albo i nie. W każdym razie to był pomysł Kailee, tej o której ci mówiłam, mojej przyjaciółki. Studiuje w Stanford. - Pamiętam. A możesz mi powiedzieć z kim jesteś na randce? I czy on wie, że to randka? Sonia pacnęła ją lekko w ramię, po czym wcisnęła jej drugi, o wiele mniej załadowany talerz i wyciągnęła ją z powrotem do ogrodu, ale nie dała jej się zbliżyć do grilla, bo od razu pociągnęła ją w zupełnie przeciwnym kierunku. - Chcę, żebyś go poznała i powiedziała mi co myślisz. - I czekałaś z tym tyle czasu? Ach tak – dodała trochę złośliwie. – Czekałaś, aż Shane przyjdzie, żeby się o tym dowiedział, tak? - Czyś ty oszalała? Serio, odstaw już tę kofeinę. Zaczyna ci się dziać coś dziwnego z mózgiem. Sonia mogła mówić co tylko chciała, ale nikt Izzy nie wmówi, że między nimi panuje normalna sytuacja. A teraz, kiedy Shane usłyszał o randce, śledził je wzrokiem ze 407

zmarszczonym czołem. Kiedyś tych dwoje będzie musiało porozmawiać i bardzo ciekawe, co sobie powiedzą. Obeszły wkoło basen i zbliżyły się do Jamesa, któremu ktoś towarzyszył. Stał tyłem, więc Izzy nie mogła mu się przyjrzeć, ale był eleganckim mężczyzną, ubranym w świetnie skrojony włoski garnitur. Wyglądało na to, że nikt sobie nic nie robił z prośby Sonii, by byli ubrani plażowo. Powinna była też postawić na swoim i zostać w normalnym stroju. Ale to nie było wszystko co już teraz mogła powiedzieć o szczupłym, smukłym mężczyźnie. Był elfem. Pełnokrwistym, rasowym elfem. Słyszała tylko o jednym elfie tutaj i to od Crofta. To musiał być ich wybitny chirurg urazowy, u którego terminowała Sonia. - Tato, mogę przerwać na chwilę? – rzuciła Sonia i wtedy obaj mężczyźni się odwrócili w ich stronę. – Chciałabym przedstawić Agavina Izzy. Isabelle, to nasz cudowny lekarz Agavin, Agavinie, to jest właśnie Isabelle, o której ci opowiadałam. Izzy spojrzała na doktora i wcale nie była zaskoczona, że jest przystojny. Elfy zawsze posiadały w sobie coś, co sprawiało, że były piękne. Jakiś wyjątkowy gen, przez który każdy z nich był atrakcyjny, ale nie w taki magnetyczny, wilczy sposób. Uroda elfów była chłodna i stonowana, zdradzała ich powściągliwość i poukładanie. Tak też było z Agavinem. Miał wyjątkowe, ciemne włosy, przetykane naturalnymi platynowymi pasemkami. Z jakiegoś powodu wszystkie elfy posiadały przynajmniej kilka platynowych włosów co sprawiało, że kolory na ich głowach często były nadzwyczajne i zaskakujące. Ponadto Agavin był schludnie ostrzyżony, choć elfy zazwyczaj nosiły dłuższe włosy, miał bardzo charakterystyczne spiczaste uszy, których końcówki były sprytnie ukryte we fryzurze i miękkie, atrakcyjne rysy twarzy. Jego oczy były otulone gęstymi, bardzo ciemnymi rzęsami, a kolor tęczówek zrobił wrażenie nawet na niej: były złoto-zielono-niebieskie i do tego otoczone ciemniejszymi obwódkami. Ponadto, z boku szyi, poniżej ucha miał niewielki, czarny tatuaż, przedstawiający symbol mądrości używany w języku elfów. Do tego wszystkiego, Agavin przyglądał jej się z zainteresowaniem, którego się nie spodziewała. Prawdę mówiąc, najpierw w jego oczach odmalowało się niedowierzanie, które potem przeszło w szok, by w końcu skończyć jako najwyższa, uniżona atencja. O nie. - Porozmawiajcie sobie przez chwilę, a ty Soniu, pozwól ze mną na słowo – oświadczył James i to raczej nie była prośba. Jego spojrzenie zdradzało, że wie już o najnowszym pomyśle córki związanym z lekarzem elfem. 408

Sonia sapnęła, ale posłała im przepraszające spojrzenie i odeszła z ojcem na stronę. Wtedy Izzy jeszcze raz spojrzała na niemal zafascynowanego Agavina i pozbyła się złudzeń, że może jednak nie wie, kim ona jest. Ale jakimś sposobem wiedział. - Wasza… - zaczął i najprawdopodobniej chciał się ukłonić, ale szybko złapała go za ramię i zatrzymała. Nie była jeszcze pewna czy chce, żeby wszyscy poznali prawdę. - Nie, proszę, przestań – szepnęła tak cicho jak tylko mogła, z nadzieją, że ukryje to przed uszami wilków. – Nie rób tego. Proszę. Wyprostował się i znowu jej się przyjrzał z coraz większym zaciekawieniem. Wolałaby, żeby tego też nie robił. - Wasza wysokość – powiedział po elficku z dużą dozą szacunku, na który pewnie w żaden sposób jeszcze nie zasłużyła. Miała też nadzieję, że nikt tu nie zna elfickiego poza nimi. – To dla mnie wielki zaszczyt cię spotkać osobiście. - Poza alfą nikt nie wie kim jestem i chciałabym, żeby na razie tak pozostało, dlatego bardzo cię proszę, byś nic na ten temat nikomu nie mówił i kompletnie nie przestrzegał etykiety i protokołu. A jak mnie rozpoznałeś? Lekko przechylił na bok głowę i obserwował dokładnie każdy cal jej twarzy, jakby naprawdę nie mógł uwierzyć, że ją spotkał. - Każdy elf cię rozpozna, pani. Tylko córka naszej drogiej księżniczki Sophii może wyglądać niemal identycznie jak jej matka. - Więc znałeś moją matkę? - Osobiście? Nie. Ale każdy wie jak wyglądała. Jesteś do niej niebywale podobna. Gdyby nie częściowa aura czarownicy wokół ciebie, uznałbym, że jesteś naszą księżniczką. Bardzo ją kochaliśmy, wasza wysokość. - Mój ojciec też – odparła i lekko się uśmiechnęła. – Byli wspaniałą parą. - Wyjątkową – skinął głową. – To prawda. Wybacz moją śmiałość, ale mówisz bardzo płynnie po elficku, bardzo melodyjnie. - Nie zapomniałam korzeni mojej matki, a że elfie geny napełniają moje ciało równie mocno, co czarodziejskie, to pilnie uczyłam się waszego języka. - Naszego języka – poprawił ją automatycznie. – Masz do niego równe prawo, co każdy elf, pani. A losy córki naszej księżniczki zawsze były przez nas pilnie śledzone, dlatego jestem tak zaskoczony, że jesteś tutaj, wśród wilków. To nie jest miejsce dla księżniczki. Czy potrzebujesz pomocy? 409

- Whitmorowie dali mi schronienie, kiedy tego potrzebowałam, nie jestem tutaj przetrzymywana wbrew mojej woli, ale dziękuję za troskę. - Mieszkam wśród nich na tyle długo, że mogę mieć pewność, iż nie porwaliby księżniczki wszystkich czarownic, ale nie wyobrażam sobie z jakiego powodu musiałabyś szukać tutaj schronienia. Po raz kolejny, wybacz mi śmiałość, ale dlaczego nie jesteś w pałacu? Wybacz, może brzmi to niegrzecznie, ale jesteś zbyt cenna zarówno dla nas elfów jak i dla czarodziejów, żeby pozostawać tutaj sama i bez ochrony. - To… skomplikowane. Ale zastanawiam się nad sojuszem z tutejszymi wilkami. No i… jestem partnerką Crofta Whitmore’a – wyznała i nawet po elfiemu to dziwnie zabrzmiało. - Och – powiedział przystojny elf i trzeba mu oddać, że utrzymał klasę i nie zasypał jej milionami pytań, choć nawet jej nie mieściło się w głowie, jak to się stało, że księżniczka o mieszanej elfiej i czarodziejskiej krwi mogła zostać zidentyfikowana jako towarzyszka dla rasowego zmiennego wilka. – Oznaczył cię – dodał, dyskretnie wskazują oczami na bliznę. Izzy się zaczerwieniła. Ostatnio często to robiła. - Tak, już mnie oznaczył. - Ale nie wie kim jesteś – upewnił się. - Wiem, że to nie jest codzienna sytuacja, Agavinie. Ja też ją jeszcze… przetwarzam. Lekko się uśmiechnął, z sympatią nadal pełną atencji takiej samej jaką się oddaje członkowi rodziny królewskiej. - Dobrze poznałem te wilki, wasza wysokość. Wiem, że są godne zaufania i bardzo lojalne. Mnie również tutaj przyjęli z otwartymi umysłami. Zastanawiam się tylko czy to, że tu jesteś, oznaczało, że chciałaś się dostać do Elfiego Lasu. Niepokojące jest, że sama. Agavin dość szybko kojarzył fakty, co zapewne było zaletą w jego pracy, ale teraz wolałaby, żeby nie zadawał jej zbyt wielu pytań. - Miałam pewne kłopoty z Radą – odparła. – W efekcie opuściłam pałac. - Sonia wspomniała mi, że chciano cię połączyć z innymi wilkami – powiedział wolno. – Nie wiedziałem tylko, że mówi o naszej księżniczce. Co prawda od pewnego czasu nie mieszkam wśród swoich, ale zapewniam, że jeżeli szłaś do nas po azyl, został on by ci udzielony, wasza wysokość. Jeżeli Naczelna Rada Sabatów w jakikolwiek sposób skrzywdziła córkę naszej księżniczki Arewny, to z całą pewnością zażądamy sprawiedliwości. Marzyła, aby właśnie tak było, by elfy ją przyjęły i dały schronienie oraz bezpieczeństwo. Ale to było zanim się tutaj tak dobrze poczuła i zanim James rozbudził w niej 410

nadzieje na zmiany w świecie czarodziejów i czarownic. Teraz już nie myślała o tym, żeby się schować. Czyżby w czasie ugryzienia Croft przekazał jej też część siły ducha wilków? - Dziękuję ci, Agavinie – odparła zupełnie szczerze i z wdzięcznością położyła mu rękę na ramieniu. – Bardzo doceniam to, co powiedziałeś. Nie byłam pewna jak potraktowałyby mnie elfy, gdybym do was przyszła z prośbą o pomoc. - Wciąż jesteś córką zrodzoną z naszej królewskiej krwi, wasza wysokość – odparł z szacunkiem. - Dziękuję. I proszę, mów mi Izzy. Postanowiłam tutaj zostać i pomóc wilkom z ich problemem związanym z czarnoksiężnikiem, a później być może rzeczywiście nawiążę z nimi sojusz. Na razie prosiłabym cię, byś nikomu nie mówił kim jestem. Muszę to zrobić sama. - Naturalnie – skinął głową. – I jeżeli przyjmiesz moją wszelką pomoc, to będę więcej niż zachwycony. Szerzej się do niego uśmiechnęła. - Naprawdę bardzo ci dziękuję. I twoja pomoc bardzo się przyda, bo próbujemy zrozumieć co czarnoksiężnik chciał zrobić torturowanemu wilkowi. Słyszałeś już o tym? - Tak, właśnie o tym rozmawiałem z alfą. Niestety, nie jestem w stanie stwierdzić, co to była za substancja. Wilki nie reagują na większość leków, bo mają niezwykle silny system immulogiczny i nie potrzebują środków, które by jakoś na niego oddziaływały. Nie potrzebują nawet witamin. Nie są podatne na większość środków anestezjologicznych, a raz zdarzyło mi się nawet, że wilk sam uzdrowił swoje krwawienie wewnętrzne. Dopóki nie dostałbym próbki owej tajemniczej substancji, nie mogę nawet z najmniejszą pewnością zasugerować, co to było. Może gdyby udało nam się przeprowadzić sekcję tego wilka, to mógłbym powiedzieć coś więcej, ale alfa James właśnie mi powiedział, że sprawdzili punkt, w którym zlokalizowałaś czarnoksiężnika, ale nie było tam już nawet śladu po ciele wilka. - Czy tutaj wszystko w porządku? Izzy aż podskoczyła słysząc głos Crofta niemal tuż za swoim uchem. Jak można być tak wielkim wilkiem i poruszać się tak cicho?! Chodził na palcach, czy co? Odwróciła się i spojrzała na niego buro, a ponieważ nie odrywał podejrzanego wzroku od jej dłoni, którą trzymała na ramieniu elfa, to dla świętego spokoju ją zabrała. Nie chciała, żeby w całej swojej głupocie zaatakował biednego doktora. - Znowu zaczynasz? – warknęła już po angielsku. – Czyżbym złamała regułę trzech kroków, panie i władco? 411

Croft zamrugał i oderwał wzrok od Agavina, który przysłuchiwał się jej słowom z rozbawieniem. Był elfem, więc pewnie był niezłym wojownikiem, ale i tak nie chciała, żeby musiał się bronić przed samczym terytorializmem zaburzonego emocjonalnie wilka. - Zapytałem tylko czy wszystko w porządku – powiedział do niej Croft już łagodniejszym głosem. - Rozmawialiśmy. Co miałoby być nie w porządku? - Po elficku. - Może dlatego, że stale podsłuchujesz – warknęła. – Poza tym, znam szesnaście języków i zapewniam cię, że jeśli nie będę chciała, żebyś mnie rozumiał, to nie będziesz mnie rozumiał. Spojrzał na nią, ale jakimś sposobem utrzymywał cierpliwy i łagodny wygląd. Pewnie dlatego, że po wcześniejszej, zasłużonej awanturze, teraz chciał jej się podlizać - Naprawdę nie chcesz ze mną normalnie porozmawiać, żeby posłuchać co mam do powiedzenia? - Nie obchodzi mnie co masz do powiedzenia. - Rozumiem, że początki waszego partnerstwa są bardzo trudne – z rozbawieniem zauważył Agavin dalej w języku elfów. - Słucham? – znacząco spytał Croft, na co Agavin się szerzej uśmiechnął i już otworzył usta, by odpowiedzieć, ale Izzy go ubiegła: - Nie powtarzaj mu tego. Nie musi wszystkiego wiedzieć. Croft wywrócił oczami i wyciągnął do Agavina rękę. - Cześć, stary. Miło, że wpadłeś. - Sonia mnie zaprosiła – odparł już też po angielsku, a Izzy chciałaby zasapać. Byli kumplami. Naturalnie, że byli. Dobrze, że zdążyła go poprosić, żeby nic nikomu nie mówił. - Mogę mieć do ciebie prośbę? – spytał Croft, patrząc doktorowi w oczy i nie puszczając jego ręki. - Wiesz, że zawsze ci chętnie pomogę. - Nie dotykaj jej więcej. Izzy najchętniej zapadłaby się w tej chwili pod ziemię, ale Agavin po prostu się serdecznie uśmiechnął. - Oczywiście, że tak. Wybacz, jesteście świeżo po oznaczeniu i po prostu o tym nie pomyślałem. 412

- To ja dotknęłam jego – warknęła wściekle. - I tak nie miałbym na przyszłość tyle śmiałości, by spróbować dotknąć Isabelle – wyjaśnił Agavin bez grama urazy. – Mogę cię o tym zapewnić, Croft. Oczywiście, że nie mógł jej dotknąć sam z siebie, bo elfom nie wolno dotykać nikogo z rodziny królewskiej bez ich wcześniejszego pozwolenia. Przy czym to pozwolenie musi być naprawdę bardzo wyraźne. - Nie? – Corft najwyraźniej lekko się zdziwił. – A właściwie dlaczego? - Bo taka jest polityka elfów, są stoiccy i świetnie wychowani – warknęła Izzy. – W odróżnieniu od niektórych wilków. Croft po prostu na nią spojrzał z krótkim: - Porozmawiamy? - Ja już pójdę – rzucił grzecznie Agavin – więc nie przeszkadzajcie sobie. Mam dzisiaj nocny dyżur, więc i tak będę już wychodził, tylko najpierw pożegnam się z Sonią. Isabelle, to był dla mnie naprawdę wielki honor cię poznać, silme – powiedział, używając tytułu, przeznaczonego dla elfickich księżniczek. Izzy aż uśmiechnęła się słysząc, że jest „światłem gwiazd”. Ostatni raz została tak pięknie utytułowana, kiedy w pałacu pojawiła się oficjalna delegacja z krainy elfów. - Co on powiedział? – chciał wiedzieć Croft, kiedy Agavin już odszedł. - Nic – burknęła i też chciała odejść, ale zaszedł jej drogę. Zanim się zorientowała, co on zamierza, miał już wyciągniętą rękę i pieścił zewnętrzną stroną palców jej bliznę. – Chciałem ci powiedzieć, kiedy tylko byłabyś na to gotowa – wyznał miękko. Nie wiedziała co zrobił i jak to zrobił, ale od blizny natychmiast zaczęły przez nią przepływać iskry. Jej zmysły po prostu oszalały i jedyne czego mogła teraz chcieć to te dłonie na całym swoim ciele. Pieszczące. Dotykające. Badające. Jeden jego dotyk, a kręciło jej się w głowie, zapominała dlaczego jest na niego wściekła i kompletnie traciła poczucie rzeczywistości. Jedyne co do niej docierało, to że pragnie go, pragnie go tak bardzo, że to aż boli. Zupełnie jakby to była potrzeba, a nie ochota. Zupełnie jakby ten jeden jego dotyk obudził w niej coś zupełnie nowego. Otrząsnęła się, wywinęła od niego i tak szybko jak tylko mogła rzuciła się między wilki, żeby odszukać Sonię lub chociaż Lailę. Działo się z nią coś dziwnego i była przerażona na myśl, że jak choć jeszcze przez chwilę będzie w tym samym miejscu co Croft, to zrobi coś… wstydliwego. 413

Znalazła Lailę w kuchni i miała nadzieję, że wilczyca wybaczy jej wszystkie kłamstwa, jakimi zaraz ją uraczy. - Pójdę już do domu – powiedziała, z nadzieją, że przynajmniej nie widać po niej tego jaka jest rozdygotana w środku. - Już? – zdziwiła się Wadera. – Dlaczego? Coś się stało? - Nie, wszystko jest w porządku, po prostu nagle nie najlepiej się poczułam. Potwornie boli mnie głowa i najlepiej mi zrobi jak się położę. - Och – zaniepokoiła się kobieta. – Jaka szkoda, że Agavin przed chwilą wyszedł, bo mógłby cię zbadać. Może połóż się na górze? - Nie ma potrzeby do badań, to nic poważnego, po prostu echo po wczoraj. Wystarczy, że się prześpię. I przepraszam, ale wolałabym to zrobić w domu, w ciszy. Tutaj Sonia pewnie by mnie próbowała wytargać z powrotem na imprezę. - Pewnie masz rację – przyznała Laila, ale nadal była zatroskana. – Oczywiście, zaraz cię odwiozę, dobrze? Ale może wcześniej poprosimy Agavina by jeszcze na chwilę wrócił? Może powinien cię obejrzeć. - To pomagiczna migrena. Nie będzie mi mógł pomóc. Ale wystarczy trochę snu oraz ciszy i wszystko będzie dobrze. - Jeśli jesteś tego pewna, to wezmę tylko kluczyki i cię odwiozę, kochanie. - Poczekam w samochodzie – powiedziała szybko i ruszyła do kuchennego wyjścia. - Dobrze – odparła trochę zaskoczona Laila. – Dobrze, zaraz przyjdę. Croft zastanawiał się, czy ma ją gonić, czy dać jej jeszcze trochę czasu, zanim ją zmusi do rozmowy i zdecydował się na to drugie. Co prawda, czuł piekielną mękę, ale pewnie sobie na to zasłużył. Oglądanie jak z zaangażowaniem rozmawia z Agavinem było jak drzazgi wbijane pod paznokcie. Do tego rozmawiali po elficku i nic z tego nie mógł zrozumieć. Musiała być szczęśliwa, że może z kimś porozmawiać w języku swojej matki, co mu uzmysłowiło, że powinien pomyśleć nad nauczeniem się elfickiego. To był trudny, ale bardzo melodyjny język i gdyby go znał, to może udałoby mu się posłuchać rady Rusty’ego i im nie przerywać. Ale nie mógł. Po prostu nie mógł tego wytrzymać. Z ociąganiem wrócił do salonu i wziął następne piwo. Z jakiegoś powodu, wszystko co chciał zrobić dobrze, wychodziło źle. Jeśli nie powściągnie swoich emocji z nią związanych, to 414

stale będzie wychodził na durnia. Jak ojcu udawało się stać spokojnie, kiedy ktoś zbliżał się do matki? Może to była kwestia ich stażu? A może miał po prostu więcej rozumu od niego? - Croft zero, Izzy jeden – rzucił z rozbawieniem Harper. - Zamknij się. Pojawienia się Sonii też nie powitał entuzjastycznie. Przed dzisiejszym dniem lubił Agavina o wiele bardziej, a fakt, że poziom jego sympatii się obniżył, był winą Sonii, bo to ona go tutaj zaprosiła. - Czemu zaprosiłaś Agavina? – spytał buro. - Bo chciałam – odparła jak to ona. - Jest elfem, a Izzy jest w połowie elfem – wypomniał jej. - I co? – zadrwiła. – Martwisz się, że już z samego tego powodu mają ze sobą więcej wspólnego niż ty i ona? Warknął na nią nieprzyjemnie, choć pewnie powinien warknąć na braci, bo to oni się zaśmiali. - Zamierzam się umawiać z Agavinem – poinformowała braci, odbierając im całą wesołość. – Pogódźcie się z tym. Ojcu też właśnie o tym powiedziałam. Jest piekielnie inteligentny, ma nienaganne maniery i nie jest wilkiem, więc nie kuli się przed wami. - Nie – po prostu jej powiedział Rusty. - Niby dlaczego nie? – warknęła. – Co tym razem wam się nie podoba? - Po pierwsze, jest elfem – stwierdził Harper. – A elfy są zbyt poukładane jak dla ciebie. I jest zbyt powściągliwy. Przejechałabyś się po nim jak walec. - Poukładanie i powściągliwość to są zalety, na Boga! I wcale nie jestem walcem! - Nie pasujecie do siebie – stwierdził Troy. – Zbyt duża różnica charakterów. - Jest świetny i właśnie to was tak drażni! - Wcale nie jest świetny – burknął Croft, bo bardzo nie chciałby, żeby Izzy też tak myślała o tym doktorku. - Powiedzmy to krótko – zaburczał po swojemu Buster: - Nie. - Nie – powtórzył Rusty. - Nie – to samo zrobił Troy, a po nim kolejno Croft, Harper i nawet Ryder powtórzyli: - Nie. - Nie. - Nie. 415

- Nie potrzebuję waszej aprobaty i mam ją tak głęboko w tyłku, że nawet jej stamtąd nie słychać! - Ale potrzebujesz go żywego, czyż nie? – znowu zaburczał Buster. Aż zatrzęsła się ze złości. - Nienawidzę was! – syknęła, po czym równie nienawistnie spojrzała na Crofta: - A Izzy pojechała z matką do domu, bo przez ciebie bolała ją głowa! Nawet jej imprezę powitalną musiałeś zepsuć! Odwróciła się na pięcie i odeszła, wściekle warcząc na każdego, kto był na tyle głupi by w porę nie zejść jej z drogi. Croft natychmiast poderwał się na nogi. - Zostań, do diabła – rzucił do niego Rusty. – I po co tam polecisz? Żeby ją jeszcze bardziej wkurzyć? Nie masz za grosz instynktu samozachowawczego? Daj jej trochę czasu na przemyślenie tego wszystkiego. Wystarczy spojrzeć jak na ciebie zerkała, to najlepszy dowód na to, że w końcu ci wybaczy. Poza tym, jest z mamą. Może zrobią sobie jakąś babską pogadankę. Najlepiej będzie jak usiądziesz i weźmiesz się w garść. Wszyscy bracia na niego spojrzeli, a ich miny wyrażały pełne poparcie dla słów Rusty’ego. Ale łatwo im było mówić. To nie oni czuli dosłowne rozrywanie w piersi, kiedy jej nie wyczuwali obok. Poddał się i z powrotem usiadł. Nie sądził, żeby ten dzień mógł być jeszcze gorszy, niż już był. Rozwalał wszystko, co brał do rąk. Aż strach było iść sikać. - Co się dzieje z Shanem? – spytał Troy z nagłym zainteresowaniem, obserwując przyjaciela, który stał w progu drzwi na taras, pił swoje piwo i wyglądał na bardzo zamyślonego. - Kto go tam wie – odparł Rusty i wzruszył ramionami. Tak jak to w przypadku mężczyzn bywa, nikt nie zamierzał pytać. Mogliby zaangażować się w temat wyłącznie, gdyby to Shane sam go zaczął. Ryder dokończył swoje piwo, po czym wstał i się przeciągnął. - Idziesz na patrol? – podłapał Corft. – Pokręcisz się wokół mojego domu? Ryder ze zrozumieniem skinął głową, pożegnał się i wyszedł. Croft poczuł się trochę lepiej wiedząc, że ktoś będzie się kręcił wokół domu z Izzy i to trochę uspokoiło jego wilka. Ryder był najlepszym wyborem do takiego zadania. Z jakiegoś powodu on nie drażnił go tak jak inni. 416

- Siemka, chłopaki – rzucił Mickey i mało elegancko opadł na sofę miedzy nimi. – Co tak siedzicie? - Musimy, bo pozajmowałeś wszystkie najfajniejsze dziewczyny – odparł mu Rusty, ogarniając go ramieniem i mierzwiąc mu włosy, ku jego intensywnemu sprzeciwowi. - A gdzie jest Izzy? – spytał Mickey i wyszczerzył zęby. – Widzieliście jej bikini? - Nie masz niczego do roboty? – burknął do niego Croft. – Odrobiłeś lekcje? - Nadal nie masz humoru? – zdziwił się Mickey. – Przecież już ją oznaczyłeś. - Zostaw ten temat – ze śmiechem powiedział mu Troy. – Dla własnego dobra. - Jutro masz się u mnie zameldować – powiedział do chłopaka Buster. – I tym razem lepiej dla ciebie, żebym nie musiał cię szukać. Mickey jęknął i to też poprawiło Croftowi humor. Najwyraźniej stał się jakimś sadystycznym sukinsynem. - Naprawdę muszę przez to przechodzić? Nie wystarczy mi szkolenie na tropiciela? - Nie – zaburczał Buster. – I ogarnij się trochę, chłopaku. Dziewczyny nie wyginą przed końcem tygodnia, nie musisz obskoczyć wszystkich za jeden wieczór. Ponieważ zaczynała się regularna dyskusja między jego braćmi o priorytetach, Croft zabrał swoją butelkę i wstał. - Porozmawiam z ojcem, zanim puszczę pawia od wałkowania w kółko tej samej rozmowy. - Czekaj – zaśmiał się Harper. – Pójdę z tobą, bo też jeszcze z nim nie rozmawiałem. - Twoja dziewczyna ci nie ucieknie? – kpiąco spytał Croft, wskazując na panienkę, którą brat wcześniej bajerował, a która od chwili, w której ją zostawił, chyba nawet nie drgnęła z miejsca. - Jak kocha to poczeka – wyszczerzył się Harper. Croftowi pozostawało tylko wnieść oczy do nieba. Czy to naprawdę było dziwne, że był nienormalny, skoro miał taką rodzinę? Trzy godziny później praktycznie wszyscy goście Sonii już sobie poszli, w tym Shane i Ashur, a Croft znowu siedział z braćmi i wysłuchiwał ich głupich rozmów. Nawet jakoś udało mu się opanować prymitywną potrzebę, by natychmiast jechać do domu, kiedy wróciła Laila bez Izzy. Jakoś udało mu się powstrzymywać i pocieszał się myślą, że niedługo stąd wyjdzie i zajrzy na Sosnowe Wzgórze. Może nawet znowu spędzi tam noc i wyjdzie zanim Isabelle się w ogóle zorientuje, że tam był. 417

Jego plan raptownie się zmienił, kiedy wrócił Ryder. Wystarczył jeden rzut oka na brata, żeby bestia w Crofcie aż się napięła. - Co się stało? – spytał James, który teraz siedział z nimi i próbował jakoś wytłumaczyć Sonii, że lepiej będzie jak zostawi Agavina w spokoju. - Mieliśmy wtargnięcie – odparł Ryder, a kiedy wszyscy zamilkli i na niego spojrzeli, dodał: - Zapach pokrywał się z tym zza granicy. Próbowali przejść od zachodniej strony, ale po pięciu minutach już ich mieliśmy. Małe wilki, trzy. Ścigaliśmy ich aż do przełęczy, ale kiedy zrozumieli, że nie mają szans się przedostać, wycofali się. Wysłałem tam więcej strażników i będą monitorować częściej okolicę. - Jakieś straty? – spytał James. - Nie, nie mieli szans się przebić za głęboko. Jeżeli mamy zgodę na ściganie ich poza granicami, to możemy ich wytropić. - Croft? – James oddał decyzję synowi. O tak, chciał ich w końcu dopaść, rozerwać na kawałeczki i wydrzeć serca. Ale teraz miał coś ważniejszego w głowie. - Isabelle? – spytał brata sztywno, napięty tak, że żyły mogłyby mu popękać. - Dwa razy wracałem do jej domu, był spokój. Chyba śpi. Ulżyło mu, ale nie na tyle, żeby mógł się odprężyć. Miał już tego dość. - Idę do domu – oświadczył wstając. – Chcę ją teraz zobaczyć. Reszta musi poczekać. James skinął głową na znak akceptacji takiego rozwiązania. - Nie są zbyt inteligentni, skoro próbowali wedrzeć się na nasze terytorium – powiedział Troy. – Może powinniśmy na to odpowiedzieć? - W swoim czasie – spokojnie rzucił James i objął ciągle naburmuszoną córkę ramieniem. - Wychodzę – oświadczył Croft i już zrobił krok w stronę drzwi, kiedy w salonie rozległ się przenikliwy, przyprawiający o ból głowy dźwięk syreny alarmowej, od której każdy wilk w pomieszczeniu miał ochotę zacząć wyć. - Co, do diabła? – stęknął Harper, łapiąc się za uszy. – Jeżeli to nie jest powiadomienie o wybuchu jakiejś elektrowni atomowej w okolicy, to zmień dzwonek, Troy! - Co to, co się dzieje?! – Laila wypadła z kuchni całkowicie skonfundowała. Troy w pierwszej chwili skamieniał jakby sam był zaskoczony tym, co słyszy. Dopiero po kilku sekundach wyjął z kieszeni telefon i wcisnął coś na dużym, dotykowym 418

wyświetlaczu. Przenikliwy dźwięk się urwał, ale mina Troy’a się nie poprawiła. Pierwszy raz dzisiaj nie był rozbawiony. - Co jest? – spytał go Rusty. Troy oderwał wzrok od telefonu i spojrzał bezpośrednio na Crofta. - Właśnie włączył się cichy alarm na Sosnowym Wzgórzu. Croft poczuł się, jakby ktoś gwałtownie wyssał z niego całe powietrze, pozostawiając wyłącznie przerażenie jakiego jeszcze nie czuł. To była dywersja? Ktoś odwrócił uwagę, żeby ktoś inny mógł dostać się do jego Izzy? A on zostawił ja samą w domu? Pierwszy raz od czasu, kiedy ją poznał, pozwolił swojemu wilkowi przejąć nad sobą całkowitą kontrolę. Natychmiast wystrzelił w stronę drzwi, jednocześnie się przemieniając i rwąc na sobie ubranie. Opanowała go tak dzika żądza krwi, jakiej jeszcze w życiu nie czuł. Całe jego ludzkie instynkty zostały zastąpione przez odruchy drapieżnika, którego partnerka jest zagrożona. Zmiażdży każdego, kto położy na niej choć jeden palec. Dzisiaj ktoś pożałuje, że się urodził. Wypadł z salonu i już jako wilk dopadł drzwi, przy okazji tnąc je pazurami. Ostatnie co zobaczył, zanim skoczył w noc, to że cała rodzina zrzuca ubrania i równie gwałtownie podąża za nim.

419

Rozdział XIV

Izzy z każdą sekundą czuła się coraz gorzej. Kiedy Laila odwoziła ją do domu i przy okazji solidnie tłumaczyła jej głupotę swojego syna, Isabelle jeszcze jakoś zdołała ukryć przed nią, że coś jest nie tak, ale kiedy tylko została sama, wszystko stało się jeszcze gorsze. Płonęła. Skóra ją piekła, nie mogła oddychać, całe ciało jej ciążyło. Nie pomogła zimna kąpiel, właściwie po niej było jeszcze gorzej, bo woda podrażniła jej zakończenia nerwowe, przez co była bliska płaczu kiedy się wycierała. Bolały ja mięśnie, serce jej waliło jak po dzikim biegu i wcale nie chciało zwolnić, a napięcie plątało jej wszystkie myśli. Nie wiedziała czego chce i nie wiedziała jak to zatrzymać. Nie była w stanie kontrolować swojego ciała, nie mogła też się sama uzdrowić, choć próbowała. Nic nie pomagało, a ona coraz bardziej cierpiała. Próbowała się położyć spać, ale nie było mowy o tym, żeby choć usnęła. Przewracała się w pościeli, pociła się i coraz ciężej dyszała. Koszula drażniła jej skórę, ale nie chciała jej zdejmować, bo kontakt z samym prześcieradłem byłby jeszcze gorszy. Czy jej ciało odrzucało oznaczenie? A jeśli tak, to dlaczego dopiero teraz? Wiła się i dopóki instynktownie nie zaczęła ściskać udami kołdry, nawet przez myśl jej nie przeszło, że mogła się u niej zacząć gorączka. Dopiero kiedy otworzyła wszystkie okna w sypialni i ścisnęła między nogami poły kołdry, uderzyła ją myśl, że to musi być ten stan, o którym mówił jej Troy. Tylko że to było przerażająco gwałtowne i kiedy wychodziła nikt inny nie wykazywał podobnych symptomów. Może byli z tym bardziej oswojeni, ale jeżeli cierpieli tak dotkliwie jak ona to nie ukryliby tego. Dlaczego ona miałaby przechodzić gorączkę, kiedy nikt inny jej jeszcze nie odczuwał? Przecież nawet nie była wilkiem! Już nie mówiąc o tym, że Croft też nie wyglądał, jakby dolegało mu coś podobnego. Czuła się upokorzona i kompletnie zdezorientowana, a mimo to nigdy po nikogo by teraz nie zadzwoniła. Nie chciała, żeby ktoś ją zobaczył wijącą się po łóżku z ewidentnego niezaspokojenia. Chciała, żeby to się skończyło, albo żeby umarła i nie musiała już potem nikomu spojrzeć w oczy.

420

Jeżeli wilki w czasie gorączki czują się choć w połowie tak źle i nieszczęśliwie jak ona teraz, to gwałtownie zmieniała zdanie co do tego, że to dla nich tylko czas wymówki dla seksu. Raczej wyświadczali sobie humanitarne przysługi. Isabelle była gorąca, drżąca i mokra, a kiedy kołdra niechcący musnęła jej wrażliwe miejsca, aż jęknęła. Potrzebowała Crofta. Potrzebowała go tak gwałtownie, że nie sądziła, że to możliwe. A jednocześnie wstydziła się tego jak niczego innego w życiu. Trzeba oddać sprawiedliwość, że mówili jej, iż tak będzie. Nie powiedzieli tylko, że będzie aż taka chora i obolała. Kołdra ponownie musnęła jej nabrzmiałe rejony i Izzy musiała ukryć głowę w poduszce, żeby ukryć w niej jęk. Była czerwona z zażenowania, ale te durne dotknięcia pomagały na kilka sekund. Tylko że później wszystko wracało i to jeszcze intensywniej. Ile trwa gorączka? Dni? Nie przeżyje tego. Nagły hałas na parterze domu obudził ją z jej bólu. Poderwała się na nogi o wiele gwałtowniej niż zamierzała, ale teraz wszystko robiła gwałtowniej. Drżąc lekko i starając się lekceważyć rozpaczliwe zachowania swojego ciała, boso skierowała się ku schodom. Nie powinno tu nikogo być, a poza tym jej bariera ochronna nadal działała, więc to nie mógł być jakiś atak. Ale nie chciała być widziana w takim stanie. Wszystkie hormony w jej ciele rozdzierały ją na kawałki i była teraz tylko bezużytecznym pokrowcem na kości, pełnym ognia w żyłach. Ciężko jej się oddychało, ale musiała to sprawdzić. Lekceważenie podejrzanych hałasów było pierwszą przyczyną śmiertelności wielu głupich kobiet. Ostrożnie i cicho zaczęła schodzić po schodach, jednocześnie starając się przeniknąć wzrokiem ciemność. Rozglądając się stanęła już przed progiem salonu, kiedy na rozgrzanej, wrażliwej skórze poczuła gwałtowny podmuch nocnego powietrza. Jej zakończenia nerwowe ponownie zapiekły i znowu zachciało jej się łkać. Powstrzymywało ją tylko to, że drzwi do ogrodu powinny być zamknięte, a oto stały na oścież otwarte. - Co, do… - szepnęła i prawie natychmiast usłyszała kilka ni to skuczeń, ni to warknięć. Gwałtownie odwróciła głowę i zamarła z przerażenia na widok trzech wilków stojących w jej salonie i czwartego właśnie wchodzącego do środka. Było ciemno, ale ich żółte oczy świeciły wyraźnie. W końcu ona też przeniknęła mrok i pomimo że oddech uwiązł jej w gardle, mogła przyjrzeć się wilkom. Dwa były trochę mniejsze i jasne: jeden cały śnieżnobiały, a drugi białosrebrny, ale i tak pozostawały wystarczająco duże, żeby miała powód do niepokoju. Kolejne 421

dwa były wielkie, praktycznie wielkości kucyków, do tego przez grubą sierść wydawały się jeszcze większe. Jeden był brązowo-biało-rudy, a drugi czarno-szary i może tylko o centymetr niższy od poprzedniego. Tym drugim mógłby być Harper albo Ryder, ale prawdopodobnie nie byli jedynymi wilkami o takim umaszczeniu, a było zbyt ciemno, żeby mogła go wyraźnie obejrzeć. Do cierpienia całego ciała doszło jeszcze ściśnięcie w brzuchu i jęk uwięzną jej w gardle. Żeby to byli Whitmorowie, żeby to byli Whitmorowie… Dwa większe wilki wydały ten dziwny dźwięk, będący ni to warknięciem ni jęknięciem, mocno pociągały nosami i niespokojnie się poruszyły. Coś się musiało dziać. Izzy wróciła wzrokiem do białego wilka, modląc się by Bóg ją na tyle kochał, by była to Sonia. Poruszyła się niepewnie, a wtedy dwa większe wilki zaczęły się jeszcze bardziej miotać i znowu wydały te bolesne dźwięki. Ten czarno-szary położył po sobie uszy i zrobił krok w jej stronę, ale wtedy biały wystrzelił do przodu, wprost na Izzy. - Sonia? – spytała cicho, zaczynając się cofać, ale wilk nie zwolnił, skoczył na nią i z łoskotem powalił ją na ziemię. Tym razem nie zatrzymała jęku, kiedy jej cierpiące ciało spotkało się z podłogą. Nadal płonęła, a upadek też wcale nie pomógł. Biały wilk stanął tuż nad nią, rozkraczony nad jej tułowiem i warknął, jakby chciał powiedzieć: nie ruszaj się. Tak też zrobiła, bo nadal nie wiedziała z kim ma do czynienia. Biały wilk – wilczyca, jeśli Izzy się już dobrze zorientowała – pochyliła się groźnie na łapach do kucznej pozycji, położyła po sobie uszy i groźnie zawarczała na pozostałe wilki, pokazując przy tym wielkie, przerażające kły. Co się działo? Biała wilczyca broniła ją przed pozostałymi wilkami? Izzy szybko odchyliła głowę do tyłu, żeby zobaczyć co robi reszta i dostrzegła, że białosrebrny wilk też powarkuje na pozostałe, a tamte dwa coraz bardziej niespokojnie krążą. Nadal intensywnie wąchały i w końcu ten brązowo-biało-rudy uniósł łeb i zawył, a ten drugi znowu boleśnie jęknął i opuścił się trochę niżej ziemi, po czym znowu zrobił kilka kroków w stronę Izzy. Biała wilczyca natychmiast kucnęła jeszcze bardziej, teraz już niemal kładąc się na Izzy, wściekle szczęknęła i jeszcze bardziej zawarczała na wilka. Zdecydowanie jej broniła, więc Izzy była coraz bardziej przekonana, że to musi być Sonia. Jednocześnie biało-srebrny wilk skoczył na czarno-szarego, zawarczał, złapał go zębami za kark i docisnął do ziemi. Izzy gwałtownie wciągnęła powietrze na ten widok, ale

422

czarno-srebrny, choć większy, najwyraźniej z ulgą mu na to pozwolił. Natychmiast posłusznie położył się płasko na ziemi, a brązowy coraz głośniej wył. Izzy szybko wróciła spojrzeniem do białej wilczycy, która teraz praktycznie na niej leżała, przełknęła ślinę i powtórzyła trochę mocniejszym głosem? - Sonia? Wilczyca spojrzała na nią i warknęła, jakby jej chciała powiedzieć, żeby była cicho, ale potem skinęła głową. Isabelle ciężko sapnęła z ulgą, ale to nie był najlepszy pomysł, bo znowu jej ciało przeszyła błyskawica podrażnionego napięcia. Poruszyła się, a wtedy czarnoszary wilk ponownie jęknął, a brązowy przestał wyć, ale nadal niuchał nosem i miał łapy napięte jakby do skoku. Sonia znowu na nią warknęła, jakby zmuszała ją do leżenia pod sobą nieruchomo. Izzy wiele mogła znieść, ale nie wywarczane rozkazy od szalonej białej wilczycy, która dosłownie powaliła ją na ziemię. - Nie warcz na mnie, futrzana świnio, bo cię uderzę gazetą! – fuknęła w przerwach między jednym a drugim impulsem skurczów własnego ciała. Sonia znowu na nią warknęła, ale trochę łagodniej. - Co się dzieje? – spytała Izzy. – Tam są twoi bracia? Sonia niechętnie znowu skinęła głową. Jeśli tam byli Whitmorowie, to dlaczego utrzymywali wyraźny dystans, a biało-srebrny wilk, który był chyba wilczycą, więc to musiała być Laila, dociskała zębami swojego syna do ziemi? Brązowy wilk znowu nerwowo się poruszył, na co Laila, jakby coś wyczuwała, puściła czarno-srebrnego, który w takim razie na pewno był Harperem, albo Ryderem i warknęła na drugiego syna. Potrząsnął głową, jakby chciał się czegoś z niej pozbyć, po czym wyglądał jakby wstrzymał oddech. Natomiast jego brat, sądząc po sposobie poruszania się, który Izzy poznała, kiedy do niej przyszli, będący Harperem, wystrzelił gwałtownie w stronę niej i Sonii, ale minął je i pognał na górę, przeskakując stopnie jakby się nad nimi unosił. Przez drzwi od ogrodu wszedł następny wilk. Ten też był nadzwyczaj wielki, do tego miał przepiękne szaro-białe umaszczenie i lekko dyszał, jakby właśnie skończył bardzo szybki bieg. Ale ledwo przestąpił próg, a jego oddech zamarł i dopiero po chwili ostrożnie pociągnął nosem. Jego oczy natychmiast zaświeciły jeszcze jaśniejszym blaskiem i spojrzał prosto na Izzy. Kilka razy poruszył nosem, po czym zrobił to samo co brązowy: dosłownie wstrzymał oddech. Co jest? 423

- Sonia, co się dzieje? – spytała starając się nie panikować i nie jęczeć z powodu swojej agonii. – Czemu się tak dziwnie zachowujecie? Sonia była wilkiem, więc nie mogła odpowiedzieć, ale Izzy i tak musiała zapytać. Wilczyca jednak najpierw zawarczała groźnie na nowo przybyłego jakby chciała powiedzieć: zrób krok w tę stronę, a będziesz miał ze mną do czynienia, ale to nie było potrzebne, bo nowy wilk tylko cicho warknął, rzucił Izzy jeszcze jedno pałające spojrzenie, po czym natychmiast oddalił się w najdalszy kąt pokoju. Potem jednak coś sobie przypomniał, wrócił, zawarczał na brązowego, poszturchali się przez chwilę kłami i pazurami, po czym obaj wynieśli się w najdalszy kąt pokoju. Wtedy Sonia znowu spojrzała na Izzy, po czym znacząco wskazała nosem na okolice jej kroku. Isabelle gwałtownie się zaczerwieniła. - Nie mam okresu – szepnęła. Sonia wywróciła znacząco oczami, co było nie lada wyczynem, zważywszy na to, że była w wilczej formie. A potem znowu na nią warknęła, ale już nie musiała jej uciszać, bo Izzy sama z siebie płonęła ze wstydu. Wszystkie wilki musiały wyczuć w jakim jest opłakanym stanie. Z góry wrócił Harper, ale ominął je bardzo szerokim łukiem, po czym od razu wypadł do ogrodu. Co się stało, że oni wszyscy wpadli tu w wilczych postaciach i najwyraźniej przeszukiwali dom i okolice? I co by się stało, gdyby Sonia nie osłaniałaby jej samą sobą? Któryś z braci wszedłby w gorączkę tak jak ona? Tylko że ona nie chciała żadnego z nich. Chciała Crofta. Rozpaczliwie. Wrócił Harper i tym razem wprowadził za sobą swojego bliźniaka. Jakimś sposobem musiał mu już chyba dać znać jaki zapach wydziela Izzy, bo ten już od wejścia wstrzymywał oddech. Mimo to też krążył niespokojnie. Laila stanęła w połowie drogi między Izzy a wilkami i zdecydowanymi szczeknięciami chyba robiła z nimi porządek. Tylko że oni pewnie mogli tyle na to poradzić, co Izzy na swój stan. Pojawił się następny wilk i w pomieszczeniu natychmiast zmieniło się ciśnienie. James. Jego synowie natychmiast cicho zaskuczeli, położyli po sobie uszy i wszyscy, co do jednego, położyli się na ziemi. Boże, James to dopiero był potężny wilk! Basior miał czarnobrązową sierść, olbrzymie łapy i wielkością górował nawet nad synami. Do tego miał w sobie coś królewskiego, co przywodziło na myśl lwa. Trzymał uszy i ogon postawione do góry w 424

dominujący sposób, miał lekko zjeżone futro i usztywnione łapy. A teraz poruszył nosem, spojrzał na Izzy przeciśniętą pod Sonią i zamruczał. Nie wiedziała co to znaczy, ale przynajmniej James nie wyglądał jakby jej stan poruszył go tak jak synów. Może dlatego, że był sparowany i nie czuł gwałtowniej potrzeby by ją pokryć. Pewnie najwyżej Laila będzie miała dzisiaj bardzo dobrą noc. Zza Jamesa wyłonił się najmniejszy i najdrobniejszy z wilków, więc Izzy zgadywała, że to Mickey. Miał niesamowite, brązowo-srebrno-biało-czarne umaszczenie, łączące w sobie kolory całej rodziny. Niestety, kiedy on tylko poruszył nosem, natychmiast zaskuczał boleśnie i byłby ruszył w stronę Izzy, gdyby matka od razu nie złapała go zębami za skórę na karku, nie uniosła lekko w powietrze przedniej części jego ciała i nie zatrzymała w takiej pozycji. Był za młody by panować nad sobą na tyle dobrze, co starsi bracia, ale sam fakt, że nawet piętnastolatek chciał dostać się między jej nogi sprawiał, że chciała ukryć twarz w dłoniach i płakać z zażenowania. Mickey trochę się szamotał, ale jedno łagodne warknięcie jego matki sprawiło, że przestał. Izzy nie sądziła, że da radę jeszcze kiedykolwiek spojrzeć im wszystkim w oczy. James zaczął badać pomieszczenie, po czym przeszedł do kuchni i ją też pewnie starannie przeszukiwał, ale mimo to jego synowie trwali na ziemi. Czego oni tu przyszli szukać? Myśleli, że uciekła, czy co? Przyszedł następny wilk i Izzy byłaby padła w przerażeniu na jego widok, gdyby już nie leżała na ziemi. Był niemal tak ogromny jak James, ale całkowicie czarny, poza jasnymi skarpetkami na łapach. Z niczym nie dało się pomylić tej aury grozy i śmierci, która się wokół niego unosiła. To samo poczuła, kiedy pierwszy raz zobaczyła Bustera w kuchni. To nie mógł być nikt inny, nikt nie potrafił tak zastraszyć samym wyglądem. Ale to co było bardziej niesamowite, to że on też zaraz po wejściu uniósł łeb i zaczął wąchać, ale zupełnie inaczej. On się zaciągnął zapachem, jakby czuł coś bardzo przyjemnego, po czym zamruczał cicho i też spojrzał na Izzy, ale w jego żółtych ślepiach nie było tej samej gorączki, co u braci. Miał nad sobą całkowitą kontrolę, co było nawet dla niej było imponujące. I on jeden też nie powalił się na ziemię pod siłą ojca. Może nie musiał, bo nie było zagrożenia, że na nią skoczy. Usiadł sztywno wyprostowany koło drzwi i spokojnie uniósł głowę, jakby nasłuchiwał. Miała nadzieję, że nie jej walącego serca. Sonia szturchnęła nosem Izzy w policzek, jakby chciała ją pocieszyć, ale to raczej nie pomogło. Mało prawdopodobne, żeby cokolwiek ją teraz pocieszyło. 425

Wtedy właśnie wkroczył kolejny wilk. Był prawie tak wielki jak Buster, ale jego umaszczenie było inne: to była przepiękna mieszanka srebra, czerni i bieli. Kroczył na lekko ugiętych łapach jak rasowy drapieżnik, a jego żółte oczy wyrażały niemal szaleństwo. Nawet gdyby nie dostrzegła na jego potężnej szyi wiszącego rzemienia z rzeźbionym pazurem, wiedziałaby, że to Croft, bo natychmiast mocniej ją ścisnęło w dole brzucha, a przez jej ciało przeszła kolejna fala bólu. Był najpiękniejszym wilkiem jakiego w życiu widziała, ale teraz był jeszcze groźniejszy niż Buster. To było niemal przerażające. Croft nie dyszał, ale ciężko oddychał po biegu, a mimo to od razu po wejściu i rozejrzeniu się, ruszył w stronę jej i Sonii. Wyglądał jakby polował na ofiarę, którą zaraz zamierzał zjeść. Niespecjalnie jej się podobało to porównanie i dość mocno przerażały ją jego szalone oczy. Croft cały czas szedł w jej stronę, z utkwionym w niej dzikim spojrzeniem i warknął. Sonia odpowiedziała warknięciem, ale jakby z mniejszym przekonaniem, na co Croft zawarczał jeszcze bardziej dziko. Sonia zawahała się, ale ostatecznie ponownie pocieszycieslko szturchnęła Izzy nosem, po czym zeszła z niej i szybko cofnęła się w bok. Zaraz potem położyła płasko na ziemi i lekko skuliła. - C-co? – zająknęła się Izzy, patrząc jak wielki, drapieżny wilk kieruje się prosto na nią. Automatycznie zaczęła się na plecach przesuwać w stronę schodów, ale nie było mowy, żeby mogła mu uciec. Croft znowu na nią zawarczał, ale paradoksalnie, nie umarła z przerażenia. Wręcz przeciwnie, wstrząsnął nią tak intensywny dreszcz przyjemności, że znowu zajęczała. Wspięła się tyłkiem na najniższy stopień i rozpłaszczyła płasko na schodach, kiedy akurat do niej dotarł. Rozsądek kazał jej wstrzymać oddech, kiedy Croft pochylił swój olbrzymi, wilczy łeb nad jej ramieniem i głęboko zaciągnął się nad jej blizną po oznaczeniu. Wyglądał trochę jakby się upajał tym zapachem. - C-Croft? – znowu się zająknęła, bo był w pozycji, w której mógł rozszarpać jej szyję, a przez ten szalony wzrok nie wiedziała ile w nim zostało świadomego Crofta, a ile dzikiego wilka. Słysząc jej głos znowu zawarczał, po czym gwałtownie odwrócił się w stronę rodziny, przybrał pozycję kuczną, jakby był gotowy do ataku, pokazał kły i zaczął warczeć w taki

426

sposób, że przechodziły ciarki. Do tego zjeżył się tak bardzo, jakby naprawdę był gotowy kogoś zaatakować. Boże, co on robił?! James cicho warknął na Crofta, ale ten się nie ugiął i nawet parę razy wściekle zaszczekał, unosząc wargę i pokazując wszystkie zęby. Chyba ich wyrzucał. Sonia natychmiast wystrzeliła ze swojego miejsca i wybiegła z domu, jej bracia podążyli za nią tak szybko, jakby sprawiało im to fizyczną ulgę. Laila praktycznie wyniosła Mickey’a, po czym dumnie i z klasą z domu wyszedł Buster. James poczekał, aż wszyscy opuszczą dom, skinął Croftowi głową i jako ostatni opuścił salon. Do tego Bóg wie jak to zrobił w wilczej postaci, ale zasunął za sobą szklane drzwi. Croft natychmiast ponownie odwrócił się do Izzy i nisko opuścił głowę, przez co wyglądał jeszcze groźniej. Coraz ciężej jej się oddychało i walczyła z pokusą czołgania się w górę schodów, ale nie było wiadomo co on wtedy zrobi. Nie chciała być zaatakowana. Już wystarczająco cierpiała. Croft znowu ruszył w jej stronę w ten drapieżny sposób, przez który ciężko przełknęła ślinę. Podszedł do niej, ponownie zanurzył nos w zagłębieniu między jej ramieniem a szyją i zaczął się zaciągać. - Proszę cię, Croft – prawie załkała. – Co się dzieje z tobą? Co się dzieje ze mną? Zamruczał, po czym wyciągnął długi, szorstki język i przeciągnął nim po jej oznaczeniu. Niemal zaskuczała w odpowiedzi, a jej ciało się wygięło w łuk. Tak strasznie ją wszystko bolało, a to tak jednocześnie spotęgowało i złagodziło to cierpienie, że aż łzy pociekły jej po twarzy. Musiała się ugryźć w wargę do krwi, żeby nie załkać. Croft ponownie trącił ją nosem po uchu, a potem przesunął po nim językiem. Uchwyciła się go mocno za sierść na karku, ale teraz już wyrwał jej się pół szloch, pół jęk. Resztką świadomości poczuła, jak wielkie ciało pod jej rękami zaczyna się zmieniać. Sierść zaczęła znikać, kończyny się zaczęły wyginać, a mięśnie się rozciągały, albo kurczyły. W mniej niż pięć sekund nad nią był już nie wilk, a mężczyzna o szerokich, nagich ramionach, pod którymi czuła napięta skórę. Dyszała jak po maratonie, ale zdołała otworzyć oczy i na niego spojrzeć. Był już całkowicie Croftem i właśnie jego oczy stawały się niebieskie. Był nagi i sądząc po tym, co czuła na biodrze, bardzo podniecony. Croft z potężnym głodem wbił jej się w usta, na co jeszcze mocniej załkała i praktycznie całkowicie do niego przylgnęła. Jego język z pasją badał jej usta, na co 427

odpowiadała całą sobą. Jego obecność była taka kojąca. Tak jakby cały jej stan był tylko po to, by go do siebie przywołać. Uczepiła się go ramionami, jakby był jej kołem ratunkowym, bo w tej chwili chyba naprawdę nim był. Croft pożerał z namiętnością jej usta, mrucząc przy tym w podnieceniu. Jego cudownie zbudowane ciało przyciskało ją mocniej do schodów, ale nie chciała, żeby się odsuwał choćby na milimetr, dlatego kiedy przygryzł jej dolną wargę, a potem puścił jej usta, mogłaby zapłakać z frustracji. - Mój kociaku – wyszeptał chrapliwie w jej usta, palcami ścierając łzy z jej twarzy. – Dlaczego mnie nie wezwałaś wcześniej? - Ja… Ja nie wiem, co się ze mną dzieje, ale to potwornie boli. - Wiem, wiem, moje kochanie – odparł, ślizgając się ustami po linii jej żuchwy aż do ucha, które zaczął z upodobaniem lizać, wprawiając ją niemal w konwulsyjne drżenie. – Ukoję to, moja maleńka, obiecuję. - Czy… Czy to jest właśnie gorączka? – wysapała. Uniósł głowę tylko na tyle, by na nią spojrzeć. - Jesteś w jej centrum, kochanie, nie wiem dlaczego zaczęło się tak gwałtownie, ale teraz ja też w niej jestem. Przejdziemy przez to razem, dobrze? Nie zostawię cię ani na chwilę. Pomogę ci – wyszeptał, muskając nosem okolice jej nosa. Była w stanie tylko skinąć głową. Potrzebowała go tak bardzo, że nic więcej nie miało teraz znaczenia. Był jak balsam na jej szaleństwo, jego dotyk koił każdą komórkę jej ciała. Croft ponownie gwałtownie zaatakował jej usta, na co jęknęła z przyjemności. Wbiła mu w ramiona paznokcie do krwi, ale mogła myśleć tylko o tym, żeby owinąć się do dokoła niego jak bluszcz i pozwolić mu wypełnić tę bolesną, pulsującą pustkę wewnątrz siebie. Kochała go w tej chwili tak bardzo, że każdy kolejny oddech brała tylko dla niego. To był on. To zawsze będzie tylko on. Nie chciała już nigdy nikogo innego. Dłonie Crofta były wszędzie. Gdyby nie trzask rozdzieranego materiału, nawet nie wiedziałaby kiedy pozbył się koszuli, w której spała. Przesunął usta wzdłuż jej szyi i tak długo lizał jej gardło, że zaczęła się wić. Kiedy dojechał do jej piersi i zaczął je ssać, a jego dłonie prześlizgnęły się po jej brzuchu, prawie krzyknęła, żeby się pospieszył, żeby jej dotknął tam, gdzie boli. Kiedy się wreszcie doczekała, a jego palce zaczęły ją delikatnie badać w miejscu, które było dzisiaj przyczyną wszystkich jej cierpień, natychmiast rozpadła się na miliony kawałków i w spazmach rozkoszy do niego przylgnęła. Drżała jak w febrze, ale ulga była tak 428

wielka, że nie było niczego co mogłoby się z nią równać. A Croft wcale nie skończył swoich badań, pieścił ją tam tak cudownie, że po chwili po raz kolejny eksplodowała, otoczyła go nogami w pasie i przykleiła się do niego tak bardzo jak tylko mogła. Uniósł głowę tylko po to, by ją znowu namiętnie pocałować, a kiedy jej język dołączył do jego, ujął ją pod pośladkami i uniósł ze schodów w górę. Praktycznie nie czuła, że się przemieszczają. Wiedziała tylko, że dalej go potrzebuje i że jego palce robią z nią rzeczy, które tylko on potrafi robić tak dobrze. Croft zaniósł ją do sypialni i położył się z nią na łóżku. Ani na chwilę nie przestawał jej całować, a jego wielkie, twarde ciało ocierało się o nią w sposób, który doprowadzał jej zmysły do istnej apokalipsy. - Proszę – powiedziała do niego to jedno słowo, którego myślała, że nigdy nie powie. W tej samej chwili Croft się lekko odchylił, po czym jednym mocnym pchnięciem wypełnił ją sobą. Izzy stęknęła od nagłego bólu i zadrżały jej uda, zaplecione wokół jego bioder. Tylko, że akurat teraz przynajmniej wiedziała skąd pochodzi ten ból i na tę chwilę był o wiele mniej intensywny od tego, co nią miotało. Nadal chciała go w sobie, nadal tego potrzebowała. Croft zesztywniał i cały przestał się ruszać. Nie chciała, żeby teraz przestawał, więc posłała mu niemal przerażone spojrzenie, on tymczasem patrzył na nią z góry w całkowitym niedowierzaniu. - Jesteś dziewicą? – spytał na wydechu. - Czy przez to przerwiesz i nie będziesz mnie chciał? – mogłaby się popłakać kiedy to mówiła. Była całkowicie bezwolna i gdyby teraz ją zostawił, to chyba naprawdę by umarła z tego cierpienia. - Zawsze będę cię chciał – wycharczał i obdarzył ją głębokim, silnym pocałunkiem. Ale nadal się nie ruszał, a ona bardzo tego potrzebowała. Jego ciało zrosił pot, jakby było poddane jakiemuś nadludzkiemu wysiłkowi i kiedy znowu mógł mówić, to też robił z trudem. – Nie wiedziałem. Nie miałem pojęcia. Musimy zwolnić, kochanie. Nie chcę cię zranić. - Nie! – praktycznie to wykrzyknęła. – Nie, proszę cię, nie! Odwrócę się, zaprezentuję, tylko nie rób niczego wolniej! Z warkotem się nad nią pochylił, a jego biodra wznowiły pracę, przynosząc jej nieopisaną ulgę. - Nie powtarzaj tego nigdy więcej – wycharczał w jej gardło, które znowu oblizywał. – Nigdy cię w taki sposób nie upokorzę. Przenigdy. 429

Uchwyciła się go z całej siły, odchyliła głowę do tyłu i pozwalała cudownym emocjom przez siebie przepływać, napełniając ją jednocześnie ulgą i rozkoszą. Przygryzał jej szyję, ale nie przebijał skóry, czym doprowadzał ją do nowej pasji. Chciała, żeby ją ugryzł. Chciała być jego. Chciała się z nim połączyć i już tak pozostać. Chciała być przez niego kochana tak, jak żadna inna nie była. Zaplotła palce w jego włosach i z każdym jego kolejnym pchnięciem była bliżej nieba. Tak jak prosiła, nie zwolnił. Był wszędzie, otaczał ją ze wszystkich stron i to było najwspanialsze uczucie na całym świecie, tak jakby wreszcie znalazła się tam, gdzie powinna. Jakby niczego więcej nie potrzebowała do szczęścia. Croft zmienił lekko pozycję, uniósł łagodnie jej biodra i zaczęła odczuwać go jeszcze mocniej. Wygięła się w łuk i prawie nieświadomie dla samej siebie, prawie wykrzyczała: - Tak bardzo cię kocham! Uniósł głowę z jej szyi, spojrzał na nią pałającym, pełnym pasji wzrokiem i ponownie wbił się w jej usta. Jego ruchy też stały się intensywniejsze. Poczuła pod językiem jego wysunięte, cudownie długie kły i znowu zapragnęła, żeby ją ugryzł. Żeby jednocześnie był z nią połączony na obydwa sposoby. Sądząc po długości jego kłów, on też tego pragnął, ale z jakiegoś powodu się hamował i trzymał z daleka od tej części jej szyi. Ciaśniej objęła udami jego biodra i poczuła jak jęknął cicho w jej usta. Uwolniła go od pocałunku, mocno odchyliła głowę i chrapliwie rzuciła: - Ugryź mnie. Ponownie znieruchomiał i zaczynała nienawidzić kiedy tak robił. Ujął ją palcami pod brodą i łagodnie odwrócił jej głowę tak by mogli sobie spojrzeć w oczy. Jego były żółte i tak gorące, że aż sama się pod nim poruszyła, chcąc by wznowił swój taniec. Ale on utrzymał ciało w bezruchu i spojrzał jej bardzo głęboko w oczy. - Nie chcę powtórki z oznaczenia. Czy wiesz co się stanie, jak teraz cię ugryzę, nie mając prezerwatywy? - Będę twoja – odparła bez tchu. – A ty mój. Będziemy sparowani ze sobą. - Na zawsze – dodał znacząco. - Na zawsze – zgodziła się. Zawarczał tak zmysłowo, że aż przeniknął ją cudowny dreszcz. - Jesteś pewna, że się na to zgadzasz? – spytał niskim, cudownie wibrującym głosem. - Tak, bardzo tego chcę. 430

Wydał zmysłowy warkot wilczego zadowolenia i wznowił pracę bioder. Zajęczała i jak już raz zaczęła, to nie mogła przestać. A on ponownie zaczął ją namiętnie całować, choć chciała, żeby ugryzł ją już teraz, natychmiast. Odchyliła dla niego głowę, ale tylko wzmógł intensywność cudownych pchnięć i znowu zaczął pieścić ustami jej szyję. Miał magiczny język, jego sprawność po prostu odbierała oddech i kiedy przesunął nim po bliźnie oznaczenia, zacharczała jakby się dusiła. Wykorzystał to i zsunął dłoń między ich połączone ciała, po czym pomasował miejsce u zbiegu jej ud, przez co krzyknęła. To właśnie tę chwilę wykorzystał, by bardzo delikatnie wgryźć się kłami w jej szyję, dokładnie w tym samym miejscu, w którym ją oznaczył. Zadziałało to identycznie jak wtedy: natychmiast doszła, rozpadła się na miliony kawałeczków i uniosła w przestworza z rozkoszy. - Och, tak! – wykrzyknęła, wyginając się w łuk i przywierając do niego tak mocno, jakby go chciała w siebie wchłonąć. – Mocniej, och, mocniej! Zrozumiał o co jej chodzi, bo natychmiast jego kły mocniej wbiły się w złączenie jej szyi z ramieniem, a z jego piersi wydobył się cudowny warkot, który zintensyfikował jej doznania. Wystarczyło mu jeszcze tylko kilka ruchów, żeby również dojść do finału, ale nie wyciągnął zębów z jej szyi. Trzymał ją mocno, podczas gdy jego ciało doznawało ulgi spełnienia, a ona z niesamowitą przyjemnością gładziła go w tym czasie po tych wspaniałych, szerokich plecach. Leżeli tak jeszcze chwilę, uspokojeni oraz zaspokojeni i dopiero kiedy delikatnie się z niej wysunął, łagodnie zwolnił też uścisk szczęk. Jedną z dużych dłoni położył na jej obojczyku, po czym bardzo starannie zlizał każdą kroplę krwi, która wypłynęła z rany. Przyjemnie ją to załaskotało, a po kilku sekundach poczuła swędzenie oznaczające, że już jej wygoił ugryzienie. Croft jeszcze raz czule pocałował to miejsce, po czym uniósł głowę i spojrzał na nią. Miał trochę mniej szalenie głodne spojrzenie niż wcześniej, ale teraz było ono jeszcze spełnione i czułe. I spokojniejsze, jakby nagle zdjęła mu z serca potężny kamień. Tak ją to ujęło, że aż pogładziła dłonią jego policzek. Był taki przystojny… Czy kiedykolwiek jej się znudzi patrzenie na niego? - Jak się czujesz? – spytał, ale głos miał nadal ochrypły. To była najbardziej zmysłowa rzecz na świecie, jaką słyszała. - Lepiej. Dużo lepiej. 431

To była prawda. Nadal czuła gorąco w podbrzuszu i skurcze w samym brzuchu, ale teraz było to o wiele bardziej znośne. I nie powodowało aż takiego strasznego bólu. Croft był jej remedium. Czule odgarnął jej włosy z czoła, a potem przesunął palcem po jej opuchniętych ustach. Nie miała pojęcia o czym myślał, ale czuła jego spokój serca i to ją też uspokajało. - Czy wiesz, że teraz jesteśmy prawdziwymi partnerami? Przełknęła ślinę i skinęła głową. Przesunął kciukiem po jej dolnej wardze. - Jesteś taka piękna. Nie wiem czy kiedykolwiek się na ciebie napatrzę – wyznał, na co automatycznie się uśmiechnęła. Przed chwilą to samo pomyślała o nim. – Czy nie ugryzłem cię za mocno? – Pokręciła głową w odpowiedzi. – Dość długo cię trzymałem, pewnie cię bolało. Ale nigdy się nie parowałem i chciałem na pewno to zrobić dobrze. Aż ścisnęło ją w sercu. On naprawdę tak bardzo się przejmował. Był czuły, troskliwy i taki kochany. Naprawdę go kochała, to nie były tylko słowa uniesienia. Straciła dla niego całą głowę i całe serce. I wcale nie żałowała. Nie istniał nikt, komu by mogła bardziej chcieć oddać jedno i drugie. - Jesteś trochę stremowany? – uśmiechnęła się czule. - Jestem twoim pierwszym i ostatnim zmiennym. To pewna presja. Zaśmiała się cicho i mocniej go objęła. O tak, kochała go. Croft pochylił do niej i w ten słodki sposób, który już tak jej się podobał, przejechał nosem po jej policzku. - W ogóle byłem twoim pierwszym – powiedział cicho. - To źle? – poruszyła się lekko i spróbowała jakimś sposobem na niego spojrzeć. – To znaczy, czy wolałbyś, żebym była bardziej doświadczona i… Przerwał jej gwałtownie, długim, głębokim, pobudzającym pocałunkiem. A kiedy znowu się odezwał, jego głos był pełen typowo męskiej satysfakcji. - To nie jest źle, kochanie. Jesteś doskonała. Idealna. Tylko nie sądziłem, że będę miał, aż tyle szczęścia. Jesteś tylko moja. Nie muszę zabijać nikogo, kto mógł cię wcześniej dotknąć. Powinienem ci podziękować. Znowu się uśmiechnęła. Nie wiedziała jak on to robi, ale poruszał najczulszą strunę w jej sercu. - Wiesz, gdyby tak zebrać moje wszystkie sny o tobie, to można mnie uznać za bardzo doświadczoną osobę. 432

Uśmiechnął się jak wielki, zadowolony kociak i przygryzł małżowinę jej ucha. - Czy mówiłem ci, że ja też o tobie śniłem? - Tak? Co? Przeniósł pocałunek na jej wargi. - Pokażę ci każdą z tych rzeczy – obiecał i mogłaby zadrżeć w radosnym oczekiwaniu. – Czy nie zrobiłem ci krzywdy? - Nie – odparła z czułością i kochała go jeszcze bardziej, że o to zapytał. - To dobrze – błysnął szelmowskim uśmiechem, złapał ją jak lalkę i przerzucił na brzuch, a potem ulokował język u szczytu jej kręgosłupa i zaczął przesuwać nim w dół, sprawiając że całe jej ciało znów się pulsująco ożywiło. Dojechał do części lędźwiowej i zaczął badać językiem linie jej tatuażu. Miała ciarki na całym ciele i ciężko oddychała, kiedy w końcu skończył. Znowu szelmowsko się do niej uśmiechnął. – Daję ci jakieś dwie minuty na odetchnięcie i zaczniemy kolejną rundę. Jeśli masz ochotę na jakąś konkretną pozycję, to możesz ją wybrać. Wciągnęła gwałtownie powietrze i spojrzała na niego przez ramię z cudownym rumieńcem. - Oszaleję przez ten rozkoszny tatuaż – wymruczał w jej plecy, znowu całując czarne linie. - Ty… hmm… Ty już znowu… Zaśmiał się wibrującym śmiechem od którego przeniknął ją dreszcz, po czym przesunął się nad jej ciałem, żeby ich głowy znalazły się na równym poziomie. - Nie jestem człowiekiem, kociaku – pocałował ją w usta. – Mówiłem ci już, że nasze potrzeby i możliwości są większe. – Zaciągnął się zapachem i znowu zmysłowo się uśmiechnął. – I twoje teraz też. - Ale jak to możliwe? Nie jestem wilkiem. Jak to działa? - Nie wiem – przyznał, pieszcząc teraz ustami małą, bladą bliznę na jej ramieniu. – Ale cholernie się z tego cieszę. Potrzebujesz mnie tak samo jak ja ciebie. - A ten skurcz w brzuchu długo potrwa? - Jak będę miał szczęście, to kilka dni. - Kilka dni? – powtórzyła z sapnięciem, na co ponownie się demonicznie uśmiechnął i wrócił do pieszczenia jej ust.

433

- Obiecywałem ci, że to będą dni rozkoszy, prawda? Ale nie martw się, kociaku, będę tu przez cały czas i zaspokoję każdą twoją potrzebę. Nie będziesz już cierpieć – obiecał, po czym wciągnął ją na siebie, obejmując dłońmi jej biodra. Pożądanie wystrzeliło z niej jak pocisk i wyglądało na to, że na samą myśl o powtórce jest dla niego tak samo gotowa jak on dla niej. Uśmiechnął się do niej doskonale wyczuwając jej podniecenie. - Tym razem delikatnie? – zapytał, przesuwając dłońmi od jej bioder do talii i z powrotem. Znowu przebiegło po niej stado mrówek. I odkryła, że jest teraz szczęśliwa bardziej niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. Tak jakby całe swoje życie dążyła do tej chwili, tego wilka i tej miłości. Usiadła na nim okrakiem i pochyliła się do jego ust, żeby mocno go pocałować. Przez jego twarz przepłynęło zadowolenie. Wyraźnie podobała mu się każda jej śmiałość. - Nie – wyszeptała mu w usta. – Tym razem mocniej. Po nocy swojego życia, w czasie której Croft spełniał każde jej życzenie i tak jak obiecał, nie dopuścił do tego, by znowu cierpiała, Izzy obudziła się obolała i dziwnie spełniona. Kochali się tak wiele razy, że nie umiała powiedzieć ile dokładnie, a potem w końcu padła w jego ramionach i spała może ze dwie godziny. Ale mimo to nie czuła zmęczenia. Bolało ją całe ciało, ale Croft zrobił jej porządną rozgrzewkę, kiedy tylko zobaczył, że się obudziła, więc później już po prostu leżała w jego ramionach i nawet nie myślała o tym, że jakieś mięśnie mogą ją boleć. Oboje przytulali się do siebie zupełnie nadzy, ale jakoś wcale nie czuła się z tym niekomfortowo, pomimo że już był dzień. Było dobrze. Naprawdę było dobrze. - O czym myślisz? – zamruczał Croft i uwielbiała kiedy tak robił. Cały jego tors wtedy wibrował, pobudzając tym jej hormony. Był tak piekielnie seksowny, że praktycznie wszystko co robił pobudzało jej hormony. Uniosła głowę, nadal śledząc palcem tatuaż na jego ramieniu i uśmiechnęła się do niego. - Myślę, że jest mi dobrze. - Taki był plan – szelmowsko się uśmiechnął, na co zarobił od niej lekkiego kustańca. - Jesteś tak potwornie zarozumiały.

434

- Ja tylko stwierdzam fakt. Tak często nazywałaś mnie w ciągu ostatnich godzin bogiem, że… Auć. Mój mały kociak drapie i gryzie. Na wspomnienie o gryzieniu natychmiast się podnieciła i nic nie mogła na to poradzić. To było niebywale przyjemne. Croft lekko poruszył nozdrzami i jeszcze bardziej się uśmiechnął. - Mój kociak jest głodny? - Nie mam nawet siły się ruszyć – odparła zgodnie z prawdą. - Nie musisz się ruszać, wystarczy, że ja to będę robił. Uszczypnęła go, ale to było jak ugryzienie słonia przez muchę. Tylko bardziej się uśmiechnął. - Wszyscy nosicie takie tatuaże – wróciła do tematu, który ją nurtował, a teraz mogła zapytać. Pocałowała czarne znamię i spojrzała na niego pytająco. – Co one znaczą? Przeciągnął się jak wielki kocur, po czym przewrócił się na bok, otoczył ją obydwoma ramionami i przytulił do swojej piersi. - To taka tradycja naszej watahy. Na dobrą wróżbę, kiedy tylko wilk dojrzewa płciowo i przechodzi pierwszą przemianę, otrzymuje podobny znak. Większość nosi inny, bardzo rzadko się powtarzają. Mają być symbolem najważniejszej cechy każdego wilka. - A wiesz, że to magiczne wierzenie? – oparła brodę o jego pierś i uśmiechnęła się. - Nie. - Ależ tak – powtórzyła z szerokim uśmiechem. – Wiesz skąd się wywodzi? - Boję się, że chcesz mi powiedzieć, żeby coś udowodnić. - Oczywiście, że tak. Dobre wróżby były robotą czarownic. W dawnych czasach rodzice nowo narodzonego dziecka wzywali do siebie miejscową czarownicę i prosili ją o dobrą wróżbę dla swojego dziecka. Jakiś dar, który mu pomoże w życiu. Najczęściej były to pewne cechy charakteru. Tak więc, najwyraźniej wilki, które nie znoszą magii, od dość dawna posługują się magicznymi obrzędami. I co ty na to, panie niedowiarek? - Nie traktujemy tego jako wyznacznika naszych osobowości, kociaku. To tylko symboliczne. - No nie wiem – powiedziała i znowu zaczęła się bawić jego tatuażem. – Siła. To do ciebie pasuje. - Jak do większości wilków.

435

- Buster ma Nieustraszonego. Nie sądzisz, że to pasuje? A Sonia Uzdrawianie i studiuje medycynę. - Przypadek. - Tak? A co mają inni? - Rusty dostał Szybkość, Troy Utalentowanie, Ryder Wzrok, Harper Język, a Mickey Unik. I jeśli chodzi o młodego, to faktycznie świetnie unika wszystkich obowiązków. Uśmiechnęła się. - Do każdego pasuje jak ulał. Spojrzał na nią z rozbawianiem. - Myślisz, że jesteś taka sprytna i tak dobrze nas znasz? - Pewnie – odparła i żeby mu to zademonstrować, przejechała dłonią po jego doskonale umięśnionym brzuchu. Uwielbiała tę część jego ciała, a on uwielbiał, jak go tam dotykała. Teraz też mruknął z przyjemności, na co posłała mu wymowne spojrzenie. Wyszczerzył się w uśmiechu. - Jesteś taka okrutna. Ale wiesz, że jak zrobisz tak jeszcze raz, to będziesz musiała mi potem pomóc z zupełnie innym problemem? - Już teraz czuję ten problem. - Cóż mam poradzić? Ten problem bardzo lubi się do ciebie łasić. Wywróciła oczami i ciężko westchnęła. Skoro wspomnieli o reszcie Whitmorów, to nadal płonęła ze wstydu przez to, co się wczoraj stało. Nie chciała, by ją oglądali w takim stanie. Co sobie teraz musieli o niej myśleć? Croft nagle lekko ją od siebie odsunął, żeby móc na nią spojrzeć z uwagą. - Co się stało? - Nic. Zamruczał gardłowo z niezadowoleniem. - Izzy, doskonale wiem, kiedy zmienia się twój nastój. Wyczuwam praktycznie wszystkie twoje emocje. Co się stało? Czemu jesteś zażenowana? Skrzywiła się lekko. - Nie chciałam, żeby cała twoja rodzina mnie zobaczyła w takim stanie. - Stanie, do którego się doprowadziłaś, zamiast jeszcze na imprezie mi powiedzieć, co się zaczyna dziać, żebym mógł zapobiec twoim cierpieniom? – spytał wymownie. - Tak, Croft, dziękuję za rozwinięcie. Właśnie ten stan miałam na myśli. 436

Wsunął dłoń w jej włosy i zaczął po nich przesuwać palcami. - Są wilkami – wzruszył ramionami. – Jeśli ktoś to potrafi zrozumieć, to tylko wilki. - Tak, ale to było krępujące. Oni mnie… wyczuwali. - Wiem. Uniknęliby tego gdyby tylko mogli, wierz mi. - Czy twoi bracia się… no wiesz – powiedziała, czerwona po korzonki włosów. - Co? Czy się podniecili? Na pewno. Przepięknie pachniesz. I jeśli to poprawi ci humor, to chciałem ich za to pozabijać. Naprawdę chciałem. - Sam powiedziałeś, że nie mieli na to wpływu. Ciężko westchnął. - Wiem, rozumiem to. Nie podoba mi się, ale rozumiem. I pewnie dlatego nie skoczyłem im do gardeł. Są rasowymi samcami, wyczuli twoją gorączkę i chcieli na nią instynktownie zareagować, żeby ci pomóc. Sobie przy okazji też, bo to aktywowało i ich gorączki. - Nikt się nawet do mnie nie zbliżył – zapewniła go. – Byli bardzo dżentelmeńscy. - Wiem, kociaku. Przez większość czasu są w porządku. Wiedzą, że jesteś moja. No i Sonia strzegła cię jak anioł stróż. Mam świetną siostrę. Przez większość czasu na nią narzeka, więc teraz mogła się tylko uśmiechnąć. - Więc czemu na nią też warczałeś? - Bo chciałem, żeby z ciebie zeszła. Nie jest filigranowym szczeniaczkiem. Swoje waży. Zachichotała. - Boże, nie mów jej tego. - Nie zamierzam. Życie mi miłe. Ona tylko wygląda tak słodko i niewinnie, ale ma takie kły i pazury, że lepiej nie wchodzić jej w paradę. Poza tym, sami ją uczyliśmy walczyć. Uwierz mi, umie kopać tyłki tak, żeby bolało. - Nie widziałam nigdy wspanialszej rodziny niż wasza. Ale jak pomyślę, co oni teraz o mnie sądzą… Ku jej zaskoczeniu Croft się zaśmiał. - Chcesz wiedzieć co myśleli wczoraj? Że jesteś seksowna i nie mogą patrzeć na twoje cierpienie. A teraz o tobie nie myślą, bo są we własnej gorączce i bzykają się na potęgę. A przynajmniej lepiej dla nich, żeby o tobie nie myśleli, kiedy się bzykają. Dzięki tobie będą mieli kilka dni seksu więcej. Będą cię za to kochać. - A Mickey? – znowu się zaczerwieniła. – Boże, nawet on mnie wyczuł i… 437

- Hej, daj spokój. On nie jest dzieckiem. I jeśli to ci poprawi humor, to może dzięki tobie właśnie przeszedł tej nocy inicjację. Jeżeli był mocno pobudzony, rodzice nie trzymaliby go na noc w domu. Pewnie dzięki tobie jest najszczęśliwszym piętnastolatkiem na świecie. - Boże, nie mów tak. - Uśmiechnij się, kochanie. My jesteśmy wilkami. Tak żyjemy. Czułaś wczoraj czym jest gorączka, za kilka godzin znów to poczujesz, jeżeli cię wcześniej nie ukoję. Czy naprawdę chciałabyś, żeby Mickey teraz tak cierpiał? - Absolutnie nie – odparła natychmiast. - No więc właśnie. Wcześniej nie przechodził gorączek, bo zawsze na ten czas był trzymany w domu, z daleka od wszystkich zapachów samic. To pomaga, kiedy jeszcze się nie zaczęło życia seksualnego. Wtedy był po prostu niespokojny, kiedy księżyc był najwyżej na niebie i szybko mu przechodziło. Ale kiedy już poczuł ciebie, to jego gorączka będzie całkowita. Będzie potrzebował ukojenia. - A Sonia? - Z samicami jest trochę inaczej. Sonia też dość łagodnie przechodzi przez gorączki, bo jest dziewicą i też jest na ten czas izolowana od samców. Mogła wczoraj najpierw wyczuć ciebie, ale to na nią nie zadziała, mogła też wyczuć nas, ale ponieważ jesteśmy jej braćmi, tak naprawdę nasze gorączki są jej zupełnie obojętne. - Jesteś pewien, że teraz tak nie cierpi? - Jestem. Co najwyżej jest zniesmaczona godami naszych rodziców, którzy często łamią łóżka, no i głośno apeluje, że chce się wyprowadzić. Izzy mimowolnie zachichotała i wygodniej ułożyła głowę na jego ramieniu. - A ja? Nie byłam lepsza od Sonii. - Ale byłaś przeze mnie oznaczona. To tak jakbym cię aktywował. - No tak, ale ja nie jestem wilkiem. - Nie wiem dokładnie jak to działa, ale oznaczona samica, nawet jak nie jest wilkiem, to też przechodzi gorączkę. Co prawda nigdy nie słyszałem, żeby robiła to tak po wilczemu i intensywnie jak ty, ale też czuje działanie księżyca. - Myślisz, że coś ze mną nie tak? - Myślę, że to dla mnie prezent od nieba, kociaku. Przynajmniej nie muszę się martwić, że cię zamęczę na śmierć, albo skrzywdzę. - Ale mimo to się kontrolujesz. Mogłam to wyczuć. 438

- Tylko dlatego, że nie chciałbym się nagle zamienić w wilka, zadrapać cię pazurami, albo użyć ponadludzkiego tempa, które mogłoby cię skrzywdzić, kociaku. Też byś pewnie nie była ucieszona, gdybym nagle porósł futrem. Skrzywiła się lekko. - O nie, proszę, nie rób tego. Zachichotał i pocałował ją w czubek głowy. - Tak myślałem. Ale nie martw się, moja kontrola i tak jest tylko cząstkowa. Zbyt mocno na mnie działasz. Wtuliła nos w jego pierś i ciężko westchnęła. - Nie będziesz żałował, że nie jestem wilkiem? - Dlaczego miałbym żałować? - No wiesz, ja się nigdy dla ciebie nie przemienię. - I myślisz, że to ma jakieś znaczenie? Jesteś doskonała, moja mała czarownico. Nie musisz mieć futra i ogona, żeby doprowadzać mnie do szaleństwa. To były bardzo miłe słowa i sprawiły, że zrobiło jej się cieplej w okolicy serca. Uniosła w górę głowę i mocno go za to pocałowała. - A tak w ogóle, to skąd się tutaj wczoraj wszyscy wzięliście? I to w futrach? Croft ciężko westchnął, więc uniosła w górę oczy, żeby na niego pytająco spojrzeć. - W domu włączył się cichy alarm i Troy dostał o tym powiadomienie na komórkę – wyjaśnił. – Przybiegliśmy starannie przeszukać dom i całą okolicę. Jeśli chodzi o mnie, to nawet trzy razy. - W tym domu? Niemożliwe. Wszystko było tutaj w porządku. To musiała być jakaś usterka. - To nie była usterka, kociaku, to była czujka w oknach. Przypuszczam, że Troy zapomniał ci wspomnieć, że jeżeli chcesz w nocy otworzyć okno, to musisz najpierw dezaktywować alarm? Zamyśliła się na chwilę. Gdyby o czymś takim wspomniał, to na pewno by pamiętała. - Nie przypominam sobie, żeby mi o tym powiedział. - No właśnie – skrzywił się lekko. – Cały Troy. Wydaje mu się, że o takich rzeczach wie każdy. Przyprawił mnie tylko o zawał. No ale z drugiej strony, gdyby nie to, to nie dowiedziałbym się w jakim jesteś stanie i nie mógłbym temu zaradzić. - Więc zostało mu wybaczone? – spytała z rozbawieniem. 439

- Kopnę go w tyłek, ale tylko tak symbolicznie i dla zasady. Zachichotała i przyjemnie się zrelaksowała. Nigdzie na świecie nie czuła się bezpieczniej, niż w tych wielkich ramionach. - Najadłam się strachu. Nie każda dziewczyna marzy, żeby w środku nocy w jej salonie pojawiły się olbrzymie i mam tu naprawdę na myśli olbrzymie wilki. Widziałam zdjęcia w domu twoich rodziców, ale na żywo jesteście o wiele bardziej straszni. No i nie wiedziałam, kto jest kim, musiałam zgadywać. - Ale mnie poznałaś? – zamruczał z zadowoleniem. - Miałeś ten pazur na szyi. Poza tym, to bardziej moje ciało, a nie mój umysł cię rozpoznało. - I jak ci się spodobałem? Moja mama mówi, że jestem bardzo ładnym wilkiem – dodał specjalnie w taki sposób, że aż znowu zachichotała. - Twoja mama chyba bardzo chciała, żebyś zaliczył. Wyszczerzył się. - To też. - Ale niestety miała rację. Jesteś bardzo ładnym wilkiem. Choć było ciemno i mogłam nie widzieć wyraźnie. Łagodnie zawarczał i zaczął ją łaskotać, więc musiała się poddać, bo naprawdę nie miała siły się ruszać. - No dobrze, już dobrze, jesteś bardzo ładnym wilkiem. Strasznie dużym, ale ładnym. - Mówiłem ci, że jestem większy od bliźniaków – zamruczał z zadowoleniem. - Tak, mówiłeś, mówiłeś. A teraz pomóż mi zidentyfikować innych. Rydera i Harpera rozpoznaję i myślę, że to Harper był tutaj od początku, tak? Skinął głową i zainteresował się tym. - Jak ich rozpoznajesz? Są identyczni. - Po sposobach zachowania. Bardzo się różnią. No, ale dalej. Sonia jest biała, to wiem. Twoja mama jest biało-srebrna. Też jest śliczna. Twojego tatę też rozpoznałam, to ten największy i czarno-brązowy. No i ma taki dominujący sposób bycia jako wilk. Buster to był ten czarny z białymi skarpetkami na łapach, tak? - Yhm – zamruczał, skubiąc ustami jej ucho. – Ale nie wspominaj mu o tych skarpetkach. Jest bardzo drażliwy na ich punkcie. Wolałby być cały czarny jak diabelski ogar. Zachichotała. 440

- Moim zdaniem wygląda ładnie. - O tym też mu nie wspominaj. On naprawdę nie chce, żeby ktoś myślał, że wygląda ładnie. Przerażająco, krwiożerczo, zabójczo, morderczo, to tak. Ale za „ładnie” mógłby się obrazić. - Zapamiętam. A Troy i Rusty? Nie wiem, który to był który. - Troy jest brązowo-biało-rudy, a Rusty szaro-biały. A jakbyś musiała kiedyś rozpoznać Rusty’ego z setek innych identycznie pospolicie umaszczonych wilków - dodał złośliwie – to szukaj na jego szyi rzemienia z tribalowym kłem. Jemu też zostaje na szyi pomimo przemiany. - Czemu ty mu tak dokuczasz? - Nie dokuczam mu. - Croft. Spojrzał na nią, po czym lekko wywrócił oczami. - Tylko trochę mu dokuczam. - Daj mu spokój. Lubię go. Ale to nie jest tak, że lubię go za bardzo. Po prostu go lubię. Ma w sobie takie coś, że można go lubić. - Kobiety to nazywają seksapilem – burknął. - Jesteś zazdrosny? - Tak. - To nie bądź, wolę ciebie. I naprawdę nie chcę, żebyś mi dobierał przyjaciół. To mnie strasznie denerwuje. - Wiem – ciężko westchnął jej pod uchem. – Teraz będę nad sobą lepiej panował. - Będziesz mniej zazdrosny? - Nie, ale będę to lepiej ukrywał. Uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek. - Może być. Czyli już nie przeganiamy Rusty’ego? - Nie – zgodził się, błądząc ustami po jej szyi. - Dobrze. A teraz się dla mnie przemień. Uniósł głowę i spojrzał na nią z zaskoczeniem. - Co? - Widziałam już dokładnie mężczyznę Crofta, teraz chcę zobaczyć wilka Crofta – powiedziała, usiadła i owinęła się kołdrą. – Czy kiedy jesteś wilkiem masz ludzką świadomość? 441

- Tak – powiedział ostrożnie. - No to dobrze. To się przemień. Spojrzał na nią, ale posłusznie zmienił skórę. Obserwowanie tego było niezwykłe, o wiele mniej przerażające, niż w przypadku tamtego wilczka, nad którym znęcał się czarnoksiężnik. Przede wszystkim dlatego, że Crofta nic nie bolało, ale zmiana jego struktury ciała i porastanie futrem odbywało się błyskawicznie. I ani się obejrzała, a leżał obok niej wyciągnięty, wielki, potężny wilk, zajmujący znaczną większość dużego łóżka. Był naprawdę przepiękny. Miał grubą, lśniącą sierść, wyglądającą na bardzo miękką, puchaty ogon z ciemniejszą końcówką, ogromny pysk z wielkimi zębiskami i śliczne, żółte oczy, w których odbijała się teraz jakaś niepewność. Pewnie zastanawiał się po co kazała mu się przemienić. Ostrożnie wyciągnęła rękę w stronę jego aksamitnego tułowia, ale zawahała się i się zatrzymała. - Czy mogę cię dotknąć? Wilk fuknął nosem, jakby to było oczywiste, po czym zmienił pozycję i zaczął się do niej przesuwać, nie podnosząc nawet wielkiego cielska z łóżka. Po chwili miała już jego olbrzymią głowę wetkniętą pod ramię i położoną na podołku, a żółte oczy spojrzały na nią z dołu, jakby prosząc o pieszczoty. - Jesteś pieszczochem, co? – spytała bardziej siebie, niż jego, po czym już śmielej wyciągnęła rękę i zatopiła ją w jego grubym, miękkim futrze. Było cieplutkie, gładkie i bardziej podobne do psiego, niż się spodziewała. To jej dodało animuszu i już całkiem śmiało zaczęła go drapać i przesuwać po nim palcami. Mruczał z czystej przyjemności. W końcu dotarła dłońmi do jego wielkiej głowy i podrapała go za uszami, ciekawa, czy trafi na jakiś gorący punkt, który po poruszeniu sprawi, że jak pies wyciągnie tylną łapę i zacznie nią drapać w powietrzu. Podrapała go między oczami, a wtedy błogo zamknął ślepia. Nie mogła powstrzymać śmiechu, więc na powrót je otworzył i spojrzał na nią ciekawie. - A pomerdaj ogonem – zakomenderowała z rozbawieniem. Spojrzał na nią burkliwie, ale po chwili posłusznie uniósł puchaty ogon i pomachał nim w powietrzu. Znowu się zaśmiała.

442

- Nic na to nie poradzę – wyjaśniła mu, kiedy uniósł głowę i lekko przechylił ją na bok. – Jesteś jak wielki, przerośnięty pies. Co prawda mógłbyś mi zmiażdżyć kości jednym ruszeniem tą piękną paszczą, ale i tak jesteś jak pies. Zawarczał na nią w burym sprzeciwie, na co jeszcze szerzej się uśmiechnęła. - Pokaż zęby – poprosiła, na co wywrócił oczami, ale też posłusznie otworzył pysk i cierpliwie znosił jej oględziny. Boże, kły były ogromne. Nawet większe niż kiedy ją gryzł, albo po prostu teraz, kiedy je widziała, to takimi się wydawały. Łamacze też były straszne. Naprawdę biedny ten, kogo ugryzie, żeby zrobić krzywdę. Dotknęła kciukiem jego kła, co pewnie nie było najmądrzejszym posunięciem, bo kto z rozumem wkłada palce w taką paszczę, ale ufała Croftowi bezgranicznie i była głęboko przekonana, że jej nie skrzywdzi. Kiedy skończyła oględziny, Croft posłał jej wielce wymowne spojrzenie w stylu: napatrzyłaś się, kobieto? Uśmiechnęła się i skinęła głową, na co w jego oczach pojawiły się jakieś podejrzane iskierki. No i sam z siebie zamerdał ogonem. - Co? – spytała go podejrzliwie, ale on już znowu czołgał się w jej stronę i w efekcie, jakimś sposobem, wylądował pomiędzy jej nogami, i mogłaby przysiąc, że głupio się przy tym uśmiecha. - Jesteś zboczonym wilkiem – podsumowała i próbowała go odepchnąć, ale to tak jakby chciała poruszyć górę. Zafalowało i w ciągu pięciu sekund na miejscu wilka był już mężczyzna, który unieruchomił jej uda i obdarzył jedno z nich długim, zmysłowym pocałunkiem, w który zaangażował język. - Czy teraz moja kolej na zadawanie pytań? – zapytał zmysłowo, pieszcząc jej udo, przez co jej myśli się trochę gubiły. - Yhm – mruknęła. Nieprzestawając jej pieścić, posłał jej szelmowskie spojrzenie. - Jak to się stało, że z nikim wcześniej nie byłaś? Nie żebym się skarżył, ale jestem ciekawy. - Nie wiem, tak wyszło – odparła, choć przez to gwałtownie zaczęła myśleć o tym, o czym on jeszcze nie wiedział. Kiedy jest dobry moment, żeby powiedzieć, komuś, że jest się księżniczką?

443

- Nie wiem, jak mogę być takim farciarzem. Jesteś zbyt piękna, żeby to mogło być realne. Więc czemu? Wzruszyła ramionami. - Nie było nikogo. Poza tym, nie miałam czasu. Studiowałam trzy kierunki i uczyłam się języków. Musiałam też trenować magię powyżej siódmego poziomu, a trudno to zrobić w taki sposób, żeby nikt o tym nie wiedział. Uniósł głowę do góry. - Z nikim się nie spotykałaś? Nigdy? - No cóż… Był taki jeden, na studiach, ale… - urwała, bo Croft tak drapieżnie zawarczał, że aż zmarszczyła czoło. – Skoro nie chcesz tego wiedzieć, to po co pytasz? - Masz rację. Lepiej mi nie mów. Szkoda byłoby go zabijać. No i właściwie cię nie dotknął. Niech pożyje jeszcze kilka lat. - Zabawne. - Nie z mojej perspektywy. Lepiej nigdy mi nie mów jak się nazywał, albo gdzie mieszkał. Niewiadomo co mi strzeli do głowy jak będę miał zły humor. - Spoko, jeśli to ci poprawi humor, to tylko dwa razy mnie wziął za rękę i tylko raz pocałował. Croft znowu dziko zawarczał, na co posłała mu zirytowane spojrzenie. - Nie bądź hipokrytą. Z iloma spałeś? Uspokoił się i wrócił do pieszczenia wewnętrznej strony jej uda. - Nie odpowiem. Teraz to ja zadaję pytania. - Pan i władca – burknęła, po czym opadła plecami na poduszki, ale ledwo to zrobiła, a została gwałtownie przewrócona na brzuch i Croft znowu zajął się jej tatuażem. Bardzo lubił go pieścić. Nie da się ukryć, że ona też to lubiła. - A to skąd tu się wzięło? – zapytał, muskając czarne linie. – I co znaczy ten symbol? - Podoba ci się? - Wszystko mi się w tobie podoba. A ten tatuaż doprowadza mnie do szaleństwa z pożądania. Lekko się uśmiechnęła. - To Triquetra. - Nie mam pojęcia co to znaczy. Czy wypadało mu teraz powiedzieć, że to znacznik rodziny królewskiej? 444

- To rodzaj ochronnego amuletu. Dostałam to na dwudzieste pierwsze urodziny. W najpopularniejszym znaczeniu, Triquetra znaczy: „Cokolwiek zrobisz, wróci to do Ciebie z potrójną siłą”, a to ma związek z nadużywaniem swojej mocy. Takie przypomnienie. Moja Triquetra znajduje się w okręgu, co ma znaczyć, że jest amuletem. Albo dobrą wróżbą – posłała mu uśmiech. Zamruczał z aprobatą. - Mam cię ochotę tu gryźć i ssać – mruknął zmysłowo, obsypując tatuaż namiętnymi pocałunkami. I znowu, na samą myśl o gryzieniu, od razu oblewała się gorącem, co natychmiast wyczuł i znowu zamruczał z aprobatą. - To potworne, że kobieta nie może ukryć przed wami swojego podniecenia. - To sprawiedliwe. Facet nie ma żadnej możliwości czegokolwiek ukryć. No cóż, była w tym jakaś logika. - Izzy? – spytał Croft, masując jej biodra i pośladki. - Yhm? – zamruczała błogo rozluźniona. - A możesz mi już teraz powiedzieć skąd są te wilki, które cię ścigają? Cała się napięła, a w jej gardle urosła wielka gula. - Dlaczego? – wykrztusiła. - Kociaku – zaczął ją mocniej masować, chcąc zmusić, by znowu się rozluźniła. – Nie zrobię niczego głupiego, obiecuję ci. Możesz mi już teraz powiedzieć. Jesteś moja i nie ma takiej możliwości, żeby mi cię ktoś odebrał. Takie jest prawo. Jesteś oficjalnie moją sparowaną partnerką i żaden wilk nie ma już teraz żadnego pola manewru, nikt nie ma poza mną do ciebie prawa i koniec. Izzy przygryzła wargi, zastanawiając się czy powinna mu powiedzieć, czy nie. Może i Croft obiecał, że niczego głupiego nie zrobi, ale jeżeli to się okażą ich sojusznicy? Jeżeli z jej powodu zaczną jakąś wojnę? Ciężko by jej było z tym żyć. A dopóki nikt nie wiedział o Lemarrach, to była jakaś szansa, że nigdy się nie dowiedzą i nic się nie stanie. Oczywiście, przy naiwnym założeniu, że Lemarrowie o niej zapomną. - W porządku, kociaku – powiedział nagle Croft, ponownie przewracając ją na plecy. Łatwość z jaką to robił pozostanie dla niej już tajemnicą. – W porządku, zapomnij, że o to pytałem. Ale powiesz mi któregoś dnia, dobrze? Kiedy poczujesz, że to będzie właściwe.

445

Głęboko westchnęła z nową falą czułości. Ściskało jej się serce na jego wyrozumiałość i łagodność. Mógłby ją przecież zmusić do powiedzenia wszystkiego, ale tego nie zrobił. Wyciągnęła do niego ręce i kiedy się do niej pochylił, mocno go pocałowała. - Dziękuję – wyszeptała. Uśmiechnął się demonicznie, cmoknął ją w czoło, po czym zaczął się przesuwać w dół jej ciała. Wrócił do pieszczenia jej ud, ale tym razem skierował się ustami do miejsca, przez które zaparło jej dech w piersi. Prawie krzyknęła kiedy ją tam polizał. - Croft – wycharczała, zaciskając dłonie na jego włosach. - Lubię jak tak wymawiasz moje imię – zamruczał i ponowił pieszczotę, przez co niemal wyskoczyła ze skóry. Znęcał się tak nad nią tak rozkosznie, że wiła się pod nim i krzyczała, co go tylko jeszcze bardziej rozochociło. Docisnął ją do łóżka, żeby za bardzo nie podskakiwała i pieścił ją dotąd, aż wreszcie wybuchła jak fajerwerk i praktycznie podfrunęła do samego nieba. Wtedy Croft oparł się na wyciągniętych ramionach, ulokowanych po obu stronach jej barków, nachylił nad nią i uśmiechnął. Kiedy ona nadal walczyła o oddech, on teatralnie się oblizał i mruknął: - Mniam. - Jesteś łajdakiem – wysapała, ale tonem sugerującym uwielbienie. - Wiem – odparł bezczelnie. Wywróciła oczami, wyciągnęła do niego ręce i namiętnie go pocałowała, co jej ułatwił, uginając ręce w łokciach i pochylając się niżej. Kiedy tylko odzyskała siły i czucie w nogach, poderwała się na czworaki, odwróciła do niego tyłem i pomachała w powietrzu kuferkiem. Croft znieruchomiał. - Izzy? – spytał. - Hau, hau – odparła z rozbawieniem. - Nie musisz tego robić. Powiedziałem ci, że nigdy nie będziesz musiała. Mówiłem poważnie. Wychyliła się przez ramię, żeby znowu go pocałować. - Ale chcę. To zabawne. Poza tym, rozluźnij się, nie mam najmniejszego zamiaru ci się zaprezentować. Bardzo możliwe, że miałam jeden taki sen, że… Croft przerwał jej z namiętnym warkotem, wbijając się w jej usta. Po chwili musiał zapomnieć o wszystkich obawach, bo z pasją przyjął zaproszenie, które mu oferowała.

446

Dłuższy czas później Croft znowu trzymał ją błogo w ramionach i nie mogła sobie po prostu wyobrażać, żeby było lepiej. - Będziemy tak przez kilka dni nie wychodzić z łóżka? – zapytała, ciesząc się odprężeniem i spokojem swojego ciała. Croft mistrzowsko wywiązywał się ze swojej obietnicy i od kiedy obiecał, że już nie będzie cierpiała, to nie cierpiała ani sekundy. - Wyjdziemy – odpowiedział leniwie przeciągając głoski. – Jest jeszcze kilka fajnych rzeczy, które chcę ci pokazać w łazience. Zachichotała, sama trochę zdziwiona tym, jaka lubieżna się zrobiła. Dobrze, że można to było zwalić na gorączkę. A kiedy mocno zaburczało jej w brzuchu, Croft posłał jej piękny uśmiech. - Mój kociak jest głodny? Tym razem w sensie jedzenia? - Trochę. Chyba będę musiała wstać wcześniej. Zaraz coś przygo… - Nie – przerwał jej i energicznie usiadł. Jak na kogoś, kto tak ciężko pracował od tylu godzin, był pełen życia i energii. – Ja pójdę i cię nakarmię. - Tak? – z rozbawieniem uniosła brwi. – Silny samiec nakarmi słabą samicę? - Mniej więcej – odparł z szerokim uśmiechem, wstając. – To wielkie prawo zmiennych: podanie sobie posiłku jest najwyższym wyrazem zainteresowania. Izzy myślała przez chwilę, po czym podejrzliwie zmarszczyła czoło. - Czy to dlatego kazałeś mi sobie nałożyć na talerz obiad, wtedy jak przyszedłeś? Uśmiechnął się bezczelnie i skinął głową. - Następny podstęp?! – rzuciła w niego poduszką, ale była rozbawiona. – Powinieneś być lisem, a nie wilkiem! Mrugnął do niej okiem i skierował się do wyjścia, dzięki czemu miała dobry widok na jego tyłek. Bez wątpienia to także zrobił specjalnie. Izzy uśmiechnęła się i przeciągnęła. Kto by pomyślał, że będzie tak miło? I że będzie taka spokojna? Poleżała przez chwilę w łóżku, ale znowu poczuła ochotę, żeby go zobaczyć. On też tak miał, odkąd wyczuł w niej partnerkę? Postanowiła wstać i zejść do niego na dół, ale najpierw założyła na siebie jedną z koszulek nocnych, które kazała jej kupić Sonia. Były na tyle seksowne, że musiała wiedzieć, iż kiedyś Izzy będzie w nich paradować przed jej bratem. Właściwie, to powinna do niej zadzwonić i upewnić się, że ma się dobrze, dlatego wsunęła na siebie niebieską, satynową koszulkę i wyszukała w pokoju swoją komórkę, którą ciągle gdzieś 447

zapodziewała, albo zapominała ze sobą zabierać. Wybrała numer i czekała na połączenie, ale Sonia nie odbierała. Izzy musiała sobie zapisać w głowie, żeby potem spróbować jeszcze raz. Cicho zeszła na dół i skierowała się do kuchni. Zatrzymała się w progu i przez chwilę cieszyła oczy Croftem, przygotowującym im kawę. Wytrzasnął skądś jasne spodnie dresowe, więc przynajmniej nie świecił już gołym tyłkiem. Ciekawe, skąd je miał, skoro przyszedł tutaj jako wilk. Absolutnie szczęśliwa, podeszła do niego i od tyłu objęła go w pasie ramionami, po czym się do niego przytuliła. Miał wspaniałe plecy, szerokie i umięśnione, nic tylko się do nich przytulać. - Robisz mi kawę? – zamruczała. – Może nawet spodoba mi się to dokarmianie. - Pewnie, że ci się spodoba. Musisz koniecznie spróbować mojej jajecznicy. Będziesz zdruzgotana, że nigdy wcześniej nie jadłaś czegoś tak wyjątkowego. Zachichotała, pocałowała go w plecy i podeszła do blatu przy jego drugim ramieniu. Podciągnęła się i usiadła na ladzie, patrząc jak Croft uzupełnia ekspres świeżymi składnikami potrzebnymi do powstania najlepszej kawy. - Jak na barmana, strasznie się guzdrzesz – poinformowała go, na co warknął, ale był to raczej droczący się warkot. Croft odmierzał proporcje z precyzją chemika. - Nie wiesz, że trzeba bardzo dokładnie odmierzać składniki? Taki jest sekret najlepszej kawy na świecie. - Czyżby, panie baristo? A zrobisz mi ze śmietanki listek na wierzchu? Spojrzał na nią kątem rozbawionego oka z kolejnym warknięciem, ale kiedy zobaczył jej strój, kawa zeszła na drugi plan, bo to na niej skupił całą uwagę. - Przyniosłaś mi deser? – zamruczał zmysłowo, bardzo starannie lustrując każdy fragment jej koszulki. - To zależy od tego jak długo jeszcze będziesz się guzdrał z tą kawą. I tak między nami, musiałam coś na siebie założyć, bo podarłeś moją koszulę. - Chciałaś powiedzieć, moją koszulę – szelmowsko się uśmiechnął. – Nie martw się, dam ci tyle swoich koszul, ile tylko zechcesz. Właściwie, to już zadzwoniłem do Ashura i poprosiłem, żeby mi tu przywiózł kilka rzeczy. A jak skończy się gorączka, to pojedziemy po resztę.

448

- Chcesz się wprowadzić? – uniosła brwi, w udawanym zastanowieniem. – Nie wiem czy to dobry pomysł, tak krótko się znamy. Może powinieneś mnie najpierw zabrać na jakąś randkę, czy coś. Znowu zawarczał, ale była już praktycznie mistrzynią w odróżnianiu wszystkich jego warkotów. Były wściekłe, były sfrustrowane, były z przyjemności i były też takie lekko udawane, jak ten teraz. Zachichotała i wzięła sobie jednego z koktajlowych pomidorków, które leżały na blacie, na którym pracował. - Ashur nie jest w gorączce? - Nie, jego nasza gorączka nie dotyczy. Właściwie to nie wiem jak działa życie płciowe niedźwiedzi. On w każdym razie zawsze jest siłą spokoju. - A co z barem? Jest w tym czasie otwarty? - Kiedyś tego próbowaliśmy, ale przynosiło to zbyt wiele strat. Wilki w czasie gorączki zrobią naprawdę wiele, żeby zaimponować jakiejś samicy, co w efekcie kończy się połamanymi stołami i okładaniem się nawzajem niczym debile. Prężą muskuły, starają się wyglądać dziko, męsko i magnetycznie, a w duchu tak naprawdę piszczą jak napalone nastolatki: Wybierz mnie, wybierz mnie! - Mówisz? Więc, hmm, są nawet gotowe przygotować samicy jajecznicę? Spojrzał z udawaną groźbą na jej rozbawioną minę. - Zbiera ci się, moja pani. Może będę cię musiał ukarać. - Ojej, strasznie się boję – wyszczerzyła zęby. Zamruczał karcąco, ale pochylił się do niej i obdarzył ją bardzo podniecającym pocałunkiem. - No to Ashur tu przyjedzie? Będziemy musieli się ubrać. - Nie będzie wchodził do środka. - Dlaczego nie? Posłał jej wymowne spojrzenie. - No ale przecież powiedziałeś, że on nie reaguje na waszą gorączkę. - To nie znaczy, że go tutaj chcę w tym okresie. Wywróciła oczami i wrzuciła sobie do ust pomidorka. Croft właśnie włączył ekspres i uciął kawałek sera, który później podał jej prosto do ust. Uśmiechnęła się, przyjęła poczęstunek i dała mu się nakarmić. Najwyraźniej sprawiła mu tym przyjemność, bo uśmiechnął się z zadowoleniem. Właśnie miał jej podać do ust 449

następny kawałek, kiedy zabrzęczał jego telefon. Warknął na niego z niezadowoleniem, ale wyjął go z kieszeni i spojrzał na wyświetlacz. - Moja matka – powiedział, kręcąc głową. – Pewnie chce wiedzieć czy wreszcie zrobiłem swoje. - Odbierz – zachichotała, więc do niej mrugnął, wcisnął zieloną słuchawkę i przyłożył telefon do ucha, a drugą ręką znowu nakarmił ją serem. - Cześć mamo – powiedział do słuchawki, po czym mrugnął szelmowsko do Izzy. – Nie, nie przeszkadzasz… Nie to miałem na myśli – wywrócił oczami. – Chodziło mi, że nie przeszkadzasz w tej chwili i… Tak, tak – zaburczał mrukliwie i odstawił telefon od ucha, po czym rzucił do Izzy: - Moja mama chce z tobą porozmawiać. Uznała, że skoro powiedziałem, że nie przeszkadza, to znaczy, że się nie parzymy jak króliki i zostawiłem cię taką cierpiącą. O mało się nie zakrztusiła serem i nawet ona usłyszała jak jego matka teraz pomrukuje buro. Popukała mu się do głowy i z rozbawieniem wzięła od niego słuchawkę. - Cześć, Lailo. - Izzy, kochanie – powiedziała z troską. – Czy lepiej się czujesz? Czy Croft się tobą… zaopiekował? Croft spojrzał na nią wymownie, uzmysławiając, że słyszy każde słowo swojej matki, na co musiała powstrzymać chichot. - Tak, już mi dużo lepiej. Croft podszedł do niej bliżej, rozłożył sobie na boki jej nogi i umieścił się między nimi, wykorzystując to, że nie mogła go teraz na głos powstrzymać. Zaczął się też z uwagą bawić koronką przy jej dekolcie, na co jej puls natychmiast zagalopował. - Och, to dobrze – powiedziała Laila z ulgą. – Tak się martwiłam. - Przed tym czy po tym jak rozwaliliście z ojcem kolejne łóżko? – zamruczał Croft bardziej do ucha Izzy i wywołując tym jej zdławiony chichot, ale Laila i tak go usłyszała. - To była bardzo niestosowna uwaga – stwierdziła. Croft uśmiechnął się do ucha Izzy i zaczął pieścić je zębami, co było krępujące, zważywszy na to, że miała jego matkę przy drugim uchu, ale nie dał się powstrzymać. - Croft ma dzisiaj bardzo dobry humor i wszystkim by dokuczał – wyjaśniła go Izzy, na co zmysłowo zaśmiał jej się do ucha.

450

- Och, doprawdy? – zainteresowała się z ożywieniem Laila. – To dobrze, ostatnio był bardzo drażliwy… Więc… Hmm, cóż, czy między wami jest troszkę lepiej? – wypaliła, jakby już nie mogła wytrzymać, a nie wiedziała jak to ułożyć w słowa. Croft właśnie łaskotał ją w bardzo wrażliwym miejscu pod uchem, więc lekko zachichotała, próbując go odepchnąć. - Przestań – szepnęła do niego z rozbawieniem, po czym powiedziała do słuchawki. – Tak, Lailo, już się dogadaliśmy. - Och, tak? – była coraz bardziej podekscytowana. – Cóż, to wspaniale. Bardzo się martwiłam. I dobrze się tobą zaopiekował, prawda? Na samą myśl pokryła się ognistym rumieńcem, ku wyraźnemu zadowoleniu Crofta. - Eee, tak, dobrze, bardzo dobrze. - To bardzo dobrze, bardzo dobrze. Tak gwałtownie weszłaś w swoją pierwszą gorączkę, nikt z nas się tego nie spodziewał. Croft musiał cię bardzo mocno oznaczyć i twoja magiczna krew musiała z tym wejść w reakcję… Cóż, to dobrze, że już masz się lepiej. I był dla ciebie dobry? Croft akurat odchylił jej głowę i zmysłowo kąsał ją po szyi, nie przebijając przy tym skóry, ale doprowadzając jej zmysły do wrzenia. - O tak, bardzo dobry. - To dobrze – powiedziała, ale w jej głosie nadal pobrzmiewał lekki niepokój. – Ale wy… Hmm, ale wy się nie pokłóciliście, czy coś takiego, prawda? Bo tak się zastanawiam, że skoro nie przeszkadzam, to może… - Jemy – powiedziała szybko, żeby nie jęknąć z przyjemności, kiedy Croft zassał do ust skórę na jej szyi. – Jemy śniadanie! Obiad! Eee, któreś z tych. - A tak! – odetchnęła radośnie. – Jecie! Tak, jedzenie jest ważne, trzeba jeść. Dobrze. Dobrze. Jedzcie sobie, dzieci. Croft wywrócił oczami, oderwał się od Izzy i głośno powiedział: - Tak, mamo, sparowaliśmy się. Nie musisz krążyć wokoło. Laila wydała tak radosny okrzyk dzikiego zadowolenia, że Izzy aż musiała oderwać słuchawkę od ucha i zachichotała, podczas gdy Croft wymownie wzniósł oczy do nieba, szybko ją pocałował i odebrał od niej telefon.

451

- Mamo, uszkodzisz jej słuch – powiedział i wtedy radosne piski po drugiej strony natychmiast pokornie ucichły, ale Laila mówiła takim głośnym, podekscytowanym tonem, że teraz nawet Izzy ją słyszała. - Oczywiście, oczywiście, przepraszam najmocniej. Przeproś naszą Izzy. Tak mi przykro, stanowczo przesadziłam. - Dobrze już, dobrze, ona się nie gniewa – powiedział i mrugnął do Isabelle. - Sparowaliście się? Naprawdę? Tak się cieszę! To jeden z najlepszych dni w moim życiu! Jestem taka szczęśliwa! Mój wspaniały synek! Jak tylko skończy się gorączka, to natychmiast do nas przyjdźcie! Zrobimy uroczystą kolację! - Przyjdziemy – obiecał. - Och, Croft, jestem z ciebie taka dumna! Ale pamiętaj jak ona intensywnie przechodzi gorączkę, dbaj o nią adekwatnie do potrzeb. Izzy parsknęła śmiechem, widząc minę Crofta i o mało przez to nie spadła z lady. Na szczęście objął dłonią jej udo i przytrzymał ją. - Mamo – powiedział – to jest najbardziej żenująca rozmowa w moim życiu, a jak skończyłem dwanaście lat, to obiecałaś mi, że nie będziemy więcej rozmawiać ze sobą o seksie. Zwłaszcza moim. Możesz mi wierzyć, znam się na rzeczy i dam sobie radę. - No wiem, wiem, nie obrażaj się. Już się rozłączam. Nie zapomnijcie do nas przyjść, jak tylko minie gorączka. No dobrze, pójdę powiedzieć ojcu. To pa! Croft wyłączył telefon i powiedział do niego: - To pa. Izzy wyszczerzyła zęby. - Masz najlepszą matkę na świecie, Croft. - Nie uważasz, że trochę nadgorliwą? - Uważam – powiedziała wolno, zarzucając mu na szyję ramiona – że bardzo kocha swoje dzieci i zrobiłaby wszystko, żeby były szczęśliwe. - Wliczając w to włączanie się w ich życie i mówienie zawstydzających rzeczy? – odparł, unosząc lekko brwi i obejmując ją ramionami w talii. - Wiesz, bez wahania zgoziałabym się na wszystkie żenujące momenty, byle tylko moja matka żyła i tak mnie kochała. Czule przejechał nosem po jej nosie.

452

- Jeśli to dla ciebie jakieś pocieszenie, to obawiam się, że moja matka przyszła w pakiecie ze mną. Tak jak mój ojciec, bracia i siostra. - To okropne. Chyba muszę się rozmyślić – pocałowała go. - Najlepsze w tym wszystkim jest to, że już nie możesz – zamruczał i oddał cudowny pocałunek. – A teraz na czym to my skończyliśmy? - Hmm, czy nie miałeś mi dać jeść? - Miałem – zgodził się, muskając ustami jej wargi. – Ale może jeszcze wytrzymasz kilka minutek? - Z tego co zauważyłam, nigdy nie działasz tylko przez kilka minutek. Uśmiechnął się szatańsko. - To sprawdźmy ile dokładnie wynosi te moje kilka minutek. Tak w celach naukowych. Uśmiechnęła się i mogła tylko siknąć głową. Sekundę później nie pamiętała już nawet, że w ogóle była głodna. Izzy leżała w pokoju, patrząc ze zmarszczonym czołem na telewizor i próbując sobie przypomnieć, o czym jest film. Zaczynali go od początku już trzy razy i za każdym razem nie dotrwali do końca. Nie, żeby na to narzekała, ale to Croft nalegał na obejrzenie tego filmu, twierdząc, że jest bardzo dobry i nie uśmiechało jej się zaczynać go od początku po raz czwarty. A ponieważ Troy zapewnił jej laptopa, to zastanawiała się czy nie zrobić małego oszustwa i nie przeczytać w sieci streszczenia, żeby wmówić Croftowi, że przypomniało jej się, że już widziała ten film. Wtedy może dałby jej wreszcie wejść do kuchni i zrobić jakiś porządny posiłek, bo pomimo tego, że przechwalał się swoją jajecznicą, to mistrzem patelni, to on nie był. Ale i tak był wspaniały. Z każdą sekundą coraz bardziej nie wyobrażała sobie, że mieliby się kiedyś rozstać. To było tak jakby się pobrali, tylko że jeszcze trwalsze. Z mężem można się rozwieść, z wilkiem jest się naprawdę na całe życie i to przy świadomości, że będzie cię pragnął do końca życia. Każda kobieta powinna mieć takiego swojego wilka. W tych bardzo nielicznych chwilach, w których zostawała sama, bo Croft musiał zadzwonić, albo jak teraz, odebrać rzeczy od Ashura, Izzy myślała. Przeanalizowała wszystkie za i przeciw i ostatecznie stwierdziła, że naprawdę chce z nim zostać. Była w nim beznadziejnie zakochana i choć może i on jej nie kochał, to na pewno miał do niej bardzo dużo silnych uczuć. Byli sparowani, to u wilków jakby miłość. Tak więc mogłaby z tym żyć. Co 453

więcej, zastanawiała się już nawet jakie byłyby ich dzieci. Urodziłyby się wilczkami czy czarodziejami? Ale coś jej mówiło, że dla Crofta to by nie miało znaczenia i kochał by wszystkie tak samo, jak jego ojciec swoje dzieci. Tak został wychowany, tego go nauczono. Stworzyliby razem wspaniały dom, bo miał świetne wzorce wyniesione z rodziny. I naprawdę tego by chciała. Tak więc, wszystko inne zostało przesądzone. Tak czy siak, muszą być już razem, więc będzie mu jakoś musiała powiedzieć kim jest i przekonać go, że nigdy go nie opuści. A potem będzie musiała załatwić sprawę z Naczelną Radą i zawiązać sojusz z Jamesem. Bardzo chciała być tą czarownicą, która połączy ich rodzaje i zakończy starodawne urazy i podejrzenia. Miała też plan co do dalszych działań. Po pierwsze, wreszcie stanie twardo na nogach i przestanie być idiotką. Być może naprawdę przejęła trochę siły Crofta, ale teraz czuła się mocna, zdeterminowana i gotowa sięgnąć po swoją władzę. Stanie przed Radą, podziękuje im za ich usługi i przejmie należną sobie pozycję. Na początek spróbuje to zrobić bez rozlewu krwi i pociągnięcia za sobą wilków, ale jeżeli Rada ją wyśmieje, to przyjmie ofertę Jamesa. Tak czy siak, wreszcie weźmie wszystko w swoje ręce. Potem zmieni wszystkie dekrety Rady, które uzna za niewłaściwe, przejrzy całą korespondencję i zajmie się sprawami każdego zmiennego, który kiedykolwiek zwrócił się do Rady po pomoc i zostało mu odmówione. Jej pierwszym wydanym prawem będzie, że każdy czarodziej jest zobowiązany do pomocy zmiennym lub elfom, którzy poproszą go o taką pomoc. Koniec zadzierania nosa. Wszyscy są sobie równi i powinni się nawzajem o sobie troszczyć. Była też kwestia czarnoksiężnika. Tym też się musi zająć. Przede wszystkim, musi się dowiedzieć, dlaczego on nie jest w więzieniu i kto mu pomaga. A kiedy się tego dowie, postara się, żeby w okolicy aż się zaroiło od łowców czarnoksiężników, których jedynym zadaniem będzie dostanie go w swoje ręce i zredukowanie jego mocy. O żyle magii nikt się nigdy nie dowie i znajdzie jakieś nowe metody ukrywania jej przed światem. To będzie jej najważniejsze zadanie. Nie wiedziała jeszcze tylko co zrobić z Lemarrami, ale ponieważ była tu już trochę czasu i najwyraźniej o tym nie wiedzieli, albo porzucili pomysł o zniewoleniu jej, to może będzie miała szczęście i ten problem zostanie za nią. Bardzo by tego chciała. Była tylko ciekawa jak Croft się będzie czuł jako jej król? Bo jeżeli ona awansuje na królową, to chciałaby, żeby on został jej królem. Pewnie nie będzie zachwycony takim 454

pomysłem, ale jeżeli zgodzi się być po prostu partnerem księżniczki, to nie będzie niczego zmieniać i zostawi wszystkie tytuły po staremu. Zrobiłaby wszystko, żeby tylko czuł się z nią komfortowo, kiedy pozna prawdę. I panicznie się bała, że może jej jednak nie zaakceptować. Co prawda, musieli być razem, ale bała się, że ją znienawidzi za to, że nie poznał prawdy zawczasu. Była hipokrytką. Wściekła się na niego za te wszystkie drobne podstępy i zatajenie przed nią, że są partnerami, a co ona ukryła przed nim? Croft wszedł do pokoju, jak zawsze przepędzając tym jej wszystkie ponure myśli. Samą swoją obecnością dodawał jej siły i rozjaśniał jej dzień. I nagle ją tknęło: jak wiele byłaby w stanie dla niego poświęcić, gdyby nie potrafił sobie poradzić z prawdą na jej temat? - Był Ashur – powiedział, rzucając w kąt pokoju wypchaną sportową torbę, ale drugą, trochę mniejszą, bardzo ostrożnie przyniósł do łóżka. - I już poszedł? – spytała, pauzując film i odchylając na niego głowę, co było konieczne, ponieważ leżała na brzuchu, a on był naprawdę wysoki. - Przed chwilą. - Nie mogłeś mnie zawołać, żebym się z nim chociaż przywitała? - Nie martw się, kociaku, dostał na drogę wystarczająco dużo miodowych cukierków, żeby śmiać się ze mnie przez kilka dni. Zmarszczyła czoło. - Co? - Chcesz mi powiedzieć, że nie pamiętasz jak mu siedziałaś na kolanach i biadoliłaś nad tym, że nie trzymam dla niego w barze miodu? No to już trzymam. Te cholerne miodowe cukierki teraz wszędzie się walają, kleją, rozpuszczają… Ohyda. Ale mam je nawet w samochodzie, żeby nie było, że o niego nie dbam. Izzy wysoko uniosła brwi. - Nie zrobiłam tego. - Owszem, zrobiłaś – ostrożnie położył torbę na łóżku, po czym pochylił się do niej i obdarował ją szybkim pocałunkiem. – Chcesz wiedzieć jak się czułem, patrząc jak siedzisz na kolanach wielkiego grizzli, całujesz go po łysej głowie i wypytujesz czy lubi miodek? Zaśmiała się, ale trochę nerwowo. - Nie do końca to pamiętam.

455

- Nic nie szkodzi, ważne, że ja będę to pamiętał co końca życia. I będę ci to wypominał. - Ale Ashur się na mnie nie obraził, prawda? – zaniepokoiła się. Prychnął. - Przez chwilę myślałem nawet, że nie zechce mi cię oddać, tylko zapakuje cię w te swoje gigantyczne ramiona i zaniesie prosto do swojego legowiska. Miała ochotę się zaśmiać, ale w porę zorientowała się, że on poważnie miał takie obawy, więc tylko serdecznie się do niego uśmiechnęła. - Co za szczęście, że tego nie zrobił. Na niedźwiedziach znam się jeszcze mniej niż na wilkach. - Mamy szczęście, że ten nasz ma poczucie humoru i cierpliwość godną leniwca – powiedział, jeszcze raz ją pocałował, po czym się wyprostował i wyczuła, że lekko się napiął. Zaciekawiło ją to. - Co jest w tej torbie? – spytała z zaciekawieniem, podciągając się do góry i siadając na piętach. Croft złapał za suwak, żeby go rozsunąć, ale jeszcze się zawahał i na nią spojrzał. - Przysłał to Troy. Kilka dni temu poprosiłem go, żeby coś dla nas znalazł, właściwie to dla ciebie. I jak zwykle jakimś sposobem mu się to udało. - Dla mnie? – ożywiła się i wyciągnęła szyję, żeby dojrzeć coś w torbie. – A co takiego? Croft znowu się zawahał. - Kociaku, chciałbym tylko, żebyś nie była rozczarowana, jeżeli nie będzie w tym tego, czego szukałaś. Troy nie był w stanie tego zweryfikować, więc nie chciałbym ci robić niepotrzebnej nadziei. - Teraz to już muszę wiedzieć – stwierdziła i sięgnęła do torby. – Co tam jest? Croft puścił zamek i pozwolił jej samej rozpiąć torbę. Podsunęła się do niej bliżej i szybko ją otworzyła, po czym pochyliła się nad jej wnętrzem. Na widok tego, co było w środku, przez dobrą chwilę kręciło jej się w głowie. To były grimuary. Trzy duże, stare, oprawione w wytarte skóry tomiska. Izzy gwałtownie wciągnęła powietrze i uniosła głowę, żeby spojrzeć na Crofta pytająco. Stał obok z dłońmi wbitymi w kieszenie i teraz lekko wzruszył ramionami.

456

- Kiedy byłaś pijana powiedziałaś, że nie możesz nauczyć się obronnej magii, bo jest z niższego poziomu i nie ma jej w twojej księdze. Pomyślałem, że będziesz potrzebowała innych. Tak gwałtownie przypiekło ją w piersi, że pomyślałaby, iż ma zawał, gdyby nie to, że zaczęły jej drżeć ręce i zachciało jej się płakać. - I… I poprosiłeś Troy’a, żeby znalazł dla mnie nowe księgi? – wyszeptała. - To wydawało się być najlepszym rozwiązaniem, bo nikt z nas nie ma pojęcia o magii i nie może cię tego nauczyć. Tylko dla nas te księgi są puste i Troy nie potrafi powiedzieć, czy znajdziesz w nich wszystko, co jest ci potrzebne. Nie bądź rozczarowana, jeżeli ci się nie przydadzą. Poszukamy innych. Wydała zdławiony jęk, bo w jej gardle urosła gula. Croft pomyślał o tym, żeby znaleźć dla niej księgi tylko dlatego, że chciała się czegoś nauczyć. I to nawet przed oznaczeniem! Kazał Troy’owi szukać grimuwarów, które są praktycznie nie do zdobycia. Dla niej. Nie znała nikogo, kto zrobiłby dla niej to samo. Zerwała się z łóżka i niezdarnie na niego skoczyła. Złapał ją pomimo zaskoczenia, a wtedy owinęła się wokół niego całym ciałem. I już wiedziała, ile by dla niego poświęciła: wszystko. Jeśli nie poradzi sobie ze świadomością, że jest księżniczką sabatów, zrzeknie się korony. I zrobi to bez chwili wahania. - Izzy? – spytał cicho. - Nie wiem co mam ci powiedzieć i jak mam ci podziękować – wyszeptała z emfazą. – Jesteś najwspanialszy na całym świecie i tak bardzo cię kocham, że to jest po prostu aż bolesne! Dziękuję ci, dziękuję ci, że w ogóle o tym pomyślałeś, że chciałeś je dla mnie zdobyć, że tutaj jesteś! Zaśmiał się cicho i wibrująco, po czym czule i mocno ją objął. - Chyba nie będziesz płakać, co? - Próbuję. Pocałował ją w oznaczenie i pogłaskał ją po plecach. - Nie ma za co. I najpierw sprawdź co jest w środku, bo może się okazać, że nic tam nie ma. Poderwała głowę i z pasją go pocałowała. Chętnie zareagował na pocałunek, a gdy Izzy wreszcie się od niego oderwała i pochyliła nad torbą z księgami jakby to był największy i najcenniejszy skarb na świecie, lekko się uśmiechnął. 457

Izzy bardzo ostrożnie wyjęła pierwszą księgę, otworzyła ją i przejechała dłonią nad pustą stroną. Kartka natychmiast pokryła się literami i rysunkami. - To niesamowite, że mam je przed sobą – wyszeptała ze czcią. – Ale jak Troy to w ogóle znalazł? Grimuary nie leżą na ulicach, są pielęgnowane przez czarodziejów! - Kupił je. - Ale od kogo? – szybko na niego spojrzała, z oczami jaśniejącymi pasją i zachwytem. – Jak? Gdzie? Tych ksiąg nie sprzedają na allegro! Croft ponownie wzruszył ramionami. - Mnie nie pytaj. Dać temu chłopakowi komputer, to jakby podarować mu władzę nad światem. To jak je znalazł i kupił pewnie już na zawsze pozostanie jedną z jego odwiecznych tajemnic. - Musiały kosztować fortunę! Uśmiechnął się szelmowsko. - Mam kilka pomysłów jak możesz spłacić ten dług, więc nie martw się tym, dogadamy się. Posłała mu olśniewający uśmiech. - Jesteś wspaniały, Croft. Znowu cicho się zaśmiał. - Nie powtarzaj tego, dopóki ich nie przeczytasz. Jeszcze się okaże, że są tam tylko przepisy na przyrządzanie kurczaków. Izzy z czcią przejechała dłonią o pożółkłej stronicy. - Tak wiele się z nich nauczę, obiecuję ci to. Dziękuję, Croft. - Proszę – uśmiechnął się. Westchnęła radośnie i wyjęła drugą księgę. - A jak odwdzięczymy się za to Troy’owi? - Już mu powiedziałem: dziękuję. Zachichotała radośnie. - Croft. Usiadł za nią, objął ją od tyłu ramionami i oparł ją o siebie. - Mam mu powiedzieć „dziękuję” jeszcze raz? - Ja też mu muszę podziękować. I będę mu gotowała obiady do końca życia. Co ty na to? Myślisz, że będzie chciał? 458

- On na pewno będzie chciał, ale ja nie chcę – pocałował ją w szyję. – Chcę, żebyś gotowała tylko dla mnie. - A jeżeli się umówimy, że on będzie mógł jeść moje obiady, ale tylko ty będziesz zawsze dostawał deser? Na przykład: Isabelle w czekoladzie z bitą śmietaną? Niemal czuła jak trybiki w jego mózgu natychmiast aż się zagotowały. - Zgoda – oświadczył błyskawicznie. Uśmiechnęła się, odrzuciła księgi do torby i odwróciła się do niego, po czym zarzuciła mu ramiona na szyję i go pocałowała. Przygarnął ją do siebie i zamruczał z aprobatą. Zachęcona, pchnęła go na poduszki i usiadła okrakiem na jego brzuchu, po czym wyszeptała mu w usta: - Czy mogę ci zapłacić pierwszą ratę od razu? - Nie chciałabyś najpierw przejrzeć tych ksiąg? - Przecież wiesz, że lubię spłacać swoje długi – wymruczała, po czym zmysłowo przesunęła się w dół jego ciała, przy okazji zaczepiając palcami o gumkę jego spodni i ciągnąc je za sobą. Znowu był dla niej w pełni gotowy. Uwielbiała to. Kiedy się uśmiechnęła i zawisła twarzą nad jego lędźwiami, Croft znieruchomiał. - Izzy? – rzucił bez tchu. – Nie mu… - Ciii – szepnęła i opuściła usta jeszcze niżej. – Muszę teraz się czegoś nauczyć, a bardzo lubię to robić. Może ty też polubisz moją rozszerzoną edukację. Isabelle sapnęła niecierpliwie i spojrzała na Crofta buro. - Nie chcę tego zrobić – burknęła. - Kociaku – odparł cierpliwie. – Dopóki nie będziesz biegła w magii obrony i ataku, musimy się postarać, żebyś umiała tradycyjnie skopać komuś tyłek. Dlatego po prostu mnie uderz. Zapewniam cię, że nie zrobisz mi krzywdy. - Ale ja nie chcę cię bić! – sprzeciwiła się po raz któryś z kolei. – Byłeś na to ostatnio zbyt grzeczny. To była prawda. Praktycznie całą gorączkę nie wychodzili z łóżka i kochali się tak cudownie, że miała dreszcze na samą myśl o tym. W przerwach Izzy uczyła się nowych zaklęć, a Croft załatwiał najpilniejsze sprawy, ale praktycznie się nie rozstawali. To tak jakby w obojgu pojawiły się identyczne magnesy, które przyciągały ich do siebie, kiedy tylko zbytnio się od siebie oddalili. I ten stan jej wcale nie przeszkadzał. 459

Croft uśmiechnął się do niej jakby pomyślał dokładnie o tym samym co ona i też bardzo mu się to podobało, ale nie ugiął się. - Pokazywałem ci jak to się robi, prawda? To teraz mnie uderz. Izzy znowu sapnęła, wywróciła oczami i rozejrzała się po zalanym słońcem ogrodzie, w którym ćwiczyli. Pogoda była przepiękna, czuła się odprężona i całkowicie rozleniwiona, no i najchętniej położyłaby się na leżaku i grzała się w słońcu, a nie pociła się, obijała i siłowała się z Croftem. Nawet pomimo tego, że za każdym razem, gdy to robili, to ostatecznie kończyli w łóżku. - Izzy – pogonił ją, więc znowu sapnęła i znowu na niego spojrzała. - A nie możemy się poprzytulać na słońcu? - Poprzytulamy się jak pokażesz mi, czego się nauczyłaś. Posłała mu śliczny, wymowny uśmiech, na co chrząknął. - Nie w tej kwestii, kociaku. W walce. - Nie chcę cię bić. - A kogo chcesz bić? Zamyśliła się na chwilę. - Jest takich dwóch. Ale tak poza nimi, to myślę, że dałabym radę z Busterem. On ma stale taki wyraz twarzy, że chciałoby mu się w nią przywalić. - Z Busterem, tak? – upewnił się i ruszył w stronę domu. – Bardzo dobrze, żebyś tego nie powiedziała w złą godzinę. - Ale że co? – spojrzała na jego plecy i z trudem powstrzymała uśmiech. – Pluto, ale chyba nie idziesz po niego zadzwonić? - Owszem, idę! – rzucił przez ramię. - Daj spokój, przecież jest gorączka. - No właśnie, będzie na tyle wkurzony, że mu przeszkadzamy, że z radością będzie cię powalał na ziemię – posłał jej przez ramię znaczące spojrzenie. - Sama się o to prosiłaś! Zachichotała, ale uznała, że Croft blefuje, więc za nim nie pobiegła, aby go zatrzymać. Wystawiła twarz do słońca i przez chwilę napawała się ciepłem, ale zamarła w całkowitym bezruchu, kiedy usłyszała znajomy głos, którego od dawna nie spodziewała się usłyszeć. - Isabello. Czuła jakby ją ktoś postrzelił, zabrakło jej tlenu w płucach. Gwałtownie otworzyła oczy i spojrzała w stronę, z której doszedł ją głos. To nie był sen, to nie byłą halucynacja. 460

Przewodniczący Rady Sabatu stał przed nią w swojej czarnej todze jak żywy. I patrzył na nią w ten sam zimny, zdystansowany sposób jak w pałacu; w sposób, w który od dawna nikt tak na nią nie patrzył. Gwałtownie zaczerpnęła powietrze z przerażenia, ale wtedy dostrzegła, że postać radnego lekko migocze. Och, dzięki Bogu, nie obszedł jakoś jej zabezpieczeń i nie był tutaj ciałem. Zacisnęła zęby. Nie chciała go tutaj, nie teraz kiedy była taka szczęśliwa. Gdzie był kiedy samotnie uciekała przez dwa miesiące? - Nie – warknęła tylko. Jego oczy skupiły się na niej i lekko zmarszczył czoło, przez co jeszcze bardziej zamigotał. - Nie, moja pani? - Nie mamy sobie nic do powiedzenia – syknęła, zbliżając się do niego z nadzieją, że Croft ich nie usłyszy. Przewodniczący był nieporuszony. Ten człowiek za całe jej życie nie okazał jej ani grama emocji. Tak jakby ich nie miał. - Ukryłaś się przed nami. Nie było cię łatwo znaleźć, wasza… Uniosła gwałtownie rękę, przerywając mu. - Miałam po temu wystarczające powody. - Zmieniliśmy zdanie, co do unii z wilkami. Chcemy, żebyś wróciła do domu i możesz być pewna, że ten temat nie zostanie więcej poruszony. Izzy zamarła. Przesłyszała się? Co on powiedział? - Rada nigdy nie zmieniła zdania. To wasz kolejny podstęp, żeby mnie upokorzyć? - Nie mieliśmy takiego zamiaru. Nie wiedzieliśmy o tym, czego zażądają. - A mimo to nikt nie zaprotestował. Staliście tam wszyscy jak tchórze, jakimi jesteście i nikt nie powiedział ani słowa, kiedy kazali mi padać na kolana i wypinać tyłek! Nikt nawet nie pisnął, kiedy powiedzieli o publicznym sparowaniu! – syczała w sposób, w jaki dawniej by się nie odważyła. Ale teraz była zupełnie nową Izzy. Radny chyba też to wyczuł, bo ponownie lekko zmarszczył czoło. - Chcieliśmy pokoju między naszymi rasami. - Sprzedając mnie jak tuczną krowę – podsumowała gorzko. – Nie mam żadnego powodu, aby wam wierzyć i tam wracać. 461

Po raz pierwszy w całym swoim życiu zobaczyła na twarzy przewodniczącego coś, co można by uznać za lekką panikę. - Musisz – powtórzył. – To twój obowiązek. Wymownie uniosła brwi. - Serio? Serio, uważasz, że po tym wszystkim mam jeszcze jakieś obowiązki? - Jesteś potrzebna. Nie masz luksusu odmowy powrotu. - No to patrz. Na dobrą chwilę zabrakło mu słów. Nigdy tak z nim nie rozmawiała i czuła teraz olbrzymią satysfakcję. - Twój lud cię potrzebuje – powiedział w końcu. - Do czego? – parsknęła, po czym coś jej przyszło do głowy i zaryzykowała śmiechem. – Zaraz, zaraz. To nie był wasz pomysł, prawda? Czyżby czarodzieje i czarownice z sumieniem nagle się zainteresowali tym, gdzie jestem i nie spodobała im się wasza odpowiedź? Nie odpowiedział, przez co jeszcze bardziej zachciało jej się śmiać. Trafiła! Niesamowite! - Twoje miejsce jest w domu, Isabelle, wśród swoich. Nie tutaj, nie wśród… - skrzywił się z niesmakiem - …zwierząt. - Te zwierzęta – zaakcentowała kpiąco to słowo – zrobiły dla mnie więcej, niż moi właśni ludzie. I jeżeli już musisz o nich mówić, używaj słowa „wilki”, albo moi „przyjaciele”. - Nie chciałaś wilków! – był coraz bardziej zirytowany. – Uciekałaś przed nimi, a teraz chcesz tu zostać? To nie jest twoje miejsce. Przedkładasz bycie dziwką jednego z nich nad bycie w domu?! Skrzywiła się. Musieli ją znaleźć bardzo niedowano i obserwować. Jeszcze dzisiaj będzie musiała wznieść nowe zasłony antyszpiegowskie, żeby już nie mogli do niej trafić. - Dla twojej wiadomości, dziwką byłabym, gdybyście wy dopięli swego. Teraz jestem partnerką Crofta Whitmore’a, syna alfy Wulfridge i niedowano się sparowaliśmy. Wiesz co się okazało? Okazało się, że to jego towarzyszką jestem, a nie tamtego kundla. Czy nie fantastycznie się złożyło? Jego twarz ułożyła się w maskę całkowitego szoku. - Jesteś sparowana z wilkiem?! - Czy nie tego chcieliście? Ale to nie koniec rewelacji. Alfa zaproponował mi sojusz i ja ten sojusz przyjmę. 462

- Nie! - Ależ tak – dodała mściwie. – I wasze zdanie naprawdę mnie nie obchodzi. - Nie zgadzamy się! - Technicznie rzecz biorąc, nie macie niczego do powiedzenia, czyż nie? Przewodniczący wyglądał jakby był bliski zawału, a ona się uśmiechnęła. Powiedziałaby jeszcze jakie ma plany względem Rady, ale usłyszała dziki warkot i szybko się odwróciła. Croft właśnie wystrzeliwał z domu i miał wściekły wyraz twarzy utkwiony w przewodniczącym. Mogła mieć tylko nadzieję, że nie wszystko słyszał. - Nie, Croft, wszystko w porządku – zaszła mu szybko drogę i wzięła go za rękę, bo zawsze go to uspokajało. – Jego tu tak naprawdę nie ma. Croft oderwał dziki wzrok od nieoproszonego gościa i zerknął na nią niepewnie. - To znaczy? - To znaczy – pogłaskała go po ramieniu – że siedzi sobie bardzo daleko stąd w taki sam sposób w jaki kiedyś widziałeś mnie i wysyła mi tutaj swoją astralną postać, ale tak żeby była widzialna. W innym wypadku nie wszedłby na wasze ziemie, zadbałam o to. Mimo to Croft znowu zawarczał na zdegustowanego radnego i zasłonił ją swoim ramieniem. - I to przedkładasz nad nas? Nad swoich ludzi? Nad swój gatunek? – zawarczał przewodniczący. Croft szarpnął się do przodu pokazując kły, a z jego dłoni wystrzeliły pazury. Izzy go przytrzymała, ale musiał jej na to pozwolić, bo w innym wypadku i rozpędzony pociąg by go nie zatrzymał. - Croft jest moim partnerem i wiele dla mnie znaczy – poinformowała sucho radnego. – Czy przedkładam go nad Radę? Tak. Kocham go. Będę z nim. I to są moje osobiste decyzje, na które nie wolno wam mieć wpływu. - Będziesz tego żałowała. - Nie sądzę – podsumowała i miała straszną ochotę jeszcze dodać parę rzeczy, no ale najpierw musiałaby wyjaśnić wszystko Croftowi. – Nie nachodź mnie – zarządziła. – Jak postanowię się z wami zobaczyć, to sama do was przyjdę. Izzy machnęła ręką i wypowiedziała zaklęcie. Smuga z przewodniczącym natychmiast rozpłynęła się w powietrzu. Izzy skupiła się i przez kilka sekund wzmacniała zapory. Kiedy znowu mogła spojrzeć na Crofta, przyglądał jej się ze zmarszczonym czołem i dużą uwagą. 463

- Wszystko w porządku? – spytał z napięciem. - Tak, wszystko ok. Też się tego nie spodziewałam. - Kto to był, Izzy? – spytał tym samym tonem. - To był Albin, przewodniczący naszej Naczelnej Rady Sabatu. Croft skamieniał. - Czego chciał? Westchnęła. - Nie wszystko usłyszałeś? - Rozmawiałem z Busterem i on się wydzierał. Co ten radny ci powiedział? - Nie - jęknęła. – Tylko nie mów, że naprawdę do niego zadzwoniłeś! - Izzy, czego ten typ chciał? Spojrzała na niego. Z jakiegoś powodu był bardzo napięty. - To Rada zainicjowała tamten sojusz, z powodu którego uciekłam. Teraz zmienili zdanie i chcieli, żebym wróciła do domu. Nie znaleźliby mnie, gdyby nie to, że ostatnio byłam trochę rozkojarzona i opuściłam swoje mentalne zapory, ale już to naprawiłam. Zacisnął zęby. - Chcesz odejść? Uniosła dłonie i ujęła w nie jego twarz. - Nie. Naprawdę chcę tu z tobą zostać. A jeżeli będę musiała pojechać, żeby zobaczyć się z Radą, a pewnie w końcu będę musiała, to pomyślałam, że mógłbyś pojechać ze mną. Jeśli będziesz chciał, oczywiście. Nie będę cię zmuszać, wiem, że to dla ciebie nie byłoby przyjemne. No chyba że – zawahała się. – No chyba, że chcesz, żebym wróciła do domu. Z pomrukiem ją do siebie przygarnął. - Czego nie zrozumiałaś ze sparowania, Izzy? Jesteś moja. Na zawsze. Nie ruszysz się stąd nawet na krok beze mnie i nigdy nie dam ci odejść. Tylko, do diabła, nie chcę cię izolować od swoich! Ale wcale też nie chcę, żebyś do nich wracała! Niech to szlak. Nie pomyślałem jak to rozwiązać. Stanęła na palcach i pocałowała go w usta. - Mówiłam ci, że życie z czarownicą będzie ciężkie. - A ja ci mówiłem, że to nie ma dla mnie znaczenia, ale nie chcę, żebyś się czuła więźniem. Mówiłaś, że nie masz tam rodziny, tak? Więc czego oni od ciebie chcą? Nie mogą cię zostawić w spokoju? 464

Objęła go ramionami za szyję i westchnęła. Zaraz po skończeniu gorączki musi porozmawiać z Jamesem i zapytać go jak najlepiej powiedzieć jego synowi, że jest sparowany z księżniczką Sabatów. - Może martwią się, że zostanę wśród groźnych wilków, które nie lubią czarodziejów – to było tylko częściowe niedopowiedzenie. - Nigdy nie stanie ci się tutaj żadna krzywda. Wiesz, że na to nie pozwolę, prawda? - Ale oni nie wiedzą. I nie martw się, nikt się tutaj nie dostanie. Nie będzie też więcej takich wizyt. - Ale obiecaj mi, że jak będziesz chciała się zobaczyć ze swoim sabatem, to mi o tym powiesz. Jakoś to… zorganizujemy. - Dziękuję – znowu go pocałowała. – Podoba mi się tutaj. I chciałabym zostać. Ale czy mógłbyś coś dla mnie zrobić? - Wszystko. - Odwołaj Bustera. On jest zbyt przerażający, żebym go mogła uderzyć. - Będziesz ze mną ćwiczyć i słuchać moich poleceń? - Czy muszę dać jedną odpowiedź na obydwa pytania? – spytała, a gdy warknął w odpowiedzi, grzecznie skinęła głową. – No dobra, no to chodźmy ci skopać tyłek. Chciała ruszyć z miejsca, ale zatrzymał ją za rękę i znowu do siebie przyciągnął. Nadal był napięty. - Izzy, ja naprawdę nie będę w stanie ci nigdy dać odejść. Nie tylko dlatego, że nie mogę. Dlatego, że nie chcę. Dla niej to było jak najwspanialsze wyznanie miłości. Wiedziała, że Croft będzie lojalny, troskliwy i opiekuńczy, ale fakt, że naprawdę był teraz szczery, kiedy mówił, że chce z nią być, a nie że musi, znaczył teraz dla niej o wiele, wiele więcej. - A może – zamruczała, znowu otaczając go ramionami – olejemy dzisiaj trening i pójdziemy na małe wagary? Pomyślałam sobie, że może dobrze by było, żebyś znowu mnie sparował. No wiesz, tak dla pewności. Jego oczy natychmiast zabłysły żółcią i wzrok stał się głodny. Nie trzeba go było bardziej zachęcać, podniósł ją i ruszył z nią w stronę domu. - Nigdy nie dokończymy tego treningu – wymruczał, na co szeroko się uśmiechnęła. - Właśnie taką mam nadzieję.

465

Rozdział XV

Croft obecnie był naprawdę zadowolony ze swojego życia. Sparowanie się z Isabelle było najlepszą rzeczą jaka mogła mu się przytrafić, a świadomość, że już teraz jest tylko jego, bardzo łagodziła jego wilka. Właściwie ona mogłaby z nim zrobić wszystko, co tylko by chciała, ale to też mu wcale nie przeszkadzało. Jakby mogło? Oszalał na jej punkcie. Kiedyś wydawało mu się, że sparowanie to wyłącznie niewola i utrata pewnej części rozumu, a monogamizmu w ogóle nie brał pod uwagę. Dzisiaj nie potrafił już sobie nawet wyobrazić, że jakaś samica miałaby mu tak zawrócić w głowie jak Izzy. Że miałby jakiejś tak pragnąć. I nie chodziło tu tylko o seks, choć ten był naprawdę wyborny; tu chodziło o poczucie intymnej bliskości, o jej uśmiech i nieprzepartą ochotę by po prostu przy niej być. By wszystko robić razem z nią, pytać ją o zdanie i podejmować wspólne decyzje. To właśnie musiało być to, co ojciec czuł do matki: całkowite, absolutne, poddańcze zakochanie. I piekielnie satysfakcjonująca świadomość, że ona też go kocha. Powtarzała mu to wystarczająco często, żeby naprawdę w to uwierzył. Żeby się tym cieszył. I żeby nie wyobrażał już sobie, że mogłoby być inaczej. Dlatego wizyta Rusty’ego, która niszczyła wszystkie jego przebiegłe plany, po prostu go wkurzyła. - Nie – zawarczał do niego, blokując mu sobą wejście z wiatrołapu na korytarz. - Nie ma, że „nie” – stwierdził Rusty bez cienia litości. – Musisz tam być. My wszyscy musimy. - Ja nie muszę. Jestem świeżo sparowany i mam prawo do świętego spokoju. - „Świeżo”? – Rusty uniósł wymownie brwi. – Stary, sprawdź definicję tego słowa w słowniku. - Nie możesz po prostu odejść skąd przyszedłeś? Potrzebuję księdza, żeby odprawił nad tobą egzorcyzm, byś się wyniósł? - Zło jest zbyt głęboko we mnie osadzone, żeby jeden ksiądz sobie z tym poradził. A poza tym, jesteś synem alfy i czy ci się to podoba, czy nie, musisz tam być. Ja też, choć uwierz mi, mam milion ciekawszych rzeczy do roboty.

466

Croft przez chwilę zastanawiał się, czy ktoś miałby do niego pretensje, gdyby uderzył głową Rusty’ego o ścianę, ale od razu pomyślał o Izzy i skrzywił się. Ona by pewnie miała. - Nigdy nie pojmę, jak możemy być z jednego miotu. - Wszechświat jest pełen podobnych, nierozwiązanych tajemnic – wzruszył ramionami, a potem wskazał głową drzwi. – Zbieraj się. - Do czego ja tam jestem potrzebny? - Ktoś musi podpierać ściany, żeby nie runęły tej delegacji wilków na głowy – odparł, po czym posłał mu rozbawione spojrzenie. – Jak tak bardzo nie możesz się od niej oddalić, to weź ją ze sobą. Wszyscy się ucieszą, bo trochę ją tu ukrywasz. Poza tym, podobno obiecałeś matce, że przyjdziecie. - Ale nie powiedziałem kiedy. Rusty parsknął śmiechem. - Gdyby nie to, że matka cała promienieje radością, że zrobiłeś co trzeba, to pewnie już dawno by tu była i wyegzekwowała spełnienie obietnicy. - Rusty! – rozległ się ucieszony głos Isabelle, gdzieś z głębi domu, na co ten diabelski bękart szeroko się uśmiechnął, a Croft zamruczał pod nosem: - Cholera. Izzy przepchnęła się praktycznie na siłę obok Crofta, posłała mu spojrzenie mówiące: „Mógłbyś się trochę przesunąć” i szeroko uśmiechnęła się do jego brata. Miała taki zabójczy ten uśmiech, że chyba tylko ślepiec byłby na niego odporny. - Rus! Jak miło, że wpadłeś! Ale może to trochę nie najlepszy pomysł, zważywszy na gorączkę? Rusty przez chwilę patrzył na nią mrugając oczami, jakby szybko przetwarzał dane, po czym przeniósł wzrok na Crofta i wyszczerzył się w swoim najbardziej wkurwiającym uśmiechu. - No popatrz, braciszku, nie pomyślałem o tym. Croft warknął na niego, ale nie dał się zawstydzić. Niestety, Izzy nie porzuciła tematu. Była na to stanowczo zbyt spostrzegawcza. - Ale co? – przeniosła pytające spojrzenie od jednego do drugiego. Rusty nie przestawał się szczerzyć. Oto miał kolejny powód, żeby się z niego śmiać po kres dni.

467

- Wpadłem zabrać Crofta na posiedzenie – wyjaśnił ze śmiechem w oczach. – Zapowiedziała się delegacja z innej watahy. Mają jakąś sprawę i ojciec chce, żebyśmy wszyscy tam byli, kiedy strażnicy ich doprowadzą na miejsce. - Delegacja w czasie gorączki? – spytała powątpiewająco. Rusty pokazał Croftowi wszystkie zęby w uśmiechu. - Ty jej powiesz czy ja mam to zrobić? - Wiesz co, Rus? Po prostu cię nie lubię – warknął do niego. Jego brat wcale się tym nie przejął i uśmiechnął się do Isabelle. - Kochanie, gorączka skończyła się pięć dni temu. Izzy przez kilka sekund tylko mrugała. Kiedy wszystko do niej dotarło, okręciła się na pięcie w stronę Crofta i posłała mu jedno ze swoich dzikszych spojrzeń. - Pięć dni temu?! Westchnął, bo co innego mu pozostało, a wtedy przywaliła mu pięścią w ramię. - Znowu to zrobiłeś?! - Kociaku… Parsknęła ze złością i potrząsnęła głową. - Jeśli gorączka się skończyła, to czemu ja dalej mam ochotę… - urwała gwałtownie i zaczerwieniła się, bo najwidoczniej przypomniała sobie o obecności Rusty’ego. - To tylko potwierdza moje przypuszczenia: bo jesteś wspaniale namiętną kobietą – łagodnie powiedział do niej Rus, ale oczy mu się śmiały. – I coraz bardziej żałuję, że nie sparowaliśmy się pierwsi. Croft warknął na niego dziko, więc Izzy wywróciła oczami i wzięła go za rękę, żeby się uspokoił. - Przestań go drażnić, Rusty – powiedziała. – Ledwo co go przekonałam, żeby cię wpuszczał do domu. W niektórych kwestiach on nie ma poczucia humoru. - Za grosz – warkotliwie potwierdził Croft. Rusty dalej się szczerzył. - Nie powinieneś być mniej drażliwy, skoro już masz obrożę na szyi? - Nie masz instynktu samozachowawczego, prawda? – spytała go Izzy, po czym przeniosła wzrok na Crofta. – Skoro i w gorączce i poza nią, czuję się podobnie, choć może już nie tak boleśnie, to wypadało mi powiedzieć. Nie musiałabym siedzieć zamknięta w tym domu. 468

Rusty chrząknął z rozbawieniem i teatralnie jej wyjaśnił: - Przypuszczam, kochanie, że właśnie dlatego ci nie powiedział. Lubi cię mieć tylko dla siebie. Croft gwałtownie wyciągnął rękę i wskazał mu drzwi. - Wynocha. Rusty zaśmiał się i nie ruszył z miejsca. - Nie ważne – Izzy wywróciła oczami i machnęła ręką, po czym zwróciła się do Crofta: - No to musisz iść do domu, skoro ojciec tak chce. - Nie jestem tam do niczego potrzebny. - To dobrze, szybciej wrócisz. A potem pogadamy o powrocie do jakiegoś rytmu życia poza tym domem. Znalazłam kilka zaklęć na ukrycie żyły i będę musiała się tam wybrać. Ty też musisz zająć się barem. Shane już mnie pewnie nienawidzi za to, że wszystko zostało na jego głowie. - O przepraszam, ja również się teraz wszystkim zajmuję – wtrącił z rozbawieniem Rusty. – I liczę za to na jakąś premię. - Cios między oczy może być? – warknął Croft. Rusty musiał zatrzymać odpowiedź dla siebie, bo zadzwonił jego telefon i musiał go odebrać. - No cześć, Troy… Nie, jeszcze jestem na Wzgórzu i próbuję wyjaśnić pewnej twardej głowie, że musi ze mną iść. Bardzo się buntuje. Ale hej, Troy, wiesz co on zrobił? Oni wcale się tu nie zabarykadowali na miodowy miesiąc, jak sądziliśmy, on nie powiedział Isabelle, że gorączka się już skończyła. - Mówiłem ci, że zabicie go będzie lepszym wyjściem, niż znoszenie jego potwornej obecności – mruknął Croft do Izzy. Izzy nie odpowiedziała, bo z zainteresowaniem obserwowała Rusty’ego, który nagle całkowicie spoważniał, a między jego brwiami pojawiła się pionowa zmarszczka, jakiej jeszcze u niego nie widziała. - Kiedy? – zapytał ostrym i już z całą pewnością nie rozbawionym głosem. – Jesteś pewien? Całkowicie?... Ojciec już wie?... Niech to szlak – mruknął i zerknął na Izzy, co ją jeszcze bardziej zaciekawiło. – Nie można tego zrobić inaczej? Nie możecie ich przyjąć gdzieś indziej?... A skąd ty to wiesz?...Tak, rozumiem, ale to kurewsko zły pomysł… Do diabła – zamruczał znowu. – Dobra – rzucił, po czym zakończył rozmowę. 469

- Coś się stało? – spytała Izzy, zauważając, że Croft jest skamieniały, a na jego twarzy jest piekielnie wściekła i krwiożercza maska. - Właściwie to tak – łagodnie powiedział do niej Rusty, posyłając jej lekki uśmiech, ale nie objął on jego oczu. – Delegacja już jest na miejscu, ale nie mogą wejść do domu. Troy powiedział, że obłożyłaś go ochroną, ale oni naprawdę muszą wejść do środka. Dałoby się na jakiś czas zdjąć to zaklęcie? - Och – przeniosła spojrzenie od jednego do drugiego. – Jasne, da się, nie ma sprawy, ale jeżeli nie mogą wejść do środka, to znaczy, że nie mają czystych intencji. Może lepiej ich nie wpuszczać? - Wiemy o ich intencjach – zapewnił ją łagodnie Rusty. – Ale zanim to wszystko rozwiążemy, muszą wejść do środka. Zdejmiesz zaklęcie? - Oczywiście, ale muszę dotknąć domu. Rusty na sekundę zerknął na Crofta. - Nie da się tego zrobić inaczej? - Niestety nie. Ale nie ma sprawy, tylko się przebiorę i chętnie pojadę. Przez pewnego jaskiniowca już dawno się stąd nie ruszałam – mrugnęła szelmowsko okiem, cmoknęła Crofta w policzek i pobiegła na górę. Croft nawet nie drgnął. Buzowało w nim i miał dziką ochotę coś roztrzaskać. Nawet wiedział co, a raczej kogo. - Ona nie idzie – warknął, choć był tak wściekły, że ledwo mógł mówić. Chciał się przemienić i rozrywać gardła. - Musi, Croft. Trzeba zdjąć to zaklęcie. - Gówno mnie to obchodzi – syknął. – Ona zostaje tutaj, gdzie jest bezpieczna. Nie znajdzie się w pobliżu tych skurwysynów nawet na kilometr! - Musimy to załatwić jak trzeba, Croft – surowo powiedział Rusty. – A Izzy nigdzie nie będzie bardziej bezpieczna niż z nami – dodał, ale widząc, że do brata to wcale nie przemawia, bo aż zgrzyta zębami z furii, złapał go za ramię, żeby wzmocnić swoje słowa. – Będziemy tam wszyscy, stary. Jeśli ktoś choć na nią spojrzy, rozszarpiemy go na strzępy w sekundę. Nikt ci jej nie zabierze, a ty będziesz miał szanse domagać się dla siebie sprawiedliwości, jeżeli ojciec i ich alfa uznają twoje prawo. A teraz się opanuj, nie chcemy jej straszyć, no nie? Croft potrzebował chwili, żeby się opanować, ale w końcu skinął głową. 470

Jeżeli to się potwierdzi, jeżeli rozpozna w tych sukinsynach tych, którzy ścigali i zaatakowali jego partnerkę, to powyrywa im serca. I to będzie najłagodniejsze z tego, co mógłby im zrobić. Izzy, już przebrana, wesoło przybiegła z powrotem na dół i od razu wzięła go za rękę. Tak bardzo chciałby jej tego oszczędzić, że to aż bolało. Pozabija każdego, kto sprawi, że na tej pięknej, kochanej twarzy będzie strach. - Idziemy? – zapytała wesoło. Rusty posłał jej ten lekki uśmiech, nie obejmujący oczu, po czym otworzył drzwi. Croft po raz pierwszy był wdzięczny za jego obecność. Nie był teraz w stanie okazywać spokoju i opanowania, których będzie potrzebowała, kiedy jej powie, kto tam czeka. Rusty da sobie z tym radę. Był prawnikiem i był naprawdę dobry w uspokajaniu zdenerwowanych ludzi. Przeszli do maserati Rusty’ego i wsiedli do samochodu, ale Croft usiadł z tyłu z Izzy. Był tak wściekły, że aż wszystko w nim wibrowało. Natychmiast chciał być na miejscu i łamać karki. I to bez względu na to, co myślą o tym jego ojciec i tamten alfa. Rusty wyprowadził auto z podjazdu i posłał bratu spojrzenie w lusterku. Mimo to Croft potrzebował jeszcze chwili, żeby zmusić szczęki do rozwarcia się. - Czemu nic nie mówisz? – zainteresowała się Izzy, nadal trzymając go za rękę. Uniósł ich splecione palce na swoje udo i nakrył je drugą dłonią. Nie chciał jej przerazić swoją wściekłością, ale ledwo nad sobą panował. Chrząknął. - Kociaku, tam będzie delegacja wilków z innej watahy. - Wiem, Rusty przecież mówił. - Chcę tylko, żebyś wiedziała, że nie masz najmniejszych powodów do obaw. Nikt się nawet do ciebie nie zbliży. Pierwszy, który spróbuje, zostanie plamą na chodniku. - W porządku – powiedziała wolno, przeciągając głoski i przechyliła głowę do ramienia. – Dobrze się czujesz? Croft znowu zobaczył w lusterku znaczące spojrzenie brata. Jak on jej nie powie, to Rusty to zrobi, ale naprawdę wolałby, żeby nie miała pojęcia, kim jest ta delegacja. - Jest jakiś problem? – spytała Isabelle, przesuwając wzrokiem od jednego do drugiego. – Co to za delegacja? O co chodzi? - Przyjechał do nas alfa stada z Gortham ze swoimi synami i kilkoma strażnikami – powiedział Rusty, jakby wiedział, że Croft nie może się na to zdobyć. 471

Isabelle tak głośno zassała powietrze, że nawet Crofta zapiekło w płucach. Zapach jej czystej paniki wypełnił cały samochód i to było dla niego jak ciosy w żołądek. Nie widział u niej tak przestraszonego i zaszczutego wzroku od tamtego wieczoru w barze… i miał nadzieję, że już go nie zobaczy. - To oni, prawda? – spytał ją cicho, choć nie musiał. Jej reakcja mówiła sama za siebie. Izzy spojrzała na niego, niechcący posyłając mu spojrzenie zająca zagonionego w potrzask. Nie mógł tego wytrzymać, tak strasznie chciał ich za to pozabijać, że jego kontrola wisiała na włosku. - Uspokój się, Croft – powiedział Rusty z przedniego siedzenia. – Jak mi choć zarysujesz tapicerkę jednym pazurem, to odkupujesz mi cały samochód. Croft nie miał złudzeń co do tego, że Rusty nie żartuje, więc zaczął głęboko oddychać, żeby opanować przemianę. Pomogła myśl, że jak się teraz przemieni, to przerazi Isabelle jeszcze bardziej. Mocniej ścisnął dłoń Izzy i zabolało go, kiedy zobaczył jak ona bardzo chce się uspokoić, ale zapach paniki nie ustępował. - Nie musisz się niczego obawiać, kociaku – powiedział, unosząc jej dłoń i ją całując. – Jesteś tutaj bezpieczna. Wszystkim się zajmę. Gwałtownie uniosła na niego wielkie oczy. - Czym się chcesz zajmować? Czule pogłaskał ją po ramieniu, żeby ją uspokoić. - Kociaku, wiemy po co tu są. Od jakiegoś czasu śledzimy ich zapach wokół naszych granic, a ostatnio próbowano się tu wedrzeć, co oczywiście się nie udało. Teraz próbują oficjalnej drogi. Jej panika tylko się wzmogła, więc miał ochotę walnąć się w głowę. - CO?! - Kochanie… - I tego też mi nie powiedziałeś?! - Zapewnienie ci bezpieczeństwa jest moim zadaniem, a nie było powodów, żeby cię niepokoić. A teraz zamierzam raz na zawsze wyjaśnić z nimi twoją sytuację. - T-to znaczy? Objął ją i przytulił. - Ile razy mam ci to powtórzyć, kochanie? Jesteś moja. To nie podlega pod dyskusję. 472

- Croft, ja nie chcę sprawiać takich problemów, a oni będą… będą… - Zaufaj mi, Izzy, proszę cię. Zaufaj mi i pozwól mi się tym zająć. Uniosła głowę i spojrzała na niego ze strachem. - Zrobisz coś głupiego? - Nie – obiecał, choć nie dodał, że ma bardzo wąską definicję głupoty. – I nie chcę, żebyś się ich bała. Nie mogą ci tutaj nic zrobić. I my wszyscy jesteśmy przy tobie. - Właściwie musimy cię prosić o przysługę – powiedział Rusty. – Mickey strasznie się wyrywa do posiedzeń, a jest na to o wiele za młody. Możesz go zabrać na górę i przypilnować, żeby nie próbował szpiegować i podglądać? Mama będzie ci za to bardzo wdzięczna. Croft poparł ten pomysł całym sercem. Bo był genialny. Izzy będzie bezpieczna na górze, z daleka od tych sukinsynów, a do tego będzie miała się czym zająć, bo będzie musiała siedzieć z Mickey’em, który pewnie został poinformowany, że ma się zachowywać, jakby wymagał opieki. Rusty czasami przejawiał elementy geniuszu. - Cały czas tu będziemy – powiedział jej czule Croft. – A jak spotkanie się skończy, to przyjdę i wszystko ci opowiem. Wahała się, zanim się zgodziła na takie rozwiązanie, ale naprawdę wolał, żeby była jak najdalej od tych czubków. Zwłaszcza, że była wielka szansa, że poleje się tu krew. Kiedy dojechali na miejsce, Sonia już na nich czekała przy ulicy. W pobliżu było sporo miejscowych strażników, kręciło się też kilku egzekutorów, co znaczy, że ojciec też przewidywał kłopoty. Było też widać i czuć tych pieprzonych Lemarrów i to tylko podniosło mu jeszcze bardziej ciśnienie. Doskonale pamiętał ten szczurzy smród. Mieli czelność, żeby tutaj wracać. Wilki wyczuły ich obecność, kiedy tylko wysiedli. Można był wyczuć alfę Lemarra, ale nie miał powalającej mocy. Byli też jego synowie, te same paskudne mordy, które pamiętał. Jako obstawę, przyprowadzili ze sobą pięciu strażników. Croft szybko oszacował ile mu zajmie rozdarcie na pół każdego z nich. Byli mali, średnio rozgarnięci i przeciętnie silni. Dziesięć sekund na jednego. Przekroczenie tej granicy byłoby wręcz upokarzające. Cała rodzina czekała z delegacją w ogrodzie. Jego bracia rozlokowali się w strategicznych punktach, był też Shane, Deacon, Drako, Ice, a nawet Locky, który łypał na 473

obce wilki w taki sposób, że pomimo ludzkich skór kuliły ogony. Inni strażnicy, którzy obstawali to spotkanie też nie pałali do przybyszy sympatią. W efekcie, w powietrzu unosiła się duża doza agresji, z której tak słynęli. I nic dziwnego, jego poziom agresji w tej chwili był też niezwykle wysoki. Kiedy tylko wysiedli z samochodu i Croft pomagał wydostać się Izzy, ten niższy z synów alfy drgnął, jakby chciał się zerwać z miejsca i natychmiast tutaj dobiec. Jego podniecenie na jej widok było tak wielkie, że Croft znowu poczuł dreszcze poprzedzające przemianę. Ale to Sonia, która znajdowała się trochę bliżej tych zwyrodnialców, odwróciła w jego stronę głowę i warknęła: - Spójrz tak na nią jeszcze raz, a moi bracia wytrą tobą podłogę, ściany i sufit, kundlu. Wilk też na nią zawarczał, ale spokojnie pojawił się u jej boku Buster i tylko spojrzał na tamtego, a natychmiast się zamknął. Nie daj Boże, żeby ktoś kiedyś podniósł rękę na ich Sonię. Nie dożyje chwili, w której da radę choćby tego pożałować. Croft przeniósł spojrzenie do Izzy, choć patrzenie na tych pojebów i wyobrażanie sobie na który sposób ich zabić było bardzo przyjemne. Ale jego kociak był przerażony, choć przybrała maskę spokoju na twarz i trzymała się z godnością. Niestety, nie mogła kontrolować swojego zapachu i każdy wilk tutaj mógł czuć jej strach. Wyższy z braci Lemarrów wyglądał jakby ten zapach go podniecał. Bardzo możliwe, że on zginie pierwszy. - Ja z nią pójdę – powiedziała cicho Sonia, kiedy się do niej zbliżyli, ale Izzy mocno trzymała Crofta za rękę i zdecydowanie nie chciała puścić. Dopiero musiał pomasować jej knykcie, żeby rozluźniła uchwyt. - Wszystko w porządku – zapewnił ją, a Sonia zręcznie zajęła jego miejsce i wzięła ją za rękę. - Ale wrócisz do niego, tak? – szepnęła do niej szybko Izzy. – I przypilnujesz, żeby nie zrobił niczego głupiego? Sonia pociągnęła ją w stronę domu, co oznaczało, że będą musiały przejść praktycznie przed tamtymi wszystkimi i może dlatego spróbowała odwrócić jej uwagę. - A jak definiujesz: nic głupiego? Izzy nie złapała przynęty. Mijając Lemarrów, spojrzała w ich stronę, a kiedy starła się spojrzeniem z obydwoma braćmi, jeszcze wyżej uniosła głowę i jeszcze dumniej kroczyła do przodu. Jego dziewczynka. 474

Croft nie ruszył się, odprowadzając je czujnym spojrzeniem. Sonia doprowadziła ją do domu, po czym Izzy dotknęła otwartą dłonią ściany i zamknęła oczy. Po kilku sekundach poruszyła się i mocniej zacisnęła powieki. - W porządku? – spytała ją cicho Sonia. Izzy otworzyła oczy i spojrzała na nią trochę nerwowo. - Nie mogę się skupić – wyszeptała. - Pomoże jak nie będą mogli na ciebie patrzeć? – trzeźwo spytała Sonia, po czym odwróciła głowę i skinęła na bliźniaków. Natychmiast podeszli i ustawili się tyłem do Izzy, zasłaniając ją sobą przed oczami wszystkich. A ponieważ Buster nadal trzymał się w pobliżu Sonii, to teraz dołączył do muru i drobna Izzy dosłownie całkowicie zniknęła za ich ramionami. - Dziękuję – szepnęła. - Ależ proszę bardzo, kochanie – odparła jej Sonia i posłała spojrzenie w stronę obcych wilków, które nie były zachwycone, że czarownica zniknęła im z oczu. Uśmiechnęła się do nich w sposób jakby pokazywała im środkowy palec. Miał świetną siostrę. W tej samej chwili, w której Izzy i Sonia zniknęły w domu, Croft oderwał się od ziemi i praktycznie natarł na Lemarrów. Gdyby nie pochwyciła i nie zatrzymała go siła ojca, zabiłby ich wszystkich na miejscu. Ojciec zmusił go do zatrzymania się i być może mógłby z tym walczyć, gdyby nie to, że straciłby na to zbyt wiele energii, którą chciał przeznaczyć na rozdzieranie tych szumowin. - Twoje dzieci chyba nie są zbyt życzliwie nastawione do gości – rzucił najstarszy z delegacji, alfa Lemarr. Miał surowy, żołnierski ton, epatował zimną siłą i miał twarz naznaczoną trzema ciętymi bliznami, co mu też nie dodawało uroku. Okrutny, żelaznej ręki i władczy, zdecydował Croft. Zaczynał mieć dylemat, którego zabić najpierw. - Dlaczego? – spokojnie spytał James i trzeba mu oddać, że był siłą takiego spokoju. To był rodzaj morderczego opanowania, więc ten, kto się na niego nabierał był idiotą. Ale i tak, w zaistniałych okolicznościach, Croft był dla niego pełen podziwu. – Wejdźmy teraz do środka i porozmawiajmy. Nasz nowy system alarmowy został już wyłączony. Wilki z Gortham nie były zachwycone, że mają wejść do domu w otoczeniu takich wilków jak te z Wulfridge, ale ostatecznie wszystkie nerwowo podążyły za swoim alfą i jego synami. Croft spróbował się ruszyć, żeby przynajmniej dorwać choć jednego, ale siła ojca 475

nadal go trzymała. Musiał czekać na zewnątrz w towarzystwie Bustera, aż wszyscy wejdą, co jeszcze bardziej go zirytowało. Te sukinsyny weszły do domu, w którym była Izzy, a on był przyklejony do trawnika! - Uspokój się – zaburczał do niego Buster. – Powiedzieli, że chcą tylko porozmawiać i ojciec powiedział, że ich wysłucha. - Uspokoję się, kiedy będą martwi – syknął. - Jak się nie uspokoisz, ojciec nie wpuści cię do środka. Na razie przyszli tutaj w pokoju i jako tacy będę przyjęci. A jak zaczną nas niepokoić, to cóż – Buster wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że zabicie ich nie będzie miało dla nikogo większego znaczenia. Croft opanował się na tyle, na ile był w stanie i poczuł, jak moc ojca go puszcza. Natychmiast skierował się do domu, z Busterem na plecami. Wszyscy zebrali się już w salonie. Teraz była tu i matka, ale nie była Lailą. Była Waderą w pełni swojej glorii i chwały. I również nie patrzyła na gości życzliwie. Wilki z Wulfridge i jego bracia ulokowali się ponownie w najlepszych strategicznie punktach do ataku, przez co ośmiu z Gortham znalazło się w środku pomieszczenia, przy sofach. - Proszę, usiądźcie – grzecznie zaproponował James i sam spokojnie usiadł przy węższym brzegu stołu, odwracając krzesło w stronę pokoju. Żaden słabszy alfa nie pozwoliłby sobie usiąść w obecności innego, bo to sytuowałaby go niżej od przeciwnika i dawało tamtemu dominację. Ale ojciec Crofta był wystarczająco silny, by sobie na to pozwolić. Sam Croft nie spotkał jeszcze innego alfy o takiej sile. Nikt nie usiadł, poza Jamesem, ale kilka wilków z Wulfridge skrzyżowało ramiona na piersiach i podparło plecami ściany. I po raz kolejny: mogli sobie na to pozwolić. Byli na tyle silną watahą, że w zasadzie mogli lekceważyć kogo tylko chcieli. - Spory tu tłok – tym swoim żołnierskim, zimnym tonem rzucił alfa z Gortham. – Czy to jest konieczne? Ponieważ matka właśnie otoczyła barki ojca ramieniem, to pocałował ją w rękę i znowu spokojnie spojrzał na drugiego alfę. - Prowadzimy otwarte spotkania i zawsze dzielimy się informacjami – powiedział, po czym równie spokojnie przesunął wzrokiem po swoich wilkach. – Ale, oczywiście, jak ktoś chce, to może wyjść. Nikt nie ruszył się z miejsca. 476

- Najwyraźniej zostaniemy już w takim gronie – podsumował James i spokojnie złączył dłonie na podołku. Był praktycznie zrelaksowany. To było nawet dość ciekawe i chyba tylko dlatego Croft został z Busterem z tyłu pomieszczenia, a nie rzucił się od razu do ataku. – Tak więc, co sprowadza Borysa Lemarra i jego synów do Wulfridge? Być może chcieliście przeprosić, że trochę ponad tydzień temu naruszyliście nasze granice i chcieliście się wedrzeć na nasze terytorium? – zasugerował. Borys otworzył trochę szerzej oczy, jakby zaskoczony tą rewelacją, po czym lekko błysnęła jego moc alfy i zmiażdżył niższego syna wzrokiem, pod którym ten się lekko skulił. - Oczywiście – powiedział, kiedy już się powstrzymał, ale w głosie miał gniew. – Prosimy o wybaczenie, to się naturalnie więcej nie powtórzy. - Ależ proszę bardzo – odparł James i nawet lekko się przy tym uśmiechnął. – Po prostu następnym razem, kiedy twoi synowie to zrobią, rozszarpiemy ich na bardzo drobne kawałki, które potem będziemy zmuszeni zapakować do kilku puszek po kawie i odesłać do domu. Borys zacisnął zęby, posłał jeszcze jedno dzikie spojrzenie obydwu synom, zapowiadając im tym nieprzyjemną rozmowę, po czym znowu przeniósł wzrok na Jamesa. - Ostrzeżenie zostało zrozumiane. Był to wynik nieporozumienia, które jesteśmy tutaj by rozwiązać. - Tak? Jestem bardzo ciekawy jakie to nieporozumienie. - Chcemy czarownicę – powiedział Borys, na co przez salon przeszły ciche powarkiwania. Croft sam warczał najgłośniej, a rodzina i przyjaciela byli dla niego raczej tylko echem. Jego wilk skrobał pazurami i wściekle kłapał paszczą, bo chciał już wyjść, a Croft naprawdę bardzo chciał go wypuścić. James nadal trwał nieporuszony. Jego jedyną reakcją było lekkie uniesienie brwi. - O, doprawdy? - Owa czarownica – Borys wymawiał to słowo z wyraźną pogardą – jakiś czas temu przypadkiem została wpędzona na wasze ziemie i wszyscy mogliśmy zobaczyć, że nadal tutaj przebywa. Przybyliśmy by ją zabrać i uwolnić was od kłopotu. Laila warknęła, po czym szybko zamaskowała to kaszlem. Widać nie tylko on tracił tutaj zimną krew. James poklepał ją po dłoni, ale nie odrywał spojrzenia od drugiego alfy. - Od kłopotu – powtórzył jakby z namysłem. – Dlaczego zakładacie, że jedna mała czarownica jest dla nas kłopotem? 477

Borys skrzywił się. - Te wiedźmy zawsze sprawiają tylko kłopoty. Buster cicho warknął z niezadowoleniem. Najwyraźniej, uważał, że ma monopol na nazywanie Izzy wiedźmą i nie zamierzał się tym z nikim dzielić. - Mój syn – powiedział spokojnie James, dając dowód na to, jak świetnie zna swoje dzieci, - ten duży, warczący z tyłu, prosi byś nazywał ją czarownicą, nie wiedźmą. I jeśli już to ustaliliśmy, to jestem bardzo ciekawy, po cóż wam ona? Borys obejrzał się na Bustera i Croft znowu poczuł ochotę by mu skoczyć do gardła. Przegryzienie go trwałoby sekundę! - Tak się nieszczęśliwie złożyło – odparł Borys – że należy ona do nas, jednak uciekła i moi synowie – wypowiedział „synowie” z większą kpiną, niż rodzicowi by wypadło – nie potrafili sobie poradzić ze schwytaniem jej. Zagonili ją na waszą ziemię, gdzie, jeśli dobrze zrozumiałem, przebywa od tamtego czasu, więc nie mogą tu po nią przyjść. Dlatego jesteśmy tutaj, by oficjalnie załatwić przekazanie nam jej, a potem odejdziemy w pokoju i wszyscy wrócimy do swoich spraw. - Taaak – powiedział James, nadal będąc oazą spokoju. – Tylko widzisz, zapytałem, po co wam ona, a usłyszałem historyjkę, która już znałem. Borys spojrzał na niego coraz bardziej zirytowany. - Należy do nas. - Na jakiej podstawie? - Na podstawie sojuszu zawartego z Naczelną Radą Sabatu – warknął Borys. - Ten sojusz został anulowany przez wspomnianą już Radę, więc ponawiam pytanie, na jakiej podstawie? Borys na chwilę zamarł, jakby zaskoczony, że James o tym wie, po czym z wyraźną niechęcią przyznając się do tego, odparł: - Jest partnerką mojego syna, Marco. I przebywał z daleka od niej już wystarczająco długo, żeby nie czuć się dobrze, dlatego chcemy ją zabrać jeszcze dzisiaj. James pochylił się do przodu i oparł łokcie o kolana. - Ach tak – powiedział i jego głos zabrzmiał trochę bardziej drapieżnie. – No więc, nie. Borys drgnął i zmrużył oczy. - Słucham?

478

- Jeżeli to wszystko, po co się do nas wybraliście, to odpowiedź brzmi: nie. Nie zabierzecie stąd Isabelle, a nawet więcej, pierwszy, który ją dotknie, straci najpierw ręce potem nogi, a na końcu głowę. Powoli twarz Borysa zaczynała czerwienieć ze wściekłości, a żyła na jego skroni zaczęła głośno pulsować. - Nie macie prawa jej zatrzymać – warknął. – Wedle naszych praw, należy do nas. Jest parą mojego syna i bez niej straci zmysły. Macie obowiązek nam ją wydać. - Nie, nie sądzę – odparł spokojnie James. – Widzisz, tak się złożyło, że Isabelle, czarownica, do której takie prawa sobie przyznajecie, należy teraz do naszej watahy. - Nie możecie przyjmować czarownic do stada! – syknął Borys. - Czarownic nie, ale partnerki moich synów już tak. A tak się złożyło, że Isabelle jest partnerką jednego z moich najstarszych synów, co więcej, jest już z nim sparowana. Tak więc zgaduję, że to my mamy do niej większe prawa. Marco zawarczał, nawet jego kamienny brat to zrobił, a reszta ich obstawy rozejrzała się nerwowo. Borys nie odrywał wściekłego wzroku od Jamesa, już niemal siny na twarzy. - To nie jest możliwe – warknął przez zaciśnięte zęby. - A jednak – odparł James i dopiero teraz wstał, prezentując sobą niezachwianą, dominującą moc alfy. – Mój syn wyczuł w niej partnerkę w tej samej chwili, w której twoi synowie przygonili ją do jego baru. Postrzeloną i krwawiącą, co trzeba nadmienić. Jego więź z nią była tak silna, że nie mogło być mowy o żadnej pomyłce. Dlatego to, nad czym bym się zastanowił, to jak twój syn mógł wziąć ją za swoją towarzyszkę, skoro nigdy nią nie była? Oczy Borysa stały się dzikie i żółte, kiedy przeniósł je na Marco, niemal wbijając go spojrzeniem w ziemię. - Jest czy nie jest twoją partnerką, chłopcze? – syknął przez zęby. Croft czuła palącą satysfakcję na widok paniki na twarzy Marco. Szczeniak, zniszczył jej życie tylko dlatego, że chciał ją zaliczyć. On zdecydowanie wygrywał w rankingu na wyrwanie mu serca tego dnia. Sonia wróciła do salonu i stanęła u jego boku, najwyraźniej zamierzając dotrzymać słowa danego Izzy. Miał tylko nadzieję, że jej pojęcie „czegoś głupiego” jest tak wąskie jak jego. - Jest moja – syknął w końcu cicho Marco, na co krew w Crofcie ponownie zawrzała. Wydał tak dzikie warknięcie, że wszyscy w salonie się na niego obejrzeli. Ale on patrzył 479

prosto na szczeniaka, który myślał, że ma prawo nazywać Isabelle „swoją”. Aż się gotował do tego, żeby na niego skoczyć i załatwić tę sprawę raz na zawsze. - Spójrz za siebie – syknął Borys do syna, wskazując głową na Crofta – i powiedz mi jeszcze raz: jest twoją partnerką czy nie? Chłopak zawahał się, ale po nerwowym zerknięciu na brata, skinął głową. Borys patrzył na niego przez chwilę, z nozdrzami rozszerzonymi ze złości i pogardy, po czym przeniósł wzrok na Jamesa. - Słyszałeś, co powiedział. Nie mam powodu, by nie wierzyć własnej krwi. - Świetnie – podsumował James z nonszalancją. – W takim razie musimy posłużyć się jedyną możliwością, jakie prawo przewiduje w takim wypadku. Zezwalam, aby mój syn stanął z twoim do walki o Isabelle. Od razu możemy się umówić, że ten który wygra będzie do niej dzierżył jedyne i niezachwiane prawo. Cóż, drugi pewnie zginie. Przez salon przeszedł szmer podekscytowania, a Croft o mało się nie przemienił z radości. Natychmiast też zrzucił koszulkę. Borys zawahał się, a Marco trochę zbladł. Alfa Lemarr obejrzał się jeszcze raz na Crofta, który już z trudem kontrolował dreszcze poprzedzające przemianę, po czym zmarszczył lekko czoło i ponownie obejrzał swojego syna. Chyba każdy w salonie mógł się domyślić, co chodzi mu po głowie, w końcu to jednak powiedział na głos: - To nie będzie równa walka. - Dlaczego? – grzecznie zdziwił się James. – Dwa wilki, dwóch synów alf. Jak dla mnie to brzmi bardzo równo. Borys musiał zacisnąć zęby, bo doskonale zdawał sobie sprawę, że Croft rozszarpie jego syna na drobne kawałki i to w rekordowym tempie. Wilki z Wulfridge były większe i silniejsze niż inne, były też lepszymi wojownikami. Najwyraźniej wiedział, że zgadzając się, podpisze na Marco wyrok. Mimo to, że był podejrzanie blady, Marco wypiął pierś. - Zrobię to. - Nic nie zrobisz, dopóki ci nie pozwolę – syknął Borys i znowu spojrzał na Jamesa. – Masz wielu synów. Skąd mam wiedzieć, że nie będą próbowali pomścić swojego brata? Whitmorowie - synowie zgodnie się roześmiali, James też się tylko uśmiechnął. - Chłopcy? – rzucił spokojnie, do swoich synów.

480

- Bez obaw – odparł Rusty kpiąco. – Jeśli Croft da się zabić takiemu… - spojrzał na Marco z niesmakiem, szukając odpowiedniego epitetu -…czemuś…- zadecydował, - to znaczy, że sobie na to zasłużył. Najwyraźniej nikt nawet nie brał pod rozwagę, że Croft może przegrać. To musiało zaważyć na decyzji Borysa. - Nie. Nie zgadam się na pojedynek. Mój syn miał pierwszy kontakt z czarownicą. - Kiedy tu przyszła nie była nawet oznaczona – sucho podsumował James. – Nie możesz się domagać niczego poza pojedynkiem. Borys złapał Marco za ramię i wściekle je ścisnął. - Nawet jej nie oznaczyłeś za ten cały czas? – syknął dziko. – Jesteś moją największą życiową pomyłką, szczeniaku! Niczego nie potrafisz zrobić! Kompromitujesz siebie i mnie przy okazji! - Będę z nim walczył! - Spójrz za siebie, debilu – jeszcze bardziej syknął. – Aż gotuje się, żeby cię rozszarpać na kawałeczki! W chwili, w której się za ciebie weźmie będziesz już tylko kawałkiem padliny! - Potrafię walczyć, ojcze. Wiesz, że tak. - Ale nie z Whitmorami – zasyczał, po czym spojrzał na Jamesa. – Zanim znajdziemy inne rozwiązanie, będę się domagał, by mój syn mógł spędzić chwilę z czarownicą. Utrzymuje, że jest jego partnerką, a nie miał z nią kontaktu zbyt długo. - Wierz mi, lub nie, Borysie, ale gdyby Izzy była jego partnerką, byłby teraz w takim stanie, że nawet nie mógłby tu tak spokojnie stać. Ale oczywiście, zapytajmy Crofta, w końcu to on jest jej partnerem – powiedział James i spojrzał na Crofta. – Synu? - Po moim trupie – syknął i nawet nie potrzebował sekundy, żeby się nad tym zastanowić. – A jak bardzo chce spróbować, to niech spróbuje przejść obok mnie. - No cóż – James pogodnie spojrzał na zaciskającego zęby Borysa. – To znaczyło nie. Macie jeszcze jakieś prośby, czy możemy uznać to spotkanie za zakończone? - Koniec – surowo rzucił Borys i skinął na swoich ludzi. – Wychodzimy. I niech nikt więcej nie waży się wejść na to terytorium – syknął. - Ojcze… - zaczął Marco, ale Borys przerwał mu, posyłając mu dzikie spojrzenie. - Ani słowa! – zasyczał. – Nie chcę już słyszeć na ten temat ani słowa! - A czy wy w ogóle wiecie kim ona jest? – szybko, zimno spytał wyższy z braci Lemarrów. 481

- Oczywiście, że wiemy – spokojnie odparł James. - Wiecie, że jest czarownicą, a czy przyznała się, że przy okazji jest księżniczką wszystkich sabatów?! – zasyczał. Croft miał wrażenie, jakby dostał w głowę i głośno zassał powietrze. Co ten karaluch powiedział?! Czy on nazwał jego Izzy… księżniczką? To musiała być jakaś pomyłka. Pospiesznie uniósł głowę i zobaczył, że nie tylko on jest w pełnym szoku. Sonia wytrzeszczała oczy, Rusty i bliźniaki wymieniali spojrzenia… Ale Troy trwał nieporuszony, jakby wcale go to nie zaskoczyło i po prostu nadal z niechęcią wpatrywał się w całą tę świńską bandę. Ścisnęło Crofta w dołku. Troy wiedział? Ale to nie była prawda, to nie mogła być prawda! Isabelle nie może być cholerną księżniczką sabatów! Poderwał głowę i gwałtownie spojrzał na ojca, żeby zobaczyć jak on na to zareagował. Ale podczas gdy matka miała minę jak Sonia, ojciec był zupełnie nieporuszony jak Troy. Jeszcze bardziej go na to ścisnęło w żołądku. To była prawda? I ojciec o tym wiedział? - Oczywiście, że wiemy, kim ona jest – powiedział James bez cienia emocji, zaskakując większość, nawet Lailę. – Isabelle jest ostatnią z królewskiej linii Lennoxów. Czy to zmienia mój osobisty stosunek do niej? Nie. Czy przez to wam ją oddamy? Bez żartów. Bez względu na to, kim się urodziła, jest teraz towarzyszką mojego syna, więc tak jakby moją córką. A ponieważ nie ma żadnej innej rodziny poza nami, to my będziemy się nią opiekować. Chciałbyś jeszcze o coś zapytać, chłopcze? Wyższy z braci najwyraźniej był w szoku, że James wie, kim ona jest i mimo to chce ją tu zatrzymać. Ale pomimo wściekłego spojrzenia swojego ojca, w odpowiedzi wypalił: - Będziecie mieli na głowie całą Naczelną Radę oraz całą armię czarodziejów i czarownic, kiedy po nią przyjdą, a przyjdą na pewno, bo nie została wam oddana. - Wzrusza mnie twoja troska, chłopcze, ale zapewniam cię, że poradzimy sobie ze wszystkimi roszczeniami co do niej. A teraz jeśli to koniec, to moi strażnicy odprowadzą was do granicy, której nie radzę więcej przekraczać bez zaproszenia. Radzę też zostawić Isabelle w spokoju i najlepiej o niej zapomnieć. Dziewczyna zostaje z nami. To się nie zmieni. Axel znowu otworzył usta, ale siła jego ojca skutecznie mu je zamknęła. - Ani słowa więcej, szczeniaku – syknął, złapał obydwu synów za karki i pchnął ich w stronę wyjścia, po czym jeszcze raz spojrzał na Jamesa.

482

- Od początku nie chciałem hańbić swojej krwi mieszając ją z jakąś czarownicą i to bez względu na jej pozycję w Sabacie. Jeżeli mój syn nie będzie przejawiał symptomów odstawienia, uznam całą sprawę za zakończoną i zapewniam, że wyjaśnię sobie z nim, dlaczego kłamał na temat parowania z nią. Ale jeżeli zacznie szaleć, to będziemy musieli wrócić do tej rozmowy. - Propozycja pojedynku jest aktualna. Tylko do tej kwestii będziemy mogli wrócić. Borys sztywno skinął głową, odwrócił się i znowu pchnął swoich synów do wyjścia. Będą musieli minąć Crofta i już się szykował, żeby ich wtedy dopaść, ale znowu unieruchomiła go moc ojca. Warknął, żeby go puścił, ale James nie miał takiego zamiaru. Co więcej, zrobił to dopiero, kiedy asysta wilków, z Lockym na czele, była już daleko poza domem i przestało być słychać jak Borys wścieka się na swoich synów i jak wściekle ich przy tym okłada po drodze. - Tato – warknął Croft, ale James go nie puszczał, nawet nie zwracał na niego uwagi, skupiając się na nagłej ciszy w pokoju i wpatrującej się w niego żonie. - Wiedziałeś? – spytała go cicho. Spokojnie położył dłonie na jej ramionach i po nich przesunął w górę i w dół. - Domyśliłem się i potwierdziła moje domysły. Tak. - Kiedy? – spytała Laila. - Tamtej nocy, kiedy się tu znalazła. Nie mogłem ci powiedzieć, dałem jej słowo – powiedział, na co Laila lekko zmarszczyła czoło, ale skinęła głową, a James się rozejrzał po reszcie rodziny i przyjaciołach. – Dziwne, że sami się nie zorientowaliście. Ani raz się nie ugięła pod mocą alfy, ma świetne maniery i nie pochyla głowy praktycznie przed nikim. Troy wiedział. Jak na komendę wszyscy spojrzeli na Troy’a, który lekko wzruszyła ramionami. - Też nie wiedziałem, ale włamałem się do bazy danych czarodziejów, żeby sprawdzić, co tam o niej napisali. Sądziłem, że jeśli ma z nami zostać, to można by ją z tej bazy usunąć. Dopiero wtedy się dowiedziałem. - I nic mi nie powiedziałeś?! – ofuknęła go Sonia, po czym podeszła do niego i przywaliła mu otwartą dłonią w ramię. – Ja wam wszystko mówię! Prawie wszystko! – poprawiła się szybko. - Gdyby chciała, to sama by powiedziała – odparł, rozmasowując rękę. – Musiała mieć powód, żeby nie mówić. 483

- Czyli to prawda? – Rusty uniósł brwi. – Isabelle jest księżniczką? James przesunął spojrzeniem po wszystkich swoich dzieciach i ich przyjaciołach, po czym zatrzymał wzrok na Crofcie, który nadal się czuł, jakby dostał w głowę kijem bejsbolowym. Nie chciał, żeby to była prawda. Cholernie nie chciał, żeby to była prawda, bo to zmieniało… wszystko. - Tak – powiedział spokojnie James, patrząc na Crofta, który tak zaciskał zęby, że zaczynał je sobie wyłamywać. Moc ojca nadal go trzymała i nie mógł się ani rzucić w pościg za tamtymi sukinsynami, ani wyładować frustracji w jakikolwiek inny sposób. – Tak, Izzy jest ostatnią z królewskiej linii. Jej matka była księżniczką elfów, a ojciec królem czarodziejów. Naczelna Rada Sabatu chciała unii z wilkami i dlatego chcieli oddać Lemarrom swoją księżniczkę. I nie, nie wiedziałem, że to chodziło o Lemarrów. Domyśliłem się dopiero, kiedy zapowiedzieli swoją wizytę. Jego ojciec o tym wiedział, jego brat o tym wiedział, ale jakoś nikt nie wpadł na to, żeby jemu też o tym powiedzieć. Był tak wściekły, że ledwo nad sobą panował, żeby nie zacząć mocować się z ojcem na siły. Isabelle była księżniczką. Córką z dwóch królewskich linii. A on był kim? Barmanem. Jak mógł mieć nadzieję, że ona będzie jego, skoro miała być przyszłą królową? Jak mógł mieć nadzieję, że będą razem, skoro urodziła się, by siedzieć na tronie? Miał wrażenie jakby ktoś mu wyrywał serce. I co z tego, że nie miała tam żadnej rodziny, skoro czekało tam na nią tysiące ludzi? Ten cholerny przewodniczący Rady już przecież tu po nią był. Teraz to tylko kwestia czasu, kiedy od niego odejdzie i wróci do pałacu. Do pałacu! - Dlaczego? – syknął tylko z naciskiem. Na szczęście ojciec od razu wiedział o co mu chodzi. - Bo prosiła, żeby nikt się o tym nie dowiedział. Nie planowała tam wracać, a przynajmniej nie wtedy. Chciała poprosić o azyl w Elfim Lesie, dopóki będzie trwał za nią pościg. Oczywiście, wiedziałem już wtedy, że musicie się sparować, więc to kim była nie miało znaczenia. - To ma cholernie duże znaczenie! - Uspokój się – rzuciła Laila. – Jestem pewna, że zamierzała nam powiedzieć, tylko czekała, aż wyjaśni się ta sprawa z tamtymi wilkami. James skinął głową. 484

- To też. Ale nie powiedziała wam głównie dlatego, że nie chciała zostać odesłana do domu. Uważała, że dopóki nikt nie będzie wiedział kim jest, nie będziemy się bać najazdu Rady i nie wygonimy jej stąd. Obiecała mi, że powiadomi mnie, gdyby do takiego ataku miało dojść. - Cholerna księżniczka – mruknęła Sonia kręcąc głową. – Kopnę ją w tyłek. Powinna mi była powiedzieć. Znam świetny dowcip o księżniczce. Rusty spojrzał na nią kątem oka. - Ten o księżniczce i feministkach? - Nie, ten księżniczce i księciu zaczarowanym w żabę, który chciał, żeby go pocałowała, zamieszkała z nim w zamku, rodziła mu dzieci, prała, gotowała i sprzątała, a ona wtedy usmażyła tę żabę i z chichotem powiedziała: „No, kurwa, nie sądzę”. Uwielbiam to. Laila wydała ni to jęk, ni to śmiech, a Rusty uśmiechnął się szeroko. - To dobrze, to ja jej powiem ten o księżniczce w wieży i feministkach. Croft miał ochotę ich podusić. Dla nich to było zabawne, a dla niego właśnie zawalił się świat. Jak ma jej pozwolić odejść? Nie wyobrażał już sobie życia bez niej. Niczego sobie bez niej nie wyobrażał. - Dobra – rzucił Harper – ale co to tak właściwie dla nas znaczy? - To, że teraz mamy księżniczkę w rodzinie, głupku – Sonia wywróciła oczami, po czym machnęła na Rusty’ego. – Mam pomysł. Pójdziemy na górę i wskoczysz jej na kolana, robiąc „kum kum” i udając żabę, a ja wtedy powiem: Ojej, wziął cię za księżniczkę! - Sonia – mruknęła Laila, wznosząc oczy do nieba. – Miej nad nami trochę litości. - To będzie zabawne! – broniła się. - Odpowiadając na pytanie Harpera – spokojnie powiedział James, - to znaczy dla nas tyle, że musimy na nią bardziej uważać. Jakiś czas temu zaproponowałem jej nową unię, tym razem nie między nami a czarodziejami, ale między nami a nią, jako głową Sabatów. Oczywiście, jeśli zdecyduje się przejąć władzę. Była tym bardzo zainteresowana. - Zrobiłeś co? – praktycznie wyszeptał Croft, bo jeszcze bardziej zabolało go w piersi. To dlatego się z nim sparowała? Dla unii? - To nie dlatego jest z tobą – łagodnie powiedziała Laila. – Chyba już zauważyłeś, że ona nie była gotowa się poświęcać dla sojuszy. Jest z tobą, bo musi cię kochać.

485

- Puść mnie – zażądał Croft od ojca. Nie mógł tu dłużej stać i słuchać jak jego rodzina się śmieje z tego nowego faktu. Musiał natychmiast zobaczyć Isabelle i zapytać ją, dlaczego kłamała, że go kocha i dlaczego kłamała, że z nim zostanie. - Powinieneś najpierw ochłonąć – zauważył James. - Nie chcę ochłonąć! Puść mnie! - Nie dramatyzuj jak chimeryczna aktoreczka – huknął na niego Buster. – I co z tego, że jest jakąś tam księżniczką, do diabła? Kogo to obchodzi? Wiedźma to wiedźma, sparował byś ją tak czy siak. Zajmijmy się lepiej kwestią tego, czy czeka nas jakiś zmasowany, magiczny atak, skoro chcą, żeby wróciła, a ona nie chce. - Buster ma rację – rzucił Rusty. – To przecież w sumie nic takiego, bo nie zmienia tego jaka jest. - Ale zmienia to kim jest! – ryknął Croft i szarpnął się – Puść mnie! James westchnął ciężko, ale cofnął swoją moc. Uwolniony Croft natychmiast skierował się w stronę schodów na górę. - Tylko nie zrób czegoś głupiego – powiedział za nim ojciec. – Czegoś, czego będziesz potem gorzko żałował, synu. - Już zrobiłem – warknął i wbiegł po schodach, biorąc po kilka stopni na raz.

486

Rozdział XVI

Izzy siedziała na łóżku Crofta, obejmując ramionami kolana i gibając się w tył i w przód w bardzo nerwowy sposób. Mickey próbował ją zabawiać, ale ostatecznie nic to nie dawało. Powinna być tam na dole. Powinna sama zająć się sprawą z Lemarrami. To, że nadal ją trochę paraliżowało na ich widok nie było żadnym usprawiedliwieniem. To przecież po nią tu przyszli i Croft nie powinien radzić sobie z jej problemami. Zwłaszcza, że to ona je tutaj sprowadziła. I co teraz będzie? Okaże się, że Lemarrowie byli sprzymierzeńcami Whitmorów i teraz wdadzą się z nimi w konflikt? Będzie jakąś przeklętą Heleną Trojańską? Kiedy tylko Croft pojawił się w pokoju, od razu zerwała się na nogi, ale jeden rzut oka na jego twarz, a już wiedziała, że coś jest nie tak. Ścisnęło ją w dołku ze strachu. Co powiedzieli Marco i Axel? - Croft? – wyszeptała, bo stał przy drzwiach i patrzył na nią z nieodgadnioną miną, jakby widział ją pierwszy raz w życiu. Jakby z trudem ją poznawał. Jakby… byli sobie obcy. - Kim ty jesteś? – spytał w końcu, ale nie miał w głosie tej czułości, do której już przywykła. Było za to coś jakby… odraza? Istniał tylko jeden powód, dla którego mógł tak się zachowywać i na samą myśl zbladła jak papier. Już wie. Nigdy nie powinna była zwlekać ani sekundy z powiedzeniem mu prawdy. Bo powinien ją był usłyszeć od niej. - Croft, ja… - zaczęła nerwowo, ale natychmiast jej przerwał. - Jak się nazywasz? – wycedził przez zęby. Zamknęła oczy, z nadzieją, że się nie rozpłacze. Było dokładnie tak, jak przewidywała: dowiedział się prawdy i bardzo żałował, że się z nią związał. Spodziewała się tego, więc pewnie powinna być na to gotowa, ale nie była ani trochę.

487

- Na… - zacięła się i potrzebowała bardzo głębokiego oddechu, żeby móc dokończyć. – Nazywam się Isabelle Cornelia Gabrielle Lennox. - Kim. Jesteś. – wycedził. Najwyraźniej, chciał usłyszeć od niej potwierdzenie. Otworzyła oczy i spojrzała na niego smutno. - Jestem księżniczką wszystkich sabatów – szepnęła. - O jaaaa – rzucił Mickey, robiąc przy tym wielkie oczy. Croft patrzył na nią przez chwilę, zaciskając zęby. Nie był zaskoczony, musiał już o tym usłyszeć na dole. Nie chciała, żeby dowiedział się o tym w taki sposób, ale sama była sobie winna. Miała dużo okazji, żeby mu powiedzieć. W końcu Croft oderwał od niej to ciężkie spojrzenie i wskazał bratu drzwi. Mickey gapił się na Izzy nawet kiedy wychodził. Czy cała rodzina już wiedziała? Pewnie tak. I pewnie wszyscy czują się oszukani. Kiedy tylko drzwi za Mickey’em się zamknęły, Croft ponownie wbił w nią to zimne, stalowe spojrzenie. - W ogóle nie zamierzałaś mi powiedzieć? – spytał tak chłodno, że miała ochotę objąć się ramionami. - Zamierzałam od dawna, tylko nie wiedziałam jak. - Powiedziałaś mojemu ojcu – warknął. – O ile to mogło być trudniejsze, żeby powiedzieć mnie? - On sam wiedział! – powiedziała obronnym tonem i nawet zrobiła krok w jego stronę, ale Croft ani drgnął. Najwyraźniej nie chciał, żeby się do niego zbliżała. – On sam wiedział – powtórzyła smutniej. – Domyślił się, kazał mi tylko potwierdzić. Poprosiłam, żeby nikomu nie mówił, bo wtedy chciałam szybko stąd odejść. Nie wiedziałam, że ty i ja… - Kiedy wyjeżdżasz? – przerwał jej bezosobowo. Zabrakło jej powietrza w płucach. Nie miała zamiaru wyjeżdżać, a przynajmniej nie na długo. I z nim. - Co? - To za trudne pytanie? Zabolało ją jakby ją uderzył. - A kiedy mam wyjechać? - Pewnie jak najprędzej. Nie potrzebujemy tutaj nalotu twoich ludzi, którzy będą chcieli cię odbić. 488

Pewnie by ją mniej bolało, gdyby ją złapał za gardło i zaczął dusić. - Ja nie chcę odejść – wyszeptała. - Nie? A nie na to czekałaś od pierwszej chwili, w której weszłaś do mojego baru? - Wszystko się zmieniło, przecież jesteśmy sparowani. Skrzywił się. - No tak, jak mogłem zapomnieć. Doprowadziłem do wszystkiego podstępem, więc możemy uznać wszystko za niebyłe. Zwalniam cię ze sparowania. Możesz wyjechać kiedy zechcesz. - Ale ja nie chcę! – tupnęłaby nogą, żeby wzmocnić swoje słowa, ale pewnie zasłużyła na jego rozżalenie. - Nie musisz się martwić sojuszem z moim ojcem, jestem pewien, że i tak go z tobą zawiąże. - Jakim sojuszem?! Przecież ja cię kocham! - Wilka i barmana? Nie dostaniesz ode mnie służby i pałacu. Powinnaś znaleźć sobie księcia na białym koniu i wieść życie, jakie ci przeznaczono. Wracaj do domu, Izzy – zakończył niemal tak smutno, jak ona się czuła. Stanowczo pokręciła głową. - Nigdzie się stąd nie wybieram. Naprawdę cię kocham i naprawdę chcę tu zostać, Croft. A gdybym chciała pałaców, nigdy nie opuściłabym Salem. Nienawidziłam swojego życia, dopóki nie pojawiłam się tutaj. Proszę cię, wybacz mi, że ci nie powiedziałam i pozwól mi tu zostać dla ciebie. Proszę. - Poradzisz sobie beze mnie – stwierdził tak rozdzierająco, że o mało nie pękło jej serce. – Dopóki nie znajdziesz sobie księcia, mogą cię usypiać na czas gorączki, a potem… zacisnął zęby, jakby sama myśl o niej z kimś innym doprowadzała go do bólu. A mimo to ją odsyłał? – A potem, z czasem jak siła moich ugryzień nie będzie odnawiana, to będzie ci łatwiej. Nie musisz się czuć odpowiedzialna, ja też sobie poradzę. - I to dla ciebie takie proste?! - To jest proste – powiedział i otworzył drzwi, po czym ostatni raz na nią spojrzał. – Zrób coś dla mnie i nie pakuj się w nowe kłopoty. Lemarrami nie musisz się martwić, tym się zajmiemy. I bądź szczęśliwa, wasza wysokość. Gdyby nie ta końcówka, to pewnie by się rozpłakała. Ale przez to, że użył tego znienawidzonego tytułu, mogłaby go uderzyć. 489

- Nigdzie nie wyjadę, Croft – powiedziała, ale zamknął już drzwi, więc krzyknęła: Słyszysz?! Nigdzie się stąd nie ruszę!! Odpowiedziała jej cisza i została sama z zamkniętymi drzwiami. Co on myślał?! Że po prostu da mu się odprawić?! Nie była rzeczą, do licha. Owszem, była cholerną księżniczką, ale to nie miało aż takiego znaczenia! Przecież jak to dla niego zbyt wiele, to może się zrzec tytułu. Może nawet tak by było najlepiej. Niech tylko z nią o tym porozmawia! Czekała chwilę, zastanawiając się co robić, ale Croft nie wrócił. Zdenerwowana wyszła z pokoju i zeszła na dół. Lemarrów tu już nie było, wynieśli się wszyscy poza rodziną. Whimorowie siedzieli w salonie i rozmawiali, ale przerwali, kiedy stanęła w progu i wszyscy na nią spojrzeli. Crofta nie było. - Wyszedł? – spytała z niedowierzaniem. Naprawdę ot tak po prostu ją zostawił? - Chodź do nas, kochanie – ciepło rzuciła Laila i poklepała jej obok siebie miejsce na sofie. – Usiądź sobie tutaj. - Dokąd poszedł Croft? – spytała i dopiero teraz zauważyła, że nie ma też Bustera. Może poszedł z Croftem. To dobrze. - Przewietrzyć się – odparł James i ciepło jej się przyjrzał. – Słyszeliśmy waszą rozmowę. - Więc już wiecie, że kazał mi się wynosić. - Trochę go poniosło – rzucił Rusty, który wstał, podszedł do niej i objął ją ramieniem. Tym razem pierwszy raz sama z siebie drgnęła na myśl o tym, że zostawi na niej swój zapach, a Croft tego nie lubił i niemal się odsunęła. – Ochłonie, pomyśli i mu przejdzie. Buster przypilnuje, żeby nie poszedł za Lemarrami. - Odeszli stąd? Po dobroci? - Nie mogą wiele zrobić, kochanie – powiedział spokojnie James. – Mogli tylko dopraszać się o pojedynek o ciebie. Aż się zachłysnęła. - Co?! - Nie martw się, zrezygnowali – Rusty pocieszycielsko ją mocniej uścisnął. – Croft by zmasakrował tego gnojka i jego ojciec o tym wiedział, więc nie dał mu pozwolenia na walkę. Nic innego nie mogą zrobić, więc powinni już dać sobie spokój. Od chwili, w której zostałaś sparowana z Croftem, to tamten wilk nie ma już do ciebie żadnych praw. 490

Izzy spojrzała na Jamesa, więc on potwierdził to skinieniem głową. W innych okolicznościach może poczułaby ulgę, ale teraz miała wrażenie, że to było jedno z jej mniej ważnych zmartwień. - Przepraszam, że wam nie powiedziałam kim jestem – powiedziała do wszystkich. – Zamierzałam to zrobić. - Na twoje szczęście, Platynowa, ojciec nam to wyjaśnił i miałaś dobry powód – stwierdziła Sonia, gramoląc się ponad sofą, po czym do niej doskakując i biorąc ją pod ramię. – A teraz pójdziesz ze mną i opowiesz mi o każdym, każdziutkim niuansie życia księżniczki. Chcę wiedzieć o wszystkich przystojnych księciach, wypasionych sukniach i pałacach! Izzy przytuliła do swojego boku ramię Sonii i odmówiła w duchu modlitwę dziękczynną za to, że rodzina Crofta właściwie przyjęła to o wiele lepiej od niego. - Czy możecie powiedzieć Croftowi, że będę czekać na niego w domu? – spytała, na co w salonie zapadła cisza, dlatego uzupełniła: - Na Sosnowym Wzgórzu. Tam jest teraz mój dom. - Och – Laila odetchnęła i uśmiechnęła się. – Oczywiście, że mu powiemy, kochanie. Podziękowała skinięciem głową i spojrzała na Sonię. - Zawieziesz mnie? - No wiadomo! Masz mi dużo do powiedzenia! – odparła Sonia i wyciągnęła rękę do Rusty’ego. - Co? – spytał podejrzliwie. - Kluczyki. Przecież nie zawiozę jej taczkami. - Poważnie? – skrzywił się, ale wyjął z kieszeni kluczyki. – Troy też tu jest i też ma samochód. Rodzice mają samochód. Od bliźniaków też możesz wziąć motocykle. Harper tylko parsknął wielce wymownie, a Sonia wywróciła oczami. - Nie bądź sknerą. Dawaj. Rusty sapnął ciężko, ale podał jej kluczyki. - Masz zatankować, a jak zobaczę choć jedną ry… - Ta, ta, ta – przerwała i pociągnęła Izzy do drzwi. – Trzymaj się! Sonia nie dała Izzy spokoju, dopóki nie dowiedziała się wszystkiego, czego tylko chciała. Ostatecznie stwierdziła, że życie księżniczki jest jednak beznadziejne i dopiero wtedy się zabrała do domu. 491

Croft się nie pojawił. Ani tego wieczoru, ani żadnego z kolejnych siedmiu. Za to bez przerwy był u niej ktoś z rodziny, a Sonia dosłownie z nią zamieszkała w tym czasie. O jej braciach w zasadzie można powiedzieć to samo, bo siedzieli tutaj więcej niż u siebie w domach. Na pocieszenie przynosili jej tony słodyczy, a żeby się nie nudziła, dostarczali jej kilogramy filmów. Wyżerali jej wszystko z lodówki, ale przynajmniej robili jej codziennie nowe zakupy. I każdy pocieszał ją jak umiał. Powtarzali, że Croft potrzebuje więcej czasu niż przeciętny człowiek, żeby zaakceptować nowe stany rzeczy, ale jakoś jej to nie przekonywało. Croft jej się kazał wynosić i najwyraźniej dokładnie to miał na myśli. Problem w tym, że ona nie miała zamiaru go zostawić. Może i był oporny, tak jak mówili jego bracia, ale był jej. I potrzebował jej obecności, więc zamierzała tu dla niego być. Mógł w to nie wierzyć, ale naprawdę go kochała. Nie zostawi go, nawet jeżeli jemu się wydaje, że tak będzie najlepiej. Nie chce być z księżniczką? To świetnie, nie będzie z księżniczką. Skoro czarownica mu nie przeszkadzała, to dostanie zwykłą, przeciętną czarownicę. Po prostu musi się taką stać. Podjęcie decyzji zajęło jej tylko ten jeden tydzień oczekiwania na Crofta. I przyszło bardzo łatwo, o wiele łatwiej niż można by się spodziewać. Nigdy nie była szczęśliwa w pałacu, za to tutaj szczęśliwa aż nadto. Wybór był oczywisty. Nie chciała się narzucać Croftowi, wolała trzymać się nadziei, że prędzej czy później jej wybaczy. Może i nie była nigdy kobietą, która po prostu siedziała i czekała, ale teraz zamierzała siedzieć i czekać. O uczucie do Crofta było warto powalczyć, bo to było najlepsze co jej się w życiu przytrafiło. - Wybacz, że kazałem ci czekać – powiedział James, kiedy przyszła mu powiedzieć, co zamierza i poprosił, żeby poczekała w jego gabinecie. Kiedy była tu ostatnio ustalali możliwość zawiązania sojuszu i przejęcia władzy. Pewnie będzie zaskoczony, kiedy usłyszy, po co przyszła tym razem. - Nie ma sprawy. Dziękuję, że znalazłeś dla mnie czas. Wiem, że masz co robić. - Dla ciebie zawsze znajdę czas, moja droga – odparł James i przysiadł na krawędzi biurka. – No to co mogę dla ciebie zrobić? Jeśli chodzi o Crofta, to możesz mi wierzyć, że jest już w tej chwili strzępem człowieka i niedługo do ciebie przybiegnie. Jeżeli sam tego nie zrobi, to wielce prawdopodobne, że Shane, Rusty i Xedric go złapią, zwiążą i zostawią pod twoimi drzwiami, bo Rus ostatnio wspomniał, że mają go po dziurki w nosie. - Rozmawiałeś z Croftem? Ze mną nie chce się nawet zobaczyć. 492

- To przejściowe, kochanie. Myślał, że uciekniesz, kiedy tylko będziesz miała okazję, a ty zostałaś. To mu nie daje spokoju. Pokręciła ze smutkiem głową. - Mówiłam ci, że jak się dowie, to będzie żałował. Rozczarowanie to moje czwarte imię. James uśmiechnął się do niej pocieszycielsko. - Nie martw się, przejdzie mu. Jemu się wydaje, że nie jest dla ciebie wystarczająco dobry. Przeżywa to, że jest barmanem, a nie to, że ty jesteś księżniczką. Mój syn jest bardzo dumny, ale możesz mi wierzyć, dobrze go znam. Przejdzie mu. Westchnęła. - Tak, cóż, ale nie dlatego tu przyszłam. Jestem, bo prosiłeś, żebym cię powiadomiła zanim wyjadę, więc przyszłam o tym powiedzieć. James na chwilę znieruchomiał, po czym lekko zmarszczył czoło. - Postanowiłaś nas opuścić? - Nie powinnam dłużej z tym czekać. Muszę rozwiązać kilka spraw. James myślał przez chwilę. - Więc postanowiłaś wrócić do Salem – powiedział w końcu wolno. Przez chwilę patrzyła na niego z lekkim niezrozumieniem, po czym zrobiła wielkie oczy i prawie wykrzyknęła: - Nie! To znaczy, tak, muszę tam jechać, ale nie wracam tam! Chcę jechać najwyżej na tydzień, żeby pozamykać wszystkie swoje sprawy, a potem wrócić tutaj. Jeśli to oczywiście możliwe. James ponownie się rozluźnił. - Oczywiście, teraz tutaj jest twój dom. Więc zdecydowałaś się przejąć władzę i usunąć Radę? Izzy pokręciła głową. - Nie, nie do końca. Postanowiłam wrócić i zrzec się tytułu. Odpowiedziała jej całkowita cisza i głęboko zaskoczone spojrzenie Jamesa. Nie odzywał się przez dobrą chwilę, a kiedy w końcu przemówił, jego głos był pełen niezrozumienia, choć powiedział: - Rozumiem. Izzy westchnęła głęboko, zanim zabrała się za wyjaśnienia. 493

- Tak będzie lepiej dla wszystkich. Nie mam wpływu na to kim się urodziłam, ale teraz mogę podjąć decyzję co do swojej przyszłości, a naprawdę chciałabym ją związać z Croftem. Jeśli mi wybaczy. Nie potrzebuję tytułu. Nigdy nie zapomnę kim byli moi rodzice, nigdy pewnie nie zapomnę też jak potraktowała mnie Rada. Ja sobie poradzę bez nich, a oni sobie poradzą beze mnie. I tak byłam tylko ich figurantką. Powinnam to była zrobić wcześniej, może teraz uniknęlibyśmy wielu nieprzyjemności. James przyglądał jej się jeszcze przez chwilę ze skupieniem. - Robisz to dla Crofta, prawda? On by tego nie chciał. - Tak mu będzie łatwiej. Podjęłam już decyzję, chciałam ci tylko powiedzieć, że wyjadę na kilka dni. - Powiedziałaś już mu o tym? - On ze mną nie rozmawia – przypomniała. - Zapewniam cię, że nie chciałby, żebyś dla niego aż tyle poświęcała. - Nie ma sprawy – lekko się uśmiechnęła. – Tak naprawdę poświęcam bardzo niewiele. I nie będę tego żałowała. - Przemyśl to jeszcze. Croft się oswoi z nową sytuacją i przestanie wymyślać bzdury na temat tego jaki to nie jest godny, zapewniam cię. Po prostu daj mu jeszcze trochę czasu. Wyślę do niego jego matkę. Zrobi mu porządne pranie mózgu. Izzy spokojnie pokręciła głową. - Nie trzeba. Podjęłam już decyzję. Jeśli miałabym wybrać między tytułem, a Croftem to wybór jest oczywisty. Ja go naprawdę bardzo kocham. - Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Jednak jakiś czas temu rozmawialiśmy o zupełnie innym rozwiązaniu sytuacji. Miałaś odzyskać swoją władzę, a nie się jej zrzekać. Nie zmieniłem zdania co do sojuszu. - Wiem i dziękuję, ale przez wieść o tym sojuszu Croft chyba myśli, że dlatego się z nim sparowałam. Naprawdę, nie ma sensu, żebyś mnie przekonywał. Wracam do Salem, żeby zamknąć tamto życie. To nie będzie dla mnie zbyt trudne, bo to było bardzo marne życie. - Jak przyjmą to twoi ludzie? - Rada? Rada się ucieszy, jak sądzę. - Myślałem bardziej o twoich poddanych.

494

- Nie wpływałam jakoś znacząco na ich codzienność, więc... – wymownie wzruszyła ramionami. - Jesteś pewna, że nie zmienię twojego zdania? Naprawdę uważam, że powinnaś to jeszcze przemyśleć. Nie wydaje mi się, żeby to była decyzja, którą łatwo odwołać. - Jest nieodwołalna – przyznała. – Ale nie szkodzi, bo nie będę jej odwoływać. - Nie powinnaś odrzucać tytułu, Isabelle. Jesteś wartościową osobą i możesz dokonać wiele dobrego w swojej społeczności. Masz możliwość zmieniać to co złe. To rzadka szansa. Jesteś pewna, że chcesz z tego zrezygnować? - Tak – uśmiechnęła się z wdzięcznością. – Doceniam, że masz o mnie takie dobre zdanie, ale tak będzie najlepiej. Może gdybym to zrobiła zaraz po sparowaniu, Croft nie kazałby mi się wynosić. Ale to już nieważne. Wiem, że wilkom bardzo szkodzi oddalenie od swoich towarzyszek, więc zapewniam, że wrócę tak szybko jak to tylko będzie możliwe. - Nie dam rady zmienić twojego zdania? - Nie. James mocniej zmarszczył czoło. - Kiedy chcesz wyjechać? - Już jestem spakowana i mam zamówiony bilet na autokar o siódmej. Im szybciej wyjadę, tym szybciej zamierzam wrócić. - Dzisiaj? – teraz wysoko uniósł brwi. – Tak szybko? Nie dajesz mi żadnej szansy na dywersję, prawda? Uśmiechnęła się. - Chcę to mieć z głowy. - Nie dasz mi nawet szansy porozmawiania z synem na ten temat? - Nie musi teraz o tym wiedzieć. Wystarczy jak dowie się po fakcie. - Nie uważasz, że będzie jeszcze gorzej, jeśli będzie myślał, że zrobiłaś to dla niego? - Robię to też dla siebie. Chcę mieć spokój. James ciężko westchnął, najwyraźniej uznając, że nie uda mu się wpłynąć na jej decyzję. Z rezygnacją pokręcił głową. - Nie możesz jechać autokarem i nie możesz jechać sama. Gdybym miał więcej czasu zorganizowałbym godną asystę, ale w takim wypadku musimy brać to co mamy. Harper i Ryder z tobą pojadą. Bustera lepiej nie wysyłać do królestwa czarodziejów, ale Deacon może dopełnić obstawy. Zaraz każę im tu przyjechać. 495

- Nie, nie, naprawdę to nie jest dobry pomysł. Stosunki z wilkami nadal pozostają napięte i byłoby to dla nich zbyt nieprzyjemne. Znam teraz sporo obronnej magii i jestem pewna, że poradzę sobie sama. James spokojnie, ale zdecydowanie pokręcił głową. - To nie ma znaczenia. Nie wypuszczę cię stąd bez kogoś od nas. Jeżeli nie masz ochoty na towarzystwo Deacona i bliźniaków, to wybierz kogoś innego. - To nie jest potrzebne. - Choć niechętnie ją stąd wypuszczam, to zakładam, że towarzystwo Sonii nie będzie ci przeszkadzało. Będzie więcej niż zachwycona, jeśli ją ze sobą zabierzesz – James zmienił taktykę. – Pewnie umiera z ciekawości pałacu i całej reszty. Izzy szeroko otworzyła oczy. - Pozwoliłbyś Sonii ze mną jechać? - Nie wybaczyłaby mi, gdyby straciła taką okazję – odparł, po czym jednak lekko przekrzywił głowę. – Rozumiesz chyba jednak, że nie mogę jej stąd wypuścić bez opieki. Któryś z jej braci musi z nią jechać. Izzy roześmiała się po raz pierwszy od tygodnia. - Bardzo sprytnie pomyślane. I jak teraz miałabym się wykręcić od obstawy i narazić twoją jedyną córkę na brak ochrony? - Rzeczywiście byłoby to niemądre – lekko się uśmiechnął. – To po kogo mam zadzwonić? Może Rusty? Jest wystarczająco rozsądny do takiego zadania, o ile nie będzie mu towarzyszył Troy. Nie wiem dlaczego, ale oni zawsze razem sprawiają kłopoty, za to osobno są niezastąpieni. Izzy nie pozostało nic innego jak tylko pokiwać głową. - Rusty będzie bardzo mile widzianym towarzystwem, jeśli się zgodzi ze mną jechać. Podobnie jak Sonia. Bliźniaków i Deacona również bardzo lubię. - W takim razie zostań tutaj i pozwól mi wszystko zorganizować. Nie będzie mi też przeszkadzało, jeśli jeszcze się rozmyślisz. - Dziękuję – powiedziała, kiedy James kierował się już do wyjścia. – Okazaliście mi naprawdę więcej dobroci, niż ktokolwiek inny. Nie pozwolę, aby Sonii, Rusty’emu lub komukolwiek innemu spadł choć jeden włos z głowy, obiecuję. - Będę wdzięczny – odparł, posłał jej ostatnie spojrzenie, po czym wyszedł.

496

Izzy spojrzała w stronę okna i wcale nie była zdziwiona jak silne emocje nią teraz targają. Nie żartowała. Jeśli choć jeden z jej ludzi w jakikolwiek sposób zagrozi Sonii lub Rusty’emu, zmiecie go z powierzchni ziemi. I zrobi to bez chwili wahania. Nigdy nie pozwoli skrzywdzić któregokolwiek z Whimorów. To naprawdę była teraz jej jedyna rodzina. - Czuję się jakbym usnął i nie mógł się obudzić z koszmaru – mruknął Rusty, rozglądając się po sterylnych, marmurowych korytarzach, przez które prowadzili ich strażnicy pałacowi ubrani w granatową liberię. – To zdecydowanie nie jest nasze miejsce. - Przyznaj, że po prostu umierasz ze strachu, że ktoś choćby draśnie twoje maserati – zakpiła Sonia, choć ona też bardzo czujnie rozglądała się po zimnych korytarzach. - To chyba oczywiste – odparł jej brat i przyciągnął ją bliżej swojego boku, bo jeden ze strażników stale zerkał na Sonię. – Masz jakiś problem? – warknął na niego. - Opanuj się – Sonia wywróciła oczami. – Mam nadzieję, że odnowiłeś swoją szczepionkę na wściekliznę. Wszyscy czterej strażnicy, którzy ich eskortowali, zerknęli teraz na nich z przerażeniem i zwiększyli swój odstęp. Sonia i Rusty zachichotali. Izzy spojrzała na nich z rozbawieniem. Jeśli straszenie pałacowych strażników ich bawiło, to nie zamierzała im tego zabraniać. - Naprawdę możecie poczekać w moich komnatach. Nie musicie wszędzie ze mną chodzić. - W tym mauzoleum? – Sonia uniosła jedną brew i udała, że drży. – Patrz, zimno mi na samą myśl o tamtym grobowcu. Kto by pomyślał, że potrzebujesz aż siedemdziesięciu metrów kwadratowych, żeby zmieścić tam swoje łóżko. A potem następnych siedemdziesięciu, żeby postawić dwie sofy i mówić, że to salonik. Rany, laska, jak w dziewiętnastym wieku. Aż się zdziwiłam, że nie znalazłam dodatkowych drzwi prowadzących do komnat królewskiego małżonka. Komnat! – powtórzyła z naciskiem. – Uwierzysz, Rus? - Czy Harry Potter nie miał w komnacie bazyliszka? – odparł Rusty z rozbawieniem, na co Izzy zachichotała i lekko go pacnęła. Mogła nie chcieć ich ze sobą zabierać dla ich dobra, ale gdyby mogła wybierać, nie zmieniłaby tej asysty na żadną inną. - Nie jestem bazyliszkiem – zaśmiała się. 497

- No nie wiem – oparł Rusty. – Za każdym razem, gdy tu na kogoś spoglądasz, najpierw kamienieje, a potem pada w pokłon. To podejrzane. Dwóch strażników poruszyło się nerwowo, niepewnych czy mają interweniować, bo ich księżniczka została obrażona, więc Izzy posłała im krótkie spojrzenie. - Moi przyjaciele mogą mówić co chcą – poinformowała ich. - A co? – zainteresował się Rusty. – Pomyśleli, żeby zaatakować? Zabawne, dałbym głowę, że nadal cuchną strachem. Izzy chrząknęła, żeby ukryć śmiech i akurat wtedy się zatrzymali przed małą salą kominkową, w której natychmiast zapanowało jakieś zamieszanie, po czym siedem młodych dziewcząt zastygło w głębokim dygnięciu, wydając przy tym chóralne: - Wasza wysokość. - Och, och – Rusty wyszczerzył się w uśmiechu i starannie obejrzał sobie każdą z dziewczyn. – Zaczyna mi się tutaj podobać. - A jakże – podsumowała Sonia i ze zmarszczonym czołem przyjrzała się sukniom kobiet, pochodzących rodem nie z tego wieku. – Izzy, czy to są suknie na kole? - Obawiam się, że tak. - Żartujesz sobie ze mnie! – Sonia wysoko uniosła brwi. – I jak one w tym siadają? Czad. One są w wyposażeniu pałacu? - Sonia – zachichotała Izzy. - Jestem tylko ciekawa, kim są te słoneczka. - O tak, ja też – podchwycił Rusty, więc jego siostra ponownie wywróciła oczami. - Jesteś tak beznadziejnym przypadkiem, Rus. Przewidywalnym i beznadziejnym. - Dobra tam, cicho bądź – odparł jej, nie przestając się uśmiechać do dziewcząt, które nadal nie poodnosiły się z głębokiego dygu. W zasadzie to było nawet trochę imponujące, że potrafią tak długo wytrwać w tej pozycji. - To są Wybranki – wyjaśniła Izzy, choć w zasadzie ich widok przywodził jej na myśl wyłącznie mało przyjemne wspomnienia. – Wstańcie – powiedziała do nich, żeby nie nabawiły się jakiegoś skrzywienia kręgosłupów. Posłusznie się podniosły i z dużą dozą niepokoju zaczęły się ukradkowo przyglądać parze wilków. - Wybranki do czego? – żywo zainteresował się Rusty. – Do tego, o czym myślę? - Na pewno nie, zboczeńcu – odparła mu Sonia. – Aż wstyd cię wypuszczać z domu.

498

- Wybranki są wybranymi dla mnie towarzyszkami – wyjaśniła Izzy. – Jak dwórki. To wyselekcjonowane panny z najlepszych rodzin, które mają być moimi… przyjaciółkami i pomocnicami. - Jaja sobie ze mnie robisz? – Sonia aż czknęła ze śmiechu. – Wybierali ci dziewice do przyjaźni? Zaraz padnę! A co one robią poza tym, że tak froterują tymi sukienkami podłogę ilekroć cię widzą? - Dziewice? – zainteresował się Rusty. - Wiesz co? – fuknęła na niego Sonia i walnęła go w ramię. – Tobie tylko jedno w głowie! - Nie ja pierwszy o tym powiedziałem – bronił się i mrugnął okiem do jednej z Wybranek, która natychmiast oblała się purpurą i spuściła twarz w podłogę. Izzy musiała się przynajmniej chwilę zastanowić, zanim odpowiedziała Sonii, czym Wybranki się właściwie zajmują, bo trzeba było przyznać, że nie miała pojęcia. - Właściwie, to nie wiem – przyznała po chwili. – Zawsze za mną wszędzie chodziły, ale nie wiem, co robią poza tym. Pandoro – przywołała jedną z Wybranek, która zawsze przewodniczyła reszcie. – Co robiłyście jak mnie nie było? Pandora ponownie ugięła się w głębokim dygnięciu i spuszczając skromnie oczy, posłusznie odparła. - Haftowałyśmy i dbałyśmy o komnaty waszej wysokości. - Haftowały? Przez ten cały czas?! Rany, macie tu jakieś związki zawodowe, dziewczyny? Serio, załóżcie – rzuciła Sonia. – Haftowały i dbały o komnaty. Jak w średniowieczu. Zastrzelcie mnie. - Nie wszyscy czerpią perwersyjną przyjemność z krojenia ludzi, Lilijko – zarechotał Rusty. - Z czegoś przecież muszę czerpać przyjemność skoro mam patologicznych braci, którzy nie pozwalają mi czerpać przyjemności z czegokolwiek innego – odparła i skinęła na Izzy. – One wszędzie za tobą łaziły? Nie wytrzymałabym nawet jednego dnia. I czemu one ciągle dygają? To jakieś schorzenie? Zaraźliwe? Rusty wyciągnął ramię, objął nim siostrę i zasłonił jej usta dłonią, ale Wybranki już i tak wydały pomruk oburzenia. - Rzadko wypuszczamy ją z domu – wyjaśnił Rus. – Strasznie dużo gada, a strasznie mało myśli. 499

Sonia posłała mu kątem oka kwaśne spojrzenie, a Izzy szeroko się uśmiechnęła do Wybranek. - Sonia ma rację, nie powinniście cały czas tu tkwić. Nie jesteście niewolnicami. Czemu nie pójdziecie do domów? Do rodzin? - Nie wolno nam! – bez tchu prawie wykrzyknęła Pandora. – Mamy być u boku jej wysokości i wypełniać jej polecenia! - Dobrze, no to rozkazuję wam iść do domów. Świetnie mi służyłyście przez te wszystkie lata, ale teraz pora, żebyście spróbowały prawdziwego życia. Skoro ja tu nie zostaję, to wy też już nie musicie. - Mamy… odejść? - A dlaczego nie? Kto wie, może spodoba wam się na wolności. - Naprawdę? – jęknął Rusty. – Odbierasz mi całą przyjemność z pobytu tutaj. Sonia wyswobodziła się z jego uścisku i machnęła na nie ręką. - Idźcie, idźcie. I poczytajcie o sufrażystkach i emancypacji! Myślę, że będziecie wstrząśnięte jak świat poszedł do przodu. Wybranki spojrzały na siebie przerażonymi oczami, nie potrafiąc zdecydować co mają zrobić, ale kiedy po chwili wahania Pandora skinęła głową i ruszyła do bocznego wyjścia, reszta podążyła za nią. I Izzy pierwszy raz patrzyła na nie ze szczerym uśmiechem. Kto wie, może ta jej ostatnia decyzja jako księżniczki przynajmniej zrobi coś dobrego z ich monotonnymi życiami. - Straszne – podsumowała Sonia. – Można by się nad nimi popłakać. - Zepsułyście całą zabawę – stwierdził Rusty i spojrzał szelmowsko na niepewnych strażników. – No ale jesteście jeszcze wy. Ciekawe jak szybko biegacie. - Możecie tutaj zostać – powiedziała Izzy do swoich przyjaciół i wskazała im pustą teraz salę kominkową. – Usiądźcie i poczekajcie. Postaram się szybko wrócić. - A-a-a – natychmiast rzucił Rusty i znalazł się przy jej boku, z ramieniem przełożonym wokół jej talii. – Idziemy razem – oznajmił bezkompromisowo, a do strażnika dodał: - Patrz, dotykam jej. Co zrobisz? Izzy powstrzymała strażnika przed potencjalną interwencją i odwróciła się w stronę swojej wilczej asysty.

500

- Nie musicie wszędzie ze mną chodzić. Tam siedzi cała Rada i coś mi mówi, że ani wy, ani oni nie będziecie się czuć komfortowo w swoim towarzystwie. Powiem im, co mam do powiedzenia i wrócę. - Idziemy razem – stanowczo powtórzył Rusty, a Sonia poparła go skinieniem głową. - Nie grozi mi tam nic strasznego – rzucił Izzy, ale Sonia tylko parsknęła. - Sprzedali cię Lemarrom jak klacz do rozrodu. Kto wie, co im przyjdzie do głowy jak usłyszą po co wróciłaś? I swoją drogą, to ojciec ma rację i powinnaś to jeszcze przemyśleć. Ktoś powinien ogarnąć ten burdel, który tu macie i byłoby dobrze, gdybyś to była ty. - A Croft będzie zachwycony, kiedy jego partnerka stanie na czele wszystkich Sabatów – odparła kpiąco. - Croft jest już w połowie drogi, żeby to całkowicie zaakceptować – powiedział jej Rusty. – I nie będzie szczęśliwy, jeśli się dowie, że przez niego z tego zrezygnowałaś. Zaufaj mi, znam go jak zły szeląg. Niestety. - Nie robię tego tylko dla niego, robię to też dla siebie. I nie zaczynajmy znowu tej samej rozmowy. Poczekajcie tutaj. - Nie – natychmiast odparł Rusty, a Sonia ponownie poparła go skinięciem głową. – Nie spuszczamy cię z oka. Tu jest wszędzie wokoło tyle magii, że aż włosy stają na karku. Trzymamy się razem i koniec. - Miałeś się opiekować Sonią. - Tak? Spójrz na nią. Opieki będą potrzebowali ci, którzy jej się nie spodobają. Ona nie jest miła i łagodna. To potwór. - Dziękuję, Rus, to najmilsza rzecz, jaką od ciebie usłyszałam – Sonia wyszczerzyła się w uśmiechu, a Izzy wzniosła oczy do nieba. - No dobra, chodźmy i miejmy to z głowy. Strażnicy eskortowali ich aż do samej sali tronowej. Gdyby Izzy była sama, pewnie tak by się nie zachowywali, ale nieufność do wilków zrobiła swoje i najwyraźniej Rada kazała ich nie spuszczać z oka. Wpuszczono ich do tej samej sali, w której jakiś czas temu przedstawiano ją Lemarrom. Kto by pomyślał, że wszystko się tak zmieni, iż kiedy następnym razem tutaj stanie, będzie miała za sobą swoje własne wilki? Rada była w komplecie. Dwunastu czarodziejów w togach, skupionych pod tronem, na którym niegdyś zasiadał jej ojciec, teraz zwróciło się w jej stronę i żaden nie miał choć 501

grama emocji na twarzy. Nie wiedzieli jeszcze po co wróciła, ale obecność Rusty’ego i Sonii im się nie podobała, widziała to po ich oczach. - Ostrożnie, kochanie – szepnął jej do ucha Rusty, który razem z siostrą stali tak blisko niej, że czuła na policzkach ich oddechy. – Jest tu sporo wrogości. Wiedziałaby o tym nawet, gdyby jej nie powiedział, ale skinęła głową. Niepokoiła się trochę napiętymi sylwetkami swoich wilków i miała nadzieję, że nie nastąpi tutaj na nich żaden atak, bo wtedy musiałaby się ujawnić ze swoim poziomem magii i było wielce prawdopodobne, że nie pozwolą jej już stąd nigdy odejść. - Wasza wysokość – odezwał się Albin, przewodniczący Rady. – Zmieniłaś zdanie co do powrotu? - Nie wróciłam – odparła i chciała ruszyć w ich stronę, ale Rusty zaczepił palec o pasek jej spodni i nie dał jej się stąd ruszyć, choć pewnie nikt tego nie zauważył. Najwyraźniej byli teraz w dobrym strategicznie miejscu na wypadek odwrotu i nie zamierzał dać jej się od siebie oddalić. – Przyjechałam tylko porozmawiać. - Więc porozmawiajmy – powiedział Albin i popatrzył z mieszaniną niechęci i zdegustowania na jej towarzyszy. – Zwierzęta mogą poczekać za drzwiami. Rusty i Sonia natychmiast wydali niskie, wibrujące, bardzo wrogie warknięcia, więc Izzy uniosła na boki ramiona, zasłaniając ich nimi. - Nie zwierzęta, a moi przyjaciele i nie poczekają na zewnątrz, tylko będą ze mną. Ufam im bardziej niż wam i mam ku temu podstawy. Cała Rada skamieniała i wyglądało na to, że poczuli się obrażeni. - Ostatnie wydarzenia – powiedział chłodno Albin, ale tym razem miał w oczach złość – były tylko błędem. Nie powinniśmy nigdy szukać porozumienia ze zwierzętami, to prawda. Naprawiliśmy ten błąd i nie zamierzamy go powtórzyć, księżniczko. Tak samo jak ty nie powinnaś przebywać wśród wilków. Izzy poczuła lekkie kopnięcie mocy Rusty’ego, co znaczyło, że najwyraźniej trochę się zirytował, ale szybko się powściągnął i uspokoił. Był w tym o wiele lepszy od wybuchowego Crofta. - No cóż – powiedziała – na szczęście to moja decyzja, gdzie i z kim przebywam. - Nie, to nie jest twoja decyzja – warknął Albin, co było ciekawe, bo dopiero drugi raz w życiu widziała go okazującego jakiekolwiek emocje. – To Rada sprawuje nad tobą opiekę, a

502

my jako Rada nie wyraziliśmy zgody na to, byś przebywała wśród półdzikich zwierząt. I nie wyrazimy. Musisz wrócić do domu. - Naprawdę? A co z Croftem, z którym jestem sparowana? Chyba wiecie jak to działa, prawda? I co się z nim stanie, jeśli mnie przy nim nie będzie. - To pies, kogo to obchodzi, co się z nim stanie? Sonia nisko opuściła głowę i pewnie byłaby skoczyła na Radę, gdyby Rusty jej nie przytrzymał. - Nas to obchodzi, ty stary, niemyty świniaku – syknęła Sonia. – I nazwij nas zwierzętami jeszcze raz, a przekonasz się jak długie mają one kły i jak mało cierpliwości dla idiotów! Radny nie był zbytnio poruszony. Co prawda zmarszczył czoło w stronę Sonii, ale najwyraźniej nie uważał, że dwa wilki mogą poważnie skrzywdzić ich, jako czarodziejów. Mógłby się jeszcze zdziwić. - O tym właśnie mówię – powiedział Albin do Izzy, lekceważąc Sonię. – To dzikie bestie. Miejsce księżniczki nie jest wśród nich. Izzy uspokajająco pogłaskała Sonię po ramieniu i spokojnie ogarnęła Radę spojrzeniem. - Być może. Dlatego załatwmy to od razu, żeby już nie było więcej niejasności. Przyjechałam, żeby rozwiązać tę kwestię. - Kwestię, wasza wysokość? – powtórzył niepewnie najstarszy członek Rady, siwy i ponad siedemdziesięcioletni. Izzy wyprostowała się i spokojnie oznajmiła: - Przyjechałam, żeby się zrzec tytułu, panowie. Przez Radę przeszło zbiorowe wciągnięcie powietrza, a potem szybkie, nerwowe pomruki. Izzy spokojnie je przeczekała i wytrzymała dzikie spojrzenie Albina. - Zrzec tytułu?! – prawie warknął. - To nie jest możliwe, wasza wysokość – bez tchu i bardzo szybko powiedział staruszek. – Nikt nigdy nie zrzekł się tytułu! - Świetnie, przejdę do historii jako pierwsza. - To z powodu tych zwierząt?! – zagrzmiał Albin. – Odrzucisz swoje dziedzictwo dla bandy wilków?!

503

Sonia i Rusty znowu zawarczeli, ale Izzy jakoś nie czuła wyrzutu adrenaliny. Przeciwnie, było jej lekko. Będzie mogła być z Croftem i nie będzie już powodów, dla których mieliby zostać rozdzieleni. - Zagarnęliście moje dziedzictwo wystarczająco dawno temu, żebym już nawet zapomniała, że je mam. Ale to już nie jest ważne. Zgłaszam oficjalne żądanie by wezwać Kronikarza i Strażnika Praw, w celu ustalenia procedury zrzeczenia się królewskiego tytułu. Radni poruszyli się jeszcze bardziej nerwowo, a Albin nie odrywał od niej płonącego spojrzenia. - Czy ty wiesz, co robisz? – syknął, nagle porzucając oficjalny ton. – Zostaniesz wygnana! Bez możliwości powrotu! Bez tytułu! Bez żadnych królewskich praw i przywilejów, bez ochrony! Będziesz zdana na samą siebie i traktowana jak najprzeciętniejsi czarodzieje! Nie będziesz tu mogła wrócić! Izzy w odpowiedzi po prostu wzruszyła ramionami, a przez Radę ponownie przeszedł szmer głosów. Pospiesznie cicho dyskutowali nad skutkami takiej decyzji dla całej społeczności i wyglądało na to, że są tym trochę przerażeni. - Czy twoi ludzie nic dla ciebie nie znaczą? – syknął Albin. - Prawdopodobnie znaczą dla mnie więcej niż dla was, ale jakie to ma znaczenie, skoro na nic nie pozwalacie mi mieć wpływu? Poza tym, chcę żyć ze swoim partnerem i nie mam ochoty, żebyście mi się w to wtrącali. Jestem dużą dziewczynką, poradzę sobie. Alfa z Wulfridge dał mi swoją opiekę i pozwolił mi mieszkać na swojej ziemi. Nie mam w planach wracać do pałacu, bez względu na to czy będę miała tytuł, czy nie. - Twoi rodzice przewracają się w grobie! Izzy skamieniała, wilki przy jej bokach też. Spodziewała się, że Rada nie będzie dla niej miła, ale wolałaby, żeby zostawili jej rodziców w spokoju. - Powiedz tylko słowo – zawarczał przy jej policzku Rusty. – Jedno słowo, a jego krew wymaluje freski po całym suficie. Izzy uścisnęła jego dłoń, żeby go zatrzymać i zobaczyła, że on robi to samo z Sonią. - Moi rodzice są prawdopodobnie po raz pierwszy w pełni ze mnie dumni – powiedziała sztywno. – A teraz wezwijcie Strażnika, bo taki jest wasz przeklęty obowiązek i nie zmuszajmy się więcej do oglądania swoich twarzy.

504

Albin prawie zmiażdżył ją spojrzeniem, po czym odwrócił się do niej tyłem i zaczął się naradzać z resztą. Szeptali, ale bardzo żywiołowo. Nie widziała ich takich poruszonych od… No cóż, nigdy. - Co mówią? – cicho spytała Sonię, która natychmiast zaczęła relacjonować: - Większość jest oburzona, tamten niski jest przerażony, a ten buc, który jest przewodniczącym, aż syczy ze wściekłości. Debatują co się stanie, kiedy czarodzieje się dowiedzą, że ich ostatnia księżniczka odeszła. Spodziewają się, że dojdzie do buntów. Nie chcą ci pozwolić odejść. Ale teraz stary powiedział, że wydałaś oficjalne żądanie i muszą wezwać Strażnika Praw. Buc zapytał, czy to w ogóle możliwe, żeby się zrzec tytułu i czy był taki precedens. Nie wiedzą. Teraz w kolo gadają o tym samym. Wiedziałaś, że będziesz pierwszą, która oddała tytuł? - Nie. Ale czy im się to podoba, czy nie, to muszą sprawdzić jak wygląda procedura. Ale daj Albinowi jeszcze chwilę, a załapie, że kiedy ja odejdę, cała władza znajdzie się w jego dyktatorskich rękach. Jak poczujesz, że jest podniecony, to znaczy, że już się zorientował ile na tym zyskuje. - Izzy, kto to jest? – cicho spytał Rusty, wskazując jej kogoś brodą w kącie pomieszczenia. Izzy spojrzała we wskazany kierunku i zobaczyła młodą czarownicę opartą o ścianę i przyglądającą się wydarzeniom z pewnym zainteresowaniem. Miała wspaniałe, rubinowe loki ściągnięte w wysoki kucyk, a na szyi pleciony, srebrny torques, z wyrzeźbionymi nań rytualnymi symbolami. I nawet, gdyby Izzy jej wcześniej nie znała, to po tym już wiedziałaby z kim ma do czynienia. Dziewczyna była mniej więcej w jej wieku, ubrana w ciemne, dopasowane, obcisłe spodnie z wysokimi butami, a do tego lekki pancerz, przypominający trochę gorset. Nad krawędzią dekoltu było widać kolorowy tatuaż smoka, zdobiący dzisiaj jej lewą pierś i kawałek barku oraz szyi. Zapewne jednak nie pozostanie w tym miejscu zbyt długo, bo za każdym razem, gdy się widziały, a było to tylko kilka razy, smok był w innym miejscu. Izzy znała wyjaśnienie tego niezwykłego faktu, ale tylko dlatego, że kiedyś przypadkiem zobaczyła, czym ten tatuaż naprawdę jest. A Angel dowiedziała się wtedy jaka jest prawdziwa moc jej księżniczki. Od tamtej pory pilnowały nawzajem swoich sekretów i naprawdę się lubiły.

505

Czarownica miała przewiązaną na ramionach szeroką pelerynę, a na udach założone mocowania, w których tkwiły duże, srebrne noże. Dodatkowo, przy prawym biodrze był przywiązany skręcony pejcz, który też nie był tak prozaiczny, jak na to wyglądało. Jakby tego wszystkiego było mało, najwyraźniej miała na sobie szelki z bronią, bo pod pachami można było zobaczyć kabury. To znaczy, że była w pełni przygotowana. Tylko na co? Izzy jeszcze raz spojrzała na jej twarz i napotkała jej zainteresowane spojrzenie pięknych oczu o czerwonym połysku. Była niezwykle śliczną dziewczyną, o kobiecej, smukłej sylwetce, świetlistej cerze i karnacji, sugerującej indyjskie korzenie. I pewnie gdyby nie ten mało ludzki, czerwony błysk w oczach, nikt nigdy nie wziął by jej za kogoś więcej niż tylko człowieka, albo czarownicę. - Angel – powiedziała Izzy ze szczerym zaskoczeniem. - Anioł? – Rusty jeszcze raz obrzucił tajemniczą postać spojrzeniem. – Chyba raczej diablica. Choć seksowna, nie powiem. - Nie, to znaczy, tak – Izzy przelotnie na niego zerknęła. – To Angelina, bardziej znana jako Angel. - Coś dziwnego jest wokół niej – Rusty lekko pociągnął nosem. – To coś więcej niż magia. Co to? - To… W zasadzie trudno to tak szybko wyjaśnić. Angel jest łowczynią czarnoksiężników, jedną z najlepszych. To są bardzo… mroczni… czarodzieje. Tylko nie wiem co tu robi. Angel, jakby wyczuwając, że to ona jest obiektem rozmowy, odepchnęła się od ściany i ruszyła w ich stronę. Poły opończy lekko falowały wokół jej nóg, kiedy szła, a karwasze na przedramionach lekko błyszczały w promieniach słońca. - Jest niesamowita – mruknęła Sonia, również uważnie obserwując zbliżającą się czarownicę. Izzy zrobiła krok na przód, żeby wyjść jej naprzeciw. Angel zatrzymała się trzy kroki od niej i z szacunkiem pochyliła przed nią głowę, choć jej oczy z czerwonym połyskiem nadal patrzyły na Izzy z ciekawością. Była do tego przyzwyczajona. Za każdym razem, gdy widziała Angel, młoda łowczyni okazywała jej dużo szacunku i dużo ciekawości. No i vice versa. - Wasza wysokość – powiedziała spokojnym, absolutnie czystym głosem.

506

- Angel – odparła i poczekała, aż czarownica na powrót uniesie głowę. – Czy coś się stało, że tutaj jesteś? Angel przechyliła lekko głowę do ramienia i najpierw obejrzała z bliska Rusty’ego, a potem Sonię. - Zostałam wezwana – odparła. - Masz niesamowite oczy, dziewczyno – rzuciła Sonia i wychyliła głowę do przodu, żeby jeszcze lepiej widzieć. – Ja też takie chcę! - Nie chcesz – odparła jej Łowczyni ze spokojem. – Uwierz mi, nie chcesz. - Są bajeranckie, jeśli ktoś ci mówi inaczej, to jest upośledzony – podsumowała Sonia. Angel przyjrzała jej się ze sporą dozą zainteresowania, po czym chyba instynktownie potarła palcami swój tatuaż. Izzy równie instynktownie wyciągnęła dłoń i nakryła nią tatuaż w okolicy jej obojczyka. Angel drgnęła, jak zawsze w takim wypadku, a tatuaż pod dłonią Isabelle lekko się poruszył, jakby się łasił. - Whoł, whoł – Rusty jedną dłoń wyciągnął przed siebie, a palce drugiej znowu zahaczył o spodnie Izzy i znowu ją mocniej do siebie przyciągnął. – Czy TO się właśnie poruszyło? Angel przeniosła spojrzenie na niego i w kąciku jej ust pojawił się lekki uśmieszek. - Niee – odparła z rozbawieniem w głosie, które Izzy mogła wyczuć, bo już ją trochę znała. – Przecież to by było niemożliwe, prawda? - Czym dokładnie jesteś? – spytał czujnie Rusty. - W porządku, Rus, Angelina jest czarownicą – Izzy poklepała go po ramieniu, ale już nie próbowała znowu dotykać tatuażu Angel, żeby nie niepokoić Rusty’ego. – Bardzo wyjątkową, ale czarownicą. Angel, to dlaczego cię tutaj wezwano? Czerwone spojrzenie Łowczyni wróciło do Isabelle. - Powiedziano mi, że mam cię sprowadzić do domu, księżniczko. Izzy przez chwilę patrzyła na nią w milczeniu. - Sprowadzili Łowczynię, żeby mnie doprowadziła z powrotem do pałacu – powtórzyła wolno i bardziej to stwierdziła, niż zapytała. - Nie poznałam jeszcze wszystkich szczegółów swojego zadania – odparła spokojnie. – I najwyraźniej jest już ono nieaktualne. - Ale dlaczego wybrali do tego Łowcę, a nie kilku zwykłych pałacowych strażników? – dociekała Izzy, czując jak zapala jej się w głowie ostrzegawcze światełko. 507

- Być może ze względu na miejsce i otoczenie, w jakim się znalazłaś – spokojnie powiedziała Angel i znacząco spojrzała na asystę swojej księżniczki. Angel też potrafiła wyczuć każdy gatunek, ale z zupełnie innej przyczyny niż Izzy. - Być może – zgodziła się Izzy, ale jednocześnie zmarszczyła czoło. – A być może wiedzą, kto tam grasuje w okolicy. - Co chcesz powiedzieć? – spytał ją Rusty tuż przy jej uchu. Izzy ponownie obrzuciła Radę spojrzeniem. Była coraz bardziej pewna tego, że oni wiedzą, iż Valacar nie leży zahibernowany w więzieniu. A to znaczyło, że wiedzą też, dlaczego atakuje wilki i kto go uwolnił. I z jakiegoś powodu go nie ścigają. - Nie jestem pewna – powiedziała cicho, śledząc wzrokiem debatującą Radę. - W takim razie powinnaś zmienić zdanie, zatrzymać swój tytuł i pogonić tę całą Radę – stwierdziła Sonia, po czym dorzuciła do Angel. – Powinna, nie? Angelina spojrzała najpierw na Izzy, a potem na Radę, po czym bez zbędnych formalności powiedziała tylko: - Tak. - Słyszałaś, Platynowa? Twoja Mroczna Łowczyni ala Lara Croft też tak uważa. Izzy wreszcie oderwała wzrok od Rady i spojrzała w błyszczące czerwienią oczy Angeliny. - Słyszałaś po co tu jestem, prawda, Angel? – spytała, a kiedy łowczyni skinęła głową, pospiesznie dodała: - Czyli wiesz, że w tej sytuacji prawdopodobnie już nie mogę ci wydawać poleceń, a ty z całą pewnością nie musisz ich słuchać. Zaintrygowana czarownica lekko przechyliła głowę do ramienia. - Pewnie nie. - W takim razie mam do ciebie osobistą prośbę, bardzo osobistą. Czy mogłabyś udać się w okolice Wulfridge, miejsca, gdzie ostatnio mieszkałam i pokręcić się w pobliżu przez jakiś czas? - Dlaczego? - Siedzi tam pewien paskudny czarnoksiężnik, który bardzo zakłóca spokój i równowagę moich nowych przyjaciół, wilków. Koniecznie trzeba go wytropić i zneutralizować i potrzebuję do tego twojej pomocy, Angel. - Jesteś pewna, że to dobry pomysł, Izzy? – cicho spytał ją Rusty, korzystając z tego, że Rada nadal debatowała. 508

- Tak – odparła mu bez wahania i znowu spojrzała na Angelinę. Teraz czarownica miała lekko zmarszczone czoło. - Nie mieliśmy żadnej informacji na temat czarnoksiężników w tamtym rejonie. To ziemie wilków, magicy się tam nie zapuszczają. - Ale ten się zapuścił i nie chce odejść. I podejrzewam, że Rada o tym wie. Angel też ponownie spojrzała na Radę, po czym skinęła głową. - Zajmę się tym, wasza wysokość. Dyskretnie. - Dziękuję, Angel – odetchnęła i uścisnęła jej dłoń. – Ale uważaj na siebie i postaraj się nie przekroczyć granicy ziemi wilków. Zablokowałam przejścia. - Kryształy? – spytała domyślnie, a kiedy Izzy potwierdziła, lekko, z podziwem uniosła brwi. – Na najwyższym poziomie? Robisz ogromne postępy, księżniczko. - A co ty wiesz o jej po… - zaczął Rusty, ale Izzy od razu mu przerwała. - W porządku, Rus, ona wie. I potrafi dotrzymać tajemnicy jak nikt inny. Angel, proszę, tym razem bądź ostrożna, dobrze? To naprawdę paskudny typ i z jego akt wynikało, że powinien spać w więzieniu na wyspie, a mimo to biega po okolicy i zabija wilki. Ma współpracownika, którego nie udało mi się jeszcze zidentyfikować. No i ma dziewiątkę. Oczy Angel gwałtownie się zmrużyły, a głowa wysoko uniosła. Lubiła polować i lubiła wyzwania, a to z pewnością będzie dla niej wyzwanie. - To niemożliwe. Ostatni tak potężny czarnoksiężnik został zahibernowany całe lata temu. Po nim nie było następnego o takiej mocy. - I to jest właśnie on, Angel. Jestem pewna, że ten czarnoksiężnik nazywa się Valacar i nadal dysponuje dziewiątką. Angel wyglądała jakby ją poraził piorun i to wreszcie uświadomiło Izzy, skąd znała wcześniej imię tego czarnoksiężnika. Ostatni kawałek układanki wskoczył na swoje miejsce z głośnym kliknięciem w jej głowie i miała ochotę uderzyć się w czoło. Słyszała o Valacarze, bo to on zamordował dziadków, pradziadków i wszystkich krewnych Angel. Praktycznie wybił jej całe drzewo genealogiczne, bo koniecznie chciał zakończyć ich linię i przejąć ich dziedzictwo, spuściznę lub też klątwę, zależy jak na to popatrzeć. To z jego powodu Angel została łowczynią, zresztą bardzo zawziętą, skuteczną i nad wyraz zapalczywą. Bez wątpienia zrobi wszystko, żeby pomóc im go unicestwić. - On nie śpi? – syknęła takim dzikim tonem, że aż jej tatuaż znowu drgnął, więc Izzy szybko zasłoniła go dłonią i uspokoiła. – Kto go obudził? 509

- Nie wiem, ale jestem prawie całkowicie pewna, że to ktoś z Rady. Albin miałby najłatwiejszą drogę, by go obudzić, ale nie wiem po co. Musimy się dowiedzieć, czego oni chcą od wilków. - Tym razem nie wróci do lodówki; tym razem najpierw zostanie warzywem, a potem kupką popiołów! - Pomogę ci tak jak tylko będę mogła, kiedy zakończę tutaj sprawy. I musimy się postarać, żeby Rada nie wiedziała, że o nim wiemy i że poprosiłam cię o pomoc. - Poradzę sobie z Radą, nie mają nade mną takiej władzy, jakby chcieli. Ale twoje wilki mają rację, księżniczko, Rada działa przeciw równowadze i powinna zostać odsunięta od władzy. Nie po to łapiemy tych sukinsynów, żeby oni ich sobie potem wypuszczali wedle uznania. - Widzisz? – podłapała Sonia. – Mówiłam ci. - Nawiązałaś z nim łączność? – spytała Angel, najwyraźniej już gotując się do drogi. - Raz. - Próbował to potem wykorzystać i cię szpiegować? - Nie. - Może zacząć. Jeśli o tobie wie, to będziesz potrzebowała ochrony. - My się tym zajmiemy – stwierdził Rusty. - Byle skutecznie – warknęła na niego Angel. – Bierzecie pod swoją ochronę najważniejszą osobę w całym królestwie Sabatów, czy to z tytułem, czy bez. Nie możecie pozwolić, żeby się do niej zbliżył na tyle by jej dotknąć i najlepiej w ogóle nie możecie pozwolić, by znalazł się w jej pobliżu. - Poradzimy sobie – odparł Rusty, ale jego wzrok zdawał się mówić: "Nie trzeba mnie w tej materii pouczać, bo wiem co mam robić". – A ty na pewno możesz się z nim mierzyć? Masz na tyle siły? - Nie ma czarnoksiężnika, z którym nie mogłabym się zmierzyć – odparła i znowu spojrzała na Izzy. – Wilki na pewno będą cię bronić? Twój partner jest na tyle silny? Isabelle nie mogła się lekko nie uśmiechnąć z całą swoją dumą z Crofta. - O tak, mój partner jest wystarczająco silny. - W takim razie ja wyruszam od razu. Gdzie go zlokalizowałaś? Zanim Izzy odpowiedziała, Rusty podał łowczyni dokładne współrzędne, za co podziękowała skinieniem głową i ruszyła w stronę wyjścia. 510

- Będziesz potrzebowała tropiciela, żeby go znaleźć – powiedział za nią. Posłała mu krótkie spojrzenie przez ramię, a jej czerwone oczy sprawiły, że było bardzo pałające. - Mam swojego. Przez chwilę cała trójka odprowadzała ją spojrzeniem, po czym Sonia pokręciła głową. - Ona jest niesamowita. - To prawda – zgodziła się Izzy. – I jest bardzo skuteczna. - Co jest z nią nie tak? – spytał Rusty, nadal lekko pociągając nosem. - Naprawdę myślisz, że jeśli jakaś laska na ciebie nie leci, to musi z nią być coś nie tak? – Sonia wywróciła oczami. – Moim zdaniem to dowód na to, że wszystko jest z nią jak najbardziej w porządku. Jest zdrowa psychicznie i ma instynkt samozachowawczy. I godność. Rus, swoim zwyczajem, zlekceważył siostrę. - Jej zapach – powiedział do Izzy. – To było dziwne. Tak jakby były w niej dwie osoby. Czuć było czarownicę i jeszcze coś dziwnego, zwierzęcego, ale nie czułem wcześniej takiego zapachu. I co było z tym tatuażem? To było zbyt skomplikowane, żeby teraz o tym rozmawiać, więc odparła mu tylko: - Można jej ufać. To wszystko, co potrzeba nam teraz wiedzieć. - Zwierzę, które wyczułem było drapieżnikiem, Izzy. Skąd do niej takie zaufanie? - Bo ona wiedziała o mnie od lat i dotrzymała sekretu. Ja też dotrzymałam jej. Gdybym miała tutaj wskazać kogoś najbliższego dla mnie do przyjaciela, to pewnie byłaby to Angel, choć spędziłyśmy ze sobą bardzo niewiele czasu. - Nie jest zmiennym, prawda? Nie mogłaby być jednocześnie czarownicą i zmienną. Nie znam też gatunku, który miałby czerwone tęczówki. - Zaufaj mi, Rusty, Angel nam pomoże. I prędzej czy później dowiecie się o niej wszystkiego. To nie jest tak do końca sekret, ale… - Izzy wzruszyła ramionami i ucichła, bo bocznym wejściem wszedł do sali Kronikarz i Strażnik Praw Naczelnego Sabatu. Paradoksalnie, wbrew wszelkim wyobrażeniom, Strażnik nie był starcem z siwą brodą, a najwyżej czterdziestoletnim mężczyzną, zawsze wyprostowanym jakby połknął kij. Nie miał ani włosów, ani zarostu. Jedyna rzecz, która go wyróżniała, to oczy tak białe, że wyglądał jakby nie miał tęczówek. Jako Strażnik Praw był niewidomy, bo odebrano mu wzrok kiedy go mianowano na to stanowisko, tak by to co mógłby zobaczyć nie przesłoniło mu sprawiedliwości, ale zawsze poruszał się tak jakby doskonale widział. Miał doskonale 511

wyczulone zmysły. I jeżeli nawet Sonia i Rusty byli zaskoczeni, że ślepy Strażnik Praw jest jednocześnie Kronikarzem, spisującym każde słowo i wydarzenie w królestwie, to ich wątpliwości musiały się rozwiać, kiedy zobaczyli jak do Sali wpływa za nim potężna, skórzana księga, wyglądająca jakby frunęła w powietrzu. Nad nią unosiło się starodawne, gęsie pióro, skrobiące po księdze, jakby prowadziła je jakaś niewidzialna dłoń. - Nie cierpię magii – mruknął pod nosem Rusty na ten widok. Kiedy tylko Rada dostrzegła Strażnika, zamilkli i odwrócili się w jego stronę. Dopóki mężczyzna nie zatrzymał się prostopadle i dokładnie pośrodku odległości między Izzy a Radą, w sali panowała cisza. Księga zawisła w powietrzu obok ramienia Strażnika, a pióro znieruchomiało, jakby czekało na dalsze wydarzenia. - Strażniku Praw – oficjalnie rzucił Albin, choć w jego głosie czuć było rozdrażnienie. Na dźwięk jego głosu, białe, niewidome oczy Kronikarza zwróciły się w jego kierunku. – Zostałeś tutaj wezwany, by rozsądzić życzenie księżniczki Isabelle. Oczy Strażnika przeniosły się na Izzy, jakby doskonale wiedział, gdzie ona stoi. Skinął jej z szacunkiem głową, po czym ponownie wyczekująco odwrócił głowę w stronę Rady. - Odpowiedz nam, Strażniku – zawarczał Albin, posyłając Izzy pałające spojrzenie. – Czy członek królewskiej rodziny może się zrzec swojego tytułu? - Tak – padła natychmiastowa odpowiedź, wypowiedziana silnym, donośnym głosem. Albin błyskawicznie obejrzał się na Strażnika z zaskoczonym wyrazem twarzy. Nie takiej odwiedzi się spodziewał. - Co takiego?! - Członek rodziny królewskiej może zrzec się tytułu w pewnych nadzwyczajnych okolicznościach – powiedział Strażnik i teraz jego oczy były skierowane wprost na przeciwległą ścianę, a pióro śmigało po księdze z zawrotną prędkością. - To niemożliwe – rzucił Albin. - W 1457 roku, w obliczu sierpniowej rewolucji, król Ryszard abdykował, a następnie zrzekł się tytułu dla dobra zachowania monarchii. Na czas bezkrólewia, władzę przejęła Naczelna Rada. W 1600 roku książę Franciszek doprowadził do wojny z czarnoksiężnikami i ukradkiem z nimi spiskował. W efekcie został mu odebrany tytuł królewski wraz ze wszystkimi przywilejami i godnościami. Na czas bezkrólewia, władzę przejęła Naczelna Rada. - Ale czy kiedyś zrzeczono się tytułu bez konkretnego powodu?!

512

Strażnik był chodzącą encyklopedią, więc nad żadnym pytaniem nawet nie musiał się zastanawiać. - Nie. - Aha! – podłapał Albin z satysfakcją. – Więc to nie jest możliwe! - Jest to możliwe – powiedział bez cienia emocji Strażnik, ponownie wyprowadzając Albina z równowagi. – Artykuł 367, paragraf 48, ustęp 3 mówi, że każdy członek rodziny królewskiej może zrzec się swojego tytułu i wszystkich przywieli z nim związanych z przyczyn osobistych lub w wyniku konfliktu z innymi członkami rodziny. - Czy ktoś to kiedyś zrobił? – warknął Albin. - Nie. - Strażniku – powiedziała Izzy, zanim Albin znowu zacznie się doszukiwać powodów, by uniemożliwić jej to, po co tu przyszła. Niewidome oczy natychmiast na nią spojrzały. – Chcę się zrzec tytułu z powodów osobistych. Jak ma się to dokonać? - Nie może odrzucić tytułu, bo jest ostatnią z rodu! – zagrzmiał Albin, ale Strażnik prawdopodobnie nie zwrócił na to uwagi. - Wymaga to zebrania oficjalnego zgromadzenia, złożenia insygnia królewskiego w pałacowym skarbcu i odprawienia rytuału. Wszystkie królewskie pamiątki mają zostać zaplombowane, podobnie jak królewskie klejnoty i korona. Imię zrzekającego się zostanie przekreślone na rodowym drzewie i wymazane z dokumentów sukcesji. Musi zostać przygotowany akt rezygnacji z tytułu, który zostanie dołączony w formie aneksu do rodzinnej kroniki Lennoxów. Wszystkie dobra i przedmioty nabyte w czasie panowania zostaną posegregowane i opisane. Z pałacu można wynieść tylko rzeczy najbardziej osobiste. Nie dopuszcza się zatrzymania pamiątek. Dynastia Lennoxów zamknie się na tym dniu i nie będzie już otwierana. Na czas bezkrólewia władzę przejmie Naczelna Rada. Nie przewiduje się okresu żałoby, więc w ciągu piętnastu dni zostaną przeanalizowane wszystkie rodowe księgi i najbliższy krewny, powiązany do dwudziestu pokoleń wstecz z rezygnującą utytułowaną głową, zostanie wezwany i przygotowany do objęcia zwolnionego stanowiska. Tym samym otworzy nową dynastię. Jeżeli w dwudziestu pokoleniach wstecz nie znajdzie się żaden żyjący, powiązany krewny, urząd przejdzie w ręce Przewodniczącego Naczelnej Rady Sabatów. Strażnik skończył, a w sali ponownie zapanowała cisza. Izzy poczuła jak Rusty i Sonia nerwowo poruszają się u jej boków, jakby nie specjalnie im się spodobało to, jak 513

kategorycznie zostanie wymazana z kart historii swojej rodziny. Ona sama zresztą też poczuła lekkie ukłucie żalu, ale szybko je odegnała. Przecież wiedziała, że nic co się tu wydarzy, nie będzie miłe. Albin się nagle uspokoił i zamyślił. Najwyraźniej wreszcie uświadomił sobie, że ma szanse na tron. Nie było wątpliwości, że zawsze miał na to ochotę. Izzy skinęła głową, ale przypomniała sobie, że Strażnik jest przecież niewidomy, więc odezwała się: - Rozumiem wszystkie warunki i zgadzam się na nie. Jakie insygnia królewskie mają zostać złożone w skarbcu? Strażnik po raz pierwszy zawahał się przed odpowiedzią, co było dziwne, jak na kogoś, kto wszystko wiedział i został otoczony darem lub klątwą nie odczuwania emocji. - Triquetra. W sali ponownie zapanowała grobowa cisza. Izzy przez chwilę miała problem ze skojarzeniem wszystkich faktów, ale kiedy dotarło do niej, co powiedział Strażnik, jej puls zaczął galopować. Owszem, triquetra była symbolem królewskiej rodziny, ale jedyna triquetra, jaką posiadała, to była ta wytatuowana na jej plecach. Trochę nerwowo zwilżyła językiem wargi, zanim się odezwała, ale przeczuwała jaka będzie odpowiedź i na samą myśl trochę jej się kręciło w głowie. - W jakim sensie triquetra ma być złożona w skarbcu, Strażniku? - O co chodzi, Izzy? – niespokojnie szepnął do niej Rusty. – Czujemy twój niepokój. Na razie nie była w stanie mu odpowiedzieć, bo najpierw sama chciała usłyszeć słowa Strażnika. - Królewski symbol, do którego zrzekający się już nie będzie miał praw, musi zostać wyodrębniony i zatrzymany w skarbcu. - Wyodrębniony w jaki sposób? – spytała bez tchu. - Wycięty, zaimpregnowany i oficjalnie złożony w specjalnie przeznaczonym do tego miejscu skarbca. - Wycięty – powtórzyła głucho. - Izzy? – spytał Rusty ponaglająco, coraz bardziej napiętym głosem. Wzrok Strażnika ponownie spoczął na ścianie.

514

- Ponieważ zrzekający sam i z prywatnych powodów oddaje swój tytuł, wycięcie musi się odbyć w sposób publiczny, przy asyście Naczelnej Rady i bez środków chemicznych. Następnie miejsce po triquercie musi zostać wypalone rytualnym Niebieskim Ogniem. Znowu zapanowała grobowa cisza, w czasie której Izzy próbowała opanować ukłucia paniki, żeby nie niepokoić bardziej Rusty’ego. Ale jak nie panikować, kiedy ktoś ci mówi, że wytnie ci kawałek skóry z pleców i nie da ci żadnego znieczulenia, bo sam się o to prosiłeś, a na koniec potraktuje otwartą ranę ogniem? Croft lubił jej tatuaż… - Chcecie nam, powiedzieć – syknęła Sonia takim groźnym tonem, że można było aż zadrżeć, a do tego w tej nagłej ciszy, jej głos poniósł się po marmurowym wnętrzu ze zdwojoną siłą – że na żywca wytniecie jej z pleców płat skóry, potem przypalicie ją ogniem i zrobicie to bez znieczulenia?! Czy was, kurwa, rozum opuścił?! - Jaki kawał skóry? – nerwowo spytał Rusty po czym zrobił wielkie oczy do siostry. – Tatuaż? Ta cała gadka była o wycięciu tatuażu?! - Zgadzam się – powiedziała głośno Izzy, zanim jej wilki wyrażą sobą przerażenie, które czuła. - Że co?! – warknęła na nią Sonia. – Zapomnij o tym, Platynowa. Nikt nie będzie cię ciął, do diabła! - Popieram – warknął Rusty. - Po to tu przyjechałam, prawda? Jeżeli taka jest cena, to ją zapłacę. Wiedziałam, że za wolność będzie jakaś cena. Wszystko w porządku. - To nie jest w porządku – Rusty mocniej przyciągnął ją do swojego boku, podczas gdy Sonia zwierzęco warczała na Radę i Strażnika. – Nic tutaj nie jest w porządku! Nie jesteś ani rzeczą, ani ich własnością! Nie będą decydować, co ci wyciąć, do diabła! - Dotknijcie jej, a porozrywamy wam gardła! – warknęła Sonia. - Zgadzam się – powtórzyła Izzy do Strażnika i osłupiałej Rady. – Przygotujcie wszystko. - Nie, Izzy! – parsknęła na nią Sonia. – Nie, rozumiesz?! Wytną ci kawał skóry! Bez znieczulenia! A potem przypalą ranę ogniem, żeby została okropna blizna! Napiętnują cię jak jakąś zbrodniarkę! Nie zrobisz tego!

515

- Zrobię – powtórzyła z mocą, a kiedy Strażnik, po chwili wahania skinął jej głową i skierował się do wyjścia, znowu zwróciła się do wilków. – Jeśli tego wymaga prawo, to nie da się od tego uciec. Muszę to zrobić, żeby zrzec się tytułu. - Więc się nie zrzekaj – warknął Rusty. – Zapomnijmy o tym wszystkim i wracajmy do domu. W takim samym stanie, w jakim z niego wyjechaliśmy. - Rusty… - Izzy – powiedział znacząco. – Zastanów się, czego oni od ciebie oczekują. Odpowiedź jest tylko jedna: nie. - Zedrą z ciebie skórę – syknęła Sonia. – Dosłownie. A potem ją sobie spreparują i powieszą w skarbcu jak jakąś triumfalną chorągiew! Izzy wysunęła się przed swoich gorliwych obrońców i jeszcze raz zwróciła się do Rady. - Ile potrzebujecie czasu, żeby to wszystko przygotować? - Czterdzieści osiem godzin – odparł Albin i już przynajmniej nie oponował. Teraz to już pewnie nie mógł się doczekać, aż Izzy zrzekanie się tytułu, żeby samemu wsiąść na tron. - Dobrze – powiedziała. – Za dwa dni przeprowadzimy całą procedurę. Na ten czas ja i moi przyjaciele zostaniemy w moich komnatach. To wszystko, panowie. Rada nadal była oszołomiona, ale Izzy złapała już wilki pod ramiona i zaczęła prowadzić do wyjścia. - Nie zrobisz tego – warknęła do niej Sonia. – Słyszysz co ja mówię? - Pierwszy, który podejdzie do ciebie z nożem, będzie miał wielką dziurę w tętnicy – zagroził Rusty. - Posłuchajcie, doceniam waszą troskę, ale i tak zrobię, co trzeba. - I dasz im się oskórować jak zając? – warknęła Sonia. - Jeśli to jest konieczne to tak. - Cholerna męczennica! - Kocham cię, Sonia, ale i tak to zrobię. Nie dlatego, że jestem męczennicą, dlatego, że to najlepsze wyjście. - Tak myślisz? – zamruczała Sonia pod nosem. – No to jeszcze zobaczymy. Croft był dziwnie niespokojny i nie byłoby to takie dziwne, skoro nie widział Izzy już od tygodnia, ale tym razem jego niepokój był intensywniejszy. Nie powinien był jej zostawiać

516

samej, na szczęście Sonia praktycznie wprowadziła się na Sosnowe Wzgórze, więc mógł być trochę spokojniejszy. Nie powinien był jej powiedzieć, żeby odeszła. Pożałował tego niemal w te samej chwili, w której te słowa opuściły jego usta. Nie chciał, żeby odeszła, wręcz przeciwnie. Chciał ją trzymać tak blisko siebie, że mogłoby ją to udusić. Pragnął jej tak rozpaczliwie, że nie wyobrażał sobie bez niej życia. No tak, ale Izzy była tą osławioną ostatnią księżniczką wszystkich Sabatów. A on jej trochę stał na drodze, bo nie dość, że tylko barman, to jeszcze wilk. Rzecz w tym, że Izzy wiedziała z kim się paruje i nie wahała się. A potem, kiedy kazał jej wracać do pałacu, nie tylko powiedziała, że zostaje, ale do tego czekała na niego na Sosnowym Wzgórzu. Wiedział o tym, bo praktycznie codziennie krążył koło domu jako wilk i walczył sam ze sobą, żeby do niej nie wejść i o wszystkim zapomnieć. Coraz bardziej wierzył, że ona nie kłamała, kiedy mówiła, że go kocha i że naprawdę chce z nim zostać. Już pomijając fakt, że każdy członek jego rodziny przynajmniej raz do niego zadzwonił, żeby mu powiedzieć jakim jest debilem i że powinien przestać robić z siebie mimozę (to określenie Rusty’ego), tylko wrócić do domu i do swojej towarzyszki, która na niego czeka i się martwi. Nie chciał, żeby się martwiła, po prostu chciał to wszystko jakoś przegryźć. To kim się okazała wszystko komplikowało, ale to fakt, że mu o tym nie powiedziała, bolał go najbardziej. Miała milion okazji by to zrobić, ale można uznać, że teraz byli zupełnie kwita: on też nie powiedział jej od razu o parowaniu. Tylko nie wiedział jak to teraz wszystko poukładać. Izzy będzie musiała wrócić do swojego pałacu? Nigdy nie sądził, że wyniesie się z Wulfridge, a już zwłaszcza, że przyjdzie mu się znajdować w towarzystwie samych czarodziejów, bo jak ona to i on. Ale naprawdę ją kochał i nie chciał jej stracić. I to już nawet pomijając fakt, że po prostu by tego nie przeżył. No a jeżeli zostaną tutaj, to jak Izzy będzie sprawowała swoje obowiązki? Nie może być tak, że ona będzie tam, a on tutaj. To było wykluczone. Jeśli mają być razem, to naprawdę razem. Tylko nie miał zielonego pojęcia o życiu księżniczki, ba!, może nawet przyszłej królowej! Jego rodzina może i tego nie pochwalała, ale chyba każdy facet ma prawo do chwili namysłu, kiedy dowiaduje się, że jego partnerka nosi koronę. Czy diadem. Czy co tam Izzy nosi. Naprawdę musiał to sobie poukładać. Tak na spokojnie i bez emocji. 517

Jeżeli Izzy naprawdę chce z nim zostać, a najwyraźniej chce, skoro nie uciekła przy pierwszej okazji, to będą musieli jakoś to rozpracować. I przygotowywał się do tej rozmowy, obiecując sobie, że będzie spokojny, logiczny i cierpliwy. Nie chciał jej stracić, chciał z nią być, nie miał tylko pojęcia jak to zorganizować. Recz w tym, że zamiast zostawić ją u rodziców i kazać jej wyjeżdżać, powinien był się ogarnąć, usiąść i wszystko z nią omówić. Może dzięki temu nie stracili by tego całego tygodnia z daleka od siebie. Zawalił i był gotowy się do tego przyznać. Oby tylko nie za późno. Croft miał ciężki dzień. Ten niepokój doprowadzał go do szału, a jego wilk zawodził jak w amoku. Miał już od tego potężny ból głowy. Buster pilnował go w ostatnich dniach jak jakiś cholerny esesman, przez co nie mógł się wyrwać na wycieczkę do Gortham, do szanownych Lemarrów i to go strasznie drażniło. Dzisiaj co prawda ten wredny sukinsyn nie stawił się na swojej służbie, ale dzisiaj też Croft nie mógł powstrzymać tego irracjonalnego niepokoju o Izzy i nie w głowie mu był atak na szczeniaki Borysa. Do tego Rusty nie stawił się na swoją zmianę i Croft musiał zostać dłużej, czekając aż przyjdzie Shane, który zresztą też się spóźnił i wyglądał ostatnio dość kiepsko, ale do tego też Croft nie miał teraz głowy. Rusty’ego zwolni jutro z samego rana, a potem pojedzie sobie do Gortham. Teraz musiał zobaczyć, czy z Izzy jest wszystko ok, bo nie dawało mu to spokoju. Może była chora? Ale chyba ktoś by go powiadomił, gdyby się pochorowała. Może znowu nachodzą ją ci z Rady? Warczał na samą myśl o tym. A może źle znosiła ich separację? W końcu byli mocno związani i bardzo intensywnie przeżywała wszystko, co się z tym łączy. Właściwie to nawet miał nadzieję, że tak będzie, bo on sam znosił ją fatalnie i dałoby im to dobry start do spotkania i rozmowy. Potrzebowali siebie i musieli być razem. Może i powiedział jej inaczej, ale nie było w tym grama prawdy. Gdyby połączyła się kiedykolwiek z kimś innym… No cóż, rodzina musiałaby go zabić, bo z całą pewnością straciłby całe swoje człowieczeństwo, rozum i spokój. Najpierw by zaszlachtował sukinsyna, a potem przyciągnął ją do siebie z powrotem, co by było dla niej niebezpieczne. Miał nadzieję, że jego ojciec nie zawahałby się wtedy przed zabiciem go, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Gdyby niechcący coś jej zrobił… Do diabła, sam by się chyba wtedy zabił. Ponieważ niepokój był coraz gorszy i ściskało go w dołku aż mu było niedobrze, pojechał na Sosnowe Wzgórze. Obszukał dom dwa razy, ale niestety Izzy tu nie było. Z bardzo złymi przeczuciami zajrzał pod łóżko, gdzie trzymała grimuary i odetchnął z ulgą, gdy znalazł wszystkie cztery na swoich miejscach. Nie odeszłaby od niego, zostawiając swoją 518

rodową księgę czarów. Zapewne po prostu jest u rodziców. Z tą myślą ponownie zapakował się do samochodu i pojechał pod rodzinny dom. Miał nadzieję, że nie jest ranna, albo bardzo cierpiąca, bo choć bardzo chciał nad sobą panować, to obawiał się, że jeśli znajdzie ją w złym stanie, to oberwie za to cała jego rodzina. Choć to on byłby najbardziej winny. Na podjeździe stały motory bliźniaków, był też Chevrolet Troy’a i Jeep Wrangler Bustera, co znaczyło, że praktycznie cała rodzinka jest w komplecie. Nie był z tego zbytnio zadowolony, nie potrzebował aż tylu świadków dla swoich prób przeproszenia Izzy i dogadania się. Choć i tak było możliwe, że jego pomyleni krewni nagrają wszystko i będą odtwarzać w każde święta w ramach rodzinnej rozrywki. Wszedł do domu i skierował się na górę, by uniknąć rozmowy z wszystkimi poza Izzy, ale nie było jej w żadnym pokoju. Jej zapach też nie był tu świeży. Wiedząc już, że przegrał i musi porozmawiać z rodziną, zwlókł się na dół i poszedł do kuchni, w której wszyscy się ulokowali. Zapewne jedli. Ledwo wszedł do środka, a wszystkie rozmowy ucichły i skupiły się na nim spojrzenia pięciu braci. Sonii i Izzy tutaj też nie było, ale nie było też matki i ojca. Harper i Troy siedzieli przy stole i jedli lazanię, Ryder zastygł przy otwartej lodówce, w której grzebał, Buster spojrzał na niego znad kranu, pod którym właśnie mył talerz, a Mickey siedział na blacie wyspy i zastygł z kęsem jabłka w ustach. Rusty’ego nie było. To wcale nie uspokoiło Crofta. Croft szybko przeanalizował w głowie, który z braci go najmniej wkurwia i w końcu wybrał do kogo się odezwać: - Mickey, wiesz gdzie jest Izzy? Najmłodszy brat już pospiesznie przełykał, żeby mu odpowiedzieć, ale Harper prychnął, wracając wzrokiem do swojego talerza i to zwróciło na niego uwagę Crofta. A że był wystarczająco zirytowany, nie był miły, kiedy warknął: - Masz jakiś problem? - To chyba ty masz jakiś problem, skoro nie wiesz, gdzie jest twoja dziewczyna. Nisko na niego warknął, po czym ostrzegawczo rzucił: - To moja sprawa. - No nie bardzo. - Harper, daj spokój – powiedział do młodszego brata Troy. – Ustaliliśmy, że to zły pomysł.

519

- Ja uważam, że to dobry pomysł – odparł Harper, po czym wyzywająco spojrzał na Crofta. – Isabelle na ciebie czekała i się nie doczekała, więc odeszła. Wszystko w Crofcie, od przełyku po żołądek, zamarzło i nawet nie mógł oddychać. Serce mu się skurczyło z autentycznego strachu. To nie mogła być prawda. Nie chciał, żeby to była prawda. - Co? – wydusił w końcu i musiał się przytrzymać kredensu, bo ugięły się pod nim nogi. To była paraliżująca mieszanka całkowitej słabości i odrętwienia, z wręcz bolesną potrzebą by się zerwać z miejsca i biec przed siebie na oślep, aż ją znajdzie. - Uznała, że jednak sobie nie poradzisz z tym kim jest, spakowała się i odeszła, dokładnie tak jak tego chciałeś. I ja się pytam, co teraz z tym zrobisz? Chyba nie dasz jej tak odejść? Nie mógł w to uwierzyć… Co on najlepszego narobił?! - Harper – rozległ się głos ojca, po czym jego potężna sylwetka weszła do domu przez kuchenne wejście. – Daj mu spokój – powiedział spokojnie. - A nie sądzisz, że wstrząs psychiczny dobrze mu zrobi? – odparł Harp już zupełnie innym tonem, przez co lekko zamroczony Croft na chwilę stracił wątek. Ojciec wziął sobie butelkę wody i oparł się biodrem o wyspę, zwracając się w stronę Crofta. - Myślę, że on już jest wstrząśnięty – powiedział, odkręcając butelkę. - To prawda? – wydusił do ojca. – Wyjechała? - Tak – odparł spokojnie – ale nie na zawsze jak zasugerował ci Harper. Twoi bracia od kilku godzin debatują nad sposobem zmotywowania cię do wrócenia do Izzy. Harper preferował mocny wstrząs emocjonalny. Sądząc po twoich oczach, mogło mu się to udać. Z całej tej wypowiedzi Croft usłyszał tylko: „Tak, ale nie na zawsze”. Tylko dzięki temu mógł nabrać powietrza. - Nie na zawsze, to na ile? I dokąd? „Nie na zawsze” było dla niego nadal zbyt niepokojącym określeniem. Mogło oznaczać miesiąc, pół roku, dziesięć lat… A on nie wytrzyma już bez niej nawet dziesięciu godzin. - Wróci za kilka dni – powiedział James, po czym zawahał się i dodał: - Może powinieneś usiąść na czas tej rozmowy? Croft gwałtownie poderwał do góry głowę i spojrzał na ojca. 520

- Dokąd? - Do diabła, po prostu mu to powiedzmy – zaburczał Buster i jednym ruchem zakręcił kran. – Nie jest delikatnym kwiatuszkiem i nie rozsypie się, poza tym, to jego wina i sobie zasłużył. Słuchaj, głupi dupku zapatrzony na własny czubek nosa, twoja wiedźma pojechała do Salem, żeby się zrzec dla ciebie swojego tytułu, żebyś już nie musiał nad tym biadolić. Twoja kobieta miała większe jaja niż ty – zakończył cierpko. Croft teraz pożałował, że nie usiadł. Buster nie dostał po gębie tylko dlatego, że teraz Croft nie miał do tego głowy. Izzy wróciła do pałacu, żeby zrzec się dla niego swojego tytułu? I co, myślała, że mu to będzie schlebiać?! No przecież mógłby nią teraz potrząsnąć! Nie tego chciał! - To prawda?! – wypalił do ojca. – I pozwoliłeś jej na to?! - Zasadniczo rzecz biorąc, nie zostawiła mi pola do manewru. Jest dość uparta i bardzo zakochana. Podjęła tę decyzję, bo ty też nie dałeś jej wyboru. Trzeba było z nią porozmawiać, może powiedziałaby ci wtedy, że coś takiego chodzi jej po głowie. Nie powinna oddawać tytułu. To bardzo mądra i dzielna dziewczyna, gdyby miała prawdziwą władzę, mogłaby zrobić wiele dobrego z Sabatami. - Przecież nie tego chciałem! - Ojej, jak dobrze, że o tym mówisz – zakpił Harper. – Jaka szkoda, że już jej tu nie ma, żeby mogła o tym usłyszeć. Croft utkwił wściekłe, pałające spojrzenie w ojcu. - I wypuściłeś ją stąd samą? – syknął. - Oczywiście, że nie – padał spokojna odpowiedź. Croftowi nagle zaświtało w głowie, dlaczego nie ma tutaj Rusty’ego. I obudziło w nim to prawdziwą bestię. Naprawdę chciał zabić własnego brata. - Tylko mi nie mów – z całej siły zacisnął zęby i pięści – że to tego napalonego sukinsyna z nią wysłałeś! - O, i w tym miejscu, ja też wyrażam swoje oburzenie – wtrącił buro Harper. – To ja i Ryder jesteśmy strażnikami i to my powinniśmy byli z nimi jechać. To powinno być oczywiste. - Z nimi? – podłapał Croft, choć potwornie szumiały mu myśli w głowie. - Sonia również z nimi pojechała – powiedział ojciec. – I myślałem, że już opanowałeś swoją zazdrość o brata, Croft.

521

A więc była tam też Sonia. To trochę uspokajało dziką zazdrość Crofta, ale nie uspokajała jego wściekłości na Izzy. Nie może pozwolić, żeby odrzuciła swoje dziedzictwo. I tak zawsze będzie przy niej trwał jak wierny pies, po prostu potrzebował czasu, żeby się z tym oswoić. Niech to szlak! - Kiedy wyjechali? – warknął. - Wczoraj – powiedział James. – Miałem nadzieję to odwlec, ale Isabelle była gotowa jechać sama, a przypuszczam, że to by było dla ciebie jeszcze gorsze niż to, że towarzyszy jej Rusty. Poczyniłem też pewne… - James urwał, kiedy zza domu rozległ się wściekły, zwierzęcy wrzask Laili, która sekundę później wpadła do kuchni, trzaskając drzwiami. Była czerwona z wściekłości, a ręka, którą trzymała przy uchu telefon jej się trzęsła. Croft nie widział swojej matki tak poruszonej chyba nigdy wcześniej. - Kochanie? – spytał James, a Laila trzasnęła dłonią z telefonem o blat wyspy, przez co roztrzaskała go w drobny mak. Ciężko oddychała i miała przemienione oczy. Musiało coś się stać i Croft poczuł jak napinają mu się wszystkie mięśnie w ciele. Jego bracia też musieli to wyczuć, bo teraz już wszyscy byli na nogach. - To się nie wydarzy! – z mocą syknęła Laila w stronę roztrzaskanego aparatu. - Laila? – czujnie spytał James, ale matka już wypatrzyła Crofta i oskarżycielsko wycelowała w niego palec. - To wszystko twoja wina! Teraz Croft już wiedział, że musi chodzić o Izzy i zimny węzeł w żołądku znów mu się zacisnął. - Mamo? Laila przetoczyła pałającym wzrokiem po synach i niskim, zwierzęco wibrującym głosem zawarczała: - Szykujcie się. Idziemy na Salem. Po kuchni przetoczył się zbiorowy zapach niepokoju, a James wykorzystał tę chwilę, żeby ująć żonę za ramiona i skupić na sobie jej uwagę. - Rozmawiałaś z Sonią? - Tak. - Co ci powiedziała? Czy ktoś próbował skrzywdzić moją dziewczynkę? – zawarczał bardzo groźnie. 522

- Nie – odparła Laila i znowu odwróciła głowę, żeby posłać Croftowi oskarżycielskie spojrzenie. – Ale powiedziała mi co zrobią Isabelle w związku z tym odrzuceniem jej tytułu! Co jej zrobią przez ciebie! Niewiele mu już brakowało, żeby wyskoczył ze skóry. Napięcie dosłownie go rozsadzało, a teraz doszedł do tego jeszcze paniczny lęk o Izzy. - Co? – spytał cichym, groźnym głosem i żeby nie połamać sobie palców od zaciskania pięści, to zacisnął je na gałce od drzwi do kuchni. - Obedrą ją ze skóry! – ryknęła Laila, nie panując nad furią. – Dosłownie wytną jej fragment ciała! Jakiś tatuaż czy coś takiego – machnęła ręką jakby to było teraz najmniej ważne. – Ale zedrą to z niej bez znieczulenia, a potem przypalą ją ogniem, bo takie mają barbarzyńskie prawa, kiedy utytułowana głowa chce zrezygnować! A ona powiedziała, że to zrobi i wszyscy wiemy, że robi to tylko dla ciebie, ty samolubny draniu! Croft zmiażdżył stalową gałkę w dłoni, a pazury drugiej ręki wbił sobie w udo, żeby natychmiast się nie przemienić i nie skoczyć do ataku, bo nie miał tu kogo atakować. Jego wilk chciał bronić swojej partnerki, problem w tym, że tymi przed którymi musiał ją bronić, nie była jego rodzina. Jej tatuaż. Jej triquetra. Ten rozkoszny, podniecający malunek, który najwyraźniej musiał być symbolem jej statusu, a który on ubóstwiał każdym atomem swojego ciała, który pieścił za każdym razem, gdy się z nią kochał. Nikt, nigdy nie zedrze go z jej pleców i nikt, nigdy nie zada cierpienia jego partnerce . Po jego trupie! - Jest ich księżniczką – szepnął w przerażeniu Mickey. – Jak mogą jej chcieć zrobić coś takiego? Co z nich za ludzie? - To nie ludzie a potwory, synu – powiedział James, lekko przygarniając swoją najmłodszą pociechę do swojego boku. – A potwory trzeba usuwać, żeby wszystkim żyło się bezpieczniej. - Będziesz tak stał? – syknęła Laila do Crofta. – Jutro twojej partnerce rozoraną ciało i nikt nie powiedział, że ona to przeżyje! Croft gwałtownie zwrócił na matkę żółte, nieludzkie oczy i choć ciężko się mówiło, bo jego kły miały już niemal pełną, wilczą długość, to dziko, przerażająco zawarczał. - Dopóki ja żyję, zdechnie każdy, kto choć pomyśli o wycięciu jej triquetry, a moja Izzy jest i pozostanie księżniczką swojego ludu. Nikt jej nie dotknie – syknął na koniec i od razu 523

ruszył do wyjścia, zrywając po drodze koszulę. Miał na myśli dokładnie każdą sylabę tego co powiedział i prędzej sam zedrze z siebie skórę, niż pozwoli by ktokolwiek dotknął jej. Laila z ukontentowaniem skinęła głową i natychmiast skierowała się za nim do wyjścia, jednocześnie próbując drżącymi palcami rozpiąć guziki przy bluzce. - Chłopcy, krwawa rewolucja zacznie się szybciej niż się spodziewaliśmy – powiedział James, którego oczy już teraz też płonęły żółcią, a dłonie sprawnie pozbywały się koszuli. Groźnym, warkotliwym głosem dodał: - Idziemy na Salem. Ale nie musiał tego mówić, bo jego synowie i tak zrzucali ubrania i w ciągu minuty wszyscy biegli już u boku Crofta i swojej matki. - Nie zrobisz tego, ty głupia, uparta dziewucho – zasyczała Sonia, zasłaniając Izzy drzwi komnaty, z której miała nadzieję wychodzić po raz ostatni. – Jak nie dosłyszysz to patrz mi na usta: nie. Isabelle ciężko sapnęła i spojrzała na Rusty’ego oczekując jego pomocy, ale on był od tego tak daleki, jak to tylko możliwe. Nie zgadzali się na wycięcie jej tatuażu – rozumiała to i doceniała, ale nie było innej drogi, żeby się pozbyć tytułu. Gdyby był, Strażnik nie omieszkałby o nim wspomnieć, bo taki był jego obowiązek. Skoro powiedział, że mają ją pociąć, to znaczy, że muszą ją pociąć. Skłamałaby, gdyby powiedziała, że się nie niepokoi, bo ból będzie pewnie nawet gorszy niż postrzał, ale skoro przeżyła kulę w ramieniu, to przeżyje i to, a po wszystkim się uzdrowi. - Sonia – zaczęła cierpliwie – już o tym rozmawiałyśmy przez pół nocy. - A guzik mnie obchodzi o czym rozmawiałyśmy. Nie bądź głupia, nie uzdrowisz się na tyle szybko, na ile trzeba, żeby usunąć ból. Poza tym, moim zdaniem już w trakcie wycinania, padniesz zemdlona, a nikt tutaj nie ma elfich zdolności. Będziesz tam leżeć i krwawić, a ci rzeźnicy zrobią sobie z twojej skóry element dekoracyjny na ścianę. - Nie zemdleje. Sonia prychnęła. - A ja jestem Myszką Miki. - Sonia, wiesz, że mogę cię odsunąć od tych drzwi magią, prawda? - Tak się składa, że obiecałaś mojemu ojcu, że nigdy nie użyjesz magii na jego wilkach. I tu ją miała. Izzy z irytacją zmarszczyła czoło. 524

- Do licha, rusz żesz swój owłosiony tyłek spod tych drzwi, albo zawołam straże! - Po prostu chcemy, żebyś była rozsądna – włączył się do rozmowy Rusty. – Nie możesz tego zrobić i nikt nie chce, żebyś to robiła. Poza tym, pamiętaj, że twój tatuaż jest seksowny i Croft ma na jego punkcie bzika. - Zrobię sobie inny. - Na zrostach i tkance bliznowatej? – prychnęła Sonia. – Powodzenia. - Idę na dół – oznajmiła po raz ostatni. – Możecie tu zostać i poczekać. Jak będzie po wszystkim, to do was wrócę. - Raczej cię przyniosą – warknęła Sonia. – Ty się raczej ruszać nie będziesz. Izzy przeszła pod ramieniem Sonii i otworzyła drzwi. Wilczyca najwyraźniej musiała jej już na to pozwolić, bo gdyby chciała ją tu zatrzymać za wszelką cenę, to przy swojej sile była na doskonałej pozycji, żeby to zrobić. Miała nadzieję, że wilki zostaną w pokoju, ale obydwoje natychmiast za nią podążyli. Wolała, żeby nie oglądali tego co tam się będzie działo, bo kiedy faktycznie będzie zamroczona bólem, a Sonia albo Rusty zrobią coś tak głupiego jak atak na kogoś, to nie będzie mogła ich ochronić przed czarami Rady. - Boisz się - cicho powiedział Rusty, krocząc razem z siostrą tuż za jej plecami. – Przecież to czujemy. Wycofaj się. - Oczywiście, że się boję – odparła, mgliście przypominając sobie, że kilka miesięcy temu szła tą samą drogą z grupą swoich dwórek, jednak różnica była taka, że ich wtedy jej lęk nie obchodził. – Boję się, że kiedy będę pod nożem zrobicie coś głupiego, a ja nie będę mogła was obronić. - To lepiej zacznij się martwić o ten nóż nad sobą – warknęła Sonia. Izzy chciała jej powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale jakoś teraz nie bardzo mogło jej to przejść przez gardło. Nie miała pojęcia czy będzie dobrze. Próbowała kontrolować swoje emocje, bo wilki były jak radary, ale nie wszystko dało się ukryć. Rozpaczliwie tęskniła za Croftem, bała się, że nie ochroni Rusty’ego i Sonii, no i niepokoiło ją to, że zostanie poddana próbie bólu. Nie chciała przyznawać Sonii racji, ale było naprawdę bardzo możliwe, że straci przytomność. Miała tylko nadzieję, że lęk o jej przyjaciół będzie silniejszy od bólu i nie odpłynie na długo. W sali tronowej ponownie zebrała się cała Rada i z tego co zauważyła, wielu z jej członków miało dość nietęgie miny. Byli przerażeni tym, co ma się wydarzyć i nawet mogła to 525

zrozumieć. Chyba tylko Albin już się cieszył na myśl o swojej nowej pozycji i pełni władzy jaką zapewne szybko przejmie. - Panowie – przywitała się z nimi oschle, podczas, gdy Rusty i Sonia dość nerwowo zajęli najlepsze strategicznie pozycje w Sali. Ciekawe, czy w ogóle zdawali sobie z tego sprawę, czy to wszystko robota ich instynktów. - Czy nie zmieniłaś zdania, wasza wysokość? – spytał Albin, odsuwając się trochę spod podwyższenia z tronem, dzięki czemu zobaczyła, że już przygotowano tam rytualne pole. Wytyczno solą zmieszaną z popiołem otwarty okrąg, ustawiono świece, pochodnię na błękitny ogień i przygotowano manuskrypty z najstarszymi zaklęciami, narzędzia chirurgiczne i coś, co wyglądało jak kościelny klęcznik. Najwyraźniej nie miała leżeć w czasie zabiegu, tylko klęczeć. No cóż, przynajmniej będzie mogła się czegoś trzymać, żeby nie paść na ziemię. - Powiedz, że zmieniłaś zdanie i wracamy do domu – mruknęła do niej Sonia, wyrywając ją z ponurych rozważań na temat potencjalnej utraty przytomności. - Nie – rzuciła Izzy do Rady. – Jestem gotowa. - Nie będzie od tego odwołania – zaznaczył Albin. – Twój los jako pojedynczej jednostki przestanie obchodzić Radę po tym dniu. Nie mogła powstrzymać śmiechu, który jej się wyrwał. - Całe życie czekałam, żeby usłyszeć te słowa. Albin skrzywił się z niesmakiem, po czym skinął na Rusty’ego i Sonię. - Twoje zwierzęta muszą wyjść. Nie są uprawnione do uczestniczenia w rytuale. Jakby na zawołanie koszula Rusty’ego wylądowała na ziemi, rozległ się trzask pękającego materiału i w sali stał już olbrzymi, piękny wilk, wściekle warczący i kłapiący paszczą w stronę Rady. - Zdaje się, że mój brat mówi: pocałujcie nas w dupę – oznajmiła Sonia chłodno. – I jak nie podoba wam się nasza obecność, to życzę powodzenia w próbie wyproszenia nas. - Cii – Izzy szybko obejrzała się na wściekłego Rusty’ego. – Spokojnie. Nikt was nie wyrzuci, jesteście tu ze mną jako moja rodzina. Nie mogą wam tego zakazać. - Nie są twoją rodziną – prychnął Albin. - Owszem, są – powiedziała i wykorzystując to, że do pomieszczenia wkroczył Strażnik ze swoją księgą unoszącą się w powietrzu, dodała: - Strażniku, czy dopuszczana jest możliwość uczestnictwa w rytuale najbliższej rodziny zrzekającego? - Tak – padła natychmiastowa odpowiedź. 526

- Jako partnerka ich brata, są moim szwagrem i szwagierką. To obecnie najbliższa mi rodzina i domagam się by mogli ze mną zostać. - Prawo na to zezwala – oświadczył Strażnik, zamykając usta Albinowi. On sam stanął trochę z boku i nie zamarzał brać czynnego udziały w obrzędzie. Był raczej tylko obserwatorem, który miał wszystko spisać i pilnować, by odbyło się wedle praw. - Świetnie – warknął Albin. – Ale poinformuj to zwierzę, że jeśli kogoś zaatakuje, zginie na miejscu. - To zwierzę świetnie cię słyszy, typku w szlafroku – warknęła na niego Sonia. – Radziłabym wam się też zastanowić, czy powinniście podnosić na nią skalpel, bo znam swojego brata i zapewniam was, że ten który wbije jej go w ciało, zginie straszną śmiercią. - Czy to groźba?! – warknął Albin i pierwszy raz zwrócił się bezpośrednio do Sonii. - To obietnica – znowu warknęła. - Sonia, proszę – powiedziała do niej Izzy i zrobiła krok w stronę Rady. – Miejmy to już za sobą. Sonia natychmiast złapała ją za bluzkę na plecach i z powrotem do siebie przyciągnęła. - Nie rób tego – szepnęła do niej z przejęciem. – Uwierz mi, nie powinnaś tego robić. - Proszę cię – odszepnęła. – Chcę to mieć z głowy. Sonia zawahała się i rozejrzała jakby czegoś szukała, albo na coś czekała, ale w końcu ją puściła. Może myślała czym by ją tu ogłuszyć i czy uda jej się ją wynieść z pałacu. Isabelle wzięła głęboki oddech i zdecydowanie ruszyła w stronę podestu. Rusty poruszył się nerwowo za jej plecami, więc posłała mu przez ramię uspokajający uśmiech. Nie zadziałał, ale przynajmniej zatrzymał go w miejscu. Zobaczyła, że wymienił z Sonią niespokojne spojrzenia, ale potem skupiła się już na Radzie. Weszła w okrąg, ale na razie go nie zamknięto. Albin gestem nakazał jej usiąść na niskim zydelku ustawionym przed klęcznikiem, spojrzał na Strażnika, jakby pytając czy ten jest gotowy, po czym wziął manuskrypt i teatralnie go rozwinął. Reszta Rady z dość niepewnymi minami wzięła się za ręce, otaczając ich kręgiem. Izzy zobaczyła jak Rusty się szarpnął, jakby chciał tu wskoczyć, ale szybko pokręciła głową i zatrzymał się w miejscu, chociaż wściekle dyszał i powarkiwał. Może jednak powinna była ich zmusić, żeby zaczekali w pokoju. Miała bardzo złe przeczucia co do tego, co się stanie, kiedy ktoś naprawdę weźmie do ręki skalpel.

527

Albin zaczął wyczytywać bardzo skomplikowane formuły, przy których nie radził sobie najlepiej, bo był tylko na ósmym poziomie. Ale przez to, że reszta Rady otoczyła ich swoją skumulowaną mocą, był w stanie wypowiedzieć wszystkie rytualne zaklęcia do końca. Co prawda trwało to niemal wieczność, ale w końcu ze świec i pochodni strzelił błękitny ogień, na co Rusty wilczo zaszczekał. Zaczął też krążyć wokół szerokiego okręgu z soli i popiołu, jak niespokojny lew w klatce. Chciałaby mu powiedzieć, żeby się uspokoił, bo wszystko jest w porządku, ale gdyby się teraz odezwała, trzeba by zaczynać od początku, a naprawdę nie miała na to ochoty. Im szybciej to się skończy, tym szybciej wszyscy razem wrócą do Wulfridge. Albin zakończył czytanie i zabrał się za podpalanie ziół. Charakterystyczny orientalny zapach napełnił całą salę i Rusty jeszcze bardziej nerwowo zaczął się poruszać. Sonia została na miejscu, ale bujała się na piętach i nerwowo zerkała na zegarek. Może ona też chciała, żeby to wszystko już poszło szybciej. W końcu każdy członek Rady powtórzył po Albinie wiążące słowa i zamknięto okrąg. Okadzono i otoczono zabezpieczającym zaklęciem najpierw koronę jej ojca, potem tiarę, którą okazjonalnie nosiła i w końcu nią samą. Duszny zapach palonych ziół wdarł się do jej płuc i przez chwilę walczyła o odzyskanie oddechu, co praktycznie wycisnęło z jej oczu łzy, na co Rusty znowu skoczył do przodu, ale szybko się opamiętała i pokręciła głową, żeby się zatrzymał. Musi zapanować nad wszystkimi swoimi odruchami, bo inaczej Rus naprawdę tu skoczy, naruszy krąg i stanie mu się krzywda. Pokazała mu gestem, że wszystko jest w porządku i spojrzała na Albina. Wyraz satysfakcji w jego oczach był niemal obraźliwy, ale pocieszała się, że nie będzie go już musiała więcej oglądać. Szkoda jej było tylko Sabatów, bo na ich czele stanie ktoś bez serca i współczucia, no i, jakby nie patrzeć, to będzie jej wina. Będzie jakoś musiała z nią żyć. Albin zaczął mruczeć następne zaklęcia i gestem wskazał jej klęcznik. Przeniosła się na niego, odwracając tyłem do wszystkich, ale spojrzała przez ramię na swoich przyjaciół. Była coraz bardziej pewna, że nie wytrzymają do końca rytuału, zwłaszcza, że Rusty nagle się zatrzymał, postawił uszy, po czym usiadł, odchylił mocno głowę i zawył tak głośno, że Radni aż się poruszyli i na niego spojrzeli. Ale on nie przerywał i kiedy skończyło mu się powietrze, nabrał następny haust i zawył ponownie. Ta wilcza piosenka mogłaby nabawić kogoś bólu głowy, ale dla Izzy była jakoś dziwnie kojąca. Poczuła się bardziej spokojna, co było

528

przyjemne, bo od wyjazdu z Wulfridge czuła wielki niepokój. Ale teraz wszystko zdawało się być na swoim miejscu. Albin skrzywił się na wyjącego wilka, ale dokończył zaklęcie, przez co skalpel się rozjarzył, po czym dość brutalnie zmusił Izzy do pochylenia się i wypięcia pleców. Wywinął jej bluzkę pod same pachy, przez co jej tatuaż uwidocznił się w pełnej krasie oczom wszystkich. Widzieli go na jej ciele po raz ostatni, więc nic dziwnego, że wszyscy się w niego wgapili. Do tego nie musiała być wilkiem, żeby wyczuć, że większość Radnych jest coraz bardziej niepewna. W końcu to już nie było teoretyzowanie, tylko prawdziwy zabieg na żywym organizmie. Organizmie, który tak się złożyło, że był ich księżniczką. Kiedy Albin pochylił się nad jej plecami z nożem w dłoni, na wszelki wypadek zacisnęła i powieki i szczęki. Szkoda, że nie pomyślała, żeby wziąć coś, co mogłaby przygryźć. Wbicie się w rękę nie było teraz najlepszym pomysłem, bo do bólu pleców, doszedłby ból przedramienia. - Księżniczko Isabelle Cornelio Gabrielle z rodu Lennoxów – wychrypiał za nią Albin. – Od tej chwili nie będziesz tytułowana księżniczką wszystkich Sabatów, nie będziesz miała prawa do opieki, a twoje imię zostanie przekreślone na kartach historii. Czy jesteś tego świadoma? Rozluźniła szczęki tylko na tyle, żeby rzucić: - Tak. - A więc zgodnie z Najwyższymi Prawami naszego ludu, zostajesz pozbawiona swojej godności, a twoje insygnia władzy zostają ci raz na zawsze odebrane. W imieniu Naczelnej Rady Sabatów odbieram ci… - Nadchodzą tutaj – rozległ się zaskakująco niezbyt głośny głos Strażnika Praw, którego niewidome oczy były teraz utkwione w drzwiach, a nie na członkach rytuału. Izzy i wszyscy członkowie Rady poderwali głowy w jego stronę, bo to że się odezwał oznaczało, że trzeba będzie wszystko zaczynać od początku, przez co Albin był naprawdę wściekły, a to nie był częsty widok. Rusty nie przestawał wyć, Sonia wyglądała jakby chciała zacząć podskakiwać, a Strażnik nie odrywał niewidomych oczu od drzwi, jakby na coś czekał. - Kto nadchodzi?! – warknął wreszcie wrogo Albin, prostując się, bo i tak wszystko trzeba było zaczynać od nowa. Białe oczy Strażnika przeniosły się na Radę. 529

- Wilki. Jest z nimi też niedźwiedź. I elfi łucznicy. Izzy gwałtownie wciągnęła powietrze i aż się nim zachłysnęła, a przez Radę przeszedł pomruk niepokoju. Gwałtownie się odwróciła i zobaczyła, jak Sonia się szczerzy, niemal klaszcząc w ręce, a Rusty przestaje wyć i spokojnie siedzi, patrząc w drzwi. Przychodziły jej do głowy tylko jedne wilki, które miały w swoich szeregach niedźwiedzia i elfa, i które były na tyle szalone, żeby przyjść prosto do stolicy magii. Serce o mało jej nie wyskoczyło z piersi. Na korytarzu przed salą rozległy się jakieś krzyki, ale szybko się urwały pod warkotem i dość przerażającymi odgłosami wilków i łomotów. To nie brzmiało jak jeden czy dwa wilczki, to raczej brzmiało jak cała wataha. Wreszcie drzwi z łomotem się rozwarły, trzasnęły obydwoma połówkami o ściany i wyleciały z zawiasów, jednocześnie pękając na pół. W akompaniamencie dzikich szczeków i powarkiwań, do pomieszczenia wkroczył cały tuzin wilków, wszystkie były olbrzymie jak kuce i trzymały nisko opuszczone głowy jak do ataku. Na sierści niektórych lśniły kropelki krwi i to raczej nie ich, a sądząc po wyciach, które teraz dochodziły spoza pałacu, jeszcze więcej wilków było poza tą salą. Za nimi ciężko wtoczył się niedźwiedź, który był niewiele mniejszy od słonia i który stukał olbrzymimi, czarnymi pazurami o marmurową posadzkę. Na koniec do pomieszczenia wkroczył oddział elfich łuczników, wszyscy piękni, uzbrojeni i bardzo czujni. Jak udało im się tu dostać? I jak to możliwe, że magia pałacowych gwardzistów ich nie zatrzymała? Izzy od razu wypatrzyła Crofta, tak jakby instynktownie wiedziała, gdzie on jest. Cóż, nie było to trudne, bo szedł prosto na nich z szalem w oczach i warczeniem, od którego przechodziły ciarki. Pokazywał wszystkie wielkie zębiska, a żółte oczy miał utkwione w Albinie i jego ręce z zapomnianym skalpelem. Bez wątpienia szedł, żeby mu tę rękę odgryźć. Izzy zerwała się z miejsca i szybko wyciągnęła dłoń, na znak stopu. - Croft, nie! – zawołała z przerażeniem i szybko mu pokazała okrąg z soli i popiołu. Croft zatrzymał się tuż przed nim, omiótł go dzikim spojrzeniem, po czym nisko pochylił się na łapach, jakby chciał powiedzieć, że i tak zaatakuje. Magia w środku kręgu nadal była silna, przez skumulowanie mocy wszystkich członków Rady, więc prawdopodobnie by zginął, gdyby spróbował tu wskoczyć.

530

- Nie! – powtórzyła z mocą i zerwała się, żeby odsunąć sól i przerwać okrąg, ale została pochwycona przez Albina i zatrzymana. Musiał zdawać sobie sprawę, że tylko kiedy pozostają w środku magicznej bariery, są bezpieczni. Croft zawarczał tak wściekle, że można było naprawdę wpaść w popłoch, a do tego jego moc alfy prawie zmiażdżyła pomieszczenie. Może był to wynik pomieszania mocy Jamesa i wszystkich jego synów, a może po prostu Croft był naprawdę na granicy wytrzymałości. - Puść mnie, idioto, nie widzisz, że to go tylko bardziej rozdrażnia? – syknęła Izzy do Albina, ale nie puścił jej ręki. - Tylko tutaj jesteśmy bezpieczni! – syknął. – Przerwij krąg, a nas pozabijają! - Nie mnie – odwarknęła, ale i tak nie udało jej się uwolnić, co nie było dobre, bo Croft nie odrywał do nich wzroku i był coraz niżej na łapach. Izzy dopiero teraz przypomniała sobie o Strażniku Praw, ale on stał nieporuszony tam gdzie wcześniej i tylko pióro jego magicznej kroniki gwałtownie śmigało po papierze. To było naprawdę coś, zważywszy na to, że kręcili się wokół niego chyba Harper i Ryder i obaj groźnie warczeli, pokazując zębiska. - Czego te bestie tutaj chcą?! – zawarczał Albin. – I co to ma znaczyć?! Gdzie są nasi strażnicy?! Izzy szybko spojrzała na Sonię, bo jedyna mogłaby na to odpowiedzieć, ale ona klepała po głowie trochę mniejszego wilka i na samą myśl, że to mógł być Mickey, Izzy oblewał zimny pot. Obok jej nogi usiadła też majestatyczna biała wilczyca, co znaczyło, że Laila też tu jest. Wszyscy tu byli. Zarówno Whimorowie jak i wilki, których nie rozpoznawała. Była też Ashur, który teraz ciężko klapnął wielkim tyłkiem na ziemi i drapał się po uchu. No dobrze, wilki i Ashur – w porządku. Ale skąd się wzięli łucznicy z Elfiego Lasu? - Żądam odpowiedzi! – krzyknął Albin, nadal nie dając jej przerwać kręgu, przez co Croft był coraz bardziej wściekły i nawet zaczął drapać posadzkę tuż przed solą, jakby chciał zrobić podkop. Basior, największy z olbrzymich wilków, poruszył się, lekko zamigotał i po chwili był już w ludzkiej postaci. Niestety był nagi i Izzy zaczerwieniła się po korzonki włosów, ale poza nią chyba nikt nawet nie zwrócił na to uwagi.

531

- Wasza straż albo nie żyje, albo jest zamknięta – odparł z dość mrożącym krew w żyłach spokojem. – Nie przyszliśmy po nich, tylko po was. Po tych słowach cała Rada przestała oddychać. Izzy im się nie dziwiła, James im nie groził, on im oznajmiał. To było jeszcze bardziej straszne. - A czego od nas chcecie? – wysyczał Albin przez zęby. - Po pierwsze, chcemy, żeby ten skalpel, który tak gorliwie trzymasz, został wyrzucony, a rytuał zaprzestany. Po drugie, puścisz moją synową. Po trzecie, wszyscy będą mogli odejść, poza tobą; ty zginiesz. A po czwarte, Isabelle przejmie całą władzę nad wszystkimi Sabatami. Nie negocjujemy. Izzy po raz kolejny straciła oddech. To była ta rewolucja, którą James jej oferował jeszcze nie tak dawno temu. I był tu Croft, a skoro tu był, to najwyraźniej nie chciał, żeby oddawała władzę. A może chciał, ale ojciec go przekonał, że nie powinien chcieć? - Nie macie żadnego prawa, żeby mi rozkazy… - zaczął Albin, na co wszystkie wilki w pomieszczeniu skoczyły do przodu kłapiąc paszczami i pokazując kły. - To jest nasze prawo – podsumował James. – Nasze kły i pazury. - Durne zwierzęta – warknął Albin z kpiną. – Na kogo się porywacie? Na gatunek wyższy i potężniejszy od was?! Albin zaczął mruczeć pod nosem i zanim Izzy się zorientowała, że mruczy zaklęcie, wyrzucił już przed siebie rękę, z której poleciał strumień mocy. Izzy szarpnęła się do przodu z głośnym wrzaskiem, przerażona czarem, którym chciał poważnie zranić jej przyjaciół. Z panicznym lękiem uderzyła Albina w sposób, którego nauczył ją Croft na lekcjach samoobrony i skoczyła przerwać krąg. Nawet nie zauważyła, że zaklęcie odbiło się od wilków i elfów jakby byli otoczeni jakąś własną magiczną tarczą, po czym strzeliło w sufit, wypalając w nim dziurę. Radni wydali okrzyk niedowierzania i wszyscy spojrzeli na Izzy jakby ją zobaczyli po raz pierwszy w życiu, ale z tego też nie zdawała sobie sprawy. Padła na kolana i zanim ktoś jej przeszkodził, rozerwała dłońmi okrąg, przez co cała magia opadła. W tej samej sekundzie, Croft skoczył do przodu, wylądował na Albinie i powalając go na ziemię, wgryzł się kłami w jego ramię, przez co Przewodniczący ryknął z bólu, a reszta Radnych stłoczyła się z przerażeniem w kącie pod podium. Część wilków, w tym chyba Buster, też natychmiast się przy nich znalazło i pilnowali ich tam stłoczonych w jednym miejscu. James w tym czasie spokojnie założył jakieś spodnie, które niewiadomo skąd wziął.

532

Izzy z przerażeniem spojrzała na Crofta rozrywającego ramię Albina. Czarodziej próbował się bronić magią, ale odbijała się od Crofta w nadzwyczajny sposób, co ją całkowicie zaskoczyło. Nie miała pojęcia jak to się stało, ale była za to bardzo wdzięczna. Niestety nie powstrzymywało to Albina przed bronieniem się na pomocą skalpela, który dalej ściskał i który próbował wbijać na oślep w atakującego go wilka. - Croft! – szarpnęła się w jego stronę, ale skądś wyrosła obok Sonia i złapała ją w żelazny uścisk. - Zostaw – powiedziała, nagle bardzo odprężona i niemal wesoła. – Musi się wyżyć. - Ale skalpel…! - Boże – Sonia wywróciła oczami. – Kiedy ty się nauczysz? Jesteśmy zmiennymi wilkami. Goimy się w oka mgnieniu. Nic mu nie będzie. Lepiej powiedz, jak to zrobiłaś, że magia się nas nie ima. To bardzo fajna sztuczka i nie wspominałaś, że umiesz coś takiego. Izzy przestała się szarpać, ale nadal z przerażeniem patrzyła jak ostrze skalpela raz po raz znika między futrem Crofta i błyszczą czerwone kropelki krwi na jego sierści. - Co? – spytała nieprzytomnie. - Jak nas osłoniłaś przed magią – powtórzyła Sonia. Izzy przeniosła na nią wielkie oczy. - Ja? - No przecież nie ja. Rozdarłaś się jak banshee, wybuchło od ciebie czerwone światło i nagle zaklęcia zaczęły się od nas odbijać. To było całkiem imponujące. Isabelle przez chwilę w ogóle nie wiedziała o czym ona mówi. Nie rzucała żadnego czaru. A przynajmniej nie świadomie. Naprawdę ich osłoniła? Jeśli światło było czerwone, to musiała być naprawdę silna magia. Jej lęk o przyjaciół musiał znaleźć ujście w postaci jakiejś tarczy. Nie miała pojęcia, że jest zdolna do czegoś takiego. - Wszystko w porządku? – spytał ją spokojnie James, który też pojawił się obok, a Laila otarła się pocieszycielsko o jej nogi. Harper i Ryder nadal krążyli wokół Strażnika Praw, Buster, Rusty, Troy i kilka innych wilków kłapało paszczami na Radę, a Ashur siedział spokojnie i bawił się palcami tylnych łap. Łucznicy pilnowali wejść, a gdzieś w innych częściach pałacu wyły wilki. - Co wy tu robicie? – spytała bez tchu, patrząc jak Croft praktycznie wyszarpuje mięśnie z ramienia zawodzącego Albina.

533

- Przyszliśmy po ciebie – wyjaśnił spokojnie. – Doszły nas słuchy, że chcą ci zrobić krzywdę. Izzy posłała krzywe spojrzenie Sonii, ale ona się tylko bezczelnie wyszczerzyła i wzruszyła ramionami. - To było niepotrzebne, już prawie było po wszystkim i mogłabym… - Croft też uważa, że nie powinnaś się zrzekać tytułu – wtrącił James, zamykając jej tym usta. – A już z pewnością nikt nie chce, żeby wykroili ci kawałek skóry. Jak widzisz, Croft bardzo się zezłościł, kiedy o tym usłyszał. Sądząc po tym, co robił z Albinem, był to eufemizm. - Trochę się przejął, że się wcześniej z nim nie skonsultowałaś, bo powiedziałby ci, że jest przeciwny odrzucaniu swojego dziedzictwa, ale ponieważ wyszło jak wyszło, myślę, iż już sama się o tym zorientowałaś. Izzy nie mogła się skupić, kiedy patrzyła jak Croft szarpie Albinem i słowa Jamesa trafiały do jej głowy, ale nie do końca wszystko rozumiała. - Ale… Ale… - Moja droga, jeszcze zanim się dowiedział, że wyjechałaś do Salem, był już gotowy zaakceptować nowy stan rzeczy. Możesz stanąć na czele Wszystkich Sabatów, a on będzie przy tobie. Izzy spojrzała na niego gwałtownie. - Co? James otoczył ją ramieniem. - Na pewno macie jakieś prawa, dotyczące pozbycia się Rady. Możemy to teraz zrobić, tylko musielibyśmy jeszcze zdecydować czy Croft ma rozszarpać tamtego czarodzieja, bo jest na dobrej drodze, by to zrobić. - Miałam zrzec się władzy, a nie ją przejmować! Jak teraz mam… - To bardzo proste, moja droga. I jak widzisz, nie tylko my tak uważamy – znacząco wskazał na elfy. – W królestwie nie byli zachwyceni, że córka ich księżniczki ma zostać dosłownie pozbawiona skóry. Z tego co zrozumiałem, również chętnie widzieliby cię przy władzy. - To miało być zupełnie inaczej!

534

- Musimy być elastyczni i dostosowywać się do sytuacji. Pamiętasz jaki był plan, kiedy o tym rozmawialiśmy? Proponuję, byśmy wcielili go w życie. Powiedz, że staniesz na czele czarodziejów. Co prawda to była miażdżąca odpowiedzialność, ale mogłaby to zrobić. Oddalenie Rady było jej marzeniem, ale już właściwie przywykła do myśli, że nie będzie ani księżniczką, ani nie będzie miała niczego wspólnego z Sabatami. Teraz wszystko miało stanąć na głowie. - Muszę porozmawiać z Croftem! – oznajmiła niemal z desperacją. - Słusznie – zgodził się James, po czym zrobił coś swoją mocą, przez co Croft oderwał się od Albina, ale posłał do tyłu rozeźlone spojrzenie, że mu przerwano. Miał pysk we krwi, co robiło dość przerażające wrażenie. - On już daleko nie ucieknie – powiedział do niego James. – A Izzy potrzebuje teraz twojego wsparcia. Croft spojrzał mściwie na Albina, jakby się zastanawiał czy nie rozszarpać go jednak od razu, ale potem spojrzał na Izzy, oderwał się od Przewodniczącego i ruszył w jej stronę. Nie wyglądał na poranionego, co ją bardzo uspokoiło. Croft przemienił się, kiedy był już prawie przy niej i z ulgą odnotowała, że zniknęła też cała krew – i ta jego i ta Albina. Nie zatrzymał się ani na chwilę, a pierwszą rzeczą, którą zrobił, kiedy już przy niej był, było obciągnięcie w dół jej bluzki, o której już zdążyła zapomnieć. Zaraz potem tak mocno ją do siebie przyciągnął, że aż rozpłaszczyła się na jego cudownym, nagim torsie i z pasją wbił się w jej usta. To był głodny, stęskniony, bardzo namiętny pocałunek, w którym wyczuła też jego rozdrażnienie na nią. Mocno go przytuliła, z nadzieją, że nigdy nie będą musieli się rozdzielić. Dopiero kiedy James chrząknął znacząco, a Rusty wydał coś jak parsknięcie, bardzo przypominające śmiech, Croft oderwał od niej usta i spojrzał na nią ze zmarszczonym czołem. - Powinienem cię przełożyć przez kolano i spuścić ci lanie życia, kociaku. Znowu nazywał ją „kociakiem”. Cokolwiek by się teraz miało nie stać, będzie szczęśliwą kobietą. - Skrzywdzili cię? – spytał trzeźwo, podczas gdy ona już błądziła w obłokach ze szczęścia. W odpowiedzi pokręciła głową. – Obrażali cię? – znowu pokręciła głową, więc teraz już jeszcze bardziej zmarszczył czoło i posłał jej srogie spojrzenie. – Coś ty chciała zrobić, co? Czy już całkowicie poprzewracało ci się w tej twojej ślicznej główce? Chciałaś mnie zabić? 535

- Ciebie? - Gdyby ten skalpel choć dotknął twojej skóry, to chyba bym umarł, rozumiesz? Jesteś piękna, jesteś moja i za bardzo cię kocham, żeby patrzeć jak sama robisz sobie krzywdę! Ty głupiutkie stworzenie, jesteś moja w całości, z całym pakietem swojego dziedzictwa, bez względu na to jakie ono jest. Jakoś sobie z tym poradzimy do diabła, ale nie podejmuj takich decyzji beze mnie! - Kazałeś mi odejść. - A ty zawsze robisz to, co ja ci każę, prawda? – prychnął, wsuwając dłoń pod jej bluzkę i kładąc ją na jej tatuażu, jakby chciał zaznaczyć, że to też jego własność. - Ale tak by było nam łatwiej, Croft – powiedziała, opierają dłonie na jego piersi. – Ja chcę z tobą zostać, nie potrzebuję niczego więcej, tobie też byłoby łatwiej, gdybym nie miała ze sobą tego wszystkiego… - Nie ma być łatwiej – powiedział jej, pochylając do niej bardziej głowę. – I nie musi być łatwiej. Chcę tylko szczerości i otwartości, rozumiesz? Nie ukrywaj przede mną niczego, to jakoś ze wszystkim sobie poradzimy. Razem, jasne? Gorliwie pokiwała głową. - Dobrze – podsumował. – To teraz powiedz mi kogo trzeba zabić, żebyś odzyskała taką władzę jaką miał twój ojciec. - Nie muszę przewodzić Sabatom, mogę po prostu… - Przestać gadać – wszedł jej w słowo. – Oczywiście, że będziesz królową dla swoich ludzi i będziesz cholernie dobrą królową. Wyprostujesz ten cały burdel, który tutaj jest. Najpierw nawiążesz sojusz z nami, a potem z elfami. Będziesz tą, która poprawi stosunki całego magicznego świata i przejdziesz do historii jako najlepsza władczyni czarodziejów. I będziesz sparowana z wilkiem, który cię nigdy nie opuści. A nawet jak się pokłócimy i będziemy mieli ciche dni, to nie zrobisz czegoś tak absurdalnie głupiego, jak zamierzałaś. Czy to wszystko jest jasne? - Jesteś tego pewien? Bo potem naprawdę nie będzie od tego odwrotu. Będę musiała dużo czasu spędzać wśród czarodziejów, będę musiała zreorganizować cały obecny system powiązań i… Croft, jesteś pewien? - Tak – powiedział z mocą. – Zrób to. Problemy będziemy rozwiązywać na bieżąco. Jeśli będzie trzeba tutaj zamieszkać, to zamieszkamy. No i pewnie weźmiemy jakiś oficjalny ślub, bo będą tego od ciebie wymagać. Więc zrób to, weź co twoje. Jestem z tobą. 536

Mogłaby się rozpłakać na te słowa. Była przygotowana na to, że będzie o niego walczyć, ale kiedy już pozbędzie się swojego brzemienia dziedzictwa. Tymczasem to wcale nie było konieczne. Croft był nawet gotowy się z nią tutaj przenieść. - Nie chcę tu mieszkać – wyznała zupełnie szczerze. – Mamy dom w Wulfridge, chciałabym tam zostać. - To dobrze, bo ja też nie chcę tu mieszkać. Jakoś zorganizujemy ci centrum dowodzenia w domu. - Jesteś pewien? – spytała po raz kolejny. - Tak. Nikogo nie straci, nikogo nie zawiedzie. Nagle okazało się, że może mieć wszystko. Oszołomienie sprawiło, że dość nieprzytomnie przetoczyła spojrzeniem po wszystkich, którzy tutaj się zebrali. Albin wił się na ziemi z rozszarpaną ręką, Rada drżała w przerażeniu w kącie, James cierpliwie czekał na jej decyzję. Otrząsnęła się. Jeśli Croft jest pewien, że sobie z tym poradzi, to ona tym bardziej da radę. Najwyżej później będzie jakoś sobie radziła z przerażeniem za tą całą odpowiedzialność, która na nią spadnie. - Strażniku – powiedziała w końcu do mężczyzny, którego otaczali Harper i Ryder. Nie sprecyzowała o kogo jej chodzi, więc wszyscy trzej zwrócili oczy w jej stronę. – Strażniku Praw – uściśliła. – Czy mogę zrezygnować z rytuału, skoro jeszcze się nie odbył? - Nie! – zaryczał Albin, podczas gdy Strażnik jednocześnie powiedział: - Tak. Croft zawarczał dziko na Albina, który zaczął się czołgać na plecach do tyłu. - Nie! Rada istniała zawsze i zawsze będzie najwyższym organem decyzyjnym! - Naczelna Rada istnieje od 1500 roku – bezbarwnie powiedział Strażnik. – Wcześniej najwyższym organem decyzyjnym był monarcha. - Będę wnioskować o usunięcie Naczelnej Rady i przydzielenie mi wszystkich jej obowiązków – powiedziała Izzy, a pióro natychmiast zanotowało każde jej słowo. Albin roześmiał się gorzko. - I co ty z tym zrobisz, mała, głupiutka dziewczynko? Nie masz żadnej woli, nie masz wystarczająco siły, jesteś tylko cieniem własnego ojca. Doprowadzisz monarchie do ruiny i dasz sobie wejść na głowę każdemu, kto będzie miał na to ochotę. Nigdy nie nadawałaś się nawet na księżniczkę, a co dopiero na władczynię! 537

Croft wydał wściekły pomruk i skoczył do przodu, przemieniając się w locie. - Zabić – zawarczał krótko James i wtedy prawie wszystkie wilki ruszyły w stronę Albina. Spanikował i trudno mu się dziwić. Pomimo że był zakrwawiony i osłabiony szybko wymamrotał zaklęcie i trzasnął o ziemię garścią suszonej szałwii porwanej ze stolika z ziołami. Podniósł się biały dym, a kiedy Croft w niego wpadł, nikogo już tam nie było. Inne wilki też dostały się na miejsce, zaczęły warczeć, węszyć i szukać, ale Albina już tu nie było, a Izzy nabrała pewności kto uwolnił Valacara. Albin praktykował czarną magię i właśnie dał jej pokaz. Po członkach Rady rozeszły się szepty niedowierzania i oburzenia, ale szybko ucichły, kiedy wilki zaczęły obwąchiwać i ich. - Gdzie on jest? – spytał czujnie James. - Zapewne daleko stąd – odpowiedziała Izzy i znowu spojrzała na Strażnika. – Przewodniczący Naczelnej Rady dopuścił się zdrady poprzez praktykowanie zakazanej magii. Wnioskuję o usunięcie go Rady, z jego Sabatu i o odebranie mu wszystkich przywilejów. Wnioskuję też o zgłoszenie jego zdrady Łowcom Czarnoksiężników. - Wniosek jest uzasadniony i zgodny ze wszystkimi prawami Sabatów – potwierdził Strażnik. – Lord Albin dopuścił się zdrady. Jego imię w Kronikach zostanie opatrzone symbolem Bannire. - To znak wygnańca – wyjaśniła Jamesowi. – Będzie ścigany i doprowadzony do sprawiedliwości pod zarzutem praktykowania czarnej magii. I jeśli moje przypuszczenia się potwierdzą, to będzie też ścigany za uwolnienie groźnego czarnoksiężnika z hibernacji i zwrócenie mu jego mocy. Tylko muszę to wcześniej sprawdzić. James skinął głową, ale pozostał czujny, jakby spodziewał się, że Albin jeszcze może się pojawić równie szybko jak zniknął. Croft był wściekły, że czarodziej mu się wymknął z rąk, zanim wykonał na nim swoją wersję sprawiedliwości. Wściekle zawył, a wtedy odpowiedziały mu wycia braci, przyjaciół i innych członków watahy. Izzy znowu spojrzała na Strażnika. - Chcę zająć miejsce po moim ojcu i zrezygnować z usług Rady. Czy jest to możliwe? - Tak.

538

- Wasza wysokość! – odezwał się jeden z Radnych, choć zerkał nerwowo na wilki. – Jesteśmy Naczelną Radą! Zawsze służyliśmy władcom wsparciem i doradztwem! Jeżeli przejmiesz władzę nad Sabatami będzie ci potrzebne wsparcie doświadczonych głów! - Bez urazy, lordzie Stone, ale jak mogę zaufać waszym radom, skoro wybraliście na swojego przewodniczącego kogoś, kto pod waszymi nosami parał się czarną magią? Dziękuję za lata waszych usług, ale teraz pora, żebym zaczęła działać po swojemu. Strażniku, czy mam możliwość zrezygnowania z dalszych usług Naczelnej Rady? - Tak. - Jak mam to zrobić? Czy wymaga to rytuału? - Nie. Aby odprawić Naczelną Radę wystarczy królewski dekret z pieczęcią. Wyglądało na to, że będzie to bardzo proste zadanie, więc odwróciła się w stronę Rady. - Panowie, dziękuję za waszą służbę. Od teraz jesteście zwolnieni ze wszystkich obowiązków i możecie odjeść w pokoju, chyba że któryś z was chce zakwestionować moje prawo do korony. Wtedy rozwiążemy to od razu, aby nie piętrzyć niepotrzebnych nieporozumień. Radni spojrzeli po sobie, a potem z niepokojem rzucili oczami na nadal powarkujące wilki. Najwyraźniej przy takiej asyście nikt przy zdrowych zmysłach nie zakwestionuje jej praw i pochodzenia. James miał rację, obecność wilków bardzo ułatwiała całe przejęcie władzy. - Świetnie – oznajmiła, kiedy cisza się przedłużała, a Croft wrócił do niej i jako wilk usiadł przy jej nodze, sięgając jej głową prawie do pachy. Mając go pod bokiem była teraz silniejsza niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. – Dziękuję raz jeszcze, a teraz możecie odejść. Zabierzcie swoje rzeczy i wróćcie do domów. Oficjalnie jesteście na emeryturze. Wystarczyło, że James skinął głową, a jego wilki rozstąpiły się jak Morze Czerwone, robiąc drogę do wyjścia. Radni się wahali, ale ostatecznie wyszli z sali tak szybko jak tylko potrafili. Po chwili w pomieszczeniu był już z nimi tylko Strażnik Praw. I nadal nie był poruszony. Izzy była ciekawa, czy nie odczuwanie emocji uważa za dar czy raczej za swoje przekleństwo. Croft szturchnął Izzy głową i pytająco wskazał na niewidomego mężczyznę. - To Kronikarz i Strażnik Praw Sabatów – wyjaśniła. – Jest ostoją praworządności i sprawiedliwości. Zna też wszystkie prawa i spisuje wszystkie wydarzenia, które dotyczą tego 539

królestwa. Razem z mianowaniem odebrano mu wzrok i emocje, aby sądził tylko na podstawie praw. On jest w porządku – zapewniła, ale Croft i tak dość mało przyjemnie popatrywał na Strażnika. - Strażniku – zwróciła się do niego Izzy. – Czy… Hmm – odchrząknęła i trochę niepewnie zerknęła na Crofta. – Czy mnie koronujesz? Bała się, że Croft znowu sfiksuje jak to usłyszy, ale poradził sobie z tym mężnie i nawet powieka mu nie mrugnęła. - Tak – powiedział bez wahania. – Koronacja musi się odbyć na oczach przedstawicieli wszystkich Sabatów i po wcześniejszym pobraniu próbki poziomu mocy. No i po tajemnicy. - Moja moc przewyższa poziom, który określono w oficjalnych dokumentach na mój temat. Strażnik skinął głową. - Dysponujesz mocą na dziesiątym poziomie, wasza wysokość. Croft warknął cicho i Izzy wiedziała co mu chodziło po głowie. Jak na niewidomego, Strażnik zawsze zdecydowanie za dużo wiedział. Przypuszczała, że razem z odebraniem mu emocji, podarowano mu jakąś zdolność jasnowidzenia. - Czy to będzie problem? - Nie. Władca powinien być silniejszy od swojego ludu. Izzy uspokajająco pogłaskała Crofta po wielkiej głowie, ale dalej zwracała się do Strażnika: - Przygotujesz mnie do przejęcia władzy? - Tak. - Ile to potrwa? - Kilka dni. Skinęła głową. Jak ładnie Crofta poprosi, to może tu z nią zostanie na ten czas. - Chcę też, byś przygotował kilka dekretów. Po pierwsze, wilki z Wulfridge są naszymi sojusznikami i zawsze będą tutaj mile widziane. Chcę byś to sformalizował – zarządziła i spojrzała na Jamesa, który się do niej uśmiechnął i skinął głową. – Po drugie, pragnę wydać nowe prawo. Od tego dnia żaden zmienny czy elf, który zwróci się do nas z prośbą o pomoc, nie odejdzie bez wysłuchania. Udzielmy pomocy każdemu zmiennemu, który będzie jej naprawdę potrzebował. A jeśli jego problemy będą wynikać z działań czarodziejów, bądź 540

czarnoksiężników, będą oni za to ścigani i stawiani przede mną. Nakładam oficjalny obowiązek na każdego czarodzieja mającego w sąsiedztwie zmiennych, by okazywali im szacunek i pomagali, kiedy zostaną o to poprzynoszeni. Pragnę polityki pokoju ze wszystkimi gatunkami, a te lata wrogości szczególnie do wilków mają się zacząć kończyć, chyba że to jakieś wilki będą sprawiać udowodnione problemy i nie będą chciały pokoju. - Tak, wasza wysokość. - Och i Wybranki mają wrócić do domów. Chcę znieść prawo nakazujące najstarszym rodom przekazywania córek do pałacu. Mam też zamiar zmodernizować nasze najbardziej przestarzałe prawa, jak to dotyczące odrzucenia tytułu. - Tak, wasza wysokość. - No i najwyższa pora, żeby ktoś to zrobił – podsumowała Sonia. – Te wasze barbarzyńskie prawa są jak z epoki kamienia łupanego. Kto to słyszał, żeby w XXI wieku wycinać komuś skórę i to bez znieczulenia, a potem przypalać go ogniem? Mało wam było palenia na stosach? Laila wywróciła wilczymi oczami i szturchnęła córkę łbem, ale Izzy się z nią zgadzała. Nie tylko stosunki z innymi gatunkami musiały zostać poprawione, ale i ich wewnętrzne prawa. Czekało ją dużo pracy. - Słusznie postępujesz – powiedział James, biorąc jej dłonie w swoje i uciskając je jakby chciał jej dodać otuchy. – Będziesz mądrą władczynią. I cieszę się na naszą unię. Jesteś sparowana z moim synem, więc to będzie bardzo trwałe przymierze. I będzie z korzyścią dla wszystkich. - Lemarrowie raczej nie będą tak uważać – zauważyła, a na to nazwisko Croft znowu groźnie zawarczał. - Liczę, że problemy z nimi mamy już za sobą. Teraz musimy patrzeć w stronę świetlanej przyszłości. Izzy skinęła głową, ale miała jakieś przeczucie, że Axel jeszcze nie powiedział ostatniego słowa. I że jeszcze o nim usłyszą. - Cieszę się, że zdążyliśmy na czas – z przewrotnym uśmiechem dodał James, na co Croft buro zaburczał. – Gdybyśmy się choć trochę bardziej spóźnili, wszyscy bardzo byśmy tego żałowali. Jakby na potwierdzenie Croft zanurkował nosem pod jej bluzkę na plecach i polizał jej tatuaż na całej jego długości, budząc do życia każdy nerw w jej ciele. 541

- Dziękuję – powiedziała do Jamesa i właściwie też do całej reszty. – Bardzo dziękuję, że tutaj jesteście i że tyle dla mnie zrobiliście. To wiele dla mnie znaczy. Za wasze wsparcie również dziękuję – rzuciła do elfów, które zgodnie jej się pokłoniły. – Zawsze będę pilnowała byśmy byli przyjaciółmi. Podziękujcie ode mnie Pani Elfów i przekażcie, że przybędę to zrobić osobiście tak szybko, jak to tylko będzie możliwe. Będę też zaszczycona, jeśli zgodzi się uczestniczyć w mojej koronacji. Elfy ponownie jej się pokłoniły, skinęły głowami Jamesowi i cicho opuściły salę. Wtedy praktycznie natychmiast wokół Izzy, Crofta, Jamesa i Sonii, zaroiło się od pozostałych wilków. Teraz były spokojne i jakby zaciekawione, ale nie bardzo potrafiła zidentyfikować kto jest kim. I tak było dużą sprawą, że rozpoznawała Whitmorów. - Dziękuję – powiedziała do wszystkich. – Jesteście tutaj zawsze mile widziani, nawet pomimo tego, że pewnie naprawdę zabiliście kilku pałacowych strażników. Przez wilki przeszło coś co można by nazwać ich wersją śmiechu, a Izzy spojrzała na Crofta. - Nie musisz się ze mną żenić – powiedziała. – Więzi sparowania są i tak silniejsze od tych urzędowych. I naprawdę nie jest mi to potrzebne do szczęścia. Croft natychmiast się przemienił, po czym znowu zagarnął ją w ramiona. - Chociaż tyle mogę ci dać, do licha. Weźmiemy ślub. Pogódź się z tym. Ukryła uśmiech w jego ramieniu. - Spróbuję. - Najbardziej romantyczne oświadczyny w historii wszech czasów – Sonia wywróciła oczami. – „Weźmiemy ślub. Pogódź się z tym”. Każda dziewczyna marzy, żeby coś takiego usłyszeć. Im bardziej sięgamy wgłąb ciebie, Croft, tym większe dno osiągasz. Izzy zachichotała, a Croft odwrócił głowę w stronę siostry i reszty ubawionej rodziny. - Idźcie już – polecił im kwaśno. – Do niczego się tu już nie przydacie. Wracajcie do domu. - A może jakieś: „Dziękuję, ukochana siostro i wspaniały bracie, że zrobiliście wszystko, żeby powstrzymać moją upartą jak koza dziewczynę przed oszpeceniem się na całe życie i popełnieniem największego błędu w całym jej życiu? – burknęła Sonia. - Dziękuję – rzucił Croft do siostry, a do Rusty’ego tylko skinął głową, po czym powtórzył: - Wracajcie do domu. James chrząknął z rozbawieniem i zwrócił się do swoich wilków. 542

- Wygląda na to, że mój syn chce zostać sam ze swoją partnerką, żeby świętować jej sukces. Zbierajmy się już. - Naprawdę nie musicie! – szybko rzuciła Izzy. – Możecie jeszcze zostać! Każę przygotować jakąś uroczystą kolację, pokaże wam pałac i… - Muszą, muszą – wtrącił Croft. – Mnie możesz pokazać ten swój pałac. - Nie musisz tu ze mną zostawać. Za kilka dni wrócę do… Zasłonił jej ręką usta ze znaczącym spojrzeniem. - Nigdy, przenigdy już ode mnie nie wyjedziesz bez słowa i na pewno nie będziesz przebywać sama w tym kłębowisku żmij. Wolałbym sobie sam odgryźć ogon, niż przeżywać na nowo to co czułem przez ostatnie kilkanaście godzin. Od teraz, kiedy jesteśmy poza Wulfridge jesteśmy nierozłączni. Jakże miałaby się z tym kłócić, skoro o niczym bardziej nie marzyła? Pozostawało się tylko szeroko uśmiechnąć. - Jah – mruknęła Sonia. – Chodźmy zanim zaczną się tutaj migdalić. I na Boga, Croft, nie świeć już tak tym gołym tyłkiem, nie każdy chce go oglądać. Laila chyba już miała dość gadulstwa swojej córki, bo złapała ją zębami za krawędź tuniki i zaczęła wyciągać z sali. - Co ja poradzę? – powiedziała do niej Sonia. – To patologiczne oglądać swoich braci nago. Jestem pewna, że mam już przez to jakieś problemy psychiczne. Skończę na kozetce u psychiatry i wspomnisz wtedy, że ostrzegałam was przed tym. - Gdybyśmy byli potrzebni, wiesz gdzie jesteśmy – powiedział James, poklepał Crofta po ramieniu i wskazał swoim wilkom wyjście. Wszystkie posłusznie ruszyły w jego stronę. Whitmorowie posłali Izzy swoje psie uśmiechy i poszli za resztą. - Rusty? – rzucił nagle Croft i poczekał, aż wywołany brat się odwróci. – Dzięki. Rusty mrugnął do niego żółtym okiem i poszedł za braćmi, poszturchując się z nimi w zabawny sposób. W końcu do wyjścia ruszył też niedźwiedź, więc Izzy za nim zawołała: - Dziękuję, Ashur! Grizzli machnął jej łapą na pożegnanie i poszedł za innymi. Nie mogli zamknąć za sobą drzwi, bo leżały w kawałkach, co nagle wydało się Izzy zabawne. Czuła się lekko i spokojnie jakby ktoś zabrał z niej wielki ciężar, choć przecież dźwiganie ciężaru dopiero jej się teraz zacznie. Mocno przytuliła się do Crofta i zaciągnęła się jego cudownym zapachem. 543

Wszędzie, gdzie będą te ramiona, ona będzie w domu. - Dziękuję, że po mnie przyszedłeś – wyszeptała. - Ile razy mam ci powtarzać, że jesteś moja? Zawsze po ciebie przyjdę. Nie potrafię sobie bez ciebie znaleźć miejsca. Myślę, że jesteś najlepszym, co mnie spotkało w życiu. – Zawahał się, po czym dodał: - Cokolwiek bym ci kiedykolwiek nie powiedział, nigdy ode mnie nie odchodź. - Nie zamierzam nigdy od ciebie odchodzić – obiecała, wspięła się na palce i czule go pocałowała. Croft sprawił, że mogła kochać i była kochaną. Nie straciłaby tego za nic na świecie. - I nigdy nie pozwól, żeby ktoś ci zrobił krzywdę, myśląc, że robisz to dla mnie – powiedział poważnie, kiedy skończyli pocałunek. – Krzywdząc siebie, krzywdzisz mnie. Zawsze tak będzie. - Nie każ mi więcej się wynosić, dobrze? - Przysięgam – zapewnił i znowu ją pocałował. W zasadzie mogłaby się zacząć unosić pod sufitem ze szczęścia. Aż dziwne, że ta radość ją nie rozsadziła. Zachichotała, choć trochę nerwowo. - Ashur jest naprawdę strasznie wielki. Potwornie wielki. - Mówiłem ci. A ty siedziałaś mu na kolanach i całowałaś go po głowie, pytając czy chce miodu. - Nie pozwól mi już na to nigdy więcej, dobra? - Tak jakby dało ci się czegoś zabronić. Rozległo się ciche chrząknięcie, to przypomniało, że w sali jest jeszcze Strażnik i każde słowo jest notowane. - Dziękuję, Strażniku – powiedziała szybko. – Możesz odejść. Przygotowania zaczniemy jutro. Strażnik posłusznie ruszył do wyjścia, a do sali nieśmiało zajrzały trzy głowy jakichś przerażonych czarodziejów, którzy najwyraźniej przyszli sprawdzić czy przeżyła ten atak wilków i ich towarzyszy. Na widok nagusieńkiego mężczyzny, trzymającego ją w objęciach, zaczerwienili się gwałtownie. - Wasza wysokość? – wybąkał ktoś nieśmiało, wywołując u niej następną falę chichotu.

544

Nieprzejęty widownią Croft zniżył głowę do złączenia jej ramienia z szyją i zaczął pocierać nosem miejsce po ugryzieniu, przez co Izzy o mało nie wyskoczyła z rozkoszy ze skóry. - Jeśli masz tu jakiś pokój – zamruczał jej do ucha, lekko je przygryzając – to chyba pora, żebyś mi go pokazała. Natychmiast odwróciła się na pięcie, złapała go za rękę i pociągnęła do bocznego wyjścia, z wypiekami na twarzy. I pierwszy raz w życiu w ogóle jej nie obchodziło czy wywoła tym czyjeś zgorszenie, czy nie. Kochała swojego wilka na granicy szaleństwa i to było wszystko, czego potrzebowała by być spełnioną i szczęśliwą. I z całą pewnością nie zamierzała nigdy tego stracić.

545