Kaim Karolina -Wilczyca. Tom 2

© Copyright by Karolina Kaim aka Kajko

Wszelkie prawa zastrzeżone. Rozpowszechnianie i kopiowanie całości lub części niniejszej publikacji jest zabronione bez pisemnej zgody autora. Zabrania się jej publicznego udostępniania w Internecie oraz odsprzedaży zgodnie z Regulaminem Wydaje.pl.

Kajko

Cykl Sfora Tom II

Wilczyca

2

PROLOG Wulfridge, 7 lat wcześniej - Zamknij się. - Sama się zamknij. - Dlaczego to ja mam się zamykad? To ty się zamknij. I powinnyśmy w koocu zapytad twoją mamę, co się dzieje, żeby mied jasnośd. - Och, Boże, Kailee, przestao gadad! I na pewno nie pójdziemy do mojej mamy, żeby o tym porozmawiad. Koniec i kropka. Dwie szesnastolatki spojrzały na siebie buro, po czym jednocześnie przeniosły spojrzenia na boisko przed nimi. Grupa młodych mężczyzn właśnie szykowała się do dośd agresywnego meczu koszykówki i zdejmowała koszulki. Jedna z dziewcząt jęknęła z rozmarzeniem, a druga stęknęła z obrzydzeniem. - Co my tu w ogóle robimy? – burknęła ta, która krzywiła się z obrzydzeniem. – Wiesz jakie to niezdrowe dla mojej psychiki patrzed na moich własnych, rodzonych braci, kiedy się rozbierają? - Ty nie musisz na nich patrzed, wystarczy, że ja to będę robid. Ty się możesz gapid na tych, którzy nie są twoimi bradmi, a też można się obślinid, kiedy się rozbierają. - Jezu, Kailee, jakbym cię nie znała, pomyślałabym, że jesteś nimfomanką, która jest ciągle w gorączce. Opanuj się trochę. - Serio? – dziewczyna posłała kwaśne spojrzenie przyjaciółce, po czym złapała ją za ramię i nakierowała ją w stronę bardzo przystojnego, dwudziestojednoletniego blondyna, który dla rozgrzewki zrobił genialny wsad do kosza, skacząc trochę za lekko i za wysoko jak na człowieka, ale była nadzieja, że nikt się w tym nie połapie. – Serio, to mnie będziesz nazywad nimfomanką, Sonia? Sonia mocno przygryzła wargi, ale i tak omiotła roznamiętnionym wzrokiem nagi tors i szerokie plecy chłopaka. Dopiero potem spuściła wzrok na własne stopy w tenisówkach. - To jest po prostu nie do wytrzymania – syknęła pod nosem. - Co ty nie powiesz – odparła Kailee i Sonia zobaczyła, że przyjaciółka podobnym wzrokiem wpatruje się w jednego z jej dwóch braci bliźniaków, który chyba wyczuł, że jest

3

obserwowany, bo odwrócił się, wypatrzył je, szeroko się uśmiechnął i do nich pomachał. Kailee zaczerwieniła się jak piwonia, ale natychmiast uniosła rękę i odmachała. - Widziałaś? – powiedziała z emfazą. – Sonia, widziałaś? - Taa, pomachał ci, jupi – buro mruknęła dziewczyna. – Możemy już stąd iśd? - Możesz przestad marudzid? Musimy porozmawiad o tym co zrobimy, a nie ciągle się kłócid o to, dlaczego tylko my czujemy sparowanie, a oni nie. - Nie będę tutaj o tym rozmawiad, bo nie daj Boże któryś z moich braci usłyszy. - Nie usłyszą nas – Kailee wywróciła oczami. – Jesteśmy wystarczająco daleko i siedzimy z wiatrem. - Nie tylko my – zgryźliwie odparła Sonia i wskazała głową kilka innych mniejszych i większych grupek rozchichotanych dziewczyn, które też siedziały na widowni, no i też obserwowały boisko. Na szczęście to były same ludzkie dziewczyny, inaczej musiałyby uważad na to, co mówią, bo każda wilczyca natychmiast by je usłyszała, a tego zdecydowanie wolałyby uniknąd. - No i właśnie dlatego powinnyśmy coś zrobid – stwierdziła Kailee. – Przecież one wszędzie za nimi chodzą. Nie zalewa cię krew? Ile chcesz czekad, aż im powiemy? - Najlepiej ze sto lat – mruknęła Sonia, starając się nie patrzed już więcej na blondyna o wyglądzie Brada Pitta. - Jesteś tchórzem. - Tak? – syknęła i spojrzała na przyjaciółkę ze złością. – Jestem tchórzem? Bo nie pójdę do obleganego samca, który ledwo wie, że istnieję i nie powiem mu, że wyczuwam w nim partnera? Zwłaszcza, że on jakoś tego nie odwzajemnia. - Nie wiesz tego, bo nawet z nim nie rozmawiałaś! - Ciągle muszę z nim rozmawiad, bo ciągle kręci się z moimi bradmi! - Ale nie o tym. - Taka jesteś mądra? To idź do Harpera i powiedz mu, że myślisz, że jesteście partnerami. Proszę bardzo, szerokiej drogi. Chętnie posłucham, co ci odpowie. Kailee ciężko sapnęła i ponuro spojrzała na boisko. Obie były w tak samo beznadziejnej sytuacji i obie miały zupełnie inne pomysły jak do niej podejśd. - To co zrobimy? – spytała Kailee z rezygnacją. – Nie chcę byd usypiana na czas gorączek.

4

- Wyluzuj, mamy po szesnaście lat, nie odczuwamy jeszcze bólu gorączki. Jakoś to przeżyjemy. I jestem pewna, że to minie. - Co minie? – Kailee posłała jej cierpkie spojrzenie. – Sparowanie ci minie? Powodzenia z tym. - Słuchaj, mój ojciec mówił moim barciom, że samo wyczucie swojego towarzysza to wielka sprawa, ale wtedy nie ma się żadnych wątpliwości, że to właśnie on. Nie wiem jak ty, ale ja mam mnóstwo wątpliwości. A do tego tata mówił, że bardzo rzadko ktoś wyczuwa sparowanie przed osiągnięciem pełnoletniości. Więc sama widzisz, sprawa rozwiązana. Nam się tylko wydaje, że to sparowanie, bo jesteśmy na etapie huśtawki hormonalnej. Kailee tego nie skomentowała i tylko spojrzała na obiekt swoich westchnieo, po czym znowu ciężko sapnęła. - A jeżeli to jest to? – ciągnęła Kailee. – Jeżeli to są jedyni, z którymi będziemy mogły mied dzieci? - Na chwilę obecną, w najbliższym czasie nie planuję mied dzieci, dziękuję bardzo. - Wiesz o co mi chodzi. - Ale, Kailee, spójrz na nich! Harper traktuje cię jak siostrę, a… - urwała na chwilę, bo to imię zawsze wywoływało u niej dreszcz i bardzo ciężko jej się je wymawiało, od kiedy właściwie cały jej świat zaczął się kręcid wokół niego. – A Shane – powiedziała w koocu – to Shane. On sam jest jak mój kolejny przyszywany brat. Troy i on są prawie nierozłączni, siedzi u nas w domu częściej niż we własnym. Jak miałabym mu to powiedzied? On mnie też traktuje jak siostrę. - Nic z tego nie rozumiem – stwierdziła Kailee. – Zdecydowanie powinnyśmy z kimś o tym porozmawiad, bo za pięd lat naprawdę będą musieli nas zacząd usypiad na czas gorączek. - Nie panikuj. Na pewno któregoś dnia się obudzimy i stwierdzimy, że to był tylko zły sen. Kailee spojrzała na Harpera, który właśnie torował sobie łokciami drogę do kosza i pokręciła głową. - Nie mogę przestad o nim myśled. To silniejsze ode mnie. Jestem beznadziejnie zakochana. - W Harperze – przypomniała jej Sonia z niesmakiem. – Wiesz, że to trochę obrzydliwe, prawda?

5

- Może dla ciebie i tylko dlatego, że jesteś jego siostrą – Kailee wywróciła oczami. – Dla każdej innej normalnej kobiety na świecie, Whitmorowie są jak spełnienie najskrytszych, najbardziej erotycznych snów. Są po prostu boscy, Sonia i pogódź się z tym. - Skoro tak mówisz – mruknęła Sonia, ale bez cienia przekonania. Faktem było, że kiedy jej bracia z kolejnych trzech miotów: Buster, Croft i Rusty, Troy oraz Harper i Ryder pojawiali się gdzieś razem, kobiety śliniły się po pachy, bo podobno wszyscy byli bardzo atrakcyjni, ale dla niej stanowili tylko bandą szumowin, które czerpały jakąś satysfakcję z czynienia jej życia nieznośnym poprzez swoją nadopiekuoczośd i dziwne poczucie humoru. Spojrzała na Shane’a i szybko odwróciła wzrok. Zaczerwieniła się, zła na samą siebie. Nie chodziło o to, że Shane jej się nie podoba. Podobał się i to nawet bardziej niż powinien, ale to nie zmieniało wielu istotnych faktów. Po pierwsze: była córką Alfy i jej ojciec bardzo chciałby, żeby kiedyś została Waderą w jakimś zaprzyjaźnionym, silnym stadzie. To by oczywiście wymagało sparowania się z jakimś tamtejszym samcem Alfa, ale w watahach raczej uchodziło to za zaszczyt. Po drugie, Shane już zdobył przekorny przydomek „Pan Celibat”, bo prawie zawsze sypiał z inną. Można było się z tego śmiad, można to było podziwiad, zależy od punktu widzenia, ale znaczyło to ni mniej ni więcej, że nie interesują go trwałe związki. A po trzecie: miała sześciu starszych, opiekuoczych braci, których on doskonale znał i z którymi się trzymał. Gdyby chod spojrzał w jej stronę w sposób, który zinterpretowaliby jako zainteresowany, praktycznie nic by z niego nie zostało. A było się czego bad, bo wśród nich było dwóch Egzekutorów, dwóch Tropicieli i dwóch Strażników. No i po czwarte: Shane nie zrobił nigdy nic, co mogłoby znaczyd, że jest w jego typie. Miał ją za dziecko, za młodszą siostrzyczkę kumpli. I z całą pewności respektował zasadę hierarchii w stadzie, był też wierny tym wszystkim dziwnym męskim regułom, o których czasami mówił Rusty, a jedna z nich jasno głosiła, że ten, kto prześpi się z siostrą kumpla, to ma się z nią potem ożenid. A Shane z cała pewnością nie pragnie się szybko sparowad w taki sposób. Gdyby byli swoimi towarzyszami, to czułby nieprzepartą potrzebę, by się z nią przespad, ale z całą pewnością nie był typem, który się potem leci ożenid. Na szczęście byli zmiennymi wilkami i u nich to wszystko wyglądało inaczej, ale jednocześnie – niestety, byli zmiennymi wilkami. Gdyby byli ludźmi, nie miałaby dzisiaj takich problemów i wszystko byłoby prostsze.

6

Zmiennokształtne wilki parują się na całe życie i podobno potrafią wyczud swojego towarzysza, kiedy tylko go spotkają. Wtedy zaczynają odczuwad magnetyczne przyciąganie, którego jedynym celem ma byd sparowanie się ze sobą, bo jeżeli tego nie zrobią, a nadejdzie comiesięczna księżycowa gorączka, w czasie której wszystkie wilki są bardzo napalone i szukają wszędzie okazji do parzenia się, to zaczynają cierpied potworne męki. Są one tak straszne, że można ich nie przeżyd, albo popaśd w szaleostwo, dlatego wilki, które z jakiegoś powodu nie mogą byd ze swoim towarzyszem, albo go tragicznie straciły, to muszą zostad na ten czas uśpione. Chod właściwie to się rzadko dzieje, bo nie ma takiej siły, która utrzyma sparowanego wilka od swojej drugiej połówki, a jeżeli ona zginęła, to ten wilk najczęściej szybko do niej dołącza w zaświatach. Sparowanie, odbywające się poprzez ugryzienie w czasie seksu, było o wiele trwalszymi więzami od małżeostwa, bo łączyło dwoje zmiennych na całe życie w sensie dosłownym. I nawet jeżeli wilk odczuwałby pociąg do innej samicy niż jego partnerka, co jest wybitnie mało prawdopodobne, to nie byłby w stanie zaznad z nią satysfakcji. Tak samo samica. Do tego żadne z nich nie mogłoby mied szczeniaków z nikim poza nimi samymi. Tym sposobem wszystkie kontakty poza partnerskie nie miały najmniejszego sensu. Niestety, proces samego sparowania się nie był doskonały i bywało, że para wilków sparuje się w czasie seksu zupełnie niechcący, wcale nie wyczuwając w sobie partnerów. Najczęściej unieszczęśliwia ich to na całe życie, dlatego wilki w czasie gorączek bardzo uważały, by się nie gryźd w czasie stosunku, albo przynajmniej na potęgę używad prezerwatyw, bo żeby sparowanie się dopełniło, musiała się w krwioobiegu wymieszad ślina z ugryzienia ze spermą z penetracji. Byli i tacy jak jej bracia, którzy na samą myśl o sparowaniu dostawali alergii i zamierzali tego unikad tak długo jak się da, podobnie jak znalezienia swoich partnerek. Zamierzali żyd wolni tak długo jak tylko to możliwe i najlepiej nigdy się nie wiązad z jedną samicą na całe życie. I Shane do takich należał. Jak to też możliwe, że Sonia ma wszystkie objawy i odczucia samicy, która spotkała partnera, a on bynajmniej tego nie odwzajemnia? Nie słyszała, żeby rodzice kiedykolwiek mówili o czymś takim. No i gdyby chod jeszcze wierzyła, że Shane się ukrywa z tym, co czuje, to może jakoś by się przemogła i z nim porozmawiała, ale on co noc sypiał z inną i nie miał z tym żadnych problemów. A gdyby to ona była mu pisana, to przecież nie mógłby byd z innymi. 7

Kailee miała taki sam problem z jej bratem, Harperem. Rzecz w tym, że Kailee kochała się w nim niemal na zabój i nawet bardzo się z tym nie kryła. Ale Harp też nie stronił od kobiet i wilczyc, a do tego nie zauważyła u niego czegokolwiek, co by wskazywało na to, że w ogóle widzi w Kailee kogoś więcej poza przyjaciółką swojej młodszej siostry. Obydwie były w beznadziejnej sytuacji i Kailee miała rację, że powinny z kimś o tym porozmawiad, ale Sonia nie miała pojęcia jak zareaguje jej kochany tata, kiedy się dowie, że szesnastolatka już praktycznie od trzech lat czuje się jak sparowana i to z Shanem-Casanovą. Nie żeby miał coś do Shane’a, bardzo go lubił, no ale jednak była jego ukochaną, małą córeczką i nawet jeżeli wspominał o niej jako Waderze, to mówił o tym w bardzo odległej przyszłości. Szczerze też wątpiła, żeby kiedykolwiek ktokolwiek wydał mu się wystarczająco dla niej odpowiedni, więc można było śmiało uznad, że nie potraktuje Shane’a ulgowo. Właściwie to będzie tak wyrozumiały jak jej bracia. Biedny Shane. Mogła też porozmawiad z mamą, bo świetnie się dogadywały, ale ona musiałaby powiedzied ojcu. Był Alfą i musiał wiedzied o takich sprawach. I chociaż matka traktowała Shane’a jak kolejnego syna, to jej reakcję też było trudno przewidzied. Na pewno nie chciałaby, by córka cierpiała w czasie przyszłych gorączek, więc pewnie przekonałaby ojca, by dał pozwolenie na jej związek z Shanem. Problem w tym, że nie daliby im się sparowad, dopóki Sonia nie byłaby pełnoletnia, a to jeszcze całe pięd lat. Do tego Shane byłby od teraz tak surowo pilnowany, że dla niego to by było pięd lat pełnego, tym razem prawdziwego, celibatu. Dla chłopaka, który praktycznie od sześciu lat prowadzi życie seksualne i zna pełną moc księżycowych gorączek, byłaby to comiesięczna, nieopisana męka. W efekcie, pewnie to jego trzeba by usypiad, albo gdzieś zamykad, by utrzymad z daleka od samic. To samo tyczyło się Harpera. I to wszystko było zdecydowanie zbyt skomplikowane. Gdyby tylko ona i Kailee były ludźmi, teraz po prostu przechodziłyby okres burzy hormonalnej i pierwszego, nieszczęśliwego zakochania. Potem by im to minęło, spotkałyby jakichś miłych chłopaków w swoim wieku i już nawet by nie pamiętały o tamtych zauroczeniach. - Och nie – warknęła Kailee, przez co Sonia wróciła do rzeczywistości i rozejrzała się. Jak zawsze, kiedy jej bracia zebrali się wszyscy razem w jednym miejscu, a potem dołączał do nich jeszcze przyjaciel Crofta – Deacon, kumple bliźniaków – Ice i Drako, no i oczywiście Shane, natychmiast wyrastał wokół nich tłum dziewczyn. Zarówno wilczyc, jak i ludzi, a gdyby 8

w Wulfridge mieszkały elfice, to i one by przychodziły na nich popatrzed. Zwłaszcza, kiedy pozbywali się koszulek. Żałosne. Teraz Sonia podążyła za spojrzeniem przyjaciółki i zobaczyła grupkę wilczyc, które wdzięczyły się przy boisku, udając, że nie zwracają uwagi na przystojnych samców tuż obok, chod to dla nich tu przyszły. Naczelną tego składu była dwudziestoletnia Tanja – największa zdzira po tej stronie globu. Ona i Kailee nienawidziły się od pierwszej chwili, w której zaczęły się przemieniad i Tanja wtedy zaczęła je dostrzegad. Nie miała odwagi powiedzied niczego w twarz Sonii, ale z Kailee sobie nie odmawiała uszczypliwości, co rusz wytykając jej, że jest podrzutkiem, sierotą i jej jedynymi żyjącymi krewnymi są ludzie, uważani przez wilki za gorszy gatunek. Ojciec w życiu nie pozwoliły tak mówid do młodej wilczycy ze swojego stada, którą miał pod osobistą opieką, od chwili, kiedy ją znalazł podrzuconą w koszyku pod swoim domem, ale nie miał pojęcia co wyprawia Tanja. Poznał zapach jej matki i odnalazł ją, ale było już za późno: zdążyła popełnid samobójstwo, strzelając sobie srebrnym pociskiem w serce. Kilka miesięcy wcześniej zmarł jej partner i nie radziła sobie z jego utratą. Nie mogła też zostawid córeczki w swoim stadzie, bo nie opiekowano się tam należycie sierotami. W pożegnalnym liście poprosiła tylko by zaopiekowad się Kailee i pozwolid jej na kontakt z przyrodnią ciotką, mieszkającą w Kanadzie. Tata należycie uszanował jej wolę i szybko zaczął traktowad Kailee jak własne dziecko. Niestety Tanja byłą wredną suką, która na każdym kroku przypominała Kailee, że nie jest tak naprawdę jedną z nich i nawet nie jest po przemianie tak duża jak wilki z Wulfridge, pomimo że Kailee była wilkiem Banksa, a to były jedne z większych odmian canis lupus. W koocu Kailee nie wytrzymała i skoczyła rudej suce do gardła, więc Sonia solidarnie zrobiła to razem z nią. Co z tego, że potem miały szlaban przez miesiąc, a Omar, Beta taty, który zajmował się nadzorem nad szczeniakami, nałożył na nie dwumiesięczne patrole ich ziem w asyście dwóch najgorszych Egzekutorów, jakich można sobie tylko wyobrazid: jej brata Bustera i Locky’ego, przez wielu nazywanego szalonym. Co z tego, skoro wytargały Tanji taki kawał futra z tyłka, że ta wredna żmija potem przez bardzo długi czas się wstydziła pokazad w wilczej postaci, bo miała przy ogonie potężne łyse placki. - Nawet o tym nie myśl – ostrzegła ją Sonia, podświadomie wiedząc, co chodzi już Kailee po głowie. – Nie mam najmniejszej ochoty na kolejne dodatkowe rundki po okolicy z Busterem. Wystarczy mi to, że co tydzieo muszę mu się podporządkowywad i dawad się szkolid w rzeczach, które pewnie nigdy mi się do niczego nie przydadzą, bo nie widzę siebie 9

jako Egzekutorki, albo walecznej pogromczyni wampirów. Już nie mówiąc o tym, że oni nigdy nie dopuściliby bym mogła którąś z nich naprawdę zostad. - Tak bardzo bym jej chciała przegryźd to wypielęgnowane gardło – syknęła Kailee, nie odrywając od Tanji dzikiego spojrzenia. – Gdybym miała chod trochę waszej mocy Alfy, to na pewno bym to zrobiła. - To, że możesz coś zrobid, nie zawsze znaczy, że powinieneś – Sonia zacytowała swojego ojca i opanowała skurcz wszystkich mięśni, kiedy piłka wyleciała poza boisko, Shane potruchtał w stronę Tanji, by mu ją podała, a ta lafirynda przerzuciła rudą grzywą i przybrała tak wyzywającą minę, że zawodowa prostytutka by z nią nie wygrała. - Masz na to taką samą ochotę jak ja – podsumowała Kailee. - Tak, ale ja nad sobą panuję, a ty nie. Pamiętasz co mówił tata? Jak nie opanujesz swoich wybuchów agresji, to będzie cię układał siłą Alfy, a nie chcesz tego równie mocno jak on. - Nie miewam wybuchów agresji w stosunku do nikogo poza nią. - Nie martw się, jeszcze przyjdzie taki dzieo, że dostanie za swoje po tym swoim rudym tyłku. Zrelaksuj się i nie patrz na nią. - Nie ma sprawy – rzuciła Kailee i posłała jej znaczące spojrzenie. – Ale ty też nie patrz. To były magiczne słowa, po których Sonia oczywiście natychmiast tam spojrzała. Shane właśnie na całego flirtował z Tanją i nawet zakładał jej włosy za ucho, na co ona trzepotała rzęsami i zerkała na jego nagi tors jakby był oblany czekoladą. Sonia zareagowała zupełnie instynktownie i nie miała na to większego wpływu. Całe jej ciało się spięło jak do ataku, a po skórze przepłynęły dreszcze zwiastujące przemianę. Powstrzymanie jej wyczerpało wszystkie pokłady jej siły i sprawiło, że cała oblała się potem. - Po prostu nie patrz – doradziła jej Kailee sarkastycznie, na co Sonia posłała jej cierpkie spojrzenie. - Nienawidzę cię. Bywało, że mówiły to sobie nawet po kilka razy dziennie, a i tak kochały się jak siostry. - Jeżeli porozmawiasz dzisiaj z Shanem, to ja porozmawiam z Harperem. - Nie bierz mnie pod włos – Sonia wywróciła oczami, ale nie mogła oderwad wzroku od Shane’a i Tanji. To było od niej silniejsze, tak jakby jakaś wyższa siła ją zmuszała do obserwowania sytuacji i jeżenia włosów na karku. Na szczęście podszedł do nich niezawodny 10

w takich sytuacjach Buster i w bardzo niewybrednych słowach zapytał, czy grają dalej, czy Shane tam będzie stał i opowiadał głupoty, przy czym on użył trochę innych słów. Shane mrugnął do Tanji i wrócił do gry, więc Sonia mogła już spojrzed na przyjaciółkę. – Jeśli chcesz iśd do Harpera, to idź. Ja nie chcę rozmawiad z Shanem. - Nie chcesz wiedzied, co się dzieje? - Ja wiem, co się dzieje. Zaraz jak skooczą grad znajdzie się między nogami Tanji. - Skopmy tej suce tyłek. - To przy okazji musiałabym skopad tyłki większości samic w stadzie. Dobra, ja idę do domu, nie chcę tu siedzied i patrzed. Do tego muszę jeszcze odebrad Mickey’a ze szkoły. Idziesz ze mną czy zostajesz i marzysz o biciu? Kailee przez chwilę chyba to rozważała, po czy ciężko westchnęła i wstała. - Nie odważę się iśd do Harpera, jeśli ty nie pójdziesz do Shane’a. - Nie potrafię. - Wiem – przyznała smutno. Sonia wstała i bezradnie pokręciła głową. Chodby chciała, żeby Kailee dogadała się z jej bratem, bo na pewno byliby ze sobą szczęśliwi, to wcale nie znaczyło, że ona dogadałaby się z Shanem. Nie chciała mu tego zrobid. I chod potwornie od tego cierpiała, to musiała sama się przed sobą przyznad, że bardzo jej na nim zależało. I to miało pozostad jej największym życiowym sekretem. - Muszę zabrad swoje klucze od Troy’a, bo znowu zgubił własne i podpieprzył mi moje. Nawet sobie nie wyobrażasz jaka to udręka mied siedmiu braci. Kailee uśmiechnęła się szeroko. - Ale tylko sześciu starszych. Schodząc z trybun, Sonia posłała jej krzywe spojrzenie. - Wiesz, w gruncie rzeczy nawet ci życzę, żebyś dostała Harpera. W pakiecie otrzymasz też całą resztę i dopiero wtedy zrozumiesz, o czym mówię. Kailee zaśmiała się dźwięcznie i zabrzmiało to jak subtelna wibracja wietrznych dzwoneczków. Ona sama zawsze rechotała jak żaba, podczas gdy Kailee potrafiła się śmiad jak jakaś elfica czy nimfa. - Naprawdę cię nienawidzę – mruknęła, na co Kailee jeszcze mocniej się zaśmiała. Zeszły na dół i żeby dotrzed do boiska musiały minąd fanklub Tanji. Młode, piękne samice posłały im kilka lekko pogardliwych spojrzeo, jakie zawsze otrzymują młodsze 11

dziewczyny od wywyższających się, starszych koleżanek, ale po prostu je zlekceważyły. A przynajmniej Sonia, bo Kailee odwzajemniła im się tym samym. - Oo, a kogo my tu mamy – zamruczała Tanja i posłała wymowne spojrzenie swoim koleżanką. – Nasza sierotka. Kailee zawarczała, ale Sonia złapała ją za rękaw i przyciągnęła do siebie, bliżej boiska. Shane grał w pobliżu, właśnie dostał piłkę, wyminął Crofta i rzucił do kosza. Trafił niemal z chirurgiczną precyzją, po czym on i Troy przybili sobie piątkę. Starała się na to nie patrzed, ale jakimś sposobem kąt jej oka zawsze widział Shane’a. - Tory! Klucze! – zawołała, ale nie przerwali dla niej meczu. Brat pokazał jej gestem, żeby poczekała i zajął się grą, więc sapnęła z frustracją i odwróciła się do boiska plecami. To był najlepszy sposób, żeby nie widzied swojego uciążliwego pępka świata. - Musimy poczekad – mruknęła do Kailee, która nadal sztyletowała Tanję spojrzeniem, a ruda małpa szeptała coś namiętnie swoim przyjaciółkom. Nawet gdyby robiła to dyskretnie, to Sonia i Kailee, ze swoimi wyostrzonymi wilczymi zmysłami, słyszałyby bardzo dokładnie każde jej słowo. Jak zwykle nadawała na Kailee. Sonia miała tego dośd. Najpierw jej flirty z Shanem, potem męczenie Kailee, żeby obydwie z nimi porozmawiały, a teraz jeszcze to. Złapała Tanję za ramię i odwróciła ją przodem do siebie. - Masz jakiś problem, ruda? – warknęła. – Może rozwiążemy to tu i teraz, żeby już mied spokój. Tanja spojrzała na nią z mieszaniną niechęci i wymuszonego szacunku, którego pewnie nawet wcale nie czuła. - Do ciebie nic nie mam, dziewczyno. Nie mam też ochoty mied problemów z Alfą, bo jego córeczka poleci na skargę. Sonia stanęła na palcach, żeby bardziej zrównad się z nią twarzą i pozwoliła swoim naturalnie błękitnym oczom przemienid się na żółto, w oczy wilka. - A po co mieszad w to mojego ojca? Myślisz, że ja sama nie potrafię przetrzepad ci tyłka? Kailee niemal pisnęła z uciechy i natychmiast pojawiła się obok niej, gotowa do starcia. Były tego rodzaju przyjaciółkami, które nie wpłacają za siebie kaucji w więzieniu, bo siedzą razem w celi. Zawsze. Tanja spojrzała na nią lekceważąco. 12

- Odejdź, szczeniaczku i pobaw się lalkami. Jak trochę podrośniesz, to możemy porozmawiad jak kobieta z kobietą. Sonia zawarczała i poczuła jak wzrasta w niej odziedziczona po rodzicach moc Alfy. Posiadała ją dopiero od trzech lat i jeszcze nie do kooca nauczyła się ją kontrolowad, więc zaczęła ją tłumid za wszelką cenę. Ojciec nie byłby zadowolony, gdyby wymogła na Tanji podporządkowanie się przy pomocy swojej mocy. Tylko Alfa mógł to robid. - Sądzę, że nawet jak podrosnę, to nie będę się chciała zadawad z taką lafiryndą jak ty – powiedziała bardzo wyraźnie i z udawaną nonszalancją. – A jak nie odczepisz się od Kailee, pożałujesz tak bardzo, że nigdy sobie nie wybaczysz, że ze mną zaczynałaś. Groźba zrobiła wrażenie na reszcie samic, ale nie na Tanji. Rudzielec tylko pochylił do niej niżej głowę i złośliwie zniżył głos. - A może chodzi o słodkiego Shane’a Spencera i o to, że woli mnie niż taką małą, niedoświadczoną wilczycę, jak ty, hmm? To takie urocze, że naprawdę miałaś nadzieję, że to on wprowadzi cię w świat gorączek. Bo o to chodziło, prawda? Sonii uciekło całe powietrze z płuc i tylko siłą woli nie zapaliła się do czerwoności jak pochodnia. Tanja nie mogła nic na ten temat wiedzied, musiała blefowad, ale i tak Sonia prawie zemdlała. Nikt, nikt nie miał prawa wiedzied o tym, co czuje do Shane’a, a już na pewno nie Tanja, która z lubością mu o tym powie, tylko po to, by upokorzyd Sonię w jego oczach. - Posłuchaj, puszczalska żmijo – syknęła do niej Kailee, prawie zderzając się z nią nosem. – Jeszcze jedna taka brednia padnie z twoich ust, a twoja głowa rozstanie się permanentnie z twoją szyją. - A czy powiedziałam coś nie tak? – Tanja zatrzepotała powiekami w udawanym zdumieniu, a potem uśmiechnęła się złośliwie i wyszeptała: - Zauważyłam jak na niego zerkasz, szczeniaczku. Nie mogę się doczekad, aż mu o tym powiem i będziemy się z tego razem śmiad. Moc Sonii wystrzeliła jak petarda, pokrywając jej przerażone zmieszanie wściekłością. Tanja skrzywiła się lekko boleśnie i cofnęła o krok z niesmakiem, Kailee też lekko się wykrzywiła. Sonia nie chciała tego zrobid, ale nagle straciła nad sobą kontrolę. Powtarzała sobie, że Tanja blefuje, ale złośd i strach nie mijały. Nie chciała, żeby Shane się kiedykolwiek dowiedział, ale jeżeli już musiał się dowiedzied, to za nic w świecie nie chciała, żeby dowiedział się tego od Tanji. 13

- Lilijko? – rozległ się pytający okrzyk jej brata Rusty’ego, który nazywał ją tak pieszczotliwie od chwili, kiedy po przemianie okazało się, że jest całkiem białym wilkiem. Sonia zaczęła potrząsad głową, żeby pozbyd się tego pulsowania mocy, ale im bardziej była zła, tym większe miała z tym problemy. Rozejrzała się szybko i zobaczyła, że teraz jej bracia i ich przyjaciele przerwali grę i wszyscy patrzyli w jej stronę. Pewnie każdy wilk w promieniu stu metrów poczuł jej wybuch mocy Alfy. Nic dziwnego, że jej opiekuoczy, zaniepokojeni bracia teraz się do niej szybko zbliżali, jednocześnie co rusz zerkając nieprzychylnie na Tanję, gotowi bronid swojej małej siostrzyczki. Czasami nienawidziła tej ich całej troskliwości. Tylko całą siłą woli powstrzymała się przed popatrzeniem na Shane’a, wtedy pewnie już nie powstrzymałaby rumieoca. Na oślep wyciągnęła rękę i rzuciła: - Klucze, Troy. - Wszystko tutaj w porządku, Sooka? – swoimi naturalnym, groźnym, burkliwym tonem rzucił Buster, łypiąc na Taję, jakby wiedział, że to jej wina. - Tak – warknęła, podczas gdy Tanja chichotała do swoich towarzyszek. – Po prostu chcę dostad klucze, przestad słuchad głupot i iśd do domu. Troy zaczął grzebad w swoich rzeczach w poszukiwaniu kluczy, Ryder i Harper nawet zaczęli szukad swoich, najwyraźniej chcąc, żeby się szybko uspokoiła. - Jesteś pewna, że wszystko ok.? – spytał Croft, więc ponownie skupiła całą swoją energię na uspokojeniu mocy Alfy. Nie było niczego gorszego niż znaleźd się w centrum uwagi z powodu własnego braku kontroli. - Wszystko w porządku – mruknęła, ale jednocześnie posłała Kailee spojrzenie mówiące: nic nie jest w porządku. - Może odprowadzid cię do domu? – zapytał Troy, kiedy wreszcie dawał jej klucze. - Dziękuję bardzo, trafię sama – warknęła, złapała Kailee za rękę i natychmiast oddaliły się razem od tego miejsca. Emocje w niej aż buzowały. Prędzej umrze niż pozwoli, żeby Shane dowiedział się czegokolwiek od Tanji. - Zrobimy to dzisiaj – oznajmiła oszołomionej Kailee, wiedziona przez falę swojej złości. – W tym samym czasie. Każda z nas zrobi swoje. Kailee głośno wciągnęła powietrze. - Jesteś pewna? – spytała z narastającym podnieceniem.

14

- Nie, do diabła, ale i tak to zrobimy – stwierdziła, po czym wiedziona tym magnetycznym przyciąganiem, obejrzała się za siebie na pozostawione zgromadzenie. Jej bracia już wracali na boisko, Tanja i jej koleżanki chichotały, a Shane stał z boku i odprowadzał je rozbawionym spojrzeniem. Sonia odwróciła się i z całej siły zacisnęła zęby. Czuła, że będzie żałowała tej decyzji, ale skoro słowo już się rzekło, to zrobi to i porozmawia z nim. A potem niech się dzieje co chce.

Sonia wcale nie chciała tego robid, ale miała wrażenie, że teraz już nie ma wyjścia. Co prawda Kailee też była zestresowana i pewnie by jej wybaczyła, gdyby się wycofała, ale naprawdę się bała, że Tanja specjalnie powie Shane’owi coś, co będzie dla Sonii upokarzające. Chod z drugiej strony, drepcząc nerwowo po podjeździe przed domem Shane’a też czuła się chora z upokorzenia. Nie miała pojęcia jak przeprowadzid z nim tę rozmowę i najchętniej by stąd uciekła w podskokach. Tylko nie mogła, bo Kailee teraz właśnie czekała, żeby porozmawiad z Harperem i Sonia nie mogła jej już wystawid. Całe popołudnie układała sobie w głowie słowa, ale i tak wszystko brzmiało żałośnie. Może powinna powiedzied coś najbardziej oczywistego, coś w stylu: „Hej, Shane, nie jestem przypadkiem twoją towarzyszką?”. - Sonia? Aż podskoczyła na zaskoczony głos obiektu swoich rozmyślao i aż tętnice ją bolały, tak bardzo starała się uspokoid swoje rozszalałe tętno, żeby go nie usłyszał. O wiele trudniej było do tego uspokoid zapach swoich emocji i była niemal całkowicie pewna, że już teraz Shane czuje jej zawstydzenie, niepewnośd i strach. Może dlatego miał tak czujny głos. Odetchnęła dla uspokojenia i odwróciła się w jego stronę. Dobrze wybrała czas, żeby się u niego zjawid, bo akurat byli z Troy’em po treningu swojej capoeiry, a jeszcze był przed ewentualnymi randkami oraz patrolami jako Strażnika i to pewnie była jedyna chwila, żeby go złapad bez wcześniejszego umówienia się na godzinę. Teraz zostawił swoją sportową torbę przy zadbanym trawniku i z marsem na czole coraz bardziej się do niej zbliżał. I nie mogła sobie odmówid obserwowania jego ruchów. Miał magnetyczną, niemal kocią grację, widoczną w każdym jego kroku. Jasne włosy były rozjaśnione przy koocach od słooca. Miał wspaniałą, atletyczną budowę i zielone oczy, w których zawsze błyszczały diabelskie ogniki. 15

No i miał po prostu zabójczy uśmiech. Gdyby wybrał się do Hollywood bez wątpienia stałby się sławniejszy od Brada Pitta. Na szczęście, albo nieszczęście, nigdzie się nie wybierał. - Wszystko w porządku, Maleoka? – zapytał ją, coraz bardziej się zbliżając. Między brwiami pojawiła mu się mała zmarszczka świadcząca o skupieniu, nie ogolił się dzisiaj i do tego pachniał tak męsko jak chyba tylko można. Jak ona ma mu to wszystko powiedzied? Nerwowo przełknęła ślinę. - Chciałam z tobą chwilę porozmawiad. - Jasne, spoko – stwierdził i wreszcie zatrzymał się tuż przed nią, ale napięta zmarszczka nie zniknęła spomiędzy jego brwi. Najwyraźniej nie tylko ona zadawała sobie pytanie, co tutaj robi. – Miałem później do was wpaśd, bo idziemy z Troy’em na patrol, nie musiałaś się aż tutaj fatygowad. - Wiem, ale nie chciałam rozmawiad w domu. Zmarszczka jeszcze się pogłębiła. - W porządku – powiedział wolno, uważnie na nią patrząc. Jednak to nie był wzrok mężczyzny, który pożąda, ale próbuje to ukryd. To nie pomagało. Tak jak to, że nawet zatrzymał się w bardzo przyzwoitej odległości od niej. Nie było żadnych, absolutnie żadnych przesłanek, jakoby cokolwiek do niej czuł, więc powinna przełknąd swoją dumę i natychmiast się stąd zabrad. Ostatecznie może okłamad Kailee, że mu powiedziała. Taaa, tak jakby one potrafiły się okłamywad. - No to o co chodzi? – spytał w koocu, bo jej milczenie się przedłużało. – Potrzebujesz czegoś? Serce waliło jej tak, jakby przebiegła maraton, szumiało jej w uszach i wyginała palce jakby je chciała połamad. Bez wątpienia Shane czuł zapach targających nią emocji i musiało go to niepokoid, ale czekał cierpliwie aż cokolwiek powie. Tylko że jej nagle zaschło w gardle i nie miała pojęcia jak w ogóle składa się słowa w zdania. W koocu Shane się lekko poruszył i odrobinę nachylił do niej głowę. - Czy coś się stało? – zapytał z troską i uwagą, rodem zaczerpniętymi od jej braci, co ją tylko jeszcze bardziej zirytowało. Nie chciała, żeby czuł się jej kolejnym bratem, miała ich aż nadto. – Jeśli tak, to możesz mi o tym powiedzied, Maleoka. Znajdziemy jakieś rozwiązanie. 16

Miała ochotę sapnąd, ale przynajmniej złośd dodała jej odwagi. - Mamy problem – oświadczyła i ku jej uldze, w jej głosie brzmiała irytacja, nie strach. Skinął głową, najwyraźniej zadowolony, że wreszcie się przemogła i zaczyna mówid. - Jaki? Chodzi o Tanję? Widziałem, że mieliście dzisiaj małą utarczkę. Mogę ci z tym jakoś pomóc? Samo wspomnienie o Tanji było wystarczającym bodźcem, żeby podnieśd jej ciśnienie. Ale gdyby nie to, może nigdy nie wysyczałaby mu prosto w twarz: - Czy ty naprawdę zupełnie nic nie czujesz? Uniósł brwi tak wysoko, że prawie zlały mu się z linią włosów. - A w jakim sensie? – spytał ze szczerym niezrozumieniem. - Do mnie – warknęła. – Czy nic nie czujesz do mnie. Gdyby sytuacja była chod trochę lżejsza, pewnie roześmiałaby się na widok jego niedowierzającej, oszołomionej miny. Rzecz w tym, że miała nerwy napięte jak postronki i teraz wcale nie było jej do śmiechu. Jego iskrzące, szmaragdowe oczy zatrzymały się prosto na niej i patrzyły na nią niemal z przerażeniem. To zabolało, ale nie zamierzała niczego dad po sobie poznad. Miała siedmiu braci, umiała byd twarda jeśli tego chciała. To był dobry moment, żeby to wypróbowad. - Co? – spytał w koocu i w jego głosie odbiło się coś pomiędzy śmiechem a jękiem. Już i tak nie mogła się z tego wycofad, więc najlepiej było wypalid z grubej rury i uciekad, żeby się zapaśd pod ziemię. - Mnie też to wcale nie cieszy – warknęła i to akurat była prawda. Kochała się w nim, ale nie cieszyło jej to ani trochę. – Ale od dłuższego czasu mam wrażenie, że jesteś moim partnerem i chcę wiedzied czy się mylę. To też nie była do kooca prawda. Nie miała żadnego „wrażenia”, nawet jeżeli to samo mówiła Kailee. Wiedziała, że to on jest jej parą i w głębi ducha przeczuwała, że to nigdy się nie zmieni. Jednak nie chciała się do tego głośno przyznawad nawet przed samą sobą. Shane’a zatkało. Patrzył na nią jakby oszalała i to też było przykre. Co prawda nie liczyła, że skoczy jej w ramiona, ale panicznie się też bała tego, że uzna ją za wariatkę. - Sonia – wykrztusił w koocu, a ona nienawidziła tego jak jej zdradzieckie ciało reaguje na dźwięk swojego imienia w jego ustach. – Nie wiem co…

17

- Nie potrzebuję do tego twojego komentarza – przerwała mu od razu. – Doskonale czujesz ile mnie kosztuje ta rozmowa, więc po prostu mi odpowiedz i zakooczmy to. Wyczuwasz we mnie swoją towarzyszkę, czy nie? - Naprawdę myślisz, że jestem twoim partnerem? – spytał z absolutnym oszołomieniem. – Ale jak to… - Czujesz coś takiego czy nie? – znowu mu przerwała. Z każdą chwilą czuła się coraz gorzej i nie była pewna ile jeszcze wytrzyma. Przez chwilę tylko na nią patrzył i niemal czerwieniła się pod tym spojrzeniem. Chciała umrzed, wtopid się w tło, zakooczyd tę jawną kompromitację. Już myślała, że zatkało go na wieki, kiedy wreszcie przypomniał sobie, że musi odpowiedzied. - Bardzo mi przykro, Soniu, ale ja nie… Nikt nigdy by się nie zorientował, że jej serce właśnie roztrzaskało się na miliony kawałeczków, których pewnie już nigdy nie poskleja. - W porządku – powiedziała tonem jak gdyby nigdy nic, bo przecież głównie takiej odpowiedzi się spodziewała. Od razu ruszyła w stronę ulicy. – To wszystko, co chciałam wiedzied. Była już prawie na chodniku, kiedy Shane się ocknął, dogonił ją i delikatnie złapał za łokied, żeby ją zatrzymad. Usunęła rękę z jego uścisku tak szybko jak tylko było możliwe, ale i tak przeszył ją prąd. - Poczekaj, poczekaj proszę – powiedział szybko, ale jego mina nadal była niewyraźna. – Czy możemy jeszcze chwilę o tym porozmawiad? Czy ty naprawdę myślisz, że ty i ja… Cholera – przeczesał palcami włosy. – Jak długo to czujesz? - Wystarczająco długo, żeby zasadne było przyjście i zapytanie – powiedziała, chod naprawdę chciała już stąd uciec. I to tak daleko, jak to tylko możliwe, bo płonęła ze wstydu, bólu i rozczarowania, którego przecież nie powinno byd, bo spodziewała się czegoś takiego. - Ja naprawdę nie wiem co powiedzied – rzucił i znowu przeczesał palcami włosy. Robił tak zawsze kiedy był sfrustrowany i Sonia nienawidziła siebie za to, że to wie. - Powiedziałeś już wszystko, co chciałam wiedzied. A teraz spieszę się do domu. - Poczekaj – ponownie ją zatrzymał. – Poczekaj, odprowadzę cię i… Aż musiała zacisnąd pięści, żeby nie wybuchnąd jakąś histerią. - Słuchaj, przyszłam i zapytałam. Powiedziałeś, że ty nic takiego nie czujesz i to jest w porządku. Chcę tylko, żebyś był tego pewny, bo nigdy więcej cię o to nie zapytam. 18

Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu i niemal słyszała jak pracują trybiki w jego mózgu. Sam pomysł, że miałaby byd jego partnerką najwyraźniej go przerażał. W koocu pokręcił bezradnie głową. - Niestety, ale nie. Bardzo mi przykro, Soniu, ale jestem pewien, że nie jesteśmy sparowani w żaden sposób. Bardzo cię lubię i pochlebia mi, że coś do mnie czujesz, że się we mnie zadurzyłaś, ale jesteś bardzo młoda i może po prostu potrzebujesz teraz więcej doświadczenia, bo pewne sprawy zaczęły ci się mieszad. Wbrew jej woli, jej oczy znacząco się rozszerzyły. To było tak jakby wymierzył jej policzek, albo przynajmniej tak to odczuła. I jeżeli myślała, że jej serce roztrzaskało się chwilę temu, to się pomyliła. Ono roztrzaskało się właśnie teraz, a to bolało tak bardzo, jakby przeprowadzono na niej operacje wycięcia go bez znieczulenia. - Wyjaśnijmy coś sobie raz na zawsze – powiedziała, ale sama ledwo była świadoma, że to robi. – Nie kocham się w tobie i nie sądzę, żebym mogła cię kiedykolwiek pokochad bo jesteś aroganckim i puszczalskim dupkiem – kłamała gładko, z nadzieją, że zrani go tym tak mocno jak on ją. – Przyszłam tutaj, bo musiałam to wyjaśnid, a teraz kiedy wiem, że to była pomyłka, nie mam najmniejszego zamiaru chodby kiedykolwiek jeszcze raz o tobie pomyśled. Nie potrzebuję cię do niczego, a do domu potrafię odprowadzid się sama. Tak jest i tak będzie. Radziłabym ci też zatrzymad tę rozmowę dla siebie, bo zapewniam cię, że gdyby dowiedzieli się o niej mój ojciec i bracia, ona nie zakooczyłaby się tu i teraz. Zrozumiałeś teraz wszystko, co mówiłam? Tak? Świetnie. A teraz idź swoją drogą, tak samo jak ja zamierzam iśd swoją i zapewniam cię, że one się więcej nie skrzyżują. Nie będziemy więcej ze sobą rozmawiad i nie musisz się martwid, że będę za tobą łazid, czy robid jakąś inną głupotę. Cokolwiek byś sobie nie myślał, nie jestem dzieckiem, nawet jeżeli nie wiem co się dzieje z moimi emocjami. A teraz chcę stąd iśd i nie chcę nigdy więcej nic słyszed na ten temat. Cześd, Spencer. Odwróciła się i natychmiast poszła przed siebie. Nie bardzo wiedziała nawet czy idzie w dobrą stronę, ale teraz obchodziło ją tylko to, czy nie cieknie za nią krew z jej zdruzgotanego serca. Bardziej wyczuła niż mogła zobaczyd, że Shane poruszył się niepewnie za jej plecami, jakby się zastanawiał co zrobid i jak się zachowad. Chyba nawet wymówił jej imię, ale krew jej tak szumiała w uszach, że nie była wcale pewna, czy jej się to nie przywidziało.

19

Nie uniknie spotykania go, w Wulfridge to nie byłoby możliwe, nawet gdyby nie był przyjacielem jej braci. Ale nie będzie na niego patrzed, nie będzie z nim rozmawiad i zrobi wszystko co w jej mocy, żeby już nigdy więcej nie pogubid się tak we własnych uczuciach. Szczególnie tych do niego. I nawet jeżeli to jest sparowanie i to ona się nie myli, to nigdy do niego nie wróci. Woli byd usypiana na czas gorączek i spędzid życie bezdzietnie, niż mu wybaczyd, że mu „pochlebia” jej zauroczenie i że jest tylko niedoświadczoną gąską, która sobie sama ze sobą nie radzi. Nigdy, przenigdy nie będzie z Shanem Spencerem. I nigdy nie pozwoli sobie na to, by tego żałowad. Powrót do domu dał jej czas na względne opanowanie się, bo nie chciała, żeby ktokolwiek coś zauważył. Mogła się tylko modlid, żeby Shane miał na tyle rozumu w głowie, aby trzymad język za zębami i nigdy nikomu nie wspomnied o tej rozmowie, bo ona też miała właśnie taki zamiar. Chciała ją pogrzebad w najciemniejszym dole swojej pamięci i zalad tam toną cementu. Upokorzenie, wypalenie i rezygnacja walczyły w niej o pierwsze miejsce z bólem, ale i tak największym problemem była jaj duma. Zawsze miała z nią problem i zawsze była zbyt honorowa, żeby łatwo odsuwad ją na bok. Mogła mied tylko nadzieję, że Kailee poszło lepiej. Życzyła jej tego z całego serca, bo chod uważała Harpera za matoła, to dobrze go znała i wiedziała, że pomimo wszystko, zawsze troszczyłby się o jej przyjaciółkę. Niestety, spotkała się z Kailee pod swoim domem i od razu wiedziała, że jej też nie poszło dobrze. Płakała, a Kailee, tak jak Sonia, nie była płaczliwą dziewczyną. Sonia usiadła obok niej na huśtawce przed domem i w taki sam sposób przyciągnęła kolana do brody, po czym objęła je ramionami. - Było aż tak źle? – spytała, chod jej własne serce dalej krwawiło, co teraz nie miało znaczenia. Ból przyjaciółki znaczył dla niej o wiele więcej niż jej własny. – Czy Harper… Czy powinnam mu wlad? Kailee otarła nadgarstkiem policzki i posłała Sonii smutne, pełne cierpienia spojrzenie. - Obiecaj mi, że nie będziemy nigdy rozmawiad o tym, co dzisiaj zrobiłyśmy – wyszeptała lekko ochryple. Musiała już chwilę płakad. – Nie chcę o tym mówid. Sonię ścisnęło w gardle, ale ostatnie czego chciała to płakad przez Shane’a Spencera. - Ja też nie chcę o tym mówid – wyznała cicho.

20

Kailee zamknęła oczy, ale po jej policzkach spłynęły kolejne łzy. Sonię jeszcze mocniej ścisnęło w gardle. To zdecydowanie był najgorszy dzieo ich życia. - Twój ojciec pozwolił ci dzisiaj u mnie nocowad – wyszeptała w koocu Kailee, po dłuższej chwili ciszy. - W środku tygodnia? – szczerze się zdziwiła. - Rozmawiałam z nim i wybłagałam, żeby pozwolił mi się jutro przenieśd do ciotki do Toronto – wyznała cicho. – Jutro mnie tam zawiezie. Sonia ze świstem wypuściła powietrze z płuc. To nie mogła byd prawda, nie mogła stracid Kailee właśnie teraz, kiedy tak rozpaczliwie będą siebie potrzebowały! - Na jak długo? - Nie wiem, czy kiedykolwiek tu wrócę – wyszeptała. Sonia zatkała sobie ręką usta, żeby stłumid łkanie. To się nie mogło tak potoczyd. Kailee była jej najbliższą przyjaciółką, jedyną osobą, która wiedziała o niej wszystko. - Nie możesz mi tego zrobid – powiedziała i głos jej się załamał. Kailee posłała jej przepraszające spojrzenie, oczami czerwonymi od płaczu. - Nie mogę tutaj zostad. Nie po tym, co się stało. Nie mogę nawet znieśd myśli, że codziennie będę musiała widywad Harpera i za każdym razem sobie o tym przypominad. Nie chcę tego pamiętad, Sonia. Pytałam twojego ojca, czy nie mogłabyś pojechad ze mną chod na trochę i powiedział, że pozwoliłby najwyżej na tydzieo, więc jeśli zechcesz ze mną wyjechad i zostad chodby na ten tydzieo, to… Sonia nie wytrzymała i zgniotła ją w uścisku. Teraz ona też płakała. Nie wiedziała, co jest gorsze, to że definitywnie będzie musiała stłumid uczucia do Shane’a, czy to, że traci swoją najbliższą przyjaciółkę. Jak wiele nieszczęśd może znieśd człowiek jednego dnia? - Przepraszam, Sonia – wyszeptała Kailee. – Ale to jest jedyne wyjście. Ja naprawdę nie mogę tu teraz zostad. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Sonia nie mogła się na nią gniewad, bo doskonale ją rozumiała. Sama też uciekłaby stąd jak najdalej, gdyby miała taką możliwośd. Codzienne oglądanie Shane’a i jego kolejnych dziewczyn będzie torturą, na którą prędko się nie znieczuli. A kiedy już się znieczuli, pewnie stanie się starą, zgorzkniałą i cyniczną panną. Sonia otarła łzy z twarzy i opuściła nogi na ziemię. - Pomogę ci się spakowad – obiecała. – I poproszę ojca, żebym mogła tam z tobą zostad dłużej niż tydzieo. 21

Kailee rozpłakała się jeszcze bardziej. - Przepraszam cię, Sonia, nie powinnam cię była namawiad, żebyśmy to zrobiły. To był błąd, wielki błąd. Sonia z ciężkim sercem mocno ją objęła i razem wstały z huśtawki. - Co nas nie zabije, to nas wzmocni, Kailee. Nie potrzebujemy ich. Ułożymy sobie życie bez względu na dzisiejszy dzieo. Obiecuję, że będę cię odwiedzad tak często jak to tylko będzie możliwe. A potem spotkamy się na studiach, na medycynie. - Na weterynarii – automatycznie powiedziała Kailee i uśmiechnęły się do siebie blado. Zawsze chciały razem studiowad, ale zawsze też nie mogły się dogadad co do wyboru kierunku. - Na medycynie, weterynarii, wszystko jedno – powiedziała Sonia, wolno ruszając z nią do domu. – Byle daleko stąd. - Jak najdalej – zgodziła się Kailee.

22

Rozdział I

Wulfridge, 7 lat później

Sonia Whitmore poprawiła poły sukienki, którą wybierała z partnerką swojego brata przez całe godziny, żeby dobrze wyglądad na ich ślubie, a którą Izzy jeszcze potem dopieszczała swoją magią przez następne godziny, po czym zdjęła buty na szaleoczo wysokich obcasach i wygodnie oparła stopy o parkan otaczający pole z namiotem weselnym. Uwielbiała buty na wysokich obcasach, ale teraz już po prostu ją bolały nogi. Niedługo pewnie też zacznie ziewad, no ale ostatnie dni były długie i pełne pracy. Po pierwsze – jej dyżury w szpitalu. Nie mogła wziąd wolnego, bo Agavin, jej elfi przyjaciel i chirurg mentor już i tak chodził na duże ustępstwa, kiedy co miesiąc prawie na cały tydzieo ją po cichu usypiał, a potem nawet nad nią czuwał. Sam fakt, że zgodził się trzymad to w sekrecie przed jej całą rodziną był najlepszym powodem, żeby nie zostawiad mu całej roboty na głowie. Po drugie, razem z matką pracowały jak mróweczki, żeby zorganizowad wspaniałe wesele dla Crofta i jego partnerki Isabelle, która przy okazji była ostatnią księżniczką wszystkich sabatów i nawet ostatnimi czasy zdecydowała się na przejęcie pełnej władzy nad całym światem czarodziejów i czarownic. Była przez to tak zajęta, że nie miała już nawet głowy do przygotowao do ślubu, zwłaszcza, że musiała obskoczyd dwa wesela: jedno w swoim pałacu w Salem, bardzo oficjalne i pełne nudnych dygnitarzy ze świata zmiennych, elfów i czarodziejów, no a teraz drugie, przeznaczone tylko dla wilków i zorganizowane w Wulfridge. Laila, Wadera ich stada i matka Sonii, stawała na głowie, żeby przygotowad świetną imprezę, a Izzy dała jej co do tego wolną rękę, dlatego dzisiaj bawili się w olbrzymim namiocie, zgodnie z wszystkimi wilczymi tradycjami. Jednak matka potrzebowała pomocy, więc Sonia ostatnimi czasy musiała się rozdwoid. Jakoś jej się to udało, ale teraz zaczynała czud spore zmęczenie. Funkcjonowanie na najwyższych obrotach nawet przy wilczej wytrzymałości w koocu dawało się we znaki i Sonia wymknęła się na chwilę, żeby odsapnąd. No bo tutaj pojawiało się pewne po trzecie: Izzy, z którą bardzo się zżyła i naprawdę bardzo ją lubiła, nawet pomimo tego, że była czarownicą i długo ukrywała przed nimi swój status w swoim świecie, poprosiła ją by została jej druhną, a na taką prośbę bratowej się nie 23

odmawia, więc Sonia robiła co mogła, żeby ślub i wesele były dla przyjaciółki niezapomniane. Zorganizowała jej nawet wieczór panieoski z erotycznym tancerzem. Croft nie był zadowolony, kiedy się o tym dowiedział. Było też i po czwarte: z powodu nękającego ich czarnoksiężnika, który porywał wilki i odprawiał nad nimi jakieś dziwne vodoo, prowadzili teraz podwójny grafik patroli, a to oznaczało, że Sonia też dwa razy częściej pilnowała granic. Nie żeby musiała, bo była Zwiadowcą, a nie Strażnikiem, ale ponieważ przez całe życie uparcie walczyła, żeby pozwolono jej pełnid w stadzie jakąś ważną rolę, to teraz nie zamierzała siedzied z boku, kiedy inni, w tym jej wszyscy bracia, ciężej pracowali. W każdym razie Sonia ostatnio miała masę zajęd i teraz zaczynała już czud tego skutki. Zwłaszcza że tak jak się wynudziła na oficjalnym weselu w pałacu, na którym jej całą rozrywkę stanowiło świetne jedzenie, liczenie marmurowych płytek i złotych masek w sali balowej, no i głupie poczucie humoru jej braci, tak na tym „wilczym” weselu wybawiła się za wszystkie czasy. Zresztą, tak jak Izzy. Teraz też przydawało się mied siedmiu braci, bo chod przyszła z Agavinem, z którym od jakiegoś czasu próbowała się umawiad, to taoczyła głównie z Rustym, Troy’em, Harperem i Mickeyem, a do tego jeszcze z Drako, który czasami wgapiał się w nią tak maślanym wzrokiem, że chciała go uderzyd, nastoletnimi przyjaciółmi piętnastoletniego Mickey’a i jednocześnie synami Bety w watasze: trojaczkami Theo, Lee i Key’em, no i jeszcze z trochę aroganckim i bezczelnym Maxem, pracującym w warsztacie samochodowym Troy’a. Oczywiście byli też i inni, którzy porywali ją do taoca, z jej własnym ojcem włącznie, ale to wszystko po prostu sprawiło, że wyszalała się jak nigdy. A teraz konieczne potrzebowała trochę chłodnego, nocnego powietrza, masażu stóp i pogawędki z Kailee. - Jesteś po prostu zołzą, że nie przyjechałaś – rzuciła Sonia do telefonu, który ramieniem przyciskała do ucha, a dłoomi rozmasowywała najbardziej bolące części stóp. – Wiesz jak rozczarowałaś Izzy? Myślała, że cię wreszcie pozna. Poza tym, to ślub mojego brata. Jak mogłaś nie przyjechad, żeby na własne oczy zobaczyd jak jeden z Whitmorów dobrowolnie się żeni, a do tego jest po uszy zakochany w swojej partnerce? Przecież to jest warte uwiecznienia w jakiejś kronice! Po drugiej stronie linii Kailee zachichotała tym swoim znajomym, ślicznym śmiechem, którego Sonia tak jej zazdrościła. - I tak nie wierzę, że Croft się sparował. Chyba będzie koniec świata. 24

- No widzisz? Trzeba było przyjechad, żeby to zobaczyd. Nigdy nie wiadomo, czy za chwilę nie walnie w nas jakiś piorun. - Strasznie żałuję, naprawdę. Na pewno bym przyjechała, gdyby nie ten piekielny egzamin, bo też strasznie chciałabym ją poznad. Księżniczka wszystkich sabatów! Czarownica! Nadal nie mogę w to wszystko uwierzyd. Wilk i czarownica. Ciekawe co im się urodzi. - Myślę, że nie będziemy czekad długo, żeby się przekonad. Zapewniam cię, że Croft ciężko pracuje nad stworzeniem potomka i wykorzystuje na to każdą wolną sekundę. Pewnie nawet teraz gdzieś zaciągnął Izzy, żeby się z nią pobawid. Ja się naprawdę dziwię, że ta dziewczyna jeszcze może normalnie chodzid. Kailee ryknęła dzikim śmiechem. - Jesteś okropna! - Ja? To nie ja wyciągam kobietę w białej sukni ślubnej do krzaków. Pokaż mi jakąkolwiek kobietę, która zrobiłaby coś takiego drugiej kobiecie. Nie ma takiej. Tylko facet pomyśli, że to może byd zabawne. - Jak ja żałuję, że mnie tam nie ma – westchnęła Kailee. – A może wsiądziecie z tą czaderską czarownicą na jej miotłę i tu do mnie wpadniecie? Mogłabym ją poznad. - Rozczaruję cię, kochanie, ale okazuje się, że czarownice wcale nie potrafią latad na miotłach. - Jak to nie potrafią? – jęknęła z rozczarowaniem. – Ani trochę? - Nic a nic. - To może chociaż na jakimś dywanie? - Ani na dywanie, ani na łopacie, ani na mopie. W ogóle nie latają. - Bez sensu. - Prawda? To samo jej powiedziałam. A przy okazji, Izzy i Croft dziękują za prezent i za telefon z życzeniami. A właściwie to Izzy dziękuję, bo Croft miał trochę dziwną minę. Co im przysłałaś? - Smycz, obrożę i kaganiec – wypaliła radośnie Kailee i Sonia oczyma duszy widziała jak przyjaciółka się teraz intensywnie szczerzy. – Sprawdziłam i wszystko powinno pasowad na Crofta. Sonia aż się zachłysnęła ze śmiechu. - To by wyjaśniało, dlaczego Izzy miała taką radosną minę, jak za to dziękowała. 25

- Zawsze do usług. A jakby Croft marudził, to powiedz, że zawsze mogłam wysład im kota. Mamy ich tu pełno w klinice. Sonia znowu się zaśmiała. Kailee z całą pewnością nie kłamała, bo studiowała weterynarię i pracowała w klinice dla bezpaoskich zwierząt. Sonia nie miała pojęcia jak jej się to udaje, bo zwierzaki zazwyczaj instynktownie wyczuwały w nich drapieżników i zaczynały uciekad. - Przypuszczam, że mój brat miałby bezcenną minę. - Pomyślałam nawet, że razem z kotem mogłabym przysład aparat, żeby Izzy od razu zrobiła zdjęcie jego miny jak zajrzy do pudełka, ale potem doszłam do wniosku, że kociak może nasikad na aparat i tyle będzie z mojego zdjęcia. - Wiesz, że jesteś trochę szurnięta, nie? - Ja? No coś ty. Sonia zachichotała i zapatrzyła się w cudownie rozgwieżdżone niebo. Czuła niemal pierwotną potrzebę, by zrzucid z siebie tę wspaniałą, dopasowaną suknię w kolorze dojrzałego burgunda, przemienid się i rzucid się w noc, tylko po to, żeby pobiec przed siebie i poczud wiatr na twarzy. Niestety, to by pewnie zrujnowało jej idealny makijaż i skomplikowane upięcie włosów, a bardzo nie chciała, żeby cokolwiek zepsuło Isabelle tę noc. Zwłaszcza, że przyjaciółka naprawdę dobrze się bawiła. - Trzeba było przyjechad. Wiesz jaka to męka byd jedyną druhną? Wszyscy na ciebie patrzą. A do tego musiałam pełnid honory razem z Rustym, bo jego wybrał Croft. Gdybyś tu była i też nosiła taką fantastyczną suknię, to ja może mogłabym dostad do pary kogoś, kto nie będzie moim bratem. - A co z tą czarownicą, o której mówiłaś? Tą Łowczynią, którą nazywasz Larą Croft czarodziejskiego świata? W koocu jej nie ma? - A tak, Angel. Ona jest niesamowita, serio. I ma niezwykłe czerwone oczy. Aż chciałabym ją przebadad. No ale Angel nie może tu wejśd przez te kryształy, które Izzy rozłożyła wokół naszych ziem. Żaden czarodziej teraz nie może tutaj wpaśd z wizytą i Angel powiedziała, że tak jest bezpieczniej, więc nie warto znosid czaru tylko po to, by mogła tu spędzid jedną noc. Ale za to była tam w pałacu. Buster łypał na nią podejrzliwe, ale po prostu go olała. W tamtej chwili się w niej zakochałam. Ona centralnie olała Bustera. On chyba sam w to trochę niedowierzał.

26

- A właśnie, a coś ostatnio wspominałaś o tych kryształach, że ta Lara Croft kazała je wykopad, czy coś. - Nie wykopad, tylko przenieśd w inne miejsca. Doradziła to Izzy po obejrzeniu naszych granic. Powiedziała, że są bardzo dobrą ochroną przed tym psychicznym czarnoksiężnikiem, ale lepiej będzie nie trzymad ich przy naszych punktach granicznych, bo wtedy zbyt łatwo je odnaleźd. Powiedziała po prostu, żeby zakopad je w innych miejscach, więc Isabelle to przeanalizowała, narysowała mapę i przenieśliśmy te kryształy. - Strasznie ciężko uwierzyd, że macie w Wulfridge czarownicę. W życiu bym się tego nie spodziewała. A jak ona sobie radzi z tymi swoimi obowiązkami wobec sabatów, skoro czarodzieje nie mogą tam do niej wpadad? Przenieśli się z Croftem do Salem? - No coś ty. Bardzo sprytnie to rozwiązała. Może się cały czas komunikowad z tymi swoimi ludźmi za pomocą jakichś postaci astralnych. Mówię ci, jak w „Z archiwum X”. Ona może się pojawid niemal jako duch w swoim pałacu w kilka sekund, a jej ludzie mogą się pojawid w ten sam sposób u niej w domu. Dzięki temu praktycznie nie musi opuszczad Wulfrudge. - I Croft sobie jakoś z tym radzi? Sonia prychnęła. - Musi, skoro nie chce się przeprowadzid. Powiem ci, że ma dużo szczęścia, że ta jego lepsza połowa też nie chce wyjeżdżad. Ale słuchaj, czy ja już przekazałam ci radosną nowinę? - Jesteś w ciąży? - Oho, chyba urojonej, bo w tylko taką mam możliwośd zajśd – mruknęła, po czym ponownie zalało ją wielkie podekscytowanie, które bardzo jej pomogło uporad się ze wszystkimi ostatnimi obowiązkami. – Przeprowadzam się! Po drugiej stronie linii zapadła cisza, po czym Kailee podejrzliwie spytała: - A ile ty właściwie już dzisiaj wypiłaś, koleżanko? Sonia wywróciła oczami i uśmiechnęła się do rozgwieżdżonego nieba. - Tym razem jestem trzeźwa i nie, nie pokłóciłam się z rodzicami, więc to nie jest rodzaj deklaracji zbuntowanej nastolatki. Ja się naprawdę wreszcie wyprowadzam z domu. Co prawda, przekonanie rodziców, by mi na to pozwolili zajęło mi więcej czasu niż trwa oblecenie świata dookoła, ale w koocu się zgodzili. Już nawet jestem prawie spakowana i jutro zabieram swoje rzeczy.

27

- Czy świat się naprawdę będzie kooczył, Sonia? Bo ja właściwie mam jeszcze parę rzeczy do zrobienia i chciałabym znad chociaż przybliżoną datę, żeby się ze wszystkim wyrobid. - Jeżeli świat się skooczy, kiedy moi rodzice wreszcie pozwolili mi wyfrunąd z gniazda, to się naprawdę wkurzę. Kailee zaśmiała się, po czym z ożywieniem spytała: - Czyli co, naprawdę pozwolili ci się przeprowadzid? I jak wygląda układ? Masz mieszkad w bliźniaku z Busterem? - Wolałabym się sama zakud w pas cnoty, zamknąd w wysokiej wieży i wyrzucid klucz. Na szczęście nie, nie będę mieszkała z żadnym z moich braci. Alleluja. - No to gdzie jest haczyk, bo to za piękne, żeby było prawdziwe. Sonia ciężko sapnęła, ale i tak z uśmiechem. - Na razie jesteśmy na metodzie małych kroczków i nauce sztuki kompromisu, więc w efekcie zamieszkam w kawalerce Crofta nad „Luną”. Ale myślę, że to dobry początek i może za jakieś dwadzieścia lat pozwolą mi się przenieśd na przedmieścia. - I rodzice się zgodzili, żebyś mieszkała tam naprawdę sama? - No wiesz, właściwie zgodzili się tylko dlatego, że w „Lunie” zawsze jest Croft, albo Rusty. Do tego stale wpada tam reszta, więc ciągle ktoś będzie tam miał na mnie oko. Przede wszystkim cieszą się z tego, że „Luna” jest otwarta głównie wieczorami i nocą, więc nie będę sama wtedy, kiedy ich zdaniem nie powinnam. Mama oznajmiła mi też niezapowiedziane kontrole co jakiś czas, a ojciec wzmożone patrole okolicy, ale jestem tak pełna optymizmu, że im to wybaczam. Przez chwilę Kailee milczała, po czym powiedziała tylko: - Hmm. - Co „hmm”? - Hmm, czy Shane nie pracuje w „Lunie”? Sonia miała ochotę sapnąd. Nauczyła się nie drżed kiedy słyszy to imię, była mistrzem w lekceważeniu Shane’a Spencera i udawaniu, że on nie istnieje, ale to niczego nie zmieniało. Nadal musiała byd usypiana na czas gorączek, bo od dwóch lat potwornie cierpiała w tym okresie, o czym wiedziała tylko Kailee i Agavin. I nadal wyczuwała w nim partnera, chod absolutnie nikt poza przyjaciółką o tym nie wiedział i nie miał się dowiedzied. Jedno się wszak zmieniło, jeśli chodziło o Shane’a i potrzebowała aż tych kilku lat, żeby byd co do tego 28

pewnym: nienawidziła go i nie chciała nawet myśled, że miałaby kiedyś byd z nim sparowana. Na szczęście, taki czas nie nadejdzie. Nie była już szesnastolatką i to zakochaną po uszy. A Shane nie był już jej centrum wszechświata. - Pracuje – odparła spokojnie. – I co z tego? Będę go omijad tak szerokim łukiem, że aż będę się zataczad na ściany. To jest już naprawdę dawno hermetycznie zamknięta i zapieczętowana przeszłośd, bo gdyby nie była zamknięta, to szybko zaczęłaby się psud i smrodzid. Czy nie to samo zrobiłaś z Harperem? - Zdecydowanie – potaknęła od razu. - A właściwie, to nawet więcej i chyba mogę ci już o tym powiedzied. Andrew mi się oświadczył i ja go przyjęłam. Sonia gwałtownie opuściła stopy na trawę i oderwała wzrok od gwiazd. Odechciało jej się błądzid w chmurach. - Nie możesz za niego wyjśd. - Dlaczego nie? - Bo jest człowiekiem! - Serio, Sonia? Jesteś teraz jakąś rasistką? – parsknęła. - Nie rasistką, a realistką – warknęła. – On nie ma pojęcia kim jesteś. Wiedziała, że trafiła w czuły punkt, bo po drugiej stronie zapadła cisza. - Zamierzam mu powiedzied – wyznała cicho po chwili. - Kiedy? W czasie miesiąca miodowego? I jak myślisz, jak ten twój niedorobiony Andrew zareaguje? Ucieknie z wrzaskiem, a potem ściągnie na ciebie pentagon. - Kocha mnie i nie zrobi tego. - Kocha – parsknęła Sonia kpiąco. – Ale ty nie kochasz jego. - Oczywiście, że go kocham, do diabła! - A jak mu wytłumaczysz, że nie możesz mied z nim dzieci? Że nie pociąga cię fizycznie? Że możesz iśd z nim do łóżka, ale ty nie dojdziesz ani razu? Że przez pewien czas każdego miesiąca zwijasz się z bólu i rozpaczliwie potrzebujesz wtedy seksu, ale nie z nim? - On to zrozumie. - Serio? – zapytała kpiąco. – A mówimy o tym samym Andrew, który każe ci nosid płaskie pusty, bo jego ego boleje, kiedy jesteś wyższa od tego kurdupla? - Boże, nie porównuj obcasów do takich spraw! - Dlaczego nie? Zrozum, on nawet nie potrafi znieśd myśli, że jesteś od niego wyższa, a myślisz, że poradzi sobie z faktem, że twoim przeznaczonym partnerem był ktoś inny? 29

- Mogłabyś mi okazad trochę wsparcia, zwłaszcza, że dobrze wiesz, że będę jeszcze potrzebowała zgody twojego ojca. - Nie będę cię wspierad w popełnieniu największego błędu w życiu, dziewczyno. Poza tym, ojciec i tak się nie zgodzi, chyba że pozna Andrew i przekona się, że on zna prawdę, akceptuje ją i można mu zaufad. Gwarantuję ci, że jeżeli mu powiesz, a on tego nie zrozumie, to jeszcze tego samego dnia nasi Egzekutorzy złożą mu niezapowiedzianą wizytę. A ja już się postaram, żeby to byli Buster i Croft. I Locky. - Sonia – warknęła Kailee. - No co? Ja tylko mówię, jak będzie. Wiesz jak bliska jesteś mojemu ojcu. Osobiście oderwie Andrew głowę jeśli uzna, że facet cię krzywdzi, a obydwie wiemy, że cię krzywdzi. - Czy mogłabyś wreszcie przestad przesadzad? - Nie przesadzam. Zrobił sobie z ciebie prywatną lalkę, glinę do modelowania wedle własnego uznania. Przestałaś nosid spodnie, bo jego zdaniem kobieta powinna nosid sukienki. Zmieniłaś fryzurę, bo zdaniem Andrew tamta cię pogrubiała. Gdyby nie moja interwencja i powiedzenie temu palantowi co o nim myślę, to pewnie studia byś też przerwała, bo jego zdaniem kobieta powinna siedzied w domu. Do diabła, zapisałaś się dla niego na lekcje gotowania! Przestałaś dla niego biegad, chod jesteś wilkiem i musisz to robid! - Trochę przesadzasz, Sonia. - Przesadzam? Powiem ci coś, Kailee, jedyną rzecz, jaką facet powinien zmienid w kobiecie, którą podobno kocha, to nazwisko. - Naprawdę dramatyzujesz. Robiłam to wszystko też dla siebie, żeby się lepiej poczud. A Andrew ma rację, są rzeczy do których się nadaję i takie, do których się nie nadaję. Poza tym, dużo lepiej wyglądam w sukienkach i tamta fryzura faktycznie nie była twarzowa. - Powiedz jeszcze, że nie jesteś tak inteligentna jak on i że powinnaś się nauczyd radzid w kobiecych obowiązkach, a chlasnę cię w twarz, żebyś się opamiętała i wyrwała głowę z szamba, w którym utknęłaś. Kailee wydała coś pomiędzy śmiechem a jękiem, po czym tym samym tonem powiedziała: - Ja go lubię, Sonia i co ważniejsze, on lubi mnie. Chce się ze mną ożenid. I jest człowiekiem, więc nawet mu nie muszę do kooca wyjaśniad czym jest sparowanie i dlaczego nie mam tego z nim.

30

- Nie bądź głupia, Kailee, w Andrew jest coś co mi się nie podoba. Jestem Zwiadowcą, zdaj się na mój instynkt i nie pakuj się w to. - Powinnaś przyjechad i lepiej go poznad, na pewno zmieniłabyś zdanie. - Mnie już wystarczy tyle, ile go poznałam kilka miesięcy temu. O mało nie odgryzłam mu głowy. Prawdopodobnie następnym razem już się nie powstrzymam i go skrzywdzę tak bardzo, że potem już żadna kobieta go nie zechce. To dupek. A po kolejnym spotkaniu ze mną będzie dupkiem i kastratem. Kailee znowu wydała coś pomiędzy śmiechem a jękiem, ale uwaga Sonii została rozproszona przez odgłos kroków w pobliżu. Poderwała głowę na bok i pomimo ciemności wyraźnie zobaczyła kogoś, kogo wcale nie chciała tu widzied. Skrzywiła się. Gdyby to od niej zależało, Shane nawet nie byłby zaproszony na to wesele. - Muszę kooczyd, Kailee – niechętnie powiedziała do słuchawki, jednocześnie zakładając buty. – Nagle zrobiło się tu tłoczno i duszno. - Będziesz wymijad szerokim łukiem, co? – przyjaciółka spytała domyślnie. - Taa – Sonia potwierdziła jej domysły, co do tego, kto się tu pojawił, po czym wstała i dodała: - Zadzwoo do mnie jutro po egzaminie. - Dobra. A ty baw się dalej dobrze i ucałuj Crofta i Izzy. - Obiecuję. Papa. Sonia wyłączyła telefon i wrzuciła go do małej, słodkiej torebeczki, którą dobrała do sukienki. Nie planowała spotkania z Shanem w ciemności i poza namiotem, ale najwyraźniej miała pecha. Do tego przez wilcze zmysły doskonale widziała w ciemności i teraz każdym napiętym atomem ciała była świadoma tego, że zbliża się do niej z tą swoją kocią gracją, która z wiekiem mu się tylko pogłębiła. Również przez swoje wyostrzone zmysły była świadoma tego jak zabójczo wygląda w trzyczęściowym, czarnym garniturze i nonszalancko, trochę niedbale zawiązanym przy szyi krawatem oraz kołnierzykiem z rozpiętym guzikiem. Tylko jej bracia powinni wyglądad tak dobrze w takim stroju. Fakt, że Shane też wyglądał tak apetycznie, kiedy się elegancko ubierał, wprawiał ją w szczerą irytację. Wszystko, co dotyczyło Shane’a wprawiało ją w irytację. A teraz szedł w jej stronę, wyglądając tak, że można by go połknąd w całości, przez co jakimś sposobem przypominał jej, że jest kobietą. No właśnie, jest kobietą, nie dzieckiem i nie nastolatką. Była kobietą i urok Shane’a już dawno przestał robid na niej wrażenie. 31

Sonia musiała się pochylid, żeby jeszcze raz zdjąd jeden but, do którego coś wpadło, ale przez to miała jeszcze chwilę, żeby czujnie i ukradkowo go obserwowad. Nie miała do niego za grosz zaufania, ale zauważyła ostatnio, że był jakiś dziwny. Chyba cały czas w przeciągu tych siedmiu lat czuł się trochę niezręcznie w jej towarzystwie, zwłaszcza, że okazywała mu jawną wrogośd, ale ostatnio się na nią dziwnie gapił. Zauważyła to już wtedy, kiedy razem z Izzy się wyzywająco wystroiły i poszły balowad do „Luny”. Nawet zawarczał do niej wtedy, że wygląda zbyt wyzywająco i że powinna się okryd, żeby sobie nie robid wstydu, czym tak jej podniósł ciśnienie, że prawie go uderzyła. Właściwie, jak tak teraz o tym myślała, to powinna to była zrobid, bo sprawił jej przykrośd, a już kilka lat temu nauczyła się, że Shane Spencer nie jest wart tego, żeby przez niego było komukolwiek przykro. Rzecz w tym, że na tym się nie skooczyło. Nagle zaczęła go widywad częściej niż w ciągu całych siedmiu lat razem wziętych. I zawsze miał ten sam skwaszony wyraz twarzy, jakby go bolał brzuch. Ciągle nie był w humorku i nawet jej bracia zaczęli to zauważad i na niego narzekad. Może i było to trochę intrygujące, ale prędzej odgryzie sobie język niż zapyta, co mu się stało i to kogokolwiek. Sonia poprawiła but i wyprostowała się. Wygładziła brzeg dopasowanej sukienki z fantazyjną kokardą, odcinającą biust od talii, po czym ruszyła z powrotem do namiotu, zamierzając ominąd Shane’a bez słowa. Ku jej zaskoczeniu musiał przejrzed jej zamiary, bo wyrósł przed nią, odcinając jej drogę. Teraz też wyraźniej poczuła jego zapach, tak samo nieziemsko seksowny i męski jak wtedy, przed laty. Nawet jej i jego perfumy nie mogły go do kooca stłumid. Sonia spojrzała na niego groźnie, ale nie zszedł jej z drogi. Poluzował bardziej krawat, jakby go dusił i musiała przyznad, że faktycznie wyglądał trochę jakby niedawno ciężko chorował. Nie odejmowało mu to urody i uroku, ale pozostawiało w nim jakiś cieo, którego nie było wcześniej. Problem w tym, że to już nie robiło na niej wrażenia. Nauczyła się nie przywiązywad wagi do żadnej rzeczy z nim związanej. To naprawdę ułatwiało jej życie. - Zataocz ze mną – powiedział trochę ochryple, przez co zaczęła się zastanawiad czy może po prostu się nie upił. Do tego nie sformułował prośby, tylko bardziej rozkaz, więc wszystko co na to zrobiła, to kpiąco się roześmiała. Jej zdaniem to była bardzo dobra odpowiedź, ale zacisnął na to zęby. Myślał, że będzie z nim taoczyd? Uderzył się w głowę?

32

Sonia znowu chciała go obejśd, ale ponownie zaszedł jej drogę. Sapnęła ze złością i groźnie opuściła głowę, patrząc na niego wilkiem. Jak nadal będzie jej stał na drodze, to przejdzie po nim. I to bez wahania. - Taoczyłaś już chyba ze wszystkimi samcami z watahy, co ci szkodzi zataoczyd też ze mną? – zawarczał i nie spodobał jej się ten ton, jakby pełen wyrzutu. Czyżby teraz, po tych kilku latach, Shane’owi w koocu przestało się podobad jak go traktowała? To ma problem, bo to się nie zmieni. - Bolą mnie nogi – warknęła. - A mimo to wrócisz do namiotu i padniesz w objęcia Agavina – podsumował. - I co z tego? To moja sprawa. Zejdź mi z drogi, Spencer, albo narobię wrzasku, a wiesz, że jestem do tego zdolna. - To wrzeszcz, ale i tak musimy porozmawiad, Sonia. Jej serce drgnęło na dźwięk swojego imienia w jego ustach, ale szybko jej przeszło. Miała dużo czasu, żeby się w tym wyszkolid. I to nie tylko wtedy, kiedy leżała przez niego w chemicznej śpiączce. - Czego chcesz? – warknęła w sposób, który powinien go zniechęcid do dalszej rozmowy. Niestety, nie zniechęciło go to, a jego intensywnie zielone oczy błyszczały w ciemności jak dwa szmaragdy. Niewiele się zmienił przez te wszystkie lata. Nadal miał krótkie, jasne włosy, dodatkowo rozjaśnione na koocach przez słooce, kilka mimicznych zmarszczek na czole i silną linię szczęki. Tylko że teraz jego ciało było jeszcze bardziej atletyczne i warte grzechu, a usta wręcz chciało się pokąsad. I nadal mógłby dublowad Brada Pitta w jego najlepszym okresie. Sonia po prostu nauczyła się nie zwracad na to uwagi. - Mamy problem – powiedział dziwnym tonem. Sonia po prostu wzruszyła ramionami. - Twoje problemy średnio mnie obchodzą, ale jeżeli sam sobie nie potrafisz poradzid, to idź z tym do mojego ojca. A teraz rusz tyłek z mojej drogi. Jeszcze bardziej się do niej zbliżył i tylko siłą woli powstrzymała się przed cofnięciem. Teraz też usłyszała ciche warczenie wydobywające się z jego gardła i stała się jeszcze bardziej czujna. Spojrzała na niego ostrzegawczo. - Jeśli mnie zaatakujesz gwarantuję, że nie dożyjesz kolejnego dnia, Spencer – ostrzegła. – I nie będę jedyną, która będzie próbowała ci wyrwad serce.

33

Shane spojrzał na nią jakby ze zdziwieniem, ale warczenie się uspokoiło. Właściwie wyglądał jakby czegoś nie potrafił pojąd, na przykład tego, dlaczego ona pomyślała, że mógłby ją zaatakowad. - Nigdy nie zrobiłbym ci krzywdy – powiedział jakby ze zdziwieniem, że w ogóle mogła pomyśled inaczej. Jak dla niej to wszystko stawało się zbyt dziwne i naprawdę chciała już stąd odejśd. - Nie zamierzam zagłębiad się w twoją spapraną psychikę, Spencer – powiedziała i celowo zrobiła krok w tył, jakby chciała zrobid sobie miejsce, żeby go wyminąd, ale tak naprawdę chciała się po prostu od niego odsunąd na bezpieczną odległośd. - Sonia – rzucił, zniżając głos, na co zawsze przechodziły ją dreszcze. – Nie czujesz tego? Zatrzymała się tak gwałtownie, że jej serce również przestało bid. Kiedyś powiedziała mu coś wybitnie podobnego i liczyła, że zrozumiał nieme przesłanie, że ma jej nigdy o tym nie przypominad. Teraz posłała mu swoje najbardziej surowe, groźne spojrzenie i zawarczała: - Że co? - Niech to szlak – mruknął pod nosem, po czym przeczesał palcami włosy. Był sfrustrowany. O nie. – Jest coś między nami, Sonia. Jej serce nerwowo wystartowało do przodu. Nie chciała tego słuchad i nie chciała wiedzied co on w ogóle ma na myśli. Tak jak powiedziała Kailee, miała to zamknięte za sobą na cztery spusty. Prędzej połamie sobie obie nogi niż zacznie odgrzebywad to, co już dawno pochowała. - Oczywiście, że jest – warknęła. – To się nazywa przepaśd intelektualna. Pokręcił głową, jakby i jego wiele kosztowała ta rozmowa, ale nic ją to nie obchodziło. Chciała stąd odejśd i o wszystkim zapomnied. To jej dobrze wychodziło. - Czułaś to siedem lat temu – powiedział cicho. Po raz drugi jej serce stanęło. Czasami miała cichą nadzieję, że Shane w ogóle zapomniał o tym, co się wtedy stało i nic to dla niego nie znaczyło. Ale najwyraźniej pamiętał, był nawet na tyle bezczelny, żeby jej o tym przypomnied. Niewiele jej brakowało, żeby się udusid od wstrzymywania powietrza. Wcale nie chciała wiedzied, o co mu chodzi i dlaczego zaczyna ten martwy temat. Dla niej wszystko skooczyło się tamtego wieczoru. Teraz żyła dalej, chodziła, mówiła i oddychała jak wszyscy inni i nie zmieni tego tylko dlatego, że on chciał się pobawid jej uczuciami. 34

- Nie dzwonili do ciebie ostatnio z psychiatryka, Spencer, żeby przypomnied ci o nowych receptach? Mocniej nachylił do niej głowę i uderzyła ją nowa nuta w jego zapachu, coś czego wcześniej nie czuła od niego w stosunku do siebie. Pachniał pożądaniem. - Nie wiem, dlaczego dopiero teraz, ale wreszcie to czuję. Wyczuwam w tobie swoją partnerkę. Aż się zachłysnęła. I dlatego ostatnio wyglądał na chorego? Nie było to zbyt pochlebne. Potrząsnęła głową, żeby się pozbyd z niej uporczywego szumienia. Chybaby wolała, żeby ją uderzył. - Upiłeś się. Ponownie zagrodził jej drogę swoimi postawnym ciałem. Już nawet nie próbowała uspokoid serca, które teraz tłukło się tak mocno, że aż bolało. Nie z podniecenia. Z przerażenia. - Jestem bardziej trzeźwy niż kiedykolwiek w życiu. Od chwili, kiedy cię zobaczyłem wtedy z Isabelle w „Lunie” nie mogę się tego pozbyd z głowy. Nie mogę przestad o tobie myśled, jakbym wpadł w obsesję. Chcę pozabijad każdego, na kogo spojrzysz. W czasie gorączki myślałem, że oderwę sobie mięśnie od ciała, jeżeli nie będę z tobą. To się dzieje, Sonia. Z całej siły zacisnęła szczęki. - Nie. On też zacisnął zęby. - Dokładnie siedem lat temu byłaś innego zdania. Wyczuwałaś to już wtedy. - Miałam szesnaście lat, myliłam się i jasno mi to uświadomiłeś – syknęła, chod wcale nie chciała podjąd takiej zaczepki. - Gdybyś wtedy nie wyjechała, a potem mnie nie unikała i nie okazywała mi jawnej nienawiści, może moglibyśmy to jakoś opanowad i zrozumied już wtedy. - Nie ma czego rozumied – syknęła, chod była bliska paniki. Dlaczego w jej życiu zawsze dzieje się coś, czego ona najmniej akurat chce? – Teraz ty się mylisz. To koniec tego tematu. - Tak, pamiętam co mi wtedy powiedziałaś – przyznał gorzko. – Nigdy więcej nie chcesz o tym słyszed i nigdy nie pokochałabyś kogoś takiego jak ja. Ale to niczego nie 35

zmienia. To ty miałaś wtedy rację, a ja się myliłem. Przepraszam cię za to, że powiedziałem ci inaczej. Sonia nie pozwoliła sobie na chwilowe zmieszanie, że aż tak dokładnie zapamiętał to co powiedziała w złości i że najwyraźniej faktycznie go to zabolało. Scenariusz aktualnych wydarzeo spaliła dokładnie siedem lat temu i nie chciała do tego wracad. Cokolwiek Shane teraz myślał, że do niej czuje, to nie był jej problem. Złożyła sobie zbyt wiele obietnic po tamtym dniu i zamierzała nadal się ich trzymad. Nigdy nie będzie z Shanem Spencerem. Nachyliła się do niego, a z całego jej ciała popłynęła fala wściekłości. Co on sobie myślał? Że nagle zachciało mu się ją przelecied, wytłumaczy jej to sparowaniem, a ona skoczy mu w ramiona? Za jakiego rodzaju idiotkę ją miał? - Wolę szczere spierdalaj, niż fałszywe przepraszam, Spencer – syknęła. – Cokolwiek ci się teraz wydaje, że czujesz, nic mnie to nie obchodzi. Wyrosłam z ciebie. Siedem lat temu się pomyliłam i to jest jedyna rzecz jaką ode mnie usłyszysz na ten temat. Nie chcę cię i nigdy, przenigdy z tobą nie będę. A jeżeli wpadnie ci do głowy, że kłapiąc ozorem na ten temat do mojej rodziny cokolwiek zmienisz, lojalnie cię uprzedzam, że zamienię twoje życie w najgorsze piekło, jakie tylko możesz sobie wyobrazid. Nie jesteśmy sparowani i nigdy nie będziemy. A teraz idź do diabła. Sonia przeszła obok niego, dodatkowo uderzając go ramieniem. Cała w środku dygotała. Gdyby siedem lat temu usłyszała od niego te słowa i poczuła to pożądanie… ale jakie to miało teraz znaczenie? Przejdzie mu, nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Na pewno nie był szczery. A ona na pewno nie będzie przez to przechodziła jeszcze raz. Nauczyła się radzid bez niego. Nie pozwoli sobie na to, żeby krótkie „W czasie gorączki myślałem, że oderwę sobie mięśnie od ciała, jeżeli nie będę z tobą” zniszczyło wszystko, co osiągnęła przez siedem lat ciężkiej pracy nad samą sobą. Nie, sprawa z Shanem miała już swój finał. On się otrząśnie i pójdzie dalej, a ona znowu zostanie ze złamanym sercem. Nigdy więcej. Problem w tym, że wchodząc z powrotem do namiotu już wiedziała, że częśd jej samokontroli została zrujnowana, a żeby wymazad jego słowa z pamięci nie wystarczy szampan. Będzie potrzebowała wódki. Tak dużo, jak tylko znajdzie.

36

Shane miał ochotę zawyd ze wściekłości, kiedy patrzył jak Sonia wraca do namiotu. Mimo że ukrywała to jak tylko mogła, mógł wyczud jej wstrząśnięcie. Sam też był wstrząśnięty i to już od jakiegoś czasu. Dokładnie od chwili, w której ta ponętna diablica weszła do „Luny” ubrana w najbardziej seksowną sukienkę, jaką widział świat. Była cała spowita w czarną koronkę, przylegająca do niej jak druga skóra. Widział każdą krzywiznę jej ciała, widział nogi tak piękne i długie, że marzył tylko o tym, by mied je wokół siebie. A to naprawdę nim wstrząsnęło. Zawsze miał jakąś słabośd do Sonii, ale to było jasne, bo była siostrą jego najlepszych przyjaciół. Tak jak i oni, czuł potrzebę by się nią opiekowad. Ale na tym się w sumie kooczyło, więc kiedy przyszła do niego z tym zupełnie niespodziewanym pytaniem, czy nie czuje w niej swojej partnerki, po prostu powiedział szczerze, że nie. Była śliczną, słodką dziewczyną od Whitmorów. Nie widział w niej ponętnej, apetycznej kobiety aż do tamtego dnia w „Lunie”. Wtedy trafił w niego istny piorun. Dzikie pożądanie niemal zwaliło go z nóg, ale to nie było tylko to. To była potrzeba by byd blisko niej, by jej słuchad i by jej pomagad. By mied ją tylko dla siebie i wyrżnąd w pieo każdego, kto chod spróbuje na nią spojrzed. By wywoływad u niej uśmiech i ją uszczęśliwiad. Wilk w jego głowie, ten sam, który zawsze siedział cicho i wszystko olewał, wtedy zaczął skuczed. Chcę. Moja. Moja! To zmieniło cały jego świat. Chod bardzo się starał, nie mógł przestad myśled o Sonii jako swojej kobiecie, którą naprawdę chce mied. Nie pomagało tłumaczenie sobie, że ona go nie znosi, że jest córką Alfy i siostrą jego przyjaciół. Nic nie pomagało. I wiedział co to znaczy. Zbyt uważnie obserwował najpierw Xedrica, kiedy on znalazł swoją partnerkę, a potem Crofta. Dokuczał obydwu. Teraz sam czuł dokładnie to samo co oni i wiedział, że z tym nie wygra. Co nie znaczy, że nie próbował. Kobiety, z którymi wcześniej się spotykał teraz już go nie pociągały. W czasie gorączki był bliski całkowitej utraty zmysłów i nie potrafił znaleźd ukojenia z żadną wilczycą, lisicą czy człowiekiem. Naprawdę chciał rozedrzed swoje ciało na drobne kawałki, tak straszliwy to był ból. Nie był pewien, dlaczego go przeżył, bo i tak dalej stale myślał o Sonii, która po prostu go nienawidziła. Do tego dzwoniły mu w uszach jej słowa, które prześladowały go od lat: „Nie kocham się w tobie i nie sądzę, żebym mogła cię kiedykolwiek pokochad bo jesteś aroganckim i puszczalskim dupkiem”. Próbował nie przykładad do nich wagi, próbował też o nich zapomnied, ale im bardziej próbował, tym bardziej odbijały się od jego czaszki i grzechotały mu po mózgu. 37

Nie mogła jaśniej powiedzied co do niego czuje i co o nim myśli. A mimo to nie miał wątpliwości, że jest jego partnerką. Odgrzebał w pamięci każdą sekundę tamtej niefortunnej rozmowy sprzed siedmiu lat, w czasie której po prostu nie wiedział jak się zachowad, ale to tylko podgrzewało jego psychozę. Sonia wyczuwała w nim swojego partnera i nie mogła mu tego wyraźniej powiedzied. Dlaczego to wtedy nie trafił w niego ten piorun? Co by na tym stracił? Kilka lat przygodnych związków i przewijania się przez tabun kolejnych łóżek? To była żadna strata w obliczu tego, co czuł teraz. To była żadna strata w obliczu tego jak bardzo jej teraz pragnął i jak bardzo była poza jego zasięgiem. Frustracja prawie odbierała mu rozum. Wiedział, że źle to wszystko rozegrał. Nie przyszedł do niej od razu, kiedy go trafiło, bo na początku z tym walczył, a potem chciał się upewnid. Poza tym, dobrze pamiętał ich rozmowę sprzed siedmiu lat. Ewidentnie ją wtedy zranił, ale był młody i zaskoczony. Kiedy się pozbierał i chciał z nią znowu porozmawiad, żeby to jakoś wyjaśnid, żeby jej jakoś pomóc i zapytad czy nie cierpi od tego w gorączce, jej już nie było. Wyjechała prawie na miesiąc z Kailee do Toronto. Potem ona wróciła, a Kailee nie, ale była już zupełnie inną dziewczyną. Okazywała mu tak jawną wrogośd, że aż bawiła tym braci. A on nie był na tyle szalony, żeby im wyjaśnid dlaczego ona tak go traktuje. Nawet uważał, że może trochę sobie zasłużył, bo powinien zrobid coś więcej niż tylko zasugerowad jej, że pomieszały jej się uczucia. No i na pewno nie powinien był powiedzied, że mu tym pochlebiła. Do diabła, do dzisiaj nie wiedział, dlaczego w ogóle to powiedział. Kiedy zorientował się, że Sonia już teraz nie chce mied z nim żadnego kontaktu, po prostu przestał próbowad. Nie unikał jej i zawsze życzliwie o niej myślał, ale nie było to wzajemne. Nie mógł jej za to winid, zasłużył na to. Tylko teraz wiedział, że ona miała rację. Nic jej się nie pomyliło. Byli partnerami. Może potrzebował jakiegoś mocnego bodźca, żeby to poczud, bo znali się od dziecka i byli niemal jak rodzina. Ale okoliczności się zmieniły i wszystko wskazywało na to, że Sonia naprawdę z niego „wyrosła”. Nie miał pojęcia jak to możliwe, skoro byli sparowani. Poza tym, gdyby nadal coś do niego czuła, pewnie w czasie gorączek cierpiałaby tak samo jak on i to już od dobrych dwóch lat, bo od dwóch lat była pełnoletnia, a wtedy to się zaczynało, chyba że nie było się z nikim sparowanym i nie miało się jeszcze czynnego życia seksualnego. Ale gdyby w tym czasie coś jej dolegało, wiedziałby o tym. Tymczasem jej bracia zawsze mówili, że po prostu przeczekuje ten czas w szpitalu, gdzie nie ma kontaktu z zapachami samców, bo wilki 38

nie potrzebowały szpitali ze swoją umiejętnością regeneracji. Po zakooczeniu okresu gorączki zawsze wracała do domu i na pewno nie wyglądała jakby przez tydzieo cierpiała. Więc czy to naprawdę prawdopodobne, że już nie czuła tego co on? I jeśli tak, to jak to możliwe? Musiał się co do tego upewnid, ale nie wiedział jak. Wrogośd do niego była w każdym jej feromonie, a mimo tego i tak go do niej ciągnęło. Nagle zaczął odnajdowad miliony powodów, by zawsze znajdowad się na tyle blisko, żeby ją chociaż widzied. Co prawda, to potęgowało katusze jego duszy i wycie jego wilka, ale co mógł lepszego zrobid? Szykował się by z nią porozmawiad, ale jakoś zawsze ktoś był w pobliżu, a to nie był dobry pomysł, by ktoś słyszał to co miał do powiedzenia. Do diabła, na co on liczył? Nawet, gdyby odwzajemniła to co czuł, to przecież Alfa raczej nie byłby zachwycony, że jego jedyna córka ma byd sparowana ze zwykłym barmanem. Milion razy słyszał, że James widział ją jako Waderę, a on jej nie mógł tego zapewnid. I szczerze trafiał go szlak na samą myśl, że miałaby byd z jakimś innym samcem. Shane z frustracją jeszcze parokrotnie przejechał palcami po włosach, po czym wrócił do namiotu. Nie chciał, bo wiedział, że znowu będzie się spalał z dzikiej zazdrości widząc ją w coraz to nowych męskich ramionach, albo w uścisku tego cholernego elfa Agavina, z którym ostatnio jawnie się zadawała. Naprawdę nie chciał na to patrzed, ale jeszcze bardziej nie chciał, żeby była tam bez niego. To chore, bo nie było takiego śmiałka, który mógłby cokolwiek jej zrobid, kiedy byli tam wszyscy Whitmorowie, ale czuł dominującą potrzebę, by się nią opiekowad ponad nimi wszystkimi. Co prawda to był ślepy zaułek, ale i tak na razie nie miał lepszego pomysłu na tę całą sytuację. Cóż, teraz przynajmniej Sonia już wie. I może kiedy zobaczy, że nie żartował, to przynajmniej jeszcze raz z nim porozmawia. Nadzieja matką głupich. Shane wszedł z powrotem do jasnego namiotu i od razu znalazł ją wzrokiem. Siedziała przy jednym ze stolików z Agavinem, Busterem i Ryderem, bo reszta rodziny była na parkiecie. Jak na jego gust jej krzesło stało o wiele za blisko krzesła tego przeklętego elfa, ale najwyraźniej nikt poza nim tak nie uważał. Gdyby naprawdę tak było, to Buster by pewnie zareagował, ale on tylko spokojnie przepijał do młodszego brata. Shane, by opanowad zwierzę wewnątrz siebie, które koniecznie chciało tam podejśd i odsunąd Sonię od tego cholernego doktorka, złapał od przechodzącego kelnera kieliszek szampana i wychylił go duszkiem. Skrzywił się. Potrzebował czegoś o wiele mocniejszego. I z 39

tego co zauważył to Sonia też, bo wzięła sobie od Bustera szklankę whisky i też wychyliła ją niemal duszkiem. To go trochę ułagodziło. Naprawdę trochę nią wstrząsnął. Sonia musiała wyczud jego uporczywe spojrzenie, bo nagle skamieniała i dyskretnie spojrzała przez ramię. Nie umknęła jego uwadze wściekłośd, która zabłysła w jej oczach, kiedy zobaczyła, że to on ją obserwuje. Zmiął pod nosem przekleostwo, ale i tak nawet jej wściekłośd wydała mu się seksowna. Ale pewnie nie było na tej sali nawet jednego samca, który nie uważałby jej za istną seksbombę. Jej niedawno obcięte do ramion, złote włosy były upięte tak, by odsłonid smukłą, łabędzią szyję, niesamowicie błękitne oczy były podkreślone brązami i czernią, a z uszu zwisały jej długie, diamentowe kolczyki. Całe ciało miała opalone na złocisty brąz, a kiedy zastanawiał się czy naprawdę dokładnie całe, to zasychało mu w ustach. Subtelnie podkreślone, pełne wargi były stworzone do pieszczenia, tak jak krągłe piersi, wyraźnie odznaczające się w burgundowej sukience, odsłaniającej jej dekolt, ramiona i długie nogi. Do diabła, znowu te nogi… Czy on się już nigdy nie uwolni od ich wizji na sobie? Sonia była piękną, urzekającą kobietą, której po prostu nie można było nie pragnąd. On nie mógł. Co więcej, dla niego to całe piękno było jego i pałał rządzą mordu, kiedy wyobrażał sobie, że jeszcze ktoś tutaj może też tak o niej myśled. Zaczynał rozumied dlaczego sparowane samce mogły popaśd w pełen obłęd, kiedy nie mogły byd ze swoimi partnerkami. Miał wrażenie, że on też już jest teraz bliski obłędu. Kiedy Sonia odwróciła się od niego i przeniosła swoją uwagę na Agavina, Shane zawarczał ze złością i skierował się do swojego stolika, żeby zrzucid marynarkę i wziąd więcej alkoholu. Owszem, nazywali go Casanovą, Panem Celibatem i Hollywoodem, ale tak naprawdę nie był taki. Po prostu nigdy nie miał problemów z kobietami, one same do niego lgnęły, nawet jeżeli bardzo się o to nie starał. Nie było takiej jak Sonia, która po prostu go nie lubiła, może dlatego coraz to nowe kontakty przychodziły mu tak łatwo. Sytuacja i zachowanie Sonii go frustrowały, bo pierwszy raz nie wiedział jak ma się zachowad. Nie miał żadnego doświadczenia z kobietami, które dla odmiany go nie chciały. Shane rozwiesił marynarkę na oparciu krzesła i sięgnął po butelkę whisky. Nie zostało tu tego wiele, bo zdążył już resztę wypid, przygotowując się do rozmowy z Sonią, więc wkrótce będzie musiał się przejśd w poszukiwaniu nowego zapasu, ponieważ na trzeźwo nie przeżyje obserwowania jak Sonia wdzięczy się do Agavina…

40

Do diabła, nigdy nie chciał się tak czud, niczym idiota. Nie chciał też mied partnerki i byd sparowany. Nie żeby to jakoś kolidowało z jego wielkimi życiowymi planami, bo takowych nie miał, ale był jaki był i pewnie nikt się nie spodziewał, że zagnie parol na jedną kobietę. Na Sonię. Sam ledwo mógł w to uwierzyd. - Hej, Shane – rozległ się głos Crofta i prawie natychmiast poczuł klepnięcie w plecy, więc spojrzał przez ramię. Pewnie nie wypadało powiedzied Panu Młodemu, który przy okazji był jego szefem, żeby się dzisiaj od niego odwalił? - No? - Otworzysz jutro bar? Trzeba by też odebrad dostawę piwa i trochę ogarnąd zaplecze, bo tylko dziada z babą tam brakuje. Później przyjdzie Xedric, a jeszcze później Rusty i on już wie, że ma zamknąd. Mnie jutro nie będzie. Shane spojrzał na słodką Isabelle Lennox-Whitmore, która była spowita w elegancką, z pietyzmem wykonaną suknię ślubną i właśnie lekko bujała się na parkiecie ze swoim teściem. Uśmiechała się i to był ujmujący uśmiech. Naprawdę była śliczna z tymi swoimi platynowymi włosami, delikatnymi rysami i szczęściem wymalowanym w błyszczących oczach. Ta cała delikatnośd była trochę zwodnicza, bo była silna i miała temperament, ale zupełnie innego rodzaju niż Sonia. I zawsze przypuszczał, że to taki rodzaj kobiecej osobowości mu bardziej odpowiadał, ale najwyraźniej przeznaczenie postanowiło sobie z niego zażartowad i dad mu zamiast wytrawnego wina, absynt z rodzaju „Hapsburg Extra Special Super Strength". - Domyślaliśmy się, że po ślubie będziesz dobrą chwilę nieobecny, zwłaszcza, że nie jedziecie w żadną podróż poślubną, więc rozplanowaliśmy nowy grafik – powiedział do Crofta, który teraz już wyszedł zza jego pleców i nawet zasłonił mu sobą widok na żonę. Chyba zrobił to zupełnie instynktownie, ale i tak ubawiło to Shane’a. A przynajmniej bawiło go do chwili, w której pomyślał o tym, jak sam najchętniej ukryłby Sonię przed oczami wszystkich. Wtedy odechciało mu się śmiad. - Izzy ma dużo pracy z analizą wszystkich praw swoich sabatów, więc nie może teraz wyjechad. Ale jak wszystko się jakoś poukłada, to zrobimy sobie jakąś wycieczkę. Znajdę wam wtedy kogoś do pomocy w barze. - Nie przejmuj się tym, poradzimy sobie. I jeszcze raz gratuluję. Jesteście bardzo ładną parą. Dobrze, że nie dałeś jej odejśd.

41

- Nie było takiej możliwości, żebym miał ją stracid. Zauważyłem, że chwila spotkania swojej towarzyszki zmienia całą psychikę faceta. Taa, pomyślał Shane, coś o tym wiem. - Słuchaj, a ty przyszedłeś sam? – spytał Croft ze szczerym zdziwieniem. – To coś nowego. Owszem, przyszedł sam, bo obecnie żadna kobieta poza siostrą Crofta go nie interesowała, ale pewnie gdyby mu to powiedział, to dostałby w gębę. Liczył też, że Sonia zauważy, że z nikim się już nie spotyka i spojrzy na niego przychylniej, ale ona chyba nawet nie zwróciła na to uwagi. - Zainspirowałeś mnie – powiedział, na co Croft szczerze się zaśmiał. Shane zerknął na Sonię, nachylającą się do Agavina i słuchającą czegoś co mówił z uwagą, z którą raczej nigdy nie słuchała jego. To było irytujące. – Czy Sonia umawia się teraz z Agavinem? – zapytał, chod wcale nie chciał. Croft odruchowo spojrzał w stronę stolika swojej rodziny, po czym spokojnie wzruszył ramionami. - Nie, skąd. Po prostu się przyjaźnią, bo jest jej przełożonym i uczy ją w szpitalu. Shane zacisnął zęby. Wolał nie myśled czego dokładnie ten elfi czaruś ją uczy. I wiedział jakie to głupie. - Jesteś pewien? Przyszli tu razem, na imprezie u waszych rodziców też byli razem i w „Lunie” też ze dwa razy byli razem. Croft przez chwilę patrzył na niego z marsem na czole, po czym przeniósł podobnie zamyślone spojrzenie na siostrę i elfiego lekarza. Shane nie czuł się najlepiej z tym, że napuszcza na nią jej własnego brata, ale z drugiej strony wręcz nie mógł się doczekad, żeby Croft tam do nich poszedł i ich rozdzielił. To był cios poniżej pasa, no ale trudne czasy wymagają trudnych rozwiązao. - Przepraszam cię na chwilę – rzucił z zamyśleniem Croft, po czym ruszył prosto w stronę siostry. Shane od razu poczuł jak poprawia mu się humor, chod jeżeli Sonia się domyśli, że to jego wina, to może naprawdę go próbowad zabid. Ale wtedy przynajmniej musiałaby zwrócid na niego uwagę. Shane nalał sobie pękatą szklankę whisky, wygodnie się rozsiadł i zaczął podziwiad przedstawienie, bo Croft podszedł do siostry, poprosił ją na stronę i z surową miną zaczął do niej mówid, a ona uniosła wysoko brwi i słuchała go jakby oszalał. 42

No cóż, wiedział, że to było paskudne zagranie, ale Sonia miała jeszcze pięciu starszych braci, z którymi może na ten temat porozmawiad, jeżeli Agavin dalej się będzie przy niej kręcił. Nie żeby miał coś do doktorka, ale miał problem z panowaniem nad sobą, kiedy ich widział razem. Shane nadstawił ucha i chciał podsłuchad co Sonia powie Croftowi odnośnie elfa, ale pojawił się przed nim James i przy okazji przesłonił mu widok. Wstał, żeby okazad szacunek swojemu Alfie, ale on poklepał go po ramieniu i wskazał mu z powrotem krzesło. - Siedź, siedź, synu, chciałem tylko zamienid z tobą dwa słowa. - Oczywiście. James usiadł obok niego i posłał mu lekki, spokojny uśmiech z jakiego słynął. To był czasami bardzo zgubny uśmiech, bo potrafił uśpid czujnośd i stawało się nieprzygotowanym na bezwzględny atak. James był silnym Alfą, ale Shane bardzo go szanował. Spędzał w jego domu tyle czasu, że często traktowano go tam jak członka rodziny. Bardzo to doceniał, chod podejrzewał, że gdyby James dowiedział się jakie Shane ma myśli na temat jego ukochanej córki, ich przyjaźo byłaby wystawiona na ciężką próbę. - Jesteś bardzo dobrym Strażnikiem, Shane i chciałem, żebyś wiedział, że jestem z ciebie bardzo zadowolony. - Dziękuję – odparł ostrożnie. – Wykonuję tylko swoje obowiązki. - W rzeczy samej – James skinął głową. – Gdyby nie ty, Croft odesłałby Isabelle i źle by się to dla niego skooczyło. Gdybyś wtedy nie zadzwonił do Laili, dzisiaj mogłoby nie byd tego ślubu. Shane lekko się odprężył. A więc tylko o to chodziło. - Lubię Crofta i nie chciałem go widzied na skraju szaleostwa. Poza tym, Wadera chyba zrobiłaby sobie ze mnie dywanik, gdybym do niej nie zadzwonił. James cicho zachichotał. - Przypuszczam, że mogłoby tak byd. Moja żona bywa dośd temperamentna. Mimo to należą ci się nasze podziękowania. Zauważyłeś co się dzieje i sprawnie zareagowałeś. To właśnie najlepsze cechy wybitnych Strażników. Shane skinął głową, ciekawy do czego to właściwie zmierza i jeszcze bardziej ciekawy, czy Sonia właśnie wścieka się na Crofta, ale nie wypadało odwrócid uwagi od Alfy. - Zważywszy na to, że potrafisz obserwowad i sprawnie działad, przychodzę do ciebie z osobistą prośbą. 43

Osobista prośba ze strony Alfy? Teraz cała uwaga Shane’a była już skupiona na Jamesie. - Chętnie pomogę, jeśli będę mógł. - Świetnie, bo zdecydowanie będziesz mógł. Chodzi o Sonię. Shane utkwił w Alfie nieruchome spojrzenie. - O Sonię – powtórzył. - Tak, o tę moją niepokorną, trochę szaloną córkę – uśmiechnął się James. – Byd może już słyszałeś, że Sonia w koocu dostała to czego chciała i wyprowadzi się z domu. Nie powiem, żeby to była zachwycająca nowina, ale jej bardzo na tym zależy. Shane’a na chwilę zatkało. Milion razy słyszał, że Sonia chciała się wyprowadzid od rodziców, ale nie sądził, że jej kiedyś na to pozwolą. Teraz myśli szaleoczo wirowały mu w głowie i próbował je jakoś poskładad. Sonia nie powinna mieszkad sama. - Wyjeżdża z Wulfridge? – zapytał, ale nawet nie chciał o tym myśled. Prawie zalewała go panika i było to niezależne od jego woli oraz nowe uczucie. Miał z nią kilka spraw do wyjaśnienia, a jego wilk prawie rozdrapywał go od środka, żeby się temu wszystkiemu sprzeciwid. Shane nawet nie przypuszczał, że może mied takie gwałtowne odczucia w stosunku do jakiejś kobiety. No tak, ale to nie była jakaś kobieta, tylko Sonia. - Wyjeżdża? Nie, skąd – odparł James, co trochę uspokoiło wilka Shane’a. – Pewnie by chciała, ale na aż takie ustępstwa nie mogę pójśd. Tutaj jest na tyle bezpieczna, żebym mógł spad spokojnie. Wypuszczenie w świat Kailee już i tak było zbyt dużym ryzykiem. Shane zgadzał się z nim w stu procentach. Sonia nie powinna nigdzie wyjeżdżad i nie powinna się też wyprowadzad z domu. - Więc z kim zamieszka? – zapytał i miał szczerą nadzieję, że nie usłyszy w odpowiedzi „Z Agavinem”, bo inaczej będzie musiał powiedzied Alfie, dlaczego on wtedy stanie się śmiertelnym zagrożeniem dla życia doktorka. - No właśnie, Sonia uparła się, że musi zamieszkad sama. Jedyny kompromis do jakiego doszliśmy, to że będzie się cieszyła swoją samodzielnością w starym mieszkaniu Crofta nad „Luną”, bo on już do niego nie wróci. Oczywiście moi synowie będą tam do niej zaglądad, ale chciałbym mied tam kogoś na miejscu, czyja obecnośd nie będzie wzbudzad w niej podejrzeo. Rusty i Croft zrobią co w ich mocy, ale nie są wyszkolonymi Strażnikami. Czy wiesz już o co chciałbym cię poprosid? 44

Shane miał ochotę zamknąd oczy i zastanawiad się czy los mu pomaga czy się nad nim znęca. Sonia. Codziennie tam, gdzie i on jest codziennie. Co więcej, ma byd jej osobistym, tajnym strażnikiem. To tak jakby dostał błogosławieostwo jej ojca na to, by się nią opiekowad. Ale James prawdopodobnie nie byłby taki przychylny temu pomysłowi, gdyby wiedział, że Shane pragnie jego córki jak potępieniec. - Chciałbyś, żebym miał oko na Sonię, kiedy będzie w „Lunie” – powiedział to, co oczywiste. James szerzej się uśmiechnął. - Dokładnie tak. Byłoby też miło, gdyby Sonia o tym nie wiedziała, bo źle znosi myśl o dodatkowej ochronie. - Co dokładnie miałbym robid? - Obserwowad i eliminowad potencjalne zagrożenia. Mam też nadzieję, że gdyby moja córka wymyśliła coś wybitnie szalonego lub niestosownego, to dasz nam znad. Ona miewa czasem dośd ekscentryczne pomysły. Jak na przykład przyjście do niego i powiedzenie, że jest jego towarzyszką, a potem wyjechanie na miesiąc do Kanady? - Będę na nią uważał – obiecał, zastanawiając się, czy kiedy Sonia godziła się zamieszkad nad „Luną”, to myślała o tym, że będzie go tam codziennie widywała. A może była tak zdesperowana, żeby się wynieśd z domu, że była nawet gotowa go oglądad? - Świetnie – James poklepał go po ramieniu. – Naprawdę się cieszę. Sonia potrzebuje kogoś, kto miałby na nią oko, ale nie musi wiedzied o tym, że ktoś taki jest obok. Wpadnij czasem opowiedzied czy wszystko dobrze się układa. Oho, czyli został pełnoprawnym szpiegiem. Sonia by go zabiła, gdyby o tym wiedziała. W świetle obecnych wydarzeo zdecydowanie wolałby, żeby nie wiedziała. Już i tak miała o nim paskudne zdanie. Shane skinął głową, a zadowolony James jeszcze raz się uśmiechnął, wstał i odszedł. Shane potarł obolały kark i spojrzał tam, gdzie wcześniej była Sonia. Już zmieniła lokalizację i teraz taoczyła z Croftem, chod bardziej wyglądało to tylko na pretekst do zaciekłej kłótni między tą dwójką.

45

Jeśli będzie na miejscu, a będzie, to wiele rzeczy będzie mógł zauważyd. Na przykład to, czy Sonia rzeczywiście ma go już teraz gdzieś i czy ona nie odczuwa żadnych efektów ich sparowania. A jeżeli odczuwa… Na samą tę myśl zalała go taka fala pożądania, że aż zaschło mu w ustach. A jeżeli odczuwa, to będą się musieli poważnie zastanowid, co z tym dalej zrobid. Tak czy siak jego wilk mruczał jak kociak na samą myśl o tym.

46

Rozdział II

Sonia stała z kartonem w ramionach przed wejściem do „Luny” i zastanawiała się jak to się stało, że Shane zepsuł nawet najpiękniejszy dzieo jej życia. Czekała całe lata, aż rodzice pozwolą jej się wyprowadzid z domu i zamieszkad samej, a teraz, kiedy tak się stało, nie mogła przestad myśled o tym, że jej stałym sąsiadem będzie Shane Spencer, który bezczelnie jej wczoraj oświadczył, że jest jego partnerką. Po prostu nie mogło byd gorzej! Przez Shane’a straciła apetyt, nie mogła dzisiaj spad i bolała ją głowa. Nie pomagała też świadomośd, że będzie go musiała praktycznie codziennie widywad i to, że teraz wyczuwała go w budynku, chod było jeszcze za wcześnie, żeby trzymad bar otwartym. Co mu w ogóle strzeliło do głowy, żeby wczoraj za nią poleźd i opowiadad takie rzeczy? Nawet jeżeli faktycznie zaczął coś czud, to powinien trzymad język za zębami, zważywszy na to, że swoją szansę już stracił. Najbardziej przerażające w tym było, że naprawdę byli sparowani. Ona męczyła się z tym faktem od lat i przywykła do myśli, że to jest tylko jednostronne. Co prawda, takie rzeczy się raczej nie zdarzały, ale zawsze musiał byd ten pierwszy raz. Już nawet nie chciała, żeby było inaczej, panowała nad swoją wilczycą i miała świetną wprawę w wyciszaniu jej atawistycznych zapędów w stosunku do Shane’a. Nie chciała z nim byd, a zdanie jej wilczycy na ten temat było najmniej ważne. Sęk w tym, że ściskało ją ze strachu na samą myśl o tym, że Shane wreszcie poczuł to samo. Nie miała pojęcia dlaczego dopiero po tylu latach i dlaczego właśnie teraz, ale wiedziała, że faktycznie zostali sobie przeznaczeni. Przez tyle czasu skutecznie udawała, że jest inaczej, iż teraz po prostu nie wiedziała jak się zachowad. I co myśled. Poza tym, ona miała wprawę w ukrywaniu tego wszystkiego, ale on nie i jeżeli faktycznie zacznie go nosid, wszyscy się o tym dowiedzą. Widziała co się działo z Croftem, kiedy próbował zwalczyd sparowanie i trzymad się z daleka od Izzy. Jeżeli Shane będzie funkcjonował jak chodząca bomba zegarowa, to wszyscy się w koocu domyślą, co się z nim dzieje, a wtedy zaczną zadawad pytania. Nawet przez sekundę nie wierzyła, że ten drao utrzyma tożsamośd swojej partnerki w sekrecie, prawdopodobnie wyda ją przy byle okazji, a 47

naprawdę bardzo nie chciała, żeby ktokolwiek się o tym dowiedział. Ma teraz przez niego znowu żyd w strachu? Była jeszcze nadzieja, że mu po prostu odwaliło i faktycznie kiedy zobaczył ją prawie nagą w „Lunie”, to odezwał się w nim instynkt zdobywcy, który, jak sądziła, dominuje w całej jego osobowości. Do tej pory już dokonał więcej podbojów niż Dżyngis-chan, więc byd może uznał, że dobranie się do jej majtek będzie wyzwaniem, dlatego wymyślił sobie, że jej powie, iż nagle poczuł to samo, co ona siedem lat temu. Może liczył, że rzuci mu się ze szczęścia w ramiona, zaliczy ją i powie, że się pomylił. Bez problemu przychodziło jej podejrzewanie go o wszystko co najgorsze, więc i taką możliwośd brała pod uwagę. Problem w tym, że jeżeli to jest właśnie prawda, to ten idiota mocno się na niej przejedzie. Sonia otrząsnęła się i przywołała więcej pewności siebie. Troy i Rusty, którzy pomagali jej w przeprowadzce, wyjęli już z chevroleta należącego do tego pierwszego częśd jej kartonów i teraz szli z nimi do baru, więc ona też musiała się ruszyd, jeśli nie chciała usłyszed pytania, czemu stoi na zewnątrz i gapi się na szyld, jakby widziała go pierwszy raz w życiu. Pozbierała się do kupy, łokciem otworzyła sobie drzwi do baru i weszła do przedsionka. Ashura, wielkiego niedźwiedzia-bramkarza jeszcze nie było na swoim posterunku, a w samym barze sączyła się cicha muzyka, co było dobrym kontrastem do zwykłych wieczornych głośnych taktów rocka i szmeru wielu głosów. Oczywiście bywała w „Lunie” przed godzinami największego szczytu, ale dzisiaj jakoś najmocniej odczuła ten kontrast, może dlatego, że miała tu zamieszkad. Przeszła przez przedsionek i weszła do baru, jednocześnie przesuwając ciemne okulary z oczu na włosy. Chciała czud się szczęśliwa i nie chciała, żeby cokolwiek, albo ktokolwiek jej to dzisiaj zakłócił. Shane stał za barem i podpinał wielką beczkę z piwem do kranów przy dolnej ladzie. Od razu wyczuła na sobie jego wzrok, te szmaragdowe oczy dosłownie ją pożerały i wdzierały się do jej głowy, ale całkowicie go zlekceważyła. Miał na sobie już firmowy, dopasowany, czarny podkoszulek z logo „Luny”, a sądząc po uporządkowanych stolikach i stołach do gry w bilard, był tu już jakiś czas. Prawie przez to sapnęła ze złości. Miała nadzieję, że nie zlatuje się tutaj tak wcześnie. Może dzisiaj był tutaj tak długo wyjątkowo, bo Croft zrobił sobie wolne? Oby. Włosy związane w wysoki kooski ogon, muskały ją po karku, podskakując przy każdym jej kroku i z jakiegoś powodu teraz była tego dziwnie świadoma. Jeszcze bardziej się na siebie 48

zezłościła, kiedy uświadomiła sobie, że to przez niego i tylko dlatego, że nie odrywa od niej oczu. Myślała czy by nie poczęstowad go jakimś jadowitym spojrzeniem, ale zamiast tego po prostu od razu skierowała się ku koocowi lady, którędy można było się za nią dostad, bo schody prowadzące do mieszkania znajdowały się właśnie po wewnętrznej stronie blatu. Jeszcze dobrze nie wyciągnęła ręki, żeby otworzyd sobie przejście, kiedy wyrósł tam Shane i zrobił to za nią. - Cześd – powiedział do niej tym swoim mocnym, niskim głosem, trzymając jej otwartą ladę, żeby mogła przejśd. Odruchowo na niego zerknęła. Całą sobą wyczuwała bijący od niego zapach pożądania, przez co mogłaby się nawet zawstydzid, bo nie była to tego przyzwyczajona. Po za tym, co innego wyczuwad od niego, że jej pragnie kiedy jest ubrana w szpilki i seksowną sukienkę, a co innego kiedy ma na sobie dżinsy z artystycznymi przetarciami, zwykły, biały top i sportowe buty nie pierwszej młodości. Cholera, wyglądał naprawdę dobrze, a najgorsze w tym wszystkim było to, że nawet bardzo się o to nie starał. Z powodu krótkiego rękawa jego podkoszulki widziała dobrze wyrobione i silne ramiona, a ponieważ materiał był chyba przymały, to doskonale też widziała zarys mięśni na jego torsie i brzuchu. Na szczęście się nie obśliniła, bo zobaczyła też fragment tatuażu na jego ramieniu. „Dyskrecja”. Taa, pewnie każda jego kochanka może to potwierdzid. To ją skutecznie otrzeźwiło, dlatego bez słowo chciała się skierowad ku schodom na poddasze. - Pozwól, że ci pomogę – rzucił i chciał sięgnąd po jej pudło, ale na szczęście z głośną rozmową na ustach do baru wkroczyli jej bracia i wykorzystała to na umknięcie w górę schodów. - Siema, Shane – rzucił Troy, a po wyraźnych dźwiękach poznała, że cała trójka wita się uściśnięciami dłoni. Zaczęła odmawiad w duchu modlitwę, by Shane siedział cicho, jednocześnie próbując wygrzebad z kieszeni klucze, które dał jej Croft. - Pomóc wam? – zapytał uczynnie Shane i z jakiegoś powodu wydało jej się to zbyt uczynne, więc natychmiast warknęła w dół schodów: - Sami sobie świetnie poradzimy!

49

Troy zarechotał, Rusty też się zaśmiał, ale trochę ciszej i to właśnie on rzucił do Shane’a odpowiedź, a wnosząc po tym jak dźwięk się lekko rozmazał, znaczyło to, że wskazał mu głową drzwi. - Więcej kartonów jest w samochodzie. Miała ochotę zawyd i zanim pomyślała co robi, to już zawarczała. - Bądź milsza, Lilijko! – zawołał do niej Rusty. – Shane wcale nie musi dźwigad twoich ton szpargałów! Wywróciła oczami. Przecież go wcale nie prosiła o pomoc. Nikt nie prosił tego przeklętego Samarytanina. Sonia opanowała się i wsunęła klucz do zamka. Wchodzi do swojego nowego gniazdka, naprawdę nie powinna się teraz czymkolwiek denerwowad. Z nowymi pokładami entuzjazmu weszła do kawalerki i szeroko się uśmiechnęła. Była tu już miliard razy, ale dzisiaj pierwszy raz mogła myśled o tym jak dostosuje to wnętrze dla własnych potrzeb i wiedziała, że jak skooczy, będzie tu cudownie. Mieszkanko było nieduże, ale nie potrzebowała większego. Najważniejsze, że odpowiednio wyciszono ściany, żeby dźwięki z baru nie zakłócały za bardzo spokoju, no i że nie musiała płacid czynszu za wynajem, bo nie zarabiała zbyt wiele. Kawalerka w zasadzie była obecnie bardzo męskim wnętrzem, ale to się miało szybko zmienid. Stanowiła jeden pokój z aneksem kuchennym, ulokowanym po prawej stronie, za krótką ladą, oddzielającą ją od reszty pomieszczenia. Na tej samej linii, na której znajdowały się drzwi wejściowe, było też otwarte przejście do dużej szafy wbudowanej w ścianę, a obok niego przesuwane drzwi ze zbrojonego szkła, prowadzące do łazienki. Co prawda nie były do kooca przeźroczyste, ale i tak można było zobaczyd przez nie zarys przedmiotów, ale to jej akurat nie przeszkadzało. To nie tak, że ktoś miałby tu wylegiwad się na tym dużym łóżku i patrzed w to szkło, kiedy ona będzie się w środku rozbierała. Poza tym, skromnośd nie była wysoko na wilczej liście cech. Sonia przeszła kilka kroków na lewo i położyła karton na ladzie. Westchnęła z głębokim ukontentowaniem i jeszcze raz, tym razem krytyczniej, rozejrzała się po mieszkaniu. Ściany były w zwykłym, białym kolorze, więc będzie je musiała przemalowad, ale to nie zajmie jej wiele czasu. Pewnie powinna też wymienid łóżko, bo nie wiadomo kogo Croft mógł w nim trzymad, ale po szybkich oględzinach przekonała się, że jest zupełnie nowe.

50

Wyszczerzyła się na tę myśl. Najwyraźniej Izzy to samo zasugerowała Croftowi, on się zmieszał i postanowił kupid siostrze nowiutkie, porządne łóżeczko. Och, uwielbiała Isabelle! Dzięki niej zaoszczędziła kolejny porządny wydatek. - Gdzie to położyd? – spytał Troy, dźwigając w ramionach dwa wielkie kartony, a zaraz za nim pojawił się Rusty z kolejnymi dwoma. - Gdziekolwiek – odparła, machając ręką i zajrzała do łazienki. Zawsze jej się podobało, że Croft postarał się, żeby to nie była mała, ciasna klitka, bo podobnie jak on, była przyzwyczajona do dużych łazienek w domu u rodziców. Nie było tu już żadnych rzeczy po starszym bracie, więc na szczęście nie będzie musiała jeszcze po nim posprzątad. - I co? – zapytał ją z rozbawieniem Rusty. – Szczęśliwa, że postawiłaś na swoim? Wyszczerzyła się do niego w uśmiechu, radośnie okręciła się na pięcie wokół własnej osi, po czym jednym ramieniem objęła za szyję jego, a drugim Troy’a. - Jestem bardzo szczęśliwa! A wy jesteście najlepszymi bradmi na świecie! - Oho – podsumował Troy. – Czego chcesz? Głośno cmoknęła w policzek najpierw jednego, a potem drugiego i uśmiechnęła się najpiękniej jak umiała. - Pomyślałam, że moglibyśmy pomalowad ściany na brzoskwiniowo. - My byśmy mogli? – powtórzył Rusty, wysoko unosząc brwi. - Ja ci pomogę – rozległ się głos od progu, przez co skamieniała. - O widzisz? Shane ci pomoże – podłapał Troy. – To jest świetny fachowiec od malowania ścian, mówię ci. Po jej zgniłym, śmierdzący trupie. - Właściwie zmieniłam zdanie. Biały też jest ładny – powiedziała nonszalancko, podczas gdy Shane wniósł do środka jej wszystkie trzy walizki na kółkach z ubraniami. Zerknął na nią jakby z rozczarowaniem, ale nie pozwoliła sobie zwrócid na to uwagi. Puściła braci i przeszła do aneksu kuchennego, żeby sprawdzid, gdzie znajdzie miejsce na postawienie mikrofalówki, inaczej może umrzed z głodu w tej swojej całej samodzielności. Rusty cicho się zaśmiał i położył kartony na podłodze. - Nasza siostrzyczka jest taką miłą dziewczyną – powiedział. – I tak łatwo ją zadowolid. Nie zareagowała na jego sarkazm, bo zajęła się przetrząsaniem szafek w poszukiwaniu jakiejś przekąski, niestety Croft porządnie wszystko wyczyścił zanim dał jej klucze.

51

- Gdzie zostawid walizki? – zapytał Shane, a Troy machnął mu ręką w stronę wbudowanej szafy. - A rzud to gdzieś tam. Sonia syknęła jak wściekła kotka, zmiażdżyła brata spojrzeniem i chcąc nie chcąc podeszła do Shane’a, żeby zabrad od niego torby. Nie mogła teraz uniknąd jego znaczącego spojrzenia, ale na szczęście jej bracia w ogóle nie zwrócili na to uwagi. - Nie masz czegoś do zrobienia na dole? – warknęła do niego, na co bezczelnie wsunął dłonie do kieszeni i pokręcił głową. - Niep. Pilnując, żeby go nie dotknąd, złapała rączki wszystkich walizek i przeciągnęła je bliżej łóżka. Najchętniej by go wyrzuciła za drzwi i zatrzasnęła mu je przed nosem. - Jesteś jakaś nerwowa – zauważył spokojnie Rusty. – Przecież wiesz, że nie musisz się tu przeprowadzad, jeśli to cię stresuje. - Chyba sobie żartujesz – mruknęła, na co obaj z Troy’em się zaśmiali. - No dobra, to jak masz już wszystko, to się rozpakuj, a my lecimy – rzucił Troy. – Rus przywiezie ci później mikrofalę i ekspres, a ja jutro wpadnę je podłączyd, żebyś nam nie wyschła z braku kofeiny. Podłączę też alarm. - Nie potrzebny mi alarm, Troy. Wystarczy, że cały bar jest okablowany jak słup wysokiego napięcia – rzuciła, wznosząc oczy do nieba, ale wiedziała, że to bezcelowe. Troy i tak zrobi po swojemu. - A zastanawiałaś się już jak się będziesz stołowad? – z rozbawieniem spytał Rusty. – Może pójdziesz do Izzy na jakiś kurs gotowania, czy coś. Jej ostrzegawcze warknięcie wcale go nie wystraszyło, po prostu jeszcze bezczelniej zachichotał, jakby jej niechęd do gotowania była naprawdę taka zabawna. Zdecydowanie się cieszyła, że będzie mieszkała sama, bez nich wszystkich nad głową. - Możecie już sobie iśd – mruknęła, odwracając się i kładąc pierwszą z walizek na łóżku. Trochę jej zejdzie zanim się tutaj rozpakuje. – Nie chciałabym was zatrzymywad zbyt długo z daleka od waszego wspaniałego, pełnego ciekawych zdarzeo życia. Samochody same się nie naprawią, a piwo samo nie naleje – dodała złośliwie, jak zwykle wytykając im, że z ich perspektywami powinni robid coś naprawdę większego. Troy był absolutnym elektronicznym geniuszem po MIT, który hobbistycznie pisał programy dla NASA i Pentagonu, a pracował jako mechanik samochodowy, a Rusty, jeszcze gorszy przypadek, skooczył studia prawnicze 52

na Harvardzie, wybitnie zdał na aplikację, a potem popracował trochę święcąc triumfy w zawodzie, tylko po to, by to w koocu rzucid, wrócid do Wulfridge i zostad barmanem w „Lunie”. Boże, gdyby jej pozwolono wyjechad na tak prestiżowe uczelnie gdzieś w świat, to po powrocie na pewno nie wykonywałaby pracy poniżej swoich kompetencji. - Okrutna jak zawsze – wesoło podsumował Rusty, po czym objął ją od tyłu ramieniem i przycisnął do swojej twardej, szerokiej piersi, tylko po to by wycisnąd na jej policzku głośny pocałunek. Mogła im dokuczad, ale kochała ich z całego serca i wiedziała, że to głupie, iż tak mięknie kiedy okazują jej swoją własną miłośd, ale wielce prawdopodobne, że dałaby się za nich pokroid na plasterki. - Mam nadzieję, że umyłeś zęby i nie przeniosłeś na mnie jakichś bakterii po swoich nocnych przygodach – mruknęła i kątem oka zobaczyła jak wyszczerzył zęby. - Opowiedzied ci co robiłem dzisiaj w nocy? - Boże, nie! Fuj! Zarechotał, pogłaskał ją po głowie jakby dalej była małą dziewczynką i puścił ją, a wtedy na drugim policzku wycisnął jej pocałunek Troy. - Bądź grzeczna – powiedział, na co wywróciła oczami. Siedmiu braci. Czy można ich jednocześnie kochad i nieznosid? Sonia nie chciała tego wcale zobaczyd, ale jakimś sposobem kątem oka widziała z boku Shane’a, który przyglądał się jej pożegnaniu z bradmi w sposób, który jej się nie spodobał. Trzymał nisko opuszczoną głową, w oczach błyszczały stalowe nity i zaciskał pięści, jakby się powstrzymywał przed rozdzieleniem ich. Do diabła, Croft wyglądał tak samo, kiedyś jakiś samiec, w tym jego właśni bracia, zbliżali się do Izzy. Jeśli ten dupek się nie ogarnie, to wszystko się wyda, a ona go wtedy zabije. I to nawet zanim jej bracia i ojciec zdążą to zrobid. - Co z tobą, Shane? – spytał nagle Troy, na co Sonia szybko się odwróciła i zabrała za wyjmowanie rzeczy z walizki. Trochę drżały jej ręce, a zapach jej złości sprawił, że Rusty, z którym jakoś zawsze trzymała się blisko, przyjrzał jej się uważnie. - Źle spałem – powiedział Shane i chyba się opamiętał, bo Sonia poczuła jak jego burzliwe emocje się rozluźniają. Może miało to związek z tym, że żaden z braci jej już nie dotykał, ale, do diabła, to jej rodzeni bracia! Czy on jest jakiś chory, żeby tak reagowad na ich obecnośd przy niej?! 53

Patologiczny typ. Dobrze zrobiła, że dała sobie z nim spokój już dawno temu. - Potrzeba ci jakiejś dziewczyny – z rozbawieniem podsumował Troy. – Ostatnio jesteś spięty jakby cię coś bolało. Serio, uznałbym, że jesteś chory, gdyby to w ogóle było możliwe. Chodzisz drażliwy jak Locky, a powiem ci, że to nie jest dobry wzór do naśladowania. No i sądząc po zapachu, ewidentnie potrzebujesz bzykania. Sonia prychnęła, zanim pomyślała, że to nie jest dobry pomysł. Usłyszała jak z gardła Shane’a wydobył się cichy warkot, ale nawet się na niego nie obejrzała. Rusty pokręcił głową. - Jak wy ze sobą wytrzymacie pod jednym dachem, dzieci? Sonia, powinnaś pomyśled o zamieszkaniu u nas przez jakiś czas, jeśli nie chcesz już byd w domu. Jakoś się pomieścimy. - I miałabym cię codziennie oglądad półnagiego z nową panienką? Wolałabym sobie wydłubad oczy. Troy zaśmiał się głośno i mrugnął okiem do Shane’a. - Znam ten ból. - Jakbyś był lepszy – mruknęła pod nosem i głośniej dodała: - Nie potrzebuję niao. Możecie już iśd. - Powodzenia, stary – cicho zaśmiał się Troy i klepnął Shane’a w plecy. Sonia już na koocu języka miała pytanie, w czym niby tak ma się mu powodzid, ale na szczęście w porę się opamiętała. To nie jej sprawa. - Zajrzę do ciebie później, Lilijko – powiedział Rusty i razem z bratem ruszyli do wyjścia. Bardziej wyczuła niż usłyszała, że Shane poszedł z nimi, ale nawet się na niego nie obejrzała. Poradzi sobie z jego obecnością tutaj. I przyzwyczai się do tego. Po prostu musiała oswoid tę nową sytuację. Słyszała jak jej bracia ze śmiechem szepczą o czymś z Shanem, ale nie wsłuchiwała się. Zapewne wymieniali informację o jakichś lafiryndach, więc wolała nie wiedzied o kim mówią i dlaczego robią to tak, by nie słyszała. Próbowała się nie martwid tym zachowaniem Shane’a sprzed chwili, ale utkwiło jej to w gardle jak kośd. Udawał, czy naprawdę czuje względem niej jakiś atawizm? Ale dlaczego tak gwałtowny, skoro była mu obojętna przez całe lata? Bardziej wyczuła niż usłyszała, że Shane tu wrócił. Wiedziała jak wilki potrafią się skradad, była Zwiadowcą i była w tym naprawdę dobra. Na szczęście, jej nos działał sprawnie i mogła wyczud tego drania, kiedy tylko się zbliżał. A teraz był blisko. O wiele za blisko.

54

Skamieniała z naręczem swoich bluzek w ramionach. Jego zapach otaczał ją ze wszystkich stron jak jakiś afrodyzjak. To była upajająca woo piżmowego zapachu samca, zmieszanego z aromatem lasu i czegoś seksownego, czym pachniał tylko on. Teraz dochodził do tego ciężki zapach jego pożądania, tak silny, jakby wcześniej z trudem trzymał go na wodzy, a teraz kiedy byli sami, spuścił całą jego moc ze smyczy. Poza tym, był naprawdę blisko. Za blisko. Czuła go tuż za swoimi plecami, jego oddech niemal muskał jej kark, chociaż nie dotykał jej nawet jednym palcem. Nie odwróciła się i nawet nie drgnęła, chod kośd w jej gardle zaczęła się rozrastad i blokowad jej drogi oddechowe. - Dobrze ci radzę, Spencer, odsuo się i trzymaj z daleka, bo nie ręczę za siebie. Jej groźba nie zrobiła na nim wrażenia, jego ciężki zapach nawet się nasilił, kiedy lekko pochylił głowę w stronę jej karku, a jego pierś uniosła się od wciągnięcia powietrza. Wilki często się wąchały i właściwie była to tego przyzwyczajona, ale tym razem wydało jej się to jakieś… intymne. Samce zawsze trzymały się do niej z daleka, głównie ze strachu przed jej ojcem i bradmi, więc nawet jeżeli ktoś chciał ją powąchad, to robił to dyskretnie i z daleka. A Shane wszedł w jej prywatną przestrzeo, zupełnie jakby miał do tego prawo. - Zawsze lubiłem to jak pachniesz, Sonia – powiedział cicho i teraz jego oddech już ewidentnie poruszył włoski na jej karku. Przeszedł ją dreszcz. Obrzydzenia, oczywiście. - Wynocha – zawarczała, nadal nieruchoma jak głaz i sztywno patrząca prosto przed siebie. – Nie żartuję. Usłyszała warkot wydobywający się z jego piersi i mocniej zacisnęła ręce na ubraniach. To był rozdrażniony warkot, na który instynktownie sama też miała ochotę zawarczed. - Czud ich obydwu na tobie – zawarczał, jakby nad tym nie panował. W jego głosie była groźba. – I Harpera. Alfę też. Prychnęła. Oczywiście, że pachniała bradmi. Harper akurat był w domu, kiedy wychodziła, a ojciec wyściskał ją przed drogą, prawie jakby się wyprowadzała na Alaskę. Matka też to zrobiła, ale ona najwyraźniej Shane’owi nie przeszkadzała. Idiota. - Zapewniam cię, że wytarzam się w zapachu każdego samca, jakiego dzisiaj spotkam, a najlepsze w tym jest to, że tobie nic do tego. Ponownie zawarczał z głębi piersi. 55

- Nie. Znowu prychnęła. Problem w tym, że Sonia nie tolerowała słowa „nie”. Spojrzała na niego drwiąco przez ramię. Jej drwina przeszła, kiedy zobaczyła, że Shane ma dziko przemienione, żółte oczy. - Wyjdź – powtórzyła zimno. Shane zacisnął zęby, ale zamknął na chwilę oczy, a kiedy je otworzył, znowu były szmaragdowe. Na szczęście jakoś jeszcze potrafił wziąd się w garśd. - Jeśli nie chcesz, żeby ktoś się dowiedział, nie możesz mnie prowokowad. Nie nad wszystkim potrafię zapanowad. Gwałtownie się odwróciła i odepchnęła go od siebie. Nie powstrzymał jej przed tym. Na swoje szczęście. - To moja rodzina – warknęła, oczami miotając gromy. – Mój ojciec i moi bracia, ty psycholu. Shane znowu ciężko zacisnął powieki, jakby się sam z czymś zmagał i nie sprawiało mu to żadnej przyjemności. - Wiem – wyznał kwaśno. – Tylko… Wiem. Przez kilka sekund wyglądał jakby cierpiał i dziwnie ją to zabolało, ale szybko jej przeszło, kiedy otworzył oczy i spojrzał na nią z taką zaborczością, że instynktownie znowu się zjeżyła. - Musimy porozmawiad. - Musisz, to stąd wyjśd – odparła i kpiąco dodała: - Chyba nie chciałbyś, żeby któryś z moich braci wyczuł na mnie ciebie. Każdy normalny by się tym przejął, ale on najwyraźniej nie był normalny. - Porozmawiam z tobą, albo z twoim ojcem – zagroził, czym niemal dosłownie otworzył jej w kieszeni nóż. - Nie waż się, do diabła! - Zrobię to, jeżeli nie pozostawisz mi wyjścia. Miała ochotę głęboko i boleśnie go ugryźd i może nawet by to zrobiła, gdyby nie podejrzenie, że mogłoby mu się to spodobad. - Czego ode mnie chcesz? – syknęła. - Nie wiem – przyznał. – Wszystkiego? - Już ci powiedziałam, nie jestem twoją partnerką! 56

- Słyszę co mówisz – warknął. – Ale czuję coś zupełnie innego. - Więc się mylisz – syknęła. – Och, pochlebia mi, że się we mnie zadurzyłeś, ale pewne sprawy najwyraźniej zaczęły ci się mieszad – wyrzuciła, powtarzając mu to, co sama kiedyś od niego usłyszała. Po impulsie, który przeszedł przez jego twarz wiedziała, że rozpoznał te słowa. - Ja też byłem młody, Sonia, nie wiedziałem co powiedzied i jak zareagowad, ale żałuję tego. Przyznaję się do swoich błędów, a ten był największy ze wszystkich. Potrząsnęła głową, żeby jego słowa przypadkiem się w niej nie zagnieździły. Czemu on nie może zostawid jej w spokoju? Czemu właśnie teraz postanowił pokomplikowad jej życie? - Czego chcesz? – powtórzyła ze złością. Uważnie przyjrzał jej się tymi przeszywającymi, szmaragdowymi oczami, przez które zawsze czuła się naga. Chyba tylko on i Rusty potrafili spojrzed na kobietę w taki sposób, jakby już była przed nimi goła, a oni delektowali się widokiem każdego milimetra jej skóry. - Chcę spróbowad – powiedział w koocu, lekko ochryple. – I chcę byd przy tobie. Może oboje nas to uszczęśliwi. Znowu prychnęła. Była już zdecydowanie za cyniczna na takie wyznania. - Powiedziało gówno śliwie – zacytowała: - spadnij, ja cię uszczęśliwię. Musiała przesadzid, bo Shane skamieniał, jakby dostał w twarz, ale była zbyt dumna, żeby cofnąd jakiekolwiek słowa. Nie chciała go obrazid, chod może nawet na to zasługiwał. Ale czego oczekiwał? Jego najdłuższy związek trwał trzy noce, a kobiety w jego życiu były tylko zabawą. Nie potrzebowała znowu złamanego serca, jeżeli któregoś dnia powie, że się mylił i przeszły mu uczucia do niej. Chciała precyzyjnego, chirurgicznego cięcia i świętego spokoju. Zmierzyli się wzrokiem i użyła całej swojej siły woli, żeby wytrzymad to spojrzenie. Wiedziała, że go zraniła, ale tak powinno byd lepiej. Może nawet dla nich obojga, bo gdyby Shane odkrył, że kłamała i że ona też dalej to wszystko czuje… Nie, nigdy by wtedy nie dał jej spokoju. I mógłby naprawdę pójśd do jej ojca. Ich niemy pojedynek przerwał dźwięk jego telefonu, przez co niemal podskoczyła. To ona pierwsza uciekła spojrzeniem i nienawidziła się za to. A jeszcze bardziej nienawidziła własnych wyrzutów sumienia i tego, że czuła się speszona.

57

Shane nadal na nią patrzył, kiedy wyciągał telefon z kieszeni i nie mogła rozszyfrowad jego nieprzeniknionej miny. Nie zamierzała go przeprosid, ale jeżeli nadal będzie tak na nią patrzył… - Halo? – rzucił Shane do słuchawki, nadal na nią patrząc. Odwróciła się i rzuciła na łóżko ubrania, które nadal ściskała. Wrócił jej ból głowy. Czuła, że teraz często będzie jej towarzyszył. - Alert, stary – usłyszała w słuchawce głos Troy’a, na co wyprostowała się jak struna i gwałtownie spojrzała na Shane’a. - Gdzie? – spytał krótko w odpowiedzi, rzucając ostrożne spojrzenie napiętej sylwetce siostry swojego przyjaciela. - Wschodnia granica. Aktywowały się kryształy Izzy, trzeba to sprawdzid, a potem przeszukad całą granicę. Bądź tam tak szybko jak dasz radę i nie mów Sonii. Warknęła dziko, na co oczy Shane’a ponownie skierowały się prosto na jej. I znowu poczuła się, jakby widział ją nagą. - Na to za późno – powiedział do słuchawki. – Już jestem w drodze – rzucił i się rozłączył, podczas gdy Sonia zrzuciła okulary z głowy i łapała już za krawędź swojej koszulki, starając się nie myśled o tym, że rozbiera się przy Shanie. Wilki często tak robiły, a obowiązki wobec sfory były ważniejsze niż jej ewentualne zawstydzenie. Był przy niej w ciągu sekundy i nakrył jej dłonie swoimi, unieruchamiając je. Zlekceważyła prąd, który popłynął wprost do jej kręgosłupa. Ze złością uniosła na niego oczy i napotkała jego stalowe spojrzenie. - Nie idziesz – oznajmił tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Oczywiście, że idę – syknęła. – Jestem takim samym żołnierzem sfory, jak ty! Mocniej uścisnął jej dłonie, ale jakby instynktownie złagodził to lekką pieszczotą kciuków. Jej puls podskoczył i musiał to usłyszed, ale miała nadzieję, że zwali to na gniew, tak jak ona to zrobiła. - Jesteś Zwiadowcą – powiedział, najwyraźniej siląc się na cierpliwośd. – Tam potrzeba Strażników i Egzekutorów. - Mogę patrolowad granicę równie skutecznie jak oni! Idę! Warknął cicho, ale nie ustąpiła tym razem. Z sapnięciem irytacji ją puścił, ale twardo oznajmił: - Trzymaj się blisko i nie oddalaj się ode mnie. 58

Niemal zachłysnęła się z furii. - Że niby co?! Posłał jej jeszcze jedno stalowe spojrzenie. - To co dzieje się między nami nie ma teraz znaczenia. Jeśli chcesz iśd, będziesz trzymała się przy mnie. Jeżeli ci się to nie podoba, zostajesz w barze. Możesz dzwonid po całej swojej rodzinie, usłyszysz to samo. Jej oczy rozszerzyły się na sekundę, po czym wściekle zacisnęła zęby. Najchętniej by go rozerwała na kawałki, ale jego spojrzenie nie pozostawiało żadnych wątpliwości, że spełni groźbę, a jej rodzina zapewne by go poparła. - Nie potrzebuję niaoki – syknęła. - Wiem o tym – powiedział i na sekundę w jego oczach ponownie zamigotało pożądanie, ale pozbył się go tak szybko, że przez chwilę myślała, że jej się to przywidziało. – Ale taki jest układ: albo idziesz ze mną, albo w ogóle. Jesteś córką Alfy, a tam gdzieś czyha czarnoksiężnik-sukinsyn, który torturuje wilki. Zacisnęła wściekle zęby i sztyletowała go wzrokiem, ale sztywno skinęła głową. Najbardziej go nienawidziła za to, że jego argumenty są takie logiczne i każdy z jej braci by je poparł z głębi serca. Shane też sztywno skinął głową i nie odrywając od niej oczu, złapał za krawędź swojego firmowego podkoszulka, po czym jednym ruchem ściągnął go przez głowę. Wciągnęła gwałtownie powietrze, kiedy tuż przed jej nosem ukazała się cała okazałośd szerokiego, pięknie uformowanego torsu Shane’a. Był opalony i tak seksowny, że to aż bolało. - Twoja kolej – rzucił z szelmowskim błyskiem w oku, trochę przypominającym rozbawienie, co najwyraźniej znaczyło, że zauważył jakim spojrzeniem omiotła jego tors, silne ramiona i mięśnie brzucha. Irytujące było, że wyglądał jakby mieli mnóstwo czasu na taką zabawę, podczas gdy powinni się spieszyd. Rzucał jej wyzwanie i z determinacją podciągnęła trochę swój podkoszulek na brzuchu, ale zatrzymała się w nagłym otrzeźwieniu. Da się podejśd i rozbierze przed nim? Fakt, chwilę temu była na to gotowa, ale to było zanim on też zaczął się rozbierad. Gwałtownie się do niego odwróciła tyłem i jednym ruchem zdjęła przez głowę koszulkę. Usłyszała jak mocno wciągnął powietrze na widok jej nagiej linii pleców, przeciętych tylko przez pasek stanika i pomyślała zajadle: udław się tym, po czym przywołała 59

przemianę. Jej ciało zadrżało w ekscytującej wibracji którą zawsze uwielbiała, przeniknął ją silny dreszcz i natychmiast zaczęła się zmieniad. Kości się łamały i wydłużały, ale było to jak przyjemne swędzenie, a nie jak ból. Jakby zrzucała starą skórę, by przybrad nową, świeższą. Jej spodnie i stanik pękły z głośnym trzaskiem, a to że Shane niemal jęknął z rozczarowaniem, bo najwyraźniej liczył, że podejmie wyzwanie i rozbierze się do kooca, sprawiło jej wiele przyjemności. Uśmiechnęła się z satysfakcją, kiedy już w wilczej formie przeciągnęła się na łapach. Zamachała puszystym, białym ogonem i odwróciła się w stronę Spencera. Nadal stał z nagą piersią i w dżinsach na tyłku, bo ją obserwował. Posłała mu przepełnione satysfakcją spojrzenie, wysoko uniosła ogon i wyminęła go, kierując się do drzwi. Usłyszała jak sapnął z frustracją, na co nawet zachichotała w duchu. Naiwniak. Naprawdę myślał, że się przed nim rozbierze? Ponieważ humor zdecydowanie jej się poprawił, energicznie zbiegła po schodach, po czym zwinnie prześlizgnęła się pod ladą i poczuła mocny zapach nowego drapieżnika. To był charakterystyczny aromat groźnego zwierzęcia, który jakby wysyłał wibracje, aby się trzymad od niego z daleka. Na szczęście znała ten zapach i wesoło zamachała ogonem, kiedy Ashur, wielki człowiek, a jeszcze większy grizli, wszedł spokojnie do baru. Wbrew pozorom był zawsze spokojny, zrównoważony i nawet pogodny, o tyle, o ile może byd pogodny ktoś, kto budzi swoim wyglądem przerażenie. Podeszła do Ashura i przyjacielsko otarła się o jego nogę, a on posłał jej z góry uśmiech i równie przyjacielsko poklepał ją po głowie. Właściwie to nawet chciałaby, żeby Shane zobaczył jak następny samiec jej dotyka. I tym razem, wcale nie członek jej rodziny, pomimo że był z nimi tyle, że mógłby już za takiego uchodzid. Na piętrze rozległo się głuche warknięcie, przez które Sonia znowu zachichotała w duchu. - Było naruszenie naszych granic – rozległ się burkliwy głos Shane’a, który pojawił się na dole z rozpiętymi spodniami. – Idziemy to sprawdzid. Przypilnuj baru, Ash. Sonia z sympatią szturchnęła głową rękę Ashura, po czym nie czekając na Shane’a wystrzeliła z baru. Przecięła parking jak strzała, radując się podniecającą euforią, napełniającą każdy nerw jej ciała. Nic nie równało się z poczuciem pędu na psyku, z wrażeniem wolności i niczym nie poskromionej radości swobodnego ruchu. Kochała biegad, dopiero wtedy czuła, że żyje i naprawdę nie potrafiła zrozumied, jak Kailee mogła z tego zrezygnowad dla jakiegoś pajaca. 60

Zanim Shane ją dogonił w lesie, najpierw usłyszała jego warkot. Wyszczerzyła na to radośnie zęby i jeszcze bardziej przyspieszyła. Zawsze była szybka i mało kto mógł ją dogonid, kiedy tego nie chciała. Może tylko Rusty potrafił ją prześcignąd, bo prędkośd była jego główną cechą, ale tak to potrafiła się wymknąd każdemu i Buster często przez to na nią narzekał, bo nie jeden raz uciekała mu w czasie lekcji, które uważała za stratę czasu. Teraz z Shanem chciała się tylko sprawdzid i pokazad mu, że gdyby tylko chciała, nie byłby w stanie jej złapad. Usłyszała kolejną falę warkotu, na co szczeknęła z rozbawieniem. Przeskoczyła nad zwalonym drzewem, po czym zgrabnie wylądowała na kępie mchu. Wczepiła się pazurami w podłoże, żeby wyhamowad, po czym radośnie przebrała łapami i przeciągnęła się. Czuła łomot serca w piersi i to ją napełniało dziwnym optymizmem. Pewnie tylko dlatego zamiast zerwad się Shane’owi, po prostu tutaj sobie na niego poczekała. Dotarcie do niej zajęło mu tylko kilka sekund, co nawet mogło byd imponujące. Wbił w nią pałające, bursztynowe spojrzenie, po czym bez ostrzeżenia na nią skoczył. Zbili się w kupkę futra, kiedy sturlali się z kępy mchu, po czym Sonia wylądowała na plecach, a Shane stał nad nią w rozkroku, z lekko podgiętymi łapami i nisko opuszczoną głową. Chyba się trochę zezłościł, że na niego nie poczekała, chociaż wyraźnie sobie tego życzył i teraz chciał ją przywoład do porządku. Wyszczerzyła się w duchu ze śmiechu, a do niego pokazała zęby. Zawarczał, ale tym razem jakby z rezygnacją, po czym ciężko odetchnął, jeszcze niżej opuścił głowę i przesunął nosem po jej szyi, ni to w upomnieniu, ni w pieszczocie. Jej serce fiknęło koziołka i to przywróciło jej rozum. To był Shane. Nie powinna się z nim bawid. Zepchnęła go z siebie, wstała i otrzepała sierśd z paprochów. Dopiero potem spojrzała przez ramię na większego od siebie, srebrno-biało-czarnego wilka, odrobinę podobnego do Crofta po przemianie, po czym zamarła, kiedy zobaczyła coś, czego wcale nie chciała. Shane był podniecony. Przez gonitwę, szamotaninę?... Gwałtownie się odwróciła, dziękując Bogu, że wilki nie mogą się czerwienid. To wszystko było jakimś szaleostwem… A ona miała takie szczęście, że utknęła w samym jego centrum. Shane zrównał z nią i spojrzał na nią wyczekująco, ale unikała jego wzroku. Nie obchodziło jej co sobie pomyśli, po prostu nie chciała teraz krzyżowad z nim spojrzenia. Shane sapnął i ruszył truchtem do przodu, zachęcając ją mową ciała, by się do niego przyłączyła. Zrobiła to, ale raczej tylko dlatego, że nie chciała kolejnej konfrontacji, która mogłaby mu się jeszcze bardziej spodobad. Stopniowo coraz bardziej przyspieszali, ale to 61

było na tyle normalne, że mogła się pogrążyd w myślach. Dopiero kiedy się ocknęła, zdała sobie sprawę, że biegną równiutko bok przy boku, jakby robili to od lat i byli jednym ciałem, co ją trochę zaniepokoiło. Miała nadzieję, że Shane może nie zwróci na to uwagi i jeszcze większą, że nikt poza nią tego nie zauważy. Potrząsnęła głową, zerknęła na profil pyska Shane’a i przyspieszyła, żeby zakłócid ten ich równy szyk. Nie dał jej uciec daleko i szybko z nią znowu zrównał, tak jakby teraz już zamierzał jej pilnowad z większą uwagą. Pędzili jak strzały wzdłuż wschodniej granicy ich ziem, żeby znaleźd resztę, a przy okazji sprawdzid czy nikt się tu nie kręcił. Sonia pracowała nosem z całym możliwym zaangażowaniem, ale nie wyczuwała w pobliżu nikogo podejrzanego. Dopiero po jakichś dwóch kilometrach uderzył w nią lekki, mocno egzotyczny i ziołowy aromat, który od razu rozpoznała jaka zapach czarnoksiężnika. Zwolniła, wściekle parsknęła i przywołała Shane’a, żeby też to poczuł. Skinął jej głową na znak, że też to rozpoznaje, po czym podszedł tak blisko granicy, że aż zaczęła się zastanawiad czy nie chce jej przekroczyd, ale on tylko zniżył głowę do ziemi i zaczął czegoś szukad. Obserwowała go z uwagą, zastanawiając się, czy on wie, że nawet jako wilk jest seksowny, kiedy tak w skupieniu pracuje. Przywołała się do porządku, warknęła na samą siebie i z nosem przy linii granicy ruszyła do przodu. Czarnoksiężnik tu był, to nie ulegało wątpliwości, ale z jakiegoś powodu szedł wzdłuż granicy, zamiast próbowad wejśd do środka. Może wyczuł kryształy Isabelle i szukał jakiegoś słabego punktu w jej barierze ochronnej, żeby złamad czar? Sonia zmarszczyła nos. Ciężko było mied zaufanie do magii, skoro była po prostu oszustwem. W świecie wilków podobne nieporozumienia i problemy rozwiązałoby się przy pomocy zębów i pazurów. Magia sprawiała, że walka stawała się nieuczciwa. Naprawdę mieli szczęście, że była z nimi Izzy. Sonia poszła za tropem wzdłuż granicy, wyczuwając, że Shane kroczy tuż za nią, sznurując ich ślady, przez co wyglądało to, jakby przeszedł tędy tylko jeden wilk. Nie oddalał się przy tym od niej, tak jakby faktycznie był jej prywatnym ochroniarzem. Pewnie powinno ją to zirytowad, ale teraz uznała, że to nie ma wielkiego znaczenia. Shane był Strażnikiem, jego zadaniem było opiekowanie się każdym członkiem watahy i chronienie go przed zagrożeniami, a Valacar z całą pewnością był zagrożeniem. Najwyraźniej Shane zachowywał się po prostu instynktownie jak porządny Strażnik.

62

Po niecałym kilometrze Sonia zaczęła identyfikowad więcej zapachów. Jej ojciec i bracia byli w pobliżu, wyczuwała też wielu innych członków stada krążących po okolicy. Energicznie wystrzeliła do przodu, żeby zobaczyd co tam się dzieje. Shane warknął za nią cicho, ale dołączył do niej. Chwilę później byli już wśród innych, w pobliżu jednego z punktów, w których zakopali kryształ. Sonia zwolniła i oceniła otoczenie. Ojciec, Croft i Troy byli w ludzkiej postaci, reszta została w futrach. Izzy kucała przy miejscu z zakopanym kryształem i miała zamknięte oczy, przez co Croft był ewidentnie napięty, zresztą jak zawsze kiedy robiła coś, co było związane z magią. Omar, Beta ojca, właśnie zebrał mały oddział wilków i ruszyli dalej wzdłuż granicy, a Deacon wyłonił się z głębi lasu odrobinę zziajany, jakby też dopiero dotarł na miejsce, ale od razu zaczął organizowad kolejny oddział, z którym wystrzelił w stronę przeciwległej granicy. Buster, naprawdę olbrzymi w wilczej postaci, podszedł do Sonii, zerknął buro na Shane’a i szturchnął ją wielką łapą. Prawie ugięła się pod jej ciężarem, więc szybko ją z siebie zrzuciła i pokazała mu zęby. Wtedy Buster zawarczał za nią na cichego Shane’a, jakby pytał, dlaczego pozwolił jej tutaj przyjśd. Shane natychmiast buro odwarknął w sposób, mówiący, że tak jakby dało ją się powstrzymad. To znowu poprawiło jej humor, więc przemknęła obok Bustera i jego ciężkich łap, otarła się o nogę ojca, który odruchowo ją podrapał po głowie, jednocześnie z uwagą słuchając Troy’a, po czym dostała się do Izzy, zatrzymała się kilka kroków od niej i nisko opuściła głowę, jednocześnie jej się przyglądając. Przyjaciółka była skupiona, promieniowała lekkim, czerwonym światłem i coś szeptała bezgłośnie. Sonia posłała pytające spojrzenie Croftowi, ale on tylko pokręcił głową i patrzył na żonę ze zmarszczonym czołem i niepokojem wypisanym w rysach. Od początku był przewrażliwiony w stosunku do Izzy, no ale w koocu była wybitnie potężną czarownicą, która martwiła się, że nie może w pełni wykorzystywad swoich możliwości, ponieważ ma braki w podstawach magicznej edukacji. Z tego powodu wydał fortunę na trzy nowe księgi czarów dla niej, żeby mogła się douczyd i poczud pewniej. Do tego wszystkiego dochodziły jej problemy z watahą z Gortham i pajacowatym synem tamtejszego Alfy, który ubzdurał sobie, że jest jego partnerką i w związku z tym ją prześladował. Zwłaszcza, że wtedy Naczelna Rada Sabatów, która sprawowała nad nią władzę, postanowiła mu ją oddad, by nawiązad sojusz. Uciekła, a ci psychopaci ją ścigali jak zająca. Chciała się dostad do Elfiego Lasu, skąd pochodziła jej matka, dlatego weszła do Wulfridge, dokąd przyszli za nią. Do tego ją postrzelili. Gdyby wtedy nie weszła do „Luny” kto wie co by się z nią stało… 63

Sonia obniżyła się bardziej na łapach i podsunęła bliżej przyjaciółki, ciekawa co ona robi. Kiedy Izzy w koocu zakooczyła swoją szeptaną wyliczankę i otworzyła oczy, Sonia od razu szturchnęła ją nosem w policzek. Śliczna, platynowo włosa księżniczka odwróciła głowę w jej stronę i lekko się uśmiechnęła. Kiedy używała silnej mocy zawsze stawała się potem wyczerpana

i

musiała

to

odespad.

Była

czarownicą

dziesiątego

poziomu,

w

dziesięciostopniowej skali mocy, a takich osób było tylko kilka na świecie, z tego co mówił Troy, ich prywatna wikipedia. - Cześd, Lessie – trochę osłabionym głosem powiedziała do niej Izzy, na co Sonia z większą troską przesunęła nosem po jej policzku. Izzy wyglądała na zmęczoną i osłabioną. Cokolwiek robiła, trochę ją to wyczerpało. Isabelle pogłaskała ją po lśniącej, białej sierści na szyi i odwróciła głowę w stronę męża. - Valacar próbował ukruszyd barierę, żeby wykopad kryształ. Nie dał rady, dlatego próbował przejśd mimo to. Wtedy kryształy się aktywowały i powiadomiły mój – wskazała na górski kryształ powieszony na jej szyi, po czym spróbowała wstad, ale się zachwiała, więc Sonia starała się ją podeprzed własnym ciałem. Croft też zareagował błyskawicznie, obejmując żonę ramieniem i troskliwie przyciągając ją do swojego boku. Teraz to on mógł przyjąd na siebie cały ciężar jej ciała, dając jej wytchnienie, a to z jaką napiętą troską na nią patrzył sprawiło, że serce Sonii się lekko ścisnęło z powodu ukłucia zazdrości. Nie chodziło konkretnie o Crofta i Izzy, tylko o to, co było między nimi. To było piękne. Sonia wątpiła, żeby miała kiedyś szansę czegoś takiego doświadczyd osobiście. - Co możesz nam jeszcze powiedzied? – spokojnie, ale uważnie spytał Alfa James, obserwując swoją synową z mieszaniną troski i delikatnego ponaglenia. - Na tę chwilę niewiele – przyznała Izzy. – Kiedy włączył się kryształowy alarm od razu powiadomiłam Crofta, a on was. To było jakieś czterdzieści minut temu, tak Croft? – upewniała się. - Trochę ponad pół godziny – uściślił Croft, nadal napiętym głosem. Pół godziny i nikt jej o tym wcześniej nie powiedział? Sonia miała ochotę zawarczed. A gdyby nie telefon do Shane’a, to pewnie nadal by o niczym nie wiedziała! - Sprawdziłam wytrzymałośd bariery – kontynuowała Izzy. – Jest w dobrym stanie, udało mu się zrobid tylko kilka mało znaczących wyrw. Jest za słaby, żeby zdjąd mój czar, do kryształów też się nie dostanie, nawet jeżeli jakoś potrafiłby zlokalizowad ich położenie. 64

Zostawił tu po sobie trochę okruchów i mogę tylko stwierdzid, że był wkurzony – uśmiechnęła się. – Chyba mnie nie docenił. W każdym razie, kiedy nie poradził sobie z kryształami, próbował wejśd. Odbił się jak piłka i musiał sobie iśd. Jak wrócimy do domu – zerknęła na Crofta – mogę sprawdzid, gdzie teraz jest i co robi. - Nie – odpowiedział od razu. – Żadnych więcej kontaktów z tym psychopatą. - Ale to pomogłoby nam lepiej rozeznad się w sytuacji, Pluto. - Nie – powtórzył. Izzy przeniosła spojrzenie na Jamesa. - Mogę go wyśledzid tak jak poprzednim razem. Mogłabym spróbowad wejśd mu też do głowy, bo poznałam pewien nowy czar, który mógłby mi to umożliwid, tylko wcześniej będę musiała podwiczyd. Mimo to myślę, że był tutaj, bo chciał się dostad do żyły magii. Teraz już wie, że to nie będzie możliwe, więc pewnie będzie szukał sposobu, żeby złamad mój czar, albo poszuka sobie innej żyły. Albo mogą go wyśledzid i przegryźd mu gardło, pomyślała Sonia i wydała znaczący warkot. Ojciec musiał ją zrozumied, bo powiedział: - Ma tylko pół godziny przewagi. Rusty i Troy mogą go bez problemu wyśledzid, a potem możemy go zlikwidowad. Izzy westchnęła. - Już mówiłam, jest za silnym czarnoksiężnikiem, nie będzie walczył z wami czysto. Osłoni się magią, a ja jeszcze nie opanowałam magii ataku na tyle, żeby go unieszkodliwid. Ale zadzwonię do Angel – powiedziała i zaczęła grzebad w kieszeni Cofta, żeby wydobyd stamtąd komórkę. – Wyślę ją za nim. Może jej się poszczęści. Sonia miała szaleoczą ochotę, żeby dołączyd się do polowania. Była strasznie ciekawa tej fascynującej mrocznej Łowczyni Czarnoksiężników, którą Izzy tak wychwalała. Kiedy spotkały się w Salem od razu poczuła ochotę, żeby poznad ją lepiej. - Nie, Soniu – powiedział do niej ojciec spokojnie. Zasępiła się. Oczywiście, że nie. Nigdy jej nie pozwalali na działanie. I na zabawę. Ojciec znał ją jak własną kieszeo, więc od razu wiedział, co chodziło jej po głowie. Było to trochę niepokojące. - Czy twoja Łowczyni nie będzie potrzebowad asysty? – spytał James logicznie. – Możemy jej pomóc w polowaniu.

65

- Możecie mi zaufad, Angel ma kogoś, kto pomoże jej w polowaniu – powiedziała Izzy, wybrała z pamięci numer i przyłożyła telefon do ucha. Sonia, tak jak i wszyscy inni, mogli bez problemu usłyszed sygnał połączenia w słuchawce. Angelina odebrała już po pierwszym dzwonku. – Cześd, Angel. - Wasza wysokośd – odpowiedziała Łowczyni, swoim lekko ochrypłym głosem. Izzy od razu przystąpiła do rzeczy. - Valacar tu był. Próbował przedrzed się od wschodniej granicy przy krysztale. Nie udało mu się złamad zaklęcia. - Kiedy? – krótko i rzeczowo spytała Angel. - Pół godziny temu. Jesteśmy właśnie przy granicy. Sprawdziłam zabezpieczenia i są w dobrym stanie, więc nie ma zagrożenia dla moich wilków, ale musimy teraz byd czujni i sprawdzid, co on zamierza. Jak szybko możesz tu byd, Angel? - Za dziesięd minut – odparła bez wahania, a Izzy skinęła głową. - Uważaj na siebie. Isabelle się rozłączyła i z powrotem wsunęła telefon do kieszeni męża. Sonia miała ochotę zacząd podskakiwad, żeby zwrócid na siebie uwagę ojca. Znała te ziemie jak własną kieszeo, była doskonała w obserwowaniu i śledzeniu i naprawdę bardzo chciała, żeby pozwolił jej iśd z Angeliną. - Nie, Soniu – powtórzył ojciec i zmierzył ją zdecydowanym spojrzeniem. – Nie pójdziesz z nią. Zawarczała z bezradnej frustracji. Gdyby urodziła się chłopakiem, ojciec pozwalałby jej na wszystko, tak jak jej braciom. - Nie martw się, kochanie – pocieszycielsko rzuciła do niej Izzy. – Angel i tak woli pracowad sama. A jak znajdzie Valcara nie będzie go obserwowad, tylko od razu będzie z nim walczyd, żeby mu odebrad moc. Nie miałabyś tam co robid. - Ale czarnoksiężnik jest nasz – zaznaczył James. – Twoja Łowczyni może mu odebrad moc i złapad, jeśli chce, ale jego życie należy do nas. Izzy skinęła głową. - Nie będzie zachwycona, ale powiem jej o tym. Całą tę sprawę traktuje bardzo… osobiście. Sonia poruszyła się, cała aż zionąc frustracją. Chciała robid jakieś wielkie rzeczy, chciała pracowad dla swojej sfory i chciała walczyd z tymi, którzy jej zagrażają. Niestety, jej 66

rodzina naprawdę jej to utrudniała. Mieli obsesję na punkcie jej bezpieczeostwa, a przez to nie pozwalali jej na prawdziwie ważną pracę. Mogłaby na przykład śledzid czarnoksiężnika i dowiedzied się, kto mu pomaga, ale jej ojciec nawet nie chciał o tym słyszed. Sonia sapnęła i usiadła, bo wyglądało na to, że nic więcej zrobid nie będzie mogła. Udawało jej się jakoś lekceważyd spojrzenie Shane’a, ale gapił się na nią tak natarczywie, że teraz już sama też na niego spojrzała. Z jego oczu było tak łatwo czytad, że aż sama się zmieszała. Shane nie tylko nawet nie chciał słyszed, że mogłaby iśd z Łowczynią, jego dzikie spojrzenie jawnie mówiło, że jeżeli znowu wyrazi taką ochotę, to natychmiast zainterweniuje, a to wzbudziłoby przesadnią ciekawośd wszystkich pozostałych. Sonia sapnęła cicho. Ta jego zaborcza opiekuoczośd zapowiadała się na poważny problem. Pomimo że Shane nie przestawał wbijad w nią lekko szalonego spojrzenia, Sonia spokojnie odwróciła głowę w stronę Izzy. Nieźle się trzymała, ale gdyby nie Croft, to pewnie musiałaby teraz siedzied, bo nie utrzymałaby się na nogach. Nic dziwnego, że Croft tak szalał, kiedy jego partnerka posługiwała się swoją magią. To ją naprawdę wykaoczało. Izzy musiała wyczud jej spojrzenie, bo skupiła na niej swoje szmaragdowe oczy i lekko się uśmiechnęła, jakby chciała ją pocieszyd. Taka właśnie była Isabelle. To ona potrzebowała pocieszenia, bo to ona słaniała się na nogach, a mimo to próbowała uspokoid wszystkich w około. Sonia szturchnęła ją głową i omiotła wzrokiem braci. Bliźniaki prowadziły jakąś niemą dyskusję, porozumiewając się tylko spojrzeniami, Buster rozglądał się jakby spodziewał się, że zaraz ktoś wyskoczy i ich zaatakuje, a Rusty słuchał cichej rozmowy ojca i Troy’a. Wiedziała, że kiedy tylko nadarzy się okazja, całą bandą ruszą do boju, a ją odeślą do domu, jak małe, nieporadne dziecko. Zawsze tak było. Trzęśli się nad nią jakby była ze szkła, podczas gdy miała takie same kły i pazury jak oni. I na pewno nie mniej gorącej krwi. Sonia zamyśliła się i w swoim marudzeniu w głowie jako ostatnia wyczuła, że nadchodzi ktoś nowy. A nawet nie nowy, tylko nie do kooca czarodziejski i nie do kooca drapieżnik. Angel jak nic. Sonia poderwała się na łapy i radośnie ruszyła w stronę granicy, żeby przywitad się z Angeliną, kiedy tylko nadejdzie, ale prawie natychmiast pochwyciła ją siła Alfy i zatrzymała w miejscu. To była niewidzialna moc, którą posiadali jej ojciec i bracia, moc, która utrzymywała każdego członka stada w ryzach. Teoretycznie w watasze mógł byd tylko jeden tak dominujący samiec, więc jej bracia powinni założyd własne stada, albo przejąd władzę w

67

jakichś innych, ale akurat pod tym kątem byli bardziej ludzcy niż zwierzęcy i wyżej cenili więzy rodzinne, a te kazały im trzymad się razem. Sonia spojrzała przez ramię na ojca, ale nawet na nią nie patrzył, więc mogła tylko fuknąd pod nosem. Tatuś bał się, że jego lekkomyślna córeczka niechcący przelezie przez granicę i wpakuje się w jakieś kłopoty. Tak jakby to ona zawsze sprawiała jakieś problemy, a nie Rusty i Troy. Najpierw rozległ się dziwny, bliżej niezidentyfikowany szum, który bardzo zainteresował Sonię, ale chociaż bardzo się starała, to nie mogła wymyśled co by to mogło byd. Może jakaś kolejna tajemnicza magia? To by tłumaczyło, dlaczego chwilę później z lasu wyłoniła się Angelina i jak udało jej się tutaj dotrzed tak szybko. Łowczyni znowu zrobiła na Sonii piorunujące wrażenie. Miała wspaniałe, gęste loki w głębokim rubinowym odcieniu, które dzisiaj spływały luźno na jej ramiona, a oczy o czerwonym połysku i ciemnych obwódkach dosłownie hipnotyzowały. Do tego była ubrana w czarne, obcisłe spodnie, podkreślające zmysłowe krzywizny jej długich nóg i coś co mogło byd gorsetem, albo pancerzem, co z kolei uwydatniało jej szczupłą talię i zgrabny biust. Była wojowniczką i wyglądała jak wojowniczka, nikt nie miał co do tego żadnych wątpliwości. A nawet gdyby miał, to sposób w jaki się poruszała rozwiewał wszelkie wątpliwości. Była trochę jak drapieżna pantera i to zdecydowanie robiło wrażenie. Dzisiaj Angel miała na sobie jeszcze opooczę spiętą pod brodą i częściowo ukrywającą jej tajemniczy tatuaż w kształcie smoka, który jakimś sposobem zawsze znajdował się na jej ciele w innym miejscu. To była jedna z zagadek, które Sonia zamierzała rozwiązad, nawet gdyby miało jej to zająd całe życie. Do tego jak zawsze Angelina miała na sobie cały arsenał od noży począwszy, przez bat przechodząc, a na broni palnej koocząc. Kto by pomyślał, że czarownica dziewiątego poziomu, do tego przeszkolona Łowczyni Czarnoksiężników może jeszcze potrzebowad takiej broni. A może ona po prostu lubi takie tradycyjne metody? Angel podeszła do granicy i dopiero tutaj się zatrzymała. Krótkim spojrzeniem swoim mrocznych, czerwonych oczu omiotła wszystkie wilki, po czym skupiła się na swojej księżniczce i z szacunkiem skłoniła jej się głową. - Wasza wysokośd – rzuciła swoim lekko ochrypłym głosem, w którym nie dało się wychwycid indyjskich korzeni, chod jej karnacja je zdradzała. - Cześd, Angel – odparła Isabelle i nawet się do niej uśmiechnęła, chod nadal była trochę blada. – Przepraszam za pośpiech. 68

- Jestem na twoje rozkazy – odparła czarownica i ledwo zauważalnie musnęła palcami swój rzeźbiony torques, który był symbolem Łowców. Najwyraźniej w taki sposób okazywali swojej księżniczce swoje poddaostwo. Sonia zamachała ogonem, żeby zwrócid na siebie uwagę Angel i wyszczerzyła zęby w uśmiechu, kiedy czerwone oczy Łowczyni na niej spoczęły. Co prawda nie sądziła, że Angelina rozpozna ją w tej postaci, ale czarownica lekko się uśmiechnęła i mrugnęła do niej okiem, co przy kolorze jej tęczówek było dośd demoniczne i zabawne jednocześnie. - Soniu – rzuciła na powitanie, na co Sonia znowu zamachała ogonem. Ne miała pojęcia jak została rozpoznana, ale instynkt jej podpowiadał, że Angel ma w zanadrzu jeszcze niejedną tajemnicę. - Sprawa wygląda tak – mówiła Izzy, jakby zupełnie obojętna na to, że prawie wszystkie wilki za jej plecami łypią na jej czarownicę nieufnie. – Kryształy działają, naprawiłam wszelkie szkody i przejrzałam okruchy energii, jakie tu pozostawił. Jak wrócimy do domu, to go poszukam i dam ci znad co i jak. - Nie – mruknął Croft, ale jego żona go zlekceważyła. - Jeżeli uda ci się złapad trop, to Alfa James oferuje ci do pomocy swoje wilki, ale przypuszczam, że wolisz działad sama. Jest też moja osobista prośba, Angel: nie zabijaj go. Obiecałam jego życie wilkom. Angel oderwała czerwone oczy od swojej księżniczki i przesunęła nimi po zmiennych. Na kilka sekund zatrzymała się na wrogiej sylwetce Bustera, po czym zlekceważyła go i wróciła do Isabelle. - Nie mogę obiecad, że przeżyje odebranie mocy – powiedziała. – Większośd nie przeżywa. - Wiem – Izzy skinęła głową. – Ale jeżeli przeżyje, to dostarcz go tutaj. Angelina potaknęła, ale po jej minie było widad, że zrobiła to dośd niechętnie. Izzy nigdy nie wdawała się w szczegóły związane z życiem Angel, ale Sonia domyślała się, że Łowczyni może mied jakieś własne zaszłości związane z tym psychopatycznym czarnoksiężnikiem. - Zapewne chcesz się rozejrzed – rzuciła Izzy i spojrzała pytająco na Jamesa. – Chyba możemy już odejśd i wrócid do miasta, prawda? Angel potrzebuje trochę prywatności w swojej pracy, my też już tu chyba skooczyliśmy.

69

James przez kilka sekund obserwował i pewnie prywatnie oceniał Angel, w koocu jednak skinął głową i krótko rzucił do swoich wilków: - Wracamy. - Angel, w okolicy będzie tu teraz dużo wilków – powiedziała jeszcze Isabelle do Łowczyni. – Raczej nie będą wychodzid poza granice, ale na wszelki wypadek… - Izzy znacząco zawiesiła głos, a Angel ponownie skinęła głową, jakby porozumiały się bez słów. Księżniczka się uśmiechnęła. – Świetnie. Uważaj na siebie. My już pójdziemy. James zaczął się oddalad, po nim zaczęła to robid reszta. Croft mocniej objął swoją żonę i też zaczęli odchodzid. Sonia wykorzystała to, by podejśd bliżej Angel i szczeknąd do niej na pożegnanie. Co prawda Angelina nie próbowała jej pogłaskad, ale może to z powodu bariery, którą tworzyły kryształy. Była fascynującą osobą i Sonia wiele by dała, żeby móc ją bliżej poznad. - Soniu! – zawołał jej ojciec z lekkim ponagleniem, więc mogła tylko wywrócid oczami i pobiec za resztą. Tylko jedna, ta bardziej zdradliwa częśd jej świadomości, wiedziała, że Shane też się ociągał z odejściem i ewidentnie na nią czekał. Głupek. Wolałaby sobie odgryźd własną łapę niż teraz wracad z nim sam na sam do „Luny”. Sonia przyspieszyła, wyminęła go i zrównała z ojcem. Nie przemienił się, więc jego powrót na dwóch nogach miał zająd więcej czasu, niż całej reszty, ale i tak żaden wilk go nie opuścił. Zarówno jej bracia jak i kilka innych wilków z watahy wolno kroczyło u jego boku niczym prawdziwa eskorta i nawet jeżeli ojciec wydawał się tego nie zauważad, bo cicho rozmawiał z Izzy i Croftem, to Sonia była całkowicie pewna, że jest całkowicie świadomy obecności swoich wilków. Zawsze był. Gdy tylko zwolniła, żeby nie wystrzelid się przed Alfę, co było nie do pomyślenia w wilczej hierarchii, od razu coś wielkiego i ciężkiego spadło na nią od góry. Warknęła i wyciągnęła w samoobronie pazury, na szczęście w porę się zatrzymała przed wbiciem ich w intruza, bo był nim oczywiście Rusty. Pokazał jej zęby we wrednym uśmiechu i znowu przygniótł ją do ziemi łapą. Warknęła, ale wcale się nie przejął, więc musiała użyd ostrzejszego sposobu, by się go pozbyd. Uwielbiał ją tak drażnid, zwłaszcza w pobliżu błota, albo po deszczu, bo wtedy najłatwiej się brudziła, a tego nienawidziła. To była w jego opinii świetna zabawa i jakoś nie przejmował się tym, że jej to nie bawiło. Sonia i Rusty przepychali się w wilczy sposób jeszcze przez chwilę, kiedy w koocu usłyszeli ciche warczenie. Jednocześnie obejrzeli się za siebie i zobaczyli powarkującego 70

Sahne’a. Tego już było dla niej za wiele. On się naprawdę zaczynał zapominad, a to robiło się problematyczne. Im bardziej zachowywał się jak jej partner, tym bardziej narażał ich oboje na pytania, na które nie chciała odpowiadad. I nienawidziła go za to, więc niewiele myśląc skoczyła w jego stronę i przeorała mu pazurami bok pyska, aż do krwi. I nawet nie pisnął. - Sonia! – krzyknął ojciec ze złością, co jej uświadomiło, że teraz wszyscy na nich patrzą. I większośd ma wielkie oczy ze zdziwienia, bo upuszczanie między sobą krwi w sposób brutalny i celowy było zabronione w ich stadzie. Odsunęła się szybko od Shane’a, ale złośd na niego jej nie przeszła. A do tego teraz prawdopodobnie zostanie przez ojca ukarana za złamanie zasad. Najpiękniejszy dzieo jej życia naprawdę stawał się najgorszym. - Co ty wyrabiasz, Sonia? – ostro rzucił do niej ojciec, na co lekko skuliła ramiona i zerknęła na Shane’a. Wydawał się byd kompletnie nieporuszony tym, że ma cztery krwawe pręgi na psyku, z których sączy się jucha. A teraz popatrzył na nią z taką cierpliwością, że mogłaby znowu przeorad mu pazurami głowę. Już wolałaby, żeby też ją zaatakował. Może w taki sposób wyjaśniliby sobie wszystkie zaszłości. Ojciec podszedł do niej i spojrzał na nią z góry surowo, podczas gdy reszta Whitmorów z ciekawością obserwowała ją i Shane’a. Oczywiście, jej bracia potrafili walczyd ze sobą jak dzikie psy i nie jeden raz o mało co nie odgryźli sobie kooczyn, ale kiedy to ona skakała komuś do gardła, to robiła się z tego wielka afera. Z jakiegoś powodu jej braci idiotów to bawiło. - Znasz zasady, Sonia – ostro rzucił ojciec. – Zraniłaś Shane’a bez powodu. Westchnęła ciężko. Jak nic zostanie ukarana. Jakieś dodatkowe patrole? Prace społeczne na rzecz sfory? Znowu będzie musiała się rozdwoid. Shane lekko się poruszył i przestąpił z łapy na łapę, jakby chciał podejśd bliżej i się za nią wstawid. Obiecała sobie, że jeżeli to zrobi, to przegryzie mu gardło nie zważając na wszelkie konsekwencje. - Co się z tobą dzieje? – ciągnął ojciec. – Nie uważasz, że w obliczu ostatnich zdarzeo mamy już za dużo kłopotów i nie potrzebne nam wewnętrzne niesnaski? Pokornie pochyliła głowę, chod ciężko powiedzied, żeby żałowała, że podrapała Shane’a. Może jedynie żałowała, że zrobiła to przy ojcu i została na tym przyłapana.

71

- Shane jest dobrym Strażnikiem i wiernym członkiem watahy – powiedział James autorytarnie. – Zasłużył na szacunek, nawet jeżeli nie potrafisz mu okazad swojej sympatii. I będziesz mu okazywad szacunek. Moc Alfy otoczyła ją, przez co trochę niżej opuściła się na łapach i lekko zaskuczała. Shane znowu się poruszył, ale na szczęście nie podszedł. Wiedziała, że chciał ją bronid, nawet jeżeli ojciec nigdy by jej nie skrzywdził, dawał jej jedynie lekcję. I on przecież też musiał o tym wiedzied, więc zdecydowanie miała nadzieję, że się za nią nie będzie próbował wstawid. - Soniu – ponaglił ją ojciec, więc wreszcie pokiwała głową. Wtedy moc Alfy zniknęła i znowu mogła się bardziej wyprostowad. – Dobrze – rzucił James – a teraz przeproś go, uleczając mu rany. Zamarła i nawet jej serce przestało bid. Wyczuła też, że Shane również zamarł, ale on raczej z innego powodu niż ona. Wyleczenie mu ran oznaczało wylizanie ich i to tutaj, na oczach wszystkich. Ojciec o tym wiedział. Shane też o tym wiedział. I chociaż wilki miały niesamowitą moc regeneracji i kiedy Shane się znowu przemieni w człowieka po zadrapaniach nie będzie już nawet śladu, to wilki często okazywały sobie szacunek poprzez wylizywanie swoich ran. Jeżeli samiec miał partnerkę, to tylko ona mogła to robid, ale jeżeli nie był sparowany, to dowolna samica mogła mu wyświadczyd taką grzecznośd. Często nie miało to żadnego podtekstu erotycznego, ale kiedy chodziło o nią i Shane’a, sytuacja była wyjątkowo skomplikowana. Rzecz w tym, że nikt o tym nie wiedział. Sonia posłała ojcu przerażone spojrzenie, ale nadal był surowy. - Tak, zrobisz to, Soniu. I zrobisz to z pełną pokorą. A więc to miała byd jej kara? Boże, już lepiej by było, żeby przez rok co noc patrolowała granice, albo pilnowała tych puszczalskich lisic, które stale się u nich kręciły. Zaskuczała i przesunęła rozpaczliwym wzrokiem po braciach, ale raczej nie mogła liczyd na ich wsparcie, bo najzwyczajniej w świecie nie widzieli w tym niczego złego, albo ich to bawiło. Rusty śmiał się pełnym pyskiem i nie okazywał grama pokory, chod to wszystko było po części jego winą. Troy i Harper też byli rozbawieni, a Buster najwyraźniej niecierpliwił się, że stoją tutaj, zamiast iśd dalej. Tylko po Ryderze i Crofcie nie było nic widad. Im najwyraźniej było to po prostu obojętne. Za to Izzy przypatrywała się jej zmrużonymi oczami, jakby chciała przejrzed jej głowę na wylot. Znowu zaskomlała. 72

- Zrób to, Soniu, albo wrócisz na stałe do domu – zaznaczył ojciec, przez co wyrwał jej się cichy okrzyk oburzenia. Problem w tym, że z jej ojcem się nie dyskutowało, kiedy już coś zadecydował. I wyglądało na to, że jak nie zastosuje się do polecenia, to może naprawdę zostad zmuszona do powrotu do domu. Nigdy w życiu. Za długo czekała na wyprowadzkę. Poderwała się na łapy i podeszła do Shane’a. Spodziewała się wyrazu triumfu w jego oczach, ale wcale nie triumfował. Obserwował ją bez zmrużenia powiek i wstrzymywał oddech. To będzie gorsze niż myślała. Zapach jego krwi niemal uderzał do głowy, budząc jej wilcze instynkty. W czasie sparowania partner i partnerka musieli się ugryźd, posmakowad swojej krwi i zostawid w swoim organizmie enzymy oznaczenia, więc samo polizanie krwi nic nie znaczyło. A mimo to i tak wydawało jej się zbyt intymne i zbyt osobiste. To był Shane, a dookoła nich było pełno znajomych, którzy będą na to patrzed. Ma posmakowad jego krwi. Bardzo, bardzo tego nie chciała. Ale bardzo nie chciała też wracad do rodzinnego domu. Zamknęła oczy i starając się panowad nad szalejącym pulsem, zbliżyła do niego pysk. Jego krew pachniała jak czekolada. I szczerze obawiała się, że może tak samo smakowad, że nad sobą nie zapanuje i go ugryzie na oczach wszystkich. Od lat panowała nad swoimi emocjami i świetnie ukrywała wszystko, co do niego czuła, ale wylizanie jego ran mogło wszystko zepsud, całą jej wypracowaną samokontrolę. Do tego wyczuwała jak on na to czeka. Instynktownie wiedziała, że dla niego to też nie będzie aseksualne. No cóż, jeżeli się podnieci i jej rodzina to wyczuje, to będzie miał naprawdę przechlapane. Więc może w całej tej sytuacji jest też coś dobrego. Uchyliła jedną powiekę, żeby na niego zerknąd i odkryła, że nadal się na nią gapi, nie oddychając. Chciał się udusid? Z sapnięciem irytacji znowu zamknęła oczy, wysunęła język i przeciągnęła nim po całej długości szram na boku pyska. Od nadmiaru wrażeo ugięły się pod nią łapy. Ciepło jego krwi na języku, magnetyczny zapach jego ciała, bliskośd w jakiej się znaleźli – to wszystko uderzyło jej prosto do głowy. Jego krew smakowała tak.. tak.. inaczej. Magicznie. Dosłownie czuła jak jej kły się bardziej wydłużają, zmysły wariują, a krew zaczyna pulsowad w miejscu, w którym zdecydowanie nie powinna. Mało brakowało, a zaskomlałaby 73

z przyjemności. Nie mogła oddychad i drżały jej łapy, a mimo to nie mogła przestad wylizywad jego ran. Jego smak był uzależniający i o wiele lepszy niż wyobrażała sobie jako nastolatka. Był grzesznie rozkoszny. A jak smakowałyby jego usta?... Kiedy uświadomiła sobie, w którą stronę powędrowały jej myśli i że jego rany już się zamknęły, a mimo to przesuwa językiem po jego pysku, dosłownie skamieniała, chod łapy nadal lekko jej drżały. Gwałtownie otworzyła oczy i z przerażeniem spojrzała, czy wyczuł chod częśd jej szaleoczych emocji, ale na szczęście zaciskał zęby, jakby walczył ze wściekłością i wcale nie wyglądał jakby jej wylizywanie mu się spodobało. Miał tak sztywne ciało, że pewnie można by nim wbijad gwoździe. Ulżyło jej. Wcale nie wiedział, co się przed chwilą działo w jej głowie i jak bardzo podobało jej się to co robiła. Odetchnęła i natychmiast zablokowała wszelkie emocje, żeby inne wilki nie mogły ich wychwycid. Krytycznie obejrzała swoją pracę i stwierdziła, że po krwawych pręgach zostały już tylko zaczerwienione ślady, które wkrótce całkiem znikną, więc ojciec powinien byd zadowolony. Oblizała się, upewniając się, że na jej pysku nie zostały resztki tego afrodyzjaku z jego żył i szybko odwróciła się w stronę ojca. Pokiwał z aprobatą głową i znowu ruszył w stronę szosy, gdzie pewnie zostawił samochód, więc inne wilki też ruszyły dalej jak gdyby nigdy nic. No bo w zasadzie dla nich to nie było nic wielkiego. Tylko dla niej znaczyło to o wiele za dużo. Potrząsnęła głową, ale łapy nadal jej drżały. Cholerny Shane. Był największym przekleostwem jej życia. Mimo to nie miała odwagi, żeby się na niego teraz obejrzed. Jeżeli poczuł chod cząstkę tej potrzeby by się sparowad, co ona, to lepiej było, żeby teraz dzieliło ich wiele mil. Wyminęła wszystkich braci i zrównała z Izzy, bo ona przynajmniej nie była wilczycą i nie była w stanie wyczud, że Sonia ledwo trzyma się na łapach. Do samej ulicy nie obejrzała się ani razu, a na widok samochodu Crofta od razu wskoczyła do środka, chod pewnie się tego nie spodziewali. I dopiero kiedy była bezpieczna we wnętrzu pojazdu, spojrzała na Shane’a. Wyglądał jakby nadal nie oddychał i do tego był wkurzony jak cholera. Czyżby odkrył, że nie pragnie jej tak, jak sądził, a więc nie jest jego partnerką? Nie powinna byd rozczarowana i oczywiście, nie była, ale trochę ją to też ubodło. Była niedoświadczona, ale nie była tak zupełnie brzydka i niepociągająca. Ten dupek spał z połową kobiet w sforze. Fakt, że ona zupełnie na niego nie działa powinien byd dla niej nawet obraźliwy. 74

Ale może teraz znowu będzie spokój? - Jedziesz z nami? – spytała Izzy, usadawiając się obok niej na tylnim siedzeniu, podczas gdy Croft rozmawiał jeszcze z ojcem i Troy’em na temat zabezpieczeo, które chcą wprowadzid. Sonia położyła się na kanapie, chod najchętniej już by się przemieniła, bo podróżowanie w samochodzie w wilczej postaci było bardzo niewygodne. No ale z drugiej strony, teraz miała do wyboru to, albo zostanie blisko Shane’a, więc wybór wydawał się oczywisty. - Wiesz – mówiła Izzy, zanurzając dłoo w sierści Sonii i delikatnie wydłubując z niej resztki po wywrotkach ze Spencerem – nie wiem, o co poszło z Shanem, ale te zadrapania wyglądały na bolesne. Chyba chciałaś mu przeciąd głowę na pół. Sonia wywróciła oczami, ale Izzy się tym nie przejęła. Mimo wszystko to był jeden z powodów, dla których Sonia tak ją lubiła. - To ładnie, że wyleczyłaś mu te rany. W sumie ja mogłam to zrobid, ale myślę, że twoja metoda bardziej mu się podobała. Sonia skamieniała. Dobry Boże, to była prawda. Przecież Izzy mogła go wyleczyd w ciągu kilku sekund, dzięki swoim elfim genom i umiejętności gojenia ran. Dlaczego w ogóle o tym nie pomyślała? Zamiast tego po prostu się na niego rzuciła z językiem! Niech to szlak! Czy zauważył to ktoś poza Isabelle? I dlaczego, do diabła, jej zdaniem jemu to się podobało? - Shane to w zasadzie miły gośd – beztrosko ciągnęła Izzy. – Szkoda, że tak go nie lubisz, bo on chyba ma do ciebie słabośd. W odpowiedzi Sonia groźnie zawarczała, ale Isabelle się tym wcale nie przejęła. - No wiesz, przeorałaś mu twarz, a on nawet nie drgnął. Albo jest nadzwyczaj dobrze wychowany, albo nie chce twojej krzywdy. Ale co ja tam wiem. Sonia znowu zawarczała, ale prawda była taka, że Shane faktycznie nawet nie drgnął, kiedy go zaatakowała. Zresztą nawet jej przecież powiedział, że nigdy nie zrobiłby jej krzywdy. Croft i Troy też wsiedli do samochodu, więc nawet jeżeli Izzy chciała ją jeszcze podręczyd, to teraz już nic nie mówiła. Nikt też nie był zdziwiony, że Sonia chce z nimi jechad, więc Croft po prostu włączył silnik, zawrócił samochód i ruszył w dół szosy, w stronę centrum. 75

- Kociaku – rzucił Croft do żony, uważnie przypatrując jej się we wstecznym lusterku – Jak się czujesz? - Nic mi nie jest – odparła, znacząco wywracając oczami. – Kocham cię, ale ogarnij się trochę. Zawsze będę używała magii i dzięki temu będę stawała się silniejsza. Nie możesz się tak o mnie bad. - Mogę – mruknął buro pod nosem, na co Sonia w duchu zachichotała. Bardzo lubiła przebywad w towarzystwie Crofta i Izzy, bo bił od nich taki rodzaj uczucia, że można się było ogrzad w jego blasku. Jasne, była trochę zazdrosna, ale zdecydowanie częściej była też szaleoczo ubawiona ich rozmówkami. - Ten sukinsyn coraz bardziej mi działa na nerwy – powiedział Troy do Crofta. – Ktoś powinien go nauczyd manier związanych z nie wkurwianiem zmiennych wilków. - Moja partnerka postawiła sobie za sprawę honoru by to zrobid – mruknął Croft, znowu posyłając Izzy bure spojrzenie. Ona w odpowiedzi posłała mu piękny uśmiech. Troy zaśmiał się pod nosem i odwrócił w fotelu, żeby popatrzed przekornie na bratową. - Nie każdy ma aż tyle szczęścia, żeby znaleźd sobie taką piękną, mądrą i honorową kobietę – rzucił, szczerząc się w uśmiechu. Izzy zachichotała, Sonia wywróciła oczami, a Croft złapał brata za koszulę na plecach i solidnym szarpnięciem na powrót usadowił go przodem w fotelu. - Zachowuj się – warknął do niego z całą mocą swojego zazdrosnego poczucia własności. Troy zachichotał i znowu zaczął patrzed przed siebie, a Sonia szturchnęła rozbawioną Izzy nosem. Wszyscy jej bracia uparcie i z premedytacją flirtowali z Isabelle nie tylko dlatego, że ją lubili, ale przede wszystkim dlatego, że to tak wkurzało Cofta. Taki rodzaj złośliwości był chyba ich cechą rodzinną. - A tak w ogóle, to jak tam u nowożeoców? – zagadywał dalej Troy. – Noc poślubna się udała? Izzy spłonęła ognistym rumieocem, a Croft posłał jej w lusterku tak gorące spojrzenie, że nie było wątpliwości co do tego, jak bardzo udana była ta noc. Troy zaśmiał się głośno i dźwięcznie, co Sonia zawsze uważała za bardzo ładny śmiech. Kto wie nawet, czy nie najładniejszy ze wszystkich jej braci. Rusty był seksownym, zmysłowym łajdakiem, którego każda kobieta chciała zgwałcid w tej samej chwili, w której go 76

widziała. Troy – też był łajdakiem, ale miał uśmiech, który można określid tylko jako powalający i do tego ten uwodzicielski, szczery śmiech – to wszystko sprawiało, że chciało się z nim byd. No i do tego był cholernym geniuszem, który z powodu własnej głupoty naprawiał samochody zamiast pracowad dla NASA. - Zauważyłeś, że zażenowanie twojej partnerki ma bardzo słodki, orientalny zapach? – rzucił Troy, szczerząc zęby w bezczelnym uśmiechu. – Upajająco rozkoszny. W sumie inne jej zapachy też są upajająco rozkoszne. Izzy jęknęła na wpół z rozbawieniem, na wpół z zażenowaniem, przez co jej zapach faktycznie jeszcze bardziej przybrał na sile. Jednak dominujący był zapach zazdrości i rozdrażnienia Crofta, co każdego normalnego wilka by zaalarmowało i kazałoby mu się zamknąd. Ale nie jej braciom. Można powiedzied, że mieli patologiczne i masochistyczne poczucie humoru. - Cały czas się zastanawiamy z Rustym, co ona właściwie w tobie zobaczyła, że wybrała sobie ciebie. Ktoś to powinien zbadad. Bardziej pasowałaby do mnie. Croft zahamował tak gwałtownie, że Sonia aż spadła z siedziska na wycieraczkę i pisnęła przez to boleśnie. Prawie połamała sobie łapy. - Croft! – zawołała Izzy z pretensją, po czym ze współczuciem zaczęła pomagad Sonii pozbierad się z powrotem na kanapę. - Wysiadaj – warknął Croft do Troy’a. – Wkurwiasz mnie. - Nie bądź taki drażliwy – Troy wyszczerzył do niego zęby. – Bądź co bądź, jesteśmy jedną, wielką, kochającą się rodziną. Croft spojrzał na niego i wyartykułował tylko jedno słowo: - Wypad. - Och, Boże, Croft, opanuj się! – zrugała go Isabelle, troskliwie głaszcząc Sonię po szyi i sprawdzając czy w wyniku upadku nie odniosła jakichś obrażeo. – Nie widzisz co on robi? Chce odwrócid twoją uwagę od trzęsienia się nade mną, a ty się dajesz podejśd jak dziecko. Troy nie był ani trochę zawstydzony z powodu przyłapania i to chyba sprawiło, że Croft zamruczał coś pod nosem, ale znowu ruszył do przodu. Sonia zaparła się łapami o kanapę i wychyliła do przodu, pomiędzy fotelami braci, po czym zmarszczyła nos i zawarczała na Crofta. Spojrzał na nią kątem oka, bynajmniej nie przerażony tym, że duża wilczyca o zabójczych kłach na niego groźnie warczy. 77

- Przepraszam, Soniu – mruknął. Sonia zamruczała z akceptacją tych uzasadnionych przeprosin, po czym wróciła do tyłu i ułożyła się obok Izzy, układając jej głowę na kolanach. W naturalnym odruchu Isabelle wyciągnęła rękę i zaczęła ją drapad za uszami. - Zastanawiam się, czy nie wezwad do Wulfridge więcej Łowców – wyznała Izzy. – Może dzięki temu udało by się szybciej zlikwidowad Valacara. - Jeszcze więcej czarowników latających po okolicy? – z niechęcią spytał Croft. – Raczej nikt się z tego nie ucieszy. - Podpisaliśmy pokojowy pakt, Pluto – przypomniała mu żona. – Nie prowadzimy już ze sobą wojny. Nie ma powodów, dla których nie moglibyśmy żyd obok siebie. - Są powody, kochanie – odpowiedział jej. – Jesteśmy wilkami i bardzo nie lubimy jak nam się ktoś kręci wokoło naszej ziemi. Mamy to zapisane w genach, kociaku. Tak jak to, żeby się sobą opiekowad. Podpisanie jednego paktu nie zmieni całych wieków naszej atawistycznej mentalności. - Wiem, ale chciałabym, żebyśmy byli przyjaciółmi. - Jesteśmy przyjaciółmi – posłał jej zmysłowe, znaczące spojrzenie w lusterku. – Najlepszymi. Ty i ja. Izzy wywróciła oczami, ale sądząc po kolejnej subtelnej zmianie w jej zapachu, wszystko co mówił do niej Croft, naprawdę na nią działało. Do licha, tych dwoje mogłoby rozmawiad o pogodzie, a i tak by się tym podniecali. Naprawdę dobrze, że Sonia nie zdecydowała się przyjąd propozycji Izzy by z nimi zamieszkała. Chyba by zwariowała. Niedługo później byli już pod domem Izzy i Crofta, który długo stał pusty, bo jej szalony brat wolał mieszkad nad „Luną”, ale to było zanim Isabelle wkroczyła w jego życie. Trzeba było ją gdzieś ulokowad, więc Laila wymyśliła, iż najlepiej będzie jak od razu zamieszka w domu Crofta, bo to go powinno zmobilizowad, żeby ją oznaczył i potem sparował. Jak widad, podziałało. Sonia od razu wyskoczyła z samochodu i pobiegła do domu. Chciała się przemienid, a w odróżnieniu od braci nie lubiła świecid nagością. Na szczęście znała ten dom jak własną kieszeo, więc wiedziała gdzie się skierowad, bo w jednej z sześciu sypialni zawsze trzymała trochę ciuchów na takie właśnie okazje. Tak więc najpierw poderwała z pokoju kilka ciuchów, 78

a potem przeniosła się z nimi do wielkiej łazienki, żeby jeszcze wziąd szybki prysznic. Nie chciała nikomu o tym mówid, ale czuła, że pachnie krwią Shane’a i doprowadzało ją to do obłędu. Nie chciała go na sobie czud, nie chciała też myśled o tym co zrobiła. Prysznic był teraz koniecznością. Piętnaście minut później pachniała już różanym żelem Isabelle, była ubrana w szare spodnie od dresu i biały top na ramiączkach, no i zbiegła na dół, do pozostałych. Siedzieli z salonie i z tego co podsłuchała kiedy się ubierała, to Croft próbował prośbą, groźbą i szantażem przekonad Izzy, że nie powinna teraz lokalizowad Valacara i łączyd się z nim w ten tajemniczy sposób, który tak go drażnił i przerażał. Sonia nie miała jeszcze okazji zobaczyd jak to wygląda, więc w zasadzie była ciekawa, bo po ostatnim razie, gdy Izzy wykonała ten rytuał, Croft zarzekał się, że nie da jej nigdy więcej tego powtórzyd. Sonia potruchtała do salonu, wiążąc włosy w wysoki kucyk i zatrzymała się przed resztą rodziny. - Nie, Izzy – powiedział Croft po raz kolejny. Jego partnerka westchnęła. - Przecież wiesz, że muszę to zrobid. - Nie musisz. Jesteś cholerną księżniczką, możesz to zlecid komukolwiek zechcesz. - Mówiąc nieskromnie, to ja jestem w tym najlepsza, kochanie. - Nie. - Nie, nie wolno mi tego zrobid, czy nie, nie jestem w tym najlepsza? - Już ty wiesz które nie! - Boszszsz – Sonia wywróciła oczami i energicznie wzięła się pod boki. – Co za baba – stwierdziła o bracie i skinęła na bratową. – No to jak to ma wyglądad? Co mam robid? - Sonia, nie! – zaprzeczył Croft, ale spotkało się to z całkowitym lekceważeniem ze strony obydwu kobiet. - Rozstaw świece – powiedziała Izzy, więc Sonia od razu wzięła się do roboty, a Croft prawie zaczął rwad włosy z głowy. - Dlaczego one nigdy mnie nie słuchają?! – zagrzmiał do Troy’a, który ze wszystkich sił starał się nie okazad rozbawienia i w ogóle mu to nie wychodziło. Ostatecznie tylko poklepał go po plecach. - Wiesz co, stary? To może my się przespacerujemy i wrócimy tutaj za pół godzinki.

79

- Gówno – podsumował Croft, najwyraźniej nie zamierzając ruszad się stąd chodby na centymetr. - Bardzo dobry pomysł – podchwyciła Izzy. – Idźcie stąd. Spojrzenie jakim poczęstował ją Croft nie pozostawiało złudzeo co do jego zdania na ten temat, więc Isabelle tylko westchnęła i zabrała się za usypywanie z soli otwartego okręgu. Sonia skooczyła roznoszenie kolorowych świec po salonie, kierując się bardzo dokładnymi wytycznymi Isabelle, po czym wróciła na środek pokoju, gdzie przyjaciółka klęczała pośrodku usypanego okręgu z soli. Przed nią leżała kolejna, tym razem srebrna świeca, jakieś suszone zioła, kreda i mapa. Było też kadzidło i Sonii pozostawało mied nadzieję, że nie będzie miało zbyt intensywnego, duszącego zapachu. - Dobra, Platynowa, co teraz? – spytała, kątem oka obserwując jak jeden starszy brat zaciska zęby jakby je chciał sobie pogruchotad, a drugi z naukowym zainteresowaniem przygląda się poczynaniom bratowej. To był właśnie cały Troy. Zawsze potrafił znaleźd sobie coś fascynującego w rzeczach, których inni mogli w ogóle nie rozumied. - To dośd proste – powiedziała Izzy i uśmiechnęła się ciepło do partnera. – Croft już wie, prawda kochanie? Przede wszystkim nie naruszajcie soli, nawet jeżeli będzie miała błękitny połysk. Nie dotykajcie ani mnie, ani okręgu. Jeżeli coś się stanie i będziecie mnie musieli przywoład, to zgaście jedną z kolorowych świec. Przewodniczka – wskazała na srebrną przed sobą – musi zostad zapalona, żebym mogła wrócid bez wysiłku. Jak znajdę Valacara, to oznaczę miejsce jego pobytu kryształem na mapie. Wszystko będzie dobrze, kochanie – powiedziała do męża z czułością. – Kocham cię. Croft wydał tylko jakiś bulgoczący dźwięk, bo nadal zaciskał zęby, ale Izzy to najwyraźniej wystarczyło, bo przeciągnęła się, usiadła na piętach i zamknęła oczy. Sonia z zainteresowaniem uklęknęła na ziemi naprzeciwko przyjaciółki, żeby mied lepszy widok na jej poczynania, a Troy pocieszycielsko poklepał ich brata po plecach. Cokolwiek miało się tu wydarzyd, Croft wyglądał jakby kosztowało go to pół roku życia. Współczułaby mu, gdyby nie to, że uważała go za odrobinę psychicznie chorego i przesadzającego we wszystkim, co miało związek z jego ukochaną. W pokoju coś się zaczęło dziad i Sonia skupiła już całą uwagę na Izzy. Wyczuwała magię, nawet jeżeli jeszcze nie mogli jej tak naprawdę zobaczyd. To było dziwne, jakby zwiększyła się elektrostatycznośd w salonie i aż przeniknęła ją gęsia skórka. Wilki 80

zdecydowanie nie były przyzwyczajone do magii i Sonia otrząsnęła się z tego nieprzyjemnego uczucia, jak pies z wody. Niestety, na wiele się to nie zdało, bo Izzy dopiero się rozkręcała. W chwili, gdy elektrostatycznośd niemal postawiła już włosy Sonii na karku, to Izzy gwałtownie otworzyła oczy, a wtedy wszystkie świece w salonie natychmiast zapłonęły. To było trochę przerażające, ale w koocu Izzy pewnie wiedziała co robi. Wyglądała odrobinę jakby wpadła w jakiś trans, oczy błyszczały jej dziwnym blaskiem, nie docierały do niej żadne zewnętrzne bodźce i wykonywała niemal mechaniczne czynności. Spaliła suszone zioła, zapaliła kadzidło, narysowała kredą jakieś dziwne symbole pod świecą i pod mapą, a na koniec wyciągnęła dłoo z kryształem nad planem regionu i ponownie zamknęła oczy. Przez chwilę nic się nie działo i Sonia w koocu poruszyła się nerwowo, po czym zerknęła na Crofta. Nadal wyglądał jak wściekły głaz, ale jeszcze nie reagował tak, jakby coś szło nie tak jak powinno, dlatego siedziała cicho i wróciła do obserwowania bratowej. Drgały jej powieki, ale miała równy oddech i z tego co słyszała, równy puls. Coś się zaczęło dziad dopiero kiedy serce Izzy przyspieszyło i mocniej wciągnęła powietrze, a Croft automatycznie zrobił to samo. Elektrycznośd w pokoju postawiła Sonii włoski na rękach i zaczynała rozumied dlaczego Croft tak szaleje na samą myśl o Izzy wykonującej ten rytuał. - To było do przewidzenia, że znowu się zobaczymy, skoro próbowałeś przekroczyd przez moje zaklęcie – powiedziała nagle Izzy, pomimo, że nadal nie otwierała oczu i Sonia niemal podskoczyła z zaskoczenia słysząc jej głos. Automatycznie wyciągnęła rękę, żeby wyciągnąd przyjaciółkę z transu, ale Croft w porę ją powstrzymał, chod wyglądał przy tym jakby naprawdę go coś mocno bolało. - Nie wolno jej teraz dotykad – szepnął do niej brat, chod nawet na sekundę nie spuścił oczu z partnerki. - Czy ona z nim…? – zaczął trochę nerwowo Troy, na co Croft tylko sztywno skinął głową. Sonia natychmiast się cała napięła. Niby wiedziała, że Izzy nie jest tam fizycznie, ale i tak zaczęła się o nią niepokoid. No cóż, teraz rozumiała co Croft miał na myśli, zabraniając jej tego rytuału. - Och, widzę, że ciut się przypiekłeś na mojej tarczy – rzuciła Izzy z wyraźną satysfakcją. – Bolało? Było dziwnie przysłuchiwad się takiej jednostronnej rozmowie i tylko domyślad się słów czarnoksiężnika, ale jeżeli Croft jeszcze nie zgasił żadnej świecy, żeby ją sprowadzid z powrotem, to Sonia też postanowiła zacisnąd pięści i jakoś to przetrzymad. 81

- Po moim trupie – oświadczyła Izzy z zajadłością, którą nie wykazywała się wcześniej chyba ani razu. – No to jeszcze zobaczymy… Czy wyglądam jakbym się ciebie bała? Zgnieciemy cię. W najlepszym razie wrócisz do więzienia jako warzywo, chyba że moje wilki wcześniej rozszarpią cię na strzępy. A uwierz mi, tylko czekają na okazję, by to zrobid… Dobrze wiesz, że jestem silniejsza od ciebie, a najlepsi Łowcy Czarnoksiężników tylko czekają, żeby cię… Nawet się nie waż! – syknęła, po wysłuchaniu jego jakiejś odpowiedzi. – Angel wyciągnie z ciebie każdą kropelkę mocy, a potem roztrzaska ci ten kryształ prosto na łbie! Sonia znowu nerwowo zerknęła na brata, ale ten nie odrywał oczu od żony. Śledził każde najmniejsze drgnienie jej mięśni, automatycznie napinając te same. Może trzeba było to przerwad? - Wyślę za tobą tuzin Łowców, Angel nie jest jedyną, która chętnie widziałaby cię martwym. Znajdą cię i zapłacisz za wszystkie swoje niegodziwości… Mógłbyś się zabid upadając z poziomu swojego ego na poziom swojej inteligencji – dodała kpiąco. – Nie widziałam jeszcze nigdy tak zarozumiałego głupca. Nie jesteś niepokonany, możesz mi wierzyd, że nie jesteś… Zostaw go, słyszysz?! Sonia napięła wszystkie mięśnie i niespokojnie wymieniła spojrzenie z Troy’em. Najwyraźniej oboje zastanawiali się teraz, czy nie zgasid którejś ze świec. Nagle Izzy zadrżała i zachłysnęła się powietrzem. Przez chwilę jej oczy pod opuszczonymi powiekami drżały nerwowo, po czym uniosła głowę do pionu i przez chwilę trwała nieruchomo. Jej puls znowu zmienił tempo uderzeo, ale tym razem Sonia miała podświadome wrażenie, że Izzy już do nich wróciła. I faktycznie, w koocu otworzyła oczy, ale wyglądała na wycieoczoną. Drżała jej dłoo, kiedy przesunęła ją nad srebrną świecą i ją zgasiła. Prawie natychmiast Sonia i jej bracia poczuli zapach krwi Izzy i ich zmysły wręcz eksplodowały. Ich wilcza natura wyczuwała ranne zwierze i chciała na nie zapolowad, na szczęście ludzkie instynkty dominowały, więc zamiast tego Sonia szybko obrzuciła bratową spojrzeniem, szukając potencjalnych ran. Nie było ich, ale zapach krwi przybierał na sile. W koocu zobaczyli dlaczego: Izzy zaczęła krwawid z nosa. A Croft niemal zawył na ten widok, ale posłusznie ani drgnął dopóki Izzy nie przerwała okręgu z soli, kiedy ta już przestała gored błękitnym światłem. Wtedy w ciągu sekundy miał ją już w ramionach, a Sonia i Troy byli u ich boku. - Co z nią? – spytał Troy trochę niespokojnie. - Musi odpocząd – zarządził Croft i nie brzmiało to jak zaproszenie do dyskusji. 82

- Zadzwoo do Angel – słabo powiedziała Izzy, przytulając twarz do piersi męża. – Ma lisa. Sonia drgnęła i znowu wymieniła spojrzenia z Troy’em. Cholerny czarnoksiężnik nie ograniczał się do znęcania tylko nad wilkami. - Pojadę do ojca – od razu rzucił Troy, podczas gdy Croft już nie zwracał na nich uwagi i wynosił Izzy na górę. – Poradzicie sobie? - Tak, idź – odparła Sonia, niewiele nad tym myśląc. Każdy wilk miał obowiązek natychmiast raportowad Alfie o wszystkich ważnych sprawach, więc gdyby Troy sam się nie zgłosił, to ona by musiała to zrobid. A nie bardzo chciała oglądad ojca po tym, jak kazał jej dosłownie wylizad pysk Shane’a. Kiedy Troy już wyszedł, a Sonia została w salonie sama, nadal niepokojąc się o Izzy i nasłuchując wszelkich odgłosów z góry, które mogłyby oznaczad, że przyjaciółka potrzebuje pomocy, automatycznie pomaszerowała do kuchni, wyjęła z szafki wielką paczkę chipsów i zaczęła wyjadad jej zawartośd. Zawsze zajadała zdenerwowanie, ale na szczęście wilcze geny nie pozwalały jej zbytnio przybrad na wadze. Na górze panowała już cisza, ale Croft nadal nie schodził, więc Sonia zabrała się za sprzątanie po rytuale i przy okazji sprawdziła na mapie, gdzie tym razem kryształ wypalił dziurę, oznaczającą miejsce pobytu czarnoksiężnika. Przez chwilę zastanawiała się nawet czy nie powinna się tam udad na miejsce i sprawdzid sytuację – w koocu to ona była Zwiadowcą – ale ostatecznie uznała, że najpierw musi się dowiedzied co z Isabelle. Brat zszedł na dół dobre dziesięd minut później i Sonia wyraźnie słyszała jak naciska przyciski telefonu, po czym bardzo krótko podaje do słuchawki współrzędne położenia czarnoksiężnika. Pewnie zadzwonił do Angel, ale najwyraźniej nie był obecnie w stanie wdawad się z nią w dłuższą pogawędkę. Zaczynała podejrzewad, że może nie był w rzeczywistości aż tak szajbnięty jak przypuszczała, bo ona sama też wolałaby, żeby Izzy więcej nie odprawiała takich rytuałów. Croft wszedł do salonu i skrzyżowali się spojrzeniami. Był w kiepskim stanie, niepokój o Izzy naprawdę wiele go kosztował. Znała go, więc nie musiał nic mówid, ona i tak wiedziała jakie emocje nim targają. Współczuła mu, ale jednocześnie w głębi serca trochę zazdrościła Isabelle. Niby miała dużą rodzinę i wiedziała, że też by się o nią martwili, ale to nie było to samo. Nic nie zastąpi więzi jaka się wytwarza między partnerami. I ona tego nigdy nie doświadczy. 83

Bez słowa podała bratu chipsy, on je przyjął i też zaczął jeśd. Sonia pomaszerowała do kuchni i przyniosła jeszcze dwie paczki oraz lody. W ciszy przetykanej jedynie chrupaniem chipsów, usiedli na sofie i bez słowa konsumowali niezdrowe przekąski. Dopiero jak skooczyli, Croft był na tyle opanowany, że Sonia mogła się do niego odezwad. - Co z nią? - Będzie spała przez kilka godzin. Potrzebuje tego, żeby się zregenerowad. - Krwawiła z nosa – przypomniała ostrożnie. Croft znowu się napiął i zacisnął dłoo na oparciu sofy, skutecznie deformując jej strukturę. - Coś jej zrobił. Coś co ją jeszcze bardziej wykooczyło. - Dopadniemy go – stwierdziła z przekonaniem. – I rozerwiemy na strzępy. To tylko kwestia czasu. - Wiesz jakie to uczucie? Wiedzied, że ktoś skrzywdził twoją partnerkę i nie móc go natychmiast zniszczyd? Westchnęła. Nie żeby ktoś kiedyś skrzywdził Shane’a, ale gdyby to się stało, kiedy była nastolatką, to czułaby się pewnie tak samo jak brat teraz. - Chcesz, żebym została, dopóki się nie uspokoisz? Skinął z ulgą głową. - Ja sobie poradzę, ale chciałbym, żebyś została i rzuciła okiem na Izzy, kiedy wstanie. Boje się, że nawet jeżeli coś będzie z nią nie tak, to będzie chciała to przede mną ukryd. Potaknęła nawet się nad tym nie zastanawiając. Croft z wyraźną ulgą wyciągnął do niej ramię, więc szybko się do niego przysunęła i wsunęła się pod jego wyciągniętą rękę. Przytulił ją do siebie i ciepło pocałował w czubek głowy. - Dzięki, Sonia. Naprawdę dziękuję. Objęła go w pasie ramieniem i czule do niego przylgnęła. - Nie masz za co. Ja też ją kocham. Croft przytulił ją jeszcze trochę mocniej, co odwzajemniła. Zostali tak już na całe popołudnie, aż do chwili, gdy Izzy zaczęła się poruszad na górze. Miała ze swoimi bradmi lepsze i gorsze dni, ale w gruncie rzeczy kochała każdego z nich. I była prawdziwą mistrzynią w powtarzaniu sobie, że mając w swoim życiu tylu bliskich facetów, wcale nie potrzebuje Shane’a. Kłamała. 84

Rozdział III

Ostatecznie Sonia została u Crofta i Izzy przez dwa dni, ale nie czuła się z tym najlepiej, bo to w koocu było młode małżeostwo. No ale Croft bardzo chciał, żeby zmuszała jego żonę do odpoczynku, dwa razy dziennie ją badała i ogólnie kontrolowała stan zdrowia młodej czarownicy. Sonia wróciła do zdania, że Croft jest jednak zdrowo szajbnięty. Jednak te dwa dni z daleka od „Luny” i Shane’a dobrze jej zrobiły, bo zaczynało jej trochę już przez niego odbijad. Miała wrażenie, że czuła jego zapach wokoło domu brata, że mignął jej raz pod szpitalem i że ogólnie zdecydowanie za mocno krąży nad jej życiem. No i dzwonił do niej co najmniej dwa razy, ale nie odbierała. Chciała jak najszybciej usunąd z głowy to, że musiała wejśd z nim w jakiś intymny kontakt, a naprawdę była dobra w wyparciu. Pewnie mogłaby prowadzid seminarium na ten temat. Jednak po dwóch dniach musiała wreszcie wrócid do mieszkania nad „Luną”, bo w koocu rodzice, albo bracia zaczęliby zadawad kłopotliwe pytania. Pojawiła się okazja, bo szykowało się kolejne spotkanie watahy i chod zawsze bardzo się na nich nudziła, to ojciec nalegał, by wszystkie jego dzieci w nich uczestniczyły. Może uda jej się przekabacid Troy’a i Rusty’ego, żeby jej przemalowali mieszkanko. Jeśli przymilanie się nie pomoże, to spróbuje szantażu. Ta stara, poczciwa metoda zawsze się sprawdzała, bo jej bracia zawsze mieli coś na sumieniu, co chcieli ukryd przed rodzicami. Rozdzwonił się jej telefon, więc wyjęła go z torebki i zerknęła na wyświetlacz. Odebrała, bo to była Izzy. - Miałaś tak kiedyś, że płakałaś i śmiałaś się jednocześnie? – na wstępie spytała Isabelle i faktycznie brzmiała jakby się popłakała ze śmiechu, albo w czasie płaczu coś ją bardzo rozbawiło. - Taaa – mruknęła, wolnym krokiem zmierzając od przystanku do „Luny” i zastanawiając się czy kiedyś w koocu będzie ją stad na własny samochód. – Śmiałam się z żartu, a potem się zorientowałam, że był o mnie. Izzy wydała coś pomiędzy śmiechem a jękiem i spytała: - Ciężki dzieo?

85

- Ciężki? Na świecie jest siedem miliardów ludzi. Wiem, bo wszyscy byli dzisiaj u mnie w szpitalu. – Izzy tym razem już zdecydowanie się zaśmiała, więc Sonia jeszcze zamruczała: Takie śmieszne? Mało, że tylu pacjentów, do tego potknęłam się dzisiaj na schodach w katedrze medycyny sądowej i prawie poleciałam w dół na łeb na szyję, a doktor Sandler, który mnie podtrzymał, mówi: „Pani uważa, bo i tak już nie wyrabiamy ze zwłokami”. Izzy kolejny raz serdecznie się zaśmiała. - Eh, uwielbiam jak opowiadasz o pracy takim tonem. Zrobiłam pieczeo wołową i mam nadzieję, że to poprawi ci humor. Kiedy będziesz? Sonia jęknęła. Izzy była cholernie dobrą kucharką. Każda jej potrawa była jak niebo w gębie, a Sonia zdecydowanie lubiła jeśd. Przez to przez chwilę nawet się zastanawiała czy nie podskoczyd na Sosnowe Wzgórze tylko na obiad, ale ostatecznie stwierdziła, że już i tak zakłóciła im zbyt dużo miodowego miesiąca. - Wracam już do siebie. Nie po to wyrwałam się wreszcie z domu, żeby zainstalowad się u was. Muszę się zaklimatyzowad nad „Luną”. - Tak? – Izzy była wyraźnie rozczarowana. – Lubię mied cię obok. Sonia poczuła przyjemne rozrzewnienie i lekko się do siebie uśmiechnęła. Ona też bardzo polubiła Izzy. Gdyby miała sobie sama wybierad swoje przyszłe bratowe, to z całą pewnością w pierwszej kolejności wybrałaby Isabelle. - No to walnij Crofta w gębę, ubierz się w coś ładnego i przyjedź jutro wieczorem do „Luny”. Wyciągnę matkę i zrobimy sobie babski wieczór. Izzy zachichotała. - Nasz ostatni babski wieczór skooczył się moim upiciem się i oznaczeniem przez Crofta. - I bardzo dobrze. To ten może się skooczy jakąś ciążą. - Sonia. - Co? Chcesz mi powiedzied, że nie wiesz skąd się biorą dzieci? Wytłumaczyd ci to na pszczółkach i motylkach? Zachichotała wdzięcznie. - Kooczę. Bądź grzeczna i nie ziewaj za głośno na zebraniu watahy. - Spróbuję. Do zobaczenia jutro na imprezie. Jakby Croft coś szumiał, to daj mi znad. Już ja go naprostuję.

86

Izzy śmiała się jeszcze kiedy się rozłączała, więc Sonia też była zadowolona. Humor jej odrobinę się zepsuł, kiedy stanęła w progu „Luny”. Potwornie żałowała, że mieszkanie na poddaszu nie ma swojego osobnego wejścia z zewnątrz i pozostawało jej liczyd na to, że Shane ma wolne. Nie miał. Wyczuła go już od progu i ścisnął jej się od tego żołądek. To nie było wobec niej w porządku, że tak nagle zaczął się zachowywad, jakby naprawdę coś do niej poczuł. Gdyby miał chod odrobinę przyzwoitości, to nawet nie próbowałby się do tego przyznawad po tych wszystkich latach. - Cześd, Niedźwiedziu – rzuciła na powitanie do Ashura, który uśmiechnął się do niej z sympatią i otoczył ją ramieniem w przyjacielski sposób. Wilczyca w niej cała się napięła, wyczuwając większego i silniejszego drapieżnika, ale Sonia zapanowała nad instynktownymi odruchami, każącymi jej się odsunąd. Lubiła Ashura, był starym przyjacielem rodziny i nie przeszkadzało jej, że na powitaniem obejmował ją wielkim ramieniem, ale mimo wszystko jej wilczyca pozostawała ostrożna. To była częśd jej natury i Ashur też o tym wiedział, więc nawet jeżeli wyczuwał reakcję jej zwierzęcia to nigdy się w to nie zagłębiali. - Słyszałam, że ostatnio gustujesz w miodowych cukierkach – zagadnęła, starając się nie myśled o tym, że za chwilę wejdzie do wnętrza baru i zobaczy tam zmorę swojego życia. Ashur zamruczał po niedźwiedziemu, ale nie przeraziła się. Dokuczała mu odkąd tylko pojawił się w „Lunie” i jeszcze się nie zdarzyło, żeby chodby ją za to uszczypnął. - No nie mów, że tylko Platynowa może karmid cię miodem – poklepała go po łysej głowie i zwinnie wywinęła się spod jego ramienia, żeby przejśd dalej. – Czuję się boleśnie zraniona, że nigdy mi nie wspomniałeś o tym jak bardzo gustujesz w słodyczach. Przynosiłabym ci lizaki. Ashur znowu zamruczał, ale tylko posłała mu psotne spojrzenie przez ramię i wkroczyła do baru. Od razu zlokalizowała Shane’a, bo też wcale nie próbował stad się mniej widoczny. Rozsuwał stoliki na boki, żeby zrobid miejsce na spotkanie watahy, ale teraz tylko stał i gapił się na nią pałającym wzrokiem. Zobaczyła jak drgnęły jego nozdrza i wpadł w ponurą złośd. Wyczuł na niej Ashura i nie podobało mu się to. No cóż, to był jego problem. - Nasza Lilijka postanowiła jednak pomieszkad trochę sama? – rzucił Rusty zza baru, więc skierowała się w jego stronę. Braciszek jak zwykle był w rozbawionym nastroju, co 87

czasami było w nim irytujące, a czasami dziwnie pokrzepiające. Rusty był draniem, bardzo rasowym draniem i miało to niezaprzeczalny urok, na który łapały się wszystkie kobiety, ale Sonia miała szczerą nadzieję, że któregoś pięknego dnia jakaś ominie go bez drugiego spojrzenia, a wtedy on po prostu straci dla niej głowę. I przestanie byd radosnym, beztroskim lekkoduchem. - Znowu się obijasz? – spytała, opierając przedramiona na ladzie i pochylając się w jego stronę, jednocześnie świadoma, że Shane nie spuszcza z niej oka, ale lekceważyła to. Rusty zerknął z rozbawieniem ponad jej ramieniem na Shane’a, po czym wyszczerzył do niej zęby. - Wyście się znowu pokłócili? - My się nie kłócimy – odparła, bardzo pilnując by brzmied obojętnie. – Ciężko jest się pokłócid z kimś, kogo się ma tak głęboko w tyłku, że nawet go stamtąd nie słychad. Rusty zachichotał jakby bardzo go to bawiło, bo zapewne właśnie tak było, a Shane przeklął cicho pod nosem i zaczął tak szurad stołami i krzesłami, jakby chciał na nich wyładowad całą swoją frustrację. - No dobra – rzucił Rusty, jak już przestał się śmiad i odwiesił ścierkę na hak pod barem. – Koniec roboty na dzisiaj. Idę na randkę. - Jasne – rozległ się burkliwy głos Crofta, który właśnie wyszedł z zaplecza z kartonem nowych kufli w ramionach. – W koocu ile to można się po dupie drapad. Sonia zaśmiała się pod nosem, a Rusty, bynajmniej nie urażony, mrugnął do niej konspiracyjnie okiem i teatralnym szeptem rzucił: - Nasz Pan Wredny ma dzisiaj kiepski humorek. Myślę, że ma to jakiś związek z pewną jasnowłosą czarownicą, która ośmieliła się nie chcied odpoczywad wtedy, kiedy on chciał, żeby odpoczywała. - Zamknij się, Rusty – podsumował Croft i hałaśliwie postawił przed bratem karton na blacie lady. – I nigdzie nie idziesz. Będziesz tu tkwił tak samo jak my wszyscy podczas spotkania starszyzny watahy, a żeby ci się do tego czasu nie nudziło, to rozpakujesz to. I przyniesiesz więcej butelek z zaplecza. A jak ci się coś nie podoba, to możesz się wynosid, jesteś zwolniony. - Myślałem, ze niewolników się sprzedaje, a nie zwalnia – mruknął Rusty, a widząc ponurą minę brata, dodał: - Daj spokój – Rusty nie był ani odrobinę przejęty burkliwym

88

tonem swojego brata, starszego od niego o mniej więcej jakieś trzy minuty. – Nikt nawet nie zauważy, że mnie nie ma. - Mówisz to za każdym razem, a potem za każdym razem tracimy czas, żeby cię znaleźd i sprowadzid z powrotem. Do diabła, skoro my tu siedzimy, to ty też będziesz tu siedział, odbębnimy wszystko tak szybko jak tylko się da, a potem wreszcie będę mógł wrócid do swojej partnerki. Tak więc, nie dyskutuj ze mną, bo strasznie mnie tym wkurwiasz, tylko siadaj na dupie i rób co ci każę. - Ma rację – Sonia skinęła głową, bardziej po to, żeby dogryźd Rusty’emu, niż, żeby wesprzed Crofta. – Zawsze przez ciebie wszystko się przeciąga, bo nie umiesz utrzymad spodni na tyłku, a my musimy czekad, aż łaskawie się pojawisz. Już nawet pomijając to, że ojciec się strasznie denerwuje, jak olewasz wszystkie spotkania. - I ty też, Brutusie, przeciwko mnie? – posłał jej spojrzenie, spod jednej uniesionej brwi. – Zapamiętam to sobie jak znowu wyciągniesz dłoo i powiesz: pożycz kluczyki. - A ty jesteś gotowa? – spytał ją Croft, kiedy nadal bezczelnie szczerzyła się do Rusty’ego. - Muszę tylko wziąd prysznic i się przebrad – odparła, prostując się. – I mam nadzieję, że to pójdzie raz dwa, bo jestem wykooczona. I głodna, bo twoja żona zaczęła coś nawijad o wołowej pieczeni. Całą trójką tęsknie jęknęli na myśl o kuchni Izzy, po czym Croft znacząco popchnął karton w stronę Rusty’ego i pochylił się do siostry. - Widziałaś się dzisiaj z nią? Powiedz mi prawdę, jak ona się czuje? Sonia wywróciła oczami. - Czy ty jesteś tak do kooca normalny, Croft? Ale serio, badałeś się? - Sonia – warknął, podczas gdy Rusty parsknął pod nosem. Wywróciła oczami dla wzmocnienia swoich słów. - Jesteś idiotą, braciszku. - Czy mogłabyś nie rzucad we mnie obelgami? - To nie była obelga, tylko fachowa diagnoza, mój drogi. Jesteś idiotą. - Czy to źle, że odchodzę od zmysłów z troski o swoją partnerkę? - Nie, ale we wszystkim trzeba zachowad złoty środek. Zenon z Kiton. - Umiar – podpowiedział z rozbawieniem Rusty.

89

- Czy mógłbyś się nie wtrącad i zająd się tym, czym miałeś się zająd? – warknął na niego Croft, ale oczywiście Rusty się tym nie przejął. Z łatwością podniósł wielki karton i znowu mrugnął okiem do siostry. - Nigdy nie kłód się z idiotą, Lilijko. Ściągnie cię do swojego poziomu i pobije doświadczeniem. Zachichotała, chod spojrzenie jakie Croft posłał bratu raczej nie było przyjemne. Sonia zerknęła na zegar nad barem, zorientowała się, że powinna się pospieszyd i ruszyła wzdłuż lady, do wejścia do swojego nowego lokum. - Nie martw się o nią – rzuciła jeszcze do Crofta. – Ma elfie geny, mało co może jej zaszkodzid na dłużej. Regeneruje się prawie tak dobrze jak my. Ale jak będziesz tyle nad nią sterczał, to może cię udusid na śnie. I zamówicie pizzę, bo konam z głodu! Dużą! Nie czekała już na żadną odpowiedź, ale zanim zniknęła na schodach prowadzących na poddasze, jeszcze raz zerknęła na Shane’a. Sama nie wiedziała dlaczego, po prostu nie zapanowała nad sobą, zanim pomysł, aby to zrobid pojawił się w jej głowie. Ale na szczęście, Shane tego nie zauważył, bo z zaciętym wyrazem twarzy i zaciśniętymi zębami przesuwał stoły pod ściany. Z daleka było czud, że jest zły. Pozwoliła sobie na dosłownie trzy sekundy ciekawości, co go naprawdę aż tak bardzo rozdrażniło, po czym wbiegła truchcikiem po schodach, wygrzebała klucz i wsunęła się do kawalerki po Crofcie. Bez większego rozglądania się rzuciła torebkę na łóżko, ale znieruchomiała, gdy usłyszała jej stuknięcie o podłogę. Dopiero teraz zwróciła uwagę na otoczenie. Wszystkie meble były trochę odsunięte od ścian, w tym łóżko, dlatego nie trafiła w nie torebką, a na ziemi leżał mięciutki, nowiutki dywan, na którym praktycznie można by spad. Ale to co było w tym wszystkim najbardziej zachwycające, to że jakiś dobry duch przemalował jej ściany na ciepły, brzoskwiniowy kolor. Dokładnie taki, jaki chciała. I od razu zrobiło się tu przytulniej. Do tego miała już zainstalowany wypasiony ekspres do parzenia najróżniejszych rodzajów kawy i mikrofalę, a to znaczyło, że jej dobrym duchem musiał byd Troy. Tylko dlaczego nic jej nie powiedział, że przemalował ściany? Przecież ozłociłaby go za to! Humor Sonii natychmiast się poprawił i z zachwytem obejrzała z bliska ściany. Troy odwalił kawał dobrej roboty, a sądząc po tym, że ściany były już suche, to musiał się tym zająd już wtedy, gdy rzuciła pomysłem, że chciałaby takiej zmiany. Nie okablował jeszcze mieszkania swoim systemem antywłamaniowym, ale może po prostu nie zdążył. Zresztą, gdyby ktoś ją zapytał o zdanie, to od razu powiedziałaby, że w ogóle tego do szczęścia nie 90

potrzebuje. Bar był podłączony do systemu i to w zupełności wystarczało, ale jeżeli dzięki temu ojciec miał spad spokojnie, to zniesie to bez słowa komentarza. Szczęśliwa Sonia na powrót podsunęła meble do ścian i uśmiechając się do siebie, wyjęła z szafy świeże ubrania. Tutaj nadal leżały jej kartony i walizki, których jeszcze nie miała kiedy rozpakowad, ale obiecała sobie, że zrobi to dzisiaj, po posiedzeniu. A jutro, przed imprezą z mamą i Izzy, będzie mogła się im pochwalid jak ładnie się urządziła. Z taką radosną myślą, zrzuciła z siebie ciuchy i przeniosła się pod prysznic.

Shane miał straszne problemy ze skupieniem się. Nie wiedział, czemu ciągle zerka na schody prowadzące na poddasze, tak jakby Sonii nagle miało zacząd coś tam grozid, co było absurdalne. Fakt, zebrał się już niezły tłum innych wilków, ale żaden z nich nie był samobójcą i nie zagroziłby córce Alfy w barze jej brata. I pod obecnośd jej wszystkich nadpobudliwych krewnych. Ale to nie miało znaczenia, bo jego rozszalała fantazja na bieżąco podsuwała mu obrazy tego, co ona tam na górze robi. Powiedziała, że musi wziąd prysznic i się przebrad, przez co przeżywał katusze. Rozebrała się już? Chodzi po mieszkaniu naga czy w bieliźnie? Będzie myła włosy tym delikatnym szamponem o zapachu zielonego jabłuszka? Cały czas się nim aromatyzował, kiedy malował jej ściany, bo dziwnie go to uspokajało. Sonia zawsze nosiła na sobie ten subtelny zapach i chyba wąchanie go pomagało mu się ze sobą uporad, kiedy nie mógł jej zobaczyd. Co nie znaczy, że nie próbował. Dwa razy dziennie patrolował okolice domu Crofta i żeby to było w ogóle możliwe, to musiał przekupid Harpera, aby się z nim zamienił na rejony patroli. Kosztowało go to miesiąc piwa dla Harpera na własny koszt, ale przynajmniej nie musiał się tłumaczyd, dlaczego tak mu zależy na pilnowaniu tej okolicy. Próbował też spotkad się z Sonią w okolicy szpitala, ale zobaczył ją z Agavinem i zalała go krew, więc wolał nie ryzykowad zrobienia mu krzywdy i się wycofał. Ale musiał z nią porozmawiad. Musiał ją zobaczyd. Musiał ją poczud. Dzisiaj wreszcie była okazja, bo tak jak się tego spodziewał, Sonia przyjechała na spotkanie watahy. I z tego co podsłuchał, to zamierzała już tu zostad i mieszkad nad „Luną”, przez co cieszył się chyba bardziej niż ona. Dzięki temu przynajmniej będzie mógł ją codziennie widzied. Do diabła, był żałosny. Obrzydliwie żałosny.

91

Ale co miał zrobid? Czuł się, jakby w ułamku sekundy cały jego świat zaczął się kręcid wokół Sonii Whitmore. Znał ją całe życie, zawsze była mu bliska, ale dopiero kilka tygodni temu zaczął jej pragnąd jak potępieniec. Chciał ją uszczęśliwiad, opiekowad się nią, chciał ją mied tylko dla siebie. I coraz mniej nad tym panował. Ale ona najwyraźniej nie odwzajemniała tego szaleostwa. Bez przerwy myślał o tym, co mu powiedziała siedem lat temu, kiedy twierdziła, że są partnerami, a on nie wziął tego na poważnie. Czy to naprawdę możliwe, żeby jej to… przeszło? Miał ochotę rwad włosy z głowy. Kiedy dał jej się podrapad, a potem wylizała mu rany, nawet nie był w stanie oddychad. I gdyby nie to, że wszyscy na nich patrzyli, to natychmiast by ją oznaczył. Strasznie tego pragnął. Jego wilk szalał jak wariat. Potrzebował jej. Obaj jej potrzebowali. Ale ona nie potrzebowała jego i dosłownie nie mógł sobie z tym poradzid. Fakt, Sonia prawdopodobnie zasługiwała na kogoś lepszego niż on, bo nie miał wiele do zaoferowania, ale wciąż czuł, że są swoimi partnerami. I chciał z nią o tym porozmawiad, zanim Alfa się zorientuje co się dzieje. - Czy wszyscy już są? – spokojnie zapytał James Whitmore, siadając wygodnie na jednym z barowych krzeseł i odwracając się w stronę wnętrza baru. Wadera usiadła po jego prawicy, ale w pewnym oddaleniu, tak jak to było przyjęte. Za nią ulokowały się wszystkie najważniejsze samice w stadzie, w tym Nalla, żona Bety. Sam Omar, Beta Jamesa, zajął miejsce przy swoim Alfie, ale pilnując by byd krok za swoim przywódcą. Reszta wilków porozsiadała się na przygotowanych miejscach w głębi baru i wszyscy czekali na rozpoczęcie posiedzenia, spokojnie popijając te trunki, które najbardziej im odpowiadały. Max, irytujący dupek, pracujący u Troy’a i wcale nie na tyle ważny, żeby musiał byd tutaj dzisiaj potrzebny, opowiadał sąsiadom głupi dowcip, za który pewnie większośd kobiet dałaby mu w gębę, ale w całej swojej głupocie chyba sobie nie uświadamiał, że to niestosowne zachowanie w towarzystwie Wadery i naczelnych samic. Na szczęście wystarczyło pojawienie się Bustera z Lockym, aby się opamiętał. Shane się temu nie dziwił. Ci dwaj byli naprawdę przerażającymi sukinsynami. - Sonia jest jeszcze na górze, ale zaraz zejdzie, więc możemy zaczynad – powiedział do ojca Croft, który najwyraźniej naprawdę bardzo się spieszył do Izzy. Ostatnio Shane zaczynał rozumied go lepiej, niż kiedykowiek by się tego spodziewał.

92

Croft dał znak ręką Ashurowi, żeby ten zamknął drzwi, bo na posiedzeniach bar był zawsze niedostępny dla nikogo poza wilkami z Wulfridge. Niedźwiedź skinął głową i zniknął w przedsionku, a wtedy jednocześnie trzasnęły cicho drzwi na piętrze. Shane automatycznie spojrzał w stronę schodów i cały się napiął w oczekiwaniu na widok Sonii. Najpierw doszedł go jej rozkoszny zapach i jego wilk zamruczał z zadowolenia. Znów pachniała zielonym jabłuszkiem i sobą, a to była najbardziej seksowna mieszanka aromatów jakie znał. Do tego, na szczęście prysznic zmył z niej zapach szpitala, Agavina i Ashura. Sprawiało mu to niesamowitą ulgę. Miał wielką ochotę do niej podejśd i ocierad się o nią dotąd, aż będzie pachniała nim i tylko nim. Ugryzienie byłoby skuteczniejsze, ale bardziej skomplikowane. Wreszcie Sonia pogodnie wysunęła się z małej klatki schodowej i znalazła się za barem. Aż mruknął z zadowolenia na jej widok. Założyła świetnie dopasowane jeansy, biały podkoszulek na szelkach, spod którego wystawały ramiączka od seksownie czarnego stanika i wysokie do kolan botki, przez które jej nogi wydawały się jeszcze dłuższe. Aż ślinka napłynęła mu do ust. Jakby to było mied te nogi owinięte wokół swojego pasa?... Sonia zatrzymała się na chwilę za barem przy kartonie z pizzą, który celowo tam dla niej zostawił i piekielnie dużo satysfakcji mu przyniosło to, że tak ochoczo uniosła jeden z kawałków i z apetytem się w niego wgryzła. Pewnie by się udławiła, gdyby wiedziała, że to on ją nakarmił, ale też nie oszalał na tyle, żeby jej o tym mówid. Wszyscy zmienni bardzo poważnie podchodzili do jedzenia, a nakarmienie osobnika przeciwnej płci było najwyższym wymiarem zalotów. I Shane musiał sam przed sobą uczciwie przyznad, że nigdy jakoś specjalnie nie dbał o potrzeby żywieniowe swoich przyjaciółek. Z Sonią było inaczej. Wszystkie jej potrzeby go obchodziły. Nie byłaby szczęśliwa, gdyby o tym wiedziała. Sonia napakowała sobie na przygotowany talerz całą, niemałą pizzę, wzięła butelkę piwa, którą też tam dla niej zostawił, po czym ruszyła w głąb baru. Na chwilę się zatrzymała i otaksowała pomieszczenie, zapewne szukając dla siebie miejsca, a kiedy spojrzała też na niego, to uświadomił sobie, że chciałby, aby usiadła przy nim. Ona oczywiście nawet nie miała takiego zamiaru, ale chyba wyczytała to zaproszenie w jego oczach, bo skrzywiła się jakby jej coś nagle zaśmierdziało, po czym od razu skierowała się w przeciwnym kierunku. Szturchnęła nogą Harpera, więc ten, nie przerywając dyskusji z Drako, odsunął swoje krzesło

93

i jedną ręką przyciągnął dla niej wolne siedzisko między sobą a Ryderem. Bez słowa usiadła, wyciągnęła przed siebie te seksowne nogi i zaczęła jeśd. Mimo wszystko Shane uśmiechnął się pod nosem. Wiele można o niej powiedzied, ale nie to, że jest bezbarwna, albo brak jej osobowości. I temperamentu. No i zawsze uważał, że to bardzo zabawne, iż nigdy nie siadała z innymi samicami. Nikt jej nigdy nie zwrócił uwagi, bo wszyscy naprawdę bali się jej braci, ale doskonale pamiętał jakie to wywołało poruszenie, na pierwszym posiedzeniu watahy na jakim się pojawiła po uzyskaniu pełnoletniości. A co na to Sonia? Z królewską godnością zlekceważyła wszystkich poruszonych, usiadła wśród braci i zaczęła sobie malowad paznokcie. Po dziś dzieo się uśmiechał, kiedy sobie o tym przypominał. - Zrób trochę miejsca – usłyszał od Troy’a, przez co na chwilę oderwał wzrok od Sonii i spojrzał na starego druha. Przyjaźnili się jeszcze od czasów szkolnych i dobrze się znali, więc Shane nie miał najmniejszych wątpliwości co do tego, że niedługo Troy zauważy jakim szalonym wzrokiem wgapia się w jego siostrę. Wtedy bez wątpienia zapomni o całym życiu przyjaźni i tak mu przefasonuje twarz, że spędzi cały miesiąc na samoregeneracji. No i skooczy się ich przyjaźo, czego by żałował, ale to nie miało większego znaczenia. Sonia była jego towarzyszką. Musiał tylko sprawdzid, czy ona też o tym nadal wie. Troy upchnął się obok niego i spojrzał na siostrę. Shane drgnął, ale pohamował głupie, pierwotne, atawistyczne odruchy. Wszyscy tutaj popatrywali na Sonię, bo była piękna i niepokorna. Jakoś będzie musiał sobie z tym poradzid, chod nie będzie to łatwe. Poza tym, to jej rodzony brat. Nie myślał o niej w tych samych kategoriach co każdy niespokrewniony z nią samiec i Shane musiał to sobie przypominad na każdym kroku, żeby nie wychodzid na jakiegoś psychicznie chorego, patologicznego głupca. Troy najwyraźniej chciał tylko stałym nawykiem skontrolowad czy z jego małą siostrzyczką wszystko w porządku, bo teraz już przeniósł spojrzenie na Shane’a. - Co z tobą, stary? Ostatnio wyglądasz na chorego. - Chwilami tak się czuję. - Ale co się dzieje? Jakoś inaczej pachniesz. Shane bardziej usłyszał, niż zobaczył, że Sonia się zakrztusiła i posłał jej krótkie spojrzenie, żeby sprawdzid czy nie potrzebuje pomocy. Była lekko zaczerwieniona, a oczy zaszły jej łzami od kaszlu, więc szybko zaczęła popijad piwem. Najwyraźniej podsłuchiwała. Ale może teraz wreszcie mu uwierzy, że nie udaje i naprawdę poczuł moc partnerstwa, od 94

czego w jego zapachu mogła zajśd subtelna zmiana. Troy ją wyczuł, bo świetnie się znali, ale reszta też ją w koocu wyczuje. Wtedy nie będzie już mógł ich okłamywad, że nic się nie dzieje. - Starzeję się – powiedział do Troy’a, ale patrzył na Sonię, która bardzo starannie unikała patrzenia na niego, ale nie miał żadnych wątpliwości, że podsłuchuje. Nie miał jej tego za złe. On też zamierzał podsłuchiwad każdą jej dzisiejszą rozmowę. - Starzejesz się – powtórzył Troy z rozbawieniem. - Brak mi czegoś w życiu, sam nie wiem czego. - Może po prostu jesteś głodny? – Troy wyszczerzył zęby w głupim uśmiechu. Shane na szczęście nie musiał już na to odpowiadad, bo James uniósł dłoo, skutecznie uciszając wszystkie rozmowy w barze i objął wszystkich swoim silnym, dominującym spojrzeniem. Przez salę przetoczyła się moc Alfy i Shane przez chwilę czuł jak go to unieruchamia i niemal dociska do ziemi. Wiedział jak to działa, w chwilach gniewu wszyscy Whitmorowie potrafili utracid kontrolę i spuścid swoją alfią moc ze smyczy, a że on spędzał z nimi masę czasu, to praktycznie był do tego przyzwyczajony. Zauważył też, że nie działa to na niego, aż tak miażdżąco jak na wiele innych wilków, ale wolał tę informację zatrzymad dla siebie. Byd może miał jakieś alfie geny i ujawniały się właśnie w taki sposób, ale nie zamierzał niczego z nimi robid. Lubił swój status quo, bardzo szanował swojego Alfę i nie potrzebował żadnej walki o dominację. Tak długo jak James będzie dbał o swoją córkę, tak długo Shane zamierzał mu się podporządkowywad bez szemrania. Boże, naprawdę całe jego życie zaczęło się kręcid wokół Sonii. - Witam wszystkich na naszym posiedzeniu watahy. Cieszę się, że jesteśmy w komplecie, bo mamy o czym dyskutowad. Zacznijmy od szybkiego przeglądu tematów z ostatniego posiedzenia. Czy ktoś ma do nich jakieś nowe pytania, sugestie?... – Nikt nie miał niczego do powiedzenia, więc James skinął głową i dał znak ręką leciwemu archiwiście, który spisywał ich wszystkie ustalenia. – Jeśli nikt nie ma żadnych uwag, to chciałbym omówid kilka spraw, a potem zajmiemy się petycjami, zapytaniami i wnioskami od naszych członków i sąsiadów. - Co robisz później? – wyszeptał do Shane’a Troy cicho, ale w grupie zmiennych wilków nawet taki szept mógł byd dla wszystkich doskonale słyszalny. - A co? – odszepnął, zanim jeszcze Alfa znowu zaczął mówid, bo nie chciałby obrazid swojego przywódcy mówieniem w tym samym czasie co on. 95

- Wybieramy się z Rustym do Pacontis na małą, towarzyską wycieczkę. Powinieneś się przyłączyd, może poprawiłoby ci to humor. Już on znał te ich „towarzyskie wycieczki”. Pod takimi ładnymi nazwami zawsze kryło się zwykłe, pospolite wybranie się na wielki podryw, przeważnie kooczący się pobudką w obcym łóżku z obcą kobietą, którą się poznało kilka godzin temu. Shane instynktownie zerknął na Sonię, ale nadal na niego nie patrzyła. Jednak bez wątpienia słyszała to zaproszenie, bo kącik jej ust był wygięty w wyrazie obrzydzenia. Miała o nim bardzo niskie mniemanie, więc zapewne nie miała wątpliwości, że swoim starym zwyczajem przystanie do swoich najlepszych przyjaciół i pójdzie się puszczad. Z przykrością musiał stwierdzid, że zasłużył sobie na taki niepochlebny wizerunek w jej oczach. Ale teraz to nie miało znaczenia. Pragnął Sonii. Żadnej innej. A coś już o tym wiedział, bo miał spory bagaż doświadczenia pod tym względem. - Nie, dzięki – odszepnął, po czym z satysfakcją odnotował, że Sonia na niego zerknęła z zaskoczeniem, którego nie zdążyła ukryd. - Nie? – szczerze zdziwił się Troy. - Idziecie razem z Rustym – przypomniał mu, odwołując się do niemal rodzinnej legendy związanej z ich wspólnymi wyjściami, które zawsze kooczyły się grzywną i aresztem. – Nie mam ochoty na noc w kryminale w waszym towarzystwie. Troy spojrzał na niego krótko i zaśmiał się, ale uciszył się pod upominającym spojrzeniem ojca, który znowu zaczął przemawiad. - Po pierwsze chciałbym jeszcze raz pogratulowad mojemu synowi Croftowi sparowania się i powitad jego partnerkę w naszej społeczności. Co prawda Isabelle nie jest tutaj z nami dzisiaj obecna z oczywistych względów, ale nie zmniejsza to faktu, że jest tutaj bardzo mile widziana. Dlatego chciałbym przedłożyd wniosek o udzielenie jej zgody na uczestniczenie w naszych zebraniach. Wszystkich, którzy są za, proszę o podniesienie ręki. Shane nie był zaskoczony, że ręce wszystkich Whitmorów natychmiast poszybowały do góry. Pierwsza zrobiła to oczywiście Sonia, prawie równolegle z nią jej bracia. Jako ostatni z Whitmorów rękę uniósł Buster, ale gest, który wykonał zdecydowanie należy zaliczyd do wyrażenia poparcia dla pomysłu swojego ojca. Nie dziwił się, oni uwielbiali Izzy, on sam też czuł do niej sympatię, jednak zaskoczyło go to, że inne wilki też wyraziły aprobatę dla tego pomysłu. To jednak była czarownica i to nie pierwsza lepsza czarownica, a mimo to

96

praktycznie wszyscy zgodzili się na to, by była obecna na ich zebraniach. W zasadzie tylko Locky został zupełnie obojętny, ale też raczej nikt nie spodziewał się po nim niczego innego. Croft był wyraźnie wdzięczny za akceptację Izzy i zgodę watahy na wpuszczenie jej na zebrania i Shane dobrze to rozumiał. W ogóle ostatnio szaleostwo Crofta wydawało mu się o wiele bardziej zrozumiałe niż wcześniej. Wiedział co on czuje, znał tę wszechobecną obsesję, ten stały strach, że ktoś lub coś może ją skrzywdzid. Jeśli Croft będzie mógł zabierad Izzy ze sobą na posiedzenia, to może chod o tyle będzie o nią spokojniejszy. - Świetnie – podsumował Alfa z zadowoleniem. – W takim razie wniosek o dopuszczenie Isabelle Lennox-Whitmore do naszych posiedzeo uważam za przyjęty. Kolejną kwestią, o której chciałbym z wami porozmawiad jest sprawa magii. Jak wiecie, nasza ziemia została otoczona silnymi zaklęciami, które mają utrzymad z daleka czarnoksiężnika. Wyraziłem na to zgodę, ponieważ synowa zapewniła mnie, iż nie zaszkodzi to żadnemu z moich wilków, a przy okazji sprawi, że nie spotka nas jakaś nieoczekiwana wizyta innego czarodzieja. Doszły mnie jednak słuchy, że nie wszyscy są zadowoleni z tej decyzji – James zabrzmiał surowiej. – O takich rzeczach nie zamierzam dowiadywad się po kątach, więc jeżeli ktoś czuje się zagrożony z powodu otaczającej nas magii, to ma z tym przyjśd do mnie lub do Omara. Jestem pewien, że Isabelle dokładnie wyjaśni każdemu jak działają jej zaklęcia i rozwieje wszelkie ewentualne wątpliwości, ale nie życzę sobie, aby z tego powodu ją nachodzid w domu, bądź gdziekolwiek indziej. Takie spotkanie zorganizuję ja lub Omar, nikt inny. Czy to wszystko jest na razie jasne? Wilki skinęły głowami, a Croft się podejrzanie napiął. Najwyraźniej nie wiedział wcześniej, że komuś nie podoba się magia i że ktoś próbował z tego powodu najśd Isabelle. Patrząc teraz na jego wyraz twarzy, Shane nie zazdrościł temu, kto tego próbował. - Skoro i to już sobie wyjaśniliśmy, to pora wspomnied o Łowcach Czarnoksiężników, którzy nie wejdą na nasze terytorium, ale będą się kręcid w pobliżu. Częśd z was może już spotkała się z zapachem jednej z nich, dlatego pragnę was zapewnid, że nie są dla nas zagrożeniem. Ich zadaniem jest tropienie czarnoksiężnika w celu zredukowania jego mocy. Dostałem słowo od naszej Księżniczki Wszystkich Sabatów, że kiedy tylko jej Łowcy odbiorą mu moc, zostanie przekazany w nasze ręce. Jesteśmy silni, ale nie znamy się na magii, więc z nią nie wygramy. Kiedy zostanie zwykłym człowiekiem, zapłaci nam za wszystkie nasze krzywdy.

97

Przez wilki przeszedł pomruk zadowolenia, przez który przebił się głos Locky’ego. Jak zwykle szorstki i jak zwykle brzmiał jak zgrzyt blachy o blachę. Ten facet naprawdę był wcieleniem samego diabła. Wyglądał jak zawodowy zabójca z tą postawą niedźwiedzia, a ta blizna przecinająca jego twarz dobitnie mówiła, że wychodzi zwycięsko z każdego starcia. Do diabla, przy Lockym to nawet Buster wyglądał trochę bardziej „ludzko”. - Kim lub czym ona jest? – spytał dośd wyzywająco, ale taki ton był u niego niemal naturalny. James skupił na nim spojrzenie kiedy odpowiadał: - Jest czarownicą. Locky przejechał czubkiem języka po krawędzi górnych zębów, co w jego wykonaniu było dośd przerażającym gestem i przez co jego najbliżsi sąsiedzi odsunęli od niego krzesła o krok. Tylko Buster został obok niego kompletnie nieporuszony i z ramionami skrzyżowanymi na piersi. - Jest czymś więcej – stwierdził Locky. Przez chwilę James i Locky prowadzili jakąś niemą dyskusję samymi swoimi spojrzeniami, ale to Sonia ją przerwała, szybko przełykając i podrywając się na nogi. Shane cały się napiął, widząc jak dziewczyna zmierza do Locky’ego, bo ten szaleniec był chodzącą maszyną do łamania karków, a jej był taki ładny. Urosła mu gula w gardle i prawie zdeformował dłoomi nogi krzesła, których się przytrzymał, żeby nie zagrodzid jej drogi do tego mordercy, ale nawet nie drgnął z miejsca. I tylko on jeden wiedział ile go to tak naprawdę kosztowało. Tymczasem Sonia jakby nigdy nic nachyliła się do Locky’ego i wyszeptała mu coś prosto do ucha tak cicho, że nawet przy super wyostrzonym słuchu nie dało się tego usłyszed. Shane jeszcze mocniej zacisnął dłonie na krześle i usłyszał jak drewno groźnie zaskrzypiało, ale nie puszczał. To było głupie, bo tuż obok przecież siedział Buster, kolejny sukinsyn i on prędzej by złamał Locky’emu szczękę niż pozwolił, żeby w jakikolwiek sposób skrzywdził jego siostrę, ale i tak przeżywał wewnętrzne katusze. Cholernie nie chciał, żeby Sonia znajdowała się w pobliżu tego socjopaty. Kiedy Sonia już skooczyła swoje szeptanki, Locky krótko na nią spojrzał i ledwo zauważalnie skinął głową. Uśmiechnęła się, tanecznym krokiem zawróciła na pięcie, wróciła na swoje miejsce i znowu zabrała się za jedzenie. Natomiast Locky skrzyżował swoje potężne ramiona na piersi i teraz skinął głową Jamesowi jakby się z nim w czymś zgadzał. 98

- Jeszcze jakieś pytania? – rzucił Alfa do lekko skonfundowanych wilków, ale więcej pytao nie było. - Co ona mu powiedziała? – szepnął Shane do Troy’a i kątem oka zobaczył zarozumiały uśmieszek na ustach Sonii. - To jest Sonia – odparł Troy ze wzruszeniem ramion. – Kto by to wiedział? - Skoro już jesteśmy przy tej kwestii, to z przykrością muszę was poinformowad, że nie tylko wilki są teraz porywane przez czarnoksiężnika – powiedział James i jego głos zabrzmiał surowiej. – Jego ostatnią ofiarą był lis i spotkało go to samo co wilka z Pacontis. Nie wiemy co próbuje osiągnąd, ale nie podoba mi się, że ciągle czai się w pobliżu. Ostatnie wydarzenia dobitnie pokazują, że żadni zmienni nie są obecnie bezpieczni, a bezpieczeostwo moich wilków jest dla mnie najważniejsze. Dlatego od jutra obowiązuje bezwzględny zakaz opuszczania naszych granic. Przez wilki znowu przeszedł szmer zaskoczenia, nawet Sonia znowu przestała na chwilę jeśd i spojrzała na ojca z niedowierzaniem. James uniósł dłoo i tym uciszył całe towarzystwo. - To jeszcze nie wszystko. Nakładam na wszystkich zakaz samotnego biegania po okolicy, nawet pomimo zabezpieczeo z magii. Od teraz ani patrole, ani tropiciele, ani nikt inny nie będzie przemieszczał się po lasach samotnie, a jeśli się dowiem, że ten rozkaz został złamany, konsekwencje będą surowe. Jeżeli będziecie chcieli pobiegad, albo zapolowad, macie to robid co najmniej w parach. I macie to uprzednio zgłosid najbliższemu Strażnikowi. Bez dyskusji – dodał, bo Sonia już otworzyła usta, żeby coś powiedzied, ale teraz je zamknęła i wreszcie spojrzała na Shane’a. Najwyraźniej obydwoje jednocześnie pomyśleli, że to on będzie najbliższym Strażnikiem w jej otoczeniu, a więc jeśli będzie chciała iśd pobiegad, to najprawdopodobniej on pójdzie z nią. Nie wyglądała na szczęśliwą z tego powodu, ale wilk Shane’a mruczał z zadowolenia. - Rozumiem, że to może powodowad pewne utrudnienia i ograniczenia waszej wolności, ale obecna sytuacja nie pozostawia wątpliwości, że musimy byd ostrożniejsi niż zazwyczaj. Ten rozkaz obowiązuje aż do odwołania i nie będę zadowolony, jeśli o tym zapomnicie. Lailo? – James oddał głos Waderze, która spojrzała przez ramię na podlegające sobie wilczyce. - Ponadto – powiedziała – wszystkie brzemienne samice będą pod dodatkową ochroną, to samo dotyczy szczeniaków przed pierwszą przemianą. Zbliża się do nas kolejna 99

gorączka, ale wolno wam szukad partnerów na ten czas tylko na miejscu i tylko wśród naszych. Będziemy teraz bardzo starannie przyglądad się każdemu obcemu, który wkroczy na nasze ziemie. A jeśli chodzi o moją synową – dodała Laila i tutaj posłała dośd groźne spojrzenie Tanji – to jak już niektóre z was wiedzą, nie będę tolerowad żadnych nieuzasadnionych ataków na nią. Ponieważ nie jest wilczycą i jej możliwości obrony są ograniczone, to ja lub Sonia wystąpimy w jej zastępstwie do każdego rzuconego w nią wyzwania. Czy wszystkie mnie rozumiecie? Moi synowie zabiją każdego, kto jej zagrozi; ja i moja córka odpowiemy na każde rzucone jej wyzwanie. Nie warto się tak daleko posuwad. Samice pokiwały głowami, chod chyba wszyscy byli trochę zaskoczeni tym jak bardzo Whitmorowie się zaangażowali w opiekę nad Izzy. Jasne, wilki są nadzwyczaj opiekuocze, ale troska jaką roztaczali wobec Isabelle naprawdę robiła wrażenie. Przygarnęli ją do swojej rodziny tak jak kiedyś praktycznie przygarnęli jego. I chyba właśnie to było głównym powodem, dla którego zawsze starał się nie patrzed na Sonię tak pożądliwie jak na to zasługiwała. I byd może to z tego powodu nie dopuszczał do siebie możliwości sparowania z nią. Starał się nie widzied w niej kobiety. Cholera, wszystko spieprzył. Jak zwykle. - Jeżeli nie ma pytao odnośnie najnowszych zakazów, to zajmijmy się teraz nowym harmonogramem patroli, a potem przeanalizujemy wszystkie petycje – zakooczył James i przywołał do siebie przedstawicieli specjalizacji. Shane to wykorzystał i już się wyłączył, dyskretnie obserwując Sonię i zastanawiając się jak powinien z nią postępowad. Jest na niego taka cięta, że raczej nie da się przekonad, że wie co mówi, kiedy twierdzi, że wyczuł w niej towarzyszkę. Niedługo nadejdzie gorączka i nie miał pojęcia co się wtedy wydarzy. I bez swojej partnerki w pobliżu zawsze odczuwał wielką moc księżycowego szaleostwa, więc mógł tylko podejrzewad, że teraz będzie jeszcze gorzej. No a co z Sonią? Jak ona będzie się czuła? Wolał sobie ogryźd obie ręce, niż pozwolid jej cierpied, ale czy ona rzeczywiście będzie obolała? Minęła już chwila, od jej osiągnięcia pełnoletniości, a jeszcze dłuższy czas od dnia, w którym go poinformowała, że wyczuwa w nim partnera i przez cały ten czas najwyraźniej nie odczuwała żadnych konsekwencji gorączek. Czy to jest w ogóle możliwe?... Shane drgnął, kiedy zobaczył jak Max mruga okiem do Sonii i posyła jej uśmiech, który go bardzo wkurwił. Cholerny szczeniak podrywał ją na oczach wszystkich! Sądząc po minie Rydera, który to zauważył, był to z jego strony akt czystego samobójstwa. I bardzo dobrze. Shane miał szczerą nadzieję, że już więcej Maxa żywego nie zobaczy. 100

- Idziemy – rzucił jakiś czas później Rusty, który pojawił się obok i uświadomił mu, że spotkanie dobiegło kooca. Był tak wściekły na Maxa, że nawet nie miał pojęcia jakie ustalenia poczynił Alfa. – Jesteś pewien, że nie chcesz się przyłączyd? Wulfridge będzie zamknięte i to może byd ostatnia szansa na krajoznawczą wycieczkę. Ku rozczarowaniu Shane’a, Sonia właśnie znikała w asyście matki na schodach prowadzących na poddasze, więc znowu nie będzie miał szansy do niej podejśd. - Nie, dzięki – odparł, rozmasowując zdrętwiały, napięty kark. – Spasuję. - Dobrze się czujesz? – spytał Rusty. – Ostatnio przestałeś byd zabawny. - Może dorósł i teraz chce byd mężczyzną, a nie Piotrusiem Panem – wtrącił Croft, który już zabrał się za ponowne układanie krzeseł i stołów. - Jesteś o wiele mniej uciążliwy, kiedy siedzisz pod pantoflem żony – odparł bratu Rusty. – Najlepiej dla nas, żebyście się nigdy od siebie nie oddalali. Tylko wtedy można jakoś z tobą wytrzymad. Croft nie odpowiedział, ale za to pokazał mu środkowy palec, po czym przeniósł spojrzenie na Shane’a i wskazał mu głową drzwi. - Możesz już iśd do domu. Dzisiaj już nie otwieramy baru, a ja tutaj dokooczę i pozamykam. Masz wolne do jutra. Dawniej Shane czekałby na te słowa jak na zbawienie, ale teraz miał ochotę szkaradnie przekląd. Nic nie układało się po jego myśli! Chciał tu dłużej zostad, sprawdzid wszystkie drzwi i okna, osobiście uruchomid wszystkie zabezpieczenia i jeszcze oznaczyd okolicę swoim zapachem. To ostatnie by się Croftowi nie spodobało, bo był mocno terytorialny, ale Shane na to kichał. Chciał mied absolutną pewnośd, że Sonia będzie tutaj bezpieczna. Rozważał nawet możliwośd nocowania na zapleczu, albo w gabinecie Crofta, byle tylko byd bliżej obiektu swojej obsesji, ale jak na złośd, Croft chciał dzisiaj sam pozamykad i dał mu wolne. Niech to szlak. Nie mógł teraz zrobid nic więcej niż tylko pozbierad się i wyjśd razem z resztą, która planowała jak spędzi pozostałą częśd wieczoru, ale nie podzielał ich planów. On już miał pomysł na tę noc. Zakaz Alfy samotnego biegania zakazem, ale z całą pewnością nie zostawi tutaj Sonii bez opieki. Dopilnuje wszystkiego osobiście. Pytanie tylko brzmiało: jak się powstrzyma przed wejściem do środka?... 101

Rozdział IV

Sonia odrzuciła na sporą stertę kolejną bluzkę, ale i tak uznała, że dla piątkowego popołudnia warto jest harowad przez cały tydzieo. Lubiła swoją pracę, ale weekend witała ze szczerą radością. Wreszcie będzie mogła się wyspad, urządzid i może nawet znajdzie czas na jakieś zakupy, bo w szafce w kuchni miała tylko paczkę chipsów, puszkę kawy i torebkę obrzydliwie słodkich miodowych cukierków. Croft naprawdę je porozkładał wszędzie, gdzie się tylko dało. W piątek rano wyszła do pracy na tyle wcześnie, żeby mied pewnośd, iż nie spotka po drodze Shane’a i świetnie jej się to udało. Miała nawet na tyle szczęścia, że nie było go w barze, kiedy wróciła po zakupach do „Luny”. Był tu tylko Ashur i Croft, przy czym ten drugi klął jak szewc, bo nad ranem dostał telefon z komisariatu w Pacontis i okazało się, że Rusty i Troy są znowu w areszcie, więc ktoś musi wpłacid kaucję i ich stamtąd zabrad. Ten niewdzięczny zaszczyt zawsze przypadał Croftowi, głównie dlatego, że Shane zwykle siedział tam razem z nimi, Buster miał to gdzieś, Ryder był zbyt zajęty, a Harper uważał, że pozostawienie ich tam to świetna zabawa. Oczywiście, potem dostawał od nich po gębie, ale i tak musieli wcześniej się sporo naczekad w mało komfortowych warunkach miejskiego aresztu, aż ktoś ich wyciągnie na wolnośd. Zostawał tylko Croft, który szczerze nienawidził tego przywileju i zawsze masakrycznie psioczył na obydwu. Nie, żeby na to nie zasługiwali. I tym razem Croft też musiał po nich pojechad, ale wcale się z tym nie spieszył. Zaburczał tylko, że pojedzie do Pacontis dopiero kiedy Shane przyjdzie na swoją zmianę do pracy, a on już przywiezie do „Luny” swoją Izzy i zostawi tutaj pod czujnym okiem Ashura, Sonii i matki. To oznaczało, że cokolwiek Rusty i Troy przeskrobali, a Sonia naprawdę już nawet nie chciała wiedzied za co wylądowali w kiciu tym razem, to spędzą tam cały dzisiejszy dzieo i sporą częśd wieczoru. W każdym bądź razie, Sonia zamierzała się bardzo dobrze bawid tej nocy. Nawet wszystko już zaplanowała: najpierw wypiją po drinku, potem coś zjedzą, następnie znowu wypiją po drinku i zaczną karaoke. Crofta nie będzie, więc nikt nie będzie próbował im w tym przeszkodzid. Była też gotowa nauczyd Izzy grad w bilard, bo ta biedna dziewczyna była

102

trochę ograniczona rozrywkowo i nie miała w życiu szansy popróbowad takich przyjemnych zabaw, a nawet postanowiła łaskawie dad jej kilka razy wygrad. Tak, to miał byd świetny wieczór. Tylko nie miała w co się ubrad. Podgryzając orzeszki ziemne, Sonia odrzuciła kolejną sukienkę i przejrzała to wszystko, co jeszcze zostało w jej szafie. Przydałyby się jej teraz magiczno-krawieckie talenty Izzy, która potrafiła magią przerobid każdy ciuch na wszystko co jej tylko przyszło do głowy, ale przyjaciółka dopiero była w drodze do „Luny”, podobnie jak matka, więc Sonia musiała sama sobie poradzid z wyborem stroju na wieczór. Po kilku różnych przymiarkach, podkręceniu włosów lokówką i zjedzeniu kubełka skrzydełek kurczaka, ostatecznie zdecydowała się na turkusową sukienkę wiązaną na szyi, na tyle atrakcyjną, że świetnie na niej leżała i na tyle przyzwoitą, że nikt nie powinien kazad jej się wstydzid swojego wyglądu. Kiedy skooczyła się stroid i malowad, była już po połowie butelki tequili i znowu zaczęła byd głodna, dlatego zeszła do baru, żeby już zamówid im jakąś kolację. Panował tu już zwykły ruch, ze sprzętu stereo grała muzyka, a odgłos bili zderzającej się z bilą dochodził niemal od wszystkich stołów do gry. „Luna” była pełna wilków, ludzi i puszczalskich lisic, ale nie zwróciła na nich większej uwagi. Wesoło zeszła po schodach, poprawiła pasek przy sandałku na wysokim obcasie i kiedy się wyprostowała, od razu zobaczyła wgapionego w siebie Shane’a. Skrzywiła się. Miała cichą nadzieję, że jeszcze go nie będzie, ale najwyraźniej nie można mied wszystkiego czego się chce. Sonia spokojnie przeszła kawałek wzdłuż lady, podniosła słuchawkę od barowego telefonu i sprawnie wydobyła spod kontuaru książkę z miejscowymi lokalami, oferującymi dania na wynos. Teoretycznie znała te numery na pamięd, ale po prostu nie chciała byd zmuszona zwracad uwagę na Shane’a, który skutecznie jej to utrudniał, lekceważąc kolejkę klientów i patrząc się na nią trochę rozgorączkowanym wzrokiem. - Nie gap się na mnie – powiedziała tylko, czekając na połączenie i nadal na niego nie patrząc. Nie musiała, bo i tak wiedziała, że ją usłyszy. - Nie ubieraj się w sposób, przez który chce się gapid – odparł. Prychnęła i akurat usłyszała w słuchawce życzliwy głos, więc złożyła zamówienie. Kiedy skooczyła było już trudniej lekceważyd i Shane’a i kolejkę, która się stale wydłużała, bo on się nie kwapił wrócid do pracy. Mogłaby mu zwrócid na to uwagę, ale to wymagałoby

103

odezwania się do niego, dlatego po prostu machnęła dłonią na pierwszą osobę w kolejce i przyjęła od niej zamówienie na kilka piw. Bądź co bądź był to bar jej brata i jeszcze tylko tego było potrzeba, żeby Croft splajtował dlatego, że zatrudnia niekompetentnego imbecyla. Shane wyrósł u jej boku tak szybko, że na pewno ktoś musiał zauważyd, iż nie była to naturalna, ludzka prędkośd. Głupek. Ale przynajmniej też zaczął obsługiwad kolejkę przed barem. - Ślicznie wyglądasz – powiedział do niej. - Odwal się, Spencer. - Mówię poważnie. Prześlicznie wyglądasz, Maleoka. Z całych sił starała się nie zaczerwienid i chyba jej się to udało, ale coś zakuło ją w piersi na tą „Maleoką”. Praktycznie zawsze ją tak nazywał zanim jeszcze mu powiedziała przed laty o ich partnerstwie. A ona zawsze wtedy miała motylki w brzuchu. Potem po prostu przestał to robid. Sonia zainkasowała należnośd za piwa i przyjęła następne zamówienie. Już sięgała po szklanki do whisky, kiedy złapał je Shane i postawił przed nią. Spojrzała na niego bykiem. Co on znowu odwalał? - Musimy w koocu porozmawiad – powiedział do niej. Sonia sapnęła ze zniecierpliwieniem, złapała swoją butelkę tequili opróżnioną do połowy i natychmiast wyszła zza baru, byle tylko się od niego oddalid. Nie miała najmniejszej ochoty, żeby z nim rozmawiad, a to jak się na nią gapił było potwornie irytujące. Zapewne celowo próbował sprawid, że przenikały ją dreszcze pod tym jego spojrzeniem i że czuła się praktycznie… ładna. Boże, jak ona go nie znosiła. Sonia odmaszerowała w stronę stołów bilardowych z zamiarem przyłączenia się do gry, ale zmieniła zdanie, gdy zobaczyła tam na miejscu Maxa. Ten zuchwały dupek potwornie ją irytował i ewidentnie szukał guza, posyłając jej dwuznaczne uśmieszki pod nosami jej braci, tak jak wczoraj. Dlatego zamiast pograd, zaczęła się rozglądad za stolikiem, ale wyglądało na to, że wszystkie są zajęte. - Chcesz stolik? – usłyszała obok siebie głos Shane’a, który błyskawicznie uwinął się z kolejką klientów i teraz znowu był przy jej boku, ze ściereczką przewieszoną przez ramię i pustym kieliszkiem do jej tequili, którego zapomniała wziąd. 104

- Jezu, odwal się! – powtórzyła z irytacją, mając niemal ochotę tupnąd na niego nogą. - To moja praca i jestem właśnie w pracy – powiedział jej spokojnie, chod nadal patrzył na nią z jakimś ogniem. – A ty jesteś siostrą właściciela tego baru, więc jeżeli szukasz stolika, to on życzyłby sobie, żebyś go znalazła. Chcesz usiąśd? Spojrzała na niego buro i ku swojemu przerażeniu przez chwilę myślała, że zaraz ją pocałuje, ale oczywiście nic takiego się nie stało. Sztywno skinęła mu głową z prawdziwym przerażeniem zastanawiając się co się z nią dzieje i dlaczego pomyślała, że on ją będzie całował. Gdyby to było możliwe, to uznałaby, że się upiła. Shane w koocu się ruszył i przegonił kilkoro ludzi od jej ulubionego stolika, mówiąc im, że była na niego rezerwacja, po czym posprzątał wszystkie pozostałości, odsunął jej krzesło i poszedł z powrotem w stronę baru, tym razem już na nią nie patrząc. Co go znowu ugryzło? I co tu się tak w ogóle dzieje? Potrzebowała więcej tequili. Zła na swoje własne reakcje, usiadła, nalała sobie alkoholu i natychmiast go wypiła. Zerknęła buro na Shane’a, który już znowu obsługiwał klientów i zacisnęła ze złością zęby. Byłoby łatwiej gdyby był brzydki, zapuszczony i odpychający. Ale nie. Shane wyglądał jak dubler Brada Pitta z tymi swoimi jasnymi włosami, kształtem szczęki i męskimi rysami. Do tego nie był jakimś byle chuchrem: czarny, firmowy podkoszulek doskonale podkreślał jego świetnie wyrzeźbioną muskulaturę, niebieskie jeansy w bardzo seksowny sposób wisiały na jego biodrach, a ta cholerna ściereczka na ramieniu z jakiegoś patologicznego powodu wydawała jej się teraz bardzo męska. Ze złością odwróciła spojrzenie i przeklęła pod nosem. Nie pozwoli, żeby Shane Spencer znowu namieszał w jej życiu! - Witaj, piękna, potrzebujesz towarzystwa? Nawet nie uniosła głowy znad swojego kieliszka. - Nie. - Ale… - Nie – powtórzyła, bynajmniej wcale nie zainteresowana tym, kto ją podrywał. Absztyfikant mruknął coś pod nosem i odszedł, a prawie w tym samym czasie otworzyły się drzwi i do środka wszedł Croft z Izzy. Przyjaciółka od razu wypatrzyła Sonię, szeroko się uśmiechnęła i do niej pomachała, a to wystarczyło, aby humor wilczycy się poprawił.

105

Izzy szybko podeszła się przywitad z Shanem, po czym zostawiła z nim męża i wesoło dołączyła do Sonii. Jej uśmiech był zaraźliwy. - Tak się cieszę, że wyszłam z domu! Ostatnio w ogóle nie wychodziłam, bo Croft bał się, że przewrócę się przy najmniejszym podmuchu wiatru! - To jak go namówiłaś, żeby cię tu podrzucił i zostawił? - Mam swoje sposoby – Izzy wyszczerzyła zęby, na co Sonia po prostu wzruszyła ramionami. - Czyli znowu się z nim przespałaś. Izzy zachichotała, wygodnie się rozsiadła i wesoło rozejrzała na boki. - To gdzie jest Laila i jaki mamy plan na dzisiaj? - Kolacja, alkohol i karaoke. Już zamówiłam nam po burito z meksykaoskiej knajpy i jak widzisz, przyniosłam alkohol. Mama jest już w drodze. Izzy nie miała szansy odpowiedzied, bo przyszedł do nich Croft, pochylił się do swojej żony, pocałował ją w policzek i postawił przed nią szklankę mojito. - Tylko bądź grzeczna, dobrze? I nie daj się wciągnąd Sonii w nic głupiego jak mnie nie będzie. Sonia posłała mu naburmuszone spojrzenie. - A kiedy ja niby wciągnęłam kogoś w coś głupiego? Croft nie raczył jej odpowiedzied. - Powiedziałem Shane’owi, żeby miał na was oko i żeby donosił drinki, ale gdybyś miała dośd zanim wrócę, to Ashur odprowadzi cię do domu. Deacon też obiecał, że będzie w pobliżu, ale wolałbym, żebyście stąd nie wychodziły. Gdyby mnie długo nie było, to zostao u Sonii na górze, dobrze? - Dobrze, dobrze, nie martw się – Izzy poklepała go po ramieniu. – Wszystko będzie dobrze, możesz się spokojnie zaopiekowad Rustym i Troy’em. Sonia parsknęła śmiechem, a Croft się skrzywił. - O tak, zaopiekuję się nimi. Będą czuli moją opiekę jeszcze przez dobry tydzieo. - Nie bądź dla nich zbyt surowy – poprosiła go Izzy z rozbawieniem. – I dowiedz się co właściwie zrobili bo jestem ciekawa za co ich zamknęli. Croft skinął głową i spojrzał na siostrę. - Zaopiekujesz się nią? - Sprzedam ją Cyganom, jak tylko jakichś znajdę. 106

- Zabawne – podsumował z grymasem i uważniej jej się przyjrzał. – Ładnie wyglądasz – dodał, jakby z zaskoczeniem, albo podejrzeniem. Sonia wywróciła oczami, ale jeszcze raz rzuciła na siebie okiem. Może jednak przesadziła z tą sukienką? Ale nie była jakaś wyzywająco nieprzyzwoita. Sięgała połowy ud, odsłaniała plecy i miała dośd rozległy dekolt, ponieważ była wiązana na szyi, ale poza tym wszystkim, była całkiem grzeczna. Może kolor był twarzowy? Będzie musiała potem zapytad o to Izzy. Croft jeszcze raz pocałował żonę, pogłaskał Sonię po lokach jak małą dziewczynkę, za jaką pewnie nadal ją uważał, po czym podszedł jeszcze raz do baru. Rzucił coś do Shane’a, który w odpowiedzi skinął głową, a następnie Croft wyszedł. - No dobra – rzuciła od razu Izzy. – Pora ci znaleźd chłopaka. Sonia aż zachłysnęła się tequilą i od razu szybko zerknęła na Shane’a czy to usłyszał. Na szczęście w barze było dośd głośno, a on miał co robid, więc może umknęło mu to dziwne oświadczenie. Nie chciała znowu zobaczyd jak mu odbija. - Co znowu? – spytała przyjaciółkę. - Przydałby ci się ktoś, dziewczyno. Mężczyźni są czasami potrzebni. Na przykład w ciemnym, strasznym i niebezpiecznym lesie o północy… - Tak, są potrzebni – Sonia jej weszła w słowo. – Ktoś musi nadawad tempo przy ucieczce. Izzy wydała coś pomiędzy jękiem a śmiechem. - Naprawdę nie chciałabyś się zakochad? Poznad miłośd? - Miłośd, powiadasz? – odparła z roztargnieniem, bo akurat grzebała w miseczce z przekąską stojącą na stoliku i nie chciała niczego zdradzid przyjaciółce oczami. – Osobiście wolę żelki. I Nutellę. Izzy wypiła kilka łyków swojego mojito i pokręciła głową. - Mówię poważnie, Sonia. Sonia wrzuciła do ust kilka żelek i uniosła na nią wzrok. - Miłośd, moja droga, to wręczenie komuś broni wycelowanej we własne serce i nadzieja, że nigdy nie pociągnie za spust. Poza tym, mężczyźni nie czują motyli w brzuchu, tylko ucisk w spodniach. A jak wiesz, gdy tylko ktoś poczuje na mój widok ucisk w spodniach, moi bracia i mój ojciec wytrą nim ściany, podłogę i sufit. - Bez znaczenia co oni sobie myślą. Gdybyś się zakochała… 107

Sonia znowu weszła jej w słowo. - Dziękuję, jeśli będę chciała pocierpied to przytrzasnę sobie rękę drzwiami. Izzy znowu wydała coś pomiędzy jękiem a śmiechem, po czym bezradnie rozłożyła ręce. - Tłumaczenie ci tego jest jak leżenie na łóżku i dyskutowanie z sufitem, dlaczego uważam, że on rozumie więcej niż podłoga. - Wypiję za to! – energicznie stwierdziła Sonia i uniosła swój kieliszek w toaście, więc Izzy się zaśmiała i do niej dołączyła ze swoim mojito. Chwilę później podszedł do nich Ashur z zamówieniem z meksykaoskiej restauracji, uśmiechnął się do nich i zostawił jedzenie. Sonia od razu zaczęła je rozpakowywad, ale kiedy zobaczyła trzecią porcję uzmysłowiła sobie, że jeszcze na kogoś czekają. - Gdzie jest mama? – spytała samą siebie, a że nie wzięła komórki, to niechętnie zerknęła w stronę telefonu za barem. Tam był Shane. – Hej, Platynowa, idź do Shane’a i powiedz mu, żeby zadzwonił do mamy i zapytał, gdzie ona się podziewa. - Czemu ja? Nie możesz sama iśd? - Nie – odparła z naciskiem. - Bo? – Izzy wymownie uniosła jedną brew. - Bo on mnie strasznie wkurza, a już kooczą mi się miejsca, gdzie można ukryd ciało. Idź. Izzy wywróciła oczami, ale posłusznie wstała i poszła do baru. Ona również bardzo ładnie wyglądała w rurkach i szmaragdowej tunice, z włosami związanymi w wysoki kucyk. Praktycznie nie było tutaj faceta, który by się za nią nie obrócił, ale wystarczyło jedno spojrzenie czuwającego Ashura, żeby każdy sobie natychmiast przypomniał, że miał coś do zrobienia. Sonia zachichotała i sącząc tequilę zerknęła w stronę baru. Izzy już pochylała się w stronę Shane’a, który z uwagą jej słuchał, a kiedy skooczyła mówid, on też zerknął prosto na Sonię. Natychmiast uciekła spojrzeniem i policzyła do dziesięciu zanim znowu odważyła się spojrzed w tamtą stronę. Shane już trzymał ramieniem telefon przy uchu, jednocześnie obsługując kolejkę klientów, ale Izzy wesoło wracała do stolika. Klapnęła na krzesło, uniosła swoje mojito i uśmiechnęła się. - Dzwoni.

108

- Widzę – odparła zjadliwie, bo akurat pasowało to do kontekstu, po czym jednym haustem dokooczyła swój alkohol. Czuła jakąś przewrotną ochotę, żeby ponownie popatrzed sobie na Shane’a i to ją strasznie irytowało. Przez chwilę z tym walczyła, po czym uznała, że najlepiej będzie po prostu zająd myśli czymś innym. - Miałam wczoraj świetny sen. W zasadzie powinnam ci go nawet opowiedzied. To… - A ja też w nim byłem? – rozległ się niemal pod samym jej ramieniem ten irytująco seksowny głos. Shane stał przy ich stoliku, kładł na nim świeże drinki i uparcie na nią patrzył. - Tak – odparła bez namysłu. – Jako padlina. Izzy wydała coś pomiędzy jękiem a śmiechem, a Shane skrzywił się lekko. Sonia poczuła zupełnie do siebie nie pasujące ukłucie wyrzutów sumienia. Co się z nią działo? - Wadera nie przyjedzie – powiedział, ale teraz już nie zwracał się do konkretnej osoby. – Coś jej wypadało i musi zająd się tym z Nallą. Powiedziała, że próbowała się do was dodzwonid na komórkę, ale jej się nie udało i że macie się dobrze bawid. Shane przekazał wiadomośd, zabrał pustą szklankę i butelkę, po czym wrócił za bar i już się na nie nie obejrzał. Wbrew zdrowemu rozsądkowi i bogatemu doświadczeniu, Sonia poczuła jeszcze większe wyrzuty sumienia. - Nie wiem czemu jesteś dla niego taka okrutna, ale kiedy próbuje zakopad topór wojenny, to mogłabyś byd milsza. Ty po prostu zdecydowałaś, że nie będziesz – stwierdziła Izzy, rozpakowując swoje pudełko z burito. – On naprawdę nie jest taki zły. Jasne, idealny też nie jest, ale ideały są nudne. A może zaprosimy go, żeby z nami zjadł? Dobrze, że Sonia jeszcze nie przełykała, bo na pewno by się teraz zakrztusiła. Spojrzała na Izzy jakby ta oszalała, jednocześnie zastanawiając się nad swoją niedzisiejszą teorią, że ta mała, Platynowa czarownica coś dpa. - A może tak byśmy po prostu zjadły, upiły się i spróbowały się dobrze bawid? – zaproponowała Sonia, usilnie starając się oderwad swoje i Isabelle myśli od Shane’a. A to nie było wcale takie łatwe, bo ta kanalia dosłownie się w nie wżarła. Izzy beztrosko wzruszyła ramionami i jedząc zaczęła wesoło opowiadad o swoim najnowszym pomyśle związanym ze światem czarodziejów. Sonia z początku próbowała jej słuchad z należytą uwagą, ale dobijająca obecnośd Shane’a drażniła wszystkie zakooczenia jej nerwów, co ją potwornie rozpraszało. Dlatego dla niej skooczyło się na tym, że zjadła porcję swoją i matki, a potem po prostu wlewała w siebie coraz więcej tequili. Czasami bardzo 109

żałowała, że ze swoją przemianą materii ma nieprzeciętną tolerancję alkoholu, bo bywały takie dni w życiu, że po prostu chciało się upid i zapomnied o całej reszcie. Tak jak dzisiaj. Niestety, nadal była trzeźwa, kiedy Izzy zdążyła już uroczo poczerwienied na twarzy i zaczęła zabawnie chichotad. - Dobra, dziewczyno – oznajmiła w koocu uderzając dłoomi o krawędź stolika i energicznie się podnosząc. – Zabawmy się wreszcie. Izzy z chichotem i bez słowa sprzeciwu zrobiła to samo co ona, a to nawet było dośd zabawne. Półtorej godziny później zaczynały już trzecią partię bilardu, muzyka w barze dudniła jak na dyskotece, a Izzy płakała ze śmiechu po tym jak któryś już raz wybiła bilę ze stołu, nokautując nią kolejnego nieszczęśnika, który trzymał się w pobliżu na wypadek, jakby chciały dad się poderwad. Trzeba było przyznad, że Izzy znokautowała tym sposobem już tylu, że w koocu któryś by się na nie bardzo wkurzył, gdyby nie dominująca obecnośd Ashura i czujne oko Shane’a. Sonia nie wiedziała czy bardziej ją to bawi czy denerwuje, ale one dwie mogłyby tutaj bezkarnie zrobid dosłownie wszystko, a jakby ktoś z tego powodu na nie chod krzywo spojrzał, to wyleciałby stąd szybciej niż zdążyłby tego pożałowad. Pojawienie się w barze Harpera i Rydera sprawiło, że Sonia miała ochotę wywrócid oczami. Miała stanowczo za dużo braci i wyglądało na to, że nie może spędzid nawet jednego wieczoru bez któregoś z nich w pobliżu. - Sonia, popatrz, Harp i Ryd! – radośnie zawołała Izzy, kiedy tylko złapała równowagę po kolejnym zatoczeniu się ze śmiechu, po tym jak spektakularnie spudłowała i rąbnęła kijem w lampę nad stołem zamiast w bile. Była pewnie jedyną osobą na świecie, która potrafiła zrobid coś takiego. Zanim Sonia zdążyła ją powstrzymad, już krzyczała przez pół baru przywołując do nich bliźniaków, a Sonia ze szczęścia opróżniła do reszty swoją butelkę tequili. Nie była pewna, którą to już dzisiaj z kolei. Harper i Ryder właśnie witali się z Shanem, ale po rabanie zrobionym przez Izzy, spojrzeli w ich stronę i wyszczerzyli się w uśmiechach. A przynajmniej Harper się wyszczerzył, bo Ryder po prostu zrobił ten swój grymaso-podobny uśmiech, ale obywaj ruszyli w ich stronę. Sonia z daleka wyczuwała, że są świeżo po prysznicach, co znaczyło, że niedawno skooczyli swoje patrole i teraz przyszli się zabawid. Wyglądali diabolo dobrze i sądząc po rozemocjonowanych reakcjach kobiet w barze, wszystkie to zauważyły. Mimo niechęci do

110

ciągłego na nich wpadania, Sonia poczuła lekką dumę: jej bracia po prostu byli cholernie atrakcyjnymi samcami. Tak jak Shane. Cholera. - Proszę, proszę, a kogo my tu mamy? – radośnie rzucił Harper, kiedy byli już na tyle blisko, że Izzy też mogła ich usłyszed. Kompletnie nie zwracali uwagi na te wszystkie kobiety podekscytowane ich obecnością i Sonia, prawdopodobnie z powodu dużej ilości alkoholu, nagle zaczęła się wręcz filozoficznie zastanawiad czy oni faktycznie tego nie zauważają, czy może zauważają, ale udają, że nie? - Dlaczego nikt nas nie zaprosił na imprezę? – spytał Harper, dalej się szczerząc i jednym ramieniem obejmując siostrę, a drugim bratową i obie przyciągając do swoich boków, żeby cmoknąd w policzek najpierw jedną, a potem drugą. – Moja ulubiona siostrzyczka i ulubiona bratowa – zakooczył szelmowsko. Sonia wywróciła oczami. - Twoja jedyna siostra i jedyna bratowa – poprawiła go. – I nie byliście zaproszeni bo to babski wieczór. Harper się tym oczywiście nie przejął, puścił Sonię i teraz jeszcze drugim ramieniem objął chichoczącą Isabelle, wyraźnie ubawiony jej upiciem. Ryder przysiadł na krawędzi stołu bilardowego obok siostry, uniósł pustą butelkę po tequili i rzucił Sonii rozbawione spojrzenie. Wzruszyła ramionami. - Dobrze wchodzi. Uśmiechnął się koniuszkiem ust, odstawił pustą butelkę i objął ją w pasie ramionami, po czym przytulił do siebie jej plecy. Był duży i twardy, ale to akurat nigdy jej nie przeszkadzało. W gruncie rzeczy lubiła Rydera: nie gadał zbyt wiele, był cierpliwy i kiedy okazywał jej braterską sympatię jak w tej chwili, to wiedziała, że nie jest to interesowne. Nie lubiła go tylko wtedy, kiedy razem z resztą jej wrednych braci podejmował za nią decyzje i zastraszał każdego, kto chodby na nią spojrzał. A zastraszad to on akurat umiał. Potrafił byd tak przerażający jak Buster kiedy tylko chciał. - Croft się wścieknie, że ją upiłaś – stwierdził swoim lekko ochrypłym głosem. Sonia z sympatią spojrzała na Izzy, która bujała się lekko w ramionach szelmowsko czarującego ją Harpera i uśmiechnęła się. - Ważne, że ona się dobrze bawi. 111

- Hej, laseczki, gracie tu jeszcze? – spytał jakiś ludzki facet, który razem z trzema kolegami szukał wolnego stołu bilardowego. Sonia nawet nie odwróciła się w jego stronę. Wyczuwała drażniące zapachy z każdego miejsca, w którym dzisiaj był, smród jego potu i podniecenia. Doskonale słyszała bicie jego serca i lekko świszczący oddech. Czasami wolałaby nie byd wilkiem i żyd w większej nieświadomości. - Gramy. - Przecież widzę, że nie. Dajcie innym pograd, co, dupeczki? Ryder gwałtownie odwrócił głowę w jego stronę i zawarczał. Nieszczęśnicy tak szybko się cofali, że aż się potykali. Jeden się nawet przewrócił. - Wszystko tutaj w porządku? – Shane wyrósł obok szybciej niż Ryder zdążył skooczyd warkot. - O, Shane! – ucieszyła się na jego widok Izzy i wyswobodziła się z ramion Harpera, żeby złapad swoją pustą szklankę. – Mogę jeszcze raz to samo? Przepysznie ci to wychodzi! Shane skinął głową i przyjął szklankę, ale Sonia i tak wiedziała, że cały czas wpatruje się w ramiona Rydera, którymi ją obejmował. To była już lekka przesada, ale i tak dla świętego spokoju złapała pustą butelkę i wysunęła się z objęd brata, po czym podeszła trochę bliżej Shane’a, żeby oddad mu puste szkło. - Dla mnie też jeszcze raz to samo – rzuciła i tak, żeby Izzy już tego nie dosłyszała, dodała: - A dla niej więcej wody i limonki niż rumu. Wyglądał jakby miał napięty każdy mięsieo w ciele, ale sztywno skinął głową i ciężko odszedł w stronę baru. Na swoje szczęście nie skomentował tego, że ona chce kolejną butelkę tequili i może dlatego ponownie coś zakuło ją w piersi. I nienawidziła się za to. - A ty znowu pijesz jak stary bosman? – z rozbawieniem rzucił Harper. – Która to już butelka? - I ty to mówisz? – odparła, wskazują głową, na butelkę piwa, którą właśnie przytykał do ust. - Bo piwo, droga siostro – odparł, szelmowsko uśmiechając się do chichoczącej Izzy – to nie alkohol. I winno się je pid w zawsze w ilościach nieparzystych, zaczynając od pięciu. Sonia dramatycznie wywróciła oczami.

112

- Niemożliwe, żebyśmy byli spokrewnieni. Chodź, Platynowa – złapała przyjaciółkę za rękę i pociągnęła ją w stronę podestu, na którym kilka osób już taoczyło. – Uwolnijmy się od nich i pobawmy się! Naprawdę chciała się wreszcie dobrze i beztrosko pobawid, ale obecnośd Shane’a jakoś jej to utrudniała. Im bardziej próbowała go lekceważyd, tym więcej o nim myślała. To nie była dobra droga do czegokolwiek. - Dobrze się czujesz? – spytała ją Izzy, kiedy już podskakiwały na parkiecie w rytmie dudniącej muzyki. – Jesteś dzisiaj nieswoja. - Nieswoja? – zdziwiła się. - Spięta – poprawiła się Izzy, po czym znów się potknęła i gdyby Sonia jej nie podtrzymała, to pewnie by się wywaliła, a to z jakiegoś powodu szalenie ją ubawiło i znowu chichotała. - Nie jestem spięta – odparła, pilnując, żeby Izzy nie zaryła nosem o podłogę. – Jestem zmęczona. Dużo pracuję. - Nie, to nie to – z mocą stwierdziła Izzy, tak energicznie kręcąc głową, że aż cała przechylała się na boki. – Jak jesteś zmęczona to jesteś tylko marudna. Sonia sama prawie się potknęła ze zdziwienia, że Izzy aż tak dobrze już ją znała. Zdecydowanie wolałaby, żeby pijana Isabelle już bardziej nie analizowała jej zachowania, bo jeszcze przez przypadek mogłaby zauważyd coś, czego Sonia wolałaby, aby nie zauważała, dlatego złapała ją za ramię i skierowała jej uwagę na braci. Jeśli już Izzy miała kogoś dzisiaj obserwowad, to lepiej ich niż ją i dla odmiany, nie miała z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. - Popatrz tylko – rzuciła z kpiną. – Znowu próbują zaliczyd. Izzy ze śmiechem podążyła za jej spojrzeniem i teraz obie już widziały jak Harper z flirciarskim uśmiechem pochyla się nad stolikiem z trzema wydekoltowanymi blondynkami, podczas gdy Ryder siedział dalej na krawędzi stołu bilardowego i obserwował brata, popijając swoje piwo. - Co on robi? – spytała Izzy, mając na myśli Harpera, dlatego Sonia chętnie podjęła temat, byle tylko odwrócid jej uwagę od siebie. - Powiedział Ryderowi, że podrywanie jest proste i pokaże mu jak to się robi. Nie wiem po co, bo Ryder potrafi wyrwad panienkę nie mówiąc nawet jednego słowa.

113

Harper powiedział coś do kobiet, jednocześnie wskazując głową brata, a blondynki zachichotały, więc Izzy też to zrobiła, pytając: - Co im powiedział? - Najbardziej tandetny z tekstów jaki słyszałam. - No powiedz! - „Sorry, ale mój brat jest trochę nieśmiały, a chciałby twój numer, żeby wiedzied, gdzie ma dzwonid jak rano będzie mnie szukał” – powtórzyła Sonia i znowu miała ochotę wywrócid oczami. – Naprawdę, nie rozumiem z czego one tak chichoczą. Boże, mężczyźni są tacy głupi i przewidywalni. Kawałek nagiego ciała i już można z nimi zrobid co się chce. Isabelle spojrzała na nią z dowcipnym błyskiem w oku. - Myślisz, że umiesz lepiej podrywad? - Kochanie – rzuciła z politowaniem. – Podrywanie jest banalnie proste. Żeby zdobyd faceta wystarczy po prostu udawad głupszą od niego. Oni się wtedy od razu czują tacy wielcy, mądrzy i silni. Są jak dzieci. - Zakład! - Jaki zakład? - Zakład, że nie poderwiesz faceta udając idiotkę i błyskając cyckami. Sonia bez wahania wyciągnęła do niej rękę. - Wyzwanie przyjęte. Wskaż tylko ofiarę i patrz jak wygrywam. Izzy znowu zachichotała, po czym rozejrzała się po lokalu, by ostatecznie wskazad kogoś przy barze. - Max? – upewniła się Sonia, a kiedy Izzy skinęła głową, to prychnęła z niebywałą pewnością siebie. – To będzie dziecinnie proste. Co dostanę jak wygram? - A co chcesz? - Odprawisz czary-mary nad moją garderobą w dowolnie wybranym przeze mnie terminie. Jak mi postawi drinka, to wygrałam. Umowa stoi? – gdy Izzy potwierdziła, Sonia popchnęła ją w stronę najbliższego krzesła i obciągnęła niżej dekolt sukienki. – Siadaj, patrz i przegrywaj. Jeszcze idąc w stronę baru, Sonia cały czas słyszała śmiech Izzy, nawet pomimo dudnienia muzyki. Podświadomie wiedziała, że to co robi nie jest najmądrzejsze, ale tequila pomagała zagłuszad wszelkie głosy rozsądku.

114

Czuła na sobie pilnujące spojrzenia braci, ale i tak bez wahania przeszła przez całą długośd sali, musnęła opuszkami palców ramię Maxa, żeby zwrócid na siebie jego uwagę i wskoczyła na stołek barowy obok niego. Założyła nogę na nogę, pozwalając by spódnica sukienki podwinęła jej się lekko na udach, co natychmiast przykuło jego wzrok. Prawie uśmiechnęła się w duchu. Już go miała. Mężczyźni to idioci. - Cześd, Max – rzuciła trzpiotliwym tonem słodkiej idiotki, lekko pochylając się w jego stronę jakby naprawdę była nim zainteresowana. Zerknął najpierw na jej uda, potem na jej dekolt i natychmiast wyszczerzył się w uśmiechu, a cały jego zapach nabrał piżmowej nuty podniecenia. To naprawdę było dziecinnie łatwe. - Sonia – zamruczał swoim najbardziej uwodzicielskim tonem. – Co słychad? - Nudzę się – wydęła usteczka i zobaczyła jak lekko pociągnął nosem, wyczuwając od niej alkohol, przez co jeszcze szerzej się uśmiechnął. - Nie możemy pozwolid, żeby taka słodka dziewczyna się nudziła – stwierdził, bliżej przysuwając do niej stołek. – Mogę ci postawid coś do picia? Ha, nie zajęło jej to nawet trzech minut. - Jasne – uśmiechnęła się czarująco. - Wedle życzenia szanownej pani – odparł, nadal się szczerząc i gdy on uniósł rękę, żeby przywoład do nich Shane’a, Sonia odwróciła głowę i posłała Izzy uśmiech zwycięstwa. Przyjaciółka wyszczerzyła zęby i uniosła w górę kciuk. Rany, naprawdę była pijana. Niedługo trzeba będzie ją odstawid do domu. Dotyk ciepłej dłoni na jej kolanie skutecznie odwrócił jej uwagę od Izzy i zwrócił ją ponownie na Maxa. - Na co masz ochotę, kochanie? Tequilę? - Co on, kurwa, robi? – usłyszała w oddali zirytowany głos Harpera. – Ktoś tu aż się prosi, żeby mu przybid piątkę… - …prosto w twarz… - wtrącił złowróżbnie Ryder. -… i to krzesłem! – dodał Harper. Sonia szybko strąciła dłoo Maxa z nagiego kolana, ale było już na to za późno. Shane stał nad nimi za barem, a dzikie, złote oczy miał nieruchomo utkwione w jej kolanach. Żyła na skroni pulsowała mu, jakby chciała mu rozsadzid głowę, a jego wściekłośd była tak straszliwa, że aż naprawdę była zdziwiona, że Max jeszcze żyje i – co więcej – nie zdaje sobie sprawy w 115

jakim niebezpieczeostwie się znalazł. Shane był na skraju przemiany i to był naprawdę groźny widok. - Nie przypominam sobie, żebym ci się dała nazywad „kochaniem” – rzuciła szybko, ale kątem oka cały czas obserwowała Shane’a. Jasne, nie była mu niczego winna, ale powinna była wcześniej pomyśled czym się może skooczyd flirtowanie pod samym jego nosem. – W gruncie rzeczy to zmieniłam zdanie. Mam już na dzisiaj dośd picia. - Jeśli chcesz, to możemy wyjśd na spacer, żebyś się przewietrzyła – zaproponował Max, na co Sonia usłyszała jak Shane przejeżdża pazurami po metalowym podbiciu dolnej lady. - Słusznie – rozległ się złowróżbny warkot Harpera, który oczywiście tkwił już nad nimi razem z Ryderem. – Chodźmy się przewietrzyd, Max. Nieszczęsny zalotnik rzucił okiem najpierw na Harpera, a potem na mroczną minę Rydera i przeklął pod nosem. - Miałem tylko dobre intencje, chłopaki. - To tak jak my – odparł Harper i wskazał mu głową wyjście, po czym ruszył w jego stronę. Pod spojrzeniem Rydera Maxowi nie pozostało nic innego, tylko podążyd za nim. To nawet i dobrze. W każdym razie, kiedy tylko cała trójka zniknęła w przedsionku, Sonia odwróciła się w stronę Shane’a. Ledwo się kontrolował. Ciężko dyszał, wstrząsały nim dreszcze poprzedzające przemianę. Na chwilę przymknął oczy, ale to chyba nie pomogło, bo odwrócił się na pięcie i zniknął na zapleczu. Sonia przygryzła dolną wargę, wmawiając sobie, że nic ją to nie obchodzi i może już wracad do Izzy, ale zamiast tego zeskoczyła ze stołka i poszła za bar. Klęła na samą siebie, ale i tak przeszła na zaplecze, starannie zamykając za sobą drzwi. Shane był już w wilczej postaci i warczał jakby miał atak wścieklizny. Ten widok pewnie powinien ją przerazid, ale jakoś nigdy się go nie bała. - Przewietrz się – powiedziała do niego, bo nic lepszego nie przyszło jej do głowy. Shane spojrzał na nią wilczymi oczami i znowu zakuło ją w piersi. Wiedziała, że doprowadza go do szału swoim zachowaniem, ale to nie jej wina, że wszystko tak się potoczyło. Shane natychmiast ruszył w jej stronę jakby ciągnęła go do niej jakaś niewidzialna nid, więc zacisnęła zęby, ale nie uciekła. Jeśli miał się uspokoid po powąchaniu jej, to niech mu będzie, ale tylko ten jeden raz i tylko dlatego, że mogła go trochę sprowokowad. 116

- Nie myśl sobie, że to coś zmienia – rzuciła chłodno, kiedy przytknął łeb do jej uda i mocno się zaciągnął jej zapachem. Zawarczał, gdy poczuł zapach Maxa, dlatego ze złością go odepchnęła. – Nic ci do tego, ale założyłam się z Izzy na temat Maxa. A teraz się odczep, bo nie mam najmniejszej ochoty na twoje chimery. I nie muszę ci się z niczego tłumaczyd, niech to będzie jasne. Uniósł głowę i spojrzał na nią przejmująco bursztynowymi oczami, przez co ścisnęło ją w dołku. Był sfrustrowany, zły i zmęczony. Nie chciał jej przed laty, więc nic dziwnego, że męczyła go obecna sytuacja. Nienawidziła się za to, że nie jest jej to obojętne. - To był tylko zakład, rozumiesz? – powtórzyła. – Wygrałam. Shane warknął, ale zabrzmiało to boleśnie. Sonia ciężko westchnęła. - Tak nie może byd. Obudź się i opanuj. Nie życzę sobie, żeby ktoś się dowiedział o tym, co sobie ubzdurałeś. Chcę normalnie żyd i nie czud ciągle twojego dyszenia w kark. Potrzebuję… - Sonia urwała, bo doszedł ją zapach, którego z całą pewnością nie powinna poczud na ich ziemi. Przez trzy sekundy trwała w bezruchu, patrząc jak Shane też tężeje i pociąga nosem, a jego oczy zapalają się piekielnym ogniem. To był smród wilków z Gortham. A w barze Izzy została sama. Sonia odwróciła się na pięcie i wypadła z zaplecza tak szybko, że aż z poślizgiem przesunęła się pod ladą. Pospiesznie się wyprostowała i rozejrzała w poszukiwaniu przyjaciółki. Nie było jej nigdzie w pobliżu. - Ashur! – krzyknęła i natychmiast zaczęła się przepychad między ludźmi, żeby złapad zapach Izzy i ją znaleźd. Nie było trudno wyróżnid zapach czarownicy na tle ludzi i innych zmiennych: Isabelle, blada jak kupka świeżego śniegu, stała przyciśnięta do ściany w kącie łazienki, a przed nią stał młody, podenerwowany samiec z Gortham w ludzkiej postaci. Ściskał jakiś papier, który najwyraźniej koniecznie chciał jej wcisnąd i uciec. Jak udało mu się przejśd przez ich granicę i dotrzed aż tutaj?! Ojciec się wścieknie. Nie mówiąc o Crofcie. Izzy dostrzegła Sonię ponad ramieniem młodego samca i ulga w jej oczach sprawiła, że wilczyca naprawdę się wkurzyła. Pchnęła chłopaka tak, że wpadł z łoskotem na ścianę, po czym oddzieliła go od Isabelle sobą. - Spróbuj się z kimś swojego rodzaju – warknęła, gotowa do przemiany i rozszarpania mu gardła, jeśli to będzie konieczne.

117

- Miałem to tylko dostarczyd! – nerwowo rzucił chłopak, machając kartką. – Nic więcej, przysięgam! Sonia ugięła lekko nogi i zawarczała. Drzwi do łazienki znowu się otworzyły i całą ich wielkośd zajął Ashur. Wilk z Gortham wyczuł niedźwiedzia i zbladł, po czym natychmiast zamigotał i się przemienił. Sonia była gotowa do tego samego, kiedy obok Ashura przecisnął się Shane i z dzikim warkotem skoczył na mniejszego wilka. Złapał go kłami za kark i dosłownie cisnął nim o ścianę. Był w takim nastroju, że lepiej było mu nie wchodzid teraz w paradę, dlatego Sonia szybko złapała Izzy za rękę i wyciągnęła ją z łazienki. Już zatrzaskując za sobą drzwi czuła krew i to nie była krew Shane’a. Drapieżnik w niej miał ochotę zostad i walczyd, kuszący zapach krwi ją nakręcał do ataku, ale Izzy nie powinna byd świadkiem tego, co się tam stanie z młodym zmiennym. W tej chwili priorytetem było zabranie jej w bezpieczne miejsce. - Sonia – rzuciła Izzy i chod dosłownie słaniała się na nogach, to próbowała jej się opierad i nie dad ciągnąd do mieszkania nad barem. – Sonia! Trzeba sprowadzid pomoc dla Shane’a! Sonia nie przestała jej włóczyd za sobą po schodach, ale posłała jej przez ramię lekko rozbawione spojrzenie. - To dupek, ale poradzi sobie sam. Zaufaj mi. - Ale… Sonia nie dała jej dokooczyd. Wciągnęła ją do mieszkania i pchnęła na łóżko, co nie było trudne, bo Izzy miała problemy z równowagą. Sięgnęła po telefon i wybrała numer do ojca. Odebrał już w połowie pierwszego dzwonka, a kiedy usłyszał co się stało, przeklął tak brzydko, że Sonia zaczęła się obawiad o życie Strażników, którzy mieli teraz patrolowad okolicę. Potem zadzwoniła do Rydera. Też odebrał niemal natychmiast. - Wilk z Gortham jest w barze! – poinformowała go z irytacją. – A wy się zabawiacie z Maxem! Ryder rozłączył się bez słowa, ale usłyszała jeszcze jego najgroźniejszy warkot. On i Harper będą w barze w ciągu kilku minut, zależy jak daleko odciągnęli Maxa na lanie. Teraz musiała zadzwonid do Crofta, bo gdyby tego nie zrobiła, to z całą pewnością by dał jej odczud swoją złośd. Croft odebrał telefon równie szybko co reszta jej rodziny. Trzeba im oddad, że zawsze mogła na nich liczyd. 118

- Upiłaś ją? – powitał ją tymi słowami Croft. W tle słyszała szum silnika i przyciszone głosy Rusty’ego i Troy’a. Musiał ich już odebrad. - Izzy jest pijana – przyznała. – Ale większym problemem jest to, że przed chwilą był w barze szczeniak z Gortham. Gwałtowny pisk hamulca i stek przekleostw nie pozostawiał złudzeo co do reakcji Crofta. - Że co? – spytał tonem prosto z piekła. - Shane się nim właśnie zajmuje – powiedziała, chod bardziej właściwe byłoby powiedzenie, że robi z niego krwawą plamę, ale nie chciała tego mówid przy Izzy, która już i tak była zestresowana. – Bliźniaki też są na miejscu. Pomyślałam, że chciałbyś wiedzied. Obroty silnika nie pozostawiały złudzeo co do tego, że Croft właśnie wcisnął pedał gazu i łamie przynajmniej dziesięd przepisów drogowych. - Jak się tam dostał?! – ryczał. – Czego chciał?! Dotknął jej?! - Nic jej nie zrobił poza lekkim wystraszeniem. - Zostaniesz z nią? Wywróciła oczami. - No oczywiście. Jesteśmy u mnie na górze. Sonia rozłączyła się, odłożyła telefon i spojrzała na Izzy. Siedziała na łóżku, obejmowała się ramionami i lekko się bujała w tył i w przód. Sonia kucnęła przed nią i uważnie obejrzała jej twarz. Owszem, Isabelle najadła się trochę strachu, ale nie wyglądało na to, żeby ją to złamało. Między innymi za to Sonia tak ją lubiła. - Czemu oni nie zostawią mnie w spokoju? – spytała na wpół z jękiem, na wpół ze złością. – Czemu nie mogę się od tego uwolnid?! - To nasza wina. Ktoś dał dupy i koleś się tu przedostał, ale to się już nie powtórzy. Nie łam się, Platynowa. - Poczułam jakiś ślad magii – mruknęła, marszcząc czoło. – Ale nie mogłam się skupid, żeby to rozszyfrowad. Boże, jestem taka pijana. Nie mogę zebrad myśli. - Magii? – zaniepokoiła się Sonia, natychmiast czując skurcz żołądka. Za to też się nienawidziła, ale nagle zaniepokoiła się o Shane’a i musiała naprawdę mocno zacisnąd pięści, żeby nie zejśd na dół i nie sprawdzid czy wszystko z nim w porządku. - Prosty czar, krótkotrwały – mruczała Izzy, nadal marszcząc czoło, bo najwyraźniej przez alkohol naprawdę miała problemy z koncentracją. – Zamaskowanie. Chyba. 119

- To by wyjaśniało, jak udało mu się dotrzed tak daleko bez zatrzymania – mruknęła Sonia do siebie. – Myślisz, że może ich byd więcej na naszej ziemi? - Nawet jeżeli, to czar już przestał działad. Czułam… Och, Boże, muszę się położyd. Izzy mocno zacisnęła powieki i skuliła się na łóżku, więc Sonia wyprostowała się i przykryła ją kocem. Skrzyżowała ramiona na piersi i podeszła bliżej drzwi, żeby posłuchad co się dzieje na dole, ale mieszkanie było wyciszone, więc nic nie mogła dosłyszed. Przez chwilę miała nawet ochotę, żeby zostawid tutaj Izzy, która i tak już się do niczego nie nadawała i prawdopodobnie usypiała, a potem zejśd z powrotem na dół, ale Croft nie byłby zachwycony, że zostawiła jego towarzyszkę samą. I pewnie miałby rację. Los Shane’a powinien byd jej tak obojętny jak zeszłoroczny śnieg. Szkoda tylko, że musiała sobie to tak uparcie powtarzad. Izzy spała już jak dziecko, kiedy Croft z hukiem wpadł do mieszkania, rozglądając się wokoło wzrokiem rasowego szaleoca. Na widok żony rozłożonej na łóżku i równo oddychającej, na chwilę zachwiał się z ulgi na nogach. Sonia znowu poczuła ten przykry, pełen zazdrości skurcz żołądka. Co by było, gdyby ją tak ktoś kochał? - Nic jej nie jest – powiedziała od razu, a ponieważ brat nadal stał w progu i drzwi były otwarte, to Sonia wspięła się na palce, żeby ponad jego ramieniem dojrzed cokolwiek na dole. – Mocno się spiła i śpi. Croft, czuję dużo krwi. - Bo wylało się dużo krwi – odparł jak gdyby to nie było nic dziwnego i zrobił kilka kroków bliżej Isabelle, prawdopodobnie szukając na jej ciele jakichkolwiek śladów po spotkaniu z wilkiem z Gortham. – Zranił ją? Sonia mocniej wychyliła głowę z mieszkania na klatkę schodową, ale nadal widziała tylko kawałek baru i nic poza tym. - Oczywiście, że nie – odparła. – Przecież nie pozwoliłabym jej skrzywdzid. Bóg jeden tylko raczy wiedzied jakie samobójcze myśli go tu sprowadziły. - Dobrze wiem jakie – warknął Croft i trzasnął pomiętą, zakrwawioną kartką na komodę przy drzwiach, po czym już całkowicie podszedł do Izzy i niezwykle delikatnie odgarnął jej włosy z czoła. Sonia zmarszczyła czoło i wzięła kartkę, starając się nie wybrudzid rąk krwią. Napis trochę się zatarł, ale nadal można go było odczytad: „Nie zapomniałem o Tobie. Będziesz moja. Niedługo. M.L.”. Skrzywiła się z niesmakiem i trzymając kartkę w dwóch palcach, odłożyła ją na komodę. Obrzydliwy, uparty typ. Dałby już spokój tej dziewczynie, zresztą

120

szczęśliwej, sparowanej mężatce. Nie uświadomił sobie jeszcze, że Croft prędzej zedrze mu skalp, niż pozwoli chodby spojrzed na Isabelle? Sonia znowu popatrzyła w dół klatki schodowej i na chwilę zamarła, bo tym razem już zobaczyła Shane’a. Tak jakby specjalnie wszedł jej w kadr, bo też patrzył do góry i chyba też czekał, żeby ją zobaczyd i upewnid się, że jest cała. Puls jej podskoczył, kiedy to sobie uświadomiła. A to, że był bez koszuli, ze spodniami nieprzyzwoicie nisko opuszczonymi na biodrach i rozmytą smugą krwi na szerokiej, gładkiej, śniadej piersi wcale nie uspokajało jej ciśnienia. Obok niego stał Harper, ale kto w ogóle zwróciłby na niego uwagę, gdy Shane był taki nieprzyzwoicie seksowny? Nie był ranny. Co prawda miał na sobie tę smugę krwi, ale z całą pewnością nie była ona jego. To dobrze. W gruncie rzeczy nie życzyła mu żadnej fizycznej krzywdy. Po jego spojrzeniu wywnioskowała, że on też doznał ulgi, widząc, że nic jej nie jest. Ale to gapienie się na siebie na pewno nie było zdrowe dla jej psychiki. Nie potrzebowała jego troski: była silna i niezależna. I nie potrzebowała też tej dziwnej troski o niego. Cicho oraz starannie zamknęła drzwi i się o nie oparła. Nadal miała przed oczami ten rozkoszny nagi tors i prawdopodobnie będzie jej się dzisiaj śnił, ale miało to pozostad jej kolejną najgłębszą tajemnicą. - Wszyscy są na dole? – spytała tylko po to, żeby czymś się rozproszyd. Croft mruknął na znak potwierdzenia, nadal głaszczą swoją śpiącą żonę po policzku. Sonia nie pytała jak skooczył ten niewydarzony posłaniec, bo odpowiedź była oczywista. Niepokoiło ją tylko to, co tak naprawdę stoi za tą obleśną wiadomością od Marco Lemarra. Zaplanował coś? Powinni się czegoś spodziewad? - Była bardzo wystraszona? – spytał Croft, wstając z kucek i przesuwając palcami po i tak zwichrzonych włosach. - No coś ty – odparła, starając się brzmied beztrosko. – Ta twoja czarownica chyba niczego się nie boi. Stała tam pijana jak bela, a mimo to wyczuła na tym szczeniaku jakąś magię. Mówiła, że to chyba jakieś zaklęcie maskujące na krótko jego zapach. Pewnie dlatego udało mu się dotrzed od granicy aż tutaj. Ojciec się wściekł? - Jak cholera. Sonia jęknęła. - Znowu czekają nas wzmożone patrole? Na samą myśl jestem już zmęczona. Croft odwrócił się i spojrzał na Sonię z niepokojem. 121

- Może powinienem ją zabrad do Salem? Tam wszędzie jest magia, może tam będzie bezpieczniejsza. Może jej miejsce naprawdę jest w pałacu. Jak myślisz? Zdecydowanie pokręciła głową. - To był tylko incydent, Croft. Nie będzie tam bezpieczniejsza niż tutaj, bo tutaj kocha ją więcej osób i więcej osób osobiście się o nią martwi. Poza tym, ona nie będzie chciała odejśd. Jest teraz bardziej jedną z nas niż jedną z nich. Tylko oni o tym nie wiedzą. - Tak bardzo chciałbym dopaśd tego sukinsyna w swoje ręce i… - Wiem – przerwała mu. – Taka chwila kiedyś nadejdzie. Croft w podzięce otoczył ją ramieniem i na chwilę uścisnął, po czym znowu podszedł do Izzy i ostrożnie wziął ją na ręce. - Jedziemy do domu – oświadczył. - Wiesz, ona mogłaby zostad tutaj do rana – zaproponowała Sonia. – Nie trzeba jej przenosid, skoro już usnęła. - Wolę ją mied w domu, kiedy się obudzi i zacznie sobie to wszystko przypominad – powiedział i zatrzymał się przy drzwiach, żeby znowu na nią spojrzed. – Ty też nie musisz tutaj dzisiaj zostawad. Jedź ze mną do nas, albo przenocuj dzisiaj u rodziców. Nie chcę, żebyś była tutaj sama. Zaśmiała się. - Popatrz jak się rozpędziłam. Dziękuję bardzo, zostaję. Tylko idiota próbowałby dostad się tutaj dwa razy tej samej nocy. Poza tym przypuszczam, że Shane i Rusty będą się tu kręcid do rana, sprzątając łazienkę z krwi. Croft musiał też uznad, że to prawdopodobne, bo podziękował jej za opiekę nad żoną, cmoknął ją w policzek i wyniósł Izzy z kawalerki, a Sonia zamknęła za nimi drzwi na klucz. Nie żeby się czegoś obawiała, poza tym, że Shane pewnie faktycznie będzie tu jeszcze przez najbliższe godziny, nawet jeżeli bar będzie już dzisiaj zamknięty. To było jednocześnie niepokojące i kojące. Ale nie chciała go już dzisiaj widzied bez koszuli, z tymi spodniami tak nisko wiszącymi na wąskich biodrach, z brzuchem wyrzeźbionym jak u atlety… Zimny prysznic. I kubełek lodów. Tak będzie musiał się dla niej skooczyd ten wieczór.

122

Rozdział V

Sonia stęknęła i spróbowała odgonid od siebie tę wredną rękę, która nią potrząsała, żeby na powrót mocniej naciągnąd na siebie kołdrę i móc spokojnie spad dalej. Była niedziela, usnęła dopiero nad ranem i, do licha, należała jej się chwila spokoju. Ktoś powinien o tym powiedzied temu, kto przyszedł tutaj nią potrząsad. - Zostaw mnie w spokoju – wymamrotała, próbując się odwrócid na drugi bok. Wiedziała, kto nią szarpie i wcale nie nastawiało jej to radośniej. - Wstawaj – usłyszała nad sobą ponury, mroczny głos, całkowicie pozbawiony litości dla faktu, że zrywa ja z łóżka. Otworzyła oczy i spojrzała buro prosto na Bustera. - Cholera – mruknęła. – A mógł byd taki piękny dzieo. - Wstawaj – powtórzył bez cienia litości zrywając z niej kołdrę. - Nienawidzę cię, Bus. - Nie pierwsza, nie ostatnia. A teraz podnoś tyłek. Idziemy. - Oszalałeś? Jest szósta rano. Nigdzie nie idę. Chcę spad. - Nie pij tyle, to nie będziesz miała kaca – powiedział i pomachał jej przed nosem kubkiem aromatycznej kawy. Sonia spojrzała na niego buro, ale kiedy wyciągnęła rękę po napój, Buster usunął go poza jej zasięg, przez co znowu zaklęła. – Idziemy na dwiczenia. Zaniedbałaś je ostatnio. Jęknęła jak potępieniec na torturach. - Nie stracę całego wolnego dnia na to, żebyś mógł się nade mną poznęcad! Odejdź, koszmarze. Nigdzie nie idę. - Owszem, idziesz. A jakbyś pilnowała treningów to nie musiałabyś na nie tracid niedzieli. - Jestem stażystką w szpitalu, pamiętasz? Nie mam nawet czasu się podrapad po tyłku, a co dopiero przybiegad na twoje szkolenia survivalu. - Idziesz ze mną, albo wracasz do rodziców – podsumował bez przesadnego dramatyzmu. – Mieliśmy wczoraj poważne naruszenie granicy, połączone z jakąś ciemną

123

magią, a ty teraz mieszkasz sama. Jeśli chcesz tu zostad, to zaczynasz znowu dwiczyd. Koniec tematu. Warknęła głucho, ale kłócenie się z Busterem przypominało mówienie do betonowej ściany. Co więcej, nie miała żadnych wątpliwości, że jeżeli z nim nie pójdzie, to braciszek zmusi ją do powrotu do domu. Jego opiekuoczośd była czasami jak drzazga w tyłku i w takich chwilach żałowała, że te super tajne misje Gwardii Zmiennych dzieją się tylko raz na jakiś czas. Pomstując na niego w duchu na wszystkie znane sobie sposoby, zwlokła się z łóżka i poczłapała do łazienki. Miała dokładnie piętnaście minut na prysznic i Buster był bardzo restrykcyjny w pilnowaniu czasu. Już dobrych parę lat temu przestała się przeciwko temu buntowad, bo jak nie wychodziła z łazienki w wyznaczonym czasie, to Buster dosłownie wparowywał do środka i wyciągał ją z domu nawet w samych szortach. Był po prostu nieprzeciętnym dupkiem. Buster zostawił jej kawę i czekał na dole w barze. Zresztą nie tylko on, bo był tu i Mickey, który dosłownie przysypiał nad szklanką coli i wyglądał równie nieszczęśliwie jak ona się czuła. Często w takich chwilach poprawiali sobie humor wymyślaniem na ile sposobów można by się pozbyd Bustera. Coś czuła, że dzisiaj wymyślą kilka nowych. Prawie zderzyła się z Shanem, wychodząc zza baru i aż podskoczyła. To naprawdę robiło się śmieszne. - Do diabła, mieszkasz tu czy co? – mruczała z irytacją. – Nie masz żadnego życia? - Chciałem skooczyd sprzątad, bo do wieczora musi się wywietrzyd ten zapach – odparł, obserwując ją, jakby chciał doszukad się w niej jakichś śladów po tych wczorajszych wydarzeniach. – Gdzie idziesz? Faktycznie, cały bar intensywnie śmierdział mocnymi chemikaliami, którymi najwyraźniej usuwali krew, ale to nie usprawiedliwiało faktu, że jest tutaj w niedzielę o szóstej rano. - Nie twoja sprawa. - Sonia idzie ze mną – rzucił Buster swoim paskudnym głosem, ale łypnął na Shane’a z aprobatą. – Podoba mi się twoja zmiana stosunku do obowiązków. - Do jakich obowiązków? – sennie zapytał Mickey, ale Shane nic nie odpowiedział, jeszcze raz spojrzał na Sonię i zniknął na zapleczu. Przez chwilę myślała, że ten patologiczny stalker przygotowuje się, żeby ich śledzid, ale otrząsnęła się z tego. Chyba nawet on nie jest 124

taki szalony, żeby narażad się Busterowi. Aczkolwiek fakt, że był tu o tej porze naprawdę ją niepokoił. Co on planował? I jak to się stało, że znowu za każdym razem, kiedy go widziała, reagowała w sposób, w jaki zdecydowanie nie powinna reagowad?...

Shane w zasadzie żałował tylko paru rzeczy w swoim życiu. Po pierwsze, żałował, że siedem lat temu nie potraktował Sonii do kooca poważnie i to był jeden z poważniejszych błędów jakie popełnił. Po drugie, żałował, że nigdy nie zrobił niczego, żeby zbliżyd się do Sonii i poznad jej sposób myślenia, bo wydawało mu się, że wystarcza mu to, jak poznał ją z opowieści jej braci. A po trzecie, bardzo żałował, że poszedł do niej do szpitala. Nic nie mógł na to poradzid, miał obsesję. I zaakceptował ten stan naprawdę zadziwiająco łatwo. Przyjaciele prawdopodobnie by mu nie dowierzali, gdyby im powiedział, że naprawdę był już całkowicie pogodzony z faktem wyczucia swojej partnerki i wcale go ten fakt nie boli. Wręcz przeciwnie – był podekscytowany jak nigdy w życiu. Sonia była nie tylko piękna i seksowna, ona była też istnym wcieleniem zła i to było piekielnie pociągające. Pragnął jej jak potępieniec i z niemałym zdziwieniem odkrył, że nie od dzisiaj. Zawsze wiedział, że jest śliczna i zawsze był wrogo nastawiony do facetów w jej pobliżu, ale myślał, że to wina jego przyjaźni z jej bradmi. Do diabła, jednego był pewien na sto procent: drugi raz nie straci swojej szansy i nie wypuści jej z rąk. Pragnął ją mied na całą resztę życia, która mu pozostała i nic, dosłownie nic nie mogło mu stanąd na drodze. Ale do szpitala poszedł jednak niepotrzebnie. Sparowanie było pewnego rodzaju obłędem, a że niespecjalnie z nim walczył, to trochę go ponosiło. Dręczyła go zażyłośd Sonii z Agavinem i to było jak uporczywy ból w dupie. Lubił elfiego chirurga, nigdy nie miał z nim żadnych zatargów i właściwie to przecież nie zamierzał mied, ale kiedy zaczynał się zastanawiad co go łączy z Sonią, to dostawał bzika i chciał rozerwad go na tak małe kawałeczki, że żaden lekarz i żaden czarodziej już by go nie poskładali. No i chciał, żeby cierpiał. Bardzo. Ale w gruncie rzeczy nie wiedział co jest między nimi i czuł, że musi się tego dowiedzied. Chciał zaznaczyd swoje terytorium, a Sonia zdecydowanie była jego. Jeśli Agavin będzie miał z tym jakiś problem, to będzie go musiał zabid. Trochę szkoda, ale to nie miało 125

znaczenia w obliczu jego pragnienia posiadania tej kobiety. Była jego i tylko to miało jakieś znaczenie. Żaden inny mężczyzna już nigdy jej nie dotknie. Ale jednak pojawienie się w szpitalu, gdzie Sonia pracowała i w każdej chwili mogła usłyszed jego rozmowę z Agavinem, nie było dobrym posunięciem. Szkoda, że doszedł do tego wniosku dopiero po fakcie. Ponieważ nie widział jej praktycznie całą niedzielę, dosłownie dostawał już bzika i zaczął wymyślad głupie rzeczy. Był niemal fizycznie obolały, kiedy Buster wreszcie odstawił dziewczynę do baru. A to, że wyglądała na wycieoczoną, też wcale nie poprawiło mu nastroju. Miał ochotę wydrzed serce Busterowi i powstrzymywała go tylko świadomośd, że ten chory sukinsyn nigdy nie zrobiłby jej poważnej krzywdy i że te mordercze szkolenia naprawdę były dobrym pomysłem. Jeżeli te psychotyczne wilki mogły się dostad na ich ziemię pomimo wzmożonych patroli, to jak cholera chciał, żeby Sonia była jak najlepiej wyszkolona i gotowa do samoobrony. Co prawda, zamierzał zawsze byd w pobliżu, ale i tak dobrze robiła mu świadomośd, że śliczna Sonia umie skopad komuś tyłek, kiedy jest to potrzebne. Pod szpitalem w poniedziałek pojawił się sam nie wiedząc kiedy i jak, ale skoro już tu był, to wszedł do środka. Nie zamierzał prześladowad Sonii, chod musiał uczciwie przyznad, że mogło to tak wyglądad. Chciał tylko sprawdzid czy ma się dobrze i wyjaśnid sobie wszystko z Agavinem. Przechodził przez znajome korytarze, starając się jak najmniej wdychad ten charakterystyczny, drażniący zapach chorób, leków i środków chemicznych. Nigdy do kooca nie rozumiał jak Sonii udaje się tutaj wytrzymywad tyle czasu, bo on po dziesięciu minutach miał już dośd. Przy ich wilczych, bardzo wyostrzonych zmysłach, prawie dusiły go te zapachy. Już nie wspominając o krwi, którą wyczuwało się tu dosłownie wszędzie. Od razu po przekroczeniu progu potrafił stwierdzid kto krwawi i w której Sali. Natomiast to wszystko, co wydobywało się z sal operacyjnych budziło jego zwierzęcą częśd osobowości i robił się podekscytowanym drapieżnikiem. Chciał biegad i polowad, chciał zrzucid skórę i oddad się władzy natury. Jak ona to wytrzymywała przez tyle godzin dziennie? Jej samokontrola i panowanie nad wilczą częścią osobowości musiały byd żelazne. Czy i tak było z wyczuwaniem sparowania? Czy to możliwe, żeby czuła je od siedmiu lat i po prostu nauczyła się nad tym panowad? Właściwie to prawie chciałby, żeby tak było, bo to by znaczyło, że też coś do niego czuje i nie oszalał. Że są dla siebie stworzeni, a on po prostu był za głupi siedem lat temu, żeby próbowad to zobaczyd. 126

Do diabła, dlaczego poczuł sparowanie dopiero teraz? Nie dawało mu to spokoju. To miało jakiś związek z tym jak ją postrzegał przez te wszystkie lata? Jako małą siostrę jego kumpli? A wtedy w „Lunie” po raz pierwszy tak naprawdę zobaczył w niej seksowną kobietę, wcielenie wszystkiego co godne pożądania, obiekt całkowicie godny uwielbienia. I oszalał. - Shane? Shane ocknął się ze wszystkich swoich rozmyślao i podążył wzrokiem w stronę, z której dochodził znajomy głos, jednocześnie starając się oddychad na tyle płytko, żeby aromaty krwi nie pobudzały go jeszcze bardziej. Agavin właśnie oddał pielęgniarce w recepcji segregator z kartami pacjenta, schował eleganckie, srebrne pióro do kieszeni śnieżnobiałego fartucha i ruszył w stronę Shane’a z lekką, prawie niezauważalną zmarszczką między brwiami. Wilki raczej nie korzystały z usług miejscowego szpitala, bo uzdrawiały się same, więc musiał uznad, że coś się stało, stąd ta zmarszczka, bo ten facet był najlepszym mistrzem w nieokazywaniu emocji, jakiego Shane znał. Czasami nawet się zastanawiał, czy on potrafi cokolwiek czud. - Wszystko w porządku? – spytał tym swoim idealnym głosem, wyglądając jakby dopiero co zszedł z okładki kwartalnika dla prawdziwych dżentelmenów, błyskając rolexem i garniturem od Armaniego. Od chwili, w której Shane zbzikował na punkcie Sonii, wszystko co było związane z Agavinem doprowadzało go do gwałtownej irytacji, nawet to jak ten elf wyglądał. A wyglądał dobrze i to nie poprawiało Shane’owi humoru. - Jeśli nie jesteś teraz bardzo zajęty, to chciałbym cię zapytad o parę rzeczy – powiedział, utkwiwszy w Agavinie trochę drapieżne spojrzenie. - Wszystko w porządku? – spytał lekarz przyciszonym tonem. – Twoje oczy – dodał znacząco. Czyli tęczówki stały się bursztynowe i nawet nie wiedział kiedy. Naprawdę musiał zapanowad nad swoim atawizmem, bo za chwilę wszyscy zauważą, że ledwo się kontroluje. - Możemy gdzieś porozmawiad? Chodzi o Sonię. Agavin uniósł brwi dosłownie o jeden milimetr, ale natychmiast skinął głową i wskazał Shane’owi drzwi do swojego gabinetu. Shane nie miał okazji byd tu nigdy wcześniej, ale gdyby miał sobie wyobrażad to miejsce, to byłoby właśnie takie jak to: czyste, uporządkowane i z klasą, której on, zwykły barman nigdy by nie miał. Agavin był od niego lepszy w każdym calu: wykształcony, zrównoważony, gustowny, majętny. I cieszył się takim szacunkiem Sonii, jaki miała już chyba tylko dla Basiora i Wadery. 127

Niech to szlak. Rywalizował z cholernym ideałem. - Czy coś się stało? – spytał Agavin, zamykając za nimi drzwi, wchodząc za swoje mahoniowe biurko i wskazując wilkowi fotel naprzeciwko. Shane nie usiadł. Zacisnął dłonie na zagłówku fotela i znowu skupił drapieżne spojrzenie na lekarzu, chociaż naprawdę starał się opanowad. - Alfa osobiście mnie poprosił o czuwanie nad jego córką, bo jak pewnie wiesz, zamieszkała teraz sama – powiedział i uznał, że to bardzo wiarygodne wytłumaczenie tego, że zamierzał przesłuchad Agavina. - Tak, wiem, że Sonia przeniosła się na poddasze „Luny” – Agavin skinął głową. – Była tym bardzo rozemocjonowana. Shane skrzywił się, ale miał teraz wielką ochotę udusid doktorka. Oczywiście, że wiedział o przeprowadzce Sonii. Pewnie sama mu o tym opowiadała. Lubiła go, przyjaźniła się z nim, ufała mu. A jeżeli czuła do niego coś więcej? Możliwe, żeby go kochała? Nawet nie chciał o tym teraz myśled i lepiej dla Agavina, żeby teraz o tym nie myślał. - Jesteś więc świetnie poinformowany – rzucił sarkastycznie, zanim się pohamował i piekielnie dużo satysfakcji przyniósł mu sekundowy ognik w oczach lekarza. To mogło byd cokolwiek: irytacja, złośd, rozbawienie, a nawet tylko jakiś refleks światła, ale przyniósł Shanowi poczucie kontroli. Jak dla niego, Agavin wcale nie musiał go lubid, mógł go nawet szczerze nienawidzid, byle tylko trzymał swoje wypielęgnowane łapy z daleka od Sonii Whitmore. - Alfa polecił mi czuwanie nad Sonią, a że ostatnio wpadają nam tu obce sukinsyny z innej watahy, to chciałbym wiedzied jakie dokładnie mogą pojawid się problemy. - Rozumiem – wolno i z wyraźnym brakiem zrozumienia powiedział Agavin. - Zapytam cię wprost i zrobię to tylko jeden raz, dlatego dobrze by było, żebyś odpowiedział zgodnie z prawdą: co cię łączy z Sonią? Agavin przez chwilę nie odpowiadał, tylko uważnie lustrował Shane’a, jakby zastanawiał się o co tak naprawdę chodzi. I chyba nie wymyślił niczego konkretnego, bo jego spojrzenie nie straciło na skupieniu. - Teraz chyba nie rozumiem. - Ale to bardzo proste pytanie – warknął Shane. – A ty zmuszasz mnie do powtórzenia go, czego oboje wolelibyśmy uniknąd. Agavin rozłożył na bok dłonie w pytającym wyrazie, po czym lekko pokręcił głową. 128

- Sonia jest tutaj na stażu i jestem jej opiekunem. Świetnie sobie radzi, jest ambitna, zaangażowana i czujna. Może trochę zbyt popędliwa, ale uczy się nad tym panowad. No i wasz wilczy dar do wyczuwania krwi bardzo jej się przydaje. Nawet ja nie potrafię tak szybko i tak precyzyjnie zlokalizowad źródeł krwawienia w czasie operacji. - Nie o to pytałem. - Nie jestem pewien o co pytałeś, Shane. Tak łatwo byłoby cisnąd Agavinem o ścianę i złamad mu kark… - Pytałem – warknął z naciskiem – czy nie przekraczasz z nią zawodowych relacji, doktorku. Znowu przez chwilę patrzył na niego w kompletnym zaskoczeniu. - Powiedziałem ci. Jestem opiekunem jej stażu. Uczę ją i odpowiadam za jej pracę. - Przyszedłeś z nią na wesele Crofta, spotykasz się z nią w „Lunie”, widujecie się. - Jesteśmy przyjaciółmi – powiedział z lekkim zdziwieniem. – Chyba nadal nie rozumiem co chcesz usłyszed, Shane. Shane odepchnął się od fotela, obszedł go, oparł pięści na biurku Agavina i pochylił się w jego stronę. Jego oczy nie były już bursztynowe, a złociste i tym razem zrobił to celowo. Chciał, żeby Agavin zaczął się go bad, chod to pewnie było głupie i Sonia by go za to zabiła. - Chcę wiedzied czy sypiasz z Sonią, doktorku – warknął. – I czy nadal zamierzasz to robid. Agavin całą swoją postawą wyraził zdumienie i to wystarczyło Shane’woi za odpowiedź. Emocje nie kłamały, a Shane mógł wyraźnie poczud zaszokowanie i konsternację lekarza. Nie sypiał z Sonią i najwyraźniej nie miał nawet takiego zamiaru, przez co wilk Shane’a chciał zawyd z satysfakcji. Nic ich nie łączyło, a przynajmniej Agavin nie czuł do niej niczego poza sympatią i zawodową życzliwością. Dobrze, bardzo dobrze. W swoim dzikim samozadowoleniu Shane nie od razu zauważył, że Agavine przez chwilę przyglądał mu się z wielkim skupieniem, po czym na kilka sekund zamknął oczy, a na całej jego twarzy odmalowało się wielkie oświecenie. Kiedy uniósł powieki i na powrót na niego spojrzał, jego wzrok jaśniał odrobinę mało ludzkim blaskiem. - Ach tak – powiedział, jakby nagle wszystko stało się jasne, ale Shane’a już to nie obchodziło. Ważne było tylko to, że on nie zamierza się wiązad z Sonią. – No cóż, jeżeli to cię uspokoi i sprawi, że przestaniesz mi grozid, będąc na granicy przemiany, to zapewniam cię, że 129

nie jestem związany z Sonią w żaden seksualny sposób. To prawda, bardzo ją lubię, uważam, że ma potencjał i wielkie możliwości, ale nie zamierzam się z nią związad. Ona ze mną też nie, nawet jeżeli czasami chciałaby myśled inaczej. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Shane wyprostował się i pozwolił swoim oczom odzyskad ludzki kolor. Jednak dobrze zrobił, że tu przyszedł. - Ale powinieneś wiedzied – dośd mało przyjacielsko dodał Agavin – że jest delikatną i wrażliwą dziewczyną. Stara się wyglądad inaczej, ale taka nie jest. - Ty mi będziesz mówił jaka jest Sonia? - Zawsze istnieje możliwośd, że znam ją lepiej od ciebie, Shane. To była w tej chwili prawdopodobnie najgorsza rzecz jaką Agavin mógł powiedzied i w Shanie dosłownie zawrzało. Niewiele brakowało, żeby skoczył na doktora i oderwał mu głowę, kiedy z hukiem otworzyły się drzwi i w progu stanęła Sonia. Wyglądała jak mityczna Furia, jej oczy też były jak płynne złoto. Musiała coś niecoś usłyszed z tej rozmowy. Ups. - Zabiję cię – poinformowała Shane’a z prawdziwą dzikością. - Zostawię was samych – z lekkim rozbawieniem powiedział Agavin, wstając i kierując się do wyjścia. – Myślę, że macie sobie dużo do powiedzenia. Sonia rzuciła mu jedno, krótkie, ostre spojrzenie, po czym na nowo zaczęła sztyletowad Shane’a wzrokiem. To jednak nie był dobry pomysł, żeby tu dzisiaj przychodzid. - Za kogo – wysyczała Sonia po wyjściu Agavina, z każdym kolejnym słowem robiąc krok w stronę Shane’a – ty się, kurwa, uważasz?! - Skąd wiedziałaś, że tu jestem? – spytał spokojnie, żeby jej jeszcze bardziej nie rozzłościd, chod musiał przyznad, że jest teraz piekielnie seksowna. - Bo pielęgniarki ze szczęścia zaczęły moczyd majtki i zaczęło od nich śmierdzied – wysyczała. – Masz trzy sekundy, żeby mi powiedzied, co to wszystko ma znaczyd, zanim cię rozszarpię na strzępy. Raz. - Miałem do pogadania z Agavinem, to wszystko. - Tak, słyszałam – syczała dalej. – Jeszcze dwie sekundy do twojej śmierci! - Jesteś seksowna, kiedy się złościsz. - Dwa! - Powiedziałem: musiałem wyjaśnid sobie kilka rzeczy z Agavinem. 130

- Nie miałeś prawa go wypytywad o to, co mnie z nim łączy! – syknęła, zaciskając pięści tak mocno, że aż usłyszał chrzęst kości. – To jest tylko moja sprawa! - Nie – warknął, też zbliżając się do niej o parę kroków, przez co teraz stali dokładnie naprzeciwko siebie. – To już nie jest tylko twoja sprawa, Sonia. Teraz to jest tak samo moja sprawa jak twoja. - Ty głupi sukinsynu, nie! Nie! Rozumiesz?! NIE! - Tak – powiedział i pochylił do niej głowę, z trudem walcząc z potrzebą złapania jej za ramiona, przygniecenia do ściany i całowania, aż do utraty tchu. – I dobrze wiesz, że nie mam na to wpływu, to jest teraz moim życiem. Ty jesteś teraz moim życiem. I przeprowadzę taką rozmowę z każdym facetem, którego przy tobie zobaczę, zanim go zabiję. Oczy Sonii dosłownie zapłonęły, kiedy jej pięśd błyskawicznie przecięła powietrze i z trzaskiem rąbnęła go w policzek, aż odwróciło mu głowę na bok. Czuł jak pęka mu kośd policzkowa i wbrew wszelkiemu zdrowemu rozsądkowi to sprawiło, że był jeszcze bardziej podniecony. Zamruczał z przyjemności, kiedy kości zaczęły się samoistnie zrastad i rozruszał na boki napięty kark, po czym znowu spojrzał na jej piękną, pałającą twarz. - Jeszcze. - Idź do piekła! - Jestem w nim już od dłuższego czasu i to właśnie dzięki tobie – powiedział i wyciągnął rękę, żeby ją pogłaskad po policzku, ale Sonia skutecznie się przed tym uchyliła. – Kiedyś ci zależało, Maleoka. - A teraz biorę na to tabletki! – zripostowała natychmiast. – I przysięgam ci, że jeżeli nie zostawisz mnie w spokoju, to powiem o wszystkim mojemu ojcu! - Idź, powiedz – znowu pochylił do niej głowę. – Wręcz cię proszę, żebyś to zrobiła. Wyzywam cię do tego. Tym razem mocno pchnęła go w ramię, ale uznał, że to postęp: przynajmniej już nie chciała bid go po pysku. - Moi bracia cię zabiją! - I bardzo dobrze, to będzie o wiele lepsze od tego, jak muszę teraz żyd, stale o tobie myśląc, stale cię pragnąc, stale wiedząc, że mnie nienawidzisz. Niech mnie zabiją, przynajmniej to wyzwoli mnie z tego szaleostwa. Sonia już otworzyła usta, ale tylko zachłysnęła się powietrzem. Czuł zawrotną gamę jej emocji, które buchały z każdego pora jej pięknej skóry, ale nie potrafił powiedzied co ona 131

tak naprawdę do niego czuje. Nie chciał jej drażnid, nie chciał budzid w niej demonów, ale rozpaczliwie pragnął przedostad się przez jej żelazny pancerz i dowiedzied się czy to możliwe, żeby ona nie czuła teraz mocy sparowania, skoro to ona je pierwsza poczuła już jako nastolatka. Ponownie wyciągnął rękę i wykorzystując jej chwilowe oszołomienie, przesunął palcami po jej krótkiej fryzurce, po czym z przyjemnością zanurzył palce w jej włosach. Uwielbiał jej dotykad, a nie miał ku temu wielu okazji. - Mówiłem ci już, że ślicznie ci w tej nowej fryzurce? – spytał z czułością i chyba to było niepotrzebne, bo obudziło ją z odrętwienia. Złapała go za dłoo, zgniotła mu śródręcze w sposób, którego uczył ją razem z Rustym i Troy’em, kiedy miała dwanaście lat, po czym wykręciła mu ramię na plecy. Bolało, ale i tak uśmiechnął się pod nosem z zadowoleniem. Działała skutecznie i błyskawicznie, dokładnie tak jak ją tego uczyli. Dobrze było wiedzied, że potrafi się obronid. Może nie powaliłaby samca z ich watahy, ale kurduple z innych sfor nie będą dla niej żadnym zagrożeniem. Cieszyło go to. - Nie zbliżaj się do mnie więcej – wysyczała i tym razem mógł wyczud, które emocje u niej dominują, przez co skurczył mu się żołądek. Była zdesperowana i przerażona, ale to raczej nie jego się bała. Szkoda tylko, że nie potrafiła szczerze z nim porozmawiad i powiedzied mu, co ją tak przeraża. – Rozumiesz?! Odwal się ode mnie, Spencer i trzymaj się z daleka od Agavina! - Jeżeli zobaczę go u twojego boku poza szpitalem, to go zabiję – oznajmił spokojnie, przez co jej niepokój wzrósł. Syknął cicho, kiedy jednym ruchem wybiła mu bark ze stawu, ale zaraz potem wyszczerzył się w uśmiechu. Był chorym draniem. Ale Sonia nawet zdenerwowana wiedziała co robi. To bardzo dobrze. Nie będzie mógł się zregenerowad, dopóki ktoś mu nie nastawi tego barku, a to znaczyło, że chwilowo będzie wolniejszy, słabszy i bardziej podatny na atak. Whitmorowie świetnie ją wyszkolili. - Zostaw mnie w spokoju, Spencer – szepnęła, puściła go i wyszła z gabinetu, trzaskając drzwiami. Shane przytrzymał dłonią bolący bark i usiadł na podramienniku fotela, zastanawiając się jak bardzo zepsuł wszystko tym przyjściem tutaj. Ale nie zaznałby spokoju, gdyby nie porozmawiał z Agavinem. Może po prostu powinien był poczekad na bardziej dogodną ku temu okazję.

132

Drzwi ponownie się otworzyły i stanął w nich Agavin. Nadal wyglądał cholernie idealnie. To było irytujące. - Chyba potrzebujesz małej pomocy – powiedział z tym swoim drażniącym spokojem. Shane tylko na niego zawarczał, ale Agavin i tak do niego podszedł i bez strachu zaczął badad palcami jego wybity bark. - Wierzę, że gdybyś chciał mnie ugryźd, to byś nie warczał, Shane – powiedział, fachowo obejmując ramię Shane’a i przygotowując się do nastawienia go. – Ale w ramach podsumowania naszej rozmowy, mogę cię zapewnid, że moje relacje z Sonią są czysto zawodowe i czysto koleżeoskie. I to się z pewnością nie zmieni. Shane spojrzał na niego z grymasem, ale skinął głową. Przeszedł tu, żeby właśnie to usłyszed, więc w pewien patologiczny sposób można uznad, że odniósł sukces. - Czy teraz możemy już nastawid ten bark, żebyś mógł się wyleczyd? – zapytał spokojnie Agavin, a gdy Shane ponowienie skinął głową, nie bez zastanawiającej, lekkiej, niepodobnej do siebie mściwości, lekarz dodał: - Będzie bolało. Nie powiem, że nie sprawi mi to pewnej przyjemności, Spencer. Shane spojrzał na niego ze zdziwieniem, ale zanim zdążył zapytad, co doktor miał dokładnie na myśli, Agavin właśnie jednym ruchem nastawił mu staw barkowy. Rzeczywiście zabolało, ale dzięki temu zapomniał, o co chciał zapytad.

Sonia była wściekła i przerażona. On naprawdę się na nią zafiksował i to było straszne. Zaczynała podejrzewad, że nic co zrobi go nie zniechęci. I to rzeczywiście było potworne, bo pamiętała co się działo z Croftem, kiedy poczuł sparowanie z Izzy. Kompletnie nad sobą nie panował, był drażliwy, agresywny i przerażająco zazdrosny o każdego samca w pobliżu, nawet o własnych braci. Jeżeli to samo dzieje się teraz z Shanem, to Sonia, krótko mówiąc, ma przerąbane. I co to właściwie znaczyło, że ojciec kazał mu jej pilnowad?! Jakim prawem?! Była tak zła, że zapomniała go o to zapytad, ale to nie znaczy, że jej to uciekło. O tak, pamiętała o tym bardzo dobrze i jak najszybciej zamierzała to wyjaśnid. Zadzwoniła do Rusty’ego i kazała mu jak najszybciej przywlec swoją leniwą dupę do szpitala, ale jakoś się do niej nie pokwapił, więc zaraz po dwudziestoczterogodzinnym dyżurze to ona pojechała do niego. Tak jak podejrzewała, zastała go wygodnie wywalonego na brzuchu w łóżku, na szczęście

133

jakakolwiek latawica mu towarzyszyła, to już jej nie było. Pozostał tylko słaby zapach tandetnych perfum i nuta lisiego piżma. Lisice to zdecydowanie największe lafiryndy w ich świecie. Rusty spał, ale wcale się tym nie przejęła, kiedy dźgała go palcem w nagie, świetnie wyrzeźbione plecy. - Rusty, śpisz? - Nie – odparł jej zjadliwy, senny głos, ale dupek nawet nie otworzył oczu. – Poluję na słonie. Jego sarkazm bardzo skutecznie odbił się od jej aury złości na cały świat. - Możesz mi z łaski swojej powiedzied, czemu śpisz do dziesiątej, zamiast przyjśd do mnie do szpitala, tak jak prosiłam? - Bo dłużej już nie mogę. Z całej siły uszczypnęła go w bok, bo wiedziała, że tego nie lubił. Odniosło to skutek: otworzył oczy i spojrzał na nią buro. - Czego chcesz? - Nienawidzę Shane’a Spencera! - I obudziłaś mnie tylko po to, żeby mi to powiedzied? Genialnie. Masz trzy sekundy na ucieczkę. - Boże, Rusty, ja go naprawdę nienawidzę! – wybuchła, podnosząc się z kucek i krążąc po pokoju brata jak lew po klatce. Rusty przewalił oczami, podciągnął się na łokciach i przewrócił się z brzucha na plecy, pilnując by prześcieradło nie zsunęło się poniżej jego pasa, co znaczyło, że jak zwykle jest goły. - No dobra – powiedział bez cienia entuzjazmu. – Jeśli musisz porozmawiad, będę udawał, że słucham. - Ojciec kazał mu mnie pilnowad! – ponownie wybuchła. – Wyobrażasz sobie?! - Aaaa – mruknął Rusty bez grama zdziwienia, wygodniej siadając i opierając plecy o ramę łóżka. – Więc o to chodzi. Sonia gwałtownie się zatrzymała i wbiła w niego dzikie spojrzenie. - Wiedziałeś?! – wysyczała, na co lekko się skrzywił. - Jeśli zamierzasz na mnie syczed, to mam nadzieję, że przyniosłaś mi chociaż kawę. Pochyliła się nad nim, a jej oczy zamieniły się w płynne złoto. 134

- Rusty, wiedziałeś? Spokojnie na nią spojrzał kompletnie nie poruszony jej wściekłością i groźbą rychłej przemiany. Patrzył tak przez kilka chwil, po czym zupełnie spokojnie rzucił tylko: - Uspokój się, Lilijko. Zacisnęła zęby i pięści, ale złapała krzesło i ze zgrzytem przyciągnęła je do łóżka, żeby usiąśd dokładnie naprzeciwko niego i usłyszed wyjaśnienia. Był jej bratem, ale był też silnym samcem Alfa, a ponieważ ona była samicą Alfa, to mógł z łatwością uznad, że swoim zachowaniem rzuca mu wyzwanie, co było im obojgu zupełnie niepotrzebne. Wojowniczo skrzyżowała ramiona na piersi i całą niewerbalną mową ciała dała mu do zrozumienia, że ma zacząd mówid. Rusty wzniósł oczy do nieba, ale też skrzyżował ramiona na piersi i rzucił: - To chyba było oczywiste, że dostaniesz obstawę. Jesteś córką Alfy. Ojciec wiedział, że jak któryś z nas będzie się zbyt często obok ciebie kręcił, to zrobisz się podejrzliwa, a Shane jest w barze praktycznie przez cały czas i byłby ostatnią osobą, którą byś podejrzewała o bycie swoim opiekunem. Sonia poderwała się na nogi ze złości, ale pod znaczącym spojrzeniem brata znowu usiadła. - Nie potrzebuję opiekuna – powiedziała przez zaciśnięte zęby. – Nie takiego! - Nie bądź głupia, Lilijko. Oczywiście, że potrzebujesz. A jak zaczniesz się awanturowad, to wrócisz do domu. Jak się w ogóle o tym dowiedziałaś? Shane ci powiedział? No to sobie strzelił w kolano. - Oczywiście, że mi nie powiedział! Nie ma aż takich jaj! Słyszałam jak mówił o tym komuś innemu! - To czemu naskakujesz na mnie, a nie na niego? - Bo byłam zbyt wściekła, za to że wypytywał Agavina czy nie przekracza ze mną relacji zawodowych, żeby odgryźd mu głowę za to, że zgodził się byd moim cieniem! Rusty przez chwilę trwał w bezruchu, po czym kąciki ust mu zadrżały i ewidentnie z trudem panował nad wybuchem śmiechu. - Shane zapytał Agavina czy nie przekracza z tobą zawodowych relacji? - Tak, do diabła! Potrafisz to sobie wyobrazid?! Agavin jest moim szefem i przyjacielem! Wiesz jaki to wstyd?! Nienawidzę Spencera!

135

Rusty nie wytrzymał i zaczął rechotad, za co oberwał od Sonii solidny cios prosto w ramię. I jeżeli w ogóle poczuł ten cios, to nawet nie zmniejszył rozbawionego uśmiechu. - To nie jest śmieszne! - To jest cholernie śmieszne – poprawił ją bez cienia skruchy. – Kto by pomyślał, że Shane potraktuje sprawę tak poważnie. Ale to dobrze. - Nie, to nie jest wcale nic dobrego! Masz powiedzied ojcu, żeby kazał mu się trzymad ode mnie z daleka! - Ani myślę. - Rusty! - Czy mogłabyś mi powiedzied, o co ci właściwie chodzi? Może go trochę poniosło z tym Agavinem, ale to tylko znaczy, że potraktował sprawę odpowiedzialnie. A z naszym drogim chirurgiem i tak ktoś musiałby porozmawiad, bo za dużo czasu ze sobą spędzaliście. - Idioto, to mój przełożony! - Więc na pewno nie poczuł się obrażony. Czy teraz mogę już wrócid do spania? Sonia miała ochotę go udusid, albo co najmniej zrobid mu jakąś poważną krzywdę. Rusty nie widział problemu, no ale przecież nie mogła mu powiedzied, że tak naprawdę chodzi o sparowanie. I o to, że Shane do tego też podszedł zdecydowanie poważnie. Rusty prawdopodobnie zabiłby Shane’a, gdyby się o tym dowiedział. Chciało jej się wyd z frustracji. Nie mogła zmusid brata do reakcji bez powiedzenia mu całej prawdy, a powiedzied mu jej nie mogła. Ojciec też nie ucieszy się jak będzie się awanturowad i każe mu odwoład Spencera. Pewnie naprawdę każe jej wrócid do domu, bo uzna, że jest niedojrzała i nieodpowiedzialna. A ona była po prostu przestraszona i nigdy by się do tego nie przyznała. - Nienawidzę go! – powtórzyła bardziej na własny użytek, niż na potrzeby brata, po czym odepchnęła krzesło i skierowała się do wyjścia. Czuła jakby się dusiła, jej wilczyca skomlała, jakby ktoś zrobił jej krzywdę. Zbyt długo nie zrzucała skóry, potrzebowała ruchu i przestrzeni. Koniecznie musiała pobiegad, żeby oczyścid umysł. - Gdzie idziesz, Lilijko? – spytał za nią Rusty, ale nawet się nie odwróciła, kiedy ze złością odpowiadała: - Do lasu. - Nie wolno teraz biegad samotnie! – zawołał za nią Rusty upominającym tonem. 136

- I nic mnie to nie obchodzi! - Niech to szlak – mruknął brat pod nosem, ale już i tak przemierzała salon, zrzucając z siebie ubranie. Usłyszała szelest w sypialni, co znaczyło, że Rusty niechętnie zwlókł się z łóżka. Naprawdę jej nie obchodziło, czy złamie zakaz ojca i pójdzie biegad sama, ale zdążyła już się przyzwyczaid, że Rusty jej na to nie pozwoli. Bracia zawsze się nią opiekowali i to nawet bardziej, niżby tego chciała, więc dwie sekundy po tym jak przeistoczyła się w wilka, z sypialni wyszedł Rus i też już był przemieniony. Co prawda wyraz pyska miał nietęgi, bo ewidentnie chętniej zostałby jeszcze w łóżku, ale czule smagnął ją wielką łapą w kark. Była zła, więc strąciła jego łapsko, po czym otworzyła sobie drzwi i wybiegła z domu. Doskonale usłyszała za sobą sapnięcie Rusty’ego, ale miała to gdzieś. Przecież nie kazała mu za sobą iśd. Z całą szybkością jaką potrafiła rozwinąd skierowała się do lasu i nie czekała na brata, ale słyszała, że podążył za nią. Z każdą kolejną milą czuła się coraz lepiej i spokojniej. Przestawało jej szumied w głowie i znów mogła się skupid. Rusty miał rację. Może porozmawiad z ojcem, ale jeśli zdejmie z niej Shane’a, to wyznaczy na jego miejsce kogoś innego, albo każe jej wrócid do domu. A jak zareaguje Shane, kiedy ktoś inny zacznie za nią chodzid? Prawdę mówiąc to obawiała się, że może zacząd wtedy gadad. I zrobi się jeszcze gorzej. Co musiała zrobid? Musiała mu uświadomid, że z nim nie będzie. Tylko jak? Skooczyła myślenie na ten temat, kiedy Rusty zaczął ją zaczepiad i wciągad w zabawę. Prześcigał ją i blokował jej drogę, podszczypywał ją zębami, ciągnął ją za ogon i przewracał ją na mech. Jak zwykle poprawiło jej to humor. Rusty może i był łajdakiem, ale kochała go i jakimś sposobem on zawsze potrafił poprawid jej nastrój. Nikt nie potrafił jej tak uspokoid jak on. I chociaż dośd lekceważąco traktował jej nienawiśd do Shane’a, to w cudowny sposób pomagał jej zapomnied o tym, jakie ma z nim problemy. Kiedy kilka godzin później wracała do „Luny” lepiej już panowała nad swoim przerażeniem, a pomysł zagrania Spancerowi na nosie dodawał jej animuszu. Nie wiedziała tylko jak to zrobid, bo nie miała pod ręką nikogo, kogo mogłaby wciągnąd w swoją niebezpieczną grę. No i istniała jeszcze poważna obawa o reakcje jej durnych braci, kiedy ją nakryją na randkowaniu z kimkolwiek. To musiał byd ktoś, za kim nie będzie tęskniła, jeśli pomylona rodzinka się dowie i go sprzątnie. Było tez ryzyko, że Shane wcale nie uświadomi sobie, że pomylił się w uczuciach do niej, a wręcz przeciwnie, zacznie o tym z kimś gadad. Ale była na niego zbyt wściekła, żeby myśled logicznie. 137

Do diabła, tylko kto będzie na tyle głupi, żeby się z nią umówid, znając jej braci? Kto jest też na tyle bezmyślny, żeby nie zauważyd, że w tym wszystkim nie chodzi o niego? Olśniło ją. Musiała się umówid z Maxem.

138

Rozdział VI

- Miałaś do mnie zadzwonid, ty świnio. Możesz mi łaskawie powiedzied, czy w ogóle żyjesz? - Przepraszam, byłam zajęta. Wiesz jak jest. - Nie wiem, Kailee. Powiedz mi. Nawet nie miałam ci kiedy opowiedzied co wyczynia ten psychopata Spencer i co zamierzam mu w związku z tym zrobid. Co się z tobą dzieje? - Wszystko w porządku, jestem tylko zmęczona. Sonia spojrzała na telefon i zamarła z łyżeczką Nutelli uniesioną do ust. Leżała na brzuchu, opychała się słodkim kremem i opracowywała w głowie szczegóły swojego demonicznego planu związanego z pokazaniem się Shane’owi na randce z Maxem, więc zadzwoniła do Kailee, żeby jej o tym opowiedzied, bo przyjaciółka ostatnio się nie odzywała, a wcześniej dzwoniły do siebie regularnie. Teraz, słysząc zmęczony, przybity ton Kailee, Sonia miała już pewnośd, że coś się musiało stad. - Kailee, co się stało? – spytała drapieżnie, patrząc nieruchomym spojrzeniem na swój telefon ustawiony na głośnik. Niby nie było jej to potrzebne, bo i tak słyszałaby przyjaciółkę, ale chciała skorzystad z tego, że mieszka sama w dźwiękoszczelnym mieszkaniu i nie musi już ukrywad swoich najbardziej prywatnych rozmów przed resztą rodziny. - Nic, oczywiście, że nic. Sonia zawarczała i szybko zlizała słodką masę z łyżeczki, po czym wrzuciła ją do prawie opróżnionego słoika i posłała swojemu telefonowi oskarżycielskie spojrzenie. - Nie pieprz mi tu. Znam cię, słyszę, że coś jest nie tak. Mów. - Nic się nie dzieje. - Mów, albo wsiadam w samochód i do ciebie jadę. A jak już będę na miejscu, to przysięgam, że zrobię tam prawdziwą krwawą rewolucję. Kailee sapnęła ciężko i Sonia oczyma duszy widziała jak przyjaciółka nerwowo pociera dłonią czoło. W tej chwili wszystkie jej problemy stały się nieważne i liczyło się tylko to, co spotkało Kailee. - Kailee – ponagliła ją. - Pamiętasz jak mówiłam ci, że Andrew mi się oświadczył? 139

- Oczywiście, że tak. Powiedziałam ci wtedy, że to najgorsza rzecz jaka mogła cię spotkad. - Wielkie dzięki za wsparcie – burknęła. – No to pewnie się ucieszysz, że chyba zaczął się wahad. - Ooo? – Sonia uniosła brwi i troszkę spokojniejsza, że Kailee nie stała się jakaś krzywda, ponownie wydłubała ze słoika pękatą łyżkę Nutelli. – A to ciekawe. - Ciekawe? To dobijające, a nie ciekawe. Sonia, on chyba chce się wycofad! Zostawi mnie! - I to będzie z kolei najlepsze, co może ci się teraz przydarzyd. Już ci mówiłam tyle razy, że jeśli podtrzymujesz ten związek sztucznie, to najwyższa pora odłączyd respirator. – Nagle Sonia ponownie zamarła z łyżeczką uniesioną do ust, bo przyszła jej do głowy pewna niepokojąca myśl. – Zaraz. Ale ty mu chyba nie powiedziałaś? - O tym, że potrafię na zawołanie obrosnąd futrem, biegam na czterech łapach i mogę mu odgryźd głowę, kiedy mnie wkurzy? – Kailee zaśmiała się bez wesołości. – Nie, uwierz mi, nie znalazłam na to jeszcze dobrej chwili. Poza tym, nie rozmawiałam jeszcze z twoim ojcem, a muszę mied jego zgodę, żeby powiedzied o tym człowiekowi. Sonia uśmiechnęła się pod nosem. - A tatuś ci takiej zgody nie da – rzuciła śpiewnie. – Tak mi przykro. Po drugiej stronie zapadła cisza i kiedy zaczęła się przedłużad, Sonia wywróciła oczami i wykonała szeroki gest ręką z łyżeczką, pomimo tego, że przyjaciółka nie mogła go przecież zobaczyd. - Jezu, nie obrażaj się na mnie. Po prostu uważam, że on nie udźwignie prawdy. A powiedzenie mu kim jesteś, to postawienie wszystkiego na jedną kartę, dlatego chcę, żebyś się upewniła, że stawiasz na asa, a nie na dupka. W słuchawce nadal panowała cisza, więc Sonia zbliżyła usta do głośnika i wystarczająco głośno, żeby Kailee to zadudniło w super wrażliwych uszach, rzuciła: - Kailee! - Myślę, że on mnie zdradza – wyznała wilczyca na wydechu, na co Sonia otworzyła usta ze zdziwienia i gwałtownie usiadła. - O? - Boże, Sonia, jestem taka przewrażliwiona! – wyznała na wpół ze złością, na wpół z rozpaczą Kailee. – Nie wiem co mam myśled. Na niczym go nie przyłapałam, ani nic z tych 140

rzeczy, ale wyczuwałam jakąś kobietę na jego ubraniu. Nie na skórze, nigdy na skórze, ale jak wiesz on jest maniakiem czystości i bierze prysznic kilka razy dziennie, ale jej zapach osiadł na jego płaszczu. A ja nawet nie mogę go o nic zapytad, bo jak mu wytłumaczę, że wyczuwam zapach jakiejś obcej kobiety na jego garniturze?! Jezu, jestem na skraju paranoi. - Spokojnie, tylko spokojnie. Znajdziemy sukę i ją rozszarpiemy, a potem wyrwiemy mu jaja. Jadę do ciebie. - Nie, Boże, Sonia, przestao! Masz mi powiedzied, że oszalałam, że coś sobie uroiłam! Że to nic nie znaczy! Przecież on pracuje z milionem ludzi! Przesiąka ich zapachem! To jest normalne! Sonia chciałaby powiedzied coś pocieszającego, ale tak naprawdę obydwie wiedziały, że jeśli Kailee wyczuwa na nim inną kobietę, to nie jest to pomyłka. Jedynie może się oszukiwad i mied nadzieję, że to pomyłka. Były wilczycami, miały instynkt, który nie zwodził. Jeżeli Kailee zwątpiła w swoje zmysły, to znaczyło tylko, że za dużo czasu spędziła wśród zwykłych ludzi. - Kailee – powiedziała ostrożnie – jeśli on cię zdradza… - Jeśli on mnie zdradza – przerwała jej Kailee z drapieżnością w głosie, dzięki której Sonia się uspokoiła o stan swojej przyjaciółki. Wściekłośd, to prawidłowa reakcja. – To wydrę mu serce z piersi i wsadzę mu je w dupę! Sonia szeroko się uśmiechnęła. - Kochanie, jestem już w trakcie pakowania i jadę do ciebie. Zrobimy mu takie wejście wilka, że będzie sikał pod siebie do kooca życia. - Nie, nie przyjeżdżaj, Sonia. Jeszcze nie teraz. Muszę się upewnid, a ty mnie tylko będziesz podżegad do przemocy. Potrzebuję stuprocentowej pewności. Sonia jęknęła z rozczarowaniem. - Ale ja chcę ci pomóc. I mogę zabrad czarownicę. Rzuci na niego jakiś urok, obsypie go czyrakami czy coś. O, albo hemoroidy! Ten facet zdecydowanie zasługuje na ból w dupie! - Nie teraz. Nie chcę zrobid czegoś głupiego, a potem żałowad. Nie chcę popełniad ciągle tych samych błędów! - Przecież nigdy nie popełniasz dwa razy tego samego błędu, Kailee. - Jasne – burknęła gorzko. – Tylko pięd, albo sześd razy, tak dla pewności. Sonia znowu się do siebie uśmiechnęła. - Nie jesteś w takim znowu bardzo złym stanie, prawda? 141

- Jestem w złym stanie! Jestem na siebie wściekła! I na niego! W ogóle jestem wściekła na wszystko! Co jest ze mną nie tak, że nie można mnie po prostu kochad? - Ja cię kocham. Kailee znowu ciężko sapnęła, a po chwili zmieniła temat. - No to co mi chciałaś powiedzied o Spencerze? Sonia faktycznie planowała opowiedzied przyjaciółce o wszystkich ostatnich wydarzeniach, ale to nie był na to dobry moment. Kailee miała własne problemy i nie było sensu zwalad jej na głowę jeszcze więcej. - Jest irytujący, jak zawsze. Ojciec uczynił go moim osobistym strażnikiem, potrafisz to sobie wyobrazid? A on poszedł do Agavina i zapytał go, co nas właściwie łączy. Mam ochotę zabid tego durnia! Kailee prychnęła ze śmiechem. - Jak nie możesz mu wybaczyd, to się zemścij. Ja mam właśnie taki zamiar. - Taaak, coś mi chodzi po głowie – rzuciła z uśmieszkiem, zlizała słodką masę z łyżeczki i zerknęła na zegarek, po czym sapnęła. – Muszę się zbierad na kolację do rodziców. Ma się zejśd cała rodzina. Jupi. Jesteś pewna, że mam nie przyjeżdżad? Bo chętnie to zrobię, zwłaszcza dzisiaj. - Nie – odparła Kailee i w jej głosie wreszcie zabrzmiał lekki uśmiech. – Poradzę sobie. Idź do domu i zachowuj się grzecznie. Dzięki, że zadzwoniłaś. - Nie ma za co. A jak nie odezwiesz się za parę dni, to pojadę skopad ci tyłek. Miej to na uwadze. - Przyjęłam. Ucałuj rodziców i nie martw się o mnie. Pa! - Buziaki! Sonia wyłączyła telefon i ponownie wrzuciła łyżeczkę do słoika. Biedna Kailee, nie zasłużyła sobie na to wszystko. A jedyne czego chciała, to normalnie żyd i cieszyd się tą normalnością. No i zapomnied o Harperze. Ale ten jej cały Andrew od początku jej się nie podobał. Było w nim coś złudnego, coś sztucznego. Jeżeli faktycznie ten sukinsyn ją zdradza, to biada mu i bez jej osobistej interwencji, bo Kailee go zabije. A przynajmniej powinna. Nie żeby go żałowała. Jak Alfa się o tym dowie, to facet i tak zginie. Nie oszukuje się takiej wspaniałej dziewczyny, jaką jest Kailee i nie łamie jej się serca, jeżeli nie chce się mied złamanego kręgosłupa.

142

Sonia podniosła się z łóżka i jeszcze raz spojrzała na zegarek. Pora wychodzid, jeżeli nie chce się spóźnid. Poza tym, Croft i Izzy już pewnie na nią czekają na dole, żeby ją ze sobą zabrad. Tak naprawdę nie miała najmniejszej ochoty na tę rodzinną kolacyjkę, ale ona świetnie wpisała się w jej plany na ten wieczór. Wszyscy jej bracia będą musieli się stawid w rodzinnym domu, jeżeli nie będą chcieli posmakowad gniewu matki, a więc nie będzie ich w „Lunie”. A miała tylu braci, że to naprawdę osiągnięcie, żeby nie wpaśd na któregoś w barze. W każdym razie, była na dzisiaj umówiona z Maxem, Shane miał nocą zmianę, a jej wesoła rodzinka będzie siedziała w domu u rodziców, dzięki czemu nie nakryją jej na tej randce. Mamie powiedziała, że ma nocny dyżur w szpitalu, więc będzie poza wszelkim podejrzeniem, jeśli wyjdzie z kolacji wcześniej. Szczerze mówiąc, uważała swój demoniczny plan za dzieło sztuki. Ubrała się w tę samą niebieską sukienkę, którą miała na sobie w czasie ostatniej imprezy z Izzy, lekko się podmalowała i wskoczyła w buty na wysokich obcasach. Nie mogła przesadzid, żeby rodzina nie nabrała podejrzeo, ale nie chciała też wyglądad jak czupiradło, jeśli Shane’a miała zalad krew. Tak przygotowana zeszła do baru, akurat na czas, żeby usłyszed jak Croft mówi do żony i wskazuje na pudła z alkoholem: - To ile tego wziąd? - No chyba ze dwie skrzynki. - Ale wiesz, że wszyscy moi bracia będą? - No tak, jak się zbierzecie i przysiądziecie… Bierz cztery. - To wezmę osiem – podsumował Croft i zniknął na zapleczu. Sonia szeroko się do siebie uśmiechnęła. Wszystko się pięknie składało. Jej bracia będą siedzied w domu i pid, a ona będzie mogła bezpiecznie grad Shane’owi na nosie. - Cześd, Platynowa – rzuciła, energicznie wychodząc zza baru i wskakując na stołek obok bratowej. – Odwaliłaś się jak szczur na otwarcie kanału. Izzy spłoniła się lekko i szybko przetoczyła spojrzeniem po swojej grzecznej, zwiewnej sukience w małe, niebieskie kwiatuszki. Wyglądała słodko, niewinnie i całkowicie jak nie ona. - Myślisz, że przesadziłam? To pierwsza kolacja w domu u waszych rodziców i chciałam dobrze wypaśd. - Przecież jadłaś już u nas nie raz – zaśmiała się Sonia.

143

- No tak, ale wtedy jeszcze nie byłam synową – burknęła Izzy i sama też obrzuciła Sonię spojrzeniem, po czym zmarszczyła czoło. – Ty też się wystroiłaś. A podobno idziesz potem prosto do pracy. - Zaczęło mi się podobad noszenie sukienek – odparła i wyszczerzyła zęby. – No wiesz, łatwiej się ich pozbyd. Izzy jeszcze mocniej zmarszczyła czoło. - Dlaczego mam wrażenie, że coś knujesz? Sonia szybko chrząknęła i zeskoczyła ze stołka. Ta jej cholerna bratowa-czarownica zdecydowanie za dobrze zdążyła ją już poznad. - Wydaje ci się. Po prostu mam dobry humor. Idziemy? Izzy przyjrzała jej się uważnie, ale nic więcej nie powiedziała i posłusznie zeszła z krzesła. Sonia złapała ją za rękę i zaczęła ciągnąd do wyjścia. - Shane, powiedz Croftowi, że będziemy w samochodzie, dobrze? – szybko rzuciła Isabelle w stronę baru, a Sonia przelotnie spojrzała w tamtą stronę. Shane stał w swoim stałym miejscu, przygotowywał komuś drinka i skinął głową, ale jego łapczywe oczy jak zwykle w ostatnich dniach, były skupione na niej. Nic nie powiedział i wydawał się spokojny, co było intrygującą odmianą w ciągu tych ostatnich dni. Była ciekawa czy to zapewnienia Agavina go tak uspokoiły, czy raczej to, że na chwilę straciła wtedy kontrolę i jej emocje stały się bardziej wyczuwalne. Ściskało ją w dołku na myśl, że mógł nabrad nadziei, albo że ją zdemaskował. Na szczęście, jak wszystko dobrze dzisiaj pójdzie, to na koniec tego wieczoru trafi go szlak. - Jak się czujesz? – spytała przyjaciółkę, kiedy były już poza barem i wsiadły do samochodu Crofta. - Świetnie. Czemu pytasz? - Te twoje czary-mary faktycznie paskudnie wyglądają z zewnątrz. Jakoś już się nie dziwię, że Croft szaleje jak masz odprawiad jakieś swoje rytuały. - Wiem o tym, ale obecnie to jedyny sposób na dowiedzenie się, co robi Valacar. Uwierz mi, nie sprawia mi żadnej przyjemności oglądanie go, ale próbuję zapanowad nad sytuacją. To groźny socjopata. I dysponuje bardzo zaawansowaną czarną magią. Jeżeli nie dowiemy się, co planuje i po co porywa te wszystkie wilki, to będzie zagrożony cały nadprzyrodzony świat. Nie chcę dramatyzowad, ale to z mojego więzienia został wypuszczony i to ja jestem odpowiedzialna za wszystkie zbrodnie, które teraz popełnia. 144

- Faktycznie, nie dramatyzuj. To nie jest twoje więzienie. I nie ty jesteś winna. Wyluzuj, Platynowa. Dowiedziałaś się już kto go wypuścił? Izzy westchnęła i ze zmęczeniem pomasowała sobie kark, przez co Sonię zalało współczucie i prawie wycofała to pytanie. Izzy bardzo osobiście traktowała tę cała sytuację, naprawdę czuła się odpowiedzialna za wszystko co się działo. Obwiniała siebie o to, że za długo pozwalała Naczelnej Radzie Sabatu sprawowad władzę i podejmowad najważniejsze decyzje, podczas gdy ona była tylko śliczną ozdóbką pałacu. - Miałam zamiar dzisiaj porozmawiad o tym z twoim ojcem, ale skoro i tak musisz wyjśd wcześniej, to mogę ci od razu powiedzied, czego się dowiedziałam. Pamiętasz Albina? - Nie – przyznała szczerze. - To ten, który przewodził Radzie. Ten, który chciał mnie wydad watasze z Gortham i próbował doprowadzid do wycięcia mi triquetry z pleców. Sonia odruchowo groźnie zawarczała. O tak, oczywiście, że pamiętała tego sukinsyna. Osobiście miała ochotę przegryźd mu gardło za to wszystko, co zrobił Izzy przez te wszystkie lata. A ta próba odsunięcia jej od tronu i dosłownie zdjęcia z niej skóry – to były jego ostatnie decyzje do trumny. Niestety, jedyną karą jaką poniósł była banicja z Salem, utrata dłoni i wpisanie go na listę celów dla wszystkich Łowców Czarnoksiężników na świecie, bo zdołał im umknąd. Ale jeśli wierzyd w kosmiczną sprawiedliwośd, to ten typ jeszcze zapłaci za wszystko co zrobił. - Czyli pamiętasz – skwitowała z uśmiechem jej warczenie Izzy. – To on autoryzował wypuszczenie Valacara. Wydał polecenia obudzenia go z hibernacji, a potem najprawdopodobniej wyciągnął go z więziennej wyspy. Nie wiem co chciał tym osiągnąd i jak udało mu się to ukryd. Obawiam się, że cokolwiek się tutaj dzieje, zamieszane w to może byd więcej gatunków. To jakiś wielki, bardzo potworny plan, pełen czarnej magii. Mam wrażenie, że w tym wszystkim coś mi umyka i potwornie mnie denerwuje, że nie wiem co! Cały czas próbuję zrozumied co on robił z tymi porwanymi zmiennymi, ale działania tych dwóch nie trzymają się kupy! Jestem pewna, że nie próbowali zabid tych wilków i lisów, ich śmierd była wypadkiem, w czasie robienia czegoś innego, tylko nadal nie wiem czego. Obawiam się, ze to co się dzieje, może prowadzid do bardzo mrocznych rezultatów. - To znaczy? – Sonia zmarszczyła czoło. Izzy odwróciła się bokiem, żeby móc na nią lepiej spojrzed.

145

- Cokolwiek tam się dzieje, jest związane z bardzo czarną magią. Ale naprawdę, bardzo czarną. A jeżeli Valacar, będąc na dziewiątym poziomie mocy, nie może dokooczyd zaklęcia, jakiekolwiek próbuje rzucid i potrzebuje się dostad do żyły magii, to przechodzą mnie ciarki na myśl o tym, co oni chcą zrobid. Rozumiesz? Magia może czynid zarówno dobro, jak i zło. Ingerowanie w sprawy natury jest zawsze złe i dlatego nie wolno używad magii, która może kogoś skrzywdzid. No chyba że próbuje się bronid, ale to też zupełnie inny rodzaj czarów. W każdym razie – Izzy potrząsnęła głową, bo chyba zdała sobie sprawę, że odbiega od tematu, a te zawiłości związane z rodzajami magii są dla Sonii całkowicie niezrozumiałe – Valacar i Albin robią coś, co burzy prawa natury i zabiera życie zmiennym. Już nawet pomijając, że ofiary z życia są najpaskudniejszą częścią czarnej magii, to potwornie się niepokoję tym, co oni chcą osiągnąd i jaki to będzie miało wpływ na nasz świat. Zakłócają porządek, chcą osiągnąd coś, co prawdopodobnie będzie piekielnie niebezpieczne. Rozmawiałam z Panią Elfów, bo elfy najlepiej wyczuwają wszelkie zaburzenia w harmonii praw natury i jeśli mam rację i Valacar chce zakłócid dawny, naturalny porządek, to elfy mogły coś wychwycid. Rzecz w tym, że Valacar jest na tyle silny, że zabezpieczył ewentualne odkrycie i elfy wyczuwają teraz tylko, że coś jest nie tak, ale też nie wiedzą co. Pani Elfów obiecała mi porozumied się z Slaugh Sidhe i z Mrocznymi, ale trochę potrwa zanim uda się przecedzid prawdę przez wszystko, co mogło zostad gdzieś zasłyszane. Sonia uniosła brwi i po raz kolejny uświadomiła sobie, jak bardzo zmienne wilki są aroganckie i jak bardzo zaniedbana jest ich edukacja odnośnie innych gatunków. W całej swojej wyniosłości wierzyli, że są na tyle silni, że nie muszą niczego wiedzied o rodzajach z którymi koegzystują w tym nadprzyrodzonym świecie. Powinna porozmawiad z ojcem na temat specjalnych zajęd dla szczeniaków, na których będą się uczyd o innych gatunkach. - Z kim? – spytała, obiecując sobie, że pójdzie do Troy’a na korepetycje. Izzy znowu potrząsnęła platynowymi włosami, jakby upominając samą siebie, że mówi niejasno. - Slaugh Sidhe to takie elfie wyrocznie, potrafią przewidywad wiele wydarzeo, ale niestety mówią takimi zagadkami, że najczęściej nie idzie ich w ogóle zrozumied. A Mroczni to kowale, Sonia. To oni wykuwają elfią broo, no wiesz, tę najwspanialszą i praktycznie niezniszczalną. Obracają się często w bardzo podejrzanym środowisku, a w takich miejscach można usłyszed różne rzeczy. Ale to wszystko jest bez znaczenia, bo na razie nie mam żadnych nowych informacji z Elfiego Lasu. Najbardziej mnie martwi to, że nie wiem, kto 146

jeszcze jest w to zamieszany. Gdybyśmy wiedzieli kto macza w tym palce, to dowiedzielibyśmy się, co próbują osiągnąd. - A skąd wiesz, że siedzi w tym ktoś jeszcze? - Pamiętasz jak wyśledziłam Valacara za pierwszym razem? Słyszałam tam jeszcze kogoś. I to nie był Albin. Ten ktoś pozostawał daleko w cieniu i nie mogłam go zobaczyd, ale słyszałam jego głos. Myślę, że rozpoznałabym go po tym głosie. To potwornie frustrujące, że nie wiem jak go wytropid. Czuję, że on jest odpowiedzią na wszystkie pytania. - Daj mi jego trop, a ci go znajdę nawet na koocu świata. Izzy poklepała ją z wdzięcznością po ręce. - Wiem, kochanie. Niestety, nie mam niczego poza jego głosem. - A Angel? - Angel szuka śladów. Jest w tym naprawdę dobra, więc jeżeli jakieś są, to je na pewno znajdzie. Ale jak już mówiłam, Valacar otacza ich silną magią. Pozostaje nam czekad i obserwowad. Nienawidzę czekad. - A tak w ogóle, to może mi powiesz wreszcie, co jest z tą Angel? Może byś mi wreszcie zdradziła, co za wielką tajemnice skrywa i czemu ma czerwone oczy? To mi nie daje spokoju. Izzy posłała jej sarkastyczne spojrzenie. - Naprawdę uważasz, że wobec wszystkiego co przed chwilą ci powiedziałam, tajemnica Angel jest najważniejsza? - Nie wiem czy jest najważniejsza – wzruszyła ramionami – ale potwornie frapująca. Izzy sapnęła z irytacją, ale ponieważ pojawił się już Croft i zapakował do samochodu pudła z alkoholem, to nie wdała się w dalszą małą wymianę argumentów. Sytuacja faktycznie wyglądała na niepokojącą i Sonia musiała się zgodzid z Izzy, że niewiedza jest tu bardzo denerwująca. Trudno walczyd z czymś, o czym się nie ma do kooca pojęcia. Ale niepokojące było też to, że Isabelle bierze to wszystko tak bardzo osobiście i czuje się winna, podczas gdy w rzeczywistości jej winy było w tym wszystkim najmniej. Nie rozmawiali już na ten temat w drodze do domu rodziców, bo Sonia nie chciała, żeby przyjaciółka wpadła w ponury nastrój. Zasłużyła na odpoczynek i spokojny wieczór. Przez chwilę nawet się zastanawiała czy nie powinna odwoład tej całej akcji z Maxem i z nią nie zostad, ale wycofała się z tego pomysłu. Musiała załatwid sprawę z Shanem, a następna taka okazja może się prędko nie zdarzyd. Izzy miała Crofta, a teraz będzie też otoczona całą 147

resztą Whitmorów, a na tyle na ile znała swoich braci, to nie pozwolą jej się zamartwiad. Byli łajdakami, ale kochali ją. Dobrze się nią dzisiaj zaopiekują. W domu byli już wszyscy poza Busterem, ale nie martwiło to Sonii. Na pewno się zjawi, jak tylko skooczy obchód wszystkich punktów granicznych ich ziem, bo był prawdziwym świrem na tym punkcie. W ogóle był trochę świrnięty, ale to nie znaczyło, że kochała go mniej od innych braci. Gdyby było trzeba, oddałaby za niego życie, tak jak każdy z nich. Może i bywało, że żarli się jak psy, ale to wszystko było skąpane w ogniu tak silnej miłości, że można by ją nazwad błogosławieostwem. Mało takich uczud zostało na świecie. Croft złapał naraz cztery skrzynki i bez większego wysiłku wniósł je przez kuchnię do domu, podczas gdy Sonia i Izzy skorzystały z głównego wejścia. W salonie było jasno i głośno, Harper emocjonalnie oświecał swojego bliźniaka o wyższości Red Soxów nad innymi drużynami, pomimo tego, że Ryder nie był zbytnio zaangażowany w tę praktycznie jednostronną dyskusję; Troy rozmawiał cicho z ojcem, pokazując mu coś na tablecie, a Rusty siedział wygodnie rozwalony na sofie i śmiał się z czegoś, co opowiadał mu Mickey. Laila nuciła wesoło w kuchni, pobrzękując naczyniami i witając się z Croftem. A zapachy dochodzące z kuchni sprawiały, że ślinka sama napływała do ust. - Dobry wieczór! – radośnie rzuciła Izzy, na co otrzymała chóralną odpowiedź, po czym ponownie zrobiło się naturalnie gwarno. Tylko Rusty obrzucił je obydwie dłuższym spojrzeniem, przy czym z zainteresowaniem otaksował zwiewną sukienkę Izzy, po czym mrugnął do niej okiem w szelmowski sposób, z którego słynął. Niech się cieszy, że Croft tego nie widział. - Pomożemy Laili? – ochoczo spytała Izzy, podwijając rękawki przyzwoitego sweterka w pastelowym kolorku, na co Sonia tylko spojrzała na nią z politowaniem. - Pomogę w gotowaniu tylko wtedy, kiedy od tego będzie zależało moje życie. Ale ty się nie krępuj. - Sonia – zamruczała matka z kuchni, ale Izzy już chichotała i zmierzała w tamtą stronę tanecznym krokiem. Cholerka, była dosłownie królową gracji. Sonia ponuro pomyślała, że wygląda przy niej jak powłócząca nogami, niezgrabna słonica. Zdecydowanie powinna przestad się przyjaźnid z dziewczynami, które wyglądają od niej lepiej. Powinna to sobie w koocu gdzieś zapisad. Po krótkim namyśle zdecydowała, że najlepiej będzie się przyłączyd do Rusty’ego i Mickey’a, więc klapnęła na sofę przy braciach, a wtedy Rus automatycznie wyciągnął ramię i 148

objął ją nim, przyciągając ją do swojego boku. Nadal się śmiał z czegoś, co przed chwilą powiedział Mickey. - Popełniasz jeden podstawowy błąd, Młody – powiedział z rozbawieniem. – Za bardzo się starasz. Nie ma takiej potrzeby. Zapamiętaj sobie tę zasadę: nie gadaj z dziewczyną dłużej, niż potrzeba, żeby się z tobą przespała. Trzymaj stoper obok telefonu i jeśli trzeba to się rozłącz. - Boże – mruknęła Sonia, a matka groźnie zawarczała w kuchni. - Rusty! Winowajca wcale nie wyglądał jakby czuł się winny, a Mickey skrzywił się ponuro. - To wcale nie jest takie proste. Ona wiecznie płacze. Specjalnie nawet wykupuje dodatkowe pakiety darmowych minut, żeby mi płakad do telefonu. - A coś ty jej zrobił? – spytała Sonia, bo nie warto było pytad brata o kim mówi. Aktualnie, od kiedy posmakował szaleostwa gorączki i zaczął byd aktywny seksualnie, myślał tylko o jednym i stale zmieniał dziewczyny. - Nie ja. Rozstała się z jakimś pajacem i nie może się pozbierad. Stale beczy. Naprawdę, na okrągło! To nie jest normalne, żeby ktokolwiek mógł produkowad tyle łez. Myślę, że powinna się przebadad. Może ma jakiegoś tętniaka, czy coś. - Jezu, ty dupku – Sonia wywróciła oczami. – To po co się z nią zadajesz, jeśli tak cię denerwuje? - Ona mnie nie denerwuje. Jej płacz mnie denerwuje. Ona mi się podoba. - To ją pociesz i nie słuchaj tych durnych rad Rusty’ego. - Cały czas ją pocieszam. Przygłuchłem już od tego pocieszania. - Bo masz wrażliwośd nosorożca. Jak chcesz się z nią umówid, to wyciągnij ją z dołka. - Tak myślisz? - No oczywiście. Mickey spojrzał wyczekująco na Rusty’ego, swoją wyrocznię, ale ten tylko mrugnął do niego z rozbawieniem. - Słuchaj siostry. Kobieta ma zawsze rację. Nawet jak jej nie ma, to i tak ją ma. Sonia wymierzyła mu mocnego kuksaoca, na co tylko przyciągnął ją mocniej do swojego boku i pocałował w czubek głowy. - Żartowałem.

149

Laila wdzięcznie wypłynęła z kuchni z półmiskiem w ramionach, zdjęła z głowy Harpera jego ukochaną czapeczkę z daszkiem i trzepnęła go nią lekko w głowę, za to, że nie zdjął jej po wejściu do domu, na co wyszczerzył się do niej w uśmiechu. Wadera wywróciła oczami, a następnie posłała bure spojrzenie Rusty’emu. - Wolałabym, żebyś nie zapychał mu głowy tymi wszystkimi bzdurami, które szerzysz dookoła jak herezję. A ty – spojrzała na Mickey’a – przestao się w niego wsłuchiwad jak w proroka. Cały czas próbuję was nauczyd, że tylko chłopiec szuka dziewczyny, z którą się prześpi. Mężczyzna szuka kobiety, przy której się obudzi. Oto cała prawda, której powinniście się trzymad. James? – poszukała poparcia u męża. - Oczywiście, kochanie – odparł Alfa, ale w trochę nieobecny sposób, bo nadal słuchał Troy’a. Laila kiwnęła głową z zadowoleniem, po czym ułożyła półmisek na stole w jadalni. Rusty znowu wyszczerzył się w uśmiechu i konspiracyjnie pochylił się do Mickey’a. - Dobrze też, żeby facet miał zawsze ostatnie zdanie w każdej sprawie. Najlepiej, gdy brzmi ono „Oczywiście, kochanie”. Sonia i Mickey zachichotali, Laila w jadalni groźnie warknęła, a James posłał synowi spokojne, wyważone spojrzenie wieloletniego żonatego mężczyzny. - Któregoś dnia, synu, poznasz kobietę, której zdanie będzie dla ciebie najważniejsze, a wtedy będziesz się z nią zgadzał, nawet kiedy nazwie cię idiotą. Rusty posłał mu wyszczerzony uśmiech i zbyt głośno, żeby to nie było czystą złośliwością, rzucił: - Już poznałem. Niestety, wyszła za mojego brata. Sonia jeszcze głośniej zachichotała, kiedy w kuchni trzasnęło i coś się ewidentnie rozbiło, a Croft przeklął. Ta zabawa chyba nigdy im się nie znudzi i nie przestaną sobie z nim pogrywad. A on nie przestanie się na to łapad. Cała rodzina się cicho zaśmiała, na co Croft zaburczał z kuchni: - To takie śmieszne? - Śmiech jest najlepszym lekarstwem, drogi braciszku! – zawołała do niego Sonia i ciszej dodała: - No chyba, że śmiejesz się z bez powodu. Wtedy potrzebujesz lekarstw. - A wracając do meritum, to zapewniam, że w najbliższym czasie nie zamierzam się zakochiwad – oznajmił Rusty to, o czym myśleli dosłownie wszyscy jej bracia. Ojciec znowu spokojnie pokiwał głową. 150

- Pamiętaj tylko jedno, synu: mężczyzna zakochuje się tak, jakby spadał ze schodów: to po prostu wypadek. Przyrzekam ci, że nikt cię nie zapyta, czy planowałeś ten wypadek. Rusty błysnął uśmiechem, kompletnie nie przejęty tą życiową mądrością swojego ojca, a James spokojnie wrócił do rozmowy z rozbawionym Troy’em. - A tak w ogóle mamo – powiedział Mickey, wychylając szyję, żeby spojrzed na Lailę – to kiedy teraz ja będę mógł się wyprowadzid z domu? Laila zawarczała. Dopiero co przestało ją o to trud jedno dziecko, to zaczęło kolejne. - Poważnie, mamo, ja też chcę byd samodzielny! - Masz szesnaście lat – warknęła Laila. – Nigdzie się nie wyprowadzisz. - Mamooo – jęknął. – Daliście się wynieśd Sonii, teraz moja kolej! - Bez dyskusji. - Jestem już praktycznie dorosły, mogę zamieszkad z Rustym i Troy’em. - Nie. - To nie fair – burknął, na co Laila posłała mu jeszcze jedno bure spojrzenie. - Wiesz co, synu? Chciałabym, żebyś wrócił do mojego brzucha. Tam się lepiej rozumieliśmy – mruknęła i wyszła z powrotem do kuchni. Sonia wyszczerzyła w uśmiechu do Mickey’a wszystkie zęby. - Witaj w moim świecie! Z kuchni wyszedł Croft, wnosząc ze sobą schłodzone butelki i zaczął je rozdawad braciom. Gdy dotarł do Rusty’ego, posłał mu bure spojrzenie i ominął go, dając piwo siostrze. - A dla mnie? – spytał Rus. - Przynieś sobie – syknął Croft mściwie, przez co Sonia znowu się wyszczerzyła. Och, kochała swoją patologiczną rodzinę! Laila i Izzy wniosły do jadalni wielkie tace z indykami, po czym Wadera spojrzała na elegancki, złoty zegarek na swoim nadgarstku. - Możemy już siadad do stołu. Czy ktoś dzwonił do Bustera? - Kazał nam zaczynad – burknął Croft, nadal ponury z powodu żartów Rusty’ego. – Powiedział, że niedługo będzie. - Całe szczęście, bo konam z głodu! – rzucił Harper, energicznie się podnosząc i niuchając aromatyczne zapachy świetnie przyrządzonych indyków. – Pachnie wybornie! Laila rozpogodziła się od komplementu i gestem zaprosiła ich do jadalni. Rzadko się zdarzało, żeby wilk odmówił zaproszenia na jedzenie, więc wszyscy zgodnie skierowali się do 151

stołu. James i Laila zajęli miejsca na przeciwległych koocach długiego stołu, reszta rozlokowała się według własnych upodobao. James odsunął żonie krzesło, nalał wina i poszedł odkroid pierwszy kawałek indyka, podczas gdy reszta czekała, aż nałoży porcje sobie i Waderze. To było jedno z praw, które były respektowane nawet w czasie zwykłej rodzinnej kolacji i którego nikt nie podważał. Izzy obserwowała to wszystko z wyraźnym zainteresowaniem, więc Sonia mrugnęła do niej szelmowsko okiem, a potem rozejrzała się po stole i napiła piwa. Matka przygotowała same specjały i faktycznie wszystko wyglądało wybornie. James skooczył rytuał pierwszej porcji, po czym wygodnie usiadł, a wtedy reszta rodziny zabrała się za ładowanie sobie jedzenia na talerze, starając się przy tym nie wyglądad jak banda dzikusów i Sonia z rozbawieniem zdała sobie sprawę, że to ze względu na Izzy. Zachichotała i wypiła więcej piwa. Wolałaby coś mocniejszego, ale matka nie lubiła, gdy pili do kolacji coś innego niż wino czy piwo, nawet pomimo ich błyskawicznego metabolizmu. - A ja mogę dostad piwo? – spytał Mickey i już nawet sięgnął po jedną z dodatkowych butelek rozłożonych na stole, ale Laila pacnęła go w rękę. - Zapomnij – mruknęła. - Mamo, naprawdę, musimy o tym porozmawiad. Nie możesz mnie dalej traktowad jak dziecko. Od kilku miesięcy jestem nawet bardziej niż dojrzały. Izzy o mało się nie udławiła pomidorkiem koktajlowym w sałatce i natychmiast spłoniła się jak piwonia. Czynnośd seksualna Mickey’a była poniekąd jej zasługą, bo niespodziewanie weszła w gorączkę i Młody poczuł jej kuszący zapach, a wtedy aktywowały się w nim wszystkie popędy i nie dało się go już dłużej przed tym trzymad z daleka. Dla nich to nie był bardzo wstydliwy temat: byli wilkami i żyli tak od zarania dziejów. Aktywacja gorączki w koocu spotykała każdego samca i każda samicę, która rozpoczęła życie seksualne, została oznaczona, albo spotkała już swojego partnera. To bynajmniej nie był temat tabu, ale biedna Izzy najwyraźniej była zażenowana do granic możliwości. Nie pomogło pokrzepiające spojrzenie Jamesa, szelmowskie uśmiechy chłopaków i pełne namiętnego ognia spojrzenie Crofta – Izzy wyglądała jakby chciała wejśd pod stół i tam już zostad. - Co za kretyn – mruknęła Sonia. - Sonia – mruknęła upominająco Laila. - Ale co ja takiego powiedziałem? – zdziwił się Mickey, na co Sonia wywróciła oczami. 152

- Jemu wolno byd kretynem, ale mnie nie wolno mu tego wytknąd? Laila sapnęła. - Przysięgam, czasami mam wrażenie, że nadal mam dom pełen nastolatków. Kochanie – rzuciła ciepło do Izzy – naprawdę nie miał niczego złego na myśli. Prędzej czy później to się i tak musiało stad. Rozumiem, że to dla ciebie niezręczne, ale zapewniam cię, że nie masz się czym przejmowad. Wszyscy moi synowie wchodzili w pierwszą gorączkę w takim wieku. To jest częścią naszej biologii. Mickey, który siedział po lewej stronie Izzy, posłał jej teraz szczere spojrzenie, patrząc na nią wielkimi, czystymi oczami. - Czy ja cię uraziłem? Cholera, nie chciałem. Naprawdę, świetnie pachniesz. To znaczy – zaczerwienił się i zerknął szybko na Crofta. – Normalnie. Chciałem powiedzied, że pachniesz bardzo normalnie. Harper parsknął śmiechem w swój talerz, a Croft wywrócił oczami. - Skooczmy ten temat, zanim mi się partnerka zakopie pod obrusem – rzucił, ale posłał jeszcze Mikey’owi takie spojrzenie, że chłopakowi powinno się raz na zawsze odechcied mówienia o zapachach Izzy. Ona sama wychyliła na raz cały kieliszek wina. To było zabawne. Najpierw dotarł do nich dźwięk parkującego samochodu, potem poczuli zapach zbliżającego się Bustera. Wszedł przez kuchnię i po chwili wszedł do jadalni. Jego nadejście trochę rozładowało skrępowanie Isabelle, a więc wszyscy wtedy też się na powrót rozluźnili. Pewnie pierwszy raz w życiu pojawienie się gdzieś Busa sprawiło, że atmosfera się unormowała. Buster pochylił się do matki i pocałował ją w policzek, skinął ojcu głową i usiadł na jednym z wolnych miejsc. Sonia, koocząc swoje pierwsze piwo, pomyślała o tym, co mówiła jej matka, kiedy jeszcze była dzieckiem i wpajała jej wtedy liczne zasady związane z dorosłym życiem. Jedna z nich mówiła o tym, że prawdziwy charakter mężczyzny można poznad po tym, jak traktuje on swoją matkę. Każdy z jej braci był jaki był, ale nigdy, nawet na sekundę nie stracili szacunku dla ich matki. To musiało coś znaczyd. - No to skoro już tu tak wszyscy się wesoło zebraliśmy – rzuciła Sonia, biorąc następną butelkę i nakładając dokładkę kolacji, żeby zmienid temat i przy okazji wyjaśnid sobie ze wszystkimi pewną kwestię. – To może porozmawiamy sobie o utajnionych zasadach, które

153

wprowadziliście w związku z moją przeprowadzką. Przyznaję, że były napisane tak małym druczkiem, że zupełnie je przegapiłam. Wszyscy na nią spojrzeli, więc wygodniej rozparła się na krześle, uniosła butelkę do ust i udała pełną nonszalancję. - Soniu? – spytał ojciec. - Tak, tatusiu? - Masz coś konkretnego na myśli? - Sama nie wiem. Może Spencera, który został wyznaczony do szpiegowania mnie i donoszenia ci o moim każdym kroku? James ciężko wypuścił powietrze, a żona posłała mu spojrzenie w stylu: „A nie mówiłam?”. - Posłuchaj, kochanie – rzucił spokojnie, lekko pochylając się w jej stronę. – To nie jest tak jak myślisz. - A jak jest? Bo może się pomyliłam i nie kazałeś Shane’owi byd moim osobistym strażnikiem? - Nie, nie pomyliłaś się. Rzeczywiście, poprosiłem Shane’a, żeby miał na ciebie oko. Ale nie z powodów, o jakich myślisz. - Och, nie masz pojęcia o czym myślę, tato. Szczerze? Nie ufasz mi i to jest nie sprawiedliwe. Mam siedmiu braci i każdemu z nich ufasz bezgranicznie. Dlaczego mnie nie? - Ufam ci, Soniu, ufam ci tak samo jak twoim braciom. Kocham cię. Wiesz o tym. - Nie traktujesz nas równo. James pokręcił głową. - Wiesz dlaczego wyznaczyłem ci osobistego strażnika, Soniu? I wiesz dlaczego nie mogę cię traktowad równie beztrosko jak twoich braci? Bo jesteś dziewczyną. Piękną, temperamentą i dominującą. Nigdy nie przestanę się o ciebie martwid. Jesteś moją córką, moją jedyną córką i jest wielu samców, którzy uznaliby cię za wyzwanie. - Och – rzuciła, całkowicie zaskoczona tym, że ojciec mówi o tym w taki sposób, bo zupełnie nie tego się spodziewała. - O twoich braci nie muszę się martwid, wystarczy, że raz na jakiś czas przywołam każdego do porządku, a dalej nic im nie zagraża. Mając syna, pilnuje się tylko syna. Mając córkę, trzeba pilnowad całego miasta. To jest niestety prawda. Włosy mi się jeżą na głowie na myśl, że jakiś samiec mógłby wedrzed się do twojego mieszkania, bo uznałby twoją 154

dominację za wyzwanie i chciałby ją złamad, że zrobiłby ci przy tym krzywdę. Fakt, że tylko Shane został wyznaczony na twojego strażnika jest naprawdę wielkim ustępstwem z mojej strony, które zrobiłem na prośby twojej matki. Chciałem ich mied tam na miejscu co najmniej pięciu i nie dlatego, że ci nie ufam. Dlatego, że wiem jakie instynkty drzemią w samcach wilka. - Wiedzą, że byś ich za to zabił – powiedziała, nadal oszołomiona tym, co usłyszała. – Ty i chłopaki. Nikt by się nie odważył. - Rzeczywiście, mam nadzieję, że z naszego stada rzeczywiście nikt by się nie odważył. Ale „Luna” jest zawsze pełna gości z innych watah. Nie chcę ryzykowad. A Shane jest prawie członkiem rodziny, znacie się od dziecka. Był dobrym wyborem. - I przyłożył się do obowiązków – swoim burkliwym głosem oznajmił Bus, nie przejmując się niczym i napychając sobie talerz jedzeniem. To była zapewne najlepsza pochwała jaką można było usłyszed z ust Bustera. Sonia poczuła się trochę jak po uderzeniu w głowę. Oczywiście, nikt nie wiedział, dlaczego Shane tak pilnie podchodzi do obowiązku opiekowania się nią i nikt nie miał się dowiedzied. Ale argumentacja ojca ją zaskoczyła. Cały czas myślała, że to jej ojciec nie ufa i uważa, że jest na tyle niedojrzała, że musi mied własnego strażnika, który będzie ją bronił przed własną głupotą, a tu się okazuje, że to nic z tych rzeczy. Ojciec martwił się, że ktoś na siłę będzie ją chciał zdominowad, zgwałcid, zmusid do uległości i może nawet porwad z Wulfridge, co się parę razy zdarzyło w historii. No ok., nie tego się spodziewała. I nie miała na to odpowiedzi. Co więcej, była na tyle rozumna, że argumenty ojca do niej trafiły i uznała, że miał rację. Boże, ojciec miał rację dając jej osobistego strażnika! - Czy już to sobie wyjaśniliśmy, kochanie? – łagodnie spytał James, na co mogła tylko skinąd głową. Uśmiechnął się do niej i zajął się jedzeniem. Siedzący po jej prawicy Rusty szturchnął ją łokciem i z rozbawieniem mrugnął do niej okiem. - Ale cię zakręcił. Sama też buro szturchnęła go łokciem. - Zamknij się. - Czy teraz, wreszcie, możemy zjeśd w spokoju kolację, jak kochająca się rodzina? – Laila powiodła spojrzeniem po wszystkich swoich dzieciach. – Dziękuję bardzo. Izzy, kochanie, opowiesz nam jak ci idzie reorganizacja w pałacu? 155

Isabelle szybko przełknęła i chętnie zabrała się za mówienia na temat wszystkich zmian jakie już wprowadziła, albo wprowadzi w najbliższym czasie, a Sonia oddała się całkowicie ponownemu analizowaniu słów ojca. Prawdę mówiąc, to myślała, że się pokłócą, nie dojdą do porozumienia i na koniec zażąda odwołania Shane’a. Spasowała zadziwiająco łatwo, więc można uznad, że ojciec faktycznie nią zakręcił. Imponujące. Faktycznie jakimś sposobem ją przekonał, że potrzebuje strażnika. Powinna była chociaż dad stanowcze weto na to, że to ma byd Shane, ale prawdę mówiąc jakoś o tym nie pomyślała. Dwie godziny później, już po deserze i małej kawie, Sonia przeprosiła całe towarzystwo i zaczęła się zbierad. Rusty uczynnie zaproponował, że zawiezie ją do szpitala, zapewne dlatego, że dzięki temu wyrwałby się wcześniej z domu i ruszył na kolejne podboje, ale to by było kompletnie nie po jej myśli, więc odmówiła. W odwecie nie pożyczył jej samochodu i musiała zadowolid się pożyczeniem wozu od ojca. Trochę marnie było jechad na randkę, pachnąc ze wszystkich stron swoim ojcem-Alfą, ale na szczęście nie traktowała tej randki tak do kooca poważnie. To była wyważona zemsta, a przynajmniej to miała byd wyważona zemsta. Tylko nie wyszło. Jeszcze przed wejściem do „Luny” wypieściła swoją sukienkę, poprawiła dekolt i poświęciła ponad dwie minuty na roztrzepanie palcami włosów. Jak na nią, to było dużo. Ashur powitał ją uśmiechem, ale nie zatrzymała się na dłużej, żeby pogadad. Nie mogła się doczekad chwili, której zrobi porządek z atawistycznymi zapędami Shane’a. Zlokalizowała go zaraz po wejściu do baru. Obsługiwał klientów w mechaniczny sposób, ale wyglądał raczej na zamyślonego. I dośd często spoglądał na zegarek, wiec może na coś czekał. Natychmiast pozbyła się z głowy zainteresowania tym, na co tak czekał. Dała mu chwilę na poczucie swojego zapachu i nie rozczarował się. Wyczuł ją, natychmiast uniósł głowę i obrzucił ją spojrzeniem. Cieszył się, że ją widzi. To na chwilę zachwiało jej pewnością siebie. Kiedyś oddałaby dusze za to, żeby cieszył się na jej widok w taki sposób. Sonia pozbierała się do kupy, szybko przesunęła wzrokiem po barze i w koocu zobaczyła Maxa. Siedział w najdalszym kącie lady i teraz też ją obserwował z aroganckim uśmieszkiem. Mogłaby się poczud prawie zbrukana przez ten jego pożądliwy wzrok, ale to nie była dobra chwila na kopnięcie go w jaja. W koocu sama się tu z nim umówiła. Uniosła wysoko głowę, przemaszerowała przez bar i usiadła obok Maxa. - Cześd – rzucił, przeciągając głoski w trochę irytujący sposób. 156

- Przepraszam, nie mogłam przyjśd wcześniej. Długo czekasz? - Na ciebie to mógłbym czekad i tydzieo. Seksownie wyglądasz. - Wiem – odparła obojętnie i zerknęła kątem oka na Shane’a. Stał w tym samym miejscu co wcześniej, ale teraz trwał w kompletnym bezruchu. Nawet nie mrugał. A to jak na nich teraz patrzył: niedowierzanie, szok, wściekłośd – to wszystko wskazywało na to, że zdecydowanie złapał przynętę. Świetnie. Max lekko pociągnął nosem i szerzej się uśmiechnął. Musiał poczud od niej alkohol i wyraźnie go to zadowoliło. Dureo. Nie istniało tyle alkoholu na świcie, który sprawiłby, że zacząłby jej się podobad. - Napijesz się czegoś? – spytał, a kiedy skinęła głową, machnął ręką w stronę Shane’a, nawet na niego nie patrząc. Sonia miała na niego ochotę fuknąd za takie lekceważące traktowanie barmana, ale powstrzymała się. Nie będzie broniła Spencera, przecież nie upadła tak nisko. - Byłem zaskoczony, że chciałaś się umówid – ciągnął Max, ciągle jej się przyglądając z tym paskudnym uśmieszkiem. – Nie sądziłem, że ci się podobam. Sonia spojrzała na niego z namysłem. W głowie zapaliła jej się ostrzegawcza lampka i nagle zaczęła się zastanawiad czy nie pakuje się z deszczu pod rynnę. Może jednak to nie był do kooca dobry pomysł, żeby to właśnie z Maxem się tu umawiad. Może lepiej by było, gdyby to był ktoś zupełnie obcy. - To tylko jedna randka. Na próbę – zaznaczyła z nadzieją, że Shane tego nie słyszy. Max uniósł dłonie w geście poddania i poszerzył swój arogancki uśmiech. - Jeśli o mnie chodzi, to wezmę tyle, ile mi dasz. A co on niby miał na myśli? Shane znalazł się przy nich po przeciwnej stronie lady i Sonia znowu na niego spojrzała. Był cholernym magnesem na jej oczy. A teraz na dodatek był wyraźnie poruszony. Żyła na skroni mu pulsowała zgodnie z rytmem przyspieszonych uderzeo serca, zęby zaciskał jakby je chciał połamad. I nie patrzył teraz na nią, tylko na Maxa, a jego oczy jaśniały żółtym blaskiem. Oho, naprawdę nie przyjął za dobrze tej randki. - Dla mnie jeszcze raz to samo, a dla Sonii piwo – rzucił Max, wydając się zupełnie nieporuszony jawną agresją Shane’a. Przecież nie mógł jej nie wyczuwad. Wyczuwali ją chyba wszyscy zmienni w barze.

157

- Tequilę – poprawiła Sonia, głównie tylko po to, żeby Max nie myślał, że będzie za nią decydował. – Podwójną. Shane sięgnął pod bar, ale jego napięte ruchy nie były dzisiaj tak płynne jak zazwyczaj. - Wiesz – Max zaczął wodzid palcem po jej dłoni – fajna jesteś jak wypijesz, Sonia. - Ty też robisz się fajny dopiero jak wypiję – odparła, cały czas kątem oka obserwując reakcje Shane’a. Szklanka roztrzaskała mu się w palcach na drobny mak. Zapach jego krwi uderzył prosto w jej wyczulone nozdrza, sprawiając, że wszystko w niej się ścisnęło, a jej wilczyca zaczęła wyd. Do licha, dawno już tego nie robiła, ale zapach jego krwi budził w niej prawie paniczną potrzebę, żeby sprawdzid czy nie zrobił sobie krzywdy. Cholera. Zagłuszała to tyle lat, czemu nagle wszystko się reaktywowało?! Shane puścił taką wiązankę przekleostw, że powinny jej spuchnąd uszy, ale miała na to zbyt wielu braci. Najwyraźniej pomogło mu to opanowad przemianę, bo blask jego oczu złagodniał. Wyrzucił szkło do kosza, opłukał krew pod wodą i kilka razy poruszył palcami, zginając je i rozprostowując. Kiedy skooczył, po ranach nie było już śladu, a on mógł sięgnąd po kolejną szklankę. Sonia poruszyła się niecierpliwie na krześle, praktycznie teraz nie odrywając od niego spojrzenia. Dlaczego on unikał patrzenia na nią? Max, nie wyczuwając wyraźnego odrzucenia, teraz już całkowicie nakrył jej dłoo swoją. Wzdrygnęła się i siłą woli musiała uspokoid groźne warczenie jej wilczycy, która chciała się wyrwad na wolnośd i oderwad głowę temu pajacowi. - Zastanawiałem się, czy kiedyś ze sobą spróbujemy. Lubię silne dziewczyny. Zamrugała i znowu skupiła uwagę na Shanie, bo kolejna szklanka została zgruchotana w drobny mak. Ciężko oddychał, oparł się dłoomi o dolny bar i usłyszała zgrzyt deformowanej blachy, kiedy wczepił się w nią z druzgocącą siłą. Opuścił głowę i wstrząsnęły nim dreszcze. Jasna cholera, on wcale nie udawał i wcale nie przesadzał! On naprawdę ledwo się kontrolował i był gotowy za chwilę się przemienid na oczach całego baru, a potem zapewne skoczyd Maxowi do gardła. Sonia zbladła. On nie wymyślił sobie sparowania. On naprawdę odczuwał wszystkie bolesne konsekwencje spotkania swojej partnerki i niemożności jej oznaczenia. Nie kłamał, nie chodziło tylko o to, żeby ją zaliczyd. Ale dlaczego dopiero teraz?!...

158

- Max, idź na górę na moje poddasze – rzuciła bez tchu, podsuwając mu klucz i nie odrywając oczu od Shane’a. Czuła, że jeśli natychmiast nie usunie mu sprzed oczu Maxa, to jego życie może się skooczyd w ciągu najbliższych dziesięciu minut. Shane gwałtownie uniósł głowę, jego oczy były w najbardziej bursztynowo drapieżnym kolorze w jakim je widziała, a z jego gardła wydobył się taki warkot, że dwie hieny z nerwowym chichotem uciekły z baru. - Co z tobą? – spytał go Max, jakby dopiero teraz zauważył, że coś się dzieje. - Idź – syknęła Sonia. Max spojrzał na nią z zaskoczeniem, ale wziął klucze i zeskoczył ze stołka. - A ty? - Za chwilę – syknęła znowu, nadal obserwując Shane’a. Max się nie kłócił, przeszedł pod ladą i skierował się w stronę klatki schodowej. I naprawdę trudno było uwierzyd, że przez cały ten czas nie czuł na swoich plecach najbardziej zabójczego spojrzenia Shane’a, do jakiego Sonia nie sądziła, że jest w ogóle zdolny. Nawet nie mrugał, a żądza krwi była odmalowana w każdej rysie jego przystojnej twarzy. Nadal warczał z głębi gardła, od czego, wbrew niej samej, przeszył ją rozkoszny dreszcz. Spencer ze sobą walczył i była tego całkowicie świadoma. Tak jak tego, że przegrał tę walkę i poddał się swojemu zwierzęciu, kiedy tylko Max zniknął w głębi schodów. Wtedy Shane jednym ruchem odepchnął się od zdeformowanej lady i z drapieżną postawą zrobił krok w tamtą stronę. Jedno było pewne, jeśli teraz pójdzie za Maxem, to wydrze mu wszystkie wnętrzności w kilku ruchach. - Shane, do cholery, co się dzieje? – z niepokojem spytał Xedric, wyrastając przy Spencerze po ich stronie baru. Sonia błyskawicznie zeskoczyła ze stołka, przemknęła pod ladą i zagrodziła sobą drogę Shane’owi. Nadal nawet na nią nie spojrzał, wbijając krwiożercze spojrzenie w stronę schodów. - Ja się nim zajmę – rzuciła do Xedrica, chociaż była absolutnie przerażona. I to nie Shane’a się bała, a tego, że przez cały ten ostatni czas mówił prawdę i teraz w koocu będzie musiała się z nią zmierzyd. On już był na granicy szaleostwa. Jeśli tak dalej pójdzie, z jej winy stanie mu się krzywda. Nigdy tego nie chciała, nie tak naprawdę. Ale nie wyobrażała sobie bycia z nim. Pogrzebała wszystkie uczucia związane ze sparowaniem.

159

Panicznie się bała, że jeśli jeszcze kiedykolwiek wywlecze je na zewnątrz, to znowu zostanie tak potwornie zraniona. Drugiego razu pewnie by nie przeżyła. - Do diabła, nie wiem czy powinienem cię z nim zostawid chod na sekundę – rzucił Xedric nerwowo. – Ogarnij się Spencer! Sonia, odsuo się, zaraz zadzwonię do Alfy. - Nie! – syknęła Sonia, po czym złapała Shane’a za rękę. Dopiero wtedy jego spojrzenie przeniosło się na nią i przez trzy sekundy myślała, że jej nie rozpoznał w swoim amoku, ale potem coś błysnęło w jego oczach i odrobinę złagodniały. Niestety nie na tyle, żeby się do kooca uspokoił, a Xedric przestał nerwowo podreptywad w miejscu. – Shane jest moim strażnikiem – powiedziała do drugiego barmana. – Nie zrobi mi żadnej krzywdy. Nigdy. Xedric chyba nie był przekonany, ale ostatecznie pokręcił głową i ruszył w stronę telefonu. - Kurwa, dzwonię do Crofta. Sonia nie czekała, żeby usłyszed co powie jej brat, mocniej uścisnęła dużą, ciepłą dłoo Shane’a, po czym pociągnęła go za sobą w stronę schodów i zatrzymała się dopiero, kiedy zniknęli z pola widzenia większości baru. Poszedł za nią bez najmniejszych oporów i miała nadzieję, że nie dlatego, iż nadal chciał dopaśd Maxa w jej mieszkaniu u szczytu tych schodów. - W porządku – rzuciła nerwowo. – Nie kłamałeś. Wiem. Widzę. A teraz uspokój się. Nie odpowiedział, tylko znowu rzucił dzikie spojrzenie w stronę drzwi do jej mieszkanka i wydał naprawdę przerażający warkot. Naprawdę nie wiedziała, co zrobid, nigdy nie była w takiej sytuacji. Niby widziała jak Izzy uspokajała Crofta, ale do tego wystarczała tylko jej obecnośd. Gdy matka uspokajała ojca, zaciągała go do sypialni. I chod na samą tę myśl jej wszystkie mięśnie się zaciskały, to było to absolutnie wykluczone rozwiązanie. - Shane – powiedziała, żeby przywrócid do siebie jego uwagę i dodatkowo zrobiła krok w jego stronę. Staliby teraz niemal nos w nos, gdyby nie był od niej wyższy. Czuła jego oddech, słyszała bicie serca. A kiedy jego głowa ponownie odwróciła się w jej stronę, jego dzikie oczy zatrzymały się łakomie prosto na jej ustach. Zakręciło jej się w głowie od intensywności tego spojrzenia i musiała zwilżyd wagi, żeby w ogóle móc wydobyd z nich kolejne słowa. – Nie wiem co mam zrobid, żebyś się uspokoił – wyznała. – Czego ci potrzeba? - Ciebie – wycharczał nie do kooca znajomym głosem. Brzmiał teraz ochryple, mrocznie, bardziej wilczo. Ludzkie instynkty były zepchnięte teraz w głąb niego, a przy sterach był jego wilk. – To ciebie potrzebuję – wycharczał znowu, po czym prawie zgniótł ją w 160

uścisku swoich szerokich ramion, przyparł jej plecy do ściany i zasłonił jej sobą cały świat. Ponownie przeszył ją dreszcz. Z jakiegoś dziwnego powodu, pomimo tej całej agresji, nigdy w życiu nie czuła się bardziej kobieco niż teraz. Olśnienie prawie wytrąciło jej grunt spod nóg. On też był dominujący! Miał gen Alfy! I był przez to jeszcze cholerniej pociągający! Krew dosłownie rozrywała jej tętnice, kiedy Shane zniżył głowę do zagłębienia jej obojczyka i głęboko zaciągnął się jej zapachem. Boże, jak bardzo to było dla niej podniecające. A kiedy jego nos przesunął się po jej skórze w stronę złączenia szyi z ramieniem i przeciągnął po tym miejscu językiem, mogłaby dosłownie zemdled. To była prawdziwa ekstaza, coś nierealnie cudownego i pochłaniającego ją bez reszty. - Pozwól mi się oznaczyd – wycharczał pożądliwie, niemal z prawdziwym błaganiem. Oznaczyd? Otrzeźwienie spłynęło na nią jak kubeł lodowatej wody. Dobry Boże, absolutnie nie mógł jej ugryźd! Jej ojciec, jej bracia… Nie, oznaczenie nie wchodziło w grę! Oparła dłonie na jego rozkosznie twardej i umięśnionej piersi i spróbowała go od siebie odsunąd, ale to było jak próba poruszenia góry. Był bardzo silnym samcem, imponująco silnym, biorąc pod uwagę to, za jakiego bawidamka uchodził. - Nie! – wyrzuciła niemal z paniką, przez co mocniej docisnął ją ciałem do ściany i ukrył twarz w jej obojczyku. Jego ciało drżało, ale nie próbował jej ponownie polizad. Nawet trochę szkoda, ale to było teraz najmniej ważne. Najważniejsze było niedopuszczenie do tego, żeby ją ugryzł! - Więc nie ruszaj się przez chwilę – poprosił prawie przez zaciśnięte zęby, a ona pokornie wykonała jego prośbę. Mogła wiele teraz zrobid tylko po to, żeby nie próbował jej oznaczyd. Fakt, że zrobiła to, co chciał, najwyraźniej trochę mu pomógł, a ona próbowała panowad nad własną paniką i nie myśled teraz o tym, że jest ściśnięta w ramionach Shane’a Spencera. I że czuje się w tych ramionach tak… właściwie. Po krótkiej chwili poczuła ponownie jego usta, tym razem na swojej szyi, tam gdzie pulsowała krew. Pocałował ją tam i delikatnie zassał skórę, na co z jej ust wyrwał się niespodziewany jęk przyjemności. Przytrzymała się jego ramion, żeby nie upaśd, a on uniósł głowę wyżej i po dwóch sekundach te same rozkoszne usta, którymi torturował jej szyję, były na jej wargach. I to nie było muśnięcie. Jego język z dzikim ogniem wdarł się do jej ust i 161

zareagowała na tę niespodziewaną przyjemnośd zupełnie instynktownie. W gruncie rzeczy całowała się tylko parę razy w życiu i żaden z tamtych pocałunków nawet nie umywał się do tego, bo praktycznie zupełnie nic przy nich nie czuła. Shane był niebezpiecznie blisko zburzenia jej świata, ale nie potrafiła go odtrącid. Nie przeszkadzało jej nawet to, że całował ją jak potępieniec, tuż przed spaleniem na stosie, jakby od tego zależało jego wybawienie. Właśnie tak zawsze chciała byd całowana, tego potrzebowała. Z nikim wcześniej tak nie było. W całym ich zapomnieniu, przerwał im dopiero jakiś hałas w barze i dopiero wtedy Shane lekko odsunął głowę. Jej wargi mrowiły, zapach ich podniecenia unosił się w całej klatce schodowej jak najlepsze perfumy. Shane nadal ciężko oddychał, ale wydawał się już spokojniejszy i naprawdę jej ulżyło. Szał krwi w jego oczach został zastąpiony przez miażdżące pożądanie. Musiała się ugryźd w język, żeby znowu nie jęknąd, albo nie popoid go o następny pocałunek. Przez bliskośd jego cudownego ciała nie mogła jasno myśled. Niby miała świadomośd, że to wszystko nie powinno się było stad, ale jednocześnie chciała więcej. Dużo więcej. - Proszę, idź teraz na górę do swojego mieszkania i od razu wyrzud z niego tego małego skurwysyna, a potem zostao w środku i zamknij drzwi na klucz. Jeśli potrwa to więcej niż pięd minut, to będę musiał tam wejśd – powiedział szeptem, ale z naciskiem na każde słowo, bo najwyraźniej wiele go to kosztowało. Zawahała się i wtedy dodał: - Obiecuję, że jak zrobisz to od razu, to nie pójdę za nim i go nie zabiję. Potaknęła głową, sama zaskoczona, że może byd tak posłuszna w takiej sytuacji, ale nadal nie myślała jasno. Potrzebowała przestrzeni i powietrza, żeby się uspokoid. I potrzebowała tego szybko. Shane zaczął się od niej odsuwad i uwalniad ją od swojego ciężaru, ale robił to tak ociężale, jakby kosztowało go to niemal nadludzki wysiłek. Nadal był spięty, ale wierzyła mu, że już nad sobą panuje w stopniu, w jakim można mu zaufad. Wreszcie zrobił krok w tył i odsunął na boki ręce, zabierając je z jej ciała, ale mimika jego twarzy mówiła jej, jak bardzo nie chce jej wypuszczad. Zmusiła zdrętwiałe mięśnie do oderwania się od ściany, po czym biegiem rzuciła się w górę schodów. Ledwo złapała za klamkę, tak jej drżały dłonie. Wbrew rozsądkowi obejrzała się przez ramię, ale Shane schodził teraz na dół i wracał do baru. Sztywnośd jego ruchów była jedynym dowodem na to, że to wszystko co się przed chwilą stało na nim też odcisnęło trwałe piętno. Ale nie była zdziwiona, że odchodzi zanim ona będzie za drzwiami. Gdyby tam stał dłużej, czekając aż wejdzie do 162

mieszkania, jego następne kroki prawdopodobnie podążyłyby za nią na górę, a nie z powrotem do baru. Wpadła do kawalerki, zatrzasnęła drzwi i oparła się o nie całymi plecami. Nadal była roztrzęsiona. Miała zagrad Shane’owi na nosie, a zagrała na własnym. Żeby tylko na nosie. - Witaj znowu – zamruczał Max, czym w ogóle jej przypomniał, że przecież nie jest tu sama. Otworzyła oczy i zlokalizowała go przy swoim łóżku. Zdjął koszulkę. Był odrażający. Sonia odepchnęła się od drzwi, a ruch powietrza sprawił, że jej zapach do niego dotarł i oczy mu rozbłysły. Poczuł jej podniecenie i nawet mu do głowy nie przyszło, że to nie on jest jego powodem. Ależ się wpakowała w kabałę. - Wypad – warknęła na niego, dobitnie świadoma, że Shane w swoim obecnym stanie nie uogólniał z tymi pięcioma minutami. Poza tym, Max był teraz ostatnią osobą, którą chciała widzied. Uniósł brwi. - Co? - Wynoś się – syknęła. - Skarbie, to ty mnie tutaj zaprosiłaś – przypomniał. – I chyba nie po to, żeby sobie jeszcze podyskutowad – dodał znacząco. No tak, myślał, że chce się z nim przespad. Czy mogło byd gorzej?... - Zmieniłam zdanie. Uśmiechnął się lekceważąco i ruszył w jej stronę w sposób, który zapewne uważał za uwodzicielski. - No dalej, kochanie, przyznaj – wymruczał, wcale nie traktując poważniej swojej odprawy. – Sekretnie, w głębi duszy wiesz, że chciałabyś mnie przelecied. I oto jestem. - Chyba serią z berety – warknęła, pozwoliła, aby jej cała frustracja, przerażenie i złośd wypłynęły na wierzch pod postacią przemienionych oczu i zanim zamrugał ze zdziwienia, złapała go za ramię i silnie grzmotnęła nim o ścianę. – Wynocha! Max wreszcie przestał wyglądad na rozbawionego. Ze złością potarł obolałe czoło i spojrzał na nią z irytacją. - Do reszty cię popieprzyło, ty szalona dziwko?! Ugięła nogi i całą swoją postawą dała mu do zrozumienia, że jak nie ruszy tyłka, to go zaatakuje.

163

Max wyglądał jakby chciał ją jakoś znowu obrazid, ale potem znowu pociągnął nosem i wbił niedowierzające spojrzenie w jej złączenie szyi z ramieniem, dokładnie tam, gdzie polizał ją Shane. Zapach Shane’a był tam nadal bardzo wyraźny, sama świetnie go czuła i zupełnie o tym nie pomyślała wcześniej. Znowu zaczynała panikowad. Zapach Shane’a. O nie, o nie, o nie! - Czy to zapach Spencera na tobie czud? – spytał Max z niedowierzaniem, ale nie dała mu czasu pogłębid tej myśli, bo złapała za jego koszulkę, otworzyła drzwi i wyrzuciła ją na schody, po czym jednym szarpnięciem w ten sam sposób potraktowała samego Maxa. - Noż kurwa…! – zaczął Max, prawie łamiąc nogi na schodach, ale najmniej ją to teraz obchodziło. Spojrzała w dół klatki schodowej. Na samym jej wylocie stał Shane. Miał szeroko rozstawione nogi, jakby się zapierał nimi o ziemię przed wejściem na górę, zaciśnięte pięści i bardzo groźny wyraz twarzy. A mimo to na jego widok znowu przeszedł ją dreszcz podniecenia. Nie ważne jak dziki i przerażający aktualnie był – ona była przez to tylko jeszcze bardziej napalona. Max coś mruczał, ale nawet go nie słuchała. Chyba w odróżnieniu od Shane’a. - Jak powiesz o niej jeszcze jedno słowo, to wydrę ci, kurwa, serce – zawarczał Shane i jego oczy znowu były bursztynowe od szaleostwa. - Jezu, Shane – mruknął gdzieś z boku Xedric i było w tym naprawdę dużo niepokoju. - Pojebało cię?! – żachnął się Max, na co przez mięśnie Shane’a przeszedł wyraźny skurcz, ale nie ruszył się z miejsca. - Jak masz coś do mnie, to napisz to na kartce, zaklej w kopercie i wsadź sobie głęboko w dupę – odparł mu Shane dziko. - Oboje jesteście tak samo popieprzeni! – krzyknął Max, na co przez Shane’a znowu przeszedł skurcz. Tym razem drgnął, jakby chciał faktycznie go złapad i wydrzed mu serce, ale chyba resztką siły woli mocniej wgniótł się w ziemię i silniej zacisnął pięści, przez co poniósł się dźwięk chrzęstu kości i stawów. - Wypierdalaj mi stąd – warknął Shane w mało ludzki sposób, przez silnie zaciśnięte zęby, a Max wykonał polecenie, chod nie przestawał przy tym pomstowad i przeklinad. Kiedy zniknął jej z zasięgu wzroku, znowu spojrzała na Shane’a. On też akurat uniósł głowę i ich spojrzenia się skrzyżowały. Otaksował ją płomiennym wzrokiem, najwyraźniej upewniając się, że nie stała jej się żadna krzywda, ale tego już było dla niej za wiele. Szybko zatrzasnęła drzwi, przekręciła klucz w zamku i osunęła się na podłogę, próbując opanowad rozszalałe 164

bicie serca. W gruncie rzeczy nie wiedziała co się stało, poza tym, że całowała się z Shanem i całkowicie się w tym zapomniała. No i jego język na jej szyi, jego zapach… Boże, jego zapach! Musiała się go pozbyd i to natychmiast, bo jak wpadnie tu kawaleria złożona z jej braci, to nie będą chcieli słychad żadnych tłumaczeo, dlaczego ją polizał. Poderwała się na nogi i pognała do łazienki. Nie wiedziała jak długo będzie musiała się szorowad, żeby usunąd ten fascynujący aromat ze swojej skóry, ale musiała to zrobid jak najszybciej. A prawda była taka i to było najbardziej przerażające ze wszystkiego, że wcale nie chciała usuwad tego zapachu, a jej wilczyca tarzała się w nim jak w świeżych kwiatach. Była przeklęta.

165

Rozdział VII

Nie było tak źle. Ostatecznie nie rozerwał Maxa na strzępy i był nawet na tyle lojalny w stosunku do Sonii, że nie powiedział jej braciom o tej całej randce. Chciał, żeby to coś dla niej znaczyło, żeby wreszcie dała mu jeszcze jedną szansę i mu zaufała. No i wiedział, że Xedric im powie. Cóż to było za cholerne piekło. Sonia najpierw nie chciała ich wpuścid na poddasze, a kiedy w koocu to zrobiła, osaczyli ją dosłownie jak zgraja… wilków. Tak cholernie ciężko było mu nad sobą panowad po tych wszystkich wydarzeniach, bo miał ochotę dosłownie ją stamtąd wydrzed, zabrad do domu i nie pozwolid nikomu się do niej chodby zbliżyd. Niby wiedział, że to są jej bracia i kochają ją do szaleostwa, ale był na skraju wytrzymałości. Pochwalono go za interwencję, a on miał tylko ochotę kazad im wszystkim iśd do diabła. Nie zrobił niczego jako Strażnik. Zrobił to jako partner i dusiło go to, że nie może im tego wytknąd. Ona była jego. Jego i tylko jego. Chciał ją oznaczyd i sprawid, że wszyscy się dowiedzą. Chciał, żeby ona wreszcie go zaakceptowała. Chciał uchylid jej nieba i kochad ją jak najcenniejszy skarb. Chciał też zedrzed z niej ubranie i zostawid ślad na każdym skrawku jej ciała. Był przeklęty. Potrzebował dobrych kliku godzin biegania, żeby odzyskad względną kontrolę nad samym sobą, a i tak w tym czasie co najmniej trzy razy zabłądził w okolice domu Maxa. Tak bardzo chciał wydrzed z niego życie, że to aż bolało. Powstrzymywał się tylko dlatego, że obiecał to Sonii, a nie chciał jej znowu zawieśd. No i aż dymiło się tutaj od zapachu Whitmorów, którzy złożyli temu durniowi niezapowiedzianą wizytę. Cokolwiek mu zrobili i czymkolwiek go zastraszali, było czud trochę krwi i to żadnego z nich. Nawet jeżeli nie traktowali Maxa poważnie, twardą pięścią wytłumaczyli mu dlaczego ich siostra jest dla niego całkowicie niedostępna. To trochę łagodziło jego mordercze zapędy, ale nie na tyle, żeby mógł szybko spokojnie znowu się spotkad z tym sukinsynem. Tak, ale gdyby Whitmorowie wiedzieli jakie on sam ma myśli na temat ich małej siostrzyczki, potraktowaliby go nie mniej życzliwie. Prawdopodobnie zapakowaliby go do

166

bagażnika, wywieźli daleko poza Wulfridge i zostawili tam przywiązanego do drzewa z połamanymi wszystkimi kośdmi. Tylko że to nie miało najmniejszego znaczenia. Nie zamierzał po raz kolejny jej stracid. Potrzebował jej bardziej niż powietrza i jedyne czego chciał, to żeby ona też potrzebowała jego. Jej zapach, jej smak, jej usta – stał się opętany na ich punkcie. To był cud, że nie oznaczył jej zaraz po tym jak pozwoliła mu się zgnieśd w ramionach, żeby się uspokoił. Jego kły swędziały i były już wysunięte na całą długośd, jego wilk powarkiwał w ekstazie wywołanej bliskością partnerki. Niczego tak nie pragnął jak zostawid na niej swój zapach, dad znad wszystkim innym samcom, że ona należy do niego i nikt inny nie ma prawa jej dotykad. Stopniowo popadał w coraz większy obłęd i nie był pewien, jak długo jeszcze zdoła się powstrzymywad. Wcześniej śmiał się z Crofta i Xedrica, w tej chwili uważał ich za największych szczęściarzy na świcie. Mieli swoje partnerki, oznaczyli je i sparowali. Udało im się zapanowad nad tym szałem w swoich głowach. On coraz gorzej się kontrolował. Był jak chory, który ma świadomośd jak może się uzdrowid, a mimo to nie może dotrzed do lekarstwa. Czy ona tego nie czuła? Czy ona naprawdę przestała odczuwad jakiekolwiek konsekwencje sparowania? Czy to jest w ogóle możliwe? I jeśli tak, to co ma zrobid, żeby ją z tego obudzid? Na szczęście, piekielnie satysfakcjonująca była myśl, że nie jest na niego tak całkiem obojętna, jak chciała, żeby myślał. Reagowała na jego dotyk tak, jakby była dla niego stworzona. Bo przecież była. Byli dla siebie szyci na miarę. I było tak dobrze zapomnied się w jej ramionach, słuchad jej rozkosznych jęków i pieścid językiem te drapieżne usteczka. Pewnie nawet nie była świadoma tego jak doskonale na niego reagowała i jak wielką radośd mu sprawiło to, że topniała pod jego rękami. Tego nie mogła udawad, nie potrafiłaby. Była podniecona równie mocno jak on. Dało mu to dokładnie tyle nadziei, ile potrzebował, żeby dalej o nią walczyd. Może teraz wreszcie da mu szansę. Ponieważ nie mógł jej zobaczyd zanim wyszła do szpitala, to pojechał po nią po jej dwudziesto cztero godzinnym dyżurze. Siedząc na masce swojego samochodu i trzymając w ręku najdoskonalszą różę, jaką udało mu się dostad w kwiaciarni, czekał jak jakiś nastolatek i denerwował się na zapas. To było śmieszne, bo miał większe doświadczenie w kontaktach z kobietami niż wypadało się przyznawad, więc nie powinien się zachowywad jakby znowu miał 167

szesnaście lat. Ale z jego winy Sonia nie miała do tej pory tego wszystkiego, co powinna była od niego dostad. Nie było, spacerów, kwiatów, romantycznych randek. Nie wiedział, czy ona tego chce, ale chciał jej jakoś zrekompensowad te ostatnie siedem lat. Coś wtedy do niego czuła i nawet jeżeli to nie było jeszcze tak do kooca sparowanie, to było to coś na tyle silnego, że schowała dumę i przyszła z nim porozmawiad. Wiele by dał za to, żeby poczuła to znowu. Zobaczył Sonię, kiedy tylko wyszła ze szpitala w otoczeniu czterech śmiejących się koleżanek. Nie znał żadnej z nich, ale były ludzkimi kobietami. Wyglądała na zmęczoną, przez co jego wilk się napiął. Czuł potrzebę opiekowania się nią, nie dopuszczania do tego, żeby była zmęczona. Jak sparowanym samcom udawało się nad tym panowad? Przecież on najchętniej zamknąłby ją w wysokiej wieży, położył w swoim łóżku i kazał tylko leżed i pachnied. Wkurzyłaby się za to. Ta myśl wywołała u niego delikatny uśmiech. O tak, Sonia miała temperament. Nie wyczuła go od razu, w pierwszej chwili też go nie zauważyła. Właściwie to pierwsze dostrzegły go jej koleżanki i to też dopiero po paru krokach. Usłyszał ich przyspieszone bicia serc, powiew wiatru przyniósł zapach subtelnego pożądania. Szczerze mówiąc, to właśnie do takich reakcji był przyzwyczajony. Nie żeby mu na tym zależało, ale jakoś miał większe doświadczenie w kontaktach z kobietami, które po prostu go chciały. Sonii to zupełnie nie dotyczyło i w tym właśnie tkwił problem. Shane ściągnął z nosa okulary przeciwsłoneczne i założył je na głowę, na co ludzkie kobiety jęknęły. W zasadzie ich reakcje były trochę zabawne. - Boże, co ja bym dała, żeby takie ciacho mnie odbierało z pracy – westchnęła jedna z nich, a druga zaśmiała się trochę nerwowo. - Ja to bym chciała, żeby zaciągnął mnie do sypialni i zniewolił po kres życia. Widzicie tę klatę? Cholera, ciekawe czy wszędzie jest tak dobrze zbudowany. Kobiety zaśmiały się lubieżnie, po czym trzecia przygryzła dolną wargę i dyskretnie się rozejrzała. - Ciekawe na kogo czeka. Może przyjechał po jakąś pacjentkę? - Nie wiem, ale zapewniam cię, że mogłabym go zgwałcid na środku tego parkingu. Do tego przywiózł różę. Czy to nie słodkie? - Sonia, a ty co myślisz? 168

Shane zobaczył jak obiekt jego adoracji wreszcie unosi głowę i kieruje na niego spojrzenie. Zamarła na dobrą chwilę. Potem przeniosła spojrzenie na różę w jego rękach i jej oczy zapłonęły groźnym blaskiem. Cholera. Chyba jednak nie chciała od niego kwiatów. - Do zobaczenia w pracy – burknęła do kobiet, minęła je i ruszyła w jego stronę, ale to nie był przyjacielski krok. - O mamo! – pisnęła jedna z kobiet z szalonym chichotem. – Wiedziałyście, że Sonia ma takiego seksownego faceta?! Nie wiedziały, że zarówno Sonia jak i on je świetnie słyszą, więc nie wiedziały też, że teraz Sonia warknęła pod nosem. Widocznie wkurzył ją tym przyjazdem tutaj. A może była chod odrobinę zazdrosna? To by nie było wcale takie złe. Wolno zsunął się z maski samochodu i poczekał, aż do niego podejdzie. Jej koleżanki dalej chichotały, ale teraz poszły już w stronę przystanku, więc nie musieli się martwid widownią. To dobrze, bo musieli porozmawiad, a Sonia nie wyglądała na zadowoloną. - Cześd – powiedział ostrożnie. Zatrzymała się dobre dwa metry od niego i opuściła nisko głowę, patrząc na niego ze złością. Uzmysłowił sobie, że pomimo ostatniego wybuchu namiętności, wcale nie pójdzie łatwiej niż wcześniej. - Czy ty, kurwa, możesz mnie przestad prześladowad?! – syknęła. - Jesteś zła – zaryzykował stwierdzeniem. Prychnęła. - No Sherlock! Ciężko odetchnął i wyciągnął do niej rękę z różą. - Nie dawaj mi tego teraz, bo jeśli dostanę to do ręki, to cię tym zdzielę po twarzy – warknęła. Teraz on też opuścił głowę i spojrzał na nią z rozdrażnieniem. - Dlaczego to ty jesteś na mnie zła? Ja mam się prawo złościd, Maleoka. To moją wytrzymałośd wystawiłaś na cholernie ciężką próbę i nie masz nawet pojęcia ile mnie to wszystko kosztowało. - Och, biedactwo – zakpiła. – Wybacz, wzruszyłabym się, ale tusz do rzęs był za drogi. Shane sapnął i przeciągnął rękami po włosach w wyrazie frustracji. Dlaczego oni nie mogli po prostu normalnie porozmawiad?! 169

Sonia zacisnęła zęby, też sapnęła, ale potem zwiesiła ramiona i znowu wyglądała na bardzo zmęczoną. Musiał zacisnąd pięści, żeby opanowad odruch wzięcia jej w ramiona i przytlenia. - Czego ty ode mnie chcesz, Spencer? Zrobił krok w jej stronę. - Przepraszam cię, Maleoka – powiedział z emfazą. – Przepraszam cię za to, że te cholerne siedem lat temu nie dałem ci szansy na pokazanie, co czujesz i co się z tobą dzieje. Przepraszam, że cię odprawiłem w taki szczeniacki sposób. Jezu, Sonia, naprawdę przepraszam! Pokręciła głową i skrzyżowała ramiona na piersi, zamykając się przed nim. Miała gorzki wyraz oczu. - Weź szklankę, Shane, upuśd ją i zobacz jak się rozbija na kawałki. A potem ją przeproś i zobacz czy się znowu pozbiera. Ścisnęło go w dołku. Nie brzmiało to dobrze. Tak się przez niego poczuła? Nigdy w życiu nie chciał jej tak zranid. - Nie chciałem cię tak skrzywdzid. - Myślisz, że to ma znaczenie? Zmieniłam się. Nie jestem już tamtą nastolatką. Nie potrzebuję ciebie. Równie dobrze mogłaby walnąd go w żołądek. Pewnie lepiej by to zniósł niż te słowa. - Więc co? Nigdy mi nie wybaczysz? Wzruszyła ramionami. - Ależ ja ci już wybaczyłam. Po prostu nigdy nie zapomniałam tego, co ci wybaczyłam. Zaczęła narastad w nim panika. Co to znaczyło? Że teraz już wierzy, że wyczuł ich partnerstwo, ale to nie ma dla niej znaczenia? Nawet nie chciał brad czegoś takiego pod uwagę. - Nie dasz mi drugiej szansy? - Najczęściej danie komuś drugiej szansy, to jak danie mu drugiej kulki, bo nie trafił w ciebie za pierwszym razem. Poza tym, nie potrzebujesz drugiej szansy, bo nigdy nie miałeś pierwszej. Patrzył na nią intensywnie przez dobrą chwilę, szukając jakiejkolwiek emocji, która by sprawiała, że te słowa nie byłyby takie ostateczne. Przerażające było to, że niczego takiego nie zauważył. Albo nic nie czuła, albo kontrolowała się jak nikt inny na świecie. 170

- Co chcesz mi powiedzied? – spytał cichym, groźnym głosem. – Że nie ma znaczenia, że jesteśmy sobie przeznaczeni? Wzdrygnęła się i to było prawie bolesne. - Chcę powiedzied, że to jest ten moment, w którym trzeba zrezygnowad, zapomnied, pójśd na przód i nieważne jak cholernie by ci zależało, jak trudne by to było, po prostu trzeba odejśd. Poczuł jeszcze większą złośd. Na siebie, na nią, na tę całą sytuację. Czemu, do cholery, to nie mogło byd tak zwyczajnie proste? - Nie zamierzam rezygnowad – warknął. - No to się rozczarujesz. - Tobą? Nigdy. Wciągnęła mocno powietrze, zerknęła jeszcze raz na różę w jego dłoniach, po czym odwróciła się na pięcie i pospiesznie zaczęła się oddalad. Nie poszedł za nią, ale długo odprowadzał ją spojrzeniem. Na jej szklanej powłoce pojawiła się właśnie rysa i to go utwierdziło w przekonaniu, że jest o co powalczyd. Wściekłośd i nienawiśd to też jakieś emocje, a on przy odrobinie szczęścia przekuje te emocje w miłośd i namiętnośd. Nie żeby to miało byd łatwe, przy Sonii nic nie było łatwe, ale było warto. Chciał jej serca i duszy, nie tylko krwi i ciała. Od jakiegoś czasu cały jego świat się kręcił wokół niej i gdyby miał teraz z tego zrezygnowad, równie dobrze mógłby już się położyd i umrzed. Tak czy siak, będzie ją miał. Była powietrzem, a on miał wrażenie, że przez całe życie nie oddychał. Jedyne co musiał zrobid, to odnaleźd w niej te uczucia do niego, które miała siedem lat temu. Ten żar odnalezienia partnera. Tylko, cholera, jeszcze nie wiedział jak to zrobid.

Gdyby Shane wiedział ile ją kosztowała ta rozmowa, pewnie nigdy by jej nie zaczynał, ale Sonia była przekonana, że świetnie odegrała swoją rolę i kompletnie go przekonała. No może nie kompletnie, bo nadal ściskał jej się żołądek na wspomnienie szaleostwa, które go opętało na jej widok z Maxem, ale w dużej mierze powiedziała mu to wszystko, co zamierzała. Kłamała. Była jak bomba z opóźnionym zapłonem, która w każdej chwili mogła wybuchnąd im obojgu w twarze, jeśli nadal będzie blisko i będzie się zachowywał, jakby do siebie należeli.

171

I przyniósł jej różę. Przepiękną, czerwoną różę, którą gdyby wzięła do ręki, to pewnie by się rozpłakała. Nie dostawała kwiatów od nikogo poza rodziną. Miała ponad 23 lata, a żaden mężczyzna nie dał jej nigdy kwiatów. Tak wiele straciła w sowim życiu dobrych chwil. Gdyby tylko potrafiła się otworzyd na kogokolwiek poza Shanem może byłoby jej łatwiej, ale to po prostu nie wchodziło w grę. Była pogodzona z samotnością. Więc dlaczego, dlaczego to wszystko musiało się tak teraz potoczyd?! Była tak strasznie zmęczona, pogubiona i wystraszona, że bała się, iż jak z kimś o tym nie porozmawia, to skuli się gdzieś w kącie i będzie płakad przez długie godziny. A nie była płaczliwa istotką. W normalnych okolicznościach porozmawiałaby o tym z Kailee, ale ona miała teraz wystarczająco dużo własnych problemów. Na szczęście miała teraz jeszcze Isabelle i w geście całkowitej rozpaczy pojechała do niej na Sosnowe Wzgórze. Było wcześnie, może nawet trochę za wcześnie na zwalenie się komuś do domu, ale miała nadzieję, że przyjaciółka już się przyzwyczaiła do nalotów o dziwnych godzinach. Nie miała samochodu – nadal – więc musiała się przespacerowad spory kawałek, ale dzięki temu trochę się uspokoiła. Niestety, już na podjeździe domu brata i bratowej wyczuła, że nie ona jedna wpadła z niezapowiedzianą, poranną wizytą i skrzywiła się w duchu. Nie będzie mogła szczerze porozmawiad z Izzy, kiedy wokoło będą się kręcid jej cholerni bracia! Sonia przeszła z przedsionka do kuchni, poruszając się jak po własnym domu i już od progu obrzuciła braci burym spojrzeniem. Isabelle naprawdę miała do nich wszystkich anielską cierpliwośd, jeśli pozwalała na to, żeby stale ją ktoś nachodził w czasie jej, jakby nie patrzed, miesiąca miodowego. - Domów nie macie? – warknęła na powitanie, ale próżno było oczekiwad, że Whitmorowie się zmieszają. Kompletnie nie mieli poczucia wstydu. W kuchni byli Harper, Ryder i Troy, ale nie wyczuwała w pobliżu Crofta. To by wyjaśniało dlaczego jeszcze nikt ich stąd nie wyrzucił na kopach. Harp i Ryd siedzieli przy kuchennej ladzie, pochylając się nad cudownie pachnącym gulaszem z dziczyzny, a Troy podgryzał kanapkę i leżał na plecach pod szafką ze zlewozmywakiem, najwyraźniej wymieniając uszczelkę. Przynajmniej nie był darmozjadem. Mimo to Sonia i tak nieufnie zajrzała do lodówki. Ok., zeżarli znaczną częśd jej zawartości, ale przynajmniej zrobili Izzy nowe zakupy i one teraz czekały na rozpakowanie w dużych papierowych torbach ustawionych na stole. Dobre i to, pomyślała, wyjmując sobie kawałek czegoś, co wyglądało i

172

pachniało po prostu nieziemsko, nawet pomimo tego, że nie miała pojęcia co to jest. Izzy była wybitną kucharką. - No i kto to powiedział? – odparował Harper między gryzami. - Croft wie, że tu jesteście? – uniosła jedną brew. - Croft zawsze powtarza, że jesteśmy tutaj mile widziani – rzucił Harper i to było tak absurdalne, że aż parsknęła. Croft najchętniej wymieniłby zamki, ogrodził dom drutem kolczastym i zaminował podwórko, gdyby to mogło utrzymad ich z daleka. Troy wysunął się spod rur i spojrzał na nią zmrużonymi oczami. - Dla twojej informacji, zwolniłem Maxa. Ukłuły ją wyrzuty sumienia. Świetnie, więc jeszcze Max stracił przez nią pracę. Czy ona naprawdę musi siad wszędzie zniszczenie?... - Już wam mówiłam, że to był zakład. Po co ta cała afera? Naprawdę myślicie, że byłabym nim zainteresowana? - Nie – odparł szczerze Troy. – Dlatego on jeszcze żyje. Wywróciła oczami. - Jesteście obrzydliwymi socjopatami! – warknęła ze złością. – I, do cholery, pozmywajcie naczynia! Nie czekała na odpowiedź. Zawróciła na pięcie, wsunęła do ust resztkę tego wybornego specjału Izzy, po czym skierowała się na górę, przeskakując po dwa stopnie na raz. Szmery dochodzące z sypialni oznaczały, że Izzy już nie śpi, więc wolała jej towarzystwo od braci. Znała ten dom jak własną kieszeo, więc od razu obrała kierunek do właściwych drzwi, śmiało wkroczyła do sypialni i skierowała się bezpośrednio do łóżka, które w całości pachniało Izzy i Croftem. No ale było jej to w zasadzie obojętne, dlatego od razu beztrosko się na nim wywaliła, kładąc się obok Isabelle. Jej przyjaciółka czarownica siedziała jeszcze w pościeli, ubrana w koszulę nocną i czytała jakieś stare, opasłe tomisko, które oparła na swoich kolanach. Ale teraz uniosła głowę znad księgi i ciepło, wesoło uśmiechnęła się do Sonii. - To jest takie cudowne, kiedy ma się dużą rodzinę. Dzieo dobry, Soniu. - Czy zdajesz sobie sprawę, że wyszłaś tylko za jednego Whitmore’a, więc nie musisz karmid wszystkich? – burkliwie spytała Sonia, układając się na łóżku i zastanawiając się, czy bardzo byłoby to straszne, gdyby się już tutaj schowała przed całym światem. 173

Izzy uniosła brwi. - Lubię karmid wszystkich. A czemu? - Bo pewnie nawet nie wiesz, że właśnie w tej chwili masz na dole trzy paskudne pasożyty, które penetrują twoją spiżarnię. Jej bracia na dole zaburczeli w sprzeciwie, ale wcale się tym nie przejęła. - Och, naprawdę? – Izzy się rozpromieniła. – Są tak cichutko, że nawet ich nie usłyszałam! Mogli mnie przyjśd obudzid! - Mogli – Sonia uśmiechnęła się złośliwie. – Bardzo chciałabym, żeby to zrobili i żeby Croft się o tym dowiedział. Izzy z chichotem szturchnęła ją łokciem, po czym czule pogłaskała ją po głowie, a Sonia z chęcią się poddała tej pieszczocie. Miała w sobie chyba sporo z psa. - Przyszłaś prosto z pracy? – spytała ciepło i z troską. – Wyglądasz na bardzo zmęczoną, kochanie. Chcesz się przespad? - Nic mi nie jest – odparła, bo była o wiele bardziej zmęczona psychicznie niż fizycznie. A teraz wyciągnęła wskazujący palec i szturchnęła nim opasłe tomisko. – Co robisz? - Uczę się nowych zaklęd. Patrz – odparła wesoło, po czym wzięła z nocnego stolika ładne, stare lusterko na długiej, rzeźbionej rączce i położyła na nim prawą dłoo. Na chwilę zamknęła oczy, mrucząc jakieś obce słowa, a wtedy Sonia poczuła wzrost elektrostatyki w pomieszczeniu i aż musiała się od tego otrzepad, bo prawie stawały jej włoski na karku. Wilki stanowczo nie pasowały do magii. Spojrzała ciekawie na Izzy, podziwiając subtelny kolor jej jaśniejącej poświaty, a wtedy przyjaciółka uniosła dłoo znad lusterka, uśmiechnęła się i pokazała jej gładką taflę, która zaczęła lekko falowad. Stopniowo klarował się obraz sterylnego pomieszczenia pałacowego, które Sonia pamiętała z Salem. W tle chodzili czarodzieje, wszystko wyglądało tak, jakby tam były i patrzyły przez szybę. - Super, prawda? – emocjonowała się Izzy. – Czarodziejski komunikator! Sonia jeszcze raz spojrzała na to dziwne lusterko, po czym uniosła oczy na przyjaciółkę. - Czad. Ale wiesz, że wynaleziono już coś takiego jak telefon? A jak chcesz widzied obraz, to są kamerki internetowe. XXI wiek. Powinnaś o tym poczytad. Izzy wywróciła oczami, strzeliła palcami i lusterko się „wyłączyło”. - Wiem, co to telefon i skype, ty wredna żmijo. Ale to jest lepsze. Mogę zobaczyd wszystko co chcę, w każdej chwili, w której chcę. 174

- Wszystko? – Sonia znowu uniosła jedną brew. – Czyli na przykład Rusty’ego pod prysznicem? Izzy znowu wywróciła oczami i lekko się zaczerwieniła. - Teoretycznie tak, ale przecież nigdy bym tego nie zrobiła. Dobrze o tym wiesz. Szanuję waszą prywatnośd. - A tam zaraz trzeba szanowad prywatnośd – radośnie rzucił na dole Harper. – Jak tylko chce, to może mnie podglądad pod prysznicem każdego dnia. - Potem musiałaby sobie wydłubad oczy – odparła mu Sonia, na co dwaj pozostali bracia radośnie się zaśmiali. - Co powiedzieli? – zaciekawiła się Izzy, domyślając się, że ostatnia wypowiedź Sonii nie była do niej. - Nic ciekawego. Jak zawsze. Więc od rana wertujesz te księgi? To nudne. - Tak naprawdę, to jest fascynujące. Kocham się uczyd nowej magii – odparła wesoło, po czym zatrzasnęła księgę, odwróciła się bardziej na bok i bystrze przyjrzała Sonii. – Jesteś już gotowa, żeby mi powiedzied co się stało? Sonia ciężko odetchnęła. Przed tą czarownicą coraz ciężej było cokolwiek ukrywad. Ale może to i dobrze. Tylko że nie mogła jej teraz powiedzied co ją naprawdę trapi, skoro miała na dole trzy pary podsłuchujących, ciekawskich uszu. - Po wyjściu od rodziców byłam na czymś, co można by nazwad randką – wyznała ponuro. - Z czymś, co można by nazwad facetem? – spytała czarownica z rozbawieniem. Sonia łypnęła na nią buro, więc Izzy od razu z uśmiechem spasowała. - Przepraszam, przepraszam, po prostu coś niecoś już o tym słyszałam. Croft był bardzo wzburzony na Maxa. Mam wrażenie, że on nie jest tu lubiany. - Nawet, gdybym się umówiła z misterem koleżeoskości, to moi bracia i tak by go nie polubili. Mają fioła na punkcie kontrolowania mojego życia. Nie żebym miała jakieś życie. Izzy znowu ją pogłaskała z rozbawieniem. - Uwielbiam ten twój radosny ton z rana. No to powiedz, co się stało? - Afera jak stąd do Pekinu. Wiesz, Shane jest teraz moim osobistym strażnikiem, był akurat w „Lunie” i trochę mu odwaliło. W gruncie rzeczy to wszystko wskazywało na to, że Maxa już nikt nie zobaczy żywym. - Ale udało ci się jakoś zapanowad nad sytuacją – domyśliła się Izzy. 175

Jeśli namiętne całowanie się z Shanem na klatce schodowej i dawanie mu się lizad po szyi jest panowaniem nad sytuacją, to tak, pomyślała cierpko. - Zostanę starą panną – stwierdziła ponuro. - Daj spokój – zachichotała Izzy. – Jesteś młoda, życie ciągle stoi przed tobą otworem! - Tak – burknęła. – I ja nawet wiem, co to za otwór. Isabelle zakasłała, żeby ukryd śmiech, po czym wyciągnęła rękę i objęła ją ramieniem. - Po prostu na razie ci się nie poszczęściło. Ale jak przyjdzie twoja pora, to spotkasz swojego partnera i szczęśliwie się sparujesz. Taaa, a propos tego… - Mam w nosie Maxa – oznajmiła, żeby ominąd temat, o którym nie mogła teraz mówid. – Umówiłam się z nim, bo był jedynym, który nie bał się moich braci na tyle, żeby chcied się spotkad. A teraz stracił przez to pracę i jeszcze mu wlali. Izzy, to nie jest normalne. - Jesteś ich małą dziewczynką. Po prostu nie zauważyli, że dorosłaś. I nie chcą, żeby ktoś cię zranił. Taaak, no właśnie, a propos też tego… - Nie broo ich. Powiedz, że są durni. - Są durni – grzecznie zgodziła się Izzy. – Chcesz, żebym porozmawiała o tym z Croftem? Mogę spróbowad mu wytłumaczyd, że nie mogą ciągle bid każdego, z kim się umówisz. Sonia prychnęła. - Powodzenia. Na dole zadzwonił telefon Troy’a, więc Sonia trochę się rozproszyła, bo nawet będąc tutaj mogła usłyszed w słuchawce Shane’a. Od samego tembru jego głosu ściskały jej się mięśnie podbrzusza. - Gdzie jesteś? – burkliwie spytał Troy’a Shane. Nie był chyba w najlepszym humorku. Najwyraźniej ich wcześniejsza rozmowa nie tylko jej zepsuła dzieo. - Na Sosnowym Wzgórzu. Wymieniam uszczelkę. A co? - Potrzebuję profilaktycznego dania komuś po mordzie. Kiedy będziesz wolny? - Za chwilę – odparł z zaskoczeniem Troy. To zawsze raczej Croft i Buster ogłaszali potrzebę wdania się w bójkę, żeby poprawid sobie humor. Shane na poprawę nastroju zwykle wybierał inne rozrywki. – Co się stało? - Nic. 176

- Przecież słyszę, że coś jest nie tak. W ogóle ostatnio chodzisz drażliwy jak Locky. Co ci jest? - Powiedziałem, że nic – warknął. - No to się uspokój. - Jestem oazą spokoju – znowu zawarczał. – Pierdolonym, kurwa, wyluzowanym kwiatem lotosu na jebanej tafli jeziorka! Sonia uniosła lekko brwi. Naprawdę był wkurzony. I wyobrażała sobie już zaskoczenie swoich braci, którzy teraz pewnie wymieniają pytające spojrzenia. - Będziemy u mnie w warsztacie za mniej niż pół godziny – rzucił Troy, a wtedy Shane rozłączył się bez słowa. - To będzie bardzo ciekawe – stwierdził Harper i zaszurały krzesła. - Sonia, słuchasz mnie? – Izzy podejrzliwie zmrużyła oczy, wybudzając przyjaciółkę z zasłuchania się w rozmowę, odbywającą się piętro niżej. - Co? Nie – przyznała bezwstydnie. – Chłopaki się zbierają do wyjścia. - Tak szybko? – zasmuciła się Izzy. – Nawet się nie przywitaliśmy! - I Croft wraca – dodała, słysząc charakterystyczny dźwięk silnika. - Uciekają przed nim? – zachichotała Izzy. Sonia właśnie rozważała czy nie powiedzied jej o tym dziwnym telefonie Shane’a, a potem wyrzucid z siebie wszystkich żali z nim związanych, ale zadzwonił jej własny telefon. Serce zabiło jej mocniej, kiedy wygrzebywała go z kieszeni dżinsów. Wbrew całkowicie zdrowemu rozsądkowi, cała się podniecała na myśl, że to może właśnie Shane. To był jakiś koszmar. Na wyświetlaczu pojawił się numer ojca i naprawdę ją to jakoś rozczarowało. - Cześd, tato – rzuciła do słuchawki bez zbytniego entuzjazmu. I trzeba oddad sprawiedliwośd, że głos Jamesa też nie brzmiał bardzo radośnie. - Masz dzisiaj trochę czasu, kochanie? - Chyba tak. A co? - Chciałbym, żebyś przyjechała na chwilę do domu. Musimy porozmawiad. Jęknęła. - Tato, jeśli znowu chodzi o Maxa, to zapewniam cię, że… - Nie – przerwał jej dośd ponuro. – Nie chodzi o Maxa.

177

Ścisnął jej się żołądek od paniki. Możliwe, żeby Alfa jakoś się dowiedział o niej i Shanie? Boże, nie! - Za chwilę będę. Może Troy mnie podrzuci. - No to czekam na ciebie – zakooczył ojciec, a jej znowu ścisnął się żołądek. Prawdopodobnie zostanie pierwszym zmiennym wilkiem w historii świata, który dostał wrzodów ze zgryzoty. - Ty też musisz już iśd? – jęknęła Izzy. – Myślałam, że zjemy razem śniadanie! - Ojciec chce mnie widzied – odparła i podniosła się z łóżka. – Pewnie znowu będzie mi suszył głowę za tę całą pożal się Boże randkę. Chyba zaczyna mi się migrena. - Wilki nie mogą mied migreny – lekko uśmiechnęła się Izzy. - Nie bądź taka mądra, czarownico – odburczała jej, szybko cmoknęła ją w policzek, złapała za swoje rzeczy i zeszła na dół. Troy’a i Harpera już nie było, ale Ryder na nią czekał. - Zawiozę cię do domu – powiedział tym swoim niskim, ochrypłym głosem. Był małomówny i w tej chwili to była jego najlepsza cecha. Cały pociąg do bezsensownego gadulstwa przypadł w udziale Harperowi. - Dzięki – odparła, kierując się do drzwi. – A dasz mi poprowadzid? – spytała, mając na uwadze to, że bliźniacy przemieszczali się na ścigaczach i nigdy nie pozwalali jej ich prowadzid. - Nie – odparł i lekko się uśmiechnął. - Wiedziałam – burknęła sama do siebie, po czym wyszła z domu. Croft się zbliżał, ale nie było po co na niego czekad. Pewnie tylko by im suszył głowy za nachodzenie jego partnerki z samego rana, a nie miała ochoty na te wyświechtane wyrzuty. Ryder chyba też nie, bo bardzo szybko wcisnął jej na głowę kask i usiadł na swoim miejscu, podczas gdy ona zajęła miejsce za nim i objęła go w pasie ramionami. Kiedy wyjechali już na ulicę i minęli SUVa Crofta, który posłał im spojrzenie spod zmrużonych powiek, tylko mu pomachali i z dośd zawrotną prędkością pognali w dół ulicy. Ryder uwielbiał prędkośd i szaleoczą jazdę, która w zasadzie mogłaby się skooczyd w prosektorium, gdyby nie to, że był w tym tak cholernie dobry. Brat podrzucił ją do rodzinnego domu, po czym się stamtąd zabrał, zapewne po to, żeby dołączyd do Troy’a i Harpera w warsztacie. Sonia czuła z niepokoju burczenie w brzuchu, ale postarała się to zamaskowad, żeby nie wzbudzid w ojcu podejrzeo. Tak jak powiedział, czekał na nią w domu, siedząc w swoim wyciszonym gabinecie, który zapewniał 178

jego spotkaniom podstawowe minimum prywatności, tak przydatne w każdej rodzinnie zmiennych. Kiedy tylko weszła do gabinetu wstał zza swojego fotela i podszedł, żeby przywitad ją pocałunkiem w policzek, ale minę miał nietęgą. Coraz bardziej się zaniepokoiła. - Co tam, tato? – spytała, starając się brzmied beztrosko. - Usiądź, kochanie – wskazał jej jeden z wygodnych foteli, więc opadła na niego i wygodnie się ułożyła. Alfa usiadł po swojej stronie dużego biurka i chrząknął. Cokolwiek chciał jej powiedzied, wyglądał jakby miał od tego zgagę. – Jest coś, o czym musimy porozmawiad. - I brzmisz z tego powodu tak wesoło jak ja się czuję – odparła, ale nie rozładowało to atmosfery. - Zapewniam cię – skrzywił się lekko – że wcale mnie to nie cieszy. Drzwi się otworzyły i do środka wsunęła się Laila. - Powiedziałeś jej już? – spytała energicznie, na co James łypnął na nią buro. - Nie. - James – upomniała go, marszcząc czoło. – Rozmawialiśmy o tym. Znowu łypnął na nią buro, po czym ponownie spojrzał na córkę. Ciężko wypuścił powietrze i bez najmniejszego grama entuzjazmu zaczął mówid. - Twoja matka twierdzi, że dorosłaś i dojrzałaś do punktu, w którym jesteś gotowa do znalezienia sobie partnera – niemal wypluł te słowa. – Osobiście uważam, że jest na to o wiele za wcześnie, ale twoja matka nie chce mnie słuchad. - James – warknęła Laila. - Twoja randka z Maxem okazała się dośd nieoczekiwana i twoja matka twierdzi, że to znak, że jesteś gotowa na założenie rodziny i że powinniśmy ci w tym pomóc. Serce Sonii przestało bid. Ojciec wyglądał na chorego, kiedy to mówił, matka była wyraźnie podekscytowana, a sama Sonia straciła dech. - Przeprowadziłem już kilka wstępnych rozmów z Alfami zaprzyjaźnionych watah i kilku z nich ma synów, którzy mogliby byd brani pod uwagę i są oni gotowi do zaprezentowania ci się. Z oczywistych względów nie pozwolę nigdy, żebyś to ty jeździła do nich i się prezentowała, nawet pomimo wszystkiego, co na ten temat mówi twoja matka. Wybór partnera to poważna sprawa i nie widzę najmniejszego powodu, żeby próbowad to przyspieszad takimi swatami, ale najwyraźniej twoja matka tak rozpaczliwie chce mied wnuki, że jest nawet gotowa kupczyd swoją jedyną córką. 179

- James – jeszcze groźniej zawarczała Laila. Sonia prawie dostała zawrotów głowy. To się nie mogło dziad naprawdę. Owszem, chciała się spotykad z ludźmi, ale nie chciała byd swatana z synami Alf, których nigdy nawet nie widziała! Poza tym, w tej chwili mogła myśled tylko o Shanie. Jeśli się dowie, to oszaleje. Tym razem naprawdę. I chod tak bardzo starała się o nim nie myśled i maksymalnie ograniczad ich relacje, to przecież miała pełną świadomośd, co się z nim stanie, kiedy synowie Alf zaczną się zjeżdżad, żeby z nią flirtowad. Będzie chciał ich pozabijad i nie będzie w stanie nad tym panowad. - Moim zdaniem – mówił dalej ojciec, nadal buro łypiąc na partnerkę – chciałaś się po prostu rozerwad, stąd to spotkanie z Maxem w „Lunie” i zdecydowanie nie widzę powodu, żeby szukad ci z tego powodu od razu partnera. Oczywiście, będziesz któregoś dnia wspaniałą Waderą, ale nie ukrywam, że bardzo nie podoba mi się myśl, że miałabyś opuścid Wulfridge. Ale jak widzisz, twoja matka nie jest zupełnie zainteresowana tym, co myślę. - Po prostu chcę, żeby nasza córka była szczęśliwa – wycedziła Laila przez zaciśnięte zęby. – Ma prawo czerpad ze swojej młodości, poznawad samców i szukad idealnego partnera, z którym założy rodzinę. Wasz neurotyczny stosunek sprawia, że dziewczyna nie może nawet wejśd w swoją pierwszą gorączkę i spróbowad czym jest… - Nie koocz tego zdania – James przerwał jej drapieżnie, unosząc dłoo. – Seks nie jest jej do niczego potrzebny i jeszcze długo nie będzie. - My w jej wieku przypominaliśmy pod tym względem króliki i zdecydowanie byliśmy już sparowani – syknęła matka. Ojciec warknął na żonę, a nie robił tego często, natomiast Sonia walczyła z pokusą wpadnięcia w panikę. Na dodatek ta rozmowa jej rodziców dostarczała jej o wiele za dużo informacji z ich pożycia, a była zdecydowanie szczęśliwsza bez tej wiedzy. - Stop, proszę, poczekajcie – rzuciła szybko, z nadzieją, że nie ma wielkich i przerażonych oczu. – Ja nie chcę partnera! Rodzice spojrzeli na nią w zaskoczeniu, w spojrzeniu ojca dodatkowo pojawiła się nadzieja. - Nie? – zdziwiła się Laila. - Absolutnie nie, a przynajmniej nie teraz – zdecydowanie pokręciła głową. Matka miała dobre intencje, ale nie wiedziała, że Sonia wyczuwa sparowanie już od lat i nie będzie

180

w stanie go wyczud już z nikim innym. – Umówiłam się z Maxem, żeby wygrad zakład, to wszystko. Zdecydowanie nie chcę byd poznawana z jakimiś głupkowatymi synami Alf. James szeroko się uśmiechnął i energicznie skinął głową. - Świetnie! Wiedziałem, że mam piekielnie mądrą córkę. W takim razie zapomnijmy o całej sprawie. Matka wywróciła oczami, po czym podeszła do Sonii i przyjrzała jej się z zatroskaniem. - Nie musisz przejmowad się nastrojem swojego ojca, kochanie. Nawet za pięddziesiąt lat nie będzie zadowolony, jeśli będziesz chciała się sparowad. Nie musisz z tego rezygnowad, żeby go zadowolid. Kochamy cię, zawsze zależy nam tylko na twoim dobru. - Wiem, mamo, naprawdę. Rozumiem to. Tylko ja naprawdę nie chcę swatów. Wcale mi się nie spieszy. - Widzisz? – z satysfakcją rzucił ojciec do matki. – Mówiłem ci! Laila go zlekceważyła i jeszcze mocniej zmarszczyła czoło przyglądając się córce. - Zawsze myślałam, że marzysz o dniu, w którym będziesz mogła opuścid Wulfridge. Bo tak było, a przynajmniej do czasu, aż pojawiła się tu Isabelle, a Shane nie wyczuwał ich partnerstwa w sposób całkowicie śmiertelnie poważny. Aktualnie nie mogła sobie nawet wyobrazid, co by się stało, gdyby miała opuścid stado z jakimś obcym samcem. Co zrobiłby Shane? I co by się stało z jego psychiką? Do diabła, jak to się w ogóle stało, że znowu obchodziła ją jego psychika?! - No jasne, nadal chętnie zwiedziłabym świat – przyznała. – Ale nie koniecznie chcę to zrobid jako czyjaś partnerka. Poza tym, słabo mi na myśl o swatach. Naprawdę, nie chce tego całego gówna. - Soniu – łagodnie upomniała ją matka za to słownictwo, po czym z czułością pogłaskała ją po głowie. – Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa. Nie chcę, żebyś się czuła samotna. - Mam siedmiu nadopiekuoczych braci i terminuję w szpitalu. Nie mam czasu się czud samotna. - Czy jesteś tego pewna? Wiem, że pomysł twojego ojca z synami Alf jest dośd krępujący, ale byd może któryś z nich by ci się spodobał. Wiesz, takie zapoznania są praktykowane od stuleci i często bardzo dobrze się kooczą. Na pewno nie chcesz spróbowad?

181

- Naprawdę nie chcę teraz tego wszystkiego. Poważnie, żadnych swatów. Nie szukam partnera. A jak będę chciała spróbowad seksu, to po prostu to zrobię. Tylko nie wiem z kim, bo wszyscy tutaj raczej uciekliby w popłochu, w tej samej chwili, w której bym o tym wspomniała. James ponownie groźnie zawarczał, ale ponownie został zlekceważony przez swoją żonę i córkę. - Jesteś pewna, kochanie? – łagodnie spytała Laila. - Absolutnie. - No cóż, w takim razie sprawa jest chyba nieaktualna. Chciałam dla ciebie dobrze. - Wiem, mamo i bardzo cię za to kocham, ale obecnie nie chcę zmieniad całego swojego życia dla nikogo. - Doskonale – James z ogromnym zadowoleniem skinął głową. – Nic się nie przejmuj, kochanie i w ogóle o tym nie myśl. To wszystko już nieaktualne. I nie musimy do tego wracad. Najlepiej nigdy. Sonia skinęła głową i energicznie wstała, bo jak najszybciej chciała się stąd wydostad, zanim rodzice poczują jaka jest w środku rozdygotana z przerażenia. - Fajnie, że to sobie wyjaśniliśmy. A teraz, jeśli pozwolicie, to chciałabym iśd do swojego mieszkania i się położyd, bo miałam ciężki dyżur. - Oczywiście, idź, skarbie i niczym się nie przejmuj. Zapomnij, że w ogóle zaczęliśmy ten temat – rzucił ojciec pogodnie. – To od samego początku było głupie. Laila posłała mężowi bure spojrzenie, ale teraz to on się tym w ogóle nie przejmował. Dobrze wiedzied, że przynajmniej ojcu sprawiła ogromną ulgę. Jakby wiedział, że od siedmiu lat żyje w hibernacji przez wyczucie partnerstwa z Shanem, to aż strach pomyśled, co by zrobił. Na pewno by osiwiał. Sonia uciekła z domu tak szybko jak to tylko było możliwe bez biegnięcia i dopiero w połowie drogi do „Luny” zorientowała się, że idzie pieszo. Nie mogła przestad myśled o tym, co przed chwilą usłyszała. I o Shanie, który gdyby się o tym dowiedział, zrobiłby pewnie coś bardzo głupiego. I naprawdę nie wiedziała dlaczego się tak tym przejmuje. Bardzo chciałaby, żeby było jej to obojętne. Żeby Shane był jej naprawdę obojętny.

182

Rozdział VIII

Budziły ją podejrzanie irytująco znajomo brzmiące głosy, ale tak dobrze jej się spało, że naprawdę nie chciała unosid powiek i mierzyd się z tą koszmarną rzeczywistością. Bo jej bracia byli zdecydowanie koszmarną rzeczywistością. Poruszyła się i pociągnęła nosem zanim zdecydowała się łypnąd w stronę aneksu kuchennego w swoim malutkim mieszkanku. O tak, nawiedzili ją większym gronem. Przez chwilę, przez jedną, małą, nawiną chwilę miała nadzieję, że skooczą się te ich naloty na nią, zwłaszcza, że mieli teraz jeszcze do nawiedzania Sosnowe Wzgórze, ale najwyraźniej było im obojętne kogo nachodzą, byle tylko było tam jedzenie. Miała w domu jedzenie? Dziwne, ale zdecydowanie czuła, że coś jedzą i to „coś” nawet nieźle pachnie. Może Rusty coś przygotował? Bo kiedy chciał, to potrafił naprawdę nieźle gotowad. Niechętnie spojrzała w stronę aneksu. Troy, Rusty, Harper i Ryder siedzieli przy niewielkiej kuchennej ladzie, sprawiając, że całe mieszkanie wydawało się jeszcze mniejsze. Dominowali przestrzeo, bo byli sporych rozmiarów facetami. Aż dziwne, że jakoś się tutaj wszyscy pomieścili. I przy każdym ruchu zderzali się łokciami. Brakowało tylko Crofta i Bustera, a nie byłoby tu nawet czym oddychad. - Jak żeście tu weszli? – burknęła sennie, trochę zdumiona faktem, że wcześniej ani ich nie wyczuła, ani nie usłyszała. Musiała naprawdę mocno spad. - Drzwiami – odparł jej bezczelnie Rusty, nawet się na nią nie oglądając. No tak, ciekawe ile zapasowych kompletów kluczy mieli. - Pora wymienid zamki – mruknęła sama do siebie i bardzo niechętnie usiadła na środku łóżka, owijając się kołdrą prawie jak kokonem. Spojrzała na słooce za oknem i nie zdziwiła się za bardzo, że jest późne południe. Była wczoraj zbyt zmęczona i zbyt roztrzęsiona po rozmowie z rodzicami, więc długo nie mogła usnąd, a jak jej się to w koocu udało, to przypominało to już trochę utratę przytomności. - Czy naprawdę nikt z was nie musi pracowad? – warknęła na nich, niezdarnie zwlekając się z łóżka i biorąc ze sobą swój kokon z kołdry. Czuła jajka na bekonie i omlet z szynką i te zapachy błyskawicznie obudziły jej żołądek. 183

Stanęła nad nimi i chrząknęła, więc się rozsunęli i zrobili jej miejsce. Usiadła z naburmuszoną miną, a wtedy Troy nalał jej kawy z tego wypasionego ekspresu, który jej sprezentowali i podsunął jej kubek, a ona sama zabrała talerz jajek sprzed Harpera i nabiła je na widelec, pomimo że brat trochę protestował. - Jestem tu od rana – rzucił do niej Troy spokojnie. – Podłączyłem mieszkanie do systemu. Pamiętaj o godzinach uzbrajania i rozbrajania alarmu. - Mówiłam, że tego nie chcę – oznajmiła z pełnymi ustami. – I nie przyłaźcie mi tu bez zapowiedzi z przynajmniej trzydniowym wyprzedzeniem, żebym mogła zdążyd przed wami uciec. - Jaka ona radosna z rana – Harper uniósł wymownie jedną brew. – Aż miło posłuchad. - Dobrze wiem, po co tu przyszliście i uprzedzam, że nie zamierzam rozmawiad o Maxie – powiedziała z pełnymi ustami, zabierając sprzed Rydera jego omlet z szynką, ale brat nie zaprotestował. Zdecydowanie był czasami jej ulubionym bratem. Rusty oparł łokcie na stole, uniósł do ust kubek z kawą i posłał jej to swoje „i-tak-otym-porozmawiamy” spojrzenie. - Max nie jest dla ciebie, Lilijko. - To dupek – rzucił Harper. - I idiota – dodał Troy. - Tylko by cię skrzywdził –podsumował Rusty. Sonia zmarszczyła czoło, szybko przełknęła i zmrużyła oczy. - A niby w czym wy jesteście lepsi? – warknęła. – Spójrzcie na siebie. Z was wszystkich tylko Ryder wydaje się byd porządnym facetem, a jak wszyscy dobrze wiemy, Ryd raczej nie jest miłym gościem. Bez urazy, Ryder. Ryder parsknął w swoim wyrazie rozbawienia, a Sonia wycelowała oskarżycielsko palec w Troy’a. - Ty – rzuciła znacząco. – Masz niewyczerpany potencjał i możliwości intelektualne, o których większośd może tylko pomarzyd. Jesteś cholerną encyklopedią i potrafisz zmontowad cyborga z trzech wykałaczek i baterii, lepiej niż MacGyver. Jedyną rzeczą, która powstrzymuje cię przed rządzeniem światem to lenistwo! Troy uśmiechnął się w iście łajdacki sposób.

184

- Nie jestem leniwy, droga siostro. Cierpię na wrodzoną wadę dysfunkcji systemu motywacji. Słyszała tę śpiewkę od lat, więc tylko wywróciła oczami. - A ty – wycelowała palec w stronę Rusty’ego, który już teraz śmiał się w kułak. – Jesteś cholernie dobrym prawnikiem, który rozumie cały ten zagmatwany, kodeksowy bełkot, a siedzisz za barem i nalewasz ludziom piwo! Co jest z tobą nie tak?! Mając takie możliwości, powinieneś mied własną praktykę, wysyład złych ludzi do paki i trzepad na tym grubą kasę! - Nie muszę się, aż tak wysilad, żeby trzepad grubą kasę – zaśmiał się i poklepał Troy’a po plecach. – Ten nasz tutaj oto geniusz, który cierpi na dysfunkcję systemu motywacji, trzepie ją za nas na giełdzie i wychodzimy na tym cholernie dobrze. Właściwie to jesteśmy bogaci. - Może wy, bo na pewno nie ja – burknęła, bo faktycznie nie odłożyła jeszcze na tyle dużo pieniędzy, żeby Troy mógł nimi obracad na giełdzie i je pomnażad, więc jako jedyna z całej rodziny nie była majętna. Nie stad jej było nawet na własny samochód. – W każdym razie, otrząśnij się, głupku! Masz taki potencjał! Co ty właściwie chcesz robid w życiu, które, pozwól, że ci przypomnę, będzie bardzo długie dzięki wilczym genom? - Jeszcze nie wiem, co chcę robid. Wszystko wskazuje na to, że jakoś je zmarnuję. A że sposobów na zmarnowanie życia jest tak wiele, to nadal waham się, który wybrad. - Jesteś cholernym idiotą, Rusty – podsumowała i przeniosła oskarżycielskie spojrzenie na Harpera, ale tylko machnęła ręką. - No co? – spytał z urazą. - Z tobą nawet nie będę zaczynad, bo gdybym musiała zniżyd się do twojego poziomu, to musiałabym się wkopad trzy metry pod ziemię. Rusty i Troy parsknęli śmiechem, a Ryder uśmiechnął się na swój sposób. - Zasadniczo nie czuję się urażony – Harper błysnął szelmowskim uśmiechem. – Jestem tak cholernie dobrym Strażnikiem, że nawet nie masz się czego przyczepid. - Jesteś wyłącznie Strażnikiem, Harp – poprawiła go. – Nie robisz niczego ponad to. Obaj nie robicie – zerknęła też na Rydera. – Wasze życie jest ograniczone do pracy dla sfory. Croft prowadzi bar, Bus należy do Gwardii Zmiennych, Troy ma swój komputerowy i warsztatowy biznes, a Rusty skooczył prawo. Ja mam swoją medycynę. A wy co? Żadnego życia poza watahą? 185

- Możesz mi wierzyd, kochana siostro – Harper znowu błysnął szelmowskim uśmiechem – mamy bardzo rozbudowane życie poza watahą. Naprawdę, bardzo. Skrzywiła się z niesmakiem i odepchnęła od siebie pusty już talerz. - Jah. Właśnie straciłam apetyt. - A wracając do meritum – Rusty lekko pochylił się w jej stronę. – Max to świnia w najgorszym wydaniu. I wiem, że o tym wiesz. Dlatego pytanie brzmi: po cholerę się z nim umówiłaś? - Bo chcę się zakochad – warknęła napastliwie. – Tak trudno to zrozumied? - W kwestii miłości zajmuję stanowisko agnostyka: nie mam podstaw by w nią wierzyd, ale nie wykluczam, że gdzieś istnieje – oznajmił nonszalancko Rusty, po czym ponownie uważnie jej się przyjrzał. – A teraz powiedz prawdę, dlaczego się z nim umówiłaś? Cholerny Rusty, tak dobrze ją znał. Wywróciła oczami, na szybko postanawiając powiedzied coś najbliższego prawdzie, bo inaczej się od niej nie odczepią. - Chciałam zagrad Shane’owi na nosie! – wyrzuciła z siebie z irytacją i zniecierpliwieniem. – Ot, cała historia! Chciałam mu się odwdzięczyd za tę kompromitującą rozmowę z Agavinem i pokazad, że nic mu do tego, z kim się umawiam. Boże, zrobiliście z tego takie wielkie halo, że to jakieś nieporozumienie! Pobiliście Maxa, wyrzuciliście go z pracy i Bóg jeden wie, jakimi groźbami go straszyliście, a tak naprawdę, to tylko ja jestem wszystkiemu winna! Wykorzystałam go do zemsty! Proszę bardzo! Taka jest prawda! Zadowoleni?! Przez kilka sekund patrzyli na nią w ciszy, po czym się odprężyli, a Troy bez słowa wyciągnął rękę do Harpera, który z cichym przekleostwem położył mu na dłoni sto dolarów. - Mówiłem ci, że nigdy na poważnie by się z nim nie umówiła. Zawsze powtarzała, że jest obrzydliwy – z satysfakcją oznajmił Troy. - Cholera – mruknął Harper. Wspaniale, a więcej jej patologiczni bracia się teraz zakładali na jej temat. Tak bardzo chciałaby się wynieśd na Alaskę, byle dalej od nich… - Teraz jesteście zadowoleni? - Nie rób tego więcej, Lilijko – łagodnie powiedział Rusty. – Max to ścierwo. Niestety, ale tak jest. Im będziesz od niego dalej, tym wszyscy będą spokojniejsi.

186

- Tak, tak, wiem co mam robid – burknęła, wstając od lady i zbierając po pokoju rzeczy, które będą jej potrzebne po prysznicu. – Ale wiecie co? Jesteście łajdakami. A ja jestem najgorszym, bo wykorzystałam Maxa i teraz pewnie ma połamane nogi i nie ma pracy. Bracia wymienili spojrzenia, po czym Ryder lekko szturchnął Troy’a barkiem. Ten wywrócił oczami i skrzyżował ramiona na piersi, ale rzucił: - Jeśli to ci poprawi humor, siostrzyczko, to mogę go przyjąd z powrotem. Nie żebym miał na to wielką ochotę, ale dam mu znowu robotę. Będzie ci lepiej? - Nie wiem czy mogę cię prosid, o aż takie poświęcenie – sarknęła. - Czego się nie robi dla rodziny – wyszczerzył zęby. Miała ochotę czymś w nich rzucid, ale zamiast tego tylko zacisnęła zęby i zanim trzasnęła drzwiami od łazienki, warknęła: - Macie pozmywad naczynia i, do cholery, oddad mi wszystkie zapasowe klucze do mieszkania! Teraz! Nie czekała na ich reakcję. Była zła i miała stanowczo za dużo na głowie, żeby jeszcze się z nimi użerad. Ta ich cała filozofia, w imię której nikt nie jest jej wart, a seks będzie jej wolno uprawiad dopiero trzy lata po sparowaniu, była naprawdę nie do zniesienia. Izzy może uważała ich opiekuoczośd za uroczą, ale Izzy była sierotą, która musiała ich znosid tylko kilka tygodni. Ona musiała sobie z tym radzid od ponad dwudziestu lat. I miała wrażenie, że z wiekiem są coraz gorsi.

Shane odliczał i to było dosłownie silniejsze od niego. Mógł co do minuty określid, o której Whitmorowie weszli do mieszkania nad „Luną” i o której stamtąd wyszli. Przypuszczał, że po części specjalnie oznaczają teren swoim zapachem, bo naprawdę czud ich było teraz wszędzie, ale bardzo go to drażniło. Jasne, to bracia Sonii, a on zachowuje się jak świr, ale dokładnie tak jak jej to powiedział, nie miał nad tym kontroli. Kiedy chodziło o Sonię, wszelkie instynkty przejmował jego wilk, a temu bardzo się nie podobała obecnośd innych samców w pobliżu swojej partnerki. Nawet jej rodziny. Wielokrotnie zastanawiał się nad swoim zdrowiem psychicznym, bo jego zachowanie coraz częściej zakrawało na chorobę, ale im bardziej sobie obiecywał, że przestanie nad nią wisied jak kat, tym bardziej miał ochotę wbiec po schodach na górę, trzasnąd drzwiami i kazad jej braciom stamtąd wypierdalad. Jak głupie to było? 187

Jego wewnętrzny niepokój zelżał, kiedy rozbawieni Rusty, Troy, Harper i Ryder zeszli na dół i śmiali się z wybuchowego temperamenciku swojej kochanej siostrzyczki. Shane nie uważał, żeby jej temperament był zabawny. Miała inną osobowośd na każdy dzieo, co jednocześnie doprowadzało go do szału i wydawało się niebywale fascynujące. Była seksowna, wkurzająca, piękna i wyczerpująca, ale na pewno nie śmieszna. Cholera, była doskonała. Szkoda, że odkrycie tego faktu zajęło mu tyle czasu. I szkoda, że ona najwyraźniej wcale go nie chciała. Troy przez jakiś czas jeszcze sprawdzał działanie swojego systemu bezpieczeostwa, którym okablowana była cała „Luna” i kawalerka, po czym razem z Rustym wybrali się na miasto, bo ten drugi miał wolny wieczór. Shane już od jakiegoś czasu nie przyłączał się do ich wypadów, chod wcześniej było to normą. Teraz brał praktycznie wszystkie zmiany w „Lunie”, żeby móc obserwowad Sonię, a Croft musiał go wyrzucad stąd prawie siłą. Zawsze lubił swoją pracę, a od kiedy zamieszkała tu Sonia, lubił ją jeszcze bardziej. Bo czy to zbrodnia, że cieszył się jej widokiem, nawet kiedy tylko przemykała za barem na górę? Dzięki temu wiedział, że jest bezpieczna, że nic jej nie jest, że jest w pobliżu. I tylko wtedy mógł zaznad chod odrobiny spokoju ducha. Harper i Ryder posiedzieli w barze tylko chwilę, rozmawiając ze swoimi znajomymi, po czym też sobie poszli. Croft był w domu z Izzy. To był jeden z tych nadzwyczajnych, bardzo rzadkich wieczorów, kiedy żadnego z braci Whitmorów nie było w „Lunie” i Shane trochę się niepokoił, że jego Sonia znowu zechce to jakoś wykorzystad. Oby tylko z nikim się znowu nie umówiła, bo tym razem już poleje się krew. Shane był zbytnio znerwicowany, żeby ponownie nad sobą zapanowad. Shane zajmował się swoją pracą, ale za każdym razem instynktownie ustawiając się tak, żeby widzied klatkę schodową na poddasze. Jeśli trzeba było załatwid coś na zapleczu, albo w głębi baru – wysyłał Xedrica. Ruch był umiarkowany, więc nie stanowiło to problemu, nie doszło też jak na razie do żadnych przepychanek między zmiennymi, więc można było uznad, że wieczór jest spokojny. Bardzo mu to odpowiadało, bo co prawda kawalerka była wyciszona, ale większy raban i tak byłoby tam słychad, a Sonia była po dyżurze. Musiała odpocząd. - Jak tu dzisiaj nudno – zajęczała rudowłosa seksbomba, która już od kilku chwil siedziała przy ladzie baru i lustrowała oceniającym wzrokiem jego wnętrze, najwyraźniej szukając sobie jakiegoś towarzystwa na ten wieczór. A wnioskując po jej opiętej, 188

wydekoltowanej, nieprzyzwoicie krótkiej kiecce, szukała towarzystwa w konkretnym celu, ale najwyraźniej nie wypatrzyła na razie nikogo spełniającego jej oczekiwania. - Od kiedy James filtruje każdego wchodzącego na nasze ziemie, to przesiadują tu sami drętwiacy. Nie ma się nawet z kim zabawid. Shane spojrzał na jej wdzięcznie wydęte, wymalowane usteczka i zaczął się zastanawiad, ile to razy się z nią umawiał na seks. Bez wątpienia o parę razy za dużo, ale była zawsze chętna i zawsze to lubiła. Tanja miała swoje humorki, potrafiła byd najgorszą suką na świecie, ale wszystko czego tak naprawdę chciała, to znaleźd partnera. Miała marne szanse, bo już prawdopodobnie miał ją każdy w Wulfridge, więc chciała się sparowad z kimkolwiek. A właściwie to nawet nie z kimkolwiek, tylko z Croftem, ale ten spotkał Izzy, której Tanja obecnie szczerze nienawidziła, bo pokrzyżowała jej wszystkie życiowe plany. Partnerka syna Alfy to prestiż, o którym Tanja marzyła, dlatego Shane był spokojny o jej zakusy względem niego samego i te wszystkie próby uwiedzenia go, które dzisiaj podejmowała. Chciała od niego tylko seksu i dobrej zabawy, ale nie dostanie ani jednego, ani drugiego. Po prostu jeszcze nie przyjmowała tego do wiadomości i szukała lekarstwa na nudę. - Idź do domu – powiedział jej bez zbytniego zaangażowania, przygotowując jej kolejnego słodkiego drinka. - Nie musisz tu przesiadywad co noc, skoro się nudzisz. - Przy tobie nigdy się nie nudzę – zamruczała, strzelając w jego stronę wymalowanymi oczami i pochylając się nad ladą w taki sposób, że mógł podziwiad jej świetnie wyeksponowany biust. I nie robiło to na nim najmniejszego wrażenia. - Poza tym, jestem za młoda, żeby przesiadywad w domu. I zbyt piękna. I masz przeleciane więcej jednostek niż niejedna linia lotnicza, pomyślał automatycznie. Shane podsunął jej kolejnego drinka i zabrał pustą szklankę, po czym oparł się biodrem o kontuar i zarzucił ściereczkę na ramię, jednocześnie zerkając na schodki. Na górze panowała cisza, na dole panowała cisza... może jednak ten wieczór nie będzie taki zły. - Jakie masz plany na najbliższą gorączkę, Shane? - spytała Tanja, zarzucając na ramię kaskadę rudych włosów. - Może przypomnimy sobie dawne czasy? O tak, miał wielce ogniste plany na najbliższą gorączkę, ale one nie uwzględniały w żaden sposób obecności rudego wampa. Jego fantazja przeanalizowała już wszystkie możliwe scenariusze tej gorączki i w każdym towarzyszyła mu cudowna, złotowłosa bogini, owijająca wokół niego swoje opalone, jędrne ciało i wykrzykująca w zapomnieniu jego imię. 189

Miał pewne obawy, że ona może nie odczuwad mocy sparowania w ten sam sposób, co on, ale marginalizował je w świadomości, skupiając się na bardziej optymistycznych wersjach, w których oboje będą siebie potrzebowad i będą się cieszyd każdą sekundą swojej intymności. Ale Tanja nie musiała tego wiedzied. - Jestem już zajęty – poinformował ją, mając wielką nadzieję, że naprawdę jest już zajęty. - Daj spokój – zamruczała jak kotka, a nie jak wilczyca. - Oboje wiemy, że każde plany można zmienid, w imię największych rozkoszy. Chciałabym, żeby było coś między nami, Shane. „Ściana” - to byłaby jedyna odpowiednia rzecz między nimi, ale Shane nie odpowiedział bo trzasnęły drzwi na piętrze, a jego niezwykle wyczulone zmysły natychmiast podchwyciły znajomą, magnetyczną woo właśnie tej złotowłosej bogini, o której tyle fantazjował, a to całkowicie pochłonęło jego uwagę. Jego wilk cieszył się jak szczeniak i merdał ogonem, szczerząc zęby w oczekiwaniu chwili, w której ją znowu zobaczy. I faktycznie, po krótkiej chwili Sonia energicznie zbiegła ze schodów, wysyłając w jego stronę uderzenie pachnącego powietrza. Mruknął z zadowolenia, bo była po kąpieli i to usunęło z niej wszelkie pozostałości po dotyku jej braci, do tego pachniała jak soczyste zielone jabłuszko. Z chęcią mógłby się przyzwyczaid do noszenia tego zapachu na sobie. Sonia najwyraźniej nie planowała jakiegoś wyjścia na miasto i bardzo mu przez to ulżyło. Miała na sobie szare spodnie od dresu i prostą, białą, bawełnianą bokserkę, podkreślającą jej figurę i opaleniznę. Wyglądała na znudzoną, co wyjaśniało jej zejście na dół. Przesunęła spojrzeniem po barze i nie znalazłszy nikogo godnego uwagi, zwróciła oczy w jego stronę. Najwyraźniej nie była zaskoczona jego obecnością, może zaczęła się do niego przyzwyczajad? Ale kiedy zobaczyła obok niego wdzięczącą się Tanję, jej oczy spochmurniały, a usta wygięły się w gorzkim, ironicznym wyrazie. Chciałby, żeby to był wyraz zazdrości, ale nie bujał aż tak wysoko w obłokach. Sonia po prostu od zawsze nie znosiła Tanji i przypuszczał, że ma ku temu jakieś babskie powody. Lekceważąc Tanję, odepchnął się od lady i podszedł bliżej Sonii, która właśnie rozglądała się po pólkach z alkoholami. - Cześd – rzucił ostrożnie na powitanie. Przelotnie na niego zerknęła, po czym znowu zajęła wzrok butelkami. - Chcę się czegoś napid. 190

- To, co zwykle? - był aż nadto skory do pomocy. - Nie, chcę czegoś nowego – odparła z namysłem. - Może whisky? - zaproponował. - Croft ma u siebie w biurze porządną, siedemdziesięcioletnią butelkę. Skinęła głową, więc z entuzjazmem skierował się do biura po alkohol, czerpiąc przyjemnośd z możliwości sprawienia przyjemności jej. Może w koocu zrozumie, że nie da się uciec od tego, co się dzieje i że są dla siebie stworzeni? Jednego, czego się nie spodziewał, to, że kiedy wróci do baru, Sonia będzie obsługiwad kilku klientów tuż obok miejsca, w którym siedziała Tanja i chyba ponownie się sprzeczały. Będzie ciężko wprawid Sonię w dobry nastrój, jeśli ta ruda suka będzie szukała zaczepki. Chod znając Sonię, to możliwe, że to nie Tanja pierwsza zaczęła się bawid w prowokację. -... a cały twój poziom intelektu nie przekracza temperatury pokojowej. W prosektorium – mówiła akurat Sonia. Wbrew wszelkiemu rozsądkowi Shane się uśmiechnął. Sonia nie da sobie nikomu dmuchad w kaszę. I miała ripostę na każdy temat. - Ale przynajmniej nikt nie zarzuci mi, że jestem pusta – fuknęła Tanja. - Za to pełna głupoty – natychmiast zreplikowała Sonia. Tanja skrzywiła się, ale zaraz potem uśmiechnęła w ironiczny sposób i przejechała paznokciem pomalowanym na czerwono po swoim wypielęgnowanym ramieniu. - Zazdrośd to paskudna cecha, dziewczynko. A bycie zazdrosnym o powodzenie innych, to już w ogóle przykre i żenujące. Sonia uśmiechnęła się złośliwie i Shane uwielbiał ten uśmiech. - Ty nie masz powodzenia, rudzielcu. Ty dajesz wszystkim jak leci. To zasadnicza różnica. W twoim przypadku „dziwka” to już nie zawód, to bardziej stan umysłu. Nalał Sonii whisky i podsunął jej szklankę, uznając, że najlepiej będzie się nie wtrącad, ale na wszelki wypadek został w pobliżu, bo Tanja dostała wypieków ze wściekłości. Przyjemnie było patrzed na szybkie, precyzyjne ruchy Sonii, tak świetnie obeznanej z barową pracą. Miała tyle wdzięku, że mógłby ją zjeśd. Trochę gorzej, że Tanja najwyraźniej szykuje się do paskudnej awantury. - Gdybyś nie była wypieszczoną córeczką Alfy, to..

191

- To co? - weszła jej w słowo Sonia, nachylając się w jej stronę z wyjątkowo drapieżną miną. Shane zauważył w jej oczach iskierki złota, co oznaczało, że jej wilczyca jest bardzo bliska wydostania się na powierzchnię. Może i by już teraz na to zareagował, gdyby nie uważał, że to piekielnie seksowne. - No śmiało, masz ochotę skoczyd mi do gardła? Nie krępuj się. Gwarantuję ci, że wyrwę ci wielki kawał mięcha z tyłka zanim w ogóle zdążysz się przemienid. I nie musisz się martwid, że dowie się o tym mój tatuś. Załatwimy to między sobą, tylko ty i ja, żadnych świadków. Prawda, Spencer, że nic nie widziałeś i nic nie słyszałeś? Wywołany do tablicy Shane ocknął się ze swojego zawieszenia i zobaczył, że Sonia patrzy na niego wyczekująco. Niby czuł potrzebę, żeby ją bronid, ale tak naprawdę nie było teraz przed kim. Tanja nie była dla niej godnym przeciwnikiem. Właściwie, to sądził, że Sonia rozniesie ją w pięd minut, a on nawet chętnie by sobie na to popatrzył. - Nic nie słyszałem – zgodził się, bo szczerze wątpił, żeby Tanja zgodziła się zmierzyd z Sonią. Tę dziewczynę szkoliło sześciu braci, zdecydowanie potrafiła walczyd. A Tanja nie. Sonia błysnęła zadowolonym spojrzeniem i znowu przeniosła oczy na Tanję. Rudzielec się skrzywił. - Myślisz, że nie wiem, że na koniec i tak jak bym oberwała od Alfy? Wyglądam ci na głupią? - Mam odpowiedzied szczerze? - Shane też nie może się sprzeciwiad Alfie, a że ty jesteś jego córką, to musi byd dla ciebie wyrozumiały, ale nie możesz oczekiwad, że będzie robił to, co mu karzesz. Nie podobało mu się, że Tanja go w to wciąga w taki sposób, Sonia też tylko jeszcze bardziej się zirytowała. I chod zazwyczaj kłóciła się z Tanją dla sportu, to coś dzisiaj była bardzo mocno wytrącona z równowagi. Może naprawdę szukała jakiejś okazji do walki. - No proszę, kto by pomyślał, że znasz się z nim tak dobrze, że będziesz mówid za niego – syknęła Sonia, a Shane znowu zaczął się zastanawiad, czy nie powinien się już teraz wtrącid. Nie chciał, żeby Sonia doszła do jakichś głupich wniosków na temat jego i rudzielca. - Owszem, znam się z nim o wiele lepiej od ciebie. Jak chcesz, to opowiem ci ze szczegółami o naszych paru miłych spotkaniach. Cholera, to szło w bardzo złą stronę. Za chwilę naprawdę sam nabierze ochoty, żeby przywalid Tanji.

192

- Taa, wybacz brak zainteresowania, ale mam to w dupie. Więc jak, wychodzimy sobie teraz razem na zewnątrz, czy będziesz tu dalej siedziała i bez sensu mieliła ozorem? Tanja się skrzywiła, ale nie ruszyła się z miejsca, na co Sonia z satysfakcją oznajmiła: - Wiedziałam. Shane ciężko westchnął w duchu, a Tanja znowu posłała w jego stronę kokieteryjne spojrzenie. Sonia była coraz bardziej zdenerwowana i on też odczuwał przez to pewien niepokój. Wszystko wskazywało na to, że zaraz może przylad Tanji, a to chyba nie był najlepszy pomysł. Do tego irytowało go, to wdzięczenie się Tanji do niego i to, że nie wie co naprawdę Sonia myśli na ten temat. Możliwe, żeby jednak była o niego odrobinę zazdrosna? - To co, Shane? - nagle zamruczała do niego Tanja, wracając do ich rozmowy o gorączce sprzed przyjścia Sonii. - Zajmiesz się mną? Sonia prychnęła pod nosem, ale dało się też usłyszed jej przytłumione słowa: - Tobą to się chyba powinien zająd specjalista. Shane zdławił śmiech, ale przeszło mu rozbawienie, kiedy Tanja ostrzegawczo warknęła na Sonię. Zanim ta mogła jej odwarknąd, Shane posłał Tanji wybitnie surowe spojrzenie. - Nie rób tego więcej – warknął. Zaskoczona Tanja zamrugała powiekami ze zdziwienia, a Sonia trzasnęła szklanką o blat lady, odwróciła się na pięcie i pomaszerowała na zaplecze. To dało mu dośd jasny sygnał, że nie jest z niego zadowolona, ergo, zrobił coś nie tak. Znowu. Zostawił Tanję i poszedł za Sonią, spodziewając się, że tym razem może mu już wydrapad oczy, bo nie słynęła z cierpliwości. I faktycznie, wyglądała jak bomba na minutę przed wybuchem, ale nie to sprawiło, że potknął się o własne nogi i szybko zamykał za sobą drzwi. Sonia zdejmowała spodnie. Zaschło mu w ustach. Nosiła prostą, klasyczną, niczym nie wyróżniającą się bieliznę, ale i tak nie mógł oderwad od niej oczu. Smukłe uda i łydki, teraz widoczne w całej krasie też robiły swoje z jego psychiką. Boże, jaka ona była piękna i doskonała. Mógłby spędzid resztę życia tak po prostu gapiąc się na nią. I nigdy nie miałby dośd. - Nie rozumiesz, że masz się ode mnie odczepid? - syknęła. Z trudem przyszło mu oderwanie oczu od jej ciała i przeniesienie ich na jej twarz. Robiła z nim dosłownie wszystko to, co chciała. W życiu nie był taki sfrustrowany jak teraz. 193

- Nie rozumiesz, że nie mogę? - Nawet nie próbujesz! - syknęła. - Doprowadzisz mnie do szału! Nigdy więcej się nie wtrącaj w moje kłótnie, rozumiesz?! Nie potrzebuję twojej pomocy! - Wiem, wiem, do diabła! - przeciągnął rękami po włosach w geście bezsilnej frustracji, starając się nie zjeżdżad wzrokiem na jej wspaniałe, cholernie długie nogi, ale nie bardzo mu się to udawało. - Myślisz, że mam nad tym jakąś kontrolę i lubię zachowywad się jak atawistyczny idiota?! - Kiedy Sonia złapała za krawędź swojej koszulki, jego oczy ponownie utkwiły w jej ciele. O tak, chciał ją zobaczyd nago, bardzo tego chciał, ale nie koniecznie na zapleczu baru, w którym było pełno zmiennych, mogących wyczud prawie wszystkie fizjologiczne rekcje ich ciał. - Co robisz? - A jak ci się wydaje? - warknęła. - Chcę wyjśd pobiegad, zanim się tu przez ciebie uduszę! Ostrzegawcza, czerwona lampka zamigotała w jego głowie, na chwilę odwracając jego uwagę od faktu, że znaczna częśd jej ciała jest odsłonięta. Sonia szykowała się do przemiany i chciała wyjśd w nocy do lasu. Sama? - Jest zakaz Alfy na samotne bieganie – przypomniał jej ostrożnie, starając się nie stracid nad sobą kontroli i nie dawad jej kolejnych dowodów na to, jak bardzo jest niestabilny. - Nie możesz wyjśd sama. - To patrz. - Sonia – błyskawicznie znalazł się tuż przy niej, ale jej nie dotknął. Już i tak tonął w jej słodkim zapachu. Jakby przyszło mu teraz poczud jej skórę, to przestałoby byd ważne, że są na zapleczu, że w barze są zmienni, że planował ją zdobywad i przekonywad do siebie. Miałby ją tu i teraz. - Wiesz, że jestem Strażnikiem. Nie mogę cię puścid. A jeśli złamiesz zakaz, będę musiał zameldowad o tym twojemu ojcu i Egzekutorom, a chyba wiesz jak bardzo tego nie chcę. - No to śmiało, biegnij na mnie donieśd, na co jeszcze czekasz?! Zacisnął zęby. Poddawała go jakiejś próbie na lojalnośd? Chciała, żeby wybierał między nią a Alfą? Jak okrutne to było? Nie mógł jej wypuścid, nie w obliczu tych wszystkich porwao. Co z tego, że znała lasy, że umiała się bronid, że była dominującą samicą, skoro po prostu nie mógł jej wypuścid? Nie udźwignie tego, oszaleje do reszty. Czekanie na jej bezpieczny powrót odbierze mu wiele lat życia. Już nie mówiąc o tym, że jak Alfa się dowie, to wydrze mu serce za niedopełnienie obowiązków. 194

Pochylił głowę bardziej w jej stronę i zacisnął powieki. Ona chciała, żeby stracił rozum. - To proszę, pozwól mi iśd ze sobą – poprosił, ale dobrze wiedział jaka będzie odpowiedź. - Nie. Czuł się dosłownie chory. Musiała wiedzied, że tak będzie i najwyraźniej nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Odsunął się i jeszcze mocniej zacisnął powieki. Może jeśli nie będzie tego widział, nie straci resztki godności, która mu pozostała i nie będzie próbował za nią pobiec. - Idź – powiedział krótko, dopóki był jeszcze w stanie. Wyczuł jej zaskoczenie, bo było niemal namacalne. Nie był gotowy, żeby otworzyd oczy i na nią spojrzed, ale chyba o tym wiedziała. Naprawdę myślała, że na nią doniesie? - Co? - Idź. Nie powiem nikomu. Jej zdziwienie jeszcze bardziej wzrosło. - Sama? Z trudem otworzył oczy i na nią spojrzał. Wiedział, że ma przemienione tęczówki, ale nie sądził, że to zrobi na niej tym razem wrażenie. - Przecież tego właśnie chciałaś, prawda? - spytał, a kiedy ostrożnie skinęła głową, na wszelki wypadek przytrzymał się framugi drzwi, po czym powtórzył: - Więc idź. Odwróciła się na pięcie i skierowała się do drzwi od zaplecza, ale jeszcze się zatrzymała przed wyjściem. Z tego wszystkiego zapomniała zdjąd reszty ubrao, może chciała dokooczyd. Ale ona tylko spojrzała na niego przez ramię z niespokojną troską, która natychmiast zrekompensowała mu całe to psychiczne cierpienie, które teraz odczuwał. - A ty... poradzisz sobie? Ciężko jej przyszło to pytanie, ale, na miły Bóg, martwiła się o niego! To było jak balsam łagodzący wszystko, co go teraz dręczyło. Boże, mogłaby na niego naplud, zdeptad go, obid mu twarz, ale gdyby później spojrzała na niego z taką nieśmiałą troską, której najwyraźniej nie mogła już ukrywad, dałby jej zrobid to wszystko jeszcze sto tysięcy razy. - W porządku – powiedział cicho. - Poradzę sobie. Nie wydawała się byd o tym przekonana, ale wykorzystała nadarzającą się szansę i szybko wyszła na zewnątrz. Zobaczył jeszcze tylko jak zdejmuje bluzkę przez głowę, 195

eksponując przepiękną linię swoich pleców, porażająco gładką, tak jakby była wymodelowana z aksamitnej masy perłowej. Zdążył tylko wciągnąd głęboko powietrze, zanim drzwi się automatycznie za nią zatrzasnęły i zniknęła mu sprzed oczu. Jego wilk się wściekł. Orał pazurami, szarpał, wył i koniecznie chciał za nią pobiec, ale musiał go powstrzymad, jeśli rzeczywiście chciał ją zdobyd. Musiała mu zacząd ufad, byd go pewną, wierzyd, że nie zrobi jej ponownie krzywdy. No i musiała mied pewnośd, że nie zamierza jej zniewolid. Z tym był największy problem, bo była bardzo przyzwyczajona do wolności i nie znosiła żadnych ograniczeo. Będzie się musiał jakoś do niej dopasowad, jeśli faktycznie mu zależało, a więc będzie musiał poskromid swojego wilka. Nie wiedział jeszcze jak to zrobid, ale zamierzał spróbowad. I wiedział jeszcze z całą pewnością, że to będzie najdłuższa i najgorsza noc w jego życiu.

Sonia biegła przed siebie, nie myśląc wcale dokąd zmierza, chcąc po prostu jak najszybciej oddalid się od „Luny” i Shane'a. To jak ją bronił, to jak na nią patrzył, to jak ciągle trzymał się blisko – to wszystko ją wykaoczało. Była zmęczona i wściekła, bo Tanja próbowała mu się wcisnąd do łóżka, a on nie odmówił w sposób jawny i zdecydowany. Najgorsze, że nie wiedziała, dlaczego w ogóle ją to obchodzi, a obchodziło. Ten łajdak musiał grad na jej emocjach i znowu zamieniał ją w tą samą zakompleksioną nastolatkę, którą była, kiedy się w nim durzyła. To przez niego wszystko zaczęło wracad. To on wszystko zepsuł! Ale cokolwiek miałoby się dziad, tym razem nie będzie tak samo. Tym razem to ona dyktuje warunki i nie zamierza dad się wciągnąd w to całe sparowanie. Shane nie był już centrum jej wszechświata i nie ważne było jak uroczo i czarująco próbuje się zachowywad. To nie ma dla niej żadnego znaczenia. Ale tej cholernej Tanji kiedyś powyrywa wszystkie kudły z tego rudego łba! Sonia była zła, sfrustrowana i w napadzie złego humoru straciła ochotę nawet na tropienie saren. Biegła przed siebie, nie zwracając najmniejszej uwagi na całą okolicę, dlatego prawdę powiedziawszy, nawet nie zauważyła, kiedy zapachy graniczne zaczęły się mieszad, a ona znalazła się na terytorium Pacontis. Była tak zła i pogrążona we własnych, nieprzyjemnych myślach, że dopiero kiedy otoczyło ją czterech Strażników z sąsiedniego stada, uzmysłowiła sobie jak daleko poza terytorium Wulfridge się zapuściła. Ojciec ją zabije. 196

Wilki ją otoczyły i zamknęły w okręgu. Miała samca po każdej stronie i tylko przez sekundę rozważała walkę, albo ucieczkę. Nie może walczyd z sojusznikami swojej watahy, nie może im też uciec, bo na pewno wyczuli skąd pochodzi i dadzą o tym znad swojemu Alfie, a ten z kolei poinformuje jej ojca. Nie trudno będzie dociec, kto złamał zakaz i wymknął się z Wulfridge. Jedynym jej wyjściem było jakieś załagodzenie sytuacji i poproszenie, żeby pozwolili jej wrócid do domu. Wilki, chod trochę od niej mniejsze, chciały, żeby za nimi poszła, więc tak też zrobiła. Jeden z nich dośd zdecydowanie za bardzo się do niej zbliżał, ale warknęła dopiero, kiedy próbował uszczypnąd ją zębami w ogon. Idiocie się zebrało na amory. Miała nadzieję, że lubi rozczarowania. Przemierzyli kilka mil, zanim wreszcie dali jej znad, że tu się zatrzymają. Dziwne, że nie zabrali jej od razu do swojego alfy, ale akurat może to i lepiej. Zaprowadzili ją do żółtego pickupa, stojącego przy jednej z głównych dróg do miasta, praktycznie zaraz przy ich granicy. Dwa wilki zostały, żeby jej pilnowad, a dwa kolejne zniknęły na tyłach samochodu, żeby po chwili wrócid w ludzkiej formie i spodniach od dresów. Nie znała ich, ale to nawet nie było dziwne, jeśli preferowali trzymanie się swoich ziem. Obaj byli dośd wysocy, ale szczupli i żylaści. Tak jak ich wilki, byli rudzi, ale nawet im to pasowało. Przyglądali jej się teraz z żywym zainteresowaniem, opierając pięści pod bokami. Jeden z nich był jej podszczypującym amantem, drugi wyglądał na jego brata. Pozostałe dwa wilki pozostały w zwierzęcych formach, pewnie na wszelki wypadek, gdyby jednak zebrało jej się na walkę. - Masz piękne futerko, laleczko – rzucił z rozbawieniem rudy podrywacz. - Pokażesz nam się cała? Miała ochotę ciężko sapnąd. Tak, musiała się przemienid, żeby z nimi porozmawiad, ale nie uśmiechało jej się paradowanie przed nimi na golasa. Zmienni na ogół nie mieli z tym problemu, ale ona się zawsze trochę różniła. - Pachnie Wulfridge – powiedział brat jej podrywacza. - Ale nie widziałem jej wcześniej. - Zgubiłaś się, Śnieżynko? - z rozbawieniem spytał rudzielec-adorator. Wywróciła oczami i nie widząc już innego wyjścia, usiadła i przygotowała ciało do przemiany. Zrzucanie skóry zawsze było przyjemne, przypominało swędzenie, które można podrapad. Trochę tak jak po zbyt mocnym przypieczeniu się na słoocu, kiedy łuszczy się skóra i można ją delikatnie oderwad, żeby zrobid miejsce dla nowej. Jej ciało lekko zadrżało, kości 197

zaczęły się transformowad, sierśd znikad. Kilka sekund później była skulona w ludzkiej formie, wzięła głęboki oddech i wyprostowała się na całą wysokośd, w dumnej postawie, która niestety eksponowała całą jej nagośd. Mężczyźni obrzucili ją szybkim spojrzeniem i też głośno odetchnęli. Ich zapachy natychmiast zabarwiły się piżmową nutą, świadczącą o pożądaniu. Zlekceważyła to, nie zmieniając swojej wyprostowanej postawy i starając się nie myśled o tym, gdzie błądzą ich oczy. - Polowałam. Sarna skręciła na wasze terytorium, a ja w zapomnieniu pobiegłam za nią. To się więcej nie powtórzy. Mężczyźni znów zerknęli w dół jej ciała i najwyraźniej było to silniejsze od nich, ale jakoś żaden nie wpadł na to, żeby zaproponowad jej jakieś okrycie. - Nie widziałem tam żadnej sarny, Bob, a ty? - rzucił jej adorator. Bob pokręcił przecząco głową, a Sonia wzniosła oczy do nieba. - Uciekła mi. - Nie polujesz najlepiej, prawda, Śnieżynko? - zamruczał rudzielec-podrywacz, na co Sonia sapnęła, chod miała ochotę warknąd. Tylko Rusty mógł jej nadawad śmieszne przezwisko, u każdego innego uważała to za obraźliwe i rzucała mu się do gardła. - Miałam zły dzieo – rzuciła krótko, żeby nie wdad się z nim w jakąś kłótnię odnośnie swoich wzorowych umiejętności Tropiciela. Rusty i Troy uczyli ją tego osobiście i zawsze twierdzili, że jest dobra. A wiedzieli, co mówią, bo byli w tym najlepsi. - Mogę już wracad do siebie? Nie naruszę więcej waszego terytorium. - Po co ten pośpiech, Śnieżynko? - adorator znowu zerknął poniżej jej brody i musiała zacisnąd zęby, żeby go nie upomnied w dobrych manierach. - Poznajmy się lepiej. Ja jestem Zack, to jest Bob, a tamci dwaj to Chris i Rick. A ty jak masz na imię? Sonia zgrzytnęła zębami. Nie miała ochoty bawid się w konwenanse towarzyskie i nie miała też ochoty wyjaśniad im kim jest. Nazwisko Whitmore prawdopodobnie śmiertelnie ich przerazi. - Mam na imię Sonia – odparła na odczepnego – i jestem z Wulfridge. A teraz chcę już wracad, zanim zaczną mnie szukad. Zack zmrużył na chwilę oczy, przyglądając jej się z uważnym zainteresowaniem i doprowadzając ją tym niemal do szału, po czym przechylił lekko głowę i oznajmił: - Podobasz mi się, Śnieżynko. Sonii szarpnął się żołądek. Wolałaby tego nie usłyszed. 198

- I co z tego? - spytała butnie. - Myślę, że chciałbym cię zatrzymad – powiedział, lekko zaskakując swoich kompanów, ale najbardziej to zaskakując samą Sonię. Odruchowo warknęła, ale tylko mocniej się uśmiechnął. Lubił wyzwania, nie odpuści łatwo. Cholera. Wilki miały kilka zwyczajów. Kiedy samiec informował samicę, że mu się podoba, to na ogół zapraszał ją tym do łóżka, w celu przetestowania potencjalnego sparowania. Ale chyba nie myślał poważnie, że ona się z nim sparuje! Wiedziała, że są zmienni, którzy nie czekają na swoją drugą połówkę i parują się z tą samicą, która im najbardziej odpowiada, ale ta samica musiałaby najpierw wyrazid na to ochotę. A Sonia z całą pewnością nie była chętna. - Nie możesz mnie zatrzymad wbrew mojej woli – warknęła. - Ale nie mogę cię też wypuścid, bez sprawdzenia, czy nie jesteśmy swoimi partnerami, prawda? - Nie jesteśmy. - Skąd wiesz? Nie jesteś z nikim sparowana, nie jesteś nawet oznaczona – zauważył. - I bardzo mi się podobasz. Chciałbym cię mied. - Ale nie będziesz miał. A teraz mnie wypuśdcie. - Gdzie jest twoja rodzina? Chciałbym porozmawiad z twoim opiekunem i posłuchad co on powie na ten temat. Jak wiesz, jestem Strażnikiem, a to cholernie dobra partia. Oho, Sonia doskonale wiedziała, co powiedziałby na to jej opiekun – ojciec. Tak silnie puknąłby mu się do głowy, że skooczyłoby się to dla niego trepanacją czaszki. Właściwie, nie miałaby nic przeciwko temu, ale ojciec będzie porażająco wściekły, kiedy się dowie, że wyszła samotnie pobiegad i złamała jego zakaz. Ostatecznie, mogłaby wezwad któregoś brata, bo też stale sprawowali nad nią opiekę, nawet kiedy tego nie chciała, ale obawiała się, że wcale nie będą bardziej wyrozumiali od ojca, kiedy się dowiedzą o jej wyskoku. - Jestem już komuś obiecana. - Mogę przebid jego ofertę. Ofertę? Jakim prawem traktował ją jak towar na aukcji?! - Nie wydaje mi się – warknęła. Zack znowu przez chwilę jej się przyglądał, po czym znowu się uśmiechnął. - Wydaje mi się, że kłamiesz, Śnieżynko i nie jesteś obiecana nikomu. Spróbuj ze mną, obiecuję, że ci się spodoba. 199

Chyba nie był taki głupi, jak miała nadzieję, ale to niczego nie zmieniało. Nie zamierzała dad mu się dotknąd chodby palcem i będzie z nim walczyd, jeśli spróbuje, ale to wznieci wojnę między ich watahami. A bardzo chciałaby tego uniknąd. - Już powiedziałam, że jestem komuś obiecana. Nie interesuje mnie twoja oferta. - Więc zadzwoo do niego – Zack wyjął z kieszeni telefon komórkowy i wyciągnął go w jej stronę – i poproś, żeby cię stąd odebrał. Wtedy dam ci odejśd. Przez chwilę myślała, że on żartuje, ale jego spojrzenie na to nie wskazywało. Niech to szlak i co ona ma teraz zrobid? Przez pięd sekund myślała nad zadzwonieniem po Rusty'ego, bo natychmiast by po nią przyjechał i pewnie nawet udawał jej przyszłego partnera, ale potem nie dałby jej żyd. No i obowiązkowo powiedziałby ojcu, a wtedy pewnie kazaliby jej przeprowadzid się z powrotem do domu. Chyba by tego nie przeżyła. Szybko przeanalizowała swoje opcje, ale nie miała ich wiele. Nie miała do kogo zadzwonid z nadzieją, że nikt się o tym nie dowie. A właściwie, to do głowy przychodziła jaj tylko jedna osoba, która byd może by jej pomogła, nikomu o tym nie powiedziała i do tego bardzo przekonująco zagrała jej partnera, tylko przerażał ją fakt, że musiałaby mu zaufad. I musiałaby go poprosid o pomoc. Ze złością zabrała od Zacka telefon i wybrała z pamięci numer. Miała nadzieję, że nie będzie tego żałowała, ale obecnie nie widziała dla siebie innego wyjścia z tej głupiej sytuacji, w którą się zresztą sama wpakowała. Telefon został odebrany już po pierwszym dzwonku, a w słuchawce zabrzmiał znajomy głos: - „Luna”. Sonia wciągnęła powietrze i na wydechu rzuciła: - Shane, potrzebuję pomocy. Nie zadawał jej żadnych denerwujących, głupich pytao, które teraz pewnie tylko by ją rozsierdziły. Kiedy jej odpowiadał, w jego głosie nawet zabrzmiała lekka ulga, że to do niego dzwoni. - Gdzie jesteś? - Gdzieś przy wschodniej granicy. Na stanowej drodze. Przez kilka sekund w słuchawce panowała cisza.

200

- W Pacontis? - spytał w koocu krótko i rzeczowo, ponownie nie zadając setki innych głupich pytao. - Tak, przy granicy. Trzeba mnie stąd odebrad. - Będę tam za dwadzieścia... za dziesięd minut – poprawił się i słyszała, że już jest w ruchu. Nie wiedziała jak niby zamierza się tu pojawid w dziesięd minut, nie mając skrzydeł, ale to teraz było najmniejszym problemem. - Nie ruszaj się stamtąd. Oczywiście, od razu jej rozkazywał, ale nie powinna mu tego teraz wytykad. Wyłączyła telefon i odrzuciła go Zackowi. Nadal się uśmiechał, więc nadal jej nie wierzył. Myślała, że potrafi lepiej maskowad swoje kłamstwa. - Jest w drodze. - Świetnie – powiedział i poklepał maskę samochodu obok siebie. - Usiądź, poczekamy. Sonia spojrzała najpierw na niego, a potem na jego towarzyszy i zrozumiała, że to nie było zaproszenie. Kolejny samiec, który chce jej rozkazywad. Jakież to było potwornie wkurzające! Dumnie przeszła te kilka metrów do samochodu i usiadła na masce, tak daleko od Zacka, jak się tylko dało. Nadal żaden nie pomyślał, żeby zaproponowad jej coś do ubrania. I nie chodziło tu o to, że obcy zapach zostałby na jej skórze. Ci zboczeocy sycili się jej widokiem. Czuła się przez to prawie brudna. Zack i Bob próbowali zacząd jakąś rozmowę, ale w ogóle nie miała ochoty się do nich odzywad. Dwa pozostałe wilki się nie przemieniły, ale obserwowały ją czujnie, instynktownie wyczuwając zagrożenie silniejszego drapieżnika. Cała czwórka ją drażniła. To przez nich musiała zadzwonid po Shane'a, a miała na to taką ochotę, jak na wytarzanie się w zdechłej rybie. Shane pojawił się po dokładnie dwunastu minutach i żeby to osiągnąd, prawdopodobnie złamał wszystkie przepisy drogowe. Jego SUV zarył kołami o żwir na poboczu, tak gwałtownie hamował. A kiedy wyskoczył z samochodu i zbliżał się do umownej linii granicy, miał już bursztynowe oczy, utkwione teraz w czterech zmiennych. Jego wściekłośd była niemal namacalna, ale, co poprawiło humor Sonii, najwyraźniej nie był wściekły na nią, tylko na nich. Wilki z Pacontis instynktownie się cofnęły na jego widok, a że nacierał na nich z dośd mrocznymi zamiarami, to Sonia im się nie dziwiła. Shane potrafił byd straszny, kiedy tego 201

chciał. Szybko zeskoczyła z maski samochodu i wyszła mu na spotkanie. Dopiero wtedy tak naprawdę ją zauważył, a jego spojrzenie przesunęło się po całej długości jej nagiego ciała. Zaczerwieniła się, ale nie zwolniła, bo chciała to mied szybko za sobą. Jego oczy zapłonęły żarem, od którego jej też zrobiło się gorąco i prawdę mówiąc, jego reakcja na jej ciało, sprawiła jej lekką przyjemnośd. Najwyraźniej faktycznie uważał ją za atrakcyjną. Bez słowa i nie zatrzymując się, zdjął przez głowę czarny, firmowy podkoszulek i kiedy była już blisko, po prostu go do niej wyciągnął. Chętnie go przyjęła i natychmiast na siebie założyła przez głowę, bo chod sięgał tylko kilka centymetrów poniżej tyłka, to i tak był bardzo dobrą osłoną przed wszystkimi błądzącymi po niej oczami, w tym tymi Shane'a. Aczkolwiek, kiedy Shane pożerał ją wzrokiem nie czuła się taka brudna, jak przy tamtych. Właściwie to nawet czuła się piękna. W każdym razie, jak tylko wsunęła już na siebie koszulkę i otoczył ją przyjemny, ciepły zapach Shane'a, od razu poczuła się lepiej i dopiero teraz zauważyła, że Spencer wcale się nie zatrzymał, kiedy się ubierała, a nadal nacierał w stronę granicy na mniejsze wilki. Jeśli wejdzie na ich terytorium z taką miną i jawnie wrogimi zamiarami, mogą to uznad za atak i dopiero zaczną się problemy, dlatego natychmiast za nim pobiegła, złapała go za ramię i zagrodziła mu drogę sobą tuż przed samą granicą. Zerknął na nią w dół, upewniając się, że jest już zakryta, po czym ponownie wbił ostry wzrok w wilki obok pickupa, które chyba teraz nie czuły się już zbyt pewnie. - Tknęli cię? - warknął i była głęboko przekonana o tym, że potwierdzenie wywołałoby u niego gwałtowną przemianę i jeszcze gwałtowniejszy atak. - Oczywiście, że nie – odparła i zaparła się nogami, bo chciał ją schowad za swoimi plecami, a ona wolała dalej zagradzad mu sobą drogę. - To moja wina, to ja weszłam na ich terytorium, oni mnie tylko odprowadzili do granicy. - I trzymali nagą, nie chcąc wypuścid? - zawarczał znowu. Sonia zerknęła przez ramię na swojego rudego adoratora, po czym znów spojrzała na Shane'a. - Próbowali ustalid prawo własności do mnie. Jego drapieżnie, żółte i teraz niedowierzające oczy ponownie przeniosły się na nią. - Co takiego? Wzruszyła ramionami, dając mu do zrozumienia, że to nie jest ważne, ale Shane już jednym ruchem usunął ją za swoje plecy i skierował się prosto do jej adoratora. Nie miała

202

pojęcia skąd wiedział, który z tych wilków miał na nią największą ochotę, ale najwyraźniej instynktownie potrafił to wyczud. - Wybacz, stary – Zack uniósł dłonie na wysokośd ramion w geście poddania. - Nie była ani sparowana, ani nawet oznaczona, więc wydawała się wolna, a ma tak słodkie ciało, że... Shane przerwał mu ciosem prosto w szczękę, ale się nie przemienił. Chod tyle. - Sonia Whitmore jest moją partnerką i jeśli mówisz o niej inaczej, niż wyrażając jednocześnie radykalne uwielbienie i absolutny, bezgraniczny szacunek, wtedy mnie wkurwiasz – warknął, po czym złapał Zacka za kark i przytrzymał mu go tak, że ten musiał na niego spojrzed z przestrachem. - Mogę z tobą o nią walczyd, ale i tak będzie tylko moja. Zrozumiałeś, szczeniaku? Zack szybko kiwnął głową i z całą pewnością nie wyrażał najmniejszej chęci walczenia o nią z Shanem. W koocu Spencer posłał mu jeszcze kilkusekundowe, paskudne spojrzenie prosto w oczy, a kiedy tamten uciekł spojrzeniem, to wreszcie go puścił. Na odchodnym jeszcze tylko zimno rzucił: - I uważaj, skurwysynu, bo dziewczyna, którą tu na siłę zatrzymałeś, jest córką Jamesa Whitmore'a. Jedyną córką. To zdecydowanie zrobiło na nich wszystkich wrażenie, bo głośno wciągnęli powietrze, a ich zapachy zaszły nutą jawnego przerażenia. Naturalnie, wiedzieli kim jest James Whitmore i wiedzieli co by im zrobił, gdyby chod włos spadł z głowy jego ukochanej dziewczynki. Trudno ich winid za przerażenie, każdy powinien się bad. Shane ich zostawił, wrócił na ich stronę granicy i ruszył w stronę samochodu, kładąc po drodze dłoo nisko na plecach Sonii i zmuszając ją tym do ruszenia w stronę jego SUVa. A przy okazji zaznaczył swoje terytorium. Nie zbuntowała się, bo to nie była dobra chwila, a poza tym bardzo chciała już stąd odjechad. Shane otworzył jej drzwi od strony pasażera, poczekał, aż usiądzie, po czym je zatrzasnął, posłał kolejne absolutnie wrogie spojrzenie wilkom z Pacontis, obszedł samochód i wsiadł za kierownicę. Nadal nic od niej nie mówił, chod była nawet trochę ciekawa, co chodzi mu po głowie. Zawrócił, obrał kierunek na centrum Wulfridge i tym sposobem zostawili oszołomionych zmiennych daleko za sobą w tyle, po swojej stronie granicy. Sonia poprawiła się na fotelu, obciągnęła podkoszulek tak nisko, jak tylko się dało i spojrzała na swojego kierowcę. Nadal miał przemienione oczy, do tego mocno zaciskał 203

szczęki i wyglądał na ogólnie wkurzonego, ale nadal milczał. Teraz już nie była pewna czy jej się to podoba. - No dobra, możesz to powiedzied – wyrzuciła w koocu, wywracając oczami. - To moja wina, jestem nieodpowiedzialna, ostrzegałeś mnie, ale nie słuchałam. Mów. Shane drgnął, jakby obudzony z zamyślenia i spojrzał na nią trochę łagodniej. - Co? - Wiem, że marzysz, żeby mi powiedzied jak głupia jestem, więc śmiało, możesz już zaczynad. - Nie chcę nic mówid. - Akurat – prychnęła. Znowu na nią spojrzał i znowu było to dośd łagodny wzrok. - Zadzwoniłaś do mnie po pomoc. Właściwie tylko to się teraz dla mnie liczy. Ale jeśli chcesz to usłyszed, to tak, bardzo się o ciebie martwiłem i cholernie się cieszę, że nic ci się nie stało. Nie wiem czy powstrzymałbym się przed powolnym wymordowaniem każdego z nich, gdyby spadł ci chod jeden włos z tej pięknej, szalonej głowy. Nawet teraz muszę ze sobą walczyd przed potrzebą odwiezienia cię do domu, wrócenia do granicy, wytropienia ich i nauczenia odrobiny szacunku. Sonia autentycznie się zmieszała. Spodziewała się tyrady i chyba nawet trochę na nią liczyła, bo dzięki temu mogłaby się po prostu z nim pokłócid i wszystko wróciłoby do normy. A teraz, przez niego, zaczynała czud wyrzuty sumienia, że go na to wszystko naraziła. I że przez własną głupotę mogło jej się coś stad. Właściwie to miała naprawdę wielkie szczęście, że to tylko na wilki z Pacontis wpadła, a nie na jakiegoś wysłannika Valacara. A przez to, że Shane był dla niej taki ciepły i wyrozumiały, naprawdę czuła się o wiele gorzej, niż gdyby na nią wrzeszczał przez całą drogę. - Nie zrobiłam tego specjalnie – mruknęła. - To był przypadek, że przekroczyłam granicę. Zamyśliłam się. - Najważniejsze, że nic ci się nie stało. - Ale zdajesz sobie sprawę, dlaczego nie zadzwoniłam po ojca, albo któregoś z braci, prawda? Shane skinął głową, ale nie wydawał się byd z tego powodu bardziej zły, albo urażony.

204

- A ja, skoro obiecałem, że nikomu nic nie powiem, to nie powiem – rzucił i znowu na nią zerknął. - Możesz myśled o mnie co chcesz, ale naprawdę nie chcę, żebyś miała jakieś kłopoty, nawet z powodu własnego uporu. Sonia przygryzła dolną wargę, bo już na koocu języka miała podziękowania, a przecież to był Shane i nie chciała mu byd za nic wdzięczna. Jej spojrzenie przesmyknęło się po jego szerokim, nagim torsie i ponownie zalała ją fala gorąca. Był naprawdę dobrze zbudowany. I trzymał jej stronę, chociaż go o to nie prosiła. No i całował tak cudownie... - Tylko powiedz, Sonia – powiedział nagle, lekko ochryple. - Co? - drgnęła. - Tylko powiedz, że tego chcesz, a będę cię całował dotąd, aż karzesz mi przestad. Ani sekundy krócej. Niemal podskoczyła na fotelu z radosnego podniecenia, a jej serce fiknęło parę koziołków. Zaraz też sprowadziła się na ziemię. Nie mogła go o to poprosid, bo to przecież nadal był ten sam Shane, którego nienawidziła. I skąd on u licha wiedział, gdzie szybowały jej myśli?! - Oszalałeś. - Ostatnio też tak myślę – mruknął i znowu skupił się na drodze, ale zapach jego podniecenia rozszedł się po całym samochodzie. Ona też teraz tym pachniała? Pewnie tak, skoro tak bezbłędnie odgadywał jej myśli. Cisza zaczęła się przedłużad, a Sonia praktycznie wierciła się na fotelu, bo nie miała jak stąd uciec. Zbliżali się do „Luny”, ale jakoś nagle, po praz pierwszy, nie pociągała jej myśl o pójściu na górę, zamknięciu drzwi i cieszeniu się samotnością. Właściwie, to było jej całkiem dobrze tu, gdzie teraz była. Z nim. Do diabła. - Sonia? - rzucił nagle, kiedy w oddali zaczęło już byd widad bar. Spojrzała na niego nieufnie, zastanawiając się czy znowu coś knuje i będzie jej się próbował dobrad do majtek, których zresztą nawet na sobie nie miała, a Shane dodał: - Mogę ci zadad jedno pytanie? Bez większego namysłu skinęła głową. Za całą dzisiejszą pomoc mogła mu się odwdzięczyd szczerą odpowiedzią na jedno pytanie, nawet jeżeli będzie głupie. Spojrzał na nią z ogromną uwagą, jakby chciał zbadad każdą jej pojedynczą mikrorefleksję twarzy. - Nienawidzisz mnie? Ale tak szczerze i naprawdę?

205

Całe powietrze uszło jej z płuc, kiedy zastanawiała się, co ma odpowiedzied. Mogłaby skłamad, że tak i mied to z głowy, ale przecież sama dobrze wiedziała, że tylko sobie wmawiała tę nienawiśd, żeby łatwiej jej było żyd. W czasie kolejnej przedłużającej się ciszy, Shane zdążył odwrócid wzrok, wjechad na parking i zatrzymad samochód, a ona nadal rozpaczliwie zastanawiała się, co ma powiedzied. Dodatkowo zmieszało ją to, że teraz się do niej lekko uśmiechnął, a kiedy wyciągnął do niej ręce i jednym ruchem przeniósł ją na swoje kolana, pisnęła jak mała dziewczynka, co uważała za uwłaczające. - Co ty sobie wyobrażasz, że robisz?! - krzyknęła, ale kiedy jego duże, ciepłe dłonie spoczęły na jej udach, unieruchamiając ją, ponownie zapomniała o całym świecie. - Chciałabyś mnie nienawidzid – powiedział czule i łagodnie, pieszcząc kciukami jej skórę i wywołując u niej wypieki. - Ale nie możesz, bo coś jest między nami i też to czujesz. Po prostu pozwól mi to udowodnid – prawie wyszeptał, po czym nachylił do siebie jej ciało, kierując swoje usta na jej. Gdyby tylko chciała, mogłaby mu uciec, ale jej serce waliło tak głośno, a podniecenie tak paraliżowało jej rozum, że nawet w ogóle go teraz nie słyszała. Wyłącznie czuła: jego dłonie na udach, pieszczotę jego kciuków, zapach jego ciała... A w koocu i smak jego ust. Shane zafundował jej długi, powolny, elektryzujący pocałunek, który czuła nawet w palcach u stóp. Tym razem nie była to dzika namiętnośd, a spokojna, leniwa czułośd, od której topniała jak wosk. Bez namysłu otworzyła usta i wpuściła go do środka, ciesząc się rozkoszą, porywająca całe jej ciało. Do niczego jej nie zmuszał, ale całował ją tak dobrze, że nawet nie przyszło jej na myśl, żeby się od niego uwolnid. Jęknęła i też zaczęła go całowad, przylegając do jego ciała praktycznie całą sobą. Była prawie naga i siedziała okrakiem na jego kolanach, co tylko potęgowało jej gorączkę. To było takie przyjemne, takie cudownie pyszne... Shane, zachęcony jej entuzjastyczną reakcją, zaczął przesuwad dłoomi po jej ciele i właściwie żałowała, że ma na sobie jego koszulkę, bo czuła pierwotną potrzebę poczucia jego rąk bezpośrednio na swojej skórze. Nieświadomie zaczęła się o niego lekko ocierad, szorstki dotyk materiału jego dżinsów podniecał ją do stopnia, w jakim jeszcze nigdy nie była. Usta Shane'a zsunęły się na jej szyję i zaczęły ją drażnid, doprowadzając ją do szaleostwa z przyjemności. Jęczała i kompletnie sobie tego nie uświadamiała. Było jej naprawdę dobrze, tutaj, z nim. Dlaczego właściwie z tego rezygnowała? 206

Ta ostatnia myśl ją przeraziła tak bardzo, że oderwała się od niego, robiąc przy tym wielkie, przerażone oczy. Cholera, znowu wpadała w panikę. Shane szybko ujął jej twarz w swoje dłonie i spojrzał jej łagodnie, bardzo głęboko w oczy. Wiedział, że ponownie spanikowała i najwyraźniej faktycznie znał ją tak dobrze, jak twierdził, skoro wiedział, że nie można jej wtedy zatrzymywad na siłę. - W porządku, Maleoka, nic się nie stało. Możesz o tym zapomnied, jeśli chcesz. W tej chwili miała już całkowitą pewnośd, że z powodu tego przyzwolenia, na pewno już nigdy o tym nie zapomni. Nie była też wcale taka pewna, czy chce o tym zapomnied… - Możesz już iśd, jeśli chcesz – dodał miękko i nawet uśmiechnął się z czarującym zadowoleniem. - Wystarczy mi to na dzisiaj. Tym razem jęknęła z przerażenia na to, co on wygaduje, po czym tak niezdarnie próbowała się wydostad z jego kolan i z samochodu, że prawie spadła i rozbiła sobie głowę o próg. Nie było to pewnie bardzo seksowne, ale teraz w ogóle o tym nie myślała. No i Shane oczywiście nie dał jej spaśd, objął ją ramionami pod pośladkami i po prostu wysiadł z nią w ramionach z samochodu, po czym bezpiecznie postawił ją na ziemi. Korzystając z okazji jeszcze raz przeciągnął dłonią po całej długości jej pleców, przy okazji wysyłając tysiące iskierek ognia do jej wszystkich zakooczeo nerwowych. Zanim mu się wyrwała i uciekła do baru, zdążył jeszcze delikatnie pocałowad ją w skroo, ze słowami: - Dziękuję, że pozwoliłaś mi sobie pomóc. Dwadzieścia sekund później była w już w barze i pędziła do swojego mieszkania, z przerażeniem zastanawiając się, co się z nią dzieje.

207

Rozdział IX

- Kailee, odbierz ten cholerny telefon – niecierpliwie zaśpiewała Sonia do słuchawki, jednocześnie nie przerywając szybkiego, nerwowego kroku, coraz bardziej przybliżającego ją do Sosnowego Wzgórza. Była zdenerwowana, zaniepokojona i nie spała całą noc. Gdy tylko zamykała oczy, od razu widziała siebie na kolanach u Shane’a, a jej ciało zaczynało płonąd. Była dosłownie sfrustrowana i zagubiona jak dziecko. Bardzo potrzebowała z kimś szczerze porozmawiad, bo wszystko wskazywało na to, że może stracid rozum. Nie wiedziała co się z nią dzieje i to ją przerażało do stopnia, w którym zaczynało byd jej obojętne, kto jeszcze pozna jej najgłębiej skrywany sekret. Potrzebowała Kailee. Ale ta cholera nie odbierała telefonu! - Tu Kailee, jeśli to coś ważnego, to nagraj wiadomośd. Oddzwonię, gdy tylko będę mogła – zabrzmiał dźwięczny, mechaniczny głos przyjaciółki w słuchawce i Sonia przeklęła, po czym się rozłączyła. Nie mogła czekad. Potrzebowała rozmowy z kimś, kto nie ma mokrych majtek na samą myśl o ustach Shane’a Spencera i przychodziła jej na myśl tylko jedna osoba poza Kailee, z którą tak naprawdę mogła o tym wszystkim pogadad. Sonia szła tak szybko, jak to tylko było możliwe bez biegnięcia, ale to nie koiło jej skołatanych nerwów. Miała świadomośd tego, że jest za wcześnie na składanie komukolwiek wizyt, ale nie mogła dłużej czekad. Kiedyś szczyciła się pewnym opanowaniem i nawet sarkastycznym stosunkiem do wszystkich damsko-męskich spraw, ale potem wlazła półnaga na kolana Shane’a Spencera i ocierała się o niego jak jakaś kotka w rui i całe opanowanie stracił szlag. Prawie przebiegła przez podjazd, wpadła do środka i od razu skierowała się w stronę schodów, ale ciche kliknięcie, nie do usłyszenia dla ludzkiego ucha, uświadomiło jej, że alarm jest uzbrojony, a ona go właśnie uruchomiła i za chwilę system powiadomi Troy’a o włamaniu, bo jego telefon rozedrze się jak syrena przeciwpożarowa. Klnąc pod nosem wróciła do drzwi, szybko wstukała na panelu kod odbezpieczający alarm i dalej przeklinając geniusz swojego starszego barta, skierowała się na schody. Wbiegła na górę i nie licząc się z żadnymi konwenansami, od razu bez pukania wpadła do sypialni Crofta i Izzy. Spali, przytuleni do siebie jak przystało na młodą parę. 208

Croft otworzył jedno oko i spojrzał na nią buro, ale nie poruszył się. Zapewne wiedział, że tu jest już od chwili, w której stanęła na progu. - Ani mi się waż – burknął, pewnie mając na myśli budzenie jego ślicznej żonki, ale w ogóle się tym nie przejęła. Potrzebowała jej teraz bardziej od niego. Ruszyła w stronę łóżka, zdejmując po drodze sportowe buty, a jej ukochany brat zaklął cicho pod nosem. Nadal nie zrażona tym Sonia podeszła do łóżka od strony Izzy, podniosła sobie kołdrę i wgramoliła się na materac. Izzy poruszyła się i sennie uniosła powieki. - Sonia? – spytała ochryple. - To tylko zły sen – powiedział do żony Croft, unosząc się na łokciu i posyłając siostrze kolejne bure spojrzenie. – Właściwie to koszmar. - Wynoś się, muszę z nią porozmawiad – odparła mu bezceremonialnie Sonia i szturchnęła łokciem Izzy, żeby ją bardziej rozbudzid. - Żartujesz sobie? – Corft szeroko otworzył oczy. – Wiesz, która jest godzina?! - Wyjdź w ogóle z domu. Idź pobiegad – zakomenderowała Sonia. – Nie spiesz się z powrotem. Bułki żonie na śniadanie kup. - Co, na litośd boską, może byd tak ważne, żeby wpadad nam do łóżka o wschodzie słooca?! – zaburczał Croft. - Okres mi się spóźnia – odparła jego siostra bez zająknienia, wprawiając go w całkowite zdębienie, a jego żonę doprowadzając do czegoś pomiędzy jękiem a śmiechem. - Ale ty nie…? – zaczął ostrożnie, ale z groźbą czającą się gdzieś na koocu każdego słowa. - Nie wiem – odparła z pełną powagą. – Dlatego potrzebuję prywatności z twoją żoną. Będzie mi asystowad przy robieniu testu. Croft zawarczał i była to reakcja w pełni do przewidzenia, ale Sonia wytrzymała jego spojrzenie nawet bez jednego mrugnięcia. Izzy znowu ni to jęknęła, ni to się zaśmiała, po czym czule poklepała męża po ramieniu. - Dajesz jej się wkręcid jak dziecko, kochanie. Sonia na pewno nie jest w ciąży. - Lepiej dla niej, żeby nie była – burknął. Izzy uśmiechnęła się, uniosła i pocałowała go w policzek. - Może pojedziesz kupid nam coś na śniadanie? Jak przywieziesz jajka, to mogę usmażyd ci je na bekonie – kusiła.

209

Croft spojrzał na żonę, czule pocałował ją w usta, po czym posłał jeszcze jedno brzydkie spojrzenie swojej siostrze i zaczął wstawad, burcząc pod nosem. - Wyrzucony z własnego łóżka, do diabła. - Jak pojedziesz do sklepu, to zajrzyj jeszcze do apteki i kup nam zapasowy test – z pełną powagą i niewinnością rzuciła za nim Sonia. – Zawsze lepiej jest się upewnid. Croft złapał ubranie, wyszedł i trzasnął drzwiami. Izzy zaśmiała się cicho. - Doprowadzasz ich do szału takimi słowami – rzuciła, po czym przesunęła się bardziej na stronę łóżka, którą zwolnił Croft, żeby zrobid Sonii więcej miejsca. - A oni mnie swoim zachowaniem – odparła, uważnie nasłuchując każdego kroku po domu swojego brata. Jeśli ma wszystko opowiedzied Izzy, to musi się upewnid, że żadne wścibskie uszy tego nie usłyszą. Izzy położyła się na boku, odgarnęła przyjaciółce włosy z czoła i uważnie jej się przyjrzała. - Jesteś zestresowana. Co się stało? Sonia uniosła dłoo, dając jej znak, że jeszcze nie będą o tym mówid, bo usłyszała jak Croft się zatrzymał, pewnie podsłuchując, więc ostrzegawczo warknęła. Znowu zaburczał przekleostwo i wyszedł z domu, ponownie trzaskając drzwiami. Chwilę później usłyszała dźwięk odpalanego silnika i poczekała, aż brat wyjedzie poza posesję, zanim spojrzała na Izzy z całą mocą swojego zagubienia. - Muszę z kimś o tym porozmawiad, bo inaczej eksploduje mi głowa, ale musisz przysięgnąd na wszystko co dla ciebie najświętsze, że nigdy nikomu o tym nie powiesz. Obiecaj mi to, Isabelle. Izzy zmarszczyła z niepokojem czoło, ale natychmiast skinęła głową. - Daję ci moje słowo. Co się stało, Soniu? Sonia czuła jak zaciska jej się gardło i na chwilę zwątpiła, czy naprawdę będzie w stanie jej to wszystko opowiedzied. Potrzebowała jakiegoś wzmacniacza, a że Izzy miała bardzo niską tolerancję dla alkoholu, to wzmacniaczem będzie musiało byd coś innego. Dała Izzy znak, żeby poczekała, poderwała się z łóżka i w ponadnaturalnie szybkim tempie zbiegła do kuchni. Wyjęła ze spiżarni wielki słoik ze słodkim, czekoladowym musem, po czym wróciła do łóżka i rzuciła łyżeczkę przyjaciółce. Drugą od razu zanurzyła w czekoladzie i wpakowała sobie do ust. 210

- Niektórych rzeczy lepiej nie mówid, ale kiedy pójdę się upid prawdopodobnie i tak ci wszystko powiem, więc najlepiej od razu usiądź i słuchaj – powiedziała, wywołując u Izzy kolejne zaniepokojone zmarszczenie czoła. – Cholera, nie wiem od czego zacząd. - Od początku. Albo daj jakąś podpowiedź, to spróbuję zgadnąd. Sonia potrzebowała jeszcze dwóch łyżeczek Nutelli, zanim jej gardło mogło wyartykułowad odpowiednie dźwięki. - Chodzi o Shane’a. I mnie. Gardło Sonii ponownie się zacisnęło na myśl tego, jak zaraz zostanie zasypana przez Izzy strasznymi, podejrzliwymi pytaniami, ale przyjaciółka tylko milczała przez kilka sekund, po czym nabrała sobie na łyżeczkę czekolady, oparła głowę na zgiętym łokciu i spokojne rzuciła tylko: - Opowiedz mi. Skurcz w sercu Sonii się rozluźnił, a za nim rozluźnił się skurcz gardła. Cudowna Izzy podeszła do tego logicznie, a nie emocjonalnie, właśnie tak jak tego potrzebowała. I chyba dzięki temu, kiedy teraz otworzyła usta, słowa wylewały się z niej strumieniami i zdawały się nie mied kooca. Opowiedziała przyjaciółce o wszystkich wydarzeniach sprzed siedmiu lat, o tym, jak się wtedy czuła i jak się to skooczyła. Opowiedziała jej o tym jak wyglądało jej życie od tamtego czasu, o Agavinie, który jedyny obok Kailee znał jej sekret i usypiał ją na czas wszystkich gorączek, o łajdaczeniu się Shane’a na prawo i lewo, no i o swojej żelaznej blokadzie emocjonalnej. A potem w koocu opowiedziała jej o jego olśnieniu, kiedy zobaczył je w „Lunie” w kusych sukienkach, o tym jak za nią chodził i od tego czasu twierdził, że czuje sparowanie. Nie ukryła niczego, powiedziała jej nawet jak w porywie jakiegoś szału całowała się z nim na schodach, a wczoraj odebrał ją z Pacontis i skooczyła ponownie się z nim pieszcząc. To wszystko było takie przytłaczające, ale z chwilą, w której to z siebie wyrzuciła, poczuła jakby ktoś zdjął jej z piersi potężny ciężar. Potrzebowała takiej wyzwalającej spowiedzi, żeby móc znowu zacząd logicznie myśled i stanąd na nogach. Izzy słuchała jej w skupieniu, nie przerywała i zachowała spokój, który był teraz Sonii potrzebny. Nie wiedziała, skąd ta mała, platynowa czarownica wiedziała, co jest jej teraz potrzebne, ale była jej za to dozgonnie wdzięczna. Dopiero kiedy Sonia wyrzuciła z siebie już wszystko to, co miała do wyrzucenia, ciężko wypuściła powietrze i spojrzała na Izzy jak zbity pies. Nawet jeżeli Isabelle była w lekkim szoku, to i tak była to bardzo spokojna reakcja. Nikt w jej rodzinie by się taką nie poszczycił. 211

- Soniu – powiedziała tylko ze współczuciem, kiedy już wilczyca skooczyła. - Po prostu potrzebowałam to komuś powiedzied – Sonia pokręciła głową. – Nie potrzebuję współczucia i zrozumienia. Potrzebuję mocnego, logicznego stanięcia na nogach, bo mam w tej chwili taki bajzel w głowie, że kompletnie nad niczym nie panuję. A będzie jak będzie. Najważniejsze, że Nutellę produkują. - Podejrzewałam, że coś się dzieje – wyznała cicho Izzy. – Nie wiedziałam, że to jest w tak zaawansowanym i skomplikowanym stanie, ale widziałam jak on na ciebie patrzy. Nie można udawad takiego rozpaczliwego pragnienia, Soniu. - Myślisz, że to ma dla mnie jakiekolwiek znaczenie? Nie wierzę w jego iluminację. Był na to czas lata temu. Teraz jest na to o wiele za późno. Izzy ponownie zmarszczyła z namysłem czoło. - To takie nieprawdopodobne. I to, że w tak młodym wieku wyczułaś sparowanie i to, że on tego nie poczuł, aż do teraz. Czy to w ogóle możliwe? - Nie wiem i teraz już mnie to nie obchodzi. Jestem zmęczona tym wszystkim. - Wiesz, Sonia, los czasami rozdziela bliskich sobie ludzi, by im uświadomid, ile dla siebie znaczą – zaczęła Izzy ostrożnie. - Nie – zdecydowanie odparła Sonia. – On nic dla mnie nie znaczy. Wyrosłam z niego. - A może to on właśnie do ciebie dorósł? Sonia prychnęła. - Jego serce jest podłączone bezpośrednio do jego penisa, stąd jego wieczne niezgodności w priorytetach. Jak u Rusty’ego i Troy’a. Wiesz jak go nazywają? „Pan Celibat”. Ironicznie, oczywiście. - No nie wiem – szepnęła Izzy. – Zmienił się, Soniu. I nie tylko ja to zauważyłam. To nie jest już ten sam Shane’, którego poznałam, jak się tu pojawiłam. - A jakie to ma znaczenie? Tylko tym wszystko jeszcze bardziej skomplikował. A już było dobrze, już miałam poukładane życie! Byłam szczęśliwa! - To, że się ktoś uśmiecha, nie znaczy, że jest szczęśliwy – stwierdziła Izzy. – Największym błędem jest udawanie, że to co nas najbardziej boli, jest nam obojętne. - Czy nie powinnaś trzymad mojej strony? - Nie – odparła Izzy, siadając po turecku na łóżku. – Masz partnera tuż pod nosem. Od lat przeżywasz w tajemnicy katusze księżycowej gorączki, a już coś wiem o tym, jak to boli i żyjesz w osamotnieniu, rozpaczliwie pragnąd miłości. Nie mam pojęcia, dlaczego wyczuł 212

sparowanie tak późno, ale potrzebujecie siebie nawzajem. I, cholera, możesz byd z nim taka szczęśliwa! Sonia poczuła jak opada jej szczęka. - Czy ty się dobrze czujesz, czarownico? - Jesteś dumna i uparta, a przez to tracisz najpiękniejsze chwile swojego życia. Wiesz jak to jest cudownie, gdy ktoś cię kocha? Gdy pragnie wyłącznie twojego szczęścia? Kiedy denerwuje cię jak nikt inny, a mimo to, kiedy cię dotyka, odlatujesz do innego świata? Wiesz jak to jest mied kogoś, przy kim nie trzeba mied takich tajemnic i nie trzeba niczego udawad? Wierzę, że tym właśnie będzie dla ciebie Shane, jeśli tylko mu pozwolisz. Sonia lekko się zaczerwieniła. Izzy miała jej pomóc poukładad i skontrolowad emocje, a nie na nowo je gmatwad. Ale nawet jeśli bardzo chciała udawad, że tak nie było, to Shane doprowadzał ją do furii jak nikt inny i jednym dotknięciem wysyłał ją do krainy, w której nigdy wcześniej nie była. To do niego zadzwoniła po pomoc, to jemu zaufała. Jakimś sposobem ponownie wdarł się w jej życie i stał się schronieniem, z którego nieświadomie korzystała. Ale byd z nim? Oddad mu siebie? I ponownie stracid serce i dusze, kiedy on ją porzuci? - To chcesz byd sama do kooca życia? – spytała Izzy, interpretując jej milczenie jako kolejną negację. – Bo jeżeli faktycznie jesteście sparowani, to z tego co wiem, tylko z nim możesz cieszyd się taką bliskością jaką powinnaś. I intymnością. Zrezygnujesz z tego? - Jeśli mam byd szczera, to nie, nie chcę byd sama. Ale to nie powód, żeby rzucad się na pierwszego lepszego sukinsyna, który jest w pobliżu. - Nie każę ci się rzucad na każdego. Każę ci się rzucid na Shane’a Spencera – oznajmiła Izzy z niezachwianą pewnością w głosie. Sonia zakrztusiła się czekoladą i od kaszlu oczy aż zaszły jej łzami. Musiała się przesłyszed! - Słucham?! - Myślisz o nim czasem, Sonia? - Czasem to ja o nim nie myślę – burknęła. – Zwłaszcza ostatnio. - Więc co ci zależy spróbowad? - Sparowania się nie próbuje, Platynowa! Sparowanie jest na całe, cholerne, życie! - Nie każę ci się z nim od razu gryźd. Chod powiem ci, że to potwornie stymulujące. Sonia zatkała sobie uszy. 213

- Jezu, mówisz o moim bracie! To obrzydliwe! Izzy uśmiechnęła się iście demonicznie, co wydało się Sonii trochę podejrzane, ale teraz nie miała głowy tego analizowad. - Na taką chwilę przecież czekałaś całe życie. Na takie pocałunki, na taki dotyk. Było dobrze? – spytała, a ognisty rumieniec Sonii wystarczył jej za odpowiedź. – Nie chciałaś byd wieczną dziewicą, pamiętasz? Skoro masz taką szansę i tylko z nim dojdziesz, to czemu się właściwie zastanawiasz? Nie chcesz z nim byd do kooca życia, to ok., ale to twoja jedyna szansa na udaną intymnośd. Jeśli teraz tego nie spróbujesz, to nigdy nie dowiesz się czy było warto. Sonia mrugała powiekami, zastanawiając się, czy nie ma halucynacji. Kompletnie nie takiej rady się spodziewała. - Mam go przelecied? – wykrztusiła z niedowierzaniem. - Skoro i tak ci nie zależy, to dlaczego nie wykorzystad szansy? – odparła Izzy niewinnie. – Przecież masz wystarczająco dużo tupetu i wyrachowania. Nie wahaj się, to twoja chwila. Sonai zmrużyła oczy. Już wiedziała, co Izzy kombinuje. - Przyznaj się, myślisz, że jak go zaciągnę do łóżka, to mu wybaczę i będziemy razem. Isabelle wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Wiem, że tak będzie. - W życiu! - Tchórzysz, bo wiesz, że mam rację. Dasz mu się dotykad i całowad i tym wedrze się znowu do twojej duszy. Dlatego tak się tego boisz. Sonia ponownie nie mogła uwierzyd, że coś takiego słyszy. - Co za bzdura! On nic dla mnie teraz nie znaczy! Gdybym była zmiennym ptakiem, a nie wilkiem, to właśnie jemu bym ciągle srała na głowę! - Bo ci zależy, tylko nie umiesz się do tego przyznad. Duma ci nie pozwala, bo raz cię odtrącił. Boisz się. - Mogę go uwieśd w każdej cholernej chwili i to nadal nie będzie miało żadnego znaczenia! - Więc zrób to. Wyzywam cię. Sonia ponownie oniemiała. Ta mała czarownica właśnie wyzwała wilka? Czy ona oszalała? 214

Cholera, a ona się na to naprawdę złapała! - Uwiodę go – oznajmiła z nonszalancją, której nie czuła. Tak naprawdę, to w chwili, w której dała się tak łatwo podejśd i naprawdę się na to zdecydowała, jej myśli się wyklarowały, a całe ciało aż drżało z radosnego podniecenia. Jej ciało bardzo chciało iśd z nim do łóżka i mogła się do tego przyznad. Problem był z przyznaniem się, jak na samą myśl o tym ekscytowało się jej serce. – Uwiodę go, wykorzystam i rzucę. Myślisz, że nie dam rady? To sama zobaczysz! - Zrób to – chytrze rzuciła Izzy. – Zacznij już dzisiaj. Powodzenia. - Isabelle, jesteś małym potworem. I będziesz go miała na sumieniu. - Och – Izzy jeszcze raz się chytrze uśmiechnęła. – Jakoś zniosę jego podziękowania. Sonia prychnęła, a jej wilczyca zamruczała z zadowoleniem, co ją jeszcze bardziej pobudziło. Pragnęła Shane’a i była na tyle uczciwa przed sobą, żeby się teraz do tego przyznad. Rzeczywiście, mogło tak byd, że był jej jedyną prawdziwą okazją na dobry seks. W zasadzie na jakikolwiek seks, bo jak dotąd, żaden inny facet jej aż tak nie rozpalał samym spojrzeniem. Dlaczego właściwie miałaby tego nie wykorzystad? Izzy myślała, że w ten sposób ich ze sobą połączy, ale Sonia miała zupełnie inny plan. Wykorzystad go? Tak. Zostad z nim? Absolutnie nie. Da sobie radę. Miała na tyle siły. - Właściwie to jesteś małym potwo… - zaczęła Sonia unosząc wzrok znad słoika Nutelli i spojrzawszy na przyjaciółkę, ale urwała, kiedy zorientowała się, że coś jest nie tak. Izzy siedziała bez najmniejszego ruchu, miała zamknięte oczy, ale jej powieki drgały spazmatycznie. I była bardzo blada. Sonia szybko pociągnęła nosem. Jej emocje się zmieniły, pachniała teraz… niczym? Przerażenie ścisnęło Sonii żołądek, wyczucie magii postawiło jej wszystkie włoski na karku. Elektrycznośd w sypialni wzrosła, działo się coś niedobrego. - Izzy? – Sonia delikatnie dotknęła zaciśniętej pięści przyjaciółki, a wtedy jej powieki gwałtownie się uniosły. Tylko, że oczy, które na nią spojrzały, z całą pewnością nie były jej oczami. Były blade, praktycznie białe, niemal nie ludzkie. Sonia automatycznie odskoczyła dalej na łóżku. Nie wiedziała, co się dzieje, ale z całą pewnością nie było to nic dobrego. - No proszę – powiedziała Izzy, ale to nie był jej głos. Ten był grubszy, bardziej męski, niski. – Taka wielka moc, a taki słaby umysł. Liczyłem na więcej walki. 215

Sonia prawie spadła z łóżka. Przerażenie o Izzy i wściekłośd zlały się w niej w porażającą mieszankę emocji, która wybuchła w jej głowie jak koktajl Mołotowa. Dodatkowo nienawiśd sprawiła, że z jej ust wypłynęło syknięcie, a w dłoni zgięła na pół łyżeczkę. - Valacar. Blade oczy uniosły się na nią, a głowa Izzy przechyliła się lekko do ramienia, jakby była kukiełką, sterowaną przez lalkarza. - Widzę, że moja sława mnie wyprzedza. Wspaniale. - Ty chory sukinsynu – syknęła, zaciskając pięści niemal do zmiażdżenia kości. – Coś ty jej zrobił?! - Powiedzmy, że pożyczyłem sobie umysł drogocennej księżniczki wszystkich sabatów. Okazało się to dziecinnie łatwe. Jak na tak potężne możliwości, ma bardzo małe umiejętności obrony. Rozczarowywujące. Liczyłem na lepszą rozgrywkę. - Zostaw ją, albo przysięgam, że dopadnę cię i wyrwę ci serce gołymi rękami, a potem wsadzę ci je prosto do gardła, żebyś się nim udławił! - Jakie wielkie słowa – uśmiechnął się. – I jaki temperament. Właśnie czegoś takiego mi potrzeba do eksperymentów. Takiej woli życia i walki. Hmm, interesujące, wilczyco. Miała ochotę zaatakowad, ale tym tylko zraniłaby Izzy. Bezradnośd doprowadzała ją do wściekłości. Tak bardzo miała ochotę zacisnąd zęby na jego szyi i słychad łamania kolejnych kręgów! - Sprawdźmy jak wytrzymała jesteś na ból, droga wilczyco – powiedział nagle Valacar i machnął ręką Izzy, a Sonia została oderwana od łóżka i przeleciała przez całą długośd pokoju, lądując na ścianie. Jakaś niewidzialna ręka złapała ją za gardło i przeciągnęła niemal pod sufit. Dusiła ją. Próbowała się od niej uwolnid, ale nie mogła odepchnąd ręki, która fizycznie nie istniała. Krztusiła się i walcząc o oddech, wybiła pięściami dziury w ścianie. Valacar w ciele Izzy spokojnie wstał z łóżka, przeciągnął się i podszedł bliżej ściany, podziwiad swoje dzieło. Sonia próbowała go złapad, ale nie podszedł wystarczająco blisko. - Wilki z Wulfridge – zamruczał do siebie jakby z namysłem. – Silna budowa, silna wolna walki. Problem w tym, że samca nie łatwo pochwycid. Ale samicę… Sonia zawarczała we wściekłym proteście, ale nadal się dusiła. Złośd dodała jej siły, zamknęła oczy i błyskawicznie się przemieniła, rwąc na sobie ubranie. Niewidzialna ręka straciła uchwyt na jej szyi i mogła oderwad się od ściany. Odbiła się od niej łapami i skoczyła na Izzy, powalając ją na ziemię i starając się nie zrobid jej większej krzywdy niż to konieczne. 216

Valacar się zaśmiał, kiedy pazury Sonii pokaleczyły ciało jej przyjaciółki. - Co za hart ducha, jestem naprawdę pod wrażeniem. Problem w tym, że nie możesz mi w tej chwili zrobid krzywdy, ale śmiało, wgryź się mocno. To może byd nawet ciekawe. Pokusa była straszliwa, ale to przecież było ciało Izzy. Nie mogła jej skrzywdzid. Valacar to wykorzystał i kolejne niewidzialne uderzenie rąbnęło ją o ścianę, robiąc w niej kolejną dziurę. Pisnęła, czując rany i pęknięcia na żebrach. Poderwała się z podłogi i znowu na niego skoczyła, ale magia pochwyciła ją w locie i trzasnęła o szybę w oknie. Nie wypadła na zewnątrz bo zdążyła się odbid, ale szkło powbijało się w jej ciało jak w masło. Cholera, teraz naprawdę była wkurzona. Wyszczerzyła wielkie kły i skoczyła na Izzy, więżąc ją pod swoim dużym ciałem. Valacar znowu się zaśmiał i po chwili Sonia znów leciała na ścianę. Zaskuczała boleśnie, bo szkło wbiło się głębiej i następne kości popękały. Na szczęście złamania szybko się regenerowały, gorzej ze szkłem. - Co, do…?! Izzy?! – rozległ się krzyk Crofta i po chwili wbiegł do sypialni. Omiótł przerażonym spojrzeniem sponiewieraną żonę i przemienioną, zakrwawioną Sonię, warczącą dziko na Isabelle. - Kochanie, ona oszalała i rzuciła się na mnie! – zawołał Valacar, nieudolnie parodiując głos Izzy, przez co Sonia znowu na niego skoczyła i niemal zacisnęła kły na szyi Izzy, żeby nad nim zapanowad. - Valacar, ty skurwysynie! – zagrzmiał Croft i też skoczył w jego stronę, ale kolejne uderzenie magii odrzuciło i jego i Sonię na boki. Valacar znowu się zaśmiał. - Naprawdę myślicie, że możecie mnie pokonad tymi kłami i pazurami? Sonia usłyszała jak brat rzuca krótkie komendy do telefonu i dziękowała Bogu za to, że pomyślał o tym samym co ona i wezwał na pomoc Angel. Nie mogli nic zrobid Valacarowi bez skrzywdzenia ciała Izzy i tylko magia mogła tutaj pomóc. Ona sama skoczyła w stronę przewodów i zerwała kable od alarmu. System wyśle sygnał Troy’owi i przyjedzie sprawdzid co się stało. A z nim wsparcie. - O tak, wezwijcie uroczą Łowczynię – zakpił Valacar i telefon został wyrwany z ręki Crofta, po czym roztrzaskał się o ścianę. – Będzie jeszcze ciekawiej. - Przysięgam – warknął Croft, a jego żyły na skroniach niebezpiecznie pulsowały. Jeśli skrzywdzisz moją żonę, to… - To co? – Valacar uśmiechnął się kpiąco. – Przyjdziesz po mnie, wielki, zły wilku? Czekam na to niecierpliwie. 217

- Ty… - warknął przez zęby Croft i ponownie natarł na Valacara, ale teraz on został pochwycony przez niewidzialną rękę i przyduszony. Sonia wściekle zaszczekała i powtarzając sobie w duchu, że nikt nie będzie krzywdził jej rodziny, znowu skoczyła na Izzy. Powaliła ją i przygniotła. Wbiła jej pazury w ramiona, żeby Valacar nie mógł zmuszad jej rąk do ruchu, więc nie mógł w ten sposób miotad nimi po ścianach. To uwolniło Crofta, który skoczył, żeby jej pomóc. Valacar cały czas się śmiał. - Przyznaję, wasza wola walki jest zdumiewająca. Właśnie tego szukałem. Blade oczy Valacara zapłonęły pomaraoczowym blaskiem i Sonia poczuła jak coś unosi ją nad ziemię. Zaskuczała, kiedy jej łapy straciły oparcie, a wtedy uwolniony Valacar znowu machnął dłonią i Croft ponownie wylądował na ścianie. Zawarczał na niego wściekle, a Sonia znowu zaskuczała. Unosiła się nad ziemią i wcale jej się to nie podobało. To było całkowicie niezgodne z prawem natury i nie bez powodu wilki były zwierzętami pozbawionymi skrzydeł. - Puśd ją! - ryknął Croft, a Valacar uśmiechnął się przebiegle, po czym Sonia z impetem grzmotnęła o ziemię. Kręciło jej się w głowie, ciało miała tak poobijane, jakby dopiero co wyszła z maszyny do mielenia zboża. Na szczęście, miała psychotycznego brata Bustera, który doprowadzał ją do takiego stanu niemal na każdym treningu, więc nie było to nic, co mogłoby ją na dłużej zatrzymad. Otrzepała się i ponownie chciała zaatakowad czarnoksiężnika, ale zderzyła się z jakąś niewidzialną ścianą. Prawie wybiła sobie o nią zęby, więc znowu zaskomlała. Teraz już pamiętała, dlaczego wilki tak nienawidzą magii i czarodziejów. Przyjęła kuczną pozycję, nisko pochyliła głowę i zawarczała na Valacara, ale ściana nie zniknęła. Za to Croft został uwolniony. Najwyraźniej Valacar miał problemy z wielozadaniowością. - Księżniczka opuściła swój złoty pałac, żeby zamieszkad tutaj - zamruczał czarnoksiężnik, rozglądając się po sypialni. - Interesujące obniżenie standardów. A co my tutaj mamy? - rzucił nagle, gdy jego ręka otarła się o kryształ, z którym Izzy się nie rozstawała. Nosiła go na łaocuszku pod ubraniem i mówiła, że to właśnie on pomaga jej skumulowad jej moc. Był jak soczewka i każdy czarodziej czegoś takiego potrzebował, natomiast czarnoksiężnicy, z natury pozbawieni siły magicznej, kradli te kryształy czarodziejom i to z nich czerpali swoją moc. - Biały kryształ - zamruczał Valacar, wyjmując go spod koszuli Izzy i oglądając z fascynacją. - Ostatni oryginalny kryształ rodziny królewskiej. Najczystszy. Doskonały. 218

Sonia wymieniła z Croftem zaniepokojone spojrzenie, po czym znowu zawarczała na czarnoksiężnika i spróbowała na niego skoczyd, ale z łoskotem odbiła się od niewidzialnej ściany. Tym razem od zderzenia aż szczęknęły jej zęby. Prawdopodobnie pękła jej kolejna kośd. - Co zrobi nasza biedna księżniczka bez swojego drogocennego kryształu? - zapytał, na chwilę przed tym, jak zaczął zaciskad pięśd na cennym minerale. Sonia krzyknęła w duchu z rozpaczą, bo wiedziała ile ten kryształ znaczy dla Isabelle, Croft też poderwał się, żeby go powstrzymad, ale i jego zatrzymała ściana. Valacar triumfował, kiedy coraz mocniej zaciskał palce, a spod nich wydobywała się niemal żywa, kolorowa poświata jego mocy. Nagle wyraz jego twarzy się zmienił, a dłoo którą zaciskał na krysztale dosłownie stanęła w ogniu, na co spojrzał z niedowierzaniem. - To niemożliwe - szepnął. Jedyne co widziała Sonia, to że dłoo Isabelle płonie i nie gaśnie, dlatego ponownie skoczyła do przodu. Tym razem nic jej nie zatrzymało. Złapała płonącą dłoo dp pyska, chcąc ją ugasid i też ją poparzyło. Croft rzucił się by jej pomóc, więc w efekcie udało mi im się ugasid dłoo, która w jakiś cudowny sposób nie miała najmniejszych śladów oparzeo. Sonia nie mogła tego samego powiedzied o swoim pysku. - To niemożliwe - powtórzył Valacar i znowu chciał złapad za kryształ, ale tylko tym wkurzył Sonię i wściekle go ugryzła w rękę. A właściwie to ugryzła rękę Izzy. Valacar ryknął z bólu, a Croft krzyknął na siostrę: - Sonia, nie! Było za późno na to, żeby ją powstrzymywad, bo czuła już krew Izzy w ustach. To nie była zwykła krew, to była wybuchowa mieszanka elektryzującej magii, od której Sonii aż zakręciło się w głowie. Nie wiedziała jak Croft radzi sobie z przyswojeniem takiego smaku. - Na litośd boską, co...?! - rozległ się okrzyk Troy'a i po chwili on i Rusty byli na górze. Wyglądali na zaspanych, ale widząc skalę zniszczeo, krew i oczy Izzy, natychmiast się rozbudzili. - Niech bliźniaki wykopią kryształy i sprowadzą Łowczynię! - ryknął na nich Croft. Wschodnia granica. Natychmiast! Troy błyskawicznie przyłożył telefon do ucha, a Rusty zamigotał i przemienił się, też rwąc na sobie ubranie. Już miał skoczyd, żeby wspomóc Sonię, ale Croft zarodził mu drogę sobą. 219

- Rus, nie! To jest ciało Izzy! Rusty zarył pazurami o dywan, żeby się zatrzymad i z niedowierzaniem spojrzał na Sonię, która nadal trzymała kły zatopione w ręce przyjaciółki, ale nie miała innego pomysłu jak zatrzymad czarnoksiężnika przed zniszczeniem kryształu. - Jesteś niezwykle upartym stworzeniem, wilczyco - powiedział do niej Valacar, po czym złapał ją za skórę na karku i zaczął odciągad. Nie puściła, nawet gdy wyrywał jej sierśd. Wtedy czarnoksiężnik znowu użył swojej mocy i Sonia poczuła silne kopnięcia prądu rozchodzące się po jej układzie nerwowym. Zaskomlała, ale nie zwolniła uchwytu. Croft skoczył za plecy Izzy, objął ją ramionami i wygiął jej ręce do tyłu, unieruchomiając je na jej plecach i dopiero wtedy Sonia zwolniła szczęki i cofnęła się o krok. Adrenalina aż w niej buzowała, a zapach krwi napędzał drapieżcę w niej do kolejnego ataku. Ale Croft miał rację, to była ciągle Izzy, nawet jeżeli w tej chwili ktoś inny mieszał jej w głowie. - Zostaw nas w spokoju - zawarczał Croft, a Valacar znowu się zaśmiał. - A może złamię jej kręgosłup? Albo skręcę kark? Nawet nie będzie wiedziała, kiedy umarła. - Dorwę cię - zagroził mu Croft, podczas gdy Rusty zbliżył się do siostry i próbował zasłonid ją sobą, warcząc na czarnoksiężnika w nisko pochylonej pozycji przygotowanej do ataku. - I przysięgam, że to ja złamię kręgosłup tobie, sukinsynu. - Czarnoksiężniku! - głos ojca przebił się przez ciżbę i Sonia prawie opadła z sił z ulgi. Nie wiedziała jak on oraz reszta Strażników oraz Egzekutorów zdołali pojawid się tutaj tak szybko, ale dziękowała za to niebiosom. -Proszę, proszę, wielki Alfa Whitmore. Cóż za spotkanie. - Mało przyjemne - warknął ojciec i ciśnienie w pomieszczeniu się zmieniło, kiedy wykorzystał swoją alfią moc, rozkazując: - Wypuśd ją. - Silny przywódca, największa moc wśród zmiennych z jaką się spotkałem. Ale niestety, nie ma na mnie żadnego wpływu. - Czego chcesz? - warknął James, podczas gdy wszystkie jego wilki otaczały czarnoksiężnika w pozycjach gotowych do ataku. - Niczego. Nie od was. To jej wysokośd mnie interesuje. I jej moc. - Jeśli skrzywdzisz moją synową, nie dożyjesz następnego dnia, czarnoksiężniku. I nie będziesz miał łagodnej śmierci. 220

- Nie skrzywdzi jej! - dobiegł z dołu trochę zdyszany, kobiecy głos i po kilku sekundach w sypialni pojawiła się Angel w asyście przemienionych Harpera i Rydera, którzy, sądząc po ziemi na ich łapach, faktycznie musieli wykopad kryształy, żeby mogła się dostad na ich terytorium. Sama Angel była ubrana tak samo wojowniczo jak zazwyczaj i dobrze było widzied, że ma zadyszkę po szybkim biegu. To sprawiało, że wydawała się bardziej prawdziwa, realna. - Nie skrzywdzi jej, bo nie może. Nie w tej formie - dodała Angel, przechodząc między wilkami i wchodząc do sypialni. Jej piękne, czerwone oczy spoczęły na chwilę na Soni, pod którą z ulgi ugięły się nogi i nie mogąc już dłużej utrzymad się w pionie, położyła się płasko na podłodze. Angel z powrotem przeniosła uwagę na czarnoksiężnika i niespiesznie odpięła od pasa swój czarny bat. - Valacar - powiedziała jakby na powitanie. - Łowczyni - odparł z cieniem pogardy w głosie i skrzywił się, jakby patrzył na coś niesmacznego. - Szukałam cię - oznajmiła mu Angel tonem, jakby znajdowali się na jakimś towarzyskim evencie. - Unikałeś mnie? To chyba nie jest zbyt grzeczne. - Nie pociągają mnie zezwierzęceni nosiciele - odparła Valacar nonszanlancko. - Ale pochlebia mi twoje zainteresowanie. To musiało byd jakieś obraźliwe określenie, ale Angel nawet nie mrugnęła okiem. - Będę miała twoją głowę, czarnoksiężniku. - Twoi rodzice też tak mówili, Łowczyni, a spójrz kto ostatecznie miał ich głowy w swoich rękach? Angel zadrgał policzek, ale była to jedyna widoczna reakcja na jego zaczepkę. Skinęła krótko na Crofta, mówiąc: - Puśd go. - Angel... - zaczął ostrzegawczo, ale nie musiał kooczyd, bo wiedziała o co mu chodzi. - Jej wysokości nic nie będzie. Muszę tylko wyegzorcyzmowad pewnego złego ducha. Croft zawahał się i Sonia to rozumiała, ale na szczęście włączył się James. - Puśd, synu - polecił, na co Croft musiał posłuchad. Puścił ciało Izzy, odsunął się na bok, ale pozostał czujnie w pobliżu. - Masz coś, co należy do mnie, czarnoksiężniku - powiedziała Angel i strzeliła batem w powietrzu, jakby na próbę. Wilki automatycznie cofnęły się o kilka kroków, robiąc jej więcej

221

miejsca. Jej oczy zapłonęły jeszcze jaśniejszą czerwienią, kiedy ponownie strzeliła batem, a ten zajął się ogniem na całej długości skręconego rzemienia. - I chcę to z powrotem. - Och tak - Valacar uśmiechnął się ironicznie, obrzucając zainteresowanym spojrzeniem płonący bat Angel, najwyraźniej spowity w jakiejś ciekawej magii. - Kryształy mamusi i tatusia. Niestety, nie planuję się z nimi rozstawad, a co więcej, chętnie dołączyłbym do nich również kryształ córeczki. Angel zacisnęła zęby i położyła płasko dłoo na swoim ramieniu, na którym dzisiaj był misterny tatuaż smoka. Zakryła palcami malunek, który zdawał się lekko drżed. - Och - Valacar uśmiechnął się zimno. - Czyżbym to zdenerwował? Angel opuściła rękę i wyprostowała się, po czym ponownie strzeliła batem, jakby znowu dla rozgrzewki. Płonący rzemieo zdawał się byd pod jej pełną kontrolą, skoro nie zajęły się od niego żadne meble, bądź dywan. - Nie - odparła spokojnie, po czym jednym, błyskawicznym gestem owinęła płonący rzemieo wokół szyi Izzy i powaliła czarnoksiężnika na kolana. - Zdenerwowałeś mnie. Croft ryknął i chciał dostad się do żony, ale James go przytrzymał z pomocą Troy'a. Magia niemal zawirowała wokół wszystkich wilków, kiedy Valacar odpowiedział na atak, próbując pozbyd się pejcza z szyi, ale mu się to nie udawało. Co ciekawe jednak, wyraz jego oczu świadczył o odczuwaniu bólu, ale na ciele Izzy nie było żadnych śladów po tym ogniu. Niemal tak, jak wtedy, gdy płonął kryształ. Angel szarpnęła mocniej batem, zmuszając czarnoksiężnika do jeszcze większego pochylenia się, podczas gdy ona do niego podchodziła. - Smoczy ogieo! - charknął Valacar. - To niemożliwe! To ciało powinno spłonąd jak każde inne! Angel podeszła do Valacara, jednym ruchem zwolniła rzemieo z jego szyi i zacisnęła dłoo na gardle Izzy, unosząc ją do góry i zdradzając tym, że jest o wiele silniejsza niż by się na pierwszy rzut oka wydawało. Ponadludzko silna. - Zapomniałeś, że jej rodzina od prawieków hodowała smoki, czarnoksiężniku? spytała retorycznie, dociskając plecy Izzy do ściany z podejrzaną lekkością. - Ona zrodziła się ze smoczego ognia - zakooczyła złowróżbnie, cokolwiek to miało znaczyd. - Pora, żebyś wyniósł się z głowy mojej księżniczki, wiedźminie, ale daję ci moje słowo, że jeszcze się spotkamy - syknęła do niego. Valacar ją zlekceważył i przeniósł swoje blade oczy na skuloną na podłodze Sonię. 222

- My też się jeszcze spotkamy, wilczyco. Z całą pewnością. Angel warknęła na niego cicho, po czym zakryła mu te białe oczy swoją dłonią, wypowiadając przy tym ciche, twarde słowa w podejrzanie obco brzmiącym języku. Staroceltyckim? Galeickim? Trudno było powiedzied, ale z pewnością poziom magii w pokoju ponownie postawił wszystkim wilkom włoski na karku. Nagle tatuaż smoka na ramieniu Angel się poruszył i zaczął powoli spływad w dół jej ręki, którą trzymała czarnoksiężnika za gardło. Sonii na ten widok opadła szczęka. On się dosłownie poruszał, prawie tak jakby był żywą i myślącą istotą. Valacar szarpnął się, ale Angel go utrzymała w miejscu. Jej misterny tatuaż dotarł do jej dłoni, przesunął się po palcach i w płynny sposób przedostał się z boku szyi Izzy. Croft ponownie się szarpnął, a Valacar otworzył usta jak do bolesnego krzyku, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Angel nie przestała wypowiadad magicznych formuł, a jej tatuaż zaczął płynąd po skórze Izzy, przez szczękę, policzek i aż do oczu. Tam na chwilę zniknął im z pola widzenia, a ciało księżniczki zadrżało. Sekundę później z jej ust wydobyło się cichutkie westchnienie ulgi i nie brzmiało już jak zniekształcony głos czarnoksiężnika. Tatuaż pojawił się ponownie i teraz gładko przedostał się na dłoo Angel, którą zakrywała czarownicy oczy. Posłuszny, atramentowy kształt zwinął się jakby w kłębek na jej dłoni i tak już spokojnie pozostał, a Angel odjęła rękę z oczu Izzy. Księżniczka miała opuszczone powieki i spokojny oddech, ale z boku jej szyi, tam, gdzie tatuaż przedostał się na jej skórę z ciała Łowczyni, pozostał zaczerwieniony, jakby wypalony kształt smoka, identyczny jak na tatuażu, tylko bez koloru i przypominający bardziej bliznę. Angel urwała recytowanie zaklęcia i spojrzała spokojnie na swoją księżniczkę, po czym delikatnie odjęła drugą dłoo z jej szyi. Ciało Izzy natychmiast zaczęło się osuwad na podłogę, ale Croft ją pochwycił, zanim się z nią zderzyła. Przycisnął ją mocno do piersi i szybko przeniósł do łóżka. Natężenie magii spało niemal do minimum i Sonia miała nadzieję, że już jest po wszystkim. Cokolwiek właściwie się tu dzisiaj wydarzyło. Większośd wilków otoczyła teraz łóżko, Sonia również próbowała wstad, ale nie była w stanie się podnieśd na łapy. Wszystko ją bolało, a odłamki szkła już w nią powrastały, utrudniając jej każdy ruch. Połamane kości się pozrastały i miała nadzieję, że nie trzeba ich będzie na nowo łamad i składad prawidłowo. Rusty szturchnął ją nosem, ale nie miała siły się nawet przemienid. Jedyne na co jej wystarczyło energii, to zobaczenie Shane'a w jego pięknej, srebrno-szaro-białej wilczej postaci, tkwiącego nieruchomo jak posąg pod ścianą i 223

nie odrywającego od niej spojrzenia żółtych oczu. Wyglądał jakby miał zaraz wyskoczyd ze skóry, a każde jej obrażenie bolało go po tysiąckrod mocniej. To nie było w zasadzie takie bardzo niemiłe. Natomiast dziwna potrzeba, żeby się do niego doczołgad, przytulid i dad mu lizad swoje rany była dla niej szokująco nowa. Jeszcze nie wiedziała do kooca, co chce z tym nowym fantem zrobid. Angel po cichu do niej podeszła i kucnęła, patrząc na nią mądrze tymi swoimi niezwykłymi, rubinowymi oczami, więc Sonia bez namysłu podetknęła jej swoją głowę do pogłaskania. Angel też musiała wyczuwad, że dopóki Sonia nie pozna jej sekretu, jej fascynacja nią nie minie, ale chyba jej to jakoś bardzo nie przeszkadzało. - To, co dzisiaj zrobiłaś, było bardzo odważne, Soniu - powiedziała jej cicho Angel, głaszcząc ją po głowie. - Twoje oddanie dla jej wysokości jest skrajnie imponujące. Wiedz, że to czyni wszystkich czarodziejów twoimi dłużnikami. Gdyby Sonia miała teraz do dyspozycji dłoo, to by nią machnęła. Izzy była jej bratową i przyjaciółką, więc śmiało oddałaby za nią życie. To było oczywiste. Wdzięcznośd magicznego świata nie miała tu dla niej znaczenia. - Jesteś ranna i cierpisz - stwierdziła Angel, po ledwo zauważalnym pociągnięciu nosem, a potem przesunęła dłonią nad całą długością ciała Sonii, wysyłając w jej stronę jakieś przyjemne ciepło. - Czy pozwolisz, że usunę to szkło? Sonia każdemu by obecnie na to pozwoliła, ale Shane drgnął, jakby go ktoś uderzył i wydał taki dziki warkot, że aż wszyscy na niego spojrzeli. Sonia wiedziała, że na swój patologiczny sposób próbuje jej bronid, ale ona czuła jednak sporo zaufania do mrocznej Łowczyni Czarnoksiężników. - Agavin zaraz tu będzie - powiedział James i skinął Angel głową. - Zajmie się ranami mojej córki. Angel zaakceptowała to ciche odprawienie, ostatni raz pogłaskała Sonię po głowie i podeszła do łóżka. - Dlaczego ona się nie budzi?! - zażądał odpowiedzi Croft. - I co tu się, kurwa mad, właściwie stało?! Angel nie odpowiedziała mu od razu, bo pochyliła się nad swoją księżniczką i przesunęła nad jej twarzą dłonią, jakby badała jej aurę. Sonia była strasznie ciekawa, czy przed chwilą zrobiła to samo z nią i czy Izzy też czuła to miłe ciepło.

224

- Dúisigh, Sidhe - wyszeptała Angel, a powieki Isabelle natychmiast zatrzepotały i otworzyła oczy. Tym razem były już całkowicie jej oczami i wszyscy na to odetchnęli z ulgą. Croft natychmiast zgniótł ją w uścisku, na co cicho jęknęła. Ona też była potłuczona i poraniona, a ugryzienie na jej nadgarstku w normalnych okolicznościach wymagałoby szwów. Co nie znaczy, że Sonia czuła się specjalnie winna z tego powodu. - Co się stało? - spytała Izzy i przyłożyła palce do skroni. - I skąd ten potworny ból głowy? - Valacar tu był, w twoim ciele, w twojej głowie - pospiesznie powiedział Croft i z frustracją przeczesał palcami włosy. - Nie wiem jak ci to wyjaśnid. Do diabła! - przeklął, kiedy wreszcie zobaczył znamię z boku szyi swojej żony. - A co to ma byd?! Izzy pospiesznie dotknęła symbolu i przeniosła wielkie, pytające oczy na Angel. - Opętał mnie? - wyszeptała z trwogą. - Na krótko - odparła Angel. - Użył zakazanej magii, żeby przełamad bariery ochronne twojego umysłu, wasza wysokośd. Zgaduję, że użył ofiary z krwi i jakiegoś twojego osobistego przedmiotu. Cokolwiek to było, spłonęło i nie zrobi tego ponownie, ale będziesz musiała wzmocnid ochronę. - Mam tak słaby umysł? - jęknęła. Angel pokręciła głową. - Masz silny umysł, wasza wysokośd, ale nawet on nie może się oprzed czarnej magii na tak wysokim poziomie bez odpowiedniej osłony. - Ale wygoniłaś go? - upewniła się Izzy, ponownie dotykając znamienia na szyi. - Tak, moja pani. Przez dłuższy czas nie będzie miał dośd sił, by powtórzyd taki atak. - Oznaczyłaś mnie - szepnęła Isabelle. - To cię ochroni przed najpaskudniejszą czarną magią. Mało zaklęd i uroków może złamad barierę ze smoczego ognia. - Dziękuję, Angel - odparła Izzy ze wzruszeniem, na co Łowczyni z szacunkiem skłoniła jej się głową. Isabelle przeniosła spojrzenie na Crofta i ujęła jego dłoo. - Czy nikomu nic się nie stało? Nie wszystko pamiętam. Sonia? - rzuciła, jakby właśnie sobie o niej przypomniała i pospiesznie usiadła, rozglądając się za przyjaciółką. - Mój Boże, Soniu! Ja ci to zrobiłam? - jej głos się złamał.

225

Sonia heroicznym wysiłkiem się uniosła, ostatni raz zerknęła na Shane'a, który śledził każde drgnienie jej mięśni i poczłapała do łóżka, żeby pokazad Izzy, że żyje. - Nie ty, tylko ten przeklęty sukinsyn! - wybuchnął Croft. - Co tu się właściwie wydarzyło?! I jak to możliwe, że on się wdarł od twojej głowy?! Czy możesz się uzdrowid, proszę? Zaraz zwariuję od zapachu twojej krwi - poprosił łagodniej. Isabelle spojrzała na swój poraniony nadgarstek, po czym znów przeniosła oczy na Sonię. - To pamiętam. Chciał zniszczyd mój kryształ. Nie wiem Soniu jak ci się odwdzięczę za to, że go powstrzymałaś. Sonia prychnęła. Pierwszy raz w życiu ktoś jej dziękował za to, że go ugryzła. - Ten twój kryształ zaczął nagle płonąd - powiedział Croft. - To go zdziwiło. - Wiem - odparła Isabelle i spojrzała pytająco na Angel. - Nie wiedziałam, że to potrafię. Angel lekko wzruszyła ramionami. - Jest jeszcze bardzo wiele rzeczy, które potrafisz, a o tym nie wiesz, wasza wysokośd. A twoja krew jest zbudowana na potędze, wiedzy i magii hodowców smoków. Masz ten ogieo w sobie. - Nauczysz mnie jak z niego korzystad? - spytała od razu. - Jeśli tego zechcesz, moja pani. - Czy możemy się dowiedzied - wtrącił się wreszcie James - co tu właściwie zaszło i jak do tego doszło? - Sama chciałabym wiedzied - przyznała Izzy, zakrywając swoje rany dłonią i uzdrawiając się dzięki elfiej mocy. - Czarnoksiężnik użył czarnej magii, żeby wykorzystad połączenie, które wytworzyło się między nim a jej wysokością w czasie jego lokalizowania - powiedziała Angel, posyłając Jamesowi spokojne, opanowane spojrzenie. - Taki rodzaj połączenia nie jest trwały, ale zostawia pewne ślady, które on potrafił wykorzystad do połączenia zwrotnego. A potem, za pomocą zakazanej magii, opętał umysł jej wysokości. - Jezu - mruknął Troy, a Croft wściekle mu zawtórował: - Niech to szlag! Wiedziałem, wiedziałem, że to całe połączenie z nim źle się skooczy! - To się zdarza bardzo rzadko - Izzy ponownie pogłaskała go po zaciśniętej pięści, po czym zabrała się za uzdrawianie największych ran Sonii, za co była jej bardzo wdzięczna. 226

Niestety, szkło będzie musiało zostad wycięte, a więc dopiero Agavin będzie mógł dokooczyd proces jej regeneracji. - Tak naprawdę, to nie zdarza się prawie nigdy. Prawda, Angel? - A jednak się zdarzyło - odparł jej twardo Croft. - A teraz chcę wiedzied, jak definitywnie usunąd to całe połączenie, zanim stanie ci się jakaś krzywda! - Nie da się - Angel lekko wzruszyła ramionami. - Taki rodzaj połączenia jest nie do usunięcia, ale wyblaknie z czasem. A przy okazji jest naprawdę dobrą metodą na znalezienie go zawsze i wszędzie. Croft posłał jej miażdżące spojrzenie - Nigdy więcej nie będzie tego robid. I to nie ma zblaknąd z czasem, ma zblaknąd natychmiast! - Croft - upomniał syna James, po czym ponownie skupił czujne spojrzenie na Angel. Nadal nie wiemy co tu się właściwie wydarzyło, więc czy mogłaby nam to Pani jaśniej wytłumaczyd? - Valacar posiada wysoko rozwinięte, czarnoksięskie zdolności, z których potrafi korzystad. Zaklęcie lokalizacyjne pozostawia między szukającym a szukanym pewnego rodzaju okruchy magii, nazywane przez nas połączeniem. Odpowiednie czarnoksięskie zaklęcie, wypowiedziane nad pokrytym krwią przedmiotem należącym do szukającego, może sprawid, że szukany wróci po tych okruchach do osoby szukającego, a potem posługując się czarną magią, czasowo przejmie nad nim kontrolę. Nie może skrzywdzid tej osoby i nie może posługiwad się pełnym zakresem swoich umiejętności magicznych, ale może rozeznad się w sytuacji i porządnie nastraszyd całe otoczenie. I właśnie to chciał zrobid. Teraz wie już gdzie i jak mieszka jej wysokośd, ale wie też, że jest silnie chroniona. Nie spróbuje ponownie, a nawet jeśli, to tylko będzie miał wrażenie, że jego mózg płonie. Zapewniam, że nie będzie to przyjemne. - To dzięki temu symbolowi? - spytał Croft, delikatnie dotykając blizny na szyi żony. Co to, do diabła, w ogóle jest? - Wszystko jest w porządku, Croft - odparła mu Izzy i wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z Angel. Znała jej tajemnicę. - To stara, bardzo czysta, pierwotna magia. Jedna z najpotężniejszych. Ta blizna jest jak amulet, jak triquetra. Wszystko jest w porządku. Zaufaj mi. - Tobie ufam, nie ufam magii.

227

- Czyli nie można zrobid niczego więcej, żeby go powstrzymad przed takimi atakami? spytał James, marszcząc czoło. - To wystarczy - stwierdziła Angel. - Nie ma bezpośredniego zagrożenia. - Soniu, to szkło musi byd wyjęte - powiedziała Izzy przepraszająco. - Nie mogę cię bez tego uleczyd. - W porządku, ja się już tym zajmę - rozległ się znajomy, aksamitny głos Agavina i lekarz przedostał się przez tłum, kierując się bezpośrednio do Sonii. Shane znowu drgnął i gdzieś z głębi jego gardła rozległ się dziki warkot, ale najwyraźniej nikt poza Sonią nie zwrócił na to większej uwagi. - Będzie trochę bolało - ostrzegł ją przyciszonym tonem Agavine, wyjmując ze swojej torby skalpel, ale nie musiał jej ostrzegad. Wiedziała, że to nie będzie przyjemne. - Co my możemy zrobid, żeby uniknąd takich sytuacji w przyszłości? - spytał James, jeszcze mocniej marszcząc czoło. - Sonia ucierpiała. Nie chcę, żeby to się powtórzyło w przyszłości. - Tak mi przykro, Soniu - wyszeptała Izzy. Sonia szturchnęła ją nosem na pocieszenie, po czym zacisnęła szczęki, bo Agavin zaczął skalpelem nacinad jej skórę i pincetą wyjmowad odłamki szkła. Zerknęła kątem oka na Shane' a i trochę ją rozbawiło, że nawet jako wilk wyglądał na pozieleniałego. - Po moim opuszczeniu waszego terytorium, zakopcie ponownie kryształy w nowych miejscach. To powstrzyma Valacara przed wejściem na wasze ziemie. - To wszystko? – nie podobało się to Jamesowi. - To wszystko, co możecie zrobid. Znamię ochroni księżniczkę Isabelle, a ja zajmę się resztą. - Nie mogłaś mu teraz odebrad mocy? - burknął Croft. - Muszę wejśd z nim w osobistą interakcję, musi byd wtedy w swoim ciele i mied ze sobą kryształy - cierpliwie wyjaśniła mu Angelina. - Nie da się tego zrobid inaczej. - Nie mogłabyś się z tym trochę pospieszyd? - burknął Croft, czym naraził się na pacnięcie w rękę przez Izzy. - Croft! - Moja żona została opętana przez jakiegoś psychicznego czarnoksiężnika, więc wybacz, że trochę zależy mi na czasie.

228

- Zrobię to - zapewniła go Angel. - A wtedy będziecie mogli go zabid. To tylko kwestia czasu. Na razie chciałabym dowiedzied się od Sonii, co dokładnie mówił. Byd może to pomoże mi go namierzyd. - Nie możesz użyd tego zaklęcia lokalizacyjnego, co Izzy? - spytał Croft, nadal w ponurym nastroju. - Nie, nie może - odparła mu żona. - To nie jest pierwszy lepszy rytuał i wymaga przygotowao. No i najwyższego poziomu magii. Dopiero wtedy lokalizacja jest wiarygodna. - Czemu w waszym świcie to wszystko jest tak cholernie skomplikowane - zaburczał Croft, ale zamilknął pod spojrzeniem Isabelle. James spojrzał po swoich wilkach. - Wracajcie do swoich zadao. Jeżeli będziecie potrzebni, zostaniecie wezwani. Większośd wilków natychmiast opuściło dom, a ci którzy zostali, usunęli się do pozycji, w których nie przeszkadzali. James spojrzał ciepło na Izzy. - Jak się czujesz, moja droga? - Upokorzona - odparła z grymasem. - chciał mi pokazad kto tutaj rządzi i mu się to udało. Znowu wygrał. To okropne, że mam większą moc od niego, ale nie potrafię jej używad tak jak trzeba, więc to cały czas on jest górą! - Poradzimy sobie z tym - zapewnił ją James, podczas gdy Croft wciągał ją już w swoje ramiona. - Tak cholernie się o ciebie bałem - wyznał. - Wiem, przykro mi. To było okropne uczucie. Teoretycznie miałam jakiś cieo świadomości tego co się dzieje, ale byłam wyparta z własnego ciała i nie mogłam nad nim zapanowad. To naprawdę paskudna magia. Sonia syknęła cicho, kiedy szczypce Agavina wyjątkowo głęboko zanurzyły się w jej ciele, ale szybko wzięła się w garśd, bo Shane zawarczał. Co prawda cichutko, ale i tak go usłyszała. Na szczęście nikt nie zwrócił na to większej uwagi i może myśleli, że to jego reakcja na słowa Izzy o czarnoksiężniku, ale Sonia czuła na sobie jego nieustępliwe spojrzenie i wiedziała, że znowu zaczyna świrowad. Przypominało to już coraz bardziej świrowanie Crofta po tym jak znalazł Izzy i to ją bardzo niepokoiło. - To będzie bolało, Soniu - ostrzegł ją Agavin, ale nie musiał, bo doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Szturchnęła go nosem i wskazała na wyjście z sypialni, z nadzieją, że zrozumie jej prośbę o przeniesienie się do innego pokoju. Zrozumiał, skinął głową i wstał. 229

- Dokooczymy na osobności - elf powiedział do Jamesa, na co Alfa skinął mu głową na znak pozwolenia. Shane drgnął, a jego oddech stał się cięższy, ale przypuszczała, że gdyby tu została i mógłby widzied zabiegi lekarza, to byłoby jeszcze gorzej, dlatego pozbierała całą energię jaka jej pozostała i lekko kuśtykając wyniosła się z sypialni. Wybrała najbardziej oddalony z pokoi, weszła do środka i ciężko padła na dywan. Agavin przyjrzał jej się z troską. - Bardzo mi przykro, Soniu. Czy chcesz, żebym ci podał jakiś środek znieczulający? Pokręciła głową, bo to tak naprawdę nie miało znaczenia. Mało było środków anestezjologicznych, które w ogóle zadziałałyby na zmiennego, więc nie było sensu zawracad sobie tym głowy. Musiała po prostu zacisnąd zęby i czekad, aż jej ciało na nowo się zregeneruje. Agavin był bardzo profesjonalny. Naciął skalpelem jej skórę i wydobywał szkło, a po wszystkim oczyszczał ranę i usuwał krew. Jego metodycznośd miała wiele dobrych stron, ale teraz po prostu chciałaby, żeby się pospieszył. Wszystko ją bolało i bardzo chciała odpocząd. Nie miała nawet siły słuchad o czym teraz rozmawiają w sypialni, a wiedziała, że czeka ją jeszcze przemiana i opowiedzenie Angel co właściwie się działo. Zacisnęła oczy i zęby, pozwalając Agavinowi na coraz głębsze, chirurgiczne cięcia i starając się nie myśled o tym, co się będzie działo później. I o Shanie, wyglądającym, jakby coś go wewnątrz rozrywało. Do pewnego stopnia ją to dosłownie fascynowało i chciała testowad jego wytrzymałośd, coraz mocniej naginając jego wilka, ale z drugiej strony, była przerażona na myśl co się może stad, kiedy on już nie wytrzyma. I tak wykazywał się zadziwiającą odpornością i siłą woli. Croft nie miał nawet w połowie takiej samokontroli, kiedy chodziło o Izzy. Wszyscy jeszcze nadal się z niego śmiali w rodzinie, bo był szaleoczo zazdrosny o własnych braci i na każdym kroku wdawał się z nimi w bijatyki, koocząc wyzwiskami i zakazami zbliżania się do jego partnerki. Trzeba obiektywnie stwierdzid, że Shane miał pod tym względem większą klasę. - Zrobione - poinformował ją Agavin, dokładnie czyszcząc ostatnie nacięcie, które już zaczęło się zrastad. - Gdzie cię jeszcze boli? Czy jesteś w stanie się przemienid, żebym mógł cię dokładniej zbadad? Sonia westchnęła cicho, ale przygotowała się do przemiany. Jej ciało zamigotało, mięśnie i kości zaczęły się transformowad. Z powodu licznych stłuczeo, tym razem nie było to takie całkiem bezbolesne. W koocu sierśd się cofnęła i poczuła na nagiej skórze dotyk 230

powietrza. Skuliła się, bo oczywiście była naga. Nie żeby Agavin już jej nie widział nago przy paru okazjach po przemianach, ale zawsze wydawało jej się to nieco krępujące. Bądź co bądź, był jej szefem, który, tak się złożyło, był też zabójczo atrakcyjnym mężczyzną. Agavin znał jej zawstydzenie, więc od razu zarzucił jej na ramiona swoją marynarkę, po czym rozejrzał się za jakimiś dodatkowymi ubraniami. Wyjął z szafy jakieś szorty i bawełniany top, więc chętnie je na siebie wciągnęła. Ubrana jakoś zawsze czuła się pewniej. - Nic mi nie jest - powiedziała do Agavina, oddając mu marynarkę. - Jestem tylko trochę poobijana. - Pozwól, że to sprawdzę - odparł stanowczo i podał jej dłoo, żeby pomóc jej wstad z ziemi. Podniesienie się okazało się nie małym wyzwaniem, ale ostatecznie dała radę i klapnęła na krzesło. Elf cierpliwie i monotonnie przesuwał dłoomi po jej ramionach, szyi, plecach i brzuchu, a na koniec skontrolował też nogi. Jego dotykowi towarzyszyło przyjemne ciepło oraz blask, które niechybnie były elfimi talentami do uzdrawiania, bo od razu czuła się od tego lepiej. Co prawda, nadal była obolała, ale już nie aż tak bardzo, żeby nie mogła się ruszad. - Lepiej? - zapytał Agavin. - O tak - zamruczała błogo. Elf się uśmiechnął, a z sypialni Izzy i Crofta doszło dzikie powarkiwanie. - Dobrze się czujesz, Shane? - spytał James, a Sonia znowu westchnęła. Co ten idiota sobie wyobrażał, że oni tutaj robią? Uprawiają dziki seks? Ktoś go powinien trzasnąd w tyłek gazetą. - Już mi lepiej - powiedziała do Agavina i wstała, żeby mu to zademonstrowad. Była zbyt umęczona, żeby jeszcze bawid się w naginanie żelaznej woli Shane'a. Poza tym, przecież nie było to wskazane, skoro miała go uwieśd. Na samą tę myśl, jej policzki zalewał podniecony rumieniec. - Pójdę porozmawiad z Angel. - Dobrze, ale pamiętaj, że jeśli cokolwiek będzie ci się działo, masz natychmiast się do mnie z tym zgłosid. - Tak jest, doktorze Dolittle - rzuciła, wywracając oczami i skierowała się do sypialni. Cokolwiek Agavin jej zrobił, bardzo pomogło.

231

Po jej wejściu do pokoju, wszystkie oczy na niej spoczęły. Ojciec szybko ocenił czy jest cała i zdrowa, bracia podobnie, a Shane pewnie zauważył, że jest bez stanika. Ciekawe czy faktycznie miała rację. - Cała - poinformowała wszystkich, wolno obracając się w koło, żeby mogli to sami zobaczyd. Izzy westchnęła z ulgą. - Tak mi przykro, Soniu - powiedziała po raz kolejny. - No to niech ci nie będzie przykro. Mnie nie jest, że ugryzłam cię w rękę. Croft spojrzał na nią karcąco, ale Izzy się cicho zaśmiała. Miała o wiele życzliwsze podejście do życia od Pana Wrednego. - No dobra - rzuciła Sonia i chciała podejśd do Angeliny, ale Shane zaszedł jej drogę w swojej wilczej postaci. Chciała go ominąd, ale się nie dał. Ewidentnie, blokował jej dostęp do mrocznej Łowczyni. - Ok, co jest z tobą nie tak? - warknęła do niego, biorąc się pod boki. Jego żółte ślepia od razu skupiły się głodnie na jej wyeksponowanych piersiach. Zboczeniec. - Zostao przy mnie - powiedział jej spokojnie ojciec, co znaczyło, że Shane działał na jego polecenie. - Usiądź. Chciałbym cię mied pod ręką. Normalnie by się z nim pokłóciła, ale teraz nie chciało jej się zaczynad awantury. Kiedyś, jakiegoś pięknego dnia, jej psychotyczni męscy członkowie rodziny uświadomią sobie, że zachowują się w stosunku do niej jak idioci. A ona poczeka na ten dzieo. Usiadła na brzegu łóżka i znowu spojrzała na Angel, która spokojnie stała w pobliżu wybitego okna i czekała. - Co byś chciała wiedzied? - Opowiedz nam co mówił czarnoksiężnik - poprosiła Angel i ponownie wszyscy spojrzeli wyczekująco na Sonię. Zmarszczyła czoło, próbując wszystko dokładnie odtworzyd w głowie, ale rozpraszało ją to spojrzenie Shane'a utkwione w jej biuście. Tylko patrzed, aż ktoś zauważy, że się na nią tak gapi i jej bracia mu wleją. - Soniu? - ponaglił ją ojciec. - Próbuję się skupid - burknęła i posłała Shane'owi bure spojrzenie. - Odejdź, bo cię kopnę. Nie był to dobry wstęp do późniejszych prób zaciągnięcia go do łóżka, ale zbytnio ją teraz rozpraszał, żeby miała się tym przejmowad. A Shane spojrzał na nią z lekką urazą, po czym ociężale wrócił na swoje wcześniejsze miejsce pod ścianą. 232

No proszę i od razu lepiej jej się myślało! - Siedziałyśmy i rozmawiałyśmy - powiedziała - aż nagle Izzy skamieniała i zbladła. Po chwili znowu się odezwała, ale miała inne oczy i dziwny głos. Ten sukinsyn powiedział, że było dziecinnie łatwo dostad się do jej umysłu, czy coś takiego. Isabelle smutno spuściła głowę, a Croft przytulił ją do swojego ramienia. Sonia nie chciała jej sprawiad przykrości, ale ze swojego doświadczenia jako Zwiadowcy wiedziała, że każdy najmniejszy szczegół może się okazad istotny, kiedy się coś relacjonuje. - Domyśliłam się, kto bawi się z nami w kotka i myszkę, więc zapytałam co jej zrobił. Powiedział, że pożyczył sobie jej umysł i że liczył, że będzie z nim bardziej walczyd. Dupek. W każdym razie powiedziałam mu, co mu zrobię, jeśli nie zostawi jej w spokoju, a on zaczął się podniecad moim charakterem i temperamentem. - Twoim charakterem? I od razu wiadomo, że to wariat - zauważył dowcipnie Troy, po czym mrugnął do niej okiem, żeby jej dodad animuszu. Sonia chrząknęła i wróciła do opowiadania. - Powiedział coś, że właśnie takiej woli życia mu potrzeba do eksperymentów, ale nie uściślił co ma na myśli. - To musi byd związane z tym młodym wilkiem, którego wtedy widziałam w czasie połączenia - powiedziała Izzy i szybko spojrzała na Angel. - Tak jak ci mówiłam, próbował mu coś zrobid. Wymuszał przemianę, a kiedy była w trakcie, chciał mu coś wstrzyknąd w serce. Jak myślisz, co to wszystko może byd? Eksperymentuje z magią na wilkach? - To może byd wiele czarnej magii - odparła oględnie Angel w zamyśleniu, w czasie którego nie odrywała czerwonych oczu od Sonii. - Eksperymenty w tym zakresie by do niego pasowały, ale potrzebuję więcej informacji. Sonia jeszcze bardziej się skupiła. - Potem powiedział, że sprawdzi jak wytrzymała jestem na ból i zaczął mną miotad po ścianach jak szmacianą lalką. Bardzo niemiłe uczucie, tak swoją drogą. Kiedy ja walczyłam z jakąś duszącą mnie niewidzialną ręką - powiedziała, a wszystkie wilki w pokoju automatycznie groźnie zawarczały - to on stał, patrzył i prowadził monolog odnośnie naszych wytrzymałości, budowy ciała i woli walki. Zastanawiał się jak trudno byłoby pochwycid samca, a jak samicę. Żyła na szyi Jamesa się napięła, wzrok stał się stalowy. Spojrzał na Omara, który w ciszy stał przy wejściu w wilczej postaci. 233

- Chcę natychmiastowego wprowadzenia stanu najwyższej gotowości w Wulfridge. Sprawdź wielkośd watahy. Każdy jej członek ma się do ciebie zameldowad do zmroku, aż przedstawisz mi kompletny raport na temat naszej liczebności. Jeśli kogoś brakuje, natychmiast Tropiciele mają zacząd szukad. A Strażnicy są od teraz zobowiązani do kontroli każdego domostwa, które należy do stada. Codziennie mają sprawdzad czy ktoś nie zniknął. Do tego chcę dzisiaj rozmówid się z każdym członkiem watahy przebywającym poza Wulfridge. Mają wrócid do domu. Sonia błyskawicznie spojrzała na ojca. - A Kailee? - Kailee też - zarządził. Jej przyjaciółce się to nie spodoba. A Harper? Zerknęła na brata. Wyglądał na zamyślonego. U niego to raczej mało kiedy był dobry objaw. - Potem się przemieniłam i zdemolowałam wam ścianę - mówiła dalej Sonia - a on nadal wychwalał mój hart ducha. Zaatakowałam go parę razy, ale tylko miotał mną po pokoju - dodała, a wilki znowu zawarczały. - Potem pojawił się Croft. - I całe szczęście, że wróciłem wcześniej - stwierdził wywołany brat. - Boję się pomyśled, co by się tu jeszcze mogło stad, gdybym wrócił trochę później. - Potem już tylko z nim walczyliśmy i próbowaliśmy nie zrobid krzywdy Izzy. Zerwałam kable od alarmu, więc przylecieli Troy i Rusty. Valacar wyczuł kryształ Izzy i chciał go zniszczyd, ale poparzył go jakiś ogieo i nie mógł tego zrobid. Nie mógł w to uwierzyd. Wszyscy pytająco spojrzeli na Angel. - Biały kryształ jej wysokości jest jedną z najpotężniejszych magicznych rzeczy na tym świecie. Dzierży w sobie moc wielu pokoleo Lennoxów, a po śmierci króla, przejął też moc jego jedenastego poziomu, bo tak działają te kryształy. Są zabójczo groźne w rękach czarnoksiężników, którzy się nimi niemal dosłownie żywią. Valacar jest za słaby, żeby zniszczyd taki potężny kryształ, poza tym, nie sądzę, żeby tak naprawdę potrafił to robid. On raczej kradnie kryształy i wysysa z nich moc, bardzo uważając, żeby któregoś nie rozbid i tej mocy nie stracid, gdy wróci ona do natury. W każdym razie, Valacar nie ma dośd siły, żeby zniszczyd ten kryształ, ale myślę, że teraz będzie go bardzo pożądał. - Wzmocnimy ochronę Isabelle - stwierdził James bezdyskusyjnie, za co Croft posłał mu wdzięczne spojrzenie.

234

- Ale tak z ciekawości, dlaczego ten ogieo jej nie parzył? - zapytała Sonia. - On wyglądał jakby go bolało, ale na jej ciele nie został nawet ślad. Tak przy okazji, to mnie też poparzył. - Bo to inny ogieo, bardzo magiczny i bardzo pierwotny. Lennoxowie przed wiekami tresowali smoki, do czego była im potrzebna rzadka, silna magia. Taka magia odciskuje swoje piętno w czarodzieju i przechodzi z pokolenia na pokolenie. Jej wysokośd ma w sobie ten smoczy ogieo i dlatego nie mogło jej to zaszkodzid. - Smoki wyginęły - zauważył Troy. - A ich ogieo był uważany za jedną z najpotężniejszych magicznych broni we wszechświecie. Praktycznie nic nie jest odporne na ten ogieo. Czytałem, że ani magia, ani elfia stal nie wytrzyma w starciu z taką mocą i że praktycznie nie można już jej dzisiaj nigdzie spotkad. - To prawda - Angel skinęła głową. - Przez stulecia mordowano smoki, żeby prowadzid na nich badania, niewolono je i wykorzystywano do własnych celów. To były w większości bardzo inteligentne stworzenia i źle znosiły wszelką formę zniewolenia, przez co nie chciały się rozmnażad. Ostatecznie została po nich tylko legenda i Smoczy Oddech w archiwach Salem. - Smoczy Oddech? - powątpiewająco zapytał Croft. - To próbka ich ognia, jedno tchnienie na wieki utrwalone w szklanej kopule i ukryte w pałacu Wszystkich Sabatów - rzucił Troy i mrugnął okiem do Izzy. - Ale to oczywiście tajemnica Sabatów. - Stanowczo zbyt wiele wiesz - Izzy posłała mu krzywe spojrzenie. - Chyba będzie trzeba cię pojmad i przesłuchad. - Więc to prawda? - Troy błysnął szelmowskim uśmiechem. - Macie w pałacu Sekretne Archiwa? I trzymacie tam smoczy ogieo? - Jak sama nazwa wskazuje, są to Sekretne Archiwa, więc się nie dopytuj - ofuknęła go Izzy. - W ogóle nie powinieneś o tym wiedzied. Dla własnego dobra udawaj, że nie wiesz. - Tak jest, psze pani - odparł, ale oczy nie przestawały mu się śmiad. Sonia potrząsnęła głową. Tajemnicza Angel, tajemnicze Archiwa, tajemnicze smoki. Trochę tego za dużo jak na jeden dzieo. - W każdym razie - powiedziała - to już wszystko. Przybyła Angel, zrobiła te swoje czaderskie hokus pokus z tatuażem i koleś zniknął. Swoją drogą, co właściwie zrobiłaś z tym tatuażem, że się ruszał? 235

Angel i Izzy wymieniły krótkie spojrzenia, po czym Isabelle znowu dotknęła palcami blizny na szyi. Nie wyglądała na zmartwioną i to było ciekawe. - To skomplikowane - krótko odparła Angel, na co Croft wywrócił oczami. - Oczywiście. A jakże. - Powinniśmy teraz dad Izzy odpocząd - stwierdził James, na co wszystkie wilki się automatycznie podniosły, żeby opuścid pomieszczenie. - Pewnie chcecie jeszcze omówid jakieś sprawy na osobności - dodał do dwóch czarownic, po czym spojrzał porozumiewawczo na synową. - Liczę, że dasz mi znad, jeśli dowiesz się czegoś ważnego. - Oczywiście - potaknęła od razu. James skinął głową. - Dobrze. W takim razie chodźmy już. Ty też, Sonia. Stęknęła. - Chciałabym odprowadzid Angel do granicy. - Bliźniaki się tym zajmą - zarządził Alfa i objął jej plecy ramionami. - Matka na pewno będzie chciała cię zobaczyd i sprawdzid czy wszystko z tobą w porządku. Sonia znowu stęknęła, ale ciężko było się kłócid z argumentem "matka się martwi". Zerknęła na Shane'a, ale wciąż był sztywny i pełen agresji. No cóż, w jego mniemaniu jego partnerka krwawiła na jego oczach, a żaden partner nie potrafił czegoś takiego po prostu zaakceptowad. Ojciec wyprowadził ją z domu, a za nimi poszły wszystkie wilki, które jeszcze tutaj czekały. Pełen swojej naturalnej klasy, otworzył jej drzwi do samochodu i zamknął je kiedy już wsiadła do środka. Nie chciała jechad do domu, najchętniej od razu wróciłaby do "Luny", ale matka pewnie faktycznie by się wtedy zamartwiała. Trzeba było to załatwid od razu i uciec do siebie przy pierwszej nadarzającej się okazji. O ile po tym wszystkim w ogóle pozwolą jej mieszkad samej.

236

Rozdział X

Nie było źle. Co prawda, matka wyraźnie powiedziała, że chciałaby zatrzymad swoją małą córeczkę na dłużej w domu i móc o nią zadbad, ale, o dziwo, ojciec ją przekonał, że Sonia może wracad do "Luny" i tam spokojnie wylizywad swoje rany. Wadera nie była zachwycona, ale ostatecznie na to przystała, więc Sonia entuzjastycznie dała się odwieźd do baru. Niestety, straciła na tym niemal cały dzieo i dopiero wieczorem wracała do domu. Po drodze wymusiła na Deaconie przystanek, żeby wpaśd do sklepu i kupid kilka rzeczy na wieczór. Wszystko dokładnie przemyślała. Podczas, gdy ojciec relacjonował matce, co się stało, a Wadera robiła przegląd wszystkich ran Sonii, ona sama była całkowicie w innym świecie. Nie znała się na uwodzeniu, tak Bogiem a prawdą, to najchętniej po prostu złapałaby Shane'a za kołnierz i powiedziała ze szczegółami, co chce z nim zrobid. Ale to nie było takie proste, bo mogłoby mu się nie spodobad, że chce go tylko wykorzystad. Dlatego kupiła świece, kolację dla dwojga i zainwestowała w wyzywające pooczochy z czarnej siateczki. Przemyślała też kwestie stroju, na który miała się złożyd bardzo krótka spódnica i bluzeczka wyglądająca, jakby poszatkował ją jakiś dziki niedźwiedź. Kupiła też wino, aczkolwiek przypuszczała, że zwykłe piwo też spełniłoby tutaj swoją rolę, bo i tak alkohol na nich nie zadziała w żaden sposób, poza romantycznym uniesieniem. No i prezerwatywy. Co prawda gryzienie nie wchodziło w grę, ale i tak lepiej było uniknąd przypadkowego sparowania. Boże, czy ona pomyślała "romantyczne uniesienie"? Przeklęła się w duchu. Przez te wywody Isabelle, wymyślała jakieś głupoty. Między nią i Shanem nie będzie żadnych "romantycznych uniesieo". Będzie sex. Dziki, gwałtowny i bardzo gorący, bo i Shane był dośd gorącym facetem, a ona miała przed sobą tyle uczciwości, żeby to wreszcie przyznad. Uwiedzie go, wykorzysta i porzuci. Jak trudne mogło to byd? Nie do kooca wiedziała tylko, jak najlepiej to zrobid. Ma poczekad do zamknięcia lokalu? Tak by było najlepiej, jeśli nie chciała w pobliżu kogoś z rodziny. Potem co? Ma zejśd na dół, pokręcid przed nim tyłkiem i będzie jej? To mogło nie byd takie proste.

237

W "Lunie" panował zwykły tłok. Ludzie relaksowali się po pracy, zmienni szukali towarzystwa na noc, a Shane stał za barem. Trudno było ocenid w jakim jest stanie, bo na twarzy miał zastygłą maskę, ale wszystkie swoje obowiązki wykonywał z metodyczną dokładnością. Sonia porzuciła na chwilę myślenie o swoich nowych, wyzywających pooczochach, żeby mu się przyjrzed. Nadal był napięty, mogła to wyczud. Jeżeli czuł całą moc sparowania, to oglądanie jej obrażeo musiało przysparzad mu dośd nieprzyjemnych odczud. Wcześniej starała się o tym nie myśled i podtrzymywad się w przekonaniu, że po tym jak ją odtrącił, zasłużył na wszelkie cierpienia, ale tak naprawdę, w głębi ducha, nie chciała tego dla niego. Jego troska o nią poruszała coś głęboko zakopanego w jej sercu i trochę ją to przerażało. Jeżeli on by się rozmyślił i uznał, ze to jednak nie było sparowanie, to już by się nie pozbierała. I to była jedyna rzecz, której powinna się trzymad. Nie powinna mu współczud. Powinna wziąd go na chwilę, a potem odstawid. To było dla nich obojga jedyne wyjście z tej sytuacji. - Alfa prosił, żebym cię odstawił na samą górę - powiedział Deacon, kiedy ciągle stali tuż za wejściem do baru, bo ona gapiła się na Shane'a i myślała. Teraz się ocknęła i posłała mu pytające spojrzenie. Deacon uśmiechnął się lekko. - Mam cię odprowadzid na górę. Skrzywiła się. Jak zwykle opiekuoczośd jej ojca była o wiele nadgorliwa. Deacon nawet jeżeli ją trochę rozumiał, to teraz wiedziała, że nie odpuści. Rozkaz Alfy jest rzeczą świętą. Dlatego też, zamiast się skarżyd na swój paskudny los, po prostu powlokła się w stronę baru. Ciało nadal ją bolało i to było wyczuwalne w jej ruchach, ale liczyła na to, że do zamknięcia lokalu, zdąży się już całkowicie uleczyd. A teraz postanowiła jakoś przywitad się z Shanem, żeby ocenid jego kondycję. No i też dlatego, że byłoby bardzo podejrzane, gdyby później tak po prostu się na niego rzuciła, jak pies na kośd. To całe uwodzenie, to była strasznie paskudna i ciężka robota. - Cześd - rzuciła, opierając się ramionami o ladę. Shane wyczuł ją już wcześniej, zresztą czuła na sobie jego wzrok, kiedy się zbliżała, ale teraz przypatrywał jej się z mieszaniną zaskoczenia i nieufności. Nie była pewna, czy to dobry wstęp do tego, żeby kogoś uwieśd. - Cześd - odparł i przesunął się bliżej niej. Sonia zobaczyła jak ostrożnie bierze wdech i zaciąga się jej zapachem, sprawdzając natężenie jej bólu i ewentualne obrażenia. Rezultat tych obwąchiwao najwyraźniej go nie usatysfakcjonował. 238

- Nie zregenerowałaś się jeszcze - powiedział niemal z wyrzutem, na co wdzięcznie wzruszyła ramionami. - Co mam ci powiedzied? Sukinsyn chciał zrobid ze mnie sito. Ale czuję się już dobrze. Shane zerknął na Deacona, ale potem bardziej pochylił się w jej stronę. Znowu lekceważył czekających klientów. Jak tak dalej pójdzie, nie wygra nagrody na barmana miesiąca. - Co się dzieje? - spytał. - Nic. Deacon odwiózł mnie do domu, ale zaraz będzie się zbierał. Hmm, czy jest może Croft? Sonia zacisnęła kciuki pod ladą, błagając w duchu, żeby go nie było, bo to bardzo utrudniłoby jej dzisiejsze zadanie. - Nie, nie będzie go dzisiaj. Został z Izzy. Ewidentnie boi się ją zostawiad teraz samą. Całkiem dobrze potrafię go zrozumied. Sonia niestosownie się uśmiechnęła, mocniej zacisnęła rękę na torbie z zakupami i odbiła się od baru w stronę schodów. - Ok. To cześd! Shane nie spuszczał z niej wzroku, kiedy maszerowała na górę i miał przy tym zmarszczone czoło. Może wyczuwał, że coś knuje. No ale cóż, raczej nie powinien narzekad na to, co chciała z nim zrobid. Pod drzwiami do kawalerki zalało ją jakieś podejrzanie nieprzyjemne uczucie, więc kiedy weszła do środka, prawie zemdlała na to, co tam zastała. Jej bracia. Wszyscy, poza Croftem. Co do jednego. Przy jej stole. To nie mogło się dziad naprawdę! - To chyba jakiś koszmar - szepnęła do siebie, zacisnęła powieki, zakryła je dłoomi i odliczyła w duchu do dziesięciu, ale kiedy znowu otworzyła oczy, oni wszyscy nadal tam byli. - Hmm, to ja już będę leciał - rzucił Deacon z rozbawieniem, pozdrowił jej patologicznych krewnych i zszedł na dół. A Sonia miała dziką ochotę, żeby za nim pobiec. - Agavin podobno chciał cię zatrzymad na obserwację, ale miałaś go w nosie powiedział Rusty, przyglądając jej się spod zmrużonych powiek. - Jak się czujesz? - Nie potraficie nawet jeden raz uprzedzid o swoim pojawieniu się w moim mieszkaniu? Naprawdę, czy ja proszę o tak wiele? Jeden telefon - zaznaczyła. Jeden telefon by wystarczył, żeby wiedziała, że ma nie wracad do domu. 239

- A co, miałaś jakieś plany na dzisiejszy wieczór? - zażartował Harper. Gdyby tylko wiedział, nie byłoby mu tak do śmiechu. - Zamknij drzwi, Sonia i chodź tutaj - zagrzmiał opryskliwie Buster. – Porozmawiamy. Ostatnie czego chciała, to rozmawiad z Busterem. Był jak ściana, w którą można było tylko walid głową i płakad z bezsilności, bo nie odnosiło to żadnego skutku. Jak ma się z kimś wreszcie przespad, kiedy jej bracia ją prześladują jak najbardziej wprawieni stalkerzy? Zacisnęła zęby i zamknęła drzwi, po czym powlokła się do stołu. Naprawdę, wolałaby się przejśd po rozżarzonym węglu. Stanęła między nimi, a Harper pociągnął nosem i wyciągnął rękę w stronę jej papierowej torby z zakupami, ale na szczęście zdążyła odsunąd ją poza jego zasięg. Co prawda byłoby zabawnie zobaczyd jego minę na widok prezerwatyw, świec i pooczoch, ale byłoby to jednoznaczne z zakuciem jej przez nich w żelazny pas cnoty, którego klucza pilnowałby Buster. I nawet, gdyby znalazła swojego partnera i oni by o tym wiedzieli, to Bus klucz dałby mu najprędzej dwadzieścia lat później. - Jedzenie? – spytal Mickey, ale syknęła na niego bardziej jak kotka niż wilczyca. - Spróbuj tknąd moje jedzenie, a kopnę cię prosto w jaja. Dwa razy. Mickey skrzywił się i cofnął rękę. - Czarująca jesteś, siostro. - Czego chcecie? – spytała buro. – Mało miałam nieprzyjemności jednego dnia? - Przyszliśmy sprawdzid jak się czujesz – powiedział spokojnie Troy i skinął głową w stronę kilku pudełek z płytami DVD na jej nocnym stoliku. Z tego co widziała, to były to wszystkie części Terminatora i przez to zalała ją lekka panika. Oni nie tylko przyszli ją skontrolowad. Oni nigdzie się stąd w najbliższym czasie nie wybierali. – I może obejrzymy coś razem, a potem zamówimy pizzę. Jej panika musiała byd wyczuwalna, bo Rusty zachichotał, chod też nie byłoby mu do śmiechu, gdyby wiedział z jakiego powodu ona panikuje. - Przeraziłeś ją na śmierd, Troy. - Siadaj – zagrzmiał znowu Buster, bo chyba miał dośd czczej gadaniny. – W jakim jesteś stanie? - Coraz gorszym – burknęła, próbują ukryd przed nimi gryzące rozczarowanie, które stopniowo ją zalewało. Było bardzo mało prawdopodobne, żeby mogła dzisiejszą noc spędzid

240

tak jak to sobie planowała. Dosadniej mówiąc, perspektywa baraszkowania z Shanem oddalała się w tempie iście wampirzym. - Nieźle ci się dzisiaj oberwało – rzucił Bus, przyglądając jej się oceniająco. – Nie jesteś w formie? Warknęła na niego wrogo. Rozczarowanie zaczęło ustępowad pola złości. - Jestem w szczytowej formie, przepraszam cię bardzo. Zasugeruj coś innego jeszcze raz, a będę musiała cię wyzwad do walki. Bracia zarechotali, a Buster otaksował ją z zadowoleniem. Perwers. Nie wiedzied czemu on zawsze myślał, że zdrowy wilk, to agresywny wilk. - Tak naprawdę, to ojciec chciał, żebyśmy dzisiaj z tobą posiedzieli – wyjaśnił Rusty, bujając się na tylnich nogach krzesła. – Nie chce, żebyś dzisiaj zostawała sama. Miała już na koocu języka ripostę, że nie planowała byd sama, ale w porę ugryzła się w ten język. Od razu mogła podejrzewad, że kapitulacja ojca w sprawie powrotu do „Luny” jest bardzo podejrzana. - Lubię byd sama, po całym życiu spędzonym z wami. Doprowadziliście do tego, że uważam samotnośd za błogosławieostwo. - Aud – Harper złapał się za serce, a właściwie za miejsce, w którym powinien je mied, bo czasami podejrzewała, że ma tam tylko wielką, czarną otchłao, po czym wyszczerzył do niej zęby. – Ranisz nas. - Jestem zmęczona i naprawdę was tu dzisiaj nie potrzebuję. Jak dosadniej mam to powiedzied? - Tak naprawdę, to chcieliśmy porozmawiad o tej sprawie z Maxem – powiedział Troy, podsuwając jej pudełeczko z frytkami ze znanej sieciówki, jakby wykonywał tym znak pokoju. – Możliwe, że nasza reakcja była przesadzona. - Myślisz? – sarknęła, ale wzięła frytkę z pudełka. Nie było co się gniewad na jedzenie. - Pomyśleliśmy, że coś ci się za to od nas należy. Coś co ci się bardzo przyda, a nam zapewni wybaczenie. - Oddacie mi wszystkie klucze do mieszkania? – zapytała z nadzieją. Rusty parsknął śmiechem. - Zapomnij, Lilijko. - Więc niby co? – zniecierpliwiła się. – Wyprowadzacie się do innego stanu? – to też by nie było takie złe. 241

Uśmiechnęli się do siebie jak mali chłopcy, którymi tak często nadal byli, po czym Rusty wyciągnął coś z kieszeni i przesunął to po stole w jej kierunku. Spojrzała w dół i poczuła jak jej serce fika koziołka. Wystrzał adrenaliny od razu poprawił jej nastrój. Dawali jej kluczyki. Nowiutkie, lśniące kluczyki do czegoś, co musiało mied cztery kółka i logo znanej marki na breloczku. - Czy to jest to, co myślę? – szepnęła, bojąc się, że to jakichś ich kolejny okrutny żarcik. - To prezent od nas wszystkich, łącznie z Croftem – wyjaśnił z rozbawieniem Rusty. – Ale prawdę mówiąc, to ja mam największą nadzieję, że teraz dzięki temu przestaniesz żądad ode mnie mojego samochodu. - To twój pierwszy samochód, więc nie licz na Astona Martina – uśmiechnął się Troy, mrugając do niej szelmowsko. – Ale powinien w pełni wystarczyd do twoich potrzeb. - Kupiliście mi samochód – powiedziała, żeby się upewnid, że to prawda. Nie żeby to był dla nich niewiadomo jak duży wydatek, bo dzięki Troy’owi i giełdzie wszyscy byli bardzo dobrze ustawieni na resztę życia, ale i tak, to jednak był samochód. Przy ich przekonaniach, że nic nie powinno nigdy przychodzid nikomu za łatwo, bo nie będzie tego cenił, to był naprawdę duży gest. - Najlepszego, Sonia – Harper mrugnął do niej okiem. – Ale nie liczyłbym już na żaden prezent na urodziny. I może na gwiazdkę. Sonia wzięła do ręki kluczyki i przez chwilę im się przyglądała. Już dawno temu powinna była ich sprowokowad do wlania Maxowi, skoro tak jej się za to rewanżowali. - No chodź – rzucił Rusty, wstając. – Odpakuj swój prezent. Ponieważ teraz to on był najbliżej niej, to najpierw jemu skoczyła w ramiona. Zresztą, mogłaby się założyd, że to w ogóle był jego pomysł. Nic dziwnego, że kobiety za nim szalały. On je po prostu intuicyjnie wyczuwał i potrafił bezbłędnie odgadnąd czego im trzeba. I jak je zdobyd. - Dziękuję! Dziękuję, dziękuję, dziękuję! - Uwielbiam tę częśd – stwierdził z zadowoleniem i pocałował ją w policzek, więc skoczyła w ramiona Troy’a, a potem każdego kolejnego brata. Prawie mogła im wybaczyd, że się tutaj dzisiaj napatoczyli. Prawie. Zaraz po wylewnych podziękowaniach, Sonia rzuciła się do drzwi i zbiegła na dół. Minęła zaskoczonego Shane’a, potem równie zaskoczonego Ashura i wypadła z baru. 242

Nacisnęła breloczek i pisnęła z uciechy, gdy zapaliły się światła błyszczącego, czerwonego SUVa Ford Kuga. Samochód pewnie wybrał Troy, ale była teraz bardzo wdzięczna im wszystkim. - Podoba ci się? – spytał Ryder, obejmując ją silnym ramieniem. Nawet nie zwróciła uwagi na to, że wszyscy za nią wyleźli, żeby zobaczyd jej reakcję. - Jest… doskonały! Kocham was! Zaśmiali się. Nic dziwnego, skoro częściej im mówiła, jak ich nienawidzi i jak niszczą jej życie. - No dalej, idź się do niego przymierzyd – zachęcił ją Troy i zaczął wymieniad jej techniczne aspekty samochodu, ale od razu go uciszyła, na co reszta znowu się zaśmiała. Popędziła w stronę samochodu, nawet się za siebie nie oglądając, ale słyszała ich rozbawione słowa. - Nie siedź tu za długo, bo mamy kilka kultowych filmów do obejrzenia. Poszli sobie i zostawili ją samą z jej ekscytacją, kiedy wskakiwała do samochodu. Pachniał nowością. Nie poskąpili dla swojej małej siostrzyczki. Można uznad, że nie zmarnowali jej wieczora tak do kooca. Po dokładnych oględzinach i zajrzeniu w każdy kąt, zrelaksowała się w wygodnym fotelu i nawet uśmiechnęła się do siebie. Dostała samochód. Jej bracia nie byli tak do kooca potworami. Wygrzebała z kieszeni telefon i przez chwilę myślała, czy by nie zadzwonid znowu do Kailee, ale przyjaciółka nadal się nie odezwała, więc najwyraźniej była zajęta. Albo coś się działo, ale Sonia wolała myśled, że po prostu nie ma czasu. Dlatego zadzwoniła do Izzy, ale nie oczekiwała zbyt bardzo, że odbierze. W koocu ona też miała dzisiaj przykry dzieo. Mimo to, miło było, że prawie natychmiast odebrała. - Sonia? - Nie uwierzysz, co się stało! - Chłopcy kupili ci samochód – odparła od razu. Sonia westchnęła ze zniecierpliwieniem. Cholerna czarownica. Wszystko wiedziała. - Croft ci powiedział – rzuciła oskarżycielsko. – A ty mi nic nie powiedziałaś wcześniej?! - Powiedział mi dopiero niedawno i nie chciałam ci psud niespodzianki. Właściwie to wpadli na to dopiero dzisiaj. Cokolwiek ci powiedzieli, to kupili ci go w nagrodę za dzisiaj. 243

Zaimponowałaś im. Mnie zresztą też. Jeśli kolor nie będzie ci odpowiadał, to mogę ci go zmienid. Powiedz tylko słowo. - Czułam, że to tak naprawdę nie są przeprosiny za Maxa, bo wcale nie czują się winni. Wszystko jedno. Najważniejsze, że mam samochód! Musimy go przetestowad! - Chętnie, ale nie dzisiaj. Croft nie chce mnie wypuścid z domu. Martwi się, że znowu mnie ktoś opęta. - Przecież Angel powiedziała, że cię zabezpieczyła. - Jemu to powiedz. Sonia westchnęła i pogładziła kierownicę samochodu. - No to jutro go przetestujemy. Możemy jechad na zakupy. Wykradnę cię z domu, jak Croft będzie brał prysznic. Może nawet nie zrobi mu się od tego tętniak. Izzy zaśmiała się i dobrze było słyszed, że już pozbierała się po dzisiejszych zdarzeniach. - Sonia, wiesz, że jesteś najlepszą przyjaciółką jaką miałam? Prychnęła. - To żaden komplement. Jestem jedyną przyjaciółką jaką miałaś. Izzy zachichotała. - Touche. Croft powiedział, że chłopaki zostaną u ciebie na noc? - Co prawda te matołki całkowicie zepsuły mi wieczór, ale będę musiała im wybaczyd ze względu na ten samochód. To tak jakby spełnienie marzenia. - Zepsuły wieczór? A co chciałaś dzisiaj zrobid? - Jak to co? Miałam wciągnąd Shane’a do łóżka. Izzy chrząknęła i Sonia z rozbawieniem usłyszała, jak cichutko zamyka za sobą drzwi, pewnie do łazienki. Dobra przyjaciółka z niej była. - Chciałaś to zrobid dzisiaj? Tak od razu? - Wszystko miałam zaplanowane. Miał byd nastrój, kolacja, świece, muzyka, nawet nowe pooczochy kupiłam. - To po co ci te pooczochy, skoro bracia nie zamierzają się dzisiaj wynieśd? - Żeby się powiesid – odparła ponuro. Izzy zaśmiała się i chyba od razu sama zatkała sobie usta, żeby Croft tego nie usłyszał. Czasami była taka zabawna.

244

- Może to i lepiej, że tak wyszło. Po twojej kolacji pewnie spędziłby cały wieczór w toalecie, a to nie byłoby zbyt romantyczne. - Insynuujesz mi, że miałabym coś dla niego ugotowad? Nie bądź śmieszna. Kupiłam wszystko w porządnej knajpie. Wydałam na to połowę tygodniówki. Izzy znów musiała stłumid śmiech. - No tak. To zmienia postad rzeczy. - Żebyś wiedziała. Ale co z tego, skoro są takie dni jak ten, kiedy masz tak cholerne szczęście, że masz ochotę rzucid się z okna, tylko po to, żeby ten dzieo się wreszcie skooczył? - Chyba nie jest tak źle. W koocu masz teraz samochód. A jeśli Shane nie zareaguje po męsku na twoje uwodzenie, to możesz go nim po prostu przejechad. Sonia szeroko się uśmiechnęła. - Masz całkowitą rację. Dzięki, nie pomyślałam o tym. - Zawsze do usług. Powinnam kooczyd, bo Croft idzie. Co będziesz dzisiaj robid? - Najwyraźniej oglądad Terminatora po raz tysięczny – burknęła. – Nie wiem, skąd w nich przekonanie, że ja w ogóle lubię ten film. Ze staroci to już mógłby byd Constantine. Przynajmniej Keaniu Reeves jest taki przystojny. Izzy zaśmiała się serdecznie. - Miłego wieczoru, Sonia. I jeszcze raz dzięki za dzisiaj. - Zawsze do usług – powtórzyła po niej i się rozłączyły. Sonia objęła ramionami kierownicę i oparła brodę na rękach. Kochała swoją rodzinę. Na ogół było to ciężkie, ale kochała ich. Nie zmieniało to jednak faktu, że czasami bywała samotna. Otoczona wieloma ludźmi, ale samotna. - Sonia? – oddalony głos Shane’a przywołał ja do porządku. Wyszedł z baru się za nią rozejrzed. To było jednocześnie irytujące i miłe. A ponieważ naprawdę czuła się w nastroju do dzielenia się z kimś szczęściem ze swojego pięknego prezentu, zamrugała mu światłami i patrzyła jak podchodzi do samochodu. Poruszał się w nadzwyczaj seksowny sposób. Jak pantera, czarujący drapieżnik, gotowy w każdej chwili zaatakowad lub rozebrad do naga i robid bardzo brzydkie rzeczy. Na tę myśl poczuła rozkoszne ciepło w dole brzucha. Jej mięśnie się ścisnęły z podniecenia. Pragnęła Shane’a od tylu lat. Dziwnie było nagle przyjmowad tę myśl do wiadomości. Shane bardzo ostrożnie wsiadł na fotel pasażera i spojrzał na nią. Pewnie jej nagła łagodnośd była dla niego bardzo podejrzana. Trudno mu się dziwid. 245

- Dostałam samochód od chłopaków – powiedziała na wstępie. – Podoba ci się? - Bardziej bym cię widział w Mustangu, ale pewnie, to też fajna bryka. Zachichotała. - Uważają, że mój pierwszy własny samochód powinien byd praktyczny. - Jest w tym pewna logika. Przez chwilę Sonia się nie odzywała, a Shane jej się przyglądał. Wyglądał jakby miał wiele do powiedzenia, więc jego powstrzymywanie się było nawet zabawne. - Martwiłeś się o mnie dzisiaj – stwierdziła nagle oczywistośd. – Myślę, że wszyscy to widzieli. Wzruszył ramionami. - Jesteś teraz moim słoocem, Sonia. I spalasz mnie od środka, kiedy nie pozwalasz mi się sobą zaopiekowad. Nie kontroluję tego. Spojrzała na niego z ukosa z nadzieją, że wygląda fiuletarnie, ale to było mało prawdopodobne. Miała siedmiu braci, to oni ją kształtowali. Delikatne, kobiece uwodzenie było dla niej pojęciem abstrakcyjnym. - I co z tym zrobimy? – spytała. Shane wyciągnął rękę, żeby jej dotknąd, ale powstrzymał się w połowie drogi i przeklął. Najwyraźniej pomyślał o sześciu jej braciach, którzy po jednym wdechu poznają, że jej dotknął i zareagują jak banda jaskiniowców. - Porozmawiajmy – powiedział z napięciem. – Daj mi szansę przedstawid swoją perspektywę. Cholera, Sonia. Proszę. Uśmiechnęła się. Kto wie, może to całe uwodzenie nie było takie znowu trudne? - Ok., porozmawiajmy. Jutro wieczorem? Dzisiaj muszę iśd do braci. Jej kapitulacja najwyraźniej wydała mu się bardzo podejrzana, ale skinął od razu głową. Chyba zastanawiał się, czy nie podziało jej się coś z głową, po tych dzisiejszych uderzeniach. Sama się też nad tym zastanawiała. - W porządku. Jutro. - Jutro – potwierdziła. Shane naprawdę zabawnie wyglądał, kiedy wysiadał z samochodu. Pewnie by się roześmiała, gdyby nie to, że jeszcze się zatrzymał i spojrzał na nią z takim żarem, że jej mięśnie znowu się zacisnęły.

246

- Wiesz, Sonia, potrafisz byd tak cholernie słodka, kiedy się na mnie nie wściekasz za to, że istnieję. Nie wiem, czy to dobre, bo przez to tylko jeszcze bardziej cię pragnę. Uśmiechnęła się do siebie, kiedy szedł już w stronę baru. Potwierdzone. Uwodzenie to bułka z masłem.

Shane niecierpliwie czekał na szansę rozmowy z Sonią, zastanawiając się, czy dotrzyma słowa i da mu możliwośd wyjaśnienia wszystkiego. Praktycznie układał słowa w głowie, chod za każdym razem brzmiały one równie idiotycznie co za pierwszym. Czekał cały dzieo, zastanawiając się jak ona się ma i czy już się zregenerowała, ale nie chciał naciskad i do niej wydzwaniad za wcześnie. Sonia, wbrew pozorom, była płochliwa jak łania. Bał się, że jak wykona zbyt gwałtowny ruch, to ucieknie mu tak daleko, że długo jej nie dogoni. A potem zeszła do niego na dół. Tego co zobaczył, nie spodziewał się w najśmielszych snach. Sonia miała na sobie buty na niebotycznych obcasach, przez które zresztą się potknęła raz czy dwa, a te jej niesamowicie długie i zgrabne nogi były okryte pooczochami z czarnej siateczki, tak seksownymi, że zdecydowanie nie powinna ich nosid publicznie. Założyła też czarną, bardzo krótką spódniczkę i top, doskonale podkreślający jej kobiece kształty, a przy okazji wyglądający, jakby wpadł komuś pod pazury. Była tak cholernie seksowna, że aż prawie upuścił butelkę na jej widok. Ale to nie było normalne. Ona się na co dzieo tak nie ubierała. Widywał ją tak tylko na babskich imprezach z Izzy i to na pewno nie tuż przed zamknięciem baru, a właśnie do tego się szykował. Nie spodziewał się jej teraz. I nie tak odmienionej. Na szczęście Crofta już nie było, bo gdyby zobaczył ją w takim stroju, pewnie urządziłby awanturę, ale Shane nie był pewien, czy sam też by tak nie postąpił. Była tak cholernie piękna, że aż szlak go brał na myśl, że ktoś inny też to może zobaczyd i ślinid się tak jak on. Powinien ją zakryd, ale wtedy on też straci ten piękny widok. Przeżywał iście antyczny konflikt tragiczny. Sonia zeszła ze schodów i chyba tylko cudem zachowała przy tym życie, bo kompletnie nie miała wprawy w poruszaniu się na tak wysokich szpilkach, po czym pochyliła się i poprawiła zapięcie przy jednym z butów. Shane zupełnie automatycznie przechylił głowę do ramienia, patrząc jak krótka spódniczka podjeżdża jej jeszcze wyżej i przed jego oczami

247

odsłaniają się podwiązki pooczoch. Zrobiło mu się gorąco. Kurwa, jak ma z nią rozmawiad, kiedy może myśled tylko o tych pooczochach na jej udach? Sonia wyprostowała się z uśmieszkiem, jakby wiedziała, że obudziła w nim demona, otrzepała ręce i bujając się w biodrach, podeszła do kontuaru. Bar był już prawie pusty, ostatni maruderzy dopijali swoje drinki i zbierali się do wyjścia, Ashura też już wysłał do domu. Na szczęście, bliźniaki wyszły ponad godzinę temu, bo nie chciałby się przed nimi tłumaczyd, dlaczego śmierdzi pożądaniem, ilekrod spojrzy na ich siostrę. Pewnie zasugerowaliby mu kastrację, albo coś równie miłego. - Pomóc ci sprzątad? - zapytała wesoło, łapiąc za szklanki, które ociekały na suszarce i zaczynając je polerowad czystą ściereczką. Shane zmarszczył czoło. Było późno i właściwie powinna już dawno spad, ale nie to było najbardziej podejrzane. Sonia próbowała byd dla niego miła. A Sonia nigdy nie bywała dla niego miła. Nie od lat. - Już późno - zauważył, zastanawiając się co się dzieje. Nie żeby narzekał, mogąc zaglądad w ten rozkoszny, opalony dekolt, ale nie chciał też udawad głupszego niż był i lekceważyd te widoczne przesłanki, że coś jest bardzo nie tak. - Wiem, czekałam do zamknięcia. Mieliśmy porozmawiad. Sprawnie polerowała i układała szklanki oraz kieliszki, a on dalej próbował domyślid się o co może chodzid. Zarzucił ścierkę na ramię i przez chwilę obserwował z jakim wdziękiem się poruszała. Wziął mocny oddech, żeby zorientowad się w jej emocjach, ale próbowała je blokowad. I była lekko napięta. Zaniepokoił się. - Coś się stało? - Nie, dlaczego? - Sonia - powiedział znacząco i dotknął jej dłoni, żeby zatrzymad jej metodyczne ruchy. - Proszę, powiedz co się stało. Sonia przeklęła pod nosem z rozczarowaniem. Wydawało jej się, że kiedy schodziła na dół, to napalił się jak szczerbaty na suchary, ale prawie natychmiast mu przeszło. Nie rozumiała dlaczego. Teraz wydawał się bardziej zaniepokojony niż podniecony, a przecież nie taki rezultat chciała dzisiaj osiągnąd. Zerknęła na dwóch ostatnich gości w barze i niemal westchnęła. Wszystko dzisiaj szło nie tak. Kupiła z Izzy najbardziej wyzywającą bieliznę z koronki jaką znalazły, po czym podarła ją w kroku, przy pierwszej próbie założenia jej w domu. Swoją drogą, super wystawną kolację 248

z wczoraj podgrzewała tyle razy nie mogąc się zdecydowad kiedy zejśd, że w koocu ją przypaliła i musiała szybko ją wyrzucid, żeby smród nie przeszedł na meble i pościel. A jakby tego wszystkiego było mało, Harper i Ryder dosłownie się tutaj zamelinowali i musiała czekad z zejściem na dół, aż wreszcie sobie przypomną, gdzie mieszkają i pójdą w cholerę. Teraz, po całym dniu i większości nocy, Shane był pewnie po prostu zmęczony i ostatnie na co miał ochotę, to jej amory. Była najgorszą famme fatale w dziejach świata. Shane dotknął jej ręki, wysyłając miliardy iskierek wzdłuż jej kręgosłupa i pewnie nawet o tym nie wiedział. Wyglądał tak zabójczo w tym czarnym podkoszulku i ze ściereczką na ramieniu, prawie jakby wyszedł z jakiejś mokrej, kobiecej fantazji. I był tego też zupełnie nieświadomy, ale dosłownie dostawała palpitacji, kiedy tylko owiewał ją jego zapach. Ale oczywiście, coś musiało pójśd nie tak i teraz on, zamiast zwijad się z pożądania, zastanawiał się czy wszystko w porządku z jej głową. Shane zauważył jak zerknęła na ostatnich maruderów i poczuł absurdalny przypływ palącej zazdrości. Ubrała się tak dla jednego z nich? Nie byli pierwszej młodości, nie byli nawet zmiennymi. Puścił jej małą dłoo i posłał wrogie spojrzenie klientom. - Zamykamy. Wyjazd. Nie był najmilszy, ale wcale go to nie obchodziło. Kiedy chodziło o Sonię, to nie potrafił się kontrolowad. Śmiał się z Crofta, ale czy tak naprawdę był od niego lepszy? Co najwyżej lepiej się ukrywał ze swoją obsesją i paranoją, bo wiedział, że jego partnerka martwi się o reakcje swojej rodziny. Ale mimo wszystko, był coraz bliżej krawędzi. I nie wiedział na czym stoi. Nie chciała go, powiedziała mu to milion razy, ale nie potrafił tego zaakceptowad. Chciał wreszcie coś z nią ustalid, dowiedzied się jak chce rozwiązad tę sytuację, w której oboje się znajdują. Zbliżała się gorączka i nie było mowy, żeby w tym czasie mógł byd od niej z daleka. Szkoda, że była tak oporna w kwestii wszystkiego, co wiązało się z nim i partnerstwem. A najbardziej szkoda, że to była jego wina, że stała się taka oporna. Mężczyźni dopili alkohol i ruszyli do wyjścia, błyskając uśmiechami do Sonii. Shane zawarczał gardłowo w niekontrolowanym odruchu, na co Sonia błysnęła do niego uśmiechem, zamiast, jak zwykle, na niego ryknąd. Nie miał już najmniejszych wątpliwości, że dzieje się coś dziwnego. - Pozamykam! - wesoło zaproponowała Sonia, złapała pęk kluczy z lady i energicznie przeszła na drugą stronę baru, kierując się do przedsionka z wyjściem. Dzięki temu Shane 249

miał niebywałą okazję obserwowad jej cudowne nogi w tych kuszących siateczkach i bujanie jej tyłeczka, którym chyba próbowała kręcid po drodze. Efekt był dla niej trochę nienaturalny, do tego co najmniej raz się potknęła o własne nogi i cicho przeklęła, ale i tak uważał ją za najbardziej pociągającą istotę na tej planecie. Zawsze taka była, słodka i rozkoszna. Wredna i impulsywna. A jemu zawsze się to podobało. Sparowanie musiało tylko wyostrzyd jego skrywany apetyt. Sonia zamknęła drzwi na klucz i wróciła do baru. Shane kooczył już porządkowanie szkła, ale nadal nie spuszczał z niej oka. Musiał widzied jej niezgrabne potknięcia. Czy mogło byd gorzej? Naprawdę, kompletnie nie nadawała się do tego wszystkiego. Odrzuciła klucze na miejsce, przesunęła po sobie trochę niepewnym spojrzeniem i lekko się zmieszała. Teraz naprawdę byli sami. Co powinna zrobid? Rozebrad się? Pocałowad go? Paplad jakieś babskie, słodkie słówka w flircie? Nie umiała flirtowad. Bracia nie dali jej szansy, żeby się tego nauczyła. Bili każdego, kto chod się do niej uśmiechnął. Nie byli do kooca normalni. - Chcesz się czegoś napid? - zapytał ją Shane, chod pozostawał czujny. Spodziewała się, że będzie podejrzliwy, nie wiedziała tylko, że jak przyjdzie co do czego, to nie będzie umiała sobie z tym poradzid. Na górze miała wino. Nie wiedziała tylko jak najlepiej go tam zwabid. Wróciła na jego stronę lady, zastanawiając się dlaczego nie wymyśliła jakiegoś wiarygodnego pretekstu zawczasu. Mogła powiedzied, że jej pękła rura, albo dymi się z piecyka. I trzeba było to powiedzied od razu po zejściu na dół, a nie teraz. Czemu na to nie wpadła wcześniej? Przysunęła się do niego na tyle, żeby jeszcze go nie dotknąd, ale poczud jego mocny, męski zapach. Zawirowało jej w głowie. Był jak afrodyzjak, miała wrażenie, że odpala w niej jakiś lont, który teraz powolutku zbliża się do wybuchu. Miała już naprawdę dośd czekania. Nie umiała byd cierpliwa. Minęło tyle lat, trawiła ją niemal gorączka na samą myśl o jego ciele. Rozgrywała to wszystko bardzo amatorsko, ale za nic w świecie by teraz nie przerwała tej gry. Co prawda serce jej dziko waliło, ale czekała na to chyba całe życie. - Pomyślałam, że moglibyśmy teraz porozmawiad - rzuciła mimochodem, próbując przybrad jak najbardziej filuterne spojrzenie. Shane przyjrzał jej się marszcząc brwi. - Razi cię światło? Coś ci wpadło do oka? 250

Chrząknęła cicho, żeby nie zawarczed na niego z bezsilności. Albo to ona coś robiła źle, albo to on był zupełnie niewrażliwy na jej zaloty. - Chciałeś porozmawiad. - Możemy z tym poczekad do rana. Tym razem już warknęła gardłowo pod nosem. - Cholera, nie widzisz, że próbuję byd miła, Specner? Współpracuj! - I to jest twoja "miła" wersja? - spytał powątpiewająco, unosząc jedną brew. Sonia uznała, że zdecydowanie nie ma cierpliwości do tego całego uwodzenia. - Do diabła z tym - mruknęła, porzuciła nadzieję na rozegranie tego subtelnie i zarzuciła mu ramiona wokół szyi. Instynktownie ją złapał, wypuszczając rąk kieliszek, który z głośnym trzaskiem rozleciał się w drobny mak. Nawet nie zwróciła na to uwagi, próbując zaatakowad jego usta. Shane nie do kooca rozumiał, co się właściwie dzieje, ale z całą mocą wyczuwał jej biust przy swoim torsie i jej biodra przy swoich lędźwiach. Była taka gorąca i tak rozkosznie pachniała sobą. Jego wilk zaczął pomrukiwad z rozkoszy, serce prawie spadło mu do żołądka. Sonia nie przytuliłaby się do niego tak po prostu. Coś się działo. - Mal... - zaczął pieszczotliwe określenie, ale nie dała mu skooczyd. Jej oddech owiał jego policzek, a zaraz potem jej usta nakryły jego. Wciągnął głęboko powietrze, czując jak jego bestia radośnie budzi się z uśpienia, a wraz z nią całe jego ciało wpada w gorączkę. To było nieprawdopodobnie dobre, niemal jak wtedy w samochodzie, o czym myślał bez ustanku, jak nastolatek. A teraz jej ciało przyciśnięte do jego, jej usta na jego ustach i to skrywane przez nią, ale dla niego, tak dobrze na nią zaprogramowanego, wyczuwalne błaganie, by odpowiedział na jej atak. I przerażenie, że może nie odpowiedzied. Boże, jakby mógł nie zareagowad? Była dla niego wszystkim, wszystkim czego potrzebował. Z pomrukiem zrzucił ścierkę na ziemię, owinął wokoło niej ramiona i ciasno ją do siebie docisnął. Przejął inicjatywę w pocałunku i zaczął namiętnie badad jej usta, ich języki starły się w cudownej potyczce. Miała w sobie tyle pasji, tyle żaru... Kochał to. Zsunął dłonie na jej pośladki i mocno je objął. Westchnęła mu prosto w usta i zdecydowanie chciał usłyszed tych westchnieo więcej. Nie wiedział jaki cud się stał, ale chciał dostad tyle z tego cudu, ile tylko się da. 251

Pieścił przez chwilę jej śliczny tyłeczek, po czym uniósł ją i posadził na dolnym blacie przed sobą. Wsunął się między jej nogi i zamruczał, kiedy ścisnęła go udami. Miał teraz wolne ręce i mógł nimi przesuwad po całym jej ciele, badając każdą jego krzywiznę i pieszcząc każdą wypukłośd. Jęknęła mu w usta. Ten dźwięk też kochał. Przesunął językiem po jej szyi, polizał jej kark, przygryzł płatek ucha. Wygięła się, trzymając się go jak tonący tratwy ratunkowej na pełnym morzu. Wsunął dłonie pod jej koszulkę i dotknął nagiej skóry, która płonęła pod jego palcami. Sonia go pragnęła. Pragnęła go równie mocno jak on jej. Jej zapach nie kłamał. Ujęła palcami jego głowę i szarpnęła ją do góry, do kolejnego mocnego pocałunku. Uśmiechnął się z męskim zadowoleniem, rozkoszując się tym, co się działo. Sonia nie była delikatnym kwiatuszkiem, bojącym się go i bardzo ostrożnie inicjującym pieszczoty. Nie, Sonia była idealna. Pełna wigoru, namiętności, pełna życia. Nie miał najmniejszych wątpliwości, że jeśli coś jej się nie spodoba, to powie mu o tym jasno i wyraźnie, nie przebierając w słowach. Ale ona absolutnie nie protestowała, była nawet bardziej niż chętna. Zapaliło mu to podejrzliwą żaróweczkę w głowie, ale był zbyt pochłonięty jej ciałem i dotykiem, żeby to teraz analizowad. - Sonia - szepnął między pocałunkami, przesuwając dłonie coraz wyżej i wyżej, stopniowo docierając do jej piersi. Nie miała stanika. Nic go chyba w życiu bardziej nie podnieciło, niż ten jeden prosty fakt. - Jesteś tak cholernie gorąca! Jęcząc, znowu przyciągnęła do siebie jego usta, co wykorzystał na sprawne zdjęcie z niej jej bluzeczki. Koniecznie chciał spojrzed w dół, na jej wspaniałe, niezwykłe ciało, ale nie chciała uwolnid jego ust. Cholera, był szczęśliwy. Pierwszy raz od... Chyba od zawsze. Sonia zacisnęła palce na jego włosach, a uda na jego biodrach, kiedy ruszył ustami w dół jej szyi, w stronę piersi. Pierwotna żądza odbierała mu jasnośd myślenia, ale nie przeszkadzało mu to, kiedy w koocu mógł polizad jeden ze ślicznych, sterczących czubków. Jego atawizm zaczął się gwałtownie rozrastad. Sonia była jego i tylko jego. Nikt inny jej nigdy tak nie dotknie i nie usłyszy tych jęków zachwytu. Była jego w każdym atomie swojego gibkiego ciała. Jego oczy błysnęły żółcią, kiedy wilk wydostawał się na powierzchnię, chcą oznaczyd partnerkę. Przesunął ustami po złączeniu jej ramienia z szyją, po czym polizał to miejsce długim muśnięciem języka, przygotowując się do wbicia zębów. Jego kły były już prawie na 252

całej długości i jedyne czego jeszcze potrzebował, to bardzo mocno wbid się w jej miękkie ciało, sprawid, że wszyscy będą wiedzieli, że jest jego i tylko jego. Moja, moja, moja, powarkiwał jego wilk. - Nie, nie gryź - niskim, pełnym namiętności głosem powiedziała Sonia, podrywając jego głowę w górę. Ostatnie co zobaczył, zanim zaatakowała jego usta, to, że jej oczy też się przemieniły. U nich obojga instynkty brały górę. Więc czemu nie dała mu się oznaczyd, skoro oboje tego chcieli? Sonia puściła jego biodra i zsunęła się z blatu, ocierając się o niego całym ciałem. Zamruczał z rozkoszy, pragnąc tego ciała całkiem nagiego pod sobą. Wijącego się. Mokrego. Sonia pociągnęła go w stronę schodów, jednocześnie niezdarnie próbując ściągnąd z niego koszulkę. Nie miał nic przeciwko jednemu ani drugiemu. Słuchał bicia jej serca, rwącego się oddechu, wchłaniał w siebie jej zapach i jak przez mgłę uświadamiał sobie, że to zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Na pierwszych stopniach schodów, pomógł jej, zdejmując koszulkę przez głowę, a Sonia obrzuciła płonącym spojrzeniem jego tors i jęknęła. Uśmiechnął się trochę arogancko, bo to był najlepiej wyrażony kobiecy komplement, jaki mógł dostad. Zdjął jej dłonie ze swoich ramion i położył je obie płasko na swojej piersi, zachęcając ją, żeby go dotykała i jednocześnie kąsając ją delikatnie w dolną wargę. Znowu zajęczała i tym razem towarzyszyło temu słodkie drżenie. Lubił myśl, że jej się podoba i że to właśnie on tak na nią działa. A kiedy zaczęła przesuwad palcami po jego mięśniach, drżąc pod nim z czystej przyjemności, nie oparł się pokusie, żeby rozchylid jej nogi i znowu się między nimi znaleźd. Otarł się o nią w jej najwrażliwszym miejscu, a ona wbiła mu paznokcie w pierś, tracąc oddech. Och, to było takie dobre. Uwielbiał jej naturalne, prawdziwe reakcje. I chciał, żeby ona je też uwielbiała. Sonia była rozpalona i całkowicie oddana jego pieszczotą, więc zmysłowo otarł się o nią kolejny raz i uśmiechnął się szelmowsko, kiedy cicho krzyknęła, odchylając głowę. Tak naprawdę nie wiedział, czy kiedyś już z kimś była. Byd może tak, chodby tylko po to, żeby zagrad na nosie nadopiekuoczym braciom. Ale coś mu mówiło, że nikt jej wcześniej tak nie dotykał. Że nie pragnęła nikogo tak jak jego. To było egoistyczne, aroganckie myślenie jego wewnętrznego samca Alfa, ale znał ją już trochę i obserwował. Nie umawiała się, nie dawała się podrywad. No i w głębi duszy chciał wierzyd, że nadal wyczuwała w nim swojego partnera, więc nie pragnęła nikogo poza nim.

253

- Och, Shane – wyszeptała namiętnie, mocno odchylając głowę i zagryzając dolną wargę. Miała zamknięte oczy i była najseksowniejszym stworzeniem, jakie widział w życiu. – Jeszcze! To jedno słowo, w połączeniu z tym jak ochryple wymawiała jego imię, omal nie odebrało mu kontroli. Podobało jej się, była cała jego. Pragnął utrzymad ten stan do kooca życia. Była taka doskonała, taka jego. Ponownie otarł się o nią biodrami, pozwalając jej poczud swoją twardośd i podniecając ją jeszcze bardziej. Zdecydowanie to lubiła. Nie mógł się doczekad, żeby odkryd co jeszcze sprawia jej przyjemnośd. - Jeszcze, kochanie? – wyszeptał zmysłowo, prosto do jej ucha i sprawiając, że znowu drżała. Ponownie otarł się o nią, jakby już miał ją pod sobą nagą. – Właśnie tak, kochanie? - Och, Boże, tak! – jęknęła, uczepiając się go z całych sił. – O tak! Uśmiechnął się, ponownie przygryzając jej ucho. Była taka słodka, taka rozkoszna. Shane zsunął dłonie od jej piersi do spódniczki i zgrabnie zawinął ją wokół jej bioder. Nie miała bielizny. Tyle wystarczyło, żeby jego zmysły oszalały. Wbił się dziko w jej usta, a ona chętnie na to odpowiedziała. Zwarli się niemal w jedno ciało, tak ciasno do siebie przywierali. I nie przestawali się dotykad, badad swoje ciała. W koocu Shane zsunął dłoo między nich i dotknął jej najwrażliwszego miejsca. Jedno potarcie wystarczyło, żeby krzyknęła i wbiła mu już pazury w plecy, a nie paznokcie. Syknął z czystej, brutalnej przyjemności. Wiedział, że doprowadza ją do krawędzi i nie mógł się już doczekad, aż oboje z niej skoczą. - A tak? – szepnął do niej zmysłowo, liżąc jej szyję. Była zaczerwieniona z emocji i bardzo dla niego wilgotna. Nawet szybciej niż się spodziewał. - O tak, tak, dokładnie tak! Wyszczerzył zęby jak idiota, ale naprawdę był szczęśliwy. Ponownie objął dłoomi jej pośladki i uniósł ją do góry, na co natychmiast zawinęła wokół jego bioder te wspaniałe nogi. Syknął cicho z czystej, pierwotnej przyjemności, po czym z pasją wbił się w jej usta i ruszył z nią w górę schodów. Kopniakiem otworzył drzwi do jej mieszkanka i zatoczył się z nią do środka. Miała zaczerwienione i przypuchnięte wargi, a w miejscach, w których dotykała nimi jego skóry, czuł wspaniałe mrowienie. Polizała jego gardło, doprowadzając go do agonii. Jego doskonała, mała wilczyca. Centrum jego wszechświata. Podczas, gdy ona lizała jego szyję i ocierała się o jego tors, Shane próbował skierowad się z nią prosto do łóżka. To nie było trudne, bo znał rozkład pomieszczenia jak swojego 254

własnego, ale dopiero teraz zaczęły do niego docierad zewnętrzne bodźce. Światło było przytłumione i płonęło kilka świec. Łóżko było rozścielone, na stoliku leżała butelka czerwonego wina, a z głośników cicho sączyła się nastrojowa muzyka. „Private emotion”? Olśnienie spłynęło na niego wraz z lekkim rozbawieniem. Sonia to wszystko zaplanowała. Stworzyła atmosferę i tak dziwnie się zachowywała, bo próbowała go uwieśd. Ale po co te wszystkie podchody? Wystarczyłoby, że powiedziałaby jedno słowo i byłby więcej niż szczęśliwy, mogąc ją zabrad do łóżka. Wiedziała, że jest na nią tak napalony, iż bardzo niewiele mu trzeba, żeby rozebrad ją zębami. Druga iluminacja spłynęła na niego, gdy już kładł ją na łóżku, nie odrywając się od jej ciała nawet na milimetr. Sonia to wszystko zaplanowała, żeby go uwieśd, wykorzystad i pewnie odejśd z zadowoleniem. Nadal nie chciała z nim byd, tak jak on tego chciał i dlatego nie pozwoliła mu się wcześniej oznaczyd. Ale chciała uprawiad z nim seks. Uśmiechnął się z rozbawieniem. Jak dla niego, to był cholernie dobry początek. Nie byłaby zachwycona, gdyby wiedziała, że uznał jej podstęp za potwierdzenie tego, czego się trzymał od dłuższego czasu: że ona też go nadal chce. - Moja ty mała, śliczna, niedobra dziewczynko – szepnął w jej usta, tuż przed tym jak namiętnie ją w nie pocałował. Wiedział co musi zrobid, żeby uzmysłowid jej, że chce od niej więcej niż tylko seksu. Ale cierpiał fizycznie na samą myśl o tym. Zostawienie jej dzisiaj niezaspokojonej, tak jak i niezaspokojenie siebie, będzie prawdopodobnie najtrudniejszą rzeczą, jaką zrobi w życiu. - Nigdy nie pragnąłem kogoś tak mocno jak ciebie, Sonia – wymruczał, zsuwając się ustani po jej smukłej szyi, mostku, a w koocu docierając do pępka. Miała nadzwyczaj wrażliwą skórę na brzuchu, tak delikatną, jakby była z jedwabiu. Nie mógł się oprzed przed dokładnym jej przebadaniem. - Yhm – mruknęła, pewnie nawet nie wiedząc co on do niej powiedział. Normalnie by mu to wcale nie przeszkadzało, ale teraz chciał, żeby była bardziej niż świadoma tego, co chce jej przekazad. Zsunął się ustami jeszcze niżej, biorąc w posiadanie to samo miejsce, które wcześniej z taką lubością pocierał. Sonia krzyknęła głośno i chrapliwie, wyginając całe ciało w łuk i rwąc w rozkoszy prześcieradło. Jej pazury ponownie przeorały mu ramiona, ale tylko mruknął z zachwytem. Skóra regenerowała się błyskawicznie, a przyjemnośd jaką mu to dostarczało, była dosłownie nieujarzmiona. 255

Pieścił ją jeszcze przez chwilę, wynosząc ją wyżej i wyżej, wyczuwając w całym jej ciału zbliżające się spełnienie. Smakowała tak zabójczo, tak właściwie. Musiał ją puścid już teraz, póki jeszcze był w stanie to zrobid. Shane ponownie przesunął językiem po całej długości jej ciała, wracając do jej twarzy. Ciężko oddychała i poruszyła się pod nim ponaglająco. Kiedy na niego spojrzała, jej oczy były czystym, seksownym złotem. - Więcej – wyszeptała, przytrzymując w dłoniach jego policzki i płonąc jak najwspanialsza kochanka. Spojrzał jej prosto w oczy z mocą, która przykuła jej uwagę. - Będziesz moja, Sonia – to było atawistyczne, pełne świadomości stwierdzenie, a nie pytanie. Nie zamierzał jej więcej pytad. Chciał ją mied i ona też tego chciała, tylko była zbyt uparta, żeby się do tego przyznad. Otrzeźwiała trochę. Jej oczy błysnęły wielkim buntem. Złośd lekko ostudziła jej namiętnośd i gwałtownie puściła jego twarz, jednocześnie próbując go odepchnąd. - Nie. - O tak. - Nie! – teraz włożyła więcej siły w zepchnięcie go z siebie, ale nawet nie drgnął. Wręcz przeciwnie, jeszcze mocniej ją pod sobą przytrzymał. - Tak – powiedział twardym, nieznoszącym sprzeciwu tonem. – I nie ważne jak bardzo nam to utrudni życie. Jesteś moja. Chcę, żebyś o tym wiedziała. Żaden inny mężczyzna cię nie dotknie. Należysz do mnie. Wściekłośd dodała jej policzkom jeszcze więcej czerwieni. Zaczęła niemal wierzgad, żeby się go z siebie pozbyd. - Nigdy w życiu! – syknęła. - Nie dostaniesz ode mnie jednonocnej przygody – powiedział twardo, nadal nie pozwalając jej się z siebie zrzucid. – Chcę więcej. O wiele więcej. Chcę wszystkiego. A tobie albo będzie zależed i będziesz tak samo zaangażowana jak ja, albo nie i nie dostaniesz niczego, rozumiesz? Nie będzie zabawy na chwilę. Jestem dobry do pieprzenia, ale nie wystarczająco dobry do bycia z tobą? W jedną, albo drugą stronę, Sonia, po środku to możesz byd z kolegą, a ja wiem jak cholera, że nie chcę byd tylko twoim kolegą. Po środku to takie lubię cię, ale naprawdę mam cię w dupie. Ja jestem twoim partnerem. I nie będę niczym mniej. 256

Panika zalała Sonię i przesłoniła wszystko inne. Coś było w Shanie, w jego tonie i spojrzeniu, co mówiło jej, że to nie są przelewki. Dawała mu szansę wziąd to, co sądziła, że chce i zapomnied o tym całym szaleostwie ze sparowaniem, ale on to odrzucił. Bo chciał więcej? Bo nie udawał? To już nie były żarty. Shane pójdzie do jej ojca, jeżeli się na coś nie zdeklaruje. A ojciec i jej bracia go zamordują. To już nie była gra z jego strony. On naprawdę chciał się z nią sparowad, najwyraźniej nigdy nie udawał. A ona nie miała pojęcia co ma teraz z tym zrobid. Powinna dalej udawad, że nic się nie dzieje i nie podziela jego odczud? Od lat była jego partnerką, on po prostu o tym nie wiedział. I przywykła już do myśli, że to się nie zmieni. A teraz co? Ma się pogodzid z tym, że wszystko ma byd inaczej? - Maleoka, gdybyś ty tylko nie była taka uparta – westchnął, pochylając się i czule całując ją w gardło. – I gdybyś tylko spróbowała zobaczyd, jak bardzo oszalałem na twoim punkcie. Jesteś wszystkim, Sonia. Proszę, przyjdź do mnie, kiedy to zaakceptujesz. Daj mi szansę stworzyd nam wspólną przyszłośd. Nawet sobie nie uświadomiła, że już nie wierzga, za to leży bez ruchu i oddechu, patrząc na niego z wielkim przerażeniem. Chyba ją na chwilę sparaliżowało. Ale kiedy niechętnie ją puścił i delikatnie się z niej zsunął, wstając, ten bodziec do niej dotarł. I nie mogła w to uwierzyd. Wychodził! Zostawiał ją sfrustrowaną, napaloną i nagą, oszołomioną jak po ciosie w skroo. Naprawdę nie żartował. Nie prześpi się z nią, dopóki ona nie da mu swojego serca. To nie był Shane, Pan Celibat, jakiego znała. Tamten Shane wziąłby wszystko i uciekł o świcie. Naprawdę był innym człowiekiem. - Wychodzisz? Teraz? – wykrztusiła z niedowierzaniem. Obrzucił jej ciało tak płonącym spojrzeniem, że aż automatycznie się poruszyła. Zacisnął pięści. Też go to frustrowało. A sądząc po wypukłości jego spodni, oboje byli równie mocno podnieceni. - Zostanę bardziej niż chętnie. Daj mi tylko jedno słowo. Powiedz, że mnie przyjmujesz. Wrócił jej oddech, bo chyba zaczynała się hiperwentylowad. Nie chciała, żeby wychodził, ale nie mogła go przyjąd. Ta sprawa była już dawno pogrzebana. To wszystko było już dawno pogrzebane.

257

- Sonia, cholera – kucnął przy jej łóżku i z mocą ujął ją za rękę. – Wiem, że nie jestem ci obojętny. Wiem, że można to wszystko uratowad. Po prostu daj mi szansę, żeby to wszystko wyprostowad. Nigdy nie będę w stanie z ciebie zrezygnowad. Chcę ciągle na ciebie patrzed, chcę się z tobą kochad, chcę byd dla ciebie, zawsze kiedy będziesz tego potrzebowad. To tak jakbyś była moim życiem. I wiesz o tym. Pierwsza wiedziałaś. My już jesteśmy połączeni. Na tym etapie, sparowanie to tylko formalnośd. Rzadko się zdarzało, żeby Sonia nie miała słów, ale teraz po prostu nie umiała wydobyd głosu. Chciała z niego zakpid, a wyglądało na to, że zakpiła z samej siebie. Shane pogłaskał ją po policzku z takim zrozumieniem, że zebrało jej się na płacz. Mogła udawad przed całym światem ile tylko chciała, ale nigdy nie przestała go kochad. I pewnie nie przestanie. - W porządku, nie chcę, żebyś się zadręczała, serduszko. Poczekam, aż będziesz gotowa. Po prostu wtedy do mnie przyjdź. Nie będziesz musiała nic mówid, skoro to wszystko jest dla ciebie teraz takie trudne. Przyjdź, a ja będę wiedział. Nachylił się do niej, wycisnął na jej sparaliżowanych ustach ostatni, mocny pocałunek, po czym wstał i cicho wyszedł, zamykając za sobą drzwi. A Sonia z niedowierzaniem patrzyła na pustą przestrzeo, próbując odnaleźd się w tym wszystkim, co się właśnie wydarzyło. Gdyby powiedział to wszystko siedem lat temu… Teraz była inna, dorosła i zgorzkniała. Nie chciała znowu próbowad. Za dużo emocji ją to kosztowało za pierwszym razem, a upokorzenie sprawiło, że wyłączyła to wszystko i głęboko ukryła. Taka była jej reakcja obronna na odrzucenie i zranienie. Gdyby teraz miała znowu wywlec tego szkieletora z szafy, a on by ją znowu zranił, nie przeżyłaby tego. Zacisnęła powieki, zwinęła się w kłębek i walczyła z napływającymi łzami. A przecież miała już nigdy przez niego nie płakad. Wszystko, czego chciała, to przez chwilę się dobrze bawid i spróbowad tego, czego tak długo jej odmawiano. Zaraz potem przyszła też złośd. Nigdy do niego nie przyjdzie! Był idiotą, jeśli myślał, że po tym jak ją skrzywdził lata temu, ona będzie do niego przybiegad w potrzebie. Nie, ta historia się nie powtórzy. Nie była już tą samą dziewczyną. I nie ważne jak to bolało i jak pękało jej serce. Jej duma po raz kolejny brała górę. Nigdy sama do niego nie pójdzie.

258

Rozdział XI

Sonia do niego nie przyszła. Ani następnego, ani kolejnego dnia. Tak jak zapowiedział, czekał. Ale to było cholernie trudne do zniesienia dla jego wilka. Świadomośd, że jego partnerka jest gdzieś w pobliżu i pozostaje nieoznaczona, „dostępna” dla innych samców i otoczona różnymi ludźmi, doprowadzała go do szału. Jego wilk zachowywał się, jakby zwariował. Panowanie nad nim odbierało Shaneowi wszystkie rezerwy sił. Jadł, pracował, wykonywał swoje stadnie obowiązki, ale to wszystko nie miało jakoś najmniejszego sensu. A Sonia dwie ostatnie noce spędziła w rodzinnym domu, izolując się od niego jeszcze bardziej. To go dosłownie zjadało od środka. Zbliżająca się gorączka też nie łagodziła jego stanu. Był napięty, agresywny i stale chodził zły. Doszło do tego, że Croft kazał mu wziąd przymusowe wolne i kogoś zaliczyd, bo inaczej go zwolni z pracy. Gdyby tylko wiedział, kogo on chciałby zaliczyd… Księżyc był na niebie w coraz wyższym punkcie i wszystkie wilki stały się nerwowe. Coraz mocniej można było wyczud działanie gorączki, kiedy wszyscy niesparowani szukali sobie towarzystwa na ten czas. Shane odprawił kilka samic z kwitkiem, czekając na tę jedyną, którą chciał w tym czasie mied przy sobie, ale Sonia nie przychodziła i zaczął podejrzewad, że nie przyjdzie. Nie dobrowolnie. Potwornie go to wkurzało. Nie wiedział, czy w ogóle jest świadoma czym jest gorączka i w jakim stanie może się niedługo znaleźd. A powinna wiedzied, bo był wilkiem i zapewne widziała już co się w tym czasie dzieje z tymi, którzy znaleźli swoich partnerów. Nie miało znaczenia, że jej nie oznaczył. Nie miał pojęcia czy przez te wszystkie lata przechodziła gorączkę, bo prawdę mówiąc, wierzył jej braciom, że nie i nie interesował się tym szczególnie. Żył w przekonaniu, że siedem lat temu była nim po prostu zauroczona i pomyliła to ze sparowaniem. Teraz, kiedy sam to poczuł, nic nie było już takie jasne. I gnębiło go to, że nie wie, jak ona sobie radziła przez ten cały czas. Nie przechodziła gorączki? Jak to możliwe, skoro ewidentnie byli sparowani? Odkryła jakiś magiczny sposób, żeby pozbyd się enzymu partnerstwa? Nie wierzył, żeby to było możliwe. Więc jak, do diabła, to się stało, że wszyscy uważali, że nic jej się w tym czasie nie działo?! Ból powinien byd tak rozrywający, że aż niemożliwy do wytrzymania. Nie ukryłaby tego. Więc co tu się, do diabła działo?!

259

Nie mógł znieśd myśli, że z powodu swojej głupiej dumy i upartości, będzie cierpied. I był na nią wściekły. Powinna była do niego przyjśd. Powinna zrozumied, że nie ma już z czym walczyd, bo to wszystko już się wydarzyło. Nie odrzuci go, bo on jej na to nie pozwoli. Dlaczego tak trudno jej zaakceptowad go jako swojego partnera? Chodziło o to, że jest tylko marnym barmarzyną, podczas gdy ona była córką alfy, wychowywaną na Waderę jakiegoś kolejnego stada? To go też denerwowało, bo faktycznie nie mógł jej tego dad. Ale będzie ją kochał jak potępieniec do kooca swoich dni. - Dobra, koniec – stwierdził Croft, nawet nie kryjąc swojego zadowolenia z tego faktu. – Zamykamy tę budę. Księżyc już jest prawie w pełni i te skurcze stają się nie do wytrzymania. Muszę sprawdzid, co z Izzy. Jej gorączki są cholernie gwałtowne. Shane zacisnął zęby. Zaczęła się gorączka. Gdzie była Sonia? W jakim była stanie? Czy wiedziała, co się z nią dzieje? - Zamknij i jedź do jednej ze swoich dziewczyn – zarządził Croft, rzucając mu klucze. – Może wreszcie staniesz się bardziej towarzyski, bo jak Boga kocham, mam już ochotę spuścid ci lanie. Nie pokazuj mi się tutaj, dopóki nie pozbędziesz się tej paskudnej miny i tego seksulanego napięcia, które z ciebie bucha. Zrozumiałeś? Shane skinął sztywno głową i zgrzytnął zębami. Będzie musiał jej poszukad. - A Sonia? – spytał, zanim Croft wyszedł z baru. - Co z nią? - Gdzie jest? Croft spokojnie wzruszył ramionami. - Pewnie w szpitalu, jak w czasie każdej gorączki. Melinuje się tam, żeby byd z daleka od wszystkich zapachów. Ale nie przejmuj się tym, nikt nie oczekuje od ciebie, że w czasie gorączki dalej będziesz jej pilnował. Jest tam bezpieczna i Agavin ma na nią oko. Do zobaczenia za parę dni! Shane tak mocno zacisnął zęby, że nawet nie zauważył, że Croft i Ashur wyszli. Agavin. Sama myśl o Soni w pobliżu tego cholernego elfa w czasie gorączki, budziła w nim chęd przemiany. Mógłby go rozszarpad w drobny mak z samego powodu oddychania tym samym powietrzem, co ona. Był bardzo bliski tego, żeby go znienawidzid. Ta głupia, uparta dziewczyna była jego i tylko jego. I nie da jej cierpied, nawet pomimo tego, że próbowała odrzucid od siebie oczywistą prawdę. Byli partnerami. I jeśli nie 260

zrozumiała jak jej to mówił ostatnim razem, to jak cholera zrozumie, kiedy wykrzyczy jej to teraz. I chod potwornie go wkurzało, że nie przyszła do niego sama, to nie zniesie świadomości, że może jej się dziad jakaś krzywda. Jeszcze dzisiaj pójdą razem do łóżka, będą uprawiad gorący seks i razem przejdą przez tę cholerną gorączkę. Bez względu na wszystko. Shane był naprawdę wściekły, kiedy zamykał bar i jechał do szpitala. Księżyc wzmagał jego nerwowośd. Nie wróżyło to dobrze ani Sonii, ani Agavinowi. Wkroczył do szpitala, lekceważąc rozmarzone spojrzenia pielęgniarek. Nawet ich nie zauważał. Przemaszerowywał przez kolejne korytarze, zionąc coraz większą irytacją, bo nigdzie nie mógł znaleźd Sonii, a działanie księżyca było coraz bardziej odczuwalne. Jeszcze sobie z nim radził, bo był do niego przyzwyczajony. Jeśli jego towarzyszka nie była, to teraz już naprawdę cierpiała. Ale nigdzie jej nie było. To było tak cholernie denerwujące, że kiedy wszedł do gabinetu Agavina, był już naprawdę wzorem poważnie wkurwionego, wielkiego samca. Agavin spojrzał na niego z lekkim zaskoczeniem, znad studiowanej karty pacjenta. - Shane? Czy coś się stało? - Gdzie ona jest? – zawarczał, nawet nie zdając sobie sprawy, że jego oczy się przemieniły. Nie był to uspakajający widok. - Kto? – Agavin uniósł brwi. – Zaczęła się gorączka, czy nie powinieneś byd teraz w domu w jakimś towarzystwie? Shane zawarczał gardłowo w bardzo ostrzegawczy sposób. Nic nie mógł na to poradzid, cholerny, idealny doktorek był mu teraz solą w oku. - Sonia – warknął krótko. – Gdzie jest? Brwi Agavina podjechały jeszcze wyżej, ale po kilku sekundach w jego oczach zabłysło coś na kształt zrozumienia. I wrogości, chod Shane mógłby przysiąc, że Agavin nigdy nie był wrogi w stosunku do kogokolwiek. - Ach tak – powiedział bez zbytniej życzliwości. – Więc to ty. Więc to od początku byłeś ty. Miałem takie podejrzenia po twojej ostatniej wizycie tutaj. Zastanawiałem się, kto jest tak bezlitosny. I kiedy się wreszcie pojawi. - O czym ty mówisz? – syknął, bo zaczynał tracid cierpliwośd i jego wilk chciał się wydostad, żeby rozerwad doktorowi gardło.

261

Agavin odsunął krzesło i sztywno wstał. Odruchowo zarzucił na szyję stetoskop, po czym skierował się w stronę drzwi. - Pozwól ze mną, Shane. Nie miał czasu, ani ochoty na takie gierki. Złapał Againa za ramię i stanowczo zatrzymał. - Jeżeli natychmiast nie dowiem się, gdzie jest Sonia, rozerwę ci gardło, Agavin – ostrzegł lojalnie. – Rozumiesz? Agavine spojrzał znacząco na dłoo Shane’a na swoim ramieniu i w jego oczach ponownie błysnął ten niepodobny do niego gniew. - Jeśli chcesz się dowiedzied, gdzie jest Sonia, to chodź ze mną. Mam to jakoś jaśniej powiedzied? Shane zamrugał ze zdziwienia. To nie był zwykły ton Agavina. Coś było nie tak. Coś z Sonią? Tym razem już za nim poszedł. Agavin zaprowadził go do części szpitala przeznaczonej dla VIPów, w której Shane nigdy wcześniej nie był. Próbował wywąchad Sonię, ale bez powodzenia. Co tu się działo? W koocu Agavin wyjął z kieszeni klucz i otworzył jedne z drzwi. Wszedł za próg i dopiero wtedy wpuścił Shane’a, który natychmiast się rozejrzał. A potem ugięły się pod nim nogi. Sonia wyglądała jakby była pod respiratorem. Leżała na łóżku, wyglądając tak spokojnie, tak nienaturalnie, że aż go to przeraziło. Całe ręce miała ponakłuwane wenflonami, przez które wlewały się w nią litrami kroplówki. Maszyny cicho szumiały, monitorując jej funkcje życiowe. Wyglądała tak blado i słabo, jakby była w jakimś bardzo trudnym śnie. Gdyby się nie przytrzymał drzwi, to chyba by upadł na kolana. - Chryste – szepnął z przerażeniem. - Tak – zgodził się ponuro Agavine. – Wstrząsający widok. - Co jej jest? – wyszeptał, nie mogą oderwad od niej oczu. Wiedział, że nie zapomni tego widoku jak długo będzie żył. - Jest w chemicznej śpiączce. Jak widzisz, musi mied w tym celu podawane tak obfite i tak silne środki, że łatwiej je nazwad narkotykami, niż środkami anestezjologicznymi, co zmienia jej zapach i sprawia, że żaden z waszych by jej tu nie wyczuł. Wasz układ immunologiczny jest inny niż ludzki i błyskawicznie przetrawiacie każdą porcję anestetyków. 262

To, co muszę jej podawad nie zostało dopuszczone do listy leków, ze względu na wyniszczające działanie na organy wewnętrzne. Na szczęście, jej organy potrafią się szybko zregenerowad. - Coś ty jej zrobił?! – wychrypiał, nie wiedząc czy za chwilę nie potrząśnie doktorkiem tak mocno, że połamie mu kręgosłup. - Co ja jej zrobiłem? – Agavin uniósł kpiąco jedną brew. – Chyba, co ty jej zrobiłeś? Shane zbladł. Zaczynał domyślad się, co się dzieje. - Ona… Ja… Jak długo? – ledwo mógł zebrad myśli i głos mu się lekko załamał. Bał się, że zna odpowiedź. - Ponad dwa lata – odparł Agavin, patrząc na Sonię. – Ponad dwa lata, miesiąc po miesiącu, w czasie waszych gorączek przychodzi do mnie, żebym ją uśpił. Tylko raz odmówiłem, bojąc się, czy nie wyniszczę jej tym zbytnio organizmu. Jej agonia… - Agavin potrząsnął głową, jakby chciał się z niej pozbyd przykrych wspomnieo. – Nigdy więcej nie próbowałem jej tego wybid z głowy. I mam wrażenie, że ratowałem jej tym życie. - Nie – szepnął do siebie Shane, wczepiając się palcami we włosy. – Nie! Agavin spojrzał na niego bez życzliwości. - Tak, Shane. Nie wiem, dlaczego nie było cię, żeby jej pomóc, ale wiedz, że uważam to za najwyższy wymiar okrucieostwa z twojej strony. Sonia nigdy mi nie powiedziała, kto jest jej partnerem, nikt też poza nami nie wie o tym, co się tutaj dzieje w czasie gorączek, ale naprawdę nie sądziłem, że potrwa to tak długo. Zwłaszcza, że przez cały ten czas najwyraźniej byłeś na miejscu. To zbrodnia. - Nie wiedziałem! Do diabła, nic nie wiedziałem! Dopiero kilka tygodni temu poczułem w niej partnerkę! Chryste! Nigdy bym na coś takiego nie pozwolił! – machnął ręką w stronę łóżka. - Hmm – w ochach Agavina błysnęło zaciekawienie. – Interesujące. Shana teraz nie obchodziło czy to jest ciekawe czy nie. Był wściekły na nią, na siebie, na Agavina. Dlaczego mu nie powiedziała przez tyle lat?! Byłby z nią, nawet nie czując sparowania! Nie pozwoliłby jej cierpied! Nie bolałoby jej przy nim ani sekundy! Uparta dziewczyna! - Wybudź ją – zażądał. – Wybudź ją natychmiast. - Będzie cierpiała. Shane posłał mu dzikie spojrzenie. 263

- Nie pozwolę na to. Nigdy. Nie będziesz jej więcej usypiał, chodby cię błagała. Spędzi ze mną każdą gorączkę do kooca życia. Obudź ją. Agavin nie poruszył się, za to przez chwilę mu się przyglądał z namysłem. Najwyraźniej mu nie wierzył. - Skoro wyczułeś w niej już partnerkę i wiedziała o tym, a mimo to ponownie do mnie przyszła, najwyraźniej taka była jej świadoma decyzja. Shane szarpnął się, złapał go za klapę fartucha i uderzył jego plecami i drzwi. Nie miał teraz czasu na takie bzdurne rozmowy. Chciał zobaczyd jak Sona bezpiecznie wybudza się z tego dziwnego stanu i odetchnąd z ulgą. - Jestem teraz w takim stanie, że nie chcesz mnie prowokowad, Agavin. Obudź ją. - Studiowałem wasze reakcje chemiczne, które nazywacie sparowaniem, przez lata. Czy wiesz jak rzadko się zdarza, żeby wilk wyczuł swojego partnera przed osiągnięciem pełnoletniości, jak to było w jej przypadku? Wymaga to nadzwyczaj wysoko rozwiniętej emocjonalności, bardzo trudnej dla nastolatków. Zranienie takiej emocjonalności często prowadzi do jej wyłączenia. Sonia ją wyłączyła i tylko dlatego potrafiła przez tyle lat żyd obok ciebie nie tracąc przy tym rozumu. To by wyjaśniało bardzo wiele. Zwłaszcza to, jak udawało jej się tak długo maskowad wszystkie efekty sparowania. I odrzucad go teraz. - Czemu mi to mówisz? - Bo jeżeli ona zdecyduje się to znowu włączyd, będzie czuła wszystko potrójnie mocno. I obawiam się, że jeżeli znowu jakoś skrzywdzisz ją emocjonalnie, ona zupełnie nieświadomie, kierując się tylko ochroną swojej psychiki, trwale to wszystko usunie. Odbierze jej to możliwośd cierpienia, ale też i bycia szczęśliwą. Nie będzie ani kochad, ani nienawidzid. Nie będzie czuła nic. - Jezu – Shane puścił Agavina i znowu przesunął palcami po włosach. Ledwo mógł uwierzyd, że to wszystko dzieje się naprawdę. – Nigdy o czymś takim nie słyszałem! - Powiedziałem ci – odparł, poprawiając klapy swojego fartucha. – To bardzo rzadkie, bardzo niezwykłe przypadki. Skoro nie czułeś tego samego co ona siedem lat temu, to znaczy, że nie byłeś wystarczająco dojrzały emocjonalnie. - Siedem lat temu byłem już pełnoletni. - Ale ona nie. Przypuszczam, że dlatego nie wyczułeś partnerstwa.

264

Shane potrząsnął głową. Księżyc powoli odbierał mu jasnośd rozumu, pozostawiając tylko trawiące pożądanie. Naukowe wyjaśnienia tego, jak to wszystko możliwe, mogły poczekad. On i Sonia – nie. - Jest moja – powiedział do Agavina, podchodząc do łóżka. Sonia naprawdę stanowiła przerażający widok. Jej całe ramiona były ponakłuwane igłami, a żeby skóra się nie zarosła z nimi w środku, otwory były podtrzymywane przez przerażające rozporniki. Zemdliło go. To wyglądało jak jakieś łoże tortur. – Zawsze będzie moja. Nie stracę jej i nie skrzywdzę. A teraz ją obudź. Agavin podszedł za nim do łóżka i chciał pogłaskad Sonię po bladym policzku, ale Shane z warkotem zgniótł mu ramię w żelaznym uścisku. - Nigdy więcej jej nie dotykaj – warknął. – To jest jedyne ostrzeżenie. Nie chcę cię zabijad. Agavin westchnął, jakby w głębi ducha sobie pomyślał: sparowane samce to tacy psychopaci. - Jestem jej lekarzem. - A mnie to gówno obchodzi. Agavin wywrócił oczami, poczekał aż Shane uwolni jego ramię, po czym wyłączył maszynerię, sterującą dopływem kroplówek. - Wyjmiesz jej w takim razie wenflony? – spytał znacząco. Shane spojrzał na jej poranione ramiona. - Nie – odparł, bo bałby się jej teraz nawet dotknąd. – Zrób to. Agavine od razu przystąpił do pracy. Sprawnie usuwał rozporniki, wyjmował igły i wycierał krew. Dzięki Bogu, jej ciało faktycznie niemal natychmiast się zrastało. - Jak długo potrwa zanim się obudzi? – spytał z napięciem. - Nie ma jasnej granicy. Zwykle trwa to nie dłużej niż dziesięd minut. Bez stałego dopływu kroplówek, jej organizm natychmiast usuwa anestetyk. Ale będzie obolała. - Nie będzie – stwierdził Shane. – Zajmę się tym. Agavin nie skomentował tego, chod musiał doskonale wiedzied, że mowa tu o długim, wyczerpującym seksie, który był jedyny remedium na ból tego rodzaju. Skooczył z igłami, wyjął z kieszeni klucz i położył go na nocnej szafce.

265

- Będziecie tu musieli zostad, dopóki księżyc będzie najwyżej. Piętro jest puste, a ja postaram się, żeby nikt wam nie przeszkadzał. Ale jeżeli ją znowu skrzywdzisz – dodał z wyraźnym ostrzeżeniem – zapłacisz za to, Shane. Bardzo drogo zapłacisz. Shane warknął na taką jawną groźbę, ale spróbował się opanowad. Najwyraźniej Agavin faktycznie czuł się jej przyjacielem. To było wkurwiające, ale nie mógł mu tego zabronid. Shane skinął głową, bo nie chciało mu się już tłumaczyd temu cholernemu elfowi, kim jest dla niego Sonia. Wystarczyło, że on sam wiedział, że nigdy jej nie skrzywdzi. Agavin skierował się do wyjścia, ale jeszcze zatrzymał się z ręką na klamce i spojrzał na niego przez ramię. - Czy Whitmorowie już o was wiedzą? – spytał, na co Shane wolno pokręcił głową, nadal wpatrzony w śpiącą Sonię. Wyglądała tak nienaturalnie spokojnie… - W takim razie powodzenia – rzucił jeszcze Agavin. – Będzie ci bardzo potrzebne. Lekarz wyszedł i zamknął ich na klucz. Widocznie miał zapasowy. Natomiast Shane dotknął chłodnego policzka swojej partnerki i przeklął siebie samego. Gdyby wcześniej się zainteresował tym, jak Sonia znosi gorączki, może nie byłoby teraz tego wszystkiego. Przecież powiedziała mu, że czuje w nim partnera. Chodby z samego tego powodu, powinien monitorowad jej gorączki. Był cholernym sukinsynem i miała rację, że go teraz nie chciała. Ale też z drugiej strony, nie byłoby teraz też tego wszystkiego, gdyby nie jej duma. Gdyby mu powiedziała… Za dużo było tego gdybania. Liczyło się tylko to, jak teraz poskładad wszystko do kupy. Shane z pomrukiem przyciągnął do łóżka krzesło, usiadł na nim i pochylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach. Nie odrywał od niej drapieżnych, żółtych oczu. Będzie tu siedział i na nią czekał. A potem będzie się z nią kochał do utraty tchu.

Sonia nie lubiła tego usypiania. Narkotyki, którymi Agavin musiał ją faszerowad, zawsze wywoływały u niej nerwowe koszmary. Teraz też tak było. Śniło jej się, że Valacar dopadł Izzy, a ona nie mogła jej uratowad. Szarpało ją od środka z przerażenia o przyjaciółkę, która była tak potwornie bezbronna w jego łapskach. A do tego manipulował znowu jej umysłem i przypominała szmacianą lalkę na druciku. To było okropne. 266

Dlatego nawet cieszyła się, że wracała jej świadomośd. Stopniowo odzyskiwała władzę w ciele i wracała do niej rzeczywistośd. W uśpieniu nie miała poczucia czasu, więc nawet nie podejrzewała, że została wybudzona o wiele przedwcześnie, dopóki nie poczuła skurczu w dole brzucha. Nie był jednak bardzo silny, więc uznała, że to musi byd sama koocówka mocy księżyca, oddziałująca na jej ciało i libido. Ale Agavin zwykle nie budził jej za wcześnie, więc zmarszczyła czoło, po czym spróbowała unieśd powieki, bo może coś się stało. Za pierwszym razem jej się nie udało, ale przy drugim podejściu otworzyła oczy. Leżała w tej samej sali, w której zwykle ją usypiał. Czuła zapach szpitala i własnej krwi. Jej zmysły były podrażnione po uśpieniu, więc zapach Shane’a uznała za wytwór swojej wyobraźni, ale i tak od tego cała skamieniała, a jej ciałem wstrząsnął potężny spazm bólu. Poczuła dreszcze na całej skórze i niespodziewane uderzenie gorąca. O nie, o nie, o nie….! Poruszyła się szybko, żeby znaleźd wzrokiem Agavina, a wtedy jej zamroczone cierpieniem oczy zatrzymały się prosto na drapieżnych, wpatrzonych w nią żółtych tęczówkach, które znała chyba lepiej niż własne. Zamarła. To nie było możliwe, żeby on tu był. Ale Shane naprawdę tu był. Siedział drapieżnie pochylony na szpitalnym krześle, nie odrywając od niej wściekłych, złotych oczu. Och, wyglądał jak bóg wojny we własnej osobie. I pachniał w nowy sposób… Pachniał… gorączką. Cholera. Jakby w odpowiedzi jej ciałem znów wstrząsnął potężny skurcz i całe pomieszczenie zalało się wstydliwym zapachem jej podniecenia. Gorączka musiała byd w epicentrum. I to on musiał kazad ją wybudzid. Przez kilka chwil walczyła z zalewającym ją wstydem za swój egoizm. On czuł już teraz sparowanie i też musiał cierpied jak diabli. Ale zaraz to od siebie odgoniła. Nie powinna mied wyrzutów sumienia. Od lat musiała sobie jakoś radzid, a jego to nigdy wcześniej nie obchodziło. Nie miał prawa się teraz na nią wściekad. Kolejny potworny skurcz sprawił, że podciągnęła nogi pod brodę i jęknęła. Spociła się od uderzenia gorąca, boleśnie świadoma, że każdy por jej skóry wyrzuca teraz z siebie odurzającą dawkę podniecenia, które on natychmiast przechwytuje. Nie bez kozery mawiało się, że sparowane wilki są na siebie dosłownie zaprogramowane. Przez jej bolesny jęk Shane poderwał się na nogi i szybciej niż ludzkie oko mogłoby to zarejestrowad, znalazł się nad nią przy łóżku. Pochwycił jej głowę w żelaznym uścisku i

267

wycisnął na jej ustach agresywny pocałunek, od którego wbrew pozorom jej napięcie stawało się mniej uciążliwe. Oderwał od niej usta tylko po to, żeby groźnie na nią spojrzed. - Nigdy więcej – zawarczał. – Nigdy więcej ode mnie nie uciekaj w cholerną śpiączkę. Nigdy więcej, rozumiesz?! Nie wiedziała jak ją znalazł i jak zmusił Agavina do odłączenia kroplówek, ale teraz nawet nie mogła jasno myśled. Czuła łzy na policzkach, ale nawet nie wiedziała, że je uroniła, dopóki Shane nie zacisnął boleśnie swoich oczu, a potem nie starł tych kropli, jakby były cennym skarbem. Znowu się do niej pochylił, ale tym razem pocałunek nie był już tak agresywny. Nadal był gwałtowny, ale przy tym bardzo czuły. A od tego chciało jej się tylko jeszcze bardziej płakad. Nie zważając już na konsekwencje wyciągnęła na ślepo ręce i oplotła ramionami jego szyję, mocniej go do siebie przyciągając. Miała wrażenie, że coś w niej pęka i rozpada się na kawałeczki, a tama, którą od lat blokowała emocje, teraz nagle się otwiera. Prawdopodobnie nic już nie będzie tak jak było. To była wielka paranoja wilczego bytu. To on aktywował w niej to cierpienie gorączek i to on jednocześnie był lekarstwem na ten ból. Każdy jego dotyk łagodził to odbierające rozum napięcie, każdy pocałunek wzmagał podniecenie i jednocześnie je zaspokajał. Sonia ciasno go do siebie tuliła, a on, nie przerywając pocałunku, wsunął się na jej ciało. Jego ciężar i twardośd mięśni natychmiast koiła jej najbardziej pierwotne z popędów. Odsłaniała się przed nim, ale czy to teraz miało znaczenie? Pragnęła go. To, że pomagał jej ukoid ból ciała, było tylko dodatkowym bonusem. Usta Shane wytoczyły mokrą ścieżkę wzdłuż jej szczęki i ucha. Podniecająco lizał jej skórę, odbierając jej oddech. Jego dłonie wsunęły się pod szpitalne prześcieradła i bezbłędnie odnalazły jej obolałe piersi. To, że była naga pod przykryciem, tylko ułatwiało mu robotę. A te jego dłonie naprawdę potrafiły zrobid cuda z jej piersiami. Mogła tylko stęknąd, kiedy każde jego uszczypnięcie wysyłało miliardy ogników do centrum jej kobiecości. Żar przybierał na sile, ale nie był już naznaczony bólem. Aczkolwiek wiedziała, że gdyby teraz przestał jej dotykad, mogłaby umrzed z cierpienia. Shane zerwał z niej prześcieradło i wessał do ust jeden z jej sutków. Krzyknęła z czystej przyjemności, wygięła się w łuk i wbiła mu palce w plecy. Zamruczał i wzmocnił pieszczotę. Wtedy już przestała kontrolowad swoje jęki, marząc o tym, by nigdy nie przestawał.

Otarła się biodrami o jego lędźwie, czując rozkoszny, podniecający dotyk 268

szorstkiego dżinsu na nagiej, rozpalonej skórze. Jego podniecenie pachniało tak wspaniale, tak apetycznie, tak nieodparcie… Przytrzymał jej biodra w miejscu i otarł się o nią tak jak to lubiła. Z przyjemności aż rozorała mu plecy pazurami. Łóżko zaskrzypiało i nawet to było dla niej teraz podniecające. Otoczyła go nogami w biodrach i ścisnęła, pragnąc poczud jeszcze więcej. Syknął z przyjemności i wrócił ustami do jej ust w gwałtownym pocałunku. Pieścili się językami w zapamiętaniu, od czego ścisnęła go jeszcze mocniej. Jęknął i podobał jej się ten dźwięk. Uwolniła usta i zaczęła w namiętnym szale lizad jego szyję i pierś. On znowu się o nią otarł. Wszystkie jej instynkty krzyczały, żeby wysunęła kły i mocno go ugryzła, zaznaczyła swoje terytorium. Jej wilczyca, która zwykle dawała się trzymad pod kontrolą, teraz szalała. Czuła partnera i chciała go zatrzymad. Chciała go oznaczyd. Sonia poczuła jak jej kły wysuwają się na całą długośd i oderwała od niego usta, bojąc się, że to poczuł. Ale wtedy on w zapamiętaniu zaczął pieścid ustami jej złączenie szyi z ramieniem i wyczuła, że i jego kły też osiągnęły pełną długośd. On również szykował się do jej oznaczenia. A to nie powinno się stad. Z pomrukiem przeturlała się z nim tak, że teraz to ona znalazła się na górze. Mruknął z męskim zadowoleniem, ale tak naprawdę wcale nie zastanawiała się teraz jak on odbierze jej agresywne zachowania. Na szczęście, najwyraźniej bardzo go to podniecało. Rozdarła na nim koszulkę i mocno podrapała jego pierś. Zawarczał gardłowo, ale to był warkot pierwotnej przyjemności. Złapał mocnymi dłoomi jej uda i przesuwał palce w górę, aż dotarł między jej nogi. Jeden jego dotyk i miała wrażenie, że traci rozum. Miał tak cholernie sprawne palce, kiedy się po niej ślizgał, że nawet przestało jej przeszkadzad jego aż nadto bogate doświadczenie. Było jej tak dobrze, że aż cała się wygięła, poruszając się na nim w zapomnieniu. Znowu zamruczał gardłowo, a jego żółte spojrzenie przenikało ją do samej duszy. Pocałowała go, oddając się jego palcom i zapominając, że wysunęła kły. Zderzyli się zębami i nawet to było teraz podniecające. Nigdy w życiu nie było jej tak dobrze. Zraniła go kłem i poczuła na języku smak jego krwi. Zajęczała przeciągle, nieświadomie uczepiła się tej małej ranki i zaczęła ją ssad, jak ambrozję. Ale jego krew właśnie tak smakowała. Życiodajnie. Nie mogła przestad jęczed, a on powarkiwał z niemniejszej przyjemności. Pasowali do siebie idealnie. Nie mogła się tego wypierad, nie teraz. W koocu Shane nie wytrzymał i znowu się z nią przeturlał. Był na górze, nie odrywał ust od jej warg, a języka od jej języka, jednocześnie szarpiąc za pasek spodni. Sonia wygięła 269

się ku niemu i złapała się dłoomi za ramę łóżka za głową, bojąc się, że za chwilę znowu przeora mu tę pięknie uformowaną pierś pazurami. Stalowa rura wytrzymała pod jej naciskiem tylko parę sekund, zanim ze zgrzytem rozerwała się na pół. Łóżko zaskrzypiało w proteście, jakby miało się zaraz rozpaśd. Shane zaśmiał się seksownie i ochryple, z desperacją i pasją. Wreszcie uwolnił się ze spodni i nie czekając już dłużej, jednym ruchem naparł na jej ciało. Nie zatrzymał się czując barierę, zatrzymał się natomiast, kiedy był już cały w środku, a jej oddech się urwał. Zaciskał zęby, jakby z całych sił starał się kontrolowad. Wiedziała, że nie chce jej zranid. Już wiedział, że jest pierwszym. I faktycznie, poczuła ból, ale nie chciała, żeby się kontrolował. Chciała go w całej jego dzikości. Ból gorączki był o wiele silniejszy od bólu jego wtargnięcia. - Kurwa, Sonia – rzucił ochryple, przez zaciśnięte zęby, zaciskając też powieki. – Jak dobrze. Jej serce zatrzepotało jak mały motylek. Wszystko w niej rosło. Było mu z nią dobrze. Nie chciała tego, naprawdę nie chciała, ale była taka szczęśliwa. - Nie przestawaj – szepnęła z pasją, poruszając pod nim biodrami w seksownym rytmie. Syknął i przytrzymał jej biodra w miejscu. Spojrzał na nią z potężnym żarem. - Delikatnie, Maleoka. Powoli. Nie chcę cię jeszcze bardziej zranid. Martwił się, czy jej nie skrzywdzi. Motylek w jej piersi stawał się coraz większy i większy. Znowu się pod nim poruszyła, wiedząc, że to stopniowo odbiera mu kontrolę. - Nie chcę powoli – zawarczała po wilczemu, napierając na niego i ściskając go udami. – Chcę mocno i dużo. Nie potrzebujesz hamulców. Nie skrzywdzisz mnie. Z jego gardła wydobył się najbardziej seksowny i ukontentowany dźwięk na świecie, zaraz potem pożarł jej usta i zaczął się poruszad. Zgodnie z jej życzeniem, nie hamował się. Wprowadzał ją na szczyt z każdym szybkim ruchem, a ona mogą tylko jęczed i wid się pod nim w rozkoszy. Rama łóżka oderwała się z głośnym zgrzytem, a Sonia krzyknęła. Doszła tak mocno, że całe jej ciało aż zadygotało jak w febrze. Miała wrażenie, że na chwilę straciła przytomnośd, uniosła się znad własnego ciała. To było takie… Nic dziwnego, że wilki kochały seks, a ludzie

270

potrafili dla niego zaprzedad własne dusze. Tego można było stale tylko pragnąc więcej i więcej. Nadal drżąc i jęcząc, Sonia owinęła się wokół niego jak ciasny bluszcz i ledwo odnotowała, kiedy on też skoczył z tego urwiska. Otulił ją sobą, jego ciężar napawał ją niezrozumiałą przyjemnością. Tak pięknie do siebie pasowali. Nie chciała nawet drgnąd, żeby tego nie stracid. Oboje ciężko dyszeli i wcale jej to nie przeszkadzało. Było dobrze. Bardzo dobrze. I tak złagodziło to napięcie w podbrzuszu, że teraz było nawet znośne, żeby nie powiedzied, przyjemne. Każde z nich leżało przez chwilę, czekając na uspokojenie oddechów i delektując się dotykiem swoich nagich ciał. To było naprawdę dobre. Takie intymne i grzesznie dekadenckie. A przy okazji miała wrażenie, że tworzy między nimi jakąś więź, na którą nie mają tak naprawdę wpływu. I nie było ważne, czy jej chcą. Sonia zamknęła oczy, napawając się chwilową przerwą od uporczywych skurczy w podbrzuszu. Mieli co najmniej kilka minut, zanim szalone pożądanie znowu ich zaatakuje i będą musieli je zaspokoid. Nie żeby teraz bardzo jej to przeszkadzało. Nie sądziła, żeby coś równało się z przyjemnością, którą jej dał. Poważnie się obawiała, że mogłaby się od niej uzależnid. Shane poruszył się lekko, odciążając ją dyskretnie, po czym uniósł głowę i na nią spojrzał. Jego oczy znów miały swój ludzki kolor, wyglądał na spokojniejszego i bardziej zrównoważonego. Ale to jak na nią patrzył nie pozostawał złudzeo, że jego apetyt nawet nie zaczął się wyczerpywad. Sonia zarumieniła się, dziwnie speszona i dziwnie zadowolona. Dziwne, bo raczej nie była nieśmiała. - Nie przyszłaś do mnie – powiedział lekko ochrypłym głosem, ale z wyraźnym wyrzutem. – Sonia, na litośd boską, nie przyszłaś do mnie! Nie musiałabyś nic mówid, wystarczyło przyjśd. Czekałem na ciebie. Zacisnęła usta i odwróciła głowę. Nie miał moralnego prawa do czynienia jej wyrzutów. Od lat musiała sobie radzid sama. Shane pochylił głowę i wtulił nos w jej obojczyk. Drgnęła z czystej przyjemności przeszywającej jej kręgosłup. Shane musiał wyczud podskoczenie jej pulsu, bo pocałował ten pulsujący punkt na jej szyi.

271

- Agavin mi powiedział – wyznał tuż przy jej skórze. – Wiem, jak długo cię usypia. Dlaczego mi nie powiedziałaś? – dodał gorzko. Odwróciła głowę w jego stronę i jej oczy błysnęły gniewem. - Dlaczego bym miała? Nie chciałeś mnie. To wtedy przestało byd twoją sprawą. - Chryste! – uniósł głowę i spojrzał na nią z wyrzutem. – Za jakiego potwora ty mnie uważasz?! Byłbym z tobą co miesiąc, bez względu na wszystko! - Wybacz, że nie chciałam twojej łaski – syknęła. – Wybacz, że miałam za dużo godności, żeby cię błagad o pomoc. - I w tym właśnie tkwi nasz problem, Sonia, w twojej godności! Trzymasz się jej jak tarczy i nie wiesz, kiedy odpuścid, nawet kiedy się przed tobą kajam jak pies. I, do cholery, naprawdę myślisz, że seks z tobą byłby łaską? – poruszył znacząco biodrami, dając jej wyczud, że znowu jest dla niej gotowy. – Jesteś najbardziej seksowną i zachwycającą ze wszystkich znanych mi kobiet! Nie dotknąłem cię nigdy tylko dlatego, że miałem dużo szacunku dla ciebie i twojej rodziny! I pewnie dlatego, że całą mocą dawałaś mi odczud, jak mnie nienawidzisz. Nawet nie podejrzewałem, że odczuwasz ciągle efekty sparowania. Nigdy nie widziałem kogoś, kto lepiej by to ukrywał. - Radziłam sobie najlepiej jak umiałam – warknęła. – I nie masz prawa mnie za to obwiniad. Zamknął ciężko oczy i pokręcił głową. - Nie ciebie obwiniam, a siebie. Wiem, że to ja wszystko spieprzyłem. Powinienem był kazad cię ściągnąd do domu i zająd się wszystkim jak należy. Ale byłem cholernie młody i głupi. Nie wiedziałem, co zrobid, więc nie zrobiłem nic. Mój cholerny błąd. Sonia zmarszczyła czoło. Nie miała pojęcia o czym on mówi. - Ściągnąd do domu? Spojrzał na nią z westchnięciem. - Wtedy, siedem lat temu, prawie zaraz po naszej rozmowie, wyjechałaś z Kailee do Kanady. Całą noc myślałem o tym, co mi powiedziałaś, analizowałem swoje odczucia w stosunku do ciebie i zastanawiałem się, czy moja sympatia do ciebie i ewidentna ochota na twoje śliczne ciało, to może byd wynik sparowania, którego sobie nie uświadomiłem. I zaraz następnego dnia poszedłem do waszego domu, żeby jeszcze raz to wszystko na spokojnie omówid, ale Troy mi powiedział, że wyjechałyście. Nie wiedziałem, czy powinienem mu powiedzied, dlaczego cię szukam, więc milczałem i czekałem na twój powrót. Ale po 272

przyjeździe nie chciałaś już ze mną rozmawiad i zachowywałaś się więcej niż wrogo. Wiedziałem, że cię uraziłem, ale uznałem, że gdybyś nadal coś odczuwała, to powiedziałabyś mi o tym po raz kolejny, albo bym coś zauważył. Nic nie mówiłaś, więc utwierdziłem się w głupim przekonaniu, że rozumiałaś, że to było tylko zauroczenie. - Zawsze doskonale wiedziałam co czuję! – syknęła, uwalniając cały swój tłumiony żal. – Ale od razu powiedziałam ci, że więcej do ciebie nie przyjdę i ci tego nie powtórzę! Liczyłeś, że będę całowad ziemię, po której stąpałeś? - Liczyłem, że nie będziesz ukrywała tego, co się dzieje – odparł. – I że dasz mi szansę byd tym, kogo potrzebujesz. Myślisz, że dla mnie to było proste? Wiesz ile nocy poświęciłem na analizowanie tej sytuacji? Na rozważaniu scenariuszy i rozpaczliwym szukaniu w sobie sparowania z tobą? - Och, robiłeś to przed czy po tym, jak bzykałeś kolejne panienki? – spytała słodko. Nawet się nie skrzywił. - Przed, po i w trakcie. Parę razy będąc z kimś, to twoją twarz widziałem i było mi z tego powodu cholernie wstyd. Szanowałem cię od dziecka. Nie wziąłbym cię raz i zostawił. Nie ciebie. Zawsze wiedziałem, że ty byłabyś już na zawsze. Ale ty mnie nie chciałaś. A przynajmniej tak to wyglądało. Aż pewnego wieczoru przyszłaś do „Luny” z Izzy, ubrana tak, jak jeszcze cię nie widziałem. Epatowałaś seksem. Byłaś wszystkim, czego facet może pragnąd. Coś kliknęło w mojej głowie. Nic już nie było takie samo. Zacząłem mied obsesję na twoim punkcie. Dośd naoglądałem się Xedrica i Crofta, żeby wiedzied, co się dzieje. Jak się dowiedziałem, że ojciec pozwolił ci jechad z Izzy i Rustym do Salem, prawie dostałem obłędu i niemal za wami nie pojechałem. A wcześniej prawe zaatakowałem twojego ojca. Głośno wciągnęła oddech, patrząc na niego z niedowierzaniem. - Nie zrobiłeś tego! - Nie, ale byłem naprawdę blisko. Nadal do kooca nie rozumiem, dlaczego sparowanie przyszło tak późno. Agavin przed chwilą wygłosił mi jakąś dziwną teorię na temat dojrzałości emocjonalnej i moich niedociągnięciach w tej kwestii. Może miał rację – dodał ponuro, jakby do siebie. – W każdym razie, Agavin powiedział, że sparowanie poniżej pełnoletniości zdarza się rzadziej niż rzadko i tylko przy nadzwyczaj mocniej emocjonalności. Ty taką miałaś, ja nie. I nie potrafiłem wyczud w nastolatce swojej towarzyszki. Powiedział też, że zraniłem cię tak głęboko, że aż wyłączyłaś tę emocjonalnośd. Za cholerę nie wiem jak to możliwe, ale wszystko by się zgadzało. Musisz teraz to z powrotem włączyd, Sonia. My musimy byd razem. 273

- Ja nic nie muszę – burknęła, dziwnie zmieszana jego słowami. Nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Nie spodziewała się też, że przez te wszystkie lata on ciągle szukał w sobie tego samego, co czuła ona. Ta wiedza mocno osłabiała jej żelazną godnośd. Shane znowu westchnął i ponownie wtulił nos w jej obojczyk. - Uwielbiam zapach twojego ciała, Maleoka. Tak pachną najpiękniejsze chwile mojego życia. Sonia jęknęła, czując, że mięknie z każdą chwilą coraz bardziej. Jasne, Shane był wprawiony i na pewno doskonale wiedział, co powiedzied kobiecie, żeby zawrócid jej w głowie, ale i tak okazało się, że nie jest na to ani trochę odporna. Bariery, które wznosiła latami wokół serca, teraz spadały coraz gwałtowniej, jedna po drugiej. - Spakowałam cię do pudła z napisem „przeszłośd” i wyniosłam cię na strych, jakim więc cudem udało ci się znowu wejśd do mojego życia? – zapytała bardziej siebie niż jego. Uniósł głowę i spojrzał na nią z czułością, od której miękły jej kolana. Shane był draniem, ale takim przystojnym i pociągającym. Udawała twardą, ale tak naprawdę nie miała żadnej odporności na jego urok. Była zakochana. Od zawsze. I najwyraźniej nic nie mogło tego zmienid. - Jestem ci przeznaczony – odparł z czarującą bezczelnością. – Jesteś tylko moja, a ja jestem cały twój. Nie walcz ze mną więcej. Nie zrezygnuję z ciebie. - Przecież nigdy nie chciałeś mied partnerki. Chorowałeś na samą myśl o tym. - Nie chciałem mied nigdy partnerki innej niż ty. Ciebie chcę ciągle. W całości – odparł i jakby dla podkreślenia swoich słów, namiętnie zassał skórę na jej szyi, w miejscu, w którym było czud szybkie uderzenia jej tętna. Sonia zacisnęła pięści, żeby się nie wygiąd w łuk i nie jęknąd z czystej przyjemności. Ponownie zaczynała odczuwad dokuczliwe skurcze. Ich chwila przerwy zaczynała się kooczyd. - Wszystko się tak skomplikowało – jęknęła, kiedy ból pomieszany z przyjemnością zaczynał znowu mącid jej w głowie. - Nie, to jest całkiem proste – odparł, ponownie unosząc głowę i patrząc na nią z ognistym natężeniem. – Przyjmiesz mnie, Sonia? Do intensywnych erotycznych odczud i ściskającego ją od środka bólu, doszła teraz panika. To wszystko działo się za szybko. - Ja… Jezu, Shane, nie mogę tak po prostu… My…

274

- Dlaczego? – przerwał jej, a w jego ozach pojawiły się stalowe błyski. – Dlatego, że jestem tylko barmanem, a ty córką mojego Alfy? Nie jestem ciebie godny? Żałujesz, że to ja dostałem twoje dziewictwo? Wciągnęła powietrze z oburzenia i bez namysłu zafundowała mu policzek. To był niezwykle kobiecy cios, nigdy wcześniej go nie używała. To był pierwszy raz. - Nie obrażaj mnie – syknęła. – Myślisz, że to kiedykolwiek miało dla mnie jakieś znaczenie? Jesteś jednym z najlepszych Strażników jakich mieliśmy, jesteś jednym z najbardziej zaufanych wilków w tej watasze! Jesteś odważny i walczysz jak demon. Kto mógłby chcied więcej?! Myślała, że Shane się wścieknie za to spoliczkowanie, ale on tylko zawarczał, jakby to go jeszcze bardziej podnieciło, po czym napuścił ognisty atak na jej usta. Pieścił ją z pasją godną swojej reputacji, a ona była bardziej niż chętna, kiedy na to odpowiadała. Poczuła jego kły na wargach i przesunęła po nich językiem, na co jęknął. O tak, bardzo pragnęła, żeby ją ugryzł i uczynił swoją. A jeszcze bardziej pragnęła, żeby zrobił to będąc w niej. Ale to nie mogło się stad, dopóki nie przygotuje na to swojej psychotycznej rodziny. Bo jeżeli wyczują na niej znak Shane’a, zanim im powie, że od lat jest z nim związana w najbardziej głęboki sposób, jaki wilki znały, to, nie zważając na ich wieloletnią przyjaźo, po prostu go zabiją. Objęła go ramionami i ciasno do niego przylgnęła, łaknąc jego ciepła i czułości. Czekała na to całe życie. Shane oderwał od niej głowę, ale tylko po to, żeby z pasją spytad: - To czy chociaż możesz spróbowad byd ze mną na początek? - A wytrzymasz ze mną? - Nie wytrzymam bez ciebie, Maleoka. Mogłaby się znowu rozpłakad. Skinęła głową, odpowiadając na jego pytanie, z mocnym wewnętrznym postanowieniem, że spróbuje. Jej ostatnią myślą, zanim jego usta i dłonie wysłały ją do nieba było, że ta piekielnica Izzy znowu miała rację, twierdząc, że kiedy Sonia wpuści go do łóżka, wpuści go też znowu do swojego serca i nie będzie już umiała go wykurzyd z obu tych miejsc. Była zgubiona od chwili, w której na nią spojrzał jak na centrum swojego świata. I wyglądało na to, że uzależnił ją od seksu ze sobą. Największy problem był w tym, że właściwie nie uważała tego za problem.

275

Rozdział XII

Sonia i Shane spędzili całą gorączkę w szpitalu. Gdy działanie księżyca zaczęło mijad, okazało się, że ich apetyty na siebie wcale się nie zmniejszyły. I nie można powiedzied, żeby to smuciło którekolwiek z nich. Mimo to Sonia nie pozwoliła Shanowi się ugryźd, co go bardzo frustrowało i powodowało między nimi pewne napięcie. Teoretycznie rozumiał, dlaczego martwi się o reakcje swojej rodziny, czasami pozbawionej zdrowych zmysłów, kiedy w grę wchodziła ich mała dziewczynka, ale to nie zmieniało faktu, że rozpaczliwie chciał ją oznaczyd. Pragnął by nosiła jego zapach i by wszyscy wiedzieli, że należy do niego. Mimo jej niechęci do mówienia na ten temat, wyczuwał, że jej wilczyca też jest skłonna go oznaczyd i to mu obecnie wystarczało za całkowitą deklarację jej uczud do niego. Należeli do siebie i to się już nie zmieni. Jedyne co musieli zrobid, to powiedzied o tym jej krewnym. A tu pojawiał się problem, bo Sonia strasznie się tego obawiało. Nie miało dla niej znaczenia, że Shane stale powtarzał, że sobie z nimi poradzi. Ona wiedziała, że jej bracia dopadną go w siedmiu, przy cichym pozwoleniu jej ojca i zrobią mu takie rzeczy, że tortury Valacara będą się wydawały dziecinną zabawą. Nie chciała tego dla niego. I gdzieś w głębi duszy, podświadomie, w całej swojej niepewności, czuła, że Shane może ją wtedy zostawid. Nie wiedziała, czy by to przeżyła. Po zakooczeniu gorączki, przenieśli się do jej mieszkania, bo niedługo trzeba było wrócid do codziennego życia, ale nie mogli przestad się na siebie rzucad przy byle okazji. Zapach Shane’a unosił się na niej stale i nieprzerwanie nawet bez oznaczenia, co go zadowalało do pewnego stopnia. Ją mniej. Nie mogła się ukrywad przed bradmi i rodzicami w nieskooczonośd. - Dzwonił Rusty – rzuciła pewnego popołudnia, zanim brutalnie zepchnęła Shane’a ze swojego łóżka, pomimo tego, że tak świetnie się na nim prezentował. – Niedługo tu będzie. Musisz iśd. Shane z irytacją uniósł jedną powiekę, żeby na nią spojrzed. - Cholera, Maleoka, kiedy w koocu im o nas powiesz? Albo pozwolisz mnie to zrobid? - Po drugim nadejściu Chrystusa, nie prędzej – odparła i brutalnie zepchnęła go z materaca, aż wylądował z łomotem na podłodze. Uśmiechnęła się do siebie. Ostatnio stale się uśmiechała. 276

Shane usiadł i spojrzał na nią buro. - Powiedzmy im w koocu. Nie chcę się z tym ukrywad. Chcę cię oznaczyd, Sonia. Wiedziała, że chciał. Wbrew zdrowemu rozsądkowi, ona też chciała. To była jakaś pierwotna potrzeba, o której jej wilczyca stale jej przypominała swoim skuczeniem. Była dominującą samicą, Shane był dominującym samcem. Jednocześnie czuli potrzebę, żeby ze sobą walczyd i się kochad. A to było tak cholernie podniecające! Nie wyobrażała sobie, żeby mogło byd lepiej. Tylko że kiedy już zostawią w sobie swoje enzymy sparowania, każdy będzie o tym wiedział. Ich zapachy na stałe się zmieszają, ich umysły prawie się połączą. Szczerze obawiała się, że jej ojciec łatwo się nie pogodzi z oddaniem swojej małej córeczki innemu mężczyźnie, nawet jeżeli będzie to zaufany członek jego watahy. Sonia wychyliła się przez krawędź materaca i z czystą przyjemnością pocałowała go w usta. Musnęła językiem jego dolną wargę i natychmiast wpuścił ją do środka, rozlewając po jej wnętrzu drżące ciepło. Gdyby ktoś jej powiedział jeszcze kilka tygodni temu, że będzie z własnej woli całowała Shane’a Spencera, odgryzłaby mu kawałek ucha. Shane rozkosznie całował. Dwiczył na wielu lafiryndach, to fakt, ale potrafił jednym dotknięciem sprawid, że zupełnie o tym zapominała i rozkoszowała się jego umiejętnościami. Kochanek i wojownik. Była w nim beznadziejnie zakochana. Shane nisko zamruczał, wyciągnął ramię i jednym ruchem ściągnął ją z łóżka na swoje kolana. Był doskonale silny. Jego ciało było jedną, wielką, seksowną plątaniną mięśni i ścięgien, miał sylwetkę antycznego gladiatora, stworzoną chyba tylko po to, żeby odbierad jej rozum z pożądania. Oboje byli nadzy, ale w ogóle jej to nie przeszkadzało, kiedy lądowała okrakiem na jego udach. Przez ostatnie dni praktycznie się nie ubierali. Bar był jeszcze zamknięty, Agavin dał jej przymusowy urlop, a jej rodzina jeszcze tarmosiła się w pościelach na zakooczenie gorączki. Dopiero dzisiaj zaczynali wracad do normalnego życia, ale Sonia wcale nie miała na to ochoty. Czy byłoby bardzo złe zostad z tym obłędnie przystojnym facetem już na zawsze w łóżku? Shane przesunął dłoomi po całej długości jej ciała, teraz już będąc ekspertem w kwestii jej wszystkich najwrażliwszych miejsc, po czym jedną rękę wsunął w jej włosy, a drugą lekko zacisnął na jej pośladku. Mruknęła z aprobatą, nie przerywając pocałunku. Gorączka się niby skooczyła, a oni oboje byli na siebie nadal napaleni. Z jakiegoś 277

prymitywnego powodu potwornie ją to satysfakcjonowało. Byd może dlatego, że dawało jej to bardzo jasny dowód na to, że Shane nie pragnął jej tylko z powodu działania księżyca. Wyglądało na to, że w jej towarzystwie stale chodzi podniecony. Czy może byd większy komplement dla kobiety? Sonia przerwała pocałunek, żeby zaczerpnąd tchu, chod wcale nie miała na to ochoty, ale Rusty naprawdę powiedział, że jedzie do „Luny”. Nie mieli wiele czasu, a całe jej mieszkanko było przesycone zapachem Shane’a i seksu. Jeśli Rus to poczuje, rozerwie jej partnerowi gardło na miejscu. Niby był takim czarującym bawidamkiem, ale kiedy przychodziło co do czego, to stawał się bezlitosną maszyną do zabijania. Nie mieli więc wiele czasu na szybkie prysznice i zamknięcie tego gniazdka rozpusty na dziesięd spustów, żeby nikt nie mógł tu wejśd. Shane polizał jej obojczyk, uśmiechając się do niego jak kot do śmietanki, na co robiło jej się cieplej na sercu. Ale zanim mógł subtelnie ją tam uszczypad zębami, ujęła jego głowę w dłonie i zmusiła go do jej uniesienia. - Musisz iśd wziąd na dole prysznic. Teraz. Warknął buro, straciwszy zapał do zabawy. - Czemu to komplikowad? Nie lepiej po prostu dad mu tu wejśd, zrozumied co się dzieje i mied to z głowy? - Nie – odparła, krótko cmoknęła go w usta i chciała wstad, ale jej nie puszczał. Sapnęła, patrząc na niego bykiem. – No co? - Nadal mi nie odpowiedziałaś – powiedział, obserwując ją w skupieniu, jakby chciał wyłapad jej każdą mikroekspersję. - Na co? – spytała, nie rozumiejąc. Był bardzo poważny. Podobnie jak Rusty potrafił w oka mgnieniu przemienid się z rozkosznego bawidamka, w odpowiedzialnego i skupionego dorosłego. - Czy mnie przyjmujesz – odparł, a ją znowu zalała lekka panika. Wyczuł to bezbłędnie, bo ciężko westchnął i w pieszczocie pogłaskał ją po pośladku. – Nie poganiam cię, Maleoka, ale potrzebuję to usłyszed. Mój wilk tego potrzebuje. Nie dajesz mi się oznaczyd, o sparowaniu już mówiąc, muszę więc chociaż wiedzied, czy mnie przyjmujesz. Musisz mi dad cokolwiek, co go uspokoi. Zacisnęła powieki, walcząc ze sobą. Bóg jej świadkiem, że chciała mu to dad. Wszystko by mu oddała. Umarłaby, gdyby coś mu się stało. Ale umrze też, jeśli on znowu ją odrzuci. 278

Tak potwornie się tego bała i tak bardzo nie umiała się do tego przyznad, że nawet teraz, po tym wszystkim, te słowa po prostu nie chciały jej przejśd przez gardło. Ale przecież to była tylko formalnośd, bo ciało i duszę oddała mu w całości już dawno. Była cała jego. Po prostu coś ją blokowało przed przyznaniem mu się do tego. Shane westchnął, jakby wiedział o boju rozgrywającym się w jej duszy. Pochylił do niej głowę i oparł czoło o jej czoło, muskając nosem jej nos w bardzo wilczym geście. - W porządku, kochanie – powiedział miękko, z wyrozumiałością, od której mogłaby się rozpłakad, a nie była płaczliwą kobietą. – Poczekam tyle, ile będę w stanie. Mamy czas. Nigdzie się nie wybieram bez ciebie. Nie wiedziała skąd on wie o demonach w jej duszy, ale kochała go za to, że przynajmniej próbował to zrozumied. Dominujące samce nie są cierpliwe, one biorą to, czego chcą, dlatego bardzo doceniała poświęcenie do jakiego zmuszał się dla niej Shane. Sonia jeszcze raz go pocałowała, co przyjął z tą uroczą otwartością, po czym wstał, unosząc ją ze sobą w ramionach. Lubiła te jego pokazy siły i o tym pewnie też musiał wiedzied. Instynktowanie wiedział, co ją kręci. - Jeśli mamy wziąd osobne prysznice, to chyba musimy w tym miejscu przerwad, bo za chwilę mogę nie byd w stanie cię zostawid samej – wymruczał, rozkosznie żując zębami jej dolną wargę, co dosłownie odbierało jej zmysły. Mruknęła tylko coś w odpowiedzi, na co cicho i gardłowo się zaśmiał, po czym zaniósł ją do łazienki i postawił na ziemi. – Weź prysznic – powiedział, delikatnie się od niej odsuwając – póki jeszcze jestem ci w stanie pozwolid zmyd mój zapach. Chod nie powiem, to nie jest miłe uczucie. Doskonale go rozumiała. Ona też bardzo niechętnie myślała o pozbyciu się tego jego piżmowego aromatu ze swojej skóry. Przywykła do niego. Dawał jej zaskakujące poczucie bezpieczeostwa i spokoju ducha. - Porozmawiam z rodzicami – obiecała, chcąc mu jakoś zrekompensowad wszystkie niedogodności przed jakimi go postawiła. – Jakoś im to wytłumaczę. - Wiem, kochanie – odparł, przesuwając po niej rozpalonym spojrzeniem, po czym przeciągnął palcem między jej piersiami, przez mostek, aż do pępka, a każdy nerw w jej ciele rozpalił się do czerwoności. – Bo nawet jak im nie powiesz, to prędzej czy później zauważą. Miał całkowitą rację. Zresztą, Sonia podejrzewała, że już dzisiaj Rusty może coś zauważyd, bo czuła się zupełnie odmieniona i to po prostu musiało się jakoś rzucad w oczy.

279

Cała nadzieja w tym, że nie będzie podejrzewał swojej małej, wrednej siostrzyczki o to, że z taką ochotą od kilku dni oddawała się totalnej deprawacji. Shane ujął jej dłoo, uniósł ją do ust i czule pocałował jej knykcie, po czym wyszedł z łazienki i cicho zamknął za sobą drzwi. Chwilę później usłyszała jak wychodzi z mieszkania. Dopiero wtedy się ocknęła z rozmarzenia, pospiesznie odkręciła wodę i wpadła pod prysznic. Szorowała się prawie do zdarcia skóry, ale mimo to, po wyjściu i tak miała wrażenie, że zapach Shane’a nadal na niej jest. Zupełnie jakby jakoś wżarł się w jej ciało. Dlatego jeszcze na wszelki wypadek skropiła się perfumami, z nadzieją, że tym oszuka nos brata. Nie lubiła tego robid, bo przy zaostrzonych zmysłach, tak intensywne zapachy były praktycznie nie do wytrzymania, ale teraz nie miała wyjścia. Na szybko wciągnęła też dżinsy i bokserkę, po czym energicznie zbiegła na dół do baru, starannie zamykając za sobą drzwi na wszystkie zamki. Świeżo wysuszone włosy ściągnęła w kucyk i wyjrzała z klatki schodowej na wnętrze baru. Nos jej nie okłamał. Jej brat już tu był, siedział przy ladzie i śmiał się z czegoś z Shanem, który też był świeżo po prysznicu i nawet miał jeszcze mokre włosy. Sonia pociągnęła nosem i ukryła głupie rozczarowanie tym, że Shane już nią nie pachniał. No przecież o to chodziło i sama tego chciała, ale trochę jej się nie spodobało, że z niego jej zapach zszedł tak łatwo, podczas, gdy ona była jego przesiąknięta aż do kości. Shane chyba wyczuł jej rozczarowanie, bo zerknął w jej stronę i szelmowsko się uśmiechnął z bardzo męskim zadowoleniem. To był zniewalający uśmiech, który prawie powalał na kolana i zupełnie automatycznie też się do niego uśmiechnęła. Całkowicie przestała nad sobą panowad, z czego on był najwyraźniej zadowolony. - No jesteś wreszcie – rzucił Rusty, serdecznie się do niej uśmiechając ze swojego miejsca. – Shane mówił, że biegaliście. Dobrze wiedzied, że wreszcie zaczęłaś słuchad poleceo i przestałaś się szlajad samotnie. Shane wymyślił bardzo dobrą wymówkę dla ich pryszniców, ale i tak Sonia była pewna, że gdyby chodziło o kogoś innego, to Rus od razu wyłapałby kłamstwo. Wilki to potrafiły. A Tropiciele już szczególnie. Beztroskim krokiem przeszła pod barem i podeszła do brata, po czym cmoknęła go w policzek. Kątem oka zarejestrowała, że Shane przestał się uśmiechad. Jego nos się lekko zmarszczył i w gardle chyba narastał warkot. Najwyraźniej ich dzika gorączka nie złagodziła jego obsesji na punkcie innych samców w jej otoczeniu, nawet jej rodzonych braci. Croft miał taki sam problem, a sparowanie tylko odrobinę go złagodziło. 280

- Mój wielki, rozpustny, łajdacki braciszek marnotrawny – powiedziała do Rusty’ego, psotnie szczypiąc go w policzek. – Puszczanie się w tym miesiącu ci się udało? Rusty uśmiechnął się kącikiem ust, podczas gdy Shane po swojej stronie lady otworzył mu piwo i podsunął butelkę. To znaczyło, że Rusty musiał dopiero co się pojawid. To dobrze. - Opowiedziałbym ci jak bardzo mi się udało, ale obawiam się, że w głębi swojej delikatnej duszy, nie chcesz tego słuchad. Sonia wskoczyła na stołek barowy obok brata i mocniej ściągnęła kucyk gumką, podczas gdy Shane otwierał piwo i dla niej. Potrafił byd taki domyślny i troskliwy, kiedy o nią chodziło. Mogłaby go pożred i to dokładnie na tym barze. - Pomijając twoje łajdaczenie się, to można wiedzied dlaczego kazałeś mi przerwad wszystkie ważne rzeczy, które robiłam i się tu przywlec? – spytała, starając się nie uśmiechnąd, kiedy Shane ewidentnie się uśmiechnął na jej słowa. - Mamy gości – powiedział Rusty z rozbawieniem, obejmując ją ramieniem, przez co Shane znów przestał się uśmiechad. To będzie męczące dla nich obojga. Natomiast Rusty lekko się skrzywił i szybko cofnął rękę. – Cholera, wyperfumowałaś się? - Tak i co z tego? - Śmierdzisz, Lilijko. Fuknęła z oburzeniem. - To najnowsze Chanel, czy zdajesz sobie sprawę ile kosztowały? Ja pachnę, a nie śmierdzę. - Mój nos twierdzi coś innego. - Twój nos powinien już przywyknąd, po tym jak stale zadajesz się z latawicami, walącymi tanimi zapachami z supermarketów. Jakich gości? - Delegacja z południowej watahy – odparł, machając dłonią przed twarzą, jakby chciał odpędzid od siebie kwiecisty zapach. – Ojciec uparł się, żebyśmy się wszyscy stawili. Jakieś dyplomatyczne bzdury, na które szkoda czasu. - Ale to chyba nie…? – zaczął pytająco Shane, na co Sonia aż postawiła uszy. Miał rację, to przecież chyba nie będą ci psychopaci z Gortham, którzy chcą im porwad Izzy?! - Nie, to nie Lemarowie – rzucił domyślnie Rusty. – Gdyby było inaczej, już lałaby się krew. Sonia się uspokoiła. Jeśli Izzy była bezpieczna, to było jej absolutnie wszystko jedno, kto ich odwiedził. 281

- A po co my na tym spotkaniu? – jęknęła. – Będzie nudno i patetycznie. Nie cierpię tego. - Wiem, Lilijko, ja też – zgodził się Rusty. – Ale musimy swoje odsiedzied. Ojciec kazał mi cię uprzedzid, bo słusznie uznał, że pewnie spróbujesz dad nogę, jeśli ktoś cię nie przypilnuje. - Nie możemy dad nogi razem? – spytała przymilnie. – Pewnie nawet nikt by nie zauważył. - Nie możemy, niestety – odparł z sympatią i znowu ją objął. – Dostałem polecenia Alfy. Sonia westchnęła ciężko. Polecenia ojca mogli czasami oszukiwad w taki czy inny sposób, próbując się od czegoś wymigad, ale polecenia od Alfy, zadane z jego mocą, pozostawały nienaruszalne i musiały zostad spełnione. Kiedy naczelny stada rozkazuje, ten rozkaz musi zostad wykonany. - No dobra – mruknęła ponuro. – To gdzie jedziemy? - Nigdzie. To oni przyjadą tutaj. Croft i reszta też niedługo będą. - Do baru? – zaniepokoiła się lekko, myśląc o zapachach w swojej kawalerce, ale szybko się z tego otrząsnęła. Po prostu nie pozwoli nikomu tam zajrzed i wszystko będzie dobrze. – Muszę sobie poszukad mieszkania w jakimś normalnym miejscu – mruknęła pod nosem. - Nie chcesz się przebrad? – zapytał ją w tym czasie Rusty, przez co obrzuciła się krytycznym spojrzeniem. - Nie – odparła ze wzruszeniem ramion. – Wyglądam jak milion dolarów. Rusty szelmowsko się zaśmiał, Shane uśmiechnął się z aprobatą. Temu pierwszemu było tak naprawdę obojętne co miała na sobie, a ten drugi i tak preferował ją nagą, więc nie było sensu się zbytnio starad. - Jest coś do jedzenia? – zwróciła się do Shane’a. – Coś innego niż jajecznica i batony energetyczne? - Pizza i kebaby będą za dziesięd minut – odparł jej spokojnie, z uśmieszkiem na nią patrząc. Sonia szeroko się uśmiechnęła, nie mogąc oderwad od niego oczu. Cholera, dobry był. I myślał o wszystkim z wyprzedzeniem, co było bardzo cenne, bo ona na ogół o podstawowych rzeczach zapominała. Nawet nie wiedziała, że taki przemyślny ktoś jest jej 282

potrzebny, dopóki nie odkryła jak jej dobrze przy Shanie. Kiedy mówił, że zaspokoi wszystkie jej potrzeby, był naprawdę dosłowny. I najwyraźniej znał ją lepiej niż przypuszczała. - No proszę – rzucił z rozbawieniem Rusty, popijając swoje piwo. – Co z wami? Sonia szybko oderwała oczy od Shane’a i napiła się swojego piwa. - Co niby? - No właśnie pytam co. Wreszcie, po tylu latach się dogadaliście? Sonia wzruszyła ramionami, udając totalną obojętnośd. - Włóczy się za mną prawie cały dzieo, znudziło mi się walczenie z nim. - Sonia mnie lubi, ma tylko problemy z przyznaniem się do tego – stwierdził Shane z samozadowoleniem. - Pochlebiasz sobie, Spencer – odparła z nonszalancją, pilnując żeby na niego nie spojrzed, bo pewnie by znowu się do niego uśmiechnęła. Otworzyły się drzwi i razem z powiewem świeżego powietrza wkroczył do środka Croft z Busterem. Nie był zachwycony, co mogło byd spowodowane brakiem swojej partnerki u boku. - Oczywiście, piwko i ploteczki – zaburczał od wejścia. – A nie moglibyście ruszyd dup i rozsunąd stoły na boki? Albo chociaż przygotowad krzesła? Czy ja wszystko muszę robid sam? To czemu ja wam w ogóle płacę? Sonia ani myślała się ruszyd, ale Rusty i Shane wymienili znaczące spojrzenia, po czym wstali, żeby wykonad zadanie. - A gdzie Izzy? – zapytała, myśląc już głównie o tym, czy Shane zamówił jej pizzę ze wszystkimi dodatkami i kebaba z potrójną porcją mięsa. Była głodna. - Wysłuchuje postulatów swoich ludzi w domu – odparł burkliwie, od razu szurając krzesłami po drewnianej podłodze. - Jak dobrze, że jesteśmy zmiennymi wilkami o super sile – rzuciła Sonia, obserwując brata kpiąco. – Dzięki temu nie musimy szurad po parkiecie, tylko zarzucamy trzy stoły na siebie i przenosimy wszystkie na raz w inne miejsce. Rusty i Shane parsknęli śmiechem, a Croft łypnął na nią buro. - Chcesz się przyłączyd? Zapraszam! Pomachała dłoomi w powietrzu, mrugając szybko powiekami. - Wybacz, ale dopiero co pomalowałam paznokcie. - Oczywiście – burknął, wiedząc, że to zmyśliła. 283

Buster też nie złapał się za krzesła, przysiadł się do Sonii i sięgnął po jej piwo. Pozwoliła mu się poczęstowad, bo przez Shane’a była w wybornie dobrym nastroju. - Kto to w ogóle przyjechał? – zapytała Bustera, skoro już się do niej dosiadł. - Alfa z Kolorado. Nie zostaną długo. - A czego chcą? I co to w ogóle za pomysł, żeby zwalad się do nas zaraz po gorączce? Czy to w ogóle zgodne z zasadami savoir-vivre? Buster łypnął na nią w sposób dający do zrozumienia, że ten temat go nie interesuje, po czym znowu napił się jej piwa i nawet bardzo spokojnie spytał: - Dlaczego pachniesz Shanem? Dobrze, że niczego nie piła, bo by się udławiła. Cholera, mogła się spodziewad, że perfumy nie oszukają nosa najgroźniejszego z jej braci. - Biegaliśmy razem – burknęła i odebrała mu wojowniczo butelkę. – Nie miałam czasu na prysznic. - Dlatego oblałaś się ukwieconym spirytusem? - To są perfumy, neandertalczyku. Kosztują kupę forsy! - Tak wydajesz pieniądze? Sapnęła z irytacją. Akurat te perfumy dostała na ostatnie urodziny od pielęgniarek w pracy, ale on nie musiał o tym wiedzied. Nawet gdyby sama je sobie kupiła, to co mu do tego? - Czy ja robię ci tabelkę z wykazem na co marnujesz swoje pieniądze? Nie? No to się zamknij. Jej wojowniczy ton nie zrobił na nim najmniejszego wrażenia. - Znowu nie przychodzisz na szkolenia. - Jestem zajęta. - Chodzisz na patrole? - Nie i dobrze o tym wiesz! Ojciec mi zabronił, dlatego nie widzę powodu, żeby dalej dobrowolnie znosid twoje łojenie mojego tyłka. - Moje łojenie twojego tyłka jest tylko dla twojego dobra. Przez większośd czasu zachowujesz się jak człowiek, a nie jesteś człowiekiem. Przychodź na szkolenia. Pójdziemy na polowanie. Sonia sapnęła, zastanawiając się jak ma połączyd swój sekretny romans z Shanem z pracą, nauką i jeszcze szkoleniami u Bustera. Powinna też pracowad nad talentami 284

Zwiadowcy, dwiczyd maskowanie zapachu i może wreszcie kiedyś użyd tego w praktyce. Ale na razie nie wiedziała jak ma to wszystko połączyd do kupy. Zauważyła, że Shane na nią zerka, więc ona też na niego spojrzała. Zapewne bezczelnie podsłuchiwał. Teraz akurat podnosił dwa stoły, żeby przenieśd je w kąt sali, ale mrugnął do niej szelmowsko okiem. Od razu zrobiło jej się lepiej. Oczywiście, że połączy to wszystko. To po prostu kwestia lepszej organizacji. Uśmiechnęła się do siebie, napiła się piwa i znowu spojrzała na Bustera. Przyglądał jej się lekko zmrużonymi oczami, co było dośd niepokojące i gdyby była kimś innym niż jego rodzoną siostrą, to pewnie skurczyłaby się już ze strachu. Bus był kanalią najgorszą z możliwych. Ale był tez bystry i spostrzegawczy jak nikt inny. Należał do Gwardii Zmiennych, a tam nie przyjmują każdego chętnego, tam trafiają tylko najlepsi z najlepszych. Tacy, którzy potrafią uważnie obserwowad i wyciągad szybkie, trafne wnioski. A ostatnie czego potrzebowała, to Buster dostrzegający w niej jakąś zmianę i wyciągający z tego powodu wnioski. - Drogi braciszku – rzuciła, żeby go rozproszyd – a tak właściwie to co ty robisz w czasie gorączek? Bo jakoś nie mogę sobie wyobrazid żadnej samicy, która chciałaby z własnej wolni spędzid ten okres z tobą na tym twoim odludziu. - Zdziwiłabyś się – usłyszała mruknięcie Crofta, ale je zlekceważyła. - Jak to jest? Zwijasz się w puchaty kłębek w swojej chatce, zagryzając patyk i marząc o tym, żeby umrzed? Buster nie odpowiedział, poczęstował ją tylko jednym ze swoich olewających spojrzeo, po czym zabrał jej piwo i odwrócił się przodem w stronę wnętrza baru. - Jak zwykle wspaniale było z tobą pogawędzid – mruknęła, ale była z siebie bardzo zadowolona. Odwróciła jego uwagę i przestał się zastanawiad co się w niej zmieniło. A naprawdę wiele się zmieniło. Czuła się dosłownie nową osobą. I rozsadzała ją energia. Wesoło zeskoczyła ze stołka, przekradła się za ladę i wzięła sobie nowe piwo, akurat w czasie, gdy do „Luny” weszli bliźniacy z Troy’em, robiąc przy tym jak zwykle bardzo dużo hałasu. Harper akurat wykłócał się ze starszym bratem na temat czegoś co się wydarzyło w czasie ostatniego meczu Red Soxów, a Ryder jak zwykle ograniczał się tylko do ewentualnych chrząknięd i kiwnięd głową. Mniej niż pięd minut później zaczęła się też schodzid reszta watahy. Zrobiło się dośd tłoczno od wszystkich, którzy zostali wezwani do stawienia się w barze, ale dzięki temu Sonia została uwolniona od towarzystwa Bustera. Była coraz bardziej 285

głodna, dlatego praktycznie wyczekiwała przy drzwiach na przyjazd dostawcy, więc kiedy zza jej pleców wyłonił się Shane, trzymając dla niej wielkie pudło z pizzą i pojemniki z kebabami, przyjrzała mu się z podejrzliwością. - Powiedziałem dostawcy, żeby zajechał od zaplecza – wyjaśnił z tym swoim szelmowskim uśmiechem, od którego tak mąciło jej się w głowie i na który teraz automatycznie też się uśmiechnęła. - Jest pan bardzo przemyślny, panie Spencer – rzuciła, walcząc z powalającą ochotą, żeby go pocałowad, co pewne skooczyłoby się tragicznie ze względu na te wszystkie otaczające ich, ciekawskie oczy i uszy. - Staram się jak mogę, panno Whitmore – odparł swoim flirciarskim tonem, podając jej jedzenie. – I jeśli mogę zauważyd, mnie ten zapach wcale nie przeszkadza – wyszczerzył zęby, odnosząc się do jej perfum, którymi tam nieudolnie chciała zamaskowad jego zapach na swojej skórze. Miała straszną ochotę mu się odgryźd, że ona nie ma takiej wprawy jak on w usuwaniu dowodów swojej lubieżności, ale pojawił się przy nich Harper i wyraził wielkie zainteresowanie jej pizzą. Ten wiecznie głodny pasożyt zdążył nawet ukraśd jej jeden kawałek, zanim śmignęła pod ramieniem Shane’a, żeby ze swoją zdobyczą ukryd się w najdalszym kącie Sali i móc w spokoju zająd się konsumpcją. Po cichu liczyła na to, że po tej całej ceregieli z delegacją, Croft zdecyduje się jeszcze na dzisiaj zamknąd bar, a więc ona i Shane będą mogli zaszyd się na górze, dlatego musiała się najeśd na zapas, bo potem do rana nie wyjdą z łóżka. I na samą myśl o tym, już ściskały jej się mięśnie brzucha. Sonia zajęła strategicznie doskonałą pozycję, do pozostania ledwo zauważalną w ciżbie i mogącą oddad się całkowicie konsumpcji, gdy ponownie otworzyły się drzwi i wlało się przez nie kilku Strażników i kilku Egzekutorów. Zaraz za nimi pojawili się rodzice, zresztą trzymając się za ręce. I mimo że ojciec był silnym, bardzo dominującym Alfą, nigdy nie uważał za ujmujące prowadzenie się ze swoją Waderą za ręce. Właściwie dodawało mu to tylko klasy, chod w wielu stadach byłoby nie do przyjęcia. Sonia uwielbiała to w swoich rodzicach i teraz poczuła lekkie ściśnięcie serca na myśl, czy ona i Shane też kiedyś będą mogli pokazad się publicznie, trzymając się za ręce. Znając jej popieprzonych braci, to mało prawdopodobne. Do licha, dała słowo, że im powie, tylko jak ma to zrobid? Nawet w barze nadal stoi ta głupia trumna, w której, jak twierdzą, znajduje się ostatni głupiec, który chciał zaprosid Sonię 286

na randkę. Wykastrują Shane’a jeśli się dowiedzą, że z nią spał. A jeśli im powie ile przyjemności jej sprawił, to wykastrują go przez gardło. Laila szybko i krytycznie przesunęła wzrokiem po barze, odnajdując wszystkie swoje dzieci po kolei i wyrażając aprobatę dla ich obecności. Potem spojrzała na Sonię i zmrużyła oczy, widząc w jej ramionach tonę jedzenia. Sonia wiedziała, że nie wypada jej na takim posiedzeniu się obżerad, ale naprawdę była głodna, więc tylko się uśmiechnęła i pokazała matce uniesiony kciuk. Wtedy Laila przesunęła wzrokiem po stroju swojej córki i ciężko westchnęła. No cóż, jeśli liczyła, że założy kreację od Diora, to powinna była to zaznaczyd na zaproszeniu dużymi literami. Za rodzicami wkroczyły nieznane wilki i ich zapach rozszedł się po pomieszczeniu jak gorąca kamfora, więc Sonia też się nim zaciągnęła i zapisała go w swojej wewnętrznej bazie danych. Teraz już do kooca życia będzie uznawała ten zapach za znajomy, a to bardzo pomagało, gdy nie było wiadomo, czy spotkało się sojusznika czy wroga. I mogła już spokojnie wrócid do jedzenia. Pizza była ze wszystkimi dodatkami. Jak nie kochad Shane’a? Wilków było sześd. Najstarszy był bez wątpienia samcem Alfa, bo czud było jego moc, ale nie była imponująca jak moc Jamesa. U jego boku stał młody wilk, dośd atrakcyjny, bez wątpienia jego syn i pewnie następca. Towarzyszyło im czterech Strażników, będących zapewne asystą. Na tym etapie zainteresowanie nimi Sonii się skooczyło, więc rozejrzała się za Shanem. Stał z Rustym i Troy’em po drugiej stronie sali, ale w takim miejscu, że miał na nią bardzo dobry widok i wiedziała, że jest to celowe, bo nawet teraz na nią zerkał, żeby się pewnie upewnid, że nie grozi jej żadne zagrożenie. Jej bracia zawsze robili to samo i u nich było to drażniące; u niego, teraz, było to całkiem seksowne, więc mrugnęła do niego okiem. Uśmiechnął się lekko kącikiem ust i przeniósł spojrzenie na Alfę i jego gości. Cholerny przystojniak. - Elroy, usiądź proszę – rzucił James i jego ton przykuł uwagę Sonii. Ojciec nie był zachwycony i z jakiegoś powodu nie był też zbyt serdeczny dla gości. To było ciekawe. Drugi Alfa nie usiadł dopóki James stał. W kwestii męskiej dominacji to zawsze były bardzo drażliwe sprawy. Żaden Alfa nigdy nie chce usiąśd pierwszy w towarzystwie drugiego, bo wtedy musiałby patrzed na niego w górę, więc wychodził na słabszego. To samo było z pojedynkiem na spojrzenia. Na szczęście ojciec Sonii był na tyle silny, że praktycznie nie przejmował się takim sprawami. Kiedy chciał to siadał, kiedy chciał, to brał kogoś na próbę 287

swojego drapieżnego spojrzenia. Teraz też najpierw odsunął krzesło dla matki, a potem usiadł obok, więc owy Elroy i jego syn zrobili to samo. - Wy też usiądźcie, jeśli macie gdzie – rzucił James do swojej watahy, na co częśd zebranych, zwłaszcza starszych, usiadło z szacunku dla swojego przywódcy. Częśd wilków wybrała podpieranie ścian, w tym wszyscy jej bracia poza znudzonym Mickey’em. - Dziękujemy za życzliwe przyjęcie – powiedział owy Alfa Elroy, trzymając jedną dłoo na ramieniu syna w wyrazie protekcji, albo wsparcia. – Pora może wydawad się trochę kłopotliwa, zważywszy na dopiero co skooczoną gorączkę. - Żadna nie będzie lepsza – mruknął James dośd buro, na co Laila pewnie go uszczypnęła, bo spojrzał na nią z naburmuszoną miną. Sonia przełknęła kawałek pizzy i zachichotała pod nosem. Ciekawe o co w tym wszystkim chodziło. - Przygotowuję syna do przejęcia władzy w naszym stadzie – mówił Elroy, znacząco zaciskając palce na barku syna, który przesuwał spojrzeniem po pomieszczeniu, jakby niespiesznie próbował kogoś znaleźd. – Niedługo planuję się wycofad, w związku z tym chcę, żeby już teraz mój syn wdrożył się w nowe obowiązki, a do tego będzie potrzebował partnerki. Ponieważ jesteśmy sojusznikami, uznałem, że wspaniale byłoby połączyd nasze watahy na wyższym poziomie i dad chłopakowi szansę spędzid trochę czasu z twoją córką. Nie ukrywam, że liczę, że wyczują w sobie swoich partnerów i zostaniemy rodziną. Kawałek pizzy utknął Sonii w gardle i natychmiast zaczęła się nim krztusid. Co prawda ktoś uczynnie poklepał ją po plecach, ale to tylko sprawiło, że oczy jej zaszły łzami i prawie wypluła na kogoś ten nieszczęsny kawałek pizzy. Ktoś gardłowo zawarczał i bez wątpienia był to któryś z jej braci, ale i tak pierwszą osobą, na którą spojrzała był Shane. Stał oderwany od ściany i wyglądał jakby go piorun trafił. No cóż, trudno mu się dziwid, właśnie ktoś chciał testowad jego partnerkę pod kątem ewentualnego partnerstwa, co czasami wiązało się z pójściem do łóżka i nie było uważane za jakieś niemoralne. Nic dziwnego, że wyglądał jakby za pięd sekund miał skoczyd młodemu wilkowi do gardła i rozszarpad je aż do kręgosłupa. Wreszcie Sonia drgnęła, bo faktycznie wiele osób na nią patrzyło, w tym rodzice i młody przyszły Alfa. Najwyraźniej to właśnie jej przedtem szukał spojrzeniem, a kiedy teraz ją namierzył, sprawdzał dokładnie jej wygląd, co w zaistniałych okolicznościach ciężko mu mied za złe.

288

Matka była wyraźnie podekscytowana, a ojciec wręcz przeciwnie. Laila już od dawna chciała, żeby córeczka ułożyła sobie życie i rodziła jej wnuka za wnukiem, więc teraz niemal podskakiwała na swoim krześle, przywołując Sonię ręką. - Soniu, pozwól do nas! – wypaliła w koocu, bo Sonia nadal się nie ruszała. Za to ruszyli się wszyscy jej bracia i jak jeden mąż zmierzali w stronę młodego Alfy z niewiadomymi zamiarami. Pewnie chcieli go nastraszyd, a byli w tym dobrzy. - Siad! – natychmiast warknęła na nich Laila, a jej oczy błysnęły żółcią. Whitmorowie zatrzymali się w miejscach, ale nadal łypali na intruzów bez życzliwości. Jej bracia byli zdecydowanie zbyt opiekuoczy. - Soniu – ponownie przywołała ją matka, tym razem bardziej stanowczo. Sonia westchnęła ciężko i wolno wstała. Znowu spojrzała na Shane’a, bo aż kipiał wściekłością. Przesuwał dzikim spojrzeniem od niej na młodego Alfę i z powrotem jak na meczu tenisa. Zazdrosny i zaborczy samiec to straszne zwierzę i nie chciała prowokowad Shane’a, ale nie bardzo miała jak uciec. Poyostawao jej mied nadzieję, że jej partner nie zrobi nic głupiego. Sonia powlokła się przez salę, ale specjalnie wybrała dłuższą trasę, żeby minąd Shane’a i ukradkiem, uspokajająco musnąd go palcami. Mogła sobie na to pozwolid, bo jej bracia byli teraz z przodu i nie mogli tego zobaczyd. To było ryzykowne, bo przez chwilę faktycznie myślała, że Spencer obejmie ją ramieniem, przyciągnie do siebie i rzuci wyzwanie każdemu, kto spróbuje się do niej zbliżyd, ale zapanował nad sobą i tylko lekko drgnął, gdy go dotknęła. Nie mogła się na niego obejrzed bez wzbudzania podejrzeo, ale też za specjalnie się nie spieszyła z podchodzeniem do rodziny. - Dziękuję – mruknęła Laila – właśnie wszyscy postarzaliśmy się o pięddziesiąt lat – burknęła do córki, stając obok niej i obejmując ją ramieniem w taki sposób, że niby to przypadkiem była cała wyeksponowana na widok syna Elroy’a. Matka musiała widzied, jakie są zamiary ich gości, to by wyjaśniało jej wcześniejszy krytycyzm odnośnie stroju Sonii. Najwyraźniej miała nadzieję, że złapie jakiegoś zięcia. A przecież już o tym rozmawiali i Sonia jasno wyraziła swoje zdanie odnośnie takich swatów. Najwyraźniej matka była trochę zdesperowana. Ojciec był tak samo zachwycony jak jego synowie. Siedział z ponurą miną, rozwalony na krześle w całej swojej dominacji i lekko marszczył z niesmakiem nos patrząc na syna

289

Elroy’a. Oceniał go i najwyraźniej chłopak nie wypadł za dobrze. Nikt za dobrze nie wypadał, kiedy chciał mu ukraśd córkę. - James – ponagliła go Laila. Ojciec wydał coś pomiędzy westchnieniem i warknięciem, ale pod spojrzeniem swojej żony, zwrócił się do Elroy’a. - Doceniamy, że wzięliście nas pod uwagę, ale nie sądzę, że coś z tego wyjdzie. Moja córka jest jeszcze bardzo młoda i to nie jest dla niej dobry czas na opuszczenie naszego stada. Laila chrząknęła znacząco, bo pewnie chciała, żeby James powiedział coś zupełnie innego, ale Alfa udawał, że nie dostrzega jej niezadowolenia. Natomiast Sonia się rozluźniła. Wiedziała, że tata jej nie zawiedzie. - Mój syn też jest jeszcze młody – zgodził się Elroy. – To akurat atut, będą mieli więcej czasu na zbudowanie razem czegoś silnego. Musisz przyznad, że byliby bardzo ładną parą. - Kwestia dyskusyjna – mruknął James i to chyba było najłagodniejsze ze wszystkiego, co miał teraz do powiedzenia na ten temat. Sonia jeszcze raz przyjrzała się synowi Elroy’a. Wyglądał dośd dobrze, ale zupełnie to na nią nie działało. Właściwie to miała wrażenie, że gdyby jej dotknął, to mogłoby ją zemdlid. I to nawet nie byłaby jego wina. Po prostu była cała Shane’a i tylko jego dotyku pragnęła. - Czy możemy przynajmniej sprawdzid czy tych dwoje nie jest swoimi partnerami? – rzuciła Laila bardziej do męża, niż do kogokolwiek innego. – Jeśli nie są, to i tak wszystko się zakooczy tu i teraz. Niech chociaż porozmawiają sam na sam. Wymowne uniesienie brwi przez Jamesa na to „sam na sam” sprawiło, że Sonia prawie zachichotała. To się stawało nawet odrobinę zabawne. - Jestem za, niech młodzi się poznają. Czy jest tu jakieś miejsce, w którym mogą porozmawiad? – powiedział Elroy. Ojciec milczał, dlatego matka nie wytrzymała i warknęła: - James. Znowu sapnął z warknięciem i wreszcie wstał, od niechcenia wskazując brodą na zaplecze z biurem Crofta. - Mogą porozmawiad na zapleczu. Porozmawiad, to wszystko. Jeśli twój syn tknie moją córkę, to złamię mu kręgosłup – oznajmił, wcale nie siląc się na groźne brzmienie. I właśnie przez to zabrzmiało to przerażająco. Nie było wątpliwości, że naprawdę to zrobi. – 290

Nie zgadzam się na żaden kontakt fizyczny. Mają dziesięd minut, jeśli po tym czasie nadal nie będą wyczuwali partnerstwa, rozchodzimy się i nie wracamy do tego. Elroy wstał i skinął głową. - W porządku, brzmi uczciwie. Wszyscy spojrzeli na Sonię, jakby czekając na jej ruch, więc nie pozostało jej nic innego, jak ruszyd w stronę zaplecza. Nie musiała się oglądad za siebie, żeby wiedzied, że syn Elroy’a poszedł za nią. Shane dostanie szału. Sonia weszła na zaplecze i odwróciła się, gdy usłyszała, że chłopak zamyka za nimi drzwi. Syn Elroy’a utrzymywał grzeczny dystans, ale przyglądał jej się. Chyba mu się spodobała. To nie ułatwi sprawy, ale też nie miało większego znaczenia dla Sonii, więc po prostu wzruszyła ramionami. - Nic. A ty? Milczał przez chwilę, zanim odpowiedział. - Nie. Ale to może przyjśd z czasem. To była bzdura. Sparowanie wyczuwało się w sekundę po spotkaniu partnera. Z nią było inaczej, ona zawsze wiedziała, że to Shane, ale oni znali się od urodzenia. Ten chłopak tez musiał mied świadomośd, że się oszukuje. - To jest od razu, albo tego nie ma w ogóle. Jak ci na imię? - Seth. - Cóż, Seth, obawiam się, że nic z tego nie będzie i musisz rozejrzed się za partnerką w jakiejś innej watasze. Poza tym, uwierz mi, nie chciałbyś takiego teścia jak mój ojciec i takich szwagrów jak moi bracia. Uciekaj i dziękuj niebiosom. Zostałeś uratowany. - Czyli to prawda, co mówią o Whitmorach? - A co mówią? - Że jesteście żywym koszmarem. Sonia parsknęła śmiechem. Wiedziała, że mają taką opinię wśród innych stad, ale to zawsze było zabawne to usłyszed. - Taaak, to dośd zgodne z prawdą. - Nie boję się. Znowu parsknęła śmiechem. Słodki chłopak. - To nawet urocze, ale zaufaj mi i bój się. No ale żeby rozwiad wszelkie wątpliwości, to ja już spotkałam swojego partnera. Moja rodzina po prostu jeszcze o tym nie wie. 291

Seth przyglądał jej się przez chwilę, ale wiedział, że powiedziała prawdę. - Szkoda – przyznał, ale nie wykłócał się i nie próbował jej przekonad, że mogliby spróbowad. – Dlaczego jeszcze się nie sparowaliście? - Z tego samego powodu, dla którego radzę ci uciekad. Mam psychiczną rodzinę. Przyjął to wytłumaczenie, jeszcze przez chwilkę jej się przyglądał, po czym otworzył drzwi i zachęcił ją do wyjścia. Dobrze, że miał wystarczająco dużo godności, żeby z klasą przyjąd odrzucenie. Dobrze też, że tak szybko to załatwili, bo martwiła się o wytrzymałośd Shane’a. Wrócili do baru, gdzie czekała rodzina, a większośd wilków się przegrupowała i rozmawiała już o jakichś swoich sprawach. Jej bracia zawarczeli na Seth’a, ale Sonia już nie zwracała na to uwagi. Przeczesywała spojrzeniem pomieszczenie, żeby znaleźd swojego partnera, ale nigdzie go nie było. Gdzie się podział? - Już? – rozczarowała się matka. - Nie jesteśmy swoimi partnerami – wyjaśniła Sonia. – Nie potrzebowaliśmy więcej czasu, żeby to sobie wyjaśnid. Ojciec się rozchmurzył, a Laila ciężko westchnęła. - No cóż, może następnym razem. - Szkoda – przyznał Elroy z lekkim rozczarowaniem. – Liczyłem na wzbogacenie swojej linii mocną krwią Whitmorów. Skoro nic z tego, to nie będziemy wam zabierad więcej czasu i już się pożegnamy. Mamy jeszcze kilku sojuszników do odwiedzenia – powiedział, po czym jeszcze spojrzał z namysłem na Sonię. – Jesteś pewna, że nie chciałabyś spróbowad z moim synem? Nie zawsze spotyka się swojego partnera, a związki zbudowane z rozsądku nie są rzadkością w naszym gatunku. Moglibyście byd bardzo dobrą, silną parą. - Jest pewna – autorytarnie rzucił James, a Sonia z grzeczności sama też odpowiedziała Elroy’owi. - Jestem pewna. Nie interesuje mnie układ, o jakim mówisz. Elroy skinął głową. - Trudno. W takim razie do zobaczenia kiedyś w przyszłości. - Odprowadzimy was do granicy – zaproponowała Laila, a Sonii to bardzo odpowiadało. Dyskretnie przemknęła się do Rusty’ego, który natychmiast objął ją ramieniem i przyciągnął do swojego boku, jakby zaznaczając, że jest ich własnością. - Shane wyszedł? Coś się stało? 292

- Nie wiem, burknął, że musi coś zrobid i poszedł. Chyba dostał jakąś wiadomośd, bo był wściekły jak cholera. Tak po prostu wyszedł? Chod może to i lepiej, bo inaczej mógłby zrobid coś głupiego, albo próbowad skrzywdzid Setha. To mogłoby wywoład wojnę. Ale teraz będzie go musiała znaleźd, a nie miała pojęcia, dokąd mógł się udad. Będzie go musiała spróbowad wytropid. Wbrew pozorom, było to nawet trochę ekscytujące. Teraz kiedy była tak oswojona z jego zapachem, nie miała wątpliwości, że będzie w stanie go znaleźd zawsze i wszędzie. - Co to za jakiś dziwny pomysł z tym szukaniem dla ciebie partnera? – spytał ostro Troy, podchodząc do niej i Rusty’ego. – Kto to wymyślił? Obaj bracia spojrzeli na nią z wyrzutem, więc od razu uniosła ręce w obronnym geście. - Nie mam z tym nic wspólnego! Jestem tak samo zaskoczona jak wy. Co prawda taki pomysł raz już wypłynął ze strony rodziców, ale im powiedziałam, że kompletnie nie jestem tym zainteresowana. Myślałam, że mamy to z głowy. - To pewnie matka – rzucił Rusty, nadal obejmując siostrę ramieniem. – Od dawna marzy o zięciu. A od kiedy pojawiła się Izzy, liczy że wszyscy się poparujemy jak najszybciej. - Ktoś powinien z nią porozmawiad i zapanowad nad tym szaleostwem – rzucił Troy, na co Rusty parsknął śmiechem. - Powodzenia. Chcesz byd tym odważnym? - Wielkie, stare wilki, a boją się własnej matki – Sonia wywróciła oczami. – Nie wstyd wam? - Ani trochę – stwierdził Rusty z uśmiechem. - Muszę się napid – powiedział Troy, rozglądając się po barze. – Idziesz ze mną na piwo? – dodał do brata. - Idźcie, ale gdzie indziej – rozległo się warknięcie Crofta, który szurał już krzesłami, ustawiając je z powrotem przy stolikach. – „Luna” jest zamknięta. - Przecież właśnie w niej jesteśmy – trzeźwo zauważył Troy, ale Croft tylko wskazał mu drzwi. - Dobra, nie ma co się kłócid z betonową ścianą – stwierdził Rusty i puścił Sonię, żeby zdjąd z oparcia krzesła skórzaną kurtkę. – Idziesz z nami na piwo, Lilijko? - Nie, chcę zjeśd kolację i iśd spad – skłamała gładko, na co obaj przyjrzeli jej się trochę podejrzliwie, ale nie wnikali w to, dlaczego ich spławia. Często wymyślała wymówki, jeśli po 293

prostu nie chciała gdzieś z nimi iśd, bo oni wiecznie wpadali w jakieś tarapaty, gdy szli gdzieś razem. I podrywali prawie każdą spotkaną kobietę, co było irytujące. - Dobra, to do zobaczenia, siostra – Troy cmoknął ją w policzek. – I nie wylewaj na siebie tyle perfum, bo można dostad bólu głowy. Wywróciła oczami, gdy Rusty z cichym śmiechem całował ją w drugi policzek. - Wpadnij jakoś w tygodniu na maraton filmowy. - Ok. – odparła, byle tylko już sobie poszli. Jej życzenie się spełniło i bracia wmieszali się w wychodzący tłumek. - Hej, a gdzie Rus i Troy? – usłyszała Harpera, gdy chciała się przemknąd w stronę zaplecza, żeby tamtędy się wymknąd z baru. Sapnęła i wskazała bliźniakom wyście, za którym zniknęli bracia. - Gdzie poszli? – dopytywał się Harp. - Na piwo. - Bez nas? - Zawsze chodzą bez was. - Dupki – podsumował Harper, skinął na Rydera i też ruszył do wyjścia. Ryd poszedł za nim, ale po drodze też jeszcze cmoknął Sonię w policzek. Cudownie milczący, zdecydowanie jej ulubiony brat. Buster niestety się nie spieszył do wyjścia. Nie pomagał też Croftowi w porządkach, po prostu siedział przy barze i obserwował siostrę, uniemożliwiając jej tym wymknięcie się. - Co? – spytała go w koocu, bo już nie mogła wytrzymad. - Jesteś jakaś inna – powiedział tym swoim mrocznym, mało przyjemnym głosem. - Podcięłam koocówki włosów – burknęła. Buster przechylił lekko głowę i jego nozdrza znów się poruszyły. Znowu niuchał. Sonia lekko się napięła, niepewna czego ta kanalia szuka. Możliwe, żeby naprawdę coś wyczuwał? Przecież była ostrożna, wszystko zamaskowała. Ale z Busterem nigdy nie było wiadomo. Miał zmysły, które potrafiły przerazid nawet innego zmiennego. - Przestao mnie obwąchiwad! – naskoczyła na niego, żeby nie dopuścid do tego, że zagłębił się w jej „odmianę”. – Jesteś taki irytujący! Idę do siebie wziąd prysznic, a potem idę spad i nie zamierzam jutro wstawad przed południem. Może do tego czasu szlag trafi połowę świata i życie będzie o połowę lżejsze.

294

Musiała zabrzmied jak stara Sonia, bo Buster przyjął jej atak bez słowa zdziwienia. Niestety, musiała przez to pomaszerowad do kawalerki i wykonad niemal alpinistyczny manewr z dostaniem się do środka i nie wypuszczeniem na zewnątrz zapachu Shane’a. Musiało jej się udad, bo nikt tu za nią nie wparował. Sonia szybko zrzuciła z siebie ciuchy i wzięła jeszcze jeden prysznic, żeby usunąd duszący aromat perfum. Nie kłopotała się już też z ponownym ubieraniem, bo nie zamierzała zostawad w ludzkiej postaci zbyt długo. Niecierpliwie nasłuchiwała, aż spod baru odjadą ostatnie samochody, w tym jej ostatnich braci, a potem dezaktywowała alarm i otworzyła okno. Gdyby do wyjścia użyła drzwi, ten cholerny alarm od razu powiadomiłby o tym Troy’a, a ten na pewno przyszedł by sprawdzid czy to aby nie włamanie. Otwarcie okna na poddaszu zostanie przez niego zinterpretowane, jako wietrzenie, więc zlekceważą to. A przynajmniej tak powinno byd, bo taki układ miała z Troy’em. Zawsze lubiła spad przy otwartym oknie. Jak wszystkie wilki. Sonia przemieniła się i już w wilczej postaci się otrzepała. Była teraz jeszcze wrażliwsza na wszystkie zapachy i dźwięki, co wymagało kilku sekund przystosowania się. Kochała ten stan, to uczucie pełnej wolności, ale w tej chwili chciała tylko znaleźd Shane’a i wszystko inne zeszło na dalszy plan. Wskoczyła na parapet, po czym gładko zeskoczyła z okna na ziemię. Wysokośd nie była bardzo mała, ale wilki zawsze były bardzo skoczne. Może i nie potrafiły skakad tak wysoko jak wampiry, ale skoczenie w dół było łatwiejsze niż podskoczenie w górę. Po twardym zderzeniu się łapami z ubitą glebą cicho stęknęła, ale nie zatrzymała się. Od razu uniosła wysoko głowę i zaczęła się zaciągad zapachami. Od pomieszania aromatów całym jej ciałem wstrząsnęło zwierzęce podekscytowanie. Przewijało się tędy tylu ludzi i nieludzi, że potrzebowała dobrej chwili, żeby skupid się tylko na zapachu Shane’a, którego było pełno wokoło baru. Od kiedy tu zamieszkała, częściej oznaczał to terytorium, co niespecjalnie podobało się Croftowi, ale było przez niego uznawane, za zabezpieczenie jego siostrzyczki przez jej strażnika, na wypadek pojawienia się jakichś napalonych adoratorów. I najwyraźniej działało, bo mieszkała sama, a jakoś nikt nie próbował jej zbałamucid. Poza samym Shanem, ale to jej akurat całkowicie odpowiadało. Sonia złapała zapach i ruszyła biegiem w stronę lasu. Shane nie próbował maskowad trasy, którą się udał, co jej bardzo ułatwiało zadanie, ale oznaczało też, że faktycznie był

295

wściekły. Mogła to niemal wyczud w pozostawionym tropie. Miała nadzieję, że zechce ją jeszcze dzisiaj zobaczyd. Musiała uważad, żeby nie wpaśd na jakiś patrol Strażników, bo właśnie łamała zakaz samotnego, nocnego biegania po lesie, za co naprawdę mocno by oberwała od taty, ale Shane był tego warty. Może on myślał o niej to samo, skoro wyszedł z baru, zamiast po prostu rozerwad Seth’owi gardło. Po czterech kilometrach wiedziała już, dokąd udał się jej partner. Po prostu poszedł do domu. Na samą tę myśl znowu zalała ją ekscytacja. Nie była w jego domu od tamtej pamiętnej rozmowy siedem lat temu i zawsze omijała to miejsce szerokim łukiem. Od kiedy zmarli rodzice Shane’a, był jedynym właścicielem tego pięknego, wiktoriaoskiego domu, ale podobno nie spędzał w nim wiele czasu. Swoje liczne kochanki spotykał w ich mieszkaniach, albo w motelu. A że sam większośd czasu spędzał w „Lunie”, albo na patrolach, to ciężko było powiedzied, że faktycznie mieszkał w swoim domu. Dlatego pewnie sama nie wpadłaby na to, żeby właśnie tutaj go szukad. Im bliżej była domu Shane’a, tym bardziej zastanawiała się, czy on chce ją widzied. Nie wysłał jej esemesa dokąd się udał, nie zostawił też żadnej wiadomości w barze. Może jednak chciał byd sam? Sonia zwolniła i ostatecznie zatrzymała się w cieniu tego pięknego, czerwonego domu, niespecjalnie się przejmując tym, że ktoś może zobaczyd białego wilka na podwórzu posiadłości Spencerów. W tej okolicy nikogo by to nie zdziwiło. Co najwyżej mogło by ich zainteresowad czemu ten wilk jest sam, kiedy Alfa tego zabronił. Sonia przestąpiła z łapy na łapę, zastanawiając się czy to był dobry pomysł, żeby tutaj za nim przyjśd. Była już nawet gotowa zawrócid z powrotem do „Luny”, gdy otworzyły się drzwi wejściowe i w blasku światła w progu stanęła cudownie zbudowana, rozebrana od pasa w górę postad. Jednym ranieniem opierał się o futrynę, a w drugiej trzymał Burbon. Najwyraźniej Shane wyczuł ją w chwili, w której się pojawiła na jego podwórku. Ona z kolei mogła teraz wyczud jego bardzo ponury nastrój, co było uzasadnione. Gdyby to on został skonfrontowany z jakąś obcą wilczycą i miał się w niej doszukiwad sparowania, to nie wykazałaby się takim opanowaniem jak on i by nie wyszła. Rozszarpała by tę zdzirę. Shane był świętym. Nie zawołał jej i nic nie powiedział, ale wrócił do wnętrza domu i zostawił otwarte drzwi. Czy wilk może otrzymad lepsze zaproszenie? Nie zastanawiając się więcej, od razu 296

potruchtała w tamtą stronę. Wbiegła na werandę, po czym weszła do domu i głową zamknęła za sobą drzwi. Słyszała szuranie w kuchni, więc to tam się skierowała, zaskoczona, że tak świetnie pamięta dokładny rozkład pomieszczeo w tym domu, w którym była tylko kilka razy. O tak, Shane był na skraju wytrzymałości. Teraz wyczuwała to już z pełną mocą. Najwyraźniej szukał szklanki, ale nie wiedziała po co, skoro pił z gwintu. Nie odwrócił się też do niej, gdy weszła do pomieszczenia. Wszystkie napięte mięśnie na jego plecach wyraźnie jej mówiły, że żarty się skooczyły. On nie wytrzyma kolejnej takiej próby. Shane nagle złapał jakąś pustą szklankę, odwrócił się i wściekle cisnął nią przez całą długośd kuchni, roztrzaskując ją na ścianie w drobny mak. Sonia pisnęła cicho i skuliła się, odskakując w bok, chod bynajmniej w nią nie celował. Miał przemienione oczy i dziki wyraz twarzy. Był u kresu. - Jak pomyślę – warknął przez mocno zaciśnięte zęby – że on mógł cię dotknąd, że mógł cię oznaczyd, ja… Wolałbym, żeby mnie ktoś zabił, Sonia. Chciałbym, żeby mnie ktoś zabił. Serce o mało jej nie pękło. Tak dobrze rozumiała jego stan, tak mocno współodczuwała jego ból. Psychiczne i fizyczne cierpienie. Jeśli ona była awersem, to on był rewersem. I jeżeli on był krzywdzony, ona też czuła krzywdę. I wiedziała tylko, że nie może jej znieśd. Że kocha go do szaleostwa. Ruszyła w jego stronę, przemieniając się po drodze. Nawet nie drgnął, gdy stawała tuż przed nim naga i wyprostowana, ale naprawdę mocno zaciskał pięści. Nie odrywała oczu od jego oczu, unosząc dłonie i obejmując nimi jego twarz. Może nie myślała logicznie, ale teraz wiedziała tylko, że musi mu pomóc. Że jest mu to winna. I że tego pragnie. Odrzuciła włosy na plecy, przechyliła głowę odsłaniając dla niego swoje złączenie szyi z ramieniem i powiedziała tylko: - Oznacz mnie. Drgnął, gwałtownie wbijając się w nią spojrzeniem. Było w nim tyle nieujarzmionej pasji, że wiedziała, iż to będzie mocne. Sama go do tego doprowadziła, odmawiając mu oznaczenia tak długo. To będzie cud, jeśli nie przegryzie jej szyi. Widziała w całej jego sylwetce, że tego bardzo chce. Pragnął ją ugryźd od momentu rozpoznania partnerstwa. Ale mimo to, miał na tyle siły, żeby się teraz zawahad, nie chcąc jej

297

zmuszad do czegoś, do czego jeszcze dzisiaj mówiła, że nie jest gotowa. I to właśnie dzięki jego zawahaniu wiedziała, że nigdy nie będzie tego żałowad. Że to jest dobre. Znów spojrzała mu w oczy, tym razem przemieniając swoje na wilcze, żeby zrozumiał, że doskonale wie, co mówi. Uwolniła też tę moc Alfy, która w sobie miała. Wydał pomruk podniecenia, jak za każdym razem, gdy tak się bawili. Ale teraz to nie była zabawa, to była uroczysta przysięga ich połączenia. - Jesteś moim partnerem, właściwym i jedynym – powiedziała twardo. – Kocham cię i pragnę, chcę byd z tobą złączona do kooca swoich dni. Jestem córką Alfy, więc żeby mnie sparowad będziesz potrzebował jego zgody, której otrzymanie nie będzie łatwe. Ale chcę, żebyś mnie już teraz oznaczył i w ten sposób uczynił swoją. Jestem twoja. Weź mnie. Shane zawarczał, puścił też butelkę. Czuła jego podniecenie i ekstatyczną radośd. Jego silne ramiona od razu objęły ją w talii, uniosły i posadziły na blacie stołu. Shane znalazł się między jej nogami, tak blisko, że czuła go na każdym milimetrze swojego ciała. Ponownie odgięła dla niego głowę, odsłaniając szyję. Myślała, że od razu wbije w nią zęby, ale on mocno objął jej policzki dłoomi, uniósł jej twarz do góry i wbił się ustami w jej usta w głodnym pocałunku. Otarł się o nią lędźwiami, językiem intensywnie pogłębił pocałunek. Cały czas powarkiwał i to było bardzo seksowne. Przytrzymała się paska jego spodni, bo napierał na nią tak silnie, że prawie złamali stół. Czuła takie pragnienie, że mogłaby przysiąc, że gorączka się jeszcze wcale nie skooczyła. A przynajmniej nie dla niej. Dopiero po chwili, kiedy już kooczył jej się oddech, uwolniła usta i ponownie odchyliła głowę. Chciała już go mied nagiego w łóżku, więc musieli się pospieszyd z tym oznaczaniem. - Ugryź mnie – wychrypiała zdecydowanie. Chciał tego rozpaczliwie, widziała to w jego oczach. A mimo to znowu zdołał się powstrzymad, żeby przytrzymad jej twarz i głęboko popatrzed w oczy. Kiedyś szczyciła się swoim opanowaniem, ale to jego było naprawdę imponujące. - Jesteś pewna? – spytał bohatersko, dając jej jeszcze szansę odwrotu. – To będzie mocne. Wyczuwalne. Będą wiedzied. Wiedziała, że będą. Zwłaszcza jej bracia. Zabiją Shane’a. Ale nie mogła się tym teraz martwid. Chciała z nim byd i chciała powalczyd o szansę na to. Byli sobie przeznaczeni. Był jej. - Niczego bardziej nie pragnę – przyznała szczerze. – Od wielu lat. Zamruczał i znowu ją pocałował. To było dobre. Ale zanim się spostrzegła, już była popchnięta na plecy, a jego głowa znalazła się w pobliżu jej najbardziej intymnego miejsca, 298

teraz całkowicie przed nim odsłoniętego. I nie dał jej czasu na sprzeciw, jego usta natychmiast znalazły się tam, gdzie aktualnie pulsowało jej całe podniecenie. Krzyknęła i wygięła się w łuk, kiedy poczuła pierwsze liźnięcie, ale jego mocne ręce przytrzymały ją płasko na stole, a jego język kontynuował cudowną torturę. Nie spodziewała się tego, myślała, że od razu ją ugryzie, a dopiero potem przejdą do przyjemniejszych zabaw, ale bynajmniej nie zamierzała protestowad. Wiła się pod nim, drżała i jęczała, a Shane z dzikim entuzjazmem robił z nią co chciał. Bardzo szybko znalazła się już na granicy, a wtedy usta Shane’a oderwały się od jej rozpłomienionego miejsca i zanim się zorientowała, co on zamierza, jego zęby zacisnęły się na wewnętrznej stronie jej uda, tuż obok serca jej kobiecości. Głęboko wciągnęła powietrze, kiedy wysunęły się jego ogromne kły, a jej skóra pękła pod ich naciskiem. Myślała, że będzie bolało, ale to było raczej jak seksowne mrowienie rozchodzące się po całym jej ciele. Jęknęła z przyjemności, a wtedy wzmocnił nacisk zębów, wbijając je w nią z całą mocą. Sonia krzyknęła z czystej ekstazy, kiedy całym jej ciałem wstrząsnęły szczytowe konwulsje. To było dobre. Cudownie dobre. Nikt jej nie mówił, że oznaczenie jest takie dobre! Rozdarła wysuniętymi pazurami drewno na blacie stołu i gdyby jej nie przytrzymywał, to chyba by cała podskakiwała. Ale na szczęście, radził sobie z jej ekscytacją, mocno dociskając ją do stołu. Nie zwalniał też zacisku zębów, czuła pulsowanie krwi w tym miejscu, kiedy jednocześnie ją spijał i napełniał ją swoją esencją. To był pierwszy krok do stania się jednością. I to było takie wspaniałe uczucie. Shane trzymał ją tak dotąd, aż jej ekstaza całkiem się uspokoiła i dopiero wtedy zwolnił uścisk i starannie wylizał ranę, pomimo tego, że praktycznie od razu zaczęła się goid. Mogła wyczud, że stał się spokojniejszy. I cieszyła się, że mogła mu to dad. Shane uniósł głowę i zaczął przesuwad się w górę jej ciała, naznaczając każde mijane miejsce małym pocałunkiem. Kiedy dotarł do jej szyi, bardzo delikatnie ją tu ukąsił, nawet nie naruszając skóry. Pogłaskała go po plecach w swoim błogim rozleniwieniu i poczekała, aż całkiem uniesie głowę, żeby ich spojrzenia się skrzyżowały. - Przepraszam – powiedział, lekko całując ją w usta. Mogła na nich wyczud zarówno swoje podniecenie, jak i krew. Dziwne, że było to podniecające. – Nie mogłem się już powstrzymad. Sonia zerknęła na swoje udo i na bladą bliznę, która tam powstawała i lekko się uśmiechnęła. Ślad w koocu zniknie, tak jak z czasem stępi się zapach jego oznaczenia, chyba, 299

że zrobią to jak trzeba i się sparują. Ale do tego czasu, właśnie zaznaczył ją jako swoją własnośd. I będzie pragnął tylko jej. To była czysta formalnośd, bo już od dłuższego czasu i tak oboje pragnęli tylko siebie. - No cóż, to z pewnością nie jest miejsce, które chciałabym pokazad ojcu, kiedy będzie szukał na mnie śladu oznaczenia – powiedziała, ale było jej teraz zbyt błogo, żeby się tym zbytnio przejmowad. Shane też lekko się uśmiechnął, delikatnie kąsając jej dolną wargę. - Wybacz, tak bardzo tego pragnąłem, że już nie mogłem czekad. - A czy przypadkiem nie chciałeś zaznaczyd właśnie tego miejsca, jako swoją własnośd? – spytała domyślnie. Nie był na tyle przyzwoity, żeby się zmieszad, będąc przyłapanym. Uśmiechnął się. - Bo to jest tylko moje miejsce. Ty cała jesteś tylko moja. Kocham cię, Sonia. Cała od tego zmiękła. Życie, które prowadziła bez niego, wydawało jej się teraz skrajnie głupie i bezsensowne. - Proszę, pamiętaj o tym, kiedy moi bracia po ciebie przyjdą – wyszeptała, po czym mocno go pocałowała. Nie przestawał się uśmiechad. - Nie ma znaczenia co mi zrobią, bo się ich nie boję. I tak będziesz moja. To wszystko, co się liczy. Gardło jej się ścisnęło od wzruszenia, o czym wiedział, bo znowu ją pocałował. Kiedy się od niej oderwał, nadal się uśmiechając, odsłonił przed nią szyję. - Teraz twoja kolej. Nie żałuj sobie. Wiem, że od lat chciałaś mi przegryźd tętnicę – zażartował. Spojrzała na jego złączenie szyi z ramieniem i przygryzła wargę. Chciała go oznaczyd, bardzo tego chciała. Ale on tego nie ukryje przed jej bradmi. Ona mogła ich jeszcze chwilę oszukiwad, wymigując się od spotkao pracą, ale Shane spotka Crofta już jutro w „Lunie”. A jednak nie chciała, żeby się dowiadywali w taki sposób. Chciała powiedzied rodzinie o tym w należyty sposób. Shane znów na nią spojrzał, ponieważ nadal nic nie zrobiła. Na szczęście, to był Shane. Rozumiał wszystko, nawet bez jej tłumaczenia sytuacji. - Chcesz z tym poczekad, co? – spytał, ale nie wyglądał na urażonego. Najwyraźniej najważniejsze dla niego było, że to on ją oznaczył i jego wilk zaznał spokoju. - Jesteś zły? 300

Szturchnął nosem jej nos. - Nie. Tylko się o ciebie martwię. To jest jak obsesja, nie chcę, żebyś myślała o tym tak rozpaczliwie jak ja. Twoja wilczyca musi mied pewnośd, że będę do niej należał i może się niepokoid, że tego nie dostała. Wytrzymasz? - To kwestia kilku dni. Nie będziemy tego przeciągad. Pójdziemy do rodziców i im powiemy. - W porządku, kochanie – powiedział i był chyba w nastroju, że zgodziłby się na wszystko. – Ale w razie czego, pamiętaj, że możesz to zrobid w każdej chwili. Nie mogę się już tego doczekad. Uśmiechnęła się do niego. Czy on nie był idealny? Nadal z kocim uśmiechem musnęła językiem jego ucho, a gdy seksownie warknął, niezdarnie zabrała się za odpinanie paska przy jego spodniach. - Nie uważasz, że powinniśmy to jakoś uczcid? W koocu nie każdemu daję się ugryź. Shane poruszył się nad nią zmysłowo. - Masz coś konkretnego na myśli, moja pani? - No nie wiem… Może ciebie na mnie? Albo mnie na tobie? Zdejmij spodnie, to przeanalizujemy wszystkie opcje. Shane zamruczał zmysłowo i natychmiast zaczął pozbywad się ubrania, jednocześnie nie odsuwając się od niej ani na milimetr. - Sypialnia? – wymruczał tylko prosto w jej usta. Uznała, że to bardzo szarmanckie, ze w ogóle o to zapytał. Uśmiechnęła się szeroko i ciasno objęła go nogami w pasie, na co aż syknął z przyjemności. - Ten stół mi się bardzo podoba. Chyba jeszcze nie robiliśmy tego na kuchennym stole. Ciekawe jak jest wytrzymały. Jęknął głucho i wsunął się w nią w jednym ślizgu. - Jesteś tak cholernie doskonała, Sonia – jęknął jej w usta. Uśmiechnęła się i jej ostatnią myślą, kiedy jeszcze mogła w ogóle myśled było, że to jest to, na co czekała całe życie. I jeżeli jej rodzina nie będzie potrafiła tego zaakceptowad, to odejdzie z Shanem z Wulfridge. Będą Wygnaocami, ale nikt ich nie będzie mógł rozdzielid. - Powiemy im pojutrze, jak wrócę z nocnego dyżuru – zadecydowała i zabrzmiało to trochę jękliwie, z powodu narastających, cudownych odczud. – Nie będę tego więcej odsuwad, przyrzekam. Kocham cię, Shane. 301

- A ja ciebie, Maleoka. Z całych sił.

302

Rozdział XIII

Sonia nie czuła się jakoś bardziej inna, niż wcześniej, ale miała świadomośd, że zmiana w niej zaszła. Była oznaczona i każdy wilk mógł to stwierdzid po jednym pociągnięciu nosem. Kiedy plotka o tym dojdzie do ojca, zacznie się piekło, dlatego musieli mu to powiedzied osobiście jak najszybciej. W związku z tym, Sonia najpierw gziła się z Shanem cale dopołudnie, później dała mu przywieźd sobie trochę ubrao z „Luny”, a potem pozwoliła się odwieźd do pracy. W szpitalu nie było wilków, więc nie musiała się niczym przejmowad. A zaraz po nocnym dyżurze Shane miał ją odebrad i mieli już razem jechad do domu rodziców. Wszystko było zaplanowane i chod reakcja ojca trochę ją niepokoiła, to była zdecydowana stawid mu czoła. Najpierw zaproponowała Shane’owi, że zrobi to sama, ale bardzo się na to oburzył i kategorycznie jej tego zabronił. Powiedział, że idzie z nią i przyjmie wszystko, co zrobi mu Alfa za uwiedzenie córki, a potem poproszą o pozwolenie na szybkie sparowanie. Fakt, że stał murem za jej plecami był bardzo pokrzepiający. Chwilami miała przez to niezdrowe wrażenie, że nic nie jest dla niej teraz niemożliwe. - Wyglądasz bardzo radośnie, Soniu – powiedział Agavin, gdy kooczyli ostatni obchód i wracali już do dyżurki. – Byd może nie powinienem cię o to pytad, ale czy twoje relacje z Shanem uległy poprawie? Sonii natychmiast jak żywe stanęły przed oczami ich wczorajsze wygibasy na stole i szeroko się uśmiechnęła. - Dogadaliśmy się. - Wydajesz się bardzo odmieniona – zauważył z życzliwością. – Czy to oznacza, że się sparujecie? - O ile moja rodzina go nie wypatroszy, to taki jest plan. Hej, Agavin, czy wiedziałeś, że kiedyś miałam w planach cię uwieśd i za ciebie wyjśd? Biedny Agavin, aż się potknął i zaczerwienił po korzonki włosów, na co Sonia psotnie zachichotała. - Przepraszam? – bąknął. Poklepała go po ramieniu.

303

- Ale nie przejmuj się, wszystko się zmieniło. Aczkolwiek chyba powinnam ci powiedzied, że Shane o tym wie i może cię teraz przez to mniej lubid. Jest dośd zazdrosny. Naprawdę nic wcześniej nie zauważyłeś? Kokietowałam cię od miesięcy. Jeśli to możliwe, to zaczerwienił się jeszcze bardziej. - Soniu… Ja, naprawdę… Hmm… Zachichotała po raz kolejny. - Czy ty w ogóle zamierzasz się kiedyś ożenid? Bo naprawdę robiłam co mogłam, a ty kompletnie na to nie zwracałeś uwagi. Agavinie, czy ty jesteś gejem? Kompletne

osłupienie

na

jego

twarzy

ponownie

wywołało

jej

chichot.

Prawdopodobnie rozbiła go tym na całą resztę dnia. - A tak właściwie, to czy mogłabym wyskoczyd z pracy dzisiaj troszkę wcześniej? Wybieramy się z Shanem do moich rodziców, chciałabym się jednak wcześniej odświeżyd i założyd coś wizytowego. Nie żeby to nam miało pomóc, ale przynajmniej będą jakieś pozory. - O tak – natychmiast powiedział Agavin, nadal w ciężkim szoku. – Idź już. Bardzo cię proszę. - Dzięki, Agavin – psotnie uszczypnęła go w policzek. – Jesteś najlepszy! Sonia czmychnęła, zanim jej szef mógł się rozmyślid, ale nadal chichotała. Jej dobry humor nie miał najmniejszego uzasadnienia w obliczu tego, co ją za chwilę czekało w rodzinnym domu, ale po tylu latach tłumienia własnych uczud, teraz nagle czuła się tak szczęśliwa, że nie mogła tego opanowad. A ilekrod pomyślała o Shanie, mrowienie na udzie rozkosznie jej przypominało, że oficjalnie wziął ją jako swoją. To prawie tak, jakby założył jej pierścionek zaręczynowy. Oby rodzice i bracia wykazali się takim samym entuzjazmem. Co było wątpliwe. Sonia wyszła ze szpitala i korzystając z półmroku nastającego świtu, pozbyła się kitla i szpitalnego ubrania. Przyda jej się mała przebieżka na dobry początek tego jakże trudnego dnia, więc przemieniła się i przeciągnęła wszystkie mięśnie. Tym sposobem będzie w „Lunie” w okamgnieniu i zadzwoni do Shane’a, że spotkają się tutaj. Było też na tyle wcześnie, że na pewno nie spotka tam żadnego brata. Sonia potruchtała przez ulicę, po czym stopniowo nabierając prędkości, wpadła między drzewa. Las pachniał mokrym mchem i miała dziką ochotę się w tym zapachu wytarzad. Wiatr zderzał się z jej rozpędzonym ciałem, dając to wspaniałe poczucie wolności i 304

swobody. Bycie wilkiem było takie cudowne. Każdy jej instynkt krzyczał, że jest na swoim miejscu. A jak się sparują z Shanem, to będą mogli oficjalnie biegad razem. No chyba, że jej bracia połamią mu łapy. Sonia wzięła ostry zakręt, łapiąc trop młodej sarny, która zaczęła w popłochu przed nią uciekad. Ruszyła za nią, ścigając ją bardziej dla sportu, niż z potrzeby polowania. Była drapieżnikiem, a wilczyca w niej miała teraz kontrolę i chciała ścigad to, co uciekało. Nie było powodu, dla którego Sonia nie mogłaby przez chwilę dad jej stad przy sterze. Sonia zagłębiła się w las o wiele bardziej niż planowała, ale pilnowała, żeby nie przekroczyd granicy. Nie była głupia, chod czasami zachowywała się lekkomyślnie. Dzisiaj miała zamiar byd wzorem odpowiedzialności, chod gdyby jej rodzina usłyszała o samotnym bieganiu, to miałaby wiele do powiedzenia na temat jej pojęcia „odpowiedzialności”. Wiatr zmienił kierunek i Sonia gwałtownie wbiła pazury w ziemię, żeby wyhamowad. Uniosła wysoko nos i zaczęła intensywnie węszyd. Nie podobało jej się to, co poczuła. To nie był zwierzęcy zapach, to nie była też magia. To, co poczuła przypominało trochę słodkokwaśny aromat nie całkiem żywej istoty. Apetyczny, magnetyczny, zimny. Nienaturalny. Krwawy. Wampiry. Sierśd stanęła Sonii na grzbiecie, pospiesznie obróciła się parę razy, próbując ustalid skąd zapach dochodzi. Nie była szalona, miała siłę wilka z Wulfridge, ale nigdy nie walczyła z prawdziwym wampirem. A tym bardziej nie z pięcioma, a tyle ich właśnie wyczuwała. Od tego byli Buster i Locky. I teraz wszystko w niej krzyczało, że natychmiast musi ich powiadomid. Świśnięcie powietrza z jej prawej strony sprawiło, że aż przylgnęła całym ciałem do ziemi i z warkotem unieruchomiła ogon. Rozejrzała się. Ze wszystkich stron atakowały ją wampirze zapachy. Była otoczona. Cała nadzieja w tym, że jacyś Strażnicy już wychwycili wamiprzych intruzów na ich ziemiach i już po nich szli. W innym przypadku miała przechlapane. - Biały wilczek – usłyszała po swojej lewej stronie, więc to w tamtą stronę skierowała warkot. Stał tam chudy, wysoki wampir, błyskając swoimi nienaturalnymi, jasnymi, srebrzystymi oczami o ciemniejszych obwódkach i małych źrenicach. Był w pewien sposób piękny, jak oni wszyscy. Chodzące trupy. Nocne potwory. Dlaczego, na litośd boską, nie poczekała na świt, zanim wyszła ze szpitala?! 305

- Samica – dodał inny głos, tym razem z jej lewej strony. Mdliło ją od ich zapachu. Byli wszędzie. – Dorodna. Nada się? - Musi, bo już zaczyna świtad i nie możemy tu dłużej czekad – powiedział jeszcze inny głos. Sonia nerwowo się okręciła, oceniając zagrożenie. Żaden mądry wampir nie wszedłby na teren Whitmorów. Ci byli tutaj z jakiegoś powodu i tylko jeden był na tyle wiarygodny, żeby uzasadniał ich obecnośd. Pracowali dla Valacara i porywali dla niego zmiennych. A to znaczy, że było gorzej, niż myślała. Zawarczała ostrzegawczo, pokazując im swoje kły. Może i brali ją za zwykłą samicę, ale trenowała z Busterem. Umiała zabijad. Po prostu nigdy wcześniej nie musiała tego robid. - Nie pójdzie z nami po grzeczności – burknął jeszcze ktoś. – Ogłuszcie ją. Pamiętajcie, że ma byd żywa. Pięd wampirów natychmiast ruszyło w jej stronę z nadnaturalną prędkością. Sonia poderwała się z niskiej pozycji i skoczyła, atakując pierwszego w swoim zasięgu. Poczuła jak coś przecina jej skórę, ale nie zatrzymała się. Powaliła go swoim ciężarem na ziemię, po czym zacisnęła szczęki na jego szyi, dodając sobie animuszu dźwiękiem łamanych kręgów. Nie dało się tym zabid wampira, ale można go było na chwilę unieruchomid. Jednymi skutecznymi sposobami było wyrwanie bądź rozerwanie serca, albo odcięcie głowy. Zamierzała posunąd się do jednego i drugiego. Zmiażdżyła mu kręgi, chociaż łamał jej uściskiem żebra, po czym jednym kłapnięciem szczęk złamała mu kark i ścisnęła jeszcze mocniej, odrywając głowę od korpusu. Wampir natychmiast zamienił się czarny proch. - Ja pierdolę, odgryzła mu głowę! Odgryzła! – krzyknął ktoś. Sonia odwróciła się akurat w porę, gdy nastąpił kolejny atak. Wampir wbił jej złamany konar prosto w bok, od czego zawyła. Oby ktoś to usłyszał. Kolejny wampir na nią wskoczył i zaciskał jej ręce na karku, ale zrzuciła go z siebie i przeorała go pazurami, tnąc go prawie na pół. Czuła, że krwawi, bo konar został w ciele i nie mogła się uleczyd. Wampiry wiedziały, co robiły. Utrata krwi ją osłabi. Jej szanse bardzo malały. Kolejny wampir na nią skoczył i błysnął na nią oczami, których białka pokryły się czerwienią, wystawił też na nią swoje nienaturalnie długie kły, jakby ją chciał ugryźd. Skoczyła na niego, wykorzystując impet i to ona wbiła w niego zęby. Wrzasnął, kiedy z chrzęstem łamanych kości, oderwała mu ramię od tułowia, ale zaraz potem uderzył ją sprawną ręką z taką mocą, że poleciała przez pół polany i wylądowała na drzewie. Usłyszała łamanie 306

własnych kości, ale nie zatrzymała się. Znowu zaatakowała, wiedząc, ze to jej jedyna szansa na przeżycie. Wpadła na okaleczonego wampira, wbiła mu pazury w pierś i wydłużyła je jeszcze bardziej, aż wbiły się w serce. Buster ją tego nauczył. Szarpnęła łapę z powrotem do siebie z niebijącym sercem wampira nabitym na pazury. Natychmiast zamienił się w pył. - Dziwka! – zawołał kolejny i cisnął w nią czymś ostrym. Uchyliła się w ostatniej chwili, więc nie straciła oka, ale ostrze przesunęło się po jej grzbiecie, praktycznie przybijając ją do drzewa. Musiała się od niego oderwad na siłę, rozrywając kolejne mięśnie. Pisnęła cicho z bólu, a wtedy trzy pozostałe wampiry coś na nią zarzuciły. Skóra zaczęła ją palid żywym ogniem, doszedł ją swąd jej własnej palonej sierści. Zaczęła się szamotad, ale to tylko pogarszało sytuację. To była srebrna siatka. Zawartośd srebra musiała byd tak duża, że dosłownie przepalała ją na pół. Znowu zawyła, ale nie udało jej się spod niej wydostad. Bolało tak straszliwie, jakby cała płonęła żywcem. Znała ten ból, Buster trenował jej wytrzymałośd na srebro, ale nigdy w takiej czystej postaci. Była uwięziona. - Czym ona jest, do licha?! – wrzasnął któryś wampir, który miał przez nią przeorane pół ciała. – Piekielnym ogarem?! - Nie wiem, ale bierzmy ją, póki żyje i zabierajmy się stąd, bo zaraz wyjdzie słooce! I mam cholerną nadzieję, że za tą robotę zapłacą nam ekstra! Sonia zawarczała, kiedy wampiry zaczęły się do niej zbliżad, ale przez siatkę nie mogła się ruszyd. Oni najwyraźniej wcale nie chcieli, żeby się ruszała, bo ostatnie co pamiętała zanim straciła przytomnośd, to uderzenie czymś podobnym do młotka prosto w skroo. Potem wszystko spowiła czero.

Sonia ocknęła się, kiedy ból był już nie do wytrzymania, a swąd spalenizny nie dawał jej oddychad. Miała połamane żebra, złamaną łapę, wybity bark. Do tego była poparzona dosłownie wszędzie i w jej boku nadal tkwił złamany konar. Częśd ran już się sama zagoiła, ale z powodu srebrnej siatki jej przypalone ślady stale się odnawiały. Po czymś takim prawdopodobnie zostaną jej blizny. Oczywiście, przy optymistycznym założeniu, że przeżyje. Była niesiona, ale teraz mocno uderzyła o ziemię, co znaczyło, że ktoś ją zrzucił z ramion. Wstrząs mógł ją wybudzid z letargu. Ostrożnie uniosła powieki i starając się nie piszczed od palącego działania srebrnej siatki, szybko się rozejrzała. Opuścili już ziemię należące do jej sfory, byli teraz na jakiejś niedużej, osłoniętej polanie, której nie 307

rozpoznawała. Przez swąd własnego spalonego ciała nie mogła wyczud żadnych charakterystycznych zapachów, które by jej pomogły określid ich położenie. Shane będzie na nią taki wściekły. Nie powinna była sama biegad. - Zajadła szmata - warknął któryś z wampirów, chod rany które mu zadała, już zdążyły się zagoid i nie było po nich śladu. Szkoda, że nie urwała mu nogi. Raczej by mu nie odrosła. - Ale za to silna jak tur. Najsilniejsza z tych, które mieliśmy. To był dobry pomysł, żeby łapad się za samice z Wulfridge. Ona sama zabiła dwóch naszych, to wyobraźcie sobie co by zrobił z nami dorosły samiec z tego zawszonego gatunku? - Kooczę z tym. Może i Mistrz wydał polecenie, żeby pomagad temu psychicznemu czarnoksiężnikowi, ale żaden z nich nie każe mi narażad życia, do diabła! Nie chcę zginąd pod szczękami jednej z tych skundlonych bestii! - Zamknij się - warknął trzeci wampir i z lekkim przestrachem wskazał głową na pobliskie zarośla. - Idzie. Trzy wampiry pokryły się strachem i od tego Sonią też wstrząsnął dreszcz przerażenia. Miała lawinę myśli w głowie, ale udało je się jej na kilka sekund uciszyd, żeby skupid się na zapachach. Zawiał wiatr i teraz jej też stanęła sierśd. Znała ten słodkawy, duszący odór. Valacar. Źle, źle, źle, bardzo źle. - Mamy samicę - powiedział odważniejszy z wampirów i kopnął Sonię ciężkim butem, jakby była workiem ziemniaków. Zawarczała na niego dziko i chciała capnąd go w stopę zębami, ale w porę odskoczył, zaskoczony tym, że już jest przytomna. Gdyby nie ta siatka, która ją praktycznie przepalała na pół, to by z radością przegryzła mu gardło. - Samica z Wulfridge - powiedział czarnoksiężnik, podchodząc bliżej i nieprzyjemnie przeciągając samogłoski. - Proszę, proszę, kogo my tu mamy. Sonia warknęła, ale tak naprawdę była przerażona. Rozpoznał ją! - Coś z nią nie tak? - zaniepokoił się jeden z wampirów. - Jest silna jak byk, załatwiła dwóch naszych w kilka sekund i powaliliśmy ją dopiero siatką. Nie o taką chodziło? - O taką - zgodził się Valacar, kucając w pobliżu Sonii i przyglądając jej się z przekrzywioną głową. Mogła śmiało powiedzied, że jest podekscytowany. Nie spodziewał się dostad córkę Alfy. - Nasz eksperyment staje się coraz ciekawszy.

308

Sonia szarpnęła się, próbując się wydostad spod siatki, ale to przeklęte czyste srebro było wszędzie. Nie mogła się ruszyd, złamania też nie pomagały. Była uwięziona. Co zrobiłby Buster? Na pewno nie leżałby i nie czekał na śmierd. Ona też nie będzie. - Zrobiliśmy swoje - powiedział trzeci z wampirów, nerwowo przebierając nogami. Gdzie nasze pieniądze? Valacar niespiesznie wstał i spojrzał na nich bez cienia zainteresowania. - Wasz Pan ureguluje należnośd. - To samo mówiliście poprzednim razem, a wtedy nawet o połowę nie było tak ciężko jak teraz! - oburzył się najodważniejszy z wampirów. - I jak do tej pory, to nie zobaczyłam nawet centa, więc teraz nie odejdę stąd, dopóki nie dostanę swoich pieniędzy! Valacar nie kłopotał się z odpowiedzią. Uniósł rękę, a wampira natychmiast uniosło w górę, na co dwóch pozostałych odskoczyło. Uniesiony wampir złapał się za szyję, jakby chciał odciągnąd niewidzialną rękę, która go dusiła i Sonia doskonale pamiętała to uczucie. Skuliła się lekko, a czarnoksiężnik niedbale ruszył nadgarstkiem i głowa wampira odskoczyła w bok z dźwiękiem łamanych kręgów, po czym jego ciało upadło na ziemię jak szmaciana lalka. - Jeszcze jakieś zażalenia? - spytał Valacar, na co dwa wampiry natychmiast się ulotniły. Czarnoksiężnik spojrzał w dół na Sonię, więc na niego warknęła. Już sama jego wytatuowana twarz robiła mroczne wrażenie, a kiedy się uśmiechnął, stawał się naprawdę odrażająco przerażający. - Zastanawiałem się kogo mi tym razem przyprowadzą. Poprzednimi razu były to małe, słabowite istotki, umierające zanim jeszcze na dobre zaczynaliśmy się bawid. Ciekawi mnie ile ty wytrzymasz, moja wilczyco. Wstrząsnął nią dreszcz, ale znowu zawarczała. Próbowała kopad w ziemi, żeby wydostad się spod siatki, ale złamana łapa nie spełniała swojego zadania i zaczynała się krzywo zrastad, przez co tylko jeszcze bardziej bolała. - Co za siła ducha - stwierdził Valacar. - Po raz kolejny mi zaimponowałaś, wilczyco. Masz w sobie tyle woli życia i zajadłości, że zaczynam podejrzewad, że z tobą to może się udad. Nie chciała wiedzied, czym jest owo "to". Chciała zawyd, żeby przywoład swoich krewnych, ale czarnoksiężnik machnął ręką w powietrzu i jej gardło nagle stało się zablokowane. Nie mogła wydad dźwięku. 309

- Nie róbmy hałasu - rzucił Valacar nonszalancko. - Do rytuału potrzebny jest spokój. Przecież nie chciałbym cię przez przypadek zabid, prawda? Uśmiechnął się z własnego dowcipu i odwrócił się, jakby szukając miejsca na ołtarz, na którym ją złoży w ofierze. Sonia znów zaczęła się czołgad, ale siatka blokowała jej ruchy i paliła żywym ogniem. - Nie ma sensu uciekad, moja droga - powiedział czarnoksiężnik, nawet się na nią nie oglądając. - Kto wie, może nawet spodoba ci się to, jak chcę cię ulepszyd. Ulepszyd? To, co robił tamtym wilkom, uważał za ulepszenie?! Valacar położył dłoo na ziemi, po czym uniósł ją do gór, jakby coś za sobą ciągnął. I faktycznie, w ślad za jego ręką, z ziemi zaczął sie wynurzad potężny, płaski kamieo, który z powodzeniem mógłby pełnid rolę stołu. Od czarnej magii zakręciło jej się w głowie. Duszący, orientalny zapach doprowadzał ją do szału, a jednocześnie stawiał jej zakooczenia nerwowe w stanie najwyższej gotowości. Kiedy tylko zdejmie z niej siatkę, to skoczy mu do gardła i będzie je przegryzała dotąd, aż odpadnie mu ten paskudny, odrażający łeb. Nagle cichy dźwięk rosnącego kamienia zmieszał się z czymś innym, co przypominało szum wielkich skrzydeł. Sonia szybko się rozejrzała, ale nawet nastający świt nie pozwalał dojrzed tego, co się działo za gęstymi drzewami. Sonia szarpnęła się, gdy hałas ucichł i zastąpił go dźwięk kroków. Z jej słuchem mogła to wychwycid, ale wątpiła, że Valacar jest świadomy tego, iż ktoś się zbliża. I ktokolwiek to był, to jeżeli z nim nie współpracował, to powinien zostad ostrzeżony i uciekad. Tylko jak miała go ostrzec, skoro nie mogła dobyd głosu? Valacar był zajęty, więc nie zauważył, jak spomiędzy drzew wyłoniła się pięknośd o ogniście czerwonych włosach i demonicznie czerwonych oczach. Sonia mogłaby krzyknąd ze szczęścia na jej widok. Co prawda Angelina była sama, ale była też potężną Łowczynią Czarnoksiężników i Sonia nigdy nie widziała jej bez broni. Angel obrzuciła jednym, krótkim spojrzeniem polanę i tylko o sekundę dłużej zatrzymała wzrok na Sonii, przez co wiedziała, że Łowczyni ją rozpoznała. Zaraz potem odpięła od pasa swój bat i gdy strzeliła nim w powietrzu, ten w całości zajął się ogniem. To była ta sztuczka, którą Sonia pamiętała z chwili opętania Izzy. Wtedy zadziałało i miała szczerą nadzieję, że teraz też je uratuje.

310

Angel strzeliła batem w powietrzu, jakby na próbę, żeby rozruszad nadgarstek. Jak zwykle miała na sobie obcisły, skórzany strój, a tatuaż smoka zajmował dzisiaj jej całą lewą skroo, zahaczając nawet o oko. Valacar drgnął i spojrzał przez ramię, zwiedziony hałasem. Nie ucieszył się na widok Łowczyni, ale też jakoś specjalnie się jej nie wystraszył. Spokojnie opuścił rękę, zostawiając kamieo i odwrócił się do nich przodem. - Moja ulubiona Łowczyni - powiedział, ale miał nieprzyjemną nutę w głosie. Może i nie było po nim widad niezadowolenia, ale ewidentnie był niezadowolony, że mu przeszkodziła. - Twoje zainteresowanie moją osobą mi bardzo pochlebia. - A ja czuję się bardzo rozczarowana, że nie zaprosiłeś mnie na tę poranną imprezę, którą urządziłeś, czarnoksiężniku. Widzę też, ze masz nowych przyjaciół - dodała znacząco, wskazując głową na wampira ze złamanym karkiem. - Zabiłaś mi poprzednich - wyjaśnił bez grama emocji. - Co mogę powiedzied? Nie lubię czud się samotny. Angel ponownie strzeliła batem i tym razem pozwoliła, żeby poniosły się od niego iskry. Valacar skrzywił się, gdy jedna z tych iskier dofrunęła, aż do jego policzka i z sykiem "wżarła" się w jego twarz. Było coś z tym ogniem, co ewidentnie działało na niego mocniej niż na kogokolwiek innego. - Wypuśd wilka, daj mi odebrad sobie moc i miejmy to za sobą - powiedziała Angelina, wolno ruszając do przodu i nadal uderzając batem w powietrzu. Valacar się nie poruszył, ale zachwycony nie był. - Twoja pewnośd siebie może cię kiedyś zgubid, Łowczyni. Mama cię nie uczyła, że nie wypada chwalid dnia przed zachodem słooca? A tak... Prawie zapomniałem. Twoja mama wcześnie zmarła. Angelinie wściekle drgnął policzek, ale nie zatrzymała się i nie dała się sprowokowad. Magia dosłownie wisiała nad nią w powietrzu i tylko czekała na wybuch. Najwyraźniej każde z nich już szykowało się do ataku, a Sonia dosłownie leżała im na drodze. Angelina znowu strzeliła batem, który teraz zapłonął jeszcze większym ogniem, po czym machnęła wolną ręką w powietrzu, a srebrna siatka uniosła się z ciała Sonii i przeleciała na drugi koniec polany. Sonia poczuła przypływ nowej nadziei i jak najszybciej zaczęła się wyczołgiwad z ich linii walki.

311

Wampir ze skręconym karkiem poruszył się, a jego szyja zaczynała znów wracad do normalnej formy, więc Sonia dla pewności wbiła mu się zębiskami w krtao. Zdążył tylko coś chrząknąd, zanim oderwała mu głowę. Jego martwe ciało natychmiast zamieniło się w proch i tym sposobem zakooczyła jego marną egzystencję. - Imponująca siła walki - mruknął Valacar, bardzo podjarany myślą, że mógłby na niej przeprowadzad ten swój straszny eksperyment. - Nigdy - warknęła do niego Angel i jednocześnie biorąc duży zamach swoim batem, krzyknęła do wilczycy: - Sonia, uciekaj! Bat ze świstem przeciął powietrze, wyglądało na to, że w magiczny sposób jeszcze się wydłużył w locie, po czym prawie zawinął się na szyi Valacara, ale ten w ostatniej chwili się uchylił. Warknął coś wrogo i wyrzucił przed siebie rękę, posyłając w stronę Angel wiązkę jakiejś przeźroczystej plazmy. Czarownica zablokowała uderzenie, tworząc przed sobą coś na kształt przeźroczystej tarczy z tego samego materiału, po czym przechwyciła jego wiązkę i odbiła ją w jego stronę. Też użył jakiejś tarczy, bo plazma odbiła się od pola powietrza przed nim, co wyglądało trochę jak tafla wody zaburzona spadającą kroplą, od której rozchodziły się coraz większe okręgi. Angel zmarszczyła brwi. Coś musiało byd nie tak. Sonia nie wiedziała co ma robid. Nie była w stanie pomóc Łowczyni, ale nie potrafiła jej tu zostawid samej, walczącej z tym potworem. Problem w tym, że srebro ją bardzo osłabiło i już ledwo trzymała się na łapach. Angelina zostawiła plazmę i znowu zakręciła batem, aż jego czubek liznął tarczę Valacara. Rozległo się syknięcie i bat nie dosięgnął celu. Coś blokowało jej ataki i chroniło czarnoksiężnika. - Czyżbyś miała jakiś problem, Łowczyni? - sarknął Valacar i znowu posłał w jej stronę wiązkę energii. Odskoczyła i przeturlała się, a w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą stała, pozostała teraz czarna, wypalona dziura o siarkowym zapachu. Angel okręciła ciągle płonący bat wokoło swojej talii, ale najwyraźniej nie robiło jej to żadnej krzywdy, po czym w jej dłoni pojawiła się szklana sfera napełniona jakimś szarym dymem. Angelina uniosła jedną rękę w powietrze, recytując jakąś skomplikowaną łacioską sentencję, od której poziom magii w powietrzu jeszcze bardziej wzrósł, a Sonia poczuła jak zaczynają jej się elektryzowad włosy na karku. Angelina najwyraźniej rozpoczęła rytuał odebrania mu mocy.

312

Po zaintonowaniu kilku wybitnie mocnych słów, Angel cisnęła sforą pod nogi czarnoksiężnika, kula się rozbiła i magicy zostali otoczeni wirem powietrza. Angel, wyglądając trochę jak Medea z tymi rubinowymi lokami rozwianymi wokoło głowy, szarpnięciem zerwała z szyi swój torques Łowców Czarnoksiężników z wyrzeźbionymi nao symbolami, który najwyraźniej nie był tylko ozdobą. Teraz, w jej ręku zamienił się w niewielki oszczep, który jednym ruchem cisnęła w dół, wbijając zaostrzoną koocówkę w ziemię. Srebro rosło na ich oczach, aż sięgało jej do piersi. Valacar warknął, ale nie próbował jej powstrzymad, co było trochę dziwne. Fakt, Angel działała błyskawicznie, ale czarnoksiężnik mógł ją w tym czasie atakowad. Z jakiegoś powodu tego nie robił. Angelina błyskawicznie wyjęła z cholewy buta jeden ze swoich noży i jednym ruchem przecięła wnętrze swojej dłoni, po czym położyła ranną rękę na oszczepie, a ten rozbłysnął jak latarnia, jakby został aktywowany. - Przez krew i z krwi - rzuciła Angel, nie krzycząc, ale mając podniesiony ton. - Przez ogieo i wodę, powietrze i ziemię, w mocy zamkniętej w krysztale! Czarnoksiężniku, wyzywam cię! Oddaj, co ci się nie należy! Valacar uśmiechnął się zimno. - Gdybym dostawał centa za każdym razem, gdy już to słyszałem - sarknął, okręcając swoją laskę z kryształową główką w palcach, jakby chciał podkreślid, że ją ma i nie zamierza się z nią rozstawad. – Moglibyście wymyślid jakieś nowe rytualne słowa, te już naprawdę nie pasują do epoki. Jak na osobę, nad którą właśnie zaczęto odprawiad rytuał odebrania mocy, był stanowczo zbyt spokojny. Coś było nie tak i Angelina chyba była tego samego zdania. Wokoło Łowczyni błyszczała pomaraoczowa poświata jej mocy, a krew z jej rozciętej dłoni zdawała się wsiąkad w oszczep, jakby to właśnie ta krew była jego paliwem. W wirującym powietrzu pojawiły się języki ognia i krople wody, na koniec dołączyły do tego też grudki ziemi. Angelina wezwała żywioły. To było fascynujące. Łowczyni ponownie zaczęła recytowad melodyjne słowa po łacinie, a do jej nadal uniesionej dłoni zdawało się spływad jakieś światło. Cokolwiek to było, napełniało ją jak baterię i wyglądało na to, że jest gotowa do przejęcia mocy. - W imieniu Jej Wysokości Królowej Isabelle, za autoryzacją całego senatu Wszystkich Sabatów, w mocy nadanej mi jako Łowczyni Czarnoksiężników, za swoje zbrodnie zostałeś

313

skazany na odebranie mocy i śmierd. Złóż kryształ i przygotuj się na wykonanie wyroku, czarnoksiężniku! - Niech pomyślę – odparł Valacar niemal z rozbawieniem. – Nie. Wyciągnięta w górę ręka Angel opadła w dół, kierując teraz świetlisty promieo prosto na Valacara, podczas gdy z jej ust padły kolejne, mocne, doskonale wyartykułowane słowa: - Cinis et manes et fabula fies1. Promieo uderzył prosto w Valacara z hukiem godnym uderzenia pioruna. Czarnoksiężnik na chwilę się napiął, jakby przygotowując ciało do ciosu, ale światło go jakimś sposobem nie dosięgło. Tak jak poprzednim razem, moc Angel trafiła w tę plazmową tarczę przed czarnoksiężnikiem i roztrysnęła się po niej jak ściana wody, znowu zostawiając falujące, drżące okręgi. Czarnoksiężnik był cały i zdrowy, do tego w pełni sił i teraz uśmiechnął się triumfująco, jakby utwierdzając się w przekonaniu, że jego zabezpieczenie działa bez zarzutu. Ręka Angeliny opadła, wiatr ustał, żywioły zniknęły, promieo mocy też się rozpłynął. Jedynie trzymany przez nią oszczep nadal błyszczał jasnym światłem, napędzanym jej krwią. - To niemożliwe – szepnęła Angel i jej cała twarz zdawała się wyrażad to samo niedowierzanie. – To nie jest możliwe… Valacar zaśmiał się szyderczo, bardzo z siebie zadowolony, wreszcie też przestał się bawid laską. Wyglądało na to, że jakimś sposobem to on był górą. - Chyba ci coś nie wyszło, Łowczyni – powiedział kpiąco, przeciągając się lekceważąco. – Czy nie powinienem teraz zostad wysuszony ze wszelkiej mocy, a mój kryształ rozbryzgnąd się w drobny mak? Chyba, że coś się zmieniło przez te wszystkie lata mojej przymusowej drzemki. - Coś ty zrobił? – niemal szepnęła Angelina, w całkowitym oszołomieniu. Sonia upewniła się w przekonaniu, że coś takiego jej się nie gdy nie zdarzyło. Najwyraźniej nikt nigdy nie pokonał rytuału odebrania mu mocy w sposób, w jaki on to zrobił. - Małe zabezpieczenie na wypadek, gdyby jednak zdarzyło nam się skrzyżowad drogi. A jesteś silną Łowczynią o nie całkiem czystej krwi. Masz w sobie coś równie mrocznego jak ja, nie jesteś taka głupia jak ci wszyscy inni Łowcy, którzy po mnie przychodzili. Nie zamierzałem ryzykowad, że może ci się rzeczywiście udad mnie pokonad. Nie zamierzałem ryzykowad, że ktokolwiek zdoła mnie pokonad. 1

Cinis et manes et fabula fies – (łac.) Popiołem I cieniem I wspomnieniem się staniesz

314

Angelina była jeszcze w szoku przez pięd sekund, a potem się z niego otrząsnęła. Pewnie słusznie uznała, że nie czas na to teraz. Wyrwała oszczep z ziemi, a Aten natychmiast zawinął się z powrotem w torques, który jednym ruchem umieściła na szyi. - Cóż, czy to teraz nie jest moja kolej na małe hokus pokus? – spytał Valacar, kręcąc główką swojej laski młynek, który tworzył bardzo czarny wir powietrza. I sądząc po automatycznych dreszczach Sonii, była to bardzo mroczna magia. Angelina najwyraźniej teraz sobie przypomniała o wilczycy, bo na sekundę skierowała na nią swoje czerwone oczy i powiedziała krótkie, bardzo znaczące: - Uciekaj. Coś w jej tonie sprawiło, że Sonia porzuciła wszelkie swoje wcześniejsze obawy i wiedziała, że stało się coś, przez co obie muszą się teraz wycofad, albo zginą. Na tyle, na ile to było możliwe przy jej pogruchotanych kościach, odwróciła się w stronę lasu i puściła się pędem między drzewa. - Wszystko zepsułaś – usłyszała jeszcze głos Valacara, skierowany do Angel, ale trochę zakłócony przez dźwięk przypominając cały rój zbliżających się szerszeni. – Teraz będę ją musiał ponownie złapad. Sonia zerknęła jeszcze przez ramię. Valacar wyczarowywał coś bardzo mrocznego, ale nie chciała wiedzied, co to jest. Natomiast Angel przerzuciła teraz bat w poprzek swojego ciała i na krzyż sięgnęła pod pachy, do kolb z Sig Sauerami. - Miałeś rację – powiedziała jeszcze i jednym ruchem przeładowała obydwa pistolety. – Ochroniłeś się przed przestarzałą magią, ale teraz spróbujemy trochę magii XXI wieku. Sonia znów patrzyła przed siebie, ale nie zatrzymała się słysząc strzały. Całą sobą modliła się, żeby Angel wyszła z tego cało. I żeby zdążyła po pomoc, zanim ten psychopata wytoczy przeciwko niej swoje wszystkie najcięższe działa. I żeby nie straciła po drodze przytomności.

Shane oparł się wygodnie o maskę samochodu i głupio uśmiechnął się do trzymanej róży. Sonia będzie się z niego śmiała przez parę lat, ale nic nie mógł poradzid na to, że chciał ją obsypywad kwiatami. Jego poprzednie przyniesienie róży pod szpital nie wypadło najlepiej, dlatego teraz chciał zatrzed tamto wrażenie. Gdy wczoraj poczuł jej krew w ustach, a jego zapach rozchodził się po każdej komórce jej ciała, to była jego najszczęśliwsza chwila w życiu. Był oszalały i żałosny jak stary kaped, ale 315

jakoś się tym nie przejmował. Najważniejsze, że miał Sonię i mógł ją praktycznie wyczud w sobie. Zostali związani w pierwszym stopniu prowadzącym do wieczności we dwoje. Jeszcze tylko jeden krok i nic ich już nigdy nie rozdzieli. Nic i nikt. Nie pozwoli na to, nawet gdyby miało go to kosztowad życie, a bardzo możliwe, że tak będzie, zanim przejdzie wszystkie próby jakie zgotują mu Whitmorowie. Nie winił ich. Sonia była ich oczkiem w głowach, ich największym skarbem. On też tak o niej myślał, dlatego był gotowy przyjąd wszystko, czym go poczęstują. Znali się całe życie i wiedział, do czego mogą byd zdolni, ale nie bał się. Gdyby się bał, nie byłby godny Sonii. A propos Sonii, to miała wyjśd ze szpitala już dziesięd minut temu i jej spóźnienie się przedłużało. Nie niepokoił się za specjalnie, bo wiedział, co ich dzisiaj czeka i wiedział też, jak Sonia się tego obawia, dlatego zapewne swoim sposobem przedłużała wyjście z pracy. Podejrzewał nawet, że może próbowad się wykręcad od dzisiejszej wizyty u swoich rodziców, ale znajdą jakieś porozumienie. Obiecała mu pójście tam w chwili uniesienia, a to było z jego strony zagranie lekko nie fair. Dlatego jeśli jego partnerka nie jest na to gotowa i chce jeszcze dzisiaj stchórzyd, to po prostu jej na to pozwoli. Wytrzyma jeszcze kilka dni, zwłaszcza teraz, kiedy miał ją już oznaczoną. Jedyny problem mógł powstad z niezapowiedzianymi wizytami jej braci, którzy od razu wyczują, że ją ugryzł. I łatwo się domyślid ich reakcji. Ze szpitala wyszły już pielęgniarki, które kojarzył, a teraz pojawił się też Agavin. Shane zmarszczył czoło. Nie żeby chciał, aby jego dziewczyna chodby wychodziła z pracy z tym wymuskanym elegantem, ale nie podobne do Sonii, żeby aż tak się spóźniad. Chod z drugiej strony, z Sonią wszystko było możliwe. Agavin dostrzegł Shane’a i uniósł pytająco brwi, po czym zmienił kierunek wędrówki, oddalił się od swojego wypieszczonego Audi i skierował się w stronę wilka. - Shane – rzucił na powitanie, ale nie dało się w tym rozpoznad jaki jest jego stosunek do Spencera. - Agavin – grzecznie odparł Shane, bo Sonia nie byłaby zadowolona, gdyby nie był kulturalny w stosunku do jej szefa. Wystarczy, że już kilka razy prawie przebił go szponami na pół. Agavin milczał przez chwilę, ale że Shane nie zamierzał podtrzymywad konwersacji, więc to on sam zabrał ponownie głos: - Co tu robisz? Shane pomachał mu przed nosem różą. 316

- A czy to nie jest oczywiste? Przecież nie jestem ogrodnikiem. - Czekasz na Sonię – stwierdził Agavi ze zdziwieniem. - Dobrze, ze stwierdziliśmy tę oczywistą oczywistośd – sarknął Shane. – Nie wiesz może, co ją zatrzymało? - Nic jej nie zatrzymało – odparł Agavin, nadal zdziwiony. – Sonia wyszła ze szpitala prawie dwie godziny temu. Spodziewałem się, że będziesz o tym wiedział, skoro to ona poprosiła o wcześniejsze zwolnienie z dyżuru. Shane bardzo wolno przesunął okulary przeciwsłoneczne z oczu na głowę i zsunął się z maski samochodu. Nie zamierzał panikowad i nie zamierzał rozerwad Agavina na strzępy. Zamierzał byd dorosłym, mądrym wilkiem i spokojnie to wyjaśnid. - Jak to, kurwa, wyszła prawie dwie godziny temu? Agavin zlekceważył wulgarne słownictwo i niespokojnie spojrzał na zegarek. - Sonia wspomniała, że wybieracie się dzisiaj z wizytą do jej rodziców i chciała się stosownie ubrad, więc wyszła wcześniej. Już dawno powinna byd w „Lunie”. Czy nie zostawiła ci jakiejś wiadomości? Shane poczuł jak lodowata obręcz strachu zaciska się na jego żołądku, ale spróbował ją opanowad. W koocu to było świetnie strzeżone Wulfridge. Co mogłoby jej się tutaj stad, poza przyłapaniem na samotnym bieganiu przy zakazie Alfy? Krwiożerczy głos w jego głowie warczał, że wszystko. Byli Lemarrowie, był czarnoksiężnik, była ta durna delegacja z przedwczoraj. No i mogła naprawdę stchórzyd i od niego uciec. Ale tę myśl szybko odgonił. Sonia by tak nie postąpiła. Była honorowa, aż do przesady. Nie porzuciłaby go, nawet w jakiejś zasłużonej zemście za to, co zrobił siedem lat temu. Shane wyrzucił na bok różę i wyciągnął z tylnej kieszeni dżinsów komórkę, po czym szybko sprawdził wiadomości. Nic nie przyszło od Sonii. Jego niepokój tylko wzrósł. - Powiedziała, że idzie prosto do „Luny”? – spytał Agavina szorstko, przeglądając już listę kontaktów, w poszukiwaniu numeru do Troy’a. - Powiedziała, że chce się odświeżyd i porządnie ubrad. Jej wszystkie rzeczy są w „Lunie”, więc uznałem, że to tam idzie. Nie było sensu wszczynad paniki, ale Shane czuł bardzo niepokojący uścisk w sercu. Coś było nie tak. Jego połączenie z Sonią było świeże, ale silne. Nadal czuł ją w sobie, więc żyła. Ale niepokój był przejmujący. Musiał ją znaleźd. 317

Troy odebrał dopiero po kilku sygnałach, a jego zaspany głos świadczył o tym, że jest jeszcze w łóżku. - Stary – jęknął Troy do słuchawki. – Czy ty zdajesz sobie sprawę, która jest godzina? Ktoś umiera? Przez to niefortunne pytanie, obręcz na sercu Shane’a tylko mocniej wzrosła. - Czy jest u was Sonia? – spytał krótko. Troy milczał przez chwilę, najwyraźniej rozbudzając się. - Sonia? - Wasza siostra – warknął, bo nie był teraz w nastroju do cierpliwości. - Wiem, kim jest Sonia – warknął. – Ale nie wiem, dlaczego miałaby tu byd. Miała nocny dyżur. - Wyszła wcześniej ze szpitala – warknął krótko, kierując się już w stronę szoferki, żeby jechad do baru. – Jesteś w stanie sprawdzid czy wróciła do „Luny” i dezaktywowała alarm? - Czekaj – mruknął Troy i Shane usłyszał jak się szamocze, żeby wstad. - Czy mogę coś zrobid i jakoś pomóc jej szukad? – spytał Agavin, wyraźnie zaniepokojony. - Dzwoo do niej – rzucił do niego Shane, wsiadając do samochodu, z telefonem przy uchu. – I jak tylko odbierze, to daj mi znad. I powiedz jej, że ma się ze mną skontaktowad. Agavin pokiwał głową, a Shane odpalił samochód i z piskiem opon wyjechał z parkingu, dociskając ramieniem słuchawkę do ucha. - Co się dzieje? – spytał go Troy, już całkowicie rozbudzony, klepiąc w klawiaturę. – Dlaczego jej tak szukasz? - Bo nie wiem, gdzie jest. - I? - I mam złe przeczucia. Wróciła do domu? - Cholera – mruknął Troy, na co Shane cały się napiął. - Co? - System nie był aktywny całą noc. Wyłączyła go, żeby spad przy otwartym oknie i musiała to tak zostawid na cały wczorajszy dzieo. Teraz nie mogę stwierdzid, czy wróciła z pracy i otwierała drzwi. - O dupę rozbił cały ten twój system! 318

- A co to w ogóle znaczy, że masz złe przeczucia? – warknął Troy i załomotał pięścią w ścianę, co Shane mógł świetnie usłyszed, tak jak i stłumione warknięcie Rusty’ego z jego pokoju. - O ile nie jesteś długonogą, seksowną, napaloną blondynką, to się odpieprz! - Shane nie może znaleźd Sonii – warknął Troy do ściany, a do Shane’a rzucił: - Jeśli wszczynasz niepotrzebną panikę, to wyrwę ci jaja, Spencer. Trzasnęły drzwi i teraz wyraźniej dało się słyszed ponury, mało przyjemny głos Rusty’ego. - Co to znaczy, że nie może jej znaleźd? – zawarczał. - Ubierz się, chłopie, nie chcę oglądad znowu twojego tyłka – burknął Troy. - Czy możecie się, do kurwy, skupid? – zawarczał Shane, coraz bardziej zły. – Nie było jej dzisiaj u was? - Nie – odparł Troy, a Rusty rzucił: - Pewnie była głodna i jest w domu u rodziców. Ze świeżym zapachem oznaczenia na ciele? Shane szczerze w to wątpił. Teraz też go oświeciło, że z tym zapachem nie poszłaby do braci, bez uprzedzenia wszystkich o sytuacji. Cholera. - Sprawdzę. Najpierw jadę do „Luny”. - Ile jej nie ma? – spytał Troy. - Dwie godziny. W słuchawce zrobiło się cicho, co znaczy, że Shane nie oszalał i bracia teraz wymieniają spojrzenia, też zaniepokojeni. - Idę na Sosnowe Wzgórze sprawdzid u Crofta i Izzy – rzucił Rusty, już będąc w ruchu, chod tonu nie miał wesołego. – I zadzwonię do bliźniaków. - Wal się, nie będę dzwonił do Bustera! – krzyknął Troy, ale Shane już się rozłączył, bo mało go teraz interesowały te braterskie przepychanki. Sosnowe Wzgórze było dobrym pomysłem. Sonia mogła pobiec do Izzy podzielid się z nią najnowszymi wydarzeniami. Ale z drugiej strony tam był też Croft, a z całą pewnością, nie chciała dad mu się wyczud. Cholera, Sonia, gdzieś ty się podziała? Shane zajechał do baru i nerwowo dopadł wejścia. Nikogo tu teraz jeszcze nie było, drzwi były zamknięte. Wpadł do środka i skierował się od razu do kawalerki. Oczywiście, nie 319

było jej tu, a sądząc po świeżości zapachu, to była tu ostatni raz przedwczorajszej nocy, kiedy pojawiła się ta cholerna delegacja. Skurcz w żołądku Shane tylko się wzmocnił, kiedy wracał do samochodu, próbując się do niej dodzwonid. Telefon był wyłączony. Jak tylko ją znajdzie całą i zdrową to spuści jej manto jej życia za ten numer. Jego telefon rozdzwonił się, zanim jeszcze odpalił samochód, żeby jechad na Wzgórze. To był Agavin. - Znalazłeś ją? - Nie. Jadę teraz do Izzy, a potem do Alfy. - Właśnie rozmawiałem z Jamesem. Sonii nie było dzisiaj w domu. Nie powinienem jej był wypuszczad wcześniej ze szpitala! Pewnie poszła biegad i straciła poczucie czasu! To było możliwe, ale instynkt mówił Shane’owi, że tak nie było. Może i biegała, ale wiedziała, że ma po nią przyjechad pod szpital, więc wróciłaby do „Luny” na tyle wcześniej, żeby go powiadomid. A może pojechała do jego domu? Nie, nie zrobiłaby tego. Nie miała tam swoich rzeczy i nie miałaby się w co ubrad na wizytę u rodziców. Coś się stało. I ledwo panował nad ogarniająca go paniką. - James i Laila będą jej szukad – powiedział Agavin. – Pojadę do nich i zobaczę, czy mogę im pomóc. Powiadomię cię, jeśli się czegoś dowiem. Shane nie podziękował, bo był zbytnio wystraszony, żeby o tym myśled. Na samą myśl, że może faktycznie coś jej się stało, jakaś cząstka jego samego umierała. To było straszniejsze, niż we wszystkich opowiadaniach, jakie słyszał. Nie wiedział, gdzie jest jego partnerka i dostawał prawdziwego szału. Nic dziwnego, że rozdzieleni partnerzy tak często tracili rozumy. Sam był już tego bliski. W rekordowym czasie znalazł się u Crofta. Rusty i Troy już tu byli, postawili też na nogi Crofta i Izzy. Ale nie wyglądało na to, żeby któreś z nich wiedziało, gdzie jest Sonia. - Kiedy ją ostatnio widzieliście? – twardo pytał Croft swoich braci, najwyraźniej przejmując dowodzenie. – I dlaczego myślicie, że coś jest nie tak? - Bo jest – warknął Shane, wchodzą do domu i od razu kierując się ku przejętej, ubranej w dres Isabelle. – Wiem to. Jedno spojrzenie na zatroskane oczy Izzy i miał już pewnośd, że ich czarownica wie o nim i Sonii. To dobrze, może będzie mu potrafiła jakoś pomóc.

320

- Wiesz – zakpił Croft. – Ale na jakiej podstawie, do diabła? Postawiłeś na nogi całą nasza rodzinę, a ojciec stawia właśnie połowę watahy. Całe stado będzie szukało Sonii, więc jeśli to jakiś żart, albo nieporozumienie, to… Shane zlekceważył go i zatrzymał się dopiero przed Isabelle. - Wiesz, gdzie mogła iśd? Izzy objęła się ramionami, a coś w jego tonie, albo spojrzeniu zaalarmowało wszystkich trzech braci, bo wyrośli obok Isabelle jak dęby, opiekuoczo odgradzając ją od Shane’a i warcząc na niego wrogo. - Opanuj się, bo chyba się zapominasz – zawarczał Croft w taki sposób, że rozlew krwi aż wisiał w powietrzu. - Przestaocie, jest w porządku, Shane by mnie nigdy nie skrzywdził – stwierdziła Izzy, odsuwając ich na boki i skupiając się na Spencerze. – Nie mam pojęcia, gdzie jest Sonia, nie widziałam jej od kilku dni i ostatnio nie dzwoniła. Domyślałam się, że była… zajęta. Tak, Izzy o wszystkim wiedziała. - Mogła uciec? – spytał, bo bolało go to jak kolec pod paznokciem. - Uciec? – Troy rozłożył szeroko ręce. – Co ty pierdolisz, stary? Dlaczego by miała uciekad? - Absolutnie nie – twardo oznajmiła Izzy, z całą swoją stanowczością zamkniętą w niewielkim ciałku. – Ona już przestała uciekad. Jestem tego pewna, zaufaj mi. Shane zaklął cicho i nerwowo przeczesał palcami włosy. Nie miał pojęcia, gdzie jej zacząd szukad. - Co tu się, kurwa, dzieje? – podejrzliwie spytał Rusty, przypatrując się Shane’owi zmrużonymi oczami. – Dlaczego zachowujesz się, jakby ci odwaliło? - Najpierw ją znajdźmy – zarządziła Izzy tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Rzucę zaklęcie lokalizacyjne. Zaraz się z nią połączę i… Jej słowa zostały przerwane przez głośne, chod dochodzące z oddali wilcze wycie. Najpierw jedno, potem drugie, potem dziesiątków wilków. W Shanie zamarło serce. To nie było radosne wycie, oznaczające odnalezienie zguby. To było wycie nawoływaczy, którzy znaleźli coś bardzo, bardzo złego. Croft, Troy i Rusty spojrzeli po sobie z nerwowym napięciem, najwyraźniej właśnie wreszcie wierząc w przeczucie Shane’a. On sam nie czekał ani sekundy. Wypadł z domu, nie oglądając się za siebie, w biegu zrzucił skórę, rwąc na sobie z trzaskiem ubranie. W pięd 321

sekund był w wilczej postaci, tnąc całą prędkością swoich łap przez las, w stronę, z której dochodziło nawoływanie Strażników. Rusty, Troy i Croft pędzili w wilczych postaciach tuż zanim, Croft jako ostatni, bo niósł na grzbiecie swoją partnerkę, która najwyraźniej nie zamierzała zostad w domu. Ale Shane w ogóle nie zwracał na nich uwagi. Nigdy w życiu nie miał takiego rozpędu, przerażenie napędzało go jak dopalacz. Jednym skokiem pokonał strumieo, potem przetoczył się pod zwalonym drzewem. A im bliżej był miejsca, z którego ich nawoływano, tym mocniej ściskało go w dołku. Czuł krew, krew swojej kobiety. Mieszało mu to w głowie, odbierało ludzkie postrzeganie rzeczywistości. Wilk był przy sterze i to jego świadomośd zaczęła dominowad. Chronid. Moja. Zabid. Shane dopadł zatłoczonego miejsca jako pierwszy i wpadł w ślady krwi, węsząc bez opamiętania, żeby złapad trop. Czuł pięd wampirów. Czuł też śmierd. - Walczyła z nimi tutaj – mówił Buster swoim porażającym głosem, w ludzkiej postaci krążąc po miejscu, które zlokalizował patrol Strażników. I może wyglądał na opanowanego, ale każdy napięty mięsieo na jego ciele, mówił coś zupełnie innego. Buster był w swoim porażającym stanie nienaturalnego spokoju. A kiedy był w takim stanie, to na ogół ktoś ginął. – Pięd wampirów – mówił dalej, śledząc ślady stóp. – Tu zabiła pierwszego – oznajmił, nie ukrywając dumy ze swojej małej siostrzyczki, którą sam uczył zabijad wampiry. – Prochy są rozrzucone w dwóch miejscach. Oderwała mu głowę. Tutaj załatwiła drugiego. Rozrzut jest inny. Oderwała mu rękę, albo nogę, potem wyrwała serce. Tutaj ją unieruchomili. Pewnie srebrem. I zabrali. Laila w swojej wilczej postaci na wpół warknęła, na wpół boleśnie jęknęła, bliźniaki rzuciły się na siebie, żeby rozładowad narastająca w sobie agresję. Co najmniej dwadzieścia wilków zebranych w tym miejscu spojrzało teraz na potężnego Basiora w jego przemienionej formie, czekając na rozkazy, a tylko Shane nadal krążył po śladach krwi, jak w amoku. Nie mógł się opamiętad. Ktoś skrzywdził jego partnerkę. Nie był w stanie myśled o niczym innym. James, który siedział, słuchając relacji syna, teraz wstał na łapy, a jego moc zalała połowę lasu. Był potężnym Alfą, a teraz był do tego przerażająco groźny. Krótko spojrzał na Rusty’ego i Troy’a i wydał tylko jedno, znaczące warknięcie. Polecenie było jasne: to byli najlepsi Tropiciele w stadzie. I teraz mieli znaleźd swoją siostrę.

322

Natychmiast opuścili łby, szukając tropu. I po mniej niż trzydziestu sekundach, pruli już przez las ze wszystkimi wilkami za swoimi plecami, a także z tymi, którzy teraz dołączali, odpowiadając na wezwanie Strażników. Shane był tuż za Rustym i Troy'em, którzy dzisiaj wyjątkowo nie rywalizowali o palmę pierwszeostwa i miano najlepszego z Tropicieli, biegli łeb w łeb z nosami przy ziemi, żeby nie zgubid śladu. Opuścili granicę Wulrfidge i kilometrami pruli przez las, aż w koocu Shane poczuł jakieś szarpnięcie w żołądku, impuls, który był sygnałem, że jego partnerka jest w pobliżu. Reszta mogła tego jeszcze nie czud, ale on miał w sobie jej krew, ona nosiła w sobie jego enzym i byli połączeni duchem. Wiedział, że tu gdzieś jest. Shane przyspieszył i wybił się wysoko w powietrze, przeskakując nad dwoma prowadzącymi Whitmorami, czym ich zaskoczył, więc na niego warknęli, ale nawet nie zwrócił na to uwagi. Przeciął las jak błyskawica, podświadomie wiedział, gdzie ma się kierowad, nawet będąc jeszcze daleko. I wreszcie, po pięciu minutach szalonego cwału, w koocu ją zobaczył. Sonia żyła. Kuśtykała, była zakrwawiona, brudna i pokaleczona, ledwo powłóczyła łapami, a dziewięddziesiąt procent powierzchni jej ciała było poparzone, ale żyła. I tylko to miało teraz znaczenie. Zaszczekał krótko, po wilczemu, nie przerywając biegu, więc Sonia zwróciła na niego uwagę. Wyraz bezbrzeżnej ulgi w jej pięknych, żółtych oczach, był jak nóż wbity mu prosto w serce. Zawiódł ją. Powinien z nią byd i ją chronid. Nigdy nie powinien był dopuścid do tego, żeby stała jej się jakaś krzywda. Sonia zatrzymała się i po sekundzie poleciała już ciałem na ziemię. Prawdopodobnie zemdlała, chod to nie był typ mdlejącej panny w opałach. Shane, hamując, zdarł wszystkie pazury z łap, ale to też nie miało teraz znaczenia. Dopadł Sonię i natychmiast zanurzył nos w jej sierści, w okolicy ucha. Czuł jej oddech i bicie serca, to mu było potrzebne. Ale była bardzo poraniona i połamana. Szturchał ją nosem, ale nie otwierała oczu, więc bez namysłu zaczął wylizywad jej rany, żeby je szybciej uleczyd. W jej bok był wbity konar i właśnie miał go złapad zębami i wyjąd, kiedy wyczuł inne wilki. Nie myślał po ludzku, nie miał teraz w sobie ani grama człowieczeostwa. Schylił się do pozycji kucznej, zasłaniając sobą Sonię, po czym dziko, obronnie zawarczał na przybyłych z własnej watahy.

323

Cała rodzina Sonii stała jak wmurowana. Patrzyli na scenę przed ich oczami z szalonym niedowierzaniem, w koocu ich odblokowało i Rusty oraz Croft jako piersi ruszyli się, żeby dotrzed do siostry. Ale wystarczyło, że drgnęli, a Shane jeszcze bardziej się obniżył i jeszcze mocniej zawarczał. Znowu ich zamurowało. Zaczęli zmieniad formy. Pierwszy przemienił się Buster i Rusty. Zaraz za nimi zrobili to Croft, Basior i Wadera. - Co tu się, do kurwy nędzy, dzieje?! - wybuchnął Rusty, najwyraźniej gotując się do zaatakowania Shane'a. - Czy ciebie popierdoliło?! - wrzasnął Croft i chciał ponownie ruszyd do przodu, ale sytuacja się powtórzyła, z tym, że teraz matka złapała go za ramię i zatrzymała. - Poczekaj - rzuciła, nie odrywając do Shane'a oczu. - On się zgubił. Jego człowieczeostwo się zgubiło. Nie da nam się teraz do niej zbliżyd. - To niech się odnajdzie! - zawarczał Croft bez cienia wyrozumiałości. - Ma na to dokładnie trzy sekundy zanim rozerwę go na pół! - Shane, odejdź od naszej siostry - wolno i bardzo niebezpiecznie rzucił Rusty, a jego oczy się przemieniły na wilcze. - Teraz. Shane nadal dziko warczał, utrzymując pozycję do ataku. Izzy, jako jedyna mająca ze sobą telefon, wyciągnęła go, żeby zadzwonid do Agavina, bo jego pomoc może byd potrzebna. I to prawdopodobnie nie tylko Sonię będzie musiał opatrywad. Teraz to Buster się poruszył i zrobił trzy kroki na przód, w ogóle nie przejmując się wzmożeniem agresji ze strony Shane'a. Przechylał głowę na bok, intensywnie drgały mu nozdrza, kiedy łowił zapachy. Nagle skamieniał i z głębi jego gardła wydobył się niski, bardzo niebezpieczny warkot. - Buster - przywołała go matka, najwyraźniej nie chcąc, żeby prowokował samozwaoczego strażnika jej córki, który mógłby ją niechcący jeszcze bardziej pokaleczyd. Bus się na nich nawet nie obejrzał, nadal mordując Shane'a wzrokiem. - Oznaczył ją - warknął, w sposób, który nie wróżył niczego dobrego. - Czud go w jej krwi. Wszystkie wilki jak na komendę zaczęły intensywnie węszyd i wszystkie po kolei kamieniały, kiedy wyczuwały to, co Buster. Najwyraźniej nie mieściło im się w głowach, że Sonia faktycznie mogła zostad oznaczona i to przez Shane'a.

324

- Co, do... - zaczął Croft i spojrzał z niedowierzaniem na swoją partnerkę, która nerwowo przebierała nogami i jako jedyna nie wyglądała na oszołomioną. - Wiedziałaś?! oskarżył ją. Teraz wszyscy już spojrzeli na nią z niedowierzaniem, na co się zaczerwieniła. - Czy to naprawdę jest teraz najważniejsze? - bąknęła. - Sonia potrzebuje lekarza, to chyba ma pierwszeostwo. Laila otwierała i zamykała usta jak ryba wyjęta z wody, patrząc na Izzy jakby nie mogła pozbierad żadnych myśli. Jedyne co udało jej się wyartykułowad, to: - Sonia i Shane...? - Ty sukinsynu - syknął Rusty i byłby natarł na dawnego przyjaciela, gdyby Izzy nie uwiesiła mu się na ramieniu. - Ty pieprzony sukinsynu! Ona cię niecierpiała! W życiu nie dałaby ci się dobrowolnie oznaczyd! Przysięgam na Boga, że jeśli ją tknąłeś chod palcem, to... - Taa - mruknęła cicho Isabelle. - Bo Sonia rzeczywiście pozwoliłaby, żeby ktoś jej zrobił coś, czego by nie chciała. A ona by to potulnie, cichutko znosiła. Laila pierwsza oprzytomniała. Uwolniła swoją moc Wadery i zatrzymała nią wszystkich swoich synów w miejscach. Jej ton nie pozostawiał wątpliwości, co do tego, że wszyscy mają jej bezwzględnie posłuchad. - Dośd tego, wszyscy się uspokójcie! Nie ważcie się nawet drgnąd, dopóki Shane nie odzyska ludzkiej części osobowości i nas do niej nie dopuści! Resztą zajmiemy się później. James, przywołaj go. Alfa pewnie słyszał, ale nie był skłonny do wykonania polecenia. Jego moc aż buzowała w dzikiej, z trudem hamowanej wściekłości. Stał sztywny, nieruchomy, z nisko opuszczoną głową i bezlitosnym wzrokiem utkwionym w Shanie. Wyzywał go, ewidentnie chciał go zabid. I chciał to zrobid natychmiast. - James - znacząco powtórzyła przez zęby Laila. - Twoja córka może umrzed. Alfa drgnął i na sekundę spuścił dzikie spojrzenie ze Spencera, żeby zerknąd na swoją wkurzoną połowicę. Warknął prosto z gardła, ale tylko odpowiedziała mu tym samym. Dobrze, że miał ją u swojego boku i dobrze, że nu się nie ugięła, bo chyba tylko dzięki temu uniósł głowę i wywarczał krótkie polecenie do swoich czekających wilków. - Chcę ich głów. Wilki doskonale zrozumiały, kogo miał na myśli ich Alfa, bo większośd natychmiast wystrzeliła do przodu, za przewodnictwem Locky'ego i Deacona, kontynuując trop 325

wampirów. Rodzina Whitmorów została, bo raz, że nadal byli we wściekłym osłupieniu, a dwa, że Laila nadal trzymała ich swoją mocą. Najwyraźniej nie ufała im, że powstrzymają się od ataku na Shane'a. James znów zerknął na swoją partnerkę, a ona znacząco skinęła głową na samozwaoczego ochroniarza Sonii. James ponownie bardzo groźnie zawarczał, ale przeniósł wzrok na Shane'a. Jego oczy pozostawały wilczce, kiedy uwolnił częśd swojej mocy Alfy i skierował ją na wilka broniącego jego córki. Ten natychmiast cicho pisnął i padł płasko na ziemię, a wtedy James bez cienia życzliwości warknął: - Przemieo się. Polecenie zostało spełnione bez świadomego udziału woli Shane'a. Jego ciało się zdeformowało i wydłużyło. W kilka sekund był już z powrotem w ludzkiej formie, ale jego oczy pozostały wilcze. - Do diabła, jak mocno ją oznaczył i jak mocno się z nią związał?! - wybuchnął na ten widok Croft i znowu chciał się ruszyd, żeby tam podejśd, ale matka nadal ich wszystkich unieruchamiała. - Stad, wszyscy - warknęła. - Żaden z was do niego nie podejdzie, bo go od razu zabijecie. Izzy, czy możesz sprawdzid co z Sonią? Isabelle drgnęła, spojrzała na bardzo niezadowolonego Crofta, po czym szybko przebiegła odcinek między nimi a tamtą dwójką, ale musiała się zatrzymad, bo Shane ponownie zawarczał, pomimo ludzkiego ciała. - Nic jej nie zrobię - powiedziała wyjaśniająco. - Znasz mnie, kocham ją jak siostrę. Nic to nie dało, nadal był bardziej wilkiem niż człowiekiem. - Shane - powiedział znacząco Izzy. - Ona potrzebuje pomocy. Sonia może umrzed, jeśli jej nie pomożemy. To było nagięcie prawdy, ale zadziałało, bo Shane zamrugał parę razy i zrobił Izzy przejście. Ale jego oczy nadal pozostawały dziko wilcze. Izyz opadła przy Sonii na kolanach i szybko obejrzała jej rany. Trzeba było nastawid złamania, ale nie potrafiła tego zrobid sama. Dzięki mocy elfów, mogła jedynie wyleczyd jej zewnętrzne obrażenia. - Musimy ją zabrad do domu - powiedziała na tyle głośno, żeby wszyscy słyszeli, chod słyszeliby ją i bez tego. - Agavin musi ją obejrzed, bo ma liczne złamania. I blizny jak po oparzeniach czymś żrącym. 326

- Srebrny łaocuch - zawarczał Buster. - Zabiorę ją - powiedział Rusty, ale matka nadal nie dawała mu się ruszyd. - Nie - warknęła. - Wiem, co zrobisz jak tam podejdziesz. Shane ją zabierze. James, każ mu. Nikt nie był z tej decyzji zadowolony poza Shanem. James też nie kwapił się do pozwolenia mu na podniesienie swojej córki, a więc do położenia na niej rąk, ale Shane'owi wcale nie trzeba było tego kazad. Natychmiast sam bardzo delikatnie uniósł Sonię w ramionach i przytulił do swojej piersi. Cała rodzina Whitmorów, poza Lailą, bardzo groźnie zawarczała na ten widok. - James - upominająco warknęła do męża Laila, najwyraźniej wiedząc, co mu chodzi po głowie. - Nie. Alfa miał na twarzy tak straszny grymas żądzy krwi, że od samego patrzenia na to, można się było oblad zimnym potem. I wyglądało na to, że naprawdę godziny życia Shane’a są już policzone. Sonia nie przesadzała w swoich lękach przed powiedzeniem rodzinie o swoim związku z nim. Oni wszyscy naprawdę z zadziwiającą łatwością zdawali się zapominad o wieloletniej przyjaźni i chcieli oderwad Spencerowi kooczyny. Shane nie okazywał strachu, kiedy pospiesznie niósł Sonię w ramionach przez las, ale może to dlatego, że nie myślał teraz jasno. Cała jej rodzina kroczyła za nim w dystansie, który narzucała im Laila, ale wyglądali przy tym jak kaci. Jeśli Sonia szybko nie odzyska przytomności i nie zrobi z nimi porządku, to Shane może nie dożyd chwili jej przebudzenia. Z tego punktu lasu najbliżej było na Sosnowe Wzgórze, więc to tam się skierowali. Trwało to dośd długo, a do tego było urozmaicone ciągłymi powarkiwaniami braci Whitmorów, ale Shane w magiczny sposób w ogóle nie zwracał na nich uwagi. Ten przejaw odwagi lub głupoty może i mógłby zostad przez nich doceniony, gdyby nie chodziło i Sonię. Najwyraźniej w ich mniemaniu Shane złamał święte prawo jej nietykalności. Trudno było przewidzied czy ta historia ma szansę na jakiekolwiek pozytywne zakooczenie. Izzy zadzwoniła do Agavina i powiedziała mu, gdzie ma się stawid ze swoim medycznym sprzętem. Chirurg był przygotowany na widok rozległych obrażeo, ale agresywna wrogośd w stosunku do Shane’a mogła go zaskoczyd. Przezornie tego nie skomentował i kiedy Spencer bardzo ostrożnie ułożył Sonię w salonie na sofie, lekarz od razu zabrał się za ocenianie jej obrażeo. Laila wreszcie mogła się zbliżyd do córki i widok jej urazów trochę ją rozproszył, więc na chwilę spuściła swoich synów ze smyczy. Ci natychmiast 327

to wykorzystali i skoczyli na Shane’a z kłami i pazurami. W ostatniej chwili zdążył się przemienid, zanim pięciu Whitmorów się z nim brutalnie starło. Buster nie dołączył do ataku, ale nie przestawał obserwowad Shane’a w bardzo przerażający sposób. On nie zamierzał z nim walczyd i dad mu tym szansę na obronę. On zamierzał go zabid od razu i miał to wypisane w tych swoich morderczych oczach. - Spokój! – wybuchła Laila, kiedy jazgot ataku i dźwięk łamanych mebli przypomniały jej o tym, co się dzieje. Jej moc natychmiast unieruchomiła jej synów, zresztą Shane’a też. Dyszał i był już lekko poraniony, ale już się goił. Nie spuścił też z tonu nawet na sekundę i w prowokująco odważny sposób utrzymywał spojrzenie każdego ze starych kumpli. A ci chcieli mu podgryźd gardło. - Albo się uspokoicie, albo wszystkich was stąd wyrzucę! – krzyknęła Laila i spojrzała ze złością na swojego partnera. – James – warknęła, chcąc, żeby zrobił z tym porządek. Ale on tylko wymienił z nią spojrzenie, jasno mówiące, że sam też ledwo panuje nad swoim morderczym instynktem wyrwania Shane’owi serca i nie zamierza powstrzymywad synów. Laila krzyknęła z bezsilnej złości, po czym wycelowała palec w Bustera, który jako jedyny z jej dzieci zachował ludzką formę. - Wyprowadź go na zewnątrz i pilnuj. Nie waż się go atakowad i nie waż się pozwolid zaatakowad go reszcie! Buster posłał matce niechętne spojrzenie, ale moc Wadery była bezdyskusyjna, więc złapał Shane’a za kark i pociągnął w stronę drzwi do ogrodu. Ale ten uniósł się na tylnich łapach z jazgotem, próbując ugryźd Bustera w rękę i wcale nie zamierzał dad się wyprowadzid. - Zamierzasz coś z tym zrobid?! – krzyknęła Laila na męża. Alfa warknął gardłowo, ale zmusił Shane swoją mocą do uległości, po czym Buster go wyprowadził. Nie dał jednak rady odprowadzid go za daleko, bo Shane od razu usiadł sztywno za rozsuwanymi drzwi, nie spuszczając wzroku z Sonii. Natomiast jej bracia nie spuszczali wzroku z niego i nie przestawali przy tym zabójczo powarkiwad. Jakby tylko mogli, już teraz rozrywaliby mu kręgosłup. - Nastawię jej kości i powinien rozpocząd się proces regeneracji – mówił metodycznie Agavin, głównie do asystującej mu Izzy. – Musimy też nastawid bark i wyjąd ten konar. No i oczyścid ranę.

328

- Co mogę zrobid? – szybko spytała Izzy, wskazując na poparzone ślady na ciele przyjaciółki. - Te blizny są od srebra i zostaną jej na zawsze – powiedział Agavin. – Moja moc nie będzie ich w stanie usunąd. Izzy zakryła sobie usta dłonią, a w jej oczach zabłysły łzy. Blizny były wszędzie, jeśli miały jej zostad też po przemianie, to Sonia mogła byd oszpecona do kooca życia. - Błagam cię, Agavin, musi byd coś, co możemy zrobid. Musi byd jakiś sposób! Agavin metodycznie oczyszczał rany i nastawiał kości, ale zmarszczył z namysłem czoło, najwyraźniej intensywnie myśląc. - Magia – rzucił w koocu. – Tylko magia może byd w stanie je usunąd. Nie znam sposobu, ale spotkałem w szkole medycznej czarownicę, która potrafiła usuwad wszelkie blizny. Izzy natychmiast poderwała się na nogi. - Jeśli istnieje sposób, to go znajdę! – oświadczyła z mocą, łapiąc za telefon i jednocześnie biegnąc na górę po swoje księgi zaklęd. Wybrała numer i dało się jeszcze słyszed jak mówiła do słuchawki: - Angel?... Tak, mamy ją, więc wiesz?... Nic ci nie jest?... Później. Teraz potrzebuję twojej pomocy. Czy znasz jakiś… Trzasnęły drzwi na piętrze, a Agavin spojrzał na zmartwioną Lailę. - Jej anatomia jest teraz dla mnie problemem. Potrzebuję, żeby zmieniła formę, tylko wtedy będę miał pewnośd, że dobrze poskładałem jej kości. O to nie musiał prosid dwa razy. W kwestii Sonii James był o wiele bardziej skłonny do szybkiego działania. Skupił na córce niewielką cząstkę swojej mocy i tak jak wcześniej bezwolnie przemienił się Shane, tak teraz Sonia przybrała ludzką postad, ale się nie obudziła. Agavin dla przyzwoitości okrył ją narzutą z sofy, po czym sprawdził jej kości, jedną po drugiej. Blizny rzeczywiście nie zniknęły, Sonia wyglądała jakby ją ktoś oblał kwasem, ale ponieważ jej ciało się zmieniło, to rozmiar blizn też wydawał się mniejszy niż wcześniej. Laila jęknęła, ale szybko się pozbierała. Z siłą, która mogła mied tylko Wadera, obrzuciła córkę spojrzeniem i zmarszczyła czoło. - Wyraźnie czuję mocne oznaczenie, ale nie widzę żadnego śladu po ugryzieniu. Nie ma blizny oznaczenia. Może to jakaś dziwna pomyłka.

329

- A może Shane ugryzł ją w miejscu, którego żaden członek jej rodziny by nie sprawdzał u swojej siostry i córki – powiedział bez namysłu Agavin, a kiedy wyczuł ponowne zmrożenie powietrza w salonie, posłał Lailii przepraszające spojrzenie. - Bardzo przepraszam – powiedział szczerze, najwyraźniej poniewczasie gryząc się w język. Ale już było za późno. Wszyscy męscy Whimorowie od razu domyślali się jak intymne miejsce miał na myśli i patrzyli teraz na niego i Sonię ogromnymi oczami. W ciągu sekundy atmosfera stała się tak gęsta, że można by ją kroid nożem. Poziom agresji wzmógł się tysiąckrotnie. Moc Lailii, pozbawiona wsparcia Jamesa, nie była już w stanie utrzymad jej dorosłych, bardzo dominujących synów z genem Alf. W tej chwili tylko ojciec mógłby ich powstrzymad. Ale oczy Jamesa błyskały już niepohamowaną, szaleoczą, wilczą żółcią i jego człowieczeostwo chyba też schowało się bardzo, bardzo głęboko, bo warknął tylko krótko: - Rozerwijcie go. A jego synowie w sekundę rzucili się do drzwi ogrodowych.

330

Rozdział XIV

Sonia słyszała nad swoją głową różne hałasy, ale niewiele mogła z tej kłótni zrozumied. Wszystko ją bolało, ale nie czuła się już tak paskudnie słabo jak wcześniej. Stopniowo do niej wracało, co się stało i czuła jak życie wraca do jej ciała. Pamiętała wampiry i walkę z nimi. Pamiętała srebrną siatkę i Valacara. Przypomniała sobie też, że uratowała ją Angelina, a ona uciekła jak ostatni tchórz, zostawiając Łowczynię samą w tej walce. Nierównej walce, bo coś sprawiało, że magiczne ataki odbijały się od tej kanalii. Zaczęła rozróżniad głosy. Matka kłóciła się z ojcem, a właściwie to ona krzyczała, a on milczał, ale było to raczej wrogie milczenie. Agavin rozmawiał przyciszonym głosem z Izzy, która nakładała na ciało Sonii jakąś przykro pachnącą padkę. Usłyszała też lekko przytłumione odgłosy wściekłej, zajadłej walki wilków. Trochę tego dużo jak na jej bolącą głowę. - Nie zrobisz tego, James – mówiła groźnie matka. – Ona pozwoliła mu się oznaczyd, nie odizolujesz go. Ich coś połączyło! Teraz przypomniała sobie też, że widziała Shane’a, zanim padła na ziemię. Że ten kochany Shane był wściekły i przerażony. I że była przez niego oznaczona, a wokoło znajdowali się jej rodzice, którym ten fakt raczej by nie umknął. Sonia gwałtownie otworzyła oczy i równie gwałtownie usiadła, chod od tego zakręciło jej się w głowie. Lekko wystraszyła tym Izzy i Agavina, ale szybko odzyskali animusz i jednocześnie zaczęli do niej mówid. Nie rozróżniała z tego ani słowa. Jedyne co wiedziała, to, że czuje tu braci i Shane’a i że te zapachy są zmieszane z krwią. - Sonia – powiedziała Laila z wielką ulgą, na chwilę przerywając kłótnię z partnerem. Sonia szybko spojrzała na ojca, który też na nią patrzył. I chod ulżyło mu, że się obudziła, to wściekła zajadłośd w jego oczach jasno jej mówiła o jego stanie ducha. Oni już wiedzieli. I zareagowali dokładnie tak, jak się tego obawiała. Sonia szybko rozejrzała się po pomieszczeniu. Shane’a tu nie było, ale czuła go w pobliżu. Niestety, jej braci też tu nie było, a też czuła ich w pobliżu. A jej matka mówiła coś o rozdzieleniu jej z Shanem przez ojca. I było słychad naprawdę okropną walkę z podwórka.

331

Sonia zerwała się na nogi, chociaż Izzy i Agavin próbowali ją powstrzymad, po czym wypadła do ogrodu, owijając się narzutą. Kręciło jej się w głowie, ale musiała zobaczyd co zrobili Shane’owi jej bracia. Była o niego przerażona. Nigdy w życiu się tak o kogoś nie bała. - Soniu… - rzuciła za nią matka, ale nie odwróciła się. Zatrzymała się dopiero w ogrodzie, ale jej dyszący wściekle bracia nie od razu zwrócili na nią uwagę. Za to otoczony przez nich Shane zrobił to od razu. Ulga i miłośd w jego pięknych oczach sprawiły, że zmiękły jej kolana. A fakt, że wyglądał jak po wrzuceniu do blendera, rozsierdził ją do granic możliwości. - Nie chce kontratakowad – rzucił gdzieś zza jej pleców Buster z mieszaniną pogardy i niechętnego zaimponowania. On najwyraźniej nie brał udziału w tej nierównej walce, ale całe szczęście, bo gdyby było inaczej, z Shane’a do tego czasu nie zostałby nawet ogon. – Broni się też tylko tyle o ile. Oczywiście, że nie chce z nimi walczyd. Pewnie uważa, że dostaje to, co mu się należało i to z miłości do niej nie chce krzywdzid jej psychicznych braci. Sonia bez namysłu wbiegła między walczących i kopniakiem usunęła sobie Crofta z drogi. Prawie ją ugryzł, ale w ostatniej chwili, gdy się zorientował, że to ona, schował kły. Natomiast Sonia zatrzymała się dopiero przy Shanie, który usiadł i oparł łeb o jej biodro, zaciągając się jej zapachem, jakby to był jego potrzebny do życia tlen. Położyła mu rękę na wielkiej głowie i omiotła rodzinę nienawistnym spojrzeniem, bo jej bracia znowu warczeli i chcieli skoczyd na Shane’a, gdy tylko jej dotknął. - Sonia, odejdź od niego – rzucił twardo ojciec, stojąc w drzwiach i patrząc na całą scenę z nisko opuszczoną głową. Jego moc wisiała w powietrzu jak burza z piorunami. - Nie – odparła i dziękowała niebiosom, że znowu może dobyd głosu, a więc Valacar nie odebrał jej go permanentnie. James zawarczał gardłowo, po czym powtórzył, tym razem z większym naciskiem. - Sonia, odejdź od niego. Zebrało jej się na płacz, chod nie była zbytnio płaczliwa przez całe życie. Shane pokrzepiająco szturchnął ją nosem, jakby zachęcał ją, żeby posłuchała ojca, ale to była akurat ostatnia rzecz jaką zamierzała zrobid. - Chcecie go zabid – oskarżyła rodzinę. - Dopiero kiedy moc oznaczenia osłabnie na tyle, że to nie będzie dla ciebie groźne – powiedział twardo ojciec. – I on wie, że zasłużył na śmierd za to, że miał czelnośd cię dotknąd. 332

- No to mam dla was ciekawostkę, bo ta moc nigdy nie osłabnie – rzuciła twardo, ścierając z policzka zdradziecką łzę. – Shane jest moim partnerem. Laila głośno wciągnęła powietrze w pełnym szoku, bracia Sonii wycofali się o trzy kroki do tyłu, nie mniej poruszeni tą rewelacją. A James jeszcze bardziej nachylił głowę w jej stronę. - Słucham? – warknął, bo w zaistniałej ciszy, nawet ptaki zdawały się ucichnąd i to w promieniu kilkudziesięciu mil. Sonia wyprostowała się na tyle, na ile pozwalał jej na to ból całego ciała i poczuła jak Shane u jej boku zmienia skórę. Po krótkiej chwili miała go obok siebie i był wyprostowany w ludzkiej formie. Wziął ją za rękę i skrzyżował z nią palce. Ciężko by było teraz o lepszy sposób pokazania jego przywiązania do niej. - Jesteśmy swoimi partnerami – powiedział, patrząc prosto na Jamesa z wszelkim należytym szacunkiem. – Oznaczyłem ją. I wybieraliśmy się dzisiaj prosid cię o zgodę na nasze sparowanie. Bracia Sonii zaczęli się kolejno przemieniad, wszyscy mieli takie samo niedowierzanie wypisane na twarzach, podczas gdy Izzy głupio się uśmiechała, jakby nie wyczuwała, że jeszcze może tu dojśd do brutalnego morderstwa. James uniósł dłoo, wyglądając jakby chciał coś powiedzied, ale powstrzymał się, wykrzywił i zacisnął tę dłoo w pięśd. - To dlatego się zachowywał tak dziwnie od dłuższego czasu – niemal szepnął Troy do samego siebie. No cóż, wygląda na to, że zrobili na jej rodzinie odpowiednie wrażenie. Teraz trzeba było ich tylko powstrzymad od dalszych prób zamienia Shane’a w ich gryzak. Laila położyła dłoo na ramieniu męża, ale nie spuszczała wzroku z Sonii i Shane’a. Jej dotyk najwyraźniej był mu teraz bardzo potrzebny do powstrzymania się od wszystkiego, co chciał zrobid, a nic z tego nie byłoby miłe. - Od jak dawna…? – zapytała, nie koocząc zdania, ale wiadomo było o co pyta. Sonia ciężko wypuściła powietrze. Od lat dokładnie ta chwila przerażała ją w każdym koszmarze. - O tym, że Shane jest moim partnerem wiem odkąd pamiętam – powiedziała coś, co latami najbardziej ciążyło jej na sercu i było jej największym sekretem. I w życiu nie widziała,

333

żeby jej rodzina była w takim szoku. – To zawsze był Shane i tylko Shane. Nie żebym jakoś specjalnie tego chciała, ale nie bardzo miałam wybór. To miał byd on i już. - Od lat? – szepnęła Laila, blednąc jak ściana. James znowu się skrzywił, bo chyba cisnęły mu się do ust jakieś bardzo brutalne słowa i z wielkim trudem je powstrzymywał. - Chcesz mi powiedzied – warknął, a jego moc prawie powaliła ich wszystkich na kolana – że od lat wiedziałeś, że jesteś partnerem mojej córki, a niczego z tym nie zrobiłeś? Pytanie ewidentnie było do Shane’a. I trzeba mu przyznad, że zniósł takie oskarżenie bardzo dzielnie. Nie zbladł nawet za bardzo. - Nie. I tak – powiedział i spojrzał na Sonię z tymi wszystkimi ciepłymi uczuciami, którymi ostatnio się karmiła jak konający z głodu. – Siedem lat temu Sonia mi powiedziała o swoich podejrzeniach odnośnie naszego partnerstwa. Ale ja wtedy niczego nie wyczuwałem. To przyszło dopiero kilka tygodni temu. Ostatnią gorączkę spędziliśmy już razem. James nisko zawarczał z dzikością, o którą zawsze oskarżano Whitmorów. Sonia lekko się zaczerwieniła, bo Shane wyraźnie dał wszystkim do zrozumienia, że ze sobą sypiają. A każdy ojciec w takim momencie staje się trochę nerwowy, bo w jego przekonaniu, jego córeczka na zawsze pozostaje dziewicą, nawet jeśli urodziła już dziesiątkę dzieci i od lat ma partnera. To po prostu dawało im względny komfort psychiczny. - Siedem lat – Laila wyglądała, jakby zaraz grunt miał jej uciec spod nóg. - Przepraszam mamo, że ci o tym nie powiedziałam – szczerze powiedziała Sonia. – To było da mnie trochę przytłaczające. Zwłaszcza, że Shane zdawał się niczego nie odczuwad. Nie wiedziałam, co o tym myśled. Laila zakryła dłonią oczy. - Jak mogłam niczego nie zauważyd?... Niczego nie wyczud?!... - To nie jest możliwe! – zdenerwował się Croft. – Wiem, jak się odkrywa partnerstwo, wiem jakie to uczucie! Tego się nie da nie odczud! - Przysięgam, że tak było – powiedział Shane z mocą. – Gdyby tylko było inaczej, już dawno miałbym Sonię jako swoją. Teraz wiem jak to smakuje. Ona jest dla mnie wszystkim. Agavin chrząknął cicho i lekko wysunął się do przodu. - Pozwoliłem sobie przeprowadzid kilka badao nad istotą wilczego partnerstwa i niestety muszę potwierdzid, że jest to możliwe. Wyczucie sparowania przed osiągnięciem pełnoletniości jest ekstremalnie rzadkie, ale możliwe, jeśli inteligencja emocjonalna jest u 334

kogoś wyjątkowo mocno rozwinięta. U Sonii była, ale u Shane’a nie. Dlatego nie mógł jej wyczud przed jej osiągnięciem pełnoletniości, a i później też nie, jeśli się razem wychowali i nie postrzegał jej w charakterze dorosłej kobiety. Potrzebował bodźca, zapalnika. Najwyraźniej teraz taki bodziec zadziałał. Laila gwałtownie oderwała rękę od oczu. - Jesteś pełnoletnia od ponad dwóch lat! – z przerażeniem zawołała do córki. – I znałaś swojego partnera! Czy ty wchodziłaś co miesiąc w księżycową gorączkę?! Sonia znowu westchnęła. Bała się, że kiedyś będzie musiała się przyznad matce, że faktycznie gorączkowała. Wiedziała, że Laila ciężko zniesie świadomośd, że jej dziecko cierpiało nieopisane fizyczne i psychiczne męki, a ona była obok i nie miała o tym pojęcia. - Usypiałem ją od kiedy weszła w pierwszą – cicho wyznał Agavin. – Wybaczcie mi. Nie mogłam dad jej tak cierpied. Teraz spojrzenia wszystkich skupiły się na nim. Laila przyłożyła dłoo do serca, jakby ją rozbolało. - Wiedziałeś? – szepnęła. – Wiedziałeś o tym wszystkim? - Wymogłam na nim przysięgę, że nic nikomu nie powie – rzuciła Sonia, bo skoro już zaczęła mówid, to równie dobrze mogła już powiedzied wszystko. – Ale nigdy mu nie powiedziałam o Shanie. Wiedział tylko, że musiałam już spotkad swojego partnera. I że potrzebuję usypiania. Shane też nie mógł wiedzied, że byłam usypiana. - Jak to możliwe – wycedził przez zęby Rusty – że nikomu z nas nic nie powiedziałaś?! I że nie zauważyliśmy?! Jak mogłaś funkcjonowad obok niego tyle lat?! - Sonia jest wyjątkowa – powiedział Agavin. – Miała dużo czasu, żeby nauczyd się to kontrolowad i tłumid. To też bardzo rzadki przypadek i unikalny dar. W ten sposób jej psychika broniła się przed szaleostwem. - Jeśli przyszła do ciebie siedem lat temu – zawarczał w ten swój przerażający sposób Buster, mrużąc przy tym groźnie oczy skupiona na Shanie. – I powiedziała ci, co się dzieje, to dlaczego nikogo z nas o tym nie powiadomiłeś? Czy to nie powinna byd pierwsza rzecz, jaką należało zrobid? Wszyscy bracia poprali to pytanie pomrukami. Shane ciężko wypuścił powietrze. - Uznałem, że Sonia się pomyliła, albo pogubiła. Może mną zauroczyła, jak to nastolatka. Nie wziąłem tego na poważnie. I bardzo ją skrzywdziłem, mówiąc jej to. Wiem, że 335

powinienem był przyjśd do swojego Alfy, ale Sonia zaczęła się zupełnie inaczej zachowywad w stosunku do mnie i uznałem, że jej przeszło. Teraz juz wiem, że ona po prostu mnie nienawidziła za to, że nie potraktowałem jej poważnie. Przez kilka sekund panowała cisza, ale gdy potem odezwał sie Rusty, jego głos zabrzmiał bardzo groźnie i cierpko, jak zgrzyt pzurów przesuwanych przez blachę. - Czy chcesz mi przez to powiedzied, że do tego wszystkiego – mówił wolno i bardzo zabójczo – siedem lat temu złamałeś mojej siostrze serce? No tak, wszystkie brudy zaczęły wypływad. I Shane miał coraz bardziej przechlapane. Ale Sonia zawsze wiedziała, że jak jej bracia się dowiedzą o tamtych wydarzeniach, to nie będzie miało znaczenia jak bardzo byli blisko się z Shanem. Potraktują go jak każdego sukinsyna, który skrzywdziłby ich małą siostrzyczkę. Nie mówiąc im tego od razu, dała im po prostu parę lat beztroskiej przyjaźni więcej. - Tak – mężnie przyznał się Shane. – I jest to rzecz, której najbardziej w swoim życiu żałuję. - A myślisz, że nas obchodzi czego ty żałujesz, ty fiucie?! – zawarczał Troy, drugi z najlepszych przyjaciół Shane’a. – Przez ciebie nasza siostra co miesiąc musi leżed pod narkozą! - Musiała – poprawił go hardo Shane. – Ale już nigdy więcej do tego nie dojdzie, bo będzie ze mną przez cały czas, a ja nigdy nie pozwolę jej cierpied w żaden sposób. Oczy Troy’a się powiększyły i nabrały jeszcze bardziej krwiożerczego wyrazu. - I do tego wszystkiego teraz mówisz nam, że będziesz bez przerwy bzykał naszą siostrę?! Oż, kurwa, jesteś taki martwy! Warczenie reszty Whitmorów stanowczo to potwierdzało. - Będę z nią – Shane nie poddał się i utrzymał zdecydowany ton. – Będę z nią już na zawsze. - To się jeszcze okaże – warknął James i przegrał walkę ze swoim opanowaniem, bo teraz ruszył przez podwórko, z jakimiś niezbyt dobrymi zamiarami, więc Sonia szybko wyszła przed Shane’a, żeby go sobą osłonid, chod chciał ją za siebie przepchąd. - Tato – powiedziała unosząc w jego stronę rękę, jakby go chciała zatrzymad. – Ja go chcę. I chcę się z nim sparowad. Kocham go. James zatrzymał się, mając teraz swoich synów za plecami. Wszyscy mieli takie same, paskudne miny. 336

- Jeśli go zabijecie, będziecie musieli zabid i mnie, bo nie wyobrażam sobie, żebym dała radę bez niego teraz żyd – powiedziała. – A jeśli to wszystko jest dla was nie do zaakceptowania, to dajcie nam odejśd. Proszę. - Nie! – wykrzyknęła z oburzeniem Laila i teraz to ona przecięła podwórko, ale nie zatrzymała się przy partnerze i synach. Ujęła twarz Sonii w dłonie i pozwoliła paru łzom spłynąd po jej policzkach. – Tak bardzo cię przepraszam, że niczego nie zauważyłam. Tak bardzo mi wstyd! Powinnam była wiedzied! Jestem twoją matką, jestem Waderą! To ja pierwsza powinnam to wyczud i zauważyd! - Nie pozwalałam ci na to – wyznała Sonia ze ściśniętym gardłem. Nigdy nie chciała doprowadzid swojej matki do łez. – Nikomu nie pozwalałam. Wyparłabym się wszystkiego. To była moja największa tajemnica. Laila pokiwała głową, jeszcze przez chwilę pieszcząc córkę wzrokiem, po czym opuściła ręce i spojrzała na Shane’a. Nie było w niej wrogości, była pełna akceptacja. - Nigdzie nie odejdziecie, nigdy na to nie pozwolę. Tu jest wasz dom i tu zostaniecie. Razem. Nie będziemy was rozdzielad. - Laila – warknął James, na co odwróciła się w jego stronę. - Jeżeli twoja córka mówi, że to jest jej partner, to to jest jej partner. A jeśli mówi, że go kocha, to jedne co możemy zrobid, to się z tego cieszyd. I właśnie tak postąpimy. Będziemy się cieszyd, do cholery! - Ona nie jest dla niego – warknął. - Ale jest moja – podkreślił Shane twardo. – Każesz mi o nią walczyd, to będę walczyd. Ale jest moja. Ja też ją kocham. James zawarczał, ścierając się wzrokiem z Shanem. Nie chciał ustąpid i to było widad. Zresztą, ustępstwa nie leżą w naturze żadnego silnego Alfy. - Tato - szepnęła Sonia błagalnie, na co James przeniósł spojrzenie na nią. Jego wzrok trochę złagodniał. Wreszcie się ruszył i do niej podszedł, delikatnie ujmując ją pod brodę, na co Shane kaszlem próbował zamaskowad swój odruchowy warkot, który mu się wyrwał, gdy inny mężczyzna dotknął jego kobiety. - Jesteś moją małą dziewczynką - powiedział James, głaszcząc jej brodę w czułym geście. - Zawsze będziesz moją małą dziewczynką. I nigdy nie chciałem, żebyś była taka nieszczęśliwa. - Nie jestem teraz nieszczęśliwa. Shane mnie uszczęśliwia. 337

- I naprawdę go wyczuwasz? - Naprawdę. Jest moim partnerem. Nie będę miała innego. James wydał warkotliwe westchnięcie i puścił jej brodę, po czym przeniósł oziębłe spojrzenie na Shane'a. - Moja córka jest dominującą samicą i miała zostad kiedyś Waderą. Będziesz w stanie ją ochraniad? Dad jej wszystko, czego będzie potrzebowała? - Tak - odparł Shane bez wahania. James przyglądał mu się przez chwilę, jakby ważył jego wiarygodnośd. - Masz gen Alfy - oświadczył w koocu i chod nie było w tym życzliwości, to było pewne zastanowienie. - Zawsze go w tobie wyczuwałem, ale tłumiłeś go. Dopiero dzisiaj pokazałeś, że potrafisz próbowad mi się przeciwstawid. Nie jesteś w stanie - poinformował go proforma - ale próbowałeś. Shane nie był tym zaskoczony, natomiast wszyscy inni, włącznie z Sonią, byli. - Naprawdę to zrobiłeś? - szepnęła do niego. - Naprawdę - odpowiedział jej James, zamiast Shane'a. - Kiedy myślał, że twoje życie jest zagrożone, jego dominacja wypłynęła na powierzchnię. Prawdopodobnie nauczy się ją przywoływad, kiedy będzie mu potrzebna. Sonia poruszyła się nerwowo. - A to dobrze? Laila szturchnęła ją łokciem i uśmiechnęła się, mrugając okiem. - To bardzo dobrze. Shane jest właśnie taki, jakiego ojciec dla ciebie chciał. - Nie jest ani trochę taki, jakiego bym chciał dla mojej córki - natychmiast obruszył sie James. - Dla mnie i tak zawsze byłeś częścią rodziny - ciepło odezwała się Laila do Shane'a. - I cieszę się, że to właśnie ty, bo wiem, że będziesz o nią dbał. Jesteś jednym z moich chłopców i mogę ci zaufad. - To się dopiero okaże - burknął Alfa i ponownie wbił w Shane'a ciężkie spojrzenie. Nie zabiję cię teraz tylko dlatego, że Sonia i moja żona by mi tego nie wybaczyły. Ale wiedz, że do kooca życia będę cię obserwował. Skrzywdzisz moją córkę, a ja skrzywdzę ciebie bardziej, rozumiesz? Shane skinął głową. - Uczciwe. 338

- I dziękuj bogom, że pokazałaś dzisiaj, iż naprawdę ci na niej zależy, bo klnę się na wszystko co święte, że gdyby nie to, nie dożyłbyś następnego dnia. Złamałeś moje prawo, kładąc na niej ręce bez pozwolenia i będziesz za to ukarany. - Tato... - zaczęła Sonia, ale Laila ją powstrzymała i machnęła ręką. - Tak musi byd. Mój ociec powiedział mu dokładnie to samo, a James latami się zaklinał, że on w takiej sytuacji nie byłby takim sukinsynem. Jak sama widzisz, klął się na darmo. Sprawiedliwośd dziejowa. - To nie jest pierwsza lepsza dziewczyna, to jest moja jedyna córka - mówił dalej Alfa, wbijając w Shane'a groźne spojrzenie. - I jeżeli zawiedziesz moje zaufanie, nic na niebie i ziemi cię przede mną nie obroni. Czy wyrażam się jasno? - Bardzo jasno - zgodził się Shane. - Nie myśl, że to coś zmienia. Nadal jestem na ciebie tak wściekły, że mam ochotę rozedrzed się na pół. Ale Sonia cię chce w całości. Dlatego, zachowaj się przyzwoicie chłopcze i stao na wysokości zadania. Sparuj moją córkę. Shane próbował się nie uśmiechnąd, ale mu to nie wyszło. - Tak jest. James spojrzał na niego bykiem. - Tylko tym razem, zostaw ślad w bardziej stosownym miejscu - warknął. - Tak jest - znowu zgodził się Shane, ponownie bezskutecznie próbując się tak jawnie nie cieszyd. - I co? - oburzył się Rusty. - To niby wszystko?! Ma sobie spokojnie dalej ją bałamucid?! - A co chcesz zrobid? - burknął do niego Croft. - Twierdzą, że są partnerami. - No własnie! Twierdzą! - Boże, ja chyba wiem co czuję, prawda? - fuknęła na nich Sonia. - I nic wam do tego. - Wszystko nam do tego, bo jesteś naszą siostrą! A ten sukinsyn nie bez kozery ma ksywkę Celibat! - Świetna chwila, żeby o tym przypominad - mruknął pod nosem Shane, którego rany już prawie poznikały, więc wyglądał dużo lepiej. - Shane nigdy nie zdradzi Sonii - mrocznie stwierdził fakt Buster tym swoim tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Bez względu na to, czy jest czy nie jest jej prawdziwym

339

partnerem. I on dobrze o tym wie. Od tej chwili będą nierozłączni aż do śmierci. Lepiej dla niego, żeby to sobie zapamiętał. Było oczywiste, co Buster sugeruje. Zabiją Shane’a, jeśli będzie inaczej. Dosłownie. - Jeśli Sonia będzie mu gotowad, to śmierd rozłączy ich bardzo szybko – mruknął Harper do Rydera, na co Sonia natychmiast na niego zawarczała. - Wiedziałeś, że Agavin podaje jej narkozę co miesiąc? – ze złością spytał Troy, kierując swoje słowa do Shane’a. Byli przyjaciółmi od wczesnego dzieciostwa, razem się wychowywali, bawili i rozrabiali, więc to Troy miał prawo czud się najbardziej oszukany przez starego druha i najwyraźniej właśnie tak było. - Nie – odparł natychmiast. – Wiem, że masz teraz o mnie złe zdanie stary, ale znasz mnie. Wiesz, że nigdy bym na to nie pozwolił, gdybym wiedział. Tak jak wy, myślałem, że po prostu w tym czasie pracuje. Dowiedziałem się dopiero przy ostatniej gorączce. - A dlaczego właśnie teraz? – zawarczał Rusty. – Dlaczego, do diabła, właśnie teraz ci się coś aktywowało w tym popieprzonym mózgu? Shane spojrzał na Sonię, jakby ją pytał, czy może im powiedzied, a że już i tak wiele zostało powiedziane, to sama to zrobiła, wywracając przy tym oczami. - Ubrałam wyzywającą kieckę. - I tylko tyle?! - Uwierz mi, tyle wystarczyło – stwierdził Shane, na co Whitmorowie znowu zawarczeli. - Dla dobra naszych przyszłych kontaktów, myślę, że najlepiej będzie unikad wszelkich tematów związanych z waszym pożyciem – delikatnie wtrąciła Laila i znowu zaczęła głaskad Sonię. – Moja mała dziewczynka ma partnera. Nie mogę w to uwierzyd. - Taa – burknął James. – Ja też. Entuzjazm całej jej rodziny był tak powalający, że było to niemal śmieszne. Na pogrzebach ludzie bywają weselsi i bardziej zadowoleni. Ale dla Sonii najważniejsze było, że już ze sobą nie walczą, ojciec nie zabił Shane’a i dostali zgodę na sparowanie. - Mówiłem ci, że nie będzie tak źle – szepnął Shane do Sonii, na co uczciwie posłała mu spojrzenie jasno mówiące, że jest nienormalny. Ale było po nim widad, że też jest szczęśliwy. Bardziej niż jej ciążyło mu ukrywanie tego, bo miał wrażenie, że jest nielojalny w stosunku do swoich przyjaciół i swojego Alfy.

340

- Jestem taka szczęśliwa! – zadwiergotała nagle Izzy, wreszcie podbiegając bliżej. – Od razu wiedziałam, że między wami wszystko się tak musi skooczyd! - O, doprawdy? – warknął na nią Croft, ale go zlekceważyła. - Jesteś tu jedyną osobą, która się naprawdę cieszy – mruknęła do niej Sonia, zerkając niepewnie na ojca, który nadal przypatrywał się Shane’owi z grymasem. - Oswoją się z tym, trzeba im tylko dad trochę czasu. A teraz czy możemy już wrócid do środka, żebym mogła ci zaaplikowad jeszcze tej maści na blizny? Niby rzuciłam na nią mocne zaklęcie, ale nie wiem czy ona nie ma przypadkiem krótkiego terminu przydatności do zużycia. Sonia zesztywniała. - Jakie blizny? Cała jej rodzina nagle zamilkła i to było bardziej niepokojące niż ich wybuchy agresji. Sonia prawie wpadła w panikę i szybko zaczęła oglądad swoje odsłonięte części ciała. Była w bliznach. Caluteoka była w okropnych bliznach jakby ktoś ją wrzucił do ognia. Krzyknęła głucho. - O mój Boże, o mój Boże, o mój… - Kochanie… - zaczęła matka, ale Sonia już nerwowo zdzierała z siebie okrycie, coraz bardziej panikując na widok kolejnych blizn. Jej oddech zaczynał się rwad. - Nie, nie, nie, tylko nie to! Wyglądam jak Frankenstein! Czyste srebro – przypomniała sobie z przerażeniem. – Czyste srebro, te blizny nie znikną! - Hej – Shane jednym ruchem odwrócił ją do siebie przodem i ujął jej twarz w dłonie. – Uspokój się. - Wyglądam jak potwór! - Jesteś piękna – powiedział z takim przekonaniem, że coś w jej sercu zaczęło pęcznied, a panika ustępowała temu miejsca. – Jesteś tak cholernie piękna, że trudno przy tobie logicznie myśled. Nic się nie zmieniło. - Blizny… - To tylko blizny – przerwał jej. – Nie mają znaczenia. Jesteś idealna. - Tani, łzawy tekst – sarknął Rusty pod nosem, ale Sonii to nie przeszkadzało. Nadal była przerażona, że wygląda jak ofiara poparzenia, ale wierzyła Shane’owi w każde słowo. Patrzył na nią tak, że czuła się piękna.

341

- A poza tym – szybko wtrąciła Izzy – właśnie dlatego przygotowałam tę śmierdzącą maśd! Ona usunie te wszystkie blizny! Jej głównym składnikiem jest bardzo specjalne zaklęcie. Sądzę, że nie zostanie po nich nawet ślad. Mimo wszystkich deklaracji Shane’a, Sonii ulżyło. Gdyby musiała żyd oszpecona, to by żyła, ale jeżeli tylko dało się tego uniknąd, to jak najbardziej była za. - Och, Izzy, jak ja cię kocham – powiedziała przyjaciółce z wyraźną ulgą, cmoknęła Shane’a w usta, złapała Izzy za rękę i pociągnęła do domu. – To chodźmy, wysmaruj mnie tym świostwem! Ojciec ostatni raz warknął na Shane’a i razem z matką też ruszyli do domu, bo James coś mruczał o potrzebie spożycia alkoholu, ale reszta jej rodziny i Shane zostali na podwórku. Sonia zatrzymała się i spojrzała na nich przez ramię. - Nie idziecie? – spytała podejrzliwie. - Nie – odparł Rusty, patrząc na Shane’a jak drapieżnik na swoją ofiarę przed atakiem. – My jeszcze trochę porozmawiamy. Sonia westchnęła. - Będziecie go znowu bid? - To nie tak, że sobie nie zasłużył – warknął ze złością Troy. – Powinien nam był powiedzied, co w tobie wyczuł od razu w chwili, w której to się stało. I wie o tym! - W porządku, Maleoka – rzucił do niej Shane, teraz już bardzo odprężony i spokojny. – Należy mi się. Po prostu musimy to sobie wyjaśnid. Wszystko będzie dobrze. Sonia znowu westchnęła. Mężczyźni są tacy prymitywni. Zwłaszcza ci w jej rodzinie. Zawsze wszystkie nieporozumienia rozwiązywali przemocą. Ale trzeba im przyznad, że potem nigdy nie chowali urazy. Dawali sobie po pyskach, podgryzali sobie karki i szli na piwo. - Nie zmasakrujcie mi go – powiedziała do braci. – Naprawdę o to proszę. Kocham tego głupka i chciałabym go mied w jednym kawałku. Tylko Ryder skinął jej głową. No cóż. Najważniejsze, że ojciec to w jakiś sposób przyjął do wiadomości, bo o akceptacji na razie ciężko było tu mówid. Sonia wróciła z Izzy, Agavinem i rodzicami do domu, starając się nie słuchad wyzwisk dopływających z ogrodu. Usiadła, żeby Izzy mogła znowu okładad ją tą zieloną maścią o przykrym zapachu, ale zerknęła nieśmiało na ojca, który właśnie z grymasem napełniał po brzegi szklankę czystą wódką.

342

- Tatusiu… - zaczęła, ale dał jej znak ręką, żeby zaczekała i jednym haustem wypił alkohol. Nawet się nie skrzywił, tylko przygotował sobie dolewkę. - Nie mogę w to uwierzyd, że będziesz sparowana z Shanem Spencerem – powiedział w koocu, na co jego żona czule i pocieszycielsko pogłaskała go po plecach. - Mówiłam ci, że ten dzieo kiedyś nadejdzie. Sonia musiała założyd własną rodzinę. I uważam, że Shane to najlepszy wybór. Jest w naszej rodzinie od zawsze. To zdolny i lojalny Strażnik. Gdyby nie on, Croft odesłałby Izzy i mielibyśmy dzisiaj wariata, a nie syna. A przynajmniej większego wariata, niż zazwyczaj. Shane się nią opiekował nawet gdy byli dziedmi. Wiem, że jesteś zdania, że nikt nie jest dla niej dośd dobry, ale z całego zła tego świata, Shane to najlepszy wybór. Tak więc ja się cieszę. Sonia skrzywiła się. W normalnych rodzinach narzeczony córki jest witany z radością. W jej rodzinie jest porównywany do największego zła świata. Najlepszego z najgorszych. Izzy poklepała ją po ramieniu, jakby wiedziała, co jej przeszło właśnie przez głowę i chciała ją pocieszyd. - A pamiętam jak mi mówiłeś, że wilk może się sparowad nawet z puszką konserwy, a i tak będzie ona przyjęta do rodziny z otwartymi ramionami – rzuciła Izzy, prawdopodobnie próbując trochę rozładowad atmosferę. - Chyba wolałbym, żeby to była puszka konserwy – mruknął James pod nosem i wychylił kolejna szklankę. - No już, już, nie dąsaj się – Laila się uśmiechnęła. – Musimy pomyśled o wilczym weselu. Soniu, chciałabym, żebyś mi też później jeszcze raz wszystko opowiedziała jak to z wami było – dodała z ponownym zatroskaniem. – Obiło mi się o uszy coś na temat wczesnych sparowao, ale uważałam to za mit. Naprawdę, muszę usłyszed jak to wszystko przebiegało i nie oszczędzaj mnie w tej opowieści. Należy nam się najbrutalniejsza prawda, bo to po części nasza wina, że tak to wszystko wygląda. - Naprawdę nie jesteście niczemu winni. Ukrywałam to i robiłabym to dalej, gdyby Shane się nie uparł, żeby mnie do siebie przekonad. I powinniście też wiedzied, że to on nalegał na przyjście i powiedzenie wszystkim prawdy jak najszybciej, chod wiedział, że mocno za to oberwie. Poczekalibyśmy też z oznaczeniem, gdyby nie tamta delegacja i próba wyswatania mnie. On to naprawdę bardzo ciężko zniósł. Nie wiem jak powstrzymał się przed atakiem na tamtego syna Alfy.

343

- Domyślam się – Laila z powagą skinęła głową. – Mało który samiec dałby radę nad sobą zapanowad. A ja was jeszcze zachęcałam do zostania sam na sam. Nie miałam pojęcia, że to będzie takie niebezpieczne. - Czy on był dla ciebie dobry? – wypalił James, jakby już od chwili walczył z tym pytaniem i wreszcie zdecydował się je zadad. Sonia lekko się uśmiechnęła. - Tak, tato. Jest dla mnie bardzo dobry. James ciężko zamknął oczy i zadał następne pytanie, które pożerało go do środka. - Ale dlaczego siedem lat temu do mnie nie przyszłaś? Dlaczego mi nie powiedziałaś, że cię odrzucił? Myślałem, że wiesz, że zawsze możesz ze wszystkim do mnie przyjśd. Myślałem, że wiesz, że możesz na mnie liczyd. - Wiem, zawsze to wiedziałam, tato! – Sonia poderwała się na nogi, podbiegła do Jamesa i zarzuciła mu ręce na szyję, po czym mocno się do niego przytuliła. – Ja się po prostu wstydziłam. I nie wiedziałam co się ze mną dzieje. A kiedy powiedział, że on nic nie czuje, zwątpiłam jeszcze bardziej i nie chciałam się wygłupid. Wiedziałam, że zrobiłbyś wszystko, co trzeba, a to znaczyło, że zmusiłbyś go do bycia ze mną. I nie chciałam, żeby to był dla niego przymus narzucony przez swojego Alfę. - Znaleźlibyśmy jakieś wyjście, Soniu – powiedział James, też przytulając ją do siebie, jak swój cenny skarb. – Rozwiązalibyśmy to tak, żeby nikogo nie skrzywdzid i żeby nikt nie musiał cierpied. - Teraz jestem skłonna w to uwierzyd. Ale wtedy się bałam. Pewnie dzisiaj postąpiłabym inaczej – skłamała lekko, co James od razu wychwycił i prychnął. Nie mogła się na to nie uśmiechnąd. – Kocham cię, tato. Jeszcze mocniej przyciągnął ją do siebie, zanurzając twarz w jej włosach. - Tak bardzo się dzisiaj o ciebie martwiliśmy, kochanie. Zabrało mi to kilka lat życia. Dzięki Bogu, że jesteś cała i zdrowa. Ta zmiana tematu przypomniała Sonii o tym, co faktycznie się dzisiaj wydarzyło i natychmiast z przerażeniem oderwała się od ojca, odwracając się w stronę Izzy. - Angel! – wykrzyknęła. – Boże, zapomniałam o Angel! Ona potrzebuje pomocy, ona… - Spokojnie, rozmawiałam z nią, nic jej nie jest. Nie wiem jeszcze co tam się dokładnie wydarzyło, ale powiedziała mi, że jest cała, a Valacar uciekł. Podobno go postrzeliła i to go

344

spłoszyło, bo ona nigdy nie chybia. Uciekł wyjąd kulę i wylizad ranę. Tylko nie rozumiem, dlaczego użyła ludzkiej broni, skoro włada o wiele potężniejszymi sposobami. - Bo wszystko co robiła się od niego obijało – szybko rzuciła Sonia, wracając po maśd, ale energicznie odtwarzając w głowie wszystkie wydarzenia, żeby im je porządnie zrelacjonowad. – Nie uwierzycie, co tam się działo! Najpierw wyszłam ze szpitala i chciałam pobiec do „Luny”, żeby się przygotowad na rozmowę z rodzicami. Chciałam trochę przewietrzyd głowę, więc się przemieniłam, żeby faktycznie, dosłownie pobiec. - Soniu – warknął groźnie James. - Tak, tato, wiem, złamałam zakaz samotnego biegania. I swoją drogą miałeś rację, że go ustanowiłeś. James znowu gardłowo zawarczał, ale jej spolegliwe przyznanie mu racji najwyraźniej trochę go ułagodziło. - W każdym razie, wtedy napatoczyły się te wampiry. Było ich pięd. Nie mogłam uwierzyd, że weszły na nasze terytorium! Nie zmierzałam z nimi sama walczyd, ale mnie otoczyły, więc nie miałam wyjścia. Udało mi się dwóch zamienid w proch – dodała, na co James zamruczał z aprobatą. - Moja córeczka. - Ale potem zarzuciły na mnie tę piekielną siatkę z czystego srebra i nie mogłam się spod niej wydostad. Ogłuszyły mnie i zabrały poza teren Wulfridge. Jak się obudziłam, to się okazało, że te śmierdzące pijawki pracowały na usługach tego pieprzniętego czarnoksiężnika i porywały dla niego zmiennych! I teraz chciał kogoś z Wulfridge, koniecznie stąd. Chciał sprawdzid czy ten jego jakiś eksperyment powiedzie się na kimś od nas, bo jesteśmy silniejsi od innych. James się cały napiął i zacisnął zęby, wymieniając jakąś niemą konwersację wzrokiem ze swoją zatroskaną partnerką. Cokolwiek właśnie w ten sposób ustalali, było to poważne. - Valacar ma wampiry na swoich usługach? – Izzy wytrzeszczyła oczy. – Wynajął jakieś Włóczęgi? – zapytała samą siebie. - Włóczęgi to określenie wampirów bez pana, nie? Tych, które nie należą do żadnej Linii Krwi? – zapytała Sonia, a kiedy Izzy potwierdziła, to szybko dodała: - No to na pewno nie są bezpaoskie. Mówiły coś o tym, że to ich Pan ma im zapłacid za te porwania. Izzy z wrażenia aż poderwała się na nogi.

345

- Valacar współpracuje z którymś z Panów Linii Krwi?! I może jeszcze Rada Gromady Wampirów o tym wie?! - Tego nie wiem – Sonia wywróciła oczami. – Ale nie to było najlepsze. W szumie przypominającym olbrzymie skrzydła, swoją drogą było to mocne wejście, pojawiła się Angelina i to ona mnie uwolniła. Ja załatwiłam jeszcze jednego wampira, a ona zaczęła walczyd z tym czubkiem, tak więc nie zdążył mi właściwie niczego zrobid. Angel robiła takie bajeranckie hokus pokus, że dosłownie majtki spadają! - Sonia – mruknęła Laila. - Niestosowne, ale prawdziwe. Ten torques, który nosi na szyi, wcale nie jest zwykłą błyskotką, bo jak go zerwała, to zamienił się w świecący oszczep, którym cisnęła o ziemię! Laila z niepokojem spojrzała na Agavina. - Podali jej jakiś halucynogenny narkotyk? - Nie, Sonia dobrze widziała – odparła jej Izzy, na powrót kucając przed Sonią, ale chyba nie była w stanie kontynuowad nakładania maści, bo zajął się tym Agavin. – To jest specjalny rodzaj narzędzia Łowcy do wysysania patogenów mocy z czarnoksiężników. Oznaczają go runy, dzięki którym jest całkowicie unikalny i unikatowy dla każdego Łowcy. I może zostad aktywowany tylko poprzez krew właśnie tego Łowcy. To on otwiera specjalny portal, przez który moc może zostad odebrana, a kryształ zniszczony. Sonia energicznie pokiwała głową. - Dokładnie tak było: zerwała to z szyi, zamieniło się w oszczep i gdy położyła na nim przeciętą dłoo, to zaczęło się świecid, a powietrze wokoło zwariowało. Miała jeszcze taką szklaną sferę z czymś w środku, którą rozbiła mu pod nogami. Ale nie ważne! Jak już zaczęła odprawiad ten cały rytuał, to on po prostu stał i się patrzył. I szybko okazało się czemu: po prostu jej moc odbijała się od czegoś przed nim, co przypominało taflę wody. Izzy zbladła. - Angel nie była w stanie odebrad mu mocy? - Najwyraźniej nie i bardzo ją to poruszyło. Była zaskoczona, a on się cieszył i mówił, że wiedział, że w koocu go znajdzie, więc się zabezpieczył. Nie powiedział jak, ale mówię wam, moc Angel w ogóle do niego nie docierała. Uderzała w tę taflę, robiąc na niej okręgi jak na wodzie, natomiast on mógł bez problemu ją atakowad magią. To dlatego Angel kazała mi uciekad, a sama zaczęła do niego strzelad z pistoletów. Najwyraźniej na kule ta tafla nie działała. 346

- Czy to znaczy, że twoja najlepsza Łowczyni nie jest w stanie odebrad mu mocy? – spytał James, marszcząc czoło. Izzy wyglądała na zupełnie oszołomioną. - Nigdy o czymś takim nie słyszałam. To jest… Nie mam pojęcia, co to może byd! Moc Łowców jest niezwykła, a moc Angel już szczególnie! Ja… Muszę z nią porozmawiad. I wezwad naszego Strażnika Praw i Kronikarza. Musimy się dowiedzied, jak to wszystko jest możliwe. Oczywiście, czasami, jeśli czarnoksiężnik przewyższa poziomem mocy Łowcę, to zdarza się, że pokona go w czasie walki i przejmie jego moc oraz zabierze kryształ, ale w tym wypadku Angel jest bardzo silną Łowczynią i to nie powinno się zdarzyd. Oboje mają dziewiąty poziom mocy. Skontaktuję się z Angel i dowiem się, co tam się wydarzyło. Jeśli ktoś będzie wiedział, to ona. - Ta dziewczyna uratowała życie Sonii – zauważyła Laila. – Wiele jej zawdzięczamy i będziemy jej dłużni. Dopilnuj proszę, żeby to wiedziała. Izzy pokiwała głową, ale myślami już gdzieś błądziła. Natomiast James przez chwilę zaciskał szczękę, również pogrążony w myślach, po czym znowu wymienił spojrzenie z partnerką. Jakąkolwiek podjął decyzję, ona go w niej poparła. Alfa sięgnął po telefon i wybrał z pamięci jakiś numer. Już po dwóch dzwonkach Sonia usłyszała po drugiej stronie głos Omara, Bety ojca. - Od teraz, aż do odwołania wprowadzam zasadę hospes, hostis2 – powiedział twardo, tonem Alfy, na co Sonia cicho westchnęła. Najwyraźniej żarty się skooczyły. – Zamykam Wulfridge dla wszystkich obcych. Od tej chwili nie wpuszczamy na nasze ziemię nikogo, nawet jeżeli mamy z nimi sojusz. Chce byd osobiście informowany o każdym, kto próbował do nas wejśd. A każdy, kto zostanie złapany na samotnym bieganiu, poniesie bardzo, bardzo srogie konsekwencje – tutaj ojciec znacząco zerknął na córkę, która miała na tyle przyzwoitości, żeby się lekko zawstydzid. – Wprowadzam godzinę policyjną od siódmej wieczorem do świtu. W okolicy grasują wampiry, każdy który wejdzie na nasza ziemię ma zostad zlikwidowany na miejscu. A Egzekutorzy mają patrolowad ulice każdej nocy i natychmiast wymierzad kary tym, którzy nie zastosują się do zakazu wychodzenia w nocy do lasu – powiedział James i znowu spojrzał na żonę, która wyrażała sobą pełne poparcie dla jego decyzji. – Chcę też, żeby wszystkie nasze wilki wróciły do Wulfridge pod opiekę watahy w trybie natychmiastowym. Bez żadnych wykrętów i tłumaczeo. Chcę tu z powrotem 2

Hospes, hostis – (łac.) Każdy obcy to wróg

347

wszystkich. To rozkaz Alfy. Jeżeli komuś się to nie spodoba, niech się kontaktuje bezpośrednio ze mną. Zacznij to przygotowywad. Omar przytaknął bez zbędnych pytao i James się rozłączył. Laila pokiwała głową. - To dobra decyzja. Jeśli chce porwad kogoś z naszych, to tylko tutaj możemy ich dobrze chronid. Postępujesz słusznie. - Czy to znaczy, ze ściągniesz też Kailee? – spytała Sonia. - Wszyscy mają wrócid do domu – powtórzył z mocą. - Nie będzie chciała – zauważyła Sonia. - Ostatnim razem też chciałeś ją sprowadzid, a przekabaciła się, żebyś dał jej jeszcze zostad w Kaliforni. - Ale tym razem wróci – podkreślił James tonem, który nie pozostawiał Kailee żadnego wyboru. – Przestało byd dla nas bezpiecznie, zwłaszcza dla samotnych samic. Kialee wróci do Wulfridge. Naprawdę nie będzie zachwycona, ale Sonia się cieszyła. Stęskniła się za przyjaciółką. A jak Kailee dowie się o niej i o Shanie, to po prostu zwariuje. I zabawnie będzie zobaczyd jej minę, kiedy wyczuje jej oznaczenie. - Przykro mi, James – Izzy bezradnie pokręciła głową. – Naprawdę bardzo mi przykro, ze to wszystko na was spada. I że nie potrafiłam was skutecznie ochronid. - To nie jest twoja wina, moja droga. A my nie wiedzieliśmy, ze Valacar współpracuje z wampirami. Od teraz będziemy ostrożniejsi. Jestem gotowy ściągnąd tutaj całą Gwardię Zmiennych, jeśli to będzie konieczne. Będziemy się bronid. - Poszukam jakiegoś sposobu na zabezpieczenie ziem przed wampirami – powiedziała Izzy. – Na pewno jakiś sposób istnieje, po prostu muszę go znaleźd. - A my w tym czasie sprowadzimy wszystkich do domu – powtórzył James, znowu wymieniając spojrzenie z Lailą. – Nie pozwolę, żeby którykolwiek z moich wilków znowu został porwany. To są nasze ziemie i nasze dzieci. - I my je ochronimy – Laila skinęła głową. Agavin skooczył nakładanie maści i dostojnie wstał, prostując się. - Myślę, że to czas, żeby powiadomid Panią Elfów. Nasza Królowa powinna wiedzied, co się dzieje. - Zrób to, jeśli chcesz – zgodził się James. – Ale dopóki nie dowiemy się z kim jeszcze czarnoksiężnik może współpracowad, żadne elfy nie zostaną wpuszczone do Wulfridge. Agavin skinął głową. 348

- Dopilnuję, żeby o tym wiedziała. - A mieszkający tutaj ludzie? – spytała Izzy, ze zmęczeniem pocierając ręką czoło. – Czy nie powinniśmy też jakoś ich zabezpieczyd? - Jak na razie czarnoksiężnik nie przejawiał zainteresowania żadną istotą nie będącą ponadnaturalną, więc możemy założyd, że są bezpieczni – odpowiedział jej Alfa. – Jeśli to się zmieni, zajmiemy się tym. Ledwo skooczył mówid, a powietrze po raz kolejny tego dnia zostało przecięte przez głośne, nawoływujące wilcze wołanie. Wszyscy drgnęli i spojrzeli w stronę wyjścia. - Co się stało? – zaniepokoiła się Izzy. - Złapali te wampiry – powiedziała Laila krwiożerczym tonem, którego chyba wcześniej nie używała. Cały sposób bycia Jamesa natychmiast znacząco się zmienił. Jeśli to było możliwe, to stał się jeszcze większy i jeszcze bardziej dominujący. Spojrzał na Lailę i warknął gardłowo, ale chyba nie na nią. Ona też to musiała wiedzied, bo od razu skinęła głową. - Idźcie – powiedziała Wadera tym krwiożerczym tonem. James bez słowa skierował się do drzwi ogrodowych, a jego ciało w ruchu się deformowało i przybierało zwierzęcą formę. Sonia natychmiast poderwała się na nogi i lekko kuśtykając podbiegła do drzwi. - Chwila, to moje wampiry, to ja powinnam… No oczywiście – skwitowała gorzko, wyglądając do ogrodu. – Mówię do siebie. A po Shanie została tylko krew. Nawet nie wiem jak bardzo go uszkodzili. - Pewnie nie za bardzo, skoro dał radę z nimi iśd – rzuciła Izzy, chcąc ją pocieszyd. Sonia odwróciła się i znowu zaczęła kuśtykad w stronę sofy. - Poszedłby z nimi nawet, gdyby mu odgryźli łapę – burknęła. – Jest mściwym sukinsynem. Pasuje do tej cholernej rodziny. Na litośd boską, Agavinie, dlaczego ja dopiero teraz zaczęłam kuled?! - Kulałabyś przez cały czas, gdybyś wcześniej pozwoliła swoim receptorom bólu odczuwad, że masz złamaną nogę – spokojnie powiedział elf. – Usiądź i pozwól swoim kościom się dobrze zrosnąd. Nie chciałbym ci ich ponownie łamad, żeby poskładad poprawnie. Sonia opadła na sofę, ale nie ukrywała niezadowolenia. To ją te wampiry porwały i to ona powinna mied możliwośd oderwania im głów. Dała radę trzem, to i te by powaliła. W 349

gruncie rzeczy pękała z dumy. Samodzielnie załatwiła trzy wampiry. Zamierzała się tym chwalid do kooca świata. - Jest mi strasznie przykro, że musiałaś przez to wszystko przejśd – smutno powiedziała Isabelle, kręcąc głową. – Magia nie powinna nikogo krzywdzid. - Nie pękaj, Platynowa czarownico. Nic mi się aż tak nie stało. I załatwiłam trzy wampiry. Mam nadzieję, że wszyscy będą o tym pamiętad. - Jestem pewna, że nie dasz im zapomnied – ciepło zauważyła Laila, która teraz znowu była w pełni kochająca matką. Usiadła przy córce i zaczęła ją głaskad po głowie z wyraźną troską. – Soniu, nie potrafię nawet wyrazid tego, jak potwornie się czuję. Gdybym chod podejrzewała, że ciebie i Shane’a może coś łączyd… Dlaczego się tego wstydziłaś, moje dziecko? Myślałam, że dobrze ci przekazałam, że my, wilki, nie wstydzimy się takich rzeczy. To u nas prawidłowy rytm natury. A spotkanie swojego partnera to dar. - To naprawdę nie twoja wina, mamo – jęknęła Sonia, czując się chora na samą myśl o przejściu przez tę rozmowę, ale wiedziała, że jej to nie ominie. - Przypuszczam, że Sonia bała się reakcji braci – wtrąciła nieśmiało Izzy. – Są bardzo… opiekuoczy. - Są nienormalni. Nie wstydźmy się nazywad rzeczy po imieniu – powiedziała Sonia. - Agavinie, chciałabym z tobą jeszcze porozmawiad na ten temat. Chciałabym usłyszed więcej o twoich badaniach i zastanowid się jak można pomóc młodym wilczycom w takim położeniu. Soniu, czy wiesz o kimś, kto jeszcze miał takie doświadczenie ze sparowaniem? Sona chrząknęła wymijająco, żeby uniknąd kłamania matce prosto w twarz. Ale nie chciała zakablowad Kailee. Zwłaszcza, że przyjaciółka uciekła z Wulfridge, żeby się ukryd przed synem Lailii, a teraz zamierzała poślubid tego pajacowatego człowieka. Co prawda Sonia zaczynała podejrzewad, że skoro ona nie uciekła przed uczuciem do Shane’a, to Kailee nie uciekła przed partnerstwem z Harperem, ale lepiej było na razie o tym nikomu nie mówid. Strach pomyśled, co wtedy zrobiłaby Laila. - A czy ktoś wiedział o tobie i Shanie? – drążyła Laila, z widoczną troską. Sonia szeroko się uśmiechnęła. Z pełną premedytacją zamierzała odwrócid uwagę matki od siebie. - Izzy – odparła, na co przyjaciółka ogniście się zaczerwieniła i posłała jej spojrzenie pełne wyrzutu. - Czy to prawda? – Laila natychmiast spojrzała smutno na czarownicę. – Wiedziałaś? 350

- Nie. To znaczy, tak, ale od niedawna! Przysięgam, Lailo, Sonia wyznała mi to dopiero ostatnimi czasy. - Ty też nie ufałaś mi na tyle, żeby mi o tym powiedzied? – spytała Laila, na co Izzy dosłownie zaczęła się wid i energicznie tłumaczyd długimi zdaniami. Sonia się do siebie uśmiechnęła, wygodnie ułożyła i zrelaksowała, wyłączając się i ich nie słuchając. Zrobiła sobie w głowie check listę, która była zbiorem rzeczy mających doprowadzid do Apokalipsy i zaczęła odhaczad kolejne punkty. Oznaczenie przez Shane’a? Zrobione. Wyznanie mu miłości? Zrobione. Powiedzenie o tym braciom? Zrobione. Z pewnymi bólami, ale skutecznie. Powiedzenie o tym rodzicom? Też zrobione. A że ojciec powstrzymał się przed rozerwaniem Shane’a na strzępy i nie wyzwał go na pojedynek na śmierd i życie, z którego jej partner na pewno by nie wyszedł, to śmiało można było to uznad za jakiś sukces. Tak więc, ostatecznie, chod jej obawy były uzasadnione, wszystko się udało. I miała to za sobą. Ulga była nie do opisania i właśnie sobie uświadomiła, że już może sobie na nią pozwolid. Oczywiście, burza jeszcze nie ucichła i przez dłuższy czas Shane będzie miał przechlapane w jej rodzinie, ale koniec kooców go zaakceptują jako jej partnera. Dobry Boże, pierwszy raz w jej życiu było doskonale. No może prawie doskonale, ale to był świetny początek doskonałości. I była strasznie szczęśliwa. Na jej check liście pozostał jeszcze tylko jeden punkt. I ten był na razie niewykonany, ale nie zamierzała pozostawid go w takim stanie na długo. A teraz, po tym jak już wszyscy wiedzą, będzie mogła go zrealizowad z zupełnie czystym sumieniem. Sparowanie się z Shanem.

Shane czuł każdą kośd i każdy mięsieo w swoim ciele, ale był zadowolony. Co prawda trochę kulał, a Whitmorowie nie okazali mu nawet najmniejszej taryfy ulgowej z powodu wieloletniej przyjaźni, ale to dobrze, bo właśnie na to liczył. W innym wypadku nigdy tak do kooca by go nie zaakceptowali u boku Sonii, zawsze byłby tylko intruzem, który uwiódł ich siostrę. Nie każdy by pewnie zrozumiał, jak ważne dla nich wszystkich było to, że z nim walczyli i że im się nie poddał. Gdyby trafił się ktoś zbyt uległy, zabiliby go i byłoby to słuszne. Shane nie dał im się zabid i wszyscy to wzajemnie szanowali, chod nie zamierzali nigdy o tym mówid. 351

Wykonało się. Pewnie będą go jeszcze przez dłuższy czas traktowad jak zło konieczne, ale najgorsze mieli już za sobą. Kochał Sonię, zaopiekuje się nią jak należy. Znali go i wiedzieli, że pod tym względem można mu zaufad. Shane czuł wspaniały, wewnętrzny spokój. Trochę naruszał go fakt, że nie ma obok siebie swojej pięknej partnerki, ale panował nad tym. Sonia przeszła dzisiaj przez porwanie, walkę z wampirami i poparzenie srebrną siatką. Dla jej rodziny to był straszny poranek i potrzebowali trochę czas z nią sam na sam. Przecież wytrzyma tę jedną noc bez niej. Wyleczy w tym czasie swoje rany i jutro ją odbierze z rodzinnego domu. Musi ją jakoś namówid na wspólne zamieszkanie, co może nie byd łatwe, bo cieszyła się swoją samodzielnością i dopiero niedawno udało jej się wyrwad z domu. Ale znajdą jakiś kompromis. Był przygotowany na negocjacje. Przy Sonii nic nigdy nie było łatwe i oczywiste, ale dawało mu to podejrzanie dużo przyjemności. Jego dziewczyna była jak tornado, z nią nie dało się nudzid. Czekało ich ekscytujące wspólne życie. Najważniejsze to przetrwad tę noc, zająd się czymś i nie wygłupid się czatowaniem na nią pod domem jej rodziców. Da radę. Opanuje się. Shane z pewnym trudem przecisnął się przez wejście dla psa w drzwiach swojego domu, zauważając po raz kolejny ironię takiego sposobu wchodzenia do własnego mieszkania. Ale kiedy jest się wilkiem i często wraca się w zwierzęcej postaci do domu, rozwiązanie tego typu stawało się nadzwyczaj praktyczne. A teraz dodatkowo przemknęło mu przez głowę, że jeżeli Sonia zdecyduje się z nim tutaj zamieszkad, to może przydałoby się drugie takie wejście. Będzie musiał rozważyd wszystkie dobre i złe strony tego pomysłu, bo w zasadzie przecież zawsze może ją puszczad przodem, a samemu w tym czasie przypatrywad się jej ślicznemu, białemu tyłeczkowi. Cholera, ta dziewczyna jest najładniejszym wilkiem, jakiego można sobie wyobrazid. I uwielbiał jej każdy pojedynczy atom ciała. A najlepsze było to, że wcale mu nie przeszkadzało bycie jej niewolnikiem. Kuchnia nadal pachniała Sonią, co było bardzo przyjemne. Jego wilk mruczał z zadowolenia. Jakby to było wracad z pracy do domu, w którym już zawsze tak pachnie? Albo zupełnie legalnie zabierad ją na patrole, lub polowania w świetle księżyca. Nigdy tego nie robiła, bo polowanie w czasie gorączki zwykle kooczyło się w jedyny wiadomy sposób. Ale może teraz zechce tego spróbowad. Tylu rzeczy mógł ją jeszcze nauczyd.

352

Shane przeciągnął obolałe, pogryzione ciało i skrzywił się, zastanawiad się czy nie lepiej by było poczekad z przemianą, aż najgorsze rany się zrosną. I kiedy tak rozważał co będzie teraz lepsze, poczuł nową, intensywną woo swojej partnerki, zupełnie jakby tu była. Natychmiast cały się ożywił i zapominając o tym, że cokolwiek go boli, ruszył za zapachem. Nie było to trudne, nic nie pachniało tak pięknie jak Sonia. Shane wszedł po schodach, a potem skierował się od razu do źródła zapachu. Nawet przed samym sobą bał się przyznad, jak bardzo się cieszy, że ona tu jest. Nie miałby jej za złe, gdyby została dzisiaj u rodziców, albo na Sosnowym Wzgórzu, ale naprawdę cieszył się, że tu była. Tu, gdzie chciał, żeby była. Z nim. To wydawało się jedynym właściwym rozwiązaniem. Sonia leżała na jego łóżku i ewidentnie bardzo starała się wyglądad kusząco, tak jakby to w ogóle było jeszcze potrzebne. Cały czas była kusząca, jej wszelkie dodatkowe starania były ekscytujące, ale niezbyt potrzebne. Pragnął jej równie mocno w tej za dużej koszuli nocnej z Garfieldem i puchowych kapciach, co w tym seksownym negliżu, który dzisiaj na sobie miała. Shane zatrzymał się za progiem i obrzucił ją spojrzeniem. Czerwona, satynowa koszulka nocna po prostu nie mogła byd jej własnością, a pooczochy z czarnej siateczki z całą mocą przypomniały mu ten wspaniały wieczór, kiedy próbowała go uwieśd. Była świeżo po kąpieli, miała starannie ułożone włosy i pachniała jak najczystszy sex. Cholera, jaka ona była piękna. I ile on miał szczęścia, że dała mu jeszcze jedną szansę. Sonia bardzo się starała, zapaliła świece, zasłoniła okna. Nie wszystko jej wyszło, bo wosk był rozlany po połowie podłogi i pewnie klęła jak szewc po ruszeniu zakurzonych zasłon, ale widad było, że próbowała zbudowad atmosferę. Coś knuła, ale cokolwiek to było, był więcej niż gotowy jej to dad. - Cześd – rzuciła, posyłając w jego stronę spojrzenie tych przepięknych, niebieskich oczu i seksownie przygryzając dolną wargę. Shane natychmiast poczuł jak odzyskuje pełną sprawnośd fizyczną. Też chciał gryźd tę wargę. Cholernie chciał. – Co z wampirami? Mgiełka pożądania trochę przeszkadzała mu trzeźwo myśled, ale przypuszczał, że miała to zaplanowane. Natychmiast się przemienił i wyprostował, dzięki czemu miał na nią jeszcze lepszy widok. W bardzo perwersyjny sposób nagle zaczęło go fascynowad, czy Sonia ma na sobie majtki. To była praktycznie jedyna rzecz, o jakiej mógł teraz myśled. - Martwe – rzucił ochryple, zbliżając się do łóżka.

353

Sonia wywróciła oczami, pewnie nawet nie zdając sobie sprawy, że nawet to jest u niej seksowne. - To ja powinnam mied przywilej ich rozerwania. W koocu to mnie porwały. No i przecież już załatwiam trzy. To prawda, powinna mied takie prawo. Ale gdy teraz patrzył na jej blizny, już mniejsze niż wcześniej, ale nadal widoczne, wiedział, że nie dałby jej się ponownie do nich zbliżyd. I jej bracia byli takiego samego zdania. Stanął nad łóżkiem, nie mogąc przestad pożerad jej spojrzeniem. Miała niesamowicie długie, seksowne nogi. A przez te pooczochy były teraz doskonale wyeksponowane. Oddech mu przyspieszył. Była cała i zdrowa, była jego i leżała w jego łóżku. Był cholernie spełnionym człowiekiem. - Locky powiedział, że mogłabyś należed do Gwardii – rzucił, bo wiedział, że tym wywoła jej radośd. I faktycznie, od razu się rozpromieniła. - Naprawdę? I oczywiście, miał rację. Byłabym świetną Gwardzistką. Jestem stworzona do odrywania pijawkom głów. - Powiedziałem mu, że jeśli ci to zaproponuje, to wydrę mu serce. Wdzięcznie wydęła wargi, ale jej oczy się śmiały. - Psujesz całą zabawę. I wyglądasz okropnie – dodała, siadając i oglądając jego ciało. Rozbawienie zniknęło, zastąpione przez zmartwienie. – Co oni ci zrobili? – spytała sama siebie z poczuciem winy, którego nie chciał, żeby miała. Ujął ją pod brodę i lekko ukąsił ją w tą cudowną, dolną wargę. - Nic mi nie jest. Nie martw się. Prychnęła, ale nie zabrzmiało to szczerze. - Nie zamierzałam się martwid. Pogłaskał ją pod brodą i uśmiechnął się. O tak, ich wspólne życie będzie pasmem niezwykłości. - A jak ty się czujesz? – zapytał, póki jeszcze jedna z półkul jego mózgu jako tako funkcjonowała. - Doskonale – odparła i rzeczywiście, nie było po niej widad, żeby wydarzenia dzisiejszego poranka jakoś bardzo nią wstrząsnęły. To też w niej kochał. Była twarda. Była podporą, a nie biedactwem, które ciągle potrzebowało czyjegoś silnego ramienia. – I

354

przyniosłam ci prezent – dodała trochę nieśmiało, wyginając się po coś, co leżało na szafce nocnej. Jej koszulka podwinęła się jeszcze wyżej i brakowało dosłownie paru centymetrów, żeby mógł zaspokoid swoją ciekawośd odnośnie jej majtek. To skutecznie zabiło jego drugą półkulę. - Właśnie widzę – powiedział z pożądaniem, przesuwając dłonią po jej boku, od ramienia, aż do pasa. Uśmiechnął się, gdy jej oddech się urwał, a potem przyspieszył. Chyba nigdy mu się to nie znudzi. - To jest wskazówka, a nie prezent – powiedziała, klękając na materacu i ściskając coś w dłoni. – Prezent jest tutaj i ostrzegam cię, że jest to najbardziej romantyczna rzecz, na jaką potrafiłam się zdobyd, więc jeśli zaczniesz się śmiad, to cię naprawdę mocno uderzę. Shane zawarczał z zadowoleniem. Nic nie mógł na to poradzid, ale wyobrażenie sobie wściekłej Sonii też było podniecające. Sonia była pełna zawstydzenia, co zwróciło jego uwagę na kartkę, którą trzymała w ręce. Wziął ją od niej i rozłożył, żeby zobaczyd, co to takiego jest. Papier był zwykłą kartką z notesu, nie żadną wyszukaną papeterią, same słowa też zapisano zwykłym długopisem, bez żadnych ozdobników. A mimo to, kiedy tylko je przeczytał, coś w nim wybuchło i rozlało się po całym jego ciele. Przeniósł spojrzenie na Sonię, która znowu niepewnie przygryzała wargę. Na kartce były tylko dwa, krótkie słowa, które znaczyły dla niego cały świat. „Przyjmuję cię”. Boże, jak on ją kochał. - Co prawda dzisiaj jeszcze o to nie zapytałeś – wytknęła mu swoim zwyczajem, paplając pewnie z nerwów. – Ale bez tego cała reszta będzie się wydawała niepewna, a ja nie chcę, żeby były co niej jakieś wątpliwości. Po raz kolejny fajerwerki wybuchły w jego głowie. Sonia była tu teraz w takim kuszącym wydaniu, żeby się z nim sparowad. A ta kartka była dowodem na to, że oddawała mu się dobrowolnie, z własnej woli. Przy jej silnej potrzebie niezależności, to było dla niego naprawdę bardzo ważne. Przyszła do niego. I była gotowa dad mu wszystko. Nie było niczego na niebie i ziemi, co by go powstrzymało przed przyjęciem tego daru.

355

Ścisnął kartkę w ręku, resztą świadomości zapamiętując, że oprawi ją i powiesi w ramce na ścianie, po czym z pietyzmem klęknął przed nią na podłodze, opierając ciężar ciała na jednym kolanie. Dosłownie czuł, jak Sonia wstrzymuje oddech. Wziął ją za rękę i zacisnął na niej palce z mocą, która miała jej uświadomid, że to wszystko jest bardzo poważne. - Soniu Whitmore – powiedział. – Czy zgodzisz się mnie przyjąd na swojego partnera? Nie roześmiała się, a to już coś. Dla niej to też musiało byd bardzo poważne. A skoro ona chciała byd romantyczna, to on też mógł coś dad od siebie. Pokiwała głową, a ponieważ dał jej do zrozumienia, że chce to usłyszed, znowu wywróciła oczami. - Głupek. Oczywiście, że tak. Jestem twoja. Moja, zawarczał z ukontentowaniem jego wilk. I Shane miał nadzieję, że jej wilczyca jest tak samo zadowolona. Shane zerwał się z kolan i praktycznie powalił ją sobą na łóżko. Chętnie go przyjęła, pomimo tego, że pewnie do pełni romantyzmu przydałby mu się wcześniej prysznic. Ich usta starły się w dzikim, namiętnym pocałunku i Shane musiał uczciwie przyznad, że był cholernie szczęśliwy. Co za szczęście, że czuła do niego to samo co on do niej i było to takie silne, że sama do niego przyszła. Przy tak dominujące, silnej wilczycy to naprawdę było bardzo ważne. Shane nakrył ją sobą, na co chętnie go przyjęła i objęła w pasie nogami. Zapach jej podniecenia był lepszy niż afrodyzjak. A gdy jej koszula podwinęła się całkiem do góry, mógł już śmiało i z satysfakcją stwierdzid, że nie miała bielizny. Nigdy nie przestanie go zachwycad. Przesunął dłoomi po jej ciele, aż jęknęła i lekko go ugryzła w szyję. Oderwał od niej usta tylko na chwilę, żeby móc spojrzed jej w zamglone z podniecenia oczy. - Nie musimy tego zrobid dzisiaj. Dużo przeszłaś. Możemy poczekad ze sparowaniem. Jakoś sobie z tym poradzę – to ostatnie było lekkim kłamstwem, o czym na pewno wiedziała, bo się uśmiechnęła. Sparowanie jej było mu potrzebne bardziej niż powietrze. Ale gdyby tego potrzebowała, mógłby się jeszcze trochę dla niej pomęczyd i poczekad. Znowu go pocałowała, mocno ścierając się z nim językiem, od czego całe jego ciało lekko na nią natarło. - Nie chcę czekad. Zrób to mocno. - Boże, tak – wycharczał i teraz to on ją głęboko pocałował. Zbadał palcami całą długośd jej nóg w pooczochach, a potem jego palce zawładnęły rozkosznym miejscem u 356

zwieoczenia jej ud. Z głośnym jękiem wygięła się w łuk, napierając na jego palce. Tak szybko, jak tylko mógł, pozbawił ją koszuli i przyssał się do piersi. Miała dużo blizn, ale miał głęboką nadzieję, że już jej nie bolą, bo nie chciałby jej dokładad cierpieo swoją pożądliwością. Ale Sonia reagowała na jego pieszczoty z całym oddaniem, jakie pamiętał z ich poprzednich połączeo. Sonia nie dała mu zbyt długo rządzid. Przetoczyła się wraz z nim, znajdując się teraz nad nim. Zanim zareagował, już troskliwie pokrywała mokrymi pocałunkami jego rany, wylizując je i pomagając w ich regeneracji. Musiał aż zacisnąd pięści i powieki, żeby nie znaleźd się w niej natychmiast. Ale przesuwanie jej słodkiego, nagiego i podnieconego ciałka coraz niżej jego ciała było po prostu słodką torturą. A kiedy jej usta bez ostrzeżenia dotarły zbyt nisko i zamknęły się na nim, zawarczał z głębi piersi i złapał się ramy łóżka, żeby nie zacisnąd na niej dłoni. Nie zraniłby jej, ale szczerze się bał utraty kontroli i posiniaczenia jej. Drewniana rama łóżka złamała się ze zgrzytem po pierwszym zaciśnięciu jego palców, przez co jej kawałki zostały mu dosłownie w rękach. Sonia zachichotała. Mógłby tego słuchad do kooca życia. I będzie tego słuchał do kooca życia. Torturowała go jeszcze dobrą chwilę, zanim jego wytrzymałośd osiągnęła swoje granice. Sięgnął po nią, mocno złapał ją za biodra i równie mocno posadził ją sobie na udach, dzięki czemu oboje teraz siedzieli. Zamierzał ją ugryźd i liczył na to, że ona zechce ugryźd jego, a ta pozycja im to najbardziej ułatwi. W jednym pchnięciu był w niej, na co głęboko i rozkosznie jęknęła i się od niego dopasowała. Jego śliczna, doskonała, biała wilczyca. Jakim był głupcem, że stracił ją na tyle lat. Chwile później Sonia zaczęła cudownie drżed, jej ciało zaciskało się na nim coraz mocniej. To był ten czas. - Och, Shane – szepnęła w uniesieniu. – Tak bardzo cię kocham! Zamierzał ją jeszcze raz zapytad, czy na pewno już tego chce, ale nie dała mu na to szansy. W sekundzie poczuł jej oddech na gardle, a chwilę później jej język pieścił jego złączenie szyi z ramieniem. Jej zęby się wydłużyły, a jego podniecenie tylko wzrosło. W chwili, w której przebiła skórę i mocno się w niego wgryzła, napełniając się jego krwią, zawarczał z największej przyjemności, jakiej zaznał w życiu. Nigdy nie pozwolił się oznaczyd żadnej

357

samicy, zawsze coś go przed tym blokowało, a teraz już wiedział, co to było. Jego wilk chciał ugryzieo tylko Sonii. Od zawsze to była tylko Sonia. Był już na skraju, więc nie czekając dłużej przesunął językiem po jej złączeniu szyi z ramieniem i doprowadzany do szaleostwa jej ekstatycznymi jękami, sam też mocno się w nią wbił zębami. Jej krew napełniała jego usta i jego duszę. Czuł jak się z nią łączy, jak ich serca zaczynają bid w jednym tempie. Miał wrażenie, że ich umysły się na tę chwilę połączyły, mógł praktycznie słyszed jej urywane myśl, czud emocje. Była szczęśliwa. Była wolna. Była spełniona. Dokładnie tak samo jak on. Wbił się w nią mocniej zębami, czując jak ona robi to samo. Rytm ich ciał się wzmógł. Nadal czuł ich połączenie, był aż nadto świadomy jak wiele to dla niej znaczy, jak bardzo tego potrzebowała, chod tyle lat się z tym kryła. Był sukinsynem, że o tym nie wiedział. I dlatego teraz zamierzał dad jej wszystko, co przez jego głupotę stracili na tyle czasu. Spełnienie nadeszło jak erupcja wulkanu. Nigdy wcześniej nie było tak mocnie i gwałtownie. Przylgnęli do siebie ciasno, jakby byli jednym ciałem, ich wspólne, rozkoszne powarkiwania walczyły w sakli głośności z biciem ich serc. Od natężenia ich spełnienia chyba oboje na chwilę ogłuchli. Ale to było takie dobre, takie silne, takie prawdziwe. Jakby ich dusze zlały się w jedną, jakby odnalazły się, bo szukały tylko siebie. Pasowali do siebie idealne. Należeli do siebie. I tylko tak już miało byd. Kiedy ich wspólne dreszcze osłabły, a potem zaczęły ustawad, Shane wreszcie poczuł moc jej ugryzienia i musiał przyznad, że nawet jej bracia nie kąsali tak mocno i głęboko. I prawdopodobnie on ugryzł ją tak samo intensywnie, dlatego wolno zaczął wycofywad zęby, żeby nie przysporzyd jej bólu. Mocno ją oznaczył. Permanentnie mocno. Nikt już nigdy nie będzie miał wątpliwości, do kogo ona należy i ta myśl była cholernie satysfakcjonująca. Wolno Sonia też zaczęła rozluźniad szczęki, wyglądało na to, że splecenie ich umysłów też stało się łagodniejsze. Nadal się czuli w swoich głowach i sercach, ale już nie tak inwazyjnie. Zabawne, nikt mu nigdy nie mówił, że połączenie się w partnerką ma taką formę, ale też jakoś specjalnie nigdy o to nie pytał. A szkoda, bo to było naprawdę wyjątkowe uczucie. Siedzieli chwilę bez ruchu, po czym Shane zdecydował się całkowicie puścid ją zębami i starannie wylizał ranę. Z atawistyczną przyjemnością patrzył, jak ugryzienie znika, a na jego 358

miejscu powstaje wyraźna, jasna blizna sparowania. Nie było potrzeby jej odnawiania, ale wiedział już, że będą to często robid. Chodby dla tego samego wspaniałego połączenia dusz i emocji. Sonia zwolniła swoje ugryzienie i też starannie wygoiła mu ranę, na co zamruczał z przyjemności. Właściwie to jeszcze na dobre z niej nie wyszedł, a już znowu mógłby się z nią kochad. Wilcze libido to świetna sprawa. Miał nadzieję, że ona też tak uważa, a z tego co pamiętał z ich gorączki, to sama również potrafi byd wspaniale łakoma pod tym względem. Sonia wolno uniosła głowę i dopiero teraz mógł zobaczyd jej twarz. Samotna łza spływała po jej policzku, oczy były pełne uczud. Wystraszyłby się, że to przez siłę jego ugryzienia i ból tym spowodowany, gdyby nie to, że przed chwilą był w jej głowie i sercu. To było zupełnie coś innego. Ona po prostu bardzo, bardzo długo na to czekała i nie wierzyła już, że kiedykolwiek do tego dojdzie. Miała prawo do tej łzy. A on miał prawo do jej scałowania, co też natychmiast uczynił. - Jeśli komukolwiek powiesz, że popłakałam się w czasie sparowania – powiedziała lekko chrapliwie, co było bardzo seksowne, jak zresztą wszystko w niej – to cię zabiję. Przysięgam. Scałowywanie jej łzy zakooczył czułym, bardzo delikatnym pocałunkiem. - Ja też to czułem – powiedział nie mniej ochryple. – Czułem wszystko. Nigdy w życiu nie sądziłem, że to może byd tak… Kocham cię, Sonia. I pewnie czasami doprowadzę cię do szału, ale nigdy już nie będziesz przeze mnie płakad. Mocno się w niego wtuliła i przez chwilę tak siedzieli. Shane ciasno objął ją ramionami, wdychając jej zupełnie nowy, wspaniały zapach, w którym mógł mocno wyczud siebie. On z kolei zapewne pachniał nią. I to pewnie była najlepsza rzecz, jaka go spotkała w życiu. - Jestem twoja, Shane – wyszeptała Sonia w jego szyję. Uśmiechnął się do siebie. Tak, to było cholernie dobre. - Owszem, jesteś – zgodził się. – I jakie to uczucie? - Jeszcze nie wiem – przyznała szczerze, na co cicho się zaśmiał. Nie mógł teraz zobaczyd jej twarzy, ale wyczuł, że też się uśmiechnęła. Shane wstał, z nią w ramionach, ale nie protestowała. Nowa, spolegliwa Sonia też była bardzo seksowna. Zwłaszcza, że na pewno nie będzie to trwało długo.

359

- Może weźmiemy kąpiel? – zaproponował Shane, przesuwając palcami po granicy, w której jej pooczochy się kooczyły, a zaczynały się nagie uda. Miał straszną ochotę delektowad się rozbieraniem jej z nich. Sonia zamruczała z aprobatą i znowu poczuł zapach jej podniecenia. Szeroko się uśmiechnął. Był szczęściarzem. - Czy dogadałeś się z moimi bradmi do poziomu, w którym nie będą cię chcieli zabid przy pierwszym zobaczeniu? - Tak bym tego nie nazwał. Ale pracujemy nad tym. - Przyspieszcie ten proces. Mama chce zaplanowad nam wesele z okazji sparowania. Jutro wszyscy mamy zjeśd razem kolację i omówid szczegóły. Shane tylko chrząknął w odpowiedzi. Znowu mu jutro skopią tyłek. Ale kiedy tak przesuwał dłoomi po słodkim tyłeczku, który trzymał w ramionach, to z pełną świadomością musiał przyznad, że jest to cena, którą warto ponieśd. - Będziemy nad tym pracowad – obiecał. – Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. - No nie wiem – powiedziała, drażniąc nosem jego szyję, przez co zaczynał ponownie tracid zdolnośd logicznego myślenia. – Kailee wraca do Wulfridge. - Tak? To dobrze – powiedział, chod miał już w głowie coś całkiem innego. - No nie wiem – powtórzyła znowu. Zmarszczył lekko czoło i odwrócił głowę, żeby na nią spojrzed. - A to dlaczego? Coś się szykuje? Sonia uśmiechnęła się, jej oczy psotnie błyszczały. - Zobaczysz – rzuciła, po czym musnęła ustami jego wargi i odsunęła się zalotnie. Nie miał już pojęcia co mówiła. Zawarczał gardłowo, oparł jej plecy o framugę drzwi do łazienki, po czym namiętnie wbił się w jej usta. Zachichotała. Miała nad nim straszną władzę. Ale ani trochę mu to nie przeszkadzało. Tyle wygrał. I tyle jeszcze wygra, bo nawet jeżeli Sonia już nie jest w ciąży, to będzie w niej lada chwila. Będzie świetną matką, nawet jeżeli sama sobie tego nie uświadamia. A on dołoży wszelkich starao, żeby dorównad jej jako ojciec. Nie dotarli do łazienki. Kąpiel musiała poczekad jeszcze dłuższą chwilę.

360